13834811-Bedini-John-Silnik-Napedzany-Energia-Prozni
4 Pages • 1,330 Words • PDF • 202.5 KB
Uploaded at 2021-09-24 18:28
This document was submitted by our user and they confirm that they have the consent to share it. Assuming that you are writer or own the copyright of this document, report to us by using this DMCA report button.
SILNIK NAPĘDZANY ENERGIĄ PRÓŻNI John C. Bedini
Silnik na darmową energię wynalazcy Johna Bediniego istnieje już od około 12 lat, lecz dopiero ostatnio zaczęto poświęcać należna mu uwagę. 26 kwietnia tego roku, badacz w dziedzinie elektromagnetyzmu, emerytowany podpułkownik Thomas Bearden, opublikował artykuł zatytułowany “Wyjaśnienie powstawania ujemnych rezystorów Johna Bediniego", który jest dostępny na stronie internetowej . Artykuł jest poprzedzony listem Johna Bediniego z 27 kwietnia skierowanym do programu typu talk show prowadzonego przez Jeffa Rense'a, w którym wyjaśnia, dlaczego Bearden napisał ten artykuł. Powodem była moja pomoc pewnej dziesięcioletniej dziewczynce, której udzieliłem jej, aby mogła zdobyć wszystkie nagrody naukowe w Coeur d'Alene... wszystkie pierwsze miejsca oraz dodatkową nagrodę naukową na temat jednego z moich silników. Silnik pracował przez cztery dni bez zatrzymywania z prędkością 4000 obrotów na minutę, napędzając przy okazji generator, który przez cały czas wytwarzał energię. Nauczyciele przedmiotów ścisłych byli zupełnie zdezorientowani przyglądając się tej demonstracji i chcieli dowiedzieć się, jak to działa. W odpowiedzi umieściłem na stronie KeelyNet plany tego silnika udostępniając je wszystkim zainteresowanym bezpłatnie. Jak dotąd komentarze są pochlebne – niektórym już udało się wytworzyć darmową energię i uruchomić silnik, lecz, jak to zawsze bywa, są też i tacy; którzy twierdzą, że to nie może działać. (Nie da się wszystkich przekonać)...
Proszę sobie wyobrazić niewielki silnik elektryczny na prąd stały umieszczony na półce w laboratorium zasilany zwykłym 12-woltowym akumulatorem. Wyobraźmy sobie, że akumulator jest całkowicie naładowany i podłączamy do niego silnik bez jakichkolwiek innych źródeł zasilania. Jest
oczywiste, że silnik wkrótce wyczerpie akumulator i zgodnie z obowiązującą wiedzą po jego rozładowaniu zatrzyma się. I ja tak kiedyś myślałem. Podłączyłem jednak silnik i nadal pracuje on w moim warsztacie. Nie działa on w oparciu o konwencjonalną wiedzę z dziedziny elektryczności. Nie działa on jak konwencjonalne silniki i generatory. Nie ma tu niczego skomplikowanego. To bardzo proste, kiedy już komuś uda się zrozumieć, o co w tym chodzi. Silnik działa zgodnie z prawami elektromagnetyki, które w czasie swoich eksperymentów w Colorado Springs pod koniec XIX wieku odkrył Nikola Tesla. Wykorzystuje on to, że próżnia – “czysta pustka", że tak powiem - jest wypełniona rzekami i oceanami kipiącej energii, jak to określił Tesla. Wykorzystuje on zasadę mówiącą, że czasoprzestrzenna próżnia jest niczym innym jak czystym, pozbawionym masy ładunkiem. Chodzi o to, że próżnia posiada bardzo wysoki elektrostatyczny, skalamy potencjał – jest w wysokim stopniu ściśnięta, naprężona. Aby zrobić użytek z tej zamkniętej w niej energii naprężenia, należy ją wzbudzić i przechwycić powstające w tym procesie oscylacje próżni. Najlepiej osiągnąć to wzbudzając coś, co tkwi rezonansowe korzeniami w próżni, a następnie przejąć rezonansowe drgania naprężonej próżni.
Innymi słowy należy pobudzić do drgania z częstotliwością rezonansową coś, co tkwi korzeniami w próżni, i przechwytywać wzbudzoną energię drgań próżni tkwiącą w jej naprężeniu. Tak więc potrzeba nam czegoś, co jest związane z próżnią i może przetworzyć ruch “próżniowy" na ruch “masowy".
