James E. L. - Wyzwolony. Nowe oblicze Greya o czami Christiana

SAVE OFFLINE

Freed Copyright © 2012, 2021 by Fifty Shades Ltd Copyright © 2021 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2021 for the Polish translation by Katarzyna Petecka-Jurek, Magda Kurylak, Paweł Cichawa (under exclusive license to Wydawnictwo Sonia Draga) Projekt graficzny okładki: © 2021 by Sourcebooks Erika Mitchell, Brittany Vibbert/Sourcebooks Zdjęcie na okładce: Erika Mitchell Zdjęcie serc na okładce: Andrew Melzer/Sourcebooks Adaptacja okładki: Monika Drobnik-Słocińska / monikaimarcin.com Zdjęcie autorki: © Nino Muñoz Tłumaczenie: Katarzyna Petecka-Jurek (s. 5–304), Magda Kurylak (s. 305– 547), Paweł Cichawa (s. 548–856) Redakcja: Jolanta Olejniczak-Kulan Korekta: Marta Chmarzyńska, Aneta Iwan ISBN: 978-83-8230-171-7 Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi. Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórców i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty. Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. ul. Fitelberga 1, 40-588 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected]

www.soniadraga.pl www.facebook.com/WydawnictwoSoniaDraga E - wydanie 2021

SPIS TREŚCI NIEDZIELA, 19 CZERWCA 2011 PONIEDZIAŁEK, 20 CZERWCA 2011 WTOREK, 21 CZERWCA 2011 CZWARTEK, 23 CZERWCA 2011 WTOREK, 28 CZERWCA 2011 PIĄTEK, 1 LIPCA 2011 WTOREK, 5 LIPCA 2011 ŚRODA, 6 LIPCA 2011 PIĄTEK, 8 LIPCA 2011 PONIEDZIAŁEK, 11 LIPCA 2011 SOBOTA, 16 LIPCA 2011 PONIEDZIAŁEK, 18 LIPCA 2011 SOBOTA, 23 LIPCA 2011 NIEDZIELA, 24 LIPCA 2011 WTOREK, 26 LIPCA 2011 CZWARTEK, 28 LIPCA 2011 SOBOTA, 30 LIPCA 2011 WTOREK, 16 SIERPNIA 2011 ŚRODA, 17 SIERPNIA 2011 SOBOTA, 20 SIERPNIA 2011 NIEDZIELA, 21 SIERPNIA 2011 PONIEDZIAŁEK, 22 SIERPNIA 2011 WTOREK, 23 SIERPNIA 2011 CZWARTEK, 25 SIERPNIA 2011 PIĄTEK, 26 SIERPNIA 2011

SOBOTA, 27 SIERPNIA 2011 NIEDZIELA, 28 SIERPNIA 2011 CZWARTEK, 1 WRZEŚNIA 2011 PONIEDZIAŁEK, 5 WRZEŚNIA 2011 WTOREK, 6 WRZEŚNIA 2011 PIĄTEK, 9 WRZEŚNIA 2011 SOBOTA, 10 WRZEŚNIA 2011 NIEDZIELA, 11 WRZEŚNIA 2011 PONIEDZIAŁEK, 12 WRZEŚNIA 2011 WTOREK, 13 WRZEŚNIA 2011 ŚRODA, 14 WRZEŚNIA 2011 CZWARTEK, 15 WRZEŚNIA 2011 PIĄTEK, 16 WRZEŚNIA 2011 ROKU SOBOTA, 17 WRZEŚNIA 2011 NIEDZIELA, 18 WRZEŚNIA 2011 PONIEDZIAŁEK, 19 WRZEŚNIA 2011 ŚRODA, 21 WRZEŚNIA 2011 EPILOG. PONIEDZIAŁEK, 30 LIPCA 2012 Podziękowania O autorce Przypisy

Dla Evy i Sue. Dziękuję Wam, dziękuję, dziękuję za wszystko, co robicie. I dla Katherine. Nic nas nie powstrzyma.

