Nelson DeMille - Strzelec wyborowy

SAVE OFFLINE

Nelson DeMille

STRZELEC WYBOROWY

Przełożył JULIUSZ GARZTECKI Tytuł oryginału: THE SNIPER

Henry Cyrus ustawił karabin między nogami i uklęknął, kryjąc się za parapetem opuszczonego pięciokondygnacyjnego budynku, wznoszącego się nad drogą szybkiego ruchu imienia Franklina Delano Roosevelta. Za nim słońce chowało się za wieżowce Jersey; pod nim nieustanny potok ruchu ulicznego płynął po autostradzie FDR wzdłuż East River. Cyrus oparł podbródek na ciepłym kamieniu parapetu i wpatrywał się w zapadający zmrok. Płaskie, przysadziste domy Brooklynu wyglądały na opuszczone. Holownik pchał w dół rzeki barkę wypełnioną śmieciami, gigantyczna reklama pepsi-coli w dzielnicy rezydencyjnej koło budynku ONZ zapalała się i gasła. Po niebie przemknął helikopter, kierując się do heliportu przy Trzydziestej Czwartej Ulicy. — Tyle dobrych celów — powiedział głośno Cyrus. — Więcej niż w dżungli. Sięgnął do kieszeni swej zielonej kurtki myśliwskiej i wyciągnął butelkę gazowanej oranżady. Popijając ją powoli, przesunął przełącznik na podczerwień. Uniósłszy broń, omiótł spojrzeniem miasto przez celownik Starlight Mark Five, poszukując ruchomego celu. Skierował wzrok na helikopter. Tysiąc jardów. Za daleko — pomyślał. Oderwał oko od lornetki, potarł powiekę i popatrzył do góry. Słońce wreszcie zaszło i na wschodzie niebo zaczęło ciemnieć. — Niedobra pora na polowanie — odezwał się znów do siebie. — Kochany Starlight nic dla ciebie nie zrobi, dopóki Pan Słońce się uśmiecha. Nagle jego twarz sposępniała. Dostrzegł smukłe linie samochodu Mercedes 560 SL z odsuwanym dachem, kierującego się na północ po wiadukcie autostrady. Ledwie widział powiewające na wietrze długie blond włosy kierowcy. Wyprostował się na klęczkach, poszukał w kieszeni i wydobył nabój 7,62 mm z zielonym czubkiem i wzmocnionym ładunkiem. Wbił go do komory nabojowej i wycelował. Sto jardów i zbliża się. Przez lunetkę mógł obejrzeć piękną młodą kobietę, jak uśmiecha się unosząc batonik i zrywa zębami opakowanie. Pięćdziesiąt jardów i zbliża się. Lunetka celownika Starlight ukazywała widok w lodo-watobłękitnym kolorze: twarz, blond włosy, batonik, samochód — wszystko w różnych odcieniach błękitu. Ale nawet ten nieprzychylny kolor nie mógł zatrzeć urody kobiety. Na mojej wysokości… oddala się. Skrzyżowane nitki celownika nałożyły się na środek głowy blondynki. Jej długie włosy wyglądały jak błękitny ogień trzepoczący na wietrze. Pięćdziesiąt jardów i oddala się. Zwolnił bezpiecznik, zaczerpnął powietrza i zatrzymał je w płucach na chwilę. Sto jardów i oddala się. Gdy skręciła na zewnętrzne pasmo ruchu, przesunął karabin w ślad za wozem w lewo. Kobieta zerknęła na zegarek. Punkt ósma wieczór. Dwieście jardów. Uśmiechnął się i nacisnął spust. Dźwięk tłumika był tak cichy jak wydech powietrza, a suwadło karabinu cofnęło się. Dzięki tłumikowi słyszał ruch w każdej części broni. Kobieta pochyliła się i włączyła radio, by posłuchać dziennika wieczornego. Pocisk z naboju o wzmocnionym ładunku, lecąc z prędkością 2800 stóp na sekundę, przebił dwa gładkie otwory w nietłukącej się szybie, tam gdzie przed chwilą znajdowała się głowa. Zaskoczona dziewczyna wpadła w panikę i z całej siły nacisnęła hamulec. Trzysta jardów. Żeby to szlag… Rozwścieczony zaczął grzebać w kieszeni. Wyciągnął nabój zapalająco-smugowy z pomarańczowym czubkiem. Wcisnął go do komory zamkowej i zwolnił suwadło. Pręt półautomatu wsunął nabój do komory nabojowej.

Samochód zwalniał, kobieta gapiła się na przestrzeloną przednią szybę; przez otwory strumień powietrza wiał jej prosto w twarz. Teraz spokojnie. Łatwy strzał, łatwy strzał. Czterysta jardów. Zaczerpnął głęboko powietrza, pomyślał, gdzie w tym wozie może być zbiornik benzyny, i wystrzelił. Pięćset jardów. Poza maksymalnym skutecznym zasięgiem karabinu M-14. Pocisk pobiegł pomarańczową smugą wzdłuż autostrady, przebił tablicę rejestracyjną i trafił w zbiornik benzyny. Mercedes buchnął pomarańczową kulą płomieni i przeskoczył prosto na pas nadjeżdżającego z przeciwka forda mustanga. Mustang uderzył w niego w połowie lotu i zepchnął go nad barierką ochronną na leżącą poniżej ulicę. Płonący wóz, wylądowawszy na dachu przejeżdżającej ciężarówki, zapoczątkował łańcuchową reakcję zniszczenia. Mustang ześlizgnął się na południe, spychając na bok trzy samochody. Zatrzymał się dopiero na tylnym zderzaku ciężarówki i wybuchł. Ulicę pod wiaduktem zaścielały ciała zabitych i umierających. Ranni zdolni się poruszać krążyli chwiejnie w oszołomieniu i padali obok martwych. Autostrada FDR zmieniła się w płomieniste piekło rozpalonego żelastwa; ludzie wrzeszczeli i płakali, na górze i na dole. Ruch uliczny na drodze zaczął cofać się w obu kierunkach. Klaksony ryczały, a syreny wyły w nieruchomym, gorącym sierpniowym powietrzu. Henry Cyrus oparł łokcie na parapecie i objął dłońmi podbródek. Przez całe życie nie widział czegoś tak pięknego. To było lepsze, o wiele lepsze niż szpital. Lepsze nawet niż dżungle Wietnamu. — Odwaliłeś kawał dobrej roboty, Mikey — oświadczył, głaszcząc stojący u jego stóp karabin. — Chcesz jeszcze sobie postrzelać? Nie? Taaa… Pamiętam, co mawiał kapitan: „Trzaśnij i odskocz, nie czekaj w miejscu, aż cię wy-kapują”. Kiedy patrzył na dokonaną rzeź, jego blade oczy zabłysły czerwono, odbijając szalejące na dole ognie. Było tak, jakby na jedną chwilkę w jego głowie otworzyły się drzwi, ujawniając płomienie szaleństwa zamknięte w mózgu. Trwało to ledwie sekundę, a potem jego oczy znów zmatowiały. . — Jutro też będzie wieczór, Mikey. Jutro też będzie wieczór. Chwycił karabin i wyrzucone łuski, szybko wstał i skulony pobiegł do drzwi dachu. Przesunął się przez nie chyłkiem i zaryglował je za sobą, nie zauważywszy dwojga przerażonych nastolatków, patrzących na niego z sąsiedniego, wyższego dachu. — Obejmij mnie — powiedziała dziewczyna, przyciskając swoje szczupłe nagie ciało do ciała chłopca. — Zmywajmy się — szepnął, otaczając ją ramionami. — Nie, za bardzo się boję — zaprotestowała, głaszcząc dłonią jego nogę. — Poczekajmy. Henry Cyrus schodził tak bezgłośnie, jak tylko potrafił, po skrzypiących schodach opuszczonego budynku. Dotarł do podestu pierwszego piętra, kiedy usłyszał hałas. Nie chciał włączać lunetki Starlight, gdyż wiedział, że niebieska poświata zdradzi jego pozycję. Zresztą znajdował się zbyt blisko swego celu, a światła nie wystarczało na tyle, by zapewnić dość energii temu eksperymentalnemu celownikowi. Przypomniawszy sobie stary sposób, przywarł do ściany klatki schodowej i zerknął bokiem w stronę holu. W nocy widzenie peryferyjne jest o wiele lepsze niż normalne patrzenie wprost. Uśmiechnął się na myśl, że oto przypominają mu się znów wszystkie triki nocnego łowcy. To było tak dawno… ponad dwanaście lat temu. Gdy uzyskał lepszy obraz, dostrzegł chwiejącego się pijaka, oddającego mocz na ścianę. Smród i odgłos niosły się w górę schodów. Cyrus znów się uśmiechnął. To nie jest twój szczęśliwy dzień, kolego. Jednym skokiem przebył ostatnie pięć schodów i wylądował prosto na podłodze holu. Pożółkły marmur był śliski od uryny i plwocin. Poślizgnął się, złapał równowagę i zakręcił się, przyciskając karabin do piersi. Stary pijak ciągle jeszcze stał twarzą do ściany, trzymając w ręku

penis, gdy Cyrus walnął go kolbą karabinu w tył głowy. Człowiek bez dźwięku osunął się na kolana. Na chwilę jego podbródek zahaczył o krawędź boazerii, więc Cyrus uderzył kolbą jeszcze raz z taką siłą, że zmiażdżyła tył głowy starego, wbijając mu twarz w sypiący się tynk. Martwy człowiek pozostał przyklejony do ściany w tej nieprzyzwoitej pozycji, nadal oddając mocz. Jego mózg i krew rozprysły się jak paskudny fresk na murszejącym tynku. Cyrus szybko zdemontował celownik i położył go na grzejniku w holu. Wsunął karabin lufą w dół za pasek swych luźnych spodni, aż tłumik oparł się o cholewkę jego płócien-no-gumowych butów do walki w dżungli. Następnie podciągnął luźną kurtkę maskującą i wsunął stopkę kolby pod pachę. Czterdzieści osiem cali długości karabinu pasowało jak ulał. Opuścił ramię, obciągnął kurtkę i sztywnym krokiem podszedł do grzejnika. Wyciągnął zza niego starą gazetę. Starannie zawinął celownik w papier, a potem powoli otworzył drzwi wejściowe, rozglądając się na boki. Ulica była pusta. — Pewnie wszyscy polecieli do pożaru — rzekł głośno i uśmiechnął się. Krew i mózg na stopce kolby, ciepłe i kleiste, mieszały się z potem jego pachy. Henry Cyrus pogwizdując oddalił się od syren i wrzasków. Sierżant-detektyw Joe Ryker z nowojorskiej policji siedział w upalny sierpniowy wieczór na ławce w parku Tomp-kins Sąuare. Gdyby ktokolwiek zdołał przeniknąć wzrokiem noszone przez niego okulary przeciwsłoneczne marki Porsche, ujrzałby w jego oczach cały ocean pogardy. Większość ludzi nie potrafiła patrzeć mu w oczy dłużej niż przez ułamek sekundy; ich wzrok opadał w skrępowaniu, by uniknąć jego niepokojącego spojrzenia, szybko przesuwał się po pozostałej części tej ponurej twarzy, by z ulgą spocząć w bezpiecznej okolicy węzła krawata sierżanta. Później przypominali sobie jego orli nos i usta bez wyrazu, zarejestrowane przez ich podświadomość. East Yillage — pomyślał Ryker. Tak zaczęto nazywać to miejsce w późnych latach sześćdziesiątych, gdy już pękało w szwach od dzieciaków, pochodzących z komfortowych przedmieść na Long Island, a tu bawiących się w hippisów. Była to długowłosa, paląca trawkę i obmacująca się pryszczata wersja Haight-Ashbury, Disneylandu epoki poprzedzającej pojawienie się yuppies. Tu można było zaćpać się, dać się zerżnąć, uciec od mamy i taty i podyskutować o polityce z prawdziwym, żywym Murzynem. Oznaczało to pokój i miłość, kawał dupy, kawał tortu dla uciekinierów, dla uchylających się od służby wojskowej oraz zasranych durni, którzy chcieli brać udział w rewolucji, nie zadając sobie trudu dalekiej podróży do Kalifornii. Nie był to styl radykałów z lat trzydziestych, styl prawdziwej Village — zwanej wówczas protekcjonalnie Wioską Zachodnią, zaludnionej przez masę starych, wymęczonych facetów w workowatych spodniach, dyskutujących o Marksie, Mahlerze i Mahatmie Gandhim. Nie, teraz było to miejsce, gdzie nosiło się rozkloszowane spodnie, paliło biustonosze i trawkę; miejsce dla Hermana Hessego, Petera Maxa i przypadkowych noclegów. Tandeta, nędza i chao-tyczność, ale, człowieku, tu była miłość. Nie brakowało też ćpunów, straceńców, morderców, gwałcicieli i umysłowo chorych, którzy mogli być wariatami, ale nie głupkami: wiedzieli, gdzie rozdają jałmużny. Tak samo jak pijacy, którzy przenieśli się tutaj z Houston Street. W dzielnicy Bowery uważano ich za nieznośne męty; w East Village byli nieodłącznym elementem lokalnego kolorytu, stając się atrakcją dla turystów. Wszystko to nie mogło trwać i nie przetrwało. Na początku lat siedemdziesiątych pojawili się tu Aniołowie Piekła, a sympatyczni chłopcy i dziewczęta z Great Neck i Scars-dale zaczęli się wynosić. Wojna w Wietnamie się kończyła, a fakultet prawa na uniwersytecie wyglądał o całe niebo lepiej niż smrodliwe poddasze, zatłoczone przez osiemdziesięciu sześciu napalonych seksualnie nastolatków. Mendy i tryper to nie jest coś wartego zabawy, gdy masz już po dwudziestce. Tak więc w połowie lat siedemdziesiątych East Village powróciła do stanu zaniedbania z ery prehippisowskiej, stała się dzielnicą robotniczą, zaludnioną przez Ukraińców, Latynosów oraz wschodnioeuropejskich Żydów, którzy od roku tysiąc dziewięćset szóstego nie opuszczali swych mieszkań. Pijacy popłynęli z powrotem na Houston Street, ćpuny nadal zdobywały nowych wyznawców, a stara dzielnica pogrążyła się w katatonicznym oczekiwaniu na upadek. W dziesięć lat później oczekiwanie się zakończyło. Nadchodzili yuppies. Zbliżał się dzień

uszlachcenia, dzień zamożnej szarańczy. Zaszczurzone domy-pułapki pożarowe przebudowane miały być na luksusowe kamienice własnościowe; krwiopijcy-magnaci handlu nieruchomościami organizowali łapanki na dzikich lokatorów i wyganiali ich; najukochańszym pijaczkom z lat sześćdziesiątych podpalano mieszkania lub wyganiano jak dzikie zwierzęta; zaskoczonych nielegalnych imigrantów deportowano, a ludzi ulicy zachęcono do znalezienia sobie innych ulic. East Village stanowi mniej więcej prostokąt długości około jednej mili, a szerokości około pół, zależnie od tego, jakie przyjąć granice tej dzielnicy. Nikt nie wie, ilu ma mieszkańców, ponieważ nie prowadzą oni uczciwych i pouczających rozmów z ankieterami spisowymi. Któż powie La Migra *, że jego czterdziestu dwóch kuzynów przybyło z Kolumbii i mieszka w kuchni lub że cala jego wioska z Jamajki obecnie przemieszkuje w równiutkim rzędzie kartonowych pudeł w jego piwnicy? Północną granicę East Village z grubsza stanowi Czternasta Ulica, przed stu laty eleganckie centrum sklepowe, obecnie raj handlarzy narkotyków; na południu kończy się przy Houston Street, gdzie przytyka do Lower West Side, dawniej krainy woźniców, domokrążców i połowy bogatych handlarzy szmat w mieście. Na wschód od rzeki leżą East River Park oraz autostrada FDR. A na zachodzie strefa zdemilitaryzowana Trzeciej Alei czy może Czwartej; trudno powiedzieć, gdzie kończy się boogie, a zaczyna woogie. Dokładnie pośrodku znajduje się park Tompkins Sąuare, rozkoszne zielone schronienie wśród walącego się otoczenia. Oczywiście na jego trawnikach znajdziesz głównie zapleśniałe psie gówna, pomieszane z wymiocinami pijaczków i plwociną ćpunów. Parszywe miejsce na spacery; na pewno nie chciałbyś tam mieszkać. * La Migra — hiszp. slang: amerykański Urząd Imigracyjny (przyp. tłum.). — Popatrz na nich — powiedział Ryker, wskazując przechodniów leniwym ruchem ręki. Siedzący obok niego młody człowiek przez minioną godzinę właśnie to robił. Posterunkowy Arthur Hayes, pochodzący z Montauk, stan Nowy Jork, na samym krańcu Long Island, obecnie w Komendzie Policji miasta Nowy Jork, myślał dotąd, że wie, co to kłopoty, ale w tej chwili miał wiele do przemyślenia na nowo. — Joe — zaczął Hayes nadal patrząc wprost przed siebie — myślałem, że widziałem już to wszystko w Queens, ale to małe przedstawionko tutaj jest raczej dziwne… — Taaa — odparł Ryker, pozwalając sobie na słaby uśmiech. Lubił tego młodego człowieka, jeśli w ogóle mógł lubić kogokolwiek. A ponieważ go lubił i ponieważ był zawodowcem, miał zamiar przelać w tego wiejskiego chłopca tyle własnego doświadczenia i wiedzy, ile tylko będzie możliwe, nim chłopak poprosi o nowego partnera, co było tylko kwestią czasu. Hayes należał do kategorii zwanej „srebrna odznaka” — był posterunkowym pracującym czasowo jako detektyw. Dwa lata służby otworzyły przed nim możliwość wejścia w szeregi detektywów. Ale owe dwa lata spędził na względnie spokojnym przedmieściu Queens. Manhattan, o, to już coś poważnego, a Arthur Hayes nie był na to w pełni przygotowany. Wiedząc o tym, pożegnał swą żonę i dzieci w ich własnościowym mieszkaniu w Queens i postanowił zamieszkać w tanim hotelu obok komisariatu, do czasu gdy stanie na nogi. Ryker, którego dzień roboczy rozciągał się niekiedy do dwudziestu godzin, pochwalił tę decyzję. Sierżant zdecydował, że pełny obchód terenu komisariatu będzie dobrym sposobem na wprowadzenie Hayesa i przez ubiegłe dwa dni i noce spacerowali, zwiedzali, zaglądali do barów i zgarniali męty społeczne. Obeszli granice obszaru, następnie Ryker pokazał posterunkowemu domy zamieszkane przez świrów, meliny narkotykowe i strzelnice, rozsiane na tym obszarze tak gęsto jak mak na bułce. Wyjaśnił Hayesowi, że aleja „A” to centrum heroinowe, natomiast w alei „C” zawsze używa się najczystszych i najostrzejszych igieł. Trzeba było wiedzieć takie rzeczy, by zostać szczęśliwym ćpunem. Albo szczęśliwym gliniarzem. Pokazał mu też osiedle dla klasy średniej na północ od East Village: Stuyvesant Town, pełne względnie zamożnych białych, płacących czynsze według stawek z lat czterdziestych. Pokazał mu Lillian Wald Houses, osiedle dla mało zarabiających na przeciwległym krańcu terenu. Także i ci

ludzie nie płacili wysokich czynszów i w dodatku cieszyli się lepszym widokiem oraz świeższym zapachem niegdyś błękitnej East River. Widoki mieli lepsze, ponieważ wybili większość okien w budynkach. Pokazał mu kurwy, alfonsów, ćpunów, zwariowanych kierowców, alkoholików, włóczęgów, homoseksualistów, transseksualistów, transwestytów, lesbijki, ekshibicjonistów i zwykłych kryminalistów. Pokazał kompletnie nagiego Murzyna, srającego na środku ulicy; rozdzielił dwie kobiety, walczące przy rozgrzebanych śmieciach… potem Hayes musiał nałożyć okulary przeciwsłoneczne, by uniknąć oślepienia błyskami igieł ćpunów w jaskrawym słońcu. Byli tu czarni i Latynosi, zarówno miejscowi, jak i z Karaibów; biali pochodzili ze wszystkich narodowości europejskich; byli Hindusi azjatyccy i amerykańscy Indianie; Azjaci i nieokreślone hybrydy oraz amerykańscy jankesi. Wielu obywateli owego współczesnego Babilonu chodziło w strojach narodowych: długich, powiewających togach, sari, turbanach, kaftanach i fezach. — Czy to jest Ameryka? — zastanawiał się Hayes. — A może wyjeżdżając z Queens wsiadłem do niewłaściwej kolei podziemnej? Ryker słuchał obojętnie. Od dawna przestał przejmować się zjawiskami ubocznymi. Blond nastolatka w skąpej sukience siedziała na ławce naprzeciw nich, patrząc pustym wzrokiem w przestrzeń. Równie młody chłopak podszedł do niej z bezczelną miną. Kiwnęła głową w stronę Rykera i Hayesa. Ryker dosłyszał słowa „pierdolić ich”, wypowiedziane przez chłopaka. Dziewczyna dotknęła czubka nosa, a potem podniosła dwa palce w znaku zwycięstwa. Chłopak skinął głową i wyszli z parku. — Leci czysta koka za dwadzieścia papierów — zauważył Ryker. — Zrobiła zakup ot tak, na naszych oczach? — spytał Hayes. — Teraz gówno to kogokolwiek obchodzi. — Ryker wzruszył ramionami, ale bezczelność tej małej suki z lekka go dotknęła. Hayes przyglądał się tyłeczkowi dziewczyny, bezczelnie opuszczającej park. Owego wieczoru, przy temperaturze dziewięćdziesięciu stopni Fahrenheita, pełno było dokoła nagich ciał. Krótkie szorty, bose nogi, nagie plecy i nagie brzuchy. Ciała hebanowoczarne, ciała czekoladowe, ciała rumiane i blade, białe ciała. Widok obnażonej skóry, upał i wibrujący turkot pobliskiego ruchu ulicznego wywołały zmysłowe swędzenie w lędźwiach Hayesa. Przypomniał sobie, że od dwóch dni nie widział się z żoną. — Ruszmy się, kolego — powiedział Ryker wstając. — Lekcja orientacji w terenie zakończona. — fantastyczna dupa — wycedził Hayes, nie przestając się gapić za odchodzącą. Wyglądało, jakby wstawał na raty: jego długie, niezdarne ciało pochylało się i odchylało, rozciągając się i trzeszcząc. Obaj mężczyźni obciągnęli spodnie w kroku i na siedzeniach. — Gacie wcisnęły mi się prosto w dziurę w tyłku — oznajmił poważnym tonem Hayes. — Twardym klinikiem. Ryker miał roztargnioną minę. — Ten pieprzony upał to pogoda dla pomyleńców. A pełnia księżyca też nie pomaga. Mamy pogodę do morderstw, Arthurze, nie pogodę na rżniątko. Sierżant zdjął okulary, otarł pot z twarzy i zaczął iść w kierunku południowego wyjścia z parku. Parę kroków chudych nóg i Hayes znalazł się przy nim. — Skoro orientacja i przegląd terenu zakończone, co ma być dalej, Joe? — spytał. — Bierzesz urlop? Ryker się roześmiał. Nie był to wesoły dźwięk. — Mam robotę do wykonania — oświadczył. — Mam pełen tyłek zadań, a ty mi w nich pomożesz. Żadnym z nich nie ma się co chwalić, nie wywołały większego zainteresowania prasy, komisarza, otoczenia ani też mojego. Pospolite napady, rozboje i morderstwa: jedna prostytutka, jeden ćpun, jeden włóczęga i mała sprzeczka rodzinna, zakończona ucięciem głowy czyjemuś

wujkowi lub szwagrowi. — Ucięciem? — Maczetą. Rodzinka pochodziła z Haiti czy innego cholernego miejsca na dole mapy. Robota ściśle dla WD — powiedział Ryker, mając na myśli Wydział Dochodzeniowy Komisariatu, zajmujący się lokalnymi przestępstwami. — Och! — Więc co robimy: idziemy jeść czy skoczymy na dupy? — Przepraszam? — Twój fiut jest tak twardy, jakby to był śmiertelny nowotwór. • — Och! — Okay, jak tam sobie chcesz — powiedział Ryker. — Nie będę się krępował, mogę zabawić się dla ciebie w alfonsa, gdy już znalazłeś się w Wielkim Jabłku *, ale nie wsadzę go zamiast ciebie. — Jesteśmy na służbie, Joe — zaprotestował młody człowiek. — A poza tym mam żonę. * Big Apple — Wielkie Jabłko; popularne określenie Nowego Jorku (przyp. tłum.). — Niech żyje służba i małżeństwo — rzekł Ryker. — Więc zjedzmy coś sobie. Poszli na zachód Siódmą Ulicą, aż dotarli do Pierwszej Alei, do kafejki zajmującej część chodnika. Kelner poznał Rykera i skinął mu głową, ale nie ruszył się z miejsca, by wskazać stolik. Ryker rozejrzał się po siedzących rzędem gościach, ulokowanych przy najlepszych stolikach, tuż obok wychodzącego na chodnik oszklonego ogrodzenia. Szybkim krokiem podszedł do dwóch klientów pogrążonych w rozmowie nad dzbankiem sangrii. Wyciągnął z kieszeni swą złotą odznakę i postukał nią w marmurowy blat stolika. Młodszy z siedzących popatrzył na niego i powiedział: — Och, kurwa! — Ciszej, Percy — odparł spokojnie Ryker. — Potrzebny mi tylko twój stolik. Zanim któryś z nich zdołał odpowiedzieć, pojawiło się dwóch kelnerów i zaczęło przenosić szklanki i dzban do stolika we wnętrzu lokalu. — Faszysta — mruknął starszy z gości, gdy się wynosili. Ryker usiadł, zapalił smrodliwe cygaro i włożył swe przeciwsłoneczne okulary Porsche. Hayes przez parę sekund stał niezdecydowanie, po czym przyłączył się do niego. — Co to za faceci? — spytał. — Para łajdaków, prawdopodobnie planujących kolejny napad — odrzekł Ryker. -— Powinni się tym zajmować w jakimś ciemnym pokoju, gdzieś na tyłach, a nie przy stoliku z widokiem. — Pewnie tak — potwierdził Hayes, biorąc do ręki oprawne w czerwony aksamit menu z wytłoczonym złotem napisem na okładce: VICTOR’S — KUCHNIA KUBAŃSKA. — Miłe miejsce — pochwalił, spoglądając na rośliny, dzięki którym oszklona weranda przypominała oranżerię. — Ponieważ nie podobają ci się miejsca, gdzie lubię jadać, ty stawiasz, kolego — oświadczył Ryker. Zwykle jadał hot dogi i hamburgery. Niekiedy pizzę, jeśli nie mógł znaleźć hamburgerów lub hot dogów. — Stawiam, i to z przyjemnością, Joe — zgodził się Hayes, zastanawiając się równocześnie, czy wystarczy mu pieniędzy, jeśli powtórzą zalewanie się bourbonem, jak zeszłej nocy. Zbliżył się uśmiechnięty kelner. — Buenos noches, sierżancie Ryker. Co mogę panu podać prócz dobrego, zimnego piwa? — Hamburgera — odrzekł Ryker, nie patrząc na menu. — Czy mógłbym polecić… — Niczego nie polecaj, Sebastianie. Przyszedłem tylko po to, by sobie popatrzeć. — Oczywiście. — Za to mój przyjaciel jest koneserem kubańskiej kuchni.

— Doprawdy? — spytał kelner, zwracając się z uznaniem do Hayesa, który próbował odcyfrować menu. — Noo, więc… — zaskoczony Hayes podniósł wzrok — myślę… Powiedz mi, czy ona jest podobna do kuchni meksykańskiej? — Wobec tego dwa hamburgery i dwa piwa, Sebastianie — przerwał Ryker. — Si — powiedział kelner zabierając menu i odszedł ciężkim krokiem. Dostali piwa i hamburgery. Jedli i pili w milczeniu. Ryker patrzył, jak w miarę, gdy pora robiła się coraz późniejsza, masa ludzka, przesuwająca się obok, stawała się coraz rzadsza. To widowisko nigdy mu się nie nudziło. — Właśnie myślałem — odezwał się Hayes między dwoma kęsami zbyt wysmażonego hamburgera — o tej małej z parku. Tej blondynce. — Taaa? — zdziwił się Ryker, osuszając trzecią butelkę piwa Carta Blanca. — Była niezła. — W tej chwili jest na haju — powiedział sierżant czkając. — Zwariowana wariatka. Myśli właśnie o następnej działce. — Czy one już się nie rżną? — Tak, ale-wolą kompot. Rżnąć narkomankę to jakby rżnąć zdechłą rybę — stwierdził Ryker, ocierając usta wierzchem dłoni. — Kapitalne — orzekł Hayes z uśmiechem. Ryker musiał aż na niego popatrzeć, by przekonać się, czy tamten nie żartuje. Nigdy nie wiadomo, kto kogo nabiera w tym kraju. W dziesięć minut później Ryker wślizgnął się do gorącej, smrodliwej budki telefonicznej w restauracji. Wybrał numer komisariatu i poprosił detektywa Johna Littela. Po kilku powolnych dzwonkach, które brzmiały, jakby zwarzył je upał, Littel podniósł słuchawkę. — Masz coś dla mnie? — Cieszę się, że zadzwoniłeś, Joe. — Naprawdę? — Posłuchaj, był paskudny wypadek na FDR, sektor dwadzieścia dwa bravo. — Hałas słyszę aż tutaj i mam nadzieję, że wszyscy świetnie się bawią, ale co ta pieprzona sprawa ma wspólnego ze mną? — Cała załoga ma się stawić na miejscu zdarzenia. Rozkaz Fischettiego. Świadkowie podają, że ten bałagan zaczął się wtedy, gdy na szosie eksplodował samochód. — Może trafił go piorun. — Daj spokój, Joe, to chyba coś poważnego. — Okay, okay. Czy mogę wstąpić do domu po aparat? Moja mamusia lubi oglądać obrazki z moich miejsc pracy. — To naprawdę paskudna sprawa, Joe. — Zgadza się. Muszę się zadowolić oficjalnymi zdjęciami, czarno-białymi. Ryker odwiesił słuchawkę i wyszedł na ulicę, gdzie czekał Hayes. Rozdrażniło go to zlecenie, bo nie zapowiadało się szczególnie obiecująco. — Masz coś, Joe? — Jedź za wielkim czerwonym wozem strażackim — rzucił Ryker, kierując się w stronę źródła hałasu. Po dwóch spędzonych z Rykerem dniach Arthur Hayes przyzwyczaił się do jego krótkich, niewiele wyjaśniających odpowiedzi, wzruszył więc ramionami i poszedł za sierżantem. Ryker machnięciem ręki zatrzymał przejeżdżający radiowóz, pokazał odznakę i razem z Hayesem wskoczyli na tylne siedzenie. Dwóch młodych policjantów z patrolu znało reputację Rykera i nie wyglądali na zbyt uszczęśliwionych faktem, że się z nimi zabrał. Kilka następnych przecznic przejechali w milczeniu. Gdy zbliżyli się do zapory policyjnej pod wiaduktem, Ryker i Hayes wyskoczyli z wozu. Przepchnęli się przez tłum i przekroczyli barykady na znak dany przez Kenny’ego Schneidera, niegdyś najtłuściejszego gliniarza w całej policji. Schneider spędził piętnaście lat na włóczeniu się po Yorkville, dzielnicy miasta zaludnionej

przez Niemców, i nigdy nie przeszedł obok restauracji nie dokonawszy inspekcji jej kuchni. Gdy przekroczył wagę trzystu funtów, przeniesiono go do śródmieścia, ponieważ jego przełożeni mieli nadzieję, że nie spodoba mu się serwowana tam kuchnia hiszpańska, włoska oraz murzyńska z południowych stanów. Tak się też stało i waga Schneidera spadła do dwustu pięćdziesięciu funtów. Ryker podszedł do niego. Zawsze starał się zaznajomić z tłem sprawy, wypytując dowódcę patrolu, zanim stanął przed wyższymi szarżami. — Buenos dias, panie posterunkowy. Czy zainteresowałoby pana gorące tamale… arroz eon polio… chilil — Odpierdol się, Joe. — Bądź miły, Kenny — powiedział Ryker, poklepując go po brzuchu. — Spierdalaj — burknął Schneider cofając się. — Kto jest na miejscu? — zapytał Ryker. — Zgadnij. — Kogo mam do wyboru? — A: na przekąskę komisarz we własnej osobie; B: wszyscy politycy, od hycla w górę lub w dół, zależnie od punktu widzenia, którzy chcą być wybrani lub ponownie kandydować w listopadzie; C: wyższe szarże, z kapitanem Peter-sonem włącznie; D: wszyscy z wyżej wymienionych; E: nikt z wyżej wymienionych. — Wybieram „D”. — Zgadza się. — Ale dlaczego? — Kupa trupów, masa ognia, pełno dziennikarzy. Możliwość, że coś tu śmierdzi. Tego typu rzeczy. Ryker odwrócił się do oglądającego rozbite szczątki Hayesa. Wszędzie znajdowały się karetki pomocy technicznej, ambulanse, wozy strażackie i policyjne radiowozy. Wszystkich ciężko rannych zabrano do szpitala Bellevue; większość ciał przewieziono do mieszczącego się obok szpitala biura lekarza sądowego. Gdy płomienie przygasły, pracownicy wozów technicznych zaczęli przecinać poskręcane wraki, by wydobyć żywych i umarłych. Reflektory samochodów policyjnych i strażackich wirowały zawrotnie; w tym zmiennym oświetleniu postacie ludzkie poruszały się jak zjawy; trzaskające flesze przydawały widokowi cech nierealności. — To cholernie śmierdzi — zauważył w roztargnieniu Hayes. — Przypiekane ciała. Budzą twój głód, chłopcze? — Co to było, Joe? Bomba? — Nie. Wygląda, że jakiś samochód przekoziołkował dwukrotnie z wiaduktu. — A więc? — Hayes podniósł wzrok. — Więc myślą, że ten samochód pierwszy wybuchł — powiedział Ryker rozglądając się. — Czy możesz znaleźć kogoś z szefostwa, chłopcze? Musimy się zameldować. — Zaczął posuwać się w stronę centrum katastrofy. — Idź tam, gdzie błyska najwięcej fleszów. Tego mnie uczyłeś, Joe. — Będziesz jeszcze dobrym detektywem — uśmiechnął się Ryker. W chwili gdy flesz błysnął im w twarze, obaj się uśmiechali. Rykera oślepiło, ale odruchowo rzucił się na fotografa. Ten zniknął za wozem strażackim. — Hej, czy to nie Ryker, łowca zbrodniarzy? — odezwał się jakiś drwiący głos. Ryker mocno zamrugał, chcąc odzyskać ostrość widzenia. Znał ten głos. Znały go również miliony nowojorczyków. Należał do Craiga Rogersa, znanego reportera telewizyjnego. Rogers podetknął Rykerowi mikrofon, zanim ten zdołał wypowiedzieć słowa, które miał na końcu języka: odpierdol się. — Przepraszam, sierżancie Ryker — powiedział do mikrofonu pełnym szacunku tonem. — Jak pan myśli, co spowodowało tę straszliwą tragedię? Ryker pienił się z wściekłości. Oślepiony fleszem, ledwie mógł rozróżnić zarys wycelowanej w siebie kamery telewizyjnej. Jeszcze cię dostanę, skurwielu — pomyślał. — Sierżancie…?

— Tak, Craig — odrzekł Ryker z wymuszoną uprzejmością. — Gdy wydarzyła się ta tragedia, byłem już po służbie, ale znajdowałem się w okolicy, więc pomyślałem, że trzeba tu wstąpić, by się przekonać, czy mogę być pomocny. — Bardzo chwalebne, sierżancie — stwierdził Rogers z lekkim odcieniem udawanego zaskoczenia w głosie. Skurwysyn — pomyślał Ryker. — Sierżancie Ryker? Sierżancie…? Ryker podniósł wzrok. Najwidoczniej puścił mimo uszu jakieś pytanie. — Sierżancie Ryker, czy jest jakieś źdźbło prawdy w wersji, że samochód, który zapoczątkował tę reakcję łańcuchową, wybuchł, zanim… — Dopiero tu przybyłem — warknął Ryker i odszedł w kierunku wozu strażackiego, którego wysunięta drabina sięgała do wiaduktu w górze. — Nie wiedziałem, Joe, że jesteś taki popularny wśród dziennikarzy — zauważył Hayes. — Rogers i ja mamy odmienne poglądy na to, jak powinienem wykonywać moją pracę. Zatrzymali się przy wypalonej skorupie samochodu Mercedes 560 SL z odsuwanym dachem, tuż obok wozu strażackiego. Samochód stał w normalnej pozycji, ale liczne ślady świadczyły, że zanim znalazł swe miejsce spoczynku, obijał się wielokrotnie tu i tam. Wewnątrz, nadal jeszcze za kierownicą, widniały zwęglone ludzkie zwłoki. — Pas bezpieczeństwa musiał się spalić już po zatrzymaniu się wozu — powiedział Hayes. Pracownicy laboratorium kryminalistyki odgrodzili wóz sznurem i właśnie zaczynali nad nim pracować. Ryker podszedł do stojącego przy podstawie drabiny strażaka. — Coś ważnego tam w górze? — Zależy, co nazywasz ważnym, chłopie. Kupa grubych ryb i szychy policyjne. I burmistrz. Wyciągnięto go z jakiegoś balu. Jest jeszcze w smokingu. — Dobra — odrzekł Ryker, wchodząc na drabinę. — To wygląda ciekawiej niż walc kotylionowy. Strażak mruknął coś pod nosem. — Schody do gwiazd — zauważył Hayes i ruszył za sierżantem. Dotarli na szczyt drabiny, przeszli nad barierką i stanęli twarzą do East River. Znad morza powiał lekki wietrzyk i parę sekund napawali się chłodniejszym powietrzem. — Śmierdzi jak dziura w krowiej dupie, ale z pewnością lepiej niż ciała i opony — oświadczył Hayes. Ludzie ze wsi miewają dziwny sposób wyrażania się — pomyślał Ryker. Obaj policjanci przeszli przez jezdnię do dużej grupy dygnitarzy i dziennikarzy, stojącej po przeciwnej stronie. Wiadukt wyglądał jak jatka, ale już otwarto przejazd po jednym paśmie w każdym kierunku. Po obu stronach tkwiły w kilkumilowych korkach samochody. Koszem ratowniczym straży pożarnej opuszczano rannych do stojących na niższym poziomie, gdzie ruch uliczny był słabszy, karetek ratunkowych. Kapitan Carl Peterson zauważył Rykera i wynurzył się z tłumu. — Cieszę się, że udało ci się przyjść — powiedział. — Wygląda, kapitanie, jakby znów wypuszczono na wolność King Konga — stwierdził Ryker. Peterson był wysoki, chudy, miał około czterdziestu pięciu lat, długie blond włosy i bladoniebieskie oczy. Na jego twarzy widniały dzioby po trądziku młodzieńczym. Jako długoletni kumpel szefa detektywów, George’a McVeya, przez dwadzieścia lat pracy w komendzie policji przerzucał papierki i pisał notatki. Ale McVey przygotowywał go do objęcia wyższego stanowiska i postanowił w końcu skierować do pracy w terenie, aby nabył nieco doświadczenia. Peterson kierował kolejno trzema specjalnymi grupami wydzielonymi, które rozwiązały zagadki morderstw szeroko omawianych w prasie. We wszystkich trzech wypadkach to właśnie on pojawił się przed kamerami telewizji, by zbierać pochwały, choć w dwóch z nich całą robotę wykonał Ryker. — Kapitanie, będzie pan dowodził grupą przydzieloną do tej sprawy? — spytał Ryker.

— Być może — odparł Peterson. — To zależy od… — Od tego, ile czasu poświęci jej Craig Rogers, prawda? — przerwał mu sierżant. — Ryker… — Peterson już miał się rozzłościć, ale się powstrzymał. Ten arogancki dupek jest mi niezbędny — przyznał się przed sobą w myślach. Grupa wyższych oficerów policji oderwała się od cywilów z biura burmistrza i zbliżyła do kapitana. — Joe, znasz tu wszystkich — powiedział Peterson. Nie była to prawda, ale Ryker potwierdził. Zignorowany przez wszystkich Hayes uśmiechał się z zażenowaniem. — Czy może mnie pan wprowadzić w sprawę, kapitanie? — zapytał możliwie najbardziej służbowym tonem Ryker. — Oczywiście, sierżancie -—odparł takim samym tonem Peterson. — Wygląda, że ten mercedes kierował się na północ… — Ten na dole, odgrodzony sznurami? — Tak. Co najmniej czworo świadków, którzy przeżyli tę katastrofę, oświadczyło, że samochód eksplodował jadąc lewym pasmem, zanim zderzył się z czymkolwiek. — Z tego, co widziałem oglądając wrak, nie wygląda to na ładunek wybuchowy. — Tak, oczywiste jest, że eksplodował zbiornik na benzynę. — Czy mogła to być jakaś usterka mechaniczna? Poluzowana rura wydechowa… przeciekający zbiornik? — Laboratorium kryminalistyki wykona dokładne oględziny samochodu. Teraz możemy się tylko domyślać. — Mały detonator przyczepiony do zbiornika? — Niewykluczone — odrzekł bez przekonania Peterson. — Mafia czy sprawa polityczna? — Nie mamy jeszcze danych kierowcy. — Czemu na drodze publicznej? To by sugerowało ładunek podłączony do hodometru albo z zapalnikiem czasowym. Zbyt ryzykowne… mogłoby trafić nie tę osobę, co trzeba. Mogło nie trafić na nikogo — powiedział Ryker. — Może sterowany radiem. Umieszczony na jezdni lub w wozie. Na sygnał nadany z dachu. — Nieco zbyt wyszukany sposób, kapitanie. — Dowiemy się trochę więcej, gdy zidentyfikujemy ofiarę i dostaniemy meldunek o samochodzie z laboratorium kryminalistyki. — Czemu identyfikacja ma trwać tak długo? — Wszystko obróciło się w popiół, z kierowcą włącznie. — Tablica rejestracyjna? — Po przedniej nie ma nawet śladu. A tylna wygląda, jakby została odrzucona wybuchem lub zderzeniem. — Czy mamy pewność, że ten mercedes najpierw w coś nie uderzył? — Czterech świadków — odparł Peterson z cieniem zniecierpliwienia w głosie. — Zapewne będzie ich więcej, gdy sprawdzimy szpitale. Ryker zastanawiał się chwilę. — Porozmawiajmy ze świadkami. — Są wyciśnięci do sucha, Joe. — Nie, póki ja ich nie wycisnę, Carl. Peterson wzruszył ramionami i wskazał palcem grupkę ludzi stojących na jednym z zamkniętych pasm ruchu. — W porządku. Są do twojej dyspozycji. Ryker odwrócił się i ruszył w ich kierunku. Peterson przeprosił pozostałych i podążył za nim; wyżsi oficerowie wycofali się, by dalej podlizywać się burmistrzowi i komisarzowi policji. Hayes stwierdził, że stoi samotnie. W pierwszym odruchu chciał podążyć za Rykerem i

kapitanem, ale poczuł się zbyt wyczerpany napiętą atmosferą, którą Ryker zdawał się generować wszędzie, gdzie się znajdował. Powędrował więc do posterunkowych z patrolu, zbierających z nawierzchni szczątki dla laboratorium kryminalistyki. Ryker zatrzymał się i popatrzył na stojącą przed nim grupę. Wszyscy wyglądali na zmęczonych i wystraszonych. — Pięcioro. Peterson również popatrzył na grupę. Trzech mężczyzn, kobieta i dziewczynka w wieku jakichś sześciu lub siedmiu lat. — No tak, pięcioro — potwierdził Peterson zmęczonym głosem. — Każde z nich jechało innym samochodem? — Z wyjątkiem numeru piątego — odrzekł kapitan. Ryker zbliżył się do matki z dzieckiem. — Jak ona ma na imię, proszę pani? — zapytał, starając się, by jego niepokojące oczy przybrały przyjazny wyraz. — June… Junie. Proszę nie dawać jej więcej słodyczy ani niczego innego, panie policjancie… Dostała ich wystarczająco od wszystkich. Rykerowi nawet na myśl nie przyszło, że mógłby cokolwiek dać małej. Niewiele wiedział o dzieciach prócz tego, co widywał od czasu do czasu w telewizji. Jego była żona wyśmiała go, gdy zaproponował, by mieli dziecko. „Jedno z was to aż nadto” — powiedziała. Ty jedna to też aż nadto — pomyślał wtedy. — Co się zdarzyło dziś wieczorem, Junie? — Ryker uklęknął obok dziewczynki. — Samochody się porozbijały — odparła, przytulając się do matki. — Czy widziałaś także ten mały samochód bez dachu, gdy się rozbijał? — Był żółty. — Mały samochód? — Tak. I była ładna pani. — Prowadziła? — Tak. — Czy widziałaś ją z bliska? — Pomachałam ręką, gdy przejeżdżała. — Ładna pani w tym żółtym samochodziku… Czy ona przejechała obok ciebie? — Tak, i też mi odmachała. — Więc była przed tobą? — Tak, a potem zwolniła. — I co się stało? — Poleciał za nią pomarańczowy pasek. — Pomarańczowy pasek? — Był szybki, tak jak w Wojnach Gwiezdnych. — Wojnach Gwiezdnych? — Jak kosmiczne promienie śmierci. — Jak promienie lasera w filmach kosmicznych… Poleciał za żółtym samochodzikiem z ładną panią? — Ryker, to przecież dziecko… — Zamknij się, Peterson — warknął Ryker. — Junie, czy pomarańczowy promień trafił w samochód? — Tak. — A wtedy co się zdarzyło? — Samochód wybuchnął. — Żółty samochód z ładną panią? — Tak. Wybuchnął. Czy ładna pani nie żyje? Ryker wstał, rozejrzał się po autostradzie i odrzekł: — Zimny trup.

Gdy Ryker znalazł się wreszcie przed swym mieszkaniem na Wschodniej Dziewiątej Ulicy, brakowało kilku minut do jedenastej wieczór. Jego dzień pracy zaczął się o siódmej rano, gdy wywlókł skacowanego Hayesa z pokoju hotelowego. Ryker wspiął się po czterech kondygnacjach schodów do swego mieszkania w domu bez windy, wzniesionym z wyblakłego piaskowca w skromniejszej, łagodniejszej epoce. Wyciągnął się przed telewizorem i zaczął oglądać reportaż Craiga Rogersa w dzienniku lokalnym o jedenastej. Miał za sobą długi dzień, ale zawsze sprawiało mu przyjemność zrobienie z Petersona osła. Niestety za każdym razem, gdy coś podobnie przyjemnego następowało, trzeba było za to zapłacić; Ryker wiedział już, że przyjdzie mu płacić za parę minut. Kamera skierowała się na Craiga Rogersa wypowiadającego frazesy o „tragedii przy East River”. Wymienił liczbę ofiar, sięgającą już czternastu zabitych i trzydziestu sześciu rannych, po czym jego twarz znikła i zastąpił ją film z miejsca katastrofy. Ta stacja telewizyjna nigdy nie oszczędzała swoich widzów, dlatego należała do najpopularniejszych źródeł wiadomości w Nowym Jorku. Film komentował osobiście Rogers, a kamera kierowała się na spalone lub zmasakrowane ciała, na nagich lub półnagich mężczyzn i kobiety, którym pomagano wsiąść do nadjeżdżających karetek pogotowia. Byli już tam, nim pojawiła się większość policji — pomyślał Ryker. Po dobrej minucie upiornego filmu znów pojawiła się twarz Rogersa. Miał minę pełną niepokoju i współczucia. — …i wyrazy naszego najgłębszego współczucia dla tych, którzy… — trajkotał. — Oczywiście — skomentował na głos Ryker — po pokazaniu wszystkich okaleczonych, spalonych i nagich… ty skurwysynu! Kamera zrobiła odjazd, a za komentatorem ukazał się wielki ekran. — Teraz będzie kulminacja —jęknął Ryker. Za głową Rogersa zmaterializował się portret uśmiechniętego Rykera. Było to zdjęcie zrobione, gdy z Hayesem żartowali sobie z grubych ryb. Ale Hayesa przynajmniej litościwie pozostawiono poza kadrem. Ryker jęknął ponownie. — Nie wiem, czemu sierżant Ryker uśmiecha się, gdy wokół tyle cierpienia, gdy nasi współobywatele płoną, ale możemy przypuścić… — Pierdol się, Craig. — …sfilmowany wywiad z sierżantem Rykerem. Film pokazywał go dokładnie tak, jak sam wiedział, że będzie wyglądać: mrugającego oślepionymi fleszem oczami i gapiącego się głupio na podetknięty pod nos mikrofon. — Ograny chwyt — westchnął Ryker. Fleszem w twarz, mikrofonem w nos, kamery i pytania, zanim masz czas podrapać się w jaja. Najstarszy trik z repertuaru reporterów telewizyjnych. A on dał się złapać. — Zarobiłeś u mnie kopa, Craig. Zarobiłeś ogromnego kopa. — Wstał i z trzaskiem wyłączył telewizor. Podszedł do telefonu, rozważając, czy nie zdjąć słuchawki z aparatu. Wiedział, że niebawem zaczną napływać recenzje programu. Jak na zawołanie telefon zadzwonił.- To był Arthur Hayes. — Joe, czy oglądałeś… — Taaa. Spotkamy się jutro rano w komisariacie. — W porządku. Gdy tylko odłożył słuchawkę, telefon znów zadzwonił. — Tu Ryker. Tak, oglądałem —-powiedział nie czekając na pytanie. — Posłuchaj, Ryker — rozległ się głos Petersona — szef zdecydował, że tę sprawę zakwalifikujemy jako zabójstwo. Ja nią kieruję, a ponieważ to się zdarzyło w twoim rejonie, chcę, żebyś brał udział. — By ci dopomóc w zdobyciu listków dębowych podinspektora? — spytał Ryker. — Zamknij się i bądź tam o ósmej rano. Punkt dowodzenia zakładam w twoim komisariacie — powiedział Peterson. — Jakaż to pierdolona przyjemność znowu z tobą pracować, kapitanie. Nie mogę się doczekać… — zaczął Ryker, ale Peterson się wyłączył. Ryker cisnął słuchawkę. Gdy tylko dotknęła aparatu, telefon znów zadzwonił.