Tym czymś mogą być naładowane cząstki i jony, które są ukorzenione w próżni poprzez swoje strumienie ładunku, dzięki czemu oscylacje naprężenia – to znaczy oscylacje próżni – mogą być zamienione na normalną energię ruchu masy za pomocą naładowanych cząstek lub jonów, o ile układ tych cząstek znajdzie się w rezonansie z przechwytywanym przez nas “potencjałem". Do naszych celów zastosujemy układ jonów. Po pierwsze będzie nam potrzebny duży akumulator, który może pomieścić dużą ilość naładowanych jonów systemu, który chcemy wprowadzić w drgania. Potrzebujemy czegoś, co posiada dużą pojemność i zawiera dużo jonów. Te warunki doskonale spełnia zwykły akumulator elektrolityczny. Zwykły ołowiowo-kwasowy akumulator, o czym nie każdy wie, ma jonową częstotliwość rezonansową wahającą się od 1 do 6 MHz. Musimy pobudzić jony zawarte w elektrolicie do drgania zgodnie z ich częstotliwością rezonansową, wyregulować “wzbudzający" potencjał i “odprowadzić" właściwie prąd. Jeśli będziemy dodawali potencjał, aby wzbudzać system, będziemy mogli następnie doprowadzić do zamiany tego “potencjału" na “darmową energię elektryczną". Spójrzmy na to następująco. Według pojęć konwencjonalnych “elektrostatyczny potencjał skalarny" zawiera w sobie pracę lub energię przypadającą na strumień masy naładowanych cząstek. Jeśli więc do systemu oscylujących naładowanych cząstek dodamy tylko potencjał bez przepływu masy, dodamy “fizyczną energię" do całości systemu naładowanych cząstek. Inaczej mówiąc, “potencjał", który dodajemy, jest zamieniany bezpośrednio na “zwykłą energię" przez jony zagnieżdżone w systemie. Jeśli będziemy sprytni, nie będziemy musieli dostarczać żadnej energii w celu przemieszczania czystego potencjału. [Jako dowód, że jest to możliwe, proszę zajrzeć do pracy Toma Beardena “Toward a New Electromagnetics; Part IV: Vectors and Mechanisms Ciarified" (“W kierunku nowej elektromagnetyki, część IV, wektory i mechanizmy wyjaśnione"), Tesla Book Co., 1983, slajd 19, str. 43, i towarzyszącą jej recenzję, str. 10-11. Proszę zajrzeć również do artykułu “Significance of Electromagnetic Potentials in the Quantum Theory" (“Znaczenie potencjałów elektromagnetycznych w teorii kwantów") Y.Aharonova i V.Bohma zamieszczonego w Physical Review, druga seria, vol. 115, nr 3, sierpień 1959, str. 485-491. Na stronie 490 jest mowa o tym, że jest możliwe istnienie obszaru przestrzeni wolnego od pól, który wciąż posiada potencjał pozwalający określić jego fizyczne własności. Otóż to “rezonansowe sprzęganie wolnej energii" można wykonać przy pomocy prostego, taniego układu. Nie potrzeba do tego wielkich cyklotronów i ogromnych laboratoriów. Można to wykonać przy pomocy zwykłego silnika na prąd stały, akumulatorów, urządzeń regulujących i obwodów wzbudzających.
Właśnie tak to wykonałem. I to działa. Działa w tej chwili na półce w moim laboratorium w formie prototypu. Ale to jeszcze nie wszystko. Jestem człowiekiem humanitarnym i obchodzi mnie na przykład ta drobna, stara, owdowiała kobieta mieszkająca na końcu ulicy, która ogląda z każdej strony swój skromny czek z Opieki Społecznej, trzęsąc się w zimna zimą, ponieważ nie stać ją na zapalenie kominka. To musi się zmienić i mogę być tym, który się do tego przyczyni. Ujawniając swoje odkrycie, w tym krótkim opracowaniu, dostarczam wszystkim majsterkowiczom i niezależnym wynalazcom na całym świecie wystarczających informacji do skopiowania mojego urządzenia. Jeśli przynajmniej tysiącu z nich uda się je powielić, położenie na nim łapy stanie się niemożliwe, jak to już miało miejsce z wieloma innymi wynalazkami. Napisałem to z myślą o osobach, które lubią majsterkować i eksperymentować, a nie o naukowcach. Pragnę zwrócić uwagę, że to urządzenie jest trochę kapryśne, jeśli chodzi o dostrojenie i synchronizację wszystkich rezonansów. Trzeba trochę cierpliwości, ale w