NIEDZIELA, 19 CZERWCA 2011

L

eżymy cudownie zmęczeni seksem. Nad nami kołyszą się lampiony z różowego papieru, polne kwiaty i lampki migoczące pod krokwiami dachu. Mój oddech powoli wraca do normy. Tulę do siebie Anastasię. Leży na mnie, z policzkiem przytulonym do mojej piersi i ręką na moim galopującym sercu. Ciemność zniknęła, przegoniona przez moją łapaczkę snów… moją narzeczoną. Moją miłość. Moje światło. Czy mogę być szczęśliwszy, niż jestem teraz? Staram się utrwalić w pamięci tę scenę: hangar, kojący rytm chlupoczącej wody, kwiaty, światła. Przymykam oczy, żeby zapamiętać, co czuję, kiedy trzymam w ramionach tę kobietę, jej ciężar na moim ciele, powolny ruch unoszących się i opadających wraz z oddechem jej pleców, jej nogi splecione z moimi. Zapach jej włosów wypełnia mi nozdrza, kojąc wszystkie tkwiące we mnie zadry i rany. To moje szczęśliwe miejsce. Doktor Flynn byłby dumny. Ta piękna kobieta zgodziła się być moja. W każdym tego słowa znaczeniu. Po raz kolejny. – Możemy wziąć ślub jutro? – szepczę jej do ucha. – Hm. Na skórze czuję delikatne drżenie jej strun głosowych. – Czy to znaczy tak? – Hm. – Nie? – Hm. Uśmiecham się. Jest wyczerpana. – Panno Steele, czy pani bredzi? – Wyczuwam, że w odpowiedzi się uśmiecha i z radości zaczynam się śmiać. Obejmuję ją mocniej i całuję we włosy. – W takim razie Vegas, jutro. Unosi głowę, w miękkim świetle lampionów ma na wpół przymknięte oczy – jest śpiąca, ale zaspokojona. – Nie sądzę, żeby moi rodzice byli tym zachwyceni. – Opuszcza

głowę, a ja muskam koniuszkami palców jej plecy, rozkoszując się ciepłem jej gładkiej skóry. – Co ci się marzy, Anastasio? Vegas? Wielkie wesele z wszystkimi szykanami? Powiedz mi. – Nie wielkie. Tylko rodzina i przyjaciele. – Okej. A gdzie? Wzrusza ramionami, a ja się orientuję, że o tym nie myślała. – Możemy to zrobić tutaj? – pytam. – W domu twoich rodziców? Zgodzą się? Śmieję się. Grace pęknie ze szczęścia. – Moja matka będzie w siódmym niebie. – Okej. Tutaj. Mama i tato też by tak woleli. Ja także. Chociaż raz się zgadzamy. Bez kłótni. Czy to pierwszy raz? Łagodnie głaszczę ją po włosach, nieco potarganych po naszych miłosnych uniesieniach. – No dobrze, ustaliliśmy już gdzie, teraz trzeba postanowić kiedy. – Nie powinniśmy najpierw zapytać twojej mamy? – Hm. Daję jej miesiąc, ani dnia więcej. Zbyt mocno cię pragnę i nie zamierzam dłużej czekać. – Christianie, przecież mnie masz. I to już od dłuższego czasu. Ale dobrze, niech będzie miesiąc. – Całuje mnie czule w policzek, a ja jestem wdzięczny, że ciemność nie powraca. Obecność Any trzyma ją w ryzach. – Lepiej wracajmy. Nie chciałbym, żeby Mia nas zaskoczyła jak ostatnim razem. Ana parska śmiechem. – Ach tak. Niewiele brakowało. Moje pierwsze ruchanko za karę. Muska palcami moją szczękę, a ja przewracam się na brzuch, zabieram ją ze sobą i wciskam we włochaty dywan na podłodze. – Nie przypominaj mi. To nie był moment mojej chwały. Jej wargi układają się w fałszywie skromny uśmieszek, a w oczach pojawiają się iskierki rozbawienia. – Jeśli chodzi o ruchanko za karę, było w porządku. I w rewanżu

odzyskałam swoje majtki. – Owszem. I to uczciwie. – Chichocząc na to wspomnienie, całuję ją szybko i wstaję. – Zakładaj majtki i wracamy na imprezę, a przynajmniej na to, co jeszcze z niej zostało. ZAPINAM ZAMEK JEJ szmaragdowej sukni i narzucam jej na ramiona

