Nina Reichter - 02 - Ostatnia spowiedź. Tom II

SAVE OFFLINE

#Infover WM gqo1sdlcabsjn2cjpo4rcjikovtz2yuz2m4m42pf#

#Infover WM dka4w241ovehpk8uzh2cycupobfvi4qju4yypmya#

#Infover WM fbsfjwf1mjthjg41qk8dtgup68dofycr0xribfjf#

Nina Reichter

Ostatnia spowiedź TOM II

#Infover WM df1bxyjvn1mrokohle6an1hdq16jpncg1c2lz26x#

Dedykuję Bout des Messeguières i dacie 15 grudnia 2008

#Infover WM dm1zup6gn0c4bqwhmqjm8udpwkwtr0ud4zpnhei2#

568 897 znalazło tu miłość, która nie ma początku.

#Infover WM dt1gg4ssnrlgppdpmoljpr6uwhi4l1odp2m6olvp#

#Infover WM hxpgad4lsreb0yvuemigbrypq4j4myjgs8n4edmh#

1. Wspomnienia

Ally czuła, że jej usta otwierają się, czuła też, że krzyczy, ale nie słyszała dźwięku… Widziała jedynie bezwładną dłoń Brade’a, wyślizgującą się z jej ręki, kiedy wyrywali go z jej uścisku. Widziała, jak lekarze pochylali się nad nim, dyskutując gorączkowo, i chociaż nie rozumiała wypowiadanych słów, ich ton sprawiał, że traciła oddech. Ostatkami sił, które napłynęły nie wiadomo skąd, zerwała się i rzuciła w ich stronę… By jej pozwolili… By chociaż jeszcze przez moment mogła potrzymać go za rękę… popatrzeć na niego… Jednak wtedy postawne ciało Tobiego zagrodziło jej drogę. Nikt nie mógł przypuszczać, ile kosztowało go to, aby w tamtej chwili bez słowa skrępować ruchy Ally.  –  Co robisz? – wrzasnęła szaleńczo. Wściekłymi ciosami okładała jego pierś i ramiona, lecz pozostał niewzruszony wtedy, gdy krzyczała, a także wtedy, gdy zaczęła błagać, aby ją przepuścił. Rysy jego srogiej twarzy nie drgnęły, gdy uprzedzał ruchy Al, krępował jej nadgarstki… i mógłbyś pomyśleć, że jest okrutny – w rzeczywistości, gdybyś go wtedy zobaczył, przysiągłbyś, że patrzysz na mężczyznę na skraju łez. Serce Tobiego krajało się na kawałeczki, ponieważ wiedział, że nie może pozwolić jej przejść, choć prawdopodobnie są to ostatnie chwile, które mają jakiekolwiek znaczenie.

7 #Infover WM dnaetwbmn2g6cnuk2ekl2vbyp4ou1vf8u0gx6fx1#

Ally zaczęła osuwać się z jego objęć na ziemię, kiedy nagle poczuła, że oplotły ją inne ramiona. Tom klęknął przy niej i przytulił najmocniej, jak umiał, a ona oparła ręce o jego T-shirt, zostawiając na nim krwawe ślady palców.  –  On nie może umrzeć, Tom! Nie może! Używając jeszcze więcej siły, przyciągnął ją do siebie i gwałtownie objął. Przycisnął usta do jej czoła.  –  Nie umrze, zobaczysz – odparł. – Wierzysz mi? Jednak w tej chwili on nie wierzył sobie. Drżące ciało dziewczyny i jej spazmatyczny szloch… piski zgromadzonych ludzi i błyski wciąż włączonych reflektorów… krzyki ochroniarzy, starających się zapanować nad tłumem… A później jedno wspomnienie, ostatnie słowa brata. Tom przymyka oczy i przez moment trwa tak niezmącenie, by przekonać się, że gdy to robi, chaos wprawdzie znika, lecz po chwili powraca… zastąpiony martwą, ciemną mgłą. Wciąga spazmatycznie powietrze i właśnie wtedy, na tej scenie, szepcze słowa decyzji. Decyzji, która już nigdy nie miała się zmienić… i o której nikt nigdy nie miał się dowiedzieć.

Los zażartował z niego, tak samo jak ze wszystkich innych, pokazując brutalnie swoją siłę i przewrotność. Patrick siedział na perkalowym krzesełku w szpitalnym holu, a wszechobecny zapach spirytusu przyprawiał go niemal o mdłości. Zwilżył wargi językiem, bo odkąd tu przyjechał, nie potrafił nic wypić ani przełknąć, ale nie pomagało to na suchość w ustach ani na ścisk, który czuł w gardle. W końcu schował twarz w dłoniach i gorzko uśmiechnął się do własnych myśli – a po chwili nie wytrzymał i parsknął (choć zdawał sobie sprawę, że pora po temu jest, oględnie mówiąc, nie najlepsza). Bo czy to nie śmieszne, zwyczajnie, cholernie śmieszne?

8 #Infover WM htmg4len4zsfmutwykfnuhwrmtkfvdzabrozdezw#

W ciągu ostatnich miesięcy dwukrotnie zwiększyli ochronę. Policja prowadziła dwa oddzielne śledztwa w sprawie listów. Wejście do budynku, w którym znajdował się apartament, było strzeżone przez ich własnego, dodatkowo zatrudnionego człowieka, a tymczasem na oczach tysięcy ludzi ciało Bradina przeszywa kula, która nie była nawet przeznaczona dla niego… Mijała ósma godzina od momentu, kiedy wszystko stanęło. Od momentu, gdy porwał ich huragan zdarzeń, który teraz się rozpłynął. Od chwili, kiedy wybiegli z vana pędzącego za karetką, a Horst mógł już tylko obserwować, jak w największym pośpiechu odwożą Brade’a na salę operacyjną. I nie był pewien, kogo wtedy widział. Czy dorosłego, silnego mężczyznę, jakim Bradin stał się przez te lata, czy tego bezczelnego, pewnego siebie szczeniaka z kolorowymi włosami, który miał w sobie tyle pasji i radości życia, kiedy Patrick pierwszy raz go spotkał. Wplótł palce we włosy i schylił głowę. Miał wrażenie, że otacza go zimna mgła – mgła nierzeczywistości. Mgła utkana ze zdarzeń, które nie miały prawa nastąpić. Przypomniał sobie ich pierwszy wspólny koncert. Pierwszy, a potem kolejny. Słyszał w głowie głos, który z każdym wspomnieniem stawał się coraz mężniejszy i głębszy – lecz jedna rzecz nigdy się nie zmieniła. To był śmiech Brade’a. Pozostał tak samo radosny i beztroski jak kiedyś, a Patrick nagle zapragnął powiedzieć: „Rothfeld, koniec wygłupów, skup się!”. Tak bardzo chciał móc to teraz powiedzieć… Byli tam wszyscy: Bobi, Anton, Peter, Patrick, Tom, Ally, Gabrielle, Tobias, a nawet Carl. Milczeli, czekając w skupieniu na jakąkolwiek informację. Słowa nie były potrzebne, bo napięte twarze i łzy i tak wyrażały wszystko. Każdy z nich przeżywał to inaczej, każdy przywoływał wspomnienia, a niektórzy rozpamiętywali swoje grzechy, które nigdy nie miały zostać wybaczone.

9 #Infover WM fd4ucz1zpsrv0bpehux6cyuqbbkedrulordbvll2#

Szpitalne piętro szybko zamknięto dla wszystkich, prócz członków ekipy, personelu medycznego i policji, która zjawiła się jakiś czas później. Patrick i Peter natychmiast wstali z krzeseł, by wyjść policjantom na spotkanie, jednak Tom nawet nie drgnął. Dalej siedział skulony na szpitalnej posadzce, opierając plecy o ścianę i głaszcząc Ally, która szlochała w jego ramionach. Szeptał jej do ucha słowa pocieszenia, w które sam tak bardzo chciał wierzyć, lecz jego wzrok był zupełnie nieobecny. Tępo wpatrywał się w punkt na przeciwległej ścianie korytarza i gdyby nie powolne mrugnięcia, można by pomyśleć, że Tom śpi. Po prostu śpi… i tylko jego powieki nie zdążyły opaść na czas. Poruszał się jak w transie, mechanicznie reagując na bodźce z zewnątrz. Śnił właśnie najgorszy koszmar swojego życia, który trwał i trwał, choć Tom tak bardzo pragnął się obudzić.  –  Nazywam się porucznik Shriff, a to detektyw…  –  Connor – dokończył Patrick. – Znam detektywa. – Uścisnęli dłonie. – Prowadzi śledztwo w sprawie tych listów, o których pan też już pewnie słyszał.  –  Moi ludzie otoczyli szpital. Zostawiam też paru do pańskiej dyspozycji, panie Horst. Dziewczyna została natychmiast schwytana i jest obecnie przesłuchiwana, a w kwestii listów zapewniam, że robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby… Kolejne słowa policjantów docierały do Ally jak przez mgłę aż do momentu, kiedy nagle poczuła, że wygodne oparcie w postaci ramienia Toma raptownie się spod niej wyślizguje. Tom zerwał się jak oparzony, a jego nozdrza poruszały się coraz szybciej, kiedy pewnym i zdecydowanym krokiem ruszył przed siebie. Horst jedynie kątem oka uchwycił jego wściekły wzrok. Zanim zdążył zareagować, pięści chłopaka zacisnęły się na kurtce Connora, a Tom pchnął go na ścianę i przycisnął do niej z całej siły.  –  WSZYSTKO, CO W WASZEJ MOCY? Robicie wszystko, CO W WASZEJ MOCY? Listy zaczęły przychodzić pół roku temu i od tej

10 #Infover WM fmszq6aypgrjpimkhtwallfdfpwhv1rb2ga8hvty#

pory nie dowiedzieliście się niczego więcej! – krzyknął mu w twarz i jeszcze mocniej zacisnął pięści. – TO TY POWINIENEŚ TAM LEŻEĆ, NIE MÓJ BRAT! TO TY POWINIENEŚ WALCZYĆ O ŻYCIE, TY ZAWSZONY…  –  Uspokój się! – wysyczał Patrick. Oderwał od kurtki policjanta dłonie Toma i razem z Carlem odciągnęli go na bok. – Uspokój się, do diabła! – krzyknął znowu Horst, kiedy starszy z Rothfeldów nadal się szamotał. Peter przejechał wzrokiem po zgromadzonych, po czym stanął na wprost przed przytrzymywanym siłą Tomem.  –  Myślisz, że Brade właśnie tego by chciał? Że właśnie to jest mu potrzebne? Żeby zamknęli cię za napaść na funkcjonariusza, kiedy on leży za ścianą? Tom nie przestał się wyrywać i właśnie w momencie, gdy miał kolejny raz porządnie się szarpnąć, usłyszał za sobą jej głos.  –  Tom… Obrócił się gwałtownie, a turkusowe oczy Ally popatrzyły na niego ze strachem. Wstała, podeszła niepewnie i wskazała ręką w głąb korytarza. Twarze zbliżających się lekarzy były nieodgadnione, a pochylony chirurg, prowadzący mały korowód, wyglądał na dużo starszego niż jeszcze kilka godzin temu. Tom poczuł, jak wszystkie wnętrzności przewróciły mu się w środku, chóralnie wykonując salto. Nawet krępujący uścisk Horsta jakby nagle zelżał. Z każdym krokiem postaci w białych kitlach wszyscy gorączkowo wpatrywali się w ich oczy. Starali się wyczytać w nich cokolwiek, ale nie znajdowali żadnej odpowiedzi. Chirurg opuścił głowę, aby uniknąć kontaktu wzrokowego. Teraz Tom już wcale nie chciał niczego usłyszeć, wcale nie chciał wiedzieć więcej. Pragnął mieć jeszcze te parę godzin niepewności, czekać tu, w tym korytarzu, i mieć nadzieję. Ciężko nabrał powietrza i zacisnął szczękę, kiedy poczuł, że palce Ally wkradły

11 #Infover WM fn4e6r8ophtftjh4my0z2wrnff8eetiuonyisumz#

się między jego palce i ścisnęły mocniej. Przepełnione powagą oczy jednego z lekarzy podniosły się, by spotkać się ze wzrokiem Toma.  – Błagam, niech pan tego nie mówi. Błagam, niech pan nie mówi, że jest panu przykro, że było za późno, błagam… – Tom powiedział prawie szeptem, a jego głos był inny niż zwykle. Nie był niski i ochrypły, nie był pewny. Siwowłosy lekarz oddał przechodzącej pielęgniarce niebieską maskę chirurgiczną, którą do tej pory trzymał w dłoniach, a stojący trochę z tyłu Patrick Horst poczuł, jak mgła nierzeczywistości gęstnieje wokół niego.  – Pozostaje nieprzytomny i nie będę kłamał, że było łatwo, panie Rothfeld. Postrzał w brzuch jest jednym z najboleśniejszych, ale rzadko bywa śmiertelny. Jednak pański brat stracił dużo krwi, zanim został przywieziony, a ogólne wycieńczenie… tak, myślę, że to było wycieńczenie, spowodowało, że jego organizm nie chciał walczyć. Kula przeszła między żebrami i utkwiła w jamie brzusznej. Szczęśliwie ominęła większość narządów. Nastąpił jednak krwotok wewnętrzny, którego przez długi czas nie mogliśmy opanować. Bardzo bym chciał, ale nie potrafię panu nic obiecać… a już na pewno nie powiem, że on będzie żył, jeżeli sam oceniam jego szanse na czterdzieści procent. Jak na razie stan pańskiego brata jest poważny, ale stabilny. Następne dwadzieścia cztery godziny będą decydujące. Jeżeli odzyska przytomność, wszystko będzie na najlepszej drodze, a jeśli nie… panie Rothfeld… proszę nie tracić nadziei… Wargi Toma drżały, kiedy odwrócił wzrok i spojrzał na stojącą obok Ally. Podniosła zapłakane oczy i nie używając słów, tylko ruchem powiek poprosiła go, żeby jej powiedział… Nie wiedział, jak ma to zrobić, nie wiedział nawet, czy potrafi…

12 #Infover WM d0axxsoknpkxsbiehy6lj0ywodcmr8b6pn0kskd6#

Głuchość ciszy, przerywana jedynie przez pojedyncze piknięcia szpitalnej aparatury, wcale jej nie denerwowała. Al wsłuchiwała się w nią, z nadzieją wyczekując kolejnych cichutkich odgłosów i wręcz do granic możliwości wytężając słuch. Natomiast dźwięki dochodzące z korytarza doprowadzały ją do szału! Miała wrażenie, że mu przeszkadzają… a ON ŚPI!… śpi… po prostu śpi… i im szybciej się wyśpi, tym szybciej się obudzi. Zawsze był blady, ale teraz jego pozbawiona makijażu twarz wydawała się jej jeszcze jaśniejsza i szczuplejsza. Ciemne włosy, odsunięte na jedną stronę, spływały swobodnie po barku i odznaczały się na jasnej piżamie. Wyglądał jak niewinne dziecko, przy którym czuwasz, by nie bało się ciemności. Dłoń Brade’a, której Al nie wypuściła ani na chwilę ze swojej, była wręcz nienaturalnie zimna. I tylko te ciche piknięcia… tylko one w równych odstępach czasu wyznaczały słaby rytm jego życia. Od momentu, kiedy pozwolono im tu wejść, Tom nie opuścił tego pomieszczenia na więcej niż pięć minut. Był tu z Al – cały dzień, a potem całą noc. Czuwał razem z nią w mroku, nie zapalił nawet lampki, jednak nie siedział przy Bradzie. Odstawił krzesło dziwnie daleko od szpitalnego łóżka i oparł łokcie na kolanach. Złączył palce dłoni w tak charakterystyczny dla siebie sposób i tylko spoglądał w przestrzeń. Nie odezwał się słowem. Ani wtedy, kiedy Ally płakała i prosiła Czarnego, żeby się obudził, ani wtedy, gdy już przestała płakać i najnormalniej w świecie groziła, że mu przyłoży, jeśli zaraz nie otworzy oczu. Kolejne godziny mijały, a Brade leżał w bezruchu niczym blady cień. Aparatura nie wskazywała żadnych zmian, a głowa Toma opadała coraz niżej za każdym razem, kiedy któryś z lekarzy wchodził, a potem szybko opuszczał małą salę, unikając odpowiedzi na jakiekolwiek pytania. Zbliżała się kolejna noc i było już całkiem ciemno, kiedy Tom wreszcie odwrócił twarz od okna, w które do tej pory się wpatrywał, i odezwał się cicho:

13 #Infover WM fbsfoh8npqtf4z1ja8izq8ksrhmx10unoszh8szp#

 –  Wiesz, byliśmy wtedy dziećmi, Brade miał może z dziewięć, dziesięć lat… Ja chciałem zostać skatem. On uparł się, że zostanie zawodowcem w jeździe na hulajnodze… Pierwszy raz od kilkunastu godzin Ally odwróciła uwagę od Brade’a, a zapuchnięte oczy odszukały w mroku strapioną sylwetkę Toma. Jego głos drżał lekko, a wzrok wnikliwie studiował powierzchnię szpitalnej wykładziny.  –  Tak bardzo się w to wkręcił, że nawet chciał rzucić z tego powodu zespół. Wyobrażasz sobie? A ja… ja zawsze mu pomagałem, zawsze chciałem dla niego jak najlepiej… – urwał. Jego dłonie zwinęły się w pięści i zaczęły miąć szary materiał bluzy. W tym momencie świat wokół i szpitalna sala wydały się jakby większe, a może to nagle Tom stał się taki malutki. Przemknęło jej przez myśl, by podejść i go przytulić, lecz po chwili westchnął i ciągnął dalej:  –  … Pewnego dnia, gdy mama pracowała do późna, wymknęliśmy się z domu i pojechaliśmy do Heilbronn, do skateparku. Wyczekaliśmy cierpliwie, aż wszyscy się zmyją, żeby Bradin mógł poćwiczyć swoje „akrobacje”.  –  Dobry był? – Pełnym czułości wzrokiem spojrzała znów na Brade’a. Ukradkiem otarła łzę i uśmiechnęła się prawie niezauważalnie, próbując wyobrazić go sobie trenującego w tych obcisłych ciuchach, w których zazwyczaj chodził. Przyłożyła jego zimną, szczupłą dłoń do swojego policzka i pocałowała ją, a po chwili już zupełnie nie odrywała jej od ust.  – Szczerze? – prychnął Tom – Był beznadziejny! – Wyraz jego twarzy wskazywał, że właśnie odtwarza w myślach tamten dzień. – Ledwo utrzymywał równowagę na tym cholerstwie. Za każdym razem, gdy dojeżdżał do brzegu rampy, nie umiał się obrócić i spadał. W pewnym momencie byłem pewien, że złamał sobie nogę. Zupełnie mu to nie wychodziło. Ale ćwiczył dalej i miał w sobie tyle determinacji, że z każdą chwilą jeszcze bardziej mnie

14 #Infover WM gdovthx214fayus6dzgduuff1ioarrdvbmiglpmr#

zadziwiał. Przewracał się i wstawał. Próbował kolejny raz i upadał znowu, ale nie poddał się aż do momentu, kiedy zrobiło się tak ciemno, że siłą ściągnąłem go z tej rampy, bo musieliśmy wracać do domu. Stanął wtedy przede mną i pamiętam, jak na mnie popatrzył. Był taki zadowolony z siebie, taki dumny. W końcu powiedział: „Tom, widzisz, że mam talent! To przecież jasne! Jeśli tylko będę dużo ćwiczył, któregoś dnia będę mógł zawodowo jeździć na hulajnodze!” – Tom wypowiedział te słowa dziecięcym głosem, przepełnionym niezłomną powagą i pociągnął nosem. Panująca w pomieszczeniu ciemność doskonale kryła jego łzy… – Wolałem nawet tego nie komentować. Powiedziałem tylko: „Lepiej przerzuć się na swoje stare rolki, bo na tej hulajnodze to ty daleko nie zajedziesz”… Wiesz, co mi odpowiedział? – Uniósł wzrok i popatrzył na Ally. Ciemne tęczówki od wczoraj nieco się zmieniły. Dostrzegła w nich ból, żal i jakąś dziwną złość, której zupełnie nie mogła zrozumieć. – Wiesz, co odpowiedział? – Tom zrobił pauzę. – Że mi nie wierzy! Bo zawsze jak czegoś chciał, to tak się działo… zawsze jeżeli bardzo czegoś chciał, to tak się działo… DLATEGO TERAZ WIEM, ŻE SIĘ OBUDZI! – jego głos łamał się coraz bardziej, chociaż Tom starał się to opanować. – On się obudzi Ally, ja to wiem…. Obudzi się, bo bardzo tego chce! Chce się obudzić, bo nie zdążył mi jeszcze powiedzieć, jak bardzo mnie nienawidzi ZA TO, CO MYŚLI, ŻE MU ZROBIŁEM. Nagle wstał i ruszył przed siebie. Zanim Ally zdążyła zareagować w jakikolwiek sposób, drzwi salki otworzyły się, a potem zatrzasnęły się mocno za Tomem. Słyszała, jak jego kroki cichły w oddali korytarza. Zerwała się z krzesła i wybiegła za nim, lecz zatrzymała się, gdy szpitalne jarzeniówki poraziły przyzwyczajone do ciemności oczy. Zauważyła go dopiero wtedy, gdy znikał za zakrętem, kierując się w stronę parkingu. Nogi ruszyły do biegu, a usta głośno wykrzykiwały:  –  Tom!

