Browning Dixie - Złamane skrzydła

SAVE OFFLINE

DIXIE BROWNING Złamane skrzydła Tytuł oryginału: Two Hearts, Slightly Used

ROZDZIAŁ PIERWSZY

R

S

Frances Smith Jones czuła się tak, jakby trafiła na skraj cywilizowanego świata. Stała na sfatygowanych deskach pomostu, otoczona sporą ilością bagażu, i patrzyła na zamgloną smugę na horyzoncie. Wyspa Coronoke. Chłopak z przystani poszedł po łódź. Zniknąć, paląc za sobą wszelkie mosty; kilka dni temu miała wrażenie, że to świetny pomysł. Teraz wyglądało to raczej na poważny błąd, nie pierwszy zresztą w jej życiu. Pomasowała czoło między ściągniętymi brwiami; ćmiący ból głowy dokuczał jej od rana. Potem dyskretnie potarła ręką obolałe siedzenie. Przynajmniej tego mogę być pewna, pomyślała; jeśli mam zaczynać życie od nowa, to nie jako zawodowy kierowca. - Część rzeczy mogę wziąć, proszę pani - usłyszała głos przewoźnika - ale reszta musi tu pozostać. Mam tylko małą motorówkę. Nabralibyśmy za dużo wody. Nazywał się Jerry. Odnalazła go w ostatniej chwili, gdy zarńykał mikroskopijne biuro przystani. Zapytała o most na Coronoke. - Most na Coronoke? Dawno się rozleciał... Chodziłem wtedy do szóstej klasy. Wspominali o odbudowie, ale władze stanowe nie dały pieniędzy... zresztą ludzie na wyspie lubią mieć spokój. Dziś jeszcze panią przewiozę, a resztę rzeczy mogę wziąć jutro wieczorem... Chyba że pożyczy pani łódkę od Maudie i zabierze je sama. Niedługo mam spotkanie z dziewczyną, a rano idę do szkoły. - Błysnął

R

S

w uśmiechu białymi zębami, które ładnie kontrastowały z jego opaloną twarzą. Frances dawała mu jakieś siedemnaście lat, choć wyglądał na mniej. Ona miała trzydzieści dziewięć i w tej chwili czuła ciężar każdej przeżytej minuty. Wskazała najmniejszą torbę podróżną, pękate reklamówki ze sklepu spożywczego i płaską walizeczkę mieszczącą podręczny komputer - to musiała zabrać od razu. Resztę zamknęła w bagażniku samochodu. Zmrok zapadał szybko, po części z powodu grubej warstwy chmur, które zasłoniły niebo późnym popołudniem. Wcześniej nawet nie brała pod uwagę, że będzie szukała domu stryja po ciemku. Stryj opowiadał, że na wyspie jest tylko pięć letnich domków i coś w rodzaju pałacyku myśliwskiego.. „Jeśli będziesz mieć kłopoty, zwróć się do Maudie", mówił. „Mieszka w Trofeum Keegana". Ba, najpierw trzeba ją znaleźć, pomyślała. Jeszcze niedawno wszystko wydawało się takie proste. Złożyła wymówienie w pracy, spotkała się z prawnikiem, żeby przepisać dom na rodzinę Jonesów, i zadzwoniła do stryjka Seymore'a w Filadelfii z zapytaniem, czy nadal ma letni domek gdzieś nad Atlantykiem. Jeżeli tak, to czy można go wynająć na parę tygodni. Chciałaby mieć trochę czasu, zanim zdecyduje, co zrobić z resztą swojego życia. Proponowała, że zapłaci za wynajęcie domku, choć wiedziała, że to nadweręży jej skromne oszczędności. Stryj Seymore nawet nie chciał o tym słyszeć. „Upieczesz mi coś dobrego na Boże Narodzenie", powiedział: i obiecała mu to, choć nie miała pojęcia, gdzie i co będzie robić za rok. Optymizm, wściekłość i determinacja kierowały dotąd jej postępowaniem. W tym nastroju wmówiła sobie, że oto,

R

S

nareszcie wolna, może przeżyć największą przygodę swego życia. Gdzieś po drodze z Fort Wayne w stanie Indiana do Coronoke w Północnej Karolinie, po złapaniu gumy w dwóch kołach po kolei, iluś tam godzinach błądzenia w poszukiwaniu drogi i incydencie z szalejącym na autostradzie kierowcą, przed którym ledwie uszła z życiem, jej entuzjazm zaczął maleć. Motorówka z głośnym warkotem przemierzała wzburzoną wodę, cieśniny. Przyciskając do piersi swoją cenną walizkę, Frances zastanawiała się, w którym momencie jej mózg przestał działać. Była najstarsza z piątki rodzeństwa; zawsze uważano ją za jedyną rozsądną osobę w awanturniczej rodzinie Smithów. Milutka, potulna Frances, taka rozsądnie myśląca, praktyczna. Jasne, potulna i praktyczna jak słomianka przed drzwiami! Czuła to coraz wyraźniej, gdy zbliżali się do małej, porośniętej lasem wyspy. Jedynym znakiem ludzkiej obecności była przystań, w tej chwili całkiem pusta. Niezbyt przyjemne miejsce, co tu kryć! . Zapłaciła swemu przewoźnikowi, licząc w duchu na to, że nie będzie musiała często korzystać z jego usług. - Gdzie mogę znaleźć kogoś o imieniu Maudie? - zapytała, gdy jej rzeczy znalazły się na brzegu. Nadwerężone wcześniej siedzenie obtłukła sobie całkiem o twardą ławkę motorówki. Dygotała z zimna, z włosów ściekały krople słonej wody. - Maudie? Jest w Utah. Pojechała zobaczyć wnuczka. - W Utah! Cudownie! Może więc pan mi powie, gdzie jest domek pana Seymore'a? Nazywa się Kryjówka Czarnobrodego czy jakoś tak... - Jaskinia. Czarnobrodego. Stary spryciarz nie miał zwyczaju ukrywać się przed kimkolwiek, nawet kiedy po-

R

S

rucznik Meynard nacierał na niego z toporem. To było niedaleko stąd, po tamtej stronie cieśniny. Frances nie była w nastroju do wysłuchiwania przebrzmiałych opowieści o piratach, - Niech się nazywa, jak chce, ale gdzie to jest? - Przepraszam panią.. Niektórzy ludzie lubią słuchać takich historii, niektórzy nie. Trzeba pójść ścieżką przez las - wskazał ręką ledwie widoczny prześwit pośród ciemnych, gęsto, rosnących drzew -i a potem skręcić w prawo. Domy sapo tamtej stronie wyspy; Jaskinią Czarnobrodego to ostatni budynek w rzędzie. Osłony przeciwsztormowe pomalowane są w zielone; pasy. Łatwo go poznać. Uznając swoje zadanie za wykonane, wskoczył do łódki i szykował się do odpłynięcia. Frances została na pomoście ze swym zdziesiątkowanym dobytkiem. Walczyła z pokusą, żeby wsiąść z powrotem do łódki i wracać razem z przewoźnikiem. Mogłaby spędzić tę noc w hotelu na Hatteras. Rano wszystko wyglądałoby lepiej… No, na pewno nie gorzej niż teraz., - Jerry, czy....- zaczęła, kiedy otworzył przepustnicę i pomachał jej ręką na pożegnanie. - Do zobaczenia, proszę pani! Dziewczyna na mnie czeka! - A pędź sobie na złamanie karku - mruczała pod nosem do wtóru oddalającego się warkotu silnika. - Jeśli to ma być tutejsza gościnność, to... Wypchajcie się wszyscy, mam was gdzieś! Po chwili okazało się jednak, że nie jest sama. Drewniany pomost zatrząsł się pod ciężarem czyichś kroków. .... - Jeśli przyjechała pani do Keeganów, to ich nie ma. Jeśli szuka pani motelu, to nie dysponujemy .czymś takim. Jeśli oczekuje pani gościnności ze strony tutejszych mieszkańców, to muszę panią poinformować, że jej zapasy

R

S

akurat się wyczerpały. Przykro mi... Wysiadła pani na niewłaściwym przystanku. Zobaczyła przed sobą wysokiego mężczyznę, którego szczupła postać aż się prosiła o parę dodatkowych kilogramów. Flanelowa koszula nieokreślonej barwy opadała luźno z szerokich ramion. Smukłe biodra i długie nogi okrywały, znoszone dżinsy. Nawet bez dodatkowych kilogramów górował nad nią swą potężną sylwetką, choć Frances nie była niska. Miała metr siedemdziesiąt wzrostu, aczkolwiek, podobnie jak nieznajomy, powinna trochę przytyć. Całkiem niedawno stała się, co tu kryć, chuda. Dobrana z nas para, dwa worki kości. Tylko psy byłyby nami zachwycone, pomyślała, tłumiąc rozbawienie. Frances nigdy nie miała zwyczaju śmiać się z byle czego, przynajmniej od wczesnych lat podstawówki. - Keeganowie? - spytała. - Czy niejaka Maudie należy do tej rodziny? Mężczyzna stał teraz bliżej. Przytłumione światło padało na niego od tyłu, ale widać było, że wyraz jego twarzy daleki jest od entuzjazmu. Zignorował jej grzeczne pytanie. - Mówiłem pani, że nie ma tu czego szukać - ciągnął. - To miejsce jest zabezpieczone na zimę. Telefony wyłączone, prąd też, ludzie wyjechali. Jeśli zechce pani odwiedzić wyspę pod koniec maja, doczeka się pani lepszego przyjęcia. A tak niedawno sądziłam, że nie może być gorzej, tłukła się jej po głowie natrętna myśl. Dokuczliwy wiatr, który zmroził ją w czasie przeprawy, ucichł o zmierzchu, ale ziąb i tak przenikał wilgotne ubranie. Nos miała pewnie tak samo siny, jak podkówki pod oczami. Trudno z takim wyglądem zrobić dobre wrażenie. - Co mi pan proponuje jako transport powrotny? - zapytała z przesadną słodyczą. - Może będzie pan tak miły i wskaże mi przystanek autobusowy?

R

S

Nieznajomy nie mógł wiedzieć, co ten ton oznacza. Odpowiedział jednym, mało cenzuralnym słowem. - Przykro mi, jeśli pana rozczaruję - odparła, szczękając zębami - ale nie wykonam pańskiego uprzejmego polecenia. Proszę pokazać, dokąd mam iść, a sama sobie poradzę. Mężczyzna stał nadal bez ruchu z założonymi na piersi rękami. - Mam zamieszkać w domku pana Seymore'a, Nazywa się Jaskinia Czarnobrodego. Ma okiennice w zielone pąsy! - Doprowadzona do ostateczności, zaczęła zbierać swoje bagaże. W porządku, nie musi mi pan mówić! Ja tylko... - Osłony przeciwsztormowe. - Co? Niech się nazywają, jak chcą, sama znajdę ten domek! - fuknęła wściekle. Głowa bolała ją coraz bardziej, była głodna, przemarznięta i ledwie żywa ze zmęczenia po niemal trzech dniach podróży. Cały ostatni tydzień był upiorny. Ostatnie dziesięć lat było upiorne, dodała w myśli, ale dawno postanowiła sobie, że zapomni o tym i zajmie się przyszłością. Przed nią jeszcze jakieś czterdzieści lat. Muszą być wspaniałe! Coś jej się przecież od życia należy. Wzięła w rękę walizeczkę z komputerem, w drugą rękę torbę podróżną i ogarnęła wzrokiem reklamówki z zakupami. Potem spojrzała na niebo z niemą prośbą, żeby deszcz nie padał jeszcze przez jakiś czas. Obecny tu „komitet powitalny" na pewno nie miał zamiaru jej pomóc. Dobrze, nie musi, Otarła się o niego, ruszając przez pomost w stronę wąskiej ścieżki, którą pokazał jej Jerry. Jeśli domki są po drugiej stronie wyspy, dlaczego ten smarkacz nie podpłynął swoją parszywą motorówką trochę bliżej? Bo tutejsi mieszkańcy cenią sobie spokój, powiedział. Pies drapał ich bezcenny spokój! Tu nawet nie ma przy-

R

S

zwoitego chodnika! Buty miała pełne piasku już po stu metrach marszu, a nikt nie był uprzejmy powiedzieć jej, ile musi jeszcze przejść. - Widzę, że chce pani postawić na swoim - usłyszała za sobą ostry głos, Z zaskoczenia o mało nie wpadła na najbliższe drzewo. Tego też nie cierpiała! Szedł za nią pa cichu, nawet go nie słyszała! Zamierzała go zignorować, ale pokusa była zbyt silna. Spojrzała ukradkiem przez ramię i trochę się zawstydziła swojej furii. Niósł dwie największe torby z zakupami. Pamiętała, jakie były ciężkie. Dwa kilo tego, dwa kilo tamtego, mnóstwo puszek - chciała mieć spore zapasy. Znalazł się tuż przy niej pośród ciemnych, gęstych zarośli. - Jak pani zamierza dostać się do wnętrza domu?- zapytał. O krok od niej stoi jakiś łobuz o niewiadomych zamiarach, a wokół noc i las... Próbowała nie myśleć w ten sposób. Po co się denerwować. - To jasne, że muszę się włamać - odparła. - Jeśli nie znajdę po ciemku mojego podręcznego łomu, rzucę kamieniem w okno. - Obca jej dotąd chęć przekory sprawiła, że nie powiedziała o kluczu, który stryjek przysłał jej pocztą. - Po to właśnie są osłony przeciwsztormowe. - Ach, tak? Będę więc musiała znaleźć ten łom choć nie lubię włamywać się po ciemku. Mam jeszcze dynamit, ale użyję go w ostateczności. Wybuch zniszczyłby dom. Ten obcy za chwilę zirytuje się jeszcze bardziej, myślała, alejuż tylko złość dodawała jej sił. Jeśli podda się choć na chwilę, oklapnie jak przekłuty balon. - Mam klucz od właściciela! - krzyknęła w desperacji. - Nie naruszam cudzej własności! Czy musi pan zachowywać się jak pies dozorcy?!

R

S

- Może nie muszę - wzruszył ramionami. - Choć powinienem panią ostrzec, że zbiornik generatora jest pewnie pusty i nie będzie pani miała światła, ogrzewania ani bieżącej wody. Może pani znajdzie jakąś świecę, ale na tym koniec luksusów. - Dla mnie to wystarczy - oświadczyła. Na razie jedynym luksusem, ó jakim marzyła, było łóżko i dach nad głową. Nawet bez tego dachu mogła się obyć, póki nie padało. - Jutro będę się martwić resztą - dodała, szukając klucza w torbie. Oby to był właściwy klucz, modliła się w duchu. Stryjek Seymore miał już swoje lata... Mógł, na przykład, przysłać jej klucz od piwnicy. Na szczęście klUcż pasował. Weszła do środka i odetchnęła z ulgą. Wreszcie w domu! Po chwili jednak przebiegł ją dreszcz. Zimno tu było jak w grobie, wilgotno i śmierdziało myszami. - Widziałam w życiu przytulniejsże jaskinie - mruknęła. - Czy riietoperże śmierdzą tak samo jak myszy? - Ostrzegałem panią. - Nieznajomy stał tuż za ni4 i przez chwilę była nawet zadowolona z jego obecności. - Rzeczywiście, ostrzegał mnie pan. Czy już panu podziękowałam? Nie? Zatem bardzo dziękuję za pomoc i życzliwe przyjęcie. Teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, pójdę po resztę moich bagaży, bo w nocy może padać. - Nie ,,może", ale na pewno będzie - mruknął. -Czy ma pani latarkę? - Jasne, że mam latarkę! - Wyciągnęła z torebki małe plastikowe cacko, przeznaczone głównie do oświetlania dziurki od klucza. - Bardzo ładna. Czy tam, gdzie się panią zajmowali, wiedzą o tej ucieczce?

R

S

Miała ochotę się rozpłakać, nawet nie tyle nad własnym położeniem, ale dlatego, że ten facet mógł podziwiać jej głupotę w pełnej krasie. Porządna latarka została w Fort Wayne razem z jej ukochanymi książkami, kanapą po matce, marmurowym stolikiem po ciotce Becky, bardzo porządnym radiem i innymi rzeczami. - Owszem, wiedzą. Zostawiłam liścik w moim domu wariatów, że przenoszę się gdzie indziej. Jeszcze raz dziękuję panu za okazaną pomoc i życzliwość - dodała z przesłodzonym uśmiechem. Mimo otwartych drzwi we wnętrzu domu było absolutnie ciemno. Nacisnęła wyłącznik latarki. Bez żadnego skutku. - Ostrzegałem panią - powtórzył, wciąż trzymając w rękach torby z zakupami. Dostrzegła uśmiech na jego twarzy. Wydał się jej złośliwy. - To żaden problem - powiedziała. - Nie boję się ciemności. Proszę to położyć gdziekolwiek... o tam, na blacie. - Mogę jeszcze pójść po tamte... - Dziękuję uprzejmie. Przyda mi się trochę ruchu. Przytrzymała otwarte drzwi, mając nadzieję, że rozpaczliwy grymas na jej twarzy przypomina uśmiech. Jeszcze parę sekund i zacznie płakać, przeklinać albo kopać!-... Wolałaby to robić bez świadków. Kilka minut później Brace był już w Trofeum Keegana. Wchodząc, sięgnął odruchowo do przełącznika, żeby zapalić światło. Opuścił dłoń, zacisnął ją w pięść i wepchnął do kieszeni. Sumienie zaczynało go gryźć z powodu tych wszystkich kłamstw, którymi uraczył nieznajomą. Jasny gwint, nie przypominał sobie, żeby miał kiedyś jakieś sumienie. Jeśli ona jutro jeszcze tu będzie, sprawdzi ten przeklęty generator. Bak nie miał prawą być pusty. Starali się, aby były pełne, żeby woda nie zbierała się na ściankach.

R

S

Oczywiście mógł otworzyć przełączniki zasilania w jej domku i generator nie byłby potrzebny. Przynajmniej póki będzie płynął prąd z głównej stacji. Z drugiej strony, nie powinna czuć się tu zbyt dobrze. Im mniej komfortu, tym prędzej wróci tam, skąd przyjechała. W tej chwili nie życzył sobie żadnego towarzystwa. Keegan zapewniał go, że wyspa w zimie jest praktycznie opustoszała. Najwyżej kilku zagorzałych myśliwych może tu przypłynąć na krótko. Na szczęście widział po ciemku jak kot. Bez światła skierował się do odremontowanej, środkowej części domu, nazwanego kiedyś Trofeum Keegana. Posiadłość zbudowano mniej więcej sto lat temu dla prywatnego klubu łowieckiego. Była już prawie ruiną, kiedy zjawił się Rich Keegan, spokrewniony z jej budowniczym. Przyjechał sprawdzić, czy jest jeszcze co ratować, zanim wygaśnie umowa dzierżawna zawarta z jego rodziną na dziewięćdziesiąt dziewięć lat. W posiadłości mieszkała kobieta imieniem Maudie, rozwódka z dorosłą córką. Keegan poślubił Maudie i razem podjęli dzieło odbudowy eleganckiej niegdyś łowieckiej posiadłości. Założyli też niewielką, ale nieźle rozwijającą się firmę lotniczą, dzięki której istniała łączność między lotniskiem Billy Mitchell na wyspie Hatteras i stałym lądem. Brace dotarł wreszcie do swego pokoju i zapalił światło. Stąd nie mogło być widoczne w domku nieznajomej. Stojąc przed okazałym biurkiem, nad którym zawieszone było ozdobne lustro w pozłacanej ramie, przyjrzał się swojej twarzy po raz pierwszy, odkąd przybył tu półtora tygodnia temu. Obiecał opiekować się wyspą, dopóki Keeganowie nie wrócą z podróży do Utah. Gdy ta kobieta tu przyjechała, było prawie ciemno. Nie mogła mu się przyjrzeć. Szkoda. Sam jego wygląd przeraziłby ją wystarczająco. Nie musiałby uciekać się do tych

R

S

wszystkich kłamstw. Na dłuższą metę pamiętanie tego, co jej nałgał, będzie trudniejsze niż wyznanie prawdy. Bez emocji przyglądał się swemu odbiciu w lustrze. Niektóre części twarzy wyglądały znajomo: głęboko osadzone szare oczy, przymrużone przez lata spoglądania w słońce. Linią włosów zaczynała cofać się w górę - przynajmniej tak mu się wydawało. Włosy miał jeszcze gęste, w trudnym do określenia odcieniu brązu. Na czubku głowy wydawały się znacznie jaśniejsze w letnim słońcu. Siwizna dopiero się pokazywała, zresztą nie dbał o to. Każdy z tych siwych włosów miał swoją bolesną historię. Tak jak blizny na twarzy, myślał, przyglądając się siatce cienkich, jasnych linii pokrywających policzek. Lewa kość policzkowa znajdowała się wyżej niż prawa, ale nowy nos był znacznie lepszy od poprzedniego modelu. Ten dawny nieraz oberwał w trakcie mniejszych lub większych bijatyk i powiedzmy szczerze, że po tym wszystkim ledwie spełniał swoją rolę. Poprawiona wersja miała swoje dobre strony. Brace z aprobatą powiódł palcem po równym grzbiecie. Zgasił światło i uśmiechnął się niewesoło w ciemności. Różne rzeczy zdarzały mu się podczas długiego i burzliwego życia. Podniósł kiedyś kloc drewna wielki jak stara sekwoja, próbując coś sobie udowodnić - nie wiadomo dokładnie, co. Przez ładnych parę lat funkcjonował na mieszance lotniczej benzyny, adrenaliny i testosteronu. Tak było do momentu, kiedy w czasie testowania nowego samolotu ATX-4 rozbił się i ledwie to przeżył. Katastrofa złamała mu skrzydła na zawsze. Trzydzieści dwa miesiące w szpitalu daje człowiekowi aż za dużo czasu na myślenie. Gdy zrekonstruowali go na tyle, że odzyskał ludzką postać, przyszedł czas na rehabilitację. Wtedy spotkał Richa Keegana. Obaj nie byli zbyt towarzyscy, ale łączyła

R

S

ich przeszłość związana z lotnictwem. Inni pacjenci oglądali telewizję w świetlicy; oni zostawali sami na oddziale i rozmawiali. Pokryta bandażami twarz stwarzała coś w rodzaju bariery ochronnej. Brace łatwiej mógł otworzyć się przed innym człowiekiem, pierwszy raz od czasu, kiedy trzydzieści lat wcześniej zwierzał się ojczymowi z rodziny zastępczej, że jego tata jest generałem lotnictwa i musi bronić ojczyzny; nie ma czasu na zajmowanie się dzieckiem. Tak naprawdę wcale nie wiedział, kim byli jego ojciec i matka. Kiedyś usłyszał, jak pracownik z pogotowia opiekuńczego rozmawiał o nim z policjantem, bo nastoletni Brace znów coś zmalował. Opiekun mówił, że chłopaka znaleziono w wózku na zakupy w toalecie domu towarowego i że sprawia im więcej kłopotów niż którykolwiek z podopiecznych. Brace do dziś pamiętał, jak dumny był z tego wyróżnienia. Nazwali go John Henry, bo musiał mieć jakieś imię, ale to mu nie pasowało. Miał trzynaście lat, kiedy sam wybrał sobie imię: Bracewell, po bohaterze wojennym sławnym w okolicy, w której mieszkał. Ridgeway to nazwa domu towarowego. Podobał mu się ten pomysł. Gdy osiągnął właściwy wiek, zalegalizował swoje imię i nazwisko. Poszedł do kuchni, żeby podgrzać zaparzoną rano kawę. Palenie rzucił jeszcze wtedy, gdy miał twarz pokrytą bandażami. Podawano mu w owym czasie tyle leków, że o alkoholu też nie było mowy. Pozostała mu tylko kawa, czarna i bardzo mocna. Może kiedyś wygryzie mu dziurę w żołądku, ale Brace do szpitala już nie pójdzie. Przysiągł sobie, że nigdy więcej. Jeśli kiedykolwiek się tam znajdzie, to tylko nogami do przodu, w torbie na zwłoki. Był pilotem do zadań specjalnych, ale, cholera, przeżył jakoś, Miał czterdzieści trzy lata. Złego diabli nie biorą;

R

S

był za wielkim draniem, żeby młodo umrzeć. Usiadł wygodnie w głównym salonie Trofeum, nalał sobie do kubka mocnej kawy i włączył wideo. Na kasecie nagrany był stary film szkoleniowy z okresu drugiej wojny światowej. Oto P-51. Kochana maszyna! Ziewając, rozsiadł się wygodnie w skórzanym fotelu. Piec włączył się automatycznie, bo na zewnątrz robiło się coraz zimniej. Deszcz lał jak z cebra, wicher uderzał o ściany od północnego wschodu. Na wpół drzemiąc, zastanawiał się, czy przybyła na wyspę kobieta znalazła skrzynkę z przełącznikami. Zresztą nawet gdyby ją znalazła, nie wiedziałaby, do czego służy. Żona Richa uruchomiłaby wszystkie urządzenia w ciągu dwóch minut, ale Maudie była naprawdę wyjątkowa. Wspomniał bez szczególnych emocji kilka nieważnych kobiet, które przewinęły się przez jego życie; tymczasowe przygody, z założenia i na mocy obustronnej umowy. A potem, jakby bez udziału jego woli, pojawiło się inne wspomnienie. Głos Sharon, rozbrzmiewający przed drzwiami jego szpitalnego pokoju: „O Boże, ja nie mogę na niego patrzeć! On nawet nie mówi! Skąd lekarze wiedzą, że jego mózg jeszcze działa? A jeśli nigdy nie będzie wyglądał lepiej niż teraz? Musi nosić maskę... Na miłość Boga, czego się po mnie spodziewacie? Mam wyjść za mąż za to… coś?!" Sharon Bing. Siostra faceta, który przez wiele lat próbował namówić Brace'a, aby został jego wspólnikiem. Sharon popierała zamiary Pete'a. Zaczęło się jak zwykła znajomość i niespodziewanie przerodziło w romans. Stary P. G. Bing pracował w przemyśle lotniczym; potem stał się właścicielem lokalnej linii przewozowej. Przekazał dzieciom swoją firmę. Jego córce podobała się perspektywa wyjścia za mąż za pilota, który testował najnowsze wojskowe samoloty. Brace myślał: „Czemu nie?" Wszystkiego

R

S

innego już w życiu doświadczył. No, prawie wszystkiego. Co mu szkodzi spróbować? I wtedy zdarzyła się katastrofa. Przez pierwsze tygodnie najważniejszym zadaniem było żyć i oddychać. Okazał się twardszy, niż przypuszczali lekarze. Najważniejsze dla Sharon okazało się jednak to, jak będzie wyglądał. No cóż, była piękną, inteligentną kobietą i miała prawo mieć wymagania. Nie chciała żyć z kaleką i nie potępiał jej za to, choć doprowadziła go do jeszcze gorszego stanu niż on swojego ATX-a. Nadal nosił przy sobie jej zdjęcie: zmysłowe spojrzenie spod wpół przymkniętych powiek, wydatne usta, zachęcający dekolt. Dzięki temu nie zapominał, jak to bywa, gdy człowiekowi za bardzo na kimś zależy. Może tam, w szpitalu, cierpiałby przez nią bardziej, ale środki przeciwbólowe wprawiały go w stan ciągłego otępienia. Wszystko poza twarzą w strzępach i zabiegami chirurgów wydawało się jakby mniej ważne. Z trudem oderwał się od wspomnień i wrócił do rzeczywistości. Owa rzeczywistość to między innymi wysoka, bardzo szczupła kobieta z ciemnymi włosami w strąkach i ostrym głosem, sympatyczna jak wściekły szerszeń. To prawda, że sam nie był milszy, ale, do pioruna, Keegan zapewniał, że będzie tu sam! Dlatego zgodził się pilnować tej wyspy przez parę tygodni! Potrzebował cichego, spokojnego miejsca, żeby rozważyć swoje życiowe opcje i na coś się zdecydować. Jak człowiek, cholera, może się skoncentrować, kiedy wścibska, obca baba pojawia się nie wiadomo skąd, wgapia mu się w twarz i zadaje idiotyczne pytania? Do diabła, przecież nie jest przewrażliwiony! Niechże sobie ta kobieta myśli, co chce, ale niech robi to gdzie indziej!

R

S

Spędzi tu dzień lub dwa, dłużej i tak nie wytrzyma na bezludnej wyspie, w nie ogrzanym domku, z dala od sklepów i kawiarni! Nie ma mowy. Jeśli w ogóle zna kobiety - a niestety poznał je dobrze - ona wyjedzie stąd jutro przed południem. Stary film szkoleniowy nie pochłaniał dziś jego uwagi. Brace widział go już ze sto razy. Ziewając, mówił sobie w duchu, że mógł przynajmniej włączyć jej telefon. Zadzwoniłaby na przystań i poprosiła o przysłanie łodzi. Rano musi schować motorówkę Keegana, żeby tej szalonej babie nie przyszło do głowy płynąć samej. - To się nazywa mieć szczęście - mruknął. Ziewając coraz szerzej, patrzył, jak pilot P-51 demonstruje perfekcyjne, trzypunktowe lądowanie. Nie ma się nawet nad czym zastanawiać, mówił sobie. Kobieta, która zamiast porządnej latarki nosi przy sobie różowe pstrykadełko wielkości pomadki do ust, w życiu nie wypłynie czterdziestokonnym ścigaczem na nieznane wody. Napięte mięśnie powoli rozluźniały się. Może nawet sam odwiezie ją na Hatteras? No pewnie! Czemu nie? Udowodni jej, jakim jest miłym facetem, bo nawet nie każe się prosić.

ROZDZIAŁ DRUGI

R

S

Dla kobiety, która świetnie radziła sobie z komputerem, robotem kuchennym, hydrauliką w podstawowym zakresie i trudną sztuką dyplomacji w warunkach bojowych, łódź motorowa nie była szczególnym wyzwaniem. Widziała przecież, jak chłopak z przystani tam nacisnął, tu pociągnął, coś popchnął i odpłynął, niedbale przytrzymując ster łokciem. Wprawdzie ten silnik jest może większy, ale zasady obsługi muszą być te same. Najważniejsze to pamiętać, że w sterowaniu wszystko odbywa się na odwrót. Ster w prawo, łódka płynie w lewo i vice versa. Na wszelki wypadek odwiązała cumy, zanim dotknęła czegokolwiek na tablicy rozdzielczej. Węzły wyglądały dość dziwnie; wolała odcumować łódź, zanim włączy silnik. Potem mogłaby mieć kłopoty. Trzeba tu tylko trochę zdrowego rozsądku, mówiła sobie. Zdrowy rozsądek był zawsze jedną z jej zalet. Bracia Bill i Denis nauczyli ją paru rzeczy o silnikach spalinowych. A może to właśnie jest motor? Kiedyś Bill objaśniał jej różnicę, ale niewiele z tego zapamiętała. Sporo rzeczy umiała naprawie w domu własnymi rękami, ale do nazw nie miała już głowy. Kiedy wreszcie łódź ruszyła, Frances stwierdziła, że aluminium na wodzie zachowuje się całkiem inaczej niż na przykład opony na jezdni. Nie stawia oporu. Posuwa się, gdzie chce. Po jakimś czasie, metodą prób i błędów, wyprowadziła jednak łódź na otwartą wodę.

R

S

No i co, wielka mi sztuka, pomyślała zadowolona z siebie. Wtedy zauważyła wystające tu i ówdzie z wody słupki. Jeden był zielony, ze światłem na czubku, pozostałe jasne, w nieokreślonym kolorze. Na wszelki wypadek starała się omijać każdy z nich, zachowując rozsądną odległość. Zanim uświadomiła sobie, że może właśnie te słupki wytyczają wodny szlak, była zdrętwiała z wrażenia i wysiłku. Trzy razy omal nie utknęła na mieliźnie, w ostatnim momencie szamocząc się z nieposłusznym sterem. Tę motorówkę zaprojektował chyba mańkut, pomyślała. Jej leworęczna siostra, Debbie, poradziłaby sobie z nią dużo lepiej. Gdy cel podróż był już widoczny, uświadomiła sobie, że za chwilę będzie się borykać z kolejną trudnością. Podległa jej jednostka pływająca o nazwie „Coronoke" nie ma przecież żadnych hamulców poza kotwicą przy dziobie. Jak sieją zatrzymuje? Po zgaszeniu silnika może płynąć nie wiadomo jak długo, i co wtedy? Wyłączyła go więc tytułem próby, modląc się, żeby potem raczył znowu zapalić. Łódź w istocie płynęła jeszcze czas jakiś, ale niedługo; ruch do przodu wydawał się możliwy do opanowania. Czemu jednak skręca? Przecież ster jest ustawiony na wprost? Pochłonięta nawigacyjnymi eksperymentami, poczuła ból kurczącego się z głodu żołądka. Ostatni posiłek spożyła zeszłego popołudnia w przydrożnej restauracji w Manteo. Danie było tak tłuste, że jadane regularnie gwarantowało przyspieszoną miażdżycę, ale tym razem pozwoliło jej funkcjonować jakoś az do tej chwili. Niestety, zapasy kalorii wyraźnie się kończyły i oczami duszy widziała talerz swoich „Domowych Płatków Fancy", bez tłuszczu, ze zwiększoną zawartością błonnika. Przeprowadziła jeszcze dwie próby dotarcia z rozpędu

do wybranego celu, po czym dobiła szczęśliwie do przystani, nie niszcząc ani pomostu, ani łodzi. Nadal nieco przerażona, ale niezmiernie dumna ze swych wyczynów, owinęła cumę wokół pachołka. Jedyną jednostką pływającą, jaką miała zaszczyt prowadzić do tej pory, była gumowa łódeczka w dziecinnej wannie. Wygramoliła się na pełne drzazg deski pomostu i opadła na nie, oddychając głęboko zimnym powietrzem. Właśnie chłód przypomniał jej, że trzeba natychmiast wracać. Władowała rozliczne, torby, pudła i pakunki do łodzi i odbiła od brzegu. Okazało się, że cała operacja, łącznie z przyspieszonym kursem sterowania, zabrała jej niewiele ponad godzinę.

