Briggs Patricia - Sianim - 04. Wolfsbane

SAVE OFFLINE

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 1

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 2

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 1.

Winterwill zaśpiewał dwukrotnie. Nie było w tym nic niestosownego. Wnterwill - malutki, szaro-złoty skowronek - był jednym z kilku ptaków, które nie migrowały na południe w zimie. Aralorn nie odwróciła spojrzenia od pokrytego śniegiem szlaku przed sobą, ale obserwowała, jak uszy jej wierzchowca drgają, kiedy przedzierał się przez osad śniegu. Winterwille były zarówno powszechne jak i głośne... ale zawołał właśnie w chwili, kiedy skręciła w lewe rozwidlenie ścieżki, którą podążała. Śnieg stał się nieco grubszy, więc pokierowała Sheen'a ze ścieżki na zbocze. Co jasne, Winterwill zawył trzykrotnie i jeszcze dwa razy, kiedy powróciła ponownie na ścieżkę. Sheen prychnął i potrząsnął głową, dzwoniąc wędzidłem. - Niech to zaraza - wymamrotała Aralorn. Ścieżka wiła się pomiędzy drzewami i wyrównywała nieco, kiedy drzewa przerzedziły się nieco po jednej stronie. Przesunęła swój ciężar i koń się zatrzymał. Na sznurze deresz, jej zapasowy wierzchowiec, stanął ulegle, ale Sheen podrzucił głowę i przekręcił uszy do przodu. - Dobrzy władcy lasu - zawołała Aralorn - mam niecierpiącą zwłoki sprawę, na której muszę być obecna. Błagam wyjdźcie, żebym mogła przekazać zapłatę za spokojne przejście przez to miejsce. Prawie czuła rozgoryczenie, jakie zeszło po zabójcach wciąż ukrytych pomiędzy drzewami wokół niej. Po długiej chwili, mężczyzna wyszedł spomiędzy nich. Jego ubranie było schludnie połatane, a Aralorn przypomniała sobie w jakiś nieokreślony sposób o ostrożnie połatanej chatce, gdzie kupiła ser niecałe pół godziny jazdy stąd. Kaptur jego nieśmiertelnego płaszcza był naciągnięty, a jego twarz dalej była przesłonięta przez zimowy szal zawinięty od brody po nos. - Nie masz wyglądu Kupców - skomentował szorstko mężczyzna. - Jak to jest, że przypuszczasz, że skorzystasz na ich pakcie z nami? Zanim zobaczyła mężczyznę, już miała gotową historię. Aralorn zawsze miała przygotowaną historię. Ale wygląd mężczyzny zmienił jej plany. Chociaż jego ubrania były znoszone, jego były dobrej jakości królewskim produktem i była pewność w sposobie, w jaki położył rękę na swoim krótkim mieczu. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 3

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Był wojskowym w pewnym czasie. Jeśli był w armii rethiańskiej, będzie znał jej ojca. Prawdą będzie miała lepszą szansę u niego niż jakąkolwiek fałszywą opowiastką. - Mam kilku bliskich przyjaciół pośród Kupców - powiedziała. - Ale tak jak mówisz, nie ma żadnego przymierza pomiędzy tobą a mną; nie masz żadnego powodu, żeby zapewnić mi przejazd. - Istnienie przymierza jest ściśle strzeżonym sekretem - powiedział. - Takim, z którego powodu wielu by zabiło, żeby go dotrzymać. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, ignorując jego groźbę. - Już wcześniej przejeżdżałam jako Kupiec i również tym razem bym mogła. Ale kiedy zobaczyłam cię, jako mężczyznę z wojska, pomyślałam, że prawda również podziała - kłamię tylko wtedy, kiedy muszę. Zaskoczył ją jego śmiech, chociaż jego ręka nie poruszyła się z rękojeści miecza. - W takim razie w porządku, Pani, powiedz mi tą twoją prawdę. - Jestem Aralorn, najemniczka Sianim. Mój ojciec nie żyje - powiedziała. Jej głos zadrżał niespodziewanie - rozpraszając ją na chwilę. Nie przywykła do tego, że robi coś, czego nie zamierzała. - Lyon z Lambshold. Jeśli opóźnisz mnie więcej niż kilka godzin, spóźnię się na jego pogrzeb. - Nie słyszałem żadnych takich wieści. Znam Lyona - powiedział bandyta z podejrzeniem. - Nie przypominasz go. Aralorn wywróciła oczami. - Wiem o tym. Jestem jego najstarszą córką urodzoną przez wiejską kobietę. - Na rosnące napięcie w jej głosie, Sheen zaczął przestępować z nogi na nogę. Jego uwaga skupiła się na koniu, przywódca bandytów zesztywniał i wciągnął powietrze, podnosząc rękę, żeby ją uciszyć. Obszedł go powoli, potem nagle skinął głową. - Wierzę ci. Twój ogier mógłby być kopią tego, który został ścięty pod Lyonem w bitwie o Valner Pass. - Jego stwórca zginął pod Valner Pass - zgodziła się Aralorn - czternaście lat temu. Bandyta wyciągnął wyblakły kawałek zielonej wstążki i złapał wędzidło Sheena, przywiązując do niego cienki materiał. - To pozwoli ci minąć moich ludzi. Nie usuwaj jej, dopóki nie dotrzesz do Gospody Wędrowca - znasz ją? Aralorn skinęła głową, zaczęła odwracać swojego konia, a potem się zatrzymała. - Powiedz żonie, że robi wyśmienity ser - i przyjmij moją radę: nie Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 4

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane pozwól jej łatać swoich zbójeckich ubrań tym samym materiałem, co jej fartuch. Mogę nie być jedyną, która to zauważy. Zdumiony, bandyta spojrzał na żółto zieloną łatę, która przykrywała jego prawe kolano. Delikatnie, Aralorn kontynuowała. - Ciężko jest kobiecie samej wychowywać dzieci do dorosłości. Mogła powiedzieć, że ponownie rozważał swoją decyzję o nie zabiciu jej, coś, czego nie zrobiłby, gdyby trzymała usta zamknięte; ale wyraźnie pamiętała orzechowe oczy dziecka, które trzymało się jaskrawo kolorowego fartucha swojej matki. Nie poradzi sobie w świecie bez ojca, który będzie go chronił przed krzywdą, a Aralorn miała słabość do dzieci. - Jesteś bystrym mężczyzną, panie - powiedziała. - Gdybym chciała, żeby cię złapano, miałoby dla mnie więcej sensu pójście do Lorda Larmouth'a, do którego należy ta prowincja, i powiedzenie mu co widziałam - niż ostrzeżenie ciebie. Powoli, jego ręka odsunęła się od małego miecza, ale Araorn mogła usłyszeć pobliskie trzaski, które powiedziały jej, że ktoś naprężył łuk. - Powiem jej. Popchnęła Sheen'a kolanami i zostawiła bandytę za sobą.

***

Przekroczyła pierwsze pasmo gór późno tej nocy, a drugie i ostatnie przed Lambshold następnego popołudnia. Śnieg był grubszy, kiedy podróżowała na północ. Aralorn często zmieniała konie, ale Sheen odczuwał większość ciężaru podróży, skoro był lepiej przygotowany do przedzierania się przez gęste, głębokie po kolana zaspy. Stopniowo światło zaczęło podnosić się za krawędzią pasma, a górski szlak zaczął biec w dół i śnieg stał się płytszy. Aralorn chwiała się ze znużenia w siodle. Była mniej niż dwie godziny jazdy do Lambshold, ale ona i konie będą musieli odpocząć zanim tam dotrą. Droga biegła przez kolejną małą wioskę z gospodą. Aralorn zsiadła z konia i poprowadziła zmęczone zwierzęta do stajni. Jeśli stajenny był zaskoczony przyjazdem gościa nad ranem, nie pokazał po sobie żadnych tego oznak. Nie kłócił się również, kiedy Aralorn dała mu prowadzić Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 5

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane deresza i zaczęła szczotkować Sheena sama. Koń wojenny nie był tak dziki, żeby chłopak stajenny sobie z nim nie poradził, ale miała w zwyczaju wykonywać to zadanie sama, kiedy była zaniepokojona. Zanim zdjęła uprząż, odwiązała kawałek wstążki od wędzidła Sheen'a. Zostawiła konie drzemiące wygodnie i wkroczyła do gospody przez drzwi do stajni. Właściciel gospody, którego znalazła w kuchni, był innym mężczyzną od tego, którego pamiętała, ale pokój, do którego ją zaprowadził był znajomy i czysty. Zamknęła za nim drzwi, rozebrała się z butów i bryczesów, potem wspięła się pomiędzy słodko pachnące prześcieradła. Zbyt zmęczona, zbyt odrętwiała by bać się snów, tak jak nauczyła się w ciągu kilku ostatnich tygodni, pozwoliła zapomnieniu, żeby ją pochłonęło. Sen, kiedy przyszedł, zaczął się delikatnie. Aralorn odkryła, że wędruje po korytarzach zamku ae'Magiego. Wyglądał w większości tak samo, jak ostatnim razem, kiedy go widziała w noc, kiedy zginął ae'Magi.

***

Złowrogie schody pojawiły się w ciemności. Aralorn położyła rękę na ścianie i zeszła o stopień niżej, chociaż ledwie widziała, gdzie postawić stopę. Strach pokrył tył jej gardła jak zsiadły miód, i wiedziała, że coś strasznego na nią czekało. Zrobiła kolejny krok w dół i znalazła się niespodziewanie w małym pokoju, który pachniał podrobami i amoniakiem. Kobieta leżała na drewnianym stole, jej twarz była zamarznięta w śmierci. Pomimo bladości, która uczepiła się jej skóry i mocnych linii cierpienia, była piękna; jej ogniste włosy wydawały się nie na miejscu w obecności śmierci. Tajemnie wykonane żelazne kajdany, grubsze niż blade nadgarstki, które trzymały, zostawiły blizny świadczące o latach, kiedy pozostawały na miejscu. Przy końcu stołu stał chłopiec o kruczoczarnych włosach, przyglądający się martwej kobiecie. Nie zwracał żadnej uwagi na Aralorn czy cokolwiek innego. Jego twarz wciąż miała ten nieuformowany wygląd dzieciństwa. Jego żółte oczy były dziwnie odległe, kiedy patrzył na ciało, starożytne oczy, które ujawniły Aralorn jego tożsamość. Wilk, pomyślała Aralorn. To był Wilk jako dziecko.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 6

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ona była moją matką? - chłopiec, który stanie się Wilkiem powiedział w końcu. Jego głos był niespodziewany, miękki raczej niż zachrypnięte zgrzytanie, które utożsamiała z Wilkiem. - Tak. Aralorn rozejrzała się za właścicielem drugiego głosu, ale nie mogła go dostrzec. Tylko jego słowa odbiły się echem w jej uszach, bez narzucania czy tonu. Ktokolwiek mógł to mówić. - Pomyślałem, że może chciałbyś ją zobaczyć zanim się jej pozbędę. Chłopiec wzruszył ramionami. - Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego tak pomyślałeś. Czy teraz mogę wrócić do nauki, Ojcze? Obraz się zamazał i Aralorn odkryła, że robi kolejny krok w dół. - Nawet jako dziecko był zimny. Bezduszny. Nienaturalny. Zły - wyszeptało coś z ciemności klatki schodowej. Aralorn potrząsnęła głową, zaprzeczając słowom. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny, że emocje Wilk umiał ukryć równie dobrze za pustym wyrazem twarzy jak i srebrną maską, którą zazwyczaj nosił. Przeciwnie, był bardziej uczuciowy niż większość ludzi. Otworzyła usta, żeby się kłócić, kiedy krzyk ją rozproszył. Zrobiła krok w dół, w stronę tego dźwięku, w ciemność, która ją pochłonęła. Doszła do siebie naga i zmarznięta; jej oddech unosił się ponad nią w obłoczku mgiełki. Próbowała ruszyć się, żeby zachować ciepło, ale żelazne łańcuchy trzymały ją na miejscu. Zimny metal dotknął jej gardła i Wilk przycisnął ostrze, aż jej ciało się podzieliło. Uśmiechnął się słodko, kiedy nóż wbił się głębiej. - Cii, teraz, to nie będzie boleć. Krzyknęła, a jego uśmiech rozszerzył się dziwacznie, przyciągając jej uwagę. To nie był uśmiech Wilka. Znała jego uśmiech: był tak rzadki jak zielone diamenty, nie wyćwiczony jak ten tutaj. Zażarcie zaprzeczała temu, co widziała. Pod jej gorącym spojrzeniem, żółte oczy jej dręczyciela ściemniały do błękitu. Kiedy odezwał się po raz drugi, było to w melodyjnych tonach ae'Magiego. - Podejdź, mój synu, czas, żebyś nauczył się więcej. - Nie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 7

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Coś przesunęło się boleśnie w głowie Aralorn z niegrzeczną nagłością i szarpnęło ją od stołu do miejsca gdzieś za ae'Magim, który przyciskał nóż do gardła bladej kobiety, która była zbyt przerażona, żeby w ogóle jęknąć. Prawda, pomyślała Aralorn, czując właściwość tego snu. Chłopiec stał daleko od ojca, już nie tak młody jak jej wcześniejsza jego wizja. Już teraz jego twarz zaczynała pokazywać oznaki dopasowania do Arcymaga, rysa do rysy - poza oczami. - Podejdź - powtórzył ae'Magi. - Śmierć, której jej udzielisz będzie o wiele łatwiejsza niż ta, którą ja jej zadam. Będzie to również łatwiejsze dla ciebie, Cainie, jeśli zrobisz o co proszę. - Nie. - Chłopiec który był Cainem zanim stał się jej Wilkiem powiedział miękko, bez sprzeciwu czy szacunku. Ae'Magi uśmiechnął się i podszedł do syna, muskając jego twarz ręką, która wciąż trzymała zakrwawiony nóż. Jakaś część Aralorn napięła się, kiedy zobaczyła muskającą rękę Arcymaga. Kawałki tego, co powiedział jej Wilk połączyły się z seksualnością gestu ae'Magiego. - Jak sobie życzysz - powiedział delikatnie czarodziej. - Ja, przynajmniej, bardziej będę się z tego cieszył. Wściekłość oblała ją z nienawiścią do człowieka, który widziała, że był martwy. Zrobiła krok do przodu, jakby mogła zmienić zdarzenia dawno minione, i scena ponownie się zmieniła. Chłopiec stał na parapecie wieży; brutalna burza szalała ponad nimi. Był teraz starszy, ze wzrostem mężczyzny, chociaż jego ramiona wciąż były szczupłe jak u młodzieńca. Zimny deszcz spływał na nich i Wilk zadrżał. - To jest moc, Cainie. Chcesz jej? Powoli, chłopiec uniósł ramiona, żeby objąć burzę. Ale ta zmaza zła powróciła i Aralorn wezwała swoją magię, przygotowała się na prawdę naturalnych wydarzeń, żeby właściwie je wyciągnąć. Ponownie scena zmieniła się nieco, jakby w dalekowzrocznym szkle została ustawiona ostrość. - To jest moc, Caine. Chcesz jej? - Idzie zbyt szybko, Ojcze. Nie mogę jej kontrolować. - Wilk wymówił słowa bez modulacji, która nadałaby im nagłości. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 8

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ja będę kontrolował magię. ae'Magiego zmiękł do okropnego szeptu. alternatywa.

Kiedy Wilk okazał się obojętny, głos - Zapewniam cię, nie spodoba ci się

Nawet w tą ociemnioną sztormem noc, Aralorn widziała jak twarz Wilka zbladła, chociaż wyraz jego twarzy się nie zmienił. - W takim razie, dobrze. - Było coś cichego i zdecydowanego w jego głosie, nad czym zastanawiała się Aralorn. Coś, co tylko ktoś, kto go dobrze znał mógł usłyszeć. Wilk pochylił głowę i Aralorn była świadoma prądów magii, które wciągał. Arcymag zamknął ręce na ramionach swojego syna; Wilk wzdrygnął się lekko pod tym dotykiem, potem podjął przesyłanie swojej mocy do ojca. Błyskawica rozbłysła, i magia, którą trzymał podwoiła się, potem zadrżała w jednej chwili. Powoli, Wilk uniósł ramiona, i błyskawica rozbłysła po raz drugi, uderzając go prosto w pierś. Wezwał go do siebie celowo, pomyślała Aralorn zdumiona. Gdyby był w całości człowiekiem, umarłby wtedy, a jego ojciec razem z nim. Dla zielonych magów, których krew pochodzi od starej rasy, błyskawica zawiera raczej magię niż śmierć ale on nie miał żadnego sposobu, żeby o tym wiedzieć. Nie wiedział, czym była jego matka, nie wtedy. W jednej chwili obaj stali całkowicie bez ruchu, poza bezdźwięczną, pozbawioną formy siłą, którą Wilk gromadził; potem kamień eksplodował w gruzy, a po nim następny i następny. Połamane kawałki granitu zaczęły lśnić od gorąca dzikiej magii uwolnionej bez kontroli. Aralorn nie mogła powiedzieć, czy Wilk w ogóle próbował kontrolować magię, chociaż ae'Magi cofnął się i gestykulował dziko w próbie zatamowania pływu. Cienie zostały przegnane przez gorąc płomieni. Aralorn zobaczyła, jak Wilk się uśmiecha... - Nie! - zawył ae'Magi, kiedy roztopiony kamień obryzgał twarz Wilka, od głazu, który wybuchł tuż przed nim. Ae'Magi rzucił zaklęcie, wykorzystując magię, która wywołała to spustoszenie. Ochrona, pomyślała Aralorn, kiedy kamień spadł z parapetu i zawisł na niewidzialnej barierze, która otaczała ae'Magiego, kiedy ukląkł, koło swojego nieprzytomnego syna. - Nie stracę mocy. Nie uciekniesz mi dzisiaj. Scena zbladła, i Aralorn znalazła się z powrotem w korytarzu, ale nie była sama.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 9

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Ae'Magi podszedł do przodu, marszcząc brwi. - Jak ty to... - Jego głos zamarł, a jego twarz wykrzywiły spazmy emocji tak silnej, że nie była w stanie określić, co to było. - Kochasz go? Chociaż jego głos nie był głośny, trzaskał i skręcał się, aż już dłużej nie był głosem ae'Magiego. Chociaż był znajomy; Aralorn mocowała się, żeby przypomnieć sobie do kogo należał. - Kim jesteś? - zapytała. Postać ae'Magiego powoli znikała, tak samo jak korytarz, słabnąc do starożytnej ciemności, która zaczęła po nią sięgać. Krzyknęła i...

***

Obudzona, Aralorn słuchała wyciszonych dźwięków gospody. Nie słysząc żadnych spieszących się kroków, stwierdziła, że nie mogła krzyczeć głośno. To nie było miejsce, w którym taki dźwięk zostałby pominięty. Usiadła, żeby strząsnąć z siebie efekty koszmaru, ale terror pełnej grozy, głodnej pustki pozostawał. Równie dobrze mogła wstać. Zaczęła mieć koszmary, kiedy Wilk zniknął kilka tygodni temu. Koszmary nie były niespodziewaną częścią bycia najemnikiem, ale te były niepohamowane. Sny o byciu uwięzioną w lochu ae'Magiego, niezdolną do ucieczki od bólu czy głosu, który wciąż i wciąż ją pytał - Gdzie jest Cain? Gdzie jest mój syn? - Ale ten sen był inny... był czymś więcej niż snem. Wciągnęła swoje ubrania. Akceptacja tego, co widziała została zrodzona z osobliwej akceptacji, która była darem śniącego. Teraz obudzona, zastanawiała się. Wyglądało to jak prawda. Gdyby ae'Magi wciąż żył, pogodnie przypisałaby to, jako jego atak - nieco okropnie zaprojektowany, żeby zmusić ją do zwątpienia w Wilka i sprawić, żeby jego życie zrobiło się jeszcze bardziej nieszczęśliwe. Atak, który nie odniósł sukcesu tylko dlatego, że sama miała trochę magii, którą mogła wezwać. Ale ae'Magi był martwy, i nie mogła wymyślić nikogo innego, kto znałby osobiste szczegóły dzieciństwa Wilka - rzeczy, o których nawet ona nie wiedziała z pewnością. To był sen, postanowiła, kiedy skierowała się do stajni. Tylko sen.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 10

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 2.

Droga do Lambshold była w całości przesłonięta śniegiem, ale Aralorn mogłaby podążać nią na ślepo, chociaż nie była tutaj od dekady. Kiedy Sheen wspiął się na ostatnie wzniesienie, Aralorn usiadła z powrotem w siodle. W odpowiedzi, wierzchowiec zmarszczył swój wypukły nos i zatrzymał się. Dereszowaty wałach wyrzucił łeb z oburzeniem w górę, kiedy lina pociągnęła go do równie nagłego zatrzymania. Na szczycie stołpu, żółta chorągiew ozdobiona czerwonym lwem jej ojca, oznaczająca obecność pana na włościach, powiewała w połowie masztu, z mniejszą, czerwoną flagą powyżej. Aralorn przełknęła i poklepała grubą, szarą szyję Sheen'a. - Starzejesz się, kochany. Może powinnam zostawić cię tutaj do rozmnażania i sprawdzić, czy uda mi się porozmawiać z kimś o zastępstwo. Ucho Sheena okręciło się, żeby jej posłuchać, a ona uśmiechnęła się nieobecnie. - Tam jest drzewo, przy którym znalazłam cię uwiązanego, blisko muru. Myślała, że była taka mądra, wykradając się w środku nocy, kiedy nikt by jej nie powstrzymał. Właśnie przeszła bezpiecznie przez mur - nie lada wyczyn - i tam był Sheen, duma i radość jej ojca, przywiązany do drzewa. Wciąż miała wiadomość, którą znalazła w torbie przy siodle z racjami żywnościowymi na podróż i jakimiś monetami. Wąskim pismem jej ojca, notatka informowała, że porządny wierzchowiec był czasami użyteczny, i że jeśli nie uda jej się znaleźć tego, czego szuka, zawsze będzie mile widziana z powrotem w domu ojca. Ciemne, wiecznie zielone liście rozmazały się jej, kiedy Aralorn myślała o ostatniej nocy, którą spędziła w Lambshold. Przełknęła, żal, który powstrzymywała przez całą drogę do domu stał się odczuwalny. - Ojcze. - Wyszeptała prośbę cichym drzewom, ale nikt jej nie odpowiedział. W końcu ponownie pchnęła Sheen'a do przodu i przebrnęli przez obrzeża wokół muru, aż dotarli do bramy. - Otwórzcie bramę - zawołała żwawo. - Komu? - zawołał pół-znajomy głos ze szczytu. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 11

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn zerknęła, ale mężczyzna stał plecami do słońca, skrywając twarz w cieniu. - Aralorn, córce Henricka, Lyona z Lambshold - odpowiedziała. Wykonał gest i bramy jęknęły, i zaprotestowały kiedy zostały otwarte, a żelazna krata została podniesiona. Sheen prychnął i zaczął jechać do przodu bez popychania, deresz podążył za nim. Rozejrzała się po dziedzińcu, zauważając różnice minionej dekady. 'Nowa' wiata magazynowa była podniszczona i powiększona podczas jej nieobecności. Kilku starych budynków już tu nie było. Pamiętała Lambshold uwijające się zajętymi ludźmi, ale dziedziniec był prawie pusty. - Mogę zabrać twoje konie, Pani? Stajenny, doświadczony w pielęgnacji koni wojennych, podszedł ostrożnie. Aralorn okręciła się i odpięła torby przy siodłach, przerzucając je przez jedno ramię, zanim oddała wodze obu koni stajennemu. - Deresz jest nieco kapryśny. - Dziękuję, Pani. Ani słowem czy wyrazem twarzy stajenny nie wydawał się być zaskoczony 'Panią' wystrojoną w spłowiałe ubrania wybrane bardziej dla zachowania ciepła niż wyglądu. Do tego czasu, zarówno ubrania jak i Aralorn nabyli wyraźnego aromatu podróży. Wiedząc, że zwierzętami ktoś się zaopiekuje, zaczęła iść w stronę pałacu. - Poczekaj chwilę, Aralorn. Był to mężczyzna z muru. Odwróciła się i miała dobry widok na jego twarz. Lata wypełniły jego wzrost i szerokość, aż stał się jeszcze wyższy niż ich ojciec. Jego głos pogłębił się i ochrypł jak u mężczyzny, który dowodził innymi w bitwach, zmienił się wystarczająco, żeby nie rozpoznała go natychmiastowo. Falhart był kilka lat starszy od niej, jedyne, inne nieślubne dziecko Lyona. To on właśnie rozpoczął jej szkolenie we władaniu bronią - ponieważ, jak jej powiedział pewnego razu, jego mała siostra była dobrym celem ćwiczeń. - Falhart - powiedziała, jej wizja rozmazała się, kiedy zrobiła szybki krok do przodu. Falhart chrząknął i założył ręce na piersi.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 12

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zraniona, Aralorn zatrzymała się i przybrała jego pozę, czekając aż się odezwie. - Dziesięć lat to dużo czasu, Aralorn. Czy Sianim jest tak daleko, że nie mogłaś przyjechać z wizytą? Aralorn spotkała jego spojrzenie. - Pisałam prawie co miesiąc. - Przerwała, żeby pozbyć się defensywy ze swojego głosu. - Nie należę tutaj, Hart. Już nie. Jego czarne brwi podniosły się, żeby napotkać czerwone jak cegła włosy. - To jest twój dom - oczywiście, że tu należysz. Irrena zatrzymała twój pokój tak jak go zostawiłaś, mając nadzieję, że wpadniesz z wizytą. Na Allyna, myślisz, że jesteśmy Darranianami, którzy... - Przerwał nagle, przyglądając się z uwagą jej twarzy. Szczęka opadła mu na moment, potem powiedział całkowicie innym głosem - To jest to, prawda? Odeszłaś przez Nevyna. Ojciec mówił, że myślał, że to mogło być coś w tym rodzaju, ale myślałem, że wiedziałaś lepiej niż słuchać wpół-szalonych uprzedzeń darraniańskiego panicza. Aralorn uśmiechnęła się smutno, zranienie złagodziło się przez uświadomienie sobie, że to wściekłość, a nie odrzucenie spowodowało jego pohamowanie się. - To było trochę bardziej skomplikowane, ale Nevyn z pewnością był głównym powodem, dla którego nie wracałam. - Myślałby kto, że czarodziej będzie bardziej tolerancyjny - warknął Hart albo że ty pokażesz, że masz nieco więcej inteligencji. To zmieniło jej smutny uśmiech w szczery. - Nie jest tak całkowicie szczęśliwy z powodu bycia czarodziejem - po prostu nie miał wyboru w tej sprawie. - Mogłabyś odnieść nad nim zwycięstwo, gdybyś chciała, Aralorn. - Jeszcze nie zdecydował się jej przebaczyć. - Mężczyzna nie jest tak głupi jak czasami się zachowuje. - Może - przyznała. - Ale, tak jak powiedziałam, on nie był jedynym powodem mojego odejścia. Nigdy nie byłam stworzona do bycia rethiańską arystokratką, ani bardziej niż Nevyn mógłby żyć w Darranie jako czarodziej. Sianim teraz jest moim domem. - Wiedzą, że jesteś zmiennokształtną? - Nie. - Uśmiechnęła się do niego. - Wiesz, że jedynymi ludźmi, którzy uwierzyliby w taką historię są barbarzyńcy z rethiańskich gór. Poza tym, o wiele bardziej użyteczne jest bycie zmiennokształtną, kiedy nikt o tym nie wie poza mną. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 13

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Dom jest tam, gdzie znają wszystkie twoje sekrety, Featherweight1, a i tak cię kochają. Aralorn roześmiała się i łzy, które groziły jej odkąd usłyszała o śmierci ojca, wreszcie popłynęły. Kiedy Falhart otworzył ramiona, zrobiła dwa kroki w jego stronę i przytuliła go, całując jego policzek, kiedy się pochylił. - Tęskniłam za tobą, Fuzzyhead2. Podniósł ją i przytulił mocno, sztywniejąc, kiedy spojrzał ponad jej ramieniem. - Czy ten wilk ma z tobą coś wspólnego? Odwróciła się, żeby zobaczyć wielkiego, czarnego wilka, który przysiadł kilka kroków za nią. Włosy wzdłuż jego kręgosłupa i kołnierz wokół szyi były podniesione, jego pysk skupiony w obnażającym zęby prychnięciu, skierowanym na Falharta. - Wilk! - wykrzyknęła Aralorn, zaskoczenie sprawiło, że jej okrzyk był głośniejszy niż chciała. - Wilk! - odkrzyknęli echem łucznicy na murze, których spojrzenie zostało przyciągnięte przez niefortunny okrzyk Aralorn. Zdumienie w jej głosie nie spowolniło szybkości naciągania przez nich łuków. Lambshold zdobyło swe imię z dobrych owiec wyhodowanych tutaj, sprawiając, że wilki były wysoce niepopularne w pałacu jej ojca. Aralorn rzuciła się na niego, utrzymując siebie pomiędzy nim a łucznikami, zwalając po drodze Wilka z nóg. - Aralorn! - zawołał Falhart za nią. - Zejdź z drogi. Wyobraziła sobie wielki nóż, który jej brat miał przypięty w pochwie przy pasie. - Hart, nie pozwól im... ooff - Cholera, Wilku, przestań, to boli - nie pozwól im go postrzelić. - Wstrzymajcie strzały! To zwierzaczek mojej siostry - ryknął Falhart. Dużo bardziej cichym głosem dodał - Tak myślę. - Słyszałeś to, Wilku? - powiedziała Aralorn i mimowolny uśmiech wygiął kąciki jej ust. - Jesteś moim zwierzaczkiem. Teraz o tym nie zapominaj.

1 2

Waga piórkowa :P Kędzierzawa głowa

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 14

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Z gibkim skrętem, Wilkowi udało się ułożyć wszystkie cztery łapy pod sobą i zrzucić ją na bok, płasko na plecach. Kładąc jedną ciężką łapę na jej ramieniu, żeby zatrzymać ją na miejscu, zaczął pracowicie czyścić jej twarz. - W porządku, w porządku, poddaję się - ish... Wilku, przestań. - Zakryła twarz rękami. Czasami za bardzo cieszył się wypełnianiem swojej roli jako wilka. - Aralorn? - Irrenna. - Aralorn odwróciła się, żeby spojrzeć w górę na kobietę, która podeszła. Wilk cofnął się na bok, pozwalając Aralorn wstać i przywitać żonę jej ojca. Irrenna była elegancka i więcej niż piękna, ale trzeba by było wyczulonego oka, żeby określić różnicę. Było więcej szarości w jej włosach niż wtedy, gdy Aralorn odeszła. Jeśli Irrenna była tak wysoka jak jej dzieci, to wciąż przewyższała Aralorn o głowę. Jej śmiejące się, niebieskie oczy i cudowny uśmiech zostały przyćmione przez żałobę, ale jej powitanie było ciepłe, a jej ramiona zamknęły się ciasno wokół Aralorn. - Witaj w domu, córko. Pokój niech będzie z tobą. - I z tobą - odpowiedziała Aralorn, odwzajemniając uścisk. - Chciałabym, żeby szczęśliwsze wieści mnie tu sprowadzały. - Tak jak i ja. Chodź teraz. Rozkazałam, żeby kąpiel została przygotowana w twoim pokoju. Hart, weź rzeczy twojej siostry. Daremnie Aralorn próbowała utrzymać swoje torby na ramieniu, ale Falhart wykręcił je z jej rąk, kiedy powiedział nadętym tonem - Dama nigdy nie nosi własnych bagaży. Wywróciła na niego oczami zanim zaczęła wspinać się po schodach pałacu. - Psy zostają na podwórku - przypomniała stanowczo Irrenna, kiedy Wilk podążył za Aralorn. - On nie jest psem, Irrenno - odpowiedziała Aralorn. - Jest wilkiem. Jeśli zostanie na zewnątrz, to ktoś go zastrzeli. Irrenna zatrzymała się i przyjrzała lepiej zwierzęciu u boku Aralorn. Milcząco odwzajemnił spojrzenie, machając delikatnie ogonem i próbując wyglądać niegroźnie. Nie udało mu się to do końca w mniemaniu Aralorn, ale najwidoczniej Irrenna nie była tak spostrzegawcza, bo się zawahała. - Jeśli zamkniesz go teraz na zewnątrz, później znajdzie sposób, żeby dostać się do środka. - Aralorn pozwoliła, żeby nuta przeprosin wkradła się do jej głosu. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 15

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Irrenna potrząsnęła głową. - Będziesz musiała wytłumaczyć swoim braciom dlaczego twój zwierzak może wejść do środka, kiedy ich muszą pozostać w budach. Aralorn uśmiechnęła się. - Powiem im, że zjada ludzi, kiedy nie ma mnie w pobliżu, żeby go powstrzymać. Irrena spojrzała na Wilka, który odchylił głowę ujmująco i machnął ogonem. - Być może będziesz musiała wymyślić lepszą historię niż ta - powiedziała Irrenna. Hart zmarszczył brwi; ale cóż, jej brat widział Wilka, kiedy ten nie zachowywał się jak piesek salonowy. Słysząc akceptację w głosie Irrenny, Wilk zignorował Harta i pobiegł w górę po schodach, żeby poczekać na nich przy drzwiach pałacu. Aralorn weszła do wielkiej sali i zamknęła oczy, robiąc głęboki wdech. Mogła wyczuć ziemisty zapach, którym nasączone były stare kamienne ściany, a którego żadne ilości czyszczenia nie mogły całkowicie wyplenić, dym drzewny z palenisk, sitowie osłodzone suchymi ziołami i kwiatami, i jakiś nieopisany zapach, którego nie miało żadne inne miejsce. - Aralorn? - zapytał delikatnie jej brat. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego, potrząsając głową. - Wybacz. Po prostu jestem trochę zmęczona. Falhart zmarszczył brwi, ale podążył za Irrenną przez główny hall, zostawiając Aralorn, żeby podążyła za nimi. Kremowe kamienne ściany były obwieszone tkaniną, żeby zapewnić ochronę przed zimnem. Większość gobelinów była tu od pokoleń, ale kilka nowych wisiało w znaczących miejscach. Ktoś, zauważyła, miał dobrą rękę do krosna - zastanawiała się czy była to jedna z jej sióstr. Próbowała zignorować czerwone goździki rozrzucone w hallu: miejsca lśniącego koloru jak krople świeżej krwi. Czerwone i czarne wstążki oraz draperie zwisały ostrożnie z gwoździ wbitych w ściany, cicho przypominając jej powód, dla którego wróciła do Lambshold. Radość z zobaczenia Harta i Irrenny ponownie wyblakła. To nie był jej dom. Jej wielki, roześmiany, przebiegły, ekspansywny ojciec był martwy, a ona już nie miała tutaj miejsca. Paszcza Wilka zamknęła się delikatnie wokół jej dłoni. Gest uczucia ze strony wilka, powiedział, kiedy raz go o to zapytała.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 16

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zamknęła palce na jego dolnej szczęce, pocieszona znajomym naciskiem jego zębów na jej ręce. Hall, tak jak dziedziniec był przygnębiający z minimalną tylko liczbą służących krzątających się w pobliżu. W dalekim końcu pokoju, czarne kurtyny były rozwieszone wzdłuż alkowy, w której będzie leżeć ciało jej ojca. Zęby Wilka krótko zwiększyły nacisk, więc poluźniła rękę, zdając sobie sprawę, że za bardzo zacieśniła uścisk. U stóp schodów, Irrenna zatrzymała się. - Idź na górę. Dam znać reszcie rodziny, że tu jesteś. Twoje stare suknie są wciąż w dobrym stanie, ale jeśli nie pasują, wyślij służącą do mnie, a ja zobaczę, co można z tym zrobić. Falhart, kiedy zaniesiesz rzeczy Aralorn na górę, proszę dołącz do mnie w sali żałobnej. - Oczywiście, dziękuję. - Aralorn kontynuowała wędrówkę po schodach, jakby nigdy nie odmówiła włożenia sukienki, w której moda dyktowana rethiańskiej damie kazała jej się zamknąć - ale nie mogła odmówić sobie dodania - Zamknij usta, Hart. Wyglądasz jak ryba wyjęta z wody. Roześmiał się i złapał ją z łatwością, mierzwiąc jej włosy, kiedy przechodził. Szybko cofnął rękę. - Ish, Aralorn, musisz wymyć włosy, kiedy już będziesz w wannie. - Co? - wykrzyknęła, otwierając drzwi do swojego starego pokoju. - I zabić wszystkie te wszy, które hodowałam tak długo? Hart wręczył jej torby z uśmiechem. - Wciąż masz cięty język, jak widzę. Kiedy Aralorn rzuciła torby w stercie na podłogę, dodał - I również schludna. Pochyliła głowę, jakby akceptując jego pochwałę. Roześmiał się miękko. - Irenna prawdopodobnie przyśle ci coś na lunch na wypadek, gdybyś nie chciała jeść z całym tym tłumem, który zbierze się wkrótce w wielkiej sali. Zobaczę, żeby ktoś również przysłał tutaj gorącą wodę. - Falhart - powiedziała Aralorn, kiedy zaczął się odwracać. - Dziękuję. Uśmiechnął się i rzucił jej wystudiowany gest potwierdzenia (powszechny dla poruczników marynarki lub niżej), potem pomaszerował lekko w dół hallu. Aralorn weszła do pokoju i, z wytwornym machnięciem ramienia, zaprosiła Wilka do środka. Kiedy zamknęła drzwi, rozejrzała się wokół komnaty sypialnej i zobaczyła, że Falhart był bliżej prawdy niż przypuszczała. Jej pokój nie wyglądał dokładnie tak jak go zostawiła - narzuta była zaciągnięta schludnie wokół łóżka, a Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 17

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane chodnik przy palenisku był nowy - ale było oczywiste, że był zostawiony w większości tak, jak ostatnim razem, kiedy tu spała. Patrząc na wielkość Lambshold i liczbę ludzi w jej rodzinie, o czymś to świadczyło. - Więc - skomentował charakterystyczny zachrypnięty głos, który był spadkiem Wilka po nocy, kiedy zniszczył wieżę w zamku ae'Magiego - powiedz mi. Dlaczego nie wracałaś tutaj przez dziesięć lat? Aralorn odwróciła się, żeby odkryć, że Wilk przybrał swoją ludzką postać. Był wyższy niż przeciętny mężczyzna, chociaż nie tak wysoki jak Falhart. Było coś z wilczej smukłości w jego naturalnej formie, ale jego tożsamość była bardziej widoczna w zrównoważonej mocy jego ruchów. Był ubrany w czarny jedwab i len, kolor, w którym gustował, ponieważ był to jedyny kolor, którego nie nosił jego ojciec. Jego żółte oczy były zdumiewającym kontrastem do srebrnej maski scenicznej, którą nosił na swojej pokrytej bliznami twarzy. Oczywiście, nie była to do końca maska sceniczna: Żadna trupa teatralna nie użyłaby materiału tak drogiego jak srebro. Cienko wykute w niej usta były podkreślone, eleganckie rysy były wykręcone w grymas wściekłości. Zmarszczyła brwi; maska była złym znakiem. Aralorn nie była pewna, czy wybrał tą maskę z ironii, albo czy kryło się za tym jakieś głębsze znaczenie i nie myślała, że było to na tyle poważne, żeby pytać. Używał maski, żeby ukryć blizny, które nabył, kiedy uszkodził sobie głos - i żeby ustawić barierę pomiędzy sobą, i prawdziwym światem. To raczej jej rozdrażnienie maską niż niechęć odpowiedzenia na jego pytanie doprowadziło ją do zignorowania jego zapytania i zadania jednego jej samej. Dlaczego znowu mnie zostawiłeś? Wiedziała dlaczego; zastanawiała się tylko, czy on wiedział. Nawet wtedy, gdy po raz pierwszy przyszedł, by z nią zostać, nawet wtedy, gdy myślała, że naprawdę był wilkiem, za każdym razem, kiedy za bardzo się zbliżyli, on odchodził. Czasami było to na dzień lub dwa, czasami na miesiąc czy całą porę roku. Ale tym razem bolało to bardziej, ponieważ myślała, że przepracowali to wszystko - aż obudziła się sama pewnego ranka w łóżku, które z nim dzieliła. Mogła nie potrzebować, żeby powiedział jej, dlaczego odszedł, ale nalegała, żeby to z nim przedyskutować. Musiała mu powiedzieć, jeśli jeszcze nie wiedział, że zmiana w ich związku oznaczała, że niektóre inne rzeczy również będą musiały się zmienić. Wściekłość rozproszy ją od ponurej wiedzy, że jej ojciec odszedł, więc czekała, aż Wilk się wytłumaczy. Po tym będzie na niego krzyczeć. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 18

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Podniósł jej bagaże pełnym wdzięku ruchem i wziął je do szafy nie odzywając się. Zamknął drzwi i, plecami do niej, powiedział miękko - Ja... Przerwało mu krótkie pytanie do drzwi. - Później - powiedział, potem z subtelnym błyskiem kształtu i koloru, zmienił się w swoją wilczą postać. Pomyślała, że brzmiał, jakby mu ulżyło. Aralorn otworzyła drzwi czterem silnym mężczyznom, którzy wnieśli parujące wiadra wody i kobiecie niosącej tacę z jedzeniem. Obserwując jak napełniali wodą jej starą miedzianą wannę w rogu pokoju, ponownie przemyślała mądrość naciskania Wilka. Był pełną sekretów osobą, a ona nie chciała go odepchnąć czy sprawić, żeby myślał, że była jakaś cena za zostanie z nią. Nie chciała stracić go tylko dlatego, że musiała pokrzyczeć na kogoś, zanim wpadnie w bajoro żalu. Zaszufladkowała zarówno złość jak i żal do wyjęcia na potem. Nie do końca jej się udało, sądząc po węźle w dole jej brzucha - ale wanna oferowała sposobność do znalezienia innego sposobu na ulżenie swoim emocjom. Kiedy ciężki parawan został ustawiony przed wanną, żeby zredukować zimne prądy, odprawiła służących. Weszła za parawan i zaczęła rozbierać się szybko z poplamionych, podróżnych ubrań. Być może byłoby najlepiej, gdyby odpowiedziała na jego pytanie; to dałoby mu elegancki sposób na wykręcenie się od odpowiadania na jej. Teraz, o co to on pytał? - To wydawało się najlepsze - powiedziała z wesołą niejasnością, wchodząc do wanny. - Co wydawało się najlepsze? - Z brzmienia jego głosu, Wilk przeniósł się z miejsca, w którym widziała go po raz ostatni, zwiniętego przed ogniem z zamkniętymi oczami - poza, która wydawała się pocieszać służących, którzy zerkali na niego niespokojnie. - To, że stąd odeszłam i nie wróciłam. - Najlepsze dla kogo? - Teraz jest bliżej, pomyślała, uśmiechając się do siebie. Wsuwając się głębiej do luksusowo wielkiej wanny, oparła głowę o szeroką krawędź. Powinna dać mu długą odpowiedź czy krótką? Roześmiała się bezdźwięcznie, potem wymodulowała swój głos do mdłych tonów. - Pozwól, że opowiem ci historię. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 19

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Oczywiście - odpowiedział sucho. Tym razem Aralorn roześmiała się na głos, duża ilość jej zwyczajnego spokoju powróciła dzięki gorącej wodzie i makabrycznemu głosowi jej miłości. Postanowiła zapomnieć, nawet jeśli tylko na chwilę, o powodzie, dla którego tutaj była, w swojej starej komnacie sypialnej. - Kiedyś - zaczęła w swój najlepszy sposób opowiadania historii - i nie tak dawno temu, był sobie syn lorda, który, chociaż wciąż był młodym mężczyzną, już miał reputację niezwykłej przebiegłości na wojnie. Dodatkowa zła jego sława pochodziła ze źródła, o którym nikt by nie pomyślał. Czekała. W końcu, z ledwie szeptem rozbawienia, powiedział - Którym było? - Była noc w środku zimy z pełnym księżycem wiszącym na niebie, kiedy to służący usłyszał grzmiące kołatanie do drzwi pałacu. Mężczyzna ubrany w ciasnotkany wełniany płaszcz stał przed nim, trzymając zakryty koszyk. 'Weź to do syna lorda' powiedział, podając kosz służącemu. Służący zamknął rękę na uchwycie, a mężczyzna w płaszczu odsunął się od drzwi i skoczył w powietrze, zmieniając się w jastrzębia. - Plusnęła palcami u stóp, ciesząc się uczuciem wody zmywającej z niej pot. Kąpanie się w wannie nie było do końca tak dobre jak łaźnie w Sianim, ale było o wiele bardziej prywatne. - Służący wziął kosz do syna lorda i opisał niezwykłego posłańca, który go dostarczył. Młody mężczyzna zdjął przykrycie z kosza, ukazując dziecko płci żeńskiej z dziwnymi szaro-zielonymi oczami powszechnymi u rasy zmiennokształtnych. Obok niej, wsadzona pomiędzy koc, a ostrą ściankę kosza, była notatka. Przeczytał ją, a potem wrzucił do ognia. - Biorąc dziecko w swoje ręce, podniósł ją do góry, aż była na tej wysokości, co on. 'To' oznajmił 'jest moja córka.' - Przedstawił dziecko jej trzyletniemu bratu i dziadkowi. Dziadek nie był zadowolony dowiadując się, że jego syn spotkał kobietę w lesie; ale cóż, jej dziadek nie był zadowolony z niczego i, jak to bywało, zmarł na apopleksję, kiedy zaserwowano mu rozcieńczone wino na bankiecie u sąsiada tylko miesiąc później, i tak oto miał mały wpływ na życie swojej wnuczki. - Młody mężczyzna, nowy lord, postanowił, że potrzebuje żony, żeby zajęła się jego dziećmi i urodziła własne dla posiadłości. Niebawem znalazł jedną, kilka lat młodszą niż on sam. Spojrzała na drżące dzieci i wzięła je pod swoje skrzydła. Dzieci były zachwycone i tak samo był lord - tak bardzo, że w niedługim czasie było jeszcze dwanaścioro dodatkowego rodzeństwa do zabawy.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 20

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn zignorowała zdławiony śmiech Wilka i wyjaśniła beznamiętnie - W większości domostw, życie bękarta jest nieszczęśliwe w najlepszym przypadku. Nie pamiętam, żebym nie wiedziała, że byłam z nieprawego łoża, ale nigdy mi to za bardzo nie przeszkadzało. Co do bycia pół zmiennokształtną... Już ci powiedziałam, że mój ojciec zrobił, co mógł, żeby upewnić się, że byłam świadoma o istnieniu ludzi mojej matki. Poza tym, było to niczym więcej jak niezwykłym talentem, który miałam. Ludzie w górach Reth są przyzwyczajeni do magii - większość z nich przynajmniej może wypracować proste zaklęcia. Od czasów Wojen Czarodziejów, siedmiu ae'Magich pochodziło z tych gór. Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek myślał, że byłam dziwna, przywykli do tego, do czasu, kiedy dorosłam. Największym problemem dla mnie było przekonanie Irrenny, że nie chciałam być damą. Falhart nauczył mnie posługiwać się mieczem i jeździć konno, naprawdę jeździć, i do czasu, kiedy moi rodzice się dowiedzieli, było już za późno. Ojciec powiedział, że równie dobrze mogę dowiedzieć się, kim chciałam zostać i wynajął mistrza walki bronią, żeby mnie również uczył. - Idiota - skomentował Wilk, brzmiąc dużo bardziej jak jego zwykła, sardoniczna osoba. - Powinien zbić cię i posłać do łóżka bez kolacji. Dziesięć lat w Sianim i wciąż nie potrafisz posługiwać się mieczem. - Nie jego wina - odpowiedziała Aralorn spokojnie. - Miecz nigdy nie pasował dobrze do mojej ręki, nawet Ambris, a ona jest zaklętym ostrzem. Hmm... to jest myśl. - Co? - Zastanawiam się, czy ma to coś wspólnego z żelazem w metalu. Zielona magia nie działa dobrze z żelazem, chociaż czuje sympatię do drewnianych rzeczy... Może to dlatego jestem taka dobra z kijem. Ale nie wydaje się to działać na moją zdolność posługiwania się nożami. - Zawsze myślałem, że skromność jest odpowiednia dla kobiety. - Najlepsza wśród mężczyzn lub kobiet w walce na kije w Sianim powiedziała, niewzruszona. - Włączając długi kij, ćwierć kij, czy podwójne kije. Teraz cicho, przeszkadzasz. - Będę siedział cicho i kontemplował złe zachowanie - odpowiedział. - To powinno trochę zająć. - Aralorn zsunęła się w dół, aż ciepło dotknęło jej brody. Korzyść z posiadania dużych ludzi w rodzinie była taka, że wszystkie wanny były wystarczająco wielkie, żeby się w nich wyciągnąć. - Myślę, że mogę poczekać tak długo - ale woda zrobi się zimna. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 21

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Nastąpiła długa cisza. Aralorn stłumiła chichot. - Twoja opowieść? - Już skończyłeś? Myślałam, że takie poważne zadanie będzie trwało dłużej. - Aralorn - powiedział delikatnie - proszę, kontynuuj. Opowiadałaś mi o swoim wspaniałym dzieciństwie i dlaczego oznaczało to, że musiałaś trzymać się od swojej rodziny z daleka przez tak długi czas. - Moja opowieść - kontynuowała wytwornie. - Gdzie to ja skończyłam? To nie ma znaczenia. Kiedy miałam osiemnaście lat, moja najstarsza siostra z prawego łoża, Freya - zważ na to, że wciąż jest młodsza ode mnie - została zaręczona w jednym z tych skomplikowanych układów, nad którymi Reth i Darran spędziły miesiące sporządzania co każde kilka lat i zrywały je w przeciągu kilku godzin po podpisaniu. Wydaje się, że dość potężny Darraniański arystokrata miał drugiego syna, maga, który potrzebował żony. Aralorn przeznaczyła chwilę na wtarcie mydła w mysio brązowe włosy, mając nadzieję na wyeksmitowanie pcheł, które usadowiły się tam w trakcie jej podróży. Więc Nevyn przyjechał, by zamieszkać w Lambshold. Z początku był nieśmiały, ale on i Freya okazali się być bratnimi duszami i po cichu zakochali się w sobie po kilku miesiącach po ślubie. Zanurkowała pod wodę, żeby wypłukać mydło z włosów. Nieszczególnie chciała kontynuować, ale niektóre rzeczy staną się oczywiste - i zasadniczo nie było dobrą rzeczą brać Wilka przez zaskoczenie. Jak tylko pojawiła się ponownie ponad wodą, kontynuowała. - Ja również go lubiłam. Był cichy i chętny, by słuchać moich opowieści. Roztaczał tą aurę... smutku, tak mi się wydaje, która sprawiła, że wszyscy traktowaliśmy go delikatnie. Był jedynym, który przeciwstawił się edyktowi Irrenny, co do nie trzymania zwierząt w zamku. Nie trzymał zwierzaczków, ale kiedy ktoś znalazł zranione stworzenie, przynosił je do niego. Czasami, jego apartament wyglądał bardziej jak podwórze, niż samo podwórze. - Aralorn zawahała się i powiedziała rozmyślającym tonem - Do tego czasu, bałam się, że lubiłam go za bardzo. W retrospekcjach, będąc starszą i mądrzejszą teraz myślę, że chciałam tego, co Freya i Nevyn mieli razem, niż samego Nevyna. Namydliła szmatkę i zaczęła szorować zakorzeniony brud na jej dłoniach. Dalej, już dawno wyrosłam ze zwyczaju używania zmiennokształtnych zdolności w Lambshold. Ojciec zawsze był bardzo dobry w wykrywaniu małych myszy tam, gdzie nie powinno ich być. Irrenna wyraziła się bardzo jasno o tym, co było grzeczne, a co nie było grzeczne: Zmienianie się w zwierzęta w miejscu publicznym nie było grzeczne. Nigdy nie pomyślałam o tym, że Nevyn nie wiedział, czym byłam. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 22

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Sprawdziła swoje dłonie i zdecydowała, że były tak dobre jak mogły być. Wiedziałam, że nie myślał, że odpowiednie dla damy było uczenie się walki, więc namówiłam Falharta, żeby ćwiczył ze mną w lesie. Nie było to trudne, ponieważ zaczynał być dokuczliwy, kiedy go pobijałam. Jej włosy wciąż wydawały się być pełne mydlin, więc ponownie wsadziła głowę pod wodę. Przetarła twarz rękami i kontynuowała. - Nevyn nie lubił dziewczyn, które biegały w chłopięcych ubraniach i byłby przerażony, gdyby dowiedział się, że siostra jego żony jest w stanie zwyciężyć go w sprawiedliwej walce - nawet na miecze. Jeśli myślisz, że ja jestem kiepska... - Pozwoliła, żeby jej głos zamarł sugestywnie. - Szermierz czy nie, myślałam, że Nevyn był uosobieniem tego, czym powinien być prawdziwy bohater. - Uśmiechnęła się do siebie. - Podziwiałam jego sposób postrzegania, widzenia rzeczy w czerni i bieli - co było bardzo odmienne od sposobu, w jaki widział je mój ojciec. Aralorn przerwała. - Jakieś pół roku po tym, jak przybył Nevyn, Ojciec zabrał mnie na bok i powiedział, że Freya niepokoi się ilością czasu, jaki jej mąż spędza ze mną. Kiedy zobaczysz Freyę, zrozumiesz, dlaczego nie brałam tego ostrzeżenia pod uwagę zbyt poważnie. Nawet gdybym zadurzyła się w Nevynie wiedziałam, że nie mógłby spojrzeć na mnie, kiedy miał Freyę. Ale moja młodsza siostra jest mądrą kobietą. Aralorn machnęła ręką na powierzchni chłodniejącej wody i obserwowała fale roztrzaskujące się o jej kolano. - Wydaje się, że Freya nie myliła się co do swoich obaw. Nevynowi pochlebiało moje uwielbienie-z-daleka, coś, do czego Freya była zbyt pragmatyczna. Myślę, że był również nieco zastraszony przez Freyę. - Usiłował czegoś? Aralorn prychnęła. - Sprawiasz, że brzmi to jakbym była koniem. Ale to ogólne pojęcie. Uczył mnie mówić po darraniańsku w bibliotece Ojca. Byłam zbyt głupia... - Młoda - poprawił delikatnie Wilk. - ... młoda i głupia, żeby odczytać jego wcześniejsze maniery właściwie. Dopiero kiedy odtworzyłam ten incydent później zdałam sobie sprawę, że mógł źle zinterpretować moją odpowiedź na kilka rzeczy, które powiedział. Mógł z pewnością pomyśleć, że go pragnęłam.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 23

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wilk warknął, a ona pospieszyła z wyjaśnieniem. - W każdym razie, próbował mnie pocałować. Stanęłam mu na stopie i uderzyłam łokciem w brzuch. Do tego czasu, usłyszałam głos siostry w korytarzu. Wiedząc, że nic dobrego nie wyniknie z tego, że Freya znajdzie mnie z Navynem - nawet jeśli nic się nie stało - zmieniłam się w mysz i uciekłam przez okno do ogrodów. - I jak twój Darranian to przyjął? - zapytał Wilk. - Niezbyt dobrze - przyznała Aralorn, uśmiechając się ponuro. Najwyraźniej, nie było mnie tam podczas początkowego szoku, ale kiedy przyszłam na kolację, Nevyn odszedł od stołu. Freya przeprosiła mnie za jego zachowanie - za całe jego zachowanie. Z tego co powiedziała zrozumiałam, że wszystko jej wyznał, co jest godne podziwu. Również zarzekał się, że to moja zła natura spowodowała jego 'nietypowe' zachowanie. Nie wierzyła w to - chociaż Nevyn prawdopodobnie tak - ale Freya i tak nie była ze mną zbytnio szczęśliwa. - Uśmiechnęła się ponuro. - Ale Freya nie była powodem, dla którego odeszłam. Widziałam twarz Nevyna, kiedy mnie zobaczył: bał się mnie. Wilk wszedł za parawan. Był w swojej ludzkiej postaci, ale maska zniknęła, a blizny razem z nią. To mogła być iluzja - ludzka iluzja - ale Aralorn czasami myślała, że to zieloną magię wzywał, kiedy postanawiał wyglądać tak jak przed poparzeniem się. Z pewnością marna iluzja nie wydawałaby się tak prawdziwa; ale cóż, może była po prostu uprzedzona na rzecz zielonej magii. Twarz bez blizn, którą nosił była prawie zbyt piękna dla mężczyzny, bez bycia niemęską. Wysokie kości policzkowe, kwadratowa szczęka, ciemne jak noc włosy: jego ojciec zostawił ślad na twarzy swego syna tak pewnie, jak zostawił w jego duszy. Nigdy nie pozwoliłaby mu dostrzec dotyku odrazy, który czuła do tej twarzy, tak bliskiej twarzy, którą nosił jego ojciec. Wiedziała, że nosił ją teraz w próbie bycia dostępnym dla niej, żeby lepiej mogła odczytywać jego emocje, skoro blizny, które zazwyczaj pokrywały jego twarz były zbyt rozległe, żeby pozwolić na wiele wyrazu. - To cię rani - powiedział. - Przykro mi. Aralorn potrząsnęła głową. - Dojrzałam od tamtej pory i nauczyłam się kilku rzeczy po drodze. Trzymałam się z daleka od Lambshold dla dobra mojej siostry i, tak myślę, również dla dobra mojego ojca. Kocha - kochał - Nevyna jak kolejnego syna. Moja obecność mogła tylko podzielić tą rodzinę. A Nevyn... Nevyn przybył do nas złamany. Jedno z nas musiało odejść i było to łatwiejsze dla mnie. - Pomyślała przez chwilę. - W zasadzie, patrząc wstecz, to dość zabawne myśleć, że ktoś uważał, że byłam złą uwodzicielką. Nie jest to rola często przyjmowana przez ludzi, którzy wyglądają tak jak ja. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 24

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Chociaż jego usta się nie poruszyły, uśmiech ocieplił jego zazwyczaj zimne oczy. - Zła, nie - skomentował, jego spojrzenie odsunęło się od jej twarzy. - Czy ty coś sugerujesz? - zapytała figlarnie, wcale nie niezadowolona. Wiedziała, że była blada, a jej kobieca atrakcyjność nie była zwiększona przez mięśnie i blizny życia jako najemniczki - ale nie wydawało się to sprawiać Wilkowi kłopotu. - Kto, ja? - wymamrotał, klękając koło wanny. Pocałował ją miękko w czoło, potem pozwolił swoim ustom wyśledzić ścieżkę wzdłuż jej brwi i po kości policzkowej. Przerywając przy kąciku jej ust, skubnął ją delikatnie. - Mógłbyś uwieść lodowiec - skomentowała Aralorn, w jakiś sposób niepewnie. Zadrżała, kiedy podmuch powietrza uwolniony przez jego przyciszony śmiech owiał jej namiętnie wrażliwe usta. - Cóż, dziękuję - odpowiedział. - Ale nigdy tego nie próbowałem. - Tęskniłam za tobą - powiedziała delikatnie. Dotknął jej czoła swoim i zamknął oczy. Pod jej ręką, jego szyja napięła się z wysiłku, które nie miało nic, jak pomyślała, wspólnego z namiętnością z chwili wcześniej. - Pomóż mi tu, kochany siedziała prosto. - Co jest?

powiedziała, przesuwając się w wannie, aż

Odsunął się, jego oczy były bliźniaczymi złotymi klejnotami, które migotały w świetle świec, które oświetlały pokój. Nie mogła wyczytać emocji, które kotłowały się za lśniącym bursztynem i wątpiła, żeby Wilk mógł jej powiedzieć co to było, nawet, gdyby chciał. Reagował na nieznane w ten sam sposób co dzikie zwierze bezpieczeństwo leżało w wiedzy i kontroli; nieznane miało w sobie tylko zniszczenie. Zakochanie się było dla niego o dużo trudniejsze niż dla niej. - Nie zamierzałam pytać cię ponownie - powiedziała. - Ale pomyślałam, że jednak powinnam. Dlaczego odszedłeś? Wilk wciągnął oddech i spojrzał na parawan jakby był szczegółową pracą artystyczną zamiast prozaicznym meblem, którym był. Jedna z jego rąk wciąż była na ramieniu Aralorn, ale wydawał się o tym zapomnieć. - W porządku - powiedziała w końcu Aralorn, siadając prosto i podciągając kolana, aż mogła objąć je ramionami. - Nie musisz...

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 25

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - To nie jest w porządku - wypluł ochryple, zaciskając rękę na jej ramieniu z bolesną siłą. Okręcił się, żeby na nią spojrzeć i jego klęcząca pozycja zmieniła się w przysiad zapędzonej do rogu bestii. - Ja... Niech to zaraza! Aralorn ledwie miała czas, żeby zdać sobie sprawę, że ochładzająca się woda w wannie stała się parząco gorąca, zanim Wilk wyciągnął ją podrygującą jak ryba na zimnej kamiennej podłodze. Miała czas, żeby złapać ręcznik i okręcić go wokół siebie dwukrotnie zanim dołączyła do Wilka blisko wanny, patrząc jak woda wybucha w chmurach kłębiącej się pary. Po chwili, otworzyła okiennice, żeby rozproszyć mgłę w pokoju. - Mogłem cię poparzyć - powiedział, odwracając wzrok od pustej wanny, jego głos był zbyt cichy. - Więc mogłeś. - Aralorn wydęła usta i zastanawiała się jak poradzić sobie z tym nowym zwrotem w ich związku. Znała go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że podgrzewanie wody nie było dziwacznym, praktycznym żartem: miał poczucie humoru, ale nie objawiało się ono w narażaniu ludzi na niebezpieczeństwo. Oznaczało to, że jego magia działała bez jego wiedzy - stanowczo stłumiła ukłucie strachu, które przez nią przepłynęło. W przeciwieństwie do Aralorn, jego magia, ludzka czy zielona, była o wiele lepsza niż u przeciętnego czarodzieja: ale jej strach zrani go z pewnością bardziej niż nóż w gardle. - Powinienem był powiedzieć ci wcześniej - powiedział, nie patrząc na nią. Myślałem, że to tylko moja wyobraźnia, kiedy pierwsze rzeczy zaczęły dziać się wokół mnie. To były małe rzeczy. Waza spadająca ze stołu, albo świeca, która sama się zapaliła. - Przestał mówić i zrobił wdech. Kiedy ponownie się odezwał, jego zrujnowany głos trzeszczał od wysiłku powstrzymywania uczuć. - Chciałbym nigdy nie odkryć, że mogę pracować zieloną magią tak dobrze jak ludzką. Już wcześniej było wystarczająco źle, kiedy byłem jakimś świrem, który nie mógł kontrolować mocy magii, którą mogłem wezwać. Przynajmniej wtedy przychodziła tylko, kiedy ją wzywałem. Odkąd zacząłem używać zielonej magii, zacząłem tracić kontrolę. Szarpie mnie ciągle, jakbym był psem, a ona trzyma moją smycz. Byłoby dla ciebie lepiej, gdybym odszedł i nigdy nie wrócił. Kiedy wypowiedział ostatnie słowa, wykonał małe machnięcie ręką i cała para zniknęła z pokoju. Aralorn stanęła przed nim, żeby musiał na nią spojrzeć. Uśmiechając się słodko sięgnęła, żeby dotknąć jego twarz obiema dłońmi. Odejdziesz, a ja za tobą pójdę. Do bram piekła i z powrotem - powiedziała przyjemnie. - Nie myśl, że mi się nie uda. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 26

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Jego ręce przykryły jej raczej brutalnie. - Bogowie - powiedział, zamykając oczy. Aralorn nie mogła powiedzieć, czy było to przekleństwo, czy modlitwa. - Zielona magia ma swoją własną osobowość - powiedziała miękko. - Jeden ze starszych nauczył mnie porównywać ją do chętnego dziecka. Odpowiada lepiej na nakłanianie niż na siłę. Żółte oczy rozwarły się nieco. - Nie musisz wzywać swojej magii? Dokładnie tak jak zrobiłby każdy ludzki mag? - Tak - zgodziła się Aralorn, chociaż niechętnie. Nienawidziła, kiedy ukrócał jej próby sprawienia, żeby poczuł się lepiej. Wilk chrząknął. - Ludzki mag jest ograniczony przez ilość czystej, nieuformowanej magii, którą może wezwać i czasu, jaki może utrzymać ją do zaklęcia. Magia, którą wzywasz już jest częścią wzoru świata, więc musisz szanować to ograniczenie. Powiem ci, że ta magia - wypluł to słowo - przychodzi, kiedy ma na to ochotę. Jeśli nie przeraża cię to, to powinno. Pamiętaj, że moja magia jest nieograniczona niczym poza moją wolą. Ta w ogóle nie zważa na moją wolę. Nie mogę jej kontrolować, nie mogę jej zatrzymać. Aralorn pomyślała o tym przez chwilę, zanim uśmiech kota-w-stodole-pełnejmleka przemknął przez jej twarz. - Tak bardzo nienawidzę nudzenia się. Zawsze udaje ci się mieć najbardziej interesujące problemy. Zaskoczyła go i została zaskoczona jego ochrypłym śmiechem. - Chodź - powiedziała dziarsko - pomóż mi się wysuszyć, a potem zjemy. Ludzie mojej matki mieszkają niedaleko - może będą mogli pomóc. Zatrzymamy się tam zanim wrócimy do Sianim.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 27

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 3.

Aralorn weszła do wielkiej sali z Wilkiem czającym się u boku, ponownie w swojej zwierzęcej postaci. Kiedy powiedziała mu, że nie musiał jej towarzyszyć, ledwie rzucił jej spojrzenie i czekał, aż otworzy drzwi. Kiedy chciał, był w stanie powiedzieć więcej spojrzeniem niż większość ludzi w całej mowie. Szukała pośród ubrań wciąż będących w jej szafie, próbując znaleźć suknię z długimi rękawami, która zakryłaby blizny na jej ramionach. Sukienki były wszystkie w pięknym stanie (wiele z nich nigdy nie było noszonych), ale moda sprzed dziesięciu lat miała ciasne rękawy, w które już nie mogła się wcisnąć dzięki dekadzie ćwiczenia z bronią. Wcisnęła się w wąską sukienkę z krótkimi rękawami i zignorowała blizny. Pokój był zatłoczony i przez chwilę nikogo tam nie rozpoznała. Dziesięć lat zrobiło swoje różnice. Niektórzy z tłumu byli dzierżawiącymi farmerami i szlachtą, którzy trzymali swoje posiadłości w lennie jej ojca, ale z liczby bardzo wysokich ludzi o blond włosach w pomieszczeniu, Aralorn pomyślała, że większość z nich to jej rodzina, wydoroślała z rozwydrzonej gromadki dzieci, którą pamiętała. Wilk otrzymał kilka dziwnych spojrzeń, ale nikt o niego nie pytał. Wyglądało na to, że najemnicy mieli pozwolenie na swoje dziwactwa. Uśmiechała się i kiwała głową, kiedy przedzierała się przez tłum, wiedząc z doświadczenia, że nazwiska w końcu same się posortują. Zazwyczaj była lepsza w zabawianiu i rozmowie z gośćmi, ale to nie była tylko praca, a czarna kurtyna, która wisiała w dalekim rogu pokoju przyciągała zbyt wiele jej uwagi. W alkowie za kurtyną ciało jej ojca leżało na podniesieniu - oczekując tradycyjnych, samotnych wizyt żałobników. Wizyty tam, gdzie odchodzącej duszy można było życzyć spokoju w dalszej drodze, gdzie stare kłótnie mogły zostać odłożone na bok, a córki mogły powitać swoich ojców po raz pierwszy od dekady. Widziała go od czasu do czasu, ostatnim razem na koronacji nowego króla Reth. Ale ja pracowałam, a on nie rozpoznał mnie w przebraniu. - Aralorn! - wykrzyknął męski głos gdzieś za nią. Aralorn dała sobie chwilkę na pozbieranie rozproszonych myśli zanim się odwróciła. Młody mężczyzna przesuwający się szybko przez tłum nie został przez nią natychmiast rozpoznany, chociaż jego wzrost i złote włosy twierdziły, że był jednym z Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 28

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane jej braci. Zawahała się przez chwilę, ale zdała sobie sprawę po jego wieku i oczach koloru orzechów włoskich, kim musiał być - jedyny inny chłopak bliski jego wieku miał niebieskie oczy. Kiedy obserwowała jego rysy, widziała dwunastoletniego chłopca, którego znała. - Correy - powiedziała ciepło, kiedy do niej podszedł. Bez słów rozłożył swoje ramiona. Owinęła ręce wokół niego i zwróciła jego uścisk. Szczyt jej głowy był o wiele poniżej jego ramion pomimo przyprawiających o katusze wysokich obcasów jej butów. - Zmniejszyłaś się - skomentował, odsuwając się, żeby pokazać błyski w jego ciemnych, brązowych oczach. Cofnęła się, żeby nie musiała wykręcać szyi patrząc na niego. - Jestem tu nie więcej jak dzień i już zostałam dwukrotnie obrażona przez mój wzrost. Powinieneś mieć więcej szacunku dla starszych, chłopcze. - Correy... - kobiecy głos przebił się w rozmowę gdzieś ponad lewym ramieniem Aralorn. - Matka cię szuka. Mówi, że zapomniałeś przynieść coś, czego potrzebuje gdzieś indziej, zapomniałam co. Nie mogę uwierzyć, że masz przy sobie miecz; Matka się wścieknie jak zobaczy, że przyniosłeś broń na czuwanie Ojca. Wysoka, cudownie wyszykowana kobieta około trzynastki przeszła obok Aralorn z nie więcej niż rzutem oka na nią i zatrzymała się przy boku Correy'a. Correy wywrócił oczami, wyglądając przez chwilę bardziej jak dwunastoletni chłopiec niż dorosły mężczyzna. Uśmiechając się do Aralorn, sięgnął braterskim ramieniem i chwycił nieskazitelnie ubraną dziewczynę wokół szyi i przyciągnął ją do swojego boku. - Nie rozpoznasz jej, Aralorn, skoro miała tylko cztery lata, kiedy odeszłaś. Lin postanowiła zostać mistrzynią dobrego wychowania w Lambshold. Chce iść na dwór i poznać króla. Myślę, że wyobraża sobie jak rozpaczliwie się w niej zakochuje. Dziewczyna, tylko kilka cali niższa od swojego brata, wyszarpała się z jego uścisku i spojrzała na niego groźnie. - Myślisz, że jesteś taki mądry, Correy - a nawet nie wiesz, że nie powinieneś nosić miecza na formalnym zebraniu. Matka oskalpuje cię żywcem. Correy uśmiechnął się, ignorując jej gniew. - Miałem ci powiedzieć, że czerń wygląda wyjątkowo dobrze przy twoich włosach. - Naprawdę tak myślisz? - zapytała niepewnie Lin, nagle chętna słuchać uprzednio lekceważących osądów jej brata. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 29

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Inaczej nic bym nie powiedział, Lin - powiedział z widocznym uczuciem. Pocałowała go w policzek i odeszła, poświęcając niewiele uwagi swojej dawno-utraconej siostrze. - Przepraszam za jej niegrzeczność... uśmiechnęła się i pokręciła głową.

zaczął Correy, ale Aralorn

- Sama kiedyś miałam czternaście lat. Uśmiechnął się i spojrzał mimochodem na Wilka, ale kiedy spotkał poważne, żółte spojrzenie, zamarł. - Na Allyna, Aralorn, Matka powiedziała, że przywiozłaś ze sobą zwierzaka, ale nie powiedziała, że to wilk. Ukląkł, żeby lepiej się przyjrzeć, ostrożny, żeby nie podejść zbyt blisko. - Nie widziałem zbyt wielu czarnych wilków. - Znalazłam go w Krajach Północy - powiedziała Aralorn. - Został złapany w starą pułapkę. Do czasu jak się uleczył, przyzwyczaił się do mnie. Wciąż przychodzi i odchodzi jak mu się podoba. Nie wiedziałam, że mi tu towarzyszył, dopóki nie pokazał się na dziedzińcu. - Cześć, chłopie - zanucił Correy, ostrożnie wystawiając rękę, aż dotknął grubego kołnierza wokół gardła wilka. - Nie musisz być aż tak ostrożny. Nigdy jeszcze nikogo nie pogryzł... a przynajmniej nie za pieszczenie go. Było zbyt wielu ludzi w pomieszczeniu, żeby martwiła się o zdeterminowane kroki, które nadeszły zza niej, ale i tak to zrobiła. Niechęć zawsze miała na nią ten efekt. Mężczyzna idący w ich stronę miał ciemne włosy i ciemne oczy, typowy przykład darraniańskiego lorda. Nie tak przystojny jak Wilk - który był pół Darranianinem i tak wyglądał - i mniej niebezpiecznie wyglądający, chociaż miał coś z gracji Wilka, kiedy się poruszał. Nevyn, pomyślała z nutą rezygnacji towarzyszącej jej nerwowości. Zatrzymał się przed nią, wystarczająco blisko, żeby patrzył w dół, zmuszając ją do spojrzenia w górę, żeby napotkała jego wzrok. - Profanujesz to spotkanie swoją obecnością, zmiennokształtna. - Nevyn - powitała go uprzejmie.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 30

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Kątem oka zauważyła, jak Wilk odsuwa się od Correy'a i podchodzi chyłkiem do Nevyna, jego wargi podciągnęły się, odsłaniając zęby. - Wilku, nie - powiedziała stanowczo mając nadzieję, że posłucha. Żółte oczy błysnęły na nią, ale warkot ucichł, kiedy potruchtał z powrotem do jej boku. Kiedy była pewna, że Wilk nie zrobi niczego głupiego, Aralorn zwróciła swoją uwagę z powrotem na Nevyna; ale rozproszenie pomogło jej - i mógł być to w całości zamiar Wilka. Był subtelną bestią. Teraz przygotowana, przyjrzała się darraniańskiemu magowi. Lata były dla niego łaskawe, poszerzając mu ramiona i zmiękczając linię ust. Nieśmiała niepewność, która go znaczyła, znikła, zostawiając za sobą wielkiego, przystojnego mężczyznę, który wyglądał na gotowego, żeby bronić przed nią swojej rodziny. - Naprawdę mi przykro, że czujesz się w ten sposób - powiedziała. - Ale Lyon jest moim ojcem i zostanę na jego pogrzebie. Ze względu na niego, oferuję ci pokój. Jeśli uważasz, że to konieczne, być może możemy to omówić w mniej publicznym miejscu. - Ona ma rację, mężu - powiedział stanowczy głos i kobieta, nieco wyższa niż Nevyn, zmaterializowała się po lewej stronie Aralorn. We Freyi, obietnica piękna Lin była w pełni zrealizowana. Gęste, złoto-rude włosy zwisały w cudownym splendorze do jej smukłych bioder. Jej brzuch był delikatnie zaokrąglony od ciąży, ale nie okradło to jej figury z gracji. Ciemno niebieskie oczy, które spojrzały z szybkimi przeprosinami na Aralorn były wielkie i przechylone. - To nie jest ani miejsce ani czas na tą rozmowę. - Freya - powiedziała Aralorn, uśmiechając się - Dobrze znów cię widzieć. Figlarność rozświetliła uśmiech młodszej kobiety kiedy poklepała ramię męża zanim zostawiła go, żeby przytulić Aralorn. - Następnym razem nie trzymaj się z daleka tak długo, Featherweight. Tęskniłam za tobą. Aralorn roześmiała się, wdzięczna za zmianę tematu. - Ja również za tobą tęskniłam, Puff. Correy wydał z siebie zdławiony śmiech. - Zapomniałem o tym imieniu. Żadne z młodszych nie dostało przydomków, odkąd odeszłaś. - Może - powiedziała Freya, jej oczy błyszczały, kiedy skrzyżowała ramiona wydęła policzki w sposób, który nadał jej to kiedyś-nienawidzone określenie - Nie tęskniłam za wszystkim podczas twojej nieobecności. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 31

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jeśli pamiętam listy Irrenny dokładnie, twoje dziecko narodzi się tej wiosny, prawda? - zapytała Aralorn. Freya skinęła głową i zaczęła mówić więcej, ale Irrenna, odchodząc od jakiegokolwiek społecznego wypadku, który trzymał ją w dalekim końcu pokoju, zawołała imię Aralorn. Spiesząc do przodu, Irrenna przyłożyła usta do policzka Aralorn. - Chodź, skarbie, alkowa jest pusta, więc możesz oddać szacunek swemu ojcu. Chociaż wiedziała, że uśmiech na jej twarzy się nie zmienił, Aralorn poczuła zimny powiew żalu. - Tak, Irrenno. Dziękuję ci. Podążyła za pełną wdzięku postacią macochy przez tłum. Stawały tu i tam dla prezentacji - Irrenna przyjęła schronienie przed żalem w społecznych grzecznościach wzywanych na każdym większym spotkaniu. Wilk szedł przodem i znalazł sobie róg blisko czarnej kurtyny, gdzie było mało prawdopodobne, żeby ktoś na niego nadepnął i przysiadł tam cicho. Aralorn wymamrotała coś grzecznego, ścisnęła rękę Irrenny i sama poszła dalej do zakrytej materiałem alkowy. Czarny aksamit był ciężki i wytłumił dużą część dźwięków z zewnętrznego pokoju. Kadzidła paliły się na talerzach ustawionych przy głowie i stopach katafalku, sprawiając, że pokój pachniał dziwnie egzotycznie. Pozwoliła, żeby kurtyna ułożyła się za nią, zanim wkroczyła głębiej do małej komnaty. Była prosta poza trzema pochodniami, które wisiały na kamiennych ścianach, posyłając migoczące światło, które sięgało wszędzie poza najwęższymi cieniami. Po drugiej stronie okrągłego pokoju były grube drewniane drzwi, którymi zazwyczaj wynoszono ciało na pochówek za zamkiem. Była to mała komnata, z miejscem na tylko ośmioro lub dziesięcioro żałobników, żeby mogli stłoczyć się wokół katafalku z szarego kamienia, który dominował to prywatne miejsce. Mężczyzna na kamiennym podwyższeniu nie wyglądał jak jej ojciec, chociaż miał te same uroczyste szaty, które widziała na nim na koronacji króla Reth. Usta Aralorn wykrzywiły się, kiedy przypomniała sobie jak kradł słodkie ciasteczka z kuchni. Zielony i brązowy aksamit haftowany złotem. Dotknęła lekko bogatych ubrań swoimi palcami. Był prostolinijnym mężczyzną; pasowało, żeby jego ubrania pogrzebowe to odzwierciedlały. - Powinieneś umrzeć w bitwie, Ojcze - wyszeptała. - Choroba jest tak niesławnym sposobem odejścia. Bardowie już śpiewają ballady o twojej zaciętości i Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 32

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane przebiegłości w walce, wiedziałeś o tym? Wymyślą odpowiednio okropnego wroga, który zada ci śmiertelną ranę tylko po to, żeby zaspokoić swoje artystyczne dusze. Kamień podniesionego katafalku był zimny przy jej udach zaskakując ją, ponieważ nie zdawała sobie sprawy, że podeszła bliżej. - Powinnam była przyjechać wcześniej - albo zatrzymać cię na dworze, kiedy cię zobaczyłam. Jestem szpiegiem, wiedziałeś o tym? Co byś zrobił, gdyby kuchenna służąca, albo stajenny, trzymający twojego konia zmienił się we mnie? Czy uznałbyś mnie za zdrajczynię Reth? Najemnicy Sianim nie są wrogami Reth, dopóki się im za to nie zapłaci. Wiesz, że nigdy nie zdradziłabym interesu Reth dla mojego adoptowanego domu. Dla Aralorn dotyk był tak samo częścią mowy jak słowa. Prawie bez świadomej myśli, pochyliła się do przodu, przyłożyła rękę do jego zwiotczałego policzka... i zamarła. Już wcześniej dotykała martwych ludzi - mnóstwo razy. Nawet dotknęła Uriaha czy dwóch, którzy byli martwi-ale-żywi. Jej krew zmiennokształtnej robiła więcej niż tylko pozwalała zmieniać kształt i rozpalać ogień; pozwalała jej być wrażliwą na wzory życia i śmierci, rozkładu i odrodzenia. Pod jej palcami, puls życia wciąż był obecny - i nie miał delikatności kogoś, kto był bliski śmierci. Pomimo swojego wyglądu, jej ojciec wydawał się ledwie spać, chociaż robił to bez oddychania czy kolorów na twarzy. - Ojcze? - powiedziała delikatnie, jej puls zaczął gnać od możliwości. - W co takiego się wpakowałeś? Szukała czarodzieja, ludzkiego bądź zielonego, ale jej magia niczego nie znalazła. Zaczęła śpiewać delikatnie w języku jej matki. Śpiewanie pozwoliło jej na skupienie swojej magii, pozwoliło jej widzieć więcej niż tylko sztywną postać Lyona. Nigdy nie była głodna mocy, którą magia mogła przynieść, więc nigdy nie robiła więcej poza nauczeniem się jak zmienić kształt twarzy, zmienić się w kilka zwierzęcych form i otworzyć zamki w drzwiach. To było coś zupełnie innego, ale musiała czegoś spróbować. Walczyła przez chwilę zanim była w stanie rozpoznać pulsy i rytmy jego życia; jednak wciąż trudniejsze było znalezienie ukrytej organizacji, która była w sercu całego życia. Właśnie kiedy myślała, że znalazła wzór Lyona, coś mrocznego wylało się z niego. Szukała tego, ale wyblakło przed jej poszukiwaniami, jakby nigdy tego nie było. Postanawiając, że może to być przypadek jej braku doświadczenia, Aralorn powróciła do pierwotnych poszukiwań. Jak tylko skoncentrowała się na czymś innym, ciemność powróciła. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 33

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Tym razem złapała za jej magię, jakby była żywą istotą. Zdumiona, ale nie wystraszona, Aralorn przestała śpiewać. Ale połączenie pomiędzy jej magią, a cieniem nie rozproszyło się. Przedzierając się przez jej magię, ciemność dotknęła jej. Kiedy to zrobiła, ból ogarnął ją, drapiąc ją pazurami kwasu. - Wilku - wychrypiała, próbując go zawołać, ale jej głos był tylko zachrypniętym szeptem, kiedy upadła na kolana.