swoją marynarkę. – Gotowa? Splata swoje palce z moimi i wchodzimy po schodach hangaru. Ana przystaje i spogląda za siebie na nasz kwietny raj, jakby teraz ona chciała utrwalić sobie wszystko w pamięci. – Co będzie z tymi lampkami i kwiatami? – Nie martw się. Jutro przychodzi florystka, żeby sprzątnąć naszą altankę. Świetnie się spisali. A kwiaty trafią do miejscowego domu seniora. Ściska moją rękę. – Jesteś dobrym człowiekiem, Christianie Grey. Mam nadzieję, że wystarczająco dobrym dla ciebie. MOJA RODZINA JEST w gabinecie, gdzie pastwi się nad maszyną do

karaoke. Kate i Mia tańczą i śpiewają We Are Family, za widownię mając rodziców. Wydaje mi się, że wszyscy są lekko wstawieni. Elliot półleży na kanapie i sącząc piwo, bezgłośnie śpiewa razem z dziewczynami. Kate zauważa Anę i kiwa, żeby podeszła do mikrofonu. – Rany boskie! – wrzeszczy Mia, zagłuszając piosenkę. – Patrzcie na ten wielki kamień! – Chwyta rękę Any i gwiżdże z podziwu. – Christianie Grey, postarałeś się. Ana uśmiecha się do niej nieśmiało, a tymczasem matka i Kate pochodzą, by obejrzeć pierścionek, po czym wydają pełne zachwytu dźwięki. W duchu czuję się, jakbym miał dwa metry wzrostu. Tak. Podoba się jej. Im także. Dobra robota, Grey. – Christianie, możemy porozmawiać? – zwraca się do mnie Carrick, wstając z ponurą miną. Teraz?

Z zaciętym wyrazem twarzy prowadzi mnie ku drzwiom. – Mm, jasne. – Zerkam na Grace, ale ona celowo unika mojego wzroku. Powiedziała mu o Elenie? Kurwa. Mam nadzieję, że nie. Idę za nim do jego gabinetu, on przepuszcza mnie przodem i zamyka za nami drzwi. – Twoja matka mi powiedziała – oznajmia bez zbędnych wstępów. Zerkam na zegarek – jest 12:28. Za późno na takie rozmowy… dosłownie i w przenośni. – Tato, jestem zmęczony… – Nie. Nie wywiniesz się. – Głos ma surowy, a oczy, którymi spogląda na mnie sponad okularów, wąziutkie jak szparki. Jest wściekły. Naprawdę wściekły. – Tato… – Milcz, synu. Teraz masz słuchać. – Przysiada na brzegu biurka, zdejmuje okulary i zaczyna je czyścić lnianą chusteczką, którą wyjął z kieszeni. Stoję przed nim, jak zdarzało mi się wiele razy, i czuję się jak wtedy, kiedy miałem czternaście lat i właśnie zostałem wyrzucony ze szkoły – znowu. Zrezygnowany, wzdycham głęboko, najgłośniej jak potrafię, i z rękami na biodrach czekam na atak. – Powiedzieć, że jestem zawiedziony, to zdecydowanie za mało. Elena dopuściła się przestępstwa. – Tato… – Nie, Christianie. Teraz masz się nie odzywać. – Wpatruje się we mnie. – Powinna trafić do więzienia. Tato! Milknie i na powrót zakłada okulary. – Bardziej chyba jednak rozczarowało mnie twoje oszustwo. Za każdym razem, kiedy wychodziłeś i kłamałeś, że idziesz się uczyć z kolegami, których notabene nigdy nie mieliśmy okazji poznać, tak naprawdę szedłeś pieprzyć się z tą kobietą. Chryste! – Jak mam teraz wierzyć w cokolwiek, co nam mówisz? – ciągnie.