R

S

Tymczasem na Coronoke działy się ciekawe rzeczy. Brace stał na końcu mola, nawet nie czując ostrego, lodowatego wiatru. Klął, na czym świat stoi. Do wszystkich wodnych diabłów, wiedział od początku, że z tą babą będą kłopoty. Po pierwsze, musi ją stąd wykurzyć! Keegan przysięgał, że nie będzie tu nikogo, inaczej Brace w ogóle nie poszedłby na ten układ. Przecież uwierzyła w to, co mówił o braku podstawowych wygód! Miał w zapasie opowieści o tornadach, huraganach i komarach wielkości helikoptera. Mógł nawet dorzucić do tego historyjki o rozsmakowanych w ludzkim mięsie aligatorach. Zanim jednak zdążył to zrobić, ta wiedźma ukradła mu łódź. Przecież sam chciał ją przewieźć z powrotem! Jeśli jest cos gorszego ód kobiety w typie podstawowym, czyli kleszcza, który przyczepia się i marudzi, to jest nim wariant „Zosia-Samosia". Właśnie się golił, kiedy usłyszał pierwsze parsknięcia silnika. Wybiegł na molo w slipach i wysokich gumiakach, z twarzą pokrytą kremem do golenia, tylko po to, żeby

R

S

zobaczyć, jak motorówka pruje w poprzek zatoki, a ta przeklęta baba czepia się steru jak kurczak wąskiej grzędy. Gdy tak stał, obwieszczając światu, jakie słowa są powszechnie uważane za brzydkie, w Trofeum zadzwonił telefon. Kiedy wreszcie podniósł słuchawkę, rozmówca się rozłączył. Przypomniał sobie jeszcze parę brzydkich słów. I co się teraz stanie z jego kryjówką i świętym spokojem?! Zamierzał przemyśleć tu to i owo. Pete Bing proponował mu znowu spółkę. Sprawa była jasno postawiona - Brace wykłada gotówkę na stół, dostaje za to przyzwoity pakiet akcji Aero Bing, potem otrzymuje pensję i obejmuje jakieś stanowisko, na przykład głównego projektanta. Bzdura, nigdy w życiu nie siedział przy desce... Jak zachowa się w tej sytuacji Sharon? Trudno było przewidzieć jej reakcję. Mówili o długoterminowym kontrakcie. Brace poprosił o trzy miesiące do namysłu. Od tamtej chwili upłynęło już sześć tygodni. A teraz taki pasztet! Jak człowiek ma się skupić na. czymkolwiek?! Mamrocząc dalsze klątwy na widok wzburzonego śladu na wodzie po czerwonym ścigaczu Keeganów, próbował sobie przypomnieć, ile paliwa zostało w baku. Wczoraj, zanim Jerry przywiózł tę babę, kręcił się po północno-zachodniej stronie wyspy, sprawdzając stanowiska łowieckie, potem popłynął po przesyłki pocztowe, ale przystań była zamknięta, potem jeszcze... Niech to diabli! Wygląda na to, że przez nią będzie musiał ściągać na wodę następną łódkę z hangaru i przyholować ścigacz. Wrócił do Trofeum; musiał dokończyć golenie i ubrać się. Powinieneś się cieszyć, chłopie, tłumaczył sobie. Masz ją z głowy. Odjechała i to jest najważniejsze. Może tylko trochę było mu głupio, że to on ją stąd wypędził i że musiał

w tym celu tak łgać. Z natury był przecież człowiekiem prawdomównym. Postąpił tak tylko dla jej dobra. Czułaby się tu okropnie, a on musiałby wysłuchiwać narzekań na wiatr, piasek w butach i zimno. To nie jest miejsce dla kobiety, a dla samotnej kobiety tym bardziej. Przedstawicielkom płci pięknej nie służy izolacja. Potrzebują ciepła, czułości i troskliwej opieki. Czemu ta kobieta go w ogóle obchodzi! Natomiast powinna go obchodzić łódź Keegana. Obliczył sobie, że benzyny powinno jej wystarczyć do Hatteras. Wziął uniwersalny klucz i pobiegł do jej domku; musiał sprawdzić, czy niczego nie zostawiła. Nie ma prawa zostać nawet najmniejszy drobiazg dający pretekst do powrotu! Niestety, zostało bardzo dużo. Nie rozpakowana walizka. W kuchni na blacie zapasy co najmniej na rok. W łazience kosmetyki i szczoteczka do zębów, w sypialni nocna koszula na nie posłanym łóżku. Znowu poczuł ból zesztywniałych mięśni. Nie miała zamiaru wyjechać. Ta niecna złodziejka zabrała mu motorówkę i pojechała po resztę swoich klamotów! Czy nie rozumiała tego, co wczoraj do niej mówił? Dobrze. Wczoraj starał się jeszcze być dżentelmenem. Baba chce iść na udry? Już on jej pokaże, co potrafi. Dzięki służbie w wojsku umiał działać Szybko. Zebrał parę wyjętych już rzeczy, ściągnął ż łóżka prześcieradła i wepchnął to wszystko do torby. Potem rozejrzał się jeszcze, czy wszystko zostało spakowane. Wystawił torbę na drewniany taras, obok walizki z komputerem. Wszedł z powrotem po siatki z jedzeniem. Kupiła, niech więc to zabierze. Pozbierał produkty z nadzieją, że nie ma wśród nich lodów. Mar-

R

S

ny jej los, jeśli upaprze sobie przez nią ostatnią parę czystych dżinsów. W tej temperaturze chyba nie powinny się rozpuścić. Na zewnątrz było niewiele powyżej zera, a w domku, zamkniętym od października, pewnie jeszcze zimniej. Sumienie jednak nie dawało mu spokoju. Spała chyba w ubraniu nałożonym na nocną koszulę. Nie dostrzegł na łóżku żadnego koca. Maudie mówiła, że większość lokatorów ma w domkach lekkie koce na lato, ale ta gapa pewnie nie wiedziała, gdzie ich szukać. Do cholery, przecież nikt nie przyjeżdża tu w zimie, tym bardziej samotna kobieta! Owszem, Maudie mieszkała tu kiedyś sama bez względu na porę roku i miała wszystko pod swoją opieką, ale to wyjątkowa kobieta. Ona wychowała się na Coronoke, zna od dziecka zdradliwą aurę Outer Banks. W tych okolicach pogoda mogła się zmienić diametralnie w ciągu godziny. Maudie nieraz musiała całe dnie obywać się bez prądu. Jakiś głos podpowiadał mu, że powinien dać tej kobiecie jeszcze jedną szansę, pokazać jej wszystkie urządzenia, włączyć prąd, telefon, pożyczyć kilka koców... Nie. To na nic. Ona teraz nie przyjmie, żadnej pomocy, choć z jego strony byłby to wielki akt łaski. Na pewno spodziewała się, że jest tu kurort ze słoneczną plażą i wszystkimi luksusami na skinienie ręki, od gorącej kąpieli do koktajli w barze. Obracał z bagażami cztery razy, zanim załadował wszystko do łódki. Sumienie odezwało się znowu. Ten ktoś, kto dał jej klucz, był idiotą. Spodziewała się, że tu wypocznie, ale to on, Brace, ją stąd wyrzucił: Dobrze, poświęci jej jeszcze trochę czasu i poradzi, żeby wsiadła na prom do Ocracoke, potem na Cedar Island i ruszyła na południe, gdzie panuje lato. Może Jekyll Island, może, St. Augustine. Dużo słońca, wesołe towarzy-

stwo - właściwe miejsce dla samotnej kobiety, która chce się rozerwać. Tego nie ma na Coronoke. Z pewnością nie w styczniu. Na pewno nie teraz, kiedy on ma tu rządzić.

R

S

Frances patrzyła na oddalającą się przystań. Naciskała wszystkie guziki i ciągnęła za wszelakiego rodzaju dźwignie, aż w końcu doszła do wniosku, że zabrakło paliwa. Na łódce było jedno wiosło; próbowała wiosłować nim tak szybko, jak mogła, ale skutek był prawie żaden. Im szybciej wiosłowała, tym gwałtowniej prąd unosił ją coraz dalej od wyspy. Jedynymi żywymi istotami w pobliżu było kilka pelikanów. Czy istnieją pelikany pocztowe? Może zaniosłyby wiadomość do straży przybrzeżnej? Jak mogła zrobić takie głupstwo? Najbardziej przytomna i praktyczna osoba w rodzinie Smithów; w rodzime Jonesów również. Ta, która zawsze przypominała rodzeństwu o wzięciu parasola i drobnych pieniędzy, gdyby trzeba było zadzwonić do domu. Zawsze przypominała mężowi i jego rodzinie o witaminach i o tym, żeby jedli mniej tłuszczu, soli i białego cukru. Nad zatoką ukazał się mały, czerwono-zielony samolot. Wstała i zaczęła wymachiwać rękami. - Ratunku! Tu jestem! Przyślijcie pomoc! Pantofel na skórzanej podeszwie obsunął się na mokrym metalu i motorówka zachwiała się gwałtownie. Usiadła z impetem i schwyciła się burty. Miała wrażenie, że jest jedyną ludzką istotą zostawioną na ziemi. Absurd. Po prostu zabrakło benzyny, Jej, która napominała rodzinę, żeby niczego nie robić pochopnie, a już nigdy, absolutnie nigdy, nie zaczynać dnia bez zjedzenia śniadania. Teraz popełniła oba te grzechy i proszę, w co się

R

S

wpakowała. Umrze tu z głodu, a wiatr zniesie jej zwłoki na otwarty ocean. W odległości mniej więcej trzystu metrów rysował się nieco bagnisty brzeg. Właśnie rozważała szanse, czy zdoła dotrzeć tam wpław, zanim zamieni się w sopel lodu, kiedy usłyszała wysoki, jednostajny dźwięk. - Na pomoc! -jęknęła. Obracając się w tył, zobaczyła dwie motorówki pędzące ku niej z przeciwnych kierunków. - Dzięki ci, Boże, który czuwasz nad idiotami... wymruczała z wdzięcznością. Woda wyglądała naprawdę na bardzo zimną i głęboką, a prąd był taki silny. Niebiosom była winna podziękowanie za ratunek, ale stryjek Seymore usłyszy kilka „ciepłych" słów, jeśli będzie jej dane znaleźć się kiedyś w pobliżu telefonu. Starszy pan zapomniał powiedzieć jej o paru rzeczach raczej istotnych dla osób, które przybyły na tę wyspę. Jerry dopłynął pierwszy. Druga łódka była mniejsza i wolniejsza, ale dalej zmierzała ku niej całym rozpędem. - Co pani chce zrobić? Utopić się? - zawołał chłopak, błyskając swymi wspaniałymi zębami. Przez ławicę chmur przebił się właśnie mały promyk słońca. - Nie jestem pewna, ale chyba skończyła mi się benzyna. Czy to możliwe? Jerry wzruszył ramionami, po czym przyciągnął swą łódź do burty ścigacza, wszedł na pokład i zajrzał do zbiornika na rufie. Frances nigdy nie czuła się tak głupio. - No cóż, rzeczywiście. I to całkiem niedawno. - Bardzo przepraszam za kłopot- powiedziała Frances. - Czy ty jednak nie powinieneś być teraz w szkole? Zanim Jerry mógł odpowiedzieć, przy drugiej burcie znalazła się następna łódź, a w niej ten wysoki, niesympatyczny mężczyzna, który próbował pozbyć się jej z wyspy. Wczoraj nie widziała wyraźnie jego twarzy, ale zapa-

R

S

miętała dobrze tak charakterystyczną sylwetkę. Zakłopotana spojrzała na niego spod oka. Miał jej za złe, że pożyczyła sobie jego łódź, to było widać. Gotował się ze złości, to też było jasne jak słońce. W jego rysach było jednak coś dziwnego, co nie zgadzało się z wyrazem oczu. Dobrze, że Jerry był przy niej. Ten drań byłby w stanie wpakować ją do worka i wyrzucić za burtę. - Zabrakło jej benzyny - obwieścił Jerry z uśmiechem. - Gdyby nie kradła mojej łodzi po kryjomu - odpowiedział gbur - uprzedziłbym ją, żeby sprawdziła zawartość paliwa w baku. - Jestem pewna, że by pan to zrobił.- wtrąciła Frances, uważając, że ma prawo wziąć udział w rozmowie na swój temat. - Uprzedzał mnie już pan o wielu rzeczach. A jeśli chodzi o rzekomo ukradzioną łódkę, to mówiono mi, że lokatorzy domków mają prawo jej używać. Zresztą nie było innej.- Nie czekając na odpowiedź, zwróciła się do chłopaka: - Jerry, czy znasz się choć trochę na generatorach? Chciałabym cię prosić... - Ja to załatwię - wtrącił ponurym głosem gbur. Ten człowiek przypominał Frances liny, którymi cumowała łódź na przystani. Twarde, ostre, ze śladami zużycia, ale nie słabości. - Oczywiście; Ten pan może sprawdzić generatory, choć to chyba nie jest potrzebne. Ostatnio prąd był przez cały czas. - Jerry zamienił zbiorniki z paliwem; obiecał, że napełni pusty i zostawi go na przystani. Frances wzruszyła ramionami. To już ich sprawa. Czekała, grzejąc się w słabych promieniach słońca, aż gbur skończy mocować swą motorówkę do ścigacza. Oznaczało to, niestety, wątpliwą przyjemność wspólnej podróży na wyspę. Jerry pomachał im ręką na pożegnanie, a jego odpływająca łódka posłała w stronę skulonej Fances strumień lodo-

watej wody. Z westchnieniem otarła oczy po słonym prysznicu. Dziękuję, Jerry, tego mi było trzeba, pomyślała. Jeszcze niedawno była tak dumna ze swoich wyczynów na ścigaczu. Nawet niewiele brakowało, żeby pozbyła się skorupy, w którą wepchnęła ją świadomość, że jedenaście lat jej małżeństwa było jedną wielką pomyłką. - Chyba się sobie nie przedstawiliśmy, prawda? Jestem Frances Smith Jones - skierowała te słowa w stronę kanciastych pleców, pochylonych teraz nad tablicą rozdzielczą ścigacza. Cisza. W porządku! Jeśli ten człowiek pragnie zachować incognito, jej to nie przeszkadza. Jeżeli jest coś na świecie, co ją definitywnie przestało interesować, to mężczyźni. Przynajmniej w tym wcieleniu! Silnik parsknął. Po chwili jego warkot przybrał na sile. Mężczyzna odwrócił się i usiadł przy sterze, twarzą do niej. Frances patrzyła w jego oczy z przeświadczeniem, że dokładnie taki kolor powinna mieć góra lodowa. Niepokoiła ją ich nieprzejrzysta szarość. Reszta była... dość interesująca, stwierdziła. Mocno zarysowana szczęka, zbyt wystające kości policzkowe. A usta... w tym momencie miały taki wyraz, jakby ich właściciel żuł cytrynę. Aż ją kusiło, żeby się do niego uśmiechnąć, z czystej przekory. Nos miał za to bardzo piękny. W bladych, jakby przepuszczonych przez mgłę promieniach słońca widziała subtelną siatkę blizn po lewej stronie jego twarzy. Zanim zdążyła zastanowić się na tym odkryciem, powiedział: - Ridgeway. Co pani wyprawia? Kradnie pani motorówkę, nie sprawdzając nawet poziomu paliwa? Ból głowy, o którym starała się od rana nie myśleć, obezwładnił ją jak cisnąca obręcz.

R

S

- Nie ukradłam pańskiej motorówki, panie Ridgeway - powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Pożyczyłam ją. Powiedziano mi, że właściciele domków i osoby wynajmujące mogą korzystać z łodzi. A jeśli mowa o sprawdzeniu paliwa, miał pan rację. Powinnam była to zrobić; Następnym razem na pewno o tym nie zapomnę; nie mam zwyczaju popełniać tego samego błędu dwa razy. Brace otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zmienił zdanie. Ryk silnika nie sprzyjał konwersacji. Dzięki temu Frances miała sposobność zdziwić się, co też robią na pokładzie jej pozostawione w domku bagaże. Na dodatek ścigacz zawrócił nagle w stronę przystani. - Co pan robi?! - starała się przekrzyczeć warkot silnika. - Dokąd pan płynie?! - Na przystań! - Przecież już tam byłam! Chcę płynąć do domku! - Nie ma mowy, szanowna pani. Wróci tu pani za parę miesięcy. W tym hałasie nie sposób było dyskutować. Zła jak osa, trzęsąc głową z bezsilnej złości, poczołgała się na rufę, żeby być bliżej sternika. Przysunęła twarz do jego ucha i krzyknęła: - Niech pan posłucha! Nie wiem, kim pan jest na Coronoke, może dyżurnym draniem, ale mój stryjek jest właścicielem tego domku! Dał mi do niego klucz i powiedział, że mogę w nim mieszkać, jak długo mi się będzie podobało! To nie moja wina, że jakaś tam Maudie, która miała mi pomóc, jest w Utah! Guzik mnie to obchodził Przyjechałam i chcę tu zostać! Zaraz zawiezie mnie pan na Coronoke albo oskarżę pana o... o... Jak będę chciała to coś wymyślę! Gdyby go tak nie zdenerwowała, może uznałby ją za zabawną. Nie była ani stara, ani nieatrakcyjna, choć

R

S

w tej chwili wyglądała jak przepuszczona przez wyżymaczkę. Brace jednak nie przepadał za kobietami z zawziętym charakterkiem, nawet jeśli miały oczy koloru ciemnych fiołków i takie piękne usta... Zaklął w duchu. Chyba ma jeszcze kłopoty z głową od czasu, kiedy jego pokiereszowany zewłok przeorał kukurydziane pole razem z paroma tonami pogiętego metalu... Zrobił gwałtowny zwrot ścigaczem i klęcząca u jego stóp kobieta krzyknęła. Gdyby nie schwycił jej za ramię, uderzyłaby głową o ławkę sternika. Z bliska w zapachu słonej wody i jej zmoczonego ciała poczuł coś bardziej wyrazistego, ton świeżo skoszonej trawy, kwiatów. Była taka szczupła. Skóra i kości, wyczuwalne pod palcami przez materiał pikowanej kurtki. Mimo hałasu silnika słyszał jej urywany oddech; on też nie oddychał normalnie. Idiotyczna reakcja. Pewnie za długo trzymał się z dala od kobiet. I co się stanie z jego spokojnym życiem na wyspie? Tak się starał tę kobietę stąd wykurzyć, a teraz będzie znowu nosił tony jej bagażu... Nigdy nie sądził, że ogarną go wyrzuty sumienia. Na pociechę miał tylko perspektywę, że ona nie zechce przyjąć od niego żadnej pomocy. Urażoną dumę demonstrowała aż nadto wyraźnie. Obserwując, jak szła przed nim ze sztywno wyprostowanymi plecami* prawie się uśmiechnął. Prawie. Brace znał kobiety niemal tak dobrze jak samoloty. Jako wyczynowy pilot uważał się za eksperta w obu dziedzinach. Kobiety uwielbiały lotników. Gdy był młody, uważał zaliczanie dziewczyn dla sportu za zabawne. Kiedyś brał udział w samolotowych akrobacjach dla potrzeb kręconego filmu. Pete i Sharon Bing przygotowywali maszyny do batalistycznych scen. Sharon już wtedy robiła do niego

R

S

słodkie oczy, ale Brace był zbyt zajęty statystkami, które w Hollywood były łatwą zdobyczą. Potem skończył techniczne studia i zaczął pracować dla pewnej rządowej instytucji jako oblatywacz. Ani jego finanse, ani męsko-damskie układy na tym nie ucierpiały. Stał się tylko bardziej wybredny. W jego otoczeniu znów pojawiła się Sharon. Zaczęli się spotykać. Po trzech miesiącach zaproponował jej małżeństwo, a może ona mu je zaproponowała? Później nie mógł sobie uświadomić, kto poruszył ten temat. W łóżku było im ze sobą tak dobrze, łączyły ich sprawy zawodowe... Ich małżeństwo nie dotrwałoby nawet do końca miodowego miesiąca. Teraz o tym wiedział. Niektórzy mężczyźni nadają się na mężów, inni nie. Od czasu kiedy zoperowano mu twarz, nie myślał o kobietach. Większość z nich odwracała się z odrazą na widok jego blizn. Niektóre reagowały inaczej; blizny je podniecały, ale taka reakcja tylko wzbudzała w nim złość. Nie mógł się do tego przyzwyczaić. Choć miał obcą twarz, pozostał sobą. - Obrócimy jeszcze tylko raz - powiedziała ta nieznośna kobieta, kiedy złożył pierwszą część bagażu na tarasie domku. - Z resztą poradzę sobie sama. Gdyby tego nie powiedziała, nie proponowałby jej pomocy. Teraz, na przekór, nalegał. - Ja wszystko przyniosę. Pani powinna wejść do środka i się ogrzać. - W takim razie proszę pokazać mi, co robić ,z tym generatorem. Mogę znowu spowodować jakąś katastrofę, a wolę ograniczyć się do jednej dziennie. Jasny gwint, ten generator. - Proszę pani... Hmm... Pani Jones...

R

S

- Frances. Frances Smith Jones. - Widzi pani, generatorem nie trzeba się przejmować. Zewnętrzna stacja już działa. - Prawdę mówiąc, prąd z centralnego generatora płynął przez cały czas, odkąd Brace pojawił się na wyspie. Parę razy światła gasły albo ciemniały w czasie uderzeń wiatru, ale to była wina kompresorów, które źle znoszą zmiany mocy. Letnie domki były połączone z główną stacją i każdy miał swoje wyłączniki. - Musi pani tylko przestawić dźwignię. Skrzynka jest za drzwiami. Czy mam to zrobić? Stał przed nią z rękami założonymi na piersi, ona naprzeciw w tej samej pozie. Jej zachowanie było aż nadto wymowne. Prawie go to rozśmieszyło. Dotrzymała mu pola w tej potyczce. - Umiem przestawić dźwignię wyłącznika, panie... Hmm... Może jednak pokaże mi pan ten generator. Na wszelki wypadek. - Generator używany jest tylko w sytuacjach awaryjnych. Nie będzie pani tu tak długo, żeby go potrzebować. Od dawna Brace nie widział takich iskier, jakie zalśniły teraz w jej oczach, Błękitny ogień. Lawendowobłękitny. Dla mężczyzny, któremu stawianie czoła niebezpieczeństwu wypełniało większą część życia, był to doprawdy podniecający widok. Cofnął się o dwa kroki. O, nie! Ta kobieta go nie pokona. Niczym. Nie skuszą go iskry w błękitnych oczach, długie nogi, delikatne, wrażliwe, wydatne usta. Potrzebował teraz kobiety mniej więcej tak samo jak następnej rany w głowie. - Proszę dać mi znać, kiedy postanowi pani stąd wyjechać, pani Jones. Sam panią odwiozę. Wolę, żeby dotarła

R

S

pani do Hatteras w jednym kawałku - powiedział, kładąc rękę na klamce. Uśmiechnęła się z przesadną słodyczą. - To niezwykle miło z pana strony - dodała przez zaciśnięte zęby, kiedy zamykał drzwi. Niezwykle miło. Jasne. On też tak uważał.

ROZDZIAŁ TRZECI

R

S

Do wieczora chmury znów zasłoniły niebo. Wiatr zawodził jak stado dzikich zwierząt, ale przynajmniej nie padało. Frances połknęła dwie następne aspiryny. Stos najpotrzebniejszych rzeczy nadal czekał na rozpakowanie. Męczył ją ból głowy i zatkany nos. Pewnie będę miała zapalenie zatok, skonstatowała ponuro. Morskie powietrze wcale, nie działa jak balsam, choć tak się powszechnie uważa. Nie wpłynęło też na jej apetyt. Czuła głód, ale żołądek buntował się na widok jedzenia. Może przez ten ciągły ból głowy? To możliwe, ale oprócz jedzenia przywiozła tu ze sobą artykuł do korekty i musi się nim natychmiast zająć. „Nowe dania Fancy" - jej comiesięczna kolumna w gazecie; ten artykuł miał byś ostatni przed upływem okresu wymówienia. Oprócz tego musi napisać książkę: „Smaczna dieta Fancy" - zestaw jej najlepszych przepisów. Dwa tygodnie temu upłynął termin oddania wydruku do wydawnictwa. Trzeba przygotować tekst jak najszybciej; temat jest modny, konkurencja nie śpi i może się okazać, że wydawca pod byle pretekstem zerwie umowę. Wtedy będzie musiała zwrócić zaliczkę. Frances brakowało pieniędzy. Dostała na początek jedną trzecią sumy, następną część honorarium obiecali po przyjęciu ostatecznej wersji, resztę po wydaniu książki. Kiedyś tak ją cieszyła

R

S

ta propozycja. Miała oderwać jej myśli od niezbyt przyjemnej sytuacji w domu. I co? Ma wreszcie mnóstwo czasu i minimum obowiązków. Żadnych brudnych naczyń, nie posłanych łóżek, skarg i narzekań. Żadnych problemów, poza tym-że nigdy w życiu nie czuła się tak okropnie. Przez cały dzień nie zauważyła, by ktokolwiek pojawił się w tej okolicy. Chyba rzeczywiście poza nią i tym okropnym gburem nie było na wyspie nikogo. Mało, pocieszająca perspektywa. Jakże on się nazywa? Jakoś tam. Nieważne. Z natury nie była zbyt towarzyska! Nie poświęcała temu problemowi szczególnej uwagi. Nie była również odludkiem. Jako najstarsza z piątki rodzeństwa przyzwyczaiła się do życia pośród wielu ludzi. Matką umarła, kiedy Frances miała siedemnaście lat. Musiała-wtedy zrezygnować z życia towarzyskiego, porzucić marzenia o uniwersytecie i zadowolić się nauką w college'u. Nie żałowała, że tak się stało, choć marzyła o innym życiu. Dom zawsze był takim radosnym miejscem, pełnym gwaru i śmiechu, tłumnie odwiedzanym przez rodzinę i licznych przyjaciół. Niektórzy z tych przyjaciół byli ludźmi wyjątkowymi, rozmyślała, przywołując wspomnienia, Dwa razy o mało się nie zaręczyła: najpierw, kiedy miała osiemnaście a potem dwadzieścia jeden. W tym czasie ojciec, naukowiec zajmujący się roślinnymi pasożytami różnych regionów Afryki, już ich praktycznie opuścił. Finansowo byli zabezpieczeni, choć to właśnie ona musiała pamiętać o rosnących podatkach od nieruchomości. Dom został spłacony. Frances zawsze świetnie umiała zaplanować wydatki. Jej rodzeństwo podejmowało dodatkową pracę po lekcjach, kiedy tylko wiek im na to pozwalał. Niemniej jednak póki ojciec pozostawał za granicą - a nic

R

S

nie wskazywało na to, aby miał ochotę wracać - Frances odpowiadała za wszystko. Jeśli ktoś chce mnie wziąć, to z dobrodziejstwem inwentarza, mówiła że śmiechem do Paula, kolegi z college'u, który prawie się jej oświadczył. W końcu nie zrobił tego. Zaczął spotykać się z Carol, jej najlepszą przyjaciółką. Gdy okazało się, że Carol jest w ciąży, wyjechał, aby podjąć pracę na Zachodnim Wybrzeżu. Nigdy nie napisał, nie zadzwonił ani nie wrócił. Frances była przy Carol, kiedy urodziło się dziecko, i pocieszała ją, jak umiała, gdy oddano je do adopcji. Czuła się winna, bo to ona zapoznała przyjaciółkę z Paulem; w głębi duszy odczuwała jednak ulgę, że nie ją to spotkało. Trzy lata później następny kandydat na męża został zawczasu ostrzeżony. Powiedziała Adamowi o ojcu przebywającym za granicą, siedemnastoletniej Debbie i szesnastoletniej Rebie, o bliźniakach, Billu i Denisie. Adam był zupełnie inny niż Paul; prawnik, interesujący się polityką, starszy i poważniejszy. Dojrzały mężczyzna powinien zrozumieć, że Frances ma rodzinne zobowiązania. Zresztą byli w sobie tak szaleńczo zakochani. Zdołał ją namówić, żeby przeprowadziła się do jego mieszkania. Kiedy powiedziała mu o wszystkim, Adam nie miał nic przeciwko temu, żeby nadal dzieliła z nim mieszkanie i przy okazji łóżko - ale uważał, że na tym etapie jego kariery angażowanie się w pomoc rodzinie utrzymanki nie jest właściwym posunięciem. Pamiętała jak uśmiechała się wtedy, aż zdrętwiała jej twarz. Czuła bezsilną złość, że znów okazała się idiotką. Dwa razy dała się ponieść uczuciu, powtórnie zaufała mężczyźnie i została odrzucona. Jej wiara w siebie zachwiała się na długo. Cztery lata później spotkała Kennetha. Po ukończeniu studiów pracowała wówczas jako dietetyczka w małej pry-

R

S

watnej klinice. Pierwszą rzeczą, jaka zrobiła na niej wrażenie, było jego przywiązanie do rodziców. Frances już nie musiała opiekować się rodzeństwem; wszyscy byli dorosłymi ludźmi. Wymuszona jednak kiedyś przez okoliczności odpowiedzialność za innych weszła jej w krew. Kto chciał, mógł skorzystać. Ojciec, gdyby jeszcze żył, patrzyłby z upodobaniem na jej nowego narzeczonego, myślała z gorzkim rozbawieniem. Po wielu latach, już za późno, zdała sobie sprawę, jak bardzo Kenneth przypominał pasożytnicze rośliny, którym doktor Smith poświęcił wiele lat swego życia. - Och, dosyć tego! - mruknęła z irytacją. Tyle razy przyrzekała sobie, że nie będzie wracać do przygnębiających wspomnień. Nawet bez nich czułą się coraz gorzej. Następnego dnia obudził ją jakiś łomot - a raczej serią łomotów - i to zaraz po świcie. Frances usiadła na łóżku z mocno bijącym sercem, zamętem w głowie i przeświadczeniem, że śni jakiś koszmarny sen. Otwarła ostrożnie jedno oko i spojrzała na budzik. Obie wskazówki znajdowały się u dołu tarczy. Albo budzik się zepsuł, albo jest pół do szóstej, chyba że zapomniała przestawić go po wyjeździe z Indiany. Mój Boże, o tej porze roku pół do szóstej to przecież środek nocy! - A niech to wszyscy diabli! -jęknęła. Opadając z powrotem na łóżko, przykryła głowę poduszką. Nie pomogło. Kanonada trwała dalej. Po chwili poddała się. Choć na zewnątrz było całkiem ciemno, pod jej oknami zaczynała się właśnie trzecia wojna światowa. Ktoś chyba włączył ogrzewanie, bo było za ciepło. Głowa pękała jej z bólu. Jęcząc, wyrzuciła z siebie kilka przekleństw, prawie zapomnianych od studenckich czasów. I to

S

też nie pomogło. Gdyby miała telefon, wezwałaby policję, straż. Albo karetkę pogotowia. Czuła się okropnie. Najlepiej, żeby i ją zastrzelili przy okazji! Wreszcie będzie po wszystkim... Strzały karabinowe rozbrzmiewały już rzadziej, ale każdy z nich sprawiał, że czuła ból niemal rozsadzający czaszkę. Żołądek nie wytrzymałby następnej porcji aspiryny; nie miała nic innego. Przecież na tej przeklętej wyspie na pewno nie znajdzie apteki! Dobry Boże, ona narzeka! Całe życie nie znosiła narzekania! Zwlokła się z łóżka i włożyła kurtkę. Ledwie panując nad atakiem mdłości, skierowała się chwiejnie do drzwi. Jeśli ma wyzionąć ducha bez życzliwej osoby przy boku, to niech ten gbur wie, gdzie ma odesłać zwłoki…

R

Brace nie spał już, kiedy zaczęła się strzelanina. Spodziewał się jej, odkąd pogoda się ustaliła. Keegan mówił mu, że kilku myśliwych, którzy od lat przyjeżdżali tu polować na kaczki, może znowu zawitać na wyspę. Powinien był uprzedzić tę Jones. Zastanawiał się nad tym przedtem, ale uznał, że strzelanina nad ranem z pewnością poprawi jej nastrój. Potem o tym zapomniał. A teraz, cholera, znowu ogarnęło go idiotyczne poczucie winy! Wychodził spod prysznica, kiedy ktoś załomotał do drzwi. Dama od Czarnobrodego, bez wątpienia. Złośliwe iskierki zabłysły mu w oczach, kiedy rozważał w pośpiechu, co jej powie. Kto mógł strzelać? Przemytnicy narkotyków? W to pewnie nie uwierzy. Inwazja w zatoce... Lokalna wojna gangów? Brzmi nie najgorzej. Może jej zresztą nic nie mówić. Niech ta cholerna baba domyśla się najgorszego. Wyniesie się stąd natychmiast.

R

S

Obwiązał biodra ręcznikiem i włożył buty. - Idę już, idę - mruczał mało przyjaznym głosem. Powstrzymując się od złośliwego uśmiechu, otworzył drzwi. Powie jej, że rozpoczęły się manewry wojskowe, a niebawem nastąpi bombardowanie cieśniny... Jeden rzut oka na kobietę wczepioną kurczowo w futrynę wystarczył, żeby zapomniał o swoich bajkach. Twarz miała rozpaloną, fiołkowe oczy zmienione bólem. Szczękała zębami w ataku dreszczy. Bez słowa ujął jej ramię i wprowadził kobietę do środka. - No dobrze... Proszę^ się uspokoić. Przecież nic się takiego nie dzieje. - Zwężonymi oczami przyglądał się jej twarzy. Nie była piękna, w każdym razie to kobieta nie w jego guście. Atrakcyjna, być może. Nawet przystojna. Ładnie zbudowana, choć wychudzona. Parę kilogramów więcej dobrze by jej zrobiło. - Muszę skorzystać z pana telefonu - wychrypiała. - Czy chodzi o coś więcej poza tym strzelaniem do kaczek? - Strzelanie do kaczek? O pół do szóstej rano? - Pół do siódmej według naszego czasu. Frances zachwiała się na nogach. Brace schwycił ją za ramiona, zanim upadła na Sztalugi Maudie. - Proszę usiąść i powiedzieć, co się stało. Naprawdę jest pani tak gorąco? - Poprowadził ją w stronę wygodnego skórzanego fotela. Osunęła się nań bezwładnie; na jej bladej twarzy mocne rumieńce wyglądały, jak plamy. Niepokojąca kombinacja. Nieczyste sumienie znowu się odezwało. Brace czuł, że teraz musi postępować fair. - Widzi pani, strzelanie to głupstwo. Wiem, że powinieniem panią uprzedzić. Paru facetów przyjeżdża tu kilka razy w sezonie aż z Wirginii; To biznesmeni, którzy lubią

R

S

sobie postrzelać. Upolują parę kaczek, zdziebko popiją i wynoszą się z powrotem. Trochę hałasu, ale to nic groźnego. - Wodził oczami po delikatnych rysach jej twarzy. - Coś się jednak stało? - Poproszę... ten telefon... Przyniósł aparat bez słowa. Sięgnęła do tarczy, ale ręka drżała jej tak bardzo, że nie mogła wystukać numeru. - Może ja to zrobię - powiedział. - Proszę mi podać numer. - Wyglądała na zbyt słabą, żeby móc rozmawiać. - Najpierw lekarza... Potem do siostry... Numer kierunkowy 219. - Przymknęła oczy, a Brace czuł coś, czego nie doświadczał od bardzo długiego czasu. Od jakichś trzydziestu pięciu lat, ściślej biorąc. Ta kobieta wyglądała okropnie i czuła się pewnie jeszcze gorzej, ale coś mu mówiło, że zapadnięte policzki i podkrążone oczy to skutek nie tylko ostatniej nocy. Ignorując jej słabe protesty, wybrał numer najbliższego lekarza. Potem patrzył, jak próbowała wziąć się w garść. - Tu Frances Jones... Zatrzymałam się w domu pana Seymore'a na Coronoke - mówiła schrypniętym głosem. Brace słuchał, jak podawała symptomy choroby. Zanim skończyła, postawił już swoją diagnozę. Dobrze, że zaszczepili go przeciw grypie jeszcze przed wyjściem ze szpitala. - Tak, ja... - zaczęła, po czym po długiej pauzie wyrzekła: - Nie, nie mogę tam przyjechać... Rozumiem, ale... Brace wyjął słuchawkę z jej słabnącej dłoni i szybko zreferował sytuację. Zanim skończył, przeklinał w duchu pogodę, system opieki lekarskiej i swoje parszywe szczęście, dzięki któremu jest teraz z chorą kobietą w miejscu, gdzie tak bardzo chciał być sam. Miał mnóstwo wad, to prawda, pewnie daleko więcej

niż zalet, ale nie odwróciłby się od bliźniego W potrzebie. Ta kobieta potrzebowała teraz pomocy jak mało kto.

