Melissa De La Cruz - Błękitnokrwiści ( 08 ) - Klucze do Repozytorium - uzupełnienie

SAVE OFFLINE

MELISSA DE LA CRUZ

KLUCZE DO REPOZYTORIUM BŁĘKITNOKRWIŚCI ILUSTRACJE MICHAEL Johnson TŁUMACZENIE MAŁGORZATA KACZAROWSKA Jaguar

Dla mojej rodziny: Mike'a, Mattie, Mamy, Ainy, Steve'a, Nicholasa, Josepha, Chit i Christiny, a także pamięci Taty.

Gromadzenie wiedzy nie niszczy wrażenia cudowności i tajemnicy. Zawsze zostaje jakaś tajemnica. - Anais Nin

DROGI STAŁY CZYTELNIKU, kiedy byłam nastolatką, pasjonowałam się powieściami Stephena Kinga (do dzisiaj mi to zostało). Jedną z rzeczy, jakie najlepiej pamiętam z lektury, był zamieszczany od czasu do czasu w charakter, ze wstępu list do czytelników. Zaczynał się zwykle od słów „Drogi Stały Czytelniku”, ponieważ w miarę jak King publikował kolejne powieści, stawało się jasne, że jego czytelnicy pożerają te książki - sięgają po nie natychmiast, gdy zostaną wydane. W ten sposób Autor im dziękował i wyrażał swoją radość. Listy umożliwiały chociaż częściowe zrozumienie, w jaki sposób pisze, co go inspirowało, jak przebiegał sam proces pisania i co myślał o gotowych tekstach. Uwielbiałam te listy. Wydaje mi się, że w głębi ducha podobały mi się nawet trochę bardziej niż same książki. A jako osoba, która przeczytała wszystkie powieści Kinga, byłam zafascynowana, mogąc zajrzeć za kulisy ich powstawania i dowiedzieć się o nich czegoś więcej - o ich historii, o inspiracjach, podstawowych pomysłach - dowiedzieć się tego, czego nie można było znaleźć na ich kartach. Skoro trzymacie w rękach tę książkę, mogę chyba zakładać, że jesteście moimi Stałymi Czytelnikami i chcecie dowiedzieć się czegoś więcej o świecie błękitnokrwistych takich rzeczy, które nie pojawiły się dotąd w powieściach. Z tego powodu czuję się niezwykle miło połechtana, zawstydzona i usatysfakcjonowana. Zawsze marzyłam o napisaniu książki, towarzyszącej

cyklowi

powieściowemu.

Sama

uwielbiam

tego

rodzaju

„książki

towarzyszące”. Na mojej półce obok wielu powieści Stephena Kinga można znaleźć The Dark Tower: A Concordance, Volume I oraz The Road to the Dark Tower: Exploring Stephen King's Magnum Opus. Chciałam podzielić się z Wami odrobiną wiedzy o cyklu Błękitnokrwiści - jak wpadłam na ten pomysł, jak go zrealizowałam i czym się zajmuję obecnie. Innymi słowy, pozwolić Wam rzucić okiem na mój warsztat. King pisał: „Niektórzy nie chcą wiedzieć, jak powstają parówki - jeśli należysz do tych osób, opuść tę część i przejdź do właściwego posiłku”. Jeśli więc nie interesuje Was historia powstania Błękitnokrwistych, nie musicie tego czytać. Ale jeśli macie ochotę, zapraszam. Kiedy moja redaktorka zapytała, czy kiedykolwiek rozważałam napisanie powieści fantastycznej albo horroru, odpowiedziałam głośnym „TAK! TAK! TAK!”. Gdy tylko odłożyłam słuchawkę, w głowie wirowało mi mnóstwo pomysłów. Od zawsze chciałam napisać wielką, epicką powieść fantastyczną, taką jak moje ulubione lektury z dzieciństwa:

Mroczna Wieża Kinga, cykl Fundacja Isaaca Asimova, Władca Pierścieni J. R. R. Tolkiena czy Kroniki WamPirów Anne Rice. Ale chciałam też, żeby akcja działa się we współczesnym świecie, tak jak cudowne powieści z cyklu Harry Potter autorstwa J. K. Rowling, które przypomniały mi po latach, jak przyjemne może być czytanie książek. Szczególnie zaś pragnęłam umieścić fabułę w Nowym Jorku, moim domu, który właśnie opuściłam i za którym okropnie tęskniłam po przeprowadzce do Los Angeles w końcu 2003 roku. Tak się akurat złożyło, że tuż przed rozmową z redaktorką szperałam w Internecie i natrafiłam na witrynę zawierającą kompletną listę pasażerów statku „Mayflower”, wraz z ich sławnymi potomkami. Lista stała się zaczątkiem pomysłu: zastanowiłam się, co by było, gdyby wszyscy ci bogaci, ważni, wpływowi Amerykanie (na liście znaleźli się Bushowie i Rooseveltowie, ale także - co dla mnie było nawet ciekawsze - amerykańskie ikony popkultury, takie jak Oprah Winfrey i Marilyn Monroe) - gdyby wszyscy ci wielcy ludzie doszli do tego, do czego doszli, ponieważ byli... (TA DAM...) NIEUMARŁYMI? (BUHAHAHA). Od początku chciałam wymyślić pochodzenie moich wampirów. Nie trafiłam jeszcze na powieść o wampirach, która poruszałaby ten temat. Chciałam stworzyć prawdopodobne wyjaśnienie ich istnienia. Zawsze uwielbiałam fabułę Raju utraconego, a upadek Lucyfera wydawał mi się niesamowicie romantyczny i tragiczny. Podsumowując: „Mayflower”, nowojorska elita, wampiry jako przeklęte anioły, strącone z Nieba wraz z Lucyferem podstawowe wątki zaczęły nabierać kształtu. Wymarzyłam sobie obszerną, wielowątkową opowieść z liczną obsadą. Niektórych rzeczy byłam pewna od początku: trzy dziewczyny, trzy różne motywacje. Nieśmiała Schuyler, która może dzierżyć klucz do ocalenia błękitnokrwistych; Mimi, która pod maską powierzchownej i płytkiej dziewczyny skrywa prawdziwą naturę; Bliss, ukrywająca niebezpieczny sekret. Inne elementy - osadzenie w historii Zaginionej Kolonii w Roanoke przyszły w trakcie pisania pierwszego tomu. A dalej już jakoś poszło i teraz, pięć lat później, jestem zanurzona w tej historii głębiej niż kiedykolwiek. Świat powieści żyje w mojej głowie, saga o błękitnokrwistych dominuje rozmowy przy obiedzie (mój mąż pełni rolę wspierającego mnie rezonatora). Spędzam dnie, dopasowując kolejne zwroty akcji, i nie mogę spać, jeśli nie rozwiążę dylematów jakiejś postaci. Na stronach tej książki znajdziecie wyjaśnienie mitologii błękitnokrwistych, kilka nowych opowiadań o Waszych ulubionych młodych wampirach i trochę zapowiedzi tego, co dopiero nastąpi. Muszę Was jednak ostrzec, że Akta Repozytorium, zawierające opisy postaci, zostały napisane przez bardzo zrzędliwych historyków, pracujących na zlecenie

pozbawionego poczucia humoru Komitetu. Dlatego ich oceny mogą się Wam wydać troszkę zbyt surowe. A chociaż pracownicy Repozytorium mogą uważać, że znają całą prawdę, uważny czytelnik natrafi na przypadki, kiedy nawet ich wiedza okazuje się ograniczona. Dziękuję za umieszczenie Błękitnokrwistych w Waszych biblioteczkach. Podróż, która zaprowadziła ten cykl na Wasze półki, była dla mnie ogromną przyjemnością. Nie pamiętam, jak Stephen King żegnał się ze swoimi czytelnikami, ale ja byłam zawsze bardzo uczuciowa... Całusy i uściski, Mel

AKTA REPOZYTORIUM *** Dokumenty, które znajdziecie na następnych stronach, zawierają ściśle tajne informacje dotyczące historii błękitnokrwistych. Za kompilację i przygotowanie akt odpowiada zausznik Renfield, najstarszy stażem historyk w Repozytorium, wspierany przez najlepszych archiwistów i ich stażystów. Komitet zatrudnia tajną sieć Strażników, venatorów, zauszników i stażystów, których zadaniem jest dbanie o bezpieczeństwo członków Zgromadzenia, a także zbieranie danych o ich życiu i działalności. W Błękitnokrwistych (znanych także jako Kronika Repozytorium nr 10 1) Mimi Force powiedziała o Strażnikach z Komitetu: „Niesamowite, ale wszystko o tobie wiedzieli, zupełnie jakby nie odstępowali cię nawet na krok”. Nie myliła się. ***

PEWNEGO RAZU W RAJU Upadek i narodziny błękitnokrwistych Był początek końca. Lucyfer, Książę Niebios, Gwiazda Poranna, najpiękniejszy spośród wszystkich aniołów, do tego stopnia pokochał własną urodę i moc, że uwierzył, iż jego blask może przyćmić Wszechmogącego, a tron niebieski należy się tylko jemu. Zgromadził więc armię wiernych aniołów i rozpoczął Ostateczną Wojnę. Wśród błysków mieczy i dźwięków trąb, z ogniem piekielnym w sercu postanowił zdobyć to, co do niego nie należało. Dzień bitwy pełen był czarnego dymu i niszczycielskich płomieni. Jednakże gdy Lucyfer znalazł się o krok od zwycięstwa, w kluczowym momencie ostatecznej szarży, Anioły Apokalipsy - Abbadon i Azrael - jego najwierniejsi generałowie, zawahali się. Zdradzili Niosącego Światło i uklękli przed złotym mieczem Michała, odwracając losy bitwy. Ale stało się to zbyt późno, by mogli siebie ocalić. Wszystkie sprzyjające Lucyferowi anioły wygnano z Niebios. Obudzili się w chłodzie na Ziemi, jako nieśmiertelni, skazani na wieczne życie i przeklęci do kresu dni, zmuszeni żywić się krwią ludzi. Ci, którzy niegdyś zwani byli aniołami, teraz nosili miano „vampyre”: aniołów ognia i śmierci. Stali się pozbawionymi duszy istotami, odartymi ze światła i miłości, z nieśmiertelną błękitną krwią, płynącą w ich żyłach. Ale pozostała dla nich nadzieja. Gabriela Pełna Cnót z miłości do swoich współbraci postanowiła udać się na wygnanie wraz z nimi, przynosząc potępionym światło. Towarzyszył jej Michał o Czystym Sercu, najpotężniejszy z aniołów i jej partner, który nie mógł znieść myśli o wiecznej rozłące. Gabriela i Michał nosili przydomek Bez Skazy - byli wampirami z wyboru, nie z powodu grzechu. Gabriela i Michał stworzyli wspólnie Kodeks Wampirów, podstawę praw rządzących ich społecznością przez wieki, mającą umożliwić kiedyś powrót do rajskiego domu. Życie wampirów składało się z kolejnych cykli życia (ekspresja), śmierci (ekspulsja) i teinkarnacji (ewolucja), dopasowanych do długości życia ludzkiego. Ale Lucyfer i jego poplecznicy gardzili swoją karą i upadkiem z Raju. Nie pragnęli odzyskać łaski Boga ani żyć zgodnie z Kodeksem. Zaczęli polować na inne wampiry, żywiąc się ich krwią i wspomnieniami i stając się istotami pełnymi chaosu, rozpaczy i obłędu. Ich krew przybrała barwę srebra, dlatego też nazwano ich srebrno krwistymi, Croatanami. Na pewien czas zostali podporządkowani błękitnokrwistym i przez wieki byli ich

niewolnikami, spętani mocą Gabrieli i Michała. Aż do dnia, kiedy niewolnicy zbuntowali się przeciw swoim panom, rozpoczynając bezlitosną rzez. Wtedy Michał ogłosił wojnę przeciwko Lucyferowi i jego siłom, szukając zemsty i przynosząc śmierć wrogom. Kulminacją tej wojny stała się ostateczna bitwa w starożytnym Rzymie, kiedy to Kasjusz (Michał) zdemaskował cesarza Kaligulę, który okazał się samym Lucyferem. Michał złotym mieczem posłał Lucyfera w ognie Piekieł, zamykając go na zawsze za niewzruszoną bramą. Po wydarzeniach w Rzymie przez wieki błękitnokrwiści żyli stosunkowo bezpiecznie, chociaż co kilkaset lat pojawiały się pogłoski o atakach na młode wampiry - w Wenecji, Florencji, Barcelonie i Kolonii. Jednakże te doniesienia pozostawały niepotwierdzone i szybko były wyciszane. Cała społeczność wierzyła głęboko, że srebrnokrwiści zostali zniszczeni. Zaniepokojeni religijnymi prześladowaniami w siedemnastowiecznej Europie, błękitnokrwiści postanowili przenieść się do Ameryki w poszukiwaniu spokoju. Ale starożytne zło ruszyło za nimi, doprowadzając do serii tajemniczych zaginięć w Plymouth. Niebawem okazało się, że zniknęli wszyscy mieszkańcy osady w Roanoke, nie pozostawiając żadnych wskazówek poza samotną tablicą z napisem „Croatan”, przybitą do drzewa. Podczas niespokojnych czasów w Plymouth John Carver (anioł Metatron) wezwał do białego głosowania, aby zakwestionować przywództwo Michała i przejąć stanowisko Regisa Zgromadzenia. John i jego żona, Catherine Carver (anioł Serafiel), byli przekonani, że srebrnokrwiści nie zostali naprawdę zniszczeni i że srebrnokrwisty zdrajca ukrywa się wśród błękitnokrwistych - że ktoś ze Zgromadzenia został skażony. John Carver nawoływał do czujności i żądał przeprowadzenia dochodzenia. Jednakże Myles Standish (archanioł Michał) równie mocno wierzył w to, że srebrnokrwiści zostali zmieceni z powierzchni Ziemi. Po raz pierwszy w historii błękitno krwistych nastąpił rozłam w Radzie Starszych. Ale John Carver przegrał białe głosowanie, Rada ponownie wybrała Mylesa Standisha, tym samym potwierdzając swoją wiarę w Michała, Carverowie stracili wysoką pozycję w Radzie, a ich odosobniony sprzeciw został bezwzględnie stłumiony przez Regisa. Lata płynęły, błękitnokrwiści żyli wygodnie i bez lęku, zadowoleni i pełni dumy. Zdobyli w Nowym Świecie wpływy i zgromadzili ogromne fortuny, nieustępujące pałacom i imperiom, jakie niegdyś stworzyli w Starym Świecie. Od czasów Roanoke nie słyszano o srebrnokrwistych. Zgodnie z wykładnią rządzącej Rady Croatanie byli mitem, a wzmianki o ich istnieniu usunięto z historii błękitnokrwistych.

W Nowym Jorku Rada założyła Komitet, pod egidą którego wampiry zarządzały Nowojorskim Bankiem Krwi, a także innymi instytucjami edukacyjnymi i inicjatywami charytatywnymi. W ten sposób błękitnokrwiści kontynuowali swoją misję niesienia ludziom oświecenia, sztuki, prawdy i sprawiedliwości.

PEWNEGO RAZU W NOWYM JORKU... Czterysta lat po zniknięciu kolonii w Roanoke na nowo zaczęły się tajemnicze ataki na wampiry. W Nowym Jorku ofiarami padali dorastający błękitnokrwiści w wieku, kiedy byli najsłabsi i nie kontrolowali jeszcze w pełni swoich mocy. Uczennica liceum Duchesne, Aggie Carondolet, podobnie jak czwórka innych nastolatków, została całkowicie wysuszona - z jej żył wyssano całą siłę życiową. Schuyler Van Alen, wampirzyca półkrwi, wraz ze swoim zausznikiem, Oliverem Hazard-Perrym oraz błękitnokrwistą przyjaciółką Bliss Llewellyn, starała się wyjaśnić zagadkę morderstw, a także zaginięcia ich przyjaciela, Dylana Warda, obciążanego winą za te zbrodnie. W miarę prowadzenia śledztwa Schuyler miała okazję zbliżyć się do Jacka Force'a, chłopaka, w którym się podkochiwała. Tym samym jednak zwróciła na siebie złowrogą uwagę jego bliźniaczej siostry, Mimi. Bliźniaki Force pochodziły z najbogatszej i najbardziej wpływowej rodziny błękitnokrwistych w Nowym Jorku, a ich ojciec, Charles Force, był najnowszym wcieleniem Michała, nieśmiertelnego przywódcy błękitnokrwistych. Schuyler dowiedziała się prawdy o srebrnokrwistych od swojej babki, Cordelii Van Alen, która została zaatakowana przez Croatana i śmiertelnie raniona. Zgodnie z ostatnim życzeniem Cordelii Schuyler udała się do Wenecji na poszukiwanie swojego wygnanego dziadka. Lawrence Van Alen powrócił do Nowego Jorku, aby powtórzyć Radzie to, co niegdyś - jako John Carver - mówił w Plymouth. Podejrzewał, że jeden z najstarszych rodów w Zgromadzeniu został skażony i ukrywa potężnego srebrnokrwistego - być może najpotężniejszego spośród srebrnokrwistych. Po śmierci Aggie Carondoletowie złożyli wniosek o białe głosowanie, aby odsunąć od władzy Charlesa Force'a, aktualnego Regisa Zgromadzenia i przywódcę wampirów. Jednakże nie udało im się to i podobnie jak wieki wcześniej Carverowie, zostali niezwłocznie usunięci z Rady. Charles Force odmówił przyjęcia do wiadomości powrotu srebrno krwistych. Uważał, że zgony są efektem przypadkowych zbiegów okoliczności, nie zaś dziełem starożytnych, mitycznych wrogów. Nie mógł jednak powstrzymać Komitetu przed wezwaniem venatorów, tajnej policji Zgromadzenia, w celu przeprowadzenia śledztwa w sprawie morderstw. Jeden z venatorów został wysłany w przebraniu ucznia do Duchesne, elitarnej szkoły prywatnej, do której uczęszczała część ofiar. Kingsley Martin otrzymał rozkaz wyśledzenia, kto spośród młodych błękitnokrwistych przejawia zainteresowanie mroczną wiedzą - co mogło być symptomem

skażenia przez srebrnokrwistych. Główną podejrzaną okazała się Mimi Force. Atak srebrnokrwistych na Repozytorium Historyczne, najściślejszy ośrodek władzy błękitno krwistych, spowodował śmierć Dowódcy Straży. Mimi Force stanęła przed sądem i została uznana winną tej zbrodni. Tylko wampir dorównujący mocą Gabrieli miał możliwość oczyszczenia jej z zarzutów poprzez odczytanie prawdziwych wspomnień ukrytych w jej krwi. Schuyler Van Alen, jako córka Gabrieli, zgodziła się tego podjąć. We wspomnieniach krwi Schuyler zobaczyła, że prawdziwym sprawcą był Kingsłey Martin, venator i podobno nawrócony srebrnkrwisty, natomiast Mimi jest niewinna. Schuyler dowiedziała się wówczas także, że Jack Force odwzajemnia jej uczucie. Ale to odkrycie skomplikował fakt, że Schuyler niedawno obdarzyła świętym pocałunkiem Olivera Hazard-Perry'ego, naznaczając go jako swojego familianta i wiążąc ze sobą krwią i miłością. Pod wpływem Lawrence'a zawstydzona wynikami próby krwi Rada ogłosiła białe głosowanie. Po raz pierwszy od wygnania błękitnokrwistych z Królestwa Niebieskiego Michał utracił tytuł Regisa - Charles Force został odsunięty od władzy. Jego miejsce miał zająć Lawrence Van Alen. Kingsley Martin zniknął po procesie, ale powrócił do Zgromadzenia, kiedy Lawrence odkrył prawdziwe motywy jego działania. Charles Force w tajemnicy rozkazał lojalnemu venatorowi wezwać srebrnokrwistego z głębi najlepiej strzeżonej fortecy błękitnokrwistych. Kingsley, będący nawróconym srebrnokrwistym, nakłonił Mimi do przeprowadzenia rytuału,

jednakże w ostatniej chwili, gdy okazała się zbyt słaba, sam wygłosił mroczną inkantację. Zgodnie ze słowami Charlesa, inkantacja nie miała prawa podziałać. Wezwanie srebrno krwistego nie powinno być możliwe. Ta próba z założenia miała się nie powieść. Teraz nawet Charles musiał przyznać, że ich nieśmiertelni przeciwnicy powrócili. Załamany, odwrócił się od Rady, trawiąc dnie na bezczynnym siedzeniu w gabinecie. Pod jego nieobecność rodzinne miejsce w Radzie zajęła Mimi. Ataki srebrno krwistych nie ustawały, a venatorzy zgłosili problemy na górze Corcovado, miejscu uwięzienia demona Lewiatana, brata Lucyfera. Lawrence udał się do Rio de Janeiro, aby wzmocnić ochronę Corcovado. Pozostawił Zgromadzenie w rękach Regentki, pełniącej funkcję jego zastępcy Nan Cutler. Samotna w Nowym Jorku Schuyler borykała się z własnymi problemami. Jej zaginiony przyjaciel, Dylan Ward, powrócił nieoczekiwanie, wykazując objawy skażenia przez srebrno krwistych. Jednakże to sekretny romans z Jackiem Force'em zaprzątał całkowicie uwagę dziewczyny, czyniąc ją ślepą na niebezpieczeństwo. Kiedy cała Rada została wezwana do Rio, Schuyler nabrała wreszcie podejrzeń i także udała się w podróż, mając nadzieję, że zdoła pomóc Lawrence'owi. Podczas powitalnego przyjęcia w Rio srebrnokrwiści ujawnili swoją obecność i pod wodzą zdradzieckiej Nan Cutler wymordowali członków Rady, paląc następnie całą rezydencję czarnym ogniem. Mimi cudem wydostała się stamtąd żywa, zdołała jednak wcześniej zgładzić fałszywą Regentkę. Schuyler i Lawrence na swoje nieszczęście udali się na górę Corcovado. Podstęp Lucyfera sprawił, że Lewiatan został uwolniony, a Lawrence zginął z jego ręki. W swoich ostatnich słowach Lawrence wymógł na Schuyler obietnicę, że wypełni jego testament i przyniesie ocalenie ich rasie. Tuż po śmierci Regisa Bliss Llewellyn odkryła zaskakującą prawdę o swoim pochodzeniu. W Nowym Jorku pod nieobecność Regisa władzę nad Zgromadzeniem objął nowy Regent, Forsyth Llewellyn. Przewodniczył niedobitkom Rady, składającej się obecnie niemal wyłącznie z emerytowanych Starszych i Strażników. Schuyler, obarczona winą za śmierć Lawrence'a, uciekła z Nowego Jorku wraz z Oliverem, nie czekając na ogłoszenie wyroku. Zerwała także z Jackiem, ponieważ miłość do niej mogła przynieść mu tylko zgubę. Schuyler i Oliver podróżowali po całym świecie, zawsze o krok przed ścigającymi ich venatorami. W Paryżu Schuyler została schwytana przez samego Jacka Force'a. W międzyczasie Mimi dołączyła do zespołu Kingsleya, poszukującego Jordan Llewellyn, porwanej przez srebrnokrwistych w Rio de Janeiro. Bliss, pozostawiona w domu w

Hamptons, rozpaczliwie walczyła o odzyskanie kontroli nad własną duszą. Charles udał się do Paryża, aby odnaleźć Lewiatana, ale został schwytany we własną pułapkę. Rada, ograniczona w tym momencie do siedmiu rządzących rodów, zaproponowała uchwałę przywracającą Charlesowi tytuł Regisa, gdy tylko powróci. Jednakże Forsyth Llewellyn miał inne plany. Natychmiast złożył wniosek o białe głosowanie, proponując swoją kandydaturę na stanowisko Regisa, zgodnie z rozkazami swego prawdziwego władcy Lucyfera. Tuż przed głosowaniem dwójka najstarszych Strażników w Radzie, Ambrose Barlow i Minerva Morgan, pokazała Mimi oskarżający Forsytha anonim. Mimi zablokowała oddanie Forsythowi władzy nad Radą, nie udzielając swojej zgody. Obecnie, w niezwykle mrocznych czasach, Rada pozbawiona jest przywództwa. Ale miało miejsce także pomyślne wydarzenie: Allegra Van Alen przebudziła się wreszcie z głębokiego snu, ofiarowując słowa mądrości i nadziei swoim dwóm córkom, zrodzonym ze światła (Schuyler) i cienia (Bliss). Opowieść trwa, a losy błękitnokrwistych spoczywają w rękach najmłodszego pokolenia wampirów i ich wiernych zauszników. Czy Schuyler, Jack, Oliver, Mimi i Bliss będą potrafili działać razem, aby przywrócić pokój i bezpieczeństwo wampirzej społeczności? Czy też może Lucyfer i jego srebrnokrwiści zdołają zniszczyć wszystko to, nad czym błękitnokrwiści pracowali tak ciężko w swoim ziemskim życiu?

*** AKT A RODZINNE: VAN ALENOWIE *** Niegdyś znacząca nowojorska rodzina, której wpływy i szczodrość przyczyniły się w ogromnym stopniu do powstania dzisiejszego Manhattanu. Nazwisko Van Alen było dawniej synonimem władzy, przywilejów i patronatów. Jednakże z biegiem lat majątek rodzinny stopniał i obecnie ogranicza się zaledwie do kilku nieruchomości.

SCHUYLER VAN ALEN Półkrew Imię i nazwisko: Schuyler Theodora Elizabeth Van Alen-Chase Data urodzenia: I września 1992 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Brak; jest dimidium cognatus (półczłowiekiem, pólwampirem), pierwszym i jedynym w swoim rodzaju. Więź: Brak. Schuyler jest całkowicie nową duszą, bez niebiańskiej przeszłości. Przydzielony zausznik: Oliver Hazard-Perty Familianci: Oliver Hazard-Perry, innych brak Rysopis: Włosy: czarne Oczy: niebieskie Wzrost: 170 cm Schuyler jest jedyną córką nieśmiertelnej matki, Allegry Van Alen (Gabriela Bez Skazy) i śmiertelnego ojca, Stephena Chase'a, jedynego familianta Allegry. Van Alenowie byli niegdyś jedną z najbogatszych i najpotężniej szych rodzin w Zgromadzeniu, jednakże ród podupadł, kiedy Allegra zerwała więź krwi ze swoim bratem Charlesem (Michałem o Czystym Sercu). Domem Schuyler jest zaniedbana rezydencja przy rogu Sto Pierwszej Ulicy i Riverside Drive. Własność Van Alenów stanowi także posiadłość w Nantucket oraz pied-àterre w Paryżu (obecnie wynajmowane turystom). Schuyler urodziła się jako wcześniak, a w dzieciństwie stale cierpiała na niedowagę. Jej pediatra zapisał, że nie mówiła aż do czwartych urodzin, kiedy to nagle zaczęła posługiwać się całymi zdaniami. Jej opiekunka prawna, Cordelia Van Alen, babka ze strony matki, odmówiła posyłania dziewczynki na terapię zaburzeń mowy, twierdząc, iż wnuczka jest całkowicie zdolna do mówienia i zacznie, kiedy będzie sama chciała. Szkolne raporty z Duchesne opisują Schuyler jako ciche i inteligentne dziecko, mające trudności z kontaktami społecznymi. Gdyby nie Oliver Hazard - Perry, byłaby całkowitym odludkiem. Schuyler wykazywała zdolności do języków oraz sztuki stosowanej, raz otrzymała wyróżnienie za wyniki w nauce. Zgodnie z danymi zgromadzonymi przez desygnowaną z ramienia Komitetu lekarkę, dr Patricię Hazard, mieszana krew Schuyler oznacza, że dysponuje ona mocami

przewyższającymi zdolności jej błękitnokrwistych rówieśników, ale jednocześnie jest słabsza, a transformacja w wampira przebiega z zakłóceniami. Jej nieśmiertelność nie jest do końca pewna ze względu na częściowo ludzkie pochodzenie. Narodziny Schuyler stanowiły jawne pogwałcenie Kodeksu przez jej matkę, a Rada nie podjęła jeszcze ostatecznej decyzji dotyczącej jej losu. Ponieważ mówi się, że córka Gabrieli ma przynieść błękitnokrwistym upragnione ocalenie, Schuyler pozostawiono przy życiu. Przynajmniej na razie. Schuyler Van Alen większość czasu spędza samotnie. Lubi wizyty w muzeach i długie spacery po Central Parku. Każdej niedzieli odwiedza także w szpitalu swoją pogrążoną w śpiączce matkę. Poniżej znajduje się raport stażysty Repozytorium, uczęszczającego obecnie do liceum Duchesne: Raport stażysty nr 101 Schuyler Van Alen ubiera się jak dziewiętnastowieczny ulicznik, w rzeczy z secondhandów, jednakże niedawno, podczas castingu w szkole, została zwerbowana jako modelka przez jedną z najlepszych agencji w Nowym Jorku. Wydaje się niska, chociaż w rzeczywistości jest nieco wyższa od przeciętnej. Jej najlepszy przyjaciel, Oliver, nazywa ją Sky, a w swoim pamiętniku zamieścił wiersz (pamiętnik został zabrany z szafki i ze skanowany w czasie, gdy Oliver był na lekcji): Kruczoczarne włosy spadają jak kurtyna Okalając twarzyczkę w kształcie serca Niebieskie głębokie oczy, skóra jak kość słoniowa Olśniewająca Piękna Schuyler Nawet osoby, które nie są nią zachwycone, muszą niechętnie przyznać, iż jest atrakcyjna. Jej przemiana zaczęła się prawidłowo, w Piętnastym roku życia, pojawieniem się znaków sangre azul na przedramionach. Zgodnie ze zwyczajem została zaproszona do Komitetu w pierwszym semestrze drugiej klasy, lecz początkowo nie do końca wierzyła w proces przemiany. Nieregularnie uczęszcza na zebrania

Komitetu, a niedawno obdarzyła świętym pocałunkiem swojego zausznika, naruszając tym samym zasady Komitetu. Zgodnie z opinią doktor Hazard nie miała innego wyboru, jeśli chciała uniknąć losu matki i zapaści połączonej z utratą świadomości. Raport stażysty nr 202 Mimo skrytego usposobienia Schuyler wykazuje wyjątkowy dar przyciągania uwagi osób przeciwnej płci. Podczas jesiennego balu widziano, jak tańczyła z Jackiem Force'em, a plotki głoszą, iż jej zauroczenie najprzystojniejszym i najpopularniejszym uczniem Duchesne może być odwzajemnione. Na after party po Balu Czterystu przyłapano ją na całowaniu się z zamaskowanym chłopakiem. Różne źródła donoszą, że mógł to być Oliver Hazard - Perry, Kingsley Martin lub też, co najbardziej prawdopodobne, Jack Force. Raport stażysty nr 303 Zauroczenie/związek Schuyler z Jackiem Force'em najwyraźniej rozwija się od czasu, gdy została zmuszona do przeprowadzki do rezydencji Force'ów po formalnym adoptowaniu jej przez wuja, Charlesa Force'a. Kilkoro stażystów potwierdziło, że Schuyler i Jacka widziano wchodzących do apartamentów ca przy Perry Street, oddzielnie, ale w odstępie kilkunastu minut (z danych nieruchomości wynika, że apartament ten jest własnością Benjamin Force Trust). Z pamiętnika Schuyler: „Moja miłość do Jacka zniszczy go, przeze mnie ryzykuje życiem. Odnowienie jego więzi z Mimi jest nieuchronne, tak głosi prawo. To sprawa życia i śmierci. Muszę się z nim rozstać. Nie mogę robić tego Oliverowi, który tak bardzo mnie kocha i którego sama kocham. Nie mogę dłużej żyć z poczuciem winy. Muszę to zakończyć”.

(Cd. notatek Renfielda) Schuyler Van Alen została wezwana na przesłuchanie przed Komitetem po wydarzeniach w Rio, w sprawie okoliczności morderstwa Regisa Lawrence'a Van Alena. Od czasu procesu przez rok pozostawała w ukryciu, przypuszczamy jednak, że powróciła do Nowego Jorku, ponieważ widziano ją w Katedrze Św. Jana, na ceremonii odnowienia więzi pomiędzy Madeleine (Mimi) Force a Benjaminem (Jackiem) Force. Z zebranych informacji wynika, że Schuyler ukrywała się w mieście pod nazwiskiem

Skye Hope, wykorzystując zdolność zmiany postaci w celu udawania córki byłej hipisowskiej piosenkarki. Szczegóły wypadków w Katedrze Św. Jana stanowią obecnie przedmiot dochodzenia. Z zeznań świadków wynika, że w kościele pojawiła się srebrna mgła, a demon Lewiatan osobiście porwał Schuyler, znikając z nią w wymiarze uroku. Obecni na miejscu venatorzy potwierdzają, że w tym samym momencie zniknęli także Jack i Mimi Force. Kilkanaście minut później Jack i Schuyler powrócili z wymiaru uroku - Jack ciężko ranny i obficie krwawiący. Świadkowie mówią, że Schuyler ofiarowała mu do picia własną krew, twierdząc, iż jest półczłowiekiem, a jej krew może go ocalić. Pomimo ryzyka skażenia Jack Force obdarzył ją świętym pocałunkiem. Schuyler po raz ostatni była widziana na lotnisku Kennedy' ego, w towarzystwie wiernego zausznika/familianta, Olivera. Jednakże sprzeczne raporty donoszą, że przeszła przez stanowiska odprawy międzynarodowej wraz z Jackiem Force'em, najprawdopodobniej kierując się do Florencji we Włoszech. Obecny status: Uznana za zaginioną. Podejrzewa Europejskim.

się,

że

schroniła

się

w

Zgromadzeniu

ALLEGRA VAN ALEN-CHASE Gabriela Bez Skazy, Pełna Cnót, Wysłanniczka, Archanioł Światła Imię i nazwisko: Allegra Elizabeth Van Alen Data urodzenia: 24 sierpnia 1969 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Rose Standish (Plymouth), Tomasia Fosari (Florencja), [unia Tercja (Rzym), Meni (Egipt) Więź:

Charles

Force

(zerwana).