końcu zadziała. Ostrzegam jednak przed tą zabawą, jeśli ktoś nie wie, co robi. Elektrolit akumulatora rezonacyjnego wytwarza wodór i jeśli uderzy się weń zbyt mocno “impulsem napięciowym", wewnątrz akumulatora może powstać iskra elektryczna. Jeśli do tego dojdzie, akumulator eksploduje. Tak więc nie należy się do tego zabierać, jeśli się nie wie, z czym się ma do czynienia, i nie zastosuje się maksymalnych środków ostrożności. Tym niemniej, to coś działa. Tak więc majsterkowicze, eksperymentatorzy i pionierzy, do dzieła. Stoi przed wami niepowtarzalna szansa. Spróbujcie i zbudujcie to. Pomajstrujcie. Pobawcie się z dostrojeniem rezonansu. Potem zbudujcie tych urządzeń jak najwięcej i sprzedajcie je sprowadzając koszt użytkowania wszystkich domowych urządzeń do poziomu dostępnego każdemu, włącznie z ową trzęsąca się z zimna drobną staruszką mieszkającą na końcu ulicy. A potem podziękujcie takim ludziom jak ja, ponieważ w pełni sobie zasłużyli na słowa uznania. John C. Bedini, 1996 Na stronie internetowej Johna Bediniego znaleźć można również poniższy komentarz napisany przez anonimowego przedstawiciela US Institute of Electrical and Electronics Engineers, Inc. (Instytut Inżynierii Elektrycznej i Elektronicznej Stanów Zjednoczonych). John C. Bedini skonstruował laboratoryjny model maszyny, na której wyjściu powstaje energia przewyższająca energię zużytą przez urządzenie. Składa się ono z akumulatora ołowiowo-kwasowego napędzającego mały silnik na prąd stały, który obraca podobnym do magnetycznego dynamem. Dynamo dostarcza na wyjściu energii, która jest kierowana do elektronicznego układu. Układ przesyła określone (skalarne?) impulsy z powrotem do akumulatora, aby go doładować. Następnie, w celach demonstracyjnych, Bedini usuwa naładowany akumulator i kolejno podłącza rozładowane akumulatory. Każdy z nich zostaje całkowicie naładowany. Innymi słowy, Bedini zaczyna z jednym dobrym akumulatorem i czterema rozładowanymi. Pod koniec pokazu wszystkie akumulatory są naładowane do pełna. Wiele razy odwiedzałem Bediniego w jego laboratorium w towarzystwie techników oraz profesorów fizyki i elektrotechniki. Żadnemu z nas nie udało się znaleźć błędu w jego konstrukcji. Mimo to wszyscy oni zażądali, abym nie wymieniał ich nazwisk w związku z tą sprawą, ponieważ obawiają, że koncepcje noszące znamiona herezji nie znajdą uznania u władz ich uniwersytetów.
Silnik na darmową energię wynalazcy Johna Bediniego istnieje już od około 12 lat, lecz dopiero ostatnio zaczęto poświęcać należna mu uwagę. 26 kwietnia tego roku, badacz w dziedzinie elektromagnetyzmu, emerytowany podpułkownik Thomas Bearden, opublikował artykuł zatytułowany “Wyjaśnienie powstawania ujemnych rezystorów Johna Bediniego", który jest dostępny na stronie internetowej . Artykuł jest poprzedzony listem Johna Bediniego z 27 kwietnia skierowanym do programu typu talk show prowadzonego przez Jeffa Rense'a, w którym wyjaśnia, dlaczego Bearden napisał ten artykuł. Powodem była moja pomoc pewnej dziesięcioletniej dziewczynce, której udzieliłem jej, aby mogła zdobyć wszystkie nagrody naukowe w Coeur d'Alene... wszystkie pierwsze miejsca oraz dodatkową nagrodę naukową na temat jednego z moich silników. Silnik pracował przez cztery dni bez zatrzymywania z prędkością 4000 obrotów na minutę, napędzając przy okazji generator, który przez cały czas wytwarzał energię. Nauczyciele przedmiotów ścisłych byli zupełnie zdezorientowani przyglądając się tej demonstracji i chcieli dowiedzieć się, jak to działa. W odpowiedzi umieściłem na stronie KeelyNet plany tego silnika udostępniając je wszystkim zainteresowanym bezpłatnie. Jak dotąd komentarze są pochlebne – niektórym już udało się wytworzyć darmową energię i uruchomić silnik, lecz, jak to zawsze bywa, są też i tacy; którzy twierdzą, że to nie może działać. (Nie da się wszystkich przekonać)...