R

S

Kiedy wróciła do świadomości, ostatnim wyraźnym wspomnieniem były gwałtowne mdłości; wymiotowała kilka razy. Ktoś trzymał jej głowę, potem obmywał twarz zimną wodą i wycierał do sucha. Pamiętała jeszcze, że zrzucała z siebie koc, potem dostawała dreszczy z zimna, potem znów było jej gorąco. Ten ktoś znowu wycierał ją wilgotnym ręcznikiem. Aż wstydziła się myśleć o tym, co mogło się jeszcze zdarzyć. Miała na sobie nocną koszulę. Suchą. Przedtem była mokra od potu. Przypominała sobie coraz więcej: przecież kiedy tu przyszła, żeby zadzwonić, była kompletnie ubrana. Ostrożnie otwarła jedno oko. Piekło, ale coś widziała. To znaczy, że jeszcze nie umarła. Głowa bolała ją w dalszym ciągu, ale Frances nie czuła już upiornego łupania. Czuła się słaba i rozbita. Mdłości chyba ustąpiły. Pamięć podsuwała kolejne fragmenty niedawnych przeżyć. Czy ten mężczyzna rzeczywiście wykonywał dla niej tę wszystkie mało przyjemne rzeczy, które kiedyś robiła dla rodzeństwa? W dzieciństwie bracia i siostry łapali każdą chorobę aktualnie grasującą w szkole. Usłyszała stuk otwieranych gdzieś drzwi. Spróbowała otworzyć oboje oczu naraz. Po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że nie leży we własnym łóżku i nie przebywa w Jaskini Czarnobrodego. Nie mieszkała tam na tyle długo, żeby czuć się jak w. domu, ale tego wąskiego pokoju z wysokim sufitem nie znała na pewno. - Może dać pani coś do picia? Przez mgłę zobaczyła, jak mężczyzna podchodzi do jej łóżka z tacą, na której stała szklanka i puszka coli. Był

R

S

bardzo wysoki, dostrzegła to jeszcze wyraźniej, leżąc w horyzontalnej pozycji. - Pani organizm bardzo się odwodnił. - O Boże - wymruczała żałośnie. - Herbata czy cola? Może zje pani krakersa? Doktor radził, żeby zacząć właśnie od nich. Jeśli utrzyma je pani w żołądku, przyśle jakiś lek na ból głowy. Pewnie nieźle panią łupie. W ustach czuła smak waty, włosy były wilgotne i pozlepiane w strąki; cała czuła się lepka. Co za ironia losu; pielęgnowała innych podczas wszelkich chorób i dolegliwości: świnka, wszawica, symulacje, ataki hipochondrii, ale sama nie chorowała nawet przez jeden dzień w życiu. Być może nie mogła sobie na to pozwolić. Teraz, w najbardziej nie sprzyjających okolicznościach, dała się zwalić z nóg jakiemuś paskudnemu wirusowi. - Tak mi przykro - próbowała powiedzieć to mocnym głosem, ale skutek był dość mizerny. - Nie ma powodu. Przecież to się zdarza. - Mnie nie. Brace uniósł brwi i Frances zauważyła po raz pierwszy, że oprócz ledwie widocznej, srebrzystej siatki blizn na lewej stronie twarzy przez jedną brew przebiega głębsza, ukośna szrama. Nadawała mu dziwnie zawadiacki, wygląd. - Tak zwane żelazne zdrowie? - zapytał z nieco krzywym uśmiechem. Uśmiechając się, wyglądał zupełnie inaczej. Miała ochotę rzucić mu się na szyję i wypłakać swe krzywdy w jego szerokich ramionach - co znaczyło, niestety, że nie tylko żołą-' dek, ale i mózg ucierpiał podczas przebytej choroby. - Nie miałam czasu chorować - odpowiedziała z trudem. Nadal chciało jej się płakać i kładła to na karb pogrypowej słabości. Nigdy przecież nie płakała. - Tak bardzo

R

S

mi pan pomógł, a ja... a ja... - Rozłożyła bezradnie ręce. Zwykłe mężczyźni nie czuli się dobrze przy chorych. Podejrzewała, że ktoś taki jak on - choć naprawdę nie miała dotąd do czynienia z tym gatunkiem mężczyzn ~ wręcz nie znosi podobnych sytuacji. - Cokolwiek tni się stało, już minęło - wychrypiała. - Zaraz się stąd wyniosę. - Nie ma mowy.-Postawił tacę na stoliku obok, bardzo dekoracyjnym, mahoniowym meblu z marmurowym blatem i wygiętymi nogami. - Pierwszy podmuch wiatru zwali panią z nóg. Proszę leżeć spokojnie, a ja pobawię się w lekarza, dobrze? Zaczyna mi się to podobać. Teraz pomogę pani usiąść. Podparł ją ramieniem, zanim zdążyła zaprotestować. Dotknięcie jego dużej, ciepłej dłoni pod plecami sprawiło, że zaczęła drżeć. - Zimno? Gorączka spadła dzisiaj rano; ale doktor powiedział, żeby na panią uważać. Przeziębienie teraz mogłoby wywołać komplikacje. - Dziś rano? Bogu dzięki! Wydawało mi się, że leżę tu parę dni. - Tylko jeden dzień i noc. Była pani nieprzytomna przez większość... - Dzień i noc! - jęknęła. - Ale jak ja... Kto mi… - Proszę nie robić z tego problemu, dobrze? Położyłem panią do łóżka i przyniosłem z domku Seymore'a trochę rzeczy, gdyby były potrzebne. To żaden kłopot; Zakryła rękami twarz. - Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, wolałabym teraz umrzeć. - Nigdy w życiu nie czuła się tak zakłopotana. To, że obcy człowiek trzymał przed nią kubeł; kiedy miała torsje; było wystarczająco okropne. Ale oprócz tego ten mężczyzna zdjął jej ubranie, zmieniał koszulę i...

R

S

Na miłość boską, nikt nigdy tego dla niej nie robił, nawet Kenneth, przez tyle lat małżeństwa, zanim zginął. Brace oparł jedno kolano na łóżku i podniósł ją, nadal podpierając ramieniem jej plecy. Głowa Frances spoczęła na jego barku. Brace stwierdził, że jest to całkiem inne odczucie niż wtedy, kiedy trzymał ją półprzytomną w czasie kolejnego ataku mdłości. Odkąd Frances Smith Jones, długonoga i smukła, z aksamitnym ciałem barwy kości słoniowej i oczach jak ciemne fiołki znalazła się w jego sanktuarium, odkrył w sobie cechy, o które nawet się nie podejrzewał. Nie miał żadnego domowego zwierzęcia od wczesnego dzieciństwa, kiedy to jego szczur, Simon, zdechł, zjadając zatruty ser. Jak na faceta bez doświadczenia całkiem nieźle sobie radził z pielęgnowaniem chorej istoty. Naprawdę nieźle. Przed upływem wieczoru Frances poczuła się prawie zdrowa. Doszła do wniosku, że wirus dopadł ją, bo wreszcie do tego dojrzała. Przez całe lata żyła jak w kieracie, prowadząc dział o gotowaniu w miejscowym magazynie, pracując nad książką, która przyniosłaby jej popularność i poprawiła finanse, dbając o dom i swoich wiecznie niezadowolonych teściów. W końcu, na parę dni przed Bożym Narodzeniem, jej życie zmieniło się w jednej chwili. Odkryła coś, o czym całe miasto wiedziało od lat - praktycznie od początku swego małżeństwa dzieliła męża z inną kobietą. Na dodatek kochani teściowie, Florence i Henry Jonesowie, którzy wprowadzili się do ich domu, bo bali się mieszkać sami, którym dogadzała jak mogła najlepiej, wysłuchiwała godzinami ich paplaniny, którym od tylu lat pomagała pod każdym względem, również finansowym, wiedzieli od dawna o podwójnym życiu swego syna.

R

S

Najpierw nie chciała w to uwierzyć: przeżywała etap zaprzeczania, jak tłumaczyła jej Carol, która przeczytała wiele popularnych poradników z dziedziny psychologii po epizodzie z Paulem i dzieckiem. Potem przyszedł gniew i zawzięta chęć zerwania wszelkich więzów z przeszłością, pragnienie, żeby zacząć wszystko od nowa gdzieś daleko od domu i znajomych. I pomyśleć, że przez dwa lata trwała w żałobie po swoim mężu, bojąc się przyznać nawet przed sobą, że znów źle wybrała mężczyznę swego życia i znów została oszukana. Uwolnienie się od więzów przeszłości stało się dla niej szczególnie trudne; była wszakże ofiarą wiecznego poczucia odpowiedzialności. Rodzina Jonesów do tego stopnia zawładnęła nią i jej życiem, że w odcinaniu się od nich nie starczyło już sił na negocjacje. Musiała poświęcić wiele rzeczy i spraw, które w innych okolicznościach dałoby się uratować. Spakowała parę osobistych rzeczy, umówiła się z prawnikiem i przepisała dom na teściów. Niech teraz Florence i Henry martwią się płaceniem świadczeń, ubezpieczeniem, naprawami i podatkami! Niech przekonają się, jak to jest, gdy trzeba kłócić się z sąsiadem, którego pies hałasuje w nocy, a starsi państwo muszą się wyspać. Niech się sami użerają z gazeciarzem, żeby rzucał gazety na podłogę ganku, a nie na dach. Może wreszcie sami się pomartwią,.. O, szlag by to... Jasne! Tyle lat żyła nerwami, że w pierwszej chwili rozluźnienia dopadł ją przeklęty wirus. Pozwoliła sobie na słabość. Brace trzymał w ramionach jej zesztywniałe ciało, obserwując ze zdziwieniem, jak zarys delikatnego podbródka stwardniał, a w oczach pojawił się dziwny błysk. - Uda się to powstrzymać, czy mam biec po kubeł? - spytał szybko.

R

S

Musiała się roześmiać, choć łzy słabości i żalu już napływały jej do oczu. - Czy chwalono już pana za niezwykle taktowne obchodzenie się z chorymi? - zapytała. - Nie. Ale czekam na to z zapartym tchem. Frances nagle zdała sobie sprawę, że też nie zachowuje się lepiej. Nie przywykła do opieki i dowodów troski ze strony kogokolwiek. Brace wyrównał poduszki pod jej plecami i cofnął się w oczekiwaniu, że pacjentka wygodnie się ułoży. Nie doczekał się, więc wyszedł. Gdy zobaczyła, że zniknął w drzwiach, łzy polały się strugami. Pociągnęła nosem, przełknęła ślinę i wytarła twarz rękawem. Zachowałam się okropnie, pomyślała. Powinnam była wynieść się stąd, zanim zrobiłam z siebie taką idiotkę. Teraz już jest za późno. Krzywiąc się, piła małymi łykami colę, zagryzając kawałkiem krakersa. Nie miała na nie ochoty, ale musiała odzyskać siły, Jej ubranie wisiało na wieszaku w wielkiej mahoniowej szafie obok kilku par dżinsów i kolekcji byle jakich koszul. Szara z dzianiny, czarna flanelowa, jeszcze jakaś nieokreślonej barwy. Trzymając się poręczy łóżka, zdołała się jakoś ubrać. Zużyła na to' cały zapas sił, ale został jej jeszcze Upór. Stojąc chwiejnie na środku pokoju powtórzyła sobie to, co zamierzała powiedzieć gospodarzowi. Brace czytał. Światło padające z wysokiego okna uwydatniało jego kanciaste rysy, nierówne kości policzkowe i siatkę blizn na lewej stronie twarzy. Zaczerpnęła powietrza, żeby się uspokoić. - Panie Bridgeman, zrobił pan dla mnie bardzo dużo, choć wcale pan nie musiał. Bardzo panu... - Ridgeway.

R

S

- Co? Parę warstw nylonu i cienkiej włóczki nie chroniło Frances przed zimnem. Już dygotała. Drżał również jej głos. - Nazywam się Brace Ridgeway i, do diabła ciężkiego, miała pani nie wstawać! Zerwał się z fotela i przemierzał pokój długimi krokami, nawet nie udając, że łagodnie obchodzi się z pacjentką. Frances przyciskała do piersi zawiniątko z pościelą, bie-, lizną i przyborami toaletowymi, które Brace przyniósł z jej domku. - Jestem już całkiem zdrowa, panie Ridgeway, dzięki pana troskliwej opiece. Może pan wrócić do swojego łóżka. - Powinna pani w nim zostać. Położyłem tam panią dlatego, bo tylko to jedno było posłane. - Rozumiem, ale... jeszcze raz panu dziękuję; naprawdę będzie lepiej, jeśli... - Do diabła, niech pani wreszcie przestanie być taka niezależna! Nie wyzdrowiała pani na tyle, żeby samodzielnie myśleć. Frances zjeżyła się natychmiast. - Może to pana zdziwi, ale mam zwyczaj myśleć samodzielnie od wielu lat. Prawie weszło mi to w krew. Jeszcze raz dziękuję; odeślę panu upraną pościel. Brace cisnął książkę na podłogę. - Proszę bardzo, niech się pani jeszcze bardziej rozchoruje! Guzik mnie to obejdzie! Ja tu pani nie zapraszałem. I jeśli nikt pani dotąd tego nie powiedział, pani Jones, to oświadczam, że traktuje pani ludzi obrzydliwie! W innej sytuacji może mogłaby wymyślić jakąś kąśliwą ripostę, ale teraz chciała uciec, zanim znowu zacznie płakać. Dawniej nigdy nie płakała! Widocznie tutejsza grypa tak się objawia - wirus mazgajstwa z Północnej Karoliny. Jeśli jednak zacznie się teraz mazać, ten facet gotów po-

R

S

myśleć, że to przez niego. Niedoczekanie! Żaden mężczyzna nie doprowadzi jej już do łez! - Miło mi to słyszeć - podniosła głowę królewskim gestem. - Jeszcze raz dziękuję za wszystko, panie Ridgeway. Zostawię upraną pościel na moim ganku. Odbierze ją pan sobie w dogodnej chwili. Zużyła na wypowiedzenie tych słów resztki determinacji, ale wyszła z podniesionym czołem i suchymi oczami, prawie nie chwiejąc się na nogach, choć przed sobą widziała rozmazaną mgłę. A w ogóle to co mu się nie podoba w tym, jak ona traktuje ludzi? Niebawem i jego dopadnie ta skręcająca żołądek grypa. Ciekawe, jak wówczas będzie wyglądał jego stosunek do bliźnich!

ROZDZIAŁ CZWARTY

R

S

Wymuszonego przypływu energii starczyło na krótko; Frances przespała resztę dnia. Obudziła się późnym popołudniem, głodna i lepka od potu. Gdy wykąpała się, umyła włosy i wysmarowała olejkiem obolałe ciało, była nadal głodna, ale już zbyt zmęczona, aby cokolwiek zjeść. Żadne dobre duchy nie wysprzątały kuchni, kiedy jej nie było. Kubek z resztką zimnego kakao nadal stał na stole. Siatka z zakupami leżała na blacie. Wydruk książki, ułożony schludnie obok komputera, czekał na korektę i uzupełnienia. Jej książka... Wydawca magazynu liczył na to, że po sukcesie książki dział dietetycznych nowinek Fancy zyska nowych czytelników i pismo zwiększy nakład. Wobec takich perspektyw pozwolił jej wypożyczyć biurowy komputer i laserową drukarkę. I pomyśleć, że do tej pory Frances pouczała innych, żeby nie mówić „hop", zanim.... Teraz sama powiedziała „hop", a szanse na przeskoczenie były coraz mniejsze. W minorowym nastroju układała na półkach przywiezione produkty, kiedy Brace Ridgeway załomotał do drzwi i wszedł. Nie pomyślała o tym, żeby je zamknąć. - Czyżbym coś u pana zostawiła? - zapytała. Miała na sobie przedpotopową nocną koszulę i czerwony flanelowy szlafrok. Niezbyt odpowiedni strój do przyjmowania gości, ale Brace miał okazję ją widzieć, kiedy miała na sobie

R

S

jeszcze mniej. Uświadamiając sobie, co widział wówczas ten obcy mężczyzna," oblała się rumieńcem. Gość stanął tuż przy drzwiach, jakby chciał zamknąć je na zasuwę. Był ubrany w rozpiętą skórzaną kurtkę i powypychane na kolanach dżinsy. Rozwichrzone włosy, przetykane rozjaśnionymi przez słońce pasmami, opadały na kołnierz. - Ciekawe, co też pani teraz robi? - zapytał podejrzliwym tonem. - Odpowiadam na głupie pytania. - Niech się pani tak nie mądrzy.. - A pan niech nie zadaje idiotycznych pytań. - Przyniosłem pani kolację. Chyba przespała pani cały dzień. - Rzeczywiście. Bardzo panu dziękuję za dobre chęci, ale potrafię sobie przyrządzić coś na kolację. - Naprawdę? W tej chwili wygląda pani tak, jakby się miała za chwilę przewrócić. Niniejszym informuję, że wczoraj straciła pani za dużo sił i parę krakersów niczego nie załatwi. Przyniosłem zupę. Zupa. Ślinka napłynęła jej do ust. Jej cytrynowa zupa zyskała kiedyś niejedną nagrodę. Za wołowy rosół z kluskami doprawiany żółtkiem dostała olbrzymi srebrny puchar z odpowiednią inskrypcją. Oczywiście teściowa nie omieszkała jej wytknąć, że puchar był tylko posrebrzany, ale Frances cieszyła się ze swego sukcesu. Liczyło się to, że zdobyła nagrodę. Zupa. Gorąca, pożywna, domowa zupa... . - Jaka? - zapytała. - Mam puszki. Niech pani wybierze. - Zupa z puszki? - No, no, czy ja wyglądam na tę kobitkę z telewizji, która miesza w garnkach i występuje w programie „Gotuj zdrowo"?

R

S

- Przepraszam, nie pomyślałam... - Niedawno słyszałem, że to nawyk. Weszło pani w krew. - Przepraszanie? - Nie, myślenie. Dopiero po jakimś czasie przypomniała sobie, o czym ten człowiek mówi. Kłócili się o coś wtedy.:. Czuła, że nie ma już sił. Usiadła ciężko w fotelu z opuszczonymi ramionami. - Myśli pan, że moglibyśmy darować sobie kłótnie i zacząć wszystko od nowa? Braće wzruszył ramionami, próbując nie patrzeć na jej bose stopy. Były tak wąskie, prawie zbyt delikatne, żeby nosić jej ciało. Jak na tak szczupłą kobietę miała ładnie zaokrąglone łydki, a kolana, które ukazały się pomiędzy rozchylonymi połami szlafroka. Z wysiłkiem przerwał kontemplowanie poszczególnych fragmentów jej ciała. Wyjął dwie puszki zupy z kieszeni lotniczej kurtki i zdecydowanym ruchem postawił na kuchennym blacie, - Czy ma pani jakieś pantofle? - Lubię chodzić boso. - W styczniu? Szanowna pani, ktoś powinien się panią zająć. To dziwne, że udało się pani przeżyć do tej pory. - Głównie dzięki unikaniu aroganckich facetów, którzy używają zwrotu „szanowna pani" w charakterze wyzwiska. Mierzyli się wzrokiem przez chwilę. W przebłysku przypomnienia Frances zobaczyła swych nastoletnich braci bliźniaków w czasie typowej dla nich kłótni. Dialog składał się z wypowiedzi w rodzaju: „Bo co?", „No co, bo co?" i tak w kółko, dopóki ktoś, zwykle Frances, nie przerwał tej farsy.

R

S

Na samo wspomnienie braci kąciki jej ust uniosły się w górę, oczy zabłysły na tle wymizerowanej twarzy. Brace pochylił się nad nią. - Kobieto, czy ty się dobrze czujesz? Zaczął przemieszczać się w stronę drzwi, na wypadek gdyby miała zachować się nieobliczalnie. - Przepraszam. Nie uśmiechałam się do pana, tylko do moich braci bliźniaków. Zamrugał powiekami. Przecięta lewa brew uniosła się pod dziwnym kątem. - Ach, tak. Rozumiem. Jego zachowanie sprawiło, że Frances dostała ataku śmiechu, Wyglądał na przestraszonego. Próbowała mu wszystko wyjaśnić, ale zanim wydobyła z siebie jakieś zrozumiałe zdanie, Brace przewracał już zawartość szuflad w poszukiwaniu otwieracza do konserw. - Ta pomidorowa byłaby niezła z odrobiną tabasco, ale to za ostra kombinacja dla pani chorego żołądka. Druga jest z zielonego groszku. Proszę wybrać. Odetchnęła głęboko jeszcze parę razy. - Wybieram obie - odparła zmęczonym głosem. Osunęła się na oparcie fotela i przymknęła oczy. Niech się dzieje co chce, byle nie musiała się stąd ruszać. Zresztą, kiedy ona słabła, dn robił się mniej napastliwy. Uświadomiła sobie, że wcale nie chce go wypędzać, przynajmniej na razie. - Nie rozumiem? Obie zupy? - Czemu nie? - powiedziała,- nie otwierając oczu. Można, zmieszać je razem, dodać trochę sherry i wyjdzie z tego gęsta, pożywna zupka. - Mówi pani poważnie? Otwarła oczy, zaintrygowana tą szczególną łagodnością, która wyłaniała się czasem spod kamiennej maski, łagod-

R

S

nością pełną samopotępienia, bo ten twardy człowiek pewnie uważał ją za słabość. - Nigdy nie żartuję na temat jedzenia - odpowiedziała. - Gotowanie to bardzo poważne zajęcie. Rzucił jej uważne spojrzenie i wzruszył ramionami. Przy tym wzroście i tak szerokich ramionach powinien ważyć jakieś dziewięćdziesiąt kilo. Nie miał nawet osiemdziesięciu. Może chorował? Albo miał jakiś wypadek? Czy nie było nikogo, kto by go dobrze karmił? Dlaczego, do diabła, wciąż przejmuje się losem każdej napotkanej żywej istoty? Musi z tym skończyć. Co on ją w końcu obchodzi? W tym domu jest jeden wygodny fotel i właśnie ona w nim siedzi. Jeśli znajdzie się ktoś, kto będzie w miarę regularnie dostarczał jej pożywienie, może tu siedzieć aż do końca świata. - Panie Ridgeway... Brace... jest mi wszystko jedno, co zrobisz z tymi zupami i jak będą smakowały. Nie spodziewaj się tylko, że będę mogła utrzymać łyżkę w ręku. W odpowiedzi usłyszała zgrzyt otwieracza do puszek i stukanie garnków. Być może zanim on ugotuje tę zupę, kuchnia będzie przypominała pobojowisko, ale nie obchodziło jej to. Naprawdę nie pamiętała, żeby ktoś robił dla niej cokolwiek nawet wtedy, kiedy złamała lewy nadgarstek. Tamtego dnia obracała materac mamy Jones na drugą stronę po raz czwarty. Mama Jones cierpiała na typowy syndrom księżniczki na ziarnku grochu, - A masz sherry? - zapytał Brace. Zamrugała powiekami i stwierdziła, że jej twarz znajduje się tuż przy jego udzie; przy smukłym, muskularnym udzie mężczyzny. Wyprostowała się w fotelu i odetchnęła głęboko. Pachniał skórą i proszkiem do prania. - Sherry?.- powtórzyła. - Żeby dolać ją do SB.

R

S

- SB? Co to jest? - Szara Breja. Nazwana przez ciebie gęstą, pożywną zupką. Widziałaś kiedyś w naturze taki kolor? Będziesz chyba jadła z zamkniętymi oczami, bo możesz mieć nawroty torsji. - Pomarańczowa i zielona... Po zmieszaniu rzeczywiście przypominają błoto. Faktycznie nie zastanawiałam się nad kolorem. I nie mam sherry. A jeśli stryjek Seymore trzyma tu zapas alkoholu, to na pewno dobrze go ukrył. Brace wzniósł oczy do sufitu. Całkiem niebrzydkie oczy, pomyślała. Nadal emanował z nich chłód, choć nie przypominały już bryłek lodu. - I ona teraz mi to mówi -mruknął. Wyłączył prąd pod płytką kuchenki i dodał: - Beze mnie nie wolno ci niczego robić. Zaraz wracam. Frances czuła się śpiąca, głodna i trochę otumaniona. Znowu zamknęła oczy. Niech będzie breja. I tak ją zje. Nawet dwa talerze. Brace wrócił za dwie minuty z filiżanką w ręku. Rzucił okiem na Frances, spoczywającą bezwładnie w fotelu, i ruszył do kuchenki. Bez namysłu wlał to, co przyniósł, do garnka. Frances pociągnęła nosem. - Sherry? - Burbon - odpowiedział; Frances gwałtownie otworzyła oczy. - Burbon... Whisky? - Doda ci wigoru. Zupa pachnie całkiem przyjemnie, ja ci to mówię. Chyba minąłem się z powołaniem. Nawet nie pytała, ile whisky było w tej filiżance. Wszystko jedno. Zwykle nie wypijała więcej niż szklankę wina przy jakiejś okazji. Nie dlatego, żeby była abstynentką. Zdawała sobie sprawę, że alkohol jest drogi. Mogła się bez niego obyć.

R

S

Brace podał jej zupę na tacy. Nieufnie sondowała łyżką zawiesistą mieszaninę. - Taki kolor mają błota bagienne - stwierdziła, ostrożnie próbując zupę. Brace czekał na jej opinię z rozbrajającym wyrazem twarzy, nadziei i niepokoju. - Mmm. Dziwne, ale niezłe... - Przełknęła zawartość następnej, tym razem pełnej łyżki. - Nawet bardzo smaczne. Brace wydał westchnienie ulgi. - Mnie się też wydawało, że to dobra kombinacja. Jedli w milczeniu przez parę minut. Potem Brace wstał i zaczął grzebać w pojemniku na chleb, szukając czegoś. W końcu wyjął paczkę biskwitów. - Nie masz słonych herbatników? - zapytał. - Soli masz tu już dość. W zupie jest dzienna racja tej trucizny dla pięcioosobowej rodziny - rzuciła bez zastanowienia. Lata nauki i pracy w charakterze dietetyczki sprecyzowały jej poglądy na temat tego białego mordercy. Mówiłeś, że minąłeś się z powołaniem. Co naprawdę robisz? - Testuję samoloty. Jestem pilotem - odparł szorstko. Łyżka Frances upadła z brzękiem na tacę. - Pilot-oblatywacz! Powinnam się była domyślić. - Dlaczego? - Któż inny mógłby zrobić z normalnych zup mieszankę wybuchową? - Niespodziewanie uśmiechnęła się. Brace patrzył, jak jej oczy rozbłysły w tym uśmiechu, i myślał, że bardzo szczupłe kobiety z kwadratowym podbródkiem i mocno zarysowanymi, zapadniętymi policzkami wyglądają całkiem interesująco. W każdym razie taki typ urody nie zaszkodził Katherine Hepburn. - Może zjesz jeszcze trochę? - zapytał, wstając. - Jeśli nie muszę siadać zaraz za kierownicą, to proszę bardzo.

R

S

Niewiele mówili, jedząc zupę. Frances czuła, że Brace jest nadal spięty, jakby wciąż jeszcze jej nić ufał. Zastanawiała się, dlaczego. Czuła się dużo lepiej. Nie wiedziała, jaki udział ma w tym ciepłe jedzenie, a jaki burbon; najważniejsze było to, że odzyskiwała siły. Brace zgasił górne światło w kuchni i zapalił lampę nad stołem. Siedząc w półcieniu, przyglądała mu się całkiem otwarcie, co niechybnie musiało być skutkiem whisky; zupy nigdy dotąd nie działały na nią w ten sposób. Jego twarz wyglądała jak zestaw części zamiennych. Śmieszne porównanie. Poza tym nieźle się prezentuje, choć musi przede wszystkim trochę utyć. Zupy na śmietanie, ciastka z kremem - wszystko, czego normalny człowiek powinien unikać jak ognia. Wzrok Frances ześliznął się po jego klatce piersiowej, zadziwiająco szerokiej. Spojrzała na jego wąskie biodra; miała wrażenie, że spodobałoby się jej to, czego nie widać na zewnątrz. Zauważyła, że Brace widzi, jak ona na niego patrzy, i oblała się gorącym rumieńcem. - Przypomnij mi, żebym nie zbliżała się nawet do alkoholu, dobrze? - mruknęła, bardziej rozbawiona niż przejęta tą sytuacją. Od lat nie patrzyła tak na żadnego mężczyznę. Lewa brew Brace'a znowu wykonała dziwny taniec nad okiem. Kusiło ją, żeby spytać go ó tę bliznę; 0 tę siatkę blizn poniżej też. Nie zrobiła tego. Jakoś bardziej interesowało ją jego wnętrze niż wygląd, Dlaczego jest taki nieufny? Co sprawiło, że ten człowiek wybrał tak niebezpieczny zawód? I co robi na Coronoke? - Brace, jak to się stało, że... - zaczęła, kiedy on wstał i przeciągnął się. Patrzyła zafascynowana, jak flanela i dżins przesuwają się po jego długim, szczupłym ciele. Zupełnie straciła wątek.

R

S

- Myślę, że na mnie już pora - powiedział, sięgając po lotniczą kurtkę. - Ale przecież... - Z trudem przełknęła ślinę. - Tak, oczywiście... jeszcze raz dziękuję. Tyle dla mnie zrobiłeś przez te dwa dni. Aż trudno mi uwierzyć, że mogłeś się na to zdobyć; widziałam, że za wszelką cenę chciałeś się mnie stąd pozbyć. Tym bardziej to doceniam. - I ja się sobie dziwię. To wcale nie leży w moim charakterze. - Uśmiechnął się, a wokół jego oczu pojawiła się cienka siateczka zmarszczek. Ma naprawdę ładne oczy, uznała. Przejrzyste, głęboko osadzone, otoczone grubymi, gęstymi rzęsami. Ale było w nich znowu znajome ostrzeżenie: „Trzymać się z daleka. Teren prywatny. Kto go naruszy, będzie karany z całą surowością prawa. Albo odholowany z powrotem na własny koszt". Uśmiechnęła się do tej myśli. Całkiem niedawno Brace starał się, jak tylko mógł, aby jej pomóc. Nie powinien się jej bać. Nie była żadnym zagrożeniem dla niego ani dla żadnego innego mężczyzny. Trzy razy się o tym przekonała. Widziała też-, jak ojciec zajmował się rodziną tylko wtedy, kiedy ją powiększał. Był to czwarty mężczyzna, który ją zawiódł. Teraz jednak nie chciała, żeby Brace odchodził. Spała cały dzień i nie była zmęczona, choć dziwnie rozluźniona. Oboje czuli błogość po zupce wzmocnionej alkoholem. Nie chciała być sama. Nie była przyzwyczajona do tego, choć często w minionych latach marzyła o chwili spokoju w samotności. - Czy nie wiesz, co się dzieje z moim telewizorem? - spytała, żeby zacząć jakiś temat. - Pokazuje przeważnie taniec duchów w śnieżnej zamieci. - Przykro mi, ale mój również nie działa lepiej. Jesteśmy na granicy terenu działania przekaźnika, a telewizji

R

S

kablowej tu nie ma. Jeśli masz wideo, to u Keeganów jest niezły zestaw kaset. Są książki, jeśli lubisz czytać. Przyjdź, i weź sobie, co chcesz. Nigdy nie zamykam domu, póki jestem na wyspie. - Dziękuję. Może wpadnę za dzień lub dwa. - Przygotowywał się do odejścia, a tak chciała nakłonić go, żeby został. Zatrzymał się nagle, nakładając swą ciężką lotniczą kurtkę. Popatrzył na Frances przez ramię; cienie rzucane przez wiszącą nisko lampę podkreśliły nieregularność rysów i te głęboko osadzone, tajemnicze oczy. Wygląda jak ranny wojownik, pomyślała. Biada kobiecie na tyle nierozumnej, żeby się w nim zakochać. Nie poprosiła go, żeby został, on też tego nie proponował. Z widocznym przynajmniej na zewnątrz spokojem powiedziała mu dobranoc i patrzyła za nim, póki nie zniknął na wąskiej ścieżce pod zwisającymi gałęziami. Stała na progu, spoglądając w ciemność, aż ciche bżyczenie pieca przypomniało jej, że wpuszcza do wewnątrz chłodne powietrze. Niechętnie zamknęła drzwi. To zabawne... obcy dla niej dźwięk fal uderzających o brzeg działał tak kojąco. Urodziła się i mieszkała w głębi lądu. Rzeki nie szepczą: „Ciicho... doobrze... ciii". Rzeka, którą pamiętała z dzieciństwa, Maumee, nigdy tak do niej nie szeptała. Niebo nad głową usiane było gwiazdami, bilionami gwiazd odbijających się w ciemnej powierzchni wody cieśniny. Nie było tu latarni ani oświetlonych okien wzdłuż ulicy. Nie słychać było miłych, a czasem też niemiłych odgłosów dobiegających z ludzkich domostw: kosiarki ha trawniku, grającego radia, śmiechu dzieci czy szczekania psów.

Tylko: „Ciicho.... doobrze... ciii". Wyspy to bardzo szczególne miejsca, myślała. Człowiek czuje się taki bezbronny, otoczony tylko przez niebo i wodę. Nawet sąsiednia wyspa Hatteras, dużo większa od Coronoke, miała tylko półtora kilometra szerokości i wynurzała się z wód Atlantyku o pięćdziesiąt kilometrów od stałego lądu. Nie po raz pierwszy Frances zastanawiała nad tym, czy dobrze zrobiła, stawiając wszystko na jedną kartę i zrywając więzy łączące ją z przeszłością.

