O\'Brien Judith - Rapsodia

SAVE OFFLINE

Edited by Foxit PDF Editor Copyright (c) by Foxit Software Company, 2004 For Evaluation Only.

Judith O'Brien rapsodia

Rozdział 1

L

iz McShane szybko zbiegła po schodach do metra. Podbródek dziewczyny świadczył o zdecydowaniu, jego stanowczą linię nieco łagodziły jasne, gęste falujące włosy. Jak przystało na doświadczoną mieszkankę Nowego Jor­ ku mocno przyciskała do boku wiszącą na ramieniu torbę. Nie mogła uwierzyć, że znów ją to spotkało. Oto ona, mało znaczący redaktor w jeszcze mniej znaczącym pi­ śmie, ucieka z kolejnej katastrofalnej randki w ciemno. A matka ją ostrzegała! - Wyjdź za kolegę ze studiów. Tam są najodpowiedniej­ si mężczyźni. Więc na ostatnim roku Liz zaręczyła się z miłym chłop­ cem, który świetnie grał w futbol, ale okropnie się jąkał. Zerwała zaręczyny zaraz po dyplomie i w ciągu ostatnich siedmiu lat była na setkach randek w ciemno. Może matka miała rację, może rzeczywiście wszyscy po­ rządni chłopcy zostali już na studiach sprzątnięci przez in­ ne dziewczyny. Cóż, jeśli to prawda, to niewątpliwie ci faj­ ni faceci nie trafili na uczelnię. I choć w Nowym Jorku przeżyła kilka wspaniałych randek, jakoś nic z nich nie wyszło. Zdawała sobie sprawę, że wina leży częściowo po jej stronie. Może dziewczyny ze Środkowego Zachodu nie mają czego szukać w Nowym Jorku. Może powinna była zostać w Illinois i zamieszkać z matką. Chicago jest dla l u d i t h O'Brien Rapsodia

8

większości ludzi wystarczająco wielkim miastem. Mogła tam zrobić karierę, mieszkając z mamą i dojeżdżając co­ dziennie do pracy kolejką podmiejską z leżącego na obrzeżu metropolii osiedla. Chicago znała jak własną kieszeń. I choć kochała to mia­ sto, od lśniących drapaczy chmur poczynając, a na bruko­ wanych uliczkach starego miasta kończąc, uważała, że jest pozbawione wdzięku i romantyzmu. Nie ciągnęło ją do Nowego Jorku. Czytała o tamtejszych bistrach i kawia­ renkach, o Greenwich Village i Park Avenue. Marzyła o tym, by na każdym kroku spotykać wspaniałych ekscentryków, fantastycznych intelektualistów, artystów i myśli­ cieli. Miała niewzruszoną wiarę słodkiej idiotki i opty­ mizm promieniejącej szczęściem turystki. Nie było w niej nawet za grosz nieufności ludzi ze Środkowego Zachodu w stosunku do mieszkańców Wschodniego Wybrzeża ani śladu kompleksów dziewczyny z małego miasteczka. Chciała zawojować wielką metropolię, chciała być z siebie dumna i chciała, by matka była z niej dumna. A potem mama zmarła i wszystko straciło sens. Kiedy Liz patrzyła, jak z matki uchodzi życie, jej własne, raczku­ jące dopiero sukcesy przestały ją cieszyć. Potem spakowa­ ła rzeczy mamy i wróciła do Nowego Jorku nie dlatego, że chciała, tylko dlatego, że nie miała właściwie dokąd pójść. Należała do miliona nowojorczyków, którzy ciągle planu­ ją wyniesienie się z tego miasta molocha, ale jakoś nigdy nie mogą się na to zdobyć. Nigdy w życiu nie przeżyła naprawdę wspaniałego ro­ mansu, choć kilkakrotnie wydawało jej się, że jest on w zasięgu ręki. Jak z tym redaktorem wiadomości z tele­ wizji. Byli na kilku randkach, wliczając w to spotkanie na niedzielnym lanczu i następujące po nim popołudnie w Metropolital Museum of Art. Jakimś cudem mieli takie samo poczucie humoru, takie same gusta literackie, na­ wet wspólne zainteresowania sztuką. Ominęli dział ma­ larstwa współczesnego i ruszyli wprost do francuskich impresjonistów. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Ten dzień nadal był żywy w pamięci Liz. Kiedy zwiedza­ li muzeum, zaczął padać śnieg i po wyjściu zobaczyli, że Central Park pokrywa kilkucentymetrowa warstwa bia­ łego puchu. Ramię przy ramieniu ruszyli Piątą Aleją, zaśmiewając się z fragmentów starych programów telewi­ zyjnych. Znaleźli przytulną kafejkę i siedząc przy płoną­ cym w kominku ogniu, sączyli kawę po irlandzku. Wziął ją za rękę i zwierzył się, że następnego dnia ma być prezen­ terem południowego wydania wiadomości. Liz wiedziała już, że to szczyt jego marzeń, więc wznieśli toast za jego sukces kolejną filiżanką irlandzkiej kawy. Potem odprowadził ją do domu. Oboje byli szczęśliwi i pełni nadziei. I wtedy Liz, pod wpływem nagłego impul­ su, rzuciła mu śnieżkę w twarz. Nie spodziewał się ataku, więc śnieżna kula wylądowała na jego górnej wardze. Liz roześmiała się, podbiegła i delikatnie odsunęła jego dłoń od twarzy. Jeszcze dziś przeszywał ją dreszcz na wspomnienie krwi. W śnieżce musiał się chyba znaleźć kawałek lodu. Następnego dnia widziała go ostatni raz w życiu w telewi­ zji, kiedy z wyraźnym trudem czytał wiadomości w połu­ dniowym wydaniu dziennika. Nawet staranny makijaż nie ukrył opuchniętej górnej wargi, a na domiar złego seplenił z bólu, podając informacje najpierw międzynarodowe, potem krajowe, wreszcie lokalne. Najgorszy moment na­ stąpił, gdy uśmiechnął się, witając się z prezenterem pogody. Uśmiech rozciągnął jedynie połowę ust, druga połowa tylko bardziej nabrzmiała. Ostatnio do Liz dotarła informacja, że przeprowadził się do Dallas. Pomyślała po­ nuro, że tam nie zagrażają mu kule śnieżne. Były i inne randki, kilka nawet obiecujących. I dokąd ją to zaprowadziło? Do stacji metra w sobotnią noc. Oto gdzie. Bileter zbaraniał. Rzadko się zdarzało, by o tej porze do metra wchodziła samotna kobieta. A już w żadnym wy­ padku nie taka jak ta. Kiedy kupowała bilet za dolara i dwadzieścia pięć centów, pomyślał, że wygląda, jakby l u d i t h O'Brien Rapsodia

9

10

zeszła na ziemię wprost z ekranu kina. Była wysoka i smu­ kła, ubrana w doskonale skrojony lniany żakiet, bluzkę wykończoną pod szyją koronką i modne wytarte dżinsy. Poruszała się z niedbałą elegancją i robiła wrażenie świe­ żej jak wiosenny wiatr. Twarz dziewczyny była niemal piękna. Miała promienną skórę, błyszczące zielone oczy i mały dołeczek w prawym kąciku ust, który uwydatniał się przy uśmiechu, jak w chwili gdy dziękowała mu za bilet. - Proszę uważać - poradził jej bileter i sam osłupiał, bo pierwszy raz w życiu zdarzyło mu się odezwać do pasażera. - Dziękuję. Dam sobie radę. - Dziewczyna obdarzyła go kolejnym uśmiechem. Na pewno, pomyślał, śledząc ją wzrokiem, kiedy wsu­ wała bilet do kasownika i szła w stronę wejścia F. Po chwi­ li wrócił do lektury gazety. Liz zeszła po schodach na peron. Zapach uryny z każ­ dym krokiem stawał się bardziej dokuczliwy. Odruchowo coraz mocniej przyciskała do boku torebkę. Jej obcasy głoś­ no postukiwały o betonową posadzkę, dźwięk odbijał się echem od wykładanych kafelkami ścian. W ciągu lat spędzonych w Nowym Jorku stała się specja­ listką od bezpiecznego podróżowania metrem. Napisała o tym nawet kilka artykułów, choć nie zostały one wydru­ kowane w jej macierzystym piśmie. Jazda metrem zdecy­ dowanie kłóciła się z tematyką podejmowaną przez mie­ sięcznik „Vintage", adresowany do czytelników, którzy tęsknią do starych dobrych czasów. Pismo bazowało na przedrukach poświęconych wystrojowi wnętrz artykułów z gazet, które upadły przed dziesiątkami lat. Resztę maga­ zynu zajmowały wymyślne fotografie artystyczne, podpo­ wiadające, co można zrobić ze starymi meblami. I nie cho­ dziło bynajmniej o antyki; to słowo w najmniejszym stop­ niu nie pasowało do zakurzonych rupieci prezentowanych na stronach „Vintage". Redakcja prezentowała na przykład starą lodówkę uwieńczoną czubem, na który nasadzono futrzaną czapkę z szopa, całość spowito w dziesiątki l u d i t h O'Brien Rapsodia

metrów pofałdowanej gazy i opatrzono tytułem: Wspo­ mnienie letniego dnia. Czytelnicy mieli hopla na punkcie staroci. Tajemnica ogromnego sukcesu pisma kryła się w tym, że dzięki niemu ludzie nie musieli się wstydzić sentymentu do zgromadzo­ nych na strychach rupieci. Liz była redaktorką czterostronicowego działu zatytułowanego: Na prośbę czytelników. Jej praca polegała na przeglądaniu wszystkich nadsyła­ nych w listach zdjęć i próbie określenia wartości historycz­ nej i rynkowej sfotografowanych przedmiotów. Zamiesz­ czała potem odpowiedź wraz ze starannie zredagowanym listem czytelnika. Znakomita większość zdjęć przedstawia­ ła żałośnie pospolite przedmioty, na przykład skrobaczkę do pleców z małpiej łapki albo karafkę do whisky w kształ­ cie dziewczyny w czerwonym kostiumie kąpielowym. Przez kilka pierwszych miesięcy przychodziło niewiele fotografii i Liz musiała przejść się po mieszkaniach zespo­ łu redakcyjnego, zrobić kilka niewyraźnych fotek i opa­ trzyć je podpisami w stylu: Fotel bujany praprababki Jane. Kusiło ją nawet, by przemianować rubrykę na: Na prośbę redakcji. Kiedyś mało brakowało, a magazyn wyszedłby z taką przechrzczoną rubryką, bo Liz uległa pokusie, a korektorka to przegapiła. Ta praca nie dawała Liz satysfakcji twórczej, ale pensja regularnie wpływała na jej konto, więc czuła, że biorąc pod uwagę stale upadające pisma, powinna uważać się za szczęściarę. Mogła jako wolny strzelec pisać artykuły do innych gazet i w ten właśnie sposób jej cykl o bezpieczeń­ stwie w metrze ukazał się w „New York Magazine". To by­ ły solidne, choć niezbyt porywające teksty z wypunktowa­ nymi zasadami bezpieczeństwa. W pierwszych dwóch punktach przestrzegała czytelników, by nie ważyli się jeź­ dzić metrem po dziesiątej wieczorem, a samotnie już po ósmej, szczególnie w czasie weekendów. I oto w późny wiosenny wieczór stała samotnie na peronie. Stacja metra na Dwudziestej Trzeciej Ulicy była jednym z ostatnich miejsc, w jakich należało się znaleźć w sobotni 11 u d i t h O'Brien Rapsodia

12

wieczór, ale wszystko wydawało się Liz lepsze niż spędze­ nie choćby jeszcze minuty w towarzystwie Sida, partnera z kolejnej upiornej randki w ciemno. Popatrzyła w obie strony. Peron był pusty, żadnych ty­ pów spod ciemnej gwiazdy. Do diabła z nim, pomyślała, przypominając sobie mężczyznę szczerzącego zęby w głu­ pawym uśmiechu, siedzącego naprzeciw niej przy oświe­ tlonym światłem świecy stoliku. Zamówił dla siebie cztery dania, każde najdroższe w swojej kategorii, a dla niej sa­ łatkę Cezar, po czym zaproponował, żeby zapłacili rachu­ nek po połowie. Miseczka przywiędłej sałaty za siedem dolarów była ostatnia na liście dań wyszczególnionych w rachunku, który w sumie opiewał na trzydzieści sześć dolarów. W rezultacie Liz nie miała pieniędzy na taksów­ kę do swego mieszkania w Greenwich Village i była zmu­ szona zaryzykować jazdę metrem w sobotnią noc. - Do diabła z nim! - powiedziała na głos. I uśmiechnęła się szeroko. Teraz, kiedy miała to już za sobą, zaczynała dostrzegać humorystyczną stronę spotkania. Jako dwudziestoośmioletnia samotna kobieta nieustannie padała ofiarą dobrych intencji przyjaciół. Zdanie: „Mam dla ciebie faceta" zaczy­ nało budzić w niej grozę. A najgorsze, że potem musiała tłumaczyć niedoszłym swatom, dlaczego nic z tego nie wyszło. Randka z Sidem została zaaranżowana przez Maggie, przyjaciółkę, z którą pracowała w miesięczniku „Vintage". Nie mogła się już doczekać, kiedy do niej zadzwoni i ze szczegółami opisze przebieg koszmarnego spotkania. - A więc, Maggie - rozpocznie opowieść. - Zacznijmy od tego, że facet spóźnił się o czterdzieści minut. Siedziałam w barze, sącząc cienkie białe wino. A potem stało się naj­ gorsze: przyszedł. - Liz zachichotała, wyobrażając sobie odpowiedź przyjaciółki. - Dlaczego nie uprzedziłaś mnie, że on ma kłopoty z zatokami? Przynajmniej pięć razy wpuszczał sobie przy mnie krople do nosa. Potem wydmuchiwał nos w płócienną serwetkę, po czym wręczał Tudith O'Brien Rapsodia

zasmarkaną serwetkę kelnerce i prosił o przyniesienie na­ stępnej. Pomiędzy kolejnymi daniami, jego, nie moimi, popisywał się karcianymi sztuczkami. I żeby to chociaż by­ ły ciekawe sztuczki, ale... Nagle Liz poczuła silną ciężką dłoń na ramieniu. Przez głowę przemknęła jej myśl: czy to on? Odwróciła się i spojrzała w przekrwione oczy o wiele od niej wyższe­ go mężczyzny. Był niechlujny, ubrany w wyświechtaną, poplamioną granatową marynarkę. Miał potargane wło­ sy i cienką smużkę zakrzepłej krwi na lewym policzku. Cuchnął alkoholem. Liz zaczęła się rozpaczliwie rozglą­ dać po peronie w poszukiwaniu pomocy, ale byli na stacji sami. Coś jest z nim nie w porządku, myślała przerażona. Ma dziwne oczy, rozbiegane i pełne złości. Wygląda tak, jak­ by był na nią wściekły, a przecież nigdy wcześniej go nie widziała. Mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu. - Ty dziwko - wysyczał, pryskając jej śliną w twarz. Próbowała mu się wyrwać, ale przyciągnął ją bliżej. Po­ czuła jego cuchnący oddech. Serce dziko tłukło jej się w piersiach. Rozpaczliwe stara­ ła się przypomnieć sobie, jak kobieta powinna się w takiej sytuacji zachować. Ma stawiać opór czy raczej udawać, że się poddaje? Jednego była pewna: wszelkie dyskusje z nim nie mają sensu, bo najwyraźniej znajdował się pod wpływem jakichś środków. Najbardziej przerażała ją ema­ nująca z niego nieokiełznana, irracjonalna furia. Nagle jej uszu dobiegł łoskot zbliżającej się tunelem ko­ lejki. Dzięki Bogu, pomyślała. Mężczyzna nawet nie drgnął, wciąż ją trzymał. Pochylił się nad nią i wyszeptał: - Ty dziwko, zaraz umrzesz. Liz krzyknęła w chwili, gdy pociąg wtoczył się na stację. Dostrzegła rozszerzone oczy maszynisty, kiedy ich zauwa­ żył, widziała, że nacisnął coś i powiedział kilka słów. Drzwi otwarły się i mężczyzna wepchnął ją do trzeciego, całkiem pustego wagonu. Umrę, pomyślała. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Pociąg powoli ruszył. Przez okno patrzyła na efektowne kafelki, którymi wyłożona była mijana właśnie stacja przy Dziewiętnastej Ulicy. Maszynista pewnie zadzwonił po pomoc, ale to bez znaczenia. Mężczyzna podniósł rękę i uderzył Liz w twarz. Upadła na kolana. Torebka zsunęła się jej z ramienia i wpadła pod ławkę. Ogłuszona dziewczyna rozpaczliwie starała się osłonić głowę, daremnie próbując uchronić się przed ko­ lejnymi razami. Kilka centymetrów od twarzy zobaczyła but napastnika. Podniósł nogę, chcąc ją kopnąć, lecz po­ tknął się i musiał się złapać oparcia, żeby odzyskać równo­ wagę. Niepewnie stał na nogach, przechylając głowę na ramię. Liz gwałtownie zerwała się i próbowała uciec. Mężczyzna zachował jednak nieco przytomności, bo zdążył rzucić się na nią całym ciężarem potężnego ciała. Poleciała z impe­ tem na drzwi pociągu i z głośnym hukiem uderzyła głową o twardą metalową powierzchnię. Zapadła się w ciemność.

Rozdział 2

D

źwięki powoli przedzierały się do świadomości Liz. Były dziwne i rozproszone jak brzęczenie owadów. A potem poczuła ból, palący, pulsujący ból w tyle głowy. - Nie umarłam - mruknęła. Odpowiedział jej męski głos, ale nie zrozumiała słów. I nagle przypomniała sobie wszystko, co się wydarzyło. Jakiś facet próbował ją zabić. Otworzyła oczy i ze zdziwieniem spojrzała w twarz mło­ dego, starannie ostrzyżonego rudego mężczyzny. Uśmiechnął się do niej krzepiąco. - Nic jej nie jest - oznajmił komuś stojącemu nad jej głową. Liz usłyszała pełen ulgi pomruk sporej grupy ludzi. Wró­ ciła jej ostrość widzenia i wreszcie dostrzegła nad sobą kil­ kanaście osób różnej płci i wieku. Wszyscy byli starannie ubrani. Kobiety w bluzkach, spódnicach i kapeluszach, a panowie w marynarkach i pod krawatem. Czyżby ocknę­ ła się w czasie wesela lub bar micwy? Rozejrzała się i zrozumiała, że znajduje się w pociągu. Ściany były pomalowane na oliwkowo. Poczuła lekki po­ wiew. Podniosła wzrok i dostrzegła pod sufitem obracają­ cy się wentylator. W wagonie było ciemnawo. Zamiast oślepiająco jasnych lamp fluorescencyjnych, do jakich przywykła w wagonach metra, paliły się okrągłe przezro­ czyste żarówki. Wewnątrz ich szklanych kul dostrzegła rozżarzone druciki. udjtkP'Bnen Rapsodia

15

16

Gdy rudowłosy mężczyzna pomógł jej usiąść, ogarnęła ją fala mdłości. - Proszę głęboko oddychać - poradziła kobieta w ma­ łym zielonym kapelusiku. Liz posłuchała i poczuła się lepiej. Zwróciła uwagę na siedzenia w wagonie. To nie były po­ marańczowe plastikowe siedziska, do jakich przywykła, tylko drewniane, pokryte tapicerką ławki. - Gdzie ja jestem? - zapytała. - W lokalnym pociągu na Coney Island linii Culvera odpowiedział z uśmiechem rudzielec. - Och. - Zagryzła wargę i zaczęła macać podłogę w po­ szukiwaniu torebki. - Złapali go? - Kogo mieli złapać, moja droga? - zainteresowała się kobieta w średnim wieku, ustrojona w kapelusz zdobny fioletowymi kwiatami. - Faceta, który próbował mnie zabić! - Liz niemal krzy­ czała. - Proszę pani, uderzyła się pani w głowę i straciła przy­ tomność. - Rudzielec wzruszył ramionami i spojrzał na zgromadzonych wokół ludzi, jakby prosząc ich o potwier­ dzenie. Kilka osób kiwnęło głowami. - Wszyscy tu byli­ śmy, nikt nie próbował pani zabić. Wydawało się pani. To musi być sen. Gdzie pani wysiada? Odprowadzę panią. Liz uśmiechnęła się i mężczyzna natychmiast odpowie­ dział jej uśmiechem. To musiał być sen, pomyślała. W przeciwnym razie pamiętałaby przecież tych wszyst­ kich ludzi. A oni musieliby widzieć tego naćpanego ma­ niaka. Pasował do nich jak przysłowiowy kwiatek do ko­ żucha. Prawdopodobnie znalazła się przypadkowo na pla­ nie jakiegoś filmu. Ostatnią rzeczą, którą pamiętała, było pchnięcie na drzwi wagonu przez tamtego napastnika. Wzięła kolejny głęboki oddech. Czyżby to było zatrucie pokarmowe? Jeśli tak, to na pewno przez anchois, które zjadła w sałatce Cezar. Były obrzydliwe, ale w wypadku anchois naprawdę bardzo trudno stwierdzić, czy śledzik jest zepsuty, czy też jest to jego właściwy smak. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Wysiadam przy Czwartej Zachodniej - odpowiedziała w końcu młodemu mężczyźnie. - Ale dziękuję panu, nic mi nie jest. Przy jego pomocy odrobinę niepewnie wstała z podłogi. Ktoś podał jej torebkę. Przez chwilę była zaszokowana: tłum nowojorczyków, nieprzytomna kobieta i nikt nie po­ łaszczył się na jej portfel?! Otrzepała żakiet. Zauważyła, że wszyscy przyglądają się jej dżinsom. Poczuła się niepewnie. - Czy to plan filmowy? - zapytała. Ludzie wymienili między sobą zakłopotane spojrzenia. - Nie. Świętujemy - odpowiedział rudowłosy mężczy­ zna w imieniu wszystkich pasażerów. - Co świętujecie? - Nie słyszała pani? - Mężczyzna osłupiał. - Lindbergh wylądował w Paryżu! Stała bez słowa, całkowicie ogłupiała. Lindbergh? Czy to jakiś żart? Do wagonu wszedł mężczyzna w staroświeckim kolejar­ skim uniformie. Światło żarówki zalśniło na jego łysinie. - Wszysdco w porządku? - zapytał. - Możemy ruszać? Liz rzuciła na niego spojrzenie pełne niebotycznej paniki. - Proszę pana! Proszę pana! - Jej glos przeszedł w nie­ przyjemny pisk. Kolejarz wpatrywał się w jej dżinsy. - Tak, proszę pani - powiedział niepewnie. - Ci ludzie chyba ze mnie kpią - wyjaśniała pospiesznie. Twierdzą, że Lindbergh żyje! - Rany boskie! - Rudzielec złapał ją za ramię. - Czyżby się rozbił?! Teraz już wszyscy wpatrywali się w Liz. - Oczywiście, że nie - odpowiedziała, budząc osłupienie zebranych. - Zmarł kilka lat temu. W bardzo podeszłym wieku. Zapadła cisza. Ktoś odchrząknął. W końcu odezwał się stojący z tyłu mężczyzna. l u d i t h O'Brien Rapsodia

17

- Zapytajcie ją, skąd wzięła gorzałę. Uderza do głowy le­ piej niż moja. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Konduktor włożył klucz do zamka wagonu. - No, dosyć tego, ruszajmy wreszcie - zaproponował. Następny przystanek: Czwarta Zachodnia.

18

Liz wyjrzała przez okno i stwierdziła, że stoją na starej stacji przy Dziewiętnastej Zachodniej. Na stacji, która zo­ stała zamknięta ponad pół wieku temu. Widywała ją z okien kolejki podziemnej i zawsze wydawało jej się, że patrzy na dawno miniony świat. Teraz wszystkie pociągi mijały tę stację z łoskotem, na pełnej prędkości, i w pamię­ ci zostawały jedynie fragmentaryczne obrazy. Kiedy wi­ działa ją ostatnio, były tu tylko sterty śmieci, a piękne nie­ gdyś kafelki zostały doszczętnie pokryte graffiti. Obecnie miała przed oczami schludną stację, otoczony przez tłum klientów kiosk z gazetami i gromadki roześmianych pasa­ żerów. Drzwi wagonu zamknęły się. Część osób wysiadła, więk­ szość jednak kontynuowała podróż. Tylko że teraz nie pa­ trzyli już na Liz ze współczuciem i troską, raczej z zażeno­ waniem, krzywiąc się z niesmakiem. Są przekonani, że je­ stem pijana, pomyślała. Nawet rudowłosy mężczyzna, który trzymał się umocowanego pod sufitem uchwytu z białego metalu, wpatrywał się we własne buty. - Nie jestem pijana - wyjaśniła mu Liz. Wydawał się zakłopotany, że się do niego odezwała. Zerknęła na innych. Oni także odwracali od niej spojrze­ nie, jakby starannie unikali kontaktu wzrokowego. Pociąg ruszył z wolna i Liz miała okazję przyjrzeć się sta­ cji. Kafelki lśniły czystością. Dostrzegła kosztowne drew­ niane ławki, sklep i kiosk ze słodyczami. Przeczytała transparent: BRAWO! DOKONAŁ TEGO! A poniżej, mniej­ szymi literami: Czytaj „New York Sun". Wreszcie dojechali do Czwartej Zachodniej i Liz wysiadła. Z zewnątrz dostrzegła, że pociąg jest pomalowany l u d i t h O'Briien Rapsodia

na dziwny, brudnobrązowy kolor. I dopiero w chwili, gdy stała na peronie i wpatrywała się w wagon, zwróciła uwa­ gę na stare reklamy i ogłoszenia, wiszące nad siedzenia­ mi. Były stonowane, ale rzucające się w oczy, zdobne w mnóstwo zakrętasów i wyraźne ramki wzdłuż brzegów. Jedna z reklam zainteresowała ją szczególnie. Była to re­ klama papierosów. Przedstawiała buldoga, wpatrującego się melancholijnym spojrzeniem w przestrzeń. Napis gło­ sił: „Papierosy Szczekający Pies nigdy cię nie ugryzą!" Nie dostrzegła nigdzie numerów telefonów gabinetów, w których wykonuje się laserowe operacje stóp, ani ośrod­ ków odwykowych dla narkomanów. Nie było też nigdzie reklam sprayów na insekty. Kiedy pociąg odjeżdżał, kilko­ ro pasażerów rzuciło jej niepewne spojrzenia. - Dziwne - mruknęła pod nosem i ruszyła w górę po znanych sobie schodach. Szła powoli, nie mogąc uwolnić się od myśli, że czegoś tu brakuje, i z roztargnieniem ma­ sując rosnący na czubku głowy guz. Prawie nie zauważała, że ludzie się na nią gapią. Wszy­ scy byli wystrojeni. I nagle dotarło do niej, czego tu braku­ je, oczywiście poza zwykłymi ogłoszeniami. - Uryna! - krzyknęła na głos. W metrze nie śmierdziało moczem. Tak przywykła już do tego odoru, że niemal nie zwracała nań uwagi. Zbiegająca po schodach smukła kobieta zatrzymała się gwałtownie, gdy usłyszała okrzyk, i przycisnęła się do po­ ręczy. Liz, mijając ją, uśmiechnęła się i kobieta, przed chwilą jeszcze zaniepokojona, odpowiedziała jej nieco drżącym uśmiechem. Ostatnie stopnie Liz pokonała z rosnącym zdziwieniem. Wreszcie wyszła na zewnątrz. Nad schodami do metra za­ wieszony był pokaźny daszek ze szkła i metalu, bogato i pięknie zdobiony, jak taras widokowy. Szkło nawet w przyćmionym świetle wieczoru lśniło czystością. Liz zatrzymała się pod zadaszeniem. Znajdowała się na rogu Szóstej Alei i Czwartej Ulicy. Kilka budynków rozpoznała, ale inne były niskie, jakby l u d i t h O'Brien Rapsodia

19

20

skulone i całkowicie obce. Ulicą jechały samochody: mo­ dele T z kwadratowym dachem i odkryte limuzyny. Prze­ chodnie mijali ją w pośpiechu. Kobiety miały na głowach kapelusiki przypominające hełmy i spódnice za kolana. Ich nogi zdawały się błyszczeć. Niektóre wymachiwały amerykańskimi i francuskimi flagami i śmiały się bez­ trosko. Liz oparta się o ścianę domu. Jeszcze wczoraj był to wzniesiony z białej cegły Chemical Bank z bankomatem, z którego wzięła na kartę elektroniczną czterdzieści dola­ rów. Teraz stał tu dom z piaskowca, a przed nim stoisko z gazetami. Jej wzrok przyciągnął nagłówek „New York Timesa": LINDBERGHOWI UDAŁO SIĘ! DO PARYŻA W 33 1/2 GODZINY! LECIAŁ W ŚNIEŻYCY! WIWATUJĄCY FRANCUZI ZNIEŚLI GO Z POLA NA RĘKACH! Zamknęła oczy, czując narastający zawrót głowy. Nie mogła opanować drżenia rąk. Jakiś mężczyzna ostrym nożem rozcinał paczki gazet, sznurek opadał przy każdym mocnym cięciu. Ta czynność była jej znana. Najwyraźniej jest jeszcze sobotnia noc i do­ starczono właśnie niedzielne wydania gazet. Wzięła głęboki oddech i zerknęła na datę w nagłówku gazety: Sobota, 22 maja 1927. Zaczęła zastanawiać się gorączkowo. Czyżby Sid dosypał jej czegoś do drinka? Kolacja z nim wydawała jej się odle­ gła o milion lat. Liz spojrzała na swój męski kwarcowy ze­ garek z rzymskimi cyframi, który nosiła od kilku lat. Szkieł­ ko było pęknięte; musiało zostać zniszczone w czasie sza­ motaniny w pociągu. Zegarek pokazywał 11.28. Jak to wszystko mogło się wydarzyć w ciągu niespełna godziny?! Nagle ktoś ją złapał za lewą rękę. Krzyknęła cicho i od­ wróciła się, żeby zobaczyć, kto ją zaczepia. Przystojna kobieta uśmiechała się do Liz, podobnie jak towarzyszący jej mężczyzna w kapeluszu i z dużym kwia­ tem w klapie marynarki. Mieli naręcza amerykańskich i francuskich flag. Kobieta podała Liz dwie flagi. - Proszę, złotko - powiedziała radośnie. Judith O'Brien Rapsodia

Liz gapiła się przez chwilę nieprzytomnym wzrokiem na chorągiewki, zanim wzięła je do ręki. - Dziękuję - szepnęła automatycznie. - Proszę, słoneczko. - Para ruszyła dalej ulicą, wręcza­ jąc flagi wszystkim zatrzymywanym po drodze ludziom. Obok Liz przejechał samochód, trąbiąc bez przerwy. Pa­ sażerowie powiewali chorągiewkami. Odmachała im i zdobyła się na słaby uśmiech. Ruszyła Szóstą Aleją; jej nogi poruszały się automatycz­ nie, nie zastanawiała się, dokąd zmierza. Usłyszała za so­ bą stukot końskich kopyt. Odwróciła się i ujrzała ogromny drewniany wóz z napisem: „LÓD - czysty, zdrowy i trwa­ ły. 25 funtów, 50 funtów, 100 funtów". Towar transporto­ wano w brązowych jutowych workach. Nad głową zobaczyła tory tramwajowe z drewna i stali, które nawet w ciemności rzucały ponury cień na Szóstą Aleję. Były rozklekotane i kiedy spojrzała w górę, dostrze­ gła na tle nieba kilka brakujących belek. Były w tak roz­ paczliwym stanie, że nie miała wątpliwości: od dawna nie są używane. Tabliczki z nazwami ulic, małe, czarne, z białymi litera­ mi, były przytwierdzone do metalowych słupków. Miesz­ kała przy Dziesiątej Zachodniej. Nie spodziewała się już, że jej mieszkanie będzie takie samo, jakie zostawiła, jadąc na randkę. Spojrzała na kiosk z gazetami i przeczytała na­ główki. Dostrzegła „The Sun", „The Evening Star", „The He­ rald Tribune", „The Daily News", „The Post", „The Times". Wszędzie na pierwszej stronie zamieszczono informacje o Lindberghu. Na Ósmej Ulicy kłębił się tłum ludzi. Były tam restaura­ cje, światła uliczne, japońskie lampiony i mnóstwo szczę­ śliwych hulaków, spacerujących ramię przy ramieniu. Mi­ mowolnie włączyła się w tłum, potrącając ludzi i mamro­ cząc słowa przeprosin. Wszyscy wyglądali na spokojnych i zadowolonych. Do­ kładnie wiedzieli, dokąd idą i dlaczego świętują. Nawet je­ żeli snuli się bez celu, poruszali się pewnie. l u d i t h O'Brien Rapsodia

21

Liz przeciągnęła ręką po gęstwinie jasnych falujących włosów. Nigdy o tym nie myślała, ale jeszcze zaledwie kil­ ka godzin temu i z niej emanowała taka pewność. Jej strój był absolutnie w porządku: modnie wytarte dżinsy stano­ wiły wymarzony kontrast dla bluzki z irlandzkiej koronki i dopasowanego lnianego żakietu od ulubionego kostiumu. Sięgające połowy pleców blond włosy stanowiły obiekt za­ zdrości przyjaciółek. Teraz była jedyną w zasięgu wzroku kobietą w spodniach, a nieliczne panie bez kapelusza mia­ ły na sobie eleganckie suknie wieczorowe i biżuterię. Niemożliwe, żeby naprawdę znajdowała się w Nowym Jorku lat dwudziestych! Musiała śnić. Lecz wszystko wo­ kół było tak potwornie realne. I w odróżnieniu od innych snów tym razem nie było w jej mózgu takiego małego trzeźwego zakątka, który zapewniałby ją, że to tylko ma­ jaki. Uświadomiła sobie, że chodnik, po którym stąpa, jest bardzo nierówny. Słyszała fragmenty rozmów, nieznane sformułowania i określenia, nieużywane od wielu lat. - Ten Lindbergh to jakiś smarkacz. - Niemożliwe, żeby już tam dotarł. - Wyobraź sobie, Paryż w przeciągu niespełna dwóch dni! - To wielki dzieciak! Ponad tym wszystkim unosiły się rozmaite zapachy. Za­ pachy kuchenne: ze straganu z orzeszkami ziemnymi na rogu ulicy i z włoskiej restauracji po drugiej stronie alei. Jakiś mężczyzna w tekturowym brązowym kapeluszu sprzedawał tutki z prażoną kukurydzą. Kobiety roztacza­ ły wokół siebie woń perfum o zapachu kwiatowym, a nie­ którzy z mężczyzn pachnieli subtelnie aromatyzowanym talkiem. Kiedy mijały ją samochody, czuła słabą woń ben­ zyny i spalin. Jednak tej wiosennej nocy dominujący był aromat świeżo rozwiniętych listków i pączków. Liz wiedziała, że to muszą być halucynacje albo sen, a jednak jej mózg pracował gorączkowo, próbując znaleźć jakieś racjonalne wyjaśnienie. Stwierdziła, że powinna na chwilę usiąść i zebrać myśli. Zajrzała przez okno do włoTudith O'Brien Rapsodia

skiej restauracji, ale sala pełna była klientów, a kelnerzy balansowali z uniesionymi w górę talerzami spaghetti. Nieco dalej zerknęła w szeroko otwarte okna na parte­ rze niczym nie wyróżniającego się budynku. Ludzie sie­ dzieli w milczeniu przy okrągłych stolikach, z twarzami zwróconymi w jednym kierunku. Niektórzy mieli na sobie eleganckie stroje wieczorowe, inni zwyczajne marynarki i koszule. Popijali coś z filiżanek. Na stolikach stały sery, owoce i krakersy. Liz podeszła do okna i usłyszała wibrujący dźwięk forte­ pianu. Kilka krzeseł było wolnych i dziewczyna nagle go­ rąco zapragnęła zająć któreś z nich. Pomyślała, że w ka­ wiarni muzycznej posiedzi bez konieczności rozmowy z kimkolwiek i może zdoła wreszcie zebrać myśli. Ponieważ na budynku nie było żadnego szyldu, uznała, że to jedna z wielu kawiarenek muzycznych w Village, tak dobrze znanych, że nie potrzebowały nazwy. Udało jej się znaleźć wejście. Cicho otworzyła drzwi i najciszej, jak mo­ gła, zeszła po trzech schodkach do sali. Kilka osób odwróciło się, obrzuciło jej strój pytającym spojrzeniem i znów skupiło uwagę na pianiście. Liz usia­ dła na pierwszym wolnym krześle przy wejściu. Znalazła się przy okrągłym stoliku wraz z kilkoma innymi osobami i natychmiast zrozumiała, dlaczego w sali panuje taka ci­ sza: muzyk był najwspanialszym wirtuozem fortepianu, jakiego w życiu słyszała. Siedział plecami do Liz; widziała tylko jego ręce, uno­ szące się jak ptaki nad klawiaturą i wydobywające z in­ strumentu lekki radosny ton. Muzyka ją porwała. Na chwilę zapomniała, gdzie jest; trwoga i niepokój opuściły ją, jakby wyparowały. Śliczna młoda blondynka w obcisłej brzoskwiniowej sukni postawiła na fortepianie filiżankę i powiedziała coś do muzyka; ten skinął w odpowiedzi głową, nie tracąc ryt­ mu. Miał ciemne, zaczesane do góry włosy. Kiedy odezwał się do dziewczyny, Liz widziała przez moment zarys jego smagłego policzka i błysk białych zębów. l u d i t h O'Brien Rapsodia

23

Utwór dobiegł końca i na sali rozległy się oklaski. Liz przyłączyła się entuzjastycznie do ogólnego aplauzu. Mia­ ła nadzieję, że pianista wstanie, by się ukłonić, i wreszcie uda jej się zobaczyć jego twarz. Nie wstał. Zaczął grać kolejny utwór, jeszcze szybszy od poprzedniego. Liz miała wrażenie, że klawisze śmieją się pod dotykiem palców muzyka. Wszyscy słuchacze uśmie­ chali się. Nie można było pozostawać obojętnym na rado­ sne, skoczne tony, spadające jak kaskada z klawiatury for­ tepianu. Podskoczyła, gdy nagle, nie wiadomo skąd, pojawiła się przed nią filiżanka do herbaty. - Tutaj siedzisz - rozległ się jakiś burkliwy głos za jej plecami. Mężczyzna nalał jej gazowanego soku pomarań­ czowego z butelki opatrzonej nalepką „Nedicks". Potem wyciągnął inną butelkę i zaczął dolewać do soku jakiegoś bezbarwnego płynu. -Powiedz kiedy - mruknął. - Dobrze. - Liz stwierdziła, że ten mężczyzna jest pierw­ szym człowiekiem, który nie uważa jej za pijaną czy obłą­ kaną. Dalej nalewał. - Kiedy - rzekła wreszcie. Zachichotał i Liz odwróciła się do niego z uśmiechem. Gdy spojrzała na jego twarz, oczy rozszerzyły się jej z wra­ żenia. Był łudząco podobny do Edwarda G. Robinsona. - Dziękuję, Edwardzie G. - powiedziała pod wpływem impulsu. - Proszę. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ale mów mi Eddie. Liz wpatrywała się z osłupieniem w jasnopomarańczowy płyn w filiżance. Do licha, co tu jest grane? Nagle uderzyła ją myśl, że pewnie zwariowała. To jedy­ ne wytłumaczenie. Oczywiście, wszystko dokoła wyda­ wało się bardzo realne, łącznie z dżinem w filiżance do herbaty. Musiała jednak oszaleć i niewątpliwie był to efekt siedmiu lat pracy w miesięczniku „Vintage". Któż nie postradałby zmysłów, gdyby całe dnie pisał o Calvinie Coolidge'u, a wieczorami wracał w lata dziewięćdziesią-

te?! Zdarzało się, że rano, po przebudzeniu, zadawała sobie pytanie: który właściwie mamy rok - 1992 czy mo­ że 1892? Pomyślała o swym rosnącym z każdym dniem zaanga­ żowaniu w pracę. Kilka tygodni temu - a może za pięć­ dziesiąt lat od tego dnia? - pisała artykuł o muzyce lat dwudziestych. Zaczęło się od listu czytelnika, który przy­ słał jej stare nagrania muzyki fortepianowej, dokonane podobno przez Aleca Aarronsona, zanim jeszcze został słynnym kompozytorem. Praca wciągnęła ją na tyle, że cztery weekendy spędziła w bibliotece, szukając danych o krótkim życiu Aleca Aarronsona. Żeby wczuć się w nastrój epoki, przewertowała czasopi­ sma z kilku tygodni. Po zakończeniu zbierania materiałów mogła bez trudu recytować z pamięci, jakie musicale za­ powiadano na następny sezon w teatrach na Broadwayu i kiedy odbędzie się doroczna wyprzedaż kosmetyków u Wannamakera. Nosiła nawet w portfelu starannie złożony jednodolarowy banknot z 1923 roku. Znalazła go w sfatygowanym kruchym pudełku z nagraniami fortepianowymi Aleca Aarronsona. Nie umiałaby wytłumaczyć, dlaczego wyjęła go z pudełka. Zrobiła to odruchowo, pod wpływem impul­ su. Nie groziły jej za to żadne nieprzyjemności, choć w „Vintage" obowiązywał ścisły zakaz zabierania czego­ kolwiek z biura, obok takich restrykcji jak zakaz prywat­ nych rozmów międzymiastowych i zakaz wyciągania tore­ bek z cukrem z automatu do kawy. Ten banknot ją fascynował. To było ogniwo łączące ją z przeszłością, przedmiot, będący w codziennym użyciu wiele lat temu. W przeciwieństwie do innych rzeczy, któ­ re przewijały się przez biuro, to nie była sentymentalna pamiątka, starannie przechowywana, traktowana jako coś specjalnego. Nie został zachowany rozmyślnie, przetrwał dzięki przypadkowi. Może dlatego Liz miała poczucie, że noszenie go w torebce jest czymś wyjątkowym i niespoty­ kanym. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Był zbyt duży, żeby zmieścić się w portfelu, przystoso­ wanym do banknotów z końca XX wieku. O jedną czwar­ tą większy. Różnił się także kolorem: farba drukarska by­ ła intensywnie zielona, nie przygaszona i zszarzała jak na współczesnych banknotach. Ale najbardziej zaintrygował Liz napis na odwrocie, kilka zamazanych słów skreślo­ nych czerwonym atramentem. Z niewiadomych powo­ dów marzyła, by odszyfrować ten napis, by zajrzeć w przeszłość. Ktokolwiek napisał te słowa, miał ku temu jakiś powód. Nieważne, czy była to lista zakupów, zapo­ mniany adres czy też notatka o czymś, co niegdyś było dla kogoś ważne. Aż do tej chwili nie pomyślała o dolarze. Czyżby to on sprowadził na nią ten sen? Nagle dotarło do niej, że duch Edwarda G. Robinsona coś mówi. Miał kwadratową twarz i patrzące z ukosa oczy, tonące w morzu zmarszczek. Przypomniała jej się widziana w dzieciństwie kreskówka, w której Edward G. Robinson występował jako złota rybka. Ciekawe, po­ myślała. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że umysł wariata jest w stanie tworzyć wizje, które samym sobie przerywają. -Przepraszam, Eddie. Odpłynęłam. Czy mógłbyś po­ wtórzyć, co mówiłeś? - W nagłym przypływie beztroski Liz postanowiła włączyć się w tę grę. Może uda jej się ja­ koś znaleźć wspólny język z tymi ludźmi. W końcu są prze­ cież wytworem jej własnego chorego mózgu! I, jakby chciała wznieść toast za swą decyzję, podniosła do ust fili­ żankę z podejrzanym napojem i pociągnęła zdrowy łyk. To był ogień w płynie! Miał chemiczny posmak z lekką nutą landrynkowej słodyczy. Liz skojarzył się z terpentyną wymieszaną ze zmieloną gumą do żucia. Poczuła, że robi się czerwona na twarzy i nie jest w stanie złapać tchu. Dławiąc się, wskazała oskarżycielsko palcem na filiżankę z piekielnym napojem, a do oczu napłynęły jej łzy. Nie słyszała fortepianu. Słyszała już tylko straszliwy huk w uszach. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Eddie potrząsnął głową i zaczął ją klepać po plecach. - Hej, powinnaś mi powiedzieć, że nie jesteś przyzwy­ czajona do trunków! - Co to jest? - wychrypiała, wskazując ruchem głowy śmiercionośny płyn. - Kwiat pomarańczy. Czyżbyś naprawdę nigdy go nie próbowała? - Boże! - sapnęła Liz. - To powinno być prawnie zabro­ nione! Eddie odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął gromkim śmiechem. Kilka osób odwróciło się gwałtownie i syknęło, żeby go uciszyć, wskazując fortepian. Przestał rżeć, lecz pozostał uśmiechnięty. - Jak masz na imię? - zapytał niskim, grobowym gło­ sem, jakim przemawiał w najbardziej przerażających mo­ mentach Małego Cezara, swego najsławniejszego filmu gangsterskiego. - Liz McShane - mruknęła z roztargnieniem. Zaraz, za­ raz, pomyślała. Może to jednak było zatrucie pokarmowe. Przecież jadła sałatkę Cezar, a teraz rozmawia z facetem, który grał główną rolę w filmie Maty Cezar. To trochę na­ ciągane, ale chyba możliwe. Banknot w portfelu przypo­ mniał jej o miesięczniku, a ten z kolei skierował jej myśli ku latom dwudziestym. Tak. I jeśli od tego właśnie wszystko się zaczęło, to na­ prawdę powinna trzymać buzię na kłódkę. Zresztą, cokolwiek spowodowało te halucynacje, najle­ piej podjąć grę z tymi ludźmi. Nakazała sobie zachowanie spokoju. Ten sen był jakoś dziwnie realny, ci ludzie reago­ wali stosownie do jej zachowania i wypowiedzi. Przypomniały jej się nagle warsztaty gry aktorskiej na uczelni, nazywane improwizacją. Często wybierała zaję­ cia teatralne i zawsze niezależnie od tego, czy przerabiali Szekspira, czy też Neila Simona, wykłady te kończyły się odgrywaniem jakiejś postaci z dramatu w zaimprowizo­ wanych sytuacjach. Najmilej wspominała lady Mackbeth, kupującą bieliznę z supermarkecie. J u d i t h O'Brien Rapsodia

27

28

Pomyślała, że udając ćwiczenia z improwizacji drama­ turgicznej, najłatwiej wyrwie się z tego koszmarnego snu. Może uda jej się wrócić do rzeczywistości. - Kogo tu znasz? - wymamrotał cicho Eddie, żeby nie przeszkadzać nikomu w słuchaniu muzyki. - Rozejrzyjmy się... - Liz przebiegła wzrokiem tłum lu­ dzi. - Hm, trudno powiedzieć, bo wszyscy tutaj są tacy młodzi. Zaskoczony Eddie zmarszczył czoło, lecz ona nie dała sobie przerwać. - Czy ten tam to Sam Jaffe? Wiesz, za kilka lat on będzie doktorem Zorba. Muszę powiedzieć, że jest tu całkiem cie­ kawy zestaw ludzi. - Trąciła Eddiego łokciem. - Widzę też Johna Hustona kompletnie bez zmarszczek, a tam Doro­ thy Parker. - Pomachała ręką. - Cześć, Dot! Widzę jeszcze George'a S. Kaufmana. Założę się, że gdzieś w pobliżu jest też Mary Astor. Nie ma jej? Fatalnie, pewnie jesteśmy kil­ ka lat wcześniej, zanim zaczęła pisać swój dziennik. Oczy Eddiego zrobiły się okrągłe jak spodki. - Rany, chyba znasz tutaj wszystkich. Nie muszę cię ni­ komu przedstawiać, panno McShane. - Mów mi Liz, proszę. - Zachichotała. Czuła się tak, jak­ by znalazła się nagle na sesji fotograficznej Who is who rocznik 1927. W tej chwili uświadomiła sobie, że nie słyszy już dźwię­ ku fortepianu, a ludzie gawędzą ze sobą. Spojrzała ponad starannie uczesanymi głowami i zobaczyła, że taboret przy fortepianie jest pusty. - Dokąd poszedł pianista? Grał bajecznie! Eddie uśmiechnął się. - Świetny jak na klezmera w alei Tin Pan, co? Znasz go? Nie? Wreszcie jest ktoś, kogo ci mogę przedstawić! Liz prawie go nie słyszała. Wpatrywała się jak zahipno­ tyzowana w zmierzającego w jej stronę ciemnowłosego mężczyznę. Żywe niebieskie oczy trzymały wzrok dziew­ czyny na uwięzi. Niejasno uświadamiała sobie, że ludzie przyglądają się zbliżającemu się do niej człowiekowi. Judith O'Brien Rapsodia

Wreszcie stanął przy niej. Chwiejnie podniosła się z krze­ sła i podała mu dłoń. Przez jej rękę przeszedł gwałtowny, lecz miły dreszcz, jakby lekkie mrowienie. Czy on czuł to samo? - Panno Liz McShane, pozwoli pani przedstawić sobie pianistę, Aleca Aarronsona. Alec, to jest Liz McShane. Liz zdębiała. Alec Aarronson?! Jak to możliwe? Przecież on zginął w 1935 roku w katastrofie samolotowej!

Rozdział 3

J

ego ręka była ciepła i delikatna, ale silna. Przecież on nie żyje, myślała Liz. Jak to możliwe, że nieboszczyk ma nade mną taką władzę? - Witam, panno McShane. - Głos miał głęboki, miękki, z leciutkim nowojorskim akcentem. Słyszała kiedyś na­ granie Aleca Aarronsona, ale jeśli dobrze pamiętała, wów­ czas jego głos wydawał jej się wyższy i ostrzejszy. Doszła do wniosku, że dawna technika nagraniowa musiała znie­ kształcić prawdziwe brzmienie. Myśli plątały jej się w głowie, wpędzone w szaleńczy ta­ niec przez stojącego przed nią mężczyznę. Jakoś wszyscy ludzie, których spotkała podczas tych dziwacznych halu­ cynacji, od rudowłosego mężczyzny w metrze po Edwarda G. Robinsona, wydawali jej się mniej realni niż Alec Aarronson. Bez trudu zapomni o tych przelotnych spotka­ niach. Nigdy jednak nie zdoła zapomnieć Aleca Aarronso­ na, tego była pewna. Eddie i Alec patrzyli na nią, czekając, aż coś powie. Co można powiedzieć człowiekowi, który zmieni w przyszło­ ści oblicze światowej muzyki? Kompozytorowi ponad stu przebojów, kilku utworów koncertowych, które wywołają istne trzęsienie ziemi, oraz opery, która zostanie okrzyk­ nięta jedynym arcydziełem amerykańskiej muzyki opero­ wej? Najwięksi wykonawcy lat dwudziestych i trzydzie­ stych, od Ala Jolsona i Freda Astaire'a poczynając, a na 30 Gertrude Lawrence i Helen Morgan kończąc, będą walczyć W i t h O'Brien Rapsodia

o prawo śpiewania jego utworów. Potem, po kilku krót­ kich latach, ten mężczyzna zginie, stając się jedną z naj­ większych legend w historii. Co, na litość boską, mogłaby mu powiedzieć?! -Podoba mi się pana muzyka - wydusiła w końcu, uświadamiając sobie równocześnie, że nie pozwala mu cofnąć ręki. - Dziękuję. - Uśmiechnął się i spojrzał najpierw na ich splecione dłonie, a potem na dżinsy Liz. - A mnie podoba­ ją się pani spodnie. Gdyby zacerować te dziury na kola­ nach, byłyby rewelacyjne. Eddie dał mu kuksańca i Liz nieoczekiwanie wybuchnęła śmiechem. Jej reakcja zaskoczyła Aarronsona. Przez chwilę badał wzrokiem jej twarz, jakby dopiero teraz ją dostrzegł. Wspaniałe, falujące blond włosy dotychczas przesłaniały mu prześliczną twarz o delikatnych rysach, nieskazitelnej cerze i błyszczących oczach w kolorze jadeitu. Była olśnie­ wająca, mimo okropnego stroju. Podczas oględzin uniósł brew, potem jego twarz rozjaśniła się, niemal rozpłynęła się w czarującym uśmiechu, kiedy pomyślał o reakcji dziewczyny na swą grubiańską uwagę. A potem i on wy­ buchnął śmiechem. - Chyba panią polubiłem, panno McShane - stwierdził w końcu. -Proszę mówić mi Liz, panie Aarronson. - Zagryzła wnętrze policzka, żeby nie parsknąć śmiechem na myśl o tym, że ona, Liz McShane, najzwyczajniejsza kobieta na świecie, proponuje Alecowi Aarronsonowi, żeby mówił do niej po imieniu. - Czy mógłbym odzyskać swą rękę? - zapytał z uśmie­ chem. - Jeśli mi ją zwrócisz, będziesz mogła mówić do mnie Alec. - Och, przepraszam. - Poczuła się odrobinę zażenowa­ na. A w dodatku wcale nie miała ochoty puścić jego ręki. Czarno-białe zdjęcia stanowią tylko blade odbicie praw­ dziwego wyglądu Aleca Aarronsona, pomyślała. Był jeden 31 l u d i t h O'Brien Rapsodia

32

króciutki, fatalny technicznie film z dawnej kroniki filmo­ wej, na którym Alec błaznował z braćmi Marx. Liz czytała, że kobiety mdlały na widok Aarronsona, i nie mogła zro­ zumieć, jak taki przeciętnie wyglądający facet mógł zdo­ być nad nimi taką władzę. Teraz rozumiała. Zdawał się górować nad wszystkimi ludźmi w pokoju, miał niemal metr dziewięćdziesiąt wzrostu i był jedynym mężczyzną, przy którym Liz, mierząca prawie metr osiem­ dziesiąt, nie czuła się niezręcznie. Doskonale skrojona marynarka podkreślała szczupłą, ale silną budowę Aleca. Poruszał się z wdziękiem lekkoatlety. Przysunął jej krzesło; usiadła, a mężczyźni zajęli miejsca naprzeciwko. Aarronson bębnił palcami po stole, jakby nawet na chwilę nie był w stanie przestać grać. Dziewczynę najbardziej uderzyła jego twarz, niezwykle urodziwa wedle ogólnie przyjętych standardów. Regular­ ne rysy, choć odrobinę surowe, i półkolista blizna pod le­ wym okiem. Podbródek z niewielkim dołeczkiem, ocie­ niony kilkugodzinnym zarostem. Zdziwił ją koloryt Aleca: gęste ciemne włosy i smagłe policzki, zadziwiające opale­ nizną nietypową dla człowieka, którego praca zmusza do przesiadywania w pomieszczeniach zamkniętych, zawsze przy fortepianie. Liz uznała, że najlepiej do niego pasującym określeniem jest: charyzmatyczny. Oddziaływał na ludzi elektryzująco. Wszyscy na sali, niezależnie od tego, czym się akurat zaj­ mowali, od czasu do czasu zwracali na niego spojrzenia. Nie sposób określić przyczyny takiej reakcji, ale ten czło­ wiek miał w sobie jakiś magnetyzm. Liz tylko raz zetknęła się z podobnym magnetyzmem, kiedy widziała w teatrze grę sławnego aktora. Ale tamten magnetyzm był kreacją, świadomym działaniem aktora, wiedzącego, w jaki spo­ sób budować odpowiednią atmosferę. Aarronson był o wiele bardziej przekonywający, bo jego działanie było mimowolne i całkowicie naturalne. Kiwnął głową w odpowiedzi na coś, co mówił Eddie, lecz nie odrywał lazurowych oczu od Liz. To było rozkosznie l u d i t h O'Brien Rapsodia

niepokojące spojrzenie i dziewczyna poczuła, że na jej twarz i szyję zaczyna wypływać rumieniec, co zdarzało jej się nader rzadko. Doszła do wniosku, że Alec wydaje jej się tak pociągają­ cy za sprawą uśmiechu. Nie widziała ani jednej fotografii uśmiechniętego Aarronsona. Zawsze był na zdjęciach tak ponury, jakby radosna muzyka, którą komponował, nie miała z nim nic wspólnego. Eddie z podnieceniem, gwałtownie gestykulując, mówił coś o Lindberghu i o tym, jak cudem niemal uniknął zde­ rzenia z linią wysokiego napięcia na Polu Roosevelta. Aarronson znów z roztargnieniem ldwnął głową i nagle po­ chylił się w stronę Liz. - Czy my się już kiedyś spotkaliśmy? - zapytał, szukając oczyma wzroku dziewczyny. Pokręciła przecząco głową. Był najsławniejszym kom­ pozytorem XX wieku i nie żył już od z górą pięćdziesięciu lat. - Zapewniam cię, że na pewno bym pamiętała - odparła. - To takie dziwne. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiła się kobieta w aksa­ mitnej brzoskwiniowej sukni i usiadła mu na kolanach. Zaborczym gestem otoczyła jego szyję ramieniem i leciut­ ko podrapała go w policzek polakierowanymi na czerwo­ no paznokciami. Upudrowane ramię tej kobiety otaczała wijąca się jak wąż lśniąca brylantowa bransoleta. - Alec, skarbie, chciałabym wrócić do domu - gruchała uwodzicielsko. Liz zaczęła się wiercić, skrępowana nagle swym niesto­ sownym strojem - podartymi spodniami i żakietem. W po­ równaniu z tym oszałamiająco eleganckim tłumem wyglą­ dała, jakby uciekła ze slumsów. Aarronson przechylił się na prawo, zirytowany na kobie­ tę, która zasłaniała mu Liz. - Gdzie mieszkasz, Liz? Kobieta w brzoskwiniowej sukni dała mu żartobliwego kuksańca. •

Tudith O'Brien Rapsodia

33

34

- Nie jestem Liz, idioto! Mam na imię Mabel, zapomnia­ łeś? - Odęła wargi i zrobiła nadąsaną minę. Eddie nagle zerwał się od stołu. - Chodź ze mną, Mabel. Chciałbym ci coś pokazać. - To nie było zaproszenie, tylko rozkaz, wypowiedziany tonem szefa gangsterskiej szajki. Mrugnął przy tym do Liz i Aleca. - Ale ja nie chcę nigdzie z tobą iść... Eddie bezceremonialnie złapał ją za ramię i ściągnął z kolan Aleca. Mabel zrobiła kilka kroków, po czym obej­ rzała się na Aarronsona, jakby oczekując od niego pomo­ cy. Pomachał jej ręką na pożegnanie. Liz nie była w stanie opanować chichotu. - To było okropne - szepnęła. - Wiem. - Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Skąd się tu wzięłaś? Cofnęła się. Jak miała odpowiedzieć na to pytanie, żeby nie trafić do domu wariatów? - Więc... - zaczęła powoli i niechętnie. - Miałam miesz­ kanie na Dziesiątej Zachodniej, ale w tej chwili nie mam stałego miejsca zamieszkania. - Rozumiem - mruknął z pewnym zakłopotaniem, się­ gnął do kieszeni po platynową papierośnicę i podsunął jej bez słowa. Pokręciła głową i z niesmakiem zmarszczyła nos. Alec postukał papierosem o wieczko, a potem włożył go do ust i zapalił złotą zapalniczką. Wyglądał teraz jak własna ka­ rykatura - ostry profil i nieodłączny papieros w ustach. - Skoro nie mogę odprowadzić cię do domu, to dokąd? Wpatrywał się w nią poprzez mgiełkę tytoniowego dymu. - Prawdę mówiąc, nie wiem. - Przygładziła dłonią bu­ rzę zwichrzonych włosów i nagle krzyknęła. Przypadkiem dotknęła guza z tyłu głowy i natychmiast przypomniała sobie wszystkie poprzednie wydarzenia. Zobaczyła na palcach ślady krwi. - Boże, co się stało?! - Alec zerwał się na równe nogi. Zapomniany papieros tkwił z jego ustach. W ułamku sekundy był przy niej i delikatnie rozgarniał jasne włosy. J u d i t h O'Brien Rapsodia

- Mała przygoda w metrze. - Zachciało jej się płakać. Tego już za wiele! W ciągu kilku godzin przeżyła normal­ ną, choć wyjątkowo nudną randkę w ciemno, została za­ atakowana przez maniaka i na koniec przeniesiona w 1927 rok pomiędzy sławnych, dawno nieżyjących ludzi. Zagryzła wargę, starając się powstrzymać napływające do oczu łzy. - To naprawdę boli - mruknęła. Jej słowa tylko częściowo odnosiły się do guza na głowie. -Nie wygląda najgorzej - powiedział miękko. - Nie martw się, Liz. Zaopiekuję się tobą. Odwróciła się i ukryła twarz w jego marynarce. Wstrzą­ sały nią tłumione łkania. Wyczuwała zapach dymu i ład­ nie pachnącej wody po goleniu. Jego ramiona otoczy­ ły ją niemal automatycznie, dając poczucie ciepła i spo­ koju. To obłęd, przypomniała sobie. Wszyscy ci ludzie, także i Alec, to zjawy. Nic jej to jednak nie obchodziło. Potrzeba pocieszenia okazała się silniejsza niż zdrowy rozsądek. Liz rozkoszowała się dotykiem jego ramion, nie zważając na spojrzenia osłupiałych zgromadzonych. - Co Alec robi w towarzystwie kobiety wyglądającej jak włóczęga? - Czy ktoś ją zna? - Myślałam, że takie włosy odeszły w przeszłość wraz z lady Godiva! - Jeśli on nie będzie już dzisiaj grał, to idę do domu. Niektóre z tych komentarzy przedarły się do otumanio­ nego umysłu Liz, ale dziwnie mało ją obeszły. Podniosła oczy na Aleca i uśmiechnęła się. - Dziękuję. Poczułam się dzięki tobie o wiele lepiej. - A więc nie masz się gdzie zatrzymać? - Uśmiechnął się w odpowiedzi na jej uśmiech. Potrząsnęła głową. Jego wzrok znów powędrował ku jej dżinsom. - Skąd, na litość boską, wzięłaś coś takiego? Zresztą nie­ ważne. Znasz Hazel? -Kto to jest? Judith O'Brien Rapsodia

- Hazel! Chodź do nas! - zawołał, nie odpowiadając na pytanie. Zbliżyła się ładna kobieta o bardzo krótko obciętych włosach, ubrana w żółtą sukienkę z obniżoną talią, obszy­ tą u dołu czarnymi jak węgiel paciorkami, które brzęczały przy każdym kroku. - Miałam nadzieję, że przedstawisz mi swoją przyjaciół­ kę, Alec. - W jej głosie nie było sarkazmu. Było to szczere i ciepłe powitanie. - To Hazel Paul. Hazel, to panna Liz McShane, która nie ma gdzie się podziać. -Więc zamieszkaj tutaj. Na górze jest mnóstwo miejs­ ca. - Hazel nie wahała się ani chwili. - Czy to znaczy, że to twój dom? - zapytała zażenowana Liz. Hazel kiwnęła głową. - A więc wdarłam się nieproszona na prywatne przy­ jęcie?! Hazel wybuchnęła śmiechem. - Jak wszyscy. Przecież właśnie w ten sposób spotykamy większość przyjaciół. - Wzięła Liz pod rękę. - Alec, za­ opiekuję się nią. - Powierzam ją tobie - oświadczył z udawaną powagą, po czym wskazał jej wzrokiem dżinsy dziewczyny. - 1 , Ha­ zel, błagam, pomyśl, czy nie udałoby ci się zrobić coś z... chyba rozumiesz. - Hej, tam, skąd pochodzę, te spodnie uważane są za niezwykle szykowne! - zawołała Liz. - Nie wiedziałem - mruknął Alec. - Od lat nie byłem na wsi. Hazel spojrzała na Liz z niepokojem, lecz odetchnęła z ulgą, widząc, że dziewczyna się śmieje. Aarronson nadal nie odrywał od niej wzroku. - Liz, muszę się wziąć do roboty, ale zadzwonię jutro do ciebie, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Będzie mi miło - odpowiedziała, choć ten zdawkowy 36 zwrot dziwnie zabrzmiał w jej uszach. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Aarronson uśmiechnął się do obu kobiet i wyszedł, wbiegając po schodach po dwa stopnie naraz. - Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie - szep­ nęła Hazel do Liz. - Mam wrażenie, że od jutra dziesiątki młodych kobiet zaczną się kręcić wokół Aleca Aarronsona w podartych drelichach! Pokój całkiem opustoszał, jeśli nie liczyć ubranych w niebieskie liberie służących, którzy zbierali ze stołów filiżanki i puste butelki. -Pewnie jesteś zmęczona - powiedziała Hazel. Chodź, pokażę ci twój pokój.

*

Rozdział 4

Liz szła po schodach na piętro, wpatrując się jak zah i p n o t y z o w a n a w r u c h paciorków u d o ł u sukienki gospodyni. Nogi Hazel obciągnięte były c z a r n y m i pończo­ c h a m i z grubym szwem. Na stopach miała lekkie pantofel­ ki z czarnej satyny o zadziwiająco wysokich obcasach i z cienkim paseczkiem w poprzek podbicia. Kasztanowe włosy były przystrzyżone prosto, w geometrycznym stylu i zakręcone w fale grubości palca. Elegancja tej kobiety była p o n a d c z a s o w a i Liz przyszło do głowy, że w latach dziewięćdziesiątych robiłaby równie silne wrażenie, j a k w dwudziestych. Przeszły wyłożonym d y w a n e m holem, p e ł n y m róż, i zna­ lazły się w o t w a r t y m przestronnym pokoju. Oświetlał go duży, okrągły żyrandol z mosiądzu, zawieszony pośrodku sufitu. W pokoju stało d u ż e łóżko z pościelą w kolorze świeżej mięty, m a h o n i o w a serwantka z d u ż y m w a z o n e m p e ł n y m kwiatów. Pachniało woskiem pszczelim i bzem. - Jak tu ślicznie - westchnęła Liz, rozkoszując się napły­ wającym przez otwarte okno świeżym powietrzem. - Cieszę się, że ci się podoba. W dzieciństwie to był mój pokój. - Teraz wydaje mi się jeszcze ładniejszy. - Liz uśmiech­ nęła się do gospodyni. - To mój ulubiony pokój - Hazel wzięła ją za rękę. Pamię­ tam, jak leżałam tu jako mała dziewczynka i zastanawia­ łam się, jakie przygody czekają mnie w życiu. I pamiętam, l u d i t h O'Brien Rapsodia

jak w noc poprzedzającą mój ślub próbowałam zgadnąć, jak będzie wyglądało moje życie. - Jesteś mężatką? Twój mąż był dziś tutaj? - Liz z roz­ targnieniem wyglądała przez okno. -Nie. Lou zmarł zaraz po wojnie podczas epidemii grypy- Bardzo mi przykro - wykrztusiła wstrząśnięta Liz. Ta kobieta była o wiele za młoda, by być wdową. - Epidemia wybuchła u schyłku pierwszej wojny światowej i była po­ tworna. - Pierwszej wojny światowej? - Hazel zmarszczyła czo­ ło. - Masz na myśli Wielką Wojnę? - Oczywiście, chodziło mi o Wielką Wojnę. - Liz zapo­ mniała na chwilę, że znalazła się w świecie, który znał tyl­ ko jeden konflikt zbrojny o zasięgu światowym. -Wiesz, to właśnie Lou wprowadził Aleca do naszej paczki - kontynuowała Hazel. - Kiedy się spotkali, Alec grał w żydowskim teatrzyku na East Side. Był wówczas dziwnym dzieciakiem, kościstym i bardzo poważnym. Wi­ dzisz, rodzice osierocili go bardzo wcześnie. Ale zawsze był arcymistrzem fortepianu. Grał na naszym weselu i oszołomił nas kompletnie! Nikt nie zwracał uwagi na pannę młodą, kiedy przy fortepianie siedział Alec Aarronson. Zaraz po ślubie wprowadziliśmy się z Lou do tego do­ mu. Rodzice oddali go nam, bo postanowili wyprowadzić się z Nowego Jorku, a pragnęli, by dom pozostał w rodzi­ nie. - Nagle głos Hazel zniżył się do ledwie słyszalnego szeptu. - Nie wiem, co bym zrobiła bez Aleca, kiedy Lou zachorował. Nikt poza nim nas nie odwiedzał, wszyscy bali się zarazić. Wiesz, kiedy wracam myślą wstecz, nie mogę wyjść ze zdumienia. Wszyscy uważaliśmy się za wy­ jątkowych szczęściarzy, udało nam się wyjść cało z wojny. I wtedy przyszła epidemia grypy. Ludzie nadal chorowali i umierali, tak samo jak na wojnie. Hazel nieustannie przesuwała sznurki czarnych pacior­ ków przy sukni. Skrzywiła się ironicznie, przeniosła spoj­ rzenie na Liz i zawahała się na moment. J u d i t h O'Brien Rapsodia

-Alec wprowadził się tutaj i na zmianę siedzieliśmy przy wezgłowiu Lou. Ilekroć wchodziłam do pokoju, wi­ działam, jak zmienia zimne okłady na czole chorego. Hazel całkowicie zatonęła we wspomnieniach. - A kiedy Lou zmarł, Ałec nadal był ze mną. Pomógł mi załatwić wszystkie formalności. Dzięki niemu zdołałam to przeżyć. Przypominał mi o jedzeniu i zabierał na długie spacery. To dzięki niemu nie odeszłam za Lou, choć był czas, kiedy nie marzyłam o niczym innym. - Nagle wyprostowała się i lek­ ko uśmiechnęła. - Przepraszam. Chciałam po prostu, że­ byś wiedziała, jaki to wspaniały człowiek, wbrew krążącej opinii, że to lekkoduch. - Wyczułam to. - Liz kiwnęła głową. - Wiesz, on ukrywa prawdziwe uczucia pod maską pyszałkowatości. Po to, by się chronić. Przeżył ciężkie chwi­ le. Teraz odnosi szalone sukcesy, ale gdzieś pod tą ele­ gancką garderobą i gładką powierzchownością kryje się mały, wychudły grajek z żydowskich teatrzyków. Dzisiaj, po raz pierwszy od bardzo dawna, zobaczyłam dawnego Aleca. Chyba dzięki tobie. Liz milczała przez chwilę. -Spotkałam go tylko i... - Nie wiedziała, co powie­ dzieć. Nagle poczuła się straszliwie zarozumiała, wręcz arogancka. Jak mogła przypuszczać, że ma jakikolwiek wpływ na Aleca Aarronsona? Zdawała sobie sprawę, co Hazel chciałaby usłyszeć. W końcu rzekła: - Nigdy niko­ go nie oszukiwałam, nie zwodziłam. Przynajmniej świa­ domie. Hazel uścisnęła jej rękę. -Wiem. Zaraz przyniosę ci nocną koszulę, bo pewnie padasz z nóg. A jutro pożyczę ci którąś z moich sukienek, wydaje mi się, że nosimy ten sam rozmiar. Dobranoc, Liz. Śpij dobrze. Po kilku minutach przyniosła prostą bawełnianą koszu­ lę nocną. Liz włożyła ją, wsunęła się do łóżka i natych­ miast zapadła w głęboki, spokojny sen. * Judith O'Brien Rapsodia

Budziła się powoli, z oddali dobiegał dźwięk klaksonu samochodowego. Poduszka była miękka i puszysta. Liz ukryła w niej twarz, z przyjemnością wciągając zapach świeżo upranej pościeli. Otworzyła oczy i przeciągnęła się leniwie. Nagle zerwała się i usiadła prosto. - O Boże, nadal tu jestem -jęknęła. Spojrzała na zegarek, niemy, strzaskany dowód wczo­ rajszego ataku w metrze. Zegarek wskazywał 11.45, ale w domu panowała absolutna cisza. Pomyślała, że pewnie wszyscy dawno już wstali i nikogo nie ma w domu. Czy tu także jest niedziela? Jedne drzwi były lekko uchylone, Liz zauważyła je po­ przedniego wieczoru i podejrzewała, że za nimi znajduje się łazienka. I rzeczywiście, była to łazienka, a właściwie pokój kąpielowy. Na drzwiach wisiała pięknie skrojona, prosta biała sukienka z najwyższej jakości bawełny, o przedłużonym stanie, lekko marszczona na biodrach. Do tego beżowy skórzany pasek. Na małej toaletce leżały biało-beżowe pantofelki na ni­ skich trójkątnych obcasikach, para beżowych pończoch i pas. Liz pomyślała, że Hazel położyła je tu, kiedy ona spała, i uśmiechnęła się. Weszła pod prysznic, skorzystała z przezroczystego my­ dła glicerynowego i „Szamponu z oleju kokosowego Watkinsa" w szklanej butelce, potem umyła zęby przypomina­ jącą kredę pastą Orphos - napis na metalowej tubce głosił: „Nareszcie odpowiednia pasta!" - i wreszcie włożyła naszykowane przez Hazel ubranie. Czuła się w nim dziwnie, lecz pasowało jak ulał. Stoczyła walkę z pończochami, na próżno próbując wyprostować szwy na nogach. Pantofelki cisnęły ją trochę, ale stwierdziła, że to raczej wina fasonu niż rozmiaru. Była przyzwyczajona do szerokich wygod­ nych butów do biegania, a nie do wąskich nosków. Sięgnę­ ła do torebki i podmalowała rzęsy, po czym lekko pociąg­ nęła usta czerwoną szminką, którą znalazła na samym dnie. Obok kluczy od mieszkania znalazła szylkretową spinkę. Przyszło jej do głowy, że być może już nigdy nie Tudith O'Brien Rapsodia

41

otworzy tymi kluczami drzwi do swego domu. Wytarta ręcznikiem włosy, ostrożnie dotykając guza, który pozo­ stał jej na pamiątkę wczorajszej nocy. Spięła włosy w luź­ ny koński ogon, zostawiając kilka swobodnych kosmyków, i uznała toaletę za zakończoną. Sprawdziła całość w wy­ sokim lustrze. - Nie najgorzej - mruknęła zdziwiona tym, że tak świet­ nie prezentuje się w pożyczonym ubraniu. Wyglądała o wiele lepiej niż „nie najgorzej". Ten styl doskonale do niej pasował; delikatny kobiecy strój podkreślał smukłą fi­ gurę. Nawet w oczach Liz pojawił się jakiś blask. Pościeliła łóżko i schowała zegarek; duży męski chrono­ metr na szerokim skórzanym pasku dziwnie nie pasował do zwiewnej sukienki. Wyszła z sypialni. Przypomniała sobie drogę, którą poprzedniego wieczoru prowadziła ją Hazel, i po chwili trafiła tam, gdzie wczoraj odbywał się koncert. Teraz było tu pusto. Krzesła stały pod ścianami. Obcasi­ ki stukały w drewnianą podłogę przy każdym kroku i od­ bijały się echem, wzmagając poczucie osamotnienia, szczególnie w porównaniu z gwarem minionego przyję­ cia. Popatrzyła na miejsce, w którym poznała Aleca, tam, gdzie przez krótką chwilę trzymał ją w ramionach. Od przebudzenia starała się o nim nie myśleć, odsuwała od siebie wspomnienia. A nachodziły ją często. Ale kiedy znalazła się w tym pokoju i stanęła przy fortepianie, na którym wczoraj dokonywał czystej magii, nie była w sta­ nie dłużej wypierać się własnych uczuć. - To śmieszne - powiedziała głośno. Nadal znajdowała się w latach dwudziestych. I zaczyna­ ła podejrzewać, że to wcale nie jest wytwór jej chorego mózgu. A może to właśnie lata dwudzieste są prawdziwe, a wy­ tworem wyobraźni była Liz z roku 1992? Ale w takim ra­ zie skąd się wziął jej zegarek i torebka ze szminką firmy Cover Girl? Jednak niezależnie od tego, co ją tu sprowadziło, była z tego dziwnie zadowolona. To prawda, nie była u siebie Judith O'Brien Rapsodia

i znalazła się w nie swoim czasie. Ale czuła się tu znakomi­ cie. To był Nowy Jork z jej snów, miejsce, o jakim marzyła, cudowne miasto, które jej generacja zepsuła. Zaginiony Nowy Jork. Miniona noc dała jej przedsmak miasta tętnią­ cego życiem, radością, czarem. Tak właśnie zawsze wy­ obrażała sobie Nowy Jork. Postanowiła, że dopóki tu po­ zostanie, będzie rozkoszować się każdą cenną chwilą. Podeszła do fortepianu i usiadła na taborecie. Nie sie­ działa tak od ukończenia szkoły średniej i z uśmiechem przypomniała sobie nauczyciela muzyki, pana Bonholmiego. Do dziś miała w uszach jego uwagi. - Nadgarstki wyżej, panno McShane! - wołał z włoskim akcentem. - Nie mogą zwisać jak mokre kluski. Położyła ręce na klawiaturze najlepiej, jak potrafiła. Pan Bonholmi byłby z niej dumny. Czy zdoła przypomnieć sobie jakiś utwór? Rozmarzyła się i zaczęła grać. Pierwszą melodią, jaka przyszła jej na myśl, było Oh, What a Beautiful Morning z jej ulubionego musicalu Okla­ homa!. Pierwsze takty przypominała sobie z trudem, ale potem nagle muzyka przyszła do niej, budząc radość, jak zawsze, gdy słyszała te cudowne tony. Zachichotała, kiedy kilkakrotnie pomyliła klawisze, i starannie poprawiała się za każdym razem jak pilna uczennica. Potem przypomniała sobie mnóstwo piosenek i grała je z coraz większym zapałem. Pozostała przy musicalach. Przymknęła oczy i grała Some Enchanted Evening z South Pacific, Getting to Know You z The king and I i Every­ thing's Coming Up Roses z Gypsy. - O, Guys and DoUs\ - zawołała. Nie mogąc się powstrzymać, zanuciła kilka melodii. Na­ wet w jej nieudolnej interpretacji były porywające. Śmiała się, gdy nieczysto zaśpiewała jakiś fragment, ale nie przestawała grać i śpiewać. Nagle wyczuła czyjąś obecność. Nie była już sama. Po chwili zabrzmiały oklaski, rozlegające się echem w pustym pokoju. Odwróciła się na taborecie i zobaczyła J u d i t h O'Brien Rapsodia

zmierzającego w jej stronę Aleca. Jego obecność zdawała się wypełniać cały pokój, każdy kąt, każdy centymetr kwa­ dratowy podłogi ożywał pod wpływem jego promiennej osobowości. - Brawo, Liz - powiedział z zaskoczeniem. Jego niebie­ skie oczy miały niezwykłą ciemną barwę. - To wspaniałe piosenki. Twoje? Była kompletnie wytrącona z równowagi. Przed chwilą pozwoliła sobie na odrobinę wygłupów, a teraz musi się z tego tłumaczyć. - No, nie. Niezupełnie - odparła, zarumieniona po uszy. Czy Alec słyszał jej okropny głos? Jej żałosną interpretację cudownych melodii z musicali? - Wiem, co masz na myśli - powiedział i podszedł bliżej. Liz poczuła jego zapach, czysty, świeży i tak cudownie męski. Gdy Alec na nią spojrzał, natychmiast zapomniała, o czym rozmawiali. - Czasami piszę muzykę, ale wcale nie czuję, że to moje utwory. Całkiem jakby skomponował je kto inny. O Boże, pomyślała Liz. On sądzi, że to ja skomponowa­ łam te piosenki! I zwierza mi się, jak kompozytor kompo­ zytorowi! - Wiesz, ja naprawdę nie... -Wiem-wpadł jej w słowo. -Jeszcze nie jesteś gotowa zaprezentować ich komukolwiek. Nie powinnaś się czuć zawstydzona, to naprawdę wspaniałe piosenki. Mogę? Nie czekając na odpowiedź, usiadł przy niej na tabore­ cie. Biło z niego ciepło. Zakręciło jej się w głowie od osza­ łamiających wrażeń, potężnych i niespodziewanych. Chciała odsunąć się jak najdalej od niego, na skraj tabore­ tu, lecz nie było już miejsca. Alec nie zauważył jej przyspieszonego, nierównego od­ dechu. Przesunął dłonią po włosach dziewczyny i na uła­ mek sekundy jego oczy złagodniały. - Co z twoją głową? Wczoraj miałaś paskudnego guza. -Znakomicie! - zawołała pospiesznie, wpatrując się w lewą rękę Aleca, spoczywającą na klawiszach fortepianu. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Dłoń była silna, kształtna, o długich palcach, a spod man­ kietu wyzierał fragment pokrytego ciemnymi włosami przedramienia. Nagle wydało jej się, że taka bliskość, ta­ kie wpatrywanie się w opaloną skórę jego ręki jest niemal nieprzyzwoite. Może nie powinni siedzieć tak blisko? Musiała coś powiedzieć, żeby przerwać czar tej chwili. - To było takie dziwne - odezwała się zdyszanym, wy­ sokim, nienaturalnie piskliwym głosem, próbując przy­ wołać wydarzenia poprzedniego wieczoru. Wydawały jej się teraz bardzo odległe i kompletnie nieważne. W jednej chwili byłam w śródmiejskiej linii F metra, a w następnej... - Nie wiem, o czym mówisz - mruknął Alec. Położył rę­ ce na klawiaturze i po chwili popłynął cudowny, wibrują­ cy akord. - Zaraz, jak to szło? - Zagrał oszałamiającą wa­ riację na temat Luck Be a Lady. - Jak to zrobiłeś? - Liz była wstrząśnięta. - Jestem bardzo muzykalną bestią. - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Zaśpiewasz mi słowa? Kiwnęła głową, wpatrując się w jego dłonie. Nie mogła wręcz uwierzyć, że to ten sam instrument, z którego z ta­ kim trudem wydobywała niewprawne tony. Podyktowała mu kilka pierwszych wersów Luck Be a Lady. Trochę się myląc, zanucił piosenkę. Liz osłupiała, słysząc jego głos. Czysty, doskonale ustawiony, zdawał się pieścić każde sło­ wo. Przeszył ją dreszcz. Alec miał lepszy głos od większo­ ści zawodowych piosenkarzy. - Mógłbyś być profesjonalistą! - Dziękuję. - Wybuchnął śmiechem. - Nie miałam na myśli gry na fortepianie. Chodziło mi o twój głos. Jest cudowny! Nigdy nie słyszałam, jak śpie­ wasz. - Bo nigdy nie śpiewam, przynajmniej publicznie. - Wiesz, kiedy śpiewasz, masz dziwny akcent. Nie no­ wojorski. Brzmi prawie jak... Nagle przestał grać i zagryzł wargę. - Nie mówmy o tym - rzucił oschle. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Słuchaj, ja nie chciałam... - zaczęła się tłumaczyć. Nie miałam nic... -Hej! - przerwał jej pospiesznie. - Wyglądasz rewela­ cyjnie! Jaka elegancka suknia, przypomina jedną z kreacji Hazel. - To jej suknia - przyznała. Wstała i przeszła się, prezentując pożyczoną suknię jak modelka. Alec wpatrywał się w dziewczynę zaskoczony. W pracy był przez dwadzieścia cztery godziny na dobę otoczony pięknymi kobietami, z których wiele wręcz na­ rzucało się najbardziej pożądanemu kawalerowi w Nowym Jorku, ale on instynktownie zachowywał wobec nich dy­ stans. Aż do tej chwili. A przecież nie mógł zburzyć swojego muru obronnego. Jeszcze nie. Prawie nie znał tej dziewczyny. Dopiero co stanęła w szeroko otwartych dla gości drzwiach domu Ha­ zel, w podartym ubraniu i z guzem na głowie. Różniła się od kobiet, które dotychczas mu przedstawiano. Nie miała w oczach wyrachowania. Wszyscy chcieli, żeby się ustat­ kował, lecz on nie był pewien, czy chodzi im o to, by był szczęśliwy, czy też tak żałosny, jak większość jego żona­ tych przyjaciół. Jedynym naprawdę szczęśliwym małżeństwem byli Ha­ zel i Lou. I co ich spotkało?! Ale w Liz było coś, co groziło zniszczeniem jego cynizmu, zburzeniem muru obronne­ go, którym otoczył swe serce. Nikt na świecie nie znał prawdziwego Aleca, nawet kochana Hazel. Chciał, żeby tak pozostało, dla dobra wszystkich. Nagle dotarło do niego, że Liz coś mówi. -Tak? - Nic takiego. Powiedziałam tylko, że ta piosenka nigdy nie brzmiała tak pięknie jak w twoim wykonaniu. Jesteś naprawdę niesamowity. Alec rozpromienił się. -Ty też. Kto by przypuszczał, że odziana w drelichy i przygarnięta przez obcych panna Liz McShane pisze ta­ kie piosenki? J u d i t h O'Brien Rapsodia

- No wiesz... - zaczęła, czując się bardzo niewyraźnie. Jeśli chodzi o te piosenki, to... Nagle zerwał się na równe nogi, tknięty jakąś myślą. - Muszę już lecieć, spóźnię się na próbę. Ćwiczą mój nowy kawałek i muszę tam być. - Oczywiście - odparła, zaskoczona jego gwałtowną re­ akcją. AJec przeciągnął ręką po włosach. Ona naprawdę zalazła mu za skórę. Nie planował udziału w niedzielnej pró­ bie, lecz gdyby tu został, mógłby za wiele powiedzieć. I wszystko skończyłoby się katastrofą. - Zadzwonię do ciebie później. - Położył rękę na ramie­ niu dziewczyny i cofnął ją jak oparzony. Liz zmarszczyła czoło, ale kiwnęła głową. Odprowadzi­ ła wzrokiem Aleca, który niemal pobiegł do drzwi. - Dobrze wiedzieć, że nadal działam na mężczyzn do­ kładnie tak samo jak w roku dziewięćdziesiątym drugim mruknęła i wzruszyła ramionami. Znów została sama. Zamknęła wieko fortepianu i opar­ ła się łokciami o gładkie drewno. I co ona ma, do licha, zrobić? Straciła wszystko i wszyst­ kich, których znała: mieszkanie, pracę, przyjaciół i rodzi­ nę. Nie ma dokąd pójść, a w dodatku zmierza do ewident­ nej katastrofy z Alekiem Aarronsonem. - Portfel! Czy ten banknot nadal tam jest? - Wbiegła po schodach i pospiesznie otworzyła torebkę. Był na swoim miejscu. Tkwił pomiędzy jakimś wydrukiem z komputera a świstkiem papieru z czyimś numerem telefonu. Dolar z 1923 roku z zamazanym napisem, nabazgranym czer­ wonym atramentem. Miała też trochę monet, wszystkie wybite po roku 1975. Usłyszała, że gdzieś w oddali otwierają się drzwi, i do­ biegło ją postukiwanie obcasów po posadzce. - Liz? Wstałaś? Gdy Hazel zapukała do drzwi, Liz pospiesznie wsypała monety do portmonetki i zamknęła torebkę. Po części od­ czuła ulgę, że znalazła w portfelu wszystko, co powinno l u d i t h O'Brien Rapsodia

w nim być, szczególnie banknot. Z drugiej jednak strony była zakłopotana: a więc to działo się naprawdę. W jakiś sposób cofnęła się w czasie o sześćdziesiąt lat! -Jestem tutaj, Hazel. Wejdź, proszę. - W jej głosie za­ brzmiało dziwne napięcie, ale miała nadzieję, że gospody­ ni tego nie zauważyła. Hazel otworzyła drzwi i uśmiechnęła się radośnie na wi­ dok Liz w swoim ubraniu. - Wyglądasz cudownie! - Wzięła się pod boki i z aproba­ tą kiwnęła głową. - Bardzo ci dziękuję, że pożyczyłaś mi ubranie. - Ależ proszę bardzo. Jedyny problem polega na tym, że wyglądasz w nim lepiej niż ja. Hazel prezentowała się oszałamiająco w szyfonowej kreacji w liliowe i czarne wzory na kremowym tle. Suknia była przymarszczona w talii, miała szalowy kołnierz. Ha­ zel nosiła do tego czarne pantofelki z paskiem w poprzek podbicia. - Możemy usiąść? Powinnyśmy porozmawiać. - Wska­ zała gestem krzesło. Liz jęknęła w duchu. Zabrzmiało to groźnie. - To nic strasznego - uspokoiła ją Hazel lekkim tonem. Nie chciałam ci zawracać głowy wczoraj wieczorem, lecz powinnyśmy wyjaśnić kilka spraw. Nie gniewaj się, ale chyba nie masz pracy, prawda? Liz przytaknęła. -To prawda, pracowałam dla pewnego czasopisma, ale... no... teraz go nie ma. - Wpadłam na Aleca i on chyba ma niezły pomysł na za­ jęcie dla ciebie. Teraz nic ci nie powiem, zostawię to jemu. A na razie chciałabym, żebyś tu została. Zresztą nawet gdybyś znalazła pracę, chętnie bym cię u siebie gościła. Czuję się dość samotnie w tym wielkim domu. Liz przez chwilę była całkiem oszołomiona. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że powinna poszukać pracy. A prze­ cież, skoro już tu trafiła, musi jakoś zarobić na życie. Oszołomiła ją także dobroć Hazel, dla której była przecież Judith O'Brien Rapsodia

kimś całkowicie obcym, a została przyjęta w tym domujak miły gość. - Hazel, nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję. - Znakomicie. Zejdźmy teraz na dół na lunch. Nie wiem jak ty, aleja umieram z głodu. Gospodyni zaprowadziła ją do jadalni, konwencjonal­ nego, lecz przestronnego pokoju z pięknym komple­ tem mebli. Stojące pod ścianami palmy lekko chwiały się w powiewach wpadającego przez otwarte okna wiatru. Stół nakryty był śnieżnobiałym lnianym obrusem i za­ stawiony biało-zieloną chińską porcelaną. Kieliszki na wodę miały zielone nóżki i były pełne kostek zielonego lodu. Hazel zauważyła, że Liz wpatruje się w lód. - To barwnik spożywczy - wyjaśniła z wyraźną dumą. Sama robię lód w nowej elektrycznej lodówce. - Wspaniały pomysł! - stwierdziła Liz, niezbyt pewna, jak właściwie powinna zareagować na kostki lody przypo­ minające ogromne szmaragdy. - Szkoda, że nigdy o tym nie pomyślałam. Lunch był pyszny, ale wszystko pływało w tłustej śmieta­ nie i maśle. Na przykład sałatka rybna składała się, co przyznała Hazel, z halibuta, żółtek jajek, śmietany i masła, a polana została jeszcze sosem holenderskim. Świeże bu­ łeczki były grubo posmarowane masłem, a do avocado do­ dano kuleczki pełnotłustego twarogu i polano obficie jaskrawopomarańczowym majonezem. - Wiesz, co to jest? - zapytała Hazel, kiedy Liz nałożyła sobie odrobinę avocado. - Sałatka? - Nie, to owoc. - Masz na myśli avocado? - Już je kiedyś jadłaś? - Hazel była wyraźnie rozczaro­ wana. - Raz czy dwa - mruknęła niewyraźnie Liz, nie mając odwagi przyznać, że od kiedy w pobliżu jej pracy otwarto meksykańską restaurację, odżywia się głównie tym. l u d i t h O'Brien Rapsodia

