Jestem tobą - Monika Hołyk-Arora

SAVE OFFLINE

Monika Hołyk-Arora Jestem tobą

Prolog Oczy. Ogromne. Przerażająco zimne i nieziemsko piękne. Lekko przekrwione. Ze źrenicami rozszerzonymi do granic możliwości. Wpatrywały się w nią z całą swą intensywnością, znajdując się zaledwie kilka milimetrów od niej. Ich wyraz zdradzał, że ostatnia iskierka życia już dawno w nich zgasła. Pomyślała, że to jedynie jakiś koszmar, dlatego też mocno zacisnęła na chwilę powieki, szepcząc bezgłośnie: – Proszę, niech to będzie sen! Zły sen, jaki śni się po ciężkim dniu... Niestety jej modlitwa przepadła w nicości, zanim mogła zostać wysłuchana. Gdy na powrót otworzyła oczy, dostrzegła te same stalowoniebieskie, martwe tęczówki wpatrujące się w nią w swej drodze ku wieczności. Wzięła długi, powolny wdech. Próbowała w ten sposób wypełnić płuca tlenem, magiczną, niewidzialną substancją gwarantującą jej zachowanie spokoju. Usiłując zdławić rodzący się w krtani krzyk przerażenia, odsunęła się od leżącego obok niej ciała... I właśnie wtedy, po raz pierwszy, przyjrzała się dokładnie licu stanowiącemu tło dla pary niesamowitych, zgasłych już oczu. Lekko zarysowana szczęka i wysoko osadzone kości policzkowe nadawały obliczu nieznajomej niepokojąco znajomych rysów twarzy. Łuki czaszki, łagodnie przechodząc w skronie i niewielkie czoło, sumowały się na jej własną podobiznę. To nie mogę być ja – podpowiadał zdrowy rozsądek. – Przecież ja żyję! A jednak, wbrew wszystkim prawom logiki, dotknęła dłonią swego policzka, spodziewając się, że kobieta po drugiej stronie niewidzialnego lustra dokona tego samego. Niestety jej ręka pozostała niewzruszona. Leżąc na zimnej, kamiennej posadzce, nieznana jej niewiasta nadal wpatrywała się w pustą przestrzeń, nie mogąc podążyć za nią wzrokiem. Nie wiedziała, co robić. Krzyczeć? Uciekać? Nie miała zbyt wielu możliwości, a te dostępne wydawały się jej niewłaściwe. Jedynie chłodna kalkulacja mogła pomóc należycie ocenić niecodzienną sytuację, w której się znalazła. Istniały zaledwie dwie możliwości – albo zupełnie oszalała, nie mogąc dostosować się do rygoru więzienia dla kobiet, w którym rok temu została osadzona, albo po prostu śniła jakiś niewytłumaczalnie schizofreniczny sen, z którego miała za chwilę się obudzić. Tak. Nadal, wbrew faktom, pragnęła wierzyć, że to tylko mara nocna, która w jakiś niezrozumiały dla niej sposób miała oczyścić nadwątloną psychikę. Zarówno zamknięty ośrodek karny, jak też wewnętrzne reguły rządzące się wpływami, przemocą i gotówką przemycaną przez współwięźniarki, były dla niej ogromnym obciążeniem. Potrząsnęła nerwowo głową, próbując zapanować nad rozbieganymi myślami, które zbaczały z głównego toku rozumowania, rozpierzchając się we wszystkich możliwych kierunkach. Ponownie spojrzała na martwe ciało leżące zaledwie metr od niej. Dopiero wtedy spostrzegła, iż spowite było w prostą, białą, zapewne szpitalną koszulę nocną jakie widywała na filmach oglądanych w więziennej świetlicy. Powoli przesunęła wzrok, zupełnie jakby gwałtowny ruch mógł obudzić trupa. Z zaciekawieniem zerknęła na zgrabną łydkę nieboszczki, nieosłoniętą żadnym skrawkiem cienkiego materiału. Lśniąca skóra nadal wydawała się miękka, jak gdyby ktoś dopiero co wmasował w nią balsam nawilżający. Nie to jednak przykuło jej uwagę. Najszybciej bowiem zauważa się braki. W wizerunku nieznajomej brakowało tatuażu zdobiącego ją samą. – Czyli jednak nie zwariowałam – pomyślała z ulgą. – To nie jestem ja! Nie oglądam martwej siebie z jakiejś dziwnej perspektywy ulatującej duszy. Teraz była już pewna. Nie mogła zaprzeczać faktom. Trzy miesiące temu dziewczyna z celi obok, maszynką ‚domowej roboty’, wydziergała jej całkiem zgrabną rybę Koi – symbol odrodzenia w japońskiej mitologii.

Bezwiednie, niemal instynktownie, dotknęła własnej łydki, pobolewającej ją do tej pory ze względu na zakażenie, które wdało się zaraz po przeprowadzonym zabiegu upiększającym. Strupy, które do tej pory wyczuwalne były pod delikatnymi opuszkami palców, zniknęły. Z przerażeniem równym odkryciu zwłok leżących na wyciągnięcie ręki, poderwała się z podłogi tylko po to, by obejrzeć własną nogę. Była alabastrowo gładka i nienaruszona przez żadną igłę, a tym bardziej atrament przemycony w paczce żywnościowej! Tego było już za wiele. Nawet nie poczuła, kiedy z jej gardła wyrwał się przeciągły krzyk przypominający wycie zranionego, dzikiego zwierzęcia. Tak wysoki i przejmujący, że przez chwilę z obawą obserwowała szklaną próbówkę niebezpiecznie chyboczącą się na stoliku w rogu pomieszczenia. Po chwili zamilkła. W sali ponownie zapanowała cisza. Instynkt podpowiedział jej bowiem, że nie powinna swoją obecnością zwracać niczyjej uwagi. Nie miała ochoty zostać osądzona za morderstwo! – Spokojnie! – szepnęła, rozglądając się. – Musisz zrozumieć, gdzie i dlaczego jesteś... Myśl! – nakazała sobie bezgłośnie. Obserwacja była najlepszym sposobem na właściwe zinterpretowanie sytuacji. Skoncentrowała się, by móc właściwie przetworzyć dostępne jej dane. Zaczynała dostrzegać coraz więcej szczegółów sterylnie białego pomieszczenia. Meble, sprzęty i wszechobecną bezosobowość. Całość składała się na całkiem przeciętną salę szpitalną, urządzoną ogromnym kosztem, ale jednocześnie bardzo oszczędną w swej formie. Niewielkie łóżko, mała szafka nocna, mikroskopijnych rozmiarów stolik, na który zwróciła uwagę chwilę temu. Elektroniczne maszyny podtrzymujące przy życiu, pikające tak rytmicznie, iż do tej pory nie zauważyła ich obecności. Na koniec dostrzegła też ogromne, dwuskrzydłowe drzwi wykonane z mlecznobiałego, nieprzepuszczającego światła szkła. Podnosząc się z podłogi, dostrzegła w nich swoje odbicie. Chociaż jej sylwetka była nieco zniekształcona, dostrzegła, że ubrana była w szpitalną koszulę podobną do tej, którą miała na sobie martwa kobieta leżąca na zimnej marmurowej posadzce zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od niej. Jednego mogła być pewna. To nie było więzienie w Grudziądzu! Nie pamiętała co prawda jak ono wyglądało, ale właśnie to miejsce było jedynym, jakie potrafiła wymienić chociażby z nazwy. Poza tym jednym szczegółem, wspomnieniem tatuażu i męża, którego usiłowała zabić, w jej głowie tkwiła pustka. Czarna nicość, która nie pozwalała jej przypomnieć sobie chociażby imienia ukochanego psa, jeśli w ogóle takiego kiedykolwiek posiadała! Jeszcze raz spojrzała na ciało swojego sobowtóra i przerażona usiadła na podłodze w najdalszym rogu sali. Wsłuchując się w przyśpieszony rytm własnego serca, oczekiwała na dalszy bieg wydarzeń.

Rozdział I Siedząc na niewygodnym, plastikowym krześle, raz po raz zerkała na mężczyznę znajdującego się po drugiej stronie stołu. Z pewnością przekroczył już czterdziesty piąty rok życia. Być może nawet niedawno stuknęła mu pięćdziesiątka. Ciemne, szpakowate włosy coraz bardziej traciły swój kolor, ustępując miejsca siwiźnie świadczącej nie tylko o zaawansowanym wieku, ale przede wszystkim o doświadczeniu życiowym, które zdobył przez lata. Spoglądał na nią swoimi szarymi, świdrującymi oczyma, próbując wniknąć w głąb jej umysłu. Zupełnie jakby posiadał dostęp do tej części jej mózgu, która dla niej samej od kilku godzin pozostawała tajemnicą. – Naprawdę nic nie pamiętasz? – spytał jeszcze raz, nie dowierzając. Nie siliła się na słowną odpowiedź. Miała już po dziurki w nosie odpowiadania ciągle od nowa na to samo, bezdennie głupie pytanie. Po prostu pokręciła przecząco głową, żywiąc nadzieję, że ten prosty gest zostanie właściwie zrozumiały. – To niemożliwe! – stwierdził w końcu zniecierpliwiony mężczyzna. – Powinnaś coś pamiętać! Cokolwiek! Nerwowo wciągnęła powietrze, mając ochotę wrócić do swojej sali, nawet jeśli nadal znajdowały się tam upiornie podobne do niej zwłoki. Tam bowiem mogła przynajmniej zaznać spokoju i zignorować pytania, na które nie potrafiła udzielić odpowiedzi. – Pamiętam więzienie w Grudziądzu – szepnęła w końcu. – Nie jako miejsce samo w sobie... Jedynie jego nazwę. Chyba tam przebywałam – dodała łamiącym się głosem. – Jakieś mgliste wyobrażenie męża, którego próbowałam zabić... Nie, to nawet nie jest wspomnienie. To raczej fakt, który utkwił gdzieś głęboko w świadomości. I ryba koi, wytatuowana na mojej łydce... Mężczyzna odetchnął z ulgą tak bardzo widoczną, że nawet nie próbował jej ukryć. Mogłaby przysiąc, iż niemal się przy tym uśmiechnął. – Świetnie! Spojrzała na niego, zaskoczona. Nie była może wprawnym psychologiem, chociaż może i była, jednak jej zdaniem zachowanie mężczyzny było nad wyraz dziwne. Kto bowiem, będąc przy zdrowych zmysłach, ucieszyłby się na wieść o tym, iż prawdopodobna zabójczyni siedzi tuż przed nim? Postanowiła mniej mówić, a więcej słuchać. W ten sposób mogła dowiedzieć się czegoś zarówno o sobie samej, jak i o miejscu, w którym się znalazła. – Inga. Mogę tak do ciebie mówić? – nieznajomy zagaił w tym czasie przyjacielsko, rozsiadając się wygodniej w zajmowanym przez siebie krześle. – Nie wiem – skłamała. – A chciałbyś? Tym z pozoru niewinnym pytaniem odebrała mu niemal całą pewność siebie. Na jeden, krótki moment mężczyzna skulił się w sobie, tracąc impet, który do tej pory warunkował jego zachowanie. – Tak się nazywasz – stwierdził opanowanym głosem. – Inga Kowalska, z domu Stażyńska. Mówiąc to, wyciągnął z aktówki cienką, brązową teczkę i od niechcenia rzucił ją na niewielki stolik oddzielających ich od siebie. Tekturowa materia przesunęła się po śliskiej powierzchni mebla, zatrzymując się dokładnie przed nią. Miała ochotę chwycić ją i jak najszybciej przejrzeć. Instynkt podpowiedział jej jednak, że może to być pułapka. – O.K., wie pan, jak się nazywam i kim jestem. Zdaje się jednak, że dobre maniery nakazują zrewanżować się tym samym! Mężczyzna zaśmiał się, ale nie było w tym dźwięku niczego przyjemnego. Wręcz przeciwnie, wyglądało na to, iż zrobił to próbując zneutralizować narastający w nim stres. – Możesz mówić mi Andrew albo Andrzej, jak wolisz... – odezwał się w końcu. Dopiero kiedy się przedstawił, uświadomiła sobie, co cały czas w jakiś niezrozumiały sposób ją rozpraszało! Jego akcent! Chociaż ledwie słyszalny, nadawał wypowiadanym przez niego słowom

zupełnie inne, niejako obce brzmienie! Mężczyzna siedzący przed nią, chociaż świetnie posługiwał się językiem polskim, nie był Polakiem! A przynajmniej nie był nim w pełnym tego słowa znaczeniu! Wykorzystując jej milczenie, wstał z krzesła i zaczął spacerować po niewielkim pomieszczeniu, wprowadzając tym samym nerwową atmosferę, która zdecydowanie źle na nią wpływała. – Wiesz, gdyby nie ten Grudziądz i wspomnienie usiłowania morderstwa, pomyślałbym, że... Zresztą nieważne. Po prostu z zeznań współwięźniarek i wywiadu środowiskowego wynikało, iż jesteś cichą, nieco wycofaną kobietą, a nie miłośniczką pyskówek. – Nie wiem czym się zdawałam lub nie zdawałam być! – rzekła hardo, próbując w ten sposób ukryć swoje obawy. – W momencie, kiedy ocknęłam się, leżąc oko w oko z martwą kobietą, odniosłam wrażenie, że nie jesteśmy już w Kansas! – dodała, nawiązując do słynnego cytatu z „Czarnoksiężnika z Oz”. Skąd w ogóle przyszły jej do głowy te słowa? Nie wiedziała, ale zanotowała sobie w myślach, by rozważyć tę kwestię później. Oczywiście, kiedy już zakończy tę niecodzienną dyskusję z tajemniczym Andrew. Mężczyzna zaśmiał się nerwowo. To nasunęło jej myśl, że być może wcale nie był taki twardy, jakiego próbował udawać. Przecież ktoś, kto trzyma w ręku wszystkie karty za nic miałby jej burkliwe odpowiedzi. – Przeczytaj sobie zawartość tej teczki, Dorotko, a później, kiedy będziesz gotowa, porozmawiamy poważnie o sprawie, która cię tu sprowadza... Nie czekając na jej odpowiedź, ruszył w kierunku mlecznobiałych drzwi, dokładnie takich samych, jakie widziała wcześniej w pokoju z leżącą na posadzce młodą, całkiem martwą kobietą. – Może powiesz mi najpierw, gdzie w ogóle jestem... – krzyknęła za nim, zdając sobie sprawę, iż za moment zniknie w korytarzu. – Wszystko w swoim czasie – rzucił przez ramię, znikając za szklaną taflą. Została sama. Zanim jednak zdążyła wykonać chociażby jeden, najprostszy ruch, usłyszała charakterystyczny dźwięk. Ktoś zamknął ją w środku, uniemożliwiając wyjście poza obręb czterech ścian. Cisza panująca wokół niej potęgowana była przez dyskretny dźwięk przesuwającej się wskazówki zegara. Ciekawość walczyła ze strachem. Bojąc się zajrzeć do dokumentacji leżącej przed nią, skupiła całą swoją uwagę na białym cyferblacie, ozdobionym szeregiem czarnych cyfr. Dochodziła druga. Nie wiedziała jednak czy chodziło o popołudnie, czy też środek nocy. W pomieszczeniu, podobnie jak w pierwszej sali, w której odzyskała przytomność, na próżno było doszukiwać się jakichkolwiek okien. Jedynym źródłem światła docierającego do jej oczu były jarzeniówki skrzące się radośnie na wysokim suficie. Rozejrzała się, szukając wzrokiem jakiejś leżanki, na której mogłaby chociaż chwilę poleżeć. Kręciło się jej w głowie i bała się, że za moment spadnie z wąskiego i niewygodnego krzesła. Niestety, wnętrze było niemal puste. – Co to za pieprzony szpital, w którym nie ma nawet jednego wolnego łóżka, na którym mogłabym dojść do siebie? – mruknęła, czując, iż zawroty głowy nasilają się z każdą mijającą sekundą. Była pewna, że została uwięziona w jakiejś klinice. Podpowiadał jej to zapach, charakterystyczny dla placówek tego typu. Powietrze przesiąknięte było wonią przypominającą lizol, dawniej stosowany jako środek dezynfekujący na wszystkich oddziałach w kraju. Było w nim jednak coś jeszcze. Coś jakby tlenek etylenu odkażającego narzędzia operacyjne. A także charakterystyczny aromat świeżo otwartego bandaża wysterylizowanego wcześniej w parze wodnej. Przymknęła na moment oczy, przywołując obraz szpitala z otchłani czarnej dziury zajmującej jej wspomnienia. Na jeden, krótki moment stała się małą dziewczynką, która siedziała przy łóżku pięknej kobiety. Być może własnej matki. Płacząc, wsłuchiwała się w rytmiczne dźwięki szpitalnej aparatury i wdychała powietrze o takim samym zapachu, jak ten otaczający ją tutaj. Obraz zniknął tak nagle, jak przed chwilą się pojawił. Potrząsnęła nerwowo głową, sama nie wiedząc, czy próbuje przywołać, czy też

odpędzić resztki owej wizji wydobytej z czeluści pamięci. Otworzyła powieki wiedząc, iż nie powinna dłużej zwlekać. Jeśli chciała poznać odpowiedzi na setki pytań rodzących się w jej świadomości, to musiała podjąć jakieś działania. Pierwszym krokiem do zrozumienia sytuacji było zapoznanie się z zawartością leżącej przed nią teczki. Niepewnie otworzyła aktówkę i od razu zorientowała się, że ktoś zadał sobie dużo trudu, by uporządkować dokumenty w ciągu chronologicznym. Pierwszym bowiem świstkiem, jaki zauważyła, był akt urodzenia. Inga Stażyńska, urodzona w Lublinie, dnia 13 października 1978 roku, córka Anny i Jana... Nie czytała dalej, próbując wyobrazić sobie twarze dwojga ludzi, którzy powołali ją do życia. Niestety w głowie miała pustkę, jakby te imiona nic dla niej nie znaczyły. Poczuła się winna. Winna do tego stopnia, iż po jej policzku spłynęły pierwsze tego dnia łzy. – Przepraszam was – szepnęła, dotykając aktu urodzenia, jakby w ten sposób mogła zyskać kontakt z zapomnianymi rodzicami. Gładząc pożółkły ze starości papier, bała się tego, co znajdowało się za nim. Wiedziała jednak, że dla swojego własnego dobra powinna dowiedzieć się jak najwięcej o osobie, którą była. Pobieżnie przekartkowała informacje na temat wczesnych lat dzieciństwa i przebytych chorób. Zatrzymała się dopiero na raporcie policyjnym z dnia dwudziestego pierwszego lutego 1988 roku. Słowa zawarte w krótkiej, dość lakonicznej notce wyryły się w jej duszy bolesną szramą. Anna i Jan Stażyńscy poszkodowani w wypadku drogowym na drodze krajowej nr 17. Mężczyzna zginął na miejscu, kobieta zmarła dwa dni później w szpitalu w Lublinie. (…) Sprawca, kierowca Tira, został zatrzymany do dyspozycji Milicji. Załkała, chociaż nie wiedziała dlaczego. Żałowała małej dziewczynki, która nagle została sama we wrogim świecie? A może litowała się nad dorosłą kobietą, która nagle po raz drugi przeżyła tragiczną wiadomość o śmierci rodziców? Rodziców, których nawet nie pamiętała. Wierzchem dłoni otarła policzek mokry od łez i zaczęła brnąć przez następne raporty z placówek opiekuńczych, domów dziecka i schronisk dla nieletnich. Nikt jej nie chciał! Ani siostra matki, ani rodzina jej ojca. Każdy tłumaczył się brakiem środków umożliwiających opiekę nad niepełnoletnią sierotą. Zanim osiągnęła pełnoletność, zmieniała adres zamieszkania przeszło dziesięć razy! Dawało to niepokojąco niską średnią, która ujawniała, iż nigdzie nie zagrzała miejsca na dłużej niż rok! Miała ochotę zamknąć teczkę z tymi przerażającymi informacjami. Poczuła nawet wdzięczność, że niczego nie pamięta. Przecież jej dzieciństwo było na tyle traumatyczne, że powinna o nim zapomnieć, by móc cieszyć się życiem! – Jasne, życiem! – mruknęła zniecierpliwiona. – Siedzisz Bóg wie gdzie, nie wiadomo dlaczego, zaś jedyną alternatywą jest odsiadywanie wyroku za usiłowanie morderstwa. Też mi opcja! Cóż, musiała potwierdzić czy wspomnienie jest prawdziwe. Może po prostu przypominała sobie urywki jakiegoś filmu, a umysł z jakiegoś powodu uznał je za wydarzenia z przeszłości, których cień krążył w jej myślach. Przecież nie mogła nikogo zabić, skoro widok zwłok wywoływał jej przerażanie! Zmusiła się do przewrócenia kilku stron i pobieżnego zerknięcia na ich treść. Nie znalazła nic ciekawego. Dyplom ukończenia filozofii na jednym z uniwersytetów lubelskich. Swoją drogą, co w ogóle mogła myśleć studiując taki bezsensowny kierunek? Powinna była wybrać coś gwarantującego jej lepsze życie niż bidule, w których wyrosła. Świadectwo pracy w osiedlowym sklepie spożywczym, gdzieś na jakichś LSMach. Data zatrudnienia 1999, data zwolnienia 2012. Matko! Przestała za ladą trzynaście lat, krojąc chleb lub szynki? Trzynaście lat biedowania od pierwszego do pierwszego? Chociaż, z drugiej strony, jak na razie była to jedyna stała rzecz w życiu Ingi Kowalskiej, z domu Stażyńskiej. Kolejnym dokumentem, do którego dotarła, było świadectwo ślubu cywilnego, informujące o

wstąpieniu w związek małżeński z Krzysztofem Kowalskim w 2010 roku. Do niewielkiego aktu dołączono kolorową fotografię. Z błyszczącego zdjęcia spoglądała ona sama, ubrana w biały kostium, i towarzyszący jej mężczyzna w szarym garniturze. Wydawał się jej całkiem obcy. Jego podobizna nie wywoływała w niej żadnej pozytywnej ani negatywnej reakcji. Wysoki, misiowaty blondyn sprawiał wrażenie antypatycznego typa, sprawującego rządy silnej ręki. Wzdrygnęła się nerwowo, zastanawiając się, co pchnęło ją do związku z tym zbirem spod ciemnej gwiazdy. A co ciekawsze, nie potrafiła zrozumieć, ile trzeba było mieć w sobie odwagi, by próbować go zgładzić! Przecież górował nad nią o ponad głowę, a ważył zapewne drugie tyle, co ona! Zmęczona przyśpieszonym wglądem w swoją przeszłość, odsunęła nieprzejrzane do końca papiery. Potrzebowała chwili przerwy. Musiała poukładać w głowie informacje, które ze wszystkich stron atakowały jej zapomniane wspomnienia, nie wywołując żadnej oczekiwanej reakcji ze strony mózgu. Zupełnie jakby te papiery nie dotyczyły jej osoby! Tak, słyszała kiedyś o amnezji, ale powątpiewała w jej istnienie. Nie mogła pojąć, w jaki sposób żywa istota może w mgnieniu oka zapomnieć wszystkie chwile szczęścia, ale też bólu zaserwowane jej przez życie. Nie wierzyła, że ludzki mózg można sformatować niczym twardy dysk komputera, wymazując z niego wszystkie dane. – Przecież to wszystko przypomina jakiś schizofreniczny sen – mruknęła, podrywając się z krzesła i wracając myślami do pokoju, w którym ocknęła się z martwą kobietą u boku. – Sen, z którego za cholerę nie potrafię się obudzić! – dodała ze złością, chodząc dookoła stolika. Jej wzrok mimowolnie padł na otwartą teczkę z dokumentami, których niewielką część pominęła. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, że musi poznać prawdę. Całą! W końcu może właśnie dzięki niej zrozumie gdzie się znalazła, co było powodem zamknięcia w klinice bez okien i kim była martwa dziewczyna, wyglądająca jak jej nieistniejąca siostra bliźniaczka?! Zmusiła się do zachowania spokoju i ponownie przysiadła na skraju niewygodnego, plastikowego krzesła. Było to jedyne dostępne siedzisko, nie licząc podobnego stołka, na którym wylegiwał się kilkadziesiąt minut temu tajemniczy Andrew. Raport ze szpitala, wystawiony na początku 2011 roku, ślady wskazujące na pobicie. Notka o wezwaniu Policji i podpisane jej imieniem zeznanie, że spadła ze schodów wiodących do piwnicy. Tych kilka prostych słów, zapisanych na jeszcze całkiem białym papierze, mówiło tak wiele o niej samej, o ludzkiej kłamliwości i o ślepocie wymiaru sprawiedliwości. Proste zapewnienie zastraszonej kobiety wystarczyło, by jej oprawca uniknął odpowiedzialności, którą powinien był ponieść! Zła na Ingę, chociaż powinna nazwać rzeczy po imieniu i przyznać, że czuje gniew na samą siebie, odsunęła dokumenty na długość ramienia. Przymknęła oczy, spodziewając się do jakiego zakończenia zmierza ta historia. W aktówce czekały na nią zapewne kolejne raporty szpitalne, notatki policyjne i fałszywe zeznania maskujące przemoc domową, której była ofiarą. Któregoś razu zapewne nie wytrzymała. Zadziałał instynkt samozachowawczy, nakazujący jej przerwać gehennę, której była poddawana od miesięcy. Wzięła zamach, może chwyciła nóż albo jakiś ciężki przedmiot i zaatakowała, próbując ocalić swoje własne życie. Miała ochotę łomotać w drzwi, przywołać Andrew i dowiedzieć się dlaczego każe jej przypomnieć sobie wszystkie te koszmarne chwile. Przecież zapomnienie stanowiło dla niej wybawienie. Teraz było już jednak za późno. Poznała prawdę i chociaż czuła tylko żal względem skrzywdzonej kobiety, to nie potrafiła się z nią identyfikować. Tak jakby tamte przeżycia nie stanowiły części istoty, jaką teraz się stała. Już chciała poderwać się z krzesła, jednak zdrowy rozsądek podpowiedział jej, by doczytała akta do końca. Taki był zapewne cel. Musiała poznać swoją historię do samego końca. Tak jak podejrzewała, znalazła jeszcze kilka wzmianek o pobiciach, aż w końcu dotarła do raportu z interwencji policyjnej w sprawie awantury domowej. Z informacji spisanych przez jednego ze stróżów prawa wynikało, iż to ona sama wezwała jednostkę interwencyjną, oświadczając zaskoczonej telefonistce w centrali, że właśnie dźgnęła męża jedną z szabli znajdujących się w jego kolekcji.

Głupia ja! – pomyślała niespodziewanie, nagle identyfikując się z Ingą wyłaniającą się z materiałów zebranych w jednej tekturowej teczce. – Przecież mogłam uciec, upozorować włamanie! Mogłam zrobić cokolwiek, by ratować siebie, a ja po prostu wezwałam policję! Znalazła dokumenty sądowe, wyciągi z zeznań Krzysztofa Kowalskiego, nazywającego ją „rozhisteryzowaną znajdą, która nie potrafiła uszanować karmiącej jej dłoni” oraz kilka innych, nie mniej krzywdzących epitetów. Był też wyrok sądu skazujący ją na osiem lat pozbawienia wolności oraz notatka adwokata wnioskującego o najniższy dozwolony wymiar kary, ze względu na możliwość istnienia okoliczności warunkujących obronę własną oskarżonej. Ostatnim zaświadczeniem w teczce była opinia psychologa więziennego oceniającego Ingę Kowalską jako osobę spokojną, wycofaną, niebiorącą czynnego udziału w życiu więziennym. Zamknęła aktówkę i popatrzyła na nią z lekkim przerażeniem. – Całe życie ujęte w zaledwie kilkunastu świstkach zadrukowanego papieru. Moje życie... – szepnęła, osuwając się na marmurową posadzkę pomieszczenia. Miała ochotę zapłakać, ale zabrakło jej łez. Chciała krzyczeć, jednak głos zamarł jej w krtani. Czuła się słaba i zupełnie bezsilna, jakby nagle straciła kontrolę nad własną egzystencją. Nie wiedziała, co robić. Zbyt wiele kwestii nadal pozostawało niewyjaśnionych, kryjąc się w mrokach pamięci. Zdawała sobie sprawę, że odzyskanie wspomnień może zaowocować odkryciem tajemnic, na poznanie których nie była zapewne gotowa. Obce miejsce, nieznani ludzie, którzy zdawali się wiedzieć o niej wszystko, a także najbardziej palący sekret – kobieta wyglądająca jak ona sama. Była tu za jej sprawą czy też to nieznajoma straciła życie z powodu niesamowitego podobieństwa do więźniarki z kobiecego zakładu karnego w Grudziądzu? – Za dużo pytań, zbyt mało odpowiedzi – wyszeptała, podrywając się z podłogi i rozpoczynając nerwowy marsz po pustym pomieszczeniu. Kolejne kroki wybijały taki sam takt, jak rytmiczne bicie zegara na ścianie. Spojrzała na biały cyferblat. Nie wiedziała nawet, czy czas był jej sprzymierzeńcem, czy też ukrytym wrogiem...

Rozdział II Słuchając opowieści agenta Andrew Cichovsky, doszła do wniosku, że albo została wytypowana do nieistniejącego programu „Wkręcić więźniarkę”, albo też po prostu umarła na skutek jakiegoś nagłego zdarzenia. Jeśli zaś faktycznie zaliczyła zejście śmiertelne, to niezidentyfikowana siła wyższa, w której istnienie zawsze wierzyła, postanowiła w wyrafinowany sposób poigrać z nią przed podjęciem ostatecznej decyzji dotyczącej życia wiecznego niejakiej Ingi Kowalskiej. – Nie myśl za dużo – poradził w tym czasie mężczyzna siedzący po drugiej stronie stołu. – Po prostu zjedz coś – dodał, wskazując talerz stojący przed nią. – I zastanów się na spokojnie nad moją propozycją. Ciszę pomieszczenia zakłócił gwałtowny wdech, a później powolny, dużo spokojniejszy wydech. – Nie wiem, co pan sobie wyobraża, ale nie jestem żadną Mata Hari, która pod przykrywką kobiety wampa szpieguje dla jakiegoś tam wywiadu! – mruknęła, łapczywie zerkając w stronę smakowicie wyglądającego schabowego. Ssanie w żołądku, które odczuwała od przynajmniej godziny, stawało się coraz silniejsze, jednak wrodzona duma (chyba wrodzona, bo nie mogła być tego pewna na sto procent) zakazywała jej tknąć posiłku podetkniętego pod sam nos. – Wiesz, dlaczego trzymaliśmy cię z Nadią w jednym pokoju dopóki się nie przebudziłaś? – spytał niespodziewanie starszy jegomość, całkowicie zmieniając tor rozmowy. Z zaskoczenia pokręciła przecząco głową, przestając na chwilę myśleć o aromatycznej panierce kryjącej w sobie soczyste mięso, w które miała ochotę wbić zęby. – Nie mieliśmy pewności kim jesteś! Głód minął całkowicie. Jej pytające spojrzenie wbiło się w jego pochmurne oblicze, próbując odczytać cokolwiek z jego nieruchomej twarzy. – Jak to? – wydukała w końcu, nie rozumiejąc, co też mógł mieć na myśli. – Nie jesteśmy pewni, w jaki sposób doszło do całej tej sytuacji. Prawdopodobnie Nadia zaatakowała cię bez ostrzeżenia, chociaż trudno nam pojąć, skąd wiedziała o twoim istnieniu. Nie mniej jednak dziś rano znaleźliśmy dwa identyczne ciała. Nie mieliśmy pojęcia, kto jest kim. W końcu spędziliśmy kilka ostatnich miesięcy upodobniając cię do niej. Zignorowała ostatnie wypowiedziane przez niego zdanie, skupiając się na meritum tej niezwykłej dyskusji. – Teraz już wiecie? – wypaliła, zamiast cieszyć się, że nie została przez przypadek wzięta za szefową międzynarodowej organizacji przestępczej. Mężczyzna nie zrozumiał jej intencji. Wręcz przeciwnie, jej pytanie wyraźnie go zmartwiło, dlatego też długo zastanawiał się nad odpowiedzią. – Przyjmujemy z dziewięćdziesięciodziewięcio procentową pewnością, iż jesteś osobą, za którą się podajesz – stwierdził w końcu. Miała ochotę zasypać go tysiącem pytań, ale gdy otwierała usta, by sformułować pierwsze z nich odkryła, że nawet nie wie, od czego powinna zacząć. Bacznie obserwujący ją Andrew dostrzegł jej chwilowe wahanie i, ku własnemu zaskoczeniu, wytłumaczył wszystko, co sama chciała wiedzieć. – Inga to cicha, zahukana kobieta, która po miesiącach tortur psychicznych i fizycznych czuła się zmuszona do samoobrony przed mężem sadystą. W ocenie biegłych psychiatrów została pchnięta do czynów, których dobrowolnie by się nie dopuściła. Pobyt w więzieniu jedynie spotęgował jej społeczne wycofanie i zamknął w czeluściach niewielkiej biblioteki zakładu karnego, gwarantując tym samym względne, kilkugodzinne bezpieczeństwo każdego dnia. – A Nadia? – spytała nieswoim głosem, chcąc poznać kobietę, która martwymi oczyma wpatrywała się w nią jeszcze kilka godzin temu. – Nadia była przeciwieństwem cichej, płochliwej Ingi. Przebojowa, pewna siebie, świetnie

wyszkolona. Wychowywana od wczesnego dzieciństwa na przyszłą Donnę szwedzkiej mafii. Potrafiła zabić bez mrugnięcia okiem, chociaż zwykle zlecała brudną robotę jednemu ze swoich ludzi... – Więc może... – zawahała się, sama nie rozumiejąc, dlaczego sugeruje mu, iż może być osobą, o której opowiadał. Andrew zaśmiał się nerwowo. Doszła do wniosku, że właśnie w ten sposób starał się za każdym razem zamaskować swoje prawdziwe odczucia. Gdy tylko ta myśl przebrzmiała w jej głowie, doszła do wniosku, że być może jej własne reakcje były równie proste do odczytania. Przecież nawet nie zdawała sobie sprawy jak zwykle się zachowywała, śmiała, płakała czy nawet konwersowała ze znajomymi ludźmi. Wspomnienia jej samej zostały zamknięte za żelazną bramą w czeluściach umysłu i nie pozwalały odkryć kim tak naprawdę jest. – Przestraszyłaś się zwłok – mruknął w tym czasie mężczyzna, przywołując ją ze świata myśli do teraźniejszości. – Nadii nie drgnęłaby nawet powieka. Zapewne śmiałaby się do łez. W końcu dopięła swego. – Ale... – zaoponowała wbrew własnej woli, nie wiedząc właściwie jaki cel przyświecał jej nieśmiałej próbie protestu. – Dziewczyno, czego ty chcesz od życia? – spytał niespodziewanie mężczyzna, zmęczony całą rozmową. – Zamierzasz mi powiedzieć, że jesteś Nadią? Że powinienem założyć ci na rączki eleganckie bransoletki i zapuszkować w więzieniu? Sama myśl o zamknięciu w czterech ścianach wąskiej celi wywołała w niej niespodziewany atak paniki. Mimo, iż nie pamiętała zakładu karnego, miała przeczucie, że nie podobało się jej tam. Dlatego też za nic na świecie nie chciałaby wrócić do Grudziądza i odsiadywać za winy kogoś innego. W końcu miała jeszcze siedem lat własnego wyroku. – Nie, oczywiście, że nie jestem Nadią jakąś– tam. Przecież pamiętam jedynie elementy przeszłości Ingi. – No właśnie! Dlatego założyliśmy, iż nią nie jesteś. Od chwili wypadku i momentu, kiedy udało nam się przetransportować Nadię tutaj, nieustannie utrzymywaliśmy ją w stanie śpiączki farmakologicznej. Skąd niby mogłaby wiedzieć cokolwiek na twój temat? – Dobre pytanie – mruknęła, wpatrując się ponownie w talerz ze stygnącym powoli kotletem schabowym. – Jedz – zachęcił ją ciepłym tonem głosu. – Ale... – Jedz! A ja przypomnę ci w tym czasie parę faktów. Nie potrzebowała kolejnego zaproszenia. Chwyciła nóż oraz widelec i odkroiła pierwszy kęs mięsa. Jego smak mogłaby porównać do ambrozji. Ciepły, soczysty, doskonale przyprawiony. Miała wrażenie, że od tygodni nie jadła nic tak dobrego. – Pamiętasz dlaczego tutaj trafiłaś? – spytał, widząc jej rozanieloną twarz. – Nie, oczywiście, że nie – natychmiast dodał, odpowiadając na swoje własne pytanie. Inga wzruszyła ramionami. Najważniejsze było to, że na chwilę wyrwała się z więzienia, dostała dobry posiłek i miała możliwość rozmowy z kimś innym niż więźniarki z bloku. Oczywiście spotkanie twarzą w twarz z martwą Nadią nie należało do najprzyjemniejszych akcentów tego dnia, ale próbowała wepchnąć to wspomnienie do czarnej dziury pochłaniającej większość jej wiedzy na temat własnego życia. – Wypożyczyłem cię z więzienia, aby... Zamarła, odkładając sztućce na talerz, bowiem jedzenie nagle straciło cały smak. – Jak to „wypożyczyłeś” mnie? – Załatwiłem przeniesienie do innego zakładu karnego, w drodze jednak zaginęłaś... – Jestem zbiegiem? – zaskrzeczała, przerażona taką wizją. – Technicznie rzecz ujmując, tak. Od przeszło pięciu miesięcy. Po całej akcji wypełnię stosowne dokumenty, wyślę listy tam gdzie trzeba... – Bzdura! Dołożysz mi kilka lat odsiadki! Chcę wracać do więzienia! Teraz! – zażądała

niepewnym tonem. Andrew wydawał się być zaskoczony jej postawą. Gwarantował jej kilka dodatkowych miesięcy wolności, a ona tak łatwo z tego rezygnowała, nie poznawszy nawet szczegółów jego propozycji. Propozycji, której po prostu nie mogła odrzucić! Musiał ją w jakiś sposób przekonać do współpracy! Raz mu się już udało, ale doznała amnezji i musiał podwoić wysiłki, by nie zmieniła zdania. Nagle wpadł na doskonały pomysł, którego po prostu nie mógł zignorować. – Cóż, jak widzę muszę wykazać się nieco większą elastycznością. Wiem, że nie chciałaś zabić swojego męża. Byłaś jak osaczone zwierzę walczące o przetrwanie. Kierowałaś się instynktem. Nie powinnaś zostać tak srogo ukarana, zwłaszcza, że ten skurwiel przeżył i ma się całkiem dobrze – zaczął ugodowym tonem, mając nadzieję udowodnić tym samym, iż stoi po jej stronie. Strategia odniosła oczekiwany skutek, bowiem Inga uspokoiła nieco swój przyśpieszony oddech i zaczęła uważnie słuchać każdego jego słowa. – Będę musiał uzgodnić to jeszcze z moim przełożonym – zastrzegł na wstępie. – Ale może uda nam się oddać ciało Nadii jako twoje. Po wykonaniu zadania, o które cię poproszę, dostaniesz całkiem nową tożsamość i zyskasz zasłużoną wolność. To brzmiało zbyt pięknie, by mogło okazać się prawdą – krzyczała jej podświadomość, nie wierząc, że tak łatwo mogła wyplątać się z zaklętego kręgu życiowych pomyłek zapoczątkowanych przed laty. – Co miałabym zrobić? – po chwili milczenia spytała łamiącym się głosem. Mężczyzna westchnął, jakby nagle ciężar całej tej sprawy przytłoczył go do tego stopnia, iż nie miał siły dłużej go nosić. – Musisz przez jakiś czas udawać Nadię. Wrócisz do jej domu, między jej ludzi. Pomożesz nam rozpracować całą siatkę. Dostarczysz nam dane dotyczące dostawców, pośredników, handlarzy... Od samego początku czuła, że w jego propozycji tkwił haczyk, który wymagał od niej zbyt dużo... – Kompletnie zwariowałeś! Jak mogę udawać kogoś innego, jeśli nawet nie pamiętam kim jestem w rzeczywistości? Sam stwierdziłeś, że Inga to wycofana, zastraszona kobieta, jak więc nagle mam się stać pewną siebie morderczynią? – Spokojnie, nie ma dowodów, że Nadia zamordowała kogoś własnoręcznie... – wszedł jej w słowo starszy mężczyzna. – Bzdura! Osobiście czy też wydając polecenie, to akurat nie ma aktualnie żadnego znaczenia. Jak rozpoznam kto jest kim? Czy Nadia w ogóle jest, to znaczy była Polką? Ja przecież znam jedynie odrobinę angielskiego! – mówiła chaotycznie, próbując uzmysłowić agentowi Cichovsky liczne dziury w jego szalonym planie. Mężczyzna zupełnie zignorował zarówno jej rozbiegane myśli, jak i obawy. Chcąc podkreślić swą pewność siebie, rozsiadł się ponownie na krześle i uśmiechnął się przebiegle, obserwując ją spod wpół przymkniętych powiek. – Kilka tygodni temu media w całej Europie podały, że po wypadku, którego uczestniczką była Nadia Karlsson, udało się nam ją przewieźć w bezpieczne miejsce. Niestety jej stan okazał się na tyle poważny, iż uszkodzenia głowy wymagały zastosowania śpiączki farmakologicznej, to ostatnie jak wiesz akurat jest prawdą... – Media w całej Europie? Ale... – Poza ciemnymi interesami prowadziła również kilka legalnych i jest znaną oraz cenioną businesswoman. Musieliśmy oficjalnie zadbać o jej spokój... – I? Nie widzę żadnego związku ze mną! – mruknęła, spoglądając to na Andrew, to na dopiero co zaczęty posiłek. – Podamy, że właśnie się wybudziła. Niestety doznała amnezji! – Zupełnie tak, jak ja... – Zupełnie tak, jak ty – powtórzył za nią. – Teraz musimy jedynie pomóc ludziom Nadii w odbiciu cię z naszych rąk. Gwarantuję, iż zadbają o najlepszą opiekę medyczną, jaką możesz sobie wymarzyć – obiecał szybko. – Przez jakiś czas pożyjesz w luksusie. Zobaczysz jak może wyglądać codzienność od

jej lepszej strony. W zamian podasz nam parę nazwisk. Zresztą wystarczy, że zdobędziesz z sejfu Nadii pendrive. Tam znajdują się wszystkie niezbędne nam informacje! Inga spojrzała na niego, jakby dopiero teraz miała okazję go zobaczyć. Analizowała każdy fragment jego twarzy, postury i stylu, jaki sobą reprezentował. Dzięki temu zyskała czas na rozważenie propozycji, którą jej złożył. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – przypomniała, wolno wypowiadając poszczególne słowa – czy Nadia miała jakiś związek z Polską? – Po części tak – odparł, zaskakując ją tym zupełnie. – Była córką emigrantki spod Krakowa i szwedzkiego mafiosa. Mówiła biegle po polsku. Z tego co wiem, preferowała ten język ponad mowę ojca. Jej najbardziej zaufani podwładni mówią w tym języku. Ponoć to jeden z jej szalonych wymogów. A niech to szlag trafi! – pomyślała, spanikowana. Zaczynało jej brakować argumentów, dzięki którym mogła odmówić udziału w tym całym przedsięwzięciu. Chociaż z drugiej strony, z tego co zrozumiała z luźno rzuconych zdań, podobno się na to zgodziła jeszcze w więzieniu. – Ale znała też szwedzki, prawda? – Oczywiście. Całkiem dobrze wychodziło jej rzucanie mięsem w tym właśnie języku – dodał, śmiejąc się z własnego żartu. – Wiadomość dnia: Ja nie znam! – obwieściła, zdenerwowana. – Podobnie jak nie władasz francuskim ani choćby podstawowym arabskim – dodał niezrażony agent Cichovsky, spoglądając na nią ze swego krzesła. – Co nie znaczy, że w kilka dni nie możesz opanować podstawowych zwrotów, które będą ci potrzebne. Zresztą masz amnezję, pamiętasz? – Trudno byłoby zapomnieć! Im dłużej rozważała tą propozycję, tym bardziej wydawała się jej ona kusząca i ciekawa. Może faktycznie stanowiła szansę na nowe życie i dawała nadzieję na zaczęcie wszystkiego od nowa. Oczywiście jeśli tylko uda się jej zdobyć tajemniczy pendrive i wyplątać z objęć mafii. – W jaki sposób będę się z wami kontaktować? – spytała niespodziewanie. – Ze mną. Tylko ja jestem wtajemniczony w szczegóły całej akcji. Tego wymagają kwestie bezpieczeństwa oraz powodzenia naszego planu. – Ale... – Nie ma żadnego „ale”. Sądzę, że bez problemu zdobędziesz jakąś kartę SIM, z której będziesz mogła wysłać niepostrzeżenie SMS z informacjami. Dodatkowo, raz w tygodniu musisz zdawać raporty, ale dyskretnie, by żaden z twoich cieni się nie zorientował. Z tego, co wiem, masz ich trzech: prawnika poetę, bezmózgiego osiłka oraz protegowanego smarkacza, który ogrzewa cię w łóżku w zimowe szwedzkie noce, a na boku kręci z każdą chętną dupą. Oczywiście dyskretnie. – Matko i córko! – westchnęła, słuchając faktów na temat życia martwej nieznajomej. Nagle naszły ją wątpliwości. Nie wiedziała, czy potrafiłaby wejść z butami w cudze życie. Nie, nie, poprawka! Ona miała wejść w cudze pantofelki, a zapomnieć o swojej egzystencji, chociaż tak naprawdę, to nawet jej nie pamiętała. Większość wiedzy na swój temat zaczerpnęła z aktówki dostarczonej jej przez Andrew. Z drugiej strony, nie powinna chyba zapominać, że ta niewinna, martwa kobieta prawdopodobnie próbowała ją zabić! – Nie wiem. To wszystko jest zbyt zagmatwane – szepnęła, cały czas rozważając wszystkie za i przeciw. Mężczyzna znowu zaśmiał się nerwowo, tym razem jednak w tym dźwięku było coś nieprzyjemnego. Coś, co wywołało jej niepokój. – Zapytam po raz ostatni, bo nie mam więcej czasu na zabawy w ciuciubabkę: Zgadzasz się czy też naprawdę chcesz wracać do więzienia w Grudziądzu? To był ten ostateczny moment. Być albo nie być dla niej jako Ingi Kowalskiej. Czy rzeczywiście chciała spędzić siedem kolejnych lat w zakładzie karnym za coś, do czego zmusiły ją okoliczności? – Jeśli faktycznie zostanę uznana za zmarłą oraz dostanę nową tożsamość, to wchodzę w to! – rzekła wciąż mało przekonującym tonem. – Jesteś pewna? Jeśli uruchomimy całą procedurę, nie będzie już odwrotu! – zastrzegł.

Cisza, która zapanowała w pomieszczeniu, zdawała się przeciągać w nieskończoność. – Tak! – szepnęła w końcu, spoglądając mu prosto w oczy.

