Reus Katie - Darkness Awakened

SAVE OFFLINE

KATIE REUS

DARKNESS AWAKENED Darkness Series # 1

Przekład: bdomelek Korekta: Dizzyy

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

ROZDZIAŁ 1 Finn Stavros nie zadał sobie trudu, by wytrzeć krew z ostrza, zwyczajnie odwrócił się do kolejnego Akkadyjskiego demona wyłaniającego z wnętrza ciemnego magazynu. Adrenalina uderzyła w niego jak silny i gwałtowny przypływ, kiedy zajął się tą kanalią. Zabił już dwa demony, następne dwa czekały na swoją kolej. Nie planował dzisiejszego wieczora przybierać zwierzęcej postaci, ale cóż wyglądało na to, że nie miał wyboru. Jako wilk był o wiele silniejszy, a ta walka musiała zostać szybko zakończona. Nie potrzebował towarzystwa wścibskich, niczego niepodejrzewających ludzi. Po wyjściu ze swojego kasyna i śledzeniu jednej z tych parszywych kreatur, Finn miał nadzieję na szybkie załatwienie sprawy. Nie spodziewał się KILKU z nich w tym opuszczonym magazynie. Rzucając ostrze na betonową podłogę spiął się, gdy zaczął się zmieniać. Na jego ciele pojawiło się szarobiałe futro, kości i stawy łamały się, zmieniając i dopasowując do nowego kształtu. Zmiana nie trwała długo i bolało tylko przez chwile, ale niemal natychmiast poczuł gwałtowną, surową moc jaka zaczęła w nim pulsować. Kilka sekund później stał już na czterech łapach, a strzępy jego ubrań i butów rozrzucone były wokół. Jako urodzony Alfa i przywódca swojej watahy posiadał dużo więcej siły i był o wiele szybszy niż jego pobratymcy. Może i miał tylko sto pięćdziesiąt lat, ale zabijając swojego zdradzieckiego wuja, Finn dostał też w bonusie jego siłę i przejął kontrolę nad watahą. Podłoga pod jego łapami była zimna, a wyostrzona świadomość przepływała przez niego w jednostajnych falach. Każdy jego zmysł został wyostrzony. Demoniczne stworzenie z rogami i pazurami spojrzało na niego wygłodniale. Cóż, tylko jedna osoba dzisiejszego wieczora opuści ten budynek żywa i będzie to Finn. Te komiczne bękarty mogły posiadać zdolność, aby

upiększać się względem ludzi – sprawiając, że wyglądali nie tylko normalnie, ale również pięknie – Finn, tak jak inne istoty nadprzyrodzone, mógł zobaczyć wyraźnie ich prawdziwą „twarz”. Oczywiście, bywały takie dni, kiedy naprawdę żałował, że posiada taką zdolność. To było przedziwne patrzeć jak ludzie zbliżają się do tych potworów zupełnie nieświadomi tego, że staną się ich kolacją. Szczerząc kły, Finn warknął na pokryte gadzią skórą kanalie o wychudzonych policzkach, z jarzącymi żółtymi oczami, dłoniach i stopach ze szponiastymi pazurami. Akurat ten egzemplarz miał tylko metr osiemdziesiąt wzrostu, ale niektóre z nich mierzyły nawet dwa metry. Dokładnie jak Ci dwaj, których zabił przed sekundą. Mógł wyczuć ich zapach z odległości ponad kilometra. Ich zgniły, siarkowy odór przyprawiał go o mdłości. W ciągu minionego miesiąca pojawiło się ich zbyt wiele w okolicy, by on i jego wataha mogła zignorować ten fakt. W pewnym momencie stały się tylko wspomnieniem – jak istoty z koszmarów. Coś jak Boogieman, przerażający w abstrakcyjny sposób. Niestety ta idylla się skończyła. Całe tysiąclecia temu, zamknięci w piekle nie należeli do ziemskiego wymiaru. Siedzieli w klatkach przez taki okres czasu, aż żądza krwi zaczęła ich zżerać od środka, i w końcu odbierała im kontrolę nad sobą w sekundzie gdy zaczęli się pożywiać. Przez swoje niedbalstwo, stanowili zagrożenie dla tajemnicy istnienia wszystkich istot nadprzyrodzonych. Finn nie wiedział, kto lub co uwolniło ich z piekła, ale planował się dowiedzieć i upewnić, że zostaną odesłani tam, gdzie ich miejsce. Z warknięciem, istota rozłożyła swoje pazury i rzuciła się na niego. Spinając mięśnie i używając całej siły jaką posiadał w swoich tylnych łapach, Finn skoczył do przodu, przygotowując się na ból. Mógł zostać pokrojony na

kawałeczki przez tego sukinsyna. Kluczem do zabicia ich, było zrobienie tego naprawdę szybko. Z jakiegoś powodu te skurczybyki lubiły walczyć jeden na jednego. Więc chociaż wyczuł kolejnego demona w magazynie, nie wykona on żadnego ruchu do momentu, aż Finn albo walczący demon nie wyjdzie z tej walki zwycięsko. Finn wyskoczył w powietrze i rozerwał jego ramię aż do kości. Stwór zawył upiornie i przeciągnął swoimi pazurami po boku Finna, rozdzierając jego ciało – ożesz kurwa co to był za ból. Ale to jeszcze bardziej rozwścieczyło jego wewnętrznego wilka. Warcząc, Finn obrócił się w powietrzu, unikając zderzenia z ziemią. Uderzać szybko i mocno. Ponownie się na niego rzucił. Tym razem z powodzeniem zacisnął szczęki na gardle sukinsyna. Wgryzając się bardziej, posmakował ciała i krwi. Gęsty płyn był obrzydliwy, zawierał w sobie chyba całe pokłady siarki. Przegryzając ścięgna i kości, szarpnął do tyłu, odrywając jego głowę i zabijając na miejscu. Nie zdążył się nawet odwrócić a już poczuł uderzenie ostatniego zainteresowanego, lądującego na jego plecach. Łajdak zatopił pazury głęboko w jego klatce piersiowej. Wyjąc, przekręcił się i próbował zrzucić z siebie sukinsyna, tym samym jego pazury wbiły się jeszcze głębiej. W dupie miał ból, który rozprzestrzenił się po jego ciele, sprawiając, że jego zakończenia nerwowe krzyczały. Uleczy się. A ta hiena umrze w ten, czy w inny sposób. Przekręcając się przyszpilił go do ziemi używając ciężaru swojego ciała. Trzasnął nim o beton, a pazury kreatury wycofały się, dając tym samym Finnowi szansę na odskoczenie.

Stając na łapy, rzucił się, zanim tamten miał okazje się podnieść. Zacisnął szczęki na karku demona, odcinając głowę jednym płynnym ruchem. Z samozadowoleniem stwierdził, że poszło mu szybciej niż z pierwszym. Serce mu waliło, kiedy obracał się we wszystkie strony, szukając większego niebezpieczeństwa. Drewniane skrzynie stały w dwóch kątach. Sufit w poprzek pokrywała pajęczyna ze stali. Te kanalie nie potrafiły latać ani wspinać się tak więc atak z powietrza wykluczył. Kontynuując uważne lustrowanie ciemności w opustoszałym budynku, który był niczym więcej jak metalowym pudełkiem, jego wewnętrzny wilk powoli uspokajał się nie wyczuwając zagrożenia. Szczególnie cieszył go fakt braku obecności jakichkolwiek ludzi. W dzisiejszych czasach, wydawało się, że wszyscy posiadają telefony lub aparaty z możliwością nagrywania, a ostatnią rzeczą jakiej potrzebował ktoś z jego rodzaju, było nagranie tego, co się właśnie wydarzyło. Kiedy przyjął z powrotem swoją ludzką postać, nowy zapach wypełnił powietrze. Przyczaił się, gotowy do walki, dopóki bliżej nie napłynął znajomy zapach Gabriela, Strażnika watahy. Musiał przybyć przed chwilą, ponieważ Strażnik nie pozwoliłby mu walczyć samotnie. Nie pozwalała na to natura Gabriela, ale i prawo watahy. Ignorując lekki ból, Finn podniósł swoje podarte spodnie i przeszukał materiał. W tym, co kiedyś stanowiło tylną kieszeń jego spodni znalazł zapalniczkę. Podpalił szczątki swoich ubrań i rzucił je na pierwszego skurczybyka. Od razu stanął w płomieniach. Niesamowita czerwono – pomarańczowa poświata zapłonęła nienaturalnie jasno i szybko, kiedy ogień pochłonął bestię, zostawiając jedynie popiół. Na całe szczęście sukinsyny paliły się błyskawicznie i nie było po nich żadnych śladów. – Czemu do mnie nie zadzwoniłeś skoro planowałeś się zabawić?

Ciężkie buty Gabriela uderzały w ziemię, kiedy przechodził szybkim zamaszystym krokiem przez magazyn. Jego zadaniem jako Strażnika była ochrona Alfy watahy 24h na dobę, ale Finn nie lubił na nikim polegać. Jeżeli sam nie mógłby się obronić, jak ktokolwiek inny uwierzyłby, że może zapewnić bezpieczeństwo swojej watasze?! Że utrzyma władzę w swoim rewirze?! Finn nie odwrócił się, kiedy podpalał kolejne stworzenia. – Kiedy ostatni raz sprawdzałem, to wciąż JA jestem Alfą. Gabriel westchnął, co było znajomym dźwiękiem. – Zwerbowałeś mnie z konkretnego powodu. Abym pilnował twoich pleców. Jaki jest sens bycia Strażnikiem, skoro nie mam kogo strzec? Finn prychnął w odpowiedzi, ale prawda była taka, że zwerbował Gabriela z bardzo istotnego powodu. Wiele lat temu, kiedy Finn zabił swojego wuja, zresztą też podłą kanalie i przejął kontrolę nad watahą Stavros, oczywiście znalazło się kilku chętnych by go obalić. Większości się pozbył, ale biorąc pod uwagę, że jego wuj był Alfą przez ponad tysiąc lat jego archaiczne ideały wciąż żyły w niektórych członkach watahy. Do czasu, kiedy Finn go spotkał, Gabriel był samotnikiem. Kiedyś znalazł się przejazdem w Biloxi i skoczył w sam środek kłótni między Finnem i kilkoma wampirami, którzy chcieli osiedlić się na jego terytorium. Finn nie potrzebował pomocy, ale od tamtej pory zawiązała się między nimi nierozerwalna przyjaźń. Nawet jeśli technicznie rzecz biorąc nie był winien swojemu przyjacielowi żadnych wyjaśnień, udzielił mu ich. – Nie miałem czasu, aby zadzwonić. Zobaczyłem jednego z tych sukinsynów śledzącego ludzką kobietę, kiedy wyszła z kasyna i podążyłem jego

śladem. Kiedy uświadomił sobie, że na niego poluję zostawił ją w spokoju. Być może była to zasadzka. Kiedy jego przyjaciel nie odpowiedział, chwycił ręcznik, który Gabriel mu zaoferował i zaczął wycierać krew ze swoich ramion i boków. Ponieważ był Alfą, szybkość uzdrawiania się była jednym z jego darów. Jego plecy i boki były obolałe, ale kiedy odsunął ręcznik, zobaczył długie szramy biegnące wzdłuż jego skóry, które już się goiły. Miał zestaw medyczny w swoim SUVie, ale postanowił nie przejmować się łataniem samego siebie, ponieważ krew przestała już płynąć. Po skończeniu, wziął od Gabriela dodatkowy zestaw ubrań i szybko wciągnął na siebie ciemny sweter i dżinsy. Wszyscy wozili dodatkowe ubrania w swoich pojazdach i założenie Gabriela, że będzie ich dzisiaj potrzebował wynikało z wcześniejszych doświadczeń. – Tak czy owak, skąd wiedziałeś, że będę tutaj? – Jedna z dziewcząt w recepcji powiedziała mi, że wyszedłeś w pośpiechu, więc poszedłem za twoim zapachem. Swoją drogą miałeś czas, żeby zadzwonić albo wysłać wiadomość. Gabriel potrząsnął głową, kiedy podniósł to, co kiedyś było butami Finna, rozrzucony telefon komórkowy i klucze. Resztki butów wrzucił do ognia. Finn zignorował ostatni komentarz Gabriela. – Jak się tu dostałeś? – zapytał, kiedy wyszli z magazynu. Wielkości trzech czwartych, jasny księżyc wisiał wysoko na niebie, oświetlając obskurny zaułek. Stało tam kilka pustych kartonowych pudeł opartych o stary śmietnik, ale nie było żadnych oznak ludzi, nawet bezdomnych. Był tam też inny magazyn bezpośrednio obok tego jednego i również aktualnie nieużywany. Co było idealną opcją dla demonów, żeby spędzać tutaj czas. Teraz jego wataha będzie musiała zwrócić większą uwagę na tę okolicę. Jego SUV

nadal stał zaparkowany w ciemnym zaułku, ale nigdzie nie widział motocykla Gabriela. – Mój motocykl stoi na końcu przecznicy. Nie byłem pewien, czy będziesz z kimś walczył i nie chciałem nikogo ostrzec swoją obecnością, na wypadek gdybyś potrzebował wsparcia. Poza tym nie ma kurwa mowy, żebym zaparkował tutaj swoją dziecinkę. Wzdrygnął się udawanie, kiedy rzucił mu kluczyki do SUVa. Finn zdusił uśmiech, naciskając pilota przy kluczykach. Rozważał przez chwilę powrót do kasyna. Ale miał zbyt dużo papierkowej roboty do nadrobienia, a tam tylko by się rozpraszał. – Widzimy się w kompleksie? Gabriel pokręcił głową i szeroko się uśmiechnął. – Mam zamiar wstąpić na chwilę do Howler. Howler był klubem położonym na dolnym piętrze w kasynie Finna, a ponieważ była prawie dziesiąta, miejsce pewnie było już zatłoczone. Mimo, że miał zajęcie, Gabriel lubił pomagać ochronie w weekendy. Nigdy o tym nie mówił, ale Finn wiedział, że lubił wyładować swoją agresję na pijanych zmiennokształtnych, szukających zaczepki. – Zatem, do zobaczenia jutro. Kiedy Finn wyjechał z zaułka, zerknął na swój telefon. Trzy nieodebrane połączenia od Spiro, jednego z wilków, który miał patrolować kompleks dzisiaj wieczorem.

Zdecydowanie

nie

był to

głośnomówiący i oddzwonił. Spiro odebrał po pierwszym sygnale.

dobry znak.

Włączył zestaw

– Szefie, mamy problem. Jest tu wampirzyca, która twierdzi, że cię zna i musi z tobą porozmawiać. Zraniła dwóch naszych wojowników i otoczyliśmy ją na skraju domu, ale… mam wrażenie, że sama nam na to pozwoliła. W całym swoim życiu nie widziałem wampira, który porusza się tak szybko. Powiedziała, że wy dwoje macie wspólną historię. Ścisnęło go w piersi. Kiedy zabił swojego wuja, Finn szukał jej przez wiele lat, i nadal potajemnie to robił. Kurwa to wydawało się niemożliwe, ale… – Jak ona wygląda? – Długie blond włosy, niezbyt wysoka, wspaniałe krągłości, szaro szkarłatne wampirze oczy… Przez chwilę nie mógł złapać oddechu, ale zmusił swoje gardło do pracy. – Już jadę. Za cholerę nie pozwólcie jej odejść, i nikt nie ma prawa jej tknąć. Jeśli ktoś się odważy, zginie. Zakończył rozmowę i przycisnął gaz do dechy. Miał przed sobą zaledwie kilka minut drogi, ale nagle wydawało się jakby rozciągała się przed nim w nieskończoność. Finn znał tylko jedną wampirzycę, która pasowała do tego opisu, a on nie widział tej ponętnej kobiety od długich siedemnastu lat. Lyra Marius. Blond włosa wampirzyca, z wyjątkowymi szaro – purpurowymi oczami, ostrymi kośćmi policzkowymi i uroczą odrobiną piegów na nosie, która zbyt długo nawiedzała jego sny. Miała w sobie jakąś niewinność, co było orzeźwiające. Wychowany w wierze, że wszystkie wampiry były złymi stworzeniami, zaskoczyła go, kiedy spotkał ją po raz pierwszy. Nie było nocy żeby nie myślał – fantazjował – o niej. Kurwa jego kutas twardniał, na samą

wzmiankę o niej i w duchu przeklinał swój brak samokontroli. Będąc z nią, nigdy nie miał jej dosyć. Ale z drugiej strony, ona czuła to samo. Po ich zerwaniu, starał się mieć na nią oko, ale znikła z powierzchni ziemi. Społeczności wampirów i wilkołaków tak właściwie nie dogadywały się. W każdym razie nie otwarcie i dlatego nie był w stanie dowiedzieć się, gdzie zniknęła. Miał nadzieję, że żyła bezpiecznie pośród własnego rodzaju. Ze swoją królewską rodziną. Chroniona i traktowana jak skarb, tak jak być powinna. Jednak po zabiciu swojego wuja, usłyszał plotkę, że opuściła swój coven. Nie był jednak w stanie potwierdzić czy była to prawda, czy nie. Po tym strzępie plotek, w ciągu ostatnich siedemnastu lat, nie słyszał ani słowa, najmniejszego szeptu o niej, od żadnego ze swoich kontaktów. Było tak jakby zapadła się pod ziemię. To wydawało się być zbyt wielką nadzieją, że znajdowała się na terenie jego kompleksu, ale mimo wszystko rytm jego serca przyśpieszył. Zobaczyć ją jeszcze raz, trzymać ją ponownie… Boże, jego gardło ścisnęło się na samą myśl. Wyrzucenie jej ze swojego życia było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił, ale nie miał wyboru. Ich romans był krótki, intensywny i całkowicie zabroniony. Wampiry i wilkołaki były od urodzenia naturalnymi wrogami. Nie sypiali razem i z pewnością nie zakochiwali się w sobie. Dopóki on i Lyra tego nie zrobili. Ale w końcu musiał zmierzyć się z rzeczywistością. Gdyby wuj odkrył jego związek z wampirzycą, zabiłby Lyrę z czystej złośliwości. Nawet jeśli Finn zerwałby swoje więzi z watahą i uciekł z Lyrą – co zresztą chciał zrobić – jego wuj polowałby na nich i mimo to zabiłby ją, kierowany swoją bezdusznością. Nie dlatego, że nienawidził wampirów – chociaż nimi gardził – ale wyłącznie z powodu swojej nienawiści do Finna. Od

chwili, kiedy Finn się urodził, jego wuj uczynił z jego życia piekło… Finn potrząsnął gwałtownie głową. To nie był czas, na rozpamiętywanie przeszłości. Wampiry nigdy nie pojawiały się niezapowiedziane na terytorium wilkołaków. I wzajemnie. Jeśli Lyra znajdowała się w kompleksie, to była tam z jakiegoś powodu i musiał do niej dotrzeć, zanim coś pójdzie nie tak i ktoś zostanie ranny.

ROZDZIAŁ 2 Kły Lyry wydłużyły się na widok czterech zmiennokształtnych stojących przed nią. Kilku z nich w zwierzęcej formie drapało ziemię, jakby chcieli się na nią rzucić, ale cóż, nie była tym zbytnio zmartwiona. Jako przedstawicielka jednej z królewskich rodzin – wygnana czy nie – posiadała dar latania. Oczywiście nie było tu mowy o setkach kilometrów czy coś koło tego, ale kiedy wymagała tego sytuacja mogła poruszać się na przykład wzdłuż ulic. Gdyby musiała uciekać, zrobiłaby to. W tej chwili potrzebowała jedynie porozmawiać z Finnem, a nie przekroczyła nawet jego kompleksu mieszkaniowego. Wpuścili ją, kiedy zadzwoniła do głównej bramy. A potem tym szczeniakom wpadło do głowy, żeby spróbować ją zaatakować? Zacisnęła zęby i ponownie na nich warknęła. Dwaj niepewnie cofnęli się do tyłu, pozostali dwaj stali twardo na swoich pozycjach. Będąc przyklejona plecami do rozległego budynku, nie musiała się martwić przynajmniej atakiem z tyłu. Nie wyczuwała nikogo innego poza tymi warczącymi szczeniakami przed sobą. Lyra zawsze polegała na swoich pozazmysłowych zdolnościach. Jedną z nich dzieliła ze zmiennokształtnymi, było to wyczuwanie z bardzo daleka ludzi i istot, zanim zdążyły wychwycić to jej oczy. Znajdujący się w ekskluzywnej części historycznego miasta, kompleks mieszkaniowy Finna był rozległy, ogrodzony i bardzo prywatny. Wysokie żelazne ogrodzenie i grube drzewa otaczały kilometry kwadratowe posiadłości, a odnowiona rezydencja w stylu gotyckim znajdowała się bezpośrednio za nią. Niestety nikt przebywający wewnątrz tego obszaru nie był ucywilizowany. Przypuszczała, że mogłaby odejść, to znaczy gdyby miała dokąd. Po kilku próbach dodzwonienia się do kasyna Finna, powiedziano jej, że jest

nieosiągalny, więc postanowiła udać się do niego bezpośrednio. Mieszkała w odległości tylko kilku godzin na północ od Biloxi, więc tak szybko jak zapadł zmierzch, przybyła tutaj. Spotkanie go po raz kolejny zabijało ją od środka, ale nie miała wyboru. Kiedy podjęła już decyzję, co do swojego następnego ruchu, jej uwagę zwrócił zmiennokształtny w ludzkiej postaci pędzący przez trawnik ku niej i tym dupkom. – Cofnąć się! Wilki natychmiast cofnęły się o kilka metrów. Spięła się, czekając na kolejną próbę ataku. – Finn już tu jedzie. Nie chce, żebyś odeszła – powiedział jej ciemnowłosy mężczyzna. Spojrzała na niego. – Gdybym CHCIAŁA odejść, mogłabym to zrobić w każdej chwili. Właściwie to wcale bym tutaj nie przychodziła. Wy wilkołaki macie przed sobą jeszcze sporo nauki jeśli chodzi o maniery. – Jesteś wampirem – powiedział zmiennokształtny, jakby to powinno wszystko wyjaśnić. – Zadzwoniłam do waszej frontowej bramy. Cymbały. –

PRÓBOWAŁAM

zapowiedzieć

się

w

cywilizowany

sposób.

Wyjaśniłam, że musze porozmawiać z Alfą waszej watahy i to wy MNIE zaatakowaliście. Czy naprawdę dzwoniłabym do bramy?

myślisz, że gdybym planowała atak,

Zazgrzytała zębami na ich głupotę. Mężczyzna miał na tyle przyzwoitości, by spojrzeć na nią przepraszająco, niestety nie kupowała jego szczerości. Odchrząknął nerwowo, po czym skinął na pozostałych zmiennokształtnych, aby odeszli. To znaczy zakładała, że to właśnie oznaczał jego gwałtowny gest ręką, i cztery wilki znikły między drzewami na terenie posesji. Zaczął coś mówić, ale przerwał i odwrócił głowę. Ona również usłyszała ten cichy dźwięk otwierania głównej bramy. Mimo najlepszych chęci, aby zachować spokój, jej tętno wzrosło. Zmiennokształtny przed nią mógł myśleć, że jest potworem i pewnie wszyscy tak myśleli skoro zaatakowali ją bez powodu, ale była jak najbardziej żywa. Krew płynęła w jej żyłach w równym stopniu jak i w ich. Miała tylko awersję na światło słoneczne i pragnienie krwi. Czy była to anomalia genetyczna, czy też wszystkie istoty nadprzyrodzone zostały przeklęte przez bogów – jak niektórzy twierdzili – miała to szczerze mówiąc w dupie, włącznie z tym, że różniła się od większości populacji. Urodziła się – a nie została przemieniona – jako rzadki wampir pełnej krwi i miała pełne prawo do życia, tak jak każdy inny. Wbrew temu, co sądziło tych kilku dupków przed nią. Kiedy mężczyzna przed nią zaczął iść przez rozległy dziedziniec w kierunku krętego podjazdu, poszła za nim nie używając swojego daru. Jej dziesięciocentymetrowe obcasy zagłębiały się w trawie przy każdym kroku, ale jej stopy były lekkie i szybko wyprzedziła mądralę stając na chodniku i czekając na SUVa jadącego podjazdem. Pojazd gwałtownie się zatrzymał i pomimo przyciemnionych szyb, doskonale wiedziała kto znajdował się w środku. W niewytłumaczalny sposób czuła jego obecność głęboko w kościach. Mieszanina nerwów, podniecenia i odrobiny strachu, walczyły w niej o dominację i sprawiały, że czuła się nieco słaba.

Finn zeskoczył z przedniego siedzenia – całe sto dziewięćdziesiąt dwa centymetry. Nie kłopotał się nawet zamknięciem drzwi, spiesząc ku niej. Jego jasnoniebieskie oczy świdrowały ją na wylot jakby widziały wszystkie jej sekrety. Boże, dopomóż jej, jeśli rzeczywiście to potrafił. – Lyra – wychrypiał. Jego głos był tak znajomy. Tak właściwy, że sprawił iż coś dawno zapomnianego rozpaliło się w jej piersi. Uczucie mrowienia popłynęło nierówno wzdłuż jej wszystkich zakończeń nerwowych, sprawiając, że niemal zdrętwiała, kiedy na niego patrzyła. Finn Stavros. Były kochanek, były najlepszy przyjaciel, i jedyny mężczyzna jakiemu kiedykolwiek oddała swe serce. Dlaczego on wciąż musi być tak cholernie seksowny? Tak potężny? Ciężko przełknęła, spijając jego widok, jak spragniony krwi wampir. Jej zdradzieckie sutki stwardniały, kiedy sunęła wzrokiem po jego umięśnionym ciele. To nie miało znaczenia, że miał na sobie ubranie, pamiętała każdy centymetr jego pysznej sylwetki. Przez krótką chwilę było tak, jakby te siedemnaście lat rozłąki nie istniały. Była taka młoda i chroniona, kiedy się po raz pierwszy spotkali. Teoretycznie w wieku dziewiętnastu lat, była jeszcze młoda dla swojego gatunku, ale nie była już chroniona i zdecydowanie nie była naiwna. Zamrugała i próbowała pozbyć się wspomnienia ich pierwszego spotkania, które nie chciało odejść. Uciekła na chwilę przed swoim covenem, chcąc zabawić się wieczorem pośród ludzi i weszła przez przypadek do baru zmiennokształtnych. Od razu wiedziała, że popełniła błąd. Ogromny błąd.

Zamarła w szoku, patrząc na bar, który na zewnątrz wyglądał całkiem normalnie, a w środku skrywał nadprzyrodzone istoty. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że takie miejsca naprawdę istnieją. Fin spojrzał na nią tylko raz od razu wiedząc kim dokładnie jest. Na szczęście dla niej, był pierwszym, który ją zauważył i szybko odprowadził na zewnątrz zanim jakiś inny zmiennokształtny ją wyczuł. Powiedział, żeby spadała, jednak zaczął z nią rozmawiać i dopilnował, aby bezpiecznie opuściła to miejsce. Dał jej również wykład na temat tego, gdzie powinna chodzić, a gdzie nie. Było to tak śmiesznie urocze, biorąc pod uwagę, że mówił to ogromny zmiennokształtny. Potem zrobił najbardziej nieoczekiwaną rzecz. Pocałował ją, jakby nie mógł się powstrzymać. Kiedy skończył, wyglądał na tak samo zaskoczonego, jak ona się czuła. Przełykając ciężko na to wspomnienie, dotknęła swojej dolnej wargi, w której istotnie czuła mrowienie. Wciąż pamiętała jego ostry smak. Nawet jeśli tego nie chciała, jakimś sposobem się tam utrzymywał, szydząc z niej. Przypominając jej o wszystkim, co straciła. Zmiennokształtny obok niej odchrząknął, a ona szarpnęła spojrzeniem w jego kierunku. Zapomniała, że nie byli sami. Wpatrywał się w Finna. – Uch, szefie? – Zostaw nas – warknął cicho Finn. Kiedy spojrzała na niego ponownie, zdała sobie sprawę, że nie spuszczał z niej wzroku. Nawet stojąc na swoich obcasach, ten potężny mężczyzna wciąż nad nią górował. I wyglądał równie dominująco, jak zapamiętała. W wieku stu pięćdziesięciu lat, pod względem fizycznym, wciąż wyglądał tak samo. Dla człowieka wyglądem przypominał kogoś około trzydziestki. Wysoki, szeroki w barach, z kruczoczarnymi, krótko przyciętymi włosami,

lodowatymi niebieskimi oczami i tymi ramionami… Jej powieki stały się ciężkie, kiedy obserwowała jego lekko napięte mięśnie. Teraz jedyną różnicę stanowiło to, że stał się mroczny. Emanował surowością, pierwotną siłą, przez którą stawała się nerwowa, ale była jej bardzo świadoma. Coś uśpionego i irytująco potrzebującego obudziło się w niej do życia. Zdecydowanie zmienił się odkąd widziała go po raz ostatni i podobało jej się to, co widziała. – Dlaczego tu jesteś, Lyra? Jego głęboki, hipnotyzujący głos sprowadził ją z powrotem do rzeczywistości. Słysząc jego pytanie zalały ją fale wstydu i poczucia winy. Nie powinna się na niego gapić, praktycznie pożerając go wzrokiem. Nie wtedy, kiedy jej córka została porwana. Nie, kiedy potrzebowała jego pomocy bardziej niż czegokolwiek. Żółć podeszła jej do gardła na głupią reakcje na niego. – Wiem, że jesteś Alfą tego regionu i… potrzebuję twojej pomocy. Moja córka została porwana, a nie mogę zaufać nikomu innemu.

ROZDZIAŁ 3 Wyraźne zaskoczenie pojawiło się na twarzy Finna, ale Lyra nie była pewna czy to dlatego, iż właśnie oznajmiła, że ma córkę, czy też dlatego, że zjawiła się prosić go o pomoc. – Jak mogę Ci pomóc? W chwili, gdy zadał to pytanie, wiedziała jak słuszną podjęła decyzję o przyjściu z tym do niego. Słyszała, że zabił swojego wuja i przejął większość południowego terytorium wilkołaków i miała nadzieję, że Finn zachował w swoim sercu to szczególne miejsce dla niej. Niemniej jednak, zaskoczyło ją z jaką łatwością zaoferował swoją pomoc. Nie pytając nawet o szczegóły. – Ty… pomożesz mi? Tak po prostu? Jego lodowato niebieskie oczy zabłysły, przyjmując przez chwilę ciemną barwę, i wracając do swojego poprzedniego koloru tak szybko, że zaczęła się zastanawiać, czy nie wyobraziła sobie tej zmiany. Jednak wiedziała, że tak nie było. – Tak. Lyra ponownie przełknęła. Istniało duże prawdopodobieństwo, że znienawidzi ją, kiedy w końcu dowie się, co przed nim ukrywała. Jednak na razie nie musiał o tym wiedzieć. Mogła wziąć na siebie ciężar winy, jeśli dzięki temu jej córka wróci bezpiecznie do domu. Rozglądając się wokół, wiedziała, że otaczają ich ludzie, którzy uważnie słuchają. Nawet, jeśli nie mogła ich zobaczyć, to była świadoma tego, że w ogrodzie i całym kompleksie znajdują się zmienni, obserwując i słuchając. Jeśli powitanie, jakie zgotowała jej jego wataha, stanowiło jakąś informację o tym, jak traktują wampiry, to nie miała wątpliwości, że wzbudzała ich ciekawość. – Czy moglibyśmy udać się w jakieś bardziej ustronne miejsce?

Skinął głową i bez zatrzymywania, pokonał w kilku krokach dzielącą ich przestrzeń zgarniając ją w swoje ramiona. Zesztywniała w jego uścisku. – Potrafię chodzić. Albo latać. Chrząknął tylko, wiec z nim nie walczyła, kiedy ruszył w kierunku domu. Wiele rzeczy można było powiedzieć o Finnie, ale kiedy obiecał, że jej pomoże, to tak właśnie zrobi. Co oznaczało, że nie miał zamiaru rzucić jej swojej watasze na kolację. Część niej, której omal nienawidziła, naprawdę cieszyła się z jego uścisku. Sposób, w jaki trzymał ją blisko swojej piersi, przywoływał dawno pogrzebane uczucia. Wszedł pospiesznie przez frontowe drzwi i skierował się na górę krętymi schodami. Przez to ledwie zdołała rzucić okiem na wnętrze domu. Na dole po lewej stronie znajdował się salon, a po prawej prawdopodobnie sala balowa, która została przekształcona w pokój do gier. Dom z całą pewnością był zabytkowy, ale począwszy od górnego oświetlenia, skończywszy na ciemnych polerowanych drewnianych podłogach, wszystko zostało zmodernizowane. Zabrał ją na drugie piętro, gdzie po przejściu wzdłuż długiego korytarza, zatrzymał się przed ostatnimi drzwiami. W chwili, kiedy znaleźli się w środku, została od razu powitana przez jego zapach. Ziemisty, o zapachu sosny – cały Finn. Wyczuwała go w domu i na całym terenie, ale tutaj był najsilniejszy. Przynajmniej nie czuła innej kobiety w tym pokoju. Rozpaliła się w niej niepożądana iskra zazdrości na myśl o tym, że jest z kimś sparowany. W momencie, kiedy postawił ją na podłodze, prawie upadła na jego królewskich rozmiarów łóżko. Nie była pewna, od czego ma zacząć, więc po prostu zaczęła mówić.

– Nie ma pewności, kto porwał moją córkę, ale wiem, że jej nie skrzywdzi. W każdym razie, jeszcze tego nie zrobi. Albo… Nie sądzę, aby tak się stało. Była to nadzieja, której rozpaczliwie się trzymała. – Myślę, że jej porwanie ma coś wspólnego z tym proroctwem, ale mogę się mylić. Boże, równie dobrze tu może chodzić o coś zupełnie innego. Panika uderzyła ją w pierś niczym zaostrzone ostrze. A co jeśli się myliła? Co jeśli Vega została porwana w zupełnie innych celach? Co jeśli… Finn ukląkł przed nią i wziął ją za rękę. Jego oczy skupiły się na niej. Pogładził uspokajającym ruchem wierzch jej dłoni, pokrytym odciskami kciukiem. – Wyjaśnijmy kilka rzeczy. Ile lat ma twoja córka? Jak ma na imię? I skąd została porwana? – Vega ma… piętnaście lat. Lyra odjęła jeden rok, ponieważ nie była gotowa, aby powiedzieć Finnowi, że jest jej ojcem. Gdyby to zrobiła, miałby milion innych pytań. I nie chodziło tylko o to, że nie mieli na to czasu. Lyra po prostu nie mogła poradzić sobie ze swoją wściekłością. Prawie z całą pewnością zdecydowałby się szukać Vegi na własną rękę i wykluczyłby ją z tego. Biorąc pod uwagę to, że nie miała nikogo innego, do kogo mogłaby się zwrócić, a on miał do tego o wiele więcej odpowiednich środków… Lyra nie mogła ryzykować, że jej do tego nie dopuści. W żadnym razie. To nie wchodziło w grę. Liczyła się tylko jej córka. – Ma bardzo silną wolę, jest uparta i… Jej głos załamał się, ale Finn ścisnął mocnej jej dłoń. Odzyskując głos, mówiła dalej.

– Ogromnie się pokłóciłyśmy. Chciała jechać do Nowego Orleanu, aby spotkać się z przyjaciółmi na jakimś koncercie, czy coś. Lyra w myślach skrzyżowała palce z powodu tego kłamstwa. – Ale ona jest jeszcze taka młoda i nie chciałam, żeby jechała sama. Dla nikogo w tym wieku samotna podróż nie jest bezpieczna, a tym bardziej dla młodego wampira. W każdym razie, ona może poruszać się w dziennym świetle, więc wyjechała, gdy spałam i zadzwoniła do mnie, kiedy przejeżdżała przez Biloxi. Przynajmniej tyle z tego było prawdą. – Była przerażona i przepraszała za swój wyjazd i chciała, żebym przyjechała się z nią zobaczyć, kiedy… Lyra przez chwilę walczyła z nudnościami. Musiała powiedzieć to teraz w przeciwnym wypadku, obawiała się, że się załamie. – Usłyszałam jak ją zabierają. Krzyczała i była przerażona, ale Vega jest mądra. Powiedziała mi, że to samica i samiec i że nie są ludźmi, później połączenie zostało przerwane. Jak tylko zapadł zmierzch, od razu się tutaj zjawiłam. Próbowałam dodzwonić się do twojego kasyna, ale nie chcieli mnie z Tobą połączyć. Skrzywił się, ale zapytał. – Czy masz przy sobie jej zdjęcie? – Przyjechałam prosto tutaj. Wymijająca odpowiedź nie była tak naprawdę kłamstwem. – Jaki jest numer telefonu twojej córki?

Po tym, jak wyrecytowała go szybko z pamięci, chwycił z nocnego stolika notes i długopis i zapisał go. – Ktokolwiek ją porwał, najprawdopodobniej nie zabrał ze sobą jej telefonu, ale jeśli uda nam się odkryć lokalizację samego telefonu, może dowiemy się, skąd dokładnie została porwana i stamtąd zaczniemy nasze poszukiwania. – Wiem, że zatrzymała się w hotelu przy plaży. Lyra podała mu nazwę hotelu, z którego Vega wysłała jej SMS–a, na kilka godzin przed porwaniem i tę informację Finn również zapisał. – Powiedziałaś, że ktokolwiek ją porwał, nie skrzywdzi jej. Skąd to wiesz? I dlaczego jej ojciec nie został włączony w jej poszukiwania? W jego pytaniu pojawiła się wyraźna zjadliwość. Lyra spojrzała na jego klatkę piersiową, ponieważ nie potrafiła znieść patrzenia mu w oczy. Obawiała się, że gdyby to zrobiła, szybko by ją przejrzał. – Jej ojciec nie jest zaangażowany w nasze życie. To nie było kłamstwo. Ale nie była to również zupełna prawda. Zdusiła w sobie poczucie winy. – Myślę, że została porwana z powodu proroctwa. Słyszałeś o mieście Akad? Skinął głową i te jego przenikliwe oczy nieznacznie pociemniały. – Oczywiście. Każda istota nadprzyrodzona wiedziała o tym starożytnym mieście. Akad był kiedyś stolicą imperium akadyjskiego, położonego na terenach starożytnej Mezopotamii i domem dla tysięcy wampirów. Ludzcy eksperci wierzyli, że

około czterech tysięcy lat temu nagłe zmiany klimatyczne przyczyniły się do upadku tego miasta, ale ona wiedziała lepiej. Wszystkie nadprzyrodzone istoty to wiedziały. Demony – od tej pory nazywane akadyjskimi demonami od miejsca ich „narodzin” – siały spustoszenie na ziemi, odkąd dwaj chciwi, egoistyczni kapłani zawarli umowę z diabłem. Dosłownie. W zamian za nieśmiertelność pomogli diabłu otworzyć jedną z bram na terenie Żyznego Półksiężyca, wypuszczając jego umiłowane dzieci na ziemię. Na nieszczęście dla tych dwóch księży, nie określili oni dokładnie gdzie chcieliby przeżyć swoje nieśmiertelne życia i zostali strąceni bezpośrednio do piekła w tym samym momencie, kiedy pomogli otworzyć bramę. Demony były podstępnymi bękartami i kiedy mogły znaleźć jakąś lukę, robiły to. Ostatecznie, grupa potężnych wampirów udała się tam ponownie, aby zamknąć bramę. Ale nie stało się to wcześniej nim cała cywilizacja nie została zniszczona i tylko resztki popiołu wulkanicznego pokryły zrównany z ziemią obszar. – Więc wiesz, że te potwory podjęły próbę powrotu z piekła, odkąd brama została zamknięta. Wstrząsnął nią niepożądany dreszcz na myśl o akadyjskich demonach wałęsających się wolno po ziemi. – Niektórym już się to udało. Głęboki głos Finna zabrzmiał cicho w olbrzymim pokoju. Szarpnęła się w zdumieniu. – Co? – Moja wataha i ja mieliśmy do czynienia z akadyjskimi demonami w ciągu ostatniego miesiąca. Nie pojawiło się ich niezbyt wiele, ale wystarczająco, by zaczęło to stanowić problem.

Trawiła powoli jego słowa. – Istnieje tylko kilka sposobów na to, aby otworzyć którąś z bram piekieł, więc jeśli demony uciekły, to… – Jest wielce prawdopodobne, że to dzięki ludzkim ofiarom – to najprostszy sposób. Skończył za nią myśl. Oczywiście istniały jeszcze inne opcje oprócz składania ludzkiej ofiary. Ofiara ze zmiennokształtnego smoka unicestwiała każdą bramę do piekła, a nie tylko je otwierała. Ale już od tysiącleci nikt nie widział smoka, więc Lyra wątpiła czy one jeszcze istniały. Ktoś mógł użyć pierwszorzędnych religijnych relikwii, takich jak kości jakiegoś męczennika albo świętego w połączeniu z ofiarą z krwi. Jednak prawdziwe relikwie zostały ukryte w kościołach i były bardzo uważnie strzeżone. Podobnie jak w przypadku ludzkiej ofiary krwi, to był tylko tymczasowy sposób, aby otworzyć bramę. Nawet ogromne ilości ludzkich ofiar pozwoliłyby na uwolnienie tylko kilku demonów za jednym razem. Nie wystarczająco, aby warte to było czyjegoś czasu. Ale jeśli ktoś zaczął im pozwalać uciekać w chwili obecnej, to jedynie potwierdzało to, co krystalizowało się w myślach Lyry. A o czym nie chciała nawet myśleć. Była inna możliwość. Oparta na przepowiedni, której strzegły wampiry, odkąd Akad został zniszczony. – Wśród moich ludzi istnieje starożytna przepowiednia. Strzegliśmy jej przez niemal cztery tysiące lat. Nigdy nie myślałam o niej zbyt wiele, do czasu… Dopóki nie zaszła w ciążę z dzieckiem zmiennego. Ale nie powiedziała tego głośno. Nie mogła. To był jeden z powodów, dla którego trzymała w

tajemnicy narodziny Vegi, przed tak wieloma ludźmi. Zamierzała wyjawić Finnowi o przepowiedni tylko to, co musiała. – Wampir o imieniu Kush przepowiedział, że piętnaście lat po tym jak dwie potężne linie stworzą życie, na całej planecie dojdzie do zaćmienia słońca w środku dnia. Kiedy to się wydarzy, potomstwo wywodzące się z tych dwóch linii będzie posiadało moc, aby swoją krwią całkowicie otworzyć bramy piekielne i ponownie rozprzestrzenić terror na planecie. Za pięć dni nastąpi zaćmienie słońca, a Vega jest jedynym zrodzonym z krwi wampirem, który przeżył narodziny od chwili… mojego pojawienia się na świecie. – Twoja córka jest najmłodszym urodzonym z krwi wampirem? Lyra mocno skinęła głową. To była prawda, ale nie wszystko, co mu powiedziała nią było. Proroctwo rzeczywiście mówiło, że w szesnastym roku życia, tylko hybryda, wampiro – wilkołak, urodzona z krwi posiądzie zdolność do otwierania i zamykania swoją krwią, jednego z portali do piekła. Ale jeśli Lyra przyzna się do prawdziwego wieku swojej córki oraz faktu, że Vega była urodzoną z krwi hybrydą, Finn pozna prawdę. Tak, więc to się nie wydarzy. – A jej ojciec jest… – Nie zaangażowany. Nawet nie chciała podążać w tym kierunku. Te ciągłe kłamstwa sprawiały, że czuła się chora, ale zrobi wszystko, by uratować córkę. Vega była dla Lyry wszystkim. Poświęciła swoje życie, aby jej córka nie doznała krzywdy nawet przez jedną sekundę. Gdyby Finn poznał prawdę, mógłby spróbować ją ukarać lub wykluczyć ją z poszukiwań. A do tego nie dojdzie. Głęboki dźwięk, coś jak warczenie zagrzmiał z jego piersi, ale nie skomentował tego. – A co z twoim bratem? Dlaczego on ci nie pomaga?

– Nie widziałam Claudiusa od lat. Siedemnastu, aby być dokładnym. Claudius wykopał ją z covenu w chwili, kiedy odkrył, że była w ciąży z dzieckiem Finna. Nazwał Vegę obrzydlistwem. A wyzwiska, którymi obrzucił Lyrę były jeszcze gorsze. Była przygotowana na jego pogardę, ale nie na to, że wrzuci ją na kilka godzin przed wschodem słońca. Serce Lyry bolało na myśl o tych strasznych słowach, jakie padły między nimi i jak została zupełnie sama. Zdobyła ludzkich przyjaciół w latach, kiedy zaczęła włóczyć się po okolicy na własną rękę, ale w dalszym ciągu brakowało jej życia z własnymi ludźmi. – Gdzie mieszkałaś… Jego pytanie zostało przerwane przez cichy dźwięk brzęczenia jej telefonu. Czując się niemal szalona, wydobyła go z kieszeni swoich spodni. Identyfikator tożsamości osoby dzwoniącej stwierdzał, że numer jest „nieznany”. Rozbłysła w niej irracjonalna nadzieja, że to może być Vega. – Halo? – Ma… Mamo? – Głos Vegi brzmiał nieco niewyraźnie. Lyrę zalały jednocześnie ulga i ból. – Kochanie? Gdzie jesteś? Wszystko w porządku? Odwracając się od Finna, przycisnęła telefon mocniej do ucha, jakby to mogło w jakoś sposób przenieść ją bliżej córki. – Ze mną wszystko… w porządku. Oni mnie nie… skrzywdzili. – Kto cię nie skrzywdził? Gdzie jesteś? Pazury w jej wolnej ręce wysunęły się, kiedy walczyła o oddech. Jeśli ktoś zranił jej córkę…

– Nic z tego. Nie dostaniesz odpowiedzi na to pytanie – powiedział kobiecy głos z przyprawiającą o gęsią skórkę śpiewną intonacją. To było prawie tak, jakby ten głos został zmodyfikowany przez jakieś urządzenie. – Twoja córka jest obecnie nakarmiona, ubrana i trzymana w przyjemnym mieszkaniu. Jeśli zrobisz coś głupiego, jak zaangażowanie kogoś lub udanie się na jej poszukiwania, to ulegnie zmianie. Bezwzględne bolesne zimno wnikało powoli w żyły Lyry. – Więc oczekujesz, że nic z tym nie zrobię? – Oczekuję, że postąpisz mądrze, aby utrzymać swoją córkę przy życiu. Jej głos stał się teraz ostry jak brzytwa. – Dlaczego ona mówiła w ten sposób? Co jej zrobiliście? Lyra ujrzała kątem oka jak Finn przysunął się bliżej, ale zamknęła oczy, aby go zablokować. – Trzymamy ją na środkach uspokajających. Jeśli już, to robimy jej tym przysługę. Potrzebujemy jej tylko z powodu jej krwi, a kiedy już weźmiemy to, czego potrzebujemy, pozwolimy jej odejść. Pozostaw sprawy w spokoju, a twoja córka, po zaćmieniu za pięć dni, licząc od tej chwili, wróci w twoje ramiona. – Chcę rozmawiać z… Połączenie zostało przerwane. Przeszyło ją tyle surowej wściekłości i bólu, że aż nią to wstrząsnęło. Otworzyła oczy, w dalszym ciągu siedząc na brzegu łóżka i ujrzała Finna wpatrującego się w nią w skupieniu. – Słyszałeś? – zapytała chropowatym głosem. Skinął głową.