***

Leżąc tuż za kurtyną alkowy, Wilk słuchał śpiewu Aralorn i chciałby nie czuć magii przybywającej na jej wezwanie. Nie wiedział, co robiła, ale skierował nić ciszy wokół kurtyny, ukrywając dźwięki jej muzyki przed wszystkimi poza nim. Nikt nie musiał wiedzieć, że wezwała magię, nie, kiedy tak wielu z nich jej nie aprobowało. Widział spojrzenia, które Aralorn ignorowała. Postanowiła wierzyć, że jej nie skrzywdzą, ale on wiedział lepiej. Poduszeczki na jego łapach zamrowiły, a powietrze zgęstniało od ostrej, wyraźnej obecności magii Aralorn. Przesunął się z irytacją, ale zamarł, kiedy śpiew ustał. Nagle Wilk skoczył na nogi, próbując nazwać zmianę, którą wyczuł. Potem, cichutko usłyszał jak wypowiedziała jego imię. Zanurkował pod kurtyną, żeby znaleźć Aralorn zwiniętą na boku, a magia w powietrzu była tak silna, że prawie go zadławiła - nie magia Aralorn; jej nigdy nie śmierdziała złem. - Eavakin nua Sovanish ven - wypluł, siadając na Aralorn, jakby jego fizyczna obecność mogła odpędzić atak magii. Na końcu jego wypowiedzi, czarna magia stopniowo odsunęła się od Aralorn. Zmienił się w swoją ludzką postać: mógł pracować z magią w jakimkolwiek kształcie, który przyjął, ale były zaklęcia, do których będzie potrzebował rąk. - Kevribeh von! - rozkazał, kiedy wykonał gest. Wściekłość wykrzywiła jego głos, skoro nie mogła dotknąć jego poparzonej twarzy. - Ona jest moja. Nie będziesz jej miał. Tak nagle jak się zjawiły, wszystkie ślady magii, która ją zaatakowała, znikły. Komnata powinna zachować jej osady - mógł wyczuć ślady swojego własnego zaklęcia - ale magia cienia zniknęła, jakby jej nigdy nie było. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 34

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wilk odsunął się na bok, kiedy Aralorn zaczęła odpychać się od podłogi. - Wilku - powiedziała pospiesznie - spójrz na niego. Spójrz na mojego ojca i powiedz mi, co widzisz. - Czy wszystko z tobą w porządku? - zapytał, kucając przy niej. - W porządku - powiedziała lekceważąco, chociaż przez chwilę wydawała się mieć kłopoty z podniesieniem się do pozycji siedzącej. Pomógł jej. - Proszę, Wilku. Spójrz na mojego ojca. Z szorstkim skinieniem głową, Wilk odwrócił się i podszedł do katafalku.

***

Aralorn owinęła ramiona wokół siebie i czekała na jego odpowiedź. Kiedy Wilk zamarł w zaskoczeniu, zacisnęła swoje ręce w pięści. Położył swoją prawą rękę na piersi Lyona, kiedy wykonał lekki ruch swoją lewą. Pamiętając co stało się jej, kiedy użyła magii, Aralorn powiedziała Ostrożnie.

-

Było za późno. Nawet bez swojej magii zobaczyła nienaturalny cień wymykający się spod sztywnej formy Lyona, żeby dotknąć ręki Wilka. - Niech to zaraza! - wykrzyknął Wilk, używając ulubionego przekleństwa Aralorn, kiedy odskoczył od katafalku potrząsając ręką tak, jakby go bolała. Cień zniknął z pola widzenia tak szybko jak się pojawił. - Czy wszystko z tobą w porządku? chwiejnie na nogi. - Co to jest?

zapytała Aralorn, podnosząc się

Wilk obszedł powoli kamienny piedestał ostrożny, żeby go nie dotknąć. - Nie wiem. Chociaż widzę to, kiedy się porusza. Wydaje się mieć ograniczone pole manewru. - Czy to zaklęcie jakiegoś rodzaju? Prawie nieobecnie, Wilk potrząsnął głową.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 35

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - W takim razie to jest żywe - powiedziała Aralorn. - Myślałam, że tak może być. - Nadzieja, której się uczepiła opuściła ją. Życie, które wyczuła należało do cienistej kreatury, a nie do jej ojca. Oczywiście, że Lyon był martwy. Wciągnęła głęboki oddech, jakby powietrze mogło uśmierzyć ból utraconej nadziei. Ten dźwięk przywiódł do niej spojrzenie Wilka, jego bursztynowe oczy lśniły dziwnie w migoczącym świetle. - Tak samo jak twój ojciec. - Wilku? - wyszeptała. Brzęk mosiężnych kółek, które podtrzymywały ciężką kurtynę nad drzwiami dały krótkie ostrzeżenie zanim Correy i Irrenna weszli do środka. Wilk porzucił swoją ludzką postać dla wilczej szybciej niż myśl. Jeśli któreś z intruzów by się przyglądało, mogliby wyłapać ostatnie tknięcia jego transformacji, ale ich uwaga była skupiona na Aralorn, wciąż siedzącej na podłodze. - Wszystko w porządku? - zapytała niepewnie Irrenna, strzepując kurz z sukienki Aralorn ze zdezorientowanym wyrazem twarzy. - W zasadzie, tak - odpowiedziała Aralorn, wciąż absorbując pewność, którą dał jej Wilk. - Dużo lepiej niż wcześniej. - Wtedy się uśmiechnęła akceptując to, co nieprawdopodobne. Ona mogła się mylić, ale Wilk nie. - Przepraszam w takim razie - powiedział Correy, wyraźnie obrażony jej pogodnością. - Widziałem jak twój wilk przeszedł pod draperią i pomyślałem, że coś mogło się wydarzyć. Te drzwi - wskazał w stronę dębowych drzwi, które prowadziły na mały dziedziniec - są zazwyczaj zaryglowane, ale mogę przysiąc, że przed chwilą słyszałem męski głos. - Chociaż jego słowa były wyjaśnieniem nieuprzejmego przeszkodzenia żałobniczce, jego głos miał w sobie tuzin pytań. Aralorn potrząsnęła głową. - Nikt nie przyszedł z dziedzińca. Zauważyłam, że ten pokój może zniekształcać dźwięki - to może przez wysoki sufit i wąskość pomieszczenia. Wilk rzucił jej spojrzenie wypełnione rozbawieniem spowodowane opowiadaniem przez nią bajek. Poklepała go po głowie i podniosła się mozolnie na nogi. - Wyglądasz, jakby odwiedzenie Henrica zrobiło ci dobrze - skomentowała Irrenna po chwili. - Cieszę się, że zaznałaś więcej spokoju.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 36

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn uśmiechnęła się na to szerzej. Ufaj Irrennie, że będzie zbyt grzeczna na obcesowość. - Cóż - Aralorn przerwała, prawie kołysząc się z podekscytowania - Jestem pewna, że 'spokój' nie jest odpowiednim słowem. Powiedziałabym radość, rozentuzjazmowanie i może rozradowanie - chociaż to może być nieco zbyt wiele. Nie spieszyłabym się tak z pogrzebaniem ojca jutro - może mu się to zbytnio nie spodobać. Jej brat zamarł, prostując się w oburzeniu, ale Irrena, która znała ją lepiej, złapała jego ramię zanim mógł cokolwiek powiedzieć. - Co wiesz? - głos Irrenny był przyciszony, ale napięty od zapału. Aralorn rozłożyła szarzej ramiona. - On nie jest martwy. - Co? - powiedział Correy, jego głos zdradzał jego szok. Irrenna zrobiła krok do przodu i zerknęła na twarz Aralorn. - Jakiej magii dokonałaś? - zapytała ochryple. W tym samym czasie, Correy potrząsnął głową w wyraźnym gniewie. Ojciec jest martwy. Jego ciało jest zimne, nie ma pulsu. Nie pamiętam, żeby twoje poczucie humoru szło w stronę okrucieństwa. Uśmiech opuścił twarz Aralorn, jakby go tam nigdy nie było. - Słuchałeś Nevyna. Irrenna stanęła pomiędzy nimi, potrząsając głową. - Nie bądź niedorzeczny, Correy. Jeśli Aralorn mówi, że on żyje, to żyje. Nie wymyśliłaby historii o tym. Wciągnęła drżący oddech i odwróciła się do Aralorn. - Jeśli nie jest martwy, to dlaczego leży tak sztywno? Aralorn potrząsnęła głową. - Nie do końca jestem pewna, poza tym, że włączona jest w to magia. Czy ojciec ostatnio rozwścieczył jakiegoś maga? Irrena przez chwilę wyglądała na zamyśloną. - Nic mi o tym nie wiadomo. - Myślisz, że tato jest pod wpływem klątwy? Jak myślisz, kto to zrobił? Nevyn? - zapytał Correy. - Poznam śmierć, kiedy ją widzę, Aralorn. Ojciec jest martwy. Aralorn spojrzała na niego, ale nie mogła odczytać jego twarzy. - Już nie znam Nevyna. Ale mężczyzna, którego znałam, nigdy nie kazałby komuś przechodzić przez to wszystko.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 37

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jesteś pewna, że był to ludzki mag? - zapytała Irrenna. Sięgnęła, żeby dotknąć ręki Lyona. - A mieliście problemy ze zmiennokształtnymi? - zapytała Aralorn. - Ojciec pracował z nimi, żeby ulepszyć żywy inwentarz. - Correy wciąż był sztywny od nieufności. - Ale w ostatnim miesiącu, coś spaliło farmy zagrodnika przy północnych granicach stanu, jedno z miejsc, gdzie wykonywali swoje eksperymenty. Wszystko co pozostało to kamienne ściany chatki, nawet nie drewno stodoły. Ojciec powiedział, że nie myślał, że to byli zmiennokształtni, ale wiem, że byli nerwowi w radzeniu sobie z ludźmi. Aralorn skinęła głową w zrozumieniu. - Nie miałam czasu, żeby dobrze przyjrzeć się zaklęciu trzymającemu Lyona. Mogę sprawdzić, czy była to robota zmiennokształtnego czy ludzkiego maga. Zrobiła krok do przodu, żeby wprowadzić słowa w czyny, ale Wilk ustawił się stanowczo przed nią. - Mogę to zrobić bez użycia magii - powiedziała Aralorn rozdrażniona. Momentalnie zapomniała, w swoim podekscytowaniu, że jej rodzina pomyśli, że dziwne było to, że tłumaczyła się wilkowi. Ah, cóż, mogła mieć nadzieję, że uznają to za chwilę stresu. Musiała zobaczyć Lyona. - Wszystko, czego chcę to tylko spojrzeć. Ta widmowa rzecz pojawiła się tylko, kiedy magia została wezwana. - Jaka widmowa rzecz? - zapytał Correy. - Nie wiem - powiedziała Aralorn. - Coś dziwnego się stało, kiedy użyłam magii. Niechętnie, Wilk odszedł na bok. Aralorn udało się zrobić kolejne pół kroku zanim Wilk ponownie stanął pomiędzy nią i katafalkiem; tym razem, jego uwaga była skupiona na wszystkich cieniach pod cichą postacią leżącą na kamiennym stole. Warknął ciche ostrzeżenie. - Co to jest? - zapytała Irrenna. Aralorn zwęziła oczy, wyłapując mignięcie ruchu w cieniu, pod sztywną postacią Lyona. Przeszła obok Wilka i wyciągnęła rękę, patrząc jak cienie rozciągają się od palców jej ojca i przesuwają w stronę jej. Wilk złapał zębami jej suknię i szarpnął głową. Gdyby miała na sobie swoje zwykłe ubrania, Aralorn złapałaby równowagę. Tak jak było, wąska spódnica trzymała

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 38

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane jej nogi zbyt zbliżone do siebie i ponownie upadła na zimną podłogę. Tym razem narobiła sobie siniaka na łokciu. - Niech cię zaraza, Wilku... - zaczęła i wtedy usłyszała okrzyk Correy'a. - Co to jest? Irrenna sapnęła bezdźwięcznie, a Aralorn obróciła się, żeby spojrzeć. Cień wrócił, podnosząc się ponad katafalk jakby miał formę i ciężar. Wilk przysiadł pomiędzy nią i tą rzeczą, jego pysk wykrzywił się w bezdźwięcznym warkocie. Aralorn odepchnęła się od cienia, żeby dać mu więcej miejsca. Kiedy się odsunęła, cień skurczył się, aż był niczym więcej jak małą przestrzenią pod jej ojcem, gdzie światło pochodni nie dochodziło. - Myślę - powiedziała Aralorn w zamyśleniu, podnosząc się na nogi - Że musimy zapieczętować ten pokój tak, żeby nikt tu nie wszedł. Musi być jakieś wiarygodne wyjaśnienie, które możemy im dać. Jest trochę późno, żeby zacząć mówić o kwarantannie spowodowanej jakąś nieznaną chorobą, ale... - Dlaczego to się wcześniej nie działo? - zapytał Correy. - Było mnóstwo ludzi, którzy przychodzili do Ojca... - Zawahał się przez chwilę, gapiąc się na katafalk, potem uśmiechnął się wielkim, pełnym radości uśmiechem. - ...do Ojca, kiedy ten był zauroczony. - To dobre pytanie - powiedziała dziarsko Aralorn kiwając głową w przyjęciu jego kapitulacji bez chełpienia się tym. - Była uśpiona dopóki nie zaczęłam pracować z magią, kiedy odkryłam, że Ojciec nie był tak martwy jak się wydawał. Magia mogła to uaktywnić. Niezależnie od tego, co to jest i dlaczego nie zadziałało wcześniej, z pewnością wydaje się teraz być aktywne. - Proponuję, żebyśmy powiedzieli wszystkim tyle, ile wiemy - zasugerował Correy rozsądnym głosem. - Nie jesteśmy Darranianami, żeby bać się magii - ale ostrożność jest tego nieodłączną częścią. Aralorn była skonsternowana przez chwilę, potem powolny uśmiech rozświetlił jej twarz. - Już przywykłam do tworzenia historii do wszystkiego zapomniałam, że czasami jest możliwe powiedzenie wszystkim tego, co naprawdę się dzieje - jak dobrze jest być w domu.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 39

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 4.

Mroźny wiatr przedostał się przez ciężki, wełniany płaszcz Aralorn z łatwością umiejętnego kochanka i zadrżała pomimo warstw odzieży, którą miała na sobie. Chociaż zamek ledwie zniknął jej z oczu, kości jej rąk bolały od zaciekłego mrozu. Przystosowanie się do mroźnej, północnej zimy zawsze zajmowało jej tygodnie. Wilk, ciepły pod swoim grubym futrem, zauważył jej próby ułożenia płaszcza i zapytał - Dlaczego postanowiłaś iść pieszo? Sheen byłby o wiele szybszy, nie wspominając o tym, że cieplejszy. - Ciężko dotrzeć do wioski zmiennokształtnych konno - czasami jest to niemożliwe - a ten obszar Lambshold jest zbyt niebezpieczny, żeby zostawić go uwiązanego na jakikolwiek czas. - Aralorn wzdrygnęła się na ostrość w swoim głosie. Jego pytanie było rozsądne; nie było potrzeby pokazywania mu ciętości jej języka ponieważ była rozczarowana. Przed pierwszym światłem świtu odwiedzili komnatę żałobną i spróbowali użyć miecza, żeby zabić kreaturę. Ani ona, ani Wilk, który, niech go weźmie zaraza, był o wiele lepszym szermierzem, nie byli w stanie nawet dotknąć tej cienistej rzeczy Ambrisem. Cień uciekał przed mieczem ze śmiechu godną łatwością. Wilk nie był w stanie powiedzieć nic więcej o zaklęciu, które trzymało jej ojca niż wcześniej. Czarna magia została do niego wykorzystana, ale wzór zaklęcia był zbyt złożony, żeby go rozszyfrować przy rozpraszaniu przez kreaturę, która czaiła się w sali żałobnej. Jedyną dobrą rzeczą, która wyszła z tej wizyty było to, że, tak daleko jak Wilk mógł stwierdzić, stan jej ojca nie pogorszył się od tego, jaki był wczorajszej nocy. Niewielkie pociesznie, kiedy jego stan był tak bliski śmierci, że większość ludzi nie mogła stwierdzić, że żył. Wilk rzucił czystym niebiosom sceptyczne spojrzenie. - Żadnych chmur podejrzewam, że będzie zimno jak diabli. Dlaczego nie zmienisz kształtu? Twoja mysz i gęś nie zrobią tu wiele dobrego, ale śnieżny ryś jest przystosowany do tego obszaru. Wiatr zawiał, dmuchając śniegiem w twarz Aralorn. - Dobry pomysł - powiedziała Aralorn. - Wtedy pasterze mnie również zaatakują. - Wzięła głęboki oddech i powstrzymała swój temperament. Warczenie na Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 40

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wilka nie uwolni jej ojca szybciej i chociaż Wilk wydawał się tak obojętny, wiedziała lepiej niż większość ludzi jak łatwo było go zranić. - Przepraszam. Jest w porządku. Ogrzeję się, jak będziemy szli. - Nie przejmowałbym się za bardzo grupką pasterzy. Aralorn rzuciła na niego okiem, niezdolna by stwierdzić, czy mówił poważnie, czy się drażnił. - Są ludźmi mojego ojca. Nie ma potrzeby zbytnio ich podburzać, jeśli nie musimy - poza tym, chciałabym porozmawiać z pierwszą osobą, którą spotkamy. Nigdy nie wiadomo, jakie źródła informacji mogą okazać się użyteczne. Podążali jedną z głównych dróg przez kilka mil; tak blisko zamku zazwyczaj była dużo uczęszczana nawet w środku zimy. Nikogo nie spotkali, ale zaskoczyło ją jak wiele żywego inwentarzu zostało pozostawionego na wysokich pastwiskach. Zazwyczaj były sprowadzane w niższe, cieplejsze doliny zanim spadnie śnieg. Pierwsze kilka stad, które minęli było daleko, ale po kolorze mogła powiedzieć, że nie były to owce. Kiedy mieszkała w Lambshold, było kilka hord bydła; były lepiej przystosowane do bardziej umiarkowanych klimatów. Przypadkiem natknęli się na stado niespodziewanie blisko i miała dobry widok na małe, tęgie zwierzęta z długą, czerwoną sierścią, która mogłaby zyskać uznanie u nie jednego górskiego niedźwiedzia. Zatrzymała się w miejscu i zmarszczyła na nie brwi przez chwilę. Miękko, żeby zwierzęta nie zostały zaalarmowane i nie natarły, powiedziała - Ryefox. - Krzyżówka, sądząc po rogach - odpowiedział Wilk. - Widziałem kiedyś ryefoxa wystraszonego przez niedźwiedzia. Dobry posiłek. - Jeśli są tylko w połowie tak okropne jak ich pełnokrwiści krewni, wolałabym raczej stawić czoła połowie tuzina Uriahów - skomentowała Aralorn. Naga - dodała, kiedy jedno ze zwierząt zrobiło krok w ich stronę. - Mają prawie tak słodki temperament jak ty dziś rano - zaobserwował Wilk. - Hah - powiedziała, zapominając, że próbowała być cicho, żeby nie pobudzić krzyżówek ryefoxów. - Patrzcie, kto to mówi, ten, co maluje wszystko w czarnych barwach. Wilk machnął ogonem na znak, że przyjął sprawiedliwość jej osądu, ale powiedział tylko - Zastanawia mnie, że znalazł krowę czy byka chętnego podejść wystarczająco blisko do ryefoxa, żeby się rozmnażać.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 41

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - To musi być eksperyment na żywym inwentarzu, o którym mówił Correy wczorajszej nocy. Ten, przy którym mój wuj pomagał ojcu. Utrzymała baczne spojrzenie na stado, kiedy przechodzili, ale ryefoxy wydawały się być usatysfakcjonowane, że ich terytorium nie było zagrożone i zostały tam, gdzie były. Wysoki do piersi kamienny mur znaczył granice, gdzie pastwisko się kończyło, a zaczynały północne ziemie uprawne. Aralorn złapała szczyt drewnianej bramy, odgradzającej ścieżkę i przeskoczyła przez nią, nie kłopocząc się otwieraniem jej. Wilk przeskoczył lekko przez ogrodzenie kilka stóp dalej i wylądował po pierś w śniegu. Patrzył na nią zwężonymi oczami, kiedy wspiął się z powrotem na ścieżkę. Aralorn utrzymała skrupulatnie pusty wyraz twarzy. Przeczyściła gardło. - Tak, uhm, właśnie miałam ci doradzić, że od czasu do czasu trochę tutaj wietrzno - góry, wiesz. I... uh, być może będziesz musiał uważać na zaspy. - Dziękuję ci - odpowiedział grobowo Wilk, potem otrząsnął się, dbając o to, żeby zrzucić jak najwięcej śniegu na Aralorn. Kiedy kontynuowali podróż, ścieżka zaczęła rozgałęziać się i ta, którą podążali, stała się węższa i mniej określona z każdym odgałęzieniem. - Dlaczego tworzyć tutaj farmy? - zapytał Wilk, rzucając okiem na surowy teren. - Obszar, przez który właśnie podróżowaliśmy, jest lepszą ziemią uprawną. - Ojciec nic nie robi z tą ziemią. Jego farmy znajdują się wzdłuż południowej granicy, kilka tysięcy stóp niżej, gdzie klimat jest bardziej umiarkowany. Ale tu jest dość żyzna gleba, w tej dolinie pomiędzy grzbietami - największa ma może dwadzieścia akrów czy coś. Zagrodnicy stworzyli tu farmy i płacą Ojcu dziesięcinę produktów za użycie ziemi i ochronę przed bandytami. Mógł zdobyć więcej złota pędząc tutaj zwierzęta - ale to ma dobre znaczenie defensywne. Niższe pola są z łatwością palone i tratowane przez armie, ale tu w górze jest to zbyt kłopotliwe. - Mówiąc o paleniu - powiedział Wilk. - Coś tu ostatnio spłonęło. Czujesz to? Próbowała, ale jej nos nie wyłapał niczego więcej jak sucho-słodki zapach zimy. - Nie, ale Correy powiedział, że jedna z zagród została spalona. Możesz określić, skąd pochodzi zapach? - Jakąś milę stąd w tamtym kierunku. - Wskazał trochę na południe od ścieżki, którą podążali. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 42

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - W takim razie, tam się skierujmy - powiedziała. - Chciałabym to zobaczyć. Zeszli z głównej ścieżki, żeby podążyć śladem, który skręcał tu i tam, w górę i w dół, przez kamieniste grzbiety. Ostatnio był często uczęszczany, o wiele częściej niż jakikolwiek inny szlak, który minęli, chociaż cienka warstwa śniegu pokrywała nawet ostatnio używane ścieżki. Kiedy zbliżyli się do farmy, Aralorn mogła poczuć kwaśność starych zgliszczy, ale nie przygotowało jej to na widok, który napotkały jej oczy. Osmalona ziemia podążała za kształtem pól dokładnie, zatrzymując się tuż wewnątrz linii ogrodzenia. Samo drewniane ogrodzenie nie było poznaczone przez płomienie, które spaliły dom tak dokładnie, że jedynie kamienna podstawa pozwalała dostrzec Aralorn, gdzie dom kiedyś stał. Wszędzie wokół zagrody, pola leżały nieskażone pod śniegiem. Wilk przemknął przez ogrodzenie i przyjrzał się wąskiej linii, która znaczyła koniec pożogi. - Magia - powiedział. Zatrzymał się na krótko, jego nozdrza zadrżały kiedy posmakował powietrze. - Czarna magia z tym samym dziwnym zapachem zaklęcia, które trzyma Lyona. Spójrz tutaj, na kamień przy końcu ogrodzenia. Przeszła przez ogrodzenie i przyklękła na sczerniałej ziemi. Tuż w rogu znajdował się szary kamień wielkości pięści, poplamiony rdzawą substancją. - Czy to jest ludzka krew? - zapytała. Wilk potrząsnął głową. - Nie jestem w stanie tego powiedzieć. Ktoś użył tego ognia i śmierci, żeby zebrać moc. - Wystarczająco mocy, żeby nałożyć zaklęcie na mojego Ojca? Zanim mógł odpowiedzieć, wiatr zmienił się nieco, przez co zesztywniał i okręcił się, aż był w stanie widzieć mężczyznę idącego ich ścieżką. Aralorn podążyła za jego spojrzeniem, żeby zobaczyć mężczyznę idącego szlakiem, którym oni tu przybyli. Po jego szarej brodzie uznała, że był jednym ze starszych mężczyzn, chociaż jego kroki były szybkie i stanowcze. W ciągu dziesięciu lat dziecko mogło stać się mężczyzną, ale mężczyzna mógł tylko nieco poszarzeć: dopasowała jego rysy w pamięci i uśmiechnęła się na powitanie. - Co tu robisz, panienko? - zapytał jak tylko znalazł się wystarczająco blisko, żeby rozmawiać, świadomy uśmiechu Aralorn.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 43

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Próbuję odkryć, jakiej magii tu użyto, Kurmun. Co ty tu robisz? Myślałam, że twoja farma jest spory kawałek drogi stąd. Zmarszczył na nią brwi, potem uśmiech przełamał jego twarz, łamiąc pobrużdżoną płaszczyznę jakby było to coś, co nieczęsto robił. - Aralorn, jak żyję i oddycham. Nie myślałem, że zobaczę jeszcze twoją twarz. Powiedziałem staremu Jevronowi, że będę miał oko na jego miejsce, wciąż jest tak wstrząśnięty. Przyjechałaś w takim razie na pogrzeb ojca? Uśmiechnęła się. - Tak, przyjechałam. Ale jak się okazało, Ojciec nie jest martwy - jest zaklęty. Kurmun chrząknął, nie pokazując nawet okruszyny zaskoczenia. - To się właśnie dzieje, kiedy mieszkasz na ziemi poświęconej Pani. Złe rzeczy. Potrząsnęła głową. - Nie, tym już dawno się zajęto. Wiesz, że rodzina nie jest przeklęta przez Panią odkąd została wybudowana nowa świątynia. To jest coś zupełnie innego i może zająć kilka dni odkrycie tego. Pomyślałam, że spalenie farmy może mieć z tym coś wspólnego. Starszy mężczyzna powoli skinął głową. - Nie myślałem, że może być powiązanie, ale może, może jednak być. Uważaj tutaj, w takim razie. Twój ojciec, tutaj zachorował. - Nie wiedziałam o tym. - Ale mogła się domyślić. Czarna magia od dawna niosła ze sobą karę śmierci. Mag unikał jej jak to tylko było możliwe. Miało sens, że czarna magia, którą Wilk tu wyczuł będzie należeć do zaklęcia trzymającego Lyona. - Aye, przyszedł tutaj dzień po tym, jak spłonęła. Przeszedł przez ogrodzenie, tak zrobił. Dotarł do tego powyginanego słupa tam i padł. - No, to interesujące - powiedziała Aralorn w zamyśleniu. - Dlaczego nikt w zamku o tym nie wspomniał? - Cóż - odpowiedział Kurmun, chociaż nie spodziewała się, że odpowie na jej pytanie - Zakładam, że nie wiedzieli. Byliśmy tu tylko on i ja, a ja przerzuciłem go przez konia i zabrałem do zamku. Byli w takim stanie, że nikt nie zapytał, gdzie to się stało. Tylko zapytali co, więc to wszystko, co im powiedziałem. To złośliwość jakiegoś młodzika, pomyślałem wtedy. - Wykonał gest, który obejmował spaloną farmę. - Twój ojciec został powalony przez magię. Nie pomyślałem od razu, że jedno ma wiele wspólnego z drugim. Ale jeśli ty tak myślisz, to teraz ja też. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 44

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Myślę, że jest powiązanie - powiedziała. - Dziękuję ci. Czy straciliśmy ludzi? Potrząsnął głową. - Ani jednego. Najstarsza córka Javersona doszła do rozwiązania. Jego żona i Javerson zebrali swoje dzieci i pojechali uczestniczyć w narodzinach. Stracili parę wołów, ale ich owce były na niższych pastwiskach. - Szczęście - powiedziała Aralorn. - Albo ktoś wiedział, że ich nie będzie. Kurmun chrząknął i podrapał się po nosie. - Nowa świątynia Pani została wysprzątana i wyremontowana. Chodzą słuchy, że jest tam teraz kapłanka; pomyślałem, że może będziesz chciała zatrzymać się tam i z nią porozmawiać. Może być, że będzie mogła pomóc twojemu ojcu. Może być, że nie. - Wzruszył ramionami. - Świątynia Ridane jest w użyciu? - Ostatnio było o wiele więcej aktywności w świątyniach bogów. Nie wiedziała, co to mogło mieć wspólnego ze stanem Lyona, ale zamierzała sprawdzić każdą niezwykłą rzecz, jaka wydarzyła się ostatnio. Upewnię się, żeby ją odwiedzić. - W takim razie już pójdę - powiedział, pochylając głową. - Powiedziałem żonie mojego syna, że znajdę kawałek soli poza zapasami zamkowymi. - Kiedy się odwrócił, napotkał spojrzenie Wilka. - Na Boginię - wykrzyknął. - Ta bestia to wilk. - Tak - zgodziła się Aralorn, dodając pospiesznie. - On nie zjada owiec. - Cóż - powiedział starszy mężczyzna, marszcząc brwi - wygląda, że nie je. Trzymałbym go blisko siebie na twoim miejscu, żeby jakiś pasterz nie zapuścił się za daleko ze swoją procą zanim będzie miał szansę dowiedzieć się, że twój wilk nie zjada owiec. - Tak zamierzam. - Dobrze. - Kurmun skinął głową i, z ostatnim podejrzliwym spojrzeniem na Wilka, udał się w swoją drogę. Jak tylko był poza zasięgiem wzroku, Wilk powiedział - Nazwał boginię śmierci Panią? Aralorn uśmiechnęła się krótko. - Na wypadek gdyby wypowiadając jej imię przyciągnął do siebie jej uwagę, tak. Nowa świątynia ma ledwie pięć wieków. 'Nowa', rozumiesz, w odróżnieniu od 'starej' świątyni, którą mój dawno-zmarły przodek starł z powierzchni ziemi, żeby zbudować zamek. Nie zostało zbyt wiele z nowej świątyni, kiedy widziałam ją po raz ostatni; była opuszczona przez wieki. Nie myślałam, że

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 45

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane będzie możliwe wzniesienie czegokolwiek ze stert skał. Tak czy inaczej, świątynia jest po drugiej stronie posiadłości, więc będziemy musieli udać się tam innego dnia. Postukała palcem o słupek ogrodzenia. - To spłonęło zanim mój ojciec tu przybył. Czy nie musiało się to stać w tym samym czasie? - Są sposoby, żeby zmagazynować moc albo nawet nałożyć zaklęcie do dokończenia, kiedy pewne warunki są spotykane - jak sprowadzenie w to miejsce twojego ojca. - To była pułapka - powiedziała Aralorn - zastawiona na mojego ojca. Podpalenie zagrody służyło zarówno jako przynęta i jako zmora. Każdy, kto zna mojego ojca, wiedziałby, że będzie chciał to sprawdzić, kiedy jeden z domów jego ludzi spłonie. - Pogrzebała nogą w śniegu. - Ta farma nie leży zbyt daleko od terytorium zmiennokształtnych. W przeciwieństwie do wiedzy, że mogą używać magii krwi, nie wiem co by z nią zrobili i jak. Mój wuj będzie wiedział. - To mógł być ludzki mag - powiedział Wilk. - Ale każdy mag, który tutaj przyjdzie może powiedzieć, że działała tutaj czarna magia. Dlaczego by tym ryzykowali? Pomijając rządy mojego ojca, pracą ae'Magiego jest powstrzymywanie rzeczy takich jak to przed zdarzaniem. Zabijają czarnych magów, Aralorn. Tylko zapewnienia mojego ojca i jego moc powstrzymała ich przed zabiciem mnie - a nie mieli dowodu takiego jak to. Kiedy odkryjemy, kto to zrobił, zginie. Dlaczego ryzykować tym tylko po to, żeby uwięzić Lyona, kiedy zabicie go byłoby łatwiejsze? Co było tego warte? Cisza przeciągała się, kiedy Aralorn gapiła się na poznaczony krwią kamień. - Nevyn mógł to zrobić - powiedział Wilk. - Jak długo nikt nie będzie wiedział, że tu jestem, będzie pierwszym, którego Kisrah ae'Magi będzie podejrzewał. Nevyn z początku uczył się u starego Santika. Aralorn zmarszczyła brwi. Zapomniała, że jako syn ae'Magiego, Wilk będzie wiedział mnóstwo rzeczy o polityce i działaniach magów. - Santik jest kimś, kogo Kisrah powiązałby z czarną magią? Wilk westchnął. - Jego reputacja nie była wiele lepsza od mojej - nie zaskoczyłoby mnie, czy kogokolwiek innego, że zszedłby na mroczną drogę. Z pewnością jego biblioteka zawierała odpowiednie książki; prawie wszyscy wielcy magowie posiadają książki, których nie powinni. - Pierwszy mistrz Nevyna również był wielkim magiem? Czy było to spowodowane pozycją społeczną jego rodziny? - zapytała Aralorn. - Myślałam, że Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 46

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane powodem, dla którego ożenili go z moją siostrą było, że nie był wystarczająco dobry, żeby być czarodziejem. Nigdy nie widziałam, żeby w ogóle używał magii. - Może pracować z magią - powiedział Wilk. - Nigdy nie marnowali Kisraha - czy Santika, jeśli o to chodzi - na jakiegokolwiek praktykanta. Ale pomiędzy Santikiem, a byciem urodzonym w Darranie magiem, Nevyn nauczył się nienawidzić bycia czarodziejem. Kiedy Kisrah był zadowolony, że Nevyn umiał kontrolować swoją magię, pozwolił mu wybrać swoją własną drogę. - Znałeś Nevyna - powiedziała powoli Aralorn. Nie było to w szczegółach; te były czymś, co każdy czarodziej mógł wiedzieć o innym. To sympatia w głosie Wilka. - Dlaczego nie powiedziałeś mi tego wcześniej? - Nie byliśmy przyjaciółmi - powiedział. - Nawet nie znajomymi, naprawdę. Kisrah był szczególnym ulubieńcem mojego ojca... - Ponieważ twój ojciec lubił bawić się honorowymi mężczyznami wymamrotała Aralorn. - ...z jakiegokolwiek powodu - kontynuował Wilk - i Kisrah przywiózł Nevyna do zamku ae'Magiego kilka razy. Nevyn był cichy, z tego co pamiętam, zawsze próbował zniknąć w tle. Chociaż miał mnóstwo odwagi. Myślę, że wystraszyłem go na śmierć, ale nigdy się nie cofnął. - Dziesięć lat temu byłeś tylko chłopcem - powiedziała Aralorn. - Nevyn jest kilka lat starszy ode mnie - co sprawia, że jest więcej niż pięć lat starszy od ciebie. - Przeraziłem mnóstwo ludzi, Aralorn - powiedział Wilk. Potargała futro za jego uszami. - Nie mnie. Chodź, złóżmy wizytę mojemu wujowi, żebyś jego również mógł przerazić.

***

Kiedy wspinali się wyżej w góry, obszar stał się ciężko zalesiony i zostawili za sobą wszelkie ślady upraw. Tu i tam wielkie głazy stały porozrzucane, niektóre wielkości wołu, a inne tak wielkie jak chaty. Wąska ścieżka, którą podążali była najwidoczniej uczęszczana zarówno przez ludzi, jak i zwierzęta, po kilku z obu rodzajów. Zwarte podszycie, strome nachylenie i śnieg, utrudniały znalezienie miejsca, w którym mieli opuścić szlak. W końcu, Aralorn znalazła płytki, zamarznięty strumyk, nad którym przeszła. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 47

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Musi być nieprzyjemne przechodzenie przez niego wiosną - skomentował Wilk, stąpając po pokrytym śniegiem lodzie. - To nigdy nie jest łatwe - odpowiedziała Aralorn, momentalnie zajęta próbowaniem utrzymania się w pozycji pionowej. Po chwili zdała sobie sprawę, że jego komentarz miał więcej wspólnego ze strumieniem, po którym przeszli niż z trudnością szlaku. - Nie musisz iść dokładnie tędy. Wszystko, czego potrzeba to znaleźć jakieś miejsce w tej części Lambshold, którym nie podróżuje się zbyt często. Wtedy znajdziesz labirynt. - Labirynt? - Wilk brzmiał na zaintrygowanego. Uśmiechnęła się zatrzymując, żeby strząsnąć śnieg, który przyczepił się wokół pazurków, które powstrzymywały skórzane podeszwy jej butów od ślizgania się po lodzie i śniegu. - Zobaczysz, kiedy go znajdziemy. Ale jeśli zależałoby ci na tym, żeby pomóc, zwróć uwagę na kawałek kwarcu. Potrzebuję go, żeby wypracować nieco magii. Powinno być go trochę na stromym zboczu, gdzie nie pokrywa ich żaden śnieg. Wyszli na małą polanę ograniczoną z dwóch stron przez dwa ostre zbocza góry. Aralorn przeszła przez polanę i zaczęła szukać kamieni na stromej powierzchni, którą słońce i wiatr pozostawiły nagą. - To nie musi być kwarc - powiedziała w końcu. - Piaskowiec również się nada. Wilk uniósł pokryty śniegiem nos z obiecującego zakątka pod kępą zeschniętych krzewów. - Mogłaś powiedzieć to wcześniej i oszczędzić sobie groźby odmrożenia. Tutaj wszędzie są piaskowce. Aralorn wsadziła swoje zimne ręce pod swetry i ogrzała je przy swoim brzuchu, kiedy Wilk szukał tu i tam po okolicy, którą właśnie przeszli. Zdjęła swoje rękawiczki, żeby strzepać śnieg, który popołudniowe słońce zaczęło topić. Mieli odbyć zbyt daleką podróż, żeby ryzykować przemoczenie jej rękawiczek. Kiedy ponownie mogła poczuć palce, wyciągnęła rękawiczki zza paska i wsunęła je na ręce. - Wiesz - powiedziała, kiedy wydawał się nie mieć szczęścia w znalezieniu piaskowca - Czy kryształy na twojej lasce nie są kwarcem? - Powinienem pozwolić ci spróbować rzucić zaklęcie używając jednego z nich - powiedział Wilk, nie podnosząc spojrzenia znad ziemi - ale odkryłem, że ostatnio stałem się zbyt wrażliwy. Ah, tak, tutaj jest. Aralorn pochyliła się, żeby podnieść żółto brązowy kamień, który wykopał Wilk i oczyściła go z pyłu o swój płaszcz. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 48

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Piaskowiec jest na wytrwałość - powiedziała - Kwarc na szczęście. I to dlatego zaczęłam od szukania kwarcu: podejrzewam, że spędzimy tu noc. Wilk obniżył powieki w rozbawieniu. - Jeśli chcesz szczęścia, mam trochę opalu, którego możesz użyć. - Dzięki, ale spasuję potrzebuję.

sprzeciwiła się Aralorn.

- Złego szczęścia nie

Trzymała kamień w zamkniętej ręce i uniosła ramię na wysokość barków. Zamykając oczy, zaczęła śpiewać. Piosenka, którą wybrała była dziecięcą piosenką w języku jej matki - chociaż słowa nie miały znaczenia w magii, tylko wzór muzyki, który mógł być kluczem do wkroczenia do świata jej matki. Powoli, prawie nieśmiało, świadomość lasu skradała się do niej. Czuła jak zimowy sen pokrywał rośliny: ostrożna ciekawość zerkająca na nie z przegniłego cedru w kształcie jaskółki; potok czekający na wiosnę, żeby pozwoliła mu płynąć do oceanu tak bardzo daleko. W końcu znalazła to, czego szukała i otarła się lekko o bieg magii, który przenikał przez las. Kiedy była pewna, że magia ją dostrzegła, przestała śpiewać i pozwoliła świadomości opaść z niej. Spojrzała w dół na kamień w dłoniach i, tylko przez chwilę, mogła dostrzec strzałę. - Cóż, czemu mnie nie zaskoczyło, że musimy podróżować w górę zbocza? zamarudziła. Pokazała strzałę Wilkowi, potem rzuciła kamień z powrotem na ziemię, skoro już przysłużył się jej zamiarom. - Powinnam była przynieść kwarc z domu. Irrenna nie grzebała w moich sakwach początkującego rzucacza zaklęć. - Labirynt wyglądałby inaczej? - zapytał Wilk, krocząc przy niej, kiedy zaczęli wspinać się po górze. - Zawsze wygląda inaczej - odpowiedziała Aralorn. - Magia, którą wypracowałam, żeby znaleźć początek labiryntu, będzie działać tylko z piaskowcem lub kwarcem - czyjś pomysł na żart, tak przypuszczam. No wiesz 'Tylko ze szczęściem lub wytrwałością znajdziesz sanktuarium ukryte w sercu gór.' Takie słowa uwielbiają bardowie. Wolałabym zacząć ze szczęściem. Zbocze góry wyglądało groźniej z dołu niż było w rzeczywistości, niezwykłe zdarzenie w doświadczeniu Aralorn. Wszystkie takie same, prawie zupełnie przegapiła kamień, ukryty wyraźnie na widoku, kiedy leżał pośród tuzina innych wielkich głazów.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 49

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Dobrze - powiedziała, skręcając nagle z wybranej przez siebie ścieżki w górę i robiąc krok w dół, który sprawił, że ślizgała się i spadała do grona granitowych głazów. - Labirynt mnie pamięta. - Ah? Aralorn skinęła głową, dotykając kamienia w połowie tak wysokiego jak ona i dwukrotnie tak szerokiego. - Ten kamień jest pierwszy. To kamień tożsamości - dla mnie to zawsze był granit. - Granit dla kompromisu - zadudnił Wilk - albo wmieszania się. - Właśnie - uśmiechnęła się. - Wmieszanie się - to ja. Również będziesz musiał go dotknąć. Wilk położył na nim delikatnie łapę, odsuwając ją szybko jakby dotknął płomienia świecy. - To nie jest magia - powiedział zdumiony. - Nie - zgodziła się Aralorn, czekając. - To jest żywe. - To jest właśnie sekret labiryntu - zgodziła się. Narysowała prostą runę na granitowym głazie delikatnym dotykiem palca. Tak jak na piaskowcu, pojawiła się strzała wskazująca kierunek, zakreślona migoczącymi kruszynami miki3. Wskazała przez górę. Kiedy zaczęli iść we wskazanym kierunku, Wilk był cichy. Aralorn zostawiła go jego własnym myślom i skoncentrowała się na obserwowaniu otoczenia. Kamienie mogły być trudne do znalezienia. Była tak zajęta zerkaniem pod krzewy, że prawie przegapiła wysoki do talii kamień, stojący centralnie na jej ścieżce, tak samo nie na miejscu w tym środowisku, jak wilk w zamku. - Obsydian zaobserwowała trzeźwo Aralorn, dotykając czarnej, przypominającej szkło powierzchni. Drugi kamień był Wilka. Z początku była zaskoczona wyborem labiryntu; w połowie spodziewała się hematytu, dla wojny lub wściekłości. Ale kamienie labiryntu czytały głębiej niż to, identyfikując naturę Wilka tak wyraźnie, jak widziały jej. Nosił maskę wściekłości na twarzy, ale jego serce było pogrążone w smutku.

3

Miki (łyszczyki) – grupa minerałów zaliczana do gromady krzemianów. Nazwa - mika - pochodzi od łac. mica = ziarno lub micare = błyszczeć.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 50

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ten jest twój - powiedziała mu, na wypadek, gdyby przegapił to, co oczywiste. - Obsydian na smutek. Reszta, którą znajdziemy będzie czymś o nas obojgu. - Smutek? - skomentował Wilk. - Tak - powiedziała Aralorn. - Jak labirynt w całości, pierwsze kamienie powiedzą ci więcej niż to. Pokażą ci kawałek ciebie i wzór, według którego teraz żyjesz - jeśli prawidłowo zinterpretujesz to, co mówią. Zawsze głównie ignorowałam to, co labirynt miał o mnie do powiedzenia, ale możesz spróbować, jeśli chcesz. Dotknij kamienia przez minutę czy dwie, a on ci coś powie. Zawahał się, potem zrobił krok w bok i oparł się o niego mówiąc, kiedy to zrobił - Nie jestem pewien, czy to jest mądre. Nigdy nie byłem zwolennikiem przepowiedni. - Mmm. Pamiętaj, to nie jest przewidywanie rzeczy, które nadejdą: to stwierdzenie tego, kim jesteś teraz. I nie jesteś nieomylny. Po chwili odsunął się. Nie powiedział niczego, więc nie pytała go o to, co widział. Narysowała runę, której użyła już wcześniej i strzała pokazała się na szczycie kamienia, posyłając ich pod małym kątem w dół. - Następne kamienie będą mniej osobiste i mają na celu pomoc w przewidywaniu najbliższej przyszłości - jakiegoś kawałka czasu. Język kamieni jest dość ograniczony. Głównie zaprezentuje atrybuty, które mamy, albo których będziemy potrzebować. - Niezbyt pomocne - powiedział Wilk i Aralorn uśmiechnęła się do niego. - Nie, żebym kiedykolwiek zauważyła. Podczas kolejnych kilku godzin, wędrowali od kamienia do kamienia, znajdując serpentyn dla rozumu, kwarc dla szczęścia i malachit dla pożądania (zaśmiała się nieco przy tym). Zjedli solone mięso i ser, które Aralorn wzięła ze sobą. Kiedy słońce sięgnęło zenitu, zaczęli iść po ścieżce, którą wybrał dla nich malachit. Kamień, który znaleźli był ametystem, ochroną przed złem. Kiedy dotarli do drugiego, a potem jeszcze trzeciego ametystu, Aralorn zaczęła się niepokoić. - Zastanawiam się, czy kamienie nas przepuszczą - powiedziała, kucając w śniegu przy krysztale wielkości melona. - Mogą nie chcieć, jeśli pomyślą, że zło wejdzie razem z nami.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 51

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Chcesz, żebym tu został? - zapytał delikatnie Wilk. - Może to być dla ciebie łatwiejsze, jeśli pójdziesz sama. Zdając sobie sprawę, że niewłaściwie odebrał jej słowa, uniosła brew. Ametyst może być ochroną przed złem, ale kamienie już cię oceniły i nazwały pełnym smutku. Gdyby oceniły cię tak ostro, jak sam siebie oceniasz, nigdy nie zaszlibyśmy tak daleko. - W takim razie podniosłaś spore ryzyko nie przychodząc tutaj samej. Założyła obie ręce na biodra. - Ja nie ryzykuję. - Uparta jak osioł - powiedział. Skoro słyszała, jak mnóstwo ludzi już to mówiło, nie mogła się nie zgodzić. - Mam nadzieję, że to się wkrótce skończy - zamarudziła. - Naprawdę nie chcę spędzić nocy na zewnątrz. Jest zimno, robi się późno, a my wciąż musimy odbyć podróż powrotną. Czekający na szczycie wzniesienia, stał kawał białego marmuru wielkości wilka. - Osąd - powiedziała Aralorn z satysfakcją. Myślała, że ten będzie ostatni, ale znalazła kolejny kamień labiryntu na szczycie wąwozu wypełnionego jeżynami i krzewami. - Kwarc różowy - wymamrotał Wilk. - Wygląda na to, że jesteśmy tutaj mile widziani. Nawet wtedy, Aralorn nie była zaskoczona, kiedy kamień wskazał w dół wąwozu. - Wiedziałam, że powinnam była sięgnąć po szczęście - powiedziała. Czasami są ścieżki prowadzące wokół wąwozu. Nie było żadnej ścieżki. Aralorn rozdarła sobie spodnie na kolanie i prawie straciła płaszcz, zanim dotarli bezpiecznie do podnóża. Wilk, oczywiście, nie miał żadnych problemów. Wydostali się z głębokiego podszycia do małej groty. Z klifów ponad nimi, solidnie zamarznięty wodospad wpadał w pokrytą lodem sadzawkę. Przejście od zbitej, szarej roślinności do nieskazitelnej małej dolinki było szokujące, jakby weszli do czyjegoś schludnie zadbanego zamkowego ogrodu. Nawet śnieg, który pokrywał ziemię rozłożył się równomiernie, niepoznaczony przez odciski stóp. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 52

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - To jest to - ogłosiła Aralorn z satysfakcją. Po chwili, skinęła głową w stronę wodospadu - Spędziłam jedno lato śledząc strumienie w tej części Lambshold, próbując znaleźć każdy strumień w okolicy i nigdy nie znalazłam ani jednego, który przechodzi przez tą jaskinię. Nawet próbowałam ten śledzić od tyłu, ale nigdy mi się to nie udało. Za każdym razem, kiedy na chwilę odwróciłam wzrok, strumień znikał. - Umiałbym to zrobić z wariacją zaklęcia zagubienia - Wilk przyglądał się zamarzniętej wodzie spekulująco. - Skoro tak mówisz. - Wydała z siebie teatralne westchnienie. - 'Frustrujące' - tak ja to nazywam. Roześmiał się. - Założę się, że tak. Czy nie powinno kogoś tutaj być? - Nie, tu jest tylko koniec labiryntu. Jest ścieżka przy wodospadzie powiedziała Aralorn i zaczęła iść w górę drogi, która ograniczała staw. Cienka warstwa śniegu zmieniła się w prześcieradło lodu, kiedy podeszli do wodospadu. Aralorn stawiała stopy ostrożnie i szła do przodu. Wilk zatrzymał się i warknął. - Wiem - powiedziała cicho Aralorn, wchodząc za migoczącą taflę zamarzniętego wodospadu. - Ktoś nas obserwuje. Spodziewałam się ich wcześniej. Różnica pomiędzy jaskrawym światłem dnia, a cieniami wodospadu zmusiła ją do zatrzymania się, żeby jej oczy się przyzwyczaiły. Wilk wpadł na nią, potem przeszedł obok, przyglądając się kamiennej powłoce ściany klifu za wodospadem. Za cienką warstwą lodu na kamieniu, gdzie kilka ostatnich strużek wody zamarzło, w skale znajdował się wąski tunel. - Ciągnie się jakieś dziesięć stóp i kończy - powiedziała Aralorn. - Raz zostałam tam na noc, ale to było w lecie. Daleki koniec wąskiej ścieżki za wodospadem był zamarznięty, ale kilka uderzeń klingą jednego z jej noży wyłamało małą dziurę, a jej obuta stopa wykopała przestrzeń wystarczająco wielką, żeby się przez nią wspiąć. Już po wyjściu spod wodospadu, ich ścieżka kręciła się w górę zbocza. Ścieżka była wybrukowana, a gładkie kamienie były bardziej śliskie niż naturalne podłoże. Aralorn próbowała iść obok ścieżki tak daleko jak mogła. Wspinaczka była na szczęście krótka, tylko na szczyt wodospadu. Przez lata strumień, który uformował wodospad, wyżłobił głęboki tunel pomiędzy dwoma górami, które poiły go wodą spływającą w trakcie roztopów. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 53

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Ścieżka była wykuta w zboczu jednej z gór kilka stóp ponad strumieniem, wijąc się i skręcając z biegiem wody. Po przejściu mili czy coś koło tego, ścieżka nagle skręcała tyłem do góry, przez gęste krzewy i do małej dolinki.

***

Wilk wciąż czuł oczy, które ich obserwowały, chociaż nie mógł powiedzieć, gdzie był szpieg. To nie magia powiedziała mu o tym, ale zapalone zmysły wilka. Nie zapach, nie widok, nawet nie słuch, ale słabe wrażenie zbierające się ze wszystkich trzech. Rozproszyło go to, kiedy przyglądał się miejscu, do którego prowadziła ich Aralorn. Dolina była otoczona przez strome zbocza gór, które przypominały mu dolinę w Krainach Północy, gdzie spędził ostatnią zimę, chociaż ta była mniejsza. Ktoś poświęcił dużo czasu, żeby znaleźć miejsce tak schronione. Kamienna droga, teraz w połowie pogrzebana w śniegu, prowadziła lekko w górę do pary słupków. Poza nimi, dolina wydawała się być opuszczona. Być może, pomyślał, kiedy podążał za Aralorn, wioska znajdowała się za następnym wzniesieniem. Wtedy, pomiędzy jednym krokiem, a drugim, magia podniosła się na niego z ziemi, momentalnie paraliżując go swoją siłą. Analizował ją w obronie: wmieszana iluzja, która wykorzystywała ukształtowanie ziemi, żeby ukryć coś w dolinie. Bez świadomego działania odkrył, że zbierał magię, żeby przełamać zaklęcie, magię, która nie miała nic wspólnego ze znaną, brutalną siłą, z którą zazwyczaj pracował. To była fala mocy, która brała swój kierunek z krótkiego alarmu, który poczuł na nagły mur magii. Rozbłysła w próbie wydostania się z jego kruchego uścisku i zaatakowała ścianę przed nim. Wysiłek, jaki włożył, żeby ją powstrzymać nadszarpnął jego treningi i moce na równi. - Wilku? Nawet owinięty jak był w uścisk swej mocy, jej głos dotarł do niego. Strach przed tym, co jego magia mogła jej zrobić dał mu siłę, żeby ją pochłonąć, ale ledwie.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 54

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane ***

- Wilku? - powiedziała ponownie Aralorn, klękając przy nim. Nie ośmieliła się go dotknąć, kiedy chwiał się i trząsł w rytmicznych spazmach. Stopniowo, dreszcze zwolniły i zatrzymały się. Wziął głęboki, drżący oddech i spojrzał w górę na Aralorn. - Kłopoty? - zapytała. - Tak. - Chcesz poczekać na mnie przy wodospadzie? - Nie - powiedział. - Już w porządku. To mnie po prostu zaskoczyło. Patrzyła na niego przez chwilę zwężonymi oczami zanim postanowiła zaakceptować jego słowa w tej sprawie. - W porządku, w takim razie. Na dolinę jest nałożony jakiś rodzaj ochronnej iluzji. Nie myślę, że powinniśmy majstrować przy niej, ale jeśli podejdziemy, podejrzewam, że z kimś się spotkamy. - Taka iluzja nie jest normalną praktyką? - brzmiał na tak pełnego kontroli jak zazwyczaj, chociaż był tak spięty, że widziała lekkie drżenie jego mięśni. Aralorn potrząsnęła głową w odpowiedzi. - Nie, kiedy tu mieszkałam. Chociaż wioska była ukryta, słupki, które znaczyły wejście wciąż tam były. Wilk, kołnierz jego futra wciąż był uniesiony od walki o kontrolę nad magią, biegał w różnych wzorach po obu stronach. - Zostań na ścieżce - ostrzegła go. - Nie postawiliby tu słupków gdyby nie mieli czegoś okropnego do ochrony wioski przed ludźmi, którzy nie są wystarczająco grzeczni, żeby wejść w odpowiedni sposób. Kiedy próbowała przejść pomiędzy słupkami, bariera magii ją zatrzymała. Nie była bolesna, tylko solidna. Aralorn narysowała runę, której użyła w labiryncie na lewym słupku, ale bariera pozostała. Zmarszczyła brwi, ale nie próbowała wymusić przejścia przez bramę.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 55

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zamiast tego, przemówiła do obserwatora, który towarzyszył im od wodospadu. - Przyszłam porozmawiać z Halvenem, moim wujem. - Jej język walczył nieco, kiedy wykręcała go w języku zmiennokształtnych, którego nie używała od swojej ostatniej wizyty tutaj. Ponad słupkami, wiatr zdmuchnął śnieg w losowe wiry. Cisza była przytłaczająca i niewygodna. Odwracając się do Wilka, Aralorn powiedziała - Mogą zmusić nas do czekania przez długi czas. Czasami, najdziwniejsze rzeczy wydają się im być zabawne. Bez odpowiedzi, Wilk umościł się wygodnie, chociaż niemal drżał z napięcia. Aralorn zadrżała, kiedy zimna bryza wdarła się pod jej płaszcz. - Tu jest zimno - powiedział mężczyzna za nią w tym samym języku, którego ona użyła. - Musisz strasznie pragnąć rozmowy z tym wujem. Wilk podniósł się na nogi z warknięciem; nie usłyszał, jak mężczyzna nadszedł. Położyła rękę na jego głowie, potem odwróciła się, żeby stanąć przodem do nieznajomego. Zmiennokształtni byli trudni do zidentyfikowania: mogli przybrać jakiekolwiek tylko rysy chcieli. Nic w pięknej twarzy i artystycznie ściągniętych do tyłu brązowych włosach nie było znajome. Chociaż głosy było trudniej zmienić i dając sobie chwilę na dojście do siebie, wiedziała, kim był. Uśmiechnęła się. - Strasznie - zgodziła się, przechodząc na rethiański dla dobra Wilka. Czekałabym o wiele dłużej niż teraz, wujku Halvenie. - Mogłaś, w rzeczy samej - odpowiedział bez zmiany języka - gdybym nie widział cię sam. Nie jestem wysoko faworyzowany w tej chwili, a ty nigdy nie byłaś. - Pochlebiasz mi odpowiedziała Aralorn. Kontynuowała wciąż w rethiańskim. Jeśli zamierzał być niegrzeczny, ona zrobi to samo. - Z tego co pamiętam, byłam zbyt mało znacząca, żeby dawać podstawy do niechęci. Halven uśmiechnął się jak kot - z kłami i zimnymi oczami. - Aralorn, półkrwi z pewnością była, ale szpieg Sianim to całkowicie inna sprawa. Uniosła brwi. - Szpieg? Kto mówi, że jestem szpiegiem?

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 56

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Gdybyś mówiła - powiedział spokojnie Halven - to byłoby najlepsze, co tutaj robimy. - W porządku zewnątrz w takim zimnie.

powiedziała.

- Przepraszam za chęć trzymania cię na

- Nie ma potrzeby. - Halven stał się nagle uprzejmym gospodarzem, chociaż jeszcze nie przeszedł na rethiański, co zrobiłby, gdyby był w naprawdę uczynnym nastroju. - Co sprowadza tutaj ciebie i twojego psa w ten mroźny poranek? Wilk czasami był mylony z psem przez ludzi, którzy nie widzieli, jak się poruszał, ponieważ nie posiadał zwyczajowego szarego umaszczenia. Chociaż zaskoczyło ją, że Halven go pomylił i prawie odwróciła się, żeby spojrzeć na Wilka. Ale nie chciała, przyciągać uwagi swojego wuja do niego. Zakładając, że zmiennokształtni byli tak oporni na magię ae'Magiego, jak była ona, nie było powodu, żeby byli zagniewani z powodu jego śmierci; ale wolałaby, żeby nie wiedzieli niczego więcej o Wilku niż to konieczne. W przeciwieństwie do ludzi w Lambshold, jeśli Halven przyjrzy się dokładnie, może być w stanie powiedzieć, że Wilk był zmiennokształtnym - i zarówno zielonym jak i ludzkim magiem o wielkiej mocy. Z taką ilością informacji, wystarczył tylko jeden krok, żeby zidentyfikować go jako Caina ae'Magisona, który zabił ae'Magiego. Zmiennokształtni nie rozmawiali zbyt wiele z ludźmi z zewnętrznego świata, ale to była jedna rzecz, o której wolałaby, żeby nikt nie wiedział. Zaklęcia ae'Magiego sprawiały, że prawie każdy go kochał - i gdyby wiedzieli, gdzie był Cain, próbowaliby go zabić. Kamienie w labiryncie wiedziały czym i kim był Wilk, ale rzadko kiedy już się odzywały. - Słyszałeś, że mój ojciec zaniemógł? - zapytała. - Słyszałem, że jest martwy - odpowiedział płasko Halven. - Tak łatwo wyolbrzymić takie rzeczy, czyż nie? - powiedziała Aralorn. Jestem uradowana mogąc ci powiedzieć, że żyje, ale jakiś rodzaj magii wiąże go w transie śmierci. Zastanawiam się, czy wiesz coś może o tym. Przez chwilę, wyraz twarzy jej wuja się zmienił, zbyt szybko, żeby wyłapała, co czuł; miała nadzieję, że cieszył się, że Lyon nie umarł. Widząc jej twarz, Halven roześmiał się z prawdziwym humorem, który przekłuł zbroję jego zewnętrznego uroku jak promień światła przez poplamione, szklane okno. - Chcesz wiedzieć, czy ja to zrobiłem, eh? Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 57

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - To był główny zamiar - odpowiedziała. - Nie, dziecko, niczego mu nie zrobiłem. W zasadzie, zaczęliśmy wymieniać przysługi. - Potrząsnął głową w rozbawieniu. - Nigdy nie myślałem, że będę musiał układać się z człowiekiem, ale Lyon jest bardzo uparty - tak jak jego córka. Ulga spłynęła po niej. Halven chełpił się byciem prawdomównym w każdym calu. Gdyby skrzywdził jej ojca, powiedziałby jej, albo znalazł jakiś bystry sposób, żeby nie przyznawać się do tego. - Czy byłbyś chętny pójść i spojrzeć na niego? Nigdy nie widziałam niczego podobnego do zaklęcia, które go trzyma - nawet nie mogę powiedzieć czy to ludzka magia czy zielona. Halven potrząsał głową zanim skończyła mówić. - Nie. Wezwij jednego z tych ludzkich magów. Moja pozycja w kworum starszych jest wystarczająco delikatna bez ryzykowania wizyty w ludzkim zamku. Czują, że poddałem kompromisowi nasze bezpieczeństwo, chociaż zgodzili się zanim pomogłem twojemu ojcu z jego projektem krzyżowania. - Ryefox - powiedziała Aralorn w zamyśleniu. - To jest powód nowego uroku i zaklęcia ochronnego wioski. Co mój ojciec ci dał w zamian za pomoc? - Lyon przeniósł prawo własności tej części Lambshold na mnie i moich krewnych przez specjalną dyspensę nowego króla. Również mamy traktat mówiący o protekcji naszej ziemi przez Lorda Lambshold na wieczność. - Jeśli Lyon tak powiedział, to jest to prawda - powiedziała Aralorn. Wtedy uniosła brew. - Jeśli miał czas powiedzieć o tym mojemu bratu, Correy'owi. Nie możesz spodziewać się, że Correy przyjmie twoje słowo w tej sprawie, biorąc pod uwagę podejrzenie, że ty sam mogłeś spowodować dziwny stan mojego ojca. Lyon nie zostawiłby takiego ryzyka, wiedziała o tym. Spisałby to natychmiast - ale Halven mógł o tym nie wiedzieć. - Twoja manipulacja jest niezręczna, Aralorn - powiedział. Wzruszyła ramionami. - Ja tylko mówię ci to, co sam sobie mówiłeś. Lyon prawdopodobnie powiedział mojemu bratu. Prawdopodobnie mój brat będzie się trzymał słowa danego przez mojego ojca - nawet z podejrzeniem wycelowanym w stronę zmiennokształtnych. Ale byłoby lepiej dla ciebie, gdyby Lyon powrócił do zdrowia. Irrenna wysłała wieści do ae'Magiego, ale zaklęcia są czarną magią. Kisrah może być genialny, ale jego reputacja nie czyni go ekspertem w ciemnych sztukach. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 58

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - A mnie tak? - zapytał. - A ile masz lat? - zapytała Aralorn. - Kisrah ma tylko nieco ponad czterdzieści. Jak wiele więcej wieków spędziłeś, ucząc się? Nie mów mi, że nie masz nic więcej do zaoferowania nam niż ludzki mag. - Uparta - powiedział. - Powiedziałem ci, że jego dolegliwość nie jest moją robotą, dziecko. Nawiązanie porozumienia z Lyonem to jedna rzecz; pójście do zamku jest całkowicie inną sprawą. Nie będę jeszcze bardziej wystawiał moich ludzi na niebezpieczeństwo. Aralorn spotkała jego spojrzenie. - Chodź. Ponieważ ja cię o to proszę. Ponieważ moja matka by to zrobiła, gdyby żyła. Powieki opadły mu, żeby zakryć wyraz jego oczu, kiedy myślał. Nie była pewna, czy jej apel wystarczy, zwłaszcza dlatego, że nie miała pojęcia, czy jej matce zależało wystarczająco na Lyonie, żeby przyjść mu z pomocą. Mogło być możliwe, że chciał pójść. Nikt nie mógł oprzeć się urokowi Lyona, kiedy był skierowany do nich, nawet, jak miała nadzieję, Halven. Gdyby lubił jej ojca wystarczająco...

***

Wilk obserwował wuja Aralorn ze współczuciem - Aralorn mogła przekonać kota, żeby oddał swoją mysz. Mógł zrozumieć tylko połowę jej konwersacji, ale mógł powiedzieć dość sporo z gestów Halvena i przemówienia Aralorn. Wilk zastanawiał się przez chwilę, dlaczego Aralorn powiedziała mu kiedyś, że jej wuj był wobec niej obojętny. Biedny mężczyzna nawet nie odwrócił od niej oczu na wystarczająco długo, żeby zauważyć, że jej zwierzak był wilkiem. Zmiennokształtni mieli kilkoro dzieci - Halven, jak wiedział Wilk, nie miał żadnego.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 59

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

- Zostaw ludzi ich własnym problemom, mój drogi - powiedział skowronek, który wylądował na ramieniu Halvena. Jej głos był lekki i wysoki, sprawiając, że trudno było ją zrozumieć. Wzruszył ramionami zirytowany, zmuszając małego ptaka do spoczęcia na szczycie słupka. - Czy to cię niepokoi, Kessenih? Idź zająć się własnymi sprawami. Aralorn mogłaby wiwatować. Nic nie było tak prawdopodobne do przekonania jej wuja do pójścia do zamku, jak sprzeciw jego żony. - Bardzo dobrze, Aralorn - powiedział - Będę ci towarzyszył, żeby obejrzeć twojego ojca. Czy ta głupia gęś wciąż jest jedynym ptakiem, w którego potrafisz się zmienić? - Przerwał nagle i zmarszczył brwi. - Ten pies... - przerwał, gapiąc się na Wilka - Twój wilk nas spowolni. Halven patrzył na Wilka, ale nie był w stanie wykryć jego natury. Zmiennokształtni zawsze byli w stanie rozpoznać swój gatunek - ale Halven nie widział Wilka bardziej tym kim był, niż Aralorn z początku. - Dlaczego nie spotkasz się tam z nami? - zasugerowała. - Ja wrócę z Wilkiem. Może kamienie pomogą nam w naszej podróży. Halven zmarszczył brwi. - W porządku. Poproszę kamienie, żeby przyspieszyły wasz powrót do Lambshold. Czasami to pomaga. - Zniknął w trzepocie skrzydeł jastrzębia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 60

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

5.

- Więc, wydoroślałaś, pół-potomkini - zaobserwował skowronek, trzepocząc przy jednym ze słupków bramy po tym, jak Halven wykonał swoją nagłą przemianę. Aralorn skłoniła się płytko ptaszkowi w żółte i czarne paski. Niepewna jak wiele z rethiańskiego jej ciotka rozumiała, przeszła z powrotem do języka zmiennokształtnych, którego używała Kessenih. - Tak jak widzisz, Ciociu. - Nic dobrego z tego nie wyniknie. - Świdrujące oczy skowronka skupiły się złowrogo na Aralorn. - Jeśli będzie wiadomo, że poszedł ponownie do zamku, zostanie wypędzony. Byli blisko tego, kiedy pomógł Lyonowi w krzyżowaniu bydła. Powiedziano mu, żeby nie kontaktował się ponownie z ludźmi bez zgody kworum. Aralorn przez chwilę patrzyła na zaśnieżoną ziemię. Nie wiedziała jak daleko ufać Kessenih. Ciotka nienawidziła swojego męża prawie tak bardzo jak pogardzała Aralorn. - To jest jego decyzja - powiedziała w końcu Aralorn, nieco zażarcie. - Ja nie miałam wyboru, jak tylko go poprosić. - Samolubne dziecko - zawyrokowała jej ciotka. - Być może zgodziła się Aralorn - ale pozostaje faktem, że zmiennokształtni skorzystają tak samo z dalszej egzystencji mojego ojca jak ja, jeśli nie więcej. W twoim najlepszym interesie jest zatrzymanie czynów Halvena w sekrecie, skoro podzielisz jego los, jeśli zostanie zesłany. - W takim razie lepiej, żebyś już stąd zniknęła, zanim cię ktoś zobaczy warknęła Kessenih, kiedy podniosła się do lotu. Wilk czekał aż zniknęła, zanim się odezwał. zdenerwowało?