— Taaa? — Joe? Czy to ty? — O, cześć. Jego była żona Eleanor. Z sobie tylko znanych przyczyn dzwoniła do niego co parę tygodni. — Jak idzie z kontem biustonoszy? — zapytał, przytrzymując słuchawkę ramieniem przy uchu i obmacując kieszenie w poszukiwaniu papierosa. Wiedział, że rozmowa może potrwać. Eleanor miała irytujące przyzwyczajenie opowiadania o osobach, z którymi nigdy się nie spotkał, w taki sposób, jakby je znał. — Kontem tamponów — poprawiła go. — Firma ma na tym koncie zafakturowane prawie dwadzieścia milionów, a ja nim zarządzam. — Coś podobnego — powiedział i jednocześnie pomyślał: I co z tego? Nigdy nie potrafił zrozumieć, czemu Eleanor tak się roznamiętnia i zawraca sobie głowę sprawą sprzedania partii jakiegoś chłamu amerykańskiej klienteli. — Coś podobnego — powtórzyła ze śmiechem. — Jeśli zdołam przycisnąć tych facetów od rajstop z Karoliny Północnej, awansuję na wiceprezesa. — Facetów od rajstop, mówisz… — zadumał się Ryker. Wreszcie w kieszeni spodni znalazł starego papierosa i zapalił. Aż zapiekło go w płucach. Zakaszlał. — Mówiłam ci, żebyś to rzucił — powiedziała Elea-nor. — One cię zabiją. Choć wiedział, że dzwoni do niego z Chicago, jej głos brzmiał, jakby była tuż obok. — Prawdopodobnie — odrzekł, wychrząkując grudę flegmy. — Jeśli nie dorwą mnie wcześniej jakieś męty. — Bądź twardy, Joe — powiedziała. — To jedyne, co umiesz. — Oj, Ellie. Dzwonisz, by mnie ukarać? Jeśli tak, to pozwól, że włączę automatyczną sekretarkę i nagram twoje kazanie. Tym sposobem będę mógł je sobie odtwarzać i wyciągać nauki z ogromnego bogactwa twojego… — Phil powiedział, że tak właśnie zareagujesz — przerwała Ellie. — Obronnie i gburowato… tylko dlatego, że próbuję być z tobą w kontakcie. — Kto to, u kurwy nędzy, jest ten Phil? — zapytał Ryker z wściekłością w głosie. — Przecież wiesz, opowiadałam ci o nim. To facet, z którym pracuję. Byliśmy na lunchu z Alice i Ronaldem, gdy zaczęliśmy o tobie mówić. Więc opowiedziałam im o tobie wszystko, a oni powiedzieli…. Ryker pozwolił jej trajkotać o ludziach, których nie znał i którzy nic go nie obchodzili. To było lepsze niż rozmowa z reporterami. Ale niewiele. — No, miło mi usłyszeć o twoim awansie służbowym i koncie biustonoszy — przerwał jej po paru minutach. — Ale muszę lecieć. — Tamponów — poprawiła automatycznie, a potem dodała: — O tej porze? — O każdej porze — oświadczył. Nigdy nie rozumiała jego potrzeby bycia na ulicy, podniecenia, jakie dawała mu praca. Właśnie dlatego go porzuciła: nie chciał przenieść się do Chicago, gdy awansowała w swej firmie. Żył z nią przez dziesięć lat, a gdy oznajmiła, że kariera jest dla niej ważniejsza niż małżeństwo, poczuł się zmiażdżony. Kochał ją, ale tak naprawdę nigdy jej nie poznał. Gdy tylko się pożegnał i odwiesił słuchawkę, telefon znów zadzwonił. Pozwolił mu dzwonić i poszedł do łazienki, by zmyć z twarzy sadzę. Jego ciemnobeżowy garnitur był usma-rowany i śmierdział spalonym ciałem i gumą, ale on albo tego nie zauważył, albo go to nie obeszło. Przeszedł do sypialni, otworzył szafkę i wyjął z niej latarkę zasilaną trzema bateriami. Ze szczytu mebla patrzyły na niego z prostej ramki dwie uśmiechnięte twarze: jego własna i Eleanor. Miała na sobie brązowy tweedowy kostium, który lubił, ponieważ jej rudawozłote włosy błyszczały na jego tle jak aureola. Była piękna, inteligentna i była tygrysicą w łóżku. Nigdy nie potrafił uwierzyć swemu szczęściu, gdy ją zdobył. Faktycznie był szczęściarzem. Położył zdjęcie na szafce, przeszedł do kuchenki, złapał butelkę piwa oraz parę pączków i zabrał to ze sobą na ulicę. W pustym mieszkaniu telefon dzwonił nieustannie. Poszedł na wschód Dziewiątą Ulicą, następnie na południe, wreszcie znów na wschód, w

stronę rzeki. Nie wiedział do końca, czego szuka, ale zainteresowała go myśl o snajperze. Ryker uważał, że snajperzy to świry, występujące w trzech odmiennych kategoriach: dzieciaki z nową bronią, profesjonalni zabójcy oraz kompletne świry. Dwie pierwsze kategorie nie niepokoiły go. Gdyby te niewiarygodne szkody spowodował przypadkowy strzał, dzieciaki i zawodowcy daliby dęba w przerażeniu. Ale jeśli sprawcą był jakiś zasrany psych, mógł tego wieczoru dostać jeszcze większego świra i postanowić, że zostanie na miejscu, by przyglądać się ślicznym ogniom oraz słuchać wycia syren. To niepokoiło Rykera. Bardzo niepokoiło. Węszył właśnie na miejscu katastrofy, gdy nagły ruch spowodował, że chwycił za spluwę. — Poddaję się — powiedział głos z ciemności. Był to Bo Lindly, detektyw z komisariatu Rykera. — Co cię tu sprowadza w nocy? — zapytał sierżant. — Chodź, pokażę ci — odparł Lindły i ruszył przed siebie opustoszałą ulicą. — Tej nocy interesuje mnie tylko jedno — powiedział idąc za nim Ryker. — Tak, wiem. Być może to jest częścią tego, co cię interesuje. Czy wiesz, że twój kumpel, komandos z Queens… — Hayes? — Taa, Hayes. Po twoim odejściu znalazł przednią tablicę rejestracyjną mercedesa. Jest w niej coś, co wygląda na dziurę po pocisku. Ale do tej pory brak danych o kierowcy. Telewizja i radio wywołują powszechną panikę starym numerem o „szalonym snajperze”. — Pasuje. — Więc nie pomylił się co do snajpera; miał nadzieję, że myli się co do psychopaty. Lindly podążył rozpadającymi się schodami opuszczonej kamienicy. Na drzwiach wisiała kłódka policyjna oraz napis: TEREN PRZESTĘPSTWA ZABEZPIECZONY PRZEZ POLICJĘ NIE WCHODZIĆ — Pewnie znalazłeś tego snajpera, jak rżnął swój karabin, a jego fiut utknął w komorze nabojowej — zażartował Ryker. — Prawie — odrzekł Lindly, otwierając zamknięte na kłódkę drzwi. Stanęli we dwóch w holu i włączyli latarki. — Laboratorium kryminalistyki i lekarz sądowy skończyli robotę. Ciało jest w kostnicy miejskiej. Jakiś stary facet… pewnie pijaczek. Szczał na tę ścianę. Miał zmiażdżoną głowę. — Kolbą karabinową? — Na to wygląda. Co najmniej dwa ciosy. Boczny i poziomy, nie w szczyt głowy, lecz w tył. Duże, tępe narzędzie. Prawdopodobnie ktoś użył kolby karabinowej. „Poziomy cios kolbą”, tak to nazywali w wojsku. — Kto go znalazł? — Ludzie, którzy tu weszli, by zobaczyć fajerwerki na autostradzie. Zawiadomili policję dopiero po godzinie. Każdy twierdził, że myślał, iż ktoś inny zawołał gliny. Wygoniliśmy ich z dachu, ale wszelkie ślady naszego Strzelca wyborowego pewnie zostały starte… jeśli tu była jego grzęda. — Mógł posłużyć się tym wejściem, by się przedostać na dach innego domu — zauważył rozglądając się Ryker. — Wątpliwe. Po obu stronach dachy są o piętro wyższe. Nie można dostać się bez pomocnika. — Przegrzebaliście wszystko tam na górze? — Niby tak, ale tam jest tyle gówna… O świcie przeczeszemy to gęstym grzebieniem. — Chodźmy na górę. Wspięli się schodami na dach. Ostrożnie przedzierali się wśród resztek wielu nielegalnych przyjęć. Zobaczyli liczne butelki po whisky i winie, białe oraz świątecznie kolorowe kondomy, puszki po piwie, foliowe torebeczki, w których kiedyś była heroina, puste fiolki po czystej kokainie i trochę na pół wypalonych skrętów marihuany. — Wrócimy tu o świcie — zadecydował sierżant. — Podrzucisz mnie na tamten dach, a potem możesz spływać, jeśli chcesz.

— A jak zejdziesz na dół, kiedy odejdę? — A jak zejdę na dół, jeśli zostaniesz? Skoczę. Teraz mnie podsadź i upewnij się, że zostawiłeś ten rygiel odsunięty. — Ryker zgasił latarkę. — Okay, twardzielu. No to hop do góry. Ryker uderzył się o przyległy gzyms, ale Bo Lindly spokojnie się oddalił. Sierżant przykucnął, oparty plecami o gzyms i zaczął nasłuchiwać. Księżyc zniknął za nadciągającymi chmurami burzowymi. Ponad gorącym, smolistym odorem dachu Ryker czuł zapach własnego ciała. Z przeciwległego krańca doleciał go cichy szept, potem dostrzegł ruch. Z kabury przy kostce u nogi wysunął swój rewolwer policyjny kalibru 38 i pomacał rugera magnum 357 pod pachą. Potem przykucnął i ryknął: — Stać, policja! Usłyszał jakby skomlenie. Zerwał się i przebył dach paroma długimi krokami. Do przeciwległej ściany tuliło się dwoje zaspanych latynoskich dzieciaków, chłopiec i dziewczyna. Oboje byli całkiem nadzy. Ich ciemne ciała ostro odcinały się od białego, leżącego pod nimi koca. Ryker zaświecił latarkę. — Dobra, Romeo i Julio. Hablan ingles? — Si — odparł przerażony chłopiec. — Proszę, niech pan pozwoli nam się ubrać. — Wstańcie. Chłopiec powoli wstał, potem podniosła się dziewczyna. Nie mają więcej niż trzynaście czy czternaście lat — pomyślał Ryker. Dziewczyna przyjęła klasyczną pozycję zaskoczonej nagości, zakrywając okolicę łonową jedną dłonią, piersi zaś ramieniem. — Niech pan pozwoli jej się ubrać — poprosił chłopak. — To przecież tylko dziecko. — Dzieci nie rżną się na dachach, robią to tylko duże dziewczynki. Najpierw odpowiedzmy sobie na parę pytań. — Ryker wciąż trzymał wycelowaną w nich broń. Wiedział, że to najlepszy sposób na rozwiązanie języków, lepsza mogła być tylko brutalna fizyczna przemoc. — Od jak dawna tu jesteście? — Od chwili, gdy poszli ludzie. Ci, którzy przyglądali się wypadkowi. Dziewczyna kiwnęła głową. Wyglądało na to, że pogodzili się ze swą poniżającą sytuacją i chcieli odpowiadać tak szybko, jak tylko potrafią, aby z tym skończyć. — Nie przedtem? — Nie. Ryker, zauważywszy umykające spojrzenie dziewczyny, skierował latarkę na jej twarz. A potem oświetlił z góry na dół jej nagie ciało. Miała taką minę, jakby chciała wtopić się w kamienny mur za sobą. — Gówno prawda! Stój prosto — warknął Ryker do czerwonej ze wstydu dziewczyny. Zaczęła bezgłośnie płakać, ale sierżanta to nie wzruszyło. — Byliście tu przed wypadkiem — powiedział. — Przyszliście tu się pierdolić, gdy słońce zachodziło. Mała patrzyła na niego szeroko otwartymi, pełnymi łez oczami. Te dzieciaki pewnie sądzą, że są jedynymi w Nowym Jorku, którzy kiedykolwiek rżnęli się na dachu — pomyślał Ryker. — Tak — szepnęła dziewczyna, ocierając łzy i równocześnie próbując zakryć łokciem swe małe, niedojrzałe piersi. — Przyszliśmy na górę tak, jak pan powiedział. Człowiek na tamtym dachu… patrzyliśmy z góry… widzieliśmy go… — Miał broń — przerwał jej chłopiec. — Przestraszyliśmy się, więc po prostu schowaliśmy się tutaj. — Widzieliście, jak strzelał? — Nie. — Jak wyglądał? — Widzieliśmy tylko jego plecy. Wysoki, biały, z blond włosami. — Jak był ubrany?

— W zieloną kurtkę wojskową. Ryker zastanowił się chwilę. Zdecydował, że jeszcze coś przemilczają. Nie chcą się przyznać, że widzieli moment strzału — doszedł do wniosku. Czas, by przywołać ich do porządku. — Dobra, kochanie — powiedział, robiąc gest rewolwerem w stronę dziewczyny. — Na drugą stronę dachu. Ruszaj. Przez sekundę patrzyła na chłopca, a potem rzuciła się do biegu na drugi koniec dachu. Jej drobne stopy szeleściły po żwirze posypki. Chłopiec się poruszył. — Ty zostajesz dokładnie w tym miejscu, bohaterze. Jeśli będziesz odpowiadał jak należy, nic złego jej się nie stanie. Szybkim krokiem skierował się na przeciwny skraj dachu, wsunął swój rewolwer do kieszeni i chwycił drżącą dziewczynę za długie czarne włosy. Zmusił ją do uklęknięcia i cichym, burkliwym szeptem rozpoczął przesłuchanie. — Widziałaś, jak ten człowiek strzelał? — Nie. — Ile razy wystrzelił? — Uciekliśmy. Nie widzieliśmy. — Jak wyglądała jego broń? — Długa, bardzo długa. Dziewczyna wiła się na ostrym żwirze. Próbowała ulżyć swym kolanom, ale kiedy się poruszała, kamyki wbijały się jeszcze mocniej. Wreszcie w rozpaczy przywarła do nóg Rykera i uniosła swe kolana o parę cali, balansując na czubkach palców u nóg. Ryker znów pchnął ją w dół. — Czy był hałas, gdy broń wystrzeliła? — Nie widzieliśmy, jak strzelał. Zaczęła nieopanowanie szlochać. Ryker puścił jej włosy i kazał wstać. Przeszedł na drugą stronę dachu, gdzie chłopak z niepokojem patrzył w ich Stronę. — No, twoja przyjaciółka podała nam swoją wersję. A teraz posłuchamy twojej i lepiej będzie, aby się zgadzała, albo użyję twoich cajones jako piłek tenisowych. Sabe? — Okay, powiem panu wszystko — odparł chłopak. — Widzieliśmy, jak strzelał. — Ile razy? — Myślę, że dwa. — Myślisz? — Strzelba nie robiła hałasu. Człowiek cofał się w taki sposób… — Odegrał pantomimę wstrząsu Strzelca od odrzutu. — Żadnego hałasu? — Żadnego hałasu. — Błysk? Ogień z końca lufy? — Żadnego hałasu. Żadnego ognia. Myślałem, że ogłuchłem, ale gdy wystrzelił po raz drugi, ze strzelby wyleciał długi pomarańczowy płomień. Chłopiec opowiedział wszystko, co zdołał zapamiętać. Kiedy skończył, Ryker zaprowadził go pod gzyms, wystający nad opuszczoną kamienicę. Dziewczyna nadal tuliła się do ściany. Gdy się zbliżali, znów podjęła żałosną próbę zasłonie-nia się. — Nie pora na fałszywy wstyd, panienko. Idziemy. Przez szczyt. — Wskazał gestem dach domu poniżej. — Przecież powiedzieliśmy panu wszystko… Niech pan pozwoli nam się ubrać — błagał chłopiec. — Jazda! — warknął Ryker. Chłopiec ruszył pierwszy. Ryker chwycił go za szczupłe nadgarstki i przewiesił przez gzyms, a potem wypuścił. Dziewczyna była druga; chłopiec schwycił ją w locie. Sierżant przesadził murek jednym skokiem. Kiedy znaleźli się na grzędzie snajpera, Ryker oprowadził swoich młodocianych świadków po całym miejscu przestępstwa, krok po kroczku. Robił notatki krótkim ogryzkiem ołówka. — I klęczał dokładnie tutaj?

— Tak. Sierżant wyciągnął brudny, szary kawałek kredy i zrobił znak we wskazanym przez chłopca miejscu. — Czy pamiętacie coś jeszcze? — zapytał Ryker. Żadne się nie odezwało. — A co z tą strzelbą? — No, było takie niebieskie światło — powiedział chłopiec. — Niebieskie światło? — Tak. — Światło ze strzelby… czy jesteś pewien, że było niebieskie, a nie czerwone lub zielone? Chłopiec kiwnął głową. Zaintrygowało to Rykera. Celowniki na podczerwień świeciły czerwono; noktowizyjne Starlight zielono. Zanotował sobie, by to sprawdzić u elektroników. Byli ekspertami również od nietypowych broni. — Czy pamiętacie coś jeszcze? — Nie. Dziewczyna jakby przezwyciężyła swoją nieśmiałość albo też wszystko przestało ją obchodzić. Zauważywszy to, Ryker wydobył paczkę cygar i poczęstował oboje. Zakłopotany chłopiec przyjął jedno, ale dziewczyna uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Ryker zapalił dwa cygara, wręczył jedno chłopakowi, a potem zapytał: — Czy tamten człowiek palił? Czy pił cokolwiek? Jadł cokolwiek? Wytężcie mózgi. Zapadła cisza. Wyglądało na to, że się zastanawiają. — Tak — powiedziała po chwili dziewczyna. — Pił gazowaną oranżadę. Ryker skierował światło latarki na zasłany śmieciami dach. — Czy zostawił ją tutaj? — Aha. Nie skończył pić, postawił ją na dachu. Sierżant schylił się. W świetle jego latarki pojawiła się na pół opróżniona butelka oranżady Orange Crush, stojąca pod ścianą. Ryker spisał nazwiska i adresy obojga młodocianych Latynosów; mieszkali w pobliskich osiedlach. — Czy możemy sobie pójść? — spytał chłopiec. — Taaa. Zmywajcie się — odparł Ryker. Ale oni nie ruszyli się z miejsca, patrząc na dziesięcio-stopową ścianę, oddzielającą ich od ubrań. Sierżant podszedł do muru i złożył dłonie, tworząc z nich strzemię. — Ruszajcie — powiedział. Chłopiec postawił nagą stopę na jego dłoniach i został podrzucony na wyższy dach. Dziewczyna zawahała się, a potem uniosła nogę. Ryker zobaczył, co zrobił z jej kolanem i nogą żwir na dachu. Gdy ją powoli unosił, na kremową skórę jej twarzy wypłynął ciemny rumieniec. Uśmiechnęła się, patrząc detektywowi prosto w oczy. Chłopak chwycił jej wyciągnięte ramię i znikła za gzymsem. Czując mrowienie w lędźwiach Ryker pochylił się i wsunął palec w szyjkę butelki orange crush. Burza się skończyła, ale Ryker był przemoczony do nitki, gdy stanął przed Hotelem Saskim na Wschodniej Trzeciej Ulicy. Popatrzył na zegarek. Była trzecia trzydzieści rano. W tej rozlatującej się budowli nie było nic saskiego. Fasada w stylu włoskiego renesansu; hol hiszpański czy mauretański; goście byle jacy, a nocny szef recepcji okazał się Żydem. Od recepcjonisty za kontuarem Ryker dowiedział się, że „pan Hayes ma całonocnego gościa”. Wzruszył ramionami i pomimo to wziął klucz do pokoju. Przechodząc przez hol pełen wytartych orientalnych dywanów i zdychających palm, zastanawiał się, czy również nie mógłby skorzystać z jakiegoś „gościa”. Wynajętemu strażnikowi o szczurzej twarzy przyszło widać do głowy to samo, bo złożył Ryke-rowi ofertę.

— Może później — odrzekł Ryker. — Więc może przynieść panu świeżą butelkę lemoniady, szefie? — spytał z ironią anemiczny mężczyzna, spoglądając na zwisającą z palca detektywa lepką butelkę orange crush. — Słuchaj pan, a może wolałby pan chłopczyka — spróbował znowu, podążając za Rykerem do prześmiardłej moczem windy. Winda zatrzymała się na piętrze Hayesa i drzwi się otworzyły. Strażnik jeszcze się uśmiechał, gdy ujrzał wbite w siebie spojrzenie zielonych oczu. A potem był już tylko ból i ciemność. Ryker wyszedł na korytarz, nim drzwi windy się zasunęły, odcinając zgiętego wpół mężczyznę. Sierżant nie był w towarzyskim nastroju, raczej w drażliwym i potrzebował drinka. Wszedł do nie klimatyzowanego pokoju. Obok okna leniwie kręcił się wentylator. Hayes i młoda długonoga dziewczyna leżeli nago na łóżku. Oboje spali. Ryker podszedł do łóżka i chwycił butelkę dżinu z nocnego stolika. Pociągnął długi haust, przepłukał gardło i wypluł alkohol. Potem usiadł na łóżku koło blondynki i następny haust już przełknął. Osoby na łóżku poruszyły się. Ryker zapalił nocną lampkę. — Obyczajówka — powiedział. Hayes poderwał się gwałtownie i usiadł, a dziewczyna kwiknęła, próbując się przykryć. — Joe? — Tylko bez nazwisk. Muszę dbać o swoją opinię. — Joe, co, u diabła… -— Arthur, chcę ci pogratulować znalezienia tej tablicy rejestracyjnej. Dziewczynie udało się wsunąć pod pościel. — Co tu się, kurwa, dzieje, Artie? — Policyjna sprawa służbowa, psze pani — odparł uroczyście Ryker. Znowu łyknął potężny haust dżinu. — To mogło poczekać do rana — zaprotestował ze złością Hayes. — Czy możesz zejść z łóżka? Jesteś cały mokry —-zapiszczała prostytutka. — Nie mogę zejść z łóżka, jestem zbyt zmęczony. — Dżin już krążył w mózgu Rykera. Kurewka zachichotała, a Hayes się zarumienił. — Słuchaj, Joe… — Nie, to ty posłuchaj. Sprawa numer jeden: czemu rygiel u drzwi nie był zasunięty? Numer dwa: gdzie twoja broń? Numer trzy: nie zamówiłeś w recepcji budzenia. Numer cztery… — Dobra, dobra. Ja też byłem zmęczony. — Tego rodzaju zmęczenie może cię drogo kosztować, chłopcze. Gdybym był alfonsem tej suki, mógłbym wejść tutaj i wyjść z twoją bronią, twoimi pieniędzmi, twoją odznaką oraz twoją godnością w tylnej kieszeni spodni. Dziwka popatrzyła na Rykera z aprobatą. — Zmiataj i upudruj sobie nos, mała — powiedział. Nie przeoczył jej spojrzenia. Dziewczyna wysunęła długie nogi spod prześcieradła, przetoczyła się przez Hayesa i zniknęła w łazience. Tleniona — pomyślał Ryker. — Jakiego rodzaju celowniki lunetkowe świecą na niebiesko? — Co? — Hayes zapadał w półsen. — Na niebiesko. — Skąd, kurwa, mam to wiedzieć?! Jakiś dziwaczny rodzaj celownika Starlight? — spytał Hayes. A potem nagle oprzytomniał. — Tego używał ten sukinsyn snajper? — Z tłumikiem huku i ognia wylotowego. Co by to był za karabin, Arthur? — O kurwa… daj mi pomyśleć. Prawdopodobnie M-14 starego typu. Używano ich jako broni snajperskiej w Wietnamie. Siedem przecinek sześćdziesiąt dwa milimetry. Stary, ciężki, ale bardzo celny. Nie tak jak te plastykowe gówna, które mają teraz. — Czy można z niego strzelać pociskiem zapalającym? — Na pewno. Skąd masz ten trop? — Romeo i Julia. Dzieci rżnące się na sąsiednim dachu. Posłuchaj, chcę, żebyś się dowiedział wszystkiego, czego tylko zdołasz, o snajperach, karabinach, celownikach i wszystkich

tych głupstwach. Spotkamy się punkt ósma rano. — W porządku, Joe. Dobranoc. Ryker puścił to mimo uszu. — Zabierz tę butelkę oranżady do centrali i każ zbadać odciski palców. Absolutne pierwszeństwo. Chcę mieć wyniki za osiem godzin. Niech się popalą komputery, jeśli tak będzie trzeba. Hayes jęknął. Ryker usłyszał dolatujący z łazienki szum prysznica. Wydarł z notesu kartkę i rzucił ją na łóżko. — Tyle tylko mamy w charakterze rysopisu. Wysoki, blondyn, biały. Odciski pochodzą z prawej dłoni, choć może być też trochę z lewej, a także i obcych. Facet może być do tej pory nie notowany, ale podejrzewam, że to jakiś eks—wojskowy typek, więc federalni powinni mieć w swojej kartotece sił zbrojnych coś pasującego. Jeśli kogokolwiek rozpoznają na podstawie odcisków, chcę mieć spis wszystkich prawdopodobnych podejrzanych wraz z fotografiami. — Tak jest. — Na dworze pada, więc bądź ostrożny z odciskami, by ich nie zatrzeć. Gdy dziewczyna, owinięta tylko ręcznikiem, wróciła do pokoju, Hayes już był ubrany. Podszedł do butelki oranżady na toaletce i zatrzymał się. — Wsadź do niej palec — polecił Ryker. Hayes wzruszył ramionami i zrobił, jak mu kazano. — Ja się zajmę wszystkim tutaj, a ty załatw te odciski — rzucił sierżant. — Spotykamy się o ósmej. Zerknąwszy przez ramię, Hayes wyszedł z pokoju i zadzwonił po windę. Drzwi się otworzyły i siedzący wewnątrz anemiczny strażnik zagapił się na niego szeroko otwartymi oczami. Zobaczył zwisającą z palca Hayesa tę samą butelkę orange crush, ale tym razem zdecydował się tego nie komentować. Tymczasem Ryker po raz pierwszy od osiemnastu godzin zdejmował ubranie. — Artie zapłacił mi za całą noc, więc ty możesz za darmo, kochanie — zamruczała dziwka, opuszczając ręcznik. — Jesteś słodka. — Prawdziwy twardziel, co? Sierżant zamknął drzwi na zasuwę i wziął do ręki butelkę dżinu. Osuszył ją do końca i cisnął w kąt. Młoda prostytutka spojrzała na niego z lękiem. Ryker był nagi, jeśli nie liczyć jednej skarpetki, kabury przy kostce u nogi oraz rewolweru. Dziewczyna patrzyła na rewolwer. — Ty naprawdę jesteś gliną, co? To znaczy nie zrobisz mi krzywdy? Ryker podniósł ręcznik i rzucił go dziewczynie. — Wytrzyj mnie — mruknął. To jej będzie musiało wystarczyć. Był zbyt zmęczony i zbyt napalony, by brać prysznic. Dziewczyna usłuchała bez słowa. Gdy skończyła, Ryker polecił: — Na podłogę. — Podłogę…? — Nie jąkam się, dziecino. Blondynka położyła się na zakurzonym dywanie i rozłożyła zgrabne nogi. Wszedłszy w nią Ryker zapytał: — Czy jako dziecko pieprzyłaś się kiedyś na dachu? Piąta rano. Ryker siedział w jednej z ohydnych, całonocnych kafejek, których pełno na wschodnim krańcu dolnego Manhattanu. Burza przeminęła, ale w powietrzu nadal wisiała ciężka, kleista mgła. Paru włóczęgów tkwiło przygarbionych nad filiżankami marnej kawy. Sierżant zamówił drugą filiżankę, a Grek za kontuarem zdecydował, że klient jest albo gliną, albo kryminalistą. Gdy podał letnią kawę, Ryker machnął odznaką. Glina. Barman oczekiwał najgorszego. — Jak się nazywasz? — Demetrius.

— Mogłem się tego domyślić. Posłuchaj, Demetrius… Około dziewiątej trzydzieści zeszłego wieczoru wszedł tu mężczyzna — zaryzykował Ryker. — Wysoki, blondyn, ubrany w zieloną wojskową kurtkę tropikalną. Miał sztywną nogę… — przerwał i wbił wzrok w oczy Greka. Były równie zimne i pozbawione wyrazu jak jego własne. Twardy facet — zdecydował Ryker. Pauza zmieniła się w długie milczenie. Obaj mężczyźni patrzyli sobie w oczy. Wreszcie Grek odwrócił wzrok. — Niii. — Blondyn, wysoki, wojskowa kurtka tropikalna? — powtórzył Ryker. — Niii. — Jesteś tu właścicielem, Demetrius? Wielkiej forsy nie robisz, ale będzie jej jeszcze mniej, jeśli zabiorę cię na komisariat. Jestem naprawdę bardzo zajęty. A twoja wizyta może potrwać cały dzień. — Był zeszłego wieczoru, tak. Ale około siódmej… siódmej trzydzieści — odparł pośpiesznie Demetrius. — Miał coś zawiniętego w gazetę. Nie zabrałby karabinu w miejsce publiczne — pomyślał Ryker. — Schowałby go gdzieś, mógł zresztą mieszkać w okolicy. Przyszedł tu, nim wyruszył na polowanie. Wypytywał Greka przez piętnaście minut, a potem rzucił na kontuar banknot dziesięciodolarowy i wyszedł. Był pewien, że ten człowiek będzie potrafił rozpoznać snajpera na fotografii. Wolnym krokiem szedł w stronę stanowiska snajpera. Za chwilę będzie tam Bo Lindly i jacyś ludzie z laboratorium kryminalistyki. Usiadł na walących się schodach starej kamienicy i zapalił cygaro. Ulice były wyludnione, jeśli nie liczyć obdartusa, przetrząsającego kubły na odpadki przed przybyciem śmieciarki. — Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje, dziadku — powiedział Ryker. Obdartus drgnął i spojrzał w górę. Nie spodobało mu się to, co ujrzał, więc przeszedł na drugą stronę ulicy. Sierżant podążył za nim. Stary pomyślał, że czeka go bicie, a przynajmniej rabunek, więc wywrócił kieszenie, by pokazać, że nic przy sobie nie ma. Ryker przez chwilę patrzył na włóczęgę, zastanawiając się, który z nich dwóch wygląda na większego obszarpańca. Z kieszeni na piersiach wyjął dwa cygara, wepchnął jedno w bezzębne usta mężczyzny i zapalił je. Ten się uśmiechnął. — Jesteś gliniarzem? Prywatnym detektywem? — Gdzie sypiasz? — Gdzie się da. Czasem tam — wskazał zamknięty na kłódkę dom czynszowy. — Wszystkie pokoje są pozamykane albo pozabijane gwoździami, ale śpię w holu lub na podestach. Zeszłej nocy zabili Charliego. — Wiesz o tym, prawda? — Tylko tyle, że nie żyje, kolego. — Byliście przyjaciółmi? — Włóczędzy nie mają przyjaciół. Ja go tylko znałem. — Widziałeś tu może wysokiego blondyna w wojskowej kurtce? — Skąd nagle taki wielki hałas z powodu jakiegoś włóczęgi? Zabijają nas co dzień, a wszystko, co wtedy robią gliny, to zabierają ciało. Czasem nie robią nawet tego. — To Dzień Dobroci dla Bezdomnych, więc wyjątkowo się staramy. Odpowiedz na moje pytanie. — Raz go widziałem, wczoraj. Włóczył się koło domów w okolicy. — O której? — Od lat nie spojrzałem na zegarek. — Mniej więcej. — Chyba o szóstej. Próbował otwierać drzwi. — Rozpoznałbyś go na zdjęciu? — Myślę, że tak.

Ryker wyjął z kieszeni dwudziestodolarowy banknot i przedarł go na pół. — Druga połowa będzie czekać na ciebie w Ósmym Komisariacie dziś wieczorem, około szóstej — powiedział, wciskając staremu do kieszeni koszuli połówkę banknotu. — Znajdź sobie publiczny zegar i bądź o czasie. Masz jakieś nazwisko? — Bob Reid. — Spytaj o Rykera, Bobby. Słońce przesączało się do kanionów Manhattanu. Idąc nakrapianą słońcem, zasłaną śmieciem ulicą, Ryker zauważył Lindly’ego; wyglądał na niezwykle ożywionego. — …dobry, Joe. Znalazłeś coś w kubłach na odpadki czy ubiegła cię konkurencja? — Lindly uśmiechnął się i wskazał obdartusa. Włóczęga gorączkowo pracował, by uprzedzić śmieciarkę, która już rozpoczęła objazd. — Czy zeszłej nocy spałeś na dachu? — zapytał. — Czy będąc dzieckiem pieprzyłeś się na dachu? — usłyszał w odpowiedzi. — Nie, wyrosłem na przedmieściach. Wszystkie dachy były spadziste. Tylko wiewiórki rżnęły się na dachach. — Wejdźmy na górę — powiedział Ryker. — Muszę z tobą pogadać, zanim pojawią się tu ci z laboratorium kryminalistyki. O siódmej trzydzieści Ryker wszedł do komisariatu przy Wschodniej Szóstej Ulicy. Dwustu pięćdziesięciu gliniarzy Ósmego Komisariatu miało swą bazę w rojącym się od prusaków i szczurów budynku z tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego ósmego roku. W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym rozbudowano go, dlatego jego zachodnie skrzydło było z białej, a nie czerwonej cegły. Z biegiem czasu oba skrzydła przyjęły barwę czarną z powodu sadzy i zanieczyszczenia powietrza, osiągając niezamierzoną harmonię. Ryker kiwnął głową dyżurnemu sierżantowi i poszedł schodami na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się sekcja detektywów komisariatu. Sala konferencyjna z poprzy-palanym papierosami drewnianym stołem i brudną szarą wykładziną podłogową miała być punktem dowodzenia kapitana Petersona. Petersona jeszcze nie było, Rykerowi zatem przypadł zaszczyt przegonienia prusaków z maszynki do kawy. Pozostało w niej nieco kawy z zeszłego wieczoru, więc włączył elektryczny czajnik, usiadł zmęczony na skrzypiącym krześle i zapalił swoje ostatnie cygaro. Gdy kawa zaczęła wrzeć, nalał sobie filiżankę mulistego płynu i przyprawił go kostkami popstrzonego przez muchy cukru oraz pożółkłą śmietanką. Do pokoju wkroczył Peterson i spojrzał wrogo na Rykera. Nie lubił, gdy ktokolwiek pojawiał się w pracy wcześniej niż on. — Rozgość się, usiądź sobie, zapal cygaro i napij się kawy — powiedział Peterson z udawaną uprzejmością. Nie lubił ludzi, którzy potrafili rozgościć się w jego „punkcie dowodzenia”, nawet jeśli nie było to naprawdę jego biuro. Ryker wiedział o tym, ale nic go to nie obchodziło. — To było całkiem ładne przesłuchanko… tej dziewczynki zeszłej nocy — przyznał niechętnie. — Nikt nie pomyślał, by ją wypytać. Oczywiście po tym, jak Hayes znalazł przestrzeloną tablicę rejestracyjną, doszlibyśmy do tego samego wniosku. Okazało się też, że niektórzy ze świadków przewiezionych do szpitala także widzieli smugę pocisku zapalającego. — Masz coś jeszcze? — Tak. Dziś rano znaleźli wśród tych wszystkich szczątków pocisk. — Siedem przecinek sześćdziesiąt dwa milimetry? Peterson zagapił się na niego. — Dowiedziałem się o tym dokładnie pięć minut temu… — A ja wcześniej dzisiejszego ranka. — Co wiesz jeszcze? Z twojego wyglądu najwyraźniej wynika, że po moim telefonie zeszłej nocy nie zostałeś na dłużej w domu. Czy to Craig Rogers wywołał u ciebie atak bezsenności? — Coś w tym guście. Słuchaj, kapitanie, czy nie zrobi ci różnicy, jeśli będziemy kontynuować tę dyskusję po przybyciu Hayesa? Ma się ze mną niedługo spotkać, ale pewnie zatrzymano go w centrum.

— Centrum…? — W akademii. Zeszłej nocy poleciłem mu zanieść tam pewne odciski. — Jakie odciski? — Później ci to wyjaśnię. — Kiedy ty śpisz? — Podczas twoich odpraw, kapitanie. Peterson wstał i poszedł do drzwi. W pokoju personelu czterech detektywów piło kawę. Właśnie wszedł ziewając porucznik Fischetti. — Czy panowie zechcą tu przyjść?! — zawołał Peterson. — Zaraz zaczynamy odprawę. Czterej detektywi i porucznik Fischetti posłusznie pomaszerowali do sali konferencyjnej. Ryker śmierdział tak paskudnie, jak wyglądał, więc ludzie zasiadający przy stole trzymali się od niego z daleka. — Niektórzy z was zostaną włączeni do sprawy tego snajpera, chciałem więc, byście byli obecni na dzisiejszej odprawie. Teraz czekamy na Hayesa oraz czterech detektywów, których podebrałem z innego rejonu. Zniecierpliwieni słuchacze zaczęli rozmawiać między sobą. Tylko Ryker ośmielił się zapalić — tym razem papierosa, co było nieomylną oznaką, że coś się wydarzy. Tuż po ósmej wpadł do sali konferencyjnej zdyszany Hayes, niosąc grubą szarą kopertę. — Odciski były dobre. Mamy trochę… — urwał i spojrzał na siedem par wlepionych w niego oczu. Pierwszy odezwał się Ryker: — Prosimy, Arthurze, mamy tu składkowe przyjęcie. Chcesz frytek z sałatą? Hayes wszedł do środka i usiadł na stoliku do kawy. — Zaczynajmy — powiedział ostrym tonem kapitan. — Po pierwsze, kierowcą mercedesa okazała się studentka z Uniwersytetu Columbia. Przybyła z Pensylwanii, żadnych znanych wrogów et cetera. Możemy przyjąć, że była tylko przypadkową ofiarą. Zapewne luksusowy wóz przyciągnął uwagę snajpera. Peterson bez końca przypominał i streszczał znane już okoliczności. Ryker ziewnął. W zamkniętej sali robiło się coraz goręcej. Fischetti wstał, by otworzyć okno, ale okazało się zakleszczone. Ryker wziął szarą kopertę od Hayesa i zaczął przeglądać jej zawartość. — A więc, panowie, to wszystko. — Peterson zakończył swój monolog i rozejrzał się po pokoju. — Czy ktoś ma coś do dodania? Jakieś sugestie albo wnioski co do dalszego postępowania? Ryker odczekał, by się przekonać, czy ktoś inny nie zechce zabrać głosu. — Sierżancie — zwrócił się do niego Peterson — czy zechce pan nas w coś wtajemniczyć, czy też działa pan na własną rękę? Kiedy Ryker wstał, Peterson drgnął. Ryker zawsze miał wrażenie, iż Peterson obawia się, że zostanie uderzony. Pewnego dnia rzeczywiście to nastąpi. — Nie sądzę, by Bo Lindly już miał okazję złożyć meldunek — powiedział sierżant — ale może pamiętacie, że to on pierwszy dostał cynk o tym włóczędze zabitym zeszłego wieczoru. Okazuje się, że ten wypadek jest powiązany z naszym problemem. Zrelacjonował swoje nocne wędrówki, opuszczając co drastyczniejsze szczegóły przesłuchiwania latynoskich dzieciaków. Na zakończenie opowiedział o Greku, włóczędze i Lindlym. Nastąpiła długa przerwa, podczas której wszyscy zbierali myśli. Hayes powstrzymywał uśmiech; porucznik Fischetti i czterej detektywi byli pod wrażeniem. Peterson poszukiwał sposobu na zbagatelizowanie znaczenia nocnej pracy Ry-kera. Wreszcie przerwał milczenie. — Czemu nie dowiedzieliśmy się o tych dzieciakach wcześniej? — zapytał. Ryker zaśmiał się szyderczo. — Kapitanie, gdy dzieci tego miasta przestają wierzyć w świętego Mikołaja, przestają też wierzyć w system władzy, gliny i wszystko inne. Dziecko mieszkające tam, gdzie pan, na Long Island, pewnie zawiadomiłoby… — Dobra, sierżancie. Niepotrzebna mi dyskusja na temat dorastania w slumsach. Te

dzieci… zakładam, że one… mhm… cudzołożyły czy coś w tym rodzaju… i zakładam, że byłeś wobec nich mniej niż łagodny… Czy okażą się wiarygodnymi świadkami? Czy w ogóle złożą zeznania? Czemu nie przyprowadziłeś ich tutaj, by zeznały do protokołu? To samo odnosi się do właściciela kafejki i kloszarda. — Peter son najwyraźniej otrząsnął się już z szoku. Detektywi w zakłopotaniu poruszyli się na krzesłach, a kapitan kontynuował: — Czemu przetrząsałeś osobiście te śmiecie na dachu? Powinieneś wezwać ludzi z laboratorium kryminalistyki. Ryker po raz kolejny zastanawiał się, jak ten człowiek doszedł do takiego stanowiska. Hayes zaczął się pocić. Fischetti przemyśliwał, w jaki sposób interweniować, jeśli Ryker wybuchnie. Ostatecznie był na co dzień bezpośrednim przełożonym Rykera — co w ogóle mu nie odpowiadało. Peterson, raz się uczepiwszy, nie popuszczał. Oczywiście przypomniał „wywiad” Craiga Rogersa z Rykerem oraz całą masę innych szczegółów dotyczących sierżanta. W samym środku tyrady przerwał nagle i osunął się na krzesło. W dusznym pokoju zaległa cisza. Fischetti był spięty jak sprężyna, gotów wskoczyć między Rykera i Petersona, jeśli okaże się to konieczne. Ale sierżant usiadł. Wszyscy odczuli ulgę. — Tak więc, jak już mówiłem, wydaje się, że mamy naszego człowieka w tej kopercie — kontynuował Ryker, jakby Peterson w ogóle nie zabrał głosu. Kapitan apatycznie siedział na swym obrotowym krześle, gapiąc się w przestrzeń. — Arthur? Hayes podskoczył. — Powiedz nam, co odkryłeś w centrum — polecił Ryker, wręczając mu szarą kopertę. — Tak jest. Mam tutaj karty ludzi, których odciski palców mogą zgadzać się z odciskami na butelce oranżady. Niestety odciski nie były zbyt wyraźne. Jest tu dwustu osiemnastu prawdopodobnych podejrzanych z danych miejskich, stanowych i federalnych. Federalne obejmują zarówno przestępców, jak i wojskowych, ponieważ tego zażądaliśmy. Natomiast miejskie i stanowe dotyczą tylko kryminalistów. — Hayes przerwał i popatrzył na Rykera. Sierżant prawie niedostrzegalnie skinął głową. Hayes kontynuował: — Na początek możemy odłożyć na bok karty tych, których opis nie odpowiada określeniu „wysoki blondyn”, choć nie możemy ich odrzucić tak ostatecznie. Następnie pozamiejskie komendy policji sprawdzą, jaki jest status wszystkich, którzy nas interesują. Prawdopodobnie odnajdziemy dziewięćdziesiąt procent z nich. Sprawdzimy tych, których ostatni znany adres to Nowy Jork. Szczególny nacisk położymy na sprawdzenie byłych wojskowych, ponieważ użyto wojskowego karabinu. Pomoże nam w tym FBI. Uważam, że do jutra o tej samej porze liczba prawdopodobnych sprawców skurczy się do paru tuzinów. Za każdym razem, gdy ktoś zostanie skreślony z listy podejrzanych, będziemy powiadamiani telefonicznie. — Hayes wziął głęboki oddech. — Są jakieś pytania? Przez następne pół godziny Ryker i Hayes odpowiadali na niezliczone pytania porucznika Fischettiego i detektywów. Peterson nadal tępym wzrokiem wpatrywał się w sufit. Ludzie na sali wyglądali na podekscytowanych przełomem w przebiegu śledztwa. Ryker znowu sięgnął po fiszki kartoteki i zaczął je ponownie przerzucać. — Oczywiście zdjęcia przekazane telefaksami to prowizorka — powiedział. — Gdy już ustalimy naszych „prawdopodobnych”, otrzymamy z odnośnych instytucji odbitki fotograficzne. Muszę także podkreślić, że nikt znany nam nie pasuje do modus operandi snajpera. Jestem całkowicie przekonany, że ten facet okaże się byłym wojskowym. Czy są jakieś komentarze? Wszyscy dostrzegli, że Ryker przejął przewodnictwo zebrania. Peterson albo dąsał się, albo wpadał w katatonię. Jego humory przerwało przybycie czterech detektywów. Wtoczyli się do przegrzanej sali konferencyjnej z arogancją rewolwerowców, wkraczających do saloonu w małym miasteczku. — Spóźniliście się — warknął Peterson, prostując się na krześle. Czterej detektywi popatrzyli na niego, a potem bez słowa usiedli przy końcu stołu, tak daleko od Petersona, jak tylko się dało. Jeden z przybyłych, sierżant-detektyw Ralph Fle-tcher, łysy człowieczek koło pięćdziesiątki, potarł łysinę i powiedział: — Zgadza się. Ryker ryknął śmiechem, a cała reszta próbowała znaleźć w pokoju przedmioty interesujące na tyle, by warto było im się przyjrzeć.

Peterson, oberwawszy już po nosie od Rykera, zdecydował, że lepiej będzie siedzieć cicho i patrzeć, jak sprawa się jrozwija. Był człowiekiem nader zajętym i miał umówiony lunch z szefem detektywów. Jeśli te sukinsyny nie uszanują jego stopnia, znajdzie sposób, by zrobić im koło pióra. Każdy gliniarz ma swoje słabe punkty, a on był mistrzem w ich wynajdywaniu i wykorzystywaniu. Zmusi ich do okazywania należytego respektu albo złamie. Znów rozpoczął jedno ze swych nie kończących się streszczeń, tym razem mieszając informacje Rykera z własnymi. Gdy skończył, poprosił o uwagi. — Wygląda, że mamy tego łajdaka w kieszeni — oświadczył detektyw Fletcher, ocierając pot z błyszczącej czaszki. — Ale jest pytanie do Rykera. — Proszę bardzo — powiedział Peterson. — Jak to się stało, że tak kiepsko wyglądasz? — spytał Fletcher. — Od pracy — odparł Ryker. — Czegoś, o czym nie masz pojęcia, ty pieprzony mały łysoniu. Fletcher roześmiał się, wydawszy chrypliwe hau-hau-hau, które brzmiało jak rzężenie astmatyka. — Panowie, proszę o spokój — wtrącił się Peterson. — To nas do niczego nie doprowadzi. — Kapitanie, on śmierdzi na cały pokój — odparł Fletcher. — Proszę o pozwolenie otwarcia okna, żebym go mógł przez nie wyrzucić. Ryker cisnął we Fletchera ołówkiem, ten uchylił się i zro-wu zaczął porykiwać. Peterson był wstrząśnięty. Czuł się, jakby miał do czynienia z bandą hałaśliwych młodocianych przestępców, a nie z dorosłymi ludźmi. Wiedział, że tajniacy w terenie bywają niekiedy trudni, ale to… Coś absurdalnego. Nie wiedział natomiast, że Ryker i Fletcher byli kiedyś partnerami i odprawiali ten rytuał od piętnastu lat, kiedykolwiek się spotkali; rodzaj zabawy, sposób porozumiewania się dwóch mężczyzn, którzy nie mieli sobie nic do przekazania słowami. — Zaraz wszyscy wychodzą — powiedział i zaczął przydzielać zadania. Przerwał mu Ryker, który jeszcze nie skończył: — Jest coś, co chciałbym podkreślić. Gdy rozmawiałem z tymi dzieciakami na dachu, powiedzieli mi, że widzieli niebieski poblask z karabinu snajpera. — Celownik Starlight? — Nie sądzę. Tu obecny Hayes poinformował mnie, że starlight błyszczy zielono. Co, u kurwy nędzy, błyszczy na niebiesko? — Twoja dupa w zimie — rzekł Fletcher. — Twoje jaja od dziesięciu lat — automatycznie rzucił Ryker. — Taki będzie kolor waszych mundurów, gdy zdegraduję was na posterunkowych — oznajmił Peterson, by przerwać tę przepychankę. — Hmm… czy mogę coś powiedzieć? — zapytał Ha-yes. — Gdy byłem w akademii, wpadłem na jednego z moich nauczycieli, porucznika d’Angelo… Wszyscy znali d’Angela. Był fanatykiem broni — mógł ci opowiedzieć więcej niż chciałeś o każdym typie broni palnej, od rusznicy do beretty. — Jak wiecie, celowniki Starlight należą do standardowego wyposażenia snajperów w jednostkach specjalnych — kontynuował Hayes. — Powiększają pięciokrotnie i mogą być używane przy słabym świetle. Wszystko, co się przez nie ogląda, jest zabarwione zielonkawo, ale bardzo wyraźne. W deszczu lub mgle obraz jest zamazany z powodu refrakcji światła w kroplach wilgoci — mówił porucznik, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy słuchany jest z uwagą. Podobało mu się to bardzo, czuł jednak tremę. — Celownika Starlight nie można stosować podczas dnia — ciągnął — tylko o zmroku lub w nocy. — Ale świeci zielono, prawda? — spytał Ryker. — Taa, a poblask widać tylko wtedy, jeśli patrzy się prosto po linii celowania od strony snajpera; tak właśnie musiały to widzieć te dzieciaki. Inny sposób, to patrzeć w lunetkę od strony wylotu lufy… ale wówczas jesteś już martwy. Wszyscy znów się roześmieli.