– Czy masz jakiś pomysł, kim są ci ludzie? Pokręciła głową, ponieważ nie ufała swojemu głosowi i nie chciała się teraz załamać. To nie przyniosłaby jej córce niczego dobrego. – Wygląda na to, że masz rację. Planują wykorzystać jej krew, aby całkowicie otworzyć bramę, kiedy nadejdzie właściwy moment. Ludzkie ofiary nie są już długoterminowym rozwiązaniem i… Finn patrzył na nią poważnie przez dłuższą chwilę, jakby szukając odpowiednich słów. – Nie mówię tego, aby być okrutnym, ale masz świadomość, że ją zabiją, kiedy skończy się zaćmienie? Lyra głośno prychnęła, kiedy wstała. Bez żartów. Kiedy otworzą wrota, nie będzie już im potrzebna. Wbrew temu, co ta kobieta powiedziała, nie miała zamiaru stać bezczynnie. Nigdy nie było takiej możliwości. A fakt, że szmata, która dzwoniła wydawała się wiedzieć, że ona już szuka pomocy, martwił Lyrę. Telefon wydawał się zbędny, chyba, że ktoś wiedział, iż zwróci się w tej sprawie do Finna. A ona nie powiedziała żywej duszy, dokąd idzie. – Pozostało jeszcze kilka godzin ciemności. Nie mogę tu siedzieć w zamknięciu. Musimy coś zrobić już teraz. Jej córka żyła. Lyra powtarzała te słowa w swojej głowie. Vega żyła i ktokolwiek ją porwał z całą pewnością potrzebował jej żywej, aż do chwili kiedy dojdzie do zaćmienia. Pięć dni. Odzyska swoją córkę wcześniej, albo zginie próbując. Finn potrząsną lekko głową, jakby miał zamiar powiedzieć „nie”. Była gotowa się z nim kłócić, ale w końcu skinął jej krótko głową.

– Znam właściciela hotelu, w którym zatrzymała się twoja córka. Możemy przeszukać jej pokój. Jest wielce prawdopodobne, że do tej pory został już posprzątany, ale może będę mógł wyłapać zapach, który rozpoznam. Może ty również będziesz w stanie to zrobić. Ciężar przytłaczający jej pierś zelżał odrobinę. Zdawała sobie sprawę, że to mało prawdopodobne, aby cokolwiek znaleźli, ale musiała znaleźć się tam, gdzie przebywała Vega. Musieli zbadać każdą możliwość. – Chodźmy, zatem. *** Podróż do hotelu nic im nie dała. Lyra nie była zaskoczona, ale irracjonalnie rozczarowana. W pokoju, w którym zatrzymała się Vega, unosił się tylko nikły zapach jej córki. Jej córka pachniała jak blask księżyca i róże. W chwili, kiedy się urodziła, jej zapach uderzył Lyrę tak głęboko. Za każdym razem, kiedy spojrzała na swoją córkę, czuła, że wylewa się z niej wrodzone szczęście. I ktoś ją zabrał. W tej chwili Lyra pragnęła kogoś uderzyć. Zrobić cokolwiek, by chwilowo zdusić ten rosnący wewnątrz niej ból. Finn był taki cichy, kiedy opuścili hotelowy pokój. Kiedy na nią spojrzał ujrzała w jego oczach współczucie. To tylko sprawiło, że miała ochotę pokroić go na kawałeczki. Irracjonalne? Tak. Po prostu jej to nie obchodziło. Część niej wiedziała, że jeśli nie będzie trzymała na wodzy swoich podstawowych wampirzych instynktów by zabić, oszaleje i przywali każdemu, kto stanie na jej drodze. Kiedy wracali w ciszy do domu Finna, wydawała się tworzyć między nimi przepaść. Zwykle nie miała nic przeciwko milczeniu, ale cisza wydawała się rozciągać w nieskończoność. Pozostawiało jej to zbyt dużo czasu na

myślenie. Zbyt wiele czasu, aby rozwodzić się nad pytaniami zaczynającymi się, od „co jeśli”, które przebiegały przez jej głowę. Jak na przykład, ”co jeśli nie odnajdzie swojej córki w ciągu pięciu dni”? albo ”co jeśli Finn odkryje jej kłamstwo, zanim odnajdą Vegę?” Walczyła z pragnieniem spojrzenia na Finna, ale nic nie blokowało jej widzenia peryferyjnego. Podczas gdy w środku tak bardzo cierpiała, to wciąż nie mogła zaprzeczać swojej zdolności postrzegania tego wysokiego i potężnego zmiennego. Mogła tego nienawidzić, a nawet chcieć to zignorować, ale to było tak, jak wtedy, kiedy go po raz pierwszy spotkała. Jak gdyby coś przebudziło się w niej od razu, kiedy ich spojrzenia skrzyżowały się ze sobą. Z powodu śródziemnomorskiego dziedzictwa, jego skóra miała cudowny oliwkowy odcień. Była nawet ciemniejsza niż lata temu. Różnice między jego ciemniejszą skórą i jej bladym ciałem, zawsze stanowiły dla niej bardzo erotyczny widok, kiedy byli nadzy i spleceni razem. Tęsknota uderzyła w nią z zaskakującym wstrząsem, kiedy przypomniała sobie, co potrafił zrobić tymi długimi palcami, które w chwili obecnej były zaciśnięte wokół kierownicy. Kiedy kolejna myśl przyszła jej do głowy, spięła się i spytała. – Czy to spowoduje jakieś problemy, jeśli zatrzymam się w twoim pokoju? Spojrzał na nią z uniesionymi brwiami. – Dlaczego miałoby się tak stać? Wzruszyła ramionami, nienawidząc swojej ciemnej strony, która chciała rozpocząć z nim walkę, tylko po to, aby odwrócić jej uwagę od nieobecności Vegi. – Jestem po prostu zaskoczona, że jeszcze się nie związałeś… albo że się z nikim nie spotykasz.

Znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie pozwoliłby jej zatrzymać się w swoim pokoju, gdyby był z kimś związany. Bez względu na to czy wiązałoby się to z kwestią bezpieczeństwa, czy też nie. Poza tym żadna wilczyca przy zdrowych zmysłach nie pogodziłaby się z obecnością innej samicy w pokoju należącym do przeznaczonego sobie partnera. Wilczyce były równie terytorialne jak wampiry. – Dziwię się, że ty również nie jesteś z nikim związana. Jego odpowiedź ją zaskoczyła. Nie odpowiedział, ponieważ tak naprawdę nie zadała mu pytania. I nie przegapiła nieznacznej pytającej nuty w jego głosie, którą postanowiła zignorować. Zacisnęła usta nie wiedząc, co powiedzieć. Oczywiście, że nie była związana. Po związku z Finnem, inni mężczyźni bledli w porównaniu z nim. I nienawidziła go z tego powodu równie mocno, jak też i dlatego, że nadal go pragnęła. Wystarczyło, że znalazła się przy nim. Ten znajomy męski zapach przypomniał jej o wszystkich zmysłowych rzeczach, które razem robili. W jaki sposób jego usta pokrywały dręczącymi pocałunkami każdy centymetr jej ciała. Jedyną dobrą rzeczą, która się z tym wiązała było to, że w obecnej sytuacji faktycznie rozpraszało jej wewnętrzny niepokój. Gdy zbliżali się do Biloxi Bay Bridge, zwolnił i skręcił na parking obok jednego z kasyn położonego nad wodą. Zamiast jednak skierować się do podziemnego parkingu połączonego z kasynem, kontynuował jazdę wzdłuż opustoszałego placu i zmierzał w kierunku wody. – Co robisz? Finn na krótką chwilę zwrócił w jej kierunku te lodowo niebieskie oczy.

– Do wschodu słońca w dalszym ciągu pozostało jeszcze kilka godzin. Jesteś spięta i potrzebujesz uwolnić nieco tej wściekłości, którą od ciebie wyczuwam. Coś zbliżonego do irytacji wybuchło wewnątrz niej. – A w jaki sposób zamierzasz pomóc mi pozbyć się mojej wściekłości? Posłał jej ostre spojrzenie, które powiedziało jej, że domyślał się, co takiego założyła, że miał na myśli. Po czym skinął głową w kierunku mostu, który ukazał się właśnie po ich lewej stronie. – Znajduje się tu przejście dla pieszych, które łączy Biloxi z Ocean Springs. Nie zdarza się to zbyt często, ale złapałem na tym moście kilka demonów, czających się tu po zmierzchu. Większość ludzi nie zapuszcza się tutaj w nocy, ale jeśli tak się stanie i zostaną zaatakowani, to wtedy nie mają, dokąd uciec, chyba że chcą skoczyć do zatoki. Z jej punktu widzenia, nawet z najniższego punktu była to dość duża różnica wysokości, która wynosiła około piętnastu metrów. W najwyższym punkcie mogła ona wynosić nawet trzydzieści metrów. – Więc… chcesz zapolować na jakieś demony? Dłonie Lyry zacisnęły się automatycznie w pięści, kiedy jej ciało przygotowywało się do walki. Zabicie kilku prawdziwych potworów, które pośrednio były przyczyną porwania Vegi, brzmiało doskonale. Wzruszył ramionami i na krótką chwilę jego spojrzenie wylądowało na jej klatce piersiowej. – Widzę zarys ostrza, które nosisz pod kurtką. Zakładam, że wiesz jak się nim posługiwać?

Gdy skinęła głową, jego usta zacisnęły się w cienką linię, jakby nie spodobał mu się ten pomysł. – Kiedy zaczęłaś nosić broń? – Siedemnaście lat temu. Nie dbając o to, co zrobi z jej oświadczeniem, odwróciła się od niego i wysiadła z samochodu. Słone morskie powietrze błyskawicznie spowiło jej zmysły. Usłyszała miękkie warczenie, zanim zatrzasnęła za sobą drzwi. Świadomie bawiła się suwakiem swojej lekkiej czarnej kurtki, zastanawiając się czy zauważył jej pistolet. O tak, miała przy sobie również pistolet. Jako podróżująca

samotnie

wampirzyca

w

stanie

wolnym,

była

zawsze

przygotowana. Biorąc pod uwagę jej siłę wampira, zwinność i niesamowitą szybkość było mało prawdopodobne, że będzie zmuszona użyć broni na ludziach, którzy zamierzali zrobić jej krzywdę, ale na świecie istniało też wiele innych nieludzkich drapieżników. Żwir z nieutwardzonego parkingu chrzęścił pod jej płaskimi, pokrytymi stalowymi noskami butami. Minęło już trochę czasu odkąd wychodziła na polowanie, ale nie zapomniała jak to się robi. Często trenowała, chociaż była chroniona od momentu swoich narodzin. A po urodzeniu Vegi nauczyła się kilku nowych sztuczek, aby lepiej chronić siebie i córkę. Wiatr przyniósł z podziemnego parkingu głosy ludzi, którzy przybyli, aby uprawiać hazard. Szum samochodów i ciężarówek śmigających wzdłuż autostrady, obok odgrodzonego przejścia dla pieszych, stał się głośniejszych, kiedy podeszli bliżej. Pomimo rozświetlonego światłami miasta, mogła ujrzeć nad oceanem kilka migoczących gwiazd.

Oboje z Finnem szli przez most w milczeniu. Kilka łodzi motorowych, a nawet niewielka aluminiowa łódź, przepłynęły przez spokojne przybrzeżne szlaki pod nimi. Przeszli ponad osiem kilometrów, a ponieważ w zasięgu wzroku nie było ludzi, więc zawrócili. Energia i złość, które w niej szumiały, przycichły tylko w niewielkim stopniu. Nienawidziła uczucia bezradności, zwłaszcza kiedy dotyczyło to jej córki. A irytująca świadomość Finna, nie pomagała, kiedy dręczyło ją poczucie winy. W trakcie ich powrotnej wędrówki, zamarła, kiedy zbliżyli się do miejsca, z którego wyruszyli. Tak naprawdę to nigdy w rzeczywistości nie widziała akadyjskiego demona – tylko jakieś ich marne rysunki, znajdujące się w niektórych starych tekstach – ale nie miała wątpliwości na co patrzyła. Skóra, która pokrywała duże humanoidalne ciało stwora, należała do gada. Stwór ten miał zapadnięte policzki i świecące oczy. Jego szponiaste dłonie i stopy, zwiększały już i tak przerażający wygląd kreatury. Gdyby miała zgadywać, to miało ono około dwóch metrów wzrostu. Zanim Lyra mogła pomyśleć, aby coś powiedzieć, kolejne, mniejsze stworzenie, najwyraźniej samica, pojawiła się za samcem. Mogła rozpoznać różnicę w ich płciach, ponieważ posiadali podobne części ciała jak ludzie. Jeśli z jakiegoś powodu miałaby wątpliwości odnośnie tego czym byli, to bezwzględnie rozwiałby je ich okropny smród. Otaczał ich wstrętny siarkowy zapach, który drażnił jej nad wyraz wrażliwe wampirze zmysły. Finn natychmiast zrobił krok do przodu, częściowo blokując jej ciało. Chociaż wzruszyła ją jego opiekuńczość, zignorowała go i utrzymała swój wzrok na pierwszym stworzeniu unoszącym się przy wejściu dla pieszych na most. Jego oczy miały żółty odcień nieco jaśniejszy niż pełnia księżyca. Kolor ten był nietypowy i przerażający.

Istota z jajami, pomyślała Lyra. Kolejny, jeszcze silniejszy zapach wyłapały w powietrzu jej nozdrza. Spojrzała ponad krawędź mostu, na żwirowy parking znajdujący się poniżej. Pojawiły się tam jeszcze dwa demony. Ponieważ znajdowali się już blisko końca chodnika, od ostatniego odcinka mostu do ziemi, zostawało jedynie jakieś trzy metry. Podjęła decyzję. – Kolejne dwa sukinsyny znajdują się pod nami. Zajmę się nimi. Ty bierz te. Skinęła głową w stronę samca i samicy, znajdujących się przed nimi. Nie czekając na odpowiedź Finna, Lyra rozpięła kurtkę i dobyła swoje trzydziesto centymetrowe ostrze, kiedy przeskoczyła krawędź. Jej kurtka załopotała delikatnie na wietrze, ale demony nie zobaczyły ani nie usłyszały jej, aż było za późno. Z wyciągniętym nożem, rozcięła szyję demona aż do kości. Gęsta czerwona ciecz rozprysła się wszędzie i zapach siarki przeniknął powietrze. Ta rzecz uderzyła w ziemię w tym samym czasie, kiedy zrobiły to jej stopy. Druga kreatura warknęła, kiedy ruszyła na nią. Ostre pazury przecięły jej ramię, kiedy to ją chwyciło i cisnęło na ziemię. Zaskoczyła ją siła, z jaką ten stwór to zrobił. Ale nie na tyle, aby podwinąć ogon i uciec. Skacząc na nogi wysunęła swoje kły i wydłużyła pazury w jednej dłoni. Niski warkot budował się w jej gardle, kiedy zaczęła okrążać kreaturę. Demon skoczył na nią ponownie, najwyraźniej nie myśląc o swoim przetrwaniu. Z nisko pochyloną głową próbował zaszarżować prosto w jej klatkę piersiową. Wykorzystując całą siłę swoich nóg, wybiła się w górę, przeskakując nad nim. W powietrzu, odwrócił się i wskoczyła z całej siły na kreaturę. Wolną dłoń

wbiła w jego ramię dla pewniejszego chwytu, podczas gdy uniosła ostrze w prawej dłoni. Wzięła wysoki zamach i kierując się w lewo, zataczając olbrzymi łuk, jednym cięciem pozbawiła go głowy. Odskoczyła instynktownie do tyłu, kiedy opryskało ją więcej zgniłego płynu. Uniosła w górę ramię, aby osłonic przed nim swoją twarz. Kiedy ciało uderzyło w ziemię obok zabitego wcześniej towarzysza, stało się coś nieoczekiwanego. Demon z na wpół ściętą głową zaczął się poruszać. – A to skur… Poruszając się błyskawicznie skoczyła na niego i dokończyła to, co wcześniej zaczęła. Ostra jak brzytwa broń dokończyła swoje dzieło jednym śmiertelnym cięciem. Odsuwając się, zesztywniała, kiedy usłyszała za sobą lekkie poruszenie. Niemniej jednak rozluźniła się zanim odwróciła się całkowicie. Ziemistego zapachu Finna nie można było z niczym pomylić. – Wszystko w porządku? Jego głos przesycony był prawdziwym niepokojem, kiedy spieszył w jej kierunku, poruszając się prawie bezszelestnie. Skinęła głową, czując krążącą wciąż adrenalinę. – Dorwałeś dwa pozostałe? – Tak. Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Zrobił kolejny krok w jej stronę, a ona natychmiast się cofnęła. Nie była w stanie przyjąć teraz jego troski. Nie wtedy, kiedy była tak podminowana. Zdjęła szybko swoją nasiąkniętą krwią kurtkę, wiedząc, że nie założy jej już ponownie.

Finn wyciągnął rękę. Niepewna, o co mu chodzi, podała mu kurtkę. Jednym szarpnięciem, rozerwał ją na dwie części. Po podpaleniu każdego kawałka, rzucił je na martwe stworzenia. Lyra patrzyła zafascynowana, jak szybko stanęły w płomieniach. Kiedy odchodzili z Finnem został już po nich tylko popiół. – Zająłem się już tymi dwoma na moście. Już wkrótce nie pozostanie po nich żaden ślad. –Płoną zupełnie jak… wampiry. To było trochę niepokojące, by mieć cokolwiek wspólnego z tymi potwornymi kreaturami. Finn chrząknął zgadzając się z nią w ten sposób. Kiedy dotarli do SUVa, otworzył tylną klapę i rozsunął worek marynarski. – Zawsze mam dodatkowe ubrania, więc jeśli chcesz się przebrać zapewnię ci prywatność. Nie patrzył na nią, kiedy to mówił, ale jego troskliwość ją poruszyła. Ciemny sweter miała zakryty kurtką, ale został podarty, kiedy

została

chwycona. Jej własna krew zaschła na nim, a jej spodnie pokryte były krwią śmierdzącą siarką. Może nie była widoczna, ale potrafiła ją wyczuć. Marszcząc czoło, sprawdziła resztę swojego ciała. Kiedy wycierała szmatką buty, zapytała. – Jak udało ci się pozostać takim czystym, zabijając tamte kanalie? Wzruszył ramionami. – Praktyka. Zabijamy te rzeczy już od kilku ostatnich tygodni. – Jeden z nich mnie chwycił i był silny. Naprawdę, bardzo silny.

Postanowiła zostać w spodniach, które miała na sobie, ponieważ mogli się natknąć na więcej tych stworzeń, jednak musiała zmienić swój podarty sweter. Gdyby wpadli na ludzi nie mogli się wyróżniać. – Niektóre z nich są silniejsze od innych, a niektóre wydają się mieć ograniczone umiejętności logicznego myślenia. Przytaknęła w zgodzie, ale nie powiedziała nic więcej. Po znalezieniu koszulki z długim rękawem, wystarczająco małej, aby na nią pasowała, ściągnęła podarty sweter, tak, że została tylko w samym biustonoszu. Stojący obok niej Finn zassał oddech. – Cholera, Lyra. Nie zdawałem sobie sprawy, że zostałaś ranna. Pokonał dzielącą ich niewielką odległość i uniósł jej ramię, tak, że zostało wyciągnięte. Chciała je wyszarpać z jego uścisku, ale jego oczy zwęziły się. – Oczyszczę tylko twoje ramię. Mimo, że nie podobało jej się stanie przed nim z uczuciem takiego obnażenia i zdecydowanie nie podobało jej się to, że się nią zajmował – ponieważ to przywoływało zbyt wiele wspomnień – czekała, gdy otwierał apteczkę. Fachowo przemył i oczyścił jej ranę, która już zaczęła się goić i zniknie przed końcem nocy. Następnie ostrożnie owinął bandaż wokół jej ramienia. Nie czuła prawie żadnego bólu, kiedy jego zręczne palce ślizgały się po jej skórze. Doświadczała jedynie żaru i pożądania, jakie ogarnęły jej ciało. To była najbardziej niepokojąca rzecz pośród tego wszystkiego. Nie powinna odczuwać teraz niczego innego oprócz cierpienia. Wina i zmartwienie z powodu Vegi cięły ją gorzej niż jej fizyczne rany, ale ta tęsknota za nim była… niepokojąca.

Wiedziała, że po części to była biologia. To było po prostu coś w nim samym, co zawsze ją wzywało. Ale miała również świadomość, że wspomnienia, które nosiła w sobie o nich dwojgu razem, nie ułatwiały tego. Z nie do końca pełnym księżycem w górze i kilkoma widocznymi gwiazdami nad lśniącą wodą, barwna wizja ich pierwszego razu, pojawiała się i znikała w jej umyśle. Starała się jej pozbyć, ale to było jak walka z wiatrakami. Ta ogromna kołdra, którą rozłożył. Ten niezwykle jasny księżyc tamtej nocy. Ten olbrzymi staw z rosnącą przy nim wierzbą płacząca, która zapewniała im maksymalną prywatność. Jego usta i delikatne dłonie, kiedy doprowadził ją do orgazmu więcej niż jeden raz, zanim w nią wszedł… – Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Jego głos był chrapliwy i nierówny, kiedy się cofnął i zamknął apteczkę. Oddychając ciężko, spojrzała w górę, by znaleźć go wpatrującego się w nią z mieszanką walczących ze sobą emocji na twarzy. W tym momencie była bardzo wdzięczna za to, że nie potrafił czytać w jej myślach. Poczucie winy i pożądanie wydawały się górować w jego spojrzeniu. Bicie jej serca przyspieszyło, kiedy jego niebieskie oczy pociemniały i błądziły po jej obnażonej skórze. – Czuję się dobrze. Pod względem fizycznym może była to i prawda, ale psychicznie to zupełnie inna historia. Myślała, że była gotowa, aby przed nim stanąć, ale znalezienie się blisko niego, po tylu latach, jakie spędzili z dala od siebie, zdecydowanie wymykało się spod kontroli. Miała na sobie stanik, ale to nie miało znaczenia. Patrzył na nią tak, jakby potrafił wszystko przeniknąć. Jakby przypominał sobie to, co widział wcześniej tak wiele razy.

Czuła się zupełnie naga pod tym gorącym spojrzeniem. I to była jej wina. Nie mogła uwierzyć, że tak po prostu ściągnęła przed nim swój sweter. Dla zmiennych, nagość nie stanowiła nic wielkiego i dla większości wampirów również. To nie było tak, jakby biegała wokół nago dla zabawy, ale była na tyle dojrzała, że czuła się dobrze we własnej skórze. Ale to nie dlatego rozebrała się z taką swobodą. Jak idiotka, po prostu nie myślała. Rozmawiając z nim poczuła się swobodnie. W zbyt znajomy sposób. Dawno, dawno temu, byli nie tylko kochankami, ale też przyjaciółmi. Cholera, szczerze mówiąc był najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miała. Była uwięziona przez zasady i regulacje swojej rodziny, rzadko pozwalano jej opuszczać coven, chyba, że się wymknęła. Utrzymywali swój romans w tajemnicy przez sześć miesięcy, wykradając się, kiedy tylko mogli, aby się zobaczyć. I za każdym razem kończyli nadzy. Drżąc, kiedy ogarnęły ją wspomnienia, odwróciła się do niego plecami. Kiedy zaczęła wciągać koszulkę, jego pełna odcisków dłoń pogładziła ją wzdłuż kręgosłupa. Powoli, z pozoru niewinnie, ale ona wiedziała lepiej. Moc i dominacja dźwięczała w tym delikatnym dotyku i w odpowiedzi jej skóra pokryła się gęsią skórką. Zacisnęła instynktownie nogi, kiedy dawno zapomniany ból zaczął się budować głęboko w jej wnętrzu. To był zdecydowanie zły czas i złe miejsce. Chciała sobą potrząsnąć, z powodu sposobu, w jaki sprawiał, że jej ciało wracało do życia, ale nic nie mogła na to poradzić. – Lyra. Jedno słowo. To było wszystko, co powiedział. Ale jej imię brzmiące w jego ustach sprawiało, że stawała się słaba i głupia. Brzmiał na tak cholernie zdesperowanego i pozbawionego charakteru, że różnił się od mężczyzny, jakiego zapamiętała.

Postępując wbrew zdrowemu rozsądkowi, odwróciła się twarzą do niego. Potrzeba i surowy głód w jego oczach, nie tylko ją ogłupiły, ale zmieniły jej kolana w papkę. Przełknęła z trudem i otworzyła usta, aby coś powiedzieć. Cokolwiek, oczywiście w miarę inteligentnego. Nic się z nich nie wydostało. Z jego gardła wydobyło się niskie warczenie, kiedy jego głowa obniżyła się ku niej. Wszystkie spójne myśli i argumentacje rozwiały się w chwili, kiedy ich usta się spotkały. Żar i ogień przetoczyły się przez nią, kiedy ich języki starły się ze sobą. Poczuła jego pocałunek głęboko w swoich kościach, kiedy powróciły barwne wspomnienia. Wspomnienia, których nie chciała być częścią. Przyciąganie i pożądanie, jakie do niego czuła, a które dawno pogrzebała, wybuchło gdzieś w jej wnętrzu, w miejscu, o którego istnieniu niemal zapomniała. Jęk budował się w jej gardle, kiedy jego dłoń podążyła na jej kark i chwyciła ją mocno. Trzymał ją z taką siłą, jakby obawiał się, że skoczy do ucieczki. A to właśnie nakazywał zrobić rozsądek i logika. Ale nie mogła odnaleźć

w

sobie

wystarczająco

dużo

samokontroli

czy

instynktu

samozachowawczego, aby to zrobić. Nie teraz. Nie wtedy, gdy druga utalentowana dłoń Finna musnęła jej nagi brzuch i podążyła w górę do jej okrytych piersi. W jednej chwili, odsunął jedną z koronkowych miseczek i dotknął kciukiem jej sutka. Opierając się na otwartej klapie, powitała go w swoich objęciach, kiedy owinęła wokół niego nogi. Chwyciła jego ramiona, kiedy zaczął gładzić jej stwardniały sutek, naśladując sposób, w jaki gładził jej język swoim.

Przyciskając swoje biodra do niego, rozkoszowała się uczuciem jego twardej długości. Nawet z barierą w postaci ich ubrań, odczucie jego tak bliskiej obecności było gorące i łatwopalne. Kiedy sięgnął do tyłu, aby rozpiąć jej stanik, zamarł nagle z powodu brzęczącego dźwięku. Jej oczy otworzyły się, kiedy poczuła pod swoją łydką wibracje, dobiegające z tylnej kieszeni jego spodni. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć zdjęła z niego nogi i pchnęła jego pierś. Poczucie winy przetoczyło się przez nią jak brutalne tsunami. Nawet tych kilka krótkich sekund stanowiło zbyt wiele zmarnowanego czasu. Czasu, w którym powinna zrobić… coś. Warknął i ze złością odebrał telefon, podczas gdy ona odwróciła się od niego i wciągnęła na siebie koszulkę. Nie patrząc na niego, ruszyła na przód pojazdu. Słońce wkrótce wzejdzie i musieli wracać do jego domu. Nigdy wcześniej niezdolność do chodzenia w świetle słonecznym nie miała dla niej aż takiego znaczenia, aż do teraz. Do momentu, kiedy jej córka potrzebowała jej najbardziej.

ROZDZIAŁ 4 – Nienawidzę tutaj przyjeżdżać – mruknął Gabriel, kiedy zaparkował SUVa obok lśniącego czarnego samochodu, który zapewne kosztował, jakieś pół miliona dolarów. – Ja też. Finn wysiadł wprost w światło słoneczne. Żwir chrzęścił pod jego stopami, kiedy zmierzał do nijakiego składu, który większość ludzi uważała pewnie za magazyn. Położony w pobliżu miejscowej przystani, wyglądał jak tuzin pozostałych stojących w pobliżu, wykorzystywanych do przechowywania kamperów i łodzi. Ten jednak był dźwiękoszczelny, a jego wnętrze... cóż, było całkowicie odmienne. Nawet, gdyby Lyra pojawiła się z nim w tym miejscu, Finn nie zabrałby jej do nocnego klubu dla istot nadprzyrodzonych Bo Broussard’a. Tak naprawdę, nie był to klub nocny, ponieważ Bo – półdemon, półczłowiek – trzymał go otwartym przez praktycznie 24/7. Kiedy Finn i Gabriel dotarli pod zwyczajne białe drzwi – o nieznacznie jaśniejszym odcieniu niż budynek – te otworzyły się, zanim któryś z nich zdążył zapukać. Finn spojrzał w górę, na jedną z wielu dyskretnie ukrytych kamer, uznając, że Bo najprawdopodobniej wszystko obserwuje. Człowiek – albo ghoul, jak uświadomił sobie Finn, kiedy w ciemności zauważył czerwony pierścień wokół jego tęczówek – który otworzył drzwi, cofnął się i skinął na nich obu. – Bo jest w swoim biurze. Powiedział, że możecie wejść. Finn chrząknął, kiedy wkroczyli do szerokiej otwartej przestrzeni, w której mieścił się główny bar. W tym dwupiętrowym budynku nie było okien. Był tutaj tylko bar, który serwował wszystko czego istota nadprzyrodzona

mogła sobie życzyć. Olbrzymi parkiet, gdzie przytłumiona muzyka sączyła się z niewidocznych głośników, kilka odgrodzonych taśmą boksów z rozsuniętymi ciężkimi zasłonami oraz około tuzina pokoi, ulokowanych za czerwonymi drzwiami po ich prawej stronie. Za tymi drzwiami działy się rzeczy, których Finn wolałby nigdy nie oglądać. Wiedział, że Bo zaspokajał potrzeby rzeszy na BDSM, jednak ten półdemon nigdy nie sprawiał kłopotów i stworzył neutralne terytorium dla wszystkich stworzeń. Nic nie działo się tutaj bez przyzwolenia drugiej strony. Dość powszechnie było wiadomo, że jakieś osiemdziesiąt lat wcześniej, ludzka matka Bo została wzięta wbrew swojej woli przez demona – a niedługo po tym, urodził się Bo. Tak więc niezależnie od swoich wad czy skłonności, ten facet szanował kobiety. Ponieważ był to teren Finna, mógł wykopać Bo z miasta, ale nigdy nie dał mu do tego powodu. Miał tylko nadzieję, że będzie on w stanie udzielić mu informacji, których potrzebował. Przemierzając otwartą przestrzeń i kierując się do kolejnych prostych białych drzwi, otworzył je, by znaleźć się w korytarzu. Było tam kilka drzwi do wyboru, ale wiedział, że to ostatnie prowadzą do Bo. Po jednokrotnym zapukaniu z grzeczności, weszli z Gabrielem do środka, gdzie znaleźli Bo siedzącego za olbrzymich rozmiarów biurkiem, piszącego coś w komputerze. Półdemon zerknął przelotnie

w

ich stronę

swoim szkarłatnym

spojrzeniem. Kolor jego tęczówek pasował do szkarłatnych pasemek biegnących przez ciemne włosy Bo. Finn nie miał pojęcia jaki był prawdziwy kolor jego oczu, ponieważ za każdym razem kiedy go widział były inne – co nie zdarzało się zbyt często. – Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał Bo, odwracając się od komputera i wskazując na dwa miejsca przed biurkiem. Finn i Gabriel nie usiedli.

– Co wiesz o Akadyjskich demonach? Jasnobrązowe policzki półdemona poczerwieniały ze złości, kiedy odchylił się w fotelu. – Uważam się za kogoś bezstronnego, ale te potwory… Zabiłem jednego ostatniej nocy, ponieważ usiłował zaatakować jedną z moich barmanek, kiedy wychodziła. – Czy wiesz dlaczego teraz uciekają – albo dlaczego zostali uwolnieni? – zapytał Finn, nie chcąc ujawniać informacji na temat proroctwa, które przekazała mu Lyra. Dziwaczne oczy Bo zwęziły się odrobinę. – To może mieć coś wspólnego z proroctwem. Finn poczuł na sobie oczy Gabriela, ale zignorował swojego przyjaciela. – Wiesz o przepowiedni? Bo skinął głową. – Kilkadziesiąt lat temu byłem zaangażowany w związek z bardzo gadatliwym wampirem. Bibliotekarzem. Lubił mówić, nawet gdy my uh… nieważne. Na słowo wampir, Finn uwierzył, że Bo wiedział o przepowiedni. Trapiło go, że Lyra nigdy mu o tym nie powiedziała, kiedy byli razem. Ale biorąc pod uwagę sposób w jaki ją zostawił, to tak właściwie nie mógł być z tego powodu zbytnio wkurzony. – Skoro o tym wiesz, to czy w ciągu ostatnich paru dni słyszałeś coś na mieście o porwaniu nastolatki urodzonej z krwi?

Marszcząc brwi, kiedy krzyżował ramiona na piersi, Bo pokręcił przecząco głową. – Nie… Miało tu miejsce porwanie? Masz na myśli, w Biloxi? Finn skinął głową. Mars na czole Bo pogłębił się. – Nie słyszałem o żadnym porwaniu… Zawsze sądziłem, że to całe proroctwo to bzdura, ale w świecie przestępczym pojawiły się pogłoski o rychłym uwolnieniu Akadyjczyków. Słowo ‘Akadyjczycy’ wymówił tak, jakby było przekleństwem. – Po prostu nigdy nie sądziłem, aby taki rodzaj połączenia był możliwy. Finn wyostrzył wzrok. Urodzeni z krwi byli rzadcy, ale nie byli niespotykani. Lyra była na to wystarczającym dowodem. Nie chcąc dyskutować o niczym więcej na ten temat, w rozmowie z półdemonem – któremu ledwie ufał – skinął raz w kierunku Gabriela, który skierował się do drzwi. – Szukam porwanej dziewczyny i jest to bardzo osobista sprawa. Jeśli usłyszę, że miałeś z tym cokolwiek wspólnego albo coś o tym wiedziałeś i nie powiedziałeś mi, spalę to miejsce do gołej ziemi, razem z tobą w środku – powiedział cicho. Oczy Bo rozszerzyły się i choć było to nieznaczne, Finn wyczuł sączącą się cieniutką strużkę strachu od drugiego mężczyzny. – Przysięgam, że nic o tym nie wiem, ale zbadam grunt. Tylko dlatego, że jestem w części demonem, nie znaczy, że chcę, aby te bękarty wałęsały się po ziemi. Lubię swoje życie. Jeśli wszyscy zostaną uwolnieni przyniosą tylko chaos i zniszczenie.

Finn nienawidził grożenia komukolwiek, ale jeśli ta przepowiednia była prawdziwa, nie miał tego luksusu, aby zachowywać się dyplomatycznie. To dlatego zjawił się tu osobiście, zamiast skontaktować się z Bo telefonicznie. Pokazując się tutaj, zadeklarował w ten sposób swoje stanowisko w tej sprawie, o co mu tak naprawdę chodziło. – Masz mój numer. Zadzwoń do mnie jeśli cokolwiek usłyszysz. Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Gabriel odezwał się po raz pierwszy. – Ja mu wierzę. – Ja też. Co było niemal przykre. Gdyby kłamał, to przynajmniej dałoby im jakąś skromną wskazówkę. Finn już obdzwonił większość swoich poza miejskich kontaktów i każdego o kim sądził, że mógłby coś wiedzieć. Gdyby przed zaćmieniem potrafili zlokalizować wrota, pozwalające wydostawać się tym stworzeniom, wtedy mogliby przerwać to, cokolwiek ktoś robił, pokonać go i powstrzymać ich przed całkowitym otwarciem tych wrót. Doprowadziłoby ich to również do córki Lyry. Lyra miała córkę. Wciąż usiłował ogarnąć to swoim rozumem. Myśl o niej z kimś innym, mającej dziecko z kimś innym… to szarpało jego wnętrzności jak ostre srebrne sztylety. Gdyby nie wykopał jej ze swojego życia, należałaby tylko do niego. Nikt nie odważyłby się nigdy tknąć kobiety, która była jego. Wiedząc, że musiał trzymać te emocje na wodzy, usiłował odepchnąć swoje uczucia. Niestety to wieczko już odskoczyło i miał przeczucie, że nigdy nie będzie w stanie ponownie zaszufladkować tego gówna. Biorąc od Gabriela kluczyki do SUVa, Finn wsunął się na miejsce kierowcy. Potrzeba, aby kontrolować teraz wszystko, była przytłaczająca. Kiedy ruszył, zdał sobie sprawę, że kierował się z powrotem do posiadłości swojej

watahy. Wydał surowe rozkazy, aby pozostawiono Lyrę w spokoju, kiedy spała, więc nie martwił się tym, że ktoś spróbuje ją skrzywdzić. Potrafiła o siebie zadbać, o czym przekonał się na własne oczy ostatniej nocy. Ale bycie oddalonym od niej teraz było niemal niemożliwe do zniesienia. Kiedyś wymagało to od niego każdej uncji samokontroli jaką posiadał, aby od niej odejść. Teraz, kiedy ponownie pojawiła się w jego życiu, czuł do niej magnetyczne przyciąganie. Tylko, że tym razem było to jeszcze silniejsze. I to nie tylko pod względem seksualnym. Przywoływała w nim zbyt wiele emocji, przez co czuł się wytrącony z równowagi i nie był w stanie kontrolować swojego wilka. Niebezpieczna rzecz. Cholernie go kusiło, aby jej powiedzieć, że jej szukał. Że szukał jej od chwili, kiedy zabił swojego wuja. Tak rozpaczliwie pragnął jej z powrotem w swoim życiu. Ale wiedział, że by mu nie uwierzyła. Nie, musiał jej pokazać, że może mu ponownie zaufać. Pokazać jej, jak bardzo nadal się o nią troszczy, zanim powie jej prawdę. – Moglibyśmy sprawdzić jeszcze kilka innych miejsc – powiedział cicho Gabriel. Finn nie odpowiedział, ponieważ wiedział to, czego jego przyjaciel nie powiedział głośno. Gabriel kontynuował po długiej przerwie. – Ona jest wampirem. – Nie obchodzi mnie to. I nie obchodziło. Nigdy tak nie było. – Mnie też nie, ale wiesz, że nie wszyscy ją zaakceptują. – Ja tylko pomagam starej przyjaciółce.

Nawet kiedy mówił te słowa, wiedział, że nie są prawdziwe. Gabriel prychnął. – A ja jestem pieprzonym Wielkanocnym Króliczkiem. Jeśli się z nią sparujesz… – Pomagam Lyrze odnaleźć córkę i usiłuję powstrzymać tę plagę demonów przed ucieczką. Nie to, żeby nie myślał tysiące razy o wzięciu Lyry na swoją partnerkę. Jednak, znał prawdę. Widział w jej spojrzeniu ledwie skrywany gniew, gdy na niego patrzyła. Gdyby poza nim miała się do kogo zwrócić, zrobiłaby to. Wiedział o tym. I nienawidził tego. Ale to nie znaczyło, że nie będzie próbował wcisnąć się z powrotem do jej życia. Subtelność nigdy nie była jego mocną stroną. Mogła go nie lubić, ale wciąż ją do niego ciągnęło. Dowiódł tego ten pocałunek z ostatniej nocy. Podczas gdy planował zrobić wszystko, co w jego mocy, aby ocalić córkę Lyry, to nie znaczyło, że w tym samym czasie nie mógł spróbować jej odzyskać. Musiał udowodnić, że jest samcem, który będzie stał u jej boku choćby nie wiem co. *** Po rozmowie z kilkoma związanymi parami i poradzeniu sobie ze sprawami watahy, które nie mogły czekać, Finn stwierdził, że stoi przed drzwiami swojej sypialni, z kluczem w zamku. Polecił Lyrze, aby je zablokowała, kiedy wyjdzie, a teraz stał jak wrośnięty w ziemię. Jak jakiś napalony nastolatek.

Kiedy usłyszał dobiegające ze schodów głosy kilku swoich członków watahy, przekręcił zamek i wszedł do środka. Nie było potrzeby, aby ktoś widział go stojącego przed swoim własnym pokojem, jak niezdecydowany szczeniak. To nie taki typ wiadomości powinien wysyłać Alfa. Miał trochę dumy. Całkowicie ciemne zasłony zostały zaciągnięte na okna i polecił zamknąć zewnętrzne okiennice, ale mała lampka na szafce nocnej była włączona. Lyry nie było na łóżku. Siedziała obok niego na podłodze ze skrzyżowanymi nogami i głową ukrytą w dłoniach. Poruszyła się lekko na dźwięk jego wejścia, ale nie spojrzała na niego. Został przy drzwiach, nie chcąc jej przeszkadzać, chociaż wszystko w nim pragnęło wciągnąć ją w ramiona i pocieszyć. – Lyra? Kiedy uniosła wzrok, ciemne kręgi, które widział wczoraj pod jej oczami, stały się jeszcze bardziej widoczne i miała zaschnięte różowe smużki na policzkach. Uświadomienie sobie, że płakała było jak druzgocący cios. Przeszedł przez pokój i ukląkł przed nią zanim zdał sobie sprawę, że się poruszył. Wyciągając dłoń, odgarnął kilka kosmyków jej blond włosów i założył za ucho. Pozwolił aby jego dłoń pozostała na jej zapłakanym policzku. To jej szarofiołkowe spojrzenie nie zachwiało się, a jej ból i zmęczenie były tak wyraźne, że mógłby w nich utonąć. – Spałaś w ogóle? Pytanie wyszło szorstkie i nieskładne. Pokręciła przecząco głową i kolejnych kilka różowych łez popłynęło w dół jej policzków.

– Ciągle widzę twarz Vegi i słyszę jedną z naszych ostatnich rozmów, którą odtwarzam ciągle w głowie. Byłam taka zła, że mnie nie posłuchała. Odkąd się urodziła, byłyśmy tylko my dwie… Przerwała i przez chwilę coś mrocznego przeszło przez jej oblicze, jakby nie zamierzała mu tego powiedzieć. Finn już badał sprawę, aby dowiedzieć się kto u diabła był ojcem jej córki. Zamierzał dowiedzieć się dokładnie, kto je porzucił – i sprawić, aby ten drań za to zapłacił. Myśl o Lyrze samotnie wychowującej córkę sprawiała, że pragnął jej w sposób, w jaki nie sądził, aby było możliwe. Jakaś pustka osiadła w jego klatce piersiowej. – Kiedy przeszła przemianę… mniej więcej w okolicy jej ostatnich urodzin nawiązałyśmy psychiczne połączenie, które ujawnia się gdy śpię. Może się ze mną łączyć kiedy nie śpi, ale może to robić również podczas snu, ale ja muszę wtedy spać. Chcę po prostu odpocząć i może wtedy będę w stanie do niej dotrzeć. Chociaż na kilka minut. Jej głos załamał się na ostatnim słowie, a różowa łza potoczyła się w dół je policzka. – Co? Nastolatka posiadała psychiczne zdolności? Wiedział, że Lyra ich nie miała, więc zakładał, że dar psychiczny pochodził od ojca. Tylko kto, u diabła, był ojcem tej dziewczynki? Lyra skinęła głową. Jej twarz wciąż było ponura, kiedy otarła łzę. – Ona jest… wyjątkową wampirzycą. Jej ojciec nie posiada psychicznych zdolności, o których mi wiadomo. Myślę, że jej rozwijające się zdolności mają coś wspólnego z połączeniem jej rodowodu. Po prostu nie wiem i nie ma nikogo, kogo można o to zapytać, nikogo, kto by nam pomógł to zrozumieć. Nie

mam pieprzonej kontroli nad tym połączeniem. – Westchnęła, brzmiąc na zmęczoną. – Wiem tylko, że to się dzieje tylko wtedy, gdy śpię. Za pierwszym razem, jak mi powiedziała, wydarzyło się to przez przypadek. Nabierając głęboki oddech, ciało Lyry zaczęło lekko drżeć, kiedy kontynuowała. – Oddałabym wszystko, aby móc się z nią teraz połączyć. Skrzyczałam ją kiedy po raz pierwszy zadzwoniła do mnie z drogi. A później, następnym razem, kiedy rozmawiałyśmy była taka przerażona, bo była sama w nowym mieście. Co jeśli jej nie znajdziemy? Co jeśli… Jej głos załamał się i pokręciła głową, najwyraźniej nie będąc w stanie kontynuować. Finn odczuwał głęboki związek z Lyrą – zawsze tak było – ale jedna rzecz między nimi z całą pewnością nie osłabła. To przyciąganie, które kiedyś do niej odczuwał, było rozszalałym płomieniem i wiedział, że czuła to samo. Może nie znajdował właściwych słów – i nawet on teraz wiedział, że to nie był czas, aby zadawać więcej pytań – ale mógł pomóc jej zasnąć i połączyć się z córką. Ujmując w dłoń jej twarz, opuścił swoje usta na jej wargi. W jego pocałunku nie było nic delikatnego, ponieważ tu nie chodziło o delikatność. Musiała odpocząć, jeśli mieli współpracować razem, aby odnaleźć jej córkę. Teraz mógł podarować jej fizyczne uwolnienie i miał nadzieję, iż to sprawi, że zaśnie. W przeszłości to zawsze działało. Zawsze zapadała w głęboki sen po intensywnym seksie jaki dzielili. Jego język pustoszył jej usta przez krótką chwilę, zanim pchnęła jego ramiona i odsunęła głowę do tyłu. W jej oczach płonęła złość i głód, bitwa szalejąca tak wyraźnie, że go powaliła. – Co robisz?

– Musisz zasnąć – powiedział delikatnie. – Twoje pocałunki mi nie pomogą. Poza tym, nic mi nie jest. Jej głos był zachrypnięty, a oczy miały szklisty blask, częściowo spowodowany przez jej wcześniejsze łzy, ale głównie przez wyczerpanie. To jej nawiedzone spojrzenie było nie do zniesienia. – Nieprawda i nie przysłużysz się swojej córce, pozostając w stanie czuwania. – Nie mogę zasnąć! Przesuwając dłonią po twarzy, odwróciła wzrok. – Próbowałam – wymamrotała, a jej głos wypełniało obrzydzenie. Pociągnął za jej podbródek tak, aby znalazła się z nim twarzą w twarz. – Zamierzam pomóc ci zasnąć, a ty mi na to pozwolisz i może wtedy ponownie odnajdziesz to psychiczne połączenie. W jego głosie nie było miejsca na argumenty i kiedy po raz kolejny zmiażdżył jej usta swoimi, tym razem z nim nie walczyła. Zamiast tego wydała zduszony jęk, kiedy owinęła wokół niego swoje ramiona, dziko drapiąc jego plecy. Przez krótką chwilę rozważał przeniesienie się na łóżko, ale samolubny drań, którym był nie chciał ryzykować, że zmieni zdanie. Pragnął ją smakować, sprawić jej przyjemność, a przede wszystkim, usunąć te cienie pod jej oczami. Albo przynajmniej rozjaśnić je na chwilę. Nie potrafił uleczyć jej z wewnętrznej agonii. Tylko odnalezienie córki mogło to zrobić. Ale mógł sprawić, by zasnęła.