- Powiedziała coś, co cię

Aralorn skinęła głową, wracając do rethiańskiego. - Mój wuj ryzykuje wiele, żeby nam pomóc. - Zamierza pomóc? Nie mogłem tego stwierdzić. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 61

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Spotka się z nami w zamku. - Wzruszyła ramionami, czując się zniechęcona tak samo jak winna za proszenie Halvena o ryzykowanie tak wiele. - Powiedział, że nie miał nic wspólnego z obecnym problemem Ojca. Wygląda na to, że powstała opozycja co do pomocy, którą Halven udzielił mojemu Ojcu w krzyżowaniu ryefoxów. Sądząc po nastawieniu mojej ciotki Kessenih myślę, że mógł powstać wystarczający sprzeciw, żeby ludzie wiedzieli o ich obecności, że mogą być chętni zabić, żeby powstrzymać sprzymierzanie się z ludźmi. - Aralorn rzuciła mu swój najlepszy uśmiech. - Byłoby łatwiej gdyby zmiennokształtni nie maczali w tym palców. Jeśli ludzie tutaj są przekonani, że dolegliwość mojego ojca była spowodowana przez zmiennokształtnych, oznaczałoby to wojnę. - Będziemy musieli zrobić wszystko, żeby do tego nie doszło. - Przerwał. Jeśli będzie to konieczne, możemy zapewnić im złoczyńcę. Rzuciła na niego okiem i powiedziała ostro - Oh, nie, nie zrobisz tego. Byłeś szkalowany już wystarczająco do tej pory. Pozwól złemu synowi byłego ae'Magiego zniknąć z widoku po śmierci jego ojca. Zaczęła wspinać się z powrotem na wodospad. - Mój wuj może być w stanie zrobić coś z tą kreaturą, która strzeże Lyona. Jest o wiele starszy niż wygląda - i potężny. Jeśli nic innego, powinien być w stanie powiedzieć nam czym jest ta cienista rzecz.

***

Kiedy przekroczyli wodospad, Wilk spojrzał ponad ramieniem, potem zamarł, stawiając uszy. Aralorn podążyła za jego spojrzeniem i zobaczyła, że gładka powierzchnia śniegu za nimi była niepoznaczona przez żadne oznaki ich przejścia. - Zawsze tak jest - wymamrotała Aralorn. - Nigdy nie ma żadnych śladów nawet przypadkowych zwierząt. Nie wiem dlaczego kamienie zwiększają wysiłki skoro nikt nie może przyjść tutaj nie przechodząc najpierw przez labirynt. Chociaż są bardzo stare i mają własne pomysły na to, co jest ważne. Skierowała się do miejsca, w którym wkroczyli do pieczary, gdzie podszycie było rzadsze. Wspinanie się wąwozem było trudniejsze niż schodzenie - przynajmniej podczas gdy schodzili w dół, kiedy się zsuwała, było to we właściwym kierunku. Nie pomogło to, że Wilk wydawał się w ogóle nie mieć kłopotów i spędzał większość swojego czasu czekając na nią, aż przedrze się przez podszycie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 62

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wyszli wreszcie na poziomą polanę, gdzie zamarznięte nitki trawy wystawały wdzięcznie przez śnieg u podstaw piętnastu szarych monolitów ustawionych w kole, każdy z nich był wielkości mężczyzny. W ogóle nie wyglądało to na miejsce, w którym zaczęli swoje zejście wcześniej tego dnia. - Kamienie labiryntu jakie są z tej strony labiryntu - powiedziała Aralorn. Chcesz się im bliżej przyjrzeć? Nie odpowiadając, Wilk wszedł w okrąg. - Historia opowiada, że każdy z kamieni był kiedyś zmiennokształtnym. Oddali swoje życia, żeby chronić resztki swoich ludzi - powiedziała. Wysoko nad nimi zawył jastrząb z czerwonym ogonem. Aralorn spojrzała w górę. - To mój wuj. Lepiej, żebyśmy szli dalej. - Wiesz, gdzie jesteśmy? - zapytał Wilk, pozostawiając krąg po ostatnim, pełnym zamyślenia spojrzeniu. Potrząsnęła głową. - Po tym jak przekroczymy środek kamiennego labiryntu, będzie bariera do przekroczenia poza kręgiem - tutaj jest, czujesz ją? Wilk zadrżał krótko, kiedy zaczął przez nią przechodzić. Szybko, Aralorn złapała garść jego futra i podążyła. - Wybacz - powiedziała, puszczając jego płaszcz. oddzielnie, skończylibyśmy w dwóch różnych miejscach.

- Gdybyś przeszedł

- Ah? - Wilk odwrócił się, żeby spojrzeć za siebie. Nie było żadnej polany, żadnych monolitów, tylko gęsty las. - Zaklęcie translokacji? Nie wyglądało na takie. Aralorn zmarszczyła brwi, wygładzając futro, które zmierzwiła na jego plecach. - Nie wiem jak wygląda twoje zaklęcie translokacji. Z zieloną magią możliwe jest zbudowanie... ścieżek z jednego obszaru potężnego w magię do następnego. Kamienie kierują ścieżkami i pracują z magią ciągle, żeby utrzymać dolinę bezpieczną. - Uśmiechnęła się. - Jeśli posłuchały Halvena, nie zajmie nam długo powrót do domu. Las zamknął się nad nimi, a ścieżka, którą obrali stała się wysokimi do kolan porostami pośród starszych drzew. Tu i tam była tak ściśnięta krzewami, że musieli zostawić ją w całości i rozejrzeć się za lepszym miejscem do okrążenia. Było to po środku jednej takiej okrężnej drogi, kiedy natknęli się na starą, opuszczoną kamienną szopę na małej polanie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 63

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Chata pustelnika - wykrzyknęła Aralorn w zaskoczeniu. Rozejrzała się wokół po lesie i potrząsnęła głową. Zabawne było jak znajomo nagle wszystko wyglądało, kiedy wiedziała, gdzie była. - Powinnam była wcześniej się domyślić: to jedyna część Lambshold, która posiada aż tyle lasów. Nie jesteśmy tak blisko zamku jak moglibyśmy być, ale jeśli skierujemy się prosto na południe stąd, powinniśmy dotrzeć na kolację. Kiedy odwróciła się, żeby spojrzeć na Wilka, coś przedarło się przez drzewa pół tuzina kroków od nich. Odwróciła się, żeby zobaczyć zwierzę tak wysokie jak Sheen i jeszcze bardziej masywne, wychodzące z lasu. Wydało z siebie zachrypnięty jęk, który zaczynał się głęboko w jego piersi i wznosił w wysokie zawodzenie. Straszliwy chłód jego oddechu dotknął jej twarzy chociaż nie powinna być wystarczająco blisko, by go poczuć. Zwierzę było pokryte grubym białym futrem, które ciemniało do brudnej żółci w ciężkim kołnierzu otaczającym jego szyję. Jego pozbawiona rysów twarz była podobna do niedźwiedzia, ale inteligencja w oczach powyżej paszczy z żółtymi kłami sprawiła, że był o wiele bardziej przerażający. - Howlaa - wymamrotała Aralorn w niedowierzaniu, kiedy wycofała się potykając. Stworzenia te były rzadkie, nawet w Krajach Północy, gdzie polowały z zimowymi wiatrami. Nigdy nie słyszała o żadnym tak daleko na południu, ale, przypomniała sobie nagle, traperzy szeptali o wzroście magicznych istot w Krajach Północy przez ostatnie kilka lat. Bestia była tak przerażająca jak ta wyobrażona przez nią z opowiadań bardów. Jej zafascynowane spojrzenie przesunęło się z kłów howlaa do jego lśniących, diamentowych oczu. Świadomość wszystkiego poza howlaa zblakła do braku znaczenia. Odlegle poczuła dziwne zawroty głowy, które szybko zmieniły się w mdłości. Chociaż wiedziała, że stała twardo na ziemi, nie czuła nic stałego pod swoimi stopami. Kiedy się zachwiała, odcięta od swoich więzi, wiatr dotknął jej - z początku delikatnie. Smutek, rozpacz. Jest tutaj nie na miejscu i umiera z gorąca. Aralorn wzdrygnęła się przed obcym potopem, ale nie mogła uciec sieci, w którą złapał ją howlaa.

***

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 64

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Były rzeczy, których ludzki umysł nigdy nie będzie w stanie zrozumieć... kolor ciepła i głosy, które pędziły razem z zimowymi wiatrami. Jak latać na niebieskich kruszynach gryzącego mrozu. Wiele tekstur zła i jego uwodzących, lodowych uchwytów. Zło było szczodre dla tych, którzy poznali JEGO wołanie... ON wysłał tego tutaj, żeby poszukał zmieniającego kształty. ON chciał śmierci wilka i obiecał zwrócić lodowe płaszcze, które pognają na zawsze we wszystkich kierunkach. Pełne cierpienia jęki były dodatkiem do rosnącej kakofonii otaczającej ją. Oczy koloru lodu odwróciły się od niej. Bez uchwytu tego pozbawionego koloru spojrzenia, Aralorn upadła na ręce i kolana, niezdolna do czucia mroźnego ugryzienia śniegu, ponieważ została dotknięta przez coś jeszcze zimniejszego. Wiatr owiał ją. Zbierając swoje mroźne myśli i szepcząc do niej w tysiącach tysięcy głosów, głosów, które mamrotały i wyły o śmierci, o złu i wszystkich jego wcieleniach. Nie mogła wyciągnąć żadnej z tych rzeczy z potopu, tylko wzdrygała się przed tym i skuliła w przerażeniu. Stłumione chrząknięcie rozbrzmiało gdzieś blisko, tym razem tak ludzkie jak zawodzenie howlaa nie było. Wilk, pomyślała. Myśl o nim pozwoliła jej przyciągnąć swoje ręce do uszu i głosy ucichły z błogosławioną nagłością. Świadomość powróciła i spojrzała w górę na Wilka w ludzkiej postaci, stojącego plecami do niej i stawiającego czoła howlaa. Pomimo krwi, która spływała z jego koszulki, żeby poznaczyć śnieg, Wilk dzierżył swoją czarną laskę z zimną gracją. Kryształy, które wyrastały z jednego krańca laski lśniły jak oczy howlla, podczas gdy długie na palec, ostre metalowe szpony na drugim końcu ociekały krwią. Szpony były swego rodzaju bronią. Przeciwko ludzkiemu przeciwnikowi, mogły być śmiertelne - ale przeciwko grubej skórze howlaa i wewnętrznej warstwie tłuszczu, krótkie ostrza były praktycznie bezużyteczne. Nie w jego stylu było użycie takiej nieudolnej metody ataku - chyba że nie wiedział, że ta istota była odporna na magię. Jego edukacja w takich sprawach była nieco chaotyczna - zebrana raczej z książek niż od nauczycieli. Jego magia byłaby wyśmienitą bronią przeciwko naturalnej istocie, takiej jak niedźwiedź czy dzik, ale w ogóle mu nie pomoże przeciwko howlaa. Podnosząc się na nogi bez użycia rąk (skoro przykrywały jej uszy przed kakofonią głosów, których nie mogło tam być), Aralorn zauważyła, że również w jej wizji było coś nie tak. Niektóre rzeczy były zamazane, podczas gdy inne były niesamowicie szczegółowe.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 65

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Skupiając się na walce, odciągnęła ręce od uszu i oszalale rozebrała się z przeszkadzającego jej płaszcza, zanim głosy ponownie ją pochłoną. Zostawiła swój miecz w Lambshold, zmartwiona, że taka potężna broń zrazi zmiennokształtnych; teraz żałowała, że nie zabrała go ze sobą. Aralorn dobyła swoje noże, po jednym w każdej ręce i obserwowała rytm walki, żeby zobaczyć, gdzie najlepiej mogła zaatakować. No dalej, skoncentruj się, pomyślała. Wysiłek ignorowania mamroczących tonów spowodował, że pokryła się lekkim potem pomimo mrozu i wiatru. Wilk uderzył pokrytym pazurami końcem laski i howlaa odwrócił się, wrzeszcząc wściekle, kiedy ostre końce podrapały jego bok. Z warknięciem kłapnął na laskę i otrzymał kolejne cięcie. Czy pazury Wilka poruszyły się, czy był to zaledwie efekt tego, co zrobiło jej spojrzenie howlaa? Aralorn potrząsnęła głową w próbie odsunięcia myśli i głosów. Musiała wiedzieć, gdzie przesunie się walka, a nie to, co robiła laska Wilka. Ciężko było odczytać cel we wzorze ataku Wilka. Nie szukał możliwego śmiertelnego uderzenia, tylko używał laski, żeby dźgać i szturchać kreaturę po bokach. Nie próbował wycofać się pomiędzy drzewa, gdzie wielkość howlaa działałaby przeciwko niemu. Było tak, jakby... oczywiście, Wilk próbował odciągnąć howlaa od niej - dokładnie tak jak jeden z tych idiotycznych, cholernie głupich bohaterów w opowieściach bardów. Prawdopodobnie mógł wycofać się i wyczarować coś bardziej użytecznego niż jego francowata laska gdyby nie martwił się o nią. Następny atak Wilka powinien nadejść tam i howlaa zbliży się od prawej. Właśnie kiedy odsunął ból, zimno i terror przez lata, posmak walki w końcu zmusił głosy do zniknięcia w tle. Tak cicho jak był Wilk, Aralorn okrążyła pole walki, aż znalazła się za howlaa. Kiedy całe jego skupienie było skoncentrowane na Wilku, pobiegła i skoczyła w powietrze, lądując na plecach howlaa, jakby był koniem a ona młodzikiem, próbującym się popisać. Zacisnęła nogi pod jego łopatkami i wbiła swoje ostre, stalowe noże w boki jego szyi, gdzie warstwa tłuszczu nie była taka gruba. Podnosząc się na tylnych nogach, howlaa zawył, wysoką, przeszywającą pieśnią śmierci, której wiatr odpowiedział i powtórzył. Aralorn przywarła do jego pleców, kiedy się podniósł, jej twarz przy szorstkim, pachnącym piżmem futrze, podczas gdy krew kreatury ogrzewała jej zimne ręce i sprawiała, że rękojeści jej noży robiły się śliskie.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 66

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Howlaa ponownie się szarpnął, kiedy Wilk uderzył go w gardło swoją laską, zatapiając pazury głęboko w ciele. Zmienił uchwyt na lasce i zebrał jego ciężar przeciwko niemu, żeby zmusić umierające zwierzę do potoczenia się na bok. Gdyby nie szybkie działanie Wilka, howlaa upadłby do tyłu na Aralorn. Tak jak było, poluzowała swój uścisk na nożach, zeskoczyła ze zwierzęcia i pobiegła poza zasięg potężnych pazurów, które machały dziko. Z przeciwnych stron, ona i Wilk obserwowali przedśmiertne drgawki kreatury. Walczył jeszcze przez chwilę, potem już leżał sztywno. Aralorn zadrżała i odzyskała swój płaszcz ze śniegu, gdzie go rzuciła. - Jeden z twoich krewnych? - zapytał Wilk, czyszcząc koniec swojej laski w śniegu. Aralorn potrząsnęła głową, zaciągając kopertowe fałdy wełny wokół siebie, próbując powstrzymać dreszcze zimna i gorączkę walki. - Nie, to jest howlaa. Walka skończona, mamroczące głosy walczyły o jej uwagę, chociaż były cichsze niż wcześniej. Wiedziała, że powinna coś zrobić, ale nie mogła sobie przypomnieć co. Wilk skończył czyścić koniec laski, wtedy wbił ją w śnieg, żeby mógł wsadzić swoje ręce pod ramiona, żeby je ogrzać. Podszedł do martwego zwierzęcia i pchnął je lekko stopą. - Co howlaa robi tak daleko na południu? - Poluje - odpowiedziała miękko Aralorn. Zauważyła, że wiatr zamierał. Wilk porzucił sprawdzanie martwej bestii. - Aralorn? - Został posłany, żeby złapać ciebie, tak myślę. Ja... - Wiatr zamarł do nicości, zabierając ze sobą głosy. Ostrożnie się zrelaksowała. - Czy wszystko z tobą w porządku, Pani? Uśmiechnęła się do niego, próbując dodać mu otuchy. - Zapytaj mnie jutro. Co z twoim ramieniem? Potrząsnął głową. - Zadrapanie. Będzie potrzebowało przemycia, kiedy dotrzemy do zamku, ale to nic, o co trzeba by się martwić. I tak nalegała na zobaczenie go, ale miał rację. Trzymała się pogoni bitwy, aż była pewna, że wszystko z nim było w porządku. Jej zmartwienie usatysfakcjonowane, zrelaksowała się.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 67

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Chwytając kraniec swojego czarnego, aksamitnego płaszcza, Wilk starł smugi soków z drzewa i krwi howlaa z jej twarzy. Kończąc na jej nosie, wyciągnął kilka gałązek z jej włosów i odsunął je z jej oczu. - Nie wiem, po co się kłopoczesz - powiedziała Aralorn. - Dziesięć kroków pomiędzy drzewami i będę wyglądać tak samo źle. Bursztynowe oczy wilka zalśniły w rozbawieniu. Wykonał ruch w stronę swojej maski, jakby zamierzał ją ściągnąć, kiedy jego spojrzenie przesunęło się za nią i się zatrzymał. Aralorn odwróciła się, żeby zobaczyć jastrzębia z czerwonym ogonem, który przysiadł na martwym howlaa. - Gdzie znalazłaś zmiennokształtnego wystarczająco potężnego, że nie mogłem powiedzieć, że był czymkolwiek innym niż wilk, który podążał za tobą? - Jej wuj przemówił w swoim ojczystym języku. Nie odpowiadając, Aralorn przetłumaczyła jego mowę na rethiański Wilkowi. Była zbyt zmęczona na werbalne bitwy - chociaż tłumaczenie nie było o wiele lepsze. - Znalazła mnie, a ja podążyłem za nią do domu - powiedział sucho Wilk. - Więc dlaczego mnie potrzebujesz, dziecko? - Halven przeszedł na rethiański, chociaż jego ton nie miał w sobie nic z gościnności. - Poczułem siłę magii, którą wezwał, kiedy byłaś narażona; twój zmiennokształtny jest z pewnością równie zdolny co ja. - Nie - powiedział Wilk. - On zna tylko ludzką magię - powiedziała Aralorn, kiedy stało się jasne, że Wilk powiedział wszystko, co zamierzał w tej sprawie. Jej wuj wydał z siebie kaszlący dźwięk i zmierzwił piórka. - Nie jestem głupi. Żaden ludzki mag nie może przyjmować postaci wilka przez tak długo bez bycia uwięzionym przez swoje własne zaklęcie. - Jego ojciec, który go wychował, był ludzkim magiem - powiedziała ostrożnie, nie chcąc podać zbyt wielu informacji. - Myślimy, że jego matka była zmiennokształtną albo jakiegoś rodzaju zielonym magiem. Jego zdolności do władania zieloną magią... wahają się. - Nie powie swojemu wujowi jak bardzo się wahają, nie teraz. Być może później, kiedy będzie w lepszym nastroju. - W zielonej magii ma tylko nieco praktyki, którą byłam w stanie mu dać, a wiesz jak ubogo wytrenowana jestem ja. - Twoja własna wina - warknął. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 68

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Oczywiście - powiedziała, szczęśliwa, że rozproszyła go bardziej znajomą frustracją. - Wilk już patrzył na zaklęcia trzymające Ojca. Być może ty będziesz w stanie powiedzieć jak zostały rzucone, ale żadne z nas nie mogło tego odkryć. Jest również to: Ojciec jest strzeżony przez jakiś rodzaj kreatury, o której nigdy nawet nie słyszałam opowieści. Myśleliśmy, że może będziesz w stanie ją zidentyfikować. - Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wszystkim wcześniej? Halven niebezpiecznie miękkim głosem.

zapytał

Tak bardzo zmęczona, Aralorn znalazła w sobie energię, żeby się uśmiechnąć. - Co? - powiedziała. - I użyć mojej najlepszej amunicji na początku? Myślałam, że będzie o wiele trudniej cię przekonać i wyciągnęłabym sprawę tej cienistej rzeczy, żeby sprowadzić cię do zamku z czystej ciekawości. Nie liczyłam na to, że Kessenih wykona połowę roboty za mnie. Nie mogła być pewna, ale pomyślała, że zobaczyła w odpowiedzi rozbawienie podnoszące się w oczach jej wuja. - Myślimy - powiedział powoli Wilk - że twoi ludzie nie mają z tym nic wspólnego. Jeśli możesz przegnać kreaturę, która go strzeże, albo powiedzieć nam jak to zrobić, wtedy przy odrobinie szczęścia będziemy mogli rozwiązać zaklęcie i zidentyfikować tego, kto je rzucił. Halven uniósł brwi. - Nie słyszałem, że można prześledzić czarne zaklęcie do czarodzieja. - Jeśli jest to ludzkie zaklęcie, to mogę - powiedział Wilk. Zmiennokształtny pochylił głowę. - Więc jeśli będę w stanie przepędzić tą kreaturę od Lyona, ty możesz poradzić sobie z czarną magią, która go wiąże? - Jeśli jest to czarna magia wypracowana przez ludzkie ręce - tak. - Myślałem - powiedział Halven z delikatnym zamiarem - że ludzcy magowie zakazali czarnej magii. Mag złapany na użyciu jej zostaje zabijany. - Pracowanie z czarną magią jest zabronione - odpowiedział Wilk. - Ale rozpracowywanie jej zazwyczaj nie wymaga krwi ani śmierci. - Jesteś bardzo zaznajomiony z czymś, co powinno być zakazane od wielu lat. - Tak i nie jesteś pierwszym, który to zauważył - zgodził się Wilk bez widocznego zmartwienia, chociaż Aralorn zwinęła ręce w pięści. Podjął takie ryzyko. Jej wuj domyśli się, kim on jest, a ona już dłużej nie znała go wystarczająco dobrze, Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 69

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane żeby przewidzieć, co Halven zrobi. Jeśli powie o tym któremukolwiek z ludzi, Wilk stanie się celem dla każdego. Mistrz Szpieg, Ren, lubił mówić, że każdy może zostać zabity, dając wystarczająco czasu, pieniędzy i korzyści w wykonaniu egzekucji na tej osobie. - Jeśli zostanę zobaczony przez ludzkiego maga - kontynuował Wilk prawie pewne, że spróbuje mnie zabić. To po to, żeby oszczędzić sobie niepotrzebnego wysiłku własnej obrony, że spędzam tyle czasu jako wilk. Wiatr dokuczał szczytom drzew, ale kiedy słońce przesunęło się w dół i usunęło to nikłe źródło ciepła, ponownie zaczął dmuchać z gorliwością. Aralorn straciła wątek rozmowy, nie będąc w stanie rozróżnić jednego głosu spośród tak wielu. Utrzymując swoją twarz obojętną, wsunęła rękę w zagięcie łokcia Wilka i utrzymała usta zamknięte z obawy przed odzwierciedleniem wrzasków wibrujących w jej głowie. Wilk spojrzał na jej twarz, potem powiedział coś do Halvena. Jastrząb przechylił głowę i wykonał szarpnięcie głową. Podskakując i trzepocząc skrzydłami, odleciał. Wilk czekał, aż jastrząb był poza zasięgiem wzroku zanim zwrócił się ponownie do Aralorn. Wiatr wył pomiędzy drzewami, zmuszając płaszcz Wilka do trzaskania i pstrykania wokół niej, kiedy Wilk wsunął ją pod jego schronienie. - Co jest, Pani? - zapytał, ostry aksamit jego głosu przedarł się przez chaos, który rozbrzmiewał w jej głowie. - Wiatr - wyszeptała. - To wiatr. Słyszę ich. - 'Ich?' - Zmarszczył na nią brwi. - Kogo słyszysz? - Głosy. - Zobaczyła zmartwienie w jego oczach i spróbowała wyjaśnić to lepiej. - Myślę, że to efekt spojrzenia howlaa. Nie odezwał się ponownie; odczuwała pocieszenie z ciepła jego ciała i siły jego ramion. Nie była świadoma czasu, który mijał, ale kiedy wiatr w końcu ucichł, niebo było zauważalnie ciemniejsze, a lekkie płatki śniegu zaczęły spadać z góry. Powoli się odsunęła, spotykając zmartwione spojrzenie Wilka. - W Klanach Handlarzy, kiedy mężczyzna oszalał, mówiono, że słuchał wiatru. Zawsze się zastanawiałam, co mówił wiatr. Wilk skinął powoli głową. - Słyszałem, że Handlarze mieli jeszcze inne powiedzenie - żeby twoja droga była czysta, twój żołądek pełny i żebyś nigdy nie dostał tego, czego sobie życzysz. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 70

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn uśmiechnęła się. - Tylko pomyśl o legendach, które teraz mogę namnożyć... kobieta, która słyszała wiatr - ma to pewien rytm, nie myślisz? - Bardziej prawdopodobne, że byłaby to kobieta, która umarła w zimie, ponieważ nie mogła przestać mówić na wystarczająco długo, żeby wydostać się z zimna - odpowiedział represyjnie Wilk. Jej uśmiech ocieplił się w coś bardziej szczerego. - Tak czy inaczej, lepiej uniknijmy takiego nędznego losu. - Wskazała wytwornie na podszycie, które przykrywało stary szlak. - Dalej, więc, do zamku Lyona. Ukłonił się niosko. - Pozwolisz mi wpierw odzyskać twe noże? - Oczywiście - powiedziała, jakby o nich nie zapomniała. Wsunęła noże, wyczyszczone przez Wilka, z powrotem do pochew i weszła do lasu. Jej heroiczny krok został ukrócony przez wysokie po talię sadzonki osiki i zaspy śniegu prawie równie tak wysokie, ale jej duch podniósł się na równi - jak wielu ludzi mogło się zarzekać, że spotkali howlaa i przeżyli? Jej optymizm został wspomożony przez ciągłą nieobecność wiatru.

***

Do czasu, kiedy dotarli do zamku, opady śniegu nie były już takie lekkie i Aralorn była wdzięczna za oczy Wilka, na których mogła polegać bardziej niż na swoich własnych słabszych zmysłach - zmienił się z powrotem w formę wilka jak tylko zamek był na widoku. Wartownicy pozwolili jej wejść przez bramy bez wyzwania. Zajęło jej chwilę otrzepanie płaszcza i strzepanie najgorszego śniegu z Wilka, zanim otworzyła drzwi do zamku. Kiedy ciepło ognia w hallu dotknęło jej policzków, jastrząb z czerwonym ogonem wylądował lekko na jej ramieniu. Ignorując zaskoczone wyrazy twarzy służących, przeniosła ptaka na jedną z rąk, które były chronione przez warstwy ubrań, które miała na sobie i oddała swój płaszcz. Jastrząb wspiął się po jej ramieniu i przysiadł z powrotem na barku. Jej swetry zsunęły się na jedną stronę, zostawiając tylko jedną warstwę ubrania pomiędzy jej skórą i ostrymi pazurami jastrzębia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 71

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Bądź ostrożny - upomniała swojego wuja. - Nie chcę mieć więcej blizn. Już wyglądam wystarczająco dziwnie na wieczornych spotkaniach. Halven zgiął lekko pazury bez łapania wystarczająco mocno, żeby sprawić ból. - W porządku - powiedziała. Jastrząb rozłożył lekko skrzydła, żeby utrzymać równowagę, kiedy przemaszerowała przez zamek. Wilk podążył cicho za nimi. Z niepewnymi przygotowaniami pogrzebowymi, większość gości odjechała, a służący zajęci byli obiadem, więc tylne przejścia przez zamek były puste - przynajmniej dopóki nie przeszli koło schodów do wieży blisko sali żałobnej. - Dlaczego Matka pozwala ci mieć zwierzęta w zamku, kiedy my nie możemy nawet trzymać tu naszych psów? Czy ona się ciebie boi? Czy przeklęłaś ją tak, jak mówi Nevyn? - zapytał zimno młody głos. Aralorn zrobiła dwa kroki do tyłu, aż mogła zobaczyć wyraźnie przestrzeń pod schodami. W pośpiechu nie zauważyła przygaszonego światła lampy olejnej, ale teraz, kiedy jej uwaga została tam przyciągnięta, widziała, że mały gabinet był schludnie umieszczony w przestrzeni pod schodami. Zamek nie był przesadnie duży, a z rodziną rozmiarów potomków Lyona, trzeba było pomysłowości, żeby znaleźć miejsce niezajęte przez nikogo innego. Chłopiec, który przemówił przysiadł na stołku z wielką książką na kolanach. Był w drodze, by zdobyć wielkość reszty rodziny - już był wyższy od Aralorn - ale był boleśnie chudy. Jego nadgarstki były nagie kilka cali, gdzie nosił zbyt małą koszulę, dziwnie podatny dotyk dla tak opanowanego młodego mężczyzny. Zajęło jej chwilę zobaczenie brzdąca, którego znała, w mężczyźnie, którym się stawał. - Żadnego przymusu - odpowiedziała Aralorn lekko. - Wątpię, żeby... howlaa mógł przerazić Irrennę. Widziałam, jak stawiała czoła Ojcu raz czy dwa, a on był o wiele bardziej przerażający niż ja kiedykolwiek mogłabym być. Również żadnych zaklęć - nie mam tego rodzaju mocy, który wpływa na ludzkie umysły. Kiedyś powiedziałaby, że nikt nie miał, ale ostatnie zdarzenia udowodniły inaczej. Wilk zmartwiłby pasterzy, gdyby wałęsał się wokół, Gerem. Bezpieczniej dla każdego, jeśli zostanie ze mną. Gerem był rok młodszy niż Lin. Aralorn zapamiętała go jako cichą, młodą osobę z niespodziewanym upartym elementem. Lodowe niebieskie oczy lśniące z niechęci i strachu były czymś nowym. Takie właśnie chwile były powodem, dla którego opuściła Lambshold. Wystarczająco złe było, że Nevyn czuł się wobec niej w Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 72

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane ten sposób; sprawienie, że jej rodzina się jej bała, to było więcej, niż mogła znieść. Poczuła nagłe zrozumienie dla Wilka. - A jastrząb? - Hmm - powiedziała Aralorn, próbując nie pozwolić, żeby jego chłód ją zranił - mimo wszystko, odeszła kiedy był brzdącem; nie mógł jej znać. - Lady Irrenna nie wie jeszcze o jastrzębiu. - Jeśli Lady Irrenna będzie się sprzeciwiać, zmienię się z powrotem w człowieka - powiedział miękko jastrząb. - Ale wolałbym zostać tak jak jestem. - Zmiennokształtny - wyszeptał Gerem, jego oczy się rozszerzyły. Aralorn skinęła głową. - Tak. Powiedziałam Irrennie... - Czy to on to zrobił? Aralorn rzuciła mu oceniające spojrzenie. Było coś w jego głosie, które zmusiło ją do pomyślenia, że próbował raczej obrazić niż mówił z własnej wiary. - Przekraczasz granicę, oskarżając gościa tego domu. Porzuciła przyjacielski ton, którego używała i zastąpiła go lodem. - Nie zrobił niczego poza zgłoszeniem się na ochotnika, żeby spojrzeć na zawiłości zaklęcia. Jastrząb przechylił głowę na bok. - Odpowiem na pytanie chłopca, Aralorn Córko Siostry. Nie musisz stawać w mej obronie. Nie zakląłem Lyona w żadnym wypadku, Paniczu Geremie. Gdybym skłaniał się do użycia mojej magii w taki sposób, z pewnością zrobiłbym to dekady temu, kiedy mogło to wyrządzić mi nieco dobra. Tak jak teraz, jego niesprawność jest mi wielce niedogodna. Gerem wyglądał na zażenowanego. Jego niegrzeczność, pomyślała Aralorn, była skierowana do niej. Przywołany do porządku, chłopiec skinął głową z gracją, ale krótko. - Moje przeprosiny, sir. Moje słowa były źle skierowane. Jastrząb pochylił się, żeby wyczyścić swoje skrzydło. Aralorn skinęła głową formalnie i poszła dalej. - Myślę, że właśnie widzieliśmy wpływ Nevyna - skomentował Wilk, kiedy byli poza zasięgiem słuchu. - Ah tak, Nevyn - czarodziej, który nie lubi magii. - Halven brzmiał na rozbawionego. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 73

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn uśmiechnęła się bez humoru. - Coś mi mówi, że odbędę długą rozmowę z Nevynem zanim odejdę. Mówiąc o ludziach, którzy robią głupie rzeczy, dlaczego ogłosiłeś swoją obecność mojemu bratu? Kessenih poinformowała mnie, że podjąłeś spore ryzyko przychodząc tutaj. - Jakby nikt nie pomyślał 'zmiennokształtny', kiedy weszłaś do zamku z jastrzębiem na ramieniu - wymamrotał Wilk. - Jastrzębiem takim jak ten, który przyniósł cię tutaj, kiedy byłaś dzieckiem. - Niech to zaraza - powiedziała Aralorn. - Nie pomyślałam o tym. Howlaa musiał zabrać resztki mojego zdrowego rozsądku. - Spokój, dziecko - odpowiedział jastrząb z rozbawieniem. - Kessenih martwi się zbytnio. Już wcześniej radziłem sobie z kworum i zrobię to ponownie. Oni potrzebują mnie bardziej niż ja ich.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 74

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 6.

Strażnik był ustawiony tuż przy wejściu do pokoju żałobnego. Powiedziała Irrenie, że pokój był otoczony zaklęciami ochronnymi, ale najwyraźniej ktoś pomyślał, że zaklęcia Aralorn nie wystarczą, żeby trzymać ludzi z daleka. Skoro mogli mieć rację - gdyby Aralorn nałożyła te zaklęcia - była raczej rozbawiona niż obrażona. Strażnik podniósł się na nogi, kiedy weszli. - Lady Aralorn. - Może być mądrze, jeśli odejdziesz stąd na znak lub dwa4 - powiedziała. Mój wuj zgodził się spojrzeć na Lyona i może użyć trochę magii. Jeśli ktokolwiek cię zapyta, powiedz im, że to dzięki mojemu upoważnieniu. Prawdopodobnie nie będzie w żadnym niebezpieczeństwie, ale cień, który strzegł Lyona martwił ją. Nie było sposobu, żeby powiedzieć do czego był zdolny dopóki nie będą wiedzieli o nim więcej. Jeśli Wilk i Halven mieli dźgnąć go magią, wolałaby utrzymać bezbronnych z daleka. Strażnik rzucił okiem na jastrzębia siedzącego na jej ramieniu i zblednął nieco, pozwalając swojemu spojrzeniu przesunąć się do bezpieczeństwa jej ludzkiej twarzy. - Jak mówisz, Pani. Zgłoszę to kapitanowi, potem wrócę za dwa znaki. - Tak mówiąc, wyruszył podejrzanie żwawym krokiem. Ale musiała się mylić co do tego, jak bardzo jej wuj go przeraził, bo zatrzymał się nagle i odwrócił. - Lyon dał mi mój pierwszy miecz i nauczył mnie, jak się nim posługiwać. - Mnie też - powiedziała. - Szczęście i Pani niech będą z tobą - powiedział, potem wykonał zwrot i poszedł dalej swoją drogą. Jak tylko strażnik zniknął im z oczu, Wilk potruchtał do wejścia do alkowy, gdzie Lyon leżał na katafalku. Powąchał je podejrzanie. - Co jest? - zapytała Aralorn. Wilk zmienił się nagle w człowieka, mając na sobie swoją zwyczajową maskę, żeby ukryć się przed jej wujem. Przesunął palcem ostrożnie po krawędzi wejścia. 4 Candlemarks – tu chodzi o to, że odmierzało się czas przy pomocy świec. Na świecy robiło się odpowiednie znaczki odmierzające czas, a wypalająca się świeca pokazywała ile czasu minęło.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 75

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ktoś próbował zdjąć zaklęcia - powiedział. - Co? - zapytała Aralorn. Dotknęła kamienia tam, gdzie on, ale czuła tylko moc jego zaklęć. Ludzka magia była poza jej umiejętnościami rozszyfrowywania subtelności. - Ktoś zaczął rozplątywać zaklęcia, które nałożyłem rano. Porzucił to w pół drogi, jakby coś mu przeszkodziło, albo postanowił nie robić tego dłużej. - Może nie mógł się przedostać - zasugerowała. Potrząsnął głową. - Nie, wiedział co robił - mógł je zdjąć. - Nevyn? - zasugerowała. Wzruszył ramionami, potem dotknął powietrza przed kurtyną, pozwalając swojej ręce spocząć na powierzchni zaklęć. - Nie mogę powiedzieć, ale to musiał być on. O ile nie ma innych magów, którzy mieszkają w Lambshold. Zastanawiam się, czy rozpoznał moją pracę. - Mógł? - Być może. - Irrenna powiedziała, że wezwie Kisraha do pomocy - chociaż nie myślałam, żeby mogła przekazać mu wiadomość tak szybko - powiedziała Aralorn. - Nevyn jest o wiele bardziej prawdopodobnym kandydatem. Tak daleko jak wiem, nie ma już więcej wytrenowanych magów, żyjących na ziemiach mojego ojca. Chociaż popytam. - Co jeśli Nevyn domyślił się, że Wilk tutaj był? - Jeżeli zaklęcia nie zostały naruszone, jakie to ma znaczenie? - zapytał Halven. - Wilk nie jest zbytnio popularny wśród czarodziejów w ostatnich czasach powiedziała Aralorn. Chociaż Geoffrey ae'Magi zniknął bez śladu w zamku wypełnionym głodnymi Uriahami, plotki przypisywały jego śmierć jego synowi, Cainowi - który był również jej Wilkiem. - Oh, Mistrzyni Niedopowiedzeń - wymamrotał Wilk - biję ci pokłony. Jej wuj zastukał dziobem w zirytowany sposób i zleciał z jej ramienia, przybierając ludzką postać, kiedy wylądował. - Wiem o ludzkim magu, którego szuka wielu innych magów - powiedział.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 76

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn uniosła podbródek, a Halven się roześmiał. - Nie musisz sztyletować mnie wzrokiem, dziecko. Umiem siedzieć cicho. Jaką mam potrzebę, by zadowalać obskurną grupę partaczących magów? Patrzyła na niego, ale Wilk, albo łatwiej uspokojony albo nie tak zmartwiony, usunął zaklęcie szybkim gestem lewej ręki, mówiąc - Teraz przystąpmy do naszej najpilniejszej sprawy. - Odrzucił na bok kurtynę i rozjaśnił mroczną komnatę Lyona światłem z lamp w sali żałobnej. Ojciec Aralorn leżał niezmiennie na katafalku. Wilk dotarł do zacienionego obszaru i wyciągnął swoją laską skądkolwiek ta była, odkąd zostawił ją w lesie. Kiedy podniósł ją do góry, kryształy, które wyrastały ze szczytu zabłysły jaśniej zanim uspokoiły się w biało-niebieskie lśnienie, które przegoniło mrok z pokoju, w którym spoczywał Lyon. Halven przeszedł przez wejście i Aralorn podążyła za nim, zostawiając Wilkowi zamknięcie kurtyny i ukrycie ich działań od ciekawskich oczu. Halven przyjrzał się blisko podwyższeniu przez chwilę, zanim odwrócił się do Aralorn. - Myślałem, że powiedziałaś, że strzegła go jakaś kreatura - na wiarę! Aralorn okręciła się i również spojrzała na Wilka. Przy ścianie, gdzie nie powinno być żadnych cieni, było subtelne przyciemnienie, które sączyło się powoli z kamienia. Było tylko nieco ciemniejsze niż sam pokój, prawie jakby jej wyobraźnia zaczęła rysować potwory. Odwróciła się z powrotem do Halvena i otworzyła usta, żeby przemówić, kiedy mocny uścisk jej wuja pociągnął ją na bok i za niego. Wilk również odwrócił się, żeby zobaczyć, co spowodowało okrzyk Halvena. Cień wpadł mu w oko właśnie kiedy dotknął podłogi i natychmiast wystrzelił do przodu. Marszczył się delikatnie na kamieniach, omijając Wilka z dwóch stron, jak strumień wody wokół kamienia - chociaż żadna część cienia nie dotknęła go. Zatrzymał się przed Halvenem, powstrzymany przez barierę magii zmiennokształtnego.

***

Ochrona, pomyślał Wilk, rozpoznając wzór, chociaż magia, której użył Halven była inna. Nawet kiedy o tym pomyślał, cienista rzecz przenikała przez dziurę w zaklęciu ochronnym, której przed chwilą tam nie było. Halven odpowiedział kolejną barierą, ale to wyraźnie nie było odpowiednie na długo. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 77

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Moc magii Halvena wezwała odpowiadającą siłę od Wilka. Mógł poczuć magię spływającą ze starych ścian, które go otaczały, kuszącą go swoją bliskością, ale obawiał się, że jej zdolności zrobią więcej niż przydzielone jej zadanie. Z wysiłkiem tak ogromnym, że przyprawił go o ból głowy, zmusił zieloną magię do wycofania się. Zamiast tego, sięgnął po bardziej znajome siły, z którymi zawsze pracował. Chociaż na pozór o wiele bardziej destrukcyjna niż zielona magia, surowa magia, z którą ludzcy magowie pracowali odpowiadała na jego kontrolę jak harfa starego barda. Z ostrożnym pośpiechem, stworzył przeróbkę zaklęcia światła magicznego, próbując zniszczyć cień światłem. Jego zaklęcie powinno zalśnić białym światłem, kiedy dotknęło cienia, ale nic się nie stało. Kreatura mogła się nieco powiększyć, ale nie był pewien. Przerwała, a następnie rzuciła zaklęciem światła w Halvena. Wilk poczuł przypływ siły, którą Halven wezwał, żeby zablokować zarówno światło jak i kreaturę, poczuł ją jakby pochodziła z jego własnych rąk. Jaskrawe światło zostało pochłonięte przez otwarte dłonie Halvena i ponownie kreatura została odepchnięta. Wilk wiedział, że drugi mag zaczynał się męczyć; przypływ mocy Halvena stał się nieobliczalny chociaż nie mniej potężny. Zmiennokształtny robił co mógł, żeby utrzymać kreaturę na dystans; do Wilka należało powstrzymanie jej od złapania Aralorn. Oh, mogła próbować dostać się do jej wuja, ale instynkt głęboko w kościach powiedział mu, że to nie była prawda. Coś w sposobie, w jaki ta rzecz pochłonęła jego zaklęcie przypomniało mu o demonach - co przypomniało mu o zaklęciu. Zanim zaczął zbierać magię, odkrył, że nagle jest wypełniony większą jej ilością niż mógł użyć. Zdumiony, przerwał i magia zaczęła formować swoje własne zaklęcie. Aż do tamtej chwili nie zdawał sobie sprawy, że magia, którą dzierżył, była zieloną magią. Kontrolował swoją frustrację i bezlitośnie przerwał tworzenie już rozpoczęte, odzierając naturalną magię z jej esencji i zmieniając ją z powrotem w chaotyczną energię dzikiej, ale mniej samowolnej magii, której używali ludzcy magowie. Tą tworzył i na tej się skupiał, ignorując ból, który był wynikiem jego walki. Zaklęcie, które wybrał można było znaleźć tylko pośród ksiąg czarnych magów, skoro miało jedno użycie: trzymało demony na bezpieczną odległość, kiedy były wzywane nieprzywiązane. Ponadto, zaklęcie nie wymagało ani śmierci ani krwi, więc wyznaczył je - mając nadzieję, że to, co wstrzymuje demony, wstrzyma również tą cienistą rzecz. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 78

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zaklęcie ukończywszy, rzucił nim w kreaturę, ostrożnie, żeby nie dotknęło Halvena. Ku jego uldze, padło tak jak powinno, lśniącym kręgiem światła zawierającym wszystko w przestrzeni pomiędzy Halvenem i Wilkiem. Wstrzymał oddech kiedy cień dotknął światła i cofnął się od bariery, krążąc niespokojnie wewnątrz kręgu. Wilk zacieśnił granice aż cień był zamknięty w kręgu rozmiaru tarczy piechoty. Kreatura skuliła się w małej powierzchni po środku zaklęcia, gdzie drżała, mała i czarna, jak ślimak wystawiony na mroźne wiatry. Zielona magia, której nie użył wciąż z nim walczyła, szamocząc się, żeby dokończyć wzór, który zaczęła. Nie był pewien, co z nią zrobi, kiedy miał ją pod kontrolą. Ludzcy magowie byli bardzo ostrożni, żeby pobierać tylko tyle mocy, ile potrzebowali, skoro magia pozostawiona bez formy była niebezpieczna. Nie miał pojęcia co zrobi podobna sytuacja z zieloną magią. Magia walczyła z jego dominacją jak dziki ogier, któremu po raz pierwszy założono uzdę i odkrył, że traci na niej swój zacisk. Sięgając po mocniejszy uchwyt, odkrył, że nie złapał nic; zielona magia osłabła, rozpraszając się jak mgła w świetle słonecznym. Poczułby się bardziej pocieszony, gdyby myślał, że odeszła niż tylko kupiła sobie czas. Pocąc się pod swoją maską, zwrócił swoją uwagę na towarzyszy. Kiedy to zrobił, zdał sobie sprawę, że nie walczył z magią przez tak długo jak myślał: Halven i Aralorn właśnie zbliżyli się do więźnia, najwyraźniej nieświadomi bitwy, którą właśnie ledwie wygrał. Wdzięczny za maskę, która skrywała jego twarz, zwrócił swoją uwagę na cienistą istotę. - Baneshade - powiedział Halven, patrząc na kreaturę. - Interesujące. - Czym jest baneshade? - zapytała Aralorn. Wilk podszedł do krańca bariery i sam przyjrzał się rzeczy, mówiąc - Nie pomyślałem o tym. Kiedyś były dość powszechne, jak mniemam. Czarodzieje sprzed Wojen Czarnoksiężników ich używali. Były ohydnymi małymi kreaturami, które mieszkały w ciemnych miejscach, zazwyczaj tam, gdzie wykonywana była magia - w opuszczonych świątyniach i tym podobnych. Same, mówiono, że były dość nieszkodliwe, ale mogły działać jak pieczęć - trzymać ludzkie zaklęcie pod działaniem przez niezmierzoną długość czasu. - Przerwał. - Albo mogą gromadzić magię. Powinny mieć również zdolność do zmieniania nieco zaklęć. Założyłem, że już dawno ich nie ma. - Był zadowolony, że jego głos wyszedł tak kontrolowany jak zazwyczaj był. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 79

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Nie zachowywał się, jakby był nieszkodliwy - powiedziała Aralorn. - Widziałem kiedyś innego - skomentował Halven. - Kiedy byłem młodszy, czasami wędrowałem z miejsca na miejsce. Był tam opuszczony budynek - niewiele większy od szopy, naprawdę. Powiedziano mi, że był nawiedzony przez ducha jednego z wielkich magów od czasów Wojen Czarnoksiężników. Budynek nie wydawał się dla mnie aż tak stary, ale miał w sobie baneshade. Zajęło mi trochę czasu znalezienie nazwy dla tej rzeczy. - Zwrócił swoją uwagę na Wilka. - Dlaczego wcześniej nie próbowałeś go tak złapać? - Nawet o tym nie pomyślałem. - To była czarna magia, a on próbował jej nie używać. Nie musiał użyć krwi, żeby wezwać wystarczająco mocy, żeby zbudować zaklęcie, ale większość innych ludzkich magów musiałaby. Halven uniósł brwi, ale nie skomentował tego. Zamiast tego, odwrócił się do katafalku. - Teraz, kiedy tym się zajęto, przypuszczam, że powinienem spojrzeć na zaklęcie. Położył swoją rękę na głowie Lyona i zaczął nucić bogatym barytonem. Po chwili cofnął się i spojrzał na Wilka. - Myślę, że to ludzka magia. Ale jest tam również coś innego. Być może powinieneś spojrzeć. Wilk spojrzał na cień, który trzymała jego magia. - Poczekaj chwilę. Muszę naprawić zaklęcie, żeby móc wypracować inną magię. Narysował znak na kamieniu swoim palcem, potem dotknął lśniącego kręgu. Symbol, który narysował zalśnił pomarańczem zanim zniknął. - To go powinno zatrzymać. Uwolnił zaklęcie wiedząc, że runa podtrzyma zaklęcie przez czas, którego potrzebował. Przechodząc obok niego, podszedł do katafalku. Jak Halven, Wilk położył swoją dłoń na czole Lyona. Swoją wolną ręką, wykonał gest kontrolowanym ruchem, kiedy zamknął oczy. - Czarna magia - powiedział w końcu, odsuwając się. - Wciąż nie mogę powiedzieć, czy jest ludzka czy nie, ale przyjmę twoje stwierdzenie. Nie rozpoznaję wzoru, ale jest poplątane wystarczająco, żeby był to ktokolwiek - może to robota baneshade. Prawie wyczułem zbiorowy wysiłek, ale ciężko to stwierdzić. Jest również drugie zaklęcie, ale nie wydaje się być aktywowane. Przy odrobinie szczęścia, Lord Kisrah będzie w stanie je rozplątać. Halven skinął głową w satysfakcji. - Pomyślałem, że to wyglądało, jakby zamieszana w to była więcej niż jedna ręka. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 80

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Możesz złamać zaklęcie, które go trzyma? - zapytała Aralorn. - Nie to - powiedział Halven. Wilk potrząsnął głową. - Pani, mogę spróbować. Wolałbym jednak zaczekać aż dowiem się, jak dokładnie wygląda zaklęcie. Nigdy nie widziałem niczego podobnego. Będzie o wiele mniej niebezpieczne dla twojego ojca jeśli będę wiedział z czym pracuję. Halven postukał palcem bezmyślnie w kamienny katafalk. - Dlaczego nikt nie zauważył, że on nie był martwy? Z pewnością ktoś powinien zauważyć, że ciało nie zachowuje się odpowiednio? - On nie oddycha, nie ma pulsu i jest zimny jak głaz - odpowiedziała Aralorn. - Co było do zauważenia? Brwi Halvena uniosły się. - Jego ciało nie zesztywniało jak zesztywniałby trup. - Cóż - powiedziała Aralorn, szukając wyjaśnienia - Kurum przyjechał tu z ojcem z zagrody - to nie było wystarczająco dużo czasu dla ciała, żeby zesztywnieć. Tradycją jest zostawienie ciała w piwnicy na cały dzień zanim się je wystawi - żeby dać duszy czas na odejście. Nie było powodu, żeby ktokolwiek zauważył. - Użyteczna tradycja - zaobserwował Wilk. - Jest o wiele łatwiej pracować z giętkim trupem. Halven uśmiechnął się ponuro. pogrzebany?

- Więc, gdybyś nie przyjechała, zostałby

Aralorn skinęła głową, ale Wilk powiedział - Nie ma sposobu, żeby to powiedzieć, czyż nie? Myślę, że ktoś niby przypadkiem by to odkrył w ostatniej chwili - i upewniłby się, że dotarło to do Aralorn, jako zielonej czarodziejki rodziny. Być może zostałoby zasugerowane, że magia zmiennokształtnych to zrobiła. - Myślisz, że było to ustawione po to, żeby mnie tu zwabić? - zapytała Aralorn. Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Ale znaczące jest to, że Lyon jest trzymany przez czarną magię, kiedy jego córka jest - przerwał - ma przyjaciela, który posiada reputację bycia ostatnim czarnym magiem - reszta jest kontrolowana przez moc ae'Magiego nad nimi. Myślę, że bardziej nietresujące jest to, że baneshade nie został aktywowany, dopóki nie weszłaś - i polował na ciebie od tamtej pory. - Czego miałby ode mnie chcieć? - zapytała Aralorn. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 81

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wierzę, że zaklęcie, które próbował na ciebie nałożyć, kiedy po raz pierwszy go odkryliśmy jest tym samym zaklęciem, które więzi twojego ojca. Być może osoba, która stworzyła to wszystko postanowiła, że chciał bardziej pewną przynętę. - Przynętę na ciebie. - Rozważyła to. - Ktoś musiałby bardzo cię pragnąć, żeby przejść przez te wszystkie kłopoty skomentował Halven. - Tak - przyznał Wilk. - Parę osób by chciało. Pomimo powagi tematu, Aralorn uśmiechnęła się. - Każda kobieta pragnie znaleźć sobie mężczyznę, który jest pożądany przez tak wielu innych. - Dlaczego byli tacy ostrożni, żeby upewnić się, że Lyon żyje? - zapytał Halven, ignorując Aralorn. - Równie łatwo byłoby go zabić. Aralorn przybyłaby, żeby okazać mu swój szacunek. - Być może ten, który nałożył to zaklęcie go lubi - odpowiedział Wilk i Aralorn wiedziała, że myślał o Nevynie. - Czasami, Aralorn, najbardziej oczywista odpowiedź... Jego przemowa zamarła, kiedy poczuł, jak uścisk na jego zaklęciu rozpuszcza się. Przeniósł spojrzenie, żeby zobaczyć co się stało dokładnie na czas, żeby zobaczyć jak ostatnie z światła dziennego zanikają i cień mknie po kamiennej podłodze. Wilk nie miał szansy na zebranie magii, czy nawet wykrzyczenie ostrzeżenia - baneshade poruszał się zbyt szybko... Fala zielonej magii, jego własnej magii, zalśniła nagle. Było jej tak wiele, że cały pokój lśnił nieziemskim błękitnym światłem, które spływało po jego lasce jak wosk po świecy. Pokój wyglądał złowieszczo i koszmarnie, pełen ciemności i głębokich cieni. U stóp Aralorn, niecałą długość ręki od jej pięt, baneshade zasyczał, jarząc się lodowatym błękitem - lżejszym o wiele od czegokolwiek w pokoju - trzymany w miejscu przez magię Wilka. Aralorn, szybko reagując i jeszcze szybciej rozumując, odskoczyła od niego, zatrzymując się dopiero, kiedy dotknęła ściany. Wilk zaczął z opóźnieniem dążyć do dominacji nad magią, zanim ta mogła zrobić cokolwiek więcej. Chociaż jej początkowe działanie zakończyło się sukcesem, Wilk nie chciał, żeby miała szansę skrzywdzić Aralorn lub Halvena. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 82

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Kiedy po nią sięgnął, odkrył, że już zaczęła tworzyć się we wzór destrukcji, który nie pozwolił mu na zdobycie kontroli. Światło zaczęło koncentrować się wokół baneshade, napływając z kątów pokoju, aż zimna, biała iluminacja z laski ponownie zdominowała pokój. Lśniąc kolorem ciemnego indyga, jego magia wydawała się brutalna, kiedy otoczyła kreaturę, łącząc się w gęstą masę blisko podłogi. Nastała chwila zastoju, potem mgła zaczęła unosić się z niebiesko-czarnej podstawy, mgła, która miała dziwny efekt iluminacji i skrywania w tym samym czasie. Przez osobliwy blask mgły, baneshade wydawał się mieć solidną postać, ale nie trwało to wystarczająco długo, by być pewnym. Wilk złapał mignięcie grubego, puchatego futra zanim zewnętrzna powłoka zaczęła bulgotać i rozpuszczać się z okropnym odorem, który przypominał mu coś od dawna martwego przy pierwszym dotknięciu mgły. Ciało i kości ukazywały się na zmianę, każde rozpuszczało się z prędkością, która testowała moc magii, która je pochłaniała. Na końcu, nie pozostało nic poza zwiewnym obłokiem ciemności u stóp Wilka i cuchnącym zapachem, który wypełniał pokój. W tamtej chwili, kiedy destrukcja została ukończona, Wilk spróbował ponownie zdominować swoją magię. Zimny pot spływał po jego plecach i przez chwilę, wszystko co widział to płomienie topiące skałę, destrukcyjna magia, którą tylko on mógł wezwać, rozrywająca na strzępy wszystko na swojej drodze. Zamrugał i odsunął wspomnienie na bok z przekonaniem, że ktoś zaraz umrze. Jego magia była dobra w zabijaniu. Potrzebował opanowania, z którym strach mógłby się zmieszać, jeśli miał zapewnić wszystkim bezpieczeństwo, zapewnić bezpieczeństwo Aralorn. Jak oszalały walczył o kontrolę, ledwie świadomy bólu, kiedy padł na kolana. Musiał to powstrzymać, zanim skrzywdzi Aralorn; był pewien, że jeśli to dotknie... Stanowcze ręce Aralorn zacisnęły się na jego ramionach, kiedy chmura brutalnie wyskoczyła spod jego kontroli, omiatając pokój. Aralorn zanurkowała, ale ona i tak jej dotknęła, mierzwiąc jej włosy. Wilk zawył ochryple, ale magia nie skrzywdziła jej i przyszła do niego. Tak, pomyślał, niech to będę ja. Wirujący obłok przesunął się w bok, kiedy dotknął zaklęcia bariery, które Wilk wezwał i odbiło destrukcyjną siłę bez całkowitego dotknięcia jej. Ponownie, Wilk złapał ją walcząc, żeby zdobyć nad nią kontrolę, zanim będzie miało kolejną szansę napaść na Aralorn. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 83

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Słowa podryfowały do jego uszu, słowa Halvena. Zignorował je. - Nie, niech to zaraza, wysłuchaj mnie. Wilku. - Aralorn dużo trudniej było zignorować. - Mój wuj mówi, żebyś odpuścił. Nie wstrzymuj jej. Uwolnij ją. Zrobiła to, o co prosiłeś; jeśli ją wypuścisz, odejdzie. Strach wgryzał się w jego kontrolę, dając magii więcej pola do działania, a obłok skoncentrował się na barierze, którą ustawił zmiennokształtny. - Nie mogę! - Wychrypiał te słowa. Uszkodzone struny głosowe sprawiły, że mówienie było trudniejsze niż zwykle. - Aralorn. - To jej nie skrzywdzi. - Głos Halvena był niski i miękki, jakby uspokajał dziką bestię. - Puść ją. W końcu, ponieważ nie miał lepszego pomysłu, Wilk zrobił to, co sugerował zmiennokształtny. Przez chwilę myślał, że nie zrobiła niczego dobrego. Magia wciąż się wściekała, naciskając mocno na zaklęcie ochronne, które Halven rzucił wokół nich. Potem osłabła, aż tylko lekki ślad ociągał się w powietrzu, dowód, że magia byłą tutaj używana. - Zmienna - wymamrotał Halven głosem pełnym wstrętu. - Jak bogowie dali nam życie, twoja kontrola jest zmienna, tak powiedziała. Wilk zwiesił głowę w wyczerpaniu, siedząc na ziemi, ponieważ nie miał siły, żeby wstać. Gestem ręki, rozproszył maskę pozwalając, żeby zimne powietrze dotknęło jego pokrytej bliznami twarzy. Aralorn uklękła przy nim, jej ręce wciąż spoczywały na jego ramionach. Atakowała cię, Wilku. Co się stało?

***

Nie odpowiedział na jej pytanie. Patrząc na niego, nie była pewna, czy ją usłyszał. Oczy zamknięte, oddychał w wielkich haustach powietrza jak koń wyścigowy po zawodach swojego życia. Bez maski, jego twarz była blada i pokryta potem. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 84

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Halven przyjrzał się masywnym bliznom po poparzeniach, które pokrywały zrujnowaną twarz Wilka. Oczy jej wuja rozszerzyły się nieco, kiedy dotarły do niego rozmiary uszkodzenia. Podzielił zamyślone spojrzenie Aralorn. Jej wuj czekał aż nieco koloru wróciło na twarz Wilka i jego oddech uspokoił się zanim przemówił. - Czy ktoś kiedykolwiek ci mówił, że jest niezdrowo pracować zieloną magią, kiedy życzysz sobie śmierci? Aralorn zrobiła wdech tak głęboki, że aż bolało. Chociaż samo-destrukcyjne tendencje Wilka nie były dla niej niczym nowym, myślała, że mu się polepszało, myślała, że pomagała mu się leczyć. - Gdybym był odrobinę mniej potężny - kontynuował Halven - to by cię zabiło. Jeśli nie prosisz o nic magii, którą zbierasz, ona dąży do wykonania twoich najbardziej wewnętrznych pragnień. Myślałem, że nawet ludzki mag wie lepiej niż to. - Ja jej nie zbierałem. - Głos Wilka był bardziej ochrypły niż zazwyczaj, ale otworzył swoje oczy i udało mu się przyzwoicie spojrzeć na nich gniewnie. - Muszę się nie zgodzić - odpowiedział Halven, widocznie niezastraszony chociaż z pewnością nie powinieneś być w stanie. Zazwyczaj, zielona magia odpowiada jedynie na wezwanie maga, który współgra ze światem wokół niego - a z demonstracji, którą właśnie mieliśmy, powiedziałbym, że nie współgrasz nawet ze sobą. Wilk sięgnął w górę i złapał mocno rękę Aralorn swoją własną. - Prawie cię zabiłem - znowu - powiedział, nie zdejmując swoich oczu z Halvena. - Baneshade przedarł się przez krąg więżący demony. Widziałem, jak idzie po ciebie i nie było czasu, żeby zrobić cokolwiek. - W chwili potrzeby będzie ci służyć - powiedział Halven brzmiąc, jakby coś cytował. Aralorn spojrzała na swojego wuja i skinęła głową. - Słyszałam, że zielona magia tak robi - ale tylko w historiach. - To dlatego, że tylko niewyuczony ludzki mag nie wiedziałby jak kontrolować swoją magię. Wilk podniósł się na nogi, chwiejąc się. Aralorn przeszkadzał jego mocny uścisk na jej ręce, ale Halven złapał jego ramię, żeby go ustabilizować. - Spokojnie już - powiedział. - Daj sobie chwilę. Wilk odsunął się od nieznanego dotyku i spojrzał na Aralorn. - Jesteś ranna? Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 85

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Potrząsnęła głową. - Ani trochę. - Gdyby złamała każdą kość, którą miała, powiedziałaby to samo. Ale, tak jak się stało, gęsty podmuch magii Wilka był muśnięciem raczej niż uderzeniem. - Nie atakowałeś jej - powiedział niecierpliwie Halven. - Jedynym, który miał czego się obawiać w tym pokoju byłeś ty. Wilk odwrócił spojrzenie od nich obojga. Sięgnął w górę, żeby dotknąć swojej maski, coś, co robił, kiedy czuł się niekomfortowo. Ale jego maski tam nie było, a kiedy jego palce dotknęły blizn, wzdrygnął się. Aralorn nie była jedyną, która to widziała. - Kiedy będziesz chciał się pozbyć tego przypomnienia - powiedział Halven - przyjdź do mnie, nauczę cię, jak się uleczyć. Masz moc, a ja mogę nauczyć cię umiejętności. - Spojrzał na podłogę, gdzie znajdował się baneshade. - I tak najlepiej było zniszczyć baneshade. Wydawał się skupiony na Aralorn, a ta rzecz może być niebezpieczna w miejscu tak starym jak to. - Niech to zaraza - powiedziała miękko Aralorn, kiedy nagła myśl przyszła jej do głowy. - Kisrah tu przybędzie. Możemy mieć problem. - Jakiż to? - Wilk napiął się jak drapieżnik wyczuwający ofiarę; nawet jego ciało wydawało się stracić znużenie, które sprawiało, że jego ruchy były mniej płynne niż zazwyczaj. - W nocy, kiedy zginął twój ojciec, kiedy wróciłam za tobą, Lord Kisrah był tam. - Znał cię? - zapytał uważnie Wilk. - Jako córkę Lyona? - Chociaż unikałem, jak to tylko możliwe, ludzkich romansów - łagodnie wciął się Halven - wiem, że zrobiła się to niebezpieczna konwersacja. Chciałbym nic nie wiedzieć o śmierci Geoffrey'a ae'Magi. - Zawahał się. - Jeśli przeżyjesz to wszystko, Wilku... przyjdź do mnie i porozmawiamy o twojej krnąbrnej magii. Szczęścia życzę wam obojgu. - Uniósł rygiel w drzwiach na zewnątrz i wyszedł tą drogą. Aralorn zamknęła drzwi za nim i umieściła rygiel z powrotem na miejscu. Kisrah widział mnie dość wyraźnie, co pozostaje faktem - nie spodziewałam się wpaść na nikogo w tamtej chwili, więc nosiłam swoją własną twarz. Nie wydaje mi się, żeby połączył mnie z moim ojcem - usłyszelibyśmy coś. Kisrah był złapany dość długo i porządnie przez zaklęcia ostatniego ae'Magiego. Gdyby wiedział, ścigałby mnie już wcześniej. Ale ciężko będzie mu mnie przegapić, kiedy tu przyjedzie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 86

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Poradzę sobie z Kisrahiem, jeśli stanie się problemem - powiedział Wilk wystarczająco łagodnie, żeby przerazić Aralorn. - Dziękuję - powiedziała. - Ale nie wydaje mi się, żebyśmy przeżyli zabicie drugiego ae'Magiego. - Moglibyśmy to robić każdego roku w rocznicę śmierci mojego ojca zasugerował wilk. - Chociaż technicznie rzecz biorąc, Kisrah byłby naszym pierwszym, skoro mój ojciec został zabity przez Uriahów po tym, jak skradłaś jego magię. Żartował, pomyślała, chociaż czasami ciężko było powiedzieć. Podobało mu się tak. - Ocaliłam życie Kisraha - powiedziała, wracając do sedna sprawy. - Dama, z którą spał miała tendencję do zjadania swoich kochanków. Co smutne, był nieprzytomny, więc nie będzie wiedział, że zawdzięcza mi swoje życie. - Przesunęła palcem po twarzy swojego ojca. Była zimna w dotyku. Kontynuowała w zamyśleniu. - Wiesz, najwyraźniej nie rozpoznał mnie w tamtym czasie, ale miał odpowiednie kontakty. Jeśli chciał wystarczająco mocno dowiedzieć się kim byłam, mógł tego dokonać. Jako ae'Magi, miał dostęp do całej wiedzy o czarnej magii, jakiej by sobie zażyczył. - Zwłaszcza z większością bibliotek mojego ojca do jego dyspozycji zgodził się Wilk, kiedy cofnął się o krok i oparł o ścianę. Jego samogłoski zmiękły od wyczerpania sprawiając, że jego głos był trudny do zrozumienia. - Prawdą jest, że był bardzo blisko z moim ojcem, z pewnością wystarczająco blisko, żeby domagać się zemsty. Ale znam Kisraha; nigdy nie tknąłby mrocznych sztuk. - Nevyn również nie - powiedziała posępnie Aralorn. Wilk westchnął. - Nie chcę, żeby to był on. Lubię go, Aralorn. - Wilk nie lubił zbyt wielu osób. Aralorn podejrzewała, że mógł je policzyć na palcach jednej ręki, z palcami wciąż wolnymi. - Krótko zanim odszedłem, kiedy byłem najbardziej znieprawiony, przyparł mnie do muru. Powiedział mi, że zaniepokoiły go pogłoski, które słyszał. Rzeczy, które mogły zabić człowieka, jeśli źli ludzie o nich usłyszą. Zasugerował, że plotki mogą ucichnąć bez większej ilości iskier, żeby je podtrzymać. - Co mu powiedziałeś? Pokryte bliznami usta wilka wygięły się w próbie uśmiechu. - Zaprosiłem go, żeby spotkał się ze mną w następną pełnię księżyca i dowiedział się, czy były prawdziwe. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 87

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Niezbyt inteligentne z twojej strony, mój drogi - zaobserwowała sucho Aralorn. - Gdyby poszedł do rady, byliby w stanie ściągnąć cię na przesłuchanie. - Byłem młody. - Wzruszył ramionami. - Zdumiewa mnie to - powiedziała w zamyśleniu - jak wielu ludzi wiedziało, że pracowałeś z czarną magią i nigdy nie zatrzymali się, żeby zapytać jak sam nauczyłeś się tak wielu rzeczy - albo nie zastanawiają się, dlaczego ae'Magi cię nie powstrzymał. - Wszyscy wiedzą, że istnieją książki jeśli wiesz, gdzie ich szukać. Westchnął miękko i wrócił do pierwotnego tematu. - To mógł być Kisrah, tak podejrzewam. Nienawiść i pragnienie zemsty to przekupne emocje. Być może mogły spowodować, że użył czarnej magii. Znienawidziłbym, widząc go złapanego w sieć usnutą przez mojego ojca. - To mógł być Nevyn - zaoferowała. - Mógł wyłapać powiązanie między tobą a mną i pomiędzy nami i śmiercią ae'Magiego. Wie, że jestem szpiegiem w Sianim i zna Kisraha. Kisrah mógł mu powiedzieć o tym, że widział mnie w zamku ae'Magiego w noc, kiedy ten zginął, opisać mnie wystarczająco dobrze, żeby Nevyn mnie zidentyfikował. Nevyn kochał twojego ojca - opowiadał mi historie o nim - i z pewnością kochał mojego ojca. Skoro nie ma zaufania do magii jakiegokolwiek rodzaju, czarna magia może nie sprawiać mu takiego problemu, jaki sprawiałaby Kisrahowi. Wilk myślał przez chwilę - albo się zdrzemnął; Aralorn nie mogła powiedzieć które - wtedy potrząsnął głową. - Zagroda, być może, mogła być możliwa dla Nevyna. Nie wymagałaby wielkich umiejętności, ale zaklęcie wiążące twojego ojca było wykonane zarówno z mocą jak i umiejętnościami. Biedny Nevyn miał więcej nauczania niż pragnął, ale walczył z tym. Słyszałem, jak Kisrah lamentował nad nim mojemu ojcu - cały ten talent i za bardzo przerażony magią, żeby jej używać. - Rzucił Aralorn smętne spojrzenie. - Mój ojciec poklepał go po plecach i współczuł mu. Powiedział mu, że darraniański mag był związany by być nieudolnym. - Geoffrey ae'Magi, ojciec Wilka, był Darranianem. - Śmiali się, a potem mój ojciec powiedział swojemu dobremu przyjacielowi jak martwił się o mnie, o to, jak fascynowała mnie mroczna magia. - Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Kiedy otworzył je ponownie, powiedział - Mój ojciec bał się mnie uczyć, tak myślę, ze strachu, że potwór, którego stworzył będzie dla niego zbyt potężny, by go kontrolować. Kisrah robił co mógł z Nevynem, ale wątpię, żeby wiedział wiele więcej niż ja wiem. Odwrócił się do niej, drwina dla jego zazwyczaj pełnych gracji ruchów i wykonał przeczący gest. - Został oddany Kisrahowi na praktykę częściowo z powodu Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 88

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane łatwej natury Kisraha, ale również dlatego, że Kisrah miał moc, żeby kontrolować surowego czarodzieja. Kiedy z początku praktykował u Santika, Nevyn miał potencjał, by stać się mistrzem, może nawet ae'Magim. Do czasu, kiedy poszedł do Kisraha, był w stanie zrobić nieco więcej niż zapalić świece. Santik został oskarżony o maltretowanie i zaniedbanie, jego moc została mu odebrana przez ae'Magiego. Ironia, czyż nie, że mój ojciec uznał innego maga za winnego maltretowania? Kisrah pracował z Nevynem, ale w końcu poddał się własnym życzeniom Nevyna, kiedy był pewien, że Nevyn wiedział wystarczająco, żeby być bezpiecznym. Więc Nevyn jest bardzo podobny do mnie - potężny mag, który nie wie, co robi. I to dlatego nie wydaje mi się, że on jest naszym złoczyńcą. On po prostu nie ma umiejętności do stworzenia czegoś takiego jak zaklęcie, które więzi twojego ojca. Jest dobrym człowiekiem, Aralorn. Nie wydaje mi się, żeby to on to zrobił. Aralorn spojrzała na Wilka, zaskoczona jego długą przemową. To sprawiło, że stała się podejrzliwa. Myślała o tym, co się stało tamtej nocy i zrozumiała, dlaczego Wilk rysował jej taki wyraźny obraz. W rzeczy samej, biedny Nevyn. Dekada szpiegowania i wpływania na myśli innych bez przyciągania ich uwagi udoskonaliła jej instynkty: wiedziała, kiedy ktoś próbował nią manipulować. Więc Nevyn był potężnym magiem, czyż nie? Skrzywdzony przez kogoś, kto powinien go chronić. Dobry człowiek. Wilk, z drugiej strony, był chytrym człowiekiem, jej kochankiem: Miała słabość do chytrych mężczyzn. - Jestem pewna - powiedziała powoli - że wierzysz, że Nevyn nie miał z tym nic wspólnego. - Albo nie zaoferowałby jej mężczyzny na talerzu. Czasami, myślała, trzeba było powiedzieć komuś, że się go kocha; czasami trzeba to było wbić mu do głowy. - Nie kocham cię dla twoich mocy, Wilku. Ani dla piękna twojego ciała. Jego ręce drgnęły w stronę jego pokrytej bliznami twarzy. - Z pewnością nie kocham cię dlatego, że byłeś maltretowany przez swojego ojca. - Jej głos zaczynał przyjmować nutę gniewu, nie wszystko z niego było udawane. - Z pewnością nie kocham cię dlatego, że jesteś potężnym magiem. Moce Nevyna albo ich brak mogły sprawić, że wpół dorosłe dziecko spojrzało na niego dwa razy, kiedy jedno spojrzenie na ciebie sprawiłoby, że uciekłabym - ale teraz jestem dorosła i byłam od jakiegoś czasu. Więc powiedz mi - teraz na niego warczała - dlaczego próbujesz zwrócić moją uwagę na Nevyna z umiejętnościami wiejskiej swatki? - Zmieniła swój głos, nadając Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 89

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane mu starcze drżenie i akcent wiejski Lambshold. - Spójrz na tego wspaniałego mężczyznę, zraniony, ale szlachcic - potężny mag, któremu potrzeba czułej opieki. Więc jest mężem twojej siostry, więc nienawidzi zmiennokształtnych - czymże jest małe wyzwanie? Potrzebowała go zmusić do powiedzenia o tym, co go niepokoiło, żeby to obejść. Potrzebowała go sprowokować; być może zmiana na delikatność coś pomoże nie doświadczył jej wystarczająco, żeby czuć się z nią komfortowo. - Nie potrzebuję Nevyna, skarbie. Mam ciebie. - Oczywiście - warknął. Cieszyła się widząc złość, ponieważ smutek w jego głosie rozrywał jej duszę. - Oh, ja jestem marzeniem każdej dziewicy. Mistrz czarodziej - pomimo tego, że jedyna magia, którą znam, w przeciwieństwie do podstawowych zaklęć, to czarna magia, i ona w przyszłości, zapewni moją śmierć z rąk każdego maga, który przyprze mnie do ściany. Bez mojej świadomej woli, zielona magia wybiera by użyć mnie aby uformować się i zrobić cokolwiek do... - przerwał, zrobił głęboki oddech i rozmyślnie zrelaksował ramiona - ...i zrobi cokolwiek wyda jej się odpowiednie w tym czasie. Lepiej ci będzie beze mnie. Roztropną rzeczą, pomyślała Aralorn, będzie pozwolenie mu na rozpracowanie tego samemu. Ona wiedziała, że nigdy by jej nie skrzywdził, nawet z magią, której nie mógł kontrolować; była nawet jeszcze bardziej pewna, że nie skrzywdziłby nikogo, kto na to nie zasługiwał - i myślała, że kiedy będzie miał szansę pomyśleć o tym rozsądnie, dojdzie do tych samych wniosków. Co naprawdę go niepokoiło to natura zielonej magii. Namawiałeś ją, prosiłeś, ale nie zawsze mogłeś zmusić ją do zrobienia dokładnie tego, czego chciałeś - ale on radził sobie z czymś o wiele gorszym niż to. Była pewna, że tak będzie ponownie; musiała tylko być cierpliwa i poczekać, aż on to rozwikła. Roztropną rzeczą, powiedziała sobie, byłoby zostawienie go samego. Miał okropny charakter, kiedy się na niego naciskało. Skoro roztropność nie była jednym z jej atrybutów, powiedziała - Samym pogardzanie sobą nigdy nie osiągniesz wiele, ale czasami miło jest nieco się w nim pławić. Chociaż, pospiesz się - robię się głodna. - Przechyliła głowę, żeby wskazać na dźwięk ludzi zbierających się po drugiej stronie kurtyny na posiłek. - Mam dosyć jedzenia zimnych potraw. Wilk zamknął oczy. Rozciągnął szyję w lewo, potem w prawo. Dopiero wtedy otworzył oczy. Złowrogie światło zalśniło w ich bursztynowej głębi, kiedy zamknął swoje ręce delikatnie wokół jej szyi i przyciągnął ją do siebie aż musiała odchylić głowę, żeby spojrzeć na niego. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 90

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Któregoś dnia - wyszeptał, pochylając się, aż jego usta były przy jej uchu zrobisz krok w ogień i dowiesz się, że jest naprawdę gorący. - Spal mnie - powiedziała równie miękkim tonem i przez kilka chwil to właśnie robił - bez choćby jednego zaklęcia. Kiedy ją uwolnił, była pewna miara spokoju w jego oczach. - Pójdziemy jeść? Odwróciła się, żeby odejść i jej oczy spoczęły na jej ojcu. Uśmiech zniknął i Aralorn podeszła do niego i przyłożyła rękę do jego twarzy. - Pozbyliśmy się tego ohydnego cienia, ale żadnego szczęścia jak dotąd, sir, w twoim uwolnieniu - wymamrotała. - Ale jutro jest kolejny dzień. Ciepła ręka Wilka spoczęła na jej ramieniu. - Chodź.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 91

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 7.