— Z jak daleka można to dostrzec? — spytał Fischetti. Hayes podrapał się po głowie. — Jest coś takiego, co nazywa się „wizualną odległością bezpieczeństwa”. To odległość, z której widać na wprost zielone światło. Nie pamiętam, ile wynosi, ale dowiemy się. — Jeszcze jedno: czy ten celownik naprawdę jest zasilany światłem gwiazd? — zapytał Fischetti. — Nie jestem całkiem pewien co do szczegółów jego działania, ale rzeczywiście wykorzystuje światło naturalne i sztuczne. Jest elektroniczny, a jego podstawowe źródło zasilania stanowi akumulator niklowo-kadmowy. — Jaka jest średnia trwałość tego akumulatora? Czy jest wymienny? — Około pięciu godzin pracy ciągłej, co daje w przybliżeniu sześćdziesiąt celowań, zakładając, że na początku akumulator był naładowany. Ale nie wiem, czy można go wymienić prywatnie. — To naprawdę sprytne cacko, chłopcze — oświadczył Fletcher. — Myślałem jednak, że jego światło jest niebieskie jak zmarznięta cipka. — I tu właśnie sprawa robi się interesująca — odrzekł Hayes. — Porucznik d’Angelo powiedział mi, że wojsko skonstruowało coś, co określają jako Mark Five. Nikt wiele o nim nie wie; do tego stopnia jest to tajne. Ale mówi się, że ma błękitny poblask… Jest także około dziesięciu razy sprawniejszy od standardowego celownika Starlight. Zużywa znacznie mniej energii… poza tym jest skomputeryzowany i zminiaturyzowany — dodał Hayes. — Zakładam, że nie ma go w sprzedaży — wtrącił Peterson. — Nie ma, panie kapitanie. Jeśli nasz człowiek go ma, musiał ukraść z bazy wojskowej albo ze składnicy lub ośrodka testowania broni. — Sprawdź to — polecił Peterson. — A wy wszyscy na ulice i zacznijcie tropić ludzi z listy Rykera. — A co z włóczęgą? — spytał Fischetti. — Przyjdzie tu około szóstej wieczór po drugą połowę dwudziestodolarówki. Tymczasem zajmijmy się wydzielaniem kart z adresami na Manhattanie — zaproponował Ryker. Do pokoju wszedł jakiś detektyw. Widząc, że Peterson jest odwrócony plecami, wręczył kartkę porucznikowi Fischettie-mu. Ten rzucił na nią okiem, uśmiechnął się i zaczął czytać. — „Vero Beach, Komenda Policji Florydy podaje, że William Hart jest właścicielem sklepu spożywczego w tym mieście. Przebywa na miejscu”. Wykreśl go, Hayes — powiedział Fischetti. — Tego rodzaju sprawy będą się do nas lały gęsto przez resztę dnia. — Hayes ciężko pracował w nocy — wtrącił Ryker — więc może zostałby tutaj i obsługiwał telefon? — Dobrze — zgodził się Fischetti. — To znaczy, że ty będziesz sprawdzał Manhattan? — Pewnie. Mamy tu tylko trzech podejrzanych. Zajmę się nimi po dzieciach i Greku, ale myślę, że od tego greckiego typka dostanę jego dane, jeśli nasz chłopczyk jest w kartotece — odparł Ryker. — Potrzebujesz partnera? — zapytał Fischetti. — Odłowię sobie Lindly’ego — rzekł Ryker. — Jeśli nie mamy nic więcej, dziękuję wam. W sali zapanowała cisza. Obecni po kolei kierowali spojrzenia na Petersona, który nadal stał plecami do nich. — Być może wszyscy się mylimy — przerwał milczenie Ryker. — Być może zrobili to Zoogowie. Gdy wyszli z sali konferencyjnej, Fischetti zwrócił się do Rykera. — Nie powinieneś był tego mówić, Joe. — Nie mogłem się powstrzymać. — Ryker poszedł w kierunku schodów, Hayes za nim. — O co chodzi z tymi Zoogami? — To kosmici. — Dajże spokój, Joe, cholera jasna. Czy raz nie możesz mi odpowiedzieć wprost? Ryker się uśmiechnął.

— Bez bujdy, kosmici. — Przerwał, jakby się zastanawiając. — Dobra, słuchaj uważnie, a potem zapomnij. Rozumiesz? — Oczywiście. — A więc mieliśmy tu taki żart, w czasach przed Peter-sonem. Podinspektor Connolly był dokładnie taki sam jak Peterson: polityczne popychadło, które uważało się za Sher-locka Holmesa. Jeśli śledztwo było trudne, mam na myśli takie, gdzie brak jakichkolwiek wskazówek, mawialiśmy, że pewnie winne są Zoogi. No, Connolly doceniał odrobinę żartów, ale myśmy używali tego zwrotu coraz częściej. Wszyscy wiedzieliśmy, że człowiek jest przemęczony, miał trudną robotę w trudnym mieście… nie muszę ci tego tłumaczyć. Tak czy inaczej pewnego dnia komisarz policji zażądał kompletnego sprawozdania z serii morderstw, co do których nie mieliśmy żadnych materiałów. Hayes już się domyślał, jak to miało się skończyć. — Tak więc Connolly — kontynuował Ryker — odpisał mu, że winne są Zoogi. Oskarżył także Zoogi o wiele innych spraw. Jednym słowem, komisarz doszedł do wniosku, że Connolly dostał świra i trzeba go zabrać. Teraz siedzi w wariatkowie na Long Island. — Co ty chcesz przez to powiedzieć, Joe? Czy myślisz, że Peterson… — Ni cholery ci nie powiedziałem — mruknął Ryker. Zszedłszy na dół porobił fotokopie przyniesionych odbitek. Gdy skończył, wręczył oryginały posterunkowemu i poprosił o odniesienie ich na górę. Własne kopie włożył do brązowej koperty i opuścił budynek. Na Szóstej Ulicy zatrzymał się przy wózku i poprosił o lody cytrynowe. Był wyczerpany i zziajany. Lizał lody, marząc o tabletce psychedryny; czymś, co mogło go utrzymać przy życiu jeszcze przez parę godzin. Ciągle idąc na wschód dotarł do pustej kamienicy, która była stanowiskiem strzeleckim snajpera. Zauważył, że ci z laboratorium kryminalistyki prawie kończą pracę, zapytał więc jednego z laborantów, który pakował jakiś sprzęt do furgonetki policyjnej, czy nie widział detektywa Lind-ly’ego. — Na dachu — odparł zagadnięty. Przez ganek czynszówki Ryker przedostał się do smrodliwego holu. Zauważył, że ściany, grzejnik i poręcze obsypane są proszkiem do zdejmowania odcisków. Dziwna kredowa linia biegła przez ścianę aż na śliską od brudu podłogę, gdzie włóczęga znalazł śmierć na klęczkach. Zeszłej nocy niczego takiego nie było. Laboratorium kryminalistyki musiało mieć niezłą zabawę, kombinując, jak obrysować trupa. Nie co dzień człowiek umiera na kolanach z kutasem w dłoni — pomyślał Ryker, powoli wchodząc na schody. Na drugim podeście zatrzymał się i oparł o ścianę. Serce biło mu jak wielki młot. W ustach mu zaschło, skórę miał zimną i lepką. Po paru sekundach odepchnął się od ściany i wlazł na ostatnią kondygnację. Na dachu Lindly siedział na niskim murku wychodzącym na ulicę i pisał w notesie. — Kto, u licha, przy zdrowych zmysłach, siada w takim słońcu, by załatwiać papierkową robotę? Lindly powoli podniósł głowę, mrugając oślepionymi słońcem oczami. — O, co tam słychać, J.R.? Zasłużyłeś się u kapitana dzisiejszego ranka? — Taaa, awansował mnie na generała. Ryker wycofał się w cień i stanął oparty o ceglaną ścianę. Zdjął okulary przeciwsłoneczne. — Ciśnij mi papierosa. Lindly znów podniósł głowę znad notesu. — Papierosa! Detektyw wymacał w kieszeni na piersi marlboro i rzucił je Rykerowi. Ten odłamał filtr, zapalił papierosa i chciwie się zaciągnął. Ręce mu drżały, a serce znów zaczęło walić. Palił tak długo, aż papieros sparzył mu palce, potem go wypuścił. Nie przestając pisać Lindly przemówił: — Obiecałem żonie i dzieciom, że tego lata zabiorę ich na wakacje nad morz;e. Wyjeżdżamy za dwa dni. Nienawidzę cholernych plaż, ale ponieważ i tak muszę jechać, mogę równie dobrze zacząć przyzwyczajać się do słońca. Opalam się bardzo ciężko, wiesz, ale

pomyślałem sobie, że wykorzystując każdą okazję, by posiedzieć na słońcu… — Teraz pracujemy razem. — …może mógłbym uniknąć… — To śledztwo prawdopodobnie przeciągnie się aż poza Święto Pracy, czyli pierwszy poniedziałek września. — …oparzenia, jak w zeszłym roku. — Do chwili ukończenia tej sprawy nie będzie żadnych urlopów. — Wolałbym pojechać w góry. Może Catskills, ale już wynajęliśmy dom na wybrzeżu Jersey, a ja… — Nie musisz jechać — nie będziesz mógł. Lindly wreszcie przyznał się, że słyszał. Minę miał zrozpaczoną. — Joe, ona mnie zabije. — Przestań, do cholery, być takim pantoflarzem. — Posłuchaj, Joe, ty nie rozumiesz, co to jest presja rodziny… — Lindly nagle przerwał. — Przepraszam. Ryker zignorował jego uwagę. Próbował przypomnieć sobie jakieś wyjazdy z Ellie, ale nie potrafił. Prawdopodobnie dlatego, że prawie nie opuszczali miasta przez dziesięć lat swego małżeństwa. Do diabła, nawet rzadko razem wychodzili z domu. Na początku było to bardzo fajne. Gdy się jest wzajem na siebie napalonym, zbędne są wyszukane rozrywki. Wystarczy ci łóżko lub podłoga… albo dach. — Znalazłeś tu coś nowego? — spytał Ryker. Lindly wstał powoli i otarł chusteczką mokrą od potu twarz. — Raczej nie. Opylono cały ten cholerny budynek. Nic szczególnego, co mógłby upuścić ten facet. Jak ci wyszło z tą butelką oranżady? — Znośnie. Przespacerujmy się do mojej ulubionej greckiej restauracji. Opowiem ci wszystko po drodze. — A co z papużkami z dachu? — Jeśli w całym Nowym Jorku jest miejsce, w którym dzieciak nie będzie się znajdował w taki dzień jak dziś, to jest nim jego mieszkanie. Gdy ruszyli na południe, Ryker zaczął udzielać informacji Lindly’emu, równocześnie zaś rozglądał się za swymi świadkami. Dotarli do knajpy Greka, ale żadnego nie zauważyli. Lindly popatrzył na zniszczony, brudny budynek. — Miłe miejsce. — Kawa jest fantastyczna. Nie było klimatyzacji, więc wewnątrz panowała temperatura około dziesięciu stopni wyższa niż na dworze. Przy stołach było dość pusto jak na porę lunchu. Natomiast przy kontuarze sprzedaż na wynos zimnych napojów oraz kostek lodu, za które Grek liczył dwa dolce za torebkę, szła żwawo. Ryker i Grek zauważyli się w tym samym momencie. — No i? — spytał Demetrius wychodząc zza kontuaru i wycierając dłonie w opryskany tłuszczem fartuch. — Teraz już wiem, dlaczego nazywają to Grecją — orzekł Lindly, przeciągając palcem po szarym kontuarze. — No i czy wrócił? — zapytał Ryker. — Powiedziałem, że zadzwonię, jeśli to zrobi. — Oczywiście. — Ten człowiek… czy to jest ten snajper, którego szukacie? — Być może. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie. Ten skurwysyn znów się wykręca, próbując starego numeru z patrzeniem sobie w oczy — pomyślał zmęczony tą grą detektyw. Z premedytacją przerwał zabawę. Tym razem męska twardość Greka wzięła górę, ale tylko na moment, zaraz popatrzył tam, gdzie skierował spojrzenie Ryker: na drugi koniec pomieszczenia. — Żona i dzieci? — spytał Ryker, patrząc na kontuar.

Kobieta z oliwkową cerą i klasycznymi greckimi rysami nalewała mrożoną herbatę. Swego czasu musiała być przystojna — doszedł do wniosku Ryker. Obok niej pracowała para nastolatków, dziewczyna i chłopak. Obsługiwali niecierpliwych klientów. — Nie powiedziałeś mi, Demetrius, że masz tutaj pomocników. Grek znów skierował wzrok na Rykera, który nie odrywał spojrzenia od jego rodziny. — Nie było ich tu wczoraj. Nie widzieli go. — Oczywiście byli. Widzieli go. — Ja go lepiej widziałem — rzekł Demetrius. — Patrzyłem mu prosto w oczy, jak teraz patrzę panu. Oni niczego nie widzieli. Ryker nałożył swe okulary Porsche. Grek zobaczył, jak odbija się w nich jego własny strach. Batalia woli, batalia nadmiernej dumy skończyła się: Grek skapitulował. — Więc czego pan chce? — Prosto w jego oczy? — W jego oczy… poprzez kontuar… nos w nos. — Doskonale, obejrzymy sobie teraz trochę obrazków. — W kuchni. — Idź przodem. Demetrius odwrócił się i ruszył swe wielkie cielsko zza kontuaru, a potem przeszedł przez uchylne drzwi. Kiedy znalazł się koło żony, powiedział coś po grecku. Ryker i Lindly poszli za nim. Jeśli w sali restauracyjnej było gorąco, to kuchnia w porównaniu z nią okazała się piekłem. W pełnym pary powietrzu wisiały tłuste, kleiste zapachy. Lindly pomyślał, że zemdleje lub zwymiotuje, prawdopodobnie jedno i drugie. — Stół — powiedział Ryker. Grek wskazał gestem zakrwawiony kloc rzeźnicki, pełniący funkcję stołu pośrodku ciasnego pomieszczenia. Lindly podszedł do tylnych drzwi, by złapać trochę powietrza. Ryker wyciągnął z szarej koperty odbitki i rozłożył je na stole. Bez żadnych wstępów zaczął je odwracać. Grek oparł wielkie dłonie na krwawym blacie i spoglądał na podsuwane mu portrety. Ryker rozpoczął od kart kryminalistów. Gdy dotarł do pierwszej karty wojskowego, zapytał: — Nie. To ćwiczenie ciągnęło się tak długo, aż pytania i odpowiedzi zaczęły brzmieć jak średniowieczny śpiew. Krople potu kapały na przerzucane stronice. — On? — Nie. — On? Milczenie. A potem Grek podniósł rękę i położył na karcie gruby, zakrwawiony od kloca rzeźnickiego palec. — On. Lindly ruszył z miejsca, w którym wdychał smród ze stojących w zaułku kubłów na odpadki. Ryker przekręcił arkusz i popatrzył na zdjęcie. Wielki paluch Greka zostawił krwawą plamę na twarzy Henry’ego Cyrusa. Dwaj policjanci długo wpatrywali się w portret. Ryker wyciągnął z kieszeni pogniecioną dwudziestodolarówkę i rzucił na stół. Grek popchnął banknot z powrotem poprzez krwawą powierzchnię. — Pański przyjaciel szuka mordercy, ale sam pachnie śmiercią. — Zwrócił się do Lindly’ego. Grek odwrócił się plecami i wolnym krokiem wyszedł przez wahadłowe drzwi. Ryker i Lindly opuścili kuchnię tylnymi. Zaułek zdawał się przynajmniej chłodniejszy, więc mężczyźni zabawili tam chwilę. Ryker wziął od Lindly’ego następnego papierosa i zdjął okulary przeciwsłoneczne. — Myślę, że poczuł smród spalonych włosów i ciał. Wiesz, on jakby przylepia się do ubrania.

Ryker podniósł głowę. — Może. — Czemu nie pójdziesz do domu, by się trochę oczyścić? Ja przyłapię te dzieciaki i przyprowadzę je do komisariatu. — Nawet nie wiesz, jak wyglądają. — Tak czy inaczej wszystkie wyglądają jednakowo. Po prostu złowię pierwszego latynoskiego chłopaka ze spermą na kutasie i przyholuję. — Wszyscy mają około czternastu lat i wszyscy mają spermę na kutasach. Zamiast tego, abyś ty sprawdzał członki ze świeżymi śladami stosunków płciowych przez resztę popołudnia, chodźmy teraz coś zjeść. Sam ich potem znajdę. Gdy przedzierali się przez zasiany śmieciami i odpadkami zaułek, z kubła na śmiecie spojrzał na nich z wściekłością potwornych rozmiarów szczur. Mógł z łatwością pożreć średniej wielkości psa. Znalazłszy się na spalonej słońcem ulicy, weszli do podrzędnej restauracji i usiedli w loży. Ryker wypalił następnego papierosa Lindly’ego, a później położył fiszkę z kartoteki na stole. — Cyrus Henry; poborowy, nr 1239744, Armia Stanów Zjednoczonych, piechota, starszy szeregowiec, obywatel USA, urodzony w Coffeyville, Kansas, 17 kwietnia 1953; zwolniony ze służby czynnej 8 maja 1975; ostatni przydział Fort Jackson, Karolina Południowa; początek służby wojskowej 16 stycznia 1973; przebieg służby zaszczytny; specjalność wojskowa 1 IB 10 — piechota, broń małokalibrowa; miejsce zamieszkania w chwili powołania 143 Harrow Street, Coffeyville, Kansas; odznaczenia: Medal za Służbę w Obronie Kraju, Medal za Służbę w Wietnamie, Odznaka Bojowa Piechoty, Medal Kampanii Wietnamskiej, Odznaka za Rany; uwagi: Szpital Armii USA w Japonii, w Oakland, Kalifornia, od maja 1974 do maja 1975; szpital dla weteranów wojskowych w Oakland, Kalifornia, od maja 1975 do chwili obecnej. — Co to za jeden, inwalida? — zapytał Lindly. — Cały ten czas w szpitalu dla weteranów? — Owszem, inwalida, ale jak widać, ma mózg spieprzony. Jest na oddziale dla psychów tego szpitala — odrzekł Ryker. — Wygląda, że już nie — powiedział Lindly. — Możemy zaraz to sprawdzić? — Taaa — odparł Ryker i poszedł zatelefonować do Hayesa. Gdy skończył, wrócił do Lindly’ego. — Jeśli dał dyla, to jak myślisz, czy to ten właśnie facet? — spytał Lindly, przeglądając sprawozdanie. — Z pewnością, on był w PZDZ — odpowiedział Ryker. — Patrolu Zwiadowczym Dalekiego Zasięgu. To twardzi zawodnicy, cwańsi od najcwańszych żółtków, jedzący co się trafiło w terenie, żrący węże i zdmuchujący głowy oficerom armii półrtocnowietnamskiej w samych ich bazach i kwaterach. Ostrożnie podeszła kelnerka. Nie odrywała wzroku od bloczku rachunkowego. — Zamówienie? — Proszę piwo w butelce, bez szklanki — powiedział Lindly. — Dwa, nie… trzy hamburgery, butelka piwa — rzekł Ryker. — Nie mamy hamburgerów. — Co? — Nie ma wołowiny. Ryker po raz pierwszy popatrzył na ubraną w sari kelnerkę. — O Chryste, pieprzona restauracja hinduska. W takim razie tylko piwo. — Nie ma piwa. Nie mamy zezwolenia. — Kawa? — Tak, proszę bardzo. — Niech będą dwie — wtrącił Lindly. Ryker rozejrzał się po podupadłej restauracji. Przynajmniej była klimatyzowana, a ściślej mówiąc, prawie klimatyzowana. Jeden z klimatyzatorów był zepsuty, a drugi, stara, klekocząca

maszyna, próbował pracować za dwoje. Ryker niemal mu współczuł. Telefon na ścianie zadzwonił, a Ryker odebrał już przed drugim dzwonkiem. — Ruszamy — rzekł do Lindly’ego, odwiesiwszy słuchawkę. — Myślę, że mamy naszego człowieka. Znikł ze szpitala dla weteranów w Oakland sześć miesięcy temu. — Co on tu robi? — zapytał wstając Lindly. — Czemu nie jest w Coffeeburgu czy jak tam? — Wszystkie świry lądują tutaj. To jest Mekka psychów — powiedział Ryker, rzucając dolara na stół. Gdy znaleźli się na ulicy, sierżant ominął kolejkę klientów czekających przy wózku i kupił cztery hot dogi, z tego dwa dla Lindly’ego. Czekający ludzie nawet nie pisnęli, że przepchnął się przed nimi śmierdzący i rozczochrany. Domyślili się, że musi być to albo człowiek z największymi jajami w mieście, albo niebezpieczny wariat. Tak czy tak nie chcieli z nim zadzierać. — Wiesz co, Joe — odezwał się Lindly, żując hot doga — coraz mniej wyglądasz na godnego szacunku członka społeczeństwa. Rykerowi się odbiło. — Lepiej byś dalej funkcjonował, złapawszy trochę snu i czyste ubranie — kontynuował Lindly, próbując przemawiać tonem przyjaznym i rozsądnym. — Czy powiedziałem ci już kiedyś, żebyś się odpierdolił? — Wielokrotnie. — Daj mi papierosa… Znajdę dzieciaki, a potem uderzę w kimono. Wrócę do komisariatu o szóstej wieczorem, by przycisnąć włóczęgę, jeśli się pojawi. Spotkajmy się tam o szóstej. — Dobra. — Teraz wracaj do komisariatu i zdaj im raport. Zobacz, czy Peterson zechce odwołać ogólnokrajowe poszukiwania na podstawie tych danych. Zadzwoń do policji w Coffey-ville. Jeśli jeszcze nie sprawdzili Cyrusa… — Taaa? — Powiedz im, żeby się wstrzymali. Gdyby ktoś z jego znajomych wciąż tam mieszkał, to gliny go wystraszą. Powiedz, żeby dochodzenie robili dyskretnie. — Tak jest. Dyskretnie. — Zadzwoń do Działu Kadr Armii w Saint Louis i wydostań jego teczkę 2-0-1, wyłącznie z danymi o zdrowiu. — Tak jest. Ryker wyciągnął zdjęcia z dłoni Lindly’ego, rozpiął koszulę i wsunął tam kopertę. Pomyślał, że ma już swego poszukiwanego i postanowił nie sprawdzać innych adresów na Manhattanie. Chciał jeszcze, by go zidentyfikowali dzieciaki i włóczęga, więc zdecydował poszukać ich i skończyć z tym tak szybko, jak tylko się da. Czuł pewność, że gdy zajdzie słońce, snajper znów zacznie strzelać. Ludzie ulicy i dzieci nie są aż tak trudni do znalezienia, jeśli się wie, gdzie ich szukać. Zaczął od East River. Dzieci bywały na tyle zwariowane, by pływać w tym otwartym, skażonym ścieku, gdy było gorąco. Sprawdził teren koło wznoszonych osiedli, przy starej, gnijącej tratwie, ulubionym w promieniu kilku mil miejscu kąpieli. Ale nikt dzisiaj nie miał takiego fioła, żeby pływać. Stamtąd zawrócił na zachód, koło szkoły powszechnej. Dzieci trzymały się blisko szkół nawet w lecie, niezależnie od tego, czy był tam plac zabaw, czy nie. Korzystały ze szkolnych ścian i schodów do gry w piłkę ręczną, krykieta, siadywały tam i opierały się o nie, paliły, piły i wstrzykiwały sobie narkotyki. Ale nie miał szczęścia. Znów zawrócił w stronę wody i sprawdził nieduży park bez nazwy, koło Tanich Domów Lillian Wald. Ani śladu po włóczędze. Ani po Romeo i Julii. W parku znajdowała się ogromna, pokryta graffiti muszla dla orkiestry i nieco rzadko rozsianych roślin. Rozglądając się Ryker dostrzegł gwałtownie poruszające się krzaki. Nie wiał wiatr, który mógłby poruszać nimi tak żywo, więc podszedł. — Co tam się dzieje? — ryknął.

— Tylko się dotykamy. — Taa? To wsadźcie ręce z powrotem w spodnie i wynoście się do diabła. Młody latynoski chłopiec wstał niepewnie z krzaków, zapinając spodnie. Nie był to ten właściwy, ale Ryker zdecydował, że i tak się za niego weźmie. — Twoja przyjaciółka się wstydzi? Chłopiec wzruszył ramionami. — Czy wy, dzieci, robicie cokolwiek innego poza pieprzeniem się przez cały dzień? Chłopiec powtórzył ten sam gest. — Czy znasz Hectora Lopeza i Marię Ferrarę? Trzecie wzruszenie ramion. Wszyscy trzej trzęśli się, tupali i marzli przez p i soki żołądkowe. Ryker zrobił jeszcze parę kroków

Trzecie wzruszenie ramion. — Jesteś pierdolonym źródłem informacji, prawda? — powiedział Ryker. — Być może twoja przyjaciółeczka będzie bardziej rozmowna. Hej, kochanie, pokaż tu swój ładny tyłeczek! — zawołał. Krzaki zaszeleściły, a Ryker, wiedząc, że wzywana próbuje uciekać, przeskoczył je i wylądował na skulonej postaci. Jego stopa wbiła się w miękkie ciało pośladków. Stracił równowagę i upadł. Postać zakwiliła. Robiąc zwrot na dłoniach i kolanach, Ryker spojrzał w oczy przerażonego, mniej więcej dwunastoletniego chłopca. — No, no, Juanita — odezwał się Ryker wstając — ty też wstań. Szukam Hectora Lopeza i Marii Ferrary. Lepiej będzie dla ciebie, jeśli okaże się, że wiesz, gdzie są. Chłopiec słabo mówił po angielsku, a sierżant jeszcze gorzej po hiszpańsku. Ale udało mu się zrozumieć, że w piwnicy budynku przy Wschodniej Drugiej Ulicy znajduje się pokoik klubowy. Mogą tam być. Gdy chłopiec skończył mówić, stał dalej z pochyloną głową. Ryker chwycił policzek małego, uszczypnął i skręcił nerw trójdzielny, zadając dzieciakowi potworny ból. Latynoski chłopak o śniadej skórze zbladł jak ściana. — Ojcowska rada, Juanita. Znajdź sobie dobrą cipkę i spuść w kanał tego tutaj maricón — powiedział, wskazując ruchem głowy starszego z dwóch. — Sabe? — Si, si! — wrzasnął chłopiec, wyrywając się z uchwytu. Wraz z kochankiem uciekli, trzymając się za ręce. Ryker westchnął i skierował się na południe, ku Drugiej Ulicy. Zły był na siebie, że nie przyszła mu na myśl piwnica. Oczywiście mógł ich schwycić nocą w mieszkaniach, ale miał przeczucie, że gdy tylko zajdzie słońce, snajper wytnie kolejny karb na kolbie swego karabinu. Im szybciej uda mu się spowodować, by Peterson zarządził generalną obławę na Henry’ego Cyrusa, tym szybciej może go zauważyć na ulicy krążący wóz patrolowy. Od chwili gdy po raz pierwszy stanął na zrujnowanej autostradzie FDR, siedemnaście godzin wcześniej, czuł, że ściga się z czasem. Zastanawiał się, co w tej chwili wyrabia się pod czaszką snajpera. Czy śpi? Odpoczywa przed wieczorną robotą? Czy podczas swych wędrówek przez te chylące się ku upadkowi okolice przeszedł obok legowiska mordercy? Gdzie miał swą kryjówkę? W przyzwoitym mieszkaniu? Opustoszałej kamienicy? Porzuconym magazynie portowym? Na drzewie w parku? Za każdym razem, gdy Ryker widział blondyna — rzadkość w tej okolicy — przyśpieszał kroku, aż się z nim zrównał. Zwracał też uwagę na każdego wałęsającego się włóczęgę, na każdego latynoskiego chłopca i dziewczynę. Zastanawiał się, co będzie, jeśli kloszard nie pojawi się dziś wieczorem. Rzucił okiem na zegarek. Druga piętnaście. W sklepiku ze słodyczami kupił paczkę cygar. Stanąwszy na początku Wschodniej Drugiej Ulicy, obejrzał rząd tarasów przed domami. Takie miejsca zwykle służyły w slumsach do przesiadywania i życia towarzyskiego. Ale dotkliwe gorąco, bijące od kamieni, zapędziło dzieci aż do otwartego hydrantu na końcu kwartału. Dorośli wycofali się wraz z niemowlętami do nielicznych, tu i ówdzie rozrzuconych parków lub do klimatyzowanych kin w zamożniejszych dzielnicach, gdzie przesiadywali cały dzień, przyglądając się mdłym historyjkom miłosnym i niezrozumiałym dla nich filmom dokumentalnym. Szybkim krokiem Ryker zbliżył się do budynku przy Wschodniej Drugiej Ulicy. Drzwi zewnętrzne otworzyły się, ale wewnętrzne, stalowe, pozostały zamknięte na zamek. Cofnął się i spróbował w sąsiednim budynku. Był otwarty, ale drzwi na końcu holu, prowadzące do małego tylnego podwórka, były na głucho zabite gwoździami. Zaklął w myśli i rozpoczął długą wędrówkę schodami na dach. Na dachu popatrzył na wysoką, nie do pokonania, ścianę sąsiedniej kamienicy. Następnie przechylił się przez murek na tylnym skraju dachu. Piętro niżej zaczynały się rdzewiejące schody przeciwpożarowe. Nie zatrzymując się dał susa przez parapet i spadł niżej. Gdy całym ciężarem wyrżnął w niepewną konstrukcję, usłyszał, jak stary metal trzeszczy i jęczy. Przerdzewiałe spawy puściły, bolce wysunęły się ze zmurszałej zaprawy murarskiej. Brnął po drabinkach i przez podesty. Na ostatnim odkrył, że końcowego odcinka drabiny brak. Zatrzymał się i zapalił cygaro. Po paru minutach wielkim lukiem oddał mocz na

ziemię. Popatrzywszy na swoje upaćkane rdzą ubranie zdziwił się, w jaki sposób Lindly zawsze zachowuje tak wymuskany wygląd. Zwrócił uwagę, że gdy stoi absolutnie nieruchomo, schodki pożarowe nie wydają tych tak denerwujących trzasków i jęków. Dziesięć stóp pod nim rosła dżungla późnosierpniowych chwastów. Wysokie na pięć stóp krostawce i wilczomlecze ciasno zapychały podwóreczko. Różne krzywe ogrodzenia oddzielały podwórka. Jeszcze jedna możliwa kryjówka dla mordercy, zrozumiał Ryker. W następnym domu z trudem dostrzegł tylne wejście do piwnic, cel jego poszukiwań. Wyglądało to wręcz niewiarygodnie, ale tu i ówdzie widać było nie używane ubikacje. Większość z nich postawiono w ubiegłym stuleciu, a właściciele domów, choć niechętnie i w formie małego ustępstwa dla dwudziestego wieku, dodali później kanalizację. — Nikt nawet nie pomyślał, by wywalić stąd te stare sra-cze — powiedział głośno Ryker. Wśród chwastów w dole zauważył stosy śmieci i pordzewiałego metalu, posypane błyszczącym szkłem. Zacisnąwszy cygaro w zębach skoczył. Wylądował ciężko; utrzymał się na nogach, ale wpadł w splątane sprężyny tapicerskie. Gdy szarpnął się do przodu, wbiły mu się w kostki. Zachwiał się, a gdy próbował złapać równowagę rozpostartymi rękami, wylądował na górce potłuczonego szkła. Powoli wstając zauważył, że na lewym mankiecie jego ciemnobeżowej marynarki rozlewa się duża plama krwi. Był oblepiony śmieciami i psimi odchodami. Kiedy sprawdzał stan swego uzbrojenia, pomyślał, by wziąć zastrzyk przeciwtężcowy. Szybko przesadził najbliższy płot. Zszedł ociekającymi wilgocią zewnętrznymi schodami, wypluł cygaro i cicho wsunął się przez drzwi piwniczne. Wewnątrz przykucnął, mrugając, póki wzrok nie przyzwyczaił się do półmroku. Czekając na to rozcierał krwawiące kostki u nóg. Na drugim końcu podziemia znajdowała się drewniana ścianka, która niegdyś stanowiła zapewne zasiek na węgiel. Zza niej dobiegała muzyka salsa i śmiech podrostków. Ryker zbliżył się do drzwi w ściance. Poczuł zapach marihuany. Ostrożnie popróbował klamki. Wejście było zaryglowane od środka. Rozwalanie drzwi dostarczało mu zawsze dziwnie przyjemnego uczucia, którego nie potrafiłby ująć słowami. Uśmiechając się cofnął. W trzech susach dopadł drzwi i uderzył w nie barkiem; jego rozpędzone ciało rozbiło zmurszałe deski na drzazgi. Gdy kawałki drewna zaczęły fruwać we wszystkie strony, wewnątrz wybuchło pandemonium. Dziewczęta wrzeszczały, a chłopcy sięgnęli po noże. Magnetofon przewrócił się, taśma zatrzymała. W ciasnym pomieszczeniu zapanowało milczenie pełne oczekiwania. Ryker stał w drzwiach i rozglądał się. Powietrze było gęste od kadzidła i dymu marihuany. — Przepraszam, czy tu się zbiera klub Cztery-H *? — Człowieku, coś za jeden? — Policja. Młody chłopiec z drapieżną twarzą, który zadał to pytanie, obejrzał Rykera od stóp do głów. — Gówno prawda. — To jest policjant, Orlando. * Cztery-H, skrót od Four Hundred — amer. kolokwialne określenie śmietanki towarzyskiej, z aluzją do „h”: heroiny” (przyp. tłum.). f Ryker rozpoznał młody, dziewczęcy glos. — Ferrara, Lopez, na dwór — rozkazał. — Kto to mówi, człowieku? — spytał Orlando. -— Mówi pan Ruger, dupku. — Ryker wolno wyciągnął wielkie magnum 357 z kabury pod pachą i odciągnął ciężki kurek. Dwa głośne trzaski rozbrzmiały w niesamowitej ciszy pomieszczenia jak odgłos zamykania drzwi do krypty. — Okay, człowieku, okay. Chłopiec i dziewczyna prześlizgnęli się koło Rykera i stanęli na zewnątrz. — Wszystkie noże na podłogę, dzieciaki. — Ryker usłyszał przynajmniej dziesięć różnych odgłosów metalu padającego na beton. Ciągle jeszcze nie potrafił policzyć, ile osób jest w pokoiku. — Wszystkie, powiedziałem — zaryzykował.

Jeszcze dwa noże padły na podłogę. — W porządku, cała koka, wszystkie niuchy, wszystkie skręty do jednej torebki. Doszło? Zakręcili się pośpiesznie, zbierając jego lup. Ryker złapał lecącą ku niemu brązową torbę. — Wszyscy… na dwór! — Wycofał się pierwszy i pozwolił trzynaściorgu dzieciom przejść obok siebie. — Stanąć koło drzwi, w świetle, szybko. — Schował broń do kabury i obejrzał stojącą przed nim grupkę. Przyszło mu na myśl, że mniej więcej ostatnie dwadzieścia cztery godziny upłynęły mu na przeszkadzaniu innym w zabawie. — Fajnie, dzieci… Otóż jest włóczęga, który tu się szlaja… Opisał szczegółowo kloszarda, nie pominął też przedartego banknotu dwudziestodolarowego w jego kieszeni. — Nazywa się Bob Reid. Saben? — kontynuował. — Pierwszy, kto go tu przyprowadzi, otrzyma z powrotem to gówno. — Podniósł w górę torbę z narkotykami. Zebrani przed nim wydali wyraźnie słyszalne westchnienie ulgi. Nie weźmie do kicia. Dziwny facet jak na policjanta, ale kogo to obchodzi? Wszyscy Anglosasi są trochę dziwaczni. — Pół godziny — oświadczył Ryker. — Ferrara, Lopez, wy tu zostajecie. Ty też, lobo\ — zawołał używając hiszpańskiego słowa na określenie wilka. Orlando, chłopiec o drapieżnej twarzy, wiedział, że Ryker ma jego na myśli. Zupełnie mu się to nie podobało. Niektóre gliny pozwalają ci trzaskać dziobem, inne biorą to za obrazę osobistą — pomyślał. — Ten gliniarz nie był maricón. Odwrócił się i pięść Rykera trafiła dokładnie w jego długą, cofniętą szczękę. Zwalił się jak podcięte drzewo. Reszta dzieci nawet się nie obejrzała. Ferrarę i Lopeza opanowało przerażenie podobne jak zeszłej nocy. Ryker podszedł do nich, wsadził sobie rękę w zanadrze i wyciągnął szarą kopertę. — Jesteście na haju? — Nie. Wziął ją za ramię i popatrzył w oczy. Nie miała rozszerzonych źrenic. Ryker usiadł na dolnym schodku na zewnątrz i pociągnął dziewczynę, by usiadła obok niego. Ich plecy oblewało słońce. — Lopez, do drugiego pokoju. Ryker zaczął kolejno pokazywać zdjęcia. Dziewczyna okazywała skrępowanie. Detektyw zdał sobie sprawę, że śmierdzi. — Wiesz, wystarczy tylko pominąć psie gówna i odpadki, a okazuje się, że jestem całkiem miłym facetem. — Hę? — Skoncentruj uwagę na zdjęciach. Przez parę minut patrzyła na przerzucane przed nią stronice. Za wszelką cenę chciała dogodzić temu przerażającemu człowiekowi, ale wreszcie zaczęła szlochać. — Widzieliśmy tylko jego plecy… Było ciemno! — Widzieliście jego profil, gdy biegł w dół po schodach. Widzieliście go z góry, gdy szedł ulicą. — Było ciemno — nie przestawała szlochać. Ryker wiedział, że Maria mówi prawdę. Widok z tyłu, przelotne mignięcie profilu, zapadająca ciemność, odległość przynajmniej dwudziestu stóp — pomyślał. Takie zeznanie nie mogło utrzymać się w sądzie, nawet gdyby rozpoznała człowieka. W przeciwieństwie do zdjęć policyjnych, akta wojskowe zawierały tylko fotografie en face. Ale Ryker postanowił mimo wszystko spróbować. Gdy doszli do portretu Hen-ry’ego Cyrusa, dziewczyna pochyliła się nad nim. — On? — Nie. Akta Cyrusa były mocno pogniecione i nosiły na sobie krwawy odcisk palca. Detektyw zrozumiał, że tylko to zwróciło uwagę dziewczyny. Złapał Marię za ramię. — To on — powiedział ze złością. — To on! — Tak, tak.

Ryker wstał rozgoryczony. — Lopez! Na podłodze Orlando poruszył się, a potem znów zapadł w niebyt. Hector Lopez szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Ryker odesłał dziewczynę i zaczął wszystko od początku. Chłopak też dwa razy spojrzał na sponiewierane akta Cyrusa, ale i tym razem detektyw nie miał szczęścia. Ryker usłyszał za sobą jakiś dźwięk i zakręcił się w miejscu. W dół schodziła latynoska dziewczyna. Z wściekłością ciągnęła kogoś za ramię. Ryker spojrzał w górę schodów. Za dziewczyną toczył się stary kloszard, Bob Reid. Ujrzał Rykera i zaczął się skarżyć. — Szszełem, na rany Chryssusa. Powieziałeś szóssa goz-zina, na rany Chryssusa. Słodki Jezu, ziewszyno, puśś moje ramię! — Włóczęga był bardzo pijany. — Bałem się, że możesz o mnie zapomnieć, dziadku. — Ryker się uśmiechnął. — Obejrzyjmy sobie tę połówkę dwudziestaka. — Mnie… aaa… obrobili… — zabełkotał włóczęga — zaraz kiedy odszedłeś. Nigdy gliniarza w pobliżżu, gdy trzeba… — Zaniosłeś ją do banku i wymieniłeś na dychę, mój stary, prawda? — Poszszebowałem drinka — przyznał nieśmiało pijak. — Ale do diałła, bym się pokassał o szóssej po drugą połowę. — Być może. — Ryker nagle ucieszył się, że zaufał swemu wyczuciu i kazał przyciągnąć włóczęgę. Wiedział, że tego typu wędrowiec może zniknąć na zawsze w slumsach miasta. Dziewczyna, która go przyprowadziła, dostrzegła nieruchome ciało na podłodze. Orlando był już całkowicie przytomny, ale zdecydował, że lepiej leżeć bez ruchu. Z jego ust po betonie pociekła strużka krwi. Miał otwarte oczy, więc dziewczyna pomyślała, że nie żyje. Przestraszyła się. Kloszard ujrzał to samo i zaczął się trząść. Ryker cisnął torbę prosto w twarz patrzącej szeroko otwartymi oczami dziewczyny. Ledwie drgnęła. Chwycił starca za ramię i wprowadził na schody. Przez otwarte tylne drzwi wszedł do holu, następnie przez frontowe na ganek. Na ulicy włóczęga zwrócił się do detektywa: — Czemu zabiłeś tego faceta? — Miał trudności ze zidentyfikowaniem zdjęcia. W komisariacie Ryker popchnął starca przez hol. Wielki zegar, wiszący nad biurkiem, wskazywał godzinę czwartą zero pięć po południu. Dyżurny sierżant dziennej zmiany właśnie wychodził. Popatrzył na Rykera i potrząsnął głową. Ten człowiek wkrótce dołączy do inspektora Connolly’ego w wariatkowie — pomyślał. Gdy zbliżali się do schodów, przechodzący posterunkowy złapał Rykera za ramię. — Dokąd się pchacie, brudasy? Ryker zdjął okulary przeciwsłoneczne. Oczy miał kaprawe, powieki opuchnięte, ale posterunkowy znał je dobrze. Dotknął daszka czapki, coś wyjąkał i odszedł. Detektyw musiał prawie wciągać starego po schodach do sali ogólnej. Widok uszarganego Rykera spowodował, że wszyscy podnieśli głowy. Pchnął włóczęgę na krzesło, a sam usiadł u szczytu długiego stołu, stojącego pośrodku pokoju. Fischetti machnięciem ręki przywołał wszystkich obecnych. — Z tobą w porządku? — Taaa. — Czy to nasz świadek? — To on. — Dzieciaki? — Nie mogły go rozpoznać. Ale kiedyś je tu przyciągnę dla złożenia zeznań. — Cholera… to są nasi jedyni prawdziwi świadkowie. — Wiem. Gdzie Peterson? — Poszedł. Dziś rano zaraz po tobie. Lindly opowiedział nam o Greku, a potem też poszedł do domu. Powiedział, że jest zmęczony. — Ślicznie. Jak wam tu się wiedzie? — Rutyna. Jak dotąd prawie wszystko sprawdzone. Policja z Coffeyville mówi, że

Henry’ego Cyrusa nie widziano od chwili, gdy dał dyla z oddziału dla psychicznych. Jego jedyną rodziną jest niezamężna siostra z dzieckiem. Twierdzi, że od lat nie ma od niego wiadomości. — A co z jego kartoteką wojskową z Saint Louis? — Jest w drodze. Wiezie ją osobiście człowiek z FBI. — Poruczniku, zarządźmy ogólny pościg za tym facetem. — Najpierw niech ten tu spróbuje zidentyfikować — powiedział Fischetti, wskazując gestem pijaka. — Mnie by wystarczyła identyfikacja Greka. Ten stary pierdziel nie wytrzeźwieje przez całe godziny. Fischetti znalazł się w kłopotliwym położeniu. Przeklinał Petersona za to, że się oddalił. — Jeszcze nie chcę podnosić wszystkich na nogi. Ile wlał w siebie ten facet? Ryker popatrzył na pijaka. — Przynajmniej za dziesięć dolarów. Zaniósł moją połowę dwudziestaka do banku. Fischetti podszedł do kloszarda, któremu głowa kiwała się z boku na bok. Szarpnął za tłuste włosy do góry. — Pachnie jak sama whisky. — Teraz jest bardziej pijany, niż kiedy go złapałem. Niech się wyrzyga. — Zajmiemy się tym. Ty trochę odpocznij i opatrz sobie rękę. Zobaczymy się rano — powiedział Fischetti. — Kurwa, jestem ubrany w sam raz do rzygania. Hayes, czy kiedykolwiek trzeźwiłeś pijanego? Hayes zastanawiał się, kiedy jego partner wreszcie zwróci na niego uwagę. — Nie, prawdę mówiąc nie. — Chodź, pomóż nam — odezwał się do detektywa Johna Littela. We trzech zaciągnęli pijanego do męskiej toalety. Haye-sowi przypadło niemiłe zadanie rozebrania niewiarygodnie brudnego pijaczyny. Oparli nagiego o muszlę klozetową. Fischetti wszedł niosąc paczkę soli i szklankę. Ryker ścisnął za nos, a Littel rozwarł mu usta. Wtedy Hayes wlał mu do gardła dwie szklanki ciepłej solanki. Pijak wił się i bulgotał. Był tak przerażony, że zlał się na buty Littela. — Nie chce się rozstać z tymi szczynami — zauważył Littel, wycierając pantofle o plecy pijaka. Ryker się zniecierpliwił. Przyklęknął i wymierzył średniej mocy cios w brzuch pijanego. — Cofnijcie się! Starzec zwymiotował obficie do muszli i wokół niej. Na białej porcelanie pojawiły się plamy we wszystkich kolorach tęczy. — Do tej roboty powinniśmy go wsadzić do celi dla pijaczków — powiedział skrzywiwszy się Littel. — Tu jest zabawniej — odrzekł Ryker. Powtarzali solną kurację do chwili, gdy stary zaczął wymiotować żółcią i sokami żołądkowymi. — Czysty jak złoto — orzekł Littel. Kloszard był blady, Hayes jeszcze bardziej. Ryker wyciągnął włóczęgę na środek podłogi. Fischetti wziął ze schowka woźnego wiadro i nalał do niego środka dezynfekującego. Littel dopełnił ciepłą wodą. Ryker zakrył twarz starca dłońmi. — Zrzucaj bomby, John. Ale nie na mnie. — Tobie bardziej są potrzebne — zauważył Littel, oblewając nagą postać roztworem. Littel ponownie napełnił kubeł, tym razem zimną wodą i wylał ją na starca. Ten zaskowytał. — Trafiony. Jeszcze parę wiader. Wreszcie Ryker oparł go o ścianę. Włóczęga trząsł się, był blady i zaczął sinieć. Fischetti wyszedł z toalety, a potem powrócił z pojemnikiem śmietanki, wziętej ze stolika do kawy. Ryker wlał ją Reidowi do gardła. Połowa wyciekła staremu na podbródek. Littel z rozmachem wylał mu na twarz kolejny kubeł zimnej wody.