R

S

Brace z rękami wciśniętymi w kieszenie zbliżał się do Trofeum. Z przyjemnością wdychał przesycony jodem, słony zapach wysychających wodorostów. Kiedy tu przybył, buszował po całej wyspie. Keeganowie odpłynęli, a on przemierzał ją niezmordowanie w dzień i w nocy, brodząc w rozlewiskach, przedzierając się przez gąszcze tutejszego lasu, pełnego drapiących krzewów i zwisających pnączy. Samotne noce na wyspie skłaniały do introspekcji, więc musiał się tak zmęczyć, żeby spać mocno i nie mieć snów. Stopniowo uświadamiał sobie, że wreszcie myślenie o przeszłości - o Sharon, o tyto, że koścista dłoń śmierci chybiła o włos - iż to myślenie zaczynało tracić swoją złą moc. Przez tyle lat żył beztrosko. Kiedyś jednak nadchodzi czas, gdy człowiek musi albo pogodzić się z tym, jak ułożył sobie życie, albo starać się je jeszcze zmienić lub też po prostu je sobie odebrać. Wiele rzeczy mówiono o nim przez minione lata, ale nikt nie mógł mu zarzucić, że łatwo się poddaje. Dziś nie wędrował myślami wstecz; Brace Ridgeway, dziecko ulicy, bywalec więziennych cel, śmiałek wyzywający los, wbrew rozsądnym postanowieniom wciąż rozmyślał o Frances Jones, kobiecie o lawendowobłękitnych

R

S

oczach, o włosach ciemnych i lśniących, które falowały wokół jej szyi, gdy nagle odwracała głowę. Kim naprawdę była, do diabła? Co robiła w takim miejscu? O tej porze roku? Nic mu tu nie pasowało. Była inteligentna i na swój sposób piękna. Dotąd podobały mu się kobiety o urodzie bardziej rzucającej się w oczy. Bardziej... wyzywającej. Tak, to prawda, lubił, żeby miały w sobie coś z dziwki; może dlatego, że dobrze się z nimi wówczas czuł. Kobiety z towarzystwa, z nienagannymi manierami wyniesionymi z ekskluzywnych szkół i poczuciem przynależności do elity, przyprawiały go o ból brzucha. Miał do czynienia z paroma takimi osobami w latach dzieciństwa, kiedy pogotowia opiekuńcze umieszczały go w coraz to. innej rodzinie zastępczej. Kilka takich domów poznał, gdy był już dorosły. Niektóre z nich lubiły się czasem połajdaczyć z kimś nie należącym do ich elitarnego środowiska. Kiedyś dumny był z tego, że jest twardym facetem. Po wielu latach ta twardość okazała się bardziej przeszkodą niż korzystną postawą wobec życia. Odkrył, że pod swoją twardą skorupą ma wiele miejsc bardzo wrażliwych i wiele nie zabliźnionych ran. Udało mu się ukryć je przed światem, ale kiedy próbował zapełnić pustkę panującą w sercu miłością do kobiety nazywającej się Sharon Bing, dostał od życia potężnego kopniaka. Lekcja życia numer 629. Nie inwestuj więcej, niż możesz stracić. W cokolwiek. W szczególności w miłość do kobiety. Frances Jones; Frances Smith Jones, jak podkreślała po zjedzeniu drugiego talerza zakrapianej zupy, należała do nie znanego mu gatunku kobiet. Jeszcze jej do końca nie rozgryzł. Była kiedyś zamężna. Na serdecznym palcu lewej ręki miała ślad po obrączce; zdjęła ją więc niedawno. Dla-

R

S

czego jednak ta kobieta przyjechała na Coronoke w środku zimy, sama? Nie wyglądała na taką, która się poddaje, ucieka. Jednak tu była. I na pewno sama. Cokolwiek stało się z jej małżeństwem, nie powinno to go obchodzić. Był jednak ciekawy... choć trudno mu było się do tego przyznać. Był również przekonany, że nawet gdyby wyspie groziła zagłada, Frances Smith Jones i tak by stąd nie wyjechała. Jest niezwykle dumna. Wystarczyło popatrzeć na te wyprostowane plecy. Uśmiechnął się na wspomnienie, jak walczyła z nim zawzięcie przez pierwsze dni. Gdyby nie grypa, pewnie ich walka trwałaby dalej. Myślał o, niej, stojąc tuż nad wodą z tyłu Trofeum. Patrzył poprzez cieśninę Pamlico w stronę zatoki Hatteras, w stronę wyspy Ocracoke, i zastanawiał się, jaki był ten jej mąż i dlaczego się rozstali. Po co przyjechała aż tutaj? Coronoke nie było nawet na większości map. To wszystko oczywiście nie miało znaczenia, ale Brace z natury był dociekliwy. Poza tym był tu kimś w rodzaju strażnika, wypada więc zainteresować się czasem gościem przebywającym na tej wyspie. Frances była znowu u siebie. Nałożyła na twarz pół słoika kremu nawilżającego i ze zmarszczonym czołem pochyliła się nad lustrem. Czy to coś między brwiami to zmarszczka, czy tylko cień? Jednak zmarszczka. Na miłość boską, koniec ze mną, westchnęła w duchu. Za kilka miesięcy skończę czterdzieści lat! Kto powiedział, że życie zaczyna się po czterdziestce? Idę o zakład, że to nie była kobieta. - Spróbuj spojrzeć na to z innej strony, staruszko mruknęła do siebie, szczerząc zęby w grymasie, który miał przypominać uśmiech. Czterdziestolatka z wydaną książką

R

S

na koncie, dietetyczka zatrudniona w szpitalu i dwóch domach opieki, posiadająca własną kolumnę w. gazecie, ko-, bieta bez długów i rodzinnych zobowiązań. Taka czterdziestolatka, nawet ze zmarszczkami tu i tam, jest o niebo lepsza niż trzydziestolatka w słodkim trójkącie z mężem i jego fryzjerką, parą teściów-pasożytów, opiekująca się młodszą siostrą, której trzeba kupić aparat na zęby, dwoma braćmi w college'u i pochłonięta pracą, którą w każdej chwili mogli jej wymówić. Taką kobietą była dziesięć lat temu i jakoś to przeżyła. Grymas zmienił się w prawdziwy uśmiech. Fancy, jesteś w porządku! Jesteś całkiem w porządku. Przecież wciąż masz rodzinę! Rozjechali się tu i tam, ale to twoi bliscy. I masz siebie. Jutro od rana zasiądzie do korekty ostatniego artykułu, wyśle poprawiony tekst, a potem zabierze się do książki. Jest prawie skończona, trzeba tylko nieco wygładzić styl i dokonać paru uzupełnień w dziale przekąsek. Niskokaloryczne przekąski to wdzięczny temat. Jeśli mają być jeszcze pożywne, sprawa się nieco komplikuje, ale Frances przywiozła tak wiele notatek. Coś się znajdzie. A Breja z Bourbonem a la Ridgeway? Ta zupa to nie przekąska, a przepis na nią nie pasuje do książki kucharskiej Frances, tak jak Brace nie pasuje do jej nowego życia. Problem w tym, że on już stał się częścią jej nowego życia. Oczywiście tylko na pewien czas, ale jednak... Żadne jednak! Oboje znaleźli się w przymusowej sytuacji, kiedy zachorowała. Po prostu nie było wyboru. Teraz, kiedy jest zdrowa, nie będzie miała dla niego czasu. On wkrótce zrozumie, co to znaczy. Frances nie potrafi już nikomu zaufać. Tyle lat była ślepa, głupia i pozwalała robić z siebie słomiankę, o którą najbliżsi z upodobaniem wycierali sobie nogi. Wystarczy!

R

S

Nowa Frances Smith Jones zamierza się zmienić. Pragnie być normalną ludzką istotą. Co oznacza, że będzie dużo twardszą facetką, niż na to wygląda. Szanowny pan pilot będzie miał okazję przekonać się o tym jako pierwszy!

ROZDZIAŁ PIĄTY

R

S

Frances była prawie zadowolona z nowej pasty do chleba: chudy twarożek z cheddarem o obniżonej zawartości tłuszczu, znakomite źródło wapnia i białka. Ta pasta naprawdę była niezła, szczególnie na ryżowej chrupce o smaku sera. Chociaż, gdyby jeszcze dodać trochę niskokalorycznego majonezu... i odrobinę tabasco. - Tabasco! Na mózg mi padło! Gryząc koniec ołówka, zrobiła parę notatek w książce z przepisami i znowu włożyła ołówek do ust. Pilot-oblatywacz, patrzcie państwo! Przyprawia na ostro pomidorową zupę! Bezduszny typ, który przy byle okazji klnie jak marynarska papuga. Jej ojciec był naukowcem. Najgorszym przekleństwem, jakie wymknęło mu się z ust w czasie jednej z rzadkich wizyt w domu, było: „Do diabła, Frances, czy te dzieci muszą tak wrzeszczeć?" Ken również był wcieleniem nienagannych manier. Przystojny, dobrze ubrany agent ubezpieczeniowy o postępowych poglądach. Chodził nawet na spotkania Parent-Teacher Association*1, choć nie chciał słyszeć o posiadaniu własnych dzieci. Podobno jego firma prowadziła ubezpieczenia szkolnej sekcji sportowej. Jego rodzice byli rozczu-

1

*Parent-Teacher Association - rodzaj komitetu rodzicielskiego, współpracującego z nauczycielami w sprawach dotyczących szkoły (przyp. tłum.):

R

S

leni postawą synalka. Gdyby mogli, kazaliby tłoczyć każde jego słowo złotymi czcionkami dla potomności. Takiego dwulicowego kłamcy! Kiedyś wstydziła się tych myśli. To naturalne, tłumaczyła sobie z wyrzutem, że rodzice uważają swoje dziecko za ósmy cud świata, nawet jeśli latorośl jest draniem i łobuzem. Gdyby wtedy wiedziała, że syn tej larwy, która maltretowała jej włosy, chodził właśnie do szkoły odwiedzanej przez jej męża! Może nawet był dzieckiem Kena. Wszystko wyszło na jaw, kiedy pewnego dnia znalazła w starej teczce męża, dwa lata po jego śmierci, bardzo niedyskretny liścik od niejakiej Kiki. Na kopercie był adres jego biura. Nabazgrana niewprawną ręką epistoła odkrywała wyraźnie zarówno naturę, jak i czas trwania ich związku. Florence i Henry próbowali najpierw to jakoś zbagatelizować ; twierdząc, że kochany Kenny darzył tę sympatyczną fryzjerkę wyłącznie przyjaźnią i powodowany tymże uczuciem okazywał zainteresowanie jej biednemu dziecku, które nie miało ojca. Niestety, o romansie Kena wiedziało całe miasto. Pierwszy przeciek przerwał tamę; Frances została uraczona wszystkimi rewelacjami na temat wieloletniego związku jej męża. Ukrywano je przed nią przez tyle lat po części z tak zwanego dobrego serca, po części z powodu jej zaślepienia. - Przyjaźń! Żeby wam odpadły te oszukańcze ozory! - mruknęła pod adresem rozkosznych teściów i zatrzasnęła notatnik z przepisami. Posmarowała ryżową chrupkę odtłuszczonym serem pimento i nadgryzła, uśmiechając się zjadliwie, Allie, jej przyjaciółka z redakcji, wyjaśniła powody długoletniej konspiracji, którą uprawiali nawet bliscy znajomi. Podobno wszyscy sądzili, że Frances wie o romansie męża; ale jest

R

S

zbyt dumna, żeby o tym mówić. Nikt nie ośmielał się pisnąć słówka o Kenie i Kiki w jej obecności. Dumna! Przecież kobieta mająca choćby odrobinę ambicji i dumy nie zostałaby ani dnia dłużej z takim oszustem! Trzeciego dnia po znalezieniu listu podjęła ostateczne decyzje; sfinalizowanie wszystkich spraw zabrało jej jeszcze tydzień. W pierwszym odruchu chciała wyrzucić teściów na ulicę. Niech się ktoś inny z nimi męczy. Potem zdała sobie sprawę, że sumienie nie da jej spokoju. Przepisała na nich dom, w nadziei że to wystarczy dla ugłaskania dręczącego ją sumienia. Problem nawet nie polegał na tym, że teściowie zostaliby bez grosza. Ken nigdy nie przepisał swej polisy na życie z rodziców na żonę. Bezpośrednio po jego śmierci dziwiło ją to niedopatrzenie; w końcu był agentem ubezpieczeniowym. Dwa lata później pośród różnych myśli zjawiła się i ta, czy nie zostawił jeszcze jednej polisy dla swojej fryzjereczki, ale wtedy nie miało to już dla Frances znaczenia. Wtedy chciała już tylko odejść od wszystkiego, co w jaki kolwiek sposób łączyło ją z dawnym życiem, i zostawić za plecami stracone złudzenia, przykre wspomnienia i uczucie goryczy. Nagle podjęła postanowienie. W pośpiechu zgarnęła łyżką trochę serowej pasty do plastikowego pojemnika, chwyciła paczkę ryżowych chrupek i ruszyła w stronę drzwi. Czasem byle jakie towarzystwo jest lepsze niż żadne. Uczciwie mówiąc, Brace nie był byle jakim towarzystwem, przynajmniej od czasu, kiedy przestał uważać ją za uciekinierkę z więzienia czy domu wariatów, ukrywającą się na jego ukochanej wyspie. Nie ufał jej... W porządku. Ona też mu nie ufała. Mimo to mogą zachowywać się jak dojrzali ludzie.

R

S

Jedyny jej sąsiad na wyspie rąbał drewno. Podążając za odgłosami uderzeń siekiery, znalazła go w odległym krańcu wspaniałej, lecz zaniedbanej posiadłości, zwanej Trofeum. Na dworze było kilka stopni powyżej zera, ale jego koszula wisiała przerzucona przez gałąź uschniętego cedru. Dżinsy zsunęły się nieco, kiedy uniósł siekierę nad głową, Przyciskając do piersi pojemnik z serkiem i chrupki, Frances wodziła oczami po muskułach przesuwających się pod skórą. Chudy? Ale gdzie tam! Szczupły, może tak, ale tego mocnego męskiego ciała nikt nie nazwałby przecież chudym. Lśniąca warstwa potu podkreślała krągłość mięśni, wilgotne włosy na piersi były bardzo ciemne. Gęsta, rozwichrzona czupryna, naznaczona już siwizną, lśniła w słońcu wszystkimi odcieniami brązu. Ciało Kena było całkiem gładkie, włosy na głowie jasne i nienagannie uczesane. Często odwiedzał swoją ulubioną fryzjerkę. Porzuciwszy wspomnienia o świętej pamięci małżonku, zastanawiała się, jakim sposobem widok twardych, krętych włosów na męskim ciele może mieć tak szczególny wpływ na jej fizyczne odczucia; świadomość nie miała w tym żadnego udziału. Siekiera z błyskiem spadła na pień, gwałtownie rozłupując kawał drewna na pół. Zaraz potem, jakby od dawna wiedział o obecności Frances, Brace wytarł ręce o tył spodni i odwrócił się, obrzucając gościa z chłodnym, szacującym spojrzeniem. - Czym mogę ci służyć? Na pewno nie przyszło mu do głowy, że ona może tylko pragnąć jego towarzystwa. Ta myśl dziwnie ją zirytowała. - Spróbuj. To pasta do chleba albo gęsty sos. Skosztuj

R

S

i powiedz z, ręką na sercu, co o tym myślisz. - Wręczyła mu plastikowy pojemnik i paczkę z chrupkami. - Czy mam rozsmarować to scyzorykiem, palcami, czy może siekiera wystarczy? - Och, przepraszam, to był impuls. Mam z tym nadal problemy... - Z czym masz problemy? - Przyglądał się jej podejrzliwie, jakby przyniosła mu truciznę. Cofnęła się zniechęcona. Beznadziejny pomysł. Z głupimi pomysłami nie miała problemów. - Nie umiem działać pod wpływem impulsu. Z tym trzeba się chyba urodzić. Powinnam była przynieść jakiś nóż. Jego twarz o fascynujących rysach przybrała inny wyraz. Uśmiechnął się. - Daj spokój - powiedział, zabawnie przeciągając słowa. Zdjął końcem palca koszulę z suchej gałęzi i skinął głową w stronę domu. Po chwili wahania Frances ruszyła za nim. Mył się przy kuchennym zlewie. Jej teściowa byłaby tym zaszokowana! Gdy wycierał ręce w ścierkę, Frances posmarowała chrupkę pastą, położyła na talerzyku i czekała z założonymi na piersi rękami. - Czekam na obiektywną opinię. Moje kubki smakowe kiepsko funkcjonują po grypie. Mów prawdę. Przepis na tę pastę chcę zamieścić w mojej książce. Spojrzał na posmarowaną chrupkę, potem na Frances, powoli przenosząc wzrok z jej rozwichrzonych włosów na różowy golf i dżinsy, które włożyła głównie dla wygody. - Czy powinienem przygotować jakieś antidotum, zanim zaryzykuję? - Nadal był nagi od pasa w górę. Wyciągnął spod stołu krzesło, usiadł na nim okrakiem i wziął posmarowaną pastą chrupkę do ręki.

R

S

- Ja miałabym cię otruć? Do końca życia będę ci wdzięczna za pomóc. - Nie zapominaj, że chciałem cię stąd wyrzucić. - Ale potem pielęgnowałeś mnie w chorobie. Jesteśmy kwita. Spojrzał na nią sceptycznie i ugryzł niewielki kęs, Frances czekała, wpatrując się w jego usta. Miał piękne zęby. - No i co? - Chciałaś usłyszeć obiektywną opinię? Skrzywiła się. Po takim pytaniu nie była już taka pewna sukcesu. Chciała usłyszeć, że jest geniuszem wśród specjalistów od spraw kulinarnych. Nieprawda. To, co w rzeczywistości chciała od niego usłyszeć, było tak absurdalne, że w życiu by się do tego nie przyznała. - Nie zamierzam twierdzić, że to prawdziwy ser pimento - tłumaczyła się. - Ten tutaj to substytut z obniżoną zawartością soli i tłuszczu. Ale... co myślisz o tej paście? Nadaje się do jedzenia? - Czekała, przyglądając się z upodobaniem ręce, która trzymała na wpół zjedzoną ryżową chrupkę. Prawdziwie męska ręka. Wcale nie gładka ani delikatna. Ugryzł następny kęs i Frances przyglądała się z kolei jego szyi, subtelnej grze mięśni pod opaloną skórą. Mówiła sobie, że nie obchodzi ją jego opinia, ale obchodziła, więc czekała. On zwleka specjalnie, myślała. Skrzyżowała ramiona na piersiach i zaczęła stukać nogą o podłogę. - Tabasco - powiedział wreszcie. - Co? - jęknęła. - Powiedziałem... - Słyszałam, co powiedziałeś! Czy to jedyna przyprawa, jaką znasz? Każdy pilot musi mieć ognioodporny żołądek?

R

S

Wzruszył ramionami. - Chciałaś usłyszeć moją obiektywną opinię. Frances z ciężkim westchnieniem opadła na krzesło i podparła ręką podbródek. - Potrzebowałam obiektu do doświadczeń, który miałby normalnie działający zmysł smaku. Brakuje mi jeszcze pół rozdziału do końca książki, a cholerny wydruk miał być wysłany do Nowego Jorku najpóźniej piętnastego. I co? Po pierwsze, strąciłam dostęp do drukarki, a po drugie, jedyny osobnik w promieniu iluś tam mil, który mógłby wypowiedzieć się na temat smaku komponowanych przeze mnie potraw, nie reaguje na nic poza pikantnym sosem. - Ach, tak - powiedział Brace. Ta kobieta pisze książkę kucharską, dotarło do niego. Stąd przenośny komputer, pudło kuchennych sprzętów i potężne torby z różnymi produktami. Prawie służbowy wyjazd. Co on o.niej myślał, to osobna sprawa. Na razie byli kwita, jak sama powiedziała. Proszę bardzo. Parę razy poczuł mocno jej charakterystyczny, świeży zapach. Rozebrał ją kiedyś do naga i zmienił koszulę; była wtedy zbyt chora, by protestować. Pamiętał, jak jej fiołkowe oczy napełniają się światłem, a potem mrocznieją znowu. Wewnętrzny system alarmowy dawno błyskał czerwono. Instynkt samozachowawczy kazał mu wołać: „Kobieto, trzymaj się ode mnie z daleka!" Westchnął. - Widzisz, może gdybym spróbował więcej... - Sięgnął do plastikowego pojemnika, kiedy zadzwonił telefon. Zerwał się, prawie przewracając krzesło. Wreszcie jakaś wymówka... - Przepraszam cię. Może innym razem - rzucił przez ramię. Pewnie, innym razem, czyli nigdy, pomyślała Frances.

R

S

To w ogóle był głupi pomysł, chociaż... Może Brace ma rację? Parę kropel ostrego sosu mogłoby dodać paście wyrazu. Umieści go na liście dodatków do wyboru; to nawet mniej kaloryczne niż jej propozycje: czyli zielone oliwki albo ziarna słonecznika. Nie zwracając uwagi na prowadzoną cichym głosem rozmowę, umyła nóż i zamknęła pojemnik z pastą. Podstawowa receptura może zakończyć rozdział przekąsek. Pastę można dodawać do kotlecików z selera, podać na ryżowych chrupkach, na... - Nie, do diabła, nie możesz tu przyjechać! Mówiłem ci... Frances była już przy drzwiach i zatrzymała się. Nie podsłuchiwała, Brace prawie krzyczał, stojąc o trzy metry od niej: - Posłuchaj, mówię przecież, że nie jestem gotowy. Kiedy podejmę decyzję, dowiesz się o niej pierwsza. Do diabła, Sharon, nie nalegaj, bo odwołam wszystko już teraz! Co odwoła, myślała Frances. Kto to jest Sharon? - No dobrze, dobrze, czy mogłabyś poprosić Pete'a do telefonu? Frances cicho zamknęła za sobą drzwi. Upłynęły dwa dni, zanim go znowu zobaczyła. Pierwszego dnia poprawiła artykuł i przygotowała tekst do wysłania. Następnego dnia, nie pytając nikogo o zdanie, wyprowadziła na wodę jedną z mniejszych motorówek, tę samą, której Brace użył podczas akcji ratunkowej. Oczywiście, tym razem sprawdziła, czy jest dość paliwa. Brace czekał przy kei, kiedy triumfalnie zakończyła rejs. Nie uszkodziła łódki, wysłała swój artykuł i znalazła kogoś, kto pożyczy jej drukarkę, kiedy ostateczna wersja książki będzie gotowa. Brace wyglądał jeszcze bardziej ponuro niż wtedy, gdy ujrzała go po raz pierwszy. Wyciąg-

R

S

nął ręce po torby z zakupami, więc podała mu je. Nie zamienili ani słowa. Co się stało? pomyślała z niepokojem. Może w czasie ostatniej rozmowy powiedziała mu coś przykrego? A może powinna spytać go, zanim wzięła łódkę? No nie, to byłaby dziecinada! Postawił torby obok, na pomoście, i wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wyjść z lodzi. Przez mgnienie oka zawahała się, po czym ujęła podaną dłoń. Była sucha i twarda; doprawdy nie było powodu, żeby drżące fale przebiegały jej ciało aż do kolan. Pewnie tak się tylko zdawało. - Kupiłam trochę tabasco - zaczęła nieśmiało, pocierając dłoń o nogawkę workowatych wełnianych spodni. Spojrzenie oczu w kolorze bryły szarego lodu jakby trochę złagodniało. Po chwili Brace prawie się uśmiechnął. - Sprytne posunięcie. Keczup i tabasco pomagają ukryć mnóstwo grzechów. Jeśli już o grzechach mowa, pomyślała Frances, to ten mężczyzna potrafi uśmiechać się bardziej tajemniczo niż Mona Lisa. I znacznie bardziej kusząco. Brace Ridgeway jest kłębkiem tajemniczych sprzeczności i chyba już zanadto się nim interesuje. Gdyby miała choć trochę rozsądku, odpłynęłaby już w chwili, kiedy pierwszego wieczoru chciał ją stąd wyrzucić. Powoli podniosła dwie torby z zakupami i skierowała się na ścieżkę. Jeśli on weźmie trzecią, nie będzie miała nic przeciwko temu. Powinna zredukować swoje oczekiwania do minimum; rozczarowania będą mniej przykre. Czegoś się już nauczyła od życia. Szedł tuż za nią. - Jak ci mówiłem, odrobina tabasco może zatuszować niejeden kucharski błąd. Prawdę mówiąc, niewiele się znam na gotowaniu.

-

A ja się znam. Prawdę mówiąc, nawet żyję z tego. Czy to miał być żart? Nie. W kuchni jestem lepsza niż w żartach. No, no, miło mi to słyszeć.

R

S

Zanim skończył się tydzień, zawarli pakt o nieagresji. Frances przeprowadzała ostateczny test przepisów z ostatniego rozdziału, Brace służył za królika doświadczalnego. Miała nadzieję, że przynajmniej niektóre przekąski będą mu smakować. Sprawdzała je dokładnie już wcześniej, ale nie musiał o tym wiedzieć. Przyniosła cały zestaw: płatki łączone z otrębami, rodzynkami i ziarnami słonecznika, wszystko podzielone na jednorazowe porcje, w każdej inna kombinacja przypraw. Plastikowe torebki były ponumerowane, niektóre ze słodzikiem, inne bez. Brace pilnie raportował swoje spostrzeżenia. Pod koniec drugiego tygodnia zaczęli jadać wspólnie obiady i kolacje. Brace dostarczał produktów, Frances gotowała; nie rozmawiali przy tym wiele. Wychodził zaraz po posiłku; Frances mówiła sobie, że powinna się z tego cieszyć. Gdyby zostawał, ich znajomość mogłaby przekształcić się w romans. Ona zaś nie powinna zapominać o tym, że postanowiła już nigdy nie zaufać żadnemu mężczyźnie. Niestety, Brace zaczął ją obchodzić, choć wcale się o to nie starał. Martwiła się, że jest taki szczupły. Przypominał jej wygłodzonego wilka, zbyt dzikiego, by przyjąć pomoc, ale jednocześnie zbyt głodnego, by nie odczuwać pokusy. Miała przeczucie, że jego pragnienia dotyczą nie tylko jedzenia. Gdy to sobie uświadomiła, przywoływała z uporem wspomnienia o Adamie Westphallu, który złamał jej serce

R

S

i zabrał dziewictwo, umiejętnymi wykrętami broniąc się przed jakąkolwiek odpowiedzialnością za los jej rodziny. Myślała o Paulu Capro, który najpierw ją adorował, potem zaś rzucił, by zrobić dziecko jej najbliższej przyjaciółce i uciec z miasta na zawsze. Przypominała sobie swego ojca, który spłodził gromadkę dzieci, po czym wyjechał do afrykańskiej dżungli, zostawiając ich na łasce losu. W tej kolekcji był jeszcze uroczy, subtelny, kochający swoich rodziców Kenneth Randolph Jones, ze; swymi nienagannie wypielęgnowanymi paznokciami, idealnie ostrzyżonymi włosami, staroświeckimi manierami i moralnością podwórzowego kocura. Powiedzmy, że ten Ridgeway jest rzeczywiście niedożywiony. Widziała czasem w jego oczach coś, co przypominało jej spojrzenie bezdomnego zwierzęcia, które prawie nie pamięta, co znaczy ciepła strawa i bezpieczny dom. Powiedzmy, że będzie go karmiła. Może przespacerować się czasem te kilkaset metrów, i ugotować mu coś naprawdę pożywnego, ale to wszystko. Nie będzie siostrą miłosierdzia hołubiącą jakichś wyrzutków Społeczeństwa. Jest specjalistką od żywienia, autorką felietonów o zdrowej i smacznej kuchni i jeśli szczęście dopisze, będzie miała w swoim dorobku własną książkę kucharską. Jeśli Brace potrzebuje towarzystwa w innych celach, niech zaprosi tu tę Sharon. Sądząc z tonu rozmowy, chyba się dobrze znali. Kupiła soloną, wędzoną na hikorowym drewnie szynkę, prawdziwe masło i kawał polędwicy, nawet nie myśląc o wpływie tych produktów na poziom cholesterolu. Zrobiła zapiekane ziemniaki z dojrzałym nowojorskim cheddarem. Upiekła całą blachę małych tart z serem i rodzynkami.

R

S

Użyła do nich przyzwoitego, tłustego twarogu i prawdziwych jajek, nie jakichś tam dietetycznych substytutów. Usmażyła kurczaka według przepisu ciotki Roweny z Georgii, polewanego tłuszczem z szynki. Żeby nieco uspokoić sumienie, upiekła jeszcze brytfankę brązowego ryżu z czarną fasolą, siekaną cebulą, pietruszką i kminkiem. Brace z kolei przyniósł pstrąga i pieczone żeberka. Dbał ojej motorówkę, napełniał regularnie zbiornik paliwa, naprawił obluzowaną okiennicę i bojler nad umywalką, z którego cały czas leciała woda. Obydwie rzeczy umiałaby naprawić sama, ale tak było miło nie musieć tego robić. - Dobra kobieto, ale ty umiesz gotować - mówił teraz, rozpierając się z błogim westchnieniem w starym fotelu stryjka i zamykając oczy. Podała mu obiady z czterech dań, bez żadnych niskokalorycznyeh oszustw. Liczba kalorii serwowanych przez nią potraw wystarczyłaby mu na trzy dni. Ważne, że zjadł brokuły i słodkie ziemniaki. To przecież potężny mężczyzna. Kenneth był dokładnie jej wzrostu, Paul i Adam nieco wyżsi, ale drobniejszej budowy. Brace, gdyby nawet był jeszcze chudszy, i tak w porównaniu z nimi był lepiej zbudowany. Wielki, żylasty zgryźliwiec, ot co... Chociaż ostatnio nie mogła się skarżyć. Nie kłócił się z nią od prawie trzech dni. Nie dokuczał od dwóch. - Dlaczego to się rozpadło? - zapytał, nie otwierając oczu. Frances, trzymając przy ustach kubek z kawą capuccino, zakrztusiła się podwójnym łykiem. - Przepraszam, o co ci chodzi? Co się rozpadło? - Byłaś zamężna, prawda? Teraz jesteś sama. Dlaczego puściłaś go w trąbę? - Nie uważam wprawdzie, aby to miało cię obchodzić, ale mój mąż zginął w wypadku dwa lata temu.

R

S

Brace zaklął cicho. - Niech mnie diabli porwą... Fancy, tak mi przykro. Ja naprawdę palnąłem tak głupio bez żadnych złych intencji. - Wiem o tym - odpowiedziała, choć zdawała sobie sprawę, że za tym pytaniem nie kryła się zwykła ciekawość. - A co się stało z twoją twarzą? - zapytała. Brace nie poruszył się, ale jego rysy wyrażały napięcie. - Dlaczego myślisz, że coś mi się stało? Może urodziłem się taki brzydki. Wcale nie był brzydki; miała wrażenie, że on o tym wie. - Jestem w stanie rozpoznać skutki operacji plastycznej. Mój młodszy brat szalał na desce i zderzył się z taflą szklanych drzwi; miał wtedy czternaście lat. Ten nos zrobili ci znacznie lepiej niż jemu. Czy dobrze działa? Brace powiódł palcem po udanej konstrukcji. - Myślę, że tak. Poprzedni był trzy razy złamany. Czy zostało jeszcze trochę ciasta? - Zostało bardzo wiele. - Czy mam o nie bardzo pięknie poprosić? - Przypuszczam, że nie robiłeś tego nigdy w życiu. - Nie bądź tego taka pewna - powiedział z cieniem goryczy w głosie. Przyglądał się jej przez przymknięte powieki. Frances zastanawiała się, jak osądza to, co widzi. Nagle zapragnęła cofnąć na chwilę czas, pomalować usta, odświeżyć twarz. Chciałaby być młodsza, bardziej atrakcyjna... i nie bać się aż tak, że ktoś znowu zrani jej serce. - Mam nadzieję, że nie masz problemów z poziomem cukru we krwi - przekomarzała się; wracając do poprzedniego tematu. - W tym cieście jest go mnóstwo. Wstał z fotela jednym płynnym ruchem. - Daj spokój - uciął, podnosząc szybko zniszczoną skórzaną kurtkę. Patrzyła za nim, nie rozumiejąc, co go tak dotknęło.

Trzasnął drzwiami i zniknął w ciemnościach. Frances siedziała bez ruchu, zła, pełna sprzecznych uczuć, czując się tak, jakby coś bardzo cennego wymknęło się jej z rąk.