15 #Infover WM g8obtuae11rbk6f8dmg28din22axx4aumc1s82qb#

Przechodzące obok pielęgniarki zgromiły ją surowym wzrokiem, lecz ona biegła dalej, nie zważając na nikogo i na nic. Gdy wpadła na parking, rozejrzała się gorączkowo, ale nikogo nie zauważyła. Żadnej sylwetki, żadnego ruchu. W końcu dostrzegła! Siedział w samochodzie, w swoim wielkim czarnym SUV-ie, i z ostrym wzrokiem człowieka, który obraził się na świat, chciał odjechać. Wrzucił już pierwszy bieg i planował ruszyć, gdy wtargnęła mu przed maskę. Groźny wzrok Toma omiótł ją całą, aż poczuła go w końcówkach palców. Na moment nawet ją przeraził. Jednak potem chwyciła za klamkę i wsiadła do czarnego land cruisera. Tom Rothfeld płakał jak dziecko. Teraz zupełnie nie przypominał tego bezczelnego i pewnego siebie gnojka, którego kiedyś poznała. Owszem, włosy skryte pod luzacką czapką zwisały swobodnie po bokach, a zbyt duże ubrania szeleściły, ale to nie był ten sam Tom. Ujęła jego głowę i przytuliła do siebie. W tym właśnie momencie boleśnie zdała sobie sprawę, jak bardzo on i Brade byli do siebie podobni i że pewnie nigdy do końca nie zrozumie, jak silna łączy ich więź. Właśnie w tym momencie uświadomiła sobie, że choć Bradin nigdy przy niej nie płakał, jego oczy wyglądały dokładnie tak samo smutno, kiedy ostatni raz widziała je otwarte… Tom kurczowo chwycił się jej ramienia, a kolejne łzy spływały mu po twarzy jak kilkuletniemu chłopcu. Pierwszy raz czuł się tak bezsilny.  –  Al, on może umrzeć, myśląc, że go oszukałem… że kłamałem w żywe oczy! Brade, mój mały brat…  –  Tom, on wie, jak bardzo go kochasz. I kiedy tylko się obudzi, A TAK BĘDZIE, to wszystko sobie wyjaśnicie. Wiem, że wygadywał jakieś niestworzone rzeczy, ale pewnie majaczył, nie miał pojęcia, co mówi… Obudzi się i wszystko będzie jak dawniej, a wiesz dlaczego? – szeptała. – Bo nigdy nie spotkałam ludzi silniejszych od

16 #Infover WM fy42kl44ple0ihuexcfr4kho0t2zi0vbct08f48w#

was dwóch. Nigdy nie widziałam takiej więzi między braćmi, nigdy nie widziałam takiej miłości… ona jest niepowtarzalna.  –  Ty NIC NIE ROZUMIESZ… Nie rozumiałaś, co on do mnie mówił! Tu nie chodzi o ten głupi pocałunek, Al! Ani o żadną pierdołę! On myśli, że jesteśmy razem, OD POCZĄTKU, kapujesz? RAZEM!!! Od tej cholernej imprezy. Że robiliśmy to tuż przed jego nosem, pewnie śmiejąc się w najlepsze za jego plecami! Że ty dawałaś mu nadzieję, zwodząc go i bawiąc się jego uczuciami, ja z kolei udawałem lojalnego brata, a ukradkiem się z tobą pieprzyłem! Mówił, że nigdy nie przypuszczał, że to ja będę tym, który WBIJE MU NÓŻ W PLECY, że to właśnie ja spośród wszystkich! Powiedział, że cieszy się, iż już nie będzie musiał mnie znać…! – Dolna warga Toma zadrżała w niekontrolowany sposób, a jego głos załamał się zupełnie. Jedynie syrena karetki jadącej gdzieś w oddali mąciła ciszę, która zapadła. Ally czuła się tak, jakby sens tych słów docierał do niej z opóźnieniem.  –  Przecież to idiotyzm – stwierdziła zdezorientowana.  – Nie wiem, skąd to wziął i kto mu coś takiego powiedział… ale on tak myślał… wtedy…  –  BOŻE… jak…  –  Nie wiem… Dłoń Ally powoli powędrowała w górę i zakryła usta, a jej przerażony wzrok skupił się na desce rozdzielczej. Spod półprzymkniętych powiek popłynęły dwie wielkie łzy. Nie mogła uwierzyć… – Kiedy on się obudzi, już nic nie stanie wam na drodze – powiedziała, czując w sercu pustkę. – Ja już niczego nie zepsuję, już niczego nie zniszczę. Zniknę z waszego życia i powiedz mu, żeby mnie nie szukał. Dość już się stało przeze mnie. Tak bardzo go kocham, Tom… tak bardzo… Zdawała sobie sprawę, że mówi to mężczyźnie, który nie do końca jej wierzył, natomiast Tom nie mógł oprzeć się wrażeniu, że

17 #Infover WM g2ny1pwt1nowqhvct2pm2xvp1srtzgza2kix2irv#

to wszystko to jakiś okrutny żart. Wiedział, jak bardzo Brade chciał usłyszeć te słowa… i wiedział, że powinien je usłyszeć.  –  Czyli co, tak po prostu chcesz wyjechać i zostawić go samego? Teraz, kiedy najbardziej cię potrzebuje? – spytał.  –  On nie będzie sam, Tom. Będzie miał ciebie, zawsze miał… I wtedy chyba wszystko jakoś lepiej wychodziło. A czy mówiłem Ci już, że oddychanie ma sens tylko wtedy, kiedy jesteś obok…?

#Infover WM fq41ecvumbhrppsenrzfsnev8p2tiu21mgmvjagc#

2. Kto mnie podtrzyma, jeśli ty nie podasz mi ręki? Białe drzwi szpitalnej sali uchyliły się, gdy niepewnie nacisnęła klamkę. Wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, gdy wybiegła stąd wczoraj. Leżał w tej samej pozycji, a ciemne włosy opadały mu lekko na bark. Nadal tylko te ciche piknięcia mąciły panującą w sali ciszę. Nie usiadła na fotelu, jak robiła to zwykle, usiadła na krawędzi łóżka, żeby lepiej ją słyszał… Wzięła do ręki jego dłoń i parę razy przejechała opuszkami od jego nadgarstka po koniuszki palców. Mówiła zupełnie spokojnie, jakby pogodzona z tym, co będą nieść jej słowa. Delikatnym ruchem odgarnęła ciemny kosmyk z jego twarzy. Nie miała pojęcia, czy da radę.  – Pamiętasz, jak spotkaliśmy się na tym lotnisku… dałeś mi swój numer. – Uśmiechnęła się do siebie i spuściła głowę, przywołując ich pierwsze wspólne wspomnienie. Gorzki uśmiech był tylko fasadą, ale wiedziała, że jeżeli teraz się rozklei, to zniweczy wszystko. – Ja… nigdy ci o tym nie mówiłam… wyrzuciłam go… Wyrzuciłam i nie wiedziałam, że mogłam popełnić największy błąd w swoim życiu, ale ty mnie odnalazłeś i nie pozwoliłeś mi na to… Uratowałeś mnie, wiesz? Pokazałeś, jak cieszyć się każdą sekundą i brać z życia więcej, niż chce nam dać… Pokazałeś mi wszystko,

19 #Infover WM ggnxkrpr1pjukedoicnvaxnkqi0co0mnt0hejfjd#

Bradin… Jak marzyć… wierzyć… walczyć i jak kochać… Byłeś tuż obok, kiedy byłam słaba, i dawałeś wolność, kiedy chciałam być silna… Pozwoliłeś odnaleźć spokój w swoich zamkniętych ramionach i… byłeś wszystkim, o czym wcześniej nie potrafiłam nawet marzyć. – Zaśmiała się, choć zabrzmiało to bardziej jak bezsilny odruch rozpaczy niż śmiech. W myślach znów zobaczyła go stojącego przed jej blokiem. Ścisnęła mocniej jego dłoń.  –  Nigdy nie dowiesz się, jak bardzo cię kocham… ale już zawsze, gdy będę patrzyła w gwiazdy, będę w nich widzieć twoje śmiejące się oczy… Nigdy nie zapomnę… Przysięgam. Ostatni raz przytuliła go mocno i dotknęła ustami bladych warg. Wiedziała, że jeżeli teraz puszczą jej nerwy, nigdy nie będzie potrafiła stąd wyjść. Tu, na tym szpitalnym łóżku, zostawiała wszystko, bo był dla niej wszystkim. Wybuchła długo wstrzymywanym płaczem, zabrała małą torebkę i wybiegła z sali. Kiedy w korytarzu umilkł już stukot jej obcasów, na ekranie monitorującym pracę serca pojawiły się dużo gęstsze i znacznie wyższe fale. Czy mnie słyszysz? A czy słyszysz to, czego nie chcę Ci zrobić?

 – Jak to tylko jedno miejsce?! – Tom krzyczał wściekle do słuchawki, chodząc nerwowo po szpitalnej kantynie. Bezwiednie zgniatał w dłoni kubek z kawą, która niedawno stała się jego jedynym napojem, jak i pożywieniem. Był blady, a jego rysy zdawały się nieruchome i zastygłe, choć może lepiej byłoby powiedzieć, że twarz Toma przybrała barwę jego myśli. Nadzieja ulatywała z niego z każdą chwilą i z każdą dawką wydychanego tlenu. Racjonalny umysł uwalniał jej cząstkę, a serce patrzyło, jak rozpływa się w powietrzu i znika.

20 #Infover WM fe4nidnppck6g0i0chqlbul0jhvjj0mbggo0icvq#

Od dziecka przyzwyczajony był walczyć o swoje i teraz nie radził sobie z własną bezsilnością. Robił więc cokolwiek. Żeby nie myśleć. Żeby nie liczyć godzin. Żeby zostać samemu i móc wsłuchiwać się w wyrzuty własnego sumienia. Wyładowywanie nerwów na przypadkowych osobach stało się ostatnio jego głównym zajęciem.  –  To niech się pani postara! Mają być dwa. W pierwszej, w drugiej klasie, wszystko jedno! – wrzasnął. – A co mnie to obchodzi?! Mam gdzieś, że organizują w tym tygodniu jakieś zasrane strajki, i mam gdzieś, ile samolotów odleci dzisiaj z Hawany. Gdybyś zaczęła szukać, a przestała gadać, na pewno by się… Później? Ile później? Dwie godziny, dobrze. Proszę zarezerwować, tak – powiedział spokojniej. – Pierwszy bilet na nazwisko Katherine Heile. Tak. A drugi na Frank Ostermeyer. Dobrze. Proszę mi jeszcze podać numery lotów.

Miękki materac ugiął się, kiedy Ally zupełnie powoli i całkowicie bez życia wyciągnęła rękę po dzwoniący telefon. Nie miała ochoty z nikim rozmawiać, szczerze mówiąc, nie miała nawet ochoty więcej otwierać oczu, ale ponieważ zdała sobie sprawę, jak niewiele osób zna ten numer i że wszystkie z nich są jej bliskie, jednak się przemogła. Wiedziała, że gdyby Brade się obudził, nie dzwoniliby do niej, dzwoniliby do Toma, więc nawet nie miała nadziei. Zwinęła się w kłębek, skuliła kolana pod brodą i ściskała materiał ciemnej pościeli. Opuchnięte od płaczu powieki uchyliły się, by zerknąć na ekranik. Lille.

21 #Infover WM h0pthxci4mdl2bc2jly8kiormfdaip6m6lzcmkcj#

Odebrała połączenie, lecz nie odezwała się słowem.  –  Dowiedziałam się dopiero dzisiaj. Boże, powiedz mi, jak to się stało?! Powiedz mi natychmiast, czy on z tego wyjdzie?! Powiedz mi, do cholery, o co chodzi, i powiedz, czy mam przyjechać, bo jeśli tak, to nie marnuję czasu na gadanie, tylko wsiadam w pierwszy lepszy pociąg! Przejęty głos umilkł, lecz gdy po drugiej stronie nadal panowała cisza, znowu nabrał decybeli.  –  Al, cholera jasna, jesteś tam?!  –  Nie ma mnie, Lille, już zupełnie mnie nie ma… – wyszeptała prawie bezgłośnie, a dwie smętne łzy pociekły po policzku. Nawet nie próbowała ich ocierać. To właśnie było jej rozwiązanie. Skulić się i cierpieć, a najlepiej uciec. Wyglądała przy tym tak rozczulająco, że z reguły ludzie łamali się, wyciągając pomocną dłoń, zwykle bezwartościową. I do tego się przyzwyczaiła. Do pobłażania, pustych rad i pocieszeń zupełnie bez treści.  –  Przestań pieprzyć, Al! – powiedziała Lille ostro, wiedząc, że to wytrąci przyjaciółkę z równowagi, zachwieje tym murem, który właśnie wokół siebie budowała, a z którym Lille miała już niejednokrotnie do czynienia.  –  Ja nie pieprzę, ja… – Podniosła się na łóżku i usiadła po turecku. Westchnęła cicho. – Nie powinno mnie tu być. On myśli, że spałam z jego bratem. Znaczy… myślał, zanim… Był przekonany, że go oszukałam, i pewnie nienawidził mnie wtedy tak bardzo, jak ja teraz nienawidzę siebie. Nienawidzę, bo nie pozwoliłam nam być razem, kiedy o to prosił.  –  A to prawda?  –  Co?! – Ally odpowiedziała automatycznie, a po chwili, gdy cisza po drugiej stronie stawała się coraz bardziej wymowna, wybuchła krzykiem:  –  Zwariowałaś?! Zresztą, jak możesz pytać właśnie o to, kiedy

22 #Infover WM f84icspxmajwgekjekl2jsd0fhuem82v1sosli8v#

on tam leży i nie wiadomo, czy się obudzi, a te cholerne dwadzieścia cztery godziny już dawno minęły i lekarze nie mają pojęcia, co będzie dalej!  –  Ja tylko ustalam fakty – rzeczowo odparła Lille. Celowo wybrała maskę spokoju. Nikt nie znał Ally tak dobrze jak ona i nikt nie potrafił tak umiejętnie z nią postępować. Bo Ally nie była bezbronna. Jej drobna sylwetka i uroda sprawiały, że właśnie tak ją postrzegano, ale nikt nie spodziewał się, w jak wielkim jest błędzie. Ally broniła się świetnie i miała w tym sporą praktykę. Broniła się przed samotnością, kiedy poznała Adama, a potem broniła się przed uciążliwymi myślami o jego żonie, gdy dowiedziała się prawdy. Broniła się przed Christophem, nie pozwalając mu dotrzeć do siebie, choć oddawała mu swoje ciało. I w końcu tak zaciekle broniła się przed miłością, którą dawał jej Bradin. Dlatego właśnie podjęła decyzję, że musi wyjechać, chociaż od powrotu ze szpitala, kiedy opadła na łóżko i zalała się łzami, nie ruszyła się nawet na krok. Leżała tylko i płakała. Odchodziła od zmysłów, nie mając pojęcia, w jakim Brade jest stanie. Wiedziała jednak, że nie może wrócić. Jednocześnie nie potrafiła zabrać dawno spakowanej walizki i zamknąć za sobą drzwi.  –  Jesteś bezduszna – Ally jęknęła w słuchawkę.  –  A ty jesteś głupia – Lille odpowiedziała niewzruszona.  – Nie wiesz, co się ze mną dzieje! Nie widziałaś wyrazu jego twarzy, jego oczu! Kiedy go postrzelono, odtrącił od siebie Toma, rozumiesz?! Ostatkiem sił odtrącił własnego brata! I to wszystko moja wina! To przeze mnie tak cierpiał i to przeze mnie tam leży! – wrzeszczała, wyrzucając z siebie cały swój strach i drżącą pięścią uderzyła w poduszkę. O to właśnie chodziło Lille. Ally nie umiała działać w strachu. Strach ją paraliżował. Najpierw musiała się go pozbyć, a jeżeli był zbyt silny, by mogła zrobić to sama, ktoś musiał go z niej wyciągnąć.

23 #Infover WM gqna0abmabg6lq0jxywke0a6wvnqqmm2x1a16snh#

 – To, że myślał tak wtedy, nie jest twoją winą, a winą piramidalnego nieporozumienia! A to, że on tam leży, to wina jakiejś panny, która chciała mieć to, co ty tak skutecznie odtrącasz! Tak, słyszałam szczegóły. Przyznała się i trąbią o tym nawet nasze media! Pytałam, jak to się stało, bo myślałam, że wiesz więcej. Jesteś przecież na miejscu. Swoją drogą, gdzie ty, u diabła, jesteś, że możesz tak wrzeszczeć, bo chyba nie w szpitalu? – spytała Lille z wyrzutem.  – Jestem w mieszkaniu. Pakuję się… – cichy głosik odpowiedział niepewnie. Zaraz zagłuszył go inny, stanowczy.  –  Pakujesz się… gdzie się pakujesz?  – Wracam… Wracam do domu. Zrozum, ja… ja muszę być silna… ja…  – To ty zrozum! I proszę, zrozum to raz a porządnie, bo zaczynam już tracić cierpliwość! On nie jest masochistą i jeżeli chce z tobą być, a wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazują, to znaczy, że dajesz mu szczęście, a nie je odbierasz! I powiem ci jeszcze jedno! Twoim psim obowiązkiem jest siedzieć tam i czekać, aż on się obudzi, a potem wytłumaczyć mu wszystko, a nie wyć w poduszkę i się obwiniać, bo to nikomu nie pomoże, a już na pewno nie jemu! A tym bardziej nie wolno ci wyjeżdżać w imię „jego dobra”! I ty nazywasz to siłą?! Od lat uciekasz od szczęścia, bo wiąże się z ryzykiem, i uważasz, że ludzie powinni cię za to szanować. Za to, że wyrzekasz się własnych pragnień. Tylko że to nie jest siła, Ally, a zwykłe tchórzostwo! On o ciebie walczył! Walczył, jak mógł, i robił to tak długo, że sama mu się dziwię, iż wytrzymał, bo potrafisz być uparta jak twoja własna matka! – Krew Ally na moment zawrzała. – Jeżeli on nie ma siły, ty musisz stać się jego siłą, bo na tym właśnie polega miłość! Teraz nastał czas, kiedy to ty powinnaś zawalczyć o niego. Ostatnie słowa Lille zawisły w powietrzu. Minęło kilka długich minut.