— Wystarczy — orzekł Ryker, któremu też się dostało. Zaciągnęli starego, nadal nagiego, do sali ogólnej i posadzili na krześle. Zaczął się trząść nieopanowanie. — Kawy — powiedział Ryker. — Tej Petersona — dodał po krótkim namyśle. Hayes wrócił z gabinetu Petersona z kubkiem kawy. — On to przyrządza w taki sposób, że umarłego postawiłoby na nogi — zauważył, wlewając gęsty płyn do ust starcowi. Jakby nastąpił nagły cud, Reid otworzył oczy i poprosił o następny kubek. Po trzech dalszych usiadł prosto. Popatrzył na ścienny zegar. — Piąta piętnaście. Jestem za wcześnie. Wszyscy się roześmieli. Ryker zaczął zdejmować z siebie marynarkę, by okryć nią ramiona starca, ale skrzepła krew na ręce przykleiła mu materiał do skóry. Fischetti szarpnął i zerwał okrycie z detektywa. Ułożył je na drżących barkach włóczęgi. — Niech zbierze myśli — zadysponował Ryker. Przeszedł do toalety i umył się. Następnie wszyscy usiedli przy stole i stary, teraz już trzeźwy, zaczął przeglądać zdjęcia. Bez chwili wahania wskazał Henry’ego Cyrusa. Fischetti wstał. — Teraz zarządzimy ogólny pościg. Mamy około dwóch godzin do zapadnięcia ciemności. — Popatrzył na pijaka. — Zamkniemy go w areszcie ochronnym. Stary zaczął się skarżyć. Wszyscy to zignorowali. — Musimy być ostrożni z tymi dupkami z Unii Praw * Obywatelskich — przestrzegał Ryker. — Pamiętacie, co się zdarzyło, gdy ostatnim razem zapomnieliśmy kogoś w celi dla pijanych. Fischetti się zaniepokoił. — Załatwimy to. Dostaniemy od niego zgodę na piśmie. Prawda, tatuśku? — zwrócił się do starca. Ryker chwycił swą marynarkę i skierował się w stronę schodów. Doszedłszy do nich odwrócił się. — Hayes? — Taaa? — Siódma rano. Tutaj. — Tak jest. — Joe — zawołał Fischetti — jeśli on będzie strzelał także dziś wieczorem, czy mamy do ciebie zadzwonić?! — Nie. Do swego mieszkania Ryker wracał jak w transie. Pierwszy etap śledztwa zakończony. Nie był w stanie myśleć. Ręka pulsowała. Każdym nerwem, każdym włókienkiem swego ciała pragnął odpoczynku. Idąc do sypialni, zostawił za sobą ścieżkę porzuconego odzienia. Stanąwszy nago w łazience, odkręcił gorący prysznic. Popatrzył w zaparowane lustro, a potem szybko odwrócił wzrok. Niepiękny widok. Wychodząc spod prysznica, po raz pierwszy od paru dni poczuł się spokojny i odprężony. Odrzucając z drogi kopniakami brudne ubranie, dotarł do sypialni i otworzył drzwi szafy na ubrania. Wewnątrz znajdowały się trzy identyczne ciemnobeżowe letnie garnitury, trzy tanie, białe koszule z krótkimi rękawami i trzy krawaty w niebieskie i brązowe paski, już zawiązane i gotowe do włożenia na szyję. Muszę wkrótce pójść do pralni — pomyślał zamykając drzwi. Tłusty Chińczyk, właściciel zakładu, wstrząsał się za każdym razem, gdy Ryker wchodził ze swym brudnym praniem. Nie był przyzwyczajony do czyszczenia ubrań z krwi, ropy, gówien, szczyn, rzygowin oraz smarków. Denerwowała go także garderoba Rykera. Sześć identycznych letnich garniturów, sześć identycznych garniturów zimowych, sześć koszul z krótkimi rękawami, sześć koszul z długimi rękawami, wszystkie białe, oraz sześć identycznych krawatów, takich samych zimą i latem. Ryker nienawidził robienia zakupów niemal tak mocno, jak nienawidził łajdaków na

ulicach. To była naprawdę dobra strona małżeństwa — rozmyślał, nastawiając radiobudzik na szóstą rano. — Ellie kupowała wszystkie ubrania. Miała też zwyczaj… — Ale zasnął, nim zdołał pomyśleć o jej gorących, czerwonych ustach. O szóstej po południu rozpadał się drobny deszczyk. Gdy woda zaczęła wchłaniać potworne ilości ciepła, zmagazynowanego w kamieniach, betonie i smole Manhattanu, zamieniała się w parującą mgłę. Porucznik Fischetti wyjrzał przez okno pierwszego piętra komisariatu. Powoli odwrócił się do Hayesa. — Czy nie mówiłeś, że mgła i tym podobne powodują, że celownik przestaje działać? — Myślę, że z grubsza przestaje. Ogranicza jego zasięg. Ale nie wiem nic o tym nowym celowniku, więc kto wie, co on może. — Facet nadal działa. O to mógłbym się założyć. Ciężkie chmury sprowadziły na miasto wczesny zmrok. Z ulic na dole dolatywał warkot ruchu w godzinie szczytu. Fischetti włączył dodatkowe lampy. W prawie pustej sali zajaśniały mdłym, żółtawym blaskiem. W tej chwili każdy z radiowozów patrolujących Nowy Jork już miał lub zaraz miał dostać zdjęcie Henry’ego Cyrusa. Również cywilni detektywi z brygady operacyjnej dostali je lub mieli otrzymać. Hayes zadzwonił do żony i wytłumaczył, czemu dzisiaj wieczorem nie wróci do domu. Wraz z Fischettim poszedł do pobliskiego baru na kolację. Wspólnie postanowili kręcić się w okolicy, aż coś się zdarzy. Nie dalej niż cztery przecznice od miejsca, gdzie pożywiali się Hayes i Fischetti, aleją „A” szedł powoli na północ mężczyzna. Jeśli nawet zdawał sobie sprawę, że jest przedmiotem ogromnej obławy policyjnej, to nie wyglądało, by się tym przejmował. Prawdę powiedziawszy nie miał powodu, by się przejmować. Włosy, poprzedniego wieczoru blond i średniej długości, teraz były długie i czarne. Niósł klasyczny pojemnik na karabiny: długie czarne pudło na wiolonczelę. Rzucił okiem na czarne pudło i uśmiechnął się. Absolutne piękno broni wojskowej polegało na łatwości, z jaką można ją było rozkładać na części podstawowe bez użycia narzędzi. Ostre szarpnięcie osłoną spustu wystarczyło, by broń rozpadła się: mechanizm zamka, zespół lufy i magazynka, zespół łoża. Poniżej pięciu sekund na rozłożenie. Poniżej dziesięciu na ponowne złożenie. Wszystko wykonywane w absolutnej ciemności. Tak też zostanie zrobione tego wieczoru. Deszcz zelżał. Henry Cyrus przełożył pudło do drugiej ręki. Nie chciał, by ktokolwiek zauważył, że jest ono podejrzanie cięższe, niż normalna wiolonczela. Ogólna masa, włączając celownik Starlight, wynosiła niemal dwadzieścia pięć funtów. Broń, długa na trzydzieści jeden cali, po rozłożeniu doskonale mieściła się w pudle. Cyrus mógł nie przejmować się myślą, że zwróci na siebie uwagę. Nowojorczycy rzadko kiedy zauważali coś niezwykłego. Po części dlatego, że mało co uważali za niezwykłe, po części zaś dlatego, że miasto było magnesem dla świrów. Cyrus mógłby się przespacerować ulicą w przebraniu wikinga — był ktoś na Zachodniej Pięćdziesiątej Czwartej Ulicy, kto robił to codziennie — i ledwie by na niego spojrzano. Nie musiał się niepokoić nawet, że policja stanie się podejrzliwa z powodu pudła na wiolonczelę. Był to w Nowym Jorku o wiele pospolitszy widok, niż sądził. W East Village mieszkały setki muzyków. W dodatku na całym tym obszarze roiło się od lokalnych zespołów muzycznych oraz małych teatrzyków. W oczach gliniarza Cyrus mógł być po prostu kolejnym, nieco zaniedbanym muzykiem, wracającym z pracy lub idącym tam. W zazwyczaj ciemnym i ponurym krajobrazie East Village jednym z niewielu jasnych punktów jest Cooper Union na Siódmej Ulicy. Leży na granicy West Village i jest czymś w rodzaju ziemi niczyjej pomiędzy East i West, strefą buforową, Bałkanami Nowego Jorku. Cyrus rozglądał się w poszukiwaniu stanowiska strzeleckiego, gdy nagle obok przejechał powoli wóz patrolowy i zatrzymał się naprzeciw niego po drugiej stronie ulicy. Cyrus zamarł w miejscu. Dwóch młodych gliniarzy w samochodzie przyglądało mu się przez chwilę. Cyrus znów ruszył przed siebie. Nerwowo obmacywał granat obronny M-26 w ogromnej kieszeni swej bluzy tropikalnej. Z otwartego okna radiowozu doleciały go słowa „bluzy tropikalne”. Zawleczkę granatu miał przywiązaną do paska nylonową żyłką, biegnącą z kieszeni. Lekko pociągnął za granat.

Zawleczka się wysunęła. Tylko spocone palce Cyrusa utrzymywały łyżkę granatu na miejscu. Wóz policyjny jechał równolegle do idącego. Cyrus powoli wyciągał z kieszeni odbezpieczony granat. Ale młodzi gliniarze zdecydowali, że nie jest to poszukiwany przez nich człowiek, i odjechali. Wyschło mu w ustach, a serce waliło pośpiesznie. — Dokładnie jak w dawnych czasach — westchnął z uśmiechem. — W czasach przed szpitalem, przed… Poszedł na zachód, przecinając ulicę Lafayette, Czwartą Aleję, Broadway i University Place, następnie na południe wzdłuż University aż do parku Washington Square. Minął bursę NYU, pełną dzieci zbyt rozpalonych i zbyt napalonych, by spać, i zagłębił się w pełen szaleństwa park. Dwóch mimów dawało na zmianę „przedstawienie”, kolejno oświetlając się latarką elektryczną, grały orkiestry uliczne, tylko handlarze narkotyków i uliczne bandziory nie zabawiali się. Każdy z obecnych narkotyzował się. Na północnym skraju parku Cyrus trafił na kępę przemoczonych krzaków forsycji i uklęknął w mokrej trawie. Położył na ziemi pudło i starannie wsunął zawleczkę granatu na miejsce, nie wyjmując go z kieszeni. Obejmujące łyżkę palce drżały. — Muszę się pozbyć tej starej kurtki tropikalnej — powiedział smutnym głosem. Z wolna opuścił wzrok na leżące u stóp czarne pudło. W jego chorym mózgu powoli kształtowały się myśli. — Wzięli się za nas, Mikey. Jakimś sposobem na nas trafili, mój stary. — Na chwilę trochę posmutniał, a potem rozjaśnił się znowu. — Pokażemy im, że, do cholery, możemy zrobić wszystko, co nam przyjdzie do głowy, i nikt nas nie powstrzyma. Mamy po uszy poszturchiwania nas, nieprawdaż, mój stary? Robiło się coraz ciemniej. Cyrus wstał i chwycił pudło. Przeszedł parę jardów i zatrzymał się. Duże drzewo wyglądało na doskonałe stanowisko strzeleckie. Wszedł na nie bez trudu i usadowił się wśród okrytych liśćmi gałęzi. Zbudził się około północy. Przysłuchiwał się nocnym bywalcom parku. Ciągle jeszcze się zabawiali, choć w nieco bardziej stonowany sposób niż poprzednio. Gdy stwierdził z zadowoleniem, że jest sam, zerwał garść mokrych lipowych liści i przetarł nimi zaspaną twarz. Deszcz zmienił się w lekką mżawkę, ale dla celownika Starlight Mark Five nie miało to żadnego znaczenia. Z dala dolatywał do niego przytłumiony odgłos ruchu ulicznego na University Place. Szybko odpakował karabin, złożył go i zamontował celownik. Zrzucił pudło z drzewa, by mieć więcej miejsca. Zajął się pokrętłami i wskaźnikami celownika, nastawiając go i dostrajając. Wilgotne powietrze powodowało załamywanie się światła, ale mikroczip celownika radził sobie z tym doskonale. Cyrus czekał, niecierpliwił się i celował przez dwadzieścia minut. Młoda para szła na północ w stronę placu La Guardia. Właśnie obejrzeli sobie tuzin początkujących aktorów w Village Gate i byli w doskonałych humorach. Przy wejściu do parku zawahali się. Dziewczyna mieszkała w bursie przy University Place, ale bała się parku nocą. Młody człowiek uważał, że to głupie. Ostatecznie miała go przy sobie dla obrony. Wyśmiał jej niepokój i pociągnął ją za ramię w stronę słabo oświetlonego parku. — Uważam na ciebie — oświadczył. — Nie chciałbym, abyś została zgwałcona, w chwili gdy nie będę miał przy sobie kamery. Zachichotała. — Tylu tu kręci się pedałów… Prawdopodobnie to ty zostałbyś zgwałcony. — Ruszając w stronę parku kręciła wesoło parasolką. O pięćset jardów stamtąd, na drzewie, morderca obserwował ich uważnie przez lunetkę celownika. Gdy zrozumiał, że parka się do niego zbliża, uśmiechnął się. Minęło go już kilka celów, ale zbył je wszystkie. Czekał na szczególnie godną uwagi zwierzynę. Gdy dziewczyna się zbliżyła, ujrzał jej jasnobłękitne włosy spływające na jasnobłękitny płaszcz przeciwdeszczowy. Blond włosy, brązowy płaszcz. Potrafił z pewną dozą dokładności przełożyć odcienie błękitu na rzeczywiste kolory. Dwieście pięćdziesiąt jardów. Młoda. Ładna. Za łatwe. Mnóstwo światła. Nie potrzeba

nawet lunetki. Lekki powiew zatrząsł gałęzią Cyrusa. Zaklął cicho. Strzał byłby łatwy, gdyby nie ta chwiejna gałąź. Cel przesuwający się z lewa na prawo lub z prawa na lewo był odrobinę trudniejszy. Cel poruszający się wprost na niego lub od niego ukazywał się w lunetce jako większy lub mniejszy, zależnie od tego, czy przybliżał się, czy oddalał. Ogólnie rzecz biorąc, można go było traktować jako cel nieruchomy. W celowniku dziewczyna zdawała się nie poruszać. Po prostu się powiększała. Dwieście jardów. Joe Ryker śnił o swej byłej żonie; Bo Lindly znajdował się w swym wzniesionym na Long Island ranczu, śniąc o seksie na nowojorskim dachu; kapitan Peterson spożywał kolację z urzędnikami policji i zarządu miejskiego; Fischetti i Hayes byli przy trzecim robrze remika w sali konferencyjnej komisariatu. Inni detektywi byli na służbie lub po niej, w pokoju ogólnym, w domach lub na ulicach. Fischetti i Hayes wstali i przeciągnęli się. Pomimo deszczu termometr trzymał się kreski osiemdziesięciu pięciu stopni Fahrenheita. Wilgotność dziewięćdziesiąt pięć procent. — Chyba wrócę do mego hotelu — odezwał się Hayes. — Znowu zbyt późno na powrót do domu. — Racja. Myślę, że przy takiej pogodzie będzie siedział cicho. — Do diabła, w tej chwili może być już gdziekolwiek w kraju. Fischetti się zamyślił. — Nie sądzę. Znam ten typ. On jest spoza miasta. Przybył do Nowego Jorku podobnie jak wielu innych tu przybywających: aby się wyróżnić. Takich zawsze przyciągamy. — Ze mną i Joem Rykerem włącznie. — Jak ci się z nim układa? — spytał Fischetti. — Myślę, że dobrze. Wiesz, on nie jest szczególnie rozmowny. — Z wyjątkiem wypadków, gdy powinien siedzieć cicho. Jak dziś rano z Petersonem. — Sądzę, że on nigdy nie zostanie kapitanem. — Będzie miał szczęście, jeśli pozostanie sierżantem — odparł Fischetti, ocierając włochatą ręką pot z twarzy. Fischetti był najbardziej owłosionym człowiekiem, jakiego w życiu spotkał Hayes. Włosy pokrywały ciało jak futro; praktycznie pozbawiony był czoła: miał tylko krzaczaste brwi, stykające się ze skrajem włosów na głowie; miał włosy na dłoniach, wylewały się z dziurek od nosa i zatykały uszy; jego broda drwiła sobie z brzytew. To musi być tak, jakby przy takiej pogodzie nosiło się futrzaną koszulę — pomyślał Hayes, kiwając równocześnie głową na znak zgody z porucznikiem. — Ale nie sądzę, by Ryker chciał być kimś innym, niż jest — kontynuował Fischetti. — Czuje się najszczęśliwszy wtedy, gdy pracuje. — I myślę, że jest w tym dobry — powiedział Hayes, nieznacznie przysuwając się do drzwi. Wolałby uderzyć w kimono, niż przez całą noc gadać o dupie Maryni z porucznikiem. — Nie masz pojęcia, jak dobry, chłopcze — stwierdził Fischetti. — Tak dobry, że grube ryby policyjne jeszcze nie zdołały go ukrzyżować. Choć bardzo się starały. Tak dobry, że jeszcze żyje. — Ano. — Tak dobry… och, do diabła. Trzeba podziwiać takiego człowieka jak on — zakończył Fischetti. — Myślę, że tak długo, póki nie trzeba być takim jak on — powiedział Hayes. Rozmowy o ludziach nieobecnych, którzy nie mogli się bronić, zawsze go krępowały. Ale miał nadzieję, że zdoła szybko wyczerpać zainteresowanie Fi-schettiego Rykerem i pójść sobie w diabły z komisariatu, więc kontynuował: — Nie chodzi o to, jak brutalnie sobie poczyna na ulicach. Wiem już dość, by zdawać sobie sprawę, że istnieją dwa różne kodeksy postępowania. Jeden dla dupków w rodzaju Petersona, obrońców praw obywatelskich oraz profesorów prawa w Harvardzie. Drugi dla łajdaków.

Fischetti potwierdził skinieniem. — Chciałem też powiedzieć, że on zupełnie nie ma kontaktu z tym, co się dzieje na świecie. Nie słucha muzyki, nie czyta książek, nawet nie ogląda telewizji, jeśli nie liczyć dzienników. Nigdy nie słyszał o żadnych gwiazdach filmowych, politykach, astronautach czy kimkolwiek jeszcze. Po prostu żyje tylko bieżącym dochodzeniem. To musi być najnudniejsze życie na świecie — zakończył Hayes. — Może zbiera znaczki? — zauważył Fischetti. — Taa, żeby móc mi je przykleić do dupy i wysłać mnie pocztą z powrotem do Queens — rzekł Hayes. — Czasem myślę, że mnie lubi, kiedy indziej obawiam się, czy mnie nie zastrzeli. — Zgadza się, ten człowiek to tajemnica. — Nie ta, którą szczególnie chciałbym rozwikłać — oświadczył Hayes, biorąc ze stołu swą wilgotną, poplamioną marynarkę, i znikł za drzwiami. Henry Cyrus siedział mokry, zmęczony i było mu niewygodnie, ale do tego już się przyzwyczaił. Wiedział, że to, co robi, jest tego warte. Dwieście jardów. Dziewczyna odwróciła się lekko, by coś powiedzieć swemu chłopakowi. Cyrus ustawił krzyż celownika na środku jej wypukłego biustu i pociągnął za spust. Drzewo zatrzęsło się od cichego odrzutu broni. Spadające z liści krople deszczu zmoczyły Cyrusa dokładnie. Dziewczyna zakręciła się w miejscu, jakby wykonała piruet. Chłopiec pomyślał, że żartuje z nim, i chciał ją przytrzymać. Bez dźwięku zwaliła się do mokrego rynsztoka. Wielka parasolka w kropki przykryła jej ciało. Młodzieniec zrzucił parasolkę. Przód płaszcza dziewczyny był mokry od krwi. Jęczała cicho, ale gdy podniosła głowę i ujrzała krew, wydała długi i głośny krzyk. Ciało znów drgnęło mimowolnie; uniesione w górę kolano nagle zmieniło się w masę kości, krwi i poszarpanych mięśni. Ponowne szarpnięcie i jej pantofel wraz z częścią lewej stopy odfrunął. Chłopcu wydało się, że dziewczyna z jakiegoś nie wyjaśnionego powodu w jego oczach rozpada się na części. Ponowne drgnięcie i jęk ucichł. Chłopiec zaczął wrzeszczeć. O drugiej piętnaście w nocy Peterson zwołał w sali konferencyjnej naradę w tej sprawie. Wiadomość przekazano mu w Oak Bar w hotelu Plaża. Wcześniej rozpoczęte przyjęcie właśnie tam się przeniosło i Peterson był jeszcze trochę podpity. Był pijakiem zgryźliwym, a nie radosnym i okazywał to. Przy długim stole siedzieli także: porucznik Fischetti, który dotarł do swego domu na Long Island akurat na czas, by powrócić; Arthur Hayes, który, gdy wezwano go telefonicznie, właśnie rżnął swą blond kurewkę; oraz Luis Fernandez, pierwszy z detektywów, którzy pokazali się na miejscu zbrodni. Na naleganie Petersona dzwoniono też do Rykera, ale jego telefon nie odpowiadał. Nie zgłosił się żaden ochotnik, chętny do zbudzenia go w mieszkaniu. Na drugim końcu stołu siedział John Avery z FBI, który właśnie przybył z Waszyngtonu, DC. Głos zabrał Peterson. — Wszyscy dobrze wiemy, co się wydarzyło, ale opowiedz nam to raz jeszcze, Fernandez. Krótko. Gruby, dobroduszny detektyw wstał. — Ta para szła wzdłuż placu La Guardia — zaczął odczytywać notatki. — Następnie w stronę parku. — Podniósł wzrok. — Weźcie też pod uwagę, że jedyny świadek to jej chłopak, a on jest mocno wstrząśnięty. — Pokrótce opowiedział o sprawie i zakończył: — A więc ostatni pocisk przeszedł dziewczynie przez pośladki. Zabrano ją do szpitala Bellevue. Zmarła… około trzydziestu minut temu. Szok, wykrwawienie. Ładna dziewczyna. — Fernandez wyglądał, jakby miał lekkie mdłości. Opróżnił stojącą przed nim szklankę wody dziwiąc się, jakim sposobem dał się wciągnąć do tego typu roboty. — Nie wiemy, skąd ten skur… ten sprawca strzelał, ale przeczesujemy całą okolicę w poszukiwaniu śladów. Na ulicach mamy już zapory policyjne. Jeden pocisk, zapewne ten, który przeszedł przez pośladki, został wygrzebany z chodnika niedaleko miejsca, gdzie leżała ofiara. Balistyka zadzwoni tu ze sprawozdaniem — dokończył i usiadł. Nikt nie zabrał głosu. Wreszcie Peterson spojrzał na Hayesa.

— Czy on jest bardzo złym, czy bardzo dobrym strzelcem? Hayes zrozumiał pytanie. Zaczął powoli: — Cóż… to zależy od odległości, ale powiedziałbym, że zna się na swojej robocie. Piersi, kolano, stopa, pośladki… on ją torturował. Nie wystrzelił ani razu do jej męskiego towarzysza, o to się założę. Tylko przyglądał się jego reakcji. — Chora sprawa. Chora. — Fischetti potrząsnął głową. — To prawda — zgodził się Hayes. — Może znajdować się w budynku po przeciwnej stronie ulicy i naszpikować ten pokój ołowiem w czasie krótszym niż pięć sekund. Lub poniżej jednej sekundy, jeśli przejdzie na ogień automatyczny. — Automatyczny? — Większość karabinów M-14 jest przystosowana do ognia ciągłego. — Cudownie. — Zdecydowanie mamy do czynienia z psychotykiem — powiedział Peterson, patrząc w stronę otwartego okna. Agent FBI siedzący u końca stołu odchrząknął. Wszyscy spojrzeli na niego. — Panie Avery? — rzucił Peterson. Avery wstał. — Nie chciałbym komukolwiek przeszkadzać w rozważaniach, ale powinienem chyba coś powiedzieć. Może to okazać się istotne. — Proszę mówić. Wysoki, przystojny mężczyzna wyprostował się i nim zaczął mówić, popatrzył na każdego z obecnych stalowo-błękitnymi oczami. — Jak wiecie, na czas tego dochodzenia zostałem przydzielony jako łącznik specjalny do nowojorskiej komendy policji. Oficjalnie poszukuję tylko złodzieja, który ukradł coś, co stanowi własność wojska, podczas gdy wy poszukujecie mordercy. Oczywiście w zwykłym trybie FBI nie zadawałoby sobie trudu wyznaczania łącznika do poszukiwań skradzionej własności państwowej. Ale ten celownik, jeśli rzeczywiście on go używa, jest zakwalifikowany jako tajny. Chcielibyśmy go odzyskać. Nieoficjalnie gotowi jesteśmy wam pomóc w sprawie morderstw. Te dwie rzeczy w oczywisty sposób wiążą się ze sobą. Jeśli jednak odzyskamy towar bez człowieka, zarówno FBI, jak wojsko będą usatysfakcjonowane. Chcielibyśmy też położyć rękę na człowieku, ale celownik oraz wszelki inny sprzęt, który on może mieć, są w tej chwili naszą główną troską. W oczywisty sposób człowiek ten nie jest obcym agentem, ale niepokoi nas, by celownik nie wpadł, jak to się mówi, w niepożądane ręce. Jak wspomniałem, może brakować jeszcze wiele innego sprzętu. Jeśli odzyskamy przedmiot lub przedmioty o istotnym znaczeniu dla kraju, sprawa będzie nadal otwarta. Ale nie mamy dość środków, by działać bez końca. Będziemy musieli pozostawić sprawę zatrzymania sprawcy czy sprawców miejscowym instytucjom obrony prawa. Czy jasno się wyraziłem? Nie całkiem — pomyślał Hayes, kiwając twierdząco głową. Avery nie podobał mu się i instynktownie czuł, że agent nie mówi całej prawdy. — Bardzo jasno — zabrzmiał głos z ciemności na schodach. Wszyscy się odwrócili. Ryker podszedł niedbale i zasiadł na krześle. Był w ciemnobeżowym garniturze, białej koszuli oraz brązowo-niebieskim krawacie, co nikogo nie zdziwiło. Ale ku powszechnej uldze, garnitur, który miał na sobie, był czysty. — Co cię obudziło? — zapytał Fischetti. — Ręka. Przypomniałem sobie, że potrzebny mi w ciągu dwunastu godzin zastrzyk przeciwtężcowy oraz antybiotyk. Pojechałem do Bellevue… podsłuchałem pielęgniarkę opowiadającą ostatnie nowiny. — Och! — A więc dalej — powiedział Ryker. Avery nie rozumiał w pełni natury tego zakłócenia porządku, ale kontynuował. — Mam tutaj kartę chorobową tego typa, Cyrusa. Najistotniejsze jest to: odbywał służbę w Wietnamie od maja 1973 do maja 1975. Pierwsze sześć miesięcy jako zwykły żołnierz piechoty,

ostatnie sześć jako snajper patrolu głębokiego zwiadu. W ostatnim miesiącu służby w tej jednostce, to znaczy w maju 75, został trafiony pociskiem w głowę; w płat czołowy mózgu. Jest to oczywiście ośrodek osobowości w mózgu. Najwidoczniej załatwił go oddział antysnaj-perski Armii Północnowietnamskiej. Porzucili go jako martwego. Przewieziony do Szpitala Wojskowego Oakland. Następnie do szpitala dla weteranów wojskowych. Skarżył się na bóle głowy. Żadnych uszkodzeń czynności motorycz-nych, ruchy ma tak skoordynowane jak wy czy ja. — Avery przerwał, by zebrać myśli, następnie uzupełnił: — Pewien lekarz stamtąd zaczął zwracać uwagę, że Cyrus nie zachowuje się normalnie. Rozmawia z niewidzialnymi przyjaciółmi. Milczy przez całe dnie. Odmawia jedzenia. Zjada pająki i liście roślin. Ów psychiatra postanowił zatrzymać Henry’ego jeszcze przez pewien czas i ten pewien czas trwał dłużej niż dziesięć lat. — Jakim sposobem przetrzymywali go aż tak długo? — zapytał Ryker. — Szczególnie w sytuacji, gdy mordercom—rzeźnikom daje się u nas przepustki weekendowe. — Cyrus próbował zabić sanitariusza i doktora — powiedział Avery. — Niemal przez cały czas był w szale. Aż do niedawna. — Więc go wypuścili? — Wyglądał jeśli nie na wyleczonego, to w każdym razie na mniejszego furiata niż poprzednio. — Mniejszego furiata — powtórzył Ryker. — A co on robił przedtem, zjadał swe ofiary? Detektyw Fletcher wszedł do sali, tłumiąc z trudem śmiech. Wszyscy roześmieli się nerwowo. — Nie, detektywie — odrzekł Avery. — Psychiatrzy w Oakland sądzili, że zdołali go uspokoić i przenieśli do nie strzeżonego oddziału w szpitalu. — Skąd natychmiast uciekł, przybył do Nowego Jorku i zaczął strzelać do ludzi — zakonkludował Ryker. — Gdzie on zdobył ten absolutnie wyjątkowy, wysoce sprawny celownik oraz karabin M-14? — zainteresował się Ryker, nim Avery miał czas na zabranie głosu. — Był zbrojny napad w jednym z wojskowych ośrodków testowania broni w Topece — powiedział Avery. — Skradziono kilka celowników oraz inny sprzęt. — Inny sprzęt? — Obawiam się, że to sprawa tajna — odrzekł łagodnie Avery. — A karabiny można kupić w każdym większym sklepie z bronią. — Czy to Cyrus napadł na ośrodek testowania? — Nie jesteśmy pewni. Zapadło milczenie. Zadzwonił telefon i Peterson podniósł słuchawkę. Mówił przez chwilę, a kiedy skończył, zwrócił się do zebranych. — Laboratorium kryminalistyki. Balistyka mówi, że pociski z wypadku na autostradzie FDR i z dzisiejszej nocy są takie same. Zdaje mi się, że się tego spodziewaliśmy. Fernandez? — Tak, panie kapitanie. — Zejdź na dół. Podzwoń, gdzie trzeba, i zorientuj, jakie robimy postępy. Fernandez wyszedł. Avery oświadczył, że skończył, i położył akta przed Petersonem. — Zatrzymam się w hotelu Sheraton. W ciągu dnia, jeśli nie będę tutaj ani w terenie, można się ze mną skontaktować w biurze FBI pod dwudziestym szóstym na Federal Plaza. Weźcie sobie z tych akt, co chcecie, odbiorę je rano. Dobrej nocy, panowie. — Po czym wyszedł z sali. Hayes się rozejrzał. Nikt nie zabierał głosu. Fischetti zadzwonił do całodobowego sklepu spożywczego, zamawiając kawę i bułki. Wreszcie Fernandez wrócił i przerwał milczenie. — Znaleźli łuskę kalibru siedem przecinek sześćdziesiąt dwa milimetry u stóp drzewa w parku. Szukają dalszych. Posłali ją do laboratorium do zdjęcia odcisków palców. — Jak daleko od ofiary? — zapytał Hayes. — Od miejsca morderstwa około dwustu jardów. Przeczesują krzaki w poszukiwaniu dalszych śladów. W błocie zachowało się też parę dobrych śladów obuwia. — Ślady obuwia są doprawdy gówno warte — orzekł Ryker. Po chwili przyniesiono kawę i bułki. Jedząc rozmawiali na obojętne tematy. Peterson starł okruchy z ust i rozpoczął jedno ze swych nigdy nie kończących się

podsumowań. Wreszcie zwrócił się do Rykera: — A więc… masz jakieś pomysły? — Pomysły? Praca detektywistyczna skończona, kapitanie. Wiemy, kim jest, i wiedzieliśmy to w ciągu dwudziestu czterech godzin od pierwszego morderstwa. Teraz to już tylko sprawa staromodnej techniki policyjnej. Radiowozy, patrole, jednostki operacyjne. Chodzić, gadać, patrzeć i słuchać. Wszyscy znamy tę rutynę. Jeśli jest jeszcze w mieście, pokaże się. Musi chodzić, oddychać, jeść i srać. Peterson zwrócił się do Hayesa, który od czasu swej rozmowy z porucznikiem d’Angelo w akademii nagle stał się ekspertem od broni i taktyki. — A co by tak… jak to nazywano w Wietnamie… z oddziałem antysnajperskim? Hayes zamyślił się. — Może… Skontaktujmy się ponownie z jednostkami specjalnymi. Nawiasem mówiąc oni też używają celowników Starlight. Może rozmieścić ich na dachach? — To właśnie miałem na myśli — przerwał mu Peter-son. — Ryker? — Ale w tym mieście jest co najmniej pół miliona dachów. — Wygląda, że podoba mu się nasza część miasta. — On nie zna miasta — dodał Ryker. — Wierzysz czy nie, zapewne trochę się go boi. Może po prostu trzymać się tej okolicy. Myślę, że można także spróbować helikopterów. — Tak jest. Hayes, jutro pójdziesz do jednostek specjalnych. Na południe potrzebuję raportu na temat możliwości zastosowania taktyki antysnajperskiej. Porozmawiam z szefem policji i skoordynujemy działania z lotniskiem Floyda Bennetta. Powinniśmy wycisnąć z nich co najmniej cztery helikoptery. To wszystko, co możemy zrobić dziś w nocy, panowie. Zobaczymy się rano. Wszyscy wstali. — Zaczekajcie — powiedział Ryker. — A co z siostrą tego faceta w Coffeyville, Kansas? Czemu jej trochę nie przycisnąć? Założę się, że jest w kontakcie ze swym bratem. — Policja w Coffeyville i FBI mają zobaczyć się z nią jutro. FBI załatwia zezwolenie sądowe na podsłuch jej telefonu. Jestem pewien, że to wszystko, co możemy zrobić. Zobaczymy się rano. Hayes został tylko z Rykerem. Wstał i cicho opuścił rolety w oknach. Ryker popatrzył na zegarek. — Za dziesięć czwarta. Czas, by jeszcze wpaść na szybkiego drinka u McGlade’a, zanim zamkną. — Żadnego alkoholu przy antybiotykach. — Alkohol jest najlepszym ze wszystkich wynalezionych antybiotyków. Hej, co myślisz o Averym? — Coś tu nie pasuje. Nie mówi wszystkiego. Czy myślisz, że ten typek Cyrus to jakiś wysokiej klasy szpieg? — Zgadzam się, że nie mówi nam wszystkiego, ale Cyrus to gnój. Sam w sobie nie może być zbyt ważny. — Część czegoś większego? — Mam nadzieję, że nie. Jeśli federalni tak bardzo go chcą, to będą też chcieli pierwsi położyć na nim łapy. A pierwszy ja chcę na nim położyć łapy. — Chciałeś powiedzieć: my, komenda policji, prawda? — Chciałem powiedzieć: ja. Następne osiem dni przyniosło sześć kolejnych morderstw. Miasto ogarnął strach. Wszystkie wydarzyły się blisko East Village. Stanowiskami strzeleckimi snajpera były: dach innej opustoszałej kamienicy; okno opustoszałej kamienicy; drzewo w parku Tompkins Square; ostatnie trzy pozostały nieznane. Wszystkie ofiary były młodymi, długowłosymi blondynkami. Mieszkańcy okazywali należyte oburzenie i wrzeszczeli, by policja coś zrobiła. Craig Rogers dostał wolną rękę. Komisarza policji widywano każdego ranka, jak wchodził i wychodził z biura burmistrza w ratuszu. Nie wyglądał na uszczęśliwionego i dokładał starań, by nikt z jego podwładnych też nie czuł się szczęśliwy. Zdawało się, że oko cyklonu szaleje wokół Ósmego Komisariatu. Nagle zaniedbany

budynek stał się tłem do tuzinów nowych filmów. Reporterzy telewizyjni podpierali ściany budynku po przeciwnej stronie ulicy i porykiwali do mikrofonów. Komisarz policji wyznaczył salę konferencyjną na górze na punkt dowodzenia, tu też wpływały meldunki o działalności snajpera. Ściany pokryte były wykresami i mapami, przydzielono także dodatkowych detektywów. Młode kobiety, szczególnie blondynki, nie wychodziły z domów po zmroku. Bardziej awanturnicze z nich pokupowały krótkie, ciemne peruki lub kazały sobie przefarbowywać włosy, powodując run na takie właśnie peruki oraz na usługi miejscowych zakładów fryzjerskich. Craig Rogers zrobił nawet osobny program na temat „antysnajperskich fryzur”. Murzynki, Latynoski oraz inne ciemnowłose kobiety współczuły swym jasnowłosym siostrom, ale brały udział w pulsującym nocnym życiu miasta z równą przyjemnością co przedtem. Kurwa Arthura Ha-yesa ufarbowała włosy na czarno, czyli na swój naturalny kolor, i dała krótko obciąć. Była nieszczęśliwa przez całe dnie. Nadszedł weekend przed Świętem Pracy i minął bez żadnych zabójstw. Z Kanady zaczęły nadlatywać podmuchy chłodnego wiatru, zapowiadając nadchodzącą jesień. W hotelu Hayes pakował swe rzeczy do torby podróżnej. Ryker i Lindly siedzieli na jego łóżku, pijąc piwo. Lindly był pijany. — Myślę, chłopcze, że powinieneś trzymać się tu blisko — oświadczył Lindly. — Przykro mi. Żona uważa, że zamierzam robić coś złego w tym złym mieście. — No i tak jest. — Nie możesz sobie pozwolić na tę norę? — Lindly leżał płasko, balansując na brzuchu butelką piwa i śmiejąc się. — Dobra, dobra. Tęsknię za żoną i dziećmi. Wkrótce zaczyna się szkoła i powinienem tam być, by im pomóc. — Blondynki są lepsze w zabawie — orzekł Lindly — dopóki nie obetną włosów i nie ufarbują ich na czarno. — Odwal się — powiedział Hayes. — Przepraszam. Posłuchaj, chłopcze, ja też wracam do domu. Mam samochód. Podrzucę cię do Queens po drodze na wyspę. — Pojadę pociągiem. — O tej porze możesz dostać w łeb. Daj spokój, pozwól, że cię podrzucę. — Bardzo śmieszne. Raczej pójdę piechotą, niż wsiądę do wozu z kimś tak zalanym jak ty. — Jestem zalany — przyznał Lindly. Ryker wstał. — Daj Hayesowi twoje kluczyki. Hayes, idź do komisariatu i przyprowadź jego wóz. Spotkamy się przed wejściem do tego sracza za piętnaście minut. Możesz odwieźć ten wrak do domu, zatrzymać samochód i rano przywieźć go znowu. Chcę was obu w komisariacie o siódmej rano. — Hej, ja też jestem sierżantem. Czy mogę wydać jakiś rozkaz? — zapytał Lindly. — Nie. — Aha. — Jazda — zwrócił się Ryker do Hayesa. — Po drodze zapłać rachunek. Zabierzemy twój zasrany bagaż. Lindly niechętnie położył sobie kluczyki na brzuchu, Hayes wziął je i wyszedł. W parę minut później dwaj gliniarze poszli za nim. Pojechali windą na piętro, na którym zajmowała pokój przyjaciółka Hayesa. Otworzyła im drzwi w nocnej koszuli. — Joe, popatrz, co musiałam zrobić z moimi włosami! Kiedy wy wreszcie złapiecie… — Posłuchaj, Maureen. Hayes wraca tej nocy do domu… do żony i dzieci. — Wiem — odparła smutnie. — Powiem to raz i tylko jeden raz. Nigdy go więcej nie zobaczysz, w żadnych okolicznościach. Nigdy do niego nie napiszesz ani nie zatelefonujesz. Zrozumiano?

— Oczywiście, oczywiście — odrzekła, ale minę miała niewesołą. — Wiem, co się dzieje, gdy zawodówka próbuje się nawrócić choć trochę. Tak jak w kinie. On jest taki kochany. Do diabła, jestem młoda, chcę stałego chłopaka, nie chcę wracać na ulicę… — Po chwili dodała: — Joe, mój chłop trzymał się z daleka, ponieważ Arthur jest gliną… ale teraz mnie zabije. Ryker znał jej alfonsa, wysokiego Murzyna o wyjątkowo paskudnym charakterze. — Powiesz Floydowi, że od tej chwili przeszłaś do mnie. Ryker i Lindly milczeli, póki nie skinęła twierdząco głową. — Nie przejmuj się, dziecko — powiedział Lindly. — Oczywiście. Dziękuję. Policjanci zeszli po schodach. Czekali przed hotelem. — Ten głupi, pieprzony szczeniak zapewne dał jej swój adres i telefon domowy — zauważył Lindly. — W każdym razie zna jego nazwisko. Kurwie nigdy nie podaje się nazwiska. Do diabła, nawet żonie nie powinno się podawać nazwiska, bo tylko narobi kłopotów. To przypomniało Rykerowi awanturę, jaką miał z Ellie całe lata temu; awanturę na temat nazwisk. Ona chciała zachować własne, on żądał, by przyjęła jego. Ona przegrała spór, on przegrał ją. Lindly wyglądał już na nieco trzeźwiejszego. — Możliwe, że pokazał jej też zdjęcia swoich dzieci. Gdy tak stali, przejechała w pobliżu suka z brygady obyczajowej. — Polowanie na cipki — powiedział Lindly. — Te zawodówki też nie mają lekkiego życia. Tyrpane przez obycza-jówkę, swoich alfonsów, klientów… — Każdy zawód ma swoje blaski i cienie. — Oraz możliwość zostania zerżniętym. Podjechał Hayes wozem Lindly’ego. Lindly wsiadł i odjechali. Ryker zastanawiał się, czy nie wrócić na górę. Potrzebował kobiety, a Maureen Malloy była dobra, co zapamiętał po tym, jak miał ją na podłodze pokoju Hayesa. Zawahał się na moment, a potem rozmyślił. Przechodząc przez ulicę obejrzał się. Stała w oknie swego pokoju. Pomachała mu ręką. Odwrócił się i odszedł. Skręcił w Szóstą Ulicę, rozpoczynając wędrówkę do komisariatu. Po drodze zatrzymał się w jednym z irlandzkich barów, których pełno w tej okolicy, i zamówił podwójnego bourbona. O siódmej trzydzieści wieczorem barman włączył telewizor. Craig Rogers prowadził kolejny program specjalny o snajperze, który do tej chwili już trzykrotnie zmieniał przezwisko: z „szalonego snajpera” przez „cichego zabójcę” na „blond mordercę”. Czy „blond” odnosiło się do ofiar, czy do mordercy. Ryker ani nie wiedział, ani go to nie obchodziło. Zamówił następnego podwójnego. Na ekranie telewizora nagle ukazał się portret Cyrusa. Ryker wiedział, że to może być pomocne. W barze się uciszyło. Zza kadru dobiegał głos Rogersa, a na twarz Cyrusa nakładano różne kombinacje czarnych włosów, wąsów, okularów i bród. — Nie mogę tego zrozumieć. Ryker odwrócił się w stronę głosu, rozlegającego się blisko jego łokcia. Mężczyzna, siedzący obok, obrócił się na stołku barowym w jego stronę. — Wszyscy w tym mieście wiedzą, jak on wygląda. Gdzieś musi mieszkać. Jak może wytłumaczyć właścicielowi domu czy recepcjoniście, że codziennie wygląda inaczej? Jakim sposobem przenosi tę przeklętą strzelbę? Jak wybiera miejsca nie zauważany przez nikogo? Jak ucieka? Jak… — To masa pytań, chłopie. — Co, u diabła, robią gliny? — Obcinają swe długie blond włosy. — Ryker wstał ze stołka i poklepał rozmówcę po łysinie. — Na twoim miejscu nie martwiłbym się o to. Resztę trasy do komisariatu sierżant przeszedł pieszo. Na górze zauważył, że jego biurko zostało zajęte przez jednego z nowo przydzielonych detektywów. Trzymał nogi na blacie. Gdy Ryker podszedł, detektyw pośpiesznie wstał z miejsca i znalazł sobie inne biurko. — Uprzykrzasz życie nowym! — zawołał do niego Fi-schetti.

— Czy potrzebni nam oni tutaj? — Dajże spokój. Już to przerabialiśmy. To tylko mydlenie oczu gazetom oraz burmistrzowi. Komisarz na to nalegał. — Gdyby Peterson miał choć trochę jaj, już dawno by się ich pozbył. Każdy każdemu nadeptuje tu na kutasa. — Mydlenie oczu. — Dobra, ale tak naprawdę potrzeba nam ze stu policjantów po cywilnemu do patrolowania ulic. A tuzina nowych detektywów tak nam trzeba, jak mnie pary cycków. — Masz rację, ale nie mamy już więcej ludzi do patroli. Słuchaj, większość tych facetów w rzeczywistości opracowuje własne dochodzenia z poprzednich miejsc przydziału. Nikt za nimi szczególnie nie tęskni, ale zacznij ściągać piesze patrole z ulic w innych komisariatach, a usłyszysz takie wycia w poszczególnych dzielnicach, że zwalą burmistrza z jego fotela. To jest miasto strachu. Każdy niepokoi się o własne… — Mówię ci tylko, jak złapać tego typa, nim da dyla z miasta. Jakie ostatnie wiadomości o patrolach pieszych, które pracują na dwie zmiany i w nadgodzinach? — Godzinę temu komisarz wezwał Petersona właśnie w tej sprawie. Zarządzone przez burmistrza letnie czyszczenie Times Square kosztowało majątek. Obyczajówka pracowała na dwie zmiany przez czerwiec, lipiec i sierpień. — Łowcy cipek dostali forsę za nadgodziny, hę? Pieniądze, powiedziałbym, wydane bez sensu. — Być może. Tak czy inaczej z forsą krucho. Ryker podszedł do swego biurka i wyciągnął butelkę jacka danielsa. Usiadł i przeglądając papiery popijał z butelki. Henry Cyrus leżał w rzadkiej trawie w parku Riverside. Ostrożnie rozsunął roślinność i popatrzył na ciągnące się przed nim otwarte zbocze. W jego połowie przebiegała aleja Henry’ego Hudsona, która była przedłużeniem biegnącej wiaduktem autostrady West Side, kończącej się przy Siedemdziesiątej Drugiej Ulicy. Za aleją płynęła rzeka Hudson, iskrząca się odbitymi światłami z obu brzegów. Obok Cyrusa leżało długie, białe pudełko ze srebrnym napisem „Macy’s”. Pudło poprzednio zawierało część ciemnej odzieży, którą kupił po strzelaninie w parku Washington Square. Teraz zaś skrywało przedmiot, z powodu którego musiał kupić tę odzież. Leżał zadumany na brzuchu i bawił się źdźbłami trawy. — Do diabła, naprawdę oni wpadli na nasz trop całkiem szybko. Myślą, że są tak cholernie sprytni. Więc jeśli są tak cholernie sprytni, czemu nas jeszcze nie złapali, Mikey? Cyrus pomyślał ze smutkiem, że praktycznie wszystkie jego potencjalne ofiary znikały z ulic po zmroku. Zawędrował głębiej do zamożnej dzielnicy w nadziei, że znajdzie tam świeże tereny łowieckie. Zamiast tego ku swemu rozczarowaniu stwierdził, że znajduje się na skraju Harlemu. Przez Sto Dwudziestą Drugą Ulicę poszedł w stronę rzeki Hudson i znalazł się naprzeciw mauzoleum Granta. Przez pewien czas przyglądał się marmurowej budowli, a potem przeszedł obok i znalazł miejsce, by odpocząć. Teraz tu leżał. Po zapadnięciu zmroku przedrze się znów przez tę dzielnicę do swego legowiska. — Cholernie dziwne miasto — powiedział, wyrywając trawę. — Chciałbym wiedzieć, gdzie mieszka więcej białych ludzi. Prawie wymiotłem zwierzynę w tamtej okolicy. Chciałbym móc pogadać z kimś poza tobą, Mikey. Typunio w tym delikat-czymś-tam prawie mnie wówczas rozpoznał. Pewne, że kupię jutro mapę. Ale mapa nie pokaże, gdzie mieszkają biali. Rozmyślał przez chwilę, a potem się uśmiechnął. — Chciałbym podejść do jakiegoś klawego policjanta i spytać: Przepraszam, panie posterunkowy, czy może pan powiedzieć staremu Henry’emu, jak dostać się tam, gdzie mieszkają biali? — Zachichotał cicho. — Typunio w barze, w zeszłym tygodniu… zapytałem go, gdzie są dziewczyny. „Na górnej East Side, synu”, oto co powiedział. „Getto dla dziewczyn na East Side… cała masa sekretarek, modelek i stewardes dla takiego młodego kozła jak ty”. Jutro wyjdziemy na słoneczko i popatrzymy, co można znaleźć, mój stary. Tutaj w okolicy same czarnuchy. Żadnego wypytywania już kogokolwiek, gdyż moją twarz znają w całej okolicy.