50

Potem podano deser i Liz z zaskoczeniem przyglądała się brązowym kulkom, polanym śmietaną. Hazel zauwa­ żyła jej reakcję. - Widzę, że nie przepadasz za duszonymi figami. Prze­ praszam - usprawiedliwiała się. Liz uśmiechnęła się. - To są figi? Jeszcze nigdy ich nie jadłam. - Figi miały niewiarygodne ilości pestek i wręcz ociekały słodkim syro­ pem, ale jakoś zdołała je przełknąć. Po lunchu poczuła przypływ sił i gotowa była stawić czo­ ło wyzwaniom 1927 roku. Hazel pobiegła na górę, żeby jej przynieść luźny żakiet z długim rękawem. - Dziękuję, ale wydaje mi się, że jest dość ciepło, by wyjść na dwór w samej sukience. - Liz próbowała ją zatrzymać. Hazel była już przy drzwiach. Stanęła jak wryta. - Ojej, Liz, nie chcesz chyba powiedzieć, że masz zamiar wyjść na ulicę z gołymi rękami! - Była tak zaszokowana, jakby Liz co najmniej zamierzała przechadzać się na gola­ sa po Central Parku. - Nie, oczywiście, że nie - zapewniła skwapliwie Liz. Tylko żartowałam. - Masz przedziwne poczucie humoru - mruknęła Hazel, przynosząc jej żakiet. Potem podała jej jeszcze słomkowy kapelusik w kształ­ cie hełmu przepasany beżową, pasującą do sukienki wstążką. Liz dziwnie się w nim czuła, bo ostatni raz miała na głowie słomkowy kapelusz w Wielkanoc jako ośmiolet­ nia dziewczynka. Brakuje tylko rękawiczek, pomyślała. Hazel, jakby czytając w jej myślach, podała jej parę cieli­ stych bawełnianych rękawiczek. Torebka Liz, choć nieco zbyt duża, od biedy pasowała do stroju. Wreszcie obie były gotowe do wyjścia na Ósmą Zachod­ nią. I choć Liz wiedziała już, czego się może spodziewać, uderzyła ją rzeczywistość tego, co miała przed oczami. Ulica była pełna życia: elegancko ubrani ludzie z ksią­ żeczkami do nabożeństwa pod pachą zmierzali do kościoła na niedzielną mszę, matki pchały przez sobą ozdobne Judith O'Brien Rapsodia

wózki dziecięce na wysokich kołach, na ławkach siedziało jeszcze kilku wczorajszych hulaków. Liz dotknęła ramienia Hazel. - Liz, czy dobrze się czujesz? Liz odetchnęła głęboko i kiwnęła głową. - Przepraszam. Po prostu nie wiem... to znaczy... -Rozumiem. - Hazel starała się ją uspokoić. - Alec wspominał, że wczoraj przytrafiło ci się coś złego. Może potrzebujesz lekarza? - Nic mi nie jest. - Liz próbowała się uśmiechnąć, choć zupełnie nie było jej do śmiechu. Hazel przez chwilę przyglądała jej się z zatroskaniem, ale po chwili się rozpogodziła. - Poczekaj, aż zobaczysz, dokąd się wybieramy! Weź­ miemy mój automobil. Przeszły kawałek do małego samochodu. Liz z osłupie­ niem przeczytała nazwę marki: Overland Whippet. - Overland Whippet? Chart Lądowy?! - To damski automobil. Nigdy o nich nie słyszałaś? Chy­ ba sobie żarty stroisz! Liz wsiadła do samochodu i głęboko wciągnęła w noz­ drza zapach kosztownej, skórzanej tapicerki. Odruchowo sięgnęła za siebie, szukając pasów bezpieczeństwa, lecz widząc, że Hazel przygląda się jej z zaciekawieniem, prze­ stała macać dokoła. Oczywiście, w 1927 roku nie znano jeszcze pasów bezpieczeństwa. Hazel jeszcze raz obrzuciła ją dziwnym spojrzeniem i zapaliła silnik. Prowadziła zadziwiająco pewnie, mocno trzymając dużą drewnianą kierownicę. Każdy skręt wy­ magał sporego wysiłku, bo oczywiście whippety nie były wyposażone we wspomaganie kierownicy. Liz wyglądała przez okno, rozkoszując się wiatrem roz­ wiewającym jej włosy i podziwiając fascynujące widoki. Hazel mówiła coś o płaszczach z Best and Company, bu­ tach od I. Millera i trwałej ondulacji. Popołudnie było po­ godne i Liz z przyjemnością obserwowała mijane scenki. Dzieci bawiły się na ulicy i piłki często wpadały na jezdnię. 51 l u d i t h O'Brien Rapsodia

Kilka sklepów otwarto, ale większość była zamknięta na głucho. Metropolia sprawiała wrażenie prawie małomia­ steczkowe i bardzo różniła się od tej z 1992 roku. Ten No­ wy Jork to było miasto, w którym przede wszystkim się mieszkało, a przy okazji także i pracowało, natomiast No­ wy Jork, który znała Liz, był gigantyczną korporacją w sty­ lu Gotham City, w której dominował rynek, a samo życie schodziło na drugi plan. Samochód wtoczył się na Broadway. Liz poczuła się dziwnie, bo przywykła, że ulice są tu jednokierunkowe. Hazel zatrzymała się na wprost Winter Garden Theatre. Nad wejściem wisiał napis: Trwają próby nowego musicalu Aarronsona Cheerio!. Premiera we wrześniu 1927 roku. Wysiadły. Hazel wręczyła kluczyki człowiekowi w uni­ formie, który odprowadził samochód. Liz wpatrywała się w plakat. - Zamykają teatr z powodu prób? - zapytała. Hazel zmarszczyła czoło. - Oczywiście. Zresztą przy wypełnionej widowni było­ by tu gorąco jak w piecu. - Popatrzyła na Liz ze zdumie­ niem. -W życiu o czymś podobnym nie słyszałam! Przecież nie sposób grać w teatrze bez klimatyzacji. Zapewne z te­ go właśnie powodu teatry z reguły są w lecie nieczynne. Umilkła, kiedy uświadomiła sobie, jak dziwacznie jej słowa musiały zabrzmieć w uszach Hazel. - Widzę, że niewiele wiesz o teatrze! - stwierdziła Hazel z uśmiechem i ruszyła w stronę bocznego wejścia. Wejdźmy. Alec na nas czeka. - Dlaczego mają próbę w niedzielę? - To naprawdę okropne, ale ten musical rodzi się w bó­ lach. Producent to prawdziwy poganiacz niewolników, który nie zgadza się dać zespołowi wolnego dnia, dopóki nie jest w pełni zadowolony z numeru, nad którym pracu­ ją. Alec nie ma chwili wytchnienia. Zwykle wszystko przy­ chodzi mu bez trudu, jednak tym razem co rusz trafia gło­ wą w mur. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Minęło parę minut, zanim ich oczy, przyzwyczajone do jasnego światła słonecznego dnia, oswoiły się z panują­ cym w teatrze półmrokiem. Liz dostrzegła wreszcie kilka­ naście dziewcząt z chóru, snujących się wokół sceny. Nie­ które miały na sobie krótkie spódniczki, inne satynowe szorty. Były niższe i bardziej przysadziste niż tancerki, które dotychczas widywała. Wyglądały bardziej na zwy­ czajne dziewczyny z sąsiedztwa niż na zawodowe tancer­ ki rewiowe. Ich blond włosy ułożone w regularne fale lśni­ ły w świetle umieszczonych na suficie żarówek. Niektóre poupinały fale spinkami. Jedna z dziewcząt, wyraźnie za­ spana, miała z tyłu głowy metalowy wałek. Hazel pociągnęła Liz w stronę miejsc w środkowym rzę­ dzie, w pobliżu wentylatora, powoli mielącego ciężkie po­ wietrze. Sama usiadła obok niedbale ubranego młodego mężczyzny i coś do niego szepnęła. Ten uśmiechnął się, skinął głową i podbiegł do sceny. Liz dostrzegła Aleca. Siedział przy pianinie z jedną ręką na klawiszach, a w drugiej trzymał pióro. Wszyscy rzucali na niego nie­ spokojne spojrzenia, najwyraźniej czekając na jego syg­ nał. Kilka tancerek popatrywało na niego, szeptało sobie coś do ucha i chichotało. Liz wydawało się, że rozpoznaje Mabel, dziewczynę, która poprzedniego wieczoru wystą­ piła w morelowej sukni, ale nie była tego pewna. Młody mężczyzna, z którym Hazel rozmawiała, podszedł do Aleca, położył mu rękę na ramieniu i coś powiedział. Alec odwrócił się od pianina, osłonił ręką oczy oślepiane przez reflektory i spojrzał w głąb mrocznej widowni. -Hazel! Liz! Gdzie jesteście? - Tutaj, pośrodku! - zawołała Hazel. Uśmiechnął się i Liz poczuła nagłe mrowienie w ramio­ nach. Nawet z takiej odległości jego błyszczące niebieskie oczy przyprawiały ją o zawrót głowy. Alec włożył pióro za ucho i wyprostował ramiona. Nagle jakiś starszy mężczyzna wyskoczył na środek sceny. l u d i t h O'Brien Rapsodia

-Dobrze, dziewczęta, kontynuujemy próbę! Pogwarki umilkły. Tancerki podniosły się z wyścieła­ nych foteli, ustawiły się w szeregu pośrodku sceny. Męż­ czyzna odwrócił się na obrotowym krześle i spojrzał na Aleca. - Raz, dwa, trzy. - Alec podał rytm i pustą salę wypełni­ ły wspaniałe dźwięki. Liz obserwowała próbę, starając się opanować drżenie kolan. Była świadkiem rodzenia się musicalu Aleca Aar­ ronsona! Dziewczyny zaczęły wymachiwać nogami. Nagle Liz rozpoznała melodię. - O , nie! -jęknęła. Hazel roześmiała się z zadowoleniem. Tancerki, przy akompaniamencie samego Aleca Aarron­ sona, wykonały Luck Be a Lady, piosenkę, która zostanie skomponowana dwadzieścia pięć lat później! - Niespodzianka! - Hazel zachichotała. - Alec stwier­ dził, że ta piosenka doskonale pasuje do jego musicalu. Oczywiście będziesz miała pełne prawa autorskie! Wiesz, jeszcze nigdy w jego przedstawieniu nie znalazła się pio­ senka żadnego innego kompozytora. A teraz twierdzi, że to będzie hit! Zostaniesz współautorem Cheerios! Dobrze się czujesz? Co tak zbladłaś? Liz oddychała głęboko, żeby odzyskać panowanie nad sobą, ale nie na wiele się to zdało. Chodziło nie tylko o przypisanie jej cudzej piosenki, autorstwa Franka Loessera, który był w tej chwili prawdopodobnie w szkole średniej, ale głównie o to, że nie widziała żadnego wyjścia z zaistniałej sytuacji. Co miała powiedzieć? „Przepraszam, Alec, ale to plagiat cudzej piosenki, która nie została jesz­ cze skomponowana. Słowa do niej też jeszcze nie powsta­ ły. Zabawne, nie sądzisz?" Jak mogła coś podobnego po­ wiedzieć?! - Liz, proszę... zaczekaj. - Głos Hazel zdradzał zaniepo­ kojenie, ale Liz słyszała jedynie wspaniałe brzmienia pia­ nina Aleca Aarronsona i prawie idealnie zgrane głosy Tudith O'Brien Rapsodia

dziewcząt z chóru. Ogarnęła ją dziwna słabość i oddycha­ ła z wyraźnym wysiłkiem. - Obawiam się, że zaraz zemdleję. - Alec! - krzyknęła Hazel. - Chodź tutaj! Liz zrobiło się słabo. Muzyka umilkła. Kilka stojących na scenie dziewcząt za­ częło piszczeć. Alec zeskoczył ze sceny i natychmiast znalazł się przy Liz. Ukląkł i położył jej rękę na drżącym ramieniu. Dotyk rozgrzał ją i uspokoił. Podniosła wzrok i uśmiechnęła się nieśmiało. - Przepraszam - szepnęła, z trudem łapiąc powietrze. To było po prostu takie... Nagle cały świat zniknął. Wydawało jej się, że są sami. Alec pochylił się ku niej, a ona po prostu wsunęła się w je­ go objęcia i położyła rękę na jego muskularnym ramieniu. Przestał się uśmiechać. Dotknął ustami warg Liz w deli­ katnym i słodkim zrazu pocałunku, który wkrótce zmienił się w tak namiętny, że aż zaparło jej dech w piersiach. Te­ raz to jego ręka drżała, kiedy ujął kosmyk włosów Liz i de­ likatnie założył go jej za ucho. Spoczywająca dotychczas na kolanach Liz torebka zsunęła się i upadła na betonową podłogę. Odskoczyli od siebie. - Co tam się dzieje? - zabrzmiał z końca sali chrapliwy męski głos, zdradzający wyraźne rozbawienie. Alec wstał, ale nie zdjął ręki z ramienia Liz. - To Lenny Von Ziggler, producent przedstawienia. Len­ ny, to Liz McShane, kompozytorka piosenki Luck Be a La­ dy, która uratowała ten żałosny numer w kasynie. Lenny Von Ziggler, krzykliwie ubrany mężczyzna w średnim wieku, ze szpakowatą bujną brodą, wyciągnął do Liz pulchną dłoń. - Miło mi panią poznać, panno McShane. Co za gratka! Co za reklama dla przedstawienia! Już widzę te nagłówki: Znany playboy i kompozytor z Nowego Jorku spotyka Muzy­ kalną Lalunię! Jestem zachwycony! J u d i t h O'Brien Rapsodia

55

-Właściwie, panie Van Ziggler, ta piosenka jest... zaczęła zarumieniona po uszy Liz, lecz Alec wpadł jej w słowo: - Warta pięć setek plus tantiemy, prawda? Von Ziggler w milczeniu szarpał brodę. -Cóż... - Lenny, jeśli wypiszesz czek jeszcze dzisiaj, napiszę ci dwie nowe piosenki do tego musicalu. - Dwie nowe piosenki! - Von Ziggler rozpromienił się. Umowa stoi! Panno McShane, witamy na Broadwayu! Rozległy się gromkie oklaski - ze sceny, spod ścian, na­ wet z balkonów dla oświetleniowców i z pomostów robo­ czych. Liz zdawała sobie sprawę, że to aplauz nie dla niej, tylko dla piosenki, dzięki której zespół i technicy zyskają kilka cennych dni odpoczynku. - Nie wiem, co powiedzieć - wymamrotała. - Mam! - wrzasnął Van Ziggler. - Mogłabyś pomyśleć o numerze z różami? Mamy dwa tuziny podświetlanych elektrycznie kostiumów róż z musicalu Miss Mayfair, któ­ ry zszedł z afisza w ubiegłym roku. Te kostiumy kosztowa­ ły dwadzieścia cztery tysiące i tylko one były coś warte w tamtym przedstawieniu. Jeśli wymyślisz jaldś numer z różami, podwoję ci tantiemy. - Znam piosenkę Everything Corning Up Roses - rzuciła Liz bez zastanowienia. Van Ziggler aż zatarł ręce, a Alec wybuchnął śmiechem. - O Boże -jęknęła Liz. - Co ja wyprawiam?

Rozdział 5

P

róba skończyła się przed trzecią. W miarę jak nowy numer zaczynał iść gładko, wyczerpany zespół zda­ wał się odzyskiwać siły. Nogi girls unosiły się wyżej i rów­ niej, bardziej naturalnie, mniej mechanicznie. Lenny Von Ziggler przechadzał się po scenie, z aprobatą kiwając głową i wymachując palcem w takt, jakby to była batuta dyrygenta. Po zakończeniu zgromadził wokół sie­ bie zespół i przybrał surowy wyraz twarzy. - Dziewczęta, członkowie zespołu, obsługo techniczna, mam dla was informację. Słuchajcie. - Zapadła głucha ci­ sza, nawet Liz wstrzymała oddech. - Nie chcę was więcej widzieć. - Urwał i uśmiechnął się od ucha do ucha. - Przy­ najmniej do czwartku o dziesiątej rano. Wszyscy zasłuży­ liście na porządny odpoczynek! Idźcie się wybyczyć! Byle nie za bardzo! Przez chwilę trwała cisza, a potem wybuchły wiwaty. Wśród radosnych pisków i śmiechów kilkoro członków ze­ społu przesłało Liz buziaki i pomachało jej ręką. Nie byli pewni, jak ją traktować: jeszcze nie należała do zespołu, ale najwyraźniej już zaczynała sobie wyrabiać pozycję po­ średnika pomiędzy zespołem a Von Zigglerem. Kiedy on był zadowolony, a zaproponowana przez Liz piosenka najwyraźniej go uszczęśliwiła, wszyscy mieli powody do radości. Hazel, Liz i Alec razem wyszli z teatru i ruszyli na północ. - Jest zbyt pięknie, żeby jechać samochodem. - Hazel l u d j t h O'Brien Rapsodia

57

58

wystawiła twarz na promienie popołudniowego słońca. Zabiorę samochód później. Alec i Liz przyznali jej rację, zresztą Liz ciągle była pół­ przytomna - nie wyszła jeszcze z szoku po sprzedaniu cu­ dzych piosenek jako własnych. W jej portfelu, pomiędzy kuponem na jogurt Dannon, który zostanie wynaleziony za sześćdziesiąt pięć lat, a paskiem płacowym z „Vintage", spoczywał czek na pięćset dolarów, podpisany wiecznym piórem przez Lenny'ego Von Zigglera. Nie mieli najmniejszej ochoty na rozmowy o numerach z musicalu ani w ogóle o czymkolwiek związanym z show businessem. Hazel i Alec zamienili kilka zdań o Lindberghu i jakimś facecie nazwiskiem Chamberlin, który chciał pobić jego rekord, a potem pogrążyli się w gorącej dysku­ sji nad sprawą Sacca i Vanzettiego. - Nie mieści mi się w głowie, że mogliby zostać strace­ ni - oświadczyła Hazel. - Myślę, że to tylko zbieg okolicz­ ności. W porządku, może i mają przekonania lewicowe, ale to nie oznacza, że są zdolni do morderstwa. Niektórzy z moich przyjaciół są bolszewikami. - To nieistotne - przerwał jej Alec. - Mówimy o sądzie kapturowym w Massachusetts. To ostoja konserwatyzmu. Hazel, zamordowano dwóch strażników. A oni trzymają w więzieniu podejrzanych cudzoziemców i mają zamiar ich stracić. Nie są Amerykanami, najlepiej nadają się na kozły ofiarne. Zatopiona dotychczas we własnych myślach Liz spojrza­ ła uważnie na Aleca. W jego słowach brzmiała gorycz, któ­ rej nie można było wyjaśnić wyłącznie względami poli­ tycznymi. - Liz, co o tym sądzisz? - Hazel wzruszyła ramionami. - Jeden z nich jest winien, drugi nie. Hazel i Alec aż przystanęli. -To całkiem nowy punkt widzenia. - Alec zaczął się śmiać. - Mówię poważnie. - Jakiś rok temu Liz czytała książkę o tej sprawie. Autor udowodnił, że jeden z podejrzanych l u d i t h O'Brien Rapsodia

był winien. Problem polegał tylko na tym, że nie mogła sobie teraz przypomnieć, który to z nich i co o tym świad­ czyło. - Już mi głowa pęka, a ciągle nie mogę sobie przy­ pomnieć. Wiem tylko, że jeden z nich był winny. Ale stracono obu. Czy to był Sacco czy Vanzetti? Nie, nie pa­ miętam. -Trudno. - Alec uśmiechnął się szeroko, jakby nagle bardzo poprawił mu się humor. - Jesteśmy na miejscu. Stali przed wyglądającym znajomo budynkiem. Liz przeczytała adres: Pięćdziesiąta Druga Zachodnia 21. Zmarszczyła czoło. Czy to możliwe? -To Klub 21? - Szszsz - szepnęła Hazel. - To się nazywa U Jacka i Charliego 21 albo Żelazna Brama, ale mów ciszej. Lepiej nie rozgłaszać, że masz zamiar wejść do tajnego baru. Szczególnie w niedzielę. - Nigdy tu nie byłam. To o wiele za drogi lokal, chyba że dysponuje się funduszem reprezentacyjnym. Kto może so­ bie pozwolić na hamburgera za dwadzieścia trzy dolce? Hazel i Alec popatrzyli na siebie. Wreszcie Alec wzruszył ramionami. - Widocznie jest wyczerpana po napisaniu tych piose­ nek. Wejdźmy już. Mam ochotę na drinka. Lokal robił wrażenie zamkniętego na głucho, ale po trzech krótkich puknięciach otworzyła się mała klapka w drzwiach i ukazało się w niej niebieskie oko. W oku po­ jawił się natychmiast błysk radości i drzwi stanęły przed nimi otworem. Wnętrze było bogato urządzone mahoniowymi mebla­ mi. Za barem stał elegancki młody człowiek z cienkimi jak ołówek wąsikami i kasztanowatymi włosami. - Dzień dobry, panie Aarronson - powiedział do Aleca, po czym skłonił się paniom. Młody człowiek wydał się Liz dziwnie znajomy. Ta nie­ ruchoma górna warga, wyniosłe zachowanie, chłodna elegancja. Nagle uświadomiła sobie, skąd zna tę twarz. - Alec, jak się nazywa t e n młody b a r m a n ? - zapytała. l u d i t h O'Brien Rapsodia

5

f

60

- Znasz go? Jest tu nowy, wprost z brytyjskich oddzia­ łów stacjonujących gdzieś na Malcie. Nazywa się David Niven. Dlaczego pytasz? - Tak właśnie myślałam. Mam nadzieję, że jest równie dobrym barmanem jak aktorem. - On wcale nie jest aktorem - sprostował Alec. - Pobyt w Nowym Jorku to dla niego tylko krótka przygoda, po­ tem ma zamiar wrócić do Anglii. -Jest dość przystojny, prawda? - szepnęła Hazel, po­ chylając się ku nim i zdejmując rękawiczki. -Więcej niż przystojny! - Liz skwapliwie kiwnęła głową. - To śmieszne - mruknął Alec, krzyżując ramiona na piersi. - Przyszliśmy do Jacka i Charliego po wiekopomnej próbie, a rozmawiamy o wątpliwej urodzie jakiegoś bar­ mana. -Alec, ty jesteś zazdrosny! - Hazel roześmiała się. - Wcale nie - zapewnił z miną upartego dziecka. - A właśnie, że jesteś - syknęła Liz i pokazała mu język. W tym momencie przy ich stoliku pojawił się uśmiech­ nięty David Niven, niosąc na tacy trzy drinki. - Panie Aarronson, szanowne panie. To na koszt firmy, z pozdrowieniami. Alec podziękował i kiedy barman zbierał się już do odej­ ścia, nagle zapytał: - Davidzie, czy myślałeś kiedyś o karierze w show-businessie? - Nie, sir. A powinienem? Alec wskazał ręką Liz. - Obecna tu panna McShane uważa, że byłbyś wybit­ nym aktorem. David Niven skłonił głowę. - Doprawdy, szanowna pani? Będę musiał się nad tym zastanowić. - Wrócił na swoje miejsce za barem. Wiele lat później powiedział dziennikarzowi, że myśl o karierze ak­ torskiej podsunął mu osobiście Alec Aarronson. Wznieśli drinki w górę, by spełnić toast. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Za Cheerio!, za powodzenie! - zaproponowała Hazel. Upili po łyku i natychmiast odstawili szklaneczki na stół. Napój był obrzydliwy - jakaś kombinacja cytrusów, która zostawiała w ustach posmak orzeszków ziemnych. Pomimo to Alec niemal natychmiast ponownie podniósł kieliszek. - Następny toast: za barmana Davida. Oby jak najszyb­ ciej rozpoczął karierę aktorską! Stojący za barem Niven zarumienił się z zadowolenia i skłonił się, gdy Hazel, Alec i Liz wypili po kolejnym łyku paskudztwa i wybuchnęli śmiechem. Lokal powoli zaczął wypełniać się stałymi bywalcami, których wpuszczał w niewielkich grupkach krzepki odźwierny. Pomiędzy pukaniami do drzwi zdawał się wta­ piać w cień, jakby był imponujących rozmiarów rośliną ozdobną, odzianą w doskonale skrojony garnitur. - Mam coś dla ciebie - powiedział Alec i położył dłoń na nadgarstku Liz. Spojrzała na jego rękę, na długie palce, spod których spływała tak cudowna muzyka. Sięgnął do kieszeni na piersi, wyjął złożoną kartkę papieru i wręczył ją Liz. To był papier nutowy z nadrukiem „Alec Aarronson", na której mistrz własnoręcznie zapisał piosenkę Luck Be a La­ dy z adnotacją: Muzyka i słowa Liz McShane. - No, no - mruknęła z podziwem Hazel. - Jeszcze nigdy nie zdarzyło ci się robić zapisu cudzej muzyki! - To co innego. Co ty na to, Liz? Na chwilę zaniemówiła. - Nie wiem, co powiedzieć - wykrztusiła. Podjął trud za­ pisania muzyki, skomponowanej, jego zdaniem, przez nią. To była praca usługowa i Alec ją dla niej wykonał. Ale odwagę odebrał jej kolor atramentu, jakim utwór został zapisany. To był rzadko spotykany czerwony atra­ ment, taki sam, jakim zrobiono notatkę na jej banknocie z 1923 roku. - Zawsze będę to uważała za swój największy skarb. Uśmiechnął się, zadowolony z jej odpowiedzi. l u d i t h O'Brien Rapsodia

61

62

- Czerwony atrament? - Liz starała się, żeby jej głos brzmiał jak najzwyczajniej. - Niespotykany kolor. Jeszcze nigdy go nie widziałam. - Bo to jego własny kolor - wyjaśniła Hazel. - Sam zro­ bił ten atrament. Nikt inny nie używa takiego odcienia czerwieni, tylko Alec. - Dlaczego? - Wiesz, w trakcie powstawania przedstawienia zawsze pojawiają się jacyś ludzie - muzycy, producenci, nawet wykonawcy - którzy chcieliby włączyć się w ostateczny proces komponowania. Kiedy byłem młody, bardzo wie­ le moich utworów zostało cichcem przepisanych przez odtwórcę głównej roli. Sfałszował nawet mój charakter pisma. Więc zacząłem używać unikalnego czerwonego atramentu. Dzięki temu bez trudu wykrywam wszelkie zmiany, naniesione nie przeze mnie, i wreszcie przestali próbować. Tak już przywykłem do tego atramentu, że nie używam innego nawet w notatkach osobistych. - Która godzina? - zapytała nagle Hazel. Liz zerknęła na zegarek, starając się dostrzec godzinę poprzez strzaskane szkiełko. - Dochodzi piąta. - Musimy się zbierać, jeśli nie chcemy się spóźnić na przyjęcie. Obiecałam Beatrice, że przyjdę wcześniej i po­ mogę jej nakryć do stołu. - Jaki dziwny zegarek. - Alec nie odrywał wzroku od chronometru Liz. - Spójrz, Hazel, jaki płaski. Nie grubszy od monety. - Śliczny. - Hazel wstała. - Musimy już iść. Liz nadal wpatrywała się w rękopis. -Liz? - Tak? O, przepraszam. - Z roztargnieniem wzięła to­ rebkę i rękawiczki. Alec odsunął jej krzesło. - Cieszę się, że jesteś zadowolona - szepnął jej na ucho, kiedy wstała. - Och, Alec. Jestem zachwycona. luditti O'Brien Rapsodia

Liz znów pożyczyła suknię od Hazel. - Liz, nie tę. Ma już ze trzy lata. Przymierz tę różową, szyfonową. Od chwili, gdy Liz zobaczyła szmaragdowozieloną kre­ ację, była pewna, że właśnie ta będzie idealna. Skrojona była prosto. Miękka satyna opadała od kwadratowego de­ koltu ku obniżonej, lekko przymarszczonej talii. - Czegoś tu brakuje. - Hazel zmarszczyła czoło. Nagle rozjaśniła się i podbiegła go czerwonego aksamitnego puzderka z biżuterią. Wyjęła parę brylantowych kolczy­ ków i wpięła je po obu stronach kwadratowego wycięcia sukni. Efekt był zadziwiający. Na pewno wszystkie głowy będą się odwracały za tą kreacja. Zabrzmiał dzwonek do drzwi i zaraz potem rozległy się spieszne kroki pokojówki. To był sygnał, że przybył już Alec. Dobiegł ich jeszcze jeden męski głos, nieznany Liz, ale bardzo uprzejmy. - Alec kogoś przyprowadził? - zapytała Liz, starając się upiąć włosy w coś, co choć trochę przypominałoby kok. - Zorganizował mi randkę. - Hazel zarumieniła się. -To Percy Physick, księgowy Aleca. -Wydaje mi się, Hazel, że mogłabyś umówić się na randkę z każdym facetem, który ci się spodoba. Widzia­ łam, w jaki sposób mężczyźni na ciebie patrzą. Dlaczego ktoś musi ci organizować spotkania? -Trudno to wytłumaczyć. Lou był tak wyjątkowy, tak wspaniały, że wszyscy inni mężczyźni wydają mi się bez­ barwni. Doszłam do wniosku, że nigdy już z nikim nie przeżyję takiej miłości jak z Lou, więc nawet nie próbuję. Dlatego Alec już od lat towarzyszy mi na wszelkich spo­ tkaniach. - Hazel umilkła i pociągnęła wargi szminką. Ale teraz, kiedy ma dziewczynę, muszę znaleźć sobie inne towarzystwo. Liz opuściła ręce na kolana. Bawiła się spinką, którą miała wpiąć we włosy. -Hazel, chciałam cię o coś zapytać. - Nie wiedzia­ ła, w jaki sposób zadać to pytanie. Siedząc przy toaletce l u d i t h O'Brien Rapsodia

63

z dużym owalnym lustrem, patrzyła na odbicie twarzy Hazel. - Założę się, że chciałabyś zapytać, dlaczego ja i Alec ni­ gdy nie byliśmy parą. Liz kiwnęła głową. - Nic by z tego nie wyszło. Uwielbiam Aleca i on także za mną przepada, ale zawsze myślałam o nim jak o bracie. Naprawdę. Kiedyś wypiliśmy oboje za dużo szampana, po którejś z jego premier, i próbowaliśmy się pocałować. Sie­ dzieliśmy na tylnym siedzeniu samochodu i skończyło się na tym, że oboje zaczęliśmy chichotać jak para uczniaków! To było okropnie śmieszne. Oczywiście, podziwiam jego talent muzyczny i uważam, że jest piekielnie przy­ stojny, ale... sama nie wiem. - Potrząsnęła głową i wzru­ szyła ramionami. Położyła rękę na ramieniu Liz. - A poza tym jestem o kilka lat starsza od niego. Ty i Alec to całkiem inna historia. Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, wystarczyłoby mi spojrzeć na was, kiedy jesteście razem. Oboje promieniejecie. Przypomina mi się wtedy Lou. Głos jej się załamał. Podeszła do drzwi i uśmiechnęła się do Liz. - Spotkamy się na dole za kilka minut. - Dziękuję, Hazel. Drzwi trzasnęły i Liz wróciła do swego odbicia w lustrze. - Cholera jasna! - powiedziała sama do siebie. Czuła się jak oszustka przebrana w suknię sprzed lat i starą biżute­ rię. Z tym jednak mogłaby sobie bez trudu poradzić. Naj­ gorsze, że zaczynała kochać mężczyznę sprzed lat. Pochyliła się nad toaletką, oparła łokcie na gładkim bla­ cie i ukryła twarz w dłoniach. Co robić? Oczywiście wiedziała, co robić. Zdać się na instynkt. A ten popychał ją do Aleca. Nie była w stanie oprzeć się czarowi, który roztaczał ten mężczyzna, by ją omotać. Czy było to świadome? Nie, uznała. Przecież inni także próbo­ wali ją uwieść. W tym momencie przypomniała sobie Sida i jego sztuczki karciane. Cóż, Alec pociągał ją w sposób nieodparty. Znała go tak krótko, a wydawało jej się, że od zawsze. Wszelkie zgrane frazesy zaczynały brzmieć l u d i t h O'Brien Rapsodia

prawdziwie, jakby słyszała je po raz pierwszy. Może dlate­ go, że tak wiele wiedziała o jego życiu. Jak każdy, kto choć trochę interesuje się muzyką. Jednak w jej odczuciu legenda zaczęła oddzielać się od człowieka. Oczywiście rozumowo zdawała sobie sprawę, że człowiek, który podtrzymywał ją za łokieć, pomagając jej zejść po schodach, który odgarniał jej kosmyk włosów z twarzy, to ta sama osoba, która lśni jak najjaśniejsza gwiazda na kulturalnym firmamencie świata, ale ten Alec Aarronson, którego poznała, był tak ludzki i tak męski! Oparła czoło na złożonych rękach. Jak długo to potrwa? Jak długo zdoła udawać, że nic się nie stało, choć cofnęła się w czasie o sześćdziesiąt pięć lat? Nagle poczuła na plecach dotyk silnej, ciepłej dłoni. Podniosła głowę i zobaczyła w lustrze Aleca. - Cześć - mruknął cicho. Oparł się o jej krzesło. Był tak blisko, że poczuła jego cie­ pły oddech. Ich oczy spotkały się w lustrze. - Cześć. - Pod wpływem spojrzenia Aleca wyraz napię­ cia na twarzy Liz zmienił się w ciepły uśmiech. Alec był zabójczo przystojny w eleganckiej wieczorowej marynarce, sztywno wykrochmalonej koszuli i wspania­ łym jedwabnym krawacie. Ciemne włosy zaczesał do tyłu bez przedziałka, ale już robiły wrażenie nieco zwichrzo­ nych. Oparł łokieć o toaletkę i pochylił się nad Liz. - Jesteś piękna - szepnął czule. Ujął jej dłoń i ucałował czubki palców. Wszelkie rozważania o tym, co dobre, a co złe, wypa­ rowały z jej głowy, czuła tylko lekki jak tchnienie dotyk warg Aleca. Podniósł się i wyciągnął rękę, by pomóc jej wstać. - Pewnie powinniśmy już iść - mruknęła bez przeko­ nania. - Raczej tak. - To niebyt grzecznie zostawiać Hazel samą z facetem, który ma na imię Percy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

65

- Masz rację - wyszeptał Alec, gładząc szyję Liz w po­ wolnej pieszczocie. - Idziecie czy nie? - Stojąca w drzwiach Hazel uśmie­ chała się od ucha do ucha. - Hazel, od kiedy szpiegujesz ludzi? - Alec przygładził ręką włosy. - Szpieguję? Wyłam jak upiór, ale żadne z was nic nie słyszało. Biedny Percy ma już pewnie trwałe uszkodzenie słuchu. Naprawdę obiecałam Bei, że przyjdziemy wcześ­ niej, Alec, przecież wiesz, jak strasznie ta nieszczęśnica przejmuje się swoimi przyjęciami. -Wszystkich prosi, żeby zjawili się wcześniej. Zanim przyjdziemy, przyjęcie będzie już dobiegać końca. - Cynik. Ona po prostu woli twoje towarzystwo niż in­ nych osób. - Zależy jej tylko na darmowej rozrywce - roześmiał się Alec, biorąc Liz za rękę. - Zwróć uwagę na lokalizację ogromnego fortepianu. Jak tylko postawimy nogę w holu, Bea poprosi, żebym sprawdził, czy jej Steinwayest dobrze nastrojony. Potem zawoła coś w rodzaju: „Och, Alec, jaki ty jesteś genialny! Czy mógłbyś nam zagrać kilka piosenek z nowego musicalu?" i zaraz odpłynie w dal, a ja będę przez całą noc uwiązany do klawiatury. - Przecież uwielbiasz grać na przyjęciach - stwierdziła Hazel, ostatni raz muskając twarz puszkiem do pudru. -Nie dzisiaj, Hazel. - Otoczył Liz ramieniem. - Nie dzisiaj.

66

Percy wyglądał dokładnie tak, jak go sobie Liz wyobra­ żała. Przeciętnie zbudowany mężczyzna o kasztanowych włosach, krótko przystrzyżonych po bokach, a pośrodku głowy nieco dłuższych i rozdzielonych przedziałkiem. Miał tak wysoki kołnierzyk, że Liz w pierwszej chwili po­ myślała, że albo jest księdzem, albo ma uszkodzone kręgi szyjne. Kiedy w trójkę weszli do pokoju, stał i przecierał rękawem okulary. Po chwili nerwowo włożył na nos szkła w drucianych oprawkach. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Liz została mu przedstawiona i próbowała uśmiechnąć się swobodnie, ale na przeszkodzie stanął jego krawat. Tworzył zbyt duży kontrast ze stonowanym brązowym garniturem i wysokim kołnierzykiem. Krawat był poma­ rańczowy w czerwone plamy, a na domiar złego nabijany żółtymi i czerwonymi błyszczącymi kamyczkami. Alecowi z trudem udało się zachować niewzruszoną minę, kiedy zauważył reakcję Liz na ten krawat. - To Percy Physick, mój księgowy. - Wargi zaczęły mu drżeć od tłumionego śmiechu. - Poza tym, że jest pierw­ szorzędnym księgowym, jest także znawcą i koneserem krawatów. - Widzę. Miło mi pana poznać, panie Krawat. - Liz, on się nazywa Physick - syknęła Hazel, zagryzając wargę, żeby nie parsknąć śmiechem. - Przecież tak właśnie powiedziałam, prawda? - Nie, nie tak powiedziałaś. - Alec zaczął podejrzanie kaszleć, kiedy pokojówka podała mu cylinder i rękawiczki. - Proszę mówić mi Percy - poprosił nieszczęsny księgo­ wy. - Boże, Hazel, dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że obo­ wiązuje czarny krawat? Czuję się, jakbym wystąpił w sa­ mej bieliźnie. - Nie ma się czym przejmować, Percy- Hazel spróbowa­ ła załagodzić problem. - Ludzie będą ubrani bardzo roz­ maicie, od sukien balowych i fraków poczynając, na ko­ stiumach kąpielowych kończąc. Bea jest znana z tego, że każdemu mówi co innego. Tak samo kręci z godziną roz­ poczęcia przyjęcia. Przyjezdni na pewno będą przekona­ ni, że to bal kostiumowy. Nie zdziw się, kiedy na salę wej­ dzie Napoleon z Józefiną. Wezwali taksówkę, która zawiozła ich wprost pod drzwi dużej licowanej wapieniem kamienicy przy Sześćdziesią­ tej Siódmej Wschodniej. Kierowca był w siódmym niebie, kiedy rozpoznał Aleca Aarronsona i przez całą drogę ga­ wędził z nim o muzyce jazzowej i postępie w technice na­ grań. Choć Alec należał do ścisłej elity Nowego Jorku, Liz zauważyła, że jest niezwykle przystępny. Wszyscy czuli się 67 l u d i t h O'Brien Rapsodia

w jego obecności jak w towarzystwie starego znajomego. Ich podziw mieszał się z pewną dumą. Alec był ulubieńcem Nowego Jorku. Mimo wczesnej pory przed domem stało już wiele za­ parkowanych samochodów i limuzyn. Zgodnie z prze­ widywaniami Hazel stroje były niezwykle różnorodne. Niektóre osoby były w pełnej gali, inne w niewyszukanych strojach, a kilka w przebraniu. Dwie pary wystąpiły jako renesansowi książęta, jedna jako cyrkowi klauni. Eleganc­ ko ubrana młoda dama roześmiała się i zaczęła do nich machać kijem do krykieta. Po chwili minęła ich para prze­ brana za farmerów, z okrągłymi słomkowymi kapelusza­ mi na głowach i widłami w ręku. - Spójrz, Liz, obsprawili się w tym samym sklepie co ty stwierdził Alec. - Bardzo śmieszne! - mruknęła, ale nie była w stanie powstrzymać uśmiechu. Sam dom bardziej przypominał wiejską rezydencję niż miejską kamienicę, należał do tych dziwolągów, które sta­ wiali sobie bogaci ludzie, a które były czymś pośrednim po­ między pałacami książąt świata przestępczego a elegancką rezydencją z piaskowca. Kiedy weszli do marmurowego holu, mocno zbudowana kobieta o szpakowatych włosach związanych w luźny węzeł złapała Aleca za ramię. -Alec, kochanie! Jak to miło ze strony Hazel, że przy­ prowadziła cię ze sobą tak wcześnie. Mam straszliwe kło­ poty z fortepianem, dźwięk jest po prostu okropny. Bę­ dziesz taki kochany i zerkniesz na niego? Dopiero w tym momencie zwróciła uwagę na Liz i za­ częła gwałtownie wymachiwać ramionami. W powietrzu wirowała chmura pastelowego szyfonu i ciężkich, słod­ kich perfum. - To pani musi być tą dziewczyną, która narobiła takie­ go zamieszania. Zaczynam rozumieć dlaczego. Jestem Beatrice Lawrance, ale wszyscy mówią do mnie Bea. - Za­ ciągnęła się papierosem w długiej fifce. Tytoń na czubku rozżarzył się na czerwono. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Nazywam się Liz McShane. Miło mi panią poznać. Liz prawie nie słyszała, jak Hazel przedstawia Percy'ego, zafascynowana długością fifki. Nie dość że miała ze czter­ dzieści centymetrów długości, to jeszcze była gęsto wysa­ dzana kryształami górskimi. - Nigdy nie byłam w stanie zrozumieć, po co ludziom fifki - szepnęła do Aleca. - Jeśli chcą, żeby papieros był jak najdalej od nich, to przecież mogą w ogóle nie palić. - Albo wynająć sobie kogoś, żeby palił za nich - podpo­ wiedział kolejne rozwiązanie Alec. - Można też zatrudnić dwudziestu palaczy i uporać się z całą paczką za jednym zamachem. - Podjęła grę Liz. Alec roześmiał się donośnie. Bea odwróciła się i spojrza­ ła na niego ze zdumieniem. -Alec, kochanie, nie wierzę własnym uszom. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żebyś śmiał się w głos! Jaki masz ład­ ny śmiech! Zwykle siedzisz przy pianinie przez całą noc i pozwalasz, by muzyka mówiła za ciebie. A, nawiasem mówiąc, mój fortepian stoi tam. Alec mrugnął do Liz, porwał z tacy przechodzącego obok kelnera dwa kryształowe kieliszki szampana i wcis­ nął jeden w dłoń Liz. Ruszyli w stronę Steinwaya. Droga zajęła im ponad czterdzieści minut, bo musieli przedzie­ rać się przez tłumy wielbicieli, którzy koniecznie chcieli poklepać Aleca po plecach albo zamienić z nim kilka słów. Liz podziwiała jego cierpliwość. Większość tych ludzi to byli już podchmieleni nudziarze, Alec słuchał ich jednak z uwagę, przedstawiał im Liz, a jakiejś niewieście o czer­ wonym jak burak obliczu dał nawet autograf. W tłumie wyróżniał się pewien szczególnie przyjacielski pękaty je­ gomość, noszący wąsiki a la Charlie Chaplin. - A więc, Alec, kiedy mój koncert będzie gotowy? - Mam nadzieję, Pops, że żartujesz. - Alec wydawał się wyraźnie zakłopotany. -Jeśli to żarty, to wyjątkowo kosztowne. - Jegomość sięgnął do kieszeni na piersi i wyciągnął coś, co wygląda­ ło na program. Jowialny wyraz nie zniknął z jego twarzy, Rapsodia

69

70

ale jego czoło pokryły kropelki potu. - Koncert już za trzy tygodnie, a obiecałeś mi dwudziestominutowy kawałek. - A kiedyż to ci obiecałem? - Alec opróżnił kieliszek i przywołał gestem kelnera, żeby podał mu następny. - W październiku. Nie pamiętasz? To było w czasie wie­ czornej premiery tego przedstawienia, które zeszło ze sce­ ny po kilku tygodniach. Grałeś na pianinie i jakaś baba w czerwieni przez cały czas niemal na tobie wisiała. O, przepraszam - dodał pospiesznie, zerkając na Liz. - Pops, przecież większość przedstawień schodzi z afi­ sza po kilku tygodniach, a ja zawsze gram na pianinie. Je­ steś pewien, że to byłem ja? - To nie jest wcale zabawne! - Zaczął wpadać w panikę. Przecież tylko dlatego byłem w stanie wynająć Carnegie Hall i znaleźć sponsorów, że zgodziłeś się coś dla mnie skomponować. Aarronson, nie rób mi tego! Alec uspokajającym gestem położył mu dłoń na ramieniu. - Nie martw się, napiszę ci to. Poznałeś już Liz? Liz, to Paul Whiteman. Komponuję dla niego koncert. Czy chcia­ łabyś pójść za kilka tygodni na koncert do Carnegie Hall? -Witam, panie Whiteman. I oczywiście marzę o tym koncercie - odpowiedziała Liz. Nagle jakiś kompletnie pijany młody człowiek wsunął głowę pomiędzy Aleca i Paula Whitemana, uwiesiwszy się ich ramion. Miał włosy zaczesane do tyłu, co podkreślało okrągłą, bladą twarz o dużych roztargnionych oczach. - Pops, Alec, wróciłem. - Mówił zadziwiająco wyraźnie, bez śladu bełkotu. - Jak było w Iowa, Bix? - zapytał Alec. -Wspaniale, po prostu rewelacyjnie. No, Pops, kiedy mnie w końcu zatrudnisz? Naprawdę chciałbym wreszcie powiedzieć, że gram dla Paula Whitemana i jego orkiestry. Liz została przedstawiona grającemu na rogu Bixowi Beiderbecke'owi. Osobnik ów wyjął z kieszeni złoty ustnik i zaczął wygrywać jakąś bezgłośną melodię, po czym po­ rzucił ich i chwiejnym krokiem podążył za kelnerem, niosącym tacę z trunkami. J u d i t h O'Brien Rapsodia

- Biedak - mruknęła Liz. - Alec, wygrałeś los na loterii. Znakomita większość ko­ biet nie toleruje zawianych facetów - stwierdził z uśmie­ chem Whiteman. - To nieszczęśliwy człowiek. On wcale nie lubi być pija­ ny. Po prostu przed czymś ucieka. - A przed czym, twoim zdaniem? - Niebieskie oczy Aleca zdawały się zaglądać w głąb duszy dziewczyny. Liz wzruszyła ramionami i pokręciła głową. - Ona ma rację - stwierdził Whiteman. - Facet pojechał do domu, żeby odwiedzić bliskich. Nie był tam od czasów, gdy wyruszył w świat, żeby zrobić karierę. Miał nadzieję, że zostanie powitany jak wielki bohater. A tymczasem zo­ baczył schowek zapchany nagraniami, które przesyłał ro­ dzicom. Nieodpakowanymi. Tak się go wstydzili, że nawet nie powiedzieli sąsiadom, że wrócił. Liz zamrugała, żeby powstrzymać napływające do oczu łzy, całkowicie nie na miejscu na tym beztroskim przyjęciu. W powietrzu zdawało się wisieć rozpaczliwe pragnienie, by za wszelką cenę dobrze się bawić. Wesołość była pozor­ na i brzmiała fałszywie, ale nikt z obecnych nie chciał tego przyznać. - Biedak - powtórzyła. Alec uśmiechnął się i Whiteman poklepał go po ple­ cach. - Alec, czekam na sensacyjny koncert! - zawołał, odcho­ dząc. -1 nie martw się o Bixa. Zajmę się nim. Liz potrząsnęła głową. Jakie to straszne, pomyślała. Zdawała sobie sprawę, że Beiderbecke z rozpaczy może się zapić na śmierć. -Co się dzieje z tymi wszystkimi ludźmi? Jakby cały kraj brał udział w gigantycznej pijatyce. Alec, to nie jest zabawne. Część z nich nigdy nie wytrzeźwieje. - Lizzie - szepnął miękko Alec i przytulił ją. - Nikt nie mówi do mnie Lizzie. - Pociągnęła nosem. Pochylił się nad nią. l u d i t h O'Brien Rapsodia

71

72

- Ja mówię. Nie bądź taka strasznie serio. Wszyscy się cieszą, że udało im się przeżyć wojnę i jeszcze zarobić pa­ rę dolców. Alec uśmiechnął się i Liz natychmiast się rozchmurzyła. - Chodźmy lepiej do fortepianu. Bea z nieodłączną fifką zaczyna się wyraźnie niepokoić i wszyscy zerkają w twoją stronę. Hazel i Percy pomachali im z przeciwnego krańca poko­ ju, wskazując instrument. - Chodź ze mną, dotrzymaj mi towarzystwa - mruknął Alec. Liz spojrzała na niego. Znów mówił z tym dziwnym akcentem, który słyszała w jego głosie, gdy śpiewał. Poja­ wiał się jedynie wówczas, kiedy Aarronson miał czymś za­ przątniętą głowę, a brzmiał bardziej miękko niż wymowa nowojorczyków. Troszkę przypominał wymowę Brytyjczy­ ków. Dziwne, pomyślała. Kiedy Alec zasiadł przy fortepianie, od razu się odprę­ żył. Liz opadła na pluszowy fotel. Natychmiast zjawił się kelner i podał jej kolejny kieliszek szampana. Aarronson zaczął grać i z klawiszy spłynęła na słuchaczy czysta magia. Zaczął od starego standardu, rytmicznego, granego staccato, po czym gładko przeszedł w bluesa. Liz zamknęła oczy. Przeszył ją dreszcz. Wykonywane frag­ menty stanowiły część koncertu, który miał wkrótce zy­ skać światową sławę. Otworzyła oczy i rozejrzała się po sali. Uwaga wszystkich obecnych była skoncentrowana na Alecu i jego muzyce. Pochyliła się w fotelu i przyglądała się grającemu Aarronsonowi. Przy jednym z akordów jego czoło zmarszczy­ ło się na chwilę, ale zaraz się uśmiechnął. Komponował swój koncert tutaj, w pokoju pełnym ludzi! Jakaś kobieta zaproponowała mu papierosa, co zaak­ ceptował skinieniem głowy. Zaciągnął się i grał dalej. Po­ tem do Liz dotarło, że przerwa na papierosa była zarazem pauzą pomiędzy częściami koncertu. Przebrany za klauna facet poprosił, żeby Alec zagrał jakąś melodię z musicalu, i Aarronson natychmiast przeTudith O'Brien Rapsodia

szedł w szlagier, wykonywany kilka lat temu przez Freda i Adele Astaire'ow. Liz była zafascynowana tym, jaką władzę Alec ma nad wszystkimi gośćmi obecnymi na przyjęciu. Choć odbywa­ ło się w kilku ogromnych pokojach, Alec natychmiast stał się sercem tego domu, sercem, które przyciągało do siebie wszystkich obecnych. Wszystkie oczy były utkwione w nim; jego mistrzostwo wprost hipnotyzowało. Liz jesz­ cze nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego. Nad Alekiem pochyliła się jakaś atrakcyjna brunetka i po­ łożyła mu rękę na ramieniu. Uśmiechnął się serdecznie. - Nie martw się - szepnęła Hazel, która nagle pojawiła się za plecami Liz. - To stara przyjaciółka Aleca, Helen Morgan. Chyba ma zamiar zaśpiewać którąś z jego piose­ nek. Helen usiadła na fortepianie. Liz usłyszała cichy jęk, odwróciła się i zobaczyła grymas na twarzy gospodyni, niezadowolonej, że jej wspaniały instrument posłużył za kanapę. Głos Helen Morgan aż drżał od emocji i Liz była poru­ szona jej interpretacją swej ukochanej piosenki Why Was I Born?. Wielkie, podkreślone czarną kredką oczy śpie­ waczki były tragiczne i kuszące. Kiedy piosenka dobiegła końca i na sali wybuchły gorą­ ce oklaski, artystka uściskała i lekko pocałowała pianistę. Czy ona także była pijana? Alec wstał i przez dłuższą chwilę rozglądał się, szukając kogoś wzrokiem. Liz nie ruszyła się z miejsca. Zafascyno­ wana obserwowała, jak ludzie, na których zatrzymał się na chwilę wzrok Aarronsona, uśmiechają się do niego. Wreszcie Alec dojrzał ją i wyraz jego twarzy natychmiast uległ zmianie. Niepokój i napięcie ustąpiły miejsca nie­ skrywanej radości, gdy ich oczy się spotkały. Ruszył w jej stronę, ale nagłe jakiś olbrzymi facet zagro­ dził mu drogę. Pomimo ciepłej nocy miał na sobie gruby płaszcz do kostek i filcowy, naciągnięty na oczy kapelusz. Nikt nie zwrócił uwagi na dziwny strój tego człowieka. uditfa O'Brien Rapsodia

73

74

Wtopił się w tłum gości, poubieranych całkowicie dowol­ nie, od smokingów po łachmany klaunów. Liz wstała z fotela. Wyczuwała, że dzieje się coś złego. Twarz Aleca była pozbawiona wyrazu i trudno było doszu­ kać się w niej śladu sygnału, że coś jest nie tak, ale Liz zo­ rientowała się w tym natychmiast, bo śniada cera Aarronsona stała się nagle biała jak kreda. Ruszyła w jego stronę, lecz rzucił jej ostrzegawcze spoj­ rzenie, więc stanęła jak wryta. Nie słyszała słów, widziała tylko, że ów mężczyzna mówi coś bardzo szybko. Alec twierdząco skinął głową, a mężczyzna zrobił krok do tyłu i odwrócił się. Liz gwałtownie złapała oddech. Jego twarz rozorana by­ ła ohydną blizną, biegnąca od kącika ust aż do ucha, przez co wydawało się, że ten człowiek nieustannie, choć nieco krzywo się uśmiecha. Jednak najbardziej porażające były jego oczy: nienaturalnie błyszczące i pełne złośliwości. Spojrzał na Liz i dotknął kapelusza. Cofnęła się o krok i potknęła się o podnóżek fotela. Alec ją podtrzymał. - Kto to był? - wyjąkała. - Nikt. Wszystko w porządku? Posadził ją w fotelu i ukląkł przy niej. Liz obu rękami uczepiła się jego lewej dłoni. Choć na twarz Aleca wróciły naturalne barwy, dłoń nadal miał lodowatą. - Podobało ci się to, co grałem? Chyba połączę te tema­ ty w całość i zrobię z tego koncert dla Whitemana. Mam jeszcze kilka innych melodii. Zbierze się tego ze dwadzie­ ścia minut. - Co ten facet ci powiedział? Przez kilka długich sekund Alec wpatrywał się w nią twardym wzrokiem, potem odwrócił się i zacisnął prawą dłoń w pięść. - Do diabła! Niech to wszyscy diabli! - Nagle zerwał się na równe nogi. - Muszę cię natychmiast odwieźć do domu. Mocno ujął ją za ramię i pociągnął za sobą przez za­ tłoczoną salę. Zatrzymał się tylko raz, żeby poprosić Percy'ego o opiekę nad Hazel. Pomimo zmieszania Liz Tudith O'Brien Rapsodia

I

dostrzegła kilka pełnych satysfakcji uśmieszków na twa­ rzach młodych kobiet. - Co ja takiego zrobiłam? - zapytała, kiedy wepchnął ją do taksówld. - Nic. To wyłącznie mój problem. I nie chcę, żeby stał się twoim. - Wcisnął taksówkarzowi garść monet i podał mu adres Hazel. - Nie jedziesz ze mną? - Głos jej się załamał. Bezsku­ tecznie próbowała pozbyć się z gardła dławiącej guli. -Lizzie, nie mogę. Za kilka minut muszę się z kimś spotkać. - Alec, proszę, powiedz mi, o co chodzi - błagała, ale on zatrzasnął drzwi. - Zadzwonię do ciebie, Lizzie - powiedział łagodniej. Taksówka ruszyła. Liz odwróciła się. Przez niewielką tylną szybę patrzyła na jego samotną sylwetkę niknącą w oddali. Nie wiedziała, czy jeszcze kiedyś go zobaczy.

Rozdział 6

Alec stał przy oknie i wpatrywał się w migające światła, ledwie świadom, że wreszcie dotarł do domu. Od blisko trzech lat mieszkał w apartamencie na szczycie drapacza chmur przy Riverside Drive i zazwyczaj rozko­ szował się tym zapierającym dech w piersiach widokiem. Ale dzisiaj, wpatrując się w pałac Charlesa Schwaba na Siedemdziesiątej Trzeciej Ulicy, nie czuł nic. Starannie utrzymany, podświetlony kilkoma potężnymi reflektora­ mi trawnik z wysokości dwudziestego trzeciego piętra wy­ dawał się całkiem nierealny. Wspaniałe otoczenie dzisiaj nie przynosiło mu ukojenia. Dawniej czerpał prawdziwą przyjemność z tego, że stać go na takie luksusy, że może dotknąć ręką ramy bezcennego obrazu lub czuć dotyk weluru, pokrywającego kanapę za dwa tysiące dolarów, i nie mógł wyjść z podziwu, że te wspaniałości naprawdę należą do niego. Kupił je osobiście i zapłacił za nie. Dzisiaj to nie pomagało. Dzisiejszego wieczoru jego myśli krążyły wokół Liz McShane. A ściślej: wokół tego, jak ocalić jej życie. Alec nie miał wątpliwości, że wypowiadane chrapliwym gło­ sem groźby faceta w ciemnym płaszczu są prawdziwe. - No, cóż, panie Aarronson - szepnął mu do ucha tam­ ten facet - najwyraźniej przepada pan za tamtą blondyn­ ką w zielonej kiecce. Będzie panu przykro podczas sondo­ wania bosakami dna rzeki Hudson w poszukiwaniu jej 76 szczątków, co? Bardzo przykro. Ale jeśli jeszcze dzisiaj nie [ u d i t h O'Brien Rapsodia

pozbędzie się pan tej dziewczyny i nie spotka się ze mną w cztery oczy w Central Parku przy wejściu od Siedem­ dziesiątej Drugiej, to właśnie się wydarzy. Kapujesz? Alec mógł tylko skinąć głową, wpatrując się w zbliżają­ cą się do nich Liz. Właściwie odczytała jego spojrzenie i zatrzymała się w samym środku tego absurdalnego, roz­ bawionego tłumu bankietowiczów. W zielonych oczach dziewczyny zobaczył nieme pytanie. Odetchnął głęboko, żeby odepchnąć od siebie wspo­ mnienie pełnego zaskoczenia i bólu wzroku dziewczyny, kiedy dosłownie wywlókł ją z przyjęcia. Ręka jej drżała, kiedy ciągnął ją za sobą do taksówki, ale nie zrobiła sceny. Tylko protestowała cichutko, jakby nie była wściekła, lecz zmieszana. Nie miał czasu, żeby ją odwieźć do domu. Do licha, to było najlepsze, co mógł zrobić. Jak jej to wytłumaczyć? Musi przynajmniej spróbować. Powinien wymyślić jakąś historyjkę, nieważne, na ile prawdopodobną, żeby złagodzić wstrząs wywołany przy­ musowym opuszczeniem przyjęcia. Uśmiechnął się nie­ wesoło, kiedy wyobraził sobie, że mówi jej całą prawdę. - Wybacz mi, Lizzie, ale widzisz, mój kuzyn, ten facet z paskudną blizną, jest przemytnikiem alkoholu, szanta­ żystą i mordercą. Już próbował mnie zastraszyć, a teraz odgraża się, że zamorduje ciebie. Więc bardzo mi przykro, Lizzie, że cię niepokoję, ale musisz zwiewać, gdzie pieprz rośnie, zanim on poderżnie ci gardło od ucha do ucha. Alec sięgnął po karafkę whisky. Przez chwilę przyglądał się, jak bursztynowy płyn powoli wypełnia kryształową szklaneczkę. Niech licho porwie jego rodzinę! Tak mocno ścisnął szklankę w dłoni, że poczuł drżenie kurczących się gwałtownie mięśni ramienia. Odetchnął głęboko, żeby się uspokoić i rozluźnić mięśnie. Próbował pomyśleć o kimś innym, nie o kuzynie. Kuzyn. Znów zażądał pieniędzy, zresztą zgodnie z tym, czego Alec się spodziewał. Żadne pieniądze, żadne bogaćl u d i t h O'Brien Rapsodia

77

twa tego świata nie byłyby w stanie zaspokoić tego czło­ wieka. Alec potrząsnął głową, jakby chciał wyrzucić z niej niechciane myśli. Myśl o czym innym, rozkazał sobie. Ojciec. Będzie myślał o ojcu. Co pomyślałby ojciec, gdy­ by zobaczył syna, sączącego whisky z kryształowej szkla­ neczki? Uśmiechnął się i nalał sobie do pełna. -Twoje zdrowie, tato. - Wysoko uniósł szklaneczkę, jakby wznosił toast, i wypił alkohol jednym haustem. Na­ lał znowu i podszedł do ulubionego fotela, pokrytego brą­ zowym aksamitem. Rozsiadł się wygodnie i zamknął oczy, obracając szklaneczkę w dłoniach. Nagle pojawił mu się przed oczami obraz matki, młodej i pełnej życia. Grała na starym pianinie, patrząc na Aleca ciepłymi, błękitnymi oczami. Odrzucone do tyłu, rozpusz­ czone włosy lśniły w blasku świec, płonących w ustawio­ nym na instrumencie lichtarzu. Grała Chopina i Beethovena, i śpiewała rzewne ludowe piosenki w ich rodzimym języku. Odziany w prosty strój farmera ojciec wchodzi do toną­ cego w półmroku domku i uśmiecha się do ślicznej żony. Zarówno on, jak i syn byli pod urokiem piękna jej głosu. Mama wyciąga ręce w stronę Aleca, a on rzuca się na­ przód, by jak najszybciej wpaść w jej ramiona. Matka pachnie świeżym praniem i kwiatami. Sadza sobie syna na kolanach, kładzie jego małe, wilgotne dłonie na klawi­ szach i zaśmiewa się, kiedy malec ciągnie ją za włosy. Kiedy podrósł, nadal kładła jego dłonie na klawiszach. Teraz te dłonie były poplamione szkolnym atramentem, a za paznokciami zawsze miały czarne półksiężyce z ziemi na farmie. Mama nigdy nie zgadzała się na sprzedaż pia­ nina, nawet w najtrudniejszych czasach. Jej biżuteria zni­ kała, jedna cenna błyskotka po drugiej, pamiątki z cza­ sów, gdy była rozpieszczaną dziewczynką. Wreszcie przy­ szedł dzień, gdy zniknęła także ślubna obrączka. Ale pia­ nino pozostało. - Posłuchaj, jak chłopak gra - błagała jego ojca w cza78 sie jednej z rozlicznych kłótni. - Jest świetny! Jako farmer J u d i t h O'Brien Rapsodia

nigdy się stąd nie wyrwie. Musi chodzić do szkoły i grać ną pianinie. Talent to jego jedyna szansa na lepsze życie. Wkrótce zaczęły się rozmowy o emigracji, o porzuceniu ich ubogiego kraju i wyjeździe do Ameryki. Ojciec miał brata, mieszkającego w Nowym Jorku. Twierdził, że tam będą mogli zacząć nowe życie. W końcu mama zgodziła się na sprzedaż pianina, bo tylko dzięki temu mogli opła­ cić rejs statkiem do Nowego Jorku. -Jak tylko tam dopłyniemy, synku - obiecywała Alecowi - kupimy ci wspaniałe pianino. Zostaniesz sławnym amerykańskim muzykiem, może nawet kompozytorem. Masz talent, moje dziecko. Ostatnie spojrzenie na zielone wzgórza i maleńkie far­ my, westchnienie mamy, kiedy pieściła wzrokiem ich nie­ wielki domek. Wielkimi literami wypisała na sporej desce, opartej o drzwi wejściowe: WYJECHALIŚMY DO AMERYKI. Kiedy przemierzali niezliczone miejscowości przypomi­ nające ich miasteczko, Alec na każdym kroku widział ta­ bliczki z napisem: „Wyjechaliśmy do Ameryki" i zastana­ wiał się, kto zostanie i będzie uprawiał tę ziemię, skoro wszyscy jadą do Ameryki. Kiedy dotarli do portu, uświadomił sobie, że są ubodzy. W ich miasteczku wszyscy byli traktowani jednakowo, ale załoga statku dawała im poznać, że są biedni. Wzięli od nich pieniądze i wepchnęli ich do ciemnej nory pod pokła­ dem, która na czas podróży miała się stać ich domem. Alec pamiętał udawaną wesołość matki w pierwszych dniach rejsu, lecz pewnego ranka wstała apatyczna, a pod wieczór obaj z ojcem zrozumieli, że jest poważnie chora. Próbowa­ li znaleźć dla niej pomoc, u załogi, u innych pasażerów, u wszystkich. Z każdym dniem było gorzej, aż wreszcie, tuż przed świtem, zmarła. W południe wyrzucono ją za burtę statku, razem z obierkami ziemniaków i kośćmi kur­ czaków, zjedzonych przez pasażerów pierwszej klasy. Pozostała część podróży upłynęła im jak w gęstej mgle. Przypłynęli na wyspę Ellis. Ojciec o mało nie został zatrzyTudithQ'Brien Rapsodia

79

many przez inspekcję sanitarną z powodu lekkich dolegli­ wości płucnych, wreszcie jednak spotkali się z wujkiem i dwoma kuzynami. Ciekawość i zachwyt, że dotarli do Nowego Jorku, szybko ustąpiły miejsca rozpaczy, gdy zo­ baczyli mieszkanie wuja: dwa małe pokoiki w suterenie, z łuszczącą się ze ścian farbą i jednym oknem z zamalowa­ nymi szybami. Alec znów dolał sobie whisky, wdzięczny za narastające odrętwienie, które zaczynało łagodzić bolesne wspomnie­ nia. Przeciągnął ręką po włosach i niemal uśmiechnął się na myśl o tym, co powiedziałaby Liz, gdyby dowiedziała się, skąd on naprawdę pochodzi. Oczywiście, było powszechnie wiadomo, że nie urodził się w Stanach Zjednoczonych. W pewien sposób jego suk­ ces stał się ucieleśnieniem bajki Horatia Algera - bosy emigrant, dzięki ciężkiej pracy i łutowi szczęścia, staje się bogaczem i pławi się w luksusie. Wszyscy znali ten fragment biografii Aleca Aarronsona, jednakże kilka zasadniczych faktów starannie ukrywał. Według doniesień prasowych Alec pochodził z carskiej Rosji, bądź z małej polskiej wioski; ewentualnie został ad­ optowany przez mongolskie plemię koczownicze. Nowo powstały tygodnik „Time" w poświęconym mu artykule na pierwszej stronie oznajmił autorytatywnie, że Alec uro­ dził się w Petersburgu. Nabrał w płuca powietrza, potrząsnął głową i odetchnął. Jak by zareagowali na wieść o tym, że Alec Aarronson, którego kariera zaczęła się bez najmniejszych wątpliwości na deskach teatru żydowskiego, urodził się jako Liam Coogan w Corofin, w hrabstwie Clare w Irlandii? Wujek Bill, który po przyjeździe do Ameryki zmienił imię Liam na William, dzielił się swym ubogim chlebem z chorowitym bratem i jego dziewięcioletnim synem. Alec pamiętał swych starszych kuzynów: czternastoletniego wówczas Seana i dwunastoletniego Mike'a. Przez kilka pierwszych tygodni mały Liam chodził do pobliskiej szkoły. Do dziś pamiętał swój wstyd z powodu l u d i t h O'Brien Rapsodia

\ zniszczonych ubrań. Prawdę mówiąc, część kolegów z kla­ sy była jeszcze bardziej obdarta, Liamowi wydawało się jednak, że tylko on jeden żyje w skrajnej nędzy. A poza tym inne dzieci mówiły po angielsku, podczas gdy jego język był w najlepszym razie kulawy, choć czytał dość dobrze. Mama próbowała nauczyć go angielskiego, ale on wolał mówić po celtycku, uparcie odmawiając posłu­ giwania się mową królowej Wiktorii i brytyjskich panów. Wkrótce Liam zaczął włóczyć się za Seanem i Mikiem, początkowo po szkole, potem także w czasie lekcji. Prze­ pracowani strażnicy, którzy mieli łapać wagarowiczów, niewiele zrobili, by zatrzymać w szkole ubogie irlandzkie dziecko z West Side, a ojciec i wuj uznali, że nauczył się już wszystkiego, co trzeba. Sean i Mike pomogą mu do­ wiedzieć się, jak żyć w Nowym Jorku, co jest o wiele waż­ niejsze niż geografia czy matematyka. - Bądź zawsze dumny z tego, że jesteś synem Irlandii mawiał ojciec. Ale trudno było być dumnym w tym dziw­ nym, pozbawionym zielonych wzgórz kraju, w którym lu­ dzie krzywili się z niesmakiem, gdy mijał ich na ulicy. Urodzeni już w Stanach Sean i Mike byli dla Liama jak bogowie. Wzorował się na starszych, pewnych siebie ku­ zynach. Pewnego dnia Sean wszedł do małego sklepiku ze słody­ czami i wrócił po chwili z lukrecją za dwadzieścia pięć centów. - Sean, skąd to masz? - zapytał Mike. Liam przysunął się bliżej, żeby usłyszeć odpowiedź. W tym czasie rozumiał już prawie wszystko, co mówiono. - Wziąłem - pochwalił się Sean. Od tej pory zawsze mieli w kieszeni jakiś cukierek, owoc, niekiedy nawet lalka monet. Liam zwykle stał na czatach, podczas gdy Sean i Mike okradali małe sklepiki spożywcze i handlarzy z sąsiedztwa. Kiedy zrobiło się o nich głośno, do Seana przyłączały się inne dzieciaki, po­ dziwiające go za spokój i zimną krew w czasie popełniania drobnych przestępstw. u d i t h O'Brien Rapsodia

81

82

Kilkakrotnie zostali złapani przez policję, ale gliniarze z West Side przymykali oko na wybryki znudzonych ir­ landzkich dzieciaków. Mieli do ujęcia prawdziwych prze­ stępców. Kto miał czas zawracać sobie głowę młodociany­ mi? Ojciec i wujek wzruszali tylko ramionami i mówili, że to typowe dla chłopców. Byli zbyt zatroskani coraz niższy­ mi dochodami, żeby pilnować krnąbrnych dzieciaków. Liam z czasem coraz gorzej czuł się w towarzystwie chłopaków, znanych już jako Gang Cooganów. Sean stał się zbyt brutalny, zmieniła go pozycja szefa gangu i zwią­ zana z nią władza. Nie był już dobry ani dla Liama, ani dla Mike'a. Mike martwił się także. Pewnej nocy, gdy Sean poszedł gdzieś ze starszymi kolegami, Liam i Mike zaczęli rozma­ wiać o ucieczce z domu. Szeptali sobie do ucha, leżąc na wspólnym, brudnym materacu. - Moglibyśmy uciec do Kalifornii - zaproponował Mike. - Marny pomysł. - Liam kopnął kuzyna pod szorstkim kocem. - Tam niedawno było trzęsienie ziemi. - A Meksyk? - Zbyt niespokojny. - Skąd ty tyle wiesz? - zapytał Mike. Liam wzruszył ramionami. - Mama mnie sporo nauczyła, a poza tym czytam ga­ zety. - Skąd je bierzesz? - Wyciągam z ulicznych śmietników. Mike milczał przez chwilę. - Liam, nie powinienem tego mówić, ale Sean mnie cza­ sem przeraża. - Mnie także. - On ma chyba nie po kolei w głowie. Wiesz, że kiedy był mały, spadło na niego żelazko? Przysięgam na Boga, ma­ ma opowiadała mi o tym tuż przed śmiercią. Ona też się nim martwiła. - Mike, tęsknisz na mamą? - Czasami. A ty? l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Bez przerwy. Leżeli potem w milczeniu, aż wreszcie zasnęli. Sean wrócił późno w nocy, zaczerwieniony od alkoholu. Liam uchylił jedno oko i obserwował, jak kuzyn przeszu­ kuje kieszenie spodni swego ojca i wyciąga kilka monet. Potem zabrał się za spodnie ojca Liama. - Co robisz? - zapytał wyrwany ze snu wujek Bill. - Zamknij się, stary idioto - syknął Sean. - Nie odzywaj się do mnie w taki sposób, synu. Jeśli po­ trzebujesz pieniędzy, przyjdź do mnie i powiedz. Liam widział, jak ręka Seana zaciska się w pięść i unosi do góry. Zacisnął powieki z całej siły, ale i tak słyszał, jak pięść kuzyna spada na głowę wujka. Zapadła upiorna ci­ sza. Wujek padł na łóżko, odwrócony do Liama plecami, więc chłopiec nie widział wyrazu jego twarzy. - Żałosny idiota - wymamrotał Sean. Liam przez całą noc nie mógł zasnąć i zastanawiał się, w jaki sposób mogliby uciec stąd z ojcem, wujkiem Billem i Mikiem. Myślał, że może mógłby znaleźć jakąś pracę, a potem ściągnąć do siebie rodzinę. Myśli mu się plątały, każdy plan rozwiewał się, zanim zdążył rozwinąć go w marzeniach. Rano, wyczerpany po bezsennej nocy, wyszedł, jak zwy­ kle, z Seanem i Mikiem. Liam pamiętał ten ciepły, jesienny poranek. Słońce lśni­ ło w wodach rzeki Hudson, a opadające na spokojny nurt jaskrawe, żółte i czerwone liście drzew wyglądały jak dro­ gie kamienie. Liam śnił na jawie o życiu w jednym z wiel­ kich, wspaniałych domów na drugim brzegu. Wyobraził sobie ojca, siedzącego w miękkim, wiklinowym fotelu przed pałacowym portykiem o smukłych białych kolum­ nach. Lokaj przynosi ojcu na tacy filiżankę gorącej herba­ ty i wszystkie słodycze świata. - Liam, stoisz na czatach - warknął Sean. Chłopiec tylko kiwnął głową, żeby nie spłoszyć marzeń. Sean i Mike weszli do sklepu ze słodyczami pana Edwardsa, który zawsze dawał Liamowi za darmo kawałek l u d i t h O'Brien Rapsodia

83

84

lukrecji, kiedy chłopiec przychodził po sprawunki dla oj­ ca. Biedny pan Edwards, pomyślał Liam, Miał nadzieję, że w kasie nie będzie jeszcze pieniędzy do zrabowania, bo było bardzo wcześnie. Nagle Liama zaalarmowały podniesione głosy. Zwykle sklepikarze oddawali pieniądze bez oporów, żeby jak naj­ szybciej pozbyć się intruzów. Usłyszał pojedynczy wystrzał. Poczuł żółć w gardle, jak­ by miał zwymiotować. Zajrzał przez okno i zobaczył szero­ ko uśmiechniętego Seana, stojącego nad leżącym bez ru­ chu ciałem pana Edwardsa. Mike miał szeroko otwarte usta w kształcie litery O. Liam zobaczył krew na koszuli Seana i uświadomił sobie, że jest to krew pana Edwardsa. Rzucił się do ucieczki. Nie obchodziło go, dokąd ani jak daleko biegnie, nie dbał o to, kto go goni. Uciekał przed Seanem i Mikiem. I przed martwym panem Edwardsem. Gdyby to było moż­ liwe, uciekłby od Nowego Jorku i Ameryki. Wydawało mu się, że biegnie godzinami. Wyczerpany, bez tchu, zatrzymał się wreszcie, przestał uciekać przed koszmarem. Nikt go nie gonił. Może od początku nikt go nie gonił, może tylko wyobraził sobie pościg, ale miał wra­ żenie, że znalazł się w obcym świecie. Dookoła zobaczył mnóstwo napisów. Żadnego po angielsku. Odziani na czarno ludzie, brodaci mężczyźni i kobiety z nakrytymi głowami, rozmawiali między sobą w jakimś gardłowym języku. Na ulicy stali straganiarze, wozy pełne garnków i patelni, żywych kurczaków i bel materiału. Na jednym z wozów zobaczył wyłącznie owoce, na innym skrzypce i dziwnie wyglądające instrumenty. Czyżby na­ prawdę udało mu się uciec z Ameryki? Nagle wstrząsnął nim jakiś dźwięk. Dźwięk, którego nie słyszał od wyjazdu z Irlandii, cudowny, słodki, upojny. Usłyszał pianino. Szedł, przyciągany muzyką, jak oślepły, jak zahipnoty­ zowany. Znalazł się w ogromnym teatrze. Zobaczył otwarte drzwi i proste, na oko niezbyt wygodne krzesła. Stał

i wpatrywał się w brodatego mężczyznę, który grał na sta­ rym pianinie. Nie gra najlepiej, pomyślał Liam, ale i tak dobrze było usłyszeć dźwięk pianina. Siwy dżentelmen o łagodnym wyrazie twarzy podszedł do Liama i powiedział do niego coś w obcym języku. Chło­ piec pokręcił głową i z niezrozumiałych względów odpo­ wiedział po irlandzku. Mężczyzna roześmiał się i z kolei on pokręcił głową. - Chcesz czegoś, synu? - zapytał po angielsku. Liam spojrzał na pianino. Człowiek wziął go za rękę i za­ prowadził do instrumentu. Brodaty pianista szybko ze­ rwał się z taboretu i siwy pan gestem zaprosił Liama, by zasiadł przy klawiaturze. Chłopiec nie wahał się ani przez chwilę. Usiał i z szacun­ kiem dotknął klawiszy z kości słoniowej, rozkoszując się ich gładkością. A potem zaczął grać. W teatrze powstało zamieszanie, zza sceny powychodzi­ li ludzie, mężczyźni i kobiety, niekompletnie ubrani. Przy­ ciągnęła ich wspaniała muzyka i całkiem osłupieli na wi­ dok kościstego obdartusa, grającego na pianinie. Siwy pan podał Liamowi partyturę jakiegoś utworu. Liam uśmiechnął się od ucha do ucha i natychmiast zaczął grać z nut. Wszyscy nagrodzili go oklaskami, a Liam, zarumieniony ze szczęścia, że jego pierwszy w życiu występ okazał się sukcesem, wykonał dworny ukłon. Niektórzy wybuchnęli śmiechem, ale większość uśmiechała się do niego życzli­ wie i poklepywała go po plecach. - Szukasz pracy, chłopcze? Liam kiwnął głową. - Tak, sir - odpowiedział, ale jego irlandzki akcent był na tyle silny, że siwy pan nie zrozumiał. To znaczy, domy­ ślił się znaczenia słów, lecz zmarszczył brwi, zaskoczony dziwnym językiem chłopca. Przyniósł dużą szklankę mleka i placek ziemniaczany, co chłopiec pochłonął w mgnieniu oka. Od dawna nie jadł czegoś równie smacznego. Potem mężczyzna zapytał go, l u d i t h O'Brien Rapsodia

85

czy ma gdzie spać. Chłopiec pokręcił głową, a wtedy za­ prowadzono go do małej garderoby z rozłożoną na podło­ dze matą. W ten sposób Liam znalazł nowy dom. Bardzo szybko odkrył, że chociaż nie udało mu się uciec nie tylko z Ameryki, ale i z Nowego Jorku, to jednak zna­ lazł się w całkiem innym świecie. Uciekł z w przeważają­ cej części irlandzkiego West Side, a trafił do Lower East Si­ de. Ludzie mówili tu przeważnie w jidysz i po rosyjsku, niekiedy po niemiecku. Liam poznał wszystkie te języki. Dzięki słuchowi muzycznemu bez trudu przyswajał dźwięki. Pracował i mieszkał w jednym z żydowskich teatrów na Drugiej Alei. Grał podczas prób i potem na przedsta­ wieniach, wprawiając członków zespołu w osłupienie łatwością, z jaką czytał nuty, i cudowną interpretacją mu­ zyki. Po kilku tygodniach Liam zaczął rozmawiać z członkami zespołu i z siwym panem o nazwisku Havel, który okazał się właścicielem teatru. Wszyscy uznali, że chłopiec jest sierotą, jakich wiele wałęsało się po Nowym Jorku. Uzna­ li go także za Rosjanina, bo kiedy wreszcie zaczął mówić, mówił biegle po rosyjsku, choć równie swobodnie posługi­ wał się idiomatycznym jidysz, a nawet angielskim. Liam był uszczęśliwiony, że udaje mu się zaoszczędzić kilka pensów tygodniowo i że znalazł nowych przyjaciół, ale właściwie nikt go nie znał. Nauczył się już otaczać nie­ widzialnym murem ochronnym. Przysiągł sobie, że już ni­ gdy nikt go nie zrani. Uwielbiał matkę, a ona umarła. Wte­ dy zwrócił się ku ojcu, lecz ten leżał na łożu boleści i nie­ mal całkiem ignorował jedynego syna. Rozum podpowia­ dał Liamowi, że mama wcale nie chciała umierać, a ojciec nic nie mógł poradzić na swą chorobę. A jednak chłopiec czuł się odrzucony i porzucony. Nie zamierzał także przywiązywać się do miejsc, bo i one najprawdopodobniej się zmienią. Kochał Irlandię, szczególnie swą mieścinę Corofin. I kiedy jego rodzina wy86 prowadziła się stamtąd, to było jak śmierć. Od dzieciństwa l u d i t h O'Brien Rapsodia

uczono go miłości do swej ziemi, więc ten kraj tak bardzo stał się częścią jego samego, że opuszczając go, utracił ka­ wałek własnej duszy. Nie, Liam postanowił, że już nigdy więcej nie będzie cierpiał. Nowy Jork był idealnym miejscem dla kogoś, kto pragnie się ukryć. Mieszkało w nim tylu ludzi, że łatwo by­ ło odizolować się od innych. A ogrom miasta sprawiał, że łatwo było znaleźć kryjówkę. Często myślał o mieszkającej gdzieś w tym samym mie­ ście rodzinie, ale ilekroć przyszło mu do głowy, żeby ich odwiedzić, stawał mu przed oczami obraz Seana nad nie­ ruchomym ciałem pana Edwardsa. Nie mógł wrócić, jesz­ cze nie teraz. Nie wróci, dopóki nie zaoszczędzi dość pie­ niędzy, żeby zabrać swą rodzinę od Seana. Pewnego dnia rozwścieczony kompozytor musicalu wy­ padł pędem z teatru. -Jesteście amatorami! Kaleczycie moją muzykę! Prawdę mówiąc, muzyka nie była zbyt dobra. Siedzący przy pianinie Liam uśmiechnął się i zaczął grać piosenkę, którą napisał przed kilku tygodniami. Wpadająca w ucho melodia była o niebo lepsza od utworów kompozytora. Havel położył dłoń na ramieniu Liama. - Ależ z ciebie zdolny Alek, chłopcze! Zespół zareagował oklaskami i piosenka została włączo­ na do programu. Żeby zrobić przyjemność panu Havelowi, Liam skompo­ nował kolejne melodie. - Musisz mi podać swoje nazwisko, żebym mógł je wy­ drukować w programie - powiedział starszy pan. - Może niech pan wydrukuje to, co pan przed chwilą powiedział. Zdolny Alek. Tak się będę nazywał. - Liam uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nie mogę tak wydrukować - prychnął z rozdrażnie­ niem pan Havel. - Wyobraź to sobie. „Muzyka i tekst: Zdolny Alek". - Rozumiem. Może po prostu Alec? - Doskonale. Ale potrzebne ci jeszcze nazwisko. l u d i t h O'Brien Rapsodia

87

8

Liam zastanawiał się przez chwilę. Nie mógł posługi­ wać się nazwiskiem Coogan, żeby Sean nie wpadł na jego ślad. I nagle przypomniały mu się słowa, które ojciec cią­ gle mu powtarzał: „Zawsze bądź dumny, że jesteś synem Irlandii". - Nazywam się Irlandia. - Irlandia? W życiu nie słyszałem takiego nazwiska. - To może Irlandii syn? - O, to jest nazwisko! Zaraz podam je drukarzowi! Po kilku dniach Liam zobaczył program. Narzeczona rzeźnika, sztuka muzyczna w trzech aktach. Muzyka i tekst Aleca Aarronsona. Od tej chwili Liam Coogan przestał istnieć. Jego miejsce zajął Alec Aarronson, wschodząca gwiazda teatru żydow­ skiego. Już wkrótce jego nazwisko na afiszu gwarantowało suk­ ces. Pan Havel sprzedawał komplet biletów na wszystkie przedstawienia, nawet na poranki i spektakle wakacyjne. Alec zaczął nosić się jak młody człowiek sukcesu, kupił sportowe jedwabne kamizelki i laskę spacerową ze srebr­ ną główką. Któregoś dnia przyszedł zobaczyć się z Alekiem pewien energiczny człowiek w meloniku. Uwielbiał jego muzykę i chciał zaśpiewać jedną z jego piosenek w nowym przed­ stawieniu Ziegfelda. Ten człowiek nosił nazwisko Al Jolson. Piosenka utrzymana była w żywym rytmie fokstrota i nosiła tytuł Morocco. Stała się wielkim przebojem, nuty rozeszły się w trzech milionach egzemplarzy. Muzyka Aarronsona zdobyła ogromną popularność i ścisły zwią­ zek z teatrem żydowskim przestał już Alecowi wystarczać. Havel cieszył się z sukcesu Aleca. - Zrobiłeś ze mnie bogatego człowieka, Alec. A co wię­ cej, stałeś mi się tak bliski jak syn. Pamiętaj, że tu, na Dru­ giej Alei, zawsze będzie twój dom. Alec zaczął pracować dla wydawnictwa nutowego, kom­ ponował piosenki i grał w salonie sprzedaży zarówno własne utwory, jak i melodie innych twórców, które dzięki l u d i t h O'Brien Rapsodia

jego rosnącej z każdym dniem biegłości pianistycznej zy­ skiwały wysublimowane brzmienie. Zaczął też jeździć do New Jersey i rejestrować swoje interpretacje na walcach fonografu. Wszystko, czego się dotknął, zmieniało się w złoto. Mając piętnaście czy szesnaście lat, odwiedził firmę wydawniczą Irvinga Berlina. Muzyk osobiście przejrzał jego kompozycje i z aprobatą kiwnął głową. Choć nie wy­ dał żadnego utworu Aleca, był pod wrażeniem jego twór­ czości. Alec wyszedł od niego w radosnym zdumieniu. Udało mu się spotkać z samym Irvingiem Berlinem! I Berlinowi spodobała się jego muzyka! Nigdy nie marzył o tym, by zo­ stać kompozytorem, ale teraz, gdy tego zakosztował, ni­ czego bardziej nie pragnął. W kręgu muzyków był już do­ brze znany. Wkrótce o Alecu Aarronsonie miał się dowie­ dzieć cały świat. Zaczął komponować muzykę do Folies Ziegfelda i Scan­ dals George'a White'a. W 1916 roku dwudziestoletni Alec napisał muzykę, w takt której Amerykanie pomaszerowa­ li do Francji. Tysiące mężczyzn w nowiutkich mundurach i sztywnych kapeluszach wymachiwało rękami podczas patriotycznej manifestacji, a orkiestry wojskowe wygry­ wały kolejny przebój Aarronsona. Alec chciał wziąć udział w walce, ale prezydent Wilson osobiście prosił go, by pozostał w kraju. O wiele więcej do­ brego możesz zdziałać dla nas swą muzyką niż bagnetem, napisał prezydent. Alec mimo to próbował zaciągnąć się do wojska. Pojechał z Berlinem do Upton w Yaphank na Long Island i brał udział w pierwszym wykonaniu Yip Yap Yaphank, która potem przekształciła się w You're in the Ar­ my Now. Zadręczał każdego wyższego rangą oficera, na którego się natknął, i wreszcie udało mu się trafić na pokład okrę­ tu płynącego do Francji. Władze zgodziły się na utajnie­ nie jego nazwiska, ale na identyfikatorze widniało: Liam Coogan, USA. l u d i t h O'Brien Rapsodia