Związała

się

ze

Stephenem

Chase'em

(czerwonokrwistym). Przydzielony zausznik: Warren Hazard-Perty (zmarły) Familianci: Stephen Bendix Chase, innych brak Rysopis: Włosy: blond Oczy: zielone Wzrost: 170 cm

Allegra Van Alen jest obecnym wcieleniem Gabrieli Bez Skazy, jednej z dwojga błękitnokrwistych, którzy nie zostali przeklęci, ale stali się wampirami z wyboru, nie z powodu grzechu. Podobnie jak wielu błękitnokrwistych w jej pokoleniu, rozpoczęła naukę w szkole Duchesne na Manhattanie, jednak w trzeciej klasie przeniosła się do Akademii Endicott, szkoły z internatem w Massachusetts. W latach szkolnych wyróżniała się wśród rówieśników radością życia, energią i wysportowaniem: była kapinem żeńskiej drużyny hokeja na trawie i urodzoną przywódczynią. W wieku osiemnastu lat miała wspaniały debiut towarzyski podczas Balu Czterystu, gdzie prowadziła kotyliona wraz ze swoim bratem, Charlesem. Magazyn „Town & Country” nazwał ją „debiutantką dekady”. Zgodnie z materiałami Repozytorium nic w przeszłości ani osobowości Allegry nie wskazywało na to, by była zdolna do pogwałcenia zapisów Kodeksu w tak niesłychany sposób. W wieku dwudziestu jeden lat (nie osiemnastu, jak podawano dawniej: zob. nowe dokumenty, zawierające uaktualnione notatki dotyczące przeszłości Allegry) Allegra zerwała więź ze swoim wampirzym bliźniakiem, Charlesem Force'em (Michałem o Czystym Sercu: zob. akra rodzinne Force'ów/Akta Anielskie) i uciekła wraz ze swoim familiantem, Stephenem Chase'em. Ich małżeństwo pozostało jedynym przypadkiem związku wampira z

człowiekiem. Oboje żyli przez kilka lat w ukryciu, do czasu, gdy Charles Force, działając jako Regis Rady, ułaskawił Allegrę i pozwolił jej na powrót do Zgromadzenia. Allegra zapadła w śpiączkę w 1995 roku, trzy lata po narodzinach córki mieszanej krwi, pochodzącej z bezprawnego związku z ludzkim mężem/familiantem. Zgodnie z wcześniejszymi raportami choroba Allegry rozpoczęła się niebawem po narodzinach dziecka, jednakże Repozytorium stwierdziło, że pomyłka w dacie rozpoczęcia długotrwałej hospitalizacji Allegry została spowodowana jej przedłużającym się pobytem na oddziale położniczym po trudnym porodzie. Wcześniejsza data, I września 1992, była błędnie wpisaną datą przyjęcia jej na oddział położniczy. Można się domyślać, że do stanu śpiączki doprowadziła Allegrę żałoba po śmierci męża {ŚMIERĆ NIEPOTWIERDZONA - RENFIELD}. Allegra nie chciała przeprowadzać caerimonia osculor na innym człowieku po zawarciu więzi, a po śmierci męża na własne życzenie wycofała się z życia. Niedawna wizyta w szpitalu potwierdziła, że nawet w wieku czterdziestu lat Allegra zachowała oszałamiającą urodę. Mimo że początkowo większość członków społeczności odwiedzała ją w szpitalu, w ostatnich latach księgi ochrony podają tylko dwa nazwiska gości: jej odtrąconego partnera, Charlesa Force'a, oraz jej córki, Schuyler Van Alen. Chociaż niektórzy członkowie Rady uważają, iż Charles Force mógł wykorzystać swój niezaprzeczalny wpływ na bliźniaczkę w celu obudzenia jej ze śpiączki, on sam przyznawał, że nie ma możliwości wyprowadzenia jej z tego stanu. Z akt szpitalnych {DATA USUNIĘTA NA POLECENIE REGISA} - Salowy pracujący na drugiej zmianie zgłosił, że słyszał krzyk z pokoju pacjentki. - Stan pacjentki bez zmian (salowy miał przywidzenia?) - Księgi ochrony podają wizytę córki, ale podpis należy do B. Llewellyn? {Czy to się zgadza? Proszę potwierdzić u ochrony} {DATA USUNIĘTA NA POLECENIE REGISA} - Pacjentka przytomna, jest z nią kontakt. Zawiadomiono dr Patricię Hazard. - Odwiedziny córki (S. Van Alen) {DATA USUNIĘTA NA POLECENIE REGISA} - Pacjentka zaginęła.

POUFNE Z akt Lawrence'a Van Alena Poniższy list znaleziono w prywatnych rzeczach Allegry Van Alen Kochana córko, jeśli czytasz te słowa, to znak, że się przebudziłaś. Piszę do ciebie w obawie, iż nie zdołam spotkać się z Tobą w tym życiu ani też w żadnym innym. Jutrzejszego wieczora wyjeżdżam do Rio i nie wiem, czy zdołam stamtąd powrócić. Przed odjazdem chcę odpowiedzieć W końcu na pytanie, które zadałaś mi, zanim udałem się na wygnanie. Tak, urodziłaś dziecko {USUNIĘTO}. Ukryliśmy przed Tobą jej istnienie, a ja jestem odpowiedzialny za jej Śmierć. Nie mogę przemawiać w imieniu Charlesa, ale błagam, byś wybaczyła mu ten grzech, popełniony tak wiele wieków temu. Uczynił tylko to, o co go prosiłem, dla dobra całego Zgromadzenia. Jak zawsze myślę o Tobie - Twój kochający ojciec, Lawrence ŚCIŚLE TAJNE Wyłącznie do wiadomości członków Rady Gabriela była matką wielu reinkarnujących się dusz w wielu różnych cyklach. Jest, w pewnym sensie, matką nas wszystkich. Niedawno jednak odkryliśmy, że jest rodzoną matką nie jednej, ale dwóch córek: dzieci będących nowymi duszami, a nie zaledwie reinkarnacjami nie śmiertelnej krwi. (Obecnie Gabriela pozostaje jedyną błękitnokrwistą zdolną do prokreacji w ludzkim znaczeniu tego słowa. Żadna inna wampirzyca nie była zdolna do stworzenia nowego życia, a jedynie do przenoszenia nieśmiertelnych dusz tych, którzy żyli już wcześniej.) Dom Kronik od początku wiedział o narodzinach Schuyler Van Alen, ale ostatnio poinformował o istnieniu drugiej córki Allegry, narodzonej w {USUNIĘTO}. Dziecko miało zostać zgładzone z rozkazu Regisa. Nowe informacje wskazują, iż Cordelia Van Alen słusznie podejrzewała, że dziecko przeżyło na skutek zdrady w szeregach Rady. Po zniknięciu Forsytha Llewellyna podczas ataku na Katedrę Św. Jana Bożego, w świetle najnowszych dokumentów, wcześniej ukrywanych przez Strażniczkę Cutler, a dowodzących, iż Bliss

Lewellyn nosiła na szyi znak Lucyfera, Rada doszła do wniosku, że Bliss jest pierworodną córką Allegry (zrodzoną ze związku z Lucyferem) i srebrnokrwistą. Repozytorium nadal nie dysponuje informacjami pozwalającymi na pełne naświetlenie tej sprawy. Obecny

status:

wyruszyła

na

Uznana

za

poszukiwania

zaginioną Charlesa

Podejrzewa Force'a

się, w

że

Białej

Ciemności. (Uzupełnienie historii Allegry można znaleźć w Zbłąkanym aniele, Kronice Repozytorium nr 505, zawierającej informacje o jednym z wcieleń Gabrieli.)

CORDELIA VAN ALEN Serafiel, Anioł Pieśni Imię i nazwisko: Cordelia Edith Benjamin Data urodzenia: 12 sierpnia 1841 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Catherine Carver (Plymouth), Isabella Ariosto (Florencja), Julia Cezaria (Rzym) Więź: Lawrence Van Alen Przydzielony zausznik: James Owen Perry (zmarły) Familianci: Anthony Smith (1919-1925), David Lancaster (1926-1943), Tobias West (1943-1969), Dmitri Stefan (1969-1982), Kenneth Lindsey (1983-1999), Rigoberto Morales [także jej fryzjer] (1999-2006) Rysopis: Włosy: siwe (w młodości blond) Oczy: zielone Wzrost: 157 cm Cordelia Van Alen pozostawała aż do śmierci głową rodziny Van Alenów. Była babką Schuyler, a po zapadnięciu Allegry w śpiączkę stała się prawną opiekunką wnuczki. Była też jedną z najstarszych Strażniczek, jednakże jej pozycja w Radzie pozostawała stosunkowo słaba ze względu na zbyt częste spory z pozostałymi Starszymi. Urodzona w 1841 roku Cordelia była nad wiek rozwinięta, a w młodości słynęła z pięknego sopranu. W 1859 roku poślubiła Lawrence'a Van Alena podczas wspaniałej ceremonii odnowienia więzi, odbywającej się w rodzinnej rezydencji Van Alenów przy Piątej Alei. Pozwolono jej trzykrotnie przekroczyć zwykłą długość ludzkiego życia, aby mogła przygotować się do roli matki Allegry i Charlesa, których dusze, zgodnie z prawami Domu Kronik, zostały jej powierzone w roku 1969. Przez całą historię błękitnokrwistych Cordelia, wraz ze swoim wygnanym partnerem, Lawrence'em, wzywała do zwiększonej czujności i wypatrywania oznak powrotu {USUNIĘTO} {PRZYWRÓCONO Z ROZKAZU REGISA L. V. A.} srebrnokrwistych. {WSZYSTKIE USUNIĘTE WZMIANKI O SREBRNOKRWISTYCH PRZYWRÓCONO W BIEŻĄCEJ WERSJI NA ROZKAZ REGISA L. V. A.} Jej działania doprowadziły do wezwania w tym cyklu duszy Obserwatorki, Pistis Sofii, która miała urodzić się i dorastać w

rodzinie Forsytha Llewellyna. Będąca przez niezwykle długi czas jedną z najaktywniejszych społecznie dam nowojorskiej socjety, Cordelia zasiadała w zarządzie Nowojorskiego Komitetu Banku Krwi i Konserwatorium Central Parku, a także w radach nadzorczych Metropolitan Museum of Art, Museum of Modern Art, New York City Ballet oraz New York Philharmonic. Elegancka, władcza, o ostrych rysach - Cordelia miała onieśmielający i wyniosły sposób bycia, nawet w stosunku do własnej wnuczki. Jednakże najbliższym znajomym ze Zgromadzenia przyznawała się, iż - chociaż przyczyniła się do wielu inicjatyw charytatywnych - największą radością jej życia jest obserwowanie dorastania Schuyler. Cordelia została zaatakowana przez potężnego młodego srebrnokrwistego podczas serii zabójstw, jaka miała miejsce w 2006 r. w Nowym Jorku. Na szczęście jednak uniknęła pełnego wysuszenia. Przed „śmiercią” wymogła na Schuyler obietnicę, iż ta odszuka swojego dziadka, Lawrence'a Van Alena, który zgodnie z domysłami Cordelii nadal przebywał w Wenecji. Obecny

status:

ekspresji.

Zakończyła

cykl.

Powróci

w

kolejnej

LAWRENCE VAN ALEN Metatron, Niebiański Skryba Imię i nazwisko: Lawrence Theodore Winslow Van Alen (zdrobniale „Teddy”) Data urodzenia: Odwieczny. Nie podlega cyklowi ekspresji i ekspulsji. Przeszłe wcielenia: John Carver (Plymouth), Ludovico Ariosto (Florencja), Gnejusz Pompejusz Magnus (Rzym) Więź: Cordelia Van Alen Przydzielony zausznik: Christopher Anderson Familianci: brak danych Rysopis: Włosy: siwe (w młodości blond) Oczy: niebieskie Wzrost: 183 cm Do czasu, gdy nie dawne wydarzenia oczyściły jego reputację, Lawrence Van Alen był powszechnie uważany w Zgromadzeniu za podżegacza, zdrajcę i mąciciela. W początkowym okresie osadnictwa w Nowym Świecie jako John Carver straci wysoką pozycję w Radzie po przegranej w białym głosowaniu. Rada tradycyjnie podjęła decyzję o ponownym wyborze Mylesa Standisha, nie zważając na podejrzenia dotyczące powrotu srebrnokrwistych. Lawrence był zapalonym miłośnikiem książek i autorem traktatów historycznych, a także dyrektorem-założycielem Repozytorium Historycznego. Wiele pozycji w tej bibliotece po, chodzi z jego prywatnych zbiorów. W trakcie pełnienia funkcji Strażnika Komitetu (1710, 1790) wprowadził obowiązek edukacji średniego i wyższego szczebla dla młodych blękitnokrwistych. Uważał, że jest to element niezbędny dla ich rozwoju, niezależnie od zdolności sięgania do wiedzy zgromadzonej w po, przednich cyklach. W przemówieniu wygłoszonym przed Radą podkreślał, że: „Blękitnokrwiści muszą zrozumieć swoje miejsce w świecie, zanim zaczną go zmieniać. Można znać na pamięć encyklopedię, ale nie ma nic bardziej bezużytecznego niż wiedza pozbawiona serca i rozwagi”. Jako Odwieczny odnowił więź z Cordelią Benjamin w roku 1859, lecz około roku 1873 (data niepotwierdzona) zniknął ze Zgromadzenia, udając się na dobrowolne wygnanie. Zgodnie z pamiętnikami Cordelii, sami podjęli decyzję o rozdzieleniu się. Uważali, że Lawrence będzie bezpieczniejszy, prowadząc poszukiwania na własną rękę. Przez całe życie

podejrzewał, że srebrnokrwiści przeniknęli do najwyższych władz Rady. Zgodnie z informacjami zausznika Hazard-Perry'ego, Lawrence piastował tytuł profesora lingwistyki i historii na Uniwersytecie Weneckim. Po powrocie do Nowego Jorku, niezwłocznie po ataku na Repozytorium, Lawrence złożył wniosek o białe głosowanie, zostając nowym Regisem. W trakcie krótkiego piastowania urzędu głowy Zgromadzenia udostępnił akta Repozytorium dotyczące Croatanów/srebrnokrwistych, a także odegrał kluczową rolę w reformie struktur venatorów. Przywrócenie im pełnych uprawnień, pozwoliło na przeciwstawienie się narastającemu zagrożeniu ze strony srebrnokrwistych. Lawrence został zamordowany w Rio de Janeiro, gdzie prowadził dochodzenie dotyczące niepokojących wydarzeń na górze Corcovado. Przypuszczalnym sprawcą był sam Lewiatan. Naoczni świadkowie nie są jednak wiarygodni: Bliss Llewellyn zeznała, że niczego nie pamięta, Oliver Hazard-Perry jest człowiekiem (zeznania czerwonokrwistych nie mogą stanowić dowodu), a Schuyler Van Alen, podejrzana w śledztwie, powinna zostać doprowadzona przed trybunał w celu potwierdzenia prawdy o zdarzeniach tamtej nocy. Obszerne notatki robocze Lawrence'a, zatytułowane enigma tycznie Dziedzictwo Van Alenów - Ścieżki, zaginęły w okresie, gdy jego zausznik przeszedł na emeryturę. Repozytorium przy, puszcza, że dokumenty te znajdują się obecnie w posiadaniu Schuyler Van Alen. Obecny status: Unicestwiony. (Jeśli Rada przyjmie wersję wydarzeń podawaną przez Schuyler, oznacza to, że Odwieczny został ostatecznie zniszczony.)

STEPHEN CHASE Familiant Imię i nazwisko: Stephen Bendix Chale Data urodzenia: I września 1967 r., San Francisco Więź: Allegra Van Alen Rysopis: (zgodnie z danymi szkoły średniej) Włosy: blond Oczy: niebieskie Wzrost: 190 cm

Niewiele wiadomo o Stephenie Chase, czerwonokrwistym ojcu Schuyler Van Alen. Nawet w oficjalnych dokumentach je, go imię jest błędnie pisane przez „v” („Steven Chase” w drzewie genealogicznym Van Alenów w Maskaradzie [Kronika Repozytorium nr 202]). Może to być efekt wysiłków Allegry, zmierzających do ukrycia prawdziwej tożsamości jej familianta, lub też zwykła literówka. Allegra zawsze utrzymywała, że poznała Stephena, pochodzącego z San Francisco artystę, na otwarciu jego galerii w 1990 roku. Jednakże nowe dokumenty, odkryte przez zespół pod kierunkiem Olivera Hazard-Perrv'ego (w tym pamiętnik Allegry z okresu licealnego) wskazują, że mogli oni spotkać się wcześniej. Niedawno odnalezione wskazówki pozwalają przypuszczać, że Stephen Chase mógł być tożsamy z Bendixem Chase'em, rówieśnikiem Allegry z Akademii Endicott, szkoły z internatem w Massachusetts. Jeśli te doniesienia się potwierdzą, oznacza to, że Ben/Stephen był jej pierwszym i jedynym familiantem. Tak czy inaczej jesienią roku 1990 Allegra zawarła więź ze Stephenem, łamiąc tym samym Kodeks Wampirów i zrywając więź krwi ze swoim bratem, Charlesem. W akcie urodzenia Schuyler Van Alen Stephen jest podany jako jej ojciec, nie wiemy jednak, czy dożył narodzin córki. Dokumenty dotyczące czasu i okoliczności jego śmierci są niejasne, być może na skutek celowych działań Allegry Van Alen. Mamy podstawy przypuszczać, że nie życzyła sobie ona, by Komitet dysponował szczegółowymi informacjami na temat jej męża, a wiele dotyczących go dokumentów zaginęło lub zostało zniszczonych. Możemy przypuszczać, że nie żyje, ponieważ nigdy nie próbował kontaktować się z żoną ani też z córką.

Obecny status: Uznany za zmarłego.

OLIVER HAZARD-PERRY Familiant i Zausznik Imię i nazwisko: Oliver Aloysius Fitzgerald Hazard - Perry II Data urodzenia: 18 października 1992 r., Nowy Jork Rysopis: Włosy: brązowe Oczy: orzechowe Wzrost: 180 cm Pochodzący z jednej z najstarszych ludzkich rodzin w służbie wampirów Oliver Hazard-Perry od chwili narodzin był przydzielony do Schuyler Van Alen. Podobnie jak wszyscy zausznicy był kształcony w sztuce dyskrecji i wasalstwa. Okazał się niezwykle skutecznym zausznikiem Schuyler, częstokroć daleko wykraczając poza swoje obowiązki. Warto podkreślić, że zgodnie z informacjami stażysty z Duchesne był nie tylko jej najlepszym przyjacielem, ale także powiernikiem, obrońcą i „wspólnikiem zbrodni”. Jednakże nie typowo dla siebie nie potrafił właściwie ocenić sytuacji, pozwalając Schuyler, by uczyniła go swoim familiantem i naznaczyła świętym pocałunkiem. Nie zostały jednak wyciągnięte w stosunku do nich odpowiednie konsekwencje z powodu rozkazu Regisa (Lawrence Van Alen, 2007). Oliver jest jednym z najlepszych uczniów w Duchesne, a jego IQ zalicza się do najwyższych w młodym pokoleniu. Osiąga wybitne wyniki w nauce, jednakże osobiste zaangażowanie w sporty pozostaje na minimalnym wymaganym od zausznika na poziomie. Często odwiedza muzea i galerie, jest też jednym z najmłodszych liczących się kolekcjonerów sztuki na świecie. Repozytorium od dawna podejrzewało, iż to właśnie pomoc i wsparcie Olivera umożliwiły Schuyler Van Alen unikanie przez rok wymiaru sprawiedliwości Komitetu. Jednakże Komitet przyjął jego zeznania, a dalsze dochodzenie w sprawie popełnienia przez niego przestępstwa zostało umorzone. (Uwaga: rodzina Hazard - Perrych przelała niedawno znaczną kwotę na konto Komitetu.) Zgodnie z nie sprawdzonymi pogłoskami był widziany na lotnisku Kennedy'ego ze Schuyler Van Alen dzień po ataku srebrnokrwistych na Katedrę Św. Jana. Jednakże szczegóły pozostają niejasne, a sprzeczne zeznania naocznych świadków podają, że Schuyler przeszła przez odprawę międzynarodową w towarzystwie Jacka Force'a. Powołując się na Akt

Poufności Wampirów i Zauszników z 1775 roku, Oliver odmówił potwierdzenia lub zaprzeczenia jakimkolwiek informacjom dotyczącym działań lub miejsca pobytu Schuyler Van Alen. Po jej zniknięciu Oliver został zwolniony z obowiązków zausznika i postanowił pozostać w służbie Komitetu w nowym charakterze. Obecny status: Archiwista w Repozytorium.

Komentarz Autorki: moi czytelnicy bardzo często domagali się - lub może raczej prosili - o historię pierwszego spotkania Schuyler i Jacka w apartamencie przy Perry Street. Ponieważ sama byłam jej ciekawa, postanowiłam ją napisać. *** Wszystko ma swój pierwszy (lub czwarty) raz, czyli prośba pana Darcy'ego Historia Schuyler Tego ranka Schuyler po przebudzeniu znalazła książkę wciśniętą pod drzwi. Była mocno zaklinowana w szczelinie i Schuyler musiała wyciągać ją ostrożnie, żeby nie pogiąć ani nie podrzeć okładki. Dżuma Alberta Camusa. Podniosła książkę, kartkując pożółkłe strony. Wewnątrz była koperta, a w kopercie klucz. Nic poza tym - żadnego listu, adresu, niczego. Schuyler nie miała pojęcia, od czego może to być klucz, ale przeczuwała, że raczej nie powinna pytać o to Mimi. Wyjęła z kufra parę starych martensów i wyciągnęła z jednego z nich postrzępione sznurowadło. Nawlekła na nie klucz i zawiązała na szyi, chowając pod kołnierzem bluzki. Książkę wsadziła do plecaka. Rok wcześniej czytała Dżumę jako lekturę i niezbyt dobrze ją wspominała - wydała się jej ponura i ciężka. Dlaczego więc on postanowił podarować jej tę powieść? Przecież od momentu, w którym podniosła książkę, wiedziała, od kogo ją dostała nikogo innego w rezydencji Force'ów nie obchodziło, że teraz tu mieszka. Spróbowała przypomnieć sobie fabułę Dżumy: wybuch straszliwej epidemii w niewielkim mieście, które zostaje odcięte z powodu kwarantanny od reszty świata. Jeden z bohaterów zostaje rozdzielony z żoną, do której tęskni przez całą powieść. Walczy o to, żeby się jakoś trzymać, nie poddając się rozpaczy tylko dlatego, że z całego serca pragnie ją znowu zobaczyć. Serce Schuyler zaczęło bić trochę za szybko. Czy to była nadinterpretacja z jej strony? Na pewno. Spróbowała sobie przypomnieć, co mówił profesor Orion, nauczyciel angielskiego. Czy książka Camusa nie miała opowiadać o rozpadzie społeczeństwa i beznadziejności ludzkiego położenia? Dżuma to historia szczurów i zarazy, prawda? Ale on się z tym nie zgadzał... Tak, teraz sobie przypomniała... On upierał się, że to historia tęsknoty, rozłąki... i miłości. Co z tego? - pomyślała Schuyler, szczotkując czarne włosy i wiążąc je w koński ogon. Co z tego, że dał jej książkę i klucz? Nadal była nieszczęśliwa. Nadal musiała żyć z Force'ami zamiast ze swoim dziadkiem. Od przybycia tutaj czuła się równie gościnnie przyjmowana, jak Jane Eyre w Gateshead przez swoich bogatych kuzynów. Miała szczęście, że Mimi nie

zamknęła jej jeszcze w komórce. I co z tego, że pocałował ją poprzedniego dnia? Jego pocałunki nic nie znaczyły. Już trzy razy pocałował ją i uciekł - pierwszy raz na imprezie u Bliss, drugi raz na balu maskowym, a trzeci raz wczoraj, w jej sypialni. Zaledwie wczoraj. Postarała się odsunąć to wspomnienie, złapała płaszcz i zeszła na dół. Chciała wyjść z domu wcześnie, nie ryzykując wpadnięcia na kogoś. Zamierzała wyślizgnąć się tak cicho, jak to możliwe, zanim ktoś zauważy. Wyszła na zewnątrz i odetchnęła głęboko świeżym powietrzem. Nie rozumiała go. O co mu chodziło? Był przecież związany z Mimi, prawda? A jednak pocałował ją wczorajszego popołudnia, a potem zniknął tak szybko, jakby brzydził się nią albo może - co było równie upokarzające - brzydził się swoim zainteresowaniem jej osobą. Może lubił ją tylko wtedy, gdy nikt nie patrzył... Może po prostu się bawił... igrał z jej emocjami, podczas gdy nią targało zmieszanie i pragnienie... Trzy skradzione pocałunki - razem nie sumowały się tak naprawdę w nic. On nigdy nie będzie jej chłopakiem, pomyślała, skręcając w Dziewięćdziesiątą Szóstą Ulicę. Nigdy nie obejmie jej ramieniem, idąc koło niej korytarzem, nigdy nie zabierze jej na Bal Zimowy. Nigdy nie oznajmi swojego uczucia przez szkolną rozgłośnię, przekręcając słowa piosenki Come on Eileen, jak ujmująco zrobił tydzień temu Jamie Kip, wyśpiewując serenadę dla Ally Elli, dopóki nie pogoniła go przewodnicząca samorządu. Ale Schuyler na tym wszystkim przecież nie zależało. Nigdy nie chciała być popularna. Pragnienie popularności zawsze wydawało jej się absurdalne. Popularność była zmienna i krótkotrwała, jak świetliki złapane do słoika. Można się było z nią urodzić albo też pozostawać częścią szarego tłumu zależnie od tajemniczej i nieprzeniknionej woli wszechświata. To nie było coś, do czego można dążyć, na co można pracować lub czego można pragnąć - niezależnie od tego, ile niemądrych artykułów, powieści dla nastolatek i filmów hollywoodzkich próbowało cię przekonać, że jest inaczej. Popularność była czymś, czym decydowali za ciebie inni ludzie - to oni stwierdzali, że jesteś atrakcyjna, piękna i interesująca, i że chcą być twoimi przyjaciółmi. Wtedy stawałaś się popularna. Większość ludzi uważała, że Schuyler jest dziwadłem i zostawiała ją w spokoju. Przyszła wcześnie do szkoły i zjadła śniadanie przy swojej szafce. Przyniosła sobie jogurt i banana, zabrane z nieskazitelnej chłodni rozmiarów przemysłowych w domu Force'ów (nic tak trywialnego jak lodówka - chłodnia miała rozmiary niewielkiego składziku). Lekcje miary się zacząć dopiero za pół godziny i Schuyler była szczęśliwa, że

może mieć całą szkołę dla siebie. Niedługo korytarze wypełnią się plotkami i koleżeńskimi rozmowami, a Schuyler będzie czuła się jeszcze bardziej samotna niż wtedy, kiedy była sama. O wiele lepiej się czuła, kiedy nikt się wokół nie kręcił. Chociaż w najmniejszym stopniu nie była typem dziewczyny, której zależałoby, żeby on zadeklarował miłość do niej przed całym światem, jakaś jej cząstka mimo wszystko tego pragnęła. Problem z wyobcowaniem polega na tym, że nigdy nie jest się dostatecznie wyobcowanym, pomyślała, podczas gdy uczniowie zaczęli pojawiać się przed pierwszym dzwonkiem. Mogła się zakutać w czarne ciuchy i ukryć za włosami, odciąć od reszty świata i słuchać agresywnej muzyki z iPoda, ale przecież to wszystko była poza. Czy jej zachowanie było tylko na pokaz? Bo dlaczego w takim razie ciągnęło ją do niego, do chłopaka, z jakim chciałaby się umawiać każda dziewczyna? Czy to znaczyło, że była taka sama jak wszystkie? Gdyby tylko potrafiła się tym nie przejmować tak bardzo - ale nie potrafiła. W głębi serca, za zasłoną milkliwości, niezadowolenia i obojętności przejmowała się aż za bardzo. I proszę, pojawił się. W samym środku grupki roześmianych, żartujących chłopaków zawsze dokładnie w centrum, najwyższy i najprzystojniejszy z nich - ten, na którego patrzy się wbrew własnej woli... Jack Force. Pewnie wracał z treningu wioślarskiego na rzece Hudson. Zawsze wiedziała, kiedy był na łodzi - mogła wyczuć zapach morskiego powietrza na jego skórze i w jego włosach, a jego policzki były zarumienione. Sprawiał wrażenie szczęśliwego. Przez ułamek sekundy pochwycił jej spojrzenie - ale zaraz odwrócił wzrok. Schuyler pochyliła się nad książkami, przygryzając dolną wargę. Wszystko to sobie wymyśliła, prawda? Pocałunki, całą resztę. To nie istniało w prawdziwym świecie. W prawdziwym świecie ona i Jack byli sobie obcy. Nie patrzyła, kiedy ktoś podbił jej łokieć, sprawiając, że upuściła torbę, z której wypadła książka - Dżuma. Pomyślała, że jeśli ktoś uważa tę powieść za historię miłosną, sam siebie oszukuje. Ale czy wszystkie historie nie są w jakiś sposób o miłości? Z zaskoczeniem podniosła głowę, słysząc w myślach głos Jacka, ale korytarz był pusty. Zadzwonił już drugi dzwonek, a ona była spóźniona. Tylko te dobre historie, pomyślała, zastanawiając się, czy mógł ją słyszeć, jeśli chciał słuchać. Następnego ranka pod jej drzwi została wsunięta kolejna książka. O co chodziło? Chciał, żeby założyła bibliotekę? Tym razem, ponieważ książka była zbyt gruba, by zmieścić się w szczelinie, została rozłożona i wepchnięta do połowy między drzwi a podłogę, tak że

Schuyler wyciągnęła ją z przełamanym grzbietem i pogniecionymi kartkami. Duma i uprzedzenie Jane Austen. Wewnątrz książki znajdowała się kartka. Perry Street 173 m. 10N. O północy. Użyj klucza. Dotknęła klucza, który nosiła na szyi na szczęście. Wczoraj Dżuma. Dzisiaj Duma i uprzedzenie. Z rozbawieniem zastanowiła się, czy celowo wybierał książki na literę „D”. A skoro mowa o historii miłosnej - czy może być coś bardziej oczywistego niż Duma i uprzedzenie? Schuyler zawsze dość sceptycznie podchodziła do popularności tej książki, aż do chwili, gdy spędziła długi, ekscytujący weekend pochłonięta meandrami niełatwego romansu. Elżbieta i Darcy nie tyle zakochali się w sobie, ile bezustannie walczyli ze swoim zauroczeniem. Schuyler pokochała tę powieść mimo wcześniejszych oporów, za to, że Elżbieta dostała w końcu swoje powozy i Pemberley, nawet jeśli sama Schuyler niezłomnie uważała, iż Elżbieta powinna odziedziczyć własną posiadłość i powozy. Trudno było sobie wyobrazić kobietę w tym surowym, ściągniętym gorsetem reguł świecie, wyobrazić sobie życie całkowicie uzależnione od tego, czy uda się wyjść za właściwego mężczyznę. A jednak w tej historii kryło się coś nieodparcie pociągającego. Jak to się mówiło? Zamieniała romans w grę o wysoką stawkę. Tak czy inaczej Duma i uprzedzenie była znacznie przyjemniejszą powieścią od Dżumy. Czując się lekkomyślna, beztroska i troszeczkę odważna - jak dziewczyna, która wybrałaby się na bagna o zmierzchu - naskrobała odpowiedź i wsunęła ją pod drzwi Jacka. Panie Darcy, pojawię się zgodnie z życzeniem. - Elżbieta. O północy Schuyler włożyła klucz w zamek i otworzyła drzwi. Apartament tonął w mroku, dzięki czemu widok przez zajmujące całą ścianę okna wydawał się jeszcze bardziej zachwycający: ciemna rzeka odbijająca światła miasta, strumień żółtych taksówek na West Side Highway. Schuyler weszła do środka i rozejrzała się. Zamknęła za sobą drzwi. Była sama. Nie było tu nikogo. A w następnej chwili, zanim zdążyła odetchnąć, on zmaterializował się tuż obok, przyciskając ciepłe wargi do jej ust, obejmując ją wpół i sprawiając, że upuściła klucz i książkę na podłogę Chciała się odezwać - zadać pytanie - ale czuła jego serce bijące tuż obok niej i intensywność emocji, jakie wybuchły między nimi. Odwzajemniła jego pocałunek z żarem, o jaki nigdy by się nie podejrzewała - a on wtulił twarz w jej szyję, jakby chciał odetchnąć nią całą. Upadła na podłogę, pociągając go za sobą i po chwili leżeli, nie przerywając pocałunków, spleceni jak korzenie drzewa.

- Jack... - powiedziała w końcu, odzyskując zdolność mówienia. Przyciskał ją do podłogi, jednocześnie ciężki i lekki - ciężarem, jaki pragnęła zawsze znosić. - Ja... - Chciała powiedzieć mu to samo, co zamierzała powiedzieć od tamtej nocy, kiedy pocałował ją po raz pierwszy. Wtedy ją powstrzymał, ale teraz mu się to nie uda. Chciała, żeby wiedział, co do niego czuje. Jack popatrzył na nią, unosząc brwi. W blasku księżyca wyglądał poważnie, ale jego oczy się śmiały. Migotały w nich iskierki. To był chłopak, który rozmawiał z nią przez książki: tęsknota i rozłąka - Dżuma, sprzeczki i przeszkody - Duma i uprzedzenie. Mówił jej językiem. Pozwoliła, żeby - ze zmierzwionymi włosami i lśniącymi oczami - uniósł jej ręce nad głowę, unieruchamiając ją pod sobą. Siła jego uścisku i rozkoszna tortura oczekiwania, aż pocałuje ją znowu, były nieznośne. Pragnęła go tak mocno, że czuła ból w środku. Wtedy pochylił się, a jego pocałunek musnął jej usta jak piórko, roztapiając się, gdy przytuliła się do niego. Pojęła, że nie musi niczego mówić. Rozumieli się całkowicie. Nigdy nie będzie niczego więcej. Skradzione chwile, skradzione pocałunki, tajemna oaza. Nie będzie publicznego okazywania uczuć. W szkole i w domu pozostawała im obojętność i rozłąka. Nie będzie trzymania się na ręce, wspólnej nauki, wspólnych obiadów, niczego. Nigdy. Ale to nie szkodziło. Mogła wziąć wszystko to, co jej ofiarował i w tej chwili całkowicie jej to wystarczało.