24 #Infover WM fs4wudrup6azswoheigxj0apeovdgkdvzoo0szrr#

 –  Dziękuję, Lille. Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać*. A kiedy nie chcemy otworzyć serca na ich pomoc, nie zostawią nas. Poradzą sobie… wytrychem.

 –  Nie wiem, co tu robię, nie wiem… – Tom wyszeptał, jakby przekonywał sam siebie, po czym ściągnął czapkę i przejechał dłonią po włosach. Mrok wypełniający pustą salę idealnie współgrał z barwą jego myśli i tylko migoczące lampki szpitalnej aparatury przypominały mu, gdzie jest i po co tu przyszedł. Nie wiedział, czy to zmęczenie tak brutalnie płatało mu figle, czy to jego sumienie karało go w tak okrutny sposób, ale za każdym razem, gdy spojrzał na ekran elektrokardiografu, regularne fale wyznaczające rytm serca rozmazywały się i spływały w pojedynczą, ciągłą linię. Odruchowo spojrzał na zegar, ale ten nie tykał już od pierwszego dnia, kiedy Tom zwyczajnie go rozbił – a teraz żałował, bo dzisiaj, kiedy minęło już tyle czasu, zrobiłby to z dużo większą przyjemnością. Nawet nie wiedział, co chciał przez to osiągnąć. Czy ostentacyjnie pokazać komuś, że ma za nic reguły? Czy chciał udowodnić, że się nie boi? Czy wręcz przeciwnie – to krzyczący w nim strach wywoływał bunt przeciw temu, co Tom wolał nazywać niesprawiedliwością aniżeli… przeznaczeniem. Komu i co chciał pokazać – nie wiedział. Nie miał nawet pojęcia, jak mógłby zacząć tę przemowę, jak wszystko wytłumaczyć. Po chwili opuścił głowę i niespodziewanie kolejne słowa popłynęły z ust Toma tak samo swobodnie jak kapiące wczoraj z jego twarzy łzy. *

Autor: Antoine de Saint-Exupéry.

25 #Infover WM hup60hmeswqimmkoz6pdugqyiint8q0lhd6muei8#

 – Nie wiem, czy mnie słyszysz… Pewnie nie… – westchnął ciężko, a jego głos delikatnie zadrżał, lecz Tom nie pozwolił sobie na słabość, nie tym razem. Odchrząknął, chcąc pohamować emocje, i przysiadł na tym samym krześle co ostatnio – nie przy łóżku, a daleko pod ścianą. Coś, czego nie potrafił zdefiniować, nie pozwalało mu podejść bliżej. Poprawił obszerną bluzę, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, po czym oparł łokcie o kolana. Powoli podniósł wzrok i spojrzał z wyrzutem.  –  Zawsze mówiłeś, że braterskie dusze rozumieją się bez słów! Że nie potrzebują rozmów i wyjaśnień. No to teraz masz, geniuszu! Popatrz, co z tego wyszło! – westchnął i przez moment poczuł się jak idiota, zdając sobie sprawę, że rozmawia z nim dokładnie tak jak zawsze, ale chyba nie umiał inaczej. – Przyznaję się – uniósł ręce – nie grałem do końca fair. Ale nie chciałem ci jej zabrać, tylko… Boże, sam nie wiem, czego chciałem. Przez chwilę zastanawiał się, czy po prostu nie wstać i nie uciec. Nie zostawić tego wszystkiego za sobą. Lecz nie zrobił tego.  – Miałeś rację. Miałeś cholerną rację… jest wyjątkowa. Na wszystkie możliwe sposoby i w każdym aspekcie, jaki tylko można sobie wyobrazić… znaczy… czy w każdym, to nie mam pojęcia, mimo że ty myślisz, że z nią spałem…. Oczywiście nie, żebym nie chciał… – urwał, gdy zdał sobie sprawę, co właściwie wygaduje. – Kuźwa! Przecież wiesz, o co mi chodzi! – krzyknął i przewrócił oczami tak samo, jak robił to setki razy w czasie milionów braterskich kłótni. – Ma trudny charakter i, Bóg mi świadkiem, jest kompletnie popieprzona, ale to dokładnie tak jak ty, więc chyba dobraliście się idealnie – prychnął. – Ale o tym wszystkim wiesz. Potrafisz przejrzeć ludzi od razu i tylko ja czasami o tym zapominam. A ty… ty przecież tak naprawdę mnie przejrzałeś… Widziałeś, że coś jest nie tak, patrzyłeś mi na ręce i miałeś świętą rację… – Tom na chwilę przestał mówić, zawiesił głos. – Nie chciałem tego, Bradin,

26 #Infover WM fh4yoqrcpo1qscb6ffcytxtr1cr2oq6prya1ln6y#

przysięgam. Ani przez moment nie chciałem, ale chyba nie miałem na to wpływu. Tak jak ty nie miałeś, kiedy to ciebie chwyciło, i… chyba jestem ci coś winien. Muszę ci powiedzieć, że… – zawahał się. Po chwili ze świstem wypuścił powietrze. „…że ją kocham” – chciał rzec, jednak z jego ust popłynęło zupełnie co innego. – Że jest twoja – dokończył. A potem wstał i już w zamyśleniu, a nie gwałtownie, jak wczoraj, uchylił drzwi małej salki. Zatrzymał się, a wychodząc, powiedział: – Więc się lepiej obudź i zatrzymaj ją. Bo jeżeli coś głupiego strzeli jej do głowy i ona ucieknie, to ją stracisz. To obaj ją stracimy…

Biegła, trącając po drodze dwie pielęgniarki i prawie wywracając stojące w holu krzesło. Eleganckie szpilki stukały niemiłosiernie, kiedy pokonywała kolejne metry, a jej zaczesane w koński ogon włosy falowały wdzięcznie. Młodzi lekarze, zainteresowani niecodziennym zjawiskiem, śledzili ją wzrokiem prawie od samych drzwi szpitala, lecz Ally zupełnie na to nie zważała. Minęła Tobiego, wbiegła na zamknięte dla odwiedzających piętro, a zaraz potem pchnęła drzwi sali Brade’a, by prawie paść na kolana przy jego łóżku. Obdarzając jego twarz milionem drobnych pocałunków i głaszcząc czule zimną dłoń, przytuliła policzek do jego policzka.  –  Boże, byłam taka głupia, Bradin. Byłam taka głupia…

Parę godzin później drzwi otwarły się cicho, a stojący w nich Tom momentalnie się uśmiechnął. Ally tuliła się do barku jego brata w najsłodszy z możliwych sposobów. Jednak nie uciekła, nadal tutaj była – choć obecnie najwyraźniej tylko ciałem – bo gdy Tom podszedł bliżej i delikatnie pogłaskał jej ramię, nawet nie drgnęła.

27 #Infover WM gmorrysvagezl8jpukwheid2bkdq88zsyfqaf2qp#

 – Śpi? – zapytała średniego wzrostu blondynka, której oczy były czerwone od płaczu, a policzki jakby lekko zapadnięte. Luźne podróżne ubrania przykrywały szczupłą sylwetkę.  – Widocznie – odparł. – To wykańcza ją tak samo jak nas wszystkich. Kobieca dłoń spoczęła na ramieniu dziewczyny i pogładziła je dobrotliwie. Ally wzdrygnęła się i pomału otworzyła oczy, orientując się, że siedzi przy łóżku Brade’a, a jej ręce są bezwładnie rozciągnięte na szpitalnej pościeli. Chciała się podnieść, jednak od razu zrobiło jej się trochę słabo. Z głębokim westchnięciem złapała się za głowę, gdy nagle wyczuła za sobą czyjąś obecność. Odwróciła się i zamarła, gdy zrozumiała, kto właśnie się do niej uśmiecha. Błyskawicznie podniosła się z krzesła, co poskutkowało lekkimi zawrotami głowy, i nerwowo poprawiła materiał spódnicy. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić, więc utkwiła oczy w podłodze. Chciała stać się niewidzialna. Tak naprawdę chciała znów stamtąd wybiec, lecz właśnie wtedy kobieta uśmiechnęła się przez łzy, otuliła ją ramieniem i przyciągnęła do siebie.  –  Ja będę tłumaczył – wtrącił niezręcznie Tom, lecz Katherine natychmiast go uciszyła.  –  Poradzę sobie. Ja go kocham i ona go kocha. Jestem pewna, że się zrozumiemy – odezwała się do syna, a potem zwróciła oczy znów na Ally. – Dziękuję… – powiedziała powoli – dziękuję, że przy nim byłaś, kiedy ja nie mogłam – łamany angielski, naznaczony silnym niemieckim akcentem, był wypełniony taką czułością, jaką mogła okazać tylko wdzięczna matka. Ally skinęła głową, a zatroskane oczy Katherine Heile jakby lekko się uśmiechnęły. – Wiem, kim jesteś, mówił mi o tobie. I wiem, ile dla niego znaczysz. Nie widuję synów często, ale codziennie do mnie dzwonią… Ally starała się choć odrobinę uśmiechnąć. Mimo wszystko, mimo ciepłych słów Katherine, czuła się okropnie nie na miejscu.

28 #Infover WM gknsssr21u11mvxpf8bcwvmyljwvlnxmt8mpdlyb#

Zdawała sobie sprawę, że w ogóle nie powinno jej tam być. Oni stanowili rodzinę, a ona wtargnęła jak intruz w jeden z najtrudniejszych momentów, jakie przeżywali. Tom podszedł do drzwi.  –  Jadę po Franka. Powinien już przylecieć – powiedział. Katherine zerknęła na Ally.  –  Kochanie, a może chcesz pojechać z nim? Napijesz się czegoś, przegryziesz coś. Masz podkrążone oczy i chyba niewiele ostatnio jadłaś.  –  Nie jestem głodna…  – To proszę cię, zrób to dla mnie i przynajmniej napij się kawy. Chyba nie chcesz być nieprzytomna ze zmęczenia, kiedy się obudzi? Ally spojrzała powoli na Katherine. Kobieta miała zapuchnięte oczy i głaskała dłoń Brade’a z matczyną dobrocią. Była taka pewna swoich słów…  – Może ma pani rację. – Wstała chwiejnie z krzesła i wzięła torebkę. – A może… może ja powinnam… Może chciałaby pani pobyć z nim trochę sama? – zapytała niezręcznie.  –  Nie, skarbie, napij się kawy, zjedz coś i wróć tutaj. Posiedzimy przy nim razem i proszę, nie bój się mnie. Od tak wielu lat Brade jest otoczony ludźmi, lecz rzadko tymi, których kocha. Więc dzisiaj potrzebuje nas obu. – Ścisnęła palcami dłoń Ally. – Nas obu.

Czuła się już dużo lepiej, kiedy szybkim krokiem szła z powrotem przez zimny korytarz. Tom jednak pojechał sam, a ona postanowiła tylko wrzucić coś na ząb w szpitalnym barku, by nie trwało to zbyt długo. Dalej nie była przekonana, czy powinna tu być, ale Katherine nie pozostawiła jej wyboru. Rzeczywiście, chyba musiała coś zjeść, bo teraz czuła, że myśli sprawniej przebiegają jej przez

29 #Infover WM gxog4jvxarhwomd8dnm1fslwcrcar6oddkx4y8u0#

głowę, która nie ciążyła już tak bardzo, jak przedtem. Zbliżając się, zauważyła, że drzwi do sali Brade’a są lekko uchylone. Chwilę potem do jej uszu dotarł radosny śmiech i podniesione głosy. Zwolniła kroku i zastanawiała się, czy naprawdę go słyszy, czy to tylko zmęczenie bezdusznie ją mami. Ale nie. To był on. To jego głos! Miała wrażenie, że serce za moment wyskoczy jej z piersi. Jej oczy zaszkliły się łzami radości, kiedy biegnąc w stronę uchylonych drzwi, wznosiła podziękowania ku samym niebiosom.  –  Obudził się! Obudził! Słyszysz? – wołała do Tobiego, będąc coraz bliżej, i nie mogła zrozumieć, dlaczego jego wzrok był tak bardzo strapiony. Nie pojęła tego nawet wtedy, gdy była już parę metrów od drzwi, a on dość mocno chwycił jej przedramię.  –  Ally… nie wiem, co powiedzieć, tak mi przykro… – wydukał Tobi, a Al przystanęła i spojrzała na niego zdezorientowana.  –  Jak to jest ci przykro?! Co ty wygadujesz?! Przecież się obudził! Słyszę jego głos! – Zaśmiała się, chcąc zrobić krok, ale jej nie pozwolił.  –  Przykro mi, bo… nie mogę cię wpuścić, Ally.  –  A kto tak powiedział?! – krzyknęła targnięta nagłą furią. – Przecież Katherine chciała, żebym…  –  On tak powiedział, Al. Powiedział, że nie chce cię widzieć… Przykro mi.

30 #Infover WM gbnfg20lajbbprll61kcc6i2fytgctt2xj4swgpn#

3. Tylko ty wiedziałaś kim jestem i kim chcę się stać Podkład muzyczny: Josef Hedinger – About being alone Wiedział, że powinien leżeć, że absolutnie, pod żadnym pozorem nie wolno było mu się podnosić, ale ileż, do diabła, można wytrzymać w jednej pozycji, gapiąc się w sufit! Zwłaszcza że mimo usilnych starań sen jednak nie przychodził, a kłębiące się myśli nie dawały spokoju. Z ogromnym wysiłkiem Brade uniósł się na ramionach i starał się usiąść na łóżku, lecz postrzałowa rana była nadal świeża i boleśnie dawała o sobie znać przy każdym, chociażby najmniejszym ruchu. Zaklął pod nosem i z powrotem opadł na poduszkę. Po chwili ostrożnie wyciągnął rękę, starając się dosięgnąć zegarka leżącego na szafce. Syknął z bólu, gdy mięśnie brzucha się napięły, ale nie dał za wygraną. Przy trzeciej próbie z największym trudem osiągnął cel, a zaraz potem jęknął, jednocześnie przewracając oczami. 3:00. To chyba właśnie te cyfry najjaśniej uświadomiły mu, jak bardzo sam się dobił. Nie chciał widzieć Ally, bo stwierdził, że w ten sposób będzie mu łatwiej nie myśleć. Tymczasem od sześciu godzin, odkąd mama, Frank, potem Gertie i ta szumowina, jego brat, opuścili to pomieszczenie, nie robił nic innego. Bez przerwy odtwarzał w głowie scenę, którą wtedy zobaczył, i dalej słyszał Ally wykrzykującą

31 #Infover WM dua6nvfvoktrktx6r2hkx4rl2q10tsxa1qjjqd0x#

jego imię. Musiała widocznie wyrwać się Tobiemu lub przebiec pod jego ramieniem. Usłyszał jej głos i odwrócił się. Stała tam. Stanęła w drzwiach salki, a jej zapłakane oczy wyglądały tak prawdziwie, kiedy w nie spojrzał. Serce gwałtownie przeskoczyło mu w piersi, a usta bezgłośnie wyszeptały jej imię. Pamiętał doskonale, jak leżąc na tej scenie, myślał, że już nigdy jej nie zobaczy, a teraz stała tu, tak blisko, lecz wszystko już było inaczej. Przez jeden moment, przez jeden piękny moment patrzyli sobie w oczy i wydawało się, że ich spojrzenia wyrażały wszystko. A potem, gdy Brade już się łamał, zdyszany Tobi złapał Ally wpół i odciągnął ją w głąb korytarza. Wtedy zamiast zareagować, odwrócił wzrok i spuścił głowę. Teraz miał dokładnie to, na co zasłużył. Chciał być sam i leżał tu sam. I chociaż już potrafił przyznać się przed sobą, że żałuje sposobu, w jaki to rozegrał, to męski upór nie dał za wygraną. Bradin nie przywykł do tego, by prosić o miłość, a już na pewno nie zniósłby łaski i pobłażliwych spojrzeń. Miał swój honor i miał swoją dumę. I już wystarczająco długo robił z siebie idiotę! A jednak godziny mijały, a on nadal nie przestawał o niej myśleć i teraz wydawało mu się, że z każdą minutą tęskni za nią jeszcze bardziej. Zaklął, spuściwszy bezsilnie głowę, i przeczesał palcami włosy. Bo przecież miało być tak dobrze… wreszcie znalazł swój cel i swoje szczęście. Wreszcie naprawdę miał jakiś plan i wydawało mu się, że nie przez te lata na scenie, tylko dopiero teraz, przy Ally, tak naprawdę wydoroślał. To właśnie dla niej chciał być odpowiedzialny. Chciał dać jej oparcie i to, o czym nigdy wcześniej nawet nie myślał. Pragnął dać jej poczucie bezpieczeństwa, a kiedyś, z czasem… Do głowy przyszła mu piosenka Josefa Hedingera, którą usłyszał na jakimś rozdaniu nagród. Mówiła o facecie, który poznał odpowiednią kobietę i nagle – ot tak – wydoroślał. Zaczął nawet myśleć o dziecku i rodzinie. Bradin przypomniał sobie melodię i zanucił pod nosem, a potem zaśmiał się: „Dałbyś spokój, ty tandetny klownie”.

32 #Infover WM dpariyoqo0kcs88bor0sxkp1oc846mzpa0m486p1#

Po chwili zaśmiał się jeszcze głośniej, choć nie brzmiał jak ktoś specjalnie rozbawiony. Uświadomił sobie coś, co sprawiło, że aż przeszył go ból.  –  Ha, ha, dobre. Może będę wujkiem? – prychnął. Chciał lekko zmienić pozycję, przekręcić się na bok, lecz w tym samym momencie inny ból, dużo bardziej namacalny, choć wcale nie większy, wręcz sparaliżował jego ciało. Rana napięła się, a Brade aż zacisnął szczękę. Ostrożnie położył się z powrotem na wznak, a kolejne myśli i wspomnienia przychodziły jak złe cienie, kiedy gapił się w sufit.  „Piękny”.  „Idol”.  „Frajer”.  „Żałosny frajer”.  „Gwiazda”.  „Bradin, burn in hell!”  „Strzaskać ci tę babską buźkę, palancie?”