90

I choć w ogniu walki znalazł się dopiero w ostatnich miesiącach wojny, do końca życia nie zapomniał przeraża­ jących zmagań, w których wziął udział. Czasami widywał we śnie martwe oczy niemieckich jeńców. Wreszcie wojna dobiegła końca i Alec odwiesił oliwko­ wy mundur do szafy. W armii miał wielu kumpli, ich przy­ jaźń została scementowana przez strach i krew. Jednak większość z nich zginęła, gdy oddział Aleca został zdzie­ siątkowany w ostatnich, wyjątkowo brutalnych dniach walki, poprzedzających zawieszenie broni. Los znowu go oszukał. I Alec po raz kolejny poprzysiągł, że nie będzie się z nikim wiązał. Jedyne, na co mógł liczyć, to wrodzona łatwość komponowania muzyki. Zostanie więc wesołym kompanem, duszą towarzystwa, ale już ni­ gdy nie pozwoli sobie na zaangażowanie, które czyni czło­ wieka podatnym na ciosy. Jeszcze kilka miesięcy po jego powrocie do Nowego Jor­ ku wracały inne oddziały żołnierzy, jakby w dziwnie cichej, spokojnej procesji. Alec wyszedł na przystań, by powitać swego przyjaciela Lou Paula, który zainteresował się nim, kiedy jeszcze grał na Lower East Side. Lou wprowadził go w bardziej wyrafinowany świat intelektualistów, zawodo­ wych teatrów i muzyki klasycznej. Alec uwielbiał swych nowych przyjaciół, szczególnie Lou i jego młodą żonę, Ha­ zel. Był nawet bliski opowiedzenia im swej historii, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, że wybrał samotność. A potem Lou zachorował na hiszpankę i Alec stracił naj­ lepszego przyjaciela. Wprawdzie pozostała Hazel, lecz bez Lou Alec czuł się zagubiony. Stał się zamknięty w so­ bie i wyciszony, choć nadal brał udział w przyjęciach i za każdym razem u jego boku widywano piękne kobiety. W gazetach znalazł wiadomości o nowym gangu, terro­ ryzującym West Side. Nazywany był Gangiem Cooganów, a na jego czele stał bezwzględny bandyta, Sean Coogan. Jego prawą ręką był rodzony brat, Mike. A potem przyszła prohibicja. Akt Volsteada sprawił, że zatomizowany dotychczas świat przestępczy zjednoczył luditfa O'Brien Rapsodia

się i zaczął robić wielkie pieniądze. Przemyt i handel alko­ holem to był interes, który przynosił rocznie wielomilio­ nowe dochody wolne od podatku, a do najbardziej bez­ względnych bandytów na wschodnim wybrzeżu należeli Cooganowie. Ze złodziejaszków, okradających sklepiki ze słodyczami, awansowali na gangsterów, sprzedających spirytus po paskarskich cenach. Alec rzucił się w wir pracy. Studiował u mistrzów kom­ pozycję, harmonię i kontrapunkt, pisząc jednocześnie przebój za przebojem dla teatrów na Broadwayu. Całe dnie spędzał przy pianinie, a wieczory na przyjęciach, z reguły zresztą także przy instrumencie. Zatrudnił prywatnego detektywa, żeby dowiedzieć się czegoś o swej rodzinie, i otrzymał informację, że ojciec zmarł wkrótce po jego ucieczce z domu. Wujek Bill żył jeszcze i mieszkał w tej samej norze w suterenie. Alec całkowicie pogrążył się w pracy. W miarę jak jego muzyka stawała się bogatsza i bardziej skomplikowana, teksty oscylowały w kierunku szlachetnej prostoty. Sam nie pojmował, dlaczego zarówno wiersze, jak i mu­ zyka przychodziły mu tak naturalnie, z ogromną łatwo­ ścią. Może dlatego, że angielski nie był jego rodzimym ję­ zykiem. Nawet poeci słuchali z podziwem wierszy Aarronsona, Edna St. Vincent Millay twierdziła, że Alec potrafi wyrazić uczucia, które każdy człowiek uważa za własne, i nazwała go „Wymownym Każdym". Bawił się dźwiękami, a słowa pojawiały się same. Czasa­ mi, gdy pracował nad jakimś wyjątkowym przedstawie­ niem, słowa przychodziły najpierw. Kiedyś, przy pracy nad sceną, mającą scharakteryzować Marilyn Miller, pro­ ducent zażyczył sobie piosenki o zdenerwowaniu towa­ rzyszącemu pierwszej randce. Alec natychmiast pomyślał, że pierwszy raz jest zawsze trudny. Napisał piosenkę First Time and Always, która weszła od razu do kanonu muzyki rozrywkowej. Fotografie Aleca coraz częściej zaczęły się ukazywać w gazetach i czasopismach, na kolumnach towarzyskich, J u d i t h O'Brien Rapsodia

92

ale i poświęconych show-businessowi. I, co dziwne, Alec Aarronson był tak powszechnie lubiany i podziwiany, że nader rzadko spotykał się z typowym w tych kręgach wty­ kaniem szpil przez zawistnych kolegów. - „Próbowałem znienawidzić tego faceta, ale po prostu nie byłem w stanie. On jest taki cholernie fajny, że zwy­ czajnie musiałem go polubić" - w połowie lat dwudzie­ stych tę wypowiedź jednego z liderów zespołu muzyczne­ go cytowano bardzo często. Jak na człowieka, który postanowił unikać związków emocjonalnych, miał zadziwiającą liczbę przyjaciół. Nie po­ trafił pozbyć się wrodzonej życzliwości do ludzi i ciągle po­ magał innym. Powszechnie znano jego takt i delikatność, nieustającą gotowość do udzielania pożyczek i wydzwa­ nianie do różnych osób, by pomóc komuś załatwić pracę. Kilka razy pojawił się w kronice filmowej z Clarą Bow i Iną Claire i zwrócił na siebie uwagę kinomanów, przede wszystkim jako mężczyzna wybitnie przystojny. Był mę­ ski, naturalny i bardzo fotogeniczny, nawet bez mocnego makijażu, charakterystycznego dla epoki kina niemego. Producenci oferowali mu bajońskie sumy za wyjazd do Hollywood na zdjęcia próbne, ale on tylko ich wyśmiał. - Właściwie powinienem być załamany - mówił w wy­ wiadzie dla gazetki szkolnej „Smith College". - Żyję z pi­ sania muzyki i tekstów, a filmowcy gotowi są zapłacić mi każde pieniądze za to, żebym był cicho. W tym mniej więcej czasie zaczął otrzymywać dziwne li­ sty. Początkowo przychodziły na adres teatru, w którym wystawiano jego przedstawienia, potem do prywatnego mieszkania na Riverside Drive, niezbyt odległego od po­ przedniego miejsca zamieszkania, ale stanowiącego cał­ kowicie odmienny świat. Listy były pełne błędów ortogra­ ficznych i gramatycznych. Ja wiem kto ty jezdeś. Wybulisz pieńcet dolców gotuwkom albo świat się dowie z jakiego bagna pochodzisz. To był Sean. Alec od dawna spodziewał się, że wcześniej czy później to nastąpi. Konsultował się nawet z prawniTudith O'Brien Rapsodia

kiem, Joem Craterem, jakie byłyby prawne konsekwencje dokonanej przez niego zmiany nazwiska, gdyby Cooganowie podali te informacje do wiadomości publicznej. Joe stwierdził, że mógłby na tym nieco ucierpieć jego wizeru­ nek w mediach, ale sama zmiana nazwiska nie jest niele­ galna. Na wszelki wypadek Alec przeprowadził wszystko oficjalnie. A jednak nadal był całkowicie wytrącony z równowagi za każdym razem, gdy nadchodził kolejny list. To musia­ ło się stać. Kiedy jego zdjęcia zaczęły się pojawiać w pra­ sie i filmie, Sean i Mike po prostu musieli w końcu sko­ jarzyć, że Alec Aarronson to Liam Coogan. Alec zdawał sobie sprawę, że każdy szanujący się szantażysta przed wysłaniem listu sprawdziłby przynajmniej ortografię. Podejrzewał, że Mike dopuścił do wysłania listu ze wszyst­ kimi błędami, aby Alec odczytał to jako milczące ostrze­ żenie. Sean. Czy naprawdę jest zdolny do morderstwa? Czy posunąłby się do zabójstwa Liz, żeby uwiarygodnić swe pogróżki? Tak. Niewątpliwie tak. I prawdopodobnie zrobiłby to z niekłamaną przyjemnością. Przez pewien czas Liz będzie bezpieczna, bo Alec spełnił wszystkie żądania Seana. Także i Alec bezpiecznie wrócił ze spotkania z kuzynem bandziorem do swego podnieb­ nego apartamentu i przynajmniej chwilowo nie był zagro­ żony. Zdawał sobie sprawę, że zamordują go jedynie w ostateczności, bo tylko kompletny idiota zabija kurę znoszącą złote jaja. Ale pojawiła się Liz. I grożąc jej śmier­ cią, mieli go w garści. Nalał sobie kolejną porcję whisky. Już w przeszłości da­ wał Seanowi pieniądze, raz po raz wkładając nieoznakowane banknoty do koperty, którą następnie zostawiał zgodnie z instrukcją w skrzynce na Grand Central Station. Początkowo nie miał nic przeciwko temu, bo ciągle od­ czuwał wyrzuty sumienia z powodu porzucenia rodziny. Nie brakowało mu pieniędzy. Honoraria za sam tylko jego 93 l u d i t h O'Brien Rapsodia

pierwszy wielki przebój, Morroco!, większości rodzin za­ pewniłyby byt na całe życie. Starał się pozbyć tych myśli, ale ciągle wracało do niego pytanie, jak potoczyłyby się je­ go losy, gdyby nie uciekł wówczas, gdy Sean zastrzelił pa­ na Edwardsa. Czy udałoby mu się znaleźć jakąś pracę i utrzymać rodzinę? Musiał przyznać, że raczej nie. Jako Liam Coogan nie mógłby zrobić takiej kariery, jaka stała się jego udziałem. W okolicy Hell's Kitchen nie było żad­ nego teatru, tylko kilka marnych spelunek z brudną słomą na podłodze. Gdyby został w domu, nie zdołałby odmienić losu swej rodziny. Inny też byłby jego własny los. Czuł się jednak winny wobec ojca i wujka Billa. Jako dziecko nie był w stanie ich utrzymać, zdawał sobie nato­ miast sprawę, że sama jego obecność stanowiła dla wujka obciążenie. Pamiętał podsłuchaną w nocy rozmowę ojca z wujkiem Billem, kiedy dorośli byli przekonani, że chłop­ cy już śpią. Wujek najwyraźniej ledwo wiązał koniec z końcem i martwił się, czy zdoła wykarmić rodzinę. Oj­ ciec wysunął kilka propozycji, takich jak mycie okien wy­ stawowych w sklepach za kilka pensów czy zmywanie naczyń. -Wiesz, zawsze miałeś niebywały talent do unikania sukcesu - powiedział wujek po dłuższej chwili milczenia. Alec wyjrzał przez okno. Pałac, który obserwował w dzie­ ciństwie z drugiego brzegu rzeki, nadal stał na swoim miejscu, ale dziś nie wydawał mu się już taki wspaniały. Wszystko układało się znakomicie, dopóki nie spotkał Liz McShane. Sam jakoś potrafił rozwiązywać problemy ze swymi kuzynami. Może powinien się zwrócić bezpo­ średnio do Mike'a albo skontaktować się z policją, chociaż nie miał ochoty wciągać jej w swoje sprawy. Korupcja w nowojorskiej policji przybrała już rozmiary epidemii. Jakoś radził sobie z Cooganami. Jednak kiedy pojawiła się Liz, jego życie zmieniło się na gorsze. Przypomniał sobie śmiech dziewczyny i mały dołeczek, który tworzył się w kąciku jej ust, kiedy się uśmiechała. Niesforne, jasne fudith O'Brien Rapsodia

włosy i dziwne rzeczy, które wygadywała. Wszystko go w niej fascynowało. A przede wszystkim oczy. Te zielone oczy, którymi za­ glądała mu w głąb duszy, jakby znała wszystkie jego se­ krety i przysięgała strzec ich jak swoich. Wydawało się, że ona zna Liama równie dobrze jak Aleca. Po raz pierwszy w życiu żałował, że zdobył popularność, bo wiązały się z tym pewne niedogodności. Chciałby móc zniknąć gdzieś wraz z Liz, ukryć się przed spojrzeniami i ukłonami ob­ cych ludzi, które dotychczas sprawiały mu przyjemność. Do tej pory sława stanowiła nader pożądaną maskę, za którą mógł się ukryć, by uniknąć głębszej rozmowy z to­ warzyszącą mu osobą czy aktoreczką, uwieszoną akurat u jego ramienia. Cały świat zdawał się celebrować jego sukces i ani na chwilę nie dawał mu zapomnieć, że jest wielkim Alekiem Aarronsonem. Nagle pozazdrościł Percy'emu Physickowi. Jeśli wcho­ dząc do pokoju, Percy zwracał na siebie uwagę, to dlate­ go, że przyszedł ze śliczną Hazel albo że nosił któryś ze swoich upiornych krawatów. Nikt nie przyglądał mu się przez cały wieczór, nie śledził, co je czy pije, nie prosił go o autograf. Percy mógł swobodnie obejmować publicznie talię Hazel, bez obaw, że obcy ludzie zaczną do niego mrugać porozumiewawczo lub że przeczyta o tym następ­ nego dnia w rubryce towarzyskiej. Ałec nie miał szansy wtopić się w anonimowy tłum. Cooganowie już go zlokalizowali, mieli też na oku Liz. Ktoś od nich musi go śledzić, niewątpliwie mają też informatora w teatrze. Może jakąś dziewczynę, z którą kiedyś umówił się na randkę? Przyszła mu na myśl Mabel. To zresztą bez znaczenia. Ważne, że Sean pojawił się wieczorem na przyjęciu Bei. Do Aleca z trudem docierało znaczenie słów Seana, tak zaskoczył go widok kuzyna po przeszło dwudziestu latach niewidzenia. Zastanawiał się mimo woli, jak to możliwe, że Sean tak bardzo się zmienił i skąd się wzięła ta paskud­ na blizna. u d i t h O'Brie Rapsodia

Spotkanie z Seanem w parku przebiegało w innej at­ mosferze. Kuzyn krył się w cieniu. Cuchnął alkoholem, a groźby wypowiadał bełkotliwie i niewyraźnie. Chciał więcej pieniędzy. Miały być dostarczone w ten sam sposób co poprzednio. Cofając się głębiej w cień, zagroził, że jeśli nie dostanie forsy, to weźmie sobie Liz. Alec zgodził się spełnić wszystkie żądania, a kiedy kuzyn oddalił się chwiejnym krokiem, poczuł ulgę. Doszedł do wniosku, że musi powiedzieć Liz o wszyst­ kim, musi ją ostrzec, zanim dziewczyna wpadnie w łapy gangsterów. Powoli ogarniała go dziwna ulga. Latami sam zmagał się ze swoją przeszłością, przerażony, że ktoś mógłby po­ znać jego tajemnicę. I oto pojawiła się osoba, której chciał wszystko powiedzieć, której instynktownie ufał. Nagle po­ czuł ogromne zmęczenie. Jutrzejszy dzień będzie szalenie ważny. Gdy zapadł w głęboki sen na fotelu w salonie, miał przed oczami zwiewną jak mgiełka wizję Liz.

Rozdział 7

Następnego dnia przy śniadaniu Hazel ze współczuciem pokiwała głową. Pomyślała, że Liz wygląda jak zjawa. Blada, bez śladu rumieńca, z ciemnymi kręga­ mi pod oczami. Niewątpliwie nie spała zbyt dobrze po na­ głym opuszczeniu przyjęcia. - Wiesz, o czym mówił ten facet, który rozmawiał z Alekiem w czasie przyjęcia? - Nie. - Liz zagryzła wargę, wodząc kciukiem po małym wyszczerbieniu na brzegu talerzyka. Po chwili milczenia Hazel pochyliła się do przodu, nie przejmując się, że jej koronkowy rękaw wpadł do talerza z zimnymi już grzankami. - Wiesz, nie sądzę, żeby Alec był na ciebie zły. Robił wrażenie rozkojarzonego, zdenerwowanego. Czy ten człowiek mógł mu coś o tobie powiedzieć? - Hazel stara­ ła się być delikatna. - Może on wie coś o twojej prze­ szłości? Liz uniosła brwi. - Nie, to nieprawdopodobne, ale to był dziwny facet. Przyprawił mnie o gęsią skórkę, jeszcze zanim zobaczyłam reakcję Aleca. Miał przedziwne, szalone oczy jak ten psychol, który napadł na mnie w metrze. Hazel przełknęła kolejny łyk kawy. Próbowała pojąć sposób rozumowania przyjaciółki. -Więc przypuszczasz, że ten człowiek na przyjęciu był tym samym, który niepokoił cię w pociągu? l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Nie, to nie jest możliwe. Powiedziałam tylko, że obaj robili wrażenie szalonych. Obaj mieli bzika na jakimś punkcie. - Zamilkła na chwilę i wpatrywała się w czarną kawę, jakby filiżanka kryła w sobie odpowiedź na dręczą­ ce ją pytania. -Wiesz, zanim wyszliście, Alec robił wrażenie szczę­ śliwszego niż na jakimkolwiek innym przyjęciu. Zazwy­ czaj jest... jak by to powiedzieć? Samotny. - Alec samotny?! Hazel, przecież on jest ciągle otoczony tłumem ludzi. - Liz wzięła z talerza zimną grzankę i skubnęła ją bez przekonania. - Choć właściwie chyba masz ra­ cję. Myślę, że jest samotny. - Był - poprawiła Hazel. - Posłuchaj tylko jego muzyki: jest olśniewająca i żywa, ale podszyta melancholią. On nie jest w stanie tego ukryć. Nawet jego wiersze są jakieś pu­ ste. To cudowne słowa, lecz dziwnie nie pasujące do Aleca. Romans, miłość, szczera radość - on potrafi wspaniale wyrazić te uczucia, mam jednak wrażenie, że sam nigdy ich nie doświadczył. Obie siedziały przez chwilę w milczeniu, wpatrując się we własne talerze i brzękając filiżankami. Nagle Liz uśmiechnęła się szeroko do Hazel. - A jak tam było wczoraj z Percym? Gwałtowny rumieniec, który zalał policzki Hazel, mógł­ by wystarczyć za odpowiedź. - Och, Liz. On jest naprawdę miły. Wiem, że daleko mu do romantyzmu Johna Gilberta czy choćby Aleca, ale jest delikatny i sympatyczny, a tego właśnie mi teraz trzeba. Gdyby tylko... - Gdyby tylko co? - Gdyby tylko miał lepszy gust w doborze krawatów! Ze śmiechem wyszły z pokoju śniadaniowego, czując ulgę, że zmieniły temat. - Wiesz, czego nam dzisiaj potrzeba? - zapytała Hazel, spoglądając na beżową sukienkę, którą Liz znów dziś mia­ ła na sobie. - Czego? u d i t h O'Brien Rapsodia

-Wyprawy na zakupy. Potrzebujesz eleganckich stro­ jów, a ten czek na pięćset dolarów z pewnością pozwoli ci kupić sporo modnych ciuszków! Liz zastanawiała się przez chwilę. W jej życiu doszło do dziwnego zawirowania. Nie miała pojęcia, co się dzieje z Alekiem, a w każdej chwili mogła się znaleźć z powrotem w roku 1992. Jedyną pewną rzeczą był obecnie ten czek. - Dokąd powinnyśmy się wybrać? - Och, Liz! Cudownie! Zaczniemy od Altmana, potem powimiaś podciąć włosy, a potem... Popołudnie minęło im na wizytach w sklepach, salo­ nach fryzjerskich i butikach z bielizną. Przejechały się Pią­ tą Aleją na szczycie piętrowego autobusu, prawdziwego, z konduktorem w mundurze. Widok był wspaniały, nawet stary Nowy Jork wydawał się odżywać. Wielu pasażerów odbywało tę przejażdżkę dla przyjemności, wyraźnie nie zmierzali do żadnego celu ani nie starali się trzymać żad­ nego planu. Budynki były niższe niż w czasach Liz, więc Aleja robiła wrażenie pełnej słońca. Niektóre miejsca wydawały jej się znajome, inne wyglądały na stare rezydencje i nadawały Piątej Alei niemal wiejski charakter. Tym, co najbardziej zaskoczyło Liz, były markizy. Niemal wszystkie okna były ocienione staromodnymi markizami. Niektóre były utrzy­ mane w żywych, czystych barwach, inne były w białe pa­ sy, najmniej miało motywy kwiatowe. Domy wyglądały dzięki nim bardziej przytulnie i zdradzały indywidualny gust właściciela. Nawet gładkie mieszkania w stylu Art Deco o opływowych kształtach miały markizy, nadające wielkiemu miastu przytulny charakter wiktoriańskiej wy­ gody i spokoju. Liz widziała turystów z zawieszonymi na szyi lornetka­ mi w skórzanych futerałach. Zamknęła oczy i wystawiła twarz na wiatr, zastanawiając się, czy kiedykolwiek wi­ działa równie dobrze ubranych turystów, którzy wyłącz­ nie dla przyjemności przemierzali Nowy Jork publicznymi środkami lokomocji. Tudith O'Brien Rapsodia

Pierwszym przystankiem był Zakład Piękności pana El­ liota na rogu Piątej Alei i Dwudziestej Dziewiątej Ulicy. Przed trzema laty pan Elliot był właścicielem zakładu fry­ zjerskiego Sam, który oferował panom porządne, czyste strzyżenie za niewielką opłatą. Przed wojną kobiety same podcinały sobie włosy albo korzystały z pomocy przyjació­ łek czy pokojówek. Bardzo rzadko decydowały się obciąć włosy. Jednakże w 1927 roku nie tylko nosiły już krótkie fryzurki, lecz robiły też sobie trwałą ondulację, a nawet za­ czynały korzystać z farby. Wzdłuż całej ściany świeżo odnowionego zakładu pana Elliota rozwieszone były projekty najświeższych, najmod­ niejszych fryzur. Dwa duże metalowe pojemniki z dzie­ siątkami lokówek mogły zapewnić damie idealne loczki a la Marcel. - Ma pani piękne włosy, choć myje je pani zbyt często oznajmił pan Elliot, przesuwając włosy Liz między dłu­ gimi palcami. -1 oczywiście są o wiele za długie. Jak ma­ ją być obcięte? - Wskazał rząd projektów krótkich fryzurek w prostym, geometrycznym stylu, zawieszonych na ścianie w różowych i złotych ramkach. Kilka ubra­ nych w różowe sukienki fryzjerek zebrało się wokół pa­ na Elliota. Mówił z namaszczeniem, jak na wykładzie z chirurgii. - Może by pan tylko trochę podciął? - zapytała niepew­ nie Liz. - Nie. Za nic w świecie. Dla pani najlepsza będzie Gabrielle. W tym sezonie to ostatni krzyk mody. - Pokazał zgrabną fryzurkę, przypominającą Liz modne w latach sześćdziesiątych strzyżenie a la Twiggy. -To za krótko. No dobrze, widzę, że nie zejdę z tego fotela bez radykalnej zmiany fryzury. A może by tak skró­ cić o kilka centymetrów, do ramion i zrobić coś w rodzaju pazia? Pan Elliot był wręcz zaszokowany. - Ależ, mademoiselle, to się nosiło w ubiegłym roku! - Wiem, ale tęsknię za tym. Może mnie pan tak ostrzyc? l u d i t h O'Brien Rapsodia

Przymknął oczy, jakby go coś zabolało. - Dobrze - skapitulował i skinął na fryzjerkę o pięk­ nych, rudych włosach. - Panno Robinson, moje nożyce, proszę. Podano mu tacę z lśniącymi nożyczkami różnych kształ­ tów i długości ostrzy. Odwrócił fotel Liz tyłem do lustra i rzucił się do strzyżenia w szaleńczym wręcz tempie. Dziewczyna widziała tylko fruwające dokoła pukle wło­ sów. Wreszcie, spływając potem, pan Elliot odwrócił ją twarzą do lustra. - Voila! - zawołał. Asystentki mistrza skupiły się wokół klientki i zaczęły klaskać. Liz musiała przyznać, że jej włosy wyglądają re­ welacyjnie. - Nienawidzę cię, Liz! - zawołała uśmiechnięta Hazel. Niepotrzebne ci nawet lokówki! Jest cudownie! Włosy Liz opadały w miękkich falach pięć centymetrów poniżej uszu. Potrząsnęła głową, upajając się poczuciem lekkości i wolności. - Uwielbiam tę fryzurę! - Kiedy ludzie zobaczą pani włosy, wszyscy będą chcieli wrócić do ubiegłorocznej mody. - Pan Elliot z satysfakcją kiwnął głową. Z salonu fryzjerskiego Liz i Hazel ruszyły na północ, do mieszczącego się o parę przecznic dalej B. Altmana. Liz przez chwilę była całkowicie zdezorientowana, dopóki nie uświadomiła sobie, że zniknął Empire State Building. Zwykle, stojąc przed wejściem do Altmana od strony Pią­ tej Alei, tonęła w cieniu, rzucanym przez potężny drapacz chmur. Teraz w miejscu Empire State Building stał ma­ sywny budynek z piaskowca z romantycznymi wieżyczka­ mi na dachu i dużymi, półokrągłymi balkonami. Od stro­ ny Piątej Alei był ogromny, metalowy baldachim. Liz za­ trzymała się i chłonęła ten widok. - Masz ochotę napić się herbaty u Waldorfa? - zapytała Hazel. Liz odetchnęła głęboko. Wzruszyła ramionami.

- Wybacz. Po prostu nie byłam przygotowana na... to zna­ czy, nie zdawałam sobie sprawy, że Waldorf jest tak blisko. Hazel uśmiechnęła się. - Czasami mnie zadziwiasz. Chwilami odnoszę wraże­ nie, że znasz Nowy Jork bardzo dobrze, a w następnym momencie szokują cię najbardziej oczywiste rzeczy, jak na przykład Waldorf. Właściwie to urocze. Rzuciły jeszcze jedno spojrzenie na olśniewające wio­ senne słońce i weszły w mosiężne podwoje B. Altmana. Liz była uszczęśliwiona, że znów widzi ten budynek otwarty, w pełnej chwale, z' sufitem na niebotycznej wyso­ kości i zadbanymi drewnianymi ladami. Była ogromna różnica pomiędzy tym pierwotnym centrum handlowym a zszarganym wnętrzem, które widziała w pełnych go­ rączki ostatnich dniach wyprzedaży przed jego ostatecz­ nym zamknięciem. Miała wrażenie, że na każdego klienta przypada kilku ekspedientów, gotowych służyć pomocą, ale nie nachal­ nych. Hazel była przyzwyczajona do luksusu w najlepszym guście. Liz spodziewała się poirytowanych spojrzeń sprze­ dawców, zniecierpliwionych, że tak długo nie mogą się zdecydować, co wybrać, personel jednak robił wrażenie wielce zadowolonego, że może im dotrzymać towarzy­ stwa. Jakaś młoda kobieta stała z boku radośnie uśmiech­ nięta i czekała na swoją kolej. Do niej należało podsuwa­ nie klientkom odpowiednich do mierzonej sukni rękawi­ czek, butów i kapeluszy. Liz nie mogła wyjść z podziwu nad wykończeniem na­ wet zwyczajnych, codziennych strojów. Na z pozoru pro­ stej i skromnej sukience odnajdywała mnóstwo wspania­ łych koronek, maleńkich zakładek i fałdek, pracochłon­ nych, ozdobnych ściegów, a jednak całość robiła wrażenie szlachetnej, nieprzeładowanej prostoty. Nakrycia głowy to była czysta rozkosz. Od strojnych, artystycznych wręcz kapeluszy z szerokim rondem do ma­ leńkich, przylegających do głowy kapelusików w kształ102 cie hełmu. Dodawały stylu i elegancji każdemu ubraniu. iludith O'Brien Rapsodia

Ekspedientka zapewniała, że na lato wystarczy kilka ślicz­ nych słomkowych kapeluszy z całym zestawem wstążek, by pasowały do każdej sukni. Liz dowiedziała się, że w tym roku obowiązuje styl bar­ dziej kobiecy, mnie przypominający chłopczyce z lat minio­ nych. Nawet pantofelki odzwierciedlały triumfującą kobie­ cość, z tymi delikatnymi paseczkami okalającymi podbicie i drobnymi guziczkami z macicy perłowej. Liz szczególnie przypadły do gustu buciki z naturalnej skórki z perłowymi guziczkami i zgrabnymi obcasikami w stylu Louisa. Z pięcioma sukniami, trzema kapeluszami oraz trze­ ma parami butów i rękawiczek, zapakowanymi w torby z grubego brązowego papieru, wybrały się po bieliznę i pończochy. Wreszcie złapały taksówkę, by wrócić do domu. Kierowca wyskoczył, żeby pomóc im wnieść zakupy do samochodu. - Jakiemuś biedakowi będą dziś latały czerwone plamy przed oczami - stwierdził. - Niech się pan nie martwi. Obie jesteśmy samotne - od­ parła Liz ze śmiechem. Taksówkarz przyglądał się przez chwilę wysokiej dziew­ czynie w zielonej sukni, cudownie podkreślającej kolor jej oczu. Słomiana budka na głowie nie zasłaniała ślicznej twarzy. - W takim razie, czy jest pani wolna w piątek? - zapytał. - Zuchwalcze! To dziewczyna Aleca Aarronsona - za­ wołała Hazel ze śmiechem. -Nie, naprawdę? W takim razie proszę zapomnieć o tym, co powiedziałem. Widziałem wszystkie jego musi­ cale. Świetny facet. Liz osłupiała. - Pan chodzi do teatrów na Broadwayu? -Wszyscy chodzą - odparł, zatrzaskując drzwiczki tak­ sówki. Hazel podała kierowcy adres. Liz tylko się uśmiechnęła. - Dlaczego uśmiechasz się jak kot, który dobrał się do kanarka? - zainteresowała się Hazel. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Z dwóch powodów. Po pierwsze, powiedziałaś, że je­ stem dziewczyną Aleca. -Bo jesteś! - Po wczorajszym wieczorze, kto wie... Ale ten kierowca był na wszystkich przedstawieniach Aleca! Uważam, że to cudowne. Broadway z założenia miał być przeznaczony dla wszystkich, nie tylko dla turystów z wypchanymi port­ felami, którzy mogą sobie pozwolić na bilet. - Oczywiście, że tak - stwierdziła Hazel. - Choć bilety na niektóre przedstawienia Aleca kosztują majątek. Na­ wet trzy dolary. Liz promieniała. Była zachwycona, że znalazła się w No­ wym Jorku w tych latach. Właśnie sprawiła sobie komplet­ ną garderobę, od nocnych koszul poczynając, a na wieczo­ rowej sukni kończąc, za niecałe pięćset dolarów! Zapłaciła gotówką wyłącznie za strzyżenie. U B. Altmana i w maga­ zynie bieliźniarskim otwarto jej rachunek. Nie musiała przedstawiać tuzina dowodów tożsamości ani zostawiać kompletu odcisków palców. Tu mieli zaufanie do klienta. Nikt nie podejrzewał ludzi o nieuczciwość, toteż przeważ­ nie nie oszukiwali. I nawet taksówkarz mógł sobie pozwo­ lić na najnowsze przedstawienie na Broadwayu. Gustowny kapelusik sprawiał, że Liz czuła się eleganc­ ko, szykownie - jak mawiała jej nowa przyjaciółka. Nigdy dotychczas nie nosiła kapeluszy, ale powoli zaczynała za­ uważać różne związane z nimi niuanse. W czasach, w któ­ rych się znalazła, wszyscy nosili kapelusze, nawet dzieci. Liz nie mogła wyjść z podziwu, jak wiele te nakrycia gło­ wy mówiły o swych właścicielach. Nie tylko fasonem, ale i sposobem noszenia. Najprościej przychodziło jej rozszy­ frować kobiety: zdobny kwiatami kapelusz oznaczał mło­ dzieńczą fantazję, surowe fasony wskazywały na osobę zasadniczą. Także i mężczyzn można było zaklasyfikować na pod­ stawie kapeluszy. Na podstawie tego, jak wyginali filc, a każdy robił to w nieco inny, unikalny sposób. Wystarczy104 ło spojrzeć na czubek głowy mężczyzny i można było bez Judith O'Brien Rapsodia

trudu określić, czy jest niespokojny, niecierpliwy czy fleg­ matyczny. Alec nosił kapelusz wciśnięty na czoło i odrobi­ nę na bakier, naciągnięty na lewe oko. Liz nie była pewna, co to oznacza, ale wyglądał fantastycznie. Alec. Uśmiech­ nęła się na samą myśl o nim. Uznała, że Nowy Jork w 1927 roku jest wspaniały. Hazel pierwsza wysiadła z taksówki i Liz podała jej kil­ ka pakunków. Nagle Hazel chwyciła Liz za ramię. - Słuchaj - szepnęła. Liz zatrzymała się i już miała zapytać, czego ma słuchać, gdy jej uszu dobiegły dźwięki fortepianu, płynące przez otwarte okna domu Hazel. Nie ulegało wątpliwości, kim jest pianista. - Alec - szepnęła Liz ze ściśniętym gardłem. Rzuciła kierowcy kilka monet, o wiele więcej niż żądane trzydzieści pięć centów, i zbiegła po schodkach do salonu na parterze. Przez chwilę mocowała się z klamką, łapiąc jednocześnie wysuwające jej się z ramion pakunki. Wresz­ cie plecami naparła na drzwi i w ten sposób dostała się do środka. Alec nie słyszał jej wejścia. Stanęła w progu, pakunki wy­ padły jej z rąk i cicho upadły u stóp. Wpatrywała się w nie­ go. Siedział odwrócony do niej plecami, więc widziała tylko szerokie ramiona i ciemne włosy. Miał beżową lnianą mary­ narkę. Jego dłonie zdawały się fruwać nad klawiaturą, pew­ ne i nieomylne. Melodia była całkiem nowa, przynajmniej Liz nigdy dotychczas jej nie słyszała, i grana w oszałamiają­ cym tempie. Chociaż Alec był sam, grał porywająco. Nagle urwał. - Lizzy? - zapytał, nie odwracając głowy. -Tak. Powoli odwrócił się do niej i wstał. Uśmiech rozjaśnił mu twarz. Był nieprawdopodobnie wręcz przystojny. - Wybaczysz mi? - Przechylił nieco głowę i wyciągnął rękę do dziewczyny, jakby w błagalnej prośbie. Nie wahała się ani przez moment. Podbiegła i rzuciła mu się w ramiona. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Objął ją mocno i uniósł nad ziemię. - Tak mi przykro - szepnął jej do ucha. Odwróciła ku niemu twarz, żeby odpowiedzieć, ale natychmiast zamknął jej usta pocałunkiem. Początkowo jego wargi objęły jej usta w delikatnym, słodkim zachwy­ cie. A potem coś się stało - oboje poczuli to w tej samej chwili. Alec wzmocnił uścisk, Liz objęła jego plecy i ramiona. Czuła szorstką fakturę materiału, okrywającego stalowe mięśnie. Na sekundę odsunęła się od niego, by złapać od­ dech, i znów zaczęli się całować z nienasyconym głodem, jakiego żadne z nich nigdy dotychczas nie doświadczyło. Ciągle wydawało im się, że są zbyt daleko od siebie. Liz poczuła, że jej okryte nowiutką suknią ciało napina się jak struna. Powiodła drżącym palcem po szyi ukochanego i wyczuła szaleńczo walący puls. Nieoczekiwanie odsunął ją od siebie. - Nie! - krzyknęła rozdygotana i przytuliła się mocniej. - Lizzie! - Alec zaśmiał się urywanie, z trudem łapiąc oddech. - Lizzie, zaczekaj. Musimy porozmawiać. Celowo przytrzymywał ją z dala od siebie, na całą dłu­ gość ramion, choć nie był w stanie opanować ich drżenia, podobnie jak Liz. Cofnęła się, przez moment zażenowana swym zachowaniem. A potem spostrzegła, że on jest rów­ nie wstrząśnięty i też z trudem próbuje złapać oddech. - Dobrze. O czym chciałbyś porozmawiać? O Lindberghu? A może o nowym modelu Forda? Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nie pamiętam. Zaraz, coś zaczyna mi świtać. A wła­ śnie! - Sięgnął do kieszeni na piersi. - Następny czek od Von Zigglera. Za Everything's Corning Up Roses. - Przez chwilę czekał na jej reakcję. - Nie cieszysz się? - Raczej nie. Czuję się trochę winna. - Dlaczego? Chryste, Liz, w życiu nie czułem się winny, przyjmując czek za swoją piosenkę! - Kiedyś ci to wyjaśnię. - Wzruszyła ramionami. Ode106 szła na bok, żeby odpiąć kapelusz, który został nieco l u d i t h O'Brien Rapsodia

zgnieciony, kiedy padli sobie w ramiona. Próbowała go naprostować, ale wgniecenie pozostało. - Przepraszam - mruknął cicho. - Chciałbyś jeszcze coś powiedzieć? - warknęła. Czuła irracjonalny gniew, choć nie chodziło bynajmniej o wczo­ rajszy wieczór. Wiedziała, że Alec potrafi racjonalnie wy­ tłumaczyć swoje zachowanie, natomiast do furii doprowa­ dzało ją to, że wylał na nią kubeł zimnej wody w samym środku wybuchu gwałtownej namiętności. - Czek opiewa znowu na pięćset dolarów plus tantiemy. Lenny i ja uzgodniliśmy, że będziesz pracować przy reali­ zacji przedstawienia za sto dwadzieścia pięć tygodniowo. To dużo. - Dziękuję. - Próbujemy nowy musical i rozdzielamy role już na trzy miesiące przed premierą. To eksperyment, więc do września pracujemy za połowę wynagrodzenia. Ale wszyscy boją się, bo letnie przedstawienia nie przynoszą zbyt wielkiego dochodu, a Winter Garden nie został wynajęty. Mam jednak nadzieję, że dzięki dodatkowym próbom przedstawienie będzie jeszcze lepsze niż po­ przednie. - Świetnie. - W ogóle nie słuchałaś tego, co mówiłem - stwierdził i skrzywił się. - Sto dwadzieścia pięć tygodniowo. Trzymiesięczne próby. Sezon letni jest słabszy. Więc? Skłonił przed nią głowę. - Do cholery, co się wczoraj stało? - zapytała niespo­ dziewanie ostrym tonem, czym sama siebie zaskoczyła. - Mam dla ciebie coś jeszcze. - Znowu sięgnął do kiesze­ ni na piersi. Tym razem podał jej obciągnięte niebieskim aksamitem pudełeczko. Otworzyła je i gwałtownie złapała oddech. Na wyścielo­ nej białym jedwabiem poduszeczce spoczywał cudowny platynowy zegarek z brylantami. Nawet w popołudniowym świetle lśnił jak gwiazda. Poza kunsztowną bransoletką T.udith O'Brien Rapsodia

107

do zegarka dołączony był prosty czarny paseczek z platy­ nową klamerką. -Pasek jest po to, żebyś mogła go nosić także w dzień. Nie należysz do kobiet, które obwieszają się brylantami przed piątą po południu. - Głos Aleca był cichy i nieco drżący. -Potrafisz wymigać się od odpowiedzi na pytanie stwierdziła, wyjmując zegarek z etui. Przypięła pase­ czek. Bez wysadzanej brylantami bransoletki zegarek był prosty i skromny. - Jest śliczny. Alec, sama nie wiem, co powiedzieć. Odpiął z jej przegubu męski zegarek ze strzaskanym szkiełkiem i zapiął nowy. Trzymał w dłoni stary chrono­ metr, jeszcze rozgrzany ciepłem jej ręki. - Chcesz go zatrzymać? - zapytała. - Nie ma zbyt wiel­ kiej wartości. Wyraz twarzy Aleca wystarczył za odpowiedź. Zapiął zegarek na przegubie lewej ręki. - Dziękuję, Lizzie. - Przyjrzał się uważnie płaskiemu ze­ garkowi za czterdzieści dolarów. Liz niespodziewanie zachichotała. - Handel wymienny niewątpliwie nie jest twoją mocną stroną - powiedziała ze śmiechem. Alec odwrócił się w jej stronę i nagle ich twarze znalazły się tuż obok siebie. Widziała z bliska jego lazurowe oczy i półkolistą bliznę nad lewą brwią. - Po czym masz tę bliznę? - zapytała, gładząc szramę czubkiem palca. - Jako dziecko jeździłem na wrotkach. - W oczach Ale­ ca pojawiły się wesołe iskierki. - Założyłem się, że zjadę po schodach. Jacob Moscovitz obiecał mi kawałek serni­ ka, jeśli zdołam tego dokonać. -1 dostałeś ten sernik? -Nie. Jacob przestraszył się na widok krwi i zwiał. Gdzieś w Lower East Side ciągle jeszcze czeka na mnie ka­ wałek ciasta. 108 Liz pocałowała go w policzek. J u d i t h O'Brien Rapsodia

- Co się wczoraj stało? - zapytała poważnie. - Powie­ działam lub zrobiłam coś złego? -Do licha, nie! - Alec był autentycznie zaskoczony. Tak myślałaś? Och, Lizzie, strasznie cię przepraszam. Chodziło o mnie, to mój problem. Choć właściwie teraz to także i twoje zmartwienie. Liz była potwornie zmieszana. - To niewątpliwie wszystko tłumaczy. Alec, na litość bo­ ską, o czym ty właściwie mówisz? - Chciałabyś się przejść do mojego mieszkania? - Znów zmieniasz temat? - Mam ci wiele do powiedzenia. - Przeciągnął ręką po włosach. - Potrzebne mi miejsce, w którym nikt nam nie może przeszkodzić. To dla mnie wystarczająco trudna roz­ mowa i wolałbym przynajmniej pozbyć się obaw, że coś z tego dotrze do Hazel i że ona bardzo się zdenerwuje. Liz zrozumiała, że Alec naprawdę przejmuje się czekają­ cą ich rozmową. Człowiek, który za miesiąc ma wystąpić w Carnegie Hall z nie napisanym jeszcze koncertem, boi się zwyczajnej rozmowy?! Teraz i ona poczuła lęk. O co tu może chodzić? Może ma żonę, której istnienie dotychczas ukrywał? Jakąś śmiertelną chorobę? Poważne problemy fizjologiczne, które umknęły uwadze biografów? - O co chodzi? Mógłbyś dać mi jakąś wskazówkę? - Sta­ rała się ukryć ogarniającą ją panikę. - Chciałbym się przespacerować. A ty? Prawdę mówiąc, po całym dniu zakupów Liz była kom­ pletnie wykończona i spacer do Upper West Side był ostat­ nią rzeczą, na którą miała ochotę. - Brzmi zachęcająco - powiedziała, patrząc niechętnie na nowiutkie pantofelki. Alec powiedział Hazel, że wychodzą. Robiła wrażenie zadowolonej, że są razem. Nie wyczuła panującego mię­ dzy mmi napięcia. Słońce chowało się już za horyzontem, kiedy dotarli na Ósmą Zachodnią Ulicę. Alec zaproponował, żeby przeszli Piątą Aleją, a potem przez Central Park. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Mamy iść do Central Parku po zmroku? - zdziwiła się. Czy to bezpieczne? Uniósł w górę brew. - Oczywiście. To mojego mieszkania powinnaś się oba­ wiać. - Podsunął jej papierosa w złotej papierośnicy. - Nie, dziękuję. - Nie potrafiła ukryć odrazy. - Co masz przeciwko papierosom? A czyja mogę zapalić? - Oczywiście. Tylko nie dmuchaj w moją stronę. Potrząsnął głową i zapalił. Przeszli kilka przecznic w peł­ nym napięcia milczeniu. Liz próbowała udawać chłodną wyniosłość, ale z trudem powstrzymywała uśmiech. Tak cudownie się czuła w jego towarzystwie. I niezależnie od tego, jak ponure sprawy mieli poruszyć w nadchodzącej rozmowie, cieszyła się, że Alec nie jest na nią zły. - Hej, Liz - mruknął, nie wyjmując papierosa z ust i ma­ nipulując przy zegarku. - Jak to się nakręca? Kiedy kręcę tą śrubką, poruszają się wskazówki. Zegarek jest zepsuty? - Nie, po prostu nie wymaga nakręcania. Śrubka służy jedynie do ustawienia właściwego czasu. Zobacz. - Wzięła go za rękę i, zerkając na własny nadgarstek, odpowiednio ustawiła wskazówki. - Teraz nie musisz już go nakręcać. - Fascynujące. W życiu czegoś podobnego nie widzia­ łem. Skąd go masz? Liz zagryzła wargę i spojrzała przed siebie. To był odpo­ wiedni moment, żeby mu powiedzieć, skąd się wzięła, że­ by wyjaśnić, iż z niewiadomych przyczyn cofnęła się w czasie o sześćdziesiąt pięć lat, by go odnaleźć. Ale Liz nie miała ochoty zdradzać swego sekretu. Ogar­ nął ją lęk, że jeśli powie o nim głośno, szczególnie Alecowi, to odstanie się to, co się stało. Nagle znajdzie się znów przy swym biurku w magazynie „Vintage", będzie przeglą­ dać listy od czytelników i zmieniać taśmę w maszynie do pisania. Nie, nie może mu powiedzieć. Poza tym musi istnieć jakiś ważny powód jej pojawienia się w tych czasach. Jest tutaj szczęśliwa, po raz pierwszy w życie czuje się na swoim miejscu. Ale musi być jeszcze jakaś inna, poważniejsza przyczyna, dla której, wbrew l u d i t h O'Brien Rapsodia

wszelkim regułom fizyki, została przeniesiona w ten wła­ śnie czas i w to miejsce. Może miało wydarzyć się coś naj­ wyższej wagi, coś o wiele istotniejszego niż sprawienie przyjemności jednej nieszczęsnej dziewczynie i oboje po­ winni być w gotowości. Jeśli wszystko mu powie, może za­ kłócić jakiś boski plan. To wszystko były jedynie wymówki. Prawdę mówiąc, po prostu nie widziała żadnego istotnego powodu, żeby mu powiedzieć. Alec patrzyłby potem na nią innym wzro­ kiem, podejrzliwie śledziłby każdy jej krok. Prysłaby wą­ tła nić zaufania, która dopiero zaczynała ich wiązać. Pew­ nego dnia opowie mu wszystko, ale jeszcze nie dzisiaj. - Liz? Pytałem, skąd masz ten zegarek? -Zegarek? Przepraszam, zamyśliłam się. Dostałam go w prezencie. - To tylko częściowo było kłamstwo. Facet, który jej go sprzedał, przysięgał, że cena jest tak niska, iż właściwie oddaje go za darmo. A więc to niemal prezent. Kiedy przechodzili przez Dwudziestą Ulicę, Alec objął Liz w talii. - Nie wiem, czy już o tym wspominałem, ale cudownie wyglądasz w tej nowej sukni. I zmieniłaś nawet uczesanie. Jesteś elegancka w każdym calu. Podniosła wzrok, żeby sprawdzić, czy on nie żartuje, ale mówił całkiem poważnie. - Dziękuję - wykrztusiła, zażenowana jak nastolatka. Zatrzymał się przed wystawą sklepu tytoniowego i wbił wzrok w fajki. - Naprawdę nie powinniśmy się kłócić. - Nie wiedziałam, że się pokłóciliśmy - stwierdziła nie­ pewnie. Odwrócił się i uniósł jej podbródek. - Wiesz, że tak. A nie mamy na to czasu. - Co to znaczy? - Liz zmarszczyła czoło. Alec spojrzał w górę, ponad jej głową, jakby starał się ubrać myśli w słowa. - Nie jestem pewien, ale nagle ogarnęło mnie poczucie, że nasz czas nieopisanie szybko pędzi naprzód. Nie potrafię 111 Judith O'Brien Rapsodia

112

tego wyjaśnić. To jakieś instynktowne przeczucie. - Po­ kręcił głową. - Nie traćmy już ani chwili. Każda jest zbyt cenna. Nie zamierzała się sprzeczać, czując, że słowa brzmiały­ by pusto i fałszywie. A więc on także czuł niewytłumaczal­ ny niepokój, jakieś zagrożenie. -Chodźmy do mnie. - Ruszył przed siebie. - Może poczujemy się lepiej, kiedy wyjaśnimy sobie pewne sprawy. Teraz nie wyczuwało się. już między nimi poprzedniego napięcia. Okazało się, że żywią te same obawy i to przy­ niosło im ulgę. - Jak ci idzie koncert dla Altmana? - Zmieniła temat Liz. - Główne tematy już mam, muszę je tylko ze sobą połą­ czyć. Nie ma się czym przejmować. - Uśmiechnął się sze­ roko. - Mam wszystko w uszach, wystarczy zapisać. I tym razem przynajmniej nie muszę pisać słów, więc to niemal odpoczynek. - Zawsze chciałam cię o coś zapytać. - Liz zatrzymała się i podniosła na niego wzrok. Uniósł w górę brew w oczekiwaniu na pytanie, a wokół jego ust czaił się cień uśmiechu. - Czy wolisz pisać muzykę, czy słowa? Alec wybuchnął tak serdecznym śmiechem, że prze­ chodnie na ulicy zatrzymywali się, zaciekawieni, co mo­ gło wywołać taki przypływ wesołości. - Zazwyczaj jestem pytany, co piszę najpierw, słowa czy muzykę. Dobrze. - Zniżył głos do szeptu. - Ale musisz mi obiecać, że dotrzymasz tajemnicy, Liz. Jeszcze nikomu te­ go nie mówiłem. Natychmiast spoważniała i uroczyście kiwnęła głową. Alec z najwyższym trudem zachował nieporuszoną twarz pokerzysty. -Właściwie nie przepadam za pisaniem tekstów. Nie pytaj mnie dlaczego, bo sam od lat próbuję to zrozumieć. Komponowanie muzyki daje mi nieopisaną satysfakcję, ogromną radość. Wiersze przychodzą mi bez trudu, ale po prostu nie sprawiają mi przyjemności. [udith O'Brien Rapsodia

- Ale twoje teksty są znakomite - zaoponowała. Wyda­ wała się mocno zszokowana. - Dziękuję. Jednak nie przestaję się martwić, że są zbyt proste, nie pasują do coraz bardziej skomplikowanej linii melodycznej. I ciągle się łapię na tym, że popełniam błędy. -Tak? Jakie? - Na przykład piszę dwie trochę podobne do siebie me­ lodie i, co gorsza, łapię się na tym, że i słowa są zbliżone, ale macham na to ręką. To się zdarza, kiedy pracuję w straszliwym pośpiechu, lecz martwi mnie, że to się w ogóle zdarza. Bo to zasadniczy problem. - Wzruszył ra­ mionami. - Ciągle nie pozbyłem się obaw, że dotychczaso­ we piosenki to tylko szczęśliwy przypadek i pewnego dnia obudzę się rano z poczuciem, że wyschło we mnie źródeł­ ko muzyki. - Nigdy, Alec. To się nigdy nie stanie. - Liz przylgnęła do jego ramienia. Spojrzał na nią z niezwykłym natężeniem. Jeszcze dotychczas nikomu do tego stopnia nie zaufał, ni­ komu nie zwierzył się ze swego najgłębszego niepokoju. Zwierzenie się Liz przyszło najnaturalniej w świecie, wy­ dawało się całkiem oczywiste i właściwe. Przechodnie rozpoznawali Aarronsona i kłaniali się lub uśmiechali się do niego. Kiedy zbliżali się do Central Parku, niespodziewanie ze­ rwał się wiatr. Alec zdjął lnianą marynarkę i okrył nią ra­ miona Liz. Odwróciła się, by mu podziękować. Jej wzrok spoczął na jego śnieżnobiałej koszuli i skórzanych szel­ kach. W tym momencie usłyszała zgrzyt metalu ocierają­ cego się o metal. - Co... - zaczęła, wpatrując się w twarz towarzysza. Je­ go wzrok utkwiony był w jakimś odległym punkcie. Nie zdążyła dokończyć pytania, bo Alec odepchnął ją nagle z ogromną siłą. Upadła na chodnik, ścierając sobie dłonie i kolana do krwi. Kiedy udało jej się złapać oddech, spojrzała w górę i zobaczyła, jak czarny ford T zderza się z piętrowym autobusem. Jak na zwolnionym firmie obserwowała, jak 113 l u d i t h O'Brien Rapsodia

114

autobus wywraca się, a pasażerowie z górnego piętra spa­ dają na ulicę. Inne samochody gwałtownie skręcały, żeby ominąć leżących na jezdni ludzi i spadające z góry części rozbitego auta. Klaksony wyły alarmująco. Na chwilę zapadła śmiertelna, pełna grozy cisza, potem rozległy się krzyki. I policyjne gwizdki. Jakaś kobieta wyła przejmująco. Klęczała przy przewró­ conym autobusie, wskazując histerycznie parę męskich butów, jedyne, co wystawało spod zwałów metalu. Liz wpatrywała się tępo w tę kobietę, wyjącą jak syrena alarmowa. - Alec - wychrypiała, podnosząc rękę do góry. Nie było odpowiedzi. Nagłe przerażenie ścisnęło ją za gardło. Marynarka zsu­ nęła jej się z ramion i upadła na chodnik obok zgniecione­ go kapelusza. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch. Odwróciła się i zoba­ czyła poznanego poprzedniej nocy mężczyznę z krzywym uśmiechem na ustach i dziwnym błyskiem w oczach. Dotknął palcem kapelusza i skręcił za róg. Liz nabrała pewności, że to on jest w jakiś sposób odpowiedzialny za wypadek. - Hej, tutaj! - zawołał jakiś chłopięcy głos. - Zobaczcie! To chyba Alec Aarronson! Jest ranny! Potykając się, ruszyła w tamtą stronę głosu. Nie czuła bólu w obtartych dłoniach i kolanach. Obok czerwonego hydrantu przeciwpożarowego gro­ madził się tłum. Samochód wbił się w hydrant, z silnika z sykiem buchała para. Kierowcy nigdzie nie było. Jakiś mężczyzna zsunął na tył głowy kapelusz i drapał się po niej, jakby nie był w stanie pojąć, jak to się mogło stać. Tak szybko, w ułamku sekundy. Poprzez otaczający tłum Liz zdołała dostrzec tylko nogę Aleca. Ta noga w brązowym półbucie była całkowicie nie­ ruchoma. -Alec! - zawołała jeszcze raz, tym razem już mocniejszym głosem. Kilku gapiów cofnęło się nieco, by pozwolić Judith O'Brien Rapsodia

jej podejść bliżej. Przepychała się przez tłum, nie zwraca­ jąc uwagi na to, że jej dłonie zostawiają na ramionach lu­ dzi krwawe ślady. Wreszcie go zobaczyła. Leżał z rozrzuconymi ramiona­ mi. Liz nie widziała jego odwróconej w drugą stronę twa­ rzy. Ludzie bali się go poruszyć. Uklękła przy nim na chodniku. Delikatnie ułożyła sobie jego głowę na kolanach. Była ciężka i gorąca. Kilka osób gwałtownie wciągnęło powietrze, gdy z kącika ust Aleca popłynęła cienka strużka krwi. Krew spływała mu także z czoła, zapewne rana była gdzieś powyżej oka. - Alec, to ja, Liz - wyszeptała. - Wszystko będzie do­ brze, wyzdrowiejesz. Ktoś podał jej czystą, białą chusteczkę do nosa. Otarła nią usta Aleca. Zanim krew znów napłynęła, dostrzegła niewielką rankę. Przypuszczalnie przygryzł wargę w chwili wypadku. -Dzięki Bogu - usłyszała własny głos. Wiedziała wy­ starczająco dużo o konsekwencjach wypadków, by zda­ wać sobie sprawę, że krwotok z ust oznacza z reguły po­ ważne obrażenia wewnętrzne. Jednak Alec zapewne tylko przygryzł wargę, choć w pierwszej chwili wyglądało to bardzo groźnie. Potem obejrzała jego czoło i znalazła głębokie rozcięcie. -Czy on zginął? - zapytał jakiś cienki kobiecy głos z tłumu. - Nie, jeszcze żyje - poinformował ktoś inny tonem uprzejmej konwersacji. - Widzi pani? Oddycha. Nagle Alec odetchnął głęboko. - Liz! - zawołał, otwierając oczy. - Ciii - szepnęła uspokajająco. - Jestem tutaj. Wyjdziesz z tego. W tłumie rozległy się pojedyncze oklaski, a potem do­ biegł niski, męski głos. - Proszę mnie przepuścić, jestem lekarzem! Alec usiadł, odwrócił się do Liz i chwycił ją za ręce, ściskając je aż do bólu. udithffBrien Rapsodia

- Liz, jesteś ranna? - Przesuwał po niej wzrok, szukając obrażeń. - Nie chciałem popchnąć cię tak mocno, ale kie­ dy go zobaczyłem, wiedziałem, co się święci. - Wiem. -Wsparła się na nim, jakby nagle uleciała z niej cała energia. - Paskudne rozcięcie - mruknął doktor. - Ale nic panu nie będzie. Trzeba to tylko zeszyć i przez pewien czas mu­ si pan pozostawać pod obserwacją ze względu na możli­ wość wstrząsu mózgu. Alec delikatnie pocałował Liz w czubek głowy. - Cholera! - warknął, zaskoczony nagłym ukłuciem bó­ lu, kiedy dotknął palcem rozcięcia na wardze. Liz uśmiechnęła się. - Przepraszam - szepnął wstrząśnięty, że w obecności Liz wymknęło mu się przekleństwo. - Rozejść się! - wołał przepychający się przez tłum poli­ cjant. - Nie ma się na co gapić. Nie przeszkadzajcie leka­ rzom w wykonywaniu obowiązków. Alec odwrócił się. Zobaczył przewrócony na bok auto­ bus i księdza, udzielającego ostatniego namaszczenia zmiażdżonemu człowiekowi. W drugim końcu autobusu kilku mężczyzn próbowało wyciągnąć kobietę spod ciężkiego kawałka blachy. Alec uwolnił się od Liz i choć krew płynąca z rozciętego czoła zalewała mu oczy, ruszył na pomoc uwięzionej kobiecie. Liz obserwowała, jak inni mężczyźni poklepują go po ple­ cach i coś do niego mówią. Policjant zadał mu kilka pytań i kiwał głową, słysząc odpowiedzi. Alec nadal robił wra­ żenie oszołomionego, ale uśmiechnął się do Liz z oddali, żeby jej dodać otuchy. W tej chwili Liz zdała sobie sprawę, że ponad wszelką wątpliwość kocha Aleca Aarronsona.

Rozdział 8

.

Liz wyszła z zaparowanej łazienki, energicznie wycierając wilgotne włosy puszystym białym ręczni­ kiem. Miała na sobie jedwabny szlafrok Aleca, w kolorze ciemnego burgunda, z granatowymi mankietami i kołnie­ rzem. Podwinęła rękawy i mocno zawiązała pasek w talii, ale szlafrok i tak wisiał luźno na jej smukłej figurze. Po wypadku czuła sztywność kolan. Przy każdym kroku odnosiła wrażenie, że ktoś trze papierem ściernym po świeżej ranie. Za to dłonie były w znakomitym stanie, za­ ledwie kilka zadrapań. Biedny Alec, pomyślała, zastana­ wiając się, jak on sobie poradzi pod prysznicem. Głowa i warga przestały wreszcie krwawić i choć przybyły na miejsce wypadku doktor z naciskiem podkreślał koniecz­ ność założenia szwów na czole, Alec zdecydowanie odmó­ wił skorzystania z pomocy lekarskiej. - Panno McShane - oświadczył doktor, kiedy Alec skła­ dał policji zeznanie. - Nie jestem w stanie go zmusić, żeby został na noc w szpitalu. Niepokoi mnie jednak, że przez kilka minut był nieprzytomny. Niech pani zrobi nam wszystkim tę grzeczność i uważnie go obserwuje przez całą noc. Tu jest mój numer telefonu. - Nagryzmolił nu­ mer na bloczku recept, wyrwał kartkę i podał ją Liz. Na karteczce wydrukowane było nazwisko lekarza i jego ad­ res na Park Avenue. Oba numery zaczynały się od liter, nie od cyfr. - To adres i numer telefonu do mojego gabine­ tu. Park Avenue to pomysł mojej żony. Obok zapisałem l u d i t h O'Brien Rapsodia

117

numer domowy. Proszę zadzwonić, gdyby zaobserwowa­ ła pani jakiekolwiek oznaki wstrząsu mózgu: nudności, rozkojarzenie, brak logiki wypowiedzi, zawroty głowy. Je­ śli będzie miał halucynacje albo zacznie się dziwnie za­ chowywać, będzie pani miała jasność. Proszę zadzwonić natychmiast, gdyby zauważyła pani którykolwiek z tych objawów. Proszę też o wiadomość, gdyby rana na czole znów zaczęła krwawić. Przyjadę i założę szwy. Doktor pogładził Liz po plecach i odszedł, by opatrzyć kolejnego rannego. I dopiero kiedy została sama, bo Alec rozmawiał jeszcze z policją, dotarło do niej, w które miej­ sce uderzył czarny samochód. Dokładnie tam, gdzie stała. Gdyby Alec jej nie odepchnął albo gdyby spóźnił się o uła­ mek sekundy, samochód rozjechałby ją na miazgę. Aarronson dosłownie ocalił jej życie. Po chwili na miejscu wypadku było już więcej reporterów i fotografów niż policjantów. Wszyscy wyłazili wręcz ze skóry, żeby zrobić zdjęcie Alecowi Aarronsonowi i zdobyć relację z pierwszej ręki o tym, co się wydarzyło. Liz słysza­ ła, jak dwóch dziennikarzy spiera się o to, który tytuł jest bardziej chwytliwy: Muzykalny bohater Manhattanu czy Najdzielniejszy na Broadwayu. Alec kompletnie nie zwracał uwagi na naciskających go reporterów. Liz starała się go na­ śladować, ale była oburzona, że w miejscu, w którym zgi­ nęli ludzie, węszący za sensacją pismacy przeszkadzają w pracy uwijającym się jak w ukropie ekipom medycznym. W pewnym momencie zauważyła rzadki u Aleca wy­ buch gniewu. To było tuż po jej rozmowie z doktorem i po zakończeniu jego zeznań. Alec rozglądał się przenikliwym wzrokiem dokoła, obojętny na spojrzenia gapiów. Za­ krwawiona Liz stała na krawężniku i z rosnącą grozą ob­ serwowała otoczenie. Słyszała wokół zgrzyt metalu i chrzęst miażdżonego szkła, jęki i zawodzenia nieszczę­ snych ludzi. Szczękała zębami i dygotała na całym ciele. Dziwne, pomyślała. Chyba jestem w szoku. - Liz, popatrz na mnie. - Alec położył jej ręce na ramio118 nach, pochylając się nieco, aby znaleźć się na jej poziomie. Tudith 0'Brjen Rapsodia

Dziewczyna starała się skoncentrować na nim spojrzenie, ale nagle wszystko dokoła stało się zamazane i surreali­ styczne. Alec mówił spokojnie, lecz z naciskiem. Liz nagle poczuła, że zaczyna zezować. Rozśmieszyła ją absurdalna myśl o robieniu zeza w takiej chwili, wybuchnęła śmie­ chem i jakoś nie mogła przestać. Gdy Alec objął ją i przytulił do piersi, z zaskoczeniem stwierdziła, że już się nie śmieje, tylko płacze. Szlocha tak gwałtownie, że nie może złapać tchu. Wtuliła twarz w pierś Aleca tak, że kołnierzyk jego koszuli uwiera ją w czoło. Z całej siły objęła go w pasie, ale i tak nie była w stanie opanować płaczu. Jakiś trzeźwy głos w jej wnę­ trzu ostrzegał, że kompletnie zniszczy mu koszulę: z nosa jej ciekło, śliniła się, o łzach nawet nie wspominając, ale nic jej to nie obchodziło. Alec gładził ją po plecach i bar­ kach, mówiąc coś do niej miękkim, kojącym głosem. Wła­ ściwie nie słyszała, co on mówi, wyczuwała natomiast re­ zonans głosu w jego piersi. - Ciii, Lizzie. Jestem tu, wszystko będzie dobrze. Słowa przedarły się wreszcie poprzez łkania do świado­ mości dziewczyny. Odetchnęła kilka razy głęboko i... do­ stała czkawki. Alec już nic nie mówił, trzymał ją tylko mocno w ramionach, opierając brodę na czubku jej głowy. Nagle Liz poczuła się potwornie zmęczona, bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Pragnęła jedynie zamknąć oczy i zapaść w błogosławiony sen, na stojąco, w ramionach Aleca, gładzącego ją po plecach. - Moja torebka - wymamrotała, stwierdziwszy, że stra­ ciła ostatnie świadectwa swego poprzedniego życia: pasek płacowy z „Vintage" i portfel, a w nim jednodolarowy banknot z 1923 roku. - Mam ją. Jest tutaj. Z ociąganiem odsunęła się od Aleca, żeby spojrzeć na niego. Ruchem głowy wskazał swoje przedramię i wiszącą na nim torebkę Liz. Zaczęła coś mówić, ale powstrzymał ją z rozbrajającym uśmiechem. Tudith O'Brien Rapsodia

119

120

- Wiem, Lizzie, wiem. Prasa postanowiła zrobić z tego temat dnia. - Co byś powiedział na tytuł: Kompozytor w niekomplet­ nym odzieniu? - szepnęła. Roześmiał się cicho. Liz czuła, jak jego ramiona trzęsą się od śmiechu. Sięgnął do kieszeni spodni po chusteczkę, delikatnie wytarł jej oczy i kąciki ust, a potem kazał wy­ dmuchać nos. - Hej, panie Aarronson! Proszę o uśmiech! Odwrócili się oboje, zaskoczeni głosem intruza. W odle­ głości trzech metrów od nich rozbłysły flesze aparatów fo­ tograficznych. Liz poczuła, że Alec zesztywniał, gdy podniosła oczy, dostrzegła na jego twarzy zimną furię. - Panowie - powiedział, ledwo panując nad głosem. Liz wpatrywała się w niego, zafascynowana błyskawicz­ ną zmianą, jaka w nim zaszła. W kącikach jego ust pojawi­ ły się dwa głębokie dołeczki i Liz domyśliła się, że to ozna­ ki z trudem trzymanego na wodzy gniewu. Nigdy dotych­ czas ich nie widziała. Alec przełknął z wysiłkiem, zanim był w stanie mówić dalej. - Zginęli tutaj ludzie, inni są ciężko ranni i prawdopo­ dobnie umrą. A wy prosicie, żebym uśmiechnął się do fo­ tografii?! Panowie, jak wam nie wstyd? Osłupiali fotoreporterzy stali przez chwilę jak wmuro­ wani. Alec Aarronson, pogodny playboy, któremu wszyst­ ko szło jak po maśle, zawsze dotychczas prezentował jedy­ nie dobroduszny, jowialny urok i czar. Zawsze gotów był udzielić krótkiego dowcipnego wywiadu i nigdy nie odno­ sił się do prasy z niechęcią. Kilku fotografów miało w so­ bie dość przyzwoitości, by zarumienić się z zażenowania i odejść, ale jeden warknął coś pod nosem. - Co pan powiedział? - rzucił Alec. Wszyscy stanęli i spojrzeli na niezadowolonego fotografa, którego twarz wykrzywiał złośliwy uśmieszek. -Powiedziałem - oświadczył, patrząc wyzywająco na u d i t h O'Brien Rapsodia

kolegów po fachu i pocierając brodę - powiedziałem: „Cholerny żydłak". Zaszokowana jego słowami Liz gwałtownie wciągnęła powietrze i zasłoniła ręką usta. Zapadła taka cisza, że ruch uliczny wydał się nagle szalenie głośny. Wszystkie spojrzenia spoczęły na Alecu. Odetchnął głęboko. Liz uścisnęła jego ramię. Widziała, jak zaciska zęby, a w kącikach ust znowu pojawiają się dołeczki. Spojrzał na nią i twarz mu złagodniała, a wokół cu­ downych, lazurowych oczu pojawiły się drobniutkie zmarszczki. On się uśmiecha, pomyślała z podziwem Liz. Przed chwilą zetknął się z demonstracją odrażającego rasi­ zmu, a jednak uśmiecha się... smutnym, miłym uśmiechem. Wyprostował się i mocno ją objął. - Jestem zmęczony - powiedział cicho. - Chodźmy do domu. Z ogromną godnością przeszedł obok stojących z otwar­ tymi ustami fotografów. Liz wtuliła się w jego ramię, bar­ dziej dumna niż kiedykolwiek w życiu. Nie było już mowy o spacerze do mieszkania Aleca, we­ zwali taksówkę. Oboje czuli jeszcze wstrząs wywołany zarówno okrutnymi słowami, jak i samym wypadkiem. Kiedy wsiadali do taksówki, ponownie pojawił się tłum fo­ toreporterów i Liz była na wpół oślepiona błyskami fle­ szów. Przez te nagłe eksplozje światła trudno jej było skoncentrować się na Alecu. Podobnie jak ona ciągle tarł oczy i Liz nie była pewna, czy jest to skutek urazu głowy, czy też podrażnienia wzroku przez lampy błyskowe. W normalnych okolicznościach cieszyłby ją przejazd przez Central Park, szczególnie kiedy mijali jasno oświet­ lone Casino, ale teraz jej myśli zaprzątał jedynie wypadek. Co by było, gdyby Alec został ciężko ranny? Co by było, gdyby nie zatrzymali się na chwilę, kiedy okrywał jej ra­ miona? Co by było, gdyby... Te „co by było, gdyby" mogła mnożyć w nieskończoność. Potrząsnęła głową, jakby chciała otrząsnąć się z ponurych rozważań. Najważniejsze, że oboje są bezpieczni. l u d i t h O'Brien Rapsodia

121

Weszli do mieszkania Aleca w absolutnej ciszy. Od kra­ wężnika jezdni do holu budynku prowadził pluszowy dy­ wan, nad którym został rozpięty zielony jak trawa daszek. Kiedy Alec płacił kierowcy, odźwierny otworzył już dla nich drzwi windy. Liz stała na brunatnym dywanie, pa­ trząc na luksusowy hol, lśniący marmurem i mosiądzem. Portier dotknął daszka czapki, kiedy przechodzili obok niego. Liz kątem oka zerknęła w mijane lustro i aż się sku­ liła. Alec, nawet z zakrwawioną głową i w podartym ubra­ niu, wyglądał rewelacyjnie. Był nawet jeszcze bardziej po­ ciągający. Ona natomiast przypominała wymiętoszone stworzenie przywleczone przez kota. I to niezbyt wybred­ nego. Winda była gigantyczna, obita drewnianą boazerią, a obsługiwał ją chłopak w czerwonym uniformie. Przypo­ minał siedzącą na katarynce małpkę w kapelusiku. Ani portier, ani windziarz nie zdradzali zainteresowania ich pożałowania godnym stanem. Apartament Aleca znajdował się na samym szczycie wieżowca, zajmował całe najwyższe, dwudzieste trzecie piętro. Winda zatrzymała się w małym holu, z którego wchodziło się do salonu. Alec pokazał Liz ubrania dla go­ ści i stertę czystych ręczników, po czym zostawił ją samą. Od incydentu z fotografem zamienili niewiele słów, ale w ich milczeniu nie było złości ani smutku. To była dająca odprężenie cisza, przerywana jedynie czułymi uśmiecha­ mi i delikatnymi pieszczotami. - Musimy porozmawiać - powiedział Alec. I zamknął za sobą drzwi. Liz nie potrafiła rozszyfrować jego miny. Teraz była sama i czekała na powrót Aleca. Stała na środku sypialni jednego z siedmiu apartamentów gościn­ nych. Przewiesiła ręcznik przez oparcie krzesła, żeby wy­ sechł. I zainteresowała się obrazami na ścianach. W następnym dziesięcioleciu Alec zostanie uznany za jednego z najwybitniejszych koneserów sztuki, który potrafił zgromadzić w swych zbiorach najwybitniejsze 122 dzieła współczesnych artystów. Jego kolekcja stanie się fudith O'Brien Rapsodia

legendarna i będzie wypożyczana do najlepszych muzeów na świecie. Ten jeden pokój mógł się poszczycić rysun­ kiem Matisse'a wykonanym piórkiem i tuszem oraz olejnym obrazem Picassa. Liz podeszła do zawieszonej w rogu pokoju akwareli, krajobrazu utrzymanego w so­ czystych zieleniach, ale nie zdołała odczytać podpisu. Pospiesznie uczesała się, wyrywając całe pęki splątanych włosów, i postanowiła obejrzeć mieszkanie. Nigdy w życiu nie była w tak ogromnym wnętrzu, nie kupując przy tym bilet wstępu, i nie mogła wyjść ze zdziwienia, po co komuś taka przestrzeń. Znalazła trzy fortepiany, dwa zestawione razem w salo­ nie o rozmiarach sali balowej i trzeci w sypialni Aleca. W rogu salonu stała szafka z wyjątkowych rozmiarów książkami i rzędem białych pudełek. Te pudełka wygląda­ ły znajomo, jakby już je kiedyś widziała. Walce z nagraniami fortepianowymi Aleca Aarronsona zostały ustawione w porządku chronologicznym. Były identyczne jak nadesłane do redakcji „Vintage", wśród których znalazła stary banknot jednodolarowy z wykona­ ną czerwonym atramentem notatką. Najstarsze walce za­ wierały wykonania utworów innych kompozytorów: Jerome'a Kerna, Irvinga Berlina, Jamesa Reese'a Europe'a. Na najnowszych zarejestrowano wyłącznie muzykę Aleca Aarronsona. Niektóre z tych utworów były bardzo znane, o innych Liz nigdy nie słyszała. Były nowe, nie przypomi­ nały pożółkłych zabytków, spoczywających w jej redakcji. Jedno z wcześniejszych nagrań było chyba tym samym, które dostała w przesyłce od czytelnika. Zawierało ten sam zestaw piosenek, a róg pudełka był zagięty w iden­ tyczny sposób. Dziwne, pomyślała. Walc, który trafił w jej ręce, mógł pochodzić z prywatnego zbioru nagrań Aleca Aarronsona. Czyżby to miało coś wspólnego z jej pojawie­ niem się tutaj? Za salonem znajdowała się jadalnia, a w niej dziesięć przepastnych foteli wygodnie rozstawionych wokół stołu z drewna tekowego. J u d i t h O'Brien Rapsodia

124

Pomimo rzucającego się w oczy bogactwa apartament robił wrażenie niezamieszkanego. Brakowało w nim cie­ pła prawdziwego domu, był zbyt doskonały, jak z obrazka. W pewien sposób to mieszkanie było typowe dla Aleca: miało mnóstwo zewnętrznego czaru i elegancji, ale sta­ rannie ukrywało prawdziwą osobowość gospodarza. Z wahaniem zrobiła kilka kroków w stronę okna i pomi­ mo wrodzonego lęku wysokości zachwyciła się zapierają­ cym dech w piersiach widokiem. Ten apartament, staran­ nie zaplanowany i wypełniony dziełami sztuki współcze­ snej, stanowił kwintesencję wielkomiejskiej elegancji. To dziwne, ale dla mnie te wnętrza są zdecydowanie zbyt no­ woczesne, pomyślała z ironią i westchnęła. Usłyszała jakiś łoskot dobiegający z oddali. -Alec? Żadnej odpowiedzi. Ostrożnie ruszyła w stronę źródła hałasu. Uznała, że to musi być kuchnia, skoro znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie jadalni. Prowadziły do niej z jadalni wahadłowe drzwi. Zobaczyła pomieszczenie o dwóch okrągłych oknach, przypominających bulaje na statku. Właściwie cały apartament, pełen zakrzywionych linii, o ścianach pokrytych drewnianą boazerią nasuwał skojarzenie z wielkim statkiem. Był w nim nawet owalny bar z pokrytymi skórą stołkami i balustradą z brązu, jakby istniało niebezpieczeństwo, że zerwie się nagły szkwał. Wystarczyło lekko pchnąć drzwi, żeby stanęły otworem. Uchyliła je i, porażona oślepiającą bielą, zawołała Aleca. Nie doczekała się odpowiedzi. To śmieszne. Zabłądziłam w mieszkaniu na Manhatta­ nie, pomyślała. Postanowiła wrócić do apartamentu, w którym brała prysznic. Znalazła się w długim korytarzu z rzędami drzwi po obu stronach. Weszła do pokoju, w którym, jak sądziła, była po­ przednio, ale okazało się, że to zupełnie inne pomieszcze­ nie. Znajdował się w nim czarny, lakierowany narożnik, pokryty biało-czarną tapicerką, półki pełne książek w skórżanej oprawie i kilka awangardowych rzeźb. Zasłony l u d i t h O'Brien Rapsodia

były odsłonięte, więc mogła rzucić okiem na oszałamiają­ cy widok na rzekę Hudson. Podeszła do kolejnych drzwi w nadziei, że kryje się za nimi poszukiwany przez nią pokój. O ile zdążyła się zorientować, apartament Aleca składał się jakby z kil­ ku oddzielnych mieszkań. W skład każdego wchodziła łazienka, przynajmniej jedna sypialnia i salonik. W cią­ gu najbliższych paru lat, najprawdopodobniej w dobie Wielkiego Kryzysu, tego typu apartamenty zostaną po­ dzielone na kilka osobnych mieszkań. I to wcale nie naj­ mniejszych. Jednakże drzwi, do których teraz podeszła, nie prowa­ dziły do kolejnego pokoju, tylko do obszernej garderoby. Liz już miała się cofnąć, kiedy coś przykuło jej uwagę. W pełnej półek i wieszaków garderobie wisiały jedynie dwa mundury z okresu pierwszej wojny światowej. Liz odruchowo zasłoniła dłonią usta. Nagle poczuła się roztrzęsiona i słaba. Dzięki tym mundurom uświadomiła sobie, że Alec, ten młody, pełen życia Alec, jest weteranem wojny. Pamiętała, że obaj jej zmarli w podeszłym wieku dziadkowie w czasie tej wojny ledwie wchodzili w wiek męski i żaden z nich nie został wysłany na front. Liz wi­ działa parady weteranów pierwszej wojny światowej, zgrzybiałych starców stawiających niepewne kroki albo siedzących w wózkach inwalidzkich, popychanych przez członków Legionu Amerykańskiego. Kiedy ostatnio obser­ wowała obchody Dnia Pamięci, w paradzie brało udział już tylko dwóch weteranów pierwszej wojny, pozostali al­ bo nie żyli, albo byli zbyt słabi, by wstać z łóżka. Pogładziła ręką mundur i powąchała. Wyglądał jak no­ wy. Nie był przetarty i nie pachniał naftaliną. Zachował nawet zapach Aleca: lekko piżmową, męską woń. Liz za­ częła się zastanawiać, kiedy ostatnio mógł je mieć na so­ bie? Prawdopodobnie w 1919 roku, przed ośmioma laty. Rok wcześniej Alec był w czynnej służbie. Czytała gdzieś, że mężnie walczył w czasie ostatnich, bardzo krwawych bitew we Francji. l.udith O'Brien Rapsodia

Wspomnienia wojenne wciąż muszą być świeże w jego pamięci. Przed dziewięcioma laty, a wydaje się, jakby to było wczoraj, Liz chodziła jeszcze na uczelnię. Jej najwięk­ szym zmartwieniem było zaliczenie egzaminu z wiedzy politycznej i zdobycie partnera na potańcówkę w szkole dla dziewcząt. Dla Aleca cofnięcie się o dziewięć lat ozna­ czało błoto okopów, walkę na bagnety i gazy bojowe. Na półce leżały dwa brunatne kapelusze z szerokim ron­ dem, jeden z nich wyraźnie znoszony. Liz wzięła go do rę­ ki, był miękki i poplamiony wewnątrz czymś ciemnofioletowym. Wzdrygnęła się. Krew? Nie, stwierdziła. To nie ten kolor. Powąchała i jej twarz rozjaśnił uśmiech. - Wino! - mruknęła i odłożyła kapelusz na półkę. Na podłodze stała para bardzo zniszczonych, ale wy­ glansowanych do połysku butów. Wewnątrz Liz zobaczy­ ła kilka kawałków zrolowanego jak bandaż materiału. Wyjęła jeden z ruloników i odwinęła trochę. Była zafrapowana. -Cóż to, u licha... - Sztylpy - wyjaśnił stojący w progu Alec. Aż podskoczyła i serce mocno jej załomotało. -Alec, na litość boską, nie rób tego więcej! - Odrucho­ wo poprawiła szlafrok na piersi. Uśmiechnął się. -Przepraszam - powiedział, choć w jego głosie nie było ani śladu skruchy. Miał na sobie czystą, białą ko­ szulę bez kołnierzyka i beżowe spodnie na skórzanych szelkach. Wilgotne jeszcze po prysznicu ciemne włosy zaczesał do tyłu, więc zadrapania na twarzy stały się wyraźnie widoczne. Pomimo rozcięcia na czole i lekko opuchniętej wargi jeszcze nigdy nie wydawał się Liz taki przystojny. - Wcale nie jestem wścibska. Myślałam, że te drzwi pro­ wadzą do sąsiedniego pokoju. Naprawdę. - Nie przejmuj się - powiedział uspokajająco i wskazał na bandaże w jej rękach. - To moje zwinięte sztylpy. - Zwinięte co? Judith O'Brien Rapsodia

-To część umundurowania. Owijało się tym nogi od kostek do kolan. A skoro już mowa o kolanach, to jak się mają twoje? -Och, świetnie - odpowiedziała z roztargnieniem. Nigdy nie słyszałam tej nazwy. Sztylpy. Po co je nosiliście? - Bo tylko oficerom wolno było nosić długie buty. Sztyl­ py mogły uchodzić za wysokie cholewki, oczywiście pod warunkiem, że patrzyło się na nie z dużej odległości i by­ ło się na pół ślepym. Dzięki nim zawsze można było rozpo­ znać nowego rekruta, bo jeszcze nie miał wprawy w zawi­ janiu i opadały mu na buty. Nie mogę uwierzyć, że nigdy nie słyszałaś o sztylpach. Wzruszyła ramionami i zmieniła temat. - Podoba mi się kapelusz, ale co to za fioletowe plamy? Roześmiał się. - Wino. Pewnego dnia po odtrąbieniu ciszy nocnej Fran­ cuzi zaprosili nas do swojego obozu. Armia francuska co­ dziennie wydaje żołnierzom rację wina. Wybili dziurę w beczce i postanowili nas uraczyć. Nie mieliśmy czasu, żeby lecieć po kubki, więc skorzystaliśmy z kapeluszy. Wziął do ręki kapelusz i uśmiech zniknął z jego twarzy. Dobrze, że następnego dnia zostaliśmy zawieszeni, bo gdyby nie to... Położyła mu rękę na ramieniu, ale chyba nawet tego nie zauważył. Spojrzała znów na garderobę i na wieszaku przy jednym z mundurów dostrzegła jakiś metalowy zna­ czek. Podeszła bliżej i zobaczyła, że to identyfikator. Wi­ siał na czymś, co przypominało zawiązane na supeł stare sznurowadło. Był kwadratowy, o nierównych brzegach i niewyraźnym liternictwie, jakby został wykonany w warsztacie szkolnym. Liz przyglądała mu się przez chwilę. Alec milczał także, powoli obracając w rękach ka­ pelusz i gładząc brzeg ronda. -Alec - zapytała cicho, przeczytawszy napis na identy­ fikatorze. - Kto to jest Liam Coogan? Spojrzał jej w oczy i znów spuścił wzrok na kapelusz. - To ja - odparł cicho. - A właściwie to byłem niegdyś ja. 127 l u d i t h O'Brien Rapsodia

Na chwilę zapadła cisza. Wreszcie Liz się odezwała: - Och, Alec - westchnęła i dotknęła wierzchem dłoni je­ go policzka. - Lekarz uprzedził mnie o możliwych następ­ stwach urazu. Przedtem wydawało mi się, że wszystko z tobą w porządku. Chodź, usiądź na tym narożniku, a ja zadzwonię do lekarza. - Wyjęła z kieszeni szlafroka kart­ kę z numerem telefonu doktora i podeszła do telefonu. Jak się z niego korzysta? Halo? Hej, co robisz... Wyjął jej z ręki słuchawkę. - Właśnie o tym musimy porozmawiać. Przyszedłem na świat jako Liam Coogan w Corofin, w hrabstwie Clare w Irlandii. To na zachodzie, najbliższe duże miasto to chy­ ba Ennis, choć do Galway także nie było zbyt daleko. - Alec, jesteś poważnie chory. To nie twoja wina. Byłeś dzisiaj bardzo dzielny. Pamiętasz wypadek? Mówiła wolno i głośniej niż przed chwilą. Alec nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Lizzie McShane, to nie jest temat, z którego mógłbym stroić sobie żarty. - Słowo „temat" wymówił z tym dziw­ nym akcentem, który już wcześniej u niego słyszała. - O Boże! - Teraz Liz była już autentycznie przerażo­ na. On uderzył się w głowę i sądzi, że jest Barrym Fitzgeraldem. Alec nie przejął się jej okrzykiem. - Nie masz pojęcia, jaka to ulga mówić znów z własnym akcentem, bo choć przyzwyczaiłem się naśladować wy­ mowę z Lower East Side, wymaga to jednak ode mnie pewnego wysiłku. To dlatego nie mogę śpiewać publicz­ nie. Pamiętasz, Lizzie? Zapytałaś mnie kiedyś, dlaczego nigdy nie śpiewam. Dlatego, że wtedy wracam mimo­ wolnie do własnego akcentu. Po prostu przestaję nad nim panować. Liz wpatrywała się w Aleca badawczo, próbując chłod­ no ocenić jego zachowanie. Mówił dziwne rzeczy, ale jego słowa i sposób bycia robiły wrażenie rozsądnych i jasnych. - Dobrze, Alec - powiedziała uspokajająco. - A może powinnam nazywać cię Liamem? f u d i t h O'Brien Rapsodia

-Nie, od wieków nie jestem Liamem. Nazywam się Alec, zarówno na scenie, jak i w świetle prawa. Chłopiec imieniem Liam umarł przed dwudziestu laty. Czasem odnoszę wrażenie, że to nie ja, tylko jakiś całkiem inny człowiek. Bez przekonania kiwnęła głową. -Dlaczego zmieniłeś nazwisko? - Chciała sprawdzić, czy Alec naprawdę wierzy w to, co mówi, czy też na pocze­ kaniu stara się wymyślić interesującą historyjkę. - Najkrócej mówiąc, żeby się ukryć przed własną rodzi­ ną. Niezbyt to szlachetne, ale prawdziwe. Czy słyszałaś kiedyś o gangu Cooganów? Liz znowu kiwnęła głową. - Oczywiście. Byli gorsi niż Al Capone, szczególnie star­ szy brat. Jak on miał na imię? -Sean. -Tak, teraz sobie przypominam. Było ich dwóch: Sean i Mike, prawda? Wiązało się z nimi coś dziwnego. - Liz starała się przypomnieć sobie wszystko, co czytała o gan­ gu Cooganów, ale przychodziły jej do głowy tylko jakieś drobne fakty. Przemoc i przemyt alkoholu nigdy jej spe­ cjalnie nie interesowały. Ci ponurzy faceci w czarnych ka­ peluszach na głowie i z karabinami w dłoniach, patrzący na nią groźnie ze starych, czarno-białych fotografii, wpę­ dzali ją w depresję. - Widziałam zdjęcie Mike'a. Przystoj­ ny mężczyzna. Nie pamiętam natomiast, żebym widziała kiedyś Seana. - Unika aparatów fotograficznych, pewnie ze względu na bliznę. Poza tym woli przemykać się po ulicach niezau­ ważony. Liz milczała przez chwilę. - Ty nie żartujesz, prawda? - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. -1 twoje słowa nie mają nic wspólnego z ura­ zem głowy? - Nie, Lizzie. Dla mnie to nie jest temat do żartów - od­ parł Alec tak cicho, że ledwo go słyszała. -Alec Aarronson, wyrosły w teatrze żydowskim, jest u d i t h O'Brien Rapsodia

w rzeczywistości Liamem Cooganem, bratem gangstera Seana Coogana? - Nie bratem. Kuzynem. Ich ojcem jest wujek William, rodzony brat mojego ojca. - Alec głośno przełknął ślinę. I widziałaś Seana. Przyszedł na wczorajsze przyjęcie, był też na miejscu dzisiejszej katastrofy. Liz, posłuchaj mnie. To nie był wypadek. Liz poczuła, że zaczyna ją otaczać welon ciemności, i nogi się pod nią ugięły. Elizabeth Katherine McShane pierwszy raz w życiu zemdlała.