R

S

Przez długi czas Brace stał na końcu mola, patrząc na rozległą cieśninę Pamlico. Od czasu do czasu jego wzrok wynajdywał w ciemnej, spokojnej głębi fluoryzujący błysk, kiedy przepływało tam jakieś stworzenie. Frances pewnie pomyślała, że pomieszało mu się w głowie. Może tak. W przeciwnym razie już wcześniej wiedziałby, że posuwa się zą daleko. Zimne, wilgotne powietrze chłodziło jego gorące ciało. Zmusił się, żeby wrócić wspomnieniami do Sharon, zobaczyć oczami wyobraźni jej twarz; parę tygodni temu miał jeszcze przy sobie jej fotografię. Teraz leżała pod szafą na książki. Wypadła z kieszeni kurtki, kiedy cisnął ją na stół, który się wywrócił. Od tamtego czasu nie starał się jej stamtąd wydobyć. Chyba powinien. To może mu przypomnieć, co się zdarza, kiedy człowiek za bardzo komuś zaufa. Teraz, kiedy na zewnątrz jest tak zimno, a noce są puste i długie, myśl o cieple i towarzystwie drugiego człowieka jest bardzo pociągająca. Ale przecież ten kij ma dwa końce. Już raz Brace został boleśnie zraniony. Bycie samemu nie jest aż takie trudne. Już się do tego przyzwyczaił. Jeśli życie go znów doświadczy, będzie przynajmniej wiedział, komu to zawdzięcza. Kanonada zaczęła się przed świtem. Frances śnił się długi rząd urodzinowych tortów z zapalającymi się setkami świeczek. - Gdyby te cholerne kaczki też mogły strzelać, to by się te hałasy niebawem skończyły - mruknęła, próbując

R

S

nakryć głowę poduszką. Niewiele jej to pomogło. Wstała więc i ubrała się. Z kubkiem kawy w ręku usiadła nad alfabetycznym spisem potraw omawianych w jej książce. Strzelanina rozbrzmiewała sporadycznie przez cały dzień, aż pogoda zrobiła się całkiem paskudna. Już koło południa ciemne chmury przykryły połowę nieba. Frances ugotowała sobie cytrynową zupę na rosole z kurczaka i upiekła chrupki chleb. Brace się nie pokazał. Wieczorem deszcz zacinał z rosnącą siłą. Na kolację upiekła na ruszcie rybę, przygotowała ziemniaki z pietruszką i duszoną zieloną fasolkę. Jadła sama przy zapalonej świecy. Czytała po raz trzeci tę samą stronę, kiedy ktoś załomotał do drzwi. Wiatr wył dookoła jak stado wilków, deszcz uderzał w okna. Pomyślała, że Brace powinien stać tam za drzwiami tak długo, aż mu zardzewieją stawy, ale niebawem serce jej zmiękło i gwałtownym ruchem odsunęła książkę na bok. Przytrzymując drzwi zamykające się pod naporem wiatru, wyjrzała w ciemność, powściągając uśmiech: - Na miłość Boga, Brace, co ty robisz w taką… Uśmiech zgasł całkiem na jej wargach, głos uwiązł w gardle, gdy zobaczyła trzech obcych mężczyzn o czerwonych twarzach. Dwóch miało na sobie myśliwskie ubrania w różnych odcieniach zieleni, trzeci kamizelkę o barwie zgaszonego oranżu. Pochylili się w jej stronę, aż się cofnęła, czując mocny zapach whisky. O jedną chwilę za późno rzuciła się do tyłu, próbując zatrzasnąć drzwi. Bez skutku. Nie była w stanie odeprzeć ataku. Nawet nie musieli się wysilać; oparli się tylko o drzwi. Upadła do tyłu, napastnicy wdarli się rozpędem do środka. Nagle poczuła, jak bardzo się boi. Zbierając resztki odwagi, powiedziała:

R

S

- Dom, którego szukacie, jest dalej, przy tej samej ścieżce. Nawet gdyby miała na sobie mundur pułkownika, nie wzbudziłaby w nich respektu. - Ho, ho, patrzcie, co znalazłem - wychrypiał najmłodszy z trójki. Miał chyba z pięćdziesiąt kilo nadwagi i był zalany w drobny mak. - Jaaa... tylko chciaałem... schoować się... przed d... deszczem, serdeńko - powiedział ten w pomarańczowej kamizelce. Zachwiał się i potknął o chodnik; Frances skryła się za krzesło. - Chyba się panowie pomylili - mówiła. - To nie jest leśniczówka. Mężczyzna, którego szukacie... - Nie potrzebujemy żadnego mężczyzny, kwiatuszku. Tak mi się zdaje, że właśnie znaleźliśmy to, czego szukamy, prawda, Charlie? Trzeci mężczyzna miał czarne, kręcone włosy przykryte przepoconą czapką i był przystojny w wyzywający sposób, który spodobałby się niektórym kobietom, ale nie jej. Nawet gdyby z nim była na bezludnej wyspie. Spoglądała w stronę drzwi sypialni, próbując sobie przypomnieć, czy można je zamknąć od środka. Gdyby była choć trochę bliżej tylnego wyjścia. Gdyby... Kędzierzawy ruszył do przodu i schwycił ją za ramię. Kopnął dzielące go od niej krzesło i przycisnął Frances do piersi. Tracąc równowagę, odchyliła twarz w bok. Śmierdział jak gorzelnia. Wszyscy cuchnęli alkoholem. - Ostrzegam pana, jeśli nie... - Hej, chłopaki, tu jest ciasto! - zawołał grubas. Wsadził palce w krem i wepchnął spory kawał ciasta do ust; część spadła na podłogę i przód jego drelichowej kurtki. - Ludzie, jakie to dobre! - To też - gruchał ochryple kędzierzawy, przyciągając

R

S

Frances znowu ku sobie. Kopnęła go w obutą stopę w i zagryzła wargi z bólu. Jej nogi były bose. Gdyby mogła uwolnić kolano... - Chyba zboczyliście z drogi, chłopcy - usłyszała znajomy głos. Trzeci z przybyszów, który właśnie odkorkował butelkę wina, upuścił ją na blat. Spadła, ochlapując gęstymi bryzgami przód szafki i białą, błyszczącą podłogę. Grubas obejrzał się przez ramię, rozmazując wkoło kolejną porcje cytrynowego kremu. Kędzierzawy uchwycił zgiętym ramieniem szyję Frances, drugą ręką szukał czegoś pod połą kurtki. Zajął się tym na tyle, że Frances zdołała pchnąć go łokciem w bok. Brace nie tracił czasu. Nagle dwaj intruzi znaleźli się na podłodze. Ten, który nadal trzymał Frances, mamrotał coś na temat niewinnych zamiarów, próbując jednocześnie wyciągnąć broń. Za chwilę też leżał na podłodze z wykręconą do tyłu ręką. Brace, klęcząc nad nim, uniósł wzrok. - Czy wszystko w porządku, Fancy? - T... t... tak- wyszeptała. - Muszę wyrzucić te śmieci. Zaraz wracam. Nie zamykaj drzwi. Nie zamykaj. Mój Boże, od teraz będzie je tarasować szafą, zabije drzwi i okna gwoździami... - Dobrze, nie zamknę - wydusiła. Brace wywlókł posuwającego się na czworakach pięknisia na zimny, zacinający deszcz. - Jeśli jutro będziecie trzeźwi, możecie wrócić po wasz arsenał. - Usłyszała, jak mówił to do napastników znajdujących się za drzwiami, zbierając leżącą na podłodze broń. - Lecz jeśli teraz nie wyniesiecie się z wyspy w ciągu pięciu minut, możecie się nie fatygować. Stracicie tylko czas. - Hej, człowieku, ta strzelba kosztowała dwieście dolarów!

R

S

- Zostało cztery minuty i liczę dalej... - Daj spokój, stary, nie chcieliśmy zrobić nic złego, my tylko... Brace chwycił jedną ze strzelb sprawdził obie komory i przyłożył ją do oka. Odgłosy przekleństw cichły szybko w oddali. Po chwili zastąpił je tylko monotonny szum deszczu i wycie wiatru z północnego wschodu. Frances drżąc na całym ciele oplotła się ramionami, żeby nie załamać się całkiem, gdy czekała na jego powrót. Może to śmieszne, ale upragniona niezależność przestała być taką miłą perspektywą. Najbardziej na świecie potrzebowała teraz pary silnych męskich ramion, które trzymałyby ją w objęciach, aż przestanie drżeć. Myśl, że owa para silnych męskich ramion spowodowała to drżenie, nawet nie przyszła jej do głowy. Czekała na Brace'a, Może to, co rodziło się między nimi, nie było jeszcze przyjaźnią, ale mu ufała. Wbrew wszystkiemu, czego nauczyło ją długie i niezbyt wesołe życie, zaczęła mu ufać tak, jak nie ufała dotąd nikomu innemu. .

ROZDZIAŁ SZÓSTY

R

S

- Nie będą cię już niepokoić - powiedział Bracę, zamykając za sobą drzwi. - Widzisz, ci durnie w tę pogodę nie mogli wystrzelać zapłaconego limitu. Im dłużej to trwało, tym więcej pili. Stare budy myśliwskie to żadna osłona przed deszczem. Kiedy zaczęło porządnie lać, wypatrzyli światło w twoim domku i postanowili wpaść z wizytą. - Jestem zdziwiona, że udało im się w ogóle tu dotrzeć - odparła Frances. Nie dygotała już tak jak przed chwilą. Czasami tylko wstrząsał nią jeszcze lekki dreszcz. Brace zwrócił uwagę na jej bladość i nienaturalnie błyszczące oczy. Z rękami ciasno oplecionymi wokół ramion wyglądała na przerażoną i bezbronną. - Przypuszczam, że nie masz tu brandy? - Nie, i nie proponuj mi swojego burbona. Wystarczy, że nałożę ciepły szlafrok i podkręcę termostat. - To burbon Keegana, nie mój. Miałaś tu coś, czym polewałaś jabłka któregoś wieczoru. - Maderę, ale nie mam na nią ochoty. W ogóle nie potrzeba mi alkoholu ani niańki, a już na pewno... - przerwała, słysząc jakiś ostry dźwięk za oknem. - Boże! - wyszeptała. - Wrócili! - Tylko gałąź trzasnęła. Spokojnie... Najpierw usiądź, zanim zemdlejesz. Jeśli powiesz, gdzie jest szlafrok, to go przyniosę. - Mówił mocnym, kojącym tonem, nalewając wody do czajnika i stawiając go na kuchni. Frances nie przyznałaby się, nawet za pudło najlepszych czekoladek,

R

S

jak się cieszy, że został. Nie chciała być sama. Co innego być samą we własnym mieszkaniu, przy swojej ulicy, w znajomym otoczeniu. Samotność w obcym domu na praktycznie bezludnej wyspie, gdzie jedynym sposobem nawiązania kontaktu z cywilizacją jest podróż łodzią, nie jest taka zabawna. - Widzę, że znalazłaś koce - powiedział Brace, wychodząc z sypialni. Podtrzymywał szlafrok, kiedy wkładała ręce w rękawy. Potem ułożył jej bose stopy na podnóżku i owinął je bawełnianym kocem. - Były w szafie na najwyższej półce. Musiałam stanąć na krześle. Używam wszystkich trzech, ale to ledwie wystarcza. - Wystarczyłyby może na chłodniejszą letnią noc, ale nie teraz. Keegan mówił, że goście bardzo rzadko przyjeżdżają tu w zimie. Trzeba odkręcać wodę, a potem znowu ją spuszczać ze wszystkich rur. Jak poradziłaś sobie pierwszej nocy? - Zdrowy rozsądek i podstawowa wiedza o hydraulice. - Spojrzała na niego spod oka, Brace wsypał dwie garście herbaty na wrzątek i postawił czajnik z powrotem na płytce. Lubiła mocną herbatę, ale bez przesady. - Do mojej poproszę mleka. Dużo mleka. Sączyli oboje mocny napar i słuchali zawodzenia wichru. Frances ogrzewała zlodowaciałe palce, mocno obejmując kubek, i czuła wypełniające ją ciepło. Brace siedział okrakiem na krześle i łykał czarny jak smoła płyn, jakby to była woda. - Powinieneś dodawać mleka. Stężona tanina źle działa na układ trawienny - obwieściła. - Och, przepraszam. To mój następny nawyk. - Czy ktoś już ci mówił, że się do wszystkiego wtrącasz?

R

S

- Wszyscy tak mówią. - Widziała przekorny błysk w jego oczach. Droczył się z nią. Nie ma się o co obrażać. Ogarniające ją ciepło robiło swoje, okropne wspomnienie chwili, kiedy w jej drzwiach stanęli ci obcy ludzie, zaczęło się rozwiewać. - Brace, taka ci jestem wdzięczna. Gdybyś nie przyszedł w porę... - Dałabyś sobie radę - powiedział, choć naprawdę był innego zdania. Na szczęście dziś wieczorem był tak rozdrażniony, że nie mógł zasnąć. Broń i alkohol to niebezpieczna kombinacja. Frances spoglądała na swój pusty kubek. - Kiedyś, wiele lat temu - zaczęła nienaturalnie spokojnym głosem - chłopak z sąsiedztwa przeciął siatkę na drzwiach od podwórza i wszedł do naszego domu. Brałam wtedy prysznic. Zabrał sześćdziesiąt dolarów, które leżały na stole. Złapałam go, kiedy już wychodził, i wcale nie przyszło mi do głowy, że powinnam się bać... może tylko trochę... bo go znałam. Ale tamci... to obcy! Byli pijani i mieli broń, a ja... -Zadrżała. Jej oczy znowu zrobiły się błyszczące. Nie podobał mu się ten szklany wzrok. Widział kiedyś człowieka, który cudem uniknął śmierci; miał takie same oczy. Może by jej pomógł porządny kielich albo parę godzin mocnego snu. Na razie potrzebowała przyjaznej duszy. Nie można zostawiać jej samej. Niestety, na wyspie był tylko on. Postawił na podłodze pusty kubek, przysunął się bliżej i ujął jej nogi. Usiadł na podnóżku, położył je sobie na kolanach i przez koc zaczął masować stopy Frances. Niańczenie tej irytująco hardej kobiety chyba wejdzie mu w nawyk. - Ciii... mała Jonesie... bez protestów, jeśli mogę prosić...

R

S

- Po... postanowiłam używać panieńskiego nazwiska. Co powiesz na Smitty? - Wypiła z kubka ostatni łyk herbaty i potrząsnęła głową z zabawnym grymasem. - Nalać ci jeszcze trochę? - Broń Panie Boże, chociaż ta gorąca herbata była mi na pewno potrzebna. - Jasne. Nie spuszczała wzroku z jego twarzy, kiedy masował jej lodowate stopy mocnymi, twardymi dłońmi. Kiedy się uśmiechał, choć to się rzadko zdarzało, jego twarz miała zupełnie inny wyraz, jakby drugi człowiek wyglądał spod twardej, poskładanej z różnych fragmentów maski. W tej chwili czuła się przy nim tak dobrze i bezpiecznie. Dość niepokojące odkrycie. Z ociąganiem zsunęła nogi z jego kolan i natychmiast zatęskniła za kojącym ciężarem masujących je przed chwilą rąk. Idiotyczne uczucie... Tak długo nie dotykał jej żaden mężczyzna; tyle czasu upłynęło od chwili, kiedy w ogóle pragnęła takiego dotknięcia. Zmusiła się do szerokiego uśmiechu i ukrywając zmieszanie, podjęła pierwszy lepszy temat. ' - Tak się zastanawiam... czy żeby wrócić do panieńskiego nazwiska, trzeba wziąć adwokata? - Nigdy nie miałem panieńskiego nazwiska, trudno mi więc coś radzić. Smitty, hm? Chyba wolę Fancy. - To tylko mój autorski pseudonim. - A co jest złego w nazwisku Jones? - Należało do mego męża. - To stwierdzenie było jedyną informacją na temat jej małżeństwa, pomyślał Brace. - A ponieważ go tu nie ma i nie może zaprotestować, ogłaszam, że nazywam się znowu Smith. - Wnoszę z tego, że nie mieliście dzieci.

R

S

Frances przygryzła dolną wargę; myśli Brace'a na ten widok powędrowały znów na manowce, i w roztargnieniu zaczął gładzić podeszwy jej stóp. Z ledwie słyszalnym westchnieniem odrzekła: - Nie, nie mieliśmy dzieci. Odnalazł pod kocem palce stóp i rozcierał je po kolei. - Czy był jakiś powód? Jego dłonie robiły tak cudowne rzeczy z jej zimnymi stopami; w tej chwili mogłaby odpowiedzieć mu na każde pytanie, nawet na to, ile ma lat. - Chyba nie. Chciałam mieć dziecko. Nawet tuzin dzieci, ale jakoś się nie złożyło. - Czy był jakiś powód? -powtórzył. Uważaj, człowieku, ostrzegał się w duchu. To są prywatne sprawy i ty nie musisz...Wzruszyła ramionami i koc zsunął się z jej ramion, odsłaniając linię szyi, jakby zbyt smukłej, żeby dźwigać bogactwo czarnych, błyszczących włosów. Twarz zaróżowiła się nieco i Brace zdał sobie sprawę, że patrzy z zachwytem na delikatny rumieniec. - Myślę, że mieliśmy za mało czasu - powiedziała ze słabym, smutnym uśmiechem. - Przez jakiś czas pracowałam na dwóch posadach, bo spłacaliśmy dom. Potem sprowadzili się do nas rodzice Kena; musiałam poświęcać im dużo czasu. Ken uważał, że powinniśmy się odpowiednio przygotować, zanim powiększymy rodzinę. Nawet z dwiema pensjami to nie było takie proste. Właściwie ledwie wiązaliśmy koniec z końcem. - To przykre. W ciemnofiołkowych oczach na chwilę pojawił się wyraz goryczy; nie wiedział, co o tym myśleć, ale w końcu Frances ziewnęła. - No, nie aż tak. Wiesz, nie chciałam ci sprawić takich kłopotów. Najśmieszniejsze jest to, że zawsze byłam abso-

R

S

lutnie samowystarczalna. To inni przychodzili do mnie po pomoc, a teraz... wiszę ci u szyi jak małpie dziecko. - To żaden problem - powiedział. Właśnie, że jest to problem. Jeszcze jaki. Powoli zaczął to sobie uświadamiać. - Co ty na to, gdybym jutro upiekła ci cytrynowe ciasto z makiem i całkiem zeszła z oczu? Na zawsze? - Skrzywiła twarz w zabawnym półuśmieszku. - Albo przynajmniej do czasu, kiedy skończę tę nieszczęsną książkę, wyślę wydruk i znajdę jakiś pomysł na resztę mojego życia. Może tak być? Mogło tak być, ale to była paskudna umowa, myślał Brace trzy dni później. Myśliwi wrócili, żeby zabrać swoją broń. Nie zachęcał ich do ponownych odwiedzin. Sprawdził trzy stanowiska łowieckie, prymitywnie sklecone z desek i gałęzi. Keegan mówił, że kilka innych zniszczył huragan Emily jakiś czas temu. Sezon huraganów w tym roku już minął, ale według Maudie wiatry z północnego wschodu bywały bardzo groźne aż do marca. Może któryś z nich załatwi te ostatnie trzy budki. Frances przyniosła ciasto i rondel z wegetariańskim chili, które nie było wcale takie złe; oczywiście przyprawił je po swojemu ostrym teksaskim sosem. Potem zniknęła. Mówił sobie, że to bardzo dobrze, sam kiedyś tak się zachowywał. Co innego jednak coś sobie mówić, co innego zaś w to wierzyć. Sama świadomość, że Frances tu jest, zaledwie kilkaset metrów od jego domu, napełniała go niepokojem. Obejrzał wszystkie kasety ze zbioru Keeganów, przeczytał każdą książkę, która wzbudziła choć cień zainteresowania, a nawet parę takich, których miał dość od początku. Wszystko na nic. Miotał się jak kropla wody po rozgrzanej blasze.

R

S

Do diabła, ta kobieta zrujnowała wszystkie jego plany, nawet o tym nie wiedząc! Po kolejnych dwóch dniach słonecznej i dość ciepłej pogody obszar wysokiego ciśnienia przesunął się; zatokowy niż czaił się na ten moment od dawna. Zaczął wiać wiatr, temperatura spadła o kilkanaście stopni w ciągu sześciu godzin. Brace uznał, że pora sprawdzić piec w Jaskini Czarnobrodego. Przy okazji zobaczy, czy sąsiadka nie potrzebuje nowych zapasów. Przecież nie może pozwolić, żeby teraz wypłynęła łódką i napytała wszystkim jakiejś biedy! Już ja ją znam, myślał. Prędzej umrze z głodu niż poprosi o pomoc. To fakt, że kobiecie, która z paru zwykłych warzyw robi królewskie jadło, śmierć głodowa raczej nie grozi. Warto by kupić na Hatteras trochę ostryg i zobaczyć, co ona z nich wyczaruje. Brace szczycił się tym, że sprawy kuchni obchodzą go równie mało, jak wielu innych mężczyzn. Był sam wystarczająco długo, żeby nauczyć się obsługiwać otwieracz do puszek, ręczny i elektryczny. Niemniej jednak, kiedy człowiekowi stuknie czterdziestka, nieźle jest zastanowić się, co sieje. Sól... tłuszcze nasycone... podobno są niezdrowe. Kontakt z fachowcem nie zawadzi. Tyle że jeśli facet wymyśla coś takiego jako pretekst do spotykania się z kobietą, to wpadł jak śliwka w kompot. ; Spotkał ją w połowie drogi; zimny wiatr rozwiewał na wszystkie strony jej lśniące czarne włosy. - Cześć! Zrobiłam wczoraj jarską lasagnę. Zostało jej dużo. Pomyślałam sobie, że pomożesz mi się z nią uporać. Sama mozarella tyle kosztuje... - Coś ci powiem - odparł z zapałem Brace - jeśli pozwolisz mi robić wszystkie zakupy, będę znowu twoim królikiem doświadczalnym. Tabletki na żołądek załatwię na własny koszt.

R

S

- No to umowa stoi! Frances zawsze była zdania, że łatwiej jest gotować dla dwojga. Poza tym Brace nadal był za szczupły. Tym, co sam gotował, prędzej czy później by się otruł. Przygotowanie posiłku w jego mniemaniu zaczynało się od otwarcia pierwszej z brzegu puszki, przyprawienia jej taką ilością ostrego sosu, żeby zawartość zaczęła palić żywym ogniem, i dodania tyle soli, że normalny człowiek opuściłby ten padół natychmiast. Deser składał się z potężnej porcji leku na nadkwasotę. Brące nie musi wiedzieć, że skończyła książkę i nie potrzebuje nikogo do prowadzenia doświadczeń. Pierwszego wieczoru trwania układu jedli rzuconą na gorący tłuszcz krojoną polędwicę z brązowym ryżem i Brace rozglądał się pilnie za solniczką. Nie znalazł jej. Wzruszył ramionami, po czym wymiótł talerz do czysta. Dwa razy. Do północy grali w karty, zwierzając się z paru sekretów. Brace wyznał, że lubi ssać pomarańczę, mając w ustach miętowy cukierek. Frances zaś twierdziła, że żyje z wiecznym poczuciem winy. - Może to ogólnie babski problem albo rezultat katolickiego wychowania - rozważała. - Być może wpływ na to ma fakt, że byłam najstarsza w takiej gromadzie rodzeństwa. Zamierzam z tym skończyć. - Jakiej winy? - zapytał Brace, bolejąc nad utratą trzech lew po kolei. - Każdej. Mówię szczerze. Samochód nie chce zapalić? Moja wina. Powinnam była dać go wcześniej do przeglądu. Nie mogę znaleźć porannej gazety? Moja wina. Powinnam była zaczekać na roznosiciela i wyrwać mu ją z ręki; nie musiałabym później włazić na dach i strząsać jej z rynny kijem od szczotki.

R

S

- No nie, naprawdę to zrobiłaś? - Słowo harcerza. Brace rozdawał karty, jakby tylko to go interesowało. - Nie żartuj. Coś jeszcze? - zapytał. - Chodzi ci o poczucie winy? Na przykład niewierność... Upuścił talię i karty rozsypały się po stole. - Ty?! - Niech to diabli, nie! Nie ja! - mruknęła. - Zapomnij o tym, co przed chwilą powiedziałam. Widzisz, po co mi whisky? Trzy filiżanki gorącej czekolady i zaczynam paplać bez opamiętania. Pozbieraj karty. Gramy dalej. W połowie rozdania podjęła temat. - Uważam, że twój sekret jest byle jaki. Opowiedz mi jakąś historyjkę ciekawszą od tej o pomarańczy i cukierku. - Uważasz, że to byle co? No, dobrze... Ukradłem kiedyś cztery felgi, trzy sprzedałem, a czwartą zwróciłem właścicielowi i dostałem nagrodę, - Bujasz? - Słowo harcerza - powtórzył jej przysięgę. - Wątpię, czy w ogóle wiesz, jak wygląda harcerz przekomarzała się z nim Frances. - Nie masz racji! Byłem najprawdziwszym harcerzem, z legitymacją, przez prawie dwa tygodnie. - To rzeczywiście długo, ho, ho - śmiała się z figlarnymi błyskami w oczach. Brace czuł, że sytuacja staje się równie niebezpieczna, jak skok z wysokości tysiąca metrów bez spadochronu. Czym to się skończy, myślał. -1 co? Ukradłeś drużynowemu gwizdek? - Jego gwizdek nie był mi potrzebny. Poderwałem mu narzeczoną. - Znowu bujasz! - Aż krztusiła się ze śmiechu. - Słowo har...

R

S

- Cicho bądź! Jak to się dzieje, że od śmiechu tej kobiety kręci mu się w głowie, jakby wykonywał w powietrzu piekielny korkociąg? Od dawna... a może nawet nigdy, z żadną kobietą nie czuł tego, co teraz. Wycofaj się, stary, krzyczało coś w jego duszy. Ten model nie jest dla ciebie! Ale z drugiej strony, jeśli spróbuje się do niej zbliżyć, a ona go odtrąci, to sytuacja wróci do normy. Już to kiedyś przerabiał. A jeśli go nie odtrąci? Taak... co wtedy? Frances zgarnęła ostatnią lewę. Brace przesunął garść drobnych w jej stronę i wstał. Szarpnął palcami kołnierzyk czarnej flanelowej koszuli, przeciągnął się i powoli podszedł do termostatu. Sprawdził go i niby przypadkiem spojrzał na zegarek. - O Jezu, która to godzina! Jadę jutro z samego rana na Hatteras. Jeśli chcesz, żebym ci coś kupił, to zrób listę. - Oczywiście. Dziękuję. Zrobię. Nie proponuje, żebym z nim pojechała, pomyślała. Patrzyła, jak chwycił kurtkę i szybko wyszedł, wpychając po drodze ręce w Oporne rękawy. Zanim zamknęła drzwi, był z powrotem przy niej. Miała usta wciąż otwarte ze zdumienia, kiedy porwał ją w ramiona. Tym łatwiej przyszło mu poznać smak jej warg. Pocałunek był szybki, ale tak głęboki i mocny, że oboje aż zachwiali się, kiedy ją puścił. Jego oczy wpiły się na chwilę w jej twarz palącym spojrzeniem, po czym błyskawicznie odwrócił się i wepchnął ręce w kieszenie. - Brace... zaczekaj! Nawet nie zwolnił kroku.

R

S

Frances źle spała tej nocy. Wcześnie rano wstała i ubrała się; Niedługo potem usłyszała szum włączanego silnika motorówki. Chwyciła kurtkę, listę zakupów, torebkę i popędziła ścieżką do przystani. - Brace! Czekaj! Obiecałeś, że zaczekasz! Przywitał ją niezbyt serdecznie. - Mówiłem, żebyś zrobiła listę - mruknął. - Tu jest! - Pomachała mu kartką przed nosem i cofnęła rękę, kiedy po nią sięgnął. Nawet w jasnym, zimnym świetle dnia wspomnienie tamtego pocałunku nie zbladło. Oboje byli tego świadomi. Każde z nich miało zamiar zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Brace znowu sięgnął po listę, ale Frances pokręciła głową. - Jadę z tobą. Muszę kupić parę rzeczy w aptece. - Dopisz je do listy. - To osobiste rzeczy - oświadczyła. Po prostu nie chciał z nią być. Karmiła go przez tyle dni, godzinami grała z nim w karty, opowiadali sobie zabawne historyjki. Potem swoim pocałunkiem sprawił, że cały świat wokół niej nagle zawirował. Teraz znowu stał się ponurym gburem. - Coś ci chyba dolega od rana? Niestrawność? - spytała z przesadną słodyczą. - Guzik cię to... Właź już, cholera, jeśli musisz, nie będę tracił całego dnia! Mając dziką ochotę go udusić, przemaszerowała wzdłuż pomostu i wsiadła do motorówki. - Wiesz, co się mówi o ludziach, którzy ciągle operują inwektywami? Że ich słownictwo jest ubogie. Stracił następne pół minuty, udowadniając, że jego słownik wcale nie jest ubogi.

R

S

- Może byś mi pomogła? - fuknął na koniec. - Odwiąż tamtą cumę. Mogłaby mu powiedzieć, co może sobie zrobić z tą cumą, ale dała spokój. Mężczyźni! I pomyśleć, że tego gbura zaczynała już prawie lubić. Prawie? Nie spała przez pół nocy, rozpamiętując tamten pocałunek; gorzej, wyobrażając sobie jego szczupłe, mocne ciało i delikatnie pieszczące je swoje własne dłonie. Zastanawiała się, jak to możliwe, żeby taki pokryty bliznami facet podniecił jej zmysły krzywym uśmiechem i pocałunkiem, który skończył się, zanim zdołała ochłonąć ze zdumienia. Jak to się stało, że mężczyzna twardy jak skała, który nie lubił jej tak bardzo, że aż chciał wypędzić ją z wyspy, mimo wszystko ją pocałował. Dlaczego troszczył się o nią kiedyś tak, że sama nie umiałaby lepiej? Zrobił dla niej więcej niż Kenneth przez cały czas, kiedy byli razem, a Ken twierdził, że ją kocha. To fakt, że jej mąż był kłamcą. Kimkolwiek natomiast był Brace Ridgeway - a podejrzewała, że gdyby dowiedziała się o nim wszystkiego, przeżyłaby szok - niewątpliwie był uczciwym człowiekiem. Jeśli uważał, że jest głupia, mówił to. Jeśli jej nie lubił, też tego nie ukrywał. Jeśli więc chciał pocałować kobietę, robił to. A gdyby chciał iść z nią do łóżka, to czy. Na miłość boską, kiedy się ma trzydzieści dziewięć lat i cztery miesiące, pora unikać takich fantazji. Choć może to kolejny trudny etap w rozwoju kobiety... Przekwitartie. Brace zakręcił ostro za bojką znakującą tor wodny i przymknął przepustnicę, gdy zbliżyli się do falochronu. Wolno posuwali się wzdłuż nabrzeża. Sumienie zaczęło go gryźć, zanim jeszcze odbili od Coronoke, i teraz rów-

R

S

nież nie dawało mu spokoju. Przeżył tyle lat w błogiej nieświadomości jego istnienia; czemu uaktywniło się akurat teraz? Przynajmniej spał dobrze tej nocy, bez koszmarów i budzenia się po ciemku jak dawniej, gdy cisza dokuczała mu bardziej niż ryk silników odrzutowca. Jeśli ostatnio budził się nad ranem, to z całkiem innych powodów. Jego sny przypominały filmy pornograficzne. W roli głównej występowała w nich długonoga, czarnowłosa damą o fiołkowych oczach, która ma ostry język i małe piersi o delikatnych różowych koniuszkach. Zaprzedałby duszę diabłu, gdyby uważał, że ją w ogóle posiada, żeby dotknąć ich choć raz. Problem polegał na tym, że ten raz mógłby mu nie wystarczyć. Dla faceta, który poza jednym pożałowania godnym incydentem trzymał się od kobiet z daleka, była to przerażająca perspektywa. Wystrzegał się ich od chwili, kiedy jako pięciolatek przekonał się, że dzieci można brać i oddawać z powrotem jak wybrakowany towar. Na dodatek znowu dzwoniła Sharon. Poszedł właśnie do łóżka po wypiciu szklanki burbona, kiedy zadźwięczał telefon. Sharon prosiła, żeby przyjechał do Wirginii na urządzone przez Bingów przyjęcie. Odmówił i odłożył słuchawkę. Zadzwoniła znowu. Odłożył słuchawkę obok telefonu. To na razie załatwiło problem Sharon. Z tą kobietą nie pójdzie mu tak łatwo. - Czy godzina ci wystarczy? - mruknął mało przyjaznym głosem, rzucając cumę na najbliższy pachołek. Frances zjeżyła się, słysząc ten ton, i sama wdrapała się z łódki na pomost. Wyglądało to dość zabawnie, ale nie poprosiłaby go o pomoc za całe złoto fortu Knox. - W zupełności - odparła. Chyba musi darować sobie

R

S

wizytę w aptece, która znajdowała się o kilka kilometrów stąd. Jeśli nie kupi wszystkiego w supermarkecie, jakoś sobie poradzi. Zamiast odżywki do włosów może użyć majonezu, nieraz już to robiła, choć ten, który ma w domu, może się do tego nie nadawać. - Czy zamierzasz sterczeć tu przez cały dzień i gapić się w wodę? - Czekam, aż skończysz cumować łódkę. Miała ochotę potrząsnąć nim, żeby się opamiętał. Co by mu się stało, gdyby powiedział zwyczajne „dzień dobry"? Na miłość boską, już myślała, że jakoś się dogadali, a on musiał ją pocałować. Lepiej byłoby obyć się bez pocałunku, niż tracić to, co udało się im do tej pory osiągnąć. Czemu mężczyźni muszą mieć takie humory? Kenneth też miewał humory. Dwa lata po śmierci męża, gdy dowiedziała się o jego podwójnym życiu, zrozumiała lepiej, co kryło się za jego nagłymi, trudnymi do wyjaśnienia zmianami nastroju. Nie miał, biedaczek, łatwego życia: problemy w pracy zawodowej, spotkania z kochanką, której musiał pomagać w wychowywaniu syna, i udawanie przykładnego męża przed ślubną żoną. Nawet jeśli ta żona była wyjątkowo łatwowierna. Wszystko działo się w obrębie czterdziestu kilometrów i wiedziało o tym pół miasta, z jego rodzicami włącznie. Biedny Kenny, myślała ze smutnym uśmiechem. Brace zobaczył ten uśmiech i szybko się odwrócił. Bez słowa okrążyli biuro przystani. Na parkingu Frances odnalazła swój samochód, Brace zaś swój. Pojechała tuż za nim do dużego sklepu „Red and White". Nie zwracała na niego uwagi, pakując do wózka kolejne zakupy. W sklepie było niewielu klientów: dwóch urzędników, jakiś mężczyzna przy ladzie z mięsem i kobieta przeglądająca kasety wideo. Brace wziął dwie butelki keczupu, dwie

R

S

z sosem tabasco, pół tuzina puszek z chili, wieprzowinę z grochem, makaronem i trzy z peklowaną wołowiną. Do tego olbrzymią butlę środka przeciw nadkwasocie. Stała tuż za nim w kolejce do kasy. Spojrzała spod oka na lekarstwo i roześmiała się drwiąco. Gdyby jego wzrok mógł zabijać, padłaby trupem na miejscu. Miasteczko tętniło życiem tylko w sezonie. Na początku lutego działało zaledwie parę sklepów. Frances włożyła zakupy do swego samochodu, Brace do swojego. Poszła za nim na pocztę, żeby zapytać o listy. Nic dla niej nie było. Wyszła, zanim Brace zapytało swoje. Wycofywała właśnie samochód z parkingu, kiedy jej sąsiad opuścił pocztę z pustymi rękami. Poczekała, aż ruszy w stronę przystani. Nie przejechali nawet trzystu metrów, kiedy z krzaków przy drodze wyskoczył pies. Frances serce podeszło do gardła; z całej siły wcisnęła hamulce. Kundel zniknął wśród drzew małego cmentarzyka po drugiej stronie drogi. Przypomniała sobie wtedy zdziczałego szczeniaka, którego dzieci przyniosły do domu wiele lat temu. Rodzeństwo Smithów chętnie znosiło do domu różne zwierzaki: ranne ptaki, bezdomne koty, wygłodzone psy. Kiedy mijał urok nowości, zwierzę powierzano opiece najstarszej siostry. Niańczyła całe zoo. Szczeniaka znaleziono w starym domu przeznaczonym do rozbiórki. Robotnik zawinął go w koc i dał Rebie, która oczywiście przekazała go w ręce Frances. Zapchlone stworzenie kłapało zębami na każdego, kto próbował je nakarmić, nie mówiąc już o próbach głaskania. Po kilku dniach Frances miała zamiar oddać psiaka do schroniska. Przedtem jednak szczeniak uciekł z zaimprowizowanego kojca i wpadł pod wyjeżdżającą zza zakrętu ciężarówkę. Dzieci płakały. Nawet Frances uroniła parę łez. Zawinęli go w stary chodniczek i pogrzebali w ogrodzie. Debbie

R

S

z powagą położyła psi herbatnik na malutkim grobie, a Reba wsadziła tam cebulkę tulipana. Psi herbatnik przetrwał dłużej niż tulipan. Reba była kiepską ogrodniczką. Frances zamrugała powiekami. Dlaczego przypomniała sobie ten epizod ze szczeniakiem? Odsunęła od siebie dziwne myśli. Kilka minut później podawała Brace'owi torby z zakupami, po czym wsiadła do motorówki. Nieufność. Nietrudno było ją rozpoznać. Frances nauczyła się jej w aż nadto bolesny sposób. Kundel z cmentarza, tamten biedny szczeniak i mężczyzna siedzący przy sterze mieli ze sobą wiele wspólnego.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

R

S

Nareszcie! Skończyła książkę. Zamiast satysfakcji odczuwała jednak dziwne przygnębienie. Skończyła ją. I co teraz? Będzie czytać ogłoszenia, poszuka nowej pracy, nowego mieszkania i zacznie wszystko od nowa. Przyszłość, która jeszcze tydzień temu napełniała ją taką nadzieją, dziś wydawała się mroczna i ponura. Metodycznie układała kartki z tabelami, z których wyliczała ilość kalorii, zawartość tłuszczów, nasyconych i nienasyconych, błonnik, witaminy i sole mineralne dla wszystkich przepisów umieszczonych w „Smacznej diecie Fancy". - Ładny tytuł... Fancy - powiedział Brace. Od paru dni znowu wpadał codziennie i miał okazję widzieć nagłówek na roboczym wydruku książki. - Redaktor naczelny mojego magazynu uznał, że Fancy*2 lepiej brzmi - wyjaśniła. - Frances jest takim pospolitym imieniem. Mówił, że dopóki nie zamieścimy mojego zdjęcia, nikt się nie dowie, że uroda Fancy jest równie pospolita jak jej prawdziwe imię. Brace przyszedł z listem od stryjka Seymore'a. Zachowywał się tak, jakby byli przypadkowymi znajomymi. Albo wrogami, którzy traktują się względnie uprzejmie. Oparł się o wyłożoną boazerią ścianę, uniósł brwi i przypatrywał się jej przez chwilę. 2

* Fancy - niezwykła, wyszukana (przyp.tłum.).