Cyrus popatrzył na zegarek. Dziewiąta wieczór. Wstał, by odejść. W tym momencie zauważył światła statku płynącego w dół rzeki w jego stronę. Otworzył pudło od Ma-cy’ego i wyjął lunetkę. Nie montując jej na karabinie, podniósł ją i nacisnął przełącznik. — Cholera, daleko… tysiąc pięćset, dwa tysiące jardów. Może i tysiąc albo tysiąc dwieście jardów, gdy będzie na mojej wysokości. Co, u diabła, nie zdmuchnąłem niczego od wielu dni. Szybko zmontował karabin, uklęknął i wycelował. Gdy statek zbliżył się do niego na niemal tysiąc jardów, dostrzegł, że jest to statek wycieczkowy. Mógł nawet rozróżnić parę głów, kołyszących się nad otwartym tylnym pokładem oraz twarzy, przyciśniętych do szklanej obudowy przedniego. — Kurwa, nie widzę nikogo odpowiedniego. Nagle skierował karabin na sterówkę. Wcisnął pełny magazynek dwudziestu naboi smugowych do gniazda i przerzucił selektor na ogień ciągły. Zaczerpnął powietrza w płuca, lekko nacisnął spust i przytrzymał. Przy szybkostrzel-ności ponad siedmiuset naboi na minutę posłanie do celu dziesięciu pocisków trwało krócej niż półtorej sekundy. Wypuścił powietrze, nabrał ponownie i znów nacisnął spust, póki nie wydał suchego trzasku opróżniony karabin. Pomarańczowe pociski smugowe płynęły pięknymi łukami bezgłośnie przez nocne niebo; ich długie ślady odbijały się w gładkich wodach Hudsonu. W sterówce statku wycieczkowego Circle Line pierwszy mat, który stał przy sterze, kątem oka dostrzegł ruch i odwrócił się. Nagle małe pomieszczenie zamieniło się w huragan rozlatującego się w drzazgi drewna i szkła. Mat zwalił się na bok, a koło sterowe zakręciło się wściekle. Stojącego za nim kapitana trafiły w głowę i szyję trzy pociski. Wyleciał przez drzwi, stoczył się po zejściówce i zwalił martwy na pokład. Gdy przewodnik ogłosił przez megafon,, że zaraz ukażą się wieżowce Manhattanu, większość zwiedzających stała stłoczona po lewej stronie oszklonego przedniego pokładu. Następna seria przeorała przedni pokład, gdy zdumieni pasażerowie patrzyli na nadlatujące ku nim pomarańczowe smugi. Statek wycieczkowy zalała krew i zasłało szkło. Cyrus wstał. Widział, jak duży statek kieruje się w prawo. Gdy się tak przyglądał, prąd zaczął znosić statek w lewo, w stronę brzegu, około czterystu jardów od miejsca, gdzie stał. Chciałby zostać tutaj i patrzeć, jak statek wpada na brzeg, ale nie był aż taki głupi. Nagle usłyszał za sobą głos i zakręcił się na pięcie. Diabli nadali! Nie powinienem był używać tych cholernych smugowców. Ujawniłem się — pomyślał. Wbił nowy magazynek zwykłych naboi do gniazda karabinu i pociągnął serię przez zarośla. Wrzask, a potem krzyki podniecenia rozległy się w jego cichym stanowisku strzeleckim. Szybko spakował karabin, wziął pudło i rzucił się do długiego biegu przez krzaki na południe. Park Riverside ciągnął się jeszcze przez dwie mile na południe i kończył przy Siedemdziesiątej Drugiej Ulicy. Cyrus pokonał ten dystans w czasie krótszym niż piętnaście minut. Po drodze minął parę osób uprawiających jogging lub wyprowadzających na spacer psy, ale utrzymywał dystans, oni zaś zdawali się w ogóle nie zwracać na niego uwagi. Biegnąc słyszał na ulicach po lewej stronie syreny. Na skraju parku przy Siedemdziesiątej Drugiej Ulicy zatrzymał się, by złapać oddech. Krótko przystrzyżona, brązowa peruka przekrzywiła się, więc ją wyprostował. Nałożył okulary w rogowej oprawce i zaczął szybkim, zdecydowanym krokiem iść przez miasto. Wszedł do Central Parku od strony Siedemdziesiątej Drugiej. Jeszcze dziesięć minut i będzie bezpieczny w swym legowisku na drzewie, przymocowany do gałęzi potężnego dębu, prawie sto stóp nad ziemią. Był to frustrujący wieczór i chciało mu się spać. Następnego ranka za pięć ósma Peterson zebrał ponad dwudziestu detektywów w sali konferencyjnej Ósmego Komisariatu. Obecny był też John Avery z FBI. Jedni siedzieli przy długim stole, inni na parapetach okiennych, popijając kawę. O ósmej wkroczył komisarz policji, za nim zaś pół tuzina mężczyzn w mundurach policyjnych i po cywilnemu. Wszyscy wstali. Nie czekając na oficjalny wstęp komisarz machnięciem ręki polecił im zająć miejsca i zaczął mówić. Właśnie wrócił z wczesnego porannego spotkania z burmistrzem, „skrajnie zaniepokojonym” przebiegiem wypadków z zeszłego wieczoru. Ryker pomyślał, że komisarz wygląda na człowieka, któremu

właśnie mocno skopano tyłek. Ukończywszy przemówienie komisarz życzył im „szczęścia” i wyszedł. Dwóch z towarzyszących mu cywilów pozostało. Peterson wstał i rozpoczął jedno ze swoich słynnych podsumowań. Rykerowi zdawało się, że zaczął od zamordowania Abla przez Kaina i posuwał się systematycznie naprzód, aż dotarł do wypadków zeszłego wieczoru. A zakończył słowami: — Potencjalny świadek, który ujrzał wylatujące z krzaków pociski smugowe, został zabity. Był to starszy Murzyn. Zapewne nie wiedział, co to są pociski smugowe, oraz nie słyszał żadnego hałasu z powodu tłumika. — Przerwał i wypił szklankę wody. — Dwóch innych członków załogi statku było zbyt przestraszonych, by wejść do sterówki. Statek zaczął tonąć niedaleko brzegu na wysokości mniej więcej Sto Dziewiątej Ulicy. Przepływający holownik Zarządu Portu przyciągnął go do doku Wydziału Zieleni Miejskiej przy Sto Trzydziestej Pierwszej Ulicy. Rannych ewakuowano do pobliskiego szpitala. Było ośmiu zabitych i sześciu rannych. Są pytania? Wstał jeden z detektywów. — Skąd wiemy, że to ten sam facet? Sposób działania był odmienny. I tym razem zdarzyło się to w dzielnicy rezydencyjnej. — To ten sam typek. Balistyka zbadała pociski wydobyte z ciał. Z pewnością ten sam. — A co z łuskami? — Owszem. Policja odnalazła tam prawie czterdzieści łusek. Widać, że nie miał czasu, by je pozbierać. Podobnie jak w przypadku strzelaniny w parku Washington Square odciski na nich są bardzo niewyraźne. Łuska jest zbyt mała, by zmieścił się na niej pełny odcisk. Prócz tego na łuskach znaleziono też inne odciski. Wielu ludzi mogło mieć w rękach te naboje, nim znalazły się w magazynku. — Czemu zmienił sposób działania? — spytał inny detektyw. — Czy już nie podobają mu się blondynki? — Jest to jeden z tematów, które mamy tu przedyskutować. Najpierw jednak doktor Wasserman z Centrum Medycznego Bellevue chciałby powiedzieć nam parę słów. Wasserman, niski, spięty mężczyzna koło czterdziestki, podszedł do szczytu stołu. Był jednym z ludzi, którzy pozostali po wyjściu komisarza policji. — Dziękuję, kapitanie. Komisarz prosił mnie, abym powiedział parę słów na temat uszkodzenia mózgu waszego podejrzanego na podstawie danych z jego akt wojskowych oraz rozmów z paru neurochirurgami w Szpitalu Wojskowym Oakland oraz psychiatrami ze szpitala dla weteranów. Komisarz uważa, że znajomość tych faktów może wam się przydać jako tło dla waszego dochodzenia. Z jego zachowania oraz tonu głosu Ryker wywnioskował, że lekarz nie sądzi, by banda gliniarzy mogła mieć z tego jakikolwiek pożytek. Ryker nie lubił lekarzy. — Jak dobrze wiadomo — zaczął czytać z kartki Wasserman — jakiekolwiek uszkodzenie mózgu, na przykład będące efektem rany od pocisku, może spowodować stan, znany jako ostry syndrom mózgowy. Mówiąc prościej, jest to wynik rozproszonego, niekiedy czasowego i odwracalnego, zakłócenia funkcji mózgu. Temu stanowi często towarzyszą halucynacje, deluzje oraz nienormalne zachowania. Są pytania do tej części? Z parapetu wstał Lindly. — Doktorze, w jego aktach wspomniano, że nie było zakłóceń motorycznych. Czy może pan to skomentować? Wasserman przez chwilę patrzył na niego chłodno, a potem odpowiedział: — Tak. Jeśli uszkodzenie ogranicza się do płatu czołowego, zwykle nie pojawia się wyraźne upośledzenie czynności motorycznych. Innymi słowy, koordynacja ruchów i wydolność fizyczna osobnika mogą być całkiem normalne. — Doktor zaczął składać papiery, jakby zbierał się do wyjścia. Wstał inny detektyw. — Doktorze Wasserman, a co z jego inteligencją i zdolnością rozumowania? Doktor wsunął akta do teczki i podniósł głowę. — Tu znowu, jeśli zostały dotknięte tylko płaty czołowe, a tak zgodnie z danymi wojska

jest w tym wypadku, zwykle nie zachodzi obniżenie inteligencji, pozostaje taka, jaka była przed traumą. Mówiąc prostym językiem, jest tak bystry lub tak głupi, jak był, zanim ów pocisk trafił go w głowę. Zastrzegam się równocześnie, iż rozpad osobowości, jeśli posunie się dość daleko, może sprawiać wrażenie obniżenia inteligencji, a w niektórych wypadkach rzeczywiście do tego prowadzi. Jeśli nie ma innych pytań… Mam niezwykle ciężki dzień przed sobą. Nie? Wobec tego do widzenia. Doktor odwrócił się, obdarzył Petersona wymuszonym uśmiechem i wyszedł. Peterson wstał, powiedział do znikających pleców „dziękuję” i przedstawił doktora Felda, posuniętego w latach psychiatrę, również z Bellevue. Wyglądało, że jest to ukochany temat Felda, o którym, w przeciwieństwie do doktora Wassermana, chciałby opowiadać bez końca. Po czterdziestu pięciu minutach uśmiechnął się do słuchaczy i podsumował: — Ten facet ma hopla. — Czemu wybiera tylko blondynki? — zapytał Ryker. — Oczywiście z wyjątkiem statku Circle Line? — Już panu powiedziałem — odparł doktor Feld. — Ma hopla. Tym razem nie odpowiedział mu śmiech, wobec tego doktor Feld poszerzył wypowiedź: — Wedle psychiatrów z Kalifornii pacjent może mieć latentne ukierunkowanie seksualne wobec swej matki, która jak sądzę, była blondynką. — Lub swego cocker-spaniela, który też miał blond sierść — parsknął Ryker. — Doprawdy wierzy pan, że jakiś facet postanowił strzelać do ludzi, ponieważ zawsze chciało mu się przelecieć mamusię? — Ja… psychiatrzy z Kalifornii mogą się mylić — odrzekł z godnością doktor Feld. — Psychiatria jest co najmniej nauką nieścisłą. Sztuką, prawdę mówiąc. Kto wie, jakie są jego prawdziwe motywy? — A kogo to obchodzi? — powiedział Ryker. — Jeśli to nie pomoże nam schwytać tego łajdaka, to wszystko jest kupa gów… — Dziękuję, doktorze Feld — przerwał Peterson i doktor wyszedł po cichu. Peterson zwrócił się teraz do detektywa, który postawił pytanie, czemu morderca przyjął nowy modus operandi. — Aby odpowiedzieć na twoje pytanie na temat nowego MO sprawcy, oddam głos człowiekowi, który najgruntowniej wniknął w tę sprawę od samego początku oraz posiada głęboką znajomość psychiatrii. Sierżantowi Joemu Rykerowi. Ryker niespodzianie stwierdził, że wszystkie oczy są na niego zwrócone. Wstał z krzesła. — Cóż, kapitan Peterson tak wspaniale streścił minione wypadki, że nie mam przed sobą innej drogi jak w przyszłość… za pośrednictwem mej kryształowej kuli. — Paru obecnych zaśmiało się, ale większość spoglądała na Peter-sona, któremu ta uwaga nie była w smak. Ryker kontynuował: — Dobra. Nowy MO. Wydaje mi się, że ten typ opuścił teren naszego komisariatu albo dlatego, że ziemia już parzyła mu stopy, albo jego właściwy rodzaj ofiary, jego zwierzyna poznikała z ulic. Zapewne jedno i drugie. No i nie zna dobrze miasta, więc zawędrował do zamożnej dzielnicy. Być może skorzystał z parku Riverside jako odpowiedniej dla niego trasy poruszania się, ponieważ nie chce chodzić ulicami. Trafił do zachodniego Harlemu. Niezbyt tam wiele blondynek. Paru obecnych wybuchnęło śmiechem. Czarnoskóry detektyw uśmiechnął się. — Taaa — wtrącił — i oczywiście zupełnie inne ma się uczucia, wybierając tam kogoś, ponieważ ma blond włosy. — Dobra — ciągnął Ryker. — Myślę, że on wróci do wystrzeliwania białasów. Myślę, że ta sprawa w Har-lemie to fuks. Zdaje się, że przyczyną tego było, iż się wkurwił: od wielu dni nie zabijał. Poszedł na spacer. Trafił do Harlemu. Żadnych blondynek, zgadza się? Ujrzał ten statek i otworzył ogień seriami. Sposób na pozbycie się napięcia. Potem, jak powiedział kapitan, wrócił na południe biegiem przez park Riverside. Przynajmniej pięciu świadków widziało biegnącego na południe człowieka z pudłem. Był krótko ostrzyżony. Niewątpliwie w peruce.

— Dokąd on pobiegł? — zadał retoryczne pytanie Peter-son. — To chcielibyśmy wszyscy wiedzieć. — Do parku. — Którego parku? — Do Central Parku, oczywiście — odrzekł detektyw, jak gdyby wszyscy powinni byli to wiedzieć. — Skąd wiesz? — Podsumujmy to, dobrze? — zwrócił się Ryker do Hayesa. Ten wstał zakłopotany. To było największe zgromadzenie, do jakiego kiedykolwiek się zwracał. Popatrzył w koło i rozpoczął: — To jest jedyne, co ma jakikolwiek sens. Ten typ spędził dużo czasu w dżungli. Prócz tego pochodzi ze wsi. Wszystko wskazuje, że niezbyt dobrze orientuje się w mieście, zgadza się? Być może przez pierwszy tydzień czy coś koło tego sypiał w zaułkach czy bramach. Wreszcie odkrył Central Park. Ponad dwie mile kwadratowe lasów i pól w samym sercu miasta. Pamiętajmy, że żył w o wiele bardziej wrogim otoczeniu, więc w parku czuje się jak w domu. Zakłada w nim swoją bazę wypadową. — Co, u diabła, może być bardziej wrogim otoczeniem niż Central Park po ciemku? — zapytał jeden z gliniarzy. — Dla niego nie jest wrogi — kontynuował Hayes. — Możemy się założyć, że wciska się między pęknięcia w skałach, wpełza pod jakieś suche liście albo co noc przywiązuje się do drzewa. W taki sposób sypiali w Wietnamie, gdy byli na zwiadach. — Chcesz nam powiedzieć, że żyje orzechami i jagodami? — Nie, ale założę się, że znajduje jakieś resztki. Kupuje hot dogi. Krakersy, orzeszki, lody i inne świństwa od sprzedawców z wózków podczas dnia. Jeśli to zauważyliście, oni ledwie patrzą na swoich klientów. A zresztą ten facet ma z tuzin przebrań. — Gdzie spędza dzień? — Po prostu w parku. Wśród zieleni, na Łące Owiec, na Wielkim Trawniku. Tam niekiedy leżą w trawie tysiące ludzi. Wielu z nich śpi z gazetami na twarzy. — W jaki sposób zachowuje czystość, jak może pokazywać się ludziom na oczy taki brudny, przecież gliny potraktowałyby go jako włóczęgę? — Podstawowe zasady higieny w polu. Praktykował je w Wietnamie. Nocami myje się i goli w stawie, w jeziorach, w zbiornikach. Trzyma wszystko złożone w plastykowych torbach i tym podobnie. Dokładnie jak w Wietnamie. Krótko mówiąc, ten człowiek to traper, żołnierz z dżungli. Teraz to miasto jest jego dżunglą. W pokoju zapanowało długie milczenie. Zebrani detektywi rozważali słowa Hayesa. Zdali sobie sprawę, że jeśli powiedział prawdę, to stoją w obliczu czegoś zupełnie odmiennego od zwykłej, miejskiej roboty policyjnej. Ich rutynowe działania opierały się na sprawdzaniu adresów, pukaniu do drzwi mieszkań, donosach przez telefon, donosach kierowców taksówek, właścicieli domów, informatorów, luźnych pogaduszkach w barach i wszelkich innych wypróbowanych i typowych sposobach poszukiwań detektywistycznych w wielkim mieście. Miewali nawet do czynienia z partyzantką miejską, ale partyzantka z dżungli w sercu Manhattanu była czymś całkiem odmiennym. — A co się stanie, gdy nadejdzie zima? — odezwał się wreszcie Peterson. — Zniknie — odparł Ryker. — Gdy tylko liście zaczną opadać, a w parku będzie pokazywać się mniej ludzi, zniknie. Mamy co najwyżej cztery tygodnie. Peterson zamyślił się. — Dobrze. Nie dysponujemy niczym innym. Jeśli wszystko, co powiedzieliście, okaże się w tym przypadku zgodne z faktami, robota jest jakby dla nas stworzona. Pogadam z komisarzem. Postaramy się, by w parku zaroiło się od patroli po cywilnemu. Także twoi ludzie powinni spędzać tyle godzin poza komisariatem, ile się da. Ubrani niedbale. Być może uda się, by część naszych ludzi obsługiwała wózki. Zakładam, że mamy jedynie szansę przygwożdżenia go podczas dnia. — Zgadza się — przerwał Ryker. — W nocy możemy o nim zapomnieć. Po zapadnięciu

zmroku on może wyglądać jak krzak albo drzewo. Ale jest też szansa, że zdejmiemy go w drodze do jego kryjówki. — Ryker zamyślił się na chwilę. — Martwi mnie natomiast, że nie odnajdziemy miejsca, gdzie ukrywa sprzęt, jeśli znajdziemy jego samego. A bez tego karabinu… wystarczy pomyśleć, że nie mamy na niego ni cholery, jeśli sam się nie przyzna. Peterson zwrócił się do Rykera i powiedział coś, co ten później sobie przypomniał: — Nie martw się dowodami. Po prostu złapmy tego typa. Kilka następnych dni Ryker i Hayes spędzili w Central Parku. W pewnej chwili przeszli o trzydzieści stóp od mordercy, który spał na wysokiej, płaskiej skale, z twarzą przykrytą gazetą. W słabnącym wrześniowym słońcu paręset innych osób robiło to samo, nie zwracał więc na siebie szczególnej uwagi. Tegoż wieczoru przystojna, dwudziestoletnia blond pielęgniarka ze szpitala Roosevelta została podziurawiona strzałami na śmierć, gdy przechodziła przez ruchliwy Columbus Circle, na południowo-zachodnim narożniku Central Parku. Setki przerażonych widzów padły na ziemię, gdy zrozumiały, co się dzieje. Ciało dziewczyny podskakiwało i poruszało się po chodniku, gdy trafiało je po kolei dwanaście pocisków. Ta liczba stanowiła rekord, jak podkreśliły gazety; było to także najbezczelniejsze zabójstwo jak do tej pory. Biały mundurek dziewczyny był zupełnie purpurowy od krwi. Z gazet dowiedziano się nawet, że pielęgniarka nie miała naprawdę blond włosów. Kiedy skończyła pracę w szpitalu, nałożyła blond perukę. Żartobliwie zakładała się ze wszystkimi, że zdoła przejść w niej przez miasto do swego mieszkania na wschodniej stronie. Jej koledzy z pracy, włącznie z lekarzami i technikami, równie żartobliwie przyjęli zakład. Wygrali. Następnego ranka Avery z FBI zadzwonił do Petersona i zażądał spotkania w policyjnym punkcie dowodzenia. Czas uzgodniono na dziesiątą rano. O dziesiątej Avery wszedł do budynku komisariatu mając u boku bardzo ładną, opaloną blondynkę. Spoglądając znad swego biurka Ryker ocenił, że dziewczyna ma około trzydziestu lat. Wyglądała młodo, ale poruszała się jak ktoś starszy. Długie, proste włosy zwisały jej prawie do pasa. Oczywiście Ryker wiedział, że ma to coś wspólnego ze sprawą Cyrusa. Wiedział też, że Peterson robi się bardzo tajemniczy, gdy pojawia się Avery. W ostatnich tygodniach nie zaproszono go na zbyt wiele spotkań za zamkniętymi drzwiami. Ryker wstał i przeszedł przez pokój, docierając do sali konferencyjnej przed Averym i blondynką. Otworzył im drzwi i wszedł za nimi. Gdy weszli całą trójką, zastali Petersona rozmawiającego z Fischettim. Zamilkli, a zanim zdołali cokolwiek powiedzieć, Ryker usiadł. Peterson stanął teraz przed wyborem: albo wyprosić detektywa, albo zachować się dyplomatycznie i uniknąć konfrontacji. Wstał i powiedział: — Proszę do środka. Ryker już był w środku i zapalał cygaro. Avery nie bardzo życzył sobie jego obecności, ale nie zaprotestował. Natomiast powiedział: — Panowie, czy mogę przedstawić kapitan Charlotte Cormier z Armii Stanów Zjednoczonych. Peterson i Fischetti wstali. Ryker siedział nadal. Wszyscy pozostali usiedli, a Avery zwrócił się do przystojnej pani kapitan: — Kapitanie, może zechce pani zacząć? Kobieta założyła nogę na nogę i popatrzyła w oczy otaczającym ją mężczyznom. — No więc to jest tak. Przez ostatnie dwa miesiące stacjonowałam w Europie; gdyby nie to, pojawiłabym się wcześniej. Dopiero w zeszłym tygodniu dowiedziałam się o tych straszliwych morderstwach w tym mieście. Nawiasem mówiąc, urodziłam się w Nowym Jorku. Mówiła tonem bardzo zasadniczym, ale w jej błyszczących oczach Ryker dostrzegł tylko seks. Były zielone, jak jego własne. — Kiedyś pracowałam na oddziale neurologicznym w szpitalu dla weteranów w Oakland. Leczyłam tam Hen-ry’ego Cyrusa przez jakieś dziewięć miesięcy. Henry był wyjątkowo żałosnym przypadkiem: introwertyk, podlegający atakom szału lub zapaściom katatonicznym. Współczułam mu, więc odbyłam z nim kilka razy stosunek, gdy czuł się dość dobrze. Powiedziała to tak rzeczowo, że mężczyźni prawie nie zwrócili na to uwagi. Fischetti poczuł się, jakby ktoś walnął go młotem.

— Czasami — kontynuowała — robię to z pacjentami. Rozładowuję, rozumiecie, poważną część ich napięć. Robię to tylko z tymi, którzy całkowicie są przy zdrowych zmysłach. W przypadkach uszkodzeń motorycznych, to znaczy paraliżu, gdy pacjent nie może mieć normalnego stosunku, przekonałam się, że stymulacja oralna lub manualna w większości wypadków doprowadza do wytrysku. Powinnam jednak podkreślić, że nie jest to standardowe postępowanie, niemniej niektóre pielęgniarki to robią, szczególnie w przypadkach, gdy pacjent nie może sam stosować masturbacji. Fischetti wiedział, że zaczyna się rumienić, i przeklinał siebie za to. — Oczywiście niekiedy pacjent przywiązuje się emocjonalnie. Tak właśnie stało się z Henrym. Był całkiem miły, ale mam zasadę, by nie spotykać się z pacjentami poza szpitalem. Tak czy inaczej bez przerwy pytał mnie, czy może przyjść do mego mieszkania na mieście. Gdy odmówiłam, poczuł się odrzucony… No cóż, pewnej nocy włóczył się po szpitalu. Był w tym czasie w całkiem dobrym stanie, tak przynajmniej myślałam, i ujrzał, jak zaciągam zasłony wokół łóżka pacjenta, miłego, młodego chłopca z częściowym paraliżem, spowodowanym przez wypadek ciężarówki. Pomagałam temu chłopcu się masturbować, gdy Henry wpadł poprzez zasłony. Potrzeba było czterech pielęgniarzy, by go związać. Biedny pacjent z uszkodzeniem kręgosłupa… Cofnęło to jego leczenie o parę tygodni. Zresztą staram się, by każdy pacjent czuł, że jest jedynym, ale oni oczywiście rozmawiają między sobą, a niektórzy robią się skrajnie zazdrośni. To, co dla nich robię, w takiej sytuacji staje się niewskazane i zrywam powoli. Ryker chciał powiedzieć: Co zrywasz, ich kutasy? — ale się powstrzymał. Charlotte Cormier westchnęła głęboko i podsumowała: — Czuję więc, że być może mam coś wspólnego z jego okropną obsesją mordowania blondynek. — Być może — powiedział sarkastycznie Ryker. — Nie zebraliśmy się tutaj, by komentować metody terapeutyczne kapitan Cormier — odezwał się Avery. — Abyście zaś nie sądzili, że tylko ten incydent w szpitalu pomieszał mu zmysły… — Cisnął arkusz papieru na biurko Petersona. — Oto jest raport FBI na podstawie danych zebranych w jego miejscu zamieszkania. Okazuje się, że miał dziewczynę o długich blond włosach, nim wstąpił do służby. Gdy napisał do niej z Oakland, dowiedział się, że wyszła za mąż i wyprowadziła się. Jego siostra twierdzi, że był to dla niego poważny cios. Ryker popatrzył na kapitan Cormier. — Kapitanie Cormier… — Mów mi Charlie. — Uśmiechnęła się. Detektyw nie mógł się na to zgodzić. — Kapitanie Cormier, nie przyjechała pani aż z Europy, by nam powiedzieć, że czuje się pani odpowiedzialna. Mogła pani to napisać w liście. — Zupełnie nie czuję się odpowiedzialna — odrzuciła. — Ale jestem tutaj, by zaproponować swą pomoc. Jeśli chcecie, wystąpię w radiu, telewizji, gazetach; wszędzie, gdzie zechcecie, jeśli to może dopomóc. Myślę, że potrafiłabym spowodować, by się ujawnił. Peterson popatrzył na Avery’ego. — Ja się zgadzam — powiedział agent FBI. Przez następne dwa dni gazety, radio i telewizja pełne były apeli kapitan Charlotte Cormier do eks-starszego szeregowca Henry’ego Cyrusa, w których błagała go, by przestał strzelać do ludzi, deklarowała swą miłość i pomoc. Środki przekazu zawsze dbały o to, by podawać adres kapitan Cormier w Nowym Jorku, tzn.: „hotel Plaza na rogu Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy i Piątej Alei”. Dla urodzonych nowojorczyków brzmiało to tak dziwacznie, jakby powiedziano, że most Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy znajduje się przy Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Wszyscy wiedzieli, gdzie znajduje się Plaża. Ale Henry Cyrus nie był nowojorczykiem. Usłyszał głos Charlotte Cormier z pobliskiego radia tranzystorowego, gdy leżał na trawie obok karuzeli w Central Parku. Po dwudziestu minutach, czyli o trzeciej dwadzieścia dwa po południu, stał na Grand Army Plaza przy południowo-wschodnim narożniku Central Parku i

zadarłszy głowę przyglądał się staremu, ozdobnemu hotelowi. W ciągu dwóch minut został otoczony i zakuty w kajdanki przez szesnastu agentów FBI. Nie stawiał oporu. Charlotte Cormier wyprowadziła się z hotelu St. Regis, gdzie w rzeczywistości mieszkała, i tegoż wieczoru odleciała z powrotem do Europy. Było to największe rozczarowanie podczas największego polowania na człowieka w historii miasta Nowy Jork. Ryker wybuchnął wściekłością. Ryker wielkimi krokami przemierzał pokój ogólny komisariatu, mrucząc coś do siebie. Hayes miał zdumioną minę. Przyniósł sierżantowi nowiny, że Cyrus został zdjęty, i myślał, że jego partner dla odmiany się ucieszy. — Co cię właściwie gryzie? — Hayes, jesteś dupkiem. — Dlaczego? — To była akcja federalnych. Nigdy nie zobaczymy tego mineciarza. — Ale został złapany. I tylko to się liczy. — Pieprzony Peterson przysięgał, że dadzą ogona temu typowi, gdy będzie szedł po karabin. Czasami jesteś bystrym chłopcem… Czy myślisz, że kiedykolwiek znajdziemy tę broń, jeśli jest gdzieś w parku? — Nie. — Hayes zaniepokoił się. — Gówno, może być zakopana, owinięta plastykiem. — Najdokładniej. Nie mamy prawdziwych dowodów przeciw skurwysynowi. Nigdy nie stanie przed sądem za morderstwo. — Co? — Słyszałeś. Fedziów bardziej obchodzi ich pierdolony celownik niż cokolwiek innego na świecie. Henry Cyrus jakoś się wykręci i zmyje albo jakiś wycwaniony adwokat pójdzie na ugodę z sądem — powiedział Ryker, waląc pięścią w biurko. — Czemu kapitan Peterson miałby… — zaczął Hayes. — Polityka — warknął Ryker. — Ale to nie tylko sprawka Petersona. Sięga znacznie wyżej. Coś tu naprawdę śmierdzi. Fischetti przysłuchiwał się wymianie zdań. — Spokój, Ryker. Prawdopodobnie istnieje znakomite wytłumaczenie przyczyny, dla której tak go zwinęli. — Jakie? — No, sądzę, że komisarz to sobie przemyślał i przestraszył się, że Cyrus może zgubić ogona. Być może perspektywa zawiadomienia burmistrza, że Dżunglowy Jim prześlizgnął nam się przez palce, była jego nocną zmorą. — Gówno prawda. Szło tylko o broń. Naprawdę coś tutaj spieprzono. Czemu ekipa, która go zwinęła, składała się tylko z federalnych? Powiem ci, czemu: abyśmy nie zwąchali pisma nosem, że go aresztują zamiast śledzić. — Gadasz jak paranoik — orzekł Fischetti. — Po prostu tego nie rozumiem. Jak często się zdarza, że podejrzany urwie się ogonowi? Capnięcie podejrzanego w taki sposób jest niezgodne z normalnym postępowaniem policyjnym. Jaki rzeczywisty materiał mamy o poczciwym Henrym? Zadzwonił telefon. Fischetti był rad, że nie musi odpowiedzieć na to pytanie. W centrum miasta, na dwudziestym ósmym piętrze budynku przy Federal Plaza dwadzieścia sześć, agent specjalny Avery był wylewny. — Wiesz, Carl — powiedział do kapitana Petersona — chciałbym podziękować tobie i komisarzowi policji za wspaniałą robotę, jaką wykonaliście w tej sprawie. Peterson był pełen obaw. Nie odpowiedział ani słowem. — Cyrus zjawi się tu za minutkę, po spotkaniu z naszym ulubionym sędzią po drugiej stronie ulicy — kontynuował Avery. — A my wydostaniemy od niego wszystko, co zechcemy. — Jest to w najwyższym stopniu, aaa, nieregulaminowe — stwierdził Peterson. — To sprawa bezpieczeństwa państwowego — odparł Avery.

W Ósmym Komisariacie porucznik Fischetti zwołał swych ludzi. — Chodźże, Ryker — powiedział. — Wyeliminowaliśmy go i tylko to się liczy. Czemu bierzesz to tak bardzo do siebie? — To nie sprawa osobista. Tylko zawodowa. Mój zawód polega na tym, by eliminować takich szaleńców jak on. Ciężko pracowałem nad tym dochodzeniem, a jakiś dupek wtrącił się i zniszczył je. Fischetti skinął głową. Po paru sekundach rozejrzał się po pokoju. — Hej, nastrój tu jak w miejskiej trupiarni. Chodźmy do McGlade’a. Mamy przecież jakieś powody, by świętować. Przynajmniej koniec z napięciem. Ja stawiam. Ryker niechętnie zgodził się pójść ze wszystkimi. Kiedy szli we czterech Szóstą Ulicą, minęli kiosk z gazetami. Sprzedawca głośno reklamował ostatnie wydanie „New York Post” z nagłówkiem SNAJPER SCHWYTANY. W barze zasiedli w kącie przy okrągłym stoliku. Ryker, Hayes i Littel pili bourbona, Fischetti zamówił szkocką. Zostawił wiadomość u dyżurnego sierżanta i oczekiwał pojawienia się kolejnych chętnych do świętowania. Po półgodzinie picia, połączonego z rozważaniami, jak dalej potoczy się sprawa, pojawił się Lindly ze swym stałym partnerem Wilkinsonem. Następnie Ralph Fletcher w filcowym kapeluszu na łysej czaszce. W miarę jak odprężali się pod wpływem alkoholu, nastrój towarzystwa się poprawiał. Barman i paru gości, zrozumiawszy, co tu się świętuje, też postawili parę darmowych kolejek. Fernandez przywlókł się około dziesiątej trzydzieści, a o jedenastej wszyscy byli bardzo pijani. O jedenastej trzydzieści rozmowa powróciła do tematu śledztwa w sprawie Cyrusa. Przed chwilą obejrzeli dziennik telewizyjny. Lindly: — Jasny gwint, ta suka władowuje się ot tak sobie. Ta pielęgniarka, mówię. Littel: — Wyskakujemy ze skóry przez dupę, by odnaleźć tego kutasa, a ta suka opowiada, jak stary Henry lubił, gdy mu ciągnęła druta, czy coś takiego, i gada, że go dla nas capnie. Fernandez: — Miłość, prawdziwa miłość. Fischetti: — A gówno. Złapalibyśmy go tak czy inaczej. Mieliśmy ten park pod obserwacją od brzegu do brzegu. Hayes: — Pieprzony dziennik całą zasługę przypisuje federalnym. Ten dupek Avery gówno zrobił. Ta cipa ot tak sobie wchodzi do biura FBI… Ryker: — Gdzie ta pieprzona broń, Fischetti? Fischetti: — A w jaki pieprzony sposób miałbym to wiedzieć? Ryker: — I dupek nadal pozostaje przy życiu. Fischetti: — I co? Co cię to obchodzi? Rób tylko swoją robotę. Nie jesteś sędzią ani też ławą przysięgłych. Ryker: — Czemu nie puściliśmy za nim ogona? Coś tu śmierdzi. Fletcher: — To ty, Ryker. Śmierdzisz mi jak pierdolony gównojad. Ryker: — Gdybym miał twój nos, mógłbym wywąchać każdą pachę na wschód od Missisipi. Fletcher: — Chciałbyś, ty zasrańcu. Fischetti: — Myślisz, że coś tu śmierdzi, Ryker? Wykończ go. Ryker: — Odpierdol się, frajerze. Głupek, dupek, liżydupa. Klient: — Hej, biją się! Wezwać policję. Barman: — To właśnie jest policja. O siódmej trzydzieści rano doborowy oddział specjalny, złożony z detektywów policji miejskiej, umundurowanych policjantów, strażników parkowych oraz facetów z długimi kijami z gwoździami na końcach oraz płóciennymi workami, zaczął przeczesywać Central Park w poszukiwaniu karabinu M-14 Cyrusa. Był piękny, ciepły, jesienny dzień, taki, który wołał, by się nim cieszyć… jeśli tylko nie zniszczył tego uczucia kacenjamer. Ryker uważał, że po całej nocy chlania z Hayesem i Fletcherem jedyną słuszną zapłatą byłaby śmierć. W ustach śmierdziało mu jak w pełnym robactwa motelu, w głowie łupało, w żołądku czuł kamień, a świergot cholernych ptaków brzmiał w jego przewrażliwionych uszach jak orkiestra dęta.

Porucznik Fischetti, po którym nie było widać ani śladu wczorajszego chlania, urządził im odprawę. — Jak wiecie, mamy ponad stu ludzi w mundurach i po cywilnemu gotowych wywrócić park do góry nogami. Burmistrz polecił komisarzowi zieleni miejskiej, by podesłał nam stu dalszych. Każdemu gliniarzowi będzie towarzyszył jeden z nich. Wszyscy wydają się zgadzać, że jeśli ukrył to w Central Parku, a nie gdziekolwiek indziej, to i tak możemy to znaleźć tylko czystym przypadkiem. Jeśli zaś ukrył to gdzieś poza parkiem, możemy o tym zapomnieć. Komisarz zieleni — rozprawiał Fischetti — a prawdę mówiąc także komisarz policji nie skierują do tego po stu ludzi co dzień. Jeśli mamy znaleźć, musimy działać szybko. Ale potencjalnym zagrożeniem jest masa typków o rozwiniętym poczuciu obywatelskim, którzy przyłączą się do poszukiwań. Sprawa, jak to się mówi, została zasypana. Zamyślony Ryker podniósł głowę. — I to nam ją zapieprzy. Z naszym szczęściem kryjówkę znajdzie jakiś inny psych. — Może i tak być — zgodził się Fischetti. — A chcecie teraz posłuchać naprawdę złych wieści? — Oczywiście. — Twój przyjaciel z nowojorskiej telewizji, Rogers, przekonał swoją stację, by wyznaczyła nagrodę dziesięciu tysięcy dolarów za odzyskanie broni lub udzielenie informacji pozwalającej na jej odzyskanie. Mają to ogłosić dziś wieczorem… Kolejny tani chwyt Rogersa. Tak czy owak, komisarz policji próbuje uzyskać nakaz sądowy zakazujący emisji, ale wiele dobrego z tego nie wyniknie. Gdy tylko ukaże się propozycja nagrody, żadne nakazy sądowe na świecie nie powstrzymają wariatów od rozdarcia parku na strzępy. Będzie to wyglądało jak największe polowanie na jajko wielkanocne w dziejach Central Parku. Ryker przestępował z nogi na nogę, depcząc trawę. — Tylko jedna osoba wie, gdzie jest ten karabin, i jest tylko jeden sposób, by nam go wskazała. Fischetti poczuł, że zbliża się kolejna awantura. — Słuchaj, karabin to nie wszystko. — Gówno prawda. Była to sprawa klasyczna, nim ktoś ją spieprzył. Umiejscowić sprawcę, iść za nim, on prowadzi nas do dowodu, w tym wypadku karabinu. Odciski palców na broni i fakt jej posiadania to mocne powiązanie sprawcy z karabinem. Balistyka łączy karabin z morderstwem. Klasyczna sprawa. Co wy tam robicie w Akademii Policyjnej? Branzlujecie się całymi dniami w toalecie męskiej? — Wystarczy. — Fischetti westchnął. — Zmęczony jestem i niedobrze mi się robi od kierowania tym wszystkim w poniedziałkowy poranek. Pozwól, że cię o coś zapytam. Skąd wiesz, że on doprowadziłby nas do karabinu, gdyby federalni go nie zdjęli? — Wiem, że to by zrobił. Jestem tego tak pewien, jak i tego, że ten skurwysyn nigdy nie stanie przed sądem. Przez parę lat posiedzi w wymateracowanym pokoju, a potćm wywalą go na ulicę. — No, aaa… — wybełkotał Fischetti. —-Tak będzie, prawda? — zapytał Ryker, wyczuwając niepewność porucznika i idąc za ciosem. — Wystarczy — przerwał Fischetti. — Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, zwróć się do kapitana Petersona. Moim zadaniem… naszym zadaniem jest odnalezienie karabinu. I to wszystko. Ryker zamilknął, ale bynajmniej nie skapitulował. Tegoż wieczoru, po spędzeniu w parku bezowocnego dnia, Ryker wrócił do domu, do swego pogrążonego w nieładzie mieszkania. W bramie spał pijak, ale detektyw był zbyt zmęczony, by go kopniakiem odrzucić z drogi. Po prostu przelazł przez niego. W mieszkaniu odkręcił nakrętkę butelki jacka danielsa i łyknął wielki haust. Od sfermentowanego słodu poczuł kwas w przełyku. Chciałby z kimś teraz pogadać, ale telefon milczał, on zaś był zbyt dumny, by dzwonić do Ellie. W Ósmym Komisariacie kapitan Peterson uprzątał papiery. Polowanie na Henry’ego Cyrusa

było zakończone, kapitana zaś cieszyła perspektywa powrotu de wygodnego biura przy Police Plaza numer jeden. Praca w terenie mogła być przez chwilę podniecająca, ale chciał wrócić do Komendy Głównej tak szybko, jak tylko się da. Nigdy nie wiadomo, kto w czasie jego nieobecności chciał podstawić mu nogę. Peterson właśnie skończył ładować swą czarną tekę, gdy wszedł do pokoju porucznik Fischetti. — Czy mogę o coś zapytać, kapitanie? — Wal. — Co, u diabła, z tym zdejmowaniem Cyrusa? Czemu to federalni go schwytali? — Nalegania Rykera przełamały wreszcie opór Fischettiego. Peterson wstał i zamknął drzwi. — Poruczniku — odezwał się dopiero wówczas — czy mogę wierzyć, że będzie pan trzymał usta na kłódkę? — Tak, panie kapitanie. — W takim razie może pan poznać całość sprawy. Cy-ras prawdopodobnie będzie wypuszczony — oświadczył Peterson. — Cooo? — Zdjęcie go było błędem. — Ponieważ federalni to spieprzyli? — Tak i nie. Ta sprawa dotyczy bezpieczeństwa państwowego, chodzi o ów celownik — rzekł Peterson. — A co z bezpieczeństwem ludzi na ulicach? — spytał Fischetti. — Cóż mogę panu powiedzieć? — rzekł Peterson, a potem odpowiedział na własne pytanie. — Musiano tak postąpić. Fedziowie uważają, że Cyrus należy do spisku. Sądzą, że jest jednym z bandy handlarzy bronią, operującej w tym kraju i za morzem. Nie tyle chodzi tu o karabin, co o kradzione przez nich urządzenia techniczne, jak celownik Starlight Mark Five. To sprawa bezpieczeństwa państwowego — powtórzył. — To mydlenie oczu i pan o tym wie — oświadczył Fischetti. — Co oni z nim zrobią…? Załóżmy, że tego nie wiem? — To doprawdy nas nie dotyczy. — Peterson był zażenowany. — Istota rzeczy w tym, że jeśli oskarżymy go o morderstwo z premedytacją i to się utrzyma, Cyrus zostanie wysłany do więzienia lub wariatkowa na resztę życia. Nie będzie miał żadnego powodu, by współpracować z federalnymi, oni zaś niczego, co mogliby mu zaproponować. A przy takim rozwiązaniu to my go chwyciliśmy, morderstw już nie będzie, nacisk na nas ustanie, a resztę przejmie FBI. Bardzo proste. Wszyscy są szczęśliwi. — Z wyjątkiem pomordowanych. Z wyjątkiem prokuratora okręgowego, który zapewne nie ma pieprzonego pojęcia o tym oszukańczym handelku. — Poruczniku, takie handelki, jak pan je określa, są codziennym zjawiskiem w stosunkach między instytucjami strzegącymi prawa. Wie pan o tym tak samo dobrze jak ja. — Tak czy inaczej to parszywa sprawa. Śmierdząca — powiedział Fischetti, powtarzając określenie Rykera. Peterson zaczerwienił się po uszy. — Chwileczkę, poruczniku… — A co się z nim stanie, gdy władze rządowe go dostaną? — kontynuował pytania Fischetti. — Zacznie śpiewać. Tylko władze centralne nigdy nie ujawnią, że ma świra, bo to by naruszyło jego wiarygodność jako świadka przeciw reszcie siatki. Pójdą z nim na układ, jeśli wyśpiewa. Dostanie piątkę do dziesiątki w kiciu federalnym. Wyjdzie po trzech lub czterech latach. Fischetti i Peterson patrzyli sobie w oczy długą chwilę. — Licząc to, co było na autostradzie FDR — odezwał się znów Fischetti — oraz na statku wycieczkowym, mamy prawie pięćdziesięciu zabitych. Peterson odwrócił się twarzą do okna. — Absolutnie nie mam wyboru. Rząd uważa, że ta siatka handlarzy bronią jest

najważniejsza. — Przestań mi machać przed oczami tą bzdurą o bezpieczeństwie państwa. Jesteś gliną, Carl. Odpowiadasz za bezpieczeństwo tego miasta. Niech FBI samo załatwia swoje problemy. To był parszywy układ, kapitanie. — Był. Ale nie miałem wyboru — przyznał Peterson. — A prócz tego, skąd mamy naprawdę wiedzieć, że istnieje taki spisek? Skąd oni wiedzą, że Cyrus do niego należy? Ma rzadkie błotko w mózgu. Czy on coś pamięta? A może był tylko ich klientem? Peterson nadal wyglądał przez okno. — Masa pytań. Nie wiem. Nie powiedzieli mi wszystkiego — odparł prawie szeptem. Fischetti czuł, że został nabrany; wiedział, że go okłamano i że ni cholery nie może na to poradzić. Przez kilka następnych tygodni prywatne osoby gorączkowo przeszukiwały Central Park. Powody, dla których przyłączano się do poszukiwań, były równie rozliczne, jak pomysły na temat miejsca ukrycia broni. Pokupowano szpadle, długie stalowe sondy, a nawet skomplikowane wykrywacze metalu. Wyganianie poszukiwaczy zabierało policji tyle samo czasu, co własne działania. Miejscowa radiostacja ogłosiła konkurs i prosiła słuchaczy, by telefonowali z pomysłami i teoriami, gdzie karabin może być ukryty. Do najdziwaczniejszych należała sugestia pewnego weterynarza, że odbyt słonia może pomieścić coś tak wielkiego jak M-14. Po zbadaniu okazało się, że odbyt słonia rzeczywiście może pomieścić karabin, ale słonie w parkowym zoo były czyste. Craig Rogers co wieczór pokazywał wideoklipy z poszukiwań. Oczywiście wszystkie poszukiwania policja robiła tylko na pokaz. Odnalezienie broni byłoby cudem. Ale FBI śledziło je z zapartym tchem w piersiach: chciało Cyrusa tylko dla siebie. A jeśli nie pójdzie po broń, gdy zostanie wypuszczony, to też dobrze. Przeczuwali, że w okolicach Coffeyville ma gdzieś ukryte znacznie więcej amunicji i z pewnością doprowadzi ich do tej skrytki. A przy odrobinie szczęścia doprowadzi też do spiskowców. Ryker powrócił do rutynowych dochodzeń w sprawach morderstw. Tygodnie mijały leniwie, a on był coraz mocniej przekonany, że Cyrus powinien zapłacić za popełnione morderstwa. Stało się to jego obsesją. Obrońca z urzędu Cyrusa poprosił i otrzymał zezwolenie na odwiedzenie go przez siostrę w więziennym szpitalu Bellevue. FBI było wściekłe. Chcieli trzymać mordercę w całkowitej izolacji i planowali przeniesienie go do domu wariatów w Waszyngtonie, gdzie dopiero mogliby się z nim zabawić. Ale zbliżał się okres wakacji, a stosy papierkowej roboty czekały. Publiczność wkrótce zapomniała o Henrym Cyrusie i jego morderstwach. Taki jest Nowy Jork. Taki jest świat. Pewnego dnia w końcu listopada Joe Ryker wszedł po zimnych granitowych stopniach do budynku telewizji WNYM przy Dziesiątej Alei. Ładna recepcjonistka spytała, w jakiej przyszedł sprawie. — Jestem umówiony z panem Rogersem. W wyłożonym boazerią gabinecie reporter przywitał go z uśmiechem. — Czym mogę panu służyć, sierżancie? Ryker zignorował go i usiadł. Rogers spodziewał się jakichś nieprzyjemności i oczekiwał najgorszego, ale detektyw tylko wpatrzył się w niego twardymi, zielonymi oczami i powiedział: — Przyszedłem tu, by zawrzeć umowę. — Przyszedł pan tam, gdzie trzeba. — Myślę, że masz dość siły, wpływów i pieniędzy, by odwalić ten numer. — Odwalić jaki numer? — Co byś powiedział o bombie na wyłączność? — To mój zawód — ożywił się Rogers. — Chcę, abyś zorganizował ucieczkę Henry’emu Cyi rusowi. — Co?! — Zaproponowałeś dziesięć tysięcy dolarów za odzys-; kanie broni. Wydobycie go z

więzienia będzie kosztowało drugie dziesięć. — Po co, u diabła, mielibyśmy go uwalniać? — By dostać tę broń. i — Och! Czy to jest legalne? Ryker wstał, by wyjść. — Czekaj, czekaj — powiedział Rogers. — Za tym kryje I się coś więcej niż samo odzyskanie broni. Nie mówisz mi i wszystkiego. — To ci musi wystarczyć. — Ryker nadal zbierał się do j wyjścia. — Jeśli komenda policji nic o tym nie wie, kto pójdzie za Cyrusem? — Mój partner i ja. Jesteśmy glinami, pamiętasz? — A jak go wydobędziemy, nie trafiając sami do więzienia? — spytał Rogers. — Przyda ci się sprawdzenie tego nazwiska — powiedział Ryker, wręczając reporterowi fiszkę z kartoteki, trzy na pięć cali. Było na niej napisane: Dorian Gillette. — Kto to jest? — Nigdy o nim nie słyszałem — oświadczył Ryker, wychodząc z pokoju. — Masz swoje dojścia, wykorzystaj je. W dwa dni później około północy Ryker siedział w swym mieszkaniu, obcinając paznokcie u nóg. Robota była łatwa, bo palce wystawały z dziur w skarpetkach. Co mu przypomniało, że ma zamówić następny tuzin wełnianych skarpetek, wszystkie w kolorze czarnym, aby nie było kłopotów przy dobieraniu do pary. Problemy, problemy — pomyślał. Zadzwonił telefon. Odezwał się niemożliwy do pomylenia głos Craiga Rogersa. — Mówi przyjaciel — powiedział Rogers. — Powinieneś pamiętać naszą rozmowę sprzed dwóch dni w moim biurze. — Czy to Craig Rogers? — spytał figlarnie Ryker, pękając w duchu ze śmiechu. Jego linia nie miała podsłuchu, sprawdzał ją dwa razy w tygodniu. — Ćśśś! — zasyczał reporter. — Bez nazwisk. — W porządku, Craig, naprawdę w porządku. Co się dzieje? — Spotkajmy się za godzinę — powiedział Rogers. — W barze obok mego biura. — Masz na myśli Meechan’s? — Ćśśś! — Dobra, za godzinę. Meechan’s był irlandzkim barem, pozbawionym wyraźnego profilu. Kiedyś stanowił stale miejsce spotkań robotników, potem dziennikarzy. Później wprowadzili się tam pracownicy telewizji, co wywołało kryzys wieku średniego lokalu — rośliny w doniczkach stały wśród zakurzonych obrazów świętego Patryka, egzemplarze „New Yorkera” mieszały się z reklamami ciężkiego porteru Guinness, a klientela składała się z pijaków z dawnych czasów, zamawiających perriera, oraz białych alkoholików. Ryker nienawidził tego lokalu. Rogers siedział w ciemnym kącie, futrzany kołnierz wciętego w pasie płaszcza podniósł aż po uszy, jakby nikt w tym lokalu tak czy inaczej go nie znał. Cieszył się jak dziecko z tej zabawy w tajnego agenta. — Czy nikt nie szedł za tobą? — zapytał Rogers, gdy Ryker usiadł. — Orkiestra Marszowa Związku Szmaragdowego*, Craig. Wkrótce tu wkroczy, by ci w nos zagrać mazurka. — Bądź poważny. — Nigdy nie żartuję — zastrzegł się Ryker. — Jack daniel’s z lodem — rzucił przechodzącej kelnerce. — Spotkałem się z twoim człowiekiem — szepnął Rogers. — Ani nie wiem o kim, ani o czym mówisz. Przyszedłem tu tylko po to, by ci oświetlić tło sprawy Henry’ego Cyrusa, dać informacje potrzebne do audycji. — Jak sobie chcesz. Jesteśmy umówieni za tydzień od dziś. Siódma rano. — Nie słyszę ani słowa z tego, co mówisz — oświadczył Ryker. — Musi tu być straszny

hałas. — Daj spokój, Ryker… — Nie, to ty daj spokój. Wszystko, co mówisz, mówisz na własną odpowiedzialność. Ja nie mam z tym nic wspólnego. Rogers westchnął. — Sam przy tym będę. — Jesteś na to za stary i w zbyt słabej formie… na jogging o tak wczesnej porze. — Wyślę mego współpracownika. * Emerald Society — Związek Szmaragdowy; aluzja do Wyspy Szmaragdowej, popularnego określenia Irlandii (przyp. tłum.). — Wyślij całą drużynę, trenerze. Ja stąd znikam — odrzekł Ryker. Whisky mu nie podano. Ryker podniósł kołnierz i wszedł do pobliskiego baru, gdzie czekał na niego Hayes. Wzdłuż Dziewiątej Alei wiał ostry, zimny wiatr. Bar, leżący w dzielnicy zwanej niegdyś Piekielną Kuchnią Nowego Jorku, cierpiał na tę samą odmianę schizofrenii co Meechan’s. Siedzący przy barze Hayes podniósł głowę i spojrzał niespokojnie na wchodzącego Rykera. — No? — Wszystko gotowe. — Jezu Chryste, mam nadzieję, że wiesz, co robisz. — Pewien człowiek wyjmie poczciwego Henry’ego, a jeśli para oddanych służbie glin przypadkiem go zobaczy, naszym obowiązkiem jest wykryć, dokąd się udaje. Nawet, jeśli jesteśmy na urlopie. — Taaa, ale te głupstwa z FBI… — Nie masz o tym najbledszego pojęcia. Zapomnij o nich. Ryker zamówił podwójnego bourbona. Następnego dnia Rykerowi i Hayesowi zaczynały się od dawna zaleje urlopy. Hayes opowiedział żonie fantastyczną historię o tropieniu mafiosów i ulokował się u Rykera na wytartej kozetce. Następnej nocy odezwał się telefon. Ryker podniósł słuchawkę. — Cześć, Joe — powiedziała jego była żona. — Czy zadzwoniłam w niewłaściwym momencie? Wiedział, że używała tego zwrotu, by przekonać się, cży nie ma ukrytej w mieszkaniu dziwki. Zawsze odpowiadał, że nie, że nie jest niewłaściwy, ponieważ nie przyprowadzał sobie do domu kurew. — Taaa — odparł. — Mam towarzystwo. — Och, no tak, to odkładam słuchawkę — oznajmiła, oczekując, iż odpowie jej, że mogą spokojnie rozmawiać. Tym razem tego nie zrobił. — Dobranoc, Ellie — powiedział. — Niedługo do ciebie zadzwonię. — Musi być dobra — oświadczyła Ellie. — Ktoś, kogo znam? — Dobranoc — powtórzył Ryker rozłączając się. Hayesowi odbiło się i podrapał się po brzuchu. — Kto to był? Jakaś twoja dziwa? — Już nie. O szóstej rano w mroźnej ciemności Ryker i Hayes stali przed Bellevue. O siódmej trzydzieści Hayes zaczął się niepokoić. Wreszcie w ciemnym zagłębieniu bramy Ryker dostrzegł Cyrusa. Pomagał mu iść człowiek Rogersa, okrywając go zbyt obszernym, żółtym paltem zimowym, które przyniósł ze sobą. Ryker domyślił się, że na ten kolor wpadł Rogers. Pomyślał sobie, że Rogers musi być dupkiem, by wyobrażać sobie, że jemu do śledzenia Cyrusa potrzebne żółte palto. Gdy wyszli na oświetloną ulicę, reporter szybko odszedł, pozostawiając zdumionego Cyrusa. Chory człowiek podniósł wzrok na otaczające go budynki i zrobił kilka niepewnych kroków po chodniku. Ryker nie mógł powstrzymać się od śmiechu. — Ten głupi skurwysyn nie wie, co się z nim dzieje.