Rozdział III Tego wieczora powietrze było zdecydowanie zbyt zimne, by spacerować nocną porą po lesie. Inga nie miała jednak wyboru. To był jej wielki dzień – ucieczka z niewielkiej kliniki na odludziu, w której Nadia znajdowała się przez kilka ostatnich tygodni. Powietrze przybrało mleczno– szary odcień, ograniczając widoczność do zaledwie kilku metrów. Światło wątłej latarki, którą kurczowo ściskała w dłoni, dawało jej pozorną pewność siebie, sięgającą zaledwie paru kroków naprzód. Zapach wilgoci i mokrego mchu wdzierał się do jej nozdrzy, drażniąc nieprzyjemnie. Złotoczerwone liście szeleściły złowieszczo pod stopami, zdradzając każdy, chociażby najmniejszy ruch, jaki zdecydowała się wykonać. Wsłuchując się w pozorną ciszę lasu, brnęła przed siebie, zastanawiając się, w jaki sposób właściwie uda się jej trafić na kogoś, kto będzie faktycznie jej szukał. To był jedyny słaby punkt całego planu Andrew. Nie miała jednak siły oprotestować go należycie i zażądać nowego. Teraz tego żałowała! Cienka, polarowa kurtka, którą za pozwoleniem pielęgniarki „ukradła”, zarzucając na białą, szpitalną koszulę nocną, nie chroniła od chłodu przenikającego ją do szpiku kości. Również lekkie obuwie, wsunięte na stopy w pośpiechu, nie było przystosowane do wędrówki po lesie spowitym w wilgotne i śliskie jesienne liście pokrywające zmrożoną już ziemię. – Pamiętaj, to tylko chwilowa niedogodność! – szeptała, próbując się pocieszyć, jednak w rzeczywistości zaczynała tracić wiarę w powodzenie całego tego przedsięwzięcia. Nie mogła się wycofać. Trzy dni temu Andrew pokazał jej krótką notatkę prasową dotyczącą znalezienia zwłok zbiegłej z więzienia w Grudziądzu Ingi Kowalskiej. Tym samym przestała istnieć jako człowiek. Teraz musiała zapracować na swoją nową tożsamość. Błądząc wśród drzew skąpanych w nocnej mgle, doszła do wniosku, że prawdopodobnie ciągle krąży wokół jednego terenu, nie posuwając się wcale do przodu. Może dlatego, iż wszystko wokół wydawało się jej nieznośnie identyczne i irracjonalnie jednolite. – Helvete! – zaklęła po szwedzku, dając tym samym upust swojej frustracji. Wzruszyła ramionami, uśmiechając się lekko. Zabrzmiała całkiem przekonywająco, nawet jak dla niej samej. Godziny spędzone na poznawaniu podstaw języka nie poszły na marne. Przynajmniej nie całkowicie. Ruszyła przed siebie z nowym zapasem sił, mając nadzieję, że wkrótce dojdzie do jakiejś drogi, a przynajmniej pola, gdzie widoczność będzie odrobinę lepsza. Dla jej własnego dobra, Andrew nie zdradził lokalizacji kliniki. Ograniczył się do lakonicznej informacji, iż znajdują się zaledwie kilka mil szwedzkich od Göteborga. To tam, jego zdaniem, Nadia posiadała jeden ze swoich domów. Krok po kroku czuła jak z zimna drętwieją jej stopy i dłonie. Miała ochotę przysiąść pod jakimś drzewem i odpocząć, ale wiedziała, że nie byłby to najlepszy pomysł. Wewnętrzny zegar podpowiadał jej, że spędziła poza ciepłymi murami swego schronienia przeszło dwie godziny. Jeśli tylko nie zabłądziła, to zaledwie kilkaset metrów dzieliło ją od lokalnej drogi biegnącej do najbliższego ośrodka miejskiego. – Idź! – poleciła sobie. – Idź i nie oglądaj się za siebie! Tak będzie najlepiej dla wszystkich! – szepnęła, wiedząc, iż już wkrótce ludzie Nadii zaczną jej szukać. Jej twarz miała pojawić się we wszystkich mediach, wraz z wiadomością o zaginięciu oraz prośbą o zgłoszenie na Policję informacji o miejscu jej pobytu. Wiedziała kogo się spodziewać. Andrew zapobiegliwie pokazał jej kilka niewyraźnych ujęć, podając najważniejsze z imion. Było to niezbędne. Musiała wiedzieć komu zaufać na bezdrożach szwedzkiego lasu. Niestety nadgorliwość agenta Interpolu zaowocowała nadmiarem informacji. Zresztą w jej odczuciu zbyt wiele danych mogło wzbudzić podejrzenia i wątpliwości. Nadia miała amnezję i nie

tyle nie musiała, co nie mogła ich wszystkich pamiętać! W oddali usłyszała dźwięk silnika samochodu. To mogło oznaczać tylko jedno – trafiła na jakąś drogę. Teraz należało liczyć na cud i szybkie odnalezienie właściwych ludzi. Inaczej zamarznie na śmierć i zostanie pochowana w bezimiennym grobie. Jeśli w ogóle ktoś znajdzie ją wśród wszystkich tych liści i drzew. Oczywiście przesadzała. Od drogi nie mogło dzielić jej więcej niż dwieście lub trzysta metrów. Większe ryzyko stanowili przypadkowo spotkani ludzie mogący zawiadomić policję i zniweczyć cały misterny plan. Przedzierając się przez ostatnie zarośla, dotarła do wąskiej wstążki asfaltu, która o późnej, wieczornej godzinie była pusta! W zasięgu wzroku nie mogła dostrzec żadnego samochodu ani tym bardziej zabudowań świadczących o obecności człowieka. Trzęsąc się z zimna, zatrzymała się na moment, nie wiedząc, w którą z dwóch możliwych stron powinna się skierować. – Ene due rabe … – wyszeptała początek wyliczanki z dzieciństwa i zamarła. Do jej świadomości dotarł fakt, iż jakieś wspomnienie, chociaż bezdennie irracjonalne i do niczego nieprzydatne, właśnie samoczynnie wydostało się z czarnej dziury cały czas obecnej w jej mózgu. Musiała uważać. Gdyby coś takiego wymsknęło się jej przy ludziach Nadii, mogło grozić jej śmiertelne niebezpieczeństwo! – Dobrze – mruknęła. – Najpierw jednak muszę ich znaleźć i to w dodatku tak, by myśleli, że to oni odszukali mnie! Cóż, zatem do dzieła! – Szepnęła, zmęczona bezcelowym błądzeniem po lesie. Spojrzała jeszcze raz na pustą drogę, zastanawiając się, w którą stronę się skierować. Nie znajdując żadnych racjonalnych podpowiedzi, dokończyła wyliczankę i ruszyła w lewo. Straciła rachubę czasu. Nie wiedziała, czy dochodzi jedenasta wieczorem, czy też może już druga nad ranem. Było jej zimno. Lekkie buty całkiem przemokły, nabrawszy wilgoci z mglistego powietrza i mokrych liści zalegających na poboczu. W dodatku nie wiedziała gdzie jest. To znaczy mogła się domyślać. Jakiś czas temu minęła tablicę informacyjną witającą przyjezdnych w Borås Kommun. Po drugiej stronie drogi dostrzegła kierunkowskaz oświadczający, iż jezdnia wiedzie do Alingsås. Jeśli więc dobrze zapamiętała mapę podsuniętą jej przez agenta Cichovsky, znalazła się na mało uczęszczanej trasie, która nawet do rana mogła pozostać całkiem pusta. A to nie była dobra wiadomość! Z drugiej strony, trudno było się spodziewać, że osoba zaginiona, która zniknęła z kliniki, będzie paradować autostradą łączącą okoliczne miasta z Göteborgiem! Zajęta wewnętrznym monologiem, nie zauważyła samochodu nadjeżdżającego od strony, w którą zmierzała. Czarne Porsche jechało z wyłączonymi światłami i tylko delikatny szum silnika ostrzegł ją w porę, by odsunęła się z drogi i skryła za niewielkim krzewem. W ciągu następnych kilkunastu sekund zdarzyło się tak wiele, iż później trudno było jej to wszystko właściwie uszeregować chronologicznie. Pisk hamulców drogiego samochodu stanowił dla niej syrenę alarmową. Kierowca zauważył ją, a może nawet rozpoznał i zamierzał spełnić swój obywatelski obowiązek. Kto wie, może media wspomniały coś o jakiejś nagrodzie za jej odnalezienie? Niewiele myśląc, zdecydowała się na ucieczkę. Przez głowę jej nawet nie przeszło, iż być może trafiła na ludzi, do których miała dotrzeć. Instynkt przetrwania okazał się silniejszy niż rozsądek. Zaczęła biec przed siebie, potykając się o korzenie drzew. Byle głębiej w las. Z dala od oczu nieznajomego. Zgubiła jeden z butów, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. Serce bijące coraz szybciej podpowiadało jej, że umyka przed niechybną śmiercią. Niestety, nie była na tyle sprawna i zwinna, by skryć się przed ścigającym ją mężczyzną. Cały czas czuła na plecach jego oddech. Lekko przyśpieszony, ale regularny i głęboki, zupełnie jakby nie czuł zmęczenia wywołanego owym pościgiem. Niespodziewanie skręciła w prawo, mając nadzieję, że zmyli go na tyle, by zyskać chociażby kilka sekund przewagi. Nieznajomy równie płynnie zmienił kierunek biegu, chwytając ją za ramiona. Upadli na ziemię, a zderzenie z twardą powierzchnią zamortyzowały jesienne liście i mech. Turlając się, walczyli jedno z drugim, wymierzając na ślepo kolejne ciosy. Gdyby Inga chociaż przez moment pozwoliła rozsądkowi przeanalizować fakty, doszłaby do

wniosku, iż mężczyzna nie próbował zrobić jej krzywdy, a jedynie zneutralizować ciosy zadawane przez nią i skrępować na tyle, by zaprzestała walki. Niestety, nie miała okazji tego zrobić. Zamiast tego z całej siły uderzyła go kolanem prosto w krocze. Jęk bólu rozszedł się po całej okolicy, podrywając do lotu kilka pozornie uśpionych ptaków, skrytych w koronach drzew. Ktoś trzeci, słysząc to, doszedłby pewnie do wniosku, że kobieta właśnie zamordowała ścigającego ją mężczyznę. Być może nawet nie zostałaby uznana za winną owej zbrodni w samoobronie. Wykorzystując chwilę słabości swojego przeciwnika, Inga poderwała się z ziemi i podjęła dalszy bieg w nieznane. Wtedy właśnie do jej uszu dotarły słowa jegomościa, który ze złością mamrotał pod nosem: – Do kurwy nędzy! Umowa nie przewidywała ścigania tej wariatki po lesie. Niech jej sobie Lasse z Mohammadem szukają... Znała te imiona! To znaczy znała je z opowieści Andrew. Tak nazywali się ludzie Nadii! Miała ochotę roześmiać się radośnie. W końcu udało im się trafić na jej ślad. Niestety, jako osoba z amnezją nie mogła tego wiedzieć! Dlatego też nie zaprzestała ucieczki, ale znacznie ją spowolniła. Pochwycił ją ponownie w zaledwie kilka chwil i odwróciwszy twarzą do siebie, zaczął nią telepać, zmuszając by wreszcie na niego spojrzała. – Nadia! To ja, Tomasz Gwóźdź! Poznajesz mnie? – przemówił do niej po polsku. Spojrzała w jego ciemne źrenice, odznaczające się na tle białych gałek ocznych. Przebiegła wzrokiem po jego mocnej, nieco kwadratowej szczęce i zatrzymała się na troszkę przydługich, czarnych włosach. Bez dwóch zdań był przystojny. Nie, nie w ten lalusiowaty, wymuskany sposób jak większość modeli z kolorowych magazynów. W jego urodzie było coś mrocznego, co obiecywało dawkę przygód, ale i niebezpieczeństwa. Mimowolnie próbowała się szarpnąć, wyrwać z jego uścisku. Nie wiedziała jak powinna zareagować, aż w końcu postanowiła faktycznie wcielić się w graną przez siebie postać. Przecież musiała to zrobić. – Nadia? Kim jest Nadia? Dlaczego w ogóle pan mnie ściga? Proszę zostawić mnie w spokoju! Westchnął ciężko, jakby sam nie wiedział, co ma zrobić. – Cholera jasna! – przeklął, zaczerpując powietrza. – No tak, mówili w telewizji, że nic nie pamiętasz. – Ale... – Spokojnie, zabiorę cię do domu, tam będziesz bezpieczna! – zapewnił, wyciągając z kieszeni telefon komórkowy. Mocno ściskając przegub jej dłoni, szybko wybrał jakiś numer i ściszonym głosem wyartykułował do mikrofonu: – Mam ją! Za jasną cholerę nic nie pamięta. Jesteśmy na drodze sto osiemdziesiąt. Jakieś siedemnaście, może osiemnaście kilometrów przed Borås – rzekł szybko. – Tak! W stronę Alingsås! – potwierdził, po czym przerwał połączenie. Zatem nie ma odwrotu! Stała się Nadią. Powracała na łono jak na razie jedynej ‚znanej’ jej rodziny. – Idziemy – zarządził, ciągnąc ją za sobą. – Ale... – zaczęła oponować, nie wiedząc jak powinna się zachowywać. Przecież nie miała pojęcia o charakterze i temperamencie przełożonej Tomasza. – Co? Dalej mi nie wierzysz? Znowu kopniesz mnie w jaja? Taka z ciebie tygrysica? – zasypał ją pytaniami, zatrzymując się na moment. – Może to cię przekona! – szepnął, grzebiąc w telefonie komórkowym, który nadal ściskał w drugiej dłoni. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, podetknął jej ogromny ekran tuż przed nos. Na nim zaś wyświetlone było zdjęcie, na którym dostrzegła Nadię, stojącego obok niej mężczyznę i jeszcze kilka innych roześmianych osób. Nie sprawiali wrażenia bandziorów spod ciemnej gwiazdy, a raczej przyjaciół zebranych z okazji jakiegoś przyjęcia.

– Teraz mi wierzysz? Nie musisz więcej uciekać. Zajmiemy się tobą, dopóki nie odzyskasz pamięci. Skinęła głową, akceptując jego słowa. Kuśtykając z powodu braku buta, ruszyła za nim, próbując tylko czubkami nagich palców dotykać zimnej ziemi. Z ulgą pomyślała o ciepłym wnętrzu samochodu i z pewnością podgrzewanym fotelu. – Co się tak ociągasz? – spytał, kiedy została w tyle. Jednak nim odpowiedziała, sam zorientował się, co stanowiło problem. Pokonał dzielący ich metr i jednym, wprawnym ruchem uniósł ją wysoko ponad ziemię. – Tylko nie myśl, że jestem jakimś pieprzonym księciem z bajki – zastrzegł od razu. – Po prostu nie mogę sobie pozwolić na przechadzkę po lesie. W każdej chwili może się tu pojawić policja, a wierz mi, nie chciałabyś spotkać tych miłych panów. – Tak, wiem... – rzekła cicho, prawie niesłyszalnie. – Chyba... Pilnowali mnie w tym szpitalu... Ogłuszyłam jednego z nich i … – Cicho! – polecił. – Opowiesz nam wszystko, gdy już będziemy w komplecie. Gdy tylko posadził ją na miejscu pasażera, popatrzyła na niego z wdzięcznością i zasnęła... Musiała nabrać sił przed kolejną rundą!

Rozdział IV Samochód zatrzymał się przy małej przystani, a obok niego zaparkowały jeszcze trzy inne auta. Z każdego z nich wysiadł mężczyzna. Przywitali się skinieniem głowy, nie wypowiadając przy tym ani słowa. W ciszy ruszyli w stronę czarnego Porsche i zajrzeli do jego środka. Dostrzegli wybrudzoną, zmarzniętą kobietę z włosami przyklejonymi do policzków. Biała, na wpół przemoczona koszula nocna wystawała spod cienkiego, szaroniebieskiego polaru. Zamiast butów stosownych do tej pory roku, jedna z jej stóp odziana była w niepozorny bucik, nazywany przez kobiety baleriną, druga zaś była całkiem bosa. – Helvete! Co oni jej zrobili? – zagrzmiał wysoki blondyn, wysuwając się na przód. – Jävlar! – zawtórował średniego wzrostu mężczyzna o śniadej karnacji. – W życiu nie widziałem jej w takim stanie. Inga w tym czasie przebudziła się z płytkiego snu i z przerażeniem spojrzała na nieznajome twarze. Uświadomiła sobie, iż powinna wzdrygnąć się na ich widok, bo przecież amnezja wymazała ich wizerunki z jej pamięci. Dlatego też, zdenerwowana, próbowała się odsunąć, wbijając się mocniej w rozgrzany fotel. – Walczyła jak dzikie zwierzę – odezwał się tymczasem Tomasz. – Nic nie pamięta. Kompletnie nic! Gdyby nie fotografia z jej ostatnich urodzin, chyba nie wsiadłaby ze mną do samochodu. – Już my jej wszystko przypomnimy – szepnął delikatnym, niemal uwodzicielskim głosem ostatni z mężczyzn, próbując w tym czasie delikatnie dotknąć jej policzka. – Zadbamy o ciebie, cukiereczku – zapewnił ją, mówiąc po polsku z silnym południowym akcentem. Może i nie pamiętała niczego, ale doszła do wniosku, że nikt nie powinien odnosić się do niej w ten sposób. Z tego, co powiedział jej Andrew, mężczyzna nazywający ją cukiereczkiem był protegowanym Nadii. Niczym więcej niż salonowym pudelkiem. Postanowiła więc pokazać mu, kto tu rządzi. W końcu nawet ludzie z amnezją zachowują jakieś szczątkowe elementy swojego dawnego zachowania. Odtrąciła zdecydowanym ruchem jego dłoń, wywołując tym samym śmiech reszty zebranych mężczyzn. – Łapy przy sobie! – szepnęła złowieszczo. Po wyrazie twarzy zebranych dostrzegła, że postąpiła właściwie. Mogłaby przysiąc, że to był test, który właśnie nieświadomie przeszła! – Pamięć może i szwankuje, ale charakterek zawsze pozostaje ten sam – zaśmiał się śniady mężczyzna średniej postury. – A żebyś wiedział – potwierdził Tomasz. – Na dzień dobry kopnęła mnie w jaja! Mężczyźni, śmiejąc się cały czas, zaczęli zakrzykiwać jeden drugiego, odwracając się od siedzącej w samochodzie kobiety. Nie spodobało jej się takie zachowanie! – Dosyć! Jeśli zjechaliście się tu na babskie ploty, to przynajmniej zajmijcie się przy okazji dzierganiem serwetek! – rzuciła gniewnie. W jednej chwili spojrzeli na nią, a na ich twarzach malował się szacunek. Wiedzieli, że ich szefowa nawet bez krztyny pamięci była w stanie utrzymać ich w ryzach. Mrucząc słowa przeprosin, zachowywali się jak mali chłopcy skarceni przez srogą guwernantkę. – Koniec tego – ucięła całą tę nijaką gadaninę. – Matki was nie nauczyły, aby się przedstawić kobiecie, z którą rozmawiacie? Postawny blondyn wybałuszył oczy, jakby nie mogąc uwierzyć jej słowom. Przystojniaczek, który kilka chwil temu nazwał ją cukiereczkiem, wyglądał na zakłopotanego. Jedynie trzeci z nieznajomych wydawał się rozumieć jej stanowisko. To właśnie on przemówił jako pierwszy: – Mohammad Hammouchani, prawnik i twoja prawa ręka – stwierdził krótko. – Miło mi – odpowiedziała zdawkowo. – Chociaż prawdopodobnie już wcześniej się znaliśmy...

– Oczywiście. Pracuję w firmie od kilku dobrych lat. Skinęła głową na znak, iż ich krótka wymiana zdań dobiegła końca i przeniosła swoje spojrzenie na wysokiego, postawnego blondyna, który samym swoim wyglądem zdawał się nie grzeszyć inteligencją. – A ty? Kim jesteś? Tylko nie mów, że moją lewą ręką! – rzuciła kpiąco. Mężczyźni wybuchnęli śmiechem, a ten, którego dotyczyła uwaga, na chwilę zapomniał języka w gębie. – Lasse, to znaczy Lars Johansson – poprawił się szybko. – Jestem ochroniarzem... – To kiepsko wykonywałeś swoją robotę – przerwała mu w połowie zdania. – Inaczej nie musiałbyś mi się od nowa przedstawiać! Tym razem nikt się nie zaśmiał. Spojrzeli na nią poważnym wzrokiem, wiedząc, że wcześniej czy później ten temat po prostu musiał wypłynąć. Wszyscy czterej czuli się winni zaistniałej sytuacji i każdy z nich obwiniał siebie o popełnienie niewybaczalnego błędu. Teraz zaś bali się, iż któryś z nich przypłaci go własną głową. – Imię Tomasza zdążyłam już poznać – szepnęła, spoglądając na mężczyznę poznanego w lesie. – Chociaż nadal nie wiem, kim jest. – Pracuję w firmie od niedawna – stwierdził szybko. – Właściwie zajmuję się wszystkim i... – Niczym – dodała za niego. – Zresztą nieważne... Właśnie zyskałeś plus znajdując mnie na tym odludziu – rzekła, starając się nadać swemu głosowi odrobinę cieplejsze brzmienie. Ulga, która pojawiła się na jego obliczu była wprost dziecinnie prosta do rozszyfrowania. Ingę zastanowił ten fakt, bowiem w jej mniemaniu ludzie pracujący dla mafii powinni mieć twarz pokerzysty. Jeszcze raz omiotła twarze zebranych tylko po to, by zatrzymać wzrok na twarzy bezczelnego przystojniaka o ciemnej karnacji. – A ty, cukiereczku – rzekła, używając jego własnych słów. – Kim jesteś? Prywatną asystentką, a może stylistką? – zakpiła, chcąc poniżyć go w oczach innych. Mężczyzna, zupełnie zaskoczony jej słowami, żachnął się nieco, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. – Ja? – spytał w końcu, jakby nie wierząc, że pytanie było skierowane do niego. – Nazywam się Abderrahman Jaamarani. Jestem, no ten... yyy, jednym z pracowników – wydukał w końcu, sam nie wiedząc, jak określić swoją rolę w organizacji. Inga uśmiechnęła się nieprzyjemnie, nadal na niego patrząc. Potwierdziły się słowa Andrew określającego go mianem chłopca na posyłki i prywatnej zabawki Nadii. Po prostu takie przystojne „nic”, korzystające z chwilowej protekcji wpływowej kobiety. Jeszcze raz przyjrzała mu się uważnie, odnotowując każdy element jego aparycji. Był wysoki, zdecydowanie szczupły. Oczywiście nie mogła tego ocenić poprzez ubranie, które miał na sobie, ale nie wydawał się być typem sportowca. Jego ciemne włosy były przycięte i wystylizowane. Doskonale harmonizowały z lekko śniadą karnacją, na tle której odznaczały się jego oczy. Tęczówki bowiem były błękitne jak bezchmurne niebo! Nigdy w życiu nie widziała takiego ciekawego zestawienia, no chyba że po prostu nosił barwione szkła kontaktowe! Poprawka! Nie pamiętała, by coś takiego widziała. Zresztą wydawało jej się to sprzeczne z prawami przyrody. Jego pociągła twarz nie mogła zostać określona mianem klasycznie przystojnej, a jednak mężczyzna miał w sobie coś hipnotycznego, co mogło podobać się kobietom ciągnącym do niego jak ćmy do światła świecy. – Dobrze – stwierdziła bez związku, przerywając przedłużające się milczenie. – Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego nadal tu tkwimy? A może po prostu nikt nie wie, gdzie mieszkam? Znowu ich zaskoczyła, wytykając kolejny błąd. Jeśli na co dzień byli tak mało zorganizowani, to trudno było sobie wyobrazić jakim cudem „firma”, jak określali organizację przestępczą, w szeregach której działali, funkcjonowała tak dobrze! – Zaraz pojawi się łódź – wytłumaczył Tomasz. – Musimy udać się na jedną z pobliskich wysp. Dom okazał się rozległą rezydencją składającą się z kilku konstrukcji, usytuowaną z dala od

innych zabudowań. Przestronne pokoje, z ogromnymi oknami zajmującymi niekiedy całe ściany, prezentowały surowy, dziki szwedzki krajobraz. Dziesiątki lamp i świeczników nadawały wnętrzom ciepłego klimatu, współgrającego z oszczędną skandynawską stylistyką wszystkich wnętrz. Biorąc długą kąpiel w luksusowo urządzonej łazience, której okno wychodziło na zatokę, Inga pomyślała, że znalazła się w niebie. Miała ochotę, by ta chwila trwała wiecznie. Relaksując się, próbowała ułożyć plan postępowania, bowiem to, co przekazał jej Andrew, pokrywało się w stu procentach z obserwacjami, jakie miała okazję do tej pory poczynić. Musiała być twarda. Twardsza niż skała opierająca się morskim falom. Zdążyła się już zorientować, że powinna ich wszystkich trzymać silną ręką, a czasem poniżać, by znali swoje miejsce w szeregu. Ta ostatnia strategia odnosiła się zwłaszcza do przystojniaczka, który najwidoczniej chciał wykorzystać jej amnezję i ugrać nieco więcej, niż mu się należało. Nie mogła na to pozwolić! Zresztą, gdyby ktoś pytał ją o zdanie, wolałaby widzieć w roli swego kochanka kogoś zupełnie innego. Zaskoczona własnymi myślami, przysiadła, wynurzając się na chwilę z przyjemnie ciepłej wody. Ujmując twarz w zupełnie mokre dłonie, skuliła się w sobie, dopiero teraz z pełną ostrością uświadamiając sobie powagę sytuacji, w której się znalazła. Podszywała się pod bezwzględną szefową mafii! Kilkanaście minut temu po prostu wkroczyła z gracją w gniazdo żmij. Gdyby ktoś odkrył jej mistyfikację, byłaby stracona. Szybko, sprawnie i z pewnością bez świadków. Kto wie, może nawet nikt nigdy nie znalazłby jej ciała. Nie miała wyboru, musiała jak najwięcej dowiedzieć się o Nadii. Poznać ją na tyle, by móc w codziennych sytuacjach odgrywać jej rolę do czasu znalezienia wszystkich danych, o które prosił agent Cichovsky. Pół godziny później, chociaż mrok za oknem nadal władał całym światem, Inga miała wrażenie, że za moment niebo rozjaśni się pierwszymi promieniami słońca. Przeciągając się leniwie, założyła nieprzyzwoicie miękki szlafrok na ciepłą pidżamę znalezioną w garderobie i ruszyła na poszukiwanie kuchni. Była głodna i wiedziała, że nie zaśnie nawet na chwilę, jeśli nie wrzuci czegoś do żołądka domagającego się posiłku od dobrych kilku godzin. Jeszcze zanim odnalazła właściwe pomieszczenie, poczuła aromatyczny zapach drażniący jej zmysły. W powietrzu dało się rozpoznać ostre chili, imbir, a nawet charakterystyczny cynamon. Kierując się w stronę, z której dochodziły owe wonności, miała nadzieję na porcję smakowitej potrawy. Wkraczając do kolejnego wnętrza, zobaczyła Mohammada stojącego przy kuchni i zaglądającego do niezwykłego, na pierwszy rzut oka glinianego naczynia ze stożkową pokrywką. Kiedy mężczyzna usłyszał jej kroki, odwrócił się gwałtownie i uśmiechnął na jej widok. – Już jesteś? Szybko się uwinęłaś. Pewne rzeczy pozostają w człowieku niezmienne, bez względu na okoliczności – dorzucił, wycierając dłonie w szarą ściereczkę wiszącą przy palniku. Inga odnotowała w myślach tę uwagę, chociaż nie zdziwiła jej ona zbytnio. Nadia musiała świetnie organizować swój czas. – Wydaje się, że wiesz o mnie więcej niż ja sama – szepnęła w odpowiedzi, podchodząc bliżej niego. Uśmiechnął się lekko, sprawiając, że przez jeden, krótki moment jego pulchna, nieco pucułowata twarz wydała się przystojna. – Być może... Zresztą chyba zawsze tak było – stwierdził w końcu lakonicznie. – Co masz na myśli? – spytała, szczerze zaintrygowana jego niezwykłymi słowami. Podszedł do niej, bacznie się jej przyglądając. W jego spojrzeniu było coś, co odczytała jako niemal ojcowską troskę. – Ty naprawdę nic nie pamiętasz! – bardziej stwierdził, niż zapytał, zupełnie jakby dopiero teraz ta prawda do niego dotarła. – Sądziłem, że tylko udajesz, by dowiedzieć się, kto zdradził! – wyjaśnił szybko. Uśmiechnęła się przebiegle, ciesząc się z uzyskania kolejnej ważnej informacji! W szeregach „firmy” działał kret! Andrew powinien się tą wiadomością zainteresować! – Pomyślała, spoglądając na mężczyznę, który właśnie nieświadomie zdradził jej jedną z tajemnic.

Jednocześnie, pamiętając o swojej roli, pokręciła przecząco głową, zastanawiając się jak Nadia ujęłaby w słowa to, co sama zamierzała powiedzieć. – Ktoś na tyle porządnie walnął mnie w łeb, że wybił mi z niego wszystkie wspomnienia – rzuciła w końcu nonszalancko. – Co dobrego pichcisz? – spytała, niemal natychmiast zmieniając temat na dużo bezpieczniejszy. – Tagine – odpowiedział. – Wiem, jak bardzo go lubisz... Dopiero po chwili zrozumiał, że nazwa ta mogła nic jej nie mówić. – To marokańskie danie – wyjaśnił uczynnie, nie chcąc by poczuła się niezręcznie. – Lubisz zawsze po ciężkim dniu zatopić zęby w jagnięcinie z warzywami – zażartował niepewnie. – To stamtąd pochodzisz? – spytała zaciekawiona. – Jak to się stało, że mówisz po polsku? Roześmiał się beztrosko. – Jak zwykle masz milion pytań na minutę. Przypominasz mi tę małą dziewczynkę, którą poznałem zaraz po przyjeździe tutaj. Inga przysiadła na krześle barowym, ustawionym obok wysokiego blatu i chwyciła z pobliskiej patery jedno z jabłek. – Odpowiedz mi – nakazała ostrym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Niecierpliwość to wada, której nigdy nie udało ci się wyeliminować – zganił ją łagodnie. – Tak, pochodzę z północnego Maroka. Twój ojciec przywiózł mnie do Szwecji tuż po śmierci Kingi... To znaczy twojej matki. Jej odejście było dla ciebie wielką traumą. Nie mówiłaś do nikogo w żadnym innym języku niż polski. Nie miałem wyjścia, musiałem się go nauczyć. – Nie było ze mną lekko, co? – zapytała, wzruszając ramionami i próbując wyobrazić sobie małą, zagubioną dziewczynkę. – Nie było i nadal nie jest – zgodził się, bez cienia fałszu w głosie. – Ale to ty trzymasz nas wszystkich w ryzach. Godnie zastąpiłaś Arvida – pochwalił ją szybko, po czym wrócił do glinianego naczynia na kuchence. – Mohammad – zaczęła, nie wiedząc dokładnie co chciała powiedzieć. – Czy... – Mów do mnie Mo. Zawsze tak robiłaś – wyjaśnił. – To nie czas na dyskusje. Posiłek jest już niemal gotowy. Znając cię, pewnie umierasz z głodu. Nigdy nie lubowałaś się w tych lekkostrawnych szpitalnych badziewiach. W milczeniu obserwowała jak nakłada na talerz sporą ilość mięsiwa, dokłada warzywa i podaje z miseczką drobnej kaszki kuskus. – Dziękuję – rzekła ze szczerą wdzięcznością. – Nie ma za co. Po prostu wróć do pełni sił. Potrzebujemy cię.

Rozdział V Obudziła się dopiero późnym popołudniem. Czuła, że zimno, które wdarło się w każdy mięsień jej ciała poprzedniego wieczoru ma zamiar uziemić ją na dłużej. Była niezwykle słaba, niemal bezsilna. Straciła motywację i miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje jedzenie skonsumowane nad ranem w towarzystwie Mo. Pilotem znalezionym na jednej z nocnych szafek włączyła stereo znajdujące się na przeciwległej ścianie sypialni. Tym sposobem chciała przywołać kogoś, kto mógłby podać jej szklankę ciepłej herbaty rumiankowej, której w tym momencie potrzebowała najbardziej na świecie. Ciszę pokoju rozproszyły delikatne nuty symfonii Beethovena. Skąd wiedziała, że to akurat ten kompozytor? Nie wiedziała! Po prostu wydało jej się naturalnym wymienić akurat jego. Uśmiechnęła się pod nosem, czując jak energia powoli wraca do jej ciała. Przeciągnęła się w ogromnym, miękkim łóżku i pomyślała, że cudownie byłoby spędzać w nim każdą kolejną noc życia. Andrew podarował jej całkiem nową przyszłość. Od niej tylko zależało jak ją wykorzysta. Jedno wiedziała na pewno – będzie musiała sprawić sobie podobne, królewskie łoże, niezależnie od tego, gdzie wyląduje po całej tej historii z „firmą” panny Nadii. Założyła puszysty szlafrok i ruszyła w stronę łazienki. Zanim jednak do niej dotarła, jej uwagę zwróciło coś innego. Coś, czego nie zauważyła kładąc się spać nad ranem. Niewielki panel na bocznej ścianie wykonany był z tworzywa przypominającego szkło. A niewielki obiektyw nad nim mignął lekko, gdy mijała go w drodze do pokoju kąpielowego. Cofnęła się o trzy kroki, stając naprzeciwko małego aparatu fotograficznego bądź kamerki zamontowanej tak sprytnie, iż była niemal niewidoczna. Znieruchomiała na moment przed dziwacznym urządzeniem, którego przeznaczenia nie potrafiła odgadnąć. Zanim jednak zdążyła dobrze mu się przyjrzeć, jej twarz pojawiła się na szklanym interfejsie, wywołując tym samym krótkie, charakterystyczne kliknięcie. Po chwili panel ścienny wysunął się lekko, ujawniając zamaskowaną szufladę. – Skaner rysów twarzy – szepnęła zafascynowana, obserwując najnowsze dokonanie techniki, widywane jedynie na filmach o Jamesie Bondzie. Jeszcze raz przyjrzała się elektronicznej zabawce, po czym zajęła się zawartością tajemniczej skrytki. Dostrzegła notes, a pod nim kolejny i następny. Nie były to byle jakie zeszyciki, które można było kupić w każdym sklepie na rogu. Okładka każdego z nich wykonana była z miękkiej skóry, a papier odznaczał się najwyższą jakością. Ostrożnie, niemal z namaszczeniem, uniosła pierwszy z nich i zajrzała do środka. Dostrzegła kształtne kobiece pismo. Tak piękne, iż zaczęła się zastanawiać, kto miał czas, by w tak wyrafinowany sposób kaligrafować każdą z poszczególnych liter. Czuję, że ciemne chmury zbierają się nad moją głową. Jestem niemal pewna, ojciec został zamordowany! Nadal jednak nie wiem, kto mógł być zleceniodawcą... Oderwała wzrok od kartki, wzdrygając się na wydźwięk tych potwornych w swym znaczeniu słów. Zrozumiała, że oto właśnie odkryła komplet pamiętników spisanych przez Nadię. Dzięki nim miała okazję poznać nie tylko ją samą, ale też wydarzenia, które poprzedzały całą tę zamianę. Odłożywszy notes do szuflady, pchnęła ją nieco w kierunku ściany. Miała nadzieję, iż to wystarczy, by mechanizm na powrót ukrył skrytkę w panelu tworzącym boczną ścianę przy drzwiach do łazienki. Charakterystyczne kliknięcie rozwiało jej wątpliwości. Podekscytowana, zaczęła systematycznie przeglądać wszystkie elementy pomieszczenia, mając nadzieję na znalezienie czegoś jeszcze. Niestety nic innego nie zwróciło jej uwagi, dlatego też zajrzała do garderoby wypełnionej po brzegi cudownymi ubraniami najwyższej jakości. Zachwyciła się szafą pięknie wyeksponowanych pantofelków, chociaż jej uwagę przyciągnęły

raczej wojskowe buty dopasowane do niewielkiej stopy. Były doskonale wyprofilowane, miękkie i mimo wszystko niezwykle kobiece. Wzięła jeden z nich w dłoń i ze zdziwieniem odkryła, że rozmiarówka umieszczona na podeszwie odpowiada jej własnej. – Przynajmniej nie będę zasuwać na bosaka – mruknęła, śmiejąc się z sytuacji, w której się znalazła. Myszkując wśród innych wspaniałości kryjących się w garderobie o powierzchni większości pokojów dziennych przeciętnych polskich rodzin, trafiła na półkę wypełnioną ubrankami dziecięcymi. Czyżby Nadia miała dziecko, o którym nikt nie wiedział? – Pomyślała, przeglądając niewielkie sukieneczki zdobione delikatnymi falbankami wykonanymi z najprzedniejszych koronek. Wszystkie pachniały lawendą przywodzącą na myśl nasłonecznione pola Prowansji. Sięgając po kolejne z małych kreacji, które z jakiegoś powodu całkowicie ją zafascynowały, czubkami palców potrąciła twardy przedmiot schowany za nimi. Próbowała go dosięgnąć, jednak działania te okazały się bezskuteczne. Rozejrzała się więc za jakimś taborecikiem albo eleganckimi schodkami, jakie powinny znajdować się w tego typu pokojach... Zanim jednak zlokalizowała coś, co pomogłoby jej dostać się do zasobów głębokiej półki, usłyszała pukanie do drzwi prywatnej części domu należącej tylko i wyłącznie do Nadii. Poprawka – do niej! – Nadia! – zawołał Tomasz. – Lekarz przyjechał! O nie! Tego się nie spodziewała! Czyżby zamierzali sprawdzić czy na pewno jestem ich szefową? – pomyślała w panice, wychodząc z garderoby i podążając w stronę, z której dochodził głos. – Lekarz? – spytała, otwierając gwałtownie drzwi. – Tak – potwierdził, próbując nie patrzeć na rozchylony na piersiach szlafrok. – Mo wezwał neurologa z Göteborga. Podobno to bardzo dobry specjalista – dodał, nie wiedząc, gdzie ulokować swoje błądzące spojrzenie. Postanowiła się z nim nieco podrażnić. Takie zachowanie powinno leżeć w naturze Nadii. – A co ty dziś taki nieśmiały? Zdaje się, że wczoraj wieczorem widziałeś znacznie więcej... – zagaiła, ignorując wszystko, co przed chwilą powiedział. – Ale... Abderrahman... No, ten... Nadia, co się z tobą dzieje? – zaczął plątać się w swojej wypowiedzi bardziej niż uczniak przyłapany przez nauczyciela na wagarach. Widząc, iż całkowicie przejęła kontrolę nad sytuacją, zaśmiała się nieprzyjemnie. Poczuła siłę, jakiej nigdy wcześniej nie posiadała. – Do rzeczy – mruknęła, cały czas zerkając na niego spod wpół przymkniętych powiek. – I co ten doktorek ma zrobić? Przywrócić mi pamięć? Mężczyzna, nadal rozkojarzony, wbił wzrok wysoko ponad nią, jakby złączenie ścian i sufitu za jej plecami nagle wydało mu się najbardziej fascynującym widokiem na świecie. – Nie wiem. Zapytaj Mo. Jestem tylko posłańcem! – rzucił szybko. Ku jej zaskoczeniu, odwróciwszy się na pięcie, ruszył w kierunku pokoju, gdzie toczyła się większość dziennych aktywności domowników, na grono których składali się najbliżsi współpracownicy Nadii. Patrzyła na sylwetkę, która zdradzała zarys rozbudowanych ćwiczeniami fizycznymi mięśni. Poczuła ogromny apetyt. Nie, nie na jedzenie. Raczej na tego burkliwego mężczyznę. – Istnieje kilka przyczyn wywołujących amnezję – stwierdził doktor Phil Avröd, pakując wszystkie narzędzia, których używał przy badaniu. – Podejrzewam, że w pani przypadku był to wypadek drogowy, w którym brała pani udział. Słysząc te słowa, spojrzała zaskoczona na Mo, nie wierząc, iż zdradził tak dużo. Nagle przypomniała sobie również komunikaty o zaginięciu we wszystkich mediach, które miał zainscenizować Andrew. Prawdopodobnie jej uczucia były doskonale wypisane na twarzy, bowiem mężczyzna natychmiast dał jej znak, by nie zaprzątała sobie tym głowy. Cóż, prawdopodobnie miał haka na doktorka albo też zapłacił wystarczająco dużo, by pozyskać jego lojalność. – W jaki sposób możemy jej pomóc? – spytał Mohammad, odzywając się za plecami lekarza. Nagła zmiana rozmówcy zmyliła na moment neurologa, który zerkał to na swoją pacjentkę, to na

nieznajomego zadającego owo pytanie. – Musicie zapewnić jej spokój. Opowiadać o przeszłości. Pokazywać zdjęcia, nawiązywać do minionych wydarzeń. Czasami drobiazg, który wydaje się rodzinie bez znaczenia, potrafi osobie cierpiącej na amnezję otworzyć drzwi, które nagle po wypadku się zamknęły. – A jak długo może to potrwać? – spytała Inga, chcąc dowiedzieć się, ile ma czasu na poznanie tajemnic Nadii. – Dzień lub dwa, może miesiąc... Czasami rok. Znam również osoby, które nigdy nie odzyskały w pełni swoich wspomnień, a jedynie odtwarzają je na podstawie zapisków, opowieści bliskich czy też starych fotografii. Cisza, która zapanowała po oświadczeniu lekarza, wydawała się nienaturalna. Inga odetchnęła z ulgą, Mohammad westchnął zmartwiony przyszłością „firmy”, zaś Tomasz stojący na progu pokoju po prostu obserwował reakcje zebranych. – Czy Nadia będzie w stanie powrócić do pracy i swojego dawnego życia? – drążył Mo, spoglądając podejrzliwym wzrokiem na lekarza, który nagle poczuł się, jakby brał udział w jakimś dziwacznym przesłuchaniu, podczas którego zła odpowiedź mogła zaowocować bolesnym uszkodzeniem ciała. – Nie można tego przewidzieć. Medycyna zna przeróżne przypadki – zaczął niepewnie, próbując się usprawiedliwiać. – Niektórzy ludzie odzyskują wspomnienia jedno po drugim, niczym przebłyski, które nagle pojawiają się w umyśle i z którymi można się oswoić, inni zaś odnajdują drzwi do ukrytej części mózgu i otwierają je na całą szerokość, pozwalając by obrazy z przeszłości zalały ich świadomość. Niezwykle trudno jest stwierdzić jak stanie się w przypadku akurat tej pacjentki – stwierdził, wskazując stojącą obok niego kobietę. – Nie ma natomiast żadnych przeciwwskazań natury fizycznej, aby podjęła czynności zawodowe niewymagające zaangażowania pamięci długotrwałej – dodał pocieszająco na koniec. Mohammad przez chwilę rozważał każde ze słów lekarza, próbując odnaleźć w nich ukrytą odpowiedź, doszedł jednak do wniosku, iż prawdopodobnie były one jedynie opisem faktycznego stanu rzeczy. – Dziękujemy za wizytę domową, panie doktorze – stwierdził wreszcie, podając mężczyźnie niewielką kopertę. Zatem pieniądze albo to, czym zaszantażował doktorka – pomyślała Inga, wracając myślami do swoich podejrzeń. – Prawdopodobnie w tym świecie wszystko odbywało się właśnie w ten sposób. – Jeśli będą potrzebowali państwo kolejnej konsultacji, proszę dać mi znać. Z przyjemnością przyjadę... – skwitował słowa Mohammada. Zdecydowanie pieniądze – podsumowała w myślach, spoglądając na obydwu mężczyzn. Z dwojga złego, było to lepsze wyjście z sytuacji. Doktor Phil Avröd pożegnał się ze wszystkimi grzecznie, ale z dystansem i ruszył w kierunku wyjścia, odprowadzony przez Tomasza. Inga z głośnym westchnieniem opadła na sofę, nic sobie nie robiąc z powagi sytuacji. Właśnie zdjęto z jej ramion ogromny ciężar i musiała odreagować to w jakiś wizualny sposób. – Zdajesz sobie sprawę, że wiele spraw czeka w zawieszeniu, aż odzyskasz pamięć? – spytał zmartwiony Mo, przysiadając na fotelu, dokładnie naprzeciwko niej. Spojrzała na niego zaskoczona, nie rozumiejąc, co ma na myśli. – Mógłbyś nieco rozwinąć tę lakoniczną wypowiedź? – poprosiła, pochylając się w jego kierunku. Tym gestem próbowała zniwelować dzielącą ich odległość i nadać całej rozmowie pozory prywatności. – Nadia, potrzebujemy cię! Twojej pamięci! Haseł dostępu, które gdzieś ukryłaś! Bez nich wiele interesów dosłownie wisi w powietrzu! Oczywiście podstawowa działalność sama się kręci, jak doskonale naoliwiona maszyna... Osobiście tego dopilnowałem. Jednak poczyniliśmy pewne plany wymagające dodatkowego zaangażowania...

Przerwał w połowie zdania, bowiem do pokoju wszedł Tomasz, a jego śladem podążał Abderrahman, który nigdy nie został wtajemniczony w szczegóły interesów Nadii. – Jakie plany na dziś, szefowo? – zagaił przystojniaczek. Z jakiegoś powodu Indze nie spodobał się jego ton. Nie mogła zrozumieć, dlaczego inteligentna kobieta, którą z pewnością była Nadia, zadawała się z takim obleśnym typem. Cóż, odpowiedź mogła być tylko jedna – prawdopodobnie był obłędny w łóżku! Ona sama nie miała jednak ochoty tego sprawdzać. Nie wiedziała jednak, jak długo uda się go trzymać na dystans bez wzbudzania podejrzeń osób z jej najbliższego otoczenia. Jedynym sposobem było znalezienie nowej zabawki i wymiana starego modelu na nowy. Jej wzrok padł na Tomasza, który ulokował się na krześle przy wysokim barze oddzielającym przestrzeń pokoju dziennego od kuchni. Może nie był najoczywistszym wyborem, ale dużo bardziej odpowiadał jej pod względem wizualnym. Jego powierzchowność miała w sobie coś magnetycznego. Poza tym nie podlizywał się służalczo ani nie próbował skupić na sobie jej uwagi. W nocy zaś nie stronił od mocnych słów, zupełnie nie zważając na to, iż skierowane były przeciwko niej. Postanowione! Musiała tylko sprawdzić znalezione wcześniej pamiętniki Nadii, aby upewnić się czy dokonała właściwej selekcji. Kobieta u władzy, jaką była Nadia, potrzebowała kogoś, kto nie odczuwał konieczności wybijania się na jej plecach. A taką osobą z pewnością był niejaki pan Gwóźdź! – Nadia! – zawołał podniesionym tonem Abderrahman, wyrywając ją tym samym z chwilowego zamyślenia. – Mówię do ciebie! – Naprawdę? – spytała nieprzyjemnym głosem – Sądziłam, że to jakaś upierdliwa mucha brzęczy mi nad uchem i miałam nadzieję ją zignorować! Mohammad wybuchnął śmiechem. Co prawda trwał on zaledwie kilka sekund, jednak był dość wymowny. – Oj, chyba wpadłeś w niełaski – stwierdził, zerkając na młodzieńca pochodzącego z tego samego kraju, co on. – Czyżbyś nie potrafił po raz drugi zdobyć względów naszej Nadii? – A może straciłeś cały swój czar przy pierwszej, udanej próbie podbicia jej serca? – zawtórował Tomasz, szczerze ubawiony rozmową toczącą się na kanapach zaledwie kilka metrów od niego. W jednej chwili animusz, jakim zwykle cechował się Abderrahman, wyparował. Mrucząc coś pod nosem, prawdopodobnie jakieś niecenzuralne słowa po arabsku, jak niepyszny uciekł z pokoju. Po chwili zaś usłyszeli głośne trzaśnięcie drzwi wyjściowych, sygnalizujące, iż mężczyzna opuścił budynek. – Jesteś dla niego za ostra – zrugał ją w tym czasie Mo, biorąc stronę swojego rodaka. – Działa mi na nerwy – wyznała. – Nie powinien nazywać mnie cukiereczkiem! – Fakt. Przegiął – zgodził się z nią. – Ale wiesz, zawsze był nieostrożny... – Może więc nadszedł czas, by wreszcie poniósł konsekwencje swoich czynów – stwierdziła, uśmiechając się tajemniczo. – Skoro tak uważasz... Wystarczy tylko słowo, a … O matko! Nie, nie, nie! – pomyślała w panice. – Że też zapomniała z kim rozmawia. Nie mogła przecież wydać wyroku śmierci na jakiegoś człowieka tylko dlatego, że za nim nie przepadała. – Radzę sobie – zapewniła go pośpiesznie. – Myślę, że mała nauczka mu wystarczy. – Jak uważasz – przytaknął Mohammad, podnosząc ręce do góry w geście poddania. – A ty, Tomasz, co sądzisz? – spytała Inga, zerkając na milczącego mężczyznę przy barze. Zaskoczony skierowanym do niego pytaniem, wydawał się zmieszany przymuszeniem go do zabrania głosu. – Ja się nie odzywam – mruknął w końcu niechętnie. – Sam jestem na cenzurowanym. Mo, – zwrócił się do mężczyzny siedzącego w fotelu – powinieneś o tym wiedzieć! – Fakt! – zgodził się z nim Marokańczyk. – Jeszcze nie skończył okresu próbnego... – A już tutaj mieszka? – Zdziwiła się Inga. – Czyżbyśmy mieli aż tak poważne braki kadrowe? Mohammad zaśmiał się, ubawiony jej sarkastycznym żartem. – Brakowało mi twoich ciętych komentarzy – stwierdził zadowolony. – Nie, nie brakuje nam

kadry, ale też nie każdy rekrut bierze mnie na muszkę. – Ten tutaj to zrobił? – zdziwiła się. – Owszem, tuż po meczu Manchester United i Galatasaray. – Znowu zapunktowałeś, chłopcze – zaśmiała się, odwracając się w stronę mężczyzny, o którym właśnie dyskutowała z Mo. – Wow, szczęściarz ze mnie! – mruknął ze źle udawanym entuzjazmem. – Drugi raz w czasie jednej doby? To się dopiero nazywa fart! Inga zerknęła na niego, zaskoczona. Co prawda najbliżsi współpracownicy Nadii może i byli bandą nieokrzesanych mafiosów, ale stanowili też prawdziwą rodzinę, która załatwiała wszystkie problemy między sobą, bez wywlekania brudów na światło dzienne.

Rozdział VI Dopiero późnym wieczorem Inga miała okazję zostać sama i przekartkować pamiętniki znalezione w tajemnej skrytce. Ciekawość wygrała ze zmęczeniem, dlatego też spędziła kilka godzin pochylając się nad sekretami zapisanymi pięknym pismem na eleganckich stronach notatników oprawionych w delikatną skórę. Papa sprawił mi dziś prezent. Zupełnie bez powodu. Powiedział, że warta jestem wszystkiego, co najlepsze. A jednak wiem, że co innego nim kierowało. Poczucie winy względem zaniedbywanej córki okazało się po raz kolejny silniejsze niż zdrowy rozsądek. Znowu powiela stare błędy. Nie mam pojęcia dlaczego ubzdurał sobie, iż darując mi ludzi, może nimi zastąpić tych nieobecnych czy to z przyczyn chwilowych, czy też ostatecznych. Dawno temu, dokładnie rok po śmierci mamy, Papa podarował mi Mohammada – milczącego nastolatka, który towarzysząc mi w zabawach, miał się mną opiekować i bronić. Początkowo było nam trudno pokonać zarówno barierę językową, jak i kulturową, ale osamotnienie w świecie dorosłych szybko zbliżyło nas do siebie. Mo stał się dla mnie niczym starszy brat, którego nigdy nie miałam. Staliśmy się nierozłączni, chociaż zdaniem niektórych nasza relacja nabrała niepokojących cech. Cóż, te insynuacje śmieszyły mnie, bowiem oczy ciekawskich plotkarzy widziały więcej niż zwykłą przyjaźń dwójki osieroconych dzieciaków. Mohammad, korzystając za moją namową ze wszystkich przywilejów dostępnych rodzinie Karlssonów, nauczył się zarówno języka szwedzkiego, jak i polskiego. Skończył gimnazjum, szkołę średnią, a ostatnio również uzyskał dyplom na prestiżowym uniwersytecie w Göteborgu. To ja namówiłam go do studiowania prawa. W końcu dobra papuga, jak to mawia tata, jest w stanie wiele załatwić. Owszem, czułam się winna wybijając Mo z głowy literaturę i poezję, którą od wielu lat przedkładał ponad wszystko inne. Poetą można być i bez papierka! Mniejsza o to. Znowu rozpisuję się o przeszłości, a przecież Papcio dostarczył mi zupełnie nową zabawkę. Zapomniał chyba, że nie jestem już smarkulą szukającą kogoś, kto zechciałby pobawić się ze mną lalkami. O poranku przyprowadził do domu, o zgrozo z całym jego ekwipunkiem, młodego, całkiem przyjemnego dla oka mężczyznę. Tak, dostałam w prezencie faceta, bowiem Papa w końcu zorientował się, że między mną a Mo nie dzieje się nic, co można by określić mianem fizycznego czy też chociażby romantycznego związku! Nie, nie, oczywiście Papcio nie był bezpośredni w swoich zamiarach, jednak jak mogłam inaczej zrozumieć fakt, że nieznajomy został zakwaterowany w sypialni przylegającej do mojej części domu? Dwa inne pokoje gościnne nadal stoją tak puste, iż wiatr znad zatoki hula po nich, zawodząc niemiłosiernie! Inga zaniemówiła i nie wiedziała, co bardziej ją zaskoczyło. Ojciec, który zamiast dbać o córkę, obdarzał ją nowymi, żywymi zabawkami, czy też młoda kobieta, która tak cynicznie podchodziła do życia i prób odkupienia win podejmowanych przez jej Papę. Kartkując notes, zastawiała się jak samotna czuła się Nadia. Bez matki, bez towarzystwa jakiejkolwiek kobiety, bez wzorca do naśladowania. Mała chłopczyca, która od najmłodszych lat wiedziała, że musi stać się twarda, by z powodzeniem konkurować z otaczającymi ją mężczyznami. Przypominając sobie aktówkę wręczoną jej przez agenta Cichovsky, doszła do wniosku, że dzieciństwo ich obu nie należało do najłatwiejszych. Sierota tułająca się od jednej rodziny zastępczej do drugiej, poznająca po drodze przeróżne ośrodki opiekuńcze, nie była w dużo cięższej sytuacji niż osamotniona dziewczynka opływająca we wszystkie luksusy, z wyjątkiem miłości, której nie można było zastąpić kolejnym ekstrawaganckim prezentem. Inga i Nadia. Były takie same, chociaż tak bardzo różne. Tamtego wieczora obydwie wydawały

jej się zarówno obce, jak i niezwykle bliskie. Miała ochotę płakać i wydrzeć z utraconej pamięci chociażby odrobinę wspomnień. Te jednak pozostawały dla niej niedostępne. Zmęczona, narzuciła na pidżamę ciepły, puchaty szlafrok i pomaszerowała w stronę kuchni, marząc o jakimś pysznym poprawiaczu humoru. Zaglądając do wypełnionej po brzegi lodówki, stwierdziła, że nawet nie jest głodna. Wahania nastroju, które dopadały ją od czasu przebudzenia w klinice, stawały się coraz bardziej dokuczliwe. Zrzucała je na karb stresu wynikającego ze szpiegowania prawdopodobnie potężnej organizacji przestępczej. A jednak podświadomie czuła, że było w tym coś jeszcze. Coś, co po prostu przeoczyła w natłoku informacji wprowadzonych do jej całkowicie wykasowanego dysku twardego, potocznie zwanego mózgiem. Sięgała właśnie po karton z mlekiem, kiedy mrok pomieszczenia zamienił się nagle w jasność spływającą z rozmieszczonych dyskretnie lamp. Skryta za drzwiami lodówki, nie miała jednak szansy zobaczyć osoby, która zakłóciła jej samotność. – Ręce do góry! – nakazał w tym czasie męski głos. – Bez gwałtownych ruchów! Powoli podejdź do stołu – dodał po chwili. W pierwszej chwili przeraziła się, jednak szybko zrozumiała, iż jest na terenie swojego własnego domu. Przynajmniej o tym przekonani byli wszyscy mężczyźni mieszkający z nią pod jednym dachem. – A co, aresztujesz mnie za kradzież mleka? – spytała, dalej ściskając w dłoni karton. Dopiero wtedy zobaczyła, że Tomasz trzyma w dłoni prawdziwy pistolet! Broń wycelowana była dokładnie w jej kierunku, a magazynek z całą pewnością nie był wypełniony ślepakami. – Nadia!? Czyś ty do kurwy nędzy zupełnie zidiociała? – wrzasnął, chowając broń do kabury, której wcześniej nie miała okazji zauważyć. – Mogłem cię przez przypadek zastrzelić jak przysłowiowego psa! Już miała mu coś odpowiedzieć, coś czego nie powstydziłaby się kobieta wychowana w męskim towarzystwie, gdy nagle ją olśniło! Pies! To była rzecz, którą przeoczyła, oglądając papiery dostarczone jej przez Andrew! Tam był jakiś pies! A ona kompletnie nie miała pojęcia, co się z nim stało! Przedłużające się milczenie zaniepokoiło mężczyznę na tyle, że zmartwiony podszedł do niej, łamiąc narzucony przez siebie dystans, który starał się zachowywać od momentu ich spotkania w lesie. – Wszystko w porządku? – spytał z troską w głosie, zaskakując nią nie tylko kobietę, do której przemawiał, ale też samego siebie. – Nie, to znaczy tak. Chyba tak – szepnęła zdawkowo, zastanawiając się nad elementem, który nagle wskoczył na właściwe miejsce. – Ciągle wylatuje mi z głowy, że nic nie pamiętasz – usprawiedliwił się w tym czasie Tomasz. – Zapomniałem, że Mo prosił, by nie biegać z bronią po domu... – A więc czyniłeś to w przeszłości? – spytała z zainteresowaniem, chcąc poznać codzienną rutynę tego miejsca. Zaśmiał się nerwowo, spoglądają prosto w jej stalowoniebieskie oczy. – Jestem odpowiedzialny za ochronę domu. – Domyślam się, że dotąd nie łaziłam nocą po kuchni w poszukiwaniu mleka i ciasteczek? – Nie za mojej kadencji – przyznał rozbrajająco szczerze. Inga poprawiła okulary powoli zsuwające się z jej nosa. Tym razem to ona zachichotała nerwowo, bojąc się, iż ten szczegół mógł ją zdemaskować i skazać na śmierć. – Nie wiem, nie pamiętam... – Wiesz, wydaje mi się, że... Nigdy nie dowiedziała się, co Tomasz chciał jej powiedzieć, bowiem na progu pojawił się Mohammad. Wyglądał na zaspanego, ale też zaniepokojonego nocnym zebraniem w kuchni. Szybko ocenił zastaną sytuację i ciężko westchnął na widok kartonu mleka i paczki ciastek leżących na blacie. – Nadia, tylko nie to! Znowu zajadasz stresy? Myślałem, że ten okres mamy już za nami! – Hmmm, jaki? – spytała przymilnie, wiedząc z pamiętników czytanych kilkanaście minut

wcześniej, iż mężczyzna po części jej matkował. – No tak, nie pamiętasz tego – westchnął, zabierając słodycze z zasięgu jej ręki. – Po śmierci Arvida urzędowałaś tu dość często. Dopiero niedawno, kiedy zajęliśmy się nowym projektem, opanowałaś nieco stres. – Mo... – Porozmawiamy o wszystkim jutro – stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu. – A teraz dobranoc – stwierdził, kierując się w stronę wyjścia. Kroki w korytarzu wydawały się coraz dalsze, aż w końcu stały się niesłyszalne za zatrzaskującymi się z hukiem drzwiami. – Na mnie chyba też już czas – rzekł zmieszany Tomasz. – Powinienem wrócić do swoich obowiązków... Inga nie wiedziała, co zrobić. Jak go zatrzymać? Musiała dowiedzieć się, co stało się z psem, którego nawet nie pamiętała! – Pracujesz dla mnie, tak? – spytała trochę bez sensu. Mężczyzna spojrzał na nią zdezorientowany, jakby nie zrozumiał sensu jej słów lub wydały się mu one absolutnie niedorzeczne! – Tak – odpowiedział w końcu, powoli artykułując każdą z liter składających się na to słowo. – Myślałem, że to oczywiste. – Mam na myśli coś innego – mruknęła zupełnie rozkojarzona. – Czy to ja stoję na szczycie hierarchii twoich przełożonych? – Technicznie rzecz ujmując, zatrudnił mnie Mo – wytłumaczył szybko. – Ale wszystko stało się za twoim przyzwoleniem. – Zatem, jeśli wydałabym ci jakieś polecenie, to musiałbyś się z niego tłumaczyć jedynie przede mną? – drążyła dalej temat, budząc tym samym coraz większe obawy stojącego obok niej mężczyzny. – Teoretycznie tak. – Teoretycznie? A praktycznie? – spytała rozzłoszczonym głosem, jakiego się po niej nie spodziewał. – Mo z reguły wie o wszystkim... – próbował oponować. – Tym razem będzie inaczej! – stwierdziła twardo, ignorując go zupełnie. Doszedł do wniosku, że lepiej z nią nie dyskutować. Mimo, iż straciła pamięć, to chwilami wychodziła z niej ta sama diablica, która trzęsła tym domem i całą firmą przed wypadkiem. – Co mam zrobić? – spytał tonem niezdradzającym żadnych emocji. – Pojedziesz do Polski... Tego się nie spodziewał! Myślał, że chodziło o uciszenie kogoś, ewentualnie sprzątnięcie jakiegoś przeciwnika, którego mimo utraty pamięci chciała się pozbyć. Rozważał sprawdzenie jego lojalności, ale na pewno nie brał pod uwagę wycieczki do rodzinnego kraju. – Do Polski? – powtórzył za nią jak papuga. – Ale po co? By jakiś mundurowy założył mi błyszczące bransoletki? – Sprawdzisz coś dla mnie – poleciła, wcale nie przejmując się wizją jego aresztowania. Powiedzieć, że go zaintrygowała, to mało powiedziane. Był coraz bardziej ciekawy, o co może jej chodzić i gubił się w domniemaniach na temat reakcji zachodzących w jej nadwątlonym amnezją umyśle. – Co dokładnie mam obczaić? – spytał, gotowy usłyszeć najdziwniejsze polecenie, jakie otrzymał od czasu dołączenia do firmy. – Przekonasz się na własne oczy, co się dzieje z psem należącym do pewnego człowieka – mruknęła za stoickim spokojem, jakby w jej prośbie, a raczej poleceniu, nie było nic dziwnego. Zamurowało go! Zdecydowanie wolałby strzelić prosto w łeb jakiegoś zwyrodnialca albo jeszcze lepiej mordercy własnej siostry. Nie, w żadnym razie nie zamierzał uganiać się za jakimś zapchlonym kundlem! – Od kiedy stałem się hyclem?