Sięgając między nich, zsunął jej maleńkie czarne szorty do spania, pokryte lśniącymi w ciemności czerwonymi ustami wampira. Gdyby to była jakaś inna sytuacja, śmiałby się z tej uroczej nocnej bielizny, ale w tej chwili potrafił myśleć tylko o przyjemności Lyry. A uczucie żaru między jej nogami wyzwalało jego najbardziej zwierzęcą stronę w sposób, w jaki tylko ona potrafiła tego dokonać. Kiedy została uwolniona z szortów, ujął jej wzgórek, jednocześnie nadal ją całując. Zafalowała biodrami przy jego dłoni, a kiedy pchnął bez ostrzeżenia w jej pochwę dwa palce, dziko bryknęła. W normalnych okolicznościach by ją na to przygotował. Nie spieszył by się, całował i dręczył każdy centymetr jej słodkiego ciała. Ale nie tym razem. Była mokra, ale nie wystarczająco. Wysuwając z niej palce, zadrżał z powodu odczucia jej wewnętrznych ścianek, zaciskających się wokół niego. Bycie z nią w ten sposób było niemal torturą. Mógł pragnąć z nią drugiej szansy, ale w głębi duszy wiedział, że nigdy mu jej nie da. I nie mógł jej za to winić. Kiedy ją zostawiał, nie był okrutny, ale dał jej wystarczająco jasno do zrozumienia, że nie mają przed sobą wspólnej przyszłości – a może i był szorstki. To był jedyny sposób, aby wyrzucić ją ze swojego życia. Zapewnić jej bezpieczeństwo. Utrzymać ją przy życiu. Mroczne brzemię osiadło w jego wnętrzu, ale w tej chwili nie było na to miejsca. Otrząsając się mentalnie, wdychał jej znajomy słodki zapach, który unosił się ponownie w powietrzu po niemal dwóch dekadach. Kiedy skubał wzdłuż jej szczękę, wydała z siebie maleńki jęk, który go rozdzierał, sprawiając, że napięło się całe jego ciało. To czego nie mógł zrobić, to zrzucić swoich ubrań i wcisnąć w nią więcej palców.

Pamięć o tym jak ciasna była, jak idealnie jego kutas pasował do jej wnętrza, doprowadziła go do lekkiego szaleństwa. – Powiedz mi czego pragniesz – mruknął przy jej uchu, wdychając jej zapach. Jej zapach zawsze przywodził mu na myśl karmel i maliny. Tak bardzo, że nie mógł ich jeść bez myślenia o niej. – Pomóż mi zasnąć. Spraw bym zapomniała – wydyszała, z szaloną, rozpaczliwą nutą w głosie. Przesuwając się w kierunku jej obojczyka, nie kłopotał się zdejmowaniem czarnej przylegającej do ciała koszulki. Rozciął przód, aż wyeksponował jej piersi. To co pozostało z jego niewielkiej ilości funkcji mózgowych, przylgnęło rozproszone przez widok jej idealnych ciemno różowych sutków. Ssał je i całował tak wiele razy w przeszłości, ale jej widok rozłożonej tak teraz przed nim sprawił, że obudziło się w nim coś pierwotnego. Ta część jego, którą musiał pogrzebać, aby przetrwać te ostatnie siedemnaście lat. Od tamtej pory nie było dla niego nikogo innego. Myśl o wzięciu do łóżka innej kobiety była niewłaściwa na tak wielu poziomach. Usiłował zabić swoje marzenia i fantazje o niej, ale one zawsze wkradały się do jego podświadomości. Trzymanie jej teraz pod sobą, przypominało zmysłowe przeciążenie. Teraz mogło chodzić tylko o nią, ale nadal była jego. Jego mózg, jak i jego czysto zwierzęca strona, drapały pazurami, mówiąc aby ją zatwierdził. Aby zanurzył się w jej wnętrzu i zatopił swoje zęby w delikatnym zgięciu jej szyi. Aby wydłużył swoje kły i przebił tę delikatną skórę, pozwalając, by każdy wiedział, że należy do niego. Zamknięcie tej części siebie zabrało mu całą siłę woli, jaką jeszcze wciąż posiadał, co przyjął z zaskoczeniem. Kiedy pochylił głowę i wessał jeden

naprężony sutek w swoje usta, wydała zduszony dźwięk, który sięgnął prosto do jego kutasa. Delikatnie ocierając zębami naprężony pączek, warknął z satysfakcją, kiedy poczuł jak jej ciasna pochwa zaciska się wokół jego palców. Kiedy ponownie pociągnął za sutek, otrzymał taka samą reakcję. Wiedząc, że doprowadzenie jej do orgazmu nie zajmie dużo czasu, kontynuował swój szturm na obie jej piersi. Liżąc, otaczając, dokuczając, nie dawał jej żadnego wytchnienia, kiedy używał na niej swojego języka. Jej biodra rzucały się przy nim w szaleńczym rytmie. Mamrotała coś, czego nie potrafił zrozumieć, ale jej oczy były zamknięte, a palce zanurzone mocno w jego włosach. Używając kciuka potarł jej łechtaczkę, tworząc więcej tarcia na jej wrażliwym kłębku nerwów. Wciągnęła głęboki oddech, a jej wewnętrzne ścianki zaczęły zaciskać się konwulsyjnie wokół jego palców. Jej orgazm był szybki i mocny, a jego zwierzęca strona chciała rozpaczliwie zerwać z siebie ubrania i wsunąć się w nią. Pragnął poczuć te napięte pulsowanie wokół swojej twardej długości. Pragnął połączyć się z Lyrą w sposób, o jakim śnił przez jakieś niemal dwie cholerne dekady. Kiedy jej śmietanka obmyła jego palce, a orgazm odpłynął z jej ciała, upadła niemal bez życia na podłogę. Przetoczyło się przez niego poczucie triumfu, kiedy ją obserwował. To on umieścił tę rozkosz na jej twarzy. Jej oczy uniosły się tworząc niewielkie szczeliny, które ledwie widział w zaciemnionym pokoju. Lyra wypuściła długi, syczący oddech i wyglądało to tak, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła znaleźć w sobie wystarczającej energii.

Kiedy spróbowała ponownie, potrząsnął głową i zgarnął ją unosząc w ramionach. Kładąc ją na łóżku, wyciągnął się za nią i otoczył władczo ramieniem jej talię. Przyciągnął ją mocno do piersi. Jego wewnętrzny wilk uspokoił się, kiedy nawet nie próbowała walczyć. Przesunęła się tylko w jego objęciach i pozwoliła swojej głowie spocząć na poduszce. Wydawało mu się, że usłyszał jak szepcze „dziękuję”, ale nie był tego pewien. Po zaledwie kilku sekundach jej oddech i tętno ustabilizowało się. Pomimo swojej erekcji, on również był wyczerpany. Po zabiciu tych demonów i podwiezieniu Lyry, był w ciągłym ruchu. Generalnie, nie potrzebował tyle snu co ludzie, biorąc pod uwagę jego regeneracyjne zdolności. Wszyscy zmiennokształtni byli w tym do siebie podobni, ale u niego one wzrosły odkąd został Alfą. Ponieważ miał świadomość tego, że sen może stać się nieosiągalny dla nich obojga w najbliższej przyszłości, postanowił wykorzystać te najbliższe kilka godzin. Słońce wkrótce zajdzie, a w momencie kiedy tak się stanie, polowanie na córkę Lyry będzie kontynuowane. Ale gdyby był tak naprawdę szczery wobec siebie, to pozostał w tym pokoju nie z powodu snu, ale by najzwyczajniej w świecie trzymać Lyrę blisko siebie.

ROZDZIAŁ 5 Lyra trzymała torebkę mocno przy swoim ciele, traktując ją jako coś co ją uziemiało. Motyle tańczyły jak szalone w jej brzuchu. Pozytywny wynik testu ciążowego był schowany głęboko obok jej portfela. Nie to, aby potrzebowała dowodu ani nic takiego. Finn by jej uwierzył. Lubiła po prostu na niego patrzeć. Część niej była przerażona tym, że faktycznie była w ciąży z dzieckiem zmiennokształtnego, ale przede wszystkim była tym po prostu podekscytowana. Spotykali się z Finnem od ponad sześciu miesięcy i znała go lepiej niż kogokolwiek innego. Pomimo swoich utrzymujących się obaw odnośnie jego ewentualnej reakcji, w głębi serca wiedziała, że zaakceptuje to. Może to nie było coś, czego oboje by się spodziewali, ale ufała, że okaże jej wsparcie. Kiedy czekała na schodach miejscowej biblioteki, gdzie zawsze się spotykali, zanim wyruszyli w jakieś inne miejsce, bawiła się nerwowo paskiem torebki. Kiedy ujrzała jego znajomą sylwetkę, kroczącą w górę kamiennych stopni, jej żołądek wywinął koziołka. Coś było nie tak. Widziała to wyryte w każdym rysie jego twarzy. Obudź się! Krzyczała na siebie, aby otworzyła oczy. Ten sen nawiedzał ją i wyglądał tak jak zawsze. Obudź się, obudź się. Zapach Finna owinął się wokół niej i mogła poczuć jak ospałość snu ją wciąga, kpiąc sobie z niej. Nagle wszystko uległo zmianie, odrzucając straszne wspomnienia, ukazując coś zupełnie innego wprost przed jej twarzą z intensywnością piekącego policzka. – Mamo? – głos Vegi głaskał lekko jej zmysły. Następnie Lyra ujrzała jej twarz, nawet jeśli była rozmyta i wyblakła, jak podczas oglądania bardzo starego filmu. Jak do tej pory, miały tylko dwa takie

połączenia jak to i to całkiem niedawno – odkąd Vega skończyła szesnaście lat – chociaż tylko podczas snu. Lyra nie posiadała żadnych psychicznych zdolności. Była niewiarygodnie szybka i silna – bardziej niż większość wampirów, ponieważ była urodzona z czystej krwi – ale to niedawne psychiczne połączenie pochodziło od jej córki. Za pierwszym razem jej córka skontaktowała się z nią w ten sposób przez przypadek. Tym razem Lyra miała jasną wizję swojej córki, a nie ten rozmyty obraz. Kiedy Vega robiła się starsza jej psychiczne moce musiały rosnąć – być może z powodu jej mieszanego pochodzenia, po prostu tego nie wiedziały. Lyra trzymała się teraz resztek snu, nie chcąc się obudzić. Sięgając psychicznie swojej córki powiedziała: – Vega? Czy to ty? Proszę nie bądź tylko wytworem mojej wyobraźni. – To ja… leki sprawiają, że jestem nieprzytomna… Chociaż Lyra pragnęła zadać córce setki pytań i przeprosić za kłótnię z nią, wiedziała jak krucha była ta chwila. Jak łatwo mogła się im wymknąć. – Kochanie, gdzie jesteś? – Nie wiem dokładnie… nie daleko. Słyszałam jak jeden powiedział… nadal w Biloxi. Nawet głos Vegi w jej śnie był niewyraźny. Jej serce zabiło mocniej z tego powodu. Jej córka była w pobliżu. – Skrzywdzili cię? Gardło Lyry zacisnęła się na myśl, że ktoś mógł ją skrzywdzić.

– Nie… facet który mnie pilnuje jest dość miły… słyszę ocean – wymamrotała. Wszystko zaczęło zanikać. Wizja twarzy jej córki została rozproszona. Sięgając, usiłowała chwycić rozmyty obraz Vegi, ale było to bezcelowe. – Odnajdę cię! Siadając z szarpnięciem, Lyra stwierdziła, że ściska kurczowo poduszkę na środku olbrzymiego łóżka Finna. Odszedł, zdała sobie sprawę, kiedy rozejrzała się po pokoju. Jej całe ciało drżało i musiała zwalczyć napływające do oczu łzy. Jej córka żyła, była cała i zdrowa. To było najważniejsze. Musiała mu powiedzieć, że Vega nadal była w Biloxi. To było duże miasto, ale Lyra o to nie dbała. Odnajdą ją. Przełykając konwulsyjnie, spojrzała w dół na swoje nagie ciało i skuliła się na myśl, w jaki sposób Finn pomógł jej zasnąć. Jeszcze jedna rzecz jaką mogła dodać do swojej listy głupich decyzji. Angażowanie się z nim w tej chwili, w jakikolwiek sposób, było po prostu zwyczajnym szaleństwem. Zasunęła się z łóżka i lekko odciągnęła zasłonę. Kiedy ujrzała różowe i pomarańczowe smugi blaknące coraz bardziej na szarym niebie, pospieszyła do łazienki Finna. Nie zawracając sobie głowy, aby przejrzeć się w lustrze, wzięła szybki prysznic, po czym osuszyła włosy ręcznikiem. Po założeniu ciemnych spodni i swetra, zaczęła wciągać swoje buty. Kiedy zasuwała drugi, otworzyły się drzwi sypialni. Finn wyglądał na tak dużego i onieśmielającego jak zawsze i nie potrafiła powstrzymać ciepła, które rozlało się na jej policzkach, kiedy przypomniała sobie sposób, w jaki całkiem niedawno ją pieścił doprowadzając do orgazmu. Wstała pospiesznie. – Rozmawiałam z Vegą.

Jego ciemne brwi uniosły się, kiedy zamknął za sobą drzwi. – Czy jej porywacze ponownie zadzwonili? – Nie… przyszła do mnie we śnie. Lyra wiedziała, że powinna być bardziej wdzięczna Finnowi za pomoc w zaśnięciu, ale nie chciała nawet o tym myśleć. – Co powiedziała? – Nie zabrali jej daleko, może słyszeć ocean – i nadal jest w Biloxi. Powiedziała również, że ten ktoś, kto ją pilnuje jest miły. Co nieznacznie uśmierzyło panikę Lyry. Jeśli Vega nie była źle traktowana ani wykorzystywana, Lyra była w stanie lepiej skupić się na odnalezieniu śladu swojej córki. Milczał przez chwilę po czym powiedział: – Jeden z moich ludzi wyśledził jej komórkę do jej ostatniej znanej lokalizacji, ale znalazła się zaraz na zewnątrz hotelu, który już sprawdziliśmy, więc to ślepy zaułek. Nadzieja wzrosła po czym zgasła w niej tak szybko, że poczuła się jakby znalazła się na rollercoasterze. Finn kontynuował. –

Ale

możemy

zyskać

przewagę.

Otrzymałem

telefon

od

zmiennokształtnego jaguara, który mieszka w okolicy. Powiedział, że musi ze mną porozmawiać o zaginionej dziewczynie, ale nie zrobi tego przez telefon. – Powiedział jak się nazywa? Wie cokolwiek o jej miejscu pobytu? Czy jesteś chociaż pewien, że to miało jakiś związek z Vegą?

Miał zawzięty wyraz twarz. – Wszystko, co mi powiedział, to że musi porozmawiać ze mną o „córce tej wampirzej laski” i że to ważne. – Gdzie chce się spotkać? I kiedy? Jeśli jej córka wciąż była w Biloxi, była gotowa do rozszarpania miasta, ale wiedziała, że to był głupi impuls. Musieli być sprytni, działać po cichu, zwłaszcza po tym ostrzeżeniu jakiego udzielił jej jeden z porywaczy. Finn spojrzał na zegarek chociaż była pewna, że wiedział dokładnie która jest godzina. – Teraz, ale… Zaciskając dłonie w pięści po bokach, zrobiła krok w jego stronę. – Jeśli myślisz, że możesz mnie powstrzymać przed pójściem z tobą, to chyba postradałeś zmysły. – Lyra… – Nie rób tego. To moja córka. Możesz mnie tu zostawić, ale i tak podążę za tobą. A jeśli ty albo któryś z twoich ludzi spróbuje mnie powstrzymać, rozerwę was na strzępy. Nie jestem jakąś słabą samicą, która potrzebuje ochrony. Vega jest moją córką. Jej głos był ledwie szeptem, a pazury zaczęły zanurzać się w jej dłoniach, gdy próbowała uspokoić oddech. Przejechał dłonią po twarzy, po czym pokręcił gwałtownie głową. – Możesz iść, ale przez cały czas będziesz milczeć. Ja z nim porozmawiam, a ty będziesz słuchać. Tu nie ma miejsca na emocje. Musimy zachować spokój.

Zacisnęła zęby i skinęła głową. – W porządku. Potrafiła być opanowana, tak jak tego chciał, ale jeśli ten facet wiedział, gdzie była jej córka, powie im to. Albo straci głowę. *** – Opowiedz mi o swojej córce – powiedział Finn, kiedy skierowali się do głównej bramy jego domu. Chciał ją o to zapytać wcześniej, ale nie było na to odpowiedniej pory. Była zbyt zrozpaczona, ale teraz widział, że była bardziej skoncentrowana. Psychiczne połączenie z córką najwyraźniej pomogło. Miał nadzieję, że rozmowa o Vedze pomoże Lyrze skupić się jeszcze bardziej. – Jest inteligentna, zaradna, piękna i… tak młoda i podatna na zranienie. Jej głos załamał się na ostatnim słowie. – A co ze szkołą? Jak sobie radzi? Lyra spojrzała na niego, z odrobiną zaskoczenia na twarzy. – Bardzo dobrze. Ukończyła liceum wcześniej i postanowiła zrobić sobie roczną przerwę, dopóki nie zdecyduje, gdzie chce iść na studia. – Chodziła do normalnego liceum? Zmarszczył brwi, zastanawiając się, jak to było możliwe. Lyra skinęła głową, a jej blond włosy opadły na jej ramiona. Odwróciła od niego lekko twarz, jakby ukrywając przed nim jej wyraz. – Może swobodnie poruszać się w ciągu dnia dzięki genom swojego ojca. Musiała oczywiście ukrywać niektóre ze swoich zdolności, ale sprawiłyśmy, że to działało. Kiedy ja… kiedy przeniosłyśmy się i zaczęłyśmy żyć na własną

rękę, to był świadomy wybór, aby podarować jej taki rodzaj dzieciństwa, jakiego ja nigdy nie miałam. Coś było nie tak w tonie jej głosu i zapachu. – Na własną rękę… jak długo mieszkałaś z dala od swego covenu? Była to jedna z odpowiedzi, jaką usiłował uzyskać, poprzez dyskretne śledztwo. Przełknęła na tyle mocno, że to usłyszał, a twarz w dalszym ciągu miała odwróconą w drugą stronę. – Przez jakiś czas. Chciał na nią naciskać, aby uzyskać więcej odpowiedzi, ale nie chciał jej zdenerwować zanim dotrą do klubu Bo Broussarda. To było jedyne neutralne miejsce w którym Rene Bellanger – zmiennokształtny jaguar, który się z nim skontaktował – zgodził się spotkać. Finn zdecydował się nie dyskutować o tym, czy było to „neutralne” miejsce, czy nie, przecież to on rządził całym tym terytorium i mógł rozerwać mu gardło na środku tego klubu bez żadnych konsekwencji, gdyby uznał za stosowne, by to zrobić. – Więc, co sądzisz o tym facecie z którym mamy się spotkać? – zapytała Lyra, gładko zmieniając temat. Mógł odpuścić kwestię jej córki i cokolwiek, co przed nim ukrywała – na razie. A wiedział, że coś przed nim ukrywała. Mógł wyczuć subtelne półprawdy wypływające od niej, kiedy mówiła o Vedze. Nie to, żeby powstrzymało go to od udzielenia pomocy Lyrze. Nic nie mogło tego zrobić. – Ma na imię Rene. Jest zmiennokształtnym jaguarem, który żyje na moim terytorium. Zawsze trzymał się na uboczu, ale zadzwonił do mnie

roztrzęsiony i nie chciał rozmawiać o czymkolwiek przez telefon. Wydawał się przerażony. To niezwykłe, że chciał się spotkać osobiście. – Myślisz, że ma coś wspólnego z porwaniem Vegi? Finn pokręcił głową. – Nie mogę sobie wyobrazić jego udziału w tym, ale… Wzruszył ramionami. Nie mógł sobie pozwolić na to, aby wykluczyć taką możliwość. Milczała, kiedy mościła się na siedzeniu, ale zwróciła ciało bardziej w jego stronę. Po skrzyżowaniu nóg w jego kierunku, obserwował kątem oka, jak jej stopa podskakiwała w górę i w dół. Nigdy nie była w stanie usiedzieć spokojnie na miejscu, kiedy była zdenerwowana. – Jak to jest być Alfą tak dużego terytorium? – zapytała cicho, zaskakując go całkowicie tym pytaniem. Jego dłonie zacisnęły się na kierownicy. Było jeszcze jedno pytanie którego nie zadała, ale było tak jakby je usłyszał. Czy żałował zostawienia jej zanim przejął władzę jako Alfa? Sam zadawał sobie to samo pytanie zbyt wiele razy, aby to zliczyć. Ale nie istniała prosta odpowiedź. Tak, żałował zostawienia jej, ale jednocześnie w tym samym czasie tego nie żałował. Nie, kiedy głęboko w swoich trzewiach czuł, że dzięki temu zapewnił jej bezpieczeństwo, utrzymał ją przy życiu i z dala od swojego wuja. – Na początku niezbyt pewnie, ale każdy kto nie zgadzał się z moimi rządami miał prawo opuścić to terytorium. Mieli również prawo rzucić mu wyzwanie. Niektórzy to zrobili. I tego nie przeżyli. – Hmm.

Rzucił jej spojrzenie z ukosa. Wyraz jej szaro fiołkowych oczu był lodowaty. – Przypuszczam, że stanowisko twojej watahy odnośnie relacji wampiry – zmiennokształtni uległo zmianie zważywszy na to, że mi pomagasz. Nie zostało to sformułowane jako pytanie, ale wiedział, co przez to sugerowała. Niestety w tej chwili nie mógł sobie pozwolić na to, aby wdać się w dyskusję na ten temat. Gdyby to zrobił, spóźniliby się na to spotkanie, a właśnie dotarli do klubu. Zatrzymał ciężarówkę, parkując. – Jesteśmy na miejscu. Ból przez krótką chwilę przemknął przez jej twarz, zanim wysiadła z pojazdu. Do czasu kiedy obszedł ciężarówkę, jej wyraz stał się zupełnie nieczytelny. Teraz po zapadnięciu ciemności, na parkingu pojawiło się o wiele więcej samochodów. Nawet pomimo tego, że posiadał nad wyraz wrażliwy słuch, nadal nie mógł usłyszeć muzyki dochodzącej z wnętrza klubu. Bo posiadał jakieś bardzo dobre zabezpieczenia dźwiękoszczelne. – Co to za miejsce? – zapytała Lyra, rozglądając się wokół. – Zobaczysz – mruknął. Drzwi otworzył im ten sam wykidajło co wcześniej. Tym razem nic nie powiedział, tylko skinął uprzejmie głową. Miejsce było zatłoczone. Finn był zaskoczony samą liczbą znajdujących się tu wampirów, ale po szybkim przeskanowaniu tego miejsca, w najmniejszym stopniu nie poczuł żadnego zagrożenia od kogokolwiek. Po zamówieniu kilku drinków, skierowali się do prywatnego boksu, który zarezerwował – a Lyra pochłonęła swojego drinka, zanim nawet do niego dotarli. On kupił drinka tylko dla towarzystwa, ale ona zamówiła krew.

–Powinnaś była mi powiedzieć, że jesteś głodna – rzucił ostrzej niż zamierzał. Prychnęła, wydając tak nieelegancki dźwięk, że doprowadziło go do śmiechu. Lyra wydawała się być zaskoczona jego reakcją, ale posłała mu niepewny, niemal nerwowy uśmiech, który tak bardzo przypominał ten, kiedy po raz pierwszy się spotkali. To przeszyło mu serce tak wstrząsającym bólem, który całkowicie go obnażył. Bywały takie dni, że pragnął móc cofnąć czas. Może gdyby dokonał innego wyboru, to wtedy sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej. A może przez swój egoizm doprowadziłby do jej śmierci. Ale gdyby sprawy wypaliły po jego myśli, to on byłby tym, który spłodził dziecko

z

Lyrą,

zamiast

jakiegoś

bezimiennego,

anonimowego,

nieodpowiedzialnego wampira. Prawdopodobieństwo takiego rodzaju wiązania było niezwykle rzadkie, ale w jego świecie fantazji, on i Lyra stanowili razem rodzinę. Na tą myśl, coś połechtało jego pamięć. Usiłował znaleźć tego przyczynę, ale myśl ta była irytująco nieuchwytna. Czuł się tak, jakby powinien o czymś pamiętać, ale nie potrafił sobie tego przypomnieć. Kiedy tak dręczył swój mózg, jego komórka zabrzęczała w kieszeni marynarki. To był Rene. Będę za pięć minut. Finn przekazał wiadomość Lyrze, która już zamówiła i wypiła połowę swojego kolejnego drinka. Wydawała się niemal zrelaksować na tę wiadomość. Ale im więcej minut upływało, oboje stawali się coraz bardziej nerwowi. Minęła godzina, a potem następna. Po wysłaniu tuzina tekstowych wiadomości do Rene, położył kilka banknotów na stoliku i wyszli. Kiedy znaleźli się z Lyrą sami na parkingu, przygotował się na jej odrzucenie, kiedy otoczył ramieniem jej barki. Ku jego zaskoczeniu, pochyliła się ku niemu i oparła dłoń na jego piersi. Opierając podbródek na jej czole, milczał przez dłuższą chwilę.

Przerwała ciszę, a jej głos drżał, kiedy odsunęła się, aby na niego spojrzeć. – Finn, jest coś o czym muszę ci powiedzieć… Jego telefon ponownie zabrzęczał, przerywając im. Wstrzymała oddech, kiedy spojrzał na wyświetlony numer dzwoniącego. Pokręcił głową. – To nie Rene. Ale to był Gabriel. Rozkazał swojemu Strażnikowi zająć się bilingami Rene, nawet jeszcze zanim spotkali się z facetem. Zwykle Finn miał w swojej sforze kogoś innego, kto zajmował się tego rodzaju sprawami, ale tym razem musiał być bardzo ostrożny w postępowaniu ze swoimi ludźmi. Owszem, jego wataha wiedziała, że gościł wampirzycę, ale jedynie Gabriel wiedział dokładnie, dlaczego ona tu była. Planował utrzymać to w takim stanie, dopóki lepiej nie pojmie tego, co się dzieje. Telefon Rene jest wyłączony albo padł. Nie ma sposobu, aby go wyśledzić. Będziemy próbować. Znalazłem również wykaz nieruchomości, wynajmowanych w ostatnim czasie w okolicy plaży. Sprawdź e-mail z adresami i powiadom o dalszych instrukcjach. Po tym jak Lyra powiedziała mu, że jej córka słyszy ocean, Finn polecił również Gabrielowi sporządzić obszerną listę, wynajętych w ostatnim czasie domków przy plaży w tej okolicy. Ponieważ była zima, wiele z tych domów będzie zamknięta, ale nadal mogła istnieć ich duża liczba do przeszukania. Nie podobała mu się jeszcze myśl o zaangażowaniu w poszukiwania kogoś innego, poza Gabrielem. Po sprawdzeniu, jak wiele miejsc trzeba będzie skontrolować, podejmie decyzję kogo dokładnie powinien w to zaangażować. To nie było tak, że nie ufał swojej sforze, ale Lyra wciąż była wampirem i pewne uprzedzenia tkwiły głęboko pośród jego rodzaju.

– To mogłoby stanowić nasz punkt wyjścia – powiedział do Lyry, kiedy otworzył drzwi pasażera. Jej twarz była maską, ale w jej oczach błyszczało zbyt wiele nadziei, aby chociaż pomyślał o tym, aby sprawić jej zawód. Nawet gdyby miał rozerwać to całe miasto na strzępy, odnajdą jej córkę. Przytrzymał dla niej drzwi, ale kiedy wśliznęła się na siedzenie, usłyszał bardzo delikatny klikający dźwięk. Ona również go usłyszała. Otworzyła szeroko oczy i zanim zdążył się poruszyć, użyła swojej błyskawicznej szybkości wampira i rzuciła się na niego. Używając swojej siły i zwinności, owinęła ramiona wokół jego pasa, odpychając go na maskę samochodu, stojącego obok. Obracając ich, umieścił swoje ciało między Lyrą i ciężarówką, kiedy przelatywali nad tym drugim samochodem. Eksplozja rozerwała powietrze, wstrząsający dźwięk pulsował w jego uszach, wprawiając w drżenie jego zęby. Obsypało ich szkło i odłamki. Coś ostrego wbiło się w jego plecy i w jedną z jego nóg, ale zachował swoją pozycję. Lyra coś do niego krzyczała, ale nie potrafił tego zrozumieć. Był prawie pewien, że pękła jedna z jego błon bębenkowych w uchu. Zamrugał i potrząsnął głową, kiedy jego słuch powrócił nagle i bardzo gwałtownie. Dzięki Bogu za nadnaturalne uzdrawianie. Lyra wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku, z troską wymalowaną na twarzy. Otarła linię jego żuchwy z furią w spojrzeniu, kiedy cofnęła rękę na której była krew. – Mogłeś zginąć – wyszeptała, a strach i coś więcej niż – czysty gniew – pojawiło się w jej drżącym głosie.

Ty również mogłaś. Zanim zdążył wskazać na ten fakt, zmrużyła oczy, a surowa wściekłość pulsowała z niej jak z przewodu pod napięciem. Nigdy wcześniej nie widział tej jej strony. – Wiem, że to mogła być pułapka, zastawiona przez tego faceta Rene, ale czy istnieje taka możliwość, że stoi za tym ktoś z twojej sfory? Kto dokładnie wiedział, gdzie będziemy dzisiaj wieczorem? Istniało wiele możliwości odnośnie tego, kto mógł stać za tego rodzaju atakiem. Żadna z nich nie była dobra. Kiedy dowie się, kto chciał zabić nie tylko jego, ale też Lyrę, polecą kurwa głowy.

ROZDZIAŁ 6 – Co robisz? – zapytała Lyra, strzepując piaszczysty kurz ze swoich spodni, kiedy spieszyła za nim. – Zaczekaj – mruknął, idąc zamaszystym krokiem przez parking i przykładając telefon do ucha. – Co się stało, do cholery? – zapytał Bo. Albo zobaczył wybuch na materiale wideo, albo powiedział mu o tym jeden z jego pracowników. – Ktoś grzebał przy moim SUVie, by go wysadzić. Masz coś na nagraniu wideo? Finn zapytał o to, ponieważ wiedział, że pół demon miał całe to miejsce pod obserwacją. – Właśnie przeglądam nagranie. Nic wam nie jest? – Wszystko w porządku. Ale opuszczam to miejsce. Przyślę kilku członków watahy, by tu posprzątali. Wliczając w to jednego z tropicieli, aby sprawdził, czy mógłby znaleźć coś, czego Finn nie był w stanie wyczuć. W normalnych okolicznościach pozostałby w pobliżu, ale chciał trzymać Lyrę z dala od tego. Jego napięcie nieco opadło, kiedy obejrzał się przez ramię i zobaczył, że nikt z klubu nie wyszedł, by sprawdzić co się stało. Bo prawdopodobnie zabronił na razie opuszczanie budynku. – W porządku. Zabezpieczę to miejsce. Ludzie nie będą stanowić problemu – dodał.

Choć Finn już i tak o tym wiedział. Miejsce było położone daleko od jakichkolwiek głównych dróg, więc jeśli ktoś nie wiedział gdzie się ono znajdowało, to nikt nie powinien przebywać w pobliżu magazynu. A to, że Bo był właścicielem wszystkich okolicznych nieruchomości stanowiło dodatkowe zabezpieczenie. Gdyby z jakiegoś powodu, na miejscu zjawiły się ludzkie organa ścigania, ktoś z klubu mógł ich przekonać do wycofania się przy użyciu psychicznej perswazji. Z reguły Finnowi nie podobała się ta praktyka, ale kiedy chodziło o utrzymanie w tajemnicy istnienia istot nadprzyrodzonych, robił wyjątek. W

chwili,

kiedy się

rozłączył,

Lyra

delikatnie

dotknęła

jego

przedramienia. Dotyk jej palców na skórze był elektryzujący. Po tych wszystkich latach nie powinna mieć na niego takiego cholernie dużego wpływu. Patrząc na nią, nie zatrzymał się. – Chcę cię zabrać z dala od tego. Skrzywiła się, ale dotrzymała mu kroku. – Nie wyczułam niczego innego poza materiałami wybuchowymi, ale mogliśmy coś przeoczyć. Powinniśmy wrócić. Wiedział, że miała rację. Ale tak się nie stanie. Jeśli ta eksplozja była częścią zorganizowanego ataku, mogło to stanowić pierwszy element uderzenia przeciwko niemu. Albo, co bardziej prawdopodobne, przeciwko niej. Nie mógł całkowicie wykluczyć tego, że ktoś usiłuje przejąć jego terytorium, tym samym atak oznaczałby, że chce na nie wkroczyć nowy Alfa. Ale był na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewien, że to nie o to chodziło. Żaden szanujący się zmienny nie uciekłby się do takich metod. Okazaliby w ten sposób swoją słabość. Inny Alfa wyzwałby go po prostu do walki na śmierć i życie.

Nie, jego instynkt mówił mu, że to wszystko było związane z zaginioną córką Lyry. Odwracając od niej wzrok, wysłał szybko pół tuzina wiadomości tekstowych, przesyłając rozkazy swoim członkom watahy. Jedną do Gabriela, cztery do swoich najbardziej zaufanych wojowników i jedną do najlepszego tropiciela. – Posyłam tropiciela – mruknął, kiedy odczytywał potwierdzenia od swoich ludzi. Wsuwając telefon do kieszeni spodni, kiedy dotarli do sąsiedniego, opuszczonego magazynu, zatrzymał się za nim, zapewniając im prywatność. Brakowało tu zabezpieczeń w postaci włączających się reflektorów, ale z ich dobrym wzrokiem i światłem księżyca, widzieli wszystko wyraźnie. Jakieś półtora kilometra za magazynem znajdował się kolejny żwirowy obszar płaskiego terenu, więc nie martwił się atakiem z zaskoczenia. Po wizualnym przeskanowaniu okolicy i użyciu swojego wyostrzonego zmysłu zapachu, odwrócił się do niej. – Moi tropiciele są lepsi w polowaniu bo mają o wiele lepszy zmysł węchu niż ty czy ja. Jej usta zacisnęły się w cienką linię, kiedy przyznała mu rację skinieniem głowy. – Domyśliłam się. Nie podoba mi się po prostu idea opuszczenia tego miejsca i zostawienia go bez zabezpieczenia. Wyjrzała zza rogu magazynu w kierunku skasowanego pojazdu, zanim ponownie cofnęła się za budynek. – Bo ma na niego oko, a członkowie mojej watahy zjawią się na miejscu w mniej niż pięć minut.

Gabriel i tak był już w stanie gotowości, w tym samym momencie, kiedy Finn powiedział mu, że udaje się do Bo. Jego Strażnik był wkurzony, że jedzie tam sam z Lyrą, ale oczywiście miał to w dupie. Skrzyżowała ramiona na piersi, z zaciętym wyrazem twarzy, chociaż w głębi jej oczu utrzymywał się niepokój. – Co teraz? – Gabriel jest już w drodze z nowym samochodem dla nas. Kiedy moi ludzie będą próbować wychwycić jakiś zapach, my zaczniemy sprawdzać adresy nowo wynajętych domów wzdłuż plaży. Jest ich naprawdę sporo. Zamrugała, kiedy trawiła jego słowa. – Oczywiście. Kurwa, nie mogę uwierzyć, że o tym nie pomyślałam. Pokręciła głową z wyraźnym wstrętem do samej siebie. Sięgając do niej jedną ręką, szarpnął za jej biodra, przyciągając do siebie. Ku jego zaskoczeniu, pochyliła się ku niemu, utrzymując na nim przeszywający wzrok. – To dobry pomysł, ale co z nieużywanymi miejscami? Jeśli ktoś usiłuje ukryć moją córkę, mogą po prostu używać domu zamkniętego na zimę, a nie wynajmować go. Skinął twierdząco głową na jej tok rozumowania, ponieważ to było coś, o czym sam już myślał. Prawda była taka, że ktokolwiek porwał jej córkę mógł mieć nawet własny dom, przez co poszukiwania staną się znacznie trudniejsze. Ale musiał jakoś zawęzić strefę poszukiwania, zanim uzyska lepszą wskazówkę. – Tylko my będziemy jej szukać. Mój Strażnik nam pomoże, tak jak i czterech moich wojowników. Tropiciel będzie próbował wyłapać jakiś zapach z bomby, ale…

– Powiedziałeś członkom swojej watahy o mojej córce? Próbowała się cofnąć, ale trzymał ją mocno. Mogła go odepchnąć gdyby naprawdę tego chciała, jednak uspokoiła się, co powiedziało mu to, co potrzebował wiedzieć. Przyjmowała jego dotyk, nawet jeśli była zła. Jego druga dłoń odszukała jej biodro. – Napisałem do nich tylko z rozkazem spotkania się ze mną w celu zorganizowania łowów. Gabriel i ja rozdzielimy adresy po ich przybyciu. Moi wojownicy nie wiedzieli o tym spotkaniu, jeśli tym się martwisz. Na jego słowa rozluźniła się odrobinę. – Więc, co im powiesz? – Prawdę. Stara przyjaciółka potrzebuje pomocy w odnalezieniu swojej porwanej córki, a moja wataha zapewni jej wszelkie usługi jakich potrzebuje. I to, że nikt inny nie jest wtajemniczony w te informacje. – Ufasz tym wojownikom? – zapytała z wahaniem. Skinął głową. – Swoim życiem. Poparli mnie zanim pokonałem swojego wuja. Przełknęła ciężko i skinęła głową. – W porządku. Jeśli ty im ufasz, to ja też. Umieszczając delikatnie dłonie na jego piersi, wbiła na chwilę w nią palce. Jej dotyk sprawił, że zapłonął. Nienawidził okoliczności w jakich się to działo, ale bliskość Lyry doprowadzała jego wilka do szaleństwa. Do szaleństwa z głodu, którego nie potrafił już w sobie powstrzymywać.

Kontynuowała. – Dziękuję, że to robisz. Nie jesteś mi nic winien i… Zaskakując samego siebie, pochylił głowę i zmiażdżył jej usta swoimi. Mieli mniej niż sześćdziesiąt sekund zanim pojawią się jego ludzie, ale miał to gdzieś. Nie chciał jej wdzięczności, tylko chciał jej. Tak było od chwili, kiedy przed wieloma laty dostrzegł ją w tamtym barze. A teraz pragnął również położyć kres jej cierpieniu. Podarować jej tylko kilka sekund spokoju. Jej dłonie zacisnęły się z przodu jego koszuli, skręcając ją mocno, kiedy jego język pogładził jej, głodny i natarczywy. Napotykała każde jego muśnięcie, jej język splatał się z jego, w sposób, który przypominał mu o ostrym pieprzeniu. Jej smak był uzależniający. Erotyczny. I był wszystkim za czym tęsknił przez te siedemnaście lat. Cofnął się nagle, ciężko dysząc i usiłując wziąć swoje ciało pod kontrolę. Jego erekcja naciskała boleśnie na zamek i żałował, że nie znajdowali się gdziekolwiek indziej i w innych okolicznościach. W takich, gdzie nie odchodziłaby od zmysłów, zamartwiając się o swoją córkę. Odnalezienie Vegi, podarowanie Lyrze spokoju, to było to, co mógł zrobić. Do diabła, rozedrze to cholerne miasto na strzępy, by odnaleźć jej córkę. Taa, zrobi to, ponieważ to było słuszne i ponieważ to była Lyra. A zrobiłby wszystko dla tej samicy. – Przepraszam – powiedział napiętym głosem, cofając się od niej. Wyglądała tak, jakby chciała odpowiedzieć, ale na dźwięk zbliżających się pojazdów oboje zamarli i wyjrzeli zza rogu magazynu. – Czy to twoja wataha? – Tak.

Kiedy zgasły światła, wyraźnie rozpoznał wszystkie sześć samochodów. Kilka sekund później wysiadło z nich czterech wojowników, jeden tropiciel, Gabriel i Victoria. Gabriel musiał poprosić Victorię, aby za nim pojechała, by mieć zapewniony środek transportu. To nie było zaskoczeniem. Mieli ciekawą relację, o czym spekulowała wataha, ale Finn znał prawdę. Byli bardziej jak brat i siostra, bardziej niż niektóre prawdziwe rodzeństwo w watasze. Umarliby za siebie, ale nie łączyło ich nic seksualnego – za cholerę. – Chodź – mruknął do Lyry, ruszając w otwarty teren. Kątem oka obserwował, jak Lyra kontynuowała skanowanie obszaru, jak zawsze czujna. Gdy zbliżyli się do członków watahy, wyczuł napływające od nich napięcie, kiedy się jej przyglądali. No cóż, od wszystkich, oprócz Victorii. Ona po prostu patrzyła na Lyrę z otwartą ciekawością, niczym więcej. Bez wrogości czy lęku. To był jeden z powodów dla którego polubił tą wysoką zmienną. Prawie nigdy nikogo nie osądzała z góry chyba, że ten ktoś dał jej ku temu powód. Wiedząc, że nie ma czasu do stracenia, spojrzał najpierw na swojego tropiciela Spiro. – Ktoś majstrował w moim samochodzie, chcąc wysadzić mnie w chwili gdy postawię w nim swoją pieprzoną stopę. Sprawdź, czy potrafisz wyłapać zapach czegokolwiek. Położył lekko dłoń na ramieniu Lyry i patrzył jak siedem par oczu śledziło ten ruch, ale zignorował ich. – Wyklucz od razu jej zapach. Melduj mi natychmiast, jeśli znajdziesz coś jeszcze nietypowego. Wytrop to, jeśli możesz. Szczupły zmienny nie kwestionował jego rozkazu. Kiwając głową Spiro ruszył do działania. Następnie skupił się na pozostałych wojownikach.

– Czy wszyscy otrzymali listę adresów od Gabriela? Kiedy skinęli twierdząco głowami, kontynuował. – To moja przyjaciółka Lyra. Jej piętnastoletnia córka została porwana i jest przetrzymywana gdzieś w tym mieście. Naszym celem, jest jej uratowanie. Jej porywaczy należy wziąć żywcem jeśli to możliwe, jeśli tak się nie stanie, to nie będę płakał widząc ich martwych. Jedynym powodem, dla którego chciał ich żywcem było to, że pragnął ich przesłuchać. Potem odebrałby im życie. Jako Alfa nie mógł pozwolić na to, by na jego terenie bezkarnie porywano niewinne kobiety. Nawet, gdyby było to akceptowane pośród jego rodzaju, jego własny moralny kompas nigdy by na to nie pozwolił. – W tym momencie wiemy tylko, że szukamy lokalizacji w pobliżu oceanu. Lyra i ja zajmiemy się pierwszymi dziesięcioma adresami. Następnie rozkazał każdemu ze swoich czterech wojowników, przejąć kolejny zestaw dziesięciu adresów, upewniając się, że miejsca, które będą przeszukiwać znajdą się blisko siebie, tak by żaden nie tracił czasu jeżdżąc zbyt daleko między kolejnymi rezydencjami. Finn mógł im to przekazać przez telefon, ale chciał, aby każdy z nich ujrzał jego wsparcie – i zaborczość – w stosunku do Lyry, z pierwszej ręki. Nie miał pojęcia, co przyniesie im przyszłość, ale wiedział, że pragnie ją spędzić właśnie z nią. Aby tak się stało, musiał teraz jasno określić wobec niej swoje uczucia i lojalność. Jeszcze bardziej, niż pragnął to okazać swojej sforze, chciał by stało się jasne dla niej, że ubezpiecza jej tyły. Że może mu zaufać. Jason, jeden z najmłodszych, ale również niewiarygodnie silny członek sfory, odchrząknął. – Dlaczego szukamy zaginionego wampira?

Kiedy Finn nisko warknął, Jason uniósł ręce, dłońmi na zewnątrz. – Pytam tylko o to, co każdy chce wiedzieć. Ta wampirzyca zjawia się nie wiadomo skąd, w ogóle pierwszy raz o niej słyszymy i nagle pomagamy szukać jej córki – jestem tylko ciekawy. – Czy potrzebujesz powodu, by wykonać rozkazy swojego Alfy? – zapytała Lyra, głosem ociekającym lodem. Wewnętrzny wilk Finna uśmiechnął się, szczerząc wszystkie ostre zęby w gotowości, by dosięgnąć tego szczeniaka. Podobało mu się to w jego samicy – wkrótce znów nią zostanie – że nie cofała się przed nikim. Jason wyprostował się, a jego szczęka zacisnęła się z irytacji. Zanim Finn zdążył odpowiedzieć, Victoria prychnęła. – Jeśli potrzebujesz powodu, aby pomóc odnaleźć piętnastoletniego dzieciaka, który znalazł się w tarapatach, to jesteś dupkiem, Jason. Pozostali trzej wojownicy roześmiali się lekko, rozwiewając rosnące napięcie. Kiedy wszyscy zaczęli kierować się do swoich pojazdów, Finn ich zatrzymał. – Wytyczne tej misji mają na chwilę obecną pozostać w obrębie tej grupy. Co oznaczało, że nawet ktoś sparowany, nie przekaże nikomu czegoś tak ważnego. Było to coś, czego nigdy nie musiał precyzować tym zaprawionym w boju mężczyznom. Kiedy wszyscy, oprócz Gabriela i Victorii zniknęli, Finn spojrzał na Lyrę. – Jesteś gotowa?

– Skąd wiemy, że ona nie kłamie? Albo, że to nie jest częścią jakiegoś innego planu, aby rozpocząć wojnę między nami i wampirami? Nawet nie wiesz, czy ona ma córkę. Głos Gabriela był wyzywający, a wyraz jego twarzy zabójczy. Victoria, która była już w połowie drogi do samochodu, odwróciła się na pięcie, z szeroko otwartymi zielonymi oczami. – Gabriel, co do cholery? – Jak wiesz, moje słowo jest wystarczająco dobre. Przygwoździł

swojego

Strażnika

twardym

spojrzeniem,

a

jego

wewnętrzny wilk prowokował Gabriela, by ponownie go zakwestionował. Ponieważ zraniło go to mocno, balansował teraz po cienkiej linie swojej kontroli. Po dłuższej chwili, Gabriel spuścił wzrok, chociaż nic w jego postawie czy wyrazie twarzy nie odzwierciedlało gestu uległości. Pomimo jego nastawienia, Finn wiedział, że nie będzie miał z nim problemu. Przez cały czas się sprzeczali, ale Gabriel zawsze go wspierał. Nawet, jeśli nie zawsze się z nim zgadzał. Kiedy Finn i Lyra znaleźli się w jego SUVie, Finn wpisał najbliższy adres na listę w swoim GPSie. Był na tyle zaznajomiony z miastem, że wiedział, gdzie znajdowała się większość dzielnic, ale nie chciał tracić czasu. Lyra wypuściła długi oddech, kiedy wyjechali z parkingu. – Przepraszam za wszelkie problemy, które powoduję z twoją watahą. Wzruszył ramionami.

– Nie martw się o to. Jeśli im się to nie podoba mogą odejść albo mnie wyzwać. – Nadal jest mi przykro – powiedziała cicho. Prawda pulsowała od niej w falach napięcia, które odczuwał i zwęszył. – Przez długi czas nienawidziłam cię za odepchnięcie mnie, kiedy się u ciebie zjawiłam. Został zaskoczony tym oświadczeniem, a jego całe ciało zmieniło się w lód. Mógł się domyślać, że żywiła do niego gniew, a nawet nienawiść, ale usłyszenie tych słów było jak srebrny sztylet w jego piersi. – A teraz myślę, że może miałeś rację – ciągnęła. – Nawet gdybyśmy razem uciekli, nikt nigdy nie zaakceptowałby naszego związku. W jej głosie brzmiała taka surowa nuta smutku, że wbiła tylko jeszcze głębiej ten sztylet. – Kwestionowałem swoją decyzję każdego pieprzonego dnia, Lyra. I każdego dnia grzebał swój ból odrobinę głębiej. Bycie oddzielonym od niej dało mu przewagę rozszalałej wściekłości, której potrzebował do zabicia swojego wuja. To było tak, jakby stracił część siebie, kiedy odeszła. I obwiniał o to swojego wuja, a jego wściekłość gotowała się i rosła każdej sekundy, każdego dnia. Jej głowa odwróciła się, a jej długie blond włosy opadły kaskadą na jej ramię. – Naprawdę? Skinął głową z zaciśniętą szczęką. – Szukałem cię po tym jak zabiłem wuja.