130

Powoli wracała do przytomności, fragmenty wspo­ mnień z ostatnich kilku dni wirowały jej w głowie jak sce­ ny z filmy puszczonego na przyspieszonych obrotach. Po­ czuła się skołowana. Gdzie ona jest? Znowu w pociągu. Czy to wszystko było wyłącznie snem? Słyszała jakiś cichy, kojący głos. Ktoś delikatnie rozcierał jej nadgarstki. Stoczyła ciężką walkę, by unieść ważące chyba tonę po­ wieki. W końcu odzyskała zdolność widzenia i rozejrzała się w panice. Zobaczyła miłą, kochaną twarz Aleca Aarronsona. - Alec - szepnęła i powoli usiadła. Objęła mocno jego silne ramiona i zamknęła oczy, starając się doszukać sen­ su w tym, co opowiedział jej o gangu Cooganów. Nie mia­ ła już najmniejszych wątpliwości, że powiedział prawdę, że to nie wytwór chorego umysłu. Właściwie najtrudniej jej było przyjąć do wiadomości fakt, że jego pochodzenie było niemal równie problema­ tyczne jak i jej. Oto znaleźli się oboje w 1927 roku na Man­ hattanie, przy czym jego droga była niemal równie skom­ plikowana jak jej podróż w czasie. To było kompletnie zwariowane, ale miało głęboki sens. Alec delikatnie gładził jej policzek i uśmiechał się do niej. Jego białe zęby lśniły w zapadającym mroku. - Wiesz, Lizzie, musimy być oboje w pełni przytomni, jeśli kiedykolwiek zdecydujemy się wrócić do tej roz-

mowy.

l u d i t h O'Brien Rapsodia

Odwzajemniła jego uśmiech, delikatnie odsuwając jesz­ cze wilgotne kosmyki włosów z jego czoła. - A więc ten dziwny, patrzący spode łba facet z blizną to był Sean Coogan - stwierdziła, jakby nic nie przerwało ich rozmowy. Alec przestał się uśmiechać. -Niestety, tak. Zastanawiałem się, Lizzie... Proszę, wy­ słuchaj mnie, zanim odmówisz. - Odmówię czego? Alec, to mi się przestaje podobać. -Przypuszczalnie ci się nie spodoba. - Widząc, że znowu chce coś powiedzieć, podniósł dłoń, żeby ją uciszyć. - Musisz wyjechać z Nowego Jorku. Wróć do do­ mu, Liz. Wróć na Środkowy Zachód, do rodziny. Rozpra­ wię się z Seanem i przyjadę po ciebie, kiedy już będzie bezpiecznie. Wstała gwałtownie, odepchnęła rękę Aleca, który chciał ją powstrzymać, i zaczęła głęboko oddychać, by się nieco uspokoić. - Doceniam twoją troskę, naprawdę. Robisz to, co two­ im zdaniem jest najlepsze, ale czy bierzesz pod uwagę, że jeżeli wyjadę, mogę już nie wrócić? - To ma być jakaś ukryta groźba? - Absolutnie nie. Nie zdając sobie z tego sprawy, zaczęła wyłamywać pal­ ce. Chodziła nerwowo po pokoju, a zaintrygowany Alec nie spuszczał jej z oka. Chyba zapomniała o jego obecno­ ści; zdawała się toczyć w myślach jakąś dyskusję, bezgło­ śnie poruszała wargami, pochylała na bok głowę, jakby słuchała czyichś argumentów, kiwała twierdząco głową w odpowiedzi na czyjeś pytania. Potem potrząsnęła gło­ wą, skrzywiła się i wymamrotała: - Nie, tak się nie da. -1 milcząca pantomima zaczęła się od początku. Alec sięgnął po leżącą w zasięgu ręki podłużną poduszkę i podłożył ją sobie pod plecy, przygotowując się do ogląda­ nia dłuższego spektaklu. Uwielbiał obserwować Liz, uwielbiał jej płynne, pełne wdzięku ruchy, kiedy krążyła l u d i t h O'Brien Rapsodia

132

na bosaka po pokoju, i uwielbiał krople wody, rozpylane w powietrzu przez jej wilgotne włosy, kiedy energicznie potrząsała głową. Liz najwyraźniej toczyła z samą sobą ba­ talię o to, w jaki sposób powiedzieć mu coś szalenie istot­ nego. Nieważne co. Wystarczającą radość dawało mu sa­ mo przebywanie z tą dziewczyną. Wzięła głęboki oddech i usiadła przy nim, wyprężona jak struna. - Mam ci coś do powiedzenia - zaczęła. - Nie jestem tym zaskoczony. - Alec starał się, żeby w je­ go głosie nie było śladu rozbawienia. Właśnie ujawnił swą prawdziwą tożsamość, za co prasa dałaby każde pienią­ dze, a Liz McShane ma mu coś do zakomunikowania. Odwróciła się twarzą do niego i umilkła, kiedy ich oczy się spodlały. Miała zamiar mu powiedzieć, skąd się tu wzięła. Miała zamiar mu powiedzieć, że w niepojęty spo­ sób cofnęła się w czasie o sześćdziesiąt pięć lat i że nie mo­ że wrócić do domu, bo nie ma dokąd wrócić, bo nawet jej matka nie przyszła jeszcze na świat. To właśnie miała za­ miar mu powiedzieć, ale kiedy spojrzała na niego, zapo­ mniała o wszystkim. Dostrzegła na jego wargach cień uśmiechu, ślad tłu­ mionego rozbawienia. Popatrzyła na jego ręce, na silne, kształtne dłonie i zadziwiająco muskularne przedramio­ na, pokryte ciemnymi włosami. Spojrzała na niego ogromnymi oczami i szepnęła: -Alec. Kocham cię. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Siedział teraz prosto, wpatrując się w Liz tak intensywnie, że zaczęła się jąkać. - Och, nie to chciałam powiedzieć... Wszystko zepsułam, pomyślała. Wszystko tak wspaniale się układało, jeśli nie liczyć paru niefortunnych wydarzeń, takich jak niemal śmiertelny wypadek i kontakt z wyjętym spod prawa bandziorem, ale ona oczywiście musiała otworzyć buzię i wszystko spaprać. Dlaczego nie mogła rozegrać tego rozsądnie? Znowu, jak przed laty, wylała kwas z baterii na fotel. Judith O'Brien Rapsodia

Zerknęła na Aleca. Wstał i zbliżał się do niej powoli, jak­ by zastanawiał się nad każdym krokiem. -Lizzie... -zaczął. Nie mogła tego słuchać. To by było zbyt bolesne. Po­ przednie nieudane związki przyprawiały ją o chorobę. Ba­ ła się, że tym razem nie przeżyje rozczarowania. W chwili gdy spojrzała na niego po wypadku, oszołomionego po uderzeniu w głowę i zakrwawionego, uświadomiła sobie jasno nie tylko to, że się w nim zakochała, ale także to, iż Alec Aarronson to jedyna prawdziwa miłość jej życia. Stanął przed nią, nie dotykał jej, tylko patrzył. Czuła cie­ pło jego ciała oddalonego od niej zaledwie o centymetry. Onieśmielona, ukryła twarz w dłoniach. - Boże! -jęknęła. - To takie żenujące! Zapadła cisza. Wreszcie Liz niepewnie zerknęła przez palce. Alec nadal stał w tym samym miejscu i patrzył na nią. Wydawał się niepewny, ale w jego oczach odbijało się tyle różnych uczuć. - Lizzie - powtórzył chrapliwym, pełnym napięcia gło­ sem. Zrobiła krok naprzód i położyła mu rękę na policzku. Ucałował jej dłoń, szukając oczami jej wzroku. Właściwie spodziewał się, że dziewczyna odwoła to, co przed chwilą powiedziała, że zbagatelizuje to wzruszeniem ramion. Nie zrobiła tego. A więc to prawda. Kiedy znów się odezwał, jego głos zabrzmiał już prawie normalnie, choć nadal walczył z dławiącym go uciskiem w gardle. - Moja Lizzie - wyszeptał. - Jeszcze nikt nigdy nie po­ wiedział mi, że mnie kocha. Bez namysłu objęła go za szyję i przyciągnęła jego gło­ wę. Pocałowała go delikatnie, starając się nie urazić skale­ czonej wargi. Ale on nie zważał na ból. Potrzeba zbliżenia z nią była tak przemożna, że przyciągnął ją do siebie i już po chwili całował tak namiętnie, aż poczuła, że unosi się nad ziemią. Niecierpliwie rozpinała koszulę Aleca, wyrywając ostat­ ni guzik, by jak najprędzej dotknąć nagiej skóry. Położyła 133 l u d i t h O'Brien Rapsodia

dłonie na jego szerokiej piersi i poczuła mocne uderzenia serca. Nagle podniosła głowę i spojrzała na niego pytająco, jakby nie była pewna, czy dobrze robi. Twarz Aleca miała jakiś miękki wyraz, którego Liz jeszcze na niej nie widzia­ ła. Miłość? Jego wargi rozchyliły się w ciepłym uśmiechu i Liz nagle uświadomiła sobie, że już nie ma odwrotu. On także się wahał, aż do chwili, kiedy spojrzał na burzę, jasnych włosów, kuszące jadeitowe oczy i swój szlafrok zsuwający się powoli z gładkich, białych ramion. Oddy­ chała płytko, pełne piersi falowały. Gdy ich oczy spotkały się na chwilę, powiedzieli sobie bez słów, że wzajemnie się pragną. Jednym płynnym ru­ chem rozwiązał pasek szlafroka, śliski materiał zsunął się na ziemię i Liz stanęła przed nim całkowicie bezbronna w swej nagości. Nie cofnęła się, nie udawała onieśmiele­ nia, wciągnęła tylko gwałtownie powietrze, kiedy jej skó­ rę owiało chłodne, nocne powietrze. Kiedy sięgnął po nią, odchyliła głowę do tyłu i zsunęła mu z ramion koszulę. Mimowolnie jęknęła na widok na­ giego torsu Aleca, oszołomiona absolutnym pięknem tego szczupłego, muskularnego ciała. Wyczuwała jego ogrom­ ną siłę nawet poprzez warstwy ubrania, a teraz jego potę­ ga przyprawiła ją niemal o lęk. Nie wypuszczając Liz z objęć, zrzucił spodnie i stali tak wtuleni w siebie, oddychając w równym rytmie, jakby stanowili jedność. Liz położyła głowę na piersi Aleca i ciemne, sztywne włoski łaskotały jej zarumieniony poli­ czek. Choć tylko stali bez ruchu, obejmując się ramiona­ mi, była to tak przejmująca chwila, że oboje poczuli się za­ skoczeni intensywnością swych doznań. Alec pochylił się i pocałował delikatną szyję dziewczyny, wdychając jej zapach. Potem jego wargi zaczęły sunąć po­ woli w stronę jej ucha. Wyczuł przeszywający ją dreszcz i uśmiechnął się z radością. Nagle uniósł ją w ramionach, przytulił do siebie jak uko­ chane dziecko i delikatnie ułożył na okrywającym podłogę l u d i t h O'Brien Rapsodia

jedwabnym szlafroku. Pochylił się nad nią, z czułością po­ gładził jasne włosy i ogrzał jej usta ciepłem swoich warg. Dłonie pieściły ciężkie nagle, nabrzmiałe piersi, których sutki zmieniły się w twarde guziczki. Objął je wargami, drażniąc językiem brodawki i wyczuwając oszalałe bicie serca Liz. W jakimś zdolnym jeszcze do myślenia zakątku mózgu Aleca zrodziła się myśl, że miłość do tej kobiety i sprawianie jej radości będzie najgłębszym pragnieniem jego życia. Liz czuła, jak głowa Aleca przesuwa się niżej, powoli znacząc na jej ciele szlak rozkoszy. Położyła na niej dłoń i pogładziła lśniące, ciemne włosy. Język Aleca otaczał wszystkie zaokrąglenia jej ciała, badał każdy centymetr jej skóry i rozkoszował się tym dotykiem, a ona wyczuwała drżenie każdego nerwu i narodziny doznań, o których ist­ nieniu nie miała dotychczas pojęcia. Alec kochał ją w taki sposób, o jakim nigdy nawet nie marzyła. Kiedy całował najgładsze miejsce pomiędzy udami, zna­ lazł się poza zasięgiem jej rąk. - Alec! - Uniósł głowę i spojrzał na nią pytająco. Podniosła go za ramiona z siłą, o którą sama się nie po­ dejrzewała, i uśmiechnęła się na widok nieukrywanego zaskoczenia na jego twarzy. - Teraz moja kolej - wyszeptała i dotknęła wargami jego ucha. Jęczał, gdy poznawała jego wspaniałe ciało z rów­ nym zachwytem i z taką samą subtelną adoracją, jaką on obdarzał ją. Język Liz kreślił delikatne wzory na potęż­ nych węzłach mięśni, rozkoszując się zwierzęcą wręcz si­ łą ramion, szeroką klatką piersiową i wąską talią. Ogarnę­ ła ją upojna radość, gdy poczuła, jak jego męskość tward­ nieje. Poczuła dziwny dreszcz, słysząc jego urywany od­ dech. Poznała swą siłę, gdy zdała sobie sprawę, choć nie potrafiłaby powiedzieć, skąd bierze tę pewność, że Alec oddaje się jej jak jeszcze nigdy nikomu i że zaufał jej jak nigdy przedtem. Wsunęła się na niego, a wtedy potężne ramiona za­ mknęły się wokół niej i przetoczyły ją na plecy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Lizzie, och, Lizzie - wyszeptał, wchodząc w nią, prze­ pełniony wszechogarniającą miłością; przez chwilę my­ ślał, iż umrze. Poczuł tak intensywną słodycz, że aż gwał­ townie złapał powietrze. Liz wychodziła naprzeciw każdemu pchnięciu, wygi­ nając się w łuk, traciła zmysły z namiętności, traciła ro­ zum. Wbiła paznokcie w potężne muskuły, czując we­ wnątrz swego ciała cudowne, wspaniałe, pulsujące życie mężczyzny. Równocześnie osiągnęli szczyt, rozedrganą erupcję cał­ kowitego spełnienia. Leżeli w milczeniu, spleceni, a ich szaleńczo walące serca powoli uspokajały się, w miarę jak poczucie radosnego nasycenia otulało ich najpiękniej­ szym ciepłem. Alec wpatrywał się w sufit, tuląc do piersi delikatne cia­ ło dziewczyny. Słysząc jej równy oddech, uświadomił so­ bie, że Liz zasnęła. Spojrzał na jej niewypowiedzianie piękną twarz, na ciemne rzęsy, spoczywające na jedwabi­ stych policzkach, na subtelny uśmiech zaspokojenia na zaczerwienionych wargach. Uświadomił sobie, że to, co czuje do Liz, to więcej niż miłość. Ta dziewczyna stała się jego duszą. Przełknął z trudem, walcząc z dławiącą go w gardle gro­ zą. Cooganowie dysponowali potężną bronią przeciw nie­ mu. Wyczuli jego rodzącą się miłość do tej kobiety, a teraz wykorzystają swą przewagę. W jaki sposób dowiedzieli się o Liz? Zdawali się znać każdy jego ruch, nawet jego myśli i uczucia. Właśnie dlatego tak długo żył w dobrowolnej izolacji. Przez kilka miesięcy nie odwiedzał nawet domu Hazel w obawie, że mogłaby stać się celem ataku. Ale Sean i Mike wiedzieli, że Hazel jest tylko jego serdeczną przy­ jaciółką. Plotkarskie kolumny w gazetach, a nawet bliscy przyjaciele, wszyscy byli przekonani, że ich związek na­ biera romansowego charakteru, jedynie Cooganowie zdawali się znać prawdę. Skąd, do diabła, tyle o nim wie­ dzieli? Tudith O'Brien Rapsodia

Musi się poważnie zastanowić, ocenić sytuację i rozwa­ żyć wszystkie możliwości. Postanowił, że zabierze jutro Liz na Long Island, z dala od miasta i wszechobecnych Cooganow. Zamknął oczy z myślą, że ona go kocha całkowitą i abso­ lutną miłością. Przyciągnął ją do siebie i uśmiechnął się, słysząc jej westchnienie, pełne głębokiego zadowolenia. Będzie jej bronił, obiecał sobie w duchu, choćby miał przy tym zginąć.

Rozdział 9

138

Liz drgnęła. Jeszcze zanim otworzyła oczy, wiedziała, że nie ma przy niej Aleca. Poczuła się odrobinę oszołomiona, kiedy usiadła w ogromnym łożu z białymi prześcieradłami i pół tuzinem poduszek opartych o wez­ głowie. Pokój był wielki i bardzo nowoczesny, o zaokrąglonych ścianach, na których wisiały abstrakcyjne obrazy. Kilka kroków od łóżka stał gigantyczny czarny Steinway. Uśmiechnęła się na ten widok. Zasnęła na podłodze, więc Alec musiał ją później przenieść do sypialni. Nagle wróciły do niej wspomnienia ubiegłej nocy. Zaru­ mieniła się i naciągnęła prześcieradło na piersi. Było cu­ downie. Wspominała jego silne ramiona, czułość, z jaką się z nią połączył. I zdała sobie sprawę, że Alec ją kocha. Może nawet sam nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy, ale kochają naprawdę. Z oddali dobiegł szum wody. Przy łóżku leżał szla­ frok, który wczoraj miała na sobie, zanim posłużył do cał­ kiem innych celów. Włożyła go, starannie zawiązała pa­ sek i ruszyła przed siebie, prowadzona szumem płynącej wody. Delikatnie zapukała do zamkniętych drzwi. Żadnej od­ powiedzi. - Alec?! - zawołała, ale i teraz nie doczekała się odpo­ wiedzi. Nacisnęła klamkę. Buchnęła na nią para. Minęła dłuższa chwila, zanim dostrzegła Aleca. Stał luditłi O'Brien Rapsodia

z owiniętym wokół szczupłej talii ręcznikiem i mydlił twarz pędzlem. Liz obserwowała go bez słowa, czując, jak ponownie ogarniają ją emocje poprzedniej nocy. Alec pochylił się, nadal nieświadom obecności dziew­ czyny, i wziął do ręki jakiś lśniący, podłużny przedmiot. Brzytwa. Miał zamiar golić się brzytwą. -Alec! Już przykładał brzytwę do szyi, kiedy nagle podskoczył, przestraszony niespodziewanym okrzykiem. -Jezu, Lizzie, nie rób tego! -Przepraszam. Krzyknęłam, bo przestraszyłam się, że możesz się skaleczyć. Ich oczy spotkały się w lustrze i Alec uśmiechnął się, chociaż po szyi sączył mu się strumyczek krwi z miejsca, w którym się zaciął. - Nie skaleczyłbym się, gdybyś mnie nie przestraszyła. Próbował udawać zagniewanego, ale mu to nie wycho­ dziło. Liz podeszła do niego, objęła go ramionami w pasie i oparła twarz o jego wilgotne plecy. Odruchowo wycią­ gnął do tyłu rękę i przytulił ją mocniej. Już miała zamknąć oczy, kiedy nagle zauważyła czer­ wone placki kompletnie obtartej skóry na łokciach, które musiały mu sprawiać nie mniejszy ból niż jej odrapane kolana. - Co się stało z twoimi łokciami? Spojrzała na jego odbicie w lustrze i zauważyła, że się zaczerwienił. -To... hm... ślady dywanu. - Ślady dywanu?! - powtórzyła zmieszana. Kiedy dotar­ ło do niej, że chodzi o ich miłosne zmagania na podłodze, tym razem to ona się zarumieniła. Potem zauważyła rozcięte po wczorajszym wypadku czoło i opuchniętą wargę, ślady paznokci na ramionach i świeżą rankę na szyi. - Jeszcze dzień z tobą i wyląduję w szpitalu na wycią­ gu - stwierdził Alec. l u d i t h O'Brien Rapsodia

140

Chlapnął odrobiną mydlin na nos Liz, pochylił się i poca­ łował ją w usta. Przesunęła ręce w dół i stwierdziła, że Alec jest gotów się z nią kochać. - Wracajmy do łóżka - wyszeptała. Niechętnie oderwał się od niej. - Nie mogę, kochanie. Mam lekcję. Przełknęła głośno. Czy zauważył, że powiedział do niej „kochanie"? Z pewnym opóźnieniem dotarło do niej zna­ czenie jego słów. - Lekcję? - Oparta się o umywalkę i spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Jaką lekcję? Pocałował ją w czubek głowy, zostawiając ślad mydlin w jej włosach. Rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie, a gdy kiwnęła głową na znak, że przyjęła ostrzeżenie do wiado­ mości, powrócił do golenia. - Uczę się orkiestracji u Waltera Damonsky'ego. - Naprawdę? - Liz była zafascynowana odkryciem jego kolejnego oblicza. - Wspaniale. Lubisz to? Zastanawiał się przez chwilę, nim udzielił odpowiedzi. - Naprawdę to lubię - stwierdził wreszcie z pewnym za­ skoczeniem. - Dotychczas komponowałem muzykę wła­ ściwie instynktownie, nie zastanawiając się zbytnio nad stroną formalną. - Spojrzał w oczy Liz i dostrzegł w nich podniecenie. - Ale wiesz, Lizzie, teraz zaczynam wygła­ dzać powierzchnię. - Oboje spojrzeli na brzytwę i wybuchnęli śmiechem, rozbawieni mimowolna grą słów. Mam zamiar zabrać się do tworzenia muzyki poważnej. Och, nie zamierzam oczywiście całkowicie zerwać z Broadwayem i teatrami muzycznymi. Istnieje przecież wysokiej klasy muzyka popularna, a ja mam dar pisania przebojów. Nie chwalił się, był po prostu szczery i Liz zdawała sobie sprawę, że ma do niej zaufanie, więc dzieli się z nią prze­ myśleniami. Dotknęła jego ramienia, jakby zachęcała go, by mówił dalej. - Ten kawałek dla Whitemana? Mam zamiar napisać to i sam zorkiestrować. Ale muszę się tego nauczyć: czego l u d i t h O'Brien

można oczekiwać od poszczególnych instrumentów, jak dobrać instrumenty dęte i strunowe, jak napisać aran­ żację. - Alec, to absolutnie fascynujące. - Liz objęła się ramio­ nami, bo pomimo panującego w łazience gorąca przejął ją dreszcz. Wyobrażała sobie, jaką muzykę stworzy Alec i na jej ustach pojawił się rozmarzony, trochę nieobecny uśmiech. Spojrzał z góry na twarz dziewczyny, na utrzymujący się jeszcze na jej czole ślad mydlin i serce ścisnęło mu się ja­ kimś nieznanym dotychczas uczuciem. Ta wyjątkowa ko­ bieta, pomyślał, jest w tym samym stopniu przejęta moim powstającym dopiero koncertem co ja sam! -Wiesz, aż do czwartku nie będę miał prób Cheerio!. Może miałabyś ochotę wybrać się ze mną na malutkie wa­ kacje na Long Island? - Ogromną! - zawołała z entuzjazmem, mocniej otula­ jąc się szlafrokiem. - Jak tam pojedziemy? Pociągiem? - Nie. Moim automobilem. - Masz samochód? To dlaczego nigdy nim nie jeździsz? -Nie lubię jeździć po mieście, za duży ruch. - Roze­ śmiał się. - Lubię szybką jazdę, a nie przepadam za wido­ kiem czystej grozy w oczach innych uczestników ruchu drogowego. No, muszę już iść na lekcję, Lizzie. - Delikat­ nie wypchnął ją z łazienki. - Później mam jeszcze to i owo do załatwienia na mieście, a potem wyruszamy na wieś. Drzwi zamknęły się za nim i Liz uśmiechnęła się do sie­ bie. Jeszcze nigdy nie słyszała, żeby ktokolwiek nazwał Long Island wsią! Alec miał rację: współuczestnicy ruchu drogowego rze­ czywiście patrzyli na jego samochód ze śmiertelnym prze­ rażeniem. I raczej nie chodziło o sposób, w jaki Alec kiero­ wał pojazdem, bo przekraczał dozwoloną prędkość naj­ wyżej o piętnaście kilometrów. Chodziło o sam samochód, który mógł rozwijać dwa razy większą prędkość niż inne i miał przeraźliwy klakson. l u d i t h O'Brien Rapsodia

142

- Jak ci się podoba? - zapytał Alec, zdejmując pokro­ wiec z automobilu. Zaniemówiła. Nawet w ciemnawym garażu żółty samo­ chód terenowy Pierce-Arrow zwalał z nóg. Miał skórzaną tapicerkę i dodatkowe koło. Potężne przednie reflektory przypominały oczy żaby. Liz odchrząknęła dyplomatycznie. Niektórzy mężczyźni wariują na punkcie swoich samochodów, pomyślała. Moż­ na sobie pozwolić na skrytykowanie ich gustu, ich spraw­ ności fizycznej, nawet ich matek. Ale powiedz jedno złe słowo o ich ukochanym samochodzie, a w mgnieniu oka zostaniesz sama, mając do towarzystwa jedynie ślady opon na drodze. -No - mruknęła, obchodząc auto dookoła. Było tak wielkie, że okrążenie go przypominało minimaraton. Co mogła powiedzieć? W końcu uznała, że tak będzie najle­ piej: - O, to z pewnością samochód. I jest bardzo prze­ stronny. I bardzo... żółty. Była tak oszołomiona na widok pojazdu, że nie zauwa­ żyła, iż Alec zagryza wargę i toczy z sobą walkę, by utrzy­ mać poważną minę. - Kanarkowy - oznajmił. -Co? - Nie jest żółty, tylko kanarkowy. - Z pewnością! -Liz pochyliła się i dotknęła jaskrawego la­ kieru. Wszystko, co nie było żółte, połyskiwało mosiądzem. -Pierwotnie został wykonany na zamówienie Glorii Swanson, ale kiedy go jej dostarczono, uznała, że... jakby tu powiedzieć... że to trochę za wiele. - Gloria Swanson uznała, że to trochę za wiele?! - za­ wołała Liz. Przecież to właśnie Swanson wymyśliła okre­ ślenie: ostentacyjny. - Uwierzysz? - Alec pogłaskał kierownicę. - Użyła po­ dobno słowa: krzykliwy. - Żartujesz? - wydusiła z siebie Liz, choć w głębi duszy zgadzała się z opinią Glorii Swanson. Alec kiwnął głową. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Niewątpliwie miałem szczęście. Spotkałem pośredni­ ka, który sprzedał go jej na wielkie przyjęcie i facet opo­ wiedział mi, jaki to rewelacyjny wóz. I w dodatku spotka­ łem go w odpowiedniej chwili, bo właśnie rozglądałem się za automobilem. -1 pewnie dał ci dużą zniżkę? - zapytała. Alec nagle gwałtownie zainteresował się jakąś smugą na masce. - Wiesz, właściwie każda zniżka w tym wypadku byłaby wielka, ale, prawdę mówiąc, zapłaciłem chyba trochę dro­ żej niż Gloria. - Miałeś szczęście - Liz westchnęła. - No. - Wrzucił bagaże na tylne siedzenie samochodu: cztery skórzane walizki zawierające papier nutowy i ma­ nuskrypt zatytułowany Kompozycja na orkiestrę. - Jesteś gotowa wymknąć się z miasta? - Alec, mam poważne wątpliwości, czy tym pojazdem zdołamy się wymknąć niepostrzeżenie. Wzruszył ramionami. - A nie sądzisz, że wzbudzimy jednak mniej zaintereso­ wania niż, na przykład, Charles Lindbergh? Zerknęła na niego, a wtedy on objął ją i wybuchnął śmiechem. - Proszę, Lizzie, powiedz, że ten samochód jest w naj­ gorszym guście. - Co?! - Na widok jej reakcji Alec wręcz skręcał się ze śmiechu, więc wreszcie i Liz się uśmiechnęła. - Czy to nie był zbyt kosztowny żart? - Jeździ naprawdę dobrze. - Alec opanował się w końcu i otarł łzy z zaczerwienionych policzków. - Żal mi się zro­ biło tego biednego żelastwa. Po odrzuceniu przez Swanson nie mógł liczyć na miejsce w żadnym salonie samo­ chodowym. Sam nie wiem. Kiedy człowiek się przyzwy­ czai, przestaje zwracać uwagę na kolor. - Jasne, oczywiście. Ale czy pomyślałeś, ilu kierowców na widok tego wehikułu toczącego się ulicami powpada do rowów? u d i t h O'Brien Rapsodia

- Tylko ci, którzy łatwo tracą panowanie nad sobą, a ta­ cy nie powinni być dopuszczani do ruchu - oświadczył beztrosko, otwierając przed nią drzwi. Wsiadła i musiała, choć nie bez oporów, przyznać, że siedzenia są bardzo wygodne. Silnik zapalił natychmiast, wydając niski, miarowy po­ mruk. - Siedzącym wewnątrz jest o wiele przyjemniej niż tym, którzy muszą patrzeć na niego z zewnątrz - stwierdził Alec. W tym momencie wyjechali z garażu na światło dzienne i aż oczy zabolały od połysku żółtego, to znaczy kanarko­ wego lakieru. Liz dopiero w słońcu zauważyła, że tapicerka jest ciemnofioletowa. Większość samochodów poru­ szających się ulicami Manhattanu to były czarne Fordy T. Długaśny pierce-arrow na ich tle jeszcze bardziej rzucał się w oczy. - Kiedy w grudniu pojawi się nowy model A - powie­ dział Alec, dając innemu kierowcy znak ręką, że może je­ chać - nie będziemy już tak bardzo rzucać się w oczy. - Dlaczego? - Liz zauważyła, że nawet w samym cen­ trum miasta jest bardzo niewiele świateł. Ruch na skrzy­ żowaniach był kwestią porozumienia i zależał od uprzej­ mości kierowców. Popatrzył na nią ze zdziwieniem. - Bo będą kolorowe. Nie takie jasne jak ten żółty, bo ta­ kie lakiery są zbyt drogie, ale pojawią się auta w ciemnych odcieniach zieleni, granatu i czerwieni. Wiesz chyba, co się mówi o fordzie T? Że możesz go mieć w każdym kolo­ rze, pod warunkiem że będzie czarny. Liz zachichotała. Alec zdumiał się, że tak ją bawi po­ wszechnie znane powiedzonko. Dziwne, pomyślał. Dziw­ ne także, że nie znała słowa sztylpy. I miała przekłute uszy, jak wdowa po jakimś dostojniku z epoki wiktoriań­ skiej. Zauważył maleńkie dziurki już poprzedniej nocy, ale nic nie powiedział. - Alec! Ósma Zachodnia, ulica Hazel. Nie przeocz skrętu! fudith O'Brien Rapsodia

Skręcił gwałtownie, ledwo omijając latarnię uliczną. - Jak możesz bujać w obłokach, kiedy siedzisz za kie­ rownicą czegoś takiego? - zapytała, otwierając drzwi. Wy­ skoczyła na chodnik, zanim Alec zdążył wysiąść z samo­ chodu, nie czekając, aż otworzy przed nią drzwi. - Zaraz wracam, wezmę tylko trochę rzeczy. - Uśmiech­ nęła się, masując kolana. Nadal troche ją pobolewały. - Nie zapomnij pożyczyć od Hazel stroju kąpielowego! zawołał, kiedy była już przy drzwiach. Pomachała mu ręką i zniknęła w środku. Coś dziwnego było w tej dziewczynie. Używała niespo­ tykanych wyrażeń, z którymi nigdy się nie zetknął. Alec był doskonale obeznany z wyrażeniami idiomatycznymi, jako że często wykorzystywał je w swych wierszach. Nie­ które z jej powiedzonek były drażniąco odrębne. Po głęb­ szym zastanowieniu okazywało się jednak, że z reguły nie były pozbawione sensu. Przed chwilą powiedziała „bujać w obłokach". Znając kontekst, wiedział, co miała na myśli. Że zamyślił się, siedząc za kierownicą i nie zwracał uwagi na drogę. - Hej, panie Aarronson, uwielbiam pana piosenki! - za­ wołał jakiś przechodzący ulicą chłopak, uchylając kapelu­ sza. Alec uśmiechnął się i pomachał mu, nie przestając rozważać w duchu znaczenia wyrażenia „bujać w obło­ kach". Kolejny fan poklepał maskę samochodu i zagwiz­ dał. Alec znów się uśmiechnął i pomachał ręką. Drzwi domu Hazel stanęły otworem i ukazała się w nich Liz w brzoskwiniowym kostiumiku i małym słomkowym kapelusiku, przepasanym wstążką w odpowiednim kolo­ rze. Była odwrócona do stojącej z tyłu Hazel, mówiła coś do niej i kiwała twierdząco głową. Wzięła podaną przez Hazel zwiniętą w rulon gazetę i zbiegła po schodach z wa­ lizeczką w ręku. Alec podskoczył do drzwi samochodu i otworzył je przed Liz. Zsunął torebkę z jej ramienia. - Dziękuję, Alec. Zobacz, co nam dała Hazel. - Rozwinę­ ła rulon. Na pierwszej stronie „New York Daily News" by­ ła fotografia Aleca z zakrwawionym czołem, pogrążonego 145 Tudith O'Brien Rapsodia

w rozmowie z policjantem. Tytuł brzmiał: Bohater z show-businessu. Na zdjęciu Alec ściskał w ręku torebkę Liz. - Niezła torebka, Alec - stwierdziła Hazel. - Ale nie pa­ suje do twoich butów. Alec nie uśmiechnął się jednak. - Ile? - zapytał. Liz domyśliła się, że pyta o to, ile osób zginęło. - Alec, to nie twoja wina. - Pogłaskała go po policzku. - Oczywiście, że to nie jego wina. W gazecie napisali, że pomógł uratować pół tuzina osób! - zawołała Hazel. - Ile? - powtórzył bezbarwnym głosem. - Dwie - odparła Liz, pokazując mu kolejną gazetę, tym razem „New York Times". Informacja podana była w typo­ wym dla tej gazety, wyważonym stylu: „Dwie osoby zginęły, a trzydzieści dwie zostały ranne w katastrofie autobusowej na Piątej Alei! Autobus przewró­ cił się po zderzeniu z samochodem osobowym przy wjeździe do Central Parku. Kilka osób wyskoczyło z górnego piętra. Dwie znajdują się w stanie ciężkim. Kierowca samochodu zbiegł". Alec lekko skinął głową i Liz zauważyła, że na jego twarz wróciły znane jej już dołeczki. Zrozumiała, że jest wście­ kły na samego siebie. Winił siebie za to, co zrobił jego ku­ zyn. Podniósł wzrok na Hazel, starając się mówić lekkim tonem. - Hazel, chciałabyś się do nas przyłączyć? Jedziemy poszwendać się bez celu po Long Island. - Liz już mi mówiła. Pożyczyła mój najpiękniejszy ko­ stium kąpielowy. Ale nie, dziękuję. Idziemy z Percym obejrzeć Sarę Bow w przedstawieniu To. - Znowu? - Alec pozwolił sobie na lekki uśmiech. - Znowu. - Hazel zachichotała. - Postanowiłam zdobyć „to", nawet gdyby miało mnie „to" zabić. Alec uniósł swą czapeczkę kierowcy i skłonił głowę. Miał na sobie lekką lnianą marynarkę, białą koszulę w cieniut­ kie prążki i luźno związany jasnozielony krawat. Idealnie l u d i t h O'Brien Rapsodia

wyprasowane spodnie trzymały się na stosownych do ca­ łego stroju szelkach. Wygląda, jakby wyszedł z kadru sta­ rego filmu, pomyślała Liz. Serce jej się ścisnęło, kiedy uświadomiła sobie, że rzeczywiście tak jest. Widywała go już na czarno-białych, starych niemych filmach. Ale prze­ cież Alec był żywy, pełen energii i taki współczesny! Hazel pomachała im ręką na odjezdnym. Alec nadal był zamyślony. - Lizzie - zapytał po chwili - skąd się wzięło określenie „bujać w obłokach"? - O co ci chodzi? - Liz zmarszczyła czoło. - Zapytałaś, jak mogę bujać w obłokach. - Naprawdę? -Tak. - No więc, to znaczy, że jest się księżycowym człowie­ kiem, takim trochę nie z tej ziemi, gwiezdnym wędrow­ cem - Gwiezdnym wędrowcem? - Kimś, kto unosi się w przestrzeni kosmicznej, wśród gwiazd i meteorów. - Na niebie? - Nie, jeszcze wyżej. Gdzieś pomiędzy nami i Księżycem. Alec milczał przez chwilę, po czym wybuchnął śmie­ chem. Nie odrywając wzroku od drogi, sięgnął po dłoń Liz i podniósł ją do ust. Zauważyła przy tym, że Alec nie ma już na ręce jej zegarka. Miał go jeszcze dziś rano, kiedy szedł na lekcję, ale teraz zniknął. Nieważne. Wzruszyła ra­ mionami. Może zostawił go w mieszkaniu. Wkrótce jechali już przez Manhattan Bridge, potem mi­ nęli Brooklyn i nagle, w zadziwiająco krótkim czasie, zna­ leźli się na wsi. Samochody nadal zjeżdżały na pobocze, kiedy je mijali, a ludzie rozpoznawali Aleca i pozdrawiali go, ale Liz za­ czynała się już do tego przyzwyczajać. -Jak cudownie! - zawołała, przytrzymując kapelusz, kiedy Alec zwiększył prędkość. - Chciałabyś poprowadzić? - zapytał. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Chciałabym bardzo, ale umiem prowadzić jedynie sa­ mochody z automatyczną skrzynią - powiedziała, przy­ glądając się, jak Alec zmienia biegi. Już miał zapytać, co to takiego, kiedy Liz klasnęła w dło­ nie, wskazując na rzędy reklam przydrożnych. To były do­ skonale jej znane reklamy Burma-Shave, ale udawała, że ich nie zna. Ogromne tablice były rozmieszczone co kilka metrów, a na każdej z nich była wypisana gigantycznymi literami jedna linijka tekstu. Dziewczyna odczytywała je głośno z wyraźnym zadowoleniem. -Brzoskwinia wygląda znakomicie - przeczytała na pierwszej tablicy. - Z mnóstwem włosków - głosiła następna. - Ale mężczyzna to nie brzoskwinia - kontynuowała. -I nigdy nią nie będzie! Burma-Shave - dokończyli zgodnym chórem. - Świetna reklama - oświadczyła Liz z entuzjazmem. -Jeszcze nigdy jej nie widziałaś? - Nie - mruknęła cicho. - Rzadko wyjeżdżam z miasta. Kiwnął głową, ale obrzucił ją pytającym spojrzeniem. - Zaraz będzie następna. - Przyglądał się dziewczynie, która pochyliła się do okna, jakby chciała jak najszybciej zobaczyć reklamę. Odczytała ją czystym głosem. - Twój mąż nie umie się zachować? - Gdera i grymasi? - Truje i bredzi? - Zastrzel brutala Burma-Shave! Odchyliła się do tylu i wybuchnęła śmiechem. - Chciałbym, żeby moje teksty wywoływały tak wspa­ niały oddźwięk - powiedział Alec, uśmiechając się na wi­ dok radości dziewczyny. - Ależ wywołują, Alec. Niektóre z twoich tekstów są tak dobre, że zostały opublikowane jako samoistne wiersze. - Naprawdę? - zapytał ze zdziwieniem. - Oczywiście. Wiem, co mówię. 148 Sięgnął do kieszeni po papierośnicę i podsunął ją l u d i t h O'Brien Rapsodia

najpierw Liz. Pokręciła odmownie głową, ale pomogła mu zapalić. Alec zaciągnął się w zamyśleniu, zastanawiając się nad Liz i jej dziwnymi wypowiedziami. Krajobraz był coraz bardziej zielony i świeży. Na polach i farmach widzieli bardzo wiele krów. - Ciekawa jestem, kto nazwał samochód Pierce-Arrow Przeszywająca Strzała? Może istnieje jakiś pan Pierce i pan Arrow? Wyobraź sobie, że spotykają się na jakimś przyjęciu i zaczynają żartować ze swoich nazwisk. A po­ tem postanawiają rozkręcić razem wspólny interes. -Już to widzę! - zawołał Alec, uśmiechając się szero­ ko. - Dobra, Pierce, to co będziemy produkować? Pierce zastanawia się przez chwilę. Wiesz, Arrow, może coś do transportu? Powiedzmy: zeppeliny? Nazwiemy je: Zeppe­ lin Przeszywająca Strzała. - Albo samoloty! - włączyła się Liz. - Racja! A hasło reklamowe będzie brzmiało: Szybko się wznosimy i jeszcze szybciej spadamy! Liz nagle zamilkła. Była bardzo blada, ręką zasłaniała usta. Jej ogromne zielone oczy były pełne łez. - Lizzie, chciałabyś, żebym się zatrzymał? Kiwnęła głową, więc Alec natychmiast zjechał na pobo­ cze. Liz pospiesznie wysiadła z samochodu i ruszyła w stro­ nę najbliższego drzewa. Jak mogła żartować przy Alecu na temat samolotów? Przecież on za niespełna osiem lat zgi­ nie w katastrofie lotniczej. - Nie wiedziałem, że cierpisz na chorobę lokomocyjną mruknął, głaszcząc ją po ramieniu. Odwróciła się i spojrza­ ła na niego. Był taki silny i pełen życia, że nie mogła wyobra­ zić sobie jego śmierci. Wydawało się to wprost niemożliwe. Odetchnęła kilka razy głęboko i wreszcie zdołała się do niego uśmiechnąć. Potem obejrzała się przez ramię, do­ strzegła absurdalny, żółty samochód i wybuchnęła śmie­ chem. - Wyśmiewasz się z mojego auta, droga pani? - Alec wy­ prostował się, przyjmując pozę Napoleona. - Och, Alec. - Westchnęła. - Naprawdę cię kocham. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Przestał się uśmiechać i spojrzał jej prosto w oczy. - Ja też cię kocham - szepnął tak cicho, że nie była pew­ na, czy naprawdę to powiedział, czy może tylko to sobie wyobraziła. Zanim zdążyła zareagować, wskazał biały, ozdobiony stiukami budynek w oddali. - Możemy zatrzy­ mać się tutaj, w Edgewater. - Pocałował ją przelotnie i ru­ szył w stronę samochodu. Liz osłupiała z wrażenia. Stała nieruchomo i nie mogła się ruszyć. Alec odwrócił się. Nie zamierzał powiedzieć te­ go ot tak, od niechcenia. Planował romantyczny wieczór z przyćmionym światłem i szampanem, a nie trzy słowa w pełnym świetle dnia i to w dodatku w chwili, kiedy Liz jest zielona na skutek mdłości. -Lizzie, chodź! - zawołał. Przytrzymał jej drzwi samo­ chodu, by mogła wsunąć się do środka. Edgewater okazał się nowym hotelem wybudowanym przy plaży na miejscu poprzedniego, który stał tam od trzydziestu lat. Właściciele, zafascynowani Florydą, ude­ korowali go potwornie pretensjonalnie, łącznie z plastiko­ wymi flamingami w holu i szpalerem sztucznych palm, prowadzącym do sali restauracyjnej. Alec wpisał się do re­ jestru gości i podał pióro Liz. - Dwa pokoje, panie Aarronson? - zapytał świeży, ru­ miany recepcjonista. - Tak, proszę - powiedział, starając się nie dać po sobie poznać, że Liz kopnęła go w kostkę. - Ale na tym samym piętrze, jeśli można prosić. Recepcjonista zajrzał do sfatygowanego rejestru i dał im sąsiednie pokoje na trzecim piętrze. Trzy owinięte mokrymi ręcznikami dziewczyny wbiegły do holu, popychając się i chichocząc. Recepcjonista odchrząknął. - Drogie panie! - zawołał. - Po kąpieli morskiej należy korzystać z tylnych schodów. -Alec, kochanie! - pisnęła jedna z dziewcząt i uwiesiła się u jego ramienia. - Jednak przyjechałeś! Nie spodzie­ wałyśmy się, że będziesz pamiętać. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Trzy mokre piękności otoczyły Aleca, spychając Liz na palmę. Alec robił wrażenie tak zdezorientowanego, jakby nie miał pojęcia, o czym mowa. Wydawał się zupełnie bez­ radny. - Dottie, miałaś rację, że on przyjedzie! Nie wierzyły­ śmy, bo był tamtego wieczoru kompletnie zalany. - Tak, w pestkę - potwierdziła druga. - Prawie na oczy nie widział - zgodziła się trzecia. - Za­ raz, kiedy to było? Jakieś trzy tygodnie temu. Przyszedłeś na przyjęcie z Marilyn Miller i Queenie Smith, usiadłeś przy pianinie i grałeś przez cały wieczór. - Cóż, jak zwykle - wtrąciła Liz. Trzy dziewczyny odwróciły się i dopiero teraz ją zauwa­ żyły. Liz natomiast odnotowała fakt, że wszystkie trzy by­ ły bardzo ładne i nader skąpo ubrane. Miały na sobie szor­ ty i krótkie bluzeczki w jasnych, pastelowych kolorach, a włosy przepasały szerokimi wstążkami związanymi w wielkie kokardy. Wszystkie miały też zrolowane poniżej kolan pończochy i pantofle na płaskim obcasie. Liz popra­ wiła kapelusz, żeby wyglądać na osobę dystyngowaną. -To twoja siostra? - Jedna z dziewcząt wskazała Liz mokrym palcem. Alec parsknął śmiechem, ale widząc gniew w oczach Liz, udał atak kaszlu. Jest sto razy więcej warta od tych dziewcząt, pomyślał, a jest o nie zazdrosna. -Jestem przyjaciółką pana Aarronsona - oświadczyła godnie, mocno podkreślając słowo „przyjaciółka". - My też - pisnęły dziewczyny. Dottie złapała go za krawat. - Alec - powiedziała - pewnie ucieszy cię wiadomość, że jest tu mnóstwo bimbru. Do dziewiątej wszyscy są już kompletnie pijani. - Boże, co się stało z twoją twarzą?! - wrzasnęła druga z dziewcząt. - Ona ci to zrobiła? Boy hotelowy w czerwonej czapeczce, biorąc ich baga­ że, zerknął na numery pokojów na ogromnych mosięż­ nych kluczach. J u d i t h O'Brien Rapsodia

152

- Trzy B i D, panie Aarronson. Proszę za mną. Liz rzuciła Alecowi ostrzegawcze spojrzenie, ale on i tak pomachał dziewczynom. -Do zobaczenia! - zawołał. Kiedy szli po schodach, Liz ciągnęła go za rękę, mrucząc pod nosem niecenzuralne słowa. Alec wydawał się z tego podejrzanie zadowolony. Pokoje były przestronne, z dużymi oknami, za którymi roztaczał się widok na morze. Rozdzielała je wykładana kafelkami łazienka. Boy zaproponował im wszelką możli­ wą pomoc, po czym wycofał się w stronę drzwi, lecz nie wyszedł, tylko stał z wyciągniętą ręką. Alec wcisnął mu dolara i boy rozjaśnił się z zachwytu. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Alec zapytał: - Masz ochotę iść na plażę? - Wiedziałeś, że one tu będą? - Daj spokój. - Wziął ją w ramiona i oparł brodę na jej głowie. - Nie pamiętałem nawet, że z nimi rozmawiałem. Występowały w moim ubiegłorocznym przedstawieniu, to właściwie całkiem niezłe dzieciaki. Nie piorunuj mnie tak swoimi zielonymi oczami. - Z iloma kobietami byłeś w życiu? - Liz nie zdołała opa­ nować nadąsania. - Hej, to nie fair. To, co było dawniej, teraz się nie liczy. To było kiedyś, zanim cię spotkałem. Zamilkła, nie mogąc odmówić logiki temu rozumowa­ niu. - A ty, Liz? Z iloma mężczyznami byłaś? - zapytał bar­ dzo cicho. Odsunęła się. - Byłam zaręczona - powiedziała z naciskiem. - Nie je­ stem żadną latawicą. -Lizzie, nawet gdybyś była, nie przejmowałbym się tym. Liczy się tylko to, co jest tu i teraz. Nagle dotarło do niej, jak śmiesznie i dziecinnie się za­ chowuje. Alec stał przed nią, niepewnie mnąc w rękach czapkę. Judith O'Brien Rapsodia

- Och, Alec - jęknęła. - Przepraszam. Nie mam prawa osądzać... Umilkła w pól zdania, kiedy położył jej palec na ustach. - Ciii, kochanie - wyszeptał. - Rozumiem. Gdybym kie­ dykolwiek spotkał twojego byłego narzeczonego, kusiłoby mnie, żeby go związać struną fortepianu. Liz już chciała protestować, nie dał jej jednak dojść do głosu. - Spójrzmy prawdzie w oczy: kiedy się spotkaliśmy, oboje mieliśmy już za sobą jakąś przeszłość. Żadne z nas nie żyło w klasztorze. Zresztą, bylibyśmy wówczas kom­ pletnie innymi ludźmi. Spróbujmy patrzeć na naszych po­ przednich... hm... przyjaciół jak na szczeble drabiny, po której szliśmy sobie na spotkanie. Kiwnęła głową na znak zgody i odgarnęła mu z czoła ko­ smyk włosów. - Dobrze, Aarronson - powiedziała - Kto ostatni dobieg­ nie do plaży, ten jest ofermą! Choć sezon dopiero się rozpoczynał, na plaży było już kilkadziesiąt osób. Większość w kompletnym stroju, pano­ wie w trzyczęściowych garniturach z kamizelkami, panie z parasolkami i w kapeluszach. Mała dziewczynka w przy­ strojonym jedwabnymi kwiatami słomkowym kapelusiku, wykrochmalonym niebieskim fartuszku i białych sznuro­ wanych bucikach do kostek budowała zamki z piasku. Alec miał na sobie jednoczęściowy czarny kostium ką­ pielowy bez rękawów, na który narzucił rozpiętą koszulę. Na starych fotografiach ten strój robił wrażenie niedo­ rzecznego, wręcz absurdalnego, ale na jego wspaniałym ciele wyglądał znakomicie. Liz nie mogła oderwać od nie­ go oczu, kiedy rozłożył przed sobą manuskrypt koncertu i z czerwonym piórem w zębach wpatrywał się w nuty. W skórzanej torbie przywiózł głuchą klawiaturę, do­ kładną kopię układu klawiszy fortepianu. Wyjaśnił, że kie­ dy pracuje bez instrumentu, korzysta niekiedy z głuchej klawiatury, żeby przypomnieć sobie zapisane nuty. Zeszyt l u d i t h O'Brien Rapsodia

153

orkiestracji leżał na piasku, bezceremonialnie rzucony obok butelki napoju, zwanego Moxie. Alec byl gotów za­ brać się do pracy. Liz poprawiła kokardę na głowie. Hazel twierdziła, że kostium, który jej pożycza, jest przepiękny, ale Liz uważa­ ła, że bardziej adekwatne byłyby całkiem inne przymiotni­ ki: idiotyczny albo nonsensowny. Kostium uszyty był z ma­ teriału w duże geometryczne wzory, a składał się z luźnej tuniki wyrzucanej na szorty w prążki. Czerwona szarfa związana była na głowie w tak gigantyczną kokardę, że gdyby powiał wiatr, Liz chyba uniosła by się w powietrze. Hazel dała jej też białe pończochy. Liz zauważyła, że wszystkie kobiety na plaży noszą pończochy zrolowane poniżej kolan, uznała jednak, że żadna z tych kobiet nie ma do ukrycia poobcieranych do krwi kolan, więc odsło­ niła jedynie uda. Kostium pogniótł się w czasie podróży i kiedy Liz spojrzała na siebie, wychodząc z pokoju hotelo­ wego, zupełnie się załamała. Wyglądała jak klaun. Alec zdjął kapsel z butelki Moxie i zaproponował jej łyk napoju. Pokręciła głową, wpatrzona w zielononiebieski ocean, poprzecinany białymi grzywami fal. - Czy sądzisz, że jest zbyt zimno, żeby popływać? - za­ pytała w nadziei, że zdąży ukryć się w wodzie, zanim lu­ dzie zaczną wyć na widok jej stroju. Alec pokręcił głową. Zapalił papierosa. - Widzę lalka osób na tratwie koło tej żółtej boi, ale to dość daleko. - Zaciągnął się głęboko, więc następnym je­ go słowom towarzyszyły kłęby dymu. - Dobrze pływasz? - Urodziłam się w pobliżu jeziora Michigan. Pływam jak ryba! - Jezioro Michigan to nie ocean. - Mieszkańcy Nowego Jorku zawsze to powtarzają. Wi­ działeś kiedyś jezioro Michigan? - Alec musiał przyznać, że nie. - Jest ogromne, prawie jak ocean. - Kochanie, chciałbym tylko, żebyś była ostrożna. Woda jest zimna, występują silne prądy wsteczne, a do tego sło­ na woda może podrażnić ci kolana. Tudith O'Brjen Rapsodia

Przez chwilę rozważała jego słowa. Oczywiście miał ra­ cję, jednak miał też robotę i czuła, że aż się trzęsie z nie­ cierpliwości, żeby zabrać się do orkiestracji, bo co chwila zerkał łakomym wzrokiem na czyste kartki papieru nuto­ wego. Musiała na pewien czas zostawić go samego. - Dam sobie radę, naprawdę. - Pocałowała go w poli­ czek, lecz odwrócił głowę, żeby dotknąć jej ust. Zamknęła oczy i tej samej chwili usłyszała chichot. Przyglądały im się dziewczyny, które spotkali w hotelu. A ona miała na so­ bie ten kretyński kostium! Poczuła, że musi natychmiast zanurzyć się w wodzie, przynajmniej do ramion. - Idę - mruknęła. - Życzę powodzenia w pracy. Alec uśmiechnął się szeroko. - Dziękuję, Lizzie. Będzie mi potrzebne. - Spojrzał na rozbijającą się o brzeg falę i w jego oczach pojawił się cień wątpliwości. - Niezbyt mi się podoba pomysł, żebyś szła do wody. Proszę, bądź ostrożna. Ze względu na mnie. Liz pobiegła pędem do wody. Alec uśmiechnął się i wziął czerwone pióro do ręki. Woda była zimna, o wiele zimniejsza, niż się spodziewa­ ła. Powoli oswoiła się jednak i paraliżujące zimno zmieni­ ło się w przyjemne odrętwienie. Słona woda obmywała jej poranione kolana, ale i one po chwili zdrętwiały. Nie jest tak źle, pomyślała. Tratwa unosiła się na wodzie w oddali, jak skąpana w słońcu oaza ciepła. Pomyślała, że dopłynie do niej w kilka minut. Spojrzała jeszcze raz na Aleca i uśmiechnęła się. Całko­ wicie zatonął w pracy, pisząc coś z takim zacięciem, że za­ pomniał o papierosie zwisającym w kąciku ust. Z prawdziwą przyjemnością płynęła w stronę pomostu, chociaż Alec miał rację: trudno było walczyć z falami i kie­ dy wspinała się po linie na tratwę, była całkiem wyczerpa­ na. Odwróciła się, żeby spojrzeć na Aleca. Patrzył na nią, osłaniając oczy od słońca. Kiedy zauważył, że już jest na pomoście, uniósł w górę kciuki na znak zwycięstwa. Po­ machała mu i wrócił do swej muzyki. Liz wyciągnęła się na słońcu, rozkoszując się ciepłem. Judith O'Brien Rapsodia

Zamknęła oczy i zamyśliła się nad tym, jak bardzo zmieni­ ło się jej życie od czasu, gdy poznała Aleca. Przypomniała sobie jego roześmianą twarz, kiedy siedział za kierownicą żółtego samochodu i kiedy grał na pianinie w czasie przy­ jęcia czy na próbie. Przypomniała go sobie w czasie wypadku, kiedy pomagał poszkodowanym, nie bacząc na własne obrażenia. I przypomniała sobie ostatnią noc, kiedy każdym ruchem wprowadzał ją w hipnotyczny nie­ omal trans. Widocznie zasnęła, bo nagle zerwała się gwałtownie, słysząc śmiech i brzęk szkła. Pomościk zaczął się chwiać, więc przytrzymała się krawędzi, żeby utrzymać się, mimo wysokich fal wytworzonych przez przepływający w pobli­ żu jacht. Widziała ubrane w długie suknie kobiety, gawę­ dzące na pokładzie z eleganckimi panami. Ciekawe, jak długo spała? Rozejrzała się za Alekiem. Siedział w tym samym miej­ scu, całkowicie zaabsorbowany pracą. Nawet z tak dużej odległości Liz widziała, że ramiona ma już czerwone od słońca. - Alec! - krzyknęła. - Spaliłeś sobie ramiona! Nie zareagował. Albo był głuchy na wszystkie zewnętrz­ ne odgłosy, albo wiatr poniósł jej wołanie w inną stronę. Liz jeszcze kilkakrotnie bezskutecznie próbowała przyciąg­ nąć jego uwagę. W końcu wzruszyła ramionami i położyła się na brzuchu. Pomyślała, że w ciągu kilku minut dopły­ nie do brzegu, jednak oczy same jej się zamykały i pewnie ponownie zapadłaby w sen, gdyby pomost znów się nie zakołysał. Tym razem nie było żadnego ostrzeżenia, żaden jacht nie przepływał w pobliżu. Woda była całkiem spo­ kojna. I tym razem nie starczyło jej czasu, żeby złapać się krawędzi. Wpadła do wody. Chciała złapać powietrze, ale zamiast tego nabrała w usta słonej wody. Dzieje się coś dziwnego, pomyślała, walcząc z narastającą paniką. Złapała się pomostu i już prawie się na niego wdrapała, kiedy coś ponownie wciąg156 nęło ją do wody. l u d i t h O'Brien

Ktoś próbował ją utopić. Strach dodał jej sił. Zaczęła kopać jak szalona, żeby uwolnić się od czegoś, co przytrzymywało ją w pasie. Z największym wysiłkiem wyrwała się i przez chwilę była wolna. Wypłynęła wreszcie na powierzchnię. - Alec! - krzyknęła rozpaczliwie, lecz natychmiast znów została wciągnięta pod wodę. Dostrzegła niewyraźny kształt człowieka, kryjącego się pod tratwą. Znów zaczęła kopać, płuca pękały jej z bólu. Z całej siły odepchnęła na­ pastnika i zdążyła spojrzeć na brzeg. W ułamku sekundy dostrzegła, że Alec zerwał się z pia­ sku i biegnie co sił w stronę wody. A potem zobaczyła, że zatrzymuje się i podnosi arkusz papieru. Spojrzał w jej kierunku i zawahał się na moment. Nie wiedział, że ona tonie? Znów znalazła się pod wodą. To już chyba trzeci raz? Czuła, że słabnie, że brak jej już sił, by walczyć z ciemną postacią. Nie chcę umierać, przemknęło jej przez myśl. Alec by się zmartwił. Zaczęła wypływać na powierzchnię. Zaraz, pomyślała. Puścił mnie! Ciemna postać zniknęła! Słaba i wyczerpana, z wysiłkiem wdrapywała się na tra­ twę. Otwarła szeroko usta i z rozkoszą wdychała bezcen­ ne powietrze. A potem nagle ktoś złapał ją od tyłu w pasie. Bez namy­ słu uderzyła na odlew łokciem, odwróciła się i... zobaczy­ ła Aleca. Był w wodzie tuż za nią. - Alec! - krzyknęła. Wyłonił się z wody, potrząsając głową. - Próbowałem cię ratować - jęknął. Z nosa i z rozcięcia na czole płynęła mu krew. - O, Boże! Tak mi przykro. - Liz pomogła mu wdrapać się na tratwę. Patrzył na nią, ciężko dysząc. - Lizzie, do diabła. Mówiłem, żebyś była ostrożna! - Byłam, ale ktoś próbował mnie zabić! Zamknął oczy i odetchnął głęboko. - Nikogo nie widziałem, kochanie. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Jakiś facet był pod tratwą! Przysięgam! Alec dostrzegł w jej oczach śmiertelne przerażenie i wziął ją w ramiona. Obejmował Liz, żeby uspokoić za­ równo ją, jak i samego siebie. Przez jedną straszliwą chwi­ lę myślał, że ją stracił. - O, nie -jęknęła cicho. - Co się stało? Jesteś ranna? Liz ze smutkiem patrzyła na nabrzeże. W czasie gdy oni kołysali się na tratwie na Oceanie Atlantyckim, manu­ skrypty Aleca, orkiestracja pierwszej części jego koncertu, tonęły w wodzie. Jedna karta po drugiej wpadała w nie­ ubłagane fale.

Rozdział 10

Chyba coś widzę - oznajmiła Liz, trzymając pod światło ciągle jeszcze wilgotną stronicę manuskryptu. Nuty! Alec, zobacz! Kiedy trzymam kartkę w ten sposób, pod światło, dostrzegam nuty! Zerwał się od stołu, przy którym próbował odtworzyć fragmenty koncertu. Większość kartek wpadła do wody i świeżo zapisane nuty zostały zmyte, zostawiając tylko ja­ sne plamy na papierze. - Nie, Liz. To tylko znaki wodne. Z rezygnacją przetarł zmęczone oczy. Jego twarz była tuż obok i Liz z trudem opanowała bolesne wręcz pragnie­ nie, by go pocałować. Ale on nie doszedł jeszcze do siebie po przeżyciach tego popołudnia: stracił swoją pracę, omal nie stracił Liz i w dodatku został kontuzjowany w nos i czoło jej łokciem. - Alec, tam naprawdę ktoś był. Nie fantazjuję. - Odgar­ nęła z oczu pukiel jasnych włosów. Nie odpowiedział. Chciał ją uspokoić, zapewnić, że jej wierzy, ale był tam przecież i w pobliżu tratwy nie widział kompletnie nikogo. Przez jedną przerażającą chwilę nie widział nawet Liz. Dostrzegł ją dopiero w momencie, gdy wynurzała się na powierzchnię, a to dzięki temu, że nosi­ ła kostium w tak żywych kolorach. Co do jednego nie ma najmniejszych wątpliwości, po­ myślał. Liz jest naprawdę przekonana, że ktoś próbował ją zabić. Pewnie przez tę wczorajszą rozmowę o Cooganach. 159 J u d i t h O'Brien Rapsodia

Powinien był trochę poczekać, zanim jej o nich opowie­ dział. Z drugiej jednak strony musiał powiedzieć jej praw­ dę. I chciał jej ją powiedzieć. -Przebierzemy się do obiadu? - wyjąkała. Kręciła w palcach pasek szlafroka. Wydawała się smutna. -Lizzie. - Westchnął. - Nie jestem zły, tylko trochę zmartwiony. To nie jest strata nie do odrobienia. Mam w głowie każdą nutę, słyszę każde pociągnięcie smycz­ kiem i każde uderzenie w klawisz. Czeka mnie tylko nud­ na robota ponownego zapisania tego wszystkiego. Kto wie - powiedział, sięgając po skórzany neseser z przybora­ mi do golenia - może ponowne zapisanie muzyki przynie­ sie mi inspirację. Przebierzmy się do obiadu. Zjemy wcześ­ niej, bo obojgu nam przyda się trochę snu. I zniknął za drzwiami łazienki. Liz przełknęła głośno. Alec nie wierzył, że ktoś był pod tratwą. Po zastanowieniu sama doszła do wniosku, że je­ go wersja wydarzeń tego popołudnia miała więcej sensu. Ocean obezwładnił ją, została wciągnięta przez kapryśną falę wsteczną. -1 jeszcze jedno, Lizzie. - Alec wystawił głowę przez uchylone drzwi łazienki. Uśmiechał się przekornie. - Za­ bieram się do golenia. Jeśli odczuwasz potrzebę, żeby rzu­ cić się na mnie znienacka, poczekaj, aż skończę golić szy­ ję, dobrze? Rzuciła poduszką, trafiła w ścianę. Zza drzwi łazienki dobiegał śmiech Aleca. - Chybiłaś! - ucieszył się. - Hej, nie goliłeś się rano? Znów pojawił się w uchylonych drzwiach, tym razem już z na wpół namydloną twarzą. - Poranne upuszczanie krwi się nie liczy. Powinnaś do­ wiedzieć się wreszcie strasznej prawdy: muszę się golić dwa razy dziennie. Kiedy ostatnim razem wyszedłem wie­ czorem bez golema, nadano mi przezwisko, które do dziś jest w użyciu. 160 -Jakie? l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Sinobrody. - Na jego twarzy pojawił się krzywy uśmie­ szek. Liz zagryzła wargę i poważnie skinęła głową, więc Alec znów wziął się do golenia. - Alec? - Głos Liz był słodki jak miód. - Wydaje mi się, że Sinobrody nie ma kompletnie nic wspólnego z zarostem. Przez chwilę panowała cisza, potem drzwi zostały otwarte kopniakiem i pojawił się w nich Alec na lekko ugiętych jak do skoku nogach, podparty pod boki, z otwartą brzytwą w zębach. Skłonił się w podziękowaniu za jej entuzjastyczne oklaski i znów zniknął w łazience. Liz obejrzała wiszące w szafie stroje wieczorowe - plon wizyty u Altmana. Zdecydowała się na ciemnoniebieską, naszywaną perełkami suknię o nierównym dole i bardzo prostym kroju, który podkreślał długość jej nóg. Z przodu sięgała zaledwie do kolan, natomiast z tylu opadała aż do kostek. Proste satynowe pantofelki i cieliste pończochy, najnowszy krzyk mody, były subtelnym uzupełnieniem strojnej sukni. Świeżo umyte po zmoczeniu w słonej wo­ dzie włosy, złote i puszyste, zdobiły głowę jak korona. Liz wpięła w uszy pożyczone od Hazel złote edwardiańskie kolczyki z maleńkimi brylancikami. Hazel miała zamiar przekłuć sobie uszy, lecz jakoś jeszcze się na to nie zdecy­ dowała. Była zaskoczona, ale i zachwycona, kiedy okazało się, że przyjaciółka może je nosić. W końcu Liz przymoco­ wała zegarek do nabijanej brylancikami bransoletki i wy­ ciągnęła rękę przed siebie, żeby podziwiać blask klejnotu. Nagi do pasa Alec stał w drzwiach łazienki, opierając się o framugę. Liz zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, nie miała pojęcia, z jaką miną Alec przyglą­ dał jej się, kiedy nabierała róż ze słoiczka i pociągała nim wargi. Zamierzał opowiedzieć jej dowcip, który właśnie mu się przypomniał, ale na jej widok słowa zamarły mu na ustach. Gdy Liz pochyliła się, żeby przejrzeć się w nie najlepszym lusterku, uwagę Aleca przykuła linia jej szyi, wyłaniającej l u d i t h O'Brien Rapsodia

162

się w wycięcia sukni. Dekolt był głęboki i odsłaniał rowek między piersiami. Alec wpatrywał się w unoszące się przy każdym wdechu piersi dziewczyny, po chwili cofnął się do łazienki i cicho zamknął za sobą drzwi. Poczuł dziwną eksplozję gorąca w okolicy serca i pulso­ wanie w dole brzucha. Hałaśliwie opuścił deskę klozeto­ wą i usiadł ciężko. Jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył podobnych uczuć. Wystarczył sam widok tej dziewczyny, by tracił oddech jak znokautowany bokser. Liz podskoczyła, słysząc dobiegający z łazienki łoskot. Słoik w różem wypadł jej z rąk i potoczył się pod drzwi ła­ zienki. -Alec, wszystko w porządku? - Przypomniała sobie o jego wczorajszym urazie głowy, do którego sama dołoży­ ła jeszcze dzisiaj cios łokciem. Czyżby spowodowała u nie­ go wstrząs mózgu? - Alec, przestraszyłeś mnie. Odezwij się, proszę. Ale on jej nie słyszał. Siedział, starając się trzeźwo my­ śleć. Jak to, do diabła, możliwe, że przydarzyło mu się coś takiego i to w tak błyskawicznym tempie? Bardzo niewie­ le o niej wiedział, tylko strzępy informacji o dzieciństwie na Środkowym Zachodzie i o utracie pracy. Nie miał poję­ cia, jak nauczyła się pisać piosenki ani skąd tak dużo wie o jego muzyce. Liz po cichu uchyliła drzwi i z ulgą stwierdziła, że Alec siedzi wyprostowany. Jedno muskularne ramię opart na umywalce, drugie o pokrytą kafelkami ścianę. Dostrzegła małą plamkę mydlin w okolicy jego prawego ucha. Wpa­ trywał się przed siebie, nieświadom jej obecności, ciężko oddychając ustami. -Alec? Zaskoczony spojrzał na Liz i zerwał się na równe nogi. Jej oczy były pełne czułej troski, kiedy ścierała mu z twa­ rzy mydliny. - Chciałabyś skorzystać z łazienki? - zapytał, zaskoczo­ ny ostrym brzmieniem własnego głosu. - Nie. Martwiłam się o ciebie. Dobrze się czujesz? J u d i t h O'Brien Rapsodia

Już miał odpowiedzieć, że czuje się świetnie, kiedy Liz zsunęła rękę na jego pierś i wyczuła, jak gwałtownie serce tłucze mu się o żebra. Objęła go w pasie i bez słowa popro­ wadziła w stronę łóżka. Pochylił się nad nią i nagle poczuł się znakomicie. Więcej niż znakomicie. Cudownie. - Wyglądasz ślicznie - powiedział z leniwym uśmiechem, dotykając jej policzka. I niespodziewanie zaczaj się śmiać. Początkowo po cichu, potem aż zanosił się od śmiechu. Liz cofnęła się w pierwszej chwili i w zdumieniu obser­ wowała ten nagły atak wesołości, ale w następnym momencie i ona się zaśmiewała. Nie była w stanie utrzy­ mać się na nogach, więc padła na łóżko obok Aleca i na­ tychmiast znalazła się w jego trzęsących się od śmiechu ramionach. Zaczęła kaszleć, jej płuca nie doszły jeszcze do siebie po zachłyśnięciu się słoną wodą. Kaszel mieszał się z głośnym chichotem. Alec poklepał ją po plecach i po chwili znów oboje zanosili się od śmiechu. Wreszcie wstał, zniknął w łazience i wyłonił się z niej ze szklanką wody w dłoni. Powoli wypiła wodę. - Alec, dlaczego właściwie się śmialiśmy? - Bo jestem okropnym durniem - wydusił wśród chicho­ tów. - To znaczy? Odchrząknął, przysunął krzesło do łóżka i ujął rękę Liz w obie dłonie. - Przez te wszystkie lata pisałem piosenki i wiersze, któ­ re publiczność uwielbiała do szaleństwa. Większość z tych utworów mówiła o miłości, kochankach i tym podobnych sprawach. Wszyscy uważali mnie za swego rodzaju eks­ perta w tej dziedzinie, ponieważ moje teksty były niezwy­ kle gładkie i dobrze oddawały uczucia. Nie mówiąc już o tym, że w większości były rymowane. Liz chciała coś powiedzieć, ale uciszył ją, kładąc kciu­ ki na jej ustach, nie wypuszczając przy tym z uścisku jej dłoni. -1 oto ja, facet po trzydziestce, po raz pierwszy w żyl u d i t h O'Brien Rapsodia

ciu doświadczam miłości. I co odkrywam? Cholernie się myliłem! Prawdziwej miłości nie da się opisać słowami Jesteś śmietanką w mojej kawie" i temu podobnymi idio­ tyzmami. Prawdziwa miłość jest przerażająca, rozdziera­ jąca serce, wstrząsająca. Wstał, otworzył szufladę komody i wyjął świeżo upraną koszulę bez kołnierzyka. Strzepnął ją, żeby wyprostować zagięcia, i włożył. Liz podeszła do niego. Odstawiła pustą szklankę na komodę i zaczęła zapinać guziki koszuli. Alec przyglądał się bezczynnie, jak Liz go zapina. Wreszcie podniosła wzrok i popatrzyła na niego pytająco. - A teraz, Lizzie, przyglądałem ci się z odległości trzech metrów. Sięgnęła po białe, skórzane szelki i przypięła je do czar­ nych spodni Aleca. Potem podała mu biały, celuloidowy kołnierzyk. Uśmiechnął się, zanim odwrócił się do lustra, żeby go przymocować. - Patrzyłem i myślałem: potrzebuję jej. Czułem się jak znokautowany, jak po fizycznym ciosie, jak po starciu z Genem Tunnerem. I co w tej sytuacji padło z ust amery­ kańskiego eksperta w dziedzinie miłości? „Ślicznie wyglą­ dasz!" Ręce Liz drżały, kiedy otaczała jego szyję krawatem i wią­ zała węzeł. Nagle znów zaczęła kaszleć, czując w gardle smak słonej wody. Ale to nieistotne. Nie przez kaszel nie mogła oddychać, tylko z powodu cudownych słów Aleca. -Więc dlaczego jesteś durniem? - No bo jak, do licha, mam w przyszłości pisać szablono­ we pioseneczki o miłości, skoro czuję to, co czuję? Teraz wiem, czym jest miłość i wiem także, że moje milutkie sentymentalne tekściki nie mają z nią nic wspólnego. Sa­ botuję własną karierę. Liz opuściła ręce, unikając jego wzroku. To, co miała te­ raz powiedzieć, było ważne. - Nikt nie jest w stanie zamknąć miłości w słowach. Żaden artysta nie był dotychczas w stanie przesuwaniem pędzla po płótnie wyczarować obrazu, który ludzie odczyl u d i t h O'Brien Rapsodia

taliby jako miłość. - Przytuliła twarz do twarzy Aleca i mó­ wiła dalej. - Miłość jest tak różna, stroi się w tak wiele masek. Pomyśl o miłości matczynej, o uczuciu, jakim mały chłopczyk darzy swego psa, czy choćby o swojej miłości do muzyki. Każde z tych uczuć jest całkowicie różne, ale każ­ de z nich jest prawdziwą miłością. Alec, to, co robisz, tak­ że jest istotne. Nie widzisz tego? Malujesz maleńkie scen­ ki, łapiesz drobniuteńkie przejawy miłości. Parę, trzymają­ cą się za ręce przy porannej kawie, samotnego mężczyznę, który śni o wymarzonej kobiecie. To dotyka czułej struny w każdym sercu i wszyscy ludzie na podstawie własnego doświadczenia dopowiadają sobie to, co ty pozostawiłeś niedopowiedziane. Jakimś cudem udało ci się jednocześ­ nie wzbudzić miłość zarówno powszechną, jak i osobistą. - Naprawdę? - zapytał cichutko. - A co z nami, z tym, co się nam przytrafiło? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie piosenki czy wiersza, który byłby choćby bladym cieniem naszych uczuć. Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy. - Wydaje mi się, że to, co nas łączy, nie jest zbyt często spotykane. Alec zamknął oczy na kilka długich sekund, jakby pora­ żony jej słowami. Kiedy je otworzył, były jasne, zniknął z nich cień niepewności. - Spróbuję - powiedział wreszcie. - Spróbuję choć po części oddać słowami to, co czuję. Mam nadzieje, że niko­ go nie przestraszę. Pochylił głowę, pocałował Liz, a potem utkwił płonący wzrok ponad głową dziewczyny. - Zaraz, jak to idzie? „Twoja miłość szarpie moje trzewia i wywleka je przez nozdrza". - Czysta poezja! - roześmiała się Liz. - Ciekawe, jaki znajdziesz rym do „nozdrza"? Weszli do jadalni mocno spóźnieni i chyba wszyscy za­ uważyli ich nienaturalnie zaróżowione policzki. Pewna dama o kosym spojrzeniu dostrzegła rąbek wysuniętej ze J u d i t h O'Brien Rapsodia

spodni koszuli Aleca, wystający spod marynarki wieczoro­ wego garnituru. - Kim jest dama towarzysząca Alecowi Aarronsonowi? zapytał żony z lekka zawiany producent ołówków. Wyjęła lornetkę i przyjrzała się smukłej, wysokiej kobie­ cie w naszywanej perełkami niebieskiej sukni, z burzą blond loków. - To o niej wszyscy gadają! Aarronson włączył dwie jej piosenki do swojego nowego programu. Wyobraź sobie! Podobno jest w niej zakochany po uszy. Pisano o tym w porannych gazetach. Mówi się, że uratował jej życie podczas jakiegoś okropnego wypadku autobusowego na Piątej Alei. To dlatego ma to rozcięte czoło. - Do licha, jest tego warta - mruknął pod nosem produ­ cent ołówków. Inna para starała się podsłuchać ich rozmowę, ale mó­ wili zbyt cicho, od czasu do czasu tylko dziewczyna dys­ kretnie pokasływała. - Co oni jedzą? - Jakaś nauczycielka na urlopie robiła dziwne wygibasy, żeby zza rozłożystej palmy zajrzeć im w talerze. - Ona chyba sałatkę z kurczaka, ale niezbyt wiele zja­ dła - mruknęła jej przyjaciółka. - On wziął albo rozmaito­ ści z grilla, albo kotlet barani, ale też chyba nie jest zbyt głodny. Obie nauczycielki obserwowały ich w milczeniu, zafa­ scynowane, bo wzajemne przyciąganie Liz i Aleca było nieomal namacalne. - Och, Louise. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak to jest. - Pierwsza nauczycielka westchnęła głęboko. - Ja mogę - oświadczyła druga, wpatrując się z lubością w swą zmatowiałą ze starości ślubną obrączkę. Trzy piękne pływaczki wręcz osłupiały na widok wyrazu twarzy Aleca, patrzącego na swą towarzyszkę. Pochyliły ku sobie głowy i gapiły się na to, jak Liz coś do niego mó­ wi. Alec nie spuszczał wzroku z jej twarzy, a potem odrzu­ cił głowę do tylu i wybuchnął serdecznym śmiechem Judith O'Brien Rapsodia

z czegoś, co mu powiedziała. Przez całe trzy miesiące, kie­ dy szło przedstawienie, w którym ślicznotki brały udział, ani razu nie widziały, żeby śmiał się z takim zachwytem. - Co ona takiego ma, czego mnie brakuje? - warknęła Dottie. Liz znów zaczęła kaszleć i tym razem miała trudności ze złapaniem tchu, więc Alec podsunął jej szklankę wody. Uśmiech zniknął z jego smagłej twarzy. Ujął rękę swej to­ warzyszki i coś do niej szepnął. Liz odmownie pokręciła głową, ale on i tak skinął na kelnera. Zerwał się, odsunął jej krzesło i dziewczyny z rewii z podziwem obserwowały, jak delikatnie dotknął pleców wstającej Liz w zmysłowej pieszczocie. - Co ona takiego ma, czego mnie brakuje?! - powtórzy­ ła Dottie z rozdrażnieniem. - Gruźlicę? - podrzuciła druga ślicznotka, unosząc wy­ skubane brwi. Wszystkie oczy pobiegły za opuszczającym jadalnię Alekiem Aarronsonem i oszałamiającą Liz. Kilka osób zauwa­ żyło ze zdziwieniem, że minął wspaniały fortepian, nie obrzuciwszy go nawet tęsknym spojrzeniem. Spostrze­ gawczy kelner zauważył, że Alec dotknął wargami skroni Liz, kiedy weszli do holu. Potem podszedł do recepcji i za­ pytał półgłosem, czy hotelowy lekarz mógłby przyjść do pokoju 3B. Jego towarzyszkę męczy uporczywy kaszel i chciałby, żeby lekarz coś jej na to zapisał. Nikt, absolutnie nikt nie zwrócił uwagi na stojącego przy biurku recepcji mężczyznę, który ukrywał twarz za płachtą gazety, jakby nie mógł się oderwać od wyników dzisiejszych wyścigów. Gdyby zauważyli tego mężczyznę w przydługim płaszczu, z pewnością komentowaliby jego dużą, szpecącą bliznę. - Doprawdy, Alec, to śmieszne! - gderała Liz, kiedy Alec wsuwał jej poduszkę pod plecy. Miała na sobie nową, krót­ ką koszulkę nocną, zapinaną z przodu na maleńkie gu­ ziczki. fudith O'Brien Rapsodia

168

- Wiem, że to nic poważnego - powiedział, uznawszy wreszcie, że Liz leży wygodnie. - Ale jak doktor da ci coś na kaszel, będziesz lepiej spała. I ja, przy okazji - dodał, puszczając do niej oko. Rozległo się ciche pukanie i do pokoju wkroczył starszy, dostojny pan w szarym garniturze z czarną torbą w dłoni. Był niemal wstrząśnięty na widok Aleca. - Pan Aarronson! - wykrztusił. - Nie powiedziano mi, że chodzi o pana! Alec poklepał go lekko po ramieniu. - Bo nie chodzi o mnie, tylko o panią. - Wskazał Liz. Doktor chrząknął i postawił torbę lekarską na podłodze obok łóżka. - Jak się pani nazywa, moja droga? - Ton głosu lekarza był kojący i dobrotliwy. Podała mu rękę. - Nazywam się Liz McShane, a pan... Wyprostował się i rozejrzał nerwowo po pokoju, rozluź­ niając kołnierzyk pulchnym palcem. -Nazywam się doktor Smi... to znaczy, chwileczkę... doktor Jones. Tak. Nazywam się doktor Jones. - Na pewno? - zapytał Alec z uśmiechem, ale Liz zauwa­ żyła, że ma się na baczności. Doktor nie zareagował na ten komentarz. Drżącymi rę­ kami otworzył torbę lekarską. -1 co my tu mamy? - mruczał do siebie. Wyciągnął gru­ bą igłę i spojrzał na nią z osłupieniem. - Ojej! To nie bę­ dzie nam potrzebne. - Z odrazą wrzucił ją z powrotem do torby. Liz się rozkaszlała, ale lekarz nie przestawał grze­ bać w przepastnej torbie. Wyciągnął słoik z jakimiś pastyl­ kami i potrząsnął nim z upodobaniem. - O, ładny kolor! Liz otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale lekarz zwrócił się do Aleca. - Panie Aarronson, czy mógłby pan na chwilę zostawić nas samych? Alec skrzyżował ramiona na piersi. - Proszę wybaczyć, ale wolałbym zostać. JudithO'Brien Rapsodia

-Panie Aarronson, czy jest pan krewnym... hm... pa­ cjentki? - To moja narzeczona - odparł Alec, nie spuszczając le­ karza z oka. - Narzeczona? - pisnęła Liz. -Narzeczona?! - zawołał równocześnie lekarz. - Narzeczona - stwierdził stanowczo Alec. - O rany! Nic mi nie powiedzieli! -Doktor niemal zawył. Rzucił się energicznie do torby i po chwili triumfalnie wy­ dobył kauczukowy młotek. - Sprawdzimy pani odruchy! oświadczył. - Proszę pokazać nogi, moja droga. Liz wzruszyła ramionami. Alec opuścił jej nogi na podło­ gę, lekarz zaś schylił się i podniósł jej nocną koszulę. - Ojej! Jakie wspaniałe nogi! Doprawdy czarujące, mo­ ja droga. - Zaczął głaskać nogi Liz, opukując je od czasu do czasu młotkiem, przy czym starannie omijał punkty, w których sprawdza się prawidłowość odruchów. - A co się stało z pani kolanami? Mój Boże! - Obtarłam je - stwierdziła Liz, choć było to całkiem oczywiste. Lekarz z ogromnym zainteresowaniem oglądał jej palce u nóg. Potem znów rzucił się do torby i po kolejnych poszu­ kiwaniach zdołał zlokalizować stetoskop. Małe oczka dokto­ ra, ukryte za okularami w drucianych oprawkach, zabłysły. - Teraz osłucham pani klatkę piersiową - oznajmił. Alec nie spuszczał go z oka, ale nie odezwał się ani sło­ wem. Lekarz zatarł ręce i zbliżył stetoskop do piersi pacjentki. - Może być pani trochę zimno, moja droga - zachichotał i zaczął rozpinać jej koszulkę. Alec zacisnął ręce w pięści. Stetoskop był zimny jak lód. Liz gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy lekarz złapał ją za pierś. To zupełnie nie przypominało badania lekarskiego, a ciągnęło się w nie­ skończoność. Doktor słuchał i słuchał, kiwając od czasu do czasu głową. Liz uśmiechnęła się bezradnie do Aleca, któ­ rego oczy wypalały ogniste dziury w potylicy lekarza. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Śliczne, po prostu prześliczne - cmokał z zachwytu doktor. - Nie powinien pan osłuchać pleców?! - wrzasnął Alec. Doktor aż podskoczył. - Tak, oczywiście - kiwnął głową i szybko zmienił pozy­ cję. - Musimy być bardzo dokładni. Liz zobaczyła, że Alec rusza w stronę lekarza. Zatrzymał się jednak. - Niech się pani pochyli do przodu, moje dziecko - pole­ cił doktor Jones. Podwinął jej koszulę na plecach i zaczął ugniatać kręgosłup. Liz odwróciła głowę do Aleca. Jej ogromne, zielone oczy wyrażały pytanie i lekką obawę. Siwe włosy doktora ocie­ rały jej się o kark. Od chwili gdy doktor Jones przekroczył próg pokoju, Alec wiedział, że to oszust. Liz najwyraźniej także zdawa­ ła sobie z tego sprawę. Miała rację, pomyślał Alec, że ktoś czaił się pod tratwą. A teraz ten fałszywy lekarz. Sean mu­ si się dobrze bawić. Lekarz ciągle zajmował się Liz. Zapewne miał jakiś plan. Alec pomyślał, że jeśli wyrzuci z pokoju tego oszusta, nie dowiedzą się, jaki. Postanowił, że zniesie to niezdarne ba­ danie, ale na nic więcej nie pozwoli. Liz siedziała pochylo­ na do przodu, a łapy tego faceta dotykały jej delikatnej szyi i Alec doszedł nagle do wniosku, że ewentualne infor­ macje nie są tego warte. Była taka bezbronna, a jej oczy wyrażały prośbę o pomoc. - Dosyć! - krzyknął Alec. Lekarz wyprostował się. Alec dostrzegł w jego oczach ja­ kiś cień. Czyżby wstyd? Nie był pewien. Pospiesznie wrzucił stetoskop do torby i wyjął z kieszeni przezroczystą kopertę. - To proszek na kaszel. Proszę rozpuścić go w wodzie. Wszystko będzie dobrze. - Podał Liz kopertę i sztywno wyprostowany ruszył do drzwi. - Wszystko z nią w porządku, panie doktorze? - zapytał szeptem Alec. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Tak, proszę tylko podać jej lekarstwo. - Twarz lekarza złagodniała. - A co z sercem? - zapytał tak cicho, żeby Liz nie słyszała. -Jak to miło, że pan o to pyta, drogi chłopcze. Uśmiechnął się szeroko. - Lekarz twierdzi, że jeśli ograni­ czę nieco aktywność, wie pan: dziewięć dołków zamiast jedenastu, to stara pompa posłuży mi jeszcze przez długie lata! Alec zacisnął dłoń na rękawie lekarza. - Miałem na myśli jej serce, doktorze. Osłuchiwałją pan tak długo, że zacząłem się niepokoić, czy aby nie znalazł pan czegoś niedobrego. - Jej serce? Jest w zupełnym porządku. - Bardzo mu się teraz spieszyło do wyjścia. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Alec jednym susem pokonał przestrzeń dzielącą go od łóżka ukochanej. - Przepraszam, Lizzie. - To nie był lekarz - stwierdziła i wręczyła mu kopertę. - Wiem. - Tak? Skąd wiesz? - Ponieważ podczas badania nie włożył słuchawek ste­ toskopu do uszu - powiedział, przesuwając kosmyk jej włosów między palcami. - Nie powiedziałeś mi, że chodzi o Aleca Aarronsona! wysapał lekarz, gdy tylko wpadł do holu. - A cóż to za różnica? - zapytał człowiek z blizną. - Na litość boską, Coogan, nie możesz zadzierać z kimś takim jak on! Jest sławny i wszyscy go uwielbiają. Gang­ sterzy twojego pokroju są w tej chwili tolerowani, ale jeśli zaczniesz niszczyć takich ludzi jak Alec Aarronson, zoba­ czysz, jak błyskawicznie zgaśnie twoja gwiazda. - Zamknij się! - uciszył go Sean Coogan. - Panie Wentworth, jestem pewien, że nie chciałby pan, aby do wiado­ mości publicznej przedostała się informacja, że pan i pań­ ska rodzina Knickerbockerów od trzech lat zajmuje się przemytem alkoholu. Prawda? Tudith O'Brien Rapsodia

171

Wentworth zbladł. - Nie, ta informacja nie może zostać ujawniona. - Dobrze. Rozumiemy się. - Gdzie jest prawdziwy lekarz hotelowy? Usta Coogana rozciągnęły się w krzywym uśmiechu. - Powiedzmy, panie Wentworth, że zacny pan doktor zażywa dobrze zasłużonego odpoczynku. Wentworth poczuł się nagle chory. Chciał jak najszyb­ ciej stąd odejść. Coogan położył mu rękę na ramieniu. - Dałeś jej proszek? Kazałeś jej go wypić? Żołądek Wentwortha zacisnął się w twardy węzeł. - Coogan, co było w tej kopercie? - Dałeś jej proszek? - powtórzył Coogan złowieszczo, starannie wymawiając słowa. - Tak, Boże, miej mnie w swojej opiece - wydusił Went­ worth rozdygotanym głosem. -1 jeszcze jedno. Czy odniosłeś wrażenie, że Aarronsononowi zależy na tej małej McShane? Wentworth przełknął głośno. Jego życie zmieniło się w koszmar, stało się jednym ciągiem oszustw i kłamstw. Ogromną cenę przyszło mu zapłacić za dom na Long Is­ land. Teraz, po raz pierwszy od straszliwych trzech lat, miał szansę zrobić coś dobrego, miał szansę postąpić ho­ norowo, choć obawiał się, że na to jest już za późno. Bez mrugnięcia spojrzał prosto w oczy gangstera. - Nie, Coogan. Wydaje mi się, że Aarronson kompletnie o nią nie dba. -1 odszedł. Nie śmiał nawet odetchnąć, do­ póki nie znalazł się w windzie z kutego żelaza. Nie widział wyrazu otępienia i szoku na twarzy Cooga­ na, wiecznie wykrzywionej w jakimś dziwnym niby-uśmiechu.