– Od kiedy ja tak zdecydowałam! – odpowiedziała dobitnie, dając mu do zrozumienia, że nie dopuszcza do siebie myśli, iż mógłby jej odmówić. W mig pojął, że jeśli chce nadal cieszyć się jej przychylnością, musi wypełnić to dziwaczne polecenie. Wiedział, że przegrał. Stracił przynajmniej tę rundę. – Kiedy mam się tam udać? – spytał zrezygnowanym głosem, mając nadzieję, że wyrok przynajmniej zostanie odroczony nieco w czasie. – Najlepiej od razu – padła krótka odpowiedź, będąca mu bardzo w niesmak. – Aha, jeszcze jedno. Pamiętaj, że tłumaczysz się tylko przede mną i nikim innym – zastrzegła. – Ale Mo... – Mo podlega mnie czy ci się to podoba, czy też nie! I skoro mówię, że nikt nie może o tym wiedzieć, to znaczy, że nikt nie może o tym wiedzieć! – Tak jest. Złapię najbliższy prom do Polski – obiecał. – A teraz powiedz mi, jak się ten pies wabi i kto jest jego właścicielem. A skąd do jasnej cholery miała wiedzieć, jak wabi się pies? Czyżby zapomniał, że miała amnezję? Zdenerwowana jego ignorancją, poderwała się z krzesła i zaczęła maszerować dookoła ogromnej wyspy usytuowanej pośrodku kuchni. – Nie wiem jak nazywa się czworonóg. Jego właścicielem jest Krzysztof Kowalski, zamieszkały w Lublinie, w jednym z domków jednorodzinnych na Węglinie. – Matko! Nadia, czy tobie naprawdę rzuciło się na mózg? – wyrwało się Tomaszowi niespodziewanie. – Niech sobie facet żyje w spokoju. Po co ci jego pies? – Nie każę ci porywać żadnego psa! Przynajmniej na razie. Zlecam ci sprawdzenie w jakich warunkach żyje i co się z nim dzieje! – przypomniała mu szybko. – Koniec dyskusji. Szykuj się do drogi! Twoje cztery litery powinny znaleźć się na najbliższym promie do Sassnitz – poleciła, nie wiedząc skąd w ogóle wzięła się w jej głowie ta nazwa. Słysząc nazwę niemieckiego portu leżącego blisko polskiej granicy, wybałuszył oczy. – Porąbało cię! Całkowicie i ostatecznie. Nie mogę złapać jakiejś podwózki z Karlskrony? Byłoby dużo wygodniej... – I znacznie dłużej! Masz być w Lublinie jutro po południu. A kiedy ich znajdziesz, zameldujesz mi o tym! – Ale... – Już mi stąd! – rzekła tak ostrym głosem, że nie zamierzał więcej dyskutować. Po prostu poderwał się z miejsca i ruszył w kierunku swojego pokoju, by spakować kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Pod nosem mruczał jakieś przekleństwa, ale Inga zdążyła się już przyzwyczaić do jego niewyparzonego języka. Władza jest potęgą – pomyślała, upijając łyk zimnego mleka prosto z kartonu. – Trzeba ją tylko należycie wykorzystać – dodała, uśmiechając się pod nosem. Wiedziała, że ostateczne zwycięstwo będzie należeć do niej.

Rozdział VII Spodziewała się, że kontrola nad organizacją przestępczą jest dużo bardziej zabawna, tymczasem od rana siedziała nad księgami rachunkowymi, słuchając długich i monotonnych tłumaczeń Mohammada. – Czy ty w ogóle skupiasz się na tym, co mówię? – spytał w pewnym momencie, z hukiem zamykając księgę, która leżała przed nimi na biurku w bibliotece. Wyrwana ze świata myśli kobieta spojrzała na niego zdezorientowanym wzrokiem, próbując ogarnąć ostatnie kilkadziesiąt minut wykładu. – Tak, aktywa nieco spadły, ale to przez... – Nadia, staram się być cierpliwy – rzekł spokojnym tonem Mohammad – ale z tobą dzieje się coś niedobrego. Martwię się! – To przez tę głupią amnezję – skłamała gładko. – Nie potrafię się skoncentrować ani zrozumieć połowy rzeczy. Gubię się wśród faktów, o których wiem od ciebie i tych, które pamiętam lub po prostu chcę pamiętać. Nie mam pojęcia, co jest wspomnieniem, a co urwaną myślą pojawiającą się w mojej głowie za twoją sprawą... Mężczyzna westchnął ciężko, stając się na chwilę zupełnie bezbronną istotą, martwiącą się o przyszłość bliskiej osoby. Niespodziewanie dla niej, odsunął opasłe tomisko na bok i zmusił ją, by spojrzała mu prosto w oczy. – Wiesz, że jesteś moją jedyną rodziną – zaczął. – Zawdzięczam Arvidowi życie, a tobie to, kim jestem. Mogłem skończyć jako uliczny grajek albo sprzedawca haszyszu, a za sprawą zrządzenia losu wylądowałem tutaj, w kraju, o którym nawet nie słyszałem. Głupi, zlękniony i bez nadziei na przyszłość spotkałem ciebie, podobnie przerażoną życiem istotę bez ukochanej matki u boku. Nie chciałaś się nawet odzywać, a w końcu zmusiłaś mnie do nauki najbardziej szeleszczącego języka na świecie i sprawiłaś, że zacząłem się uśmiechać. Słuchała go z zainteresowaniem. Informacji tego typu nie mogłaby znaleźć w żadnym z pamiętników schowanych w sekretnej szufladzie. Miała okazję usłyszeć historię poznania Mohammada i Nadii widzianą jego oczami. – Prawdopodobnie było tak, jak mówisz – szepnęła, nie bardzo wiedząc, co powinna w tej sytuacji odpowiedzieć. – Ale ja tego wszystkiego nie pamiętam! – Przypomnisz sobie! Do tego czasu pozwól mi wszystkim się zająć. Cokolwiek cię trapi, jestem pewien, że mogę to jakoś rozwiązać... – Nie ma nic, co... – Wysłałaś gdzieś Tomasza. Nie wiem gdzie, bo nie chciał powiedzieć. Wyprawiłaś go w podróż w środku nocy, tak by nikt zbyt wcześnie nie zauważył jego zniknięcia... Faktycznie! Tak to wyglądało, chociaż nie było to jej zamiarem. – To nie tak – wytłumaczyła po dłuższej chwili milczenia. – To po prostu coś, co nagle mi się przypomniało... Sprawa pewnej kobiety, która leżała na sali obok, w tej klinice gdzieś po środku niczego – rzekła, kłamiąc gładko. – Kazałaś mu ją odbić? – spytał zmartwiony, obawiając się Policji. – Nie – zaprzeczyła. – Ona umarła... Krótko po naszej rozmowie. Ale martwiła się o bezbronną istotę, którą pozostawiła bez opieki... – Zawsze taka byłaś – mruknął Mohammad, patrząc jej prosto w oczy, skryte jak zwykle za szkłami ogromnych okularów. – Poraniona przez życie, ratowałaś innych przed podobnym losem. Jesteś dla mnie zagadką, wiesz? Zrozumiała, że dzięki tej rozmowie zyska szansę poznania Nadii dużo lepiej, niż mogła to uczynić za sprawą jej pamiętników. Słowa zapisane na papierze wyblakły, przebrzmiały, straciły na znaczeniu. Były jedynie refleksem chwilowych odczuć, bólu, a może i żalu. Zaś z opowieści pulchnego

Marokańczyka wyłaniała się żywa osoba, za którą przemawiały jej czyny, a nie tylko puste wyrazy nakreślone kształtnym, niemal kaligraficznym charakterem pisma. – Zagadką? – szepnęła na wpół speszona, na wpół zaciekawiona. – Dlaczego? – Z jednej strony twarda jak głaz, potrafisz bez wzruszenia patrzeć na śmierć, z drugiej zaś litujesz się nad każdą skrzywdzoną przez los istotą – stwierdził, spoglądając na nią niemal z czułością. – Pewnie tego nie pamiętasz, ale gdy miałaś piętnaście lat, przyniosłaś do domu mewę ze złamanym skrzydłem i domagałaś się z całym swoim uporem, by Arvid sprowadził najlepszego weterynarza. Zresztą tak się stało! Nastawił on skrzydło tego potwornie skrzeczącego ptaszyska, a ty opiekowałaś się nim aż do momentu, gdy odleciał – stwierdził, wracając do przeszłości. W jego spojrzeniu było coś, co powiedziało jej wiele na temat Mohammada jako człowieka. Być może Nadia nie czuła do niego nic z wyjątkiem sympatii, jednak on kochał ją jako przybraną siostrę, podziwiał jako człowieka i idealizował niczym niedostępną wybrankę serca. Nawet teraz spoglądał w oczy, za którymi tęsknił po nocach i uśmiechał się gdzieś w głębi duszy, że ponownie może to czynić. Przez te wszystkie tygodnie, gdy przebywała w klinice, odchodził od zmysłów, nie mogąc nawet sprawdzić jak się ma. Milczała. Podobnie jak uczyniłaby to osoba, którą przyszło jej odgrywać. Odetchnęła też z ulgą, iż Mo nie zdziwi się, kiedy prawda wyjdzie na jaw, a Tomasz zda raport z tego jak ma się pies, którego imienia nawet nie pamiętała. – Wiesz, czasami mam wrażenie jakbyś opowiadał mi o zupełnie obcej osobie – wyznała w chwili słabości. – Lekarz mówił, że na początku tak to będzie wyglądało, ale z czasem amnezja minie – zapewnił skwapliwie. Nie była pewna, czy chciał przekonać ją, czy też samego siebie. Niemniej jednak słowa te przyniosły ulgę im obojgu. – Opowiedz mi o tych tajemniczych przedsięwzięciach – poprosiła niespodziewanie, mając nadzieję dowiedzieć się czegoś nowego. Mohammad westchnął ciężko, jakby nie chciał przerywać miłej pogawędki o przeszłości dyskusjami o problemach, pracy i całej tej firmie. Jego postura skurczyła się w sobie jeszcze bardziej niż zwykle, jakby ta fizyczna reakcja mogła odgrodzić go od niechcianego tematu. – Wpadłaś na ten pomysł kilka miesięcy przed śmiercią Arvida – zaczął ściszonym tonem, zupełnie jakby obawiał się, że ściany biblioteki mają uszy. – I Papa zaakceptował go? – Generalnie tak. Stwierdził, że niesie ze sobą mniej ryzyka niż bieżąca działalność... – odpowiedział, spoglądając nerwowo za okno. – Niemniej jednak, komuś twoje zamierzenia nie przypadły do gustu. Zamarła! Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Czyżby Mohammad utrzymywał, że Nadia pośrednio była winna śmierci własnego ojca? Przecież to brzmiało niedorzecznie. – Sugerujesz, że … ? – nie wiedziała nawet, w jaki sposób powinna wypowiedzieć to jakże trudne pytanie. W mig pojął, co miała na myśli. Pobladł, domyśliwszy się jak mogła w tym momencie się poczuć. Wziął głęboki oddech, który na moment napełnił jego pucułowate policzki powietrzem, upodabniając go do ryby rozdymki, której wizerunek nie wiadomo skąd pojawił się w jej umyśle. Omal nie wybuchła śmiechem, jednak w ostatnim momencie powstrzymała się. W końcu dyskutowali o rzeczy tak ostatecznej jak śmierć! – Nie – zaprzeczył najspokojniej jak umiał. – Biznes ten zawsze wiąże się z ryzykiem. Arvid wliczał je w koszty. I tak działał w branży nad wyraz długo, a wielu ludzi nadal, z szacunku dla niego, nie próbuje się nam przeciwstawiać. Przez lata wypracowaliśmy regularne trasy przerzutu prochów z Maroka. Każdy wie, że zapewniamy towar najlepszej jakości i w dodatku oferujemy najbardziej konkurencyjną cenę na rynku! Wreszcie jakieś konkrety – odnotowała w myślach Inga, próbując zapamiętać każde z

wypowiadanych przez Mo słów. – Prochy? To wszystko generuje takie dochody? – spytała z niedowierzaniem, zachęcając go tym samym do kontynuowania tematu. – Oczywiście, że nie. Reszta to niemal standard: haracze, handel bronią, ale na niewielką skalę. Czasami jakieś wymuszenie, oferta opieki nad tym czy innym barem lub knajpą... Rutyna, po prostu rutyna – wyliczał znudzonym niemal tonem. – Dlatego też i ja jestem od czasu do czasu potrzebny w naszej organizacji. Niekiedy ktoś ma ochotę się zbuntować i postawić całą firmę przed majestatem prawa. – Zabrzmiało jakbyś opowiadał o asortymencie lokalnej piekarni – zaśmiała się nieco zdławionym tonem. – Nie potrafię jednak dostrzec elementu wiążącego śmierć mojego ojca z wprowadzanymi przeze mnie innowacjami. Mohammad westchnął ciężko, a zmarszczka zdobiąca jego czoło nagle przedzieliła je głęboką bruzdą na pół. – Odpowiedź na wszystkie, nawet te niezadane pytania jest jedna: Kral – stwierdził w końcu, zdając sobie sprawę, że nie powinien zatajać przed nią tej wiadomości. – Kral? – powtórzyła, próbując zapamiętać to niezwykłe imię. – A któż to taki? – Szef organizacji, która chętnie przejęłaby nie tylko nasze rynki, ale też całą sieć dostawców, kontrahentów i współpracowników. Obserwując rozrost naszych struktur, prawdopodobnie doszedł do wniosku, iż możemy stanowić zagrożenie wypychające go z jego własnego terytorium. – Działa na terenie Szwecji? – spytała na pozór opanowanym tonem. – Nie. Jego plac zabaw znajduje się w Polsce, ale też w niektórych krajach Europy Zachodniej. Mniemam, że to niezwykle egocentryczny dupek, bowiem nie widzę innego powodu, z jakiego ktoś nazywałby siebie królem – zaśmiał się nieszczerze, zdradzając objawy zdenerwowania na samą myśl o tajemniczym mężczyźnie. – Królem? Chyba coś pomyliłeś... – Kral po turecku oznacza króla – wytłumaczył natychmiast, kręcąc się nerwowo w fotelu... Za dużo informacji w zbyt krótkim czasie. Mózg Ingi nie był w stanie ich wszystkich zarejestrować i połączyć bez zasobów posiadanych z reguły przez każdego zdrowego człowieka. Zmuszona była kojarzyć rzeczy na zasadzie wyobrażania ich sobie, budowania od podstaw, a nie przypominania znanych już struktur. – Zatem mamy do czynienia z jakimś zeuropeizowanym Turkiem... – mruczała, myśląc na głos. – Jeśli uważasz, iż to ów Kral odpowiedzialny jest za przedwczesne odejście mojego ojca, to dlaczego po prostu ktoś się nim nie zajmie? – Ponieważ nikt nie wie jak wygląda, gdzie można go znaleźć ani czym zajmuje się na co dzień. To człowiek – duch. Widmo wymykające się niczym wiatr z dłoni ścigających go zabójców. Mit, za którym niestety kryje się ktoś z krwi i kości. – Dlaczego Papa nagle zaczął mu przeszkadzać? Przecież nie powiesz mi chyba, że ów facet po prostu obudził się pewnego ranka i postanowił, że kogoś zabije ot tak, dla rozrywki! Mo odwrócił na chwilę wzrok i zapatrzył się na surowy krajobraz za oknem. Nie podobała mu się ta rozmowa i nie miał ochoty jej prowadzić, ale zdawał sobie sprawę, iż lepiej dla niej samej, by miała świadomość pewnych kwestii. – Ten biznes jest niebezpieczny. To nie zabawa dla grzecznych chłopców czy dziewczynek – powiedział, kładąc szczególnie silny nacisk na ostatnie ze słów. – Walczysz, wygrywasz albo giniesz. Podejrzewam, że Kral zaczął zazdrościć Arvidowi wpływów. Wpływów, które nota bene zyskał dzięki tobie! – Dosyć! – przerwała mu niespodziewanie, zdenerwowana krążeniem wokół tematu, który najbardziej ją interesował. – Powiesz mi wreszcie, co takiego wymyśliłam i na jaką ścieżkę rozwoju pchnęłam firmę czy też muszę poczekać, aż sama sobie o tym przypomnę? – Niecierpliwa i impulsywna... Jak ja tęskniłem za twoim temperamentem! Nie ma drugiej takiej, jak ty – szepnął, spoglądając na nią niemal z zachwytem.

Struchlała. Jego słowa zapaliły czerwoną lampkę ostrzegawczą w jej głowie. Czyżby coś podejrzewał? Wątpił w to, kim jestem? – Pomyślała w panice. Nie było jej dane poznać odpowiedzi na te pytania, bowiem, po chwili milczenia, Mohammad zaczął mówić o tym wszystkim, czego powinna się była dowiedzieć, zapamiętać i przekazać agentowi Cichovsky. – Postawiłaś na przemyt złota wydobywanego nielegalnie w Mali. Wpadłaś na ten pomysł czytając o historii Maroka i źródłach jego bogactwa w przeszłości. Z czasem doszły diamenty, szmuglowane przez Saharę Zachodnią z odległej Ghany i Liberii. Okazjonalnie zdarza nam się przemycić też jedną czy dwie osoby, ale tylko wyselekcjonowane przez ciebie. Zobaczył jej zaskoczoną minę i wybuchnął śmiechem. Szczerym, radosnym i całkiem swobodnym. – Lepiej skończmy na dziś... Wydaje mi się, że nie jesteś jeszcze gotowa na poznanie całej prawdy o tym, czym się zajmujemy. – Ale... Mo wstał ze swojego fotela i ujął jej dłoń, ściskając ją mocno. Patrząc jej w oczy, zrobił coś, czego zupełnie się nie spodziewała. Chwycił za rękę, podniósł ją z siedziska i przyciągnął do siebie. Kiedy stanęła na nogach, zamknął ją w uścisku i przytrzymał przez kilka dłuższych chwil. – Poradzimy sobie ze wszystkim – zapewnił ją cichym, kojącym głosem. – Zawsze tak było, przecież wiesz. Nie, nie wiedziała! Czuła się zagubiona, nie mając pojęcia, co tak naprawdę było między Nadią a Mohammadem. Z relacji jej pamiętników wynikało, że nic. Jednak ten uścisk był zdecydowanie czymś! Przymknęła oczy, próbując wyłączyć na chwilę myślenie i zdać się na intuicję, która jak do tej pory nigdy jej nie zawiodła. Serdeczność płynąca z kontaktu z drugim człowiekiem wydała się przyjemna. Miała ochotę wtulić się w niego mocniej, gdy ciszę biblioteki zakłócił dzwonek telefonu leżącego na pobliskim biurku. Mohammad pierwszy wyrwał się z tej niespodziewanej sfery intymności i zwinnym ruchem poderwał aparat. W ułamku sekundy znowu stał się chłodnym, opanowanym profesjonalistą. Szepnął kilka pojedynczych słów, których nawet nie dosłyszała, po czym podał jej telefon. – Halo? – odezwała się niepewnie, nie wiedząc, z kim miała przyjemność rozmawiać. – Nadia? Tu Tomasz! Znalazłem ich! – Tak szybko? – spytała podekscytowana i zaskoczona, w jaki sposób zdołał tego dokonać, przecież dochodziła dopiero osiemnasta! – I? – Wystarczyło popytać tu i tam – rzekł lakonicznie. – Pies jest przykuty łańcuchem do jakiejś rozwalającej się budy. Sąsiadka powiedziała mi, że czasami sama go dokarmia, bo ten frajer wcale się nim nie zajmuje. – Skurwysyn! – mruknęła, nie mogąc sobie wyobrazić, jaką traumą musiała być dla tego psiaka strata właścicielki i przeprowadzka do ogrodu. – Co mam zrobić? – spytał w tym czasie jej podwładny, chcący wykonać to irracjonalne zlecenie i wrócić do wygodnego domu na północy. – Zabierz psa i przywieź tutaj! – poleciła bez chwili namysłu. – A Kowalski? Sprzątnąć go? Miała zdecydować o życiu lub śmierci swojego byłego męża. Zgodnie z dokumentami zawartymi w aktówce pokazanej jej przez Andrew, sama chciała tego dokonać... Zabić czy ocalić? Nagle pojawiła się trzecia możliwość... – Dasz radę skombinować jakiś łańcuch? – Wszystko da radę znaleźć, jeśli trzeba – stwierdził ze stoickim spokojem. – Pokaż jaki los zafundował temu czworonogowi. – Odpłacamy mu pięknym za nadobne? – spytał z niedowierzaniem. – Tak. Znajdź jakiś przytulny las, pełen gęstych drzew i krzewów. – Sprytnie szefowa kombinuje – stwierdził z zadowoleniem. – Do zobaczenia jutro po południu.

W słuchawce usłyszała jedynie przerywany sygnał, oznajmiający zakończone połączenie. – Co ty wymyśliłaś? – spytał Mo, patrząc na nią podejrzliwie. – Właśnie zafundowałam nam czworonożnego przyjaciela! – odparła z uśmiechem i ruszyła w stronę drzwi prowadzących na taras. Przystanęła na moment, wpatrując się kamienistą ścieżkę wiodącą prosto do wzburzonego o tej porze roku morza. – Wydaje mi się, że właśnie czegoś takiego było nam trzeba. – Nadia, za dużo podróżujesz, by... – Podążaj z duchem czasu – poleciła mu. – Wyrobimy mu paszport! A w razie czego w Göteborgu musi być jakiś psi hotel, na tyle luksusowy, by mój pupil mógł się w nim zatrzymać. Słuchając jej, zaśmiał się radośnie. – Jesteś niesamowita. – I właśnie za to mnie kochasz! – stwierdziła, otulając się ciaśniej połami kaszmirowego swetra. – Nadia... – Cicho – uciszyła go, zanim powiedział coś, czego powinien później żałować. – Żartowałam!

Rozdział VIII Zakopała się pod stertą ciepłych koców i, obserwując nocne niebo, zapaliła lampę stojącą przy wygodnym, wyściełanym aksamitem szezlongu. Miała ochotę chwycić jedną z książek stojących na regale pod ścianą, ale zdawała sobie sprawę, że powinna zająć się inną lekturą. Pamiętniki Nadii nadal mogły wyjawić jej wiele tajemnic, od których zależało jej własne bezpieczeństwo. Dlatego też, z lekkim ociąganiem, sięgnęła po jeden z nich. Kartkując go nieśpiesznie, spostrzegła, iż został zapisany jedynie do połowy. Z jakiegoś powodu autorka zakończyła pisanie, a może po prostu nie miała okazji do niego wrócić. To dawało nadzieję, może w końcu trafiła na tom omawiający wydarzenia tuż przed wypadkiem, w którym Nadia została pojmana przez agenta Cichovsky’ego i jego ludzi. Nie wiem komu powinnam ufać, a komu ukręcić głowę niczym mitycznej hydrze. Ktoś z mojego otoczenia pracuje dla Krala. Jestem tego pewna! Najprościej byłoby winić osobę będącą z nami najkrócej. W końcu kret musiał zostać tu jakoś wprowadzony. A jednak, z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu, wykluczam Tomasza. Sam ma zbyt wiele problemów, by zajmować się cudzymi! Zgodnie z danymi zebranymi przez naszych informatorów jest ścigany w Polsce, a co za tym idzie jego aresztowanie, nawet tu, na szwedzkiej ziemi, zakończyłoby się odsiadką za dokonane czyny. Zresztą jaki kret ryzykowałby własnym życiem, by dostać się w nasze szeregi? Przecież Mo mógł go po prostu zastrzelić, kiedy wtargnął do jego samochodu po meczu. Nie, to nie może być Tomasz. Przynajmniej na razie całkowicie go wykluczam. Za Mo mogę ręczyć własną głową. Jest dla mnie jak brat i wiem, że prędzej sam by zginął, niż pozwoliłby, aby spadł mi chociaż jeden włos z głowy. Jest jak wierny pies, który będzie mnie pilnował do swojego ostatniego oddechu! Oderwała wzrok od strony zapisanej kształtnym pismem. Może Nadia ujęła pewne rzeczy nazbyt obrazowo, ale miała absolutną rację. Mo oddałby za nią życie, nie wahając się nawet sekundy. Nie mogła tylko pojąć, jak tak doświadczona życiowo kobieta mogła nie wiedzieć, że jej przybrany brat pokochał ją miłością wcale nie braterską? Cóż, tego się nigdy nie dowie... Pozostawała osoba Tomasza. Faktycznie, ona sama też nie potrafiłaby uwierzyć, iż mógłby kryć się za nim podstawiony zdrajca. Owszem, jego zachowanie można było uważać za gburowate. Ciężko było zyskać jego posłuch, ale jeśli tylko dostrzegał celowość jakiegoś rozkazu, to wypełniał go bez żadnego sprzeciwu. Odrzuciła pamiętnik jak najdalej od siebie. Nie miała ochoty czytać o zdrajcach, morderstwach i przemycie ludzi czy też dóbr doczesnych. Chciała poznać Nadię od innej, kobiecej, ciepłej strony. Nie wiedziała tylko, jak tego dokonać. Studiowanie zawartości garderoby nie stanowiło żadnej podpowiedzi. Ubrania zebrane na półkach były eleganckie, drogie, ale nie odbiegały od tego, co posiadały w swych zasobach bogate, trzydziestokilkuletnie niewiasty. Westchnęła ciężko, poprawiając okrywający ją pled, kiedy jeden z pamiętników zsunął się z jej kolan i z łoskotem wylądował na drewnianej podłodze. To niepozorne zdarzenie przypomniało jej o przedmiocie skrytym za ubraniami dziecięcymi na najwyższej z półek. Zerwała się szybko z zajmowanego miejsca i ruszyła w kierunku garderoby, taszcząc ze sobą małą pufę. Bez problemu odszukała ciężkie tomisko skryte na ostatniej półce. Zasiadła na podłodze wyściełanej miękkim, puchatym dywanem i otworzyła stary album, wolno chłonąc każdy detal jego pięknej okładki. Jej oczom ukazała się cienka bibułka oddzielająca karty z poszczególnymi fotografiami.

Na pierwszym zdjęciu dostrzegła przepiękną kobietę o ciemnych włosach i niemal anielskim uśmiechu. Portret został wykonany wiele lat wcześniej, na co wskazywałaby zarówno technika, jak i barwy utrzymane w tonacji sepii. W nieznajomej było coś, co nie pozwalało jej oderwać od niej oczu. Jakieś nieuchwytne rysy twarzy, które zmuszały ją do dokładniejszego przyjrzenia się. Wodząc palcami po starym papierze, zastanawiała się, kim mogła być piękność ze zdjęcia. Dopiero po chwili doszła do wniosku, iż Nadia nie potrafiła poradzić sobie z własnymi uczuciami po odejściu matki i właśnie z tego powodu album wypełniony jej fotografiami wylądował z dala od jej oczu. Spychając w mroki zapomnienia fizyczne pamiątki po Kindze, symbolicznie wyparła również emocje, które prawdopodobnie ją przerastały. Wyrzekła się swojej nierozwiniętej jeszcze kobiecości i ciepłej natury, dostosowując się do nowej sytuacji, w której nie było miejsca na słabość. Nie mogła i zapewne nie chciała pozbywać się fotografii swojej rodzicielki, ale też ich codzienne oglądanie było dla niej zbyt bolesne. W jej odczuciu to dużo mówiło o samej mieszkance tego luksusowego apartamentu. Tłumiąc swoje prawdziwe uczucia i tęsknoty, negowała nie tylko płciowość, ale też prawdziwe marzenia i sny. Spychając je niemal do podświadomości, stała się chłopczycą, zapewne po to, by przypodobać się ojcu, od którego oczekiwała większej uwagi. Przeglądając strony albumu zapełnione czarno-białymi zdjęciami, podziwiała zjawiskowo piękną kobietę w strojach sprzed czterdziestu lat. Wraz z kolejnymi fotografiami starzała się nieco, ale lata dodawały jej jedynie dodatkowego uroku. Była doskonałą ilustracją słów, iż kobiety są jak wino – z wiekiem jedynie lepsze. Mniej więcej w połowie kolekcji zdjęć u jej boku pojawił się postawny, całkiem przyjemny dla oka blondyn. Uśmiechał się do niej z miłością, ale ze sposobu w jaki obejmował ją na niemal każdej fotografii można było wyczytać zaborczość, którą odczuwał względem swojej ukochanej. Przewróciwszy jedną z ostatnich kart, ujrzała zdjęcie szczęśliwej rodziny. Nieznajoma piękność oraz zawsze towarzyszący jej blondyn wpatrywali się w ciemną czuprynę nowo narodzonego dziecka, jakby stanowiło ono epicentrum ich nowego świata. Pochyliła się na dłużej przy tej fotografii i, przymykając oczy, rozmarzyła się na temat swojej własnej przeszłości. Przeszłości, której nie pamiętała. Czy jej rodzice, zanim zginęli w wypadku, również wpatrywali się w nią z takim głębokim uczuciem i oddaniem? Czy była dla nich ważna? Czy opiekowali się nią z niebios, czy też zupełnie o niej zapomnieli? Zdawała sobie sprawę, iż nigdy nie pozna odpowiedzi na te wszystkie, bezsensowne z racjonalnego punktu widzenia, pytania. Ale spoglądając na stary album, pozwoliła sobie wierzyć, że to ona sama znajduje się na tych fotografiach! Kochana, oczekiwana, uwielbiana! Uśmiechając się do własnych myśli, przewróciła ostatnią kartę. Wodząc opuszkami palców po twarzach, które nagle stały się jej bliskie, dostrzegła cień kryjący się na dalszym planie. W pierwszym momencie pomyślała, że to wyobraźnia płata jej figle, ale gdy przyjrzała się dokładniej, dostrzegła ciemnowłosego mężczyznę skrytego za jednym z drzew, obserwującego z ukrycia szczęśliwą rodzinę przechadzającą się po parku! Kim był nieznajomy? Dlaczego obserwował ich z daleka? Nie wiedziała, ale było w tym cieniu coś, co nie pozwalało jej o nim zapomnieć. Zdenerwowana, poderwała się z dywanu, na którym spędziła przeszło godzinę. Zostawiła za sobą czarno-biały, niekiedy zabarwiony sepią świat z przeszłości i schowała album na najwyższą półkę w garderobie, ukrywając go tym samym przed zazdrosnymi oczami nieznajomych. Całą noc dręczyły ją koszmary, których po przebudzeniu nawet nie pamiętała. W zakamarkach pamięci krążyły jedynie ludzkie sylwetki bez twarzy, wpatrujące się w nią bezustannie i śledzące każdy jej krok. Śniła o cieniu kryjącym się za drzewem. To on sterował armią prześladujących ją duchów, obleczonych w ciała snujące się krok w krok za nią. Podnosząc się z poduszek, czuła się chora, chociaż nie były to dolegliwości fizyczne, które można by wyleczyć za pomocą Alvedonu albo jakiejś innej tabletki serwowanej hurtowo przez wszystkich lekarzy. Miała wrażenie, że to koszmary minionej nocy wyssały z niej całą energię, którą musiała teraz

w jakiś sposób zregenerować. Ignorując nawoływania Lasse, nakryła głowę kołdrą i próbowała udawać, iż jego głos do niej nie dociera. Podobnie potraktowała Abderrahmana dobijającego się do drzwi jej pokojów w okolicach południa. Miała ochotę zostać sama albo uciec gdzieś daleko. Udawanie kogoś, kim nie była okazało się zbyt dużym obciążeniem dla psychiki, której stabilność została i tak zachwiana poprzez utratę pamięci. Po siedemnastej do ataku przystąpił Mohammad. Zastukał trzy razy do drzwi, nawołując ją po imieniu. Nie doczekawszy się odpowiedzi, wyciągnął z kieszeni klucz i po prostu otworzył zamek! Jego inicjatywa nie spotkała się z uznaniem kobiety zamkniętej w sypialni, bowiem na powitanie rzuciła w niego jedną z poduszek leżących obok niej. Mo wykazał się jednak nie lada refleksem, uchylając się przed miękkim pociskiem lecącym w jego kierunku, zanim ten wylądował na jego twarzy. – Nie możecie mnie na jeden dzień zostawić w spokoju? – jęknęła, nakrywając się kołdrą, która zsunęła się na skutek gwałtownego ruchu. – Źle się czujesz? – spytał w odpowiedzi Mo, ignorując jej nieznośne zachowanie. – Tak! – wrzasnęła, rzucając w niego kolejną poduszką, która tym razem bez problemu dosięgła celu. Z wyrazu twarzy pucołowatego mężczyzny wywnioskowała, iż posunęła się o jeden krok za daleko i przyjdzie jej tego postępku pożałować. – Przepraszam – mruknęła bez cienia skruchy – jestem zmęczona tym wszystkim – wyznała zupełnie szczerze – brakiem pamięci, zamknięciem i izolacją od ludzi. Zamieniłam klinikę Interpolu na areszt domowy. – Każda osoba, która w przeciągu kilkudziesięciu ostatnich godzin włączyła telewizor, Internet lub chociażby zalogowała się na Facebook, prawdopodobnie widziała twoją twarz! Czy w tej sytuacji naprawdę chcesz się wybrać na zakupy do NordStan? – spytał, mając na myśli ogromne centrum handlowe w Göteborgu. Miał rację. Niestety. Ale zamknięcie powoli doprowadzało ją do szału. Poza tym denerwowała się tym, że nie nawiązała jeszcze kontaktu z agentem Cichovsky. W końcu to w jego rękach spoczywała jej nowa tożsamość. Swoją prawdziwą przecież straciła! – Spacer nad morzem – szepnęła. – To wszystko, o co proszę. – Matko! Wyjdź do ogródka i będziesz miała tyle morza, ile tylko sobie zamarzysz! – doradził poirytowany, przysiadając na brzegu jej ogromnego łoża. – Dobrze wiesz, co miałam na myśli! – skarciła go, widząc, że już wybaczył jej dziecinne zachowanie sprzed kilku chwil. – Chcę się odprężyć, zrelaksować, może kupić jakiś drobiazg... – Powiedz czego ci trzeba, a Lasse pojedzie do sklepu i wszystko kupi – zapewnił ją w tym czasie Mo. – Tak? A dobierze mi odpowiedni rozmiar tamponów? – wypaliła, mając nadzieję, że ten temat na tyle speszy jej rozmówcę, iż nie zdecyduje się kontynuować tej bezsensownej rozmowy. Mo odchrząknął, zmieszany, nie spodziewając się zapewne takiego pytania. Jego wzrok zaczął przeskakiwać z mebla na mebel, z jednego detalu zdobiącego wnętrze sypialni, na kolejny. Oby tylko nie spojrzeć jej ponownie w oczy. – Zorganizuję coś na jutro – zapewnił ją po chwili ciszy. – Ale pojedziemy do jakiejś dziury zabitej dechami... – Jaaasne – podsumowała drwiąco. – Gdzie każdy każdego zna i wszyscy będą wlepiać gały w przyjezdnych! – Fakt – zgodził się z nią natychmiast, chociaż widać było, że przyszło mu to z trudem. – Zatem Mölndal – zadecydował. – Jak będziesz grzeczna, to pozwolę ci zajrzeć do Ikei – dodał, traktując to jak dobry żart. – Pod warunkiem, że wszystkie moje zakupy zmontujesz własnoręcznie! – odpowiedziała mu błyskawicznie, mając nadzieję, iż ta wizja nie przypadnie mu do gustu. Spojrzał na nią, uśmiechając się niepewnie, jakby obawiał się ukrytego znaczenia właśnie

wypowiedzianych słów. – A co dokładnie masz na myśli? – Zamierzam przemeblować pokój dzienny – oznajmiła z rozbrajającą wręcz szczerością, radośnie szczerząc przy tym zęby. Mruknął coś, co zabrzmiało niemal jak „Idź do diabła”, po czym zaśmiał się radośnie i z całej siły walnął ją poduszką, która nagle, nie wiadomo skąd, zmaterializowała się w jego dłoni. Wrzasnęła przestraszona, próbując odsunąć się na tyle, by uniknąć kolejnych ciosów, niestety zaplątana w kołdrę straciła możliwość ucieczki. Dlatego też, poddając się gradowi ciosów, zaczęła piszczeć, wzywając pomocy. Jej dziecinne zachowanie wywołało atak śmiechu napastującego ją mężczyzny przed czterdziestką. W przeciągu trzech minut zwykle zaciszna sypialnia zapełniła się ludźmi, którzy, słysząc nawoływania swojej przełożonej, ruszyli jej na pomoc. Pierwszy do pokoju wpadł Lasse, gotowy pobić każdego, kto tknął Nadię chociażby opuszką palca. Niestety nie rozpoznał zwykle spokojnego Mohammada i już zabierał się za poczęstowanie go prawym sierpowym, z którego słynął. Właśnie wtedy Abderrahman, stając w drzwiach, rzucił się na niego, chcąc obronić swego rodaka przed bolesnym ciosem. W sam środek zamieszania, jakie powstało w przeciągu kilku sekund, wkroczył niespodziewanie Tomasz, trzymając na rękach niewielkich rozmiarów przestraszonego psa! – Spokój! – wrzasnął na całe gardło, przyglądając się ciałom kłębiącym się wokół pokaźnych rozmiarów łóżka. Wszyscy, jak jeden mąż, zamarli, w sekundzie odwracając głowy w jego kierunku. Kobieta wciśnięta między trzech dorosłych facetów wydała cichy jęk, próbując wydostać się spod blokującego jej ruchy Mohammada. – O! Wróciłeś! – pisnęła na jego widok. – Z workiem pcheł! – dodał pogardliwie Abderrahman, wciąż krępując ręce Lassego. – Mogę się z nim pobawić? – spytał blond olbrzym, strząsając z siebie wypięknionego Marokańczyka. Jedynie Mo zachował milczenie, wiedząc, że Nadia wyczekiwała na tę drobną istotkę z intensywnością, której nie można było przecenić. Tomasz jeszcze raz spojrzał na całą tę zbieraninę ludzi i westchnął ciężko, stawiając zlęknionego czworonoga na drewnianej podłodze. – Nie wiem, co to za chora gra, ale lepiej bawcie się przy zamkniętych drzwiach. – poradził, po czym, gwiżdżąc cicho, przywołał psa do swego boku i wyszedł z pokoju. Abderrahman w trzech szybkich krokach znalazł się przy drzwiach z zamiarem jak najszybszego opuszczenia pomieszczenia, zaś jego śladem podążał nieco oszołomiony zamieszaniem Lasse. Jedynie Mohammad nadal leżał na łóżku, chichocząc pod nosem. – Chyba powinnaś iść i przywitać się z tym psiakiem, skoro już go tutaj ściągnęłaś. – stwierdził, przekręcając się na bok. Indze nie trzeba było powtarzać dwa razy. Odrzuciła krępującą ją kołdrę i, bez zadawania sobie trudu odnalezienia butów, na bosaka ruszyła w stronę pokoju dziennego. Zlękniona, futrzana kulka, schowana pod najniższym ze stolików, spoglądała podejrzliwie na mężczyzn zajmujących miejsca zarówno na sofie, jak i obszernych fotelach. Powarkując cichutko, próbowała odnaleźć się w nowym dla siebie otoczeniu. Nieznane zapachy i twarze wzbudzały w niej strach, ale też nadzieję na lepszy los. Kiedy do pokoju wkroczyła kobieta, pies radośnie wyskoczył spod stolika, rozpoznając w niej swoją dawną właścicielkę, która dbała o niego, bawiła się z nim i pilnowała, by nikt nigdy go nie skrzywdził. Robiła to do dnia, kiedy przyjechały błyskające niebieskimi światłami samochody i zabrały ją na zawsze. Już miał przytulić się do jej stóp, gdy nagle, wąchając ją ostrożnie, zrezygnował. Zdezorientowany dziwnym zapachem, wrócił do swojej bezpiecznej kryjówki.

Nie, nie okazywał agresji. Nie warczał ani nie odsłaniał zębów, ostrzegając przed ewentualnym atakiem. Po prostu bacznie się jej przyglądał, skulony, nie wiedząc czy powinien do niej podejść. Inga zaś przykucnęła, wyciągając dłoń w kierunku bohatera wieczoru, którego obserwowali wszyscy zebrani mężczyźni. – Chodź tutaj, kruszynko – szepnęła ciepłym tonem. – Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi – obiecała, dając psu obwąchać swoją rękę. Cisza, która zapanowała w pokoju dziennym, była wręcz męcząca, jakby nagle wszyscy zebrani wstrzymali oddech w oczekiwaniu na efekty tego niezwykłego poskromienia. Futrzak najpierw wysunął nieco swoją głowę. Poruszając śmiesznie małym, czarnym noskiem, zaczął poznawać kobietę, która dopiero co odezwała się do niego miłym dla psiego ucha głosem. Nie doszukawszy się zagrożenia, zrobił kilka niewielkich kroków do przodu, wynurzając się ze swej kryjówki. Dostrzegając zaczątki zaufania, którym właśnie została obdarzona, przesunęła powoli dłonią w kierunku szyi psa i podrapała czule to miejsce. Zwierzak zamerdał radośnie ogonem i podsunął się bliżej niej, dopominając się w ten bezgłośny sposób pieszczot, których od tak dawna mu brakowało. Mo głośno westchnął z ulgą, w ten sposób na moment skupiając na sobie uwagę zebranych. Speszony wbitymi w niego spojrzeniami, mruknął niewyraźnie: – Przydałaby mu się kąpiel i jakieś strzyżenie. Inga doszła do podobnego wniosku. Uszczęśliwiona widokiem istoty, która jej potrzebowała i stanowiła jedyny łącznik z nieznaną przeszłością, nie zwróciła na to wcześniej uwagi. – Kto go zawiezie do fryzjera? – spytała natychmiast rzeczowo, nie przestając pieścić małej istoty spragnionej czułości. – Może... Tomasz? – zastanowił się głośno Abderrahman, zerkając na psa z rezerwą graniczącą z niechęcią. – A może ty? – weszła mu w słowo poirytowana jego zachowaniem Inga. – W końcu tak troskliwie na niego spoglądasz! – Ale... – zaprotestował natychmiast, jednak słowa ugrzęzły mu w gardle. – Po prostu przywieziesz jakiegoś psiego cyrulika tutaj? – zasugerował Mo, wiedząc, iż to będzie najlepsze rozwiązanie. Jedynie w ten sposób zyskiwał pewność, że Nadia nie wykorzysta okazji i nie wymknie się z futrzakiem niepostrzeżenie, narażając się na niepotrzebne kłopoty. – Ale... Ale... – zaczął mamrotać coraz bardziej zdezorientowany mężczyzna, próbując wykpić się z nieprzyjemnego dla niego obowiązku. – Postanowione! – stwierdziła uradowana kobieta. – Minęła zaledwie osiemnasta, więc bez problemu jeszcze dziś załatwisz tę sprawę! – Rrzekła, wydając w ten sposób rozkaz, który bezwzględnie musiał zostać wykonany. – A jutro Mo zawiezie mnie do jakiegoś sklepu zoologicznego, byśmy razem wybrali rzeczy dla... – urwała, nie wiedząc jak wabi się stworzenie łaszące się u jej stóp. – Jak właściwie on ma na imię? – skierowała swoje pytanie w stronę milczącego, stojącego w oddali Tomasza. Wyraz jego twarzy powiedział jej wszystko, zanim mężczyzna w ogóle zabrał głos. Zaskoczyła go tym pytaniem, dzięki któremu dostrzegł niedociągnięcia w przeprowadzonej przez siebie akcji. – Yyyy – wydał nieartykułowany dźwięk, mając nadzieję zyskać w ten sposób trochę czasu do namysłu. – Kajtek? – wyrzucił z siebie po chwili milczenia, nadając temu słowu formę pytającą. Pies nie zareagował, jakby nawet nie było mu znane. – Pudło – stwierdziła Inga, nie próbując ukryć pretensji. – Nawet nie dowiedziałeś się, jak nazywała go poprzednia właścicielka? Tomasz próbował unikać jej wzroku. Wiedział, iż właśnie na nim skoncentrowało się jej niezadowolenie i bał się konsekwencji swego niedopatrzenia. – Zajmowałem się Kowalskim. – usprawiedliwił się szybko, mając nadzieję, że tą wymówką chociażby na moment odwróci uwagę od głównego problemu. – A chociaż z jakimś skutkiem? – wtrącił się w rozmowę Abderrahman, uśmiechając się nieco sadystycznie.

Inga przez moment poczuła, że wizja zamordowania kogokolwiek, nawet nieznanego bliżej człowieka, sprawiała mu jakąś niezdrową przyjemność. Przeszły ją dreszcze, których nie powinna ignorować, bowiem stanowiły naturalny odruch, niemal reakcję obronną. – Sami oceńcie. – odpowiedział Tomasz, wyjmując z kieszeni telefon komórkowy. – Strzeliłem kilka fotek. Wszyscy, łącznie z Ingą, zebrali się wokół, oczekując, kiedy pierwsze ze zdjęć z galerii załaduje się na ekranie. Po sekundzie ich oczom ukazał się zakneblowany mężczyzna, dosyć mocnej postury, ze związanymi za plecami rękoma. Jednak to zupełnie inny szczegół zwrócił uwagę większości. Na jego szyi można było dostrzec szeroką skórzaną obrożę, do której ktoś, zapewne Tomasz, przypiął masywny, metalowy łańcuch. Jego drugi koniec umocowany został wokół starego drzewa. Jednego z wielu, jakie można było dostrzec w kadrze. – Potraktowałeś go jak... – szepnął Lasse, spoglądając na właściciela komórki z nieskrywanym uznaniem. – Jak psa. – uzupełniła uczynnie Inga, zdając sobie sprawę ile zwierząt cierpi podobne męki. – Takie było zamierzenie. – wytłumaczył ten natychmiast, nie chcąc zostać źle zrozumianym. – Ten frajer zrobił to samo z tym futrzakiem tarzającym się właśnie na ulubionym dywanie Nadii. – dodał, skupiając uwagę na zapomnianym na moment psie. Faktycznie, czując się nieco pewniej na nieznanym dla niego terenie, zwierzę zaczęło wić się po puchatym białym dywanie, zostawiając na delikatnym włosiu ślady zaschniętego na grzbiecie błota. – Abderrahman! – zawołała natychmiast Inga. – Jeśli za minutę nie będziesz wychodził w celu znalezienia jakiegoś fachowca, który zajmie się tym czworonogiem jeszcze dziś wieczorem, to sam będziesz strzygł się przez dwa lata u psiego fryzjera. Groźba okazała się skuteczna, bowiem mężczyzna, względem którego została zastosowana, wystrzelił niczym strzała w kierunku drzwi wyjściowych. Obserwując ten pośpiech, Mo zaśmiał się głośno, zdając sobie sprawę, iż dla tego elegancika nie można by było znaleźć gorszej kary niż ta wymyślona właśnie przez Nadię. – Instynkt cię nie zawodzi. – mruknął, podchodząc do niej na odległość kilku centymetrów. – Wracasz do formy, Nadi, nawet jeśli jej nie pamiętasz! – dodał, uśmiechając się do niej szeroko. Inga przez moment wstrzymała oddech, patrząc w jego oczy. W jego źrenicach czaiła się tajemnica, której wolała na razie nie poznawać.