— Z pewnością nie podoba mu się to zimno. Młody reporter obszedł cały kwartał i pojawił się za policjantami. — Nazywam się Winston — przedstawił się z uśmiechem. Ryker się nie odwrócił. — Doprawdy? — Co on teraz zrobi? — zapytał Hayes. — Sam tego jeszcze nie wie. Gdy słońce zaczęło wpełzać w kaniony Manhattanu, Cyrus rozpoznał, gdzie jest północ, i ruszył przed siebie. Trzej mężczyźni poszli za nim. W dwie godziny później Cyrus stał na rogu Czterdziestej Drugiej Ulicy i Piątej Alei, trzęsąc się z zimna. Po drodze zatrzymał parę osób pytając o drogę. Rykerowi nie było trudno trzymać się jego tropu, gdyż Cyrus unikał metra, autobusów i taksówek. Widać było, że nie ma pojęcia o działaniu systemu transportu publicznego, a to dawało przewagę jego prześladowcom. Jak każdy dobry piechur na świecie Cyrus polegał na własnej parze nóg, aby z punktu A dotrzeć do punktu B. Poszedł więc na zachód Czterdziestą Drugą Ulicą, następnie zaś skręcił do kawiarni pod nazwą Czekolada-Pełna—Orzechów. Gliniarze wiedzieli, że Cyrus znalazł się już na lepiej mu znanym terenie, a gdy przedostanie się do parku, tropienie go będzie trudniejsze. — Winston, ile dałeś mu pieniędzy? — Dwadzieścia dolarów. Tyle, ile powiedział pan Rogers. Z drugiej strony ulicy przyglądali się, jak Cyrus pije gorącą kawę i pożera pączek za pączkiem. — Nie poleciałbyś do tamtego baru, by wszystkim przynieść trochę gorącej kawy? — zapytał reportera Ryker. — Nie ruszę się — odrzekł Winston. Uprzedzono go, że może spodziewać się lekceważącego traktowania.

Wszyscy trzej trzęśli się, tupali i marzli przez prawie godzinę. Wreszcie Cyrus wyszedł, znów skierował się na zachód, a potem poszedł na północ Ósmą Aleją. Na Columbus Circle, koło południowo-zachodniego narożnika Central Parku, usiadł na ławce. Trzej mężczyźni stanęli za pomnikiem Kolumba i czekali. — To musi być w parku — zwrócił się Hayes do partnera. — Być może. Tak czy inaczej nie zrobi ani ruchu w tamtą stronę przed zachodem słońca — odrzekł Ryker. — Nie przyniósłbyś nam trochę kawy, Winnie? — Zostanę. iągnęły się godziny, oni stali i czekali. Cyrus kilkakrotnie wstawał, by zrobić parę kroków. Raz wszedł do parku, ale tylko po to, by oddać mocz. Za każdym razem, gdy Cyrus odbywał spacer wokoło placu, tamci trzej przesuwali się za wysokim pomnikiem. Stojąc plecami do północnej ściany piedestału pomnika, Ryker zdał sobie sprawę, że znajduje się tylko o parę jardów od miejsca, w którym Cyrus władował dwanaście pocisków w pielęgniarkę ze szpitala Roosevelta. Niebo zaczęło ciemnieć, śnieżysta mżawka padała na zmrożony chodnik. Hayes począł kichać i kaszleć. — Zastanawiam się, ile czasu upłynie, nim się zorientują, że go nie ma — powiedział Hayes. — Niewiele — odrzekł Ryker, ocierając z powiek krople wilgoci. — Doprawdy niewiele. Biedny Henry, ta pogoda zupełnie mu się nie podoba. — Ja też nie mam o niej pochlebnego zdania — oświadczył kaszląc Hayes. — Moje jaja próbują mi się wsunąć do brzucha. Reporter wyglądał, jakby miał zemdleć. O piątej piętnaście było już całkiem ciemno. Cyrus wstał z ławki, oparł dłoń na niskim murku za nią i przeskoczył do parku. — Cholera! Trzej mężczyźni byli tak przemoczeni i zmęczeni, że nie dostrzegli, jak Cyrus prześlizgnął się ponad ogrodzeniem. Zerknąwszy zza rogu pomnika Ryker stwierdził, że jego zwierzyna zniknęła. Zaklął i rozejrzawszy się gorączkowo po placu potrząsnął swymi partnerami, po czym pobiegł do ławki, gdzie przedtem siedział Cyrus. Odcisk dłoni w błocie na murku wskazał mu, dokąd udał się Cyrus. Weszli całą trójką do parku przez przerwę w murze, zauważyli świeże ślady stóp na otwartej przestrzeni i poszli za nimi powoli. Po przebyciu paruset jardów doszli do gęściej zarośniętego terenu, uklękli i zaczęli nasłuchiwać. Krople deszczu ze śniegiem wściekle bębniły o nagie, drzewa. Szli w marznącym błocie po śladach. Znów znaleźli się na otwartym terenie. Przed nimi znajdował się Teren Zabaw Heckschera, a przezeń biegł długimi, pewnymi krokami, jak wilk przez zamarzniętą ziemię, Cyrus. — Cholera — powtórzył Ryker zauważywszy, że palto Cyrusa zrobiło się teraz bardzo ciemne. — Odwrócił je na drugą stronę — zauważył z profesjonalnym uznaniem. Cyrus zniknął za linią drzew na drugim końcu pola, jego prześladowcy rzucili się do biegu za nim, wykorzystując do ukrycia się rozstawione dokoła urządzenia zabawowe. Nadnaturalnej wielkości figury postaci z „Alicji w Krainie Czarów” powodowały, że białe, zlodowaciałe pole nabrało nierealnego charakteru. W jakąś minutę po Cyrusie weszli między drzewa. Przykucnęli i zaczęli nasłuchiwać. Hayes przysunął się i bez tchu wyszeptał do ucha Rykera: — Przy takich opadach nie może nas usłyszeć. Podejdźmy bliżej. Ryker kiwnął głową. Ruszyli. Po paru minutach minęli niewielki zagajnik i dotarli do pierwszej drogi przelotowej przez park. Zobaczyli przecinające ją ślady stóp. Sierżant miał dość doświadczenia, by wiedzieć, że znaleźli się w niebezpiecznym punkcie. Po obu stronach drogi gęsto rosły drzewa, co czyniło ją strefą otwartą dla ognia. Jeśli Cyrus był uzbrojony, a w tej chwili nie mogli mieć pewności, że tak nie jest, to cała trójka będzie martwa, nim dotrze do środka drogi. Założenie, że jest bezbronny i nie wie, iż go tropią, mogło spowodować śmiertelne skutki. Ryker poprowadził swą grupkę przez sto jardów równolegle do drogi. Polecił im przekraczać ją pojedynczo. Następnie zawrócili i znów podążyli po śladach. Na końcu grupy drzew wyszli na otwartą łąkę. Cyrus ukośnie przecinał wielkie otwarte pole, kierując się ku alei; tamci stali i patrzyli. Nagle Ryker zacisnął prawą dłoń w pięść i objął ją lewą. Zakręcił się w miejscu i

wbił prawy łokieć w splot słoneczny Winstona. Młodemu mężczyźnie oczy wyszły z orbit i zgiął się wpół. Ryker trzasnął go w kark kantem lewej dłoni i reporter zwalił się na zlodowaciałą ziemię. — Powinien był pójść po kawę. Hayes wybałuszył oczy. Z kieszeni płaszcza Ryker wyciągnął rewolwer i sprawdził mechanizm. Hayes zauważył, że jest to tani saturday night special. Nagle zrozumiał, że Henry Cyrus nie opuści żywy tego parku. — Idziemy. Hayes się zawahał. — Ruszaj. Hayes niechętnie podążył za swym partnerem. Zaczęli iść przez pole. Następną godzinę przedzierali się na północ przez śnieg z deszczem i lód. Hayes znalazł się w swoim żywiole. Na tropieniu i podchodzeniu zwierzyny znał się od maleńkości. Jeśli Hayes był dobry, Cyrus jeszcze lepszy. Od ostatniej godziny, może nawet dłużej, wiedział, że go podchodzą. Wiedział też, że ten, kto to robi, jest dobry, cholernie dobry. Wiedział, że nim zaczął się mieć na baczności, tamci musieli iść za nim już od jakiegoś czasu. Jeśli będzie próbował umknąć prześladowcom, wyda się, że wie, iż za nim idą. Ciągle jeszcze był nie uzbrojony i na jego korzyść w tej chwili działał tylko element zaskoczenia. Domyślił się, że tropi go przynajmniej dwóch ludzi. Gdy Cyrus mijał zbiornik wodny na północy parku, Ryker i Hayes uklęknęli pod osłoną ostatnich drzew. Nagle Cyrus rzucił się do sprintu wokół zbiornika. Gliniarze stanęli przed dylematem: jeśli za nim pobiegną, dowie się, że ma ogona, jeśli poczekają, aż znów tak szybko zniknie wśród drzew, mogą go zgubić. Cyrus dotarł do drzew. Gdy tylko znalazł się pod ich osłoną, przyspieszył jeszcze bardziej. Mijając młode drzewko wyciągnął prawą rękę, chwycił je w biegu i skręcił ze ścieżki. Ślizgając się i pełznąc przebył jeszcze parę jardów, a potem zaczął szperać w marznącym błocie, póki nie znalazł długiego, cienkiego kawała łupku, który zostawił tam w lecie. Chwycił go i gorączkowo zaczął kopać w błocie, w warstwie martwych liści i rozmokłej ziemi. Para wiewiórek przyglądała mu się ciekawie. Słyszał przybliżający się odgłos kroków biegnących ludzi. Byli już bardzo blisko. Wreszcie dotarł do grubej warstwy polietylenowej folii, opartej na krzyżakach. Przeciął plastyk łupkiem i wcisnął ramię do niewielkiego otworu. Zaczął wściekle macać w kryjówce, poszukując broni. Kroki były niemal tuż przy nim. Obaj gliniarze zgubili ślad Cyrusa i musieli zawracać. Ryker wiedział, że coś tu jest nie tak. Mógłby przysiąc, że słyszy przez szum wiatru i deszczu ze śniegiem inne kroki za swymi plecami. Zauważył miejsce, w którym Cyrus skręcił z wąskiej ścieżki, i zawahał się. W głowie brzmiały mu ostrzegawcze dzwonki, z kieszeni wyciągnął Saturday night special. Przemarznięte palce Cyrusa objęły dobrze znany cylindryczny przedmiot. To musi wystarczyć. Wyciągnął zawleczkę czarnego cylindra i cisnął go długim, stromym łukiem. Ciężki granat ogłuszający zdawał się zawisnąć na chwilę w powietrzu, a potem zapalnik z krótką zwłoką zaskoczył i pocisk eksplodował w górze. Huk wstrząsnął nocnym powietrzem. Błękitny lód posypał się z otaczających drzew z cichym dzwonieniem. Podmuch zbił obu policjantów z nóg i obalił na plecy. Morderca znów zaczął szperać w kryjówce w poszukiwaniu swego colta 45. Gdy sztywnymi palcami odciągnął kurek, usłyszał zbliżające się kroki. Błyskawicznie oceniwszy sytuację zrozumiał, że policjantów jest wielu, on zaś zbyt zmarznięty i zmęczony, by stawiać opór. Wbił oba ramiona w dziurę i szarpnął długi, zawinięty w plastyk pakunek, zawierający jego karabin. Pakunek utkwił w kryjówce. Odgłosy dobiegały już z odległości krótszej niż dziesięć jardów. Niechętnie wstał i rzucił się do biegu na zachód. Ryker powoli otworzył oczy. Czuł nieustanny łomot pod żebrami. Odruchowo sięgnął do kabury pod pachą i wyciągnął magnum 357. Czyjaś stopa wykopała mu je z dłoni. Łomot ustał. Otarł siekący lód z twarzy i spojrzał w wylot lufy 38 police special. Za rewolwerem ujrzał przystojne rysy twarzy Johna Avery’ego, agenta FBI. Koło niego stał drugi człowiek. Ryker jęknął i schylił głowę. I wówczas zauważył Hayesa. Z uszu i nosa młodego człowieka ciekła krew. Ryker

znów zamknął oczy. — Jesteś skurwysynem — oświadczył Ryker, otwierając oczy. Avery wstał z krzesła i polecił pielęgniarce wyjść. Pochylił się nad łóżkiem Rykera. -— Powinienem był cię tam zostawić. — A czemu, u kurwy nędzy, tego nie zrobiłeś? Nie potrzebowaliśmy… — Nagle usiadł wyprostowany. — Gdzie Hayes? — Za zasłonką. Niestety będzie żył. Niewielka kontuzja. — Pierdol się — powiedział Ryker, ale poczuł ulgę i odchylił się na łóżko. — Czemu mnie kopałeś, ty chuju? — Próbowałem rozgrzać sobie stopy. Słuchaj, miałeś szczęście, że on nie rzucił granatu odłamkowego. Gdyby to zrobił, do tej pory zdejmowalibyśmy twoje flaki z drzew. — Pierdol się — powtórzył Ryker. A potem nagle zdał sobie sprawę, że ma przecież wiele pytań. — Gdzie Cyrus? — Uciekł. Odzyskaliśmy większość z jego ukrytych skarbów. — Karabin? — Zniknął… celownik także. Ryker zagapił się w sufit. — Znaleźliśmy tam saturday night special ze spiłowanym numerem fabrycznym. — Ico? — Nie sądzę, by był jego. — Ico? — Twój komisarz policji niezbyt wysoko oceni fakt, że przejąłeś wymiar sprawiedliwości… — Gdzie jestem? — Zakładano, że zapytasz o to, gdy tylko się ockniesz. — Gdzie jestem? — Szpital Roosevelta. — Jak, u kurwy nędzy, tu się znalazłem? — Było nas tylko trzech, cwaniaczku. Musiałem oddelegować jednego człowieka do ewakuacji tego reportera, któremu dołożyłeś. — Jakiego reportera? — Gdybyś tylko wiedział, jak bliski byłem decyzji pozostawienia cię, byś tam zamarzł na śmierć. — Czemu za mną szedłeś? — Był piękny dzień. Postanowiłem pospacerować sobie po parku. — Chuj. — Jak zapewne możesz się domyślić, nie mamy na ciebie żadnych dowodów. Ani na twego przyjaciela Rogersa i tego pielęgniarza… jak mu tam? Ryker milczał. Nie dawał się nabrać na coś takiego. — Taaa, Gillette. — O czym ty, u kurwy nędzy, gadasz? — Dobra, cwaniaku. Ale wpadłeś jak śliwka w kompot, a ja jestem bardzo groźnym kucharzem. I masz także wiele do wyjaśnienia swoim. — Gówno mam do wyjaśniania komukolwiek… i nie próbuj mi wmawiać, że to moja wina. Była od początku do końca twoja. — Aha. Miałem ci tego nie mówić z uwagi na twój stan, ale Cyrus dzisiejszego wieczoru zdmuchnął dwóch gliniarzy. — Wynoś się. — Z przyjemnością. — Avery odwrócił się i wyszedł. Przez parę minut Ryker leżał nieruchomo. Wreszcie niepewnie stoczył się z łóżka i przedostał do ściennej szafy. Ubrał się, a potem rozejrzał po pokoiku w poszukiwaniu swych rewolwerów, choć wiedział, że ich tu nie znajdzie. Zniknęła także jego odznaka i portfel. Zajrzał do

Hayesa, który albo jeszcze był nieprzytomny, albo spał, a potem zaciągnął zasłonki własnego łóżka. Niepostrzeżenie wysunął się do holu i zjechał windą. Gdy wyszedł ze szpitala na siekący, zimny śnieg z deszczem, w głowie zaczęło mu się przejaśniać. Ocenił, że jest między piątą a szóstą rano, ale nie znał daty. Potarł podbródek i doszedł do wniosku, że nie stracił całych dwudziestu czterech godzin. Musiał więc być to ranek nazajutrz po pogoni w parku. Całą drogę do siebie przebył pieszo, pomrukując i klnąc pod nosem. Cicho wszedł do swego mieszkania, gdyż najlżejszy dźwięk wywoływał u niego palący ból, który zdawał się brać początek w uszach i biegł przez mózg aż do zatok czołowych. Z dziury w ścianie za szafą ubraniową wyciągnął berettę 25. Popatrzył z pogardą na pistolecik. Była to damska broń, ale jedyna, jaką miał w tym momencie. Wydobył także pięćset dolarów, schowanych na nagłe wypadki, i wsadził je do kieszeni. Przeklinając Avery’ego włączył radio tranzystorowe, które trzymał w pokoju dziennym obok wyliniałego fotela, i szczegóły podwójnego morderstwa na policjantach zaczęły wypełniać cichy, ubogi pokój. Lektor oświadczył, że policja podejrzewa strzały snajperskie, ale nie wspomniano o Hen-rym Cyrusie. Wyłączył radio, wrócił do pokoju sypialnego i zaczął przeszukiwać szufladę komody, gdzie znalazł fałszywy dowód tożsamości, którym kiedyś już się posłużył. Wsunął go do starego portfela. Gdy zbierał się do wyjścia, zadzwonił telefon. Zastanawiał się, czy go przyjąć, wreszcie pod wpływem nagłego przeczucia podniósł słuchawkę po czwartym dzwonku. — Joe, miło cię usłyszeć. — Była to jego eks-żona Eleanor. Jak zwykle moment wybrała znakomicie. — Dzwoniłam do komisariatu, ale powiedzieli mi, że jesteś na urlopie. Trudno było mi w to uwierzyć, ponieważ nie przypominam sobie, abyś kiedykolwiek wziął choć jeden wolny dzień, ale zdarzają się cuda. Czy ta dziewczyna jest z tobą? Jezu — pomyślał Ryker — to zupełne wariactwo. — Halo, Ellie — odpowiedział. — Jak tam konto sus-pensoriów? — Puchnie — odrzekła ze śmiechem. — Ale powiedziałam ci, że tym razem są to rajstopy. Ci chłopcy z Karoliny Północnej naprawdę mają sensacyjny nowy towar. W przyszłym miesiącu zrobimy błyskawiczny test marketingowy i przekonamy się, w jakim stopniu możemy… Pozwolił jej trajkotać o jej biznesie i jej przyjaciołach, nie przerywając i prawdę mówiąc nie słuchając. Tak szybko jak zdołał, zakończył rozmowę. Zdawał sobie sprawę, że Eleanor była ostatnim ogniwem łączącym go z bezpiecznym, wygodnym światem, którego kiedyś pragnął. A przynajmniej tak mu się zdawało. Teraz już nie. To, co miał dziś do zrobienia, wprawiłoby Ellie w obrzydzenie. r O jedenastej rano wsiadł do samolotu Eastem Airlines do Tulsy. O trzeciej po południu na lotnisku w Tulsie wynajął forda, posługując się sfałszowanym prawem jazdy oraz fałszywą kartą kredytową. O piątej po południu nacisnął guzik dzwonka przy Harrow Street 143 w Coffe-yville, Kansas. — Tak? — rzuciła wymokła blondynka. — Panna Cyrus? Sierżant Ryker z Policji Miejskiej Nowego Jorku. Czy mogę wejść? Wiedział, że jeśli zechce obejrzeć jego odznakę, będą nieprzyjemności. Znów przeklął w myśli Avery’ego. — Czemu nie? — Otworzyła drzwi. — Gliny miejskie, FBI, policja stanowa, a teraz miejska z Nowego Jorku. Czemu nie? — Wyglądała na zmęczoną, znudzoną, jakby przechodziła to już wiele razy. I tak było. — Proszę siadać, sierżancie… — Ryker. Dziękuję. — Filiżankę kawy? — Chętnie. Usiadł w wyplamionym fotelu i rozejrzał się dokoła, gdy znikła w kuchni. Dom, w którym brak męża, żony czy kochanka, ma zawsze szczególny wygląd. Ten wyglądał jak jego własne mieszkanie, doszedł więc do wniosku, że kiedyś mieszkała tu z kochankiem, lecz ją zostawił. Cichy płacz z głębi domu przypomniał mu, że ma dziecko. Ocenił, że jest to dom po zmarłych rodzicach. Wróciła z filiżanką kawy i usiadła naprzeciw, po drugiej stronie stolika. Przyglądali się

sobie przez całą minutę. Ryker uznał, że kobieta ma około trzydziestu pięciu lat. Niemal przystojna. Oczy niebieskie, ale pozbawione życia. Blond włosy z lekko rudawym odcieniem. Odezwała się pierwsza. — Czego jeszcze możecie ode mnie chcieć? Macie Henry’ego. On jest niewinny — powiedziała mechanicznie. — Czemu go nie wypuścicie? — Miał zwyczaj telefonować do pani w czasie, gdy go szukaliśmy. — Nie. Ale spotkałam się z nim jeden raz w Nowym Jorku. — To nieprawda, panno Cyrus. Mamy kopie rachunków za rozmowy telefoniczne na koszt odbiorcy z Nowego Jorku. — No i co? Zawsze dzwonił z budek. Nigdy nie wiedziałam, gdzie się znajduje. Czemu znów zawracacie mi tym głowę? — Bo, uważa pani, on został uwolniony. — Przez kogo? — Miała zaskoczoną minę. — Przez swych przyjaciół. Zresztą okazało się, że mamy jeszcze parę pytań, których zapomnieliśmy mu zadać. Pomyśleliśmy, że może tu wrócić. Ryker wiedział, że nie ma najmniejszej szansy, by Cyrus wrócił do Coffeyville. Jadąc tutaj minął po drodze pół tuzina agentów FBI. Kobieta stała się podejrzliwa. — Czemu miałby to zrobić? Nie ma tu nic, co do niego należy. — No, jest pani jego siostrą. Ma tu siostrzenicę. — Kiwnął głową w stronę pokoju w głębi. — Lubi panią. Wiemy o tym z rozmów telefonicznych. — Wy… wy podsłuchiwaliście. — Nie my. FBI. — Wynoś się pan. — Pomyśleliśmy, że może znów do pani zadzwoni… Jestem pewien, że to zrobi. — Proszę wyjść, panie… — Sierżancie Ryker. Dobrze — powiedział wstając. — Jeśli zadzwoni, proszę mu przekazać ode mnie wiadomość. Kobieta wstała. — Jaką? — Taką… — Jego pięść strzeliła do przodu i zagłębiła się w jej miękkim brzuchu. Zgięła się wpół, próbując zaczerpnąć tchu. Ryker chwycił ją za długie blond włosy i wyprostował. Powoli, metodycznie, zaczął ją okładać otwartą, wielką dłonią po twarzy i piersiach. Nogi ugięły się pod nią, padła na kolana. Ryker schylił się i oburącz złapał przód jej bluzki. Jednym gwałtownym szarpnięciem rozdarł bluzkę i stanik. Po jej twarzy spływały bezgłośnie łzy. Uklęknął i znowu chwycił ją za włosy. Warknął prosto w jej ucho: — Powiesz Henry’emu, że pytał o niego sierżant Joe Ryker. Powiesz mu, że jeśli ma w ogóle jaja, będzie chciał ze mną porozmawiać. — Nie. — Kobieta gwałtownie potrząsnęła głową. Ryker ostrzej pociągnął ją za włosy. — Słyszałem od chłopców w tym mieście, że znakomicie ciągniesz druta. Odwróciła się i sięgnęła pazurami do jego twarzy. Pchnął ją na podłogę i kopnął. — Chciałbym tu zostać i spróbować twego słynnego ciągnięcia druta, ale śpieszy mi się. Wszystko jedno, proszę, weź to sobie. — Wyciągnął z kieszeni monetę dwudziesto-pięciocentową i rzucił na podłogę obok jej twarzy. — I na pewno powiedz Henry’emu. Postaraj się nie zapomnieć, dobrze? Joe Ryker. Kobieta milczała na podłodze. Jej ciałem wstrząsało tłumione łkanie. Ryker wyszedł i wsiadł do samochodu. Dyszał ciężko, a każdy haust powietrza przypominał mu o tym łajdaku Averym. Gdy grzebał w kieszeni w poszukiwaniu kluczyków, trzęsły mu się ręce. Ciągle jeszcze cierpiał na ból głowy od granatu ogłuszającego i przez całą drogę powrotną do Tulsy gryzł aspiryny. Przedostał się na autostradę międzystanową i pojechał w stronę lotniska Oklahoma City. Próbował nie myśleć o pobiciu kobiety, ale oczywiście nie potrafił. Było to

kretyńskie zagranie, ale pozostało mu tylko to jedno, by uratować sprawę. Czymże było parę czarnych i niebieskich siniaków w porównaniu z krzywdami, jakie już wyrządził Cyrus? Cel, miał taką nadzieję, uświęcał środki. Zmusił się do rozważań, gdzie Cyrus znajduje się w tej chwili. Zastanawiał się, czy jest jeszcze na wolności. Albo czy może wyjechał z Nowego Jorku. Ryker był prawie pewien, że Cyrus nadal pozostaje wolny i miał silne przeczucie, że snajper nie opuści miasta, choćby tylko dlatego, aby dalej mścić się na policji. Człowiek zdrowy na umyśle znajdowałby się w tej chwili w Argentynie, tak przynajmniej sądził Ryker. Ale Henry Cyrus nie był zdrowym człowiekiem. Pobicie jego siostry oznaczało, że Cyrus pozostanie w Nowym Jorku i będzie poszukiwał Rykera. Nie mógł natomiast przewidzieć, czy Barbara Cyrus zadzwoni na policję, czy nie. Była to w jego rachunku zmienna, ale nie aż taka, by miało to znaczenie. Najgorsze, co może go spotkać, to zatrzymanie, nim dotrze do lotniska. Stanie przed jakimś gburowatym sędzią, zaprzeczy wszystkiemu i wyjdzie z sali sądowej za kaucją lub w ogóle bez kaucji, gdy tylko uzyskają potwierdzenie, że jest gliniarzem. Do Nowego Jorku dotrze najpóźniej następnego dnia. Po raz pierwszy w życiu poczuł, co to znaczy przekroczyć linię, dzielącą prawo od przestępstwa. Ale z jakiegoś powodu nabrał pewności, że Barbara Cyrus nie zadzwoni na policję. Należała do takiego rodzaju ludzi, którzy nie ufają i nie lubią policjantów, a on z pewnością nie wpłynął na zmianę tej postawy. W pół godziny po wyjeździe Rykera z Coffeyville Barbara Cyrus nadal łkała leżąc na podłodze. Z otępienia wyrwał ją dzwonek telefonu. Przepełzła niedaleki dystans do kuchennego telefonu, wyciągnęła rękę do góry i zdjęła słuchawkę. Głos brata wstrząsnął nią, przywrócił do rzeczywistości. Przez pięć minut szlochała i płakała do słuchawki. — Ryker? — Tak. — Z nowojorskiej policji? — Tak… Henry, co ja mam robić? — Nic. Ja się tym zajmę. — Cyrus myślał intensywnie. — Po prostu się uspokój. Sądzę, że najzwyczajniej spotkam się z panem Rykerem, póki jestem tutaj, w Nowym Jorku. — Henry… bądź ostrożny. To wariat. — Nie martw się ani trochę. Ten jegomość nie ma prawa bić mojej siostry. Ja z nim porozmawiam. Odłożył słuchawkę i wyszedł z budki telefonicznej. Rozejrzał się dokoła. Hol ogromnego, należącego do YMCA Sloane House, liczącego tysiąc pięćset pokoi, pełen był krzątających się ludzi. Wsiadł do windy, pojechał prosto do swego pokoju, położył się na wygodnym łóżku i zaczął odtwarzać w pamięci wypadki ostatnich dwudziestu czterech godzin. Po zastrzeleniu dwóch policjantów pobiegł do wejścia do metra w Harlemie, kupił żeton i wsiadł do pierwszego nadarzającego się pociągu. W metrze znalazł się po raz pierwszy w życiu, a nieliczni współpasażerowie przyglądali mu się ciekawie. Wsiadający przy Sto Dziesiątej Ulicy biały, to już było coś nader dziwnego, ale człowiek stojący w kiwającym się wagonie, gdy tyle wolnych miejsc, był czymś tajemniczym. Wisząc zaczepiony jedną ręką o pętlę, drugą przyciskał pod płaszczem długi karabin. Broń osuwała się. Pociąg miał długi postój na Times Square. Po paru minutach Cyrus wysiadł i rozpoczął marsz na południe. Później, stojąc przed frontem solidnego budynku na Zachodniej Trzydziestej Czwartej Ulicy, zastanawiał się, czy trafił pod właściwy adres, ale szyld zdecydowanie podawał: YMCA. Cyrus, jako osiemnastolatek, kiedyś mieszkał w takim „Y” w Lincoln, w Nebrasce. Lecz to schronisko wyglądało na tak wielkie i tak przerażające jak hotele, których pragnął unikać. Niemniej ludzie w nim wyglądali na niezwykle przyjacielsko nastawionych. Wpisał się do księgi gości jako Calvin Johnson. Było to nazwisko człowieka, z którym kiedyś służył w Patrolu Dalekiego Zwiadu. Zapłacił gotówką. Teraz rozważał swe następne posunięcie. Wprowadzenie się tu zeszłego wieczoru poszło łatwo, ale Cyrus wiedział, że wkrótce jego portret znajdzie się wszędzie. Chłodna pogoda miała tę zaletę, że można było ukryć twarz pod kapeluszem i za szalikiem. Pod wielkim płaszczem łatwiej też schować karabin. Nie lubił jednak chłodu, wykluczał możliwość ukrycia się w parku. Jak na

Nowy Jork, YMCA była niezbyt kosztowna, ale wiedział, że nie może tu pozostać. Poklepał nieznaczną, długą wypukłość pod kołdrą na łóżku. — I co myślisz, Mikey? Gotów jesteś opuścić tę tu poczciwą, starą „Y”? Cholera, z pewnością w tym parku było zimno… A ty leżałeś w ziemi ot tak sobie, cały przemarznięty, gdy cię znalazłem. Prawie mnie zawiodłeś, w chwili gdy cię potrzebowałem. No, zeszłego wieczoru mieliśmy ich około czterech. Dwóch na pewniaka. A teraz musimy dopaść przynajmniej jeszcze jednego, nim się wyniesiemy. Te gliny myślą, że są tak cholernie sprytne… Nagle pomyślał o rozmowie telefonicznej, którą właśnie odbył z siostrą. Cholera, musiała trwać z dziesięć minut. I to z tutejszego holu. Musimy się ruszać, mój stary. Wstajemy i bierzemy się do nich. Cyrus wyskoczył z łóżka, przywiązał do boku M-14 i celownik sznurem od zasłony okiennej i włożył palto. Szybkim krokiem skierował się przez zimne ciemności w stronę Zarządu Portu. Zauważył, że na tym obszarze znajduje się mnóstwo dużych sklepów z materiałami wojskowymi z demobilu, wszedł więc do jednego z nich na Zachodniej Czterdziestej Drugiej Ulicy. Olbrzymi zwyczajny sklep typu hurtowego był właśnie tym, czego potrzebował. Nie było tam wścibskich sprzedawców. Kupił buty wojskowe, zbyt obszerny płaszcz, rękawiczki, futrzaną czapkę, ciepłą bieliznę, maskę narciarską i jeszcze kilka innych rzeczy. Już szedł w stronę kasy przy wyjściu, gdy zauważył dział artykułów sportowych. Rozpaczliwie potrzebował naboi kalibru 7,62 mm. Ze skrytki odzyskał tylko jeden magazynek na dwadzieścia naboi. Zawahał się, zastanawiając, czy będą mieli to, czego mu potrzeba, ale po chwili niechętnie postanowił nie ryzykować. Zapłacił za zakupy i wyszedł. Szybko przeszedł do terminalu autobusowego Zarządu Portu, wsunął się do publicznej toalety i przebrał. Czuł się tak, jakby rozpoczynał nowe życie. Wśród innych graffiti na ścianie ktoś, kto wiedział, do czego służą publiczne toalety, napisał: „Strzeż się wszelkich przedsięwzięć, które wymagają nowego ubrania. Henry David Thoreau”. Cyrus nie zauważył napisu, a gdyby nawet, nie przejąłby się. Miał robotę do wykonania. Opuścił wielką publiczną toaletę i wszedł do obszernego głównego holu terminalu. Kupił „Daily News”. Z trzeciej strony spoglądała na niego własna twarz. To go nie zdziwiło. Na tej samej stronicy znajdowały się zdjęcia dwóch policjantów, których zabił poprzedniego wieczoru. — Więc znowu wyruszamy. — I tylko to zdanie przyszło mu do głowy. Peterson oszalał. Wydarzenia ostatnich paru dni kompletnie wytrąciły go z równowagi. Wszystko zdawało się rozpadać. Instynktownie wiedział, że nigdy nie powinien był wdawać się w jakieś pieprzone układy z Rykerem, ale wówczas nie miał innego wyboru. Teraz, przypatrując się twarzom ludzi zgromadzonych przy długim stole, czuł się tak, jakby już raz przeszedł przez to wszystko. I tak było. — Lindly, czy miałeś wiadomości od jednostek specjalnych? — Tak, panie kapitanie. Dziś w nocy wystawią dziesięć jednostek antysnajperskich na dachach, wszystkie na tym terenie. — A co z lotniskiem Floyda Bennetta? — Cztery młynki… jeśli pogoda pozwoli. — Poruczniku, czy wszystkie wyjścia z miasta są pod obserwacją? — Tak, panie kapitanie — odparł Fischetti. — Czy uważa pan, że on zostanie, czy wyjedzie? — Zostanie — odpowiedział za Petersona Avery. — Dlaczego? — Peterson podniósł głowę. — Twój chłopczyk Ryker właśnie zatańczył stępa na siostrze Henry’ego. — Co?! Ryker w Coffeyville? — Już nie. Po zeszłym wieczorze znów wzięliśmy jej telefon na podsłuch, a jeden z naszych agentów widział człowieka o rysopisie Rykera, jak wchodził i wychodził z jej domu. Cyrus dzwonił do niej z YMCA przy Trzydziestej Czwartej Ulicy. Tym razem został tam nieco zbyt długo. Zadzwoniliśmy do tamtejszego komisariatu, ale wyprzedził gliny o jakieś pięć minut. Zameldował się pod fałszywym nazwiskiem Calvin Johnson.

— Sukinsyn. — Peterson czuł się tak, jakby przeżywał nocną zmorę. — Co Cyrus powiedział swojej siostrze? Gdzie jest Ryker? Czemu go nie zdjęliście? Avery próbował ukryć pogardliwy uśmieszek. Wyglądało, że tego wieczoru Peterson bardzo go bawi. — Cóż, Henry dał do zrozumienia, że tak czy inaczej załatwi Rykera. Dlatego właśnie myślę, że tu zostanie. Po drugie, Ryker też musiał użyć fałszywego nazwiska. I nie przypuszczam, by odleciał stamtąd bezpośrednio do Nowego Jorku. Zresztą nie potrafiliśmy podążyć jego tropem. A gdyby szło o zapuszkowanie go, nie zrobił niczego, co moglibyśmy mu udowodnić. Peterson objął głowę rękami. Czterej detektywi nigdy jeszcze nie widzieli, by tak źle wyglądał. To ich uszczęśliwiło. Natomiast zamordowanie dwóch policjantów — rozzłościło. Z ich punktu widzenia zabójstwo policjanta było jedyną poważną zbrodnią w całym kodeksie. Cała reszta należała do kategorii rutynowego gówniarstwa. Lepiej będzie dla Petersona, jeśli tym razem nie spieprzy sprawy. — Nie martw się Rykerem — kontynuował Avery. — Pojawi się. Musi to zrobić, jeśli chce wyrównać rachunki z Cyrusem. A nawiasem mówiąc, jaki jest oficjalny status Rykera? Zamyślony głęboko Peterson nie odpowiedział. Wreszcie odezwał się Fischetti: — Oficjalnie nadal na urlopie. Oczywiście, gdybyśmy mogli z nim porozmawiać, odwołalibyśmy go z wakacji diabelnie szybko. — Gdzie jest jego partner? — Z powrotem w Queens. Urlop wypoczynkowy zmienił w zdrowotny. Nie mogliśmy się z nim wiele sprzeczać na ten temat. Jestem pewien, że Ryker spróbuje tego samego, abyśmy nie mogli znów wziąć go pod kontrolę. — A właściwie w jaki sposób jest w to wmieszany ten facet z telewizji, Rogers? — spytał Lindly. Był zakłopotany. — Ten skurwysyn. — Peterson podniósł głowę. — Powieszę go któregoś dnia. Avery miał minę nonszalancką, prawie znudzoną. Do pokoju wszedł partner Lindly’ego, Wilkinson. Rozmawiał z detektywami w Harlemie, gdzie zamordowano dwóch gliniarzy. Usiadł i popatrzył na zebranych. Milczeli. Wreszcie zdecydował się przerwać ciszę. — Hej, gdzie teraz ukryje się ten chuj, gdy z parku znikły Orzechy i jagody? Peterson postanowił sprowadzić tę niezbyt imponującą liczebnie naradę znów na właściwe tory. — Nie wiem. Jeśli jednak nauczy się właściwych chodów w tym mieście, znajdzie sobie jakieś miejsce. Nie zapominajcie, że zimę potrafi przeżyć trzydzieści tysięcy bezdomnych. Sypiają na ciepłych kratach metra, w domach noclegowych, chowają się na noc w wielkich budynkach publicznych, niektórzy przez całe noce jeżdżą metrem albo w cieplejsze noce po prostu zwijają się w kłębek w zaułkach. Jeśli bardzo będzie chciał, nauczy się tego. — Za bardzo pragnie tu pozostać — orzekł Avery. — Chce wsadzić kulkę między przednie reflektory Rykera. — Popukał się palcem w nos. — Ten chłop ma jaja… To musicie mu przyznać. — Kto? — Cyrus — odparł Avery. — Chociaż Ryker też — dodał niechętnie. — Obaj mają popieprzone w głowach — powiedział Lindly. — Będzie z nich dobrana para. Peterson wstał. — Do diabła, nie będzie żadnej pary. Chcę, by Cyrus został zdjęty jak najszybciej i chcę, by przyprowadzono do mnie Rykera, gdy tylko się pokaże. O dziewiątej wieczorem z baru przy Dziewiątej Alei Ryker zadzwonił do mieszkania Craiga Rogersa w Westchester. — Ty podstępny sukinsynu — powiedział Rogers. — O mały włos nie zabiłeś mojego człowieka. — Spokojnie, Craig. Bo pęknie ci jedna z twych złotych strun głosowych.

— Powinienem był mieć więcej oleju w głowie. Jeśli pójdę do więzienia, zabiorę cię ze sobą, ty chuju! — ryknął Rogers. — Craig, Craig. Nie mam pojęcia, o czym mówisz — rzekł Ryker. — To był ciężki tydzień… Słuchaj, musisz mi oddać przysługę. — Co?! Zwariowałeś? — Mamy jeszcze szansę to załatwić… Uspokój się i słuchaj. Nadal możesz mieć materiał. — Muszę jechać do miasta. Pamiętaj, że mam program o jedenastej. — Nie będą za tobą tęsknili. Posłuchaj, wyciągnij najlepsze moje zdjęcie, jakie masz, i pokaż je dziś wieczorem. Musisz także umieścić mój portret w gazetach. Wydobądź jakiś stary materiał związany ze sprawą Cyrusa i powiedz, że znowu prowadzę dochodzenie. — Po co? — Rogers był więcej niż podejrzliwy, gdy szło o Rykera, ale nie mógł się oprzeć perspektywie dobrego materiału. Może by to zatarło obciążającą go wpadkę. Ryker opowiedział mu o spotkaniu z Barbarą Cyrus i pokrótce naszkicował swój plan. — Pobiłeś jego siostrę? Czyś ty zwariował? A jeśli on cię zabije? Już zastrzelił dwóch gliniarzy. Co będzie z moim materiałem, jeśli zabije ciebie? Ryker nigdy nie pomyślał o tym, że Cyrus mógłby go zabić. Milczał chwilę. — To właśnie będzie twój materiał. Jeśli mnie zabije, możesz opowiedzieć o wszystkim. Zrób ze mnie bohatera, Craig. — Bardzo śmieszne. To wszystko zrobi z ciebie… a prawdę mówiąc także ze mnie, dwóch dupków. Nawiasem mówiąc, mnóstwo twoich kumpli już tak myśli. Sierżant poruszył się niespokojnie w ciasnej budce. — Słuchaj, jest jeszcze coś większego… — Dotyczącego FBI, tak? — Jesteś sprytnym sukinsynem. Mój partner Hayes zna wszystkie związane z tym fakty. Powiem mu, by ci to przekazał, jeśli ten poczciwy Henry mnie dorwie. — Skąd mam wiedzieć, czy mi powie? — Do diabła, każę mu to zrobić. Oficjalnie nie ma o tym pojęcia. Wszystko co wie, wie ode mnie. Nie będzie obwiniany. Jeśli zamierzasz skrewić, zawsze mogę pójść do Stilwella ze stacji WBI… — No dobra, dobra. Nadam twój portret. Jeszcze wyjaśnili niektóre szczegóły. Gdy Ryker był już zadowolony, Rogers dodał: — Mam nadzieję, że ten skurwysyn cię załatwi — i szybko odwiesił słuchawkę. Ryker uśmiechnął się i wykręcił numer Hayesa. Po paru dzwonkach odezwała się kobieta. Detektyw się przedstawił. — On śpi — oświadczyła żona Hayesa. — Nie będę mu przeszkadzać. Gdzie, u diabła, wy dwaj byliście… Nagle po drugiej stronie rozbrzmiał głos Hayesa. — Ryker! Jezu Chryste, myślałem, że… Gdzie jesteś? — W otchłani. Mam dla ciebie długie opowiadanie. — Ryker zrelacjonował większość z tego, co zdarzyło się od chwili, gdy wyszedł ze szpitala, następnie podał mu instrukcje co do Craiga Rogersa. — Zwariowałeś. Ten skurwysyn cię dostanie — powiedział Hayes. — Słuchaj, nie planuję takiego rozwiązania. Mam dość kłopotów tylko z tym, by pozwolić mu się znaleźć. Ale gdy to zrobi, spotkanie odbędzie się na moich warunkach. Jeśli będzie mi potrzebna w czymkolwiek pomoc, zadzwonię do ciebie. — Nie możesz. — Czemu nie? — Nooo, Mary poleci odłączyć ten telefon na pewien czas. — Po kiego diabła? — No, nasz problemik z Cyrusem w parku… oficjalnie on nie istnieje, ale… — Gadajże wreszcie. — Nieoficjalnie jest wielu ludzi, którzy coś o tym wiedzą. W większości gliny. A po tym,

jak ci dwaj gliniarze zostali zabici… cóż, ty i ja nie zaliczamy się do ludzi najpopularniejszych, szczególnie u mundurowych. Miałem tu telefony… — Rozumiem. Taa. Pozwól, że pomyślę. Czy pamiętasz naszą przyjaciółkę Maureen? — Aha — odpowiedział Hayes po chwili. — Będę tam osiągalny albo będę zostawiał wiadomości u recepcjonisty. — Rozumiem — odpowiedział wymijającym tonem Hayes. Ryker wiedział, że jego żona albo słucha z drugiego aparatu, albo stoi bardzo blisko. Po dalszej chwili Hayes spytał: — A więc nie wracasz do twego mieszkania? — Żartujesz sobie? W całym kwartale będzie się roiło od glin i federalnych. Mam nadzieję, że i Cyrus będzie miał tyle zdrowego rozsądku, by trzymać się z daleka. — To jak cię znajdzie? — Obejrzyj Rogersa w dzienniku o jedenastej. — Ryker odwiesił słuchawkę i zadzwonił do Petersona. Peterson mówił prawie takim samym tonem jak nieco wcześniej Rogers. — Gdzie ty się, u diabła, podziewasz?! — wrzasnął. — Na urlopie. — Gdzie, u diabła, jesteś? — Posłuchaj, kapitanie. W sprawie Cyrusa od dawna obchodzimy prawo cichaczem. Czy nie czas, by z tym skończyć? Jak myślisz? — Jesteś odwołany z urlopu… Zgłoś się tu natychmiast. — Z całym szacunkiem dla twej wysokiej rangi, odpierdol się. Peterson osłupiał. — Wywalę cię za to… Będziesz mył kible w Akademii Policyjnej… — Kapitanie, obaj trzymamy się na muszce. Ja cię trzymam za jaja przez ten układ, który ty i komisarz zawarliście z FBI. No, on odchodzi wraz ze starym zarządem miasta, dostaje miłą posadkę w prywatnym przemyśle, z miłą, grubą pensyjką. I co powie opinia publiczna, gdy okaże się, że federalni i komisarz policji byli w zmowie, by wsadzić Cyrusa do wymateracowanego pokoju, zamiast przykładnie postawić przed sądem? Już widzę nagłówki w gazetach: Masowy morderca na wczasach w instytucji federalnej, podczas gdy mieszkańcy trzęsą się ze strachu. — Jak uwolniłeś Cyrusa? — spytał Peterson, szybko zmieniając temat. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz, kapitanie — odrzekł Ryker. — Ot tak, spacerowałem i nagle on się pojawia, więc powiedziałem sobie: Ryker, czy to coś nie wygląda na kogoś, kogo znasz? — Odpuść sobie, Ryker — powiedział Peterson. — I tak cię za to dostanę. — Chcę tylko jednego tygodnia urlopu zdrowotnego — odparł Ryker. — Ty jesteś naprawdę chory, Ryker. — Spoko. — Mam nadzieję, że on… Ryker odwiesił słuchawkę. Usiadł i wypił parę podwójnych jacków danielsów. Około dziesiątej trzydzieści wieczór weszła prostytutka Maureen Malloy. Zauważyła go i podeszła. — Przyszłam natychmiast po otrzymaniu twego wezwania. — Siadaj. — Ryker nie widział jej od września. Włosy trochę jej odrosły i znów była blondynką. — Potrzebujesz współlokatora na tydzień czy coś koło tego? — Myślę, że jestem ci co nieco winna za ustawienie dla mnie Floyda. — Ciągle się kurwisz? — Trochę. — Spuściła wzrok. — Ale samodzielnie. W ciągu dnia pracuję jako kelnerka w jednej z restauracji w Coliseum. Wielu tam mężczyzn spoza miasta. Okazuje się, że nie potrzebuję alfonsa. A już na bank nie Floyda. Robię może dwa podrywy tygodniowo… potrzeba mi dodatkowych dochodów. — Na co? Koks? Nark? Spid? — Z długiego doświadczenia Ryker wiedział, że nie można ufać uzależnionym. Byli niepewni.