Wilk zmienił się z powrotem w swoją czworonożną postać, potem się zachwiał. Aralorn położyła swoją rękę na jego ramieniu, żeby go ustabilizować, a on oparł się o nią z westchnieniem i przepraszającym spojrzeniem. - Wybacz - powiedział. - Potrzebujesz jedzenia - odpowiedziała i odsunęła na bok kurtynę, tylko po to, żeby odkryć, że nie tylko cały wielki hall był wypełniony obiadującymi ludźmi, ale również każda głowa była zwrócona w jej stronę. Z intensywności ich spojrzeń zrozumiała, że strażnik powiedział im wszystko o tym, że przyprowadziła swojego wuja, żeby spojrzał na Lyona. Skłoniła się i powiedziała - Zrobiliśmy nieco postępów, ale Lyon wciąż śpi. Zamknęła kurtynę i ustawiła woje własne zaklęcia ochronne przeciwko przypadkowym intruzom, skoro Wilk nie był w stanie, by tworzyć magię. Do czasu, kiedy skończyła, większość z obiadujących zwróciła swoją uwagę z powrotem na swoje talerze. Aralorn złapała czystą deseczkę od mijającego ją kuchennego służącego i usiadła przy najbliższym stole, Wilk padł u jej stóp. Wzięła jeden ze swoich noży i odkroiła po kawałku tego i tamtego z talerzy rozmieszczonych na stole i rzuciła wielki kawałek pieczonej gęsiej piersi Wilkowi, który złapał ją z łatwością i zjadł z większym pośpiechem niż manierami. Wzięła kawałek chleba z deseczki i położyła na nim kawałek pokrojonego mięsa. To zatrzymała, kładąc talerz i pozostałe rzeczy na podłodze dla Wilka. - Tam jest! Widzę ją. Donośny głos odciągnął jej uwagę od jedzenia, kiedy zobaczyła dwoje blond dzieci biegnących w jej stronę. - Ciocia Aralorn. Hej, ciociu Aralorn, Ojciec mówi, że opowiesz nam historię, jeśli będziemy cię niepokoić. Określając ich wiek mniej więcej na osiem i pięć lat, Aralorn szybko doszła do tożsamości 'Ojca'. Falhart był jedynym z jej braci wystarczająco starym, żeby je spłodzić. - W porządku - powiedziała, skrywając swoją przyjemność - tak zmęczona jak była, możliwości opowiadania historii nie można było przegapić. - Powiedzcie Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 92

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Ojcu, że przyparliście mnie do muru. Opowiem kilka historii przed kominkiem jak skończę jeść. Tych dwoje pognało szukać swojego ojca i Aralorn dokończyła ostatnią ze swoich kanapek. Wilk ziewnął, kiedy zabrała pustą deskę z podłogi i podniosła się na nogi. - Chodź, weźmiemy to do kuchni i... - jej głos zamarł, kiedy zobaczyła Irrennę idącą w jej stronę. To nie Irrenna sprawiła, że straciła tok myśli, ale mężczyzna, który szedł przy niej. Ekstrawagancko ubrany w bursztyn i rubin, Lord Kisrah wyglądał bardziej jak dworski elegant niż posiadacz prastarej mocy. Zbyt wcześnie na to, żeby wiadomość Irrenny dotarła do niego; musiał przyjechać na pogrzeb Lyona. Cóż, pomyślała Aralorn, jeśli nie wiedział, kogo spotkał w zamku ae'Magiego w noc, kiedy Geoffrey zginął, teraz będzie. Nawet jeśli nie był zamieszany w obecny stan jej ojca, nie będzie przyjazny. Jeśli był odpowiedzialny za stan jej ojca... cóż, ona również nie zawsze była przyjacielska. Nie pozwoliła, żeby żadna z jej obaw pokazała się na jej twarzy, ani nie pozwoliła sobie zawahać się, kiedy podeszła do nich z brudną deską w ręce. - Mówiłaś, że nie byłaś w stanie go obudzić? - zapytała Irrenna. Kisrah, Aralorn zauważyła ostrożnie, był skupiony, ale nie zaskoczony widząc jej twarz w tym hallu. Wiedział kim była, zanim tu przybył. Przeniósł się na szczyt jej listy podejrzanych. - Właśnie tak - powiedziała Aralorn. - Mój wuj zgodził się przybyć i spojrzeć. Nie znał zaklęcia, które trzyma Ojca, ale był w stanie unicestwić baneshade... - Baneshade? - przerwał. - Musiałeś jeszcze na niego nie spojrzeć - powiedziała. - Ktokolwiek nałożył zaklęcie trzymające Lyona, użył precyzyjnie czarnej magii, ale zaatakował mnie za pierwszym razem, kiedy pracowałam magią w pokoju - mag musiał go ustawić, żeby strzegł mojego ojca. Mój wuj - brat mojej matki, który jest zmiennokształtnym - jest tym, który zidentyfikował go i również się go pozbył. - Moje przeprosiny - przerwała Irrenna. - Pozwól mi przedstawić sobie Lady Aralorn, najstarszą córkę mojego męża, Lordzie Kisrah. Aralorn, to jest Lord Kisrah, ae'Magi. Przybył tutaj jak tylko usłyszał, co stało się Henrick'owi. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 93

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Zajęło mi trochę czasu, żeby połączyć córkę Henricka z najemniczką Sianim, którą ae'Magi kazał mi sobie sprowadzić - odpowiedział Arcymag, skłaniając się nad ręką Aralorn. - Podejrzewam, że spodziewałem się kogoś bardziej podobnego do twoich sióstr. U jej boku, Wilk zesztywniał i gapił się na Kisraha z zainteresowaniem, które zdecydowanie było drapieżne. Złapała mocno garść jego futra. Nigdy nie powiedziała mu o roli Kisraha w jej porwaniu i dalszych torturach przez ae'Magiego, ponieważ martwiła się jego reakcją. - Jak zauważyłeś to połączenie? - zapytała Irrenna, nieświadoma represyjnej natury 'sprowadzenia' Aralorn przez Kisraha. - Ona bardzo rzadko się z nami kontaktuje; mówi, że boi się, że jej praca wciągnie nas w niebezpieczeństwo. Smutek przemknął po jego twarzy, dziwny kontrast do różowej peruki, którą nosił - jak szmaragd pośród sterty szklanych błyskotek. - Rada wyznaczyła mnie do przeprowadzenia śledztwa w sprawie śmierci Geoffrey'a jeszcze zanim powołali mnie na jego stanowisko. Przyjrzałem się przeszłości wszystkich, którzy mieli z nim do czynienia w trakcie kilku jego ostatnich dni. Ty - skierował swoją mowę do Aralorn zapewniłaś mi szczególnie dziwną układankę i sprawiłaś, że śledztwo trwało o wiele dłużej niż trwałoby w innym przypadku. Było szczególnie trudne, kiedy odkryłem, że najstarsza córka Lyona ma w sobie krew zmiennokształtnych. - Był prawie tak dobry w znaczących pauzach jak ona. Po chwili, odwrócił się z powrotem w stronę Irrenny. - To Uriahowie byli jego upadkiem. Szukał sposobu, żeby sprawić, żeby byli mniej szkodliwi i stracił panowanie nad tymi, których miał ze sobą. Nie zostało po nim nawet ciało. - W takim razie to był wypadek? - zapytała Irrenna. - Słyszałam, że tak było - chociaż krążyły wszystkie te plotki o jego synu. - Rada uznała to za wypadek - potwierdził Kisrah. - Tragedia dla nas wszystkich. Aralorn zauważyła jak ostrożnie unikał powiedzenia, że wierzył w decyzję rady co do przypadkowej śmierci swojego poprzednika. Z pewnością nie wierzył - był tam. - Czy chciałbyś spojrzeć na mojego ojca? Czy wolałbyś odpocząć po podróży? - zapytała. Lord Kisrah odwrócił się do niej. - Być może najpierw zjem. Po tym, czy mogłabyś rozważyć towarzyszenie mi do twojego ojca? Próbowałem otworzyć zaklęcia, kiedy przybyłem, ale nie mogłem się przez nie przedostać. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 94

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane W takim razie to Kisrah próbował zdjąć zaklęcia. Czy znał magię Wilka wystarczająco dobrze, żeby powiedzieć, że to on je umieścił? Cholerne zaklęcia, pomyślała. Gdyby miała rozsądek gęsi, sama by je ustawiła na pierwszym miejscu. - ... z początku mogła to być robota Nevyna, ale ja znam jego magię. Spojrzał na nią pytająco i Aralorn zastanawiała się, co przegapiła, kiedy przeklinała samą siebie. - Nie, nie Nevyna, również nie moja - dar magii mojej matki to zielona magia. Mogę nałożyć zaklęcia ochronne, oczywiście, ale obecność baneshade wołała o potężniejszą magię. Zrobiłam kiedyś jednemu magowi przysługę, a on dał mi amulet... - Magowie zawsze rozdawali przedmioty z zaklęciami w nich, czyż nie? Przynajmniej w historiach, które znała tak było. U jej stóp, Wilk jęknął cicho, więc może się myliła. Brwi Kisraha uniosły się w zaskoczeniu. - Amulet? Jakie to dziwne. Nigdy nie słyszałem o zaklęciach ochronnych nałożonych na amulet. Masz go ze sobą? Yep, myliłam się. Aralorn potrząsnęła głową i odważnie rozwinęła swoje kłamstwo. - To nie była tak wielka przysługa. Sam amulet był głównym składnikiem zaklęcia - więc mógł być aktywowany tylko raz. Myślałam, że baneshade uzasadniał użycie go. Ale mój wuj zabił tą kreaturę, więc teraz jest bezpieczniej. Pójdę z tobą, żeby je zdjąć. Gapił się na nią przez chwilę, jego blado niebieskie oczy wydawały się jeszcze bardziej nijakie. Ale ona była szpiegiem przez dziesięć lat; wiedziała, że zobaczył tylko to, co chciała, żeby zobaczył. Niewinnie patrzyła na niego. Kłamała. Wiedział, że kłamała. Chociaż nie zamierzał wyzwać jej za to - co sprawiło, że zastanawiała się, co knuł. - Widzę - powiedział po chwili. zaklęcie trzymające Henrica?

- Bez baneshade'a, czy spojrzałaś na

Skinęła głową. - Nie jestem ekspertem, chociaż potrafię rozpoznać czarną magię. Mój wuj powiedział, że wyglądało to tak, jakby więcej niż jeden mag był zamieszany w to zaklęcie. - Czarna magia - powiedział miękko i miała wrażenie, że to prawdziwy mężczyzna mówił, a nie jego publiczna twarz. Przez chwilę, widziała zarówno wstyd jak i strach w jego oczach. Interesujące. - Dlaczego nie pójdziesz zjeść czegoś, Lordzie Kisrah - powiedziała Irrenna.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 95

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tak będzie najlepiej - zgodziła się Aralorn. Chciała dać Wilkowi czas, żeby odpoczął nieco zanim wrócą do pokoju żałobnego z Kisrahiem. - Mój brat posłał parę swoich diabłów wcielonych, żebym opowiedziała im historię lub dwie i dałam im słowo honoru, że zabawię ich po tym, jak zjem. Irrenna roześmiała się. - Musisz na to zostać, Lordzie Kisrah. Aralorn jest pierwszorzędną opowiadaczką historii. - Tak też słyszałem - zgodził się mag, uśmiechając się.

***

Aralorn siedziała ze skrzyżowanymi nogami na starej ławie blisko kominka, gdzie kiedyś spędzała wiele długich zimowych godzin opowiadając historie. Dzieci zebrane wokół były inne od tych, które pamiętała, ale była również wielka liczba jej pierwotnej widowni. Falhart siedział na podłodze z resztą, para dzieciaków siedziała na jego kolanach. Correy oparł się o ścianę obok Irrenny i Kisraha, który stał z jedzeniem tak, żeby był wystarczająco blisko, by ją słyszeć. - Tak więc teraz posłuchać?

powiedziała Aralorn

- jakiej historii chcielibyście

- Czegoś o Wojnach Czarodziejów - powiedziało natychmiast jedno z dzieci. - Tak - powiedział miękko Gerem, kiedy podszedł do grupy z cienia. Opowiedz historię o Wojnach Czarnoksiężników. Zdumiona, Aralorn spojrzała w górę, żeby napotkać oczy Gerema. Nie były bardziej serdeczne niż wcześniej tego dnia. - Opowiedz nam - kontynuował, zajmując miejsce na podłodze i podnosząc jedno z najmłodszych szkrabów na kolana - historię o Łzy Hornsmara, który zginął z rąk zmiennokształtnych w górach tylko na północ stąd. Zamierzała nauczyć swojego brata nieco subtelności, ale mogła popracować z jego sugestią. Potrzebowała długiej historii, żeby dać Wilkowi tak dużo czasu na odpoczęcie, jak to było możliwe. Jedna historia przyszła jej na myśl, jakby czekała, aż dziewczyna ją rozpozna.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 96

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Historia o Wojnach Czarnoksiężników, w takim razie, ale historia Łzy jest przereklamowana. Zamiast tego mam dla was inną opowieść. Słuchajcie dobrze, bo zawiera ostrzeżenie dla dzieci i dzieci waszych dzieci. Mając już ich uwagę, Aralorn wzięła oddech i szukała początku swojej opowieści. Zajęło jej to chwilę, skoro nie była to jedna z tych, które opowiadała często. - Dawno, dawno temu narodził się syn młynarza. W tamtym czasie, nie wydawało się to być obiecującym czy ważnym wydarzeniem, skoro tak długo jak w pobliżu mieszkali młynarze, zawsze posiadali dzieci. Nie było to nawet niezwykłe wydarzenie dla młynarza, ponieważ miał trzech innych synów i córkę urodzoną w podobny sposób - ale nie takiego syna. Nikt w wiosce nigdy nie miał takiego syna. Zobaczyła kilka uśmiechów i hall ucichł. Kontynuowała, przerywając swoją opowieść ekstrawaganckimi gestami. - Kiedy Tam się śmiał, kwiaty rozkwitały, a krzesła tańczyły; kiedy płakał, ziemia drżała, a ogień podnosił się z niepokojącą nagłością. Zaniepokojony, że dziecko wznieci ogień pod młynem i zniszczy ich rodzinę, młynarz, poszedł ze swym problemem do wiejskiego kapłana. W tych dniach, starzy bogowie wciąż chodzili po ziemi i ich kapłani byli w stanie działać cuda pod kierownictwem bogów, więc czyn młynarza był prawdopodobnie najmądrzejszą rzeczą, jaką mógł zrobić. I tak oto chłopiec został wychowany przez miejscowego kapłana, który przywykł w końcu do ogni i trzęsień ziemi i w pewnej mierze aprobował rozkwitające kwiaty. Młynarzowi tak ulżyło, że kiedy świątynia spłonęła z powodu napadu złości brzdąca, nie narzekał nawet na to, że musiał zapłacić swoją część za odbudowę - a narzekał zawsze i na wszystko. Teraz, w tamtych dniach, poza wioską panowały kłopoty. Magowie, jak wszyscy wiecie, są kapryśni w najlepszym humorze, a w najgorszym... - Aralorn zadrżała i była zadowolona widząc kilku innych członków widowni, którzy również zadrżeli. U jej stóp, Wilk wydał z siebie miękki hałas, który mógł być śmiechem. Kisrah uśmiechnął się, ale w przyćmionym świetle wielkiego hallu, nie mogła powiedzieć, czy był to szczery uśmiech, czy nie. - Królestwa wtedy były mniejsze nawet od Lambshold i wszyscy królowie i każdy z osobna mieli magów, którzy dla nich pracowali. Zazwyczaj, najpotężniejsi magowie pracowali tylko dla siebie, skoro żadne z małych królestw nie mogło pozwolić sobie na zatrudnienie ich na dłużej niż zajmowało wygranie jednej bitwy czy Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 97

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane dwóch. Najpotężniejsi magowie z nich wszystkich byli czarnymi magami, którzy pracowali magią z krwią i śmiercią. Gerem wyprostował się i powiedział - Nie wiedziałem, że czarna magia była potężniejsza niż inne. Aralorn skinęła głową. - Z czarną magią, czarodziej musiał kontrolować tylko magię uwolnioną; z innymi magiami, musiał również zbierać moc. Zbieranie magii uwolnionej podczas śmierci nie zabiera magowi niczego... poza kawałkiem jego duszy. - Brzmisz, jakbyś miała osobiste doświadczenie w tym względzie powiedział wyzywająco Gerem. Aralorn potrząsnęła głową. - Nie ja. Kiedy Gerem odwrócił od niej wzrok, kontynuowała swoją opowieść. - Ta równowaga mocy działała przez wieki - aż do nadejścia wielkiego wojownika, Fargusa i odkrycia złota w górach Berronay. - Wypowiedziała imiona z wielką uroczystością, jak dworny herald, ale dodała, dużo mniej formalnie, - Nikt teraz nie wie, gdzie są Berronay i ich kopalnie. Nikt nie wie niczego więcej o Fargusie niż jego imię. Ale to jego czyny były blisko zniszczenia świata. Skoro rządził Berronay na krótko po tym jak zostały odkryte ich bogate kopalnie i zanim ktokolwiek wiedział, jak bogate to odkrycie było. Zgromadził wielką armię z zamiarem podbicia świata - i zatrudnił czternastu najpotężniejszych magów na świecie, żeby zapewnić sobie powodzenie. Wioska Tama była najmniejsza z trzech wiosek królestwa Hallenvale - to oznacza 'zieloną wioskę' w starożytnym języku. Mieściła się pośród bujnych pól na wzgórzach na północ od Wielkich Bagien. - Aralorn przerwała popijając z cynowego garnuszka wodę, którą ktoś jej przyniósł. - Ale tam nie ma żadnych pól - wtrąciła się płowo-włosa dziewczynka w wieku dziesięciu czy jedenastu wiosen. - Nie - zgodziła się Aralorn miękko, zadowolona, że dziecko dodało nieco dramatyzmu do jej historii. - Już nie. Tam, gdzie kiedyś była wioska, teraz jest tylko nieskończone morze czarnego szkła. Przerwała i pozwoliła im pomyśleć o tym przez chwilę. - Tak jak powiedziałam, Tam został wychowany w małej farmerskiej wiosce przez kapłana. Kiedy chłopiec miał dwanaście lat - wiek rozpoczęcia praktyk - został posłany do Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 98

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane królewskiego czarodzieja na szkolenie. Do czasu, kiedy miał osiemnaście lat, Tam był najpotężniejszym czarodziejem w okolicy - nie licząc tych używających czarnej magii. Aralorn zbadała swoją widownię. - Było wtedy mnóstwo czarnych magów. Czarna magia była wtedy powszechna i większość ludzi nie widziała w tym niczego złego. - Niczego? - zapytał Gerem. - Niczego. - Aralorn skinęła głową. - Większość magów używała krwi i śmierci zwierząt - jeśli używali śmierci ludzi, utrzymywali to w tajemnicy. Jeśli zabijasz świnię do zjedzenia, jej śmierć uwalnia magię. Czyż nie jest stratą jeśli weźmiesz tylną połowę zwierzęcia i wyrzucisz ją na kupę śmieci? Dlaczego w takim razie nie jest stratą zostawienie magii jej śmierci, żeby rozproszyła się nieużyta? Czekała. - Tak też myśleli. Ale nasz Tam, widzicie, był inny. Został wychowany przez kapłana wiosennej bogini - bogini życia. Z samego szacunku do niej, nie skalał się śmiercią. Usatysfakcjonowana, że dała im o czym myśleć, kontynuowała swoją opowieść. - Fargus, z bogactwem kopalni złota w Berronay za sobą, z łatwością zapewniał sobie magów do armii i przejmował krainę po krainie. Kiedy każda nowa kraina dokładała do jego majątku, zatrudniał więcej magów. Nawet Wielkie Bagno nie było barierą dla magów Fargusa, których moc tylko rosła, kiedy liczba martwych i umierających wciąż się zwiększała. Teraz, Fargus nie był pierwszym wojskowym, który pokonywał innych przy pomocy mocy czarnych magów. Kilka lat wcześniej, bitwy pomiędzy Kenredem Młodszym i Agenhallem Głupcem rozgrywały się dziko aż całe państwo Faen utonęło pod falami morza. Sto lat przed tym, spustoszenie Łzy Hornsmara zniszczyło najpiękniejszy las Idreth magią mistrzyni jego czarnoksiężników, Jandrethan. Aralorn spojrzała w górę i zobaczyła, jak kilku członków jej widowni kiwa głową, słysząc znajome imiona. - Ale to właśnie wojna Fargusa wszystko zmieniła. - Hallenvale - kontynuowała - wreszcie zyskało uwagę Fargusa i posłał on armię wspieraną przez magów, żeby tam walczyli. Ale nie był to łatwy podbój. Król Hallenvale był wojownikiem i strategiem, który nie miał sobie równych - zwany Firebird z powodu swojego temperamentu i koloru włosów. Ah, widzę, że kilkoro z was o nim słyszało. Hallenvale było prosperującym małym krajem, skoro było rządzone mądrze przez pokolenia. Firebird użył swego majątku, żeby samemu zebrać magów, włączając w to Tama. Małe, niepodbite państwa wokół wiedząc, że jeśli Hallenvale upadnie, ich ziemie będą następne, pomogły mu w każdy możliwy sposób.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 99

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Bitwa rozegrała się na Równinach Torrence. Armie były porównywalne: trzydziestu dwóch czarnych magów walczyło dla Fargusa, a stu siedmiu czarodziejów stało pod chorągwią Firebird'a - chociaż byli to w większości pomniejsi magowie. Pozwoliła, żeby jej głos przyspieszył i przerwała w miejscu, kiedy nakarmiła ich szczegółami walki. - ... Zaklęcia były rzucane i blokowane aż magia przeniknęła samą ziemię. Po trzech dniach, całun zawisł nad równinami, nienaturalnie gęsta mgła, mgła tak zbita, że nie byli w stanie widzieć dalej niż na dwadzieścia kroków. Dla magów, po którejkolwiek stronie walczyli, powietrze było tak ciężkie od magii, że trzeba było mnóstwo mocy, by wmusić jeszcze więcej magii w tą okolicę. Na szczęście - pozwoliła, żeby jej język ociągnął się na tym słowie i przyzwał do niej uwagę widowni - na polu było tak wielu martwych i umierających, że było wystarczająco mocy, żeby wypracować większą ilość wspaniałej magii. - Tam, z mocą wykończoną, został posłany na szczyt pobliskiego wzgórza, żeby miał lepszy widok na pole walki. Tak też zrobił. To, co zobaczył, posłało go galopem do osobistego maga Firebird'a, Nastriuta. - Czy mag, który uciekł przed zatopieniem Faen nie zwał się Nastriut? zapytał Falhart. Skinęła głową. - Dokładnie ten sam. Do tamtej chwili był starym człowiekiem i zmęczonym bitwą. Tam wsadził go na konia i zaciągnął na szczyt wzgórza. Napiła się wody i pozwoliła, żeby napięcie się budowało. - Tylko naprawdę wielki mag mógł widzieć to, co widział Tam, ale Nastriut był jednym z najpotężniejszych czarodziejów swojego pokolenia. Z korzystnego miejsca na szczycie, Nastriut i Tam widzieli, że mgła, która rosła od pierwszego dnia bitwy nie była tym, czym myśleli. Nie była zaklęciem rzuconym przez jednego z czarnoksiężników Fargusa czy jakimś efektem ubocznym czystej objętości magii. - 'Tuż zanim Faen zapadło pod morzem' powiedział Tam 'widziałeś, jak ciemna mgła pokrywa całą wyspę.' - 'Była tam magia tak gęsta, że ciężko było oddychać' powiedział Nastriut. 'Śmierć, więcej śmierci i marzenia o mocy krwi. Z morza widziałem to jak wielką, głodną bestię.' Stary mężczyzna zadrżał i przełknął ciężko. 'Marzyłeś kiedyś o mocy, Tam? Ja tak. Marzenia o mocy śmierci powodowały pożądanie, które narastało w mojej krwi. Obiecywało mi młodość, która nie była moim stanem od wieku lub więcej.'

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 100

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - 'Jeśli użyję czarnej magii' wyszeptał Tam 'moje sny mówią mi, że mogę zakończyć całą tą walkę i wrócić do domu. Mówisz, że ta rzecz jest w moich marzeniach?' - 'Takie marzenia mieliśmy wszyscy, zanim padło Faen' powiedział starzec. 'Marzyłem, że stworzymy to piętnem magii śmierci, ale nie mam dowodu. Kiedy ta bestia zabiła wioskę, była w połowie tak wielka jak ta tutaj. Ale jest tą samą, tą samą.' Wielki hall był śmiertelnie cichy i Aralorn była w stanie obniżyć swój głos do szeptu , który odbijał się echem - sztuczka tonu i architektury, którą odkryła już dawno. - Tam nie mógł tego zrobić, ale reputacja Nastriuta była taka, że magowie Fargusa opuścili pole bitwy, żeby pomóc. Ponad setka magów zebrała swą magię, żeby stworzyć pustynię szkła w kolorze obsydianu, żeby pomieścić Marzyciela, którego powołała do życia magia krwi. Nasturis zmarł w trakcie wykonywania zaklęcia - i nie był przy tym sam. Reszta czarodziejów przysięgła nigdy nie używać czarnej magii pod karą śmierci. Żeby upewnić się, że przysięgi zostaną dotrzymane, nałożyli na siebie zaklęcie, które pozwalało, żeby ich magia była kontrolowana przez jednego człowieka - pierwszego ae'Magiego, Tama z Hallenvale. - Ładna historyjka, żeby zatuszować głupotę czarodziejów - powiedział nagle Gerem. - To nadużycie mocy stworzyło szklaną pustynię, nie jakiś bohaterski wysiłek, żeby ocalić świat. Aralorn uśmiechnęła się do niego. - Opowiadam tylko historię, taką, jaką mi opowiedziano. Możesz oceniać jej prawdziwość czy nie, jeśli chcesz. Nie zmieni to skutków. - Zniszczenie tuzina królestw - powiedział. - Słuchałeś swoich nauczycieli - Aralorn uśmiechnęła się doceniająco. - Ale były tam również inne skutki. Magowie byli podatni, większość z nich szkolona była w używaniu magii w taki sposób, w jaki została zakazana. Teraz ludzie obawiają się i zabijają ich, za każdym razem, kiedy ich spotkają. Przez pokolenia, dziecko urodzone z magią było zabijane jak tylko zostało rozpoznane. Tylko w Reth lub Southwood czarodzieje mogli znaleźć sanktuarium. Aralorn zbadała swoją publiczność, dzieci i dorosłych jednakowo. - Jeśli zastanawiacie się, czy historia jest prawdziwa, zapytajcie Arcymaga jakie są pierwsze słowa przysięgi czarodzieja, przysięgi, którą musi złożyć każdy praktykant swojemu mistrzowi odkąd ae'Magi został powołany ponad magów pod koniec Wojen Czarnoksiężników. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 101

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ab earum satimon - powiedział Kisrah. Zmarszczył brwi w zamyśleniu na Aralorn, potem przetłumaczył miękko - By chronić nasze marzenia. Gdzie słyszałaś tą historię? Nigdy wcześniej jej nie słyszałem. Myślałem, że szklana pustynia była błędem spowodowanym przez uderzenie magii, która zdziczała i wydostała się poza kontrolę. - Ja jej ją opowiedziałem - powiedział Nevyn, wychodząc z drzwi. - To stara baśń, którą gdzieś słyszałem - chociaż Aralorn poprawiła ją nieco. Aralorn skinęła głową w uznaniu komplementu, kiedy podniosła się ze swojego siedzenia. - Słyszałam kilka wariacji tej historii. Lordzie Kisrah, chciałeś zobaczyć mojego ojca? - Jeszcze jedna historia, zanim pójdziesz? - zapytał Falhart. - Coś mniej... mrocznego, jeśli mogłabyś? Nie wiem, jak sądzą inni, ale ja wolałbym nie spędzić nocy próbując przekonać moje dzieci, że w cieniach nic się nie czai. Aralorn spojrzała w dół na Wilka, który leżał na boku, klepany przez małe rączki, jego oczy były zamknięte. Było to niezwykle tolerancyjne jak na niego. W swojej ludzkiej postaci, unikał ludzkich rąk, innych niż jej własne. Wilk (w postaci zwierzęcia) był mniej nieśmiały, ale zastanawiała się, czy naprawdę spał. Jeśli tak, kilka minut więcej mogło mu tylko pomóc. Rzuciła Falhartowi wyzywające spojrzenie. - Żadnych więcej komentarzy o moim wzroście? Uniósł prawą rękę. - Przysięgam. Spojrzała na Kisraha. - Mogę poczekać - powiedział. Aralorn wróciła na siedzenie. - W porządku, zobaczmy, co znajdę. Hmm. Tak. Czekała, aż wszyscy ucichną, potem zaczęła. - Nie tak dawno temu i nie tak daleko stąd, żył praktykant czarodzieja imieniem Pudge. Jak możecie spodziewać się po jego imieniu, nie cieszył się niczym tak bardzo jak miłym, miękkim puddingiem, nie licząc tylko, być może, kawałka ciasta. Szczególnie lubił to, kiedy kucharz czarodzieja ukrywał fakt, że jego ciasto zmalało, wypełniając dziurę lukrem tej grubości. - Aralorn podniosła dwa palce razem i patrzyła, jak uśmiech przemknął po twarzy jednego ze szkrabów Falharta na myśl o takiej delicji.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 102

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tera, mistrz Pudge'a, miał kilku praktykantów, którzy żartowali z jego jedzenia. Mogli robić to w przyjacielski sposób - ale wy i ja wiemy, że to nie miało znaczenia. Stało się tak, że Pudge brał jakąkolwiek słodycz, jaką udało mu się ukraść z kuchni i jadł ją w sekretnych miejscach, w których inni nie mogli go znaleźć. - Jego ulubionym była mała klitka, którą znalazł w bibliotece. Korytarz był tak wąski i nieznaczący, że nawet gdyby czarodziej o nim pamiętał, nigdy by go nie użył. Było to, w zasadzie, tak wąskie przejście, że tylko dziecko mogło przecisnąć się przez długi tunel, który prowadził do dostatnio przytulnej półki z boku zamku czarodzieja, kilka pięter ponad ziemią. - Jak miesiące mijały, a cukrowe słodkości kucharza zebrały swe żniwo, pasaż stawał się coraz węższy i węższy, aż Pudge zaczął się zastanawiać, czy nie został na niego nałożony jakiś rodzaj zmniejszającego zaklęcia. - 'Być może' myślał 'być może, kiedyś był normalnego rozmiaru korytarzem i każdego dnia robi się coraz mniejszy i mniejszy.' - Był to pomysł, który uznał za zadowalający, chociaż nie znalazł żadnej wzmianki o takim zaklęciu w żadnej z książek, po które wolno mu było sięgnąć. Powinnam wspomnieć tutaj, że Pudge był dość znakomitym praktykantem. Gdyby miał inny temperament, inni praktykanci mogliby szczerze pożałować swojego naśmiewania się. - Pewnego lśniącego, słonecznego poranka, kucharz zrobił małe tartaletki z wiśniami, każda wystarczająco duża, żeby zmieścić się w jednej dłoni Pudge'a. Nie było lepszego złodzieja od chłopca - możecie zapytać Handlarzy, jeśli mi nie wierzycie. Nikogo, to znaczy, poza czarodziejem. Pudge wyszedł z kuchni, z dwunastoma tartaletkami z wiśniami i udał się do biblioteki zanim kucharz zda sobie sprawę, że zniknęły. - Otworzył przejście i udało mu się przecisnąć, chociaż musiał przepchnąć ciastka, złożone w plecaku, którego używał do takich nikczemnych misji, niesionym przed sobą, żeby się zmieścić. Naprawdę, tylko myśl o gniewie kucharza zmusiła go do walki i szamotania się przez korytarz. Kucharz był mężczyzną wielkiego serca, ale miał okropny temperament i najlepiej było go unikać przez jakiś czas po udanym nalocie. - W końcu, Pudge bezpiecznie przepełzł przez pasaż i znalazł się w swojej kryjówce. Zjadł jedenaście tartaletek i podzielił się dwunastą z kilkoma mijającymi go ptakami. Wtedy postanowił, że nadeszła pora, żeby wrócić. - Aralorn przerwała. - Nie mógł wrócić - powiedział młody chłopiec siedzący blisko końca grupy. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 103

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Dlaczego nie? - zapytała Aralorn, unosząc brwi. - Bo był za duży! - powiedziało chórem kilka głosów (niektóre z nich były basami i barytonami). Aralorn uśmiechnęła się i skinęła głową. - Macie rację, oczywiście. Zajęło kilka dni, zanim Pudge był na tyle chudszy, żeby przejść z powrotem przez korytarz i do tego czasu, jego mistrz zaczynał się naprawdę martwić. Słysząc o przygodach Pudge'a, czarodziej nauczył Pudge'a zaklęcia lub dwóch, które pomagały mu wydostać się z ciasnych miejsc. - Czekała przez chwilę, żeby pozwolić chichotom ustać. Przez lata Pudge rósł zarówno w obwodzie jak i w mocy. Możecie znać go lepiej pod prawdziwym imieniem - Tenneten Wielki, prywatny mag Króla Myra, obecnego władcy Reth. - Podniosła się żwawo i wykonała przeganiający gest. - W porządku, to wszystko na dzisiaj. Correy, gdybyś mógł poświecić mi chwilę? Correy podszedł do niej z Kisrahiem nieco za sobą, kiedy dzieci powłóczyły nogami do swoich rodziców. - Czego potrzebujesz? - zapytał jej brat. - Hmm, cóż, znasz tą starą pustą chatkę, gdzie mieszkał kiedyś pustelnik? Na polanie, nie tak daleko stąd? - Tą, z której dachu spadł Hart, kiedy udawał, że był smokiem? Zaskoczona, skinęła głową. - To było na długo przed twoimi czasami. - Niektóre rzeczy stają się rodzinną legendą - odpowiedział. - Poza tym, wiedza, którą zebrał naprawiając dach chatki stała się użyteczna, kiedy Ojciec wysłał nas, żebyśmy zbudowali dom dla kapłanki Ridane. - Ah - powiedziała, zastanawiając się, dlaczego jej ojciec budował dom dla kapłanki bogini śmierci. Zgadnięcie dlaczego posłał swoich synów do tego było łatwiejsze - Lyon lubił upewniać się, że jego dzieci zdobyły tak wiele umiejętności jak to możliwe. Lubił też upewniać się, że są pokorni. - Cóż, tak czy inaczej, musisz posłać kogoś tam, żeby zajął się raczej dużą padliną, którą zostawiliśmy. Może przyciągnąć drapieżniki i jest to dość blisko zimowych pastwisk. Correy skinął głową. - Widziałem, że twojemu wilkowi brakuje trochę skóry. Wpadliście na niedźwiedzia? Aralorn zakaszlała, spojrzała na Kisraha, który się przysłuchiwał i powiedziała - Coś w tym rodzaju, tak. - Nie ma nic bardziej katastrofalnego niż pozwolenie

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 104

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane twojemu przeciwnikowi na przecenienie twoich umiejętności: zabicie legendarnego potwora prawie zawsze do tego prowadziło. - Zadbam o to - powiedział. - Dobrej nocy, Featherweight. Sięgnęła w górę i udało jej się zmierzwić mu włosy. Błękitnooki.

- Dobrej nocy,

Correy roześmiał się i pocałował jej policzek. - Dobrej nocy, sir - powiedział Kisrahowi z przyjacielskim skinieniem głową. Kisrah poczekał, aż Correy odszedł. - Błękitnooki? - zapytał. Gdyby byli przyjaciółmi, roześmiałaby się; zamiast tego zadowoliła się uniesieniem brwi. - Ponieważ takie nie są, oczywiście. Poważnie skinął głową. - Oczywiście. Wyrazy uznania dla twoich historii. Wzruszyła ramionami, pocierając palcami miękkie futro za uszami Wilka. Moim hobby jest zbieranie historii. Niektóre z nich nawet były użyteczne raz czy dwa. Chodź, zaprowadzę cię do pokoju żałobnego. Przeszła przez wielki hall, który w większości opustoszał. Nie obejrzała się za siebie, ale słyszała szelest płaszcza Arcymaga i stukot pazurów Wilka na twardej podłodze. Zanim dotarli do kurtyny, Kisrah przestał iść. Aralorn zatrzymała się i spojrzała na niego pytająco. - Myślisz, że jedynym powodem, dla którego czarna magia została porzucona, jest bestia w twojej historii? - Marzyciel? Nie jestem pewna, czy Marzyciel kiedykolwiek istniał odpowiedziała Aralorn. - Istnieje mniej dramatyczna wersja tej opowieści, w której sam Tam stworzył Marzyciela, żeby przerwać ogólne użycie czarnej magii. Ja używam zielonej magii, mój lordzie ae'Magi: nie muszę zjadać zgniłego mięsa, żeby wiedzieć, że jest skażone. Magia krwi... śmierdzi tak samo, jak surowa pieczeń zostawiona na kilka dni na słońcu. - Ah - powiedział Kisrah. Zmarszczył na nią bacznie brwi i zmienił gładko temat. - Zabiłaś ae'Magiego? - Geoffrey'a? Arcymagów. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

zapytała, jakby w ciągu ostatnich kilku lat zabito tuzin

Strona 105

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tak. Aralorn założyła ramiona na piersi i oparła się o zimną, kamienną ścianę. Wilk umościł się u jej stóp z westchnieniem, chociaż bacznie przyglądał się Kisrahowi. Arcymag zignorował go. - Uriahowie zabili Geoffrey'a - powiedziała miękko. - Biedne, udręczone stworzenia, które on sam stworzył. - Wtedy zmusiła się do zrelaksowania i kontynuowała lekko. - Przynajmniej tak zaraportowali najemnicy wynajęci do wyczyszczenia zamku. - Wcześniej nie miał żadnych kłopotów z kontrolowaniem ich - powiedział Kisrah. - Sam używałem zaklęć - nie były ani trudne ani męczące. I, Aralorn, pomimo tego, co twój przyjaciel, czarodziej, który dał ci amulet - nie była to jedna z jej lepszych historii, musiała przyznać - ci powiedział, Geoffrey nie stworzył Uriahów, tylko wezwał je, by wykonywały jego wolę. Myślę, że zostałaś wprowadzona w błąd. Wzruszyła ramionami. Nauczyła się swojej lekcji; nie kłóciła się z kimś, kto wciąż mógł być pod wpływem zaklęć ae'Magiego. - Byłaś tam tamtej nocy - powiedział. - Widziałem cię. - I gdybym powiedziała, że go zabiłam - zapytała Aralorn rozsądnym tonem - to co? Zabiłbyś mnie, żeby wyrównać rachunki? - Nie - powiedział zachrypniętym głosem. - Masz moje słowo,że tego nie zrobię. Wierzę, że wiem, kto dokonał zabójstwa, ale muszę... muszę być pewien. Dlaczego? pomyślała do siebie. Żebyś mógł usprawiedliwić czarną magię, która trzyma mojego ojca jako przynętę na Wilka? - Jak mogłabym ja, drugorzędna mistrzyni szermierki i trzeciorzędna użytkowniczka zielonej magii, zrobić coś takiego ae'Magiemu? - Pozwoliła sobie na nieco więcej niż było bezpieczne, chociaż była ostrożna, żeby nie usłyszał sarkazmu w jej głosie. - Wszyscy wiedzą, jak potężnym czarodziejem był - i szermierzem najwyższych umiejętności. Dlaczego miałabym chcieć go zabić? Był najlepszym, najbardziej wrażliwym - nie wspominając o tym, że najzabawniejszym - czarodziejem, jakiego spotkałam. Jego śmierć była wielką tragedią. Drugorzędna mistrzyni miecza, ale pierwszorzędna aktorka; Aralorn wiedziała, że Kisrah mógł usłyszeć tylko szczerość w jej głosie. Były to śmieci, które wszyscy mówili o ostatnim ae'Magim i mieli je na myśli całymi sobą - dzięki zaklęciu charyzmatycznemu ae'Magiego, które ciągnęło się jeszcze do teraz. Gdyby nie Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 106

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane oskarżyła Geoffrey'a o stworzenie Uriahów, pomyślała, mogłaby przekonać Kisraha o swojej niewinności w śmierci Arcymaga. Kisrah zmarszczył na nią brwi. - Byłaś tam tamtej nocy. Dzierżyłaś laskę maga... - Zawahał się ledwie chwilę, ale najwyraźniej postanowił, że równie dobrze może ciągnąć do końca. - Dzierżyłaś laskę Caina - jest bardzo charakterystyczna. Nie pomoże mu uznać Wilka za winnego. Aralorn rzuciła Kisrahowi zdezorientowane spojrzenie. - Byłam tam tamtej nocy, ale nie przypominam sobie żadnej laski. Czasami rozwożę wiadomości dla Mistrza Szpiego. Kiedy Uriahowie zaczęli dziwnie się zachowywać, odeszłam najszybciej jak mogłam. Nie jestem tchórzem, ale te istoty mnie przerażają. Spójrz, co zrobili ae'Magiemu. Kisrah patrzył na nią; prawie mogła poczuć jego frustrację. - Uriahowie pojmali cię dla niego. Kazał mi przetransportować cię do jego zamku. Czego od ciebie chciał? Aralorn wzruszyła ramionami i zmodyfikowała swoją historię bez przerwy. Nieporozumienie, obawiam się. Myślał, że posiadałam wiedzę o miejscu pobytu króla Myra. Pamiętasz, że to było mniej więcej w czasie, kiedy Myr, zrozpaczony po śmierci rodziców, odszedł nie mówiąc nikomu dokąd. Okazało się, że król Myr był u uzdrowiciela, który mieszka w górach blisko letniej rezydencji królów. - Bez skrupułów wróciła do oficjalnej historii. Gdyby stało się powszechnie wiadome, że Myr i ae'Magi byli wrogami... mogłoby to zdezorientować mnóstwo zwolenników Myra, którzy wciąż byli pod wpływem poprzedniego ae'Magiego. Być może czas to rozwiąże - być może nie. - W zasadzie to wiedziałam, gdzie był, ale rozkazano mi nie mówić nikomu - wiesz jaki jest Mistrz Szpieg. Ae'Magi nie zamierzał mu zrobić żadnej krzywdy, najwyraźniej, ale rozkazy to rozkazy. Ae'Magi w końcu przyjął to, że nie mogłam mu nic powiedzieć. Opowiadanie historii naprawdę czasami stawało się użyteczne, uznała Aralorn. Weź ziarno prawdy i upiększ je nonsensem i było bardziej godne uwierzenia niż to, co wydarzyło się w rzeczywistości. Nie było tak, jakby naprawdę spodziewała się, że Kisrah jej uwierzy; po prostu chciała utrzymać go z daleka od zdecydowania co się stało z jakąkolwiek pewnością. Wilk zawył i odbiło się to echem dziwnie w otoczonym kamieniami korytarzu. Może martwił się tym, jak wiele bajek opowiadała tego wieczoru. Prawdopodobnie miał rację. - Możemy iść, Lordzie Kisrah? Czy wolałbyś mnie przesłuchać? Jestem pewna, że Ojciec ma gdzieś tu jeszcze narzędzia do miażdżenia kciuków. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 107

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Arcymag gapił się na nią, jakby sama intensywność jego spojrzenia miała wystarczyć do przedarcia się przez baśń, którą usnuła. Wyraz jego twarzy był tak daleki od czarującego mężczyzny jego publicznego imagu, jak był Wilk od owcy. Różowa peruka wyglądała jak absurdalny kamuflaż, którym była. Wyglądał na bardzo zmęczonego, pomyślała nagle - jakby spędził ostatnio więcej niż jedną bezsenną noc. - Bez wątpienia - powiedział z napięciem - tortury wydostałyby inne odpowiedzi z ciebie, równie zadowalające i równie fałszywe. Aralorn uśmiechnęła się uroczo do niego; to nie było trudne - niewiele rzeczy dawało jej większą radość niż frustrowanie kogoś innego, kto próbuje dostać informacje. - Bez wątpienia - zgodziła się z przyjemnością. - Czasami - powiedział z całkowitym przekonaniem - chciałbym, żeby istniało zaklęcie prawdy, które naprawdę by działało. Prowadź, zatem, we wszystkich tego słowa znaczeniach - powiedział z westchnieniem, nagle zmieniając się z powrotem w nieszkodliwego eleganta. - Spojrzę na to zaklęcie, które trzyma twojego ojca. Strażnik powrócił do swoich obowiązków. - Lord Kisrah jest tutaj, żeby spojrzeć na Ojca - powiedziała mu. - Oczywiście, Pani. Powinienem tu pozostać, czy wolałaby pani więcej prywatności? Aralorn spojrzała na Arcymaga, który wzruszył ramionami. - Zostań tutaj - powiedziała strażnikowi. - Wolałabym raczej nie mieć żadnych ciekawskich dusz, które będą się tu wałęsać, kiedy ae'Magi tu jest. - Tak, Pani. - Strażnik uśmiechnął się. - Zaklęcia ochronne są inne - powiedział Lord Kisrah, sprawdzając kurtynę. Aralorn wzruszyła ramionami i rozproszyła swoje zaklęcia. jednorazowy amulet z zaklęciami ochronnymi. Te zaklęcia są moje.

- To był

Otworzył kurtynę i przeszedł przez nią, mamrocząc, nie patrząc na nią. Zaklęcia były robotą Caina - znam ją dobrze. Nigdy nie słyszałem o talizmanach jako zaklęciach ochronnych. Nie tak łatwo wygrała swoją wybraną historią. Ledwie uniosła na niego brwi. - Do dzisiaj nie słyszałam nigdy o baneshade. Czyż nie jest wspaniałe, że możemy się uczyć przez całe nasze życie? Zapewniam cię, że jedynymi, którzy tutaj byli, kiedy Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 108

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane zaklęcia były nakładane, byłam ja i mój wilk. Masz swój wybór magów. - Wskazała na Wilka, który zawył i zamerdał delikatnie ogonem. Żaden ludzki mag nie mógł pozostać po postacią zwierzęcia tak długo, jak Wilk dziś w nocy. To, że Cain ae'Magison był czymś innym niż czystej krwi człowiekiem było czymś, co jego ojciec trzymał w ukryciu. Kisrah rzucił jej krótkie spojrzenie zanim wszedł głębiej do pomieszczenia. Zapaliła magiczne światło, kiedy za nim podążyła, ale on zapalił również swoje własne. Najwidoczniej, pomyślała rozbawiona, nie ufał jej. Mądry facet. Zasłoniła za sobą kurtynę, zatrzymując się wewnątrz alkowy, gdzie mogła widzieć czarodzieja bez wtrącania się w jego magię. Jak Wilk, umieścił rękę na czole jej ojca i wykonał gest, który w jakiś sposób wyglądał znajomo. Przyglądając mu się blisko, Aralorn zobaczyła, że pełne usta Arcymaga zaciskają się z jakiejś emocji lub być może tylko z wysiłku, który włożył w zaklęcie. Kiedy skończył, cofnął się na chwilę i zaczął inne zaklęcie. U boku Aralorn, Wilk zesztywniał i zrobił szybki krok w przód, przysiadając lekko. Aralorn poczuła szybki powiew strachu; czy ufała za bardzo swojej wiedzy o tym mężczyźnie? Pomimo swoich podejrzeń, tak naprawdę nie wierzyła, że mógłby skrzywdzić jej ojca. Odkładając jego reputację na bok, Aralorn miała dostęp do większej ilości plotek niż kotka miała potomstwa i nigdy nie słyszała słowa, które wskazywałoby na jego dyshonor; i ktoś naprawdę zrobił dużo, żeby nie zranić jej ojca. Wiedziała zbyt wiele o magii, żeby popełnić błąd przerywając Kisrahowi, ale przyglądała mu się ostrożnie i ufała Wilkowi, że to powstrzyma, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jakiekolwiek zaklęcie przygotował Arcymag, Aralorn mogła powiedzieć po sile magii zbierającej się na jego dotyk i po kroplach potu na jego czole, że było ono potężne. Kiedy skończył, Kisrah oparł się o katafalk dla wsparcia. - Bądź przeklęty - przeklął lekko, pocierając twarz w zniecierpliwieniu. Odwrócił się do Aralorn - Szybko, powiedz mi imiona magików, którzy mieszkają w zasięgu jedno dniowej jazdy stąd. - Ludzcy magowie? - Tak. Aralorn wydęła usta, ale nie mogła znaleźć żadnego powodu, żeby go okłamać. - Nevyn, jako pierwszy. Myślę, że żona Falharta, Jenna może być zielarką ktoś kiedyś powiedział coś takiego - ale musiałbyś z nimi porozmawiać, żeby się Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 109

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane upewnić. Wiem, że jest lokalną akuszerką. Stary Anasel wyprowadził się do chatki na wielkiej farmie ponad urwiskiem jakąś ligę5 na południe. Wierzę, że teraz jest zniedołężniały. To wszystko co wiem - chociaż przypuszczam, że jest jeszcze z pół tuzina zielarek. Kisrah potrząsnął głową. - To nie będzie zielarka. Anasel... Anasel mógłby być w stanie to zrobić. Porozmawiam z nim o Lady Irrennie. To z pewnością nie jest Nevyn. Znam jego pracę. Aralorn poklepała palcami lekko swoje udo. Zielarki zostawiając na boku, Kisrah sam powinien być w stanie odpowiedzieć sobie na pytanie o czarodziejów. Był, mimo wszystko, ae'Magim. Wszyscy szkoleni czarodzieje, poza Wilkiem, byli z nim złączeni. - Zapytaj również Irrennę o innych magów - może wiedzieć coś, czego ja nie wiem, ale po tym jak to zrobisz, możesz sprawdzić, czy uda ci się skontaktować z jednym z czarodziejów Mistrza Szpiega w Sianim. Powiedz im, że pytasz za mnie, a nie każą ci sobie zapłacić. Jeśli jest tutaj jakiś inny czarodziej, Ren będzie wiedział. Kisrah wyglądał na zdumionego przez chwilę przez jej chęć pomocy, ale nieufnie skinął głową. - Tak zrobię.

***

Tej nocy, wygodnie usadowiona w łóżku, Aralorn przyglądała się jak Wilk, w swojej ludzkiej postaci, pocierał twarz wilgotną szmatką. - Wilku, co wiesz o howlaa? Przytrzymał materiał i potrząsnął głową. - Mniej niż taki zbieracz opowieści jak ty, wyobrażam sobie. Wzruszyła ramionami. - Ja tylko się zastanawiałam jak długo będę słuchać wiatru. - Czy teraz sprawia ci to kłopot? - Nie, tak długo jak trzymam się z daleka od okien.

5

(league - ok. 5 km)

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 110

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Daj temu kilka dni - powiedział w końcu. - Jeśli wkrótce się to nie uspokoi, zobaczę, czego będę mógł się dowiedzieć. Skinęła głową. Myśl, że mogło to nigdy nie ustać była czymś, nad czym nie chciała rozmyślać. Wyszła więc ze zmianą tematu. - Czym było to drugie zaklęcie, nad którym próbował pracować Lord Kisrah? - zapytała. - To, o które się niepokoiłeś. Wilk zrzucił z siebie koszulę i odłożył ją na bok, żeby mógł wymyć się bardziej dokładnie. - Wierzę, że była to próba rozproszenia zaklęcia, które trzyma twojego ojca. Podziwiając widok, powiedziała pierwszym zaklęciem?

- Myślałam, że to właśnie robił swoim

Wilk potrząsnął głową. - Nie. Sprawdzał, żeby upewnić się, że twój ojciec wciąż żyje. Pomyślała o tym, marszcząc brwi. zaniepokoiło cię?

- Dlaczego jego drugie zaklęcie

Wytarł się do sucha i zdjął swoje luźne spodnie. - Ponieważ nie sprawdził zaklęcia zanim spróbował je rozplątać. - Co to oznacza? - Już wiedział, czym było to zaklęcie. Odciągnęła narzutę po stronie Wilka i poklepała zapraszająco łóżko. Myślisz, że to Kisrah je rzucił?

-

Dołączył do niej i spędził chwilę usadawiając się. - Tak. Myślę, że właśnie to to oznacza. - To dlaczego nie mógł go zdjąć? - zapytała, przysuwając się, aż jej głowa spoczęła na jego ramieniu. - I dlaczego był zaskoczony obecnością baneshade'a? - Myślę, że jeszcze inny czarodziej maczał w tym palce. Pamiętasz, Kisrah zapytał o innych czarodziejów w okolicy. Aralorn skinęła głową. - Więc nie może usunąć zaklęcia dopóki nie odnajdzie drugiego maga? - Dokładnie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 111

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jeśli rzucił zaklęcie z innym czarodziejem, to dlaczego nie wie, kim on jest? - Być może nałożył zaklęcie na amulet - powiedział Wilk, chrząkając jeszcze zanim go uderzyła. - Naprawdę, nie wiem. - Nevyn - powiedziała z westchnieniem. - To musiał być Nevyn. Słyszałam, że biedny Anasel ledwie umie się nakarmić. Ale Wilk potrząsnął głową. - Gdyby to był Nevyn, spodziewam się, że Kisrah by wiedział. Kisrah mówił prawdę, kiedy powiedział, że to nie był Nevyn - jest okropnym kłamcą. Przebierała palcami stóp pod kołdrą przez chwilę, potem przekręciła się i położyła brodę na piersi Wilka. - Więc Kisrah postanowił, że ty i ja maczaliśmy palce w śmierci poprzedniego ae'Magiego. W akcie zemsty, użył czarnej magii na Ojcu, żeby mnie tutaj sprowadzić i przez to ciebie, by mógł dokonać swej zemsty. Wtedy inny czarodziej dodaje swoje dwa grosze - nie kupuję tego. - To dlatego, że próbujesz zrobić całe ubranie z nieprzygotowanej wełny. Uśmiechnęła się w ciemności. - Przebywasz w Lambshold zbyt długo. 'Owcze' komentarze odkładając na bok, przypuszczam, że masz rację. Masz lepszy pomysł? - Mam podejrzenie, ale poczekam aż będę miał nieco więcej czasu, żeby o tym pomyśleć. Ziewnęła i przesunęła się do nieco wygodniejszej pozycji. również się z tym prześpię.

- Myślę, że

Naprawdę nie spodziewała się zyskać jakiegoś zrozumienia podczas snu, ale do świtu było jeszcze kilka godzin, kiedy obudziła się z bijącym sercem. - Wilku - powiedziała natarczywie. - Umpf - powiedział nieelegancko. Usiadła, pozwalając mroźnemu nocnemu powietrzu wedrzeć się pod ciepłe koce. - Naprawdę Wilku, obudź się. Potrzebuję twojej opinii. - W porządku. Obudziłem się. - Pociągnął nakrycia tuż pod brodę. Prawie się wahając, zapytała - Czy Kisrah wyglądał dla ciebie na zmęczonego? Tak myślałam, ale nie znam go zbyt dobrze.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 112

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tak. Tu wszędzie jest mnóstwo ludzi, którzy nie mieli ostatnio wystarczająco snu. - Zachrypnięty od snu, jego głos był prawie trudny do zrozumienia. Aralorn wygładziła nakrycia, które leżały na jej kolanach, nie do końca pewna, czy następne jej pytanie było wystarczająco ważne dla bólu, który w nim spowoduje. - Kiedy ją zobaczyłeś, tego jednego razu, kiedy ją widziałeś, czy twoja matka miała rude włosy? Cofnął się natychmiast, nie poruszając się w ogóle. - To nie jest zbędne pytanie - powiedziała mu. - Pomyślałam o czymś, kiedy opowiadałam historie dziś wieczorem. Wtedy pomyślałam, że to głupie, ale teraz... - Tak - odpowiedział krótko - miała rude włosy. - Były długie czy krótkie? - Długie - wypluł po krótkiej pauzie. - Długie i bardzo brudne. Śmierdziały ekskrementami i śmiercią. - Wilku - powiedziała Aralorn bardzo słabym głosem, patrząc na wyboje, które tworzyły palce jej stóp pod przykryciami - kiedy zniszczyłeś wieżę, próbowałeś się zabić? Poczuła, jak łóżko się porusza, kiedy przeniósł swój ciężar ciała. To pytanie wydawało się sprawiać mu mniejszy kłopot niż to o jego mamie. Ostry ton zniknął z jego surowego głosu, i brzmiał na... zaintrygowanego. - Tak. Dlaczego pytasz? Przebiegła palcami przez włosy. - Nie jestem pewna jak ci to powiedzieć nie brzmiąc jak szalona kobieta. Po prostu okaż mi cierpliwość. - Zawsze. - W jego tonie było słuchać nieco cierpienia. Oparła się z powrotem o niego i uśmiechnęła przebiegle. - Odkąd odszedłeś ostatnim razem, miałam koszmary. Z początku nie różniły się zbytnio od tych, które miałam po tym, jak wyratowałeś mnie z lochów ae'Magiego i nie myślałam o nich zbyt wiele. Jakiś tydzień wcześniej, stały się bardziej ukierunkowane. Pomyślała o nich, próbując wyłapać pierwszy, który się różnił. - Pierwsze z nich wydawały się mieć podobną tematykę. Śniłam, że byłam dzieckiem, szukającym czegoś, co zgubiłam - ciebie. W kolejnym śnie, byłam z powrotem w lochach, oślepiona, kiedy ae'Magi pytał mnie o to, gdzie jesteś - tak jak to zrobił, kiedy miał Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 113

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane mnie w zamku. Było to tak prawdziwe, że czułam zadrapania na moich ramionach i zator w płucach. Nigdy nie miałam snu tak prawdziwego. Sięgnęła ręką, która spoczęła na ramieniu Wilka dla jej własnego pocieszenia. - Znowu zobaczyłam Talora i jego bliźniaka. Tym razem obaj byli Uriahami, chociaż Kai zmarł zanim mógł zostać zmieniony. Przerwała, żeby uspokoić swój głos i nie udało jej się to zbytnio. - Pytali mnie, gdzie jesteś. - Myślisz, że to było coś więcej niż sny? - Nie mogła powiedzieć o czym myślał, po tonie jego głosu. - Z początku nie myślałam tak, chociaż myślałam, że w moich snach dziwne było to, że nigdy nie pytali, gdzie jest 'Wilk' - nie myślę o tobie jako o 'Cainie' zbyt często. O to właśnie zapytał mnie mój ojciec. Powiedział 'Nie mów mi, że zapomniałaś, gdzie zostawiłaś Caina.' - Roześmiała się lekko, potrząsając głową. Jakbyś był zabawką, którą położyłam w złym miejscu. - Uśmiechnęła się do niego. Myślałam, że to było tylko zmartwienie, bo odszedłeś tak nagle. Jej uśmiech zniknął. - Tu właśnie pokazał się kolor włosów twojej matki. Ostatni sen, ten, który miałam w gospodzie w drodze tutaj, był nawet dziwniejszy niż inne. Przynajmniej te wydawały się pochodzić z moich doświadczeń: ten nie był niczym, co kiedykolwiek widziałam. - Dotyczył mojej matki? Aralorn skinęła głową. - Częściowo, tak. Była to bardziej seria snów. Wszystkie dotyczyły ciebie - rzeczy, które zrobiłeś. - Jakiego rodzaju rzeczy? - Te nieprzyjemne. Jak to, kiedy zmarła twoja matka. Ktoś, kto nie zna cię tak dobrze jak ja, mógł pomyśleć, że niczego nie czułeś. - Nie czułem. Aralorn rzuciła mu pełne niedowierzania spojrzenie, przypominając sobie zamarzniętą twarz chłopca, potem potrząsnęła na niego głową. - Jasne - powiedziała sucho. - Tak czy inaczej, to była pierwsza partia. W kolejnej byłam związana, a ty zamierzałeś mnie zabić. Ale wiedziałam, że coś było nie tak i walczyłam z tym. Kiedy to zrobiłam, to się... zmieniło. Dalej patrzyłam, ale to ae'Magi trzymał nóż. Zaoferował go tobie, ale ty odmówiłeś.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 114

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Nie zawsze tak robiłem zesztywniał.

skomentował miękko Wilk, ponownie

Aralorn zacisnęła uścisk na jego ramieniu. - Wiem. Ale ty byś się nie uśmiechał, kiedy zabijałeś - również byś nie mówił, jeśli o to chodzi. Tak czy inaczej, ostatnia część była o tym, jak zniszczyłeś wieżę. To, co zobaczyłam z początku prezentowało ciebie jako oszalałego mocą maga, ale tym razem łatwiej było zmienić sen z powrotem na to, co stało się naprawdę. Widziałam, że motywowałeś się gniewem, cierpieniem czy zimnokrwistą wściekłością, ale chciwość po prostu tu nie pasuje. - Historia, którą opowiedziałaś dzisiaj sprawiła, że pomyślałaś, że coś wysyła ci sny jak Marzyciel? - powtórzył ostrożnie Wilk. - To brzmi jeszcze bardziej głupio, kiedy to mówisz, niż kiedy o tym myślę skomentowała, ale wsunęła się z powrotem pod narzuty i ułożyła się blisko jego ciepła. Jak wyjaśnić to obce uczucie w snach, żeby nie brzmieć na jeszcze głupszą? Nie znałam koloru włosów twojej mamy, albo tego, że próbowałeś zniszczyć siebie razem z wieżą. Żyjemy w dziwnych czasach. - Czasy stały się dziwniejsze odkąd ostatni ae'Magi spróbował swoich sił w zakazanych magiach - nie potrzebowała tego mówić. Wilk wiedział, że jego ojciec był w pewnej mierze odpowiedzialny za zmiany, które nastąpiły. - Smoki latają po północnym niebie, a howlaa wędrują do Reth. Kontynuowała, nie przerywając. - Nastąpił nawet ponowny wzrost wyznawców starożytnych bogów w ciągu ostatnich kilku lat. Spójrz na świątynię tutaj. Minęły wieki odkąd w rezydencji był kapłan, ale teraz tutaj jest. Traperzy zostali zdziesiątkowani przez ohydne stworzenia takie jak howlaa i inne rzeczy, których nikt nie widział od pokoleń. Czy to aż tak niemożliwe, że... że coś innego również zostało obudzone? Wilk wtrącił się. - Masz na myśli to, że czarna magia, którą wytworzył mój ojciec mogła nakarmić Marzyciela, o którym opowiadałaś nam wieczorem? - Tak. - Przełknęła. - Ten howlaa dzisiaj. Został wysłany, Wilku. - Wysłany? - zapytał Wilk. - Uhm. - Skinęła głową. - Kiedy spotkałam jego spojrzenie, przemówił do mnie. Coś złego posłało go na poszukiwanie nas, miało zamiar cię zabić. - Zawahała się, potem kontynuowała. - Potem był ten wiatr... Wilku, wierzę, że tutaj jest coś złego. Cisza ciągnęła się przez chwilę, kiedy Wilk myślał nad tym, co powiedziała. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 115

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Cóż - powiedział w końcu - tak długo jak sypiemy dziwnymi teoriami, sam rozwinąłem jedną własną, tylko dla ciebie. Ma to nawet coś wspólnego z marzeniami. - Nie śmiałeś się z moich, więc ja nie będę śmiała się z twoich - obiecała. - Jasne - odpowiedział. - Kiedy stało się dla mnie jasne, że Kisrah wypracował zaklęcie, pomyślałem o tym, czego trzeba by było, żeby przekonać go do zrobienia tego. Mogłem pomyśleć tylko o jednej rzeczy - i dzisiaj w nocy zdałem sobie sprawę, że nawet jest to możliwe. Pozwól, że opowiem ci coś, czego możesz nie wiedzieć o ludzkich magach. - To nie ogranicza za bardzo tematu - zażartowała. Zmierzwił jej włosy. - Cicho, mała myszko, słuchaj. Ludzcy magowie mają różne talenty; niektóre z nich - chociaż jest to bardzo rzadki talent - są pewną postacią daleko-widzenia. Dusza maga opuszcza ciało i może podróżować przez ogromne odległości w przeciągu kilku chwil. W tym stanie, mógł rozmawiać z innymi w ich snach albo ledwie się im przyglądać. Zazwyczaj, są niewidoczni w tej formie - ale okazjonalnie mogą być widziani jako duchy. - W porządku - zgodziła się Aralorn. - Myślę, że słyszałam o tym. Nazywane jest to podróżowaniem dusz czy coś w tym stylu - ale myślałam, że to jest rzadkie. - Jak zmiennokształtni - zgodził się Wilk. - Masz rację - przytaknęła, uśmiechając się nieco w mroku chłodnej, starej pałacowej komnaty. - Więc, myślisz, że być może moje sny pochodzą od ludzkiego maga? Ktoś rozmyślnie próbuje wyciągnąć ode mnie informacje? - Mój ojciec potrafił to robić - powiedział miękko Wilk. - Słyszałem, jak rozmawiał o tym raz z innym czarodziejem. Dyskutowali o innym magu, tak myślę. Nie wiem o którym. Powiedział 'Oczywiście, że jestem pewien, że jest dreamwalkerem. Sam mam talent w tym kierunku.' Myślę, że używał swojego talentu, żeby wpłynąć na podniesienie swojej mocy - mówiąc do innych magów, kiedy spali. Zawahał się na moment, potem dodał - Pamiętam, ponieważ wyżłobiłem runę na mojej lasce, żeby powstrzymać go od robienia tego samego mnie, jak tylko go podsłuchałem. Aralorn zacisnęła ramiona wokół niego, zastanawiając się jak mógł być wciąż zdrowy psychicznie po tym wszystkim, co zrobił mu jego ojciec. Ścisnął ją w zamian żeby ją pocieszyć, tak pomyślała - i kontynuował swoją przemowę, nie przerywając.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 116

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jeśli ciało dreamwalkera zostanie zabite podczas gdy dusza jest na zewnątrz, dusza pozostaje żywa przez jakiś czas. Prawdopodobnie nie będzie w stanie tworzyć magii jako dusza, ale może namówić innych do działania za niego. - Duch? - zapytała. Chrząknął. - Nie. Duchy są... kawałkami wspomnień uwięzionymi w jakimś miejscu. Dusza jest - jest za późno na wykład o teorii magii, moja Pani. Pozwól, że powrócę do pierwotnego tematu. Jest możliwe, że mojemu ojcu udało się opuścić swoje ciało zanim Uriahowie go zabili. W tym stanie, mógł odwiedzić Kisraha - tak samo jak i drugiego maga, który wydaje się, że maczał w tym palce - i przekonał ich do zrobienia tego zamiast niego. - Myślisz, że jedynym powodem, dla którego Kisrah użyłby czarnej magii... - Jest to, że mój ojciec go o to prosił - powiedział Wilk. - Tak. - Żeby użył Ojca jako przynęty. - Być może. Aralorn zesztywniała na jego ostrożny ton, który zazwyczaj oznaczał, że sprawy przechodziły od złych do jeszcze gorszych. - Co masz na myśli? - Mój ojciec chciał żyć wiecznie, Pani. Myślisz, że zadowoliłby się marną zemstą? - Myślisz, że próbuje użyć ciała Ojca? - Twój ojciec nie może pracować magią, ale jest silnie połączony z trzema magami. Zaatakować go magią i mój ojciec ma bardzo duży wybór. - Preferowałby twoje ciało, skoro jesteś najpotężniejszym z trojga. - Aralorn zadrżała i przysunęła się bliżej. - Myślę, że wolę mojego Marzyciela. - Być może - zasugerował łagodnie Wilk - będziemy mieli szczęście i to tylko Kisrah próbuje mnie zabić. Zarżała w jego ramię. - Nie każdy spojrzałby na to jak na szczęście. - Nie każdy patrzy na naszą listę alternatyw. - Prawda. - Ziewnęła. Pozostali cicho i pomyślała, że Wilk odpłynął w sen. Poklepała go delikatnie. Jej wuj powiedział, że Wilk życzył sobie śmierci. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 117

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wiedziała o tym, że miał tendencję do bycia lekkomyślnym, myślała, że było to coś, co mieli wspólne. W swoich snach (i była przekonana, że wspomnienia doświadczeń Wilka były prawdziwymi snami, jakkolwiek zostały wysłane), widziała, że spodziewał się śmierci, kiedy zniszczył wieżę. Miał nadzieję na śmierć. Najwyraźniej miał ją nadal. Wzięła głęboki oddech jego znajomego zapachu i trzymała go w swoim sercu. Nie straci go. - Jutro, myślę, że powinniśmy odwiedzić kapłankę bogini śmierci powiedziała. On naprawdę zasnął, ponieważ jej głos wyszarpał go ze snu. - Jeśli gdzieś tam jest duch lub Marzyciel, bogini śmierci powinna wiedzieć - jak myślisz? - Być może - Wilk wymamrotał półprzytomnie. - Idź spać, Aralorn.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 118

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 8.

- Nie spodziewałam się, że zrobi się z tego wyprawa - powiedziała Araloran delikatnie Sheenowi, kiedy kołysała się przy jego bujnym kroku. Czuł się rześko po odpoczynku, a jego kroki były żywe i szybkie. Wilk, prześlizgując się cicho koło szarego konia wojennego, rzucił jej sardoniczne spojrzenie zanim zwrócił swoją uwagę z powrotem na zaśnieżoną ścieżkę. Potrząsnęła głową i powiedziała tonem przeznaczonym, by dotarł do jej eskorty - To nie tak, żeby Lambshold było usiane banitami. Nawet gdyby było, jestem w pełni zdolna do obronienia się. - Widzisz Correy - krzyknął Falhart zza niej i gdzieś po lewej - mówiłem ci, że będzie chciała mieć towarzystwo. - Wyjechała na długi czas. Prawdopodobnie nie pamięta, gdzie jest świątynia - powiedział poważnie Correy za nią i po prawej. - Odkładając martwe howlaa na bok, takie tycie osoby jak ona potrzebują swoich starszych braci do ochrony. Aralorn zawróciła Sheen'a z wystarczającą szybkością, żeby sprawić, że ogier zaczął prychać i rozglądać się za wrogami. Gdyby wiedziała, jakie nadopiekuńcze pasmo wywoła zdarzenie z howlaa, w życiu nie pozwoliłaby Correy'owi wiedzieć, gdzie była kreatura. Niech wilki zjedzą jego głupie owce. Ochronę być może musiała znosić podczas pobytu tutaj, ale… Wskazała oskarżająco na Correy'a. - Obiecałeś żadnych więcej żartów na temat mojego wzrostu. - Albo jego braku - dodał arogancko zadowolony z siebie Falhart. - Nie - powiedział Correy. - To Falhart to obiecał. Poza tym, ja tylko skomentowałem nasz rozmiar, prawda, Gerem? Tylko dlatego, że twój trzynastoletni brat jest wyższy od ciebie o półtorej ręki nie znaczy, że jesteś mała. Po prostu zdarzyło się, że jesteśmy wyżsi niż większość ludzi. - Zwłaszcza od takich tycich chucherek jak ty - dodał pomocnie Falhart. Potrząsnęła głową na nich trzech. Hart przybył, ponieważ chciał wydostać się z zamku i pojeździć. Correy, myślała, wyruszył z czystej chęci chronienia jej. Gerem, mocno podejrzewała, wyruszył żeby oclić swoich zwalistych braci przed zmiennokształtną siostrą, tycie chucherko czy też nie. - Mężczyźni - prychnęła z udawanym obrzydzeniem. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 119

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Okręciła Sheen'a aż stał przodem do pierwotnego kierunku i posłała go pędem po lśniącym w słońcu śniegu, uśmiechając się, kiedy jej bracia zawołali w proteście na jej fory zanim podjęli pogoń.