Do diabła, wciąż jej szukał dopóki nie pojawiła się na jego progu. Teraz wiedział, dlaczego nie był w stanie jej odnaleźć. Nie mieszkała w żadnym covenie. Żyła w ludzkim świecie. Kiedy zatrzymał się na światłach, spojrzał na nią, by stwierdzić, że obserwuje go z nieodgadnionym wyrazem twarzy. W końcu odwróciła się, wyglądając przez okno. Jej milczenie rozrywało go, ale nie był pewien, czego się spodziewał. Zmieniając temat, powiedział: – Jak tylko zatrzymamy się w pierwszym miejscu, prześlę ci listę adresów mailem, więc również będziesz miała jej kopię. Może następnym razem, kiedy połączysz się z Vegą będzie w stanie dać ci jakieś wskazówki odnośnie tego miejsca, co pomoże nam zawęzić poszukiwania. Modlił się, aby tak było. Utrzymujące się stale linie zmartwienia na twarzy Lyry, rozdzierały go. Bardziej niż czegokolwiek, pragnął się ich pozbyć i zwrócić jej córkę. Potem chciał posiąść Lyrę raz na zawsze. Związać ich ze sobą. Niech będzie przeklęta reszta świata. *** Głos jej kochanka przez telefon był szeptem, jakby obawiał się, że zostanie podsłuchany. – Grupa wojowników właśnie opuściła posiadłość. Przewróciła oczami, bo nie mógł jej zobaczyć. Była coraz bardziej poirytowana jego jęczeniem. Mógł być fantastyczny w łóżku, ale jak tylko dostaną resztę pieniędzy, które im obiecano, może jego również zabije. – Co z tego? Pewnie po prostu poszli zapolować na więcej demonów. Nastąpiła długa pauza.

– No nie wiem. Rzucili się wybiegając stąd w jebanym pośpiechu. A gdy zapytałem o to partnerkę Gregory’ego, nie wiedziała co robił. – Wypytywałeś jego partnerkę? Był głupszy niż początkowo sądziła. – Sprawiłem, by zabrzmiało to zwyczajnie. Martwię się po prostu, że wiedzą o nas. Nie, jeśli ktoś by się o nich dowiedział, byliby martwi. Finn zabiłby ich za to, co zrobili. – Wiem, że te pieniądze są dobre, ale… – Dobre?!Kurwa! Te pieniądze to wariactwo! Zbyt wiele, by je odrzucić. Bardzo potężny wampir wysłał wiadomość do pewnych dostawców, że chce zatrudnić kogoś do porwania młodego wampira urodzonego z krwi w tym regionie. To miała być łatwa robota. No cóż, gdy tylko udało im się napompować tę małą sukę srebrem. Ponieważ ona i jej kochanek wykonywali w przeszłości różne zadania za dodatkową gotówkę, skontaktowano się z nimi w sprawie porwania. Nawet gdyby okazało się to ryzykownie, to było tego warte. Wampir, który ich wynajął nie mógł wejść na ten obszar bez zwracania na siebie uwagi. Uważał się za mądralę i myślał, że nie będą zdawali sobie sprawy, kim jest ta mała wampirzyca, kiedy ją porwali. Ale ona wiedziała. I zamierzała teraz zbić fortunę na okazji, która się trafiła. – Nie powinnaś go oszukiwać – powiedział jej kochanek, jakby odczytując jej tok myślenia. Kwestionowanie przez niego jej decyzji, było jeszcze mniej atrakcyjne niż skomlenie.

– Nie zrobiliśmy tego! Zmodyfikowała tylko odrobinę ich plany. Zamiast dostarczyć Vegę Marius wampirowi, postanowiła zatrzymać ją do ostatniej możliwej chwili. Ten samiec potrzebował Vegi podczas zaćmienia i mimo, że nie wiedziała dokładnie po co, nie była na tyle głupia, by nie rozumieć, że jak tylko oddadzą dzieciaka, zostaną zabici. A teraz, gdy w mieście zjawiła się matka dzieciaka, zrozumiała dlaczego jej kochanek był zaniepokojony. Ponieważ w głębi, ona również była przerażona. Ale nie z powodu wampira. Finn był potężnym Alfą i chociaż zrobiła wcześniej kilka rzeczy, którymi można by ją obciążyć – gdyby została złapana – to porwanie wampira hybrydy, która prawie na pewno była córką Finna gwarantowało, że ona i jej kochanek pożałują, że się urodzili, jeśli on się o tym dowie. Ponieważ sprawi, że ich śmierć nie będzie lekka. Nie mogła mieć pewności, że łączyły ich więzy krwi, ale dzieciak wyglądał dokładnie tak jak on. Czarne włosy, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, jej wysoki wzrost, powyżej średniej w jej wieku. Wcześniej nie miała pewności, ale teraz kiedy wpuścił tą wampirzyce Lyrę do rezydencji sfory, Vega musiała być jego córką. Nie była również zaskoczona tym, że nie powiedział o tym sforze. Już sam fakt, że związał się z wampirzycą był obrzydliwy. Ale, że miał z nią dziecko?! – Co powinienem zrobić? – ponownie wyszeptał jej kochanek, burząc jej tok myślenia. Boże, jego skamlenie było takie drażniące. – Nic. Zachowuj się normalnie. Jak tylko wzejdzie słońce, zamienimy się zmianami. Nikt nie wie, co się dzieje, a my byliśmy bardzo ostrożni. Jeśli nie

potrafisz uzbroić się w cierpliwość, pomyśl o dniu wypłaty, który niebawem nadejdzie. Będziemy mogli opuścić to miejsce i rozpocząć nowe życie. Bez żadnych rządów i z kupą pieniędzy, za które będą mogli kupić wszystko, czego zapragną. Jeśli rozegra to dobrze, Finn nigdy się nie dowie, że była w to zaangażowana. – W porządku. Dzwoń gdybyś mnie potrzebowała. Po rozłączeniu, zajrzała do sypialni, gdzie Vega została przypięta do łóżka srebrnymi łańcuchami. Młoda dziewczyna spała i wyglądała trochę blado, nawet jak na wampira. Musiała zdobyć trochę więcej krwi. Jej kontakt ostrzegł ją, że Vega musi być żywa i gdyby nie została przekazana w dziewiczym stanie, wtedy transakcja zostanie zerwana. Marszcząc brwi, rozważała swoje opcje. Mogła nakarmić wampira z własnej żyły albo mogła znaleźć jakiegoś niepodejrzewającego niczego człowieka. Choć wolałaby raczej znaleźć jakiegoś człowieka, zdecydowała, że mądrzej będzie zostać w środku. W ten sposób nie istniało ryzyko, że natknie się na jednego z członków swojej watahy. Gdyby jej Alfa lub którykolwiek z wojowników podejrzewał nawet co zrobiła, byłaby już martwa. Tego była pewna. To nie znaczyło, że nie powinna w tej chwili zachować ostrożności. Zmiana lokalizacji była najmądrzejszą rzeczą. Znała idealne miejsce.

ROZDZIAŁ 7 Lyra otworzyła szklane rozsuwane drzwi na górnym balkonie w domu na plaży i cicho wyszła na werandę z Finnem, który trzymał się blisko za nią. Po włamaniu się do dwudziestego piątego domu z ich listy – a który również okazał się pusty – usłyszeli dwoje ludzi wchodzących przez frontowe drzwi, więc teraz musieli uciekać z drugiego piętra. Wskazała na drewnianą poręcz i uniosła brwi. Finn przytaknął skinieniem głowy. Przechodząc przez balustradę, balansowała na wąskim zewnętrznym parapecie i zmierzyła odległość w dół, do piaszczystej powierzchni. Dom znajdował się na wzniesieniu, więc mieli jakieś ponad dwa i pół metra. Bez słowa, ona i Finn zeskoczyli w tym samym czasie. Ich buty wydały odgłos puknięcia po zetknięciu z piaskiem, ale było mało prawdopodobne by ludzie go usłyszeli. Mimo to, poszła w jego ślady i pospieszyła w kierunku plaży, używając swojej wampirycznej szybkości, by lecieć nad piaskiem, ledwie go dotykając. Z niemal pełnym błyszczącym księżycem wiszącym nad nimi i rozbijającymi się tak blisko falami, to była taka idylliczna noc, że aż ją to drażniło. Czuła w sobie taką ciemność, że wszystko inne powinno odzwierciedlać jej uczucia. – Czy ktoś już się meldował? – zapytała, kiedy dotarli do plaży. Zaparkował przy krawężniku Beach Boulevard i przez ostatnie kilka godzin chodzili pieszo, od domu do domu. Dzięki ich szybkości nie zajęło im dużo czasu, by w końcu wrócić do SUVa. Skinął głową, ale wyraz frustracji na jego twarzy powiedział jej wszystko, co chciała wiedzieć. – Bez powodzenia.

– Może ten dwudziesty szósty raz okaże się szczęśliwy – wymamrotała, kiedy podążali wzdłuż plaży. – Ile jeszcze ich tu jest? – zapytała, kiedy Finn wyciągnął swój telefon komórkowy. Używał mapy w swojej komórce, aby mierzyć odległość między każdym domem. Niektóre z nich posiadały system bezpieczeństwa, więc przy tych używali tylko swoich umiejętności wietrzenia zapachu. Nie miała

nic

przeciwko, by dowodził tą częścią poszukiwań. Jej całe ciało drżało na tyle – częściowo z potrzeby pożywienia się, a częściowo ze strachu o córkę – że nie chciała teraz zajmować się obsługą technicznych urządzeń. Ukrywała przed nim swój głód, ale wiedziała, że nie będzie w stanie robić tego już zbyt długo. Powiedziała mu wcześniej, że chce po prostu sprawdzić tak wiele miejsc ile tylko zdołają. – Cztery od tego miejsca… Szarpnęła się zatrzymując gwałtownie, kiedy zmienił się wiatr i wychwyciła delikatny zapach róż. Vega. Gardło Lyry zacisnęło się, kiedy usiłowała wymówić jakieś słowa. – Czuję ją – wyszeptała, wiedząc, że nie będzie musiała tłumaczyć Finnowi, co miała na myśli. Jego całe ciało zesztywniało, kiedy sprawnie przyjął bojową postawę. – Gdzie? Skinęła głową w stronę jasno niebieskiego dwupiętrowego domu z dużą ilością szklanych drzwi i okien. Nie świeciły się żadne światła i miejsce pozostawało całkowicie spokojne. Albo, co bardziej prawdopodobne umysł Lyry wszedł po prostu na wyższe obroty z niepokoju.

– Wyczuwam ją w powietrzu. Róże i światło księżyca. – Światło księżyca? Lyra wzruszyła ramionami, ostrożnie przechodząc przez piasek, usiłując trzymać się tego zapachu. – W połączeniu z różami pachnie jak zimowy las nocą. Kojarzy mi się to z księżycem. Jej głos był zaledwie szeptem na wypadek, gdyby Vega i jej porywacze znajdowali się w pobliżu. Finn dotknął lekko jej przedramienia. Kiedy na niego spojrzała, wskazał na tył domu, a potem na siebie. Potem wskazał na front domu i na nią. Kiwnęła głową ze zrozumieniem. Dobyła bezgłośnie pojedynczego ostrza, które trzymała pod swoim grubym swetrem i ruszyła. Dla ludzkiego oka, byłaby zaledwie rozmytym ruchem, kiedy ruszyła pospiesznie wokół domu. Gdy była pewna, że żaden człowiek czy nadprzyrodzony nie czekał na nią by ją zaskoczyć, podeszła do frontowych drzwi. W tym momencie nie obchodziło jej, czy dom posiadał zainstalowany system alarmowy. Jej córka była w środku i miała zamiar ją uwolnić. Korzystając z przyrodzonej siły, pociągnęła za klamkę i pchnęła drewniano szklane drzwi otwierając je na tyle, by mogła wsunąć się do środka. W powietrzu unosił się słaby ślad tego znajomego zapachu róż, ale został przytłumiony przez ostry chemiczny zapach wybielacza. I nie słyszała by ktoś przebywał w domu. Żadnego, nawet niewielkiego szamotania, żadnego ciężkiego oddechu, nic. Było jak w grobie. I nie wyczuwała obecności córki, nawet jeśli mogłaby przysiąc, że ją czuje.

Kiedy szarpnął nią surowy strach, zaczęła się w milczeniu skradać w dół wyłożonego płytkami korytarza, podążając za chemicznym zapachem. Cokolwiek to było, jej wnętrzności mówiły jej, że to nie było nic dobrego. Kiedy dotarła do końca korytarza, zatrzymała się przy schodach, kiedy jej uszy wyłapały nieznaczny dźwięk. Na górze. Pofrunęła po schodach z ostrzem w dłoni, zwalniając kiedy dotarła do ostatniego stopnia. Wychodził na przestrzeń niemal w typie poddasza z częścią wypoczynkową położoną naprzeciwko podwójnych, dużych przesuwanych szklanych drzwi. Grube zasłony zostały rozsunięte i jedna część drzwi była otwarta. Po jej lewej i prawej stronie znajdowała się para kolejnych, częściowo uchylonych drzwi. Gdy te po lewej otworzyły się, napięła się a jej puls przyspieszył, ale zatrzymała się, kiedy ze środka wyszedł Finn. – To miejsce jest czyste – mruknął, z wyraźnym rozczarowaniem w głosie. – Wciąż czuję jej zapach, ale to tak jakby ktoś pokrył go czymś… maskującym. Skinął głową i wskazał na pokój z którego właśnie wyszedł. – To odmiana perfum, perfumowany spray do pomieszczeń i jestem całkiem pewien, że wybielacz w sprayu… Nie znam jej zapachu, ale mogę wyczuć tutaj róże. W tym pokoju w większym stężeniu. Czując się niemal zdrętwiała, podeszła do przodu, przechodząc obok niego. Czasami skrajny strach pochodzący od każdej istoty, czy to ludzkiej czy nadprzyrodzonej, mógł powodować utrzymywanie się wyraźnego zapachu niemal niemożliwego do przysłonięcia. Mógł utrzymywać się przez tygodnie lub miesiące w zależności od natężenia strachu.

W chwili, w której Lyra weszła do pokoju, jej żołądek opadł. Znajdowało się w nim perfekcyjnie wykonane, królewskich rozmiarów łóżko, otoczone z czterech stron baldachimem, a reszta mebli była nakryta prześcieradłami. Ale zapach strachu jej córki był tak mocny, że omal nie rzucił jej na kolana. To nie były tylko róże, ale czysty, kwaśny strach. Vega była przerażona, a Lyry przy niej nie było. To rozdzierało jej serce. Bolało ją gardło, kiedy połykała łzy. Choć chciała wybuchnąć płaczem, była silniejsza niż to. A jej córka zasługiwała na coś lepszego. Odwróciła się do Finna, którego twarz była nieczytelna. – Moje zmysły wariowały, do momentu, gdy dotarłam do tego pokoju. Czy możesz podążyć stąd za tym zapachem? Pokręcił przecząco głową z wyraźną złością. – Nie, ale napisałem już wiadomość do Spiro. Może być w stanie wyłapać coś, czego my nie potrafimy. Mimo, że była sfrustrowana, była wdzięczna za pomoc. – Czy myślisz, że… została przeniesiona? Skinął głową. – Taa. Zaczekajmy na niego na zewnątrz. Może wyłapiemy jakiś ślad od frontu. Podążyła do wyjścia za Finnem, ale nie potrafiła powstrzymać pytania, które wypalało dziurę w jej wnętrzu. – Czy myślisz, że… – Nie rób tego – rozkazał, jakby czytał w jej myślach. – Nie przenosiliby jej, gdyby nadal nie potrzebowali jej żywej. Po prostu by ją…

Zabili. Taa, Lyra wiedziała o tym. Chociaż cieszyła się, że nie wypowiedział tych słów. Kiedy wyszli na zewnątrz od frontu, owiał ją lodowaty podmuch wiatru, mile widziany, rozpraszający chłód. – Do wschodu słońca zostało ci jakieś pół godziny. Victoria i Gabriel również są w drodze tutaj. Victoria zabierze cię z powrotem do posiadłości. Głupie pieprzone słońce. Była tak blisko odnalezienia Vegi. Nie chciała się teraz zatrzymać. – A co z tobą? – Gabriel, moi wojownicy i ja nie jesteśmy nawet blisko by to zakończyć. Łzy zapłonęły w jej oczach i bez namysłu, objęła go ramionami, ściskając mocno. Była przerażona z powodu swojej córki i nie wiedziała, co by do diabła zrobiła bez Finna. Mimo, iż była wdzięczna za jego pomoc, nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów by mu o tym powiedzieć. Wiedziała, że gdyby ponownie otworzyła usta, rozpłynęłaby się we łzach. Na szczęście, objął ją tylko ramionami i trzymał mocno, a jego uścisk był jedyną rzeczą, która powstrzymywała ją przed szalejącą w niej wściekle falą emocji. *** – Podoba mi się imię, które wybrałaś dla swojej córki. Vega, najjaśniejsza gwiazda w konstelacji Lyry. Bardzo sprytnie – powiedziała Victoria i to były jej pierwsze słowa odkąd odjechały spod domu na plaży. Lyra zamrugała zaskoczona. Prawie nikt nie dostrzegał tego związku. – Ach, tak, to prawda. – Więc, jest najjaśniejszą gwiazdą w twoim świecie.

Lyra uśmiechnęła się, mimo przytłaczającej ją duszącej agonii. Teraz jej gwiazda zaginęła, a ona zrobiłaby wszystko, by odzyskać Vegę z powrotem. – Tak. Od chwili, gdy się urodziła. – Vega została uznana za drugą najważniejszą gwiazdę na niebie – po słońcu oczywiście – kontynuowała zmiennokształtna samica. – Jestem zaskoczona, że o tym wiesz. – Wiem wiele – powiedziała rzeczowo. – Och. Jej zielone oczy rozszerzyły się i rzuciła Lyrze szybkie spojrzenie pełne niepokoju. – Nie jestem arogancka, jeśli to właśnie pomyślałaś. Ja tylko zachowuję w pamięci przypadkowe fakty. Dość dużo faktów. – Victoria odchrząknęła. – Wiem również, że zanim wszystkie zostały wymazane, Akadyjczycy nazywali Vegę, Niebiańską Istotą. Lyra zachowała spokój po słowach zmiennokształtnej, zastanawiając się do czego ona zmierza. Długa, napięta cisza wydawała się rozciągać w SUVie przez wieczność, ale Lyra nie miała nic do powiedzenia. – Kiedy Gabriel powiedział mi jak ma na imię twoja córka, to pobudziło moją mglistą pamięć, szczególnie w połączeniu ze wzrostem liczebności tych potwornych

akadyjskich

demonów.

Według

starożytnej

sumeryjskiej

przepowiedni, Niebiańska Istota może otworzyć bramy piekieł. – Więc? Sumeryjczycy i Akadyjczycy stanowili dwie odrębne kultury. Cholera, dlaczego rozmawiała akurat o tym? Właśnie nawiązała rozmowę o czymś, o czym absolutnie nie chciała dyskutować.

– Może i tak, ale ich język i sposób życia krzyżowały się na masową skalę, do czasu, gdy akadyjski język zastąpił całkowicie ten sumeryjski. – Dlaczego mi o tym mówisz? Lyra nie chciała uprawiać słownych gierek z tą kobietą. Victoria wzruszyła ramionami w doprowadzający do szału, zdawkowy sposób. – To proroctwo mówi również, że przeznaczeniem Niebiańskiej Istoty jest otworzenie tych bram w szesnastym roku życia. Wiem, ze twoja córka ma tylko piętnaście lat, a proroctwa zazwyczaj są niejasne i mogą być interpretowane na wiele różnych sposobów, ale… Przerwała i spojrzała znacząco na Lyrę. – Mów, to co masz do powiedzenia. – Odkryłam, iż to po prostu interesujące, że twoja córka ma na imię Vega i że została porwana właśnie teraz, gdy akadyjskie demony zostały już uwolnione. Lyra milczała, kiedy usiłowała sformułować jakąś odpowiedź. Nie istniała żadna poprawna i nie była pewna, jaki był wynik tej rozgrywki, do której zmierzała ta samica. Jeśli nawet Victorii o coś chodziło. Ale Lyra dawno temu nauczyła się, by nigdy nikomu nie ufać. – Kto jeszcze wie o tej przepowiedni? – Jestem pewna, że badacze historii są jej świadomi, ale jeśli masz na myśli watahę, to nikt, z tego co wiem. Nie żartowałam, kiedy mówiłam, że posiadam wiele wyrywkowej wiedzy, która tłoczy się w mojej głowie. – Powiedziałaś Finnowi?

– Nie. – Dlaczego nie? Wzruszenie ramion. – On i tak już próbuje odnaleźć dziewczynę. Ta wiedza mu w tym nie pomoże. Poza tym, jestem całkiem pewna, że wie już o tej przepowiedni więcej niż ja. Tak jak jestem pewna, że wiesz więcej o porwaniu swojej córki niż nam powiedziałaś. Pewnie istnieje jakieś wampirze proroctwo z takim samym przeświadczeniem. To było zbyt bliskie prawdy. – Jesteś zbyt bystra. – Wszyscy mi to mówią. Niebo zaczęło rozjaśniać się szarością na horyzoncie, ale znajdowały się mniej niż trzydzieści sekund od domu, więc była wdzięczna Victorii, że zamilkła. Teraz pragnęła tylko zostać sama. Może, jeśli uda jej się zasnąć, będzie mogła ponownie nawiązać połączenie z Vegą – dowiedzieć się gdzie u diabła została przeniesiona. A co jeśli nie było jej już w mieście? Co jeśli… Głos Victorii przerwał jej myśli. – Finn jest dobrym Alfą. Dobrym człowiekiem. Przygarnął mnie kiedy byłam szczenięciem i nie miałam dokąd pójść. Nie chcę widzieć jak cierpi. Lyra skinęła głową na nagłą zmianę tematu, pojmując co kobieta miała na myśli. Próbowała zignorować ukłucie jakie poczuła. Tylko dlatego, że ona i Finn nie mieli przed sobą przyszłości nie znaczyło, że ktoś jej musiał o tym przypominać. Była bardzo świadoma tego, że wampir i wilk Alfa nigdy nie będą mogli być razem. Dla zwykłego wilka i wampira byłoby to wystarczająco ciężkie, a co dopiero dla Alfy? Niewykonalne.

– Wiem. Odejdę jak tylko odzyskam córkę. To mogło okazać się nie takie proste, ponieważ Vega z całą pewnością będzie chciała spędzać czas ze swoim ojcem. Oczywiście, Finn zdecydowanie wykopie ją ze swego życia, kiedy odkryje prawdę. Rozbolała ją głowa, kiedy pomyślała o następstwach tego wszystkiego. Victoria zmarszczyła brwi, kiedy skręciła w bramę, kierując się w stronę rezydencji. – To nie to miałam na myśli. Mam teraz dwadzieścia trzy lata, ale miałam dziesięć, kiedy Finn mnie przygarnął. Przez cały ten czas, nie widziałam, aby wziął sobie kochankę. A już z całą pewnością nie z watahy. Nigdy nie dotknął żadnej z naszych samic, ale uwierz mi, że te kobiety próbowały. Niektóre z nich nie pragnęłyby niczego bardziej, niż znaleźć się w łóżku naszego Alfy. Nie twierdzę, że nie szukał towarzystwa poza watahą, ale nawet jeśli tak było, to nikt o tym nie wie. To było zaskoczenie. Ogromne. Lyra nie wiedziała nawet jak to przetrawić. Jeśli to była prawda, to znaczyło, że ona zajmowała miejsce w sercu Finna, tak długo jak on w jej. Chciała przekląć Victorię za powiedzenie jej tego. Nie chciała wiedzieć, że Finn nie wziął sobie innej samicy. No dobrze, to akurat było ogromne kłamstwo. Ta wiedza ukoiła najciemniejszą, najbardziej zaborczą część niej, która chciała rozedrzeć na strzępy każdą kobietę, która po niej była z Finnem. Teraz okazało się, że być może, nie było żadnej. Ale to było niemożliwe. Musiało być. W przeciwnym razie odmawiała, by w to uwierzyć. Znacznie łatwiej było uznawać go za łajdaka, który się od niej odwrócił i już nigdy więcej o niej nie pomyślał. – Dziękuję, że mi to powiedziałaś.

Samica nie musiała tego robić. Posłała jej półuśmiech. – Pomyślałam, że chciałabyś wiedzieć.

ROZDZIAŁ 8 – Mamo? – głos Vegi brzmiał wyraźniej niż wcześniej. – Jestem, kochanie. Czy wszystko w porządku? To było głupie pytanie. Oczywiście, że jej córka nie czuła się dobrze. – Ta samica przeniosła mnie do nowego miejsca. Ona jest… przerażona. Maskuje swój zapach obrzydliwymi perfumami, ale mogę wyczuć jej niepokój. – Czy wiesz, gdzie cię przeniosła? Czy… ktoś cię skrzywdził? Nie potrafiła wyrzucić z głowy tego zapachu z tamtej sypialni. Kwaśny paniczny lęk, który tam pozostał wrył się w pamięć Lyry. – Nikt mnie nie skrzywdził, trzymają mnie tylko w srebrnych łańcuchach i faszerują narkotykami. Wiedza o tym, co przechodzi jej córka, sprawiła, że Lyra wpadła w furię. – Brzmisz teraz na silniejszą. Śpisz? Lyra mogła łączyć się ze swoją córką jedynie wtedy gdy spała, ale to Vega posiadała silne psychiczne zdolności. Mogła kontaktować się z nią zawsze, kiedy tylko posiadała na to wystarczająco siły. – Nie, nie śpię. Kobieta wyszła, ale jest teraz tutaj jej partner. Jest dość miły, ale głupi. Kiedy sprawdzał co ze mną, udawałam, że cierpię, więc nie podał mi więcej żadnych narkotyków. Łańcuchy sprawiają ból, ale bez narkotyków mogę być w stanie się stąd wydostać. Lyra czuła jak psychiczne połączenie słabnie i walczyła by je utrzymać. Chociaż spała nie była w pełni formy do walki. Musiała się pożywić, by odzyskać siły. Próbowała rozpaczliwie uchwycić się ich umysłowego połączenia.

– Współpracuję z watahą Stavros, by cię odnaleźć. Robimy wszystko, by sprowadzić cię z powrotem. – Naprawdę pracujesz z… nim? – Tak. – Nie było czasu by się nad tym rozwodzić. – Czy jest coś, co sobie przypominasz, a co mogłoby pomóc nam cię zlokalizować? – Kiedy jechaliśmy, słyszałam… coś jak odgłosy karnawału. Zawiązała mi oczy, ale to brzmiało jak karnawał. Nie wiem jak inaczej to opisać. Słyszałam to, kiedy zatrzymaliśmy się na jałowym biegu przed znakiem stopu albo przed światłami. Potem jechaliśmy może jeszcze jakieś pięć minut zanim stanęliśmy. Potem wpompowała we mnie jeszcze więcej narkotyków, ale teraz przestają działać znacznie szybciej. Myślę, że może zaczęłam się na nie uodparniać czy coś w tym stylu. Nie wiem. – To dobrze, kochanie. Tylko nie trać siły. Odnajdę cię, przysięgam. Albo umrę próbując. – Dobrze, mamo. Tęsknię za tobą i żałuję, że wyjechałam w ten sposób… – Przestań. Nie dbam o to. Miałaś wszelkie prawo, by wyjechać. – Nie, ja… Połączenie zerwało się, kiedy Lyra się obudziła. Wciągając ostry oddech, podskoczyła na łóżku Finna. Serce waliło jej dziko, kiedy rozejrzała się po ciemnym pokoju. Karnawał. Podrywając się, porwała telefon z nocnej szafki i usiłowała dodzwonić się do Finna. Kiedy nie odbierał, napisała mu wiadomość o tym, co powiedziała jej Vega.

Chociaż jej wewnętrzny zegar powiedział jej, że słońce już zaszło, rozsunęła zasłony i otworzyła zewnętrzne okiennice, by odsłonić okryte zmierzchem niebo. Po ubraniu się i przypięciu broni, ponownie usiłowała dodzwonić się do Finna, ale nie odbierał. Sfrustrowana, wyszła z jego pokoju. To nie było tak, że była więźniem. Długi korytarz, który prowadził do schodów był pusty, ale wyczuwała zapach zmiennych, w niektórych sąsiadujących ze sobą pokojach. Gdy zeszła po schodach, ujrzała parę rozmawiającą przy wejściu. Kiedy ją spostrzegli, zaczęli obserwować ją ostrożnie jakby obawiali się, że zaatakuje. Choć kusiło ją by obnażyć kły, powstrzymała się. Zamiast tego zapytała: – Widzieliście gdzieś Finna albo Victorię? Wydawali się zaskoczeni tym, że się do nich odezwała, ale samica wskazała na drzwi. – Victoria właśnie wyszła. Myślę, że poszła pobiegać. Finna nie było tu przez cały dzień. Co oznaczało, że szukał Vegi przez cały dzień bez snu. Ta wiedza rozgrzała ją od środka. – Dzięki. Mijając ich wyszła w zapadający mrok. I zamarła. Przynajmniej tuzin akadyjskich demonów pojawiło się na terenie posiadłości, a ich jarzące się, żółte oczy wyróżniały się na tle zapadającej nocy.

Z wyostrzonym wzrokiem dostrzegła jak usiłują używać drzew jako kryjówek, ale te gigantyczne pokryte gadzią skórą kreatury nie mogły się tak po prostu ukryć. Tak czy owak śmierdziały zbyt mocno. Siarkowy zapach zaczął już przenikać powietrze. Pięć wilków, które ujrzała, rozbiegły się ustawiając półkoliście. Zanim zdążyła wrócić, by ostrzec pozostałych, głośne, niesamowite wycie rozdarło powietrze. Niemal natychmiast w odpowiedzi powietrze wypełniło się zawodzeniami. O tak, to było wystarczające ostrzeżenie. Nie zatrzymując się, wyciągnęła swoje ostrze i wypuściła pazury. Za plecami usłyszała jak więcej zmiennych wyłania się z domu, ale nie zwracała na nich uwagi. Zbiegła po kilku stopniach, jej buty uderzały w kamienny chodnik do czasu aż trafiła na trawę. Wokół niej demony i wilki starły się w walce, więc skierowała się do najbliższego demona. Rzuciła się na niego z pełną prędkością, uśmiechając w duchu, kiedy przygotował się na jej atak. W ostatniej chwili przed uderzeniem, wyskoczyła w powietrze, ustawiając się za nim. W trakcie lądowania, obróciła się w powietrzu i przejechała w dół swoim ostrzem. Wystarczyło tylko jedno ostre cięcie, by ściąć głowę bestii. Kiedy krew z jego arterii rozprysła się łukiem, odskoczyła, żeby jej uniknąć. Odwracając się, ujrzała, jak coraz więcej tych kreatur zbiega się z całej posiadłości. Po jej lewej i prawej stronie wilki gnały i rzucały się rozszarpując bestie na strzępy. Triumfalne wycie i krzyki agonii wypełniły powietrze. Brzmiało to tak, jakby wilki wygrywały, ale to mogło się w każdej chwili zmienić. Kto wiedział ile z tych istot się tu pojawiło? Ruszając ponownie do akcji, pognała na drzewo, w połowie lecąc w połowie wspinając się na nie, gdy dostrzegła kolejnego, usiłującego ukryć się

wśród liści. Warczał i syczał, kiedy wskoczyła na czwartą gałąź i usiłował zejść. Ten miał tylko jakieś metr pięćdziesiąt, nawet mniej niż ona. Zeskoczył z gałęzi, ale zanim uderzył w ziemię, czarny wilk przeleciał w powietrzu, odrywając jego głowę, jednym płynnym ugryzieniem. Kiedy łapy wilka opadły na trawiastą ziemię, zawył zwycięsko po czym spojrzał w górę na Lyrę i zaskowyczał. Mogła się mylić, ale te zielone oczy wyglądały dokładnie jak Victorii. Lyra zeskoczyła na dół lądując obok niej. Nie było czasu na przerwę, zanim rzuciła się na kolejnego demona. Było tak jakby się rozmnażały. Nie była pewna jak długo trwało, kiedy tak cięła i rozszarpywała torując sobie przez nich drogę. Może pół godziny, a może dłużej. Po zabiciu jednego w ponad dwu metrowej wersji, odwróciła się gotowa do kolejnego ataku i ujrzała jedynie ciała martwych demonów zaśmiecające trawnik. Kilka rannych wilków kuśtykało w kierunku głównego budynku, ale nie widziała wśród nich żadnych ofiar. Choć posiadłość była na tyle duża, że nie mogła być tego pewna. Z bronią w gotowości, skanowała gąszcze drzew. Kiedy ujrzała jak Victoria zmienia się wracając do ludzkiej postaci, pospieszyła w jej stronę. Na twarzy wysokiej, ciemnowłosej samicy malował się ponury wyraz. – Myślę, że wszystkie nie żyją. Rozmowa z kompletnie naga kobietą była nieco drażniąca, ale teraz to był najmniejszy z jej problemów. – Co to było, do diabła? Czy to się zdarzało już wcześniej?

Finn nie wspominał, by demony w ten sposób naruszały granice posiadłości. Mówił tylko, że jego wataha miała z nimi problem w mieście. – To było czyste szaleństwo – mruknęła Victoria. – I nie, to się nigdy wcześniej nie zdarzyło. – Czy wiesz, dlaczego Finn jeszcze nie wrócił? Wątpiła, że został ranny, ale nie potrafiła przestać się o niego martwić. – Nie wiem. Głowa Victorii przechyliła się na chwilę w bok, jakby czegoś nasłuchiwała. Po czym Lyra też to usłyszała. Otwieranie głównej bramy. Unikając zwłok, pospieszyły przez ogromną posiadłość, aż dotarły do długiego, krętego podjazdu. Gabriel, Finn i reszta zmiennych, których rozpoznała z ich wcześniejszych poszukiwań, wysiadali ze swoich pojazdów. Wszystko wokół niej rozmyło się, gdy dostrzegła Finna. Jego mundur w stylu wojskowym był brudny, koszula z długim rękawem podarta, a miedziany zapach krwi i siarki przylgnął do niego, kiedy spieszyła ku niemu. Nie odrywając od niego wzroku, przebiegła dłońmi po jego klatce piersiowej, potrzebując upewnić się, że nic mu nie było. – Jesteś ranny? Coś błysnęło w jego oczach, kiedy pokręcił głową. – Nie, ale co się tu do cholery stało?!

– Masa demonów zaatakowała to miejsce – odpowiedział jakiś samiec. – To nie było dobrze przemyślane ze strategicznego punktu widzenia, ale musiały sądzić, że mają przewagę liczebną po swojej stronie. Odwróciła się i była zaskoczona, gdy Finn owinął ciasno ramiona wokół niej. Przed całą swoją watahą. Obróciła się w jego uścisku, kiedy stanęli przed obliczem wszystkich. – Ranni? – zapytał Finn. – Nic poważnego. Każdy, kto tutaj został, kiedy zaczęła się walka, wziął w niej udział – powiedział ten sam ciemnowłosy samiec. Niemal wszystkie wilki były nadal w zwierzęcej formie, ale kilku zmieniło się powracając do ludzkiej postaci. Zaskoczyło ją, gdy Gabriel podsunął Victorii swoją koszulkę. Samica tylko przewróciła oczami, ale nałożyła ją. – Spalcie ciała. Dzisiejszej nocy wprowadzam zakaz opuszczania tego miejsca. Będę dziś polował z Gabrielem i garstką wojowników, ale wszyscy inni zostają tutaj. – Finn spojrzał na tego samego samca, który przemówił już dwukrotnie. Mężczyzna najwyraźniej był wojownikiem. – Dopilnuj, by nikt nie opuścił tego miejsca. Chcę listę wszystkich, którzy znajdują się poza posiadłością i chcę żebyś się z nimi skontaktował. Każdy musi tu wrócić w ciągu następnej godziny. Mężczyzna skinął głową, po czym rzucił spojrzenie w stronę Lyry. – Dziękuję za walkę – mruknął cicho, zanim skierował się z powrotem do domu. Po tym, wszystkie wilki zaczęły zmierzać w kierunku domu, niektóre po zmianie, a inne pozostając w postaci wilka. Ale wszyscy posłuchali Finna.

Wiedziała, że w ciągu kilku minut z wszystkich demonów pozostanie tylko popiół. Zanim zdążyła zadać pytanie Finnowi, zwrócił się on do Victorii. – Jesteś wystarczająco silna, by uleczyć te rany? – Oczywiście. Dam ci znać, gdyby okazało się, że to coś poważnego. Kiedy Victoria ruszyła w stronę domu, Lyra ujrzała, że pozostali zaczynają palić ciała demonów. – A co wam się przydarzyło chłopaki? – zapytała Lyra, patrząc na Finna i pozostałych. – To samo, co tutaj. Złapaliśmy ich grupę jakiś kilometr stąd… Dostałem twoją wiadomość. – Szybko zmienił temat. – W mieście jest wesołe miasteczko, to może być to, co usłyszała. Spiro wykorzystał twoje dane, by zawęzić miejsce jej prawdopodobnego przetrzymywania do dwóch kilometrów. Chciałem wrócić po ciebie, aby cię zabrać. Skinęła głową, czując skok adrenaliny. – Jestem gotowa. Nadal musiała się pożywić, ale o wiele bardziej chciała dostać się do swojej córki. – Musimy zmienić ubranie na wypadek gdybyśmy natknęli się na jakichś ludzi, ale będziemy gotowi w mniej niż minutę. – W porządku. Umieścił szybki pocałunek na jej czole, zanim skinął na swoich ludzi. Pospieszyli w stronę domu, z wyjątkiem Gabriela i Spiro.

Ignorując Gabriela, spojrzała na Spiro. – Wiem, że robisz to dla swojego Alfy, ale dziękuję za próby wyśledzenia mojej córki. Skinął głową i posłał jej pół uśmiech, który istotnie odzwierciedlił się w jego oczach. – Żaden problem. Znajdziemy ją. Gabriel odchrząknął, przyciągając do siebie jej uwagę. Jego wyraz twarzy nie był wrogi – tak jak wcześniej – ale był ostrożny. – Jak to jest, iż wiedziałaś, że znajdowała się w pobliżu oceanu? Albo, że słyszała odgłosy karnawału? Jeśli została porwana, to jak utrzymujesz z nią kontakt? To były słuszne pytania, ale dopóki nie wiedziała, kto przetrzymywał jej córkę, nie powie niczego nikomu, oprócz Finna. – Czy zadawałeś już te pytania Finnowi? Gabriel skinął głową z zaciśniętą szczęką. I najwyraźniej Finn nie odpowiedział na nie swojemu Strażnikowi, w przeciwnym razie ten wilk nie pytałby jej. – Jak długo jesteś Strażnikiem Finna? – zapytała zamiast udzielić odpowiedzi. Jego wuj nie miał żadnego – posiadanie jakiegoś było poniżej jego godności – ale najwyraźniej Finn wystarczająco wysoko cenił Gabriela, skoro powołał go jako swojego zastępcę, a nie byli nawet spokrewnieni. Zamrugał, jakby zaskoczony tym pytaniem.

– Pięć lat. – Uważa cię za przyjaciela. Bardzo dobrego przyjaciela. Nawet Lyra to zauważyła. To był jedyny powód, dla którego Finn nie wyzwał drugiego samca na zewnątrz nocnego klubu dla istot nadprzyrodzonych. Ponieważ wszelki rażący pokaz braku szacunku względem Alfy okazany przed innymi, spotykał się zwykle z przemocą i pokazem dominacji. W ten właśnie sposób postępowały wilki czy inne istoty nadprzyrodzone. Musieli tak robić. – Tak. Umarłbym za niego. Zmienny praktycznie wywarczał te słowa, a prawda wypływała od niego w silnych falach. W odróżnieniu od kłamstw, które miały kwaśny posmak, to był taki świeży, czysty zapach. – Dobrze. Więc mu zaufaj. – Ufam mu. Ale nie jej. Te niewypowiedziane słowa były jasne. Pokręciła głową na jego umyślne niezrozumienie. – Zaufaj jego osądowi. – Widziałem mężczyzn, którzy robią głupie rzeczy dla kobiet. – A ja widziałam kobiety, które robiły jeszcze głupsze rzeczy dla mężczyzn. Tylko dlatego, że nie masz wszystkich kawałków układanki nie znaczy… Spiro głośno odchrząknął, jakby nie słyszeli Finna i pozostałych wychodzących z domu. Lyra przestała mówić tylko dlatego, że kontynuowanie tej rozmowy było bezcelowe. Gabriel jej nie ufał. W porządku. Nie obchodziło

jej to, a nawet do pewnego stopnia to rozumiała. Jedyną rzeczą, która się liczyła było to, żeby pomógł odnaleźć jej córkę. A nawet jeśli nie będzie pomagał, to dopóki nie będzie utrudniał im poszukiwań, był tylko migającym punktem na jej radarze. Odwróciła się, by stwierdzić, że Finn i pozostali zmierzają zamaszystym krokiem w dół podjazdu. Jak zawsze, wszystko inne wokół niej rozmyło się, gdy znalazł się w pobliżu. Czyste ubranie nie odebrało mu dzikości. Ubrany w mundur w wojskowym stylu i z bronią odznaczającą się pod jego kurtką, wyglądał jak wojownik, którego znała. Przyciągnięta przez prymitywny instynkt, postąpiła krok w jego stronę i niemal się potknęła. Zanim ktokolwiek zdążył zauważyć, odzyskała równowagę. Kiedy te lodowato niebieskie oczy skupiły się na niej, zmarszczyła brwi i spojrzała na swoje ubranie. Sądziła, że uniknęła jakichkolwiek rozbryzgów krwi, ale może ona również powinna się przebrać. – Kiedy po raz ostatni jadłaś? – zażądał odpowiedzi, kiedy przed nią stanął. No dobrze, może on zauważył. – W tamtym klubie. Jego oczy na chwile stały się całkowicie wilcze. – A wcześniej? – Zanim tu przyjechałam. Spojrzał na swoich ludzi i wydał szybkie rozkazy, mówiąc czterem z nich, by udali się w różne okolice, ale by pozostali pod telefonami. Potem spojrzał na Gabriela i Spiro. – Wy dwaj zaczekajcie. Niedługo wrócimy.

Nie dając jej szansy na kłótnię, chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę domu. Nie mając innego wyboru jak tylko za nim podążyć, ruszyła pospiesznie obok niego. – Mogłam po prostu pożywić się od ciebie w SUVie. Burknął kiedy przekroczyli frontowe drzwi. – Nie pozwolę, by ktokolwiek zobaczył jak się ode mnie pożywiasz. Na jego słowa jej twarz zapłonęła. Nawet nie pomyślała o tym, jak w naturalny sposób jej ciało ogarniało podniecenie, kiedy żywiła się od Finna. Nie zdarzało się to z nikim innym. Zastanawiała się, czy jej reakcja nadal będzie taka sama i była zadowolona z tego, że chociaż Finn jasno myślał. Gdyby podczas pożywiania się szczytowała w obecności pozostałych byłoby to żenujące. A nie pomoże swojej córce, jeśli nie będzie miała nawet siły, by walczyć o jej uwolnienie. Przeszli długim korytarzem i przez wahadłowe drzwi, weszli do ogromnej, profesjonalnie wyposażonej kuchni. Jej wielkość miała sens w przypadku takiej ilości wilków. Co zaskakujące, pomieszczenie okazało się puste, ale nie zatrzymał się, aż dotarli do drzwi spiżarni. Wnętrze było większe niż jej główna łazienka w domu. Bez zatrzymywania się odwrócił się w jej stronę i obnażył swoją szyję. Mógł zaoferować swój nadgarstek. W rzeczywistości, powinna po prostu wziąć jego nadgarstek, ale odsłaniał się w sposób, w jaki żaden Alfa niemal nigdy nie robił. Tym aktem obdarzał ją swoim najwyższym zaufaniem. Jego oddech stał się nieznacznie nierówny, a subtelna pikanteria jego pobudzenia wypełniła zamkniętą przestrzeń.

Nie mogła odrzucić tej oferty – nawet jeśli na niego nie zasługiwała. Zamykając oczy, uchwyciła się jego ramion i zatopiła kły w jego szyi. Ten korzenny zapach owinął się wokół niej jak uwodzicielski uścisk. Jego duże ciało szarpnęło się przy niej, a ramiona owinęły się wokół jej talii, gdy słodki smak jego krwi pokrył jej język. Jęknął i pokręcił przy niej swoimi biodrami. Mówił jej niejednokrotnie, jak erotyczne to było, kiedy się od niego pożywiała. To stanowczo nie uległo zmianie. W przeciwieństwie do tego, co przedstawiały filmy fabularne, krew zmiennych nie była trująca dla wampirów. To było jak nektar bogów. Krew pochodząca od większości istot nadprzyrodzonych była taka dla wampirów. Jego krew czyniła ją silniejszą i wzmacniała ją szybciej, niż była w stanie to zrobić jakakolwiek ludzka krew. A ponieważ był Alfą… Jęknęła przy jego szyi, kiedy wessała i przełknęła słodki płyn. Wbrew jej woli, naprężyły się jej sutki, a ciało napięło się, gdy pożywiała się od niego. Coś w jego krwi, w nim samym, zawsze jej to robiło. Po niemal dwóch dekadach picia ludzkiej krwi, smak Finna był jak zastrzyk adrenaliny. Najwyraźniej na niego to też oddziaływało. Było to nieznaczne, jakby usiłował powstrzymać swoją reakcje, ale za każdym razem kiedy zassała jego krew, przechodził go dreszcz, a ona odczuwała to wszystko w swoim rdzeniu. Usiłowała utrzymać swoje ciało niewzruszone, by zachować kontrolę, gdy piła, ale nie potrafiła powstrzymać rosnącego głodu w swoim wnętrzu. Głód ten nie miał nic wspólnego z jej potrzebą krwi. Ocierając się o niego piersiami podczas karmienia, delektowała się sposobem w jaki drżał. Ogarnął ją całkowicie zapach jego pobudzenia, przyprawiając ją o zawroty głowy. Jego erekcja naciskała na jej podbrzusze i robiła wszystko, co mogła, by nie owinąć wokół niego nóg i nie zacząć ocierać się jak kotka w rui.