Proszę sobie wyobrazić niewielki silnik elektryczny na prąd stały umieszczony na półce w laboratorium zasilany zwykłym 12-woltowym akumulatorem. Wyobraźmy sobie, że akumulator jest całkowicie naładowany i podłączamy do niego silnik bez jakichkolwiek innych źródeł zasilania. Jest
oczywiste, że silnik wkrótce wyczerpie akumulator i zgodnie z obowiązującą wiedzą po jego rozładowaniu zatrzyma się. I ja tak kiedyś myślałem. Podłączyłem jednak silnik i nadal pracuje on w moim warsztacie. Nie działa on w oparciu o konwencjonalną wiedzę z dziedziny elektryczności. Nie działa on jak konwencjonalne silniki i generatory. Nie ma tu niczego skomplikowanego. To bardzo proste, kiedy już komuś uda się zrozumieć, o co w tym chodzi. Silnik działa zgodnie z prawami elektromagnetyki, które w czasie swoich eksperymentów w Colorado Springs pod koniec XIX wieku odkrył Nikola Tesla. Wykorzystuje on to, że próżnia – “czysta pustka", że tak powiem - jest wypełniona rzekami i oceanami kipiącej energii, jak to określił Tesla. Wykorzystuje on zasadę mówiącą, że czasoprzestrzenna próżnia jest niczym innym jak czystym, pozbawionym masy ładunkiem. Chodzi o to, że próżnia posiada bardzo wysoki elektrostatyczny, skalamy potencjał – jest w wysokim stopniu ściśnięta, naprężona. Aby zrobić użytek z tej zamkniętej w niej energii naprężenia, należy ją wzbudzić i przechwycić powstające w tym procesie oscylacje próżni. Najlepiej osiągnąć to wzbudzając coś, co tkwi rezonansowe korzeniami w próżni, a następnie przejąć rezonansowe drgania naprężonej próżni.
Innymi słowy należy pobudzić do drgania z częstotliwością rezonansową coś, co tkwi korzeniami w próżni, i przechwytywać wzbudzoną energię drgań próżni tkwiącą w jej naprężeniu. Tak więc potrzeba nam czegoś, co jest związane z próżnią i może przetworzyć ruch “próżniowy" na ruch “masowy".
Tym czymś mogą być naładowane cząstki i jony, które są ukorzenione w próżni poprzez swoje strumienie ładunku, dzięki czemu oscylacje naprężenia – to znaczy oscylacje próżni – mogą być zamienione na normalną energię ruchu masy za pomocą naładowanych cząstek lub jonów, o ile układ tych cząstek znajdzie się w rezonansie z przechwytywanym przez nas “potencjałem". Do naszych celów zastosujemy układ jonów. Po pierwsze będzie nam potrzebny duży akumulator, który może pomieścić dużą ilość naładowanych jonów systemu, który chcemy wprowadzić w drgania. Potrzebujemy czegoś, co posiada dużą pojemność i zawiera dużo jonów. Te warunki doskonale spełnia zwykły akumulator elektrolityczny. Zwykły ołowiowo-kwasowy akumulator, o czym nie każdy wie, ma jonową częstotliwość rezonansową wahającą się od 1 do 6 MHz. Musimy pobudzić jony zawarte w elektrolicie do drgania zgodnie z ich częstotliwością rezonansową, wyregulować “wzbudzający" potencjał i “odprowadzić" właściwie prąd. Jeśli będziemy dodawali potencjał, aby wzbudzać system, będziemy mogli następnie doprowadzić do zamiany tego “potencjału" na “darmową energię elektryczną". Spójrzmy na to następująco. Według pojęć konwencjonalnych “elektrostatyczny potencjał skalarny" zawiera w sobie pracę lub energię przypadającą na strumień masy naładowanych cząstek. Jeśli więc do systemu oscylujących naładowanych cząstek dodamy tylko potencjał bez przepływu masy, dodamy “fizyczną energię" do całości systemu naładowanych cząstek. Inaczej mówiąc, “potencjał", który dodajemy, jest zamieniany bezpośrednio na “zwykłą energię" przez jony zagnieżdżone w systemie. Jeśli będziemy sprytni, nie będziemy musieli dostarczać żadnej energii w celu przemieszczania czystego potencjału. [Jako dowód, że jest to możliwe, proszę zajrzeć do pracy Toma Beardena “Toward a New Electromagnetics; Part IV: Vectors and Mechanisms Ciarified" (“W kierunku nowej elektromagnetyki, część IV, wektory i mechanizmy wyjaśnione"), Tesla Book Co., 1983, slajd 19, str. 43, i towarzyszącą jej recenzję, str. 10-11. Proszę zajrzeć również do artykułu “Significance of Electromagnetic Potentials in the Quantum Theory" (“Znaczenie potencjałów elektromagnetycznych w teorii kwantów") Y.Aharonova i V.Bohma zamieszczonego w Physical Review, druga seria, vol. 115, nr 3, sierpień 1959, str. 485-491. Na stronie 490 jest mowa o tym, że jest możliwe istnienie obszaru przestrzeni wolnego od pól, który wciąż posiada potencjał pozwalający określić jego fizyczne własności. Otóż to “rezonansowe sprzęganie wolnej energii" można wykonać przy pomocy prostego, taniego układu. Nie potrzeba do tego wielkich cyklotronów i ogromnych laboratoriów. Można to wykonać przy pomocy zwykłego silnika na prąd stały, akumulatorów, urządzeń regulujących i obwodów wzbudzających.