Rozdział IX Marzyła o chwili spokoju. Mimo, że za wszelką cenę chciała spędzić ten dzień w zaciszu swego pokoju, odkryła, że za sprawą mieszkających w domu mężczyzn było to po prostu niemożliwe! Skupiając się na wydarzeniach ostatnich godzin, uświadomiła sobie, iż do tej pory nie zanotowała chociażby najważniejszych z informacji przekazanych jej przez Mohammada. Dodatkowo męczyła ją sprawa ciągłego braku kontaktu z agentem Cichovsky. Nie wiedziała, jak powinna tego dokonać. Na tej zapomnianej przez ludzi wyspie nie miała możliwości zakupu żadnej karty SIM, nie mówiąc już o przeprowadzeniu swobodnej rozmowy. – Za dużo niewiadomych, za mało faktów. – mruknęła do siebie, dochodząc do swojej części domu. Niemal czuła ulgę. Chciała po prostu położyć się i odpocząć, nie zgłębiając po raz kolejny licznych tajemnic kryjących się w pamiętnikach ukrytych w sekretnej skrytce. Miała ochotę chwycić w dłonie jakąś lekko napisaną, romantyczną komedię i odpocząć w jej fikcyjnym, szczęśliwym świecie. Zapalając światło w sypialni, zatrzasnęła za sobą drzwi. Odwracając się, zatrzymała się w pół kroku. Na środku jej łóżka, wśród miękkich, atłasowych poduszek, leżał Abderrahman! Uśmiechając się do niej uwodzicielsko, poklepał zachęcająco wolne miejsce obok siebie, prosząc, by dołączyła do niego. Sytuacja w jej ocenie była na tyle komiczna, że miała ochotę go wyśmiać. Instynkt podpowiedział jej jednak, iż nie tak Nadia poradziłaby sobie z intruzem. – Zabłądziłeś? – mruknęła, próbując zachować spokój. – Tak, w przepaści twoich oczu... – odpowiedział, niezrażony, dalej spokojnie leżąc na jej łóżku. – Wypad z baru! – poleciła, idąc w kierunku szezlongu, na którym chciała przysiąść. – No, już nie drocz się ze mną! – poprosił, – Przecież wiesz, że ta blondynka to tylko wypadek przy pracy. Zapomniałaś, że Papcio przeznaczył mnie dla ciebie? Zawrzało w niej. Mimo, że tu obecny mówił o mężczyźnie, którego nigdy nie widziała na oczy, miała ochotę zetrzeć mu ten chytry uśmieszek z gęby. – Tak, jako zabawkę... – wymruczała zmysłowo, idąc w kierunku łóżka. Mężczyzna obserwował w tym czasie każdy jej ruch spod na wpół przymkniętych powiek. Jego uśmiech zdradzał satysfakcję, zapatrzenie w siebie samego oraz swoje zdolności. Położyła się tuż obok niego. – Zapomniał tylko wspomnieć, co dzieje się z przytulankami, które mi się już znudziły! – Szepnęła, jednocześnie przeciągając grzbietem dłoni po jego idealnie wygolonym policzku, by płynnym ruchem zejść do krtani, którą na koniec symbolicznie podcięła. Pobladł. Zrozumiał zarówno ukryte znaczenie wypowiedzianych przez nią słów, jak i jednoznacznego gestu. Mimowolnie odsunął się od niej o kilka centymetrów, zupełnie jakby obawiał się, że wcieli groźbę z życie w swojej własnej sypialni. – Nadia, wiesz, że cię kocham – wyznał, próbując grać na jej uczuciach. – Nie wiem. – stwierdziła z rozbrajającą szczerością. – Mam amnezję, zapomniałeś? Przeklął w myślach, szukając wyjścia z patowej sytuacji, w której znalazł się na swoje własne, wyraźne życzenie. Pożałował zuchwalstwa, które tego wieczora przygnało go do sypialni tej wariatki. Wiedział jednak, że bez jej wsparcia szybko wyląduje na ulicy, a kto wie czy nie skończy jako trup w jakimś wąskim zaułku. Zraził do siebie wielu ludzi. Zbyt wielu. Zgubiła go pewność siebie. Kto odważyłby się zadzierać z facetem Nadii? – Rozumiem. – mrugnął porozumiewawczo. – To może zrobię ci masaż? Zawsze cię to relaksowało... – Spieprzaj – poradziła mu przymilnym głosem, mając nadzieję, iż wreszcie osiągnie swój cel. Poderwał się z łóżka jak oparzony. – Spoko, zrozumiałem aluzję! Ale wiesz, musisz trochę wyluzować – poradził. – Frustracja

seksualna może prowadzić do wielu schorzeń! – Niech się twoja nieuczesana łepetyna nie martwi, upatrzyłam już sobie nowego pluszaka – mruknęła zadowolona niczym kotka, która dobrała się do miseczki pełnej wybornej śmietanki. – A! To o to chodzi! – żachnął się nieco, ruszając w kierunku drzwi. – Jednak coś pamiętasz! I mścisz się za tę laskę, która zwróciła moją uwagę... Jesteś zazdrosna! Zaśmiała się, jak tylko okrutna kobieta potrafi to zrobić. Sama nie wiedziała, jakim cudem utrafiła w taki ton, niemniej jednak dodała dramatyzmu całej sytuacji. – Zazdrosna? O jakąś blondynkę? Bo domyślam się, że to ta, którą nazwałeś wypadkiem przy pracy? Pędź do niej chociażby i teraz... Spojrzał na nią swoimi niebieskimi jak bezchmurne niebo oczyma. – Ty naprawdę nic nie pamiętasz! Nie pamiętasz! – zaczął powtarzać w kółko niczym oszalały, jakby dopiero teraz w to uwierzył. – Zabiłem ją! Zabiłem, by udowodnić ci, że to ty jesteś dla mnie najważniejsza. Nie mógł bardziej jej zaskoczyć. Miała go za cwaniaczka dbającego o swoje wygody. Nie sądziła jednak, iż był w stanie posunąć się do tak drastycznych kroków by zachować swoją pozycję. Z drugiej strony, sama widziała, jak ekscytował się krzywdą innych. – Ale... – Żądałaś dowodu miłości! Kazałaś mi się jej pozbyć! – zaczął wrzeszczeć, krążąc nerwowo po pokoju. – Ale... – szepnęła ponownie, nie mogąc znaleźć żadnych właściwych słów. – Ale, ale, ale – przedrzeźniał ją, naśladując jej głos. – Nie udawaj ciotki– cnotki! – nakazał jej, nie przerywając swojego nerwowego spaceru po pokoju. – Trudno policzyć, ilu masz ludzi na sumieniu, więc nie graj teraz jakiejś świętojebliwej, która oburza się na jeden zgon więcej! Inga nie była w stanie go słuchać! Natłok myśli, mieszający się ze wspomnieniami rozmowy z Mohammadem, stworzył w jej głowie obraz twardej, pewnej siebie, ale też niezwykle okrutnej kobiety. Kobiety, którą miała się stać! Dla własnego bezpieczeństwa i szansy na lepszą przyszłość. – Ostatni raz mówię: Wypierdalaj stąd – rzekła chłodnym tonem, w którym bez problemu można było wyczuć groźbę – albo za moment sam dołączysz do tej swojej blondynki i jej podobnych! Abderrahman spojrzał na nią niepewnie, pojmując w mgnieniu oka, że Nadia nie żartuje. Zrozumiał, iż bezpowrotnie minęły dobre czasy, kiedy był jej ulubieńcem, któremu prawie wszystko uchodziło płazem. Rozpoczynał nowy etap – walkę o przetrwanie! Nie, nie rozważał opuszczenie szeregów organizacji. Przynajmniej nie w najbliższej przyszłości... – Ale... – wydukał, nie wiedząc jak opuścić sypialnię nie tracąc twarzy. – Ale, ale, ale – powtórzyła za nim, nie mogąc przepuścić takiej okazji. – Spieprzaj stąd i tyle! A po drodze znajdź i przyprowadź pod drzwi sypialni psa, jeśli ten fryzjer już skończył swoją robotę. Audiencja, na którą sam się wprosił, zakradając się do jej łóżka, została oficjalnie zakończona. Ostatnie rozkazy wydane. Nie miał tam nic więcej do roboty, dlatego odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku drzwi. – Pamiętaj, że Arvid... Nie dokończył zdania. Kamienny posążek, który do tej pory zdobił jedną z nocnych szafek, właśnie poszybował w kierunku jego głowy i minął ją zaledwie u milimetry. Nie, kobieta nie chybiła. Był tego pewien. Chciała dać mu jasno odczuć, że to nie najlepszy moment na dyskusje o jej zmarłym ojcu. – Porozmawiamy, kiedy ochłoniesz i odzyskasz pamięć. – stwierdził, odwracając się w jej kierunku i zerkając w jej pałające nienawiścią oczy. Została sama. Z wiedzą, której w ogóle nie chciałaby posiadać. Przytłaczała ją tak samo, jak świadomość, że musi stać się drapieżnym potworem, by doprowadzić do końca plan agenta Cichovsky. I tu powrócił stary problem męczący ją od kilkudziesięciu godzin: jak mogła się z nim skontaktować? Owszem, Mo obiecał jej małą wyprawę po zakupy, nie sądziła jednak, że tak łatwo uda się jej wymknąć obstawie, która na pewno będzie śledzić każdy jej krok...

Rozdział X Spoglądając na wzburzone fale, uderzające z furią o kamienisty brzeg, nerwowo zerkała przez ramię, próbując sprawdzić czy nikt z domowników, jeśli tak w ogóle można nazwać bandę sadystycznych bandziorów, przypadkiem jej nie obserwuje. Karta SIM, zdobyta niepostrzeżenie podczas wyprawy do Mölndal, od kilkunastu minut spoczywała w telefonie. Wpatrując się w urządzenie, Inga czuła pewnego rodzaju niepokój. Miała świadomość, iż musi wykonać to jedno, jedyne połączenie, ale bała się, że zostanie nakryta i sprzątnięta przez Lasse czy też Tomasza. Spojrzała na bezimiennego psa, który łasząc się u jej stóp dopraszał się o uwagę, a jednocześnie stanowił żywe przypomnienie przeszłości, której nawet nie pamiętała. Długi sygnał słyszalny w słuchawce nagle zamilkł, by po chwili zmienić się w głos starszego mężczyzny: – Agent Cichovsky, słucham? Miała ochotę go zwymyślać! Nie znała się co prawda na funkcjonowaniu tajnych służb ani tym bardziej mafii, ale jednego była pewna! W tego typu rozmowach nie powinny padać żadne nazwiska! – Do kurwy nędzy – zaklęła, przejąwszy nawyki mężczyzn, z którymi mieszkała. – Może jeszcze podasz stopień i miejsce podległej placówki? – Inga? – spytał zdziwiony, iż do niego zadzwoniła. Czyżby nie wierzył, że może mi się udać? – pomyślała zdenerwowana, przedłużając nerwowe milczenie. – A kto? Cesarzowa Austrii? Chyba sam kazałeś jak najszybciej się z tobą skontaktować! Mężczyzna odchrząknął nieco zakłopotany, nie wiedząc jak odpowiedzieć na tę słowną prowokację. Zdaniem służb więziennych Inga była spokojną, wycofaną kobietą, ale jej aktualna postawa zupełnie temu przeczyła. – Nie sądziłem, że tak szybko zdobędziesz ich zaufanie – przyznał w końcu. – Dzwonisz z bezpiecznej linii? – Tak. Wczoraj kupiłam kartę SIM i będę jej używać wyłącznie do kontaktu z tobą. – Świetnie, świetnie – pochwalił, gratulując sobie w myślach doskonale realizującego się planu działania. – Masz jakieś wieści? – Mohammad, tak jak mówiłeś, trzyma teraz wszystko w ryzach. Powoli jednak zaczyna wprowadzać mnie w arkana biznesu, twierdząc, że całość przestanie się kręcić bez mojego udziału... – Świetnie, świetnie – powtórzył Andrew, nie siląc się wcale na oryginalność. – A co z kodami? Z jakiegoś nieokreślonego powodu nie miała ochoty powiedzieć mu o pendrivie znalezionym w skrytce. Powinna najpierw go przejrzeć. Istniało przecież prawdopodobieństwo, iż zawierał osobiste pliki Nadii Karlsson, niezwiązane bezpośrednio z jej działalnością. – Nadal się za nimi rozglądam – stwierdziła w końcu enigmatycznie. – Ale myślę, że wkrótce je znajdę. – Czekam na kolejny meldunek. – rzekł mężczyzna, chcąc zakończyć rozmowę. Jej wzrok spoczął na bezimiennym psie, ganiającym między kamieniami za mewami, którym ta niezwykła zabawa przypadła do gustu. – Moment! – powstrzymała swego rozmówcę. – Jak nazywa się mój pies? Zaskoczyła go tym pytaniem. – Słucham? – Mój pies – powtórzyła z naciskiem. – Mała, czarna kulka, którą Krzysztof Kowalski bezlitośnie przykuł łańcuchem do rozwalającej się budy! Cisza. Do jej uszu przez moment nie docierał żaden dźwięk oprócz szumu fal rozbijających się na nabrzeżu. Czuła zimny wiatr smagający jej twarz i drobinki soli osadzające się na skórze.

– Lucky – szepnął w końcu, szeleszcząc kartkami akt, które prawdopodobnie trzymał w dłoni. – Dlaczego go nie uratowałeś? – spytała, spoglądając na czworonoga przyjaźnie machającego do niej ogonem. – A czy ja jestem agentem ochrony zwierząt? Ma budę, ma miskę, żyje! Jego słowa wprawiły ją w zdumienie i doszła do wniosku, że nie powinna się z nim cackać. Nadia na pewno by tego nie zrobiła! – Skurwysyn z ciebie, wiesz? Cichovsky zaśmiał się nerwowo, nie chcąc wdawać się w jego zdaniem bezcelową dyskusję. – Zgoda, wyślę tam kogoś... – zaczął nieco bardziej ugodowym tonem. – Nie ma potrzeby – zapewniła go chłodnym głosem. – Lucky jest już ze mną, dlatego musiałam poznać jego imię. – Ale jak to? – Nie musisz znać szczegółów. Odezwę się za kilka dni – dodała i szybko przerwała połączenie, by mężczyzna, od którego tak naprawdę była zależna, nie zaczął zadawać zbędnych pytań. Wyłączyła szybko aparat i schowała go do kieszeni kurtki. Spoglądając na szary horyzont, na którym mętne wody morza zlewały się w jedność z granatowymi chmurami napływającymi od północy, doszła do wniosku, że życie wcale nie jest czarno-białe. Chociaż tak właśnie mogłoby się wydawać komuś, kto w dorosłym wieku zaczyna się go uczyć od nowa. Budząc się bez pamięci, za pewnik przyjęła, iż policja zawsze ma rację, bandziorów trzeba zapuszkować, a za każdą błędną decyzję należy ponieść karę. Tak właśnie rozumowała jeszcze kilka dni temu, kiedy poznając historię swoją i Nadii, zgodziła się wziąć udział w tajnym planie agenta Cichovsky. Teraz powoli zmieniała zdanie. – To zabawne, jak bardzo może się zmienić nasz światopogląd w zaledwie kilka dni – szepnęła kpiąco w stronę psiaka, który jak na zawołanie znalazł się obok jej stóp. Stojąc nad wzburzonym morzem, zrozumiała, że nic tak naprawdę nie jest ani czarne, ani białe. Świat zbudowany został tylko i wyłącznie z jaśniejszych i ciemniejszych odcieni szarości. Nie ma dobra i zła! Istnieją tylko lepsze lub gorsze wyjścia z sytuacji! Pochwyciła w dłoń mały, płaski kamyk i, obracając go w palcach, czuła jak powoli ogrzewa się pod wpływem dotyku jej skóry. – Cierpliwość i uwaga! Tylko one potrafią wydobyć z nas jakieś pozytywne emocje – stwierdziła, obserwując to proste zjawisko fizyczne. – Jeśli zadamy sobie trud, by poświęcić nasz czas na coś dobrego, a raczej w naszej opinii lepszego, wtedy uzyskamy oczekiwane rezultaty – szepnęła, cały czas przyglądając się niewielkiemu kamykowi nadal spoczywającemu na jej ciepłej dłoni. Ze świata niecodziennych refleksji wyrwało ją jedno, dosyć głośne szczeknięcie psa, który nagle ruszył biegiem w kierunku domu. Inga rzuciła trzymany w ręku kamień wprost w odmęty zimnego, wzburzonego morza i odwróciła się w stronę przybysza, zmierzającego dokładnie w jej kierunku. Mocna, nieco kwadratowa szczęka Tomasza, była silnie zaciśnięta. Nerwowy, szybki krok jedynie potęgował aurę zdenerwowania, jaka go otaczała. Coś w jego postaci sprawiło, iż Inga poczuła dreszcze i niepokój, zupełnie jakby w powietrzu przepełnionym morską solą nagle zawisła żądza zemsty. – Nadia, słuchaj, utemperuj swojego kochasia, albo ja to zrobię! – na wpół poprosił, na wpół polecił zdenerwowanym tonem. – Ostrzegam! Jeszcze raz ten skurwiel mnie zdenerwuje, a mówiąc obrazowo, będzie wąchał kwiatki od spodu! Westchnęła ciężko, nie wiedząc co odpowiedzieć. Jak widać Abderrahman dawał się we znaki nie tylko jej. – Co tym razem zrobił? – spytała zmęczonym głosem, próbując w ten sposób dać mu niewerbalnie znać, iż też ma dość męczącego lalusia. – Pierdoli coś od rzeczy. O jakiś laskach, które kazałaś mu podobno zamordować... O tym, że kompletnie ci odbiło... Przestrzegał mnie, że wszystkich nas wybijesz, bo nie jesteś sobą. Prawdopodobnie nie zwróciłaby większej uwagi na powyższą wypowiedź, gdyby nie ostatnie słowa. „Nie jesteś sobą” – te trzy pojedyncze wyrazy cały czas dźwięczały jej w uszach, budząc niepokój

i chęć ucieczki. Czyżby Abderrahman przejrzał ją, a teraz powoli zaczął kampanię mającą na celu zdemaskowanie jej oszustwa? – Myślisz, że trzeba będzie go... – nie dokończyła, po prostu nie mogła. – Na razie odseparowałbym go od bieżących spraw – stwierdził po chwili namysłu. – Może powinnam wysłać go na jakieś wakacje... – Chojna jesteś! – stwierdził natychmiast Tomasz. – Widać popadło na twój łaskawy humor. To co, mam mu zarezerwować bilet na Bali? A może tym razem pozwolisz mu odpocząć na Malediwach? – zakpił, nie rozumiejąc jej intencji. Przypomniała sobie, że stojący przed nią przystojniak był świeżym narybkiem, więc nie powinna w ogóle dyskutować z nim o tego typu sprawach. Z drugiej strony, było w nim coś, co przyciągało ją do niego. Być może był to zmysłowy, uderzający do głowy zapach wody po goleniu, który obiecywał długie, gorące i pełne seksu noce. A może po prostu jego mroczna uroda przemawiała do jej podświadomości tak głośno, że nie potrafiła zignorować swoich uczuć. Cokolwiek to było, nie powinna z tym walczyć. W końcu miejsce protegowanego Nadii właśnie się zwolniło, a Tomasz mógł je doskonale wypełnić. – Sądzę, że Abderrahman nie ma tak wysublimowanych potrzeb. Zresztą Mo chętnie zajmie się swoim rodakiem – wyszeptała, podchodząc do niego. Stanęła tak blisko, jak tylko było to możliwe. Zbyt blisko, by nie usłyszeć przyśpieszonej akcji jego serca i nie poczuć ciepła bijącego od jego rozpalonej skóry. – Skoro tak... – zaczął, zmieszany jej zachowaniem do tego stopnia, iż nie dokończył zdania. W tym czasie ona przyłożyła wskazujący palec do jego lekko spierzchniętych warg, prosząc go o ciszę. – Nie mówmy już o nim – nakazała. – To błąd przeszłości i paradoksalnie właśnie dzięki amnezji udało mi się go dostrzec – dodała zupełnie szczerze, wierząc w każde z wypowiadanych przez siebie słów. Była pewna, że Nadia również by tak pomyślała, widząc zachowanie i pyszałkowatość protegowanego, który doszedł do wniosku, iż sypianie z szefową zagwarantuje mu nietykalność. – Ale te Malediwy brzmią ciekawie – dodała po chwili, nadal skupiając całą jego uwagę na sobie. – Może we dwoje się tam wybierzemy? – spytała żartobliwym tonem, wstrzymując jednocześnie oddech, by usłyszeć wyraźnie jego odpowiedź. W jego ciemnych oczach dostrzegła niedowierzanie, mieszające się z zaskoczeniem. Zupełnie jakby nie spodziewał się po niej takich słów. Po chwili jednak z jego źrenic wyczytała też małą, ale doskonale widoczną nutkę satysfakcji, jakby cieszył się z jej propozycji. – Nadia... – szepnął, walcząc z ochotą objęcia jej. Pragnął by spoglądający na nich mężczyzna, skryty za jedną z jasnych kotar pokoju dziennego, dostrzegł rodzącą się między nimi zażyłość. Zanim jednak zdążył zrealizować swoje pragnienia, kobieta, śmiejąc się radośnie, niespodziewanie odsunęła się od niego i ruszyła biegiem w stronę domu. – Porozmawiamy wieczorem – obiecała mu po chwili, zatrzymując się w pół kroku. – W mojej sypialni – dodała, ponownie odwracając się do niego plecami. Spoglądał na nią zdezorientowany, próbując zrozumieć, co tak naprawdę właśnie się stało i czy powinien traktować jej słowa poważnie. Nie było mu jednak dane dokładne ich przeanalizowanie, bowiem jego uwagę zwrócił sposób, w jaki przywołała do siebie psa. A może raczej fakt, że on od razu zareagował na wypowiedziane przez nią imię. – Lucky? – powtórzył za nią, a pies zatrzymał się w pół drogi, spoglądając to na kobietę stojącą już niemal na progu domu, to na mężczyznę nadal znajdującego się nad brzegiem morza. – Tak! Takie imię postanowiłam mu nadać – skłamała Inga, znikając w ciepłym wnętrzu domu. Został sam. Odwrócił wzrok od pobliskiego domu, który znajdował się zaledwie kilka metrów od niego. Zatrzymał spojrzenie na szarym horyzoncie, który dość zatartą linią oddzielał pochmurne niebo od niemal zimowego, wzburzonego morza. Przypomniał sobie Marzenę. Jej długie, jasne włosy falujące na wietrze, błękitne jak letnie niebo oczy i pełen radości uśmiech. Była promykiem jego życia i nadzieją na to, że zasługuje na chociażby odrobinę szczęścia.

Poczuł jak gorąca łza spływa po jego wychłodzonym już policzku, by po chwili poszybować w powietrzu i roztrzaskać się na kamienistej powierzchni ziemi. Była w tym jakaś alegoria tego, co stało się z nią – tą pełną entuzjazmu istotą, która swoim odejściem zmieniła jego serce w kamień. Zacisnął mocno powieki, mając nadzieję powstrzymać w ten sposób cisnące się do oczu kolejne łzy, ale również wspomnienia, które nagle zapragnął wymazać i zepchnąć do podświadomości. Faktycznie, po dłuższej chwili obraz młodej, smukłej blondynki zajęła szatynka z włosami do ramion, kryjąca swoją prawdziwą naturę za topornymi, ciemnymi oprawkami okularów. Odetchnął głęboko, skrywając twarz w dłoniach. Był to gest desperacji, ale też zmęczenia całą tą sytuacją. Miał ochotę zniknąć i zapomnieć o wszystkim, czego chciał dokonać. Jednak było już za późno. Na wiele rzeczy. Także na pozostawienie Nadii samej sobie. – To jest twoja nowa zabawka? – zakpił nieprzyjemnym tonem Abderrahman, kiedy tylko zatrzasnęła za sobą drzwi domu. Inga spojrzała na niego nerwowym wzrokiem, nie zdając sobie do tej pory sprawy, iż mężczyzna skrył się za jedną z kotar zdobiących przeszkloną ścianę domu. – Nie masz innych rzeczy do roboty niż szpiegowanie mnie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Bo mogę ci szybko znaleźć jakieś zajęcie! – zagroziła, zanim zareagował na jej zaczepkę. – Mo nie wydał mi dziś żadnych poleceń – stwierdził z satysfakcją, podkreślając dobitnie, kto tak naprawdę wydawał mu rozkazy. – To się może zaraz zmienić. Chciała go wyminąć, próbując nie spoglądać na jego hipnotyczne oblicze, jednak zanim zrobiła chociażby krok, mężczyzna chwycił ją za rękę i mocno ścisnął, przyciągając do siebie. – Zawsze byłaś dziką kocicą. Być może tego nie pamiętasz, ale od lat nieustannie do siebie wracamy. Jesteś ode mnie uzależniona... – Cóż, w takim razie będę musiała pójść na odwyk, bo zaczynasz mnie denerwować. – Wiesz... A może nie, nie możesz tego wiedzieć. Znam zbyt wiele tajemnic, byś chciała pozwolić mi odejść... – Istnieją sposoby, by skutecznie cię uciszyć – dodała nieco drżącym głosem, drugi raz grożąc mu śmiercią. – Arvid... – Arvida już nie ma! – przerwała mu ostro. Nie chciała słuchać szczegółów dotyczących przeszłości Nadii. Pomysł podarowania córce mężczyzny, by mogła się z nim związać, uważała za niezwykle wyrachowany i odrażający. Sama myśl o tym sprawiała, że stawała się niemal fizycznie chora. Czuła dreszcze, ale też mdłości. Pamiętała cyniczne słowa zapisane przez pannę Karlsson w jej pamiętniku. Wyrwała rękę z jego mocnego uścisku i pośpiesznie ruszyła w stronę biblioteki, mając nadzieję znaleźć tam Mohammada. Zdenerwowana zarówno rozmową telefoniczną z Andrew, pogawędką z Tomaszem, jak i późniejszą dyskusją z Abderrahmanem, wpadła niczym bomba do zacisznego wnętrza wypełnionego książkami. Przy masywnym, eleganckim biurku dostrzegła pucołowatą twarz Mo, skupionego nad jakimiś dokumentami zapisanymi szeregami cyfr. Słysząc jej nerwowy krok, mężczyzna oderwał wzrok od papierów i przyjrzał się jej uważnie. – Nadi, co się dzieje? – spytał szczerze zmartwiony, dostrzegając jej zdenerwowanie. – Abderrahman – mruknęła, jakby to jedno imię mogło wszystko wyjaśnić. – Co tym razem zrobił? – spytał strapionym tonem. Zdawał sobie sprawę, że młodzieniec przywieziony kilkanaście lat wcześniej z Maroka zaczynał zbytnio się panoszyć, ale dopóki dawał szczęście Nadii, nie zamierzał nic z tym robić. Sytuacja powoli zaczynała się zmieniać i wiedział, że nie da rady zbyt długo chronić swego rodaka przed konsekwencjami jego własnego zachowania. Zresztą i tak najważniejsze dla niego była stojąca przed nim kobieta.

Zawdzięczał życie jej ojcu i jej. Była dla niego wszystkim. – On się po prostu szarogęsi! – odpowiedziała nieświadoma rozterek mężczyzny Inga. – Włazi z butami w moją prywatność, sądząc, iż ma prawo przejąć stery firmy tylko dlatego, że parę razy się ze mną bzyknął – wyrzuciła z siebie wreszcie. – Ale... Jak to? – spytał zdezorientowany Mo, nie bardzo rozumiejąc, do jakiego czasu odnosiły się słowa stojącej przed nim kobiety. – Wczoraj znalazłam go w swojej sypialni i ledwie udało mi się go stamtąd wyrzucić! – To wy, ten... Tego... – zaczął niepewnie, nie wiedząc jak elokwentnie ująć w słowa pytanie krążące mu po głowie. Pojęła jego intencje w mgnieniu oka. – Oczywiście, że nie! – zaprzeczyła natychmiast, krzywiąc się przy tym z niesmakiem. – Powiedział mi, że ojciec sprowadził go właśnie w tym celu. Ale wiesz co? Ja nie chce go tu więcej widzieć – wyznała, przysiadając na jednym z foteli stojących przy masywnym meblu pośrodku pomieszczenia. Jej postawa wzbudziła opiekuńcze instynkty kryjące się na dnie serca misiowatego mężczyzny. Do tego stopnia przejął się jej stanem, iż zerwał się ze swego miejsca, podszedł do niej i przykląkł na podłodze. – Cicho – szepnął, prosząc, by zachowała zimną krew, a jednocześnie pragnął tym jednym słowem nieco ją uspokoić. – On śmie mi grozić! – wyznała. – Kilka chwil temu stwierdził, że zna zbyt wiele z moich tajemnic, bym chciała pozwolić mu odejść. Gdybym tylko wiedziała, o czym on mówi! Ale ja nic nie pamiętam! Nic! Rozumiesz? Westchnął, rozumiejąc powagę sytuacji. Nie pamiętając kim była, nie potrafiła się odnaleźć w swoim własnym życiu. Nie wiedziała, jak stawić czoła podwładnym, którzy prawdopodobnie usiłowali wykorzystać sytuację i zagarnąć większy kawałek tortu tylko dla siebie. Powinien był to przewidzieć! – Nadi, poradzimy sobie ze wszystkim – obiecał ciepłym, troskliwym tonem. – Z czasem przypomnisz sobie całe swoje życie – dodał, mając nadzieję, że to prawda. – Opowiem ci o każdym szczególe, jaki znam i jaki pamiętam. Staranujemy te niewidzialne wrota, za którym kryją się twoje wspomnienia! Spojrzała na niego spod nieco zmrużonych powiek, próbując pohamować łzy. On jeden spośród bandy mafiosów okazywał jej ludzkie uczucia i dbał, by zachowała równowagę psychiczną. Nadia naprawdę nie potrafiła docenić skarbu, jaki podarował jej los, a raczej ojciec – pomyślała Inga, dostrzegając z ciemnych oczach mężczyzny miłość, chociaż jej zdaniem nie było w niej nic romantycznego. Stanowiła raczej mieszankę wdzięczności, troski i czegoś, czego nie potrafiła jednoznacznie określić. – Nie mogę zachować spokoju, kiedy Abderrahman na każdym kroku mnie śledzi i grozi! Nie mogę! Mo ponownie westchnął ciężko, widząc, iż nie ma wyjścia i musi chociaż na chwilę usunąć ze sceny niepokornego rodaka, któremu zamarzyły się zbyt duże wpływy. – Wyślę go do Maroka – stwierdził niespodziewanie. – Niech pojedzie skontrolować plantacje naszych dostawców. – Czy?... – Nie, spokojnie. Ani to niebezpieczne, ani kluczowe dla naszej sprawy – uspokoił ją natychmiast. – Mam nadzieję, że dzięki tej wyprawie zrozumie jakie jest jego miejsce w szeregu i nie będzie wyrywał się zbytnio do kierowania tobą i przejmowania władzy, która mu się po prostu nie należy! – Dodał nieco zdenerwowanym tonem, zdając sobie nagle sprawę, iż sam doprowadził do eskalacji tego problemu. Kiedy Nadia trafiła w ręce policji i została umieszczona w bliżej nieokreślonym miejscu, pozwolił Abderrahmanowi na zbyt dużo swobody, koncentrując się na poszukiwaniach przełożonej. Jednocześnie zapewnił mu bezkarność, nakazując innym schodzenie mu z drogi. Młodzieniaszek

wyciągnął z tego błędne wnioski i doszedł do konkluzji, że należy mu się szacunek. Kto wie, może sądził nawet, iż w obliczu nieobecności Nadii przejmie kontrolę nad całą firmą. Przecież nie miał pojęcia o testamencie zostawionym przez Arvida i wytycznych przewidujących niemal każdy możliwy scenariusz rozwoju sytuacji. – Niech jedzie i na koniec świata, aby tylko zszedł mi z oczu – szepnęła zmęczonym głosem, wtulając się w opiekuńcze ramiona Mo, które przed momentem objęły ją szczelnie, dodając otuchy. – Załatwione! Zaraz zarezerwuję mu bilet do Tangeru! – zdecydował, nie rozluźniając swojego uścisku. – Faktycznie potrzebujesz ciszy i spokoju, a nie melodramatów rodem z arabskiej telenoweli – zaśmiał się, próbując ją nieco rozśmieszyć. – Dziękuję... – Nadi, moją powinnością jest cię chronić – wytłumaczył, podrywając się z podłogi. – Do tej pory sądziłem, że Abderrahman jest nieszkodliwym fircykiem, ale nie pozwolę, by wyprowadzał cię z równowagi albo, co gorsza, wykorzystywał. Potrzebujemy cię! Firma cię potrzebuje. I ja zresztą też! Nie wiedziała, co odpowiedzieć na tak szczere słowa. Poczuła się jak zdrajca. Przecież miała ich wszystkich wystawić policji, a kto jak kto, ale Mohammad na to nie zasługiwał. Jeśli się nie myliła, to jego postępowaniem kierowało poczucie wdzięczności, lojalność względem przybranej rodziny i szczere uczucia, które w jakiś niezwykły sposób sprowadziły go na drogę przestępstwa. – Wiesz co? Chyba wiem w jaki sposób odciągnąć twoje myśli od problemów – stwierdził tajemniczo, uśmiechając się przy tym lekko. Zaskoczył ją taką deklaracją. Zwłaszcza, iż nie miała pojęcia, co mogło się za nią kryć. – Mo... – Spokojnie! To tylko mała aktywność fizyczna, która na pewno wprawi cię w dobry humor – obiecał, stojąc tuż nad nią. – Ale... – Lekcje samoobrony – wytłumaczył, zanim pogubiła się w domysłach. – I zaczniemy je od teraz. Po co tracić czas? – dodał, szczerząc szeroko zęby.

Rozdział XI Kolejnych kilka dni nie przyniosło znacznych zmian w równowadze sił i stosunkach panujących w posiadłości na pewnej niewielkiej wysepce leżącej u brzegu Göteborga. Któregoś z wieczorów sprawdziła w końcu pendrive kryjący się wśród pamiętników Nadii. Odkryła z lekkim rozczarowaniem, iż zawiera tylko i wyłącznie ciągi cyfrowe, będące prawdopodobnie kodami dostępu, o których wspominał agent Cichovsky. Brakowało na nim prywatnych zdjęć czy chociażby notatek, dzięki którym mogłaby jeszcze lepiej poznać kobietę, w której skórę przyszło jej się wcielić. Tak, Nadia Karlsson stała się jej prywatną obsesją, która niczym zwodniczy nałóg domagała się coraz to nowych bodźców i informacji, na podstawie których mogła wykreować jej najdoskonalszy obraz. W urywkowych zdaniach, zdawkowych słowach doszukiwała się dobra i próbowała usprawiedliwiać każde zachowanie, nawet to najgorsze. Rozumiała ją, jakkolwiek strasznie może brzmieć stwierdzenie, iż potrafiła pojąć, co kierowało zimnokrwistą morderczynią, na której prawdopodobnie nie robiło wrażenia morze przelanej krwi. Rozumiała ją, bowiem sama czuła się zagubiona w tym męskim świecie, którego reguł jej nie wyjaśniono. Za sprawą Abderrahmana pojęła, że w rzeczywistości, w której dorastała i żyła Nadia, nie było miejsca dla prawdziwych uczuć, miłości, troski ani serdeczności. Każdy, nawet potencjalnie najbliższy przyjaciel, był w stanie wbić nóż w plecy, jeśli tylko dostrzegłby w takim działaniu jakiś większy sens i szansę na przejęcie chociażby odrobiny władzy. Właśnie takimi intencjami kierował się Jamaarani wkradając się w jej łaski i wykorzystując ją dla własnych celów. Zyskał immunitet, który gwarantował mu nie tylko nietykalność, ale też możliwości, jakich nie osiągnąłby bez sprzymierzenia się z córką szefa, a później samą szefową. Była dla niego kartą przetargową. Jokerem, dzięki któremu mógł wygrać kolejną partię, stawiając na szali nie tylko swoje, ale i jej życie oraz pozycję. Cieszyła się i odetchnęła z ulgą, iż chociaż na moment pozbyła się go nie tylko z domu, ale też swojego najbliższego otoczenia. Jak zapewnił ją Mohammad, mężczyzna otrzymał od niego bilet w jedną stronę i nic nie zapowiadało jego rychłego powrotu. Ku uldze Ingi, w domu zapanowała cisza, która mimo zawartego w niej spokoju sprawiała wrażenie ciężkiej i złowróżbnej. Po stracie jednego z kolegów Lasse snuł się po domu, utyskując na brak zajęć i możliwości obicia kilku twarzy. Słysząc to wyznanie, Inga zamilkła, nie chcąc komentować chęci stosowania całkiem zbędnej jej zdaniem przemocy. – Brakuje ci ruchu? – spytała, sądząc, że to nadmiar energii powoduje zły nastrój podwładnego. – Tak. Worek w sali do ćwiczeń to za mało. Muszę się nieco rozruszać. Może pojadę do miasta i przypomnę się paru dłużnikom? – zapytał z nadzieją w głosie, licząc, iż otrzyma jej przyzwolenie. – Nie! – zaprotestowała zdecydowanym tonem. – Myślałem, że... – Nie płacę ci za myślenie Lasse! – przerwała mu, zanim dane jej było poznać efekt jego refleksji. – Od tego mam innych ludzi! A dla ciebie znajdę coś wyjątkowego do zrobienia! – Tak? Co tylko szefowa każe! – obiecał, podekscytowany wizją otrzymania jakiegoś specjalnego, kto wie czy nie tajnego rozkazu. Obserwując jego entuzjazm i zapał do wykonywania brudnej roboty, prawie zrobiło się jej żal tego całkiem miłego, chociaż niegrzeszącego rozumem mężczyzny. – Weź na spacer Lucky’ego i pobiegaj z nim po nabrzeżu! – poleciła. – Macie razem zrobić minimum pięć kilometrów!

Osiłek stojący przed nią wydawał się chwilę myśleć, jakby analizując wypowiedziane przez szefową słowa i ich znaczenie. Dopiero po dłuższej chwili zrozumiał jej intencje, przez co cała radość promieniująca do tej pory z jego postaci nagle uleciała gdzieś bezpowrotnie, jak powietrze z przedziurawionego balonika. – Ale... Mam od dziś wyprowadzać psa? – spytał w końcu, z niedowierzaniem zerkając niepewnie w kierunku czarnej, futrzanej kulki wylegującej się na jednej z kanap. – Jeśli jak tak mówię, to i owszem! Jakieś obiekcje? Mężczyzna głośno przełknął ślinę, przypominając sobie w sekundzie pośpieszny wyjazd Abderrahmana. Po utracie pamięci szefowa zrobiła się bardziej nieznośna niż zwykle. Zdecydowanie wolał jej nie podpaść, by nie zostać zesłanym na jakieś zadupie na końcu świata. – Nie, nie – zaprotestował natychmiast, energicznie kręcąc głową. – Już lecę na ten spacer. – Dziękuję, Lasse – podsumowała całą tę bezsensowną rozmowę, ciesząc się, że jej pupil będzie miał nieco ruchu. W końcu należało mu się to po miesiącach spędzonych na krótkim łańcuchu. Słysząc swoje imię, pies natychmiast poderwał się na cztery łapy, szybko zeskoczył z poduszki na podłogę i podbiegł do wysokiego mężczyzny. Radość czająca się w czarnych ślepkach zwierzaka szybko ujęła współczesnego wikinga o miękkim sercu. Patrząc jak wychodzą razem z pokoju, Inga przypomniała sobie o innej istocie przywiązanej gdzieś w lesie do jednego z drzew. Kara karą, ale nie chciała mieć Krzysztofa na swoim sumieniu, dlatego też poderwała się z fotela, na którym przycupnęła i ruszyła na poszukiwania Tomasza, który od spotkania nad morzem wyraźnie jej unikał. Znalazła go ukrytego w pokoju przeznaczonym na jego sypialnię. Pochylając się nad laptopem, wpatrywał się w zdjęcia jakiejś młodej, uśmiechniętej blondynki. Klikając nieustannie w jeden z klawiszy, oglądał coraz to nowe zdjęcia, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że ktoś od kilku chwil stoi za jego plecami. Zanurzony we wspomnieniach, zdawał się nie dostrzegać „tu i teraz”, w którym przyszło mu żyć. – Tomasz – szepnęła cicho, chcąc przywołać go w ten sposób do rzeczywistości. Nie zareagował, zupełnie jakby jej głos nie był w stanie przedrzeć się przez kotarę utkaną ze wspomnień związanych z piękną nieznajomą. – Tomasz! – ponowiła próbę zwrócenia jego uwagi, tym razem dużo głośniej. Odwrócił się gwałtownie, zdziwiony jej obecnością. Z wyrazu jego oczu bezbłędnie mogła wyczytać miłość, tęsknotę i żal za osobą spoglądającą na nich z komputerowego ekranu. Mężczyzna bez słowa zamknął laptop, odcinając wizerunek nieznanej kobiety od rozmowy, której się spodziewał, a może nawet obawiał. – Potrzebujesz mnie? – spytał lekko zdezorientowany, próbując odgadnąć jej intencje. Pokręciła przecząco głową, uśmiechając się przy tym niezwykle uroczo. Dopiero teraz po raz pierwszy dostrzegł dołeczki w jej policzkach, widoczne przy tym niezwykłym dla niej wyrazie twarzy. – Zastanawiałam się tylko, czy... – szepnęła, przerywając w pół zdania. – Czy...? – podchwycił jej ostatnie słowo, prosząc w ten sposób o dopowiedzenie owej myśli. – Czy dzwoniłeś już do Polski? – Po co? – spytał absolutnie zdziwiony, nie rozumiejąc dlaczego w ogóle miałby to robić. – Powinieneś komuś powiedzieć, gdzie uwiązałeś Kowalskiego – zachichotała na samą myśl o byłym mężu spętanym psim łańcuchem. Mężczyzna dopiero po chwili zrozumiał, o co jej chodzi i musiał przyznać, że zaskoczyła go tym pytaniem. Mimo zapewnień o chęci pozostawienia nieznajomego przy życiu miała nadzieję, iż nie doczeka ratunku. – Naprawdę chcesz tego? – upewnił się. – Oczywiście! Myślę, że odebrał już nauczkę i nie skaże więcej żadnego psiaka na podobne cierpienie. – Zadzwonię na jakiś lokalny komisariat i poinformuję ich anonimowo o wszystkim – obiecał szybko.

– Dzisiaj? – upewniła się, wycofując się krok po kroku w stronę drzwi. – Tak, dzisiaj – zapewnił, nieco zdziwiony jej chęcią upewnienia się, czy prośba zostanie spełniona. – Dzięki – szepnęła, stojąc już na progu jego pokoju i marząc, by jak najszybciej z niego wyjść. Jej wycofane zachowanie nieco go zdziwiło, zwłaszcza zestawione w kontraście ze słowami wypowiadanymi nad morzem. Ciekawiło go, która z postaw była tą prawdziwą i szczerą, a która pozą stosowaną na potrzeby chwili. – Nadia, poczekaj... – poprosił, próbując ją zatrzymać, jednak poza wypowiedzeniem tych słów nie uczynił żadnego innego gestu, który świadczyłby o chęci spędzenia w jej towarzystwie kilku kolejnych chwil. – Mam wiele rzeczy do zrobienia – skłamała cichym głosem. – Nie zapomnij zadzwonić w sprawie Kowalskiego! – dodała na odchodne. Słuchał cichych kroków, tłumionych przez miękkie dywany rozłożone w holu. Oddalały się od jego pokoju niezwykle szybko, by w końcu wyciszyć się zupełnie w dźwięku zamykanych podwójnych drzwi, które wiodły do części domu należącej do Nadii. Odkąd znalazł ją na poboczu, wśród lasów porastających przestrzeń oddzielającą Borås i Alingsas, zdawała się jakaś inna. Cieplejsza, serdeczniejsza, ale też bardziej ludzka. Zupełnie jakby amnezja, której doznała, obudziła w niej lepszą stronę charakteru. A co najgorsze, miał ochotę wydobyć z niej całą tłumioną przez lata życia wśród przestępców miłość i pozytywne nastawienie, które z pewnością bała się okazywać. Inga zamknęła drzwi sypialni, upewniając się, że przekręciła zasuwkę zamka i zablokowała go przed otwarciem z zewnątrz kluczem. Pragnęła spokoju, a w tym domu mogła go sobie zapewnić tylko w ten sposób. Musiała pomyśleć o kilku rzeczach i dokładnie przeanalizować aktualną sytuację. Abderrahman został zesłany do Maroka, by doglądać plantacji. Łącząc ten fakt z informacjami przekazanymi jej przez Mohammada, chodziło o pola porośnięte haszyszem, który później przemycano do Europy i sprzedawano na rynkach kontrolowanych przez ich organizację. Mo trzymał wszystko pod kontrolą. Niemniej jednak chciał, aby to ona jak najszybciej przejęła stery. Był niezwykle lojalny. Prawdopodobnie oddałby własne życie, jeśli tylko ocaliłby Nadię. Znał wiele sekretów, tego była pewna, ale jak na razie nie chciał zdradzić żadnego z nich. Lasse był jedynie mięśniakiem wykonującym polecenia wszystkich zamieszkujących dom na wyspie. Nic w jego zachowaniu czy postawie nie wskazywało na to, by dzierżył jakąkolwiek realną władzę. Był po prostu ochroniarzem, którego obecność była przejawem rozsądku, a zarazem potrzebą wynikającą z fachu uprawianego przez Nadię i jej współpracowników. Największą zagadką pozostawał Tomasz. Mrukliwy, nieco nieuprzejmy, biorąc pod uwagę jego zachowanie w lesie, kiedy udało mu się ją odnaleźć. A jednak gdzieś pod tą powierzchownością opryskliwego faceta kryła się troska i uprzejmość. Był zdolny do ludzkich reakcji. Emocji, które kilka chwil temu malowały się na jego twarzy nie można było udawać. Nieznajoma zajmowała szczególne miejsce w jego sercu i prawdopodobnie dlatego opierał się przed zajęciem miejsca Abderrahmana. Uczucia były dla niego ważniejsze niż ewentualne korzyści płynące z protektoratu szefowej. Inga poczuła dla niego szacunek! Prawdziwy podziw dla ideałów, które potrafił pielęgnować mimo drogi, na jaką skierowało go życie. Nie było w nim bezwzględności innych, którzy po trupach dążyli do bogactwa i większych wpływów, nawet za cenę zdrady bliskich czy przyjaciół. Poczuła, że nie da rady dłużej udawać kogoś, kim nie jest. Miała ochotę uwolnić się od zobowiązania, w które wmanewrował ją agent Cichovsky, a mogła tego dokonać w jeden tylko sposób. Musiała jak najszybciej dostarczyć mu pendrive z kodami dostępu i po prostu zniknąć. Rozpłynąć się w powietrzu, niczym nocna mgła ustępująca miejsca jasności poranka. Zasłużyła na nową tożsamość, nową szansę i zamierzała się nimi cieszyć. Najszybciej jak było to możliwe. Poderwawszy się z szezlonga ustawionego w jednym z rogów pokoju, podbiegła do panelu z

kamerą ukrytego w ścianie i otworzyła skrytkę, w której oprócz pamiętników i nośnika pamięci umieściła również kartę SIM używaną w kontakcie z Andrew. Nie chcąc ryzykować rozmowy telefonicznej, która mogła zostać podsłuchana, zdecydowała się wysłać jedynie lakoniczną wiadomość tekstową: Jutro w samo południe, na błoniach przy Fortecy w Varberg. Aranżując spotkanie w niewielkim, ale popularnym kurorcie turystycznym, zyskiwała szansę wtopienia się w tłum ludzi z całego niemal świata. Zaś odległość od Göteborga dawała jej szansę zgubienia po drodze ogonów, które zapewne wyśle za nią pełen obaw Mohammad. Odetchnęła z ulgą. Wreszcie będzie mogła spokojnie zasnąć, bez obaw, że ktoś zrobi jej krzywdę rozpoznawszy w niej policyjną wtykę. Jutro wszystko się skończy. Udawanie. Strach. Niepokój.

Rozdział XII Pędząc szeroką autostradą, łamała prawdopodobnie wszystkie przepisy drogowe, jakie udało się jej zapamiętać. Przypuszczalnie jeden z fotoradarów, którego nie dostrzegła w porę, zrobił zdjęcie kierowanemu przez nią porsche, ale nie przejmowała się zbytnio tym faktem. Mo i tak bez mrugnięcia okiem zapłaci ewentualny mandat, jeśli takowy trafi na właściwy adres oficjalnego właściciela samochodu. Czując pendrive ukryty w kieszeni dżinsów ciasno opinających jej pośladki, czuła się szczęśliwa. Wiedziała, że ten mały, plastikowy przedmiot zapewni jej wolność. Wreszcie przestanie udawać kogoś, kim nie jest. Stanie się sobą, chociaż tak naprawdę do końca życia będzie musiała posługiwać się fałszywym nazwiskiem i papierami spreparowanymi przez Interpol. Cóż, taka była cena, którą przyszło jej zapłacić. Przystała na nią i teraz nie miała wyboru. Przepełniała ją nadzieja, że jeszcze dziś trafi do jakiejś kryjówki zorganizowanej przez agenta Cichovsky i będzie mogła odetchnąć z ulgą. Nie chciała więcej kłamać. Nie podobało się jej, że o poranku musiała oszukać Mohammada, który z troską w głosie odradzał jej szaloną eskapadę. Nie miała ochoty patrzeć w smutne oczy Tomasza, który nawet spoglądając na nią widział zapewne jedynie utraconą z jakiegoś powodu piękną blondynkę. Oni wszyscy, nawet poczciwy, głupi Lasse, okazywali jej szacunek jedynie przez imię, pod którym się ukrywała. Tolerowali ją, bowiem była Nadią! A ona chciała być lubiana i akceptowana za to jaka jest, a nie za imię, które aktualnie przyszło jej nosić. Ponownie nacisnęła pedał gazu, sprawdzając w lusterku czy przypadkiem nikt jej nie śledzi. Dopiero po chwili odetchnęła z ulgą, widząc, iż żaden z samochodów nie zwiększył prędkości, próbując ją doścignąć. W pewnym momencie jakiś motocyklista zrównał się z nią na moment, ale przyśpieszając gwałtownie, wyskoczył do przodu i zostawił ją w tyle, daleko za sobą. – Ludzie nie mają szacunku dla siebie, swojego życia, ale też innych istnień – szepnęła Inga, zerkając raz po raz na Lucky’ego, umocowanego do siedzenia specjalnymi pasami bezpieczeństwa. Pies popatrzył na nią kochającym, wiernym wzrokiem i poruszył się niespokojnie, nienawykły jeszcze do podobnego typu szelek utrzymujących go na jednym miejscu. Musiała go zabrać na to spotkanie. Gdyby okazało się, że wypełniła swoje zadanie i musi zniknąć, nie miałaby szansy wrócić po niego do domu na wyspie, a obiecała sobie, że już nigdy więcej nie straci Lucky’ego z oczu. Pies był jej jedynym łącznikiem z przeszłością, ale też swoistą gwarancją równowagi i nie zatracenia się w sieci kłamstw, które coraz bardziej i mocniej chwytały ją w swoje szpony. Dostrzegając tablicę drogową informującą o odległości dzielącej ją od celu, przyhamowała nieco, dostosowując prędkość samochodu do przepisów obowiązujących na tym odcinku. Dochodziła jedenasta, a jej pozostało zaledwie kilkanaście kilometrów dzielących ją od celu wyprawy. Owszem, nie miała pojęcia, w jaki sposób powinna dojechać do fortecy, ale w tej kwestii zamierzała zaufać samochodowemu GPSowi. Spacerując po rozległym trawniku oddzielającym mury obronne od kamienistego morskiego nabrzeża, nawoływała Lucky’ego, który próbował zerwać się przy każdej okazji ze smyczy. Jednocześnie usiłowała wgryźć się w tradycyjną i jakże popularną w Szwecji parówkę wepchniętą w niewielką bułkę, przypominającą swym kształtem amerykańskiego Hot– Doga. Niestety poza białym i absolutnie niezdrowym pieczywem, niewielkim mięso– podobnym wsadem i odrobiną musztardy, nie można tam było znaleźć innych składników. Wykorzystując niesforność psa, rozglądała się, poszukując wzrokiem znajomej twarzy. Nigdzie jednak nie mogła dostrzec agenta Cichovsky, który lada chwila powinien się z nią spotkać. Przez moment naszły ją wątpliwości. Istniało przecież prawdopodobieństwo, iż nie otrzymał jej wiadomości. Nie potwierdził przecież ani godziny, ani miejsca spotkania. Może nawet nie było go w Szwecji? W jego mniemaniu sprawy powinny potoczyć się znacznie wolniej, niż naprawdę się stało.