Ale miała swoją dumę. Tak jakby. Jej najbardziej pierwotna strona groziła przejęciem kontroli i jedyną rzeczą, która ją przed tym powstrzymywała była wiedza, że córka jej potrzebowała. Czasami nienawidziła tego, jak prymitywna była. To ona miała kontrolę, a nie jej głód. To było coś, o czym nie musiała sobie przypominać odkąd była młodą dziewczyną. Chociaż czuła jakby to trwało wieczność, wiedziała, że tak naprawdę upłynęło może jakieś sześćdziesiąt sekund. Kiedy się odsunęła, poczuła się odmłodzona i tysiąc razy silniejsza. Siła pochodząca z jego krwi była czystą energią. Polizała szybko rany, aby rozpocząć proces leczenia, choć i tak już niemalże się zamknęły. W przeciwieństwie do ludzi, Finn uzdrawiał się z imponującą szybkością. Kiedy na niego spojrzała, zassała głęboki oddech. Jego oczy stały się czysto wilcze, kiedy ją obserwował. Blisko powierzchni mogła ujrzeć jego bestię, jego potrzebę i głód żywej istoty. Jego wzrok skupił się na jej ustach. Instynktownie oblizała swoje wargi i posmakowała niewielką ilość krwi, którą przeoczyła. – Spotkajmy się za minutę na zewnątrz – powiedział, chrapliwym i warczącym głosem, bardziej zwierzęcym niż ludzkim. Nie ufając własnemu głosowi, skinęła głową i zanim zdążyła mrugnąć, zniknął, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Odsuwając wszystkie myśli o nich dwojgu nagich razem, opuściła pospiesznie spiżarnię. Teraz, gdy odzyskała swoją siłę, wszystko wokół niej stało się wyraźniejsze z przejrzystością, którą – z czego nie zdawała sobie sprawy – utraciła w ciągu ostatnich kilku dni. Nie zapomniała jak potężna była jego krew, ale energia która w niej szumiała sprawiała, że czuła się jakby mogła samodzielnie pokonać tysiące akadyjskich demonów.

Kiedy Lyra szła przez kafelkowaną podłogę, wahadłowe drzwi otworzyły się i do środka weszły trzy samice. Wszystkie popatrzyły na nią ze zdziwieniem. Niemal natychmiast najwyższa z nich, blondynka, szczupła piękna wilczyca, zwęziła swoje oczy. Skrzyżowała ramiona na piersi i pozostała w miejscu stojąc przed drzwiami. Pozostałe dwie, ruda i brunetka, które mogłyby rywalizować o tytuł Miss Universe i wygrać, obie odsunęły się na bok, jak gdyby nie chciały znaleźć się w środku czegokolwiek. Nie miała czasu na bzdury. Utrzymując oczy przygwożdżone do wilczycy – ponieważ odwrócenie wzroku byłoby wyraźnym znakiem poddania się tej samicy – ominęła kobietę. Wilczyca przesunęła się błyskawicznie, stając przed nią. – Nie obchodzi mnie to, czy pieprzysz się z Finnem, nigdy nie zaakceptujemy wampirzycy jako samicy Alfa. Taa, Lyra już o tym wiedziała. Tak samo jak wiedziała, iż żadne gadanie o tym, że nie planowała zostać ową samicą Alfa, nie dotrze do łba tej samicy. A kiedy Finn pozna prawdę, to niewielkie marzenie o przewodzeniu u jego boku, które pogrzebała niewiarygodnie głęboko, całkowicie zniknie. To się nigdy nie wydarzy. – Odsuń się – rozkazała. – Nie. Poruszając się z wampirzą prędkością zrodzoną z jej linii krwi i zastrzykiem mocy, który przed chwilą otrzymała od Finna, przebiła się pięścią przez pierś kobiety i chwyciła jej serce. W pomieszczeniu zapadła śmiertelna cisza, a blondynka patrzyła na nią z szeroko rozwartymi oczami, otwartymi ustami i dyszała z powodu czystego bólu, który w końcu dotarł do jej zakończeń nerwowych.

To jej nie mogło zabić, ale z pewnością bolało jak jasna cholera. – Jeśli będziesz chciała mnie później wyzwać, to proszę bardzo. Teraz nie mam czasu na to gówno. Pochyliła się bliżej samicy, która wydawała bulgoczące, dyszące dźwięki, gdy usiłowała pozostać w bezruchu. Bo gdyby się cofnęła, straciłaby swoje serce. – Następnym razem wyrwę ci serce i zmuszę cię, kurwa, do jego zjedzenia – wyszeptała Lyra, zanim zwolniła swój uchwyt i wyciągnęła rękę z ciała kobiety. Nie była w rzeczywistości tak krwiożercza na jaką brzmiała, ale jej najbardziej prymitywna strona wiedziała, że gdyby okazała się mniej oschła w swej dominacji nad tą kobietą, byłoby to jak zaoferowanie jej swojej głowy na półmisku. Wilczyca upadła na podłogę, jęcząc i płacząc, kiedy jej ciało naprawiało szkody łącząc się na powrót. Krew spływała na podłogę z leczącej się rany, więc Lyra ominęła ją i chwyciła suchą szmatkę z jednego z kontuarów. Szybko wytarła dłoń i ponownie podeszła do drzwi, nie spuszczając z oka dwóch pozostałych samic. – Ona nie mówiła tego w imieniu nas wszystkich. Jeśli jesteś silna, sprawiedliwa i uszczęśliwiasz Finna, gówno mnie obchodzi to, czy jesteś nawet Marsjanką – powiedziała ruda, bez strachu w swoim spojrzeniu. No cóż, to było interesujące. Lyra tylko skinęła głową jej i brunetce, zanim wymaszerowała z kuchni. Nadszedł czas, by odnaleźć jej córkę. ***

Gdy jej telefon zadzwonił, wyłowiła go z kieszeni. Strach rósł w niej jak pozbawiona kontroli kudzu1.Ta wampirza suka była nieprawdopodobnie szybka i silna. To, co zrobiła w kuchni – wymagało niesamowitych umiejętności. Drżącymi rękoma, odebrała telefon. – Taa? Rozglądając się wokół, wyszła pospiesznie przez jedne z bocznych drzwi. Wataha była zajęta paleniem ciał demonów i doprowadzaniem do porządku posiadłości. Nikt by jej nie zauważył. – Ona uciekła. Jej całe ciało zesztywniało. – Co? Nie mógł mieć na myśli tego, o czym myślała. – Nie wiem jak to się stało, ale zniknęła. Jej łańcuchy są zerwane. Musiała je rozerwać, żeby się uwolnić. Umysł zaczął jej pracować na wysokich obrotach, popędziła z powrotem do domu, spiesząc w kierunku swojego pokoju na pierwszym piętrze. – Czy podałeś jej… lekarstwo? Kiedy się zmieniali nadszedł czas, aby ponownie podać dziewczynie pełną dawkę leków. Obiecał, że się tym zajmie. Nastąpiła krótka przerwa. – Tak.

1

Kudzu – gatunek rośliny.

Jej pazury wysunęły się, kiedy otworzyła drzwi swojej sypialni. Znała go wystarczająco długo, że potrafiła stwierdzić, kiedy kłamał. Wyglądało na to, że mimo wszystko i tak po wszystkim zabije tego idiotę. Zamiast okazać gniew i się zdradzić, powiedziała: – W porządku. Znajdziemy ją. Wkrótce tam będę. Kiedy się rozłączyli, chwyciła swoją spakowaną i przygotowaną do ucieczki torbę. Jeśli dziewczyna się uwolniła, musiała opuścić to miejsce teraz. Nie będzie tracić czasu na poszukiwania dziewczyny. Nie, zamierzała zabić swojego partnera, podpalić dom w którym przebywali, a potem opuścić miasto z pieniędzmi, które zarobiła. To nie była wprawdzie cała kwota, jaką miała otrzymać, ale kiedy dziewczyna zniknęła, wampir, który ją wynajął, będzie szalenie wkurzony. Nie wspominając już o tym, że to była tylko kwestia czasu, zanim Finn się dowie, co zrobiła. Nie miało znaczenia to, że ona i jej partner nosili maski. Ta mała suka mogła w końcu rozpoznać ją po zapachu. Bardzo uważała, by zmienić swój zapach, ale nic nie było niezawodne. Musiała zniknąć, kiedy miała jeszcze na to szansę. Chociaż Finn zakazał im opuszczać posiadłość, zniknie tak, żeby się nawet nie kapnęli. Kiedy wszyscy byli tak rozproszeni z powodu ostatnich działań, wydostanie się stąd niepostrzeżenie powinno być bułką z masłem. I to stanowiło jej jedyną alternatywę.

ROZDZIAŁ 9 Lyra siedząc obok Spiro na tylnym siedzeniu SUVa, zerkała co chwilę na mały ekran jego laptopa. Odznaczał na nich domy, które zostały już sprawdzone przez pozostałych wojowników i ich grupę. Przez ostatnich kilka godzin naprawdę ciężko pracowali. Parkowali, rozdzielali się, po czym przeszukiwali domy z niewiarygodną prędkością. W tej chwili przemieszczali się na inny obszar. Po ataku na posiadłość, Finn był jeszcze bardziej zdeterminowany, by odnaleźć Vegę. Lyra nie była pewna, dlaczego demony obrały za cel ataku jego watahę, ale to nie był przypadkowy wybór. To, było akurat jasne. – Widziałeś to? – mruknął Finn z przedniego siedzenia pasażera. – Taa. Gabriel zwolnił prędkość samochodu, którym jechali. Zarówno ona, jak i Spiro unieśli wzrok. Badając wzrokiem spokojną dzielnicę, nie zobaczyła nic prócz samochodów zaparkowanych na podjazdach i kilka ulicznych latarni. – Co? – Cztery wampiry – powiedział Finn. – Kierowały się w dół tej ulicy. Przemieszczają się w jakimś określonym celu. Gabriel, napisz do pozostałych grup – rozkazał. Zanim którekolwiek z nich zdążyło odpowiedzieć, Finn otworzył drzwi i wyskoczył z poruszającego się pojazdu. Jechali jakieś dwadzieścia cztery kilometry na godzinę, ale jego działanie wciąż ja zaskakiwało. Chwilę później Finn przeskoczył przez pobliski płot na czyjeś podwórko, znikając z pola widzenia.

– Co robimy? – zapytała Gabriela. Wiedziała, że Finn z całą pewnością był w stanie o siebie zadbać, ale nie podobało jej się, że poszedł tam sam, bez wsparcia. – Zaparkuję i pójdziemy za nim. Gabriel zaparkował bezzwłocznie obok gigantycznego dębu. Po wysłaniu krótkiej wiadomości tekstowej, przypuszczalnie do drugiej grupy wojowników szukających Vegi, cała ich trójka wysiadła cicho z pojazdu. Lyra nie potrzebowała od nikogo instrukcji, by wiedzieć co robić. Mieli wesprzeć Finna i dowiedzieć się dlaczego te cztery wampiry pojawiły się w tej okolicy. Dokładnie tę strefę zakreślił Spiro, więc jak na razie wszystko, co wiedziała to to, że brali udział w porwaniu Vegi. Lyra użyła swojego daru latania i uniosła się w powietrze. Z krążącą w niej krwią Finna, ledwie odczuła jak wpływa to na jej energię. Trudniej było w ten sposób śledzić zapach Finna, ale i tak był tak słaby, że zastanawiała się, czy umyślnie go maskował. Była to umiejętność, którą posiadały niektóre Alfy. Kiedy przelatywała nad domem z basenem o olimpijskich wymiarach, dostrzegła Finna walczącego z czterema wampirami. Żaden z nich nie miał wyciągniętej broni, co było jedną pozytywną rzeczą, ale przepłynął przez nią znajomy opiekuńczy instynkt. Dobyła swoje ostrze. Opadała z cichym podmuchem, do momentu gdy jej stopy uderzyły w trawiasty grunt obok Finna. Nawet nie drgnął, więc domyśliła się, że cały czas był świadomy jej obecności. Reszta cofnęła się nieznacznie, ale niemal natychmiast najwyższy z czwórki wampirów uniósł rękę, powstrzymując pozostałych. Skinęła raz głową w stronę samca, którego natychmiast rozpoznała. To był Justus, jeden z najbardziej cenionych wojowników jej brata.

Jego brązowe oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem, a cierpki zapach, który bił od niego, mówił o prawdziwym zaskoczeniu. – Lyra? Samiec był bardziej najemnikiem i był prawie tak stary jak Claudius. Nie zrodzony z krwi, ale miał ponad dziewięćset lat. Trudno byłoby mu udawać taki rodzaj zaskoczenia jaki od niego wyczuła, ale z drugiej strony, nie była aż tak głupia, by go zlekceważyć. – Justus. – Znasz go? Głos Finna był na pozór spokojny, jakby wcale nie był zaniepokojony. Jednak znała go lepiej. Im spokojniejszy się wydawał, tym bardziej był skoncentrowany i jeszcze bardziej zabójczy. – Jest częścią covenu Claudiusa. Nie odrywała wzroku od czterech wampirów. Za plecami usłyszała lekki szelest przemieszczania się i stężała, dopóki nie wyczuła członków watahy Finna. Przybyło wsparcie zmiennych, do których Gabriel wysłał wiadomość. – Darren, Bruno, to Lyra Marius. Po tym wszystkie cztery wampiry uklękły na krótko, w pokazie szacunku dla jej królewskiego statusu. Choć Justus nie przedstawił trzeciego wampira, rozpoznała go jako Christiana. Miał około pięciuset lat, jeśli dobrze pamiętała. Była zmieszana ich postępowaniem. – Dlaczego wszyscy się kłaniacie? I dlaczego tu jesteście?

Gdy wstali, Justus dał znak pozostałym by się cofnęli, okazując tym wyraźną oznakę szacunku dla Finna. Było to coś, co doceniała. Ponieważ w tej chwili, sytuacja w ciągu milisekundy mogła przerodzić się w punkt zapalny. – Jesteś z tym Alfą? – zapytał Justus, ignorując jej pytanie. – Tak. A teraz odpowiedz na moje pytanie. Rzucił Christianowi szybkie spojrzenie, po czym przesuwał spojrzenie z niej na Finna. – Sądzę, że mogliśmy otrzymać jakieś mylne informacje. Powiedziano nam, że nie żyjesz, a twoje dziecko zostało porwane. Claudius ją uratował, ale… – Claudius ma moją córkę? – krzyknęła, po czym przypomniała sobie o ludziach przebywających w pobliskich domach. Zawrzała w niej panika, surowa i dzika, z całych sił starała się pohamować swoją wściekłość przed uwolnieniem. Potrzebowała odpowiedzi. – Tak. – Rzucił okiem na Finna, z mocno zaciśniętą szczęką. – Powiedziano nam, że zabiły cię dwa wilki, następnie porwały ją, a Alfa tego regionu odmówił ich ukarania. Claudius ją uratował, ale był tam tylko jeden wilk, kiedy to zrobił. Chciał żebyśmy zaczekali na drugiego i wyeliminowali ich oboje w tym samym czasie. Nic z tego nie miało dla niej teraz znaczenia. – Gdzie jest moja córka? Zaczął odpowiadać, kiedy dwa wampiry rzuciły się do ucieczki. Zanim zdążyła się ruszyć, Finn i Gabriel skoczyli do akcji, a ich prędkość była nieco przerażająca. Jej włosy rozwiały się, kiedy przelecieli obok niej, przyszpilając obu do ziemi. Finn chwycił jednego z wampirów za gardło, a jego pazury wsunęły się głęboko w skórę samca. Gabriel postąpił tak samo z drugim. Dwa

wampiry łapały z trudem powietrze i walczyły, ale bez możliwości odezwania się, ponieważ dźwięki zostały stłumione. Justus nie próbował ich powstrzymać, tylko spojrzał na nią z niepokojem. – Coś mi mówi, że przed wieloma laty nie opuściłaś naszego covenu z własnej woli. Tym razem była jej kolej by stać jak ogłuszona. – Czy to właśnie Claudius powiedział wszystkim? On i Christian skinęli twierdząco głową. – Nie opuściłam go dobrowolnie. Zostałam z niego wyrzucona na pół godziny przed wschodem słońca. Jej głos wibrował z gniewu. Miała mnóstwo pytań, ale tylko jedno miało znaczenie. – A teraz, gdzie jest moja córka? Z ludźmi w pobliżu, czy bez nich, była na granicy utraty kontroli. – Claudius powiedział, że zabrał ją do naszego covenu, ale teraz nie sądzę, by to była prawda. Rzucił okiem na dwóch wampirów, którzy z nieznanych powodów próbowali uciec. Kiedy ponownie na nią spojrzał, jego oczy stały się czysto bursztynowe, a gniew emanował z niego, przypominając o tym, jaki rodzaj mocy posiadał. Julius nie był pobłażliwym typem. Respektował władzę, ale nie tolerował przywódcy covenu, który kłamał. Od sąsiednich drzwi rozlał się potok światła, a na sąsiednim podwórku zaczął szczekać pies. Domy oddzielał wysoki drewniany płot, ale musieli znaleźć jakieś odosobnione miejsce. I to szybko.

– Gdzie się kierowaliście? – zapytała cicho. – Myślę, że wiem – powiedział równie cicho Spiro, pojawiając się obok niej. Obejrzała się przez ramię, widząc tam tylko jednego zmiennego. Zmarszczyła brwi. Gdzie byli pozostali? Wiedziała, że wcześniej wyczuła ich wszystkich. – Wszyscy udamy się teraz do tego domu. Chcę dostać jakieś pieprzone odpowiedzi – warknął Finn, podrywając z ziemi wampira. Nie była pewna, jaki dom miał na myśli, ale było jasne, że inni to wiedzieli, ponieważ wszyscy przeszli do działania. Nie obchodziło jej gdzie to było. Jeśli to miałoby doprowadzić ją do córki, poszłaby wszędzie. *** Finn nie wiedział, co tu do kurwy było grane, ale chciał odpowiedzi. Narażenie się na zdemaskowanie, przez tak wielu nieświadomych niczego ludzi mieszkających w pobliżu, było jedną z niewielu rzeczy, która w tej chwili sprawiała, że panował nad sobą. Pozwolił Lyrze wejść przed sobą do dwupiętrowego domu. Gabriel poinformował go, że jego wojownicy czekali już w środku. Było jeszcze coś, o czym jego Strażnik chciał mu powiedzieć, ale tego nie zrobił. Finn miał przeczucie, że za chwilę przekona się dlaczego. Kiedy on i Gabriel wciągnęli dwóch skamlących wampirów do salonu, okazało się, że są już w nim Blaine i Dawn, dwoje członków jego watahy, kulący się na jednej z kanap, podczas gdy pilnowała ich trójka jego wojowników.

– Pamiętam cię z kuchni – Lyra warknęła na Dawn. – Byłaś tam z tą rudą i blondynką. Jeśli masz coś wspólnego z porwaniem mojej córki, to to co zrobiłam tej blondynce będzie kurwa pieprzonym niczym w porównaniu do tego, jak ty będziesz cierpieć. Finn wiedział, że za tym stwierdzeniem kryło się znacznie więcej, ale nie spytał o to. Wyczuwał róże. Ich zapach czaił się gdzieś pod wszystkim w tym pokoju, ale tam był. Tym razem silniejszy. Lyra również go wyczuła. Widział w jej oczach jednocześnie błyszczące – nadzieję i strach. Nie winił jej za to, tym bardziej po tym, co Justus powiedział o jej bracie. – Wy dwoje – powiedział do Dawn i Blaine’a. – Co wy tu u diabła robicie? Macie coś wspólnego z porwaniem jej córki? Dawn zaczęła płakać. Ładna brunetka objęła się w pasie, trzęsąc się. – To Blaine kazał mi to zrobić. Powiedział, że nikt się nie dowie i nikomu nie stanie się krzywda. To miały być tylko łatwo zarobione pieniądze. Jej głos drżał, kiedy odwróciła od niego wzrok, patrząc na swoje kolana. – Kłamczucha! – krzyknął Blaine. Napłynął od niego strach i zdrowa dawka prawdy. Finn pchnął wampira, którego trzymał w kierunku Justusa. Mógł nie wiedzieć, dlaczego ten facet próbował uciekać, ale niewinni ludzie tak nie czmychali. Ale teraz miał inny problem, którym musiał się zająć. Wtedy może całe to gówno zostanie rozwiązane. Justus przejął go od niego bez pytania, owijając palce wokół szyi skomlącego wampira. Finn podszedł do kanapy, odpychając z drogi stolik, zanim pochylił się nad nimi.

– Dawn – warknął nisko w gardle, pozwalając swojemu wilkowi ukazać się w jego oczach. Zamrugała na niego, pociągając nosem. Jakby myślała, że uwierzy w jej przedstawienie. – Wiem jakim rodzajem wilka jesteś. Nigdy byś nie pozwoliła namówić się do niczego innemu samcowi. – Nie, preferowała przebywanie z betami, nad którymi mogła dominować. – Powiedz mi prawdę, a sprawię, że twoja śmierć będzie szybka. Skłam, a oddam cię w ręce matce Vegi… albo tych wampirów. Miał nadzieję, że jego słowa wywołały prawdziwy strach. Tortury wampirów mogły trwać przez dziesięciolecia. Przełknęła ciężko ślinę, ale gdy się odezwała, jej głos nie drżał, a wszelkie ślady łez wyschły. – Mam przyjaciela, który czasami podrzuca mi jakieś dorywcze prace. Skontaktował się ze mną, ponieważ jakiś potężny wampir chciał wykonania jakiegoś szybkiego zlecenia. To miała być łatwa robota. – Wtedy stałaś się chciwa – splunął Blaine. Dawn rzuciła się na Blaine’a, ale jeden z wojowników Finna, z łatwością pchnął ją z powrotem na kanapę. Finn czekał, trzymając swojego wilka w ryzach, tylko do momentu uzyskania odpowiedzi. Zależało od tego bezpieczeństwo córki Lyry. – Kontynuuj – Rzucił morderczy rozkaz. – Wiedziałam, że chce ją żywą. Nie powiedział nam, dlaczego jej chce, ale to musiało być coś bardzo ważnego, bo gotów był zapłacić nam mnóstwo pieniędzy. Więc…

Zerknęła na Blaine’a, zanim zwróciła spojrzenie z powrotem na Finna. Ale niemal natychmiast opuściła wzrok. – Zażądałam więcej. Wiedziałam, że musi ją mieć w ciągu kilku dni, do czasu zaćmienia. – Wiesz dlaczego? Pokręciła głowa i nie wyczuł płynącego od niej żadnego kłamstwa. Ale była trudna do odczytania. Była jednym z wilków pod jego jurysdykcją, które to potrafiły. Myślał, że to była jedna z jej naturalnych umiejętności, ale teraz domyślał się, że była po prostu socjopatką. Przebywała z jego watahą krócej niż rok, a powodem dla którego pozwolił jej dołączyć było to, że prosiło go o to wielu jego wojowników. Wszystko z powodu ładnej twarzy. Głupi błąd, którego ponownie nie popełni. – Wiesz, gdzie ona teraz jest? – Uciekła – powiedział Blaine, kiedy Dawn nie odpowiedziała. – Czy to prawda? – Nie było mnie tu, kiedy to się stało. Jej głos stał się kąśliwy. Pochylił się bliżej. – Gdzie ona jest? Jej wzrok błądził za nim, prawdopodobnie po oczekujących wampirach. – Nie wiem, ale nie sądzę, by uciekła. Rzuciła Blaine’owi zniesmaczone spojrzenie i przewróciła oczami, zanim zwróciła się z powrotem do Finna.

– Nie ma mowy, by podważyła te srebrne łańcuchy, by samej się uwolnić. Więc może brat Lyry miał Vegę. Cholera. – Dlaczego próbowaliście mnie zabić? – zapytał Finn. Zamrugała, a prawdziwe zmieszanie promieniowało od niej. – Co? – Ta bomba w samochodzie – warknął Gabriel i to były jego pierwsze słowa, odkąd przybyli na miejsce. Nigdy nie lubił Dawn i teraz Finn zdał sobie sprawę, że powinien był posłuchać własnego instynktu i swojego Strażnika, odnośnie jej przyłączenia się do ich watahy. Pokręciła stanowczo głową. – Nie próbowaliśmy cię zabić. Chciałam tylko zarobić trochę pieniędzy i nie mieliśmy żadnego powodu, by chcieć twojej śmierci. Blaine wyglądał na tak samo zdezorientowanego jak Dawn. – A co z Rene Ballangerem? Wyraz twarzy Blaine’a pozostał pusty, ale Dawn ciężko przełknęła. – Dawn – warknął, kiedy nie odpowiadała. Wzruszyła gwałtownie ramionami. – Myślę, że widział jak ja i Blaine zabieramy dziewczynę z hotelu. Skonfrontował się w tej sprawie ze mną i próbował mnie szantażować, żebym uprawiała z nim seks, to wtedy nic ci nie powie. W jej zapachu była zawarta prawda.

– Odmówiłaś mu? Po czym pewnie go zabiła. Skinęła głową, a jej wyraz twarzy stał się twardy. – Jego zabicie było uzasadnione. Ten głupi dupek myślał, że może mnie zmusić, żebym się z nim pieprzyła. Finn zdusił westchnienie i wstał. Miał tyle pewności, ile tylko mógł, że wszystko co mówiła było prawdą. Spojrzał na dwóch swoich wojowników i skinął raz. Zrozumieli i pociągnęli w górę oba wilki. Będą oczekiwać na osądzenie na terenie posiadłości. W normalnych okolicznościach, zająłby się nimi od razu, ale nie mógł sobie pozwolić na zwłokę. Oba jego wilki współpracowały z wampirem w sprawie porwania niewinnej dziewczyny i to wszystko dla pieniędzy. Wiedział jaki wyrok dla nich zapadnie. – Wybacz mi, Finn! Proszę, nie chcę umierać – krzyknął Blaine, kiedy bezskutecznie walczył z żelaznym uściskiem Jasona. – Chodź – mruknął wojownik, ciągnąc Blaine’a za sobą. – Nie wiedziałem, że Dawn zabiła Rene i nigdy bym się nie zgodził na jej plan, gdybym wiedział, że ta dziewczyna jest twoją córką. Musisz mi uwierzyć! – Zamknij się, ty pieprzony idioto – odwarknęła Dawn. Finn zamarł, kiedy zarejestrował słowa samca. Jego córka? Nie. Ma. Kurwa. Mowy. Odwracając się, napotkał przerażony wzrok Lyry. I ujrzał prawdę wypisaną na jej pięknej, zdradzieckiej twarzy.

ROZDZIAŁ 10 Lyra zmusiła się do odwrócenia wzroku od Finna, nie będąc w stanie znieść jego oskarżycielskiego spojrzenia. Rozpaczliwie chciała mu wszystko wyjaśnić, zwłaszcza wtedy gdy zdała sobie sprawę, że nigdy nie przestała go kochać. Walczyła z tą prawdą, ponieważ to i tak nie miało znaczenia. Nie mieli najmniejszej cholernej szansy, aby im się udało. Ale to już i tak nie miało znaczenia, skoro zasłużyła sobie na jego gniew. Na szczęście nie miała teraz czasu, by pogrążyć się w poczuciu winy. W chwili gdy Vega będzie bezpieczna, wtedy ona upora się z Finnem. Odwróciła się do wampira, którego trzymał Justus. – Niech mówi – rozkazała. Wojownik bezzwłocznie poluźnił swój przypominający imadło uścisk, ale nie pozwolił by samiec upadł na podłogę. Ujęty, zakrwawiony sukinsyn wydał bulgoczący dźwięk, a jego oczy rozjarzyły się bursztynem, gdy patrzył z lękiem na Lyrę. – Możesz mówić? – zapytała cicho, głosem tak zabójczym jak ostrze. – Tak. Wyszło to chrapliwie z jego ust, ale wystarczająco wyraźnie, by go zrozumiała. Jej krew pospieszyła, hucząc w jej żyłach. – Dobrze. Dokąd Claudius zabrał moją córkę? – Pierdol się – splunął, a jego oczy rozjarzyły się jeszcze bardziej. Zanim zdążyła powiedzieć coś jeszcze, Justus wyciągnął ostrze zza pleców i jednym płynnym cięciem ściął głowę wampirowi.

Cofnęła się z drogi, by uniknąć rozprysku z tętnicy, kiedy tamten upadł. Zanim zdążył uderzyć w podłogę, obrócił się w proch. Justus odwrócił się w stronę Gabriela, który trzymał drugiego wampira. – Bruno, stoisz teraz przed członkiem rodziny królewskiej. Odpowiesz na jej pytania, albo twoja śmierć nie będzie tak łatwa. – Wskazał na proch rozsypany po drewnianej podłodze. – Ja wciąż jeszcze torturuję wampiry, które ośmieliły się przeciwstawić Claudiusowi… jakieś trzydzieści lat temu. Lyra zastanawiała się, czy była to prawda, ale z powodu trwogi sączącej się z drugiego sukinsyna o imieniu Bruno, stwierdziła, że było to całkiem prawdopodobne. Tymczasem Gabriel rozluźnił uchwyt, w jakim trzymał wampira, a on zakaszlał, gdy jego szyja i gardło zaczęło się na powrót regenerować. – Nowy Orlean. To było prawie półtorej godziny stąd. Z łatwością mogła dać radę tam dotrzeć zanim wzejdzie słońce. – Dokładna lokalizacja. Jej głos stał się niskim warczeniem, gdy pozwoliła, by przepłynęła przez nią cała moc i złość. Bruno rzucił szybkie spojrzenie na Justusa, a potem na nią. – On nie zamierza jej zabić – wychrypiał. – Chyba sam w to nie wierzysz – powiedziała. Znała swojego brata. Poza tym, gdy otworzy bramy piekieł przy pomocy krwi Vegi, nie będzie mu dłużej potrzebna.

– Nie zrobi tego! Potrzebuje jej krwi, by kontrolować Akadyjczyków, gdy już ich uwolni. – Czy on sądzi, że ona jest częścią przepowiedni Kush? – zażądał Justus, gdy najwyraźniej zaczął składać wszystkie elementy układanki w jedną całość. Bruno skinął głową, gdy Finn podszedł by stanąć obok Lyry. – Więc on naprawdę zamierza pozwolić im się wydostać? – zapytał Finn, tym swoim pozornie spokojnym głosem. Lyra zmusiła się by na niego nie spojrzeć. Robiła wszystko, co było w jej mocy, by ignorować tego mężczyznę, ale było to niemożliwe. Zasługiwał na odpowiedzi, ale gdy już uwolnią Vegę, poradzi sobie ze wszystkim, czymkolwiek ją zarzuci. Wampir skinął głową. – Tak. – Dlaczego są w Biloxi? – kontynuował. – Zostały tutaj wysłane… – Zakaszlał, ale jego szyja już niemal się uleczyła. – … jak na, swego rodzaju, poligon doświadczalny. Chciał zobaczyć, jak w walce z nimi wypada wasza wataha. – A ta bomba w samochodzie? Oleiście śmierdzące ostrze strachu wypełniło pomieszczenie, sprawiając, że Lyrze zrobiło się niedobrze. Wampir nie odpowiedział, ale jego strach był wystarczającym potwierdzeniem. Mógł nawet zainstalować ją sam, co tłumaczyłoby jego skrajne przerażenie.

– Dlaczego nie przyszedłeś poinformować mnie o planach Claudiusa? – zapytał Justus, z mieszaniną gniewu i zmieszania zawartych w tym szorstkim pytaniu. Bruno zwrócił pałające bursztynem oczy na wojownika. – Ponieważ zgadzam się z tym, co robi! Nie powinniśmy się ukrywać przed tymi pieprzonymi ludźmi. Oni są tylko pożywieniem. Lyra zacisnęła szczękę, żeby nie powiedzieć czegoś, czego mogłaby pożałować. Stworzyła sobie dobry dom w ludzkim świecie. Ludzie wiele rzeczy chrzanili, ale posiadali również taką zdolność do miłości, która czasami ją zadziwiała. Choć ktoś taki jak on, nigdy tego nie zrozumie. A ona nadal potrzebowała lokalizacji miejsca, w którym przebywała jej córka, więc trzymała buzię na kłódkę. W tej chwili ten wampir mówił, a oni potrzebowali, by kontynuował. – Te demony zniszczą planetę. Nie będzie żadnych ludzi, którymi można będzie rządzić – powiedział cicho Justus. Bruno pokręcił buntowniczo głową. – Claudius nie jest głupi. Uwolni tylko niektóre z nich, nie wszystkie. Chce pozwolić im, aby żerowali na ludziach do czasu, aż będą zbyt przerażeni, by opuszczać swoje domy. Wtedy my ich uratujemy. – Wampiry? – Tak. Odeślemy demony z powrotem tam, gdzie ich miejsce. To brzmiało tak, jakby powtarzał wyćwiczoną przemowę. Albo, co bardziej prawdopodobne, że Claudius zrobił mu pranie mózgu.

Lyra nie zapomniała jak bardzo jej brat nienawidził ludzi – czy też każdego, kto nie był wampirem. Nietrudno było uwierzyć, że to właśnie on za tym stoi. – I myślisz, że co? Że ludzie będą z tego powodu tacy szczęśliwi, że z zadowoleniem podporządkują się wampirom? – zapytała, nie będąc w stanie powstrzymać niedowierzania w swoim głosie. Ludzie jako ogół mogli być fizycznie słabsi, ale byli liczniejsi, bardzo pomysłowi i nigdy by nie zaakceptowali faktu, że nie stoją najwyżej w łańcuchu pokarmowym. – To nie ma znaczenia, czego oni chcą. Tak się stanie. I to jest dobry plan. Pracował nad nim od lat. Gdyby twoja córka nie uciekła, schwytalibyśmy ją u ciebie. O tak, wiedzieliśmy gdzie byłaś przez ostatnie kilka tygodni. Pogarda wylewała się z każdego jego słowa. Lyra zamaskowała swoje zaskoczenie. Była ostrożna jeśli chodzi o trzymanie w tajemnicy miejsca swego pobytu, przed każdym ze swej przeszłości. Jej córka nie posiadała również żadnych kont na portalach społecznościowych. Obie były takie ostrożne, że Lyra nie miała pojęcia jak je znalazł. – Kiedy od ciebie uciekła, spieprzyła jego plany. Claudius musiał wynająć zmiennych, żeby ją porwali. Brzmiał na zdegustowanego na samą myśl o tym. Zanim Lyra zdążyła odpowiedzieć, Finn poruszył się z prędkością światła, wyrywając wampira z rąk Gabriela. Rzucił nim o najbliższą ścianę tak mocno, że na środku pokazało się pęknięcie. Zanim wampir mógł się ruszyć, Finn był już przy nim, przyciskając go do popękanego gipsu. Odłamki pokryły jego ramiona i włosy.

– Podaj nam dokładną lokalizację, albo będziesz błagał, aby to Justus cię ukarał, a nie ja. Lyra nie słyszała już w jego głosie człowieka, ale wilka i choć nie widziała twarzy Finna, wampir musiał mu uwierzyć, ponieważ zaczął się trząść. Wyszeptał coś tak cicho, że nawet Lyra tego nie usłyszała. Finn pozwolił mu upaść, po czym spojrzał na jednego ze swoich pozostałych wojowników. – Utrzymaj go przy życiu na wypadek, gdyby kłamał. Po czym przyszpilił wzrokiem Lyrę. Tak wiele emocji – gniew i ból przeważały – wypełniało jego lodowato niebieskie oczy, że omal nie rozpadła się pod ich intensywnością. Jednak stała twardo na ziemi. Mogła dokonać złego wyboru, nie mówiąc mu prawdy kilka dni temu, ale nie zamierzała teraz tego roztrząsać. To nie była odpowiednia chwila, by przejmować się konsekwencjami. Liczyła się tylko Vega. – Podał ci lokalizację? Przytaknął skinięciem głowy, po czym zwrócił się do Gabriela. – Skontaktuj się z Victorią i zespołem, któremu ufasz. Muszą wyruszyć natychmiast. Spotkamy się z nimi w Nowym Orleanie. Bez słowa, Gabriel przeszedł do działania, a pozostały wojownik pociągnął wampira ze sobą. Ani Justus, ani Christian nie podjęli żadnej próby powstrzymania ich. Gdy wyszli, Justus spojrzał na Lyrę.

– Chcemy pomóc ci powstrzymać Claudiusa i odnaleźć twoją córkę. Jeśli on naprawdę wierzy, że to ona jest spełnieniem przepowiedni Kush, to nie pozostało nam zbyt wiele czasu. Za półtora dnia nastąpi zaćmienie księżyca. Lyra bardzo dobrze o tym wiedziała. Z każdą mijającą sekundą coraz trudniej było jej kontrolować narastającą panikę. – Wiem. Podała mu numer swojego telefonu komórkowego i była zaskoczona, gdy Finn zrobił to samo. Gdy oba wampiry wprowadzały numery do swoich telefonów, Finn chwycił ją za ramię w żelaznym uścisku. Czy on naprawdę myślał, że będzie próbowała odejść? Choć jego uścisk nie był bolesny, nie byłaby w stanie uwolnić się bez walki. Zarówno Justus jak i Christian zauważyli to i sięgnęli po swoje ostrza. Uniosła w górę dłoń. Zapomniała już, jak to jest być uważaną za członka rodziny królewskiej. No cóż, nie uważaną, ona technicznie rzecz biorąc nadal nim była. Założyła po prostu, że jej cały coven czuł do niej odrazę. – Jadę z Finnem? – powiedziała, wypowiadając to w formie pytania, gdy na niego spojrzała. Skinął głową z zaciśniętą szczęką. – Nie opuścisz mojego boku. Powietrze wokół niego wrzało od tłumionych emocji. O tak, miał mnóstwo pytań. Ale nie była pewna, na które z nich, jest gotowa odpowiedzieć. Ale zasłużył, by poznać prawdę. Był również niewyobrażalnie zły. Co usiłowała ignorować.

Justus skinął głową Finnowi. – Postaram się skontaktować z Claudiusem. Może jeśli uwierzy, że wspieramy jego sprawę, będziemy mogli się do niego zbliżyć. – Możecie się w to zaangażować, ale niech nic nie stanie na drodze do uratowania mojej córki. Ja dowodzę tą grupą. Wychodzimy teraz. Moja wataha będzie minuty za nami. Gdy już tam dotrzemy, moja wataha i ja sprawdzimy lokalizację. Claudius umrze, ale bezpieczeństwo Vegi jest sprawą najważniejszą. Jeśli będzie to oznaczało, pozwolenie mu na chwilową ucieczkę, to niech tak będzie. Jeśli wystawicie moją córkę na niebezpieczeństwo, skończę z wami. Wstrząsnęło Lyrą usłyszenie Finna mówiącego „moja córka”. Justus spojrzał na Lyrę i zajęło jej chwilę, by zdać sobie sprawę, że czeka na jej aprobatę. Przytaknęła skinieniem głowy. – Od tego momentu, robimy to co powie Finn. Bezpieczeństwo Vegi jest jedyną rzeczą, która się liczy. – Wy dwaj pojedziecie z nami. Chcę słyszeć twoją rozmowę, kiedy skontaktujesz się z Claudiusem. Głos Finna nie pozostawiał miejsca na argumenty, Lyra myślała tak samo i cieszyła się, że on wyraził to głośno. Te dwa wampiry mogły traktować ją z szacunkiem, ale nie chciała brać niczego za dobrą monetę. Nie wtedy, gdy życie Vegi wisiało na włosku. Jedyną rzeczą, która łagodziła nieco niektóre jej obawy, był fakt, że Claudius potrzebował Vegi żywej. Jej krew musiała być świeża. A Lyra była zdeterminowana, by nie dopuścić, aby żadna cenna kropla nie została przelana.

ROZDZIAŁ 11 Finnowi nie podobało się, że będzie miał kogoś za plecami, a zwłaszcza te dwa wampiry, których nie znał. Rozkazał więc, by jeden z byłych członków covenu Lyry, prowadził. Natomiast drugi wampir, Christian, usiadł na przednim siedzeniu pasażera, bezpośrednio przed nim. – Powinnam była powiedzieć ci kilka dni temu. Wybacz – szepnęła Lyra, choć wiedziała, że to nie dlatego, iż usiłowała utrzymać ich rozmowę w tajemnicy. W tej zamkniętej przestrzeni, wampiry z przodu i tak mogły wszystko słyszeć. Dłonie Finna zacisnęły się w pięści, gdy usiłował powstrzymać swojego wewnętrznego wilka. Czy ona sądziła, że te gówniane przeprosiny wszystko załatwią?! Nie potrafił sobie nawet przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej był taki wściekły. Rzadko musiał walczyć o dominację ze swoją bestią, ale w tej chwili spacerował po cienkim ostrzu brzytwy własnej kontroli. Wilk znajdował się tuż pod powierzchnią, gotowy do przejęcia kontroli. Nie mógł uwierzyć, że ma córkę. Nawet nie podejrzewał, że to Vega mogła nią być. Ten rodzaj hybrydowego połączenia wydawał się niemożliwy. – Kilka dni temu?! A może siedemnaście pierdolonych lat temu?! Odwróciła się do niego, nie unikając dłużej jego wzroku – i najwyraźniej nie dbając już o to, że mieli publiczność. – Nie przeproszę cię za to, że ci wtedy nie powiedziałam! Byłam gotowa powiedzieć ci o tym tamtego wieczora w bibliotece! Powiedziałam już wtedy o tym mojemu bratu! Co z perspektywy czasu okazało się ogromnym błędem. – Roześmiała się gorzko, dźwiękiem, który znalazł się na histerycznej krawędzi. – Wtedy ty podjąłeś decyzję za nas, za mnie… o tym, że było zbyt cholernie

niebezpiecznie abyśmy mogli być razem! Wykopałeś mnie tak po porostu ze swojego życia! – Bo to było zbyt niebezpieczne! W tym momencie on również miał w dupie ich publiczność. Jej oczy strzelały iskrami. – Skoro to, było tak cholernie niebezpieczne, to co zmieniłaby wiedza o dziecku?! – rzuciła wyzywająco. – Do kurwy! Miałem prawo wiedzieć! – Nie, nie miałeś! Nie mogłeś mieć wszystkiego! Jeśli bycie razem było dla nas zbyt niebezpieczne, to tym bardziej byłoby to niebezpieczne dla naszego dziecka! Gdyby twój wuj się o niej dowiedział… Urwała, a ostre krawędzie jej gniewu wydawały się zanikać, gdy uznała prawdę o tym, jak niemożliwym był wtedy ich związek. Niech ją cholera, miała rację. Gdyby jego wuj odkrył istnienie Vegi, nie spocząłby dopóki wszyscy nie byliby martwi. – Mimo to nadal powinnaś była mi powiedzieć. Nawet jeśli nie siedemnaście lat temu, to wtedy, gdy po raz pierwszy zjawiłaś się w posiadłości. –Chyba sobie, kurwa, żartujesz?! Nie rozmawiałam z tobą przez ten cały czas. Byłam przerażona tym, że możesz mi nie uwierzyć i że z powrotem wyląduję w punkcie wyjścia… sama bez niczyjej pomocy w poszukiwaniu Vegi. Albo, że mógłbyś mi uwierzyć, a potem i tak wyrzucić mnie ze swego życia – ponownie – i nie pozwolić mi wziąć udziału w poszukiwaniach. Nie mogłam prosić o pomoc żadnego z moich ludzkich przyjaciół. – Prychnęła na to, ale kontynuowała. – Nie miałam nikogo innego, do kogo mogłabym się zwrócić

i podejmowałam duże ryzyko, że będziesz utrzymywał mnie w niewiedzy. Odnalezienie Vegi było i jest wszystkim co się dla mnie liczy. Finn chciał być zły, próbując rozpaczliwie zatrzymać w sobie tą wściekłość, ale starał się spojrzeć na sprawy z jej perspektywy. Jednak nadal… – Nigdy bym cię nie powstrzymywał przed odnalezienie twojej… naszej… córki. I przebiło mu to głęboko duszę, że ona rzeczywiście tak pomyślała. Odwróciła po tym wzrok, ale nie w wyrazie uległości. Wyjrzała przez okno na przejeżdżające samochody na autostradzie I–10 i mógł stwierdzić, jak bardzo napięta była. – Zdałam sobie z tego sprawę po kilku dniach. Ja po prostu nie wiedziałam, jak ci o tym powiedzieć. Pocierając dłonią twarz, pozwolił swojej głowie opaść do tyłu. Kurwa. Miał córkę, o której nie wiedział. Z kobietą, którą kiedyś kochał. Której nigdy nie przestał kochać. Zastanawiał się czy Lyra o tym wiedziała. Do diabła, jak mogłaby nie wiedzieć?! Nawet nie zastanawiał się dwa razy, żeby udzielić jej pomocy, po tak długim czasie. Zabrał ją prosto do swojej watahy i zabiłby każdego, kto ośmieliłby się ją skrzywdzić. – Wróciłaś do Claudiusa, po tym jak z tobą zerwałem? – zapytał, chociaż znał już odpowiedź. Po tym, co powiedziała Justusowi w tamtym wynajętym domu, było jasne, że tak zrobiła. – Taa. Przełknęłam swoją dumę i poprosiłam go o schronienie, do czasu aż będę mogła się wyprowadzić. – Wykopał cię, wiedząc, że jesteś w ciąży?

– Zrobił to ponieważ byłam w ciąży – wymamrotała. – Najwidoczniej wiedział o nas, ale go to nie obchodziło. Ale kiedy mu o tym powiedziałam… to było dla niego zbyt wiele. – Dlaczego nie udałaś się do Titusa albo innego covenu? Nie wiedział zbyt wiele o jej drugim bracie. Tyle tylko, że w ostatnim czasie miał problemy z watahą wilkołaków, z którą Finn był w dobrych stosunkach. Ale cholera, nienawidził myśli o tym, przez co musiała przejść samotnie. Wyrzucona z własnego covenu, bez nikogo, kto mógłby udzielić jej pomocy, odcięta od niego, potem radząca sobie z ciążą, porodem i wychowaniem dziecka i to wszystko sama na własną rękę. Roześmiała się ponownie i przeszył go ten gorzki dźwięk. – On jest jeszcze gorszy od Claudiusa. Obaj nienawidzą twojego rodzaju. – To prawda – mruknął cicho Christian z przodu, były to pierwsze słowa jakie Finn usłyszał od tego wysokiego, szczupłego wampira. – Claudius ma archaiczne poglądy a Titus powoli traci członków swojego covenu, ponieważ ma takie samo nastawienie. Jeden z jego najlepszych wojowników skojarzył się niedawno z potężnym Alfą. Czasy się zmieniają, a ich postawy nie odzwierciedlają w większości tego, co uważa nasz coven. Taa, wiedział o niedawnym związaniu wampira ze zmiennym. Pogłoski o tym rozchodziły się pocztą pantoflową wśród istot nadprzyrodzonych, ale on usłyszał o tym bezpośrednio od tego Alfy. Lyra odwróciła się od okna, ale nie odpowiedziała Christianowi. Choć stało się jasne, że była zaskoczona. Finn nie zakończył dyskusji z Lyrą o Vedze, ale potrzebował umysłowej przerwy. Czegoś innego, na czym mógłby się skupić. Gabriel wysłał mu już wiadomość, że on i grupa wojowników byli w drodze do Nowego Orleanu.

Znajdowali się najprawdopodobniej tylko kilka minut za nimi. Oderwał wzrok od Lyry i spojrzał na wampira na przednim siedzeniu. – Nie zgadzasz się ze swoim przywódcą, choć zamierzałeś podążyć za jego rozkazem, by zabić dwóch zmiennych, których nie znałeś? – Nie zgadzam się z jego poglądami, ale nadal jest moim przywódcą covenu. Albo… był nim. I nie miałem powodu, by sądzić, że kłamał. Zawsze był z nami szczery. Zabicie tych, którzy porwali członka królewskiego rodu było słusznym rozkazem. Justus przytaknął skinieniem głowy, zgadzając się z tym twierdzeniem, ale milczał. – Masz zdjęcie Vegi? – zapytał Finn po kilku minutach ciszy. Nie był pewien, co w tej chwili czuje, oprócz złości i poczucia straty, że przez cały ten czas był pozbawiony możliwości poznania własnego dziecka, ale chciał zobaczyć jak wygląda jego córka. Zwłaszcza, gdyby… Nie. Do diabła, nie. Uratują ją. Poczucie winy rozbłysło na chwilę w wyrazie twarzy Lyry, gdy skinęła głową i wyciągnęła telefon. Pytał ją wcześniej czy ma przy sobie zdjęcie, ale tylko dlatego, że chciał dać go pozostałym w czasie trwających poszukiwań. Powiedziała wtedy, że nie ma przy sobie żadnego. Po wprowadzeniu odblokowującego kodu, nacisnęła ikonę z kamerą, a potem podała mu telefon. – Osobiście nie przepadam za tego rodzaju rzeczami, ale Vega… Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy ponownie odwróciła wzrok. – Sprawiła, że się tym zainteresowałam. Prawie wszystkie są jej.