HOTEL LAMBERT - WEJŚCIE SŁONI

*** AKTA RODZINNE: FORCE'OWIE *** Charles Van Alen zmienił nazwisko na „Force”, gdy jego bliźniaczka i partnerka Allegra Van Alen zerwała więź krwi, wiążąc się ze swoim familiantem. Jego zachowanie wskazuje, iż nie uważa się on za członka rodziny Van Alenów, dlatego też, aby odzwierciedlić ten fakt, założone zostały nowe akta rodzinne.

JACK FORCE Abbadon, Anioł Zniszczenia, Anioł Apokalipsy, Zmienny, Niszczyciel Światów Imię i nazwisko: Benjamin Hamilton Force (zdrobniale „Jack”) Data urodzenia 7 czerwca 1991 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Henry Searle (Newport), William White (Plymouth), Ludwik Orleański (Wersal), Waleriusz (Rzym) Więź: Mimi Force (prawdopodobnie zerwana) Przydzielony zausznik: brak Familianci: Kitty Mullins (2006) Rysopis: Włosy: blond (platynowe) Oczy: zielone Wzrost: 188 cm W dzieciństwie Benjamin Force był znany z gwałtownych ataków złości. W szkole podstawowej cechowała go nieustanna aktywność, niezdolność do usiedzenia w miejscu i brak koncentracji. Ludzcy psycholodzy zdiagnozowali u niego ADHD i przepisali spore dawki środków uspokajających. Te objawy ustały całkowicie wraz z początkiem przemiany i od tamtego czasu pozostaje on wzorowym uczniem. Raport Stażysty nr 102 Jack Force jest kapitanem drużyny lacrosse'a. Grał główne role we wszystkich szkolnych przedstawieniach (Konstanty w Mewie, Melchior w Przebudzeniu wiosny). Przez większość dziewcząt opisywany jest jako „niesamowicie przystojny” (zwykle: wysoki, platynowe włosy, posągowe rysy, przeszywające zielone oczy, wysportowany, zwinny etc). Jack osiąga wyśmienite wyniki zarówno w nauce, jak i w sporcie. Jest urodzonym przywódcą, chociaż w zestawieniu z bardziej gadatliwą siostrą wydaje się małomówny i wyhamowany. Bliżsi znajomi opisują go jako zabawnego i czarującego, podkreślają też, że zawsze nosi przy sobie książkę. Jack często odwiedza bibliotekę Repozytorium.

(Cd. notatek Renfielda)

Podczas Balu Czterystu Jack został przedstawiony jako Abbadon, Anioł Zniszczenia, dawniej znany jako Młot Boży, którego obowiązkiem było przypominanie ludziom o ich śmiertelności. W obecnym cyklu jego partnerka, Azrael, urodziła się jako jego bliźniacza siostra, Mimi. Bliźnięta Force, znane jako Anioły Apokalipsy, stanowią dwie trony jednej monety, związane przez krew w Niebiosach i przeznaczone sobie w każdym kolejnym cyklu, kiedy to odnawiają więź. Powtarzające się doniesienia o fascynacji Abbadona Gabrielą pozostają nieudokumentowane. Pewne jest, że od niezliczonych wieków pozostawał wierny Azrael. Jack uzyskał roczny urlop z Duchesne i zgodnie z najnowszymi raportami przebywał w tym czasie wraz z Charlesem Force'em w Paryżu, na tajnej misji venatorskiej mającej na celu zgładzenie Lewiatana. Jack jest uważany za zaginionego od dnia ceremonii odnowienia więzi z Mimi w Katedrze Św. Jana Bożego. Choć początkowo obawiano się, że poległ z ręki srebrnokrwistych, sprzeczne zeznania świadków donoszą, że widziano go, jak ciężko ranny wydostał się z wymiaru uroku. Zgodnie z relacjami obdarzył wówczas świętym pocałunkiem Schuyler Van Alen, której mieszana krew, jak możemy przypuszczać, ocaliła mu życie. Następnego dnia widziano go ponownie w jej towarzystwie przy stanowiskach odprawy międzynarodowej na lotnisku Kennedy'ego. Jeśli dać wiarę raportom stażystów, Jack przez kilka miesięcy utrzymywał w tajemnicy romans z Schuyler. Zerwanie więzi z wampirzym bliźniakiem jest jawnym pogwałceniem zapisów Kodeksu Wampirów. Jeśli Jack pojawi się na terytorium Zgromadzenia Nowojorskiego, powinien zostać niezwłocznie aresztowany i skazany na śmierć z ręki bliźniaczki. Obecny status: Uznany za zaginionego. Prawdopodobnie wraz z

Schuyler

Europejskim.

Van

Alen

schronił

się

w

Zgromadzeniu

MIMI FORCE Azrael, Anioł Śmierci, Anioł Apokalipsy Imię i nazwisko: Madeleine Alexis Force (zdrobniale „Mimi”) Data urodzenia: 7 czerwca 1991 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Eliza Whitney (Newport), Susannah Fuller (Plymouth), Elisabeth Lorraine-Lillebonne (Wersal), Agrypina (Rzym) Więź: Jack Force (prawdopodobnie zerwana) Przydzielony zausznik: brak Familianci: zob. ss. 84-88 na Liście interakcji Z ludźmi. (Zbyt wielu, by tu wymieniać, liczba prawdopodobnie narusza zapisy Kodeksu). Rysopis: Włosy: blond (platynowe) Oczy: zielone Wzrost: 175 cm Nazywana „najpiękniejszą dziewczyną w historii Nowego Jorku”, Mimi jest gwiazdą towarzystwa, ulubienicą tabloidów i lokalną celebrytką. Dokument jej poświęcony nie byłby pełen bez opisu jej wyjątkowej urody: długie platynowe włosy, śmietankowa cera, uwodzicielskie szmaragdowozielone oczy oraz słynna 56-centymetrowa talia. W Duchesne Mimi nie wykazuje zaangażowania w naukę, jednak stale udowadnia, iż jest jedną z najbardziej utalentowanych przedstawicielek młodego pokolenia wampirów. Przy tym bywa także arogancka i regularnie nagina zasady dotyczące familiantów, ryzykując doprowadzenie ich do pełnego wysuszenia. Jako królowa towarzystwa w Duchesne wciągnęła Bliss Llewellyn do swego kręgu znajomych - podobno zrobiła to na życzenie ojca. Mimi poświęca wiele uwagi doczesnym przyjemnościom, spędzając czas w drogich butikach lub na imprezach w najmodniejszych nocnych klubach. Mimi, związana krwią ze swoim bratem, Jackiem, zgodnie z doniesieniami przejawiała frustrację, rozpacz i wściekłość z powodu wzrastającego (domniemanego) zauroczenia jej brata Schuyler Van Alen. Mimi była główną podejrzaną w prowadzonym przez venatorów śledztwie w sprawie ataku na Repozytorium i morderstwa Strażniczki Priscilli Dupont. Została oczyszczona w trakcie próby krwi, która wykazała, iż to venator Martin wezwał srebrnokrwistego.

Pod maską lekkomyślności Mimi skrywa się jednak Azrael - jedna z najpotężniejszych łowczyń srebrnokrwistych pomiotów w całej historii. Jako świeżo upieczona venatorka z ramienia Komitetu okazała się utalentowaną Poszukiwaczką Prawdy i pracowała w zespole, który odnalazł w Brazylii ciało Jordan Llewellyn. Plotki głoszą, że w tym okresie miała także romans ze swoim przełożonym, venatorem Martinem. Jednakże wiarygodność tych doniesień jest wątpliwa, ponieważ po powrocie do Nowego Jorku Mimi niezwłocznie rozpoczęła przygotowania do ceremonii odnowienia więzi z Jackiem. Kiedy jej ojciec zrezygnował ze stanowiska w Radzie, Mimi zajęła jego miejsce, wypowiadając się odtąd w imieniu rodziny. Mimi przeżyła atak na katedrę, jednakże nagłe zniknięcie jej brata w połączeniu z jego domniemanym romansem z Schuyler Van Alen sprawiły, że złożyła wniosek o jego egzekucję, zgodnie z zapisem w Kodeksie Wampirów. Karą za złamanie niebiańskiej przysięgi jest wieczna śmierć. Wniosek o castigatio mortis może złożyć tylko zdradzony partner. Charles Force nie wnioskował o ukaranie Allegry Van Alen, jednakże Mimi bez wahania podjęła inną decyzję. Słyszano, jak mówiła: „Jeśli kiedykolwiek jeszcze spotkam Jacka, zabiję go”. Obecny status: Piastuje pozycję Starszej w Radzie. Była venatorka.

CHARLES FORCE Michał o Czystym Sercu, Mężny, Książę Aniołów, Naczelny Dowódca Armii Pana, Archanioł Światła Imię i nazwisko: Charles Edgar Van Alen Data urodzenia: 24 sierpnia 1969 r., Nowy Jork (Błękitnokrwiści: Kronika Repozytorium nr 101 szacuje jego wiek na sześćdziesiąt lat. Ta błędna ocena wynika prawdopodobnie z faktu, że Charles wcześnie posiwiał.) Przeszłe wcielenia: Myles Standish (Plymouth), Kasjusz (Rzym), Menes (Egipt) Więź: Allegra Van Alen (zerwana) Żona w tym cyklu: Trinity Burden Przydzielony zausznik: Virgin Hazard-Perry (zwolniony ze służby przez C. F. w roku 1990) Familianci: Georginia Guest (1987-1988), Susan King (1989-1991), Charlotte Pittman (1992-1995), Desiree Hutch (1991-1994), Sidney Cohen (1995-1999), Aspeth Heimann (2000-2003), Gina Dupont (2003-2006), obecna familiantka nieznana. Rysopis: Włosy: siwe (w młodości czarne) Oczy: szare Wzrost: 178 cm Charles Force jest obecnym wcieleniem Michała, będącego od niepamiętnych czasów przywódcą błękitnokrwistych. W bieżącym cyklu zrzekł się swojej części majątku Van Alenów, budując nowe imperium medialne. Należąca do niego sieć Force News Network ma zasięg ogólnoświatowy i wywiera ogromny wpływ na wszystkie ludzkie interakcje, od wiadomości i polityki, po sport i rozrywkę. Zasiada w zarządach kilku koncernów z rankingu Fortune 500, odegrał też kluczową rolę przy wyborze Forsytha Llewellyna na stanowisko senatora. Jako Regis rozszerzył finansowanie przez Nowojorski Bank Krwi badań medycznych nad chorobami krwi, ufundował konserwatywny Nowojorski Instytut Nauk Politycznych, a także znany jest ze znaczących donacji na rzecz Republikanów. Charles Force pobierał nauki w Akademii Endicott, Harvard College oraz Harvard Business School. Jednakże jego życie naznaczone zostało przez niewyjaśnione zerwanie więzi pomiędzy nim a jego bliźniaczą siostrą, Allegra Van Alen. Wszystkie raporty dotyczące ich młodości zgodnie podkreślają, że oboje byli gotowi do odnowienia związku, jak to miało

miejsce od stuleci, aż do momentu wstrząsającej i nieszczęśliwej decyzji Allegry, która uciekła ze swoim familiantem, Stephenem Chase'em. Po zerwaniu więzi przez Allegrę Charles zawarł małżeństwo polityczne z Trinity Burden (Sandalfon), która utraciła swojego partnera podczas wielkiej wojny. W roku 1990 zwrócił się do Domu Kronik z prośbą o pozwolenie na wezwanie dusz Azrael i Abbadona jako jego bliźniaczych dzieci, Mimi i Jacka Force. Charles Force uzyskał niedawno, wyrokiem sądu czerwonokrwistych, prawo do opieki nad Schuyler Van Alen, podważając tym samym testament Cordelii Van Alen, która chciała ogłosić Schuyler usamodzielnionym nieletnim. Przez pewien czas Schuyler Van Alen zamieszkiwała w jego posiadłości. Po odwołaniu ze stanowiska Regisa Charles wycofał się z życia błękitnokrwistvch, zgodnie z doniesieniami spędzając dnie zamknięty w swoim gabinecie. Po domniemanej śmierci Lawrence'a Charles zniknął. Był widziany podczas Bal des Vampires w pałacu Hotel Lambert. Jeśli wierzyć raportom venatorów, po raz ostatni widziano go zwartego w zażartej walce z demonem Lewiatanem. Zaginął bez śladu, kiedy srebrnokrwisty aktywował subvertio. Obecny status: Uznany za zaginionego. Najprawdopodobniej uwięziony w Białej Ciemności.

TRINITY BURDEN, FORCE Sandalfon, Anioł Ciszy Imię i nazwisko: Trinity Amelia Burden Data urodzenia: 11 lutego 1971 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Janice Adelaide (Melbourne), Sorina Sedlak (Praga), Klaudia Cepionia (Rzym) Więź: Sagiel (zmarły) Przydzielony zausznik: brak Familianci: Greer Chapman (1989-1990), Oswald Hefferlin (1990-1995), Paul Thornton (1995-1997), Simon Lawlor (1999-2005), Boone Mitchell (2005-) W obecnym cyklu żona Charlesa Force'a i matka bliźniaków. Trinity Force była jedną z założycielek Komitetu i jest znana w nowojorskim towarzystwie z wyszukanego smaku i doskonałego pochodzenia. Podczas wojny w Rzymie utraciła swojego partnera, Sagiela, dlatego mogła związać się z Charlsem po tym, jak Allegra zerwała z nim więź. Jest to małżeństwo z rozsądku, nie z miłości, a plotki głoszą, iż Charles wybrał ją ze względu na znaczny posag, jaki mu wniosła. Do czasu, gdy zniknięcie Charlesa zmusiło ją do objęcia stanowiska w zarządzie Force News Network, Trinity była typową damą z Piątej Alei - mecenasem sztuki, opery oraz beneficjentką dyskretnych operacji plastycznych. Obecny status: Strażniczka Komitetu.

Komentarz Autorki: Poniższe opowiadanie jest powiązane z tomem Objawienie. Przedstawia ostatnie spotkanie Jacka i Schuyler z perspektywy Jacka. Schuyler powróciła właśnie z Rio i zgodziła się spotkać z Jackiem w apartamencie przy Perry Street. Komitet jest pogrążony w chaosie. Lawrence nie żyje, zginęło także wielu wysokich rangą członków Rady. Poniższa scena dzieje się przed epilogiem, w którym spotykają się Jack i Mimi. *** Kłamstwo skrywające prawdę, czyli ostatnie spotkanie Historia Jacka Tym razem to ja muszę czekać. To zabawne, ale przez te wszystkie miesiące naszych spotkań zawsze ona czekała na mnie. Nie robiłem tego celowo, ale moja droga do tego miejsca była zawsze bardziej skomplikowana. Przekartkowałem Annę Kareninę. Książkę, którą wsunąłem pod jej drzwi, zanim wyjechała do Brazylii. Książkę, którą dzisiaj rano znalazłem z powrotem w szafce. Znak, że ona chce się ze mną zobaczyć. Nigdy wcześniej tego nie robiła. Widok stąd jest wspaniały - z okna mogę zobaczyć całe centrum. Nie słychać trąbienia taksówek, szczekania psów, sygnałów karetek. Tylko cisza. Dziwaczny spokój. Drzwi otwierają się powoli. W chwili, kiedy widzę jej twarz, uświadamiam sobie, że coś jest nie tak. Spodziewałem się tego, ale mimo to czuję się zraniony. Nie przybiega, żeby jak dawniej wpaść w moje ramiona, jej oczy są poszarzałe i pochmurne. Nie okazuje na mój widok ani odrobiny tej radości, która zawsze tak mnie zachwycała. W jej oczach jest tylko ponura akceptacja mojej obecności. - Przykro mi z powodu twojego dziadka - mówię. - Twoja strata zabolała nas wszystkich. Słowa to za mało, mogą tylko tyle, ile mogą słowa. Lawrence był dla mnie kimś więcej niż przyjacielem - był nauczycielem, sprzymierzeńcem. Głęboko żałuję jego odejścia. Kiedy usłyszałem tę wiadomość - że Corcovado zostało zniszczone, a Lewiatan ponownie chodzi po Ziemi - nie zareagowałem, jak wielu naszych, zaskoczeniem i lękiem. Poczułem, jak stara krew w moich żyłach burzy się pragnieniem zemsty. Pomścimy każde z naszych utraconych sióstr i braci. Niszczyciel Światów czeka. Nie będziemy rozpaczać ani uciekać. Będziemy walczyć. I zwyciężymy. Wojna rozpoczyna się ponownie, ale tym razem na zawsze unicestwimy naszych wrogów. Niemal nie mogę się tego doczekać. - Nie martw się, najdroższa, pomścimy go, obiecuję. Śmierć Lawrence'a nie pójdzie na

marne. Jej oczy zaczynają lśnić. Przytakuje krótko. - Zginął przeze mnie. - Zginął, aby cię chronić. Wypełnił swój obowiązek. Stoi w drzwiach nieruchomo, jakby nie była pewna, co powinna zrobić lub powiedzieć. Ale ja przecież wiem. Powie mi, że musimy się przestać spotykać, ponieważ Zgromadzenie mnie teraz potrzebuje, a ona chce mnie ocalić, odsuwając się ode mnie... Nie wie nawet, jak bardzo się myli. Wszystko w moim życiu zależy od tego, czy ona będzie jego częścią. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, byłem zaskoczony jej podobieństwem do matki. Ale niezależnie od tego, co wielu twierdziło o moich uczuciach do Gabrieli, była to głęboka przyjaźń, nic więcej. Kochałem ją jako sojuszniczkę i jako naszą królową. Jej córkę kocham zupełnie inaczej. Kocham ją, ponieważ stała się dla mnie czymś więcej. Stała się moim życiem. - Chodź tutaj - mówię łagodnie. - Usiądź. Potrząsa głową. - Nie Ja... ja nie mogę zostać. - Chcesz, żebyśmy się przestali spotykać - muszę to powiedzieć, bo ona nie może się na to zdobyć. - Tak. - Ponieważ myślisz, że to jest dla mnie niebezpieczne. Ktoś ci coś wmówił, pewnie moja siostra. - Nie potrafię wymówić przy niej imienia Mimi, ani odwrotnie. Nie potrafię myśleć o Mimi, nie myśląc o bólu, jaki jej sprawiam, dlatego wybieram łatwiejszą drogę: nie myśleć o niej w ogóle. Jestem tchórzem. - Nie. - Nie? Podchodzi bliżej do kominka i mówi w stronę płomieni. - Nie mogę się z tobą spotykać, Jack, ponieważ okłamywałabym samą siebie co do powodów, dla których tu jestem. - Jakich powodów? - Że cię kocham. - A ten powód już nie istnieje, tak? - mój ton jest lekki, żartobliwy. Ona nie umie być zalotna, moja najdroższa jest zawsze taka poważna, że trochę mnie to bawi. Oczywiście że mnie kocha. Robi to właśnie dlatego, że mnie kocha.

- Tak. - Niech zgadnę, kolejny pomysł mojej siostry? „Powiedz Jackowi, że go już nie kochasz. To jedyny sposób, żeby się od ciebie uwolnił”. Jakbym był kanarkiem w klatce czy lwem w zoo. - Uśmiecham się. Moja słodka Schuyler jest taka dzielna i odważna. Zgadza się utracić mnie, aby mnie ocalić. Jest gotowa ponieść taką ofiarę, ale chcę, żeby wiedziała, że to nie jest konieczne. Mogę bronić nas obojga i zamierzam to zrobić. - Nie. - Patrzy na mnie wzrokiem pełnym bólu. - Nie, to nie tak. Od stuleci nie czułem strachu. Nie znam strachu. Nie ulegam tej słabości, ale teraz coś w jej twarzy, w jej głosie, budzi mój lęk. To nie jest dziewczęce kłamstewko, wypowiadane bez przekonania. Dziwię się swojemu strachowi, jest dla mnie całkowitą nowością. Zupełnie jakby w gardle utkwiła mi bryła lodu, nie pozwalając oddychać ani przełykać. Zanim udaje mi się coś powiedzieć, ona zaczyna mówić, a bezpośredniość jej słów uderza mnie tak, jak nigdy nic wcześniej. - Nie kocham cię już, ponieważ nie byłam szczera wobec samej siebie. I nie byłam szczera wobec ciebie. Kocham kogoś innego. Od zawsze. Okrutny żart. Chcę się roześmiać, ale nie mogę. Pragnę skulić się na ziemi, ale duma mi nie pozwala. Nigdy wcześniej nie słyszałem takich słów. Nie rozumiem ich. Kogoś innego? Istnieje ktoś inny? To kłamstwo. Kolejne oszustwo. Kolejna wymówka podsunięta przez Mimi... Ona na pewno nie mogłaby... Ona kłamie... Schuyler mówi prawdę. Ze wszystkich wampirów na świecie ja wiem to na pewno. Nie potrzebuję próby krwi, żeby się dowiedzieć. Mogę to wyczuć - widzę prawdę wypisaną na jej twarzy. Jej smutek. Jest smutna z mojego powodu. Żałuje - mnie! Jej żal jest jeszcze bardziej poruszający niż jej słowa. Jest czymś straszliwym i niewyobrażalnym. Jak mogła mieć czas dla kogoś innego? Wiem, że spotykaliśmy się bardzo rzadko. Ale to było konieczne, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Gdybym miał wybór - ale go nie miałem - bylibyśmy razem przez cały czas. Żyłem tylko dla tych chwil spędzanych razem, dla tych godzin, kiedy czułem, że naprawdę żyję. Zanim się spotkaliśmy, od stuleci byłem pogrążony w odrętwieniu. Teraz miałem plany. Planowałem naszą przyszłość. Chciałem się nimi z nią podzielić i czekałem na właściwy moment. Ale nawet najlepsze plany... Duma nie powstrzymuje mnie od zapytania. - Kto to? - Oliver. Jej familiant. Człowiek. Chcę natychmiast wyjść stąd, odszukać i zniszczyć tego

śmiertelnika. Nie miałby szans. Ona wie o tym. - Proszę, nie. Nie rób mu krzywdy. Kocham go. Zawsze go kochałam. Nie potrafiłam się tylko do tego przyznać. Po raz pierwszy tego wieczora wyciąga rękę, żeby mnie dotknąć. Kładzie drobną dłoń - naprawdę maleńką - na mojej dłoni. Cofam się, jakby jej palce były otoczone płomieniami. Więc tak wygląda ból. Tak wygląda nieszczęście. Tak wygląda rozpacz. Nie wiedziałem. Nie mam nic do powiedzenia. Mogę wyczuć prawdę. Prawda o tym, że ona go kocha, lśni na jej twarzy, czuję jego obecność na jej skórze. Tak zwykle dzieje się w przypadku familiantów - ich krew przynosi nam życie, ale nie są dla nas przeznaczeni w taki sposób. Mdli mnie z zazdrości i wściekłości. - Wyjdź. - Zawstydza mnie stłumiony szloch, który wyrywa mi się wbrew woli. - Jack... Ja... - Stoi już w drzwiach. Walczyłem z Croatanami, znosiłem piekielne męki, ale teraz nie potrafię spojrzeć jej w oczy. Muszę się do tego zmuszać. Trzyma rękę na klamce. - Tak mi przykro. Tak mi przykro, że cię okłamywałam - szepcze. - WYJDŹ! - Z mojego gardła wyrywa się ryk. Nie potrafię się hamować. Przemieniam się. Jestem Abbadonem. Przemieniony w demona, którym jestem naprawdę. Co ona widzi? Co ja robię? Widzę lęk w jej oczach, smakuję jej strach, rozkoszuję się nim i gwałtownym wysiłkiem powstrzymuję się przed utratą panowania nad sobą. Jestem niebezpieczny i śmiercionośny. To ja muszę wyjść. Znikam, zanim ona zdoła zamknąć drzwi. Z ulicy patrzę, jak wychodzi z budynku. Muszę tam wrócić. Chcę zniszczyć to miejsce. Chcę zniszczyć każde wspomnienie, jakie się z nim wiąże. Pragnę zmieść je z powierzchni ziemi. Ale kiedy wracam do apartamentu, nie jestem sam. Mimi czeka na mnie. Wychodząc tego wieczora z budynku przy Perry Street, Schuyler myślała, że poczuje ulgę. Zamiast tego czuła się jeszcze bardziej rozdarta niż wcześniej. Kłamstwo, które powiedziała Jackowi, poskutkowało, ponieważ ukryła je w prawdzie o swojej miłości do Olivera. Ponieważ mimo wszystko kłamała. Nadal kochała Jacka. Kochała go z całej siły, a widok Jacka czekającego na nią cierpliwie w ciemności i samotności sprawił, iż pokochała go jeszcze mocniej. Mało brakowało, a nie zdołałaby tego zrobić. Nie wiedziała, co on odpowie i czy będzie dość silna, by przeprowadzić swój plan. Tak bardzo bolało ją jego spojrzenie. Nigdy

nie widziała go tak zagubionego i niepewnego. Cofam to! - pragnęła powiedzieć. - Cofam to wszystko. Kocham cię. Ucieknijmy razem, tylko we dwoje. Ale musiała to zrobić. Musiała pozwolić mu odejść. Albo dać mu powód, aby pozwolił jej odejść. To był najlepszy wybór dla nich obojga. I udało się. Powinna czuć ulgę, może nawet triumf. Dlaczego czuła się, jakby coś w niej umarło? Jakby zabiła najważniejszą część siebie. Szła wolno ulicą, rozglądając się w poszukiwaniu taksówki. Pojedzie do domu przy Riverside Drive. Nigdy już nie wróci do rezydencji przy Piątej Alei.

*** AKTA RODZINNE: LLEWELLYNOWIE *** Ze względu na delikatną naturę informacji zawartych w tych dokumentach oraz kontrowersyjność sporej ich części, niniejsze akta są zaklasyfikowane do wglądu WYŁĄCZNIE DLA CZŁONKÓW RADY. Rodzina Llewellynów stopniowo zdobyła pozycję jednej z najbogatszych i najbardziej wpływowych w Zgromadzeniu. Ich ogromna fortuna wywodzi się z monopolu w portach Nowego Jorku i New Jersey. Jedna z gałęzi rodziny w czasach boomu naftowego w końcu XIX wieku przeniosła się do Houston, tam też zamieszkuje obecnie większość członków rodu.

BLISS LLEWELLYN Azszel, Córka Ciemności, Lupus Teziel, Anioł Miłości. Wilcza Jagoda Imię i nazwisko: Bliss Eugenia Llewellyn Data urodzenia: 9 listopada 1991 r., Houston. Przeszłe wcielenia: Margaret Stanford (Newport), Mary Brewster (Plymouth), Giulia de' Medici (Florencja) Więź: brak danych. Bliss nie ma niebiańskiej przeszłości, ale podlega cyklom reinkarnacji, a najwcześniejsze informacje o jej istnieniu pochodzą z {DATA USUNIĘTA} Przydzielony zausznik: brak Familianci: Morgan Shriver (2007) Rysopis: Włosy: rude Oczy: zielone Wzrost: 180 cm Zgodnie z wiedzą Repozytorium Bliss Llewellyn jest rodzoną córką Gabrieli, poczętą ze związku z Lucyferem w {DATA USUNIĘTA}. Dotychczas wierzono, że Bliss została zaraz po narodzeniu zniszczona na rozkaz Regisa. Repozytorium w dalszym ciągu zbiera informacje dotyczące okoliczności tego zdarzenia. Niepotwierdzone doniesienia wskazują, iż dziecko przeżyło na skutek zdrady {DANE USUNIĘTE - F. L.}. Wstępnie przypuszcza się, na podstawie informacji zebranych z różnych źródeł, że Allegra przez wieki nie wiedziała o istnieniu swojego dziecka. Dom Kronik podaje, że Bliss nosi w sobie duszę Jury, Anioła Światła. Jednakże weryfikacja z wykorzystaniem źródeł historycznych wykazała, iż Jura pojawia się także na Liście Unicestwionych, dla których reinkarnacja nie jest już możliwa. Zgodnie z wiedzą venatorów Forsyth Llewellyn, niedawno wykryty srebrnokrwisty zdrajca w szeregach Rady, wielokrotnie wykorzystywał swoje stanowisko w celu zafałszowania dokumentów dotyczących pierworodnej córki Allegry. Dzięki temu mógł wzywać jej duszę w kolejnych wcieleniach i wychowywać ją w swoim domu, ukrywając prawdziwą tożsamość dziecka. Jednakże godna pochwały staranność archiwistów Repozytorium doprowadziła do odkrycia oryginalnego aktu urodzenia Bliss Llewellyn w tym

cyklu, podpisanego przez ówczesną Regentkę Nan Cutler. W akcie tym Bliss wpisana jest jako Azazel, Córka Ciemności. Jak obecnie się przyjmuje, jest to prawdziwe imię Bliss, nadane jej przez ojca, Niosącego Światło. Bliss spędziła dzieciństwo w Houston w Teksasie i przeniosła się do Duchesne w drugiej klasie liceum. Teksański oddział Komitetu donosił, że Bliss charakteryzowała się odważną i nieustraszoną osobowością i jako jedyna czirliderka potrafiąca wykonać salto ze szczytu pięćdziesięcioosobowej piramidy. Przeprowadziła się do Nowego Jorku wraz z macochą i młodszą przyrodnią siostrą, gdy jej ojciec został wybrany na senatora. Kilka miesięcy po przeprowadzce Bliss została odkryta podczas szkolnego castingu przez agencję Farnsworth Models i rozpoczęła udaną karierę jako modelka. Do niedawna była gwiazdą kilku kampanii odzieży dżinsowej, a jej zdjęcia widniały na billboardach przy Times Square i w rejonie Soho. Raporty stażystów z Duchesne donoszą, że po początkowym okresie jej przyjaźń z Mimi Force uległa rozluźnieniu, a Bliss zaczęła się skłaniać ku towarzystwu Schuyler Van Alen, Olivera Hazard-Perry'ego i Dylana Warda. Jej burzliwy i tragicznie zakończony romans z Dylanem Wardem rozpoczął się od przypadkowego spotkania w zaułku za klubem nocnym. Dylan towarzyszył jej na Balu Jesiennym, a pewne źródła sugerują, że Bliss planowała uczynić go swoim familiantem (nieświadoma jego błękitnokrwistego pochodzenia), czemu zapobiegło jego zniknięcie po śmierci Aggie Carondolet. (Zob. akta Dylana Warda). W papierach ś. p. Strażniczki Dupont znaleźliśmy niedoręczony nigdy list do Lawrence'a Van Alena. W 1870 roku Maggie Sfantord, szesnastoletnia błękitnokrwista, wyszła z odbywającego się w domu admirała Thomasa Vanderbilta Balu Ptrycjuszowskiego i zaginęła bez wieści. Podejrzewano porwanie. Panna Stanford była córką Tyberiusza Stantorda z Newport (Rhode Island), założyciela koncernu Stfantord Oil. Tego samego wieczora Maggie została zaręczona z lordem Alfredem Burlingtonem, earlem. Devonshire. Maggie przebywała wcześniej jako pacjentka w Azylu p. w. Św. Dympny w Newport z powodu skłonności samobójczych, halucynacji i koszmarów. Czerwonokrwiści lekarze stwierdzili u niej schizofrenię, ja jednak przypuszczam, że były to objawy skażenia. Maggie bezskutecznie próbowała odebrać sobie życie, topiąc się w rzece. Lawrensie, przypuszczam, że to jest wskazówka. Uważam, że Maggie mogła być zaginioną córką Allegry. Proszę Cię o jak najszybsze spotkanie w Repozytorium.

Zgodnie z ustaleniami Komitetu dokument jest datowany na dzień ataku srebrnokrwistego, w którym zginęła Strażniczka Dupont. Z karty pacjenta Bliss Llewellyn, prowadzonej przez dr Patricię Hazard: - Pacjentka skarży się na zamroczenia i koszmary od początku przemiany. - Pacjentka widzi szkarłatnooką bestię oraz mężczyznę w bieli, który nazywa ją „córką”. - Rodzice pacjentki zostali powiadomieni. Senator Llewellyn obiecał zająć się tą sprawą. - Jak dotąd brak informacji od senatora Llewellyna dotyczącego stanu psychicznego pacjentki. Przedruk z pamiętnika znalezionego w mieszkaniu Llewellynów: Zgodnie z opinią venatorów jest to ręczne pismo Bliss Llewellyn, jednakże ich stwierdzenie wymaga dalszego potwierdzenia. O Boże, Boże, Boże, co mam robić? On siedzi w mojej głowie. Ojciec, Intruz. Jestem jego częścią. Nie mogę się go pozbyć - jest w mojej głowie, słyszy wszystko i może przejmować kontrolę - teraz wiem, że dzieje się to podczas zamroczeń. Jestem nim, a on jest mną. To ja zabiłam Dylana i tak wielu innych. Chce umrzeć. Już jestem martwa. On niedługo wróci - muszę to schować - nie może się dowiedzieć, że potrafię… Przypuszcza się, że zdaniem Bliss ów wspomniany przez nią „intruz” lub „ojciec” był Lucyferem, Księciem Ciemności we własnej osobie. Jeśli to prawda, tu należałoby szukać wyjaśnienia przyczyn zmanipulowania lub zniszczenia wszelkich danych dotyczących jej urodzin, przechowywanych przez Dom Kronik. Naoczni świadkowie zeznają, że podczas ataku na katedrę (zob Kronika Repozytorium nr 404: Dziedzictwo) Bliss widziano wydobywającą ostrze z bukietu („odłamek szkła lśniący złotym ogniem”) i zatapiającą je we własnej piersi. Mamy podstawy przypuszczać, że był to w rzeczywistości miecz archanioła Michała, zaginiony od ponad roku. Od tamtej pory wszelki ślad po Bliss zaginął, jednakże venatorzy przypuszczają, że pozostała na przy życiu. Z raportu venatora dotyczącego wizyty w kawalerce wynajmowanej przez niejaką Jane

Murray, której miejsce pobytu jest obecnie nieznane: Wszystkie znaki wskazuję na obecność w tym miejscu Gabrieli. Przypuszczamy, że Allegra po przebudzeniu zaakceptowała Bliss jako swoją córkę, nadając jej nowe imię: Lupus Teliel, Wilcza Jagoda. Pamięć uroku zdecydowanie wskazuje na obecność w pokoju trzech osób, z których tylko dwie były wampirami - trzecią urok identyfikuje jednoznacznie jako człowieka. Udało nam się także zrekonstruować wiadomość, jak przypuszczamy, pozostawioną przez Gabrielę: Znajdź piekielną sforę, polującą na demon. Przyprowadź ich do nas. Bliss Llewellyn stanowi zagadkę. Nie powinna była się narodzić, a jej przetrwanie owiane jest tajemnicą. Lawrence Van Alen wierzył, iż pierworodna córka Allegry przyniesie błękitnokrwistym zagładę. Pytanie, czy miał rację, pozostaje w pełni otwarte. Obecny

status:

Uznana

za

zaginioną.