Rozdział 11

Mike Coogan podniósł wzrok, kiedy brat wpadł do biura z zaciśniętymi ustami, wyraźnie szykując się do wygłoszenia jakiejś tyrady. Zakręcił grube wieczne pió­ ro i spokojnie zamknął księgę rachunkową. Wreszcie zdjął okrągłe okulary w szylkretowych oprawkach, uznawszy z rezygnacją, że koniec pracy na dzisiaj. Rozległ się ogłuszający łoskot przejeżdżającego metra, cena, jaką trzeba było płacić za kryjówkę w głębi nowojor­ skiego systemu komunikacyjnego. Mike wyjął kieszonko­ wy zegarek. Masywne złoto zabłysło w świetle lampki ocienionej zielonym abażurem. Sprawdził godzinę. Ostat­ nio nabrał zwyczaju sprawdzania czasu trwania burzli­ wych ataków furii brata. Częściowo z ciekawości, a czę­ ściowo z przezorności. Jeśli sytuacja będzie tego wymaga­ ła, musi być przygotowany do przejęcia kontroli nad ich operacjami. Rosnąca liczba tyrad Seana powinna zostać przedstawiona pozostałym członkom gangu. Mike przyglądał się bratu z obojętnością wieloletniego obserwatora. W ciągu ostatnich dwudziestu lat nauczył się, jak należy postępować z Seanem, jak subtelnie popy­ chać go w pożądanym kierunku. To właśnie Milce do­ strzegł ogromny potencjał, tkwiący w potajemnym wy­ szynku alkoholu po ogłoszeniu aktu Volsteada. To właśnie Mikę przekształcił gromadę luźno ze sobą powiązanych zbirów w doskonale zorganizowany gang Cooganów. To właśnie Mike zrozumiał, że przemyt alkoholu jest prze- 173 I ud it h O ' B r i e n Rapsodia

stępstwem niemal doskonałym, bo w chwili gdy klient, obojętnie jak wysoko postawiony, raz wręczy im pienią­ dze za trunek, właściwie automatycznie staje się ich wspólnikiem. A wspólnicy nie sypią. I to Mike uczynił z przemytu alkoholu podstawową część ich interesów, od­ kąd Ochrona Wybrzeża sprawiła, że importowane z za­ granicy trunki stały się zbyt drogie. A co najważniejsze, Mike zdołał przekonać Seana, że są to jego własne pomysły. Na ogół ich partnerstwo funkcjonowało znakomicie. Sean onieśmielał brutalną siłą, ale to Mike nakreślał zada­ nia gangu, występując w roli zastępcy przywódcy. I wszystko szło gładko, dopóki pół roku temu Sean nie zo­ baczył w jakiejś kronice filmowej Aleca Aarronsona. Na­ tychmiast rozpoznał w kompozytorze od dawna zaginio­ nego kuzyna Liama. Mike, w przeciwieństwie do brata, już dawno zoriento­ wał się, że Aarronson to Liam. Owego jesiennego poranka obserwował obłędną ucieczkę Liama, którego rozumiał aż za dobrze. Mało brakowało, a sam popędziłby za kuzy­ nem, przejęty zgrozą na widok martwego ciała pana Edwardsa, ale nawet nie drgnął. Miał wrażenie, że stopy wrosły mu w drewnianą podłogę starego sklepiku ze sło­ dyczami. Mruknął tylko: „Niech Bóg da ci skrzydła", od­ prowadzając tęsknym wzrokiem sylwetkę umykającego kuzyna. Mike zdawał sobie sprawę, że gdyby pobiegł za nim, Sean dogoniłby i złapał ich obu. Więc po raz pierwszy w życiu skłamał bratu w żywe oczy. To było pierwsze kłamstwo, potem nastąpił długi ciąg następnych. Powiedział wówczas, że Liam pobiegł w stronę rzeki, ku pałacykowi na przeciwległym brzegu, któremu często przyglądał się rozmarzonym wzrokiem. Właśnie dlatego Sean i wszyscy pozostali uwierzyli, że Liam utonął w rzece Hudson. W pięć lat później Mike Coogan, drobny rzezimieszek, wyłowił z kosza na śmieci strzęp gazety. Odkąd Liam znik174 nął, Mike przejął jego zwyczaj czytania gazet. Nikt nie wieTudith O'Brien Rapsodia

dział, dlaczego Mike był pod wpływem swego o trzy lata młodszego irlandzkiego kuzyna. I przyszedł dzień, gdy Mike zobaczył zdjęcie wschodzącej gwiazdy teatru żydow­ skiego. Mało brakowało, a odrzuciłby te stronice gazety, ja­ ko że nigdy nie czytał kolumn poświęconych sztuce, chyba że zobaczył zdjęcie jakiejś pięknej kobiety, na przykład Olive Thomas. Ale zdjęcie młodego, poważnego kompozy­ tora przyciągnęło jego uwagę. Stojący na tle grupy aktorów chudy chłopak to był bez wątpienia kuzyn Liam. Mike oparł się pokusie głośnego wiwatowania. Oparł się nawet pokusie wyrwania zdjęcia i zachowania go. Wrzucił gazetę z powrotem do kosza i położył jeszcze na wierzchu ogryzek jabłka, żeby ją lepiej zakamuflować. Pozostań w ukryciu, błagał w duchu kuzyna. Trzymaj się przeciwnej strony miasta, nie wychodź na widok publiczny, żeby Sean się o tobie nie dowiedział. Od tej chwili Mike śledził karierę Liama z oddaniem akolity. Rozkoszował się każdym sukcesem kuzyna, bywał nawet na porannych przedstawieniach wszystkich musi­ cali Aarronsona. Kiedyś nawet Alec pojawił się na spekta­ klu, usiadł po drugiej stronie przejścia i spojrzał przelot­ nie na młodego człowieka, skulonego na krześle. Mike zerkał ukradkiem na swego kuzyna, który teraz stał się rozrywanym playboyem. Marzył, żeby do niego podejść, objąć go i uścisnąć jego dłonie, ale tylko wyżej podniósł kołnierz płaszcza i opuścił rondo kapelusza, modląc się w duchu, żeby nikt go nie zauważył. Czuł, że jeśli Alec odezwie się do niego choć słowem, Sean w jakiś sposób się o tym dowie. Chociaż Mike był zmuszony kryć się przed wzrokiem kuzyna, ale i tak o mało nie pękł z dumy. Alec Aarronson był jego krewnym. Ten przystojny autor prze­ bojowych piosenek był niegdyś jego bliskim przyjacielem. Mike wyszedł z teatru przepełniony radością, która długo go nie opuszczała. W końcu, po latach, Sean rozpoznał jednak Aleca i wpadł w dziwny szał. Dotychczas Mike rozkoszował się w milczeniu swoją wiedzą i pogwizdywał nowe przeboje l u d i t h O'Brien Rapsodia

175

176

Aarronsona, stwierdzając z satysfakcją, że Sean coraz czę­ ściej mu wtóruje. Dopóki Alec nie był pokazywany na ekranie, szansa, że Sean odkryje, kim on jest, była nie­ wielka, zwłaszcza że postawił sobie za punkt honoru ni­ gdy nie czytać gazet, nie chodzić do teatru i nie brać do rę­ ki książki. Natomiast kino było jego prawdziwą pasją. Wzorował się na gwiazdorze Williamie S. Harcie, grającym kowbo­ jów, i uwielbiał kobiety o tajemniczym spojrzeniu Poli Ne­ gri. I bardziej niż samo odkrycie tożsamości Aleca do furii doprowadzała go świadomość, że jego mały kuzynek naj­ prawdopodobniej osobiście zna niektórych jego idoli. Sean uważał, że to on powinien stać u boku Clary Bow czy Iny Claire, a nie ten irlandzki szczeniak. Producenci z Hol­ lywood powinni zabiegać o niego, a nie o Aleca. I na pew­ no by tak było, warczał z wściekłością, gdyby nie ta blizna na twarzy. W chorym umyśle Seana zrodziło się przekonanie, że Alec Aarronson ponosi odpowiedzialność za ohydny znak na jego twarzy. Prawdę mówiąc, Sean został zraniony wkrótce po zabójstwie pana Edwardsa, kiedy trafił do po­ prawczaka. Tam, zamiast zrozumieć całą potworność swe­ go występku, zdemoralizował się tylko do reszty. Dowie­ dział się, jak wykorzystywać furtki w systemie prawnym, nauczył się sprawnie kneblować ofiarę i posługiwać się nożem. Za sławę świetnego nożownika przyszło mu jednak za­ płacić wysoką cenę. To właśnie podczas walki z innym młodocianym przestępcą z poprawczaka zainkasował cios w twarz. Trzy miesiące później, kiedy obaj zostali zwolnie­ ni, znaleziono tego chłopaka na alei Bowery z poderżnię­ tym gardłem i identycznym cięciem na twarzy, jakie miał Sean. Gliniarze bez trudu domyślili się, kto popełnił zbrodnię, jednak z braku dowodów umorzyli sprawę. A poza tym, jak powiedział pewien policjant w barze po kilku piwach, nie mieli nic przeciwko temu, żeby przestępcy nawzajem się powyrzynali. Tudith O'Brien Rapsodia

Gdyby Alec Aarronson nie uciekł ze sklepu ze słodycza­ mi, Sean próbowałby w jakiś sposób zrzucić winę na swe­ go irlandzkiego kuzyna. I pewnie by mu się to udało. Tym­ czasem dzieciak zwiał i teraz mógł się pieprzyć z najpięk­ niejszymi kobietami na świecie, podczas gdy Sean musi przemykać się w cieniu. To nie w porządku. Sean kochał ciemności i uwielbiał olśniewające gwiazdy z ekranu. Były nadnaturalnych rozmiarów, promienne i spoglądały na niego z taką czułością, z jaką nigdy nie pa­ trzyła na niego żadna kobieta z krwi i kości. Wyłącznie bli­ zna stała na przeszkodzie ich spotkaniu. A blizna powsta­ ła z winy Aarronsona. Musiał za to zapłacić. Wchodząc do biura, Sean bełkotał i toczył pianę z ust. Ruchy miał gwałtowne i nieskoordynowane. - Sean, mógłbyś mówić trochę wyraźniej? Nie sposób zrozumieć ani słowa, kiedy tak ryczysz - oświadczył spo­ kojnie Mike. Sean spojrzał na niego. - Nasz informator się pomylił. On nie dałby nawet centa za tę McShane. Jak to możliwe, że się tak pomylił? - Nigdy nie możemy do końca polegać na naszych infor­ matorach. Częściej, niż sądzisz, ze strachu mówią nam nie prawdę, tylko to, co ich zdaniem chcielibyśmy usłyszeć. ~ Ale przecież widziałem na własne oczy! Patrzył na nią tak samo, jak ty gapiłeś się na tę Maureen, tak samo. - Zamknij się! - warknął Mike przez zaciśnięte zęby. Mieliśmy nigdy więcej o niej nie mówić. - O rany, Mike, dalej wpadasz w szał na myśl o tej ma­ łej? - Powiedziałem: stul pysk! - Mike wstał, ściskając w rę­ kach bibułę tak mocno, że zbielały mu kostki. Sean zamilkł. Brat bardzo rzadko podnosił głos, ale kie­ dy naprawdę tracit cierpliwość, był nawet bardziej skory do użycia przemocy niż on. - Uspokój się, Mike. Mike odetchnął głęboko, potrząsnął głową i zaczął ma­ sować sobie skronie. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Sean, nie możesz mu odpuścić? Wyciągnęliśmy już od niego dość forsy. A zabicie tej kobiety nic nam nie da. - Może i nie. - Podszedł do barku i opuścił blat. Stało tam kilka tuzinów zakorkowanych butelek, każda z innym gatunkiem alkoholu. Złapał szklankę i nalał sobie solidną porcję z wybranej na chybił trafił butelki. Odchylił głowę i jednym haustem opróżnił szklankę. - Sean, dlaczego nie przestaniesz się upijać? Przepijasz sporą część zysków. Sean nie zareagował na słowa brata. Nalał sobie następ­ ną szklankę alkoholu, tym razem z innej butelki, i znów łyknął wszystko naraz. - Chcę, żeby ta kobieta umarła - oświadczył zdecydo­ wanie. - Naszemu małemu kuzynkowi wszystko przy­ chodzi bez trudu. Niech sukinsyn pocierpi trochę tak jak my. Mikę ciężko opadł na obrotowe krzesło, zastanawiając się, w jaki sposób wyperswadować to bratu. -Sean, gliniarze teraz patrzą na nas przez palce. My płacimy, a oni dają nam święty spokój, ale to dlatego, że zajmujemy się przemytem alkoholu. Jeśli jednak załatwi­ my tę kobietę, będą zmuszeni zrobić pokazową akcję, że­ by pochwalić się przed opinia publiczną, że zlikwidowali nasz gang. Nic nie wskazywało na to, żeby Sean słuchał. Sięgnął po kolejną butelkę, ale Mike nie rezygnował. - Słuchaj, nie masz pojęcia, jak potężnym człowiekiem stał się Alec Aarronson. On nie ma armii rewolwerowców jak my. Ma za to po swojej stronie wszystkich, którzy kie­ dykolwiek słyszeli jego muzykę. Nie rozumiesz? Jeśli zro­ bimy mu jakąkolwiek krzywdę, cały naród będzie żądał, żebyśmy za to zapłacili. I dopilnuje tego. - Nie zrobimy nic złego temu sukinsynowi - mruknął Sean, odkorkowując następną butelkę. - To właśnie jest w tym najlepsze. Nie jestem idiotą, człowieku. Jeśli pozbę­ dziemy się jej tak, jakby to była tylko jedna z dziwek gang­ sterów, to żaden gliniarz, palcem w tej sprawie nie kiwnie. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Może nawet i Aarronson uwierzy, że była przeciw niemu. Tak czy owak, będzie zdruzgotany. Mike już chciał stwierdzić, że to niemożliwe, ale się po­ wstrzymał. Zaczął obgryzać paznokcie. Walczył z tym pa­ skudnym nawykiem od dzieciństwa. Może skontaktować się jakoś z Liamem, ostrzec go przed niebezpieczeństwem. Liam. Mike zatonął we wspomnieniach. Przywołał po­ stać spokojnego chłopca o poważnych oczach i jego do­ broć, która zdawała się być cechą wrodzoną. I właśnie ta dobroć czyniła z niego cel ataku Seana. Z wrażliwego chłopca wyrósł wielki Alec Aarronson, którego zdjęcia uka­ zują się na pierwszych stronach „Vanity Fair" i „Time'u". Teraz byli już młodymi mężczyznami i każdy z nich wy­ brał inną drogę. Dla Mike'a, a niewątpliwie i dla Seana, akty przemocy wynikały z pewnej logiki. Najważniejsza była lojalność; lojalność wobec Irlandczyków, wobec ro­ dziny i przede wszystkim wobec nowojorskiej West Side. Liam, czy też Alec, odrzucał wszystkie ideały, które Cooganowie uważali za święte. I oto Mike, po raz pierwszy w życiu, zakwestionował te ideały. Niewątpliwie Alec Aarronson, kompozytor, daje światu coś o wiele bardziej wartościowego, niż mógłby dać Liam Coogan, przemytnik alkoholu. A jaką wartość ma sam Mike? Z czego jest najbardziej dumny? Nie z alkoholu, ohydnych pomyj, uważanych za zdatne do picia wyłącznie dlatego, że umieszczony w butelce knot wybuchał, kiedy przyłożyło się do niego zapałkę. Z pewnością nie dlatego, że potrafił dodać do tych pomyj kilka kropli wyciągu z jałowca, kilka kropli zagranicznej wody kolońskiej z gołą babą na flakonie i już mógł opa­ trzyć butelkę etykietą: „Gin". Nawet nie ze swego atrakcyj­ nego wyglądu, który naprawdę go cieszył, szczególnie gdy prównywał się z Seanem. Nie, prawdziwą satysfakcję czerpał ze świadomości, że był wyśmienitym buchalterem. Zanim jednak zrozumiał, że jego niezaprzeczalnie moc­ ną stroną są liczby, operowanie kolumnami cyfr, było już l u d i t h O'Brien Rapsodia

za późno, żeby zrobić z tych uzdolnień jakiś legalny uży­ tek. Każde wychowujące się w rejonie Hell's Kitchen dziecko miało do wyboru dwie drogi: dobrą i złą. Z dobrych wyra­ stali księża i zakonnice. Ze złych wszyscy pozostali. Kiedy człowiek osiągnął wystarczającą dojrzałość, żeby podjąć odpowiedzialną decyzję, z reguły było już za późno. Decy­ zja już zapadła. Zazwyczaj zależała od tego, w jakiej oko­ licy dzieciak mieszkał, kim był jego starszy brat albo kim byli kumple ojca. I nie było odwrotu. Alec Aarronson zdołał się wyrwać, bo uciekł wystarcza­ jąco wcześnie. Czy dla Mike'a jest już za późno? Cokolwiek się wydarzy, od tej chwili musi się mieć na baczności. Bo jeśli Sean kiedykolwiek dowie się, jakie my­ śli chodzą mu po głowie, natychmiast będzie nieboszczy­ kiem.

Rozdział 12

Zarówno Liz, jak i Alec byli podczas drogi powrotnej na Manhattan wyjątkowo przygnębieni. Minęli kilka reklam Burma-Shave, nie zwracając na nie uwagi. Milczenie po części wynikało z wyczerpania. Do świtu nie zmrużyli oka. Przegadali wiele godzin, starając się znaleźć rozwiązanie problemu Cooganów. -Ciągle nie mogę zrozumieć, dlaczego nie poszedłeś prosto na policję, kiedy dostałeś pierwszy anonim - mruk­ nęła Liz, pijąc lekarstwo podane przez Aleca. Był to specy­ fik sporządzony z wymieszanych w równych częściach porcji whisky, wrzątku i miodu, syrop na kaszel pomysłu jego matki, jak mówił Aarronson. - Hej, to całkiem dobre! Uśmiechnął się w odpowiedzi i otoczył ją ramieniem. Przytuliła się do jego piersi. Biały proszek od fałszywego lekarza leżał nietknięty na nocnym stoliku. - To już wiesz, dlaczego w dzieciństwie dość często sy­ mulowałem kaszel. - Przyciągnął ją trochę bliżej. - Nie mogę iść na policję. Podobno ponad sześćdziesiąt procent glin jest na liście płac Cooganów. A ponieważ nie wiem, którzy policjanci należą do tych uczciwych czterdziestu procent, muszę sam sobie z tym poradzić. - Liz zgromiła go wzrokiem, więc pospiesznie się poprawił. - Wybacz: musimy sami sobie z tym poradzić. -Alec, to szaleństwo. Nie poradzimy sobie sami. Nie możemy żyć w nieustannym zagrożeniu, nie możemy cią­ gle sprawdzać, czy hamulce w samochodzie nie zostały Tudith O'Brien Rapsodia

podpiłowane albo czy nie spadnie nam z okna na głowy fortepian. Potrzebujemy pomocy. Alec gładził kciukiem dłoń Liz i zastanawiał się. - Znam pewnego prawnika, który mógłby nam pomóc. - Prawnika? ~ No cóż, on jest nie tylko prawnikiem. Ma jakieś powią­ zania ze światem przestępczym, ale jest admiratorem mu­ zyki. Naprawdę uważam, że mógłby być pomocny. Liz pochyliła się do przodu, odstawiła szklankę na noc­ ny stolik i znów wtuliła się w ramiona Aleca. Po wypiciu syropu ani razu nie zakaszlała. - Dziękuję. - Odetchnęła głęboko. - Już chyba do końca życia nie zakaszlę. - Zakaszlesz, kiedy nabierzesz apetytu na lekarstwo! Liz poczuła, że przytulone do jej skroni wargi Aleca roz­ ciągają się w uśmiechu. Podniósł do ust jej dłoń. - A jeśli chodzi o tego prawnika, jak sądzisz, można mu zaufać? Przecież tu chodzi o nasze życie. Alec, jeśli on po­ wtórzy to twoim kuzynom, znajdziemy się w jeszcze więk­ szym niebezpieczeństwie. - Nie widzę nikogo innego, komu mógłbym zaufać. Liz­ zie, spójrzmy prawdzie w oczy, ktoś z naszych znajomych musi dostarczać im informacji. Wiedzieli, że tu będziemy, mimo że dopiero dzisiaj rano postanowiliśmy wyjechać z miasta. Wiedzieli wczoraj, że będziemy na Piątej Alei. Sean już wcześniej wiedział, że jestem w tobie zakochany. Do licha, wiedział o tym wcześniej niż ja! Liz milczała. Z jednej strony rozpływała się ze szczęścia, bo Alec powiedział, że ją kocha, z drugiej niepokoiła ją oczywista konkluzja, że są śledzeni. - Alec, pamiętasz, co powiedziałeś lekarzowi? Napraw­ dę jestem twoją narzeczoną? Zapadło głębokie milczenie. Wreszcie Alec westchnął. -Oczywiście, że chciałbym się z tobą ożenić, Lizzie, choć pragnąłem, żeby moje oświadczyny wypadły nieco bardziej romantycznie i żebyś je zapamiętała do końca ży­ cia. J u d i t h O'Brien Rapsodia

- Możesz być pewien - roześmiała się - że o nich nie za­ pomnę. - Czy to oznacza: tak? Kiwnęła głową i odwróciła się do Aleca. Spodziewała się namiętnego pocałunku i wyrazu entuzjastycznej rados'ci na jego twarzy, ale on poważnie wpatrywał się w nocny stolik, na którym leżała przezroczysta koperta z podejrza­ nym proszkiem. - Dopóki nie załatwimy sprawy z Cooganami, nie może­ my nic zrobić - powiedział cicho. Poczuła ogarniające ją rozczarowanie. Odsunęła się. - Przecież to może trwać całe lata! Czytałam o kobie­ tach, które żyły w stanie narzeczeństwa przez kilkadzie­ siąt lat. Mężczyźni ciągle obiecywali im, że rozwiodą się z żoną albo zmienią pracę na lepszą. To tylko wymówki. W rzeczywistości wcale nie zamierzali się z nimi żenić. Uśmiechnął się szeroko. - Nie jestem żonaty, więc nie mogę się rozwieść. ] nie mam posady, nie mogę więc zmienić jej na lepszą. Masz rację, Lizzie: z tych względów nigdy się nie pobierzemy. Kuksaniec łokciem w żebra był jedyną odpowiedzią. Przy­ ciągnął ją jeszcze bliżej do siebie. - Liz, ja cię w to wciąg­ nąłem. Nie chciałbym, żeby to zabrzmiało melodramatycznie, ale nie chcę, żebyś znów znalazła się w niebezpie­ czeństwie. Uniosła brwi. - Cóż, próbowali już zmiażdżyć mnie piętrowym auto­ busem, utopić w Oceanie Atlantyckim i prawdopodobnie otruć. - Wskazała ruchem głowy biały proszek. - Możesz przynajmniej ożenić się ze mną, żebym zeszła z tego świa­ ta jako uczciwa kobieta. Spodziewała się, że Alec wybuchnie śmiechem, ale on milczał ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń. - Myślę, że nie powinnaś wracać do mieszkania Hazel. Odsunęła się i spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Chyba żartujesz. Przecież nie możesz podejrzewać Hazel o to, że ma z nimi jakieś powiązania. l u d i t h O'Brien Rapsodia

-Wiedziała, że wybieramy się tutaj. Wiedziała też wczoraj, że idziemy do mojego mieszkania. I wie, co do ciebie czuję. Liz osłupiała. - Ty nie żartujesz, prawda? Pokręcił głową, a Liz nagle poczuła, że przeszedł jej mróz po kościach. - Alec, skąd ona ma pieniądze? - Nie wiem. Lou zmarł zaraz po powrocie z Francji, więc wątpię, żeby jej wiele zostawił. Trochę pomagali jej rodzi­ ce i jeszcze parę miesięcy temu ja dawałem jej kilkaset do­ larów miesięcznie. Potem powiedziała, że już nic nie po­ trzebuje. - A kiedy dostałeś pierwszy list od szantażysty? Alec spojrzał jej prosto w oczy i uśmiechnął się niewe­ soło. - Jakieś cztery, pięć miesięcy temu. Liz instynktownie uniosła rękę do gardła. Podniosła koł­ nierzyk koszuli, jakby chciała w ten sposób odpędzić straszliwy chłód, który rozlał się po całym jej ciele. -Wszystko jej opowiedziałam - wyjąkała. - Wypytywa­ ła mnie o tamtą noc na przyjęciu, o ciebie. Sądziłam, że ją to interesuje, bo jest twoją przyjaciółką. Alec zerwał się gwałtownie i wyciągnął szufladę komody. - Co robisz? Wyjął i odkorkował srebrną piersiówkę. - Myślę, kochanie, że obojgu nam przyda się jeszcze jed­ na porcja syropu na kaszel. Tym razem Alec nie przeoczył skrętu w Ósmą Zachodnią i bez problemów podjechał pod dom Hazel. Podskoczył do drzwi od strony Liz i otworzył je przed nią. Wyciągnął rę­ kę, by pomóc jej wysiąść z samochodu. Uścisnęła jego dłoń i spojrzała mu w oczy. - Denerwuję się - szepnęła. Jej oczy w świetle zacho­ dzącego słońca wydawały się intensywnie zielone. 184 - Razem przez to przejdziemy, tak jak uzgodniliśmy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Swym ciepłym i pewnym głosem Alec dodawał jej odwa­ gi, lecz Liz zauważyła, że dłonie miał zimne. - Jeśli ona współdziała z twoimi kuzynami, to staną się tylko bardziej podejrzliwi. Nie jestem pewna, czy zdołam przez to przebrnąć. Jedno potknięcie i.... Hazel otworzyła drzwi, zanim zdążyli zadzwonić. - Oj, coś nie wyglądacie mi na wypoczętych. Wejdźcie! zawołała przyjaźnie i ujęła Liz pod łokieć. - Wiesz, Liz, głupio to zabrzmi, ale tęskniłam za tobą. Dom wydawał się bez ciebie taki cichy i godziny wlokły się niemiłosier­ nie. Alec, ja się nią zajmę. Ty możesz wrócić do kompono­ wania czy czegokolwiek innego. - Zrobiła lekki ruch ręką, jakby chciała dać mu odprawę. - Hazel, zaczekaj. -Alec objął Liz zaborczo, jakby demon­ strował prawa posiadacza. - Liz przeprowadza się do mnie. -Słucham?! - Twarz Hazel wyrażała niekłamane zdu­ mienie. - Przemyśleliśmy to - wtrąciła Liz. - Biedny Alec kom­ pletnie traci głowę przez zbliżający się termin koncertu, nie wspominając już o Cheeiio!, więc postanowiłam mu pomóc w przygotowaniu partii fortepianowej koncertu. - Wiesz, że najlepiej pracuje mi się w nocy- dodał Alec. A mam tak ogromne mieszkanie, że możemy nawet wcale się nie widywać, chyba że akurat będę potrzebował jej po­ mocy. Hazel przenosiła badawcze spojrzenie z Liz na Aleca, wreszcie zmarszczyła czoło. - T o niestosowne. Macie zamiar się pobrać? - spytała z nadzieją w głosie. - Przez myśl mi to nie przeszło! - Alec roześmiał się. Prawdę mówiąc, Hazel, będę jej płacił sto dwadzieścia pięć dolarów tygodniowo, tyle samo, ile dostanie za Che­ erio!. Naprawdę potrzebna mi pomoc przy koncercie. Czy wiesz, że część rękopisu wpadła mi do oceanu? Hazel nie była tym zaskoczona. Liz chrząknęła. - Nie będzie w tym nic nieprzyzwoitego. Czuję się tro­ chę winna, że przyjmuję zapłatę, ale naprawdę bardzo 185 l u d i t h O'Brien Rapsodia

potrzebuję pieniędzy. Cóż, przynajmniej pomogę Mecowi i przyczynię się do powstania musicalu. - Dlaczego nie możesz pracować tutaj? Mam znakomite pianino. - Wiem, ale nie mogłabyś zmrużyć oczu, słysząc bębnie­ nie w klawisze o każdej porze dnia i nocy. Poza tym pew­ nie nieraz się zdarzy, że będę budził Liz w nocy, żeby po­ pracować. Musi być pod ręką jako muzyczna sekretarka na każde zawołanie. - Chwileczkę! - zdumiała się Liz. - Nie przypominam sobie, żeby w naszej umowie była klauzula typu „na każ­ de zawołanie". - Przecież mówiłaś kiedyś, iż nie najlepiej radzisz sobie z zapisem nutowym. - Hazel obrzuciła ją badawczym spojrzeniem. - Właśnie dlatego Mec zapisał za ciebie Luck Be a Lady. - Och, tylko tak mówiłam, dla żartu - odparła Liz nie­ pewnie. Alec klasnął w dłonie. - No, musimy się zbierać - oświadczył raźnym głosem. Gdzie twoje rzeczy? - Na górze. Mec i Liz zaczęli wchodzić po schodach na piętro. - Chwileczkę! - Hazel złapała Liz za ramię. - Pomogę jej się spakować. Liz nie ma za wiele rzeczy. Mec, zostań na dole i pograj sobie na pianinie. - Dobrze - zgodził się po chwili wahania. Kiedy wchodziły po schodach, dobiegły je dźwięki pia­ nina. Liz zauważyła, że grał bardzo cicho, żeby usłyszeć jej wezwanie, gdyby potrzebowała pomocy. - Hazel, jestem ci bardzo wdzięczna, że pozwoliłaś mi tu zamieszkać. Naprawdę nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Gdy weszły do pokoju Liz, Hazel starannie zamknęła za sobą drzwi. Muzyka stała się ledwie słyszalna. - Dobrze, Liz. O co chodzi? - Co masz na myśli? - Liz starała się, żeby w jej głosie zabrzmiało zdziwienie. u d i t h O'Brien Rapsodia

- Co się z wami dzieje? Czy masz do mnie o coś pretensję? Może o to, że pokazałam ci gazetę z relacją o tym wypadku? - Oczywiście, że nie! Mózg Liz pracował gorączkowo. Nie przewidywali takiej rozmowy. Mieli zamiar po prostu złapać jej rzeczy i wy­ nieść się pospiesznie. - No, dobrze, Hazel. Powiem ci prawdę. Napiję się tylko trochę wody. - Weszła do łazienki i opłukała twarz zimną wodą. Myśl, powtarzała sobie. Myśl. Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł, który nabierał rumieńców, kie­ dy wycierała twarz ręcznikiem. Wyszła z łazienki z wymu­ szonym uśmiechem. Wiele by dała, żeby w jej oczach za­ częły zbierać się łzy. - Och, Hazel, to okropne. Alec kompletnie przestał się mną interesować. Po to, by przy nim być, musiałam wyra­ zić zgodę i zostać jego sekretarką. - Biedactwo! - Hazel objęła ją czule. Liz pociągnęła nosem. - Nie wiem, co się stało. Wiedziałam, że on nigdy nie pokocha mnie tale, jak ja jego, ale sądziłam, że mamy szansę. Potem wybraliśmy się na Long Island i tam czeka­ ły na niego trzy inne dziewczyny. To było takie upokarza­ jące. A najgorsze, że wciąż go kocham. - Jak on może być tak okrutny? - Hazel pocieszająco po­ gładziła ją po ramieniu. - Byłam przekonana, że on na­ prawdę cię kocha. Wiesz, wyczułam dzisiaj różnicę w wa­ szych wzajemnych relacjach. Och, Liz. Biedactwo, moje biedactwo! - Wciąż nie tracę nadziei, że znów zacznie mu na mnie zależeć, kiedy ciągle będę przy nim. - Wyjęła chusteczkę z torebki i wytarła nos. - Może jeśli będę znakomitą sekre­ tarką, on to doceni i zakocha się we mnie choć trochę. - Oczywiście - powiedziała Hazel, choć jej oczy pełne były sceptycyzmu. - Zawsze jest jakaś nadzieja. Czy znasz zapis nutowy? - Liz przecząco pokręciła głową. - W naj­ bliższych dniach Alec na pewno się zakocha. A jak już się zakocha, to po same uszy. Tudith O'Brien Rapsodia

Hazel pomagała Liz w pakowaniu, gadając o włosach Clary Bow i jej cienkich jak kreska brwiach, ale Liz prawie nie słuchała, starając się pochwycić dźwięki dobiegającej z dołu muzyki. Ciekawa była, czy Alec uświadamia sobie, co gra, powtarzając w kółko ten sam motyw w różnym ryt­ mie i tempie. To było typowe dla niego, mistrzowskie wy­ konanie wariacji na temat piosenki Hickory Dickory Dock. Cały ogromnych rozmiarów salon był pokryty kartkami papieru nutowego, zapisanego jaskrawym, czerwonym atramentem i niedbale, w pośpiechu ponumerowanymi. Zafascynowana Liz nie spuszczała oka z Aleca, który do­ padał do jednego z fortepianów, grał kilka oderwanych akordów, po czym wracał niemal pędem do strony, nad którą akurat pracował. Popielniczka pełna była zapomnia­ nych papierosów i Liz zauważyła, że Alec kilkakrotnie pró­ bował się głęboko zaciągnąć trzymanym w ustach piórem. Najwyraźniej nie zauważał żadnej różnicy. Siedziała z podwiniętymi pod siebie nogami w jego ulu­ bionym brązowym fotelu z rozłożoną na kolanach powie­ ścią Michaela Ardena Zielony kapelusz. Z kuchni docho­ dził szczęk talerzy - to gospodyni Aleca zmywała naczynia po obiedzie. Liz dopiero dziś po południu dowiedziała się, że Alec ma gospodynię, kobietę tak nieśmiałą, że niemal nie było jej widać. Zatrudnił Nellie, choć była wyrzucana z kilku kolejnych posad. Pomimo niebywałych umiejętno­ ści kucharskich i rzadkiej biegłości w zajmowaniu się ogromnym domem, zwalniano ją właśnie ze względu na chorobliwą nieśmiałość. - Mogę ją zobaczyć? - zapytała Liz w czasie obiadu. - Może za kilka miesięcy, kiedy oswoi się z myślą, że tu mieszkasz - odparł, podsuwając jej lekkie jak puch bu­ łeczki. Była tak rozkojarzona, że nie mogła się skupić nad Zie­ lonym kapeluszem. Podejrzewała, że i Alec musi być wy­ kończony. Podrzucił ją do apartamentu i pomógł jej się 188 rozpakować, po czym pojechał na spotkanie z prawnifudith O'Brien Rapsodia

kiem, Joem Craterem. Przedtem jednak wydał odźwierne­ mu i windziarzowi zdecydowane polecenie, by nikogo nie wpuszczali do mieszkania bez jego osobistej zgody. A po­ nieważ jedyna droga prowadząca do apartamentu na dwudziestym trzecim piętrze wiodła przez hol, mógł być spokojny, że w czasie jego nieobecności Liz będzie bez­ pieczna. Crater sprawiał wrażenie chętnego do pomocy, choć przyznał, że nie ma dobrych stosunków z Cooganami. Wymyślił ogólny plan, który trzeba było dopracować. Obiecał, że kiedy będzie gotów, przedstawi Alecowi szczegóły. Do tego czasu Alec i Liz mieli udawać, że wszystko jest w porządku. Liz miała być jego sekretarką i zajmować się przedstawieniem, żeby on mógł pracować nad koncertem. Podczas nieobecności Aleca Liz zadzwoniła do doktora Wagonera, lekarza z Park Avenue, który dał jej swój nu­ mer telefonu po wypadku autobusowym. - Panie doktorze, mówi Liz McShane. Byłam z Alekiem Aarronsonem w czasie wypadku! - krzyczała do telefonu, niepewna, na ile dobrze działa to przedpotopowe urzą­ dzenie. - Pamiętam - stwierdził doktor Wagoner. - Jak on się czuje? Są jakieś oznaki wstrząsu mózgu? - Nie, żadnych. Dzwonię z innego powodu. Dostałam ja­ kiś dziwny biały proszek i mam powody sądzić, że może to być szkodliwa substancja. Czy zna pan jakiegoś godnego zaufania chemika, który mógłby to zbadać? - Ma to pani przy sobie? Kiedy potwierdziła, poprosił, żeby dokładnie opisała mu zapach i konsystencję proszku, i by sprawdziła, czy zosta­ wia on film na dłoni. Liz powiedziała, że ma lekko kwaśny zapach, przypomina bardzo drobniutki puder i rzeczywi­ ście zostawił na jej kciuku film. - Nie jestem całkiem pewien - stwierdził - ale to może być czysta heroina. Proszę ją jutro przynieść do mojego gabinetu, to zrobię analizę. Ale jeśli ktoś do tego stopnia 189 [ u d i t h O'Brien Rapsodia

nastaje na pani życie, że podrzucił pani to świństwo, po­ winna pani być szczególnie ostrożna, panno McShane. Siedząca w fotelu Liz przetarła oczy, nawet nie zauwa­ żając, że książka zsunęła jej się z kolan. Alec zaczął grać fragment koncertu i pokój wypełniła niewypowiedzianie piękna muzyka. Siedział tyłem do niej, tak że miała przed oczami szerokie ramiona, przecięte szelkami. Serce Liz wypełniło się uczuciem zachwytu i niewypowiedzianej miłości. Sama nie wiedząc, co robi, wstała z fotela, włożyła ręce do kieszeni szlafroka i podeszła do Aleca. Przycupnęła przy nim na taborecie. Przesunął się, żeby zrobić jej wię­ cej miejsca. Ta muzyka wręcz hipnotyzowała - bluesowy temat, pod którym pobrzmiewał grzmiący ton, będący za­ powiedzią wiodącego tematu następnej części. Wpatry­ wała się w jego ręce, takie pewne i bezbłędne, ręce, które pieściły jej ciało z niespotykaną czułością. - Alec, musimy porozmawiać. Zwrócił na nią spojrzenie błękitnych, błyszczących w za­ padającym zmroku oczu. Skinął głową, by kontynuowała, nie przestając grać i nie gubiąc rytmu. - Muszę ci powiedzieć, skąd się tu wzięłam. - Przełknę­ ła z trudem i odetchnęła urywanie. - Pewnie pomyślisz, że oszalałam. Do licha, naprawdę mogłam zwariować. Alec, proszę, wysłuchaj mnie. - Słucham, kochanie. Spod jego palców nadal spływała cudowna muzyka, ale Liz widziała, że skoncentrował się całkowicie na jej sło­ wach. Grał, żeby ją uspokoić, ułatwić jej powiedzenie te­ go, co chciała mu wyznać. - Sama nie wiem, jak to się mogło stać, ale nie jestem stąd, to znaczy, nie z tego czasu. Trafiłam tu z przyszłości, z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku. Alec zamrugał, ale nie przestał grać. -W którym roku się urodziłaś? - zapytał. - W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym. - Liz westchnęła. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Uśmiechnął się szeroko. - Rany, Lizzie, masz dwadzieścia osiem lat i jeszcze nie wyszłaś za mąż? Jesteś starą panną! - Alec, ty chyba nie rozumiesz, co mówię. Czekaj, przy­ niosę torebkę. Mam trochę pieniędzy i jakieś dokumenty na dowód, skąd pochodzę. Chwycił ją za ramię i odwrócił się do niej. Umilkła cu­ downa muzyka i w pokoju zapadła cisza. - Nie musisz przedstawiać mi żadnych dowodów. Wie­ rzę ci. - Naprawdę? Przyciągnął ją do siebie i zwichrzył jej włosy. - Zaniosłem twój zegarek do zegarmistrza, żeby wymie­ nił pęknięte szkiełko. Kompletnie osłupiał. W życiu nie wi­ dział takiego zegarka. Dzisiaj odkryłem, dlaczego. Poka­ zał mi wewnętrzną stalową płytkę, na której wygrawero­ wany był napis: „Made in Japan, 1988". - No, nie! Zostałam nabita w butelkę! Chłopak, od któ­ rego kupiłam ten zegarek, przysięgał, że wyprodukowano go w Szwajcarii! - Liz odsunęła się nieco i spojrzała w szczerą, przystojną twarz Aleca, na której pojawił się już cień popołudniowego zarostu. - Wierzysz mi? Nie jesteś zaskoczony? - Powinienem być, ale jakoś nie jestem. Różnisz się od innych, na przykład sposobem mówienia. Masz dziwny akcent, w twoich ustach słowa brzmią bardziej twardo, szczególnie „r". No i niektóre z twoich wyrażeń są, deli­ katnie mówiąc, dziwaczne. Liz dotknęła ręką jego twarzy, wyczuwając szorstkość odrastającej brody i delikatną skórę pod oczami. Ucałował jej dłoń. Westchnęła zaskoczona. Spodziewała się, że będzie mu­ siała sięgnąć po portfel, pokazać prawo jazdy, monety, opowiadać o lądowaniu na Księżycu i o telewizji. A to wszystko okazało się niepotrzebne. Wierzył jej. - Czy w twoich czasach to normalne, że ludzie... no... to robią? - zapytał. Tudith O'Brien Rapsodia

- Co? Podróżują w czasie? Przytaknął ruchem głowy. - Nie, o ile wiem, to nie. - Wiedziałem, że jesteś jakaś inna, po twoim stroju, po tym, co mówiłaś o Saccu i Vanzettim. Wspomniałaś, że umiesz prowadzić tylko samochód z automatyczną skrzy­ nią biegów. Zapytałem mechanika o tę automatyczną skrzy­ nię. Powiedział, że w życiu o czymś podobnym nie słyszał. Liz z trudem powstrzymała uśmiech. - Po prostu nie trzeba zmieniać biegów, zmieniają się automatycznie. To znacznie ułatwia prowadzenie samo­ chodu. - Nie trzeba zmieniać biegów?! - Podróż w czasie go nie zdziwiła, natomiast automatyczna skrzynia biegów wyda­ wała mu się jakimś rekwizytem z powieści science fiction. Zadziwiające. Zastanawia mnie, skąd samochód ma wie­ dzieć, kiedy zmienić bieg. - Nie mam pojęcia. Po prostu to robi. Ich oczy spotkały się. - Hej, czy wiesz, ile będzie przedstawień Cheerio!? I ile razy zagramy koncert? - Mniej więcej. - Chrząknęła, żeby ukryć zdenerwowa­ nie. -Ale fakt, że się tu znalazłam, może wpłynąć na zmia­ nę przebiegu wydarzeń. Z kuchni dobiegł ich głośny hałas. Oboje podskoczyli. - Nellie! - szepnęli równocześnie. Alec przeciągnął ręką po włosach i Liz domyśliła się, że próbuje ocenić sytuację. W końcu powiedział: - Zastanawiam się, dlaczego znalazłaś się tutaj, ze mną. Jak to się stało? - Nie wiem. Może ktoś popełnił błąd, jakaś siła wyższa, może nawet sam Pan Bóg. Alec sceptycznie uniósł brew. Liz mówiła dalej. - To najwyraźniej twój czas i miejsce. Mogłeś się stać Alekiem Aarronsonem jedynie w Nowym Jorku lat dwu­ dziestych. Kim byś był, gdybyś urodził się w moich cza192 sach? - Zastanawiała się przez chwilę. - Może pisałbyś Tudith O'Brien Rapsodia

scenariusze filmowe albo wystawiłbyś kilka sztuk w ja­ kimś teatrze na Broadwayu. Ale niewiele ich zostało. Wy­ stawienie każdego musicalu jest tak potwornie drogie, że wymaga zaangażowania kilku producentów. Nie miałbyś szansy się rozwijać, wypracować własnego stylu. Alec z zakłopotaniem wzruszył ramionami. - Lizzie, byłaś szczęśliwa, zanim do mnie przyszłaś? - Nie. Choć wszystko było w porządku. Byłam jedną z milionów osób, które przyjechały do Nowego Jorku i zdołały w nim przetrwać. Miasto bardzo się różni od te­ go, które znasz. Kiedyś było takie hasło: „Kocham Nowy Jork", ostatnio proponowano, by zmienić je na: „Nowy Jork - niektórym udało się przeżyć". - Roześmiała się lek­ ko, lecz on pozostał poważny. Wpatrywał się w Liz, chłonął każde jej słowo. -Byłam nikim. Pracowałam w małym czasopiśmie, mieszkałam w potwornie drogiej kawalerce. Kawalerka to takie jednopokojowe mieszkanie. Zawsze chciałam robić coś konkretnego, coś tworzyć, ale nigdy mi się nie udawa­ ło. I oto zobacz, znalazłam się w ryczących latach dwu­ dziestych... -W czym? - Teraz na twarzy Aleca pojawił się lekki uśmiech. - Och, Alec, nie zdajesz sobie nawet sprawy, że żyjesz w ryczących latach dwudziestych? Są podobne do weso­ łych dziewięćdziesiątych, ale zabawniejsze. Właściwie dla wielu osób ty jesteś symbolem lat dwudziestych, wiecznie młody, promienny, rozumiesz? Alec otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wy­ krztusił ani słowa. Pobladł tylko bardzo. - Wiecznie młody, powiedziałaś? - zapytał cicho. - Oczywiście. Podszedł do okna. Patrzył na najpiękniejszy widok, jaki można kupić za pieniądze. Liz przeglądała rozłożone na podłodze rękopisy. Nie widziała, jak Alec wstrząśnięty do głębi przyciska czoło do chłodnej, gładkiej powierzchni szyby. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Zanim podniosła na niego wzrok, zdążył się już opano­ wać. Jej oczy zwęziły się jednak na widok jego nieco zbyt szerokiego uśmiechu. -Alec? Po sekundzie siedział obok niej na taborecie przy forte­ pianie i obejmował ją ramionami. - Powiedz więcej - poprosił chrapliwie. Zamknęła oczy i oparła policzek o jego pierś. ~ Nawet nie marzyłam o takiej miłości - szepnęła ury­ wanie, przytłoczona potęgą własnych uczuć. - Może to właśnie miłość przeniosła mnie w twoje czasy? Skinął głową. - Jak to możliwe, że mamy tyle szczęścia, Lizzie? Już na­ wet nie pamiętam, jaki byłem, zanim cię spotkałem. Nie by­ łem nieszczęśliwy, ale nigdy w życiu nie czułem takiego uniesienia jak przy tobie. Och, Lizzie, nie zapominaj, że ty także bez wahania uwierzyłaś w moją zwariowaną historię. Nigdyjeszcze tak bez reszty nikt mi nie zaufał. I pewnie dla­ tego ja wierzę w każde słowo twojej opowieści. Pomysł, że przyszłaś do mnie poprzez czas, łamiąc wszystkie reguły fi­ zyki, jest mniej zadziwiający niż moje uczucia do ciebie szepnął ochryple. - To właśnie... - Głos mu się załamał, ale po chwili podjął znowu: - To właśnie jest prawdziwy cud. Liz prawie nie widziała twarzy ukochanego, bo jej oczy pełne były gorących łez. Czuła, jak toczą się po jej policz­ kach, niemal parząc skórę. Alec starł kciukiem łzę, a po­ tem pochylił się i scałowywał je z twarzy i delikatnych po­ wiek swojej dziewczyny. Poczuł, że Liz osuwa się bezwład­ nie w jego ramiona, i uśmiechnął się do siebie. - Lizzie, czy mogłabyś mi w czymś pomóc? Otworzyła oczy i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. - W czym? - zapytała. - Mam ci pomóc w komponowa­ niu? -Nie. Ale bardzo potrzebuję twojej pomocy. Widzisz, jeszcze nigdy tego nie robiłem. Zsunął się z taboretu i Liz gwałtownie złapała powieTudith O'Brien Rapsodia

trze, ale niemal natychmiast domyśliła się, co Alec ma za­ miar zrobić. Papier nutowy zaszeleścił pod jego ciężarem, więc odsunął go niecierpliwie i ukląkł na jedno kolano. Ciągle trzymał jej rękę i teraz przycisnął ją do serca. - Elizabeth McShane... - urwał nagle. - Czy masz dru­ gie imię? -Tak, Katherine. -Ładne. Zaraz, jak to idzie? Elizabeth Katherine McShane, przez „K" czy przez „C"? - Przez „K". - Liz potrząsnęła głową, jakby próbowała zrozumieć sens tej sceny. - To dobrze, zawsze wolałem „K" od „C". A więc: Eliza­ beth Katherine McShane, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? Bez słowa kiwnęła głową. Pocałował ją w rękę. - Zaczekaj chwilę. - Wstał i sięgnął do kieszeni spodni. Wydobył pierścionek. - Poza naprawą zegarka miałem do jubilera jeszcze jedną sprawę. Ręka Liz drżała, gdy Alec wsuwał jej pierścionek na trze­ ci palec lewej ręki. Pierścionek był cudowny, wspaniały okaz Art Deco: osadzony w platynie brylant otoczony wia­ nuszkiem szafirów. - Nie wybrałem typowego pierścionka zaręczynowego wyszeptał. - Nie chciałbym, żeby na razie ktoś o tym wie­ dział. Może powinnaś nosić go wyłącznie w domu albo na prawej ręce. Podoba ci się? - Och, Alec - wykrztusiła z trudem. - To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Pochylił się, żeby ją pocałować, ale nagle zmienił zamiar i uśmiechnął się radośnie. -Mam! -Co masz? - zapytała, wpatrując się w rozmarzeniu w pięknie lśniący na jej palcu pierścionek. - Tytuł koncertu. - Odkręcił pióro i triumfalnie wypisał na pierwszej stronie partytury: Rapsodia czasu. - Nie, Alec. To powinno nosić tytuł... - zaczęła Liz, któ­ ra zajrzała mu przez ramię. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Ciii - szepnął. - Jest idealny. I ty jesteś idealna. - Po­ chylił głowę i zaczął obsypywać jej szyję lekkimi jak tchnienie pocałunkami. Położyła mu dłonie na ramionach i odchyliła głowę, roz­ pływając się pod jego pocałunkami. Alec spojrzał na nią niesamowicie błękitnymi oczami. Pieścił jej szyję, potem zsunął dłoń niżej i zaczął delikatnie pocierać sutek. Kiedy zamknął oczy i schylił głowę do jej piersi, przyspieszony rytm serca Liz zabrzmiał w jego uszach jak najpiękniejsza muzyka. Liz przytrzymała głowę Aleca przy swych piersiach, a on objął jej szczupłe ramio­ na i przyciągnął ją bliżej do siebie. Razem osunęli się na podłogę, nie przejmując się już szeleszczącymi pod ich ciężarem kartkami manuskryptu. Po chwili ubranie Aleca zostało odrzucone na bok i Liz mogła bez przeszkód napawać się widokiem doskonale umięśnionego, porośniętego ciemnymi włoskami ciała. Pochylił się nad Liz, opierając się na łokciach, i zaczął ją całować z tak niezmierną czułością, że drżała na całym ciele. Słyszała jego przyspieszony oddech, czuła jego pal­ ce we włosach. Zamknęła oczy. Alec zsunął z niej szlafrok, nie przestając jej całować i pieścić. Oboje rozkoszowali się dotykiem swych nagich ciał. Potem wsunął się na nią. Ciężar jego silnego ciała sprawiał jej zadowolenie, dawał dziwne poczucie spokoju i pewności. Wydawało się jej, że czuje wszystkie przejawy jego życia: ekstatyczne bicie serca, oddech, krew krążącą pod rozgrzaną skórą. Ale przede wszystkim czuła jego mi­ łość, którą ofiarował jej tak otwarcie. A potem znalazł się w niej i namiętność stała się niemal nie do zniesienia. Kręciło jej się w głowie. Czyżby przesta­ ła oddychać? Wygięia plecy, jakby chciała być jeszcze bli­ żej, i razem osiągnęli szczyt, najwspanialszy, najdzikszy szczyt szaleństwa. Zawołał jej imię i Liz uniosła powieki. Ujrzała nad sobą jego oczy pełne łez. Leżeli bez ruchu, objęci, bojąc się zniszczyć nastrój chwili. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Liz - szepnął ledwie dosłyszalne. Odwróciła ku niemu twarz, na której kładł się już cieniem zmrok. Dostrzegła lekki uśmiech na ustach ukochanego. - Mam wszędzie pełno papieru. Liz obudziła się w środku nocy i przez chwilę nie mogła się zorientować, gdzie się znajduje. Potem pogładziła pierścionek i wyciągnęła rękę, żeby dotknąć Aleca. Pano­ wały całkowite ciemności, ale czuła promieniujące od nie­ go ciepło. - Alec? - szepnęła. Słyszała jego oddech i wiedziała, że mężczyzna nie śpi. Bez słowa przyciągnął ją do siebie. Do­ tknęła jego twarzy. - Wszystko w porządku? - Tyle mam do zrobienia. Tyle muszę zrobić. - Usiadł i Liz usłyszała, że Alec szuka czegoś na nocnym stolika. Potem pstryknęła zapalniczka. Zapalił papierosa. Zaciąg­ nął się i ognik rozświetlił na chwilę mrok pokoju. Głośno wypuścił dym z płuc. - Nie wiem, czy starczy mi czasu. On wie, pomyślała Liz. Wie, że młodo umrze. W ciemno­ ści znalazła jego rękę i mocno uścisnęła. - Może dlatego znalazłam się tutaj, żeby ci pomóc, żeby dać ci więcej czasu. Już kilka rzeczy zmieniłam. Może to, co się stało... to, co ma się stać, to pomyłka, jakiś kosmicz­ ny błąd. - Nawet bym tak bardzo nie protestował - szepnął - ale teraz, z tobą, naprawdę czuję, że żyję. To by było nie w po­ rządku: pokazać mi szczęście i natychmiast je odebrać, prawda? - Tak. - Głos jej zadrżał. Zaciągnął się jeszcze raz, po czym zgasił papierosa w po­ pielniczce. Otulił Liz prześcieradłem i odetchnął głęboko. Poczuł na szyi wilgoć i domyślił się, że to łzy. - Liz, możesz mi coś obiecać? Kiwnęła tylko głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. - Nigdy więcej nie rozmawiajmy o mojej śmierci, do­ brze? Jeśli będziesz wtedy przy mnie, daj mi znać. Będę wdzięczny za informację, że mam nie stać na torach, po l u d i t h O'Brien Rapsodia

których pędzi pociąg, i nie wyciągać ręki po przemoczo­ ny kabel elektryczny. Ale jeśli cię tam nie będzie, jeśli z jakichś powodów będę sam, wówczas będę się przejmo­ wał jedynie tym, że nie jesteśmy razem. Może wrócisz do swoich czasów. Nie miałbym do ciebie pretensji. Rozu­ miesz? Liz znów kiwnęła głową. - Dobranoc, kochanie. - Pocałował ją delikatnie i nie­ mal natychmiast zasnął. Liz jednak kolejną noc z rzędu nie mogła zasnąć. Leżała i wpatrywała się w sufit, dopóki pierwszy promień dzien­ nego światła nie przedarł się przez zasłony. Alec zasiadł do fortepianu o wpół do siódmej i kompo­ nował, zapominając nawet o filiżance kawy. Liz wsunęła się do pokoju, ziewając szeroko. - Dzień dobry - powiedziała, trąc oczy. - Dzień dobry, kochanie. Nellie zostawiła dla ciebie na stole kawę i grzanki. Nawet nie podniósł na nią wzroku. Był ubrany i ogolony. - Dawno wstałeś? - Zaraz po tym, jak zasnęłaś - odpowiedział z szerokim uśmiechem. - Chrapiesz. -Nieprawda! - Chrapiesz w tonacji C, choć wydaje mi się, że masz rozpiętość głosu kilku oktaw. - Miło, że mi o rym mówisz. - Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby w niego rzucić, doszła jednak do wniosku, że lepiej mu nie przeszkadzać, gdy komponuje. Co chwila zapisywał coś w zeszycie orkiestracji. - Muszę to dać Whitemanowi najszybciej, jak to możli­ we -jęknął. - Powinni wreszcie zacząć próby. Potem nagle spojrzał na Liz. - Nie napisałaś Luck Be z Lady ani Everything's Coming Up Roses, prawda? Zaczerwieniła się ze wstydu i pokręciła głową. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Próbowałam ci to powiedzieć. To przeboje z musicali lat pięćdziesiątych. Alec, proszę, nie gniewaj się na mnie. Wybuchnął śmiechem. - Gniewać się?! Lizzie, jestem zachwycony! Martwiłem się trochę na myśl o rodzinnym współzawodnictwie. Spójrzmy prawdzie w oczy: te melodie zdopingowały mnie do wyścigu po pieniądze. -I powinny. - Zmarszczyła czoło. - To będą wielkie przeboje. - Czy ci biedni faceci napisali jeszcze jakieś hity? - Mnóstwo! Zagram ci kilka. -Nie! - Podniósł dłoń, żeby ją powstrzymać, ale po chwili zagryzł wargę i zaczął się nad czymś zastanawiać. Możesz mi opowiedzieć o muzyce swoich czasów? Musi być wspaniała, sądząc po tych melodiach. - Alec aż się pochylił do przodu, z niecierpliwością czekając na jej słowa. - Pomyślmy. Większość piosenek, które słyszałeś, to sta­ re utwory, przynajmniej dla mnie. Co najmniej czterdzie­ stoletnie. Hm. Najważniejsze, oczywiście po swingu, były... - Po swingu? - To muzyka lat trzydziestych i czterdziestych. Tworzo­ na przez tak zwane big-bandy Glenna Millera i Benny'ego Goodmana. Oczy Aleca były okrągłe ze zdziwienia. - Zaraz. Masz na myśli tego klarnecistę Benny'ego z Chi­ cago? I Glenna Millera z jego puzonem? - Znasz ich? - Oczywiście. - Roześmiał się. -Ty też. Siedzą w kanale orkiestry na próbach do Cheerio!. - W takim razie lepiej bądź dla nich miły. Za kilka lat staną się bardzo ważni. Alec zerwał się na równe nogi i zaczął spacerować po podłodze, zasłanej kartami z jego nowym koncertem. - Czy z muzyki naszych czasów ostanie się coś w przy­ szłości? Podeszła i objęła go w pasie. Tudith O'Brien Rapsodia

- Ty, Alec - odparła z lekkim uśmiechem. - Zanim znik­ nęłam, ludzie płacili po sześćdziesiąt pięć dolarów za bilet na tak zwany nowy musical. Wiesz, co to było? Niepewnie pokręcił głową. -Twoja muzyka, Alec. Zawsze będziesz świeży, naj­ młodszy spośród młodych. Wszyscy zawsze będą kochali twoją muzykę. - Dziękuję, Lizzie. - Odetchnął głęboko i mocno ją objął. Zamknąwszy oczy, wdychał zapach jej włosów. - A które z moich piosenek będą grane w tym nowym przedstawieniu? - Nie mogę ci powiedzieć. - Uśmiechnęła się szeroko. Jeszcze ich nie napisałeś. Tym razem to on rzucił w nią poduszką.

Rozdział 13

Następne dwa tygodnie upłynęły im na gorączkowej aktywności. W miarę jak zbliżał się termin koncer­ tu, Alec zatonął całkowicie w orkiestracji, coraz mniej miał do siebie zaufania, wydzwaniał w środku nocy do swego nauczyciela i jeszcze potem sprawdzał coś w wymiętoszonym podręczniku, żeby nabrać całkowitej pewności. Pomimo zaabsorbowania pracą Alec z przyjemnością obserwował, jak Liz zaczyna wrastać w zespół Cheerio!. -Nie dam rady - powiedziała głosem bez wyrazu pierwszego dnia, składając nerwowo lnianą serwetkę w maleńki kwadracik. Odstawił filiżankę z kawą i uścisnął jej wilgotną dłoń. - Lizzie, wszystko będzie dobrze. Von Ziggler by cię nie zatrudnił, gdyby nie był pewien, że się nadajesz. Odwróciła się do niego. Jej twarz wyrażała skrajne na­ pięcie. - Owszem, był pewien. Opierał się na dwóch plagiatach piosenek i na twojej opinii. Jak dotąd wykazałam się jedy­ nie talentem do kradzieży praw autorskich. Alec próbował symulować kaszel, ale i tak się roześmiał. Liz obrzuciła go miażdżącym spojrzeniem, lecz tylko go to rozbawiło. - Nie ma w tym nic zabawnego. Jestem całkowicie po­ zbawiona talentu i za moment wszyscy w Winter Garden osobiście się o tym przekonają. Błyskawicznie zerwał się z krzesła i ukląkł przy niej. Judith O'Brien Rapsodia

- Sama nie masz pojęcia, jaka jesteś wspaniała. - Chcia­ ła cos' powiedzieć, lecz uciszył ją, unosząc jej dłoń do ust. To część twojego uroku, ale naprawdę masz talent. Spra­ wiasz, że wszyscy wokół ciebie błyszczą, że nawet najbar­ dziej sterany facet zaczyna dziękować Bogu, że żyje. Pogładziła go po świeżo ogolonym policzku i starła mu z ucha resztki piany. - Lizzie, będę tam. Będę się męczyć w norze za sceną, pracując nad Rapsodią i Cheerio!, żebyś mogła mnie zna­ leźć, choć bardzo wątpię, abym był ci potrzebny. -Tak się kończy moja kariera sekretarki muzycznej. Westchnęła. -Dla wszystkich musisz pozostać moją sekretarką. Zsunął z jej ręki zaręczynowy pierścionek. - Chyba na ra­ zie lepiej zostawić go w domu. Liz kiwnęła głową. Alec schował pierścionek do stojące­ go na kredensie pustego wazonu. Włożył kamizelkę i ma­ rynarkę, po czym uśmiechnął się i niefrasobliwie zmierz­ wił włosy. - Gotowa? - zapytał, podając jej ramię. Odetchnęła głę­ boko i włożyła koronkowe rękawiczki. Miała na sobie jasnobłękitną jedwabną suknię z rękawami trzy czwarte o luźnym, swobodnym kroju. Oryginalny, skrojony jak chusta, koronkowy kołnierz stanowił idealną oprawę sznura korali z lapis lazuli. Włożyła jeszcze biały słomko­ wy kapelusik z szeroką błękitną wstążką, naciągnęła nie­ co rondo na prawe oko i wsunęła rękę pod ramię Aleca. W drodze do drzwi zajrzała do kuchni. - Nellie, dziękuję za śniadanie! - zawołała. W odpowie­ dzi rozległ się brzęk metalu i szkła. Oczy Aleca rozbłysły. - Chyba cię polubiła. Windziarz nie przywitał się z roześmianą parą, która weszła do windy. Ale potem, podczas przerwy na kawę, uświadomił sobie ze zdziwieniem, że nigdy przedtem nie słyszał głośnego śmiechu pana Aarronsona, najsławniej­ szego lokatora tego budynku. Tudith O'Brien Rapsodia

Libretto musicalu wymagało korekty. I to bardzo. Bo choć większość widzów przychodzi na musicale, żeby po­ słuchać muzyki i zobaczyć sławne gwiazdy, Liz zdawała sobie sprawę, że dobre libretto może wynieść przedsta­ wienie na niebotyczne szczyty. Większość z wystawianych w 1927 roku na Broadwayu dwustu sześćdziesięciu spek­ takli muzycznych do wiosny zeszła już z afiszów. Muzyka Aleca była zbyt dobra, żeby skazywać ją na niebyt przez zły scenopis. - Panie Von Ziggler! - zawołała i ruszyła przez scenę, postukując obcasami. Miała świadomość, że towarzyszą jej spojrzenia większości obecnych i że z reguły wyrażają niechęć. Poprzednia życzliwość zniknęła jak ręką odjął w chwili, gdy wszyscy zrozumieli, że pomimo ich wysił­ ków, by zachowywać się normalnie, stosunki między Liz i Alekiem bynajmniej nie są relacją: szef- sekretarka. Ko­ biety były wściekłe, że sprzątnęła im sprzed nosa najbar­ dziej pożądanego kawalera w Nowym Jorku, mężczyźni zaś mieli za złe Alecowi, że zaanektował Liz dla siebie, nie dając im szansy. A wszyscy razem mieli pretensje, że ta neofitka zwróciła na siebie uwagę zarówno Aarronsona, jak i Von Zigglera. Nawet sam Von Ziggler wydawał się po­ irytowany. - Tak, panno McShane? - mruknął niemiło. -Proszę mi wybaczyć, ale właśnie dostałam wykaz przedstawień, które będą w nadchodzącym sezonie kon­ kurować z naszym. -I? Liz rozłożyła gazetę. Była zdenerwowana, ale wiedziała, że ma rację. Nie da się zastraszyć! - Panie Von Ziggler, czy zwrócił pan uwagę, że Show Boat Jerome'a Kerna i Funny Face Gershwina zostaną wy­ stawione w kilka tygodni po naszym Cheerio!? -I? - Mamy poważną konkurencję. Panie Von Ziggler, jeśli poprawimy libretto, nasze przedstawienie może wejść do kanonu musicali, może stać się klasyką tego gatunku. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Klasyka czy nie, kogo to obchodzi? Ważne, żeby zwró­ ciły się nakłady! - Jest jeszcze czas na poprawienie scenopisu - ciągnęła. Mam parę pomysłów. Naszkicowałam je w tym skrypcie. -Mamy już fachowca od scenariusza. Siedzi na górze, może pani zostać jego asystentką. - Dziękuję. - Uśmiechnęła się i ruszyła w stronę scho­ dów. Czy tego chciał, czy nie, postanowiła, że zapracuje na swoje sto dwadzieścia pięć dolarów tygodniowo. - Panno McShane! - zawołał jakiś męski głos. To był kie­ rownik sceny, zrzędliwy sześćdziesięciolatek w szarych zarękawkach. Liz zatrzymała się i spojrzała na niego. Chrząknął głośno, żeby zwrócić na siebie ogólną uwagę. - Wszyscy chcielibyśmy wiedzieć, czy pani zdaniem pio­ senki Aarronsona do tego przedstawienia są dobre. Dokoła rozległy się pełne aprobaty chichoty. Liz poczu­ ła, że krew odpływa jej z twarzy. - Wspaniałe - powiedziała. - Podobnie jak ich kompozytor - rzucił ktoś z tyłu. Kolejna fala chichotów podążała za nią, gdy szła po schodach. Miała oczy pełne łez i wszystko widziała niewy­ raźnie, ale postanowiła, że nie da im satysfakcji. Nie zoba­ czą, że płacze. Schody z każdym piętrem stawały się coraz węższe. Liz wpatrywała się w czubki swoich butów. W pierwszej chwili instynkt podpowiadał jej, żeby iść do Aleca, wypła­ kać mu się na piersi, poczuć, jak uspokajająco gładzi ją po plecach, ale szybko odrzuciła ten pomysł. Alec pogrążony był w pracy po uszy, w dodatku widziała, że do jego poko­ ju wchodzi kierownik muzyczny ze stertą papierów. A poza tym Alec w nią wierzył. Z jakiegoś dziwnego, niewytłumaczalnego powodu był przekonany, że ona so­ bie poradzi, że znajdzie tu dla siebie miejsce. Podniosła dumnie głowę i wkroczyła do pokoju oznaczonego ta­ bliczką 4L. Zamknęła na chwilę oczy i przyłożyła rękę do piersi. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Serce waliło jej obłąkańczo zarówno na skutek skrajnego upokorzenia, jak i pokonania czterech pięter stromych schodów. Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. - Ślubowanie Posłuszeństwa - dobiegł ją głęboki głos. Gwałtownie otwarta oczy i stanęła twarzą w twarz z naj­ sympatyczniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Patrzył na nią nieco z ukosa, a w jego oczach wyczytała chłodne wyrachowanie i udawane rozbawienie. Wokół ocienionych cieniutkim wąsikiem ust czaił się uśmiech, a zabójcza muszka, trzyczęściowy klasyczny garnitur i fry­ zura z przedziałkiem pośrodku głowy sprawiały, że wyglą­ dał jak powszechnie uwielbiany wujaszek ze Środkowego Zachodu. - Słucham? - Wybacz, moja droga. Przyszło mi do głowy, że mógł­ bym do ciebie dołączyć. Wyglądasz, jakbyś miała przed­ stawiać w żywych obrazach Ślubowanie Posłuszeństwa. Nagle opuściło ją przerażenie i wybuchnęła śmiechem. Pomyślała, że skoro weszła w drzwi 4L, to ma przed sobą właśnie tego człowieka, z którym przyszła porozmawiać. - Pozwoli pani, że się przedstawię. - Skłonił się do pasa i pokazał w szerokim uśmiechu wszystkie złote plomby w zębach. - Jestem Robert Benchley. A kogo mam za­ szczyt poznać? - Miło mi pana poznać, panie Benchley. - Liz dostoso­ wała się do konwencji konwersacji z wyższych sfer. Jego maniery okazały się zaraźliwe, choć nieco już przebrzmia­ łe. - Nazywam się Liz McShane. - Panna McShane! - wykrzyknął z zachwytem. - Uprze­ dzano mnie, że może tu pani wpaść. Witam w moim miej­ scu pracy. -1 szerokim gestem zaprosił ją do środka. Pokój był pozbawioną okna kwadratową komórką, po­ dobną do nory Aleca, tyle że bez pianina. W kącie stał dru­ ciany kosz na śmieci pełen zgniecionych kartek papieru. Poza tym dwa krzesła, biurko z maszyną do pisania i ryzą białego papieru. Najbardziej zadziwiające w pomieszczeniu były rozwieludith. O'Brien Rapsodia

szone na ścianach zdjęcia. Makabryczne fotografie okry­ tych białymi całunami zwłok w kostnicy z wyraźnymi śla­ dami cięć. Najpotworniejsze było kolorowe zdjęcie przed­ stawiające balsamowanie tęgiego mężczyzny. - Podoba się pani moja mała galeria? - Robi wrażenie. - Przełknęła z trudem. - Sam pan zro­ bił te fotografie? Na jego twarzy pojawił się ujmujący, chłopięcy uśmiech. - Nie, panno McShane. Prenumeruję „Casket and Sunnyside", czasopismo przedsiębiorców pogrzebowych. O dziwo, niektórzy ludzie nie uważają tych fotosów za równie podnoszące na duchu jak ja. Liz odwróciła się na pięcie, żeby spojrzeć mu w twarz, wzięła się pod boki i przybrała bardzo surową minę. -Panie Benchley, niektórzy ludzie po prostu nie są w stanie docenić prawdziwej sztuki - oznajmiła z naci­ skiem. - Święta racja, panno McShane. - Podsunął jej krzesło i Liz usiadła. -A teraz przejdźmy do naprawdę ponurych spraw zaproponowała, wskazując leżący na biurku scenariusz Cheeriol. - Błagam, panno McShane, nie teraz, nie tuż po jedze­ niu! - zawołał, ale po raz pierwszy, od kiedy weszła do po­ koju, szczerze się uśmiechnął. Zmarszczyła nos. - Kto to napisał? - Pewien angielski dżentelmen nazwiskiem J.P. Morley, który przed kilku laty stworzył parę wspaniałych fars. Nie­ stety, wygląda na to, że stracił wenę. Kiwnęła twierdząco głową. - Odniósł pan jakieś sukcesy, panie Benchley? - Maleńkie - oświadczył radośnie, wskazując kosz na śmieci. - Odkąd się za to zabrałem, znacznie poprawiłem celność rzutów. - Niektóre sceny mogłyby nawet być całkiem zabawne, 206 tyle że do niczego nie prowadzą - stwierdziła. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Pochylił się do przodu. - Wiem. W pierwszym akcie tuż przed tą cudowną pio­ senką pana Aarronsona... zaraz sprawdzę... - Hidden Treasure? - Właśnie! Szkoda, bo tej piosence przydałaby się lepsza oprawa. Ale przy takim otoczeniu bardzo wątpię, by pu­ bliczność zawracała sobie głowę słuchaniem. - Biedny Alec - westchnęła Liz. - Te piosenki zasługują na coś lepszego. To jak wrzucenie diamentu do jutowego worka. Uśmiechnął się ciepło i pogłaskał jej dłoń. - Może coś na to poradzimy, panno McShane. Pomyśl­ my, co dwie głowy, to nie jedna. A więc mamy zamkniętą trumnę, zawierającą prawdopodobnie szmuglowany rum. Zachodzi jednak pomyłka i szmuglowany rum zostaje wy­ słany do salonu pogrzebowego we włoskiej dzielnicy, pod­ czas gdy zwłoki włoskiego dżentelmena trafiają na ele­ ganckie przyjęcie na Long Island. - Hej! To już lepiej! A więc nasza dystyngowana boha­ terka, jakże jej na imię? - Liz zaczęła wertować skrypt. - Constance. - Właśnie, Constance. - Zamknęła oczy i zaczęła chi­ chotać. - Constance odbija wieko trumny i znajduje wiel­ kiego Włocha. I zauważa... no... - Niech pani mówi dalej - zachęcił ją Benchley. -Nie dość, że nie ma trunków. Nie dość, że właśnie w tym momencie zaczynają się schodzić goście. Nie dość, że ma nagle ogromnego nieboszczyka, to jeszcze niebosz­ czyk ma rozpięty rozporek. Robi więc to, co dobra gospo­ dyni zrobić powinna. Sięga do rozporka i... Wybuch śmiechu pana Benchleya rozniósł się po całym zapleczu Winter Garden. Po chwili zaczęły się otwierać kolejne drzwi, zza których wysuwały się głowy ciekaw­ skich. Szyjąca kostiumy krawcowa ukłuła się szpilką, a przygotowujący scenografię technik uderzył się młot­ kiem w palec. Pochłonięty pracą Alec Aarronson, w rozluźnionym l u d i t h O'Brien Rapsodia

krawacie i z czołem lśniącym od potu, podniósł wzrok znad poprawek do uwertury i rozpromienił się. - Zuch dziewczyna! - mruknął. I nagle się odprężył. Długa, czarna limuzyna podjechała pod boczne wejście do Carnegie Hall. Liz i Alec siedzieli z tyłu w milczeniu, przyglądając się tłumom wypełniającym Pięćdziesiątą Siódmą Ulicę i ciągnącym się aż do Siódmej Alei. - To będzie udany wieczór, prawda? - Alec przyglądał się kobietom w świetle reflektorów samochodowych. - Alec, będzie wspaniale! - chwyciła jego dłoń. Nosił rę­ kawiczki, chroniąc ręce przed panującym na zapleczu sce­ ny chłodem, aby palce mu nie zesztywniały. Zaledwie dwukrotnie zdołał przegrać cały koncert z orkiestrą Whitemana i nadal na jego partyturze fortepianowej widniało kilka białych plam. Umówił się z prowadzącym orkiestrę Whitemanem, że da mu znać, kiedy będzie się zbliżał do końca improwizacji. Odetchnął głęboko. - Dasz sobie radę? Nie widywałaś Hazel od trzech tygo­ dni. Gdybyśmy to wcześniej zaplanowali... Liz cofnęła dłoń. - Wiem. Od kiedy się wyprowadziłam, Cooganowie nie dali o sobie znać. Kto wie? Prawdę mówiąc, stęskniłam się za Hazel. Mam nawet ochotę spotkać Percy'ego. Zaczy­ nam już wariować, wysiadując samotnie na widowni i przyglądając się, jak ty grasz na scenie. - Nie będziesz sama. Cały zespół z Cheerio! zaoferował, że dotrzyma ci dzisiaj towarzystwa. - Żartujesz! - zawołała z niedowierzaniem. - Och, kochanie - wyszeptał, kiedy kierowca otwierał przed nimi drzwi. - Kiedy ty wreszcie odkryjesz, że jesteś wielka? Jej odpowiedź zagłuszyły okrzyki stojących w kolejce lu­ dzi. - Hej! Już przyjechał! Zostali otoczeni przez napierający tłum i tylko dzięki Judith O'Brien Rapsodia

niesłychanej przytomności umysłu kierowcy, który prze­ pchnął ich do bocznego wejścia, nie zostali zepchnięci w głąb ulicy. Hol był ciemny, z ulicy dobiegał pomruk tłumu. W na­ głym przerażeniu Liz chwyciła Aleca za rękę. - Chyba tędy. Ostrożnie ruszyli w stronę kurtyny. Alec odsunął ją. Za­ lało ich światło, jaskrawy blask kolorowych kulis Carnegie Hall. Orkiestra Whitemana zebrała się już w komplecie. Bix Beiderbecke pomachał im ręką. Alec skinął muzykom głową na powitanie i spojrzał na Liz, jakby chciał zatrzymać jej obraz pod powiekami. Mia­ ła na sobie tę samą suknię, którą nosiła w Edgewater, wy­ sadzany brylancikami zegarek i, co sprawiło mu szczegól­ ną radość, pierścionek zaręczynowy. Idealnie pasuje do stroju, przyznał z zadowoleniem. Ale to jej twarz, cudowna cera i błyszczące oczy sprawi­ ły, że coś chwyciło go za gardło. Na dekolcie i szyi Liz do­ strzegł czerwone plamki - wspominała mu kiedyś, że gdy jest niesamowicie podniecona, zawsze zdradza to po­ krzywka. Podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się, na­ dal trzymając go pod ramię. Bez zastanowienia pochylił się, żeby ją pocałować. Gwałtownie złapała powietrze. Była świadoma nagłego poruszenia w orkiestrze i kakofonii dźwięków wszystkich instrumentów, ale nic jej to nie obchodziło. Objęła go w pasie i z radością powitała dotyk jego warg. Do świadomości przywróciło ich dopiero dyskretne chrząknięcie Paula Whitemana. -Proszę wybaczyć, panno McShane - powiedział uprzejmie. - Przyszedł bileter, żeby zaprowadzić panią na miejsce. Pani towarzysze już tam są. - Pops, czy nie moglibyśmy przełożyć tego na jutro? Da­ my wszystkim darmowe bilety. - Alec nie puszczał Liz. Whitemanowi oczy wyszły z orbit. Alec i Liz wybuchnęli śmiechem. - Alec, to nie jest zabawne. To wcale nie jest zabawne. Judith O'Brien Rapsodia

210

Liz spojrzała na swego towarzysza, starta mu z szyi smu­ gę szminki i mrugnęła porozumiewawczo. - Będę siedziała w samym środku. - Wiem. -1 nie zapomnij zdjąć rękawiczek, bo publiczność weź­ mie cię za Myszkę Miki. - Za kogo? - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Oj, przepraszam. Myszka Miki powstanie dopiero za rok. Bileter wyraźnie starał się być uprzejmy, ale musiał do­ stać zdecydowane polecenie, żeby zabrać dziewczynę Aarronsona ze sceny, bo ujął ją za rękę i pociągnął. Zdąży­ ła jeszcze pomachać na pożegnanie. - Alec, powodzenia. I nie zapomnij o rękawiczkach. Odprowadził ją wzrokiem. Był niezwykle wytworny w gołębioszarym smokingu, wykrochmalonej białej musz­ ce i szarych butach. Czoło wygoiło mu się już prawie cał­ kowicie, tylko cieniutka czerwona blizna przypominała o wypadku. Liz odwróciła się jeszcze, zanim zeszła ze schodów, i ich oczy się spotkały. Kilku muzyków z orkie­ stry nie mogło oderwać od nich wzroku, gdyż w spojrze­ niach tych dwojga wyczuwało się niemal dotykalną siłę. Widownia wypełniona była kobietami w połyskliwych sukniach i koliach oraz panami w doskonale skrojonych gar­ niturach. Nawet ci widzowie, którzy mieli tylko wejściówki i stali pod ścianą na końcu sali, byli elegancko ubrani. Liz natychmiast dostrzegła Hazel i Perc/ego, którzy de­ speracko bronili jej miejsca. Światła już przygasły i jakaś wyjątkowo przebojowa młoda kobieta stanowczo posta­ nowiła zająć zarezerwowane dla Liz krzesło. - Och, mówiłam pani! - zawołała Hazel. - Właśnie idzie. Zrezygnowana kobieta przeszła na tył sali i stanęła przy innych słuchaczach, dla których zabrakło miejsc siedzących. - Hazel, jak to miło znów cię widzieć. - Liz uścisnęła jej rękę z niekłamaną serdecznością. - Liz, okropnie za tobą tęskniłam! Ależ ty promieniejesz! Masz nowy pierścionek? l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Pasuje do sukni - odparła wymijająco i pochyliła się w stronę Percy'ego. Miał na sobie całkiem zwyczajny brą­ zowy garnitur i czerwony krawat w żółte stokrotki. W mil­ czeniu pomachał jej ręką i wskazał na scenę. Kiedy pojawiła się orkiestra, Liz wstrzymała oddech. Po­ wietrze aż drżało od napięcia i gorączkowego podniece­ nia. Rozległy się pojedyncze oklaski, lecz szybko zamilkły. Miało się wydarzyć coś ważnego i rozumieli to wszyscy zgromadzeni w wielkiej sali widzowie. Gdy na scenę wkroczył Paul Whiteman, oklaski przybra­ ły na sile. Skłonił się kilka razy, a kiedy publiczność zaczę­ ła się uspokajać, skinął głową w stronę prawej strony ku­ lisy. Hazel złapała Liz za rękę. Nastała chwila pełnej oczeki­ wania ciszy, po czym zapalił się punktowy reflektor i Alec Aarronson pojawił się na scenie, powitany tak entuzja­ stycznym rykiem widowni, jakiego Liz nigdy w życiu nie słyszała. W odróżnieniu od statecznych kroków muzyków i Paula Whitemana, Alec wszedł z werwą, jak lekkoatleta. Stanął twarzą do wrzeszczącej i bijącej z całych sił brawo publicz­ ności. Liz usłyszała, jak kilka kobiet, w tym i ona, z wraże­ nia zachłystuje się powietrzem. Alec był nie tylko przystoj­ ny. Wręcz promieniował męskością i pewnością siebie, która połowie sali zaparła dech w piersiach. Uśmiechnął się, olśniewająco białe zęby zabłysły w świetle reflektora. Skłonił się tylko raz, umieścił nuty na podpórce i zasiadł do fortepianu, wyprostowany, z policz­ kami zarumienionymi z podniecenia. Światło zalśniło w politurze czarnego fortepianu i w równie czarnych włosach pianisty. Liz widziała, że utkwił wzrok w dyrygencie i lekko kiwnął głową, kiedy ten uniósł batutę. Koncert rozpoczął się od silnego akordu. Muzyka wypeł­ niła salę, wprawiając w drżenie słuchaczy, których serca zaczęły bić w pulsującym rytmie, hipnotyzując ich, wcią­ gając do gry. Tudith O'Brien Rapsodia

212

Alec zaczął solową improwizację i Liz dostrzegła kątem oka, że wszyscy słuchacze jak jeden mąż wychylili się do przodu. To niewiarygodne, lecz Alec sam jeden miał w so­ bie więcej siły niż cała orkiestra. Liz oswoiła się już z jego mistrzostwem pianistycznym, ale w tej chwili wzniósł się na jeszcze większe wyżyny. Spojrzała na muzyków z or­ kiestry, którzy siedzieli w ciszy, ściskając instrumenty, tak­ że porażeni tym, co słyszała. To nie była tylko muzyka, to była istota życia, samo ży­ cie, tak intensywne i subtelne zarazem, że porwało wszystkich obecnych na sali. Liz odwróciła się lekko i uj­ rzała rzędy obwieszonych biżuterią słuchaczy siedzących z nieprzytomnym, obłąkanym wyrazem twarzy. Niektórzy nawet otwarli usta ze zdumienia. Alec Aarronson przestał być człowiekiem, przestał na­ wet być solistą w Carnegie Hall. Stał się po prostu uciele­ śnieniem muzyki, samą muzyką. Z jego twarzy biła niekłamana radość. Wyraźnie cieszył się tym, co udało mu się stworzyć. Swego czasu Liz czyta­ ła relacje z tego koncertu, będące mieszanką samych su­ perlatywów, niektórzy krytycy podkreślali jego talent mu­ zyczny. Ale nie zetknęła się z opisem tego fenomenu, tej zadziwiającej wirtuozerii i wrażliwości. A potem zrozumiała dlaczego. Relacje z koncertu były niemal identyczne z tymi, które słyszała od dzieciństwa. Niektóre fragmenty chwalono bardziej niż inne, ale za­ sadnicze tematy były nader podobne. Różnica polegała na tym, że Alec Aarronson, który skomponował znany kon­ cert, był człowiekiem samotnym. A to był utwór mężczy­ zny zakochanego. Zamknęła oczy, pozwalając się porwać fali namiętności i blasku. Dobiegło ją delikatne poruszenie wśród orkie­ stry, sposobiącej się do gry, cichutkie dzwonienie trójkąta perkusisty, stłumiony dźwięk cymbałów. Otworzyła oczy. Paul Wliiteman wpatrywał się w pianistę, czekając na znak. Alec skinął głową i orkiestra podjęła temat. Liz zerknęła w ciemności na zegarek, bo przypomniała l u d i t h O'Brien Rapsodia

sobie, że Alec prosił, by mierzyła czas. Sprawdzali to w do­ mu. Alec siedział przy fortepianie, a ona patrzyła na zegar. Koncert trwał od dwudziestu siedmiu do trzydziestu je­ den minut. Dotychczas minęło około dziesięciu minut. Jedna trzecia utworu, na razie wszystko przebiegało zgodnie z planem. Nikt właściwie do końca nie rozumiał, co się potem sta­ ło. Niektórzy mieli pretensje do Aleca, obwiniając go o złą orkiestrację, inni oskarżali Whitemana o próbę sabotowa­ nia utworu Aarronsona i zarzucali mu, że zrobił to z za­ zdrości. Większość jednak tłumaczyła zdarzenie hipnoty­ zującą grą Aleca, bo nawet zblazowanych profesjonali­ stów porwał swoją wirtuozerią. Niezależnie od przyczyny, Whiteman pędził przez pozo­ stałą część koncertu w niemal dwukrotnie szybszym tem­ pie, niż powinien. Alec wyczuł, że dzieje się coś niedobre­ go już na początku drugiej części. Liz widziała, że stara się przyciągnąć uwagę Whitemana, ale dyrygent wpatrywał się w partyturę i ani razu nie spojrzał w jego stronę. Orkiestra grała coraz szybciej, jak tocząca się po zboczu lawina. Liz przyglądała się grającemu na trąbce Bixowi, widziała jego zmieszanie, widziała poruszenie wśród or­ kiestry. Odczytała z ruchu warg Bixa: „Co, do dia...", ale nie zdążył nawet dokończyć przekleństwa, gdyż musiał wejść ze swą trąbką, choć zwykle ten moment następował o czterdzieści pięć sekund później. Muzyka pędziła w oszałamiającym tempie, bo członko­ wie orkiestry starali się nadążyć za wskazówkami dyry­ genta. Nawet Alec zgubił kilka taktów i chłopak z obsługi sceny musiał zająć się przewracaniem kartek partytury i znaleźć odpowiedni fragment. Alec wyszeptał coś, chło­ pak skinął głową i zaczął przewracać strony w szalonym tempie. A potem zdarzył się cud. Alec wybuchnął śmiechem. To, co mogło się wydawać najgorszym koszmarem sennym muzyka, nagle wydało mu się nieskończenie zabawne. Whiteman był śmieszny, gdyż wymachiwał rękami jak Tudith O'Brien Rapsodia