Otworzył pierwsze zdjęcie… i zapomniał oddychać. Wysoka, młoda kobieta z kruczoczarnymi włosami, stała obok dwóch innych nastolatków w podobnym wieku. Wszyscy ubrani byli w dżinsy i koszulki i stali objęci ramionami uśmiechając się szeroko. Lyra nie musiała mu wmawiać, że Vega była jego córką. Widział odbicie siebie w tej młodej, pełnej życia i pięknej kobiecie, jaką najwyraźniej była. To wszystko było zawarte w jej śródziemnomorskiej kolorystyce, strukturze twarzy i tych włosach. Następne zdjęcie przedstawiało Vegę i Lyrę. Ich córka miała na sobie czapkę i togę, a Lyra ubrana była w prostą czarną sukienkę. Stały objęte mocno ramionami. Lyra pod względem fizycznym wyglądała bardziej jak starsza siostra niż matka, ale matczyna duma, którą odczuwała lśniła tak jasno, że tylko ślepiec mógłby jej nie zauważyć. – Wygląda jak ty – mruknął, a jego klatka piersiowa zacisnęła się boleśnie. Usłyszał jak przekręca się na siedzeniu. – Ma moje oczy, ale to wszystko. Resztę ma po tobie. – Jest podobna do nas obojga. Nie wiedział jak się przez to czuł. Przytłoczony. Dumny. Pełen nabożnego lęku. Pociągnęła nosem i spojrzała na zdjęcie. – To było zrobione na uroczystym rozdaniu świadectw po ukończeniu przez nią szkoły średniej. Uroczystość miała odbyć się w południe, ale przy odrobinie… psychicznej perswazji przekonałam dyrektora, że lepiej, aby odbyła się wieczorem. Nie przegapiłabym jej rozdania świadectw z powodu odrobiny słońca.

Pomimo sytuacji, wybuchnął śmiechem. To brzmiało dokładnie w stylu Lyry. – Dzieciakom się to bardzo spodobało – ciągnęła. – Byli pierwszą klasą w historii szkoły, której uroczystość odbyła się w nocy. Tak bardzo za nią tęsknię. Jej głos się załamał, a kiedy odwróciła się ponownie, nie mógł się powstrzymać. Nie ważne jak był wściekły, potrafił zrozumieć dlaczego zrobiła to co zrobiła i bolało jak diabli, że go przy niej nie było. Przy żadnej z nich. Otoczył ją ramionami i przyciągnął mocno do siebie. Ku jego zaskoczeniu, nie walczyła z nim tylko ukryła twarz w jego szyi. Nie szlochała, ani nie wydawała żadnych innych dźwięków, ale czuł wilgoć jej łez, gdy lekko drżała. Pocierał dłonią w górą i w dół jej pleców. Trzymanie jej w ten sposób łagodziło najmroczniejszą, najbardziej rozwścieczoną część niego. Gdyby znalazł się na jej miejscu, nie miał pojęcia, co by zrobił. – Odzyskamy ją, obiecuję. Ponieważ żadna inna opcja była nie do przyjęcia. – Muszę ci się jeszcze do czegoś przyznać – szepnęła. Zamknął oczy, nie mając pewności, czy chce tego wysłuchać. Nie wiedząc, czy może to znieść. – O co chodzi? – Ona nie była w drodze na koncert. Uciekła, bo chciała cię poznać. To dlatego znalazła się w Biloxi. Nie będąc w stanie wykrztusić słowa, zacieśnił swój uchwyt na Lyrze, gdy oparł brodę na czubku jej głowy. Jego córka chciała go poznać. Ta wiedza go nieco ukoiła. Wciąż był zły, ale teraz podczas poszukiwań Vegi, musieli się wzajemnie wspierać. Wszystko inne byłoby destrukcyjne.

*** Vega zmieniła pozycję na zimnej podłodze, a łańcuchy na jej rękach i nogach zabrzęczały o kamienną celę, w której przebywała. Była uwięziona jak w najgorszym wampirzym stereotypie w historii. Jej obłąkany rasistowski wuj sam porwał ją z rąk jej oprawców, zamiast ją uratować. Potem upuścił jej pół kwarty krwi i zamknął w swego rodzaju lochu. Znajdowały się tu jeszcze dwie inne zakratowane cele, po jednej z każdej jej strony. Obie puste. Przynajmniej jej nie odurzył. Co było zarówno dobre jak i złe, ponieważ teraz była zupełnie świadoma swojego otoczenia. Ten szaleniec chciał wykorzystać jej krew, by uwolnić z piekła gromadę wygłodniałych demonów, w swej pysznej próbie przejęcia władzy nad światem – a szczególnie nad ludźmi. Poważnie?! Co to kurwa za popieprzony idiota?!Jej mama nigdy nie skłamała na temat tego, jak źli byli jej krewni, ale Vega zawsze sądziła, że nie mogli być aż tak straszni. Okazało się, że jej wuj był jeszcze gorszy niż to sobie wyobrażała. Na dźwięk brzęczenia kluczy, Vega zesztywniała. Nie miała gdzie się ukryć i nie było sensu udawać, że śpi. Była zbyt naszprycowana adrenaliną. Chwilę później, drzwi przy głównym wejściu, po drugiej stronie trzech cel zostały otwarte i do środka wszedł Claudius, a jego buty zastukały na kamiennej podłodze. Blond wampir był ubrany nienagannie w ciemny garnitur, który prawdopodobnie kosztował więcej, niż jej matka zarabiała w ciągu roku. Vega dostrzegła rodzinne podobieństwo, ale w przeciwieństwie do jej matki, Claudius był wysoki i miał ciemne brązowe oczy. Martwe oczy szaleńca. Przyglądała mu się ostrożnie. Chociaż jej pierwszą skłonnością było zaatakowanie go werbalnie, to zdawała sobie sprawę, że byłoby to z jej strony

głupim błędem. W drodze do tego miejsca – gdziekolwiek się dokładnie znajdowała – widziała jak jej wuj zabił jednego ze swoich własnych wampirów tylko dlatego, że zadał jakieś pytanie. Ten facet był na serio stuknięty. Zastanawiała się, czy działo się tak ze względu na jego wiek. Jej mama opowiadała, że jej rodzice – dziadkowie Vegi – zdecydowali się na wprowadzenie się w coś, co było uważane za wampiryczny stan nieświadomości, ponieważ zaczęli stawać się paranoikami. Później Claudius wmówił wszystkim, że coś poszło nie tak podczas tego procesu, ponieważ oboje zmarli. Jej mama zawsze się zastanawiała, czy to on ich czasem nie zabił. Coś mówiło Vedze, że ten wariat z pewnością to zrobił. Claudius podszedł do krat jej celi i obserwował ją przez dłuższą chwilę tymi dziwacznymi, pustymi oczyma. – Różnisz się od swojej matki. Nie jesteś tak cholernie słaba. Wydawał się z tego zadowolony. Vega zdusiła swój gniew. Jej matka nie była słaba. Była najsilniejszą osobą jaką Vega znała. Lyra Marius została wykopana z jedynego życia, jakie kiedykolwiek znała, bez odpowiednich umiejętności i z ograniczonym doświadczeniem związanym z poruszaniem się w ludzkim świecie,

ale

stworzyła niesamowite życie dla nich obu. Prowadziła teraz dwie księgarnie i nie dopuściła, by jej awersja na światło słoneczne powstrzymała ją przed odniesieniem sukcesu. Vega wiedziała, że jej mama była zmuszona kraść, gdy po raz pierwszy wyruszyła w drogę na własną rękę – samotnie i w ciąży – ale koniec końców, jak tylko stanęła na własnych nogach, odwdzięczyła się tym wszystkim, którym kiedyś coś odebrała. – Nie masz nic do powiedzenia? – zapytał, gdy otworzył drzwi celi.

Te zatrzeszczały złowieszczo, zanim przed nią ukląkł, a na jego twarzy malował się szyderczy wyraz pogardy. Wzbraniała się przed podsycaniem jego szaleństwa, ale nie zamierzała się również kulić przed nim ze strachu. Marszcząc brwi, gdy nie odpowiedziała, wstał i wywarczał rozkaz. Chwilę później w głównym wejściu pojawił się kolejny wampir. Ten, nie mógł być o wiele starszy od Vegi. Może o dziesięć lat. Mogła wyczuć jak młody był. Jej mama pokazała jej jak to zrobić. Ten wampir nie emanował zbyt wielką mocą. W przeciwieństwie do jej wuja, na nieszczęście. Ten potwór był otoczony gęstą aurą czystej, złej energii. Mogła jedynie liczyć na ucieczkę. Nie była na tyle głupia, by sądzić, że mogłaby się sama z nim zmierzyć. Miała zaledwie szesnaście lat i nawet nie zbliżyła się do osiągnięcia swoich pełnych mocy. A jej wuj miał ponad tysiąc lat. Nie było wątpliwości, kto zostałby zwycięzcą. Trzymając strzykawkę przymocowaną do plastikowego worka do infuzji dożylnych, ten drugi wampir popędził szybko do środka, utrzymując swój wzrok wzbity w podłogę. – Nie stój tak, spuść jej krew – warknął Claudius. Uderzyła w nią panika, ale w dalszym ciągu nie zareagowała. Nawet gdyby mógł wyczuć jej strach, to nie zamierzała okazywać go otwarcie na zewnątrz. Nie chciała dać mu tej przyjemności. Drugi wampir ruszył pospiesznie do działania i schylił się obok niej. Nie patrząc na nią, uniósł jej ramię i przyjrzał się jej żyłom. – Ile powinienem pobrać? – zapytał, gdy wsunął igłę w jej żyłę. Przynajmniej tym razem nie chybił.

Ostatnim razem pokłuł jej skórę, ponieważ tak bardzo drżał ze strachu przed Claudiusem. Na szczęście uzdrawiała się szybko, ale nie podobało jej się dźganie igłą. To wkurzało jej wewnętrznego wilka. Nie wspominając już o tym, że od wielu dni nie pozwolono jej swobodnie pobiegać, więc jej wilk był stanowczo pobudzony. – Kolejne pół litra – powiedział Claudius, nie spuszczając z niej wzroku, arogancki i protekcjonalny. Dobry Boże, nigdy wcześniej nie zdawała sobie sprawy jak to cudownie, że wychowywała się w ludzkim świecie. Gdyby dorastała w covenie, którego przywódcą był ten facet… fuj. Taa, z całą pewnością uciekłaby z domu. Zaciskając zęby zmusiła się do milczenia. Nazwanie go dupkiem z całą pewnością zachęciłoby go tylko do wzięcia trzech litrów. Gdyby była człowiekiem, byłaby już martwa, ale z jej połączonymi zdolnościami zmiennych i wampirów do uzdrawiania się, była tylko osłabiona. Na razie zbyt słaba, by się zmienić. Niech go szlag. Spojrzała na plastikowy worek, gdy powoli wypełniał się jej krwią i zmusiła się, by miarowo oddychać. Bez względu na wszystko, musiała oszczędzać siły. Gdy znów zostanie sama, spróbuje wykombinować sposób, jak się stąd wydostać. Jakieś zamieszanie dobiegające gdzieś za drzwiami lochu odwróciło jej uwagę. Usłyszała krzyki wielu ludzi, po czym nastąpił gniewny ryk. Zdecydowanie nie był to ludzki dźwięk. Ale też i nie taki, który mógłby wydać jakikolwiek zmienny. A na pewno nie zmienny wilk. Tego była pewna. – Masz tam rozwścieczonego niedźwiedzia? – zapytała zanim zdążyła sobie przypomnieć, że nie zamierzała się odzywać.

Claudius ją zignorował i wyszedł opuszczając celę, pozostawiając otwarte drzwi wejściowe. – Podoba ci się ranienie kogoś, kto nie jest w stanie się bronić?! – warknęła do wampira, który osuszał ją z krwi. Napotkał jej wzrok, a wypływające od niego ostrza strachu były tak silne, że przyprawiły ją o mdłości. Zerknął przez ramię, po czym spojrzał z powrotem na nią. – Nie mam wyboru – wyszeptał. – Zawsze mamy jakiś wybór. To było coś, czego nauczyła ją mama. Nawet jeśli dokonałeś złego wyboru, tchórzostwem było zasłanianie się trudną sytuacją. Podejmuj decyzję i bierz za to odpowiedzialność. Ten facet najwyraźniej będzie bezużyteczny. Vega sądziła, że mogłaby wykorzystać jego współczucie, ale ten wampir po prostu za bardzo bał się Claudiusa. Ignorując go, odwróciła się do wejścia, gdy jej wuj wkroczył do środka z ręką owiniętą wokół szyi tego… czegoś. Olbrzymi człowiek albo zwierzę było pokryte sadzą i miało jakiś dziwny kształt. O cholera, był w środku przemiany. Ale jakim rodzajem zwierzęcia był? Nie potrafiłaby nawet tego stwierdzić. Był ogromny, brudny i miał bryłowatą postać. Claudius wrzucił go do celi obok niej. Istota zawyła z wściekłości, gdy uderzyła w odległą kamienną ścianę. – Hej! Zostaw go w spokoju! – krzyknęła. Jej wuj ją zignorował i dźwignął bestię z podłogi. Szybko zakuł ręce mężczyzny. Gdy tak patrzyła, ujrzała jak jego ciało przekształca się lekko, kiedy

przyjmował ludzką postać. To, co kiedyś było pazurami, zmieniło się teraz w duże, normalne, choć wciąż okopcone, stopy. – Skończ już z nią – kłapnął Claudius na bezimiennego wampira, który wciąż pobierał jej krew. Jej wuj nie spuszczał wzroku ze swojego najnowszego więźnia. – Jesteś z pewnością miłym zaskoczeniem. Nie zadamawiaj się – mruknął do warczącego mężczyzny w ten swój straszny, zły sposób. Wampir wyciągnął kroplówkę z jej ramienia i na drżących nogach wstał i zebrał wszystko. Smród jego strachu stał się teraz jeszcze silniejszy. Chciała mu powiedzieć, żeby wziął się w garść. Kiedy wyszedł z celi, Claudius stał tam, obserwując ich jak szaleniec z manią wielkości, którym był. Jakby był królem, a oni jego włościanami, albo coś w tym stylu. – Rozmawiałeś z nią? – zapytał Claudius głosem tak upiornie spokojnym, że wijący chłód spłynął w dół jej kręgosłupa. Wampir odchrząknął. – Nie. Zła odpowiedź. Wiedziała to, zanim wypowiedział to kłamstwo. Claudius wyrwał torebkę krwi z rąk wampira. Przekazał ją lokajowi czającemu się przy głównym wejściu, po czym ściął drugiemu wampirowi głowę jednym czystym przeciągnięciem, używając ostrych jak brzytwa pazurów. Vega nigdy wcześniej nie widziała, żeby ktoś zrobił coś takiego. Nie widziała zresztą wielu rzeczy, dopóki nie zdecydowała się uciec, by poznać swego ojca. Zamykając oczy, odrzuciła ten widok razem z całym

gównem, którego już nigdy ponownie nie chciała być świadkiem. Gdy ponownie je otworzyła, wampir był już tylko kupką popiołu. – Tylko siebie możesz winić za jego śmierć. Claudius wciąż tam stał i nie pragnęła niczego bardziej niż tego, by zetrzeć ten władczy uśmieszek z jego twarzy. Wzruszyła ramionami na tyle, na ile pozwalały jej łańcuchy. – To nie ja go zabiłam. Te ciemne oczy zwęziły się. – Być może jesteś bardziej podobna do swojej matki, niż myślałem. – Wezmę to za komplement. Jego szczęka zacisnęła się w odpowiedzi. – Zamierzam ją torturować i zabić na twoich oczach. Zobaczymy wtedy jak bardzo arogancka jesteś. Vega prychnęła na to z dużo większą pewnością siebie niż w rzeczywistości czuła. Nie chciała by ten maniak znalazł się w pobliżu jej matki. – Zanim do tego dojdzie, mój ojciec cię zabije. Czuła się jak pięcioletni dzieciak na placu zabaw, który mówi innym dzieciakom, że jej tata mógł pobić ich tatę. W tym przypadku, wszystkim co miała były krążące plotki, ale słyszała jak potężny był Finn Stavros. A nawet nie wiedziała, czy jej matka zdoła odnaleźć ją na czas. Vega trzymała się jedynie tej smużki nadziei, że jej się uda.

Może to była jej wyobraźnia, ale Claudius zbladł odrobinę. Zamiast odpowiedzieć, pociągnął i zatrzasnął za sobą ciężkie żelazne drzwi. Głuche echo wypełniło pomieszczenie, gdy zamek wskoczył na miejsce. Vega odwróciła się, aby spojrzeć przez kraty ich przylegających do siebie cel, na skutego łańcuchami mężczyznę, po to tylko by stwierdzić, że wpatrują się w nią błyszczące srebrne oczy. Były tak żywe, przy jego brudnej twarzy, że zassała oddech. Nie potrafiła nawet stwierdzić w jakim jest wieku. Nie przy całym tym brudzie. Choć na pewno był wysoki, zdecydowanie miał ponad metr osiemdziesiąt. Jego ramiona i nogi były potężne. – Nic ci nie jest? Skąd jesteś? – szepnęła. Nie była pewna, czy jej wuj nie zainstalował tu kamer wideo albo podsłuchu, chociaż żadnych nie dostrzegła. Wpatrywał się w nią tak długo, iż myślała, że jej nie odpowie. Zaskoczyło ją, gdy to zrobił. – Dlaczego powiedziałaś mu, żeby zostawił mnie w spokoju? Jego głos był chrapliwy, jakby nie używał go od wieków. Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc o co mu chodzi. – A dlaczego miałabym tego nie zrobić? Posłuchaj, dlaczego tu jesteś? Znasz któregoś z moich rodziców? Jak masz na imię? Vega ugryzła się w język, żeby przestać bombardować brudnego nieznajomego pytaniami. Najwyraźniej był w gorszym stanie niż ona. – Ja… przeszedłem przez bramę, którą otworzyły wampiry. Nie znam twoich rodziców i nie mam imienia.

Zamierzała powrócić do tej sprawy z brakiem imienia później, ale najpierw… – Przeszedłeś przez piekielną bramę? Nie widziała tego, ponieważ miała kaptur zarzucony na głowę, ale wiedziała, co jej wuj robił. Przechwalał się tym praktycznie non stop podczas jazdy do Nowego Orleanu. I czuła zapach siarki dochodzący spoza ich lochu, więc wiedziała, że piekielna brama znajduje się blisko. Skinął twierdząco głową. – Nie wyglądasz jak demon. Prawda była taka, że w rzeczywistości żadnego nie widziała. Słyszała i czytała o nich, ale to wszystko. Roześmiał się gorzko, chrapliwym dźwiękiem. – Bo nim nie jestem. Musimy się stąd wydostać. – Bez żartów. Szarpnęła za srebrne łańcuchy, a jej wewnętrzny wilk zawył w agonii, kiedy srebro otarło się o jej nadgarstki, a metal powodował odparzenia. – Dopóki nie odzyskam siły, to nie wchodzi w grę. A jeśli wciąż będą brać moją krew nie będę w stanie stać się silniejsza. Rozejrzał się po ich celach, spojrzał na sufit, ściany i metalowe drzwi, jakby oszacowując wszystko. Po czym ponownie przyszpilił ją tym srebrzystym spojrzeniem. Blask jego oczu przybladł odrobinę, tak że teraz były bardziej szare. – Nie krzycz – wyszeptał.

Dlaczego miałaby krzyczeć? Zanim zdążyła o to zapytać, otworzył usta i wypuścił długi strumień palących pomarańczowo czerwonych płomieni.

ROZDZIAŁ 12 Przyciśnięty plecami do wysokiego kamiennego muru, otaczającego dwupiętrową rezydencję w Garden District,

Finn czekał

na sygnał.

Niecierpliwie. Jak zawsze pomysłowy Spiro zaopatrzył wszystkich członków zespołu – włączając w to obu wampirów z dawnego covenu Lyry – w zestawy słuchawkowe i ustawił je na tę samą częstotliwość. Wyczuwał w pobliżu obecność innych wampirów, jednak nie miał stuprocentowej pewności co do tego, czy było to miejsce, którego szukali. Ten wampir Bruno, mógł ich okłamać odnoście tej lokalizacji. Istniała możliwość, że strach wampira był tak silny, że przyćmił zapach kłamstwa, choć Finn nie sądził aby tak właśnie było. Jednakże biorąc pod uwagę ten rodzaj strachu, szedł o zakład, że to było właściwe miejsce. W tej chwili nie stać go było na pomyłkę. Nie wtedy, gdy życie jego córki wisiało na włosku. – Zauważyłam cztery wampiry. Jednego we wschodnim obwodzie w pobliżu muru, dwóch na podwórku za domem i jednego w odległym południowym narożniku opartego o drzewo. Może być ich więcej. Drzewa rosną tu zbyt gęsto. Głos Lyry był tak cichy, że nie usłyszałby go bez zestawu słuchawkowego. Znajdowała się zbyt wysoko w powietrzu, korzystając ze swej umiejętności latania, by przekazać im wzrokowe dane z lotu ptaka. Biorąc pod uwagę to, że poruszali się praktycznie na ślepo, jej dar był najlepszym rozwiązaniem jaki na chwilę obecną mieli, by niepostrzeżenie zlustrować to miejsce. Gabriel zgromadził dodatkowo pięciu wojowników, oprócz tamtej czwórki, która wczoraj brała z nim udział w poszukiwaniach w

Biloxi. Nie spodziewał się, że tu będą, ponieważ biorąc udział w akcji praktycznie nie spali, ale według jego Strażnika, nalegali, by wziąć w tym udział. Wiadomość, że miał córkę rozniosła się i cała wataha chciała przybyć do Nowego Orleanu, by pomóc. Córka. Kurwa, musiał mieć trzeźwy umysł. – Biorę wschód, wszyscy pozostali, wiecie co robić. Przez dekady brali udział w wystarczającej liczbie walk z różnymi nadprzyrodzonymi istotami i dostatecznie długo walczyli przy swoim boku, że nie musiał udzielać im teraz sprecyzowanych instrukcji. Jego mężczyźni i kobiety zostali dobrze wyszkoleni. Zabezpieczyli obwód, po czym przenieśli się w kierunku domu. Stamtąd, zdejmą każdego przeciwnika, który wejdzie im w drogę. Proste. Victoria czekała w jednym z pojazdów na wypadek, gdyby potrzebowali jej uzdrawiającej mocy. Jeśli Vega została ranna – kurwa pieprzona mać! Uciął tę myśl ostrym jak brzytwa ostrzem. Używając całej siły swoich nóg, wyskoczył w górę na prawie trzy metry i chwycił się zewnętrznej krawędzi muru. Potem podciągnął się i przykucnął nisko, skanując rozległy dziedziniec. Magnolie i dęby pokrywały posesję. Poniżej dostrzegł wampira, o którym mówiła Lyra. Wampir pisał wiadomość na swoim telefonie. Kręcąc głową, Finn zeskoczył i w powietrzu obnażył pazury. Wampir musiał go usłyszeć, bo odwrócił się z szokiem wypisanym na twarzy. Upuścił telefon i chciał chwycić ostrze schowane w pochwie przy swoim biodrze, ale Finn uderzył mocno i szybko, przecinając szyję mężczyzny. Zwykle wolał walczyć w wilczej postaci, ale dzisiejszego wieczoru nie było to

najlepszym rozwiązaniem. Musiał być szybki i zabójczy. Nie było żadnego marginesu na błędy. Kilka sekund później wampir był jedynie prochem u jego stóp. Nieznany zapach podrażnił jego nos. Odwrócił się, gotów do uderzenia, ale powstrzymał się, gdy Lyra opadła z nieba, opuszczając w dół ostrze na jego niedoszłego napastnika w doskonałym cięciu. Oczy wampirzycy rozszerzyły się na ułamek sekundy nim jej głowa spadła na ziemię. Równie szybko, jej ciało zmieniło się w proch. – Dzięki – mruknął do niej. Oglądanie jej takiej jak w tej chwili, przypomniało mu o tym, jak bardzo się zmieniła. Wcześniej była silna, ale teraz była również wyszkolona, by zabić szybko i skutecznie. Było to coś, co nie powinno go podniecać, ale tak było. – Niech każdy się zamelduje – rozkazał, szepcząc cicho. Gdy otrzymał potwierdzające odzewy, że wszyscy żyli i że obwód został zabezpieczony, skinął w stronę domu. – Wchodzimy. On i Lyra ruszyli do wschodniej strony domu, gdzie znajdowało się małe żelazne ogrodzenie, które otaczało opadającą klatkę schodową. Znajdowały się tam również drzwi, które – jak zgadywał – prowadziły do kuchni lub pomieszczenia gospodarczego. Ale schody wiodły poniżej gruntu, do kolejnego pomieszczenia, które mogło być piwnicą. A piwnice na południu były niemal niespotykane. Zwłaszcza w Nowym Orleanie, poniżej poziomu morza, z nawiedzającymi to miejsce huraganami i powodziami. Musiałyby zostać całkowicie pokryte warstwą izolacyjną.

– Wchodzimy za tobą z Rheą i Solonem – mruknął Gabriel w jego słuchawce. – Troje ludzi z zespołu zostaje na dziedzińcu, a czwórka pozostałych przedostaje się do domu. – Dobrze. Finn spojrzał na Lyrę, kiedy opuścili się przez długi wylot. Z dziedzińca trudno było go dostrzec, ale Lyra zobaczyła go z lotu ptaka. Zatrzymał się naprzeciwko tego, co kiedyś było drzwiami. W przeważającej ich części wypalona została gigantyczna dziura, pozostawiając tylko zawiasy i skrawki drewna zwisające z ramy. To nie był siarkowy zapach. Ani demoniczny ogień. To było coś unikalnego. – Co mogło zrobić coś takiego? – wyszeptała Lyra, choć nie sądził, by oczekiwała odpowiedzi. W tej chwili praktycznie wibrowała od energii. Jej szaro fiołkowe oczy jaśniały nadzieją i wyraźnym strachem. Stojąca obok niego Lyra zacisnęła uchwyt na swym ostrzu i skinęła na niego. – Wchodzimy – wymówiła bezgłośnie ustami. Spięty i czujny, przeszedł przez otwór. Swoim przenikliwym wzrokiem zmiennego ujrzał przed nimi kolejny otwór o średnicy jakichś sześciu metrów, ale chciał się upewnić, że obszar ten nie został uzbrojony w pułapki. Nowe zapachy pojawiły się w kamiennym korytarzu. Mokry, zimny zapach, a pod nim fetor siarki. Choć nie pochodzący z ognia. Siarka utrzymywała się w powietrzu i stawała się coraz silniejsza im dalej wchodzili do środka. Wąski kamienny korytarz posiadał wysoki sufit, sięgający na jakieś trzy i pół metra. Prawdopodobnie prowadził aż do dolnej części budynku. Kiedy dotarli do końca korytarza, jego wilk drapał pazurami, błagając o uwolnienie.

Zapach siarki stał się teraz niemal przytłaczający, ale pod tym wszystkim w korytarzu wyczuwał również róże. Wszystko było nim przesycone, sprawiając, że jego najbardziej opiekuńcza strona obudziła się do życia w sposób, który nigdy nie wyobrażał sobie za możliwy. Potrzeba chronienia własnego dziecka doprowadzała jego wilka do szaleństwa. Vega jest tutaj. Albo była. Ostrożnie, przeszedł przez wejście, a jego wzrok w ciągu kilku sekund omiótł otoczenie w podziemnej strefie. Znajdowało się tu jedno duże kamienne pomieszczenie z rozmieszczonymi wszędzie świecami, na ścianach, na podłodze i na różnych podstawach. Niektóre były poprzewracane i zgaszone, podczas gdy inne wciąż migotały. A na środku znajdowała się pieprzona piekielna brama. Ciemne mgły wirowały w idealnej kolistej formacji, a duży czarny obszar, który wyglądał niemal kleiście znajdował się na środku pomieszczenia. Unosząc się w powietrzu. Jedynie zakrzywiona, w kształcie półksiężyca, jedna czwarta odcinka czarnego okręgu, była otwarta. Smugi dymu kotłowały się z tego miejsca wychodząc na zewnątrz jako dodatek do tego obrzydliwego siarkowego smrodu. Na ziemi została rozmazana krew, w różnych wzorach, których nie rozpoznawał, ale potrafił odgadnąć, w jakim celu powstały. – Akadyjskie rytualne zaklęcie. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to otworzył – mruknęła Lyra, kiedy weszła za nim, wpatrując się w podłogę ze zgrozą.

Ból i wściekłość

emanowały od

niej

w

równym stopniu,

odzwierciedlając jego własne odczucia. Gdzie, do cholery była Vega?!

Gdy Lyra obeszła piekielną bramę, kierując się na drugą stronę pomieszczenia, chciał ją powstrzymać, chronić przed tym wszystkim, jednak zachował spokój. – Zachowajcie ostrożność. To, że brama nie była w pełni otwarta, nic nie znaczyło. Nigdy wcześniej nie znalazł się w takiej sytuacji i chciał, by członkowie jego watahy byli bezpieczni. Z tego, co wiedział, brama mogła się otworzyć w każdej chwili, bez zbliżającego się zaćmienia. Nienawidził poczucia niepewności. Nikt nic nie powiedział, ale słyszał jak poruszają się za nimi. Gdy ruszyli dalej, dostrzegł, że drzwi całkowicie rozpłynęły się po drugiej stronie. Zapach róż był silny, przenikający powietrze. – Vega – powiedziała Lyra, ruszając naprzód, zanim zdążył ją powstrzymać. W wybuchu prędkości, w mgnieniu oka, znalazła się po drugiej stronie pomieszczenia. Był tuż za nią, przekraczając wejście tylko sekundy po niej. Zamarł na roztaczający się przed nim widok. W środku znajdowały się trzy cele. W dwóch z nich łańcuchy na ramiona i nogi zostały wypalone, aż do gołych ścian. W środku tych dwóch – teraz już połączonych – cel została wypalona dziura, a kolejna w więziennych drzwiach. Wyczuwał Vegę w całym pomieszczeniu. Lyra krzyknęła, kiedy podbiegła do środkowej celi. Ściskając w dłoniach pręty, kruszyła je na pył, kiedy patrzyła do środka. – Była tutaj. Coś złego się tu stało. Jej głos się załamał.

Finn zdusił swój własny ból i strach, kiedy po nią sięgnął. Nie odepchnęła go. Wypuszczając szloch, odwróciła twarz do jego piersi i ścisnęła jego koszulę. – To wszystko moja wina – wyszeptała, a surowe cierpienie w jej głosie, było jak nóż przeszywający mu serce. Objął ją ramionami, przyciągając do piersi w miażdżącym uścisku. Wydawała się taka mała w jego objęciach, taka delikatna, choć z pierwszej ręki wiedział, jak silna była. Wilk napierał, domagając się ochrony swojej samicy, by zrobić wszystko co konieczne, aby ulżyć jej w bólu. – Nie, nie jest. A my ją znajdziemy. Albo umrze, próbując. Nie wyczuwał Vegi na dziedzińcu, tylko gdy dotarli do korytarza, ale to jeszcze nic nie znaczyło. Stanowili dużą grupę i przetrząsną całe miasto, by ją znaleźć. – Mamy jeszcze kilka godzin do wschodu słońca. Lyra wyprostowała się natychmiast na jego słowa, ocierając z twarzy różowawe łzy, gdy się odsunęła. – Masz rację. Jeśli nie dotrą do niej przed wschodem słońca, pozostawał im jeszcze jeden dzień i noc, by odnaleźć ją przed zaćmieniem. Potem… nawet nie chciał o tym myśleć.

ROZDZIAŁ 13 Lyra podniosła wazon z nocnego stolika i cisnęła nim przez pokój. Rozpadł się na milion kawałków, a niebieska porcelana lśniła na drewnianej podłodze jak cholerny deszcz. Zniszczenie wazonu niczemu nie służyło, ale sprawiło, że jakaś jej niewielka część lepiej się poczuła. Niedługo potem, drzwi otworzyły się szeroko. Stanął w nich półnagi Finn, wyglądając jakby był gotowy kogoś zabić. Rozejrzał się po pokoju i uspokoił, gdy zobaczył szczątki wazonu. Potarł dłonią twarz, najwyraźniej tak wyczerpany jak ona się czuła. A prawdopodobnie nawet bardziej, biorąc pod uwagę to, że był na nogach przez dłuższy czas, obywając się bez snu. Przeczesywali miasto do czasu, aż Lyra zmuszona została do schronienia się przez pieprzone słońce. Wataha Finna była w posiadaniu kilku domów w Nowym Orleanie. Jednego w Dzielnicy Francuskiej i dwóch w Garden District. Zabrał ją do jednego z nich w Garden District, po czym niezwłocznie wyszedł, kontynuując poszukiwania Vegi. Była mu wdzięczna za to, że dalej prowadził poszukiwania, ale nienawidziła tego uczucia bezradności. Była bezużyteczna. Odchodziła od zmysłów, nie wiedząc gdzie jest Vega. Dokąd została zabrana? Albo dokąd poszła? Widok w tamtych celach był taki dziwny. Po tym jak Lyra niemal się załamała, przyjrzała się temu miejscu bardziej krytycznie. Ze sposobu w jaki te pręty zostały stopione, było jasne, że coś tam wybuchło. Coś przepaliło łańcuchy Vegi. Zapach krwi Vegi wciąż ją prześladował. Czy pochodziła ona od oparzenia, czy z jej pobierania? Tak czy inaczej nie miało to znaczenia, ponieważ żadna z tych opcji nie była niczym dobrym. W tej chwili kilku członków watahy Finna stało na straży tamtej rezydencji na wypadek, gdyby

ktoś jeszcze się pojawił. Zadzwonił też do Biloxi po więcej wsparcia, gdy przyjrzeli się dobrze tej piekielnej bramie. – Przykro mi z powodu wazonu – mruknęła. Pokręcił głową. – To nie ma znaczenia. Spałaś choć trochę? – Nie. Gdy zamykała oczy, ciągle widziała cierpiącą Vegę. Jej wyobraźnia podsuwała jej tylko wszelkie możliwe nieszczęścia. Wyjrzał na korytarz, a potem spojrzał na nią i zobaczyła, że był rozdarty. – Muszę naładować baterie. Mój wilk grozi, że przejmie kontrolę i jeśli nie złapię kilku godzin snu, zrobię coś, czego nie będę w stanie cofnąć. Rozumiała to. Ponieważ od kilku dni obywał się bez snu, istniała możliwość, że zmieni się w wilka na wypełnionej ludźmi ulicy. Nikomu nie wyszłoby to na dobre. – Prześpij się. Nie będę już więcej hałasować. Przysięgam. Ona również musiała spróbować ponownie zasnąć. Słońce wkrótce zajdzie, a gdy tak się stanie, wyruszy z powrotem na ulice. Tymczasem Finn zatrzasnął za sobą drzwi i wszedł głębiej do pokoju. Zmarszczyła brwi. – Co robisz? – Musimy się przespać, a będzie nam łatwiej zasnąć, jeśli będziemy razem. Kiedy to mówił, zaczął ściągać swoje ciuchy.

Cofnęła się, złapana z zaskoczenia przez jego założenie. – Jaja sobie ze mnie robisz?! Nawet jeśli w jego ramionach czuła się bezpiecznie, to nie chciała seksu w tej chwili. Przyszpilił ją swoim spojrzeniem. – Czy ja wyglądam dla ciebie na kurewsko twardego? Muszę się tylko przespać i z jakiegoś powodu zarówno ja, jak i mój wilk odpoczywamy lepiej, kiedy mamy cię w swoich ramionach. Jego słowa zostały wypowiedziane jako wściekłe warczenie. Zassała oddech z powodu jego przyznania się do tego. Prawda była taka, że z nią było podobnie. Zawsze tak było. Siedemnaście lat rozłąki nie osłabiło tego. Odwróciła się od niego bez słowa i ruszyła w stronę królewskich rozmiarów łóżka. Gdy wsunęła się do łóżka, poczuła jak porusza się zaraz za nią. Prześcieradła były miękkie i chłodne, ale on był jak piec, ogrzewając ją od wewnątrz, gdy przyciągnął ją plecami do swojej klatki piersiowej. Muskularne ramię owinęło się ciasno wokół niej, a jego oddech owiał czubek jej głowy. Mimo paniki i strachu, które gościły w jej wnętrzu, jego uścisk był solidny. Kojący. – Nigdy nie chciałem zakończyć tego, co było między nami. Mój wuj stawał się coraz bardziej niestabilny i… myślę, że podejrzewał, iż kogoś mam. Kazał mnie śledzić kilka razy. Przez jakiś czas łatwo było gubić moje ogony, ale coraz trudniej było spotykać się z tobą niepostrzeżenie. Głęboki głos Finna wypełnił ciszę zaciemnionego zasłonami pokoju.

Jego słowa zbiły ją z tropu, sprawiając, że zaczęła pękać w szwach. Kiedy kończył sprawy między nimi, zaciekle się o to spierali. Pamiętała, jakby to było wczoraj. Już wtedy powiedział jej, że nie chce z nią zrywać, ale usłyszenie tych słów właśnie teraz zburzyło resztę muru, którym otoczyła swoje serce. Przełknęła ciężko ślinę, nie wiedząc jak zareagować. Ale zacisnęła dłoń na jego ręce, która spoczywała na jej brzuchu. – Życie bez ciebie było piekłem – wyszeptał. Jego uścisk zacieśnił się, gdy przyciągnął ją bliżej. – Przyjmowałem każde wyzwanie, jakie dostawała nasza wataha. Było tak jakbym był opętany potrzebą niszczenia. Byłem tak cholernie wściekły, że zniknęłaś. Jego chrapliwy śmiech zabarwił odcień goryczy. – Paradoksalnie to właśnie wtedy zacząłem zyskiwać w watasze zwolenników i to w konsekwencji dało mi siłę, by rzucić mu wyzwanie. – Ciężko ci było przejąć dowodzenie watahą? Finn zawsze był tak cholernie silny. Silniejszy nawet niż zdawał sobie z tego sprawę. Ale wiedziała to już lata temu i z całą pewnością widziała to obecnie. Był prawdziwym przywódcą, który patrzył na wszystko pod różnymi kątami. Zależało mu na tym, co najlepsze dla jego watahy. – Przez kilka lat było ciężko, gdy starałem się dowiedzieć, komu mogłem zaufać. Gdy wykorzeniłem te archaiczne ideały, łatwiej było zacząć rozwijać wszystkie nasze interesy. Mój wuj trzymał wszystkich w nieświadomości odnośnie naszych finansów, kazał wszystkim pracować za grosze. Teraz członkowie watahy posiadają wszystko po równo. Jest tak, jak być powinno.

Jeśli te wszystkie domy, które należały do watahy i jego hotele, które widziała po drodze do Biloxi stanowiły jakąś wskazówkę, to najwyraźniej dobrze sobie radzili. – Naprawdę jest mi przykro, że nigdy ci o niej nie powiedziałam. Ja po prostu… nie wiedziałam, jaka decyzja była wtedy właściwa. Byłeś taki przekonany o tym, że nam się nie uda i… choć byłam na ciebie zła i chciałam zaprzeczyć temu, co powiedziałeś, bałam się. Wyczuwałam twój rosnący strach przed wujem i byłam przerażona z powodu naszego dziecka. Wiedziałam, że będzie jej już i tak wystarczająco ciężko z powodu tego, że urodzi się jako hybryda. Wciąż pamiętała strach i ból, których doświadczyła w dniu, gdy została wyrzucona, by na własną rękę radzić sobie w ludzkim świecie. Była bardziej chroniona niż zdawała sobie z tego kiedykolwiek sprawę. Rzeczywistość okazała się jak błyskawiczny cios w twarz, gdy tego pierwszego dnia była zmuszona do znalezienia schronienia i ukrycia się przed słońcem. Jego uścisk zacieśnił się. – Żadnych więcej przeprosin. Nie wiem co bym zrobił, gdybym znalazł się na twoim miejscu. – Finn… – Koniec z tym. Nie nienawidzę cię, jeśli o to się martwisz. Jestem zły, że straciłem tak wiele lat z życia Vegi, ale znajdziemy ją i zamierzam nadrobić stracony czas. Tak, zrobi to. Zasłużył na to i byłby przez te wszystkie lata wspaniałym ojcem dla Vegi. Chociaż była mu wdzięczna za to, że nią nie gardził, to nie wspomniał poza tym o żadnych innych uczuciach. Nie to, by naprawdę

oczekiwała, że to zrobi. Ale mogła mieć nadzieję, nawet jeśli ta nadzieja mogła ją zabić. – Mogę cię o coś zapytać? – Taa – mruknął, a jego głos owinął się wokół niej w głębokiej pieszczocie. – Nie mam prawa, by o to pytać, ale… – Och, Boże. Dlaczego o to pyta? – Czy to prawda, że nie wziąłeś sobie kochanki, odkąd byliśmy rozdzieleni? Siedemnaście lat to długo, ale nie tak znowu długo dla istot nadprzyrodzonych. Naprawdę nie miała prawa go o to pytać, ale słowa Victorii od kilku dni kotłowały się w jej głowie. – Nie było nikogo. Jego słowa przeszyły ją na wskroś. Zamknęła oczy. Cholera. Liczyła na taką odpowiedź, ale jej nie oczekiwała. Nie tak naprawdę. Nie dla takiego seksualnego samca jakim był Finn. Wiedza o tym, że nie był z nikim innym, spowodowała nieoczekiwany przypływ ciepła między jej nogami. – Ja również nikogo nie miałam – szepnęła. Na początku, była pochłonięta opieką nad dzieckiem i ukrywaniem przed ludzkim światem swej prawdziwej natury. Ale gdy już stworzyła stabilny dom dla siebie i Vegi, sama myśl o dotyku kogoś innego, kto nie byłby Finnem, przyprawiała ją o dreszcze. Leżący za nią Finn, stał się wręcz niewiarygodnie nieruchomy. Czuła jak wzrasta bicie jego serca i niemożliwością było przegapić nagły nacisk jego erekcji przy jej plecach.

– Nie powinnaś mi była tego mówić. Ledwie słyszała jego słowa. – Dlaczego nie? – zapytała równie cicho. – Kiedy myślałem… że miałaś dziecko z kimś innym, moim pierwszym odruchem było wytropienie go i zabicie. Mój wilk znalazł się niebezpiecznie blisko przejęcia kontroli. Mogła nie posiadać wewnętrznego zwierzęcia, którego musiałaby kontrolować w taki sposób jak on to robił, ale z całą pewnością musiała kontrolować swoje własne pierwotne instynkty. Przynajmniej go to obchodziło. Gdyby ona wyczuła kogoś na jego pościeli albo w jego sypialni… taa, nawet nie chciała o tym myśleć. Dłoń Finna bawiła się rąbkiem jej koszulki, odsuwając ją z jej brzucha. Gładził jej skórę powoli, niemal jakby pytał o zgodę. Kontakt skóry ze skórą sprawił, że stwardniały jej sutki, a ich koniuszki ocierały się o jej bawełnianą koszulkę. Jego palce zsuwały się coraz niżej, aż wsunęły się pod pasek jej cienkich spodenek do spania. Nie miała na sobie nic więcej i gdy zdał sobie z tego sprawę, wciągnął gwałtownie powietrze. Jego palce sunęły po jej nagim wzgórku, do czasu, aż ujął go władczo. Jej wewnętrzne ścianki napięły się i zacisnęły mocniej, pragnąć by ją wypełnił. Ale on nie posunął się dalej, nawet nie musnął jej fałdek czy łechtaczki. Po prostu ją trzymał. – Każ mi się zatrzymać – warknął, ale mogła stwierdzić, że wcale tego nie chciał. Jego oddech był ciepły przy jej szyi, posyłając mrowienie w dół jej kręgosłupa. Zafalował przy niej raz biodrami, dociskając do niej swoją twardą długość.

Powinna to zrobić. Musieli się trochę przespać i wkrótce wzejdzie słońce. A gdy już raz przekroczą tą granicę, nie będzie już dla niej odwrotu. Prawda była taka, że już teraz nie było odwrotu. Całkowicie straciła dla tego samca głowę. – Nie przestawaj – pozwoliła sobie powiedzieć zamiast tego, a słowa zostały wyrwane z jej piersi. Może miała w sobie masochistyczną żyłkę, ponieważ nie było nawet mowy, by te sprawy zadziałały miedzy nimi, a to tylko sprawi, że będzie jej trudniej później odejść. Pochodzili z dwóch różnych światów. Ich ludzie mieli za sobą długą, gwałtowną historię pogardzania sobą nawzajem. Ich związek nie wypalił wcześniej… Czy teraz mogłoby być inaczej? Bała się nawet mieć jakąkolwiek nadzieję. W każdym razie, tu nie chodziło o ich związek, a o znalezienie odskoczni do czasu, aż będą mogli opuścić dom – to kłamstwo, próbowała sobie wmówić. Dla niej to nie było takie proste, ale nie mogła sobie pozwolić na założenie, że mieli przed sobą przyszłość. Wiedziała bez wątpienia, że on nadal się o nią troszczył, przypuszczalnie nawet ją kochał – w przeciwnym razie, gdy żyli osobno, miałby kochanki – ale nie można było zaprzeczyć temu, że on był Alfą a ona wampirem. Warknął cicho i przygryzł jej ucho. Wszystko inne odpłynęło, gdy środkowym palcem zaczął powoli drażnić jej łechtaczkę. Jej całe ciało zadrżało z powodu uczucia jego szorstkiego opuszka przy jej wrażliwym kłębku nerwów. Pchnęła do tyłu na niego, ocierając się tyłkiem o twardą długość, kiedy się z nią drażnił. A zdecydowanie się drażnił. Znał jej ciało na tyle dobrze, by zdawać sobie sprawę, że jego delikatny dotyk nie był dla niej wystarczający.