Miejsce

pobytu

nieznane. Przypuszczalnie poszukuje „piekielnej sfory”.

FORSYTH LLEWELLYN Malkiel, Rządca Imię i nazwisko: Augustus Forsyth Llewellyn Data urodzenia: 14 listopada 1959 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Tiberius Stanford (Newport), William Brewster (Plymouth), diuk Patrizio de Medici (Florencja), Newiusz Makron (Rzym) Więź: Bobi Anne Llewellyn Przydzielony zausznik: Loel Salomon (zwolniony ze służby w roku 1981) Familianci: Tierney Scott (1973-1977), Evelyn Smith (1978-1983), Glory CasonThrash (1985-1987), Samantha King (1986-1992), Margot Pearson (1993-1999), Ashley Wells (1998-2002) Rysopis: Włosy: brązowe, przetykane siwizną Oczy: brązowe Wzrost: 178 cm W swoim czasie Forsyth pozostawał jednym z najbardziej zaufanych sojuszników Charlesa Force'a w Radzie, jednakże ostatnie wypadki pokazały, jak bardzo odmienne były jego prawdziwe intencje. W rzeczywistości Forsyth okazał się największym żyjącym wrogiem Charlesa i zdrajcą całej społeczności. Forsyth spędził dzieciństwo na Manhattanie, jednakże później dołączył do rodzinnego koncernu naftowego w Houston w Teksasie. Przeprowadził się do Nowego Jorku po objęciu funkcji senatora, co zresztą było działaniem zakazanym przez Kodeks Wampirów, w myśl którego błękitnokrwiści nie powinni zajmować stanowisk politycznych. (Trzeba jednak zauważyć, iż zasada nieingerowania w politykę czerwonokrwistych była zawsze bardzo słabo, o ile w ogóle przestrzegana, a przez wieki błękitno krwiści sprawowali władzę w świecie ludzi.) Okazało się, że to właśnie Forsyth był srebrnokrwistym zdrajcą, któremu polecono zgładzenie pierworodnego dziecka Allegry i Lucyfera w roku {DATA USUNIĘTA}. Zgodnie z ustaleniami venatorów ocalił on dziecko w ramach przygotowań do powrotu Lucyfera. Jako Tiberius Stanford miał umrzeć z żalu niebawem po zaginięciu córki, Maggie. Jednakże z dokumentów Repozytorium wynika, iż nie okazywał nigdy Maggie ojcowskich uczuć, a jego żałoba miała na celu ukrycie lęku przed reperkusjami ze strony jego prawdziwego władcy w

przypadku, gdyby Maggie (Bliss) zdołała odebrać sobie życie. Z powodu nacisków Cordelii Van Alen przyjął do swojej rodziny duszę Obserwatorki, Pistis Sofii, jako swojej drugiej córki, Jordan. Cordelia podejrzewała zdradę ze strony jednego z najstarszych rodów Rady, współpracującego z zaprzysięgłymi wrogami błękitnokrwistych, a być może z samym Księciem Ciemności. Nie podejrzewała jednak, że zawierzyła zdrajcy... Z obecnych ustaleń Repozytorium wynika, iż Forsyth, z pomocą drugiej srebrnokrwistej zdrajczyni, Nan Cutler, zaaranźował porwanie Jordan przez Croatanów. Wykorzystując stanowisko w Radzie, zwodził prowadzących jej poszukiwania venatorów odsyłając tych, którzy mogliby go zdemaskować, tak daleko, jak to możliwe. Po śmierci Lawrence'a Van Alena i zaginięciu Charlesa Force'a, Forsyth próbował zająć stanowisko Regisa. Do jednomyślnego wyboru nie dopuścił tylko sprzeciw Mimi Force. Zaaranżował wówczas ceremonię odnowienia więzi między bliźniętami Force w taki sposób, aby umożliwić srebrnokrwistym atak na Katedrę Św. Jana Bożego, którą obecnie uważa się za prawdziwą lokalizację Bramy Czasu. Tylko niesłychane poświęcenie i odwaga venatora Martina zapobiegły otwarciu przez srebrnokrwistych jednej z Bram Piekieł i wypuszczeniu na świat Obrzydliwości, tak jak to miało miejsce podczas bitwy w Rzymie. Forsyth zniknął niebawem po ataku, a obecne miejsce jego pobytu pozostaje nieznane. Obecny status: Uznany za zaginionego. Miejsce pobytu nieznane.

BOBIANNE LLEWELLYN Andela, Anioł Świtu Imię i nazwisko: Roberta Shepherd Prescott (zdrobniale „BobiAnne”) Data urodzenia: 18 grudnia 1973 r., Houston Przeszłe wcielenia: Dorothea Stanford (Newport), May Brewster (Plymouth), Antonia de' Medici (Florencja), Ennia Makronia (Rzym) Więź: Forsyth Llewellyn Przydzielony zausznik: brak Familianci: John - Boy Rogers (1991 - 1993), George Walton (1995-1997), Billy Busch (1998-2001), Richard Carter (2001-2006) Rysopis: Włosy: tleniony blond Oczy: brązowe Wzrost: 175 cm Uważana przez Cordelię Van Alen za pierwszorzędny przykład „równania w dół” przez obecne pokolenie błękitnokrwistych, BobiAnne miała opinię osoby płytkiej, niemądrej i do przesady snobistycznej - tandetnej karykatury, niepasującej do śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku. Znacznie młodsza od męża, Forsytha Llewellyna, we wszystkich źródłach występuje jako macocha Bliss. Brak jednak dokumentacji wcześniejszego małżeństwa Forsytha, a niedawno odnaleziony akt urodzenia Bliss zawiera inicjały jej matki „R. P. „, co mogłoby odpowiadać Robercie Prescott. W naszej opinii BobiAnne była matką obecnego wcielenia Bliss, jednakże pozwoliła, aby dziecko uważało ją za macochę, ponieważ w poprzednich cyklach Bliss okazywała jej jawną wrogość. Jako Dorothea Stanford zapadła na załamanie nerwowe po zniknięciu córki. Obecnie przypuszcza się, że przyczyną jej stanu był lęk przed odkryciem przez Radę prawdziwej tożsamości Maggie. Dorothea była przekonana, że jej przyjaciele i sąsiedzi ukrywają przed nią prawdę o miejscu pobytu córki. BobiAnne jest także matką Jordan, ale zgodnie ze wszystkimi źródłami ledwie tolerowała młodszą córkę - z przyczyn, które dopiero teraz wyszły na jaw. Venatorzy uważają, iż - podobnie jak jej mąż - BobiAnne była srebrnokrwistą zdrajczynią i obawiała się, że Pistis Sofia zdemaskuje ich oboje jako szpiegów Księcia Ciemności i przybranych

rodziców jego utrzymywanej w tajemnicy dziedziczki. Poniosła śmierć w trakcie masakry w Rio, padając ofiarą własnego podłego spisku. Forsyth nigdy w pełni nie doszedł do siebie po jej śmierci. Obecny

status:

Unicestwiona.

Zginęła

srebrnokrwistych w Rio de Janeiro.

podczas

ataku

JORDAN LLEWELLYN Pistis Sofia, Starsza nad Starszymi, Obserwatorka Imię i nazwisko: Jordan Grace Llewellyn Data urodzenia: 1 stycznia 1994 r., Houston Przeszłe wcielenia: Julia Liwilla (Rzym) Więź: brak. Pistis Sofia jest ucieleśnieniem dziewictwa i nie ma partnera. Przydzielony zausznik: brak Familianci: John-Boy Rogers (1991-1993), George Walton (1995-1997), Billy Busch (1998-20Ol), Richard Carter (200l-2006) Rysopis: Włosy: Jordan Llewellyn - brązowe, Jane Murray - rude Oczy: Jordan Llewellyn - zielone, Jane Murray - niebieskie Wzrost: Jordan Llewellyn - 147 cm, Jane Murray - 165 cm Prawdziwa tożsamość Jordan Llewellyn była znana nielicznym: Cordelii Van Alen, która prosiła o jej przywołanie, Forsythowi Llewellynowi, który przyjął ją do swojej rodziny, a także Charlesowi Force'owi, który po uporczywych petycjach Cordelii wydał Domowi Kronik zgodę na wezwanie duszy Sofii. Obserwatorka jest starożytną duszą zrodzoną z pełną świadomością, panującą nad wspomnieniami i zdolną do przewidywania przyszłości. Błękitnokrwiści wierzą, iż jej mądrość pozwoli na czas dostrzec powrót Lucyfera, jednak przez tysiące lat pozostawała w uśpieniu. Wypełniła swoją rolę w Rzymie, kiedy to była zrodzona jako Julia Li willa, siostra cesarza Kaliguli. To ona pierwsza rozpoznała w nim Lucyfera i wspólnie z siostrą Agrypiną podjęła nieudaną próbę jego zabójstwa. Michał uwolnił jej duszę i oswobodził ją z cyklu ekspresji. W Rzymie Pistis Sofia przepowiedziała zerwanie więzi między Michałem i Gabrielą, a także to, że córka Gabrieli przyniesie wampirom ocalenie. Jako Jordan Llewellyn, Sofia była trochę niezdarną, niską i przyciężką dziewczynką, której wygląd stanowił rażący kontrast z urodą jej siostry. W szkole osiągała najlepsze wyniki w matematyce i naukach ścisłych i miała niewielkie grono kolegów. Zgodnie z raportami dotyczącymi rodziny Llewellynów, jako dziecko nie odstępowała Bliss na krok. Biorąc pod uwagę niezwykłe pochodzenie Bliss, można z dużą dozą pewności założyć, że Jordan

wiedziała, z kim ma do czynienia i po prostu grała na czas. Jednakże osoby lepiej znające obie siostry podkreślały, że były one ze sobą bardzo związane uczuciowo, co mogłoby tłumaczyć, czemu Jordan czekała wiele lat przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu działań. Venatorzy przypuszczają, że w wieczór jej porwania w Rio Jordan podjęła działania jako Obserwatorka. Zamierzała zabić śpiącą Bliss, jednakże w ostatnim momencie przeszkodzili jej w tym Forsyth i BobiAnne. Dalsze śledztwo venatora Martina doprowadziło do wniosków, że Jordan była przetrzymywana przez rok przez srebrnokrwistych, na polecenie Lucyfera, w celu wydobycia z niej informacji dotyczących Zakonu Siedmiorga. Gdy srebrnokrwiści stwierdzili, że nigdy nie uzyskają od niej potrzebnej wiedzy, została zabita - a przynajmniej tak przypuszczano początkowo. Obserwatorka jest zdolna do zmiany powłoki cielesnej, więc po śmierci Jordan Sofia znalazła nowe ciało: stała się Jane Murray, czterdziestoletnią nauczycielką historii, potrąconą przez autobus w trakcie podróży po Ameryce Południowej. Jako Jane Murray Sofia ma postać solidnej kobiety w średnim wieku, z intensywnie rudymi włosami i rumianymi policzkami prawdziwej Irlandki. W 2009 roku dołączyła do kadry pedagogicznej Duchesne jako nauczycielka historii. Raporty z Duchesne donoszą, że stała się niezwykle popularna wśród uczniów, a jej seminarium poświęcone starożytnym cywilizacjom było nie odmiennie oblegane. Przeszukanie kawalerki Jane Murray pozwoliło venatorom ustalić, że Obserwatorka przebywa obecnie z Bliss Llewellyn, gdziekolwiek by się nie znajdowała. Obecny status: Uznana za zaginioną. Uważa się, że przebywa w towarzystwie Bliss Llewellyn.

Komentarz Autorki: obecnie pracuję nad pierwszą książką z cyklu Wilczy Pakt. Pomysł na nią przyszedł mi do głowy dość wcześnie, kiedy planowałam ogólny zarys fabuły Błękitnokrwistych, a w miarę rozwoju historii zaczęłam dochodzić do wniosku, że wilki zasługują na własny cykl. Poniżej znajdziecie fragment pierwszej książki. Cały cykl ma kontynuować historię Bliss Llewellyn, która udała się na poszukiwanie Piekielnej sfory. *** Wilczy Pakt Cienie sprawiały, że wszystko wydawało się większe I bardziej śmierdzące. Na ladach piętrzyły się styropianowe płyty i ciężkie bele woskowanego papieru. Zarysy kołyszących się pod sufitem pustych haków do wieszania mięsa wydawały się jeszcze bardziej złowrogie w blasku księżyca. Do ceglanych ścian przypięte były schematy podziału tusz zwierzęcych. Łopatka. Karkówka. Polędwica. Przy wejściu dwie duże szklane lady chłodnicze pełne były kawałów mięsa, zapakowanych w foli Bliss Llewellyn wzięła głęboki wdech, wstrzymując oddech na tak długo, jak mogła i zmuszając napięte mięśnie do rozluźnienią. Wytropiła bestię u rzeźnika, widziała giętki, futrzasty kształt, wślizgujący się przez boczne drzwi. To było to. Od trzech dni przeczesywała każdy zakamarek Hunting Valley, co nie okazało się zresztą skomplikowanym zadaniem. Trudno było nawet nazwać je miastem - „centrum” składało się z jednego baru i kilku zabitych deskami witryn sklepowych. To było miejsce, z którego większość ludzi wyjeżdża natychmiast po odłożeniu odpowiednich środków, ten rodzaj miasteczka, w którym pozostają tylko ci, którzy muszą. Bliss skradała się po mokrej, kamiennej podłodze tak cicho, jak tylko mogła. Jej pościg dobiegł końca. Wszystko, co do tej pory robiła, doprowadziło ją właśnie do tej chwili. Bestia czaiła się gdzieś w ciemności, w oczekiwaniu. Bliss musiała być szybka. Widziała w lesie pozostawione szczątki, poszła za śladami, a teraz dotarła do celu. Ujarzmij ogary, powiedziała jej matka. Sprowadź je do nas. Musiała w jakiś sposób skłonić je do posłuszeństwa. Dostrzegła błysk światła w oddali. Drzwi do chłodni na drugim końcu pomieszczenia sklepowego były otwarte, odsłaniając zwierzęcą tuszę, kołyszącą się jak odwrócone wahadło. Dlatego wszystko wokół pachniało krwią. Zamknęła oczy, żeby lepiej słyszeć. Skoncentruj się. Zatkała nos. Zapach ją rozpraszał. Kiedy jedynym jej łącznikiem ze światem zewnętrznym (czy może wewnętrznymi) pozostawał Intruz, przekonała się, że lepiej słyszy, jeśli zamknie oczy i ograniczy sygnały pozostałych zmysłów. Była teraz człowiekiem, z ludzkimi ograniczeniami.

Nie mogła już podsłuchiwać rozmowy z odległości piętnastu metrów ani podnosić przedmiotów pięciokrotnie od niej cięższych, nie mogła robić wszystkich tych rzeczy, które zdawały się naturalne, kiedy miała błękitną krew. Ale nawet jeśli stała się tylko człowiekiem, była przyzwyczajona do ciemności. Intruz ją tego nauczył. Słyszała tykanie zegara, szczęk haka ocierającego się o łańcuch, miękkie skrobanie pazurów na betonie - niepokój bestii... a potem niemal niesłyszalny oddech. W pomieszczeniu krył się ktoś jeszcze, ktoś poza tą istotą. Ale gdzie? I kto? Nieprzyjemne skrobanie przybliżyło się. Bliss usłyszała warkot, niski, pierwotny i pełen wściekłości, a potem tamten oddech stał się głośniejszy, bardziej rozpaczliwy - i nagle zza drzwi rozległ się krzyk. Bliss poderwała się ze swojego miejsca i pobiegła w stronę źródła głosu. Brzdęk! Nóż upadł na podłogę. Obróciła się w tamtą stronę, ale zastygła w miejscu. Nóż był przynętą, miał odwrócić uwagę. Bestia znalazła się teraz za nią, próbowała odciągnąć ją od drzwi. Bliss widziała w ciemnościach szkarłatne oczy, wpatrujące się w nią z nienawiścią. Uważała ją za idiotkę? Może Bliss nie miała już wampirzych zdolności, ale to nie znaczyło, że była całkowicie bezbronna. Nadal pozostała szybka. Nadal miała świetną koordynację. A także zwinność i umiejętności sportowca. Bestia warknęła i drapnęła pazurami beton, rozwścieczona i gotowa do skoku. Bliss zorientowała się, że to właściwa chwila. Rzuciła się w stronę otwartych drzwi, wspinając się na stół i ciskając pękiem noży przez pomieszczenie. Bestia skoczyła, ale Bliss była szybsza. Kiedy dotarła do ogromnych stalowych drzwi, chwyciła klamkę i używając ich ciężaru jako punktu oparcia, pociągnęła je za sobą. Drzwi chłodni zatrzasnęły się z mokrym, mlaszczącym dźwiękiem, który sprawił, że straciła pewność, czy to był dobry pomysł. Ile powietrza zostało w środku? Ale teraz nie miała czasu się o to martwić. Złapała wiszący na ścianie nóż i zablokowała nim zamek. Słyszała, jak bestia uderza całym ciałem o zamknięte drzwi, sprawiając, że drżały we framudze. Była większa i bardziej niebezpieczna, niż Bliss się spodziewała. Ujarzmić wilki? Będzie miała szczęście, jeśli wyjdzie z tego żywa. Rozejrzała się. Z sufitu zwisał jakiś tuzin tuszy. Powietrze pachniało zjełczałym tłuszczem i metalem. Przepchnęła się między tuszami na tył chłodni, kierując się w stronę, z której dochodził urywany oddech. Na podłodze leżał chłopak, wyglądający na jej rówieśnika, przykuty do ściany. Koło niego zobaczyła deskę do krojenia i piłę taśmowa. Hak wiszący nad jego głową pokryty był

zaschniętą krwią i rdzą, a kafelki na ścianie nosiły ślady ciemnej czerwieni. Skóra chłopaka była sina, włosy pokryte brudem... Na nadgarstkach i szyi zauważyła paskudne czerwone ślady od ciężkich żelaznych kajdan. Boże, co tu się działo? - Bliss poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Bestia nie mogła tego zrobić sama. Musiał z nią działać ktoś jeszcze. Bliss zadrżała, czując gęsią skórkę na rękach. Teraz, kiedy nie była już wampirem, jej ciało nie kontrolowało temperatury tak dobrze, jak dawniej. Ale czy było jej zimno ze strachu, czy z powodu chłodu w pomieszczeniu? Po raz pierwszy w swojej podróży Bliss zastanowiła się, czy nie wpakowała się w coś, czego kompletnie nie rozumie. Pochyliła się, dotykając twarzy chłopaka. Przynajmniej był jeszcze ciepły. Łagodnie położyła rękę na kościstym ramieniu. - Jesteś już bezpieczny - powiedziała, zastanawiając się, czy nie pociesza też samej siebie. - Może, ale ty nie. - Jego oczy nagle zalśniły i zanim Bliss zdążyła mrugnąć, chłopak zacisnął dłoń na jej szyi, przyduszając ją do podłogi. Przytrzymał biodra dziewczyny kolanami, a jej ręce unieruchomił z dala od ciała. Dopiero teraz Bliss zobaczyła, że kajdany nie były zamknięte. - Kim jesteś? - zapytała, z trudem wyduszając słowa, próbując uwolnić się od uścisku na szyi. Zastanawiała się, czy zdoła sięgnąć do kieszeni dżinsów i dźgnąć napastnika ukrytym ostrzem, które zawsze nosiła przy sobie. - Chyba właściwszym pytaniem jest, kim ty jesteś? Wtargnęłaś na nasz teren. - Jego głos był niski i melodyjny, przyjazny. - Nie wiem, o czym mówisz. - Nie lubimy takich jak ty. Pachniesz urokiem - powiedział. Wiedziała, że miał na myśli to, że nie jest w pełni człowiekiem. W jakiś sposób potrafił wyczuć jej dawny nieludzki status z czasów, kiedy była ognistym aniołem. - Wiesz o uroku? - zapytała Bliss. Chłopak roześmiał się. - Polujemy w uroku. Jesteśmy Abyssus Praetorium. Bliss spojrzała na niego zaskoczona. Znała tę nazwę. Strażnicy Otchłani. Nazywani także Pretorianami. W jej umyśle pojawił się obraz. Zobaczyła Intruza - Lucyfera, swojego ojca - w pełnym przepychu pałacu, wśród potężnych złotych kolumn. Jego dwór gromadził tysiące sług. Czy to był Rzym? Czy może starożytny Egipt? Nie była pewna. Lucyfer stał na szczycie marmurowych schodów, spoglądając z góry na nie zwykłej piękności istotę. Był to

mężczyzna, ale wyższy od człowieka, nieludzko wspaniały, o dzikich oczach i drapieżnej urodzie. Obraz nie pochodził z jej pamięci, lecz z pamięci Lucyfera. Kiedy była więźniem jego duszy, kiedy przejął jej ciało, fragmenty jego wspomnień przeniknęły do jej świadomości. Wywoływane przez przypadkowe zdarzenia wspomnienia rzeczy, których nie doświadczyła, nagle pojawiały się w jej głowie. Więc to tak. Intruz znał te istoty. Zamknęła oczy, ponownie przywołując tę scenę. Słyszała, jak Lucyfer odzywa się do nich. Nie znała tego języka, o twardych i trudnych do wymówienia słowach, ale wiedziała, że będzie potrafiła nim mówić jak własnym. - Puść mnie! - krzyknęła, czując, że ręka chłopaka zaciska się na jej gardle. Wszystko zamarło w bezruchu, a po drugiej stronie drzwi bestia zawyła. A potem uścisk chłopaka zelżał, a on sam odsunął się, patrząc na nią z zaskoczeniem i niezrozumieniem, jakby nie był do końca pewien, dlaczego ją wypuścił. Bliss była tak samo zaskoczona, jak on, ale nie miała czasu do stracenia. Jednym płynnym ruchem przeturlała się i wystrzeliła z miejsca, łapiąc równowagę, zanim pośliznęła się w kałuży krwi. Wyrwała nóż z drzwi chłodni i ruszyła przez drzwi do wnętrza sklepu. Co tu się właściwie stało? Tropiła bestię od tygodni, ale nagle okazało się, że to raczej ona była ścigana. Czy to Lucyfer wysłał bestię, żeby ją zwabić? Czy jakimś sposobem ponownie mógł jej dosięgnąć? Czy chłopak pracował dla niego? Jak Allegra mogła doprowadzić ją do tej nory? Czy wszystko, co jej powiedziano, i w co wierzyła, okazało się kłamstwem? Bliss popchnęła drzwi wejściowe i stwierdziła, że są zamknięte na klucz. Celowo zostawiła je otwarte wchodząc. Kto je zamknął? Kopnęła drzwi przy framudze, wybijając dziurę w deskach i rozsypując szkło na ulicę. Otwarła drzwi i wyśliznęła się na zewnątrz. Drobne odłamki szkła wbijały się w podeszwy jej butów, kiedy potykając się, biegła chodnikiem do samochodu. Słyszała za sobą kroki, ale nie oglądała się. Wyciągnęła kluczyki z kieszeni, szarpnięciem otworzyła drzwiczki, wskoczyła na siedzenie kierowcy i odpaliła silnik. Tuż przed nią i za nią zaparkowane były teraz dwa samochody, w odległości dosłownie centymetrów. Nie mogła się wydostać, nie uszkadzając swojego wozu albo ich. To była jawna pułapka. Musiała po prostu wyrwać się siłą. Docisnęła pedał gazu i uderzyła stojący przed nią samochód. Poruszył się, ale zyskała tylko kawałek miejsca. Ponownie przycisnęła gaz, tym razem przerzucając się na wsteczny i wjeżdżając w samochód stojący z tyłu. Rozległ się nieprzyjemny dźwięk metalu miażdżącego metal, tył jej auta zgiął się jak harmonia, a tylne światła rozprysnęły w fontannie plastiku i kurzu.

Przerzuciła bieg i spłaszczyła tylny zderzak samochodu przed nią. Jej własny wóz wjechał kołem na chodnik - znacznie lepiej - pozwalając jej wykręcić spomiędzy dwóch samochodów, które uwięziły ją przed sklepem rzeźnika. Por spływał po jej czole, zalewając oczy. Zamrugała, oszołomiona. Była teraz człowiekiem i niezależnie od swojej siły musiała przywyknąć do nowych ograniczeń. Docisnęła gaz i ruszyła, przekręcając kierownicę i przyspieszając wariacko na ulicy. Przez potłuczoną szybę niewiele widziała, więc chwilę później rozbiła się na słupie telefonicznym. Szyba roztrzaskała się, a samochód skręcił, wpadając na chodnik. Bliss została ciśnięta o oparcie. Co ona najlepszego zrobiła? W kilka sekund zamieniła ucieczkę w katastrofę. Samochód był wrakiem. Nacisnęła gaz, ale nic się nie stało. Spróbowała wstecznego, ale silnik był martwy. Usłyszała głośne uderzenie o dach samochodu, który lekko się wygiął. Z góry zsunęła się para butów, a za nią cztery futrzaste łapy. Więc tam zniknęła bestia. Teraz widziała ją wyraźniej: srebrzyste futro, szkarłatne ślepia. Chłopak i wilk przysiedli pochyleni na dachu, zwinni jak akrobaci, wpatrując się w nią przez rozbitą szybę. Za nimi widziała innych, grupkę dzieciaków, powoli otaczających samochód. Ile ich było? Troje? Czworo? Więcej? Kątem oka zauważyła drapieżnie wyglądającą dziewczynę z potarganymi zielonymi włosami i w tatuażach, a także sprawiających ponure i złowrogie wrażenie chłopaków. Ktoś próbował siłą otworzyć tylne drzwi. Szczęknęła klamka, ale wszystkie drzwi były zaklinowane. Bliss wzięła głęboki oddech i czekała. - Czego ode mnie chcecie? - Chciałbym, żebyś się uspokoiła, zanim zrobisz sobie krzywdę, Bliss - uśmiechnął się chłopak. Zna moje imię. Skąd zna moje imię? - Przy okazji, jestem Lawson. Skinęła głową, ale nie zwracała uwagi na jego słowa. Wilk zbliżył się, jego kły od jej twarzy dzieliły centymetry. Z pyska kapała mu ślina, smród był nie do wytrzymania. Lawsan klepnął go po łbie, tak że cofnął się od Bliss i zaskomlał. - No dalej, Scooby, leżeć - powiedział, tarmosząc bestię pieszczotliwie. Jedno z dzieciaków przy samochodzie - Bliss widziała teraz, że była to mniej więcej jedenastoletnia dziewczynka - rzuciło psią chrupkę. Wilk złapał smakołyk w powietrzu i machając ogonem odszedł od samochodu. - Scooby? Wilk był jego zwierzątkiem domowym. Bliss starała się nie sprawiać wrażenie

nadmiernie zdziwionej. Kiedy matka wysyłała ją na poszukiwania, wyobrażała sobie piekielne ogary jako istoty nadprzyrodzone. Półludzkie, półzwierzęce bestie, stworzenia rodem z koszmarów sennych i horrorów filmowych. Piekielna sfora, wilkołaki... jedno i to samo, prawda? - Tak właśnie myślałaś? Że się w nie zamieniamy? Na widok księżyca w pełni? wyszczerzył się Lawson. Skąd wiedział, o czym ona myśli? Zupełnie jakby słyszał każde słowo. Jasne, venatorzy to potrafili, ale była pewna, że on nie jest wampirem. Czym w takim razie był? I co za „my”? Ta grupka dzieciaków wokół samochodu? Byli z nim? Na pewno. Lawson odrzucił głowę do tyłu i zawył. Szarpnął kołnierzyk koszuli, imitując niekontrolowaną i dramatyczną transformację. - Nie mówisz chyba serio? - powiedział, sprawiając wrażenie lekko urażonego. Znaczy, wiesz chyba, że nie ma czegoś takiego jak wilkołaki? Zostały wymyślone przez jednego

naprawdę

zdesperowanego

scenarzystę,

gdzieś

w

latach

czterdziestych.

Zauważyliśmy, że od jakiegoś czasu obserwujesz Scooby'ego i doszliśmy do wniosku, że najwyższy czas, żeby się z tobą spotkać. Wybacz, jeśli to wyszło trochę niefajnie. Chłopaki mają porąbane poczucie humoru. Pewnie od życia w dziczy. Bliss nie wiedziała, co powiedzieć. Lawson był niezwykle rozmowny jak na kogoś, kto kilka chwil wcześniej sprawiał wrażenie, jakby naprawdę chciał zrobić jej krzywdę. Szyja nadal ją piekła od jego uścisku. - Przy okazji, sorki za samochód, chociaż nie musiałaś tak panikować. Ale znajdziemy ci jakiś nowy. Albo Gorg naprawi ten, jak wolisz. Ale musimy pogadać. Skąd znasz nasz język? Nic takiego się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Myśleliśmy, że znamy wszystkich Pretorian w okolicy. - Przyjrzał się z bliska jej twarzy, a potem wyciągnął z kieszeni chusteczkę i przetarł jej policzki. - Najlepiej chyba zabierzemy cię do środka i posprzątamy ten bajzel, zanim zjawi się policja. Nie chcemy przyciągać uwagi. To miasto wygląda na wymarłe, a szeryf ma ptasi móżdżek, ale zapewniam cię, że jest aż za bardzo aktywny. Zeskoczył z samochodu i bez trudu otworzył uszkodzone drzwi po jej stronie. Pogięty i poskręcany metal nie stanowił dla niego żadnego problemu. Nie wydawał się już tak kruchy ani tak kościsty jak wcześniej. Bliss zastanowiła się, czy potrafił w jakimś stopniu zmieniać swój wygląd. Był bardzo wysoki i umięśniony. Kimkolwiek był - i kimkolwiek, tak przy okazji, byli jego przyjaciele - nie był na pewno człowiekiem. Ale nie przypominał także nie zwykłej istoty ze wspomnień Lucyfera. Tak czy inaczej stanowił dla niej taką samą zagadkę, jaką ona stanowiła dla niego. - Idziemy? - zapytał, czekając, aż wysiądzie z samochodu. Bliss drgnęła. Pod wpływem adrenaliny nie czuła wcześniej bólu, który teraz stał się nie do

zniesienia. - Chyba mam połamane nogi. - Boże, teraz naprawdę mi przykro, że dałem się namówić Malcolmowi na ten głupi numer. Chodź - powiedział, pochylając się tak, aby mogła objąć go za szyję. Jej nogi zwisały bezwładnie, kiedy niósł ją z powrotem do sklepu rzeźnika. Bliss skorzystała z okazji, żeby przyjrzeć się mu uważniej. Musiał już pozbyć się tamtego świństwa z włosów, ponieważ w świetle latarni zobaczyła, że mają piękny, ciemnokasztanowy kolor. Miał ostre, przystojne rysy, duże niebieskie oczy, zadarty nos, kwadratową szczękę i wysokie czoło. Nie był w najmniejszym stopniu wątły i delikatny, ale młody, pełen życia i niezwykle przystojny. Po miesiącach poszukiwań Bliss czuła się zaskakująco bezpieczna w jego silnych ramionach. Mogła tylko zastanawiać się, kogo lub co właściwie znalazła w Hunting Valley. Z tyłu za nimi reszta grupy zaczęła już uprzątać wszystkie ślady wypadku.

*** AKTA RODZINNE: RODY SPOZA ZGROMADZENIA *** Chociaż do Zgromadzenia należą niemal wszystkie rody błękitnokrwistych, nieliczne z nich wybrały życie poza jurysdykcją Komitetu, Te rodziny i osoby nie są powiązanie ze srebrnokrwistymi, ale nie wspierają także błękitnokrwistych w ich podstawowej misji. Nie uczęszczają na zebrania Komitetu, nie udzielają się we władzach Zgromadzenia i ze znanych tylko sobie przyczyn wolą życie z dala od społeczności.