Nagle, wśród niewielkiego o tej porze tłumu znajdującego się na otwartej przestrzeni, dostrzegła znajomą sylwetkę. Jego ciemne, lekko szpakowate włosy zdawały się wyróżniać go spośród kilkunastu innych mężczyzn. Uśmiechnął się nieznacznie na jej widok, ale nie podszedł bliżej, cały czas zachowując bezpieczny dystans. Nieśpiesznie wyminął ją i ledwie widocznym gestem dłoni dał znać, by podążyła jego śladem. Rozumiejąc powagę sytuacji, Inga odczekała chwilę, zanim ruszyła w stronę niewielkiego parkingu. Spodziewała się, iż tam ulokują się w jakimś aucie, być może z przyciemnionymi, kuloodpornymi szybami. Najwidoczniej jednak naoglądała się za dużo filmów o Cosa Nostrze, bowiem zamiast do samochodu, Andrew skierował się w stronę nadmorskiej promenady skręcającej gdzieś w nieznane. Bawiąc się dla niepoznaki z psem, Inga również ruszyła w tamtym kierunku, próbując zachować należytą odległości. Jednocześnie zastanawiała się, ile czasu zajmie im badanie terenu, zanim dane jej będzie w końcu spotkanie się twarzą w twarz z agentem Cichovsky i przekazanie mu pendriva, który nagle z niewyjaśnionego powodu zaczął jej ciążyć na dnie kieszeni spodni. Przeszła prawie kilometr, podziwiając krętą linię brzegową Bałtyku, zanim dostrzegła, że Andrew usiadł na jednej z ławek, zostawiając część przestrzeni dla niej. Odetchnęła z ulgą, ciesząc się, że spacer wreszcie dobiegł końca. – Witaj – szepnęła, przysiadając się do niego i biorąc na kolana Lucky’ego, który nagle stał się nerwowy. – Cześć, masz coś dla mnie? – spytał, mierząc ją wzrokiem. – Czuję się świetnie, dzięki że zapytałeś – mruknęła, zupełnie ignorując jego pytanie. – Nie, nikt nic nie podejrzewa. – Wiem – powiedział nieco zmieszany. – Dla ciebie to absolutna nowość, pewnie trudno ci się wśród nich wszystkich odnaleźć. – Trudno, nie trudno – wzruszyła ramionami. – Nie wiem, co tak naprawdę jest normalne, bowiem nadal nic nie pamiętam. To, co przeczytałam o sobie w aktach miesza się z informacjami, jakie zebrałam o Nadii. – Może to właśnie chroni cię przed zdemaskowaniem – zasugerował, niecierpliwie poruszając się na niewygodnej, zimnej o tej porze roku ławce. Jego niepokój dodatkowo wzbudzał futrzak siedzący na kolanach towarzyszącej mu kobiety. Co chwilę bowiem ukazywał swoje białe kły, cichutko powarkując. Z jakiegoś powodu agent nie zaskarbił sobie psiej aprobaty. – Mam pendrive, który kazałeś mi zdobyć – zaczęła cicho. – Pozostaje więc tylko jedna kwestia – powinieneś wywiązać się ze swojej części umowy i zapewnić mi nową tożsamość... Chciała dodać coś jeszcze, ale wtem tuż przed nimi pojawił się Tomasz, ubrany w grubą, skórzaną, motocyklową kurtkę. – Co tu się dzieje, do jasnej cholery? – zagrzmiał głośno, łapiąc ją za rękę. Zanim zdążyła zebrać myśli i obmyślić jakieś zgrabne kłamstewko, którym chciała poczęstować podwładnego panny Karlsson, agent Cichovsky powalił mężczyznę na ziemię, unieruchamiając go i krępując kajdankami. Oszołomiona Inga zaczęła nerwowo wodzić wzrokiem od postawnego mężczyzny, którego szanowała za wyznawane ideały, do starszego agenta, od którego zależała jej cała przyszłość. – Jak rozumiem, będziesz musiał go aresztować? – zwróciła się do Andrew, rozumiejąc powagę sytuacji i zagrożenie dla ich całego przedsięwzięcia. – Niestety, ten ptaszek już sobie nie pofruwa – odrzekł, próbując zapanować nad nadal szamoczącym się mężczyzną. – Daj mi pendrive i znikaj zanim przechodnie się nami zainteresują – polecił. – Ale... Ja nie chcę tam wracać! Wypełniłam swoją część umowy! – zaprotestowała Inga, nie rozumiejąc, po co nadal ma odgrywać niebezpieczną dla siebie rolę. – Kim wy do diabła jesteście! – wydusił w tym momencie Tomasz, próbując wyswobodzić się z kajdanek. – Kim ty do kurwy nędzy jesteś, jeśli nie Nadią? – wrzasnął, patrząc na nią oskarżycielskim

wzrokiem. – Nie twoja broszka, kolego. Tam, gdzie się wybierasz, ta wiedza będzie dla ciebie bezużyteczna – wszedł mu w słowo Andrew. – Inga, daj mi pendrive – powtórzył cierpliwie, raz po raz spoglądając na przerażoną całą sytuacją kobietę. Tomasz ponownie próbował się wyrwać, powalając przy tym krępującego go mężczyznę na ziemię. Tarzając się przez moment po zimnym, lekko oblodzonym asfalcie, walczyli ze sobą. – Nadia, czy jakkolwiek naprawdę się nazywasz – wydusił z siebie Tomasz, kiedy wreszcie udało mu się wygrać i usiąść na szamoczącym się pod nim Andrew. – Wyjmij z mojej kieszeni paszport, który tam znajdziesz i przeczytaj na głos, do kogo należy! – polecił głosem nieznoszącym sprzeciwu. Wykonała jego polecenie, wolno otwierając zamek błyskawiczny zdobiący front jego kurtki. Dokument tożsamości chwilę później znalazł się w jej dłoni. Otworzyła go pośpiesznie i od razu zobaczyła zdjęcie przedstawiające niepokojące oblicze, jego przydługie ciemne włosy i równie mroczne oczy. Kiedy w milczeniu przyglądała się zdjęciu mężczyzny walczącego aktualnie u jej stóp z agentem Interpolu, Tomasz stracił swoją przewagę i został ponownie przygwożdżony do asfaltu, który stanowił część promenady. – Nazwisko! – wyjęczał niewyraźnie. – Przeczytaj natychmiast nazwisko – powtórzył coraz to słabszym głosem. Inga, jąkając się, praktycznie przeliterowała dane znajdujące się w paszporcie: – Bartłomiej Szaporowski! Zaskoczony na jeden, krótki moment Cichovsky zwolnił swój uścisk i spojrzał na mężczyznę leżącego na ziemi. – Znałeś Marzenę Szaporowską? – spytał w końcu, przyglądając się uważniej skrępowanemu kajdankami mężczyźnie. – To moja siostra! – padło w odpowiedzi. Inga nie miała pojęcia, o kim tych dwóch szamoczących się przed nią mężczyzn rozmawiało, dlatego też niezmiernie się zdziwiła, kiedy Andrew poderwał się z ziemi i postawił na nogi Tomasza lub też ewentualnie Bartłomieja, po czym zaczął mu się uważnie przyglądać. – Skąd mam wiedzieć, że nie blefujesz? – spytał po chwili starszy z mężczyzn, nadal trzymając drugiego w mocnym uścisku. – A kto chciałby pomścić nic nieznaczącą dziewczynę zamordowaną przez szwedzko– polską mafię? – odpowiedział bezczelnym pytaniem na to całkiem zasadne pytanie przedstawiciela władzy. – Jak zginęła? – szpakowaty mężczyzna dopiero się rozkręcał, przeprowadzając przesłuchanie na zimnej o tej porze promenadzie morskiej. – Została uduszona. Przypuszczalnie w jednym z klubów kontrolowanych przez organizację Karlssonów, ale jej ciało znaleziono na plaży w Sopocie. Podobno była kochanką kogoś z organizacji, chociaż osobiście w to nie wierzę – stwierdził chłodnym, opanowanym głosem, zupełnie jakby opowiadał o całkowicie obcej mu osobie. Inga nie miała ochoty słuchać dalszych wyjaśnień. Przypomniała sobie słowa, które kilka wieczorów wcześniej padły w jej sypialni: – „Zabiłem ją! Zabiłem, by udowodnić ci, że to ty jesteś dla mnie najważniejsza!” – tłumaczył jej wtedy odesłany do Tangeru Marokańczyk. Poczuła mdłości i miała ochotę uciec. Jak najdalej od Varberg, agenta Cichovsky i brata zamordowanej dziewczyny. Dręczyło ją niesamowite i paraliżujące poczucie winy, chociaż tak naprawdę nie miała do niego podstaw. To przecież Nadia, a nie ona wydała wyrok śmierci na tajemniczą blondynkę, która zawróciła w głowie protegowanemu szafowej mafii. – Nie, nie, nie – zaczęła szeptać przerażona, kierując się w stronę fortecy majaczącej swą ogromną posturą na horyzoncie zachmurzonego, niemal burzowego nieba. Po chwili ruszyła biegiem, tak szybko jakby gonił ją sam diabeł. Po prostu biegła na oślep, niemal ciągnąc na smyczy nienadążającego za nią psa.

Siedzieli w trójkę w małej knajpie, gdzieś na obrzeżach Varberg. Zajadając się całkiem niezłą pizzą, dyskutowali o całej sytuacji. Inga nie wiedziała nawet, w jaki sposób znalazła się w owym miejscu. Ból, strach, nienawiść do innych, ale też po części do samej siebie przyćmiły jej umysł. Nie była pewna komu powinna ufać i na ile wierzyć opowieściom snutym zarówno przez Andrew, jak i Tomasza, a może Bartłomieja. Sama nie wiedziała, jak powinna nazywać owego dziwnego, nieco mrocznego mężczyznę. – W jaki sposób zdołałeś w pojedynkę przeniknąć do firmy i tak szybko znaleźć się w gronie najbardziej zaufanych? – zapytał Cichovsky, zafascynowany nie tyle opowieścią, co sprytem siedzącego przed nim mężczyzny. Tomasz (Inga zdecydowała się na wszelki wypadek nazywać go jego przybranym imieniem) wzruszył lekceważąco ramionami i zaśmiał się nieprzyjemnie. – Po prostu wiedziałem kogo, jak i gdzie przygwoździć. Potem wystarczyło już tylko poczekać na zaproszenie – stwierdził, nic tak naprawdę nie tłumacząc. – Wiesz, że nie mogę cię wypuścić? – spytał Andrew, nie dopraszając się o żadne szczegóły. Być może po prostu zdawał sobie sprawę, iż brat zamordowanej Marzeny Szaporowskiej nie był skłonny do udzielania zbędnych jego zdaniem informacji. – Dlaczego? Nie będę w niczym przeszkadzać. Chcę tylko dorwać skurwysyna, który zabił moją siostrę. Nic mi do waszych policyjnych rozgrywek. – Taaak – mruknął przeciągle starszy z mężczyzn. – Poznasz tożsamość mordercy i co wtedy? Po prostu odejdziesz, nic nikomu nie mówiąc? Przykro mi, ale nigdy nie uwierzę w takie głodne kawałki. Dorwiesz skurwysyna, może nawet wpakujesz mu kulkę między oczy albo w jaja! A tym samym uczynisz swoje postępowanie moją kwestią. Nie chciałbym cię posadzić w mamrze za zabójstwo, które tak naprawdę było przejawem zwykłej ludzkiej sprawiedliwości. Za dobry z ciebie chłopak, byś się marnował za kratkami! Inga przyznała mu w myślach rację, ale jednocześnie żal jej się zrobiło mężczyzny, który poświęcił swoje całe życie, by pomścić młodszą siostrę. W głębi serca wiedziała, że winna mu była imię oprawcy tej pięknej blondynki, bowiem domyśliła się, że to ona została uwieczniona na fotografiach oglądanych w ukryciu przez Tomasza. – A co, zapuszkują mnie na 25 lat? – zakpił Tomasz, nic sobie nie robiąc z perspektywy spędzenia reszty życia w więzieniu. – Nie sądzę! Zresztą nawet jakby, to i tak wypuszczą mnie za dobre sprawowanie, uwzględniając również wszystkie okoliczności łagodzące. – Jesteś bardzo pewny siebie, synu – szepnął nieprzekonany Andrew. – Pewność siebie nie ma tu nic do rzeczy – zaoponował natychmiast młodszy z mężczyzn. – Trzymam asa w rękawie, którego mało kto mógłby przebić. Już na pierwszej rozprawie media będą miały taką pożywkę, o jaką modli się chyba większość dziennikarzy na świecie – rzekł, zachowując spokój. – A wiesz, dlaczego? – spytał retorycznie. – Ponieważ będziecie skazywać bohatera wojennego, odznaczonego między innymi za przykładną służbę w Iraku. Tego samego, który po powrocie do kraju wspiera lokalne społeczności, świadcząc nieodpłatne konsultacje dotyczące konstrukcji stanowiących część infrastruktury komunikacyjnej! – dodał od niechcenia, zupełnie jakby rozmawiał o wczorajszych wydarzeniach w polityce krajowej. Jeśli to, co właśnie im wyjawił faktycznie było prawdą, oskarżyciel miałby nie lada problem w przedstawieniu sprawy w niekorzystnym dla Szaporowskiego świetle. Filantrop, były żołnierz szukający zemsty na zabójcy swojej siostry, za sprawą gazet, telewizji i Internetu w okamgnieniu przemieniłby się w mściciela walczącego o odrobinę sprawiedliwości w skorumpowanym, pełnym przestępców świecie. – Tym bardziej nie chciałbym przyłożyć ręki do zapuszkowania cię – mruknął w końcu Andrew. – Lepiej będzie jak sobie tydzień czy dwa posiedzisz w areszcie. Kiedy tylko Inga skończy swoja maskaradę i znajdzie się w bezpiecznej kryjówce, wypuszczę cię i szukaj sobie kogo chcesz, oczywiście jeśli tylko ta szumowina nadal będzie chodziła na wolności. Co ty na to? Tomasz spojrzał na agenta Interpolu z politowaniem. Nie mógł pojąć w jaki sposób człowiek, który nie potrafił modyfikować raz poczynionych planów mógł pracować dla tak ważnej komórki

organów ścigania. – Mógłbym się wam przydać – stwierdził w końcu otwarcie. – Będę miał oko na Ingę, ale też dowiem się kilku rzeczy, o których z reguły nie mówi się przy kobietach. Nawet jeśli są one szefowymi mafii, jak Nadia. – Jestem za! – odezwała się niespodziewanie niewiasta, o której była mowa. Doszła do wniosku, iż musiała jakoś pomóc Tomaszowi, który po części za jej sprawą stracił możliwość wcielenia w życie swojego pierwotnego planu. Czuła, że jej głos może przekonać Cichovsky’ego i zagwarantować mężczyźnie powrót do domu na wyspie. – Inga – zaczął ostrożnie Andrew, starając się ważyć każde ze słów, które zamierzał wypowiedzieć. – Im mniej osób wie o twojej prawdziwej tożsamości, tym lepiej dla ciebie – ostrzegł. – Ja nic nie wiem! – zaoponował Tomasz, mrużąc przy tym swoje czarne jak noc oczy. – Inga, Nadia, dla mnie to samo. Jak będziesz chciał, to mogę ją nazywać nawet Katarzyną Wielką! – zakpił dla podkreślenia mocy swych słów. – Andrew, i tak zaledwie garstka ludzi wie, kim naprawdę jestem! – poskarżyła się w tym czasie Inga. – Chyba nie wmówisz mi, że lekarze czy też pielęgniarki z tej kliniki wiedzieli, z kim tak naprawdę mieli do czynienia! – Chodzi o twoje bezpieczeństwo – wycedził przez zęby agent, nie tracąc nic ze swego uporu. – Tłumaczyłem ci na wstępie, że dla powodzenia całej akcji tylko ja wiem o wszystkich szczegółach. – Przecież akurat ta część się nie zmienia – zgodził się z nim Tomasz. – Nie wiem o niej nic poza imieniem, które równie dobrze może być fałszywe, jak i cała reszta. Nie mam pojęcia skąd wytrzasnąłeś kobietę tak łudząco podobną do Nadii Karlsson ani jak ją przekonałeś do tego całego absurdalnego szalonego planu! Powiem ci coś więcej, mam to absolutnie w dupie! Inga zachichotała nerwowo, nie spodziewając się takiej emocjonalnej przemowy po opanowanym do tej pory, mrukowatym mężczyźnie. – Będziesz ją ochraniać w razie zagrożenia? – upewnił się po chwili milczenia agent Cichovsky, a w jego głosie można było usłyszeć powątpiewanie. – Tak! – zapewnił szybko. – Kto wie, może Nadia i mi na coś się przyda... Bez problemu powinna ustalić, kto stoi za zabójstwem mojej siostry. Cisza, która nagle zapanowała przy ich stoliku, była dosyć ciężka i nieznośna. Można w niej było wyczuć niepokój, niezdecydowanie, ale też nadzieję. Każde z nich, na własny rachunek, rozważało wszystkie „za i przeciw” zaistniałej sytuacji, próbując dojść do jak najtrafniejszych wniosków. – Załóżmy, że się zgodzę – zaczął w końcu Andrew. – Nie będzie to jednak znaczyć, że w razie czego będę krył twój blady tyłek. Zabijesz kogoś? Sąd, nie ja, cię oceni i ewentualnie skaże – przestrzegł go niemal natychmiast. – Ok, brzmi całkiem uczciwie. Przynajmniej nie czarujesz mnie obietnicami bez pokrycia. Ale jestem ciekaw, czym cię przekonałem... – Nazwałeś Ingę Nadią. Nawet w naszej rozmowie kontrolowałeś emocje na tyle, by nie pomylić imion. Sądzę, że można ci zaufać – stwierdził Cichovsky, szczerząc zęby w nieco krzywym uśmiechu. Kobieta obserwująca tę słowną batalię odetchnęła z ulgą, wiedząc, że Tomasz wróci z nią do domu na wyspie. – Dobrze by było, byście od dzisiaj wymieniali się zdobytymi informacjami – zasugerował w tym czasie Andrew. – W ten sposób zdobędziemy wszystkie niezbędne dane i będę mógł szybciej odwołać Ingę z tej niebezpiecznej dla niej akcji. Ale wtedy zostaniesz sam na polu walki – przestrzegł Tomasza – i niestety nie będę mógł ci pomóc. – Jestem dużym chłopcem i potrafię się bawić w piaskownicy, do której trafiłem. Do dziś świetnie dawałem sobie radę sam! – zapewnił go w odpowiedzi nieco urażonym tonem. – Zatem do dzieła. Mam pendrive z kodami dostępu. Teraz zostało zdobyć jeszcze kilka potrzebnych mi informacji i będzie po sprawie – rzekł Andrew, podrywając się od stołu. – Moment – powstrzymała go natychmiast Inga. – Umawialiśmy się na kody dostępu, a teraz nagle jakieś kilka potrzebnych danych, nawet nie do końca sprecyzowanych. Co to jest? Zabawa w

ciuciubabkę? – Muszę wiedzieć, co dokładnie znajdowało się wśród nowych interesów Nadii. Bez tego dostarczone przez ciebie kody dostępu nie będą miały dla mnie najmniejszego znaczenia. Dopiero połączone we właściwą całość dadzą mi szansę na rozpracowanie całej organizacji. – Ale... – zaoponowała, próbując wejść mu w słowo. – Nie ma żadnego ale! – uciął gwałtownie. – Po prostu miej oczy i uszy otwarte. Informuj mnie o wszystkich większych interesach planowanych w najbliższej przyszłości przez Mohammada. Zanim skończył mówić, ruszył w stronę niewielkich, szklanych drzwi prowadzących na dwór. Minęła szesnasta, dlatego też na zewnątrz panował już mrok, w którym bardzo szybko rozpłynął się jak duch. Inga i Bartłomiej zostali sami. Musieli stać się sprzymierzeńcami, chcąc walczyć z silną organizacją mafijną.

Rozdział XIII Jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Cały czas głowiła się nad tym, w jaki sposób Tomasz w tak krótkim czasie zdołał przeniknął do samych szczytów mafijnej hierarchii. Być może agentowi Cichovsky było to faktycznie obojętne, jednak dla niej stanowiło łamigłówkę, którą musiała wyjaśnić. Kartkując pamiętniki Nadii, miała nadzieję trafić na interesujący ją wpis, w którym mogła znaleźć jakieś sensowne wyjaśnienie dla męczącej ją zagadki. W końcu doszukała się odpowiedniego fragmentu. Mo przyprowadził dziś do nas młodzika, który ośmielił się wtargnąć do jego samochodu zaraz po jakimś tam, podobno ważnym, meczu piłki nożnej w Göteborgu. Podobno nawet udało mu się wziąć go na celownik. Takie zachowanie, jak i brak kontroli nad sytuacją, nie pasuje do zwykle opanowanej postawy Mo, który woli pięć razy na zimne dmuchać, niż chociażby raz się sparzyć. Zresztą jestem pewna, że mógł go unieszkodliwić, zanim ten cwaniaczek w ogóle zorientowałby się, co tak naprawdę się stało. Tomasz, bo tak ów młody narybek się nazywa, jest ścigany przez Policję, zarówno tu, jak i w Polsce, skąd pochodzi. Za co? Tego nie chciał do końca wyjaśnić, ale z jego pokrętnych wypowiedzi wywnioskowałam, że w grę wchodziła jakaś spora kasa, ale też jeden, a może nawet dwa trupy. Cóż, Mo stwierdził, że za niego ręczy. W razie jakiejś wtopy, to on poniesie konsekwencje wprowadzania w nasze grono świeżej krwi. Mnie ten mrukowaty Terminator o kwadratowej szczęce zupełnie nie interesuje. I nawet nie zamierzam być dla niego uprzejma czy też miła! Musi zapracować na mój szacunek. Wymachiwanie bronią i spektakularna ucieczka to za mało, by zyskać moje uznanie. Takie rzeczy robiliśmy z Mo, kiedy żadne z nas nie przekroczyło nawet dwudziestki! Inga uśmiechnęła się pod nosem, czytając ten krótki, lekko humorystyczny wpis. Udało się jej poznać tajemnicę Tomasza i musiała przyznać, że sprytnie rozegrał tamtą rozgrywkę. Mało kto miałby w sobie tyle samozaparcia, ale i pychy, by wpakować się do auta jednemu z wyższych rangą bossów mafijnych, wziąć go na muszkę i uciekać przed Policją. Nic dziwnego, że to zaimponowało Mo i skłoniło go do wprowadzenia nieznanego nikomu człowieka do „rodziny” żyjącej gdzieś na zapomnianej przez Boga wyspie u wybrzeży Szwecji. Uderzyła ją również niechęć samej Nadii do rodaka, który przynajmniej w teorii powinien przypaść jej do gustu. Czyżby aż tak bardzo była zaślepiona Abderrahmanem, że nie potrafiła dostrzec jaki skarb niespodziewanie znalazł się w szeregach jej prywatnej armii? Określenie Tomasza mianem „mrukliwego Terminatora o kwadratowej szczęce” było krzywdzące do tego stopnia, iż miała ochotę z nim polemizować. Owszem, może nie był przystojny w klasycznym tego słowa znaczeniu, ale jego siła, zdecydowanie, ale też mrok czający się w spojrzeniu ciemnych oczu były niezwykle pociągające! Jej zdaniem Tomasz był po stokroć bardziej interesujący niż dawny protegowany Nadii! Ale to był zaledwie odczucie skromnej, nieobytej w wielkim świecie Ingi... Od poranka, który nastąpił po sekretnej wyprawie Nadii do Varberg, wszyscy szeptali po kątach o relacji, która miała połączyć ją i Tomasza. Plotki mamrotane pokątnie milkły natychmiast, kiedy Inga wchodziła do pokoju. Czując napiętą atmosferę, której przyczyn nie rozumiała, zdecydowała się w końcu wziąć na spytki Mohammada. Znając jego słabość do Nadii, jej życia i problemów, miała pewność, że dowie się prawdy, całej prawdy i tylko prawdy, bowiem Mo wyzna jej wszystko jak na spowiedzi. – Dobra – stwierdziła donośnym głosem, wchodząc do biblioteki, jak zwykle zajmowanej przez mężczyznę o pucołowatych policzkach. – Co jest grane? Zaczyna mi się nie podobać ta niezdrowa konspira! – Ale... – Mo! – upomniała go natychmiast. – Znamy się zbyt długo! Jesteś dla mnie jak brat, więc nie

wciskaj mi tu jakichś głodnych kawałków, bo jestem już na nie za stara! Co jest grane?! – Chłopcy są zdziwieni... – zaczął dyplomatycznie, nie chcąc jej urazić, mając na względzie również nadal trwającą amnezję, która powoli przyczyniała się do opóźnień w zaplanowanych transakcjach. – Zdziwieni? – powtórzyła za nim. – A mogę wiedzieć czym? – Twoim związkiem z Tomaszem. Ich zdaniem nie dorasta Abderrahmanowi do pięt – wyrzucił z siebie szybko i przymknął oczy, szykując się na atak, który jego zdaniem powinien zaraz nastąpić. Nie pomylił się dużo w ocenie sytuacji. – A czy to ich interes, kto aktualnie mnie rżnie? – spytała, próbując być tak ordynarną, jak tylko mogła. W jej mniemaniu pasowało to do Nadii, którą przecież musiała udawać. Dopiero poniewczasie zrozumiała, że odrobinę przesadziła. Wywnioskowała to z przerażonej i lekko zszokowanej miny Mohammada. – Nadia... – Wiem, przeholowałam, przepraszam – zmitygowała się szybko, chcąc zatrzeć niekorzystne wrażenie, które niechcący zakłóciło całkiem przyjemną relację łączącą ją z Mo. – Wiesz, to nie ich biznes. – Częściowo masz rację, ale twój związek z Abderrahmanem trwał już tak długo... Był dla nich czymś oczywistym, stanowił zapewnienie stałości układów. Zamyśliła się na moment, nie rozumiejąc co niewiele od niej starszy mężczyzna miał na myśli. – Mógłbyś nieco rozwinąć tę myśl? – poprosiła w końcu, nie mogąc samodzielnie znaleźć zadowalającego ją wyjaśnienia. Mo zaśmiał się radośnie, zdradzając jednak zniecierpliwienie właściwe starszemu bratu lub komuś, kto mógłby nim być. – Chłopcy sądzili, że pewnego dnia Abderrahman stanie się ich szefem! Oczywiście w dniu, w którym włoży obrączkę na twój serdeczny palec i wżeni się w rodzinę! Oniemiała! Czytała w Internecie nieco o zasadach panujących w rodzinnych organizacjach mafijnych, ale sądziła, że podobny porządek rzeczy celebrowany był jedynie przez Cosa Nostrę czy też inne ugrupowania wywodzące się z południa Włoch! – Matko i córko! – westchnęła, pojmując powagę sytuacji. – Przecież równie dobrze Tomasz może stać się oczekiwanym nowym przywódcą. Zresztą nie świadczy to zbyt dobrze o naszych ludziach. Czyżby zamierzali się zbuntować, jeśli zbyt długo będzie nimi kierowała kobieta? Musiała to wiedzieć, aby właściwie ocenić swoje szanse na przeżycie. A te z każdym dniem niestety malały i to w drastyczny sposób. – Sytuacja jest delikatna i nad wyraz skomplikowana – zaczął niepewnym tonem Mo. – Tomasz jest z nami od zaledwie kilku miesięcy i nie powinien awansować w hierarchii poprzez twoje łóżko. – O.K., rozumiem, co masz na myśli – przyznała, próbując podążać tokiem rozumowania facetów, z którymi przyszło jej na co dzień żyć i pracować. – A jeśli część władzy przekazałabym komuś, kto ma zarówno ogromny staż, jak i szacunek wszystkich w obrębie firmy? – Pozwolisz Abderrahmanowi wrócić z wygnania? – spytał niepewnie, mając nadzieję, iż się nie myli. Miała ochotę się roześmiać, kiedy pojęła, że Mohammad nie pojął w jakim kierunku podążają jej plany na przyszłość. – Nie. Przekażę część uprawnień tobie! – oznajmiła ze śmiertelną powagą. – Jesteś z nami od niepamiętnych czasów. Arvid traktował cię jak syna, zadbał o twoją edukację i uczynił cię bratem, którego nigdy nie miałam... – Ale... – Wiesz, że papa właśnie tego by chciał – szepnęła, stawiając wszystko na jedną kartę i modląc się w duchu, by miała racje. Mohammad nie odezwał się słowem, bacznie obserwując ją spod przymkniętych powiek. Zdawało się, że ważył w myślach każde z wypowiedzianych przez nią słów.

– Nie mylisz się – przyznał w końcu. – Przynajmniej częściowo. Prawdopodobnie nie pamiętasz tego, ale odbyliśmy podobną rozmowę na krótko przed tym, zanim zostałaś schwytana – wyznał. Inga omal nie poderwała się z fotela w triumfalnym tańcu radości. Dzięki bacznym obserwacjom i czytaniu pamiętników panny Karlsson, zdołała w jakiś niewytłumaczalny sposób przeniknąć w jej umysł i zrozumieć mechanizmy, które nim kierowały. – Może wspomnienia powoli przebijają się do podświadomości – odpowiedziała dyplomatycznie, pozostawiając sobie jednocześnie furtkę, którą w każdej chwili mogła się ewakuować w bezpieczne ramiona amnezji. – Nic bardziej by mnie nie ucieszyło. Interesy, o których kiedyś ci opowiadałem, trwają w zawieszeniu – stwierdził w końcu. – Potrzebne są mi kody dostępu do kont bankowych i do pasm, za pomocą których kontaktujemy się z wieloma ludźmi tkwiącymi głęboko w strukturach Ukrytej Sieci. Inga, starając się nadążać za tłumaczeniami siedzącego przed nią mężczyzny, zamarła na moment, nie rozumiejąc co ma na myśli. – Ukryta Sieć? Co to takiego? Mo westchnął zrezygnowany, jakby nagle stracił nadzieję, że Nadia kiedykolwiek odzyska utraconą pamięć. – W największym uproszczeniu można stwierdzić, iż to część Internetu pozostająca poza kontrolą rządów czy też światowych korporacji. To tam przeniósł się handel bronią, narkotykami, ludźmi czy po prostu danymi, za które warto zabić. Nie chciała wyjść na idiotkę, dlatego ugryzła się w język i powstrzymała dalsze pytania, które miała ochotę zadać. – Jeśli przypomnę sobie te kody, możemy wrócić na rynek? – spytała z nieco dziecięcą naiwnością. Mohammad roześmiał się po raz kolejny, ale w tym dźwięku nie było nic radosnego czy chociażby optymistycznego. Przypominał on raczej złośliwy chichot hieny zbliżającej się pod osłoną nocy do swojej ofiary. – Masz je zapisane na czarnym pendrivie, który gdzieś ukryłaś. Tuż po śmierci Arvida stworzyliśmy plik zawierający wszystkie kody dostępu i przedzieliliśmy je na pół. Każdy z nich! Pierwsze z uzyskanych w ten sposób połówek otrzymałaś ty, a drugimi zaopiekowałem się ja, oczywiście zapisując je na czytniku podobnym do twojego. Od tamtej pory we dwójkę zajmowaliśmy się nową częścią naszych interesów – wyjaśnił jej zawiłość całej sytuacji w zaledwie kilku zdaniach. – Cholera – zaklęła pod nosem Inga, pojmując, iż nie mając o tym pojęcia, oddała swoją połowę nic niepodejrzewającemu Andrew. – Słucham? – spytał w tym czasie Mo, zupełnie zaskoczony jej reakcją. Myśl! – Nakazała sobie, próbując nie okazywać paniki. – Powinnam była trzymać język za zębami, a nie zdradzić się przy pierwszej nadarzającej się okazji. – Miałam na myśli: sprytnie! Nawet jeśli ktoś przechwyciłby któryś z pendrivów, to i tak dane na nim zawarte są dla niego całkowicie bezużyteczne – stwierdziła, wstrzymując oddech w oczekiwaniu na jego potwierdzenie. – Taki był plan. Nadi, jeśli przez przypadek trafiłaś na jakąś przenośną pamięć, to proszę cię, powiedz mi o tym. Czas nas nagli! Inga nie wiedziała, co powinna zrobić w tej sytuacji. Z jednej strony posiadała kopię danych dostarczonych agentowi Cichovsky, z drugiej strony nie chciała przykładać swojej ręki do międzynarodowego handlu prochami, bronią czy Bóg wie czym jeszcze. – Nie zwracałam na to uwagi, ale obiecuję, że dziś jej poszukam – rzekła w końcu niezobowiązująco, dając sobie tym sposobem nieco więcej czasu na przemyślenie całej sytuacji. – Czekamy już tyle czasu, że te kilkanaście godzin nas nie zbawi – mruknął Mo, pisząc jednocześnie coś na komputerze. Zapanowało milczenie, przerywane jedynie krótkimi seriami uderzeń w klawiaturę. Nie bardzo wiedząc, jak powinna się zachować, Inga postanowiła dowiedzieć się nieco więcej na temat owych

tajemniczych kodów. – Mohammad... – zaczęła niepewnie, próbując zwrócić jego uwagę na siebie. – Tak? – spytał nieco zdezorientowany, odrywając na chwilę wzrok od komputerowego ekranu. – Mogę ci jeszcze w czymś pomóc? – Te dwa pendrivy... Czy one były takie same? – Tak! Skąd wiesz? Przypomniałaś coś sobie? – spytał podekscytowany, podrywając się ze swego fotela. Poczuła się, jakby miała właśnie odebrać dziecku cukierek, rozwiewając dopiero co zrodzone nadzieje. – Nie, po prostu zapytałam, bo jeśli były takie same i mógłbyś pokazać mi swój, to wiedziałabym, czego powinnam szukać! – No tak – zgodził się z nią Mo, próbując jednocześnie ukryć zawód, który właśnie przeżył. – Mam go w szufladzie biurka, zaraz ci go pokażę. Otworzył niewielkim kluczykiem zamykaną zwykle skrytkę i zaczął przekładać teczki z dokumentami. Najpierw powoli, a potem coraz szybciej. Po chwili nie było to już systematyczne odsuwanie papierów, ale chaotyczne poszukiwania prowadzone w szale paniki! – Nie ma! – jęknął w końcu, jakby nie wierząc we własne słowa. – Nie ma! Zniknął! – Słucham? – Nie ma! Jakimś cudem pendrive po prostu wyparował. Nadi, zwołaj wszystkich ludzi w salonie. Natychmiast! – Ale... – Natychmiast! – ryknął mocnym głosem. Inga pokornie wstała z fotela i ruszyła na poszukiwania Lasse i Tomasza. Modliła się, by to barczysty blondyn odpowiadał za zniknięcie cennych kodów. Tomasz bowiem nie miałby żadnych szans na zachowanie życia... Lasse, Tomasz, Inga i Mohammad spotkali się w pokoju dziennym. Atmosfera jednak nie miała w sobie nic z rodzinnego nastroju panującego zwykle w tym pomieszczeniu. – Nadia! Powiedziałem wszystkich! – zrugał ją w pierwszych słowach Mo. – Miałem na myśli również ludzi z mniejszego domku. Jeśli się nie mylę, razem z twoją leniwą asystentką będzie ich tam z piątka! – To ja mam jakąś asystentkę? – spytała zdziwiona, tracąc na moment motyw przewodni rozmowy. – Tak, i właśnie teraz chcę ją tutaj zobaczyć. Razem z resztą ludzi! – Ja pójdę – zaoferował Tomasz, niemal podrywając się z fotela. – Siedź – powstrzymał go ostrym tonem Mohammad. – Powiedziałem: Nadia! Wezwane osoby, które do tej pory Inga miała okazję widzieć tylko przelotnie i, szczerze mówiąc, nigdy nie zwracała na nich większej uwagi, zasiadły nieco speszone na miękkich kanapach. Wśród nich było dwóch szatynów w średnim wieku, jeden młody blondyn i starzejący się, całkiem łysy mężczyzna. Uwagę przykuwała kobieta, która z gracją zasiadła na małym fotelu, separując się w ten sposób od całej reszty osób zebranych na relatywnie niedużej powierzchni domu. Miała oliwkową cerę, piękne, ciemne oczy oprawione gęstymi firankami rzęs, kształtne malinowe usta i najpiękniejsze, długie hebanowoczarne włosy, jakie Inga kiedykolwiek widziała. – Cieszę się, ze wszyscy stawiliście się na nasze dzisiejsze spotkanie – zaczął uprzejmym głosem Mohammed, a ton ten mocno kontrastował z zachowaniem sprzed kilku minut. Wszyscy zaczęli mamrotać słowa powitania, natomiast piękność z chłodnym spokojem skinęła głową, jakby wydarzenia mające się dopiero rozegrać zupełnie jej nie dotyczyły. – Pewna rzecz z mojego biurka właśnie się zawieruszyła, co jest oczywiście możliwe w momencie kiedy kilka osób – rzekł, zataczając ręką koło obejmujące wszystkich – mieszka i pracuje w

tym samym miejscu. Mężczyźni skinęli ze zrozumieniem głową, natomiast kobieta, której imienia Inga nie znała, po prostu jawnie ignorowała słowa wypowiadane przez misiowatego mężczyznę. – Zebrałem was tu, by grzecznie zapytać czy któreś z was nie pożyczyło sobie przez przypadek czarnego pendriva leżącego w zamkniętej szufladzie biurka w bibliotece? – spytał cichym, wręcz uprzejmym głosem. Lasse zaprzeczył energicznym ruchem głowy, a w jego ślady poszła męska część zebranej grupy. Każdy zdawał się nie mieć pojęcia, o czym w ogóle jest mowa. Również asystentka Nadii, siedząca na skraju fotela, wydawała się całą swoją postacią mówić „To nie ja”. – Zapytam jeszcze raz – mruknął nieco zniecierpliwiony Mohammad. – Kto zajebał pendrive z szuflady biurka? Sytuacja powtórzyła się. Każdy z zebranych w pokoju niewerbalnie zaprzeczył, tym razem jednak zerkając podejrzliwie na pozostałe osoby zgromadzone na sofach, fotelach i siedziskach. Kiedy już wyglądało, że nic więcej nie da się w tej sprawie zrobić, Mo wyciągnął spod marynarki ogromny pistolet, a może rewolwer, Inga nie była pewna. Całe towarzystwo zamarło, nie odrywając wzroku od spustu, na którym spoczywał dość pulchny palec wskazujący należący do Mohammada. Mężczyzna zaś zaczął spacerować między meblami, aż w końcu zatrzymał się przed Tomaszem tylko po to, by przystawić mu lufę do głowy. – Czy wziąłeś przypadkiem mój pendrive? – spytał Mo ponownie cichym i opanowanym głosem. – Jestem technicznym debilem – mruknął w odpowiedzi. – Po co by mi była taka zabawka? Sprawdź mój pokój... Mo przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią Tomasza, ale prawdopodobnie uznał ją za satysfakcjonującą, bowiem wolnym gestem odsunął broń od jego głowy. Kolejną osobą, która dosłownie znalazła się na celowniku, był siedzący obok Lasse. – Lasse, ciągle oglądasz jakieś pornole ściągnięte z Internetu. Czyżby zabrakło ci miejsca na twardym dysku i pożyczyłeś sobie pendrive? – spytał Mo, siląc się na niesmaczny żart względem podwładnego. Blondyn z przerażeniem popatrzył na Mohammada i po raz kolejny energicznie potrząsnął głową, chociaż tak naprawdę to całym swoim ciałem przeczył temu oskarżeniu. – Nie! Przysięgam, to nie ja! – mruknął wyjątkowo piskliwym głosikiem, cały czas spoglądając w ciemne otwory lufy. – Chyba ci wierzę – odpowiedział po chwili Mo, odwracając się od niego. Wodząc lufą w powietrzu, spoglądał na resztę ludzi i mrucząc pod nosem coś, co brzmiało jak dziecięca wyliczanka, wskazał w końcu na łysego mężczyznę w średnim wieku. – James, a może ty coś wiesz o moim zaginionym pendrivie? – spytał nad wyraz grzecznie Mo, podchodząc do niego na odległość kroku i przystawiając, tak jak poprzednim, broń do skroni. – Jak Boga kocham, nic nie wiem! – przysiągł szybko, wykonując przy tym znak krzyża. Ingę zdziwiło nieco takie zachowanie. W jaki sposób osoba wierząca mogła pracować na usługach mafii? Jednakże gest ten chyba przekonał Mohammada, bowiem ruszył w kierunku siedzącego obok szatyna w średnim wieku. – Piotr, a może ty wiesz, gdzie jest moja zguba? – zagaił z fałszywym uśmiechem, celując tym razem do niego. – Szefie ostatnio byłem chory. Nie pamiętasz? Dopiero wczoraj wyszedłem ze szpitala. – Faktycznie – zgodził się z nim Mo. – Masz całkiem solidne alibi. Do przepytania zostało coraz mniej osób, ale Mohammad miał czas... Tyle czasu, ile tylko mógł sobie wymarzyć. Zdawał sobie sprawę, że bez pendriva Nadii i tak nie zdziała wiele. On to wiedział, ona to wiedziała, ale reszta nie miała bladego pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. Tym razem całą swoją uwagę Mo skoncentrował na drugim z szatynów. Podszedł do niego i zagadnął go niemal przyjacielskim tonem: – Tornbjörn, znamy się tyle lat – rzekł, przystawiając mu broń do gardła. – Może ty powiesz mi,

gdzie zapodział się mój pendrive? – Nej – mruknął po szwedzku, jakby zupełnie zapomniał, że niepisaną regułą domu było mówienie tylko i wyłącznie po polsku. – Inni przynajmniej próbowali mnie jakoś przekonać – mruknął nieusatysfakcjonowany Mohammad. – A ty zbywasz mnie jednym „nie”? – Tylko winni mają potrzebę tłumaczenia się z win – rzucił szatyn w odpowiedzi. – Racja! – zgodził się z nim Mo, cofając broń. Atmosfera w pokoju z minuty na minutę robiła się coraz cięższa. Inga zastanawiała się czy broń spoczywająca w dłoni Mohammada w którymś momencie wyląduje również przy jej skroni. – Åke – zawołał blondyna wduszonego w poduszki sofy. – A może ty masz mi coś do powiedzenia? Zanim broń wylądowała przy jego głowie, przerażony młody mężczyzna wypiszczał zapewnienie, że nic nie tykał. – Przecież ja praktycznie nie mam wejścia do dużego domu – dodał po chwili, jakby to miało stanowić argument potwierdzający jego niewinność. – Kiedy byłeś tu ostatni raz? – zapytał rzeczowo Mo. – Szefie, będzie już ze dwa miesiące! Pulchny Marokańczyk westchnął zmęczony. Przez moment Inga miała wrażenie, że jego to przesłuchanie męczy równie mocno, co innych. Zanim jednak ktoś mógł dostrzec jego znużenie, przybrał zdeterminowany wyraz twarzy i ruszył w kierunku kobiety siedzącej na eleganckim fotelu. – A może pani, panno Chouda, będzie w stanie wytłumaczyć mi, gdzie podział się pendrive, którego szukam? Bywa pani w domu dość często. Większość czasu spędza pani z Nadią właśnie w bibliotece! – stwierdził, jednak z jakiegoś powodu nie przystawił jej do głowy broni, jak uczynił to z innymi. – Proszę bardzo, niech pani Nadia przeszuka mój pokój. Nie sądziłam, że tak porządne do tej pory szefostwo może uciekać się do tak prymitywnych form zastraszania pracowników, jak użycie broni palnej! Ingę zamurowało. Reprymenda względem Mohammada zabrzmiała tak wyniośle i dumnie, jakby kobieta znajdowała się kilka poziomów społecznych ponad resztą zebranych w pokoju ludzi i w dodatku nie miała pojęcia o prawdziwej naturze organizacji. – Każdy jest niewinny! Każdy twierdzi, że nie zabrał tego pieprzonego pendriva, a jednak faktem jest, że przedmiot ten wyparował z zamkniętej szuflady! – stwierdził ostrym tonem Mo. – Jakieś pomysły? – A pani Nadia? Ona nawet nie została zapytana o ową pamięć przenośną – stwierdziła ze stoickim spokojem Chouda, zerkając na zebranych tak, jakby wiedziała coś więcej niż reszta. Wszyscy mężczyźni utkwili w niej swoje pytające spojrzenia. Większość z nich nie patrzyła na nią z szacunkiem czy podziwem, a ze źle skrywaną złością. Inga z satysfakcją spostrzegła, że zarówno Tomasz, jak i Mohammad ledwo powstrzymywali narastającą w nich furię. – Kobieto! Czy ty słyszysz, co mówisz? – wrzasnął doprowadzony na skraj załamania nerwowego Mo. – Po co miałaby kraść coś, co należy de facto do niej? Zresztą ma taki sam. Ukryty w swoim pokoju! – Zatem pendrive wyparował bez udziału żadnego z obecnych – broniła się w tym czasie asystentka, zauważając w końcu świdrujące spojrzenia otaczających ją mężczyzn. Słowa te na pozór powinny były zakończyć niecodzienne zebranie w pokoju dziennym, ale w jakiś sposób przykuły one uwagę Ingi, która zaczęła analizować pewne fakty. – Mo! To jest to! – szepnęła niepewnym głosem, zwracając na siebie uwagę wszystkich. – Pendrive zniknął, ale nikt z tutaj obecnych nie miał z tym nic wspólnego! Nie rozumiesz? Nikt z tu zebranych... – powtórzyła, podkreślając każde ze słów. Patrzyli na nią jak na wariatkę i może faktycznie nią była, ale doszła do wniosku, że znalazła wytłumaczenie tej nerwowej sytuacji. Jedynie Tomasz zerkał na nią z uznaniem, dochodząc

prawdopodobnie do tych samych wniosków, co ona. – Zatem kto to był? – w końcu padło pytanie, na które większość z zebranych chciała poznać odpowiedź. – Kogo dzisiaj tutaj brakuje? Kto wyjechał kilka dni temu z wilczym biletem w dłoni... – spytała Inga, zerkając niepewnie w oczy mężczyzny prowadzącego przesłuchanie. – Abderrahman – stwierdził ściszonym głosem Mohammad i gdzieś w głębi duszy wiedział, że powinien był się tego domyślić. Od samego początku jego rodak zanadto się rządził i próbował przywłaszczyć jak najwięcej praw w organizacji. Dopóki jeszcze żył Arvid, robił to po kryjomu, nie chcąc się narażać swojemu patronowi, zaś po jego śmierci działania te stały się bardziej jawne. – Niech go szlag trafi – zaklął Mohammad, rzucając bronią na wolny fotel stojący nieopodal niego. – Ten smarkacz przyniesie mi ten pendrive w zębach, chociażby miała to być ostatnia rzecz jaką zrobi w tym marnym życiu! Tomasz, Lasse skontaktujcie się z nim natychmiast! Reszta wracać do swoich obowiązków! Koniec płaszczenia dupy! Wszyscy poderwali się ze swoich miejsc, nie chcąc dawać zdenerwowanemu mężczyźnie powodów do skierowania jego złości na nich. Chouda poprawiła spódniczkę i ruszyła w stronę wyjścia, kołysząc się na swoich wysokich obcasach. Prawdopodobnie doszła do wniosku, że jej nakaz pracy nie dotyczy i może wrócić do swojego pokoju w mniejszym domu. Niestety Inga miała względem niej inne plany. – Panią proszę za mną do biblioteki – rzekła władczym tonem, zanim asystentka zdołała się wymknąć, korzystając z zamieszania panującego w pokoju. – Ale... Pan Mohammad mówił, iż do momentu pani powrotu do zdrowia mam mieć wolne – zaoponowała natychmiast. Inga zaniemówiła. Nie wiedziała jak poradzić sobie z tak zarozumiałą osobą, która za nic miała respekt względem przełożonej. – A czy Nadia wygląda na chorą? – zagrzmiał Mo, przychodząc z pomocą jedynej osobie, o której dobro chciał i powinien się troszczyć. Zmieszana asystentka zaczęła mruczeć coś pod nosem, nie bardzo wiedząc jak sprzeciwić się autorytetowi obydwojga swoich pracodawców. – Tak... To znaczy nie. Cieszę się, że pani Nadia czuje się na tyle dobrze, że może już wrócić do swoich obowiązków. Kłamstwo, które zawarła w tej służalczo przymilnej mowie, raziło na kilometr. Śmierdziało niczym psująca się ryba, zatruwająca wszystko w swoim najbliższym otoczeniu.

Rozdział XIV Agent Cichovsky również nie miał łatwego dnia. Pracując nad sprawą Karlssonów, musiał jednocześnie zajmować się również bieżącymi działaniami operacyjnymi agencji. Do jego obowiązków zaliczała się nie tylko żmudna i monotonna praca w biurze, polegająca na wypełnianiu setek stron nikomu tak naprawdę niepotrzebnych dokumentów, ale też przesłuchania osób, które zasłużyły sobie na specjalną uwagę Interpolu. – Andrew, mam dla ciebie niespodziankę – stwierdził radośnie jeden z agentów, przysiadając na skraju biurka. – Będziesz miał niebywałą okazję odbycia zapewne pouczającej pogawędki z naszym Jeremiaszem! Mężczyzna, który jakiś czas temu przekroczył już pięćdziesiątkę i powoli zaczynał marzyć o emeryturze spędzonej gdzieś na rajskiej plaży w Tajlandii, jęknął przeciągle. – Nikt inny nie może się tym zająć? Przeglądam papiery Karlssonów. – Prędzej przyskrzynisz Antoszewskiego i przypiszesz mu stworzenie całej Ukrytej Sieci, niż znajdziesz chociażby mały haczyk na kogoś od Karlssonów – zakpił w tym czasie kolega z pracy. – A wiesz, że chyba masz rację? – zgodził się z nim w końcu, oczywiście tylko dla świętego spokoju. Po co miał wyjawiać swoje plany zbyt wcześnie? Wśród akt walających się po nieuporządkowanym biurku znajdowała się teczka interesującego go hakera. Andrew musiał ją odnaleźć. Nie zamierzał zrobić tego zbyt szybko, bowiem chłopak był wyjątkowo upierdliwy w sposobie bycia i zawsze, ale to zawsze, utrudniał wszystko do maksimum. Dlatego należało go najpierw nieco zmiękczyć. Zmęczony nie będzie się przecież zbytnio rzucał. Cichovsky marzył, by tym razem udało mu się zebrać wystarczająco dużo dowodów, a nie samych poszlak, by w końcu przyskrzynić tego cholernego dupka. Po godzinie zwlekania wkroczył w końcu do pokoju przesłuchań i w mroku dostrzegł chudą postać niepozornego młodzieńca. Gdyby nie wiedział, że mężczyzna skończył niedawno 25 lat, pomyślałby zapewne, że ma do czynienia z nastolatkiem. Krótkie włosy mysiego koloru nadawały twarzy mdłego, prawie niepokojącego wyglądu. Ogromne, kanciaste okulary przykrywały niemal pół twarzy, maskując ziemistą cerę ze skłonnością do trądziku. – Witamy w naszych skromnych progach, panie Antoszewski – zaśmiał się kpiąco, mając nadzieję zbić z tropu pewnego siebie chłopaka. Młody mężczyzna tylko na moment zatrzymał na nim swój wzrok i, uśmiechając się kpiąco, mruknął coś pod nosem. – Głośniej! – poprosił Andrew. – Nie słyszałem! – Dopóki będą zatrudniać takich stetryczałych pierników jak ty, świat hakerów jest bezpieczny! – Dlatego też powinieneś każdego dnia odmawiać za mnie tuzin zdrowasiek – odciął się niezrażony agent. – Całkiem niekiepski pomysł. Zacznę od wieczora, jak tylko mnie wypuścicie. – Nie tak szybko! Najpierw wyjaśnisz nam kilka kwestii. Na przykład, kto ostatnio próbował ponownie włamać się do naszego wewnętrznego systemu? – A skąd niby mam to wiedzieć? Na wakacjach byłem! – Tak? – zdziwił się Andrew. – I co? Drinki z parasolką sączyłeś pod palmą? – Dokładnie! Wróciłem nad ranem. Możecie sobie do woli sprawdzać linie lotnicze, punkty graniczne! Będę nawet na tyle uprzejmy, by podać wam nazwę hotelu, w którym się zatrzymałem w Tangerze. Cichovsky westchnął ciężko, nie mogąc pojąć skąd taka niepozorna mysz, która przy byle tupnięciu powinna uciekać pod miotłę i siedzieć cicho, bierze w sobie dość siły, by co chwilę psuć mu tyle krwi. – A co tam robiłeś? – zagadnął od innej strony.

– Natchnienia szukałem! – odburknął natychmiast młodzieniec. – Taki z ciebie pieprzony artysta? A może nagle rzucisz świat komputerów i zostaniesz następcą Henriego Matisse? Zdaje się, że to on malował tam te swoje śmieszne widoczki. Jeremiasz zaśmiał się lekko, jakby właśnie usłyszał najlepszy dowcip tygodnia. – Dzięki Andrew – powiedział nic z tego, ni z owego. – Wreszcie pojąłem różnicę między zwykłym psem – stwierdził, mając na myśli policję – a agentem Interpolu. – Tak? Co jest jej motywem przewodnim? – szczerze zainteresował się Cichovsky, jednocześnie spodziewając się ciętej odpowiedzi. – Jesteście trochę lepiej wykształceni! – Czuję się zobowiązany – szepnął w odpowiedzi starszy mężczyzna. – Wreszcie ktoś docenił moje trzy klasy podstawówki – mruknął sarkastycznie, lekceważąc próbę obrazy funkcjonariuszy prawa. Zdawał sobie sprawę, iż nie warto było wdawać się z tym wygadanym smarkaczem w pyskówki. Zapędzony w kozi róg, nie miałby z nim żadnych szans. Dyskutowali przeszło dwie godziny, niestety bez większego efektu. Poszlaki, którymi dysponował Andrew nie wystarczyły do tymczasowego aresztowania. Samo przesłuchanie też nie wniosło do sprawy nic nowego. Zrezygnowany agent nie miał innego wyjścia, jak po raz kolejny zwolnić podejrzanego. – Mówiłem, że wieczorem zmówię za ciebie kilka zdrowasiek – podsumował Jeremiasz, nawiązując do wstępu ich rozmowy. – Ale pamiętaj, pierniku, jakbyś miał problem ze swoim antycznym Atari czy innym gruchotem, którego pewnie używasz, to wal do mnie jak w dym. Lubię pomagać ludziom w wieku moich dziadków. Obaj wiedzieli, że Andrew nie był aż tak stary i całkiem sprawnie radził sobie ze zdobyczami nowoczesnej techniki. Ale tego typu odzywki stanowiły niemal część składniową każdego z ich spotkań i agent od dawna nie przywiązywał do nich większej wagi. Przez moment zapanowała cisza, która nagle zastąpiona została cichym westchnieniem. – Wiem, że nigdy nie przejdziesz na jasną stronę mocy, Antoszewski, ale czy rzuciłbyś na coś okiem i powiedział mi, czy to jest to, o czym myślę? Ryzykował. I to bardzo! Ale jego zaufany informatyk wyjechał w sprawie rodzinnej do Turcji i miał nie wrócić przed końcem tygodnia. Jego ojciec zmarł, akurat w najmniej odpowiednim dla wszystkich momencie, wywabiając tym samym syna z kryjówki, gdzieś na zapleczu jednej z baz Interpolu. – Przykro mi, Obi– Wan Kenobi nigdy nie był dla mnie przekonywujący – mruknął młodzieniec. – Ale zerknę na tę twoja zagwozdkę z czystej sympatii jaką względem ciebie żywię, staruszku. Andrew włączył tablet, który do tej pory trzymał pod teczką z dokumentami i za pomocą specjalnego kabla podłączył do niego czarnego pendriva, otrzymanego zaledwie kilka dni wcześniej od Nadii. Jeremiasz poruszył się niespokojnie na krześle, kiedy zobaczył zapisy znajdujące się w jednym z plików. Dla Andrew były one jedynie plątaniną cyfr, liter i znaków, ale w oczach zdolnego informatyka nabierały znaczenia. – Nie wiem skąd to masz, dziadku, ale wywąchałeś całkiem niezłe gówno! – szepnął po chwili, nie odrywając wzroku od niewielkiego ekranu tabletu. – To znaczy? – Posiadasz kody dostępu niezbędne do komunikacji z Ukrytej Sieci – wytłumaczył szybko. – Być może służą one do czegoś jeszcze. Na moje oko odnoszą się do jakichś tajnych, nigdzie niemonitorowanych transakcji, może kont bankowych. Jednym słowem: skarb! Prawdziwy skarb – pochwalił, spoglądając na starszego mężczyznę z uznaniem. – Musisz oczywiście wiedzieć gdzie, z kim i jak... Ale to już jest niezły początek. Oczywiście pod warunkiem, że uda ci się znaleźć drugą część tego szyfru. Z każdym wypowiadanym przez chłopaka słowem samozadowolenie Andrew rosło, by roztrzaskać się o ziemię wraz z ostatnim zdaniem.