– Szybciej – zażądała. Zamiast zrobić to czego pragnęła, odsunął się. Zanim zdążyła zaprotestować, przerzucił ją na plecy. Dzięki swojemu

wyostrzonemu

wzrokowi, widziała twarde zarysy i żłobienia jego idealnie wyrzeźbionego ciała. Usiadł okrakiem na jej biodrach, a jego kutas wygiął się ku górze w grubym imponującym wzwodzie, którego smaku i dotyku pragnęła. Utrzymując na nim swoje spojrzenie, wyciągnęła rękę i owinęła palce wokół jego kutasa. Jego gruba długość była gorąca w jej dłoniach. Pogładziła go raz i drugi, delektując się sposobem w jaki jego całe ciało drżało, gdy go dotykała. – Lyra. Jej imię w jego ustach, brzmiało jak modlitwa, wymówione jednocześnie z pełnym szacunkiem i napięciem. Ściskając go, uśmiechnęła się, gdy zafalował biodrami w jej uścisku. Zbijając ją z tropu, chwycił jej nadgarstek i odciągnął jej rękę. – Nie dojdę w twojej dłoni. Kierując obie jej dłonie nad głowę, przytrzymał w miejscu jej nadgarstki, w tym swoim niewiarygodnie mocnym uścisku, gdy pochylił głowę by napotkać jej usta. Musnął wargami jej usta, z początku delikatnie. Z każdym muśnięciem ich języków, jego pocałunki stawały się coraz bardziej wymagające i złaknione. Jakby chciał ją całkowicie pochłonąć. Oznaczyć ją. Nie będąc w stanie poruszyć dłońmi, wygięła się ku niemu, ocierając się piersiami o jego twardą jak skała klatkę piersiową. Jej piersi, już boleśnie naprężone, mrowiły przy każdym kontakcie, a tarcie doprowadzało ją do

szaleństwa. Bez znaczenia było to, że wciąż miała na sobie koszulkę, która była tak cienka, że równie dobrze mogłoby jej tam nie być. Jej wewnętrzne ścianki zaciskały się

niekontrolowanie, pragnąc

desperacko by je wypełniono. Ale Finn miał ją całkowicie przyszpiloną pod swoim dużym ciałem, a jego kutas spoczywał na jej podbrzuszu, gdy nieprzerwanie ją całował. Jej koszulka podwinęła się, tak, że czuła jego erekcję na swojej nagiej skórze. To było niemal więcej niż mogła znieść. Nie chciała czuć go na swoim brzuchu, pragnęła by zatwierdził ją w sposób, w jaki tylko on potrafił. Ocierała się o niego, próbując zachęcić go by zrobił coś więcej. Zwykła stymulacja sutków była niemal wystarczająca, by posłać ją nad krawędź. Ale to nie było tylko to. Chodziło o samego Finna. Był na niej, trzymając ją pod sobą, górując nad nią w sposób, w jaki robił to niezliczoną ilość razy lata temu. Był Alfą w każdym calu, również w sypialni. Zwłaszcza w sypialni. To było jedyne miejsce, w którym nie przeszkadzała jej jego dominacja. Jeśli już, to pragnęła jej tutaj. Zawsze sprawiał, że czuła się bezpieczna, traktowana jak skarb. Gdy zaczął umieszczać lekkie jak piórko pocałunki wzdłuż jej szczeki, kierując się do małżowiny usznej, ponownie zakręciła przy nim biodrami. Pragnęła poczuć jego grubą długość wchodzącą w nią głęboko. Chciała pić jego krew, gdy będą się kochali. Robili to tak często w przeszłości i brakowało jej tego bardziej, niż chciała przyznać. Ale nie miała odwagi, by o to poprosić. Mógł zaoferować jej swoją szyję wcześniej, ale tylko dlatego, że tego potrzebowała. Karmienie się od niego podczas gdy się kochali, czyniło go z jej strony podatnym na zranienie i nie wiedziała czy byłby gotów to zrobić. Za bardzo się bała odmowy.

Kiedy zaczął wytyczać ścieżkę w dół jej obojczyka do górnej części jej krągłych piersi, a jego zęby kąsały jej skórę, straciła tą niewielką kontrolę jaką posiadała. – Pieprz mnie – szepnęła, będąc świadoma reakcji jaką otrzyma. Nie było mowy, by mogła powstrzymać te słowa. Nie mogła, nawet gdyby chciała. Jej ciało pragnęło go w sposób, który przeczył logice. Było tak, jakby została stworzona specjalnie dla niego. A on dla niej. Finn usiadł, puszczając jej nadgarstki. Oddychając ciężko, patrzył na nią, a jego niebieskie oczy zdawały się lśnić w ciemnym pokoju. Mówił poważnie na temat tego, jak blisko powierzchni był jego wilk, gotów by przejąć kontrolę. Wiedziała, że gonił resztkami sił i potrzebował kilku drogocennych godzin snu. Mogła mu to dać. Później, jeśli będzie jeszcze dla nich jakiś następny raz, mogliby trochę zwolnić i poznawać wzajemnie na nowo każdy cal swoich ciał. Ale nie teraz. Jego oczy rozbłysły jasno, gdy sięgnął po jej szorty. Zdarł je praktycznie z jej nóg, gdy zrobiła to samo ze swoim topem, szarpiąc go gorączkowo i odrzucając. Gdy znalazła się przed nim kompletnie naga, jego spojrzenie stało się płynne. – Jesteś moja, Lyra. Jego chrapliwy głos był pozbawiony kontroli. Skinęła głową, nie zadając sobie trudu, by zaprzeczać prawdzie. Należała do niego i było tak już od tego momentu, gdy wiele lat temu, weszła do tego baru zmiennych. Posiadał jej serce i duszę. Wiedziała, że głupio postępowała, ale nie dbała o to.

Ujął jej wzgórek w ten swój zaborczy sposób, przeciągając palcem wzdłuż jej mokrej szczeliny. Kiedy wsunął w nią dwa palce, sprawdzając jej gładkość, zadrżał, ale nie oderwał od niej oczu. Wysuwając je z niej, cofnął się, zanim umieścił kutasa między jej nogami. Jego twarda długość wsunęła się w jej mokre wejście, ale nie wniknęła do końca. – Nie drażnij się. Nie mogła tego znieść. Jej wewnętrzne ścianki zacisnęły się, wiedząc na co się zanosi. Wsuwał się w nią centymetr po centymetrze, a jego grubość wypełniła ją tak całkowicie, aż zapomniała oddychać. Warcząc, ukrył twarz przy jej szyi. Potarł swoimi kłami jej miękkie ciało. – Cudownie cię czuć. Jego również, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Mogła mu jedynie pokazać, czego potrzebowała. Żeby się ruszył. Chwytając się jego ramion, zakołysała biodrami. Warknął ponownie i odnaleźli stały rytm, gdy wbijał się mocniej z każdym pchnięciem. Za każdym razem, gdy wsuwał się w nią głęboko, jej już budujący się orgazm, pędził bliżej krawędzi tego urwiska. – Pożyw się ode mnie. Jego zdławione żądanie przeszyło ją na wskroś. Nie mogła uwierzyć w to, co powiedział, ale nie zamierzała tego kwestionować. Powstrzymywała swoje kły przed wysunięciem z obawy, że bez

jego zgody weźmie to, czego domagało się jej ciało. Jego żądanie ją od tego uwolniło. Uwalniając je zatopiła swoje zęby w jego szyi w chwili, gdy uszczypnął jej łechtaczkę. Kiedy zassała głęboko, a jego słodka krew pokryła jej język i spłynęła w dół gardła, w tym momencie gwałtownie przepłynął przez nią orgazm. Jego gwałtowność kompletnie ją zaskoczyła. Po natychmiastowym uderzeniu w jej wszystkie zakończenia nerwowe, straciła wszelką kontrolę, gdy pochłonęła ją rozkosz. Została przez niego wypełniona, zarówno przez jego ciało jak i krew, otoczona przez jego zapach i siłę. – Lyra. Powiedział wtedy ponownie, tym swoim niskim, seksownym głosem. Kontynuował wbijanie się w nią, kiedy budował się jego orgazm, a jego ruchy stały się teraz nierówne i pozbawione kontroli. Wiedziała, że zamierza dojść w chwili zanim odpuścił. Jego całe ciało, włącznie z mięśniami karku napięły się mocno, gdy wykrzyczał jej imię. Zassała mocniej przy jego szyi, wiedząc jaką to wywoła reakcję, wzmagając jego rozkosz. Jęknął jeszcze głośniej, gdy kontynuował wbijanie się w nią, aż oboje opadli, czując się jak z gumy. Polizała niewielkie nakłucia, choć już się uzdrawiały. Chciała go po prostu jeszcze trochę posmakować, jakby nie potrafiła się powstrzymać. On w tym samym czasie wtulił się w jej szyję, mrucząc pod nosem jej imię. Brzmiało to jak modlitwa, przez co napłynęły jej do oczu łzy. Zamrugała szybko przeganiając je, gdy zaczął ją ogarniać sen. Pozostając owinięta wokół niego, powiedziała: – Śpij, Finn.

Przekręcił się na bok pociągając ją ze sobą, gdy zmieniał pozycję. Zwinęła się przy nim, pławiąc się w jego cieple, gdy pozwoliła by ogarnął ją sen. Dotknęło ją to na najgłębszym poziomie, że ten potężny Alfa zaufał jej wystarczająco, by spać w tym samym łóżku, wystawiając się przy niej jeszcze bardziej na zranienie. Zacieśniła wokół niego swój uścisk, korzystając z ich ograniczonego czasu spędzonego razem. Gdy zaczęła przysypiać, usłyszała jak wyrównuje się jego oddech. Dobrze. Bóg wiedział, że potrzebowali tych kilku godzin, ponieważ zamierzała rozrywać to miasto na strzępy, dopóki nie odnajdzie Vegi.

ROZDZIAŁ 14 Lyra szarpnęła się na łóżku, na dźwięk cichego dzwonka, czując przepływającą przez nią dźwięczącą panikę. Finn zniknął, a jej wewnętrzny zegar powiedział jej, że do zachodu słońca pozostało może jakieś pół godziny. Porwała telefon z nocnej szafki i zmarszczyła brwi patrząc na dzwoniący numer. Nie rozpoznała go, ale z tego co wiedziała, to mógł być jeden z członków watahy Finna, albo używał innego telefonu. – Halo? – Mamo? – szepnęła Vega, drżącym głosem. – Vega! – krzyknęła, a potem się skuliła. – Kochanie, gdzie jesteś? Lyra chwyciła swoje odrzucone spodnie z antycznego krzesła, stojącego w rogu pokoju i zaczęła je na siebie wciągać. – Na cmentarzu. Musiałam ukraść telefon od człowieka, który jest tu dozorcą, używając mentalnej perswazji. Potem kazałam mu wrócić do domu i zapomnieć, że mnie kiedykolwiek widział. Nie obchodziło jej, czy Vega chodziła wokół okradając każdego. Musiała uzyskać dokładną lokalizację swojej córki. – Na którym cmentarzu? – Nie jestem pewna, gdzie jesteśmy – ponownie szepnęła. – Claudius trzymał mnie i jeszcze jednego więźnia w łańcuchach. Ten więzień pomógł nam uciec, ale jest ranny i oboje jesteśmy wyczerpani. My… oddaliliśmy się tak bardzo jak to tylko możliwe, ale nie odbiegliśmy zbyt daleko. Choć nie sądzę, by któryś z jego ludzi podążył za nami, ponieważ było to tuż przed wschodem słońca. Chciałam zadzwonić do ciebie wcześniej, ale straciliśmy przytomność. Ledwo udało mi się wciągnąć nas do jednego z pustych grobowców, ale mamo,

ten facet jest ranny a ja jestem wyczerpana. Nie mogę go obudzić. Musimy mu pomóc i oboje bardzo potrzebujemy krwi. Lyra chwyciła swoją koszulę, ostrze, buty i kurtkę, gdy wybiegła sprintem przez drzwi sypialni. Trzymając przy piersi zgromadzone rzeczy, popędziła w dół korytarzem, pozwalając aby prowadziły ją zapachy pozostałych osób, znajdujących się w domu. – Widzisz jakieś punkty orientacyjne? Czy na tym cmentarzu znajduje się jakaś niepowtarzalna architektura? Coś, czym się on wyróżnia? Wpadła na dole do kuchni, by znaleźć w niej Finna, czworo ludzi z jego watahy, Justusa i Christiana mocujących broń. Wymówiła bezgłośnie imię Vegi, gdy wciskała głośnik i umieściła telefon na marmurowej wyspie. Lyra wciągnęła na siebie zmiętą koszulę, gdy w pokoju zaległa cisza. – Zaczekaj – powiedziała Vega. Obok Lyry, Finn wpatrywał się w telefon i tak mocno chwycił się krańca wyspy, aż pękła. – Uciekła z innym więźniem i jest na cmentarzu, ale nie wie gdzie się znajdują. Próbuje określić swoją lokalizację – mruknęła, choć Vega mogła ją słyszeć. Chciała by córka skoncentrowała się na swoim otoczeniu. – Dobra, widzę dużo grobowców. Jest ich zbyt wiele, by je zliczyć… Przerwała na chwilę i Lyra pomyślała o czymś innym. – Czy nie mówiłaś, że ukradłaś ten telefon od dozorcy? – zapytała. W chwili gdy to powiedziała, kątem oka zauważyła, jak Spiro otworzył na ladzie jeden z trzech laptopów. Bez zatrzymywania się, przesunął się w kierunku telefonu i spojrzała na numer identyfikacyjny dzwoniącego, zanim pospieszył z powrotem do swojego komputera.

– No tak! – Vega brzmiała teraz na podekscytowaną. – Miał na sobie zielono biały uniform. Miał… kurcze, nie mogę sobie przypomnieć jak brzmiał napis na naszywce jego koszulki. – Jej głos zaczął się załamywać i Lyra wiedziała, że usiłowała się nie rozpłakać. – Kochanie, znajdziemy cię, przysięgam. Jeden z członków watahy twojego ojca robi teraz jakieś magiczne sztuczki na swoim komputerze. Spojrzała na Finna, gdy to mówiła. Jego szczęka była mocno zaciśnięta, ale widziała determinację wypisaną na jego twarzy, gdy napotkała jego spojrzenie. – Mam jego adres bilingu… jego miejsce zamieszkania… czekaj… Palce Spiro fruwały po klawiaturze i Lyra patrzyła jak wyświetla się strona mediów społecznościowych. – Mam jego aktualne miejsce pracy! – Więcej pisania i na ekranie wyświetliła się kolejna strona. – Z witryny internetowej cmentarza i zdjęcia ich pracowniczych uniformów wynika, że pasują one do opisu. To jest to miejsce. – Słyszałaś to? Już jedziemy – powiedziała, kiedy obserwowała jak Spiro ściąga różne mapy. – Pospieszcie się, proszę. Brzmiała na tak młodą i wrażliwą, że Lyra zapragnęła w tej chwili zabić swojego brata, za to, że Vega przeszła przez niego piekło. Ale przede wszystkim, pragnęła jedynie uratować swoją córkę. – Jest położony w odosobnieniu i znajduje się niezbyt daleko stąd – mruczał Spiro, gdy wyznaczał na mapie trasę z ich aktualnego miejsca pobytu do tego cmentarza.

– Znajdziemy cię Vega – powiedział Finn, a jego głos był ciężki od emocji. Gdy jej córka nie odpowiedziała, Lyra wzięła telefon, wyłączyła system głośnomówiący i spojrzała na Finna. – Idźcie. Wyjdę tak szybko jak zajdzie słońce. Skinął głową, choć już ruszył w kierunku drzwi, wyglądając na zawziętego i zdeterminowanego. Gdy wybiegł, wyciągnął swój telefon komórkowy i zaczął wydawać rozkazy, dając znać pozostałym członkom watahy, gdzie mają się kierować. Wszyscy oprócz Justusa i Christiana wybiegli za drzwi. Lyra pozostała na linii rozmawiając z Vegą. – Wyjdę za dziesięć minut. Pofrunę, więc to nie potrwa długo. Powinnam się tam zjawić w ciągu pięciu minut. Jeśli jej szacunkowe obliczenia, wynikające z widoku jaki miała na otwartą przed sobą mapę na ekranie laptopa, były jakąś wskazówką, to nie powinno długo potrwać. – Wierzę ci… Przykro mi, że nic do niego nie powiedziałam. Po prostu oniemiałam. – Nie martw się o to. Czy uciekłaś z tej piwnicy w domu, w której znajdowały się cele? I piekielna brama, ale nie chciała jeszcze o to pytać. – Tak, ale było tam jeszcze coś więcej. Mamo, tam była piekielna brama i różne rytualne rzeczy. To było przerażające. – Jak udało ci się uciec? Co stało się z Claudiusem?

Może jej brat był martwy. Vega przerwała. – Czy ktoś jeszcze cię słyszy? Lyra napotkała spojrzenie Justusa. – Dwa wampiry. Są godni zaufania i nie powtórzą niczego co powiesz. Ukryła w tych słowach zabójcze ukąszenie. Do tej pory im wierzyła, ale w tym momencie nadal była ostrożna. Oba wampiry skinęły głową. – Przysięgamy. – Słyszałaś? – Lyra spytała córkę. – Tak. Claudius został ranny, ale żyje. I… proszę, nie panikuj, ale zostałam postrzelona kilka razy. Tak samo jak mężczyzna, który mnie uratował. Lyra wessała gwałtowny oddech i zmusiła się do zachowania spokoju. Nic dziwnego, że nie byli w stanie uciec zbyt daleko. – Jak się teraz czujesz? – Leczymy się. Oboje. Kule były z ołowiu, a nie ze srebra. Nasze ciała wypchnęły kule na zewnątrz, ale to pewnie dlatego nie mogliśmy zajść zbyt daleko i dlatego straciliśmy przytomność. Mieliśmy tylko szczęście, że nie zobaczyli nas żadni ludzie. – Przykro mi, Vega. To moja wina. – To prawdopodobnie nie był najlepszy czas na przeprosiny, ale musiała to powiedzieć. Gdy mówiła dalej, przypinała swoje ostrze. – Powinnam była ci pozwolić pojechać, byś zobaczyła się ze swoim ojcem wtedy, kiedy tego chciałaś.

Vega pociągnęła nosem. – Nie, powinnam cię posłuchać. Ja tylko nie chciałam czekać przez ten jeden głupi tydzień, abyś mogła się z nim skontaktować i dokonać przygotowań. Powinnam być cierpliwa. To moja wina. Lyra pokręciła przecząco głową, nawet gdy jej córka nie mogła jej zobaczyć. Zaczęła wciągać swoje buty. – Nic z tego nie jest twoją winą. A teraz powiedz mi, jak wam dwojgu udało się uciec. Resztki wypalonych śladów i spalonych drzwi, mogły oznaczać dowolną ilość stworzeń i żadna z tych istot o których myślała, nie była dobra. – Nie możesz nikomu powiedzieć… Możesz znaleźć trochę prywatności? Lyra spojrzała na dwa pozostałe wampiry i uniosła brwi. Skinęli bez słowa głowami i zniknęli z pokoju. Ufała, że nie będą podsłuchiwać. – W porządku, teraz jestem sama. Vega wypuściła świszczący oddech. – Mężczyzna, który mnie uratował wyszedł z piekielnej bramy. Z początku myślałam, że może był demonem, ale… on jest smokiem – wyszeptała ostatnią część. – Zanim stracił przytomność kazał mi obiecać, że nikomu nie powiem. Ale ty się nie liczysz. Tylko proszę… – Nikt inny się o tym nie dowie. Przepłynęła przez nią fala szoku, ale Lyrę nie obchodziło czy jej córkę ocalił latający jeż. Liczyło się tylko to, że Vega uciekła. – Czy on zranił Caludiusa?

To był jedyny sposób, by udało im się stamtąd wydostać. – Spalił na popiół kilka wampirów Claudiusa i udało mu się go drasnąć, zanim otworzyli do nas ogień. Udało nam się wydostać na zewnątrz i stamtąd poleciał, unosząc nas kilka kilometrów dalej, aż zaczęło wschodzić słońce. Nie był w stanie lecieć zbyt wysoko, zanim się w zasadzie rozbiliśmy. Bardzo cierpiałam, więc mogę sobie jedynie wyobrazić, że on cierpiał o wiele bardziej. On… przyjął na siebie wiele kul przeznaczonych dla mnie, mamo. Boże, musimy go uratować. Vega zaczęła wtedy płakać, a dźwięk ten rozniósł się echem w grobowcu, w którym była. – Uratujemy – powiedziała Lyra, gdy wciągnęła na siebie kurtkę. – Nie rozłączę się i zostawię telefon włączony w swojej kieszeni, ale muszę już iść. Kocham cię. – Ja też cię kocham. Lyra wsunęła telefon do kieszeni, po czym szybko odnalazła pozostałe dwa wampiry, czekające w pobliżu wyjścia przed dom. Gdy Justus ją zobaczył, podał jej broń, którą schowała z tyłu swoich spodni. Nie miała nic przeciwko byciu nadmiernie przygotowaną i zaopatrzoną w broń, tak jak teraz. Bez jakiejkolwiek dalszej rozmowy, szarpnięciem otworzyła drzwi i wybiegła na zewnątrz. Podczas gdy dwaj pozostali ruszyli w stronę podjazdu, gdzie czekał na nich SUV, Lyra ruszyła obok domu w kierunku podwórka. Gdy była już pewna, że nie jest obserwowana przez wścibskich ludzi, wzbiła się w powietrze, używając osłony nocy, aby się ukryć. *** – Słyszałeś? – szepnęła Vega do nieprzytomnego, nagiego mężczyzny bez imienia zwiniętego w ich ciasnej kryjówce. Odłożyła telefon na marmurową

płytę obok niego. – Oczywiście, że nie – wymamrotała, nienawidząc strachu, który ją ogarnął. Po tym jak została trzykrotnie postrzelona – co było kolejnym, z jej nowych doświadczeń, które miała zamiar udawać, że nigdy się nie wydarzyły – tak cholernie mocno usiłowała pozostać przytomna, gdy znaleźli schronienie. Ale to było tak strasznie bolesne. To nie miało znaczenia, że była istotą nadprzyrodzoną i mogła się szybko leczyć. Metal, który rozerwał jej ciało i kości, wyssał z niej wszystkie siły. Teraz czuła się tak, jakby przebiegła kilka następujących po sobie maratonów. Po uprzedniej utracie takiej ilości krwi, była po prostu szczęśliwa, że w ogóle żyje. – Wszystko będzie dobrze – ponownie szepnęła, gdy umieściła dłoń na czole mężczyzny. Jego temperatura była tak wysoka, że nie była pewna jak mógłby przetrwać bez pomocy. Choć był słaba, rozcięła nadgarstek swoimi kłami i przyłożyła go do jego ust. Jęknął i poruszył się na kamiennej podłodze, gdy powoli pił, ale nadal nie otworzył oczu. Jak do tej pory, ich kryjówka całkiem dobrze spełniała swoje zadanie. Cmentarz, na którym wylądował zmiennokształtny smok był spokojny, nie wypełniony turystami, jak te o których czasami czytała. Była nieprzytomna przez większość dnia, podczas gdy jej ciało leczyło się samo, więc gdyby pojawili się jacyś odwiedzający, nie usłyszałaby żadnego z nich z wnętrza grobowca. Wciąż czuła się źle z powodu kradzieży telefonu tego faceta, gdy udała się w poszukiwaniu pomocy, ale… wyprostowała się z powodu słabego dźwięku. Brzmiał niemal jak szelest na zewnątrz. Usuwając nadgarstek znad ust zmiennokształtnego, wyprostowała się na tyle na ile zdołała. Ze względu na niskie sklepienie miała mało miejsca i nadal

musiała stać zgarbiona. Przesuwając się w kierunku pokrywy z marmurowej płyty, obróciła w tym kierunku ucho i nasłuchiwała. Kiedy pękła na środku, przepchnęła się do tyłu z sercem w gardle. Znany już siarkowy odór najechał jej zmysły, gdy przesunęła się, by przykryć ciało zmiennego. Mimo, że była słaba, wysunęła swoje pazury. Może i nie była w stanie zmienić się w wilka, ale nie pozwoli nikomu ponownie się zabrać. Nie ma kurwa mowy. Pokrywa nagle została zerwana. Za sobą poczuła poruszenie smoka, ale trzymała skupioną uwagę na wejściu. Blask księżyca wlał się do środka, gdy jej wuj pojawił się w wejściowym otworze. Uśmiechnął się złośliwie, a jego idealne rysy twarzy były tak sprzeczne z tą ciemną aurą, która przylgnęła do niego jak tłusta warstwa ropy. – Ty głupia suko! Nie możesz mi uciec! Oznaczyłem cię w momencie, w którym cię zabrałem – warknął. Oznaczył?! Co to, do kurwy miało niby znaczyć? Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozwścieczone wycie rozdarło powietrze. Było tak głośne, tak pierwotne, że posłało dreszcze w dół jej kręgosłupa. Kolejne niezliczone wycia podążyły natychmiast za tamtym, a dźwięk ten brzmiał jak muzyka dla jej uszu, nieważnie jak cholernie był przerażający. To była wataha jej ojca. Wiedziała to, tak samo jak Claudius. Przeklął okrutnie, po czym spojrzał w bok z dala od niej i z dala od jej pola widzenia. – Zostańcie z nimi. Jeśli spróbują wyjść, zabijcie ich – rozkazał. W mgnieniu oka, zniknął jej z pola widzenia. Podeszła ostrożnie do wejścia, ale odskoczyła do tyłu, gdy dwa groteskowe stworzenia, których nigdy nie widziała na oczy, weszły w jej pole widzenia. Z tą gadzią skórą i żółtymi ślepiami, od razu wiedziała kim byli.

Akadyjskimi demonami. Wiedziała również to, że jej krew miała podobno możliwość kontrolowania ich. Teraz musiała się tylko przekonać w jaki sposób to działało i użyć go.

ROZDZIAŁ 15 Strach Lyry wymykał się spod kontroli w zawrotnym tempie, gdy muskała wierzchołki dębów. Gdzie tylko mogła sięgnąć okiem, rozległy obszar cmentarza pokrywały sklepione kopuły krypt i nagrobki. Wyciągnęła telefon z kieszeni. Wiatr smagał ją mocno, gdy przeszukiwała uważnie cały teren. – Vega? – szepnęła. Brak odpowiedzi. Chwilę wcześniej usłyszała wycie watahy Finna, ale potem wszystko ucichło. Zbyt wiele drzew blokowało jej widok. Z mapy wiedziała, że cmentarz ciągnął się przez kilka kilometrów. Gdy lustrowała wzrokiem groby poniżej, jej uwagę przykuł blask świecących żółtych ślepiów. Skupiła się na nim i dostrzegła dwie gadzie sylwetki. Wysuwając swoje ostrze, kontynuowała ciche opadanie, a jej skupienie było laserowo ostre. Dwa akadyjskie demony krążyły przed sklepieniem krypty. Duże kawałki marmuru zaśmiecały ziemię, gdy demony spoglądały na siebie. Wyglądało to niemal tak, jakby coś sobie przekazywały, a ponieważ wiatr wiał w przeciwnym kierunku, nie mogła tego zbyt dobrze słyszeć. To nie miało znaczenia. W pobliżu nie widziała nikogo innego, kto mógłby stanowić potencjalne zagrożenie. Unosząc w górę swoje ostrze, zwiększyła szybkość opadania. Te dwa sukinsyny nawet jej nie usłyszały, gdy opadła w dół. Cięła najpierw jednego, odcinając jego głowę jednym precyzyjnym ruchem. Używając swego pędu, uderzyła ponownie, ścinając głowę drugiego drania. Kiedy jej stopy dotknęły ziemi, obróciła się we wszystkich kierunkach, w poszukiwaniu kolejnych potencjalnych zagrożeń. Siarkowy zapach demonów

pokrywał wszystko, sprawiając, że niemożliwym stało się wyczucie czegoś innego. – Mama? Na dźwięk głosu Vegi, Lyra obróciła się ponownie. Chwilę później, z grobowca przed którym leżały martwe demony, wynurzyła się jej córka. Rozczochrana, z brudnymi włosami, podartym ubraniem i pokryta zaschniętą krwią, Vega była najpiękniejszym widokiem, jaki Lyra kiedykolwiek widziała. Zanim zdała sobie z tego sprawę, ruszyła do przodu, chowając ostrze do pochwy i mocno owijając ramiona wokół niej. Jej gardło zacisnęło się, gdy zdusiła łzy. Vega była bezpieczna i właśnie trzymała ją w ramionach. Ulga jakiej doświadczyła była tak potężna, że niemal zwaliła ją z nóg. Ale wiedziała, że nie może się jeszcze odprężyć. Nie, dopóki jej córka rzeczywiście nie znajdzie się z dala od niebezpieczeństwa. – Mamo, udusisz mnie – powiedziała Vega, po kilku chwilach, na pół się śmiejąc. Lyra natychmiast się odsunęła. Ujęła policzek córki, ale zamarła na dźwięk szurania, który dobiegł z wnętrza grobowca. Chowając córkę za sobą, Lyra ponownie wyciągnęła swe ostrze. Dwoje srebrzystych oczu patrzyło na nią z ciemności. Nawet ze swoim nadprzyrodzonym wzrokiem, miała trudności by dostrzec ogromną, ciężką postać. Było niemal tak, jakby to stworzenie było zamazane albo coś w tym stylu. – On jest w porządku mamo, ale potrzebuje pomocy – powiedziała Vega za jej plecami. Próbowała ją wyminąć, ale Lyra uniosła ostrze wolną ręką. – To ty uratowałeś moją córkę? – zapytała samca.

– Taa – wychrypiał napiętym głosem. Gdy wszedł w blask księżyca, ujrzała, że był nagi i od stóp do głów, pokryty brudem oraz prawdopodobnie sadzą. I był ogromny. Naprawdę ogromny. Wyglądał jakby miał około trzydziestki, ale z jej doświadczenia wynikało, że to nic nie znaczy. Nie, w przypadku istot nadprzyrodzonych. Kiedy się potknął i zajęczał z bólu, zadziałał jej instynkt. Ten mężczyzna ocalił jej córkę przed Claudiusem i zabójczymi demonami. Musiała mu pomóc. – Trzymaj się za mną, Vega – nakazała, gdy wyciągnęła rękę i owinęła ramię wokół talii samca. Pomogła mu osunąć się na ziemię. Jej ręka pokryła się sadzą. Zajęczał z bólu, gdy praktycznie runął przy zewnętrznej ścianie kamiennego grobowca. Lyra sięgnęła do kieszeni i rzuciła Vedze – która stała zagryzając dolną wargę, obserwując zmiennokształtnego smoka – paczkę zapałek. – Podpal te demony. Zamierzam go nakarmić, a potem musimy zabrać stąd waszą dwójkę. Musiała znaleźć też Finna i jego watahę, ale teraz mogła robić tylko jeden krok na raz. Zapewnienie Vedze bezpieczeństwa liczyło się bardziej niż cokolwiek innego i wiedziała, że Finn chciałby, żeby zajęła się ich córką. Vega skinęła głową, a w chwili gdy odpaliła zapałkę, Lyra otworzyła żyłę na swoim nadgarstku. – Pij. Kątem oka obserwowała jak dwa demony palą się na popiół. W ciągu kilku sekund, nic nie pozostało z tych kreatur. Mężczyzna obserwował ją ostrożnie, sceptycznym spojrzeniem, jakby nie rozumiał, co ona robi.

– Posłuchaj kolego, musisz się napić. Moja krew ci pomoże, a potrzebujesz swojej siły, bo dzięki niej będziemy mogli wydostać się stąd w cholerę. Wiedziała, że córka nie powoli jej zostawić tego samca. Nie to, by chciała to zrobić, choć każdy jej matczyny instynkt krzyczał, by odleciała z Vegą w bezpieczne miejsce. – Pij, proszę – powiedziała cicho Vega z tyłu za nią. Po krótkiej chwili, uczepił się nadgarstka Lyry i zaczął ssać. Jego pociągnięcia z początku były słabe, ale stawały się coraz silniejsze z każdą mijającą sekundą. Gdy jego uchwyt na jej ramieniu zacisnął się, pomyślała, że będzie musiała walczyć o uwolnienie, ale nagle przerwał. Węsząc w powietrzu, stanął stabilnie na stopach, co znaczyło, że jej krew najwyraźniej spełniła swoje zadanie. Wymówił słowo, którego nie zrozumiała. Brzmiało jak chrapliwy, gardłowy język. Potem wypowiedział je ponownie, tym razem głośniej, z większą złością. Jego muskularne ciało napięło się i wszystko wewnątrz Lyry zostało postawione w stan gotowości. Bez namysłu, owinęła ramiona wokół Vegi i uniosła się w powietrze, zdesperowana, by zabrać ją w bezpieczne miejsce. Jak tylko pognała wyżej w powietrze, zobaczyła jak samiec, który został na dole zmienia się, przyjmując postać smoka. Z głośnym rykiem, jego ciało przeobraziło się w nieprawdopodobnie piękne stworzenie. Jadeitowe skrzydła lśniły w świetle księżyca, jakby w całości składały się ze szmaragdów. A rozpiętość tych skrzydeł rozciągała się coraz bardziej i bardziej, aż nie zadawała sobie trudu, by domyślać się jak ogromny był. Jego ciało wciąż rosło, aż musiał unieść się w powietrze, żeby nie zniszczyć grobowych krypt wokół siebie. To, co jeszcze przed chwilą było ludzką skórą, zmieniło się teraz w połyskujące srebrzyście, piękne diamentowe łuski. Kontrast, jaki stanowiły przy

zabarwionych jadeitem skrzydłach, nie przypominał niczego, co kiedykolwiek wcześniej widziała. Słowo ‘piękny’, nie oddawało mu sprawiedliwości. Dźwięk rozległ się echem wokół nich, gdy zatrzepotał swoimi skrzydłami. Zanim zdążyła mrugnąć, znikł niemal całkowicie, a w miejscu, gdzie się znajdował, mogła dostrzec jedynie rozmazany ciemny kształt. Czytała, że starożytne smoki, kiedy tego chciały, były jak kameleony, zdolne by zmienić swoje ciało tak, aby komponować się z otoczeniem. Kiedy zaczął lecieć, a jego ciemna postać przesłoniła na chwilę księżyc, uchwyt Vegi zacisnął się wokół niej. – Podążaj za nim! Lyra właśnie miała jej odmówić, musiała zabrać Vegę w bezpieczne miejsce, a ten smok opuszczał je z własnej woli. Ale wtedy wiatr zmienił kierunek i zapach krwi wypełnił powietrze. Krwi Finna. *** Wszędzie wokół Finna członkowie jego watahy walczyli z akadyjskimi demonami i wampirami. Choć nie potrafił ich wszystkich zobaczyć, z powodu stojących na drodze dużych grobowców, to mógł ich słyszeć. Każde zwycięskie wycie, mówiło mu wszystko, co chciał wiedzieć. Jego wataha odnosiła zwycięstwo. W tej chwili, jego celem był wyłącznie Claudius Marius. Stając naprzeciw niego do walki, ten blond wampir dzierżył w dłoniach dwa ostrza. Włosy miał związane z tyłu na karku, a ubrany był w ciemne spodnie i śnieżnobiałą koszulę, jakby nie spodziewał się walczyć dzisiejszego wieczora. Finn nie mógł uwierzyć, że ten skurwysyn też się tu znalazł, ale wyglądało na to, że on również w jakiś sposób musiał wyśledzić Vegę do tego cmentarza.

Nie obchodziło go, z jakiego powodu ten zdradziecki wampir znalazł się w tym miejscu. Odebranie mu życia, sprawi Finnowi wielką przyjemność. Gdy był w wilczej postaci, wszystko wokół niego było wyraźniejsze i bardziej zogniskowane. Claudius doskoczył do niego, a jego lewa ręka zadała cios ostrzem, próbując przejechać nim przez pierś Finna. Ten odskoczył do tyłu i wylądował na czterech łapach, czując pod nimi chłód ziemi i kamieni. Ten pojebany wampir wydał gniewne warknięcie i wskoczył na wysoką do pasa żelazną bramkę, otaczającą jeden z grobów. Zamierzał zeskoczyć na Finna i zaatakować go z góry. Jednak gdy to zrobił, wystawił się i stał się podatnym na zranienie. Robiąc wypad, jednym przemyślanym ruchem, Finn wgryzł się w łydkę Claudiusa. Wampir zawył i wbił sztylet w jego bok. Przebiegł przez niego błysk bólu, ale był tak napompowany adrenaliną, że ledwie to poczuł. Wypuszczając nogę Claudiusa, opadł na ziemię, ale natychmiast dał nura nad kolejnym żelaznym ogrodzeniem, z wciąż tkwiącym w nim ostrzem. Powracając do ludzkiej postaci, zawył z bólu, gdy wyrwał miecz ze swego ciała. Niemal natychmiast rozpoczął się proces leczenia. Utrzymując swoje skupienie na Claudiusie, który stał teraz na szczycie jednego z kamiennych aniołów zdobiących grób, cisnął miecz w przeciwnym kierunku od walki i wampira. Odebranie jednego z oręża wampira, było dla niego większym psychicznym ciosem, niż cokolwiek innego. Zamierzał zabijać tego drania kawałek po kawałeczku, aż zmieni się w popiół. Gdy powrócił do postaci wilka, świst powietrza z góry niemal odrzucił go do tyłu. Patrząc w górę, warknął i przeskoczył ogrodzony teren. Gigantyczna

rozmazana plama czegoś, właśnie nad nim przeleciała. Gdy Claudius wskoczył na szczyt pobliskiego grobowca, kierując się w stronę, gdzie ta plama przed chwilą zniknęła, Finn podążył za nim. Mając na oku najbliższe otoczenie w razie niespodziewanego ataku, kluczył między labiryntem nadziemnych nagrobków, w pogoni za Claudiusem. Zatrzymał się z poślizgiem, gdy wpadł na otwartą przestrzeń, składającą się z płaskich nagrobków, gdzie większość członków jego watahy walczyła z wampirami i demonami. Niektórzy używali broni, a inni własnych pazurów. Badał

wzrokiem

okolicę,

szukając

Claudiusa,

gdy

olbrzymi

smok

zmaterializował się w powietrzu. W jednej sekundzie nic tam nie było, a w następnej ogromna bestia usadowiła się na szczycie dwóch dużych grobowców, używając ich jako oparcia dla stóp. Co. U. Diabła. Finn ruszył do akcji, gdy zwierzę wypuściło strumień palącego ognia, który rozjaśnił ciemną noc, oświetlając kamienny cmentarz. Jego łapy napinały się, pokonując dystans, gdy biegł na drugą stronę przez płaską, otwartą powierzchnię. Nie miał pojęcia, czy mógł stawić czoła bestii, ale był cholernie pewny, że zamierza spróbować. Wszystkie stworzenia miały jakąś słabość. Przestał biec jak tylko zdał sobie sprawę, że smok palił demony i wampiry w bezpośrednim sąsiedztwie Victorii. Z niezwykłą precyzją. Wszystko, co znalazło się zbyt blisko niej, zostało upieczone, ale ten stwór ostrożnie jej unikał. Finn nie był pewien, co się działo ani skąd się wziął ten zmiennokształtny, ale przypomniał sobie te dziwne wypalone ślady w rezydencji Claudiusa. Może to z nim uciekła Vega. W tym momencie to zwierzę nie było jego wrogiem, więc zostawił go w spokoju.

Obracając się, gdy nagle wyczuł Claudiusa, dał nura w samą porę, by uniknąć ciosu, który z całą pewnością pozbawiłby go głowy. Przetaczając się na plecach z dala od wampira, szybko poderwał się na czworaki i stawił mu czoła. Claudius odskoczył, umieszczając między nimi dystans, gdy kontynuował poruszanie się. Warcząc, Finn ruszył w kierunku najbliższego wzniesionego nagrobka. Wskoczył na niego, używając go jak trampoliny, by przeskoczyć na kolejny, a potem następny. Po wykonaniu sześciu płynnych skoków, z których każdy zbliżał go coraz bardziej do Claudiusa, Finn w ostatniej sekundzie uderzył w wampira, zamiast zanurkować na kolejny nagrobek. Wampir, który spiął się i obracał w każdym obranym przez Finna kierunku, uniósł do góry ostrze, by dźgnąć go nim w pierś. Finn, wykorzystując swoją zwinność, obrócił się w powietrzu i zatrzasnął zęby na ramieniu Claudiusa, gdy przelatywał obok niego. Nie uwolnił wampira, gdy jego impet rzucił ich do przodu. Usłyszał trzask, a po nim dźwięk rozrywania, gdy słodka krew pokryła jego język. Gdy Claudius uderzył o ziemię, Finn uwolnił jego ramię i obrócił się, by ponownie stawić mu czoła. Krzyk Claudiusa wypełnił nocne powietrze, a jego ramię zawisło na ścięgnach. Warknął coś niezrozumiałego, a krew i plwocina wyleciały z jego ust. Jego ramię w końcu by się uleczyło – jednak ten skurwiel nie pożyje aż tak długo. Finn przysiadł na zadzie, gotów do uderzenia, gdy inny krzyk rozdarł powietrze. – Nieeeeeee!

Odwrócił się, by ujrzeć lecącą ku nim Lyrę, z Vegą w ramionach krzyczącą z całych sił. W ludzkiej postaci, Gabriel z ostrzem w dłoni, znajdował się na jednym z grobowców za smokiem, przygotowując się, by zaatakować stworzenie. Cholera. Finn wydał głośne wycie, sygnalizując swojemu Strażnikowi, by się zatrzymał. Ale było za późno. Gabriel rzucił się w powietrze. Wyczuwając zbliżający się atak, smok odwrócił się i trzepnął jednym ze swoich ogromnych lśniących skrzydeł. Uderzył nim Gabriela, ale ostrze jego Strażnika przecięło błonę skrzydła. Wściekłe skrzeczenie rozbrzmiało echem wokół nich, gdy smok wypluł w powietrze dziki strumień ognia. Kątem oka dostrzegł Lyrę odlatującą z Vegą. Dzięki Bogu. Chciał żeby wyniosła się stąd w cholerę. Wszystko wydarzyło się w ciągu kilku sekund, choć czuł jakby to trwało wieczność. W swoim peryferyjnym widzeniu wychwycił jak ten tchórzliwy wampir, Claudius usiłuje czmychnąć. Przyciskając bezużyteczną rękę do swego ciała, skoczył na kolejny grobowiec. Finn zawył i podjął pościg. Gdy wylądował na jednym z nagrobków, Claudius spojrzał na niego, a potem za niego – na Lyrę i Vegę. Sprawną rękę, wampir odciągnął do tyłu i wyrzucił w górę ostrze posyłając je wysokim łukiem. Finn wskoczył na pobliski nagrobek, wykorzystując go jak trampolinę i poleciał na Claudiusa z całą siłą i prędkością jaką posiadał. Wampir próbował uskoczyć, ale Finn bez trudu odczytał mowę jego ciała i zmienił swój kierunek. Gdy dosięgnął skurwiela nie tracił czasu na walkę z nim. Jego szczęka zacisnęła się na szyi samca. Niejasno zdawał sobie sprawę z

pazurów wbijających się w jego klatkę piersiową, ale zignorował to, gdy całkowicie odrywał głowę Claudiusa. Krew wypełniła jego usta, gdy wiekowy wampir zamienił się pod nim w proch. Nie tracąc czasu na upajanie się zwycięstwem, odwrócił się i pobiegł między grobami, używając zapachu Lyry jako przewodnika. Miejsce stało się upiornie ciche, co powiedziało mu, że demony i wampiry musiały być martwe. Im dalej biegł, tym silniej wyczuwał zapach krwi Lyry i to rozrywało go od środka. Czy Claudius ją zranił? Albo jeszcze gorzej? Nie, nie, nie. Kiedy zobaczył ją leżącą na ziemi, z zamkniętymi oczami i niesamowicie nieruchomym ciałem, w pół kroku przyjął ludzką postać. Vega i Victoria klęczały obok niej. Gabriel krążył kilka metrów dalej, a jego czujny wzrok spoczywał na olbrzymim samcu w ludzkiej postaci, który jak zakładał Finn był zmiennokształtnym smokiem. Tak długo jak ten mężczyzna i Gabriel nie walczyli między sobą, ani nie stali na jego drodze, zamierzał zająć się tym problemem później. Lyra była wszystkim, co się w tej chwili liczyło. Dłonie Victorii spoczywały na klatce piersiowej Lyry nad otwartą raną. Delikatna błękitna poświata wydobywała się spod jej dłoni i poszarpanej rany. Finn poczuł się tak, jakby to jego własne serce zostało przebite. – Co się stało? – wychrypiał, gdy ukląkł obok nich. Chciał dotknąć Lyry tak bardzo, że aż to bolało, ale nie chciał wchodzić w drogę Victorii, gdy czyniła swą uzdrawiającą magię. Spojrzał na Vegę i po raz kolejny zaskoczyło go to, jak bardzo była podobna do nich obojga, jego i Lyry. Zobaczenie jej na żywo, poruszyło w nim tak wiele cholernych emocji, że aż musiał je w sobie zdusić. Zwłaszcza w tej chwili. –Przyjęła uderzenie na siebie, tak żeby ostrze nie uderzyło we mnie…

Vega wydawała się z wysiłkiem wyrzucać z siebie te słowa, zanim szlochając wybuchła płaczem. Choć nigdy wcześniej nie rozmawiali ze sobą, owinął wokół niej ramiona i przyciągnął ją do siebie. Szlochając, Vega ukryła twarz na jego ramieniu. I chociaż nienawidził wszystkiego, co wiązało się z tą sytuacją, dotknęło go to na najgłębszym poziomie, że zwróciła się do niego po ukojenie. Żałował tylko, że nie był w stanie zrobić nic więcej dla niej i Lyry. Jego gardło zacisnęło się, gdy obserwował Victorię i Lyrę.