R

S

- No... niezwykła, to może za dużo powiedziane, ale z pewnością możesz się podobać. Był to komplement, który jednak nie poprawił Frances samopoczucia. Miała na sobie stare spodnie i purpurową aksamitną bluzkę, którą Debbie jej podarowała, przenosząc się do Teksasu. Ani śladu makijażu, włosy świeżo umyte, jeszcze mokre. Z rozmysłem powiodła oczami po jego potarganej wiatrem czuprynie, starej roboczej koszuli i spłowiałych dżinsach. Dlaczego mężczyzna ubrany byle jak wygląda tak seksownie, a kobieta jak sierota z przytułku? Aczkolwiek... Ken w zaciszu domowym nosił bermudy w kratkę, czarne skarpetki i kapcie. Wyglądał w tym tak seksownie jak mokra ścierka do naczyń. - Dziękuj ę za gazety - powiedziała. Prosiła, żeby przywiózł ich jak najwięcej. Trzeba zacząć poszukiwania. Najchętniej zamieszkałaby gdzieś blisko Debbie czy Reby, ale żadna z sióstr nie zdecydowała jeszcze, gdzie osiądzie na stałe. Jeśli znów się gdzieś przeprowadzą, Frances może znaleźć się o tysiące kilometrów od kogokolwiek znajomego. Brace wziął garść kart indeksowych i przeglądał je uważnie. - Nie do wiary! Czyżby moje ukochane oliwki też zawierały tłuszcz? - Jeśli lubisz oliwki, to dziwię się, że jesteś taki chudy. - Przyganiał kocioł garnkowi - zakpił, ale zabrzmiało to dość przyjaźnie. Gdy wszedł, Frances siedziała przy kuchennym stole. Teraz pochylał się nad nią, opierając ręce ó blat. Jego ramiona otaczały ją, kiedy zerkał na tytuły w gazecie. Frances niespokojnie odgarnęła włosy ż czoła. Wolałaby, żeby się odsunął. Czuła wyraźnie ciepło jego ciała

R

S

i napięcie, ukrytą energię, która z niego emanowała. To było co najmniej denerwujące. - Czytałaś ten artykuł o kongresmenie i jakiejś cizi, którą wziął ze sobą na południe Francji? Twierdzi, że to jego kuzynka i towarzyszy mu wyłącznie dlatego, że mówi po francusku. - Ręka Brace'a przypadkiem musnęła jej łopatkę i oparła się na plecach. To niby nic nie znaczyło, ale Frances wolałaby, żeby cofnął tę rękę. Mogłaby wreszcie zacząć normalnie oddychać. Odchyliła się trochę, ale jego dłoń pozostała tam, gdzie była, ciepła i ciężka. Przesunął ją tylko wyżej i objął kciukiem nasadę jej szyi. - Myślę, że powinnam iść teraz... hmm... -wyrzekła zduszonym głosem. Dokąd iść? Co robić? Nie chciała robić z siebie idiotki tylko dlatego, że dotyka jej jakiś mężczyzna! - Aha, dostałem jeszcze kartkę od Maudie - powiedział tak szczególnym, gardłowym tonem, że aż dostała gęsiej skórki. - Od Maudie? - Odsunęła jego rękę i Brace cofnął się o krok. Wmawiała sobie, że nie jest tym rozczarowana, i dobrze wiedziała, że to kłamstwo. Stał nie dalej niż metr, z kciukami założonymi za pasek, i przyglądał się jej badawczo. - To z nią miałam się skontaktować po przyjeździe, prawda? - spytała z niepewnym uśmiechem. - Stryj Seymore mówił, że Maudie we wszystkim mi pomoże. Brace odchrząknął; ten dźwięk zabrzmiał jak nagłe pociągnięcie smyczka na strunie. - Zamiast Maudie miałaś mnie. Obawiam się, że pierwszego dnia nie byłem dla ciebie szczególnie miły. Jej uśmiech przestał być niepewny; Frances najwyraźniej rozbawiło jego wyznanie.

R

S

- Drugiego dnia też nie, ani trzeciego... - Ale pamiętaj, że podawałem ci kubeł. Odrobina wdzięczności mi się za to należy. A potem zjawili się ci myśliwi... W jego głosie brzmiało rozbawienie. Frances wolałaby jednak, żeby stał się napastliwy. Wiedziałaby, jak się zachować.: Człowiek, który zachowywał się jak doktór Jekyll i za chwilę przypominał Hyde'a, nieco ją przerażał. - Dziękuję ci jeszcze raz za dostarczenie przesyłek i gazet, Brace powiedziała spokojnym i zdecydowanym tonem. - Na pewno masz pilniejsze sprawy niż... niż... - Fancy - odparł drżącym głosem. - Chodź tutaj. - Ta pogoda może każdego wykończyć, prawda? Jednego dnia jest ciepło, następnego znów zimno. Naprawdę... Wsunęła krzesło pod stół, zdecydowana pozbyć się Brace'a, zanim zrobi coś naprawdę głupiego. Mogła sobie darować te wysiłki. - Fancy, chodź tutaj. To był rozkaz. Jeśli uczyni, czego Brace żąda, wiadomo, co będzie dalej. On pocałuje ją znowu, ona odda mu ten pocałunek i wtedy... Brace nie poruszył się. Frances zadrżała. Gwałtownie nabrała tchu i poczuła zapach zimnego, słonego powietrza. - Brace? Co ty chcesz ze mną zrobić? - Czy musisz pytać? - Chyba powinnam o to spytać. Patrzył na nią długo, po czym, ź nie ukrywaną niechęcią, cofnął się o krok. - Tak. Może masz rację. - Jego oczy miały drapieżny wyraz, głos brzmiał jak pomruk lwa, ale jej nie dotknął. Założył ręce na piersiach i patrzył w skupieniu na czubek swego buta. Frances wmawiała sobie, że zachowała się właściwie.

R

S

Drżącymi dłońmi porządkowała karty indeksowe książki. Nawet wobec siebie nie była w stanie się przyznać, jak rozpaczliwie pragnęła znowu wtulić się w jego ramiona, czuć dotyk jego warg na swoich ustach. Kobieto, opamiętaj się, tłumaczyła sobie w duchu. Brace Ridgeway to tylko epizod w twojej żałosnej egzystencji. Epizod? Doprawdy! Ten mężczyzna stał się przecież kimś o stokroć ważniejszym niż jakikolwiek facet w twoim dotychczasowym życiu! - Naprawdę dziękuję za gazety, Brace, Przejrzeje dziś wieczorem i oddam ci je jutro. Brace potrząsnął głową przecząco. Czy to znaczyło, że nie chce, aby zwróciła mu gazety, czy też znowu miał jej dość? Nagle na jego ustach ukazał się rozbrajający uśmiech. - Czy możesz mi wybaczyć? - Co powinnam ci wybaczyć? - powtórzyła słabym głosem. - To, że zachowywałem się jak łobuz. - No, myślę... że czasami nie umiesz, inaczej się zachowywać. - To prawda - powiedział, nadal się uśmiechając. - Ale byłoby lepiej, gdybyś wyjawił mi, czy według ciebie jestem twoim przyjacielem, czy wrogiem. To męczące zgadywać za każdym razem, czy powinnam przynieść ci coś, co ugotowałam tylko dla ciebie, czy też chować się, gdzie popadnie. - Naprawdę dajesz mi wybór? A więc oświadczam, że uważam cię za swoją przyjaciółkę. Doprawdy? pomyślała zaskoczona. - No cóż, zakładam, że rzeczywiście tak uważasz. Zresztą... niedługo i tak wyjadę - przerwała, a ponieważ on nie padł na kolana i nie błagał, żeby została, ciągnęła dalej

R

S

z pozornym ożywieniem: - Może uda nam się do tego czasu stać się parą przyjaciół. Brace patrzył, jak rumieniec napływał i znikał na jej policzkach. Stał oparty o ścianę, z kciukami znowu założonymi za pasek od spodni. Nie licz na to za bardzo, moja kochana, myślał. Nigdy nie przyjaźnił się z kobietą; nigdy tego nie pragnął. Jeśli chciał teraz czegoś od Fancy Smith, to nie chodziło mu o przyjaźń. No, może rzeczywiście na początek, zanim dowie się, dlaczego ta kobieta tak go zafascynowała, będzie odgrywał rolę jej przyjaciela. Tej nocy miał kolejny sen „tylko dla dorosłych"." Leciał w stronę słońca w starym myśliwcu z czasów drugiej wojny światowej. P-39 był jednomiejscowym samolotem z silnikiem za kokpitem, niemniej jednak ona siedziała za nim, z tyłu. Była naga, miała na sobie tylko pokrowiec na spadochron. Zgodnie z logiką snu widział każdy centymetr jej długiego, smukłego ciała, gdy przyciągał do siebie drążek i mierzył w samo słońce. Przez głośny warkot silnika Allison V-12 słyszał jej śmiech, który był tak uroczy, tak prawdziwy i radosny... Gdy się obudził, wciąż słyszał ten dźwięk i czuł pulsującą erekcję, którą opanował dopiero serią forsownych ćwiczeń i zimnym prysznicem. Teraz biegł skrajem plaży po mocno ubitym piasku. Okrążył prawie całą wyspę, po czym skręcił w głąb lądu, bo dalej był jej bagnisty skraj od północnego wschodu. Spojrzał na zegarek. Dwanaście minut do cogodzinnych wiadomości. Podążał ścieżką przez las, nie zwalniając kroku, aż dotarł do piątego domku, na końcu ścieżki. Do jej domku. Podobno biegnąc tutaj, chciał pozbyć się pewnych myśli! Za nic nie zaangażuje się w związek z Fancy. Właśnie

R

S

dlatego, że tak bardzo tego pragnie i czuje wszystkimi zmysłami, iż by to było. Biegł dalej. Posłucha w domu dziennika radiowego, tyle się przecież dzieje, może obejrzy na wideo komedię, pośmieje się do. rozpuku albo sprawdzi, czy na giełdzie dalej trwa hossa. Oderwie się jakoś... Bzdura! Mógłby równie dobrze pragnąć polecieć na Księżyc. Wrócił do domu, nalał sobie kawy i przemyślał, słuchając radia, wiele rzeczy. Nie poleciał tylko na Księżyc. Wyłączył radio, wziął gazetę. Odłożył ją. Odchylił głowę na bok, nasłuchując cichego warkotu samolotu nad cieśniną. Może powinien ostrzec Fancy, że pogoda niedługo się popsuje. Pewnie siedziała przez cały dzień nad swoimi kucharskimi przepisami i nawet nie wyściubiła nosa z domku. Fancy. Uśmiechnął się, przypominając sobie, co mówiła o swoim szefie. Nazwał ją osobą pospolitą. Idiota! Była taka, jak pewien wspaniały silnik, który niegdyś testował, zanim go rozwalił. Wyrafinowanie i elegancja. Lśniąca gładkość, moc, wytrzymałość. Pani F. Smith Jones. Po raz kolejny, klnąc cicho pod nosem, wsunął w szczelinę magnetowidu kasetę o starym mitchellu B-25 i usadowił się w fotelu. Zabawne... Ten bombowiec został ochrzczony nazwiskiem generała Billy Mitchella, który przedstawił teorię, że samoloty mogą skutecznie zatapiać okręty tylko w pobliżu lądu. Udowodnił jej słuszność właśnie w pobliżu tej wyspy. Teraz, ponad siedemdziesiąt lat później, ślepy los rzucił dwóch byłych pilotów na ten mały skrawek lądu, o którym mało kto w ogóle słyszał! Może jednak los nie bywa ślepy?

R

S

Frances ugotowała tyle spaghetti, że starczyłoby go dla dwojga. Zastanawiała się, czy nie zanieść porcji owego specjału do Trofeum. Jednak nie zrobi tego, postanowiła. Brace nie odwiedzał jej od czasu, kiedy przyniósł gazety i list od stryja. Tego ranka przebiegał tuż koło jej domku i nie wstąpił. Tak zatem wygląda jego przyjaźń! Jest jeszcze bardziej nieufny niż ona sama. W oddali odezwał się pomruk burzy. Chcąc opanować się, nerwowo nacisnęła włącznik telewizora, obejrzała znów taniec duchów w śnieżnej zamieci i wyłączyła go z powrotem. Dni były wyraźnie dłuższe, ale niska pokrywa chmur sprawiała, że zmrok zapadał wcześnie. Frances zapaliła dwie lampy i żyrandol. Pogwizdując, umyła kilka talerzy i znowu pomyślała o dodatkowym spaghetti. Jest jeszcze sałatka. Mogłaby to zanieść do Brace'a, ale zniechęcił ją szum deszczu za oknem. Zresztą szum to za mało powiedziane. Rozpętała się prawdziwa nawałnica. Światła przygasły na chwilę. Frances usiadła na fotelu i usiłowała sobie przypomnieć, co wie o generatorach. Powiedziano jej, że nie będzie tej wiedzy potrzebowała. Światła znowu zamigotały, przez chwilę jeszcze świeciły, po czym zgasły zupełnie, Przez dwie minuty Frances siedziała bez ruchu. Przerażona blaskiem błyskawic, próbowała liczyć sekundy dzielące je od grzmotów. Można dzięki temu ustalić, jak daleko jest burza. W każdym razie można zająć czymś umysł. Dziewięć, dziesięć, jedenaście... Oślepiający blask poraził Frances. W tej samej chwili rozległ się straszliwy łoskot. Powietrze wypełnił zapach surowego drewna sosny i ozonu. Przykryła głowę ramionami i zaczęła się modlić:

R

S

- Panie Boże, spraw, żeby ta burza jak najszybciej minęła. - Nie musiała udawać tutaj przed nikim, że się nie boi. Gdy Brace ją wreszcie znalazł, siedziała w spiżarni, trzęsąc się ze strachu. Wszedł tylnymi drzwiami, bo frontowe tarasowała olbrzymia sosna powalona przez piorun. - Fancy, nic ci się nie stało? Patrzyła na niego bez słowa, skulona pomiędzy szafką na szczotki i pompą. Był całkiem przemoczony, wilgotne ubranie przylegało do jego szczupłego ciała, mokre włosy przylepiły się do czoła. W świetle świecy w przeciwsztormowej osłonie jego twarde rysy przypominały maskę. Dla niej był jednak najpiękniejszą ludzką istotą na świecie. Bez namysłu rzuciła mu się w ramiona, zbyt wystraszona, by mieć jakiekolwiek opory. - O Boże, jak to dobrze, że przyszedłeś, Brace... Myślałam, że piorun uderzył w dom. Coś wybuchło, a potem ten żywiczny zapach i jeszcze... - Dobrze już, dobrze. - Czy ty mnie słuchasz? Piorun uderzył w dom! Brace, ja to słyszałam! Czułam to! Zarzuciła mu ręce na szyję, prawie go dusząc. Uwolnił się od tego uścisku, obejmując ją mocno. Jej dłonie były lodowato zimne. - Ciii... Uspokój się, moja mała... Wszystko będzie dobrze. - Ale przecież mówię ci, że coś wybuchło i... Czujesz dym? Boże, czy to dach się pali? - Nic się nie pali, kochanie, ale jeżeli chcesz być pewna, sprawdzę. - Odwrócił się, ale Fancy nie puszczała jego ramienia. - Dobrze... ale nie teraz. Jak się skończy. Popatrzył na nią dziwnie, jednocześnie rozbawiony i zakłopotany. Ogarnęło go pożądanie tak nagłe, tak mocne, że

R

S

pogodził się z tym, co nieuniknione. Chwycił ją w ramiona, gładził jej plecy, bohatersko opierając się przemożnej chęci objęcia dłońmi jej pośladków i przyciśnięcia brzucha Fancy do tego, co tak boleśnie pulsowało, domagając się spełnienia. - Będziesz całkiem mokra - wymruczał, dotykając ustami jej włosów. Była wysoką kobietą, ale on górował nad nią wzrostem. Pasowali do siebie. Kiedy światło zgasło, Brace włączył generator w Trofeum. Fancy tego nie zrobiła. Dobrze, że chociaż znalazła tę świecę. Blade, migotliwe światło osrebrzało ślady łez na jej policzkach. Z czułością otarł je kciukiem, nagle świadomy, jak jego wilgotne ubranie paruje od dotyku dwojga gorących ciał. Tu było im niewygodnie. - Uspokój się, kochanie, nie ma się czego bać. Burza już minęła. - Wdychał głęboko jej zapach, intensywny, przesycony mocną wonią trawy i ziół, tak kobiecy i oszałamiający. Objął ją jeszcze mocniej. Zanurzył twarz w jej włosach i westchnął głęboko. W tym momencie zdał sobie sprawę, że jej sutki są twarde jak kamień. Niech to diabli, tylko nie to! Czy ona w ogóle wie, co się z nimi dzieje? Pewnie, że wie. Nie jest dzieckiem; była już zamężna. Z nią działo się to samo, co z nim. - Frances? Fancy...-wyszeptał. - To jest szaleństwo. Brace, ja zwykle nie zachowuję się w taki sposób. To po prostu. . - Wiem. Byłaś sama, w obcym domu, na opustoszałej wyspie, i wiedziałaś, że nie możesz zadzwonić po pomoc. Wiem, kochanie. Wcale nie musisz się tłumaczyć. Ale Frances chciała się wytłumaczyć. Czy istnieje jakiś rozsądny powód, dla którego ona wciąż pozostaje w jego ramionach, mimo że niebezpieczeństwo już minęło?

R

S

Nie, poza tym, że bardzo pragnęła pozostać jak najdłużej w mocnych, opiekuńczych ramionach mężczyzny, który robił wszystko, żeby ją stąd wyrzucić, i odstraszał każdego, kto chciał się do niego zbliżyć, który raz promieniował ciepłem, a za chwilę stawał się zimny jak lód... Odsunęła się, a Brace pozwolił jej na to. - Masz rację - odpowiedziała drżącym głosem. - Naprawdę nie mam się czego obawiać poza tym, że robię z siebie idiotkę. - Roześmiała się z przymusem. - To zresztą nic nowego; jedna z niewielu rzeczy, które naprawdę umiem robić znakomicie. Blask świecy wydobywał z mroku jego piękny nos i dziwnie fascynujące rysy twarzy. Uśmiechnął się, tuląc jej zaciśnięte pięści do swojej piersi. - Nie wierzę. Czyż nie jesteś tą dzielną damą, która sama prowadzi ścigacz, pisze książki i której nazwisko znajdzie się na czele listy bestsellerów „New York Times'a"? Która... - Mówisz o mojej książce kucharskiej? Dobre sobie! - No, no, nie przerywaj mi. Mam natchnienie - kontynuował aksamitnym głosem. - Która umie sprawić, że warzywa smakują prawie jak normalne jedzenie? Jedzenie. Oto powrót do rzeczywistości. Oswobodziła ręce z jego uścisku i schowała je za plecami, - Tak. Chyba już czas, żeby ta wszechstronnie utalentowana dama zaczęła zachowywać się jak dorosły człowiek. W tym momencie burza sprawiła im pożegnalną niespodziankę. Błyskawica rozdarła niebo tuż za oknem i prawie natychmiast rozległ się ogłuszający grzmot. Frances rzuciła się z powrotem w silne, męskie ramiona. - Och, Boże, jak ja tego nienawidzę! -krzyczała, przytułając twarz do mokrej koszuli na piersi Brace'a. Zaśmiał się podniosła na niego wzrok.

R

S

- To wcale nie jest śmieszne! - Oczywiście, że nie - odparł, poważniejąc. Pochylił nad nią twarz opromienioną migotliwym światłem świecy. Frances zamknęła powieki. Pierwszy pocałunek był tylko konsekwencją okoliczności. Następne zaś - czymś nieuniknionym. Za to, co stało się potem, Frances winiła burzę, a także przez tyle lat umniejszane przez innych poczucie własnej wartości. Próbowała zrzucić winę na wszystko poza prawdziwą przyczyną, bo nie chciała przyznać jej prawa do istnienia. Nie potrafiła przyznać, że zrobiła to znowu; zakochała się w tym niesamowitym mężczyźnie. Jego usta były twardsze, niż na to wyglądały, ale równocześnie niewiarygodnie delikatne. Pierwszy pocałunek skończył się, zanim była w stanie w ogóle zareagować. Drugi pogłębiał się stopniowo i słodko; Brace muskał jej usta wargami, aby się otwarły, trącał końcem nosa kąciki jej ust, dawał jej dość czasu, gdyby chciała od tego uciec. Nie chciała. Za nic w świecie. Kiedy wpił się wargami w jej usta, nie ukrywając dłużej zmysłowości tego pocałunku, otwarła je z całą gotowością, pragnąc wziąć wszystko, co chciał jej teraz dać, ofiarować mu tyle samo i jeszcze wiele więcej. Po prostu pragnęła go. Pragnęła go fizycznie, ale też rozpaczliwie chciała dotrzeć do jego poranionego, wrażliwego wnętrza, które czuła pod chłodną, zewnętrzną powłoką. Odnosiła wrażenie, jakby ręka obejmująca jej pierś i wyzwalająca lawinę seksualnego pożądania, sięgała jeszcze głębiej, aż do serca, . Brace oderwał usta od jej warg i przez chwilę oddychał z trudem. Potem jedną ręką chwycił świecę, drugą dłoń Frances i oboje ruszyli w stronę sypialni.

R

S

Tam obrzucił ją znowu tym na wpół rozbawionym, na wpół nieufnym jeszcze spojrzeniem. - Obawiam się, że cię zmoczę. - Ubranie nadal przylegało mu do ciała. Pewnie już parowało. - Wyschnę - szepnęła. Jeśli się wpierw nie rozpłynę, dodała w myśli.. Miała wrażenie, jakby w pokoju zabrakło powietrza. Nie mogła złapać tchu. Drżała i płonęła jednocześnie; odwróciła się w stronę toaletki i drżącymi dłońmi przygładziła włosy. Brace stanął tuż za nią, obejmując ramionami jej talię. Przesunął wyżej rękę, obejmując pierś; głowa Frances opadła na jego bark. Jęknęła cicho. Burza już minęła, ale mogłaby przysiąc, że jej ciało nadal drży z przerażenia. Czuła, jak Brace napiera na jej pośladki, gotowy i twardy, i to podnieciło ją, jak nic dotąd w jej dorosłym życiu. Jak mogła żyć tyle lat, nie doświadczając takiego pożądania? Czyżby dopiero teraz dojrzała jako kobieta? A może to tylko Brace tak na nią działał? Końcem nosa lekko muskał jej szyję; odpowiadała cichym okrzykiem na każde dotknięcie. Potem obrócił ją i przygarnął tak, że czuła jeszcze wyraźniej, jak bardzo jej pożąda. Pocałował ją z rosnącą, zmysłową gwałtownością i oboje znaleźli się w poziomej pozycji, spleceni nogami i ramionami. Ponownie otworzyła usta i Brace skorzystał natychmiast z tego zaproszenia. Wyczuwał smak kakao, cynamonu i jeszcze czegoś, co było jej własną słodyczą. Czuł zapach kobiety ogarniętej pożądaniem, co jest najpotężniejszym afrodyzjakiem. Wiedział, że go pragnęła. Nie młodego ogiera, którym był dwadzieścia lat temu, i nie pilota w glorii jego niegdysiejszej chwały. Pożądała go takiego, jakim był, odstawionego na' boczny tor mężczyznę w średnim wieku, który niewiele miał

R

S

do zaoferowania poza doskonałym nosem- przyzwoitym kontem w banku i renomą doświadczonego pilota. Wspomnienia odchodziły i powracały jak echo nadajnika dalekiej stacji. Zlekceważył je. Trzymał w ramionach Frances, mówił sobie; nie była to żadna z jego łatwych zdobyczy z czasów beztroskiej młodości. Ona była inna. To prawda... ale to nie znaczyło, że mógł jej dać coś więcej niż to, co dawał tamtym kobietom. A może mógł? Nie, do cholery, to niemożliwe. Oboje są dorośli i wiedzą, co robią. Spędzą ze sobą dzisiejszą noc i może jeszcze kilka następnych, Potem Frances odjedzie. On też kiedyś opuści tę wyspę. Będą mogli wracać do tych paru miłych wspomnień, a to już bardzo dużo. Po co się wahać? Jego koszula była już rozpięta. Frances pomogła mu zsunąć ją z ramion. Uniósł brzeg jej aksamitnej bluzki i ściągnął ją, odsłaniając piersi, te piękne piersi, których nie był w stanie zapomnieć. Wtedy Frances była taka chora, a on miał dość siły woli, żeby nie wykorzystać sytuacji, ale to nie znaczyło, że zapomniał. Na toaletce obok nadal płonęła świeca. Przysunął ją bliżej, żeby Frances nie bała się ciemności. Sam wolałby nie oświetlać swego pokiereszowanego ciała. Lata ćwiczebnych lotów bynajmniej nie zatuszowały tego, co zarobił wcześniej w ulicznych bójkach. Zdjął resztę ubrania i pomógł Frances zsunąć spodnie przez biodra. Jak na tak szczupłą kobietę, była pięknie zaokrąglona tam, gdzie trzeba. Zresztą wiedział, że gdyby okazała się rzeczywiście tak chuda, jak mu się kiedyś wydawało, i tak by jej pożądał. Frances była tą kobietą, której pragnął, szczegóły nie miały znaczenia. To powinno być dla niego ostrzeżeniem.

R

S

Czując, że sam nie jest w stanie się wycofać, zmusił się, aby dać jej ostatnią, szansę. - Fancy, posłuchaj... zrozum, ja nie obiecuję ci niczego... - A czy ja cię o coś prosiłam? - Nie, ale myślałem, że może... Przecież wiesz, co chcę ci powiedzieć. Spokojnie, Ridgeway. Zachowaj spokój, powtarzał sobie. Nie chciał, żeby Frances czuła się potem odrzucona. Chciał, żeby oboje traktowali to tak samo. Przeczuwał, że i ona należy do tych pokiereszowanych przez los, i prędzej dałby sobie odciąć rękę, niżby ją skrzywdził. Zawsze może wziąć zimny prysznic albo wyjść na dwór i postać na deszczu przez parę godzin. Coś mu mówiło, że parę godzin to za mało. - Wiem, kochanie, że o nic mnie nie prosiłaś. Nie chcę jednak, żebyśmy się źle zrozumieli. To jest twój pierwszy raz od... no, odkąd umarł twój mąż, czy tak? Jest przecież wdową, mówił sobie w duchu. Piękną, młodą wdową, którą coś zraniło całkiem niedawno; Musi być dla niej czuły i delikatny. Zrobi to powoli... Tak, żeby było jej naprawdę dobrze. Tyle przynajmniej mógł obiecać. Frances z trudem przyjmowała do świadomości, że oto leży w łóżku z mężczyzną, którego w ogóle nie znała trzy tygodnie temu, i dyskutuje z nim o swoich relacjach małżeńskich. - Słuchaj, Brace, jeśli zmieniłeś zdanie i nie chcesz, to mi po prostu o tym powiedz. - Ja zmieniłem zdanie? Kiciuniu, ja chcę tego tak bardzo, że aż się boję, że cię rozczaruję. - To na co czekamy? - Chciałem dać ci szansę, gdybyś chciała się jeszcze zastanowić.

R

S

- Nie chcę się zastanawiać - powiedziała po prostu. - Ja też wolałbym tego nie robić - mówił Brace, wodząc palcem po jej podbródku, przesuwając go w dół szyi, pomiędzy piersiami. - Właśnie się dziwię, dlaczego nie przestaję gadać i nie biorę się do roboty. Nie wiedziała, czy ma się teraz rozpłakać, czy dać mu w gębę. - Brace, czy ktoś już mówił ci, że jesteś romantykiem? - Nie. - To nie czekaj na to z zapartym tchem. Za chwilę zamarła w bezruchu. Wędrujący palec Ridgewaya właśnie okrążał jej pępek. Brace leżał przy niej na boku, wsparty na łokciu, oświetlony od tyłu przyćmionym światłem świecy. Kusiło ją, żeby wsunąć palce w jego gęste włosy i pociągnąć je. Mocno! Zamiast tego pochyliła się w jego stronę i ugryzła go, nie myśląc o tym, co robi. Jej zęby trafiły na pierś, a ściślej biorąc brązowy, otoczony krętymi włosami koniuszek męskiej piersi. Krzyknął cicho. Mrucząc pod nosem jakieś łagodne klątwy, pochylił twarz nad jej piersią i oddał jej tę pieszczotę. Wciągając w nozdrza jej ciepły zapach, napominał samego siebie, że to jej ma być dobrze. Wydawała mu się taka krucha. Był tym dziwnie wzruszony. Dotąd żadna kobieta nie wyzwoliła w nim podobnych uczuć. - Nie chcę się spieszyć - wyszeptał, pieszcząc wargami jej krągłą szyję, choć czuł, że rozpaczliwie chciałby to zrobić. Słyszał głośne bicie jej serca, urywany oddech, i rozpalał się coraz bardziej, wiedząc, że właśnie on to sprawił. Ssał czubek jej piersi. Frances przymknęła oczy i westchnęła. Jej ciało wyprężyło się. - Proszę cię - szeptała, kiedy kolejna fala dreszczy wstrząsnęła jej ciałem. Nigdy nie doświadczyła bliskości mężczyzny tak żywiołowo!

R

S

Nigdy też nie czuła się tak cudownie, tak absolutnie... kobietą! Z niezwykłą wrażliwością pieścił językiem wnętrze ust Frances, tak jak ręce pieściły jej ciało, W chwili kiedy rozwarł palcami słodkie wejście do jej kobiecości, szalone pożądanie dręczyło ją tak, że jęczała cicho: - Brace, proszę cię, Brace... - Uniosła biodra do góry, błagając w ten sposób, aby wreszcie skończył tę rozkoszną torturę, ale on jeszcze się wahał. - Kochanie, zasługujesz na wiele więcej, niż... - Nie obchodzi mnie, na co zasługuję, wiem tylko, czego teraz chcę! I to byłą ta rozsądna Frances Jones? Wykrzykująca w łóżku swe seksualne żądania? Nie poznawała samej siebie. Kiedyś, kiedy będzie mogła znowu normalnie myśleć, powie sobie, że to wszystko przez Kena, i że to mu się należy za lata niewierności, nawet pośmiertnie. Ale to nie Ken zawinił. I nie o to chodziło, że kobieta choć raz w życiu powinna się zapomnieć. To było oczarowanie niezwykłym mężczyzną, który patrzył teraz na nią tak, jakby widział wnętrze jej duszy. Klęczał nad nią, jego palce przesuwały się między jej nogami i za chwilę miał wypełnić sobą tę pustkę wewnątrz niej, ukoić dręczący ból w środku i sprawić, że znowu będzie sobą.

ROZDZIAŁ ÓSMY

R

S

Jeśli to ma być wszystko, co mogę z nim przeżyć, myślała, ulatując w przestworza, niechże choć trwa jak najdłużej, niech się zaraz nie kończy! Zdarzeń nieuniknionych nie sposób jednak powstrzymać. Zbyt długo na to czekała; on też czekał zbyt niecierpliwie. Ledwie się połączyli, wszystko wokół ogarnęła nagła eksplozja. Brace wydał z siebie dźwięk dziwnie podobny do łkania. Potem osunął się na Frances, wtulając twarz w zagłębienie jej barku. Przez krótką chwilę czuła na sobie cały jego ciężar, trzymała w ramionach twarde, spocone ciało. Rozbudzone aż do bólu zmysły podrażniał zapach sandałowego mydła i męskiego potu. Potem odsunął się i odczuła to tak, jakby ją z czegoś odarto i wyrzucono nagą na zimny deszcz. Chciała znowu przyciągnąć go do siebie, wtulić się w jego ciepłe ramiona, pozostać w nich chociaż do chwili, gdy opuści ją uczucie bolesnej pustki. Nie zrobiła tego. Nie będzie się wygłupiać. Mężczyźni nie znoszą kobiet, które się tak zachowują. Ten mężczyzna nie znosi tego tym bardziej. - Przepraszam... Frances, przepraszam cię. - W jego głosie była jakaś cierpkość, której przedtem nie słyszała. Westchnęła. Nie powiedział „kochanie". Nawet nie „Fancy". Tylko „Frances". Oficjalnie. Za co ją przepraszał? Czy za to, że była taka beznadziejna? Ledwie się zaczęło; a już było po wszystkim. Czy może za to, że w ogóle poszedł z nią do łóżka?