DYLAN WARD Ksatanael, Ukryty Imię i nazwisko: Dylan Elliot Ward Data urodzenia: 5 maja 1992 r., Greenwich Przeszłe wcielenia: lord Alfred Burlington, earl Devonshire (Newport), William Bradford (Plymouth), Paolo Ghiberti (Florencja) Więź: brak Przydzielony zausznik: brak Familianci: brak danych Rysopis: Włosy: czarne Oczy: czarne Wzrost: 175 cm Bardzo niewiele wiadomo o rodzinie Wardów, która na początku dwudziestego wieku wybrała życie poza Zgromadzeniem. Jedynym jej członkiem znanym Komitetowi jest Dylan, który odegrał istotną rolę w zdemaskowaniu spisku srebrnokrwistych. Dylan przeniósł się do Duchesne w drugiej klasie liceum. Z raportów stażystów wynika, że od początku towarzyszyły mu plotki, jakoby był wyrzucany z kolejnych szkół prywatnych na północno-wschodnim wybrzeżu. Pogłoski te prawdopodobnie podsycało jego zachowanie (ponury, trzymający się na dystans, sprawiający wrażenie nie zadowolonego z życia) i celowo zaniedbany wygląd (zniszczona skórzana kurtka, brudne dżinsy). W rzeczywistości jednak nic takiego nie miało miejsca. Dylan uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum w Greenwich, gdzie był przeciętnym uczniem. Zawarł przyjaźń z podobnymi sobie wyrzutkami towarzyskimi: Schuyler Van Alen i Oliverem Hazard-Perrym. Nawiązał również romans z Bliss Llewellyn, która podobno powiedziała o nim, że: „to taki typ chłopaka, który jest w stanie łamać zasady niezależnie od konsekwencji - i to mi się podoba”. Jako główny podejrzany w sprawie morderstwa Aggie Carondolet, Dylan został zatrzymany przez Komitet w celu złożenia zeznań. Uciekł jednak i, jak uważano, zaatakował znowu, tym razem wybierając Cordelię Van Alen. Obecnie jednakże wiemy, że nie był on sprawcą tych czynów, lecz kolejną ofiarą srebrnokrwistych. Dezorientacja i zagubienie okazały się skutkiem bezwzględnej ingerencji w jego pamięć. Venatorzy uważają, że

prawdziwym sprawcą była, znajdująca się pod wpływem Lucyfera, Bliss Llewellyn. Po powrocie do Nowego Jorku Dylan zwrócił się ponownie do Bliss, która oddała go w ręce swojego ojca. Forsyth Llewellyn niezwłocznie umieścił go w ośrodku odwykowym dla wampirów, Transitions Residential Treatment Center. Kilka tygodni później Dylan został wypisany i zniknął. Jego ciało znaleziono na górze Corcovado, obok ciała Lawrence'a Van Alena. Jako wampir nieposiadający partnera, Ksatanael mógł swobodnie w każdym cyklu wybierać partnerkę spośród Zgromadzenia, jednak przez wieki starał się zbliżyć do kolejnych wcieleń Azazel (Bliss). W roku 1870, jako najstarszy syn księcia i księżnej Devonshire, został zaręczony z Maggie Stanford tuż przed jej zaginięciem. Zgodnie z informacjami Repozytorium w innych wcieleniach również wybierał właśnie ją. May (Goody) Brewster wyszła za Williama Bradforda, a Giulia de Medici była zaręczona z Paolem Ghibertim. Obecny status: Unicestwiony. Zginął z ręki Lawrence'a Van Alena w Rio de Janeiro. (Dalsze informacje dotyczące okoliczności jego śmierci można znaleźć w Objawieniu: Kronice Repozytorium nr 303.)

Komentarz Autorki: Akcja tego opowiadania toczy się po wydarzeniach z Blękitnokrwistych, ale przed rozpoczęciem Maskarady. Historia nie jest opowiadana z punktu widzenia Dylana, ale pozwala rzucić trochę światła na to, co się mim działo. *** Shelter Island Historia Dylana Wszystko zaczęło się od światła. Pewnej zimnej, lutowej nocy Hannah obudziła się o trzeciej nad ranem i zauważyła, że jeden ze starych miedzianych kinkietów na ścianie migocze, rzucając bladą, ledwie widoczną poświatę. Światło zamrugało, zgasło, a potem nagle pojawiło się znowu. W pierwszej chwili pomyślała, że to przez zwarcie lub jej własną nieuwagę - czy zgasiła światło, kładąc się do łóżka? Ale kiedy zjawisko powtórzyło się następnej nocy, a potem dwa dni później, zaczęła się uważniej przyglądać. Za czwartym razem była całkowicie obudzona. Wymacała na szafce okulary, założyła je i marszcząc brwi, popatrzyła na świecącą żarówkę. Była całkowicie pewna, że zgasiła światło, zanim się położyła. Patrzyła, jak blask powoli przygasa, pogrążając pokój w ciemności. A potem zasnęła. Inna dziewczyna by się przestraszyła, ale Hannah spędzała na Shelter Island już trzecią zimę i przywykła do „domowych hałasów” i innych dziwactw. W lecie zewnętrzne drzwi z tyłu domu nigdy się nie zamykały, otwierał je na nowo każdy powiew wiatru, a także wchodzący i wychodzący ludzie: facet jej matki, sąsiad, koleżanki Hannah, które spędzały tu lato, ponieważ ich rodzice mieli domy na wyspie. Na Shelter Island nikt nie zamykał drzwi na klucz. Nie zdarzały się tu przestępstwa (chyba że liczyć kradzież roweru, ale jeśli twój rower zniknął, to najprawdopodobniej znaczyło, że ktoś pożyczył go sobie, żeby pojechać po zakupy i następnego dnia znajdziesz go przy schodach domu), a ostatnie morderstwo miało miejsce chyba w osiemnastym wieku. Hannah miała piętnaście lat, a jej matka, Kate, była barmanką w The Good Shop, w pełni ekologicznej restauracji z barem, czynnej tylko trzy miesiące w roku - w szczycie sezonu, kiedy wyspę oblegała „stonka” (zgodnie ze słowami jej matki) w postaci mieszczuchów na wakacjach. Pieniądze tych „letnich ludzi” (także określenie matki) pozwalały przeżyć stałym mieszkańcom, takim jak one. Poza sezonem, w zimie, na wyspie pozostawało tak niewielu lokatorów, że miasto sprawiało wrażenie opuszczonego. Ale Hannah lubiła zimy, lubiła patrzeć na prom kursujący po pokrytej lodem rzece, na

śnieg, przykrywający wszystko jak baśniowa pierzyna. Mogła spacerować samotnie po zamiecionych przez wiatr plażach, gdzie mlaszczące odgłosy jej butów grzęznących w mokrym piasku były jedynym dźwiękiem na przestrzeni wielu mil. Miejscowi zawsze w zimie zapowiadali, że wyprowadzą się z wyspy. Mieli dość gwałtownych śnieżyc, które srożyły się nocami, wiatru wyjącego w oknach jak szalony upiór. Narzekali na samotność, izolację. Niektórzy ludzie nie znosili ciszy, ale Hannah rozkoszowała się nią. Tylko wtedy mogła słyszeć swoje myśli. Hannah i jej matka przyjechały tutaj jako letni ludzie. Dawno temu, kiedy rodzice byli jeszcze razem, cała rodzina spędzała wakacje w jednej z wielkich kolonialnych rezydencji przy plaży, niedaleko przystani przy Sunset Hotel, gdzie cumowały jachty. Ale wszystko się zmieniło po rozwodzie. Hannah wiedziała, że ich życie zmniejszyło się przez to rozstanie, że ona i jej matka stały się w pewnym sensie kimś gorszym. Obiektami współczucia od czasu, kiedy ich ojciec uciekł ze swoją marszandką. Nie, żeby Hannah dbała przesadnie o to, co myślą inni. Lubiła wygodny, chociaż rozpadający się dom w stylu Cape Cod, w którym mieszkały. Otoczony dokoła werandą, miał upchanych w zakamarkach sześć sypialni: jedną na strychu, trzy na parterze i dwie w piwnicy. W wyłożonym boazerią salonie wisiały stare grafiki, przedstawiające wyspę i otaczające ją wody. Dom należał do rodziny, która nigdy z niego nie korzystała, a obecny zarządca nie miał nic przeciwko wynajęciu go samotnej matce. Początkowo Hannah i jej matka poruszały się w ogromnej przestrzeni jak dwie kule zagubione na stole bilardowym. Ale z czasem przywykły, a dom stał się dla nich ciepły i przytulny. Hannah nigdy nie czuła się samotna ani przestraszona. Zawsze miała wrażenie, że jest bezpieczna. Ale mimo wszystko, kiedy kolejnej nocy o trzeciej nad ranem światło zamigotało, a drzwi otworzyły się z łomotem, zaskoczona Hannah usiadła gwałtownie na łóżku, rozglądając się wokół. Skąd brał się ten przeciąg? Okna zostały uszczelnione na zimę i nie czuła żadnego podmuchu. Z zaskoczeniem zauważyła cień przy drzwiach. - Kto tam? - zawołała stanowczym, pewnym głosem. Takim, jakiego używała, pracując latem jako kasjerka w sklepie spożywczym, kiedy mieszczuchy narzekały na cenę rukoli. Nie była wystraszona. Tylko ciekawa. Co mogło spowodować mruganie światła i otwarcie drzwi na oścież? - Nikt - usłyszała odpowiedź. Odwróciła się.

Na krześle w kącie siedział chłopak. Hannah prawie wrzasnęła. Spodziewała się kota, może jakiejś zabłąkanej wiewiórki, ale chłopaka? Już niedługo miała stać się szesnastolatką-która-nigdy-się-nie-całowała. Okropne, że niektóre dziewczyny robiły wokół tego tyle szumu, ale jeszcze gorsze było, że Hannah się z nimi zgadzała. - Kim jesteś? Co tu robisz? - Hannah starała się, by jej odważny głos nie zdradził, jak się czuje. - To mój dom - powiedział spokojnie chłopak. Oceniła, że jest mniej więcej w jej wieku, może trochę starszy. Miał czarne, potargane włosy, opadające mu na oczy, nosił podarte dżinsy i brudny T-shirt. Był bardzo przystojny, ale wyglądał, jakby się czymś martwił. Na szyi miał paskudną ranę. Hannah podciągnęła kołdrę pod brodę, głównie po to, żeby ukryć flanelową piżamę we wzorek w sushi. Jak mu się udało niezauważenie dostać do jej pokoju? Czego od niej chciał? Czy powinna zacząć krzyczeć? Zaalarmować matkę? Rana na jego szyi wyglądała okropnie. Musiało przydarzyć mu się coś strasznego. Hannah poczuła na całym ciele gęsią skórkę. - A kim ty jesteś? - chłopak nagle odwrócił jej pytanie. - Jestem Hannah - wydusiła cicho. Dlaczego zdradziła mu prawdziwe imię? Czy to miało znaczenie? - Mieszkasz tutaj? - Tak. - To dziwne - powiedział chłopak z namysłem. - No nic, miło było cię poznać, Hannah. - Wyszedł z jej pokoju, zamykając za sobą drzwi. Niebawem światło mrugnęło i zgasło. Hannah bardzo długo leżała w łóżku, całkowicie rozbudzona, czując, jak serce wali jej w piersiach. Następnego ranka nie powiedziała mamie o chłopaku w swoim pokoju. Wmawiała sobie, że to był tylko sen. Właśnie tak. Po prostu go sobie wymyśliła. Szczególnie to, że wyglądał jak młody Johnny Depp. Tak bardzo chciała mieć chłopaka, że sobie go wyobraziła. Nie w sensie, że on miałby być jej chłopakiem. Ale gdyby kiedykolwiek miała mieć chłopaka, chciałaby, żeby tak wyglądał. Inna rzecz, że chłopcy, którzy tak wyglądali, nigdy nie popatrzyliby na dziewczynę taką jak ona. Hannah wiedziała, jak sama wygląda. Niska. Przeciętna. Spokojna. Najładniejsze w niej były oczy: morskozielonkawe, otoczone gęstymi, ciemnymi rzęsami. Ale przez większość czasu ukrywała je za okularami.

Matka zawsze mówiła jej, że ma zbyt bujną wyobraźnię i może do tego się wszystko sprowadzało. Pozwoliła w końcu, żeby zaszkodziła jej zimowa samotność. Wszystko działo się w jej głowie. Ale wtedy on wrócił następnej nocy, wchodząc do jej pokoju jak do własnego. Wpatrywała się w niego, zbyt przestraszona, żeby się odezwać, a on skinął jej krótko głową i zniknął. Następnej nocy nie zasypiała. Czekała.

Trzecia nad ranem. Światło zapaliło się. Czy to tylko jej wyobraźnia, czy też stawało się coraz jaśniejsze? Drzwi uderzyły o ścianę. Tym razem Hannah nie spała i spodziewała się tego. Zobaczyła, jak chłopak pojawia się przed jej szafą, materializując z powietrza. Zamrugała, słysząc szum swojej krwi w uszach, starając się zwalczyć narastającą w niej panikę. Czymkolwiek był... nie był człowiekiem. - To znowu ty - odezwała się, starając się, żeby zabrzmiało to odważnie. Obejrzał się. Miał na sobie to samo ubranie, co przedwczorajszej nocy. Uśmiechnął się do niej ze smutkiem i melancholią. - Tak. - Kim jesteś? Czym jesteś? - zażądała odpowiedzi. - Ja? - Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, a potem odchylił głowę. Teraz mogła wyraźniej zobaczyć ranę tuż poniżej podbródka. Dwa ukłucia. Pokryte zaschniętą krwią... niebieską. Była koloru ciemnego indygo, nie brązowawoczerwona, jak spodziewała się Hannah. - Chyba nazwałabyś mnie wampirem. - Wampirem? - Hannah cofnęła się. Gdyby okazał się duchem, to byłaby inna historia. Ciotka, która przez jakiś czas była wiccanką, a także medium spirytystycznym, opowiadała jej mnóstwo o duchach. Hannah nie bała się duchów. Duchy, poza poltergeistami, nie mogły cię skrzywdzić. Duchy były niematerialnymi obrazami spektralnymi, może nawet po prostu złudzeniem optycznym. Ale wampiry... Na Shelter Island opowiadano legendę o wampirzej rodzinie, która dawno temu terroryzowała mieszkańców wyspy. Wysysające krew potwory, blade i nieumarłe, zimne i lepkie w dotyku, istoty nocy, które mogą zamieniać się w nietoperze, szczury albo coś jeszcze gorszego. Zadrżała i rozejrzała się po pokoju, zastanawiając się, jak szybko byłaby w stanie wyskoczyć z łóżka i dopaść do drzwi. Ale nawet gdyby zdołała uciec, czy można prześcignąć wampira? - Nie martw się, nie jestem takim rodzajem wampira - powiedział uspokajająco, jakby czytał w jej myślach.

- Znaczy, niby jakim? - No wiesz, wgryzającym się w ludzi bez uprzedzenia. Albo takim z tych bredni o Drakuli. Albo takim, któremu wyrastają rogi, jak tym żałosnym wampirom w telewizji wzruszył ramionami. - Przede wszystkim, nie jesteśmy tacy brzydcy. Hannah omal się nie roześmiała, ale uznała, że to byłoby niegrzeczne. Jej lęk zaczął powoli znikać. - Dlaczego tu jesteś? - Mieszkamy tu - wyjaśnił po prostu. - Przed nami nikt tu nie mieszkał od lat - odparła Hannah. - John Carter, zarządca, mówił, że to miejsce stoi puste od wieków. - Hm. - Chłopak znowu wzruszył ramionami. Usiadł w rogu pokoju, naprzeciwko jej łóżka. Hannah przyglądała mu się ostrożnie, zastanawiając się, czy powinna mu pozwalać tak się zbliżać. Nawet jeśli był wampirem, nie sprawiał wrażenia zimnego i lepkiego. Wyglądał na zmęczonego. Wyczerpanego. Miał głębokie cienie pod oczami. Nie sprawiał wrażenia zimnokrwistego zabójcy. Ale co właściwie o nim wiedziała? Czy mogła mu ufać? Ostatecznie dwa razy już ją odwiedził. Gdyby chciał wypić jej krew, mógł to zrobić w każdej chwili. Dostrzegała w nim coś niezwykłego - wydawał się niemal zbyt uroczy, żeby się go bać. - Dlaczego to ciągle robisz? - zapytała, kiedy udało jej się zebrać myśli. - Chodzi ci o tę sztuczkę ze światłem? Skinęła głową. - Nie mam pojęcia. Przez dłuższy czas nie mogłem niczego zrobić. Spałem w twojej szafie, ale mnie nie widziałaś. A potem stwierdziłem, że mogę gasić i zapalać światło. Ale zaczęłaś mnie zauważać dopiero w momencie, kiedy poczułem się bardziej sobą. - Dlaczego tu jesteś? Chłopak przymknął oczy. - Ukrywam się przed kimś. - Przed kim? Mocniej zacisnął oczy, a jego twarz wykrzywił bolesny grymas. - Przed kimś złym. Kimś, kto chce mojej śmierci... nie, czegoś gorszego od śmierci wzdrygnął się. - Skoro jesteś wampirem, to nie jesteś już martwy? - zapytała konkretnie. Czuła się całkiem spokojna. Dlaczego miałaby się go bać, skoro widać było wyraźnie,

że to on jest przerażony? - Nie, wcale nie. To raczej tak, że żyję długo. Bardzo długo - mruknął. - To mój dom. Pamiętam kominek na dole. Sam przymocowałem przy nim tabliczkę. Hannah pomyślała o starej, zakurzonej tabliczce koło kominka. Tak starej i brudnej, że wcześniej w ogóle jej nie zauważała. - Kto cię ściga? - zapytała. - To skompli... - Ale zanim chłopak zdołał skończyć, coś załomotało w okno. Łup, łup, łup, jakby ktoś - albo coś - z całej siły uderzało o szybę. Chłopak podskoczył i na moment zniknął. Pojawił się przy drzwiach, ciężko i szybko oddychając. - Co to jest? - zapytała Hannah drżącym głosem. - Jest tutaj. Znalazło mnie - powiedział chrapliwie, jakby zamierzał rzucić się do ucieczki. Ale nie ruszył się z miejsca, wbijając wzrok w wibrującą szybę. - Kto? - Zła... istota... Hannah wstała i wyjrzała przez okno. Na zewnątrz było ciemno i spokojnie. Drzewa z nagimi gałęziami stały nieruchomo na zaśnieżonym polu i nad zamarzniętą wodą. Blask księżyca otulał wszystko chłodną, niebieskawą poświatą. - Nic nie widzę... Och! - Cofnęła się, jakby ktoś ją dźgnął. Zobaczyła coś. Jakąś istotę. Szkarłatne oczy ze srebrnymi źrenicami, wpatrujące się w nią z ciemności. Za oknem coś się unosiło. Mroczny kształt. Czuła jego wściekłość, jego gwałtowne pragnienie. Chciało dostać się do środka, pochłonąć, pożreć. Hannah... Hannah... Znało jej imię. Wpuść mnie... Wpuść mnie... Słowa działały hipnotyzujące Podeszła do okna i sięgnęła do zasuwki. - PRZESTAŃ! Odwróciła się. Chłopak stał w drzwiach z twarzą pełną napięcia i niepokoju. - Nie rób tego - powiedział. - Tego właśnie od ciebie chce. Żebyś je wpuściła do środka. Dopóki okno jest zamknięte, nie może wejść. A ja jestem bezpieczny. - Ale co to jest? - zapytała Hannah. Jej serce łomotało. Cofnęła rękę od okna, ale nadal wyglądała na zewnątrz. Nie widziała już niczego, ale wyczuwała obecność. Było blisko. - Także wampir. Taki jak ja, ale inny. Jest... szalony - wyjaśnił. - Żywi się swoimi braćmi.

- Wampir polujący na wampiry? Chłopak przytaknął. - Wiem, że to bez sensu... - Czy to on... zrobił ci to? - zapytała, podchodząc do niego i muskając palcami strup na jego szyi. Był szorstki w dotyku. Zrobiło jej się szkoda tego chłopaka. - Tak. - Ale nic ci nie będzie? - Chyba nie. - Pochylił głowę. - Mam nadzieję. - A jak ty tu wszedłeś? - zapytała. - Nikt cię nie zapraszał. - Owszem. Ale nie potrzebowałem zaproszenia. Drzwi były otwarte. Chociaż w wielu domach były otwarte drzwi, nie mogłem wejść do żadnego innego. Dlatego myślę, że znalazłem dom mojej rodziny. Hannah skinęła głową. To miało sens. To jasne, że mógł wejść w każdej chwili do własnego domu. Łomotanie w okno ustało. Chłopak odetchnął. - Odeszło na razie. Ale wróci. W jego spojrzeniu było tyle ulgi, że zaczęła mu współczuć. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - zapytała. Nie bała się już. Jej matka zawsze powtarzała, że Hannah w razie potrzeby potrafi zachować zimną krew. Była spokojną, godną zaufania dziewczyną. Z rodzaju tych, które raczej same wbiją kołek w serce potwora, niż będą krzyczeć rozpaczliwie o pomoc, przywiązane do torów kolejowych. - Jak mogę ci pomóc? Uniósł brwi i spojrzał na nią z szacunkiem. - Muszę uciekać. Nie mogę tu zostać na zawsze. Muszę iść, ostrzec innych. Powiedzieć im, co się ze mną stało. Że grozi im coraz większe niebezpieczeństwo. - Oparł się o ścianę. - To, o co mógłbym cię prosić, może trochę zaboleć. I nie chcę tego robić, jeśli sama się nie zdecydujesz. - Chodzi o krew, tak? Potrzebujesz krwi. Jesteś słaby - powiedziała Hannah. Potrzebujesz mojej krwi. - Tak! - Cienie, kładące się na jego twarzy, wyostrzały mu rysy. Hannah widziała głęboko zapadnięte policzki, ziemistą skórę. Może coś było w tych legendach o wampirach? - Ale ja się nie zmienię w...? - Nie - potrząsnął głową. - To tak nie działa. Nikt nie może stworzyć wampira. Rodzimy się z tym. Przeklęci. Nic ci nie będzie - będziesz zmęczona i może trochę senna, ale nic ci nie będzie.

Hannah przełknęła ślinę. - Czy to jedyny sposób? Nie podobał jej się ten pomysł. Musiałby ją ugryźć. Wyssać jej krew. Robiło jej się niedobrze na samą myśl o tym, chociaż czuła też dziwną ekscytację. Chłopak powoli skinął głową. - Zrozumiem, jeśli odmówisz. To nie jest coś, na co większość ludzi by się zdecydowało. - Mogę się zastanowić? - zapytała. - Jasne - odparł. I zniknął. Kiedy wrócił następnej nocy, wyglądał jeszcze gorzej niż wcześniej, jakby gasł zanikał na jej oczach. Jego kości policzkowe wystawały tak mocno, a skóra była tak napięta, że Hannah miała wrażenie, iż może zobaczyć zarysy jego czaszki. Pomyślała, że wygląda na półżywego i zastanowiła, czy ktoś, kto jest nie umarły, może być półżywy. - Połowicznie masz rację - uśmiechnął się. - Umiesz też czytać w myślach - to nie było pytanie, tylko stwierdzenie. - Mogę, jeśli chcę, ale nie musiałem. Widzę to po sposobie, w jaki na mnie patrzysz. Aż tak źle wyglądam, co? Skinęła głową. - Przykro mi. - Jestem idiotą. - Chłopak przycisnął zaciśnięte w pięści dłonie do czoła, jakby próbując zablokować okropne wspomnienia. - Powinienem się od razu domyśleć... Jestem skończonym idiotą... - Cofnął ręce, wpatrując się w swoje brudne paznokcie. - O czym ty mówisz? - zapytała. Chłopak ciągnął dalej, rozgorączkowanym szeptem. - Powinienem wiedzieć, że to ona. Wiedziałem, ale zapomniałem... Wykorzystała mnie, albo zrobiło to coś... coś tkwiącego w niej... Mam kompletny mętlik w głowie. Znaczy, pamiętam, co się stało, ale chwilami nie mogę uwierzyć, że to się stało... i mam wrażenie, że to ja powinienem być tam na zewnątrz. Czasem mam wrażenie, że to ja jestem tam na zewnątrz. To nie miało sensu i Hannah także zaczynała mieć mętlik w głowie. - Jaka ona? Ale nie musiał odpowiadać. Tym razem Hannah mogła wyczytać to wyraźnie z jego

ściągniętej niepokojem twarzy. Poczuła krótkie ukłucie zazdrości. Była w to zamieszana inna dziewczyna. Jak zawsze. Nie można było wyglądać tak jak on - znużony, przystojny, z ciemnymi, smutnymi oczami - i nie mieć bagażu w postaci jakiejś dziewczyny. - Jest dla mnie kimś bardzo szczególnym - szepnął. - Ale chyba będę tam musiał wrócić, żeby... Boże. Żeby ją zabić. - Jego głos załamał się w urywany, stłumiony szloch. Muszę to zrobić... ale nie wiem, czy będę w stanie. Może pozwolę, żeby to mnie pożarło... Tak będzie łatwiej. Hannah wstała z łóżka i przytuliła go. Nie była szczególnie wylewną osobą, ale chciała zrobić coś, co sprawi, że ten chłopak poczuje się lepiej. Kiedy jej rodzice się rozstali, początkowo zachowywała się jak zombi, jak pusta skorupa, pozbawiona uczuć, ale przepełniona gwałtownym i ogromnym pragnieniem pocieszenia. Matka próbowała jej pomóc, dotrzeć do niej, ale Hannah nie chciała wsparcia osoby po części odpowiedzialnej za jej nieszczęście. Może gdyby matka nie była tak trudną osobą, ojciec nie zostawiłby ich dla Delphine, Uwodzicielskiej Marszandki. Kto wie? Ale cały ból w jej życiu związany z rozwodem rodziców bladł przy tym, co przeżywał ten chłopak. Emanował strachem, drżąc w jej ramionach. Nie rozumiała do końca, o czym mówił, ale wiedziała, że ma coraz mniej czasu. Coś uderzyło mocno w okno, sprawiając, że odskoczyli od siebie. Hannah gwałtownie wciągnęła powietrze. Szkło zadrżało, ale nie potłukło się. Ta wampiryczna istota wróciła. Była na zewnątrz. Blisko. Była głodna. Podobnie jak on. Chłopak potrzebował jej krwi, jej energii i siły życiowej. Potrzebował jej, żeby przetrwać. Bez niej umrze. Może nie w taki sposób, jak umierają ludzie, ale mimo wszystko umrze. Poniesie klęskę. Podda się. Stawał się coraz słabszy i słabszy i pewnego dnia nie zdoła oprzeć się wezwaniu potwora. Wyjdzie na zewnątrz na swoją zgubę. Wystarczyłoby, że zatopiłby kły w jej skórze i wypił jej krew. Hannah wzdrygnęła się z odrazą na samą myśl o tym. On także był potworem. W jej sypialni był potwór. Odsunęła się od niego, a jej oczy rozszerzył strach, jakby widziała go po raz pierwszy. Obcy. Brudny, obłąkany i nieproszony obcy. Potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc. Najlepiej będzie, jak już pójdziesz. - W porządku - powiedział ze smutkiem. - Nie spodziewałem się, że to zrobisz. To naprawdę zbyt wiele. Światło mrugnęło i zgasło, a on zniknął.

Następnego ranka matka wstała wcześnie, żeby przygotować śniadanie. Naleśniki z bananem i syropem klonowym z puszki ozdobionej kanadyjską flagą. Hannah rozmieszała syrop i zjadła kęs. - Nie jesteś głodna? - zapytała Kate. Kate była dawniej osobą, która zlecała przygotowanie śniadania gospodyni i robiła na karteczkach samoprzylepnych listę zadań na cały dzień dla służby. Hannah nigdy nie widziała, żeby jej matka przygotowywała coś innego niż przypadkową jajecznicę i okazjonalny makaron. Kate potrafiła przyrządzić naprawdę dobrze jedno danie: spaghetti z klopsikami. Teraz gotowała i sprzątała, a jej ręce były suche i popękane od szorowania baru w pracy. W zimie Kate pracowała jako zastępca szefa kuchni pobliskiej restauracji, krojąc marchewkę i filetując kurczęta. - Nie bardzo - potrząsnęła głową Hannah. Nigdy nie chciała mieć z matką relacji pozwalającej na plotkowanie o chłopakach i zawodach miłosnych. Była niemal zadowolona z tego, że matka nie stosuje się do modnych obecnie trendów zaprzyjaźniania się ze swoimi dziećmi. Kate była Mamą. Hannah była Córką. Nie dzieliły dziewczyńskich plotek i obu to bardzo odpowiadało. - Wyglądasz na zmęczoną, skarbie. Proszę, nie czytaj tyle przy marnym świetle. Zniszczysz sobie oczy. - Już są zniszczone. Mama odwiozła ją do szkoły kilka kwartałów dalej. Hannah mozolnie przebrnęła przez śnieg. Przez cały dzień myślała o nim. Wspominała jego słowa, jego desperackie próby ucieczki przed istotą nocy, która na niego polowała. To, jak bardzo był osamotniony. Jak bardzo był wystraszony. Wyglądał tak, jak ona się czuła wtedy, kiedy ojciec oznajmił, że się wyprowadza, a jej matka nie miała się do kogo zwrócić. Tego wieczora przed pójściem spać założyła najładniejszą koszulę nocną - czarną, przywiezioną przez ciotkę z Paryża. Koszulka była z jedwabiu, obrzeżona koronką. Jej ciotka była siostrą ojca i miała na nią „zły wpływ” (to słowa matki). Hannah podjęła decyzję. Kiedy pojawił się o trzeciej nad ranem, czekała na niego, siedząc na fotelu obok łóżka. Powiedziała, że zmieniła zdanie. - Jesteś pewna? - zapytał. - Nie chcę, żebyś robiła coś, czego sama nie chcesz. Nie jestem wampirem tego rodzaju. - Tak. Tylko szybko, zanim stchórzę - poprosiła.

- Nie musisz mi pomagać - oświadczył. - Wiem - przełknęła ślinę. - Ale chcę. - Nie skrzywdzę cię - zapewnił. Położyła dłoń na swojej szyi, jakby mogło ją to ochronić. - Słowo? Jak mogła ufać temu dziwnemu chłopakowi? Jak mogła ryzykować życie, żeby go ratować? Ale było w nim coś - znużone ciemne oczy, znękany wyraz twarzy - coś, co ciągnęło ją do niego. Hannah należała do dziewcząt, które przygarniają bezdomne psy i nastawiają złamane skrzydła ptakom. Poza tym było jeszcze to coś na zewnątrz. Musiała mu pomóc. - Zrób to - zdecydowała. - Jesteś pewna? Energicznie skinęła głową, jakby była w gabinecie lekarskim i właśnie poproszono ją o zgodę na szczególnie niebezpieczną, ale bardzo potrzebną operację. Zdjęła okulary, odsunęła prawy rąbek dekoltu na bok i odchyliła głowę. Zamknęła oczy, szykując się na najgorsze. Podszedł do niej. Był wysoki, a kiedy dotknął jej odsłoniętej skóry, jego dłoń okazała się zaskakująco ciepła. Przyciągnął ją do siebie i pochylił się. - Czekaj - powiedział. - Otwórz oczy. Popatrz na mnie. Posłuchała. Patrzyła w jego ciemne oczy, zastanawiając się, co on robi. - Przepiękne. Znaczy, twoje oczy. Jesteś piękna - uśmiechnął się. - Pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć. Westchnęła i zamknęła oczy, a on pogładził ją po twarzy. - Dziękuję - wyszeptał. Poczuła gorący oddech na policzku, a potem jego usta musnęły jej wargi. Pocałował ją mocno. Zamknęła oczy i odpowiedziała na pocałunek. Jego wargi były gorące i wilgotne. Jej pierwszy pocałunek był pocałunkiem z wampirem. Poczuła, że zaczyna całować kącik jej ust, a potem podbródek i nasadę szyi. To było to. Przygotowała się na ból. Ale miał rację: to prawie nie bolało. Tylko dwa leciutkie ukłucia i głębokie uczucie senności. Słyszała, jak przełyka jej krew, czuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie. Zupełnie jak oddawanie krwi w stacji krwiodawstwa. Poza tym, że raczej nie dostanie za to czekolady. Zwiotczała w jego ramionach, więc podtrzymał ją. Czuła, że niesie ją na łóżko i kładzie, przykrywając kołdrą. - Czy jeszcze się zobaczymy? - zapytała. Z trudem trzymała oczy otwarte. Była

straszliwie zmęczona. Ale widziała go teraz wyraźnie. Wydawał się świecić. Stał się bardziej materialny. - Może - szepnął. - Ale będziesz bezpieczniejsza, jeśli tak się nie stanie. Skinęła sennie głową i opadła na poduszki. Rano czuła się ociężała i zmęczona. Powiedziała matce, że chyba się przeziębiła i nie chce iść do szkoły. Patrząc w lustro, nie widziała na swojej szyi śladów - nie było tam żadnej rany ani blizny. Czy ostatniej nocy nic się nie wydarzyło? Czy naprawdę zaczęło jej odbijać? Opuszkami palców pogładziła skórę i w końcu znalazła: niewielkie zgrubienie, dwie wypukłości. Niemal niewyczuwalne, ale jednak tam były. Zanim mu pomogła, zmusiła go, żeby powiedział, jak się nazywa. Przedstawił się jako Dylan. Nazywam się Dylan Word. Po południu tego dnia odkurzyła tabliczkę przy kominku i przyjrzała się jej uważniej. Był na niej herb rodzinny i napis „Strażnica - Rezydencja Wardów”. Strażnica była domem dla zagubionych. Bezpieczną przystanią na Shelter Island. Hannah pomyślała o bestii czającej się w mroku, łomoczącej w okno. Miała nadzieję, że dokądkolwiek się Dylan wybiera, zdoła tam dotrzeć bezpiecznie.