213

pijana małpa na wietrze. Muzycy usłyszeli śmiech Aleca i także zaczęli się uśmiechać, a nawet chichotać. I zmobi­ lizowali się, co pozwoliło im brawurowo wykonać przy­ spieszoną wersję koncertu. Publiczność o mało nie zerwała się z miejsc w euforii. Liz obejrzała się za siebie i pierwsza zaczęła chichotać. Hazel starała się ją uciszyć, ale w tym momencie jej uszu dobiegł śmiech Aleca ze sceny. W sali o niemal idealnej akustyce dosłyszeli to nawet stojący pod ścianami widzo­ wie z wejściówkami. Utwór zbliżał się do końca. Tuż przed finałowym cre­ scendo Liz znów spojrzała na zegarek. Ostatnie dwadzie­ ścia dwie minuty koncertu zostały wykonane w ciągu nie­ co ponad siedmiu minut, a Alec nie zgubił ani jednej nuty. Zawarczały bębny, trąbki wyśpiewały ostatnie akordy i ca­ łe pandemonium dobiegło końca. Publiczność zerwała się z miejsc jeszcze przed zakoń­ czeniem i ostatnim taktom koncertu towarzyszył szaleń­ czy aplauz i okrzyki: „Brawo!". Whiteman, stopniowo otrząsając się z transu, w niskim ukłonie rozkoszował się oklaskami. Ale wszyscy na sali, zarówno członkowie orkiestry, jak i obsługa sceny, no i oczywiście publiczność, zdawali sobie sprawę, że ta chwila należy do Aleca Aarronsona. Liz tak­ że wstała i klaskała równie entuzjastycznie jak wszyscy, nie słysząc niczego poza ogłuszającym gwarem sali. Kilku mężczyzn z notesami w dłoniach przedzierało się boczny­ mi przejściami. To reporterzy muzyczni, którym trafiła się sensacja roku. Alec wstał od fortepianu i ukłonił się, a Liz przez chwilę obawiała się, że porwą go wyciągnięte ku scenie dłonie i rozszarpią na kawałki. Ten entuzjazm był jego dziełem, jego koncertu, jego mistrzowskiej gry, ale przede wszyst­ kim jego samego - Aleca Aarronsona. Liz zasłoniła ręką usta, starając się nie rozpłakać na oczach wszystkich, bo ona jedyna spośród tych ludzi wiedziała, jak bardzo Alec zasługuje na hołdy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Jego badawczy wzrok penetrował środek sali, aż wresz­ cie dostrzegł Liz, jej błyszczące w ciemności oczy, jej blond loki, unoszące się nad głową jak aureola i jaśniejące w sztucznym oświetleniu. Ona jedna nie brała udziału w owacjach. Była bardzo blada, zasłaniała usta drżącą dłonią. Nie zwracając uwagi na wyrazy uznania, na wno­ szone na scenę róże, ze ściśniętym sercem na widok po­ bladłej, stojącej w ciszy pośrodku ogólnych wiwatów dziewczyny, Alec uśmiechnął się nie sztucznym, scenicz­ nym uśmiechem, ale ciepło, intymnie. I nie odrywając od niej błękitnych oczu, skłonił się jej nisko, do pasa. Jeśli ktokolwiek miał jeszcze jakiekolwiek wątpliwości co do stosunków łączących Aleca Aarronsona z panną Liz McShane, w tym momencie, utrwalonym w pamięci wszystkich obecnych, musiały one stać się dla niego rów­ nie oczywiste jak wspaniałość jego muzyki. Kiedy Alec się kłaniał, Liz dostrzegła niewielką wypu­ kłość kieszeni jego marynarki. Z podszytej jedwabiem kie­ szeni wystawał jeden palec niedbale wetkniętej tam białej rękawiczki. W programie były jeszcze trzy utwory, ale po koncercie Aarronsona Ravel i Debussy nie mieli szans. W odpowie­ dzi na żądania bisu Alec wykonał wiązankę melodii z Chee­ rio! i improwizację, w której Liz rozpoznała fragmenty Koncertu w tonacji C, kolejnego poważnego utworu Aar­ ronsona, który miał zostać skomponowany rok później. Dopiero dobrze po jedenastej zachrypnięta już od entu­ zjastycznych okrzyków publiczność pozwoliła pianiście zejść ze sceny. Liz z trudem przedzierała się za kulisy, bo większość osób, które chciały złożyć Alecowi gratulacje, przysięgała, że kompozytor na nich czeka. Dopiero Bixowi Beiderbecke'owi, którego blada z natury twarz zaczerwie­ niła się już od alkoholu, udało się przepchnąć Liz przez tłum. Hazel i Percy czekali na zewnątrz, mieli zamiar ra­ zem udać się na popremierowe przyjęcie, wydawane przez sławną gospodynię z Piątej Alei. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Dziękuję, panie Beiderbecke - westchnęła Liz, popra­ wiając granatową suknię, z której oderwało się kilka pere­ łek. Sięgająca z tyłu do podłogi suknia tylekroć była przydeptywana, że Liz obawiała się, iż przypomina zmiętą szmatę. Nie myliła się. - Proszę, mów mi po imieniu. Jestem Bix. - Objąwszy Liz w talii, prowadziła ją przez kłębiący się za kulisami tłum dżentelmenów w cylindrach i obwieszonych biżuterią dam. Wspięła się na palce, żeby rozejrzeć się za Alekiem. Stał pośrodku, kłaniając się i dziękując za wylewne po­ chwały, ale robił wrażenie roztargnionego. Nawet w cza­ sie rozmowy z majorem Jimmym Walkerem nie przesta­ wał się rozglądać, jakby kogoś szukał. Dostrzegł wreszcie blond czuprynkę i błyszczące zielone oczy. Przyłożył do ust zwinięte w trąbkę dłonie. -Liz, tu jestem! Tłum rozstąpił się, spoglądając w stronę dziewczyny. Przepychała się do przodu, zawadzając o spiczaste łokcie i ciężkie torebki, dała nura pod ramieniem jakiegoś męż­ czyzny w gigantycznych kamaszach. Słyszała gdzieś z głę­ bi tłumu śmiech Aleca. Nagle zatrzymała się gwałtownie i szarpnęła głową, bo jej włosy zaczepiły się o damską bransoletkę. Nastąpiło ogólne zamieszanie, a po chwili poczuła na ramieniu do­ tyk ręki Aleca, który próbował uwolnić jej włosy. Liz po­ myślała, że ta bransoleta została chyba wykonana z drutu kolczastego. - Och! -jęknęła. Szarpnęła głową, żeby się uwolnić, ale osiągnęła tylko tyle, że kosmyk jej włosów został na bran­ soletce. Właścicielka niebezpiecznego klejnotu niemal nie zwróciła na to uwagi. Zauważyła tylko, że nagle znalazła się bardzo blisko Aarronsona, więc kiedy wziął ją za rękę, głupkowato zachichotała. - Jeszcze chwila, już prawie ją mam. - Te same palce, które przed chwilą wzbudziły zachwyt tysięcy meloma­ nów, teraz wyplątywały kosmyk włosów zaplątanych 216 w świecidełko. fudith O'Brien Rapsodia

- Może ja spróbuję - poprosił jakiś mężczyzna. Właści­ cielka bransoletki podniosła dłoń w geście powitania, jed­ nocześnie ciągnąc góry głowę Liz. - Bobby! Czyż to nie było cudowne?! - To prawda, Florence. - Bobby, Flo! - zawołała Liz, której głowę szarpano na boki. - Porozmawiacie o tym później. Boję się, że urwiecie mi głowę. Zapominając na chwilę o muzyce, tłum ruszył na pomoc Liz. - Witam, panno Florence - powiedział Alec uwodziciel­ skim głosem. - Czy mogłaby pani odpiąć bransoletkę? Obawiam się, że moja przyjaciółka została złapana na ha­ czyk i przytroczona do pani ręki. - Dobrze. - Wdzięcząc się, podeszła do Aleca. Liz miała ochotę ugryźć ją w łokieć. Z trudem oparła się pokusie. Wydawało jej się, że ktoś orze jej głowę pługiem. Zacisnęła zęby i mocno szarpnęła się do tyłu. Uwolniła włosy, ale aż się zatoczyła. Gdyby Alec jej nie podtrzymał, upadłaby na podłogę. Miała w oczach łzy bólu, ale położy­ ła mu ręce na piersi i uśmiechnęła się. - Moja bransoletka! Ona ją pogięła! Nie zwracali uwagi na krzyki kobiety. Alec skrzywił się współczująco, gładząc Liz po głowie. W czasie koncertu miała mu tyle do powiedzenia, przychodziło jej do głowy ty­ le myśli, którymi chciała się z nim podzielić. A teraz, kiedy znalazła się tuż przy nim, nie mogła wykrztusić ani słowa. Zobaczyła, że Alec ma przepoconą koszulę i przypo­ mniała sobie, że wzięła dla niego drugą na zmianę. Zosta­ wiła ją na półce w garderobie. Otworzyła usta, żeby mu o tym powiedzieć, ale nie zdołała wykrztusić ani słowa. Mogła myśleć tylko o twardych mięśniach jego piersi pod palcami, o jego spokojnym oddechu, o dłoni, głaszczącej ją po głowie. Zachwyceni wielbiciele znikali jeden po drugim, pod­ chodząc jeszcze, żeby poklepać go po ramieniu i zapew­ nić, że spotkają się na przyjęciu. Liz wyjęła z jego kieszeni ]udith O'Brien Rapsodia

217

218

na piersi chusteczkę i otarta mu z czoła pot, który spływał po policzkach i szyi. Wyczuła lekkie drapanie pojawiające­ go się już na skórze zarostu. -Dobra robota, Alec! - Paul Whiteman promieniał, przypominając w tej chwili bardzo z siebie zadowolonego Olivera Hardy'ego. - Dzięki, Pops. Ty też nieźle się spisałeś - odparł Alec au­ tomatycznie, nie odrywając wzroku od Liz. - A tobie się podobało? - zapytał półgłosem, autentycznie przejęty jej opinią. - Och, Alec! - Dziewczyna z rozkoszą wdychała jego za­ pach. - W życiu nie słyszałam niczego równie wspaniałe­ go. Brak mi słów, żeby opisać... Zamilkła, bo Alec nakrył jej wargi ustami i poczuła obez­ władniający przypływ miłości. - Czuję się kompletnie inaczej niż po poprzednich wy­ stępach - powiedział głosem nabrzmiałym szczęściem i dotknął ręką swej piersi. - Czułem tu niezwykłe ciepło. To nie była tylko wiara w siebie, Lizzie. Dziś zrobiłem coś, czego dotychczas nie próbowałem, a jednak czułem, że nie stanie się nic złego. Dzięki tobie. Wiedziałem, że na­ wet gdybym się zblamował, ty będziesz przy mnie, pod­ trzymasz mnie na duchu, powiesz, że to tylko drobne po­ tknięcie. Spojrzał w dół, na dłoń dziewczyny, drobną i jasną - bez krzykliwego lakieru do paznokci, którego używała więk­ szość kobiet. Jedyną jej ozdobą był jego pierścionek. - Dziękuję - szepnął zdławionym głosem. - Choć po­ dziękowanie to za mało. - Zamykamy! - zawołał pracownik techniczny. Zaczęto gasić światła, a na czarnego Steinwaya, na któ­ rym jeszcze niedawno grał Alec, naciągnięto beżowy po­ krowiec. Liz zamknęła oczy i przytuliła twarz do klapy marynar­ ki Aleca. Otoczył ją ramionami i oparł brodę na jej głowie - Jak sądzisz, czy bardzo będzie im nas brakowało, jeśli urwiemy się z tego przyjęcia? - zapytał. Judith O'Brien Rapsodia

- Za mną pewnie niezbyt by tęsknili, ale ciebie raczej by im brakowało - stwierdziła. - Zaraz, czekaj. Mam przecież dla ciebie czystą koszulę. Nie możemy dopuścić, żeby mu­ zyczne wydarzenie dziesięciolecia skończyło się zapale­ niem płuc. Wziął ją za rękę i razem ruszyli do garderoby. - Jak ci poszło z Hazel i Percym? - Chyba dobrze. Zaczynam mieć wątpliwości, czy ona miała cokolwiek wspólnego z... - Idziecie wreszcie?! - Hazel stała z Percym w odległo­ ści kilku kroków. Trudno powiedzieć, czy słyszeli ich roz­ mowę. Alec w rozpiętej koszuli podszedł i pocałował Hazel w policzek. Percy uścisnął mu rękę. - Mój drogi, wzbudziłeś sensację. - Hazel uśmiechnęła się radośnie. - Kompletnie nie znam się na muzyce - powiedział Per­ cy, a Liz dodała w duchu, że również na krawatach. - Ale nawet ja byłem poruszony. I nie byłem w tym odosobniony. Alec zrzucił z ramion przepoconą koszulę. Oczy Hazel zrobiły się okrągłe, kiedy patrzyła, jak Alec wyciera ręcz­ nikiem swój wspaniały tors. Liz zauważyła jej minę, strze­ pując czystą koszulę, żeby wygładzić załamki. Alec najwy­ raźniej nie zdawał sobie sprawy z wrażenia, jakie wywie­ ra na kobietach. - Lizzie, czy twoim zdaniem muszę włożyć świeży koł­ nierzyk? - Chyba tak. - Podała mu koszulę. -Prawdę mówiąc, Alec, uważam, że z powodzeniem mógłbyś się obyć bez koszuli - stwierdziła Hazel dziwnym głosem. Mężczyźni stali całkiem osłupiali, wpatrując się z roze­ śmiane kobiety. Chichotały przez całą drogę na przyjęcie, wręcz zanosząc się od śmiechu, kiedy któryś z panów pró­ bował się dowiedzieć, co je tak rozbawiło. Kiedy Alec wszedł na salę, przywitał go powszechny l u d i t h O'Brien Rapsodia

aplauz. Kilka osób nawet zaczęło gwizdać i tupać nogami. Atmosfera przypominała bardziej entuzjazm po wygranym meczu piłkarskim niż eleganckie przyjęcie po premierze. Grał niewielki zespół złożony z perkusji, kilku rogów, pary skrzypiec, kontrabasu i fortepianu. Pianista nerwo­ wo zerknął na Aleca. Był na koncercie, udało mu się do­ stać wejściówkę. Od chwili gdy Alec zaczął grać, pianista marzył o tym, żeby Aarronson wybrał się jednak na inne przyjęcie. Granie w obecności Aleca Aarronsona wydawa­ ło mu się trudniejsze niż skomplikowane dzielenie pod okiem Alberta Einsteina. Alec spojrzał z namysłem na pianistę i podszedł do nie­ go z miną psa, który ma zamiar do upadłego bronić swego ukochanego hydrantu. Położył rękę na ramieniu pianisty i szepnął mu coś do ucha. Wszyscy obecni wstrzymali od­ dech, żeby usłyszeć jego słowa, ale pochwycili tylko stłu­ miony szept. Pianista nagle podniósł wzrok na Aleca i roześmiał się. Alec poklepał go po plecach, wcisnął mu w dłoń pochwy­ cony z tacy przechodzącego kelnera kieliszek szampana, po czym dołączył do Liz, Hazel i Percy'ego. - Co mu powiedziałeś? - zapytała chórem cała trójka. - Powiedziałem, że ma dziś wyjątkowo łatwą publicz­ ność, a do tego może pić za darmo, ile wlezie. Biedak, nie wiem czemu, robił wrażenie okropnie zdenerwowanego. Alec pochwycił z tacy kieliszki szampana i podał je towa­ rzyszom w chwili, gdy muzyka zaczęła grać. Była to muzyka, jakiej Liz nigdy dotychczas nie słyszała, wesoła i żywa, a jednak dziwnie melancholijna - skrzypce bezwstydnie oscylowały w stronę jazzu. Parkiet wypełnił się tańczącymi parami, panie tańczyły z panami, czasem z innymi kobietami. To nieco zaszokowało Liz, wydawało jej się wyrafinowane i niewinne zarazem. Aleca porywano z grupy do grupy i nawet od najbar­ dziej pełnych dystansu snobów muzycznych odbierał hoł­ dy jak bohater. Wszyscy czekali na poranne wydania ga220 zet, w miarę upływu czasu podniecenie rosło. Tudith O'Brien Rapsodia

Liz została otoczona ludźmi i zasypana pytaniami o Chee­ rio!, a także o to, jak poznała Aleca. Niektórzy z tych ludzi zdawali się wiedzieć, że pracuje nad librettem wraz z Ro­ bertem Benchleyem, co sprawiło jej niekłamaną przyjem­ ność. Praca nad musicalem napełniała ją dumą, w przeci­ wieństwie do piosenek, które jej przypisywano. Marzyła, żeby usiąść gdzieś w samotności i patrzeć na Aleca albo posiedzieć tylko z nim. Jednak tego wieczoru nie było to możliwe. Pozostała jej radość obserwowania, jak wszyscy się do niego garną. Podchodzili z całkiem no­ wym szacunkiem i pełnym zaskoczenia podziwem, które zrodziły się w nich w chwili, gdy stwierdzili, że ten dosko­ nale im znany Alec stworzył tak wysublimowaną muzykę poważną. I wszyscy jeszcze uważniej niż zwykle śledzili każdy jego ruch. Nagle Liz poczuła na plecach dotyk ciepłej dłoni, odwró­ ciła się i zobaczyła Aleca. - Kochanie - szepnął. - Nie ma sensu udawać, że nie je­ steśmy w sobie zakochani. Chyba wszyscy już to zauważy­ li, a niektórzy domyślili się nawet, że jesteśmy zaręczeni. Możemy cieszyć się sobą do woli. - Możemy. - Poprawiła mu krawat. - Jak sobie radzisz? - To cięższa praca niż w Carnegie Hall - jęknął. - Za­ tańczmy. - Alec, zobacz, jak ciasno na parkiecie. - Wiem - mruknął cichutko. - I dzięki temu będę mógł trzymać cię tak blisko, jak zechcę. Odstawili puste kieliszki i zaczęli przesuwać się w stro­ nę parkietu. Pary tańczyły na wypolerowanym marmuro­ wym kręgu, śliskim od wylanych drinków, ale Alec mocno trzymał Liz w ramionach. Grano akurat bardzo wolny kawałek i pary poruszały się zmysłowo. Liz z westchnieniem położyła mu rękę na ra­ mieniu, drugą Alec przytulił do piersi. Nigdy dotychczas ze sobą nie tańczyli. Liz wiedziała od Hazel, że Alec w ogóle rzadko tańczy. Jednak tego wieczoru mogli się przytulić tylko w tańcu. Tudith O'Brien Rapsodia

Kobiety nie spuszczały Aleca z oka. Sukces sprawił, że z przystojnego, utalentowanego mężczyzny przeistoczył się niemal w półboga. Przytulił policzek do głowy Liz. - Co z twoimi włosami? - zapytał, przypomniawszy so­ bie wypadek z bransoletką. Roześmiała się. - Biedna kobieta! Założę się, że wolałaby mieć pukiel twoich włosów. Alec przyciągnął ją bliżej. - Chciałbym się z tobą ożenić tak szybko, jak to tylko możliwe - wyszeptał. Milczała przez chwilę. - Myślałam, że boisz się Cooganów. - To prawda, ale sam nie wiem, co chcemy udowodnić, udając, że nie jesteśmy parą. Oni zdają się wiedzieć wszystko. Joe Crater uznał za dobry znak, że od czasu Edgewater nie dali o sobie znać. Może czym innym jest straszenie dziewczyny, a czym innym zamach na moją żo­ nę, zwłaszcza że ona sama także zdobywa sobie niezłą po­ zycję. Może to już dla nich zbyt ryzykowne. Jak sądzisz? -Wiesz, co myślę? To dziwne, ale już się czuję jak two­ ja żona. Chyba zawsze tak było. Alec mocniej uścisnął jej dłoń. - O, tutaj są! Ukazały się już recenzje, wszystkie wspa­ niałe! - Z lekka zawiany mężczyzna przedzierał się przez tłum, taszcząc pod pachą niewiarygodnie gruby plik gazet. -Alec! Owen Glickman z „Timesa" napisał, że przej­ dziesz do historii muzyki! Czekaj, tak, porównał to, co się działo w Carnegie Hall, do atmosfery koncertów mozartowskich w Wiedniu! - „Herald Tribune" zachwyca się, że wywołałeś chłopa­ ka, który przewracał ci strony partytury, do wspólnych ukłonów. -Hej, zajrzyjcie do „Sun"! Nazwali koncert ponadczaso222 wym arcydziełem! l u d i t h O'Brien Rapsodia

- A w „Post" określili ten wieczór jako pełen euforii i na­ pisali, że to wyjątkowe wydarzenie, jakie można przeżyć jeden jedyny raz w życiu! Alecowi zakręciło się w głowie. Choć był zadowoiony i w pełni usatysfakcjonowany koncertem, nie myślał do­ tąd o krytykach. Dotychczas lekceważyli go jako autora piosenek, którym zresztą faktycznie był. Entuzjastyczne recenzje spowodowały gwałtowny, go­ rączkowy zgiełk. Alec był wdzięczny za pochwały, ale po­ czuł, że musi stamtąd wyjść. Natychmiast. Tego już było za wiele. Szeptem podziękował gospodyni. Wszyscy inni byli zbyt podnieceni, by zauważyć wyjście gościa honorowego. Złapał Liz za rękę i pociągnął ją do drzwi. Zeszli po mar­ murowych schodach na Piątą Aleję i po chwili znaleźli się w Central Parku. Aleja była spokojna, gwar przyjęcia przycichł. Świeża zieleń parku drżała w słabym nocnym wietrze, napełnia­ jąc powietrze aromatem. Wiktoriańskie latarnie rzucały na chodnik ciepłe kręgi białego światła. Po drugiej stronie ulicy stały ogromne staromodne rezydencje, które w przy­ szłości zostaną zastąpione przez bardziej praktyczne wie­ żowce mieszkalne. Alec szedł na trzęsących się nogach. Wreszcie doszli do ławki z kutego żelaza. Gdy na nią opadł, Liz w milczeniu odgarnęła mu z oczu pukiel gęstych włosów. Odetchnął kilka razy głęboko i uśmiechnął się do niej. - Cieszę się, że wyszliśmy. Nagle poczułem, że jeszcze chwila, a zwrócę obiad. - Nie jedliśmy obiadu. Kiwnął głową. - Na szczęście. Przez dziesięć minut siedzieli w przyjaznym milczeniu. Radosny hałas przyjęcia wydawał się teraz bardzo daleki. -To takie dziwne uczucie - powiedział z westchnie­ niem. - Sukces? l u d i t h O'Brien Rapsodia

Przetarł oczy. - Nie. Miewałem już wcześniej sukcesy. Tym razem jest inaczej, bardziej przejmująco. - Sięgnął po rękę Liz. - Po­ trzebuję cię, zresztą wiesz. Znów pogrążyli się w milczeniu, czując swą wzajemną bliskość. Nie widzieli powodu, żeby się zmuszać do roz­ mowy. - Umiesz stepować? - zapytał nagle Alec. -Co? Zerwał się na równe nogi. - Kilka lat temu Fred nauczył mnie paru kroków. - Ku zdumieniu Liz zaczął w miękkim obuwiu stepować na be­ tonie, poruszając się z zadziwiającym wdziękiem. - Fred? - zapytała. - Tak. Fred i Adele Astairowie występowali w jednym z moich musicali. Nauczyłem go trochę grać, a on w za­ mian nauczył mnie stepować. Stopy Aleca poruszały się w niesamowitym tempie, ko­ jarzącym się raczej z lekką atletyką niż z baletem. Liz wstała, zaśmiewając się z całego serca. Nagle Alec spoważniał, znieruchomiał i przesunął Liz za siebie. Zza kamiennego ogrodzenia dobiegł szczęk metalu. - Liam! - zawołał jakiś głos z ciemności. - Nie ruszaj się! Mój pistolet jest wycelowany w głowę dziewczyny. Poga­ dajmy o tym.

Rozdział 14

.

Liz wrosła w ziemię. Jej nogi stały się nagle ciężkie jak z kamienia. Z miejsca, z którego przed chwilą rozległ się męski głos, dobiegł teraz jakiś szelest. Powoli i bardzo ostrożnie odwróciła się w stronę Aleca, żeby zobaczyć jego minę. Na jego usta wypływał powoli ostrożny, niepewny uśmiech. - Mike? To ty? - zapytał z nadzieją w głosie. Zapadła cisza, potem rozległo się jakieś szuranie, jakby zamachowiec zmieniał pozycję. - Na litość boską, Liam, mówię serio. Zabiję ją. - Alec! Powiedz coś - szepnęła Liz. Alec spokojnie objął ją ramieniem. Próbowała odsko­ czyć, przerażona, że przeznaczona dla niej kula może ry­ koszetem trafić w niego, ale on tylko przytrzymał ją moc­ niej. - Dobrze, Mike. Porozmawiajmy. - Sięgnął do kieszeni, wyjął papierośnicę i zapalniczkę. - Masz ochotę na papie­ rosa? - zaproponował osobnikowi ukrytemu w ciemności. - Nie, dziękuję. Próbuję rzucić palenie. Liz czuła się tak, jakby trafiła do bardzo złej sztuki Sa­ muela Becketta i stanęła oko w oko z absurdalnymi boha­ terami, zachowującymi się jak lunatycy. - Jak się ma wujek Bill? - Alec zapalił i utkwił wzrok w murze. - Kiedy jest wilgotno, dokucza mu artretyzm, ale poza 225

tym trzyma się całkiem nieźle. - Mężczyzna zamilkł na chwilę, jakby czuł się niezręcznie. - Wiesz o śmierci ojca? - Tak. - Głos Aleca był pozbawiony wyrazu. - Zawiadomiłbym cię, ale to się stało, zanim dowiedzia­ łem się, gdzie cię szukać. Wszyscy myśleli, że nie żyjesz. - Dlaczego tak sądzili? - Bo kiedy Sean zastrzelił pana Edwardsa, powiedzia­ łem, że pobiegłeś w stronę rzeki - odparł Mike. - Biedny tata - westchnął Alec. - Przykro mi, Liam. Alec kiwnął głową i w zamyśleniu zaciągnął się głęboko. - Twój koncert był wspaniały. - Byłeś tam? - Liam, zawsze przychodzę. Siedziałem na drugim bal­ konie. - Znów dobiegł ich uszu metaliczny brzęk, jakby Mike w zamyśleniu bawił się bronią. - Czy to miało być grane w takim tempie? - Nie. - Alec zachichotał. - Ale wydaje mi się, że od tej pory tak właśnie będę to wykonywał. Poirytowana Liz westchnęła z rozdrażnieniem i Alec spojrzał na nią przelotnie, ale po chwili znów utkwił wzrok w murze. Gdyby ktoś przechodził w pobliżu, od­ niósłby wrażenie, że toczy konwersację z parkową ławką. - Mike, czy mógłbyś się pokazać? Chciałbym cię zoba­ czyć. Rozległo się zdławione przekleństwo, zaszurały krzaki i Mike Coogan przeskoczył przez mur. Liz uderzyło wyraźne rodzinne podobieństwo. Mike był nieco niższy od Aleca, ale miał tak samo potężną budowę. Spod tweedowej czapki widać było gęste, niesforne włosy, nieco jaśniejsze niż Aleca. Miał na sobie tweedową mary­ narkę, spodnie za kolana i długie skarpety. Wyglądał raczej na angielskiego lorda, który wybrał się na polowanie, niż na nowojorskiego gangstera, trzymającego ofiarę na muszce. Jego spojrzenie przesunęło się po Alecu i uśmiechnął się bardziej jak brat niż jak kuzyn. Wyciągnął rękę. Broń zo226 stała zatknięta za pasek spodni. Tudith O'Brien Rapsodia

Alec odsunął wyciągniętą dłoń i na twarzy Mike'a poja­ wiło się rozczarowanie, ale zaraz się rozpromienił, kiedy Alec objął go serdecznie i uściskał. Oczy obu mężczyzn za­ lśniły podejrzanie w słabym świetle latarni. -Przepraszam - powiedziała Liz, wyciągając rękę na powitanie. - Nazywam się Liz McShane i o ile się nie my­ lę, przed chwilą chciał mnie pan zastrzelić. Mike spojrzał na nią z taką skruchą, że cała złość z niej opadła. - Mike nie skrzywdziłby nawet muchy. - Alec uśmiech­ nął się szeroko. - Ja nie, ale Sean jak najbardziej. - W głosie Mike'a po­ jawi się jakiś nowy ton. - Na litość boską, Liam, uważaj. Chciałem cię ostrzec, wywrzeć na ciebie nacisk. Sean ma kręćka na twoim punkcie. Alec wskazał ręką ławkę i usiedli. Liz znalazła się po­ między nimi. - Dlaczego? - zapytała. - Nie ma nic lepszego do roboty? - Nie w tym rzecz. Od lat ma pretensje do Liama. Nawet kiedy sądził, że nie żyjesz, i tak obarczał cię odpowiedzial­ nością za wszystkie swoje kłopoty. Twierdzi, że nie miałby żadnych problemów, a przynajmniej nie zostałby złapany, gdybyście nie sprowadzili się z ojcem do nas. - To irracjonalne. - Alec wyjął następnego papierosa. Zanim zdążył zamknąć papierośnicę, Liz pod wpływem impulsu złapała papierosa, wyjęła mu z ręki zapalniczkę i przypaliła najpierw swojego, a potem jego. - Ani słowa - ostrzegła. Wciągnęła dym w płuca i wypu­ ściła powoli, zadowolona, że nie dostała ataku kaszlu. Alec podjął przerwany wątek. -Wiesz, Mike, chciałem zarobić dużo pieniędzy, żeby wyrwać nas wszystkich ze szponów Seana. Marzyłem o tym, ale zanim zebrałem dość gotówki, tata już nie żył, a ty utworzyłeś razem z Seanem gang Cooganów. Mike uśmiechnął się. - Dziękuję. Teraz jest już chyba za późno, ale... - Kto jest waszym informatorem? - wpadła mu w słowo Tudith O'Brien Rapsodia

Liz, pokasłując lekko. - Kto donosi Seanowi o każdym na­ szym kroku? I dlaczego on chce mnie uziemić? - Uziemić? Co to znaczy „uziemić"? - Sądziłam, że tak mówicie o zabójstwie - mruknęła, za­ rumieniona z zakłopotania. Mike roześmiał się i pokręcił głową. Potem rzucił krzy­ wy uśmieszek Alecowi i spoważniał. - Nie mam pojęcia, panno McShane. - Mów mi po imieniu - zaproponowała, ale nagle ude­ rzyła ją absurdalność sytuacji. Jednak Mike najwyraźniej był zadowolony. Liz znów zaciągnęła się papierosem. - Ktokolwiek jest informatorem, Sean jest bardzo nieza­ dowolony. Coś się stało na Long Island... -Nie żartuj! - wpadła mu w słowo. - Ktoś próbował mnie tam najpierw utopić, a potem otruć. Chemik stwier­ dził, że to była czysta heroina. A jeszcze przedtem na Pią­ tej Alei wydarzył się wypadek autobusowy, tuż przed mo­ im nosem. - Zaczynało jej się kręcić w głowie od dymu, lecz nie było to uczucie nieprzyjemne. - Dlaczego on po prostu nie zabije mnie? - zapytał cicho Alec. - Dlaczego dybie na Liz? - Bo wie, że krzywdząc ją, zniszczy cię skuteczniej niż w jakikolwiek inny sposób. Jest tego prawie pewien. Pra­ wie, bo ma sprzeczne doniesienia od informatorów. - Hazel? - Liz gwałtownie odwróciła się w stronę Aleca i poczuła lekkie mdłości. Alec delikatnie wyjął jej papierosa z ręki i zgasił go o zie­ mię. - Nie wiem - wyznał Mike. - Sean wie, że tego nie apro­ buję, więc trzyma wszystko przede mną w tajemnicy. Chce, byś uwierzył, że panna McShane jest jedną z jego dziwek czy nawet Ala Capone. Chce zasiać w tobie ziarno wątpliwości. Pragnie zepsuć ci radość, zniszczyć zaufanie. Wiem z całą pewnością, że żywi w stosunku do ciebie cho­ robliwą zazdrość. Obwinia cię nawet o szramę na swojej twarzy, choć wydarzyło się to w poprawczaku. A przede ludith O'Brien Rapsodia

wszystkim nie może znieść ludzkiego szczęścia. - Twarz Mike'a pociemniała. - Ja też byłem kiedyś zakochany. Pięć lat temu. Sean wpadł w szał, więc musiałem z nią zerwać. Teraz jest gorszy, o wiele gorszy. Pije. Nie może znieść cu­ dzego szczęścia. Gdyby wszyscy dookoła byli równie nie­ szczęśni jak on, czułby się znacznie lepiej. - To chore - mruknął Alec. - Bardziej, niż przypuszczasz. - Mike obrzucił go twar­ dym spojrzeniem. Obaj zwrócili wzrok na Liz, która oddychała urywanie, wpatrując się w przestrzeń. - Myślę - zaczęła Liz z takim napięciem na twarzy, że Alec pochylił się ku niej. - Myślę, że zaraz puszczę pawia. - Co to znaczy? - Zapytał osłupiały Mike. Zerwała się z ławki i podbiegła do muru. - Czasem używa takich dziwacznych powiedzonek ze Środkowego Zachodu. - Alec wzruszył ramionami i po­ szedł za nią. Odgłos wymiotów skutecznie na pewien czas położył kres rozmowie. Mike obserwował, jak Alec odgarnia dziewczynie włosy z twarzy i przemawia do niej czule i uspokajająco, niczym do chorej. Nawet w świetle księży­ ca dostrzegał wyraz czułości na twarzy kuzyna, kiedy wy­ cierał jej twarz chusteczką i pochylał się, mówiąc coś do niej. Kiwnęła głową na znak zgody, a wtedy objął ją i pieszczotliwie zburzył jej włosy. A potem pocałował ją w czoło i poprowadził z powrotem na ławkę. Mike'a ogarnęło dojmujące poczucie osamotnienia i pewność, że on sam nigdy nikogo nie pokocha tak czystą miłością. I nikt nie będzie się nim opiekował w chorobie. Tym razem to Alec usiadł pośrodku, a zielona na twarzy Liz okryła się jego marynarką. - Nie powinna palić - wyjaśnił Alec Mike'owi. - Dziękuję, Sherlocku - mruknęła całkowicie pozbawio­ na sił. Alec błysnął w ciemności uśmiechem i przez chwilę wszyscy troje siedzieli w milczeniu, dopóki Liz nie doszła 229 Judith O'Brien Rapsodia

do siebie. Przestał mierzwić jej włosy, położył rękę na jej szyi, wyczuwając pod palcami lekkie pulsowanie tętna. - Co mam zrobić? - szepnął do Mike'a. - Jak, do chole­ ry, mam jej bronić? Mike westchnął. - Nie wiem, czy dasz radę. Kiedy już raz Sean wbije so­ bie coś do głowy, nie sposób mu tego wyperswadować. Ale spróbuję. - Spojrzał z góry na Liz, która zasnęła spokojnie, opierając głowę na udzie Aleca. - Ona jest śliczna. - Ona w tym tkwi po uszy. - Alec spojrzał na dziewczy­ nę. - Nie wiem, do kogo się zwrócić, komu zaufać. Przed­ tem, kiedy chodziło tylko o mnie, nie przejmowałem się zbytnio. Teraz jestem kompletnie zagubiony. Mike, nie wiem, jak mogłem zaufać nawet tobie? Musiałem chyba zwariować. - Masz pojęcie, jak bardzo ryzykowałem, przychodząc tutaj? - Mike złapał go za ramię. - Jeśli Sean dowie się, co robię, to już jestem martwy, chłopie. Bez dwóch zdań. Ale po prostu musiałem się z tobą spotkać, porozmawiać. Alec wsunął za ucho dziewczyny kosmyk jasnych włosów. - Co Sean zrobi, kiedy ona zostanie moją żoną? Mike głośno wciągnął powietrze. - Z nim nigdy nic nie wiadomo, ale w stosunku do żon żywi dziwny respekt. Sam pomysł małżeństwa jest dla nie­ go tak dziwny i niezrozumiały, że wprawia go w zdener­ wowanie. Kochanka znaczy dla niego tyle co nic, ale żona to ktoś stojący na piedestale. Nie wiem, Liam. Jedno jest pewne: jeśli chodzi o Seana, to gorzej już być nie może. Niewykluczone, że małżeństwo nic nie pomoże, ale chyba też nie zaszkodzi. Alec w milczeniu przetrawiał informacje, wreszcie spoj­ rzał badawczo na Mike'a. - Znasz prawnika Joego Cratera? - Słyszałem o nim. - On ma jakiś plan. Jeśli ci go zdradzę, dostarczysz mi informacji? 230 - Posłuchaj, to nie takie proste. Mówimy o wpływowych l u d i t h O'Brien Rapsodia

ludziach, którzy boją się Seana. Gdybym ci powiedział, którzy z rekinów z Wall Street są zamieszani w przemyt al­ koholu, oczy by ci wyszły ze zdumienia. - Podniósł głos, ale spojrzał na Liz i kontynuował znacznie ciszej. - Spra­ wy zaczynają wymykać mi się spod kontroli i nie umiem już powiedzieć, jak długo jeszcze będę w stanie uniknąć więzienia czy nawet śmierci. Liam, rozumiem twój śmier­ telny niepokój, ale nie masz pojęcia, z jakimi siłami chcesz się zmierzyć. Nie masz bladego pojęcia. -Więc co, twoim zdaniem, mam robić? Ukrywać się? Odesłać stąd Liz? Wierz mi, rozważałem takie rozwiąza­ nia, ale po prostu nie mogę dać za wygraną. Nie tym ra­ zem, nie z nią. W oddali rozległ się pojedynczy, ostry klakson samo­ chodu. Stłumione odgłosy przyjęcia nadal dobiegały do ich uszu. Właśnie ktoś zaintonował kolejną piosenkę. Ko­ biecy śmiech, brzęk szkła, szum silnika samochodowego, przejeżdżającego prawdopodobnie aleją Madison, zakłó­ cały ciszę przedświtu. - Dwadzieścia lat temu popełniłem błąd. - Mike patrzył przed siebie, ogryzając paznokieć. - Powinienem był odejść. Zdawałem sobie sprawę, że masz rację, znikając, ale łatwiej było zostać w znanym, choćby i strasznym oto­ czeniu, niż uciekać w nieznane. Ty miałeś już doświadcze­ nie przeprowadzki do nieznanego kraju, więc byłeś odważniejszy niż ja. Seanowi już udało się mnie zniszczyć. Teraz zabrał się za ciebie. - Mike, z pewnością nie jest za późno. Czy kiedykolwiek kogoś zabiłeś? Na twarzy Mike'a odmalowało się absolutne przerażenie. -Nie, nigdy! Ale pomogłem zatuszować kilka mor­ derstw. I zajmowałem się finansami Cooganów. To dzięki mnie gang Cooganów stał się tak potężny, jeśli mogę sam to ocenić. - Innymi słowy, jesteś wykolejonym biznesmenem. Mike przez chwilę w milczeniu przetrawiał słowa Aleca. Wreszcie, z pewnymi oporami, twierdząco kiwnął głową. 231 l u d i t h O'Brien Rapsodia

- W takim razie możesz zmienić swoje życie, wejść na uczciwą drogę. Daj sobie szanse na przyzwoitą przyszłość. Nie wracaj do Seana. Zostań ze mną. Po raz pierwszy od wielu lat w duszy Mike'a zatliła się wątła iskierka nadziei. Przetarł dłonią oczy, starając się myśleć jasno i logicznie. W końcu odetchnął głęboko. -Może najpierw postaram się ci pomóc. Jeśli odejdę w tej chwili, wszystkie informacje, które posiadam, staną się bezużyteczne, więcej niż bezużyteczne. Ale jeśli będę pracował w tajemnicy, to mając wgląd we wszystko, mając dostęp do nazwisk osób na stanowiskach, pozostających na naszym garnuszku, mam szansę zniszczyć gang. Warto spróbować, Liam. - Już nie jestem Liamem - powiedział cicho Alec. - W porządku, Alec. - Mike mocno podkreślił to imię, Umiesz strzelać? -Od powrotu z Francji nie oddałem żadnego strzału, a i wtedy starałem się nie patrzeć zbyt dokładnie, do cze­ go strzelam. - Jeśli połączymy siły przeciwko Seanowi, musimy być dobrze obznąjomieni ze wszystkim, co może nam posłu­ żyć do obrony. - Czy nie jesteś nazbyt dramatyczny? - zapytał Alec z uśmiechem. - Nie! Alec, na litość boską, Sean jest nieprzewidywalny. Balansuje na cienkiej linie na granicy między zdrowiem a szaleństwem, ale miał dosyć sprytu, by nie zostawiać żadnych nici, łączących go z jego zbrodniami. Dotychczas działaliśmy planowo i zostawialiśmy innym popełnianie zbrodni. Od kiedy dowiedział się, kim jesteś, całą furię przelał na ciebie. Spuściłeś z uwięzi o wiele bardziej nie­ bezpieczną siłę, niż możesz sobie wyobrazić. Ma na twoim punkcie obsesję. Pójdzie na każde ryzyko, żeby tylko zo­ baczyć twoją zagładę. Jest bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć co najmniej trzech osób, które zabił tylko po to, żeby sprawić ci ból, żeby cię pognębić. 232 - Co? Zabił trzy osoby? luditfa O'Brien Rapsodia

- Dwie w wypadku autobusu i doktora w Edgewater. Zmusił jednego z ludzi, będących na jego garnuszku, sza­ cownego bankiera z Long Island, do odegrania roli leka­ rza hotelowego. - Mike przestał obgryzać paznokcie, zły na samego siebie i sfrustrowany beznadziejnością sytu­ acji. - Zrobię, co w mojej mocy, ale Sean stał się w stosun­ ku do mnie podejrzliwy. - Więc bądź bardzo ostrożny, pomagając nam. Obiecu­ ję ci, Mike, że jeśli wybierzesz uczciwą drogę, dam ci wszystko, co zechcesz. Wszystko, jeśli tylko nam pomo­ żesz. Bo Bóg mi świadkiem, że rozpaczliwie potrzebujemy pomocy. - Jest coś, czego pragnę - wyszeptał Mike. - Dam ci to, niezależnie od tego, co to jest. - Nie potrzebujesz czasem księgowego? Hazel wyglądała przez okno, przyglądając się trzeciej osobie na ławce. Obserwowała ich już ponad godzinę. Percy był w drugim pokoju i namawiał orkiestrę, żeby za­ grała jego ulubioną melodię. Liz zostawiła torebkę na sto­ liku przy drzwiach i Hazel czekała na odpowiednią chwi­ lę, żeby pobiec na drugą stronę ulicy i jej ją oddać. Jednak w chwilę po tym, jak zaczęła ich obserwować, przysiadła się do nich trzecia osoba. Hazel widziała, jak Alec obejmuje tego człowieka. Dziwne. Widziała też, że Liz zapaliła papierosa i pochorowała się. W tym z kolei nie było nic dziwnego. Teraz nadeszła odpowiednia chwila. Hazel złapała to­ rebkę, rzuciła jedno spojrzenie na Perc/ego i cicho zbieg­ ła po schodach. Liz spała. Hazel nie mogła wyjść z podzi­ wu, jak bardzo zmienił się Alec, odkąd poznał tę dziew­ czynę. Obejmował ręką jej szyję takim gestem, jakby rzu­ cał wyzwanie każdemu, kto chciałby ją skrzywdzić. Kiedy Hazel podeszła, Alec spojrzał na nią z miną, któ­ rej nie potrafiła rozszyfrować. Czyżby był na nią zły? Towarzyszący mu mężczyzna zerwał się na równe nogi i Hazel gwałtownie złapała oddech. To mógł być brat Ale- 233 fudith O'Brien Rapsodia

ca. Miał na sobie kosztowne tweedowe ubranie i był szale­ nie przystojny. Nie mogła oderwać od niego oczu. Mike wpatrywał się w stojące przed nim zjawisko. Drob­ na brunetka w połyskującej srebrem koronkowej sukni, z szeroką, modną opaską na czole. - Znacie się? - zapytał Alec. - Oczywiście, że nie - odparła Hazel, podając mu toreb­ kę. - Nie zachowuj się jak dzikus. Przedstaw nas. - Hazel Paul, to mój... stary przyjaciel, Mike. Mike, po­ znaj panią Paul. - Przepraszam, ale nie dosłyszałam pana nazwiska - po­ wiedziała Hazel. Mike rzucił Alecowi rozpaczliwe spojrzenie. - Smith - oświadczył Alec. - Jones - rzucił równocześnie Mikę. - Nazywa się Smith-Jones - zamknął kwestię Alec. - To mój stary kumpel z Drugiej Alei. - Wiesz, Alec, nie poznałam dotychczas żadnych twoich znajomych z tego okresu. Jest mi niezmiernie milo pana poznać, panie Smith-Jones. Liz, która właśnie się obudziła, nie była w stanie po­ wstrzymać się od śmiechu. - Co cię tak rozbawiło? - zapytał szeptem Alec. Ze śmiechu napłynęły jej Izy do oczu. Usiadła. - Wszyscy dookoła zmieniają nazwiska. Nigdy nie sły­ szałeś o dziecięcej gwieździe filmowej, Jackie Coogan Smith-Jones? Zagrała w Szkrabie. Alec zakrył jej usta dłonią. - Zabieram ją do domu. To był długi dzień. - Wstał z ławki, pociągając dziewczynę za sobą. Ściągnęła usta w ciup, żeby nie wybuchnąć śmiechem, ale ramiona trzę­ sły się jej z tłumionego rozbawienia. Mike i Hazel spojrzeli na siebie. - Czy chciałaby pani, żebym odprowadził panią do do­ mu, pani Paul? Na dźwięk tego nazwiska Liz znowu parsknęła śmie234 chem. Alec rzucił jej surowe spojrzenie. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Lizzie, spójrz na mnie. Starała się przybrać poważną minę, ale wargi jej drżały. - Panno McShane, do końca życia nie weźmie pani pa­ pierosa do ust! - Tak jest, panie kapitanie! -1 znów zaczęła chichotać. - Właściwie przyszłam tu w towarzystwie. - Hazel i Mike nie zwracali na nich uwagi. Przebywali we własnym świe­ cie. - Nie bądź ofermą, Hazel. Łap okazję! - syknęła Liz. - Dość tego-warknął Alec. -Wybaczcie jej, proszę. Mike, spotkamy się niedługo. Hazel, z tobą także wkrótce się skontaktuję. I dziękuję wam obojgu, że przyszliście dzisiaj na koncert. Wywlókł Liz na ulicę i gwizdnął na przejeżdżającą tak­ sówkę. Pomagając Liz wsiąść do samochodu, zdążył jesz­ cze zauważyć, że Hazel bierze Mike'a pod ramię i prowa­ dzi go z powrotem na przyjęcie. Biedny Percy, pomyślał. Wygląda na to, że jednego dnia stracił zarówno kobietę, jak i pracę. I to przez tego samego faceta. Następnego dnia próba zmieniła się w serię poklepywań Aleca po plecach. Najpierw Lenny Von Ziggler powitał go miażdżącym kości uściskiem, bełkocząc coś ekstatycznie o sprzedaży biletów na rewię. Alecowi na chwilę zabrakło języka w gębie, ale Liz dostrzegła, jak zmarszczył czoło, kiedy ktoś z obsługi sceny wyraźnie zawahał się, czy może z nim żartować jak dawniej. Zaczęli się go bać, nie wie­ dzieli, jak się zachować. Ich dawny kumpel zmienił się na­ głe w połączenie Toma Mixa i Mozarta. Ci, którzy nie byli wczoraj w Carnegie Hall, zdążyli już przeczytać poranne wydania gazet i dowiedzieli się o jego ogromnym sukce­ sie, pękali więc z dumy, że biorą udział w kolejnym zamie­ rzeniu wielkiego Aleca Aarronsona. Liz zamknęła się z panem Benchleyem w pokoju 4L, któ­ ry zaczęła już uważać za swoje biuro, i od trzech kwadran­ sów męczyli się nad uratowaniem libretta. Pracowało im się razem bardzo dobrze, obojgu też odpowiadały formalne Tudith O'Brien Rapsodia

stosunki, ustanowione w czasie pierwszego spotkania. Pod warstewką dobrych manier zaczęło jednak rosnąć ciepło, prawdziwa przyjaźń, oparta na wzajemnym podzi­ wie i zwyczajnej ludzkiej sympatii. - Słyszałem, że pan Aarronson przeszedł samego siebie powiedział Benchley, wieszając na ścianie kolejną foto­ grafię, wyciętą z „Casket and Sunnyside". - Był niesamowity, panie Benchley. Chyba trochę w le­ wo, bliżej „Wyciągu". Przecież nowy nabytek nie może zburzyć układu całości. - Znokautował konkurencję, co? - Jasne! - Uśmiechnęła się. - Szkoda, że pana tam nie było. Cofnął się i z satysfakcją spojrzał na ponurą fotografię. -Miałem przyjść, panno McShane, ale pani Benchley wydawała małe przyjęcie dla sąsiadów. A ponieważ mieszkamy tam już od pięciu lat, a ja nie poznałem do­ tychczas tych ludzi, moja żona uznała, że będę pożąda­ nym dodatkiem do tej uroczystości. Liz kiwnęła głową, ale jej miękki wyraz twarzy wskazy­ wał, że myślami jest gdzieś bardzo daleko. - Och, panie Benchley. Owinął sobie publiczność do­ okoła palca! W życiu czegoś podobnego nie widziałam, a sądząc po reakcji słuchaczy, inni także nie. Benchley odchrząknął i pod wąsikiem pojawił się lekki uśmiech. - Panno McShane, z pani relacji wnoszę, że straciłem muzyczne wydarzenie stulecia. A teraz weźmy się do ro­ boty, żeby przerobić to żałosne sztuczydło w kolejny wiel­ ki sukces pana Aarronsona. Liz westchnęła głęboko i z niechęcią wkręciła w maszy­ nę kolejną czystą kartkę. - To na czym skończyliśmy, panie Benchley? W oczach Aleca malowało się coś więcej niż tylko wy­ czerpanie. Głęboki błękit oczu poszarzał, pozostały tylko granatowe obwódki wokół źrenic. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Rozmawiałem dzisiaj z Craterem. On ustawił wszyst­ ko. Mamy zajmować się swoimi sprawami, jak gdyby ni­ gdy nic. Alec i Liz wyszli na popołudniowe słońce. Tłumy ludzi tłoczyły się już w godzinie szczyty wokół wejść do stacji metra i na przystankach piętrowych autobusów, starając się zdążyć do domu na obiad. - Wspomniałeś mu o Mike'u? - Uznałem, że lepiej tego nie robić - przyznał. - Pocze­ kajmy do kolejnego spotkania. Nie chcę narażać go na nie­ bezpieczeństwo ze strony Seana. - A co z nami? My już jesteśmy w niebezpieczeństwie. - To prawda, lecz jeśli Sean się dowie, że jego brat mo­ że się do nas przyłączyć, to Mike nie tylko przestanie być dla nas użyteczny, ale natychmiast będzie martwy. Liz przełknęła z trudem, starając się pogodzić jakoś straszliwy temat z cudownym, słonecznym popołudniem. To było zupełnie normalne, całkowicie zwyczajne popołu­ dnie, a oni rozmawiali o gangsterach. Wszyscy przechod­ nie interesowali się raczej biletami na uroczystość powita­ nia Lindbergha po powrocie zza oceanu czy pogłoskami, że Warner Brothers postawili całe swe studio do dyspozy­ cji filmu dźwiękowego z udziałem Ala Jolsona. Liz obserwowała mijających ich ludzi, zaglądała im w oczy, starając się odczytać ich myśli. Czy ci ludzie różni­ li się od tych z 1992 roku? Czy mieli wyryte na twarzach, że urodzili się na przełomie wieków albo nawet wcześniej, kiedy na tronie angielskim zasiadała królowa Wiktoria, a kobiece suknie sięgały do ziemi? Doszła do wniosku, że wyglądają prawie tak samo, ro­ bią tylko wrażenie bardziej zadowolonych. Na ich twa­ rzach malowała się duma narodowa i ogromny optymizm, jaki Liz widziała przedtem tylko dwukrotnie: po raz pierwszy, gdy amerykańska drużyna hokejowa pokonała Związek Radziecki w czasie Olimpiady w 1980 roku i po raz drugi, gdy rozpoczynała się operacja Pustynna Burza. W obu wypadkach podniosły nastrój był krótkotrwały 237 l u d ł t h O'Brien Rapsodia

i przelotny. I szybko ustąpił miejsca powszechnej wście­ kłości. Alec wziął ją pod rękę, przekroczyli Czterdziestą Czwar­ tą Ulicę i ruszyli na wschód. Liz podniosła na niego wzrok. Patrzyła na sławny profil, który miał się stać symbolem te­ go czasu nadziei. Czasu jazzu. Ryczących lat dwudzie­ stych. - Wiesz, dokąd idziemy? - Uśmiechnął się, mijając okna wystawowe, udekorowane wielkimi flakonami perfum i zwojami fioletowej satyny. Pokręciła głową. Alec mocniej przycisnął jej ramię. - Mamy spotkanie z gangiem z Algonquin. George Kauf­ man zadzwonił w czasie próby. Wszyscy chcą cię poznać. Dziewczyna milczała przez chwilę. Algonquin. „Gang" czekał przy legendarnym Okrągłym Stole, żeby się z nią spotkać. Nie miała cienia wątpliwości, że musi się wymó­ wić od tego spotkania. Nie ma mowy, żeby tak po prostu weszła i przywitała się z ludźmi, którzy tchnęli nowe życie w sztukę i literaturę lat dwudziestych. To były tęgie głowy, które sypały dowcipami jak z rękawa. Potrzebowała czasu, żeby się przygotować. Powinna przeczytać jeszcze kilka książek, dokładniej przejrzeć materiały, żeby moc poroz­ mawiać na aktualne tematy. Musiała udoskonalić sztukę prowadzenia błyskotliwej konwersacji. Alec skinął głową jakiemuś przechodniowi, który go rozpoznał. - Szkoda, Lizzie, że nie mogłaś być w Algonquin kilka lat temu. - Pochylił się, żeby przejść pod nisko zawieszoną markizą i poprowadził ją wokół grupy porządnie podpi­ tych mężczyzn, dyskutujących o interesach przed wej­ ściem do tajnego baru. Liz przyzwyczaiła się już do wido­ ku mężczyzn w trzyczęściowych garniturach, bardziej do­ pasowanych niż sześćdziesiąt lat później. Mężczyzn bez kamizelki spotykało się nader rzadko, a mężczyzna w sa­ mej koszuli, nawet jeśli nosił krawat i wysoki kołnierzyk, sygnalizował pełny luz. 238 -Wtedy to było naprawdę coś! Człowiek nigdy nie był Tudith O'Brien Rapsodia

pewien, kto przyjdzie i o czym będzie mowa - kontynu­ ował Alec. - Większość pierwotnych uczestników spotkań Okrągłego Stołu, na przykład Benchley, trzyma się teraz z dala. Są zbyt zajęci, żeby poświęcać cztery godziny na lunch. Ale Kaufman, Dorothy i Woollcott nadal wpadają od czasu do czasu, a Franklin Pierce Adams jest prawie zawsze. - Jaka jest Dorothy Parker? Alec roześmiał się. - Jedyna w swoim rodzaju. Woollcott określił ją najle­ piej: jako połączenie malej Neli i lady Macbeth. Stanie się albo twoją najlepszą przyjaciółką, albo śmiertelnym wro­ giem. - Alec, ja po prostu nie mogę tam iść. Zatrzymał się, wyraźnie zaskoczony. -Przecież kilkakrotnie wspominałaś, że chciałabyś się z nimi spotkać. Musimy iść, całe popołudnie na nas czekają. Większość z nich była wczoraj w Carnegie Hall, ale nie mia­ łem czasu, żeby z wieloma z nich zamienić choć słówko. Podniosła na niego wzrok. Uniósł pytająco brwi i czekał na jej odpowiedź. To była grupa najbardziej zgryźliwych, cynicznych osób w historii. I wszyscy odznaczali się talen­ tem. Alec udowodnił właśnie światu, że jest kimś więcej niż tylko chwilowo modnym muzykiem. Zasługiwał na uznanie Okrągłego Stołu. Może nawet sam nie zdawał so­ bie sprawy, jak łaknął ich szacunku. Algonquin. Jak ona da sobie radę przy Dorothy Parker, Alexandrze Woollcotcie, George'u S. Kaufmanie, Ednie Ferber, Marcu Connellym, Haroldzie Rossie, Benie Hechcie i Charlesie MacArthurze? Uśmiechnęła się do Aleca. Wpatrywała się w niego, sta­ rając się utrwalić w pamięci każdy najmniejszy szczegół: zadziwiająco błękitne oczy, maleńką bliznę pod lewym okiem, ciemne włosy rozwiewane wiatrem i usta zawsze skore do uśmiechu. Stali dokładnie przed wejściem do Algonquin. Liz sięg­ nęła do torebki po szminkę. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Dobrze wyglądam? - zapytała, oblizując wargi. Cofnął się nieco i zlustrował ją od stóp do głów. W kąci­ kach jego ust pojawił się złośliwy uśmieszek. - Absolutnie idealnie. Nie zmieniłbym w twoim wyglą­ dzie niczego. Poza sukienką, butami, kapeluszem... Liz doskonale rozumiała, o co mu chodzi. Postanowił oderwać jej myśli od bardzo realnego zagrożenia ze stro­ ny Seana Coogana. Ale oto miała stanąć oko w oko z rów­ nie przerażającym Algonquin. Wcale nie chciała stawić czoła grupie złośliwych intelektualistów, wiecznie iro­ nicznych i szyderczych. Zrobią z niej kotlet mielony! - Nie chciałem dotąd ci o tym wspominać, ale oni nie nazywają się już Okrągłym Stołem - powiedział i wziął ją pod rękę. - Prawdę mówiąc, stali się w stosunku do siebie tak okropnie zgryźliwi, że zmienili nazwę na Krąg Złoś­ liwców. - Dzięki, że dodałeś mi odwagi. Znany hol robił zwodniczo przyjazne wrażenie, jak z po­ zoru wygodne krzesło elektryczne. Boazeria była chyba ta sama, którą Liz widziała, będąc tam poprzednio, może tyl­ ko trochę ciemniejsza. Fotele pokryte były zniszczonym kwiecistym perkalem. Ogólne wrażenie przywodziło na myśl salon w pałacu księcia o tak długim i szczytnym ro­ dowodzie, że on sam nie musiał już udowadniać swojej wartości. Liz dostrzegła śpiącego na sofie kota i zacieka­ wiła się, czy jest to oryginalny kot z Algonquin. Przeszli do jadalni i tam stanęła oko w oko z Kręgiem Złośliwców. Siedzieli na środku sali, przy jedynym zaję­ tym stole. Pozostałe stoły były nakryte do obiadu. Pierwszą osobą, którą Liz rozpoznała, był Alexander Woollcott, przywodzący na myśl przemądrzałą sowę. Nie widziała jego oczu, ukrytych za grubymi okrągłymi szkła­ mi okularów. - No, no. Oto i przybył złotopalcy chłopak ze swą złoto­ włosą dziewczyną - oznajmił Woollcott swym piskliwym, 240 wysokim głosem i pomachał im małą pulchną dłonią. [udith O'Brien Rapsodia

Przyjmij serdeczne gratulacje za wczorajszą potyczkę kul­ turalną. Nie czytałem podobnych recenzji od czasu, gdy sam pisałem sprawozdanie z turnieju krykieta, w którym brałem udział. Liz odetchnęła głęboko i zdobyła się na nędzną imitację uśmiechu. Alec uścisnął jej łokieć, żeby dodać jej odwagi. Wszyscy zgromadzeni przy stole odwrócili się, skinęli Alecowi głową i spojrzeli na Liz. Podsunięto im krzesła, stojące na przeciwległych krańcach stołu. - Witam wszystkich - powiedział Alec swobodnym to­ nem. - Przedstawiam wam pannę Liz McShane. Nie wiem, kim jest i skąd pochodzi, wiem tylko, że to jest to, co tygrysy lubią najbardziej. Kilka osób roześmiało się. Alec podprowadził Liz do krzesła. - Czy nie moglibyśmy usiąść obok siebie? - mruknęła przez zaciśnięte zęby, jak doświadczony brzuchomówca. - Oni wyznają zasadę: dziel i rządź - szepnął w odpo­ wiedzi. - Będę niedaleko. Alexander Woollcott poklepał wolne krzesło obok siebie i Liz, rada nierada, usiadła przy nim. Alec przeszedł na drugą stronę stołu. Siedząca obok niego Dorothy Parker złapała go za nogę. - Dot jest pijana - stwierdził Woollcott. - Alewidywałem ją już w o wiele gorszym stanie. Ciągle jeszcze kape­ lusz prosto siedzi jej na głowie. Kiedy zacznie się zsuwać na bakier, miej się na baczności. A tak na marginesie: je­ stem Alexander Woollcott. Wyciągnął do niej rękę, a Liz uścisnęła ją z uśmiechem. Była miękka i wilgotna. Musiała uważać, bo jego mści­ wość stała się już legendarna. - Liz McShane. Miło mi pana poznać, panie Woollcott. - Miło mi pana poznać, panie Woollcott. - Parodiowała ją Dorothy Parker. - Nie jestem przypadkiem zbyt bystra? - Uważaj, Dot - ostrzegł mężczyzna siedzący na lewo od Liz. To był George S. Kaufman. Odchylił się do tylu z krze- 241 l u d i t h O'Brien Rapsodia

stem i podniósł w górę długi, smukły palec. Liz sądziła, że chce wezwać kelnera, ale on tylko podrapał swą bujną czuprynę. - Nazywam się George Kaufman. Benchley powiedział o pani kilka ciepłych słów, panno McShane. Twierdzi, że ma pani niezawodny instynkt. -Powiem ci, do czego się sprowadza niezawodny in­ stynkt tej laleczki - warknęła Dorothy Parker. - Wyciągnę­ ła spode mnie Aleca. Zabrała tę glistę spod moich... -Jesteś głodna, Liz?! - zawołał głośno Alec. Siedzący przy stole uśmiechnęli się z rozbawieniem. Wyglądało na to, że będzie gorzej, niż Liz się spodziewa­ ła. Kiwnęła głową na potwierdzenie, nie mając odwagi otworzyć ust. Łysiejący młody mężczyzna przechylił się przez stół. Miał pełną twarz z dziwnie wąskim, haczykowatym no­ sem. - Cześć, jestem Marc Connelly. - Otworzył butelkę peł­ ną znanego jej już przezroczystego płynu i mrugnął do Liz. - Możesz tego potrzebować. Liz znowu kiwnęła głową, przyglądając się, jak Dorothy Parker pochyla się nad Alekiem. Była niższa i bardziej kru­ cha niż w wyobrażeniach Liz. Jej dłonie wykonywały ner­ wowe ruchy, trzepotały niczym skrzydła ptaka, kiedy gła­ skała Aleca po udzie. Alec spojrzał na Liz i puścił do niej oko. Zapowiadało się o wiele, wiele gorzej, niż się spodzie­ wała. Pociągnęła łyk z filiżanki i poczuła w ustach smak czy­ stego ginu. Był jednak delikatniejszy od tego, który piła poprzednio. Trunek spłynął z gardła do żołądka. Czy jadła dziś lunch? Nie. To dobrze. Musiała się czymś zamroczyć. - A więc, panno McShane - zagadnął ją Woollcott swym nosowym głosem. - Rozmawialiśmy właśnie o Freudzie i o psychoanalizie. Jaka jest pani opinia? Wszyscy pochylili się do przodu w oczekiwaniu na jej 242 pierwszą wypowiedź. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Alec uśmiechnął się, całkiem spokojny. Boże, pomyślała Liz. On naprawdę ma do mnie zaufanie. Uważa, że dam sobie radę. - Nie wiem, panie Woollcott. Wydaje mi się jednak, że czasami cygaro to naprawdę tylko cygaro. Najpierw nastała cisza, a potem przy stole rozległy się lekkie śmieszki. Ale Woollcott nie rezygnował. -Panno McShane - kontynuował. - Obecny tu pan Hecht chodzi na psychoanalizę od przeszło dwóch lat. Co, pani zdaniem, powinien zrobić? Znów wszyscy pochylili się do przodu. Nagle Liz przy­ szła do głowy metoda Wood'ego Allena. ~ Cóż, panie Woollcott - odparta spokojnie, czując, jak gin zaczyna krążyć w jej żyłach. - Gdybym była panem Hechtem, dałabym psychoanalizie jeszcze kilka lat. Jeś­ li nie poskutkuje, powinien się spakować i wyruszyć do Lourdes. Znów na chwilę zapadła cisza, którą rozdarł piskliwy, serdeczny śmiech Woollcotta. Wszyscy przyłączyli się do niego, nawet Dottie. Alec utkwił spojrzenie w Liz i kiwnął głową z uśmiechem, jakby chciał powiedzieć: a nie mówi­ łem, że cię pokochają? Okrągły Stół podzielił się na kilka grup, rozmawiających ze sobą z ożywieniem. - Musisz nam wybaczyć. Zwykle nie siedzimy tu tak dłu­ go, ale wszyscy chcieliśmy cię poznać. I oczywiście musie­ liśmy skrócić sobie oczekiwanie, ostro pijąc. - Lubicie to? - zapytała Liz, głośno siorbiąc trunek z fili­ żanki. Kaufman parsknął śmiechem i Liz poczuła nagle, że go polubiła. - Panno McShane. - To był ponownie Woollcott. - Sły­ szałem, że pracuje pani nad przedstawieniem naszego Cu­ downego Chłopca Aarronsona Cheerio!. Określiłaby je pa­ ni jako satyrę czy farsę? - Mam nadzieję, że to farsa - stwierdziła. Gin był na­ prawdę mocny i pokój zaczynał lekko się kołysać. 243 l u d i t h O'Brien Rapsodia

Umilkły okoliczne rozmowy. Liz przyszło do głowy, że wi­ dzowie pragną otrzymać coś w zamian za swe pieniądze. Pragną zobaczyć, jak Woollcott ostrzy sobie na niej szpony. - Dlaczego ma pani nadzieję, że to farsa? - B o - odparła, przywłaszczając sobie zdanie, które Kaufman miał wypowiedzieć kilka lat później - satyra to jest to, co kończy sobotnią noc. Tym razem cały stół wybuchnął śmiechem, szczególnie Kaufman. Oparł rękę na krześle Liz i zawołał głośno: - Żałuję, że to nie ja wypowiedziałem to zdanie! - Wypowie je pan, panie Kaufman. Wypowie je pan - od­ parła natychmiast, pociągając kolejny łyk ginu z filiżanki. Za te słowa została przez wszystkich nagrodzona bra­ wami. Zauważyła, że Alec śmieje się najgłośniej, a Charles MacArthur i gość, którego uznała za Harolda Rossa, z uśmiechem trącają go łokciami. Zdobyła sobie pełną aprobatę gangu Okrągłego Stołu. I, co ważniejsze, nie sprawiła wstydu Alecowi. George Kaufman zaczął ją wypytywać o Cheerio!, o kil­ ka numerów, które Alec grał na różnych przyjęciach. I Liz znów ukradła jedno ze znanych powiedzonek Kaufmana. - Chciałabym, żeby Alec przestał grać swe nowe piosen­ ki na przyjęciach - powiedziała, podczas gdy Marc Con­ nelly znów napełniał jej filiżankę. - Dlaczego? - zainteresował się Kaufman. - Bo melodie rozchodzą się tak szybko, że na premierze widzom wydaje się, iż przyszli na wznowienie starej sztuki. Kaufman znów wybuchnął śmiechem, ocierając łzę, któ­ ra wypłynęła spod okularów. - Rozumiem, dlaczego Alec tak wariuje za panią, panno McShane. - Proszę, mów mi po imieniu - poprosiła. Może jednak nie będzie tak źle, pomyślała. Ktoś pociąg­ nął ją za rękaw. Znowu Woollcott. - Czy ja też mogę mówić do ciebie Lizzie? - zapytał, udając głos Aleca. Był jak dziecko, nawet przez chwilę nie mógł znieść, że jest ignorowany. Tudith O'Brien Rapsodia

- Oczywiście. - Zajrzała w głąb swej filiżanki, starając się wymyślić coś błyskotliwego. - Przepraszam, czasem zachowuję się jak sukinsyn, ale co taki biedny chłopak jak ja ma robić? Liz podniosła wzrok na Woollcotta, żeby sprawdzić, czy znów próbuje z niej drwić, ale odniosła wrażenie, że tym razem mówi serio. Kaufman rozmawiał z Dorothy Palmer, więc z jego reakcji nie mogła wywnioskować, czy odzyw­ ka Woollcotta była szczera. -Widzi pani, panno McShane. - Pochylił głowę, jakby na znak, iż zdaje sobie sprawę, że nie powinien zwracać się do niej imieniem, jakiego używał Alec. - Jestem niskim, grubym facetem, który nie ma nic do zaoferowa­ nia poza rozumem i błyskotliwym sposobem prawie­ nia ludziom impertynencji. Niech pani teraz spojrzy na Aarronsona: młody, wysoki, przystojny. Jestem w stanie mu to wybaczyć. Ale widzi pani, on poza tym jest geniu­ szem. Ja jestem mądry, ale nie jestem genialny w żadnej dziedzinie. Więc, widzi pani, dla mnie on jest niemal nie do zniesienia. - Nie lubi go pan? - Liz była ogromnie zdumiona. Nie spotkała dotychczas ani jednego człowieka, który by nie lubił Aleca. Woollcott spojrzał na nią okrągłymi oczami. - Wszyscy go lubią. Prawdę mówiąc, większość osób po prostu ma bzika na punkcie tego chłopca. A równocześnie wszyscy mu zazdroszczą. I dlatego w niektórych budzą się przy nim najgorsze instynkty. Proszę na niego spojrzeć. Jest piękny. Gdyby miał choć połowę tej urody i tak mógł­ by z powodzeniem zostać żigolakiem. I ta jego muzyka! Boże, nigdy nie słyszałem czegoś równie wspaniałego! Jak mógłbym go nie kochać? I jak mógłbym go lubić? Liz zmarszczyła czoło. Woollcott pogładził jej dłoń i wstał. - Idę teraz do pokoju dla chłopczyków - oświadczył, nie kierując tych słów do nikogo w szczególności. W zapadłej nagle ciszy ruszył na zaplecze restauracji. Tudith O'Brien Rapsodia

- Tak naprawdę to poszedł szukać telefonu - wyjaśniła Dorothy Parker. - Jest zbyt poruszony, żeby mówić. Wszyscy zaczęli się śmiać i Liz doszła do wniosku, że wyglądają dziwacznie. To takie dziwne, pomyślała. Byli pogrążeni w rozmo­ wach. Nawet Alec nie zwracał na nią uwagi, gawędząc z przybyłą niedawno Edną Ferber, która naciągnęła beżo­ wy kapelusz budkę nisko na czoło, by optycznie skrócić końską twarz. Liz poczuła się dziwnie osobna, wyobcowana z grupy. Poczuła wzbierające w niej mdłości. Będę po prostu siedziała z boku i przysłuchiwała się roz­ mowom innych, postanowiła. Ale nie słyszała żadnych słów, padających z ust obecnych, tylko niewyraźny szmer zmieszanych głosów. I to była ostatnia rzecz, którą zapamiętała. Czy to już rano? Leżała na tapczanie z lodem na głowie, owiniętym w biało-niebieską ściereczkę. Bolały ją oczy. Uchyliła powieki i spojrzała na swoje nogi. Była całkowi­ cie ubrana. Usłyszała czyjś ciężki oddech i, mimo bólu, otworzyła szeroko oczy. Alec leżał rozwalony w fotelu, także w pełnym stroju. Znajdowali się w jego mieszkaniu. Ale w jaki sposób ona się tu znalazła? -Alec? -wymamrotała. Odniosła wrażenie, że ma na ję­ zyku gruby wełniany pokrowiec. - Alec!!! Podskoczył gwałtownie. - Liz! Jak się czujesz? - Co się stało? Czy Sean znów próbował mi coś zrobić? Alec uśmiechnął się. - Niezupełnie. Wygląda na to, że dostałaś trefny gin. Jak się czujesz? -Podle-jęknęła. 246 - Dobrze, w takim razie wszystko będzie w porządku. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Alkohol był zatruty. Masz szczęście, Lizzie. Parę osób zmarło po wypiciu tego świństwa. - Zazdroszczę im. - Jeszcze nigdy tak podle się nie czu­ ła. Bolało ją całe ciało. - Pochorowali się wszyscy, którzy pili z butelki Marca, może to poprawi ci samopoczucie. To zatrucie pokarmo­ we, które zwala z nóg jak młot kowalski. Podać ci coś? Z trudem machnęła ręką. Była słaba jak dziecko. - Przyniosę jeszcze lodu - powiedział cicho Alec. - Zaczekaj. - Liz odnosiła wrażenie, że ma strasznie dłu­ gie zęby, tak długie, że nie mieszczą się w ustach. - Co się zdarzyło podczas lunchu? Czy zrobiłam z siebie w Algon­ quin kompletną idiotkę? Uniosła się na łokciu, żeby widzieć jego reakcję. - No, właściwie nie. Zrobiłaś furorę. - Udawał, że kon­ centruje się na lodzie, ale Liz widziała, że z najwyższym trudem powstrzymuje się od śmiechu. - O Boże! Co zrobiłam? Alec zajrzał do torebki z lodem. - Nie do wiary! Całkiem się stopił! Zaraz wracam. - Nie­ mal pędem pobiegł do drzwi. Po chwili Liz usłyszała wy­ buch śmiechu. -Całe popołudnie spędziłam przy Okrągłym Stole i kompletnie nic nie pamiętam - jęknęła, przyciskając po­ duszkę do brzucha. Ironia tego wydarzenia mogłaby nawet być zabawna, gdyby Liz nie czuła się tak straszliwie rozbita. Odetchnęła głęboko i spróbowała wyłowić z pamięci wszystko, co pa­ miętała z poprzedniego dnia. Pamiętała rozmowę z Alexandrem Woollcottem i Georgem S. Kaufmanem. Widzia­ ła Dorothy Parker i Ednę Ferber, czuła smak ginu. Na samą myśl o ginie zbuntował jej się żołądek. Potem przez jej głowę przemknął pewien obraz, niepo­ żądany i przykry. Wszyscy przy stole byli dziwnie pochyle­ ni i zaśmiewali się do rozpuku. Ich niewyraźne twarze zbliżały się i oddalały, jakby stali na łódce, miotanej przez wzburzone fale. Tudith O'Brien Rapsodia

Zaraz zaraz, pomyślała Liz z rosnącą zgrozą. Jak to moż­ liwe, by oni wszyscy byli przechyleni na bok? - O Boże - jęknęła. Zrozumiała, że to ona musiała się przechylić. Zaraz... coś zaczęło jej świtać w pamięci. Coś białego wisiało w powietrzu tuż przed jej oczami i to coś sprawiało, że wszyscy wokół zwijali się ze śmiechu. Wi­ działa szeroko otwarte usta Kaufmana i Woollcotta, ocie­ rającego łzy z twarzy. Co ona zrobiła? Co to jest to białe? Obrus. -Błagam, nie... Ukryła twarz w poduszce, wstrząśnięta obrazami, pod­ suwanymi jej przez zdradziecką pamięć. Obrus mógłby tłumaczyć ten dziwny kąt, pod którym wszystkich widzia­ ła, szczególnie jeśli stała pod stołem na czworakach. Do­ tknęła kolan, w nadziei, że nie będą odrapane. Ale były. Jej kolana, dopiero co wygojone po wypadku autobusu sprzed kilku tygodni, znów były zdarte do krwi. Mało bra­ kowało, a dywan w Algonquin zacząłby się tlić, tak zapa­ miętale czołgała się po nim, owinięta obrusem. Alec wrócił do pokoju z pojemnikiem lodu. Już zdołał się opanować. - Alec, czy ja czołgałam się po dywanie z głową owinię­ tą obrusem? Milczał, zaciskając zęby, żeby powstrzymać atak śmie­ chu. Wreszcie odwrócił się do niej plecami i zaczął gmerać przy worku z lodem. - Coś w tym rodzaju. Ale uwierz mi, Lizzie, nic złego się nie stało. -Nic złego?! A od kiedy to dorosłe kobiety pełzają po hotelu w obrusie? - Przedstawialiśmy różne wyrażenia, taki rodzaj zgady­ wanki. Właściwie to był twój pomysł. Nie pamiętasz? Spojrzała na niego z urazą. - Oczywiście, że nie pamiętam! - Wygrałaś. Nikt nie odgadł frazy, którą ty pokazywałaś. - A czym próbowałam być? - Niemal bała się zadać to pytanie. Tudith O'Brien Rapsodia

Alec zamknął oczy. - Zaraz, żebym dobrze powtórzył. Powiedziałaś, że od­ grywałaś „Danie z dostawą do domu", cokolwiek to miało znaczyć. - Och. - Na chwilę odebrało jej głos. Przypominała so­ bie coraz więcej. - Czy miałam coś na plecach? - No... prawdę mówiąc, tak. - Co to było? Powiedz, Alec. - Udziec barani. - Tym razem nie udało mu się ukryć uśmiechu. - Dlaczego wydaje mi się, że pamiętam zapach pasty do zębów albo miętowej gumy do żucia? - To pewnie galaretka miętowa. -No jasne. Alec podał jej pojemnik z lodem i Liz padła na łóżko. - Coś ci powiem - szepnął. - Jeśli Sean obserwował nas wczoraj, to pewnie śmiertelnie go wystraszyliśmy. Może sobie mieć w kieszeni pół nowojorskiej policji i więcej bro­ ni niż Armia Stanów Zjednoczonych, ale kombinacja Do­ rothy Parker i Liz McShane przeraziłaby nawet wodza Hu­ nów, Attylę! Liz zamknęła obolałe oczy i zapadła w głęboki sen, dzię­ kując w duchu Bogu, że to sobota. Gdzieś z głębi mieszkania dobiegał słaby szmer rozmo­ wy. Usłyszała śmiech Aleca i znów rozległy się głosy. Zegar wskazywał piątą i Liz uznała, że wciąż jest sobo­ ta. Usiadła. Nadal była słaba, ale już nie tak wykończona. Mogła utrzymać się na nogach, więc powlokła się wolno do łazienki. Na drzwiach wisiała piękna jedwabna suknia w kolorze kości słoniowej. Miała tylko jedno ramiączko, spięte bro­ szą z brylantów i szafirów. Suknia opadała w miękkich fał­ dach do ziemi. Na podłodze stała para ślicznych kremo­ wych pantofelków. Pewnie Alec wydaje przyjęcie, przemknęło jej przez myśl. Zajęta Cheerio! i koncertem, zaniepokojona stałym 249 ' u d i t h O'Brien Rapsodia

zagrożeniem ze strony Seana, nie miała głowy do życia to­ warzyskiego. Myśl o Alecu, szukającym dla niej tej sukni, wywołała uśmiech na jej twarzy. Nadal była upiornie blada, ale jej oczy odzyskały już dawny blask. Szybko ubrała się w przygotowany strój, roz­ koszując się dotykiem jedwabiu na skórze. Głosy dobiegały z salonu. Liz rzuciła krótkie spojrzenie w lustro, żeby skontrolować swój wygląd. Była rozdarta, jakby nie mogła oprzeć się wrażeniu, że trafiła do całkiem innego świata niż ten, w którym żyła dotychczas. Ale mu­ siała przyznać, że suknia jest wspaniała. Nacisnęła wielką, solidną mosiężną klamkę i weszła do salonu. Alec podniósł wzrok. Miał na sobie czarny smo­ king, białą koszulę o sztywno wykrochrnalonyrn kołnie­ rzyku i białą muszkę. Ciemne włosy opadły mu na twarz. Wydawał się dziwnie odmieniony, jakby bił od niego jakiś blask. Podszedł do niej i wziął ją za rękę. - Moja Lizzie. - Uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że nie masz... Dopiero w tym momencie Liz zauważyła, że w pokoju są jeszcze inne osoby, które patrzą na nią wyczekująco. Zo­ baczyła Hazel, pana Benchleya, Lenny'ego Von Zigglera i jakiegoś mężczyznę o błyszczących oczach i siwej bro­ dzie. W rogu, jakby nie chciał zwracać na siebie uwagi, siedział Mike Coogan. - Alec, co się dzieje? - zaczęła, ale przerwał jej dzwonek u drzwi. Alec podszedł do interkomu i poprosił, by wpusz­ czono gościa na górę. - Lizzie, znasz wszystkich obecnych, poza moim drogim przyjacielem Havelem. - Wskazał na brodacza, który po­ patrzył na nią roziskrzonym wzrokiem, objął ją i powie­ dział ze śmiechem: - Proszę, powiedz mu, żeby już skończył z tymi pie­ niędzmi! Ten twój Alec ciągle przysyła mi pieniądze. Nie mam już co za nie kupować. Dopiero po chwili dotarło do niej, że Havel jest właści250 cielem żydowskiego teatru, który przed laty ocalił Aleca l u d i t h O'Brien Rapsodia

i serdecznie odwzajemniła uścisk. Czyżby było to spotka­ nie najbliższych mu osób? Do pokoju wszedł kolejny gość, dystyngowany pan w ciemnym garniturze, z teczką. Alec przedstawił go jako sędziego Lewisa, zaskoczona Liz uścisnęła mu dłoń. Przybyły otworzył teczkę i skinął na nich, by podeszli bliżej. - Sprawdźmy, panie Aarronson. Wszystko wydaje się w porządku, potrzebuję już tylko państwa podpisów na świadectwie. Liz zerknęła ciekawie. Zobaczyła ozdobne, czarno-nie­ bieskie litery: Świadectwo Ślubu, Stan Nowy Jork. Przy składaniu podpisu ręka tak jej drżała, że Alec mu­ siał podtrzymać ją za łokieć. Hazel podała jej wielki bukiet kwiatów, a Alecowi wpięła białą różę w klapę marynarki. Jakieś ręce delikatnie kierowały jej ruchami, ustawiły ją we właściwym miejscu, ktoś podpowiadał jej odpowied­ nie słowa. Gdyby ktoś sobie tego zażyczył, dałaby się na­ wet wyprowadzić na taras. Była zaszokowana i otumaniona. Cisnęło jej się na usta tyle pytań: W jaki sposób Alec zdobył pozwolenie na ślub? Co z jej aktem urodzenia? Kiedy zdążył to wszystko zorga­ nizować? Ale właściwie jedno tylko miało teraz dla niej znaczenie: to, że właśnie została żoną Aleca, który mocno trzyma ją za rękę. Głos miał spokojny, ona natomiast - urywany. Trzęsła jej się dłoń, gdy Alec wsuwał na serdeczny palec jej lewej ręki prostą, złotą obrączkę, patrząc jej przy tym w oczy swymi niesamowicie błękitnymi oczyma. W miarę upływu czasu gości przybywało. Pojawili się panowie w cylindrach, birbanci, którzy zwęszyli okazję do zabawy, jaką zawsze jest ślub. Ochoczo i radośnie wzno­ szono toast za toastem, a Liz nie mogła wyjść z oszołomie­ nia. Zauważyła jednak, że Alec wykazał się delikatnością i podał jej w kieliszku do szampana piwo imbirowe. Mniej więcej w połowie uroczystości uświadomiła sobie 251 l u d i t h O'Brien Rapsodia

nagle, że to właśnie jest jej miejsce, że tu przynależy. To byt kolejny wstrząs. Zniknęło gdzieś poczucie obcości, wrażenie, że nie całkiem pasuje do tych ludzi i tych cza­ sów. Packi na muchy, pończochy ze szwem, fryzura na pa­ zia, Calvin Coolidge, butelki zamykane korkiem, mono­ tonne trzaski Radia Crosley i nade wszystko Alec Aarronson stali się integralną częścią jej życia, ważniejszą niż ja­ kikolwiek element poprzedniej egzystencji. Życie codzien­ ne w tych czasach przestało się jej wydawać dziwne. Teraz ona, na równi z mężem, przynależała do tej epoki, do 1927 roku. Alec stał pośrodku wielkiego salonu i rozmawiał z Eddiem Robinsonem. Liz przyglądała mu się, widziała tak dobrze sobie znane gesty. Mąż spojrzał na nią i uniósł kie­ liszek, a na jego twarz wypłynął serdeczny uśmiech, zapo­ wiedź tego, co czekało ich dzisiejszej nocy i w ciągu nad­ chodzących lat. Później przemknęła jej przez głowę myśl, że Alec jest prawdopodobnie jedynym panem młodym, który gra na fortepianie podczas własnego wesela.