R

S

Cokolwiek by to było, wolała nie znać odpowiedzi. Ze smutnym uśmiechem naciągnęła koce na siebie, okrywając się nimi aż po czubek głowy. Była zziębnięta do szpiku kości. Brace po omacku przyciągnął ją do siebie. W tej samej chwili zapadł w sen. Słuchając jego głębokiego, równego oddechu, leżała z szeroko otwartymi oczami, rozmyślając nad tym, czego jej brakuje, co zniechęca mężczyzn do niej jako kobiety. Tylko jeden mężczyzna zapragnął jej na tyle, żeby chcieć z nią być mimo zobowiązań, jakie miała wobec rodzeństwa, choć wtedy bracia i siostry byli już dorośli. Jednak nawet jemu nie dała tego, czego chciał od niej jako kobiety. Tak szybko przestał się nią interesować. Teściowa mówiła, że kochał się w tamtej laluni, zanim w ogóle spotkał Frances. Kiki była zamężna. Ken ożenił się z Frances, potem mąż tamtej odszedł. Nadsztukowana silikonem fryzjerka postanowiła kontynuować swój romans z Kenem. Fakt, iż był żonaty, stanowił szczegół bez znaczenia. Kiki dostawała alimenty, Ken, oprócz swojej pensji, korzystał także z pieniędzy Frances. Bawili się na całego; odpowiedzialność za szarą rzeczywistość spoczywała na cudzych barkach. Ostrożnie obróciła się na bok i zobaczyła, że Brace już nie śpi. Leżał obok, słaby blask świecy odbijał się w jego oczach. Żadne z nich nie poruszyło się, nie powiedziało ani słowa. Blade, migoczące światło łagodziło jego nieregularne rysy. Zaczęła żałować, że poszła do łóżka z prawie obcym mężczyzną. Frances Aldeana Smith Jones, która najpierw była zwolenniczką seksualnej wstrzemięźliwości, a potem propagowała najwyższą ostrożność jako przykazanie dla młodszych sióstr, teraz sarnia zapomniała o gorzkich lekcjach, których nie szczędziło jej życie. Na tę chwilę... Czego? Miłości? To nie mogła być miłość, mimo tego,

R

S

co krzyczało jej serce. Rozum mówił, że nie zna Brace'a na tyle, żeby go kochać. Jeśli zaś zawsze będzie taki jak teraz, to i tak nie zdoła go poznać. - Jakieś refleksje? - zapytał poważnym, cichym głosem. Zaskoczył ją; nie umiałaby teraz skłamać. - Tak. Nawet wiele. - Ledwie widziała jego twarz, ale czuła na sobie uważne spojrzenie jego oczu. - Wcale mnie to nie dziwi. Jeśli dama bierze sobie kochanka po raz pierwszy... bo jestem pierwszy po twoim mężu, czy tak? - skinęła głową i ujrzała w ciemnościach błysk jego uśmiechu - to ma prawo do czegoś więcej niż jednego nieudanego zbliżenia. - Nie nazwałabym tego wzięciem sobie kochanka - zauważyła sucho. Nie chciała z nim o tym rozmawiać. Postacie z filmów może wdają się po tym w rozmowy, ale w normalnym życiu jest inaczej. Z Kenem wszystko odbywało się szybko: chrząknięcie, jęk, pomruk i chrapanie. Środa i piątek wieczór, potem tylko środa, potem nigdy. Mówił, że praca go wyczerpuje. Męczyły go pewnie te ukrywane przed żoną miłosne ekscesy. Jego mała Kiki zawsze witała Frances słodziutkim uśmieszkiem. Byle jak podcinała jej włosy, po czym kazała sobie słono płacić za modne strzyżenie. Frances w bezsensownym poczuciu winy wobec samotnej, borykającej się z losem matki, godziła się na to i odwiedzała Kiki. A jakie dawała napiwki! Poczucie winy. Myślała o tym, kiedy ciepła dłoń Brace'a przesuwała się tam i z powrotem po jej biodrze. Zawsze brała wszystko na siebie, łącznie z kwaśnymi deszczami i deficytem w państwowym budżecie. Dosyć tego! - Frances? Czy ty śpisz? Chciałem ci powiedzieć, że... - Nie musisz się tłumaczyć. Jesteśmy oboje na tyle

R

S

dorośli, żeby wiedzieć, co robimy. Na pewno... - Urwała z cichym okrzykiem. - Brace, przestań! To łaskocze! - Łaskocze? To? - Jego palce przebiegły po zewnętrznej stronie jej uda, okrążyły kolano i przesunęły się na wewnętrzną stronę, w górę... - A to? - Wszystko! - Dlaczego uważasz, że nie jesteśmy kochankami? W jego głosie słyszała rozbawienie. Jej odczucia były całkiem inne. Była... wzburzona. I wściekła. Czuła się tak, jakby obiecano jej królewski obiad w pięciogwiazdkowej restauracji tylko po to, by sprzątnąć go jej sprzed nosa, zanim wzięła sztućce do ręki. Gwałtownym gestem odsunęła jego dłoń. Brace pochylił się nad nią nisko i musnął delikatnie wargami jej szyję. - Bo nimi nie jesteśmy - ucięła ostro. - Po prostu dlatego, że my... Brace, przestań! - Dlatego, że co, Fancy? - Nie przestawał pieścić jej dłońmi i ustami; robiła bezskuteczne uniki, próbując zapanować nad sobą. - Przecież kochaliśmy się; jesteśmy więc kochankami, czy nie? - Uprawialiśmy seks! To niczego nie zmienia, wszystko jest tak, jak było, zanim. - Kochaliśmy się! - Uprawialiśmy seks! Podniósł głowę akurat w chwili, gdy świeca zamigotała i zgasła. - Próbujesz być twarda; porzuć ten ton, bo wcale do ciebie nie pasuje. - Nie wyobrażaj sobie, że wiesz, co do mnie pasuje. Nie znasz mnie i nie udawaj, że jest inaczej. I nie wysilaj się na jakieś oszukańcze obietnice; nie jestem aż tak głupia. Ręka Brace'a znieruchomiała na jej piersi. Frances odsunęła ją, ale Brace był uparty. Drażnił palcem twardą

R

S

brodawkę, jakby chciał udowodnić Frances swoją nad nim władzę. Wiedziała, że mu ulegnie. - Czy ja ci coś obiecywałem? - zapytał. - Nie, ale... - No właśnie. I nie mów mi, moja pani, że cię nie znam. Wiem o tobie wiele więcej, niż sądzisz. Zdaję sobie również z tego sprawę, że to, co się przed chwilą stało, nie było dla ciebie czymś wspaniałym. To moja wina. Przepraszam. Mówiłem ci, że miałem długą przerwę... - No, dobrze... - Nigdy w życie nie przypuszczała, że będzie rozmawiać o takich rzeczach z obcym mężczyzną. - Tak się składa, że wiem, co się kryje pod tą twoją udawaną niezależnością, w którą zakuwasz się jak w żelazny gorset każdego ranka. Jesteś… - Nie, ja... - Niejedna rzecz cię boli, czasami się boisz, ale prędzej umarłabyś, niż poprosiła o pomoc. Nie wiem, kto cię w to wpędził, ale jestem przekonany, że nie jesteś stworzoną do życia w samotności. - Skąd ty możesz wiedzieć o... - Całe życie byłaś wśród ludzi, prawda? Przyzwyczaiłaś się do tego, że służyłaś innym jako oparcie. Jesteś typem człowieka, który bywa silny, dopóki inni potrzebują jego siły. Jeśli przestają cię potrzebować, usuwasz się na bok i po cichu rozpadasz się w kawałki. Dobrze mówię? - Aż za bardzo. I nie powiem, żeby mi było z tym dobrze - przyznała ze śmiechem, który zabrzmiał jak łkanie. Brace objął ją i przyciągnął bliżej. Tak bardzo potrzebowała teraz odrobiny czułości, więc pozwoliła mu na to. Tylko na chwilę, obiecała swojemu sumieniu. Zaraz jednak sam uścisk przestał wystarczać. Burza minęła i na niebie znów zaświeciły gwiazdy. Ciepła, wyłożo-

R

S

na drewnem sypialnia pachniała cyprysowymi deskami, mydłem, seksem i woskiem roztopionej świecy. To najbardziej zmysłowa mieszanina zapachów, jaką znam, pomyślała. - Tym razem będzie wspaniale - wyszeptał Brace. Spełnił swoją obietnicę. Kochał się z nią powoli, w głębokim skupieniu. Potem oboje zamarli w objęciach oszołomieni, bez sił. Zanim osunęła się w niebyt, czuła na ustach jego smak, zapach w nozdrzach, jej ręce poznały każdy pokryty bliznami cal jego szczupłego, sprężystego ciała. I była w nim zakochana po uszy! Wbrew wszelkim uprzedzeniom, wszystkim gorzkim lekcjom, których nie szczędziło jej życie od chwili, kiedy Paul Capro złamał jej serce, gdy dostała na urodziny pudełko czekoladek zamiast zaręczynowego pierścionka. Była zakochana w mężczyźnie, którego prawie nie znała i który otwarcie mówił, że nie może jej niczego obiecać poza krótką podróżą do nieba. Brace brał prysznic; Frances urzędowała w kuchni, wrzucając różne przysmaki do płatków. Usłyszała na zewnątrz warkot motorówki. - Brace? Chyba będziemy mieli towarzystwo! - zawołała przez otwarte drzwi. - Spodziewałeś się kogoś? - Nie. Pewnie to ktoś do ciebie! - odkrzyknął. Nawet tembr jego głosu sprawiał, że miękły jej kolana. Musi się wziąć w garść, i to szybko. Odmierzyła porcję bezkofeinowej kawy i wsypała ją do filtra. Warkot ucichł. Może ktoś chciał obejrzeć wyspę z cieśniny? Może jakiś wędkarz? Dźwięk niesie się nad wodą daleko, jeśli jest dobra pogoda. Dziś był cudowny dzień; Wszystko wokół wydaje się niezwykłe, myślą-

R

S

ła, wykonując parę tanecznych kroków w przypływie radości. Wlała właśnie do szklanek sok z warzyw, kiedy Brace podszedł do niej od tyłu i objął rękami w pasie. Pochylił głowę nad ramieniem Frances i pieszczotliwie połaskotał nosem jej szyję. - Dla mnie z odrobiną tabasco, poproszę. - Na śniadanie? - Mój sok ma być taki sam jak moje kobiety: palący i pieprzny. - Święta Franciszko, ostatni raz słyszałam takie gadki przed maturą! - Być może, ale twoi koledzy tylko się zgrywali. Moja opinia wypływa z doświadczenia. Brace sięgnął po tackę z przyprawami; Frances obróciła się w jego ramionach i wyciągnęła rękę w stronę lodówki. W ułamku sekundy oboje zapomnieli, co chcieli robić, i akcja potoczyła się w całkiem innym kierunku. Cel nowych działań był oczywisty i nie tak odległy, ale przerwało im stukanie do drzwi. - Ja otworzę - szepnęła, niechętnie wysuwając się z jego objęć. Jej twarz płonęła rumieńcem, miała obrzmiałe usta, oczy błyszczały gorączkowo. Pocałowała go w przeciętą blizną brew. - Pośpiesz się, dobrze? Mamy ważną sprawę do załatwienia - przypomniał. Z trudem dotarła do drzwi. W wejściu stał Jerry, chłopak z przystani. - Dzień dobry, pani Smith. Nie wie pani, gdzie może być pan Ridgeway? Przywiozłem mu gościa, a w domu go ; ma. Wszystkie łodzie są przy pomoście, więc pomyślałem, że może znajdę go u pani. Brace stanął za jej plecami.

R

S

- Masz do mnie jakąś sprawę, synu? - Dzień dobry, panie Ridgeway. Owszem, mam. Przywiozłem gościa. Jerry spoglądał badawczo na Brace'a i Frances. - Ta pani pytała, czy wiem, gdzie pan mieszka. Powiedziałem, że tak, ale nikogo nie było w domu i obiecałem, że pana poszukam. Brace zaklął pod nosem, chwycił koszulę i wyszedł bez słowa. Z bezładnych wyjaśnień Jerry'ego Frances zrozumiała jedno: do Brace'a przyjechała kobieta. W Trofeum czekała Sharon. Kiedy Brace tam dotarł, gotował się ze złości; zdążył się domyślić, kto do niego przyjechał. Pete dał mu czas do namysłu i chyba zamierzał dotrzymać słowa. Jego siostra widocznie straciła cierpliwość. Była o dwa lata starsza od brata, ale wyglądała na dwadzieścia dwa. Miała twarz niewinnego aniołka. Wygląd bywa mylący. Łysiejąca głowa Pete'a kryła przenikliwy umysł i umiejętność dążenia do celu, piękna Sharon zaś była przede wszystkim wyrachowaną egoistką; Mogła już nie pragnąć Brace'a dla siebie, ale chcieć dla spółki Big Aero. Spółce bardzo by się przydało doświadczenie Brace'a, które zdobył, pracując przed wypadkiem dla pewnej instytucji rządowej. Prędzej się znajdę w pieklę, niż ona mnie znów wykorzysta, pomyślał. - A to niespodzianka, prawda? - zawołała. Wstała ze stojącego przed wejściem krzesła, żeby go przywitać. Po raz pierwszy, odkąd pamiętał, jego byłą narzeczona wyglądała mizernie. - Dzień dobry, Sharon. - Skinął głową z rezerwą. Rzadko bywasz w takich miejscach, prawda? Wzruszyła ramionami i wskazała swój bagaż. Wszystko na niej i wokół niej, od pantofli z jaszczurki do nienagannie uczesanych platynowych włosów było szczytem ele-

R

S

gancji. Myśli Brace niespodziewanie powróciły do kobiety w wypchanych wełnianych spodniach, zwyczajnej bluzce i z przeważnie bosymi nogami, nawet w środku zimy. - Wybierałam się gdzie indziej - mówiła - ale odwołali mój lot. Na lotnisku dowiedziałam się o czarterach do Outer Banks. To był impuls. - Ach, tak - odpowiedział Brace. Sharon Bing nigdy nie robiła nic pod wpływem impulsu; oboje o tym wiedzieli. Nawet ich zaręczyny były wykalkulowane; ria pewno nie zamierzała wiązać się z nim z miłości. Łzawy epizod pod drzwiami w szpitalu też miał swój cel. Chciała, żeby to on z nią zerwał. Pewnie uznała wtedy, że stracił wszelką wartość dla firmy, a tym bardziej dla niej. Brace wstawił walizki do pokoju, mając nadzieję, że do wieczora Sharon opuści wyspę. Kazałby jej wynosić się natychmiast, gdyby nie dwie sprawy. Ciekaw był, po pierwsze, z czym teraz wystąpi. Po drugie, chciał się przekonać, jak wpłynie na niego jej obecność. To, że wyglądała dziś tak źle, nie miało znaczenia. Nawet z podkrążonymi oczyma i wypiekami na policzkach wyglądała ładniej niż większość kobiet, choćby nie wiadomo jak się starały. Sharon urodziła się piękna i szybko nauczyła się, jak ulepszyć to, co dała jej natura. Wiedziała też, jak wykorzystać swoją urodę. - Chcę drinka - wymruczała, osuwając się na najwygodniejsze krzesło w pokoju. - Jest dopiero dziesiąta rano. - Na miłość boską, od kiedy stałeś się takim świętoszkowatym nudziarzem? Nie zapomniałam, jak to bywało, kiedy się poznaliśmy... Pamiętasz? - Tak, pamiętam. Burbon czy brandy? Wzruszyła ramionami i rozpięła górny guzik jedwabnej bluzki.

R

S

- Przecież wiesz, co lubię. - Mam tylko burbona, brandy i jakieś podejrzane wino. Keeganowie niewiele piją. Maudie używa wina jako dodatków do sosów, a whisky i brandy podaje w sytuacjach kryzysowych. - Niech będzie burbon. Dla mnie to jest sytuacja kryzysowa. Po takim lądowaniu! Pilot okazał się kompletnym amatorem. Prawie zaorał dziobem w coś, co tu nazywają pasem startowym. Już ja się postaram, żeby mu odebrali licencję... jeżeli ją w ogóle ma! - zawołała, wyciągając zza pleców poduszkę i rzucając ją ze złością na ziemię. - Ta linia czarterowa należy do mego przyjaciela. On nie zatrudnia amatorów. - Możesz więc powiedzieć swojemu przyjacielowi, że Federalny Nadzór Lotnictwa chętnie dowie się, że... - Daruj sobie te numery, Sharon. Już mnie to nie bierze. Lepiej powiedz, po co tu naprawdę przyjechałaś. Potem odwiozę cię z powrotem na Hatteras. Mam nadzieję, że załatwiłaś sobie transport z wyspy przed zmierzchem, bo pas startowy nie mą świateł. - Nalał burbona, przyrzekając sobie, że uzupełni jego zapas przed wyjazdem. Gdy podawał jej szklankę, zauważył, że Sharon nie ma na palcu pierścionka z półtorakaratowym brylantem, który jej dał na zaręczyny. Pewnie go sprzedała, pomyślał. - Nie zamierzam wracać bez ciebie - odparła. - Jestem tutaj, ponieważ ty tu jesteś. - Na jej twarzy pojawił się dobrze mu znany, promienny uśmiech, ale natychmiast zgasł. Brace mierzył ją chłodnym, sceptycznym spojrzeniem. Kąciki jej ust opadły. - Więc dobrze, przyznaję, że popełniłam błąd, zrywając z tobą wtedy. Na miłość Boga, Brace, ja byłam w szoku! Zobaczyłam cię od razu, po pierwszej operacji. Powinieneś o tym pamiętać. To, co powiedziałam, kiedy... no...

R

S

- Kiedy leżałem na oddziale intensywnej terapii z twarzą w klamrach i szwach? Niech to diabli, złotko, jakże mógłbym ci mieć to za złe? Zresztą przysłałaś mi kwiaty, prawda? Przysłała mu wtedy tuzin róż z listem, w którym napisała, że wyjeżdża na Zachodnie Wybrzeże i nie wie, kiedy wróci. Wcześniej usłyszał, co mówiła o nim, i jeśli miał jeszcze jakieś złudzenia, to stracił je, czytając ten list. Nie był nawet napisany jej ręką; podyktowała go przez telefon sprzedawcy w kwiaciarni, który przyjmował zamówienie. Poza tym był uczulony na zapach róż. Nawet o tym nie pamiętała. Teraz przyglądał się kobiecie, która owinęła go sobie kiedyś wokół palca, a potem bezlitośnie porzuciła, gdy jej najbardziej potrzebował. Zastanawiał się, kiedy poczuje tak dobrze znany ból. Nic. Nawet mu serce nie drgnęło. Choć trzeba przyznać, że zjawiła się tu nie w porę. Niedługo jednak okazało się, że Sharon musi pozostać na wyspie. Już na początku rozmowy domyślił się, co jej jest. Ten sam wirus, który nękał połowę ludności południowo-wschodnich stanów, jak donosił ostatni dziennik radiowy. Ten sam, z którym przyjechała tu Fancy. Nie miał zamiaru męczyć się z chorą i narzekającą na bałagan w domu Keeganów kobietą. Rzeczy Maudie leżały porozrzucane byle jak. Keegan spędził pół życia w wojsku i lubił porządek, ale Maudie nie umiała zmienić swojej natury. Skrzydło dla gości było zamknięte na zimę. Pompa cieplna wyłączona, woda spuszczona z grzejników. Niedaleko stały cztery puste domki; Brace nie czuł się upoważniony, aby umieścić swego gościa w którymkolwiek

R

S

z nich. Poza tym wiedział, że niedługo zaczną się kłopoty. Sharon będzie wymagała opieki, podobnie jak poprzednio Fancy. Jest jedno wyjście... Nie. Nie ma prawa o to prosić, Sharon jest jego gościem, nie Fancy. Nawet w najtrudniejszych chwilach swego życia nie wykorzystywał nikogo. Za swoje pielęgniarskie umiejętności Brace dałby sobie dwójkę z plusem. Sharon jako pacjentka była nieznośna. Fancy przynajmniej podziękowała mu za ito, że podawał jej kubeł, wycierał twarz, przebierał i karmił. Sharon dawała mu nieźle w kość. Ciągle czegoś chciała, o coś się gniewała, a on był wszystkiemu winien. Wciąż powtarzała, że przyjechała tu wyłącznie dla niego. - A kto ci kazał? - pytał. - Myślałem, że jesteś na wakacjach. - Naprawdę myślisz, że mogę urządzić sobie wakacje? - marudziła. Potem po raz kolejny oskarżała go, że choruje wyłącznie dlatego, że tu przyjechała. Na zachód od Missisipi nikt nie choruje na grypę. Brace znosił humory Sharon ze stoickim spokojem, wiedząc, że niedługo się jej pozbędzie. Mogło być dużo gorzej. Miał zamiar się przecież z nią ożenić. Ręcznik, który służył do robienia okładów, był zbyt mokry, herbata za gorąca i za mocna, grzanka przypalona, a krakersy zleżałe. - W tej wilgoci krakersy szybko się psują! - tłumaczył zniecierpliwiony. - O Boże, przestań na mnie krzyczeć! Głowa mi pęka z bólu! Muszę iść do toalety. Brace pomógł jej wstać. - Oprzyj się na mnie. - Nie popędzaj mnie, do cholery! Masz maniery jak

R

S

nosorożec! Ani źdźbła wrażliwości! Wcale się nie dziwię, że nie możesz latać. Gdzie są moje kapcie? - Nie widziałem tu żadnych kapci. - No nie, ta głupia pokojówka chyba ich nie zapakowała! Kup mi jakieś, przecież tu jest telefon! Zadzwoń do Neimana Marcusa i każ, żeby przysłali mi natychmiast kilka par. Znają mój rozmiar. - Kiedy te kapcie tu dotrą, ty stąd wyjedziesz. - Brace trzymał ją tak, jakby była z porcelany. Owszem, Sharon wyglądała na kruchą istotkę, ale wiedział swoje. Była twarda jak wojskowy but. - Do diabła, Brace, przestań mnie stąd wyrzucać! - Ja cię stąd nie wyrzucam - odrzekł coraz bardziej zniecierpliwiony. - Daj tylko sobie spokój z tym przeglądaniem się w lustrze... - Moje włosy... - Twoje włosy są w porządku! - A skąd ty możesz wiedzieć? Tylko jeden raz w życiu okazałeś cień dobrego gustu: kiedy chciałeś się ze mną ożenić! - Trzasnęła drzwiami, wchodząc do łazienki. Brace uderzył zaciśniętą dłonią w wypolerowane deski boazerii, które w niczym nie zawiniły. Na pewno wdzięczy się do lustra, pomyślał. Znał ją i wiedział, że nie była w stanie stracić okazji podziwiania swego odbicia. Jego poczucie humoru nagle odżyło. - Wiesz, złotko - zawołał, podchodząc do zamkniętych drzwi - nie chciałem być prosięciem i mówić ci smutnej prawdy ó twoich włosach... Lakier niestety puścił i uklepały się z tyłu jak materac. Przód jest tak skołtuniony, że do jego rozczesania będziesz musiała użyć grabi. A to, co masz na karku. W łazience coś rozbiło się z trzaskiem o drzwi. Brace

R

S

chrząknął. No cóż, czasami człowiek musi przedsięwziąć specjalne środki, żeby poradzić sobie z tak zwaną słabą płcią. Następnego dnia zapukał do drzwi Frances. Nie widział jej od ubiegłego poranka, czyli od przybycia Sharon, Pomyślał właśnie, że chciałby siedzieć teraz wygodnie w skórzanym fotelu i patrzeć na Frances pracującą nad książką. Widziałby jej palce biegające po klawiaturze komputera, słyszałby, jak mruczy coś pod nosem. Zawsze mówiła do siebie w czasie pracy i to go dziwnie wzruszało. Przyszło mu do głowy, że jego serce odpowiada w ten szczególny sppsób na wszystko, co wiąże się z tą kobietą. Nawet na tę jej śmieszną, udawaną niezależność. Prawdę mówiąc, to było najbardziej ujmujące. Otwarła drzwi i stała w nich, nie zapraszając go do środka, ale również nie zatrzaskując mu ich przed nosem. - Cześć. Czy jesteś zajęta? - zapytał, zakłopotany jej uważnym spojrzeniem. - Potrzebujesz czegoś? - Nie... To znaczy... chyba tak. Mogę wejść na chwilę? Frances właśnie ubierała się, by pojechać na Hatteras i wysłać wydruk książki swemu wydawcy. Zamierzała też zrobić zakupy, może przystrzyc włosy i przejrzeć gazety z ogłoszeniami. Książkę już skończyła i może się wreszcie zastanowić, dokąd pojedzie po opuszczeniu wyspy. Musi znaleźć naprawdę dobrą pracę. - Jeśli jesteś zajęta, mogę przyjść później. Cofnęła się, próbując się opanować. Widziała go znowu. Przez cały dzień i noc starała się nabrać dystansu do tego, co zdarzyło się między nimi, ale jedno spojrzenie na piękny nos Brace"a, jego krzywą brew i przepastne szare oczy zniweczyło tamte wysiłki. - Czyżby wizytująca cię dama wyjechała? Nie zabawiła

R

S

długo. - Jej uśmiech był tak fałszywy jak czterodolarowy banknot. - Nie, jeszcze tu jest. Jutro wyjeżdża, ale mam pewien kłopot i chciałem cię prosić o przysługę. Widziała, że się wahał. Czyżby był rzeczywiście zakłopotany? To, co zdarzyło się między nimi, zmieniło prawie wszystko. Nie byli ani przyjaciółmi, ani wrogami. Ani też kochankami, choć Brace tak uważał. Na chwilę zapomniała o narzuconej sobie pozie i spojrzała w te nieufne, szafę oczy. Poczuła w sercu ból tak wielki, że chciała go uderzyć, żeby i on poczuł to samo i cierpiał tak jak ona. Nie zrobiła tego. To nie leżało w jej naturze. Jeśli się jest dla innych słomianką do wycierania nóg, to już na całe życie. - Chętnie bym ci pomogła, ale właśnie szłam na przystań. Może ci coś przywieźć z Hatteras? W czasie ostatniej, bezsennej nocy Frances doszła do wniosku, że gdyby znajomość Brace'a z tą anonimową kobietą miała niewinny charakter, to przyprowadziłby ją tu i przedstawił. Nie zrobił tego. - Co się stało? Skończyły ci się zapasy? Możesz wziąć ode mnie, co chcesz, ale obawiam się, że niewiele tego zostało... Brace wytarł spocone czoło, choć w cieniu werandy było najwyżej kilka stopni powyżej zera. - Wiesz, okropnie mi głupio cię o to prosić, ale czy mogłabyś pozwolić Sharon zamieszkać w twoim domku? Tylko na jedną noc. Rich i Maudie z dzieckiem właśnie tu jadą. Mam ich odebrać z przystani za trzy kwadranse, a Sharon źle się czuje i teraz stąd nie wyjedzie. Zachorowała na tę samą grypę, którą ty przeszłaś. Grypa. Frances stłumiła cisnący się na usta uśmiech. To wiele wyjaśnia, choć może nie wszystko.

R

S

- Czy to znaczy, że musiałeś odgrywać rolę siostry miłosierdzia po raz drugi? Biedny Brace, co za paskudny pech. - Fancy, nie żartuj! Ja naprawdę potrzebuję pomocy! - Wsunął palce we włosy, mierzwiąc je jeszcze bardziej. Frances ogarnęło nagłe wzruszenie. On jej potrzebował! Miała przeczucie, że na świecie jest bardzo niewiele kobiet, które mogłyby usłyszeć takie słowa od Brace'a Ridgewaya. Weteran wielu ciężkich potyczek nie miał zwyczaju przyznawać się do słabości, a tym bardziej prosić o pomoc. Na jej ustach powoli ukazał się uśmiech; fiołkowe oczy zapłonęły blaskiem. Otworzyła szeroko drzwi. - Dość już tego wietrzenia. Wejdź do środka i powiedz mi, o co chodzi.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

R

S

Sharon wpadła w złość, gdy jej powiedział, że będzie musiała albo wyjechać z Coronoke, albo przeprowadzić się do sąsiadki. Brace aż się spocił. Zawsze szanował cudze i własne prawo do prywatności; wprowadzając się do domu Keeganów w czasie ich nieobecności, musiał przełamać wiele psychicznych oporów. Nie chciał, by gospodarze zastali go w swoim domu z kobietą. - Przecież jest tu tyle miejsca - tłumaczyła mu ze złością. - Ile jest pokoi w tej ruderze? Dziesięć, dwadzieścia? - Oba skrzydła są zamknięte na zimę. Zimą tu nikt nie przyjeżdża. - Ale ty tu jesteś i ta kobieta. Nie rozumiem, dlaczego... - Daj spokój. Idziemy. - Niech cię diabli porwą, Ridgeway. Nie chcę mieszkać z jakąś obcą babą! - Powinnaś się cieszyć, że ktoś chce udzielić ci gościny. Dostaniesz nocleg i śniadanie. Masz do wyboru jeszcze motel na Hatteras, jeśli oczywiście jest czynny. - Jesteś nieczuły jak kamień! Jak ja w ogóle mogłam kiedykolwiek chcieć wyjść za ciebie za mąż?! Chyba zwariowałam! Brace nawet nie trudził się odpowiedzią. Ledwie skrywając zniecierpliwienie, prowadził Sharon piaszczystą ścieżką. Zastanawiał się, jak kobieta, która ma dość rozumu, żeby zajmować kierownicze stanowisko w nieźle pro-

R

S

sperującym przedsiębiorstwie swego brata, jest jednocześnie tak głupia, by przyjeżdżać tutaj w butach na dziesięciocentymetrowych obcasach. Jeśli miałby znosić jej narzekania jeszcze przez jeden dzień, wolałby zapakować ją w kontener i wysłać towarowym transportem na adres Bing Aero. - Dlaczego nie chcesz jechać ze mną? - nagabywała Brace'a. - Polecielibyśmy samolotem czarterowym do Norfolk, a stamtąd po południu... - Nie ma mowy. - Dlaczego musisz pilnować tej obrzydliwej budy? Przecież tam nawet nie ma czego ukraść! - Uważaj na te zarośla - ostrzegł. Sharon próbowała odsunąć kopnięciem płożący się po ścieżce kolczasty pęd. Rozdarła sobie pończochę. - Niech to szlag trafi! - złorzeczyła. - Może się jednak dowiem, kim jest ta kobieta, do której mnie prowadzisz? - Nazywa się Jones i przyjechała tu, żeby skończyć swoją książkę. - Jest pisarką? Przyjaciółką Keeganów? - Ta osoba ma wolne łóżko i godzi się je odstąpić. To ci powinno wystarczyć. Czy mógłbyś iść szybciej? Dotarcie do pasa startowego zajmie mi co najmniej godzinę - warknął. - Keeganowie będą się niecierpliwić. Sharon spojrzała na niego z namysłem; coś znowu knuła. Brace czuł, jak, mięśnie karku twardnieją mu jak stal. Powtarzał sobie jednak w duchu, że ta kobieta była kiedyś jego narzeczoną, jest siostrą jego przyjaciela i partnera w interesach i złapanie jej za gardło mogłoby mu ulżyć, ale niczego nie zmieni. Frances otworzyła drzwi. Nie była już w spodniach. Przebrała się w sukienkę w brzoskwiniowo różowym kolo-

R

S

rze, który w szczególny sposób podkreślał kolor jej oczu. Policzki miały ten sam różowy kolor i wyglądała tak przepięknie; Brace patrzył na nią z zachwytem. Nagle pomyślał, że mógł wszystko urządzić całkiem inaczej, choć może nie miał wielkiego wyboru. - Pani Bing, pani Smith Jones - przedstawił je sobie. - To znaczy... hmm, Smith... chole... Fancy, to jest Sharon. - Szarpnął palcami za kołnierzyk. Wolałby mieć przed sobą pluton egzekucyjny... - Panie wybaczą, ale bardzo się spieszę. - Nie słyszałam, żeby ten samolot już nadleciał - zauważyła Frances. - No, taak, ale... Oni nie mogą czekać. Dziecko może się zaziębić. - Martwisz się o dziecko? - zdziwiła się Sharon. - Od kiedy to nasz znany podrywacz przejmuje się kimkolwiek poza samym sobą? Czy nie opowiedział pani jeszcze historii swego życia? To zadziwiające, co można czasem znaleźć w domu towarowym, nieprawdaż, pani Johnson? - Smith - poprawiła ją z roztargnieniem Frances. Wyglądała na zakłopotaną. Sharon robiła wrażenie bardzo zadowolonej z siebie, natomiast Brace rozważał, jak daleko mógłby się posunąć w ewentualnych rękoczynach, Tamtej nocy, kiedy postanowili się pobrać, był na tyle wstawiony, żeby wspomnieć Sharon o paru rzeczach, o których nie mówił nikomu. Frances nie wiedziała, co się dzieje, ale wyczuwała złe intencje Sharon. Stanęła pomiędzy nimi. - Idź już, Brace. Poradzimy sobie. Nie mogę się doczekać spotkania z tą sławetną Maudie. Miał ochotę chwycić ją w ramiona i ukryć gdzieś, żeby nie mogło jej dosięgnąć zło. - Jestem ci to winien - powiedział tak cicho, żeby jego

R

S

słowa trafiły tylko do jej uszu. Frances potrząsnęła głową z uśmiechem. - Nic mi nie jesteś winien - odpowiedziała. Ona też nie była mu nic winna. Koniec rachunków i kwita. Trzeba się pozbyć głupich, niebezpiecznych marzeń i snów Patrzyły za nim obydwie. - Mam w domu niskokaloryczne ciasto z jabłkami i jogurtem. Jeszcze gorące. Czegopani się napije, panno Bing? Kawy czy herbaty? Brace biegł wzdłuż nabrzeża, czując się tak, jakby właśnie wyskoczył z felernym spadochronem i wylądował na czubku bardzo wysokiego drzewa. Nie jest źle, ale do ziemi jeszcze daleko. Keeganowie wracają o trzy tygodnie wcześniej, niż zamierzali. Przestanie być potrzebny na Coronoke. Nie zdążył niczego konkretnego zaplanować. Frances nie znała się na intrygach. Nie była pewna, na czym polegają gierki Sharon, ale widziała coraz wyraźniej, która z nich wygrywa, a która przegrywa w tym swoistym pojedynku. - Biedny Brace - westchnęła Sharon - musiał wyprawić mnie z domu dla zachowania pozorów- To śmieszne, prawda? - Myślałam, że to raczej z powodu dziecka. Mogłoby zarazić się grypą. - Tak powiedział? - Sharon bawiła się bransoletką wysadzanego diamentami zegarka. - Sądzę, że po prostu nie chciał, aby go ktoś nakrył na zabawie w tatę i mamę. Śmieszne. Nigdy dotąd nie był pruderyjny. Wręcz przeciwnie,.. kto jak kto, ale ja coś o tym wiem. Polecieliśmy kiedyś do Dayton na pokazy lotnicze i zamknęli nas w karetce pogotowia na siedem godzin. To był pierwszy raz... No, może nie będę wchodzić w szczegóły.

R

S

Frances powiedziała coś, jej zdaniem, stosownego i zacisnęła pięści tak, że paznokcie wbiły się we wnętrze dłoni. - Dziwi mnie to, że Brace wstydzi się powiedzieć tym ludziom, że z nim sypiam. Ale kto może wiedzieć, co myśli mężczyzna? - Odchyliła się w tył i wyciągnęła dó przodu jedną stopę. Zgięła ją w kostce, żeby wysypać z pantofla piasek ha świeżo zamiecioną podłogę. - Rozumiem, że Keeganowie są pani przyjaciółmi? - Nigdy w życiu ich nie widziałam. - Nie? Czyżby więc Brace panią tu zaprosił? - Nie. Ten domek należy do mego stryja. Jestem tu od niedawna. Sharon piła herbatę małymi łykami. Zmarszczyła nos i uznała, że nie będzie jadła ciasta. - Brace mówił, że pani jest pisarką. - To za dużo powiedziane. Jestem specjalistką od żywienia. Kiedyś pracowałam jako dietetyczka, potem zaczęłam prowadzić comiesięczną kolumnę w gazecie, a teraz... - Bardzo, interesujące. A dalsze plany? - Plany? No, cóż... skończyłam książkę, więc zacznę znów pracować jako dietetyczka. Czytałam wiele o kursach zawodowych. Mogłabym też zatrudnić się w szkole. Program nauczania tak bardzo się zmienił od czasu, gdy byłam uczennicą. Tyle nowych przedmiotów. Sharon ziewnęła. Filiżanka zachybotała się na spodku. Frances miała ochotę ugryźć się w język. Na miłość boską, którego mikroelementu mi brakuje, myślała, że jestem taką idiotką? Ile jeszcze takich pomyłek? Była tak samo ugrzeczniona w stosunku do tej wydry, jak kiedyś wobec Kiki Bonhurst! - Sądzę jednak, że to są mniej interesujące szczegóły. Mam to i owo do zrobienia, pójdę już do siebie... - zakończyła swój monolog.