Usłyszawszy trzaśnięcie drzwi, natychmiast otworzył oczy i niespokojnie rozejrzał się wkoło. Było już rano, a może nawet przed południem, bo słońce górowało wysoko, prześwitując przez szpitalne zasłony. Bradin zamrugał nerwowo. Wprawdzie czuł czyjąś obecność, ale widział jedynie zarys nadchodzącej postaci. Powoli obraz się wyostrzał. Postawna sylwetka i luźne ubrania niespiesznie wyłoniły się z konturów, a do Brade’a wreszcie dotarło, kto przed nim stoi. Gdyby tylko mógł, pewnie zerwałby się na równe nogi!  –  Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – Kącik ust Toma uniósł się w zaczepnym uśmiechu, lecz po chwili opadł, gdy chłopak zorientował się, że młodszy brat dzisiaj wyjątkowo nie chwyta jego

33 #Infover WM h6pvyg4pssldrrqdayorvnbgdk2celefkxkprcwu#

żartów. Chcąc wypełnić niezręczne oczekiwanie, poprawił kołnierz bluzy i zrobił dwa kroki w przód.  – Ani się waż podchodzić w moją stronę. Czego chcesz? – odezwał się Brade stanowczo. Pragnąc zachować resztki godności, z największym trudem podciągnął się na poduszce, a potem wlepił w Toma wzrok wyrażający coś pomiędzy kpiną, zdziwieniem a zwyczajną pogardą.  –  Brade, ja… Musimy pogadać – zaczął Tom. Chciał usiąść na swoim odległym krześle, ale w końcu zrezygnował. Respektował jednak „restrykcje terytorialne”. Wskazał dłonią niewidzialną linię, której nie przekroczy, i popatrzył na brata. Bradin skinął głową, a Tom w końcu zaczął: – Kiedy to się stało… znaczy… Kiedy ta dziewczyna cię postrzeliła, wygadywałeś jakieś niestworzone bzdury i… chciałbym wiedzieć, co z tego pamiętasz, bo ten, kto ci tego wszystkiego nagadał, musiał mieć zdrowo nierówno. Powieki Bradina zmrużyły się, powodując, że jego oczy, wypełnione goryczą, wyglądały teraz jak wąskie noże. Tom nieopatrznie zrobił krok i stał teraz niebezpiecznie blisko łóżka brata, a Brade zużył chyba całą swoją siłę woli, by w tamtej chwili nie przyciągnąć go do siebie i zwyczajnie mu nie przyłożyć. Jedna dłoń powędrowała za to w stronę prześcieradła i zacisnęła się na nim tak mocno, że przez białawą skórę widać było wszystkie żyły.  –  Na twoje nieszczęście, ty żałosna imitacjo brata, pamiętam wszystko. Wszystko, co do sekundy, ty pieprzony łgarzu, więc nie bój się, niczego się nie wyprzesz! Tom odwrócił twarz i jakby starając się powstrzymać emocje, oblizał spierzchnięte wargi. Potem znów zwrócił się w stronę Brade’a i wypalił zupełnie poważnie:  –  Możesz mi powiedzieć, co ci, do cholery, odjebało? Powoli zaczynam już tracić cierpliwość! Wczoraj odstawiłeś jakąś szopkę, potem nie wpuściłeś tu Ally, choć – zabij mnie – nie mam pojęcia,

34 #Infover WM h8mikgjjs1mchrbm1ei2ipu6m0rvytyp0h8xhqii#

co ona ci zawiniła. Jak była tu mama i Frank, zachowywałeś się zupełnie normalnie, a teraz…  –  A teraz zaraz cię stąd wypierdolę, więc się lepiej streszczaj! – syknął, ani przez moment nie odwracając skupionego wzroku od tęczówek brata.  – Co?! – Tom zaśmiał się ostentacyjnie. Mógł przysiąc, że właśnie tracił resztki i tak zdrowo nadszarpniętych nerwów. – Co, „panie gwiazdo”! Może na mnie też naślesz Tobiego?  – Nie. Ciebie osobiście wytargam stąd za te za duże szmaty.  – Taa, jaaasne. Tak jakbyś mógł o własnych siłach podrapać się po tyłku! – zakpił Tom. Zrobił krok w stronę krzesła, lecz już w następnym momencie rzucił się w kierunku łóżka, z którego wściekły Bradin właśnie próbował wstać. Tom chwycił go za ramiona, przytrzymał w miejscu i z przerażeniem w oczach wrzasnął: – Czy ty, kurwa, zwariowałeś? Czy tobie już naprawdę doszczętnie odjęło rozum? Jeszcze wczoraj modliliśmy się wszyscy, żebyś się obudził. Szwy są świeże. Jeśli chcesz sobie fundnąć wycieczkę na tamten świat, bo ubzdurałeś sobie jakieś idiotyzmy, to przynajmniej nie na moich oczach! – Nozdrza chłopaka rozszerzały się w furii, a jego twarz znajdowała się naprzeciw twarzy Brade’a. Ich spojrzenia krzyżowały się groźnie. – Zamiast się pieklić, daj sobie coś wytłumaczyć, a przede wszystkim powiedz mi, kto nagadał ci tych bzdur!?  –  Jedyna osoba, która jest mi w tym całym szambie życzliwa! A teraz puszczaj! – warknął Brade, zrzucając ręce Toma ze swoich barków.  – Tak? Taki jesteś hardy? To czemu nie wywaliłeś mnie stąd wczoraj, jak się obudziłeś, hę? Czemu nie obszedłeś się ze mną tak jak z nią?! Czemu nie rzuciłeś się na mnie wtedy, kiedy ona…  – A co, myślałeś, że wywalę cię stąd na pysk przy matce? Uważasz, że mało miała stresu? Do wszystkiego, co przeżyła,

35 #Infover WM fc4h8k2bmeullqiu18a88dfadiirocz8d4gf4nig#

miałbym jej jeszcze dokładać to, że MÓJ RODZONY BRAT za MOIMI PLECAMI…  –  Co „TWÓJ RODZONY BRAT”?! Co, pytam się?! Masz jakikolwiek dowód, że coś z nią robiłem? – Tom odwrócił się, nie wierząc własnym uszom, i zrobił parę nerwowych kroków. Brade znów starał się usiąść i założyć ręce na piersi. Spoglądając spod zwężonych powiek, powiedział:  –  Dobrze. Zadam ci kilka pytań, a ty przysięgniesz na swoje życie, że będziesz mówił prawdę.  –  Przysięgam na twoje… – powiedział. Bradin wzdrygnął się lekko. Tom robił tak od dziecka. Zawsze, gdy byli mali, a Bradin kazał mu coś obiecać, Tom nie przysięgał na swoje życie, zawsze przysięgał na jego. Brade pamiętał doskonale ten wieczór, kiedy siedząc na daszku nad gankiem, kolejny raz obserwowali gwiazdy, lecz tego dnia nie snuli planów o przyszłości i wielkiej sławie. Skryli się tam zaraz po tym, jak ojciec spakował walizki i odprowadzony krzykami matki zatrzasnął je w bagażniku. Wtedy jeszcze długo wpatrywali się w zakręt ulicy, za którym zniknął samochód, próbując dostrzec jakikolwiek znak pozwalający sądzić, że to jednak nie koniec… Że i tym razem, jak za każdym poprzednim, auto zawróci, a tata będzie znowu z nimi i z matką… jeśli nie dziś, to za parę dni. Tak jednak się nie stało i to właśnie tego wieczoru Bradin zapytał Toma, dlaczego zawsze tak mówi, a chłopięcy wtedy głos odpowiedział: „Bo właśnie tego najbardziej się boję… Że ktoś jeszcze mógłby odejść i zostałbym sam”. Brade pamiętał tamten wyraz oczu Toma. Oczu identycznych jak jego własne, dokładnie takich, w jakie patrzył w tej chwili. Przez moment nie mógł uwierzyć, ile zmieniło się między nimi od tamtej pory. A może nie zmieniło się nic.  –  Nie dramatyzuj – skwitował.  –  Miałeś o coś zapytać – burknął Tom, a Bradin usiłował przypomnieć sobie każde słowo, które usłyszał przed tym feralnym

36 #Infover WM hemon8bqscgyjxgwcduvkyggb6p1solywrr0hstg#

koncertem. Sebastian wypowiadał je z takim spokojem, a one raniły, jakby ktoś z namaszczeniem wbijał je Bradowi w świadomość. W końcu westchnął krótko i postanowił zacząć od pierwszego ciosu, który wtedy otrzymał.  –  Całowałeś się z nią? – rzucił, a Tom momentalnie podniósł wzrok. Pełne cierpienia oczy zdawały się zastanawiać, dlaczego właśnie o to jedno musiał spytać. Czy ze wszystkich możliwych rzeczy, z każdej z tych bzdur, którym mógłby zaprzeczyć…  –  Tak… – Tom odpowiedział krótko, a Bradin poczuł się tak, jakby ktoś właśnie przyłożył mu do piersi kilkadziesiąt woltów. Przecież niby o tym wiedział, niby zdawał sobie sprawę, ale teraz, gdy usłyszał potwierdzenie, wróciły wszystkie emocje. Furia i zwątpienie w osoby, które kochał, były tym większe, że teraz nawet gdyby chciał, nie mógł się oszukiwać.  –  Czy ona oddała pocałunek…? – chwycił się resztek bezsensownej nadziei.  –  Tak… chyba tak… Powieki Bradina przymknęły się. Pamiętał, co czuł wtedy w tej garderobie. Pamiętał, jak smakowały jej usta… cudowne, miękkie usta, pamiętał swoje podniecenie.  – Wynoś się! – wysyczał na ciężkim oddechu. Tom mógł obserwować, jak przymknięte powieki brata drżą.  –  Brade, to nie tak.  –  Wynoś się! – wrzasnął na całe gardło i tym razem otworzył oczy. Kipiała z nich zwyczajna wściekłość.  –  Daj sobie wyjaśnić…  – Wynoś się, powiedziałem! Nie chcę już nic wiedzieć, rozumiesz? Nie chcę już więcej bólu! Starczy mi! Tom uniósł ręce, by po chwili opuścić je w geście zwątpienia. Jeszcze przez moment patrzył Bradinowi w twarz, lecz po chwili pokręcił tylko głową i odszedł. W drzwiach jeszcze wrzasnął:

37 #Infover WM d61vs1jansphz2e1pbyow2wvsvlwpx4t8gkbgznq#

 –  Jesteś popierdolony! Zwyczajnie popierdolony! Może przejrzałbyś na oczy, może wreszcie byś zmądrzał, gdybyś widział, jak płakała, siedząc tu ze mną, kiedy byłeś nieprzytomny! Gdybyś widział, jak ani na chwilę nie puszczała twojej ręki! Przez te parę dni odchodziła tu od zmysłów. Wiesz, co musiała czuć, kiedy ty z zimną krwią wywaliłeś ją z…  – Wynoś się! – wrzasnął Bradin, biorąc do ręki stojący przy łóżku kubek z napisem „Powrotu do zdrowia!”.  – Pierdol się! – syknął Tom, zanim naczynie rozbiło się na zatrzaskujących się za nim drzwiach.

Jeszcze tego samego dnia Ally pośpieszenie opuściła luksusowy apartament, by zamienić go na duszny i obskurny pokój hotelowy. Hotel znajdował się na obrzeżach miasta i był tak niepozorny, że nikt postronny na pewno nie zwróciłby na niego uwagi – gdy tylko Ally o tym pomyślała, zaczęła się zastanawiać, czy część tej paranoi, która otaczała Brade’a, na dobre nie wkradła się w jej nawyki. Jej serce jeszcze nie przestało krwawić, gdy z podróżną torbą w ręku opadła na stojący przy oknie fotel. Ten widok – majaczące w oddali światła miasta i spokój nocy – to było wszystko, czego teraz potrzebowała. Spokój. Miała wrażenie, że jest zbyt pusto i stanowczo za cicho. Słyszała każdą pojedynczą myśl, przebiegającą jej przez głowę, każde pojedyncze uderzenie serca i każdą kroplę, która bezwładnie opadała z jej twarzy na hotelową wykładzinę. Skuliła nogi pod brodą, oplotła ramionami kolana i starała się wyobrazić sobie, że ktoś ją przytula – ktokolwiek – bo przecież nie mogła już liczyć na NIEGO. Próbowała zrozumieć, ale nie potrafiła. Wiedziała, że najdalej za parę dni to wariactwo się skończy. Tom

38 #Infover WM dca2zxwvoeorumgutatjr8moo6g8acwxcledsvbw#

wszystko wytłumaczy Brade’owi i całe to gigantyczne nieporozumienie na glinianych nogach padnie z wielkim hukiem. A on pewnie będzie jej szukał… Tak bardzo chciała, by jej szukał… Obiecała sobie jednak, że się nie złamie. Że nie odezwie się pierwsza. Potraktował ją okropnie i gdyby tylko tak mocno za nim nie tęskniła, gdyby tak strasznie nie bała się o niego przez te ostatnie dni, pewnie nie chciałaby go nawet znać. Zresztą nie wiedziała, dlaczego jeszcze chciała. Oparłszy brodę o złożone dłonie, skuliła się na fotelu i obserwowała zmieniające się neony oraz migoczące światła. A potem uświadamiała sobie, że oto minął kolejny dzień. Dzień, w którym nic się nie stało i nikt nie zadzwonił. Zresztą „nikt” nie było do końca precyzyjnym określeniem… Z każdym takim dniem jej serce opadało jakby głębiej i po pewnym czasie ciążyło już tylko niczym zbędny bagaż. Godziny mijały jej powoli, aż w końcu znowu dopadał ją ciemny wieczór, przeradzający się później w jeszcze ciemniejszą, bezsenną noc. Od trzech dni, odkąd Bradin odzyskał przytomność, nie wyszła z tego pokoju. Nie odbierała też telefonów, mimo że Tom próbował dodzwonić się do niej średnio co godzinę. Tylko raz, wczorajszej nocy, sama wykręciła jego numer. Głos po drugiej stronie odezwał się już po pierwszym sygnale. Milczała przez chwilę, a potem ledwo słyszalnym szeptem zadała jedno krótkie pytanie: „Jak on się czuje?”. Kiedy Tom odpowiedział, że już dużo lepiej i że za parę dni mają wypisać go ze szpitala, jej ręka jakby automatycznie nacisnęła czerwoną słuchawkę. Nie chciała, a może nie miała siły słyszeć już niczego więcej. Wszystko jest dobrze. Wszystko będzie dobrze… I teraz tylko czekała, a w tym oczekiwaniu towarzyszyło jej dziwne uczucie, którego nie doświadczyła wcześniej. Przestała się zastanawiać. Przestała analizować i szukać powodu, dla którego zwyczajnie nie mogła opuścić Monachium. Niczego nie była już

39 #Infover WM fqs1v26nmbcfh2jxt4rriv0mu0yqc1ektdfpvb16#

pewna, poza tym, jak bardzo kocha Brade’a, i po raz pierwszy nie starała się zrozumieć… Bo przecież nie ma żadnego powodu do miłości… Mimo że minęło już siedem dni i siedem nocy, odkąd się obudził, obrazy z dnia koncertu przewijały się przed jej oczami jak najgorszy koszmar. Słyszała wystrzał za każdym razem, kiedy zamykała oczy. Teraz chyba był nawet głośniejszy niż tamtego wieczoru. Czuła ten sam co wtedy strach, gdy w jej wspomnieniach Bradin bezwładnie opadał na scenę. Tak dobrze pamiętała, jak jej krzyk ginął we wrzaskach otaczającego tłumu. Dźwięk wystrzału odtwarzał się w jej głowie znowu i znowu, i wręcz rozpierał jej czaszkę. I pamiętała jego oczy. Tak zimne i zarazem tak spokojne. Nie było w nich strachu ani żalu. Była tylko pustka. Teraz już wiedziała, co wtedy myślał, ale mogła tylko przypuszczać, co musiał czuć. Był przekonany, że go oszukała i z tym przekonaniem chciał się z nią pożegnać. A później zwyczajnie odsunął ją od siebie, spalił wszystkie mosty i zagrodził drogę do porozumienia. Natomiast Ally nadal nie mogła zrozumieć jednego. Dlaczego teraz, gdy pewnie już znał prawdę, nadal milczał? Minął kolejny tydzień i następny po nim. Już dawno miała opuścić Niemcy i teraz dochodziła do wniosku, że przyszedł najwyższy czas, aby w końcu to zrobić. Wiedziała, że Brade odzyskuje siły, bo choć nie udzielił żadnego wywiadu, trąbiły o tym wszystkie niemieckie media, a ona ze zdziwieniem odkryła, że powoli zaczyna rozumieć co trzecie, co piąte słowo padające w telewizji. Parę ostatnich nocy prawie w całości przepłakała, bijąc się z myślami. Tom przestał dzwonić, bo wiedział, że to daremne. Dwa dni temu napisał tylko: „Jesteś mu potrzebna”. Gdyby wiedział, jak wielki ból sprawi jej tym esemesem, pewnie by go nie wysłał.

40 #Infover WM gwnsxpf21ut1gup04wdgsgvjyq4g8j1t1fdi48nt#

Zaciśniętymi piąstkami przetarła zmęczone oczy, gdy po raz kolejny próbowała zasnąć. Kładąc się, niechcący łokciem nacisnęła na pilota i zmieniła kanał. Nie mogła trafić gorzej. Z ekranu spoglądały na nią smutne brązowe oczy i tylko poruszające się usta zdradzały, że jeszcze tkwi w nim życie.  –  Tak, wszystko jest już dobrze. Czuję się świetnie. Tak, psychofanka została złapana. Za miesiąc, może półtora wracamy na scenę. Pojedyncze, wyrwane z kontekstu zdania odbijały się echem w jej głowie, a łzy kapały na kołdrę, gdy pierwszy raz od tak długiego czasu znowu mogła go zobaczyć. Boleśnie uświadomiła sobie, że teraz będzie mogła oglądać go tylko w taki sposób. Oczy Brade’a będą uśmiechać się do niej jak do każdej innej – z ekranu telewizora lub ze stron gazet. A ona zawsze będzie pamiętała… już zawsze będzie pamiętała, jak mówił: „Chcesz usłyszeć, co bym zrobił, gdybym miał jeden wieczór?” – *16, t. I. Otępiająca cisza ogarnęła pokój po tym, jak Ally wyszarpnęła telewizyjny kabel z gniazdka. Kilka minut później zmąciło ją piknięcie telefonu. Muszę przestać o Tobie myśleć… Na razie dość dobrze udaję, że kiedyś się nauczę… Nie powinienem był tak postąpić i zachowałem się jak kretyn, przyznaję. Ale… przepraszam, nie wiem, po co to piszę. Wiem, że już wybrałaś, i jakoś będę musiał się z tym pogodzić. Już więcej nie będę cię nękał. Żegnaj, Al.  –  Co!? – krzyknęła, a jej ciało opanowały zimne dreszcze. Wiem, że już wybrałaś, i jakoś będę musiał się z tym pogodzić.  –  Co ty gadasz!

 – Więc jak się sprawy mają? – Robert trzymał telefon ramieniem. Obie ręce miał zajęte robieniem czegoś, co chyba tylko

41 #Infover WM dq1adsn2nikaetp1bhblcjqwptksdhwg442nox6n#

z definicji mogło przypominać chili con carne. Jedną dłonią trzymał rączkę ogromniej patelni typu wok, a drugą starannie coś mieszał.  – A jak się mają mieć? – burknął Tom. Chyba pierwszy raz, od kiedy wyniósł się z loftu, naprawdę porządnie rozejrzał się po studiu nagraniowym, w którym teraz mieszkał. Stwierdził, że koniecznie trzeba przysłać tu sprzątaczkę!  –  No ja pytam ciebie!  –  Posłuchaj, Bobi, jeśli mój własny, rodzony brat wyrzuca mnie ze szpitala chwilę po odzyskaniu przytomności, to ja nie mam słów. Jeżeli nie chce mi wierzyć, nie chce mnie nawet wysłuchać, tylko wierzy komuś… komuś… Wiesz, że on nawet nie chce się przyznać, kto mu o tym powiedział? Twierdzi, że to nie ma znaczenia! Po raz pierwszy w życiu nie gadamy ze sobą trzy tygodnie, a on twierdzi, że to nie ma znaczenia! – Tom mówił szybko, a w jego głosie było słychać dźwięczny wyrzut.  –  Ty wiesz… ja się tam nie wtrącam, to wasza sprawa, ale jeśli dobrze pójdzie, za parę tygodni znów staniemy na scenie, a zdajesz sobie sprawę, że nie ma nic gorszego niż…  –  Kłótnie w zespole… wiem, wiem… – przerwał mu. – Ale ja nic na to nie poradzę! Byłem u niego, prosiłem, próbowałem, ale on nic. Więc niech tam siedzi, w tym cholernym mieszkaniu, i niech się gryzie, skoro nikogo nie chce słuchać. Ja mam już po dziurki w nosie jego humorów i jeżeli chce się zadręczać, no to droga wolna!

42 #Infover WM fc42ri88petnk22gr4ako6behu4kreidbb0ptyqf#

4. Because there is no reason for love. You are the reason. You are all my reasons Podkład muzyczny: The Fray – You found me Al była pewna i zdecydowana, gdy następnego dnia wsiadła do taksówki i pojechała w to miejsce. Tam, gdzie żyły wspomnienia i gdzie tyle razy wcześniej już była. Pod luksusowy wieżowiec na Sendinger Strasse, w którym na czternastym piętrze znajdował się apartament Brade’a. Wmawiała sobie, że nie czuje strachu, lecz gdy wreszcie ponownie stanęła przed drzwiami, cała jej odwaga zniknęła za kurtyną tłoczących się bez ładu myśli. Ręka, która miała tak pewnie nacisnąć dzwonek, nagle odmówiła Ally posłuszeństwa. Dobrze, że przynajmniej pilnujący wejścia stróż pamiętał ją i nikt nie musiał potwierdzać, że dziewczyna nie jest „nieproszonym gościem”. Mężczyzna przepuścił ją z uśmiechem. Widocznie ktoś coś przeoczył i nie zdążył go uprzedzić, że to właśnie Ally stała się „największym złem, które mogło się zjawić”. Poza Tomem oczywiście. Gdy już kolejny raz miała zebrać się na odwagę i nacisnąć dzwonek, drzwi otworzyły się same.  – Terry dzwonił, że ktoś do nas idzie – Brade powiedział cicho. Wyglądał tak, jakby trzy tygodnie temu zupełnie nic mu się nie stało. Jego twarz miała zdrowy, naturalny kolor, a ruchy były tak samo pewne i szybkie jak wcześniej. Stał tam, taki sam jak zawsze, a jednak inny, dziwnie opierając głowę o futrynę drzwi.