Nie

dopuszczał do siebie możliwości jej utraty. Nie teraz, gdy ponownie ją odnalazł. Nie wtedy, gdy mogli stać się rodziną, o której zawsze marzył. – Victoria? – zapytał cicho, potrzebując odpowiedzi. Jego uzdrowicielka nie odpowiedziała. Jej oczy były zamknięte w skupieniu. Poświata rozprzestrzeniła się po całej klatce piersiowej Lyry, aż do jej szyi i objęła jej bladą twarz. Cal po calu obejmowała całe jej ciało. Choć w większości była okryta ubraniem, to promieniowanie było widoczne nawet pod ciemnym materiałem jej spodni i topu. Niski warkot odwrócił od niej chwilowo jego uwagę. Spojrzał za siebie, by stwierdzić, że zmiennokształtny smok gapi się na Victorię, a niskie dudnienie rozlega się w jego gardle. Przez chwilę myślał, iż jego poczynanie było wrogie, ale wtedy zdał sobie sprawę, że samiec wydał ostrzegawczy dźwięk. Był zaniepokojony. Finn spojrzał z powrotem na obie kobiety i jego puls zaczął się rwać. Rana Lyry była niemal zamknięta, za to Victoria była blada i drżąca. Cholera. Nawet nie zwracał na nią uwagi. Napełnił go wstyd, kiedy otworzył usta, by nakazać swojej uzdrowicielce przerwanie procesu uzdrawiania. Ale nie mógł znaleźć słów. Nie potrafił zmusić się do ich wypowiedzenia. Potrzebował Lyry żywej. Jako Alfa musiał mieć na względzie dobro swojej watahy, dbać o to

by stawiać potrzeby wszystkich innych ponad swoje własne. Ale teraz nie potrafił tego zrobić. – Victoria, przestań! – zażądał Gabriel za jego plecami. W tej chwili jaśniejące oczy Lyry otworzyły się i zassała gwałtowny oddech. Jej wzrok wylądował na Vedze i uśmiechnęła się z ulgą. Serce Finna zamarło. Wypuszczając Vegę z ramion, zgarnął w nie Lyrę, przyciągając ją mocno do piersi. Objęła go w odpowiedzi, ale jej uścisk był słaby. – Nic mi nie jest – wyszeptała przy jego szyi. – Dziękuję, Victorio – wyszeptał, nie będąc w stanie wydusić z siebie więcej słów. Jego gardło było zbyt mocno zaciśnięte z emocji. Niemal stracił Lyrę. – Nie ma sprawy – Victoria roześmiała się niepewnie i patrzył jak Gabriel pomógł jej podnieść się na nogi. Zmienny smok ponownie zawarczał, zaborczo tym razem, ale Finn to zignorował. Jak na razie. Miał zamiar uzyskać swoje cholerne odpowiedzi na temat tego, kim był ten mężczyzna. Pozostali członkowie jego watahy i dwa wampiry z dawnego covenu Lyry, zgromadzili się wokół nich i wszyscy spoglądali wyczekująco. Cofnął się lekko do tyłu, tak żeby Vega mogła przytulić matkę. Trzymając troskliwie ramiona wokół obu swoich dziewczyn, rozejrzał się wśród swoich mężczyzn i kobiet. – Czy wszyscy są na miejscu?! Każdy skinął twierdząco głową, ale Spiro odezwał się pierwszy. – Wszystkie wampiry i demony są martwe. W bezpośrednim sąsiedztwie, brak obecności ludzi. Nie mogę powiedzieć, że nikt nie widział tego świetlnego

pokazu ziania ogniem, ale szybkie przeskanowanie terenu mówi mi, że jest czysto. – Dobrze. Weź z sobą Christiana i Justusa i pokręćcie się w promieniu dwóch kilometrów. Poszukajcie możliwych świadków. – Następnie przeniósł spojrzenie na Justusa. – Jeśli ktoś coś widział, sprawcie, by o tym zapomniał. Cała trójka skinęła głową i ruszyli do działania. Potem skupił się na Gabrielu, gotów rozkazać mu, by zabrał Victorię do jednego z ich domów, żeby mogła odpocząć, gdy zadrżała pod nimi ziemia. Zacieśnił swój uchwyt na Vedze i Lyrze, gdy ziemia trzęsła się złowrogo. Tak szybko, jak to się zaczęło, równie nagle przestało. Wszyscy spojrzeli po sobie i czuł drżenie Vegi przy sobie i Lyrze. Chciał je obie zabrać stąd w cholerę. Podnosząc się, pomógł Lyrze stanąć na nogi. Mogła zostać uzdrowiona, ale sposób w jaki złapała się jego przedramienia powiedział mu, że była słaba. Vega szybko przeniosła się na drugą stronę matki, pomagając jej utrzymać pozycję pionową. – Czy ktoś wie, co to było? – zapytał, rozglądając się po grupie. Południe nie było znane z trzęsień ziemi, a to wyglądało na coś takiego. – To piekielna brama. Dopóki nie zostanie zamknięta, te dudnienia będą się powtarzać – powiedział zmiennokształtny smok. – Myślałam, że może być otwarta jedynie podczas zaćmienia księżyca – powiedziała cicho Vega, gdy oparła się mocniej o Lyrę, obejmując matkę ramieniem. – To częściowo prawda. Istnieją pewne pory w roku, gdy zasłona pomiędzy światami jest cieńsza. – Jak Halloween – wtrąciła Victoria.

Samiec spojrzał na nią zdezorientowany. – Halloween? – Ach, Samhain2. Skinął głową i ponownie skupił się na Finnie. – Podczas zaćmień, Samhain i innych specyficznych dat, zasłona jest cieńsza i piekielne bramy mogą zostać otwarte w odpowiednich… – Wyglądało jakby zmagał się ze znalezieniem właściwego słowa, po czym dokończył. – …okolicznościach. – Smok skinął na Vegę. – Jej krew już rozpoczęła ten proces i jeśli nic z tym nie zrobimy, to pozostanie częściowo uchylona. Ostatecznie, zaćmienie czy nie, ci, którzy znajdują się po jej drugiej stronie będą ją unicestwiać. To może potrwać miesiące albo nawet sto lat, ale dopóki nie jest całkowicie zamknięta, ta brama zawsze będzie zagrożeniem dla ludzkiego świata. Finn chciałby wiedzieć, skąd ten facet, do kurwy, wiedział o tym wszystkim. – Przeszedłeś przez bramę? Nieznajomy przytakną skinieniem głowy. – I ocaliłeś moja córkę przed wampirami? Ponownie skinął głową. Finn miał więcej pytań, ale fakt, że ten mężczyzna uratował Vegę oznaczał, że Finn zawdzięczał mu wszystko i powinien mu zaufać. Samiec nawet pomógł zniszczyć wampiry i demony w walce, do której nie musiał się przyłączać. Ale coś mu mówiło, że to miało więcej wspólnego ze sposobem, w

2

Samhain – celtyckie święto końca lata.

jaki ten samiec zaborczo obserwował Victorię, niż z czymkolwiek innym. Mimo to nadal miał wobec niego dług. – Słowa nie są wystarczające, ale dziękuję. Jestem twoim dłużnikiem. Jak możemy zamknąć bramę? Samiec spojrzał na Vegę. – Musimy mieć jej krew, by to zrobić.

ROZDZIAŁ 16 – Nie, do diabła! – wywarczała Lyra z większą energią niż faktycznie czuła. Wkrótce będzie potrzebowała krwi Finna, albo kilku dni odpoczynku, aby całkowicie się uleczyć. Miecz Claudiusa przeszył jej serce – coś takiego zabiłoby większość wampirów – ale Victoria rozpoczęła jej proces leczenia niemal natychmiast. Co, w połączeniu z jej silnym rodowodem – czego była całkiem pewna – było jedynym powodem, że wciąż jeszcze żyje. Słaba czy nie, nikt już więcej nie wykorzysta do niczego jej córki. Nawet jeśli miałoby to oznaczać zamknięcie piekielnej bramy. Zacisnęła ramię wokół talii Vegi, przyciągając ją bliżej. – Tylko trochę krwi. Nie chciałem… Nigdy bym nikogo nie poświęcił w ofierze. Ciemnowłosy mężczyzna wyglądał niemal na obrażonego, jednak był kimś obcym, więc trudno było to stwierdzić. – Zróbmy to – powiedziała obok niej Vega, brzmiąc na tak wyczerpaną, jak Lyra się czuła. Lyra spojrzała najpierw na Finna. Zerkał ukradkiem na Vegę jakby z podziwem i gdy Lyra napotkała jego spojrzenie mogła stwierdzić, że chciał powiedzieć nie. Niestety nie mogli podjąć za nią tej decyzji. Nie, jeśli była gotowa to zrobić. Spojrzała na ich córkę. Była tak cholernie silna, stojąc tam, że to sprawiło, iż Lyrze chciało się płakać. Jej córka nigdy nie powinna była przejść przez to wszystko, co jej się przytrafiło. – Jesteś pewna? – zapytała. Vega skinęła głową.

– Jak najbardziej. – W jaki sposób użyjemy jej krwi? – zapytał w końcu Finn. Samiec zastanawiał się przez chwilę, po czym przemówił. – W krótkim intonowanym rytuale, podczas gdy jej krew będzie wcierana wzdłuż szczeliny w bramie. Ponieważ wampiry wykorzystały jej krew, by ją otworzyć, my musimy jej użyć, aby ją zamknąć. I musi być świeża. – Wiesz jak przeprowadzić ten intonowany rytuał? – zapytała Lyra. Skinął głową, wyglądając straszliwie nieswojo, gdy rozejrzał się po wszystkich. Jakby w końcu zdał sobie sprawę z obecności pozostałej części watahy. – Chodźmy zatem. Lyra chciała mieć to już za sobą. Im szybciej zostanie to zrobione, tym szybciej będzie mogła zabrać Vegę w cholerę z Nowego Orleanu i z dala od całego tego bałaganu. Wszystko inne, łącznie z jej obawami o przyszłość z Finnem, może odejść na dalszy plan. Chciała tylko, żeby Vega była bezpieczna. Finn wskazał na smoka. – Pójdziesz z nami. Myślę, że mam jakieś zapasowe ubrania, które mogłyby pasować. Ledwie. Gdy mężczyzna nie zaprzeczył, Finn spojrzał na Gabriela. – Zabierz Victorię i Lyrę z powrotem do… Zmienny smok wydał ten dudniący dźwięk ponownie i spojrzał na Victorię w czysto zaborczy sposób, co sprawiło, że wszyscy znieruchomieli. Co do kurwy. Cokolwiek się z nim działo, najwyraźniej nie chciał spuścić z oka

ładnej zmiennej. Nie wydawał się groźny i za wszelką cenę chciał ją chronić, ale mimo wszystko… jego zachowanie zaczynało działać mu na nerwy. Victoria patrzyła na niego z ciekawością, wiec najwyraźniej nie była wystraszona. Gabriel wyglądał na wkurzonego, ale nie wysyłał zaborczych wibracji w kierunku Viktorii. Było to bardziej jak związana z ochroną, relacja starszy brat – młodsza siostra. Lyra odchrząknęła. Nie mieli czasu na to, by ta sytuacja stała się wybuchowa, więc usiłowała ją szybko rozładować. – Nigdzie się nie wybieram z Gabrielem, tak samo Victoria. Możesz jechać z nami, jeśli chcesz. Czy to ci odpowiada? – zapytała kobietę. Victoria posłała zmiennemu smokowi zmieszane spojrzenie, zanim skinęła głową Lyrze. – W porządku. Samiec wydał pomruk zadowolenia, ale Lyra go zignorowała. – Dziękuję ci za uzdrowienie mnie, Victorio. Ja… zawdzięczam ci wszystko. Lyra zająknęła się przy swoich słowach, czując, że zwykłe dziękuję, jest tak nieadekwatne do tego, co się wydarzyło. Cała twarz zmiennej zabarwiła się na różowo, oblewając rumieńcem jej policzki, jakby była zakłopotana, gdy pokręciła głową. – Nie, nie zawdzięczasz. Tak, zawdzięczała i Lyra miała nadzieję, że okaże jej później swoje podziękowania. Nie sądziła, by mógłby to być przepis na domowej roboty ciasteczka, ze stwierdzeniem ‘dzięki za uratowanie mi życia, które chciał mi

odebrać szalony brat’. Poza tym i tak nie potrafiła piec, ale zamierzała coś zrobić dla Victorii. Jednak w tej chwili zdała sobie sprawę, że Victoria nie lubi być w centrum uwagi. Zakładała, że to dlatego wydawała się być zakłopotana. Lyra zamierzała się odezwać, gdy Finn wydał sfrustrowane warczenie, przerywając im. Wiedziała, że nie chciał by z nimi szła, ale nie obchodziło jej to. Nie opuści ponownie boku swojej córki. A prawda była taka, że nie chciała znowu opuścić również Finna. Nie miała pojęcia, co przyniesie im przyszłość i chciała być z nim tak długo jak to tylko możliwe. – Dobrze, pojedziemy wszyscy razem. Jak masz na imię, w każdym razie? – zapytał Finn samca. Zmienny smok wyglądał przez chwilę jak przysłowiowy jeleń złapany w świetle reflektorów. Jakby nie znał odpowiedzi. – Ma na imię, Drake – powiedziała cicho Vega. Lyra wiedziała, kiedy jej córka kłamała i mimo, że nie wydzielała kwaśnego zapachu – albo to, albo ta pieprzona siarka pokrywała po prostu wszystko – to wiedziała, że Vega nie mówiła prawdy. Nie była tylko pewna dlaczego. Ale ten duży mężczyzna skinął głową na potwierdzenie. – Drake. – Gabriel, jedź SUVem z zespołem za nami – rozkazał Finn. Jego Strażnik wyglądał jakby chciał się spierać, ale skinął głową. Rzucił Drake’owi śmiercionośne spojrzenie. – Nie wiem o co ci chodzi, ale jeśli ją tkniesz, wypruję ci flaki. Było jasne, że stwierdzenie ‘ją’ odnosiło się do Victorii.

Szare oczy Drake’a błysnęły na chwilę srebrem, zanim powróciły do swego przygaszonego koloru. – Wolałbym zginąć niż ją skrzywdzić albo pozwolić, by zrobił to ktoś inny. Obdarzył Gabriela protekcjonalnym spojrzeniem, które jasno mówiło, że nie traktuje Strażnika jako zagrożenie i zwrócił się do Finna. – Byłbym wdzięczny za jakieś ubrania. I to było wszystko. Finn skinął głową i ruszyli do działania. Lyra trzymała ramię wokół Vegi i ruszyła za innymi. Wiedziała, że Spiro i członkowie jej dawnego covenu upewnią się, że teren był czysty, pozbawiony ludzi, ale nawet o to nie dbała. Gdy kolejny, słabszy pomruk wstrząsnął ziemią, wszyscy zesztywnieli i ruszyli szybciej. *** Finn trzymał w ciasnym uścisku Vegę i dłonie Lyry, gdy stali w piwnicy rezydencji Claudiusa. Drake recytował śpiewną intonację w języku, którego Finn nie rozpoznawał – przez co tylko pojawiało się dodatkowo więcej pytań odnośnie tego, kim u diabła był ten facet – podczas gdy Gabriel rozprowadzał krew Vegi nad otworem. Nienawidził oglądania jak jej dłoń została rozcięta, ale Drake miał rację w tym, że potrzebowali jedynie niewielkiej ilości krwi. Im dłużej Drake skandował, tym szybciej otwór w kształcie półksiężyca zamykał się. Wściekłe wrzaski przeróżnej maści kreatur rozległy się po drugiej stronie bramy i pojawiło się więcej dymu, ale Drake wzmocnił swą mantrę, dopóki się nie zamknęły. Choć wszystko ucichło, czarny krąg wciąż unosił się w powietrzu.

– Wszyscy, cofnąć się – powiedział Drake, z ciałem drżącym z wyczerpania. Nikt się nie poruszył, do czasu aż Finn spojrzał na swoich członków watahy i dwa wampiry, które do nich dołączyły i skinął głową. – Cofnąć się. Jak tylko to zrobili, Drake otworzył usta i wypuścił palący strumień ognia, otaczając nim czarną kulistą bramę. Głośny syczący dźwięk wypełnił powietrze i w mgnieniu oka, brama zniknęła. Cisza zawisła w piwnicy, gdy wszyscy spojrzeli po sobie. Drake odwrócił się i spojrzał najpierw na Victorię, jakby chciał się upewnić, że nadal tam jest, po czym skupił się na Finnie. – Należałoby prawdopodobnie zaplombować ten obszar i dopilnować, aby nie był łatwo dostępny. Pomyślał już o tym przed tym facetem, ale skinął głową. Finnowi nie imponowało zbyt wielu ludzi, ale zdolność tego zmiennego do zamknięcia bramy, jak również jego zianie ogniem, były niesamowite. – Zrobię tak, dzięki. Dlaczego byłeś w piekle? Coś mrocznego przemknęło przez twarz Drake’a, ale nie odpowiedział. Dobra, Finn spróbuje innej taktyki. – Czy wiesz, który mamy rok? Potrząsnął sztywno głową. Gdy Finn mu powiedział, oczy samca rozszerzyły się lekko, ale ponownie nie zareagował. Podczas jazdy w SUVie Finn widział jak patrzył na jego wnętrze z niemal trwożną czcią. Jakby po raz pierwszy zobaczył samochód.

Było wiele rzeczy, o których Finn chciał porozmawiać z tym samcem, ale wiedział też, że nie powinien tego robić przed wszystkimi. Jeśli ten facet był tak długo w piekle, że nie wiedział nawet który był teraz rok, to kryła się za tym długa historia. Biorąc pod uwagę to, że był smokiem, Finn mógł sobie tylko wyobrażać, w jaki sposób skończył tam na dole. Prawdopodobnie złożony w ofierze z powodu swojej rzadkiej krwi. Jednakże jego postępowanie w ciągu ostatnich kilku godzin dowiodło, że był honorowym samcem, mimo okrutnego traktowania, jakie otrzymał od tego, ktokolwiek wysłał go do piekła. – Dopóki nie zorientujesz się dokąd chcesz się udać i co chcesz zrobić, jesteś mile widziany i możesz zostać z moją watahą na tak długo, jak zechcesz. Samiec spojrzał na niego nieufnie. – W zamian za co? – Za nic. Uratowałeś moją córkę. Zarówno z mojej strony jak i ze strony swojej matki jest uważana za rodzinę królewską. Nie to, by miało to dla Finna jakieś znaczenie, ale miał nadzieję, że były to określenia, które ten mężczyzna rozumie. Choć nie znając jego historii, tylko zgadywał. – Mamy wobec ciebie ogromny dług, którego nigdy nie zdołamy spłacić, a zaoferowanie ci schronienia przyniesie nam obojgu zaszczyt. I tak zaoferowałby temu samcowi, by się u niego zatrzymał, ale coś mu mówiło, że Drake – albo jakkolwiek brzmiało jego prawdziwe imię – nie przyjmie jałmużny. Drake rozluźnił się odrobinę, a jego głodne spojrzenie zabłądziło do Victorii. Posłała mu nieśmiały uśmiech. – Ja też mieszkam z watahą.

To wydawało się rozstrzygnąć wszystko, ponieważ zmienny smok skinął głową. Finn ponownie złapał jego spojrzenie. – Nadal musimy wiele omówić. W jego wyrazie twarzy nie było zaskoczenia. – Wiem. Teraz, kiedy zostało to załatwione, objął ramionami Lyrę i Vegę, przyciągając je blisko do siebie, gdy stanął przed obliczem członków swojej watahy i dwoma wampirami. To w jakiś sposób sprawiło, że mając tak blisko przy sobie obie samice, poczuł się cały. Jego córka była nieoczekiwanym darem, który zamierzał otoczyć czułą opieką. – Siedemnaście lat temu, ze strachu, popełniłem największy błąd swego życia. Z tego powodu, straciłem coś cennego. To się już nigdy nie powtórzy. Ci, którzy tu teraz stoją zadeklarowali mi swą lojalność, zanim zabiłem swego wuja i mam nadzieję, że mogę ponownie liczyć na tą lojalność, kiedy biorę Lyrę jako swoją partnerkę. Obie samice zesztywniały przy nim, ale nie spojrzał na żadną z nich. Jeśli o niego chodzi, to nie miał żadnych wątpliwości, czego pragnął. Lyry u swego boku, a wraz z nią swojej córki. Chciał, by jego wataha zrozumiała jak głęboko kochał Lyrę i chciał, aby o tym wiedzieli zanim wyruszą z powrotem do Biloxi. Ponieważ im wcześniej wyrazi jasno swoje intencje, to wieść ta rozniesie się pośród pozostałych członków jak pożar. – Jesteś najsilniejszy pośród nas wszystkich. Jego wzrok wędrował po stojących przed nim samcach i samicach, zakrwawionych i pokrytych brudem wojownikach.

– Jeśli macie jakiś problem z Lyrą albo moją córką, odejdźcie teraz, a pozwolę wam na to bez zadawania zbędnych pytań. Ale jeśli ktoś spróbuje w przyszłości skrzywdzić moją partnerkę albo córkę, wiecie jaka grozi za to kara. Nie musiał tego mówić głośno albo rzucać pogróżek. Wszyscy to wiedzieli i widzieli jak wcześniej wykonywał wyroki na zdrajcach. A jeśli ktoś przyszedłby po jego rodzinę, dopilnowałby, iż pożałowałby tego, że się nawet urodził. Nikt się nie poruszył, za wyjątkiem Gabriela. Ukląkł on na kolano, w akcie uległości tak niezgodnym z jego charakterem, że ogłuszyło to Finna. Skłonił raz głowę przed Lyrą. – Jeśli oddasz Finnowi swą lojalność, w zamian masz moją, aż do śmierci. Jak w dominie, wszyscy w pomieszczeniu podążyli za nim, za wyjątkiem dwóch wampirów i Drake’a, którzy spokojnie trzymali się z tyłu. Gdy Finn w końcu spojrzał na Lyrę, miała łzy w oczach. Poruszyło to jego serce. – Finn… Milknąc, przegoniła je zanim napotkała wzrok Gabriela. – Bez względu na wszystko, Finn zawsze będzie miał moją lojalność. Chciała więcej niż tego, pragnęła jego miłości. Lata temu rościła sobie prawo się jego serca. Nie wiedział, czy zdawała sobie z tego sprawę. Wkrótce tak się stanie. Ale Finn zrozumiał, że to była dyskusja na chwilę, gdy znajdą się na osobności i gdy jego córka i Lyra nie będą takie słabe, że ledwie stoją. Teraz chciał, by wróciły z nim obie do rezydencji i znalazły się bezpieczne pod jego dachem. A gdy Lyra wypocznie, zamierzał zdobyć jej serce, raz na zawsze.

ROZDZIAŁ 17 Trzy dni później Lyra wyszła z łazienki Finna, czując się odświeżona po długim, gorącym prysznicu. Nie kłopocząc się zapalaniem światła w jego pokoju, odsunęła zasłony i pozwoliła, by pomieszczenie oświetlił blask księżyca. Księżyc zawsze ją uspokajał, jednak w tej chwili była podenerwowana i tylko jedna rzecz mogła to złagodzić. Po tym wszystkim, co Finn powiedział w tamtym lochu – o uczynieniu z niej swojej partnerki – w dalszym ciągu nie poruszył ponownie tego tematu. A to zaczynało ją poważnie wkurzać. Jasne, że podczas procesu uzdrawiania była praktycznie przykuta do łóżka i przyjmowała jego krew dwa dni z rzędu, ale to nie miało znaczenia. Chociaż podczas pożywiania stawała się w nieunikniony sposób podniecona, to chodziło w tym bardziej o samą potrzebę przetrwania. Po tym za każdym razem zostawał z nią i trzymał w ramionach, sprawiając, że czuła się kochana. Ale nie był zbyt rozmowny, jeśli chodzi o przyszłość. Wzdychając, otworzyła szafę, w której mieścił się ogromny telewizor z płaskim ekranem i włączyła go. Odkąd wrócili do Biloxi, miała oko na wiadomości, choć wiedziała, że Finn pozostawił w Nowym Orleanie kilku członków watahy, by na bieżąco śledzili informacje na temat miasta i aby gruntownie zaplombowali piwnicę, w której mieściła się piekielna brama. Różne lokalne stacje pogodowe i eksperci z całego świata byli zafascynowani trzęsieniem ziemi i wstrząsami wtórnymi, które miały miejsce w Nowym Orleanie. Gdy patrzyła na ekran, otworzyły się drzwi i do środka wszedł Finn, wyglądając tak dobrze, że można by go schrupać. Ubrany był w bojówki i zwykłą koszulkę, która opinała jego doskonale umięśnioną klatkę piersiową. Skrzyżował ramiona, przyciągając jej wzrok do

swoich bicepsów. Jej głód natychmiast błysnął, budząc się do życia, a sutki napięły się pod cienką tkaniną szlafroka, gdy żar rozszedł się błyskawicznie między jej nogami. Po tym, co dzielili w Nowym Orleanie, to było tak, jakby jej ciało po wieloletnim uśpieniu, obudziło się z powrotem do życia i nie mogło być zaspokojone przez nikogo innego, jak tylko Finna. Do cholery z nim i jego seksownością. Odkąd wrócili, przez ostatnie trzy dni, nie robili niczego fizycznego, poza całowaniem się i jej pożywianiem. To się nie liczyło. Sprawiło tylko, że była podminowana. Całowanie było jak wrzucenie podpałki do ogniska bez odpalenia zapałki. Jakimś sposobem uśmiechnęła się, zamiast na niego skoczyć. Ale tylko dlatego, że nie była pewna jak by to przyjął. Gdzieś w głębi duszy, martwiła się, że żałował złożenia kilka dni temu, tak śmiałej deklaracji przed tak wieloma członkami swojej watahy. Do diabła, kto wiedział, co działo się w takim frustrującym samczym umyśle jak jego. – Hej. Wygląda na to, że w wiadomościach stracili zainteresowanie tym trzęsieniem ziemi. Wskazała na ekran, gdzie pewny siebie reporter mówił o wybuchu politycznego skandalu. Finn chrząknął tylko coś niejasno i wszedł dalej do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Wyłączyła telewizor i rzuciła pilota na ławę stojącą w nogach łóżka. Nie spuszczając z niej spojrzenia, zamknął drzwi na klucz. Z jakiegoś powodu, to kliknięcie zabrzmiało niemal złowieszczo. Jego jasnoniebieskie oczy omiotły jej całe ciało, poczynając od głowy a kończąc na stopach, gdy przybrał tą drapieżną postawę, którą tak dobrze znała.

Wszystko w jej wnętrzu napięło się. Rozpoznała to spojrzenie, tęskniła za nim. – Vega poszła na zakupy z Victorią. Zamierzają obejrzeć też jakiś film – powiedział, przerywając rozciągającą się między nimi ciszę. – Wiem. Napisała do mnie. Odkąd wrócili do Biloxi, Vega była tak zajęta, że Lyrze nie mieściło się to w głowie. Po kilkukrotnym pożywieniu się z nadgarstka Lyry, miała w sobie tyle energii, że prawie nie spała. Musieli jej również usunąć ten chip monitorujący, który Claudius umieścił w jej ramieniu. Vega przekazała im, że Claudius wspominał coś o oznaczeniu jej – co rozwścieczyło Finna. Znalezienie chipa było dość łatwe, ale Lyra, choćby tylko z tego powodu, zapragnęła ponownie zabić Claudiusa. Chciała zmusić córkę, by trzymała się blisko niej, powiedzieć jej, aby trochę zwolniła, ale była nastolatką i po raz pierwszy spotkała watahę swego ojca. Vega miała prawo być podekscytowana i nie chciała odbierać swej córce tej radości. Dodatkową zaletą tego było to, że wydawała się nie skupiać na tym całym horrorze, który przeżyła. Lyra martwiła się, że to później powróci i będzie prześladować Vegę, ale wiedziała również, że dzieci otrząsały się z traumatycznych zdarzeń znacznie szybciej niż dorośli. – Powiedziała, że przydzieliłeś im ochroniarzy, to prawda? Finn wyszczerzył się na to w uśmiechu, podchodząc bliżej, a jego ziemisty zapach zaatakował jej zmysły, gdy ją praktycznie okrążał. Jakby był drapieżnikiem, a ona jego ofiarą. Motyle zatańczyły w jej brzuchu. – Drake i Gabriel są z nimi, więc to powinno być interesujące.

– Ufasz mu? Nie musiała precyzować, że chodzi jej o wyjątkowego zmiennego smoka. Finn skinął głową, zbliżając się o kolejny krok. Jej serce dudniło niekontrolowanie. – Ufam swojemu instynktowi, a Drake wydaje się być pełen czci wobec wszystkich kobiet. Wiem, że umarłby zanim pozwoliłby, aby coś się stało Victorii czy Vedze. – Taa, jest szalenie opiekuńczy. Fizyczne pożądanie, które czuła do Finna, było tak silne, że doprowadzało ją do zawrotów głowy, ale zdusiła je. Chciała, by jej pragnął, by ją kochał, a nie żeby chciał wyłącznie seksu. – Lubię go. Było jasne, że to co Drake czuł do Victorii różniło się od jego uczuć do Vegi, ale Lyra widziała też, jak opiekuńczy był w stosunku do jej córki. Może to dlatego, że przebywali razem uwięzieni w tamtej celi. W ciągu ostatnich kilku dni obserwowała z zainteresowaniem, jak warczał na każdego, o kim sądził, że znalazł się zbyt blisko którejś z samic. Mogła stwierdzić, że to doprowadzało Vegę trochę do szału, ale jeśli o nią chodzi, to było w porządku. Nie mogła chronić swojej córki 24/7 i choć mogła zaakceptować ten fakt, to było jej cholernie łatwiej żyć z tym, że potężny zmienny postanowił mieć oko na Vegę. – Wciąż usiłuję się dowiedzieć, skąd on do kurwy pochodzi i jaki jest jego rodowód – mruknął Finn. – A on oczywiście nie jest zbyt pomocny. Lyra nie była tym zaskoczona. Nie odpowiedziała. Nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa, gdy Finn powoli ściągnął swoją koszulkę. Sposób, w jaki to zrobił był niemal jak wyzwanie. I jeśli wyzywał ją, by się na niego rzuciła, nie

miała z tym problemu. Blask księżyca oświetlał wszystkie linie i żłobienia jego nieprawdopodobnie pięknej klatki piersiowej i brzucha. Jej usta nabiegły śliną, gdy wyobraziła sobie lizanie i wycałowywanie ścieżki, w dół tej całej wyeksponowanej skóry. – Odkryłem dzisiaj coś interesującego – powiedział, gdy sięgnął i pociągnął za zawiązany pasek jej szlafroka. Co on sobie wyobrażał? Może by teraz trochę mniej mówił? Wypuściła długi oddech, gdy zsunął palec w dół jej klatki piersiowej, rozsuwając poły szlafroka. Rozchylił się na środku, odsłaniając jej nagie pagórki, ale nadal zakrywał jej piersi. Chłodne powietrze uderzyło w jej skórę, nie zmniejszając płonącego między nimi żaru. Oczy Finna stały się zupełnie wilcze, gdy chłonął jej widok, ale nie wykonał żadnego ruchu, by zrobić coś więcej. Doprowadzało ją to do szału. – Okazuje się, że Vega nie jest jedyną hybrydą, urodzoną w tym stuleciu. Jego słowom udało się przeniknąć do jej zamglonego żądzą umysłu. – Co? – W Alabamie żyje zmienna jaguara, której matka jest – była – wampirem. Choć nie pije ona krwi i wydaje się być w zupełności zmiennokształtna, to posiada recesywny wampirzy gen. Zapytałem jej Alfę, czy moglibyśmy przedstawić jej Vegę. To mogłoby pomóc Vedze nie czuć się tak odmiennie. Lyra zamrugała na jego troskliwość. Vega mogła chodzić w słońcu i nie musiała pić tak wiele krwi jak Lyra, by przetrwać, ale i tak musiała ją przyjmować. Posiadała też zdolności obojga swoich rodziców. Mogła zgodnie z własną wolą zmieniać się w wampira albo stawać zmienną. To brzmiało tak,

jakby różniła się od innych hybryd, ale Lyra cieszyła się, że gdzieś tam był ktoś, z kim jej córka mogła nawiązać kontakt. – Dziękuję. To bardzo miłe. – Vega chce zacząć szukać w okolicy jakiejś uczelni – mruknął, gdy wyciągnął rękę i zsunął szlafrok z jej ramion. Zadrżała, czując dotyk jego pokrytych odciskami palców, gładzących jej skórę. Materiał opadł bezszelestnie u jej stóp, na luksusowy perski dywan. Jego wzrok skupił się na piersiach, a oddech lekko się zaciął. Jedyny znak, że był poruszony. No cóż, w każdym razie nie jedyny. Była jeszcze ta widoczna wypukłość w jego spodniach, którą przyciskał do jej podbrzusza w wyraźnej potrzebie. Dlaczego nalegał w tej chwili na rozmowę?! Nie chciała słów. Chciała jego twarzy między swoimi nogami. – Dobrze – wychrypiała. Napotykając ponownie jej wzrok, ujął delikatnie jedną z jej piersi i przesunął kciukiem po twardniejącym sutku. Ale nadal utrzymywał między nimi dystans, jakby nie chciał, żeby go jeszcze dotykała. Może chciał się z nią podrażnić zanim przejdą do przyjemniejszych rzeczy. To mogła znieść. Nawet jeśli jej ciało w tej chwili było na niego bardziej niż gotowe. – Słyszałem jak Justus prosił cię, byś odwiedziła ich coven. W jego głosie pojawiła się dziwna nuta. Skinęła głową, gdy jej wzrok opadł na pełne wargi Finna. Członek jej dawnego covenu chciał z nią porozmawiać o dołączeniu do traktatu pokojowego, który tak wiele sfor zmiennych i wampirzych covenów, podpisało rok temu. Ponieważ od dawna nie utrzymywała kontaktu ze światem nadprzyrodzonym, nawet o tym nie wiedziała, dopóki Justus jej nie powiedział.

Ale wiedziała, że Finn będzie bardziej niż zadowolony, by włączyć teraz do tego traktatu coven Justusa, gdy ten zasłużył na to. Wraz ze śmiercią Claudiusa, Justus zajął jego miejsce. Oczy Finna zalśniły jasnym błękitem w półmroku. – Nie dołączysz do jego covenu. Jesteś. Moja. Jego głos stał się niemal gardłowy, złakniony. Zaskoczona, napotkała jego rozgrzane spojrzenie. – Wiem. – Co takiego wiesz? – domagał się. Poważnie, dlaczego on chciał rozmawiać?! Gdy zwiększył nacisk na jej sutek, musiała się zmusić, aby nie zacisnąć razem nóg. – Że nie dołączę do jego covenu. Chciał porozmawiać… – Zadrżała, gdy ujął jej drugą pierś. – Porozmawiać o podpisaniu tego pokojowego traktatu. Powiedziałam mu… – Jasna cholera, co ona mu powiedziała?! Dlaczego oni w ogóle o tym rozmawiają?! Zmniejszając dystans miedzy nimi, Lyra przesunęła dłonie w górę na klatkę piersiową Finna i chwyciła się kurczowo jego ramion. –Skończ z drażnieniem mnie. Marzyłam o twoim smaku przez trzy dni. Jego duże dłonie przesunęły się, by spocząć na jej biodrach. Przyciągnął ją do siebie, tak, że jego erekcja została ściśnięta konsekwentnie między nimi. – Więc, kiedy przeprowadzisz się tu na stałe? Znieruchomiała na jego pytanie. – Nie poprosiłeś mnie o to.

– Powiedziałem swojej watasze, że cię zatwierdziłem – warknął. – Taa, powiedziałeś im, ale nigdy niczego ze mną nie omówiłeś. Nigdy nie rozmawialiśmy o przyszłości. Minęło trzy dni, Finn. Bałam się, że powiedziałeś im to tylko dlatego, że chciałeś Vegi w swoim życiu. Nie musisz czynić ze mnie partnerki, żeby być dla niej ojcem. Ona najwyraźniej już cię kocha i nigdy nie zrobiłabym niczego, by stanąć miedzy wami. Choć wymówienie tych słów sprawiało Lyrze ból, chciała mu jasno powiedzieć, że nie miał obowiązku z nią być. Jego szczęka zacisnęła się, gdy jego palce chwyciły mocniej jej biodra. Przyciągnął ją bliżej i nawet gdy przeklinała swą słabość, gdy okazał zaniepokojenie, potarła piersiami o jego klatkę piersiową, potrzebując tego kontaktu. Tarcie posłało przez nią spiralę łaknienia. Jej kły boleśnie pragnęły zostać uwolnione, by zatopić się w jego szyi i zawiązać z nim więź. Chciała wieczności. Nigdy nie przestała kochać tego seksownego, dominującego i aroganckiego samca. Ale jeszcze nie była gotowa, by wymówić te słowa, ponieważ nigdy nie zobowiązała się w ten sposób wobec nikogo. Jej serce mogłoby tego nie znieść. Pochylił się, aż jego usta otarły się o jej ucho. – Przeprowadzisz się tutaj, zostaniesz pod moim dachem i moją ochroną i stworzymy rodzinę, na którą oboje zasłużyliśmy. Choć chciała się ku niemu pochylić i całować go do nieprzytomności, odsunęła się. Gdy na niego spojrzała, ujrzała jego czysty strach, jakiego nigdy wcześniej nie była świadkiem. Mógł brzmieć arogancko, ale uderzyło w nią to, że był zdenerwowany. Ale nadal potrzebowała usłyszeć te słowa. – Dlaczego powinnam to zrobić? Odchrząknął, wyglądając nagle na spiętego.

– Kocham cię, Lyra. Kurwa! Tak naprawdę nigdy nie przestałem. Kiedy myślałem, że cię straciłem na tamtym cmentarzu, chciałem umrzeć razem z tobą. Chcę cię mieć przy sobie na zawsze i nie zgadzam się żyć bez ciebie. Jeśli ode mnie uciekniesz, jak cholera podążę za tobą. Jego słowa przepłynęły przez nią, napełniając ją głębokim spokojem o jakim nie śmiała nawet marzyć. Właśnie to pragnęła od tak dawna usłyszeć. – To nie będzie dla nas łatwe – wyszeptała, niemal zbyt przerażona, by zaakceptować prawdziwość jego słów. Wampirzyca jako partnerka Alfy spowoduje zamieszanie, bez względu na to, co zrobili. – Nie chcę, żeby było łatwo. Chcę ciebie. I to nie ma nic wspólnego z tym, że jesteś matką Vegi. Zawsze należałaś do mnie. Czas, ani odległość tego nie zmieniły. Moje uczucia nie chcą kurwa umrzeć. A to, co mówiłem ci wcześniej o tym, że nie miałem innych kochanek, to prawda. Ale… próbowałem. Pomyślałem, że gdybym mógł wziąć kogoś innego, mógłbym ruszyć dalej i wypełnić tę dziurę w mojej piersi. Jednak nie potrafiłem. Mój wilk nie pozwolił mi nawet tknąć innej kobiety. Szczere słowa. Prawdziwe. Mogła wyczuć od niego ich zapach nadchodzący w silnych falach. Rzadko płakała, ale łzy wezbrały na jego słowa. Nadal mieli wiele do omówienia i musiała rozwiązać wiele problemów, między innymi, czy chce sprzedać swoje księgarnie czy prowadzić je na odległość, po tym jak się tutaj przeprowadzi. Choć żadna z tych rzeczy nie miała teraz znaczenia. – Nigdy nie przestałam cię kochać, Finn. Nawet gdy pragnęłam cię nienawidzić, po prostu nie potrafiłam. Nie tak naprawdę. Skradłeś część mojego serca, do cholery. I nie chcę go z powrotem. Nie dbam o to, z czym przyjdzie

nam się zmierzyć, tak długo jak posiadamy swoje wzajemne wsparcie. Chcę z tobą zamieszkać, tworzyć razem rodzinę, związać się z tobą i… Jej słowa zagubiły się, gdy z niskim jękiem, zgniótł jej usta swoimi. Poddając się swemu głodowi, pozwoliła wysunąć się swoim kłom, gdy ich języki i ciała splotły się. Wyginając się ku niemu, sięgnęła między ich ciała i usiłowała rozpiąć jego spodnie. Gdy nie mogła rozpiąć guzika, po prostu rozerwała materiał. Finn roześmiał się, a ten głęboki dźwięk rozszedł się do jej wszystkich zakończeń nerwowych, gdy sięgnął wokół jej ciała i chwycił jej tyłek. Unosząc ją do góry, przeszedł przez pokój, aż dotarli do jego solidnego łóżka. Raczej nie delikatnie, rzucił ją na nie, zanim zdjął spodnie i buty. Do czasu, gdy jego kutas wyskoczył na wolność, była już na kolanach, rzucając się na niego. Czuła się trawiona przez potrzebę bycia nim wypełnioną. Zmusiła swoje kły do cofnięcia się. Chwytając jego twardą długość w swoją dłoń, pochyliła się i wzięła go w usta. Wciągnął głęboko powietrze i przesunął palce przez jej włosy, gdy ujął jej głowę. Delektowała się sposobem w jaki wzdrygał się za każdym razem, gdy brała go głęboko w usta. Kochała to, że zawsze tak na nią reagował. Że mogła dosłownie rzucić go na kolana. To samo działo się z nią. Finn całkowicie nią zawładnął. – Lyra – wyjęczał, drżącym głosem. Zignorowała go, dopóki nie pociągnął jej za ramiona, zmuszając ją, by na niego spojrzała. Powaliły ją miłość i głód w jego oczach. Gdy ujrzała, że jego kły wystają z jego ust, zdała sobie sprawę z tego, czego chciał. Sparować się. Teraz.

Uwalniając własne kły, podążyła za własnym instynktem i pocałowała go. Wiedziała w jaki sposób kojarzą się tradycyjnie wilki, z samcem biorącym samicę od tyłu w geście uległości, podczas gdy samiec przebijał jej skórę własnymi kłami. Ale to do nich nie pasowało. Gdy przywarła do jego piersi, wsunęła palce z tyłu na jego kark, a on przekręcił ich z niewiarygodną szybkością i ustawił ich tak, aby ona leżała na plecach, a on był na niej. Nie miała nawet szansy, by zatęsknić za uczuciem jego ciała na swoim. Z nadprzyrodzoną szybkością nakrył ją ponownie, jego dłoń przykryła jej wzgórek, gdy ich języki tańczyły ze sobą. Gdy wsunął w nią dwa palce, wygięła się ku niemu, kochając dotyk jego grubych palców w swoim wnętrzu. Ale to nie wystarczyło. Potrzebowała wszystkiego. I nie chciała gry wstępnej. Nie z parowaniem wiszącym na włosku. Chciała zawiązać z nim więź, być z nim połączona, dopóki jedno z nich nie umrze. Jej najbardziej pierwotna strona domagała się tego. Pozwalając swojej głowie opaść do tyłu na miękkie nakrycie, obnażyła dla niego swą szyję. – Oznacz mnie Finn. Uczyń mnie swoją. Jej słowa coś w nim wyzwoliły. Warcząc, ledwo zdążył wyjąć z niej palce, zanim wbił się w jej wnętrze jednym długim pchnięciem. Wciągnęła głęboki oddech, gdy dostosowywała się do jego rozmiaru, a jej palce zawinęły się wokół jego ramion. Jej wewnętrzne ścianki dopasowały się do niego. Ujął jej piersi, trącając jej sutki w sposób, jaki wiedział, że doprowadzi ją do szaleństwa. Gdy zaczął powoli się w nią wbijać, złapała się go, przyciągając bliżej. Za każdym razem, gdy się w nią wsuwał, czuła to w całym swoim rdzeniu, a jej wewnętrzne ścianki stawały się coraz bardziej śliskie. Jego korzenny zapach

owinął się wokół niej, obejmując ją, wywołując zawroty głowy z prymitywnej potrzeby. Umieszczając lekkie jak piórko pocałunki na jego piersi, a następnie na jego ramionach, zatrzymała się, gdy dotarła do jego szyi. Przejechała zębami po jego skórze, delektując się jego słonym, ziemistym smakiem. Jej. Cały należał do niej. Miała zamiar zatwierdzić go w taki sam sposób, w jaki on oznaczył ją. Bez cienia wątpliwości zatopiła w nim zęby. Zadrżał z przyjemności, gdy go ugryzła, a jego ciało wykonywało gwałtowne ruchy bez opanowania. W chwili, gdy jego krew pokryła jej język, wezbrał w niej orgazm. Wzięło ją to całkowicie z zaskoczenia, a intensywne odczucie przyjemności przeszyło jej wszystkie zakończenia nerwowe, jak zastrzyk czystej adrenaliny. – Lyra! Sposób w jaki wykrzyczał jej imię był tak pierwotny, że poczuła go aż w swoim rdzeniu. Gdy wciągnęła jego krew w swoje usta, poczuła jak jego kły przebijają jej wrażliwe miejsce, tam gdzie spotyka się ramię i szyja. Nie było żadnego bólu. Tylko czysta przyjemność, gdy zanurzył je głęboko w jej szyi, oznaczając ją tak, by cały świat mógł to zobaczyć. Jego duże ciało zadrżało przy niej, a te wszystkie piękne mięśnie zafalowały pod naporem rozkoszy. Tak szybko jak ona szczytowała, on również osiągnął orgazm. Jego całe ciało szarpnęło się gwałtownie z intensywności orgazmu, a pchnięcia stały się dzikie i nierówne, gdy wyzwalał w niej swoje uwolnienie. Choć nienawidziła odrywać się od niego, polizała rany, które zrobiła, obserwując jak zaczynały się leczyć i pozwoliła głowie opaść do tyłu. Jej ciało wciąż tętniło życiem i ogarniało ją rozkoszne znużenie. Ujęła tył jego głowy. – Kocham cię, Finn.

Te słowa wydawały się niewystarczające, by przekazać mu jak silne było jej uczucie. Trącił delikatnie nosem jej szyję i wydał usatysfakcjonowany pomruk. – To dobrze, bo już nigdy się mnie nie pozbędziesz. Nie była pewna, ile czasu minęło, ale w końcu odsunął się i stoczył z niej. Natychmiast zatęskniła za pokrywającym ją ciężarem jego ciała. – Zaraz wracam – mruknął, zanim zsunął się z łóżka. Gdy odwrócił się do niej plecami, zmarszczyła brwi. – Czekaj. Co masz na plecach? – Lyra uniosła się na kolana, odpychając z drogi pościel i kołdrę. Zatrzymał się i odwrócił w jej stronę. – Co to jest? – Tatuaż albo coś w tym rodzaju. I nie było go tam wcześniej. Wiedziała o tym, ponieważ oglądała i całowała każdy cal jego rozkosznego ciała. Po jej słowach zastygł w niesamowitym bezruchu. Po czym podszedł do lustra wiszącego na ścianie. Odwrócił się i spojrzał przez ramię na swoje plecy, zanim ponownie stanął do niej twarzą z nieczytelnym wyrazem twarzy. – Odwróć się – rozkazał. Niepewna, czego chciał, zrobiła tak jak powiedział. Gdy potrząsnęła na niego swoim tyłkiem, roześmiał się i dał jej klapsa, gdy wrócił do łóżka. Spojrzała przez ramię, obserwując go, gdy klęknął na skraju materaca z

wyrazem zachwytu na twarzy. Wyciągnął rękę i przejechał palcem przez środek jej pleców. – Co to jest? – wyszeptała, choć nie była pewna dlaczego to zrobiła. – Wiesz, że wilkołaki wiążą się na całe życie? – Gdy skinęła głową, ciągnął dalej. – Z prawdziwymi partnerami, przeznaczonymi partnerami, po pierwszym wiązaniu, gdzieś na ich ciałach, pojawia się przypominający symbol tatuaż. Gdy to mówił, jego głos był ochrypły od wypełniających go emocji, a ona zdała sobie sprawę, że również go miała. Odwracając się, przywarła do niego i objęła go ramionami. – Czy mój pasuje do twojego? Skinął głową i chwycił ją mocno. – To celtycki spleciony węzeł. Symbol stworzonej więzi. Więź. Rozkoszowała się myślą bycia trwale połączoną z Finnem na wieczność z widocznym tego przejawem. – Czy to normalne u zmiennych partnerów? Gdy wampiry się wiązały, nie pojawiało się żadne widzialne na zewnątrz, fizyczne wyobrażenie tej więzi. Każdy z partnerów pokrywał tylko swoją drugą połówkę własnym charakterystycznym zapachem, dzięki czemu inne istoty nadprzyrodzone wiedziały, że oboje są już poza zasięgiem. Potrzasnął przecząco głową. – Nie, to bardzo rzadkie.

Jego głos był gruby od emocji, a prawda słów w końcu ją przeszyła. Choć wywodzili się z odmiennych gatunków, to wbrew wszelkim przeciwnościom, stworzyli razem życie, a teraz nosili symbol, by pokazać światu, iż byli sobie przeznaczeni. Że byli prawdziwymi przeznaczonymi sobie partnerami! Nie to, by tego potrzebowała, ale podobało jej się, że ten symbol tam był. Wiedza o tym, że każde z nich nosiło na sobie ten fizyczny znak, napełniała ją dumą. Może w dalekiej przyszłości, nie zawsze wszystko będzie dla nich łatwe ani doskonałe, ale bez cienia wątpliwości wiedziała, że to właśnie on był idealny dla niej i ich córki, a tylko to się liczyło. – Gotów, by wspólnie ze mną zmierzyć się z całym światem? Jego uśmiech błysnął w mroku, a jego oczy ponownie stały się czysto wilcze, gdy pochylił się, by wyszeptać przy jej ustach. – Zawsze.

KONIEC 1 CZĘŚCI SERII DARKNESS

W CZĘŚCI DRUGIEJ POZNACIE HISTORIĘ DRAKE’A I VICTORII