Och, do kurwy nędzy! To już przesada. – Mogę coś powiedzieć? – Nie. Nie możesz. Oczywiście, wina spada na mnie. Sądziłem, że wyposażyłem cię w coś na kształt kompasu moralnego. A teraz się zastanawiam, czy w ogóle nauczyłem cię czegokolwiek. – Czy to pytanie retoryczne? Ignoruje mnie. – Była mężatką, ale ty tego nie uszanowałeś. Teraz sam wkrótce się ożenisz. – To nie ma nic wspólnego z Anastasią! – Nie waż się podnosić na mnie głosu – mówi spokojnie, ale w jego tonie jest tyle jadu, że natychmiast milknę. Chyba nigdy nie widziałem ani nie słyszałem, żeby był tak zły. Działa to na mnie jak kubeł zimnej wody. – Ma, i to jak najbardziej. Za chwilę złożysz obietnicę młodej kobiecie. – Jego ton łagodnieje. – Co jest niespodzianką dla nas wszystkich. I ogromnie mnie cieszy. Ale mówimy o świętości małżeństwa. A jeśli tego nie szanujesz, nie powinieneś się żenić. – Tato… – A skoro z taką nonszalancją podchodzisz do uświęconej przysięgi, którą niedługo zamierzasz złożyć, uważam, że powinieneś poważnie rozważyć spisanie intercyzy. Słucham? Unoszę ręce, żeby go powstrzymać. Posunął się za daleko. Jestem w końcu dorosły, na litość boską. – Nie wciągaj w to Any. Nie jest żadną łowczynią posagów. – Tu nie chodzi o nią. – Wstaje i podchodzi do mnie. – Tylko o ciebie. Czy jesteś w stanie sprostać odpowiedzialności. Czy jesteś godnym zaufania i przyzwoitym człowiekiem. Czy nadajesz się na męża. – Do kurwy nędzy, tato, miałem piętnaście lat! – krzyczę. Stoimy naprzeciwko siebie, nasze twarze niemal się stykają i mierzymy się wzrokiem. Skąd ta wściekłość? Wiem, że zawsze sprawiałem mu zawód, nigdy jednak nie wyraził tego tak dosadnie. Zamyka oczy i skubie palcami nasadę nosa. Uświadamiam sobie, że

kiedy jestem zestresowany, robię to samo. Przejąłem ten zwyczaj od niego, ale poza tym jabłko padło daleko, bardzo daleko od jabłoni. – Masz rację. Byłeś wrażliwym i bezbronnym dzieckiem. Nie dostrzegasz jednak, że to, czego ona się dopuściła, było złe, i najwyraźniej w dalszym ciągu to do ciebie nie dociera, ponieważ wciąż się z nią zadajesz, nie tylko na przyjacielskiej, ale też biznesowej stopie. Oboje okłamywaliście nas przez te wszystkie lata. I to boli najbardziej. – Zniża głos. – Przyjaźniła się z twoją matką. Mieliśmy ją za prawdziwą przyjaciółkę. Okazało się, że jest wręcz przeciwnie. Masz zerwać wszystkie łączące cię z nią finansowe powiązania. Pieprz się, Carrick. Chcę mu powiedzieć, że Elena działała w dobrej wierze i nie podtrzymywałbym naszej znajomości, gdybym jej nie ufał. Teraz jednak równie dobrze mógłbym rzucać grochem o ścianę. Nie chciał słuchać, kiedy miałem czternaście lat i nie radziłem sobie w szkole, i wygląda na to, że teraz też nie zamierza. – To wszystko, co chciałeś mi powiedzieć? – Słowa wydobywające się zza moich zaciśniętych zębów są przepełnione goryczą. – Zastanów się nad tym. Obracam się do wyjścia. Dość się już nasłuchałem. – I rozważ intercyzę. To ci zaoszczędzi wielu przykrości. Nie bacząc na to, co powiedział, wychodzę i z trzaskiem zamykam za sobą drzwi. Pieprzyć go! W holu stoi Grace. – Czemu mu powiedziałaś? – pytam rozwścieczony, ale ponieważ zjawia się Carrick, matka nie odpowiada. Jej zimne spojrzenie kieruje się na niego. Rozjuszony idę do salonu, skąd dochodzi istne wycie. Okazuje się, że to Elliot i Ana znęcają się do mikrofonu nad Ain’t No Mountain High Enough. Gdybym nie był taki wściekły, pewnie bym się roześmiał. Trudno uznać za śpiew pozbawione rytmu i melodii buczenie Elliota, którym na dodatek kompletnie zagłusza słodki głos Any. Szczęśliwie piosenka dobiega już końca, najgorsze więc zostało mi oszczędzone.