43 #Infover WM gdoucpsm1sedyhxxzvjji1b62hhskfa4jlxd8uq6#

Choć od trzech tygodni bezustannie wyobrażał sobie jej twarz, teraz nie umiał popatrzeć jej w oczy.  –  Mogę wejść? – zapytała niepewnie, a on nie odezwał się słowem, uchylił tylko szerzej skrzydło drzwi…  –  Chcę coś wyjaśnić – powiedziała, robiąc parę kroków w głąb salonu, po czym odwróciła się pomału. Uważnie śledził jej ruchy. Teraz już zupełnie nie wiedziała, co ma robić ani co powinna mówić… od czego zacząć. W mieszkaniu było słychać jedynie smutną ciszę. Byli sami. – Ta sytuacja jest tak samo nieznośna dla mnie, dla ciebie, jak i dla zespołu… – Al stwierdziła niezręcznie, siląc się na rzeczowy ton. Zaplotła ręce na piersi, by nie widział, jak drgają.  –  To teraz jesteśmy dla ciebie „zespołem”? – Bradin prychnął kpiąco i spuścił głowę. Stał tam, pośrodku salonu, w tak nienaturalnym dla siebie bezruchu, z rękami ukrytymi głęboko w kieszeniach czarnych spodni. Spoglądał w jej stronę spod nieułożonych, opadających na twarz włosów, a ona wiedziała, że wcale na nią nie patrzył.  –  Wiesz, o co mi chodzi – odparła.  –  Nie, nie wiem, Al, właśnie za cholerę nie wiem! Po co tu dzisiaj przyszłaś? Powiedz mi… po co? – powiedział to z takim bólem, że poczuła to na całym ciele. – Pewnie zdajesz sobie sprawę, że go nie ma, więc… – Machnął ręką i podszedł do okna. Z całych sił starał się opanować siebie. Opanować, by nie rzucić się w jej stronę i nie prosić, żeby zwróciła mu szczęście.  –  Kogo nie ma? – spytała.  –  Błagam cię… nie udawaj, już nie musisz… Nie rozumiała, dlaczego znów mówił o Tomie. Przecież pewnie już od dawna wiedział, że cała ta sytuacja to jedno wielkie, chore nieporozumienie. Podeszła do niego i niepewnie objęła jego plecy. Drżąc, przytuliła się i ułożyła policzek na jego T-shircie. Czuła, że zastygł, ale się nie poruszył. Dopiero w momencie, gdy złożyła delikatny pocałunek na jego łopatce, odwrócił się i wyrwał gwałtownie,

44 #Infover WM f64vusvvpshzc6rmyr4rmdh8ivwy8phrzxdacdqj#

jakby nie chciał, by go dotykała. Z wściekłością pokonał kilka metrów, a potem przystanął. Wpatrywała się w jego plecy, opuszczoną głowę, słuchała ciężkiego oddechu. Z wahaniem zdecydowała się podejść, a gdy to zrobiła, Bradin nagle się odwrócił i mocno chwycił ją za barki.  – Wiesz… codziennie zadawałem sobie jedno pytanie. – Ścisnął jej ramiona, niemal sprawiając ból. – Tylko to jedno krótkie pytanie… Czemu mi nie powiedziałaś? Czemu, do cholery, mi nie powiedziałaś?! Dlaczego…?! – krzyknął, chyba pierwszy raz dzisiejszego dnia naprawdę spoglądając jej w oczy. Spod strudzonych powiek wylewał się gniew i rozgoryczenie. Nigdy go takiego nie widziała.  –  Czego ci nie powiedziałam? Słysząc te słowa, niemal ją odepchnął.  – Że z nim jesteś?! Że chcesz z nim być?! Pozwoliłaś, by to wszystko działo się dokładnie przed moim nosem, a przecież wiedziałaś… musiałaś wiedzieć… – mówił coraz ciszej, a potem znowu krzyknął. – Do cholery, czułaś to i nie wmówisz mi, że było inaczej, bo ja też to czułem! Pamiętam każdy moment, Ally! Każdy cholerny moment! Jak wtedy przyjechałem, jacy byliśmy dla siebie, jak prawie… – urwał i odwrócił wzrok, jakby nie mógł dokończyć. – Później przyjechałaś tutaj, poznałaś jego i odtrącałaś mnie raz za razem, a ja naiwnie myślałem, że chodzi o sytuację, o to, że nie będzie normalnie, o to, że mam tak mało czasu! Pozwoliłaś mi się łudzić, a tak naprawdę chodziło ci o NIEGO… Cały czas o NIEGO! Wiedziała, że ta rozmowa nie będzie należała do łatwych, ale to, co właśnie się działo, po prostu nie mieściło jej się w głowie! Chciała wszystko wytłumaczyć. Chciała wszystko powiedzieć, ale słowa wraz z jego krzykiem uwięzły jej w gardle. Bezwładnie oparła plecy o ścianę, czując, że nagle opuściły ją siły.

45 #Infover WM h1mqxnrpsf16x4w2luq1zasubq12izli0zuti6og#

 –  Błagam cię, rozmawiaj ze mną, Bradin, rozmawiaj, bo teraz cię nie poznaję, zupełnie cię nie rozumiem… – Załkała, chociaż wcale tego nie chciała. Zasłoniła ręką usta, a łzy popłynęły w dół jej twarzy.  – Czego nie rozumiesz?! – Zaczął do niej podchodzić. Gdy znalazł się przed nią, z wściekłością spojrzał jej w oczy, napierając na nią całym ciałem, aż boleśnie poczuła pod plecami ścianę. – Czego, do jasnej cholery, nie rozumiesz?! – Uderzył otwartą dłonią tuż nad jej głową. Wystraszona podniosła wzrok. Czekoladowe tęczówki Brade’a patrzyły na nią z wyrzutem – czekoladowe oczy, te, które tak bardzo kochała, teraz stały się jakby ciemniejsze. – Czego nie rozumiesz, Ally?! – wrzasnął. – Tego, że nie potrafię patrzeć na ciebie tak jak wcześniej, jak na przyjaciółkę? Czy może tego, że tak naprawdę nigdy tak nie patrzyłem?! Tego, że nie umiem dłużej udawać, że nic do ciebie nie czuję? Że już dłużej nie potrafię tego w sobie tłumić? Co chcesz usłyszeć, Al? Co mam ci powiedzieć? Że bez przerwy o tobie myślę, że pragnę cię tak, jak nigdy wcześniej żadnej kobiety…? Co więcej mam ci powiedzieć, żebyś ZROZUMIAŁA! – ironizował. Zamarła, widząc jego twarz tuż przy swojej i czując ciepły oddech Brade’a omiatający jej usta. Przez chwilę trwali tak niezmącenie – jego ciało, przyparte do jej ciała, nie mogło już być bliżej, a ona starała się pozbierać myśli, które skutecznie rozproszył.  –  Bradin, te wszystkie wspomnienia… To, co było wcześniej… – Serce waliło jej tak, jakby miało za moment wyskoczyć.  –  Wcześniej, zanim co?! Zanim zaczęłaś szlajać się z Tomem? – Wzdrygnęła się, gdy kolejny raz szczupła dłoń uderzyła w ścianę. – Zresztą znasz mnie… znasz jak nikt inny poza… hmm… NIM! Wiedziałaś, że cię kocham, wiedziałaś, co czuję, a mimo to pozwoliłaś, żebym robił z siebie frajera! Bawiłaś się mną, bawiłaś się moim sercem, moimi uczuciami… Do cholery! Igrałaś nawet z tym, jak

46 #Infover WM fy420wonmlkfm1ab1zmacxbwooe1jmouasoetl04#

bardzo cię pragnąłem, a ja robiłem wszystko, żebyś nie czuła się osaczona. Jak mogłaś, Ally? Jak mogłaś? Nagle prychnął.  –  Zastanawiałem się nad każdym ruchem, żeby dać ci czas, a ty TYMCZASEM zabawiałaś się w najlepsze z moim bratem! Założę się, że on nie był cierpliwy… – wysyczał, przewiercając ją wzrokiem. Adrenalina pulsowała w jego żyłach, a ukryta pod koszulką i szerokim bandażem rana, teraz boleśnie dawała o sobie znać. – Chcesz być z Tomem? OK! Jakoś będę musiał to przeżyć, ale powiedz mi to teraz jasno i wyraźnie. Chcę to usłyszeć od CIEBIE, bo jego nie mam zamiaru słuchać… Nie chcę go nawet oglądać… Po prostu to powiedz! Powiedz, póki mam na tyle siły, by pozwolić Ci odejść… Nagle zrozumiała, zrozumiała wszystko. Wszystkie słowa, każdy gest i każdą niewypowiedzianą myśl…  – Nie rozmawiałeś z nim. Jeszcze z nim nie rozmawiałeś…  –  A o czym niby miałbym z nim gadać?! – W mgnieniu oka w myślach Brade’a pojawiły się wszystkie te sytuacje. Znowu widział, jak Tom stara się wybić mu ją z głowy, potem jak trochę zmienia o niej zdanie i na końcu pomaga mu przy tej piosence… Pamiętał każde słowo brata, każde, które teraz wydawało mu się tak bezdennie fałszywe. – Wiedział, ile dla mnie znaczysz, a mimo to… – Zacisnął wargi i odwrócił wzrok. A jednak, mimo że wybierał spośród tysięcy, odebrał mi Ciebie…  – Powiedz, że go kochasz….Chcę to usłyszeć… – powiedział w końcu powoli i cicho. Wreszcie zebrała się na odwagę, aby to wszystko zatrzymać.  – Bradin… To nie tak! To był tylko jeden pocałunek! Jeden niewinny pocałunek… Przypadkowy! – Nie wiedziała nawet, jak miałaby to wytłumaczyć. – Nie miałam pojęcia, że Tom jest twoim bratem, on nie wiedział…

47 #Infover WM ddaudgbgos04tvnoirohrjsythqmjxbwc460vj6s#

 – Niewinny pocałunek…? Ha, ha – przerwał jej i gorzko się zaśmiał. Ból przeszedł go po całym ciele, gdy po raz milionowy od czasu koncertu wyobraził sobie tę dwójkę razem. Wiedział, jak wygląda „niewinne” w wykonaniu Toma! – Wiesz co? Nawet nie będę z nim konkurował – prychnął. – Nawet nie chcę, choć pewnie za niedługo zobaczę cię z nim i trafi mnie szlag… Odwrócił twarz i odsunął się, jakby chciał odejść, ale nagle zmienił zdanie.  –  Chociaż nie. Jeszcze jedno! Możesz przekazać z pozdrowieniami mojemu bratu, jak będziesz się z nim widzieć… Jego dłonie gwałtownie objęły jej twarz, a miękkie usta przylgnęły do jej warg. Wpił się w nie, napierając na nią całym ciałem i dociskając jej plecy do ściany. Pocałował ją z taką żarliwością, o jaką nigdy go nie podejrzewała, i zrobił to tak, że straciła powietrze. Myślała, że nie utrzyma się na nogach, gdy zrozumiała, że jego dłonie, oplatające jej talię, nie pozwolą, by upadła. Nigdy wcześniej nie czuła się jednocześnie tak bezbronna i tak bezpieczna. Tak bardzo o tym marzyła, tak bardzo pragnęła jego dotyku przez te wszystkie dni, nie mając pojęcia, że on również czekał na jakikolwiek znak, że ona jeszcze go chce. Z największą namiętnością oddawała kolejne pocałunki i chociaż Brade był na nią zły, poczuła, jak emocje wymykają mu się spod kontroli. Jego ręce wędrowały wzdłuż jej talii tak agresywnie, jak jeszcze nigdy. To nie mogło się tak skończyć. Tak nie wygląda pożegnalny pocałunek dwojga ludzi, którzy mają pójść w dwie różne strony. On natomiast starał się zapamiętać każdą sekundę, bo wiedział, że ten pocałunek, pełen tęsknoty pocałunek, jest pewnie ostatnim. Wzdychając lekko, pomyślała, że jeszcze jest nadzieja, kiedy niespodziewanie Brade odsunął się od niej. Potem smutnym ruchem kciuka otarł łzy z jej policzka.  – Wiesz co? Nie obchodzi mnie, czy Tom przyjdzie mi jutro za to wpierdolić… Nie będę żałował. – Ciemne tęczówki błysnęły

48 #Infover WM dlaofipeocjbs1kmxzl0ldtfnzdmbdjyjssa0huh#

mocniej, a kącik ust uniósł się w lekkim uśmiechu. – A teraz wybacz, nie będę już dłużej robił z siebie idioty – powiedział, po czym jakby nigdy nic odwrócił się i odszedł. Podkład muzyczny: India Arie – I am ready for love Nie wiedziała, czy to ze względu na sposób, w jaki popatrzył na nią przed chwilą… a może były to jego słowa, które tak niesamowicie zabolały… a może zachłanność, z jaką ją dotykał… ale w mgnieniu oka pokonała dystans, na który już zdążył się oddalić. Czy najpierw pociągnęła go za ramię, czy ujęła w dłoń policzek? Czy najpierw popatrzyła w strudzone oczy, czy złożyła pocałunek na spragnionych ustach… Nie wiedziała.  –  Czy ty wreszcie pozwolisz mi cokolwiek powiedzieć?! – teraz już krzyczała, a jej głos co jakiś czas przerywał płaczliwy, spazmatyczny oddech. – To jakaś wierutna bzdura, od początku do końca, Brade! Nie wiem, kto to wszystko zmyślił, ale gdybyś wysłuchał Toma, wiedziałbyś! Mnie możesz nie wierzyć, ale to jest Tom, TOM, do cholery! Czy naprawdę myślisz, że on kiedykolwiek zrobiłby ci krzywdę? To stało się na tej pierwszej imprezie, kiedy dopiero co przyjechałam, a on jeszcze nie wiedział, że się tam pojawię. Tom nie miał pojęcia, że ja to ja, kiedy zaczął się do mnie dostawiać. Był już lekko pijany, a ja się broniłam, więc widocznie mu się to spodobało, i wtedy mnie pocałował. Chciałam pobiec do ciebie i powiedzieć, żebyś wyrzucił tego bezczelnego typa z imprezy, kiedy zaciągnąłeś mnie do loży i przedstawiłeś mi go przy całym zespole jako swojego brata. To wszystko! Nic więcej nigdy się między nami nie stało! Nigdy do niczego nie doszło! Nigdy nie miało dojść! Czy ty naprawdę nic nie rozumiesz, Brade? Zupełnie nic? On był dla mnie taki wredny na początku, bo zdawał sobie sprawę, że przeze mnie zranił ciebie, chociaż zupełnie nieświadomie… Odwróciła głowę, nie wiedząc, co jeszcze mogłaby powiedzieć, ale po chwili znowu spojrzała mu w oczy. Tym razem mocniej

49 #Infover WM dy1hmdkjoloczqrdqwq2pb662rewqkmf2jocqaop#

i głębiej, tak jakby chciała, by uwierzył im, jeżeli nie chciał wierzyć słowom.  –  Nigdy z nim nie byłam, nie jestem i nie mam zamiaru być! – Nagle wszystkie emocje zebrane w ciągu ostatnich tygodni wezbrały jeszcze raz w jej sercu. – Kiedy dowiedziałam się, kim jesteś, bałam się w tobie zakochać, byłam przerażona! Tak bardzo nie chciałam, żeby to się stało, ale nie miałam na to wpływu. Wiedziałam, że będę cierpieć i że nieraz będzie trudno, dokładnie tak jak teraz! Ale nigdy nie chodziło o Toma! Zawsze chodziło o ciebie i tylko o ciebie… – Coś w niej pękło. Teraz trzęsła się cała i nawet ręce Brade’a, które zaczęły obejmować jej ramiona, nie mogły powstrzymać targających nią nerwów. – Kocham cię, kiedy jesteś obok i gdy muszę na ciebie czekać. Kiedy nie możesz odebrać, bo masz wywiad, i kiedy później budzisz mnie esemesem o piątej nad ranem. Gdy wychodzisz na scenę umalowany i gdy snujesz się rano po domu kompletnie bez makijażu. Kocham wtedy, gdy jesteśmy sami i kiedy muszę się tobą dzielić. Kocham, chociaż pewnie nigdy nie zaznalibyśmy normalności. Kocham cię chyba od początku, choć tak bardzo nie chciałam zdać sobie z tego sprawy. Bo nie chcę cię kochać… Kiedy zobaczyłam, jak wtedy upadasz, świat zawalił mi się przed oczami… Kiedy pomyślałam, że mogę cię stracić… Nawet się nie zorientowała, w którym momencie objął ją i uniósł. Nie czuła, w którym momencie przycisnął ją do mebli, i nie pamiętała, kiedy oplotła nogami jego biodra. Nie wiedziała, kiedy odgarnął jej włosy na bok. Poczuła dopiero jego palące, pełne tęsknoty wargi na swoich. Trzymał ją tak, jakby się bał, że ona kolejny raz mu ucieknie – jakby to wszystko, co przed chwilą powiedziała, miało być tylko snem, chorym złudzeniem, które zrodziło się w jego tak często ostatnio nadużywanej wyobraźni. Na moment oderwał się od niej i popatrzył w jej oczy, żeby jeszcze raz się upewnić, co w nich zobaczy. Zobaczył wszystko. Jej ból i strach, jej niepewność, tęsknotę i… miłość. Gdyby ktoś mógł teraz zmierzyć szybkość bicia jego serca…

50 #Infover WM hqpabuqvsimrnin12j0oul6xtalflymrqzg4v0f1#

Jakby coś w niego wstąpiło, znów wpił się w jej usta i zacisnął powieki. Trzymał ją przed sobą, opartą o swoje biodra, a ona poddawała się jego żarliwym pocałunkom. Wszystkie złe emocje natychmiast zastąpiła tęsknota, a po chwili zwykła żądza. Ręce Brade’a nie wydawały się już tak wiotkie jak zazwyczaj, gdy nie do końca jeszcze wiedząc, co robi, wniósł ją po schodach na górę. Szedł niepewnie i wolno, trochę go znosiło. Co jakiś czas zatrzymywał się, ocierał ich ciałami o ściany, ale potem brał oddech i znów zaczynał iść. Nie odrywając ani na chwilę ust od jej warg ani rąk od jej ciała, kopnął w drzwi swojej sypialni, które natychmiast otworzyły się z hukiem. Nie wierzył, że to dzieje się naprawdę, gdy niósł ją przed sobą, kiedy wreszcie oddawała jego pocałunki, gdy kładł ją na łóżku. Sprawnym ruchem pozbył się T-shirtu i odrzucił go na bok. Po chwili, oparty na ramionach, znalazł się tuż nad nią. Nagle wszystko zwolniło. Oddychał ciężko, a Ally opuszkami palców przesunęła po jego skórze. Drżał. Spodziewała się namiętności, lecz na jej miejscu dostrzegła niepewność i strach. Wodząc palcami po jego piersi, obrysowywała kontury każdego tatuażu, a z kolejnymi oddechami dostrzegała w jego oczach pytanie. Ciemne napisy, układające się w wersy, pokrywały prawie połowę jego piersi i schodziły trochę na brzuch. Było ich dużo więcej niż u Toma.  –  Błędy młodości – szepnął, a ona spojrzała na niego z całą mocą i z największą pewnością ułożyła usta na jednej z większych liter.  –  W takim razie je też kocham – powiedziała, a on poczuł, że jej dotyk całkowicie miesza mu myśli. Palce zakończone długimi paznokciami schodziły coraz niżej i niżej, a usta całowały go z czułością, niezachłannie, aż wreszcie niepewnie położyła ręce na klamrze jego paska… Uniosła oczy, jakby czekając na jego odpowiedź, a on miał wrażenie, że zaraz postrada zmysły. Pytasz mnie, o czym marzę? Nie pytaj, moje marzenia właśnie się spełniają…