Rozdział 15

Fotografia była całkiem niepodobna do innych w sierpniowym numerze „Chatdera" z 1927 roku. Scott i Zelda, którzy od roku wyszli nieco z mody, pojawi­ li się znowu na tle luksusowego wnętrza. Lady Diana Man­ ners, arystokratyczna maskotka jeździeckiej drużyny Ang­ lii, udzieliła błyskotliwego wywiadu, okryta długą pelery­ ną z futra małp. Gertrude Lawrence została pokazana w scenie z musicalu Oh, Kayl, a Al. Jolson klęczał na jed­ nym kolanie, wykonując piosenkę Mammy ze Śpiewaka jazzowego. Wśród wydawniczej sieczki zamieszczono także studyj­ ne zdjęcie Aleca i Liz z podpisem: Najdowcipniejsza para Broadwayu. Liz siedziała przy biurku przed dużą maszyną do pisania marki Underwood, stalową konstrukcją, której nie próbowano nawet nadać atrakcyjnej formy plastycz­ nej. Toporna maszyna kontrastowała z kokieteryjnym uśmiechem Liz i jej jasnymi oczami, ze świetlistymi włosa­ mi, lśniącymi w ostrym świetle lamp błyskowych. Alec zo­ stał ustawiony tuż za żoną. Pochylał się nad nią, opierając się o blat biurka dłonią, w której trzymał papierosa. Dym wił się spiralnie wokół jego głowy, zasnuwając jego wize­ runek lekką mgiełką. Drugą ręką opierał się o krzesło, na którym siedziała Liz. Tym, co najbardziej wyróżniało to zdjęcie, były ich miny. Liz patrzyła prosto w obiektyw aparatu. Alec uśmiechał się swobodnie, a jego usta właśnie zaczynały formułować jakiś wyraz - widać został złapany przez fotografa bez 253 Tudith O'Brien Rapsodia

uprzedzenia. Ten moment został uwieczniony na zawsze: mężczyzna i kobieta tak otwarcie cieszący się sobą, że zdjęcie wprost tętniło życiem. Znajomi, którzy od przedwiośnia nie widzieli Aleca, nie mogli wyjść z podziwu nad zmianą, jaka w nim zaszła. Czy wcześniej ukazała się jakakolwiek podobizna uśmiechniętego Aleca Aarronsona? Nikt nie pamiętał. Za­ częto wertować poprzednie numery „Vanity Fair" oraz „The Smart Set", ale znaleziono jedynie zdjęcia z uprzej­ mym wyrazem twarzy. Portretowi towarzyszył w „Chattlerze" pełen żenujących wręcz pochlebstw artykuł Elinor Glyn, natchnionej fil­ mem Clary Bow pt. To. Pani Glyn, która w „Chattlerze" re­ dagowała rubrykę poświęconą ślubom, a tematów szuka­ ła na przyjęciach weselnych organizowanych na Riverside Drive, wyznała swym zachwyconym czytelniczkom, że Aarronsonowie są jedyną znaną jej parą, która wręcz pro­ mienieje Tym. Zapomnijcie o Clarze Bow, pisała. To wła­ śnie Alec i Liz Aarronsonowie żyją i oddychają prawdzi­ wym magnetyzmem. Pani Glyn szczegółowo opisała każdy element gardero­ by Liz, podkreślając zwłaszcza jej przekłute uszy, co uwa­ żane było za barbarzyństwo, oraz jej zwyczaj zrzucania z nóg pantofli w połowie przyjęcia. W mieszkaniu Aarron­ sona zaszły pewne niewielkie zmiany: w tej do niedawna najbardziej reprezentatywnej siedzibie nowoczesnego ka­ walera pojawiły się ulubione przez pannę McShane suszo­ ne kwiaty i stare, podniszczone meble. Alec wspomniał autorce, że niektóre z jego najbardziej awangardowych dzieł sztuki zniknęły w tajemniczych okolicznościach, w szczególności zaś komplet foteli o opływowych kształ­ tach, wzorowanych na sylwetce łososia i morskiej fali. McShane, jak donosiła pani Glyn, wzruszyła w tym mo­ mencie swymi pięknymi ramionami i podała mężowi jabł­ ko z ogromnej patery pełnej owoców. - Jest w tym pewien symbol - oświadczył Aarronson, 254 wskazując na jabłko. Tudtth O'Brien Rapsodia

Glyn ze szczególnym naciskiem podkreślała wyjątkowy stosunek Aleca Aarronsona do świeżo poślubionej żony, jego niekłamany zachwyt. Reporterka zauważyła, że mu­ zyka pana Aarronsona stała się, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze bardziej wysublimowana - zyskała liryczną głębię, która oszołomiła nawet jego najbardziej nawet zagorza­ łych wielbicieli. Był tylko jeden przedziwny aspekt wspaniałego związku Aleca Aarronsona z Liz McShane: nikt nie zdołał znaleźć najdrobniejszej nawet informacji o jej życiu aż do chwili, gdy związała się z kompozytorem. Chodziły pogłoski o po­ spiesznie sporządzanym akcie urodzenia tej dziewczyny dla celów zawarcia zaskakującego wszystkich małżeń­ stwa. I nawet tak skąpe dane były niepewne. Sama panna młoda twierdziła, że wychowywała się w Illinois, lecz ja­ koś nikt tam nie mógł sobie przypomnieć tej rzucającej się przecież w oczy kobiety o niezwykłych zdolnościach. Jedynym wyjaśnieniem, uznała pani Glyn, jest to, iż przed spotkaniem z Alekiem Aarronsonem panna McShane w ogóle nie istniała. A to najlepszy dowód na istnienie Tego. - Alec, widziałeś ten tekst w sierpniowym „Chattlerze"? Liz siedziała po turecku nad wielkimi płachtami gazet i otwartym albumem z wycinkami. Z otwartego słoiczka kleju unosił się słodkawy chemiczny zapach, mieszając się z aromatem porannej kawy, parującej ze stojącej nieopo­ dal filiżanki. Ze słoiczka sterczał pędzel z zaskorupiałymi resztkami poprzedniego kleju. - Jasne. Wygląda na to, że Zelda utyła o kilka kilogra­ mów - odpowiedział, nie przestając grać. Pod jego palca­ mi fortepian brzmiał cudownie. - Bardzo zabawne - roześmiała się Liz, starannie wyci­ nając artykuł do wklejenia. Album był już spęczniały od materiałów z ostatnich kilku miesięcy, relacjonujących ich ślub, koncert Aleca, współpracę Liz z Benchleyem, ro­ snące podniecenie przed przyszłotygodniową premierą Cheerio! na Broadwayu. Tudith O'Brien Rapsodia

Przedpremierowe przedstawienia w Filadelfii poszły le­ piej, niż się spodziewano, lepiej nawet, niż można było so­ bie wymarzyć. Von Ziggler promieniał jak księżyc w pełni. Wszystko wspaniale się uzupełniało: rewelacyjna muzyka Aleca i napisane przez Liz i Benchleya libretto, które było tak znakomite, że mogłoby zostać wystawione jako samo­ dzielna sztuka teatralna. Członkowie zespołu i orkiestry występowali w uniesieniu, mając niejasne poczucie, że tworzą prawdziwą sztukę. W rezultacie powstał nie jeden z wielu zwyczajny musical, lecz czysta magia. Widzowie w Filadelfii zdawali sobie sprawę, że uczest­ niczą w naprawdę ważnym wydarzeniu teatralnym. W weekendowym wydaniu „Inquirera" wystawienie Chee­ rio! zostało określone jako powtórne narodziny amery­ kańskiego musicalu. Alec spojrzał na Liz ponad wiekiem fortepianu. Twarz dziewczyny zastygłej z pędzlem w ręku była jakby stu­ dium skupienia. Liz ubrała się w jego białą, bawełnianą koszulę z monogramem, którą miał na sobie poprzednie­ go dnia. Sięgnęła po nią dziś rano, wstając z łóżka, wtuli­ ła w nią twarz i wdychała zapach Aleca, którym przesiąkła miękka bawełna. I oto siedziała w niej tuż przy nim, z mo­ nogramem z podwójnym A na piersi i szczupłymi, gołymi nogami. Obserwując ją poczuł, jak zwykle, dziwne, choć już doskonale mu znane napięcie w podbrzuszu. - Cudownie wyglądasz z moim monogramem - powie­ dział tak zdławionym głosem, że Liz podniosła na niego wzrok. Widziała silne emocje na twarzy Aleca, słyszała je też w jego olśniewających akordach. Odgarnął z czoła ciemne włosy, intensywnie niebieskie oczy lśniły w blasku słońca. Zaparło jej dech w piersiach. Czy istniał kiedykolwiek na świecie przystojniejszy mężczyzna? Zresztą słowo „przy­ stojny" nie było w stanie oddać całej wspaniałości Aleca Aarronsona. To tak jakby Dawida Michała Anioła nazwać ładnym kawałkiem kamienia. Pędzel z klejem wylądował na podłodze, a Liz powoli l u d i t h O'Brien Rapsodia

wstała. Alec nie przestawał grać, lecz jego oczy szukały wzroku dziewczyny. Zbliżała się ku niemu drażniąco wolno, bezgłośnie stąpając bosymi stopami po lśniącej podłodze. Przesunął się na taborecie, robiąc jej miejsce, i Liz przy­ cupnęła u jego boku. Ich twarze dzieliły tylko centymetry. Ciepło, bijące od Aleca, zdawało się pieścić jej ciało. Poło­ żyła dłoń na policzku ukochanego. -Wyglądasz rewelacyjnie - szepnęła z uśmiechem. Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę, co on gra. Oryginalną melodię, tak piękną, że aż ściskało się serce. To nie był zwykły przebój. To była jedna z tych melodii, które, raz usłyszane, pozostają w nas na zawsze: powraca­ jące, prześladujące nas niemal tony, tak bliskie, że wydaje nam się, że znamy je od wieków. Wpatrywała się w jego dłonie, w silne palce wyczarowujące takie piękno i aż się zachłysnęła. -To ćo Cheerio!? Po jego wargach przemknął lekki uśmiech. Pokręcił przecząco głową, nie przestając grać. Melodia rozwijała się, wciągała Liz w swój magiczny krąg, pochłaniając ją bez reszty do tego stopnia, że z trudem łapała oddech. - To do nowego musicalu? Ponownie pokręcił głową, a muzyka wzniosła się do wspaniałego crescendo. Liz czuła, jak krew napływa jej do policzków. Porywająca, gwałtowna namiętność tych to­ nów obezwładniła ją. - To dla ciebie - mruknął. - Wszystko, co teraz robię, ro­ bię dla ciebie. Skończył pieśń. Liz skrzyżowała ramiona na piersi i przez dłuższą chwilę siedziała nieruchomo. Czuła, że gdyby chciała wstać, to przypływ uczuć powaliłby ją na ziemię. Ostatnie akordy piosenki wisiały jeszcze w powietrzu, wibrując żarem. - Sądzę, że linia melodyczna całkiem nieźle się rozwija, prawda? - zapytał szeptem Alec, przyciągając dziewczynę do siebie. Objęła go i wtuliła twarz w jego ramię. Czuła mocne, 257 J u d i t h O'Brien Rapsodia

niespokojne uderzenia jego serca i zdawała sobie sprawę z targających nim emocji. Skinęła głową, mocno zaciskając ręce na jego plecach. Alec odsunął się do tyłu, żeby na nią spojrzeć. Zatrzepota­ ła powiekami i zamknęła oczy. Wstał gwałtownie, nie wypuszczając jej z objęć. Ruszył wolno przez hol do swej sypialni, ani na chwilę nie odry­ wając oczu od twarzy Liz. -Nellie! - zawołał ochryple, otwierając plecami drzwi sypialni. - Nie wiem, o której zjemy lunch. Alec zaczął mieć pewne wątpliwości co do Joego Cratera. Była w tym człowieku jakieś nieuchwytna niepewność, która sprawiała, że ich spotkania stawały się coraz bar­ dziej męczące. Dopóki Mike Coogan nie przyłączył się do nich, Crater był spokojny, pewny siebie i Alec się przy nim uspokajał. Mike jako pierwszy zażądał wyjaśnienia, na czym ten domniemany plan polega i spojrzał przy tym na Cratera tak przenikliwie, że adwokat odwrócił wzrok. - Alec najwyraźniej rozumie, panie Coogan, że nie mo­ gę ujawniać wszystkich szczegółów. Im mniej osób zna strategię, tym lepiej. Mike bez pośpiechu napił się kawy i potarł palcem niezbyt czystą filiżankę. Siedzieli we trzech przy kontuarze drogerii na Amsterdam Avenue, przodem do misternie rzeźbionego lustra, w którym odbijały się kryształowe szklaneczki i mo­ siężne korki butelek. Alec, siedzący pośrodku, kreślił łyżką niewidzialne wzory na marmurowym blacie. - Bardzo sobie cenię pana opinię, panie Crater, napraw­ dę, powinienem jednak wiedzieć, na czym stoję. Jeśli mam wam pomóc, to muszę wiedzieć, jakich informacji potrzebujecie i po co. - Mike patrzył na odbicie Joego w lustrze. - I prawdę mówiąc, nie mogę zrozumieć, dla­ czego pan w tej sprawie nadstawia za nas karku. Crater wyprostował się i rzucił szybkie spojrzenie na 258 Aleca. Zauważył lekki grymas na twarzy swego klienta l u d i t h O'Brien Rapsodia

i zrozumiał, że jego również nurtowało to samo pytanie. - A co pan na tym zyska, panie Coogan? - odpowiedział pytaniem Crater. - Chcę się wycofać z tego interesu - odpowiedział spo­ kojnie Mike. - Chcę zacząć normalne życie, bez strachu. Chcę przestać podskakiwać ze zdenerwowania za każdym razem, kiedy słyszę kroki na schodach. - A co z pańskim bratem? Co on by powiedział na nowe­ go Mike'a Coogana? Mike nie zareagował na ostatnie pytanie Cratera. Od­ wrócił się do Aleca. - Powiem wprost, Alec: nie będę wam już dostarczał żadnych danych, dopóki w pełni nie zrozumiem, jak zo­ staną wykorzystane. Nie podoba mi się to wszystko. Alec kiwnął głową i Crater zsunął się ze stołka. - Dotychczas świetnie radziliśmy sobie sami. Nie sądzę, żeby nasz poczciwy Mike miał dla nas jakieś pożyteczne informacje. Bluffuje. Założę się, że on trzyma sztamę z bratem. Te wszystkie opowieści o tym, że chce zmienić swoje życie, to bujda. Alec odetchnął głęboko i przetarł oczy. -Sam nie wiem, co robić, żeby przechytrzyć Seana. Znam się tylko na dwóch rzeczach: na muzyce i na mojej żonie. To wszystko. Crater chrząknął. - Może nie znasz swojej żony tak dobrze, jak sądzisz. Zarówno Alec, jak i Mike gwałtownie odwrócili się w jego stronę, ale on, niezrażony, kontynuował. - Przykro mi to mówić, lecz wiem z pewnego źródła, że Liz McShane była w jakiś sposób powiązana z gangiem Capone'a z Chicago. Alec spuścił wzrok, by ukryć oczy przez Craterem, bo nie chciał, żeby ten dostrzegł w jego spojrzeniu irytację. Informacja nie tylko była fałszywa, ale wręcz całkowicie niemożliwa. - Nie wierzę ci - odparł szeptem. - Może i nie. - Crater wzruszył ramionami. - Ale czy nie wydaje ci się dziwne, że ona pojawiła się nie wiadomo l u d i t h O'Brien Rapsodia

skąd? Musiałem sfałszować jej akt urodzenia. Moim lu­ dziom w Chicago nie udało się znaleźć po niej żadnego śladu: żadnych świadectw szkolnych czy dyplomów, żad­ nych rejestrów lekarskich, żadnych wiadomości o pracy. Nie znaleźli kompletnie nic. Tylko ktoś taki jak Capone byłby w stanie tak dokładnie zatrzeć wszelki ślad po czło­ wieku. - Crater zerknął na Mike'a, ale jego twarz ginęła w cieniu nisko opuszczonego ronda kapelusza. - Strzeż się, Alec, przed ciosem w plecy. Tyle tylko mogę powiedzieć. Jeszcze raz rzucił spojrzenie na Mike'a i wyszedł. Drzwi drogerii głośno trzasnęły. Alec i Mike przez pewien czas siedzieli w milczeniu. -Alec, to pomysł Seana. Chciał zasiać w twojej głowie wątpliwości co do Liz, żeby te podejrzenia jątrzyły się w tobie. W jakiś sposób, albo bezpośrednio od Seana, albo poprzez podstawionego informatora, Crater się o tym do­ wiedział. -Do diabła! - Alec skinął na kelnerkę, żeby przyniosła więcej kawy i wpatrywał się w strumień parującego napo­ ju, wypełniającego filiżankę. Sięgnął do papierośnicy. Za­ palił. Dwóch pogrążonych w zamyśleniu mężczyzn mil­ czało przez kilka minut. - Innymi słowy, Sean wie o tobie. - Alec westchnął. -Podejrzewam, że tak. Przez Cratera. Świadomie czy nieświadomie, ale jednak mnie wydał. - Czy sądzisz, że Crater ma naprawdę jakiś plan? Mike pokręcił głową. - Nic, co mogłoby nam pomóc, jeśli o to pytasz. Myślę, że ma w tym jakiś własny interes. Podejrzewam, że chciał­ by przejąć kontrolę nad gangiem Cooganów jako taki za­ kamuflowany przywódca. Już teraz jesteśmy warci niezłą fortunę, kontrolujemy przemyt alkoholu i hazard, a Sean wchodzi właśnie w narkotyki. Jesteśmy jak dojrzały do ze­ rwania owoc: wystarczy mocno potrząsnąć, a wpadniemy komuś w ręce. Crater wie, że za twoją sprawą zostaliśmy podzieleni i zdaje sobie sprawę, że w tym nasza słabość. - Przepraszam. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Nie przejmuj się. I tak by to nastąpiło, prędzej czy póź­ niej, z mniej lub bardziej ważnego powodu. Przynajmniej podzieliła nas naprawdę istotna sprawa. - Mike wbił wzrok w filiżankę i zniżył głos. - Muszę ci coś powiedzieć. Nasza kryjówka, kryjówka gangu Cooganów, znajduje się na stacji metra przy Dziewiętnastej Ulicy, za fałszywą ścia­ ną. To dlatego tak szybko się przemieszczamy. Alec przysunął się bliżej do Mike'a. - Dlaczego mi to mówisz? - Dlatego, że ta informacja może okazać ci się przydat­ na, i dlatego, że chcę, abyś mi zaufał. Potrzebujesz jakie­ goś dowodu, pewności. Do tej chwili nie miałeś powodu, żeby mi wierzyć. Crater mógł mieć rację. Ale ty ufałeś mnie. Teraz moje życie najzupełniej dosłownie znajduje się w twoich rękach. Możesz zadzwonić z wiszącego tutaj publicznego telefonu do Seana i powtórzyć mu, co ci po­ wiedziałem, a nie ujrzę następnego świtu. Alec wpatrywał się w słupek popiołu na końcu swego papierosa. - Powinieneś wyjechać z miasta. -1 zostawić cię samego? Nie. - Mike uśmiechnął się. To byłoby równoznaczne z morderstwem. - Mike, mówię poważnie. Jestem osobą publiczną. Pre­ miera musicalu jest jutro. Sean nie ośmieli się teraz zrobić żadnego zamachu. Spokojnie możesz sobie zrobić przerwę. - Nie ucieknę. A poza tym mam jutro randkę z Hazel i dwa bilety na dobre miejsca na jutrzejszą premierę no­ wego dzieła Aarronsona. - Myślisz, że Hazel ma jakieś powiązania z Seanem? - Absolutnie nie - oświadczył Mike z całkowitą pewno­ ścią. - Boli ją, że ją opuściliście, lecz traktuje to z filozo­ ficznym spokojem. Powiedziała, że kochacie się jak waria­ ci i sami nie zdajecie sobie sprawy, że czasem jesteście na bakier z etykietą. Alec uśmiechnął się i pokręcił głową. - Mógłbyś się jakoś dowiedzieć, skąd ona ma pieniądze? - Z akcji. Gra na giełdzie jak szatan, kupuje akcje po kil- 261 l u d i t h O'Brien Rapsodia

ka centów i świetnie na tym wychodzi. Powiedziała, że był już najwyższy czas, aby zaczęła sama sobie radzić. - Mike nie krył podziwu. - Chyba nie byłem wobec niej w porządku - przyznał Alec. - Może. Ale na twoim miejscu zrobiłbym to samo, bo ona była najbardziej prawdopodobnym źródłem informa­ cji, a ty martwiłeś się o Liz. Nie chodziło przecież tylko o twoją skórę. - Lizzie. - Alec westchnął głęboko. - Jak ja mogłem ją w to wszystko wciągnąć? Mike roześmiał się i trącił go łokciem. Alec popatrzył na niego ze zdziwieniem. - Po pierwsze, ona już jest w to zamieszana. Po drugie, moim zdaniem ona wcale nie chciałaby teraz być w jakim­ kolwiek innym miejscu na ziemi. Po prostu chce być z tobą. - Mike już przymierzał się do obgryzienia paznokcia, ale nagle cofnął rękę. - Dziwne, wiesz? W niektórych spra­ wach Liz robi wrażenie bardzo nowoczesnej: pod wzglę­ dem strojów, rodzaju poczucia humoru, podejścia do ka­ riery. Ale w innych dziedzinach jest najbardziej staromod­ ną dziewczyną, jaką w życiu spotkałem, na przykład jest oddana tobie bez reszty. Nie sądzisz, że to dziwne? Alec wstał. Uśmiechnął się szeroko. -Mike, to jest jeszcze dziwniejsze, niż ci się wydaje. Kelnerka nagle rozpoznała w tym człowieku w kapelu­ szu o szerokim rondzie sławnego Aleca Aarronsona i dyg­ nęła. Alec wpadł w doskonały humor. Uświadomił sobie, że już za chwilę będzie w domu. Z Lizzie. W przeddzień premiery Cheerio! Liz dręczył nocny kosz­ mar. To nie był tylko zły sen wywołany zdenerwowaniem czy przedpremierowym stresem. To była niekończąca się, potworna groza, inna od wszystkiego, czego zdarzyło jej się doświadczyć, odkąd wyrosła z dzieciństwa. Koszmar nie miał żadnej akcji, nie miał początku ani 262 końca. To była panorama potępieńców, groźnie patrząl u d i t h O'Brien Rapsodia

cych na nią z demonicznymi uśmiechami. Jednym z nich był prawnik, Joe Crater, o dziwnie wykrzywionych rysach. Potem pojawił się Sean Coogan, którego okaleczona twarz rozciągała się w groźnym grymasie. Ale najbardziej przeraziła Liz wizja katastrofy samoloto­ wej, poskręcanego, porozrywanego metalu, który za osiem lat zabije Aleca. Będzie wtedy wyglądał tak samo jak teraz, przybędzie mu tylko kilka drobnych zmarszczek wokół oczu i trochę srebrnych nitek w czarnych włosach. Na ostatnich zdjęciach widziała cień ogromnego smutku wokół jego ust. We śnie koszmarne sceny, jedna po dru­ giej, przesuwały się jej przed oczami. Mózg, nawet pogrążony w głębokim śnie, zdawał się czuwać i uspokajać ją, że to tylko sen, że to nie dzieje się naprawdę. Równocześnie jednak przerażające wizje były niezwykle plastyczne, bardziej plastyczne niż wyobraże­ nia. Oderwane z pozoru od siebie obrazy zdawały się przedstawiać całkowicie realne zagrożenie, symbolizo­ wać prawdziwe niebezpieczeństwo. Liz starała się ignorować narastające zaniepokojenie, nie zwracać uwagi na przeczucie, że ma się wydarzyć coś potwornego. Tuż przed snem, po pysznym posiłku przygo­ towanym przez nadal niewidzialną Nellie, starała się przedstawić Alecowi swoje obawy. -Nie potrafię tego wytłumaczyć, nie umiem ubrać w słowa swoich uczuć. To wszechogarniające przerażenie, nieokreślone, ale wyjątkowo silne. Alec siedział oparty o zagłówek łóżka i pocierał obolałe ramiona. Liz pomogła mu rozmasować stężałe mięśnie, za co obdarzył ją pełnym wdzięczności uśmiechem. Rozu­ miał obawy żony. On także się martwił, on także troskał się zagrożeniem ze strony Seana. Ujął dłoń Liz i pogładził kciukiem jej ślubną obrączkę. - Pewnie bardziej się denerwujesz premierą, niż ci się zdaje - podsunął. - W końcu przecież sama wykonałaś większość pracy przy adaptacji libretta, jako że Benchley przez kilka ostatnich tygodni był bez reszty zaangażowany 263 l u d i t h O'Brien Rapsodia

w sprawę protestów przeciwko wyrokowi na Sacca i Vanzettiego. A do tego znajdowałaś się nieustannie pod obser­ wacją ciekawskich, jako ktoś nowy na Broadwayu i jako moja żona. - Uśmiechnął się z dumą. - Wszyscy się za to­ bą oglądają. Opuściła wzrok na ich złączone dłonie, na długie palce Aleca, z których spływało na nią kojące ciepło. Czy mogło spotkać ją coś złego, gdy była przy nim? - Pewnie masz rację. - Westchnęła i wtuliła się w jego ramiona. Alec zgasił światło. - Dziękuję, że wysłuchałeś mojej tyrady. - Lubię słuchać twoich tyrad, kochanie. Oparła głowę na jego piersi i zasnęła z dłonią w jego dłoni. Aleca obudziły jęki Liz, dręczonej koszmarem sennym. Jeszcze otumaniony od snu, próbował uspokoić żonę, tu­ ląc ją w ramionach, ale ona nie dawała się ukoić. Odpy­ chała go z gwałtownością, która go mocno zaskoczyła. - Lizzie, to tylko sen - wyszeptał. - Obudź się. Nie odpowiedziała. Słyszał jedynie jej niespokojny od­ dech i nieartykułowane pomruki. Zapalił światło, pochylił się nad nią i pogładził jej wilgotne od potu czoło. Całe cia­ ło dziewczyny zdawało się drżeć z przerażenia. Miotała się, jakby gwałtowne ruchy mogły wyzwolić ją z lęku. - Liz! - zawołał głośniej, teraz już poważnie zaniepoko­ jony. To nie był tylko zły sen. Jej pierś unosiła się i opada­ ła w szalonym tempie. Alec objął żonę i uniósł ją do pozy­ cji siedzącej. Głowa opadła jej do tyłu. Mokre od potu wło­ sy odsunęły się, odsłaniając nabrzmiałą tętnicę szyjną, pulsującą w obłąkańczym rytmie. -Lizzie! Na chwilę przestała oddychać, ale zanim zdążył zare­ agować, otworzyła oczy. Były ogromne i niezwykle zielone, przypominały ślepia zaszczutego, zagonionego w pułapkę dzikiego zwierzątka. Zamrugała, odetchnęła kilka razy głęboko, łapiąc po-wietrze otwartymi ustami, i położyła dłoń na policzku męża. Tudith O'Brien Rapsodia

- Alec. - Westchnęła i wtuliła się w niego. Otoczył ją ra­ mionami i ukrył twarz w jej włosach. Nie widziała wyrazu ogromnej ulgi na jego twarzy. Słabym głosem powiedzia­ ła: - Miałam zły sen. - Zdążyłem się domyślić. - Crater - wymamrotała. - To przyszło do mnie w tym koszmarnym śnie, nie wiem, jak mogłam o tym zapo­ mnieć. To sławny, czy też raczej osławiony sędzia Crater, który za trzy lata zniknie bez śladu. Alec, on ma powiąza­ nia z podziemiem. - Wiem, kochanie,, wiem. - Alec wstał z łóżka, poszedł do łazienki i po chwili wrócił ze zwilżonym zimną wodą ręcznikiem. Liz siedziała na samym środku łóżka, a nocna koszula oblepiała jej mokre od potu ciało. Objęła nogi ra­ mionami i oparła brodę na kolanach. Bez słowa otarł jej twarz i kark ręcznikiem. - Wiesz, że Crater ma podejrzaną reputację? Kiwnął głową. - Wiedziałem od początku. Właśnie dlatego myślałem, że może nam pomóc. A więc zostanie sędzią? To fatalny pomysł. - Nie przestawał wycierać jej ręcznikiem i Liz czu­ ła, że z każdym ruchem wyparowuje z niej groza. - Co jeszcze działo się w twoim śnie? - zapytał cicho. Milczała przez chwilę, zastanawiając się, jak ubrać w słowa to, co miała do powiedzenia. Odetchnęła głęboko i spojrzała na męża, który klęczał przy niej na łóżku, pełen życia i energii. - Alec - szepnęła z pozoru spokojnie, w jej głosie czuło się jednak pełne napięcie. - Musisz mi coś obiecać. Obie­ caj, że nigdy, powtarzam: nigdy, nie wsiądziesz do samo­ lotu. Mokry ręcznik wypadł mu z rąk. - Na Boga, dlaczego to mówisz? - W kącikach ust Aleca pojawił się cień uśmiechu. - Z powodu snu? Lizzie, lata­ łem już wielokrotnie i jestem pewien, że samoloty pasa­ żerskie to przyszłość komunikacji. Szczególnie po sukce­ sie Lindbergha. Tudith O'Brien Rapsodia

- Alec, do licha, mówię poważnie. Spójrz na mnie. Posłusznie podniósł na nią oczy i spoważniał. - Nigdy więcej nie lataj samolotem. Zwłaszcza w tysiąc dziewięćset trzydziestym piątym roku, w Kalifornii, jako pasażer last minute. Pobladł. - Chcesz powiedzieć... - Po prostu mi to obiecaj. Wstrząśnięty kiwnął głową i Liz poczuła ulgę. Prawdzi­ wa groza tego snu wreszcie stała się dla niej zrozumiała. Wpadła w panikę, bo bała się, że może nie zdążyć ostrzec Aleca przed katastrofą lotniczą. Zawsze sądziła, że ma jeszcze czas, by to zrobić, ale odczuwała lęk, że czas ucie­ ka coraz szybciej. Z jakiegoś względu czuła, że za wszelką cenę musi zapobiec przeznaczonej mu śmierci. Teraz po­ czuła się tak, jakby kamień spadł jej z piersi. Nieważne, co się z nią stanie. Nawet gdyby jutro miała umrzeć, on bę­ dzie bezpieczny. Alec zgasił światło, Liz uśmiechnęła się spokojnie i z sa­ tysfakcją. Wkrótce zapadła w głęboki, błogosławiony sen bez snów. Alec natomiast do rana nie zmrużył oka. - Dzień dobry. - Alec usiadł na skraju łóżka, wykąpany, ogolony, z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. - Dzień dobry. - Liz przeciągnęła się, wydając z siebie coś pomiędzy westchnieniem a ziewnięciem. - Która go­ dzina? - Trochę po siódmej. Czy po tym koszmarze dobrze już spałaś? - To było całkowicie retoryczne pytanie, bo prze­ cież wiedział doskonale, że spała jak dziecko. - Dobrze. - Usiadła. - A ty? Przez chwilę zamierzał skłamać, postanowił jednak po­ wiedzieć prawdę. - Prawdę mówiąc, Lizzie, nie zmrużyłem nawet oka po tej uroczej bajeczce, którą opowiedziałaś mi na dobranoc. 266 Obiecaj mi, że zanim urodzi się nam dziecko, nauczysz się l u d i t h O'Brien Rapsodia

jakichś przyjemniejszych bajek. O Tomciu Paluchu na przykład. - Przepraszam, Alec, ale musiałam ci o tym powiedzieć. Kiedy już o tym wiesz, to się nie wydarzy. - Przyjrzała mu się uważniej i dostrzegła ciemne kręgi wokół oczu. - Ciągle o tym myślę, o katastrofie lotniczej. A więc to ci chodziło po głowie od chwili, gdy się spotkaliśmy? Potwierdziła kiwnięciem głowy. Przechylił się nad łóż­ kiem i objął ją. - Biedna Lizie. - Nagle puścił ją i uśmiechnął się szero­ ko. - Właśnie przyszło mi do głowy, że może dlatego tak łatwo cię przekonałem, żebyś za mnie wyszła. Moja ślicz­ na panna młoda doszła do wniosku, że jeśli okażę się face­ tem nie do zniesienia, to po prostu będzie trzymała buzię na kłódkę i za kilka lat będzie mnie miała z głowy. Liz gwałtownie złapała powietrze, ale kiedy dostrzegła w oczach męża wesołe iskierki, z całej siły walnęła go w głowę poduszką. Złapał ją, błyskawicznym ruchem przewrócił i przygwoździł do łóżka, jedną ręką unierucha­ miając jej dłonie nad głową. Drugą ręką łaskotał ją po że­ brach. Zaczęła chichotać, po czym wybuchnęła nieopano­ wanym śmiechem. - Poddaję się! Proszę, przestań, poddaję się! - piszczała, zanosząc się od śmiechu. Alec przestał ją łaskotać i spoj­ rzał z góry na jej rozsypane na poduszce włosy, na dekolt koszuli, odsłaniający nagie ramię. Puścił ją i powiedział: - Lizzie, nigdy się nie poddawaj. Obiecaj mi, że nigdy się nie poddasz. Była tak zaskoczona jego słowami, że przestała się śmiać. - Co masz na myśli? Wstał i poprawił owinięty wokół bioder ręcznik. - Mam coś dla ciebie, prezent z okazji premiery. - Wyjął z szuflady nocnego stolika płaskie pudełeczko obciągnię­ te czarnym aksamitem. - Alec, doprawdy. - Liz starała się zachować obojętność, ale oczy tak jej się zaświeciły, kiedy otworzył pudełko, że aż parsknął śmiechem. Wewnątrz leżał bardzo oryginalny Tudith O'Brien Rapsodia

naszyjnik w kształcie obroży, platynowa siateczka z bry­ lantami. Pięć brylantowych kokardek zdawało się wiązać siateczkę, jak wstążki wiążą wieniec. Naszyjnik, pomimo bogactwa, robił wrażenie subtelne­ go. Raczej delikatna poświata niż przyciągające wzrok fa­ jerwerki. Alec wyjął go z pudełka, pochylił się i zapiął go na szyi żony. - Jest niesamowity - szepnęła, ale zaraz się zatroskała. Alec, czy możemy sobie na to pozwolić? On wygląda na okropnie drogi, a przykro mi to mówić, ale nie wiemy przecież, jak zostanie przyjęte Cheerio! i ile zarobimy. Uciszył ją pocałunkiem. - Mamy się świetnie, kochanie. Jutro przejrzymy razem rachunki, jeśli ma cię to uspokoić. A do tego czasu pozwól mi na przyjemność kupowania ci prezentów. Uśmiechnęła się. Waga naszyjnika dawała jej miłe po­ czucie bezpieczeństwa i luksusu. - Dziękuję. - Westchnęła i objęła go ramionami. Dzwonek telefonu przerwał to, co mogło się przerodzić w bardziej konkretny wyraz wdzięczności. Alec cmoknął ją głośno w czoło, po czym przeskoczył krzesło, żeby ode­ brać telefon. - Halo. - Glos Meca zdradzał najwyższy stopień irytacji i Liz uśmiechnęła się, widząc, że oczy męża zrobiły się okrągłe jak spodki. - Och, Lenny. Tak, to już dziś wieczór, Zdenerwowany? Nie. Nie ma mowy, żebyśmy zbyt szybko musieli pakować manatki do Cainesa. - Przechowalnia Cainesa to był grób scenografii, gdzie na upiornych pod­ porach pokrywały się kurzem dekoracje do musicali, któ­ re zrobiły klapę. Alec spojrzał na słuchawkę telefonu z wy­ raźną urazą. - Czy Lizzie się niepokoi? Nie, Lenny. Jest tak podniecona, że nie może się doczekać i już zakłada biżu­ terię. Liz, w pomiętej nocnej koszuli, z potarganymi włosami i w zadziwiającym platynowym naszyjniku, parsknęła śmiechem. Wskazała gestem zegar, a potem telefon, i Alec 268 zrozumiał, o co jej chodzi. l u d i t h O'Brien Rapsodia

-Lenny, o której mamy się zjawić wieczorem? Tak, wiem, że kurtyna idzie w górę pół do dziewiątej. Czy jeśli przyjdziemy o ósmej, to wystarczy, by przekonać kryty­ ków, że mamy odwagę się pokazać? Aha. - Kiwnął głową do Liz, która padła na poduszki i obserwowała męża, ga­ wędzącego przez telefon z jednym z najbardziej przerażo­ nych ludzi na Broadwayu. Bawiła się naszyjnikiem, którego siateczka była wyjąt­ kowo gładka w dotyku. Spojrzała na swą ślubną obrączkę. I nagle, niespodziewanie, jej oczy wypełniły się łzami. Czy istniała kiedykolwiek na świecie szczęśliwsza od niej ko­ bieta? Biżuteria stanowiła materialny wyraz miłości, jaką ob­ darzał ją Alec. Stał tam, kilka metrów od niej, oparty łok­ ciem o wielkiego czarnego Steinwaya, z ręcznikiem wokół bioder. Mięśnie szerokich ramion napinały się przy każ­ dym ruchu. Pamiętała swoje zaskoczenie podczas pierw­ szej wspólnej nocy, kiedy odkryła, jaki Alec jest muskular­ ny. Teraz wiedziała już, że podczas gry na fortepianie pra­ cują niemal wszystkie mięśnie i dziwiło ją tylko, jak ktoś tak silny jest w stanie pieścić ją z tak niebywałą delikatno­ ścią. Ta sama delikatność przejawiała się w jego muzyce, bę­ dącej unikalnym połączeniem witalności i czułości. Wsłu­ chiwała się w jego melodyjny głos, w którym czasami po­ jawiała się twarda wymowa samogłosek. Mowa Aleca przypominała jego muzykę i całą jego osobowość, składa­ ła się z samych kontrastów. Alec spojrzał na Liz i zmarszczył czoło. Przechylił głowę na bok, jakby pytał o przyczynę lśniących w jej oczach łez. Ale jakby na przekór łzom, twarz Liz wyrażała spokój. Kie­ dy Alec kończył rozmowę z Von Zigglerem, czuł, że głos lekko mu drży. -Oczywiście, Lenny. Naprawdę mam nowy kawałek, który mogę zagrać na bis. Nosi tytuł All for You. Tak, ale sądzę, że będzie pasować. Lizzie chyba lubi tę piosenkę. Świetnie. Dobrze. Będziemy. Partia Elsy? Rozbuduję. Do 269 l u d i t h O'Brien Rapsodia

zobaczenia, Lenny. I uspokój się, wszystko będzie dobrze. Odwiesił wreszcie słuchawkę. - Wszystko w porządku? Kiwnęła głową, bawiąc się naszyjnikiem. - To dlatego, że tak strasznie cię kocham... Nie dokończyła zdania, bo Alec jednym susem znalazł się przy niej i porwał ją w objęcia. - Wiem - wyszeptał. - Miłość czasem tak obezwładnia człowieka, że to aż boli. - Uśmiechnął się, pieszcząc ją czule. - Wiesz, jest w tym jakaś poezja. Kiedy ponownie zabrzmiał dzwonek telefonu, Liz roze­ śmiała się. - To pewnie Von Ziggler, który jakimś sposobem dowie­ dział się o twoim nowym wierszu. Czy będzie gotów, za­ nim wieczorem kurtyna pójdzie w górę? Alec odpowiedział jej śmiechem i tym razem nie pod­ niósł słuchawki. O trzeciej po południu Liz musiała przyznać, że jej ner­ wy są napięte jak postronki. Zalewał ich nieustający stru­ mień telegramów, poczynając od ograniczonych do jednej błyskotliwej linijki od grupy Okrągłego Stołu, a kończąc na serdecznych życzeniach nadesłanych przez Irvinga Berlina, państwa Gershwinów i Jerome'a Kerna. Larry Hart przysłał tajemniczą informację o zagrożeniu brutali­ zacją kultury popularnej, ale dołączył do tego bukiet róż. Pan Benchley zadzwonił, przyznając, że jest bardziej zdenerwowany, niż kiedy stał na środku sceny w czasie Music Box Revue Berlina i wygłaszał monolog Raport po­ szukiwacza skarbów. Liz zrobiła przegląd ubrań, które mieli na siebie włożyć, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku. Włożyła do kieszeni smokinga Aleca spinki do mankietów i szpilkę do krawata z czarnego onyksu, swój prezent dla niego. Pa­ miętała, żeby zostawić za kulisami Winter Garden czystą koszulę i drugą marynarkę od smokinga. Reflektory grza­ ły niemiłosiernie i nawet po jednym bisie Alec wyszedłby 270 spocony jak mysz. ( u d i t h O'Brien Rapsodia

Jej suknia była olśniewająca: czarny, perłowy materiał naszywany przy dekolcie wiktoriańską koronką. Nowy na­ szyjnik idealnie pasował do tego stroju. Na ramiona miała narzucić czarną jedwabną pelerynę. Ekspedientki w Bonwits proponowały jej focze futro, ale odmówiła. Były zaszokowane jej zdecydowanym potępieniem wszelkich futer. - Uważam, że żona Aleca Aarronsona jest nieco ekscen­ tryczna - powiedziała szefowa działu sprzedaży do kole­ żanki podczas lunchu. - Oczywiście niegroźnie. Alec był nienaturalnie wręcz spokojny. Grał od czasu do czasu kilka pasaży i odbierał telefony z wdziękiem doświad­ czonego dyplomaty, ale Liz zauważyła, że i on nie był w sta­ nie zbyt wiele zjeść i ciągle przeczesywał włosy palcami. Wybijał rytm słyszalnej tylko dla niego samego melodii. W pewnej chwili przysiadł w fotelu z kartką papieru i czerwonym piórem, żeby zapisać słowa piosenki All for You, ale nie był w stanie się skupić. - Zapisuję wspaniale brzmiące słowa - przyznał, przy­ gryzając końcówkę pióra - a potem nagle uświadamiam sobie, że to fragment tekstu starej piosenki. Mojej albo, co gorsza, cudzej. - Sądzisz, że ktokolwiek by to zauważył? - zakpiła Liz i Alec wybuchnął serdecznym śmiechem. Napięcie rosło z minuty na minutę i Liz złapała się na tym, że uklepała starannie wszystkie poduszki, wypolero­ wała stół do połysku, a teraz, od dłuższej chwili, wygładza nieistniejącą zmarszczkę na kanapie. - Nie mogę już tego znieść - jęknęła. Alec się tylko uśmiechnął. - Jakim cudem udało ci się tyle razy przez to przejść? Czy potem jest łatwiej? - Prawdę mówiąc, nie - wyznał - kiedy jednak człowiek raz doświadczy już najgorszego, ale ograniczającego się do jednej nocy, to stwierdza, że to najgorsze nie jest wca­ le takie złe. To niezbyt przyjemne, ale da się przeżyć. Westchnęła i podeszła do wielkiego okna w salonie, wy­ chodzącego na pałac Charlesa Schwaba. Judith O'Brien Rapsodia

- Czy mówiłam ci już, że na studiach brałam udział w przedstawieniu? - Naprawdę? Niech zgadnę. - Przyjrzał się jej badawczo jak reżyser dobierający obsadę sztuki. -Wiem! Grałaś kró­ la Leara. - Cóż, mam nogi w sam raz do tej roli - odparła, uno­ sząc w górę spódnicę. - Ale właściwie był to musical pt. Hair. To pierwsze na Broadwayu przedstawienie, w któ­ rym zespół występował nago. Alec był autentycznie zaszokowany. - Bez kostiumów na scenie?! Lizzie, nie próbuj mi wma­ wiać... - Nie, Alec. W szkolnym przedstawieniu wszyscy byli­ śmy ubrani, a piosenki w naszym wydaniu bardziej przy­ pominały porykiwanie krowy niż cokolwiek innego. - Jaki dziwny tytuł: Hair. - Wcale nie. - Liz uśmiechnęła się złośliwie. - Natomiast Cheerio! kojarzy mi się z płatkami śniadaniowymi. - Żartujesz? Przecząco pokręciła głową. - Jeszcze nie jest za późno, żeby zmienić tytuł - oświad­ czyła ze śmiertelną powagą. - Może na Grape Nuts albo Corn Flakes? -Albo Pettijohn's Bran Cereal? To poruszyłoby publicz­ ność. - Już widzę te recenzje: Z jakiegoś powodu, jak do­ nosi pan Woollcott, publiczność nie była w stanie dotrwać do końca. Śmiali się tak głośno, że o mało nie przegapili dzwonka telefonu. Alec zdjął słuchawkę z haczyka, odetchnął głę­ boko i uśmiechnął się do Liz. -Halo? Cześć, Hazel. - Nagle uśmiech zniknął mu z twarzy. - Zaraz, powoli. Co to znaczy, że Mike zniknął? Liz podeszła i położyła mu rękę na ramieniu. Odrucho­ wo nakrył ją dłonią. - Miał do ciebie przyjść godzinę temu? Może stoi gdzieś w korku ulicznym. - To tłumaczenie nie zabrzmiało zbyt przekonywająco nawet w ich uszach. uditfa O ' B r i e n Rapsodia

- Rozumiem. Próbowałaś do niego zadzwonić? Nie od­ powiada. Spróbuj jeszcze raz i zawiadom mnie, czy ci się udało. Znajdę go, Hazel. - Nie zwracał uwagi na Liz, któ­ ra gwałtownie pokręciła głową. - Może przyjedziesz tutaj i razem z Liz zaczekacie na nasz powrót? Nie, Liz potrze­ buje towarzystwa, denerwuje się przed premierą. Świet­ nie. Zatem do zobaczenia za chwilę. Nie ma powodu do zmartwienia. Do widzenia. - Nie, Alec. Proszę. - Liz zaczęła mówić, zanim jeszcze odwiesił słuchawkę. - Muszę iść, kochanie. Mike powiedział mi parę rzeczy. Być może jestem jedynym człowiekiem, który może mu pomóc. Wiem, gdzie jest kryjówka Cooganów i... -1 co? - Starała się zachować spokój, ale jej głos i tak prze­ szedł w nienaturalny pisk. - Proszę. Przecież nie wiemy, co się dzieje, nadal nie mamy pewności, komu można zaufać! Alec, a jeśli to zastawiona na ciebie pułapka? Może Mike maczał w tym palce, nawet wspólnie z Craterem. O Boże! - Lizzie, uspokój się! - Otoczył ją ramionami z nadzieją, że zdołają uspokoić, ale ona uczepiła się jego ręki. -Nie pozwolę ci wyjść. Nie ma mowy - powiedziała z determinacją i tak mocno złapała go za ramię, że aż wbi­ ła mu paznokcie. -Oj! Liz, chcę tylko sprawdzić kilka miejsc, w których Mike może być. - W takim razie idę z tobą. -Nie. - To szaleństwo - błagała. - Alec, widujesz go od nie­ dawna. Przedtem nie widziałeś go od lat. Posłuchaj mnie, Alec. Nie możesz dla niego ryzykować życia. Spojrzał na nią z góry. Miała ten sam pełen przerażenia wyraz twarzy, który widział tej nocy, kiedy dręczyły ją koszmary. Nie mogła myśleć logicznie, cała była jednym wielkim strachem o niego. - Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo cię kocham - wy­ szeptał. - Do licha] Posłuchaj mnie! - Telefon znowu zadzwonił, Judith O'Brien Rapsodia

ale Liz z całej siły uczepiła się męża, nie pozwalając mu podnieść słuchawki. - Mike to moja rodzina - powiedział miękko. - Nie! - krzyknęła. - Ja jestem twoją rodziną, Alec. Je­ stem twoją żoną. Telefon znowu zadzwonił. - A jeśli to Mike? - Alec wyrwał się Liz i podniósł słu­ chawkę. - Halo? Cześć, Fred. - Wzruszył ramionami. Liz patrzyła na niego z rosnącą wściekłością. - Dziękuję, do­ ceniam to. Będę. I pamiętaj, zostawiłem dla ciebie bilety w kasie. Liz pędem wypadła z pokoju, trzaskając drzwiami tak mocno, że dwa obrazki zakołysały się na ścianach. Pobie­ gła do sypialni. Stała na środku, próbując wymyślić jakiś sposób, by nie pozwolić mu wyjść. Złapała poduszkę i ci­ snęła ją z całej siły przed siebie. Nie pomogło jej to wpraw­ dzie znaleźć rozwiązania niepokojącej kwestii, pomogło za to rozładować emocje. Rozległo się ciche pukanie i do sypialni wszedł Alec. - Postanowiłem już teraz przebrać się na wieczór, żeby uniknąć potem szaleńczego pośpiechu przed wyjściem do teatru. -Alec, proszę... - Muszę iść. - Sięgnął po smoking i znalazł paczuszkę w kieszeni. Uśmiechnął się na widok spinek i szpilki do krawata. - Dziękuję. Liz, załamana, rzuciła się na łóżko. - Mogłabyś mi pomóc to włożyć, kochanie? Kiedy ich oczy się spotkały, Liz stopniała jak wosk. Alec walczył z wykrochmaloną koszulą, męczył się ze spinka­ mi, szarpał się z szelkami. Liz pokiwała głową. -1 to ma być człowiek, który swymi palcami wprawił w zachwyt cały muzyczny świat? - Ciii. - Uśmiechnął się. - To moja tajemnica. Najbar­ dziej się boję, że będę musiał zapiąć sobie guzik koszuli 274 w Carnegie Hall. Judith O'Brien Rapsodia

Zrezygnowana Liz podeszła do niego i wyjęła mu z ręki onyksowe spinki. Nie patrzyła mu w oczy, bo ciągle była na niego wściekła. Skoncentrowała się na zapinaniu ko­ szuli i spinek przy mankietach. Rozpraszała ją bliskość Aleca. Kiedy zbliżyła dłoń do je­ go piersi, serce mocniej jej zabiło. - Liz, przykro mi, ale muszę już iść. Zamknęła oczy i kiwnęła głową, próbując maksymalnie przedłużyć tę chwilę. Potem nagle opanowała się i szybko dokończyła zapinanie koszuli i mankietów. - Świetnie. - Pomogła mu jeszcze włożyć marynarkę i wygładziła klapy. - Krytycy mogą rozszarpać nas na strzępy, ale „Vogue" ma rację, twierdząc, że jesteś jedy­ nym mężczyzną poniżej pięćdziesiątki, który umie nosić strój galowy. - Zarzuciła mu na szyję biały jedwabny sza­ lik i przyciągnęła go do siebie. - Powiedz mi, gdzie jest ta kryjówka Cooganów? Zachmurzył się, ale nie był w stanie powstrzymać uśmiechu. - Och, Lizzie. Wrócę najszybciej, jak to możliwe. Gdyby jednak nie było mnie w domu za piętnaście ósma, spotka­ my się w teatrze. Wyszła za nim z sypialni i przyglądała się, jak bierze ze stojaka laseczkę ze srebrną rączką. - To na widzów, którzy będą się domagali zwrotu pie­ niędzy za bilety - wyjaśnił. W tym momencie do salonu weszła Hazel. - Och, Alec, wyglądasz wspaniale! Obie kobiety wpatrywały się w niego takim wzrokiem, że poczuł się nieco nieswojo. - No, to do widzenia. - Dziękuję, Alec, że idziesz odszukać Mike'a. - Hazel nie robiła wrażenia specjalnie zmartwionej. Skinął jej głową, ale nie spuszczał wzroku z Liz. Wes­ tchnęła i padła mu w ramiona, a on przyciągnął ją do sie­ bie i uniósł nad ziemię. - Kocham cię, głuptasie - szepnęła mu wprost do ucha. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Roześmiał się, ale zaraz spoważniał. - Moja Lizzie. Jesteś całym moim życiem. Pomachał jeszcze Hazel i wsiadł do windy. Gdy tylko zniknął im z oczu, Liz zwróciła się do Hazel: - Możesz biegać w tych butach? -Wskazała jej pantofel­ ki na cienkich obcasikach. - Chyba tak. Dlaczego pytasz? - Bo - zawołała, biegnąc do sypialni i zrzucając po dro­ dze płaszcz kąpielowy - będziemy śledzić Aleca!

Rozdział 16

N

iecałe pięć minut później byty już na ulicy i wzywa­ ły taksówkę. Ubierając się, Liz przedstawiła Hazel skrót wydarzeń, aby uświadomić jej, że Alec naprawdę może się znajdować w niebezpieczeństwie, podobnie zresztą jak Mike, i że w sprawę może być zamieszany prawnik nazwiskiem Crater, a także jacyś gangsterzy. Oczy Hazel zrobiły się okrągłe ze zdumienia, ale po­ wstrzymała się od komentarzy. Odźwierny pokazał im, w którą stronę poszedł Alec. - To okropnie dziwnie wyglądało, proszę pani - powie­ dział, skrobiąc się po głowie. - Tych dwóch mężczyzn po­ deszło wprost do niego i zaprowadziło go do samochodu, choć odnosiłem niejasne wrażenie, że pan Aarronson chciał wezwać taksówkę. Liz pobladła. - Jak wyglądał ten samochód? - Elegancki, ciemnozielony marmon. Kiwnęła głową i wsunęła mu dolara, podczas gdy Hazel już wsiadała do taksówki. -1 jeszcze jedno. Pan Aarronson prosił, żebym to pani oddał. W chwili kiedy ci mężczyźni podjechali, wyjął bank­ not dolarowy i coś na nim napisał. Proszę. Liz złapała banknot z 1923 roku. Alec napisał na nim w pośpiechu: Ludzie Cratera. Potrzebuję pomocy. -Proszę. - Wsunęła pięciodolarowy banknot w dłoń odźwiernego i pospiesznie wsiadła do samochodu, nie za­ uważając nawet, że ukłonił się z wdzięcznością. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Do licha! - szepnęła. - Hazel, co to znaczy, twoim zda­ niem? Czy powinnam zadzwonić do Cratera? Hazel zagryzła wargę. - Nie wiem. - Dokąd? - zapytał taksówkarz. - Czy mógłby pan jechać Broadwayem i rozglądać się za ciemnozielonym marmonem? -Oczywiście, że mógłbym, proszę pani. - Kierowca uśmiechnął się. - Dobrze. Hazel, ty patrz na. prawo, a ja będę patrzeć na lewo i przed siebie. - Liz otuliła się czarną peleryną i do­ tknęła naszyjnika. Postanowiła szukać męża aż do skutku. Musiała go odnaleźć. W pobliżu Czterdziestej Ulicy stanęli w korku. - Przepraszam panią - powiedział kierowca. - Dziś pre­ miera musicalu Aarronsona i wszyscy chcą się dostać. - Liz! Czyż to nie wspaniałe? - zawołała Hazel. Nagle Liz dostrzegła ciemnozielony samochód i błysk białego szalika w małym tylnym oknie. - Tam! Tam jest! Panie kierowco, niech pan tu skręci, w Czterdziestą Piątą i niech pan jedzie za tym samocho­ dem. - Opony zapiszczały, kiedy taksówka zakręciła i ru­ szyła za marmonem Piątą Aleją i dalej w stronę centrum. - Co zrobimy? - zapytała Hazel. - Nie mam bladego pojęcia. Ale nie możemy stracić go z oczu, bo... - Bo co? - podchwycił kierowca. - Po prostu nie możemy. - Ucięła Liz, zaciskając ręce w pięści. Skręcili w prawo, w Dziewiętnastą Ulicę i Liz coś zaczę­ ło świtać w głowie. Zielony marmon zatrzymał się, a jego kierowca gwałtownie skręcił w aleję. - Hej! - zawołał taksówkarz. - To Alec Aarronson! Jakiś facet przytknął mu pistolet do pleców! - Wiem. - Lęk był niemal paraliżujący, ale Liz wiedziała, że musi wziąć się w garść. - Jestem jego żoną, a ci ludzie 278 zapewne należą do gangu Cooganów. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Hazel osłupiała, ale Liz w dalszym ciągu wyjaśniała kie­ rowcy sytuację. - Czy zna pan jakiegoś uczciwego policjanta? - Zauwa­ żyła zaskoczenie na twarzy kierowcy, ale nie miała wy­ boru. Potrzebowali pomocy, a sama musiała iść za Alekiem. - Oczywiście, że znam, pani Aarronson. - Kierowca od­ wrócił głowę, żeby przyjrzeć się pasażerce. To naprawdę ona, pomyślał ze zdziwieniem. Kobieta, którą tak zachwy­ cała się jego żona po lekturze „Chartlera". Mój szwagier jest uczciwy jak kryształ. I powiem pani, że moją siostrę sporo to kosztuje. - Czy mógłby pan do niego zadzwonić? Niech mu pan powie, że Alec Aarronson ma kłopoty i że potrzebujemy wsparcia, czy jak to się tam nazywa. - Sięgnęła do torebki i podała mu dwudziestodolarowy banknot. Przy okazji wypadły jej klucze od dawnego mieszkania. Podniosła je i schowała z powrotem do torebki. - Jasne. - Otworzył przed nią drzwi. Liz wysiadła i pod­ biegła do marmona. - Hazel, obserwuj, dokąd idę, i pokaż drogę policji. -Zaczekaj... -Zrób to! - krzyknęła Liz i ruszyła biegiem po kocich łbach, starając się nie zwracać uwagi na drżenie kolan. O czym ona myślała, wkładając nowiutkie buciki do pogo­ ni za gangsterami? Usłyszała cichy brzęk. To kilka perełek, którymi naszywana była jej suknia, oderwało się i upadło na ziemię. Dobiegła do Broadwayu i zatrzymała się. Nigdzie ani śladu Aleca. Nagle przyszło jej coś do głowy. Stacja metra przy Dziewiętnastej Ulicy. Czy to możliwe? To właśnie tam została uderzona w głowę kilka miesięcy temu, tej no­ cy, gdy spotkała Aleca. Zbiegła po schodach, ciężko dysząc. Platynowy naszyj­ nik połyskiwał w słabym świetle. Zbiegła na następny po­ ziom. Zawadziła obcasem o stopień i skręciła kostkę, ale nie zatrzymała się ani nie zwolniła. Nie zastanawiała się, 279 J u d i t h O'Brien Rapsodia

co robi. W tej chwili wiedziała już tylko jedno: jeśli teraz straci Aleca, to najprawdopodobniej na zawsze. Coś białego poruszyło się w ciemności. Szalik Aleca? Za­ trzasnęły się drzwi wejścia służbowego. Liz z całej siły popchnęła te drzwi. Stanęły otworem. Nie były zamknięte na klucz. Czy to nie dziwne? Nie miała te­ raz czasu na głupie pomyłki. Zobaczyła dobrze oświetlony korytarz, prowadzący do kolejnej klatki schodowej. Usłyszała jakieś głosy, więc zwolniła kroku, rozpaczliwie starając się zrozumieć sło­ wa, zagłuszane głośnym biciem jej serca. Skradając się tuż przy ścianie, zdołała podsłuchać fragment rozmowy. - Witaj, Liam. - To nie był głos Mike'a, więc prawdopo­ dobnie mówił Sean. - Bardzo nam miło gościć cię tutaj. - Co zrobiłeś z Mikiem? - Alec wydawał się spokojny. Liz bardzo chciała go zobaczyć, przekonać się, że nic mu się nie stało. Podeszła jeszcze trochę bliżej i odważyła się zerknąć zza węgła. Osłupiała na widok tego, co miała przed oczami: kilka central telefonicznych, biurek i cały arsenał broni. Kom­ pletnie nie przypominało to filmów gangsterskich, raczej jakąś scenę biurową z Tłumu Kinga Vidora. To była typo­ wa, niczym się nie wyróżniająca siedziba dobrze zorgani­ zowanego przedsiębiorstwa. Okazuje się, że w gangu pra­ cowali nie tylko bandyci, ale i urzędnicy biurowi. To była firma, prowadząca dobrze prosperujące interesy, niejako przy okazji popełniająca niekiedy morderstwa. Alec miał stawić czoło tej drugiej stronie przedsiębiorstwa Cooganów. Kostki zaciśniętej na gałce laski dłoni Aleca zbielały, ale Liz najbardziej przeraził widok wycelowanej w niego broni Seana. Wszyscy obecni odsunęli się pod ściany. Oni wiedzieli, że Sean jest zdolny strzelić. Liz musiała coś zrobić. Sean wpatrywał się w Aleca z prawdziwą przyjemnością, jak okrutne dziecko torturują­ ce robaka. Kciukiem pukał w broń. Za chwilę zabije Aleca. Liz rzuciła się do przodu, pędem zbiegając po schodach. 280 Nie miała czasu na zastanowienie. J u d i t h O'Brien Rapsodia

- Alec! - krzyknęła rozdzierająco. Obejrzał się w wyrazem niedowierzania na twarzy, rzu­ cił laskę i otworzył dla niej ramiona. Padł strzał i potwor­ na eksplozja rozerwała powietrze. Alec skrzywił się z bó­ lu, ale nie odwrócił od niej spojrzenia. Został trafiony. W tym momencie Liz złamała obcas i spadła z kilku ostatnich stopni. Zobaczyła nad sobą ciemnoniebieskie oczy Aleca. Wyciągał do niej rękę. A potem ogarnęło ją okropne, znajome uczucie. Upadła na ostatni schodek i to było ostatnie, co zapamiętała. Oczy Aleca. I jego wyciąg­ niętą rękę. Jego oczy. Ocknęła się w ciemności. Otaczał ją obrzydliwy, kwaśny smród uryny. Usłyszała z oddali wycie syreny i łoskot nad­ jeżdżającego pociągu. - Nie -jęknęła. - Nie, proszę, nie! Jakiś chrobot uświadomił jej, że nie jest sama. Towarzy­ szyły jej szczury. Powoli wstała. Nie miała obcasa, a do no­ gi przylgnęła jej jakaś wilgotna gazeta. Wspaniała, jedwabna, absurdalna w jej sytuacji peleryna nadal otulała jej ramiona. Na szyi czuła ciężar naszyjnika. - Wszystko w porządku? - zapytał jakiś szorstki głos. - Chyba tak. Dziękuję. - Nic nie widziała w ciemności, słyszała tylko poruszenia jakiegoś mężczyzny. - Przepra­ szam, który mamy teraz rok? - zapytała uprzejmym to­ nem osoby, która prosi o drugą kanapkę z ogórkiem. Usłyszała niski śmiech. - Musiała pani odpłynąć daleko z tego marnego świata, moja pani. Ma pani niezły mętlik w głowie. Mamy rok ty­ siąc dziewięćset dziewięćdziesiąty drugi. Spodziewała się tej odpowiedzi, ale i tak aż się zachwiała. - Jak mogę się stąd wydostać? - zapytała roztrzęsionym głosem i usłyszała, że mężczyzna wstaje. - Pomogę pani. Wysoki, śmierdzący wilgocią człowiek podszedł do Liz i podał jej ramię. Przyjęła je z wdzięcznością. Nagle za­ uważyła na ręku swoją ślubną obrączkę i zaręczynowy l u d i t h O'Brien Rapsodia

pierścionek z szafirami. Wysadzany brylantami zegarek przesunął się jej na ręce cyferblatem do wewnątrz. - Dobrze się pani czuje? - Nie jestem pewna. Obawiam się, że właśnie straciłam męża. Mężczyzna poprowadził ją po schodach dwa piętra w górę i rozsunął zwoje drutu kolczastego, żeby pomóc jej prześliznąć się pomiędzy nimi. - Mam nadzieję, że uda się pani odnaleźć męża. Liz usłyszała już odgłosy ruchu ulicznego: klaksony sa­ mochodów, wulgarne okrzyki. Pod wpływem impulsu zsunęła z palca pierścionek zaręczynowy i podała go męż­ czyźnie. - Dostałam go od męża. - Przyglądała się, jak osłupiały mężczyzna obraca w dłoni najwyraźniej bardzo warto­ ściowy klejnot. -Na pewno chciałby, żebym go panu dała, bo mi pan pomógł. Dziękuję. Mężczyzna gapił się tępo na piękną, otuloną jedwabiem i obwieszoną brylantami kobietę, która, nie wiedzieć jak, trafiła na zapomnianą, od lat zamkniętą stację nowojor­ skiego metra. - Nie powinienem tego przyjąć, proszę pani. - Owszem, powinien pan. - Uśmiechnęła się i mężczy­ zna zauważył jej błyszczące zielone oczy. - Została mi ob­ rączka ślubna. To wszystko, co się liczy, dopóki nie odnaj­ dę Aleca. Przyglądał się, jak kobieta idzie, kulejąc, w stronę śród­ mieścia. Odpadł jej jeden obcas i z trudem utrzymywała równowagę. Było coś dziwnego w tej kobiecie, coś niespo­ tykanego. Podniósł pierścionek do światła i gwałtownie złapał po­ wietrze. Czy to możliwe? Napis głosił: L. Na zawsze. 1927. A. Znów zerknął na majaczącą w oddali sylwetkę kobiety. Naprawdę dziwne. Blok mieszkalny zupełnie się nie zmienił, ale teraz, z tą fasadą ze sztucznej cegły i aluminiowymi skrzynkami na l u d i t h O'Brien Rapsodia

listy, wydawał się Liz bardziej posępny, bardziej anonimo­ wy. W 1927 roku był tu wspaniały wiktoriański budynek z balkonami z kutego żelaza, obsadzonymi roślinnością. Przyszła tu z Alekiem, który chciał zobaczyć, gdzie kie­ dyś mieszkała. Drzewo było to samo. Alec oparł się o nie, starając się wyobrazić sobie obraz, który mu opisała. Po­ tem wziął ją za rękę i razem poszli na szarlotkę i kawę do OTool's Sandwich Shop, w miejscu którego była teraz drogeria. Klucze nadal pasowały. Liz odruchowo zajrzała do skrzynki na listy. Znalazła zawiadomienie z supermarke­ tu, że opóźnia się ze spłatą zadłużenia na karcie kredyto­ wej i informację, że jej subskrypcja na „Entertainment Weekly" straciła ważność. Dziwne, pomyślała. Świat bez niej toczył się dalej. Winda, jak zwykle, była zepsuta, więc musiała na pie­ chotę wspinać się na czwarte piętro, stąpając ostrożnie, żeby zbyt mocno nie stukać jedynym ocalałym obcasem. Usłyszała za plecami metaliczny dźwięk typowego dla nowojorskich mieszkań zamka, po czym ktoś głośno za­ czerpnął powietrza. Pani Morrison, pomyślała Liz ponuro i odwróciła się do sąsiadki. - Dzień dobry, pani Morrison - mruknęła. - To pani! - zaszczebiotała kobieta. - Wszyscy byli pew­ ni, że pani nie żyje! -Nie byłam martwa. - Westchnęła i oparła głowę o drzwi. - Byłam tylko szczęśliwa. - Był cały artykuł o pani w weekendowym magazynie „New York". Jej, takie śliczne zdjęcia! Nosił tytuł: Zaginię­ cie dziewczyny. Cały o pani. Bardzo smutny. Liz kiwnęła głową, a pani Morrison zlustrowała ją wzro­ kiem od stóp do głów. - Ojej, Liz, pani cała promienieje! Czy to ślubna obrącz­ ka? Jakie to romantyczne! - Do widzenia, pani Morrison. - Zdołała zmusić się do uśmiechu i wreszcie schroniła się w swoim mieszkaniu. -To takie podniecające! Ale powinna pani zadzwonić 283 l u d i t h O'Brien Rapsodia

na policję, strasznie tu węszyli, wtykali nos w nie swoje sprawy. Cóż, prowadzi pani uregulowany tryb życia jak sędzia Crater - trajkotała pani Morrison nie wiadomo do kogo, bo Liz zamknęła już za sobą drzwi. Mieszkanie było splądrowane. Zawartość szuflad leżała rozsypana na środku pokoju, wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu. Liz zobaczyła tuzin opróżnionych do poło­ wy albo całkiem pustych jednorazowych kubków po ka­ wie. Pani Morrison miała rację: powinna zadzwonić na policję. Zdziwiła się, że nie wyłączono prądu, bo przecież nikt od kilku miesięcy nie płacił rachunków za elektryczność, ale później uświadomiła sobie, że pewnie policja załatwi­ ła sprawę dostawy prądu, żeby ułatwić sobie pracę. Tele­ fon też działał, zapewne na wypadek, gdyby zadzwonił porywacz bądź ona sama. Telefon odebrał gburowaty sierżant. - Halo - powiedziała do słuchawki. Telefon wydawał się jej dziwaczny: plastikowy, z wyciskanymi guzikami i neo­ nowym oświetleniem. Nie dawał poczucia trwałości i so­ lidności starego, wiszącego aparatu. - Mówi Liz Aar... McShane. Chciałam tylko zawiadomić, że wróciłam już do mieszkania przy Dziesiątej Ulicy i bardzo przepraszam, je­ śli sprawiłam policji jakiś kłopot. - Pani co? - wrzasnął sierżant, który nagle jakby ożył. Czy to jakiś głupi dowcip? Jeśli tak, paniusiu, to będziesz miała kłopot. - Nie, to ja. Jestem w swoim mieszkaniu, pełnym kub­ ków po kawie i niedopałków papierosów. Czy mogę korzy­ stać z mojego konta w banku, czy też rachunek został za­ blokowany? Nie wiem, co policja zwykle robi, kiedy ktoś zaginie. Sierżant milczał przez chwilę. -Jeśli pani jest naprawdę Elizabeth {Catherine McShane, to chciałbym, żeby odpowiedziała mi pani na jedno pytanie. - Liz słyszała odgłos postukiwania długopi284 sem o biurko. Sierżant mówił bardzo wolno. Liz domyśliła l u d i t h O'Brien Rapsodia

się, że zawiadomił innych policjantów, którzy wraz z nim czekają na jej odpowiedź. -Z czym się pani kojarzy nazwi­ sko: Wilma Todd? Zastanawiała się przez chwilę, szukając w pamięci. Po­ tem ją olśniło. -Pani Todd? Była moją nauczycielką w przedszkolu, jeszcze w Illinois. Zabawne, nigdy nie myślałam o niej ja­ ko o kimś, kto ma imię. Zawsze używałam w myślach je­ dynie nazwiska. - To ona! To naprawdę ona! - Usłyszała gwar w słuchaw­ ce. I zaraz odezwał się inny głos. - Panna McShane? - Głos był mniej gburowary, ale także dość burkliwy i gwałtow­ ny. - Mówi detektyw Percy. Prowadziłem dochodzenie w pani sprawie. Czy nic się pani nie stało? - Nic - odpowiedziała cicho, choć czuła się poważnie zraniona. - Co się z panią działo? Została pani porwana? - Nie, nic z tych rzeczy. Wyjechałam... w nieplanowaną podróż. Tak chyba można by to określić. Teraz głos policjanta był pełen zimnej furii. - Panno McShane! Czy zdaje pani sobie sprawę, że cała policja została postawiona w stan gotowości, żeby panią odnaleźć?! Za same nadgodziny wypłaciliśmy niemal równowartość deficytu budżetowego. - Na chwilę zapadła cisza i Liz domyśliła się, że policjant próbuje odzyskać pa­ nowanie nad sobą. - Musimy porozmawiać, panno McShane. Musi mi pani szczegółowo wyjaśnić, co się sta­ ło w czasie pani małej wycieczki i co, do diabła, skłoniło panią do takiej eskapady. - Rozumiem, ale chyba najpierw powinnam wybrać się do pracy i sprawdzić tam parę rzeczy. - Właściwie chciała sprawdzić pudełka z nagraniami. Może zdoła w nich zna­ leźć jeszcze jakiś ślad, który pomoże jej wrócić do Aleca. Zaskoczył ją ochrypły śmiech policjanta. - Co takiego? Chce pani najspokojniej w świecie zgłosić się do pracy w magazynie „Vintage" po tym, jak zniknęła pani na ponad cztery miesiące i uznana została za zmarłą? 285 Tudith O'Brien Rapsodia

Proszę posłuchać. - W głosie detektywa pojawił się po­ ważny ton. - Nie wiem, gdzie pani była, ale jeśli nie zapa­ dła pani w śpiączkę, to nie ma cudów, musiała pani za­ uważyć swoje podobizny w każdym czasopiśmie, w każ­ dej gazecie, w każdym poświęconym sensacjom talk-show w rym kraju. Do licha, dostała się pani nawet do serwisów informacyjnych na całym świecie. To historia, która wszystkich interesuje: ładną, pracującą dziewczynę spoty­ ka straszliwy los w wielkim mieście. - Nie przypuszczałam... - To zdaje się pani największy problem - warknął, ale po chwili dodał nieco grzeczniejszym tonem: - W tej chwili trzech umundurowanych policjantów jedzie do pani, będą panią eskortować do mojego biura. Proszę mi wybaczyć brak zaufania, ale po prostu nie mogę ryzykować, że znów pani ulegnie skłonnościom do podroży i zniknie na kolejny kwartał. Spotkamy się, panno McShane, za kilka minut. Odwiesił słuchawkę. Liz usiadła na łóżku i oparła się o wypełnioną pianką po­ duszkę. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak całkowicie, tak kompletnie samotna. Przed zniknięciem jej życie wy­ pełnione było różnymi erzacami: powierzchownymi przy­ jaźniami, drobnymi wydarzeniami, randkami w ciemno. Teraz zdawała sobie sprawę, jak pusta była jej egzystencja. Mocniej objęła poduszkę i przeszył ją zimny dreszcz. Gdzie jest teraz Alec? Jeszcze rano śmiali się razem, dzielili się opi­ niami i myślami, pławili się w cieple wzajemnej miłości. Współczesne życie, pełne pośpiechu, odczłowieczone, wydawało się jej jednym wielkim złem. Zakosztowała prawdziwego szczęścia, które zostało jej niemal natych­ miast odebrane. Dlaczego dane jej było doświadczyć naj­ prawdziwszej, rzadko spotykanej miłości, skoro miała ona tak szybko zostać jej odebrana? Istniała tylko jedna odpowiedź. Musi wrócić do Aleca i to im szybciej, tym lepiej. Ale najpierw musi znaleźć jakiś sposób, żeby mu pomóc, musi znaleźć rozwiązanie proble286 mów, które w 1927 roku przerastały ich możliwości. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Poderwało ją ostre pukanie do drzwi. - Panno McShane? - Głos był młody i stłumiony. - Mó­ wi oficer Parker z nowojorskiej policji. Przyjechaliśmy eskortować panią do komisariatu. Odetchnęła głęboko i otworzyła drzwi. Policjanci wpa­ trywali się w nią z fascynacją. Mogła sobie wyobrazić, cze­ go musieli doszukać się w jej życiu, prowadząc przez czte­ ry miesiące intensywne śledztwo. Zorientowała się, że ga­ pią się na jej ubranie. Zapomniała, że nadal ma na sobie strój z lat dwudziestych. -Cześć. - Zaprosiła ich gestem do środka. - Proszę usiąść, muszę się przebrać. Wszyscy trzej policjanci najwyraźniej czuli się w jej mieszkaniu jak u siebie w domu. Rozsiedli się wygodnie, jeden sięgnął po pilota i włączył telewizor. Chrapliwy śmiech Kathy Lee Gifford wypełnił mieszkanie, podczas gdy Liz myszkowała w stosie ubrań, szukając czegoś nada­ jącego się do włożenia. Wyciągnęła dżinsy, niebieską, za­ pinaną bluzkę i parę podniszczonych tenisówek Nike. - Przepraszam, pójdę się przebrać do łazienki. Jeden z policjantów rzucił na kolegów niespokojne spoj­ rzenie. Liz zauważyła, że drugi bezgłośnie, samym ru­ chem warg przekazał mu informację: „Bez okna". Bali się, że będzie próbowała uciec. Naszywana perełkami suknia była w strzępach, pończo­ chy trzymały się tylko dzięki szwom. A jednak było jej przykro zdejmować ten strój. Miała wrażenie, że tym sa­ mym akceptuje swój powrót do 1992 roku. Nie zdjęła jed­ nak naszyjnika, zegarka i obrączki. Postanowiła nigdy ich nie zdejmować. To były nici wiążące ją z Alekiem. Wyszła z łazienki z suknią przewieszoną przez ramię i nagle aż ją zamurowało. W telewizji kilka par tańczyło w rytm piosenki Aleca. Ostatniej piosenki, którą napisał dla niej: All for You. To była dyskotekowa aranżacja, grzmiąca perkusja zabiła niemal piękno melodii. Najbardziej przerażający hałas, jaki w życiu słyszała. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Dobrze się pani czuje, panno McShane? - Ta piosenka... - Liz nie odrywała wzroku od telewizo­ ra. - Napisał ją Alec Aarronson. - Kto? - zapytał jeden z policjantów, ewidentnie niezbyt zainteresowany odpowiedzią. - Alec Aarronson. - Z przyjemnością wymawiała jego nazwisko. - Sławny kompozytor. Trzech policjantów wymieniło zdziwione spojrzenia i wzruszyło ramionami, jeden z nich pytająco uniósł brwi. - Zaraz, czy ma pani na myśli Aleca Aarronsona, tego gangstera? - On nie jest gangsterem - oświadczyła. - Naprawdę? - wtrącił drugi. - Widzieliście, chłopaki, to sławne zdjęcie ręki wystającej spod zaśnieżonej plande­ ki? Jest w każdej książce poświęconej historii lat dwudzie­ stych. - Nie mam pojęcia, o czym mówicie - powiedziała Liz ostro. - Ale on jest naprawdę wspaniałym kompozytorem. - Dobrze, już dobrze. Jest pani gotowa? - Muszę iść do łazienki - oświadczyła w połowie drogi do drzwi. Złapała się umywalki i oddychała głęboko, podczas gdy policjanci przekomarzali się w sąsiednim pokoju. Co się stało? Jak oni mogą nie wiedzieć, kim jest Alec Aarron­ son? W lustrze zobaczyła, że jest nie tylko blada, ale wręcz si­ na. Pomalowała usta szminką, dziwnie się czując, że nie nabiera jej ze słoiczka. Przyciemniła też tuszem rzęsy. Mi­ mo to nadal wyglądała okropnie. Gdy weszła ponownie do pokoju, policjanci wstali na jej widok. Pod wpływem nagłego impulsu wyciągnęła swój nylonowy plecak, zabrała go do łazienki i wrzuciła doń ca­ łą zawartość apteczki. Znalazł się tam spray bakteriobój­ czy, dwa duże opakowania mydolu, pasta do zębów z flu­ orem, nić dentystyczna, tampony, bandaże, trochę penicy­ liny. Cokolwiek się stanie, jednego była absolutnie pewna: 288 już nigdy tu nie wróci. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Wybiera się pani na wycieczkę, panno McShane? - Nie, chcę zabrać te rzeczy do pracy. - W głowie miała zamęt, ale zdołała im podać w miarę wiarygodne wyja­ śnienie. - Sądzę, że posiedzę w redakcji do późna w nocy. Mam mnóstwo roboty. Policjanci roześmiali się i otworzyli przed nią drzwi. Na­ wet się nie obejrzała, żeby ostatni raz spojrzeć na swoje mieszkanie. Był piękny dzień, słoneczny i suchy. Najwspanialsza je­ sienna pogoda w Nowym Jorku. - Jaki dziś dzień? - zapytała, wsuwając się na tylne sie­ dzenie biało-niebieskiego policyjnego radiowozu. - Zaraz, sprawdźmy. Dwudziesty dziewiąty września. Zawarczał silnik. - Panno McShane, proszę zapiąć pasy. - Tak, oczywiście. Liz patrzyła wprost przed siebie. Dwudziesty dziewiąty. Dokładnie sześćdziesiąt pięć lat temu odbyła się premiera Cheerio!. Sześćdziesiąt pięć lat i dziesięć godzin temu, po­ prawiła się w myślach. Uśmiechnęła się, bo przyszła jej do głowy wspaniała myśl. Jeśli się pospieszy, zdąży na pre­ mierę, usiądzie obok Aleca, pomacha panu Benchleyowi. Po kilku minutach zatrzymali się przed niczym się nie wyróżniającym komisariatem policji. Białe i niebieskie drewniane barierki zostały ustawione wzdłuż schodów. - Była tu jakaś parada? - zapytała Liz, wskazując barierki. - Nie - odpowiedział od niechcenia jeden z policjantów. Został tu przywieziony wysoko postawiony człowiek po­ dejrzany o morderstwo. Ludzie zablokowali ulicę, żeby na niego popatrzeć. - Jak miło - mruknęła pod nosem. - Zobaczy pani, co się tu będzie działo, kiedy prasa do­ wie się o pani powrocie, panno McShane. To nie będzie przypominało spacerku po parku, zapewniam panią. Wewnątrz budynek był równie mdły jak na zewnątrz. Próby nadania posterunkowi nieco bardziej pogodnego wyglądu - kwiatek doniczkowy czy figurka amorka - czy­ niły tylko to wnętrze jeszcze bardziej przygnębiającym. 289 l u d i t h O'Brien Rapsodia

W pokojach panował zaduch, odór ludzkich ciał mieszał się w wonią kredy, którą pisano na tablicach. Kiedy szła korytarzem, policjanci gapili się na nią, szepcząc coś do siebie i kręcąc głowami. Została poprowadzona krótkim korytarzem wprost do drzwi z matowego szkła, na których wisiała informacja: „Percy". Pokój, jak cały posterunek, utrzymany był w niebieskozielonym kolorze, charakterystycznym dla przy­ stanków autobusowych. Mężczyzna w koszuli z krótkimi rękawami stał tyłem do niej, sięgając po coś na górną pół­ kę. Biurko zarzucone było papierami i faxami. - Detektyw Percy? Jest tu panna McShane. Mężczyzna odwrócił się powoli. Na jego widok Liz wy­ dała cichy okrzyk. To był niewątpliwie Percy Physick, choć starszy i nieco tęższy. - Percy? - oparła się o biurko, żeby utrzymać równowagę. - Panno McShane. - Nawet jego głos, nie zniekształcony przez telefon, był bardzo podobny. - Proszę usiąść. Nazy­ wam się Dennis Percy. Opadła na krzesło i odgarnęła włosy z twarzy. - Wygląda pan zupełnie jak Percy Physick. Poprawił okulary w drucianych oprawkach i spojrzał na nią uważnie. - Co pani powiedziała? - Jego głos brzmiał teraz bardzo niepewnie. - Znałam księgowego, który nosił nazwisko Percy Phy­ sick. - Tak nazywał się mój ojciec. - Oczy policjanta błysnęły zza okularów. - Ale nie mogła go pani znać. Umarł na po­ czątku lat pięćdziesiątych. - Czy mogę poprosić o szklankę wody? Detektyw Percy skinął na młodego policjanta, który na­ tychmiast wyszedł z pokoju. - Dlaczego nie nosi pan nazwiska Physick? - Zapytała cicho. - Bo ojciec porzucił mamę i mnie, kiedy byłem małym 290 dzieckiem. Byłem w stanie znieść jedynie jego imię, więc u d i t h O'Brien Rapsodia

zrobiliśmy z niego nazwisko. - Zacisnął usta w wąską li­ nię. Najwyraźniej Liz poruszyła drażliwy dla niego temat. - Był księgowym Aleca Aarronsona. - Liz rozjaśniła się. Czy pańska matka nazywała się Hazel Paul? - Nie, moja matka miała na imię Mabel. - Liz kiwnęła głową, zastanawiając się, czy nie była to przypadkiem Ma­ bel, występująca w Cheerio!. - Wie pani, niedługo prze­ chodzę na emeryturę - kontynuował policjant, nie spusz­ czając z niej wzroku. - Wziąłem tę sprawę ze względu na pani nazwisko. Liz McShane. Widocznie związki z Alekiem Aarronsonem są u nas rodzinne, a takie właśnie na­ zwisko nosiła jego żona. Ta, którą zamordował. - Zamordował? To absurd! Robił wszystko, co w jego mocy, żeby mnie chronić! - Pochyliła się do przodu i de­ tektyw zwrócił uwagę na jej naszyjnik. - To naszyjnik z połowy lat dwudziestych - stwierdził, oceniając go wzrokiem. - Platyna i brylanty. Wart ze sto tysięcy dolarów. - Dlaczego powiedział pan, że Alec Aarronson zamor­ dował swoją żonę? - Głos Liz zdawał się dochodzić gdzieś z bardzo daleka. - No cóż, jej ciała nigdy nie odnaleziono, więc policja ni­ czego nie mogła stwierdzić na pewno, ale był podejrza­ nym numer jeden. Liz zamknęła oczy i zaczęła rozcierać sobie skronie. To nie może się dziać naprawdę, pomyślała. Młody policjant wrócił z kubkiem wody i Liz napiła się z wdzięcznością. - Chcę zadać panu jedno pytanie. - Odstawiła kubek i zacisnęła dłonie na poręczach fotela. - Czy Alec Aarron­ son zginął w katastrofie lotniczej w trzydziestym piątym roku? Po raz pierwszy, odkąd Liz weszła do biura, detektyw Percy wybuchnął szczerym, serdecznym śmiechem. Po­ tem spojrzał na dziewczynę, na twarzy której pojawił się słaby, pełen oczekiwania uśmiech. Do licha, pomyślał. Ona jest dokładnie taka sama jak żona Aleca Aarronsona, ale to przecież zupełnie niemożliwe. Judith. O'Brien Rapsodia

Wstał i sięgnął po aż pękającą od papierów teczkę. - Pozwoli pani, że odświeżę jej pamięć. Alec Aarronson alias Liam Coogan zginął zastrzelony dziesiątego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku przed wejściem do eleganckiego domu tegoż dżentelmena przy Riverside Drive. Podsunął jej fotografię. Wyglądała jak scena z czarno-białego filmu: przykryte płachtą ciało, na które padał śnieg. Pomimo szoku Liz zauważyła wystającą spod bre­ zentu rękę, na której przegubie zapięty by jej zegarek, ta­ ni zegarek za czterdzieści dolarów. Z ciała wyciekła rzeka krwi. Twarz była odwrócona w drugą stronę, ale Liz do­ strzegła ucho. To samo ucho, z którego tylekroć wycierała pianę po goleniu. To samo ucho, po którym wodziła pal­ cem, kiedy Alec opierał głowę na jej kolanach. Fotografia zaczęła falować przed jej oczami, głosy do­ cierały do niej z coraz większej odległości. - Panno McShane? Dobrze się pani czuje? Przecież mu­ siała pani już kiedyś widzieć to zdjęcie. W tym momencie Liz dostrzegła na fotografii czyjś uśmiech. Poza tłumem ponurych ludzi stał trochę z boku facet z wesołym, pełnym satysfakcji uśmiechem na ustach. To był fotograf, który był na miejscy wypadku au­ tobusowego na Piątej Alei, ten sam, który rzucił Alecowi w twarz obraźliwe słowa. Teraz patrzył na zwłoki z trium­ falną miną. - Nie - jęknęła Liz. Wstała, macając wokół siebie po omacku. - Zaraz się rozchoruję. Percy podał jej szybko kosz na śmieci. Zaczęła wymioto­ wać. Było jej wszystko jedno, kto tam jest, kto na nią pa­ trzył. Nic jej teraz nie obchodziło. Chciała umrzeć. Kiedy skończyła, słaba i roztrzęsiona, detektyw Percy podał kosz policjantowi i gestem dał mu znać, że ma znik­ nąć. Cicho zamknął za nim drzwi i podał Liz papierowy ręcznik. Otarła usta i zamknęła oczy. Ciężko dyszała. W czasie gdy Liz próbowała się jakoś pozbierać, detek292 tyw Percy przeglądał stare akta. Wreszcie znalazł to, czel u d i t h O'Brien Rapsodia

go szukał. Kompletne dossier żony Aarronsona, ze zdję­ ciem. Nie mogło być pomyłki. Niemożliwe, ale to napraw­ dę była żona Aleca Aarronsona. Nikt nie może być tak do­ skonałym aktorem. Ta kobieta niewątpliwie była na grani­ cy załamania nerwowego. Detektyw widywał to wielo­ krotnie. Tak reagowali członkowie rodziny ofiary w kost­ nicy, po identyfikacji zwłok. To nie było udawane. Zgodnie z aktami wszystko pasowało. Któryś z policjan­ tów z eskorty wspomniał, że kiedy po nią przyjechali, by­ ła w czarnej sukni, naszywanej perełkami. Miała też na so­ bie naszyjnik, zegarek i ślubną obrączkę, a ten naszyjnik był niezwykle charakterystyczny. Detektyw nigdy w życiu nie widział podobnego. W aktach znalazł informację, że Aarronson kazał wykonać go dla żony na zamówienie, był więc tylko jeden taki egzemplarz na świecie. - Pani Aarronson, gdzie jest pani pierścionek zaręczy­ nowy? - zapytał obojętnym tonem. Liz nawet nie otworzyła oczu. - Dałam go bezdomnemu na stacji metra - odparła bez zastanowienia. I nagle zdała sobie sprawę, co powiedzia­ ła. Natychmiast otworzyła oczy. Rozchyliła wargi, jakby zastanawiała się, co ma powiedzieć. Potem ramiona jej opadły, przygarbiła się. - Nie wiem, jak to się stało - wy­ szeptała. Detektyw pochylił się do przodu, żeby dosłyszeć jej słowa. - Za pierwszym razem zostałam napadnięta w stacji metra linii F, wracając z randki z facetem, który miał na imię... - Sid. Rozmawialiśmy z nim. Pokazywał nam karciane sztuczki. Uśmiechnęła się słabo: - Napastnik był na haju, miał szalone oczy. Uderzyłam się w głowę i po kilku sekundach odzyskałam przytom­ ność w roku dwudziestym siódmym. Lindbergh wylądo­ wał właśnie w Paryżu. - Gdzie dokładnie to się stało? W którym miejscu na tra­ sie? Percy wiedział, że to najbardziej niezwykły przypadek 293 l u d i t h O'Brien Rapsodia

w jego karierze. Zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest prawdopodobnie obłąkana. Jednak był także pewien, że mówi prawdę. -W pobliżu stacji przy Dziewiętnastej Zachodniej. Tam właśnie była kryjówka gangu Cooganów i to tam próbo­ wali zamordować Aleca, kiedy wyszedł szukać Mike'a. - Zaraz, powoli. Jakiego Mike'a? -Mike'a Coogana. Kuzyna Aleca, brata Seana. Sean próbował także i mnie zamordować. Alec tam był... - Głos uwiązł jej w gardle, ale po chwili odzyskała panowanie nad sobą. - Powiedział pani wszystko o sobie? Potwierdziła ruchem głowy. -Ale bardzo się tym gryźliśmy, no i była ta sprawa z prawnikiem, Joem Craterem. - Sędzia Crater! - Wiem. To było szaleństwo. - Liz znowu się uśmiechnę­ ła. Opowiedziała wszystko, co wie, poczynając od powo­ dów, dla których Alec zostawił Cheerio!, żeby pobiec do Cooganów, a kończąc na chwili, gdy złamała obcas na schodach, a Alec został postrzelony. Detektyw zajrzał do akt i zapewnił ją, że Aarronson został wówczas jedynie draśnięty. Liz odetchnęła z wyraźną ulgą i policjant z roz­ mysłem nie przypomniał jej, że czekała go ponura przy­ szłość. Wspomniała nawet o Percym Physicku i Hazel. - Do diabła - mruknął. -Tak? - Wszystko zaczyna do siebie pasować, wszystkie wątki, których nie udawało się dotychczas ze sobą połączyć. Otworzył szufladę i wyjął słoiczek aspiryny. Ku zdumieniu Liz połknął przynajmniej połowę opakowania. - To mój oj­ ciec był wtyczką gangu. Zawsze podejrzewaliśmy coś po­ dobnego, kiedy od nas odszedł. - Dlaczego? Myślałam, że lubił Aleca. - Lubił, ale był zgorzkniały, mściwy, zazdrosny. - Percy westchnął głęboko. ~ A jeszcze bardziej nienawidził 294 Mike'a Coogana. To ojciec był odpowiedzialny za śmierć l u d i t h O'Brien Rapsodia

ich obu. Mógłbym się założyć o wszystko. O moją emery­ turę. - W jaki sposób umarł Mike? - Sean dowiedział się, że Mike pomaga Aarronsonowi, wpadł w szał i zabił go. Tego samego dnia zamordował Aarronsona. To była prawdziwa jatka. - Urwał. - Przepra­ szam. - Och, Alec -jęknęła Liz. Szioch wstrząsnął je) ramiona­ mi. Detektyw Percy delikatnie pogładził ją po plecach, ale Liz była niepocieszona. Wreszcie podniosła na niego wzrok. - Czy jego muzyka jest znana? Koncert? Podejrze­ wam, że nie zdążył ukończyć opery, miała nosić tytuł Play­ boy w zachodnim świecie? - Jest prawie zapomniany, funkcjonuje w pamięci zbio­ rowej jako ciekawostka, relikt epoki. Jego twórczość nie wytrzymała próby czasu. - Ależ to nie tak! A Cheerio!? Wie pan, współpracowa­ łam przy tworzeniu tego musicalu. - Pochyliła się nad ak­ tami, w które wczytywał się policjant. - O, tu, panno McShane. Skończyło się na jednym przedstawieniu. - Ich oczy spotkały się nad grubym pli­ kiem akt. - Wygląda na to, że premierowa publiczność by­ ła zachwycona, ale tej właśnie nocy Aarronson miał rzeko­ mo panią zamordować. I przedstawienie zdjęto z afisza. - Biedny Lenny - westchnęła Liz. - Ma pani na myśli Leonarda Von Zigglera, producenta? Ma pani rację. Stracił wszystko. Zdaje się, że facet utopił w tym przedstawieniu wszystkie pieniądze, był podobno przekonany, że to będzie przebój stulecia. Kiedy zdjęto musical z afisza, to... - To co się stało? - Zastrzelił się. Mówi się, że był pierwszą ofiarą Wielkie­ go Kryzysu. - Nie. Nie. To wszystko nie tak - mamrotała do siebie Liz, załamując ręce. Opadła z powrotem na fotel. - Jak to się stało, że tyle pan wie o tej sprawie? Percy także usiadł. l u d i t h O'Brien Rapsodia

-Zawsze byłem ciekaw wszystkiego, co wiązało się z moim ojcem. A kiedy dostałem pani sprawę, dokładnie przejrzałem stare akta. Myślałem, że może być jakiś zwią­ zek między tymi wydarzeniami. Podejrzewałem, że może pani należeć do tych świrusów, którzy udają Marilyn Mon­ roe czy Jamesa Deana. Tylko że pani kreowała się na pan­ nę McShane. Liz potarła brodę, starając się nadążyć za jego rozumo­ waniem. Znów było jej trochę niedobrze. - A co pan sądzi teraz? Zastanawiał się przez chwilę. Potem odchylił się do tyłu, obejmując kolano splecionymi dłońmi. -Jeszcze kilka lat temu kazałbym panią natychmiast odesłać do szpitala psychiatrycznego - powiedział mar­ twym głosem. - Może i ja powinienem tam trafić? Ale wie­ rzę, że tu wydarzyło się coś zupełnie wyjątkowego, pan­ no McShane. Nie wiem jak, ale domyślam się chyba dla­ czego. - Dlaczego? - Żeby naprawić błąd. Żeby uratować twórczość tego człowieka i jego reputację. Na zawsze. Mój ojciec był sprawcą tych problemów. Może ja mam przyczynić się do ich rozwiązania? - Wstał i sięgnął po dużą teczkę, leżącą na górnej półce. - Panno McShane, to wszystko, co zosta­ ło po moim ojcu. Jego papiery. Przejrzyjmy je razem. Liz nagle coś sobie przypomniała. - Dziś rano Alec kazał mi obiecać, że nigdy się nie pod­ dam. To było bardzo dziwne, żartowaliśmy, przekomarza­ liśmy się i nagle, ni z tego, ni z owego, kazał mi przysiąc, że się nie poddam. Czyżby miał jakieś przeczucie? Detektyw wzruszył ramionami. - Może. Kto wie? Prawdopodobnie czuł, że zbliżają się problemy. Hej, proszę tu spojrzeć. - Podał jej kartkę z na­ zwiskiem, adresem i numerem telefonu Hazel. Tylko tele­ fon był zmieniony. - Wygląda na to, że ona jeszcze żyje. Chciałaby się pani dowiedzieć, co ona pamięta? - Hazel! Musi dobiegać setki. Była wówczas ze mną... [ u d i t h O'Brien Rapsodia

Głos Liz załamał się. - Oczywiście, że chciałabym się z nią zobaczyć. - Dobrze się pani czuje? - Tak. - Zdobyła się na uśmiech i w tym momencie de­ tektyw zrozumiał, co musiał do niej czuć Alec Aarronson. Mam cudowne przeczucie, że to wszystko dobrze się skoń­ czy.