***

Świątynia Ridane była wielką budowlą usytuowaną w odizolowanej dolinie. Aralorn zapamiętała 'nową' świątynię jako ruinę, ciężko porośniętą bluszczem, ale nawet pod śniegiem widziała, że tak już dłużej nie było. Ktoś wykonał sporo pracy i rezultat był elegancki i imponujący. Przytulny mały domek stał wybudowany skromnie z jednej strony również był miłym dodatkiem do działki. Correy wskazał na niego - Kiedy Ojciec usłyszał, że w świątyni była kapłanka, osobiście tu przyjechał, żeby z nią porozmawiać. Kiedy wrócił, wysłał mnie z grupą rzemieślników, żeby zbudować jej dom. Falhart uśmiechnął się do Aralorn. - Correy był tu naprawdę pomocny. Zajęło mu kilka dni zerwanie bluszczu i kolejny tydzień zdrapanie porostów ze ścian. Nawet udało mu się sprawić, żeby stara studnia znowu działała. Zanim Correy mógł odpowiedzieć, pogodne - Kto nadchodzi? - rozbrzmiało z chatki i drzwi otworzyły się, by ukazać kobietę w wełnianym płaszczu koloru farbowanej wiśni. Zamknęła drzwi za sobą i wyszła, by ich powitać. - Moi panowie! Czyż nie jest to zimny dzień na odwiedziny, tak myślę. Kapłanka, gdyż nie mogła być nikim innym, była wystarczająco blisko, żeby Aralorn zauważyła, że jej twarz pasowała do obietnicy głosu. Ciepły uśmiech rozświetlał oczy koloru dębu, przetkane ciemniejszymi plamami i był skierowany głównie na Correy'a. Correy zeskoczył lekko z konia i wziął jedną z jej rąk w swoje, podnosząc ją do ust. - Każdy dzień z tobą, Pani, jest tak ciepły jak środek lata. Hmm, pomyślała Aralorn, może Correy nie przyjechał po to, żeby mnie chronić, mimo wszystko. Alhrt potrząsnął głową, kiedy również zsiadł z konia. W tonach pełnej przeprosin rozpaczy, zwrócił się do kapłanki. - Demon o gładkim języku, czyż nie? Wybacz mi, Tildo. To moja wina. Nauczyłem go wszystkiego, co umiem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 120

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Zajęło mu to większą część kolacji - zwierzył się Correy, nie wypuszczając ręki kapłanki. - I tak długo tylko dlatego, że przez większość czasu jadł. Zadziwiające, że ten facet zdołał się ożenić. Aralorn zsiadła z Sheena i puściła wodze na ziemię. - To oczywiste, że nie uczył cię manier - wymamrotała Aralorn głosem wystarczająco głośnym, żeby wszyscy usłyszeli - inaczej już byś mnie przedstawił. - Wybacz mi ,O Mała-Ale-Z-Ostrym-Językiem - powiedział Falhart, biorąc z galanterią rękę Aralorn. - Zaniedbałem mych obowiązków starszego brata. Tildo, pozwól mi przedstawić sobie moją siostrę Aralorn. Aralorn, to jest Tilda, kapłanka bogini śmierci. - Zmiennokształtna - wymamrotała w zamyśleniu Tilda. - Najemnik - wymamrotała Aralorn. Wymieniły pogodne uśmiechy. Potem kapłanka odwróciła się do Gerema, który stał obok swojego ogiera. - Gerem - powiedziała kapłanka - witaj. Nie widziałam cię od ostatniego lata. Aralorn uważnie obserwowała twarz Gerema, ale widocznie Nevyn nie miał pretensji do bogini śmierci, skoro uśmiech Gerema był szczery, rozświetlał mu oczy, kiedy dotknął ust. - Przykro mi, Pani, ale Correy zmusił nas do pozostania w domu, żeby mógł cię mieć tylko dla siebie. - Czemu zawdzięczam tą wizytę? Chcielibyście wejść? - Tilda wskazała na swój dom. Correy potrząsnął głową - Dzisiaj jest to oficjalna wizyta u kapłanki, obawiam się. Aralorn myśli, że Ridne może być w stanie rzucić nieco światła na sprawę z Ojcem. Kapłanka nie straciła nic ze swego ciepła, ale skinęła głową w zrozumieniu. Nie byłam zaskoczona, kiedy powiedziano mi, że nie był martwy - Ridane nic mi nie powiedziała o jego śmierci. Nie wiem, czy Ona wie coś więcej niż wy, ale z pewnością możecie zapytać. Moglibyście przejść do świątyni? Spotkam się tam z wami za chwilę. Aralorn podążyła za swoimi braćmi do głównego wejścia do świątyni. Correy zaczął otwierać surowo-ciosane, widocznie tymczasowe drzwi, po czym się zawahał.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 121

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Aralorn, myślę, że będzie najlepiej, jeśli zostawisz swojego wilka na zewnątrz - powiedział. - Wilk jest jedną z istot bogini śmierci - powiedział niespodziewanie Gerem. - Wątpię, żeby bogini miała coś przeciwko - chociaż jej kapłanka może mieć. Wilk zakończył sprawę prześlizgując się przez wąskie wejście do świątyni. Aralorn wzruszyła ramionami. - Podejrzewam, że ta świątynia roiła się od wszystkiego od szczurów po krowy w ciągu ostatniego stulecia. Jedno zwierzę mniej lub więcej nie powinno robić różnicy. Correy potrząsnął głową, ale otworzył drzwi szerzej i pozwolił reszcie z nich wejść. Kiedy Aralon przeszła koło niego, złapał jej ramię. - Niech cię nie zmyli przyjacielskość Tildy. Bogini śmierci ma bardzo prawdziwą obecność tutaj. Bądź ostrożna z tym, jak chcesz Ją nacisnąć. Aralorn poklepała go delikatnie po szczycie głowy - musiała stanąć na palcach, żeby to zrobić. - Idź nauczyć Lorda Kisraha jak rzucać zaklęcie światła, mały braciszku. Nie jestem tak niecywilizowana jak czasami się wydaje. Przesuwając się koło niego, weszła do przedsionka. Nie był tak imponujący jak niektóre inne. Chociaż był wystarczająco duży dla dwojga stojących ludzi, żeby nie czuli się przytłoczeni, wciąż było tam mnóstwo dowodów długiego zaniedbania świątyni. Wysoko ponad nimi, sklepiony sufit pokazywał biały gips i ziejące dziury, gdzie wyrysowane wilki i sowy kiedyś figlowały. Podłoga została wyrwana i użyteczny kamień budowlany leżał ułożony po jednej stronie. Po drugiej stronie kilka dużych i skromnie zrobionych ław stało linią pod ścianą. Chociaż nie było nigdzie znaku ognia, pokój był niezwykle ciepły. Kiedy mężczyźni zaczęli zrzucać swoje płaszcze i rękawiczki na ławki, Aralorn zrobiła to samo. Kiedy rzuciła swoje rękawiczki na płaszcz, skrzypnięcie drzwi przyciągnęło jej uwagę do dalekiego końca pomieszczenia. Drzwi osadzone w ścianie nie były ani prowizoryczne ani tymczasowe; tylko lata tworzyły taką dobrą śniedź na brązie. Powoli otwierały się z ciężkością spowodowaną wiekiem. Ubrana w szatę z czerni i czerwieni, Tilda przeszła przez drzwi na wąską platformę ustawioną pomiędzy drzwiami i trzema schodami w dół do miejsca, gdzie czekali Aralorn i jej bracia. Podeszli do kapłanki z różnym stopniem ostrożności, szacunku i entuzjazmu. Kiedy Correy zatrzymał się kilka stóp od schodów, reszta z nich również to zrobiła, pozostawiając kapłankę ponad nimi. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 122

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Przybyliście tu by zapytać o Lyona. - Głos kapłanki stracił akcent ze wzgórz i swoje ciepło. Jej proste piękno w żaden sposób nie zblakło, ale wydawało się nie na miejscu. Aralorn myślała, że to nie Tilda przemawiała. Dreszcz przeszedł przez nią. Nigdy nie znosiła takich rzeczy; ostatni ae'Magi był bliski kontrolowania jej myśli. Nawet kiedy część niej zadrżała z obrzydzenia, poczuła błysk respektu - i satysfakcji. Ta kapłanka była prawdziwą kapłanką; nawet jej mały zasób zielonej magii powiedział jej tak wiele. Mogła naprawdę być w stanie pomóc z Lyonem. - Mój ojciec leży w pozorach śmierci - powiedział Correy, kiedy nikt inny się nie odezwał. - Czy możesz go uwolnić? Wydawała się rozważyć to przez chwilę i Aralorn wstrzymała oddech. Wreszcie, kapłanka potrząsnęła głową. - Nie. Są ograniczenia nałożone na rzeczy, które mogę kontrolować. To nie jest klątwa śmierci, chociaż może od niej umrzeć, a ja mogę zrobić niewiele poza przyspieszeniem jego śmierci. Tego nie zrobię bez powodu. - Jak długo... - głos Aralorn się załamał i spróbowała ponownie. - Jak długo zanim umrze od magii? - Przez dwa tygodnie zaklęcie będzie stabilne. Do tego czasu, nie przyjdzie do mnie. - Dwa tygodnie - powiedziała Aralorn delikatnie do siebie. - Jak powiedziałam - odpowiedziała kapłanka. - Wiesz o Marzycielu? spojrzenia od swoich braci.

zapytała Aralorn, przyciągając zaskoczone

Kapłanka przechyliła głowę na bok, rozważając to. - Istota, która śpi pod pustynią szkła. - Aralorn wytłumaczyła. - Ah - powiedziała kapłanka. - Tak... Zapomniałam o tym imieniu... - Obudził się? Kapłanka zawahała się. - Nie wiedziałabym o tym, chyba że by zabił - i to nie jest w jego zwyczaju. Podburza innych, żeby zabijali za niego. Falhart przemówił po raz pierwszy. - Wiesz cokolwiek o farmie, która została spalona do ziemi? Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 123

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tak. Śmierć zawitała tam i została złapana, żeby zapłacić cenę za sen Lyona. - Masz na myśli - powiedział Gerem z napięciem, które było wystarczająco silne, żeby przyciągnąć uwagę Aralorn - że coś zostało tam zabite. Śmierć została użyta w magii, która zniewoliła mojego ojca. Kapłanka skinęła głową. - Jak powiedziałam. - Czy Geoffrey ae'Magi jest martwy, czy jego duch jest obecny pośród żywych? - zapytała Aralorn. - Jest martwy - powiedziała Tilda. - Ale, jak w przypadku takich mężczyzn, część z niego żyje w sercach tych, którzy go kochali. Zachwiała się alarmująco. Odrzucając swoją ostrożność wobec bogini na rzecz zaniepokojenia o kobietę, Correy skoczył w górę po krótkich stopniach schodów i owinął ramię wokół jej talii. - Już, spokojnie - powiedział, pomagając jej usiąść na podłodze. - Czy dostaliście odpowiedzi, których potrzebowaliście? - zapytała. Odeszła bez uprzedzenia mnie. Zazwyczaj jestem w stanie powiedzieć, kiedy Ona jest gotowa odejść i mogę zwrócić uwagę na ostatnie pytanie. W przeciwnym przypadku, zostajecie pozostawieni bez odpowiedzi na większość ważnych rzeczy. - Było w porządku - powiedziała Aralorn w zamyśleniu. Wolałaby raczej dostać proste tak lub nie na swoje ostatnie pytanie, ale tak naprawdę nie spodziewała się tak wielkiej pomocy. Zazwyczaj kapłani i kapłanki byli o wiele mniej przystępni i o wiele bardziej niewyraźni, kiedy już coś powiedzieli. - Aralorn - Tilda podniosła się na nogi i potrząsnęła żwawo szatą, najwyraźniej strząsając jakąkolwiek słabość, którą zostawiła w niej wizyta bogini zastanawiam się, czy miałabyś coś przeciwko, żeby porozmawiać ze mną na osobności przez chwilę. Skoro Aralorn debatowała jak sformułować to samo żądanie, skinęła szybko głową. - Oczywiście. - Ostatniej nocy myślała o innej rzeczy, z którą mogłaby pomóc jej Ridane. Tilda zeszła po schodach i, z przeganiającym ruchem, powiedziała - Idźcie teraz i poczekajcie na nas w chatce. Na stole są świeże babeczki, obsłużcie się. Bracia Aralorn odeszli bez protestu. Kiedy odwrócił się, żeby zamknąć drzwi za nimi, Gerem rzucił oceniające spojrzenie na Aralorn. Kiedy uśmiechnęła się i Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 124

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane pomachała, zmarszczył brwi i zamknął drzwi z trzaskiem, który odbił się echem w wielkim, prawie pustym pomieszczeniu. - On mi nie ufa - skomentowała Aralorn, potrząsając głową. - Z Nevynem wokół, masz szczęście, że ktokolwiek ufa - powiedziała w odpowiedzi Tilda. - Jak na kogoś, kto mieszka kilka godzin od zamku, wiesz strasznie dużo o mojej rodzinie. - Aralorn podrapała swędzące miejsce za uszami Wilka. Kapłanka bogini śmierci uśmiechnęła się przyjacielsko i odpowiedziała na spostrzeżenie Aralorn. - Moje informacje podróżują szybko - nowy koń Correy'a potrafi rozwinąć rzadko spotykaną prędkość. Aralorn zwróciła uśmiech. - Chciałaś ze mną o czymś porozmawiać? - Hmm. - Tilda spojrzała w dół i postukała stopą podłogę. powiedziała mi, żebym cię zapytała, czy zmieniłabyś dla mnie kształt.

- Bogini

Ze wszystkich rzeczy, o które mogła zapytać, to było coś, czego Aralorn się nie spodziewała. - Dlaczego? - Jesteś zmiennokształtną - powiedziała Tilda. - Kilka tygodni temu widziałam zwierzę, które nie miało żadnych powodów, by być w lesie. Zmiennokształtny był jedynym wytłumaczeniem, z którym mogłam wyjść i chociaż poza faktem, że nie było żadnego raportu o pokazaniu się tutaj howlaa od pokoleń, zwierzę nie wydawało się nienaturalne. Zapytałam Ridane czy byłabym w stanie dostrzec różnicę pomiędzy zmiennokształtnym i naturalnym zwierzęciem; powiedziała mi, żebym cię poprosiła. - Kapłanka uśmiechnęła się. - Skoro nie było cię tutaj od długiego czasu, zastanawiałam się. Kiedy weszłaś tu dzisiaj, Ona przypomniała mi ponownie, żebym cię poprosiła. - Był howlaa - powiedziała Aralorn. - Został zabity wczoraj, nie tak daleko od zamku. Ale nie widzę żadnego powodu, żeby odmówić zmienienia się przed tobą: przysługa za przysługę. - Czego ode mnie potrzebujesz? - zapytała ostrożnie Tilda. Aralorn przesunęła palcami przez włosy na szyi Wilka i przeczyściła gardło. Mam tego przyjaciela, który musi się ożenić. Szczęka Tildy opadła na chwilę. - Nikt nigdy wcześniej mnie o to nie prosił. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 125

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Nic dziwnego, pomyślała Aralorn. Nie było tu kapłanki Ridane od pokoleń, a nawet gdyby była, niewielu ludzi wybrałoby ślub w Jej świątyni. Więź ślubna nałożona przez boginię śmierci miała dziwne konsekwencje: dwoje ludzi tak związanych nie mogło żyć, jeśli jedno zmarło. Aralorn liczyła na trzy rzeczy: że nikt nie zobaczy spisanego ślubu w księdze Tildy i nie użyje ich, żeby wyśledzić Caina ae'Magisona do Aralorn i jej wilka; że Wilk i jego nieustabilizowana edukacja nie będą wiedzieć o dziwactwie ślubów Ridane; i że, po tym, jak mu powie, będzie pragnął jej życia bardziej niż własnej śmierci. - Umiesz przeprowadzić ceremonię zaślubin? - zapytała Aralorn. - Tak - powiedziała powoli Tilda. - Znam ten obrzęd. Aralorn skinęła formalnie głową. - Dziękuję ci. Odwróciła się do Wilka, który zaczął gapić się na nią w niedowierzaniu odkąd zaczęła mówić. - Więc? - powiedziała. Spojrzał na chwilę na Tildę, potem przesunął swoje złote spojrzenie z powrotem na Aralorn. Widocznie postanawiając, że Aralorn już zepsuła jakąkolwiek szansę, by podtrzymać jego sekret, zapytał - Dlaczego? Ponieważ nie chcę cię stracić, pomyślała. To brzmiało dla niej właściwie, więc powiedziała - Ponieważ nie chcę cię stracić, nigdy. Kocham cię. Jej deklaracja wydawała się znaczyć coś dla niego, chociaż już wcześniej to słyszał. Stał tak sztywno, że ledwie widziała, jak oddychał. - To zbyt niebezpieczne - powiedział w końcu. - Ktoś zobaczy zapis. Jego głos był tak jałowy, że nic nie mogła z niego wyczytać. Dobry znak, pomyślała. Gdyby wiedział, co to małżeństw by znaczyło, otwarcie by jej odmówił. 'Zbyt niebezpieczne' nie było odmową i znał ją zbyt dobrze, by myśleć, że było. - Kto szukałby zapisów ślubów w świątyni bogini śmierci? - zapytała rozsądnie Aralorn? - A wcielenie bogini z pewnością nie będzie złapane w pozostałości zaklęć twojego ojca. - Odwróciła się do Tildy, która obserwowała ich z fascynacją. - Czy zgodzisz się utrzymać to małżeństwo w tajemnicy?

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 126

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Powoli skinęła głową. - Zatrzymanie tego nie naruszy żadnego z nakazów Ridane, tak. - Znam cię, Aralorn - powiedział Wilk w niskim warknięciu. - Nie walczysz w stałych wojskach, ponieważ nie lubisz lin, które wiążą takich ludzi do siebie nawzajem. Pracujesz sama i to preferujesz. Masz wielu ludzi, którzy cię lubią i kilku, których ty lubisz, ale nikogo, kto jest prawdziwym przyjacielem. Chronisz siebie pod osłoną przyjacielskości i poczucia humoru. - Mam przyjaciół - powiedziała, urażona jego oskarżeniem; nadeszło z nikąd - i myślała, że się mylił. Nie była samotnikiem; on był. - Nie - odpowiedział Wilk. - Komu powiedziałaś, kiedy się tutaj wybierałaś? - Zostawiłam wiadomość Myszy. - Praca - powiedział. - Wierzyłaś, że twój ojciec był martwy i nikomu nie powiedziałaś. Co głosiła wiadomość dla Rena? Że zostałaś wezwana do domu z powodu spraw rodzinnych? Powiedziałaś mu, że Lyon był martwy czy zostawiłaś to dla jego innych szpiegów? Miał rację. Jak dziwnie, pomyślała, widzieć siebie z punktu widzenia kogoś innego i odkryć obcą osobę. - Walczysz, by nie mieć żadnych więzi z nikim - kontynuował, było dziwne zawahanie w jego surowym głosie. - Nie przyjeżdżasz nawet, żeby odwiedzić swoją rodzinę, bo boisz się bólu tych więzi. Ale i tak zwiążesz mnie ze sobą. Ponieważ mnie kochasz. Poczuła się rozebrana do naga i oszołomiona. - Tak - powiedziała, kiedy wydawał się czekać na jakąś odpowiedź. - Jeśli życzysz sobie poślubić mnie - powiedział. - Będzie to dla mnie największy zaszczyt. Tilda przeczyściła niezdarnie gardło. - Uhm. Nie jestem do końca pewna czy mogą poślubić kogoś wilkowi. Aralorn zebrała swoje roztrzaskane mury obronne i uśmiechnęła się. Zgadzam się. Wilku?

-

Wilk nie mógł bardziej oprzeć się zrobieniem przedstawienia dla kapłanki niż dziecko mogło oprzeć się słodyczom.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 127

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Czarna mgiełka zawirowała by pochłonąć go aż stał się ledwie ciemniejszym cieniem w mroku. Stopniowo, mgiełka podnosiła się do wysokości mężczyzny, zanim opadła by ukazać Wilka w ludzkiej postaci, całkowicie ubranego ze zwyczajową srebrną maską. Aralorn odwróciła się do Tildy, która wydobrzała ze swego pierwotnego zaskoczenia i skinęła na Wilka. - Pozwól, że przedstawię ci Caina, syna Geoffrey'a ae'Magi. Ale ja nazywam go Wilk, z oczywistych powodów. - Cain Czarny - wyszeptała Tilda, przerażona. Narysowała znak w powietrzu, który lśnił srebrem i zielenią. Wilk potrząsnął głową w obrzydzeniu. - Nie możesz myśleć, nie ważne jakich historii słuchałaś, że zaatakowałbym kapłankę w jej własnej świątyni. Nie najmądrzejszy z ruchów. - Nie przejmuj się nim - zaoferowała Aralorn. - Zawsze odpowiada w ten sposób na strach innych ludzi - nie to, że strach jest zawsze nieuzasadniony, ale, mówiąc ogólnie, jest dość nieszkodliwy. - Chcesz, żebym udzieliła ci ślubu z Cainem Czarnym? - zapytała Tilda, brzmiąc jakby przeżyła o jeden szok za dużo. - Słuchaj - powiedziała Aralorn, dusząc się swoją niecierpliwością. - Nie proszę ciebie, żebyś go poślubiła. Zrób to dla mnie... zapytaj boginię co Ona myśli o Wilku... Cainie. Wtedy zdecyduj co ty byś zrobiła. Tilda rzuciła Wilkowi kolejne ostrożne spojrzenie. - Zrobię to. Poczekajcie chwilę. Usiadła na środkowym schodku i pochyliła głowę - nie zdejmując znaku, który narysowała. Wisiał w powietrzu, zasilany raczej ludzką magią niż czymkolwiek pochodzącym od bogini. Tilda była urodzonym magiem. Aralorn zastanawiała się, czy powinna dodać imię kapłanki do listy magów, którą zarządzał Kisrah. - Podjęłaś spore ryzyko - wymamrotał Wilk głosem, który nie poszedł dalej niż do uszu Aralorn. - Co jeśli bogini postanowi, że jestem tak splamiony przez moje wcześniejsze czyny, że powinienem zginąć, by za nie zapłacić? Aralorn potrząsnęła głową, nie robiąc sobie kłopotu z obniżeniem głosu. Znam moje historie. Bogini zawsze miała słabość do drani i potępieńców - tak jak ja.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 128

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Masz rację - zgodziła się cicho Tilda, widocznie spokojniejsza. Jej znak zniknął szybko bez ruchu ze strony Tildy. - Ona cię lubi - i to bardzo. Jeśli zechcielibyście stanąć przede mną, bogini śmierci zwiąże was mocniej niż nić życia. - Zdejmij maskę, proszę - poprosiła go Aralorn. Rzucił spojrzenie kapłance i trzepnął palcami w stronę twarzy. Maska zniknęła i zostawiła jego twarz nagą z bliznami. Aralorn dotknęła jego policzka. Kapłanka stanęła na środkowym stopniu, a Wilk wziął rękę Aralorn formalnie na swoje przedramię. Razem stanęli twarzami do Tildy: Aralorn w swojej skórze jeździeckiej, bez wątpienia, pomyślała, śmierdzącej końmi; Wilk w swojej zwyczajowej eleganckiej wspaniałości, żaden włosek nie na miejscu. - Kto staje przede mną? - zapytała uroczyście Tilda. - Wilk ze Sianim, który kiedyś był Cainem ae'Magisonem. - Aralorn ze Sianim, kiedyś z Lambshold. - Z jakiego powodu przybyliście? - By zawrzeć ślub. - Odpowiedzieli razem. - Na wszystko co nadejdzie, dobre czy złe? Nie pragnąc żadnych innych partnerów? - Tak - powiedział Wilk. - Tak - zgodziła się Aralorn. Tilda wyciągnęła mały miedziany nóż i ukłuła swój kciuk tak, żeby uformowała się kropla krwi. Przycisnęła ją do wgłębienia w gardle Aralorn, potem Wilka. - Życie z życiem połączone na życzenie bogini, niech tak będzie. Pocałujcie się teraz i przez to niech ten akt zostanie przypieczętowany. Wilk pochylił się i dotknął ustami ust Aralorn. - Zrobione! - Słowo kapłanki rozbrzmiało siłą, która nie miała nic wspólnego z magią. - Będzie zapisane - powiedziała Tilda - że Wilk z Sianim poślubił Aralorn z Sianim w tym dniu przed Tildą, kapłanką Ridane. - Dziękujemy ci. - Wilk pochylił głowę. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 129

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Ze swojego miejsca na schodach, Tilda pochyliła się do przodu i pocałowała go w czoło. - Życzymy wam wszystkiego co najlepsze. Wilk cofnął się, zdumiony tym gestem. Zaczął coś mówić, ale potrząsnął głową zamiast tego. Bez słowa czy nadmiaru magii, zmienił się w swoją wilczą formę. Aralorn spojrzała na kapłankę z pełną akceptacją. - Teraz, wciąż chcesz, żebym się dla ciebie zmieniła? Tilda potrząsnęła głową z westchnieniem. - To nie jest konieczne. Nie miałam pojęcia, że był czymkolwiek innym jak wilkiem. Aralorn roześmiała się. - Mój wuj zmiennokształtny też nie miał pojęcia - a zazwyczaj potrafi poznać własny rodzaj. Poczekaj chwilę. - Wiedziała, że jej przemiana nie była tak pełna wdzięku czy imponująca jak Wilka, ale była gładka. Wybrała rysia śnieżnego, ponieważ pracowała nad nim i ponieważ kiedyś być może będzie musiała spędzić trochę czasu w świątyni: nie chciała, żeby Tilda zbytnio przyglądała się dziwnej myszy. Wygięła plecy, żeby pozbyć się końcowego mrowienia przemiany. Cienie miały w sobie niewiele sekretów w tej postaci, ale było również mniej kolorów. Patrząc na twarz kapłanki, Aralorn dostrzegła okruch satysfakcji w oczach Tildy. Nie, pomyślała Aralorn, to powinna być sprawiedliwa wymiana przysług. Położyła się na podłodze i zaczęła ostrożnie ukrywać siebie w instynktach rysia. Lepiej jej szło z myszą - i było to o wiele mniej niebezpieczne, ale ufała, że Wilk powstrzyma ją, jeśli przestanie kontrolować swoją kreację. Kiedy zrobiła wszystko, co mogła, żeby się zmienić, czekała przez dziesięć uderzeń serca, potem pozwoliła sobie wypłynąć. Ukrywanie się tak głęboko, zawsze zostawiało ją z bólem głowy, by przypomniał jej dlaczego rzadko podejmowała taką ostateczność. Podniosła się, potrząsnęła sobą żywo, potem zmieniła się w ludzką postać. - Więc - zapytała Aralorn dziarsko - mogłaś powiedzieć, że nie byłam prawdziwym zwierzęciem? Tilda wzięła głęboki oddech i rozluźniła ramiona wykręcając je do tyłu. Kiedy z początku się zmieniłaś, tak, ale przez chwilę, gdy leżałaś na ziemi, nie. - Myślę, że w takim razie powinnaś mieć rację. Większość zmiennokształtnych nie ma ochoty wchodzić tak głęboko w swoją kreację powiedziała Aralorn. - Zawsze istnieje szansa, że zmienny może zagubić się w swej postaci. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 130

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Dziękuję ci oświecające.

powiedziała Tilda.

- Uznałam to za jak najbardziej...

Ja również, pomyślała Aralorn, która nauczyła się, że obok duchownego maga będzie trudniej przejść pod postacią myszy niż obok ludzkiego maga - ale nie jest to niemożliwe.

***

Correy poprowadził konia obok Sheena, ale poczekał aż Aralorn nawiązała kontakt wzrokowy, zanim przemówił. - Mamy tylko dwa tygodnie, żeby przełamać to zaklęcie. Aralorn skinęła głową. - Myślę, że nadszedł czas, żeby naprawdę porozmawiać z ae'Magim. Mogę wiedzieć parę rzeczy, o których on nie wie. Być może razem uda nam się coś wymyślić. - Dlaczego zapytałaś o Marzyciela? - zapytał Gerem, przepychając się do przodu, aż znalazł się obok Falharta. - To tylko opowieść. Chociaż jej bracia jechali na myśliwskich koniach, zrodzonych dla prędkości i łatwości chodu, koń Gerema, jak Sheen, był zrodzony na wojnę. Młodszy od Sheen'a, z bogatym, kasztanowym płaszczem, było coś w posturze konia, co mocno przypominało Aralorn jej własnego wierzchowca. Jego nozdrza były rozszerzone, a grzbiet pochylony, chociaż Gerem prowadził lekką ręką - Sheen robił to samo, kiedy była zdenerwowana. Było coś w rozmyślnie swobodnym tonie połączonym z poruszeniem konia, co zrodziło dziwną myśl w jej głowie. Przechyliła się do tyłu i Sheen zatrzymał się nagle, zmuszając mężczyzn również do postoju z powodu grzeczności. Gerem wydawał się zaskoczony jej reakcją na jego pytanie, ale nie pozwoliła, żeby to przyspieszyło jej język. Trzynaście lat, pomyślała, Gerem ma tylko trzynaście lat. - Jak - powiedziała w końcu - spałeś ostatnio? Miałeś koszmary? Mięsień szarpnął się w jego policzku. - A jeśli miałem? - Czy są to sny o naszym ojcu? - spekulowała delikatnie. - Być może śniłeś o jego śmierci zanim naprawdę zapadł w sen? Gerem zbladł. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 131

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Aralorn - powiedział ostro Falhart - wybierz kogoś w swojej kategorii wagowej. Każdy może mieć przeczucie. - Nie przeczucie - powiedziała poważnie Aralorn, nie odwracając oczu od twarzy Gerema. - Wydawały się prawdziwe, prawda? Bez ostrzeżenia, Gerem wysunął stopy ze strzemion i zeskoczył na ziemię. Dotarł do krzaków zanim wszyscy usłyszeli dźwięki jego brutalnych mdłości. Poczucie winy kosztowało Aralorn więcej niż ukłucie dyskomfortu, kiedy również zsiadła z konia. Gerem pojawił się ponownie wyglądając, jeśli to możliwe, jeszcze bardziej blado niż wcześniej. - Myślałem, że to był sen - powiedział głucho. - Musiał nim być - nie wiem nic o magii ani jak działa. Ale śniłem o rozniecaniu ognia i tworzeniu wielkiej magii. Płonął, aż pomyślałem, że ciało odchodzi mi od rąk. Myślałem, że to był sen, ale kiedy się obudziłem, farma została spalona do ziemi, a na moich butach był popiół. Ja... myślę - przerwał i przełknął ciężko, potem powiedział pospiesznie myślę, że musiałem nałożyć zaklęcie na Ojca. - Nonsens - powiedział rześko Falhart. - Nie bądź idiotą - warknął Correy. - Myślę, że możesz mieć rację - wymamrotała Aralorn w zamyśleniu, jeśli nieuprzejmie. Potem kontynuowała szybko. - Nie, nie patrzcie tak teraz na mnie. To z pewnością nie była jego wina, jeśli to zrobił. Zapytałeś, dlaczego zadałam pytanie o Marzyciela. On jest jedną z tych istot, które powinny być w stanie robić takie rzeczy. Uwodzi swoje ofiary, żeby zrobiły to, co chciał, albo obiecując coś, czego pragnęli, albo sprawiając, że myśleli, że robią coś innego. - Spojrzała na ich poważne twarze. Jest powiedziane, że Łza Hornsmara miał kiedyś sen. Wąż zaatakował go w łóżku. Kiedy się obudził, odwrócił się, żeby opowiedzieć swojej kochance, Jandrethan, o swoim koszmarze - który wciąż był żywy w jego umyśle. Odkrył, że została ścięta jego własnym mieczem, który wciąż zaciskał w prawej ręce. - Ale Marzyciel to tylko opowieść - powiedział Gerem. - Jak... jak... smoki. - Ah - powiedziała Aralorn, wskakując lekko z powrotem na siodło. - Ale tak samo jest ze zmiennokształtnymi, mój chłopcze. A ja jestem żywym dowodem na to, że czasami za opowieściami stoją fakty. - Skrzyżowała ramiona na łęku i potrząsnęła na niego głową, ale kiedy się odezwała, jej głos był delikatny. - Nie bierz tego tak do serca, Gerem. I tak nic z tym nie mogłeś zrobić.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 132

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Chociaż wspiął się ponownie na konia, Correy nie zrobił żadnego ruchu, żeby kontynuować. - Mamy dwa tygodnie, zanim Ojciec umrze. Kisrah spróbuje wszystkiego, co w jego mocy... ale musi być coś, co my możemy zrobić. Aralorn, znasz jakiegoś czarodzieja, który może pomóc? Jeśli to czarna magia trzyma Ojca, być może mag, który pracował z takimi rzeczami będzie w stanie pomóc. - Wiesz, że jest to wyrok śmierci dla każdego maga, który przyzna się do pracy z czarną magią - skomentowała Aralorn, nie spoglądając na Wilka. - Tak. - Correy zawahał się. - Rozmawiałem z Lordem Kisrahiem zanim wyruszyliśmy dzisiejszego ranka. Powiedział mi, żebym cię zapytał... Powiedział, że myśli, że możesz znać syna Geofrey'a ae'Magi, Caina. - Tak myśli? - zapytała Aralorn, kiedy potępiała Arcymaga za wygłoszenie na głos swoich podejrzeń. Jeśli stanie się powszechną wiedzą, że znała Wilka, to będą w wielkich kłopotach. - Myśli, że możesz znać Caina Czarnego - powtórzył Correy uczynnie. - Jest powszechnie wiadome, że Cain pracował z mroczniejszymi aspektami magii, a Lord Kisrah nie. Zasugerował, że może dobrze by było wezwać kogoś z większym doświadczeniem w tych sprawach. - Chadzasz w złym towarzystwie, mała siostro? - zapytał Falhart zwodniczo delikatnym tonem. - Nigdy gorszym niż teraz - zgodziła się lekko. Sheen prychnął, niecierpliwy z powodu długiego postoju i poklepała go po szyi, dając sobie nieco czasu na wymyślenie odpowiedzi. - Skontaktowałam się z kimś, kto wie coś o mrocznych sztukach. Zapewnił mnie, że robi wszystko, co w jego mocy. - Kto... - Dobrze - powiedział Correy, zagłuszając niecierpliwe pytanie Gerema. To wszystko, o co możemy prosić. - Naprawdę? - zapytał zawzięcie Gerem. - Miałem również inne sny, sny o synu Geoffrey'a ae'Magiego. Czy nie jest to w żadnym wypadku podejrzane, że jedyny mag, który okazuje się pracować ze starą czarną magią jest towarzyszem naszej siostry, kiedy taka magia uderza w Lyona z Lambshold? Czy to nie niepokoi nikogo poza mną? Nagle Aralorn przygoniła Sheena i koń wojenny wyskoczył do przodu aż mogła zawrócić go, żeby stanąć twarzą do Gerema z tylko calami pomiędzy nimi, poklepując szyję ogiera, kiedy szczypnął zad kasztanka. - Tak, niech to zaraza, Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 133

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane niepokoi mnie to. I również mnie martwi, jeśli chcesz wiedzieć całą prawdę o tej sprawie. Tylko jeden mężczyzna wiedział, że... Cain i ja znamy się - i tak daleko jak wiem, zmarł zanim mógł powiedzieć komukolwiek. - Mam nadzieję, że jest martwy, pomyślała Aralorn. Mam nadzieję. - Jeśli nie jest martwy, to mamy do czynienia z większym złem niż jakaś kreatura z opowieści. Wciągnęła głęboki oddech i wojenny ogier przesunął się pod nią - każdy mięsień gotowy do walki na jej rozkaz. - Niech to zaraza - powiedziała. Zabrała Sheena na bezpieczną odległość od pozostałych koni i spróbowała poradzić sobie ze swoim wybuchem. - Przepraszam za to - powiedziała w końcu. Wiem, że wszyscy jesteśmy pod wielkim naciskiem. To z pewnością nie Cain zaklął Ojca. On już nie pracuje z czarną magią. - Ae'Magi - powiedział Correy przyciszonym głosem. - On jest tym złym mężczyzną, o którym mówiłaś. Zmarł tylko kilka miesięcy temu. - Nie bądź dupkiem, Correy - powiedział Falhart ze śmiechem. najmilszym z mężczyzn... o ciepłym sercu i szczodrym do bólu.

- Był

Correy zaczął mówić coś więcej, kiedy złapał wzrok Aralorn i zobaczył, jak potrząsa na niego głową. - Masz rację, Falhart - powiedziała cicho. - Był najbardziej niezwykłym mężczyzną. - Mężczyzną o niezłomnym charakterze powiedział Gerem. W przeciwieństwie do ciebie, miał na myśli. - Nigdy go nie spotkałem, ale nigdy nie słyszałem, żeby ktokolwiek powiedział na niego jedno złe słowo. - Nigdy - zgodziła się poważnie Aralorn. - Nigdy - powiedział Correy na wdechu. - Ani razu. Żadnego narzekania wszyscy go kochali. - Całkowicie - powiedział poważnie Falhart. - Zastanawiam się - powiedział w zamyśleniu Correy do nikogo w szczególności - gdzie jego syn podebrał całą tą wiedzę o czarnej magii. Aralorn uśmiechnęła się do niego aprobująco zanim posłała Sheen'a w dół ścieżki do Lambshold.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 134

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Nie spieszyła się z wyszczotkowaniem Sheena, tak jak Correy ze swoim koniem. Falhart i Gerem odeszli do swoich własnych spraw i jak tylko zniknęli, Correy odprowadził swojego konia na wybieg i oparł się o ścianę blisko miejsca, gdzie Aralorn przesuwała miękką szmatką po łaciatym zadzie Sheena. - Opowiedz mi o ostatnim ae'Magim - powiedział, klękając, żeby pogłaskać Wilka. Zanim odpowiedziała, rozejrzała się wokół po stajni, ale nigdzie w zasięgu słuchu nie było stajennych. - Dlaczego pytasz? - Ponieważ masz rację. Nigdy nie słyszałem, żeby ktokolwiek powiedział słowo przeciwko niemu. To po prostu nie jest naturalne. - Z ostatnim klepnięciem, podniósł się. - Spotkałem go kilka razy na dworze i bardzo go polubiłem. Nigdy z nim nie rozmawiałem - ale miałem to uczucie, że był wspaniałą osobą nawet jeśli w ogóle go nie znałem. Nie uderzyło mnie to nawet jako dziwne, dopóki nie pomyślałem o tym dzisiaj. A Hart... - Tak? - zapytała Aralorn z uśmiechem. - On gardzi szlachcicami wszelkiego rodzaju - poza tymi spokrewnionymi z nami. Toleruje tylko Myra ponieważ król jest wspaniałym szermierzem. Jest również to: Falhart robi wyjątek dla ciebie i swojej żony, ale tak naprawdę nie lubi magii. Preferuje rzeczy, z którymi może się zmierzyć ze swoim pałaszem lub okutym drągiem. Ta postawa ma w zwyczaju rozciągać się na czarodziejów. Oh, nie jest tak zły jak na przykład, Nevyn - ale nigdy nie słyszałem, żeby aprobował któregokolwiek z nich. I uznaje ostatniego ae'Magiego jako wzór pośród mężczyzn? Hart nigdy nie wspominał niczego w szczególności, co Geoffrey zrobił, żeby zainspirować taki entuzjazm, który pokazał dzisiaj. - Geoffrey - powiedziała cicho Aralorn - był Darranianem. Wiedziałeś o tym? - Nie - powiedział Correy z tym samym niedowierzaniem, które czuła za pierwszym razem, kiedy o tym usłyszała. - To go pokręciło, tak myślę. Widziałeś co bycie czarodziejem z Darranu zrobiło z Nevynem. Nevyn udaje, że nie jest magiem; Geoffrey musiał być Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 135

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane najlepszym. Więc szukał głębiej swoich mocy niż zrobiłby to mniej zdeterminowany mężczyzna. Wilk warknął na nią. Uśmiechnęła się do niego. - W porządku, być może był po prostu zły. Odwracając się z powrotem do Correy'a, powiedziała - Nie ma znaczenia dlaczego był taki, jaki był, tylko to, że był czarnym magiem jakiego świat nie widział od Wojen Czarnoksiężników. - Ae'Magi był czarnym magiem? Dlaczego nikt nie zauważył? - zapytał Correy. - Hmm. - Aralorn ponownie zaczęła szczotkować Sheen'a. - Jedną z pierwszych rzeczy, jakich uczymy się na temat magii jest to, że czarodziej nie może przejąć kontroli nad umysłem człowieka, że wolna wola jest silniejsza. To może być prawdą w stosunku do zielonych magów, takich jak ja i wszystkich innych form ludzkiej magii - ale nie jest to prawdą w odniesieniu do czarnej magii. Widziałam jak ae'Magi oddziera skórę od pleców człowieka podczas gdy mężczyzna błagał o więcej. Ae'Magi stworzył zaklęcie, które sprawiło, że wszyscy byli jego pełnymi uwielbienia niewolnikami. Chroniło go to i dawało mu łatwy dostęp do ofiar. Kiedy zgromadził więcej mocy, poszerzył zaklęcie. Nawet teraz jego magia nie zniknęła całkowicie - co widziałem w Falharcie. - Dlaczego ty czy ja nie jesteśmy tym dotknięci? Potrząsnęła głową. - Co do ciebie, nie jestem całkowicie pewna. Niektórzy ludzie wydają się być nieco na to odporni, chociaż większość z nich była urodzonymi magami. Ty masz kapłankę Ridane jako kochankę i to mogło pomóc. Albo może to być zwykły zanik zaklęcia. - Więc twoja krew zmiennokształtnej chroni cię? Skinęła głową. - Tak. - Zawahała się, ale postanowiła, że im więcej osób posiada tyle informacji, ile było bezpiecznie, tym bardziej prawdopodobne, że ktoś wymyśli jak ocalić Lyona. - Podejrzewam, że mogło to mieć również coś wspólnego z moim bliskim związkiem z innym magiem. - Jego synem. Wzruszyła ramionami, potem skinęła głową. - Powiedziałaś, że obawiasz się, że Geoffrey nie jest martwy?

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 136

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wszystko co zostało znalezione w zamku ae'Magiego to kawałki pozostałości po Uriahach. Nie było możliwe, żeby wiedzieć z pewnością, że szczątki ae'Magiego tam były. Więzi pomiędzy Arcymagiem i innymi czarodziejami zostały zerwane, a rada czarodziejów założyła, że to znaczyło, że Geoffrey był martwy. Ale kto może powiedzieć na pewno? - Jeśli nie został zabity - powiedział powoli Correy - czy miałby jakikolwiek powód, żeby cię szukać? Aralorn skinęła głową. - Chciał pokonać śmierć i pomyślał, że zrobi to przez swojego syna. Wiedział, że jestem... przyjaciółką jego syna - ja, Aralorn z Lambshold, nie tylko z Sianim. Jego motywacją może również kierować chęć zemsty. My - ah mogliśmy mieć nieco wspólnego z jego przedwczesnym końcem. Correy rzucił jej mały uśmiech. - Jeśli nie jest martwy, to był to jego prawie koniec. - Punkt dla ciebie - zgodziła się. - Myślisz, że jest odpowiedzialny za to, co stało się z Ojcem - powiedział powoli Correy. - Że zrobił z Ojca przynętę, wiedząc, że pójdziesz do Caina po pomoc. - Myślę, że gdyby był żywy, to to właśnie by zrobił, tak. - Myślisz, że żyje? - Nie. - Westchnęła, wykręcając ramiona, żeby zrzucić naprężenie po sięgnięciu do grzbietu Sheen'a. Niscy ludzie powinni mieć niskie konie. - Mam nadzieję, że nie. - Kisrah wiedział - powiedział powoli Correy. - On wie o tobie. Czy ostatni ae'Magi mu powiedział? - Nie wiem - powiedziała. - Prawdopodobnie. Albo jakoś to odszukał. - Czy to Kisrah przeklął Ojca? - zapytał. - Myślę... myślę, że byli to Kisrah i Gerem. Myślę, że ktoś użył ich obu, żeby zastawić pułapkę, za którą żaden z nich nie był odpowiedzialny. - To brzmiało dobrze i pasowało do czynów Kisraha. - Ktoś taki jak Geoffrey ae'Magi. Skinęła głową. - On nie jest jedyną możliwością. - Ale był - chyba że legendarna, być może fikcyjna kreatura zaczęła ponownie się budzić. Na nieszczęście, Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 137

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane przetrwanie przez ae'Magiego ataku Uriahów bez użycia magii było bardziej prawdopodobne niż pojawienie się kreatury, która była uwięziona pod morzem szkła przez dziesięć wieków. - Naprawdę prosiłaś o pomoc Caina? - zapytał Correy. - Wiedząc, że mogła to być pułapka zastawiona na niego? - Zawahał się. - Wiedząc, kim jest? Postanowiła, że bronienie Wilka przed jej bratem mogło zostać odłożone na inną okazję, więc powiedziała po prostu - Robi wszystko, co może. Odłożyła szmatkę na twardą ławkę, podniosła grzebień i zaczęła pracować nad ogonem Sheen'a. Ogier szarpnął ogonem zirytowany, wyrywając go z jej ręki zanim poddał się swemu losowi z westchnieniem. Aralorn przemyślała ponownie informacje, których udzieliła swojemu bratu i pożałowała niektórych z nich. - Correy, dla swego własnego bezpieczeństwa, nie mów nikomu o ae'Magim. Jego zaklęcie słabnie, ale pod żadnym pozorem nie zniknęło - zwłaszcza w połączeniu z ludźmi blisko z nim związanymi, jak Lord Kisrah. I doceniłabym, gdybyś powstrzymał Harta i Gerema przed wymienieniem imienia Caina, dla mojego bezpieczeństwa. Jest mnóstwo magów, którzy chcieliby móc użyć czegoś przeciwko niemu, kogoś, na kim mu zależy - jak mnie. - Tobie również na nim zależy - powiedział Correy. - Tak - zgodziła się, nie patrząc na Wilka. - Zależy mi. - Postaram się, żeby pozostali siedzieli cicho - obiecał Correy. Poklepał ją po ramieniu i poszedł szerokim korytarzem pomiędzy boksami. Kiedy wychodził, wiatr, który był spokojny przez cały dzień, przemknął przez otwarte drzwi stajni we wściekłym podmuchu. Śmierć nadchodzi... Śmierć i oszalałe sny... - Aralorn - powiedział ostro Wilk, podnosząc się na nogi. Zadrżała i, widząc, że nie mógł usłyszeć krzyczących jęków, rzuciła mu pół uśmiech. - Już w porządku. To tylko wiatr. Wilku, wciąż myślisz, że rozmowa z Kisrahiem to dobry pomysł? - Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli jakiś inny wybór - odpowiedział. - Jeśli jest w stanie powiedzieć mi jakie zaklęcie zostało użyte do związania twojego ojca, może będę w stanie je odczynić. Jest oczywiste, że Gerem, jeśli pobierał w ogóle jakieś nauki, ledwie wie jak rzucić zaklęcie zapalające; nie mógłby mi powiedzieć, co Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 138

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane zrobił nawet, gdybyś przekonała go, żeby ze mną porozmawiał. Kisrah będzie wiedział, jaka była jego część w tym zaklęciu. W przeciwnym wypadku, dwa tygodnie nie dają mi zbyt wiele czasu, by przebrnąć przez książki szukając odpowiedzi. Czy Kisrah wiedział o tym zanim twój ojciec został zaklęty czy nie, najwyraźniej wie, że jestem z tobą blisko związany. Porozmawianie z nim nie uczyni spraw gorszymi. - Nie myślisz, że to on za tym stoi? - Może stać - powiedział. - Ale posiada informacje, których potrzebujemy a teraz, kiedy odpocząłem, poradzę sobie z Kisrahiem, jeśli czegoś spróbuje. - W takim razie pójdę go poszukać jak tylko skończę z Sheen'em powiedziała i powróciła do pracy. Szczotkowanie było kojące i wymagało wystarczająco myśli, żeby mogła rozproszyć się od zamartwiania się, że Lyon stopniowo wpada w objęcia śmierci, nie ważne co mogli zrobić i że możliwość, że ae'Magi (a żaden inny mężczyzna nie nosił tego tytułu w jej sercu i w sercach innych, mimo że teraz należał on do Kisraha) wciąż żył pozostawała. A najbardziej ze wszystkiego, mogła pozwolić pracy by powstrzymała ją od przyznania się, że zaczynała lękać się bardziej niż wszelkiego zła, które przyszłość mogła przynieść: jak zamierzała powiedzieć Wilkowi, że poślubiła go, żeby zachować go przy życiu? W tamtej chwili wydawało się to dobrym pomysłem. Jednakże, miała szansę ponownie to przemyśleć. Czy uzna to za kolejną zdradę? Sheen tupnął nogą i prychnął, a Aralorn przesunęła ręce, żeby wygładzić pociągnięcia grzebienia. - Shh - powiedziała. - Bądź spokojny.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 139

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 9.

Nie było tak ciężko znaleźć Kisraha, jak myślała. Siedział na ławce w głównym hallu, rozmawiając z Irrenną. - Prawdę powiedziawszy, nie wiem, co może zostać zrobione, Irrenno. Muszę znaleźć czarodzieja, który zainicjował zaklęcie - a nie jest to ktoś, z kim miałem wcześniej do czynienia. - Ziewnął. - Nie pozwalaliśmy ci odpocząć przez pół nocy przez nasze problemy powiedziała przepraszająco Irrenna. Wziął jej rękę i pocałował ją. - Nie ma potrzeby, Pani. Miałem ostatnio kłopoty ze snem. Być może pójdę na górę i odpocznę. Jego słowa zatrzymały Aralorn w miejscu i mroźny chłód przebiegł przez nią. Aralorn spała bardzo dobrze. Jej własne sny przestały się pojawiać, kiedy Wilk wrócił, żeby jej strzec. Zakładała, że sny się skończyły, ponieważ ten, który je projektował poddał się, zmienił zdanie lub był trzymany z daleka przez jakiś zabłąkany efekt mocy Wilka. A co, jeśli było to coś prostszego niż to? Co, jeśli projektora snów można w jakiś sposób wykryć? Może przestał, ponieważ martwił się, że Wilk zauważy, co robił? Być może, pomyślała, być może będzie lepiej przyjrzeć się, co się stanie, kiedy Kisrah zaśnie zanim porozmawia z nim. Zawróciła na pięcie i odeszła zanim ktokolwiek ją zobaczył. - Dlaczego nie ścigamy Kisraha? - zapytał spokojnie Wilk. Rozejrzała się wokół pospiesznie, chociaż wiedziała, że Wilk nie powiedziałby niczego, gdyby ktoś mógł to usłyszeć. - Jutro - powiedziała. - Porozmawiamy z nim jutro. Chcę spędzić trochę czasu z Ojcem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 140

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane ***

Aralorn przysiadła na szafie z drzewa różanego, za zieloną wazą, w pokoju, który dostał Kisrah. Spędziła większość dnia na unikaniu Arcymaga. Nie chciała z nim rozmawiać dopóki nie poszpieguje. Kiedy powiedziała Wilkowi o tym, co zamierzała, odpłacił jej komplementem nie kłócąc się: albo przynajmniej ograniczył się do kilku zwięzłych komentarzy o nierozwadze pewnych osób będących w gorącej wodzie kąpanych. Pozwoliła mu dusić się w jej pokoju, wilki były w jakiś sposób bardziej niespodziewanymi gośćmi niż zwykłe myszy. I, chociaż próbował innych kształtów, jedynym, który mógł utrzymać niezawodnie był wilk. Jeśli nie zobaczy niczego w pokoju Kisraha, wtedy będą mogli ukryć Wilka przed jej bratem Geremem, podczas gdy ten będzie spać. Nawet Wilk nie mógł ukryć się przed Arcymagiem za pomocą magii. Wciąż mu nie powiedziała o tym, co zrobiła poślubiając go. Nie obawiała się jego gniewu - ale odkryła, że myśl o zranieniu go była bolesna. Chociaż będzie musiała zrobić to już wkrótce. Wszystko będzie więcej niż bezużyteczne, jeśli uda mu się zabić zanim ona powie mu, że jego śmierć będzie również oznaczać jej śmierć: była jeszcze jedna przyczyna niż ta oczywista, dlaczego ludzie nie prosili kapłanów Ridane, żeby przewodniczyli w ślubach. Jej kryjówka nie była idealna. Dawała jej dobry widok na łóżko, pozostawiając ją dobrze skrytą za wazą, ale nie miała nic innego, za czym mogłaby się ukryć. Jeśli Kisrah by ją zobaczył, będzie zmuszona wybiec na puste pole. Odległość nie byłaby problemem, gdyby on nie był magiem. Czarodzieje mieli raczej raptowne metody radzenia sobie z myszami, metody, które mogły jej nie zostawić czasu na ucieczkę. Właśnie kiedy żywa imaginacja Aralorn wyszła z niezwykłymi i bolesnymi sposobami, dzięki którym czarodziej mógł pozbyć się myszy, Kisrah wszedł do pokoju. I, oczywiście, gdyby została zabita - Wilk również by zginął. Ironia tej sytuacji nie uciekła jej. Siedziała bardzo nieruchomo w cieniu wazy, nie pozwalając sobie nawet na pokręcenie swędzącymi wąsikami. Kisrah wydawał się nie spieszyć z pójściem do łóżka: porządkując już boleśnie schludny pokój, ponownie układając dodatkową kołdrę w nogach łóżka i szperając w szafie. Tak jakby, pomyślała Aralorn pełna nadziei, kiedy skryła się za wazą, bał się stawić czoła swoim snom. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 141

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Bez swojej publicznej maski, wyglądał na jeszcze bardziej zmęczonego niż wcześniej. W ostrym świetle zaklęcia światła, które wezwał zamiast zapalać świece, wyglądał na dziesięć lat starszego niż był. - Bogowie, co za bałagan - powiedział zmęczonym głosem. Skoro patrzył na idealnie schludne łóżko, kiedy mówił, Aralorn założyła, że nie mówił o pokoju. Patrzył na łóżko chwilę dłużej, potem przesunął ręką po artystycznie wystylizowanych włosach. Z westchnieniem, rozebrał się ze swoich ekstrawaganckich ubrań, zostawiając na sobie tylko parę purpurowych bawełnianych spodni. Z ubraniami w ręce, podszedł do wybranej przez Aralorn kryjówki. Szafa zachwiała się lekko, kiedy otworzył drzwi i powiesił garderobę i Aralorn życzyłaby sobie, żeby było lato, a w wazie kwiaty, żeby zapewnić dodatkowe przykrycie. Wyższa szafa byłaby również mile widziana, taka, której szczyt nie byłby na równi ze spojrzeniem Kisraha. Nie zrobiła nic więcej jak zmarszczenie wąsów, dopóki się nie odwrócił. Ogień został rozpalony na krótko po tym, jak Aralorn przybyła do pokoju i część z zimowej wilgoci, która przywarła do starych kamiennych murów, opuściła powietrze. Kisrah przyciągnął krzesło blisko kominka tuż przed wesołymi płomieniami. Wydała z siebie pełne ulgi westchnienie i próbowała nie gapić się na niego; niektórzy ludzie, większość urodzonych magów, byli w stanie poczuć, kiedy byli w centrum czyjejś uwagi. Zapatrzył się głęboko w różowo-pomarańczowe światło płonącego paleniska i nigdy nie odwrócił swojej głowy w stronę wazy z myszką usadowioną za nią. Pomimo swojej niebezpiecznej pozycji, ciepło ognia sprawiło, że Aralorn na wpół spała zanim Kisrah w końcu odciągnął narzuty, wspiął się pomiędzy muślinowe prześcieradła i ugasił swoje magiczne światło. Potrząsnęła sobą żwawo ostrożna, żeby jej pazurki nie wydały dźwięku na wypolerowanym drewnie. Brak magicznego światła Kisraha nie był utrudnieniem dla jej oczu gryzonia gasnące węgielki ognia zapewniały więcej niż wystarczająco światła, żeby była w stanie widzieć. Rytm oddechów Kisraha powoli zmienił się w sen. Aralorn czekała z uwagą. Nie mogła określić dokładnie co pierwsze zwróciło jej uwagę na obecność drugiej osoby w pokoju. Mógł to być lekki dźwięk albo mierzwiące się futro na jej plecach jakby mroźny wiatr dmuchał w pokoju, chociaż powietrze pozostało spokojne i przyjemne. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 142

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Odwróciła swoje oczy od łóżka na czas, żeby zobaczyć, jak blada mgiełka zawisła nad ogniem. Powoli, przemieniła się w znajomą formę. Głos był tak delikatny, że nie usłyszałaby go, gdyby nie była tak blisko... być może nie usłyszałaby go, gdyby nie spotkała howlaa. Tak to wyglądało, dźwięki słyszane bez pomocy jej uszu. Miałeś tu nie przyjeżdżać, Kisrah. Ktoś powiąże cię z tym czynem, i gdzie wtedy będziesz? Aralorn zadrżała w śmiertelnym przerażeniu, kiedy patrzyła na przypuszczalnie martwego ojca Wilka. Jego usta się nie poruszały, chociaż słyszała jego głos wyraźnie. Coś ty uczynił, mój stary przyjacielu? Mówiłeś, że zaklęcie było dla Caina, żeby utrzymać go, nie czyniąc mu krzywdy. To Kisrah odpowiedział. Ośmieliła się rzucić spojrzenie na łóżko, ale Kisrah leżał nie poruszając się; dla wszystkich patrzących, głęboko spał. I kto użyłby go na nim? Ja byłem najpotężniejszym czarodziejem na świecie, a on mnie zniszczył. Którego z moich przyjaciół powinienem wysłać przeciwko niemu? Ty byś to zrobił, gdybym cię poprosił - ale nie odniósłbyś sukcesu. Głos Geoffrey'a był delikatny. Powinienem mu pozwolić zabić również ciebie? Zrobiłem to, co musiałem. W ten sposób, nikomu nie stanie się krzywda. Nastąpiła krótka przerwa, potem Kisrah powiedział Dlaczego czarna magia? I dlaczego wciągać w to innych, żeby zatruć również ich dusze? Gdyby nie była to czarna magia, każdy mag mógłby odwrócić zaklęcie. Co do innych - głos Geoffrey'a zrobił się delikatny w zrozumieniu - czyż nie próbowałeś rozplątać zaklęcia? Gdyby było tylko jedno, każdy mógłby uwolnić Lyona. Czas jeszcze nie nadszedł dla niego, żeby się obudził. Miej cierpliwość, wszystko będzie dobrze. Aralorn próbowała uczynić się jeszcze mniejszą nie poruszając więcej jak włoskiem. O wiele bardziej wolałaby, żeby żaden z członków konwersacji nie zdał sobie sprawy, że w pokoju była mysz, słuchająca każdego słowa. Lyon umrze, jeśli wkrótce coś nie zostanie zrobione. Ona nie ma zamiaru wciągnąć w to Caina, inaczej już by to zrobiła. Nic dobrego z tego nie wyniknie, Geoffrey. Zło powoduje tylko więcej zła. Ta magia, którą ja i jacykolwiek inni pogrążeni w mroku głupcy, których postanowiłeś w to wciągnąć, zrobiliśmy, jest zła. Nie powinienem był tego robić. Głos Geoffrey'a był zachrypnięty. Myślisz, że mój syn jest na tyle głupi, byś mógł go złapać w jakikolwiek inny sposób? Szukałem go bezowocnie przez lata i nie złapałem go - ponieważ nie mogłem znaleźć odpowiedniej przynęty. Teraz taką mam. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 143

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Uspokój się, on jest tutaj z nią. Matką Caina była zmiennokształtna. Dała mu zdolność do używania zielonej magii, coś, czego nie rozpoznałem, dopóki nie było za późno z powodu jego talentu w ludzkiej magii. Ta mieszanka okazała się wybuchowa - zbyt wybuchowa dla jego zdrowia psychicznego. Przynajmniej mam nadzieję, że jest szalony... łatwiej jest to zaakceptować niż fakt, że ciało z mego ciała tak łatwo poddaje się złu. Geoffrey przerwał, jakby odkładając na bok stary żal. Twarz Aralorn wykręciła się w prychnięciu, był to wyraz, który dziwnie ukazywał się na twarzy myszy, kiedy w końcu przemieniła przerażenie na wściekłość. Odłożyła na bok wszystkie myśli o starożytnym złu, usatysfakcjonowana, że jej wrogiem był Geoffrey ae'Magi. Ona i Wilk musieli zawieść. To jest Geoffrey ae'Magi. Przekręca i manipuluje z umiejętnością, której mogłabym pozazdrościć, gdyby nie używał jej tak, jak jej używa. Kisrah nie odpowiedział i w końcu zjawa kontynuowała. Nie bądź taki niecierpliwy. Powiedziałem ci, że on przybędzie. Może już tutaj jest. Już wcześniej widziałem, jak przyjmuje postać zwierząt. Czy przyjrzałeś się dobrze wilkowi Aralorn? Z tymi słowami, postać Geoffrey'a rozproszyła się. Kiedy opuścił pokój, Lord Kisrah wciągnął głęboki oddech, który bardziej przypominał sapnięcie i usiadł, trzymając się za głowę i krzywiąc się z bólu. Podniósł się powoli jak stary człowiek i przesunął węgle w ogniu, zanim ustawił polano w palenisku. Dużo czasu minęło zanim poszedł ponownie spać i do tego czasu Aralorn się nie poruszyła. Bardzo ostrożna myszka w końcu wymknęła się z pokoju, drżąca i nieufna.

***

Wilk, w ludzkiej postaci i masce, otworzył drzwi, żeby wpuścić Aralorn do pokoju zanim miała szansę zapukać. Zdumiona, rozejrzała się szybko wokół, żeby upewnić się, że nikt go nie zobaczył, zanim przeszła przez drzwi i zamknęła je za sobą. - Co się stało? - zapytał po szybkim spojrzeniu na jej twarz. - Co cię przeraziło? Podeszła bliżej do niego i przycisnęła się do jego ciepłej piersi. Poczuła jak momentalnie zesztywniał, jak ciągle robił na niespodziewany dotyk, potem Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 144

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane zrelaksował się i przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie. Wzięła głęboki oddech, czując jak jej panika opada. Odsunęła się, żeby widzieć jego twarz. - Dziękuję, potrzebowałam tego. - Zawahała się. - Widziałam... Wilku, to był twój ojciec. Patrzyłam jak Kisrah spał, kiedy twój ojciec zmaterializował się w pokoju. Nie wydawał się zaskoczony, tylko ponownie przyciągnął ją bliżej, kiedy opowiadała mu o wszystkim, co widziała. - Musi być martwy - wyszeptała. - Musi, ale przysięgam ci, że to był on. - Jesteś pewna, że to był on? Iluzja? Aralorn sprawdziła swoje wspomnienia. Iluzjonista nie mógł stworzyć idealnej kopii bardziej niż zmiennokształtny mógł przyjąć postać specyficznej osoby. Było zbyt wiele szczegółów, które można przegapić - pieprzyk za uchem, skrzywienie w uśmiechu, posuwistość ruchów. - Nie, chyba że był stworzony przez mistrza iluzji, który bardzo dobrze znał twojego ojca - powiedziała w końcu. - Każdy niuans mowy czy ekspresji był Geoffrey'a. Zmarszczyła brwi. Chociaż on tak naprawdę nie mówił. Powiedziałabym, że mówił w umyśle, ale nigdy nie byłam w stanie wysyłać czy odbierać wiadomości w umyśle. Rozumiałam wszystko, co mówił - co mówili - dość wyraźnie. - Mówienie we śnie jest inne - odpowiedział Wilk. - Jeśli Kisrah spał, prawdopodobnie było to mówienie we śnie - które było jednym z dziwniejszych talentów mojego ojca. - Mówienie we śnie jak lunatykowanie? - zapytała Aralorn. - Może to być część tego samego daru. Czy mój ojciec miał zapach? - Co masz na myśli? - zapytała, zszokowana na to niedorzeczne... Moment, nie tak niedorzeczne mimo wszystko. - Na Allyna, nigdy o tym nie pomyślałam. Nie pamiętam... - Zmysł węchu myszy nie był tak dobry jak wilka, ale był lepszy niż ludzki. - Ojciec miał zapach, który zawsze mu towarzyszył: goździki i... - ...cynamon - przerwała. - Pamiętam. Zauważyłabym to. Nie wydaje mi się, żeby miał jakikolwiek zapach. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 145

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Chodzący we śnie w takim razie - powiedział Wilk. Nie mogła powiedzieć, co o tym myślał. - Chociaż to rzadki talent, mój ojciec nie był jedynym chodzącym we śnie pośród czarodziejów. Cokolwiek widziałaś, nie było prawdziwą osobą, tylko podobieństwem. Każdy chodzący we śnie, który znał mojego ojca mógł go stworzyć. - Więc to nie jest twój ojciec - powiedziała z westchnieniem ulgi. - Nie powiedziałem tego. - Wilk westchnął i mocniej ją przytulił. – Chodzenie we śnie jest jedną z dwóch czy trzech rzeczy, które czarodzieje powinni być w stanie robić przez jakiś czas po śmierci. - Dużo jest martwych czarodziejów wokół? - zapytała Aralorn. Wilk wzruszył ramionami. - Nigdy żadnego nie widziałem. Są historie, ale nikt w nie tak naprawdę nie wierzy. - Zawahał się. - Chodzi o to, że jeśli jakikolwiek czarodziej wróciłby z martwych, to byłby to mój ojciec. - Więc to albo twój ojciec, albo inny czarodziej, który sporo wie o twoim ojcu. - Gdyby Kisrah był nieco lepszy w oszukiwaniu siebie - powiedział Wilk, rozluźniając swój uścisk - to mógłby być on. Nigdy nie słyszałem, żeby chodzenie we śnie było jedną z jego zdolności, ale większość wielkich magów ma ich kilka. - Kisrah myślał, że twój ojciec był dobrym człowiekiem. - Magia mojego ojca była na tyle potężna, by dotrzeć do Sianim - powiedział. - Z pewnością nałożył silniejsze zaklęcia na każdego czarodzieja, który podszedł wystarczająco blisko, żeby wyczuć czarną magię. Na swój własny sposób, Kisrah jest dość spostrzegawczy: wiedziałby, gdyby powodował pojawianie się mojego ojca w swoich snach. - Miałam nadzieję na Marzyciela. - Aralorn odsunęła się i zaczęła rozbierać. - Ty tylko myślisz, że Marzyciel stworzyłby lepszą historię - powiedział. Zmarszczyła na niego brwi. - Jaki jest użytek z całej tej roboty, jeśli nie możesz o tym rozpowiadać, kiedy będzie po wszystkim? Jeśli to rzeczywiście twój ojciec, musimy o tym milczeć. - Zrobiła krok w jego stronę, potem powiedziała podejrzliwie - Gdybym nie znała cię lepiej, powiedziałabym, że jesteś radosny. Nigdy nie jesteś radosny, jeśli chodzi o twojego ojca. - Mój ojciec nie jest radosnym tematem - powiedział. - Ale czy mamy do czynienia z nim, jakimś innym czarodziejem, czy kreaturą wyjętą z jednej z twoich opowieści, jest to coś, co może poczekać. Myślę, że mam rozwiązanie dla naszych Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 146

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane najbardziej naglących problemów. Myślałem trochę, kiedy ciebie nie było i przypomniałem sobie o kilku rzeczach. Jeśli uda nam się zdobyć współpracę Kisraha i Gerema, myślę, że mogę przełamać zaklęcie trzymające twojego ojca. Zesztywniała. - Jesteś pewien? - Moja droga Pani, nic nie jest pewne w tym życiu, ale to powinno zadziałać. - A co z możliwością, że Geoffrey cię zaatakuje? - Jeśli Kisrah i Gerem będą chętni współpracować, to nie powinien być problem. Brzmiał na bardzo pewnego, ale tak samo pewny był Geoffrey. - Kisrah nie jest zbyt szczęśliwy z tym, co stało się z moim ojcem, albo z jego własnego udziału w tym - powiedziała. - Ale przekonanie go, że Geoffrey jest... był... jest... Niech to zaraza!... że Geoffrey nie-był-i-nie-jest dobrym człowiekiem, nie będzie łatwe. - Hmm - powiedział Wilk. - Myślę, że mam pomysł lub dwa co do tego. On, jak zauważyła, dzielił ich problem na dwie części: ocalić jej ojca i poradzić sobie z jego. To, że wierzył, że zauroczenie jej ojca było rozwiązywalne było więcej niż dobre. Mogła poczuć, jak się relaksuje w wierze w jego zdolności. To, że ignorował swojego ojca było mniej dobre. Martwiła się, że była to mniejsza pewność w jego umiejętności niż obojętność na zagrożenie jego życia. Nadszedł czas, żeby powiedzieć mu, co zrobiła. - Wilku - powiedziała - muszę... - Wiem - powiedział z nikczemnym uśmiechem lśniącym w jego oczach. Wykonaliśmy wystarczająco roboty na teraz. - Uśmiech opuścił jego oczy, a jego ręce śledziły jej twarz. - Nigdy wcześniej nie miałem rodziny - powiedział w zamyśleniu. - Nie prawdziwej. To takie dziwne należeć do ciebie i mieć cię, należącą do mnie. Spojrzała na niego i otworzyła usta, ale nie mogła tego zrobić. Nie mogła mu powiedzieć, że poślubiła go, żeby zmusić go do dbania o siebie, nie, kiedy to najwyraźniej znaczyło dla niego o wiele więcej. Myśląc o tym, znaczyło to również o wiele więcej dla niej. Tylko, że... Wilk należał do niej przez długi czas w sposób, który wiązał ich o wiele bardziej niż mogła jakakolwiek bogini.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 147

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Sięgnęła w górę, żeby pociągnąć za jego maskę, a on pozwolił jej opaść w jej ręce. - Nie kryj się przede mną - powiedziała. Upuszczając zimną, srebrną twarz na ziemię, przyciągnęła go w dół, żeby móc w pełni go pocałować.

***

Wilk trzymał ją, kiedy spała i uśmiechał się. Jego żona była manipulującą kokietką; ale cóż, wiedział o tym od dawna. Różnica pomiędzy nią, a jego ojcem była taka, że ona manipulowała ludźmi dla ich własnego dobra - a przynajmniej dla tego, co postrzegała, jako większe dobro. Zastanawiał się, kiedy się przełamie i mu powie. Jak mogła myśleć, że nie wiedziałby, co zrobiła? Jak tylko kapłanka umieściła więź krwi pomiędzy nimi, zdał sobie sprawę, co to było, wiedział, co Aralorn próbowała zrobić. Nie był dobrze szkolonym czarodziejem w większości sztuk, ale czarną magię znał dobrze. Więź krwi była pośród obszaru jego ekspertyzy. Posłał muśnięcie przez więź, którą bogini śmierci umieściła między nimi i Aralorn westchnęła, przesuwając się przy nim. Mógł ją przeciąć gdyby musiał. Powie jej o tym, kiedy uda jej się przyznać do swojego czynu - nie mógł oprzeć się chęci podrażnienia się z nią nieco, żeby dać jej lekcję o manipulowaniu nim tak, jak robiła to z resztą świata. - Gdybyś wiedziała, jak mnie znaleźć, przyszłabyś do mnie, kiedy dowiedziałaś się o śmierci ojca - powiedział miękko i, przypominając sobie jej twarz, kiedy pojawił się w Lambshold, wiedział, że była to prawda. Jak dziwne było to, że ktoś kochał jego. Że Aralorn go kochała. Przyciągnął ją bliżej i uwielbiał to lekkie uczucie, które go ogarnęło, zmiękczając krańce wewnętrznej istoty gniewu, która zawsze z nim była. Był szczęśliwy, pomyślał z zaskoczeniem. Jeśli tak o nim myślała, to może warto podjąć ryzyko potencjalnej katastrofy, które przywarło do niego przez jego magię. Może - pocałował czubek jej głowy mogli raczej odkryć sposób na kontrolowanie jego magii niż zniszczyć ją wraz z jego śmiercią. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 148

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Aralorn obudziła się wcześnie i zaczęła planować, co najlepiej zrobić. Nie wiedziała, czy Kisrah uzna informacje swojego nocnego gościa na poważnie, albo czy mógł stwierdzić, że Wilk był Cainem dzięki jakiejś tajemnej ludzkiej magii. Wilk powiedział, że potrzebował pomocy Kisraha. Była szansa, że Kisrah zaatakuje Wilka jak tylko go zobaczy. Nie mogła podjąć tego ryzyka. Musiała najpierw pogadać z Arcymagiem. Lubiła Kisraha, ale jeśli zareaguje źle, zabije go zanim będzie miał szansę ruszyć na Wilka - jeśli będzie w stanie. Ona z pewnością znienawidziłaby zrobienie czegoś takiego przed świadkiem. Więc potrzebowała spotkania bez Wilka i poza Lambshold. Aralorn usiadła i czekała, aż Wilk się obudzi. Zakołysała lekko biodrami. Nic. Patrzyła na niego. Nic. Sięgnęła rękami w stronę jego boku. Okręcił się i złapał je. - Jeśli będziesz mnie łaskotać tak wcześnie rano, zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś tego pożałowała. Roześmiała się. - Jak długo już nie śpisz? - Wystarczająco długo - warknął, kończąc obrót.