51 #Infover WM dfabglero14uwifjlki62utiodc6bkbphvtbffjn#

Niespodziewanie zatrzymała się, gdy na jego lekko drżącym ciele wyczuła biały bandaż. Na moment zupełnie o tym zapomniała…  – Brade, przecież ty… Przecież ty nie możesz, nie powinieneś… – powiedziała ze zduszonym strachem. Odgarnęła czarne kosmyki z jego twarzy, lecz gdy chciała założyć je za ucho, on tylko zdmuchnął je do góry. Na jego ustach pojawił się dziwny uśmiech.  –  Nie wyobrażasz sobie, co czułem, kiedy myślałem, że z nim jesteś. Że on może cię dotykać… pieścić. Nie wiesz, co się ze mną działo, kiedy myślałem o jego rękach na twoim ciele… – szepnął. – Myślałem, że dostanę szału. Więc proszę cię, nie mów mi teraz, że jakieś głupie draśnięcie miałoby sprawiać mi ból albo w czymkolwiek przeszkodzić – powiedział, a jego ręka, jakby wtórując słowom, czule zjechała z talii dziewczyny na wewnętrzną stronę jej ud. Rana postrzałowa, skryta pod bandażem, stanowiła chyba ostatnią rzecz, o której Brade teraz myślał. Szczerze mówiąc, wydawało mu się, że nawet gdyby była świeża i bolała tak samo jak wtedy, miałby to jednakowo gdzieś, gdyby Ally znajdowała się wtedy, tak jak teraz, pod nim… Opuścił się trochę niżej na ramionach, a Ally natychmiast westchnęła, czując na swoim udzie coś, co na pewno nie było już klamrą od paska. Uśmiechnęła się lekko, a Brade na moment spuścił wzrok. Przygryzł wargę, zdając sobie sprawę, jak ewidentne właśnie stało się to, jak bardzo jej pragnął.  – Dalej w to wszystko wątpisz? – wyszeptał, nie wiedząc nawet, co powiedzieć… Uniosła głowę i pocałowała go. Chciała scałować cały jego ból i wszystkie złe wspomnienia, każdą wątpliwość, która stanęła między nimi. Potem jej ręce powoli powędrowały w dół. Zrozumiał, co chciała zrobić. Ani na chwilę nie spuścił wzroku z jej oczu, gdy jej dłonie bardzo pomału odpinały klamrę jego paska.  –  Jeśli nie chcesz…

52 #Infover WM dta044iior0edznu8y2ujdli8qbb4mrj4o2obymw#

Brązowe tęczówki stały się tak ciemne jak jeszcze nigdy, a powieki nie mrugnęły ani razu. Wtedy spojrzała na niego poważnie i wyszeptała wprost w jego usta:  –  Kochaj się ze mną… Nagle wszystko straciło znaczenie. Poczuł, jak gorąca iskra przeszywa całe jego ciało, a wszystko, co do tej pory starał się hamować, nagle wyrwało mu się spod kontroli. Nie zdążyła nawet westchnąć, kiedy odebrał jej oddech. Ręce Brade’a powędrowały pod jej łopatki, a kolejne części ubrania opadały na ziemię, odrzucane w ferworze pożądania. Ally nie wiedziała, co dokładnie się z nią dzieje, kiedy koniuszki czarnych włosów Brade’a otarły się o jej skórę, a on zawisł nad nią na ramionach i jeszcze raz spojrzał jej w oczy.  – Kocham cię najbardziej na tym świecie i chcę ci dać tyle przyjemności, na ile mi pozwolisz… – wyszeptał, znacząco kierując dłoń w dół i odchylając delikatnie materiał jej stringów. Przytulił ją mocno, a ona spojrzała na niego w milczeniu. Chyba ze strachu przełknęła powietrze.  –  Pocałuj mnie… – szepnął i zaczął jej dotykać. Ani na chwilę nie odrywali od siebie wzroku. Brade obserwował każdą jej reakcję, a ona patrzyła na niego szeroko otwartymi, niepewnymi oczami. W końcu przymknęła je powoli, a brązowe tęczówki Brade’a stały się wręcz czarne, kiedy usłyszał cichy jęk. Pożądanie mieszało mu zmysły, kiedy czuł pod palcami delikatne ciepło, a to, jak wyglądała, kiedy jej ciało wyginało się pod wpływem ruchów jego dłoni, doprowadzało go wręcz do obłędu. Był tak bardzo delikatny, ale wiedziała, ile musiało go to kosztować w tym momencie. Twardość, ukryta teraz jedynie za cienkim materiałem bokserek, ocierała się o jej udo, a Ally wiedziała doskonale, że on mógłby kochać się z nią już dawno, jednak nie robił tego. Jeszcze raz dotknął palcami wejścia do niej, by delikatnie pogłaskać je i rozchylić. Wtedy dłonie Ally spazmatycznie zacisnęły

53 #Infover WM hapj6aarsfruwu4rlyaxxgq282ar0zaf6fwymyme#

się na prześcieradle, a Bradin czuł, jak szlag trafia resztki jego samokontroli. Podniecenie, nad którym dawno nie panował, sprawiało wręcz fizyczny ból. Nigdy nie czuł się tak bezradny wobec własnych reakcji, nigdy nie zdarzyło się, żeby był tak blisko, choć kobieta nawet go nie dotknęła. Kiedy usłyszał, jak jęknęła głośno, mocno zacisnął powieki i pocałował ją z całych sił. Czuł, jak drżała. Ostatni raz dotknął jej, a potem się odsunął. Z westchnięciem opuścił głowę, lecz Ally natychmiast zmusiła go, żeby na nią spojrzał. Kiedy to zrobił, w jego oczach dostrzegła totalny obłęd. Dolna warga Brade’a trzęsła się lekko, a Ally pocałowała go tak, jak jeszcze nigdy. To, co przed chwilą jej dał, sprawiło, że zrobiła to wręcz agresywnie, a to, co dalej czuła, powodowało, że rzeczywistość przestawała istnieć. Teraz byli tylko oni. Jej spragnione ciało i dzikość w jego oczach, kiedy – nadal szaleńczo łapiąc oddech – pośpiesznie ściągała z niego bokserki. Wiedziała, że to jeszcze nie koniec, ale czy zdawała sobie sprawę, że to dopiero początek? Ostrożnie ułożył się na niej, a dłoń Ally spoczęła na jego policzku. Objął mocno jej palce i splótł je ze swoimi, kiedy powoli przywierał do niej całym ciałem. Powieki Brade’a przymknęły się, a ona nie mogła zdawać sobie sprawy, że właśnie resztkami sił starał się opanować to, do czego go doprowadziła, nie robiąc praktycznie nic. Spojrzał w jej oczy i powoli przesuwając biodra do przodu, szeptał:  – Kocham cię, Ally, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Kocham cię i chcę, żebyś była ostatnią kobietą, której będę dotykał. Bo jesteś dla mnie wszystkim i nigdy więcej nie chcę myśleć, że ktoś mógłby robić to, co ja teraz… – mówił, a ona patrzyła w jego oczy. Jeżeli seks jest aktem cielesnego połączenia, właśnie stali się jednością, ale Ally wiedziała, że nigdy nie zazna więcej, bo właśnie teraz, kiedy ich twarze dzieliły centymetry, a on patrzył na nią, szepcząc te słowa, ich dusze stały się jednym. Kiedyś myślała, że nie może już

54 #Infover WM d2ayhdgmnoi6redw2k4mj2jzchrydlb8uvhvkdvy#

kochać go bardziej… teraz, kiedy ich oddechy mieszały się ze sobą i ich ciała zaczęły poruszać się we wspólnym rytmie, wiedziała to już na pewno. Przez cały ten czas, nawet w tych najtrudniejszych momentach ich oczy nie oderwały się od siebie. Mimo że robił to już wiele razy, czuł się tak, jakby znowu robił to po raz pierwszy, bo wszystko było inaczej. Wiedział, że dopiero teraz, dopiero dzisiaj i dopiero przy niej, to jego serce dyktowało każdy kolejny ruch. Obserwował, jak jej powieki przymykają się, a jej usta uchylają, kiedy przyciągał ją do siebie mocniej. Patrzył, jak jej ciało wygina się w rozkoszy, i czuł, jak jej biodra unoszą się w takt jego ruchów. Wsłuchiwał się w szybkie westchnięcia i każdy słodki jęk, gdy tylko był bliżej, głębiej… I teraz panował nad sobą całkowicie, bo już wiedział, że dla niej jest w stanie zrobić wszystko, a to, co właśnie mu dawała, było najpiękniejszą rzeczą, jakiej doświadczył w życiu. Kiedy tylko odgłosy stawały się głośniejsze, a on czuł, że to już, przytulał ją mocniej, by pomóc jej opanować drżenie ciała, a po chwili odgarniał kosmyki włosów z jej spoconej szyi. Całował ją czule, zwalniał na moment i pozwalał jej zaczerpnąć tchu. Trzy razy. Trzy pełne tęsknoty razy, za każdy tydzień, kiedy nie było go przy niej. Trzy razy, kiedy jej ciało przywierało do niego, targane falą przyjemności, i trzy razy, kiedy jego czułe pocałunki uspokajały jej oddech. Dał jej to, co chciał, i dokładnie tak, jak chciał, zanim zrozumiał, że już nie wytrzyma. Wtedy dłonie Brade’a puściły nadgarstki Ally i powędrowały wyżej, by spleść palce z palcami dziewczyny. Ścisnął je mocno, kiedy jego ruchy stały się jeszcze szybsze i gwałtowniejsze. Nagle przymknął oczy, a ona patrzyła na zaciśnięte powieki… obserwowała rozchylone, trzęsące się wargi. Widziała, jak mięśnie jego twarzy drgnęły w chwili, kiedy z ust wydobyło się ciche, pojedyncze westchnięcie. Po chwili jego głowa opadła bezwładnie, a kaskada czarnych włosów przysłoniła twarz. Uścisk jego dłoni zelżał.

55 #Infover WM h2pym6464olmulugz0stgs6nw0fnofknai48xtbr#

Natychmiast go objęła. Wsłuchiwała się w zmęczone bicie jego serca, długimi ruchami gładząc jego plecy, i wiedziała jedno. To, co właśnie się stało, było jej. Nikt inny nie mógł tego poczuć i żadna inna kobieta nie mogła tego zobaczyć. Każdy jego ruch, każdy oddech i każde drgnięcie jego warg, kiedy nie mógł już dłużej… I ten cichy jęk, który wydobył się na końcu. To wszystko było najintymniejszym momentem, jaki mógł jej dać, i wiedziała, że nie pozwoli, by którakolwiek kobieta kiedykolwiek miała szansę to zobaczyć. Brade był jej i to wszystko mogła czuć i widzieć tylko ona. Jego oddech stawał się spokojniejszy, serce Ally też powoli zwalniało, lecz nadal nie mogła poskładać myśli. Gdy patrzyła na niego teraz, gdy obserwowała jego twarz tak niewinnie ułożoną na jej piersi, czuła się spokojna – lecz jednocześnie zdała sobie sprawę, jak wiele się zmieniło. To fakt, zawsze była o niego zazdrosna, ale teraz wiedziała, że chyba wydrapałaby oczy, gdyby jakakolwiek inna kobieta zechciała się chociaż do niego zbliżyć. Co to znaczy, że należymy do siebie? To znaczy, że jesteśmy połączeni funkcją odwrotnych emocji. Ktoś dotyka ciebie… a to ja czuję ból.

#Infover WM f4swiks8pdenfrzhbmikkuv281pry40rrtx18xfx#

5. Iris

Długie, ciemne rzęsy unosiły się i opadały, a na twarzy Brade’a pojawiał się delikatny uśmiech za każdym razem, kiedy znowu otwierał oczy. Już przecież dawno miał spać. Po raz tysięczny obiecywał sobie, że spokojnie zaśnie, skoro ona jutro też tu będzie, jednak jakoś dziwnie nie potrafił. Nie potrafił nie patrzeć. Przymykał powieki na parę minut, a potem zwyczajnie musiał znowu ją zobaczyć. Zobaczyć, jak śpi, jak oddycha i że dalej jest przy nim, ułożona dokładnie tak samo jak godzinę temu. Jeszcze długo śmiali się i rozmawiali, jeżeli w ogóle można nazwać rozmową coś, co średnio raz na dwie minuty jest przerywane przez pocałunki i kolejne pieszczoty Teraz jednak ciszę przerywał już tylko miarowy oddech Ally. A Brade ciągle nie spał. Dla niego czas stanął w miejscu, bo tak naprawdę jego upływ niewiele go obchodził, kiedy po raz kolejny odtwarzał w myślach wszystkie zdarzenia dzisiejszego dnia. To, co liczyło się jeszcze rano, teraz było już tak mało ważne. Ostatnie trzy tygodnie wyglądały niemal identycznie. Zaraz po przebudzeniu wypijał dwie mocne kawy i z jakąś chorą zawziętością studiował rozkład planowanych imprez. Obdzwaniał współpracowników i naradzał się z nimi, uzgadniając detale i często zmieniając zupełnie błahe elementy przyszłych show. I oczywiście

57 #Infover WM gio8rrx1aj8hk8tnpdraglwkabk1ys64d12z8gau#

udawał przed sobą, że wcale nie dostrzega, że chyba zaczyna wariować. Potrafił zadzwonić do kogoś i dyskutować o imprezie na siedem miesięcy naprzód, pierwszy raz prześcigając w upierdliwości samego Patricka Horsta. Wir pracy pozwalał mu oderwać myśli… Na moment zapomnieć i zatracić się w tym, co znowu miało stać się jedyną treścią jego życia, a w czym, na daną chwilę, nie umiał dostrzec jakiegokolwiek sensu. Muzyka dawała przyjemność, bo od dziecka tworzył ją z Tomem, bo wszystko w jego życiu chcąc nie chcąc wiązało się z Tomem! No właśnie. Wszystko! Dość dobrze pamiętał dzisiejsze popołudnie. Jak gdyby nigdy nic przechodził przez salon. Na jego twarzy nie było napięcia, a łagodne rysy mogłyby wręcz wskazywać, że zaczął odzyskiwać humor. Jego chód był sprężysty, a myśli z pozoru spokojne i wypełnione planem rozkładu scenicznych świateł, co – koniec końców – wcale nie było jego robotą. Idąc, kątem oka dostrzegł szklaną ramkę. Nie pamiętał, czy nie zauważał jej wcześniej, czy może po prostu rzadko zaglądał do salonu, skoro jego biuro znajdowało się teraz na kuchennym stole, ale gdy tylko uchwycił ją wzrokiem, poczuł, jak przechodzi go chłód. Wiedział, co to za ramka, i nie musiał spoglądać, żeby pamiętać to zdjęcie. Znał je doskonale i przez tyle lat naprawdę je lubił. Obaj je lubili, dlatego właśnie znalazło się tutaj. Stało na środku komody, w zimnym, futurystycznym mieszkaniu, w którym fotografia dwóch prawie identycznych łobuzów przebranych za Indian mogła tylko razić. Jednak dotychczas zajmowało honorowe miejsce. Właśnie do tamtej chwili. Do momentu, kiedy Bradin, przechodząc obok jakby nigdy nic, nie uchwycił jej w dłoń i nie odrzucił w stronę kominka na tyle mocno, by być pewnym, że się roztrzaska. A teraz, u schyłku tego samego dnia, który zaczął się równie okropnie jak każdy poprzedni w ciągu ostatnich trzech tygodni, Brade leżał spokojnie i już żadne z tych zdarzeń nie miało znaczenia. Czekała go rozmowa z Tomem. Rozmowa, która nie będzie należeć do prostych. Ale teraz…

58 #Infover WM f44kw6qup6mrorr8roqztsehnyyekqll2ae4bz8p#

Jeszcze długo wpatrywał się w przymknięte powieki dziewczyny i wsłuchiwał się w jej spokojny, powolny oddech. Nie mogła zobaczyć, z jaką czułością na nią patrzył, i nie mogła poczuć tego, co on czuł, kiedy całkowicie bezbronna zasypiała w jego ramionach.  – Boże, ale wpadłem…Gdybyś wiedziała, co ze mną robisz, Ally, gdybyś tylko wiedziała… – wyszeptał. Oparł się na barku i potarł prawą skroń. Patrzył na Ally, kiedy się poruszyła i mruknęła przez sen. W końcu, już mocno nad ranem, przewrócił się na wznak i założył ręce za kark. Otworzył szeroko oczy, wlepiając je w sufit. Uśmiechnął się.