*** AKTA VENATORÓW: MARTINOWIE ***

KINGSLEY MARTIN Arakiel, Anioł Zemsty, Anioł o Dwóch Twarzach Imię i nazwisko: Kingsley Anderson Martin Data urodzenia: Srebrno krwisty Odwieczny Przeszłe wcielenia: Tyberiusz Gemellus (Rzym) Więź: brak Przydzielony zausznik: brak Familianci: brak Rysopis: Włosy: ciemnobrązowe Oczy: niebieskie Wzrost: 186 cm Przeszłość Kingsleya Martina, jednego z najzdolniejszych venatorów Zgromadzenia, jest skomplikowana. Jest on nawróconym srebrnokrwistym - skażony Ciemnością, postanowił jednak służyć Światłu. Został przemieniony w Croatana przez samego Lucyfera w czasie, gdy Lucyfer panował jako Kaligula w starożytnym Rzymie. W tamtym wcieleniu Kingsley był Tyberiuszem Gemellusem, prawowitym spadkobiercą cesarza Tyberiusza, do czasu, gdy jego adoptowany kuzyn Kaligula wkradł się w łaski cesarza i został jego następcą. Mimo to Gemellus kochał Kaligulę jak brata, a nowy cesarz odwdzięczył mu się, skazując go na wieczne potępienie. Gemellus powrócił do społeczności błękitnokrwistych, żałując swojego postępku i ucząc się panować nad swoim skażeniem. Michał udzielił mu przebaczenia, czyniąc go, zgodnie z wiedzą Repozytorium, odźwiernym Bramy Czasu. Od tamtego czasu Kingsley pozostawał venatorem na usługach Regisa. Na przestrzeni historii Kingsley położył liczne zasługi dla Zgromadzenia. Od niego właśnie pochodzi cała wiedza dotycząca istoty i fizjologii srebrnokrwistych (więcej informacji w Dodatku, pod hasłem „Srebrnokrwiści”). Kiedy powierzono mu śledztwo w sprawie zabójstwa Aggie Carondolet, Kingsley zaczął uczęszczać jako uczeń do liceum Duchesne. Jego pewność siebie, diabelska uroda i otaczająca go tajemnica {UWAGA DO ARCHIWISTÓW: PROSZĘ O SPRAWDZENIE,

CZY VENAT0R MARTIN NIE INGEROWAŁ W TREŚĆ TEGO DOKUMENTU! RENFIELD} sprawiły, że stał się legendą zaledwie tydzień po przybyciu do Duchesne. {UWAGA DO REN FIELDA: CZEŚĆ, RENNY! - K. M.} Podczas wstępnego postępowania jako pierwszy zwrócił uwagę, że rodzina Llewellynów wydaje się coś ukrywać, jednak jego raport został zatrzymany przez senatora Llewellyna w komisji ds. bezpieczeństwa i dopiero niedawno odtajniono go na wniosek Strażnika Wardena. Zgodnie z wcześniejszymi dokumentami sprowokował Mimi Force do wezwania srebrnokrwistego, jednakże gdy zawiodła, na rozkaz Regisa (Charlesa Force'a) sam dokończył rytuał, dowodząc bez cienia wątpliwości, że srebrnokrwiści powrócili na Ziemię. Jego ostatnią misją stało się poszukiwanie Jordan Llewellyn, zaginionej w Rio de Janeiro. Do jego zespołu przydzielono Mimi Force, a także Sama i Teda Lennoxów. Romans Kingsleya z {USUNIĘTO/UWAGA

DO

ARCHIWISTÓW:

CZY

TU

COŚ

BYŁO?

DOKUMENT JEST NIEKOMPLETNY - RENFIELD}. Zespół odnalazł ciało Obserwatorki, jednakże z dostarczonego raportu wynika, że Pistis Sofia pozostaje nadal przy życiu. Venator Martin został wysłany do Paryża na poszukiwania Lewiatana, widziano go jednak w Katedrze Św. Jana Bożego w Nowym Jorku, na ceremonii odnowienia więzi Force'ów. Podczas zasadzki srebrnokrwistych zniknął w wymiarze uroku, z którego już nie powrócił. W kościele odkryto dowody działania subvertio. Wszystkie ślady Bramy Czasu i ścieżki zostały zniszczone, a venator Martin zaginął bez wieści. Obecny

status:

srebrnokrwistych. podziemnym.

Uznany

za

Prawdopodobnie

zaginionego uwięziony

po w

ataku świecie

Komentarz Autorki: Jest to historia uzupełniająca Dziedzictwo, kontynuacja rozmowy Mimi i Kingsleya w rozdziale 47. *** Opowieść o senatorze Historia Kingsleya Kingsley Martin powoli pociągnął długi łyk whisky. Ognista woda, dobre sobie. Nawet nie leżała obok. Ale na teraz musi wystarczyć. Kelnerka uznała jego uniesioną rękę za sygnał, że zamawia następną kolejkę. Nie zaprotestował, ponieważ wszystko wskazywało na to, że jeszcze długo nie ruszą się od stolika. - Powiedz mi o wszystkim - powtórzyła Mimi, a w jej głosie pojawił się cień desperacji. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili, kierując słowa w stronę czubka jej głowy i nie patrząc jej w oczy. Dzięki tej sztuczce mógł ukrywać w jej obecności zdenerwowanie lub niepewność, sprawiając fałszywe wrażenie odległego i obojętnego. Absolutnie kluczową rzeczą było, aby Mimi nie zorientowała się, jaki ma na niego wpływ. - Chcesz wiedzieć, dlaczego Charles rozkazał mi wezwać srebrnokrwistego powiedział w końcu. - Zakładam, że nie po to, żeby zamówić pizzę - prychnęła. Pozwolił sobie na lekki uśmiech. Jej śmiałość go bawiła. Azrael zawsze była bezceremonialna do granic niegrzeczności, ale była w niej szczerość, powracająca w każdym kolejnym wcieleniu. Nie istniały dla niej stany pośrednie - albo cię kochała, albo nienawidziła, była najlepszym przyjacielem albo najgorszym wrogiem. - Dobra, zapomnij, wiem, że mi nie pomożesz w niczym. - Mimi wstała od stolika i zaczęła wkładać płaszcz, patrząc na niego ze złością. Zawsze ta sama gra, pomyślał Kingsley. Ale postanowił ją sprawdzić. Chciała znać prawdę, więc dlaczego nie miałby jej powiedzieć? Zasługiwała na to, żeby wiedzieć. Wszyscy zasługiwali. Nie tylko Mimi, ale całe Zgromadzenie. Znienawidzi go za to, co zrobił, albo uzna za żałosnego słabeusza. Ale był znużony dochowaniem tajemnicy. Jaki to miało sens w sytuacji, kiedy wszystko wokół się sypało? Kingsley położył dłoń na jej nadgarstku. - Siadaj. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć - powiedział cicho. Mimi usiadła z powrotem na wyściełanej ławce z miną rozpuszczonego dziecka.

- Zacznij od początku, od kiedy pierwszy raz pojawiłeś się w Duchesne. Od kiedy mnie wrobiłeś. Potrząsnął głową. - Musisz zrozumieć, że byłaś tylko jedną z podejrzanych, osobą, która przypadkiem była w klubie tej nocy, kiedy zginęła Aggie Carondolet. Nikim specjalnym. Potraktowałem cię tak samo jak pozostałych. Zwolennika srebrnokrwistych korciłaby nauka mrocznej wiedzy. Byłaś jedyną, która złapała przynętę. Sprawdzałem Schuyler, ale do niczego nie doszedłem. A potem Bliss. - Przypomniał sobie, co powiedział do teksańskiej dziewczyny: „Jestem tym samym co ty”. Gdyby Bliss była Croatanem, odczytałaby ukryte znaczenie jego słów, zrozumiałaby, że ujawnia jej swoją prawdziwą naturę, jak jeden srebrnokrwisty drugiemu. Ale Bliss nie odpowiedziała na to wyznanie. - Ale ty, skarbie... z tobą było zupełnie inaczej. Byłaś niezwykle chętna do nauki czarnej magii. Musiałem ukrywać to przed twoim ojcem. Charles starałby się ciebie ochronić, gdyby wiedział. Powiedziałby mi, że znów zbyt pochopnie wyciągam wnioski - Kingsley sprawiał wrażenie zakłopotanego. - Stare zależności i w ogóle... - Nie musisz mi przypominać. - Mimi poczerwieniała na twarzy. - Wiem, co mówią o Jacku i o mnie. Że pewnego dnia zdradzimy wampiry. Skinął głową. Wiedziała tak samo dobrze, jak i on, że Azrael i Abbadon na zawsze będą nosić piętno tych, którzy niegdyś byli najdumniejszymi generałami Lucyfera. - Ale uicaxuauoty demona ta - odezwała się Mimi. - Dlaczego to zrobiłeś? - Z rozkazu samego Regisa. Powiedział, że to próba. - Kingsley ścisnął szklankę tak mocno, że jego palce zbielały. - Myślałem, że może bawi się ze mną. Może chce przetestować moją lojalność. Ale nie obchodziło mnie to. Venatorzy po prostu wykonują rozkazy. Skoro chciał, żebym wezwał srebrnokrwistego, wezwałem srebrnokrwistego. - Ale dlaczego Charles miałby chcieć, żebyś zrobił coś takiego... - zapytała ze zgrozą Mimi. Kingsley wyciągnął rękę nad stolikiem i ścisnął jej ramię. - Pamiętasz cokolwiek z Rzymu? - Częściowo - odparła. - Wracają fragmenty, przebłyski, obrazy... Pamiętam kryzys, demony pojawiające się w biały dzień, walkę z nimi... i tę ostatnią noc w Lutecji... - zamknęła oczy. - Pamiętam, jak mówiłam Waleriuszowi, że Sofia się myli, że to niemożliwe, żeby Kaligula był skażony... Że Kasjusz jest jak zwykle zazdrosny... Ale potem... zobaczyliśmy to. Kingsley skinął głową. Kaligula o szkarłatnych oczach ze srebrnymi źrenicami.

Nieomylna oznaka skażenia. Agrypina/Azrael i Waleriusz/ Abbadon poprowadzili cesarza ścieżką do nowo wykutej bramy, gdzie czekał na nich Kasjusz/Michał. Zwycięstwo nie przyszło im łatwo. Ale udało im się. Odesłali Szatana do Piekła. - Ale co Rzym ma wspólnego z tym, co stało się w Repozytorium? - zapytała Mimi. - No cóż, to, że inkantacja podziałała, dowodziło, że srebrnokrwiści nadal istnieją i mogą się przedostawać do naszego świata. Ponieważ Charles w to nie wierzył - ani początkowo, ani nawet po tych wszystkich morderstwach. Nie wiem, czy nawet teraz uwierzył. I chciał wszystko zataić przed Komitetem. Ale musiał zrobić coś na wypadek, gdyby się mylił - dlatego wysłał mnie na Corcovado. Ponieważ gdyby oni wrócili, to byłoby pierwsze miejsce, do którego musieliby się skierować - żeby uwolnić Lewiatana. Mimi skinęła głową, przyjmując to wszystko do wiadomości. - Wiesz coś o bramach? I o Zakonie Siedmiorga? - zapytał Kingsley. - Chyba mnie nie zaproszono na jakieś spotkanie - wzruszyła ramionami Mimi. Byłam zaskoczona tak samo, jak wszyscy, kiedy okazało się, że Michał postanowił być naszym ojcem w tym cyklu. Wiedział, że nie jesteśmy szczególnymi fanami pary Bez Skazy. Przynajmniej ja nigdy nie byłam. Kingsley przekazał jej to, co wiedział o Bramach Piekieł i odźwiernych, którym rozkazano ich pilnować, a także o swojej roli w tym wszystkim. - Bramy zabezpieczają ścieżki i więżą demony w świecie podziemnym. Powinny sprawić, że inkantacja nie będzie działała. Ale tak się nie stało. To była próba. Srebrnokrwisty był w stanie przeniknąć przez barierę. Charles podejrzewał, że Lucyfer znalazł na nasz świat drogę, o której nie wiedzieliśmy i której pojawienia się nie umieliśmy przewidzieć. - Ale jak? - Dobre pytanie... Szczególnie biorąc pod uwagę, że Rada rozprawiła się z największym zagrożeniem. - Boże. Całkowicie o tym zapomniałam. - Mimi zakryła twarz dłońmi, jakby osłaniając się przed prawdą. - To byłeś ty, prawda? To ty zabrałeś Gabrielę, kiedy mnie zabrakło odwagi, żeby to zrobić. Kingsley skinął głową. To bliźniakom wydano początkowo rozkaz, ale odmówili ze względu na jego najgłębszą nieludzkość - dlatego to on i Forsyth porwali Gabrielę z jej komnaty. Pamiętał wszystko. Milczący poród, przerażone położne, a potem Charlesa i Lawrence'a zabierających dziecko... Płonące powijaki, odrażający odór śmierci. I wreszcie Gabrielę budzącą się bez pamięci o tym, przez co przeszła, o tym, że w ogóle urodziła dziecko.

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek z nas zdołał kiedykolwiek wybaczyć sobie to, co zrobiliśmy tamtej nocy. Nie ja, nie Lawrence, nie Charles, nie Forsyth. Wojna to straszna rzecz. Nie ma miejsca na litość. - Twarz Kingsleya była ściągnięta i pusta. Nie miał ochoty już niczego więcej mówić. Nieszczęsny Lawrence, jego przyjaciel i nauczyciel. A teraz Charles także zaginął. - No cóż. To chyba wszystko. - Boże, Kingsley - powiedziała miękko Mimi. Kingsley spojrzał na nią i zaskoczeniem zobaczył łzy w jej oczach. Łagodnie położyła mu rękę na policzku. Patrzyła na niego w milczeniu, a w jej oczach znajdował przebaczenie i zrozumienie, dwie rzeczy, których najbardziej pragnął i których najmniej się spodziewał. W Rio Kingsley miał wrażenie, że trochę wykorzystał sytuację. Byli wykończeni wędrówką przez dżunglę, Mimi nie była w pełni sobą, kiedy tamtej nocy zapukała do jego pokoju, szukając pociechy w jego pocałunkach. Dlatego od tamtej pory trzymał się od niej na dystans. Ale była tu teraz. I to ona wyciągała do niego rękę. - Tak mi przykro. Tak mi okropnie przykro - wyszeptała Mimi. To były słowa, na które czekał całe życie - wiele żyć - i usłyszał je od Azrael, która odtrącała go przez wieki (Abbadon nie był jedynym, który pragnął tego, czego nie mógł mieć). Kpiła z niego w Rzymie - wyniosła, piękna Agrypina, która nie miała czasu dla Gemellusa, nie miała ani odrobiny czasu dla takiego mięczaka, jak on - rzadko spotykanej, samotnej duszy, z nikim nigdy niepołączonej więzią. Gemellus kochał ją i wielbił z dala, ale teraz była w jego ramionach... Zwycięstwo miało słodki smak. Kto mógłby zgadnąć, że droga do kobiecego serca wiedzie przez szczerość? Kingsley Martin nigdy nie rozumiał kobiet. Ale to nie szkodziło. Nie musiał rozumieć Mimi. Wystarczyło, że ją kochał, a to przychodziło mu bez trudu.

DZIEDZICTWO VAN ALENÓW I ŚCIEŻKI UMARŁYCH W ostatnich słowach umierający Lawrence Van Alen zdradził Schuyler tajemnicę: była spadkobierczynią nie tylko nazwiska Van Alen, ale także niezwykle ważnego dziedzictwa. Polecił wnuczce, by dowiedziała się więcej od Charlesa, ale podczas zasadzki srebrnokrwistych na Bal des Fampires w Paryżu Charles został uwięziony przez subvertio, Białą Ciemność, i nie zdążył jej przekazać żadnych informacji. Jednakże gdy Schuyler powróciła do Nowego Jorku, Allegra przebudziła się ze śpiączki, wyrwana ze stanu nieświadomości zatartym wspomnieniem o istnieniu swojej drugiej córki. To właśnie Allegra pod osłoną uroku opowiedziała Schuyler historię Bram Piekieł i Ścieżek Umarłych. W dniach poprzedzających bitwę w Niebie i upadek Lucyfera ścieżki pomiędzy światami były otwarte. Aniołowie mogli swobodnie wędrować między Ziemią, Niebem a światem podziemnym. Ale po buncie Lucyfera, kiedy Książę Ciemności jego zwolennicy zostali wygnani z Niebios, droga do Raju została zamknięta na zawsze. Pozostało jednak siedem ścieżek prowadzących do świata podziemnego. To właśnie Ścieżki Umarłych. W Rzymie, zanim Kaligula został zdemaskowany jako Książę Ciemności, Michał, czyli Kasjusz, był najbliższym doradcą cesarza. Kiedy Kaligula dowiedział się, że wejście na jedną ze Ścieżek Umarłych znajduje się pod miastem zwanym Lutecją, Kasjusz przekonał go do wybudowania bramy, która miała utrzymać demony w podziemiach. Kaligula skradł należący do Kasjusza klucz i odsłaniając swoją prawdziwą naturę Lucyfera wypuścił demony na świat. Rezultatem była bitwa w Rzymie. Ostatecznie Agrypina i Waleriusz (Azrael i Abbadon) zdołali zwabić Kaligulę do nowo stworzonej bramy, a Kasjusz (Michał) odesłał go do Piekła, zatrzaskując za nim wrota. Po bitwie w Rzymie Michał rozkazał błękitnokrwistym odnaleźć pozostałe sześć ścieżek i wybudować na nich bramy, aby zamknąć granicę między światami i uchronić Ziemię przed potworami z podziemnego świata. Strażnicy, odźwierni Bram Piekieł, nazwani Zakonem Siedmiorga, wywodzili się z siedmiu najstarszych rodów Zgromadzenia. Strażnicy rozproszyli się po Ziemi, nie znając się wzajemnie, ale przekazując swoją wiedzę kolejnym pokoleniom. Zadaniem strażników było dbanie o bezpieczeństwo bram, a bramy, przesycone niebiańską mocą aniołów, miały zabezpieczyć świat przed powrotem Księcia Ciemności i

jego legionów. Jednakże z powodu narastającej na przestrzeni stuleci liczby ataków srebrnokrwistych, Lawrence podejrzewał, że bramy w jakimś stopniu zawiodły, a Lucyfer planuje powrót ze świata podziemnego. Schuyler musi teraz kontynuować poszukiwania rozpoczęte przez Lawrence'a, mające na celu odnalezienie bram i ich odźwiernych, zanim srebrnokrwiści zdołają je wszystkie zniszczyć, rozpętując drugą Wielką Wojnę. To właśnie jest dziedzictwo Van Alenów, którego Charles nienawidził. Szczególny sprzeciw budził w nim brak wiary Lawrence'a w siłę wykutych wieki temu bram. Jeśli Bramy Piekieł upadną, świat zostanie zniszczony.

BRAMY PIEKIEŁ Barny Piekieł są rozrzucone po świecie i umieszczone na siedmiu ścieżkach do świata podziemnego. Znane do tej pory bramy to: Brama Zemsty strzegła więzienia Lewiatana na górze Corcovado. Jej odźwiernym był Lawrence Van Alen. Kiedy zamordował niewinną istotę (Dylana, przemienionego na podobieństwo Lucyfera), brama została otwarta, jednakże okazała się solom bicallis, przejściem, którego można użyć tylko raz. Kiedy przeszedł przez nią Lewiatan, ścieżka została zamknięta dla wszystkich. Brama Czasu została wybudowana za panowania Kaliguli, który odkrył ścieżkę pod podziemnym miastem, Lutecją (obecnie znajdującym się na terenie Paryża). Lucyfer i Lewiatan zakładali, że jej odźwiernym jest Michał. Srebrnokrwiści planowali otwarcie tej bramy poprzez zabicie odźwiernego, jednak gdy rzucili subvertio, znaleźli tylko przejście, w którym powstał wir czasowy. Prawdziwym odźwiernym Bramy Czasu okazał się Kingsley Martin, który przeniósł ją w podziemia Katedry Św. Jana Bożego w Nowym Jorku - do niewykończonego kościoła, który nie został jeszcze poświęcony i był miejscem kultu, do którego Kingsley mógł wejść nawet jako srebrnokrwisty. Trzecia brama nosi nazwę Bramy Obietnicy. Lawrence, który pozostawił swojemu zausznikowi, Andersonowi, ponad pięćdziesiąt pięć notesów, uważał, że jej odźwierny przebywa nadal we Florencji. W posiadaniu Repozytorium nie znajdują się obecnie żadne informacje o pozostałych bramach.

*** UPADLI: DOM GWIAZDY PORANNEJ ***

LUCYFER Gwiazda Poranna, Niosący Światło, Książę Niebios, Książę Ciemności, Archanioł Świtu Przeszłe wcielenia: Gajusz Kaligula (Rzym) Fosforus Lucyfer, przywódca Upadłych i król srebrnokrwistych, był niegdyś Księciem Niebios, najpiękniejszym i najpotężniejszym spośród aniołów. Później jednak postanowił rzucić wyzwanie Wszechmogącemu, rozpoczynając wojnę o Królestwo Niebieskie. Po porażce przebudził się na Ziemi jako wampir, wraz z innymi przeklętymi i wygnanymi z Raju. Odmówił zawarcia pokoju z Michałem i Gabrielą, którzy wcześniej go pokonali, a także z Abbadonem i Azrael, jego najbliższymi przyjaciółmi, którzy ostatecznie go zdradzili. Od tamtego czasu niewiele wiadomo o Księciu Ciemności, ponieważ wraz z wiernymi mu podwładnymi zerwał wszelkie więzi ze Zgromadzeniem po bunde za rządów Menesa w królestwie Egiptu. Ostatni raz społeczność błękitno krwistych miała z nim do czynienia podczas bitwy w Rzymie, kiedy został zdemaskowany jako szalony cesarz Kaligula. Mówi się, że w swojej prawdziwej postaci jest tak jaśniejący, że nie można na niego patrzeć bezpośrednio. Jako Kaligula był w stanie ukryć prawdziwą tożsamość do momentu, aż Julia Liwilla, czyli Pistis Sofia, odkryła prawdę. Ponieważ od czasów porażki w Rzymie Lucyfer pozostaje uwięziony w świecie podziemnym, nie jest dla Repozytorium jasne, kiedy i gdzie na przestrzeni dziejów stał się ojcem dziecka Gabrieli. {INFORMACJE USUNIĘTE NA ROZKAZ REGISA} Na

podstawie

dziennika

Bliss

Llewellyn

{niezweryfikowane}

został

zrekonstruowany opis mężczyzny nazywanego przez nią „Intruzem”, pojawiającego się w postaci przystojnego dżentelmena w bieli, z włosami koloru płynnego złota i czystymi błękitnymi oczami, o wyniosłej i zimnej urodzie. Te cechy często były przypisywane Lucyferowi przez tych, którzy twierdzili, że zjawia się w ich snach. Raport venatorów z ataku na Katedrę Św. Jana Bożego stwierdza, że Książę Ciemności walczył z Abbadonem i Azrael w wymiarze uroku, nie zdołał jednak wydostać się ze świata podziemnego, ponieważ venator Martin rzucił subvertio, niszcząc ścieżkę prowadzącą do świata żywych. Obecny

status:

Nieznany.

Przypuszcza

się,

że

pozostaje

uwięziony w świecie podziemnym.

LEWIATAN UWIĘZIONY POD BRAMĄ ZEMSTY

LEWIATAN Olbrzym, Kraken, Goliat Przeszłe wcielenia: Marek Agrypa (Rzym) Vesperus Lewiatan, brat Księcia Ciemności, cieszy się ponurą sławą jednego z najokrutniej szych srebrnokrwistyeh, jacy stąpali po powierzchni Ziemi. Zazwyczaj nosi czarny płaszcz z kapturem skrywającym oblicze. Ci, którzy mieli nieszczęście widzieć jego twarz, opisują ją jako poczerniałą, zdeformowaną, pokrytą bliznami i spaloną ogniem piekielnym. Został schwytany w {DATA USUNIĘTA} przez Gabrielę i uwięziony w skale pod górą Corcovado, w jedynym miejscu na Ziemi, zdolnym pomieścić jego moc. Odźwiernym i strażnikiem więzienia Lewiatana został Metatron (Lawrence Van Alen), a Corcovado znajdowało się pod stałą obserwacją elity venatorów. Przebiegły plan uknuty przez srebrno krwistych zdrajców w szeregach Rady, Nan Cutler i Forsytha Llewellyna, doprowadził Metatrona do niezamierzonego zniszczenia okowów Lewiatana w chwili, gdy zabita została niewinna ofiara (Dylan Ward, którego przemieniono na podobieństwo Lucyfera). Zgodnie z raportami przesłanymi przez Zgromadzenie Europejskie, Lewiatan pojawił się na Bal des Vampires, a ocalali świadkowie ataku na Katedrę Św. Jana zeznali, że Lewiatan porwał Schuyler Van Alen i zniknął w wymiarze uroku. Jednakże rzucenie zaklęcia subvertio przez venatora Martina pozwala nam z dużą dozą pewności przypuszczać, że ścieżki do świata podziemnego zostały zniszczone, a Lewiatan jest ponownie uwięziony w Piekle. Obecny status: Uznany za zaginionego. Przypuszcza się, że pozostaje uwięziony w świecie podziemnym.

NANCUTLER Harbona, Anioł Zagłady Data urodzenia: 12 lutego 1917 r., Nowy Jork Przeszłe wcielenia: Anna Stamersly (Newport), Emilia Lepida (Rzym) Nan Cutler jako Regentka Rady zajmowała drugą w hierarchii pozycję w społeczności błękitnokrwistych. Wyróżniała się swoim oddaniem i odwagą. W tym cyklu jej cechą charakterystyczną było kruczoczarne pasmo w siwych włosach. Jako Emilia Lepida, zaufana przyjaciółka Kasjusza (Michała) i Junii Tercji (Gabrieli), stanęła w pierwszej linii podczas bitwy w Rzymie. Po ataku na Repozytorium Strażniczce Cutler zostało powierzone zadanie zbadania młodych wampirów w poszukiwaniu znaków skażenia przez srebrnokrwistych. To ona umieściła fałszywy znak Lucyfera na szyi Mimi Force i oczyściła Bliss Llewellyn z podejrzeń. Repozytorium uważa obecnie, że Nan Cutler zaplanowała masakrę Rady w Rio de Janeiro. Zgodnie z raportami venatorów Mimi Force była przeświadczona, iż zabiła Strażniczkę Cutler w walce. Jednakże podczas poszukiwań Jordan Llewellyn venatorzy ponownie spotkali Strażniczkę, która przetrwała czarny ogień w postaci żywego trupa. Venatorzy są przekonani, że Strażniczka Cutler pamiętnej nocy porwała Jordan Llewellyn, a następnie podawała się za jej babkę, przetrzymując ją i torturując w celu uzyskania informacji o Zakonie Siedmiorga. Ostatecznie zabiła dziewczynkę, nie zdołała jednak zabić duszy Obserwatorki. Jeśli zawierzymy słowom venatora Martina, możemy przyjąć, że Strażniczka Cutler została unicestwiona na zawsze. Obecny Martina.

status:

Unicestwiona.

Zginęła

z

ręki

venatora

SIEDEM NACZELNYCH DOMÓW RADY Społeczeństwo błękitnokrwistych jest zorganizowane hierarchicznie. Najwyższą władzę w zgromadzeniu sprawuje Rada, w której zasiadają przedstawiciele siedmiu najważniejszych domów, odpowiadających siedmiu rodom założycielskim. Do Rady mogą należeć także Starsi i Strażnicy niezwiązani z żadnym z domów, ale nominowani ze względu na pełnioną służbę. Jednakże zgodnie z Kodeksem Wampirów reprezentanci wszystkich siedmiu domów są niezbędni w celu zgromadzenia kworum siedmiorga, potrzebnego do wprowadzenia zmian w Kodeksie Wampirów lub ogłoszenia białego głosowania, czyli wyborów nowego Regisa. Domus Magnificat: Dom Bogactwa. Tradycyjnie to miejsce przynależy najbogatszej rodzinie w Zgromadzeniu. Obecnie Dom Bogactwa reprezentuje Josiah Rockefeller Archibald, którego rodzina wybudowała Rockefeller Center w Nowym Jorku. Dom Bogactwa jest odpowiedzialny

za

bezpieczeństwo

finansowe

Zgromadzenia.

Innymi

rodzinami

zasiadającymi na tym miejscu byli Schlumbergerowie i Whitney'owie. Domus Stella Aquillo: Dom Gwiazdy Północnej. Dom Gwiazdy Północnej jest znany jako jeden z największych mecenasów sztuki w kraju. Obecnie reprezentuje go Ambrose Barlow. Domus Veritas: Dom Venatorów. Reprezentowany przez Abego Tompkinsa Dom Venatorów jest przedstawicielstwem Poszukiwaczy Prawdy w Radzie. Ciąży na nim odpowiedzialność za bezpieczeństwo i ochronę Zgromadzenia. Dawniej tę funkcję pełniła także rodzina Van Hornów. Domus Prepositio: Dom Rządców. Miejsce tradycyjnie przy, należne rodzinie Regenta, zajmowane przez Forsytha Llewellyna przed jego zdemaskowaniem i zniknięciem, a wcześniej przez Nan Cutler. Pozycję tę zajmowały dawniej różne rody, w tym Stewartowie, którzy pełnili funkcję Rządców przez wiele stuleci. Domus Domina: Dom Szarej Pani, znany także jako Dom Kronik. Do zadań Domu Kronik należy nadzorowanie archiwów cyklów ekspresji, ekspulsji i ewolucji. Obecnie jest reprezentowany przez Minervę Morgan, dawniej przez rodzinę Carondoletów.

Domus Lamia: Dom Wampirów. Zadaniem Domu Wampirów jest nadzorowanie relacji między ludźmi a wampirami. Jego przedstawiciel pełni też funkcję zwierzchnika Konspiracji, zajmującej

się

rozpowszechnianiem

fałszywych

mitów

i

zwodniczych

legend

o

błękitnokrwistych w społeczeństwie czerwono krwistych. Obecnie Dom Wampirów reprezentowany jest przez Seymoura Corrigana, kuzyna Edmunda Oelricha, Dowódcy Straży, który zginął w masakrze w Rio de Janeiro.

Domus Fortis Valerius Incorruptus: Dom Czystokrwistych, Dom Bez Skazy, Dom Szlachetnych i Silnych, Strażnik Ogrodu, Wódz Armii Pana. To miejsce w Radzie przynależy rodzinie urzędującego Regisa i od początków dziejów zajmował je ród Michała i Gabrieli. Obecnie, po zaginięciu Charlesa Force'a, linia Van Alenów jest reprezentowana przez Mimi Force.

KOMITET Tym skrótem - Komitet - błękitnokrwiści określają organizatora licznych inicjatyw charytatywnych, sponsora placówek edukacyjnych i mecenasa fundacji zarządzanych przez członków Zgromadzenia. Komitet jest odpowiedzialny za konserwację najważniejszych zabytków Nowego Jorku, przyczynił się także finansowo do powstania najbardziej prestiżowych instytucji kulturalnych. Pod swoją oficjalną nazwą, jako Nowojorski Komitet Banku Krwi, zajmuje się gromadzeniem środków na badania chorób związanych z krwią, takich jak AIDS czy hemofilia. Dla zewnętrznego obserwatora jest to snobistyczna i elitarna klika znajomych, dla jego członków - najwyższa władza. Członkowie Komitetu noszą miano Strażników. Wszystkie należące do Zgromadzenia rodziny błękitnokrwistych są zapraszane do członkostwa w Komitecie. Większość wampirów otrzymuje zaproszenie około piętnastego roku życia, na początku przemiany w nieśmiertelnych. Lawrence Van Alen, rządząc jako Regis, umożliwił przyznawanie członkostwa także zausznikom. Zasadę tę niezwłocznie zniósł Forsyth Llewellyn i od tamtego czasu nie została przywrócona. Dowódca Straży Komitetu odpowiada za edukację i wtajemniczenie najmłodszego pokolenia wampirów w dorosłe życie, a także wprowadzenie ich w misję wampirów na Ziemi: propagowanie światła, prawdy, piękna i sztuki oraz próbę przeniesienia Raju do ich ziemskiego domu.

DODATEK A: Indeks postaci drugoplanowych Abeville, Toby - błękitnokrwisty pan młody, którego ceremonia odnowienia więzi z Daisy Van Horn odbyła się na wyspie Bali.

Adriana - dozorczyni w liceum Duchesne. Almeida, don Alfonso („Alfie”) - Starszy ze Zgromadzenia Południowoamerykańskiego. Rodzina Almeidów należała do grupy blękitnokrwistych, którzy przeprowadzili się do Brazylii w 1808 roku, kiedy portugalska rodzina królewska wraz z wieloma arystokratami uciekła przed czerwonokrwistym zdobywcą, Napoleonem, nie chcąc z nim walczyć. Rada w Rio de Janeiro doniosła, że nie powrócił z dorocznej wycieczki w Andy - obawiano się, że padł ofiarą ataku srebrnokrwistych. Odnalazł się cały i zdrowy, jednak obecnie wiemy, że został skażony przez srebrnokrwistych, planujących zwabienie do Rio de Janeiro i wymordowanie nowojorskiej Rady. To on był gospodarzem przyjęcia, na którym doszło do masakry. Almeida, donia Beatrice - żona Alfonsa Almeidy, najprawdopodobniej również skażona przez srebrnokrwistych. Amory, Summer - błękitnokrwista debiutantka, znaleziona w stanie całkowitego wysuszenia przez srebrnokrwistych w swoim apartamencie w Trump Tower. W Aktach Repozytorium jej imię bywa często błędnie zapisywane jako „Armory” (uwaga do stażystów: proszę o niezwłoczne skorygowanie). Anders, George - były zausznik, obecnie bibliotekarz w Repozytorium. Anderson, Christopher - zausznik Lawrence'a Van Alena. Po śmierci Lawrence'a na Corcovado Anderson wybrał wolność i wymazanie pamięci, odmawiając przyjęcia pozycji archiwisty w Repozytorium. Zdążył także doradzić Schuyler i Oliverowi, by zwrócili się o pomoc do hrabiny Izabeli.