***

Jakiś czas później, powiedział - Teraz, co było takiego ważnego, że obudziłaś swojego męża jeszcze przed ptakami? Lubił to słowo, zauważyła, lubił być jej mężem i formalizację ich wspólnej więzi. Patrząc na to jak ciężko próbował utrzymać dystans od niej, od początku ich związku, uznała to za niespodziewanie wzruszające. - Czy to nie był wystarczający powód? - zapytała, próbując przybrać zmysłowy ton głosu. Nie była to rola, której kiedykolwiek próbowała jako szpieg. Ugryzł delikatnie jeden z jej palców. - Tak. Więc wróćmy teraz do snu. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 149

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Również go ugryzła, mocniej. - Ouch - powiedział uczynnie, ale bez żadnego prawdziwego nacisku, więc nie czuła, żeby musiała przeprosić. - To właśnie dostajesz, kiedy próbujesz być zabawny. Musimy iść porozmawiać z Kisrahiem. Wilk chrząknął, potem powiedział - Więc, co uknułaś dla tego biednego człowieka? Aralorn postanowiła przeoczyć jego nastawienie. - Musimy być ostrożni - nie prychaj na mnie; mogę być ostrożna kiedy muszę. Myślę, że wezmę go na przejażdżkę wzdłuż szlaku do świątyni Ridane. Ktokolwiek odwiedził go ostatniej nocy, powiedział mu, że ty jesteś Cainem. Myślę, że dopóki nie będę miała szansy porozmawiać z Kisrahiem, musisz trzymać się z daleka. - Ah - powiedział. - Chodziło ci o to, że to ja muszę być ostrożny. Uśmiechnęła się. - To na ciebie wystawiony jest wyrok śmierci. Czy Kisrah wciąż jest pod działaniem zaklęcia charyzmatycznego Geoffrey'a? - Prawdopodobnie - odpowiedział. - Gdybym był moim ojcem, z pewnością nie podjąłbym ryzyka tak daleko jak Kisrah czy jakikolwiek wysoko postawiony czarodziej miałby się tym zainteresować. - Możesz je przełamać? Poczuła jak wzruszył ramionami. - Nie wiem, ale też o tym myślałem. Jeśli mój ojciec naprawdę nie żyje i nie może pracować więcej z magią, i jeśli postanowił upewnić się, że Kisrah nigdy nie będzie problemem, jak wierzę, że by zrobił - być może będę w stanie. - Byłoby łatwiej zdobyć jego współpracę gdyby nie atakował za każdym razem, kiedy powiem coś okropnego o jego poprzedniku. - Zrobię, co w mojej mocy - obiecał.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 150

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Aralorn w końcu znalazła Kisraha w pokoju żałobnym z jej ojcem. Wstał wcześniej niż się spodziewała i przegapiła go na śniadaniu. Kilka pytań do rozproszonych służących posłało ją do trumny ojca. Spojrzał w górę na dźwięk, który wydała kurtyna, kiedy weszła i przyglądał jej się z przymkniętymi powiekami ze swojego miejsca na jednym ze stołów przeznaczonych na prezenty i kwiaty. Wyglądał nieco jak jarmarczny bukiet w połączeniu z fioletem, różem i szmaragdem, które obrażały nawet obojętny zmysł stylu Aralorn, ale jaskrawa plejada sprawiała, że mały pokój wydawał się być mniej ponury. - Lady Aralorn - powiedział, przyjmując do wiadomości jej wejście po tym, jak odwzajemnił jej spojrzenie na kilka sekund. Pochyliła się i pocałowała zwiotczałą twarz swojego ojca, dając sobie chwilę na pocieszenie się, że wciąż żył, zanim zwróciła się z powrotem do Arcymaga. Odwiedziłam wczoraj świątynię bogini śmierci - powiedziała bez wstępu. - Wiem - powiedział Kisrah. - Correy mi powiedział. Bawiła się przodem koszuli Lyona, rozprostowując ją ostrożnie tam, gdzie leżała krzywo. Kończąc, zwróciła się do Arcymaga. - Jestem ci winna moje przeprosiny, sir. Byłam niegrzeczna. Wiem, że przybyłeś tutaj, by pomóc mojemu ojcu i przykro mi, że jestem tak pełna sekretów. Jedynym moim wytłumaczeniem jest to, że w ciągu ostatnich kilku dni miałam stargane nerwy w najlepszym przypadku i, że byłam szpiegiem przez wystarczająco długo, żeby pytania mnie denerwowały. - Szukałaś mnie, żeby przeprosić? ostrożności.

zapytał Arcymag z muśnięciem

Chociaż zauważyła, że nie przyjął jej przeprosin, Aralorn uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. - Nie pierwotnie, chociaż to musiało zostać zrobione. Są rzeczy, o których musimy pomówić, ale poza murami zamku. Czy przejechałbyś się ze mną? Kisrah spojrzał na kamienną podłogę. - Gdzie jest twój wilk? Byłem pod wrażeniem, że chodził z tobą wszędzie. Wydęła usta w zamyśleniu i dodała małą przynętę. - To jest jedna z rzeczy, o których muszę z tobą pomówić. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 151

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Arcymag oparł się o ścianę. Kiedy się odezwał, wydawało się to całkowicie niepowiązane z tematem ich dyskusji. - Walczyłem kiedyś w kampanii przeciwko Darranianom z twoim ojcem, wiedziałaś o tym? - Tak - odpowiedziała. - Bitwy to dziwne rzeczy - powiedział zdumionym głosem. - Czasami wydaje się, jakbyś nie robiła nic poza galopowaniem i cięciem; innym razem wydaje się, jakbyś nie robiła nic przez tygodnie na raz. Podczas tego pierwszego, uczysz się mnóstwa rzeczy o twoich towarzyszach przez ich czyny; podczas drugiego, uczysz się o nich z tego, co mówią. Jego spojrzenie spoczęło na cichej postaci Lyona. - Twój ojciec jest brutalny, niestrudzony i całkowicie honorowy. Ale ponad to, jest przebiegły, zawsze myśli zwłaszcza podczas bitwy, gdzie wszyscy są zagubieni w żądzy krwi. Nauczył mnie mnóstwa rzeczy o tym, jak oceniać mężczyzn, jak wybierać liderów i zwolenników. Znał każdego mężczyznę w naszej grupie i używał ich nawiązując do ich sił i próbował dowiedzieć się tak wielu rzeczy o mężczyznach, z którymi walczyliśmy, jak o naszych. - Sięgnął i dotknął sztywnej twarzy Lyona. - Nauczyłem się go kochać tak bardzo jak mojego własnego ojca - tak jak spodziewam się, czuł to każdy, kto walczył pod jego przywództwem. Podczas gdy mówił, Aralorn wpół siadła, w pół oparła się o katafalk. Kiedy przerwał, żeby upewnić się, że słuchała, skinęła głową. - Kiedy czekaliśmy na bitwę, rozmawialiśmy, twój ojciec i ja. Powiedział mi coś o tobie. Powiedział mi, że walczyłaś z nim przeciwko zbójcom tutaj w Lambshold i powiedział, że wolałby mieć przy sobie ciebie niż jakichkolwiek trzech mężczyzn. Przywiózłby cię, żebyś walczyła u jego boku, jak to zrobił z Falhartem, gdyby nie chodziło o jego żonę. Mówił, że jesteś bystra, chytra i śmiercionośna - mówił, że mogłabyś przechytrzyć i pokonać każdego z mężczyzn, jakich miał ze sobą, włączając niego samego. - Masz powód dla tych wszystkich pochwał, jak mniemam - powiedziała Aralorn. Kisrah skinął głową, i nagły uśmiech rozświetlił jego twarz. - Całkowicie. Po pierwsze, pozwól mi powiedzieć, że nie przyjmuję twoich przeprosin, skoro jestem pewien, że miałaś na myśli każdą frustrującą minutę naszego ostatniego spotkania - i również się tym radowałaś. Chytra i manipulująca, powiedział twój ojciec. Spoważniał i Aralorn pomyślała, że to smutek mógł przemknąć przez jego twarz. - Ale - pomimo tego, co mi powiedziano, mając ojca, jakiego masz, nie Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 152

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane mogłabyś być pozbawiona honoru czy przyzwoitości. Mam nadzieję, że produktywna rozmowa może rzucić nieco światła na kilka spraw. Myślę, że ja, również, mam parę rzeczy, o których muszę ci powiedzieć, a o których lepiej porozmawiać poza tymi murami. - Przerwał i kontynuował delikatnie. - Możesz przyprowadzić swojego wilka. Aralorn skinęła głową. - Jestem pewna, że Wilk dołączy do nas w którymś momencie naszej podróży. Ojciec ma wystarczająco zwierząt tutaj, żebyś nie miał problemu ze znalezieniem wierzchowca: zakładam po prędkości twojego przybycia, że wybrałeś przeniesienie się... Nie wiedziała, dlaczego podniosła ten temat, dopóki nie zdała sobie sprawy, że patrzyła na jego twarz w poszukiwaniu poczucia winy. Nie było żadnej, oczywiście; nie zdawał sobie sprawy, co Geoffrey jej zrobił po tym, jak Kisrah użył swojej magii, żeby przetransportować ją pod opiekę ae'Magiego. Zamiast tego, Kisrah skinął głową, z lekkim grymasem obrzydzenia. - Nie jest to moje ulubione zaklęcie, ale było to ważne, żeby dotrzeć tu najszybciej jak to możliwe. - Jesteś odważniejszy ode mnie - wymamrotała Aralorn. - Spotkam się z tobą w stajniach. Poproś Falharta, gdybyś miał problemy ze znalezieniem ciepłych ubrań.

***

Aralorn zamierzała zabrać go tylko na krótką odległość zanim zatrzymają się, żeby porozmawiać, ale nie przewidziała wiatru. Zaczął wyć jak tylko byli poza zasięgiem wzroku zamku. Głosy krzyczały w jej uszach: krzyki, które przywiodły wizje lochów Geoffrey'a i umierających dzieci, jęki Uriahów - powłóczących nogami, gnijących rzeczy, które kiedyś były ludźmi, teraz tylko głodowały. Sheen podebrał jej niepokój i zaczął prychać i tańczyć na śniegu, gryząc wędzidło niepewnie, kiedy czekał na zasadzkę, która wyskoczy z najbliższych krzaków. Mając nadzieję, że wiatr się uspokoi, jechała dalej. W tym tempie będą w świątyni zanim będzie mogła porozmawiać. Próbowała ignorować wiatr tak długo jak mogła, ale w końcu wcisnęła wodze pod kolana i owinęła wełniany szalik wokół szyi i zawinęła go mocno wokół uszu. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 153

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wszystko w porządku? - zapytał Kisrah. - Wydaję się mieć nieco rozwinięty problem z wiatrem - powiedziała szczerze: Próbowała ograniczyć swoje kłamstwa kiedy mogła, zwłaszcza kiedy rozmawiała z czarodziejem. - Ból ucha? - powiedział Kisrah ze współczuciem. - Szukam jakiegoś miejsca mniej wietrznego - powiedziała mu. - Nie planowałam jechać całej drogi do świątyni bogini na małą prywatną konwersację. Uśmiechnął się. - Przyda mi się nieco ćwiczeń. Ale jeśli możesz znaleźć osłonione miejsce, to może będę w stanie zrobić coś z wiatrem. Zmarszczyła na niego brwi. - Wy ludzcy magowie - powiedziała. - Zawsze tak gotowi, by nałożyć swoją wolę tam, gdzie ona nie należy. Jest mała dolina nie tak daleko stąd; będziemy wolni od wiatru bez jakiejkolwiek magii. Wyglądał przez chwilę na zdumionego. - Nigdy nie nawiązywano do mnie tym określeniem. Czy nie myślisz o sobie jako o człowieku, w takim razie? Uśmiechnęła się, jej napięcie miało więcej wspólnego z wiatrem niż irytacją z jego powodu. - Nie. Ale nie użyję określeń, jakich moi kuzyni zmiennokształtni używają dla urodzonych magów, którzy używają nieuformowanej magii. Nie są pochlebne. Ludzie muszą wystarczyć. Tak jak myślała, że będzie, strome zbocza doliny - cóż, żeby, tak naprawdę zapewniały nieco ulgi od wiatru. Aralorn zatrzymała Sheen'a i ostrożnie zdjęła szalik z uszu. Ryk ucichł do głuchych szeptów, które mogła bezpiecznie ignorować. - Dlaczego nie zaczniesz, skoro wciąż jesteś mi coś winna za swoją niegrzeczność z wczoraj? - powiedział Kisrah, po tym jak zatrzymał się i zwrócił swojego konia, żeby stał dokładnie na przeciwko jej. - W porządku - zgodziła się Aralorn, gotowa. - Jak dużo wiesz o zaklęciach charyzmatycznych? - Co? - zapytał z zaskoczeniem, ale odpowiedział na jej pytanie nie czekając, żeby je powtórzyła. - Nigdy nie słyszałem o żadnym, które nie byłoby czarną magią. - Tak - powiedział Wilk zza nich - są czarną magią. Najczarniejszego rodzaju.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 154

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn odwróciła się i zmarszczyła brwi na Wilka. Miał czekać aż ona upewni się, że Kisrah nie zaatakuje go, jak tylko go zobaczy. Podejrzewała, że mówiło to coś o stanie umysłu Kisraha, że tego nie zrobił. Wilk w ludzkiej formie, ubrany jak zwykle w czerń - afekt, który Aralorn była zdeterminowana zmienić. To nie tak, że źle w tym wyglądał, tylko że było to czasami nieco makabryczne. Srebrna maska nie była nigdzie widoczna i poznaczona przez magiczne blizny twarz wyglądała gorzej niż zwykle w jaskrawym świetle zimowego słońca. - Cain - powiedział Kisrah miękko, jakby tak naprawdę nie wierzył w to, co widmo mu powiedziało. Wilk skłonił się nisko nie zdejmując oczu z Arcymaga. - Lordzie Kisrah. - Jesteś tu, żeby opowiedzieć mi o znaczeniu... zaklęć charyzmatycznych, jak zakładam? Wilk potrząsnął głową. - Sam bym o nich nie wspomniał, ale skoro Aralorn wydaje się to pasować, wyjaśnię - jeszcze lepiej, rzucę jedno. - Wykonał oszczędny gest ręką. Aralorn wessała powietrze na jego lekkomyślność. Myślałaby, że walka z ojcem wyleczyła go z szukania bitwy z innym potężnym magiem. Nie mógł po prostu powiedzieć Kisrahowi, jak działało zaklęcie? Kisrah wyglądał na bladego i pełnego napięcia, ale wykonał gest z równą szybkością - zaklęcie blokujące, pomyślała Aralorn - albo raczej zaklęcie łamiące jakiegoś rodzaju, ponieważ nie było możliwe, żeby bezpośrednio zablokować nieznane zaklęcie. - Tutaj - powiedział miękko Wilk. - Dam ci więcej magii do popracowania. Aralorn nie widziała, żeby coś się stało, ale chwilę później Kisrah przeklął i ściągnął gruby złoty pierścień z rubinem z palca, rzucając go na śnieg. Musiał być dość ciepły, skoro szybko upadł na ziemię, potem wytopił dość dużą dziurę wokół siebie, która wyeksponowała pożółkłą trawę poniżej. Na korzyść Aralorn, Wilk powiedział charyzmatyczne - oba z nich.

- Właśnie przełamał zaklęcia

Aralorn spojrzała na pierścień, widząc magię wpojoną w niego. - Oba z nich? - Moje i mojego ojca. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 155

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Kisrah skinął głową, wyglądając na zdumionego, kiedy patrzył na pierścień. Geoffrey dał mi ten pierścień. Nie mogę uwierzyć, że nie zauważyłem, że był poznaczony runami. Dlaczego miałby to zrobić? - Mój ojciec - zaobserwował Wilk, jego zachrypnięty głos brzmiał na jeszcze bardziej suchy niż zazwyczaj - był bardzo dobry w sprawianiu, żeby ludzie przeoczali rzeczy, które chciał. - Pierścień był oznaczony? - zapytała Aralorn. Położyła ręce na biodrach i spojrzała gniewnie na Wilka. - Więc czarodzieje używają pierścieni i amuletów do zaklęć. - Nie do zaklęć ochronnych - powiedział Wilk represyjnie. - Runy są zbyt skomplikowane, żeby pasować na amulet - a przynajmniej zaklęcie ochronne, które utrzymałoby z daleka coś więcej jak zbłąkaną mysz. - Zaklęty - powiedział Arcymag, ignorując ich komentarze. charyzmatyczne, w rzeczy samej, ale po co?

- Zaklęcie

- Po co, w rzeczy samej? - powiedział Wilk. - Ae'Magi rozniósł swoje zaklęcie charyzmatyczne na dość duże terytorium zanim spotkał swój nieczasowy koniec - powiedziała Aralorn. - Jak myślisz, dlaczego wszyscy tak go kochali? Nawet ludzie, którzy ledwie o nim słyszeli. Kisrah gapił się na nią. - Kto by pomyślał, że powodem, dla którego było tak mało dzieci w wioskach wokół zamku ae'Magiego było to, że ae'Magi zabijał je dla mocy, którą mógł zdobyć od niewytrenowanych magów? - zapytała. - On... - głos Kisraha ucichł, potem stał się mocniejszy. - Nie zrobiłby tego. Nie mógłby. Runa nałożona na pierścień - może. Ale czułem moc, której musiałeś użyć, Cainie. Nikt nie mógł utrzymać zaklęcia takiego jak to, działającego na dłużej na więcej niż kilku ludziach. - Nikt nie niepokoi się zaklęciami charyzmatycznymi - zgodził się Wilk. Wymagają zbyt dużej ilości mocy, by ich użyć, a kontrola ae'Magiego zabrania czarnej magii. Chyba że, oczywiście, jesteś ae'Magim i jesteś idealnie chętny by zwrócić się gdzieś indziej po swoją moc. Jest mnóstwo zaklęć, które wymagają zbyt wielkiej ilości mocy bez magii śmierci, magii seksu, albo, na sam koniec, krwi, czyż nie? Niektórych zaklęć nie używano od Wojen Czarodziejów. Kisrah wzdrygnął się. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 156

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Dał ci takie zaklęcie, prawda? - zapytała delikatnie Aralorn. - Dał ci dowód, sam, że wiedział... że znał czarną magię. Nie zamierzała powiedzieć Kisrahowi, że nie byli pewni, że to Geoffrey odwiedzał jego sny. Arcymag spojrzał w górę ostro. - Ja również miałam kilka snów - powiedziała. - Snów o krwi i magii. - Tak. - Jego głos skrzypiał jak śnieg pod kopytami koni. - Nałożyłem część z zaklęcia, które trzyma Lyona, niech zaraza weźmie was oboje. Musiałem użyć do tego czarnej magii. - Dlaczego? - zapytał Wilk. - Krótko po zniknięciu Geoffrey'a, zanim ktokolwiek wiedział, co mogło się mu stać, obudziłem się pewnej nocy i tam oto był, stał przy moim łóżku. Z początku byłem rozradowany, myśląc, że się znalazł - ale potem powiedział mi, że był jednym z umarłych chodzących we śnie. Powiedział mi, że ty i twoja - zerknął na Aralorn i zmienił słowo, którego zamierzał użyć - że ty i Aralorn zabiliście go. - Powiedział ci, jak to się stało? prawdziwe sny czy fałszywe?

zapytała Aralorn? Czy Kisrah miał

- Powiedział, że użyłaś jednej z broni Kowala, żeby zniszczyć jego magię i zostawiliście go w zamku, który był pełen Uriahów, bez obrony. - Kisrah przerwał. Zapytał mnie, dlaczego mu nie pomogłem. - Czarodziej zrobił głęboki oddech, ale jego głos był niespokojny, kiedy kontynuował. - Byłem tam tej nocy. Obudziłem się sam w sypialni z ciałem kobiety - zerknął na Aralorn, jego oczy były gorące od pełnej wspomnień furii - kobiety, którą zabiłaś laską Caina. Było blisko ćwierć godziny później, kiedy poczułem, jak uścisk Geoffrey'a na Mistrzowskich Zaklęciach się przełamuje. Mogłem go ocalić, gdybym zareagował wcześniej. Głos Arcymaga był napięty od smutku i wściekłości. Był zagubiony w swojej notorycznej opinii o Geoffrey'u ae'Magim, zapominając na chwilę, że miał wątpliwości co do cnoty Geoffrey'a. - Lepiej, że tego nie zrobiłeś - powiedziała Aralorn, mając nadzieję wyciągnąć go z pozostałości efektów zaklęcia zanim pobudzi się do zaatakowania ich. To nie działało. Oczy Kisraha rozbłysły wściekłością. - Był moim przyjacielem, a ty go zabiłaś. - Zwrócił się nagle do Wilka, jego koń prychnął przy nagłym szarpnięciu za Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 157

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane wędzidło. - Znam cię, Cainie, wiem, co zrobiłeś. Widziałem kolor magii, jaką dzierżysz i ona śmierdzi złem. Czy powinienem przyjąć twoje słowo co do jego charakteru? - A i tak sam działałeś czarną magią dla Geoffrey'a ae'Magiego, czyż nie? powiedziała zimno Aralorn, sprowokowana przez werbalne natarcie Kisraha na Wilka. - Tak jak to robił Cain. To kozę zabiłeś czy kurę? Wiesz, oczywiście, że Cain to zrobił, i podejrzewasz, że robił więcej. Podejrzewasz, że zabijał, gwałcił, torturował i okaleczał. Ale nie myśl, że jesteś lepszy - jeśli nie przełamiemy zaklęcia w przeciągu dwóch tygodni, mój ojciec umrze. Umrze z powodu twojej decyzji, żeby zabawić się czarną magią, ponieważ duch Geoffrey'a nauczył cię jak używać śmierci i zyskać moc, więcej mocy niż mógłbyś mieć bez uciekania się do czarnej magii. Kiedy chciałeś zemsty, było łatwo pokonać skrupuły życia, czyż nie? A jesteś dorosłym mężczyzną, który został nauczony tego co jest dobre a co złe od ludzi, którzy cię kochali; nie... - Wystarczy, Aralorn - Wilk przerwał jej delikatnie. Zdusiła słowa, które mogłyby zranić Wilka bardziej niż zraniłyby Kisraha. Wybacz - powiedziała. - Nie - powiedział Kisrah, błędnie wierząc, że jej przeprosiny były skierowane do niego. - Masz rację. Co do tego co zrobiłem i dlaczego. - Spojrzał na Wilka. - To nie znaczy, że to co ty zrobiłeś jest właściwe, tylko, że jestem winien podobnych czynów. Wilk wzruszył ramionami kiedy stało się jasne, że Kisrah nie zamierzał mówić dalej. - Nie używałem czarnej magii odkąd go opuściłem; jeśli spojrzysz, nie znajdziesz jej dotyku na mnie. Za to co zrobiłem, jestem odpowiedzialny - ale za nic więcej ponad to. Co do zaakceptowania naszego słowa o zamiarach ae'Magiego, nie bądź głupcem. - Wilk pochylił się i podniósł rubinowy pierścień. - Mój ojciec dał ci go. Znasz zaklęcie, które zawiera równie dobrze jak ja - sam je złamałeś. Dlaczego mój ojciec potrzebowałby takiej rzeczy, gdyby nie był taki, jak mówimy? - Byłbym głupcem - powiedział delikatnie Kisrah, ignorując pierścień, który Wilk wyciągnął w jego stronę - gdybym, odkrywszy, że mój osąd już raz został postawiony w wątpliwość, skoczył nie przemyślawszy tego jeszcze raz. Dajcie mi czas na przemyślenie tego, o czym rozmawialiśmy. Znałem Geoffrey'a przez większość mojego życia. Był dla mnie kimś więcej niż tylko mentorem. - Napiął ręce na wodzach. - Dziewczyna, którą Aralorn zabiła w noc, kiedy zniszczyliście Geoffrey'a na imię jej było Amethyst i nie ukończyła jeszcze dwudziestu lat. - Czy pamiętasz - chrypienie Wilka było tak niskie, że Aralorn ledwie go słyszała ponad wiatrem - tą rzecz, na którą się natknąłeś w lochach? Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 158

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Kisrah zadrżał, ale Aralorn pomyślała, że mogło to być od zimna; stali przez dłuższą chwilę. - Tak - powiedział Arcymag. - Nie mogłem spać. Było ciemno i usłyszałem jak ktoś porusza się po celach, więc wezwałem światło, żeby do nich zajrzeć. Przełknął ciężko na wspomnienie tego, co widział. - Następna rzecz, jaką pamiętam to ty stojący przede mną i moją twarz bolącą w miejscu, gdzie mnie uderzyłeś. 'Krzyki tylko to wzburzają' powiedziałeś. 'To nie może się wydostać.' Usta Kisraha wykręciły się w coś, co mogło być słabym uśmiechem. - Potem powiedziałeś 'To i tak nie lubi jeść czarodziejów - zwłaszcza tych bez nawet połowy rozumu zamkniętego w kojcu kurczaka.' Wilk powiedział - Dwa dni wcześniej, ta rzecz była dziwką mojego ojca. Wierzę, że miała piętnaście lat. Chłopka, oczywiście i o małym posagu poza swoją urodą. Ojciec lubił piękne rzeczy. Lubił również eksperymentować. Pokazał ci niektóre z nich. Wierzę, że nawiązywałeś do nich jako do 'niefortunnego hobby' mojego ojca. Miriada ekspresji przemknęła niedowierzanie... potem świtający terror.

przez

twarz

Kisraha.

Wściekłość,

- W nocy, kiedy spotkałam cię w zamku ae'Magiego - powiedziała cicho Aralorn - po tym, jak byłeś nieprzytomny, dziewczynie, z którą spałeś wyrosły pazury i kły. Podejrzewam, że mogłam raczej ją zostawić niż zabijać: była o wiele bardziej zainteresowana zjedzeniem ciebie niż mnie. Kisrah nic nie powiedział. Aralorn rozłożyła ręce, żeby pokazać, że są puste, uniwersalny znak rozejmu. - Jeśli chcesz przez jakiś czas jechać sam - koń zna drogę z powrotem do zamku. Możemy cię zostawić. Kisrah zawahał się, potem skinął głową. - Jeśli moglibyście proszę. Tak może być najlepiej.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 159

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

- Więc? - zapytała Aralorn. Wilk, który zmienił się przed Kisrahiem w swoją cztero-łapą postać do podróży, potrząsnął głową. - Nie wiem. To zależy od tego, co kocha bardziej, mojego ojca czy prawdę. Ustanowił szybką prędkość jazdy, która uniemożliwiała rozmowę. Jak Kisrah, myślała, chciał chwili dla siebie. Wiatr ponownie podniósł się, kiedy wyjechali na mniej schronione ziemie. Nie był wystarczający, żeby wysłać ją wrzeszczącą po ochronę, ale było tego blisko. Mówił do niej w tysiącach szeptów, które dotykały jej uszu z kawałkami i okruchami informacji prosto z jej imaginacji. - Wilku? - zapytała, kiedy dźwięk wzrósł za bardzo. - Ump? - Czarodzieje mają swoje specjalizacje, prawda? Jak dalekowidz pracujący dla Rena. - Ump. Do rozmowy potrzeba było dwóch osób, jedna z nich musiała mówić coś więcej niż 'Ump.' Pomyślała o pozwoleniu mu iść. Jego przeszłość była drażliwym tematem, a ona i Kisrah, pomiędzy nimi, wręcz zrzucili mu ją całą na głowę. Wiatr niósł łkania małych dzieci, przynosząc je z dźwiękami bezradnej samotności, które mroziły ją do kości w echu jej snów o dzieciństwie Wilka. Próbowała ponownie. Pamiętała historię o spojrzeniu howlaa doprowadzającym mężczyzn do szaleństwa; jaka szkoda, że nie mogła jej sobie przypomnieć zanim spojrzała mu w oczy. - Jaka jest specjalizacja Kisraha? - Do czasu, kiedy czarodziej staje się mistrzem, ma więcej niż jeden obszar ekspertyzy. - Znałeś go przed tym - nalegała. - Jakie były jego obszary? - Poruszanie rzeczami. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 160

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jak translokacja? - zapytała Aralorn. - Tak. - Wilk westchnął ciężko i przełknął. - Ale pracował więcej z obiektami i delikatnymi rzeczami - jak otwieranie zamków czy odpinanie popręgów w siodłach. - Nic dziwnego, że Ojciec go lubi - zaobserwowała, ulżyło jej, że postanowił mówić. - Popręgi w siodłach i podkowy przegrały tak wiele bitew jak odwaga i umiejętności wygrały. Jaka była specjalizacja Nevyna? - Nevyna? - powiedział Wilk. - Nie wiem, nie przypominam sobie. Do czasu, kiedy dotarł do Kisraha, był w dość strasznym stanie - i ich dwójka nie spędzała tak naprawdę dużo czasu z moim ojcem, był paplającym idiotą przez większość życia myślałem w tym czasie, że mogło to pójść w każdą stronę. - Jego głos odzwierciedlał obojętność, którą czuł w tamtym czasie, pokazując Aralorn jak bardzo zamknął się w sobie, ponieważ przypomniała mu o tym, czym kiedyś był. - Nie zdawałam sobie sprawy, że było to dla niego takie złe. - Aralorn wyciągnęła szalik z kieszeni, do której go wsadziła i owinęła wokół uszu. Ta rozmowa nie pomogła żadnemu z nich tak bardzo, jak miała nadzieję, że pomoże. Nie rozproszyła jej od głosów, ani nie przywróciła Wilkowi humoru. - Zgaduję, że miał szczęście, że wyszedł z tego cało z tylko kilkoma dziwactwami na temat zmiennokształtnych. Wiatr chwiał teraz większymi gałęziami i sprawił, że płatki śniegu wirowały w miejscu. - Chodź - powiedział Wilk. - Zobaczmy, czy ta stara szkapa może ruszyć się szybciej; nie ma sensu marnować tego, co pozostało z dnia na zabawy w śniegu.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 161

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 10.

Aralorn rzucała kawałki baraniny Wilkowi, kiedy Falhart podszedł do niej. - Jeśli Irrenna złapie cię na karmieniu tego wilka przy stole, prawdopodobnie wygna go na zewnątrz - powiedział. Potrząsnęła głową, trzymając w dole kolejny kawałek. - Tak długo jak robimy to dyskretnie, ona zostawi go w spokoju. Nie chce mieć głodnego wilka w zamku. Tylko poszedłby do kuchni, żeby się pożywić - a tam będzie ona, bez służącego. Może zająć kilka dni kucharzowi zastąpienie kogokolwiek on zje, nie wspominając już o zamieszaniu. Falhart rzucił Wilkowi uważne spojrzenie, potem zaczął się śmiać. - Niech cię wychłoszczą Aralorn, jeśli nie sprawiłaś, że w to uwierzyłem. Co sprowadza mnie do mojej misji. Mam pół tuzina młodszych dzieci i kilku nie tak młodych, którzy nachodzili mnie przez cały obiad, żeby sprawdzić, czy mogłabyś nam opowiedzieć kolejną historię. - Widownia - powiedziała Aralorn, zgarniając resztki swojego obiadu na chleb i wkładając go do ust. - Widzisz, Wilku, niektórzy ludzie mnie doceniają. Nie wydawał się jej słyszeć, zagubiony w myślach, odkąd wrócili. Gdyby mogła cofnąć to, co powiedziała Kisrahowi, zrobiłaby to - nie, żeby Kisrah nie potrzebował tego usłyszeć. Raczej odgryzłaby sobie język, zostawiając Kisraha wierzącego w swoją wersję Geoffrey'a ae'Magiego przez resztę życia, niż zraniłaby Wilka. Pomimo jego widocznego braku zainteresowania, Wilk podążył za nią, kiedy odeszła powitać swoją widownię i usadowił się wygodnie u jej stóp. Kisraha tam nie było, chociaż wiedziała, że wrócił z ich przejażdżki. Nie widziała również Gerema, ale Freya i Nevyn siedzieli na ławce pod ścianą, wystarczająco blisko, żeby słyszeć. Wybrała swoją opowieść głównie dla Wilka, coś lekkiego i wesołego, co powinno również spodobać się reszcie widowni. Kiedy śmiech ocieplił pokój lepiej niż jakikolwiek zimowy ogień, Wilk położył głowę na jej nogach z westchnieniem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 162

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Kiedy Aralorn obudziła się następnego ranka, znalazła jastrzębia o czerwonym ogonie, który przysiadł na oparciu krzesła blisko kominka, czyszczącego swoje piórka. Wilka nie było. - Jak na człowieka, który martwił się pokazywaniem pośród ludzi, z pewnością ze szczodrością poświęcasz swój czas - powiedziała poważnie. Jastrząb zaszeleścił hałaśliwie piórkami. - Powiedział, że prawdopodobnie będziesz zrzędliwa, kiedy się obudzisz. Nie mogę powiedzieć, że aprobuję twój wybór partnerów, siostrzenico. - Twój własny wybór nie jest lepszy - powiedziała. Jastrząb przechylił głowę i krzyknął ze śmiechem, a krzesło zadrżało niebezpiecznie pod nim. - Prawda, prawda - Halven zachichotał, kiedy uspokoił się ponownie. - Wilk ci powiedział, że jesteśmy małżeństwem? - zapytała Aralorn. - Tak, dziecko - powiedział jastrząb. - I poprosił mnie, żebym ci powiedział, żebyś się zabawiła. Odszedł szukać ae'Magiego. - Powiedział którego? - Aralorn się rozciągnęła. Zaśnięcie zajęło Wilkowi sporo czasu ostatniej nocy, chociaż robiła wszystko, co mogła, żeby go zmęczyć. - Którego? - Jej wuj przechylił na nią głowę. - Jest tylko jeden ae'Magi. Aralorn wydęła wargi. - Nie jesteśmy tego do końca pewni. - Powiedziała Halvenowi o rzeczach, które Wilk powiedział o jego ojcu oraz o snach, których ona, Gerem i Kisrah doświadczyli. Po krótkim zawahaniu, opowiedziała mu o związku Wilka z Geoffrey'em ae'Magim i jak dokładnie ostatni ae'Magi zginął. Nie oddała informacji z łatwością - chyba że te informacje mogły być niezbędne. Miała uczucie, że być może będą potrzebować pomocy zanim to wszystko się skończy, a jej wuj może być bardzo pomocny, jeśli tak postanowi. Halven wydał z siebie dziwny krótki dźwięk, którego Aralorn nie mogła rozszyfrować, ale niedowierzanie w jego głosie było dość wyraźne, kiedy się odezwał. - Więc myślisz, że ludzki mag, który jest martwy, pojawia się w snach zmiennokształtnej i najnowszego ludzkiego Arcymaga, i nie są oni w stanie go Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 163

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane powstrzymać? Martwi mają niewielką moc nad żyjącymi, chyba że żywi im tą moc zagwarantują. Jestem w stanie wymyślić pół tuzina bardziej prawdopodobnych rzeczy - włączając w to przebudzenie Marzyciela. - Byłam w stanie przejąć kontrolę nad moimi snami - powiedziała Aralorn. A Kisrah kochał Geoffrey'a i powitał go. Nie wydaje mi się, żeby Gerem miał jakiekolwiek bariery ochronne przed magicznymi atakami. - Ktoś - Nevyn - powinien dopilnować, żeby Gerem zaczął trenować już dawno temu. Odwróciła wzrok od jastrzębia, kiedy rozpracowywała rzeczy, których nigdy wcześniej nie ułożyła razem. - Sny, które miałam były prawdziwymi wydarzeniami, Wuju. Z początku, ktokolwiek mi je podesłał, próbował je zmienić, ale byłam w stanie je przejrzeć i zobaczyć prawdziwe wspomnienia. Sny zawierały rzeczy, o których wiedzieli tylko Wilk i ae'Magi. - Skąd wiesz, że to Wilk nie przysłał snów? - To nie był Wilk - powiedziała. - Gdzie był, kiedy twój ojciec został zauroczony? - Głos jej wuja był poważny. - Jeśli jego ojciec był chodzącym we śnie, skąd masz pewność, że on tego nie odziedziczył? Nawet niekoniecznie musiał wiedzieć, że to zrobił. Widziałaś, jak jego magia mu ucieka. Aralorn prychnęła. oskarżanie go.

- Gdybyś znał Wilka, wiedziałbyś jak głupie jest

Zastanawiała się, jak ująć w słowa coś, co było dla niej tak oczywiste, że prawie instynktowne. - Po pierwsze, nigdy nie włączyłby innych czarodziejów w rzucanie zaklęć. Nie ufa nikomu poza może mną w tym względzie. Nigdy – nigdy - nie podzieliłby się tak wielką ilością zdarzeń z jego przeszłości, jaką widziałam w tym śnie. Znałam go przez lata zanim zdecydował się przyznać, że jest czymkolwiek więcej jak wilkiem. - Myślę, że jest to większe prawdopodobieństwo niż martwy czarodziej powiedział Halven. - Ludzie po prostu nie współdziałają wystarczająco dobrze z naturalnym światem, żeby robić cokolwiek po tym, jak umrą. Aralorn rozważyła przez chwilę ten komentarz. zmiennokształtni tak?

– Masz na myśli, że

Jastrząb wydał z siebie swoją wersję śmiechu. - Nie ma zmartwienia. Większość ludzi, którzy umierają, nie pozostaje, żeby nawiedzać żyjących. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 164

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Jedynym innym rozwiązaniem, jakie wymyśliliśmy to to, że Marzyciel się obudził - powiedziała mu. Halven wydał z siebie drwiący dźwięk. - Masz inne wyjaśnienie? - zapytała. - A co, jeśli to inny chodzący w snach czarodziej? Żyjący chodzący we snach jest w stanie robić to, co opisałaś - powiedział Halven. - Już wymyśliłaś, dlaczego ktoś chciałby zaatakować Lyona? Wzruszyła ramionami. - Jak już dyskutowaliśmy wcześniej, prawdopodobnie po to, żeby mnie tu zwabić. Mnóstwo ludzi ściga Wilka i niektórzy z nich wiedzą, że tam gdzie idę ja, on nie jest tak daleko z tyłu. - Żeby ściągnąć Wilka i co? - Zapytał Halven. - Co chcą zrobić? Zmarszczyła brwi. - Zabić go. - Nie wiesz tego - powiedział Halven. - Może to o ciebie im chodzi. Roześmiała się z żalem. - Nie łatwo jest mnie zabić. I poza przynętą na Wilka, nie wymyśliłam żadnego innego powodu, dla którego jakikolwiek czarodziej miałby mnie chcieć. - Jeśli cię zabiją, zabiją również jego - przypomniał jej. - Tylko od przedwczoraj - powiedziała mu. - I skąd ty o tym wiesz? - Po tym jak wyraziłem sprzeciw znajdując moją siostrzenicę w łóżku mężczyzny, Wilk wyjaśnił mi, że kapłanka Ridane udzieliła wam ślubu. - Nie mógłbyś dbać o to mniej nawet gdybym spała z owcą - powiedziała zgryźliwie. - On o tym nie wiedział. Nie zaprosiłaś mnie na ślub. - Nie wiedziałam, czy przez to przejdę, dopóki tam nie byliśmy. Musiałam coś zrobić - powiedziała mu, próbując powstrzymać obronny ton, który chciał wkroczyć do jej głosu. Wiedziała, że sprawiła, że był bardziej bezbronny - ją było o wiele łatwiej zabić niż jego. Ale jej rozumowanie wciąż było prawidłowe. Powiedziałeś, że życzy sobie śmierci, a ja ci wierzę. - Więc wmanewrowałaś go w więź bogini śmierci? - zapytał jej wuj. Był, jak myślała, pewien podziw w glosie jej wuja. - To jest powód waszego nagłego ślubu. Teraz będzie bardziej dbał o siebie. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 165

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Uhm - powiedziała. uzyskania ślubu przez Ridane.

- Nie powiedziałam mu o efektach ubocznych

- On nie wie? - Nie wychowywał się w pobliżu świątyni Ridane - powiedziała. - Nie jest czczona w zbyt wielu miejscach. Bogowie byli cicho od długiego czasu. Dwoje świdrujących oczu patrzyło na nią bez mrugnięcia. - Co dobrego zrobi poślubienie go, skoro on nie wie, że jego śmierć będzie oznaczać również twoją? Podkopałaś jeden z najważniejszych powodów do zawarcia ślubu. Zaczęła się bronić, ale powolny uśmiech złapał ją niespodziewanie. - Nie do końca. Małżeństwo samo w sobie osiągnęło to, czego szukała w sile więzi, którą stworzyła pomiędzy nimi bogini. Z pełnego szacunku głosu Wilka, kiedy zapytała go, czy ją poślubi, do ostatniej nocy, kiedy, po tym jak wrócili do pokoju, pokazał jej swój ból i pozwolił jej pomóc mu zapomnieć. Wciąż była trochę sztywna od metod, które zastosowali. Jej wuj czekał przez chwilę, a kiedy nie kontynuowała, powiedział - Po prostu upewnij się, że nie umrzesz, zanim mu powiesz. Uśmiechnęła się. - Postaram się temu zapobiec. - Odrzuciła na bok narzuty, niespokojna od nerwów przed bitwą. Wiedziała, jak sobie z nimi poradzić. - Zamiast czekać na Wilka, pójdę przekonać Falharta, żeby ze mną walczył. Jesteś mile witany, żeby iść ze mną, jeśli chcesz.

***

Znalazła Falharta, w końcu, w pokoju rozliczeń, pochylającego się nad księgami. Kiedy weszła do małego pokoju, usłyszała jak przeklął i zaczął ścierać to, co zapisał. - Dlaczego nie znajdziesz kogoś, kto to lubi? - zapytała Aralorn z pewną dozą zrozumienia. Dajcie jej zwój z opowieściami, albo pięciotomową historię i Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 166

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane będzie się nimi rokoszować. Ale księgi rozliczeń to całkiem inna para kaloszy. Gdzieś w tomach poustawianych schludnie pod ścianą była duża liczb kartek z rozliczeniami, napisana jej okropnym pismem. Falhart spojrzał w górę i odsunął włosy z oczu. - Nikt, dosłownie nikt, nie lubi rozliczeń. Ojciec, Correy i ja się zmieniamy i to jest mój miesiąc. - Zmierzył wzrokiem jastrzębia na jej ramieniu, skinął mu głową i przesunął spojrzenie na parę kijów, które trzymała w ręce. Uśmiechnęła się. - Chcesz się pobawić, duży bracie? Założę się o miedziaka, że pokonam cię dwa na trzy razy. - Podnieś stawkę do srebrnika i wchodzę w to - powiedział, odpychając swoje krzesło. - Ale będę używał mojego kija. Potrząsnęła na niego głową. - Twój kij jest w porządku, ale ktoś dał ci przerośnięte zdanie o tym, ile płacą nam, najemnikom, Hart. Stawiam trzy miedziaki i nic więcej. - Trzy miedziaki nie są warte mojego czasu - powiedział. - W takim razie wydaje mi się, że będziesz musiał zostać tutaj i zająć się księgami - odpowiedziała Aralorn, współczująco klepiąc go po ramieniu. - Chodź, Halven, zobaczmy, kogo jeszcze uda nam się znaleźć. - W porządku, niech będą trzy miedziaki - wymamrotał Falhart, po czym się uśmiechnął. - Może znajdę kogoś innego, z kim mógłbym się założyć. Aralorn oszacowała jego niedźwiedzią budowę i potrząsnęła głową, kierując się na pole treningowe. - I kogo niby znajdziesz, kto postawi na kobietę przeciwko takiemu brutalowi jak ty. - Ty to zrobiłaś - wytknął jej. - Tak, ale ja już wcześniej z tobą walczyłam. Stanęli do siebie przodem na starym polu treningowym. Aralorn dzierżyła swój kij, a Falhart trzymał o połowę większy i dwa razy grubszy kij od jej. Halven wybrał sobie lepsze miejsce do siedzenia w rogu dachu stajni. - Jesteś pewna, że nie chcesz również używać ćwierć-kija? - powiedział Falhart, przyglądając jej się z uwagą.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 167

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tylko taki brutal jak ty zdobywa przewagę dzierżąc drzewo odpowiedziała. - Ale to w porządku. Będziesz potrzebował każdej przewagi, jaką możesz zdobyć, duży bracie. Falhart roześmiał się i podrzucił swój kij lekko w powietrzu. - Mogłaś nauczyć się kilku rzeczy w ciągu ostatnich dziesięciu lat, Featherweight. Ale ja również. Jakie są zasady tej walki? - Trzy punkty - powiedziała Aralorn. - Każde trafienie pomiędzy ramionami a talią się liczy. Ręce, głowa i poniżej talii się nie liczą. - Jasne - powiedział Falhart i uderzył. Jego zamach miał w sobie więcej prędkości niż powinien osiągnąć mężczyzna jego rozmiarów. Aralorn z szacunkiem zeszła mu z drogi i delikatnie klepnęła go w skroń. - Zap - wymamrotała, kiedy uciekł. - Jesteś martwy. - Nie ma punktu - warknął Falhart, robiąc zamach na jej kolana. Zamiast uniknąć uderzenia, Aralorn stanęła lekko na środku kija pomiędzy jego rękami i przeskoczyła ponad jego plecami. Dotknęła jego pleców dwukrotnie w szybkim powodzeniu zanim miał czas się odwrócić i szybko odskoczyła do tyłu. - Dwa punkty - krzyknął jeden z widzów radosnym głosem. Chociaż nie udało jej się uciec bez szwanku; kiedy odskoczyła do tyłu jeden koniec jego kija trafił ją w przeponę. - Oof. - Chociaż uderzenie było lekkie, Aralorn niespodziewanie wypuściła powietrze. Falhart szybko się wycofał, wyraźnie zmartwiony. - Wszystko w porządku? Rzuciła mu pełne udawanego obrzydzenia spojrzenie. - Powiedziałam 'oof', ty ośle. Stracisz tą rundę, jeśli będziesz mnie traktował jak swoją małą siostrę. - Dokładnie tak, jak upewniam się, czy moja ofiara czuje się dobrze, zanim ją niszczę. - Falhart rzucił jej delikatny uśmiech, kiedy ostrożnie ją okrążył. - W ten sposób jest bardziej szlachetnie. Mój punkt. Aralorn potrząsnęła głową. - Biedny, bełkoczący głupiec, myślę, że musiałam uderzyć go w głowę mocniej niż tego chciałam.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 168

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Dwoje przeciwników wymieniło radosne uśmiechy zanim ponownie się na siebie rzucili. Falhart zdobył kolejny punkt manewrem mylącym po tym, jak myślała, że wykonał uderzenie poza punktem, w którym mógł je zmienić. W odwecie wsunęła swój kij pomiędzy jego nogi i przewróciła go na ziemię. - Uwaga, leci - powiedziała śmiertelnie poważnie w niosącym się ryku drwala ścinającego drzewo. Złapał ją za żebra, kiedy przetoczył się na stopy. zabawną, Featherweight. Straciłaś grę.

- Zbyt zajęta byciem

Potrząsnęła głową w udawanej rozpaczy. - Pobita przez mężczyznę... Nigdy tego nie przeżyję. Falhar poklepał ją delikatnie. - Biedna mała dziewczynka - oof. Aralorn odsunęła swój łokieć od jego brzucha. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie po tym, jak mnie pobiłeś. Przegrana wprawia mnie w okropny nastrój. - Będę o tym pamiętał - powiedział serdecznie Lord Kisrah, wchodząc na pole do praktyk, z Wilkiem przy boku. - Pani, jeśli zechciałabyś przejść się ze mną nieco? Sam na sam? Ledwie miała czas się rozgrzać i planowała jeszcze kilka rund z Falhartem zanim skończy. Ale wolała prawdziwą bitwę od walk sparringowych. - Oczywiście, Lordzie Kisrah. Opuszczę scenę mej klęski, a mój przeciwnik może wrócić do rozliczeń. Tryumfalny wygląd opuścił twarz Falharta. - Dzięki za przypomnienie - ale pamiętaj - jesteś mi winna trzy miedziaki. - Czekał, aż zaczęła grzebać w swojej portmonetce, potem powiedział - Podwójna stawka czy nici z jutrzejszego sparringu? On coś planował; słyszała to w jego głosie. - Pięć miedziaków razem. Nic więcej - powiedziała. - Stoi, Featherweight. - Poddał się o wiele za łatwo. Planował jakąś intrygę czy coś. Zmarszczyła na niego brwi, a on uśmiechnął się nieskruszenie. - Lepiej wrócę do moich rozliczeń - powiedział i odszedł. Kisrah wystawił swoje ramię, a Aralorn postawiła swoje kije pod ścianą stajni zanim potrząsnęła na niego głową. - Nie chcesz mnie teraz dotykać - powiedziała,

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 169

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane pociągając za tunikę, sweter i pelerynę. - Zachowaj dobre maniery na chwilę, kiedy nie będę spocona. Ukłonił się jej sprawiając, że długie wstążki w jego włosach zatrzepotały, kiedy opuścił swoje ramię do boku. - Jak sobie życzysz, Lady Aralorn. - Możemy iść do ogrodów. - zasugerowała, przesuwając palcami po uszach Wilka. Kisrah i Wilk podążali po obu jej stronach, kiedy prowadziła ich ścieżką do dumy i radości Irrenny. W lecie ogrody były piękne, ale zima nie pozostawiała nic poza pokrytymi szronem jałowymi gałęziami i szarymi łodygami wynurzającymi się ze śniegu. Przejścia były odśnieżone, więc nie musieli brodzić przez zaspy. - Wiem, że jest mroźnie - przeprosiła Aralorn - ale prawie nikt tu nie przychodzi zimą. Uniósł brew. - Więc dlaczego nie przyszliśmy tu wczoraj zamiast wyjeżdżać na taki mróz? - Ponieważ teraz wiesz, kim jest Wilk - powiedziała. - Martwiłam się, jak możesz zareagować. Ciało jest dużo łatwiej ukryć poza murami zamku. Zatrzymał się. - Roześmiałbym się, gdybym nie myślał, że mówisz poważnie. - Może troszeczkę - powiedziała. - Chodź, ruszajmy się podczas rozmowy; dzięki temu będzie nam ciepło. - Była świadoma bez patrzenia na niego, że jej wuj podążył za nimi i robił leniwe koła wokół nich. - Widziałaś twarz Falharta? - zapytał Wilk. - Myśli, że poddałaś walkę. - Dlaczego tak myślisz? - zapytała beznamiętnie. - Myślę, że zrobiłaś się zbyt pewna siebie i dlatego przegrałaś. - Znasz mnie tak dobrze - przyznała. Kisrah rzucił Wilkowi skonsternowane spojrzenie. - Jesteś pewien, że jesteś Cainem? Wilk przechylił głowę, rozważając, potem powiedział - Jestem pewien.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 170

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Spacerowali przez jakiś czas pomiędzy rabatami kwiatów. Aralorn zwróciła swoją spoconą twarz w stronę zimnego powietrza, gdy kroczyła przy Arcymagu i poczuła się wdzięczna, że dzisiejszego ranka nie było wiatru. - Rozmyślałem nad wczorajszą rozmową - powiedział w końcu Kisrah. - Na końcu, jest tylko jedna odpowiedź. Czarna magia to zło. Dobro nigdy nie rodzi się ze zła - a nie dostrzegam w tym dobra w żadnym wypadku. Ale nie mogę usunąć zaklęcia. Jeśli jesteście w stanie to zrobić, pomogę w każdy możliwy sposób. Wiem, że Nevyn jest jednym z magów, którzy dodali coś do zaklęcia, ale nie wiem, kim jest ostatni. - Znamy ostatniego - powiedziała Aralorn. - To mój brat, Gerem. - Gerem? - Czasami umiejętności magiczne nie pokazują się aż do osiągnięcia wieku dojrzewania - skomentował Wilk, odpowiadając na zaskoczenie Kisraha. - Ale Nevyn by to dostrzegł - powiedział Kisrah. - Powiedziałby mi. Aralorn wydęła wargi i powiedziała - Nevyn bardzo lubi mojego brata. Myślisz, że zachęciłby kogokolwiek, na kim mu zależało do przejścia przez to samo maltretowanie, przez które on przeszedł? - To bardzo poważne oskarżenie - zaobserwował delikatnie Kisrah. Niewytrenowani magowie są niebezpieczni dla siebie i dla wszystkich wokół nich.

-

- Tak samo jak wytrenowani magowie - powiedziała Aralorn. Zanim magowie, z którymi spacerowała, mogli to skomentować, kontynuowała beznamiętnie. - Mój brat rzucił zaklęcie podczas snu. Nie miał szansy się temu oprzeć. Moje rozumowanie, z historii, które usłyszałam, jest takie, że formalna praktyka chroniłaby go przed takim wykorzystaniem. - Tak - zgodził się Kisrah. - Nie ma zbyt wielu magów, którzy umieliby kontrolować umysły innych w taki sposób, w każdym razie - nawet z czarną magią na ich wezwanie. Ale patrząc na to, że konsekwencje takiej kontroli są tragiczne, środki ostrożności są zawsze przedsięwzięte. Praktykanci są strzeżeni. - Będziesz miał kłopoty z moim bratem - przewidziała Aralorn. - Nevyn jest przekonany, że magia, jakakolwiek magia, to zło. Myślę, że udało mu się przekonać do tego mojego brata. A co najpewniejsze, zmiennokształtni to abominacje. - Magia nie jest zła - powiedział Kisrah.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 171

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wszyscy Darranianie myślą, że magia to zło - powiedziała Aralorn. Geoffrey ae'Magi w to wierzył i to przyjął. Nevyn w to wierzy i próbuje robić co w jego mocy, żeby chronić mojego brata. Musimy zdobyć współpracę Gerema, żeby uratować mojego ojca. Musisz zmusić Nevyna, żeby poprosił go o pomoc. - Nakłonię Nevyna do pomocy - zgodził się Kisrah, nieco bardziej optymistycznie niż Aralorn sądziła, że wypadało, ale może znał Nevyna lepiej niż ona. - Spotkamy się dziś w nocy w sali żałobnej? Wilk potrząsnął głową. - Ten rodzaj czarnej magii nie wymaga nocy. Wy wszyscy będziecie czuć się bardziej komfortowo w świetle dnia. - Czarna magia? - zapytał ostro Kisrah. rozwiązanie zaklęcia czarną magią.

- Nie powinno być konieczne

- To zaklęcie zostało wzmocnione krwią i śmiercią przez trzech magów. Będzie wymagało poświęcenia, żeby je odczynić - powiedział Wilk. - Myślałam, że nie można było używać czarnej magii w trakcie dnia powiedziała Aralorn. - Można w każdej chwili - odpowiedział Kisrah. - Czasami lepiej działa w nocy - poprawił Wilk. W cieniu krzewu, jego blado złote oczy lśniły światłem odbitym od śniegu na ziemi. Zachrypnięty, makabryczny głos w jakiś sposób sprawił, że jałowy ogród zrobił się dziwny i przerażający. Przerażenie może dodać mocy zaklęciu, a strach łatwiej wzniecić w nocy. Aralorn zauważyła, że gładka twarz Kisraha zbladła. Wilk robił tego typu rzeczy tylko wtedy, gdy był w szczególnie mrocznym nastroju. Miała nadzieję, że to nic więcej jak tylko rozmowa o czarnej magii to sprowadziła, a nie coś w odczynieniu zaklęcia, żeby uwolnić Lyona. Ukryła swe zmartwienia i powiedziała sucho - Brzmisz jak ghoul, Wilku. Jej słowa przebiły się przez nastrój, który ustanowił Wilk i ogród ponownie stał się zbiorem roślin oczekujących wiosny. - Czy jest coś, czego mi o sobie nie powiedziałeś? Spłaszczył uszy w udawanej irytacji i powiedział tragicznie - Mnóstwo rzeczy. Ale jeśli myśl o duchu mego byłego ojca nie tknęła twego nierozwiniętego zmysłu rozwagi, nic co zrobiłem również tego nie osiągnie. Aralorn przyglądała się kątem oka wyrazowi twarzy Kisraha i została usatysfakcjonowana, kiedy poczucie humoru zastąpiło niepokój, który był tam Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 172

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane wcześniej. Bogowie wiedzieli, że Wilk nie był z tych uspokajających mężczyzn, ale nie było potrzeby martwić Kisraha w tej chwili. - Jutro rano, w takim razie? - zapytał Kisrah. - O brzasku? Aralorn skinęła głową. - Jutro. - Kisrah - powiedział Wilk. - Co zabiłeś, żeby uaktywnić twoje zaklęcie? - Uriaha - powiedział z zażenowaniem. - Zamierzałem użyć mojej własnej krwi - to powinno wystarczyć. Pracowałem nad zaklęciem w pracowni w piwnicy, kiedy otworzyły się drzwi na korytarz i Uriah wkroczył do środka. Musiał uciec najemnikom ze Sianim, którzy zajęli się Uriahami, których Geoffrey pozostawił po sobie. Zabiłem go, a zaklęcie wymknęło mi się spod kontroli i użyło śmierci tej kreatury zamiast mojej krwi. - Ah - powiedział Wilk. - Dziękuję ci. Kisrah skinął głową i odwrócił się na pięcie z każdym znakiem uciekającego mężczyzny. - Uriah - powiedział jastrząb po tym, jak Kisrah odszedł, usadawiając się na szczycie kratownicy, która podtrzymywała kolczaste szare pnącza pnącej róży. Ludzka ofiara. Aralorn, zaczynam wierzyć w to, co mi powiedziałaś dziś rano. Może nie doceniałem ludzkich magów. - Patrzył zimno w dół na Wilka. - Skąd wiedziałeś, czym są Uriahowie? - zapytała Aralorn. - Ludzcy magowie są znani z odkształcania w nienaturalne naturalnych rzeczy - powiedział Halven. - Każdy zmiennokształtny patrzący na Uriaha widzi tylko prawdziwą naturę, którą ludzka magia wypaczyła. Tylko ludzki mag mógł być tak ślepy, żeby nie zrozumieć swojej własnej pracy. Dlaczego nie powiedziałeś mu, że właśnie utrudnił ci twoje zadanie? - Wolałbym raczej, żeby sekret ich tworzenia umarł wraz z moim ojcem powiedział Wilk. - Nie spodziewam się, żeby Kisrah chciał inaczej - ale mógłby powiedzieć innym, albo spisać to dla kogoś do odkrycia. - Ah - powiedział Halven. - Czasami to dobrze, że ludzcy magowie są tacy ślepi i niektóra wiedza zostaje zagubiona. Ale ignorancja Kisraha przyczyniła ci kłopotów. - Halven westchnął. - Lepiej pomogę ci kontrolować twoją magię, Siostrzeńcze. Tak wiele twojej magii wymaga równowagi - której Kisrah ma nieco, ty masz mało, Gerem nie ma nic, a Nevyn ma jeszcze mniej.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 173

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - On jest w gorszym stanie niż ja? - zapytał Wilk, brzmiąc na zaskoczonego, ale Aralorn pomyślała, że było to bardziej dlatego, że Halven nazwał go siostrzeńcem niż z powodu jego oceny Nevyna. Halven się roześmiał. - Nevyn został złamany i słabo połatany. Twój duch jest silny jak dąb, czarodzieju-wilku. Może być nieco poturbowany, ale tak długo, jak nie spożytkujesz tego niewłaściwie, wszystko będzie z tobą w porządku. - Przechylił głowę na Aralorn. - Coś się zmieniło od waszego ślubu. Możesz mieć rację. - Mieć rację w sprawie czego? - zapytał Wilk. - Trzymaj się od tego z daleka, Wuju - warknęła Aralorn. - Wilku, możemy o tym porozmawiać później? Mogła przysiąc, że w oczach Wilka był śmiech, ale zniknął prawie zanim go zobaczyła. Nie wymyśliła, co mógł uznać za zabawne w ich wymianie zdań. - Jeśli tego chcesz - powiedział Wilk. - Nie mogę zrobić nic co do natury ofiary - powiedział Halven. - Nie mogę zrobić nic w sprawie Nevyna. Ale myślę, że mogę pomóc ci z twoim problemem z magią. Aralorn, nie nauczyłaś go, jak się scentralizować? - Ja nie umiem się scentralizować - powiedziała, rozdrażniona. - Jak dokładnie spodziewasz się, że będę uczyć kogoś innego? Poza tym, scentralizowanie się jest bardziej ćwiczeniem... - Jej głos ucichł, kiedy zdała sobie sprawę, co zamierzała powiedzieć. - Kontroli. - Głos jej wuja był zadowolony. ciepłego i prywatnego miejsca.

- Potrzebujemy jakiegoś

- Możemy pracować u mnie w pokoju - zasugerowała Aralorn. - To by nam pozwoliło na nieco ciepła i prywatności. - Spotkam się tam z wami - powiedział jastrząb, startując. - Wilku - powiedziała Aralorn, kiedy byli sami. - Tak? - Nie pracowałeś nad czarną magią odkąd opuściłeś dom swojego ojca, prawda? - Nie.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 174

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn przechyliła głowę w stronę słońca, chociaż nie czuła ciepła na swojej skórze. - Nie wiem zbyt wiele o ludzkiej magii, ale wiem, że rzadko pochodzi od zła. Nie chcę, żebyś zrobił sobie krzywdę, żeby ocalić mojego ojca. - Aralorn - powiedział Wilk. pracowałem z magią.

- Za bardzo się martwisz. Już wcześniej

- I postanowiłeś więcej tego nie robić, aż do teraz. - Przewróciła kamień butem i kopnęła go w śnieg. - To nie jest twoje dzieło, Pani. To robota mojego ojca. - Czy używałbyś czarnej magii, gdyby to nie był mój ojciec? - zapytała. - Czy byłby zaklęty, gdyby nie był twoim ojcem? - odpowiedział. - Najlepiej będzie, jeśli nie każemy twojemu wujowi czekać. Wszystko będzie dobrze, Aralorn. Wilk jest jedynym ekspertem, jakiego mam, pomyślała Aralorn. Jeśli mówi, że nie stanie mu się żadna krzywda... Nigdy by jej nie powiedział, gdyby było inaczej. Marszcząc nieszczęśliwie brwi, zaczęła wracać do zamku, z Wilkiem drepczącym przy jej boku.

***

Aralorn leżała na gołej podłodze i ponownie rozważyła nazwanie swojego pokoju ciepłym - bez chodnika, żeby ją przykryć, podłoga była lodowata. Halven przeprowadzał Wilka przez podstawowe ćwiczenia medytacyjne, rzeczy, których uczyła się podczas pierwszego spędzonego z nim lata. Dla szacunku dla lekcji, jej wuj przyjął postać bezbronnego starego człowieka, z krągłą twarzą i brzuchem - ktoś, kto wzbudza pewność siebie, jak podejrzewała. Wilk, ku zaskoczeniu Aralorn, zdjął swoją maskę. Halven już widział blizny, oczywiście - ale Wilk używał maski na równi jako ochrony jak i do zakrycia blizn. - Teraz, przestań - jej wuj upomniał Wilka, w tonie, w którym Aralorn założyłaby się o jutrzejszą wygraną z Falhartem, że nikt nie użył na Wilku od długiego czasu, jeśli w ogóle. - Nie chcę, żebyś robił cokolwiek z tym drewnem - po prostu je poczuj. Zobacz wzory dojrzewania, lata, gdzie ciężko było znaleźć wodę i lata, kiedy było jej mnóstwo. Poczuj różnicę pomiędzy starym drewnem oryginalnej podłogi i Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 175

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane deski klonu, których ktoś użył, żeby zastąpić starą belkę - tak, właśnie ta. Pozwól sobie poczuć o ile łatwiej magia przesuwa się przez dąb niż przez klon. Aralorn, ćwiczenia nie pomogą, jeśli nie będziesz ich wykonywać. - Tak, sir. - Uśmiechnęła się, posłusznie zatracając się w pełnej dołków powierzchni drewnianych desek podłogowych. Była prawie zmysłowa przyjemność w pracowaniu z drewnem. Dąb miał w sobie iskierki, które prawie sprawiły, że czuła się jakby miała lśnić z radości, kiedy nad tym pracowała. Nie to, że mogła zrobić z tym coś więcej jak patrzeć. Kilka kształtów, kilka podstawowych zaklęć i małe, pomysłowe otwieranie zamków - to było mniej więcej wszystko, co mogła zrobić swoją magią. To nie znaczyło, że nie mogła radować się ze względu na siebie. - Teraz, kiedy znacie drewno pod sobą, dzieci, chcę, żebyście się skoncentrowali na sobie samych. Poczujcie teksturę podłogi na swojej skórze, materiał, który was oddziela od naporu drzewa. Idealnie, oczywiście, byłoby, gdyby nie było żadnej tkaniny, ale rozumiem, że wy ludzie jesteście wrażliwi na wyeksponowanie swoich ciał. Jak odkryłem trenując Aralorn, dystrakcja ubioru jest mniejsza niż dystrakcja z powodu jego braku. - Nie wspominając już, że w ten sposób jest cieplej - wymamrotała Aralorn, jej oczy wciąż były zamknięte. - Wystarczy, dziecko. To ja tu jestem nauczycielem. Ty ledwie słuchaj i wchłoń moją mądrość. - Oczywiście. Drżę u twych stóp w pokornym respekcie dla twej... - Kessenih - przerwał - byłaby szczęśliwa przejmując trenowanie cię; wierzę, że zaoferowała to ostatniego lata, kiedy do nas przyjechałaś. Kessenih, jak przypomniała sobie Aralorn, chciała zedrzeć skórę z jej stóp i kazać jej wrócić do Lambshold - kto by pomyślał, że tak się zdenerwuje jajkiem kurczaka w swoim bucie? - Tak, sir. Przepraszam, sir. Halven się zmienił, pomyślała. Zawsze był dla niej zimny, chociaż wspomagał jej trening. Po chwili postanowiła, że mogło to być to, że ona sama się zmieniła. Jako dziecko, zawsze była pełna podziwu wobec Halvena, żeby się z nim droczyć. Nigdy nie była w stanie się przy nim zrelaksować, ale teraz... wszystko się skrystalizowało, jak drewniane puzzle, które nagle wsunęły się na miejsce. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 176

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wydawało się być dziwne widzieć siebie w sposób, w jaki zawsze była w stanie patrzeć w drewno, czuć, jak bije jej serce i wiedzieć dlaczego to robi. Jak outsider, widziała obawy i małostkowe złości, dotknęła więzi, która wiązała ją do jej partnera. - Mam to... - zdumiało ją to tak bardzo, że usiadła i ponownie to straciła, ale i tak się roześmiała. - Więc miałaś - powiedział Halven, brzmiąc na przyjemnie zaskoczonego. Zobacz, czy uda ci się to wyjaśnić Wilkowi. Czasami dwoje rozmawia lepiej niż jeden. - Co znalazłaś? - zapytał Wilk. - Moje centrum - powiedziała, brzmiąc na zszokowaną, tak uszczęśliwiona, jak się poczuła. - Zawsze byłam w stanie poczuć wystarczająco dobrze, że potrafię korzystać z magii, ale nigdy nie było to tak wyraźne. Jak będąc na łódce i wiedząc, że pode mną jest woda, ale nie samej nie będąc w jeziorze. - Więc tym razem wpadłaś? - Wilk brzmiał na rozbawionego. Aralorn uśmiechnęła się do niego. - I woda była wspaniała, dziękuję. - Ty - Halven powiedział Wilkowi - w ogóle nie masz poczucia centrum, z tego co widzę. Bez scentralizowania, jest niemożliwym, by być uziemionym - by być świadomym siebie i swojego otoczenia na poziomie, gdzie jest to bezpieczne, by pracować z zieloną magią. Jeśli uda nam się tam ciebie zaprowadzić, to szybki wzrost twojej magii nie powinien już dłużej być problemem. Przesunął ręką po swojej brodzie. - Dla ludzkiej magii, nie jest to konieczne kontrolujesz magię swoją myślą. Jak pracowanie nad logicznym problemem, z tylko dotykiem sztuki, żeby nadać jej formę. Zielona magia jest dokładnym przeciwieństwem. Twoje... uczucia, twoje potrzeby, generują magię z dotykiem świadomej kontroli. Aralorn pracowała na wpół ślepo przez połowę swojego życia, a ty ciągniesz za sznurki marionetek nie wiedząc, który sznurek jest połączony z którą marionetką. - Wyglądał na zadowolonego ze swojej analogii, delektując się nią przez chwilę zanim odwrócił się do Aralorn. - Znalazłaś je raz - zrób to ponownie. Zajęło jej chwilę zanim mogła zrobić to niezawodnie, ale kiedy już jej się udało, Halven wrócił do pracy z Wilkiem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 177

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Jeśli Aralorn było trudno zrelaksować się w swoim centrum, to był to koszmar dla Wilka. Kontrola była jego szańcem przez większość jego życia, obroną przeciwko rzeczom, które robił i które jemu zostały zrobione. O ile by jej nie oddał, nigdy nie byłby w stanie kontrolować swojej magii: paradoks, który rozumiał w swojej głowie, ale nie w swoim sercu, gdzie miało to znaczenie. Było to długie popołudnie. Do czasu, kiedy skończyli, już się pocił, Halven się pocił, a Aralorn była wyczerpana, ale Wilk wyszedł z tego z lepszym poczuciem siebie, jeśli nie dokładnie ze swoim centrum. Było to osiągnięcie, które sprawiło, że Halven niechętnie kiwał głową. - Przynajmniej - powiedział, pomagając Wilkowi się podnieść - teraz wiesz, że na twoich palcach są sznurki. Jeśli nie wiesz, co robią, możesz wybrać, by za nie nie pociągać. - Brzmiał na prawie tak zmęczonego jak wyglądał. - Dziękuję ci - powiedział Wilk. Halven uśmiechnął się przebiegle. - Nie mogłem zrobić mniej dla partnera córki mojej siostry, prawda? - Przemienił się ze starego człowieka w ptaka. Spodziewam się, że utrzymasz ją w ryzach. - Jak? - zapytał Wilk, rozbawiony. Halven wydał z siebie wrzask śmiechu. - Nie wiem. Nigdy nie widziałem, żeby komuś się udało. Otwórz teraz okiennice, a zostawię was dzieci do waszego odpoczynku.

***

- Cóż - powiedziała Aralorn po tym, jak Halven odleciał - nie wiem jak ty, ale ja jestem głodna. Wilk rzucił jej coś, co mogło być wilczym uśmiechem bez jego blizn, wyglądając na bardziej zrelaksowanego niż kiedykolwiek go widziała. - Mógłbym zjeść owcę. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 178

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Tak myślisz? - zapytała w zamyśleniu, wciągając buty. pewna; miejscowi pasterze są strasznie szybcy ze swoimi strzałami.

- Nie jestem

Roześmiał się, zmieniając się z gracją w postać wilka.

***

Większość rodziny już jadła, kiedy dotarli do wielkiego hallu. Aralorn wsunęła się na swoje stare miejsce pomiędzy Correy'em a Falhartem. Nevyn, siedzący dokładnie na przeciwko niej, celowo nie spojrzał w górę, kiedy usiadła. Freya wzruszyła przepraszająco ramieniem i poza tym zignorowała rozpacz swojego męża. - ...kiedy wyszedłem z kuźni w wiosce, była tam moja potulna i wytworna żona krzycząca na całe gardło. - Falhart przerwał, żeby zjeść gryz potrawy, umożliwiając Aralorn szybki widok na jego żonę po jego drugiej stronie z głową pochyloną i rumieńcem pełznącym po jej policzkach. - Pomyślałem, że coś jest nie tak i ruszałem na ratunek, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, co mówiła. - Przeczyścił gardło i podniósł swój dudniący bas do piszczącego sopranu. - Trzy gęsi, mówię ci! Potrzebuję trzech. Nie chcę czterech czy dwóch - potrzebuję trzech. Nie obchodzi mnie, czy są sparowane. Zamierzam je zjeść, a nie hodować! - Falhart się roześmiał. Aralorn była zbyt zmęczona, żeby dołączyć do zwyczajowej, rodzinnej pogawędki i podniosła swoje jedzenie. Znajome zapachy i głosy, niektóre głębsze teraz niż były, były uspokajające. Pozwoliła, żeby jej oczy przesunęły się po jej rodzeństwie z magią, nad którą pracowała cały dzień. Okazjonalnie była w stanie użyć swojej magii, żeby spojrzeć w głąb osoby, ale nigdy na dłużej niż przez chwilę lub dwie. Było to dziwne doświadczenie, jej zmysły interpretowały to, co magia pokazywała jej czasami jako kolor - Falhart promieniował bogatym brązem, który ocieplał tych wokół niego. Irrenna była melodyjnym kurantem, wyraźnym i pięknym. Nawet jeśli siedział na dalekim końcu stołu, Aralorn czuła, jak magia Gerema migocze z zapałem, wibrując na jej skórze jak skrzydła motyla. Jedno z małych dzieci, niemowlak, również to miało. Będzie musiała pamiętać, żeby powiedzieć jej ojcu... Odwróciła się nagle i zauważyła Nevyna patrzącego na nią.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 179

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Z rozszerzonymi oczami, zobaczyła, co Halven miał na myśli mówiąc, że Nevyn był połamany i marnie połatany. Nie miała doświadczenia w interpretowaniu tego, co widziała, ale było to jak patrzenie na drzewo rozłupane przez błyskawicę. Kiedy ta myśl ją uderzyła, to właśnie zobaczyła, jakby iluzjonista nałożył ten obraz na ludzką postać Nevyna. Jedna część drzewa walczyła, żeby wyzdrowieć, ale gałęzie były sękate, a liście były zakończone niezdrową szarością. Druga strona była czarna i spalona. Nevyn odwrócił od niej swoje oczy, ale to nie uwolniło Aralorn od jej wizji. Poczuła ostre zęby na swojej ręce i opuściła oczy, żeby zobaczyć Wilka pod stołem, lśniącego jak błyskawica. Ogłuszona, zamrugała szybko oczami tylko po to, żeby zobaczyć jaskrawego wilka nałożonego na jej powieki. Wilk warknął i Aralorn wzięła głęboki oddech i odłożyła swoją magię na bok. - Jesteś dzisiaj cicha - powiedział Correy do jej ucha. - Dowiedziałaś się czegoś więcej o Ojcu? Jego ton był konwersacyjny, więc nie zauważył, żeby robiła coś niezwykłego. - Wystarczająco, by mieć nadzieję - powiedziała, usiłując brzmieć normalnie. - Wiesz, kto mógł to zrobić? - zapytała Freya. Ostrożnie, Aralorn na nią spojrzała, ale wszystko co zobaczyła, to twarz Freyi, która zawsze jej się ukazywała. Aralorn wzruszyła ramionami i, ponieważ bardziej myślała o tym co się właśnie stało niż zwracała uwagę na rozmowę, powiedziała więcej niż powinna. - Tak myślę, ale on teraz jest martwy - więc wiedza o tym, kim jest nie wyrządzi nam niczego dobrego. - Kto? - zapytała Irrenna od głowy stołu, jej głos był ostry. Aralorn odłożyła na stół swój widelec i nóż. - Nikt, kogo rozważnie byłoby oskarżać w tym miejscu. Kiedy będę bardziej pewna swoich przypuszczeń, powiem ci. Obiecuję. Irrenna patrzyła na nią przez chwilę zwężonymi oczami, potem skinęła głową. - Zapamiętam sobie twoją obietnicę.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 180

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 11.