Tego dnia poranna kawa smakowała okropnie. Violet LaRoch nie wiedziała jedynie, czy to aromatyczny napój rzeczywiście zmienił swoje właściwości, czy to gorycz, wypełniająca jej myśli, sprawiała, że wszystko wydawało się inne, gorsze i jakby wyblakłe. Ostentacyjnie przewróciła oczami i westchnęła głośno.  –  Co to jest? Czy wy nawet nie umiecie zaparzyć porządnego macchiato? – krzyknęła, a stojąca w rogu pomieszczenia chudawa dziewczyna z obsługi natychmiast podbiegła i patrząc przepraszająco, zabrała z jej ręki elegancką filiżankę. – Boże, przecież to paranoja! Stroje są jeszcze w drodze, bo kierowca nie wpadł na to, że korek można ominąć! Garderoba wygląda jak kurnik, bo jakaś kretynka nie umiała dostatecznie się postarać, a jak proszę o kawę, dostaję jakieś ciemne popłuczyny! Czy wy, ludzie, naprawdę nie potraficie kompletnie niczego załatwić? Ach! – krzyknęła lekceważąco i machnęła ręką.  – Nie odgrywaj się na nich, Violet. Dobrze wiesz, że to nie o nich ci chodzi – stwierdziła siedząca obok blondynka, która nawet nie podniosła wzroku znad swoich notatek. Przylegające ubrania opinały jej korpulentną, lecz bardzo kobiecą sylwetkę,

59 #Infover WM hvmdwgoi4wklfy1b6fz0fb8fjyo0igqcgccojzmc#

a spory dekolt uwydatniał pokaźny biust. Biorąc do ręki kolejny plik dokumentów i udając, że przygląda się im z uwagą, Corrine Kruger spojrzała przelotnie znad kwadratowych oprawek okularów. – Dawno powinnaś dać sobie spokój – rzuciła. – Dobrze wiesz, że cokolwiek zrobisz, to i tak już nie pomoże. Od półtora roku nic się nie zmieniło i już się nie zmieni. Przestań się łudzić, Violet. On dawno zapomniał…  –  Nie mógł zapomnieć.  –  Ale to zrobił. Udowodnij mi, że się mylę. Tylko może teraz rozłóż trochę szerzej nogi? – Corrine zaśmiała się cicho nad papierami i spokojnie zaczęła coś nucić, a duże oczy Violet zmieniły się w małe szparki, kiedy gorzki koktajl z bolesnej prawdy, ozdobiony jeszcze palemką złośliwości, został podstawiony pod jej nos. Zabolało, ponieważ wiedziała, że Corrine ma rację. Przypominała mu aż nazbyt często, że gdyby tylko chciał, wyciągnął dłoń lub chociaż kiwnął palcem, miałby ją na zawołanie. Ale on nie chciał i chyba nic w życiu nie bolało ją bardziej. Nie przywykła do uganiania się za facetami, a dla tego jednego w ciągu minionego roku pozbyła się już chyba ostatnich resztek godności. Nienawidziła tego subtelnego sposobu, w jaki konsekwentnie ją odtrącał…  –  Musi być jakiś sposób… – W zamyśleniu posłodziła kolejną przyniesioną przez obsługę kawę.  –  O ile wiem, ty nie słodzisz. – Corrine wzięła od niej filiżankę. – I o ile wiem, wykorzystałaś je wszystkie. – Wstała i podchodząc do ekspresu, gestem ręki wyprosiła dziewczynę z obsługi. Podstawiła filiżankę i wcisnęła „odtłuszczone macchiato”. Z dezaprobatą pokręciła głową. – Tysiące razy przy każdej nadarzającej się okazji próbowałaś znów zaciągnąć go do łóżka, chociażby po to, by go uwieść. Robiłaś to z myślą, że osamotniony, bez dziewczyny, bez miłości, będzie potrzebował przynajmniej kobiecego ciała. Lecz przede wszystkim liczyłaś, że z czasem do ciebie wróci, i ja to rozumiem. Naprawdę rozumiem, Val. Ale przypomnij mi,

60 #Infover WM d81btrpcoajjbkj8zcvrvc8wpaufhmvqdei88u12#

czy kiedykolwiek dał się skusić? – Corrine zbliżyła się do biurka i postawiła przed Violet kawę, lecz dziewczyna nie była już zainteresowana napojem. Wzięła ze stołu pierwszy lepszy dokument i zgniotła go w kulkę. Celowała w swoją podobiznę zawieszoną na ścianie garderoby, lecz chybiła.  –  No właśnie – skomentowała Corrine. Blondynka znów pochyliła się nad umowami, a Violet się zamyśliła. Doskonale pamiętała wieczór, kiedy powiedział, że jej nie kocha, że to koniec, że nie potrafi tak dłużej… i doskonale pamiętała, jak ostatni raz zamknął za sobą drzwi, by nie zawitać w nich już nigdy więcej. Tlące się w sercu uczucie nigdy nie wygasło, choć starała się je stłamsić kolejnymi nic nieznaczącymi romansami. Z czasem było chyba tylko gorzej, bo żaden inny facet nie był nim. I żaden nie potrafił się z nim równać.  – Zapomniał, Val, wiesz, że mam racje. Dziwi mnie tylko, że akurat teraz, kiedy przygotowujemy trasę, znowu postanowiłaś zaprzątać sobie nim głowę. Sprawa jest przegrana. Rothfeld to przeszłość. Koniec i kropka!  –  Myślę o nim, bo coś się ostatnio zmieniło, Corrine. Dawniej jeszcze reagował na moje SMS-y, odpisywał…  –  Z grzeczności. Na co dziesiąty – skwitowała.  – Może… ale robił to! Od czasu do czasu odbierał telefon, kiedy próbowałam dzwonić. A teraz nic, zupełnie nic! – Violet zaczęła stukać ołówkiem w blat biurka. – Po tym postrzale miałam obiektywny powód, żeby się o niego martwić, chociażby ze zwykłej, koleżeńskiej troski.  –  Val, błagam cię! Przecież on wie, że nie o to ci chodzi. Wie, że nigdy nie będziesz tylko koleżanką. Że nie chcesz nią być! Odpisał ci. Napisał, że czuje się nieźle. Chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że akurat tę informację mogłaś wziąć skądkolwiek. Wystarczyło otworzyć pierwszy lepszy szmatławiec. Swoją drogą uważam, że to całkiem w porządku z jego strony, że z tobą zerwał,

61 #Infover WM g8ninox4aa80dtwgvhjibmlafwjzvv8dtb4js8kg#

a nie odstawił cię na boczny tor. Nie daje ci złudnej nadziei, nie zwodzi. Inny trzymałby cię w „zanadrzu” i bawiłby się tobą, gdyby tylko znalazł pięć minut między poprzednią a następną! Powinnaś być mu wdzięczna, że postępuje fair! Poza tym wylecz się wreszcie, do diabła! Koło ciebie kręci się tylu fajnych mężczyzn, a ty dalej biadolisz o tym jednym, jakby był jakiś nadzwyczajny!  –  Bo jest… – Violet szepnęła już bez złości i oparła łokcie o biurko. Jej głowa opadła smutno, a twarz przybrała wyraz udręczenia.  – Tak? A wiesz, co ja widzę? – Corrine odchyliła się na krześle. – Widzę czarny cień do powiek, niegrzeczne ciuchy, masę lakieru do włosów. – Poczuła, że nie jest obiektywna. – OK, i niech mu będzie, fajne ciało i parę zabójczych oczu… Ale Val, przystojnych facetów jest mnóstwo, a połowa z nich z największą przyjemnością jadłaby ci z ręki, gdybyś tylko na chwilę potrafiła wybić sobie z głowy tego jednego! Corrine wróciła do swojej roboty i parsknęła pod nosem:  –  Rothfeld, też mi coś! Nagle pewien szczegół w ich otoczeniu się zmienił. Odgłos ołówka, którym Violet do tej pory rytmicznie stukała o stół, umilkł. Corrine przełożyła kolejne papiery i właśnie wykreślała coś z leżącego przed nią kalendarza, kiedy pokaźny plik wcześniej segregowanych kartek niespodziewanie poszybował w powietrze.  –  Zwariowałaś? – warknęła, wstając od biurka. Jako asystentka powinna posłusznie znosić humory gwiazdy, ale będąc jednocześnie przyjaciółką, nie musiała ich tolerować.  –  Corrine, a jakby tak zgodzić się na tę sesję, którą proponowano mi jakiś czas temu? Jakby zrobić te seksowne zdjęcia? Może to wreszcie by nim ruszyło? – Violet szepnęła, pochylając się nad stołem i spoglądając na Corrine badawczo. Wiedziała, że z renegocjowaniem odrzuconej oferty nie będzie problemu. Uwielbienie płci męskiej, jakim cieszyła się Violet, rzeczywiście było bezdyskusyjne. Magazyny dla mężczyzn od dawna prześcigały

62 #Infover WM db18k4honqvfr4msoa86a2wtqise4snqi22iqsex#

się w propozycjach rozbieranych sesji, za każdym razem oferując coraz bardziej absurdalne sumy. Południowe rysy i zgrabna sylwetka dziewczyny, a przede wszystkim prowokacyjne zachowanie, które prezentowała na scenie, jeszcze bardziej podsycały ciekawość. Kiedy byli razem, Bradin nie chciał nawet słyszeć, że rozważała którąkolwiek z tych ofert. Zawsze powtarzał, że Val nie jest gwiazdką, której pierwszy sezon będzie również ostatnim, i jej talent nie potrzebuje tego typu pomocy. Zresztą jako facet nie zgadzał się i tyle.  –  Czy to nim ruszy? Uważasz, że wzbudzisz w nim zazdrość? A nie przyszło ci do głowy, że jak dołoży to do wszystkich rzeczy, które teraz o tobie myśli, zacznie cię jeszcze uważać za dziwkę? – zgromiła ją Corrine. – Ja nie mówię, że nie powinnaś się zgodzić, bo zawsze uważałam, że to byłby niezły ruch, marketingowo poprawny. Twój sceniczny wizerunek na tym nie ucierpi, jedynie go podkreślimy. Ale jeżeli chodzi ci o Brade’a, to nie wiem, czy skutki nie byłyby jeszcze bardziej opłakane niż po twoim ostatnim wybryku. Pamiętasz, co wtedy ci powiedział?  – Pamiętam… – Violet szepnęła zrezygnowana. Teraz wcale nie wyglądała jak ta pewna siebie dziewczyna, uśmiechająca się kokieteryjnie ze zdjęć. Jej puste oczy błądziły po garderobie, przypatrując się przypadkowym przedmiotom, a myśli były gdzieś daleko. Żyła wspomnieniami, które wraz z upływającym czasem zamazywały się coraz bardziej i blakły, lecz twarz Bradina dalej pozostawała w nich tak samo wyraźna jak wtedy, gdy wieczorami zasypiała u jego boku. – Może to głupie, ale sama powiedziałaś, że już nic nie da się zrobić. Ołówek znów zaczął stukać.  –  Więc co mam do stracenia?

63 #Infover WM hip8xfbe4j0iixgptrczde8yr1ti2b88skg2lx4y#

Czerwonawy odcień mieszał się i zlewał z paletą barw, przechodząc raz w żółtą, raz w bardziej pomarańczową. Barwy te pojawiały się przed oczami każdego człowieka, któremu poranne słońce muskało powieki. Al leniwie podniosła głowę, lecz Brade’a już przy niej nie było. Drobna dłoń przejechała badawczo po materiale prześcieradła i kiedy odkryła, że było ciepłe, delikatny uśmiech pojawił się na dziewczęcych policzkach, rozświetlając rysy i łagodząc niepewność. Uchwyciła materiał kołdry i ścisnąwszy ją w dłoniach, naciągnęła nakrycie na twarz. Przymknęła radośnie powieki i poczuła się tak, jakby sama przed sobą wstydziła się rumieńca, który właśnie się pojawił. Mogła przysiąc, że w tym momencie nie potrzebowała już niczego więcej. Miała wszystko. I chociaż „wszystko” nie było obecnie w zasięgu wzroku, odgłosy szumiącej w łazience wody nie pozostawiały wątpliwości, że „wszystko” zaraz do niej wróci. Zgrabnie zsunęła się z szerokiego łóżka i wygładziła materiał sięgającej lekko za pośladki, białej koszuli. Szczupłe, opalone nogi ładnie kontrastowały z tym jasnym kolorem, a palce dziewczęcych stóp zatapiały się miękko w włóknach wykładziny. Wyglądała dokładnie tak, jak wyglądają kobiety w filmach, które obudziły się rano po upojnej nocy i chodzą po domu tylko w męskiej koszuli. Tak dobrze się czuła ubrana jedynie w ten za duży na nią T-shirt Brade’a. Uśmiechnęła się ciepło, zdając sobie sprawę, że taka głupota, tak pospolita błahostka, sprawiła, że ona sama nagle poczuła się spokojna. Jakby nosząc tę koszulkę, miała prawo jeszcze bardziej czuć się „jego”. Stąpała po podłodze lekko, aż miała wrażenie, że frunie. Dziś nawet samej sobie wydawała się piękna. Tanecznym krokiem obróciła się na jednej nodze, a mijając zawieszone w holu lustro, pisnęła radośnie, uchwyciwszy własne, roześmiane odbicie. Wyjęła z kuchennej szafki dwa identyczne kubki, postawiła je obok siebie i starannie nasypała po łyżeczce kawy. Chciała zrobić śniadanie, chciała mu je podać i usiąść po drugiej stronie stołu. Pomyślała,

64 #Infover WM gundm6keakobpkc6rok8cmd0hsv6iy2ss8ojlhsu#

jak wielką przyjemność sprawiałyby jej te prozaiczne czynności, gdyby on był przy niej. Przez chwilę poczuła się jak pełnoprawna „pani tego domu” i zaśmiała się w duchu, choć nie wiedziała dlaczego. Kątem oka dostrzegła, jak zza jej pleców wyłania się wysoka, smukła postać. Podkład muzyczny: Shakira – Underneath your clothes Brade szedł spokojnym, trochę kołyszącym krokiem. Czarne włosy opadały mu mokrymi kosmykami na ramiona, a po ciele gdzieniegdzie spływały jeszcze kropelki wody. Biały ręcznik, przewiązany na jego biodrach, wyglądał właściwie tak, jakby ledwo się trzymał i lada moment mógł się zsunąć. Niedbałe wiązanie z przodu schodziło lekko w dół, tworząc kuszącą, pochyłą linię i odsłaniając szczupły, delikatnie umięśniony brzuch. Ally, trochę speszona tym, jak seksownie właśnie teraz wyglądał, odwróciła się i starała się powrócić do poprzednich czynności. Mała łyżeczka z kawą zadrżała w dziewczęcej dłoni, gdy Al poczuła oplatające ją od tyłu ramiona. Mokre koniuszki czarnych włosów musnęły linię jej obojczyka, a ciepłe usta Brade’a dotknęły karku. Jego dłonie, ułożone na jej brzuchu, przyciągnęły ją mocno i pewnie, a długie palce wędrowały coraz niżej. Westchnęła, odchylając lekko głowę i opierając ją na jego ramieniu. Wargi Brade’a wciąż całowały jej szyję, a ona odgarnęła włosy i jakby bezwolnie poddawała się jego ruchom.  –  Rozpieszczasz mnie – wyszeptała. Jego dotyk tak skutecznie odbierał jej jakąkolwiek kontrolę.  –  Rozpieszczam siebie… – wymruczał ochrypłym głosem do jej ucha. – Za każdym razem, gdy pomyślę, że wreszcie tu jesteś, że znowu mam cię blisko, nie potrafię się powstrzymać. Nie potrafię cię nie dotknąć… – Jego palce niebezpiecznie zjechały w dół jej brzucha, a po chwili przesunęły się i kolistym ruchem objęły jej pośladki. – Nie panuję nad sobą, kiedy jesteś obok…

65 #Infover WM fjs1mmymmbddmsbuddfgoipbsidv2qv8jtbnl11x#

Ally obróciła się i nerwowo przygryzła wargę. Nie chciała, by widział, że zaczęła się czerwienić. Speszone niebieskie tęczówki napotkały czułe brązowe spojrzenie, które zdawało się rozbierać ją z każdą sekundą. Wzdrygnęła się, widząc, jak teraz na nią patrzył, ale po chwili uśmiechnęła się i postanowiła lekko się podroczyć. Celowo skromnie spuściła wzrok, by zaraz potem popatrzeć mu w oczy z większą mocą.  –  Panie Rothfeld! Tak nie wolno! Jest rano, jesteśmy w kuchni, to jest „miejsce publiczne”… – stwierdziła, ledwo powstrzymując parsknięcia i przybierając najbardziej formalny, sekretarski ton, na jaki było ją stać w tym momencie. Mówiła, a on, jakby lekko rozbawiony, patrzył w jej oczy. Rysy jego twarzy pozostały zupełnie niewzruszone, aż do chwili, kiedy potok wypowiadanych słów przerwało jej krótkie piśnięcie. Dłonie Brade’a, mocno zaciśnięte na jej pośladkach, posadziły ją na kuchennym blacie, a kącik jego ust uniósł się figlarnie. Zmrużyła powieki w teatralnym oburzeniu, a Czarny tylko się zaśmiał.  –  Na zbyt dużo pan sobie pozwala, panie Rothfeld!  –  Za bardzo mnie pani kręci… pani Rothfeld. To powinno być karalne – wyszeptał, wpijając wargi w jej dekolt, a ona westchnęła i delikatnie oplotła nogami jego biodra.  –  Zabawnie to brzmi, gdy tak mnie nazywasz…  –  Za jakiś czas wszyscy będą musieli.  –  Co? – Zaśmiała się, zbita z tropu potokiem niezrozumiałych niemieckich słów.  – Nie lubisz, gdy tak do ciebie mówię? – zawahał się i odrobinę się odsunął. Ally zrobiła poważną minę i przez parę sekund udawała, że gorączkowo się zastanawia.  – Hmm, pomyślmy. Chyba lubię, tylko muszę się jeszcze do tego przyzwyczaić. – Uśmiechnęła się i już miała coś powiedzieć,

66 #Infover WM hkm4m8k44vogfs4udxdgo0kajvon0idn8onxgmzz#

lecz on szybko zamknął jej wargi czułym pocałunkiem. Opuszki jej palców błądziły po nagim torsie Bradina, śledząc lśniące kropelki wody, a Ally rozmazywała je, uśmiechając się przy tym. Siedziała przed nim na kuchennym blacie, a on stał tam, jeszcze mokry, jeszcze nieumalowany i… cały jej. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami, które pełne były świadomości tego, co się między nimi dzieje.  – Wiesz, chyba nadal do końca nie mogę uwierzyć w to, że wreszcie możemy być tacy szczęśliwi. Po tym wszystkim… Po tym, co musiało się zdarzyć… – urwała i spuściła wzrok.  –  Szczerze? Ja też jeszcze nie mogę w to uwierzyć. Tak długo na to czekałem, tak bardzo chciałem móc objąć cię za każdym razem, gdy tylko będę miał na to ochotę… czyli bez przerwy. – Zaśmiał się. – A teraz nadal się boję, że gdzieś mi się wymkniesz.  –  Ale ja nigdzie się nie wybieram – powiedziała figlarnie, prostując zgrabną łydkę, a on powiódł wzrokiem za tym ruchem. Teraz kusiła go, zsuwając odrobinę ramiączko stanika i odchylając szyję, która wygięła się jeszcze mocniej, kiedy znów wpił w nią usta. Słyszała, jak prędko nabierał powietrza między kolejnymi tęsknymi pocałunkami. Zaśmiała się. Uchwyciła jego zachłanny wzrok i już wiedziała: wygrała. Teraz był już bezbronny wobec jej damskich sztuczek. –  Czy mówiłem ci już dzisiaj, że jesteś niemożliwa? Na moment jakby spoważniała.  – Niemożliwa? – szepnęła. W tym samym momencie małe dłonie niepostrzeżenie dotknęły krawędzi ręcznika. Odwinęła go i opuściła na podłogę, a w oczach Brade’a dostrzegła, że gorąco, które zawładnęło jego ciałem, stało się jak żar wlany w żyły. Czuł się jak zahipnotyzowany, kiedy jej uwodzicielskie, jednoznaczne spojrzenie przyciągało go niemal tak namacalnie, jak dłoń, którą chwyciła za cienki łańcuszek na jego szyi. Plecy Ally powoli kładły się na twardym kuchennym blacie.  –  A może po prostu twoja?

67 #Infover WM gdnveonca4wqym4jflqymaedes1ensdovvenbjqj#

Z pamiętnika Violet LaRoch: Teraz wiem, że wszystko, co kiedykolwiek napisano o miłości, jest prawdą. Szekspir powiedział: „Kres podróży następuje w miłości kochanków”. Co za wspaniała, nadzwyczajna myśl. Osobiście nie miałam takich doświadczeń, ale głęboko wierzę w to, co powiedział Szekspir. Chyba myślę o miłości więcej, niż powinnam. Jestem pod wrażeniem jej mocy wpływania na nasze życia. Szekspir powiedział również: „Miłość jest ślepa”. To akurat wiem z autopsji. Niektórych, nie wiedzieć czemu… miłość omija. Inni… zatracili się w miłości. Ale oczywiście można też odnaleźć miłość. Nawet jeśli tylko na jedną noc. Jest też inny rodzaj miłości. Ten najokrutniejszy. Ten, który prawie zabija swoje ofiary. Nazywa się: miłość niechciana, nieodwzajemniona. W tym temacie jestem ekspertem. Większość historii miłosnych pisze się o ludziach, którzy zakochują się w sobie nawzajem. A co z resztą? Co z nami? Co napisano o naszych historiach? O tych, którzy zakochują się bez wzajemności… Jesteśmy ofiarami jednostronnych romansów.

68 #Infover WM fasj6wb0mfg4dglmjrprfxmocooresjg4yboakj1#

Jesteśmy przeklęci przez zakochanych. Jesteśmy tymi niekochanymi, zranionymi, nasze serce jest jakby niepełnosprawne, ale nie dostajemy w zamian większego miejsca parkingowego. Właśnie patrzycie na kogoś takiego. Zakochałam się w nim dwa lata temu… Najgorsze lata mojego życia. Najgorsze Święta, najgorsze urodziny… Sylwestry zakrapiane łzami i valium. A wszystko przez to, że zostałam przeklęta miłością do mężczyzny, który mnie nie pokocha. Boże, wystarczy, że na niego patrzę. Serce łomocze, gardło się zaciska, nic nie przełknę. Objawy te, co normalnie*. Dobijcie mnie.

*

Fragment monologu zaczerpnięty z filmu Holiday, reż. Nancy Meyers.