– Drugą część? – powtórzył jak papuga, nie mogąc zrozumieć znaczenia tych dwóch pozornie znanych słów. – Ktoś, kto stworzył ten plik był bardzo przebiegły – stwierdził w tym czasie Jeremiasz. – Podzielił każdy z ciągów na dwie części i umieścił prawdopodobnie na dwóch różnych pendrivach. Masz początek, teraz musisz poszukać końca. Andrew miał ochotę walnąć czymś o ścianę, najlepiej czymś ciężkim, by móc wyładować narastającą w nim frustrację. Mógłby poturbować posłańca przynoszącego złe wieści, ale nie chciał ryzykować problemów z przełożonymi. Przemoc względem podejrzanego nie wyglądałaby dobrze w jego aktach. Zresztą smarkacz pomógł mu z dobrego serca, nie musiał przecież się tym zajmować. – Dzięki, Antoszewski – szepnął, próbując opanować emocje. – Jesteś wolny, przynajmniej na razie. Śmigaj do domu i odmawiaj te swoje zdrowaśki za moją nieśmiertelność. Proszę cię po dobroci, nie rób nic, co mogłoby cię tutaj ponownie sprowadzić! – Się robi, szefie – zaśmiał się chłopak, podrywając się z niewygodnego krzesła i ruszając w stronę drzwi. Jeszcze długo później Cichovsky nie mógł skupić się nad żadną pracą. W uszach dźwięczały mu słowa Jeremiasza, dlatego też wyszedł, wymawiając się jakąś bzdurą, i wsiadł do samochodu. Jazda po mieście zawsze go relaksowała. – Gdzie do cholery podział się drugi pendrive? – zastanawiał się, jeżdżąc bez celu po pustych o tej porze dnia przedmieściach Göteborga. – Raczej pewne, że Nadia nie trzymała go u siebie. Komu ufała na tyle, by powierzyć mu stery organizacji? Zjeżdżając nagle gwałtownie na pobocze, zatrzymał samochód. Odpowiedź na to pytanie była oczywista! Mohammad Hammouchani! Tylko on mógł w tym maczać palce! Przeklęty adwokacina o nieposzlakowanej opinii! Waląc w kierownicę, próbował odreagować swoją bezsilność. Furia targająca nim od środka stawała się z każdą minutą coraz większa. Miał ochotę pochwycić jakąś broń i po prostu na chama wedrzeć się do domu na wyspie w celu przeszukania całej posiadłości. Rozmarzył się. Przymknął oczy, obmyślając kolejne detale tego jakże kuszącego planu. Nagle rozpędzona ciężarówka uderzyła w jego samochód z ogromną siłą. Małe auto wykonało obrót, przesuwając się jednocześnie na główny pas ruchu tylko po to, by zderzyć się czołowo z drugim tirem. Żaden z samochodów nie zatrzymał się, by sprawdzić, co stało się z kierowcą staranowanego auta osobowego. Wręcz przeciwnie. Przestraszeni tym zdarzeniem, szoferzy potężnych ciężarówek przyśpieszyli, chcąc jak najszybciej oddalić się z miejsca niespodziewanego wypadku.

Rozdział XV W domu Nadii Karlsson panował chaos. Chociaż, zdaniem Ingi, określenie to nie oddawało nawet w połowie tego, co wydarzyło się w ciągu kilku godzin od przesłuchania przeprowadzonego przez Mohammada. Nikt, ale to nikt, nie potrafił skontaktować się z Abderrahmanem. Co prawda pewne było, że doleciał do Tangeru, a nawet zakwaterował się w letniej rezydencji Nadii, ale nagle zapadł się pod ziemię. Kucharka, zatrudniona na stałe w domu na obrzeżach Targha, powiedziała Mo, że ostatni raz widziała zaginionego drugiego dnia po jego przyjeździe. Płacząc do słuchawki, pożaliła się nawet, iż nie chciał zjeść przygotowanego przez nią śniadania. Podobno miał tłumaczyć się potrzebą dokładnego zaplanowania dalszego pobytu. Na koniec rozmowy wspomniała również, że widziała go spacerującego nad morzem, które tamtego dnia było wyjątkowo spokojne. – Do kurwy nędzy – warknął Lasse. – Przecież nie mógł rozpłynąć się w powietrzu. Musi gdzieś być! W jego głosie można było wyczuć mieszane emocje. Z jednej strony obawiał się o los przyjaciela, ale z drugiej strony był na niego zły, że okazał się złodziejem i zdrajcą. – Znajdziemy go! – mruknął Tomasz. – Najrozsądniej byłoby wysłać tam paru ludzi... – Już go szukają – włączył się do rozmowy Mo. – Nasi ludzie przeszukują każdą, nawet najbardziej zapadłą dziurę. Nie ma obaw, dorwiemy gnoja! A wtedy osobiście polecę tam i powyrywam mu nogi z dupy! – Może po prostu powinniśmy osobiście koordynować poszukiwania? – Zasugerowała Inga. – Kto wie, może jakiś drobiazg, zapach czy zdarzenie odblokuje moją pamięć? Zdezorientowani mężczyźni spojrzeli na nią, jakby dopiero jej głos uświadomił im, iż znajdowała się w tym samym pokoju. Być może rzeczywiście nie zauważyli jej pojawienia się, bowiem jeszcze chwilę wcześniej była zajęta łajaniem pyskatej asystentki i nie brała udziału w dyskusji na temat zaginionego Abderrahmana. – Nie jestem pewien czy... – zaczął niepewnie Mo, próbując znaleźć jakiś racjonalny argument przeciwko jej pomysłowi. – Nie musimy wyjeżdżać natychmiast – zaoponowała, wchodząc mu w słowo. – Powiedzmy pojutrze. Dotrzemy na miejsce i na własną rękę poszukamy naszej zguby. – Nie wiem, czy to bezpieczne... – Na miłość boską, Mo! Gdzie łatwiej by mnie było aresztować? W Szwecji czy gdzieś na dzikich bezdrożach Maroka? Czy w ogóle to państwo ma podpisaną umowę ekstradycyjną z Unią Europejską? – Chyba nie. Chociaż teraz, kiedy król stara się zacieśnić więzy z Brukselą... – Dość! Tomasz, sprawdź bilety na lot do Tangeru – poleciła Inga, ucinając w ten sposób wszelkie dyskusje. – Lecimy pojutrze. Dość mam już tej przygnębiającej, szaroburej szwedzkiej pogody! Muszę w końcu poczuć ciepło słońca na swojej skórze. Jej słowa wzbudziły wesołość ponurego do tej pory Mohammada. Widząc jej pytające spojrzenie, szybko wytłumaczył powód swojej radości: – Zabrzmiałaś jak moja kochana Nadia. Zupełnie jakby na jeden, krótki moment wróciła ci pamięć i miłość do mojego kraju. – Kto wie, Mo, kto wie... Może moja amnezja nie będzie miała szans z zielenią Rifu i po prostu ustąpi, oddając mi wszystkie moje wspomnienia. Nie czekając na odpowiedź, poszła do zajmowanego przez siebie pokoju, nie zapominając o zamknięciu drzwi na zamek. Padła na łóżko i odetchnęła ciężko po pełnym wrażeń dniu. Kiedy tylko przymknęła powieki, przypomniała jej się niemiła rozmowa z Choudą, która starała się ją lekceważyć używając wszelkich

możliwych impertynencji. Nie była w stanie zrozumieć dlaczego ta wredna, wyniosła baba w ogóle znalazła schronienie w całkiem sympatycznej i zgranej grupie mafiosów. Być może posiadała jakieś cenne kontakty bądź informacje, o których Inga nie miała pojęcia. – Muszę koniecznie spytać o to Mo – szepnęła bezgłośnie, próbując w ten sposób zapisać to sobie w pamięci, która cały czas płatała jej figle. Czuła, że zasypia. Przyjemne uczucie odprężenia i ogarniającego ją ciepła przynosiło ulgę i wytchnienie. Miała ochotę zanurzyć się w tym balsamie kojącym nie tylko zbolałą duszę, ale też umysł cały czas walczący z amnezją. Aktualny stan rozdzierał ją, niemal w sensie fizycznym, na pół. Była każdym i nikim. Nie stanowiła nawet zalążka całości. Nie posiadała wspomnień Ingi Kowalskiej. Nie miała też pojęcia kim się stanie, kiedy jej rola w szaradzie uknutej przez agenta Cichovsky dobiegnie końca. Zobaczyła wokół siebie nieznajome twarze i oczy, zerkające na nią z ciekawością. Ich usta bezgłośnie szeptały słowa, których sensu nie potrafiła pojąć. Krąg stworzony przez nieznanych jej ludzi zdawał się zaciskać. Zupełnie jakby chcieli ją zgnieść i wdeptać w ziemię, tak by więcej z niej nie powstała. Ich kroki stały się rytmiczne i coraz bardziej donośne, aż w końcu przeszły w łomot rozdzierający bębenki jej uszu. Zbudziła się z krzykiem, próbując rozeznać się, gdzie tak naprawdę się znajduje. Zdezorientowana, rozejrzała się i spostrzegła meble znane jej z pokoju Nadii. Dotykając miękkiej, jeszcze ciepłej poduszki, próbowała uspokoić oddech. Z przerażeniem uświadomiła sobie, iż nadal słyszy rytmiczne, głośne kroki tłumu próbującego ją stratować. Dopiero po dłuższej chwili do jej świadomości dotarł fakt, iż dźwięk, który brała za odgłos marszu, był zaledwie ledwo słyszalnym pukaniem do drzwi. – Nadia! – szepnął w końcu ściszonym głosem Tomasz. – Musimy porozmawiać. Zdziwiło ją niecodzienne zachowanie mężczyzny. Sprawiał wrażenie, jakby chciał przemknąć do jej pokoju niezauważony. Poderwała się z łóżka i chwiejnym, nieco jeszcze niepewnym krokiem podeszła, by wpuścić go do środka. Wyglądał jakby zobaczył ducha, a zjawa ta miała od tego momentu ścigać nie tylko jego, ale również ją. – Co się dzieje? – spytała zaniepokojona. – Znaleźli Abderrahmana? Mężczyzna pokręcił przecząco głową i widać było, że sam nie wie, jak powinien przekazać jej złe wieści. To, że nie miał nic dobrego do powiedzenia zgadłby każdy głupi. – Musimy porozmawiać, ale nie tu! – zdecydował. – Łap kurtkę, idziemy z Lucky’im na spacer. Słysząc swoje imię, pies jednym skokiem opuścił ciepłe łóżko, w którym jeszcze chwilę temu wylegiwał się pod swoim własnym kocem. – Ale... – Na pytania będzie czas później – uciszył ją Tomasz. – Nie wiesz, że ściany mają uszy? Inga domyśliła się, że chodzi o jedno z nich. Mogła tylko zastanawiać się, które zostało zdekonspirowane i jaka grozi za to kara. Czując serce wyskakujące z piersi ze strachu, ruszyła w kierunku drzwi prowadzących na taras i dalej do kamiennego ogrodu nad brzegiem morza. Słońce już dawno zaszło i mrok objął we władanie cały świat. W powietrzu dało się wyczuć zapach morskiej soli, fal z północy i zdechłej ryby. Inga próbowała oddychać przez usta, by nie pozwolić temu nieprzyjemnemu dla nosa aromatowi sparaliżować jej zmysł węchu. – Tomasz, mówże wreszcie – ponagliła go, patrząc w ciemność. – Ty czy ja? Które z nas zostało nakryte? Gdyby tylko mogła zobaczyć w mroku twarz mężczyzny, zrozumiałaby, że stało się coś dużo gorszego. – Ile osób w Interpolu wiedziało o twojej przykrywce? – zdawał sobie sprawę, że najlepiej będzie zadać to pytanie wprost, zamiast krążyć bez celu przez kilkanaście minut. – Co masz na myśli? – spytała lekko zdezorientowana, a zarazem przerażona.

Spodziewała się, że za moment Mohammad wyłoni się z ciemności i przyłoży do jej skroni tę samą broń, którą kilka godzin wcześniej przykładał do głów domowników. Zdawała sobie sprawę, iż tym razem nie skończy się na straszeniu, a kula wprawiona w ruch przez spust utkwi w czaszce, kończąc jej życie, marzenia i nadzieje. – Zdaje się, że spytałem wyraźnie: Ilu agentów Interpolu wie, że tylko udajesz Nadię Karlsson? – powtórzył ze stoickim spokojem. – Cichovsky – szepnęła, wymieniając tylko jedno nazwisko. – Ktoś poza nim? – Chyba nie. Już w klinice mówił mi, że tylko on prowadzi tę sprawę i dla mojego własnego bezpieczeństwa będzie lepiej, jeśli nikt nie będzie miał pojęcia o tej zamianie. Tomasz westchnął ciężko, jakby cała ta rozmowa stała się dla niego niezwykle trudna. Zniecierpliwiony, zaczął krążyć niespokojnie, nie mówiąc nic więcej. Jego zachowanie zaniepokoiło Ingę do tego stopnia, iż zmusiła go do zatrzymania się na moment i popatrzenia jej prosto w oczy. – O co chodzi? Powiedz mi w tej chwili! – zażądała zdenerwowanym tonem. – Zaczynasz mnie naprawdę niepokoić! – Bo i mam ku temu powód – przyznał niechętnie. – Gratuluję! Właśnie oficjalnie zostałaś Nadią Karlsson. Permanentnie! – Słucham? – niemal wrzasnęła ze zdenerwowania. – Co masz na myśli? Tomasz głośno wypuścił nagromadzone w płucach powietrze. – Nie wiem, do cholery, jak ci to powiedzieć, więc powiem prosto z mostu: Cichovsky nie żyje! Spłonął we własnym aucie. Miejmy nadzieję, że nie żywcem! Szukają nie tylko sprawców, ale i świadków tego wypadku drogowego! Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. To nie była prawda. Tomasz po prostu kłamał! Kłamał tak wierutnie, ze miała ochotę wytknąć mu jego zakłamanie prosto w twarz! – Żartujesz sobie ze mnie – stwierdziła w końcu, nerwowo przy tym chichocząc. – Wybacz, ale miałam ciężki dzień i nie mam siły na takie bzdety! – dodała na odchodne. Nie oglądając się za siebie, ruszyła wprost na taras, z którego mogła wrócić bezpośrednio do swojej sypialni. Nie! Poprawka, do sypialni Nadii! Dogonił ją szybko i pochwycił w ramiona, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. – Spójrz na mnie! – nakazał. – To prawda! Straszna i brutalna, ale tylko i wyłącznie prawda! – powtórzył, próbując zakodować tę wiadomość w jej świadomości. – Ale co ja zrobię? Co ja mogę w tej sytuacji zrobić? – spytała płaczliwym głosem, zupełnie nie panując nad emocjami. – Tomasz, ja nie potrafię nawet udowodnić, że nią nie jestem! Nikt nie jest w stanie tego dokonać, z wyjątkiem Andrew... – A ten niestety nie żyje. Świeć Panie nad jego duszą – podsumował mężczyzna. Miała ochotę płakać, krzyczeć, ale jednocześnie się śmiać. Jakaś jej część, zupełnie niezrozumiała dla niej samej, była szczęśliwa, że nie będzie musiała opuszczać tych dziwnych, zarazem brutalnych, ale i troskliwych ludzi. Mogła z nimi zostać i traktować ich jak rodzinę! Rodzinę, której zgodnie z aktami pokazanymi jej niegdyś przez agenta Cichovsky nigdy nie miała. – Tomasz, to wszystko zmienia – szepnęła, a jej oczy błysnęły niezdrowo. – To wszystko zmienia! Wszystko! – powtórzyła jakby nie miała kontroli nad wypowiadanymi myślami. Potrząsnął nią, próbując wyrwać ją z objęć szoku. – Opanuj się! – polecił. – Opanuj się i myśl trzeźwo! – nakazał ostrym tonem. Nie miał ochoty na stawianie czoła kobiecej histerii. Zdawał sobie sprawę, że sytuacja Ingi nie należała do najlepszych. On zawsze i wszędzie mógł porzucić tożsamość Tomasza Gwoździa, zmienić fryzurę, wrócić do dawnych nawyków, pracy, przyjaciół i stać się na powrót Bartłomiejem Szaporowskim. Miał szansę powrotu do projektowania mostów i innych budowli użytkowych. Mógł ponownie spotykać się z kumplami z wojska by pograć w bilard i wychylić kilka kufli piwa. Krótko mówiąc, miał sposobność robienia tego, co chciał i kochał. Nikt nie miał prawa go powstrzymać!

Inga właśnie straciła tę możliwość. Była nikim. Stała się obcą sobie kobietą, której życia tak naprawdę nie znała. Musiała udawać, podejmować ciężkie decyzje, mające bardzo często bezpośredni wpływ na życie, ale też śmierć innych ludzi. Trudno mu było wyobrazić sobie zarówno tak olbrzymią odpowiedzialność, jak i ciężar świadomości, że będzie musiała robić to do końca życia. Przytulił ją mocno. Najmocniej jak potrafił, próbując poprzez poczucie bliskości dodać jej nieco otuchy. Potrzebowała jej jak tonący, który w ostatnim momencie życia otrzymuje łyk świeżego powietrza. Wymagała pociechy, która chociaż na moment mogła złagodzić pierwszy szok i zatrzymać kłębiące się myśli. – Musisz udawać Nadię, przynajmniej dopóki nie znajdziemy jakiegoś sensownego wyjścia z tej sytuacji – zdecydował, wiedząc, iż kobieta zamknięta w jego ramionach nie jest w stanie myśleć racjonalnie. – Ale... – Musisz być bardziej przekonywującą Nadią niż ona sama! Powinnaś czynnie włączyć się w interesy firmy i pokazać, że nadal możesz nią rządzić twardą ręką. Warto by było szybko odnaleźć Abderrahmana, odzyskać pendrive, a przy okazji przykładnie ukarać go za zdradę i kradzież – mówił szybko, zdecydowanie podejmując kolejne decyzje. – Tomasz... Ja nie potrafię – szepnęła słabym głosem, uświadamiając sobie, że od teraz życie wielu ludzi zależało od jej widzimisię. Spojrzał jej głęboko w oczy i, niewiele myśląc, przycisnął swoje usta do jej warg. Chciał ją uciszyć tym pocałunkiem, ale też zapewnić, że zawsze będzie mogła liczyć na jego wsparcie i fizyczną obecność u jej boku. Pośpieszne muśnięcie ust przemieniło się w pieszczotę, która wciągnęła oboje w ramiona namiętności. – Damy radę – szepnął czułym głosem, opierając się czołem o jej głowę. – Razem! – Dziękuję! – rzuciła w odpowiedzi, mocniej przywierając do jego ciała. – Podziękujesz mi, kiedy już wyciągnę cię z tego bagna i ani dnia wcześniej – zastrzegł i popchnął ją w stronę domu. Nadszedł czas, by Nadia na powrót objęła rządy i opanowała kryzys wywołany zniknięciem Abderrahmana oraz kodów dostępu. Następnego wieczora, dokładnie tak, jak sobie zaplanowała, wsunęła płytę DVD do wnętrza starego albumu ze zdjęciami i ruszyła w stronę biblioteki, ściskając go przy sercu. Dochodziła jedenasta wieczorem, ale miała nadzieję, że Mohammad nadal siedział nad dokumentami, próbując chociażby odrobinę zapanować nad sytuacją. Stąpając cicho po drewnianej podłodze, poczuła się jak dziecko skradające się do gabinetu ojca czy też starszego brata, mając nadzieję na wieczorną opowieść przed snem. Cóż, właśnie tego między innymi oczekiwała. Zamierzała sama pokierować przedstawieniem, w którego obsadzie umieścił ją los. Zapukała cichutko w masywne, drewniane drzwi i czekała na zaproszenie. Prawdopodobnie powinna była wejść zdecydowanym krokiem, ale z jakiegoś powodu chciała zapowiedzieć swoje przybycie w kryjówki najlepszego przyjaciela Nadii. – Proszę – rozległ się cichy głos, nieco zdziwiony i zainteresowany, któż to niepokoił go o tak później porze. – Mo, mogę wejść? – spytała, stając na progu. Delikatne, ciepłe światło lampy stojącej na masywnym biurku w niewielkim stopniu mogło oświetlić jej postać, ale mężczyzna rozpoznał ją bez problemu. – Nadi, to twój dom i twoja biblioteka. Nie musisz prosić mnie o pozwolenie, by do niej wejść. Uśmiechnęła się nieznacznie, ale w tak ujmujący sposób, iż wywołała podobną reakcję na twarzy Mohammada. – Proszę o pozwolenie na rozmowę z najbliższą mi żyjącą osobą – rzekła, wiedząc, że poza nim Nadia nie miała nikogo innego.

Mo wskazał jej kanapę, na której również przysiadł. Patrzył zmartwionym wzrokiem jak podchodzi, ściskając ciężkie, oprawione w skórę tomisko. – Martwię się o ciebie – wyznał. – Co się dzieje, Nadi? Źle się czujesz? Męczą cię jakieś koszmary? Pokręciła niepewnie głową, nie chcąc atakować od wejścia. Powinna była poznać odpowiedzi na wiele pytań, ale zdecydowała się zadawać je jedno po drugim, bez pośpiechu i nacisku, dając mu najpierw coś na zachętę. – Przeglądałam rzeczy w mojej garderobie... – wyszeptała cicho, siadając na brzegu sofy. – Zawsze tak robię, próbując sobie coś przypomnieć i trafiłam na to – wyjaśniła, kładąc na kolanach ściskaną do tej pory księgę. Mo miał ochotę się roześmiać, widząc rodzinny album ze zdjęciami. Rozumiał, że dla cierpiącej na amnezję Nadii fotografie ukryte w środku mogły stanowić nie tylko skarb, ale też wrota do utraconych wspomnień, dlatego rozpogodził się, lekko kładąc rękę na jej dłoni. – Chcesz, abym opowiedział ci historię utrwaloną na kartach tego tomu? – spytał tak łagodnie, iż zaskoczył nawet samego siebie. Spojrzała mu w oczy. Nieśmiało. Na jeden, krótki moment. Zupełnie jakby była zbyt speszona, by prosić o tak ogromną przysługę. – Jeśli tylko znajdziesz moment... – Nadi, mówiłem ci, że zrobię wszystko, aby ci pomóc! – Dziękuję. Jednak zanim tak się stanie, to ja pomogę tobie – dodała tajemniczo, uśmiechając się przy tym promiennie. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem, nie wiedząc co też wstąpiło w zwykle pewną siebie i twardą kobietę. Gotów był przysiąc, że nigdy, ale to nigdy nie widział jej takiej zagubionej i bezbronnej. Zupełnie jakby nie była sobą. – Otwórz – zachęciła go w tym czasie, wskazując oczyma album. – W środku znajdziesz niespodziankę – obiecała szybko. – Nadi, nie wiem do czego zmierzasz, ale zaczynasz mnie przerażać – wyznał szczerze, unosząc w dłoniach opasły, oprawiony w skórę tom. Zaśmiała się lekko, ale nie było w tym żadnej radości, jedynie strach, niepewność oraz oczekiwanie na to, co nieuchronne. – Po prostu otwórz ten cholerny album – ponagliła go, tracąc na chwilę cierpliwość. Wywołało to westchnienie ulgi, które wyrwało się z piersi zaniepokojonego mężczyzny. – Wreszcie brzmisz jak ty. Zaczynałem się już martwić czy wszystko w porządku z twoją głową! – wyznał. Przednia okładka opadła na jego kolano, a oczom ukazała się płyta DVD w białej kopercie. Zaskoczony tym widokiem, Mohammad pochwycił ją szybko w palce i zaczął się jej uważnie przyglądać. – Nadi, czy to są...? – spytał, bojąc się nazwać rzeczy po imieniu z obawy, że będą to tylko jego płonne nadzieje. – Chyba tak – szepnęła w odpowiedzi. – Nie znalazłam żadnego pendriva, ale ta płyta zwróciła moją uwagę. – Ale to niemożliwe... – zaoponował dalej, nie wierząc w szczęśliwy traf. Inga uśmiechnęła się po raz kolejny tego wieczora i, poderwawszy się na równe nogi, podbiegła do komputera. – Nigdy się nie dowiesz, jeśli nie sprawdzisz! Tych kilka chwil poświęconych na uruchomienie dysku i otworzenie zawartych na nim plików upłynęło w absolutnej ciszy. Żadne z nich nie chciało popsuć tej chwili złudnymi planami, które nadal pozostawały dla nich niemal nieuchwytne. – Nadi! Jesteś wspaniała! Najlepsza! Nawet z amnezją potrafisz sprostać wyzwaniu! – wykrzyknął radośnie na widok zawartości katalogów! – Staram się jak mogę – odpowiedziała skromnie, ciesząc się szczęściem mężczyzny stojącego

tuż obok niej. – Teraz musimy odnaleźć pendrive skradziony przez Abderrahmana... – stwierdził szybko, ale widać było, że jakaś część tej wypowiedzi zawisła w nicości, czekając na dopowiedzenie. – Mo, mam wrażenie, że czegoś mi nie mówisz. – Nadi, przykro mi, ale będziemy musieli go zlikwidować. Inaczej inni również zaczną nas okradać. Bezwzględność z jaką wypowiedział te słowa sprawiła, iż na moment struchlała. – Co masz na myśli przez „zlikwidować”? Chyba nie mówisz o... – Dokładnie to mam na myśli. I będzie to lekcja na tyle jasna w swym przekazie, by nikt, nigdy nie zechciał pójść w jego ślady. Wiem, że to coś, czego nie powinnaś oglądać, dlatego jeśli tylko poproszę cię o zostanie w domu, ten jeden, jedyny raz zastosuj się do tego polecenia. Nie śmiała wypowiedzieć ani słowa. Po prostu skinęła głową, nie chcąc poświęcać tej myśli zbyt wiele czasu. Nieważne jak obślizgłą żmiją wydawał się jej ten człowiek, prawdopodobnie nie zasłużył na los, jaki już za kilkadziesiąt godzin miał go spotkać. Mo spojrzał na nią i prawdopodobnie błędnie pojął jej reakcję, bowiem objął ją troskliwie, by po chwili, szepcząc cicho, zapewnić, że wszystko będzie dobrze. – Wiem, że przez bardzo długi czas był ci niezwykle bliski. Niestety władza czyni człowieka samotnym, nie dając mu luksusu zaufania komukolwiek w stu procentach – stwierdził, głaszcząc ją po głowie jak małe dziecko. – Ufam ci – wyznała i chociaż sama nie mogła uwierzyć wypowiedzianym spontanicznie słowom, to poczuła, że w jakimś sensie mówi prawdę. Uśmiechnął się, spoglądając jej w oczy. Było w tym coś tak naturalnego. Zupełnie jakby czynił to niemal każdego dnia ich życia. – Chodź, smarkulo – szepnął zadziornie. – Opowiem ci co nieco o ludziach uwiecznionych na fotografiach albumu, który tu przytaszczyłaś! Jednak zanim usadowisz się na dobre, znajdź jakiś koc i przykryj się nim, inaczej będę musiał zamknąć okno, byś tu nie zamarzła. – Tak jest – zasalutowała niczym żołnierz na warcie i otuliła się białym pledem, leżącym do tej pory na oparciu sofy. Opadł na miękką kanapę tuż obok niej i ponownie pochwycił w ręce ciężki tom. Zatrzymując się na pierwszej fotografii, zamyślił się na dłuższy moment, zanim przystąpił do opowieści. – Jak zapewne się domyśliłaś, to twoja matka. Nazywała się Kinga Więckowska. Z tego, co powiedział mi Arvid zrozumiałem, że pochodziła z małej wsi pod Zamościem. Trzeba będzie sprawdzić na mapie czy nie przekręciłem nazwy, ale chyba nazywała się ona Łabunie. – Ładnie – szepnęła, zmieszana nieco swoją ciekawością. – Tak, nasuwa na myśl łabędzie płynące z gracją po jeziorze – zgodził się z nią, ujmując ją za serce niemal poetyckim stwierdzeniem. – Znałeś ją? – spytała, zmieniając temat, chociaż z pamiętników Nadii pamiętała, że trafił do ich domu zaraz po jej śmierci. Wydawało się jej jednak, iż córka, słuchając o swojej matce, powinna zadać takie pytanie. – Nie – pokręcił przecząco głową, popadając z jakiegoś powodu w zadumę. – Poznałem Arvida wkrótce po jej śmierci i to wtedy trafiłem tutaj. – A jednak wiesz o niej więcej niż ja... – Nawet po śmierci zajmowała w tym domu szczególne miejsce. Twój ojciec nigdy nie przestał jej kochać. Nie związał się z żadną kobietą, twierdząc, że nie ma takiej, która mogłaby równać się z twoją matką. Uśmiechnęła się do własnych myśli. Dziś rzadko słyszało się o tak prawdziwej i romantycznej miłości, która potrafiła przetrwać mimo śmierci jednego z małżonków. – Wiesz jak się poznali? – spytała, chcąc poznać jak najwięcej szczegółów tej niezwykłej historii. – Arvid opowiadał mi to niczym baśń setki razy, zapewniając, że kiedyś i ja znajdę kogoś tak wyjątkowego... Jeśli dobrze pamiętam, Kinga przyjechała do Szwecji na początku lat siedemdziesiątych

dwudziestego wieku. Polska należała wtedy do tak zwanego Bloku Wschodniego, a jej mieszkańcy, żyjąc w bardzo ciężkich warunkach, starali się jakoś polepszyć swój los. Część z nich emigrowała, chociaż z tego, co wiem, wiele osób opuszczających wtedy Polskę było po prostu uchodźcami politycznymi, prześladowanymi za swe poglądy. Nie wiem dlaczego twoja matka przybyła do Szwecji, nie wiem jak się jej to udało. Niemniej jednak znalazła się tutaj, w Göteborgu! Wszystko, co opowiadał jej Mohammad brzmiało dziwnie znajomo, jakby gdzieś w zakamarkach jej umysłu przeszłość odżywała na nowo. Nie, nie chodziło o samą Kingę, a raczej przedstawioną sytuację. – Szwecja potrzebowała pracowników i każdy, nawet bez znajomości języka, mógł szybko podjąć pracę, zwłaszcza jeśli miał fach w rękach – kontynuował, nie zauważywszy zamyślonego wyrazu twarzy siedzącej obok niego kobiety. – Pobliskie Borås stanowiło wtedy prawdziwą potęgę przemysłu tekstylnego. Do dziś wiele firm odzieżowych ma tam swoje siedziby, fabryki czy przedstawicielstwa. Kinga zaś była doskonałą krawcową, dlatego już po kilku dniach znalazła całkiem nieźle płatną pracę. Podobno twoi rodzice poznali się, kiedy została wezwana przez jednego z szefów do wprowadzenia poprawek w garniturze twego ojca. Nadmienić muszę, że w tym czasie Arvid był już całkiem poważaną personą... – Znaczy się stał na czele nazwijmy to ‘rodziny’? – spytała domyślnie Inga, przerywając tym samym opowieść Mo. Zaśmiał się cicho, słysząc jak określiła prowadzone przez nich interesy. W jej ustach słowa te zabrzmiały tak niewinnie. – To była miłość od pierwszego wejrzenia – stwierdził, powracając do swojej historii. – Przynajmniej ze strony Arvida – dodał szybko. – Podobno zamówił cały zestaw nowej garderoby, ale postawił przy tym jeden warunek: wszystkie rzeczy miały być wykonane tylko i wyłącznie przez tę młodą krawcową. – O matko! Zamiast podarować jej kwiaty, zwalił na nią więcej roboty? – spytała z niedowierzaniem, podrywając się z kanapy. – Romantyzm wyglądał wtedy chyba nieco inaczej niż teraz. Mohammad przez moment nie rozumiał, co jego rozmówczyni ma na myśli, ale po chwili oświeciło go i zaczął się śmiać. – Nadi, on dał jej szansę zarobienia dodatkowych pieniędzy. Pieniędzy, których na pewno potrzebowała, a w życiu nie wzięłaby od niego ani grosza tak po prostu za nic! Zresztą kwiaty też jej posyłał. – A jednak była to tylko jednostronna miłość... – Tylko na początku... Kinga spotykała się wtedy z jakimś rówieśnikiem, który przyjechał do Szwecji z rodzicami. Nie pamiętam jak się nazywał, bo nosił jedno z tych waszych trzeszczących imion, których do tej pory nie mogę zapamiętać. – Rówieśnika? To znaczy, że tata był starszy od mamy? – spytała, coraz bardziej zafascynowana opowieścią Mohammada, który zdawał się wiedzieć naprawdę wiele o rodzicach Nadii. – Był od niej starszy o dekadę i prawdopodobnie to stanowiło dla niej problem. Niemniej jednak w przeciągu dwóch miesięcy Kinga zapomniała o wszystkich uprzedzeniach i zaczęła spędzać każdą wolną chwilę z Arvidem, a nie miała ich zbyt wiele. Praca w szwalni zabierała jej nawet dziesięć godzin dziennie. – Powinien był wyciągnąć ją stamtąd! – Chciał, ale Kinga była bardzo dumna i nie miała zamiaru stać się niczyją utrzymanką! Wiesz, wtedy panował zupełnie inny system wartości... – Chyba tak – zgodziła się, chociaż nie potrafiła przypomnieć sobie na czym polegały te subtelne różnice. Przez chwilę milczeli, spoglądając na jedno ze zdjęć zmarłej kobiety. Już wcześniej Inga zauważyła, iż była zjawisko piękna. Teraz jednak, kiedy poznała ułamek jej życia, oblicze nieznajomej nabierało nowych cech, czyniąc ją niezwykłą również pod względem duchowym. – Zaręczyli się w ciągu sześciu miesięcy od poznania. Kinga uparcie nie zgadzała się na

porzucenie pracy, dlatego też Arvid kupił mały zakład krawiecki w Göteborgu i poprosił ją o pomoc w prowadzeniu go. W ten sposób wyrwał ją z Borås i sprowadził bliżej siebie. – Jedno nigdy się nie zmienia. Pieniądze mogą dokonać rzeczy niemożliwych – stwierdziła zgorzkniałym głosem. Kiedyś błyszczące, brzęczące monety, a teraz te papierowe świstki rządzą światem od tysiącleci. Fragment opowieści przypomniał jej zachowanie Krzysztofa Kowalskiego, tak doskonale opisane w aktach, które miała okazję przestudiować w klinice. Przymknęła oczy, zmęczona natłokiem informacji, ale też własnych refleksji. Andrew zginął w wypadku i nie istniał nikt, kto mógłby ją wyrwać z zaklętego kręgu życia niezwykłej Nadii. – On tylko chciał jej pomóc. Chyba nie nazwiesz zbrodnią pragnienia polepszenia warunków życia ukochanej osoby. – Oczywiście Mo, masz rację... Zaręczyli się, a co stało się potem? – Ślub był w Boże Narodzenie – stwierdził, wskazując na piękną fotografię ślubną zdobiącą kolejną z kart. – Kinga chciała dalej pracować, ale już przed Wielkanocą zaszła w ciążę i uległa błaganiom Arvida, by do rozwiązania unikała ciężkiej pracy... – Czy... – Tak Nadi, zostałaś poczęta z wielkiej miłości, która trwała do ostatniego oddechu twojego ojca. – Mama odeszła dużo wcześniej niż on, prawda? – Tak – stwierdził, zamyślając się na moment. – Miałaś zaledwie trzynaście lat, kiedy mały samolot, którym leciała do Polski, rozbił się tuż przed lądowaniem. Przeżyła katastrofę, ale zmarła w wyniku licznych obrażeń, zaledwie trzy dni później. Nadia była niewiele starsza od niej, kiedy odeszła jej matka. Ich losy były niezwykle podobne, chociaż dziewczynce żyjącej wśród mafiosów nie przyszło wałęsać się po ośrodkach opiekuńczych. Teraz, za sprawą opowieści Mohammada, zrozumiała skąd brał się cynizm wpisów uwiecznionych w pamiętnikach. Nawet najbardziej kochający ojciec nie zapewni wkraczającej w dorosłość córce uczuć, które przez naturę zostały zarezerwowane dla matki. – Czy to na pewno był wypadek? – spytała drżącym głosem. Z jakiegoś powodu nie było to dla niej takie oczywiste. – Nie wiem – przyznał szczerze. – Miejmy nadzieję, że tak... Na tyle, na ile udało jej się poznać zmiany jego nastroju czy nawet tonu głosu, którym do niej przemawiał, zdawało jej się, że śmierć Kingi Karlsson kryje w sobie tajemnicę, której z jakiegoś powodu Mo nie chce jej wyjawić. Przypomniała się jej jedna z ostatnich fotografii. Ta, na której ktoś chował się za drzewem. Mroczna postać, która wywołała u niej koszmary senne. Bez chwili zwłoki wyrwała album z rąk Mohammada i zaczęła go nerwowo kartkować, dopóki nie natrafiła na interesujące ją zdjęcie. – Kto to? Dlaczego obserwuje moich rodziców? Muszę wiedzieć! – Nadi, nie wywołuj duchów przeszłości – poradził. – Ich miejsce jest na kartach historii, a nie w twoim życiu. Zyskała pewność, że Kinga, a może i jej mąż, zataili przed światem jakąś tajemnicę i miała dziwne, ale bardzo silne wrażenie, że wbrew zapewnieniom Mo, nadal oddziaływuje ona na teraźniejszość, pomimo śmierci obydwojga jej bohaterów. – Ale... – zaprotestowała, chcąc o coś zapytać. – Nie ma żadnego ale! Koniec na dziś! – przerwał jej w połowie zdania. – Idź spać! Przed nami lot do Tangeru! Podrywając się z kanapy, zostawił ją samą. Przy drzwiach wyjściowych obejrzał się po raz ostatni i widząc, że kobieta nie zamierza się ruszyć z miejsca, dodał: – Nadi, porozmawiamy o tym innym razem. Najpierw musimy zająć się ważniejszą kwestią: Abderrahmanem i zaginionymi kodami. Pora wrócić do interesów... – Zgoda – zgodziła się niechętnie. – Zobaczymy się rano. Śpij dobrze, Mo.

– Dobranoc. Proszę cię, nie martw się niczym. Ze wszystkim sobie poradzimy – obiecał na odchodne. Inga siedziała jeszcze przez moment na miękkiej kanapie, otulona ciepłym pledem. Cały czas zerkała na cień kryjący się za drzewem. Z jakiegoś powodu rozszyfrowanie jego tajemnicy stało się dla niej priorytetem.

Rozdział XVI Na lotnisku Landvetter jak zwykle panował ogromny ruch. Setki ludzi przemykających między krzesełkami próbowały dostać się do stanowisk elektronicznej odprawy czy ustawić się w długiej kolejce w celu zdania bagażu. – Nadi, spokojnie! Lecimy własnym samolotem, wiele z tych procedur zostanie ci oszczędzonych, więc po prostu ciesz się wyjazdem, jakbyś jechała na dawno zasłużone wakacje! – poradził jej Mo, walcząc jednocześnie z Luckym, któremu nie podobało się miejsce pełne nowych zapachów i bodźców atakujących go niemal ze wszystkich stron. – Po wczorajszej rozmowie boję się tego nieco – wyznała, nawiązując do wypadku Kingi. – Na miłość boską! To było przeszło dwadzieścia lat temu! – jęknął, absolutnie zaskoczony jej obawami. – Wiesz jak bardzo technologia poszła w tym czasie do przodu? Gwarantuję ci, że bezpiecznie wylądujemy na lotnisku w Tangerze! Skinęła głową, mając nadzieję, że ma racje. Tylko to jej pozostało. Zmęczona, odwróciła się, próbując zlokalizować Tomasza pchającego wózek wypełniony bagażami, a kiedy zorientowała się, iż został daleko w tyle, ruszyła w jego kierunku. Jednak ktoś inny ją uprzedził. Chudzielec, mający na oko szesnaście czy siedemnaście lat, rozglądał się dość nerwowo i szeptał coś szybko, cały czas poprawiając okulary. Niecodzienne zachowanie nastolatka zaintrygowało ją do tego stopnia, że postanowiła wychwycić chociażby strzępki tej niecodziennej konwersacji, a raczej monologu. – Już pozamiatane – mruknął okularnik i zauważywszy ją za swoimi plecami, odszedł bez słowa pożegnania. Tomasz nie próbował go zatrzymać. Wręcz przeciwnie, sprawiał wrażenie, jakby nie miał pojęcia, co tak właściwie zaszło przed sekundą. – Kto to był? – spytała bez żadnych ogródek. – Nie wiem. Odpowiedź nadeszła niezwykle szybko. Jak na jej gust, zbyt szybko. – Tomasz! – upomniała go. – Mieliśmy nie mieć przed sobą żadnych tajemnic! – To długa historia. Opowiem ci ją innym razem! Bez całego tego tłumu siedzącego nam na karku – dodał, wskazując na ich towarzyszy podróży. Kolejna tajemnica, którą mogła wyjaśnić dopiero w przyszłości. To nagromadzenie sekretów zaczynało ją nieco przytłaczać. Trudno jej było wyobrazić sobie całe życie naznaczone domysłami, knuciem i poszukiwaniem pewników ukrytych wśród półprawd, niedomówień i kłamstw. Kiedy stanęła na pierwszym ze schodków prowadzących na płytę lotniska, uderzyła ją fala ciepłego, lekko wilgotnego powietrza, a promienie słoneczne na chwilę odebrały jej zdolność widzenia. Jakaż miła była to odmiana po krótkich, mrocznych dniach w Szwecji. Miała ochotę zrzucić elegancki płaszczyk, zbyt ciepły na tę strefę klimatyczną, jednak w ostatniej chwili powstrzymała się. Przypomniała sobie, że Nadia prawdopodobnie nigdy nie pomyślałabym o takim dziecinnym i spontanicznym zachowaniu. – Witaj w mojej ojczyźnie, Nadi – szepnął Mo, stając tuż za jej plecami. – Mam nadzieję, że i tym razem pokochasz ją równie mocno. W jego głosie wyczuła prawdziwe uczucie do tego niezwykłego zakątka, tęsknotę za wszechobecną zielenią i nostalgię za straconymi szansami. – Już mi się tu podoba – odparła i nie było to wcale kłamstwem. Stojąc na asfaltowej płycie, obejrzała się za siebie i obserwowała, jak z samolotu wysiadają kolejno Lasse, Tomasz, Åke i irytująca ją ciągle od nowa Chouda. Wszyscy przeszli niezbędne formalności tak szybko, iż niemal nie odnotowała standardowych

procedur. Sprawdzenie dokumentów, wbicie do paszportów wizy bądź jedynie powitanie w domu. Już dwadzieścia minut po lądowaniu cała szóstka zajęła przynależne im miejsca w samochodach. W pierwszym jeepie z zaciemnionymi szybami zasiadł Mohammad, Lasse i panna Karlsson, drugim zaś podróżowała reszta oficjalnej świty. Wykorzystując zamieszanie z bagażami, Inga odciągnęła Tomasza na bok i wydała mu jedno, krótkie polecenie: – Obserwuj asystentkę, coś mi się w niej wyjątkowo nie podoba. – Cóż, konkursu na najbardziej sympatyczną osobowość na pewno by nie wygrała – odparł, próbując dostrzec komizm sytuacji. – Możesz na mnie liczyć. Spróbuję ją jakoś podejść i podpytać o to i owo – obiecał, odchodząc w stronę swojego środka transportu. Została sama. O ile można mówić o byciu samym pośrodku tłumu ludzi otaczającego cię ze wszystkich stron. A jednak znalazła moment, by wziąć głębszy oddech i uspokoić nieco rozhisteryzowane serce. Siedząc na tylnym siedzeniu samochodu, obejmowała zdezorientowanego Lucky’ego, który próbował przeskakiwać od szyby do szyby, podziwiając ciągle zmieniające się krajobrazy za oknem. Nie miała serca przypiąć go psimi pasami do jednego miejsca, bowiem lot okazał się dla niego długi, monotonny i niezwykle męczący. Przytulając się do małej, futrzanej kulki, patrzyła na zabudowania miasta znanego tylko z kilku fotografii pośpiesznie obejrzanych w Internecie. Całe dzielnice małych, białych domków z płaskimi dachami połyskiwały w słońcu, stanowiąc tło dla wysokich i smukłych kwadratowych minaretów okolicznych meczetów. Nowoczesne budynki mijane od czasu do czasu przypominały jej okres europejskiej dominacji w mieście. Ale najbardziej zachwycały ja palmy wyrastające z najmniejszych skrawków ziemi, kołyszące się lekko na wietrze. – Jak z baśni tysiąca i jednej nocy – szepnęła w pewnym momencie, spoglądając na koronkowe zdobienia wyczarowane z marmuru na ścianach mijanego meczetu. – Kiedy załatwimy nasze sprawy, oprowadzę cię po mieście – obiecał niespodziewanie Mohammad, udowadniając, iż cały czas zwracał na nią uwagę, mimo skupienia się na drodze. – Inaczej nigdy mnie stąd nie wykopiesz – zażartowała, chcąc podtrzymać lekką konwersację. – Jak dla mnie, możemy tu zostać na stałe. Może nie zauważyłaś, ale pogoda tutaj jest dużo lepsza niż w Szwecji – odparł, mrugając do niej okiem, co zauważyła w przednim lusterku. Minęli właśnie białe tablice informacyjne zarówno w języku arabskim, jak i spisane alfabetem łacińskim. Oficjalnie opuścili nadmorskie miasto i zmierzali w kierunku Tetuanu. Przymknęła na moment oczy, starając się zdystansować do wydarzeń rozgrywających się od kilkunastu ostatnich dni. Kiedy na powrót otworzyła powieki, dostrzegła niebieskie wody ogromnego jeziora. Zdezorientowana, rozejrzała się, ale nie mogła odgadnąć, gdzie aktualnie się znajdowali. – Mo? – Spokojnie, Śpiąca Królewno – zaśmiał się, robiąc gwałtowny unik mający na celu wyminięcie wozu ciągniętego przez małego osiołka. – Już wkrótce będziemy w domu. Tetuan minęliśmy już dobrych kilkanaście minut temu, więc siądź wygodnie i podziwiaj błękitne tonie Morza Śródziemnego. Zostało nam do pokonania ostatnie czterdzieści kilometrów. Spojrzała na wąską nitkę asfaltu wepchniętą między zielone zbocza pagórków i niewysokich gór, a piękne, chociaż na pierwszy rzut oka kamieniste, wybrzeże. Poczuła się jak w domu, chociaż absolutnie nie powinna. Emocje, które od wielu dni w niej kipiały, nagle uspokoiły się na tyle, że była w stanie oprzeć się o siedzenie fotela samochodowego i uśmiechnąć się do swoich myśli. Mo zajmie się wszystkim we właściwy sobie sposób – pomyślała w pewnym momencie i zabrzmiało to całkiem rozsądnie. Czy było jej żal Abderrahmana? Chyba tak – jako człowieka, który przez kilka głupich wyborów będzie musiał prawdopodobnie pożegnać się z życiem. Czy będzie próbowała powstrzymać Mo, Lasse i

Åke? Raczej nie! Dom usytuowano poza miasteczkiem, tym samym gwarantując jego mieszkańcom prywatność, która była im niezbędna do bezpiecznego i bezproblemowego funkcjonowania i prowadzenia interesów. Jednopiętrowy budynek, wykonany z lokalnych materiałów, zdawał się doskonale wpasowywać w otoczenie, zlewając się z nim w całość. Zaś zadbany ogród, w którym można było posiedzieć w cieniu drzew, od razu podbił serce Ingi. Poczuła się niczym w domu, którego cały czas jej brakowało. Wnętrze zostało zaaranżowane w podobny sposób, jak posiadłość na wyspie. Część pokoi przeznaczono tylko i wyłącznie na użytek Nadii, zaś reszta pomieszczeń stanowiła przestrzeń wspólną, z której wydzielono poszczególne sypialnie. Zaskoczeniem było to, iż dekoracje oraz wyposażenie zarówno kuchni, jak i pokoju dziennego znacznie odbiegało stylem od tego, do czego przyzwyczaiła się w Szwecji. Tu dominowały ciepłe kolory, miękkie poduchy, niskie sofy. Siedziska zaś nadawały przytulności i domowej atmosfery. Niezwykłe palenisko w rogu przywodziło na myśl przeszłe stulecia, kiedy to gospodynie domowe przygotowywały strawę dla armii głodnych dzieciaków. – Mo, tu jest po prostu pięknie! – wykrzyknęła, wodząc palcami po delikatnej, egzotycznej ceramice stanowiącej wykończenie wnętrza. – Nigdy nie widziałam niczego wspanialszego! – zachwycała się jak małe dziecko, po raz pierwszy widzące cuda nieznanego jej świata. – Po prostu tego nie pamiętasz – zaśmiał się, czerpiąc radość z jej nieskrywanego podekscytowania. – Pamiętam jak pojechaliśmy do Marrakeszu tylko po to, byś wybrała sobie wyposażenie sypialni... Dopiero tam znajdziesz prawdziwe skarby! – obiecał, psując jej tym samym niespodziankę. Spojrzała na niego, lekko zdezorientowana. – A dlaczego właśnie tam pojechałam na zakupy? – W tak zwanym „Czerwonym mieście” przed wiekami usytuowano ogromny bazar, na którym handlarze niezmiennie oferują tradycyjne rękodzieło, którego na próżno szukać gdzie indziej. Za moment przekonasz się, iż twoje pokoje to zbiór najpiękniejszych tworów ludzkich rąk z terenów całego Maroka, a także sąsiedniej Algierii i Sahary Zachodniej. Ale zanim tam pobiegniesz, marsz do łazienki! Odśwież się. Zaraz Miriam zaserwuje nam obiad! Dziś Casa del Karlsson serwuje rybne Tagine. Sama powinna była się tego domyślić. Powietrze w domu przesiąknięte było aromatem kolendry, szafranu i cynamonu. Przywodziło na myśl stary korzenny suk, odwiedzany przez karawany z całego świata. Inga przystanęła na moment i wciągnęła nosem duży haust powietrza tylko po to, by utrwalić w pamięci niezwykły aromat przypraw drażniących nozdrza wyjątkowym, dosyć ostrym i wyrazistym zapachem. Zajadała się kuskusem przesiąkniętym aromatycznym rybnym wywarem, kiedy do kuchni wypełnionej ludźmi wbiegł zdyszany Åke. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu dobrowolnie zrezygnował z obiadu i razem z miejscowymi pracownikami ruszył na poszukiwania Abderrahmana. Widząc, iż posiłek trwa w najlepsze, zatrzymał się na progu i wyglądało na to, że najchętniej rozpłynąłby się w powietrzu, zanim ktokolwiek zwróci na niego uwagę. – Co się dzieje? – spytał Mohammad, nie odrywając się od stojącego przed nim talerza. – Wpadasz tu jak po ogień! Gdzie twoje maniery? – Yyyy – zawahał się. – To ja może przyjdę później. Już robił krok w tył, ale Mo powstrzymał go ruchem dłoni, nakazując powrót do pomieszczenia. – Jak już jesteś, to mów! – nakazał. – Nie mamy czasu na zabawę w ciuciubabkę. Zapadło kłopotliwe milczenie. Wszyscy z obecnych wbili wzrok w młodego blondyna stojącego na progu. – Znaleźliśmy go – wydukał w końcu, spuszczając wzrok w podłogę, dostrzegając na niej coś niezwykle interesującego.