Zamek był cichy we wczesno-porannej godzinie, którą wybrali na swoje spotkanie. Ona i Wilk dotarli do sali żałobnej przed świtem, bardziej dlatego, że była zbyt zdenerwowana, żeby spać dłużej niż przez cokolwiek innego. Strażnicy przywykli do jej wizyt o dziwnych porach, chociaż strażnik wejścia z tego poranka rzucił dziwne spojrzenie na kurę, którą ukradła z kuchennego kojca. Wilk powiedział, że może jej potrzebować, jeśli postanowi złamać zaklęcie. Wilk nie musiał łapać tej przeklętej kury, rzecz jasna. Kroczyła niespokojnie po małym pokoju, tworząc krętą ścieżkę pomiędzy katafalkiem, a plecionym koszem z kurą, zatrzymując się od czasu do czasu, żeby dotknąć ojca. Wilk leżał z nosem wsadzonym pomiędzy swoje łapy, obserwując jej chód. Będą tu już wkrótce. Przestań. - Przepraszam - usiadła na piętach obok niego i oparła się o ścianę. - Po prostu jestem niespokojna. - Bardziej niespokojna niż kura mniejszych powodów.

skomentował krótko

- i również z

Jakby po to, żeby podkreślić o co mu chodziło, kura zagdakała z zadowoleniem w swoim gnieździe z siana. Aralorn wsadziła zraniony palec do ust kura była zirytowana, kiedy ją łapała. - I tak, ohydne stworzenie. - Kto jest ohydnym stworzeniem? - zapytał podejrzliwie Gerem, odsuwając kurtynę na bok, żeby mógł wejść. - Kura - powiedziała Aralorn, wskazując na złoczyńcę swoją brodą. Gerem zerknął do poturbowanej skrzynki. - Po co przyniosłaś tu kurę? Matka się wścieknie! - Żeby uwolnić twojego Ojca - odpowiedział Wilk. Gerem był tak bliski wyskoczenia z własnej skóry jak ktokolwiek, kogo widziała Aralorn. Trzy odcienie bledszy niż kiedy wszedł do pomieszczenia, gapił się na Wilka.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 181

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Widzę, że Kisrah w pełni go poinformował - wymamrotał sarkastycznie Wilk, machając ogonem delikatnie, kiedy odwzajemnił spojrzenie. - Jak wiele chcesz postawić na to, że będziemy musieli poinformować go również o metodach, których użyjemy? - Potrzebujemy go tutaj - ostrzegła Aralorn. - Nie wydaje mi się, żebyśmy mogli narzekać na sposób, w jaki zostało to zrobione. - Wstała i odwróciła się do swojego brata. - Gerem, chciałabym przedstawić ci mojego - mojego Wilka. W swoim czasie, był znany jako Cain - syn Geoffrey'a ae'Magiego. Sugeruję, żebyś był dla niego grzeczny; obecnie wydaje się być naszą najlepszą szansą na wskrzeszenie Ojca. - Syn starego ae'Magiego jest zmieniającym kształty? Aralorn zamrugała na niego. Jedną z rzeczy, o których jej brat nie wiedział, najwyraźniej, była reputacja Caina ae'Magisona. Podejrzewała, że to miało pewną dozę sensu. Gerem był młodym chłopcem, kiedy Cain zniknął z widoku publicznego. - Czasami - zgodziła się Aralorn. - Uważam, że to dobrze, że jest podobny do osób z rodziny swojej matki. - Martwej? - zapytał Wilk. - Oczywiście, Ojciec również jest martwy. Wywróciła na niego oczami. - Czy ty musisz wszystkich zastraszać? Czy nie byłoby miło, gdybyśmy wszyscy mogli popracować razem tego ranka? - Ah - powiedział Kisrah, wkraczając do pokoju. Musiał pochylić się pod zasłoną żeby upewnić się, że nie zagięła blado różowego pióra, które było wsadzone wesoło w jego wymyślną fryzurę. Noszenie pióra długości trzech stóp nie było czymś, co Aralorn zrobiłaby na jego miejscu; ale cóż, ona również nie nosiłaby różu ze szkarłatem i szmaragdem. Chociaż, mosiężne dzwoneczki na obcasach jego butów były miłe - jeśli niepraktyczne. - Myślałem, że będę tu jako pierwszy. Widzę, że przynieśliście kurczasa. Cudnie. Myślałem, że sam będę musiał to zrobić. - Powinniśmy pozwolić ci to zrobić - powiedział w zamyśleniu Wilk choćby tylko po to, żeby zobaczyć, co zrobiłby kurczak, gdyby usłyszał te dzwoneczki. - Niemiłe - upomniał Kisrah. - Dając do zrozumienia, że zaryzykowałbym zdarcie własnych butów ścigając kurczaka - jak myślisz, drogi panie, po co studiowałem magię?

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 182

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Oni żartują - powiedziała Aralorn, obserwując twarz Gerema. Były pewne korzyści w długim na trzy stopy piórze Kisraha - ciężko było być przerażonym w obecności takiej kreacji. Niespodziewanie, Gerem się uśmiechnął. - Ja postawiłbym na Lorda Kisraha. Nevyn opowiadał mi o tym, jak goniłeś złodzieja kieszonkowego w samym sercu niesławnych slumsów Hathendoe i wróciłeś bez szwanku. Kurczak to powinna być bułka z masłem. - Ukradł moje najlepsze rękawiczki - zgodził się poważnie Kisrah. Purpurowe w zielone kropki, dokładnie w kolorze i kształcie wiosennego groszku.

-

Gerem roześmiał się, ale przestał, kiedy zobaczył zasmuconą twarz Kisraha. - Nie martw się, że zranisz jego uczucia - zadudnił Wilk. - On wie, co reszta świata myśli o jego ubraniach. Pocieszenie nie było do końca mocną stroną Wilka, więc Aralorn była mile zaskoczona, że postanowiła załagodzić sprawę. Arcymag się uśmiechnął, przypominając wiekiem Gerema poza zmarszczkami. - Oh, Cainie, zrujnowałeś to. Jeszcze chwila i błagałby mnie o przebaczenie. - Podobają mi się dzwoneczki - powiedziała Aralorn, opierając się ramieniem o ścianę. - Być może sama sprawię sobie parę. Kisrah przybrał wyniosłą pozę. - Szpiedzy nie noszą dzwoneczków. Prychnęła. - Strasznie dużo wiesz o szpiegach. Byłam w twoim domu przez trzy miesiące i nigdy nie poznałeś nawet mojego imienia. Zmarszczył brwi, patrząc na nią intensywnie. - Służąca... Lura... - Nawet nie blisko. - Potrząsnęła głową ze smutkiem. - Ona jest zmiennokształtną - powiedział Gerem. - Nie przypominałaby siebie. - Nawet gdyby udało ci się zgadnąć, którą rolę odgrywała, ona nigdy tego nie przyzna - dodał Wilk, podnosząc się na łapy. Przyjął z powrotem ludzką postać, nie zakładając maski i blizn - dla dobra Gerema, pomyślała Aralorn. Spojrzała na swojego brata, który z powrotem zrobił się nerwowy. Tak, zdecydowanie musiała zrobić coś z tymi czarnymi ubraniami. Ciężko Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 183

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane było wyglądać zastraszająco w... powiedzmy, żółtym. Uśmiechnęła się na myśl o Wilku ubranym w żółć, ze wstążką podtrzymującą jego włosy w kucyk. Kisrah wciągnął oddech widząc twarz Geoffrey'a na Wilku. - Musisz zacząć nosić inny kolor - powiedziała na głos, rozpraszając obu, Wilka i Kisraha z czegoś, o czym żaden z nich nie chciał myśleć. - Czerń jest taka... taka... - Konserwatywna - zbeształ Kisrah, wychodząc z pierwotnego szoku. Gerem spojrzał na róż, czerwień i zieleń Kisraha i na tunikę i spodnie Aralorn w kolorach błota, potem poradził sucho - Zatrzymaj tą czerń. Wilk, błogosław jego duszę, uśmiechnął się - małym uśmiechem, który miał w sobie niewiele podobieństwa do uroku uśmiechu jego ojca. - Tak zamierzam. Kurtyna ponownie się poruszyła i Nevyn zasunął ją ostrożnie za sobą. Omiótł wzrokiem pokój, jego oczy zatrzymały się na Wilku. - Cain - powiedział tonem, który bardziej przypominał przyjęcie do wiadomości jego obecność niż powitanie. Na jego wejście, Wilk zesztywniał, prawie, pomyślała Aralorn, pełen obaw. - Nevyn. - Minęło sporo czasu. J-j-ja zapomniałem, jak bardzo go przypominasz. Jąkanie zirytowało Nevyna i zesztywniał jeszcze bardziej. Zamiast sprawić, żeby wszystko się jeszcze pogorszyło, jak robił zawsze na reakcję ludzi, którzy się go obawiali, Wilk ledwie skinął głową. - Możemy zacząć? - Tak - zgodził się Kisrah. - Wszyscy już tu jesteśmy. - Rozejrzał się wokół i z braku lepszego miejsca, podciągnął się na katafalku, żeby usiąść koło Lyona. Czego od nas potrzebujesz? - Muszę wiedzieć, co pisaliście odczynić.

powiedział Wilk.

- Żebym mógł to

- W takim razie opowiem pierwszy swoją część. - Ae'Magi poruszył stopami i dzwoneczki zabrzęczały miękko w odpowiedzi. - Opowiedz wszystko - zasugerowała Aralorn. - Nie tylko o zaklęciu - nie wszyscy wiedzą, co się działo. Podejrzewam, że Gerem, jako jedyny, nie ma pojęcia, Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 184

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane co mu się działo i wciąż mamy tylko podejrzenia co do tego, kto jest odpowiedzialny za ten bałagan. - Całą historię? - zapytał Kisrah. - Są w niej części, które powinny zostać w tajemnicy. - Wszyscy tutaj wiedzą jak mój ojciec zginął lub powinien zginąć powiedział Wilk. - Równie dobrze możemy opowiedzieć swoją historię - po tym, jak już przejdziesz przez swoją, Kisrah. - W takim razie, dobrze - zgodził się ae'Magi. - Nie umiem opowiadać, ale powiem wszystko, co pamiętam. Krótko po tym, jak Geoffrey - ae'Magi - zginął... miałem sen. Aralorn zobaczyła, jak Gerem zesztywniał, jak dobry pies, który złapał zapach: Gerem również śnił. Kisrah kontynuował. - Geoffrey przyszedł do mnie, kiedy spałem i usiadł na krańcu mojego łoża - tak jak kiedyś to robił. - 'Mój przyjacielu' powiedział. 'Nie mam gdzie się zwrócić. Potrzebuję twojej magii, by mi posłużyła.' - To mnie wielce zaskoczyło, skoro był największym magiem, jakiego kiedykolwiek widziałem. - 'Zaklęcie?' zapytałem. 'Nie możesz sam go stworzyć?' - Potrząsnął głową dziecinnie i powiedział, z tym uśmiechem, którego używał, kiedy byłem szczególnie uparty 'Martwy człowiek nie może używać magii, dziecko.' - Obudziłem się, spocony jak przerażony koń, ale w moim pokoju nie było niczego, czego nie było tam wcześniej, kiedy kładłem się spać. Pomyślałem za tym pierwszym razem, że to po prostu był sen. Ale zapomniałem kim był Geoffrey. - Chodzącym we śnie - powiedział miękko Nevyn. Kisrah skinął głową. - Dokładnie. - Spojrzał na Gerema. - Wiesz, kim są chodzący we śnie? - Tak - odpowiedział Gerem. - Nevyn to potrafi. Nevyn jest chodzącym we śnie? pomyślała Aralorn.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 185

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Racja - zgodził się Kisrah. - Jest mnóstwo magów, którzy chodzą w snach na najbardziej podstawowym poziomie - daleko-chodzenie, tak to jest nazywane. Podczas daleko-chodzenia, mag jest w stanie wysłać swoją duszę poza ciało, zazwyczaj nie dalej niż milę czy dwie. Chodzenie we śnie, jednakże, jest o wiele potężniejsze niż to. Nevyn i Geoffrey są jedynymi żyjącymi magami, o których słyszałem, którzy są w stanie wysłać swoje dusze gdziekolwiek chcą. Mówiąc ogólnie, chodzący we śnie nie może dotknąć fizycznego świata - jak poruszać krzesłami czy stołami. Mówię 'ogólnie' ponieważ mówiło się o jednym czy dwóch z najlepszych chodzących we śnie, że potrafili rzucać krzesłami. - Albo nożami - dodał sucho Wilk. Kisrah skinął głową. - Przyznaję sie do błędu. Chodzący we śnie nie może również pracować z magią w swojej duchowej postaci. Co może robić, to patrzeć i słuchać bez zwrócenia podejrzeń ludzi na to, że są obserwowani. I, chociaż nie może mówić w normalny sposób, może porozumiewać się w sposób, który jest nazywany mówieniem we śnie. - Jak telepatia? - zapytał Gerem. Kisrah skinął głową. - Tylko że lepiej. Jeden telepata może usłyszeć tylko drugiego. Mówiący we śnie może usłyszeć kogokolwiek zechce. Aralorn myślała o rozmowie, którą usłyszała i zastanawiała się, czy chodzący we śnie, który był Geoffreyem wiedział, że była tam i słuchała. - Każdego? - zapytał Gerem. - Myślałem, że kiedy czarodziej staje się praktykantem, jego sny są chronione przez Mistrzowskie Zaklęcia. - To prawda - powiedział Kisrah, chociaż jego usta napięły się nieco. Bystry młokos. Tak, Mistrzowskie Zaklęcia chronią młodych czarodziejów na pewną skalę. Są również inne sposoby, żeby się ochronić. Jest możliwe, dla chodzącego we śnie, żeby manipulował niezabezpieczoną osobą przez sen. Nieetyczne, ale cóż. Ale mówienie we śnie nie jest bardziej manipulujące niż normalna rozmowa. Tak pomyślała Aralorn, obserwując Gerema, kiedy ulga dotknęła jego twarzy. Nie ma potrzeby, by czuć się winnym. Nie byłeś chroniony przed manipulacjami chodzącego we śnie. Kisrah i Nevyn wiedzieli, co robili. Na głos, zapytała - Czy magia jest konieczna dla chodzącego we śnie, czy istnieją chodzący we śnie, którzy nie są magami? - Chodzenie we śnie to magiczny talent, jak przenoszenie rzeczy czy iluzje. Geofrrey powiedział... - Kisrah zawahał się - ...że jeśli ciało chodzącego we śnie Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 186

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane zostanie zabite, kiedy duszy w nim nie będzie, to dusza może pozostać. Jak duch, ale z pełną świadomością żyjącej osoby. Powiedział mi to za drugim razem, kiedy do mnie przyszedł. I wtedy mi powiedział, jak umarł. - Kisrah spojrzał na Wilka, który odwzajemnił spojrzenie bez żadnej emocji. - Powiedział mi, że wróciłeś, ponieważ słyszałeś, że cię szukał i miałeś tego dosyć. Powiedział, że kłóciłeś się o swoje użycie czarnej magii. W końcu próbował użyć Mistrzowskich Zaklęć, żeby ograniczyć twoje możliwości do używania magii. Nie odwracając spojrzenia od Wilka, Kisrah powiedział - To jeden ze sposobów, w jaki ae'Magi może kontrolować złych czarodziejów, Geremie - jak ostateczność. Wydawał się czekać na odpowiedź Wilka, ale po bezowocnej przerwie, Kisrah kontynuował. - Tak czy inaczej, powiedział, że niedoceniał twojej mocy i siły, jaką dała ci czarna magia; zaklęcie się cofnęło. Była chwila, w której mogłeś to powstrzymać. Powiedział, że dzierżyłeś moc przez wystarczająco długo, żeby powiedzieć coś ironicznego - już zapomniałem co dokładnie - i wtedy go zabiłeś. On w to wierzy, pomyślała Aralorn, przynajmniej w tej chwili. - W rzeczywistości - powiedziała spokojnie Aralorn. - Nie tak to było. Byłam tam. Wilk nie zabił Geoffrey'a; ja również nie. - Zaczęła opowiadać im więcej o ostatnim ae'Magim, ale kątem oka złapała subtelne potrząśnięcie głowy Wilka. Miał rację. Musiała uważać, żeby nie uruchomić tego, cokolwiek pozostało z zaklęcia charyzmatycznego. - Został zabity przez Uriahów. Kisrah gapił się na nią, ale ona nie opuściła spojrzenia. - Tylko ae'Magi, Wilk i ja byliśmy tam tej nocy, kiedy zginął - kontynuowała spokojnie. - Jeśli twoim wizytatorem był Geoffrey, to naraził mojego ojca na niebezpieczeństwo - bez współpracy Wilka, wy trzej nie bylibyście w stanie odczynić zaklęcia, które trzyma ojca. Macie słowo bogini, że jeśli nie zostanie odczynione wkrótce, Lyon umrze. Wasz chodzący we śnie poprosił was, żebyście użyli czarnej magii na niewinnym człowieku - czy jest to coś, co zrobiłby dobry człowiek? Jeśli to nie był Geoffrey, to nie wie o tym co się stało nic więcej niż wy. Kisrah przetarł oczy. - Tak czy inaczej, historia Geoffrey'a jest tą, w którą uwierzyłem, kiedy poprosił mnie, żebym użył dla niego magii. To miało być na ciebie, Cainie. Nie zabiłoby cię, tylko przytrzymało do wydania wyroku przez radę czarodziejów. Zgodziłem się. Powiedział mi, że muszę znaleźć sekretny pokój w jego sypialni. Więc znalazłem pokój i miecz, który tam ukrył. Z jego instrukcjami w umyśle, narysowałem na mieczu runę, o której mi powiedział. Runy nie są moją mocną stroną, a ta, której użył nie była mi znajoma i była skomplikowana. Wymagała Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 187

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane całej mojej koncentracji, żeby narysować ją właściwie. Właśnie kiedy skończyłem ostatnią linię, coś złapało mnie za ramię. Zrobił głęboki wdech. - Tuż za mną stał Uriah, refleks przejął kontrolę i odciąłem mu głowę tym mieczem - właśnie wtedy magia wlała się w runę, którą właśnie ukończyłem. - Kisrah zamknął oczy. - Nie wiedziałem, że trzeba było do tego użyć magii krwi. Nie wydaje mi się, żebym wiedział. W tamtym czasie, mówiłem sobie, że to był wypadek, że zamieniłem zaklęcie w czarną magię. Chciałem zniszczyć miecz, zaproponować zaklęciu coś innego dla niego - cokolwiek innego. Arcymag westchnął. - Powiedział, że miecz był jedyną pewną przynętą, że być może czarna magia zadziała na naszą korzyść. Nawet Mistrzowskie Zaklęcia zawiodły w powstrzymaniu Caina; może potrzeba czarnej magii, żeby walczyć z czarną magią. Geoffrey zawsze był dobry w dostawaniu tego, czego chciał. Przerwał, jakby zaskoczony tym, co powiedział. - Do czasu, kiedy uświadomiłem sobie, że zamierzał użyć czarnej magii od początku, już byłem na to skazany. Może i tak bym to dla niego zrobił. - Czy Geoffrey powiedział ci, żebyś przysłał tu miecz, czy ty to zasugerowałeś? - zapytała Aralorn. Kiedy Arcymag umarł, wiedział, że ona i Wilk byli razem - ale była pewna, że nie powiązał jej z Lambshold. Bardzo uważnie zajęła się tym, żeby nikt o tym nie wiedział. - Geoffrey - powiedział. - W nocy, kiedy przywiozłem ze sobą miecz, powiedział mi, że chciał, żebym wysłał go Nevynowi. Powiedział mi, że szwagierką Nevyna była kochanka Caina. Wysłałem miecz. Tylko wtedy zacząłem kwestionować to, co zrobiłem. Kura zagdakała w swojej klatce, przypominając wszystkim w pokoju (poza być może Geremem i Nevynem, którzy, Aralorn nie była pewna czy wiedzieli, co wszyscy planowali) że potrzeba było czarnej magii, żeby uwolnić Lyona. Aralorn spojrzała na ptaka w zamyśleniu. - Może bardziej szlachetny motyw pozwoliłby mi zamknąć oczy na dłużej na to, co zrobiłem. - Kisrah uśmiechnął się ponuro do Wilka. - Nie pracowałem nad zaklęciem, żeby złapać Caina i ocalić świat przed czarną magią - zrobiłem to z zemsty. Nienawidziłem cię za odebranie mi przyjaciela. Wiedziałem, że końcowym wynikiem planu Geoffrey'a była twoja śmierć. - Nie spodziewałbym się niczego mniej - zgodził się delikatnie Wilk. Wiem, kim dla ciebie był. Jak wyglądała ta runa, którą chciał, żebyś narysował?

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 188

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Ze swojej wewnętrznej kieszeni, Kisrah wyciągnął kartkę papieru z dwoma schludnymi rysunkami, którą dał Wilkowi. Skoro samo narysowanie runy mogło ją aktywować, wzory run były rozdzielane na dwa rysunki tak, że kiedy położyć jeden na drugim, tworzyło się runę. Aralorn nigdy nie była w stanie złożyć wzorów razem w swojej głowie bez dostania migreny, ale Wilk skinął głową, jakby to miało dla niego sens. - Co kazał ci do tego dodać? - zapytał Nevyna. Nevyn zajął miejsce na podłodze, gdzie mógł oprzeć się o ścianę, tak daleko od miejsca, w którym stał Wilk jak tylko się dało. Wysłuchał historii Kisraha z zamkniętymi oczami; ciemne cienie i linie znużenia pojawiły się na jego twarzy. Na pytanie Wilka, zanurzył rękę w woreczku przyczepionym do pasa i w milczeniu wręczył mu dwie kartki papieru. Wilk wziął je i podniósł oddzielnie, marszcząc brwi. - Gdzie je umieściłeś? Również u podstawy? Nevyn skinął głową. - Nieco dalej na ostrzu, blisko szpica. - Kolejne zaklęcie wiążące jakiegoś rodzaju - powiedział Kisrah po chwili zaglądania Wilkowi przez ramię. - Widziałeś je już wcześniej, Nevynie? Potrząsnął głową. - Nie. - Cainie? Wilk również potrząsnął głową, ale powoli. - Nie do końca, nie. - Czy kazał ci coś zabić? - zapytał Kisrah. - Nie - powiedział Nevyn. - Ale to, co zrobiłem było gorsze. - Odwrócił się lekko, żeby przemówić do wszystkich. - Wiedziałem, że zaklęcie było przeznaczone dla Lyona i że to on miał być przynętą, żeby sprowadzić Aralorn... i Caina tutaj. Jego głos zrobił się cichszy. - J-j-ja mu to zasugerowałem. Aralorn nie wracała do domu przez dziesięć lat. Kiedy zapytał mnie, co zmusi ją do powrotu, powiedziałem mu, że jedyną rzeczą, która zadziała będzie czyjaś śmierć - śmierć Henricka. Spojrzał na Wilka i jego głos stał się gardłowy. - Więc nałożył zaklęcie na Lyona, które tylko ty mógłbyś złamać. Czarna magia, powiedział, żeby Kisrah nie wiedział jak je odczynić. Powiedziałem mu, że możesz nie przybyć, możesz nie pokazać się nikomu, kogo nie znasz. Więc postanowił zobaczyć, czy uda nam się złapać w to również Aralorn. Wezwałem tutaj baneshade i nakazałem mu rozszerzyć zaklęcie na Aralorn. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 189

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wiesz, co zamierzał zrobić Wilkowi - wybacz, Cainowi - kiedy ten już tu dotarł? - zapytała Aralorn, zainteresowana tym, co Geoffrey powiedział Nevynowi. Mimo wszystko, on tu jest... i nikt nie ruszył przeciwko niemu. Nevyn wzruszył ramionami. - Kisrah miał trafić na Caina używającego czarnej magii i wtedy musiałby zmierzyć się ze sprawiedliwością z rąk ae'Magiego. Dzwoneczki Kisraha zadzwoniły, kiedy patrzył w zaskoczeniu. - Mój drogi Nevynie, nie wydaje mi się, żebym miał moc wystarczającą, żeby ograniczyć czy zabić Caina - nie widziałeś do czego jest zdolny. - Po odczynieniu zaklęcia, które więzi Lyona, nie byłby w stanie ci się przeciwstawić. - Nagle usiadł prosto, gorzko wykrzywiając usta. - Możesz zgnić, Cainie, na wszystko, co mnie to obchodzi. Ale Henrick był dla mnie ojcem bardziej niż mój własny kiedykolwiek myślał, że jest i to ja pomogłem go uwięzić. Jakakolwiek magia, która wiąże osobę tak mocno, jak on jest związany będzie w najlepszym przypadku trudna do odczynienia. Stawało się coraz bardziej oczywiste, że Geoffrey'a nie obchodzi, czy Henrick przeżyje czy umrze - ale mnie obchodzi. Jeśli będę mógł pomóc, to to zrobię - jeśli zginiesz, próbując, to jeszcze lepiej. - W porządku - powiedział Wilk i Aralorn zmierzyła go ostro wzrokiem. - Co zrobiłeś z mieczem, kiedy wypracowałeś zaklęcie? - zapytał Kisrah. Nevyn zrobił wdech. - Dałem go Henricowi w dniu, kiedy został uwięziony; spotkałem się z nim przy stajniach, kiedy jechał sprawdzić jakąś zagrodę, która spłonęła. Powiedziałem mu, że posłaniec przywiózł go od Aralorn. - Opuścił spojrzenie. - Henrick dał mi swój stary miecz, którym walczył w kampanii, powiedział mi, żebym odniósł go do zbrojowni i zabrał ten, który mu dałem. Ze swobodą, która pokazywała większą ilość praktyki, niż Aralorn podejrzewała, wykonał gest obiema rękami i miecz pojawił się na podłodze przed nimi. - Ten miecz. Widzicie, dlaczego wiedzieliśmy, że weźmie ten miecz. To nie był ceremonialny miecz, również nie ozdobny. Ale nawet Aralorn, która z pewnością nie była jedną z najlepszych sędziów, jeśli chodziło o miecze, mogła zobaczyć dbałość, którą włożono w zrobienie go. Głowica była drewniana, delikatnie wykończona - nic spektakularnego, ale mimo to wysokiej jakości. Było to ostrze, które świadczyło o dbałości w sztuce tworzenia mieczy. Niezliczone fałdy powtarzającego się wzoru znaczyły ostrze: mistrzowska robota utalentowanego kowala.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 190

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wilk klęknął i przesunął ręką ponad nim, nie dotykając go. - Nie ma w nim teraz żadnej magii poza mocą ostrej klingi. - Uśmiechnął się. - Należał do poprzednika mojego ojca. Podejrzewam, że to oznacza, że teraz jest twój, Kisrah. - Nie - powiedział Arcymag brzmiąc na zbuntowanego. - Jeśli nie ma w nim już żadnej szkody, to powinien należeć do Lyona, zakładając, że uda ci się to naprawić. Już wystarczająco za to zapłacił. Po tym, jak wezwał ostrze, Nevyn zignorował je całkowicie. Podnosząc się na nogi, obszedł Wilka i podszedł do katafalku. - Znienawidzi mnie, kiedy się dowie, co zrobiłem. - Nevyn patrzył na ciało Lyona. - Nie - powiedziała delikatnie Aralorn. - Nigdy się nie spodziewał, żeby którekolwiek z jego dzieci było idealne. Powiedz mu to, co powiedziałeś nam; on zrozumie. On również lubił Geoffrey'a. Nevyn potrząsnął głową. - Moja kolej - powiedział Gerem, rumieniąc się, kiedy jego głos się załamał. - Twoja kolej - zgodziła się Aralorn. - Miałem dziwne sny od długiego czasu. Głównie koszmary. - Przełknął ciężko. - Nie wiem tak naprawdę od czego zacząć. Czekali cierpliwie, dając mu szansę na uporządkowanie myśli. W końcu, spojrzał na Aralorn. - Nie wiem, jak wyglądało życie tutaj, kiedy ty byłaś dzieckiem, ale dla mnie wyglądało to głównie tak jakbym był zagubiony w tłumie. Jestem niezdarny w walce na miecze i nie interesuję się polowaniem na jakiegoś biednego lisa czy wilka. Jedyną rzeczą jaką potrafię to jazda konna, ale w tej rodzinie nawet Freya i Lin to potrafią. W tygodniu... w tygodniu, kiedy Ojciec został zauroczony, rozmawiał raz ze mną - i to po to, żeby zapytać mnie, czy mam jakiekolwiek ubrania, które pasują. - Pół świadomie pociągnął w dół rękaw tak, że ledwie zakrywał kości nadgarstka, zanim podsunął się w górę. - Jednej nocy śniłem, że siodłałem konia i pojechałem do starej zagrody. Pod krzewem był ukryty królik, którego zabiłem strzałą. Coś się wtedy stało... kiedy umarł poczułem moc, która mnie wypełniła, aż nie mogłem jej dłużej utrzymać. Obszedłem ogrodzenie zagrody, śpiewając, kiedy krew królika skapywała na ziemię.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 191

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Był ponury fakt w jego historii, któremu Aralorn nic nie mogła poradzić, poza aprobowaniem. Dla chłopca, który nie lubił polowania, uświadomienie sobie, co zrobił musiało być przyprawiające o mdłości. - Kiedy skończyłem, zanurzyłem palec w ranie śmiertelnej królika i myślałem o Ojcu, o tym jak bardzo mu to zaimponuje, jak dumny będzie ze swojego syna, który był magiem. Zrobiłem znak na rogu ogrodzenia. - Jak wyglądał ten znak? - zapytał Wilk. - Dwa półkola, jedno ponad drugim - połączone od dołu do góry. Wilk zmarszczył brwi. - Otwarte po lewej, po prawej, czy każdy w inną stronę? - Po lewej. Wilk zamknął oczy, jakby to pozwoliło mu lepiej zwizualizować sobie zaklęcie. Wciąż patrząc na rysunki, zapytał - Mówiłeś, że śpiewałeś. Pamiętasz, co mówiłeś? Gerem zmarszczył brwi. - Nie. Chociaż to było po rethiańsku, ponieważ wiedziałem, co mówiłem w tamtym czasie. Pamiętam, że myślałem, że było to dziwne. Pamiętam, że było rytmiczne. - Przez chwilę był cicho. - Coś o karmieniu, tak myślę. Śmierci, magii i snach, ale to wszystko, co pamiętam. - A potem spaliłeś zagrodę - powiedział Wilk. Gerem skinął głową. - Powiedzieli później, że w zagrodzie były zwierzęta. Brzmiał na zemdlonego. - Ciesz się, że nie było tam ludzi - skomentowała Aralorn. - Dzięki - powiedział kwaśno, ale z dotykiem humoru. - Teraz mogę mieć koszmary również o tym każdej nocy. - Myślałeś, że to był sen? - zapytał Kisrah. Gerem skinął głową. - Dopóki nie otrzymałem wiadomości o płonącej zagrodzie. Nawet wtedy nie wierzyłem, że to ja ją spaliłem, dopóki Ojciec nie upadł. Przerwał i spojrzał na Aralorn. - Naprawdę się cieszę, że nie jest martwy. Po tym, jak został przywieziony z powrotem do zamku, wyciągnąłem mój nóż - na ostrzu była

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 192

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane zaschnięta krew tuż poniżej rękojeści, gdzie moja szmatka do czyszczenia mogła ją przegapić. - Gerem - powiedział Kisrah - ze wszystkich nas tutaj, ty ponosisz najmniejszą winę. Bez protekcji zaklęć wiążących mistrza do praktykanta, chodzący we śnie rangi Geoffrey'a mógł zmusić cię do zrobienia czegokolwiek, czego od ciebie chciał. Nie jesteś bardziej winny zabicia królika, spalenia zwierząt w zagrodzie czy uwięzienia Lyona niż miecz jest winien ran, które otwiera. Aralorn mogłaby wtedy go pocałować. Usta Gerema wygięły się nieco w górę. - Mówisz, że byłem tylko toporem, który znalazł się we właściwym miejscu o właściwej porze. Arcymag się uśmiechnął i skinął głową. - Po tym, jak uwolnimy twojego ojca, porozmawiam z nim o zorganizowaniu prawdziwej praktyki. - Odwrócił się do Nevyna. - Upewnię się, żeby nie powtórzył twoich doświadczeń, Nevynie. Powinieneś był powiedzieć... - Przerwał, kiedy Nevyn wzdrygnął się i potrząsnął głową. - Teraz to i tak bez znaczenia. Wilk zwinął rysunki i wsadził je do sakiewki, którą nosił przy pasku. - Wiesz wystarczająco, żeby go uwolnić? - zapytała Aralorn. Wilk się zawahał. - Będę miał w tym tylko jedną szansę. Chciałbym jeszcze o tym pomyśleć. Wiem, gdzie mój ojciec trzymał swoje ulubione księgi zaklęć: pozwól mi poświęcić dzień czy coś koło tego do przejrzenia ich, zanim spróbuję. - W mojej bibliotece - powiedział sucho Kisrah. - Nie do końca - powiedział Wilk. - Przypomnij mi kiedyś, żebym ci pokazał niektóre z sekretów, o których powinieneś wiedzieć w zamku ae'Magiego. W międzyczasie, muszę przejrzeć kilka rzeczy. - To dla mnie brzmi jak dobry pomysł - powiedział Kisrah. - Potrzebujesz pomocy? Wilk potrząsnął głową. - Nie. Są tylko dwie księgi z runami, których używał to nie była również mocna strona Ojca. Kisrah przygryzł wargę. - Mogę porozmawiać z tobą w cztery oczy zanim odejdziesz, Cainie? Wilk uniósł jedną brew w zaskoczeniu. - Oczywiście. - Wziął rękę Aralorn i uniósł ją do swoich ust. - Wrócę dziś wieczorem. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 193

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. - Dobrze. Odwrócił się z powrotem do Arcymaga. - Idziemy?

***

Kisrah poprowadził go ścieżką przez zamarznięte ogrody, nie próbując zacząć rozmowy, dopóki nie znaleźli się na zimnym dworze. - Cainie, Mistrzowskie Zaklęcia zaginęły - albo przynajmniej połowa z nich. - Co? - Szok przedarł się przez troskę Wilka co do zaklęcia, które będzie musiał przeprowadzić, żeby uwolnić ojca Aralorn. - Nie zauważyłeś? Wilk potrząsnął głową, wciąż czując niedowierzanie - Mistrzowskie Zaklęcia trzymały razem konstrukcję czarodziejstwa. - Nie miały na mnie żadnego efektu od długiego czasu. - Bez zaklęć, pozycja ae'Magiego jest już niczym więcej jak uprzejmym tytułem. Nie mam już sposobu na kontrolowanie złych czarodziejów, żadnego sposobu na wykrycie czarnej magii, chyba że jestem w zasięgu kogokolwiek, kto jej używa. Kiedy znalazłem je w bibliotece Geoffrey'a, strony, które zawierały połowę zaklęć runicznych ae'Magiego zniknęły. Ah, pomyślał Wilk, kiedy powiedział - Nie wiem, gdzie są. - Wierzę ci - powiedział Kisrah sprawiając, że Wilk czuł się dziwnie - jakby zebrał się w sobie na atak, który nie nadszedł. - Nie miałeś żadnego motywu, żeby je wziąć. Jeśli ktokolwiek mógłby cię nimi kontrolować, Geoffrey zrobiłby to już dawno temu. Wiesz, gdzie mógłby je ukryć? - Jedynym razem, kiedy je widziałem, były w księdze czarów ae'Magiego w skarbcu w bibliotece. - Już ich tam nie ma. Jeśli je znajdziesz... - Oddam ci je. To nie źli czarodzieje mnie niepokoją; niepokoi mnie to, co się stanie, jeśli wszyscy uświadomią sobie, że już nie możesz ich kontrolować. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 194

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Polowania na czarownice - zgodził się ponuro Kisrah. Wilk skinął głową. - Poszukam ich, ale nie bądź zaskoczony, jeśli ich nie znajdę. Ojciec nie był jedynym czarodziejem, który bawił się czarnymi sztukami wiem, że było przynajmniej dwóch innych. Ich życia zależą od tego, żeby utrzymać je poza twoim zasięgiem. Kisrah przeklął z ożywieniem. - O tym nie pomyślałem. Kim oni są? Wilk wzruszył ramionami. - Nie znam ich imion i mieli zakryte twarze. Wciąż masz drugą połowę zaklęć? Kisrah skinął głową. - Ukryliśmy je jak tylko było jasne, że coś stało się z Geoffrey'em. - Poszukam - obiecał ponownie Wilk, potem odwrócił się od ae'Magiego. - Cainie - powiedział Kisrah. - Tak? - Dziękuję ci. Wilk skłonił mu się nisko zanim skierował się do wyjścia z ogrodów. Poszuka ich, ale podejrzewał, że zaklęć już dawno nie było, być może były zniszczone. Nie była to całkowicie zła rzecz, stwierdził po chwili. Geoffrey ae'Magi mógł nie być jedynym, który używał ich do celów innych niż zamierzone, inaczej przez wieki nie pozostałoby tak wiele czarnych ksiąg z zaklęciami. Miał bibliotekę do odwiedzenia z bardziej naglącymi sprawami. Bardziej niż potrzebował ksiąg swojego ojca, potrzebował spokojnego miejsca.

***

Aralorn czekała, aż Gerem i Nevyn podążyli za pozostałymi magami za drzwi, zanim odwróciła się do kurczaka w koszu. - Wyjdziesz, Halvenie? - zapytała. Kura wydała z siebie zdumiony skrzek. Ściągnęła wieko ze skrzyni i potrząsnęła głową. - Nie próbuj tego ze mną. Jeśli chciałeś pozostać anonimowy, mogłeś gdakać w mniej znaczących momentach. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 195

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wtedy nigdy bym nie pomyślała, żeby sprawdzić, czy kurczak naprawdę był kurczakiem. Nigdy nie byłam w stanie zmienić płci. Kura wskoczyła na szczyt skrzynki i wylądowała na ziemi jako jej wuj - tym razem w postaci wysokiego, rudego mężczyzny noszącego ubrania Klanu Handlarzy. Posiadanie cię blisko siebie sprawia, że szpiegowanie staje się dużo bardziej interesujące - powiedział, brzmiąc na zadowolonego. - Co byś zrobił, gdyby był gotowy odczynić zaklęcie i próbował cię poświęcić? - zapytała. Uśmiechnął się. - Nie pozwoliłbym mu, żeby podciął mi gardło, ale byłem dość pewien, że będzie chciał przemyśleć przez jakiś czas to zaklęcie. - Ale tak jak było, jestem wdzięczna, że tu jesteś. Jak wiele wiesz o ludzkiej magii? Halven uniósł brwi. - Mniej niż Wilk, jak sobie wyobrażam. - On jest zajęty - a ja nie jestem pewna czy jest to coś, o czym chcę z nim teraz dyskutować. Jak potężny musiałby być chodzący we śnie, żeby kontrolować howlaa? - Ah, chodzenie we śnie nie jest tylko ludzkim talentem i wiem co nieco o tym. - Podrapał się po brodzie. - Howlaa są magicznymi istotami, dużo trudniej na nie wpłynąć niż na w pół opierzonego chłopca, takiego jak Gerem. Chodzenie we śnie jest bardziej powszechne pośród nas niż pośród ludzi, ale my zazwyczaj nie jesteśmy tak potężni. Znam dwóch chodzących we śnie; jeden z nich potrafi mówić we śnie. Nie mamy nawet historii o chodzących we snach, którzy mogą wpłynąć na innych w taki sposób, w jaki wpłynięto na Gerema, poza - czekaj, jak go nazwałaś? Ah tak, poza Marzycielem. - Teraz słyszałeś całą historię zaklęcia nałożonego na Lyona. Wciąż myślisz, że martwy chodzący we śnie nie mógł tego zrobić? - Może jeden mógł - powiedział. - Część Kisraha i Nevyna, tak. Jestem mniej pewien co do kogokolwiek, kto trzymał twojego brata jako niewolnika myślałem, że do tego potrzeba dość dużej dozy mocy. Howlaa? Po prostu nie widzę, jak martwy człowiek miałby mieć moc, żeby to zrobić. Ale nie rozmawiałem z żadnym martwym chodzącym we śnie, żeby być tego pewnym. - Może - powiedziała w zamyśleniu - powinnam iść porozmawiać z kimś, kto wie więcej o martwych ludziach. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 196

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Wiatr był porywisty, kiedy Aralorn podjęła drogę do świątyni, ale to jej dzisiaj nie niepokoiło. Być może lekcja scentralizowania pomogła jej zablokować głosy efektywniej, albo ta zdolność zanikała z czasem. Drzwi świątyni stały otwarte, więc podjechała prosto do nich, zsiadła i pozostawiła Sheena na zewnątrz. - Tilda? - zawołała delikatnie. Pokój wydawał się opuszczony, chociaż pod żadnym znaczeniem nie był pusty. Pomimo otwartych drzwi, w środku było ciepło, ale nigdzie nie było znaku ognia. Zadrżała i wycofała się ze świątyni, zamykając drzwi ostrożnie za sobą. Prowadząc Sheena w stronę małej chatki, powiedziała mu - Nie wiem dlaczego to powinno mnie denerwować, skoro biegam wokół czarodziejów i zmiennokształtnych, ale tak jest. Przed domem był słupek do przywiązania konia i Aralorn upuściła wodze Sheen'a przy nim. - Zachowuj się - powiedziała i poklepała go po łopatce zanim poszła odśnieżoną ścieżką do drzwi chatki. - Wejdź - powiedział radosny głos, kiedy zapukała. - Jestem w kuchni, piekę. Z pewnością, kiedy Aralorn otworzyła drzwi, zapach ciepłych drożdży wypłynął na zewnątrz. - To ja, Aralorn. - Podążyła za zapachem, żeby znaleźć Tildę po łokcie zanurzoną w cieście chlebowym. - Widzę, że zastałam cię przy pracy. Tilda się roześmiała. - Shh. Nic nie mów. Kapłanka powinna stać i wyglądać tajemniczo. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 197

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - W porządku, zazwyczaj mam do czynienia z mnóstwem tajemniczości. O wilku mówiąc, drzwi do świątyni były otwarte. Zamknęłam je, zanim tu przyszłam. Tilda się uśmiechnęła. - Cóż, w takim razie obie cię tu witamy. - Dziękuję - powiedziała Aralorn z czelnością, którą rozwinęła przy Wilku. Przyszłam, ponieważ muszę zadać ci kilka pytań. - Mi czy Bogini? Aralorn wzruszyła ramionami. - Którakolwiek z was może odpowiedzieć na moje pytania. Geoffrey ae'Magi jest martwy, prawda? - Tak - Tilda odpowiedziała bez zawahania. - Ridane czasami mi mówi, kiedy znaczący ludzie umrą. Aralorn wypuściła oddech pełen ulgi. Była tego dość pewna, ale usłyszenie o tym było lepsze. Mogła poradzić sobie z nim martwym - to żywy Geoffrey ją przerażał. - Duża liczba osób, włączając obecnego ae'Magiego, są przekonani, że jego dusza chodzi wokół Lambshold. Czy to możliwe? - Chodzi we śnie? - Tilda przestała ugniatać ciasto i wyglądała na zamyśloną. - Nie wiem. - Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Coś poruszyło się w powietrzu. To nie była magia, ale przypominała ją wystarczająco, żeby Aralorn poczuła jak przez nią przepływa i owija się wokół kapłanki. Kiedy Tilda otworzyła oczy, źrenice wypełniały jej tęczówki sprawiając, że jej oczy wyglądały na prawie czarne. - Nie - powiedziała. - W okolicy jest kilka duchów, starych istot w większości. Ale nic wystarczająco silnego, żeby wpływać na ludzi. Aralorn powoli skinęła głową. - To właśnie potrzebowałam wiedzieć. Dziękuję ci. - Odwróciła się, żeby odejść. - Czekaj - powiedziała kapłanka. - Jest coś... - Tak? Tilda patrzyła na chleb przez chwilę zanim spojrzała w górę. Była blada jak mleko, a jej źrenice zmalały, jakby stała w środku słonecznego dnia zamiast w przytulnej, ale raczej przyćmionej chatce. - Jeśli nie będziesz bardzo ostrożna i bardzo sprytna, wkrótce nastąpi kilka zgonów więcej.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 198

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Zawsze jestem sprytna - odpowiedziała Aralorn, z większą ilością humoru niż czuła. - Ostrożna, może czasem. - Tilda wciąż wyglądała na zdenerwowaną, więc Aralorn dodała - Wiem, że istnieje niebezpieczeństwo. Nie powinno zająć mi dużo czasu odkrycie, co się działo przez ostatnie kilka tygodni. Kiedy się dowiem - zobaczę, co będzie można zrobić. - Ridane mówi, że sieć została zapleciona i jedna osoba w Lambshold umrze, nie ważne, co zrobisz. Aralorn nie miała zbyt wiele do czynienia z bogami, ale zawsze silnie wierzyła w pisanie swojej własnej przyszłości. Nie zamierzała pozwolić Ridane decydować o losie jej rodziny i przyjaciół. - Zrobię, co będzie w mojej mocy. Dziękuję ci, Tildo. Bardzo mi pomogłaś.

***

Nevyn, pomyślała, kiedy wspięła się na Sheen'a. To był Nevyn. Ogier prychał, ślizgał się i ogólnie utrzymywał jej uwagę skupioną na sobie, dopóki nie byli już dobrze w drodze powrotnej do Lambshold. Kiedy słuchała historii Grema, wiedziała, że to nie był Geoffrey. Gdyby Geoffrey wiedział, że w Labshold był niewytrenowany mag o potencjale Gerema, poruszyłby góry, żeby go zdobyć niewytrenowani magowie dawali mu o wiele więcej mocy niż ci wytrenowani. Więc Geoffrey nie wiedział o Geremie zanim nie umarł. I, jako martwy mężczyzna szukający zemsty, nie użyłby Gerema do swojego zadania - użyłby Ansela. Z pewnością zdziecinniały starzec, który był wielkim magiem byłby lepszym celem. Ale Nevyn unikał Ansela, tak jak unikał większości urodzonych magów, jeśli mógł. Jeśli potrzebował dwóch innych magów, żeby mu pomogli, użyłby Kisraha i Gerema. Ale Nevyn nigdy nie skrzywdziłby jej ojca. Jednym z największych talentów Aralorn jako szpiega, poza umiejętnością zmieniania się w myszkę, była zdolność do wzięcia kilku kawałków wiedzy i scalenia ich w pełną historię. Kisrah powiedział jej, że Nevyn był chodzącym we śnie. Kisrah od dawna był ulubieńcem ae'Magiego i spędził mnóstwo czasu w zamku Arcymaga.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 199

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Nevyn, który już wycierpiał będąc magiem urodzonym w Darranie, był najpierw praktykantem czarodzieja, który go maltretował. Ten czarodziej, chociaż potężny, miał wystarczająco złą reputację, żeby ae'Magi nigdy chętnie mu nie towarzyszył. Zobaczyła w swojej głowie tego chłopca, ostrożnego i nerwowego, zabranego przez swojego nowego mistrza do zamku ae'Magigo. Maltretowane dzieci próbowały się chronić w każdy możliwy sposób. Ukrywali się, próbowali zadowolić swoich oprawców, używali swojej magii. Santik nie był chodzącym we śnie; z pewnością jego praktykant użyłby swojego talentu, żeby go szpiegować, żeby pozostać bezpiecznym. Być może chodzenie we śnie, żeby obserwować swojego mistrza już było zwyczajem, kiedy został powierzony w opiekę Kisrahowi. Kisrah z pewnością wziąłby swojego nowego praktykanta do ae'Magiego, żeby zobaczyć, czy Geoffrey miał jakieś sugestie, jak poradzić sobie z chłopcem. Jak sam Kisrah, Nevyn miał w sobie obietnicę mocy, a Geoffrey nigdy nie dopuściłby do siebie takiego czarodzieja bez upewnienia się, że on również był złapany w sieć zaklęcia charyzmatycznego. Może Nevyn miał pierścień, jak Kisrah, albo jakiś inny kawałek biżuterii, dany mu przez ae'Magiego. Zastanawiała się ile czasu minęło zanim Nevyn, chodząc we śnie, zaczął szpiegować ae'Magiego. Ponieważ kiedy był maltretowany, z pewnością miałby problem z uwierzeniem w dobro tych, którzy zostali przydzieleni, żeby się nim zająć. Szpiegowanie Kisraha nie wyrządziłoby mu żadnej szkody. Ale szpiegowanie ae'Magiego... Nawet Kisrah, jako dorosły, był rozdarty przez rozbieżność pomiędzy tym, co czuł do Geoffrey'a z powodu zaklęcia charyzmatycznego a tym, czego świadkiem był w zamku ae'Magiego. A Kisrah nie widział nawet połowy z tego. Wilk tak - i Aralorn założyłaby się, że Nevyn również. Ah, bogowie, pomyślała. Biedny chłopiec. Shenn kierował sam sobą przez jakiś czas kiedy ona opuściła wodze, żeby otrzeć łzy. Potrząsnął głową, a ona pociągnęła wodze, żeby ponownie je napiąć. Za pierwszym razem, pomyślała, ile lat miał Nevyn za pierwszym razem? Co widział? Widziała, jak Geoffrey zabijał dzieci, widziała mężczyznę, którego znała pod postacią wleczącego się Uriaha, widziała kobietę, która zmieniała się w zjadającą ludzi istotę - a była wokół ostatniego ae'Magiego tygodnie, a nie lata. Wilk doświadczył gorszych rzeczy - i tak samo, była pewna, doświadczył Nevyn. Cały ten czas był bezbronny, złapany przez zaklęcie ae'Magiego, które wiązało go do myślenia, że Arcymag był najlepszym, najwspanialszym z dobrych ludzi. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 200

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Każda nić historii była gorsza od poprzedniej. Szpiegowanie ae'Magiego pozwoliłoby Nevynowi na dostęp do czarnej magii. Geoffrey również był chodzącym we śnie. Czy wiedział, że Nevyn go szpiegował? Oczywiście, że wiedział, pomyślała. Jak mógłby nie wiedzieć? Geoffrey był tak potężny jak mógł tylko czarnoksiężnik, który był również Arcymagiem. Czy ich porównywał, Wilka i Nevyna, kiedy uczył ich rzeczy, których nie powinno się uczyć żadne dziecko? Mdłości ścisnęły jej żołądek. Zrobiłoby mu ogromną przyjemność posiadanie ich obu, pomyślała, jednego chłopca, który z nim walczył i jednego, który już się nauczył, jak zadowolić znęcającego się nad nim mistrza i teraz miał takiego, którego był zmuszony go kochać. Nevyn byłby w pełni pod wpływem magii ae'Magiego. Wiedząc, że ae'Magi był wspaniały i widząc okropieństwa, które robił. Co to zrobiło Nevynowi? - Aralorn! - ryknął Falhart od drzwi stajni, kiedy podjechała. - Przegapiłaś naszą randkę. - Randkę? - uniosła brwi. - Rewanż, podwójna stawka albo nic - nie pamiętasz? - Ah - powiedziała. - Nie byłam pewna, czy pozwolisz mi na następną walkę, skoro wygrałeś pierwszą. Szczęście nie może być cały czas po twojej stronie. - Szczęście, mówi! - zwrócił się do zainteresowanych obserwatorów, którzy zaczęli gromadzić się na dziedzińcu po jego pierwszym ryku. Wtedy odwrócił się do Aralorn. - To były umiejętności i ty doskonale o tym wiesz, maluchu. - Wysocy ludzie mają dłuższą drogę upadku - odpowiedziała. - Pozwól mi zabrać moje kije i spotkamy się tutaj. - Zmęczy swoje ciało, potem zobaczy czy kawałki poskładają się jakoś, żeby ocalić jej ojca, Nevyna i Wilka. Ponieważ, jeśli Nevyn był wrogiem, to Wilk wciąż był w niebezpieczeństwie.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 201

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 12.

Falhart czekał na Aralorn, kiedy dotarła na plac treningowy. Rozebrał się do spodni, co było odważne z jego strony, jeśli niezbyt mądre. Skórzana koszula była dobrą ochroną przed siniakami - i zimnem, jeśli już o to chodziło. Bez koszuli, wydawał się jeszcze większy niż kiedy był w ubraniach i jeśli to ciało zsiniało od zimna, nie zaszkodziło to całości. Z jego wyglądu widać było, że trenował tak ciężko, jak każdy nowy rekrut, skoro nigdzie nie było widać kawałka zbędnego ciała. Gdyby była z tych osób, które łatwo się zastrasza, zaczęłaby się denerwować. Tak jak było, rozejrzała się wokół, ale nie zobaczyła jego żony ani żadnego innego powodu tego popisu - chociaż dość duży tłum zaczął się gromadzić. Aralorn generalnie wolała zachować na sobie tak dużo ubrań jak to możliwe, kiedy walczyła z kimś, kto jej nie znał; im mniej mięśni się u niej widziało, tym mniej doceniało się jej możliwości - nie, żeby spodziewała się, żeby Falhart jej nie doceniał. Być może myślał, że rozebranie się zastraszy przeciwnika. Gdyby była tak wielka jak on, mogłaby spróbować tej taktyki, ale nie spodziewałaby się, żeby była zbyt efektywna na małej kobiecie, która przywykła do walki z umięśnionymi mężczyznami. - Raz pozwoliłam ci wygrać i już masz wizje niezniszczalności - zapłakała, wskazując na zrzucone ubrania. - Tylko pomyśl o siniakach, które będziesz nosił jutro. - Mówisz dość dużo jak na tak małą osobę, która wczoraj została głośno pobita - odrzekł, machając swoim wielkim kijem we wzorze, który sprawił, że stał się on rozmazany i gwizdał. Jego broń była imponująca: używał swojego wojennego kija zamiast tego do praktyk, którego używał wczoraj. Był o pół stopy dłuższy niż on i tak szeroki, żeby mógł go wygodnie trzymać - Aralorn wątpiła, żeby mogła zamknąć wokół niego rękę. Był prawie czarny i obity wypolerowaną stalą, która łapała światło, kiedy Falhart sprawiał, że tańczył. Potrząsnęła na niego głową - były łatwiejsze sposoby na rozgrzewkę. Obserwując zbierający się tłum, Aralorn uśmiechnęła się na spojrzenia pełne uwielbienia, które jej brat otrzymywał od młodych mężczyzn. Najwyraźniej, nie robił takiego popisu każdego dnia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 202

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane W porównaniu, wiedziała, że tworzyła pełen żałości pokaz. Wybrała ten sam kij, którym walczyła wczoraj: jej kij wyglądał jak dziecięca zabawka w porównaniu z kijem Falharta. Odłożyła go na bok, kiedy się rozgrzewała, rozciągając mięśnie, ale nie używając ich znacząco. Słyszała aktywne zakłady w tłumie, co oznaczało, że ktoś spodziewał się, że wygra, co zaskoczyło ją biorąc pod uwagę pokaz siły Harta. - Masz przy sobie te pięć miedziaków? - zapytała w sposób, który oznaczał, że jest gotowa do walki. - Nie akceptuję kredytów. - Mam je powiedział Correy, przepychając się na przód tłumu i wchodząc na małą barierkę, która ograniczała ring. - Nie można za to nawet wykupić nocnego pobytu w przyzwoitej gospodzie, Aralorn. Jesteś pewna, że nie chcesz podnieść stawki? Potrząsnęła głową. - Nigdy nie stawiam więcej niż dziesięciu - a to i tak tylko wtedy, kiedy jestem pewna zwycięstwa. Cokolwiek więcej niż to i mogłabym je przepuścić. Jestem biednym najemnikiem, a nie zatrudnionym przez szlachcica, jak niektórzy, których znam. I, Correy, ktokolwiek, kto płaci pięć miedziaków za noc w gospodzie lepiej, żeby płacił za coś więcej niż pokój i wyżywienie, inaczej zostanie okantowany. Falhart, skończyłeś już tracić energię? Spojrzał na Correy'a, który skinął głową. Co było dziwne - chyba że połączyła to z nagą piersią Falharta i aktywnymi zakładami. - To niezbyt miłe, żeby wyrolować ludzi, których na to nie stać, Correy powiedziała miękko. - Nie biorę więcej, niż mogą sobie na to pozwolić - Falhart dobrze płaci swoim ludziom. - Odwrócił się plecami do tłumu, żeby mógł zostać usłyszany. - Poza tym, Hart nie odda walki. Właśnie mi powiedział, że byłby zaskoczony, gdybyś pozwoliła mu wygrać dwa razy z rzędu. - On jest mi winien złotko za walkę bez koszuli - wymamrotał Hart. Dostanę to, wygram czy przegram. Aralorn uśmiechnęła się do niego. - Czy twoja żona wie, że ściągasz koszulę za pieniądze? - Tylko nie mów Irrennie - błagał - tylko na wpół żartując. - Oh-nie - zapiała. - To brzmiało jak szantaż. Hart wywrócił oczami. - Możemy już z tym zacząć? Tu jest cholernie zimno. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 203

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Aralorn wyprostowała się i potrząsnęła ramionami. - Dobrze. Dodam nieco czerni do twojej niebieskiej skóry. Correy zszedł z ringu, zostawiając go dwojgu przeciwnikom. Tajemnicą walki przeciwko mężczyźnie używającemu drzewa było to, żeby nigdy nie być tam, gdzie myślał, że będziesz. Jej kij mógł odbić jego, ale jeśli była wystarczająco głupia, żeby próbować zablokować go bezpośrednio, złamałby się. Przez pierwsze kilka minut walczyli w ciszy, próbując wziąć siebie z osobna przez zaskoczenie, zanim zamienili to w konkurs wytrzymałości. Falhart musiał poruszać się szerzej niż Aralorn, ale ona musiała poruszać się szybciej z powodu długości jego zasięgu, więc oboje oddychali ciężko, kiedy się wycofali. - Jest historia, którą kiedyś usłyszałam - powiedziała, krocząc wokół ringu, nie zdejmując z niego oczu - o łowcy złodziei, który pracował dla króla Southwood kilka pokoleń wstecz. Miał na imię Anslow. - Nigdy o nim nie słyszałem - chrząknął Falhart, rzucając się na nią. Zanurkowała pod jego uderzeniem, wsadziła swój kij schludnie pomiędzy jego kolana i przekręciła. Upadł na ziemię, przetoczył się, a ona wyskoczyła lekko poza jego zasięg. - Nie próbuj na mnie więcej tego ruchu - ostrzegł. - Dwa razy to już przegięcie. Wzruszyła ramionami, uśmiechając się. - Niektóre ruchy są warte powtórzenia, choćby tylko dla wartości rozrywki. To jest problem, kiedy jesteś taki wielki - zbyt wiele zabawy jest w oglądaniu, jak upadasz. Okrążali się uważnie przez chwilę. Bez ochrony w postaci koszuli, Falhart był ostrożniejszy niż był dzień wcześniej. - Może będziesz kontynuować swoją opowieść? Aralorn skinęła głową, cofając się, kiedy do niej podchodził. - Anslow rozwiązywał zbrodnie, z którymi nie poradziło sobie wielu przed nim, zyskując reputację najlepszego w swoim rodzaju. Są historie o przypadkach rozwiązanych przez niego z niczym poza kawałkiem nitki czy pojedynczym odciskiem stopy. Falhart zbliżył się, robiąc zamach na jej tułów. Aralorn nawet nie przerwała swojej opowieści, kiedy uniknęła uderzenia. - Był legendą w swoim czasie, a łamacze prawa chodzili w strachu przed jego cieniem. Ale był jeden złoczyńca, który się go nie obawiał. - Nie ruszaj się, ty chucherko - warknął, kiedy zanurkowała koło niego, uderzając go częściowo w żebra. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 204

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Punkt - zapiała. - Ten przestępca był mordercą, który wybierał kobiety na swoje ofiary. - Widzę jego - punkt - wymamrotał Falhart, kiedy dźgnął ją prosto w plecy, pozbawiając ją tchu. Po rycersku cofnął się i czekał, aż ponownie złapie oddech. Zajęło jej chwilę, zanim się podniosła. - Na Allyna, Hart, to będzie jutro boleć. Uśmiechnął się, nie pokazując nawet odrobiny skruchy. - O to chodzi w całej tej zabawie. - Jasne - powiedziała sucho, chociaż nie mogła powstrzymać uśmiechu. To była zabawa. Nie była w stanie tak naprawdę się wyszaleć odkąd jej ostatni partner sparingowy został zabity. Jeśli nie wierzyło się w umiejętności swojego przeciwnika, nie można było użyć swoich najlepszych ruchów przeciwko niemu, chyba że chciało się go zabić. Z dzikim krzykiem, rzuciła się do ataku przeznaczonego do niczego więcej, jak zmęczenia Falharta. - Mówiłaś mi o łowcy złodziei - powiedział, odpowiadając uderzeniem na jej uderzenie i dodając kilka własnych ruchów, żeby pokazać jej, że nie kontrolowała tej walki. - Ah - powiedziała, schodząc zwinnie ze ścieżki jego kija. - Tak, mówiłam. Morderca wybierał swoje ofiary tylko raz w roku, pierwszego dnia wiosny. Zostawiał swoje ofiary w jakimś publicznym miejscu pod osłoną nocy. Kiedy lata mijały, morderca szydził z Anslowa, wysyłając mu notki i wskazówki, które nie wyrządzały łowcy złodziei żadnego dobra. Podczas gdy on wyciągnął się w pchnięciu, które odbiła na bok, ona przesunęła swój kij bokiem i uderzyła go prosto w mostek, gdzie pozostanie siniak pasujący do tego na jego żebrach. - Dwa. Warknął i się okręcił. Wystawiła na niego język; on zrobił minę. - W noc przed wybraniem przez mordercę swojej piętnastej ofiary kontynuowała - Anslow wziął każdą notatkę, którą morderca mu wysłał i położył je przed sobą, próbując znaleźć wzór. Myślał, że być może był to ktoś, kogo znał, skoro notatki zawierały kilka prywatnych aluzji - rzeczy, o których wiedział tylko Anslow. Przerwała, ponieważ Falhart poruszył się w gradzie uderzeń, które wymagały całego jej skupienia. W końcu udało mu się uderzyć bezpośrednio w jej kij, Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 205

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane roztrzaskując go na dwa. Uderzenie poszło dalej już bardziej delikatnie, ale i tak wyszła z tego spotkania z obolałymi żebrami. - Dwa - powiedział. Uderzyła pozostałościami swojego kija i dźgnęła go w brzuch - delikatnie. Trzy - wygrałam. Z widowni słychać było głośne jęki, kiedy sortowano, kto wygrał co od kogo. Falhart uśmiechnął się i oparł na swoim kiju. - Więc, opowiedz mi resztę tej historii - powiedział, oddychając ciężko. Usiadła na ziemi, ale mróz poderwał ją z powrotem na nogi. - O Anslowie? Gdzie skończyłam? - Miał przed sobą notki od mordercy. - Ah, tak. Te notki. Ułożył je na swoim łóżku, od najstarszej do najmłodszej. Zauważył wcześniej, że pismo mordercy bardzo przypominało jego własne - ale to na ostatni list patrzył. Rękę mordercy ogarnęło drżenie; list już nie był napisany gładkim, ciemnym potokiem atramentu. Już ostatnio, Anslow zauważył, że jego ręce drżały, kiedy pisał. On sam był mordercą. Dotknęła ziemi połamanym końcem jednej z części swojego kija i przesuwała go w tę i z powrotem w losowych wzorach. Falhart zmarszczył brwi. - Jak mógł być mordercą i o tym nie wiedzieć? Aralorn przyglądała się swojemu złamanemu kijowi, jakby skrywał w sobie sekrety wszechświata. - Istnieje rzadka choroba duszy, w której osoba może stać się dwoma osobnymi istotami zajmującymi to samo ciało. Tworzy się wtedy cień, obserwujący wszystko, co pierwsza osoba robi, wiedząc to, co on wie - ale ta prawdziwa osoba może nie wiedzieć o tym, co cień robi, kiedy kontroluje ciało. Podrzuciła kawałek kija w powietrze i złapała go. - Dziwne - zaobserwował Falhart, potrząsając głową. Correy podszedł do nich i wziął rękę Aralorn w swoją, odwrócił ją dłonią do góry i położył na niej sześć miedzianych monet, przez cały czas mówiąc do Falharta. Dzięki za radę, Hart. Szanse były dziesięć do jednego. Wynosiły tylko sześć do jednego zanim mieli szansę porównać twoją męską figurę z tym tutaj karzełkiem możesz teraz włożyć swoją koszulę z powrotem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 206

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Wilk patrzył na rzędy ksiąg na półkach, muskając delikatnie grzbiety. Żadnej jeszcze nie wyciągnął - to mogło poczekać. Wiedział, które miały w sobie informacje, których potrzebował, ale on już wiedział ile będzie kosztować to zaklęcie, wiedział, naprawdę, odkąd Kisrah powiedział mu, że zabił Uriaha, żeby uaktywnić zaklęcie, chociaż miał w sobie nieco nadziei dopóki nie usłyszał wszystkiego, co zostało włożone w wiążącą magię, trzymającą Lyona. Wiedział, że jego ojcu przynajmniej powiodło się w zniszczeniu go. Człowiek umarł, żeby zasilić zaklęcie stworzone przez trzech magów. Ludzka śmierć musiała zostać odczyniona. Uriah liczył się jako osoba, chociaż zaklęta i zamieniona, jak był - ale kiedyś był człowiekiem. Gdyby Kisrah wiedział o naturze Uriahów, wiedziałby, jaka ofiara była potrzebna. Powiedziałby Aralorn, potem ona uwierzyłaby, że to była jej decyzja do podjęcia. Wilk wiedział, że była jego i podjął ją jak tylko uświadomił sobie, co będzie konieczne. Co za ironia, że kiedy wreszcie postanowił, że w zasadzie może zasługiwał na życie, odkrył, że musiał umrzeć. Skąd jego ojciec wiedział, że będzie kochał Aralorn wystarczająco, żeby się dla niej poświęcić? Poza tym, że to tak naprawdę nie było dla niej, uświadomił sobie, chociaż to była tego część. Dotknął grzbietów pół tuzina swoich ulubionych ksiąg, nie rzadkich ksiąg magii, ale opowieści o bohaterach. To jego ojciec to spowodował i tylko syn Geoffrey'a ae'Magiego mógł zakończyć zło jego ojca raz na zawsze - jeśli Cain ae'Magison mógł wzmocnić co do tego swoją wolę. Zawsze wracał do swoich ksiąg po siłę, której potrzebował, żeby oprzeć się swemu ojcu. Więc przybył tutaj, do swojego zbioru książek, które spoczywały głęboko w sercu gór w Krajach Północy, żeby znaleźć siłę na zrobienie tego, co było właściwe. Szedł rzędami szaf, zatrzymując się tu i tam, żeby ustawić jedną odpowiednio, aż dotarł do stołu. Nie robiąc sobie kłopotu z krzesłami, usiadł na stole, tuż obok pary książek, które odzyskał z zamku ae'MAgiego. Dotknął plamę atramentu, przypominając sobie dni nie tak odległej przeszłości, kiedy on i Aralorn tutaj pracowali, przeszukując książki za właściwym zaklęciem. Przypomniał sobie atrament, który plamił jej ręce i stół, kiedy ręcznie zapisywała swoje notatki, które były dość nieczytelne.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 207

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Przypomniał sobie, jak wyniósł ją z lochów swojego ojca, bardziej martwą niż żywą, jak kładł jej sztywną postać na kanapie, martwiąc się, że to, co dla niej zrobił nie będzie dobre - że umrze i znowu zostawi go samego. Przypomniał sobie i zapłakał tam, gdzie nikt nie mógł go zobaczyć.

***

Aralorn marudziła podczas obiadu. Jej teoria była siecią do łowienia ryb z dziurami, przez które mógł przepłynąć żaglowiec. Wiedziała, że historia o Anlowie była prawdziwa. Usłyszała ją od Rena Myszy, który był osobistym przyjacielem łowcy złodziei. Czy myliła się myśląc, że dziwna wizja, jaką miała o Nevynie jako drzewie rozciętym na dwa znaczyła, że nie miał pojęcia o tym, co robiła jego mroczna strona? Jeśli o to chodziło, skąd była taka pewna, że to był Nevyn? Kisrah mógł skrywać w sobie głębie, których nigdy nie widziała. Dlaczego to on nie mógł być tym, który chodził we śnie? To on powiedział, że Geoffrey i Nevyn byli jedynymi, którzy to robili. Mógł kłamać. Może on i Nevyn siedzieli w tym razem. Aralorn patrzyła na sufit. Sprawy, które wydawały się tak wyraźne podczas jazdy powrotnej ze świątyni Ridane teraz wydawały się być poplątane. Naprawdę nie miała wystarczająco dowodów, żeby wiedzieć, kto stał za zaklęciem Lyona - tylko tyle, że to nie był Geoffrey. - Aralorn, czy wszystko w porządku? - zapytała Irrenna. Aralorn spojrzała w górę i zdała sobie sprawę, że wszyscy na nią patrzyli najwyraźniej coś przegapiła. Albo może patrzyła na marynowanego węgorza na swoim nożu zbyt długo. - Tak, przepraszam - odpowiedziała. - Po prostu jestem zmęczona. Odłożyła czarną rzecz z powrotem na swój talerz. Węża mogła zjeść lub zostawić, ale słodkowodny węgorz był ponad okropny - a już zwłaszcza marynowany. Przysięgła sobie, żeby nie rozproszyć się tak jeszcze raz podczas posiłku, jeśli rezultat mógł być tak niebezpieczny. - Pytałam cię, kiedy musisz wracać do Sianim - powiedziała Irrenna.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 208

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Uhm. - Uśmiechnęła się. - Nie do końca wzięłam formalne pozwolenie na wyjazd. Po prostu zostawiłam wiadomość. Jeśli będą mnie potrzebować, wiedzą gdzie mnie znaleźć. Powie Wilkowi, że wiedziała, że to nie był Geoffrey, żeby mógł przedsięwziąć wszelkie środki ostrożności. Kiedy jej ojciec wróci z powrotem na nogi, poradzą sobie z resztą.

***

Wilk wrócił, kiedy szykowała się do łóżka, zaskakując ją przez teleportowanie się prosto do jej pokoju. Wiedziała, że preferował znaleźć jakieś prywatne miejsce, ponieważ przez kilka pierwszych chwil po translokacji, był zdezorientowany. Wyglądał blado, ale pomyślała, że mógł to być rezultat zaklęcia. - Miałeś szczęście? - zapytała. - Znalazłem to, czego potrzebowałem - odpowiedział, chwiejąc się lekko tam, gdzie stał. Zamknął oczy, a ona podbiegła, żeby zaoferować mu wsparcie. - Wybacz - powiedział. - Po prostu kręci mi się w głowie. Była wystarczająco blisko, żeby poczuć znajomy zapach jaskini. - Mój nos mi mówi, że wybyłeś do Krain Północy. Myślałam, że zamierzałeś sprawdzić bibliotekę swojego ojca. - Moja droga Aralorn - powiedział, nie otwierając oczu - spora ilość książek mojego ojca jest w tej jaskini. Roześmiała się i przytuliła go, opierając o niego głowę w sposób, który stał się znajomy. - Znalazłeś to, czego potrzebowałeś? - zapytała. - Tak - powiedział, zaciskając ramiona, aż pisnęła. - Ja również coś rozgryzłam - powiedziała. - Oh? - musnął nosem jej szyję, drapiąc ją nieco lekką szorstkością brody, która odrosła od rana. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 209

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Wilku, przestań - to łaskocze. To nie jest twój ojciec. - Jak doszłaś do tego wniosku? Przeniósł swoją uwagę na jej ucho i zadrżała na efekt jego ciepłego oddechu na jej wrażliwej skórze. - On by - Wilku... - Przez chwilę nie mogła mówić. - Hmm? - Zapytałam kapłankę Ridane. Powiedziała, że jest martwy i nie wpływa na nikogo tutaj. Zesztywniał, potem pocałował ją w czubek głowy. - Bystra. - Jak zawsze - powiedziała z zadowoleniem. - Kocham cię - powiedział. - Oczywiście, że mnie kochasz - powiedziała, żeby go rozbawić - co jej się udało. - Ja również cię kocham. Teraz możesz mnie pocałować. Pochylił się z powrotem do jej ucha i wyszeptał - Ile jeszcze zamierzałaś trzymać w tajemnicy to, że kapłanka związała nas razem do śmierci? Teraz nadeszła jej kolej, żeby zesztywnieć. Poczuła się winna przez pół oddechu, potem zdała sobie sprawę, co naprawdę oznaczały jego słowa. - Od jak dawna wiesz? Niech cię zaraza, Wilku. Próbowała cofnąć się o krok, ale trzymał ją mocno. Jego oddech wydawał się zachowywać dziwnie - wtedy zdała sobie sprawę, że się śmiał. Uderzyła go niewystarczająco mocno, żeby zranić, ale wystarczająco, żeby okazać swoje niezadowolenie. - Aralorn, Aralorn - próbował zanucić pomiędzy śmiechem a udawaniem, że jej mało entuzjastyczne uderzenia raniły go. - Naprawdę myślałaś, że nie poczuję tego, kiedy kapłanka zawiązała między nami więź krwi? Jestem czarnoksiężnikiem, moja miłości. Rozumiem więzy krwi - i jestem w stanie je złamać, jeśli chcę. - Ta została nałożona przez boginię - poinformowała go. - Może mogłaby nałożyć pomiędzy nami więź, której nie byłbym w stanie złamać - powiedział jej. - Ale tą mogę. Gdybym chciał.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 210

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Uniósł ją z podłogi i pozwolił sobie na lepszy dostęp do jej ust - tak samo jak do innych różnych i rozmaitych wrażliwych miejsc. Aralorn złapała oddech i położyła ręce na jego ramionach. - Wiem, że mnie kochasz - powiedział jej, śmiech znikał z jego oczu. Odkryła, że próbowała wymrugać łzy, kiedy usłyszała, jak gruntownie ta wiedza go dotknęła. - Ja również wiem, że mnie kochasz - powiedziała, zanim jej usta zajęte były lepszymi rzeczami, niż mówieniem.

***

Po wszystkim zasnął. Zwinięta mocno przy nim Aralorn zamknęła oczy i żałowała, że musiała poprosić go, żeby użył mrocznych sztuk. Raz próbował się zabić, żeby ich nie używać, ale dla niej podejmie się roli, którą otrzymał. Nie wiedziała tylko, czy była tego warta. Nic dobrego nie pochodzi z czarnej magii, powiedział Kisrah. Kapłanka Ridane powiedziała jej, że ktoś niedługo umrze. Aralorn zadrżała i przysunęła się bliżej Wilka, jakby mogła ochronić go samą swoją obecnością. Nie zostało to powiedziane na głos, ale przypuszczenie, do którego doprowadził ich Wilk było takie, że usunie zaklęcie jutro. Z pewnością to da chodzącemu we śnie coś, czym powinien się przejmować. Może dzisiaj znowu będzie chodził. Postanowiła, że najlepszym miejscem do obserwowania będzie pokój Nevyna. Już mogło być za późno, ale wciąż dużo godzin w nocy zostało - i mniej więcej w tym czasie widziała, jak 'Geoffrey' rozmawiał z Kisrahiem. Zaczęła wysuwać się z łóżka. - Aralorn? - zapytał sennie Wilk. - Pójdę poszpiegować przez kilka godzin - powiedziała cicho, chociaż on już się obudził. Powinna była wiedzieć, ze nie uda jej się mu wymknąć. - Mam kilka pytań, które muszę wyjaśnić, a to może być moja jedyna szansa.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 211

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Otoczył w ciemności dłońmi jej twarz i przyciągnął ją, aż przyłożyła swoje czoło do jego na chwilę. - W porządku - powiedział. - Bądź ostrożna. Przechyliła głowę, aż jej usta dotknęły jego. - Będę. Ubrała się w ciemności, nie robiąc sobie kłopotu z zakładaniem butów. Chociaż, po krótkiej chwili, kiedy to przemyślała, złapała swój miecz razem z nożami. Jeśli skończy stawiając czoła rozwścieczonemu czarodziejowi, przynajmniej będzie miała pomoc w postaci Ambrisa. W ciemności, Wilk powiedział delikatnie - Kocham cię. Aralorn się obejrzała, ale łóżko było zaciemnione. Nie rozróżniała nic więcej poza jego kształtem. - Ja też cię kocham. Do zobaczenia za kilka godzin. - Tak - odpowiedział. Czekał w ciemności i liczył powoli do stu, zanim podniósł się na nogi. Ubrał się z dbałością. W życiu zrobił mnóstwo strasznych rzeczy; w jakiś sposób, ta nie była najgorsza. Przynajmniej tym razem była to najlepsza odpowiedź dla wszystkich. Chciałby móc to odłożyć, ale było mało prawdopodobne, żeby wkrótce miał otrzymać kolejną taką okazję. Łamał sobie głowę jakim sposobem utrzymać ją od siebie z daleka na wystarczająco długo. Ufał Aralorn, że ułatwi mu sprawy. Wyciągnął nóż ze swojego pasa i sprawdził go lekko na swoim kciuku. Kropla ciemnej cieczy spłynęła po krawędzi jego ręki, a on wylizał ją do czysta.