— Tylko odrobinę… nic mocnego. — Wiedziała, że nie warto kłamać. Wkrótce zobaczy świeże ślady na jej udzie. A przynajmniej miała nadzieję, że zobaczy jej uda. — Ile? — Parę razy w tygodniu… Wieczorami, gdy nie mam faceta. — Postaraj się używać czystych igieł. Nie chcę złapać od ciebie AIDS. Jeśli zdarzy mi się cokolwiek: tryper, oprysz-czka, w ogóle cokolwiek, jesteś martwa, doszło? — Oczywiście — odrzekła. — Jestem czysta. Naprawdę czysta. — Czysta jak pieprzony kibel — powiedział. — Ale nie mam wyboru. Chodź, idziemy do twego zasranego pokoju. Gdy wyszli, Ryker sprawdził, czy nie mają ogona. Nic nie zauważył, ale nie mógł mieć pewności. Machnął na przejeżdżającą taksówkę i część drogi przejechali; potem przesiedli się do metra, wreszcie do autobusu. Gdy szli pieszo przez ostatnie kilka przecznic, młoda prostytutka zapytała: — Masz kłopot? — Tylko niegrzeczne dziewczynki miewają kłopoty. Dalej szli w milczeniu. Dziewczyna z trudem dotrzymywała mu kroku. Wreszcie, zadyszana, odważyła się znowu odezwać: — Nie masz żadnego bagażu, kochanie? — Daj sobie spokój z tym kretyńskim „kochanie”. Zrobiła obrażoną minę. W Hotelu Saskim Ryker szybko przeszedł przez hol do oczekującej windy. Chciał ominąć zarówno recepcjonistę, jak i parszywego strażnika. Pamiętaliby go. W pokoju Maureen Malloy poszedł prosto do małego sony, które trzymała na stoliku przy łóżku. Obok stała wzruszająca plastykowa choinka, słabo mrugając żarówecz-kami. Zgasił ją i włączył telewizor. Była jedenasta zero trzy wieczorem i szczera, opalona twarz Craiga Rogersa wypełniała ekran. — Hej, to mi coś przypomina. Ten gość, Cyrus jakośtam, ten snajper… — Zamknij się. Twarz Rogersa była zamglona, a głos blaszany. — Popraw to cholerstwo — warknął Ryker. Usłuchała natychmiast, pomyślawszy równocześnie, że czeka ją parę niemiłych tygodni. — Kawy. — Tak jest, sir. — Spokój z tym głupim „sir” i nie rób hałasu. Maureen cicho zdjęła palto i zaczęła przyrządzać na płytce elektrycznej rozpuszczalną kawę. Była nieszczególną kucharką; kawa smakowała jak rozwodniona rdza. O jedenastej dwadzieścia pięć Rogers prawie skończył podawać wiadomości. — Ten skurwiel ponury. — Kto? — Zamknij się. Wreszcie za głową reportera zmaterializował się wielki portret Rykera. Było to zdjęcie, które fotograf Rogersa zrobił podczas pierwszego występu snajpera na autostradzie FDR. Ale tym razem nie wycięto z kadru Hayesa. — To Artie! — pisnęła Maureen. — To ty i Artie. — Zamknij się. — Jak państwo wiedzą — zaczął mówić Rogers — dwóch nowojorskich policjantów zostało zastrzelonych zeszłej nocy w Harlemie, koło północnego skraju Central Parku. Policja oświadczyła, że dane balistyczne jednego z odnalezionych pocisków odpowiadają karabinowi użytemu w owej okropnej strzelaninie tego lata. — Zrobił przerwę. Ryker był zły, że na ekranie nadal widać portret Hayesa. — Co za dupek… powiedziałem mu: moje zdjęcie. Rogers dalej streszczał sprawę, jakby był kapitanem Petersonem. Wreszcie zakończył:

— Sierżant Joe Ryker, widoczny za mną z prawej strony zdjęcia, został ponownie przydzielony do tego dochodzenia. Sierżant Ryker właśnie powrócił z Kansas, gdzie spotkał się z siostrą podejrzanego. Z lewej strony jest jego partner, Arthur Hayes. Wcześniej dzisiaj rozmawialiśmy z sierżantem Ryke-rem w Zakładzie Pogrzebowym Vilella przy Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy, gdzie przez resztę tygodnia będzie spoczywał jeden z zabitych policjantów, Victor Montoya. Sierżant powiedział nam, że według niego podejrzany Cyrus prawdopodobnie opuścił miasto i że postawiono w stan gotowości policję w całym kraju. Dodał, że podejrzany nie ośmieli się zostać w mieście. Ryker wyłączył telewizor pstryknięciem. Przynajmniej Rogers większość tekstu podał, jak należało — pomyślał. Jeśli uda mu się spowodować, by tę samą opowiastkę powtarzały przez najbliższe dni gazety, istniały duże szanse, że Cyrus ją ujrzy i przyjdzie po niego. Nie jest niczym nadzwyczajnym, gdy gliniarz składa wizytę rodzinie zabitego posterunkowego w domu pogrzebowym. — Jeszcze kawy? — Chcę bourbona. — Nie trzymam bourbona. — Kup go jutro. Rozbierz się. Kurewka zdjęła ubranie i rzuciła je na fotel. Stanęła patrząc na Rykera. — Na podłodze? — Co? — Myślałam… zeszłym razem… ty… — Nie wygłupiaj się. Właź do łóżka. Odsunęła na bok kołdrę i kwiknęła. Jej wielkie piersi kołysały się, gdy tłukła gorączkowo dłońmi coś pod prześcieradłem. Kilka karaluchów rozbiegło się, by się ukryć. — Nienawidzę ich. — Prześcieradeł? — spytał Ryker rozbierając się. — Chciałabym móc się stąd wyprowadzić… gdzieś do elegantszej dzielnicy… — Posłuchaj, będziemy współlokatorami — przerwał jej Ryker. — Nie życzę sobie wysłuchiwać twego skamlania, że życie mogłoby być lepsze. Będziesz żyła i umrzesz dziwką oraz narkomanką, prawdopodobnie w tej norze. Proszę, skoncentruj się na dobrej pierdółce. Dziewczyna stłumiła łzy i padła na łóżko. Ryker sprawdził drzwi, zgasił światło i położył się do łóżka. Mleczna skóra dziewczyny zmieniła się w kalejdoskop kolorów od mrugających za oknem neonów. Na jej twarzy nieustannie błyskało zielone światło. Tak, jakbym rżnął elektryczny bilard— pomyślał Ryker. Pod wiaduktem autostrady West Side przy Zachodniej Czterdziestej Siódmej Ulicy, na rozesłanym płaszczu za potężnym stalowym filarem klęczał Cyrus. Trzydzieści minut po północy, w zimną listopadową noc, teren był całkowicie bezludny, jeśli nie liczyć dwóch patrolujących posterunkowych, którzy właśnie wysiedli z radiowozu. Posprawdzali drzwi i zaułki i wracali do swego ciepłego samochodu. W kierunku Cyrusa. Cyrus drżał z zimna. By ustabilizować jakoś trzęsący się karabin, przycisnął lufę do stalowego filara i zamyślił się. Cele oddalone były o ponad czterysta jardów, ale idąc podskakiwały dla rozgrzewki. Spaliny z rury wydechowej częściowo zasłaniały mu widok. Cyrus trząsł się i trząsł się karabin. Wolałby mieć stanowisko strzeleckie z podparciem, a nie takie ukrycie, bo jeśli chybi lub tylko zrani jednego czy obu, będzie w opałach. Mieli radio i broń. Tęsknie wspomniał piękne dni letnich polowań i zastanowił się, czy nie pominąć tej przypadkowej okazji i nie poczekać na Rykera. Podchodząc do wozu policjanci rozdzielili się. Jeden wszedł na chodnik, kierowca maszerował po jezdni. Cyrus należał do tego gatunku łowców, którzy nie pominą żadnej zwierzyny, bez względu na to, jak jest niebezpieczna. Pamiętał, jak kiedyś w górach Ozark strzelił do wielkiego grizzly. On i ojciec mieli tylko jednostrzałowe strzelby myśliwskie. Do niego należał stary browning 410; zamiast naboju śrutowego załadował go breneką. Zranił niedźwiedzia, ten zaś gonił jego i ojca

prawie przez godzinę. Gdy już dotarli do swego pikapa, ojciec stłukł go na kwaśne jabłko. — Jeśli znów tak kretyńsko strzelisz za moimi plecami, przywiążę cię do pala i zostawię niedźwiedziom na pożarcie. Ale Henry’ego niczego to nie nauczyło. Takim właśnie snajperem był w Wietnamie. Nikt nie chciał zabierać go ze sobą na patrol; zgłosił się więc do Patrolu Zwiadu Dalekiego Zasięgu. Działał w pojedynkę. Kiedy spoglądał przez celownik na lodowatobłękitne sylwetki, wszystko to sobie przypomniał. Gliniarze zatrzymali się i patrzyli w jego stronę. Wiedział, że z odległości czterystu jardów nie mogą go dostrzec w ciemnościach, ale posłużyło mu to jako pretekst do podjęcia decyzji. Zawsze miał masę pretekstów, by strzelać. — Uważam, że nas widzą, Mikey. Co, u diabła, tańczyć nie umiem, na orkę zbyt mokro, to równie dobrze mogę sobie postrzelać. Wybrał stojącego z prawej, tego na chodniku, celował w srebrną odznakę policjanta. Wolałby mieć oba cele naraz w lunetce, ale musiał się zadowolić tym, co się nawinęło. Nacisnął spust. Bezgłośny odrzut spowodował jednak, że karabin głośno zadzwonił o zimny, stalowy filar. Zanim jeszcze zobaczył, czy pierwszy strzał dosięgnął celu, przesunął broń w lewo. Poruszał nią gorączkowo, ale w lunetce nie pojawił się drugi gliniarz. Instynktownie przerzucił się na swój pierwszy cel. Gliniarz nadal tam stał, odwrócony teraz do niego plecami. Patrzył na budynek. Cyrus wywnioskował, że pocisk spudłował i zarył się gdzieś z hałasem. Z pewnością nie zrykoszetował. Wiedział, że taki dźwięk by rozpoznali i na łeb, na szyję skoczyli w ukrycie. Teraz w lunetce pojawił się drugi policjant. Obaj wyciągnęli rewolwery i przykucnęli plecami do niego. — Jeszcze raz — powiedział Cyrus, naciskając ponownie spust. Karabin podskoczył. Poruszył nim lekko i posłał następny pocisk na tę samą odległość, patrząc, jak obaj gliniarze walą się do przodu, a potem leżą jeden obok drugiego na zimnym chodniku. Wstał sztywno, rozłożył broń i przymocował części do swego ciała mocnym plastrem chirurgicznym. Nasunął na siebie ogromny płaszcz i poszedł szybko w stronę Times Square. Była to jedyna znana mu część miasta, gdzie jeszcze będzie mnóstwo ludzi na ulicy. W ciągu jedenastu minut znalazł się przed frontem ponurego pornokina na Zachodniej Czterdziestej Czwartej Ulicy. Choć wnętrze woniało moczem i spermą, z przyjemnością pławił się w cieple. Przesunął dłonią po swej wolno rosnącej brodzie i uznał, że jeszcze przez całe tygodnie nie będzie wyglądała jak należy. Ale nawet w tym stanie miał wygląd lepszy niż większość gości tego kina. Cyrus nie pochwalał pornografii, wobec tego zaczął drzemać. O drugiej piętnaście poczuł na ramieniu dotknięcie dłoni. Drgnął, a z kieszeni płaszcza zaczął wyciągać wielkiego wojskowego colta kalibru czterdzieści pięć. — Wyłaź. To nie jest całonocny kinoteatr — warknęła wielka czarnoskóra kobieta. Wymawiała słowo „kinoteatr” tak, jakby składało się z czterech oddzielnych sylab. — Wynoś się, skurwielu — powiedziała, poszturchując go. Cyrus otworzył zaciśniętą dłoń i ciężki pistolet osunął się na dno jego głębokiej kieszeni. Rozejrzał się dokoła i zamrugał. Wszystkie światła były zapalone, a kino wyglądało jeszcze obrzydliwiej, niż przypuszczał. Od tygodnia nikt nie zadał sobie trudu, by tu posprzątać. Śmierdziało szczurami. Cyrus naciągnął kapelusz na oczy, prześlizgnął się obok kobiety i wyszedł na dwór. Przeklinał sam siebie za to, że zasnął. Na Times Square nadal pełno było sprzedawców czystej i zwykłej kokainy, narkomanów z New Jersey, homoseksualistów z Connecticut, alfonsów, prostytutek, ludzi wracających z późnych posiłków oraz alkoholików. I tak będzie, dopóki świt nie zapędzi ich z powrotem do wszystkich dziur, z których powyłazili. Cyrusowi wydało się, że dookoła pełno jest glin, tak więc przez następną godzinę spacerował i węszył, a nawet zaryzykował wypicie filiżanki gorącej kawy. Wreszcie dołączył do grupy włóczęgów, poszukujących miejsca do spania. Wszedł wraz z nimi do ogrzewanego garażu, gdzie znaleźli schronienie na resztę nocy. Dozorca wziął od nich po dolarze i poprowadził do flotylli ciężarówek, które zjechały tu na noc. Wszyscy zajęli wygodne miejsca na wyściełanych przednich siedzeniach. Cyrus miał pewne obawy,

wielopiętrowy garaż był ślepym zaułkiem, z jednym tylko wjazdem i wyjazdem, spał więc niespokojnie. Skoro świt dozorca włączył klakson jednej z ciężarówek i zrobił śpiącym pobudkę. Cyrus wyskoczył z kabiny ciężarówki i zaczął biegać w miejscu i zabijać ręce, póki w jego ścierpniętych kończynach krew nie zaczęła żywiej krążyć. Podczas tych ćwiczeń widział parę wylatującą z ust i się, czemu ten garaż ogłasza się jako ogrzewany. Gdy wyszedł szybkim krokiem, oddzielił się od włóczęgów i Czterdziestą Drugą Ulicą skierował się na wschód. Blisko Broadwayu stanął przy sklepiku z prasą firmy Hotalings. Pogubił się, gdy patrzył na wystawione tam czterysta gazet. Zdumiał go widok tekstów po chińsku, hebrajsku, arabsku i rosyjsku. Przeszedł wzdłuż kontuaru, aż wreszcie znalazł dział ze znanym sobie alfabetem. Daremnie szukał czegoś po angielsku. — Pomóc ci, staruszku? Cyrus podniósł wzrok. — Aaa, „Daily News”? — Które? Z Hamilton, Brisbane, Londynu? — Aaa, Nowego Jorku. Sprzedawca wyciągnął spod lady poranne wydanie i położył na wierzchu. — Trzydzieści pięć centów, chłopie. Cyrus pogrzebał w kieszeni obok colta 45, wyłowił trzydzieści pięć centów i położył na ladzie. Idąc dalej podniósł głowę i spojrzał na przesuwającą się wstęgę ostatnich wiadomości na dawnym budynku Times Tower. Miał nadzieję, że ujrzy dziś swe nazwisko wydrukowane świetlnymi literami, jak to już zdarzyło się parę razy ubiegłego lata. Zauważył jednak, że nikt poza nim nie przygląda się biegnącej wstędze. Zaniepokoił się i ruszył z miejsca, nim ktokolwiek zwrócił na niego uwagę. W małym sklepiku nakupił wiele różnych batoników, a potem zaczął szukać miejsca, w którym mógłby je zjeść i przeczytać gazetę. Wystawanie na tym przejmującym zimnie mogło spowodować, że zwróciłby na siebie uwagę. Wobec tego zaczął się namyślać nad powrotem do ogromnego terminalu autobusowego Zarządu Portu, lecz doszedł do prawidłowego wniosku, że będzie on dziś jednym z najskrupulatniej obserwowanych miejsc w mieście. Ruch uliczny w godzinie szczytu gęstniał coraz bardziej, chodniki były zatłoczone. Chłopak z Coffeyville w Kansas znowu zaczął się dziwić, skąd biorą się ci wszyscy ludzie. Największym miastem, jakie widział przed przybyciem do Nowego Jorku, był Sajgon. Czuł się tam tak samo obco jak tutaj. Odczuwał zmęczenie, a wiedział, że ma przed sobą cały dzień chodzenia i włóczenia się. Pojął także, że w zimie, cały zakutany, może chodzić ulicami o wiele swobodniej niż w lecie. Zdecydował więc to wykorzystać i zaczął badać miasto. Zwrócił się twarzą do słońca, świecącego wzdłuż bardzo ruchliwej Pięćdziesiątej Ulicy. Pamiętał niejasno, że ktoś kiedyś powiedział mu, iż we wschodniej części miasta jest wiele dziewczyn. Ale teraz nie szukał dziewczyn, lecz rozwiązania swego problemu — jak załatwić Rykera. Po drodze zjadł parę batonów, zastanawiając się przy tym, czy nie powinien przemówić do przymocowanego do ciała karabinu. W jego zamglonym umyśle nigdy nie było jasności, czy karabin może go usłyszeć, gdy jest rozłożony na części. — Mikey… słyszysz mnie, Mikey? — powiedział po cichu, nie przestając iść. — Ten Ryker… jak my mamy go znaleźć, stary druhu? Nie wiem, gdzie mieszka. Jak mamy go znaleźć? Odpowiedź na to pytanie niósł pod pachą. Na piątej stronicy „Daily News” wydrukowano obok zdjęcia Rykera i Hayesa fikcyjny wywiad z Rykerem. W gazecie obiecano Rogersowi, że codziennie wsadzą do tekstu notatkę o wizytach Rykera w domu pogrzebowym przy Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy. Cyrus idąc na wschód zauważył, że ta część miasta jest mniej handlowa, natomiast zamożniejsza niż zachodnia. Parę dobrze ubranych osób szło przez Park Avenue, ale tłum był tu zbyt rzadki, jak ocenił. Czuł, że może zwrócić na siebie uwagę nędzną odzieżą. Zawrócił na pięcie i poszedł z powrotem. Na Szóstej Alei skręcił w lewo, przypomniawszy sobie niejasno, że jest tu

gdzieś mały park. Znalazł go przy Czterdziestej Drugiej Ulicy. Bryant Park znajdował się bezpośrednio za Biblioteką Publiczną. Z jakiegoś powodu park leżał około pięciu stóp wyżej niż poziom ulicy. To wyglądało obiecująco. Cyrus wszedł po schodach mieszczących się za stoiskiem z gazetami i rozejrzał się wokół. W chłodnych promieniach słońca siedziało tu tylu próżniaków, handlarzy, dziwek oraz karmiących gołębie, że poczuł się bezpieczny. Usiadł na ławce i odpakował swój ostatni batonik. Jedząc przerzucał z niepokojem gazetę w poszukiwaniu relacji o zabitych zeszłej nocy policjantach, ale morderstwa wydarzyły się zbyt późno, by trafić do pierwszych porannych wydań. Znalazł jednak podrzuconą gazecie notatkę i przeczytał ją. „Sierżant Ryker, wychodząc z Domu Pogrzebowego Vilella przy Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy, gdzie składał kondolencje rodzinie zabitego posterunkowego, złożył oświadczenie. Podał, że planuje trzydniowe czuwanie”. Morderca położył gazetę obok siebie i uśmiechnął się, rzucając przy tym orzeszki z batonu Baby Ruth gołębiom. Ryker siedział w ławce domu pogrzebowego, od chwili gdy lokal otwarto o dziewiątej. Co piętnaście minut wstawał, przechodził przez przygnębiający budynek, zatrzymywał się na frontowych schodach, pociągał parę razy cygaro, gasił je, wrzucał do kieszeni i wracał do środka. W tej chwili siedział na niewygodnej ławce i spoglądał na zegarek. Dwunasta piętnaście w południe. Pomacał w kieszeni płaski pistolet Beretta 25. Nie czuł się z nim bezpiecznie. Pomachał ręką do przechodzącego dyrektora zakładu, śniadego Latynosa z wyrazem zawodowego smutku na twarzy, ubranego w szary garnitur w prążki. Zauważył, że wszyscy dyrektorzy zakładów pogrzebowych wyglądają podobnie, niezależnie od rasy i narodowości. Jeśli śmierć równa wszystkich, to biznes balsamowania zwłok prawie jej w tym dorównuje. Wstał znowu i zaczął chodzić tam i z powrotem w przegrzanej, pustej, właściwie prawie pustej, bo spoczywały w niej zwłoki, kaplicy przedpogrzebowej. Od płynącej z głośników muzyki organowej bolała go głowa. Podszedł znudzony do katafalku i zajrzał do otwartej trumny. Młody policjant, Montoya, miał przestrzeloną głowę, ale kosmetycy doprowadzili ją do porządku w sposób nieomal doskonały. Na lewej skroni odznaczała się gruba warstwa szminki. To tutaj musiał być wlot pocisku — pomyślał leniwie, raz jeszcze powtarzając w głowie swój plan. Cały pomysł polegał na powrocie do Hotelu Saskiego przed zachodem słońca. Niezbyt pociągała go idea znalezienia się na ulicach po zmroku, gdy Cyrus był na wolności. Odwaga to jedno, głupota to coś innego. Będzie musiał dobrze orientować się, jak płynie czas. W kaplicy nie było okien. Największe niebezpieczeństwo groziło mu w chwili wchodzenia i wychodzenia z budynku, ale wkalkulował to ryzyko; uznał, że musi je, jak to odczuwał, podjąć. Dyrektor zakładu podszedł do niego, ale Ryker tak pogrążył się w myślach, że tego nie usłyszał. Dyrektorzy zakładów pogrzebowych stąpają tak cicho jak śmierć — pomyślał. Przy odrobinie szczęścia będzie mógł usłyszeć otwieranie wielkich drzwi zewnętrznych, jeśli wejdzie Cyrus. Dyrektor, noszący nazwisko Angelada, odezwał się: — Okropna tragedia. Taki młody, wspaniały policjant. — Ryzyko zawodowe. — Być może. Ale dlaczego? Czy inni też byli pana przyjaciółmi? — Jacy inni? Przedsiębiorca pogrzebowy miał zdumioną minę. — Zeszłej nocy. Z pewnością słyszał pan… Ryker zaczął gorączkowo przerzucać gazetę. — Nie. Nie. To zdarzyło się bardzo późno — powiedział dyrektor. — Nie ma o tym nic w tej gazecie, ale było w radiu… przez całe rano. Ryker podskoczył. — Gdzie jest radio? — Proszę iść za mną. — Angelada zaprowadził sierżanta do swego biura.

Detektyw włączył kanał nadający wyłącznie wiadomości i czekał na powtórzenie relacji. Doczekał się; lektor podał szczegóły: obaj gliniarze mieszkali w New Jersey; obrzędy pogrzebowe odbędą się w ich miejscach zamieszkania. Zbyt daleko dla Henry’ego — pomyślał Ryker. — To musi nastąpić tutaj. — To też byli przyjaciele? — Dyrektor przybrał zawodowo smutną minę. — Prawie. Inne miejsca zamieszkania — odparł Ryker, wychodząc z gabinetu. Wyszedł na dwór i zapalił nowe cygaro, zastanawiając się, czy powiedzieć przedsiębiorcy, aby uważał na Cyrusa, ale zdecydował, że to zbyt ryzykowne. Jeśli ten człowiek się dowie, zawali sprawę. Prawdopodobnie oczy zaczną mu latać z przerażenia w tej samej chwili, gdy Cyrus otworzy usta, by go o coś zapytać. Nie. Wszystko musi wyglądać tak, jak powinno: przyjaciel na długim czuwaniu obok zabitego towarzysza broni. Ryker spojrzał w jedną i w drugą stronę spokojnej ulicy. Pomyślał, że jeśli pilnują go strażnicy prawa, muszą stosować częste zmiany obserwatorów. Nie zauważył nikogo z tych, których widział podczas poprzednich przerw na cygaro. Odrzucił niedopałek i wrócił do środka. Peterson siedział samotnie w swym biurze przy Police Plaża numer jeden, z rozłożonym na biurku „Daily News”. Oparł głowę na ręce, zmagając się z dylematem. Ryker całkiem niedwuznacznie oświadczył: „Trzymaj się ode mnie z daleka”. Ale teraz kapitan miał szansę zdjąć Cyrusa śledząc Rykera… jeśli będzie miał do tego dość ludzi. Musieliby to być tacy, których Ryker by nie rozpoznał, i już samo to ograniczało możliwości Petersona. Jeszcze parę miesięcy temu mógłby zatelefonować do komisarza policji czy szefa detektywów. Ale dotychczasowi przyjaciele i protektorzy w komendzie traktowali go jak trędowatego lub jeszcze gorzej: jakby złapał AIDS. Gdy zadzwonił do ustępującego komisarza policji, sekretarka oświadczyła: „Komisarz jest zbyt zajęty przekazywaniem obowiązków nowemu komisarzowi policji, kapitanie, by podejść do telefonu”. Daremnie Peterson przekazał ostrożnie sformułowaną wiadomość, nim się rozłączył. To było ponad dwie godziny temu. Ryker miał rację. Jego, Petersona, wmanewrowano w taką sytuację, że cała odpowiedzialność za porażkę spadła na niego. Nawet szef detektywów McVey, który zawsze ze skóry wyłaził, by mu pomóc, był nagle „na konferencji”, a osobista wizyta Petersona w jego biurze miała tylko jedyny skutek: spuszczony wzrok sekretarki i ciszę za drzwiami szefa. Po ustąpieniu dotychczasowego komisarza szanse McVeya pozostania nadal szefem detektywów równały się zeru. Pomyślał, że przecież musi istnieć ktoś, komu mógłby zaufać, kto zrobiłby za niego brudną robotę. Walczył o swą karierę i wiedział o tym. To było przerażające. Ale najbardziej przerażające ze wszystkiego było to, że Avery także nie odpowiedział na jego wezwania. Nagle poczuł się bardzo samotny. Zastanawiał się, czy to dobry moment, aby pójść na urlop. Pomyślał, czyby nie zadzwonić ponownie do biura FBI, ale nie chciał wyglądać na zbyt spanikowanego. Wreszcie, o pierwszej po południu, gdy rozważał powrót do domu na resztę dnia, zadzwonił Avery. Kapitan złapał za słuchawkę. — Gdzieś ty był, u diabła? — Nie jestem twoim podwładnym, kapitanie. Gdzie byłem, to moja sprawa. Peterson czuł, że ostatni szczur ucieka z tonącego okrętu. — Słuchaj — powiedział najspokojniejszym głosem, na jaki potrafił się zdobyć — w dzisiejszej „Daily News” jest wiadomość… — Wiem. Czytałem ją rano. Peterson czekał na dalszy ciąg, ale w słuchawce panowało milczenie. Chciał powiedzieć: To czemu, u diabła, nie zadzwoniłeś do mnie? Zamiast tego zapytał: — I co z tym zrobimy? — My? A od kiedy my utworzyliśmy spółkę? Co ty masz zamiar z tym zrobić? Powinieneś był wziąć ten dom pogrzebowy pod obserwację. Rzuć tam paru ludzi, nawet w trumnach, jeśli będzie trzeba. Istnieje przynajmniej szansa pół na pół, że Cyrus pojawi się, jeśli czytał tę przynętę i nabrał się na nią. Czemu muszę ci wyjaśniać, jak masz wykonywać swoją

robotę? Peterson ze wszystkich sił starał się opanować. Starannie dobierając słowa poinformował Avery’ego o groźbie Ryke-ra. Równie oględnie dodał, że komisarz policji nie zareagował na jego telefon. Przez cały ten czas Avery słuchał nie komentując. Gdy ucichł zrozpaczony głos z drugiego końca linii, odezwał się: — Czujesz się całkiem osamotniony? Peterson nie odpowiedział. — Posłuchaj, kapitanie, cholernie dobrze wiesz, że nie możemy ci pomóc. Jeśli sytuacja stanie się nie do zniesienia, zaaresztuj Rykera i oskarż o cokolwiek. — Czy macie jakieś dowody, że to on uwolnił Cyrusa? — Nie takie, byś je kiedykolwiek mógł otrzymać. Peterson był coraz bardziej rozzłoszczony. — Jeśli capniemy Rykera, wywali kawę na ławę. Jeśli weźmiemy Cyrusa i będzie miał przy sobie ten przeklęty karabin, zrobimy wszystko, by został oskarżony o morderstwa z premedytacją. A wtedy dostaniecie go tylko po tym, jak spędzi czterdzieści albo pięćdziesiąt lat w więzieniu stanowym. — Tak czy inaczej musisz go oskarżyć o morderstwo z premedytacją i uzyskać za to wyrok. — Co? Dlaczego? — Dlaczego? Z powodu wszystkich tych delikatesów w jamie Cyrusa: granaty, amunicja siedem i sześćdziesiąt dwie setne milimetra, wybuchowy plastyk. Na tym wszystkim są jego odciski palców. Wystarczy na proces nawet bez karabinu. — Macie ten towar… to wasza cholerna własność… powiedziałeś, że ją zataicie. — Już nie chcemy jej zatajać. Ostatecznie nie będzie sprawy o spisek przed sądem federalnym. — Czemu nie? — Już nas to niezbyt interesuje. — Cooo? — No — Avery zrobił przerwę. — Chciałem ci przez to dać do zrozumienia, że mamy już zdjętą większość tej siatki handlarzy bronią. Okazuje się, że Cyrus był tylko ich klientem. Dowody z jamy Cyrusa zostały, nawiasem mówiąc, przesłane do waszego wydziału kradzieży. Poleciłem to zrobić dziś rano. Prokurator okręgowy został zawiadomiony. Peterson osłupiał. — Ty skurwysynu. Czterech naszych policjantów nie żyje. — Twój chłopczyk Ryker i ten idiota Rogers wypuścili go na wolność. — Tylko dlatego, że nie chciałeś, by ten krwawy skurwysyn został aresztowany za morderstwo, sukinsynu. — W owym czasie wyglądało to na dobry pomysł, ale nawet najlepiej obmyślane plany myszy i ludzi… — Nie do uwierzenia. — Posłuchaj, teraz, gdy go już nie potrzebujemy, a on ma swoją zabawkę i poluje na Rykera, wszystko wskazuje, że twoje zadanie jest całkiem oczywiste. Ja wracam do Waszyngtonu. Nikt inny nie wie niczego o tej sprawie, rozumiesz? Jeśli odzyskasz nasz karabin i celownik, zadzwoń do nas. Praca z policją nowojorską była dla mnie prawdziwą przyjemnością, kapitanie. Życzę szczęścia i wesołego Dnia Dziękczynienia. Telefon zamilkł. Peterson patrzył na aparat ogłupiałym wzrokiem. Hayes chodził wielkimi krokami po salonie w swym mieszkaniu w Queens. Po raz piąty tego dnia wysłuchiwał sprawozdania radiowego o zamordowaniu ostatnich dwóch policjantów na patrolu. — To moja wina — powtarzał bez przerwy. — To wszystko moja wina. Jego żona była zaniepokojona. — Nie twoja, kochanie. To ten twój sierżant…

— Nie. W rzeczywistości to ich wina. Komisarza, Peter-sona, FBI. — FBI? Hayes podał żonie z całej sprawy tylko parę najbardziej podstawowych faktów. Właściwie nic nie pojęła, Hayes zaś musiał przyznać sam przed sobą, że i on w pełni tego nie rozumie. — A co to za różnica? Czterech gliniarzy nie żyje, a winą za to obciążają Joego i mnie. W miarę jak szczegóły udziału Hayesa w uwolnieniu Cyrusa rozchodziły się, przekazywane z ust do ust w komendzie, wrogość wobec Hayesa rosła, a on to dobrze wyczuwał. Oczywiście mundurowi wiedzieli, że cała sprawa musiała mieć swoje przyczyny, ale wiedzieli również, że Hayes i Ryker w jakiś sposób zawiedli i wskutek tego niebieskie mundury, a nie blond włosy stały się celem mordercy. — Nawet nie mają pojęcia, że jestem na urlopie zdrowotnym. Nikt nie zna szczegółów. Same plotki i szepty na ucho — rzekł Hayes, zaciskając pięści. — Usiądź, kochanie. Doktor powiedział… — Chcę, żebyś wyjechała stąd wraz z dziećmi. Wracajcie do Montauk. Zostań u matki. Zacznij się pakować. — Nie. Zostaję z tobą. Hayes zrozumiał, że żona mówi to na serio. — Martwię się o dzieci. Zawieź je do Montauk i zaraz wracaj. W godzinę później pod dom podjechała taksówka. Kierowca nacisnął klakson. Mary Hayes i dwoje dzieci pocałowali detektywa na pożegnanie i cała trójka wsiadła do samochodu, który miał ich zawieźć na Penn Station na Manhattanie. Młody detektyw wrócił do domu, przez chwilę stał samotnie pośrodku salonu, a potem poszedł na górę. Wyjął z kredensu bourbona, usiadł na łóżku i zaczął pić prosto z butelki. Pił i dumał przez blisko godzinę. Wreszcie wstał, otworzył szafę na ubrania w sypialni, wyciągnął swój stary mundur posterunkowego, otrzepał z kurzu i włożył. W godzinę później wszedł po schodach wiaduktu metra na stacji Columbus Circle, na rogu Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Nie obmyślił jasnego planu, ale miał ochotę pójść na obchód jak zwykły policjant na patrolu. Była piąta po południu i już ciemno. Ryker się niecierpliwił. Przeczytał „Post” od deski do deski wraz z obszernym sprawozdaniem o podwójnym morderstwie na policjantach pod autostradą West Side. Zauważył też, że zaraz potem zamieszczono wzmiankę o nim, jako „odwiedzającym często dom pogrzebowy na Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy”. „Post” dołączył również jego niewielkie zdjęcie. Zrozumiał, że Rogers jest w tym mieście osobą bardzo wpływową. W ciągu dnia kilku policjantów złożyło tu krótkie wizyty. Niektórzy przyszli, by pożegnać Montoyę, ale inni, którzy zauważyli teksty w dziennikach, przyszli po to, by stanąć i popatrzeć gniewnym wzrokiem na Rykera. Żaden z mundurowych nie odezwał się do niego ani słowem. Przynajmniej kogoś tu zwabiło to ogłoszenie w gazecie — pomyślał Ryker. — Mam nadzieję, że następny skurwysyn, który przejdzie przez te drzwi, okaże się Cyrusem. Popatrzył na zegarek i stwierdził, że jest już piąta trzydzieści. Na dworze panowała ciemność. Wstał, by wyjść. Nagle w holu rozległ się hałas. Ryker zakręcił się na pięcie. Do kaplicy wchodziła grupa przynajmniej piętnastu krewnych zmarłego. Wszyscy ubrani na czarno, wszyscy płaczący. Dyrektor zakładu rozmawiał z nimi po hiszpańsku, wskazując ręką Rykera. — O, kurwa — szepnął sierżant. I nagle otoczył go tuzin ludzi, którzy chwytali go, mówiąc szybko po hiszpańsku i płacząc. Ryker nie lubił takich demonstracji uczuć, a te wszystkie dotykania powodowały, że poczuł się skrępowany. Chciał wyjść, ale wiedział, że musi zachować się, jak tego po nim oczekują. Wreszcie odezwał się po angielsku jeden ze starszych mężczyzn: — Wiemy, że musi pan wracać do pracy, by złapać mordercę Victora… Ale jego rodzice proszą, by pomodlił się pań wraz z nimi przy trumnie. — Jestem Żydem — skłamał Ryker. Po rozmowie po hiszpańsku mężczyzna odwrócił się do Rykera z uśmiechem. — Señor i señora Montoya mówią, że będzie dla nich zaszczytem uklęknięcie wraz z

panem i odmówienie wspólnie modlitwy… oni do Jezusa, pan do Mojżesza. Powiedzieli mi także, że bez względu na to, co słyszeli, wiedzą, że nie jest pan odpowiedzialny za śmierć Victora. Czyż człowiek winny odbywałby takie czuwanie? Przed domem pogrzebowym Henry Cyrus rozglądał się wzdłuż przecznicy. Nie orientował się, że tekst w gazetach może być przynętą. Wobec tego zostawił karabin w ukryciu w niedalekim Riverside Parku. W tej chwili jedynym, czego pragnął, było zabicie Rykera. Najważniejszą teraz sprawą stało się rozpoznanie terenu. Tego nauczył się w wojsku. Przypuszczając, że w każdej chwili mogą go otoczyć gliny, znów skierował się do zakładu pogrzebowego. Gdy tylko znalazł się przed nim, szybko wspiął się po schodach i wszedł do środka. W holu zobaczył tablicę ze strzałką i napisem „Montoya”. Jego serce waliło pośpiesznie, gdy szedł wąskim holem. Dotarł do holu wewnętrznego, zajrzał do kaplicy. Z tyłu czyjaś dłoń chwyciła go za ramię. Cyrus zakręcił się w miejscu. Żwawy przedsiębiorca pogrzebowy, Angelada, uśmiechnął się. — Pan jest przyjacielem Victora? Policjantem? — Przedsiębiorca wiedział, że ten anglo nie może być krewnym. — Mmm, czy jest tu Joe Ryker? — Przy trumnie. Widzi go pan? Modli się. Cyrus rozejrzał się. O jakieś trzydzieści stóp od siebie spostrzegł szerokie plecy. Zacisnął dłoń na colcie w kieszeni. — Czy on zostanie… długo? — Długo nie będzie, musi wyjść. Ma nocną służbę. — Nie mogę czekać. Czy wróci jutro? — Codziennie aż do pogrzebu. Był wielkim przyjacielem Victora. Znał pan Victora? — Nie. Raz go tylko spotkałem — powiedział Cyrus. Odwrócił się, szybko wyszedł z domu pogrzebowego i ciemną ulicą skierował się do Riverside Parku. Nikt go nie zatrzymywał. Teraz już był przekonany, że to nie pułapka. Ryker modlił się przy trumnie. Facet od pogrzebów wydawał się w porządku. Wszystko dobrze pójdzie. Jego wyostrzony instynkt nie wysyłał mu żadnych sygnałów ostrzegawczych… niemniej coś tu było nie w porządku. „Ma nocną służbę”, przypomniał sobie. Jeśli nie uda mu się wykryć Rykera dzisiejszej nocy, robotę trzeba będzie wykonać w dzień. Cyrusowi to się nie podobało; zupełnie nie podobało. Być może właściwy moment jest właśnie teraz — pomyślał. — Właśnie tu i teraz. Morderca podniósł głowę i rozejrzał się po pobliskich budynkach. Znów nadszedł czas decyzji. Wreszcie Peterson podjął decyzję. Im dłużej nad nią rozmyślał, tym bardziej wydawała się słuszna. Zrozumiał, że chce dwóch rzeczy. Po pierwsze, aby Henry Cyrus został schwytany, oskarżony o morderstwo i skazany albo — by był martwy. Jak każdy gliniarz, bez względu na to, ile razy powtarzał czcze frazesy o „sprawiedliwym procesie”, wolałby raczej widzieć rozpoznanego mordercę zastrzelonego jak psa na ulicy niż stawianego przed ławą przysięgłych. Druga rzecz, której pragnął, bez względu na to jak bardzo starał się o tym nie myśleć, wiązała się z Rykerem. Martwym. Tym Rykerem, który groził, że podniesie raban, że zakapuje całą sprawę tajnego porozumienia. Peterson pomyślał o swej posadzie. O swym domu. O dwóch córkach w college’u. O żonie. Nie było z tego wyjścia. Co najwyżej mogli go oskarżyć o złą ocenę sytuacji. Niewłaściwą decyzję nieobsta-wienia całego terenu wokół domu pogrzebowego policjantami po cywilnemu. Niewłaściwą decyzję zaniechania wprowadzenia na ów teren paru oddziałów antysnajperskich. Zwykły błąd w ocenie. Być może list z naganą od komisarza policji. Przynajmniej nikt go nie oskarży o morderstwo. Krótko mówiąc, Carl Peterson, kapitan z Komendy Policji Nowego Jorku, w obliczu faktu, że rozpoznany morderca może znaleźć się w określonym miejscu i określonym czasie, a jeden z jego podwładnych narażony jest na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a także wiedząc, że jest w stanie uniemożliwić morderstwo i aresztować zabójcę, nie zrobił nic. Pojechał do domu. Porucznik Fischetti siedząc przy swym biurku na pierwszym piętrze Ósmego Komisariatu, przekładał papierki. Zanotowano, że były do niego dwa telefony, oba od Petersona. Fischetti

zastanawiał się, co począć. Jeśli będzie trzymał gębę na kłódkę na temat układu Petersona z federalnymi, może wszystko przejdzie bokiem. Jeśli da plamę, kopną go i odeślą na powrót do Staten Island, gdzie nudził się latami. Próbował sobie wytłumaczyć, że w gruncie rzeczy nie był uczestnikiem owego spisku, po prostu dowiedział się o nim przypadkowo. Pomyślał też, że cała sprawa śmierdzi gorzej niż cipa starej kurwy; ale z drugiej strony bardzo mu odpowiadał status porucznika na Manhattanie. Zastanawiał się, co począć. Wyszedł ze swego maleńkiego gabinetu i przysiadł na biurku Lindly’ego. — Czy sądzisz, że Peterson to widział? — zapytał, pokazując egzemplarz „News”. — Wiem, że czytał to dziś rano. Sam mu to pokazałem, tam w Domu Bonzów — odrzekł, mając na myśli gmach przy Police Plaża numer jeden. — Może już podjął jakieś działania. — A cóż by zrobił, nie zawiadamiając ciebie? — Nie wiem… Jestem pewien, że na jakimś szczeblu coś zaczęli działać — odparł Fischetti, myśląc, czy owe dwa zawiadomienia o telefonach, które zastał na swym biurku, odnosiły się do tej sprawy. — Gówno prawda. To wszystko śmierdzi. Najpierw Cy-rus ucieka. Hayes i Ryker lądują w szpitalu, nikt nie wie dlaczego. Cyrus likwiduje dwóch gliniarzy, Ryker tłucze na Kwaśne jabłko siostrę Cyrusa, prasa, radio i telewizja wyłażą ze skóry, by podawać adres Zakładu Pogrzebowego Vilella, gdzie Ryker siedzi z pogrążoną w żalu rodziną. Cholera, to przecież oczywista pułapka, której nie wymyślono w tym biurze. O ile nam wiadomo, nikt nie pilnuje Joego… może z wyjątkiem Cyrusa. — No, nie wiem. — Fischetti wstał. — Co mogę zrobić na własną rękę? Być może o wszystko już zadbano. Nie chcę spaprać planów, które wymyślił ktoś wyżej. — Do cholery, nikt nie zaplanował ochrony Rykera. Gdyby tak było, ty byś o tym wiedział… Nie możesz tego zrozumieć? — Może on nie życzy sobie ochrony. Może chce to załatwić sam jeden. — A co to, u diabła, za różnica? To jest policja, nie film z Rambem. Nie ma tu żadnych samotników. Rusz dupę, poruczniku. Fischetti zaczął chodzić po pokoju. Zatrzymał się i popatrzył na Lindly’ego. — Ile zespołów antysnajperskich dostałeś z jednostek specjalnych? — Dziesięć grup po dwóch ludzi w każdej — odrzekł. — Czy są już na stanowiskach? Lindly popatrzył na zegarek. — Szósta po południu. Niektóre już są. Inne przybędą później. Zresztą wszystkie mają radiostacje. — Jak wygląda system dowodzenia? Czy możemy je przenieść gdzie indziej? — Oczywiście. Moim łącznikowym jest sierżant Moriarty. Mogę go wywołać i powiedzieć, że mamy trop. Ilu z nich chcesz? — Dwie… nie, lepiej niech będzie jedna grupa. Nie chcę robić z tego wielkiego przedstawienia. Na zbyt wiele pytań trzeba by odpowiadać. Umieść ich na domach w West Park. O ile wiem, są to najwyższe budynki w okolicy domu pogrzebowego. Powinni stamtąd widzieć większość dachów na tym obszarze. A co z wiatrakami? — Tak czy tak lecą tą trasą. — Wywołaj je i powiedz, że być może mamy wiadomość. Poproś, by zwrócili szczególną uwagę na Zachodnie Dziewięćdziesiąte. Ale bez przesadnej liczby przelotów. — Dobra. A może by tak z paru ludźmi na samej ulicy? Fischetti zamyślił się. Nie lubił podejmowania tylu decyzji naraz. Wywoływało to u niego ból głowy. — Nie, tylko zadzwoń na dół i zawiadom wozy patrolowe na tamtym terenie, że mamy prawdopodobny trop. Nic więcej. — Dobrze, jeśli tak sobie życzysz. A co w dzień, jutro, jeśli tej nocy nic się nie wydarzy?

— O to będziemy się martwić jutro. Zresztą Cyrus za-pewne nie wykona żadnego ruchu w dzień. Załatw te telefony. Ja idę do domu. Muszę odpocząć przed tymi wszystkimi wyjaśnieniami, jakich jutro będę musiał udzielać. — Gówno musisz komukolwiek wyjaśniać. — Zakład? Fischetti wyszedł, Lindly zadzwonił do jednostek specjalnych i poprosił, by zespół antysnajperski został umieszczony na domach West Park. Poprosił też o skierowanie drugiej grupy gdzieś na Dziewięćdziesiątą Piątą Ulicę, w okolice Zakładu Pogrzebowego Vilella. Cyrus podjął decyzję. Nie chciał polować na Rykera podczas dnia. Chciał go mieć w nocy i chciał go widzieć przez skrzyżowane nitki swego celownika Mark Five. Wrócił do parku Riverside, wyciągnął karabin spomiędzy gałęzi wiecznie zielonego drzewa i pośpieszył z powrotem na Dziewięćdziesiątą Piątą Ulicę. Potrzebne mu było, i to zaraz, stanowisko strzeleckie lub ukrycie, z którego mógłby oddać strzał. Ta dzielnica mieszkalna składała się z trzy-do pięciokondygnacyjnych kamienic bez wind. Niektóre z nich, jak właśnie dom pogrzebowy, zostały przerobione z obłożonych piaskowcem biurowców. Cyrus nie przestawał się rozglądać. Ten teren nie wyglądał zbyt obiecująco. Zastanawiał się, czy Ryker już nie wyszedł z zakładu. Było niewielu przechodniów i nieduży ruch kołowy. Cy-rus pomyślał, czyby po prostu nie uklęknąć na rogu przecznicy, gdzie właśnie stał, i nie strzelić, jeśli Ryker się ukaże. Nagle rozwarły się drzwi zakładu pogrzebowego. Wysoka postać zrobiła kilka kroków po kamiennych schodach. Cy-rus wycofał się w cień bramy. Postać na schodach spojrzała w obie strony wzdłuż przecznicy. Rykerowi udało się wreszcie uwolnić od pogrążonej w smutku rodziny. Wyszedł z domu pogrzebowego i stał teraz na frontowych schodach. Popatrzył w obie strony wzdłuż bezludnej przecznicy. Wiedział, że aby się stąd wydostać, musi pójść na wschód lub na zachód do jednej z alej. Popatrzył na zegarek. Szósta piętnaście wieczorem. Cyrus rozpiął swój obszerny płaszcz, podrzucił do ramienia już złożony karabin i przez sekundę spoglądał przez lunetkę. Włożył karabin na powrót pod płaszcz. Nie miał wątpliwości, że twarz w lunetce należy do Joego Rykera. Znowu podniósł karabin i wycelował. Cel znajdował się o sto jardów i stał nieruchomo. To był łatwy strzał. Bardzo łatwy strzał. Po około godzinnym patrolowaniu na własną rękę Hayes wszedł do baru. Wsunął się do budki telefonicznej i zadzwonił do Hotelu Saskiego. Recepcjonista wywołał pokój Maureen Malloy i po kilku dzwonkach dziewczyna podniosła słuchawkę. — Halo, Maureen. Mówi… — Artie! — Na dźwięk jego głosu ogromnie się ucieszyła. — Taaa. — Nie wiedział, co powiedzieć. Wreszcie zdecydował, że lepiej będzie trzymać się w rozmowie spraw związanych z pracą… jego pracą, nie jej. — Słuchaj, czy Joe tam jest? — Nie, nie ma go. — Była rozczarowana. — Powiedział, że wróci, nim przyjdę do domu, i że mam zostawić klucz w recepcji. Kupiłam bourbona i jedzenie na kolację. Czy myślisz, że coś się wydarzyło…? — Nie. Posłuchaj, spotkamy się później. Jestem w mieście. Możemy później wypić we trójkę parę drinków. Jak za dawnych czasów. — Dobrze, kochanie. Jeśli wróci, powiem mu. — Tak jest. Powiedz mu, by nie ruszał się z miejsca, póki nie przyjdę. — Dobrze. — Wpadnę do ciebie później. Hayes rozłączył się i popatrzył na swój niebieski mundur. Był już prawie trzeźwy i nagle poczuł się bardzo głupio. Sam sobie nie potrafił wytłumaczyć, czemu włożył mundur i co chciał przez to udowodnić. Może miał nadzieję, że ujrzy go paru mundurowych policjantów. Niemniej nadal czuł się jak idiota. Powiedział sobie, że nie musi nikomu niczego udowadniać. Pomyślał, czyby nie wrócić do domu, a potem: cóż, u diabła, tak czy tak jestem tutaj. Nakręcił numer Zakładu Pogrzebowego Vilella.