– Obawiam się, że Marvin Gaye i Tammi Terrell przewracają się w grobie – zauważam sucho, kiedy kończą. – Uważam, że to była całkiem niezła interpretacja. – Elliot kłania się teatralnie Mii i Kate, które zanoszą się śmiechem i oklaskują wykonawców z przesadnym zapałem. Jak nic, wszyscy są wstawieni. Ana chichocze, uroczo zarumieniona. – Idziemy do domu – mówię do niej. Smutnieje. – Powiedziałam twojej mamie, że zostajemy. – Naprawdę? Właśnie teraz? – Tak. Przyniosła nam ubranie na zmianę. Cieszyłam się, że będę spać w twoim pokoju. – Kochanie, miałam nadzieję, że zostaniecie – słyszę od drzwi prośbę mojej matki. Carrick stoi za nią. – Kate i Elliot też przenocują. Lubię mieć wszystkie swoje pisklęta pod jednym dachem. – Podchodzi i chwyta mnie za rękę. – Przecież prawie cię straciliśmy w tym tygodniu. Przeklinając pod nosem, trzymam gniew na wodzy. Moje rodzeństwo zdaje się zupełnie nieświadome dramatu, jaki rozgrywa się na ich oczach. Po Elliocie mogłem się tego spodziewać, ale po Mii? – Zostań, synu. Proszę. – Ojciec świdruje mnie wzrokiem, ale chyba mówi szczerze. Zupełnie jakby nie powiedział mi przed chwilą, że całkowicie i bez reszty go zawiodłem. Po raz kolejny. Nie zwracając na niego uwagi, odpowiedź kieruję do matki. – Okej. Ale robię to wyłącznie dlatego, że Ana patrzy na mnie z takim błaganiem, poza tym wiem, że gdybym wyszedł w obecnym nastroju, cały ten wspaniały dzień poszedłby na marne. Ana zarzuca mi ramiona na szyję. – Dziękuję – mówi szeptem, a ja uśmiecham się do niej i czuję, jak spowijająca mnie czarna chmura powoli się rozwiewa. – Tato, chodź. – Mia wciska Carrickowi mikrofon do ręki i ciągnie go przed ekran. – Ostatnia piosenka! – mówi. – Idziemy do łóżka – zwracam się do Any. I nie jest to prośba. Mam

dość swojej rodziny jak na jeden wieczór. Kiwa głową na zgodę, a ja biorę ją za rękę, splatając nasze palce. – Dobranoc wszystkim. Dziękuję za przyjęcie, mamo. Grace tuli mnie w uścisku. – Wiesz, że cię kochamy. Chcemy dla ciebie jak najlepiej. Tak się cieszę, że się pobieracie. I że jesteś tu z nami. – Jasne, mamo. Dzięki. – Całuję ją przelotnie w policzek. – Jesteśmy zmęczeni. Idziemy spać. Dobranoc. – Dobranoc, Ano. Dziękuję ci – mówi moja matka i obejmuje Anę przez chwilę. Ciągnę Anę za rękę do drzwi, bo Mia puszcza właśnie Wild Thing, którą Carrick ma zaśpiewać. Nie chcę tego oglądać. WŁĄCZAM ŚWIATŁO, ZAMYKAM drzwi do mojej sypialni i biorę Anę