Zebrani przy stole, patrząc po sobie, zerkali niecierpliwie w stronę stojącego w drzwiach Åke. – Wprowadź go! Dyskutować można i przy jedzeniu. – poleciła Inga, nie chcąc przerywać uczty, którą przygotowała dla nich Miriam. – To będzie chyba niewykonalne... On... Że tak powiem: nie żyje! Zamieszanie, które wybuchło gdy te słowa przebrzmiały, było trudne do opisania. Inga niemal zemdlała, tracąc nagle wszystkie siły, Tomasz ruszył jej na ratunek, w ostatniej chwili chroniąc przed upadkiem na kamienną podłogę. Tłumacząc, iż przyda się jej nieco świeżego powietrza, niemal siłą pchnął ją w kierunku tarasu. W tym czasie Mohammad i Lasse zerwali się na równe nogi i ruszyli w kierunku wyjścia, chcąc na własne oczy sprawdzić przekazane im rewelacje. Tak oto kuchnia opustoszała w przeciągu kilkunastu sekund. Tylko gospodyni, zdziwiona niecodziennym zachowaniem domowników, zamarła w miejscu, trzymając w dłoniach gorący gliniany garnek Tagine, kryjący kolejną porcją rybnego dania. Żaden z zebranych nie był w stanie określić dokładnego czasu zgonu, ale wyglądało na to, że ciało przeleżało w krzakach przynajmniej trzy, może nawet cztery dni. Okres ten doskonale pasował do relacji Miriam, która widziała Abderrahmana jako ostatnia. Lasse pochylił się nad dawnym przyjacielem, a raczej tym, co pozostało z jego ziemskiej powłoki i wyszeptał kilka słów po szwedzku. Inga nie zrozumiała wszystkich poszczególnych wyrazów, ale wychwyciła ich ogólny sens. Mężczyzna odsyłał duszę swego kompana do krainy wiecznego szczęścia, życząc mu spokojnego snu wiekuistego. Jedno tylko ją zaintrygowało. Słowo „Walhalla”. Czyżby potężny Wiking wyznawał dawną religię przodków? Nie było jej dane dłużej zastanawiać się nad tym szczegółem, bowiem rozpoczęła się dyskusja na temat znalezionych zwłok. – Zawiadomiłbym lokalną policję – stwierdził Tomasz. – Przecież przylecieliśmy tu tylko dlatego, iż martwiło nas milczenie naszego przyjaciela. – Tak – zgodził się z nim Mo. – Autopsja wykaże przy okazji, co było przyczyną tego niespodziewanego zejścia. Wolał nie ujawniać, że zaprzyjaźniony komisarz w razie jakichś niezgodności zamaskuje całą sprawę, a z pewnością nie będzie wiązał z tą bezsensowną śmiercią właśnie ich. – Trzeba będzie go przeszukać – mruknął Åke, krzywiąc się przy tym lekko. – Wciąż może mieć przy sobie pendrive. – Matko! – pisnęła Inga, odwracając się plecami od ciała, które zaczęło powoli się rozkładać. – Myślę, że nie będzie problemu z odebraniem jego rzeczy osobistych z posterunku policji – szepnął w tym czasie Mohammad, ale ruchy jego dłoni przeczyły wypowiadanym słowom. Dał bowiem znać na migi Lasse i szatynowi w średnim wieku, iż po odejściu reszty, powinni przeszukać ciało i zabrać ewentualne przedmioty, które nie powinny trafić w niepowołane ręce. Mężczyźni zrozumieli bezgłośne polecenie. Hammouchani nie chciał urazić uczuć Nadii, która nie miała pojęcia, że podobny widok jeszcze kilka tygodni wcześniej nie zrobiłby na niej większego wrażenia. Skinęli głowami na znak zgody. Następnie, ociągając się za idącą w stronę domu grupą, zostali na miejscu, by wykonać rozkaz wydany im przez przełożonego. Próbując zachować spokój, przystąpili do tego trudnego i jakże nieprzyjemnego obowiązku.

Rozdział XVII Nawet nie wiedział, kiedy i jak został schwytany. Ktoś, kogo nawet nie zauważył, narzucił mu płócienny worek na głowę i wepchnął do czegoś, co miało możliwość przemieszczania się w przestrzeni. Rozsądek oraz doświadczenie życiowe nabyte podczas nieskończonych godzin spędzonych na oglądaniu seriali kryminalnych podpowiadały mu, że jacyś bandyci po prostu porwali go, wpychając do vana zaparkowanego w bocznej uliczce. Miał niejasne przeczucie, iż cała ta sytuacja mogła być związana z pewnym drobiazgiem, który jakiś czas temu przywłaszczył sobie dla żartu. – Nie zrobimy ci żadnej krzywdy – zapewnił go głos dochodzący z przodu samochodu. – Przynajmniej na razie – dodał, rechocząc przy tym radośnie, jakby powiedział najlepszy dowcip stulecia. – To po co mnie porwaliście? – zdołał wyskrzeczeć, pokonując słabym głosem zasłonę, jaką stanowił płócienny worek zawiązany wokół jego cienkiej, żylastej szyi. – Ktoś ma ochotę wypić w twoim towarzystwie popołudniową herbatę, a my mamy dopilnować, byś stawił się na czas – odpowiedział mu drugi, bardziej opanowany głos. Milczał, analizując zdobyte przed chwilą informacje. Tak, chłodna analiza faktów, w której z reguły był dobry, mogła uratować mu życie. Do plusów sytuacji zaliczył nikły poziom zastosowanej przemocy. Istniała nadzieja, że jeśli wypełni żądania porywaczy, to ujdzie z tego w jednym kawałku. Nie zastanawiając się więcej nad niczym, cierpliwie liczył czas upływający im na jeździe samochodem, oceniając w ten sposób przejechaną odległość. Z każdą mijającą sekundą starał się też wyregulować i uspokoić wciąż zbyt szybki oddech. Zdawał sobie sprawę, iż od stanu umysłu zależała rozmowa, która stanowić miała meritum spotkania przy herbacie. Zatrzymali się po przeszło pięćdziesięciu minutach stosunkowo szybkiej jazdy. Mogli zatem być nadal w Göteborgu, chociaż było to mało prawdopodobne. Samochód prawie w ogóle nie stał w typowych dla tego miasta korkach. To zmusiło go do rozważenia innych możliwości. Jeśli pojechali na południe, nie mieli szans zajechać dalej niż do Varberg. Kierując się na północ, nie mogli dojechać dalej niż do gminy Stenungsund. Jeśli porzucili wybrzeże, mogli spokojnie minąć Borås, a nawet dojechać do Ulricehman. Do diaska, mogli być wszędzie i chyba to właśnie najbardziej go irytowało! Niewiedza! Jeden z mężczyzn ułatwił mu wyjście z samochodu. Następnie posłużył mu ramieniem, by bez posługiwania się zmysłem wzroku mógł ruszyć we wskazanym kierunku. Wejście. Długi korytarz, na oko pięciometrowy, następnie dwadzieścia dwa stopnie w górę. Skręt w prawo, kolejny spory korytarz, tym razem nie dłuższy niż trzy metry. Rejestrował w pamięci każdy element przestrzeni, jaki tylko był w stanie rozpoznać. Nigdy nie wiadomo, kiedy taka wiedza mogła mu się przydać, a może nawet uratować jego dość marne życie. Silna, męska dłoń pchnęła go lekko, aż opadł na miękki i całkiem wygodny fotel. W oddali słychać było płytki, lekko przyśpieszony oddech. Jeśli wiedza medyczna, którą nabył oglądając seriale medyczne była kompletna, to osoba ta cierpiała na chorobę wieńcową albo też inne ciężkie schorzenie mięśnia sercowego. Nie miał czasu postawić bardziej szczegółowej diagnozy, bowiem poczuł, że ktoś rozwiązuje sznurek worka nadal spoczywającego na jego głowie. Po dłuższej chwili odzyskał zdolność widzenia i ku swemu zaskoczeniu stwierdził, że znajdują się w eleganckiej bibliotece. Wokół wszystkich ścian ustawiono regały z książkami, wypełniając tym samym przestrzeń niemal w stu procentach. Kominek wykonany z czarnego marmuru prezentował sobą dawny styl, jaki można było spotkać w posiadłościach z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. To palący się w nim ogień stanowił źródło światła rozjaśniającego mroki zaciemnionego pokoju. Przez chwilę wydawało się, iż został sam w pomieszczeniu. Jedynie ciężki i płytki oddech skutecznie przeczył tej tezie. – Znowu się spotykamy – powitał go znajomy głos. – Chyba nie sądziłeś, że ta kradzież ujdzie ci

na sucho. Przerażony Jeremiasz poruszył się w fotelu w poszukiwaniu osoby, która prawdopodobnie powstała z martwych, wracając tym samym z najgłębszych czeluści piekielnych! Nie wierząc własnym oczom, przyglądał się starszemu mężczyźnie po pięćdziesiątce, którego szpakowate włosy odznaczały się na tle mroku panującego w pomieszczeniu. Jego średniej budowy ciało nie było przystrojone ciuchami z sieciówek dostępnych na każdym rogu. Ciemny garnitur zdradzał mistrzostwo krawca, a materiał przywodził na myśl najlepsze włoskie tkaniny stosowane przez największych projektantów mody z Italii. – Nie mylisz się, to ja – zaśmiał się starszy mężczyzna na widok zaskoczenia malującego się na twarzy tego drobnego złodziejaszka, który chciał pretendować do roli hakera rewolucjonisty. – Ale... Pan nie żyje! Widziałem w wiadomościach! Wypadek, pożar samochodu! Trudno było nawet zidentyfikować zwłoki... – urwał. No tak! Skoro trudno było określić, kto tak naprawdę spłonął w samochodzie agenta Cichovsky, mógł to być tak naprawdę każdy! – Bingo, smarkaczu! – odparł w tym czasie Andrew, odpalając kosztowne cygaro. – Wreszcie na to wpadłeś! – Szacun, agencie! To najlepsza akcja policyjna o jakiej kiedykolwiek... – Cicho – uciszył go w tym czasie zmęczony tymi gierkami mężczyzna. – Nie ma agenta Cichovsky. Jutro jego doczesne szczątki zostaną pochowane na miejskim cmentarzu. I nie pytaj o nic więcej, bo na nic nie potrzebna ci ta wiedza. Po prostu oddaj mi pendrive, który sprytnie podmieniłeś na posterunku. – Nie mam go przy sobie – stwierdził zgodnie z prawdą Jeremiasz. – Takich rzeczy nie nosi się w kieszeni dżinsów, idąc do sklepu na rogu po bułki i mleko. Mężczyzna siedzący w oddali zaciągnął się cygarem i, uśmiechając się nieco złośliwie, przyznał mu rację. – To może powiesz mi, gdzie go ukryłeś, a ja wyślę któregoś z chłopców, by go dla mnie odebrał – zaproponował przyjaznym tonem. – My w tym czasie napijemy się herbaty. Dochodzi w końcu siedemnasta, więc powinniśmy celebrować tą piękną brytyjską tradycję. – Nie jesteśmy w Anglii – odrzekł machinalnie Jeremiasz, próbując zyskać nieco na czasie. – Mieszkałem tam przez wiele lat i zdążyłem docenić ten zwyczaj – wytłumaczył spokojnym tonem Andrew. – Nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę i powiedz gdzie jest pendrive! – Żebyś z czystym sumieniem wpakował mi kulkę w łeb? Nie, dziękuję. Starszy mężczyzna zaśmiał się nieprzyjemnie, z zaskoczeniem stwierdzając, że nie docenił swojego przeciwnika. – A jeśli dam ci słowo, że zachowasz życie? – A po cholerę potrzebna ci jedynie pierwsza część kodów? – odpowiedział pytaniem na pytanie chłopak, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o danych zawartych na nośniku. – Prędzej czy później, chociaż wolałbym wcześniej, znajdę drugą ich część... Zresztą to nie twoja broszka. Sądziłem, że rozmawiamy o twoim ‚być albo nie być’. – Dobrze powiedziane – podchwycił Antoszewski. – Więc jak to będzie? Z każdą minutą ten smarkacz podobał mu się coraz bardziej. Przypominał mu jego samego z młodości. To właśnie wtedy, za sprawą tej pazernej suki, zrozumiał, że pieniądze i wpływy znaczą dużo więcej niż miłość, szacunek i uczciwość. – Jeśli oddasz mi ten pieprzony pendrive, to zostawię cię przy życiu, a wiesz dlaczego? Jeremiasz pokręcił przecząco głową, gorąco pragnąc poznać odpowiedź na to pytanie. – Kiedy zdobędę drugą połowę tych plików, będę potrzebował zajebiście zdolnego informatyka, by mi je poskładał w całość i wlazł do tej Ukrytej Sieci. My tutaj – rzekł zataczając dłonią krąg – jesteśmy tradycjonalistami. Wiesz, stara szkoła opierająca się na kontaktach twarzą w twarz, znajomościach... Coś, czego wasze młode pokolenie nigdy nie zrozumie. – Czyli dostanę wyrok z odroczeniem?

– Masz moje słowo, że pójdziesz sobie gdzie tylko zechcesz. Pod warunkiem, że wcześniej oddasz pendrive i złożysz kiedyś do kupy te chrzanione ciągi zapisane w wirtualnej rzeczywistości! Może nawet w swej łaskawości zafunduję ci bilet do Singapuru czy innego azjatyckiego tygrysa, byś tam zaczął swoje życie od nowa. Nie miał nic do stracenia. Wiedział, że ucieczka z wnętrza tej biblioteki nie wchodziła nawet w grę. Pewnie zaadaptowano ją na potrzeby Interpolu. – Dobrze, agencie Cichovsky... – Chyba już ci mówiłem, byś nawet nie wymieniał tego nazwiska! – warknął, zdenerwowany. – Zatem, jaka jest twoja decyzja? – Dostaniesz ten pendrive, ale pod pewnym warunkiem. Odwieziecie mnie do domu, tym razem bez worka na głowie, i oddam nośnik pamięci kierowcy. Nie chcę, byście mi burdel w pracowni zrobili! – Zakryjemy ci oczy, bo dla własnego bezpieczeństwa nie powinieneś wiedzieć, gdzie zawitałeś. Wręczysz interesujący mnie przedmiot mojemu człowiekowi i będziesz czekał, aż poproszę cię o złożenie kodów w całość. Jeremiasz przez chwilę milczał, jakby ważąc wszystkie za i przeciw, po chwili jednak poderwał się z fotela i szepnął: – Umowa stoi! Andrew uśmiechnął się z zadowoleniem, gratulując sobie świetnego posunięcia. – Mam tylko jedno, powiedzmy techniczne, pytanie – chłopak przerwał ciszę i moment samouwielbienia starszego mężczyzny. – Skoro nie ma już agenta Cichovsky, to jak mam pana nazywać? Przez chwilę słowa te zawisły w ciężkiej atmosferze niedomówień, która wypełniła powietrze w całym pomieszczeniu. – Mów mi po prostu Kral!

Rozdział XVIII Mohammad szalał ze złości, ciskając w pustą przestrzeń, ale też w swoich podwładnych każdy przedmiot, jaki znalazł się w zasięgu jego rąk. Wściekał się na ich nieudolność, śmierć Abderrahmana, ale przede wszystkim na własną głupotę. Gdyby należycie ukrył pendrive, nie byłoby całego tego zamieszania. Chociaż nie powiedział tego głośno, wiedział, że to on i tylko on jest odpowiedzialny za aktualne kłopoty. – Ma pan problemy z kontrolowaniem własnych uczuć – zawyrokowała wyniośle asystentka, wchodząc do pokoju dziennego, który aktualnie bardziej przypominał pobojowisko niż wnętrze nadające się do magazynu zajmującego się tematyką wyposażenia eleganckich domów. – Tak? – spytał zaczepnie Mo, szukając jedynie okazji, by wyładować nieco złości na tej koszmarnej babie. – I co doradziłaby mi pani w takiej sytuacji? – spytał na pozór opanowanym tonem. – Terapia – stwierdziła bez chwili zastanowienia. – Może jakieś zajęcia z kontroli nad gniewem – wyliczała dalej. – Cokolwiek się stało, nie tłumaczy to napadu furii. Oczywiście moja uwaga odnosi się również do pamiętnego przesłuchania, kiedy wszystkim, za wyjątkiem pani Nadii, przystawiał pan pistolet do głowy. – Zajęcia z kontroli nad gniewem? – powtórzył za nią, niemal delektując się każdym ze słów. – A czy ma pani pojęcie, że dwieście metrów od domu leży rozkładające się truchło Abderrahmana i nie wiadomo, kto go zabił? Prawdopodobnie jesteśmy atakowani, ale nie wiadomo, przez kogo! Nie znając wroga, nie możemy zastosować nawet żadnej techniki obronnej – wyliczał spokojnym, opanowanym tonem, zupełnie jakby konwersował o pogodzie, światowych trendach w ekonomii albo niedzielnym meczu krykieta. Oliwkowa cera Choudy zrobiła się w jednej chwili kredowobiała, a jej oczy sprawiały wrażenie, jakby nagle straciły możliwość widzenia. – Ciało kogo leży w jakichś zaroślach? – spytała, jąkając się, jakby nagle język stanął jej kołkiem w gardle. – Abderrahmana Jamaarani. Tego samego, który okradł własnego pracodawcę... – wyjaśnił usłużnie, obserwując jakie piorunujące wrażenie wywarła na niej ta wiadomość. – Qatal! – wyszeptała ze strachem po arabsku, cofając się w stronę ściany. – Nie – zaprzeczył natychmiast Mohammad. – To nie ja go zamordowałem, nawet jeśli mi pani nie wierzy. – Wzywam Policję – stwierdziła, rozglądając się za najbliższym aparatem telefonicznym. – Proszę bardzo, telefon stoi tam – rzekł w tym czasie Mo, wskazując stolik obok kanapy. – Nie sądzę jednak, że tutejsza komenda przyśle kolejną ekipę, skoro już dwie jednostki zajmują się tą sprawą. Chouda nie wiedziała, jak postąpić w tej sytuacji i tym samym pozwoliła dojść do głosu skrywanym do tej pory emocjom. Po chwili, ku zaskoczeniu Mohammada, zaczęła zanosić się płaczem tak donośnym, iż prawdopodobnie słychać ją było w pobliskim Targha. – Mój Abderrahman! – szlochała, cały czas zawodząc. – Zabili mojego Abderrahmana! Odebrali mi go! Mo spodziewał się wielu różnych scenariuszy, ale czegoś takiego nie przewidział nawet w najśmielszych snach. Wyglądało na to, że zmarły zdradzał Nadię z każdą chętną do tego kobietą, nie omijając nawet osób pracujących w firmie. Zanim zdążył zareagować w jakikolwiek sposób, do pokoju wpadła Miriam, chwyciła rozhisteryzowaną asystentkę za ramiona, a po chwili przyłożyła jej otwartą dłonią w twarz. Chouda natychmiast przestała krzyczeć, a jedynie zerkała oburzona na drobną gospodynię o wyglądzie miłej, pokojowo nastawionej staruszki. Cóż, życie wielokrotnie udowadniało, że pozory lubią mylić, dlatego też gospodyni zaczęła ostro rugać dziewczynę, nie szczędząc jej gorzkich słów. Mohammad cieszył się, iż ta niezwykła lekcja

poglądowa odbywała się po arabsku, bowiem istniała duża szansa, że nikt z wyjątkiem jego samego nie pozna jej istoty. Dosyć kłopotliwym wydawało mu się bowiem wyjawianie Nadii, iż Chouda była jedną z wielu kochanek Abderrahmana. Odwrócił się na pięcie, chcąc wycofać się dyskretnie z pokoju, kiedy to natknął się na pannę Karlsson stojącą w drzwiach i obserwującą tę niecodzienną scenę z szeroko otwartymi oczyma. – Mo... – wyszeptała, nie wiedząc, co mogłaby więcej powiedzieć w takim momencie. Objął ją ramionami jak zrobiłby to starszy brat. Wiedział, że słowa na nic by się zdały, bowiem mogłyby wyrządzić jedynie więcej szkody niż pożytku. Było mu jej żal. Wypadek, amnezja, a teraz dodatkowo cały ten cyrk na kółkach. Cyrk, który niestety zdarzył się za jego sprawą. – Spokojnie – szepnął łagodnym tonem. – Wszystko będzie dobrze! – zapewnił, nadal trzymając ją w mocnym uścisku. Uniosła lekko głowę i spojrzała mu prosto w oczy. – Znaleźliście pendrive? Zaskoczyła go do tego stopnia, iż machinalnie wypuścił ją z objęć. Nie spodziewał się takiego pytania z jej strony. Nie powinna nawet myśleć, że przeszukali zwłoki bez udziału policji. Pokręcił przecząco głową, nie znajdując właściwych słów, które mogłyby złagodzić w jakikolwiek sposób czyn, którego pośrednio się dopuścił. Wydanie rozkazu, czyniło go winnym. – Musimy się tym zająć... – Nadi, nie teraz... Idź do swojego pokoju i zostań w nim do wieczora – polecił. – Zaraz wyślę tam Tomasza, może on cię jakoś uspokoi. – Nie – zaprotestowała gwałtownie. – Muszę tu być! Muszę pokazać wszystkim, że nadal jestem w stanie zachować kontrolę... – Jesteś tylko kobietą i każdy to rozumie. Pozwól, bym wszystkim się zajął – poprosił. – Maroko to mój dom. Lepiej rozumiem mentalność mieszkańców tych ziem. Skinęła głową i powolnym krokiem ruszyła w stronę cedrowych, misternie zdobionych drzwi, których do tej pory nie miała jeszcze okazji przekroczyć. Znalazła się w bajce, która, pomimo tragicznych wydarzeń rozgrywających się poza obrębem tego pokoju, urzekała ją jak magiczny twór, zrodzony z umysłu niekonwencjonalnego czarodzieja. Metalowe żyrandole, stylizowane na stare arabskie lampy, mieniły się milionami kolorowych szkiełek barwiących światło na piękne, ciepłe odcienie, które nadawały charakteru i życia wszystkim sprzętom rozstawionym na mahoniowej podłodze. Ogromne, masywne łóżko ozdobione było ręcznie rzeźbionymi motywami roślinnymi, które pnąc się po słupkach w górę, tworzyły nie tylko niezwykły zagłówek, ale też wsparcie dla baldachimu stworzonego z ciężkich, aksamitnych draperii. Setki poduszek rozłożonych na otomanach, fotelach i grubych, ciepłych dywanach wprost zachęcały do tego, by na nich spocząć i zapomnieć o problemach codzienności. Zafascynowana tym nieznanym światem, podeszła do lampy. Ze zdziwieniem odkryła, iż abażur został wykonany z cieniutko wyprawionej skóry, pomalowanej następnie henną w piękne, fantazyjne wzory. Taki zabieg wzbogacił wrażenie estetyczne płynące z tego niesamowitego przedmiotu. Czerwienie, burgundy, żółcie i ciepłe odcienie złota mieszały się ze sobą, potęgując wrażenie bogactwa, przepychu i komfortu. Rozglądając się, Inga nie wiedziała, na czym powinna skupić swoja uwagę. Nagle spod sterty poduszek zalegających na łóżku wynurzył się Lucky, przyjacielsko merdając ogonem na jej widok. Podskakując na prawdopodobnie niezwykle miękkim materacu, próbował zachęcić ją do zabawy. – Mały draniu, już sobie zarezerwowałeś najlepszą miejscówkę, co? – szepnęła, podchodząc do niego tylko po to, by podrapać go za uchem. Psiak odpowiedział radosnym szczeknięciem i czołgając się w jej stronę po pięknej narzucie, upraszał się o dalsze pieszczoty. Bawiąc się z tym futrzanym wcieleniem optymizmu, odpłynęła w świat myśli. Zbyt wiele rzeczy w zbyt krótkich odstępach czasu. Nie nadążała zarejestrować i przemyśleć tych wszystkich zdarzeń.

Reagowała irracjonalnie na rzeczy tak oczywiste, ale też odrealnione, że momentami czuła wstręt do samej siebie. Zaledwie godzinę temu widziała rozkładające się zwłoki człowieka, którego znała, chociaż za nim nie przepadała. Na dodatek wcale nie uraziło jej przeszukanie jego ciała, które można śmiało porównać ze zbezczeszczeniem. Teraz zaś rozkoszowała się pięknem otaczającego ją pokoju, bawiąc się z psem jak gdyby nigdy nic. Wyczuła, że ktoś spogląda na nią z troską i to wybudziło ją z myśli zajmujących całą jej uwagę. Odwróciwszy się gwałtownie w stronę drzwi, spostrzegła Tomasza stojącego w ciszy na progu. – Wejdź – zaprosiła go do środka. – Musimy porozmawiać. – Nadio, nie jestem pewien czy tutaj jest bezpiecznie – stwierdził, przysiadając na krześle stojącym przy masywnym biurku ustawionym naprzeciw okna. – Masz ochotę na spacer z psem? – spytała domyślnie. Lucky, słysząc magiczne słowo „spacer”, poderwał się na cztery łapy i energicznie machając ogonem, rozpoczął taniec radości. – Chyba tak, ale mam nadzieję, że pójdziemy w przeciwną stronę niż Policja... – Zdecydowanie tak! Spoglądając na spokojne fale Morza Śródziemnego, nie mogła wprost uwierzyć, że ta sielska sceneria była tłem dla morderstwa. Zdawała sobie sprawę, że Abderrahman zadawał się ze szmuglerami, handlarzami haszyszem i wszelkiej maści bandziorami, ale nie mogła uwierzyć, że któryś z nich mógł podciąć gałąź, na której sam siedział i zabić jednego ze swoich. – Chyba wiem, kto to zrobił... – Tomasz zaczął cichym tonem, spoglądając daleko na horyzont odznaczający się na tle niebieskiego nieba. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. – Jak to? – Pamiętasz tego faceta na lotnisku? Tego, który zaczepił mnie na moment i uciekł, gdy tylko cię zobaczył? – Masz na myśli tego chudego nastolatka z mysimi włosami i zbyt dużymi okularami, zasłaniającymi pół twarzy? Tomasz zaśmiał się lekko, jakby usłyszał całkiem niezły dowcip, jednak nieuchwytna nuta w jego głosie brzmiała niemal upiornie. – Ten nastolatek ma dwadzieścia pięć lat, potrafi wyczyścić twoje konto bankowe bez wychodzenia z domu, zapewne jeszcze przed śniadaniem – podsumował szybko Jeremiasza. – I mam prawo sądzić, że to on przyczynił się do przedwczesnego zgonu Abderrahmana. Inga spoglądała na niego, nie mogąc pojąć, dlaczego w ogóle podejrzewa tego człowieka o tak koszmarne rzeczy. – Ale... – W czasie naszego spotkania na lotnisku powiedział mi tylko jedno zdanie... – Już wszystko pozamiatane – dopowiedziała Inga. – Wiem, słyszałam to, ale nie pojmuję, dlaczego odnosisz to stwierdzenie do morderstwa mającego miejsce tysiące kilometrów od Göteborga. – Jeremiasz Antoszewski miał tylko jeden cel: Znalezienie mordercy Marzeny. – Twojej siostry? Nie rozumiem... Czego on... – urwała. Oczy Tomasza zmieniły się w jednej chwili. Chociaż jego tęczówki zwykle były ciemne, dostrzegła w nich inny odcień, odcień mroku. Wspomnienia, które nie dawało mu spokoju i dręczyło jego duszę każdego dnia od nowa. – Jeremiasz był od niej trzy lata starszy – zaczął swą opowieść, cały czas wbijając wzrok w odległe fale. – Chodzili do tej samej podstawówki, a potem liceum. Chociaż dzieliło ich tak dużo, on nigdy nie spuszczał jej z oczu. Chronił bardziej niż ja. Kochał ją miłością szczerą, ale nieco chorobliwą. – Co masz na myśli? – Chciał ją przywłaszczyć tylko dla siebie. Zaczęli się spotykać. To było chyba w jej maturalnej

klasie, podczas gdy on odnosił pierwsze triumfy na gdańskiej Informatyce. Starał się zatrzymywać ją w domu. Nie pozwalał chodzić z koleżankami do klubu ani na castingi, podczas gdy Marzena marzyła o międzynarodowej karierze modelki. – Podcinał jej skrzydła? – Raczej strzegł przed złym światem, którego nie znała. Niemniej jednak zostawiła go i, jak łatwo się domyślić, związała z kiepskim towarzystwem. Na jednej z imprez w Sopocie poznała Abderrahmana. Wiem, że nie można mówić źle o zmarłych, ale ten skurwysyn zmarnował jej życie. Obiecując złote gruszki na wierzbie, coraz bardziej zaciskał na niej swe szpony, aż w końcu, prawdopodobnie znudzony jej towarzystwem, zabił albo zlecił to komuś innemu. Zabił, dla Nadii – pomyślała, nie znajdując w sobie odwagi, by wypowiedzieć te słowa głośno. Czy kiedykolwiek zdobędzie się na wyznanie mu prawdy? Po krótkiej chwili zastanowienia doszła do wniosku, że nie. – Jeremiasz postanowił ją pomścić? – spytała domyślnie, próbując wrócić do głównego wątku rozmowy. – Kiedy Marzena zginęła, nie było mnie w mieście – szepnął. – Nadzorowałem kolejną budowę, dla której wykonałem wcześniej projekt – wyznał, a poczucie winy brzmiące w jego głosie zadawało ból zarówno jemu, jak i słuchającej go kobiecie. – Do dziś nie wiem, jak przekonał policjantów, ale to on zidentyfikował jej ciało. Ten drań po prostu ją udusił! Cierpienie w jego tonie ukazywało udręczenie, które przeżywał ciągle od nowa, od dnia śmierci swojej siostry. Inga nie mogła przywrócić jej do życia, ale chciała za wszelką cenę ukoić ból Tomasza, tak by był w stanie dalej istnieć bez zabijających go od środka wyrzutów sumienia. Przytuliła się do niego, próbując ogrzać jego skostniałą duszę swoim własnym ciałem. Ramiona mężczyzny machinalnie objęły ją w talii. Stali tak, milcząc, zupełnie jakby świat nagle przestał się liczyć. Nie pośpieszała go. Nie zadawała żadnych pytań. Po prostu dała mu czas, by wyznał jej wszystko w swoim własnym tempie, na ustalonych przez niego warunkach. – Dzień po jej pogrzebie Jeremiasz spakował swój laptop i ruszył do Göteborga. Marzena zbyt wiele mówiła o tym mieście, by zaczął szukać zabójcy gdzie indziej. Będąc naprawdę dobrym informatykiem, znalazł tam pracę szybciej, niż zdążył wynająć jakieś lokum. Pracując w głównej mierze zdalnie, miał mnóstwo czasu na przeszukiwanie sieci i elektronicznych śladów pozostawionych przez tego drania. Włamał się nawet do jego skrzynki mailowej. Odkrył wiele nieprawidłowości. Chciał przeniknąć bliżej niego, ale cóż, poziom jego zaangażowania społecznego nie pozwalał mu na to. Geekowaty informatyk, któremu brakowało przebojowości, nie miał najmniejszych szans. – Rozumiem, że od tego momentu ty przejąłeś pałeczkę poszukiwań? – Nie do końca. Jeremiasz cały czas wspierał mnie, zajmując się nazwijmy to logistyką. Wierz mi, nie było łatwo przeniknąć do organizacji przestępczej – zaśmiał się nieprzyjemnie. – Zwłaszcza, że Nadia, to znaczy ta prawdziwa, cały czas była względem mnie podejrzliwa i nie dopuszczała mnie do wielu rzeczy. – Wiesz, pojawiłeś się znikąd, wziąłeś na muszkę Mohammada i terroryzując go, niemal zrobiłeś z niego szofera... Wypuścił ją z ramion i przyjrzał się jej uważnie, przerażony jej słowami. – Skąd to wszystko wiesz? Jestem pewien, że nikomu o tym nie wspominałem. Zamilkła zmieszana. Nie miała ochoty zdradzać swoich tajemnic, ale chyba nie miała wyjścia. – W domu na wyspie znalazłam pamiętniki, w których Nadia regularnie opisywała wszystkie wydarzenia. Przyglądał się jej nieufnie. Zupełnie jakby zastanawiał się, czy wytłumaczenie to można uznać za wiarygodne. – Znalazłaś tam jakąś informację o... O mojej siostrze? – spytał w końcu, udowadniając jej w ten sposób swoje zaufanie. Pokręciła przecząco głową. – Nie miałam okazji wszystkich ich przeczytać. Kartkowałam je na wyrywki, szukając

informacji, które mogłyby być dla mnie przydatne. – No tak. Pewnie nie jest łatwo udawać kogoś, kim się nie jest. Nawet jeśli ten ktoś ma amnezję – stwierdził lekko zawiedziony. – W co my się wpakowaliśmy? – W cudze buty, w cudze buty – mruknęła, robiąc krok w stronę morza. – Tylko ja, bez żadnych dokumentów, utknęłam w mojej roli na dobre. No chyba, że pojadę do Meksyku, zasnę na jakiejś rajskiej plaży i potem będę pozorować świeży przypadek amnezji. Jest tylko jeden problem. Nie znam nawet hiszpańskiego! Tomasz zaśmiał się, próbując wyobrazić sobie opisaną sytuację i chociaż tak naprawdę było to raczej tragiczne, nie zabawne, doszedł do wniosku, że w jakiś sposób jej zazdrości. Znała ból ciężkiego życia jedynie z opowieści i z jakiejś bezosobowej teczki podrzuconej jej przez zmarłego agenta Interpolu. On zaś musiał całe życie egzystować ze wspomnieniami realnymi aż do szpiku kości. – Nie wyjaśniłeś mi w dalszym ciągu, dlaczego sądzisz, że to Jeremiasz zabił Abderrahmana – stwierdziła niespodziewanie, odwracając się w jego kierunku. – Nie mam na to dowodu – stwierdził szybko. – Po prostu czuję, że to do tego odnosiły się jego poranne słowa. Inga spojrzała na niego niepewnym wzrokiem, nie bardzo wiedząc, co powinna sądzić o całej tej historii. Z jednej strony rozumiała determinację zarówno brata dziewczyny, jak i jej dawnego chłopaka, z drugiej sądziła, że powinni byli pozwolić policji tym się zająć. Halo! Policji? – pomyślała szybko. – A gdzie byli funkcjonariusze prawa, kiedy mąż znęcał się nad nią psychicznie? Gdzie są teraz, gdy jedyna osoba znająca jej prawdziwą tożsamość zginęła, w podejrzanym jak na jej ocenę, wypadku samochodowym? – Wiesz co? – spytała niemal szeptem. – Jeśli faktycznie jest tak jak mówisz, to może się zdarzyć, iż Jeremiasz ma również pojęcie, gdzie znajduje się zaginiony pendrive! – Matko! Że też na to nie wpadłem – jęknął zły na samego siebie. – Przecież to oczywiste! To on musi go mieć! Po prostu musi! Nie ma innej opcji! Spróbuję jak najszybciej się z nim skontaktować! Powstrzymała go ruchem ręki, przytrzymując za ramię. – Pamiętaj, pośpiech nie jest dobrym doradcą. Mamy czas. Uważam, że taką rozmowę powinieneś przeprowadzić z dala od domu. Pamiętasz? Mówiłeś, że ściany mają uszy. Zaczynam się zastanawiać czy z głazami i krzewami przy plaży nie jest tak samo – szepnęła, próbując wskazać mu coś ruchem gałek ocznych. – Otóż coraz jaśniej widzę, że wiele osób z naszego najbliższego kręgu prowadzi interesy tylko i wyłącznie na własną korzyść, wykorzystując wpływy firmy – dodała znacznie głośniej i odniósł wrażenie, że słowa te były skierowane do kogoś innego. Kiedy tylko ostatnie jej słowa przebrzmiały niesione wiatrem, dostrzegł Choudę kroczącą na wpół piaszczystą ścieżką, kołyszącą się niebezpiecznie na swoich niebotycznie wysokich obcasach. – Jeśli zamierzała pani mnie obrazić, to proszę sobie odnotować, iż wypowiedź ta chybiła celu – zagrzmiała swoim chłodnym i opanowanym tonem. – Uderz w stół, a nożyce się odezwą – mruknął w tym czasie Tomasz, uśmiechając się pod nosem. – Znowu te powiedzenia, których żaden normalny człowiek nie jest w stanie pojąć – ofuknęła go oburzona. – Zresztą zdaje mi się, że nie rozmawiam z panem. Przyszłam zamienić kilka słów z panią Nadią! – dodała, dumnie unosząc głowę, próbując poprzez ten gest wywyższyć się ponad przeciętność prezentowaną przez osobę Tomasza Gwoździa. Inga westchnęła głęboko, próbując odnaleźć w sobie resztki sił, ale też cierpliwości do tej niezwykle trudnej w obyciu kobiety. – Czego tym razem pani sobie życzy? Czyżby zamierzała mi pani ponownie wykrzyczeć w twarz, iż mój właśnie zmarły narzeczony tak naprawdę był pani i tylko pani Abderrahmanem? – spytała na pozór słodkim i przymilnym tonem. Mężczyzna, który nie był świadkiem wspomnianej sceny, dosłownie wybałuszył ze zdziwienia oczy, słysząc najnowsze rewelacje, ujawnione przez Ingę. – Ale... Ale... To nie tak, jak.. Chciałam powiedzieć, że... – Chouda nagle zaczęła plątać się we własnych słowach.

– Nieważne – ucięła ostro druga z kobiet. – Mało mnie interesuje, co ma pani do powiedzenia! Zaś jeśli moje podejrzenia się potwierdzą, poprosimy panią o chwilę cierpliwości, zanim opuści pani nasze skromne progi, tak byśmy zyskali możliwość sprawdzenia i weryfikacji danych zawartych we wszystkich księgach rachunkowych, które pani dla nas prowadziła. Kobieta, po raz drugi tego dnia, zbladła jak płótno. Dopiero teraz dotarło do niej, w jak kłopotliwej sytuacji znalazła się za sprawą śmierci Abderrahmana. Uświadomiła sobie, że wszystkie przekręty finansowe, których dopuścili się na przestrzeni ostatnich dwóch lat, zostaną złożone na jej karb i to ona poniesie za nie odpowiedzialność. – Pani Nadio, proszę, nie walczmy ze sobą w tak trudnym dla nas momencie – szepnęła, licząc na to, iż serdecznością uda się jej jeszcze coś wskórać. – Być może przechodzi pani trudne chwile – zgodziła się z nią uprzejmie Inga. – Ale nie widzę powodu, bym miała stosować względem pani jakąkolwiek taryfę ulgową. Jak to mawiają rekiny wielkiej finansjery? A tak, biznes is biznes! – dodała na koniec chłodno. Tomasz miał ochotę bić jej brawo! Za pomocą kilku zgrabnie dobranych słów usadziła tę wyniosłą babę. Od samego początku, jak tylko miał okazję ją poznać, działała mu na nerwy. – Proszę, odprowadź panią do domu – poleciła w tym czasie Inga. – Dopilnuj też, by Mohammad się nią zajął. Jeśli została zatrudniona z polecenia naszego nieodżałowanego przyjaciela Abderrahmana, musimy sprawdzić czy nie działała z nim w zmowie, pracując na naszą niekorzyść! – Tak jest – mruknął posłusznie, po czym objął przerażoną kobietę pod ramię i pchnął ją lekko w kierunku domu. Została sama. Dosłownie, ale i w przenośni. Cichovsky przeniósł się do lepszego świata i pewnie spacerował po Polach Elizejskich w towarzystwie antycznych bohaterów, podczas gdy ona sama musiała uporać się tutaj z całym tym potwornym bajzlem, w który została wpakowana niemal na siłę. Zmrok zapadł dużo szybciej, niż się spodziewała. Z zaskoczeniem odkryła też, iż noc w Maroku była zupełnie inna jakościowo niż ta szwedzka. Ciemniejsza, chociaż rozświetlona gwiazdami, cieplejsza, mimo wiatru wiejącego od morza, ale też dużo bardziej niebezpieczna, zupełnie jakby coś złego czaiło się tuż za rogiem. Zasypiała, skulona w kłębek, kiedy usłyszała ciche skrobanie w drzwi swojej sypialni. W pierwszym odruchu pomyślała, że to pies zasiedział się gdzieś, a teraz doprasza się o wpuszczenie. Po chwili uświadomiła sobie, że Lucky od dłuższej chwili drzemie w najlepsze na jednej z poduszek w nogach łóżka. Podniosła się z pościeli, po czym boso, na samych czubkach palców, zakradła się w stronę, z której dochodził ten niecodzienny dźwięk. W ostatniej chwili, pod wpływem impulsu, chwyciła w dłonie ciężki, drewniany posążek i gwałtownie otworzyła drzwi, zamachując się na intruza figurką przedstawiającą jakąś bliżej nieokreśloną postać. Silna, męska dłoń powstrzymała ją w ostatnim momencie przed zadaniem śmiercionośnego ciosu. – Zwariowałaś? – wrzasnął szeptem Tomasz. – Mało ci trupów w obejściu? Zaśmiała się nerwowo, nie wiedząc, jak powinna zareagować na podobne stwierdzenie. – Co ty tutaj robisz o tej porze? Już dawno minęła północ! – zrugała go, jednocześnie zapraszając do środka. – Wiem! Czekałem, aż wszyscy pójdą spać! – A to dlaczego? Przecież mogłeś tu przyjść wcześniej. Przecież i tak wszyscy sądzą, że no... Że jesteśmy razem. – Wiem – mruknął zdawkowo, jakby podejrzenia innych mało go obchodziły. – Trzymałem rękę na pulsie i próbowałem zorientować się czy ktoś jeszcze nie dorabia sobie na boku. – I? – spytała niecierpliwie. Zanim otrzymała odpowiedź na to jasne z pozoru pytanie, zdecydowała się powrócić w objęcia ciepłej kołdry, mając nadzieję, że ta nocna wizyta szybko dobiegnie końca i będzie mogła pójść wreszcie

spać. To był zdecydowanie zbyt długi dzień. – Wydaje się, że reszta ekipy nic nie wiedziała, ale nie sadzę, by Chouda uszła z tego cało. Mo zaczął samodzielnie przeglądać księgi i doszukał się wielu machinacji. Z konta odprowadzono nielegalnie podobno tysiące, chociaż właściwie trzeba by było mówić o setkach tysięcy koron! A to prawdopodobnie dopiero wierzchołek góry lodowej. – Matko! Szykuje się kolejny trup? – spytała, przerażona. Zresztą czego mogła się spodziewać? Przecież to jasne, że z mafii odchodzi się jedynie nogami do przodu! To ostatnie zdanie wypowiedziała chyba głośno, bowiem Tomasz spojrzał na nią zmartwiony. – Ona do czasu przesłuchania prowadzonego przez Mohammada mogła nawet nie wiedzieć dla kogo pracuje – uświadomił ją w końcu. – Zajmowała się tylko i wyłącznie legalną częścią interesów firmy. – Fakt, muszą prowadzić jakieś absolutnie legalne interesy... – Oczywiście! Przecież inaczej skarbówka już dawno zwinęłaby całe to szemrane towarzystwo, tak jak w latach trzydziestych zrobiła to w Stanach z Al Capone! – Dobra. Podsumujmy, co wiemy. Mo pewnie jest wkurwiony, bo wyciekła kupa kasy i nikt tak naprawdę nie wie, gdzie ona teraz jest, tak? – Tak! – Abderrahman nie żyje. Pendrive wyparował, ale wiesz kto może go mieć, zgadza się? – Tak! – potwierdził ponownie Tomasz. – Zatem, co dalej? – spytała ściszonym tonem. – Zostanę tu na noc – stwierdził z bezczelnym uśmiechem na ustach. – A rano, jeszcze przed śniadaniem, wymkniemy się razem do Targha i spróbujemy skontaktować się z Jeremiaszem. Od tego, co nam powie, będzie zależeć nasz dalszy plan działania! – A może po prostu spotkamy się rano przy samochodzie i pojedziemy na małą wycieczkę? – zasugerowała, opatulając się szczelniej kołdrą. Zaśmiał się tak szczerze i uwodzicielsko, że nie mogła oderwać od niego wzroku. – Tylko twój pokój ma bezpośrednie wyjście do ogrodu – zauważył rzeczowo. – Chcesz, bym o poranku wszystkich obudził? W ten sposób będą się zastanawiali gdzie i w jakim celu wyjeżdżamy! – Wszystko sobie przemyślałeś, co? – Oczywiście! A teraz daj mi koc i przesuń się trochę – polecił, ziewając. – Pół pułku żołnierzy mogłoby solidnie odpocząć na tym łóżku i nawet nie zauważyć, że nie byli sami – dodał, szczerząc radośnie zęby. Rzuciła w niego ciepłym, wełnianym pledem, który znalazła w zasięgu ręki i czekała na dalszy rozwój wydarzeń. Ale, ku jej zaskoczeniu, Tomasz po prostu ułożył się do snu, nawet nie zakradając się pod jej kołdrę, po czym zamknął oczy. – Zgasisz wreszcie tę lampę czy też obawiasz się potworów ukrytych w szafie? – spytał po upływie dziesięciu minut. – Wcisnęła wyłącznik, pogrążając cały pokój w ciemności.

Rozdział XIX Obudziła się jeszcze przed świtem. Poprawka! Coś obudziło ją jeszcze przed świtem, zanim łaskawe słońce zdecydowało się rozświetlić mroki nocy chociażby jednym jasnym promieniem. Czując coś ciepłego i ciężkiego, leżącego na kołdrze, ostrożnie otworzyła jedno z oczu. Po swojej lewej stronie dostrzegła psa, który wpatrywał się w nią swoimi ogromnymi, czarnymi ślepkami. Po prawej zaś majaczyła ludzka sylwetka zakopana pod wełnianym pledem. Dopiero po dłuższej chwili przypomniała sobie, że to Tomasz zakwaterował się u niej wieczorem. Najprawdopodobniej spał jeszcze i nie zdawał sobie sprawy z tego, że ktoś go obserwuje. Uśmiechał się delikatnie przez sen, jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki zniknęły z jego życiowej drogi wszelkie możliwe problemy. Ruchem dłoni wskazała psu poduszkę usytuowaną tuż przy zagłówku, zyskując tym samym drogę ucieczki. Wymykając się po cichu z łóżka, marzyła o chwili dla siebie, zanim Tomasz zdominuje cały początek jej dnia. Miała dziwne przeczucie, iż najbliższe kilkanaście godzin będzie równie intensywne, co poprzedniego dnia. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił z zadowoleniem, zatrzymując samochód tuż przy pięknej plaży, na brzegu której, na wysokiej czarnej skale, wznosiły się ruiny dawnego pirackiego fortu, wybudowanego w trzynastym stuleciu przez Hiszpanów. Wysiadając z auta, rozejrzała się, nie mogąc wyjść z podziwu, że gdzieś na końcu świata, w miejscu zapomnianym prze Boga i ludzi, można było znaleźć ślady dawnej potęgi mieszkańców tych terenów. – Wydaje mi się, że przyjechaliśmy tu zbyt wcześnie – mruknęła, nieprzekonana, wciąż zerkając na zegarek zdobiący przegub jej lewej ręki. – Na miłość boską! Dlaczego zbyt wcześnie? – powtórzył za nią zniecierpliwionym tonem. – Przecież z nikim nie zamierzamy się tu spotkać na śniadanie przy plaży! Mamy jedynie zadzwonić do Jeremiasza, który albo już jest na nogach, albo, przy odrobinie szczęścia, jeszcze nie poszedł spać! Mruknęła coś, urażona jego małostkowością. Nie zdecydowała się jednak zademonstrować mu swoich uczuć. Był on jedyną osobą mogącą nawiązać kontakt z potencjalnym posiadaczem pendriva, który zawierał zaginioną cześć kodów. Z niepokojem zerkała, jak Tomasz wybiera z klawiatury jakiś numer telefonu i nerwowo wsłuchuje się w każdy pojedynczy sygnał w słuchawce. Pozwoliła sobie na głębszy oddech, kiedy usłyszała pierwsze słowo rozmowy: – Jeremiasz? Tu Bartłomiej. Słuchaj, muszę tutaj sprzątać to, co ty pozamiatałeś! – mruknął do słuchawki wkurzonym tonem. – Zostaw to – odpowiedział mu były chłopak jego siostry. – Tamta sprawa już jest zamknięta. Mam tutaj znacznie poważniejsze problemy! – Co się dzieje?! – Wpakowałem się w nie lada kabałę. Przysięgam, jeśli się z tego wyplączę, w życiu nie tknę komputera. Tomasz nieco zgłupiał, słysząc tak poważnie brzmiące obietnice, ale za wszelką cenę chciał dowiedzieć się rzeczy, w sprawie której telefonował. – Słuchaj! Czy zabrałeś mu jakiś pendrive? – spytał, próbując przywołać Jeremiasz do porządku. – Kurwa. Czy wy wszyscy powariowaliście z tymi pendrivami?! Tak, mam je! Oba! I co z tego! Za moment ten świr zabetonuje mnie w jakimś nowopowstającym budynku albo zafunduje kamienne buty, które sprowadzą mnie na samo dno morza! Tomasz, słysząc narastającą histerię w głosie młodego mężczyzny, przełączył telefon na tryb głośnomówiący, tak by Inga również miała szansę przysłuchiwać się całej rozmowie. Dzięki refleksowi, wyraźnie usłyszała, że nieznany jej informatyk jakimś dziwnym trafem stał się posiadaczem obu

elementów układanki wiodącej do wszystkich najważniejszych zasobów rodziny Karlssonów! – Spokojnie – rzekł w tym czasie opanowany Tomasz. – Zacznij od początku – poprosił. – Kim jest świr, który groził ci śmiercią? – Kral – szepnął zdenerwowany mężczyzna. Na sam dźwięk tego pseudonimu, serce Ingi skoczyło jej niemal do gardła. Zdaniem Mohammada, to on był bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć Arvida, ojca Nadii. – Czy wiesz, kim jest ten cały Kral? – spytał stojący obok niej Tomasz. Cały czas próbował zachować spokój i wydobyć jak najwięcej faktów z zdenerwowanego chłopaka po drugiej stronie linii telefonicznej. Zamarła w oczekiwaniu na ujawnienie tożsamości nieuchwytnego ducha, którego szukała zarówno policja całego chyba świata, a przynajmniej Europy, jak i grupy przestępcze, z którymi miał na pieńku. – Tak. To ten debil, jak mu tam... Andrew Cichovsky... Były, formalny czy zupełnie lewy agent Interpolu. Słysząc te słowa, oboje zaniemówili. Nawet opanowany do tej pory Tomasz poruszył ustami kilkukrotnie, ale nie dobył się z nich żaden dźwięk. Cisza na linii potęgowała szybkie i nierówne uderzenia serc całej trójki. – Jeremiasz! Proszę cię, posłuchaj tego, co mówię i odpowiedz na każde z tych pytań precyzyjnie. Najdokładniej, jak się da, zgoda? – spytał po chwili Tomasz, z całych sił próbując zapanować nad zaistniałą, bądź co bądź bardzo nerwową sytuacją. – Zgoda, ale proszę cię, wyciągnij mnie z tego bagna – załkał do słuchawki Antoszewski. – Zrobię co tylko się da. Skąd Cichovsky wie, że masz oba pendrivy? – z rozmysłem użył tego nazwiska, by nie demonizować człowieka zagrażającego znajomemu. – To niedokładnie tak. Jeden pendrive zwinąłem mu z posterunku. Pokazał mi jego zawartość, nie rozumiejąc, z czym ma do czynienia. Wytłumaczyłem mu wszystko, jak krowie na miedzy, a potem podmieniłem nośnik pamięci na swój własny. Chciałem się tym danym przyjrzeć w domu. – O.K. Czy on wie, że jesteś w posiadaniu drugiej połowy kodów? Tej, którą prawdopodobnie osobiście zwinąłeś Abderrahmanowi? – Nie. Nie ma pojęcia! Szuka ich, a kiedy znajdzie, będę mu je musiał złożyć do kupy, jeśli faktycznie chcę zachować życie – szepnął nieco już uspokojony Jeremiasz. Tomasz popatrzył na zaniepokojoną Ingę i bezgłośnie spytał, czy mu ufa. Nie miała pojęcia do czego to wszystko zmierza, ale przytaknęła, dając mu ogromny kredyt zaufania i składając tym samym swoje życie w jego ręce. – Słuchaj, rusz dupsko na Landvetter i znajdź najbliższy lot w okolice Ceuty! – polecił mu zdecydowanym tonem. – Zwariowałeś? Zabije mnie, zanim wyścibię nos za granice Göteborga! – Nie, nie zrobi tego, bo nie ma drugiej części kodów i nie wie, że ty je masz. Jesteś jego jedyną nadzieją na poskładanie ich w całość i właściwe użycie w Ukrytej Sieci. – Ale... – Nie ma żadnego ale! Przylatuj do Tangeru i ile sił w nogach spierniczaj do Ceuty! – A nie mogę po prostu zawaletować się w jakimś przytulnym hoteliku na miejscu, w Tangerze? – zaoponował Jeremiasz, odzyskując na chwile zdolność myślenia. – Owszem, możesz. Kimże jestem, by cię przed tym powstrzymać – zgodził się z nim Tomasz. – Pamiętaj tylko, że tam podlegasz marokańskiej jurysdykcji... W Ceucie chroni cię prawo europejskie! – uświadomił go natychmiast, dowodząc tym samym, iż każdy punkt tego spontanicznego planu jest mimo wszystko przemyślany. Cisza. Inga doszła do wniosku, iż spryt Tomasza zaimponował również Jeremiaszowi. – A co mi da, że się tam pojawię? – spytał w końcu, nie widząc celowości tej nieplanowanej podróży. – Przekażesz mi pendrive z drugą częścią kodów – stwierdził ze stoickim spokojem. – Tylko

pamiętaj, chodzi mi o te kody, które zajumałeś Abderrahmanowi, a nie te przejęte od Cichovsky’ego! – A co to za różnica? – Dla mnie kolosalna! Chcę ci uratować dupę! A do tego potrzebna mi jest całość kodów, a nie tylko ich wybrana losowo część! – Bartłomiej, co ty zamierzasz? Nie mieszaj się w to! Obaj skończymy jako karma dla ryb! – zawołał histerycznie Jeremiasz, tracąc na powrót resztki zdrowego rozsądku. Tomasz powoli tracił cierpliwość i Inga nie mogła go o to winić! Sama miała trudności w zachowaniu milczenia. Język coraz bardziej ją świerzbił, by przywołać do porządku tego ciotowatego dupka, który wpakował się w nie lada kłopoty. Trudno było wyobrazić sobie, w jaki sposób zdołał zamordować Abderrahmana. Cóż, musiał to być prawdopodobnie wypadek, a nie celowe działanie! – Odciągnę jego uwagę od ciebie, ale jeśli nie zaczniesz mnie słuchać, to pozwolę byś zanurzył się w tym bagnie po same uszy. – Nie, nie! Będę w Ceucie wieczorem! – zapewnił – Za cztery godziny z Landvetter odlatuje samolot do Malagi – stwierdził rzeczowym tonem. – Już rezerwuję na niego bilet. Stamtąd przedostanę się do Algeciras i promem przypłynę wprost do Ceuty. Moja noga nawet nie stanie na marokańskiej ziemi! – Jeszcze lepiej! – mruknął zadowolony, słysząc takie rozwiązanie. – Wyślij mi SMSa z nazwą hotelu, w którym się zatrzymasz. Spotkamy się na miejscu jeszcze dzisiaj wieczorem! – Bartłomiej... – Tak? – Dzięki! – To ty pozamiatałeś. Ja tylko sprzątam to, co pozostało do zrobienia po twojej akcji... – Wiesz, to nie było dokładnie tak, jak myślisz... – Powiesz mi wszystko jak się spotkamy – uciął szybko Tomasz, nie chcąc poruszać takich kwestii telefonicznie. – Nie zapomnij tylko tego pendriva. Bez niego nie będę w stanie nic zrobić i zostaniesz sam. Na lodzie! – zagroził. – Widzimy się wieczorem... W telefonie rozległ się pojedynczy, ciągnący się w nieskończoność sygnał. Połączenie zostało zerwane. Tomasz odetchnął głęboko i bez życia padł na ziemię, szukając w niej oparcia. Piasek oblepił jego ubranie, ale mężczyzna nawet nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Lucky uznał jego zachowanie za zachętę do zabawy i natychmiast rzucił się w jego kierunku. Zanim zdążył usiąść, został poczęstowany ogromem psiej miłości. Inga również opadła na kolana i walcząc z falą mdłości, która nagle zrodziła się w jej żołądku, próbowała zaczerpnąć świeżego powietrza, które mogło zniwelować jej złe samopoczucie. Była zmęczona. Nie w sensie fizycznym. Jej psychika nie była w stanie znieść więcej stresów, niepokojów i niepewności. Miała ochotę uciec i zapomnieć o wszystkim, czego była świadkiem w ostatnich tygodniach. A wszystkie te odczucia znalazły odbicie na jej twarzy. – To już prawie koniec – zapewnił ją Tomasz. – Wiem, że to „prawie” nie brzmi zbyt optymistycznie, ale powiedzmy za trzy dni będzie już po wszystkim. – On żyje, rozumiesz? Żyje! – szepnęła – I ma w dupie to, że utknęłam w czyimś życiu! – Wiem, ale zapłaci za to! Zobaczysz, zapuszkują go na długie lata! Westchnęła ciężko. – Wiesz, kim w ogóle jest Kral? – spytała po dłuższej chwili, zastanawiając się czy Tomasz ma pojęcie z kim zamierza stanąć do niezwykle nierównej walki. – Kolejny oszołom, który naoglądał się zbyt dużo „Ojca Chrzestnego”? – zakpił, rzucając psu patyk. – Tomasz, to człowiek, który zlecił śmierć Arvida! Mohammad nazwał go duchem z krwi i kości. Nieuchwytnym i niebezpiecznym. – Cóż, duch popełnił błąd wyjawiając swoją tożsamość Jeremiaszowi, a jak to mówią, jedna

pomyłka rodzi następne. – Co zamierzasz? – Mam ogólny zarys planu, ale muszę jeszcze dopracować parę szczegółów. Powiem wam o wszystkim wieczorem, kiedy zasiądziemy w trójkę w jakimś zacisznym miejscu przy szklaneczce miętowej herbaty. Oczywiście takiej nieprzyzwoicie słodkiej. Spojrzała na niego nieco podejrzliwie. – Dlaczego słodkiej? – Bo taka jest tu tradycja jej serwowania – wytłumaczył, wzruszając ramionami. Beztroska widoczna w jego zachowaniu była tak ogromna, iż nikt nie pomyślałby, że w jego głowie rodzi się plan przechytrzenia jednego z potężniejszych mafiosów Europy. – Byłeś tu już kiedyś? – Tak, zaraz po tym, jak na kilka chwil wykorzystałem Mohammada jako mojego prywatnego szofera – odparł radośnie, śmiejąc się na samo wspomnienie tamtego zdarzenia. – Szczęściarz! – mruknęła, podrywając się z ziemi. – Wracajmy do domu, zanim ktoś zorientuje się, że nas nie ma! Mężczyzna niechętnie ruszył w stronę samochodu, chcąc przeciągnąć do maksimum tę miłą chwilę na urokliwej plaży. Otrzepał ubranie z piasku i zawoławszy psa, wpuścił go na tylne siedzenie auta. Ich późne pojawienie się na śniadaniu wywołało falę podejrzliwych spojrzeń, nikt jednak nie ośmielił się skomentować tego werbalnie. Głowy mężczyzn zajmowała bowiem pani Chouda i jej księgowe machlojki, które dopiero co ujrzały światło dzienne. Mohammad był nimi do tego stopnia zaabsorbowany, że nie odrywał się od papierów choćby na krótki moment. Nawet aromatyczna Harira, będąca popisowym daniem Miriam, gotowanym z reguły w okresie Ramadanu, nie zdołała oderwać go od pracy. Gęsta zupa z soczewicy i ciecierzycy pachniała wspaniałą wołowiną, jagnięciną, szafranem, kminem i cynamonem. Zdaniem Ingi, po prostu eksplodowała bogactwem swych smaków, wywołując uczucie ogromnego głodu. Wilczy apetyt pchnął ją więc do zjedzenia ogromnej porcji naszykowanej przez Miriam, a także do poproszenia o dokładkę, czym zdobyła serce starszej kobiety. – Cieszę się, moje dziecko, że już czujesz się lepiej i jesz tak jak dawniej – wymamrotała kobieta, przeplatając ze sobą hiszpańskie i arabskie słowa. Inga oczywiście nie zrozumiała niczego z tego dziwnego języka, jednak Mohammad, na pozór zajęty rozłożonymi przed nim dokumentami, uczynnie przetłumaczył wypowiedź gospodyni. Wdzięczna za te miłe słowa, Inga spojrzała w ciemne oczy kobiety i wyszeptała: – Shukran – La shukran, la wazhb – odpowiedziała na podziękowanie Miriam. Mo spojrzał na nią, na moment odrywając wzrok od ksiąg rachunkowych, i uśmiechnął się nieznacznie. Zachęcona tym gestem, panna Karlsson zdecydowała się zadać nurtujące ją pytanie: – Zawsze myślałam, że w Maroku wszyscy znają francuski – stwierdziła, odstawiając pusty talerz na bok. – A tu wyraźnie rozpoznałam hiszpański. – Północ Maroka była pod protektoratem Madrytu, nie Paryża – sprostował natychmiast Mohammad, powracając do papierów zapisanych szeregami cyfr. – Nadi, może znajdziesz sobie jakieś zajęcie? – spytał, widząc jak kobieta nerwowo kręci się na krześle. – Co masz na myśli? – odparowała zdenerwowana, zastanawiając się nad wymówką, dzięki której wymknie się pod wieczór z domu. – Siedzenie w zamknięciu nigdy nie wychodziło ci na zdrowie – stwierdził znużonym tonem Mo. – Jeśli chcesz, zabiorę cię do Chefchaouen. Zawsze podobały ci się te małe, białe domki z niebieskimi drzwiami i okiennicami. – Jesteś zajęty – szepnęła, widząc swoja szansę. – Może poproszę jednego z chłopaków, by mnie tam zawiózł.