Bardzo łatwy strzał. Powoli nacisnąć spust. Ryker nagle się odwrócił, jednym szybkim ruchem wspiął na schody i zniknął za ciężkimi dębowymi drzwiami. Przez parę sekund stał plecami do nich. Na czoło wystąpił mu pot. Nie ujrzał nic, nie usłyszał niczego, ale coś, to, co trzymało go przy życiu przez wszystkie owe lata, powiedziało mu, by wszedł za te drzwi i tam został. Zastanawiał się, czy nie zaczyna tracić odwagi, czy też może jego dodatkowy zmysł jest szczególnie wyczulony tego wieczoru. Zdecydował, że może odrobina jednego i drugiego. Po paru sekundach znów zwrócił się ku drzwiom. Ogarnęło go przewrotne, instynktowne uczucie. Było to tak, jak z człowiekiem cierpiącym na lęk wysokości i wychylającym się ponad krawędź przepaści albo lękającym się wody i ciągle wbiegającym w fale przyboju i wybiegającym z nich. Jak ktoś, kto odczuwa perwersyjną chęć rzucenia wyzwania i stawienia czoła swym fobiom. Ryker zaczął otwierać drzwi. Chciał skończyć z tą sprawą, raz i na zawsze. — Sierżancie Ryker. Sierżancie Ryker. — Co? — powiedział z dłonią na mosiężnej klamce. — Telefon. Posterunkowy Hayes — oznajmił Angelada. Ryker zawrócił i poszedł za właścicielem zakładu do jego gabinetu. Gdy podnosił słuchawkę do ucha, zauważył, że dłoń mu drży. Cyrus opuścił karabin i wcisnął się głębiej do bramy. — Sukinsyn. Przynajmniej wiemy, że nadal tam jest, Mikey. To nam daje trochę czasu na zajęcie pięknego stanowiska, prawda? Tak czy inaczej wiemy już na pewniaka, że nie ma tu w okolicy gliniarzy. Zastanawiam się, czemu tak szybko wszedł do środka. Czy uważasz, mój stary, że on potrafi wywąchać niebezpieczeństwo tak jak my? Cyrus wyszedł na chodnik i znowu się rozejrzał. W niektórych lepszych kamienicach byli dozorcy. Wszystkie wyglądały na zamieszkane. Popróbował paru klamek. Drzwi okazały się zamknięte. Wiedział, że może zaczekać, aż ktoś będzie wchodził lub wychodził z domu, ale to by zależało od zajęcia właściwej pozycji. Nowojorczycy to podejrzliwa banda. Gdyby nagle rzucił się przez jezdnię i wzdłuż przecznicy, by dotrzeć do otwierających się lub zamykających drzwi, zwróci na siebie uwagę. Gdybyż tylko w tej przecznicy znajdował się jakiś budynek publiczny… — Zakład pogrzebowy! Pasuje, jak cholera! Przytulił długi karabin do boku jedną ręką, drugą zaś wsadził do kieszeni z pistoletem. Przemknął przez ulicę i rozepchnął ramieniem ciężkie drzwi. Mały hol był pusty. Zakład pogrzebowy mieścił się w przebudowanym budynku, niegdyś prywatnym biurowcu. Schody wznosiły się tuż przed Cyrusem. Tabliczki z nazwiskami Quevedo i Jimenez wskazywały do góry. Cyrus nie wiedział, co te słowa oznaczają, ale to było bez znaczenia. Wbiegł po skrzypiących schodach, biorąc po trzy i cztery stopnie naraz. Na pierwszym piętrze zatrzymał się. Tu znajdowało się inne obszerne pomieszczenie. Paru pogrążonych w żałobie członków rodziny Quevedo stało i paliło w holu. Jeden z nich, mężczyzna w średnim wieku, niepewnie popatrzył na stojącego zabójcę. — Jimenez — powiedział wreszcie i wskazał palcem w górę. Cyrus uśmiechnął się i kiwnął głową. Ostatnie stopnie przebył powoli i tak nonszalancko, jak tylko to było możliwe. Na drugim piętrze natknął się na taką samą scenę. — Quevedo — powiedziała podstarzała kobieta, wskazując w dół. Cyrus przeszedł obok i skierował się ku schodom na dach. — Montoya? — zapytała kobieta, przyglądając się Cyrusowi. Cyrus już zakręcał po schodach. — Dach — oświadczył, uśmiechając się do żałobników, jakby miał tam jakiś interes do załatwienia. Miał. Podziękował swemu szczęściu, że na drugim piętrze nie było nikogo z personelu domu pogrzebowego i że ostatnią kondygnację stanowiły schody, a nie ukryta gdzieś drabina. Cyrus stał się ekspertem od nowojorskich dachów. Wszedł po schodach wolnym i zdecydowanym krokiem. Ryker siedział w biurze dyrektora zakładu pogrzebowego i zastanawiał się nad następnym

ruchem. Hayes nalegał, że się zjawi. Ryker był temu przeciwny, ale gdy się dowiedział, że prócz rewolweru służbowego Hayes ma przy sobie rugera magnum 357, wyraził zgodę. Postanowił przywołać taksówkę, gdy tylko pojawi się Hayes. Wyliczył, że przedostanie się do taksówki zabierze jemu! i Hayesowi mniej niż trzy sekundy, a taksówce mniej niż pięć sekund zakręcenie w West End Avenue. Jeśli Cyrus czeka, nie będzie mógł być pewien swej celności w tak krótkich odstępach czasu. Musiałby bowiem nieustannie patrzeć przez lunetkę, a Ryker nie przypuszczał, by morderca trzymał celownik tak długo włączony, ryzykując zniszczenie akumulatora. Siedział i czekał na Hayesa. Była szósta trzydzieści. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu Ryker stwierdził, że właśnie nakręca numer swej byłej żony w Chicago. Odpowiedział nie znany mu głos kobiecy: — Rezydencja pani Ryker. Na chwilę go zatkało. Czemu zachowała nazwisko, którego nigdy nie chciała? — Mówi pan Ryker. Czy jest Eleanor? — W tle słychać było głosy i muzykę. — Proszę czekać — odrzekła suchym tonem kobieta. Czekał, rozważając, czy się nie rozłączyć; był tego bliski, ale wytrzymał. „Halo, Ellie, mówi Joe. Kocham cię. Rzucam pracę i przyjeżdżam do Chicago. Tak?” To łatwo powiedzieć — pomyślał, ale właśnie tego powiedzieć jej nie mógł. Czekał, słuchając muzyki w tle. — Joe? — rozbrzmiał w słuchawce jej głos. — Czy stało się coś złego? — Nie. Co to za hałas? — Koktajle. Przyjedź. — Metro nie dochodzi tak7 daleko. — Więc co się dzieje? Mówisz przygnębionym głosem. — Jestem w zakładzie pogrzebowym. Raczej przygnębiające miejsce. — Gliniarz? — Tak. — Jeden z tych, których zastrzelił snajper? — Tak. — Śledzę to bardzo uważnie. — Ja też. — Joe, pewnego dnia zostaniesz zabity. — Wiem. Przez pewien czas milczeli oboje, wreszcie odezwała się Ellie. — Czy chcesz porozmawiać? — Nie. Chciałem tylko… — Usłyszeć mój głos? Powiedzieć cześć? Powiedzieć żegnaj? — Tak jest. — Nie daj się zabić. Na litość boską, nie daj się zabić… — Staram się, jak mogę. — Zadzwoń do mnie jutro do pracy… Nooo… Większość dnia będę poza biurem… zadzwoń do mnie… popatrzmy… Ryker uśmiechnął się. — Do widzenia, Ellie. Dziękuję. Zawahała się, a potem odpowiedziała: — Do widzenia, Joe. Ryker odłożył słuchawkę. Dyrektor zakładu bez przerwy przypominał sobie, by powiedzieć Rykerowi, że wcześniej szukał go tu inny anglo. Ale wieczorami w zakładzie biznes szedł tak gorączkowo, że wątpił, czy znajdzie na to czas. Cyrus klęczał za parapetem dachu i patrzył na kamienne schody prosto pod nim, w dole. Zastanawiał się, czy zdjąć lunetkę z karabinu. Ta odległość była zbyt mała, by efektywnie jej użyć. Obraz będzie zamazany, prócz tego miał pole widzenia ograniczone tylko do czternastu stopni. Ponieważ Ryker w chwili opuszczania zakładu znajdzie się co najwyżej o trzydzieści, może

czterdzieści stóp od niego, czternaście stopni oznaczało, że w lunetce obraz obejmie pięć lub sześć stóp. Na tak krótki dystans znacznie wygodniej po prostu odmontować celownik. Latarnie uliczne zapewnią dosyć niezbędnego światła. Z drugiej jednak strony Ryker będzie musiał pójść na wschód albo na zachód wzdłuż przecznicy. Jeśli zastrzeli go najdalej od zakładu pogrzebowego jak tylko się da, będzie miał o wiele lepsze możliwości ucieczki. Borykając się z tym problemem taktycznym, włączył celownik i zaczął przeglądać dla pewności pobliskie dachy i budynki. Patrząc w stronę West End Avenue dostrzegł coś, co zmroziło mu krew w żyłach bardziej, niż mógł tego dokonać lodowaty wiatr nadlatujący znad Hudsonu. Jego serce dosłownie stanęło na jedno uderzenie. Po drugiej stronie ulicy, na odległym o dwieście jardów dachu, znajdowało się dwóch ludzi z nieomylnie rozpoznawalnymi zarysami celowników lunetkowych, zamontowanych na długich karabinach. Cyrus rzucił się do ukrycia za parapetem i zaczął się trząść. Nagle znów znalazł się w dżungli. Pamiętał, jak śmiał się z drużyn antysnajperskich Armii Wietnamu Północnego, z ich przedhistorycznymi celownikami na podczerwień i szwedzkimi sztucerami myśliwskimi. Śmiał się, gdy zmiótł naraz cały ich trzyosobowy zespół. Biedne skurwysyny nawet go nie widziały. Wiedzieli tylko, że po kolei umierają. A potem pewnej nocy… ból, ciemność, szpital, Charlotte… wszystko to zalało go falą strachu i cierpienia. Odruchowo dotknął paskudnej blizny pod kapeluszem. Zatrząsł się i zaczął łkać. Łzy zamarzały mu na policzkach, z nosa zaczęło kapać. Leżąc na plecach i patrząc w gwiazdy poczuł, jak strach i upokorzenie zaczynają ustępować bardziej bliskiemu mu uczuciu: złości. — Czemu oni nam to robią, Mikey? Nie mają prawa używać takiego towaru. Gówno, myślą sobie, że są tak cholernie sprytni. Ten tutaj Ryker musi umrzeć, mój stary. Oni też muszą umrzeć, no nie? To nie będzie tak jak zeszłym razem. Myśmy ich pierwsi zobaczyli. Oni nas nie widzieli, no nie? Powoli ufność zaczęła mu wracać. Leżąc na dachu wiedział, że Ryker właśnie w tej chwili może iść ulicą. Hayes cicho wszedł do małego gabinetu, gdzie siedział Ryker czytając gazetę. — Co ty, u diabła, robisz w mundurze? — U diabła, nie wiem. — Hayes miał zakłopotaną minę. — Próbujesz zostać jakimś pieprzonym męczennikiem czy co? Albo nie odebrałeś garniturów z pralni? — Nie wiem. Po prostu czułem się jak… — Dupek. Daj mi bestię — zażądał, wyciągając rękę. Hayes rozpiął mundur i wydobył rugera magnum. Ryker wziął broń i wsadził sobie za pasek. — Zawołaj pieprzoną taksówkę, chcę spadać z tej dziury — powiedział. Hayes usiadł i wziął do ręki słuchawkę; Ryker wrócił do czytania. Gdy Hayes rozmawiał z dyspozytorem, sierżant spojrzał znad gazety. — Powiedz tym błaznom, że chcę mieć taksówkę bezpośrednio przed frontem zakładu pogrzebowego. Powiedz im, że mamy tu inwalidę czy coś w tym rodzaju. Gdy Hayes i Ryker czekali na taksówkę, Cyrus wstał niepewnie i wyjrzał za parapet. Ponieważ wiedział, gdzie strzelcy się znajdują, zdołał dostrzec ich na dachu po drugiej stronie ulicy nie używając lunetki. Zastanawiał się, czy nie ma ich tu więcej. Dwóch trzęsących się z zimna gliniarzy przeklinało dzień, w którym zgłosili się na ochotników do służby w jednostce antysnajperskiej. Spodziewali się długiej, zimnej nocy. — Do diabła, a ja się skarżyłem na upały w Wietnamie — powiedział jeden z nich. — Jesteś starym pierdołą — odparł młodszy gliniarz. — Ruszaj się, to twoja zużyta krew żywiej popłynie. Ja teraz będę skanować teren. Wiedzieli, że ludzie w mieszkaniu pod nimi muszą być już nieźle zniecierpliwieni z powodu tego całego hałasu, niemniej mieszkańcy wyglądali sympatycznie i być może, przy odrobinie szczęścia, dostaną później od nich choć trochę gorącej kawy. Na zmianę, po parę sekund, włączali

swe celowniki Starlight. U ich stóp szumiało małe radio nadawczo-odbiorcze. Cyrus rozważył to wszystko i zdecydował, że ci dwaj niedbali antysnajperzy nie mogli mierzyć się z żołnierzami regularnej armii północnowietnamskiej. Poczuł wstyd, że przed chwilą poddał się panice. Wytłumaczył sobie, że w pobliżu nie może być więcej gliniarzy, bo gdyby tak było, wzięliby go już godzinę temu. Starszy policjant przestał się gimnastykować i skanował teren przez celownik. Przesuwając karabin poziomym lukiem nagle się zatrzymał. Zamrugał i znów popatrzył, ale nie mógł uwierzyć własnym oczom. Patrzył prosto w lufę karabinu i lunetkę, odległe o mniej niż dwieście jardów. Cyrus wystrzelił dwukrotnie. Oba pociski trafiły stojącą postać w pierś, policjant był martwy, nim jego ciało padło na dach. Młodszy gapił się z niedowierzaniem, o sekundę dłużej niż powinien. Dwa pociski gwizdnęły koło jego ucha. Dał nura na dach głową naprzód. Szarpała nim niepewność: czy nadać wezwanie przez radio, czy też pomścić śmierć swego partnera, nim snajper ucieknie. Wreszcie chwycił karabin i przesunął się wzdłuż dachu w przeciwległy róg. Ostrożnie podniósł głowę i oparł karabin na parapecie. Młody antysnajper nie wiedział, gdzie jest Cyrus, ale starał się przypomnieć sobie, w którą stronę jego przyjaciel miał skierowany karabin, nim został zabity. Być może tam właśnie znajdował się morderca. Popatrzył przez lunetkę w kierunku domu pogrzebowego. Cyrus przesuwał karabin tam i z powrotem wzdłuż skraju przeciwległego dachu. Wiedział, że drugi gliniarz, jeśli jest coś wart, nie pojawi się tam, gdzie został trafiony pierwszy. Nagle ujrzał drugiego policjanta. W tym samym momencie gliniarz dostrzegł Cyrusa i próbował pewniej ustawić swoją drżącą broń. Jeden z pocisków Cyrusa przeleciał przez lunetkę Starlight policjanta i trafił go w prawe oko.-Gliniarz zachwiał się w biodrach do tyłu i wypuścił karabin. Powoli zaczął chylić się na bok, aż opadł łagodnie na dach. Cyrus trząsł się z podniecenia wywołanego zabijaniem. Trafił na niemal równego sobie przeciwnika i pobił go. W tej grze „niemal równy” oznaczało „martwy”. Uśmiechnął się na myśl o własnej przebiegłości. Czekał nieruchomo, by się przekonać, czy bezgłośna bitwa na broń palną spowoduje jakiekolwiek skutki. Czekał. Nic. W pięć minut później taksówka podjechała przed fasadę domu pogrzebowego i zatrąbiła. Ryker szybko otworzył drzwi i wyjrzał. — Co za dupek. Jest po drugiej stronie ulicy. Taksówka znajdowała się po południowej stronie jednokierunkowej ulicy. — Pierdolić to… ruszajmy się. Gdy dwaj mężczyźni szybko zaczęli przemierzać jezdnię, inny samochód skręcił w Dziewięćdziesiątą Piątą Ulicę i przejechał tuż przed nimi, wstrzymując ich na chwilę. Jeśli tu jest, to teraz nas zobaczył — pomyślał Ryker. Cyrus z niepokojem spojrzał w dół. Dwaj mężczyźni szli przez jezdnię do taksówki. Czy to był Ryker, czy nie? Czemu nie pomyślał o taksówce albo samochodzie? Cyrus popatrzył tępym wzrokiem na długi karabin z zamontowaną lunetką. Za blisko. O wiele za blisko. Podniósł karabin i włączył celownik. Za późno, by go odmontować. Hayes wściekle szarpał klamkę tylnych drzwiczek za kierowcą. Okna po tej stronie, zarówno przednie, jak tylne, były zamknięte. Taksiarz obejrzał się i surowo wskazał kciukiem w kierunku przeciwnej strony wozu. Ryker pociągnął Hayesa za rękę i zaczęli okrążać taksówkę. Nawet nie pomyślawszy Cyrus stanął wyprostowany i przyglądał się, jak dwaj mężczyźni próbują dostać się do taksówki. Miał już pewność, że człowiek po cywilnemu to Ryker. Podniósł karabin i zaczął gorączkowo obracać pokrętłami regulacji. Jego cele znajdowały się nie dalej niż piętnaście jardów. Pod tak ostrym kątem i na tak bliską odległość celowanie przysparzało problemów. Przy starym typie celownika musiałby celować bardzo nisko, by skompensować błędny środek przecięcia się nitek. W ten sposób strzał byłby trudniejszy niż na dwieście jardów. Ale w nowym typie dostosowanie załatwiał komputer, automatycznie wprowadzając kompensację.

Ryker otworzył drzwiczki i pociągnął Hayesa za ramię. Celuje do mnie — pomyślał Ryker. — Jest gotów mnie zabić. Obraz w lunetce Cyrusa był jasny jak słońce, biorąc pod uwagę jak blisko znajdował się celu. — Dwóch martwych sukinsynów to lepiej niż jeden — powiedział Cyrus, patrząc na Hayesa i biorąc głęboki oddech. Skrzyżowanie nitek oparło się na sercu Hayesa, Cyrus pociągnął za spust. Jeśli on tu jest, to w tej chwili ma nas już na muszce — pomyślał Ryker. — Od chwili gdy wyszliśmy z zakładu pogrzebowego, upłynęło co najmniej dziewięć sekund. Hayes znajdował się przed Rykerem, schylony, by wejść do taksówki. Ale podniósł głowę i obejrzał się na dom pogrzebowy. Podniósł wzrok na dach. Przypomniał coś sobie. Czy możemy w nocy to zobaczyć? Tak, możesz to zrobić, jeśli patrzysz dokładnie wzdłuż osi lunetki od strony snajpera… Innym sposobem jest spojrzenie wprost w rurkę od roboczego końca broni… Ale w tym momencie odkrycie to nie na wiele ci się przyda. Śmiech. To było bardzo zabawne — pomyślał. Z jakiej odległości można to zobaczyć? Istnieje coś, co nazywa się wizualną odległością bezpieczeństwa. Jest to odległość, z której można ujrzeć światło, patrząc na wprost. Ale jej nie pamiętam. Dowiemy się. Przynajmniej piętnaście jardów czy coś kolo tego — nagle przypomniał sobie Hayes. — Również na wprost można ujrzeć ogień wylotowy, pomimo tłumika ognia. Właśnie go ujrzał. Pocisk otarł się o dach taksówki, przebił Hayesowi gardło i strzaskał mu kręgosłup, lekko odchylając tor po uderzeniu w twardą kość. Częściowo przyhamowany pocisk przebił skraj prawego mięśnia piersiowego Rykera, pomiędzy ramieniem i klatką piersiową i utkwił w budynku za jego plecami. Obaj mężczyźni zwalili się do tyłu na chodnik. Ciało Hayesa przykryło jego partnera. Drgało spazmatycznie, bo mózg nie przestał wysyłać sygnałów wzdłuż poszarpanego i poprzerywanego mlecza pacierzowego. Ubrania obu policjantów zalewała bratnia krew. Gdy pocisk prześlizgnął się po dachu taksówki, kierowca usłyszał ten dźwięk. Podniósł wzrok znad komiksu, który oglądał, i zerknął przez ramię. Jego dwaj ewentualni pasażerowie zniknęli. Dupki — pomyślał. Ryker przysunął się bliżej taksówki, ciągle dźwigając na sobie ciało Hayesa. Najpierw z trudem wydobył magnum 357 zza paska, a potem spomiędzy ciała Hayesa i własnego. Gdy uwolnił rewolwer, uniósł go w kierunku domu pogrzebowego. Nie miał wątpliwości, skąd morderca strzelał, ale taksówka częściowo zasłaniała mu widok po drugiej stronie ulicy. Blokowała jednak także pole widzenia Cyrusa. Pomyślał, czyby nie oddać paru strzałów poprzez taksówkę, ale w jego ostatnim magazynku pozostało już tylko osiem naboi. Czekał, nie wiedząc, co począć. Taksówka odjechała. Ryker oddał trzy strzały, jeden po drugim w niebieskie światło. Ciężki ruger ostro skakał w jego słabnącej prawej dłoni. Pierwszy pocisk przeniósł. Drugi trafił w parapet i odłupał jego kawałek prosto w twarz Cyrusa. Trzeci uderzył w karabin. Broń wyleciała Cyrusowi z ręki, walnęła go w twarz i padła na parapet. Przez ułamek sekundy chwiała się tam, a potem spadła na chodnik w dole. Wylądowała prosto na celowniku, a gdy powietrze wpadło do roztrzaskanej rury próżniowej, rozległ się głośny huk. Ryker z wysiłkiem wyturlał się spod ciała martwego partnera i chwiejnym krokiem przeszedł ulicę. Przechodząc sięgnął po karabin, ale nie trafił nań dłonią. Przepchnął się przez wielkie dębowe drzwi wejściowe i ślizgiem przebył marmurową podłogę holu. W budynku zaroiło się od biegnących i krzyczących ludzi. Ryker przecisnął się przez grupę zgromadzoną na schodach i zaczął się wspinać. Na pierwszym i drugim piętrze zderzył się kolejno z szeregiem ludzi. Bez wahania wspiął się do góry na ostatnią kondygnację i przepchnął się przez drzwi na dach. Przetoczył się po dachu trzy czy cztery razy z rugerem w jednej ręce i berettą w drugiej, ale Cyrusa nie było. Teraz wstał i rozejrzał się. Budynki po obu stronach zakładu pogrzebowego miały po pięć

kondygnacji. Podbiegł do tylnego parapetu. Zobaczył, jak Cyrus przeskakuje płot i przebiega przez małe tylne podwórka przyległych domów, kierując się na zachód. Ryker, krwawiąc obficie, piorunem zbiegł po tylnych schodach przeciwpożarowych. W ramieniu mu pulsowało. Zaczął się zastanawiać, czy Cyrus ma broń krótką, ale biegł i przesadzał płoty, jakby go nie obchodziło, czy Cyrus jest czy nie jest uzbrojony. Gdy dotarł na koniec szeregu podwórek, drogę zagrodził mu wielki budynek narożny. Cyrus był gdzieś tutaj, zapędzony w pułapkę ostatniego podwórza. Ryker przykucnął w ciemnościach. Na lewo od niego gruchnęły dwa strzały. Nagle po drugiej stronie podwórza pojawiła się wąska smuga światła. Cyrus odstrzelił zamek tylnych drzwi. Hałasuje mocno, jak czterdziestka piątka — pomyślał Ryker. Detektyw poszedł prosto ku otwartym drzwiom. Przebiegł przez mały hol i otwarte drzwi frontowe. Stanął na ganku i popatrzył w górę i w dół ulicy. Cyrus oddalał się szybkim krokiem na wschód Dziewięćdziesiątą Piątą Ulicą z powrotem w stronę domu pogrzebowego. Ryker przez krótką chwilę patrzył za nim. Cyrus szedł w odległości mniejszej niż sto jardów po drugiej stronie ulicy. Ale był poza zasięgiem broni. Ryker zszedł frontowymi schodami kamienicy i bez pośpiechu udał się za nim. Był słaby i bez tchu. Przy ciele Arthura Hayesa zgromadził się tłum. Cyrus obszedł zgromadzonych i przeciął jezdnię. Wówczas ujrzał Rykera. Morderca zatrzymał się przed frontem domu pogrzebowego i zaczął się rozglądać. Sierżant wiedział, że Cyrus szuka karabinu. Zajebany maniak — pomyślał Ryker, przyśpieszając kroku. Cyrus jeszcze szukał, gdy Ryker przybliżył się do niego na siedemdziesiąt pięć jardów, ale nagle zrobił zwrot i znów poszedł na wschód. Na ulicy znajdowało się teraz pełno ludzi i policjant nie mógł ryzykować strzału. Cyrus wiedział o tym i nie śpieszył się. Był wyczerpany, oddychał ciężko. Przechodząc koło miejsca, gdzie upadł karabin, Ryker stwierdził, że go już nie ma. Ktoś musiał zabrać. Rzucił okiem na tłum otaczający ciało jego martwego partnera, próbując nie myśleć o śmierci Arthura Hayesa. Myślenie o tym w tej chwili nic by nie pomogło. Obaj mężczyźni kontynuowali marsz na wschód wzdłuż Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy. Żaden z nich nie miał dość sił, by pobiec; obaj wiedzieli, że jeśli utrzymają dystans stu jardów, nie będzie strzelaniny. Dla obu problemem była amunicja. Ryker niepokoił się, czy Cyrus nie spróbuje wedrzeć się siłą do przejeżdżającego samochodu lub wziąć zakładnika. Gdyby wykonał jakiś ruch, który mógłby to sugerować, Ryker zebrałby wszystkie siły do ostatniego sprintu, skracającego odległość między nimi. Nie obchodziło go, kogo Cyrus weźmie na zakładnika. W tę grę nie miał zamiaru dzisiaj się bawić i miał nadzieję, że Cyrus o tym wie. Nagle noc wypełniły dźwięki syren. Ryker miał nadzieję, że Cyrus opuści przecznicę, nim odetnie go kordon policyjny. Idąc przed siebie, obaj mężczyźni oceniali sytuację. Sierżant wiedział, że czterdziestka piątka Cyrusa to dobra broń na krótki dystans, ale jej wadą jest niewielki zasięg maksymalny, który wynosi tylko pięćdziesiąt jardów. Jego broń była dobra na sześćdziesiąt do siedemdziesięciu jardów. Zrozumiał, że ma zdecydowaną przewagę, choć pozostały mu tylko trzy naboje. Berettę Ryker zlekceważył. Co najwyżej nadawała się do zrobienia huku, choć i tego nie robiła zbyt dobrze. Zastanawiał się, ile amunicji pozostało Cyrusowi. Gdy zbliżali się do końca Dziewięćdziesiątej Piątej Ulicy przy Zachodnim Central Parku, Ryker nagle zdał sobie sprawę, że Cyrus skieruje się właśnie tam, jeśli tylko zdoła. Musiał za wszelką cenę trzymać mordercę w polu widzenia i z dala od parku. Stan Rykera się pogorszył. Pocisk przebił mu pierś czysto, nie zahaczając o żebra, ale ból rozpraszał uwagę detektywa. Co gorsza, ręka mu powoli sztywniała. Czuł, że jego uchwyt na rugerze słabnie. Przy Osiemdziesiątej Siódmej Ulicy dwóch pieszych policjantów skręciło z bocznej uliczki do Zachodniego Central Parku. Skierowali się na północ, w stronę Cyrusa i byli oddaleni mniej niż o pięćdziesiąt jardów. Morderca zakręcił w miejscu i poszukał wzrokiem Rykera. Wiedział, że znalazł się w pułapce. Popatrzył na detektywa, a potem z powrotem na policjantów, już

zbliżających się do niego. Zaczął wyciągać broń z kieszeni. Znowu popatrzył na Rykera, zastanawiając się, jak najskuteczniej może stawić opór. I wtedy ujrzał coś takiego, że przebiegły go zimne ciarki wzdłuż kręgosłupa. Ryker energicznie kręcił przecząco głową i zrobił ruch ręką. Cyrus odruchowo posłuchał. Wepchnął broń głębiej do kieszeni i wszedł do przedsionka kamienicy. Dwaj patrolujący policjanci obrzucili go przelotnym spojrzeniem i minęli. Cyrus wiedział, a ta świadomość spowodowała, że włosy zjeżyły mu się na głowie: teraz już tylko on albo Ryker. Obaj mężczyźni szli dalej. Cyrus nie miał wątpliwości, że gdyby trzeba było, będą tak maszerować całe dnie, póki jeden z nich nie padnie z wyczerpania. Gdy dotarli do mostu Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy, Cyrus skręcił na ścieżkę dla pieszych. Ryker poszedł za nim. Mniej więcej w połowie długości mostu, nad Welfare Island, pośrodku East River, ścieżka się skończyła. Ryker i Cyrus stanęli twarzą w twarz w odległości siedemdziesięciu pięciu jardów. Był to klasyczny pat. Obaj wyciągnęli rewolwery. Żaden nie strzelił. Stali tak przez całą długą minutę. — Nie powiedziałeś mi, że to się kończy! — krzyknął Cyrus. — Nie pytałeś. — Myślę, że jeden z nas musi wykonać ruch. Ryker nie odpowiedział i dalej stali twarzami do siebie. Była prawie dziewiąta wieczór, wiatr siekł przez stalowe belkowanie, a temperatura zbliżała się do zera. Detektyw zapalił cygaro. Cyrus wpatrywał się w niego. Gdy ujrzał, że za plecami Rykera zbliża się wóz policyjny, wrzasnął: — Policja! — Obaj przypadli do ziemi. Sierżant zrobił to samo, gdy radiowóz zbliżył się z przeciwnej strony. Wiatr był coraz silniejszy. Ponad jego świstem rozległ się krzyk Cyrusa: — No więc, co według ciebie powinienem zrobić? — Zamarznąć na śmierć, skurwielu ponury. — To paskudny sposób na daleką podróż. — To skacz. — Jeszcze gorszy. Stali i czekali. Sierżant wiedział, że w końcu Cyrus wyskoczy na jezdnię i będzie próbował uczepić się końca któregoś z przejeżdżających pojazdów. Widział, że Cyrus śledzi wzrokiem wolniej posuwające się ciężarówki. Ryker wiedział też, że czas manewru musi być perfekcyjnie wyliczony. Jeśli Cyrus chybi celu i upadnie, Ryker w ciągu sekundy znajdzie się nad nim i strzeli. Detektyw stał na rozstawionych nogach. Jedną ręką trzymał rugera, drugą miał w kieszeni. Żaden mięsień mu nie drgnął. Cyrus zaczynał dławić się własnym śluzem z nosa, wokół jego łzawiących oczu tworzył się lód. Już nie czuł stóp, dłonie zaczęły mu dygotać. Za plecami Ryker usłyszał hałas zmieniającego biegi wielkiego ciągnika z naczepą. Zdawał sobie sprawę, że wóz jedzie z szybkością nie większą niż trzydzieści mil na godzinę i zbliża się do najwyższego punktu mostu, gdzie stoi Cyrus. Gdy ciągnik zrównał się z Rykerem, Cyrus próbował przybrać niedbałą minę. Ryker uśmiechnął się na widok marnego aktorstwa. Morderca był sprężony do skoku i każdy mógłby to zauważyć. Wóz zrównał się z Cyrusem, a sierżant pomachał mu ręką na pożegnanie. Tamten speszył się, gdyż zrozumiał, że Ryker przejrzał jego plan. Zrobił falstart i prawie rozminął się z tylnym zderzakiem. Kierowca niczego nie zauważył. Za ciężarówką jechał stary pontiac z podstarzałą parą w środku. Wydawało się, że szybkość ciężarówki bardzo im odpowiada, więc nie próbowali jej wyminąć. Możliwe też, że uwięźli za nią, widząc, jak po zewnętrznym pasie przemykają pędem inne wozy. Ryker pobiegł za samochodem, skoczył i wylądował na jego bagażniku. Kierowca odruchowo nacisnął hamulec. Ryker, spodziewając się tego, trzymał się mocno. Wyciągnął wielkiego rugera i machnięciem kazał kierowcy przyśpieszyć. Przerażony mężczyzna usłuchał. Dostrzegł Cyrusa i zrozumiał, że jest to pogoń. Nie wiedział tylko, kto tu jest dobrym, a kto złym typkiem, ale znajdujący się bliżej facet z rewolwerem zdecydowanie wyglądał na szefa. Pojechał więc za ciężarówką, przyśpieszającą coraz

bardziej na nachylonych w dół przęsłach. Instynktownie utrzymywał dystans. Za każdym razem, gdy odległość robiła się zbyt duża, Ryker stukał w tylne okienko rewolwerem. W końcu mężczyzna zrozumiał, co się święci. Ryker widział, jak Cyrus próbuje wyciągnąć rewolwer. Jeśli wsadzi kilka kulek w pontiaca, kierowca wpadnie w panikę i naciśnie hamulec albo skręci. Patrzył przed siebie z niepokojem, ale wyglądało, że Cyrus zbyt niepewnie trzyma się ciężarówki, by strzelać. Detektyw zastanowił się, czy nie strzelić samemu, ale odległość wynosiła znacznie ponad sto jardów, a kierowca pontiaca, gdy usłyszy strzały, z pewnością straci głowę. Jeszcze kilka sekund i będą już poza mostem. Na rozjeździe Cyrus puścił się ciężarówki i potoczył na bok. W chwili gdy wstawał na nogi, zrozumiał, że popełnił błąd. Wóz, na którym jechał Ryker, był odległy o mniej niż pięćdziesiąt jardów i szybko się zbliżał. Cyrus zrobił w tył zwrot i pobiegł. Ryker próbował wycelować, ale na podskakującym samochodzie nie mógł dobrze uchwycić równowagi. Ulica pełna była wybojów. Zsunął się z bagażnika, potoczył na bok, wstał i pobiegł. Gdy odległość stała się do przyjęcia dla obu stron, zaczęli iść spokojnym krokiem. Cyrus wiedział, że zamiarem Rykera jest zagonić go na śmierć. W chwili wściekłości pomyślał nawet, by poddać się pierwszemu posterunkowemu, na jakiego się natknie. Był wyczerpany i zmarznięty do utraty zmysłów. Obaj mężczyźni rozejrzeli się w nowym otoczeniu. Most zaprowadził ich do Long Island City w dzielnicy Queens. Teren ten niegdyś był uprzemysłowiony, ale podobnie jak East Village został w swoisty sposób uszlachetniony. Stare piętrowe budynki rozebrano aż do ich stalowych konstrukcji i przekształcono w lokale dla artystów, małych agencji reklamowych oraz nowo zakładanych biznesów, których właściciele nie mogli sobie pozwolić na czynsze Manhattanu. Choć już paru odważnych wprowadziło się do mieszkalnych poddaszy, ulice pozostawały bezludne. Ryker wiedział, że Cyrus szarpie się między decyzją ucieczki a zastrzeleniem go. Ale czegokolwiek spróbuje, musi zrobić to szybko. — Hej, Henry! Czy wiesz, czemu stłukłem twoją siostrę? Nie było odpowiedzi. — Bo mi fatalnie ciągnęła druta! — wrzasnął Ryker. Bez odpowiedzi. — To jej małe dziecko wygląda kubek w kubek jak ty, Henry. Poużywałeś sobie swej siostrzyczki, prawda? Bez odpowiedzi. — Twoja przyjaciółka, ta pielęgniarka, Charlotte, twierdzi, że jesteś pierdolonym pedałem, Henry. Powiedziała, że rżniesz najgorzej w całej Kalifornii. Cyrus odwrócił się i stanął twarzą do Rykera. Ten nie przestał iść. Siedemdziesiąt pięć jardów. Obaj mężczyźni równocześnie wyciągnęli broń i strzelili. Na tę odległość rewolwer z długą lufą Rykera był lepszy. Pocisk Cyrusa z czterdziestki piątki poszedł bokiem, natomiast ten kalibru 357 Rykera trafił Cyrusa w mięsień trój-głowy u szczytu prawego barku, tuż obok szyi. Uderzenie pocisku spowodowało, że Cyrus zachwiał się do tyłu; sierżant wystrzelił dwukrotnie w biegu i chybił. Cyrus wystrzelił, a Ryker padł na ziemię. Cyrus z wysiłkiem wstał i rzucił się do ucieczki. Ryker wyciągnął berettę i posłał za nim dwa pociski, ale Cyrus podskakiwał i biegł zygzakiem. Sierżant wstał i zaczął go gonić tak szybko, jak mógł, trzymając w jednej dłoni berettę, a w drugiej pustego rugera. — Jesteś pieprzonym świrem, Henry. Jesteś wariatem. Zabij się sam, Henry. Jesteś zbyt szalony, by żyć. Obaj mężczyźni byli bliscy omdlenia. Rana Rykera zasklepiła się, Cyrusa była świeża i gdy biegł, z otwartego ramienia miarowo tryskały strugi krwi. Rana Rykera znów otworzyła się pod wpływem wysiłku i zaczęła krwawić. Kroki biegnących mężczyzn odbijały się echem od ścian dwóch potężnych budynków fabrycznych,

oczekujących renowacji. Obaj byli bliscy szoku, aż wreszcie Cyrus padł na ręce i kolana i zaczął dyszeć bez tchu. Ogarnęły go nudności. Z jego wykrzywionych ust polała się żółć

i soki żołądkowe. Ryker zrobił jeszcze parę kroków i upadł. Obaj zaczęli ciężko pełznąć po twardym gruncie przez zmarznięte psie odchody i potłuczone szkło. Po paru jardach Ryker chwiejnie wstał i zaczął iść. Cyrus na pół zataczał się, na pół pełzł, by utrzymać dystans. Zauważył schody prowadzące w górę starego budynku fabrycznego i potykając się podążył w tamtą stronę. Usiadł na dolnym schodku i zaczął wciągać się w górę, trzymając colta wycelowanego w oddalonego o mniej więcej osiemdziesiąt jardów Rykera. Detektyw skulił się za jakąś ciężarówką i chwytał powietrze. Budynki fabryk zostały wzniesione w kształcie podkowy okalającej podwórze dla ciężarówek; wszystkie były zaopatrzone w przeciwpożarowe lub zwykłe schody, prowadzące na dachy. Odstępy pomiędzy budynkami wynosiły około pięciu do dziesięciu stóp. Ryker potykając się podbiegł do najbliższego z nich i zaczął wspinać się po schodach przeciwpożarowych na wznoszący się o czterdzieści stóp wyżej dach. Cyrus zauważył go i zaczął poruszać się szybciej. Obaj dotarli do dachów i zwalili się na parapety. Obaj leżeli oddychając ciężko przez parę minut. Rykera oddzielały od Cyrusa dwa budynki. Detektyw zastanawiał się, czy da radę przeskoczyć z dachu na dach. Leżąc na plecach uśmiechnął się i wrzasnął: — Cyrus! Bez odpowiedzi. — Ty mineciarzu. Będziesz ssał koniec mego magnum, nim wstanie słońce. — Słowa odbijały się echem wśród cichych domów. Ryker wstał i popatrzył w stronę budynku, na który wspiął się morderca. Na dachach rósł cały las szybów wentylacyjnych, świetlików i nadbudówek schodów. Ryker oparł się o parapet. — I gdzie teraz twoja wielka strzelba, dupku?! — krzyknął. Cisza. A potem: — Odejdź. Ryker śmiał się długo i głośno. Po plecach mordercy przebiegły ciarki. — Czy tylko na tyle cię stać, Henry?! — wrzasnął Ryker. — Ty siostrojebco! Przyjdź i załatw mnie! Cyrus nie lubił przeklinania i nie wierzył własnym uszom, słysząc, co tamten mówi. — Więc tyle tylko potrafisz: kląć? A luniesz walczyć, wielki, miastowy chłopcze? Przyjdź i załatw mnie, jeśliś taki twardy. — Zawiążę ci twego chorego kutasa wokół uszu, gdy cię dostanę. Bez odpowiedzi. Rykerowi znudziła się zabawa. Przynajmniej wiedział, że Cyrus nadal tu jest, a wątpił, czy morderca po niego przyjdzie. Sierżant przeszedł, jakby był żywym trupem, na środek dachu, odwrócił się, zaczerpnął głęboko powietrza i pobiegł. Lewą stopą odbił się od szczytu parapetu i poleciał do przodu. Już w chwili gdy odpychał się od parapetu wiedział, że nie da rady. Wyciągnął obie ręce, by chwycić się przeciwległego budynku. Prawą zahaczył o ceglany parapet. Z jego rany znów zaczęła tryskać krew. Z wysiłkiem wdrapał się na górę ponad parapetem, a potem zwalił do wielkiej kałuży marznącej wody. Sprawdził broń i chwiejnie wstał. Potykając się dotarł do przeciwległej strony dachu i wyjrzał stamtąd na ostatni budynek dzielący go od Cyrusa. Ten był znacznie bliżej. Nie ryzykował trafienia w wysoki parapet skokiem z rozbiegu, lecz stanął na szczycie swego parapetu i skoczył z miejsca. Sztywne nogi niemal się pod nim ugięły. Znów uderzył w przeciwległą ścianę, nie osiągnąwszy w pełni celu i musiał wisieć na parapecie tak długo, aż zebrał dość sił, by podciągnąć się w górę. Ostatecznym wysiłkiem przetoczył się przez parapet i padł na dach. Leżąc na plecach podniósł rugera, który wypadł mu z kieszeni. Zastanawiał się, jakim sposobem dokona ostatniego skoku. Nie musiał się jednak tym martwić, ponieważ stał nad nim, uśmiechnięty od ucha do ucha, Henry Cyrus. Kopnięciem wytrącił Rykerowi rugera z dłoni i wycelował swą czterdziestkę piątkę w głowę policjanta. — Dlaczego mówiłeś takie rzeczy o mojej siostrze i Charlotte? — Po prostu próbowałem być miły — odrzekł Ryker.

— Myślisz, że jesteś zabawny…? Ryker skręcił korpus i wystrzelił trzykrotnie przez kieszeń z beretty, prosto w prawą goleń Cyrusa. Snajper wrzasnął i przewrócił się, gdy noga załamała się pod nim. W jednej sekundzie Ryker znalazł się na nim. Wyrwał colta z dłoni mordercy i wolno, metodycznie, ponieważ już mu się nie śpieszyło, zaczął walić Cyrusa ciężką kolbą rewolweru w usta. Gdy wreszcie uznał, że wybił mu już wszystkie zęby, przewrócił go na plecy i wsadził palce do pełnego krwi przełyku. Cyrus wykrztusił połamane zęby, krew i śluz. — Nie chcielibyśmy, abyś zadławił się na śmierć, Henry. Ktoś mógłby mnie oskarżyć o stosowanie przemocy na służbie, prawda? Ryker zatrzasnął jedną bransoletę kajdanek na prawym nadgarstku Cyrusa i przez zamarznięty dach przeciągnął go do rury z przewodami elektrycznymi. Przymocował kajdanki do rury i zrewidował półprzytomnego mordercę. Opróżnił jego kieszenie i przełożył ich zawartość do własnych. Potem wyczerpany policjant odciął kawał materiału z płaszcza mordercy jego własnym komandoskim nożem i zawiązał opaskę zaciskającą na prawej nodze Cyrusa pod kolanem. Znów przewrócił go na plecy. — Nigdy nie pozwalałem, by w mojej obecności więzień wykrwawił się na śmierć, chyba że sam tego chciałem. I co o tym powiesz? Myślałeś, że się tobą nie zaopiekuję, prawda? Cyrus jęknął i wydmuchnął na spuchnięte wargi parę krwawych baniek. — Odezwij się, Henry. Nie mów półgębkiem. Jeśli masz coś do powiedzenia, no to powiedz. Morderca dławił się własną krwią. Ryker posadził go i zgięty mężczyzna zaczął wypluwać sobie na podbródek krwawe strzępy dziąseł i krzepnącą krew. Ryker znów go puścił. Cyrus podniósł na niego zamglony wzrok. Sierżant powlókł się do zamarzniętej kałuży, rozbił lód i napił się wody. Zebrał w dłonie trochę wody z lodem, wrócił do Cyrusa i natarł mu twarz. Potem oparł się o wywietrznik i zapalił cygaro. — Słyszysz mnie, Henry? Jęk. — Dobrze, posłuchaj. Zrobiłeś poprzednio parę paskudnych błędów, chłopcze. Domyślam się, że wiesz, jakie one były, i nie chcę ci ich wytykać czy coś podobnego… A jaki był twój największy błąd? Stłumione jęki. — Nie słyszę cię. Tak czy inaczej wsadziłem ci tam parę pocisków z tej małej beretty. Teraz już wiesz, że to nie był ruger. Ale nie wiedziałeś o tym, gdy miałeś mnie w ręku. Jak to się stało? — Zaoaaem. — Co? Zaooaem? — Zapomaaeem. — Zapomniałeś? Gówno prawda. Po prostu byłeś zbyt przerażony, by wykorzystać sytuację. Wyszedłeś z wprawy, Henry. Za długo w wariatkowie. — Zapomaaeem. — Nawet jeśli zapomaaeeś, to poważny błąd. Taki błąd w rzeczywistej sytuacji mógłby kosztować cię życie. Czy nie uczono cię tego w armii? Nas uczono tego w Akademii Policyjnej. Wstyd. Kolejne jęki. Ryker wstał z trudem i podszedł do Cyrusa. — Dziś w nocy zabiłeś mojego partnera. Jak myślisz, co powinienem z tym zrobić? Jęk. Ryker całym swym ciężarem opuścił obcas na jądra Cyrusa. Cyrus zemdlał. Ryker otrzeźwił go lodowatą wodą. Odszedł, wziął swego rugera, a potem wrócił do Cyrusa. Popatrzył z góry na złamane, krwawiące ciało. W dali jarzył się na tle nieba zarys Nowego Jorku. Po paru minutach

policjant schował oba rewolwery do kieszeni. — No cóż, bądź spokojny. Doprawdy muszę już odejść. — Wolnym krokiem skierował się ku schodom przeciwpożarowym. Cyrus głośno jęknął. — Zaeejmiee. Ryker zaczął schodzić schodami. Obejrzał się ponad skrajem parapetu. — Zastrzelić cię? — Zaeejmiee. Pjoosę. — Henry, jestem stróżem prawa. Nie mogę tego zrobić aresztowanemu. Cyrus słabo, żałośnić zawył. Ryker uśmiechnął się do niego i powiedział: — Zamarznij na śmierć, skurwielu.

Nelson DeMille Popularny współczesny pisarz amerykański. Urodził się w 1943 roku w Nowym Jorku. W latach sześćdziesiątych służył w Wietnamie, początkowo w wywiadzie wojskowym, potem w piechocie w stopniu porucznika; otrzymał szereg odznaczeń wojskowych za męstwo. Po powrocie do kraju pracował jako korespondent Law Officer Magazine, studiował nauki polityczne i historię, a w wolnych chwilach próbował pisać. Pod pseudonimem Jack Cannon opublikował cykl sześciu krótkich powieści, których bohaterem jest niekonwencjonalny nowojorski detektyw, sierżant Joe Ryker. Sławę przyniosła DeMille’owi pierwsza książka wydana pod własnym nazwiskiem — „Nad rzekami Babilonu” (1978). Od tego czasu ukazało się siedem kolejnych tytułów, m.in. „Katedra” (1981), „Szkoła Wdzięku” (1988), „Złote Wybrzeże” (1990) (porównywane do „Ojca chrzestnego” Maria Puzo i „Wielkiego Gatsbyego” F. Scotta Fitzgeralda), „Córka generała” (1992) i ostatnia — „Spencerville” (1994). Popularność pisarza na świecie systematycznie rośnie, jego powieści zajmują wysokie miejsca na prestiżowych listach bestsellerów jak np. cotygodniowej liście New York Timesa. Niedawno wytwórnie Universal i Paramount zakupiły prawa filmowe do czterech ostatnich książek za sumy przekraczające pół miliona dolarów od tytułu. Dorobek literacki DeMille’a to świetnie skonstruowane, trzymające w napięciu thrillery i powieści sensacyjno-obyczajowe, wyróżniające się błyskotliwymi dialogami i niezwykle celnym, ironicznym humorem. Autor jest doskonałym psychologiem i obserwatorem życia społecznego, co, oprócz stale powiększającego się grona czytelników, przynosi mu także entuzjastyczne opinie krytyków. Nelson DeMille wraz z drugą żoną Ginny mieszka w Garden City w pobliżu Nowego Jorku.