Rozdział 17

D

om Hazel wyglądał tak samo, choć cała okolica Ósmej Zachodniej zmieniła się dramatycznie. To już nie była ulica dwu-, trzypiętrowych domków z kawia­ renkami i antykwariatami na parterze. Wszystko dokoła było młode i rozpędzone, ze sklepów dobiegała głośna muzyka rockowa, zarówno kobiety, jak i mężczyźni nosili w uszach kolczyki, kupowali wzorowane na hipisowskich stroje i eleganckie włoskie torebki. Na rogu, gdzie niegdyś zaspany gazeciarz sprzedawał tuzin egzemplarzy magazy­ nu „New York", teraz doskonale prosperował Papaya Pup. Za dolara można było kupić napój tropikalny i hot doga. Liz zarzuciła plecak na ramię. Nadal nie była pewna, czy może zaufać detektywowi Percy'emu. Było oczywiste, że on próbuje jej pomóc, wydawał się także wierzyć, że Liz naprawdę jest dawno zaginioną żoną Aleca Aarronsona. A przecież prawdopodobieństwo, że twardy, znający życie detektyw uwierzy w coś podobnego, było równe temu, że uwierzy, iż podane mu niemowlę jest dzieckiem Lindbergha. Problem z detektywem Dennisem Percym polegał na tym, że nie zdawał on sobie sprawy, iż Liz z całego serca pragnie wrócić do 1927 roku. Mogą więc współpracować ze sobą przy próbie rozwikłania serii morderstw, ale mają całkowicie odmienne cele. Percy chce odwrócić zło, jakie spowodował jego ojciec. A Liz po prostu pragnie wrócić do 298 domu, do Aleca. Tudith O'Brien Rapsodia

Kilku młodych mężczyzn kiwnęło jej głową. W obecnym stroju wyglądała jak typowa nowojorska studentka. Wcho­ dząc po schodach domu Hazel, przyglądała się pilnie wszystkim szczegółom, żeby opisać je później Alecowi. Kiedy Liz opuszczała posterunek policji, detektyw Percy nadal wertował papiery ojca. Wydał pracownikom swego wydziału stanowczy zakaz kontaktów z prasą. Zdecydo­ wanie lepiej było na tym etapie unikać kamer i fleszy. I rozmaitych spekulacji. Uznał, że więcej dowiedzą się od Hazel, jeśli nie uprzedzą jej telefonicznie o wizycie Liz. Widok dziewczyny, która po­ mimo upływu sześćdziesięciu pięciu lat nic się nie zmieniła, powinien być na tyle silnym wstrząsem, by ożywić wszyst­ ko, co jeszcze pozostało w pamięci starej kobiety. - Nie chciałabym, żeby zemdlała na skutek wstrząsu sprzeciwiła się Liz. -Nie sądzę, by zemdlała. - Percy postukał palcem w biurko. - Mogła wiedzieć więcej, niż się pani wydaje. Jak blisko była związana z Mikiem Cooganem? - Coś się miedzy nimi lduło, szykował się romans, ale myślę, że oboje byli zbyt przerażeni, by pozwolić się temu rozwinąć. - Możliwe, że Aarronson powiedział Mike'owi o pani, o tym, skąd się pani wzięła, a Mike z kolei prawdopodob­ nie wiele z tego zdradził Hazel. Tak czy owak, nie zawadzi sprawdzić. Liz zadzwoniła do drzwi z lekkim poczuciem winy. Obo­ je z Aiekiem potraktowali Hazel haniebnie, podejrzewając ją o powiązania z gangiem Cooganów. Hazel miała dzie­ siątki lat, żeby to sobie przemyśleć i dojść do wniosku, że jej nie ufali. Zapewne ból zdążył już minąć, ale z pewno­ ścią pozostała w niej gorycz. Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem i w progu stanęła ubrana na biało pielęgniarka, zapewne niewiele młodsza od Hazel. Nie odezwała się, uniosła tylko pytająco brwi. - Dzień dobry. Przyszłam zobaczyć się z panią Paul. Kiedy Liz wymieniła nazwisko, na twarzy pielęgniarki pol u d i t h O'Brien Rapsodia

jawił się jedynie nikły cień uśmiechu. - Jestem jej starą przyjaciółką. Pielęgniarka przyjrzała jej się sceptycznie. - Pani Paul nie przyjmuje gości - oświadczyła i spróbo­ wała zamknąć drzwi. -Proszę! Niech pani zaczeka! Proszę jej powiedzieć, że przyszła Liz McShane. Pielęgniarka zamknęła drzwi z pełnym irytacji pomru­ kiem. Liz nie była pewna, czy ona w ogóle jeszcze wróci i już miała ponownie zadzwonić, kiedy pielęgniarka otwo­ rzyła. - Ona chce się z panią spotkać - warknęła. - Jest pani dziennikarką? Ciągle się tu kręcą. Pani Paul jest chyba je­ dyną osobą, która pamięta jeszcze tego gangstera i to sta­ ło się niemal wizytówką tego domu. - Nie, nie jestem dziennikarką. Chcę się tylko z nią zo­ baczyć. Jak ona się czuje? Pielęgniarka wreszcie trochę złagodniała. - Dobrze, całkiem dobrze. Dziesięć lat temu złamała nogę w biodrze i od tego czasu siedzi w wózku inwalidzkim. Ale czuje się nieźle - powiedziała i wprowadziła Liz do holu. Liz rozpoznała wnętrze domu. Niektóre elementy ume­ blowania pamiętały rok 1927, na przykład orientalny dy­ wan, teraz miejscami nieco przetarty. Na ścianach wisiały dzieła sztuki, które Liz natychmiast rozpoznała jako nale­ żące niegdyś do Aleca. Obrazy Matisse'a i Johna Sloana zdobiły jego salon. Odwróciła się od nich, starając się nie myśleć o tym, w jaki sposób trafiły do rąk Hazel. Nie było w tym nic dziwnego, jako że Alec nie miał rodziny, która mogłaby odziedziczyć jego zbiory. Nagle zaczęła się zasta­ nawiać, co się stało z jego fortepianami, czerwonym pió­ rem, papierośnicą. W oknach były kraty, a same okna, niegdyś szeroko otwarte, by wpuszczać do wnętrza świeże powietrze, teraz zostały zamknięte na głucho. Pielęgniarka oddaliła się bez­ głośnie w swych butach na gumowych podeszwach, by 300 przywieźć Hazel. Liz próbowała przygotować się wewnętrzTudith O'Brien Rapsodia

nie na to spotkanie. Może się okazać, że to najważniejsze spotkanie w jej życiu. Wiedziała, że ma tylko tę jedną, nie­ powtarzalną szansę, by wyjaśnić zagmatwane sprawy. Podniosła wzrok, kiedy weszła pielęgniarka, pchając przed sobą wózek, w którym siedziała osoba przypomina­ jąca mały manekin, lecz bez wątpienia była to Hazel. Liz zawahała się, ale po chwili wyciągnęła rękę i spoj­ rzała Hazel w oczy. Były wyblakłe, jakby białka nasunęły się na brązowe tęczówki. Wspaniałe niegdyś kasztanowa­ te włosy były przerzedzone i białe, natomiast twarz zadzi­ wiająco mało się zmieniła. Pomimo siatki drobniutkich zmarszczek rysy pozostały te same. Nie można jej było nie poznać. - Hazel, to ja, Liz - powiedziała bardzo wyraźnie, po­ chylając się do ucha kobiety. Zamglone oczy przesuwały się po sylwetce dziewczyny z góry na dół. Żadnego sygnału, że Hazel ją rozpoznała. Pielęgniarka spojrzała na Liz, jakby chciała powiedzieć: a nie mówiłam? I położyła ręce na oparciu wózka, jakby chciała odwieźć podopieczną. W tym monecie Hazel odezwała się. - Dlaczego, Liz? Dlaczego? Głos był płaczliwy, błagalny, ale zadziwiająco silny. Liz delikatnie nakryła ręką dłoń Hazel. Po pomarszczonych policzkach starej kobiety spływały wielkie łzy. - Dlaczego go porzuciłaś? Zabiłaś go! Zabiłaś Aleca! - Nie, nie, nie porzuciłam go! Błagam, pomóż mi! Może uda mi się wszystko naprawić. - Wiesz, jakie było jego ostatnie słowo? Twoje imię. Le­ żał, konając na mokrym chodniku, i tylko o tobie mógł myśleć! - Głos z każdą chwilą stawał się silniejszy, jakby Hazel, dając ujście wściekłości, młodniała, jakby był to ja­ kiś niebywale skuteczny eliksir. Pod Liz ugięły się kolana i jak podcięta osunęła się na podłogę przy wózku inwalidzkim. Zapragnęła zwinąć się w kłębek i rozpłakać, oddać się rozpaczy, ale nie mogła so­ bie na to pozwolić. Musiała działać. l u d i t h O'Brien Rapsodia

-Hazel, to nieprawda. Zostaliśmy rozdzieleni. Nigdy bym go nie opuściła. - Objęła się ramionami. - Muszę się dowiedzieć, co się stało, kto był w to zamieszany. Co się dalej działo tej nocy, kiedy zostawiłam cię z taksówka­ rzem i pobiegłam za Alekiem? Hazel oparła głowę o fotel. Nagle wydawała się bardzo zmęczona. - Próbowaliśmy z tym taksówkarzem skontaktować się z jego szwagrem. Poszliśmy do budki telefonicznej. Za­ dzwonił i po pięciu minutach pojawiło się kilkunastu poli­ cjantów. Ale nie zdołali odnaleźć ani ciebie, ani Aleca, ani nikogo. Ktoś słyszał strzał. Słyszano, jak wołasz Aleca. W twoim głosie brzmiała wielka udręka, więc doszli do wniosku, że Alec cię zabił. - Ale ty wiedziałaś, że to niemożliwe. - Liz objęła dłoń Hazel. - Oczywiście, że tak. A potem pojawił się Mike. Wiesz, gdzie był? Miał grypę! Wcale nie zginął, po prostu zacho­ rował. Był tak chory, że kompletnie zapomniał o premie­ rze i naszym umówionym spotkaniu. Zadzwonił do niego Percy. Był bardzo poruszony, mówił, że chodzi o Aleca. Mike bez namysłu pobiegł do kryjówki na stacji przy Dzie­ więtnastej Ulicy. - Nie było go tam. - Liz próbowała przypomnieć sobie, co widziała przez ułamek sekundy. - Czy Mike wiedział, że Percy ma powiązania z gangiem? - Do czasu tego telefonu nie wiedział. Najwyraźniej sta­ ry Percy dogadał się z Seanem i resztą gangu za jego ple­ cami. - Hazel podniosła rękę do policzka, jakby chciała sprawdzić, czy nadal płyną po nim łzy. - Co zrobiła policja? - Przeszukali stację i znaleźli nieprzytomnego, postrze­ lonego w ramię, zakrwawionego Aleca. To było tylko dra­ śnięcie, nic poważnego. Potem był jednak bity i kopany, podobno przez samego Seana, tak zeznali inni, i dlatego stracił przytomność. Miał złamanych kilka żeber i, o ile pa302 miętam, wybite zęby. Ale był niezwykle silny. Do czasu. u d i t h O'Brien Rapsodia

Hazel spojrzała na Liz. Dziewczyna patrzyła wprost przed siebie, chłonąc informacje i jednocześnie starając się zachować panowanie nad sobą. - Został aresztowany, ale po kilku dniach go zwolniono. Prokurator stanowy najbardziej wściekał się nie dlatego, że Alec nie przyznawał się do zabójstwa, ale dlatego, że nie chciał nawet przyznać, iż nie żyjesz. Robili wszystko, co w ich mocy, by go złamać, ale on od początku wierzył, że lada moment wrócisz. Odwiedzałam go w więzieniu i za każdym razem, kiedy słyszał moje kroki, podnosił wzrok z uśmiechem, spodziewając się, że zobaczy ciebie. - A co z ludźmi Cratera? - Wierz mi albo nie, ale wtedy byli w porządku. Crater próbował pomóc Alecowi, lecz w końcu uznał, że jest spa­ lony. Zwąchał się ze światem przestępczym, piął się w gó­ rę po trupach. Kiedy Franklin Delano Roosevelt mianował go sędzią, zniknął. Podobno jego przeszłość dopadła go, kiedy odmówił pieniędzy jakiemuś gangowi rywalizujące­ mu z Cooganami. Grozili, że ujawnią jego przeszłość, ale on ich zignorował. I nikt go już więcej nie widział. Liz pocierała kciukiem miejsce pomiędzy oczami, żeby pozbyć się bólu głowy. - Hazel, a co z Mikiem? Beznamiętny dotychczas ton głosu Hazel uległ zmianie. -Mike. W ostatnich tygodniach był chyba jedynym przyjacielem Aleca. A, i jeszcze Alexander Woollcott, któ­ ry opublikował w „New York World" wstrząsający artykuł o rym, że Alec, tak samo jak ry, stal się ofiarą gangu Cooganów. -Woollcott. - Liz ze zdziwieniem pokręciła głową. A więc on był lojalny wobec Aleca? - Całkowicie. Nalegał nawet, żeby w jego programie ra­ diowym wykonywano utwory Aleca, i robił, co w jego mo­ cy, żeby jego nazwisko nie popadło w zapomnienie. Ale znakomita większość z jego byłych przyjaciół okazała się nagle tak strasznie zajęta, że nie miała ani chwili, żeby spotkać się z wykolejonym kompozytorem. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Wykolejonym? - Przez ostatnie trzy miesiące prawie nie odchodził od fortepianu. To był okropny, straszliwy, nieuchronny upa­ dek. Nie poznałabyś go, Liz. Wyglądał strasznie. Miał za­ padnięte, puste oczy. Gdyby nie został zastrzelony, umarł­ by i tak. W pewnym stopniu ucieszyłam się nawet, że jego cierpienie wreszcie dobiegło końca. Straszne. Straszne. Pielęgniarka stała nieruchomo jak słup soli, przygląda­ jąc się obu kobietom z osłupieniem. Niewiele zrozumiała z ich rozmowy, ale czuła, że dzieje się tu coś ważnego. - Mike próbował pomóc Alecowi, próbował przekonać go, że może żyć dalej - kontynuowała Hazel. - Niestety, on ciągle snuł fantazje o tym, że przyszłaś do niego z przy­ szłości i wrócisz, jak tylko zdołasz. - Przez twarz starej ko­ biety przemknął uśmiech. - To nie były tylko fantazje, prawda? Od początku czułam, że jest w tobie coś dziwne­ go, ale wydawało mi się, że chodzi o to, co się dzieje mię­ dzy tobą i Alekiem. Sama nie wiem, jak to nazwać. To by­ ło niemal namacalne. Pielęgniarka wzięła Hazel za rękę, żeby zmierzyć jej puls, ale starsza pani nie przerywała opowiadania. - Tego dnia, dziesiątego grudnia, Sean dowiedział się w jakiś sposób o powiązaniu Mike'a i Aleca, dowiedział się, jak bliski jest ich związek. Dziwię się, że nie wpadł na to wcześniej, ale był już tak niezrównoważony umysłowo, że żadne znaki nic mu nie mówiły. Mike'a zabił od razu, w metrze. Potem pojechał do miasta i zamordował Aleca. Strzelił do niego cztery razy, w... Liz podniosła rękę w górę. Im mniej o tym wiedziała, tym lepiej. Dla niej Alec ciągle żył i wciąż na nią czekał. Czuła, że jeśli dokładnie wyobrazi sobie jego śmierć, mo­ że nie będzie potrafiła do niego wrócić. - Co się potem stało z Seanem i Percym? -Rozległy się powszechne krzyki potępienia. Ludzie wzgardzili Alekiem, choć w głębi duszy czuli, że prawdzi­ wą odpowiedzialność ponosi gang Cooganów. Nastąpiło 304 publiczne pranie brudów, jednak gang funkcjonował znal u d i t h O'Brien Rapsodia

komicie do lat czterdziestych. Percy ożenił się z chórzystką i wyjechał z Nowego Jorku do Las Vegas. Sean został, zaszył się pod ziemią i nigdy nie przepuścił okazji, żeby zbrukać imię Aleca. Oficjalnie jego kryjówka została od­ kryta dopiero w połowie lat pięćdziesiątych, kiedy ekipa remontowa opukiwała ścianę na trzecim poziomie pod ziemią. Wszystko dlatego, że większość policjantów była na liście płac gangu i nawet po przejściu na emeryturę trzymali gęby na kłódkę. Okazuje się, że system finansowy gangsterów był o wiele skuteczniejszy niż system wymia­ ru sprawiedliwości. Liz wstała. -Hazel, potrzebuję dowodu. Dziś wieczór wracam do Aleca. Potrzebne mi coś, co mogłoby nas uratować. Wszy­ scy: ty, ja, Mike, Alec, Von Ziggler, my wszyscy potrzebu­ jemy pomocy. Hazel wreszcie odprężyła się i spojrzała na Liz z wyraź­ ną ulgą. - Ja też nie byłam bez winy. Nieświadomie przekazywa­ łam Perc/emu informacje, które on następnie powtarzał Seanowi. Żyłam potem w takim cierpieniu, w takim strasznym cierpieniu. - W takim razie załatwmy to. - Liz uśmiechnęła się sze­ roko. -Wtedy wszystko okaże się tylko idiotycznym, kosz­ marnym snem. Hazel uśmiechnęła się, pokazując nieco przebarwione, ale nadal równe zęby. - Mam! - zawołała chrapliwie. -Co? Co?! -Zdjęcie. Zostało zrobione w dwudziestym siódmym roku, a znalezione dopiero w latach pięćdziesiątych za ścianą kryjówki w metrze. To oficjalna fotografia wszyst­ kich członków gangu, zrobiona w ich siedzibie. Wszyscy tam są: Percy, Sean... i trzy tuziny policjantów! To pozwo­ li zidentyfikować skorumpowanych stróżów porządku i wskaże lokalizację ich meliny. Liz, oni stoją na tle wyło­ żonej kafelkami ściany z napisem: „Dziewiętnasta Za- 305 l u d i t h O'Brien Rapsodia

chodnia Ulica"! A niektóre z łącznic telefonicznych ma­ ją etykietki: WNPM, Własność Nowojorskiej Policji Muni­ cypalnej, czyli ukradli je z policji. Zdjęcie ukazało się w „Life" jako supernowość sprzed trzydziestu lat. Takie dziwactwo. Ale w roku dwudziestym siódmym... - Gdzie? Gdzie ono jest? Hazel skinęła na pielęgniarkę, którą również ogarnęło nagle podniecenie. W gościnnym pokoju było składowisko starych czasopism. Pielęgniarka wypadła z pokoju, zosta­ wiając obie kobiety samym sobie. -To się uda. Musi się udać! - Liz położyła rękę na na­ szyjniku. Hazel kiwnęła głową. - Uda się. Jestem pewna. Od lat nie czułam się tak do­ brze, od dziesiątków lat. Nie miałam nawet nadziei, że tak się stanie. Może będzie mi dana druga szansa z Mikiem. Popatrzyły sobie w oczy. Tak wiele od tego zależało, tak bardzo wiele. Wróciła pielęgniarka, niosąc wycinek z pożółkłej ze sta­ rości gazety. - Proszę, jest! Liz spojrzała na zdjęcie i nie zdołała opanować drżenia rąk. Fotografia była znakomita, czysta i wyraźna. Wyzy­ wające, dumne miny policjantów, obejmujących jednego z najgroźniejszych notorycznych morderców, były wystar­ czającym dowodem, by postawić ich w stan oskarżenia i skazać. Nawet Percy w ich towarzystwie robił wrażenie bardziej pewnego siebie. Liz starannie oddarła datę i tytuł czasopisma, żeby unik­ nąć niepotrzebnych pytań, i wsunęła zdjęcie do plecaka. - Hazel, do zobaczenia za parę godzin. - Pochyliła się i puściła oko do staruszki. Oczy Hazel znów wypełniły się łzami. - Liz, niech cię Bóg błogosławi. Pielęgniarka odprowadziła dziewczynę do drzwi i obda­ rzyła ją na odchodnym serdecznym uśmiechem. - Nie rozumiem połowy z tego, co się tu wydarzyło, ale 306 widzę, że pani Paul jest szczęśliwa. Nigdy dotychczas nie J u d i t h O'Brien Rapsodia

widziałam jej naprawdę szczęśliwej. Okazała się pani do­ skonałym lekarstwem. Proszę przyjść znowu. - Dziękuję - powiedziała Liz, wychodząc. - Ale sądzę, że nie będę musiała już przychodzić. Liz wystawiła uśmiechniętą twarz na podmuchy wie­ czornego wiatru. Wypełniony buteleczkami lekarstw ple­ cak nagle przestał jej ciążyć. Przed oczami stanął jej Alec: roześmiany, wichrzący jej włosy. Wydawało jej się nawet, że słyszy jego głos. Starała się myśleć o nim w czasie teraź­ niejszym, bo dla niej Alec nie był martwy. Był jak najbar­ dziej żywy. A ona wkrótce będzie przy nim. Wędrując Szóstą Ulicą, zatrzymała się na chwilę na ka­ wałek pizzy i dietetyczną colę. Smakowało paskudnie, jak coś sztucznego, plastikowego. Większą część posiłku wy­ rzuciła do kosza. Czas już się zbliżał. Za parę minut znajdzie się na starej stacji metra. Czy powinna zadzwonić do detektywa Percy'ego? Nie. Kiedy uda się wszystko naprawić, nie będzie takiej potrzeby, bo nic z tego, co się wydarzyło, już się nie wydarzy. Była tak zatopiona w myślach, że nie zauważyła podą­ żającego za nią detektywa Percy'ego. Kiedy unosiła drut kolczasty, policjant ukradkiem sprawdził broń. Upewniał się, czy jest naładowana. Na stacji późnym popołudniem śmierdziało równie ohydnie jak wczesnym rankiem. Dziewczyna zatrzymała się na chwilę, próbując zidentyfikować dziwny szelest, który usłyszała za plecami. To pewnie szczur, pomyślała i ruszyła w stronę schodów. Nagle przyszło jej do głowy, że lepiej by było dojść do kryjówki z drugiej strony, od innej klatki schodowej. W tym chaosie może oboje z Alekiem zdołają uciec, a przynajmniej zdąży zawołać policjantów, sprowadzo­ nych przez szwagra taksówkarza. Musi się udać, szeptała w cichej modlitwie. Pierwsza 307 J u d i t h O'Brien Rapsodia

data śmierci Aleca, 1935 rok, okazała się nieprawdziwa. Rozmawiali o tym. W takim razie wydarzenia z 1927 roku są jeszcze większą pomyłką. Cała jego spuścizna muzycz­ na została wymazana. Przetrwały tylko nieliczne piosenki z musicali. W atmosferze skandalu nawet koncert został zapomniany. Nikogo nie obchodziła muzyka Aleca Aarronsona. Liz chciała to naprawić. Wszystko się uda, po­ wtarzała sobie w duchu. Niemal sfrunęła ze schodów. Nie słyszała niczego poza własnym oddechem. - Proszę pani! - Ręka pojawiła się nie wiadomo skąd i złapała ją za nadgarstek. Odwróciła się na pięcie, żeby zdzielić napastnika toreb­ ką, ale w ostatniej chwili zdołała się powstrzymać. To był ten sam bezdomny mężczyzna, który pomógł jej rano wyjść na ulicę. - Proszę mnie nie zatrzymywać! - zawołała. - Muszę biec. - Chwileczkę! Proszę to wziąć. - Podał jej pierścionek zaręczynowy. - Przecież go panu dałam. - Nie zwolniła kroku. - Nie, proszę pani. Nie mogę go zatrzymać. Jaki miał­ bym z niego pożytek? Gdybym spróbował go sprzedać, za­ robiłbym tylko bilet w jedną stronę do więzienia stanowe­ go. Nosić go też nie będę. Mógłbym się tylko o niego mar­ twić. Proszę go zabrać. Należy do pani. Stanęła i przyjrzała się włóczędze -jego matowym wło­ som i brudnym spodniom. Miał absolutną rację. Wzięła pierścionek i wsunęła go na palec. - Dziękuję. Muszę już iść. - Odwróciła się na pięcie i ru­ szyła biegiem. Mężczyzna podążył za nią, nie zauważając idącego ich śladem detektywa. Liz usłyszała głosy. Udało się! Usłyszała dźwięczny głos Aleca. Alec! - Co zrobiłeś z Mikiem? - Zabrzmiał jego piękny, spo308 kojny, cudowny głos. Potem rozległo się postukiwanie Tudłth O'Brien Rapsodia

obcasików na schodach, odgłos jej kroków sprzed zniknię­ cia, rozlegający się echem w ogromnym pomieszczeniu. Potem strzał. I jej głos. -Alec! - Rozdzierający krzyk dobiegał z przeciwnej strony stacji. Przerażony, pełen paniki. A potem w polu jej widzenia pojawił się Alec. Stał tyłem do niej, trzymając się za ramię. - Liz! - zawołał z przerażeniem. - Lizzie! Sean stał pomiędzy nimi. Widać było, że jest zamroczo­ ny alkoholem. U boku Seana, poprzednio ukryty przed Liz, ale teraz doskonale widoczny, znajdował się Percy Physick. Miał w ręku broń, ale widać było, że nie bardzo wie, co robić. Alec jakby wyczuł, gdzie jest Liz, bo odwrócił się w jej stronę, podtrzymując ręką zranione ramię. Marynarka już nasiąkała krwią. - Alec! - zawołała radośnie Liz. Na jego wargach pojawił się uśmiech niedowierzania. Przed chwilą wyparowała, znikła mu z oczu, jak cudowny duch, a po chwili pojawiła się z tyłu, dziwacznie ubrana, niosąc na plecach bagaż przypominający ekwipunek alpi­ nistów. Jeszcze nigdy oczom Aleca nie ukazał się równie wspaniały, równie anielski widok, jak jego Lizzie stojąca na schodach metra. -Nie ruszać się! - zawołał Percy Physick, niezdecydo­ wanie przesuwając broń od Aleca do Seana. Nagle jego usta rozciągnął złośliwy uśmiech i wycelował pistolet w Liz. Zza pleców dziewczyny dobiegł odgłos kroków, który zaalarmował wszystkich, ale dopiero na widok nadcho­ dzącego człowieka wszyscy całkowicie osłupieli. Zza ple­ ców Liz wyłonił się w dziwnej koszuli z krótkimi rękawa­ mi i bez krawata drugi Percy Physick z największą spluwą, jaką kiedykolwiek widziano. - Stać! Policja! - krzyknął i zatrzymał się. Utkwił wzrok w nieprawdopodobnej scenie, którą miał przed oczami: stroje, ludzie. Alec Aarronson. Sean Coogan. I jego własny 309 l u d i t h O'Brien Rapsodia

310

ojciec z bronią wycelowaną w stronę schodów. To wszyst­ ko prawda, pomyślał z osłupieniem. Sprawa McShane do­ prowadziła go aż tutaj. Księgowy Percy Physick odbezpieczył broń. Musiał coś zrobić. Ten dziwny facet, jego własna, podobna jak dwie krople wody starsza wersja, mógł wszystko zepsuć. Posta­ nowił do tego nie dopuścić. Zbyt ciężko pracował, by ktoś miał to teraz zniweczyć. Nie celował już w Liz. Podniósł broń w stronę intruza. - Powiedziałem: nie ruszać się! - powtórzył przybysz. Percy zignorował polecenie. To zrobi wrażenie na Cooganach, pomyślał. Liz odwróciła się powoli w stronę detektywa Percy'ego, Alec wstrzymał oddech. Policjant zmierzył wzrokiem Aarronsona, który wydawał się tak bardzo nie na miejscu w tej siedzibie kryminalistów. Uderzyła go nagła pewność, że Aarronson nie jest gangsterem. To było oczywiste już na pierwszy rzut oka. Był ubranym w smoking kompozy­ torem, nieprzytomnie zapatrzonym w swoją żonę. Aar­ ronson pragnął jedynie objąć ją i zabrać daleko stąd. Ja­ kim cudem policja mogła dojść do wniosku, że jest zamie­ szany w jej zabójstwo? - Panie detektywie - mruknęła Liz. - Błagam, niech pan będzie ostrożny. W policjancie nagle wezbrała wściekłość. To jego ojciec spowodował to wszystko, zniszczył życie wielu osób, a sam uciekł do Las Vegas. Jego ojciec ponosi całkowitą odpowiedzialność! Detektyw spojrzał na Liz i uśmiechnął się. A potem, z tym samym uśmiechem na ustach, wycelował broń w swego ojca. Wstrząs wystrzału zwalił Liz z nóg. Zsunęła się ze scho­ dów. Przez chwilę była całkiem ogłuszona, potem usłysza­ ła wysokie, drażniące dzwonienie. Alec znalazł się przy niej w mgnieniu oka, przyciągnął ją do siebie, szepcząc do ucha pełne czułości słowa, których w ogóle nie słyszała. Jej drżące, niecierpliwe ręce przesuwały się po nim, jakby J u d i t h O'Brien Rapsodia

chciała się upewnić, że on naprawdę jest przy niej, że żyje. - Twoje ramię! Jak się czujesz? - zapytała bez tchu, pró­ bując opanować atak histerii. - Dobrze. A ty, Lizzie, co z tobą? - Alec był równie zanie­ pokojony jak Liz. Jego błękitne oczy przesuwały się po niej z niepokojem. - Kim był ten człowiek na schodach? - Musiał przyjść tu za mną z tysiąc dziewięćset dzie­ więćdziesiątego drugiego roku. Później ci to wyjaśnię. - Physick nie żyje! - zawołał ktoś. - Hej, gdzie się podział ten facet? Ten, który go zastrze­ lił? Zniknął jak ta McShane! Dopiero w tym momencie dotarło do Liz, co się stało. Od­ wróciła się, coraz bardziej zaszokowana, w miarę jak zna­ czenie tego, co się stało, docierało do jej otumanionego umysłu. Oczywiście, detektyw Percy zniknął. Przed chwilą zabił przecież swego ojca, wiele lat przed swym poczęciem. Nigdy nie będzie detektywa Dennisa Percy'ego, ani w tych czasach, ani w żadnych innych. Zapanowało istne pandemonium. W tym zamieszaniu Alec chwycił Liz za rękę i zaczął ją ciągnąć w górę po scho­ dach. W biegu zdążyła jeszcze złapać swój plecak. Nagle usłyszała przejmujący, wysoki, niemal zwierzęcy jęk. Na podeście drugiego poziomu zatrzymali się oboje. Bezdomny z 1992 roku, którego spotkała na stacji metra, zawodził z cicha, ale jego głos przybierał na sile. Cały jego świat przewrócił się przed chwilą do góry nogami; był na­ ocznym świadkiem brutalnej strzelaniny i na własne oczy widział, jak jedna z ofiar rozpłynęła się w powietrzu. Te­ raz jego rozszerzone ze zgrozy oczy bezładnie wodziły na­ około. Gdy nagle w zasięgu jego wzroku pojawili się Liz i Alec, zaczął wrzeszczeć wniebogłosy. - Ratunku! - krzyczał coraz głośniej. - Na pomoc! Jeste­ śmy tu, na dole! Alec chciał się do niego odezwać, chciał go uspokoić, ale Liz uczepiła się jego ramienia. l u d i t h O'Brien Rapsodia

31

- Pozwól mu krzyczeć! - zawołała. - Nic mu nie będzie, a na górze są policjanci. Ten facet swoim wyciem napro­ wadzi ich na kryjówkę. Alec pogładził ją po policzku i znów pospiesznie ruszyli w górę. - Mike ma grypę - wysapała. -Co? - A ja mam dowód. Wszystko dobrze się skończy. Wydostali się wreszcie na świeże nocne powietrze, mija­ jąc po drodze kilku zbiegających po schodach policjantów. Hazel, piękna i młoda, stała przy taksówce, w narzuconej na ramiona marynarce kierowcy. Taksówkarz rozpromie­ nił się na widok Aleca. - Jestem policjant DiMatto - przedstawił się oficer. - Co się tam dzieje? Alec zaczął wyjaśniać sprawę ze swojego punktu widze­ nia, mówił o uprowadzeniu pod groźbą broni, o kryjówce. Liz natomiast sięgnęła do plecaka i wyjęła fotografię. Alec i policjant DiMatto wpatrzyli się w ten dowód. Wpadli w osłupienie. - Do licha, to sierżant Humphries - szepnął policjant. -1 Percy - dodał Alec. - Czy mogą państwo zejść na dół do stacji? Będziemy potrzebować pomocy. Sprowadzimy lekarza, żeby obej­ rzał pana ramię, panie Aarronson - zaproponował DiMatto. Liz spojrzała na Aleca w gasnącym świetle dnia i objęła go w pasie. Czuła ciepło żywego ciała ukochanego, rozko­ szowała się każdym jego oddechem. Była w domu. - Prawdę mówiąc, panie oficerze, za czterdzieści minut mamy premierę. Jeśli się nie pokażemy, krytycy będą już mieli początek recenzji. - Alec uśmiechnął się do Liz. Policjant roześmiał się głośno. - Wiem o premierze, panie Aarronson. W całym mieście są straszne korki. Oboje z żoną próbowaliśmy zdobyć bile­ ty, ale bez powodzenia. - To nie jest łapówka - podkreśliła Liz. - Wiemy, że jest uditb_Q'Brien Rapsodia

pan uczciwy. Dopilnujemy, żeby pan, pańska żona, pański szwagier i wszyscy pańscy znajomi zawsze mogli dostać bilety. - Dziękuję, pani Aarronson. - Zasalutował. Liz pomyślała, jak to cudownie być nazywaną panią Aar­ ronson. Podszedł do nich kolejny policjant. -Wygląda to na zabójstwo, sir. Znaleźliśmy kryjówkę. I coś jeszcze! Był tam Sean Coogan, stał z bronią w ręku nad zwłokami. Inni świadkowie bredzą coś o jakimś ta­ jemniczym facecie, ale sprawa jest całkiem jasna. Wyglą­ da na to, że udało nam się przyskrzynić gang Cooganów. DiMatto klasnął w dłonie. - Najwyższemu Panu niech będą dzięki! Nareszcie do­ staliśmy ich wszystkich. - Niezupełnie - wyjaśnił młodszy oficer. - Niestety, nie było tam Mike'a Coogana, brata Seana. - Mike współpracował ze mną - wtrącił Alec. - Mam do­ wód. Powiedział mi, gdzie jest ich kryjówka. Joe Crater, prawnik, może potwierdzić moje słowa. Kilkakrotnie spo­ tykaliśmy się we trójkę, żeby znaleźć sposób zniszczenia gangu Cooganów. - Mike Coogan wszedł na uczciwą drogę? Trudno mi w to uwierzyć - odparł sceptycznie DiMatto. - Czy mogą mi państwo obiecać, że stawią się państwo na stacji jutro przed ósmą rano? Alec objął ramiona Liz. -Tak, choć najprawdopodobniej przyjdziemy wprost z bankietu. Policjant wyciągnął dłoń. - Panie Aarronson, dziękuję. Pani także dziękuje, pani Aarronson. Nikt nie zwracał uwagi na mężczyznę o matowych wło­ sach i brudnych spodniach. Wyszedł na ulicę i uśmiechnął się szeroko. - Ludzie, coś mi się widzi, że będzie mi się tu podobało! l u d i t h O'Brien Rapsodia

Liz nie mogła po prostu oderwać oczu od Aleca. Pomimo błyskających wokół fleszów i ogólnego chaosu, spowodo­ wanego wyprowadzaniem przez policję podejrzanych ze stacji metra, czuła się całkowicie wyłączona z całego tego zamieszania. Stali na skrzyżowaniu ulic na Manhattanie, wokół nich trwał ożywiony ruch, a oni znajdowali się jak­ by na swej własnej bezludnej wyspie. Ostatnie godziny przemknęły w tak szalonym tempie, że Liz nie miała czasu zastanowić się nad tym, co się wydarzyło. Później będzie na to mnóstwo czasu. Teraz pragnęła tylko być z Alekiem. - Tęskniłam za tobą - szepnęła, przysuwając się bliżej. - Liz. - Położył jej rękę na szyi i głaskał kciukiem delikat­ ne miejsce za uchem. -Wiem, że odeszłaś. Kiedy zniknęłaś z tych schodów, nie wiedziałem, gdzie jesteś. Przez te parę sekund czułem się całkowicie pusty i strasznie samotny. - Wiem. - A co się działo w twoich czasach? - To są moje czasy - powiedziała z naciskiem. - Tu jest moje miejsce. Alec nabrał głęboko powietrza, wyraźnie rozkoszując się jej słowami. - Nigdy już tam nie wrócisz, prawda? - Nigdy. - Zamknęła oczy i wtuliła głowę w zagłębienie szyi ukochanego. Stali tak przez kilka cudownych minut, elegancko ubrany mężczyzna i kobieta w stroju roboczym, objęci ramionami, całkowicie obojętni na pełne zdziwie­ nia spojrzenia ciekawskich. - Hm, przepraszam. - To była Hazel, dyskretna, kochana Hazel. - Przykro mi wam przeszkadzać, ale za chwilę kurtyna pójdzie w górę i chyba powinniście być przy tym obecni. Kierowca taksówki już otwierał im tylne drzwi. Liz pod wpływem impulsu objęła Hazel. -Tak mi przykro! Byliśmy tak strasznie zaabsorbowani innymi problemami, ale nie chcieliśmy być wobec ciebie okrutni. Z lekka zaskoczona Hazel, promienna w swej kremowej sukni, uścisnęła Liz, a potem objęła Aleca. luditfa O'Brien Rapsodia

- Hej! Co się dzieje? - To był Mike, który pocił się w wie­ czorowym stroju. Hazel uśmiechnęła się na jego widok. - Mike - wyszeptała. Zarumienił się i spojrzał w stronę stacji metra. - Co się stało? Byłem chory, chyba złapałem grypę. Co to wszystko znaczy? - Wskakuj - zaprosił go Alec. - Opowiemy ci wszystko po drodze do Winter Garden. Stłoczyli się we czwórkę w taksówce. Hazel wyjaśniała wszystko Mike'owi, a Liz siedziała w milczeniu przy Alecu, który oparł brodę na jej głowie. - Co z twoim ramieniem? - zapytała. - Świetnie. Cóż, prawdę mówiąc, cholernie boli. - Mam w torbie coś, co ci pomoże. - Moja Lizzie - mruknął z uśmiechem. Liz nagle usiadła prosto. Przecież za chwilę odbędzie się premiera Cheerio!, a ona jest w dżinsach i tenisówkach! - Nie mogę iść w tym stroju. - Nie chciałam o tym mówić - zaczęła Hazel - ale jak ty to zrobiłaś? Zeszłaś po schodach w wieczorowej sukni, a po chwili pojawiłaś się ubrana jak... no... - Jak robotnica rolna? - podsunął Alec. - Bardzo ci dziękuję. - Liz uśmiechnęła się. - Ale poważ­ nie mówiąc, co mam zrobić? Z tobą, Alec, nie będzie pro­ blemu. Zostawiłam w garderobie czystą koszulę i mary­ narkę od smokinga. Może zdążę podjechać do domu? - Nie przy tych korkach - wtrącił się taksówkarz. Alec spojrzał na żonę i w świetle jadących z naprzeciw­ ka samochodów dostrzegł jej bardzo poważną minę. Tęsk­ nił za nią. Nie było jej przy nim tylko przez kilka minut, a już tęsknił za nią aż do bólu. - Zaczekajcie! Chyba mam pomysł - powiedziała z na­ mysłem Hazel. - Na przyjęciu po koncercie dziewczyny z Cheerio! rozmawiały o jakichś kostiumach, z którymi Liz eksperymentowała. - Suknie bez ramiączek? Hazel, nawet nie jestem pew- 315 Judith O'Brien Rapsodia

na, czy będą się trzymały. - Liz zaczęła się zastanawiać. Zrobiła kilka szkiców w czasie przestojów w pracy, kiedy pan Benchley dał się wciągnąć w protesty w sprawie Sacca i Vanzettiego. Szkice sukienek to były jedynie bezmyśl­ ne bazgroły, ale w roku 1927 wydawały się bardzo nowa­ torskie. Tylko Liz McShane wiedziała, czym w rzeczywistości są te projekty, zmaterializowane dzięki mistrzostwu teatral­ nej pracowni krawieckiej. Taką sukienkę miała jej stara lalka Barbie, którą dostała kiedyś od niewiele starszej są­ siadki. W dzieciństwie ta lalka była jej najcenniejszym skarbem. Trzymała ją owiniętą w bibułkę i nie pozwalała Midge, plastikowej przyjaciółce Barbie, nosić jej strojów. Zresztą Midge była zdolna zaplamić musztardą Icrólewską szatę Barbie. - To była sukienka mojej lalki - szepnęła. Cała trójka jej towarzyszy i kierowca, który widział ją w lusterku wstecz­ nym, rzucili jej pytające spojrzenie. - Dali mi do ręki pa­ pier i ołówek, a ja naszkicowałam wyjściową suknię mojej lalki. To był wygłup. Nie miałam pojęcia, że ktoś potraktu­ je to poważnie. Alec roześmiał się pierwszy, głośno i szczerze. - Potraktowali cię poważnie? Lizzie, przecież ty prak­ tycznie samodzielnie napisałaś libretto i dwie najważniej­ sze piosenki. No, prawie samodzielnie - dodał z naci­ skiem. - To oczywiste, że wszyscy traktują cię poważnie! - Ubranko dla lalki! - Liz westchnęła ciężko. - Na premie­ rze nowego musicalu Aleca wystąpię w sukience dla lalki! - A jakie masz inne wyjście? - zapytał Mike, zerkając na nią z ukosa. - Sukienka bez ramion, to brzmi bardzo inte­ resująco. - Bez ramiączek - poprawiły go Liz i Hazel zgodnym chórem. - Uważaj, Milce. - Alec nie odrywał wzroku od Liz. - Dwadzieścia minut do podniesienia kurtyny - zawia­ domił taksówkarz, unieruchomiony w korku o dwie przecz­ nice od Winter Garden. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Przykro mi to mówić, ale chyba powinniśmy wysiąść i dalej iść piechotą. - Mike wskazał na teatr. Wszyscy się z nim zgodzili. Dali kierowcy napiwek, wzięli od niego ad­ res, żeby przesłać mu bilety, i wysiedli. Szli po Broadwayu powoli, ze względu na zagrypionego Mike'a. Alec zdrowym ramieniem obejmował żonę. Stanę­ li na skrzyżowaniu. Liz podniosła oczy na Aleca, który na­ gle stal się niezwykle milczący. Nawet przy słabym świetle ulicznych latarni zauważyła jego niezwykłą bladość. - Jak się czujesz? - zapytała szeptem. - Nie wiem. - Potrząsnął głową i uśmiechnął się. - Jeśli ty masz wystąpić w tej sukni bez stanika... - Bez ramiączek. - Racja, w sukni bez ramiączek, to ja chyba dam sobie zabandażować to ramię. Kilka osób rozpoznało Aleca, zachichotało na widok dzi­ wacznego stroju Liz, ale właściwie bez przeszkód dotarli do tylnego wejścia. Mike i Hazel poszli na widownię. Jakimś cudem zdążyła się już rozejść plotka o strzelani­ nie na stacji metra, o aresztowaniu Seana Coogana, a tak­ że przedziwna wiadomość, że AJec jest jego kuzynem. Po­ witały ich oklaski, choć zespół i obsługa teatru byli zaab­ sorbowani ostatnimi gorączkowymi przygotowaniami albo spacerowali nerwowo, czekając na podniesienie kur­ tyny. Liz wyjęła z szafy marynarkę i koszulę Aleca, a przejęta sytuacją szefowa pracowni krawieckiej znalazła dla niej prawie skończoną sukienkę Barbie i jakiś kąt do przebra­ nia. Lenny Von Ziggler wsadził głowę do garderoby. - Panno McShane -jęknął na widok sukni, w którą mia­ ła się przebrać. - Czy nie zdaje sobie pani sprawy, że poło­ wa publiczności marzy tylko o tym, żeby rzucić na panią okiem? Jak pani może pokazywać się w czymś podob­ nym? A ty, Alec, dlaczego polazłeś tam i dałeś się postrze­ lić? I to akurat dzisiejszego wieczoru! - Uwaga! Pięć minut! - usłyszeli, gdy Von Ziggler zamy­ kał drzwi. l u d i t h O'Brien Rapsodia

318

Igła śmigała w szalonym tempie w zręcznych palcach specjalistki od kostiumów. Liz odwróciła się do Aleca i podprowadziła go do toaletki. - No, pozwól teraz, że pomogę ci to zdjąć - powiedziała i delikatnie oswobodziła jego ramię. Kiedy dotknęła smo­ kinga, zagryzła wargę. Na ciemnym materiale nie widać było krwi, ale kiedy dotknęła ubrania, poczuła, że jest mocno wilgotne. Cała marynarka była dosłownie prze­ siąknięta krwią. Sięgnęła do torby i podała mu pojemnik z bactinem, zasta­ nawiając się, czy nie powinni jednak pojechać do szpitala. - Co to? - Alec oglądał uważnie pojemnik, odwrócił go nawet do góry dnem, a potem dokładnie przeczytał infor­ mację na opakowaniu. To odwróciło jego uwagę od tego, co robiła Liz. Zdjęła mu marynarkę, ale to, co zobaczyła, zrobiło na niej takie wrażenie, że aż głośno złapała powie­ trze. Alec usłyszał to i zainteresował się raną. Cała lewa strona koszuli była krwistoczerwona, a na ramieniu bru­ natna. Alec zerknął na swe ramię i zanim wrócił do studio­ wania puszki, mruknął: - A więc to dlatego tak boli. Liz bardzo delikatnie rozpięła mankiet. Koszula była rozdarta na ramieniu. Alec drgnął, kiedy żona zdejmowa­ ła strzępki materiału. To było naprawdę tylko draśnięcie, czysta rana, jak by powiedziano w westernie, ale dość głę­ boka i brzydka. Zwinęła ręcznik w rulon i zaczęła osuszać nim ramię, żeby zobaczyć, gdzie jest tylko zadrapanie, a gdzie głębokie zranienie. Nagle przerwała i zamknęła oczy. Ugięły się pod nią ko­ lana. Żeby nie upaść, oparła się ręką o udo Aleca. Ta krew, jego bezcenna krew, miała rozlać się na River­ side Drive, uchodząc z niego wraz z życiem. W tej jednej porażającej chwili Liz uświadomiła sobie, jak blisko otarli się oboje o śmierć. Szczególnie Alec. Seria niebywałych cudów, szczęśliwych przypadków i niespodziewanych szans doprowadziła do tego, że są tu teraz razem i że są bezpieczni. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Do licha! - Okrzyk Aleca wyrwał ją z odrętwienia. Pa­ trzył na nią z ukosa i wachlował się zdrową ręką. - To szczypie! W tym absurdalnym momencie Liz zrozumiała, że ten upiorny chaos, w którym żyli od kilku dni, wreszcie do­ biegł końca. Alec Aarronson, wspaniały kompozytor, chwilowo oślepiony przez bakteriobójczy aerozol, to zde­ cydowanie najlepszy scenariusz z tych, które dotychczas widziała. - Gdybyś przeczytał to, co jest napisane na pojemniku drobnym drukiem, wiedziałbyś, że nie wolno rozpylać te­ go w pobliżu oczu - powiedziała gderliwie, choć rosła w niej radość, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie zaznała. -Jak miałem to przeczytać? - mruknął, trąc oczy. Kompletnie nic nie widzę. - Dwie minuty! - dobiegło ostrzeżenie z głośnika. Liz spryskała ranę bactinem, pozwoliła też Alecowi raz prysnąć i zabandażowała mu ramię białym jedwabnym sza­ likiem. Potem pomogła mu przebrać się w czyste ubranie. - Wygląda pan doskonale, sir - oświadczyła. -Skończone! - zawołała krawcowa w momencie, gdy Alec pochylił się, by pocałować żonę. Liz spojrzała na niego znacząco, ale stanowczo odmówił opuszczenia pokoju. Wzruszyła ramionami i strzepnęła suknię, której stanik uszyty był z czerwonego aksamitu, a długa do ziemi spódnica z kremowego jedwabnego bro­ katu. Odwróciła się plecami, zdjęła bluzkę, stanik i dżinsy, po czym, w niezbyt mądrym poczuciu zawstydzenia, popro­ siła Aleca, żeby zamknął oczy. Suknia była boska. Pasowa­ ła na nią równie dobrze, jak swego czasu na jej Barbie. By­ ła wręcz idealna. - W porządku. Teraz możesz otworzyć oczy - powie­ działa z satysfakcją. Alec osłupiał. Suknia była unikalna, niepodobna do żad­ nej innej, suta i bogata, prawie jak renesansowe szaty, ale stanik miał prostą, szlachetną linię, bez jednej zakładki. fudith O'Brien Rapsodia

- Drut. - Krawcowa cmoknęła z zachwytem. - Panna McShane zużyła na spódnicę prawie tyle samo drutu, ile jedwabiu. Liz sięgnęła po szminkę, podczas gdy krawcowa popra­ wiała górę sukni. Z platynowym delikatnym naszyjnikiem całość wyglądała rewelacyjnie. -Jesteście gotowi? - Kierownik sceny zawiadomił, że opóźnia się rozpoczęcie przedstawienia, bo publiczność czeka na ich przybycie. - Buty - syknęła Liz, wystawiając spod strojnej sukni stopę z sfatygowanej tenisówce. - W tych nie mogę wyjść. - Mamy buty - przypomniała krawcowa. - Setki par. Ale wszystkie z blaszkami do stepowania! - Zacznijmy wreszcie! - wrzeszczał Von Ziggler, wypy­ chając ich na wiodący do holu korytarz. Został za kulisa­ mi, bo odwieczny przesąd zakazywał mu siedzenia na sa­ li w czasie premiery. Osobiście otworzył przed nimi drzwi. Buty na gumowej podeszwie, które Liz miała na nogach, piszczały przy każdym kroku po marmurowej posadzce, ale nikt nie zwracał na to uwagi poza Alekiem, który cały czas uśmiechał się jak złośliwy bachor. Nagle światła przygasły i usłyszeli szmer wiercącej się w fotelach publiczności. Niespodziewanie potężny reflek­ tor oświetlił ich, gdy wchodzili na salę, i prowadził ich, kiedy środkowym przejściem zmierzali do swych miejsc. Rozległ się zbiorowy pomruk, kiedy pozbawiona ramiączek suknia Liz zalśniła w świetle reflektora. Alec opie­ kuńczym gestem położył dłoń na plecach żony. Kiedy usie­ dli na swoich miejscach, tenisówki znów wydały przeni­ kliwy pisk. Pojawił się dyrygent, uniósł batutę i premiera Cheerio! wreszcie się rozpoczęła. Już od uwertury publiczność nie­ mal oszalała. Każda piosenka, każda scena witana była gorącym aplauzem. Także Liz i Alec znakomicie bawili się podczas spektaklu. Śledzili akcję, śmiali się z dowcipów, z przyjemnością słuchali numerów muzycznych. W czasie piosenek Alec wystukiwał rytm na nadgarstku fudith O'Brien Rapsodia

żony. Kiedy zaczęła się Luck Be a Lady, rzucił jej miażdżą­ ce, ale rozbawione spojrzenie, co aż wbiło ją w fotel. Liz nie spodziewała się takiej reakcji widzów na sceny, które sama napisała, i na lekkie wtręty, którymi na własną rękę uzupełniała fragmenty napisane przez pana Benchleya. Jednym z jej pomysłów była na przykład ogromna głowa łosia, nieustannie zmieniająca wyraz pyska. Poja­ wiała się w scenach toczących się w należącym do wyż­ szych sfer pałacu na Long Island, w ogromnym, kapiącym od bogactwa salonie. Łeb łosia wisiał nad korninkiem jako trofeum i z początku robił całkowicie normalne wrażenie. W miarę rozwoju akcji łoś, ruchem oczu i warg, zdradzał opinię autorów o przebiegu wydarzeń. Gdy główny boha­ ter wszedł w stroju myśliwskim, oczy łosia stały się ogromne z przerażenia, a wargi rozchyliły się jak do krzy­ ku. W czasie romantycznego sam na sam bohaterów łoś uśmiechał się lubieżnie. W scenie finałowej, w czasie syl­ westrowych strzałów na powitanie Nowego Roku, w py­ sku łosia tkwiła piszczałka, a na rogach umieszczono kar­ nawałowy, śmieszny kapelusik. Na sali rozległy się szepty, kiedy publiczność zauważyła łosia, a Alec w pewnym mo­ mencie tak głośno się roześmiał, że sąsiedzi zaczęli go uci­ szać. Lokalne dowcipy, które Liz dodała do tekstu, okazały się wyjątkowym przebojem. Przeglądała gazety i wyszukiwała wydarzenia, które można było wyśmiać w przedstawieniu. Aktorzy początkowo sprzeciwiali się wprowadzaniu zmian, ale wybuchy śmiechu pracowników obsługi tech­ nicznej przekonały ich, że warto zaryzykować. Jeden z dowcipów dotyczył Charlesa A. Levine'a, wiecznie sfru­ strowanego łowcy sensacji na pierwszą stronę gazet. Otóż wkradł się on na pokład samolotu pilota, który miał zamiar pobić rekord Lindbergha. Przegrali żałośnie, przelatując nad Beninem, więc próbowali zwrócić na siebie uwagę głupimi komentarzami na temat Lindbergha. Kiedyś Liz nazwała siebie Charlesem A. Levine'em Broadwayu i Alec o mało nie udławił się ze śmiechu łykiem kawy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Więc kiedy główna bohaterka próbowała zwrócić na sie­ bie uwagę głównego bohatera, twierdząc, że jest Charlesem A. Levine'em romansu, publiczność pękała ze śmie­ chu. Kilka scen dalej tropiący szajkę przemytników alko­ holu policjant chwalił się, że jest Charlesem A. Levine'em stróżów porządku. Ktoś siedzący w tyle sali śmiał się z te­ go tekstu przez dobre dziesięć minut. Później dowiedzieli się, że był to Harpo Marx. W Cheerio! dowcip łączył się harmonijnie z muzyką, świeżą, nowatorską, zaskakującą. Dopiero teraz Liz była w stanie w pełni ją docenić, słysząc całe utwory, a nie je­ dynie oderwane fragmenty, i poczuła prawdziwą dumę, że również przyczyniła się do powstania musicalu. Przed­ stawienie miało nowatorstwo i bogactwo nowej, synkopowej muzyki Aleca. Orkiestracja była dużym krokiem na­ przód w porównaniu z prostym dixielandowym brzmie­ niem jego poprzednich musicali. Hałaśliwe, ostre nuty i odważne zestawienia harmoniczne sprawiały, że frag­ menty liryczne stawały się jeszcze piękniejsze. A jego teksty! Czy przedtem też takie były? Mądre i dow­ cipne, nie przesłodzone jak inne teksty z lat dwudzie­ stych. To były ironiczne i autoironiczne wiersze, wywo­ dzące się z Okrągłego Stołu, pozbawione jednak gorzkiej zjadliwości grupy z Algonquin. Liz zauważyła wspaniałą reakcję widzów na te strofy. Ludzie wyraźnie powstrzymy­ wali się od śmiechu, żeby nie stracić żadnej linijki. Nawet choreografia była znakomita. Liz słyszała, że Busby Berkley wprowadził jakieś zmiany, ale niektórych z nowych numerów jeszcze nie widziała i była zaskoczona ich nowatorstwem. Powiedział jej kiedyś, że muzyka Ale­ ca jest dla niego głównym źródłem inspiracji. Zamiast ty­ powych rzędów panienek równo podnoszących nogi w gó­ rę, wprowadził tancerzy, trzymających tyczki zamiast partnerek i krążących w koło, jak w tradycyjnym tańcu. Był jednak pewien straszny moment, kiedy główny boha­ ter porwał do tańca stojącą na podłodze wysoką mosiężną lampę i o mało nie rozwalił domu. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Podczas przerwy Liz i Alec pozostali na swoich miej­ scach, żeby do czasu zakończenia przedstawienia uniknąć przypadkowych urazów. -Jak twoje ramię? - zapytała Liz po odejściu Mike'a i Hazel. - Lepiej. Naprawdę. -Alec nie odrywał wzroku od lśnią­ cego w pełnym świetle naszyjnika Liz. Na szyi i dekolcie miała plamki, ale nie chciał jej tego mówić, żeby nie od­ bierać jej pewności siebie. - Dziwne, prawda? - Liz zachmurzyła się nieco, zwijając w rulon program. - Pomyśl o tym, co się dzisiaj wydarzy­ ło. Nie do wiary, naprawdę nie do wiary. Ty zostałeś po­ strzelony, ja przeniosłam się w inne czasy. A teraz siedzi­ my tutaj, jakby nic się nie stało, i oglądamy lekki broadwayowski musical. - O tym samym myślałem. - Pomachał ręką do stojącej dwa rzędy dalej kobiety, która pisnęła z przejęcia, kiedy go rozpoznała. - Czy coś się zmieniło? Czy w przyszłości coś wyglądało inaczej niż wtedy, kiedy przeniosłaś się w przeszłość za pierwszym razem? Zamrugała i odwróciła wzrok. - Kilka rzeczy - powiedziała cicho. Przed oczami stanę­ ła jej ta okropna fotografia. - Możesz mi o tym opowiedzieć? - Nie - odparła ostro i spojrzała na męża. Na jego twa­ rzy pojawił się już ślad popołudniowego zarostu, ale cera nie była taka blada jak przed wejściem do teatru. Nic nie powiedział, tylko mocniej uścisnął jej dłoń. Światła przygasły, gdy tylko Hazel i Mike wrócili z kulu­ arów. Wszędzie dokoła rozlegały się pełne podniecenia szepty zachwyconych przedstawieniem ludzi. Niektórzy widzowie już zamówili nuty piosenek, inni ustawili się podczas antraktu w kolejce do kasy, żeby kupić bilety na następny spektakl. Podobno Lenny Van Ziggler tańczył so­ lo przy kasach biletowych. Drugi akt okazał się jeszcze większym sukcesem niż pierwszy, a piosenki Aleca podbiły serca całej publicznoTudith O'Brien Rapsodia

ści. Wreszcie przedstawienie dobiegło końca, aksamitna kurtyna wolno opadła i wszyscy widzowie wstali z miejsc. Siedem razy kurtyna szła w górę, siedem razy zespół wy­ chodził się kłamać, w tym dwukrotnie z łosiem. I nagle ktoś na widowni zaczął skandować nazwisko kompozytora. Alec spojrzał na Liz z zaskoczeniem. To się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Jeszcze nigdy widzowie nie wywoływali jego nazwiska. Wszystkie oczy były teraz zwrócone na niego i Liz. - Czy musisz grać pomimo zranienia? - zapytała go ci­ cho. - Chyba tak. Liz nie słyszała słów, odczytała odpowiedź z ruchu warg. Pod wpływem impulsu, którego nie był w stanie opanować, Alec objął nagie ramiona żony i gorąco ją uca­ łował. Publiczność zareagowała entuzjastycznie. Rozległy się wiwaty i okrzyki zachwytu. Zażenowana Liz odsunęła się, a uśmiechnięty Alec zaczął torować sobie drogę na scenę. Liz usiadła na jego miejscu, żeby znaleźć się przy Hazel. Alec lekko wbiegł po półkolistych schodach, a członko­ wie zespołu wtoczyli na scenę ogromny fortepian. Główny bohater musicalu wtaszczył taboret, upuszczając go raz ku uciesze publiczności. Alec stał przez chwilę z ręką opartą o fortepian, dopóki nie umilkły oklaski. Był poważ­ ny, zamyślony, lekko opuścił głowę. Gdy na sali zapadła kompletna cisza, spojrzał na pu­ bliczność i uśmiechnął się. - Panie i panowie - zaczął dźwięcznym, donośnym gło­ sem. - Dziękujemy wam wszyscy za entuzjastyczne przy­ jęcie Cheerio!. Stoję tu przed wami jako reprezentant całe­ go zespołu artystów i pracowników obsługi, autorów i choreografów, muzyków i pracowników administracyj­ nych. Wszyscy wam dziękujemy. - Przeczekał oklaski i mówił dalej. - Następna piosenka jest nowa. Może nigdy nie zostanie włączona do żadnego musicalu, może nigdy 324 nie stanie się przebojem. Ale to pierwsza piosenka, którą l u d i t h O'Brien Rapsodia

napisałem dla żony. Pierwsza z wielu. Nosi tytuł All for You. Znów rozległy się oklaski i pomruki. Jeszcze nigdy Alec Aarronson nie przemawiał do publiczności. Większość obecnych, doskonale znająca jego muzykę, nigdy nie sły­ szała głosu kompozytora. Poprawił taboret, komicznie skrzywił się do kierownika sceny, kiedy taboret się zakolebał, i usiadł. Kilka razy zaci­ snął dłonie, żeby rozgrzać palce, i ostrożnie poruszył zra­ nionym ramieniem. Potem wydobył z instrumentu wspa­ niałą melodię, którą w ostatnim tygodniu wielokrotnie grał Liz, a jej nieodmiennie miękły wówczas kolana. Są­ dząc po reakcji publiczności, na wszystkich podziałała identyczne. Tak jak w czasie jego solo podczas koncertu, tak i teraz Liz widziała dokoła całe rzędy nieprzytomnie zasłuchanych ludzi. I wówczas Alec zaśpiewał. Liz poczuła ogromne wzru­ szenie na dźwięk tego czystego, silnego barytonu, wypeł­ niającego salę teatralną. Niezwykle proste słowa wzmoc­ niły jeszcze piękno melodii. Piosenka w miarę trwania sta­ wała się coraz bardziej rytmiczna i pogodna. Alec kilka­ krotnie uśmiechnął się i spojrzał wprost na Liz. Po zakończeniu utworu nastała chwila ciszy. Wszyscy odczuli, że Alec Aarronson podzielił się właśnie z nimi bardzo intymnym przeżyciem. Oto młody playboy został ugodzony w serce i ujawnił ogromną wrażliwość. Kiedy rozległy się oklaski, Liz nie zastanowiła się nawet, czy to, co robi, jest dobre czy złe. Wbiegła pędem na sce­ nę, żeby znaleźć się przy mężu. Aplauz wzrósł jeszcze, gdy ona biegła środkowym przejściem, a Alec wstał z taboretu i ruszył jej na spotkanie. Nie obchodziło jej, czy tenisówki piszczą, czy nie. Nie obchodziło jej, że ma na sobie sukien­ kę lalki Barbie. Liczył się tylko Alec. Kiedy ich dłonie się spotkały, oklaski i gwar były wprost ogłuszające. Ku zaskoczeniu, ale i satysfakcji zebranych oni uśmiechnęli się tylko do siebie, spojrzeli sobie w oczy i bez słowa powoli zeszli ze sceny za kulisy. l u d i t h O'Brien Rapsodia

Późnym wieczorem, w zgiełku strzelających korków od szampana i beztroskiego śmiechu, Alec Aarronson złapał żonę za rękę, rzucił kose spojrzenie na jej tenisówki i za­ czął ją uczyć charlestona.

Epilog Maj 1937

pan Aarronson! Wcześnie pan wrócił! - zawołała Nellie na widok swego pracodawcy wchodzącego do marmurowego holu. Popatrzył na nią rozjaśnionymi popołudniowym słoń­ cem oczyma i gestem dał jej znak, żeby była cicho. - To niespodzianka - wyszeptał z szerokim uśmiechem. Czy przyszli już Mike i Hazel, żeby zabrać dzieci? - Tak, rzeczywiście - fuknęła z dezaprobatą. - Pani Aar­ ronson uznała to za zupełne wariactwo, żeby zabierać dzieci na lody tuż przed obiadem. Szczególnie że miał pan dziś dłużej pracować i w ogóle. O której jest ta audycja ra­ diowa? - O ósmej trzydzieści. - Odsunął mankiet, żeby zerknąć na zegarek, ten sam, który Liz dała mu przed dziesięcioma laty. Nadal idealnie pokazywał czas, choć przez te dziesięć lat Alec zniszczył kompletnie już z tuzin pasków. Nellie starała się zachować groźny wyraz twarz, wzięła się pod boki, ścierkę przewiesiła przez ramię, ale entu­ zjazm pracodawcy okazał się zaraźliwy. Alec szybko prze­ ciągnął ręką po ciągle ciemnych i lśniących włosach, choć poprzetykanych już nitkami siwizny. Nadal też promieniał młodością i entuzjastycznie podchodził do wszystkiego, co robił. - Liz jest na górze? - zapytał ściszonym głosem, rozluź­ niając krawat. O,

:udith O'Brien Rapsodia

- Tak. Trzyma na kolanach mnóstwo rzeczy do zacero­ wania i słucha radia. Właśnie idzie ten program, który oboje lubicie. Co to za niespodzianka? - Nellie nie była w stanie powstrzymać ciekawości. Alec skrzyżował ramiona na piersi. - Nellie, przecież oboje wiemy doskonale, że nie potra­ fisz dochować tajemnicy. - To nieprawda, panie Aarronson! Nikt nie dochowuje tajemnicy tak dobrze jak ja. -Boże Narodzenie tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku - powiedział obojętnym tonem. -Co? -Boże Narodzenie. Liz oczeldwała właśnie naszego pierwszego dziecka i to właśnie ty, Nellie, zdradziłaś mi, że mam zostać ojcem. - Chciała zaprotestować, ale uciszył ją, podnosząc w górę rękę. - Wiem, że byłaś podekscyto­ wana, ale biedna Liz przeżyła okropne rozczarowanie. Tak bardzo chciała zrobić mi niespodziankę i zdradzić mi tę tajemnicę rano, w Boże Narodzenie. - Alec uniósł brwi, próbując powstrzymać uśmiech. Nellie milczała, wpatrując się w biało-brązowe buty pra­ codawcy. - Ten jeden jedyny raz - powiedziała ponuro. -A pan do końca życia będzie mi to wypominać. - Wiosna tysiąc dziewięćset dwudziestego ósmego. Ku­ piłem jej szmaragdową bransoletkę. Zanim zdążyłem ją podarować, Liz zaczęła kupować zielone sukienki. Czyżby to był jedynie zbieg okoliczności, czy też skutek tego, że pokazałem ci prezent? A jesienią dwudziestego ósmego, kiedy było setne przedstawienie Cheerio l i Liz zaplanowa­ ła dla mnie przyjęcie niespodziankę, ty powiedziałaś mi o nim tydzień wcześniej. W ten sposób doszliśmy do roku dwudziestego dziewiątego. Kiedy przeprowadziliśmy się do tego domu, nastąpił ten incydent z myszami. - Wystarczy, panie Aarronson. - Nellie spuściła głowę. Kiedy zdjął z jej ramienia ścierkę, podniosła na niego wzrok. l u d i t h O'Brien Rapsodia

- Dokładnie dziesięć lat temu Liz McShane wkroczyła w moje życie. -Wiem. Pani Aarronson wspomniała mi o tym dziś ra­ no. - Nellie wyjęła mu ścierkę z dłoni. Pomyślała, że nie uchodzi, by największy kompozytor na świecie stał w ho­ lu z mokrą szmatą. Zupełnie nie uchodzi. - Dzisiejsza audycja radiowa jest dla Lizzie - powiedział ściszonym głosem. - Ona myśli, że to tylko kolejne wyko­ nanie mojej pierwszej opery, Playboya. - Wiem przecież. Sądzi pan, że jestem z panem od dwu­ nastu lat i w niczym się nie orientuję? - Przepraszam, Nellie. Tak czy owak, to nie jest tylko ko­ lejne wykonanie opery. To coś specjalnego. Nie uwierzyła­ byś, jaki był oddźwięk, kiedy rozeszła się plotka, że szyku­ ję program wyłącznie dla Liz. Wszyscy, od Benn/ego Goodmana i Glenna Millera po Ala Jolsona i Freda Astaire'a, zażądali, żebym włączył ich do programu. Kiedy wycho­ dziłem ze studia, Bing Crosby i siostry Boswell kłócili się, kto ma wyjść pierwszy, kompletnie ignorując reżysera. Biedny facet. - Alec pochylił się ku Nellie. - Jak sądzisz, czy ona się domyśla? - Ależ skąd, panie Aarronson! - Nellie wpadła w ogrom­ ne podniecenie. - Nastawiła się na spokojny wieczór w do­ mowym zaciszu. - To świetnie. Zadzwonił dzwonek u drzwi, Nellie westchnęła ciężko na widok znajomego chłopaka z pobliskiej włoskiej restau­ racji. Alec pogrzebał w kieszeniach i wręczył mu garść mo­ net. Rozpromieniony chłopiec podał Alecowi okrągły pach­ nący przedmiot, zawinięty w zatłuszczony brązowy papier. Nellie głośno zatrzasnęła drzwi i pokazała mu język. - Znowu pizza, panie Aarronson? - Pokręciła głową. Największy kompozytor na świecie i jego sławna żona znowu zjedzą na obiad zwykły placek z topionym serem. To nie uchodzi! - Jej ulubiona. Pamiętasz ten dzień, kiedy odkryła, że pani Salerno piecze pizzę? Ludith O'Brien Rapsodia

- Oczywiście - odparta Nellie, nie dodając nic więcej. - Zabiorę ją na górę, Nellie. - I zanim zdążyła wyrazić dezaprobatę, jej pracodawca już wbiegał po kręconych schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz. Zatrzymał się tylko na chwilę, żeby podnieść leżące mu na drodze wrotki. Usłyszał dobiegający z pokoju stłumiony dźwięk radia. Stanął w holu, zastanawiając się, gdzie schować wrotki. W końcu ukrył je za stojącą na stole w stylu Chippendale kompozycję kwiatową. Zanotował w pamięci, gdzie poło­ żył wrotki, aby móc szybko ukoić rozpacz Denisa, bo są­ dząc po wielkości, to on był ich właścicielem, kiedy chłop­ czyk odkryje ich brak. Drzwi były uchylone, więc wystarczyło pchnąć je lekko, by znaleźć się w pokoju. Liz siedziała z odchyloną do tyłu głową w fotelu bujanym, na poręczy którego leżał stosik podartych ubrań ukochanych pociech. Alec z tego miejsca nie widział jej twarzy, tylko czubek głowy, połyskujący te­ raz złociście, już nie jasnoblond jak przed dziesięcioma la­ ty. Nadal szczupłe ramiona Liz lekko drżały. Alec usłyszał jej cichutki śmiech. Jego Lizzie. Nagle podniosła wzrok, spojrzała na niego z zaskocze­ niem, ale niemal natychmiast jej twarz rozpromieniła się z radości, a Alec po raz milionowy już chyba poczuł, że je­ go żołądek wykonuje dziwne harce. - O, pizza! - Liz uśmiechnęła się, lecz oczy miała pełne łez. Alec bez trudu domyślił się ich przyczyny. - Vic i Sade? - zapytał, z góry znając odpowiedź. To był ich ulubiony program radiowy, który przyprawiał ich o prawdziwe salwy śmiechu. Prosta komedyjka o życiu na Środkowym Zachodzie. Brali kiedyś udział w transmisji programu ze studia w Chicago i śmiali się tak głośno, że wy­ prowadzono ich z sali pod eskortą. Prawdę mówiąc, także i aktorzy byli oddzieleni od siebie kotarami, bo ich nieusta­ jący chichot mógłby zakłócić jakość przekazu radiowego. Tudith O'Brien Rapsodia

- Chodzi o pana Gumpoxa. - Liz uśmiechnęła się szeroko. - Śmieciarza? Kiwnęła twierdząco głową. - Ma się żenić z jakąś kobietą, określaną po prostu jako „gruba baba z Chicago". Przyjęcie weselne ma się odbyć na stacji kolejowej. Pan Gumpox będzie siedział na koszu do śmieci, a nad całością ma czuwać Bernice. - Bernice? - Alec położył pizzę na stoliku do kawy, ro­ zejrzał się za serwetką, ale w końcu wytarł ręce o spodnie. -Alec, no wiesz! - Liz starała się wyglądać surowo, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu. Nie sądziła, że zobaczy go przed jedenastą w nocy. - Bernice to jego koń! - Oczywiście - przytaknął. - On da ci odpowiedź, pod którą byś się podpisał - zanu­ ciła lekko. -Tak? - Przepraszam. - Podniosła wzrok znad szycia. - To me­ lodia z serialu Ed, koń, który mówi. - Telewizja? - Tak. - Zielone oczy Liz zabłysły, kiedy odgryzała nitkę. Spojrzała na stertę odzieży, która jeszcze została do na­ prawienia. - Czasami chciałabym, żeby nasza córka nie była tak pełna wigoru. - A próbowałaś kleju? - zasugerował Alec. - Tak, i klamerek - przyznała. - Ale ona upiera się przy igle i nitce. Perfekcjonistka, tak samo jak ojciec. -A któż to taki? - zapytał Alec. Przysunął sobie fotel i wziął Liz za rękę. - Dzikus. - Splotła palce z jego palcami. - Gwiżdże me­ lodyjki i z tego żyje. Nigdy do niczego nie dojdzie. Alec odetchnął głęboko i spojrzał na ich splecione dło­ nie, tak idealnie do siebie dopasowane. W NBC odczyty­ wano listy słuchaczy z protestami przeciwko sygnalizowa­ nemu zakończeniu emisji programu Vic i Sade. Liz prze­ chyliła na bok głowę, zdziwiona, że Alec nagle popadł w zadumę. - Dobrze się czujesz? - zapytała głosem pełnym serdecz- 331 l u d i t h O'Brien Rapsodia

nej troski. Wcześnie wrócił do domu, więc może jest chory. Położyła mu rękę na czole, ale chyba nie miał gorączki. - Liz. - Alec spojrzał jej w oczy i żona wręcz osłupiała na widok uczuć, jakie dostrzegła w jego wzroku. - Alec, stało się coś złego? Proszę, powiedz. - Nie, nic. Czy wiesz, jaki dziś jest dzień? Nagła ulga sprawiła, że opuściła ramiona i uśmiechnęła się lekko. - Rocznica Lindbergha i nasza. Ciekawa jestem, jak on ma zamiar to uczcić. Prawdopodobnie popijając piwo z Hitlerem. Alec roześmiał się i podniósł do ust jej dłoń. Liz jest nadal taka piękna, pomyślał z podziwem, chyba jeszcze piękniej­ sza niż w dniu, kiedy się spotkaliśmy. Promienna. To jedyne słowo, które trafnie oddawało jej urodę. Była promienna. - Dziesięć lat - powiedział z podziwem. - Czy możesz uwierzyć, że to już dziesięć lat? Spojrzał na nią z wyrazem autentycznego zachwytu. Kie­ dy się uśmiechnął, serce aż podskoczyło jej w piersi. Wstał powoli i delikatnie podniósł żonę z fotela. Otoczył ją ramio­ nami i dłuższy czas stał, wdychając słodki zapach jej włosów. - Ach, Liz - szepnął. Zamknęła oczy, rozkoszując się jego ciepłem i pulsują­ cym w nim życiem. Nie mogła nawet wyobrażać sobie upiornych wersji końca życia Aleca, które niegdyś miały być jego przeznaczeniem. W miarę upływu lat te wyobra­ żenia blakły w jej pamięci, zarówno roztrzaskane szczątki samolotu, jak i nieruchome ciało przykryte brezentem. Niekiedy wydawało jej się, że to był tylko zły sen. Czy za następnych dziesięć lat będzie jeszcze pamiętała o tych wydarzeniach, które nie doszły do skutku? Przyzwyczaiła się już do koszmarnych snów, które zresztą stawały się coraz rzadsze i coraz mniej przerażają­ ce, zwłaszcza kiedy minął tysiąc dziewięćset trzydziesty piąty rok, w którym Alec pierwotnie miał zginąć. Tego dnia rzeczywiście wydarzyła się katastrofa lotnicza. Sa332 molot pasażerski rozbił się w górach Kalifornii, lecz Aleca l u d i t h O'Brien Rapsodia

nie było na jego pokładzie. Kiedy Liz usłyszała w radiu wiadomość o katastrofie, ugięła się pod brzemieniem winy. Czy mogła zapobiec temu nieszczęściu? Może po­ winna była zadzwonić do przewoźnika, zanim samolot wystartował? Alec zamknął ją w ramionach, uspokajał, przekonywał, że nic nie mogła zrobić. Kiedy obudziła się następnego dnia, zobaczyła, że mąż ma podkrążone oczy. Teraz wspomnienia poprzedniego życia wydawały jej się zamglone i nieprawdziwe, przypominały krótkie migawki. Przelatywały jej przez głowę jakieś strzępy informacji, wspomnienia ludzi spacerujących po Księżycu, wahadłow­ ców kosmicznych i Music Television, Madonny i kuchenek mikrofalowych. Zastanawiając się, skąd przychodzą do niej takie myśli, uświadomiła sobie, że kiedyś żyła w in­ nych czasach. Tak, pamiętam, pomyślała. Pamiętam. Ale po krótkiej chwili wróciła do prawdziwej rzeczywistości, do Aleca i dzieci, do domu i miłości, do muzyki i przyjaciół. - Mam dla ciebie niespodziankę. Głos męża wyrwał Liz z zamyślenia. Mało brakowało, a zasnęłaby, wsparta o niego. - Znowu biżuteria? - Wtuliła twarz w szyję Aleca. - Nie. Jak tylko uporamy się z pizzą pani Salerno, wy­ bierzemy się do radia. Mike i Hazel zaopiekują się dziećmi do jutra. - Naprawdę? - Liz odsunęła się nieco i uśmiechnęła się do Aleca. Już prawie od miesiąca nie była w radiu i nagle poczuła podniecenie. -Będzie Playboy, tak? - Niezupełnie. - Pierwsza symfonia? -Nie. - Koncert w tonacji Cl Któryś z baletów? - Nie, nie. - Możesz mi coś podpowiedzieć? - To będzie przedstawienie złożone z ulubionych utwo­ rów Liz McShane Aarronson, od alei Tin Pan i Broadwayu po Carnegie Hall i swing. Aha, jeszcze co nieco z Holly­ wood. Przebiło się nawet parę utworów skomponowanych 333 l u d i t h O'Brien Rapsodia

nie przeze mnie, ale niewiele. Liz otworzyła usta, lecz nie wykrztusiła ani słowa, zaczęła natomiast szybko mrugać, żeby powstrzymać ci­ snące się do oczu łzy. Nie udało się. Alec starł z jej policz­ ka słoną kropelkę wilgoci. - Dlaczego? - zapytała drżącym głosem. Alec uśmiechnął się z czułością. - Bo jesteś dla mnie wszystkim. To, co dzisiaj usłyszysz, powstało dzięki tobie. Właściwie to nawet żyję do dziś wy­ łącznie dzięki tobie. I choć to teraz bardzo odległa histo­ ria, ciągle jeszcze pamiętam, co się mogło stać i co prawie się stało. Z gwałtownością, jakiej sam się nie spodziewał, przy­ ciągnął ją do siebie. Stał i głaskał jej plecy i ramiona. Jego Lizzie. Wcześniej tego dnia zastanawiał się nad kilkoma lekki­ mi zdaniami, którymi mógłby rozpocząć wieczór na ante­ nie radiowej, nad inteligentnym początkiem pogodnego programu. Ale po prostu nie był w stanie. Program roz­ pocznie zamiast niego Alexander Woollcott, człowiek o ciętym języku, który został jednym z najbliższych przy­ jaciół Lizzie. Ilekroć pytano ją o jej niewzruszoną lojalność wobec dziwacznego Woollcotta, odpowiadała tajemniczo, że ma swoje powody. Może kochał ją zbyt mocno, by móc wygłosić kilka okrą­ głych zdań. Liz była treścią jego życia. Jak miał w okazjo­ nalnym komentarzu określić kobietę, która była istotą je­ go egzystencji? Na wszystko patrzył teraz przez pryzmat Liz. Jego pierw­ sza próba dyrygentury nie była wielkim sukcesem muzycz­ nym, jednak w jego pamięci pozostała żywa, bo widział, jak Liz wyszła z sali, kiedy unosił batutę, a w przerwie do­ stał wiadomość, że właśnie urodziła ich pierwsze dziecko. Premiera opery zapadła mu w pamięć głównie dlatego, że Liz przyłapała go na paleniu papierosa w męskiej gardero­ bie Metropolitan Opera House. Był wychwalany i podzi­ wiany za swe dzieło, ale Liz stanęła w drzwiach, wzięła się l u d i t h O'Brien Rapsodia

pod boki i zażądała przysięgi, że już nigdy nie sięgnie po papierosa. I on tej przysięgi dotrzymał. Jego Pierwsza symfonia została, delikatnie mówiąc, do­ brze przyjęta. Ale przed tym wydarzeniem muzycznym Liz poczęstowała słuchaczy surową rybą, którą ona nazy­ wała: sushi, podczas gdy w 1930 roku określano to raczej słowem: przynęta. Jakież to oryginalne, mruczeli do sie­ bie uprzejmi goście, dyskretne wypluwając poczęstunek w serwetki. Niektórzy obecni na premierze krytycy nie mogli zrozumieć, dlaczego tak wielu słuchaczy cierpiało tego dnia na dolegliwości żołądkowe. A potem była nowojorska premiera filmu z Fredem Astairem i Ginger Rogers, pierwszego obrazu, do którego Alec skomponował cały podkład muzyczny. Liz uparła się, żeby wziął udział w premierze i późniejszym bankiecie w Cafe Metropole, choć leżała wtedy w szpitalu po wycięciu wy­ rostka robaczkowego. Posmakował wówczas, czym byłoby jego życie bez niej. Pomimo że był ciągle w centrum zain­ teresowania, czuł się samotny i opuszczony. Rozmawiał ze wszystkimi, a wydawało mu się, że nie ma się do kogo odezwać. Kiedy kelner powiedział, że jest proszony do te­ lefonu, poczuł radosne podniecenie. Był pewien, że dzwo­ ni Liz. Ale telefonował jej lekarz z prośbą, żeby Alec natych­ miast przyszedł do szpitala. Wszystko wskazywało na za­ każenie krwi. Powiedziano mu później, że przebiegł piętnaście przecz­ nic dzielących go od szpitala bez odpoczynku. On sam te­ go nie pamiętał. Pamiętał dopiero moment, kiedy wpadł do szpitala, nadal trzymając w ręku pusty kieliszek po szampanie. Kiedy zobaczył szarą twarz Liz, nieruchomo leżącą w białej pościeli, pomyślał, że umarła, i kieliszek pękł mu w zaciśniętej dłoni. Dopiero potem zauważył urywany oddech i lekko roz­ chylone wargi żony i zrozumiał, że ona żyje. Lekarze cmo­ kali i kręcili bezradnie głowami, ale on nie uwierzył, że Liz jest tak poważnie chora. Całymi godzinami przesiadywał 335 l u d i t h O'Brien Rapsodia

przy jej łóżku, trzymając ją za rękę i zwilżając jej spieczo­ ne wargi wilgotną ściereczką. Kiedy zaczynał już tracić nadzieję, przypomniał sobie o buteleczce, którą Liz przyniosła ze sobą z 1992 roku. Bu­ teleczka zawierała pigułki, które nazywała penicyliną. Często mu powtarzała-, że można je zażywać jedynie w ra­ zie poważnego niebezpieczeństwa i że leczą zakażenia. Liz myślała o nim i o dzieciach, lecz Alec wykorzystał lekar­ stwo, żeby ratować jej życie. Rozpuścił tabletkę w wodzie i powoli wsączył płyn do ust nieprzytomnej żony. Powta­ rzał to trzy razy dziennie. Lekarze zgodzili się, choć byli przekonani, że nic jej już nie pomoże. Po dwóch dniach z osłupieniem stwierdzili, że chora otworzyła oczy i logicz­ nie rozmawia, a dwa tygodnie później wróciła do domu. Alec rozluźnił uścisk ramion i odsunął się nieco, by spoj­ rzeć na żonę. Oczy Liz przez chwilę pozostały jeszcze za­ mknięte. Miała rozmarzony wyraz twarzy, radio nadal coś brzęczało. Porzuciła dla niego wszystko, znane sobie ży­ cie, czasy, współczesne cuda techniki zamieniła na dziw­ ny, archaiczny świat. - Liz. - Wymówił jej imię surowym głosem, więc natych­ miast otworzyła oczy. - Żałujesz czegoś? Przez chwilę patrzyła gdzieś w bok. Alecowi przyszło do głowy, że może nie dosłyszała pytania. Nagle objęła go spojrzeniem oczu pełnych łez, a na jej wargach pojawił się drżący uśmiech. - Kochany - szepnęła. - Niczego nie żałuję. - Wspięła się na palce i szepnęła mu wprost do ucha: - Pomyśl tylko, za czym mogłabym tęsknić? Wieczorna audycja radiowa odniosła szalony sukces i została później uznana za pierwszy program z udziałem wielu gwiazd, który podbił fale eteru. W jednej z gazet wspomniano jednak następnego dnia, że pan Aarronson i jego że na, na których cześć wystąpiły wszystkie gwiazdy, zdawali się przebywać w swoim własnym świecie, w któ­ rym nikt inny poza nimi dwojgiem nie był potrzebny.