Andrews, James, dr n. med. - doktor Andrews był lekarzem prowadzącym Dylaria Warda w ośrodku odwykowym Transitions. Anka (nazwisko niepodane) - projektantka eksluzywnej kolekcji dżinsów Stitched for Civilization. Zatrudniła Schuyler i Bliss do kampanii reklamowej. Archibald, Josiah Rockefeller - przez lata emerytowany członek Rady, został z powrotem powołany jako inkwizytor po masakrze w Rio. Jako jeden z siedmiorga najwyższych rangą Strażników reprezentuje Domus Magnificat, Dom Bogactwa. Bank, Charlie - nastoletni wampir, wysłany w czasie swojej przemiany do ośrodka Transitions na „odwyk”. Barlow, Ambrose - jeden z najstarszych żyjących Starszych w obecnym cyklu, powołany z emerytury do czynnych obowiązków w Radzie po masakrze w Rio. W Rzymie nosił imię Brytanik i był nadzorcą na rozkazach Kaliguli, zanim skażenie cesarza wyszło na jaw. W Dziedzictwie (Kronika Repozytorium nr 404) Bliss podsłuchała, jak Forsyth i Intruz szydzą z niego, i doszła do wniosku, że Barlow musi stać po stronie dobra. Dlatego wysłała mu anonim, przestrzegając przed Forsythem. Ambrose pokazał ten list Minervie Morgan i Mimi, nie miał jednak dość odwagi, by podczas białego głosowania głosować przeciwko Forsythowi. Reprezentuje Domus Stella Aquillo, Dom Gwiazdy Północnej. Barlow, Margery - emerytowana Starsza, żona Ambrose'a. Campbell, nadinspektor - oficer policji prowadzący śledztwo w sprawie zaginięcia Maggie Stanford. Carondolet, Augusta („Aggie”) - błękitnokrwista uczennica liceum Duchesne, należąca do otaczającej Mimi „armii klonów” (platynowowłose, zadzierające nosa snobki). Była pierwszą ofiarą w nowojorskiej serii zabójstw. Wersja na użytek czerwonokrwistych głosiła, że jej śmierć spowodowało przedawkowanie narkotyków, jednakże w rzeczywistości została znaleziona całkowicie wysuszona w pokoju na tyłach klubu Block 122. Carondoletowie, Cushing i Sloane - rodzice Aggie. Po jej śmierci zostali wyrzuceni z Rady za

krytykowanie działań Komitetu i złożenie wniosku o białe głosowanie. Powrócili na swoje stanowiska za rządów Lawrence'a Van Alena jako Regisa. Oboje zginęli podczas masakry w Rio. Carter, Muriel („Muffie”) Astor - jedna z najpopularniejszych błękitnokrwistych dam z towarzystwa, absolwentka Miss Porter's School i Vassar College. Przerwała pełną sukcesów karierę jako specjalistka ds. PR, aby wyjść za doktora Sheldona Cartera. W swojej posiadłości w Hamptons urządza doroczne pokazy mody, z których dochód zostaje przekazany na rzecz Nowojorskiego Banku Krwi. Występem w takim właśnie pokazie Bliss powróciła do kariery modelki po tragedii w Rio. Carter, Sheldon, dr n. med. - błękitnokrwisty mąż Muffie. Castańeda, don Alejandro - błękitnokrwisty dziedzic fortuny zbudowanej na napojach słodzonych i przekąskach. Jego ceremonia odnowienia więzi z Danielle Russel była planowana przez Lizbet Tilton. Chantal - redaktorka w magazynie „Chic”. Drobna, niska kobieta o ściągniętej twarzy, ostrzyżona na pazia i w kocich okularach. Chen, Dehua - młoda wampirzyca ze zgromadzenia błękitnokrwistych w Szanghaju. Jako Xi Wangmu, Anioł Nieśmiertelności, została przedstawiona na Balu Czterystu wraz ze swoją siostrą bliźniaczką, Deming Chen. Chen, Deming - młoda wampirzyca ze zgromadzenia błękitnokrwistych w Szanghaju. Została przedstawiona na Balu Czterystu w Nowym Jorku jako Kuan Yin, Anioł Miłosierdzia. Siostra bliźniaczka Dehuy Chen. Corrigan, Seymour - emerytowany Strażnik, powołany ponownie do służby w Radzie po wydarzeniach w Rio. Przeprowadzał ceremonię białego głosowania, o które wnioskował Forsyth Llewellyn. Coubertin, baron de - baron był zausznikiem hrabiny Paryża i osobą, od której zależała audiencja u niej. Podczas Bal des Vampires demon Lewiatan przybrał jego postać. Ciało

prawdziwego barona de Coubertin zostało znalezione następnego dnia w Sekwanie. Cushing, John, wielebny - udzielał ślubu Caroline Vanderbilt i lordowi Alfredowi Burlingtonowi. Cyrus - „niedołężny” asystent Rolfa Morgana, odpowiedzialny za organizację jego pokazów mody.

Danilo - fryzjer Mimi. Devonshire, książę i księżna - rodzice lorda Alfreda Burlingtona.

Doris - sekretarka Forsytha Llewellyna. Duchesne, Marguerite - belgijska guwernantka dziedziczek rodziny Floodów i założycielka szkoły Duchesne. Dupont, Eliza - siostrzenica Priscilli, która po przedwczesnej śmierci ciotki zajęła jej miejsce w Radzie. Dupont, Gina - familiantka Charlesa Force'a. Mimi zauważyła, że jest ona kimś więcej niż jego kochanką. Gina nie jest spokrewniona z błękitnokrwistymi Dupontami. Dupont, Priscilla - Dowódca Straży i przewodnicząca Komitetu, popularna błękitnokrwista dama, której królewska podobizna regularnie zaszczycała tygodniowe kolumny towarzyskie. Jej przedwczesna śmierć podczas ataku na Repozytorium doprowadziła do przejęcia władzy przez Lawrence'a Van Alena, ponieważ Zgromadzenie musiało w końcu przyjąć do wiadomości powrót srebrnokrwistych. Essex, markiz - drużba na ślubie lorda Burlingtona z Caroline Vanderbilt, ponad rok po zaginięciu poprzedniej narzeczonej lorda Burlingtona, Maggie Stanford. Famsworth, Linda - niska, krępa, gustownie ubrana kobieta o falistych włosach, o wyglądzie zaskakującym jak na założycielkę agencji modelingu Famsworth Models. Dziewczęta Lindy,

w tym Bliss, Mimi i Schuyler, pojawiają się na wybiegach w Bryant Park, na billboardach przy Times Square i na stronach magazynu „Chic”. Flood, Armstrong, kapitan - założyciel koncernu Flood Oil Company. Flood, Rose Elizabeth - żona kapitana Armstronga Flooda. Podarowała rodzinną posiadłość (rezydencję Floodów) szkole Duchesne po śmierci trzech córek, które zginęły na pokładzie statku. Endeavor”, kiedy zatonął na Atlantyku. Frost, Brannon - błękitnokrwista redaktorka naczelna magazynu „Chic”. Getty, Natalie - błękitnokrwista nastolatka, jedna z ofiar serii zabójstw dokonanych przez srebrnokrwistych w Nowym Jorku. Hazard, Patricia, dr n. med. - ciotka Olivera i zaufana lekarka błękitnokrwistych. Nadzoruje zdrowie członków Zgromadzenia Nowojorskiego ze swojej luksusowej kliniki przy Piątej Alei. Specjalizuje się w obserwacji procesu przemiany, szczególnie w przypadku Schuyler, będącej nie typowym przypadkiem półwampira, półczłowieka. Henryk Orleański, książę Francji (tytularny), znany także jako Henryk Burboński i Henryk hrabia Paryża - zmarły błękitnokrwisty mąż hrabiny Izabeli, który - gdyby nie rewolucja byłby królem Francji. Gdy zakończył obecny cykl, jego tytuł Regisa Zgromadzenia Europejskiego przejęła Izabela. Izabela Orleańska, hrabina Paryża - gospodyni Bal des Vampires i była właścicielka pałacu Hotel Lambert, pełni funkcję Regisa Zgromadzenia Europejskiego. Dawna przyjaciółka Lawrence'a i Cordelii Van Alen. Schuyler i Oliver udali się do Paryża, aby prosić ją o pomoc, kiedy nowojorska Rada uznała Schuyler winną śmierci Lawrence'a. Zgromadzenia europejskie i amerykańskie oddaliły się od siebie, kiedy błękitnokrwiści opuścili Stary Świat. Izabela nigdy nie pokładała wiary w Michale jako Regisie. Jest imponującą damą o królewskiej urodzie, z kruczoczarnymi włosami. Na końcu Dziedzictwa Schuyler, tym razem w towarzystwie Jacka, uzyskała wreszcie audiencję u hrabiny, która ofiarowała im schronienie. Jednakże nieoczekiwanie okazało się, iż w poprzednim cyklu hrabina była Druzyllą, ukochaną siostrą Kaliguli, i nie jest wykluczone, że stare sentymenty jeszcze nie

ostygły.

Jackson, Hattie - wierna gospodyni w domu Cordelii i Schuyler Van Alen. Wraz z Juliusem zajmowała się rezydencją przy Riverside Drive i praktycznie wychowała (w każdym znaczeniu tego słowa) pozbawioną matki Schuyler. Jackson, Julius - osobisty szofer Cordelii Van Alen. Żonaty z Hattie. Jones, Jonas - słynny ze swojej niepoprawności błękitnokrwisty fotograf mody i absolwent Duchesne. Także reżyser filmowy i malarz. Keaton, Alice - posługująca się zawsze nazwiskiem asystentka Chan tal w magazynie „Chic”. Lennox, Sam i Ted - bliźniaczy bracia, venatorzy pracujący z Mimi i Kingsleyem. Leslie, Honor - nastoletnia wampirzyca, wysłana w czasie swojej przemiany do ośrodka Transitions na „odwyk”.

Llewellyn, Dennis (Dziadzio) - ukochany dziadek Bliss i ojciec Forsytha. Zbuntowany przeciwko swojej rodzinie teksańskich nafciarzy, został po ukończeniu szkoły na wschodzie, poślubił debiutantkę z Connecticut i zamieszkał z rodziną przy Piątej Alei, do czasu, kiedy pech na giełdzie zmusił ich do powrotu na teksańskie włości. Manuela - pokojówka Llewellynów, pracująca w rezydencji w Hamptons. Marie - włoska gospodyni Lawrence'a Van Alena, której postać przybrał, kiedy Schuyler ścigała go po Wenecji. McCall, Wesley - kolejny wampirzy nastolatek, który przebywał w ośrodku Transitions. To on powiedział o pogrzebie Dylana Ally Elli, która przekazała tę wiadomość Bliss. Morgan, Minerva - podobnie jak Ambrose Barlow, jedna z najstarszych żyjących Starszych, wezwana ponownie do udziału w Radzie. Jedna z najdawniejszych przyjaciółek Cordelii, była przewodnicząca Nowojorskiego Towarzystwa Ogrodniczego. Podobnie jak Ambrose

podejrzewała Forsytha, jednak nie odważyła się sprzeciwić mu w białym głosowaniu. Morgan, Randy - żona i pierwsza modelka Rolfa, ucieleśnienie typu „dziewczyny Morgana”. Morgan, Rolf - projektant mody specjalizujący się w klasycznym stylu sportowym. Wybrał Bliss jako twarz swojej nowej kolekcji. Oelrich, Edmund - prywatnie słynny historyk sztuki i właściciel galerii, w społeczności błękitnokrwistych zajął miejsce zabitej przez srebrnokrwistego Priscilli Dupontjako Dowódca Straży. Zginął podczas masakry w Rio. Phillips, Henri - agent Bliss, który odwiedził ją, aby złożyć kondolencje i zaproponować nową pracę. Potter, Charlotte - kobieta, która - zgodnie z tym, co powiedziano Bliss - była jej niepoznaną nigdy matką. Miała być nauczycielką, którą Forsyth spotkał podczas swojej pierwszej kampanii wyborczej, jednakże nie pozostały po niej żadne albumy ze zdjęciami ślubnymi ani inne pamiątki. Repozytorium podejrzewa, że Charlotte Potter jest postacią fikcyjną, wymyśloną przez Forsytha Llewellyna. Renfield - człowiek, jeden z najstarszych i najbardziej zrzędliwych bibliotekarzy w Repozytorium. Niezwykle poważnie podchodzi do swoich obowiązków. Ribeiro, Yana - młoda wampirzyca ze Zgromadzenia w Rio de Janeiro. Obawiano się, że zaginęła, ale okazało się, że uciekła ze swoim chłopakiem. Mogło to być częścią planu srebrnokrwistych, który doprowadził do masakry w Rio. Rockefeller, Dorothea - Starsza Rady, zginęła w masakrze w Rio. Była gościnnym wykładowcą na zebraniu Komitetu, ucząc dorastające wampiry sztuki przemiany w dym, mgłę lub powietrze (mutatio). Russel, Danielle - błękitnokrwista klientka Lizbet Tilton. Niedawna absolwentka Uniwersytetu Browna, połączona więzią ze swoim wampirzym bliźniakiem, don Alejandrem Castafiedą.

Schlessinger, Landon - błękitnokrwisty nastolatek, jedna z ofiar serii zabójstw dokonanych przez srebrnokrwistych w Nowym Jorku. Schlumberger, Esme - Starsza Rady, zginęła w masakrze w Rio. Podczas zebrania Rady mówiła, że Alfonso Almeida lubi się „powłóczyć po dziczy”. Shriver, Morgan - uroczy dziewiętnastoletni student college'u, który podczas sesji zdjęciowej na wyspie Montserrat został pierwszym familiantem Bliss. Bliss nie umyślnie omal go nie wysuszyła, jednakże doszedł do siebie i pozostał nią zauroczony. Smith, Perfection - makijażystka pracująca z Bliss i Schuyler podczas sesji zdjęciowej Stitched for Civilization. Sorboba, Sarina - niezwykle wysoka, pochodząca z Europy Wschodniej modelka, wyjątkowo popularna wśród projektantów. Stewart, Brooks - Starszy Rady, zginął w masakrze w Rio. Dostał ataku kaszlu, kiedy Kingsley Martin, cały i zdrowy, pojawił się na zebraniu Rady. St. James, Grayson - błękitnokrwisty nastolatek, jedna z ofiar serii zabójstw dokonanych przez srebrnokrwistych w Nowym Jorku.

Sullv - szofer Mimi i Jacka.

Tilton, Elizabeth (Lizbet) - organizatorka wytwornych imprez, zatrudniona przez Mimi do przygotowania jej ceremonii odnowienia więzi. Tompkins, Abe - Starszy, emerytowany członek Rady, wezwany ponownie do służby po masakrze w Rio. Jako były venator reprezentuje Domus Veritas, Dom Venatorów. Vanderbilt, Ava - młodsza siostra Caroline, druhna honorowa na ślubie siostry z lordem Burlingtonem w 1872 r.

Vanderbilt, Caroline - najstarsza córka admirała Vanderbilta, poślubiła lorda Burlingtona po zaginięciu jego narzeczonej, Maggie Stanford. Vanderbiltowie, Sloane i Elizabeth - rodzice sióstr Vanderbilt, Avy i Caroline. Van Horn, Daisy - błękitnokrwista panna młoda, której ceremonia odnowienia więzi z Tobym Abevillem odbyła się na wyspie Bali. Van Horn, Dashiell - Starszy Rady, zginął w masakrze w Rio. Ojciec Daisy.

Verdugo, Balthazar - projektant na dorocznym pokazie mody w Hamptons, organizowanym przez Muffie Astor Carter. Whitney, Alice - Starsza Rady, reprezentantka Domu Siedmiu Sióstr. Wilcox, Patrice - surowa i poważna dyrektorka do spraw mody w magazynie „Chic”, ubierająca się zawsze na czarno. NIEKOMPLETNA LISTA UCZNIÓW DUCHESNE Błękitnokrwiści uczniowie Applegate, Cicely - jedna z „klonów” Mimi Force. Crandall, Piper - największa plotkarka w szkole i ceniona stażystka w Repozytorium. Cutting, Bryce - bliski przyjaciel Jacka Force'a, członek drużyny lacrosse'a. Forbes, Lucy - czwartoklasistka, przewodnicząca samorządu szkolnego (w Kronice Repozytorium nr 303 błędnie nazwana czerwonokrwistą, być może z powodu niechęci, jaką darzy ją venatorka Force). Doniosła, że Mimi nadmiernie wykorzystuje swoich familiantów, nie przestrzegając wymaganego czterdziestoośmiogodzinnego okresu odpoczynku. Frost, Willow - córka Brannon Frost.

Harris, Lissy - przyjaciółka Mimi, w poprzednim cyklu druhna na jej ślubie w Newport.

Kemble, Susan („Soos”)

Kernochan, Francis („Froggy”) Kip, James Andrew Gamie) - chłopak czerwonokrwistej Allison Ellison, wcześniej chodził z również czerwonokrwistą Avą Breton.

King, Rufus Langdon, Bozeman („Booze”) McMillan, Blair - jej ojciec jest właścicielem największej wytwórni muzycznej na świecie. Robinson, Bennet - według plotek, Mimi zwymiotowała na jego tarasie podczas imprezy w tygodniu adaptacyjnym. Sheridan, Katie - przyjaciółka Mimi. Tuckerman, Carter - protokolant na zebraniach młodszych członków Komitetu.

Van Rensslaer, Stella Czerwonokrwiści uczniowie Chociaż większość uczniów Duchesne pochodzi z rodzin blękitnokrwistych, do szkoły przyjęto także pewną ilość czerwonokrwistych. Ich rodziny są zazwyczaj bardzo bogate lub powiązane w jakiś sposób z błękitnokrwistymi. W celu wprowadzenia do szkoły „zróżnicowania” przyjmowani są także stypendyści, których nauka jest opłacana przez Komitet.

Breton, Ava - bardzo popularna czerwonokrwista dziewczyna z klasy Bliss. Jej przyjaciele to niemal wyłącznie błękitnokrwiści, chociaż ona sama o tym nie wie. Była familiantką i dziewczyną Jamiego Kipa, zanim zostawił ją dla Allison Ellison.

Ellison, Allison (Ally Elli) - czerwonokrwista uczennica Duchesne, dziewczyna i familiantką Jamiego Kipa. Pochodząca z Queens stypendystka, mimo to popularna ze względu na swoją „egzotyczność”. Ally powiedziała Bliss o pogrzebie Dylaria i o tym, że podobno zmarł on z przedawkowania narkotyków. Mullins, Kitty - familiantką Jacka. Wydaje się jednak, że rzadko korzystał on z tej relacji, ponieważ zgodnie ze słowami Mimi, zawsze wydawał się „zmęczony i wyczerpany”. Walsh, Haley - uczennica chodząca wraz z Bliss na kurs starożytnych cywilizacji, która powiedziała, że „czwarta klasa będzie rządzić!”. NIEKOMPLETNA LISTA PEDAGOGÓW DUCHESNE Profesor Anthony - niedawny absolwent Uniwersytetu Yale, chłopakowaty i (nadmiernie) entuzjastyczny nauczyciel chemii. Wyrzucony z Duchesne po tym, jak jedna z uczennic zaszła z nim w ciążę. Profesor Korgan - starszy, nudny następca profesora Anthony'ego. Cecil Malloy - dziekan ds. uczniów w Duchesne. Nie jest absolwentką Duchesne, ale stanowi „idealną podróbkę”. Profesor Orion - wąsaty, kędzierzawowłosy absolwent Uniwersytetu Browna ze słabością do rozciągniętych swetrów. Nauczyciel etyki i angielskiego. Madame Fraley - nauczycielka francuskiego, wyglądająca, jakby była w szkole od dziewiętnastego wieku (prawdopodobnie błękitnokrwista Odwieczna).

DODATEK B: Niekompletna lista psów towarzyszących Psy towarzyszące są częścią wampirzej duszy, przeniesioną w świat materialny, aby chronić młodych błękitno krwistych, dopóki nie nauczą się w pełni kontrolować swoich mocy. Po zakończeniu swojej misji psy na ogół znikają, łącząc się z powrotem z właścicielami. Obecne

pokolenie

błękitnokrwistych

uchodzi

za

najbardziej

utalentowane

z

dotychczasowych, a ponieważ żaden z psów towarzyszących nie pojawił się od czasu ataku na katedrę, możemy domniemywać, że młodzi błękitnokrwiści panują już niemal całkowicie nad swoimi zdolnościami. W przeszłości dramatyczne wydarzenia potrafiły przyspieszać dojrzewanie wampirów.

BEATY Schuyler Van Alen Ogar (najwyższa ranga) Zgodnie z pamiętnikiem Schuyler (pozostawionym w rezydencji przy Sto Pierwszej Ulicy i przekazanym Repozytorium po jej zniknięciu), Beauty pewnego dnia przyszła za nią do domu.

ELLIE Bliss Llewellyn Chihuahua Należąca do Bliss chihuahua otrzymała imię na cześć jej ulubionej postaci z serialu Dallas.

PATCH Jack Force Ogar (najwyższa ranga) Pies Jacka, ogar, którego znalazł tego samego wieczora, gdy Mimi znalazła Pookie.

POOKIE Mimi Force

Chow chow Pies Mimi, chow chow, którego znalazła na plaży w Hamptons. ŚNIEŻKA Aggie Carondolet Chihuahua Aggie Carondolet lubiła ubierać swoją chihuahuę w ubranka dopasowane do własnych strojów.

DODATEK C: Słowniczek Komentarz Autorki: słów a kursywą pochodzą ze świętego języka. Absed abysso - „wracaj do Piekła”. Rozkaz odsyłający srebrnokrwistego tam, skąd przybył. Advoco adiuvo - inwokacja użyta przez Schuyler na polecenie Cordelii, dzięki której Lawrence rozpoznał ją w Wenecji. Alienari - często używana sztuczka srebrnokrwistych, pozwalająca im przybrać cudzą postać. Animadverto - wampirzą zdolność nazywana „wnikliwym spojrzeniem”, niezwykle pojemna i doskonała pamięć fotograficzna, tak potężna, że wampir może przeczytać i zapamiętać całą bibliotekę. Aperio mis - inkantacja żądająca od drugiej istoty, by się ujawniła.

Argento Croatus - srebrnokrwisty. Bal Czterystu - w XIX wieku znany jako Bal Patrycjuszowski: otwarte tylko dla wampirów superekskluzywne przyjęcie roku. Zgodnie z wielowiekową tradycją podczas tego balu nowi członkowie Komitetu są przedstawiani błękitnokrwistej społeczności. Na balu liczy się status, uroda, potęga, pieniądze i urodzenie. Urodzenie się jako błękitnokrwisty. Bal des Vampires - przyjęcie i kongres organizowane dorocznie przez Zgromadzenie Europejskie. Bal, który miał zaćmić wszystkie dotychczasowe bale, urządzony został w pałacu Hotel Lambert, przed jego przejściem w ręce nowych właścicieli. Na uroczystość dostali się srebrnokrwiści, poszukujący Schuyler. Bariera ochronna - zaklęcie ochronne rzucane na jakieś miejsce za pomocą inkantacji. Bez Skazy - anioły, które nie zostały przeklęte i wygnane przez Wszechmogącego, ale

postanowiły opuścić Raj z miłości do swych braci. Są to Michał i Gabriela, najpotężniejsi błękitnokrwiści na Ziemi. Biała Ciemność/Biała Śmierć - efekt zaklęcia subvertio. Lewiatan rzucił je na przejściu w Lutecji, tworząc wir czasowy, który najprawdopodobniej pochłonął lub unicestwił Charlesa Force'a. Tego samego zaklęcia użył Kingsley, aby zniszczyć Bramę Czasu i jedną ze Ścieżek Umarłych. Bivio - rozstaje, pierwotne źródło mocy i energii. Błękitnokrwiści - wampiry, upadłe anioły, skazane na pędzenie wiecznego życia na Ziemi. Dysponują nadludzką szybkością, są superinteligentne, mają fotograficzną pamięć i wyczulone zmysły. Żyją zgodnie z nakazami Kodeksu Wampirów, a ich celem jest przynoszenie światu pokoju i piękna. Nie wykorzystują ponad miarę swoich familiantów i nie piją krwi swoich współbraci. Bramy Piekieł - siedem bram wykutych przez błękitnokrwistych z Zakonu Siedmiorga, mających zabezpieczyć Ścieżki Umarłych. Ich celem jest uwięzienie Lucyfera i srebrnokrwistych w świecie podziemnym. Fizyczną manifestacją Bram Piekieł w wymiarze uroku jest wysoka na cztery metry brama, głęboko osadzona w skale, jednak prawdziwą barierę stanowi dusza Michała. Caerimonia osculor (święty pocałunek) - obwarowany prawami rytuał picia ludzkiej krwi. Zasady są bardzo surowe, ponieważ żaden człowiek nie może zostać nadmiernie wykorzystany lub całkowicie wysuszony. Kodeks Wampirów zabrania obdarzania pocałunkiem innego wampira. Święty pocałunek naznacza człowieka jako własność wampira - od tego momentu są ze sobą związani. Candidus suffragium (białe głosowanie) - głosowanie nad wyznaczeniem przywódcy Zgromadzenia, musi być jednomyślne. Wniosek o białe głosowanie powinien być składany tylko w sytuacji, gdy członkowie Rady dochodzą do wniosku, że Regis nie rządzi Zgromadzeniem we właściwy sposób. W Ameryce zostało przeprowadzone tylko trzy razy: w Plymouth po zagładzie Roanoke, kiedy John Carver usiłował zdetronizować Mylesa Standisha; w Nowym Jorku po ataku srebrnokrwistego na Repozytorium, gdy Lawrence Van

Alen zajął miejsce Charlesa Force'a; oraz po wydarzeniach w Paryżu przez Forsytha Llewellyna, kiedy sprzeciw Mimi nie pozwolił na jednomyślny wybór. Consummo alienari - słabo poznany piąty typ uroku. Pozwala na przejęcie całkowitej kontroli nad czyimś umysłem, poddając go cudzej woli. Dla czerwonokrwistych oznacza to natychmiastową śmierć, dla wampirów nieodwracalny paraliż. Contineo - zaklęcie utrzymujące barierę ochronną. Croatan - starożytna nazwa srebrnokrwistych, oznaczająca „Obrzydliwość”. Cykl ekspresji - w ten sposób wampiry nazywają okres swojego życia. Po około stu latach fizyczna powłoka ulega zniszczeniu, pozostaje pojedyncza kropla błękitnej krwi, która zostanie zaszczepiona w wampirzej kobiecie, gdy nadejdzie pora na wezwanie duszy w nowym cyklu. Pomiędzy cyklami wampiry odpoczywają, ewoluując, aż do swojej kolejnej ekspresji. Staranne przestrzeganie cyklów pozwala błękitnokrwistym zachować swoje istnienie w tajemnicy. Czarny ogień - jedyna rzecz zdolna zniszczyć sangre azul i zabić nieśmiertelnego wampira. Członek emerytowany - członek Rady, który zrezygnował z czynnego pełnienia obowiązków. Wielu członków emerytowanych zostało powołanych z powrotem do Rady po masakrze w Rio. Czterystu - zgodnie z Kodeksem Wampirów tylko czterysta wampirów z każdego Zgromadzenia może współistnieć jednocześnie. Zapis w Blękitnokrwistych: Kronice Repozytorium nr 101, stwierdzający błędnie, że na świecie istnieje tylko czterysta wampirów, jest nieporozumieniem. Tę pomyłkę należy złożyć na karb nadmiernego przepracowania archiwisty Repozytorium. Dimidium cognatus - istota będąca w połowie człowiekiem, w połowie wampirem. W odróżnieniu od pozostałych blękitnokrwistych jest nową duszą, bez przeszłości. Jedynym takim przypadkiem w dotychczasowej historii pozostaje Schuyler Van Alen.

Dormi - zaklęcie sprowadzające na kogoś natychmiastowy sen. Ekspulsja - w ten sposób wampiry nazywają swoją „śmierć”. Ekspulsja oznacza wyrzucenie duszy ze świata materialnego. Eversor Lumen (Niszczyciel Światła) - miecz Azrael, który otrzymuje przed każdym odnowieniem więzi z Abbadonem. Powinien być używany tylko w najwyższej potrzebie, nie może wpaść w ręce wroga i ma uderzać, aby zadać śmierć. Eversor Orbis (Niszczyciel Światów) - miecz Abbadona, który otrzymuje przed każdym odnowieniem więzi z Azrael. Powinien być używany tylko w najwyższej potrzebie, nie może wpaść w ręce wroga i ma uderzać, aby zadać śmierć. W odróżnieniu od mieczy archaniołów, jaśniejących białym płomieniem, jest ciemnoszary, obrzeżony srebrem, z przerażającymi czarnymi znakami. Przypomina bardziej prymitywny topór niż miecz. Ewolucja - pasywny okres odpoczynku w życiu wampira, kiedy dusza oczekuje na następną reinkarnację. Podstawowym celem rasy wampirów jest ewoluowanie aż do momentu, gdy Bóg przebaczy im i przyjmie z powrotem do Raju. Fado valiturus fortis - błogosławieństwo oznaczające „Bądź silny i odważny”. Familiant - są to „kochankowie, przyjaciele i naczynia”, na których wampiry mogą polegać i którymi się żywią. Zgodnie z Kodeksem Wampirów familiantów nie wolno wykorzystywać ponad miarę i w żadnych okolicznościach nie wolno doprowadzić ich do pełnego wysuszenia. Powinni być traktowani z wdzięcznością i troską w zamian za usługi, które oddają. Człowieka, który staje się familiantem, na zawsze łączy szczególna więź z wampirem. Frango - przeciwzaklęcie niszczące barierę ochronną danego miejsca. Hibernacja - długi sen, w który wampiry mogą zapadać pod koniec cyklu, kiedy stają się znużone nieśmiertelnością. Illuminata - wampirzy dar pozwalający świecić w ciemnościach, umożliwiający im

rozpoznanie swoich współbraci. Incantation demonata - zaklęcie wzywające srebrnokrwistego. Infractio - „pęknięcie”. Słowo, którego użył Lawrence dla opisania tego, czego obawia się w przypadku Corcovado. Inkwizytor - oficjalny oskarżyciel w śledztwach prowadzonych przez Komitet. Kadryl - staroświecki taniec salonowy, prowadzony na Balu Czterystu przez członków Komitetu, którzy mają zostać przedstawieni zgromadzonym. Tancerze w pierwszej czwórce kadryla są wybierani ze względu na pozycję ich rodzin w Komitecie. Klub Podróżników - elitarna organizacja, założona przez błękitnokrwistych na początku osiemnastego wieku i stanowiąca miejsce spotkań obieżyświatów, chcących dzielić się swoimi badaniami i teoriami dotyczącymi naturalnych i geograficznych zjawisk. Mieści się przy Piątej Alei, w pobliżu Knickerbocker Club i Metropolitan Museum of Art. Kodeks Wampirów (Kodeks, Kodeks Błękitnokrwistych) - zbiór surowych zasad etycznych, przypominający dziesięć przykazań. Błękitnokrwiści żywią nadzieję, że przestrzeganie Kodeksu umożliwi im powrót do Raju. Kodeks stwierdza m. in., że ludźmi nie wolno się bawić ani dążyć do władzy nad nimi, ale należy ich szanować, a błękitnokrwiści powinni nieść światu światło, harmonię i pokój. Konspiracja - oddział Komitetu zajmujący się utrzymaniem istnienia błękitnokrwistych w tajemnicy przed czerwonokrwistymi poprzez rozsiewanie fałszywych informacji i legend. Wiele z tych legend zawiera ziarno prawdy. Księga Praw - kronika błękitnokrwistych, zawierająca zapis wszystkich dochodzeń, postępowań sądowych i wyroków. Lutecja - starożytne galijskie miasto znajdujące się w podziemiach współczesnego Paryża. Zostało wybudowane przez błękitnokrwistych Rzymian jako rozległa sieć podziemnych tuneli. Tutaj także znajdowała się jedna z siedmiu Ścieżek Umarłych i Brama Piekieł. Na

przypominające labirynt tunele rzucono zaklęcie przeciwko animadverto, sprawiając, że wampiry mogą się w nich zgubić na zawsze. Punkt centralny, do którego prowadzą wszystkie tunele, znajduje się pod wieżą Eiffla. Od tego miejsca odchodzi siedem korytarzy, reprezentujących siedem najstarszych rodów błękitnokrwistych. Gemellus, przenosząc Bramę Czasu, pozostawił w tym miejscu przejście. Manifest krwi (przemiana) - rozpoczynający się zwykle w piętnastym roku życia proces, w którym wampirze błękitne krwinki, wampirze DNA, zaczynają dominować. Wtedy błękitnokrwistym wyrastają kły, ich ciała zamiast z pożywienia zaczynają czerpać energię z ludzkiej krwi, powracają wspomnienia z poprzednich wcieleń, ujawniają się także osobnicze moce. Przemiana osłabia młode wampiry i może wiązać się z szokiem pamięci, zawrotami głowy i mdłościami. Materia acerbus (mroczna wiedza) - to, z czego wywodzą się srebrnokrwiści. Przeciwieństwo Bieli. Także nazwa księgi z zaklęciami czarnej magii, znajdującej się w Repozytorium. Modo caecus - oślepiające zaklęcie sprawiające, że ludzie zapominają, co widzieli. Mroczne zaklęcia - zaklęcia czerpiące z mrocznej wiedzy. Mutatio - wampirzą zdolność przemiany w ogień, wodę lub powietrze, a także w dym lub mgłę. „Nexi infidelis” - „Śmierć zdrajcom!” - okrzyk bojowy błękitnokrwistych. N. Z. (Naczynie Zła) - w ten sposób Bliss nazywała samą siebie, kiedy Intruz przejął kontrolę nad jej ciałem. Był to dla niej sposób, żeby śmiać się, zamiast płakać. Obrzydliwość - srebrno krwistych nazywa się Obrzydliwością, ponieważ są wampirami pijącymi krew swoich współbraci i pożerającymi ich dusze. Udręczone dusze ofiar pozostają uwięzione w ich ciałach.

Obserwatorka - Starsza nad Starszymi jest odwiecznym duchem, zrodzonym z otwartymi oczami i z pełną świadomością swoich wspomnień. Zachowuje czujność, wypatrując wrogów

błękitnokrwistych, aby podnieść alarm, gdyby Lucyfer powrócił na Ziemię. Może zostać wezwana w danym cyklu i przybrać ludzką postać, jednak w przypadku zagrożenia potrafi zmienić powłokę cielesną. To ona jako pierwsza odkryła zdradę Croatanów w Rzymie. Obdarzona zdolnością przewidywania przyszłości, przepowiedziała zerwanie więzi pomiędzy Gabrielą i Michałem, a także to, że córka Gabrieli przyniesie błękitnokrwistym ocalenie.