Właśnie tak to wykonałem. I to działa. Działa w tej chwili na półce w moim laboratorium w formie prototypu. Ale to jeszcze nie wszystko. Jestem człowiekiem humanitarnym i obchodzi mnie na przykład ta drobna, stara, owdowiała kobieta mieszkająca na końcu ulicy, która ogląda z każdej strony swój skromny czek z Opieki Społecznej, trzęsąc się w zimna zimą, ponieważ nie stać ją na zapalenie kominka. To musi się zmienić i mogę być tym, który się do tego przyczyni. Ujawniając swoje odkrycie, w tym krótkim opracowaniu, dostarczam wszystkim majsterkowiczom i niezależnym wynalazcom na całym świecie wystarczających informacji do skopiowania mojego urządzenia. Jeśli przynajmniej tysiącu z nich uda się je powielić, położenie na nim łapy stanie się niemożliwe, jak to już miało miejsce z wieloma innymi wynalazkami. Napisałem to z myślą o osobach, które lubią majsterkować i eksperymentować, a nie o naukowcach. Pragnę zwrócić uwagę, że to urządzenie jest trochę kapryśne, jeśli chodzi o dostrojenie i synchronizację wszystkich rezonansów. Trzeba trochę cierpliwości, ale w końcu zadziała. Ostrzegam jednak przed tą zabawą, jeśli ktoś nie wie, co robi. Elektrolit akumulatora rezonacyjnego wytwarza wodór i jeśli uderzy się weń zbyt mocno “impulsem napięciowym", wewnątrz akumulatora może powstać iskra elektryczna. Jeśli do tego dojdzie, akumulator eksploduje. Tak więc nie należy się do tego zabierać, jeśli się nie wie, z czym się ma do czynienia, i nie zastosuje się maksymalnych środków ostrożności. Tym niemniej, to coś działa. Tak więc majsterkowicze, eksperymentatorzy i pionierzy, do dzieła. Stoi przed wami niepowtarzalna szansa. Spróbujcie i zbudujcie to. Pomajstrujcie. Pobawcie się z dostrojeniem rezonansu. Potem zbudujcie tych urządzeń jak najwięcej i sprzedajcie je sprowadzając koszt użytkowania wszystkich domowych urządzeń do poziomu dostępnego każdemu, włącznie z ową trzęsąca się z zimna drobną staruszką mieszkającą na końcu ulicy. A potem podziękujcie takim ludziom jak ja, ponieważ w pełni sobie zasłużyli na słowa uznania. John C. Bedini, 1996 Na stronie internetowej Johna Bediniego znaleźć można również poniższy komentarz napisany przez anonimowego przedstawiciela US Institute of Electrical and Electronics Engineers, Inc. (Instytut Inżynierii Elektrycznej i Elektronicznej Stanów Zjednoczonych). John C. Bedini skonstruował laboratoryjny model maszyny, na której wyjściu powstaje energia przewyższająca energię zużytą przez urządzenie. Składa się ono z akumulatora ołowiowo-kwasowego napędzającego mały silnik na prąd stały, który obraca podobnym do magnetycznego dynamem. Dynamo dostarcza na wyjściu energii, która jest kierowana do elektronicznego układu. Układ przesyła określone (skalarne?) impulsy z powrotem do akumulatora, aby go doładować. Następnie, w celach demonstracyjnych, Bedini usuwa naładowany akumulator i kolejno podłącza rozładowane akumulatory. Każdy z nich zostaje całkowicie naładowany. Innymi słowy, Bedini zaczyna z jednym dobrym akumulatorem i czterema rozładowanymi. Pod koniec pokazu wszystkie akumulatory są naładowane do pełna. Wiele razy odwiedzałem Bediniego w jego laboratorium w towarzystwie techników oraz profesorów fizyki i elektrotechniki. Żadnemu z nas nie udało się znaleźć błędu w jego konstrukcji. Mimo to wszyscy oni zażądali, abym nie wymieniał ich nazwisk w związku z tą sprawą, ponieważ obawiają, że koncepcje noszące znamiona herezji nie znajdą uznania u władz ich uniwersytetów.