Mo zaśmiał się, jakby właśnie usłyszał przedni dowcip i po prostu nie mógł pozostać na niego obojętnym. – Którego? Może Tomasza? – zakpił, ale zawarł w tych słowach jednocześnie dużo serdeczności. – Może... – szepnęła zaczepnie. – Weźcie Jeepa. Zapowiadali deszcz, a nie chciałbym abyście wracając utknęli w jakimś błocie. – Przecież droga jest wyłożona asfaltem – zaprotestowała natychmiast. – Nadi, aktualnie znam cię lepiej niż ty sama siebie! Zawsze w czasie wycieczki do Chefchaouen zbaczasz z trasy i lądujesz w dziwnych i podejrzanych miejscach! Kiedyś znalazłem cię na plantacji haszyszu. Swoją drogą, genialnego w swej jakości... Tym razem to ona zaśmiała się, słysząc jego tłumaczenie, ale też wyczuwalną w głosie troskę. Po raz kolejny zrobiło się jej go żal. Naprawdę szczerze kochał Nadię, a nigdy nie miał szans na stworzenie z nią prawdziwego związku. – Dobra, biorę kluczyki i w drogę! – mruknęła, wstając od stołu. – Weź ze sobą Tomasza – upomniał ją Mo. Wyszła z kuchni, zostawiając za sobą niesamowity zapach smakowitej Hariry i mężczyznę, który nawet nie miał świadomości, że ukochana przez niego kobieta nie żyje i została zastąpiona kimś obcym.

Rozdział XX Samochód zbliżał się do granicy, która zdaniem Ingi wyglądała niczym zasieki stosowane w czasie działań wojennych. Wysoki, kilkumetrowy mur, kilometry drutów kolczastych i dziesiątki koczujących ludzi z wielu afrykańskich państw, czekających na swoją szansę. Dla nich za tą linią graniczną zaczynała się w końcu Europa! Raj na ziemi wychwalany przez tych, którym się udało. Nic więc dziwnego, że zdesperowani brakiem perspektyw ludzie usiłowali na własną rękę, nielegalnie przedostać się do tego lepszego ich zdaniem świata. Inaczej wyglądało to w codziennych wiadomościach, na stronach porannych dzienników, a odmiennie zaś w rzeczywistości, kiedy ludzki dramat, ale też ogromne nadzieje na lepsze jutro znajdowały się na wyciągnięcie ręki. – Przykro mi, że musisz oglądać to wszystko na żywo, ale dla naszego własnego bezpieczeństwa lepiej załatwić to wszystko na terytorium Unii. – Nie przepraszaj. To nie twoja wina. Zresztą mam niezwykłą szansę wyrobienia swojej własnej opinii na temat kryzysu emigracyjnego w obliczu którego od lat stoi nie tylko Szwecja, ale i cała Europa. – Fakt. Jechali w milczeniu, podziwiając przedmieścia metropolii wyglądającej jak każde inne miasto na południu kontynentu europejskiego. Trudno było uwierzyć, że zaledwie kilka kilometrów dalej zaczynało się Maroko i walka nielegalnych imigrantów o wjazd do tej hiszpańskiej enklawy. – Słuchaj, nie możemy spędzić z Jeremiaszem więcej niż godzinę – zastrzegł od razu. – Musimy wrócić do domu o jakiejś ludzkiej porze, by nie wzbudzać podejrzeń całej ekipy. – Masz rację – zgodziła się z nim szybko, zachodząc w głowę, co też takiego obmyślił. – Powinnaś zastosować się do jednej, jedynej reguły – stwierdził, zajeżdżając przed hotel, w którym zatrzymał się Jeremiasz. – Nawet jeśli będziesz miała jakieś zastrzeżenia względem mojego planu, nie omawiaj ich przy nim. Nie mam ochoty na histerię na żywo. Musimy go uspokoić, odebrać pendriva i przygotować wszystko do dalszej części naszych działań. – Zgoda. Nie miałam zamiaru podkopywać twojego autorytetu. Podziwiam cię za opanowanie i tak elastyczne dostosowanie się do zmieniających się bez przerwy warunków. W momencie, kiedy znaleziono Abderrahmana, mogłeś się ulotnić i zostawić mnie samą, ale nie zrobiłeś tego. Doceniam to! Uśmiechnął się lekko i pogładził ją delikatnie po policzku. – Nigdy nie zostawię cię samej, dziewczyno. Przynajmniej dopóki nie będę pewien, że jesteś bezpieczna i poradzisz sobie z całą resztą – obiecał czułym szeptem. Miała wrażenie, że zaraz ją pocałuje. Spoglądał na jej wargi z pożądaniem. Kiedy już sądziła, że to się stanie, odwrócił się gwałtownie i chwycił za klamkę od drzwi. – Chodźmy, Antoszewski zapewne już nas oczekuje! Wkroczyli do eleganckiego lobby jednego z lepszych hoteli w Ceucie. Oceniając Jeremiasza po hotelu jaki wybrał, można było dojść do wniosku, iż finanse nie stanowiły dla niego problemu. Dlaczego więc wybrał życie hakera, osoby trwającej po ciemnej stronie mocy? Tego Inga nie potrafiła zrozumieć. Eleganckie kanapy, kosztowne draperie, drogie zdobienia – wszystko to składało się na przepych gwarantujący nie tylko luksus, ale też prywatność. Zanim zdążyli chociażby zapytać o osobę, z którą zamierzali się spotkać, boy hotelowy skłonił się przed nimi uprzejmie i wskazał drogę do prywatnego saloniku zarezerwowanego przez Jeremiasza. W pierwszym momencie nie skojarzyła eleganckiego, młodego mężczyzny odzianego w markowy garnitur z nastolatkiem w powyciąganych spodniach i bluzie, którego przelotnie widziała na lotnisku. Dopiero po dłuższej chwili rozpoznała jego ogromne, toporne okulary, stale zsuwające się z nosa i włosy mysiego koloru. Na szczęście jednak w ostatnim czasie miały one okazję ujrzeć fryzjera, który zrobił z nimi porządek. – Jeremiasz Antoszewski – przedstawił się, wyciągając dłoń na powitanie.

– Yyyy – jęknęła zmieszana, nie wiedząc nawet, jak powinna się przedstawić. – Moja towarzyszka cierpi na amnezję, spowodowaną przez medykamenty, które przyjmowała – skłamał gładko Tomasz. – Wybacz jej więc, że nie potrafi sprecyzować, jak się nazywa. – Oczywiście – odpowiedział nieco zmieszany młodzieniec, nie wiedząc, jak zachować się w tak niecodziennej sytuacji. Inga i Jeremiasz spoczęli na przygotowanych zawczasu fotelach, zaś Tomasz zaczął nerwowo krążyć po niewielkim pomieszczeniu w oczekiwaniu na fotel, który miał być niezwłocznie doniesiony. – Wybaczą mi państwo – szepnął Antoszewski. – Nie spodziewałem się, że Bartłomiej przybędzie z tak uroczą towarzyszką. Starszy z mężczyzn, nazwany swoim własnym imieniem, skrzywił się nieco, zachodząc w głowę skąd w ogóle ten nieopierzony podrostek tak doskonale znał się na wielkopańskiej etykiecie. Nigdy nie słyszał go przemawiającego w tak wyszukany sposób. – Oszczędź sobie tych uprzejmości i po prostu przekaż damie pendrive, który jest sprawcą całego tego zamieszania – nakazał zniecierpliwiony, nie siląc się na dyplomację. Jeremiasz prychnął, nieco zdegustowany zachowaniem swojego znajomego, jednak zdecydował się nie piętnować słownie jego postępowania. – Chciałbym poznać szczegóły twojego planu – zaczął niemal nieśmiało, ściskając w dłoni niewielki, czarny nośnik pamięci. – Za dużo mam do stracenia, jeśli to przedsięwzięcie się nie powiedzie. Inga miała ochotę skomentować tę nieco przesadzoną wypowiedź, ale zdecydowała się nie zabierać głosu. – Plan jest taki, że nie dopuścimy, by ktoś dobrał się do twojej bezrozumnej dupy – mruknął Tomasz, poirytowany wielkopańskimi manierami siedzącego na fotelu smarkacza. Wiedział bowiem, że jest to jedynie poza przybrana na potrzeby chwili. – Ale... – Dawaj pendrive – powtórzył cicho Tomasz, nie marnując więcej czasu na prośby. – Nie masz ochoty? Spoko! Przejechałem się kawałek, zobaczyłem Ceutę, wrócę do domu i pójdę spać... Inga nie rozumiała do czego zmierza Tomasz, ale coraz bardziej jej się to nie podobało. Przecież wiedział, że musiała zdobyć ten kody za wszelką cenę. Stanowiły one jej „być albo nie być”. Tymczasem, zanim zdążyła zaprotestować, spostrzegła, że pendrive jakimś magicznym sposobem wepchnięty został w jej dłoń, a Jeremiasz, który jeszcze przed chwilą go dzierżył, przemierza nerwowym krokiem niewielkie pomieszczenie, chcąc sprawdzić, czy oby na pewno nikt ich nie podsłuchuje. – Co robimy? – spytał szeptem, jakby nadal nie dowierzając, iż nikt ich nie szpieguje. – Twoja rola w tej sprawie już się skończyła – uciął temat Tomasz. – Chociaż nie wykluczam, że Cichovsky zadzwoni do ciebie twierdząc, że wkrótce będziesz musiał mu te kody poskładać. Ale nie martw się, nigdy do tego nie dojdzie – uspokoił go na koniec opanowanym głosem Tomasz. W pomieszczeniu zapadło milczenie, jakby Jeremiasz dopiero analizował ostatnie słowa mężczyzny stojącego nieopodal tajemniczej kobiety. – Jak to? – Odpycham od ciebie niebezpieczeństwo, nie rozumiesz tego? – szepnął Tomasz, któremu również udzieliły się poniekąd obawy w związku z zachowaniem poufności całego tego spotkania. – W jaki sposób? – spytał z naciskiem młody informatyk, chcąc znać szczegóły najbliższych kilkunastu, a może kilkudziesięciu godzin. – Jutro przedstawię mu ofertę nie do odrzucenia... Milion euro za pendrive. – Tak mało? – wyrwało się Indze. – Nawet nie mrugnie okiem. Zainwestowana suma zwróci mu się szybciej, niż jest w stanie o tym pomyśleć. Chcesz się bawić w wielkie interesy? – spytała z przekąsem, patrząc mu w oczy. – Niech twoje postępowanie odzwierciedla takie zamiary! Miał ochotę walnąć głową w ścianę, ale zdawał sobie sprawę, że samookaleczenie niczego nie zmieni. – Ale mi się trafiło! – mruknął, nie kryjąc irytacji. – Haker gentleman i szefowa mafii!

Inga miała ochotę wybuchnąć śmiechem, dostrzegając irracjonalny charakter całego tego spotkania. Czuła narastający w jej wnętrzu chichot, gdy nagle Jeremiasz zadał kluczowe pytanie wieczoru: – W jaki sposób chcesz się z nim skontaktować? – zagaił, zupełnie ignorując nieodpowiednie zachowanie znajomego. – Sprawdzę z jakiego numeru dzwonił do ciebie! Informatyk, który do tej pory zachowywał się spokojnie, nagle pobladł i przerażony zaczął się nerwowo kołysać w fotelu, jak dziecko cierpiące na chorobę sierocą. – Jestem zgubiony, jestem zgubiony, jestem zgubiony – zaczął powtarzać w kółko, jakby zupełnie oszalał. Oboje spoglądali na niego zaniepokojeni, podczas gdy on zaczął nerwowo chichotać, jakby opowiadał jakiś wybitnie głupi żart. – On nigdy do mnie nie dzwonił – wyjaśnił w końcu, między kolejnymi atakami śmiechu. – Kilku kolesi po prostu zarzuciło mi worek na głowę, pyrgnęło mną jak paczką i wywiozło na jakieś zadupie. – No to mamy problem – szepnęła Inga, przez chwilę nie kontrolując emocji. – Na wszystko znajdzie się rozwiązanie – westchnął znużonym głosem Tomasz. – Rozpuszczę wici, że mam pewien pendrive i chętnie odstąpię go temu, kto da więcej. Jeremiasz jęknął przeraźliwie. Niczym ranne zwierzę zdające sobie sprawę, że nie umknie ścigającemu je myśliwemu. – Zabiją cię! A potem znajdą mnie i zrobią to samo... – mamrocząc pod nosem, zaczął nerwowo chodzić po pomieszczeniu. – Nie. Po prostu oddam ten nośnik Kralowi i będę modlił się do Stwórcy, by ten koszmar się skończył! – Jakie chcesz kwiaty w pożegnalnej wiązance? – spytał niespodziewanie Gwóźdź, podchwytując temat. Inga doszła do wniosku, że ma dość. Nie miała pojęcia dlaczego obaj obecni tu mężczyźni nagle stracili resztki zdrowego rozsądku, ale nie miała ochoty dłużej ich słuchać! – Po to fatygował się pan do Ceuty, by na samym końcu drogi zrezygnować i wrócić do Cichovsky’ego jak skruszony sługa? Ma pan ochotę przez resztę życia odwracać się przez ramię i sprawdzać czy kilku kolejnych kolesi z workiem nie czai się przypadkiem w jakiejś wąskiej uliczce? Antoszewski, spoglądając na nią powiększonymi przez soczewki okularów oczyma, powoli zaczął poruszać głową, starając się w ten niemy sposób zaprzeczyć tym koszmarnie brzmiącym pytaniom. – To do jasnej cholery proszę zaufać Tomaszowi – poleciła ostro, a widząc pytające spojrzenie mężczyzny, dopowiedziała – to znaczy Bartłomiejowi – poprawiła się natychmiast. – Tak, ma pani rację... – zgodził się w końcu rozhisteryzowany młodzieniec. Wyglądało na to, że sytuacja została opanowana, a on sam zaczyna powoli się uspokajać. Ciszę, która zapanowała na chwilę w eleganckim pomieszczeniu, przerwało dyskretne pukanie do drzwi. Ku zaskoczeniu Tomasza i Ingi oraz boya hotelowego, który pojawił się w drzwiach z obiecanym fotelem, Jeremiasz ponownie wpadł w panikę i zaczął powtarzać: – Znaleźli mnie, znaleźli! Już mnie znaleźli. Nawet widok wniesionego mebla oraz uprzejme, nieco nawet przesadzone przeprosiny pracownika hotelu za zakłócanie spokoju nie poprawiły sytuacji. Coraz bardziej zmęczona zachowaniem Antoszewskiego, Inga poderwała się niespodziewanie z zajmowanego do tej pory miejsca i tak, jak Miriam zdzieliła otwartą dłonią twarz Choudy, tak ona spoliczkowała Jeremiasza. – Niech zachowuje się pan jak mężczyzna – poleciła, spoglądając jak jego skóra czerwienieje po uderzeniu. – Przepraszam – mruknął zmieszany, odsuwając się od niej nieznacznie. Tomasz uśmiechnął się dyskretnie, obserwując całą tę scenę, nie mogąc jednocześnie wyjść z podziwu nad opanowaniem Ingi.

– Myślę, że nasze spotkanie można uznać za zakończone – stwierdził nagle. – Jeremiasz, dla pewności zostań tutaj przez kilka najbliższych dni. Przynajmniej dopóki nie dam ci znać, że możesz bezpiecznie wracać do Szwecji... – dodał na koniec. – Nie kryję, podoba mi się tutaj... – szepnął Antoszewski, rozumiejąc, iż nie była to sugestia, a raczej rozkaz. Wychodząc z hotelu, Inga miała wrażenie, jakby pendrive znajdujący się w kieszeni spodni parzył jej skórę. Dotknęła go niepewnie dłonią, upewniając się, że nośnik jest na swoim miejscu. Zupełnie jak kilkanaście dni wcześniej uczyniła to w drodze do Varberg.

Rozdział XXI Deszcz padający bez przerwy od kilkunastu godzin pokrył wszystko szaroburą poświatą, która skutecznie odebrała żywe barwy całemu otoczeniu. Mohammad, wraz zresztą mężczyzn, wyjechał gdzieś z samego rana, zostawiając w domu jedynie Tomasza, który miał stanowić ochronę dla przebywających na terenie posiadłości kobiet. Miriam, przyzwyczajona do spędzania czasu w kuchni, pichciła kolejne smakołyki, którymi nieustannie i niestrudzenie dokarmiała wszystkich, powodując wzrost ich wagi. To za jej sprawą wszędzie można było wyczuć ciężki, lekko słodki zapach przepraw, których nie żałowała przy kolejnych posiłkach. Chouda, zamknięta w swojej sypialni, konsekwentnie odmawiała wyjścia z pokoju, obawiając się o swoje życie. Mohammad nie mógł jej odesłać, nadal badając jej udział w wielomilionowej defraudacji, jaką zainicjował Abderrahman. Inga zaś, rozdrażniona bezczynnością, krążyła po pokoju dziennym niczym zamknięty w klatce tygrys. Czas mijał nieubłaganie, a oni nie posunęli się nawet o milimetr w poszukiwaniach kontaktu z Kralem albo – jak uparcie nazywał go Gwóźdź – agentem Cichovsky. Miała ochotę oddać pendrive Mohammadowi i po prostu zacząć na dobre przyzwyczajać się do swojego nowego życia jako Nadia. A jednak jakaś jej część nie zgadzała się na to. Pragnęła dorwać Andrew i udowodnić mu, że teraz to on był zdany na jej łaskę i niełaskę. – Chodź na spacer – zaproponował Tomasz, przerywając jej rozmyślania. Spojrzała na niego jakby zwariował. – Nie wiem, czy zauważyłeś, ale od rana leje jak z cebra... – Z tego, co zdążyłem się zorientować, nie zostałaś zrobiona z cukru, więc nie powinno ci to zbytnio zaszkodzić... – zripostował szybko, rzucając w jej kierunku kurtkę przeciwdeszczową. Zaskoczona jego asertywnością, niemal machinalnie zarzuciła podaną jej część garderoby na plecy i ruszyła za nim w stronę drzwi prowadzących na taras. Lucky natychmiast poderwał się z fotela i dołączył do nich, podskakując radośnie. Plącząc się między nogami, próbował zakomunikować chęć długiego spaceru. Kierując się w stronę morza, milczeli, jakby rozumiejąc się bez słów. Krok po kroku zbliżali się do mokrego, szarego piasku rozmywanego przez wzburzone morskie fale. Ciężkie westchnienie mężczyzny, które przedarło się przez odgłosy natury, można było odczytać jako przejaw zmęczenia, ale też bezradności. – To bez sensu – mruknęła Inga, kopiąc leżący przed nią kamień. – Minęło już pięć dni... – Wiem – zgodził się z nią niechętnie. – Plan nie zadziałał dokładnie tak, jak przewidywałem... – W ogóle nie zadziałał! – sprostowała niezwłocznie. – Myślę, że nadszedł moment, abyśmy przedyskutowali inne opcje. – To znaczy? – Co zamierzasz dalej zrobić? W końcu morderca Marzeny poniósł zasłużoną karę... I, co powinnam uczynić ja... Zatrzymał się nagle, balansując na granicy jeszcze zielonej trawy i mokrego piachu, który swoimi lepkimi ziarenkami zaczął oblepiać czubki jego czarnych, masywnych butów. – Wyjedź... Wyjedź ze mną. Z dala od Szwecji, Polski czy Maroka... – zaczął szeptać urywanymi słowami, unikając jednocześnie jej wzroku. – Tomasz... Nie było jej jednak dane odpowiedzieć na tę niespodziewaną i prawdopodobnie spontaniczną propozycję, bowiem właśnie w tym momencie telefon skryty w kieszeni kurtki mężczyzny rozdzwonił się na dobre. Spojrzeli na siebie z zaskoczeniem, ale i ledwie skrywanym podekscytowaniem. Ten telefon mógł oznaczać ich wszystko albo nic. Mężczyzna wyjął aparat z kieszeni i ciężko oddychając wcisnął

zieloną słuchawkę migającą na ekranie smartfona. – Halo? – mruknął, próbując nadać swojemu tonowi bardziej charczącego charakteru. – Słyszałem, że znalazłeś moją zgubę – stwierdził bez zbędnych wstępów męski głos, należący do agenta Cichovsky. Tomasz zaśmiał się nieprzyjemnie, próbując nieco zdystansować się do pewnego głosu swojego rozmówcy. – Zgubę? Nie sądzę, by była to twoja własność. Chyba, że właśnie powróciłeś z martwych – zarechotał bez chwili zwłoki do mikrofonu aparatu telefonicznego. Udało się. Chwila ciszy świadczyła o zaskoczeniu mężczyzny po drugiej stronie linii. – Dobra cwaniaczku, ile za niego chcesz? – Zależy, kto pyta – stwierdził rozbrajająco szczerze Tomasz, próbując podkreślić nutę kpiny. – Nie będziesz się ze mną bawić w chowanego! Ile chcesz za ten jebany pendrive? – Kto pyta? – powtórzył Tomasz, chociaż doskonale znał odpowiedź. – Kral. Zapewne nawet taki smarkacz jak ty, musiał o mnie słyszeć – odburknął Cichovsky, próbując ukryć swoje zniecierpliwienie. – Dziesięć milionów euro – padła odpowiedź. – Ile? – Dziesięć milionów euro. – A może zrobimy tak... – zaczął ugodowym tonem starszy mężczyzna. – Ty dasz mi pendrive, a ja po prostu cię nie zabiję. Przysłuchująca się całej rozmowie Inga zamarła i przerażonym wzrokiem spojrzała na Tomasza, który zdawał się nie traktować wypowiedzianych słów poważnie. – Najpierw będziesz musiał mnie znaleźć, a zanim to nastąpi, odsprzedam pendrive z danymi innemu chętnemu – odpowiedział lekko znudzonym tonem, by podkreślić fakt, iż groźby nie robią na nim najmniejszego wrażenia. – Ile daje ta druga osoba? – spytał niepewnym tonem Kral, tracąc nagle całą pewność siebie. – Dziewięć milionów – skłamał gładko Tomasz. – Zgoda, dostaniesz dziesięć. Chcę dostać nośnik jeszcze dziś – zastrzegł szybko. – Jestem w Ceucie i nie zamierzam nigdzie podróżować. Zapraszam po odbiór tutaj. Cisza. Po raz kolejny udało mu się zbić Krala z tropu. Takie niespodzianki i przedłużające się chwile milczenia działały na ich korzyść. – O.K. Spotkamy się pojutrze – zadecydował w końcu. – Gdzie i kiedy? – Plaza de Armas de las Muralla Reales, punktualnie o dwunastej w południe – stwierdził, wymieniając jedną z nielicznych atrakcji turystycznych autonomii hiszpańskiej. – Masz być sam. Osobiście! Inaczej nici z transakcji – dodał na koniec. – Ale... – Masz być sam! Mój wspólnik cały czas będzie cię obserwował. Jeśli zauważy coś niepokojącego, to nawet się nie spotkamy. – Dobrze – Andrew mruknął niezadowolony. – Zatem do zobaczenia w czwartek, Kralu – stwierdził Tomasz podejrzanie przyjacielskim tonem. – Tylko spróbuj mnie wykiwać, a... – Groźby na pożegnanie? To takie nieeleganckie! – prychnął Gwóźdź, ukracając wszelkie próby słownej agresji. – Pieprz się! – mruknął w odpowiedzi starszy mężczyzna, tracąc resztki cierpliwości. – Kto wie, kto wie... Może i będę. Do czwartku! Nie czekając na odpowiedź Tomasz przerwał połączenie i odrzucił telefon na trawę. Mimo, iż grał twardziela, rozmowa ta kosztowała go niemało wysiłku i odwagi. – Co teraz? – spytała Inga, rozglądając się jednocześnie za psem, który nagle zniknął jej z pola widzenia. – Jak to co? Spotkamy się z agentem Cichovsky...

Rozdział XXII Powiedzieć, że Kral był zdenerwowany, to tak, jakby stwierdzić, że tsunami jest jedynie wzburzoną falą na niespokojnym morzu. On po prostu kipiał ze złości, mając ochotę strzelić między oczy cwaniaczkowi, który nie dość, że pierwszy położył swoje lepkie łapy na pendrivie, to na dodatek zamierzał na nim zarobić. Ściskając w dłoni torbę wypełnioną banknotami o nominale pięciuset euro każdy, ruszył w kierunku wyznaczonego miejsca spotkania. Krocząc spokojnym, lecz zdecydowanym krokiem, spojrzał na błękitne niebo i uśmiechnął się nieznacznie. Jedno trzeba było przyznać. Wizyta w Ceucie o tej porze roku nie była takim złym pomysłem. Słoneczna, chociaż chłodna pogoda była miłą odmianą od zimy, która dopiero co zagościła w Göteborgu. Zerknął na swój ulubiony zegarek i stwierdził, że do spotkania zostało jeszcze przeszło trzydzieści minut. Plus dla niego! Mógł spokojnie rozeznać się w terenie i przysiąść w jednej z kawiarenek na filiżankę kawy. Spoglądając na flankowania murów obronnych, doszedł do wniosku, że doskonale podsumowują one historię tego miasta. Od wieków narażone na ataki z każdej niemal strony, musiało stać się co prawda mikroskopijną, ale jednak militarną potęgą. Spoglądając ponad wodami kanału dzielącego starą część miasta, zamyślił się na moment, odnotowując w pamięci wszystkie szczegóły architektoniczne najważniejszych fortyfikacji Ceuty. Kończąc obchód, powrócił na Plaza de Armas de la Muralla Reales i zajął jeden ze stolików ustawionych na wiekowym dziedzińcu. Spoglądając na przechodniów i osoby siedzące w jego pobliżu, zapalił papierosa. Udawał zblazowanego turystę, który przysiadł na chwilę, znużony długotrwałą wędrówką. Jednocześnie próbował wyśledzić potencjalnego obserwatora, współpracującego z cwaniaczkiem, któremu miał za chwilę sprezentować dziesięć milionów euro. – Niech go szlag! – mruknął poirytowany, odkładając śmierdzącego jego zdaniem mentola na brzeg popielniczki. Nikt w zasięgu jego wzroku nie wzbudzał podejrzeń. Ze względu zarówno na porę dnia, jak i roku zaledwie garstka ludzi znalazła się przez przypadek akurat w tym miejscu i czasie. Para wpijająca się w swoje usta nie miała nawet szans, by zobaczyć coś poza sobą. Przypuszczalnie nie dostrzegli nawet stojącego na ich stoliku zamówienia, które zdążyło już wystygnąć. Staruszek pochylony nad dziennikiem próbował przez grube szkła okularów odcyfrować litery składające się na najnowsze wiadomości z miasta i całego świata. Prawdopodobnie był ślepy jak kret, więc on sam, siedzący po drugiej stronie kawiarenki, był dla niego jedynie ciemną, lekko poruszającą się plamą na zamazanym obrazie miasta. Ludzie przechodzący dziedzińcem podziwiali mury obronne bądź pędzili przed siebie, unikając kontaktu wzrokowego z mijanymi osobami. Spojrzał jeszcze raz na zegarek. Dochodziła dwunasta. Rzucił kilka euro na blat stolika, tuż obok niedopitej kawy i ostatni raz rozejrzał się w poszukiwaniu kogoś podejrzanego. Niestety mimo wieloletniego doświadczenia zdobytego w Interpolu nie udało mu się dostrzec nikogo, kto wyróżniałby się swoim zachowaniem. A jednak ktoś, kto był zupełnie blisko, cały czas uważnie mu się przyglądał, a kiedy doszedł do wniosku, iż Cichovsky faktycznie stawił się na spotkanie bez dodatkowej obstawy, niepostrzeżenie wysłał SMSa do Tomasza, który czekał na ten znak. Zaledwie kilka sekund później ciszę ulicznej kawiarenki zakłócił sygnał telefonu komórkowego. Kral poruszył się niespokojnie, zupełnie jakby doskonale znana mu melodia zabrzmiała niczym wystrzał z pistoletu usytuowanego tuż przy jego głowie. Nerwowym gestem wyciągnął aparat z kieszeni płaszcza i wciągając przez nos słone, morskie powietrze, odebrał połączenie. – Kawka smakowała? – spytał Tomasz, siląc się na niezbyt śmieszny dowcip.

– Gdzie jesteś? – Spokojnie, wszystko w swoim czasie – uspokoił go, przeciągając sylaby. – Zapraszam pod mury obronne... – Nikogo tam nie ma – zaoponował natychmiast Cichovsky. – Oczywiście, że nie. Myślę, że obydwaj wolelibyśmy bardziej zaciszne miejsce... – To, w którym jestem, wydaje się być całkiem odpowiednie – stwierdził dobitnie Kral, próbując dyktować warunki. – Nie z mojego punktu widzenia... Przyjdź na Av. Martinez Catena, tuż za murami miejskimi, na prawo od kawiarenki, którą właśnie zostawiłeś za sobą... – Nie zamierzam biegać po całym mieście, byś z łaski przyjął moją kasę – zaprotestował Cichovsky, irytując się na młodzieniaszka, który chciał przeciągnąć go po całym starym mieście. – Cóż, w takim razie zadzwonię do drugiego kupca. Miłego dnia... Zanim ostatnie dźwięki pożegnania przebrzmiały w słuchawce, starszy mężczyzna gwałtownie zaoponował: – Idę, idę! Będę tam za kilka minut! – Świetnie! Zatem proszę zatrzymać się dokładnie pośrodku mostu, na chodniku dla pieszych – poinstruował go Tomasz, po czym przerwał połączenie. Kral spojrzał na ekran telefonu trzymanego w dłoni i po raz kolejny przeklął Nadię Karlsson. – Głupia dziewczynina! Musiała być taka nowoczesna? Nikt nigdy nie powiedział jej, że pewne rzeczy lepiej jest zapisywać w czarnym notesiku? – spytał samego siebie, ruszając w stronę bramy w murach obronnych. Przekroczenie ruchliwej ulicy zajęło mu zaledwie kilkanaście sekund. Zatrzymał się na wyłożonym kostką bruku i stwierdził ze zdziwieniem, iż stare hiszpańskie miasto było niezwykle malownicze. Panorama, rozpościerająca się z miejsca w którym się znajdował, była ujmująca i zapewne, gdyby tylko miał duszę artysty, pod jej wpływem napisałby jakiś poemat albo namalował impresjonistyczny obraz. Musiał jednak zająć się czymś ważniejszym. Stając dokładnie pośrodku szerokiego mostu łączącego dwie strony miasta, zapatrzył się w bezmiar błękitnej wody znajdującej się kilka metrów niżej. Szaro– granatowe Morze Śródziemne stało się naturalną formą obronną Ceuty, która zawdzięczała swój rozwój właśnie dzięki portowi, którego musiała również strzec. Te nieco bezsensowne rozmyślania zakłócił głośny, lekko irytujący warkot, wyróżniający się na tle szumu samochodów przejeżdżających za jego plecami. Rozejrzał się za źródłem owego dźwięku i spostrzegł motorówkę pędzącą w jego kierunku. Kiedy już miał zobaczyć osobę sterującą tym małym, ale nowoczesnym pojazdem wodnym stwierdził, iż łódka traci na prędkości. Mężczyzna stojący za sterami wydał mu się podejrzanie znajomy, ale Kral nie potrafił przypomnieć sobie gdzie i kiedy miał już okazję go widzieć. Wysoki, szczupły facet po trzydziestce w tym czasie pomachał dłonią w jego kierunku, jakby dając mu znać, że powinien zwrócić na niego swoją uwagę. – Witam – krzyknął, znajdując się dokładnie przy samym moście. – Piękny dzień mamy, nieprawdaż? – Nie przyjechałem tu ze Szwecji, by rozmawiać o pogodzie. Gdzie jest pendrive? Tomasz pokręcił z powątpiewaniem głową, jakby nie potrafił zrozumieć, w jaki sposób starszy mężczyzna mógł tak otwarcie ignorować zasady dobrego wychowania. – Najpierw zapłata! – odkrzyknął w odpowiedzi. – Ale... – Rzucasz tę torbę, czy mam stąd spływać? – spytał, szczerząc zęby ze swego dowcipu. – Pendrive! – powtórzył niestrudzony Cichovsky. – Powiem gdzie go ukryłem, kiedy dostanę kasę... Starszy mężczyzna zamarł, rozważając wszystkie za i przeciw. Zdawał sobie sprawę, że jeśli odmówi, straci być może jedyną szansę przejęcia nośnika z drugą częścią kodów. Z drugiej strony, jeśli

zdecyduje się oddać pakunek zawierający pieniądze, będzie to jednoznaczne z kredytem zaufania udzielonym jakiemuś cwaniaczkowi. Nie miał jednak wyjścia. – Łap! – krzyknął, robiąc lekki zamach i przerzucając czarną torbę przez barierkę. Tomasz sprawnie pochwycił sakwojaż i szybko sprawdził jego wnętrze. Przeglądając zawartość, ujrzał posortowane pliki, zawierające banknoty o nominale pięćset euro. Widok ten nagrodził uśmiechem. – Świetnie! Widzisz wieżę kościoła? – spytał, wskazując biało-żółte elementy dawnej budowli. – Tak! – Przy kościele jest mały park, Plaza de Africa. Tam ktoś wręczy ci pendrive. – Ale... – Matko! Ale ty jesteś męczący, ciągle jakieś ale! – mruknął Tomasz, odpalając silnik motorówki. Warkot zagłuszył ostatnie słowa wykrzyczane przez Krala. Oddał pieniądze nieznajomemu, więc nie miał wyjścia i musiał kierować się wskazówkami otrzymanymi od mężczyzny, który zniknął już za zakrętem. Najważniejsze, by dostał nośnik z danymi, które odkoduje mu ten chuderlawy Jeremiasz. Krok po kroku przybliżał się do Plaza de Africa i obserwował przechodniów. Minął parę mówiącą po hiszpańsku i drobnego staruszka, który podpierając się laseczką, wchodził do świątyni po drugiej stronie ulicy. Prawie zdarzył się z jakimś młodzieńcem dźwigającym wypchany po brzegi plecak na stelażu i zatrzymał spojrzenie na przyjemnej dla oka blondynce, siedzącej na jednej z ławek. Pchnięty przeczuciem, ruszył w jej kierunku, ale kobieta na jego widok poderwała się z miejsca i szybkim krokiem odeszła od niego. Zdezorientowany, stanął w centrum małego parku, tuż przy niewielkiej formie architektonicznej, której nawet nie potrafił nazwać. Nikogo nie było w pobliżu. Nikogo, kto miał mu wręczyć nośnik, który chciał posiąść. To on miał mu posłużyć do zniszczenia spuścizny po Arvidzie Karlsson. Człowieku, którego nienawidził od przeszło trzydziestu sześciu lat swego życia! Chociażby miał zapłacić drugie dziesięć milionów euro, nie porzuci chęci zemsty, która stała się jedynym sensem jego życia. Systematycznie coś mu odbierał. Zabił jego ukochaną Kingę, chociaż nikt nigdy się o tym nie dowiedział, otruł jego samego, przyczynił się do śmierci jego jedynego dziecka, a teraz, na sam koniec, miał szansę zniszczyć jego imperium! – Witam ponownie, agencie Cichovsky – wyszeptała kobieta, która nie wiadomo skąd zmaterializowała się nagle za jego plecami. Rozpoznał ten głos. Słyszał go po raz ostatni zaledwie kilkanaście dni temu. Nie mógł jednak zrozumieć w jaki sposób go odnalazła. Jej cichy ton uzmysłowił mu, skąd znał twarz mężczyzny na łodzi! To był Bartłomiej Szaporowski lub, jak kto woli, Tomasz Gwóźdź! – Inga? – zapytał, odwracając się gwałtownie w jej kierunku. – Co ty tutaj robisz? Zaśmiała się upiornie, przywodząc mu na myśl zmory z podrzędnych produkcji amerykańskich. – Myślałeś, że wykorzystasz mnie do swoich celów i wyrzucisz jak śmiecia? Bez tożsamości, bez szansy na normalne życie? – Wiesz, to długa historia... Po prostu daj mi ten pendrive, będziecie mieli kasę i zaczniecie z Tomaszem życie w jakimś kraju, który nie ma podpisanej ekstradycji z Unią Europejską. Spojrzała na niego swoimi smutnymi, niemal pustymi oczyma, próbując zapamiętać niemal każdy, nawet najdrobniejszy szczegół jego fizjonomii, przyprawiając go owymi oględzinami o dreszcze. – Całkiem niezły pomysł. Wcześniej odpowiesz mi jednak na parę pytań. Jak to się stało, że szanowany funkcjonariusz Interpolu stał się Kralem? – To moja sprawa – odburknął nieuprzejmie. – Pamiętaj: jesteś nikim. Nie istniejesz! Więc lepiej oddaj mi nośnik, albo po prostu skręcę ci kark i sam go sobie wezmę – zagroził. Zaśmiała się po raz kolejny, powątpiewająco kręcąc głową. – Zawsze możesz spróbować – stwierdziła przewrotnie, mając jednocześnie nadzieję, że skończy się na czczych pogróżkach. Nie przewidziała jednak, że starszy bądź co bądź mężczyzna może być tak sprawny fizycznie. Zanim zdążyła się zorientować w sytuacji, jego pięść niemal dosięgła jej twarzy. Unik, który

zastosowała, był odruchem bezwarunkowym wykonanym niemal nieświadomie. Wykonała manewr, jakiego nauczył ją Mo w czasie zajęć, które wymusił na niej w Szwecji. Dziękując mu za to w myślach, wykręciła rękę agenta Cichovsky, który bezgłośnie zawył w bólu. – Zabiję cię – wyszeptał przez zęby. – Tak jak zleciłem zabójstwo Kingi i jej męża. Ukochana przez nich Nadia też gnije już w grobie! Odebrałem mu wszystko! Tak, jak on wcześniej pozbawił mnie miłości mojego życia. Nieważne. Ty nie zasłużysz nawet na pogrzeb – rzekł, kopiąc ją w kolano i zwalając z nóg. – Sczeźniesz w bezimiennej mogile – dodał, stając nad nią. Zszedł do jej poziomu i od tyłu chwycił ją za gardło, zaciskając swoje ramię na jej tchawicy. Zanim zdążył na dobre pozbawić ją oddechu, został powalony na ziemię przez trzech antyterrorystów, którzy tylko czekali na odpowiedni moment. Zdezorientowany mężczyzna nie stawiał dużego oporu, dlatego też w okamgnieniu został skrępowany i leżąc na chodniku, próbował zrozumieć, co właśnie tak naprawdę się stało. Niewielka Plaza de Africa zapełniła się ludźmi i samochodami z błyskającymi co chwila niebieskimi światłami. Gapie po drugiej stronie ulicy przystawali, próbując zorientować się w sytuacji. Większość z nich sądziła, że dokonano właśnie aresztowania jakichś nielegalnych emigrantów, którzy codziennie, niezależnie od pory dnia i nocy, próbowali przedostać się przez zasieki na granicy, by postawić stopy na terenie Unii Europejskiej. – Inga, nic ci nie jest? – spytał przerażony Tomasz, podbiegając do kobiety nadal siedzącej na asfalcie, w asyście funkcjonariuszy Interpolu próbujących ją uspokoić. Spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem, unosząc nieco głowę w stronę, skąd dochodził jego głos. – Już po wszystkim – stwierdziła z radością, opatulając się szczelnie kocem, który ktoś chwilę wcześniej zarzucił na jej ramiona. – To nie do końca prawda – mruknął jeden z agentów. – Będzie musiała pani złożyć dokładne zeznania. Wtajemniczyć nas w najmniejsze szczegóły dotyczące całej nielegalnej akcji zorganizowanej przez Cichovsky’ego. Myślę jednak, że zostanie pani zwolniona, a może nawet objęta programem świadków... – Dziękuję – mruknęła, truchlejąc na myśl o powrocie do dawnego życia i więziennej celi. Mężczyźni odeszli, pozostawiając ją na moment pod opieką Bartłomieja, który w międzyczasie poprosił, by nie nazywać go więcej jego przybranym imieniem. – Dziękuję ci za wszystko – szepnęła, dotykając delikatnie jego policzka. – Bez ciebie nie dałabym sobie rady. – Jesteś dzielną kobietą i masz w sobie więcej siły, niż myślisz – zapewnił ją niespodziewanie. – Kiedy to wszystko już się skończy, mam nadzieję, że dasz zaprosić się na kawę – dodał, zaskakując ją całkowicie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawił się jeden z funkcjonariuszy w asyście sanitariuszy mających zabrać ją do szpitala na obserwację. Nie odstępował jej na krok. Dopiero kiedy została umieszczona w ambulansie, odetchnął z ulgą i żegnając się, posłał jej pocałunek. Uśmiechnęła się na widok tego czułego gestu i ściskając jego dłoń na pożegnanie, wyszeptała: – Jeszcze urządzimy sobie rodeo, kowboju... – mruknęła tajemniczo. Drzwi karetki zamknęły się, oddzielając ich od siebie. Zdezorientowany Bartłomiej przez moment patrzył jak transport medyczny odjeżdża w bliżej nieokreślonym kierunku. Wtedy przypomniał sobie pierwszy wieczór w domu Karlssonów. Szefowa Mo, drażniąc się z nowoprzybyłym nieznajomym, złożyła mu podobną obietnicę. – Nadia? – wyszeptał zszokowany...

Epilog Łagodny szum fal stanowił w jej odczuciu najpiękniejszą z możliwych melodii. Był odzwierciedleniem zwycięstwa, ale też wolności. – Twoje zdrowie, Nadi! – stwierdził Mohammad, podając jej kieliszek ze słodkim, babskim drinkiem, jakiego żaden prawdziwy mężczyzna nigdy nie wziąłby do ust. – Przechytrzyłaś ich wszystkich! – Przechytrzyłam nawet ciebie! – dodała, uśmiechając się zarozumiale. Mężczyzna spojrzał na nią z czułością, nie mogąc nacieszyć oczu jej olśniewającym uśmiechem. – Tylko geniusz zbrodni za jednym zamachem mógł wzmocnić wpływy, pozbyć się konkurencji, Interpolu depczącego mu po piętach oraz zdrajców działających pod jego własnym nosem. Do tej pory nie jestem w stanie zrozumieć, jak tego dokonałaś! – Szczęście, mój drogi, po prostu szczęście! Mo pokręcił przecząco głową, nie wierząc w tak banalną wymówkę. Nadia była jak kot, który zawsze spadał na cztery łapy. – Nie, w tym musiało być coś więcej... Wyjaśnij mi to w końcu. – Leżąc w izolatce, usłyszałam rozmowę Cichovsky’ego i tej biednej kobiety imieniem Inga. Słyszałam jej szloch i żal za zbrodnię, której tak naprawdę nie popełniła. Będąc na jej miejscu, już dawno posłałabym gnoja do piachu! – Ale to nie tłumaczy, jakim cudem... – Jeśli będziesz mi przerywał, to nigdy się nie dowiesz! – upomniała go, upijając łyk słodkiego alkoholu. – Podali jej jakieś leki, ale niestety osłabiony więziennym życiem organizm nie przyjął ich dobrze. Słyszałam przez szklane drzwi, jak nieregularnie oddycha. Coraz ciężej. Udało mi się przedostać niezauważenie do jej pokoju. Jak Boga kocham, chciałam jej pomóc, ale skonała mi na rękach. Zanim przybiegły pielęgniarki, zaalarmowane medyczną aparaturą, zdołałam zwlec ją z łóżka, ale niestety uderzyłam się w głowę i sama straciłam przytomność. – Matko! Będziemy musieli zrobić ci rezonans magnetyczny i sprawdzić czy nie uszkodziłaś sobie czegoś! – zaniepokoił się Mo. – Rozumiem zatem, że ta amnezja była jedną, wielką bujdą, tak? – Nie – Nadia pokręciła przecząco głową. – Naprawdę nie wiedziałam kim jestem i przez kilka dni sądziłam, że jestem Ingą! Pamiętałam więzienie, a raczej jego wizję, męża psychopatę... Jej życie na krótką chwilę stało się moim. Zamyślił się, próbując zrozumieć, co Nadia próbowała mu przekazać. Nie był w stanie wyobrazić sobie, jak może czuć się człowiek wyzuty z własnych wspomnień, marzeń czy celów. Żyjący złudnymi informacjami pochodzącymi z cudzego życia. Pozostało mu tylko jedno pytanie, które nie dawało mu spokoju. Nie wiedział jednak, w jaki sposób powinien je zadać. Patrząc na tę silną, ale jednocześnie bardzo delikatną kobietę, doszedł do wniosku, iż najlepiej będzie, jeśli po prostu powie, co mu leży na wątrobie i oboje zapomną o całej sprawie. – W jaki sposób domyśliłaś się, że Cichovsky to Kral? Setki ludzi od lat próbowały poznać jego tożsamość... – spytał, zmieniając temat. Nadia zaśmiała się tak radośnie, iż było to aż podejrzane dla Mohammada zerkającego na nią nieco podejrzliwie. – Nie wiedziałam! – przyznała niechętnie. – Pewnie nawet nigdy bym na to nie wpadła, gdyby nie Jeremiasz. A właściwie jego zemsta za zabicie Marzeny oraz skłonność do wykradania cudzych pendrivów. – Chłopak ma faktycznie zdolność do pakowania się w tarapaty – zgodził się z nią Mo, popijając swoją whiskey. – I jeszcze większy talent do szybkiego wyplątywania się z nich – uzupełniła niemal natychmiast

Nadia. – Dość o tym. Co byś powiedział na to, byśmy dla odmiany zajęli się jakimś nowym, zupełnie legalnym biznesem? – spytała, obejmując go czule. – Jestem jak najbardziej za! – szepnął, całując ją namiętnie. – Przynajmniej dopóki sprawa wokół aresztowania Krala nieco nie ucichnie...