Obsido - przeszkoda ustawiona jako bariera ochronna. Occludo - zamknięcie umysłu na zewnętrzne wpływy w celu przeciwstawienia się urokowi. Oddech Boga - zdolność posiadana przez wszystkich błękitnokrwistych, pozwalająca na rozpalenie światła w tunelach Lutecji poprzez machnięcie ręką nad pochodnią. Odwieczny - wampir, który wybrał brak odpoczynku i zachowanie tej samej powłoki przez wiele wieków. Nie obowiązuje ich cykl reinkarnacji, nie potrzebują także do życia bliskości innych wampirów. Niektórzy Starsi są Odwiecznymi, muszą jednak uzyskać na to specjalne zezwolenie Rady. Ostrze Sprawiedliwości - miecz Michała, jeden z dwóch archanielskich mieczy na świecie (drugi należy do Gabrieli). Tylko mieczem archanioła można zabić innego archanioła. Osuszenie - inna nazwa pełnego wysuszenia. Palawer - rozmowa między istotami o różnym statusie: aniołem i demonem. Bliss domaga się paławeru, żądając wyjaśnienia od potwora pojawiającego się w jej snach. Pełne wysuszenie - pozbawienie człowieka lub wampira całej siły życiowej za pomocą świętego pocałunku. Jeśli ofiarą jest człowiek, sprawca łamie najważniejsze prawo Kodeksu Wampirów; jeśli ofiarą jest wampir, sprawca staje się Obrzydliwością. „Phoebus ostendpraeeo” - „Słońce wskaże drogę” - zaszyfrowana wiadomość pozostawiona przez Jordan poszukującym jej venatorom. „Propon familiar” - „Opowiedz przyjaciołom”. Zaklęcie przymusu, użyte przez Mimi w

slumsach Rio na małej dziewczynce, która mogła opowiedzieć venatorom o Jordan. Próba krwi - jest stosowana jako ostateczny dowód w przypadku najcięższych zbrodni przeciwko Kodeksowi Wampirów. Wymaga skosztowania krwi i przejrzenia wspomnień oskarżonego w celu oddzielenia prawdziwych wspomnień od fałszywych. Próbę tę mogła przeprowadzać tylko Gabriela, najwyższa rangą venatorka. Schuyler odziedziczyła dar po matce. Próba krwi niesie ze sobą ogromne ryzyko pokusy dla osoby ją przeprowadzającej. Jeśli oskarżony okaże się winny, jego krew zostaje spalona, co oznacza całkowite unicestwienie. Przejście - fragment wymiaru uroku, do którego srebrnokrwiści mogą wejść, ale nie mogą go opuścić. Przestrzeń pomiędzy światami, ukryta w tunelach Lutecji. Przekaz - wiadomość wysłana poprzez urok. Przymus - wampirzą zdolność, pozwalająca za pomocą uroku wprowadzić bezpośrednio do czyjegoś umysłu rozkaz. Rada Starszych (Rada) - najwyższa władza w Zgromadzeniu. Rada podejmuje decyzje dotyczące przyszłości całej rasy. Regent - drugi w hierarchii członek Rady. Regent jest odpowiedzialny za Zgromadzenie w przypadku, gdy Regis nie może wypełniać swoich obowiązków. Regent przewodzi także społeczności w okresie, gdy Regis pozostaje w stanie spoczynku lub hibernacji. Regis - zwierzchnik Zgromadzenia i Rady, który może zostać wybrany tylko przez jednomyślne głosowanie i błogosławieństwo siedmiorga Strażników reprezentujących siedem najstarszych domów. Rozkazy Regisa stanowią prawo. Repozytorium Historyczne - kwatera główna Komitetu i archiwum błękitnokrwistych, zawierające całą wiedzę i wszystkie sekrety ich rasy. Jego gigantyczne magazyny były dawniej zlokalizowane kilka pięter pod dostępnym tylko dla błękitnokrwistych klubem nocnym Błock 122, jednak po wezwaniu przez Kingsleya srebrno krwistego Repozytorium zostało przeniesione do „podziemnego wieżowca”, wieleset metrów pod Force Tower.

Sanctus balineum - rytualna kąpiel błękitnokrwistej panny młodej poprzedzająca ceremonię odnowienia więzi. Otoczona przez druhny i Strażniczki zanurza się ona w lodowatym basenie, „mglistym” basenie parowym, reklaksującym „harmonijnym” basenie i wreszcie w gorącym basenie. Wszystkie baseny napełnione są świętą wodą źródlaną. Sangre azul - błękitna krew, stara jak sam czas, żywa „baza danych” nieśmiertelnej wampirzej świadomości. Zawiera ich wiedzę, ogromną inteligencję i wspomnienia. Sigul - zawierający ukryte znaczenie znak lub symbol, na przykład herb jednego z siedmiu najstarszych domów. Skażenie

-

proces

przemiany

błękitnokrwistego

w

srebrnokrwistego.

Obdarzając

błękitnokrwistego wampira świętym pocałunkiem, srebrnokrwiści zatruwają sangre azul, przemieniając błękitnokrwistego w potwora na własne podobieństwo. Nie dzieje się to jednak natychmiast, a stopień zatrucia zależy od tego, ile krwi zostało wypite z ofiary. Odpowiednia interwencja może odwrócić lub zatrzymać cały proces. Skażenie staje się nieodwracalne w momencie,

kiedy

dotknięty

nim

błękitnokrwisty

całkowicie

wysuszy

innego

błękitnokrwistego, więżąc jego duszę w swojej podświadomości. Solom bicallis - jednokierunkowa ścieżka ze świata podziemnego, taka jak ta powiązana z więzieniem Lewiatana na Corcovado. Po jednorazowym użyciu zostaje zamknięta dla wszystkich.

Spalenie - spalenie krwi wampira oznacza zniszczenie jej wraz ze wszystkimi wspomnieniami. Spoczynek - stan odpoczynku, w jaki wampiry wchodzą pomiędzy cyklami. Zwany także ewolucją. Srebrnokrwiści - nieśmiertelni wrogowie błękitnokrwistych, którzy ślubowali wierność Lucyferowi, wygnanemu Księciu Niebios. Podobnie jak błękitnokrwiści są upadłymi aniołami, ale odmawiają podporządkowania się Kodeksowi Wampirów. Zamiast tego uzależnieni od uczuć chciwości, seksu i pragnienia, polują na błękitnokrwistych. Są szaleni z

powodu natłoku cudzych wspomnień. Ich oczy są szkarłatne ze srebrnymi źrenicami. Każdy z nich ma siłę tysiąca wampirów. Starszy - tytuł Starszego nadawany jest błękitnokrwistym, którzy od wielu cyklów dobrze służą Radzie. Zazwyczaj przyznawany jest w setnym cyklu ekspresji. Strażnik - tytuł nadawany starszym członkom Komitetu i Rady. Subvertio - zaklęcie, które otwiera to, co nie może zostać otwarte i niszczy to, co nie może zostać

zniszczone.

Biała

dziura

śmierci.

Zwany

także

Białą

Ciemnością

wir

czasoprzestrzenny. Syndrom regeneracji pamięci - mający miejsce podczas przemiany proces, w którym powracają wspomnienia błękitnokrwistych z poprzednich wcieleń. Młode wampiry mają wrażenie, że na nowo przeżywają dawne wydarzenia. Ścieżki Umarłych - jedyne ścieżki, jakie pozostały pomiędzy Ziemią a światem podziemnym, zabezpieczone obecnie Bramami Piekieł, wykutymi przez błękitnokrwistych na rozkaz Michała po bitwie w Rzymie. W wymiarze uroku wyglądają jak dymiące ścieżki płynnej lawy. Święty język (stary język) - starożytny, niebiański język wampirów. Jego zwulgaryzowaną i niezgrabną wersją używaną przez czerwonokrwistych jest łacina, jednakże święty język nie jest łaciną jako taką i nie stosuje się do łacińskich struktur gramatycznych. Jego korzenie historyczne sięgają czasów sprzed sumeryjskich tabliczek i egipskich hieroglifów. Zgodnie z prawami Niebios, każda istota na Ziemi musi być posłuszna rozkazowi wydanemu w tym języku. Terapia regresywna - proces, w którym wampiry uczą się uzyskiwać dostęp do przeszłych wcieleń i obszernej wiedzy zgromadzonej w poprzednich cyklach. Unieruchomienie - zaklęcie paraliżujące czyjeś ruchy. Urok - wampiry używają tego słowa na określenie dwóch rzeczy. Pierwsza to bezpośrednie

połączenie z czyjąś świadomością, które może zostać wykorzystane do nawiązania kontaktu lub przejęcia kontroli nad umysłem człowieka lub innego wampira. Druga to wymiar uroku pogrążona w półmroku nierealna przestrzeń, do której mają dostęp wampiry - alternatywna płaszczyzna wszechświata. Istnieje pięć typów uroku: 1) Telepatia, czyli zdolność czytania w myślach. 2) Sugestia, czyli zdolność do zaszczepiania ziarna pomysłu w cudzym umyśle (musi zostać wykonana z wyczuciem, aby dana osoba sądziła, że jest to jej własny pomysł). 3) Przymus, czyli zaszczepienie w czyimś umyśle bezpośredniego rozkazu. 4) Przejęcie, czyli podporządkowanie sobie czyjejś woli 5) Consummo alienari, słabo poznany piąty typ uroku, pozwalający na przejęcie całkowitej kontroli nad cudzym umysłem, ale niezwykle niebezpieczny. Velox - wampirzą zdolność osiągania nadludzkiej szybkości sprawiającej, że stają się niedostrzegalni. Dlatego właśnie większość czerwonokrwistych uważa, że wampiry potrafią stawać się niewidzialne. Venatio - sztuka przeszukiwania wspomnień. Veritas Venator (Poszukiwacz Prawdy) - najbardziej elitarnyoddział tajnej policji Komitetu. Nieustraszeni wojownicy, chroniący błękitnokrwistych przez niebezpieczeństwem i wykryciem. Potrafią odczytywać sny i przeszukiwać wspomnienia ludzi i wampirów. „Vos vadum reverto” - „Powrócisz do nas”, słowa wypowiadane na pogrzebie wampira, który zakończył cykl. Wezwanie - hipnotyzujące uwiedzenie, pozwalające wampirowi zwabić człowieka w celu przeprowadzenia caerimonia osculor. Wieczorne lata - okres pomiędzy piętnastym a dwudziestym pierwszym rokiem życia, kiedy blękitnokrwiści są najsłabsi. Wówczas ma miejsce przemiana z człowieka w wampira, a błękitna krew manifestuje się, pozwalając im osiągnąć pełnię mocy. Obecne młode pokolenie błękitnokrwistych nie używa tego terminu, uznając go za „obciachowy”. Więź krwi - święte małżeństwo i nieśmiertelna więź między parą wampirów, których dusze

zostały połączone w niebie. Od czasu do czasu wampirze bliźnięta reinkarnują się jako rodzeństwo w ludzkim świecie. Partnerzy zobowiązani są do odnowienia więzi w każdym cyklu podczas ceremonii, która zazwyczaj ma miejsce, gdy ukończą dwadzieścia jeden lat i w pełni zapanują nad swoimi mocami i wspomnieniami, pozwalającymi na rozpoznanie drugiej połowy w nowej fizycznej powłoce. Ceremonia wymaga jedynie, aby para wypowiedziała słowa „Oddaję się tobie” - od tego momentu więź jest już nierozerwalna w danym cyklu. Tylko jedna para w historii błękitno krwistych zerwała taką więź - kiedy Gabriela porzuciła Michała dla swojego familianta. Po odnowieniu więzi wampiry stają się silniejsze, jeśli jednak więź zostanie zerwana, porzucony błękitnokrwisty ma prawo zażądać sądu krwi i kary śmierci dla drugiej strony. Zakon Siedmiorga - siedmioro odźwiernych Bram Piekieł, wybranych podczas kryzysu w Rzymie i wywodzących się z siedmiu najstarszych rodów błękitnokrwistych. Obecnie odźwierni są rozproszeni po świecie i dla bezpieczeństwa nie znają się nawzajem. Ich imiona nie są także znane zwierzchnictwu Rady. Zamek krwi - najpotężniejsze zabezpieczenie znane błękitnokrwistym, które otworzyć może tylko krew anioła. Zausznik - człowiek będący asystentem i opiekunem błękitnokrwistego, pomagający wampirowi poruszać się w ludzkim świecie i zachować prawdziwą tożsamość w tajemnicy. Jako najwyżsi rangą służący, rodziny zauszników od wieków pracowały dla rodów wampirzych jako ich lekarze, prawnicy, księgowi, finansiści, a nawet najlepsi przyjaciele. Każdy członek wampirzej rodziny miał przy urodzeniu przydzielanego zausznika, później jednak mógł zrezygnować z jego pomocy. Po zakończeniu przez wampira cyklu zausznik staje przed wyborem: praca w Repozytorium lub wymazanie wspomnień. Zęby mądrości - wampirze kły (czerwono krwiści zapożyczyli ten termin od błękitnokrwistych). Wbrew mitom rozpowszechnianym przez Konspirację, nie są to wcale kły - znajdują się bardziej z tyłu. Przy odrobinie wprawy można je wysuwać i chować. Zgromadzenie - grupa wampirów mieszkająca na danym terenie i zarejestrowana jako społeczność błękitnokrwistych (np. Zgromadzenie Nowojorskie, Zgromadzenie Europejskie).

Zguba Lucyfera (lub Róża Lucyfera) - naszyjnik z ogromnym szmaragdem, podarowany przez Forsytha Llewellyna Bliss Podobno był to klejnot, który wypadł z korony Lucyfera podczas jego upadku z Niebios. Znany także jako Święty Graal. Bliss nosiła go zawsze, aż do dnia ceremonii odnowienia więzi pomiędzy Mimi a Jackiem, kiedy to zerwała klejnot z szyi, odrzucając dalszą zależność od swojego ojca. Zmiennokształtni - wampiry zdolne wedle woli zmieniać kształt swojej powłoki fizycznej, na przykład w innego człowieka lub w zwierzę. W odróżnieniu od mutatio tą zdolnością nie są obdarzone wszystkie wampiry. Znak archanioła - znak na nadgarstku archaniołów Bez Skazy, mający postać miecza przeszywającego chmury i świadczący o tym, że archaniołowie są dziećmi Światła. Nie może zostać w żaden sposób sfałszowany. Znak Lucyfera - pięcioramienna gwiazda na szyi wampira skażonego przez srebrnokrwistych. Przypomina oparzenie lub piętno. Znaki krwi - błękitne znaki, pojawiające się na rękach młodych wampirów w okresie przemiany. Przypominają przeświecające przez skórę szafirowe światło. Znaki stanowią mapę osobistej historii wampira - w ten sposób manifestuje się sangre azul.

Komentarz Autorki: Obecnie pracuję nad piątą książką z cyklu Błękitnokrwiści, zatytułowaną Zbłąkany anioł, która ma się ukazać w USA jesienią 2010 roku. Pomyślałam, że warto podzielić się z Wami pierwszymi dwoma jej rozdziałami. ZBŁĄKANY ANIOŁ JEDEN Cinque Terre Schuyler Van Alen najszybciej, jak mogła, pokonała spiralne schodki z polerowanego brązu, wspinając się na górny pokład. Pochwyciła spojrzenie stojącego na dziobie jachtu Jacka Force'a i skinęła głową, osłaniając oczy przed palącym śródziemnomorskim słońcem. Gotowe. To dobrze, przekazał i zajął się rzucaniem kotwicy. Był spalony słońcem i rozczochrany, jego skóra nabrała koloru ciemnego orzecha, a włosy - barwy lnu. Czarne włosy Schuyler były także zmierzwione i zaniedbane po miesiącu spędzonym na słonym morskim powietrzu. Miała na sobie starą koszulę Jacka, niegdyś nieskazitelnie białą, obecnie zszarzałą i wystrzępioną u dołu. Oboje roztaczali wokół siebie aurę luzu, typową dla ludzi na wiecznych wakacjach: leniwa, zrelaksowana bezcelowość ukrywała ich determinację. Miesiąc wystarczył. Musieli działać. I to dzisiaj. Mięśnie ramion Jacka napięły się, kiedy szarpnął linę, sprawdzając, czy kotwica zaczepiła o morskie dno. Nie miał szczęścia. Kotwica podniosła się, więc popuścił jeszcze kilka metrów liny. Podniósł prawą rękę, sygnalizując Schuyler, żeby wrzuciła silnik jachtu na wsteczny bieg. Wypuścił jeszcze kawałek liny i znowu szarpnął. Gruba biała plecionka zacisnęła się na ręce Jacka, kiedy ciągnął kotwicę do siebie. Schuyler, która dawniej żeglowała latem w Nantucket, wiedziała, że zwykły człowiek użyłby do zarzucenia trzystukilogramowej kotwicy kołowrotu z silnikiem, ale oczywiście Jack nie był w najmniejszym stopniu zwyczajnym człowiekiem. Pociągnął mocniej, wykorzystując niemal całą swoją siłę, a ośmiotonowy jacht hrabiny jakby naprężył się na moment. Tym razem kotwica wytrzymała, znajdując zaczepienie na skalistym dnie. Jack rozluźnił mięśnie i puścił linę, a Schuyler odeszła od steru, żeby pomóc mu owinąć ją wokół podstawy kołowrotu. Przez ostatni miesiąc znajdowali niewielką pociechę w takich prostych zadaniach. W ten sposób mogli się czymś zająć, podczas gdy w rzeczywistości planowali ucieczkę. Izabela Orleańska ofiarowała im wprawdzie schronienie w swoim domu, ale dawno

temu, w innym wcieleniu, była ukochaną Lucyfera, Druzyllą, siostrą-żoną cesarza Kaliguli. To prawda, że hrabina okazała im nie zwykłą szczodrość, otaczając ich wszelkimi luksusami jacht na przykład był w pełni i obficie zaopatrzony. Ale z każdym dniem stawało się coraz bardziej jasne, że schronienie szybko staje się więzieniem. Byli równie daleko od znalezienia Bramy Obietnicy, jak w dniu, kiedy opuścili Nowy Jork. Hrabina dawała im wszystko oprócz tego, czego potrzebowali najbardziej: wolności. Schuyler nie przypuszczała, by Izabela, wielka przyjaciółka Lawrence'a i Cordelii i jedna z najbardziej szanowanych wdów w europejskiej wampirzej społeczności, miała okazać się srebrnokrwistym zdrajcą. Jednak po zdradzie Forsytha Llewellyna w Nowym Jorku wszystko wydawało się możliwe. Tak czy inaczej nie mogli pozwolić sobie na czekanie i sprawdzenie, czy hrabina ma zamiar uwięzić ich na stałe. Schuyler spojrzała nieśmiało na Jacka. Byli razem już od miesiąca, ale wszystko nadal wydawało jej się całkowicie nowe - jego bliskość, głos, towarzystwo, lekki dotyk ręki na jej ramionach. Stała obok, opierając się o barierkę, a Jack objął ją ramieniem, przyciągając bliżej, żeby pocałować w czubek głowy. Takie pocałunki lubiła najbardziej, ciesząc się w głębi serca pewnością, z jaką ją trzymał. Należeli teraz do siebie. Schuyler pomyślała, że może to właśnie miała na myśli Allegra, kiedy powiedziała jej, żeby wróciła do domu i przestała ze sobą walczyć, przestała uciekać przed swoim szczęściem. Może to właśnie matka chciała jej przekazać. Jack cofnął rękę, a Schuyler popatrzyła za jego wzrokiem, na niedużą szalupę, którą „chłopcy” opuszczali z rufy na spienioną wodę na dole. Dwóch radosnych Włochów, Drago i Iggy (zdrobnienie od Ignazio), było venatorami pracującymi dla hrabiny i wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi pełnili funkcję strażników więziennych. Ale Schuyler polubiła ich niemal jak przyjaciół. Myśl o tym, co ona i Jack zaplanowali na najbliższą przyszłość, sprawiała, że jej nerwy się napinały. Nie otrzymają drugiej szansy. Zadziwiał ją spokój Jacka, sama z trudem zmuszała się, żeby stać nieruchomo i z niecierpliwości gimnastykowała nogi w kostkach, stając na przemian to na palcach, to na piętach. Podeszła za Jackiem na krawędź pokładu. Iggy przycumował łódkę do jachtu, a Drago wyciągnął rękę, żeby pomóc Schuyler. Ale Jack wślizgnął się pierwszy i odsunął Drago, dżentelmeńskim gestem oferując Schuyler swoją rękę. Przytrzymała się jej, przechodząc przez barierkę do łódki. Drago wzruszył ramionami i wyrównał balans łodzi, podczas gdy Iggy na dziobie pakował ostatnie zapasy. Schuyler obróciła się, aby po raz pierwszy przyjrzeć się uważnie poszarpanemu włoskiemu wybrzeżu. Od kiedy usłyszeli, że Cinque Terre zalicza się do ulubionych miejsc

venatorów, nalegali na całodniową wycieczkę. Ten fragment włoskiej riwiery był zabudowany przez pięć średniowiecznych miasteczek. Iggy, o szerokiej twarzy i okazałym brzuchu, opowiadał z nostalgią o czasach, kiedy biegał po ścieżkach wzdłuż krawędzi klifów, a potem wracał do domu na obiad, jedzony na tarasie z widokiem na zachód słońca nad zatoką. Schuyler nigdy nie dotarła do tej części Włoch i nie wiedziała o niej za wiele - ale za to doskonale wiedziała, jak mogą wykorzystać sentyment Iggy'ego do rodzinnego miasta. Nie potrafił oprzeć się ich propozycji odwiedzenia tego miejsca i zgodził się, żeby spędzili dzień na lądzie, z dala od pływającego więzienia. Było to miejsce idealne dla ich planów, ponieważ szlaki kończyły się starożytnymi schodami, ciągnącymi się setki metrów w górę. O tej porze roku ścieżki były opuszczone - sezon turystyczny się skończył, gdy jesień przyniosła chłodniejszą pogodę popularnym kurortom. Górskie szlaki mogły wyprowadzić ich daleko od jachtu. - Spodoba ci się tutaj, Jack - powiedział Iggy, wiosłując energicznie. - Tobie też, signorina - dodał. Włosi mieli problemy z wymawianiem imienia „Schuyler”. Jack odpowiedział pomrukiem, unosząc wiosło, a Schuyler starała się wyglądać, jakby nie mogła się doczekać. Powinni szykować się na udany piknik. Schuyler zauważyła, że Jack patrzy z namysłem na morze, przygotowując się do tego, co miał przynieść ten dzień. Z uśmiechem poklepała go po ramieniu. To miał być wyczekiwany oddech od życia na statku, okazja do spędzenia dnia na wędrówce. Powinni wyglądać jak szczęśliwa i pozbawiona jakichkolwiek trosk para, a nie jak dwoje skazańców, planujących ucieczkę z więzienia.

DWA Ucieczka Schuyler poczuła, że humor jej się poprawia, kiedy wpłynęli do zatoki przy miasteczku Vernazza. Widok zachwyciłby każdego i nawet Jack trochę się rozjaśnił. Skalne półki prezentowały się niesamowicie efektownie, a przycupnięte na nich domy sprawiały wrażenie równie starych, jak otaczające je głazy. Zacumowali łódź i cała czwórka wspięła się na szczyt urwiska, kierując się w stronę szlaku. Pięć miast tworzących Cinque Terre było połączonych kamienistymi ścieżkami - na niektóre z nich praktycznie nie dawało się wspiąć, jak wyjaśnił Iggy, kiedy szli wzdłuż szeregu maleńkich otynkowanych domostw. Venator był w wyśmienitym humorze i opowiadał im historię każdego z mijanych domów. - Ten tutaj moja ciotka Clara sprzedała w 1977 bardzo sympatycznej rodzinie z Parmy, atu obok mieszkała najpiękniejsza dziewczyna we Włoszech (odgłosy cmokania), tylko..... wiecie, czerwonokrwistadama, takie potrafią być... wybredne...... o, a tutaj... Szli pomiędzy ogródkami i polami, a Iggy witał się z mijanymi mieszkańcami i klepał zwierzęta, kiedy przechodzili przez pastwiska. Szlak prowadził tam i z powrotem, od trawiastych pastwisk do domów na samej krawędzi nadmorskiego urwiska. Kiedy się wspinali, Schuyler widziała małe kamyczki, osypujące się ze zbocza. Iggy podtrzymywał rozmowę, podczas gdy Drago przytakiwał tylko i uśmiechał się do siebie, jakby odbył tu już za dużo wycieczek i nie chciał psuć zabawy przyjacielowi. Rozwlekłe opowieści Iggy'ego zajęły większość poranka. Wspinaczka była męcząca, ale Schuyler cieszyła się, że ma okazję rozprostować nogi i była pewna, że Jack także to docenia. Za dużo czasu spędzili na łodzi, a chociaż pływali w morzu, nie mogło się to równać z porządną wędrówką na świeżym powietrzu. Kilka godzin zajęło im dojście z Vernazzy do Corniglii, a potem do Manaroli. Schuyler zauważyła, że przez cały dzień nie widzieli ani jednego samochodu czy ciężarówki, żadnej linii telefonicznej ani trakcji elektrycznej. To jest to - przekazał Jack. - Tutaj. Schuyler wiedziała, że Jack oszacował, iż znaleźli się niemal w połowie drogi między dwoma miasteczkami. Nadszedł właściwy czas. Schuyler poklepała Iggy' ego w ramię i wskazała na urwiste wyniesienie nad klifem. - Lunch? - zatrzepotała rzęsami. Iggy uśmiechnął się. - Jasne! Tak się rozgadałem, że zapomniałbym się zatrzymać i coś zjeść! Punkt, do którego zaprowadziła ich Schuyler, był ciekawie położony. Szlak wybiegał na cypel, więc po obu stronach wąskiej ścieżki stromo opadało urwisko. Venatorzy rozłożyli

jeden ze śnieżnobiałych obrusów hrabiny na trawie pomiędzy głazami i cała czwórka stłoczyła się na tej niewielkiej przestrzeni. Schuyler starała się nie gapić w dół, zajmując miejsce jak najbliżej krawędzi. Jack usiadł naprzeciwko niej, spoglądając ponad jej głową na wybrzeże poniżej. Obserwował plażę, podczas gdy Schuyler pomagała rozpakować koszyk. Wyjęła szynkę parmeńską, salami finocchiona, mortadelę i suszoną wołowinę. Wędliny w kawałkach lub pocięte w małe plasterki zapakowane były w papier pergaminowy. W koszu znajdował się też bochenek chleba z rozmarynem oraz brązowa papierowa torba, pełna ciasteczek z migdałami i placuszków z dżemem. Aż szkoda, że to wszystko miało się zmarnować. Drago wyjął kilka plastikowych pudełek zawierających włoskie sery, pecorino i świeżą burratę, owinięte w zielone liście. Schuyler odkroiła i skosztowała kawałek burtaty. Maślano-mleczny smak mógł swoją doskonałością rywalizować z rozciągającym się wokół widokiem. Na moment pochwyciła spojrzenie Jacka. Szykuj się, przekazał. Nadal uśmiechała się i jadła, chociaż żołądek zaczął się jej zaciskać. Obejrzała się szybko, żeby zobaczyć, na co patrzył Jack. Przy plaży w dole zacumowała niewielka motorówka. Kto mógłby zgadnąć, że dawny północnoafrykański pirat z wybrzeży Somalii okaże się tak godnym zaufania pomocnikiem? Nawet z tej odległości widziała, że przyprowadził to, o co go prosili: jedną z najszybszych motorówek, wysmukłą i z groteskowo wielkim silnikiem. Iggy otworzył butelkę wina prosecco i cała czwórka z uśmiechem wzniosła toast za skąpane w słońcu wybrzeże. Szerokim gestem wskazał rozłożoną między nimi ucztę. - Zaczynamy? Na ten moment czekali. Schuyler zaczęła działać. Odchyliła się do tyłu i udała, że traci równowagę, a potem pochyliła się do przodu i chlusnęła całą zawartością szklanki wina w twarz Drago. Sprawiał wrażenie ogłupiałego, gdy alkohol zapiekł go w oczy, ale zanim zdążył zareagować, Iggy klepnął go w plecy i zarechotał z całego serca, jakby Schuyler opowiedziała szczególnie śmieszny dowcip. Jack zerwał się, korzystając z tego, że Drago był chwilowo oślepiony, a Iggy zamknął oczy ze śmiechu. Wyciągnął drewniany nóż z rękawa, obrócił go i wbił głęboko w pierś Drago. Włoch rozciągnął się na ziemi, krwawiąc obficie z rany. Schuyler pomogła Jackowi zrobić tę broń z obluzowanej deski, którą wyjął ze schodów, szlifując ją na kamieniu wyłowionym przez nią podczas nurkowania. Deska była zrobiona z drzewa żelaznego i zmieniła się w niebezpieczny i śmiercionośny sztylet. Schuyler rzuciła się do drugiego venatora, ale Iggy zerwał się na nogi, zanim zdążyła wstać. Tego nie brali pod uwagę. Tłuścioch umiał się naprawdę szybko ruszać. W jednej

chwili wyrwał ostrze z piersi przyjaciela, aby wykorzystać jako własną broń, i odwrócił się do Schuyler. Jego oczy były całkowicie poważne. - Jack! - krzyknęła, kiedy venator zaatakował. Nie mogła się ruszyć, Iggy rzucił na nią zaklęcie unieruchamiające, kiedy sięgał po nóż, który teraz wznosił nad jej piersią. Za moment miał przeszyć jej serce - ale Jack zanurkował pomiędzy nich i przyjął na siebie pełny impet uderzenia. Nie było czasu, żeby krzyczeć. Musiała wyrwać się spod działania zaklęcia, wszystko za szybko szło nie tak. Nie miała czasu, żeby myśleć o Jacku i o tym, czy nic mu się nie stało. Szarpnęła się do przodu, wykorzystując każdy pozostały jej gram energii, walcząc z przytrzymującą ją niewidzialną pajęczyną. Miała uczucie, że porusza się w zwolnionym tempie przez gęstą ciecz, ale znalazła słaby punkt zaklęcia i przełamała je. Wrzasnęła i rzuciła się do Jacka, który leżał i wyglądał jak pozbawiony życia. Iggy był tam pierwszy i przewrócił swoją ofiarę na plecy, ale cofnął się zdumiony. Cały i zdrowy chłopak uśmiechnął się ponuro. Jack zerwał się na nogi. - Nieładnie, venatorze. Jak mogłeś zapomnieć, że anioła nie można zranić ostrzem, które sam stworzył? - Jack podwinął rękawy i stanął naprzeciwko przeciwnika. - Może ułatwisz sobie życie? - zapytał łagodniej. - Proponuję, żebyś wrócił i powtórzył hrabinie, że nie jesteśmy parą kolczyków, które może trzymać w szkatułce. Odejdź, a nie zrobimy ci krzywdy. Przez moment wydawało się, że venator rozważa tę ofertę, ale Schuyler wiedziała, że jest zbyt starą duszą na tak tchórzliwe wyjście. Włoch wyjął paskudnie wyglądające zakrzywione ostrze z kieszeni i skoczył w stronę Jacka, nieoczekiwanie zatrzymując się w powietrzu. Przez sekundę wisiał nieruchomo, z dziwnym wyrazem twarzy, na której malowały się jednocześnie zmieszanie i porażka. - Niezła robota z unieruchomieniem - powiedział Jack do Schuyler. - Zawsze do usług - uśmiechnęła się. Zebrała zaklęcie, które przed chwilą ją sparaliżowało, i rzuciła je na venatora. Jack zajął się resztą, potężnym gestem strącając grubego strażnika z urwiska, żeby roztrzaskał się o skały na dole. - Zajęłaś się zbiornikiem? - zapytał, kiedy pospiesznie schodzili na dół, do czekającej na nich pirackiej łodzi. - Jasne - skinęła głową. Dobrze zaplanowali swoją ucieczkę: Jack osadził kotwicę jachtu tak głęboko w dnie morskim, że wyrwanie jej nie będzie możliwe, a Schuyler przy

okazji wślizgnęła się pod pokład, opróżniając zbiornik paliwa. Poprzedniej nocy uszkodzili żagle i radio. Przebiegli przez plażę do pirackiej łodzi, w której czekał ich nowy przyjaciel, Ghedi. Schuyler spotkała go podczas jednej z wypraw na targ w St. Tropez, gdzie były członek samozwańczych „Somalijskich Marines” pomagał przy rozładunku świeżych ryb w dokach. Ghedi tęsknił za dawnymi dniami pełnymi przygód i natychmiast skorzystał z okazji, by pomóc dwójce uwięzionych Amerykanów. - Zgodnie z zamówieniem, szefowo - uśmiechnął się Ghedi, odsłaniając rząd olśniewająco białych zębów. Wyskoczył z motorówki - miał zamiar wrócić później na targ promem. - Dzięki, stary - Jack ujął ster. - Zajrzyj jutro na swoje konto. Somalijczyk uśmiechnął się jeszcze szerzej, a Schuyler pomyślała, że frajda z kradzieży łodzi była dla niego niemal wystarczającą zapłatą. Potężny silnik ożył z rykiem, przyspieszyli, oddalając się od wybrzeża. Schuyler spojrzała na dwóch venatorów, unoszących się nieruchomo w wodzie. Pocieszyła się pewnością, że obaj to przeżyją: byli starożytnymi istotami i żaden upadek z urwiska nie mógł ich naprawdę uszkodzić. Jedyny cios otrzyma tylko ich duma. Ale potrzebują czasu, żeby dojść do siebie, a przez ten czas ona i Jack będą już daleko. Odetchnęła. Nareszcie. Teraz do Florencji, żeby zacząć poszukiwania odźwiernego i zabezpieczyć bramę, zanim znajdą ją srebrnokrwiści. Mogli znowu wziąć się do roboty. - Wszystko dobrze? - Jack prowadził motorówkę przez wzburzone fale z profesjonalną łatwością. Wziął Schuyler za rękę i mocno uścisnął. Przytuliła jego dłoń do policzka, rozkoszując się dotykiem zgrubiałej skóry. Udało im się. Byli razem. Bezpieczni. Wolni. I nagle zamarła. - Jack, za nami. - Wiem. Słyszę silniki - powiedział, nawet się nie oglądając. Schuyler wpatrywała się w horyzont, zza którego wyłoniły się trzy ciemne kształty. Rosły coraz bardziej i bardziej w miarę, jak jednostki się do nich zbliżały. Najwyraźniej Iggy i Drago nie byli ich jedynymi strażnikami. Ucieczka miała się okazać trudniejsza, niż przypuszczali.

PODZIĘKOWANIA Ogromne podziękowania i uściski dla wszystkich, którzy pomogli w powstaniu tej książki: szczególnie dla mojego męża i współpracownika, Mike'a Johnstone'a; dla moich redaktorów Jennifer Besser i Christiana Trimmera i dla reszty superwspaniałego zespołu wydawnictwa Hyperion; dla mojego agenta, Richarda Abate'a; oraz dla Kathryn Williams za zebranie potrzebnych informacji. Dziękuję rodzinom de la Cruz, Johnston, Torre, Ong i Gaisano. I dziękuję moim czytelnikom. Kocham was wszystkich!