***

Aralorn szła w górę schodów, kiedy miękki dźwięk oznajmił jej obecność kogoś innego. Zamarła tam, gdzie stała, przeszukując ciemność ponad sobą za jakimkolwiek okruchem ruchu. W końcu zobaczyła błysk jaśniejszego koloru tam, gdzie minimalne światło dotknęło barierki po prawej stronie schodów. Pobiegła w górę po schodach, błogosławiąc kamień pod jej stopami za ciszę o wiele trudniej było podkraść się po drewnianych schodach. Gdyby była w hallu, znalazłaby ciemny kąt, w którym mogłaby się schować, ale klatka schodowa była na to za wąska. Najlepsze, na co mogła mieć nadzieję to spotkanie ich na szczycie schodów.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 212

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Powiedziała sobie, że nie było powodu, żeby czuć się zdenerwowaną spotkaniem z kimś, kto chodził tutaj po korytarzach, ale była szpiegiem już od zbyt dawna. Jej instynkty trzymały ją na krawędzi. Kiedy okrążyła ostatni stopień, stanęła twarzą w twarz z Geremem. Nie mógł jej usłyszeć, ale nie pokazał żadnych oznak zaskoczenia. - Gerem? - zapytała. Zmarszczył na nią brwi, ale tylko trochę, jakby koncentrował się na czymś innym. - Co ty tu robisz? - zapytał, ale bez prawdziwego zainteresowania. - Właśnie miałam cię o to zapytać. - Coś było z nim nie tak, pomyślała. Jego słowa były miękkie i mamroczące, jakby pił, chociaż nie pachniał alkoholem, kiedy się do niego pochyliła. - Śmierć chodzi tutaj dziś w nocy - powiedział, w ogóle nie dramatycznie, bardziej jakby mówił o czyszczeniu swojego konia. Lodowaty dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie, zarówno od jego tonu jak od tego, co powiedział. - Gerem, może zaprowadzę cię do twojego pokoju. Nie chciałbyś wrócić do snu? Powoli skinął głową. - Muszę iść spać. Zrobił krok do przodu, zmuszając Aralorn do zejścia o stopień z piętra, co dało mu tyle samo przewagi wzrostowej ile miał ponad nią Falhart. Delikatnie wzięła jego ramię i próbowała go odwrócić, robiąc krok w górę, kiedy to zrobiła. Był to ruch, którego często używała na upartych zwierzętach stadnych, które nie chciały iść tam, gdzie chciała, żeby poszły; odwracanie działało o wiele lepiej niż pchanie i ciągnięcie. - Twój pokój jest w tamtą stronę, mój bracie. Możesz tam spać. Potrząsnął gorączkowo głową. - Nie rozumiesz. Muszę iść do stajni. - Do stajni? Co jest w stajniach? Przestał ciągnąć za jej uścisk i pochylił się, aż jego twarz była na poziomie jej. - Zabiłem Ojca - wyszeptał. - Kompletna bzdura, Gerem. Ojciec nie jest martwy. - Rozejrzała się wokół za najbliższym źródłem pomocy. Nie byli blisko czyjejkolwiek sypialni - te były piętro ponad nimi. Nikt jej nie usłyszy... Ale wtedy przypomniała sobie, że Irrenna pozwoliła Kisrahowi spać w bibliotece Lyona. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 213

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Kisrah! - krzyknęła, mając nadzieję, że jej głos przedostanie się przez grube, dębowe drzwi. - Puść mnie. Nie chcę cię skrzywdzić. - Nie bardziej niż ja ciebie - wymamrotała. Gerem wyciągnął nóż wolnym i niezręcznym ruchem. Kiedy już go wyjął, trzymał go tak, jakby nie wiedział co z nim zrobić teraz, kiedy był w jego ręce. Zmylona przez jego wcześniejsze zarzekanie się o niezdarności, Aralorn spróbowała prostego chwytu, żeby uwolnić go od broni. Powinna była zdać sobie sprawę, że Lyon nie pozwoliłby żadnemu ze swoich synów chodzić bez wytrenowania. Tak gładko, jak musiał to robić setki razy ćwicząc, złapał jej rękę swoją wolną i użył dźwigni, żeby okręcić ją do siebie plecami, jej ramiona złapane mocno przez jego wolną rękę, a zimna krawędź jego ostrza spoczywała na jej gardle. Bez noża, wydostałaby się z tego dość łatwo - były złodziej z Klanu Handlarzy nauczył jej kilku interesujących sztuczek - ale nóż sprawiał, że jakikolwiek ruch z jej strony byłby wysoce głupi. Chociaż był na wpół wyrośnięty, wciąż był wyższy i silniejszy od niej - i lepiej wyszkolony niż myślała. Nie chciała, żeby wyrósł do dorosłości z wiedzą, że zabił swoją siostrę, więc pozostała bardzo spokojna. - Co będziesz robił w stajniach, Geremie? - zapytała tak nieagresywnie jak to tylko możliwe. Daj mu czas na złamanie uścisku, który ma na nim chodzący we śnie, pomyślała. Niech mówi. - Będę spać. - Jego ramiona zrelaksowały się nieco, ale nie wystarczająco. - Dlaczego musisz spać w stajniach? - Utrzymała swój głos w tonie starszejsiostry-mówiącej-do-młodszego-brata, nie przerażonej-ofiary-z-nożem-przy-gardle. Jeśli przypomnisz komuś, że jesteś na jego łasce zbyt często, mogą postanowić cię zabić i dać sobie z tobą spokój. Zacieśnił swój uścisk. - Ja zabiłem Ojca. Nie rozumiesz? Nagle, okręcił się, pchając ją na kogoś, kto podchodził od tyłu. Uderzyła płasko w mężczyznę i usłyszała, jak Gerem zbiega w dół po schodach. Przeklęła jak ulicznik i skoczyła na nogi, tylko wpół-świadomie notując, że to na Kisrahu wylądowała. Chociaż instynkty kazały jej pognać za Geremem, poświęciła czas, żeby się przemienić. Gęś będzie szybciej zsuwać się po schodach niż śnieżny ryś, skoro kamień nie oferował żadnej przyczepności dla pazurów. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 214

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Co do... - chrząknął Kisrah, kiedy usiadł na czas, żeby być świadkiem ostatniej części jej przemiany. - Za nim - powiedziała i poleciała. Do teraz, Gerem był już na dole. Nie robił sobie kłopotu z grzeczniejszymi metodami dostania się do stajni, tylko odsunął zasuwę na okiennicy okna i wyskoczył przez nie. Złamie sobie nogę robiąc to, pomyślała Aralorn. Okno mogło sięgać talii wewnątrz zamku, ale było więcej niż pół piętra wysokie od zewnątrz. Zamykając skrzydła, wyleciała za nim przez otwarte okno. Szybciej, powiedział niemile widziany głos wiatru. Śmierć czeka. W takim razie, niech czeka, pomyślała. Minęła Gerema i była blisko stajni, zanim mogła się odwrócić. Skrzydła gęsi były przeznaczone do wspaniałych, zwinnych skrętów, nie do szybkich manewrów sokoła. Zwłaszcza krajowa gęś, która musiała o wiele za ciężko pracować, żeby latać. Zaczęła zmieniać się z powrotem, kiedy zobaczyła howlaa. Czekała przed stajniami, na oświetlonym światłem księżyca dziedzińcu, wiatr niósł jej zapach z daleka od wrażliwych nosów koni w stajniach. Aralorn pomyślała o tym, jak niespodziewanie ostatni howlla na nią natrafił i zastanawiała się, czy mogła kontrolować wiatr i trzymać swój zapach z daleka od ofiar. Partnerka martwego, powiedział wiatr, tak wyraźnie, jakby ktoś szeptał jej do ucha. Wezwana we śnie i spragniona krwi. Z bliska, widziała różnice pomiędzy nią, a tym, którego zabiła wcześniej. Jej grzywa była dłuższa i ciemniejsza, zarówno z czerwonymi jak i żółtymi odcieniami. Jej oczy były takie same, kryształy tak głębokie, że mogła utonąć w ich głębi. Zaklęta, pomyślała. Miała w sobie magię, którą zaklinała swoje ofiary, żeby napotykały jej spojrzenie. To nie tylko głupota z jej strony sprawiła, że została złapana przez pierwszego howlaa. Wezwana przez howlaa, pozwoliła sobie podejść zbyt blisko. Tylko kiedy howlaa się poruszyła, była w stanie złamać kontakt wzrokowy. Podniosła się na tylne nogi ze śmiercionośną zwinnością i uderzyła. Aralorn złożyła skrzydła i zanurkowała na ziemię, unikając o włos miażdżącego uderzenia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 215

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wiatr roześmiał się na przemian w grzmiących, potem wysokich tonach, które raniły jej uszy. Dotknięta wiatrem, mówił. Przynęta howlaa. Jak mogłaś myśleć, że podejdziesz niezauważona? Gerem wybiegł na dziedziniec. Upuścił nóż i spojrzał na howlaa. Odwzajemniła spojrzenie, zamrażając go tam, gdzie stał. Ignorując Aralorn, zrobiła krok w jego stronę, potem krzyknęła w mrożących, płaczliwych tonach, które dziewczyna słyszała wcześniej.

***

Samotna, tak samotna bez harmonii, którą zapewniał jej luby. Chciała znaleźć tego, który sprowadził ich do tego przeklętego miejsca i wyrwać mu umysł, ale wezwanie było tak silne i nie mogło zostać odrzucone. Dziecko musi zginąć pierwsze. Aralorn rzuciła się na ziemię, zmieniając się w locie w swoją własną, ludzką postać. Kiedy upadła, wylądowała na howlaa, dokładnie tak jak na jej partnerze - i tym razem miała Ambris zamiast swoich noży. Ale howlaa opadł, jak tylko Aralorn jej dotknęła, okręcając się zręcznie na zimnej ziemi, zmuszając Aralorn do szamotania się, żeby zejść z niej na czas bez dostania się w zasięg pazurów kreatury. Nie udało jej się to do końca. Krew spływała po jej ramieniu, kiedy wycofała się szybko i straciła Ambris; miecz leżał na ziemi za howlaa. Był z łatwością w zasięgu Gerema, ale jej brat nie poruszył się, odkąd wydostał się na dziedziniec. Howlaa stał pomiędzy Aralorn i jej bratem - pomiędzy Aralorn i jej mieczem. Cóż, pomyślała kwaśno, przynajmniej miała jej uwagę. Bez broni, nie będzie w stanie utrzymać jej uwagi na długo - nie, chyba że była głodna. Ale - w stajniach była pomoc. Wydała z siebie długi, przenikliwy gwizd, kiedy wycofała się o krok, potem kolejny. Była wdzięczna za każdą sekundę, którą miała, żeby zamienić się w rysia, skoro jak tylko howlaa zdała sobie sprawę, co dziewczyna robiła, zaatakowała. Wizja Aralorn wciąż próbowała się przystosować do różnic pomiędzy ludzkim a kocim wzrokiem, kiedy howlaa znalazła się nad nią. Ledwie udało jej się uniknąć zamachu howlaa uciekając pod nią i na drugą stronę. To sprawiło, że znalazła się po właściwej stronie howlaa, żeby odzyskać swój miecz, gdyby chciała przyjąć ludzką Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 216

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane postać. Zawahała się i postanowiła nie ryzykować ponownej zmiany. Było możliwe, że ryś będzie miał lepsze szanse od człowieka dzierżącego miecz. Jak tylko ta myśl ją uderzyła, zmieniła się. Potrząsnęła głową i próbowała zignorować pozostające się swędzenie i szczypanie, które pozostawiła po sobie przemiana. Napięcie sprawiło, że zawyła na swoją zwalistą przeciwniczkę - przy hałasie, jaki z siebie wydawały, wkrótce sprowadzą tu cały zamek. Nie to, że byłaby to zła rzecz, mieć kilka osób do pomocy z howlaa. Ona i demon wiatru kroczyli w tę i z powrotem, Aralorn ustawiła się pomiędzy howlaa i jej zamierzoną ofiarą. To, że howlaa po prostu nie zaatakowała było pełnym nadziei sygnałem. Nie była całkowicie pewna, czy howlaa były bezbronne na jad w kłach rysia śnieżnego, ale ostrożność większego stworzenia dała jej nadzieję. Uważała, żeby unikać spojrzenia howlaa w oczy, obserwując lekkie napięcie mięśni, które poprzedziłoby atak. Nie miała złudzeń co do jej szans na przeżycie. Dzięki bogom, pomyślała, że Wilk może złamać więź Ridane, jeśli okaże się, że uda mi się zabić. Kisrah, który musiał wybrać bezpieczniejszą drogę przez drzwi, wkroczył na dziedziniec, mając na sobie tylko parę jasno kolorowych spodni do spania. Kiedy zobaczył howlaa, zatrzymał się. - Aralorn. Która z was to ty? - zapytał natychmiast. Dźwięk jego głosu wydawał się uwolnić Gerema z uścisku howlaa, ale zamiast uciec, zrobił dwa kroki do przodu. Wyczuwając rozproszenie Aralorn, howlaa wybrała ten moment, żeby zaatakować. Zakwiliła, kiedy biegła, w jakiś sposób był to jeszcze bardziej mrożący krew w żyłach dźwięk niż ryk lwa czy niedźwiedzia. Aralorn była zmuszona do starcia się z nią, żeby utrzymać ją z daleka od dwóch nieuzbrojonych mężczyzn. Próbowała ponownie wskoczyć na plecy howlaa, ale jej osłabione ramię ją zdradziło i w ostatniej chwili się potknęła, tocząc się oszalale pod bestię. Pomyślała później, że to ocaliło jej życie, skoro wielkie szczęki prawie zamknęły się na jej plecach. Zamiast tego, howlaa złapała ją swoją łapą, ale nie miała wystarczająco miejsca, żeby włożyć dużo siły w uderzenie. Chociaż bolało, kiedy wylądowała na siniakach, które Falhart zostawił na jej plecach tego popołudnia. Uderzenie, stosunkowo lekkie, potoczyło ją dalej pod howlaa. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 217

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Podczas gdy howlaa szarpała się, żeby się wycofać, gdzie jej rozmiar i moc lepiej równoważyły jej prędkość, Aralorn użyła swoich pazurów na zamarzniętej ziemi, żeby podnieść się na nogi, potem rzuciła się na najbliższe bezbronne miejsce, jakie znalazła. Jej kły przebiły się przez grube futro, które chroniło żebra w boku howlaa. Howlaa potrząsnęła sobą dziko, próbując ją strącić, ale udało jej się tylko sprawić, że zmiennokształtna głębiej wbiła swoje zęby. Aralorn poczuła pulsowanie gruczołów pod swoimi zębami, kiedy pompowały truciznę w ciało howlaa. Na nieszczęście, było to zbyt daleko od jakiejkolwiek znaczącej arterii, żeby zabić ją na miejscu. Howlaa była prawie tak szybka jak ryś śnieżny i dziesięć razy cięższa; tylko szczęście pozwoliło jej tak długo z nią wytrwać. Właśnie kiedy ta myśl przebiegła przez jej umysł, howlaa opadła na bok, miażdżąc ją pod sobą. Ciężar howlaa uniemożliwiał jej prawidłowe oddychanie i od braku powietrza zaczęło kręcić jej się w głowie. Głuche dudnienie rozbrzmiało w uszach Aralron i ciało howlaa dźwignęło się w tej samej chwili. Z rykiem wściekłości, howlaa podniosła się na nogi, ale nie poruszała się tak zwinnie jak wcześniej - tak samo jak Aralorn, jeśli już o to chodziło. Rykowi demona wiatru odpowiedział wysoki krzyk ogiera, kiedy Sheen, wezwany przez gwizd Aralorn, zaatakował ponownie howlaa, z obnażonymi zębami i przednimi kopytami w powietrzu. Niepowstrzymany i nieustraszony, ogier odciągnął kreaturę od Aralorn. Ponownie na nogach, Aralorn pobiegła - albo raczej pokuśtykała - do swojego miecza. Była wdzięczna, ze pracowała z Halvenem, ponieważ nie była do końca pewna, czy zmieniłaby się z powrotem w człowieka w stanie, w którym była, bez dodatkowej mocy, którą dało jej lepsze scentralizowanie. Zrobiła wszelką szkodę, z jaką mógł sobie poradzić ryś. Nie miała czasu, żeby przyjrzeć się uszkodzeniom, jakie howlaa zrobiła w jej ramieniu, a gorączka walki powstrzymała ją od dostrzeżenia bólu - ale, rozważając prędkość, z jaką traciła siłę, bała się, że było gorzej, niż myślała. Wyczerpanie przelewało się po niej w falach, kiedy dokończyła swoją czwartą przemianę. Zauważyła, prawie nieobecnie, że Kisrah walczył z Geremem i że na dziedzińcu byli teraz inni ludzie. Wzięła Ambris w swoją zdrową lewą rękę i odwróciła się z powrotem do walki. Normalny koń nie miałby szansy z takim przeciwnikiem, ale Sheen był trenowany na wojnę i obuty żelazem. Jego zimowe podkowy miały nierówny spód, żeby lepiej przyczepiać się na śniegu i lodzie, a szkody, które wyrządzały, kiedy były Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 218

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane napędzane przez tonę oszalałego przez walkę ogiera nie były mało znaczące. Był również przebiegły uważając, żeby uniknąć przedniej części howlaa, kiedy tylko mógł. Aralorn znalazła wystarczająco siły, żeby pobiec, trzymając się z daleka od linii ataku Sheen'a. Koń otrzymał ciemne cięcie na żebrach, ale w ciemności nie mogła dostrzec, jak źle było. Kwicząc, okręcił się i kopnął swoimi tylnymi nogami, ale spudłował, ponieważ howlaa nagle padła. Oboje, Aralorn i Sheen zatrzymali się, ostrożnie przyglądając się kreaturze. Jej żebra uniosły się raz, drugi, potem zatrzymały. Trucizna rysia, pomyślała z ulgą Aralorn, pozwalając, żeby koniec jej miecza opadł. - Już w porządku, Sheen - zanuciła prychającemu ogierowi, wiedząc, że jej głos uspokoi go szybciej niż cokolwiek innego. - Już jest martwa.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 219

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane 13.

Wilk stał tuż za kurtyną wewnątrz pokoju żałobnego i utworzył cienką powłokę ciemności, żeby przypadkowy obserwator nie zobaczył światła wokół krawędzi ciężkiego materiału i uświadomił sobie, że w pokoju z Lyonem ktoś był. Zielona magia wzrosła na jego pragnienie, a nie wezwanie i zaklęcie pogrubiło się od różnych magii, żeby ukryć jego obecność. Wilk czekał, ale kiedy ociągająca się magia zniknęła i nie powróciła, przyjął ludzką postać, wezwał swoją laskę i użył jej, żeby oświetlić pokój. Podszedł do Lyona i przesunął lekko palcami po sztywnej twarzy. Aralorn zawsze śmiała się z tego, jak mało przypominała resztę swojej rodziny, ale Wilk widział silne linie jej szczęki i ułożenie jej rysów w twarzy jej ojca. Odkładając na bok kolory i różnice wzrostu, łatwo było powiedzieć, że Lyon był jej ojcem. Jego skóra była zimna pod dotykiem Wilka. - To twoja ostatnia noc spoczynku, mój panie - wymamrotał na głos Wilk. Mam nadzieję, że twoje sny były przyjemne. Ściągnął woreczek ze swojego pasa i opróżnił zawartość, głównie kredy, atrament i pióra, na katafalku koło Lyona. Zajmie trochę czasu stworzenie zaklęć, które odczynią więzy Lyona.

***

Aralorn przeszła wokół ciała howlaa, mamrocząc delikatne pocieszenie swojemu ogierowi. Po długiej chwili, Sheen porzucił swoją bitewną postawę i potarł ją wystarczająco mocno, żeby odrzucić ją na kilka kroków. Przyjrzała się cięciom w jego boku i westchnęła z ulgą. Były płytkie, a krwawienie już zwalniało. Nie będzie mógł nosić siodła przez kilka dni, ale pomyślała, że jeśli cięcia zostaną wyczyszczone i opatrzone, to to będzie najgorsza możliwość. Aralorn była rozdarta pomiędzy nakazami życia pełnego treningów - najpierw zaopiekuj się swoim koniem - a wiedzą, że Gerem wciąż był w niebezpieczeństwie. Poszła na kompromis prowadząc Sheen'a do małej, pustej zagrody przy stajniach i obiecując mu lepszą opiekę jak tylko skończy.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 220

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Wiatr zmienił kierunek, niosąc przez stajnie zapach martwej howlaa. Konie stąpały i rżały, sprowadzając stajennych na zewnątrz, stojących z opadniętymi szczękami ponad ciałem howlaa. Aralorn uniknęła ich wszystkich i pospieszyła do miejsca, gdzie Kisrah przyszpilił Gerema, podnosząc po drodze Ambris i chowając ją do pochwy. - Próbował wziąć swój nóż - powiedział Kisrah, jak tylko znalazła się w zasięgu konwersacji. - Widząc jak zdenerwowany był, żeby dostać się do howlaa, pomyślałem że ten nóż mógł być równie złym pomysłem. - Możesz przytrzymać go jeszcze przez chwilę? - zapytała. - Pójdę po Nevyna. Kisrah wyglądał, jakby mu ulżyło. - Dobra myśl. Nevyn jest chodzącym we śnie. Będzie wiedział, jak pomóc twojemu bratu. Zwerbuję jednego ze stajennych którzy wydają się wreszcie rozumieć, że coś się tutaj dzieje - i zabiorę go do pokojów Nevyna, jeśli pójdziesz przed nami i powiesz mu, czego się spodziewać. - Dobrze - powiedziała Aralorn, nie robiąc sobie problemu z poprawieniem założenia Kisraha, że Nevyn był lekarstwem, a nie przyczyną stanu Gerema. Kisrah, ratując jej brata, zapewnił jej satysfakcjonujący dowód, że nie był włączony głębiej w sprawę, niż się zarzekał. Gerem będzie bezpieczny z Kisrahem. Zostawiła ich tam, każąc sobie biec, chociaż jej ramię protestowało przeciwko takiemu chodowi. Musiała iść dłuższą drogą na własnych, ludzkich stopach; nie mogła wskoczyć z powrotem przez okno w ludzkiej postaci i nie była w formie, żeby się przemienić przez jakiś czas. Jak miała nadzieję, Kisrah wyszedł przez najbliższe boczne drzwi - te, które zawsze były zaryglowane, żeby przynajmniej nie musiała biec przez pół zamku. Usłyszała, jak kilkoro ludzi się porusza, obudzonych przez poruszenie w stajniach, ale ona nie widziała nikogo, kiedy podeszła do drzwi swojego pokoju. Powinna się zatrzymać i wziąć Wilka jako wsparcie. Zatrzymała się przy drzwiach i położyła na nich rękę. Wilk mógł poradzić sobie z Nevynem gdyby Aralorn nie udało się go przekonać słowami. Na nieszczęście, nie miała złudzeń co do tego, co Wilk zrobiłby komuś, kto próbował ją skrzywdzić. Jeśli da mu trochę czasu, żeby się uspokoił, zrozumiał - jeśli było coś do zrozumienia - wtedy będzie się zachowywał tak, jak dyktował mu rozum. Ale w gorączce nagłego odkrycia... było bezpieczniej dla każdego, jeśli załatwi to sama. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 221

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zdjęła swoją rękę z drzwi i poszła dalej. Nevyn i Freya mieli pokoje piętro ponad korytarzem, gdzie znalazła Gerema. Aralorn nie robiła sobie kłopotów z pukaniem, kiedy weszła. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, była Freya śpiąca głośno na łóżku, jej spokojne rysy twarzy ujawniły się w migoczącym świetle kominka. Dźwięk otwieranych drzwi nie zaniepokoił również Nevyna: czekał na nią na krześle po przeciwnej stronie kominka od łóżka. Światło płomieni oświetlało wyraźnie jedną stronę jego twarzy, podczas gdy druga była skryta w cieniach. - Myślałem, że może przyjdziesz - powiedział miękko. Wtedy, widząc jak rzuciła okiem na śpiącą siostrę, powiedział - Nie martw się, będzie spała do rana. Dźwięk jego głosu posłał dreszcz niepokoju przez jej żyły. Nevyn mówił po rethiańsku z ciężkim darraniańskim akcentem, którego nigdy wcześniej u niego nie słyszała. - Puść Gerema, Nevyn - powiedziała. - Nie jesteś piękna - powiedział, jakby w ogóle się nie odezwała. - Jakiej magii używasz, że trzyma przy tobie mężczyznę w ten sposób? Dziesięć lat i myśl o ponownym zobaczeniu cię była ważniejsza niż ukaranie jego za zabicie Geoffrey'a. Geoffrey'a, który był moim nauczycielem, moim stwórcą - dał mi życie i zrozumienie, kiedy Nevyn wolałby, żebym zginął. - Ukaranie Wilka? - zapytała. Skinął głową szarpnięciem. Nawet w przyciemnionym pokoju, Aralorn widziała rumieniec, jaki pokrył jego policzki, kiedy nagle pochylił się do przodu, każdy mięsień był napięty w jego ciele. Jego głos, w nagim kontraście z jego postawą, był delikatny i powolny. - Jak mogłaś zainteresować się nim? Czekaliśmy i czekaliśmy, aż wrócisz do domu. Wtedy Geoffrey zginął i odkryłem, że wzięłaś jego mordercę na swojego kochanka. - Jak się dowiedziałeś? - zapytała. Nevyn wziął głęboki oddech przez nos. - Geoffrey powiedział mi, że Cain go zabił. Cain jest zły, nie rozumiesz tego? Mógł dowiedzieć się o jej związku z Cainem, kiedy chodził we śnie, pomyślała.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 222

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Cain nie zabił Geoffrey'a - powiedziała mu Aralorn. - To Geoffre nauczył go tego co wie o czarnej magii - tak jak nauczył ciebie. Nevyn potrząsnął głową. - Nie. Geoffrey był dobry. Pomógł mi. To był Cain... w nocy, kiedy Nevyn spał. Widziałem - widziałem to wszystko. Noc po nocy, wzywał mnie, żeby to dla mnie odprawiać, żeby mnie uczyć... pokazałem ci to wszystko, dałem ci sny, żebyś wiedziała, kim był. Co zrobiłem. - Jego głos opadł do szeptu. - Do zrobienia czego mnie zmusił. - Nie pamiętam - powiedziała. - Śniłam tylko o Wilku. - Ale kiedy to powiedziała, zastanawiała się, czy to naprawdę była prawda. Historia, opowieść Nevyna, przyszła do niej w całości, kiedy wracała ze świątyni Ridane - mogła do tego dojść dzięki na wpół zapomnianym snom? - Tylko zatrzymałaś sny o nim - powiedział Nevyn, jego głos był mroczny i okropny. - Jesteś tylko zmieniającą kształty, skalaną magią dziwką. Mówiłem mu i mówiłem, ale on cię kocha. Kocha cię, kiedy nienawidzi swojej magii, nienawidzi mnie, ponieważ nie może przestać używać swojej magii, nie może również ze mnie zrezygnować. Roześmiał się przebiegle. - Ale ty to zniszczyłaś za pierwszym razem, kiedy zobaczył was dwoje razem. Zajęło mu dużo czasu uświadomienie sobie, że wilk był Cainem - ale cóż, Nevyn zawsze był nieco powolny. - Ty jesteś Nevynem - powiedziała, ale on ją zignorował. - Wtedy wysłał howlaa, to był impuls. Wtedy zaczął się martwić i martwił się, dopóki stwór nie został zabity. Głupi sukinsyn zapomniał, że potrzebował Caina do uwolnienia Lyona. Jeśli Lyonowi stanie się krzywda, on nigdy nie uwierzy, że to nie była jego wina. - Wiedziałeś wystarczająco o czarnej magii, żeby stworzyć zaklęcie powiedziała, zmieniając temat, ponieważ nie wydawało się pomocne kłócenie się z tym cieniem Nevyna o winie czy niewinności Nevyna. - Dlaczego sam nie możesz go odczynić? - Gdyby udało mu się zabić Caina, mógłbym powiedzieć Nevynowi wystarczająco, żeby stworzyć zaklęcie - ale on nigdy nie byłby w stanie tego zrobić. Obawiam się, że nie ma do tego nerwów. Kisrah mógłby to zrobić, ale on nie kocha Lyona wystarczająco. - Brzmiał zarówno na rozbawionego jak i rozdrażnionego. - Dlaczego próbujesz zabić Gerema? - zapytała Aralorn.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 223

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Zaklęcie potrzebuje ludzkiej śmierci - powiedział. - Gerem już jest skażony przez magię i potrzebowałem kogoś, kogo śmierci Nevyn nie będzie żałował. I nie mogłem zostawić wyboru Cainowi. Ale już nie potrzebuję Gerema. - Kiedy wymówił ostatnie słowa, podniósł się z krzesła i uderzył swoim mieczem, który trzymał w ciemnościach. Zobaczyła zamiar w jego twarzy na chwilę zanim się poruszył, więc skoczyła do tyłu i jego miecz chybił. Miecze, pomyślała, kiedy zachwiała się, żeby utrzymać równowagę. Niech to zaraza, dlaczego to zawsze muszą być miecze? Uniknęła kolejnego cięcia, kiedy wyciągnęła Ambris. Od pierwszego uderzenia było oczywiste, kto był lepszym szermierzem i nie była to Aralorn. Był dobry, kiedy odeszła i najwyraźniej nie przestał ćwiczyć. Mógł nawet być trudnym przeciwnikiem dla Wilka. Złapała jego ostrze Ambrisem i pozwoliła, żeby się zsunęło. Nawet gdyby była w stanie używać swojego lepszego ramienia, nie miałaby żadnych szans. Nawet gdyby była wspaniałym szermierzem, miałaby problem: używała Ambris. W ogóle nie chciała skrzywdzić Nevyna - z pewnością nie chciała skraść jego magii. Nie była pewna, czy to by się właśnie stało - Nevyn nie próbował stać się bogiem, tak jak Geoffrey. Ale taki był problem ze starożytnymi artefaktami nikt tak naprawdę nie wiedział, co robiły. Była pewna gra, którą znała, nauczył ją jej wuj, nazywana Taefil Ma Deogh, Ukraść Smoka6. Strategia i umiejętności były konieczne, ale to właśnie przebiegłość determinowała, kto wygrywał, a kto przegrywał. Ostatnim razem, kiedy Aralorn została z ludźmi swojej matki, pobiła swojego wuja osiem na dziesięć razy. Przebiegli, pomyślała, parując zawzięcie. Robią to, co niespodziewane. Odwróciła się i pobiegła - przez drzwi, w dół korytarza, do najbliższego pustego pokoju i przez drzwi. Pokój był ciemny, ale to pasowało Aralorn. Wsunęła Ambris w wysoką, wąską wazę, gdzie nie zostanie natychmiast zauważona. Bardzo szybkie kroki Nevyna były prawie przy drzwiach, kiedy zebrała się w sobie do kolejnej przemiany. Była zbyt słaba, zbyt wiele przemian ze zbyt krótkim odpoczynkiem pomiędzy nimi.

6

Cała ta gra wraz z zasadami będzie wyjaśniona w 2 części Sianim, która właśnie nazywa się Steal the Dragon Ukraść Smoka. Mniej więcej gra podobna jest do szachów, z tym, że zamiast pionków używa się odpowiednich postaci zwierząt, a gra polega na tym, żeby 'ukraść' smoka przeciwnika

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 224

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Sapiąc nieco, scentralizowała się i spróbowała ponownie. Ból przypalał ją od palców stóp do rąk, ale kiedy jego postać pojawiła się w drzwiach, zmieniła się w postać myszy. Skryła się tuż za drzwiami, kiedy wszedł do pokoju, wzywając magiczne światło i rozejrzał się wokół pokrótce. Czekała, aż odszedł, potem potruchtała przez drzwi i z powrotem do jego pokoju.

***

Wilk ukończył ostatnią z drobiazgowych linii atramentu na twarzy Lyona. Kiedy już przez to przebrnął, spojrzał na całą swoją pracę ostrożnie, skoro nie będzie miał drugiej szansy. Usatysfakcjonowany, że wszystko było w porządku, wyciągnął swój nóż. Powinien przeciąć więź, którą dzielił z Aralorn zanim zacznie, ale ryzyko było zbyt wysokie, że ona go znajdzie, zanim on skończy. Musiał czekać aż do ostatniej chwili. Przesunął ostrą krawędzią w poprzek nadgarstka. Dotykając końcówki nowego pióra w ciemnej cieczy, która zgromadziła się wokół rany, zaczął skrupulatnie śledzić linie atramentu swoją krwią.

***

W pokoju Nevyna, Aralorn ponownie zmieniła się w swoją ludzką postać, trzęsąc się i drżąc, kiedy skończyła. Jeśli przeżyje tą noc, miną dni zanim będzie w stanie chociaż zapalić świecę magią. Słyszała, jak jej szukał, szybkie kroki, cicho otwierające się drzwi. Jej serce uspokoiło się, pot wysechł; i, po kilku chwilach, ból po nadużyciu mocy zniknął poza naprzykrzającym się bólem głowy. Znalazła dobre miejsce na zasadzkę, tuż za drzwiami. Liczyła na to, że uwierzy, że poszła po wsparcie zamiast wrócić i samej stawić mu czoła. Zbliżył się do drzwi, nie podejmując żadnych prób ostrożności i Aralorn oddychała tak cicho jak mogła. Wszedł do środka pewnie; jego pierwsze spojrzenie padło na łóżko. To była jedyna sposobność, jakiej potrzebowała.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 225

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Z wojennym krzykiem zamierzonym, żeby go zaskoczyć, wskoczyła na jego plecy, owinęła jedno ramię wokół jego szyi i złapała łokieć drugiego ramienia. To zamknęło kości jej przedramion wokół arterii, które przenosiły krew do jego mózgu. Najemnicy nazywali to 'mroczną-nocą' i, jeśli uda jej się utrzymać uchwyt licząc do piętnastu, Nevyn padnie nieprzytomny. Pierwsze pięć wyliczeń będzie znaczących, ponieważ po tym, będzie słabł bardzo szybko. Zaskoczona policzyła do dwóch, potem uderzył nią w krawędź drzwi. Trzymała się, ignorując przez chwilę ból, chociaż wiedziała, że będzie miała pionowego siniaka do pary z tym poziomym, który Falhart załatwił jej swoim kijem. Za drugim razem, kiedy Nevyn uderzył jej plecami, bolało bardziej ponieważ udało mu się uderzyć jej zranionym przez howlaa ramieniem w drzwi, więc ugryzła go w ucho, żeby go rozproszyć. Próbował wykręcić się jej i potknął się, co byłoby w porządku, gdyby nie dało mu pomysłu, którego wolałaby, żeby nie miał. Rzucił się do tyłu na podłogę i powietrze opuściło jej płuca, ze słabym protestem. Dwanaście, pomyślała. Udało mu się unieść ramiona w górę i uderzyć jej głową o podłogę. Czternaście, niech to zaraza, idź SPAĆ. Powtórzył swój uprzedni ruch z takim powodzeniem, że Aralorn sama zaczęła czuć się zamroczona. Na szczęście, był to ostatni ruch, jaki wykonał. Leżąc pod nim, czekała, żeby złapać oddech zanim posłała Nevyna w głębszy sen resztkami swej magii. Nigdy nie byłaby w stanie zrobić tego, gdyby był przytomny. Powinnam była po prostu uderzyć go w głowę, pomyślała, kiedy skończyła i dotknęła delikatnie językiem dolnej wargi, żeby sprawdzić uszkodzenie, jakie zrobił tyłem swojej głowy, wiec byłaby szansa, żebym go zabiła. Mogłabym z tym żyć. - Aralorn? Ciało Nevyna blokowało jej widok na drzwi, ale poznała głos Kisraha. - Podejrzewam, że jest gdzieś pod nim, ale jest wystarczająco mała, że może nam zająć sporo czasu znalezienie jej - zaobserwował wstrząśnięty Gerem. - Ha-ha - powiedziała zimno. - Nigdy nie żartuj sobie z osoby, która wie o tobie wystarczająco, żeby cię szantażować. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 226

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Nigdy nie bądź zrzędliwa przy kimś, kogo pomocy potrzebujesz, żeby ściągnął z ciebie ciało - odpowiedział jej brat, brzmiąc na spokojniejszego po tym, jak ustalił, że Nevyn wciąż żył. - Co zrobiłaś Nevynowi - i dlaczego Freya się nie obudziła? - Zaklęcie snu - nie moje. Chociaż rzuciłam je na Nevyna - odpowiedziała, a potem pozwoliła, żeby nieco jęku pojawiło się w jej głosie. - Zechcecie zdjąć ze mnie Nevyna zanim odbędziemy długą rozmowę? Muszę znaleźć Wilka i zobaczyć, czy uda mi się wysłać wiadomość do wuja i sprowadzić go tutaj, zanim Nevyn się obudzi. Byłoby również miło móc znów oddychać. - Aralorn? - zapytał trzeci głos, dokładnie wtedy. - Szukałaś mnie? Kisrah i Gerem pomiędzy sobą poradzili sobie ze ściągnięciem Nevyna na bok. - Powinienem był wiedzieć, że nie będziesz w stanie oprzeć się pozostaniu w pobliżu, kiedy sprawy robią się interesujące, Wuju - powiedziała Aralorn, siadając ostrożnie. Jej głowa bolała, jej plecy bolały, a jej ramię bolało tak, jakby było przedarte pazurami przez howlaa i uderzone kilka razy o drzwi. - W zasadzie - odpowiedział - szukałem ciebie. Rozmawiałem z kilkoma z naszych starszych i powiedzieli, że nie ma sposobu, żeby martwy chodzący we śnie mógł robić tego typu rzeczy, które myślisz, że zrobił Geoffrey ae'Magi. Najpierw zatrzymałem się przy twoim pokoju, ale nikogo tam nie było, więc przyszedłem tutaj. - To nie był Geoffrey; to był Nevyn - powiedziała Aralorn. - Nevyn? - zapytał Gerem, brzmiąc na wrogo nastawionego. - Nevyn nigdy nie skrzywdziłby Ojca. - Kim jesteś? - zapytał Kisrah. - Kisrah, poznaj mojego wuja Halvena - jest zmiennokształtnym, który próbuje pomóc. Wuju Halvenie, to jest Kisrah, obecny ae'Magi. - Prezentacja dokonana, kontynuowała nie biorąc nawet oddechu. - Nevyn ma problem powiedziała, potem się zatrzymała. Musiał być jakiś sposób, żeby to wyjaśnić, nie brzmiąc przy tym jak oszalała kobieta. Jej słabe zaklęcie snu nie utrzyma go zbyt długo w tym stanie. Musiała sprawić, żeby uwierzyli, zanim się obudzi. - Nevyn jest chory - powiedział Kisrah, klękając obok Aralorn. Delikatnie poklepał ramię śpiącego mężczyzny - Gdybym pomyślał, że skrzywdzi kogokolwiek poza sobą, nigdy bym go tutaj nie przysłał. Był na wpół szalony, kiedy zabraliśmy go od Santika. Miałem nadzieję, że uspokoi się ze mną, ale był zbyt uszkodzony. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 227

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Myślałem, że to było dla niego idealne miejsce; wydawał się być szczęśliwy, odkąd tu przybył. - Część niego jest - powiedziała Aralorn. - Ale jest również część niego, która nie jest zadowolona. - Jest niezwykła separacja w jego duszy - zaobserwował jej wuj. - Myślę, że ta część niego, która chodzi we śnie odseparowała się prawie całkowicie - powiedziała Aralorn. - Mówił o sobie jakby był dwoma różnymi osobami. - Słyszałem, że zieloni magowie są wspaniałymi uzdrowicielami - powiedział Kisrah nieśmiało. - Czy możesz zrobić coś, żeby mu pomóc? Przyjął odpowiedni ton; Halven muskał sobie piórka, słysząc respekt w głosie Arcymaga. - Skoro widzę uszkodzenie, mogę być w stanie coś z nim zrobić powiedział. Łaskawie, ukłonił się nieco Aralorn. - Myślę, że masz rację. To część chodzącego we śnie, która oddarła się od jego duszy. To co złamane, może zostać na powrót połatane - tak długo jak przyczyna pęknięcia zniknie. - Santik zginął, tak samo Geoffrey - powiedziała w odpowiedzi Aralorn. Podniosła się na nogi i wycofała, żeby Halven i Kisrah mogli mieć swobodny dostęp do Nevyna. To koniec, pomyślała. Nevyn był pewien, że Wilk będzie mógł uwolnić jej ojca. Ale kiedy słowa, które jej powiedział, wróciły do niej, ulga, którą czuła zniknęła. - Ludzka śmierć - powiedziała. Dwóch magów było zajętych dyskusją o Nevynie, ale Gerem powiedział Co? Halven powiedział, że Wilka nie było w jej pokoju. - Bogowie - powiedziała. A tak się cieszyła, że nie było już między nimi sekretów, kiedy walczyła z howlaa, ponieważ po jej prawdopodobnej śmierci, Wilk wiedziałby dokładnie, co do niego czuła. Widziała teraz, jak ostrożny był, żeby wyjaśnić każde nieporozumienie, które leżało pomiędzy nimi, każdy żal czy wątpliwość, jaką mogła mieć. Skoro Nevyn wiedział, że potrzeba będzie ludzkiej ofiary, Wilk również o tym wiedział.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 228

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Aralorn? - Gerem dotknął jej ramienia. - O co chodzi? Wilk wiedział jak Nevyn, wybrał ofiarę. Gdyby Nevyn zrozumiał, kogo dokładnie Wilk wybrał, nie próbowałby zabić Gerema. - Powiedział mi to trzy razy - powiedziała powoli. - Powiedział mi, że mnie kocha, trzy razy. - Aralorn? - zapytał ponownie Gerem. Nie robiła sobie kłopotu z odpowiedzeniem mu, tylko wyleciała przez drzwi i w dół korytarzem. Przeskakiwała po kilka schodków, ignorując niebezpieczeństwo spadnięcia, ignorując ból w ramieniu, które pulsowało w rytmie z jej krokami. Wielki hall był ciemny i nie było żadnych oznak światła zza kurtyny alkowy, ale Aralorn czuła bogactwo magii w użyciu. Odrzuciła na bok kurtynę i weszła w ciemność, tylko wtedy czując zło w powietrzu. Przesunęło się po jej skórze jak gęsty, brudny olej. Chwilę później, pełny efekt skażonej magii uderzył ją tak silnie jak zaklęcie strachu, które kiedyś czuła, pozostawiając ją niezdolną do zrobienia kolejnego kroku do przodu w czystym przerażeniu przed tym, co znajdowało się dalej. Jednakże, to nie wyglądało jak zaklęcie strachu, więc nie miała żadnego antidotum na jego efekty. Być może był to efekt uboczny magii, nad którą pracował Wilk. Kiedy zawahała się w ciemności, walcząc z chęcią, żeby podkulić ogon i uciec, czuła falę mocy i deprawacja magii stała się silniejsza. - Do bram śmierci i z powrotem, Wilku - powiedziała, kiedy raz udało jej się ustawić jedną stopę przed drugą, potem kolejny, aż stała po drugiej stronie ciemności. - Ostrzegałam cię. Stał za jej ojcem, który był pokryty znakami. Pokryta bliznami twarz Wilka tak samo uchodziła za maskę jak prawdziwa srebrna. Dotknął boków twarzy Lyona pierwszym palcem każdej ręki i swoim makabrycznym głosem wyśpiewując słowa w języku, którego nigdy nie słyszała. Jego laska, ustawiona prosto na pazurach u podstawy, lśniła promiennie tuż za jego prawym ramieniem. Światła i cienie walczyły na jego twarzy, więc była nierówno oświetlona. Zapach krwi i ziół nie był ani nieprzyjemny ani przyjemny. Było o wiele cieplej niż powinno być w kamiennym pokoju w zimie, ale ciepło i silny zapach połączone razem sprawiły, że prawie miała zawroty głowy.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 229

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Nie zauważył, jak weszła, ale nie była tym zaskoczona. Najgorszą rzeczą, jaką ludzki czarodziej mógł zrobić to stracić kontrolę nad zaklęciem, więc większość z nich miała niesamowitą moc koncentracji - nie spodziewałaby się niczego mniej po Wilku. Ulga przepłynęła po niej krótko, kiedy zobaczyła go wciąż stojącego, przełamując uścisk przerażenia. Jej myśli rozjaśniły się po raz pierwszy odkąd weszła do pokoju, zobaczyła runy pokrywające katafalk i podłogę wokół niego. Runy z ziół, kredy i węgla, ale zbyt wiele z nich było pokrytych krwią. Spojrzała w górę szybko, żeby zauważyć, jak blada była jego skóra tam, gdzie nie była poznaczona bliznami i wiedziała, skąd pochodziła ta krew. Jego głos podniósł się ochryple i magia wezbrała na jego zawołanie; była tak silna, że jej skóra mrowiła i tak ohydna, że chciała zwymiotować. Wilk odsunął swoje ręce od jej ojca i zobaczyła ciemną ranę na jego nadgarstku. Powolność krwawienia mówiła sama za siebie, chociaż Wilk powinien być nieprzytomny zanim straciłby tak wiele krwi. Albo martwy. - Nie! Niech cię weźmie zaraza, Wilku! - powiedziała i pobiegła, ignorując runy, które zniszczyła po drodze, ignorując wiedzę, że łamiąc jego koncentrację, mogła zniszczyć również siebie i swojego ojca. Przerwała jego skupienie i spojrzał na nią. Przez chwilę, miała wyraźny widok na jego pobliźnioną twarz, potem światło z jego laski zgasło. Złapała go, kiedy upadał - kiedy upadali - trzymając jego głowę przy swojej. Złapała jego lepki nadgarstek i owinęła wokół niego swoją dłoń, zamykając ranę swoim własnym ciałem, ale jego skóra była chłodniejsza niż powinna być w tak ciepłym pokoju. W jej spotęgowanym stanie czuła, jak dzika magia, którą wezwał sięgnęła po niego, czuła jak jego życie zanikało. Nie miała czasu na panikę; zamiast tego, wciągnęła głęboki, uspokajający oddech i scentralizowała się...

***

Kisrah obserwował, jak Gerem podążył za Aralorn z pokoju. Dosłyszał wystarczająco, żeby mieć dość dobry pomysł na to, dokąd się udawali - zwłaszcza odkąd, kiedy już ich poszukał, poczuł magię, przybierającą kształt gdzieś w zamku. Kisrah nie był pewien, czy nie byłoby lepiej, gdyby Wilk nie przeżył. Nie ważne, że Kisrah był praktycznie przekonany, że Aralorn miała prawo nazywać Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 230

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Geoffrey'a złoczyńcą. To nie łagodziło faktu, że Wilk znał czarną magię i nosił jej piętno. Jak Wilk sam przyznał, Mistrzowskie Zaklęcia nie pozwalały Geoffrey'owi na kontrolowanie go - nawet gdyby pozwalały, Mistrzowskie Zaklęcia zniknęły. Jeśli za nią podąży, będzie zmuszony wybrać - pomóc Wilkowi czy go zabić; więc wybrał, by zostać z Nevynem podczas gdy wuj Aralorn próbował go uleczyć. - To uszkodzenie zostało zabliźnione więcej niż raz powiedział zmiennokształtny, wreszcie podnosząc wzrok z Nevyna. - I tylko ostatnio zostało rozdarte. Brutalnie. - Możesz go uleczyć? Ale Halven rozglądał się po pokoju. - Gdzie jest Aralorn? - Ratuje Wilka - powiedział Kisrah. Halven rzucił mu ostre spojrzenie, zanim odwrócił się do Nevyna. - Mogę połatać powierzchnię - powiedział. - To powinno dać Nevynowi kontrolę nad swoją chodzącą we śnie częścią - prawdopodobnie powróci do osoby, którą był przed ostatnim uszkodzeniem. Prawdziwe uleczenie tak starego zranienia zajmuje bardzo dużo czasu, ale może zostać zrobione. - Jeśli pozwoli ci spróbować - powiedział Kisrah. - Jest uparty, a jego życie nie uczyniło go wielbicielem magii. Oczy Halvena stały się zimne. - Po szkodach, jakie tu wyrządził, zaakceptuje moje leczenie, albo sam go zabiję. Henrick jest moim przyjacielem. - A Nevyn jest moim - powiedział ostrzegawczo Kisrah. Usta zmiennokształtnego wykrzywiły się ku górze, ale jego oczy się nie ociepliły. - W takim razie pozwól mi zrobić teraz dla niego co mogę. Idź pomóż Aralorn - coś się dzieje w pokoju żałobnym. Czujesz to? Złapany, Kisrah się zawahał. - Tak. - Idź - powiedział Halven. - To będzie łatwiejsze bez ciebie tutaj. Ale nie łatwiejsze dla mnie, pomyślał Kisrah. Będzie musiał wybrać.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 231

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

***

Halven czekał, aż drzwi zamkną się za Arcymagiem, zanim odwrócił się do swojego pacjenta. Cisza była pomocna, ale niekonieczna. Kiedy już wiedział, co zostało zrobione, nie było trudno: dusza nie była przeznaczona do podzielenia. Wszystko co musiał zrobić, to zapewnić magię, żeby asystowała tkactwu. Nie zajęło dużo czasu, zanim wszystko zostało zrobione tak dobrze, jak potrafiła magia. Tylko czas mógł całkowicie wyleczyć rozłam. Kiedy skończył, machnął ręką i powieki Nevyna zatrzepotały. Nevyn otworzył oczy. - Witaj z powrotem, sir - powiedział Halven, nie nieuprzejmie. - Myślę, że mamy dużo do omówienia. Nevyn przekręcił się do pozycji siedzącej i zakopał twarz w obu rękach. - To byłem ja - powiedział. - To byłem ja przez cały czas.

***

Aralorn trzymała mocno nadgarstek Wilka jedną ręką, zatykając ranę, chociaż obawiała się, że było za późno. Swoją wolną ręką dotknęła tętnicy na jego szyi. Przez straszliwą chwilę myślała, ze nie miał pulsu, ale wtedy poczuła słabe bicie pod opuszkami palców. Trzymał się świadomości swoją magią, pomyślała. Kiedy go rozproszyła, stracił kontrolę nad mocą podtrzymującą go i zemdlał. Oboje powinni być martwi. Złamała podstawową zasadę magii i przeszkodziła Wilkowi. Jego zaklęcie powinno obrócić ten zakątek Lambshold w roztopiony żużel, jak wieżę w zamku ae'Magiego. Tak się nie stało. Była taka ostrożna. Gdyby była ludzkim magiem, musiałaby patrzeć, jak Wilk ginie. Ale w tym pokoju było tak dużo mocy, że jej ciepło dodało jej sił. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 232

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Większość z tej mocy pochodziła z zaklęcia, które czekało na brakujący kawałek aktu: śmierć Wilka. Aralorn czuła magię zmuszoną i uwięzioną w jakiś kształt opracowany przez Wilka, ale była to ludzka magia i ona nie mogła jej dotknąć. Ale migocząca wokół zaklęcia jak płomień świecy na wietrze była inna moc, siatka zielonej magii, która utrzymywała zaklęcie w ryzach: magia Wilka wciąż ją chroniła. Ktoś wszedł do pokoju i ostatnie resztki ostrożności zmusiły ją do spojrzenia w górę na chwilę, żeby zobaczyć jak Gerem zatacza się przez zaklęcie ciemności i ciszy, które pokrywało kurtynę pokoju żałobnego. W tej chwili nieuwagi, kiedy zboczyła ze swojego centrum, więź Ridane rozciągnęła się mocno. Aralorn krzyknęła z bólu i wbiła palce w ramię Wilka i zraniony nadgarstek. - Nie zostawiaj mnie, ty łajdaku. - Wychrypiała te słowa i wezwała do siebie zieloną magię. Nawet będąc ostrożną, żeby zostawić wystarczająco magii, żeby utrzymała zaklęcie Wilka, moc zalała ją, wypełniając jej żyły lodowatym ogniem i sprawiając, że ciężko jej było oddychać. Nie mogła powiedzieć, skąd pochodził ból, od tej zbytwielkiej magii, która odpowiedziała na jej wezwanie czy od więzi bogini śmierci, która rozciągała się napięta i cienka pomiędzy nimi. Nie miała pojęcia co robiła. Pochyliła się i przyłożyła czoło do jego zbyt-chłodnego ciała. Najpierw karmiła go swoją magią, ale ona przepływała przez niego i wracała do niej nie pozostawiając za sobą żadnej poprawy. To była jego magia i on ją wezwał, żeby uratować ją, a nie siebie. Warknęła z głębi gardła. - Jeszcze nie - powiedziała. - Nie stracę cię przez twój własny upór. Wzięła tą magię i przekręciła ją, aż była do niej przyczepiona, potem pchnęła ją z powrotem do niego jak igłę ciągnącą jej siłę życiową przez niego. - Wilku umieraj mi tu.

wymamrotała, dotykając jego nieodpowiadających ust

- nie

Czuła, że jego puls się ustabilizował od siły, którą dodała, ale czuła również, że to nie wystarczy. Przypominając sobie, jak dotknęła cząsteczki życia swojego ojca, zaczęła śpiewać, żeby pomóc swojej pracy. Nie wybrała piosenki świadomie i była prawie rozbawiona, kiedy uświadomiła sobie, że była to dość wulgarna piosenka pijacka - niech tak będzie. Jeśli ktokolwiek wiedział, jak zwalczyć zimne myśli o śmierci, to była to garstka pijanych najemników. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 233

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Muzyka wkrótce złagodziła ją w trans, który pozwolił jej przedostać się przez wzór śmierci Wilka. Z większą dozą potrzeby niż umiejętności, podążyła za duszą Wilka tam, gdzie ta pozostała, trzymana przez cienkie nici życia. Lekkomyślnie rzuciła energią w znikającą duszę, by zakotwiczyć go do jego ciała, używając jego własnej magii, by to zrobić. Znalazła więź, którą zawiązała między nimi bogini i złapała ją jak sznur, żeby przyciągnąć go do siebie, tylko po to, żeby odkryć, że lina również została złapana, kiedy Wilk, wolny od przyczyn i wspomnień, w końcu jej pomógł. Powoli wyszła ze swojego transu, stopniowo stając się świadoma głowy Wilka spoczywającej na jej kolanach, niezwykłego ciepła kamieni pod nią i dzikiej, piętrzącej się magii, wypełniającej pokój. - Cholera - powiedziała. Wezwała zbyt wiele magii i uwolniła moc, która była związana zaklęciem Wilka. Przesunęła spojrzeniem wokół, żeby szukać powodu, dla którego ściany jeszcze stały. Kisrah stał przed ciemnością, która tworzyła wejście do pokoju. Jego stopy były rozstawione, a ramiona trzymał szeroko. Gerem stał za nim, chwytając go za ramię w geście, który nawet Aralorn rozpoznała jako 'karmienie.' - Wilku? - powiedziała, potrząsając nim swoim dobrym ramieniem. - Wilku, obudź się. - Dobry pomysł powstrzymać jej już dłużej.

wymamrotał Kisrah.

- Nie będziemy w stanie

Aralorn załapała aluzję i przestała być tak delikatna. - Wilku - wrzasnęła z siłą wystarczającą, żeby zadowolić każdego instruktora musztry. - Musisz się obudzić, kochany, Potrzebujemy cię. Tym razem się poruszył i otworzył oczy, marszcząc na nią brwi w zdziwieniu. Zaczął mówić, ale jego oczy rozszerzyły się, kiedy zmysły powiedziały mu, co się działo. - Bogowie - warknął, siadając nieco zbyt nagle. Złapała go zanim upadł z powrotem na ziemię i trzymała go przez chwilę, kiedy zamknął oczy na przyprawiającą o zawroty głowy słabość ekstremalnej utraty krwi. Skoro jego ciężar uderzył w jej zranione ramię z pewną dozą siły, sama czuła lekkie zawroty głowy.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 234

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Coś ty zrobiła? - sapnął. - Wiesz lepiej niż przeszkadzać postępującemu zaklęciu. - Hmm - zgodziła się. - Do bram śmierci i z powrotem, pamiętasz? Nie powinieneś był tego próbować. - Wybaczcie mi - przerwał grzecznie Kisrah, chociaż jego głos brzmiał na nieco napięty. - Nie chciałbym przerywać żadnych osobistych momentów ani nic, ale myślisz może, że mógłbyś mi udzielić jakiejś rady, Wilku? - Hmm - powiedział Wilk. - Przypuszczam, że 'uciekaj' nie podziała? Kisrah roześmiał się, co było błędem. Moc rozświetliła pokój słabym czerwonym blaskiem i temperatura podniosła się z ciepłej do gorącej w jednej chwili. Aralorn poczuła spiętrzoną moc tak silną, że aż raniła. Zapach przypalonego materiału wypełnił pokój i kamienie wydały z siebie dziwny, mruczący dźwięk. Pot zebrał się na twarzy Kisraha, a Gerem wyglądał na prawie tak wyczerpanego jak Kisrah. - Twoja magia trzymała ją w ryzach, kiedy byłeś nieprzytomny - powiedziała natarczywie Aralorn. - Zielona magia, Wilku. Możesz ponownie ją wezwać? W odpowiedzi, zielona magia przesunęła się po jej skórze w muśnięciu, potem rozlała się po nadciągającym zaklęciu jak olej nad gotującą się wodą. Delikatnie przedarła się pomiędzy zaklęcie, a magię Kisraha. Wilk drżał w jej ramionach, trzęsąc się z kontrolą, której wymagało, żeby nie walczyć o zdominowanie zielonej magii. - Co w imię... - wymamrotał Kisrah, rozluźniając postawę. - Nigdy niczego takiego nie widziałem. - Zielona magia - odpowiedział Wilk napiętym głosem. - Mnie również przeraża. Ale myślę, że podziała. - Myślisz? Zabliźnione usta Wilka wykręciły się w pozory uśmiechu. gdybym powiedział 'mam nadzieję'?

- Wolałbyś,

Kiedy Wilk chwycił wodze magii, Kisrah zrelaksował się i przesunął rękami przez włosy, pozostawiając je w niedbałym bajzlu. W zasadzie, pomyślała Aralorn w wywołanej przez wyczerpanie fantazji, wyglądał dość inaczej niż jego zwyczajowa

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 235

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane postać, jego spodnie do spania w kolorze cytryny podkreślały bladą skórę rozciągającą się na mięśniach szermierza, jego stopy były nagie. - Teraz, co robimy? - zapytał. - Cóż - powiedział Wilk - w tym stadium zaklęcia nie można odczynić, skoro już dostało posmak tego, co obiecane. Czujesz głód? Wiec to, co zrobimy, to doprowadzimy je do końca. - Odwrócił się do Aralorn, która już potrząsała głową, ale była zbyt słaba, żeby zrobić cokolwiek więcej. - Kocham cię, moje drogie serce. Jeśli również mnie kochasz, pozwolisz mi na to. Ktoś dzisiaj musi umrzeć - nie pozwolę mojemu ojcu zabić ponownie i nic z tym nie zrobić. Podtrzymał jej spojrzenie swoim, aż łzy spłynęły po jej policzkach. - Ridane powiedziała, że ktoś musi zginąć - powiedziała Aralorn. - O to jej chodziło, prawda? Prawdziwa natura zaklęcia nałożonego na Ojca jest taka, że albo on umrze, albo umrze ktoś inny. Nie sprowadziłam cię z powrotem po to, Wilku. Jego oczy się ociepliły i dotknął jej twarzy. - Gdybyś nie sprowadziła mnie z powrotem, moja miłości, więź Ridane zabrałaby cię ze mną. Powinienem był przeciąć ją zanim zacząłem zaklęcie - czekałem zbyt długo. Nie chciałem cię stracić. Opuścił ręce, pozostawiając ją zmarzniętą i samotną. - To zostało nałożone na twojego ojca z mojego powodu; powinien umrzeć za moje grzechy? - Nie twoje grzechy - powiedziała gorąco Aralorn. - Grzechy twojego ojca. - Nie - powiedział Nevyn od drzwi. - Moje grzechy. Ciemność, która blokowała wejście zniknęła, przegoniona przez Nevyna, albo być może jej wuja, który stał za nim. Twarz Nevyna była ponura i blada. - Pozwoliłem sobie, by zostać wykorzystanym - powiedział. - Pozwoliłem Geoffrey'owi przekręcać moje myśli, aż stałem się tym, kim mój ojciec myślał, że jestem. Podszedł do przodu, aż stał przed Wilkiem, przodem do niego. - Myślałem, że to ty byłeś tym zdeprawowanym, tym, który musiał zostać zniszczony - zamiast tego, odkrywam, że jesteś chętny poświęcić się dla mężczyzny, którego ledwie znasz. Zło mnie zdeprawowało; ciebie zahartowało. Odwrócił się do Aralorn i przykucnął przed nią.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 236

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Siostro - powiedział miękko, tak cicho, że wiedziała, że nikt inny w pokoju nie słyszał, co powiedział. - Prządko-Opowieści, utkaj jedną dobrą dla Frey'i, kiedy się obudzi - żeby uhonorowała ojca dziecka, które nosi, dla jego własnego dobra. Wyczerpanie sprawiło, że Aralorn myślała powoli. Była pochłonięta utrzymaniem Wilka przy życiu i to ją spowolniło. Kiedy Nevyn podniósł się na nogi i powiedział Wilkowi wreszcie zrozumiała. - Nevyn, czekaj. - Ale już było za późno.

- Użyj tego -

Nevyn wezwał swoją magię i został zalany płomieniami tak gorącymi, że jego ciało stopiło się z jego kości jak woda. - Wilku? - powiedziała Aralorn głosem, który ledwie rozpoznała, tak przybitym żalem. Ale była duża możliwość, biorąc pod uwagę niechęć Wilka do używania czarnej magii, że odmówiłby poświęcenia Nevyna. Ale to Kisrah powiedział - Nie pozwól, żeby umarł na próżno, Wilku.

***

Wilk się zawahał, rozdarty pomiędzy przerażeniem użycia śmierci innej osoby, żeby napędzić jego magię, a pragnieniem mężczyzny, który otrzymał życie za swoje czyny. - Proszę - wyszeptała Aralorn, łzy żalu spływały po jej twarzy. Upuścił swój nóż i podniósł ramiona, wciągając w siebie moc śmierci Nevyna. Czekał aż brud osadzi się w jego duszy, ale magia śmierci spoczywała cicho w jego uścisku, jakby błogosławieństwo zmarłego miało w sobie zdolność do wyczyszczenia paskudnej pracy, do której Wilk został wybrany. Wytchnienie było krótkie, gdyż kiedy tego zapragnął, uścisk, który trzymał zaklęcie w zawieszeniu zaczął powoli zanikać, pozwalając Wilkowi na przejęcie kontroli nad jedną częścią, zanim uwolniona została następna. Żadne błogosławieństwo nie mogło zmyć zła czarnych sztuk, które tworzyły zaklęcie i Wilk zatrząsł się pod jego siłą nawet kiedy przewlekł przez nie magię śmierci dla zakończenia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 237

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Zaklęcie pulsowało dziko przez chwilę zanim skoncentrowało się na sztywnej postaci Lyona, potem, tak zwinnie jak lot jastrzębia, zniknęło, pozostawiając pokój śmierdzący zapachem zła. Wilk upadł na kolana. Aralorn przesunęła się po podłodze do małej masy osmolonych kości, gdzie Kisrah i Gerem już klęczeli. - Co się dzieje? Kim jest ten mężczyzna? Aralorn spojrzała w górę, żeby zobaczyć Irrennę stojącą w wejściu, ubraną tylko w szlafrok. Spojrzenie damy przesunęło się po pokoju, ocierając sięo cichą postać jej męża zanim zatrzymało się na pokrytej śladami łez twarzy Aralorn. - Przy stajniach jest martwy howlaa - powiedziała Irrenna. - Próbowaliśmy się dowiedzieć, jak się tutaj dostał, kiedy rozbrzmiał ten okropny hałas i kamienie zamku zaczęły się przesuwać. - Oh, Matko - zapiała Aralorn, kiedy Correy i Falhart, którzy musieli zostać sprowadzeni przez ten sam dźwięk, również weszli do pokoju. - Irrenno - spróbowała ponownie. - Nevyn ocalił Ojca, ale umarł robiąc to. - Lyon teraz się budzi - powiedział Kisrah. Gerem podskoczył i podbiegł do katafalku. Kisrah ociągał się przez chwilę. Wymamrotał coś, czego Aralorn nie mogła usłyszeć i wyczarował białą różę, którą położył na spalonych szczątkach. Wtedy on również opuścił martwego dla żyjącego. Irrenna zamarła na chwilę zanim ona, Falhart i Correy podbiegli do boku Lyona. Związana przez osłabienie i ochotę, Aralorn, pozostała przy szczątkach Nevyna. Dotknęła delikatnie poczerniałej czaszki, jakby silniejszy dotyk mógł go zranić. - Spoczywaj w pokoju, Nevynie. Zimny nos dotknął jej ręki i odwróciła się do Wilka, który ponownie przyjął postać zwierzęcia. Jego złote oczy były przyćmione od smutku i Aralorn przyciągnęła go blisko, przyciskając twarz do ramienia Wilka. - Wiem - powiedziała. - Wiem.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 238

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane

KONIEC

Daleko na wschodzie, Marzyciel się poruszył. Wszystko na nic - wszystkie manipulacje, cała ta praca, a jego własne narzędzie go zdradziło. Wiedział, że chodzący we śnie nie był stabilny, ale nie spodziewał się, że wybierze śmierć, żeby Lyon mógł żyć. Przez ten wybór sprawił, że magia, którą żywił się Marzyciel była bezużyteczna. Śmierć Caina nie byłaby bezużyteczna, skoro syn Arcymaga już wcześniej był wykorzystywany przez Marzyciela; nawet czystość chętnego samo-poświęcenia się Caina nie powstrzymałaby Marzyciela przed pożywieniem się. Teraz będzie spał, ale jego sen nie będzie taki długi, czy taki głęboki. Nie będzie musiał czekać kolejnego millenium na zdeprawowanego Arcymaga, żeby go obudził. Kiedy Geoffrey ae'Magi zginął, on przewidział, żeby Mistrzowskie Zaklęcia nie zostały ponownie wykorzystane. Marzyciel poruszył się, potem uspokoił pod ciężarem starożytnych wiązań. Będzie czekał.

***

Aralorn sprawdziła leczące się cięcie w boku Sheen'a. Wyglądało, jakby leczyło się tydzień zamiast trzech dni; będzie musiała porozmawiać z dozorcą stajni i dowiedzieć się, jakiej użył maści. Nie będzie potrzebowała jej na swoje ramię. Halven zajął się cięciami pazurów howlaa, chociaż wciąż nieco bolało, kiedy przepracowała ramię. Słyszała, jak ktoś wkroczył do stajni i wystawiła głowę ponad drzwiami Sheen'a. - Wyjeżdżasz dzisiaj. - Jej ojciec poruszał się nieco sztywno, ale poza tym nie pokazywał oznak następstw zaklęcia. Aralorn się uśmiechnęła. - Tak, panie, jak tylko Kisrah wróci z moim wilkiem. Poszli polować z chłopcami - włączając Falharta w tą kategorię. Sięgnął dłonią i potarł czoło Sheen'a. reputację. Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

- Rozumiem, że wyrobiłaś sobie Strona 239

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane - Ja czy koń7? Uśmiechnął się. - Ty. Uniosła brwi i powiedziała - Powiedzmy tylko, że posiadanie zmiennokształtnej jako szpiega, czy wiedzą o tym czy nie, w żaden sposób nie zraniło Sianim. - Tęskniłem za tobą - powiedział delikatnie. - Ja również za tobą tęskniłam. Jednak, wrócę. Jeśli dasz mi znać, przyjadę, kiedy urodzi się dziecko Frey'i. Ręka Lyona znieruchomiała na czole konia. - Chciałbym, żeby Nevyn dożył, by móc je zobaczyć. Tak długo czekali na to dziecko. Skinęła głową. Powiedziała mu prawdę o Nevynie, wiedząc, że nie będzie osądzał za to swojego zięcia. Freya również zasługiwała na prawdę, jeśli jej chciała. Aralorn zostawiła tą decyzję ojcu do podjęcia. Freya nie rozmawiała z nią odkąd się obudziła i dowiedziała, że jej mąż nie żył. Może już wiedziała przynajmniej o części tego, co się działo. - Ten twój przyjaciel, ten, którego ścigał Nevyn, kiedy nałożył na mnie zaklęcie. Czy jest bezpieczny? - Tak myślę - powiedziała. - Z Geoffrey'em naprawdę i porządnie martwym, nikt poza Kisrahem i rodziną nie wie, że mam z nim jakiekolwiek stosunki. Ani Gerem ani Kisrah nie podważyli historii, którą opowiedziała Irrennie i wciąż powtarzała - że ostatni ae'Magi nie był mężczyzną, którym wydawał się być. Podjął próbę zamachu na życie Króla Myra i, w odpowiedzi, ona i jego syn wyruszyli przeciwko niemu. Myśleli, że zginął, jako ofiara Uriahów - ale był chodzącym we śnie i przeżył wystarczająco długo, żeby zorganizować śmierć własnego syna. To Nevyn, wyjaśniła, odkrył jak złamać zaklęcie, ale robiąc to, ściągnął śmierć na siebie. Nevyn zasługiwał, by być bohaterem - i Geoffrey, który tak strasznie zranił Nevyna, zasługiwał na każdą winę, która na niego spadła. Z potwierdzającym świadectwem Kisraha co do charakteru uprzedniego ae'Magiego, prawie wszyscy wydawali się zaakceptować opowieść. Aralorn podejrzewała, że Kisrah zrobił coś z uściskiem, który wciąż miały zaklęcia uprzedniego ae'Magiego - ponieważ nikt nie podważył jego zdania czy wydawał się nienaturalnie pewien dobra Geoffrey'a. 7

Gra słów. W wersji angielskiej nie ma rozróżnienia, czy zwracał się do niej, czy do konia.

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 240

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Lyon potarł brodę. - Znałem Geoffrey'a, ale spotkałem również Caina raz czy dwa - kiedy był młodszy od Gerema o kilka lat. - Nie wiedziałam o tym. - Aż do tamtej chwili, byłem pod korzystnym wrażeniem ae'Magiego. Chociaż, byłem ciekaw jego syna, głównie z powodu opowieści, które krążyły o nim nawet wtedy. - Co o nim pomyślałeś, kiedy go spotkałeś? - zapytała, zaciekawiona. - On... Coś, co powiedział Correy skłania mnie do uwierzenia, że ciebie i Caina łączy coś więcej niż przyjaźń. Uśmiechnęła się powoli. - Można tak powiedzieć, tak. - To przyprowadź go następnym razem, kiedy tu przyjedziesz - powiedz mu, że nie musi przychodzić i odchodzić tajemniczo, tak jak zrobił tym razem. Irrenna i ja będziemy się cieszyć, mogąc go gościć. Jej uśmiech się rozszerzył i łzy zagroziły wypłynięciem, kiedy wysunęła się przez drzwi, żeby móc go uściskać. - Kocham cię, tato. Nie ważne, co jej ojciec powiedział, wciąż nie było bezpieczne, żeby zbyt wielu ludzi wiedziało, gdzie znajdował się niesławny syn Arcymaga, ale powie Wilkowi to, co powiedział jej ojciec. To będzie miało dla niego znaczenie. Pochylił się i powiedział - Zwłaszcza, jeśli jedno z was nauczy moją kucharkę piec te małe ciasteczka, które piekliście na koronacji króla. Wiem, że grałaś kucharkę, więc tym okropnie wyglądającym strażnikiem musiał być Cain. Jej usta opadły, zrobiła dwa kroki do tyłu i odchyliła głowę, żeby mogła spojrzeć mu w oczy. - Skąd wiedziałeś? Potrząsnął głową. - Nie jestem pewien, prawdę powiedziawszy. Ale zawsze byłem w stanie powiedzieć, że to ty, nie ważne jaki kształt przyjęłaś.

***

- Nie powiedziałaś mu, że wzięliśmy ślub - powiedział Wilk z neutralnością, której nie czuł, kiedy kroczył przy boku Sheen'a. Czy się go wstydziła? Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 241

Patricia Briggs – Sianim – 04. Wolfsbane Potrząsnęła głową. - Zraniłoby go to, że przegapił ceremonię - powiedziała mu. - Możemy zrobić to właściwie później, kiedy nie będzie to powiązane ze śmiercią Nevyna, nie myślisz? Ale, jeśli to pomoże, masz jego aprobatę. To go zdumiało. Jak mógł aprobować Caina, pogardzanego syna ae'Magiego, na męża swojej córki? - On mnie nie zna. - Spotkał cię - powiedziała mu. - Wie, co tu zrobiłeś i dlaczego. To mu widocznie wystarczyło - oh, i naprawdę chce wiedzieć jak zrobić te małe ciasteczka, które wyczarowałeś na koronacji Myra. Wilk się zatrzymał. Sheen przystanął obok niego i Aralorn czekała z niezwykłą (jak na nią) cierpliwością, aż się odezwie. Nie wiedział, co powiedzieć. - Poślubiłaś mnie, żebym nie szukał śmierci ze strachu, że spowoduję twoją powiedział. Miała ten tajemniczy uśmiech, który zazwyczaj oznaczał, że wiedziała o czymś więcej niż powinna, ale wszystko co powiedziała to - Tak. Nie wiedział, dlaczego tak go to niepokoiło. I jeśli nie mógł sobie tego wyjaśnić, jak miał wyjaśnić to jej? W końcu się nad nim zlitowała. - Wilku - powiedziała. - Małżeństwo jest wspaniałe, małżeństwo jest rozkoszne. Ale kochałam cię już przed tym i byłeś mój przed tym. Tylko ty dla mnie tylko ja dla ciebie. Tak to było przed naszym ślubem. - Uśmiech zniknął i pozostawił jej twarz bladą i zdeterminowaną. - Tak było, kiedy znalazłam cię w tej wilczej jamie8 te wszystkie lata temu - wiedziałam jak tylko spojrzałam ci w oczy. Ale cóż, ja wiedziałam przez całe życie, czym jest miłość. Zajęło ci, skoro nie miałeś do czego jej porównać, dość długo rozgryzienie tego, zrozumienie, co jest między nami. Ale nawet kiedy jej nie rozumiałeś czy rozpoznawałeś - to była miłość. Sheen westchnął i przestąpił z kopyta na kopyto, ale Aralorn nie odwróciła swojej uwagi od Wilka, kiedy przyjął jej słowa i ogrzał się nimi. - Tak - powiedział i zaczął iść w stronę gospody, w której spędzą noc. - Tak. Tak to było. Jechała przy nim i nie musiał odwracać głowy, żeby wiedzieć, że ona tam była.

8

rodzaj pułapki na wilki

Tłumaczenie: karolciaka Korekta: czarymery

Strona 242