w objęcia, szukając jej ciepła. Muszę zapomnieć o bolesnej reprymendzie Carricka. – Hej, dobrze się czujesz? – mruczy Ana. – Jesteś jakiś ponury. – Po prostu jestem wściekły na tatę. Ale to nic nowego. Wciąż traktuje mnie, jakbym miał naście lat. Ana tuli mnie mocniej. – Twój ojciec cię kocha. – Cóż, dzisiaj był mną bardzo rozczarowany. Znowu. Ale nie chcę teraz o tym rozmawiać. – Całuję ją w czubek głowy, a ona unosi twarz i patrzy na mnie ze współczuciem i zrozumieniem, a ja wiem, że żadne z nas nie chce przywoływać ducha Eleny… Pani Robinson. Przypomina mi się, jak wcześniej Grace, dysząca żądzą zemsty, wyrzuca Elenę ze swojego domu. Zastanawiam się, co moja matka powiedziałaby jakiś czas temu, gdyby mnie nakryła w moim pokoju z dziewczyną. Nagle ogarnia mnie ten sam dreszcz nastolatka jak w zeszłym tygodniu, kiedy razem z Aną zakradliśmy się do mojego pokoju w czasie balu maskowego. – Mam w swoim pokoju dziewczynę. – Uśmiecham się jak głupi. – I co zamierzasz z nią robić? – Ana w odpowiedzi uśmiecha się uwodzicielsko. – Hm. Wszystko to, co chciałem robić z dziewczynami, kiedy byłem

nastolatkiem. – Tylko że nie mogłem. Bo nikomu nie wolno było mnie dotknąć. – Chyba że jesteś za bardzo zmęczona. – Przesuwam wierzchem dłoni po jej łagodnie zaokrąglonym policzku. – Christianie. Jestem wykończona. Ale też podekscytowana. Och, maleńka. Całuję ją i robi mi się jej żal. – Może powinniśmy po prostu iść spać. To był długi dzień. Chodź. Położę cię do łóżka. Obróć się. Staje do mnie tyłem, a ja rozpinam zamek w jej sukience. KIEDY MOJA NARZECZONA zapada w sen obok mnie, piszę do Taylora,

żeby rano przywiózł nam z Escali ubrania na zmianę. Przybliżam się do niej i patrzę na jej profil, nie mogąc wyjść z podziwu, że już zasnęła… i zgodziła się być moja. Czy kiedykolwiek będę dla niej wystarczająco dobry? Czy jestem materiałem na męża? Mój ojciec najwyraźniej w to wątpi. Z westchnieniem kładę się na plecach i wbijam wzrok w sufit. Udowodnię mu, że się myli. Zawsze był dla mnie surowy. O wiele bardziej niż dla Elliota i Mii. Skurwiel. Wie, co wyssałem z mlekiem matki. Powtarzam sobie w myślach tyradę, którą mnie dzisiaj uraczył, i z wolna zapadam w sen. Unieś ręce, Christianie. Tato ma poważną minę. Uczy mnie skakać na główkę do basenu. Właśnie tak. Chwyć się palcami u stóp krawędzi basenu. Dobrze. A teraz zegnij plecy. Bardzo dobrze. Odepchnij się. Spadam. Spadam. I spadam. Plusk. Do chłodnej, przejrzystej wody. W błękit. W spokój. W ciszę. Moje skrzydełka do pływania wypychają mnie jednak z powrotem na powierzchnię. I patrzę na tatę. Popatrz, tatusiu, popatrz. Ale w tym momencie skacze na niego Elliot. Przewracają się na ziemię. Tato łaskocze Elliota. Elliot się śmieje. I śmieje. I śmieje. Tato całuje Elliota w brzuch. Ze mną nigdy tak nie robi. Nie lubię tego. Jestem w wodzie. Chcę być tam, na górze. Z nimi. Z tatą. I stoję między drzewami. Patrzę na tatę i Mię. Mia krzyczy uradowana, kiedy tato ją łaskocze. A tato się śmieje. Mia mu się

wyrywa i skacze na niego. Tato kręci nią w powietrzu, potem ją łapie. A ja stoję między drzewami całkiem sam. Patrzę. Patrzę. Powietrze tak ładnie pachnie. Jabłkami. – Dzień dobry, panie Grey – szepcze Ana, widząc, że otwieram oczy. Przez okna wpada poranne słońce, a ja leżę, oplatając ją niczym winorośl. Czuję, że na jej widok węzeł tęsknoty za domem i bólu, który bez wątpienia zacisnął się z powodu snu, teraz z wolna się luzuje. Jestem zachwycony i podniecony. Moje ciało budzi się na jej powitanie. – Dzień dobry, panno Steele. Wygląda niemożliwie pięknie, chociaż ma na sobie podkoszulek Mii „I