- Jest pani taka uprzejma... Pewnie, że była uprzejma. Jak zwykle, choć najchętniej wylałaby resztę herbaty na łeb tej platynowej lali, a potem zamknęła się w sypialni i płakała przez okrągły tydzień!

R

S

Maudie Keegan należała do kobiet, które radzą sobie bez trudu z każdą krytyczną sytuacją. Pojawiła się w domku Seymore'a i zaprosiła Frances i Sharon na pożegnalną kolację; miał to być ostatni wieczór spędzony przez Sharon na Coronoke. Frances była zaskoczona jej wizytą; Sharon prawdopodobnie też, choć nie dawała tego po sobie poznać. - Brace mówił, że jest pani wspaniałą kucharką, pani Jones. - Proszę mi mówić po imieniu. Jestem Frances. Wracam do panieńskiego nazwiska, trochę z tym zamieszania, więc... - A ja mam na imię Sharon. - Panna Bing wyciągnęła smukłą dłoń takim gestem jakby robiła pani Keegan niezwykły zaszczyt. Maudie przysiadła na poręczy fotela i pociągnęła nosem z aprobatą. - Cynamonowe bułeczki? Nie jadłam ich już od lat! - To ciasto z jabłkami i jogurtem. Może weźmiesz je ze sobą do domu? Tu się zmarnuje. - Cudownie! W domu nie mam ani odrobiny ciasta, a przecież nie zdążę niczego upiec. Nawet się nie rozpakowaliśmy. - Naprawdę chcesz nas zaprosić na kolację? . - Oczywiście. Jestem zmęczona podróżą; dzięki wam będę mogła posiedzieć przy stole i nacieszyć się tym, że znów jestem w domu. Gdyby nie taka okazja, pewnie bym wyciągała rzeczy z walizek i prała je przez całą noc.

Frances obiecała, że przyniesie coś do jedzenia. To i owo się znajdzie. - Brace mówił, że to więcej niż pewne - przyznała Maudie i obie się roześmiały.

R

S

Stół uginał się od różnych smakołyków: dietetyczne dania Frances, przetwory ze spiżarni Maudie, wędzona ryba Richa i ciasto czekoladowe. Brace opowiadał Keeganowi, jak prowadził kiedyś dwupłatowiec nad płonącym budynkiem, a jego kolega wisiał na wypuszczonej drabince. Maudie zbierała palcem okruchy ciasta na obrusie, Frances wkładała talerze do zmywarki. Z sąsiedniego pokoju dobiegł nagle cichy płacz niemowlęcia. Rich wstał od stołu i rzekł z uśmiechem: - Wódz wzywa. Teraz ja się nim zajmę, kochanie - powiedział do żony. Sharon była wyraźnie znudzona tą domową sielanką. - Oddałabym wszystko za martini z wódką - mruknęła. - Brace, pamiętasz jak... Bracewell? Obudź się! Brace wcale nie spał. Z przymkniętymi powiekami napawał się ciepłym poczuciem błogości, które wypełniało ten dom od kilku godzin. Na pewno przyczynili się do tego Rich i Maudie Keegan, ale nie tylko oni. Kiedy zobaczył Frances wchodzącą tu z brytfanką pod pachą i koszykiem w ręce, coś w jego sercu zaczęło topnieć i łamać się jak cienki lód pod wpływem promieni wiosennego słońca. Obserwował ją przez cały ten wieczór, ale zamienili ze sobą tylko kilka słów. To zresztą nie miało znaczenia. Być blisko niej znaczyło więcej. Widział, jak łatwo nawiązała serdeczny kontakt z Maudie i Richem i z ogromną przyjemnością bawiła się z ich jedenastomiesięcznym synkiem. Mówiła kiedyś, że bardzo chciała mieć dzieci. Czas mijał nieubłaganie. Miała go coraz mniej. To niesprawied-

R

S

liwe, ubolewał. Myślał jeszcze o wielu innych rzeczach, niekoniecznie rozsądnych, ale bardzo miłych. Do diabła, jeśli Sharon nie przyjechałaby tak nie w porę... a Keeganowie zostaliby jeszcze w Utah przez parę dni, miałby czas zastanowić się nad pewnymi sprawami spokojnie. Rozważyć wszystkie za i przeciw. Przed kolacją Keegan, Brace i Sharon rozmawiali o interesach; Maudie karmiła dziecko, a Frances przygotowywała jedzenie. Rich z pewnym rozbawieniem obserwował Sharon, która niezwykle sugestywnie przedstawiała swoje poglądy. Owszem, znała się na tym, o czym mówiła. Jej umysł pracował doskonale i Brace czuł, że cokolwiek by zaplanowała, zrealizuje to i odniesie sukces. Przystąpienie do Aero Bing nie było złym pomysłem. Potem jego wzrok padł na Frances. Brace zobaczył w jej twarzy coś, co trąciło znajomą strunę w jego duszy. Wiedział, dlaczego jej oczy pociemniały od smutku. Domowe ciepło. Harmonia. Wyczuwalna więź między Keeganem, Maudie i ich malutkim dzieckiem. Keegan przyniósł synka z dziecinnej sypialni. Kołysał go na kolanie, podczas gdy Sharon ostrym tonem dowodziła swych racji na temat wpływu aerodynamiki kształtu na wytrzymałość maszyny. Mała rączka dziecka badała uważnie nos taty. Brace spojrzał w oczy Fancy i jego twarz rozjaśniła się uśmiechem. Spokój. Może go człowiek. pragnąć, jeśli przestanie szukać najlepszej odpowiedzi na każde pytanie i jakoś ułoży własne życie. Była zaledwie dziesiąta, kiedy Rich zaczął skrycie ziewać. Brace pamiętał, że Keeganowie mieli za sobą męczący dzień. Spojrzał na Frances i skinął głową w stronę drzwi. Sharon wygłaszała właśnie monolog na temat nowego systemu kontroli danych, który podobno był jej wyłącznym dziełem. Opowiadała z błyszczącymi oczami, jak

R

S

wielkie oszczędności dało to spółce w ciągu ostatnich trzech lat. - No, pora kończyć - przerwał jej Brace. - Odprowadzę was do domu. Sharon spojrzała na niego, nie rozumiejąc. - Mówiłam właśnie Richowi o... - Opowiesz o tym kiedy indziej. Oni mają za sobą ciężki dzień. - Brace uśmiechnął się widząc, jak Keegan ziewa już całkiem otwarcie. - No cóż, proszę mi wybaczyć - odparła ostro Sharon. Wstała i wygładziła na biodrach szarą gabardynową spódnicę. - Przykro mi, jeśli was znudziłam. Brace przerwał niezręczne tłumaczenia Richa. - Chodźcie, chodźcie. Wzeszedł już księżyc, nie musimy nawet zapalać latarki. -Frances, pakująca właśnie swe umyte naczynie do koszyka, spojrzała na niego przez ramię i uśmiechnęła się. Oboje jednocześnie przypomnieli sobie jej śmieszną, różową latareczkę. Nagle jej oczy znów się zaćmiły. Wrócił do nich smutek i nieufność. Brace wiedział, że wiele w tym jego winy. Wiatr ucichł zupełnie, zrobiło się cieplej, księiyc przeświecał jasno pomiędzy gałęziami dębów i sóseń. Nad wpełzająćymi cicho na brzeg falami uschnięty od dawna cedr rozpościerał bezlistne gałęzie jak srebrny duch nocy. To chyba najspokojniejsze miejsce na świecie, myślała Frances. Parę tygodni temu uznałaby to za niemożliwe, ale jednak będzie żałować swego wyjazdu z wyspy. Zieleń, pomyślał Brace. Nigdy dotąd nie kojarzył zapachów z kolorami, ale tó, czym pachniała Frances, przypominało zieleń, z domieszką czegoś bardziej wyrazistego, ale nie agresywnego, To coś było... po prostu nią. Sharon używała modnych i drogich perfum, które były za mocne, zbyt słodkie i zbyt prowokujące. Dziwny wybór.

R

S

Niezbyt pasuje do służbowych rozmów z personelem naukowo- technicznym i ekspertami od finansów, a na tym polegała jej praca. Widać nie znam się na kobietach aż tak, jak mi się wydawało, pomyślał. - Co za upiorne miejsce! Aż mnie ciarki przechodzą - mruczała Sharon. - Jak ktoś z własnej woli godzi się tu mieszkać? Dotarli do domku i Brace postawił koszyk Frances na ganku. Nie kryjąc zniecierpliwienia, powiedział do Sharon: - Bądź gotowa na dziewiątą rano. Przewiozę cię na drugą, stronę i załatwię przelot do Norfolk. - Odwrócił się w stronę Frances; czekali, aż Sharon wejdzie do środka. Gdy tamta zwlekała, ponaglił:1- Powinnaś się spakować, bo jutro możesz zaspać. Gdy wreszcie zostali sami, wyciągnął ramiona do Frances. Jej ręce otoczyły jego szyję tak mocno, jakby przez cały ten wieczór czekała tylko na tę chwilę, Bracę przytulił ją do swego twardego, spragnionego ciała. - Czemu wszystko tak się pokiełbasiło?-; zapytał, ale zaraz uniemożliwił jej jakąkolwiek odpowiedź. Znacznie później, kiedy uniósł już głowę, jego palce nadal bawiły się kosmykami jej jedwabistych włosów. - Myślę teraz o różnych rzeczach, ale nie wiem, jak ci o tym powiedzieć, żeby to nie zabrzmiało głupio... no, wiesz... - Spojrzał na nią spod przymkniętych powiek i roześmiał się cicho, śmiechem stłumionym przez zakłopotanie. - Myślę o twoich oczach i twoim ciele, o twoich włosach... o różnicy między tym, co ładne i piękne, Nie wiedziałem, że to jest co innego… Śmieszne, no nie? Frances nie miała pojęcia, o czym Brace mówi. Wiedziała tylko, że jest tam, gdzie być powinna, to znaczy w jego ramionach, i nie obchodzą jej żadne racje życiowe, głupie pytania i nieważne odpowiedzi.

R

S

- Pamiętasz, jak mówiłem, że nie mogę ci niczego obiecać? Skinęła głową. - Aj a ci powiedziałam, że nie potrzebuję obietnic. Podtrzymuję to. Drzwi domku otworzyły się znowu i Sharon wyszła na ganek. - Brace, chyba zostawiłam moje pióro u Keeganów. Rysowałam cykl paliwowy dla R-40, pamiętasz? Musiałam je... - Sharon, do pioruna, wracaj do łóżka! - Nie krzycz na mnie. To było moje ulubione pióro, kosztowało ponad dwieście dolarów i... - Przyniosę ci je jutro rano, dobrze? A teraz, jeśli mogę cię prosić, wracaj do łóżka. Sharon przysunęła się bliżej i wsunęła mu dłoń pod pachę. - Czy to propozycja, kochanie? - zamruczała zmysłowo. Brace zaklął. - Przepraszam cię, Fancy, zobaczę się z tobą po powrocie. Skończymy tę rozmowę. - Fancy, hm? Podoba mi się. - Sharon zaczęła się śmiać. - Z moim imieniem niewiele da się zrobić. Share*3 z pewnością nie jest w jego guście. - Spojrzenie jej niebieskozielonych oczu było aż nadto znaczące. Frances wspominała je przez długą, bezsenną noc. Nie wolno ci popełnić tego samego błędu jeszcze raz, tłumaczyła sobie, otulając się kocem w łóżku i próbując odnaleźć ciepło, które czuła jeszcze tak niedawno. Za późno. Zdawała sobie sprawę, iż kocha Brace'a Ridgewaya.

3

* Share - robić coś razem, dzielić wspólny los (przyp. tłum.).

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

R

S

Frances czekała. Godzina jazdy tam, godzina z powrotem; to nie powinno trwać tak długo, nawet gdyby Brace musiał odwozić Sharon na pas startowy i załatwiać czarter. Czekając, zabrała się do sprzątania pokoju, w którym spała Sharon. Przede wszystkim porządnie go wywietrzyła; wnętrze wypełniał ostry zapach drogich perfum. Umyła włosy, nałożyła na twarz maseczkę z płatków owsianych i ogórka, wypolerowała paznokcie. Potem upiekła wyjątkowo tuczące czekoladowe ciasto z konfiturą z wiśni. Skończyła lukrować je tuż przed zmierzchem; podziwiała swoje dzieło przez parę minut i płakała przez kilka następnych. Pogoda znów się zmieniła, temperatura spadała gwałtownie i chmury pokryły nie- . bo tuż przed zachodem słońca. Jej nastrój był podobny. Wzięła ciasto i poszła do Richa i Maudie. - Czy naprawdę chcesz nam oddać wszystko? - spytała Maudie. Miała twarz w rumieńcach, odpięte trzy guziki bluzki i podejrzanie wyglądającą czerwoną plamę z boku szyi, jakby ocierał się o nią ktoś, kto nie golił się od rana. Frances znowu poczuła napływające do oczu łzy. Przez prawie czterdzieści lat swego życia uroniła ich bardzo niewiele. Teraz nadrabiała zaległości w przyspieszonym tempie. - Weźcie to ciasto, bardzo was proszę - mówiła. - Jeśli wy go nie zjecie, pochłonę je w całości.

R

S

- Przecież Brace wróci za parę dni - zauważyła Maudie. - Gdybyś je owinęła w folię, na pewno wytrzyma. - Niech je chleb. - Frances wzruszyła ramionami. Zdobyła się na niepewny uśmiech i pożegnała Keeganów. Parę dni... Pewnie Maudie sama to sobie wymyśliła. Wydruk książki był już wysłany. Pewna autorka romansów powiedziała jej, że odpowiedź przychodzi nie wcześniej niż za miesiąc. Zaczęła więc czytać ogłoszenia w gazetach. Ofert pracy wcale, nie było tak wiele. Powinna była lepiej się zastanowić, kiedy składała wymówienie i oddawała teściom dom. Zanim poszła spać, zakreśliła siedem ogłoszeń w trzech gazetach i napisała cztery odpowiedzi. Nazajutrz, przy śniadaniu, napisała pozostałe trzy i przygotowała wszystko do wysłania. Zainteresowało ją siedemnaście ofert pracy w pięciu różnych miastach. Zamierzała wybrać się na pocztę, ale jeden rzut oka na wzburzoną wodę zniechęcił ją do podróży. Zaniosła listy do Trofeum. Rich może je wysłać, jadąena zakupy. Potem wybrała się na spacer. Zimny wiatr wiał ostro z północnego zachodu, bryzgi spienionej wody zalewały połowę plaży. Wzrok Frances wędrował najczęściej w kierunku ledwie widocznej przystani na Hatteras, ale to chyba oczywiste, mówiła sobie. Wokół tylko woda i woda... - Cholerny świat - mruknęła ze złością. Pół godziny później leżała w wannie z gorącą wodą, rozmyślając nad kolejnym gorzkim doświadczeniem. Brace nie obiecywał jej niczego. Nawet to podkreślał Pewnie, że to lepiej, niż gdyby obiecał jej ślub na Hawajach, a potem się wycofał. Zastanawiałaby się pewnie jak głupia nad wyborem ślubnej sukni. Połączył ich tylko seks. Teraz wiedzą o nim więcej od niej nawet dzieci z podstawówek!

R

S

Westchnęła i zanurzyła głowę w wodzie. Tylko seks. Ich pierwszy raz... Było tak, jakby oboje nie mieli doświadczenia. Tyle ceregieli, a potem... bach, i po wszystkim! Najdziwniejsze jednak, że to nie wydawało się Frances przykre. Po zbliżeniu z mężem zawsze czuła się rozczarowana, pełna nieokreślonego żalu i smutku. Z Brace 'em było inaczej. Liczyło się to, że spali razem, że on nie poszedł zaraz do swojego łóżka. Trzymał ją w ramionach i rozmawiał z nią, a potem kochali się znowu. Pieścił ją tak, że dreszcz przeszywał Frances od czubka głowy aż do palców u stóp. Usiadła w wannie z włosami oblepionymi wokół głowy i powiedziała sobie, że kimkolwiek jest Brace Ridgeway, żaden mężczyzna poza nim nie okazał się dla niej tak hojny. Nikt dotąd nie poświęcił tyle czasu, żeby zrozumieć jej odczucia i zaspokoić pragnienia. Wiedziała, że powinna być mu wdzięczna za to, że .dał jej z siebie aż tak wiele. Próbowała być. wdzięczna. Naprawdę. Ale była zachłanna. Chciała więcej. Pragnęła Brace'a nie tylko jako kochanka. I nie tylko na jedną noc. Jeżeli człowiek chce płakać, nie myśli o tym, gdzie się znajduje. Może to robić także w wannie. Frances, praktyczna jak zawsze, płakała aż do chwili, kiedy nos zatkał się jej tak, że nie mogła oddychać. Wówczas odwinęła z rolki dwa metry toaletowego papieru, dokładnie wytarła nos. i oczy i wypuściła letnią już wodę z wanny. Czuła się zmęczona i trochę głodna, ale przynajmniej choć na chwilę zapomniała o swoich rozterkach. Jutro będzie miała dość czasu, żeby posprzątać domek i spakować się. Pojutrze pojedzie na Hatteras i zostawi dyspozycję, aby listy do niej kierowano do Keeganów, zanim ustali swój nowy adres.

R

S

Po odbyciu ostatniego spotkania Brące wybrał się na zakupy. Nabył spodnie i blezer, parę garniturów, które pewnie porosną mchem w jego szafie, i wszystkie niezbędne dodatki. Potem kupił jeszcze butelkę wody kolońskiej, butelkę szampana i pudełko importowanych czekoladek. Wreszcie zamówił pierścionek. Nic rzucającego się w oczy, ale jedyny w swoim rodzaju. Sam wybrał kamienie i mimo dezaprobaty jubilera kazał oprawić je w białe złoto. Nie łączy się ametystów z szafirami, przekonywał go fachowiec. Lepiej wybrać inne kamienie. Brace jednak nie zamierzał zmienić zdania. Ametysty pasowałydo oczu Fancy, szafiry odzwierciedlały jej charakter, do tego diamenty, które tworzyły piękne tło dla ciemniejszych kamieni. Mówił sobie, że za bardzo się śpieszy, że działa pochopnie, ale nic go nie zdołałoby powstrzymać. Myślał o rzeczach, którym dawniej nigdy nie poświęcał uwagi; o czułości, szczerości„stałości. Zastanawiał się, jak to jest, kiedy ukochaną kobieta się śmieje, kiedy jest smutna, jak odczuwa się jej dobroć i przyjaźń. Po raz pierwszy od... niech to diabli, po raz pierwszy w ogóle myślał o tym, jak to będzie dzielić resztę swojego życia, chwile dobre i złe z taką kobietą jak Fancy Smith. Owszem, to może pochopna decyzja, ale instynkt mówił mu, że nie może jej stracić. Kiedy mijał granicę Północnej Karoliny, podśpiewywał; do wtóru dobiegającej z radia melodii country; ostatni raz zdarzyło mu się śpiewać na-koncercie rockowym, z którego zresztą go wyrzucono. Wszedł wtedy na scenę i zamierzał wystąpić w duecie z solistą. - Czy pani mówi to serio? - krzyczała Frances do słuchawki. Maudie wpadła do niej na chwilę, żeby podzięko-

R

S

wać za wspaniałe ciasto. Zadzwonił telefon. To był ktoś z wydawnictwa. - Przecież niedawno wysłałam do was tę książkę! Już zdążyliście ją przeczytać? - dziwiła się Frances; Maudie coraz pilniej przysłuchiwała się rozmowie. - Oczywiście, że mogę to zrobić! Naprawdę tak się pani podoba mój styl, żeby... - Żeby co? - spytała Maudie głośnym szeptem. - Nie, nie mam swojego agenta, ale... - Chcecie nakręcić film? - Zielone oczy Maudie, zaokrągliły się. Przysiadła na poręczy fotela i chłonęła każde słowo wypowiadane przez Frances do słuchawki. Parę minut później, gdy rozmowa się skończyła, wołała z entuzjazmem; - Będziesz gwiazdą filmową, prawda? Chcą, żebyś przyjechała do Hollywood i... - Chcą wiedzieć, kiedy mogę napisać następną książkę kucharską - przerwała jej Frances, wciąż oszołomiona. - Podoba im się mój styl... Zanim przeczytali do końca tę pierwszą, zdecydowali, że chcą opublikować całą serię: przekąski, zupy, dania na przyjęcia. Jestem szczęśliwa! Redaktorka powiedziała, żebym znalazła sobie agenta, bo chcą podpisać ze mną kontrakt na kolejne trzy tomy. - No to siadaj do maszyny, moja droga! - Spakowałam ją. Naprawdę to nie jest maszyna do pisania, tylko komputer. - A co z tobą i Brace'em? Cały entuzjazm Frances zniknął nagle i bezpowrotnie. Maudie poszła nakarmić synka. Frances zaś, rozmyślając o tym, co się zdarzyło, doszła do wniosku że te wspaniałe wieści z wydawnictwa nie mogły nadejść w dogodniejszej chwili. Rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy, ale jeszcze bardziej zależało jej na tym, by móc zająć się czymś, aby zapomnieć...

R

S

Brace. Jeśli myślała choć przez chwilę, że wylanie paru litrów łez do wanny jej pomoże, była w błędzie. Znała Paula Capro przez półtora roku, zanim się nieomal zaręczyli. Z Adamem spotykali się osiem miesięcy, zanim zostali kochankami, a Kenneth... mój Boże, znała Kena ponad cztery lata, zanim się pobrali, po czym okazało się, że nie wiedziała o nim prawie nic. Jak to się więc stało, że mężczyzna, którego znała zaledwie parę tygodni i który robił wszystko, żeby ją od siebie odstraszyć, tak całkowicie zawładnął jej sercem? Paul i Adam byli już tylko niewyraźnymi cieniami przeszłości. Ken... pamiętała, czym ujął ją na tyle, że przyjęła jego oświadczyny. Uważała, że mężczyzna, który tak dba o swoich rodziców i co dzień do niej dzwoni, powinien być dobrym mężem: Był również przystojny na swój wymuskany sposób. Brace miał twarz pokrytą bliznami. Nie zawsze był uprzejmy. Czasami wychodził od niej bez słowa pożegnania. Był jednak mężczyzną, którego się nie zapomina. Choć miał tak wiele wad, żadna kobieta nie mogłaby wyrzucić go z pamięci, jeśli kiedykolwiek była w nim zakochana. Przekąsiła coś, żeby nie czuć głodu, i znów przeglądała ogłoszenia, zastanawiając się, ile w różnych miastach płaciłaby za mieszkanie. Powieki jakoś same opadły i po paru minutach usnęła z głową na stole obok rozrzuconych gazet i na wpół zjedzonej kanapki. Obudziło ją bzykanie komara. Komar? W lutym? Motorówka i.. W środku nocy? Ziewając szeroko, wstała, przeciągnęła się i spojrzała na zegarek. Za kwadrans dziesiąta; pora kłaść się spać. Wszel-

R

S

kie decyzje mogą zaczekać do jutra rana. Wyczyściła zęby, umyła twarz i nałożyła krem, po czym wyszczotkowała sobie włosy. Kładła się już do łóżka, kiedy ktoś zastukał do drzwi. Zanim odsunęła zasuwę, wiedziała, kto za nimi stoi. - Brace, co ty... Brace? Na progu stał elegancko ubrany obcy mężczyzna. Miał doskonale ostrzyżone włosy. Ubrany był w spodnie z wełnianej flaneli, granatowy blezer i koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Ze swoim zgrabnie uformowanym nosem, nierównymi policzkami i krzywym uśmiechem wyglądał wspaniale. - Na miłość boską, wejdź do środka - wyjąkała Frances, otulając się szlafrokiem. Najwyższy czas sprawić sobie szałową nocną koszulę z czerwonego jedwabiu, pomyślała. Dekolt z przodu, koronkowe ramiączka... - Nie obudziłem cię chyba? - Brace wahał się przez chwilę, po czym przekroczył próg. - Skądże! Tylko drzemałam. -I znowu było jak kiedyś. Patrzyli na siebie zakłopotani. - Ja... hmm... może powinienem zaczekać do jutra - zaczął Brace. Jego twarz znów przypominała maskę. - Cokolwiek masz mi do powiedzenia, możesz wyjawić to teraz. - Frances celowo stała nadal, aby i on nie mógł usiąść. Zapaliła górne światło. Oczy Brace'a zwęziły się pod wpływem blasku. Pewnie sądził, że może tu wpaść o każdej porze i pójść z nią do łóżka, pomyślała. Nic z tego! Nawet jeśli już raz popełniła błąd, pora wziąć się w garść. - Po co przeglądasz rubrykę: „Mieszkania do wynajęcia"? - zapytał, podnosząc jedną z rozłożonych na stole gazet i marszcząc brwi. Próbowała nie widzieć, jak wspaniale wygląda w blezerze przylegającym do jego szerokich ramion.

R

S

- Po co? Za dzień czy dwa opuszczam tę wyspę. Muszę gdzieś zamieszkać. - Wyjeżdżasz stąd? Dlaczego? Patrzyła na niego w milczeniu. - Przecież nie możesz wyjechać! Nie teraz! Skąd ten pośpiech? - Wyglądał tak, jakby zapowiedź Frances naprawdę nim wstrząsnęła. - Brace, czy ty w ogóle coś jadłeś? - spytała, bo w zmąconym umyśle pojawiła się tylko ta myśl. - Jestem głodny, ale nie myślę o jedzeniu. Coś w brzmieniu jego głosu sprawiło, że każdy nerw jej ciała zadrżał. Miała wrażenie, że powietrze pełne jest elektryczności, jak w czasie burzy tydzień temu. Cofnęła się o krok. - Myślę, że powinieneś już iść. - Nie, nigdzie stąd nie wyjdę. - Brace, ja nie chcę... - Ale ja chcę, Fancy. Naprawdę. Ogarnął ją gniew, zabarwiony trwogą i jednocześnie podnieceniem. Poczuła, jak twardnieją jej sutki. Ukryła to, krzyżując ręce na piersiach. - Jesteś już dość dorosły, żeby wiedzieć, że człowiek nie zawsze dostaje to, czego chce. Skoro jesteś głodny, dam ci jeść. Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, wysłucham cię, ale nie licz na więcej. Jutro czeka mnie wiele zajęć i powinnam się wyspać. - Nie będziesz spała tej nocy i wiesz o tym. Ja też nie usnę. - Jego twarz nie przypominała już maski. Gdzieś głęboko w przejrzystych szarych oczach pojawił się szczególny blask, który sprawił, że Frances stała się jeszcze bardziej czujna. - Zlituj się nade mną, Brace! Daj mi spokój i nie przychodź tu, póki nie wyjadę!

R

S

- Nigdy nie uważałem cię za tchórza. Dostrzegałem w tobie inne cechy: niezależność, brak rozwagi, upór. Ale nie tchórzostwo. Czego się boisz, Fancy? - Nie nazywaj mnie tak! - krzyknęła. Brace zdjął kurtkę i rzucił ją na krzesło. Zsunęła się na podłogę. Nie zwrócił na to uwagi. Frances cofnęła się znów o krok, nieufna i przestraszona. Zadrżała. - Zimno ci? - zamruczał, jakby coś sugerując. Krzywa brew uniosła się w górę. - Nie, nie jest mi zimno. Wręcz przeciwnie. - Mówiąc to, rzuciła się do ucieczki. Brace uśmiechnął się i zaczął ją gonić... wokół kanapy, krzesła i stołu. Nie wiedziała, dokąd uciekać. Rzuciła się w stronę spiżarni, ale silne ramiona zablokowały jej drogę. Brace stał tuż obok niej. - Nie bój się tak, kochanie. Nie zamierzam cię do niczego zmuszać. - Wiem - wyszeptała. - I... było mi bardzo miło cię poznać, Brace... Życzę ci wielu sukcesów we współpracy z Bingami i szczęścia w życiu osobistym. Czy mógłbyś teraz zamknąć za sobą drzwi z tamtej strony? Jego uśmiech stał się tak drapieżny, że aż poczuła mrowienie na karku. - I mnie było miło cię poznać, Fancy. Życzę nam obojgu wiele szczęścia w przyszłości, tyle że ja nigdy nie liczyłem na to, że szczęście przychodzi samo. Trzeba wiedzieć, kiedy należy samemu zapracować na swoje szczęście. Naprawdę chcesz, żebym odszedł? I rzeczywiście nie wiesz, po co tu przyszedłem? Przecież wiedziałaś, że wrócę, prawda? W milczeniu pokręciła głową, niezdolna odwrócić wzroku od jego twarzy. - Wiedziałaś, że nie skończyliśmy tamtej rozmowy.

R

S

- Ale Sharon... - Zapomnij o Sharon. Ona nie ma nic wspólnego z nami. - Z nami? - wyszeptała cicho. Coś ścisnęło ją mocno w żołądku. Zobaczyła, że kącik jego ust zadrgał w ten zabawny sposób, który już znała. - Ale to... To nie tak miało wyglądać! Nie zapytał, co miała na myśli; nie musiał. - Ja byłabym ubrana w coś bardzo drogiego, z jedwabiu. Ty powinieneś upaść na kolana i... - Jeśli znajdzie się tu jakaś poduszka, mogę to zrobić. - Och, cicho bądź! To było głupie marzenie, a ja mam za dużo lat, żeby śnić o takich bzdurach. Nigdy nie byłam romantyczką. - Naprawdę? - zapytał i usłyszała w jego głosie czułość. - To zabawne… ja nauczyłem się marzyć, nie tylko na jawie, ale i we śnie. Wiesz, czego najbardziej pragnę? - Usiąść znów za sterami samolotu, jeść pikantne potrawy. .. Brace, czy ty musisz to robić? Uśmiechał się i odrzekł, pochylając się nad nią: - Tak, myślę, że muszę. - Zbliżył się do niej jeszcze bardziej. - Naprawdę muszę... - wyszeptał, zanim jego usta spoczęły na jej wargach, wilgotne, ciepłe, naglące. Dłonie oparł na jej ramionach i uciskał je kolistymi ruchami, gładził, muskając kciukami wrażliwe zagłębienia nad obojczykami. Gdy poczuła jego narastające pożądanie, wszelkie rozsądne myśli gdzieś pierzchły. Przywarła do niego, oplatając go ramionami. - Brace, przecież to nie ma sensu - westchnęła, kiedy na chwilę oderwała usta od jego warg. Zaplanowała sobie całe przyszłe życie, a on chce udowodnić, że czegoś w nim będzie brak. To nie było fair!

R

S

- Cii... to naprawdę ma sens - szeptał kojącym głosem, prowadząc ją do sypialni. Tym razem kochał się z nią powoli, doprowadzając ją. do granicy szaleństwa. Błagała go o litość. - Przecież nie musimy się śpieszyć, kochanie. Mamy całą noc - odpowiadał. Jak szalona walczyła, żeby nad nim zapanować. Pozwolił jej wygrać, śmiejąc się. Przewróciła go na plecy, ale kiedy objęła udami jego brzuch, Brace przestał się śmiać. Jęknął i zamknął oczy. To poczucie władzy nad nim było dla Frances nowym, niezwykłym przeżyciem. Pokierował nią i znowu się połączyli... Frances zaczęła się poruszać. Po chwili jej ruchy stały się szalone, gwałtowne; zgubiła rytm. Trzymając ją w objęciach, Brace ułożył się na boku i umiejętnie przeplótł jej i swoje nogi tak, by znów mogli podjąć ten cudowny taniec. Teraz on prowadził, ona podążała za nim. Kiedy doprowadził ich oboje do celu, przytulił ją mocniej do siebie; odpoczywali w milczeniu. Po chwili pochylił się nad nią. Ich spojrzenia spotkały się. Frances widziała w jego oczach wzruszenie i czułość. - To tylko zapowiedź tego, co możemy razem przeżywać - szepnął. - Czy wiesz, co chcę ci powiedzieć? W oszołomieniu pokręciła głową. Wiedziała tylko tyle, że nigdy, nigdy w życiu nie przestanie go kochać. Nawet na łożu śmierci będzie wspominać, jak wyglądał, kiedy był zły lub rozbawiony, zatroskany lub szczęśliwy. Będzie pamiętała, jak przekomarzał się z nią, żartował z Maudie i rozmawiał z Richem o lataniu. I będzie zawsze pamiętała, jak się z nią kochał. - Fancy... Wiedz, że nie mam talentu krasomówczego. W takiej chwili mężczyzna...

R

S

- Kobieta też... Brace, ja... - zamilkła nagle. Nie chciała wprawiać go w jeszcze większe zakłopotanie. W jakiej chwili? - spytała tylko. - Kiedy próbuje powiedzieć kobiecie, jak bardzo ją kocha, ale nie chciałby, żeby zabrzmiało to idiotycznie. Frances poczuła, że nie może oddychać, jakby w pokoju nagle zabrakło powietrza. - On może to... po prostu powiedzieć, prawda? - Chyba… tak, ale to będzie brzmiało... pretensjonalnie. - Brace, powiedz to! - Taak, zaraz... - Odchrząknął głośno. Frances czuła, że łzy napływają jej do oczu, a serce tłucze się w piersi jak oszalałe. Odchrząknął znowu, ale ona nie mogła się już doczekać. - A ty... nie widziałeś, jak bardzo cię kocham? Myślałam, że umrę, gdy próbowałam to w sobie stłumić! - Śmiała się teraz i płakała na przemian z powodu radości, która wypełniła jej serce. Porywając ją w ramiona, wyszeptał schrypniętym głosem: - Ja też! Boże, najdroższa moja, nawet nie zdawałem sobie sprawy, co się ze mną dzieje, dopóki nie zrozumiałem, że mogę cię stracić. Musiałem się w końcu do tego przyznać, najpierw przed samym sobą. Ja też! Wiedziała, że mężczyzna, który przyprawiał każdą potrawę ostrym sosem i zasypiał, oglądając filmy o wojskowych samolotach, nie potrafi rozprawiać o miłości. Znała takich, którzy robili to znakomicie. Słyszała niejeden raz słodkie, ale kłamliwe słówka. Tym razem z radością przyjmowała to szczere, z głębi serca płynące wyznanie: „Ja też". Gdy zasnęła w jego ramionach, Brace leżał z otwartymi oczami, patrząc w ciemność. Kochał ją tak bardzo. Kiedyś

R

S

może będzie umiał wyznać jej swoją miłość w taki sposób, żeby nie brzmiało to śmiesznie i głupio. - Teraz może jej po prostu okazać swoje uczucie. Nawet gdyby poświęcił na to całe życie, sprawi, że Frances będzie pewna jego miłości.