#Infover WM gdnu8zjg14m44saumagfn1ienr8pfgangdrcvkow#

6. Chaos w zalążku nadziei

Niepewnym ruchem przekręcił klucz. Drzwi ustąpiły szybko i otwarły się same, a Brade chyba żałował, że ten cholerny, zawsze zacinający się zamek tym razem poddał się bez walki. Rozglądał się po studiu tak dokładnie, jakby był tam po raz pierwszy, chociaż po tylu latach każdy jego kąt znał już praktycznie na pamięć. Szedł powoli, jakby chciał dać sobie czas. Pierwszy raz w swoim prawie dwudziestoletnim życiu nie miał najbledszego pojęcia, jak się zachować, i pierwszy raz, co wcześniej wydawało się niewyobrażalne, bał się rozmowy z Tomem. Wiedział, że wiele spieprzył. Wiedział, że zachował się tak, jakby cała przeszłość, którą dzielili ze sobą, nie miała dla niego wartości. Wiedział, że to więcej, niż sam mógłby wybaczyć. I równocześnie zdawał sobie sprawę, że nikt nikogo nie oszuka. Gdyby mogli udawać, gdyby potrafili grać przed sobą, gdyby udało się to chociaż jeden raz, pozostawałby cień nadziei… może byłoby łatwiej. Jednak to przecież nigdy nie było możliwe, nie między nimi. Właśnie ten fakt, tę niezmąconą przez lata zdolność zawsze uważali za swoisty dar. A dzisiaj? A dzisiaj, stawiając kolejne niezdecydowane kroki, Brade wiedział, że za chwilę spojrzy w oczy Toma i choć obaj będą znali prawdę, wybiorą pozory, bo

70 #Infover WM dy1h86ryoeaj6irtrjkrr6bfesfbw16zt6to8l6z#

tak będzie prościej. Po raz pierwszy mieli rozmawiać ze sobą tak, jakby nie znali wzajemnie własnych myśli.  „Czasem ludzie docierają na rozdroże i tam już zostają” – przeszło mu przez głowę. Usłyszawszy odgłosy telewizora, wszedł po schodach na górę. Tom siedział na kanapie, otoczony puszkami po piwie, które musiały się tam gromadzić już od kilku dni. Brade nie zdziwił się zresztą temu, gdzie go znalazł. Dość dobrze znał modus operandi własnego brata. Brade stanął w progu, ale Tom nie podniósł wzroku, choć zdawał sobie sprawę z jego obecności. Wstał natomiast z kanapy, wyminął go bez słowa i skierował się w stronę małej lodówki. Po chwili wyciągnął z niej tylko jedno piwo – subtelność nigdy nie była jego mocną stroną. Ostentacyjnie znów wyminął Brade’a, a ten, już lekko poirytowany, założył ręce na piersi. Obaj wiedzieli, że ta rozmowa jest koniecznością, pokazywanie „kto jest ważniejszy” nie miało teraz najmniejszego sensu. Ale stosowanie się do tej zasady było dużo łatwiejsze w teorii niż w praktyce.  –  Możesz, kuźwa, przestać? – krzyknął Brade. Tom jak gdyby nigdy nic ponownie rozłożył się na kanapie i oparł nogi o stolik.  – Przestać? Podaj mi jeden powód, dla którego miałbym! – w spokojnym głosie wyraźnie pobrzmiewała kpina, a oczy, cały czas wpatrzone w telewizor, nie uniosły się ani na moment. Udając żywe zainteresowanie meczem, Tom upił mały łyk piwa i mlasnął przy tym głośno. Chyba nikt inny, tak jak właśnie on, nie potrafił równie sprawnie wyprowadzić Brade’a z równowagi.  – Będziesz tak zgrywał palanta? – warknął Brade i oczekiwał reakcji. Jednak Tom nawet nie drgnął. Uśmiechnął się tylko pod nosem, po czym, aby okazać jeszcze głębsze lekceważenie, zaklął siarczyście, gdy piłka wpadła do niemieckiej bramki. Nie był fanem futbolu, obydwaj nie byli i obydwaj jednakowo dobrze zdawali

71 #Infover WM dxagdx86ozxmrv08ng4cfk660rnmtsp04lz0nyhz#

sobie z tego sprawę. – Mówię do ciebie… – ton Bradina był coraz ostrzejszy, a rysy jego twarzy coraz bardziej skupione. Wiedział, że to on zawinił, i wiedział, że musi przeprosić, ale nie miał zamiaru pozwolić traktować się w ten sposób. Komu jak komu, ale nie jemu! Jeszcze przez minutę stał i czekał, aż brat zwróci na niego uwagę, po czym zupełnie bezceremonialnie kopnął z całej siły w mały stolik, powodując, że nogi Toma ześlizgnęły się z niego i opadły na podłogę.  –  Co do kur…  –  A patrz! Jednak wiesz, że tu jestem! – odgryzł się. Metoda była drastyczna, ale skutek okazał się natychmiastowy. Wzrok Toma skupił się dokładnie na twarzy Brade’a i teraz już nikt nie mógł powiedzieć, że Tom Rothfeld kogokolwiek ignorował.  – Przyszedłem prze… – odchrząknął, jakby coś stanęło mu w gardle. – Chciałbym pogadać…  –  „Chciałbyś pogadać”? Hmm… – Tom wymownie przeciągnął każde słowo. Puszka piwa szczęknęła głośno, kiedy używając trochę zbyt dużo siły, odłożył ją na stolik. – Bo TY chcesz! Bo wszystko jest zawsze tak, jak TY chcesz, i wtedy, kiedy chcesz! A nie przyszło ci do głowy, że może JA nie mam ochoty zamienić z tobą chociażby jednego parszywego zdania? – warknął, wstał i skierował się w stronę drzwi. Dawał za wygraną. Olał sytuację. Nie było dobrze. Obaj wiedzieli, że dopóki się kłócą, jest nieźle. Jeśli jednak rozchodzą się prawie bez słowa, nadciąga widmo katastrofy.  –  Wiem, że nie miałem racji. Wiem, że niesłusznie cię oskarżyłem! – Bradin zawołał za siebie, w stronę oddalającego się Toma.  –  Taa… I teraz wszyscy mają paść ci do stóp. Pieprz się! – Tamten nawet się nie odwrócił. Jeżeli przez te wszystkie lata, które spędzili razem i w których Bradin poznał charakter swojego brata lepiej, niżby sobie tego życzył, znalazło się coś, czego szczerze w nim nienawidził, to było

72 #Infover WM fdsvux2lmsvixse1xhh2iq6yy1rga0b6djrke6q2#

właśnie to. Zawziętość, duma i ośli upór – czyli dokładnie te cechy, jakimi sam niedawno się wykazał. Tom nigdy nie spuszczał z tonu. Nie wybaczał łatwo, ale nie lubił też półśrodków. W niczym. Gdyby Brade zaczął się z nim cackać, nigdy nie doszliby do porozumienia, więc powoli przeczuwał, jak skończy się ta sytuacja, chociaż nie było mu to do końca na rękę.  – I co, masz zamiar uciec? Spieprzyć od problemów, tak jak zawsze to robiłeś? A może na dole czeka już jedna z tych panienek, którą wolisz dmuchać, zamiast stanąć przede mną i wysłuchać, co mam ci do powiedzenia? Był wręcz groteskowo bezczelny i wiedział o tym. Jednak tym razem cel uświęcał środki, a jemu zabrakło pomysłów. Ciało Toma zatrzymało się w ruchu. Starszy z Rothfeldów stanął jak wmurowany, by po chwili z odpowiednią dramaturgią obrócić się jakby w zwolnionym tempie.  – Co?! – wrzasnął. – Co ty sobie, do cholery, wyobrażasz! Że będziesz mi dyktował warunki? Że będziesz mnie pouczał? Najpierw sam zastanów się nad swoim popapranym życiem, nad tym, jak traktujesz ludzi, a potem dawaj wskazówki! – Tom zbliżał się w stronę Brade’a, aż znalazł się tak blisko niego, że ich twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. – I wiesz, co ci powiem? – wysyczał, patrząc mu prosto w oczy. – Mam nadzieję, że ta dziewczyna dostała nauczkę i oleje cię za to, jak ją potraktowałeś, bo nie jesteś jej wart! Nie jesteś wart ani krzty tej miłości, którą chciała ci dać! Jesteś tak nieufny, tak zamknięty w swoim małym, popieprzonym światku, że odwracasz się nawet od tych, którzy cię…  –  Nie jestem jej wart? A kto jest? Może TY!? – wrzasnął i już wiedział, że to, jak bardzo byli do siebie podobni, znowu wzięło górę. Każdy facet nosi w sobie strunę dumy i struna Brade’a właśnie w tym momencie nieprzyjemnie drgnęła.  – Jesteś pojebany! Już wiesz, że to były brednie, ale idziesz w zaparte! Sorry, młody, ale ja nie mam pojęcia, jak gadać z ludźmi

73 #Infover WM hmprsxd040c4sdg0wt2d4x4fqjstod1zphm4exh8#

cierpiącymi na ostry przypadek niedopierdolenia połączonego z brakiem pewności siebie! Ale zwróć się do Horsta. On ma podobny rodzaj paranoi, więc powinien polecić ci specjalistę! A tymczasem łaskawie wynoś się! – dokończył niskim głosem, a jego ciemne oczy na moment błysnęły groźnie. Brade zaśmiał się żywo i cofnął o krok, tak jak ludzie cofają się przed człowiekiem, którego zachowanie wskazuje, że postradał zmysły.  –  Próbujesz mnie wyrzucić z mojego własnego studia? – Śmiał się dalej i oparł ręce o kolana, jakby chciał złapać oddech. – Czekaj, czekaj, poważnie?  –  A co, może powinienem wyręczyć się Tobim? Nie, to twoja metoda. Ja radzę sobie sam! – Dolna warga Toma uniosła się, kiedy znowu, tak jak zawsze w podobnych sytuacjach, przejechał po niej językiem.  –  Ha, ha, to próbuj! – Brade skinął prowokacyjnie ręką. – No już! Wyrzuć mnie stąd, tak jak ja wyrzuciłem wtedy ciebie, i będziemy kwita! Słuchać mnie nie musisz!  –  A nie boisz się, że przestawię ci tę gładką buźkę? Nie wiedział, dlaczego cała ta poważna sytuacja nagle zaczęła mu przypominać jedną z tych bójek, które toczyli jako dzieci.  – Jakoś przeżyję. Zresztą już raz ci wrąbałem. Jeżeli nie pamiętasz, ta blizna na lewym policzku powinna ci przypomnieć. Tom zaśmiał się, ale już jakoś łagodniej. Rzeczywiście, pamiętał tę sytuację. Miał wtedy nie więcej niż jedenaście lat.  – Nie pochlebiaj sobie. To nie ty, tylko kant tego szklanego stołu, który mieliśmy na tarasie.  – Ale kto cię na niego popchnął? Zresztą miałeś mnie stąd wyrzucić. Jakoś kiepsko ci idzie. No dawaj! Za to jemu szło świetnie. Zachowywali się jak szczeniaki i Bradin doskonale wiedział, co robi. Już się śmiali, a atmosfera stała się znacznie luźniejsza niż na początku. Bo o to właśnie chodziło. Tom

74 #Infover WM dzap44cbnx6lwscz1xrsfdshu0cdo2htrixpm4fo#

musiał mu nabluzgać, kamuflując między kolejnymi przekleństwami to, co leżało mu na sercu, a potem wszystko miało być już dobrze. Bo zawsze było. Bo musieli być kwita, a nie potrafili inaczej. Huk uderzającego o podłogę ciała, przepleciony z prawie histerycznym śmiechem, został natychmiast zagłuszony, gdy czyjeś nogi zahaczyły o malutki stolik, przewracając go. Długie palce Toma zaciskały się na czarnej, skórzanej kurtce Brade’a, lecz kiedy triumfalny uśmiech już prawie wkradł się na jego twarz, młodszy z Rothelfdów jakimś cudem znowu obracał się tak, że po chwili to on przyciskał pięści brata do podłogi, krępując jego ruchy.  –  Jesteś beznadziejnym bratem! – warknął Tom.  –  Przyznaję, zachowałem się jak baran.  –  Tak samo się bijesz jak, kurwa, śpiewasz!  –  Odezwał się geniusz gitary od siedmiu boleści. Podrywacz z bożej łaski!  – Woohoł, serio? Bo mnie się zdaje, że jeszcze trochę, a zwinąłbym ci tę niunię sprzed nosa – zakpił Tom, a po chwili uniknął ciosu, który jako pierwszy w całej tej pożałowania godnej walce można byłoby zaklasyfikować jako „na poważnie”. Cały ten proceder od dziecka wyglądał identycznie. Kiedy byli mali, prali się prawie codziennie, ale nigdy nie zrobili sobie wzajemnie większej krzywdy. Szkody w umeblowaniu mieszkania były już bardziej znaczące.  –  Zwinął?! Ha, ha! O! Chciałbyś. Chciałbyś! A zaręczam ci, że masz czego żałować!  – Co… jest aż tak dobra?! Może powinienem spróbować? – Tom zaśmiał się znowu, blokując ruchy Brade’a, i już prawie miał go w garści. W rzeczywistości był ostrożny. Pamiętał, że od postrzału minęło stanowczo zbyt mało czasu, by mógł porządnie skopać mu tyłek.  – Spróbować to będziesz mógł, ale chyba jak ci się przyśni! – warknął przyciśnięty do podłogi Brade, a Tom nie wiedział,

75 #Infover WM g2nc6fioao086mvnld2vrudrp2o02hqtepqmjm8i#

dlaczego akurat ten cios zabolał go dzisiaj najmocniej. Kolana jakby mimowolnie rozluźniły uścisk, a pięść zawisła w pół ruchu nad twarzą Bradina. Bo przecież tak bardzo chciał przestać myśleć o Ally. Tyle razy wmawiał sobie, obiecywał. Próbował zastąpić jej ciało innym ciałem, by kolejny raz obudzić się koło obcej dziewczyny, z którą spędził noc. Noc, która nie była nawet mglistym odzwierciedleniem tego, co przeżył, kiedy Al śniła mu się ostatnio. Czarny spodziewał się ciosu, lecz gdy ten nie nastąpił, ostrożnie uchylił jedno oko. Dłoń Toma zadrżała w powietrzu, by po chwili wahania uderzyć w podłogę tuż nad ramieniem Bradina. Jasne włosy osunęły się na twarz, a głowa Toma opadła w dół, tak jakby mięśnie szyi odmówiły posłuszeństwa.  – Jeśli jeszcze raz ją zranisz… Jeśli ją zranisz tak jak wtedy… Nie wiedział, czemu to powiedział.  –  Złaź… – Brade warknął cicho, a ciało Toma po chwili opadło na podłogę tuż obok niego. Leżeli, dysząc głośno i nawet nie próbując otrzepywać z kurzu ubrań, które przed chwilą wraz z właścicielami tak elegancko wyfroterowały podłogę dawno niesprzątanego studia. Odwrócili głowy i identyczne brązowe tęczówki zwróciły się ku sobie, a na twarzach pojawiły się znikome uśmiechy, choć nadal z trudem łapali powietrze.  – Kuźwa, gitarzystą jesteś beznadziejnym, ale masz trochę siły, to ci trzeba przyznać – powiedział Brade, podnosząc plecy z podłogi. Usiadł z łokciami opartymi o kolana.  –  Miałem w dzieciństwie dobry worek treningowy – parsknął Tom i również tak usiadł. – Żartuję, młody. Ty za to jesteś jeszcze szybszy niż wtedy, gdy byliśmy mali. A tak poza tym, nic ci nie jest? – wysapał i kiwnął ręką na lewy bok brata.  –  Luz – odpowiedział Brade. Opuścił głowę i westchnął. Nadeszła chwila, której obawiał się najbardziej. Chwila prawdy i chwila nadziei, a poza tym kolejny dowód na to, że tak naprawdę nie

76 #Infover WM gwnsqquk1v2xmev4fftb6gfrd2u8jcs406adihqt#

musieli nic mówić, by znać się wzajemnie na wylot. Przecież to, że rewelacje Sebastiana okazały się bujdą, wcale nie znaczyło, że Bradin był ślepy. – Tom? – zapytał, lekko unosząc głowę i przelotnie spoglądając na brata. – Czy my kochamy tę samą kobietę? Tom nie podniósł wzroku. Wpatrywał się jedynie w czubki swoich butów i nerwowo skubał sznurowadła. Cisza bywa chwilami kojąca, lecz ta brzmiała tak, jakbyś słyszał w niej wiatr, który unosi piasek i burzy podstawy dziecięcego zamku. W końcu Tom odezwał się prawie bezgłośnie, choć jego szept przepełniony był pewnym ciężarem:  –  Czasem ludzie docierają na rozdroże i tam już zostają, Brade… Bo wiedzą, że którąkolwiek drogę by obrali, dojdą donikąd. Nie kocham jej…  …chyba nie…  …nie wiem…

Szyderczy uśmiech Chrisa Hameswortha rozciągnął się na jego twarzy niczym wąż, kiedy – dumny ze swego pomysłu – po raz ostatni omiótł wzrokiem puste mieszkanie w Lyonie. Wyglądało dokładnie tak, jak je zapamiętał. Ciasne, ale przytulne. Obecnie lekko zakurzone, lecz nadal urządzone w ten dziwaczny, ostentacyjnie wyróżniający się sposób, który chyba tylko dla wariatki mógł przedstawiać jakąkolwiek formę stylu. Nigdy nie nadawali na tych samych falach i to była kolejna z płaszczyzn, na jakiej pewnie nie doszliby do porozumienia, więc może dobrze się stało…? Nie rozpaczał. Nie mógł powiedzieć, by w jakikolwiek sposób przeżył to, że odeszła. Jednak fakt, że zostawiła go dla innego, nie był mu już tak dalece obojętny. Irytująca zadra pozostała gdzieś na dnie i coraz bardziej przypominała o sobie, zwłaszcza wtedy, gdy była podsycana

77 #Infover WM gbn8164m1qldjcmqbycwtv086svusmxezxbcfee6#

rosnącą i zuchwałą chęcią zysku. Ostatecznie mógł chyba przeboleć stratę, gdy okazja do zemsty okazała się tak znakomita? Klasnął w dłonie i radosnym gestem podrzucił dorobiony niegdyś komplet kluczy, po czym położył na kuchennym stole list – prywatną wersję własnego oscarowego przemówienia.  – Och, Ally, nie wiedziałem, że będziesz tak intratnym kąskiem. – Zaśmiał się. – Jakże to życie ciągle nas zaskakuje? Gdzieś z tyłu głowy migała mu lampka, że to, co robi, jest karalne, lecz zawsze należał do ludzi, dla których dziura w płocie była po prostu zbyt kusząca. Ostatni raz rozejrzał się wokoło, po czym nie marnując ani chwili więcej, wyszedł i rozpoczął radosne odliczanie. Droga Allison (cóż, chcąc nie chcąc muszę napisać droga, bo facet się wykosztował)! Jeżeli myślisz, że masz mnie z głowy, to jesteś tak samo naiwna jak Twoja matka, która elegancko i bez pytań łyka wszystko, co od jakiegoś czasu jej opowiadam. Swoją drogą nie przypuszczałem, że macie ze sobą aż tak słaby kontakt, ale to tylko ułatwiło mi zadanie, więc nie śmiem narzekać. Zresztą Twoje obecne… jak i przyszłe (oczywiście hipotetyczne) problemy rodzinne jakoś niewiele mnie obchodzą. Natomiast chyba musisz być strasznie zajęta, skoro dotychczas nie zastanowiło Cię, dlaczego jeszcze nikt nie wyciągnął Cię za szmaty z tego niemieckiego burdeliku! Ale nie martw się. Dam głowę, że Twój ojciec z przyjemnością się tym zajmie, kiedy tylko mu opowiem, gdzie jesteś i co robisz… A przede wszystkim z kim. Cholera, gdybym wtedy wiedział, że jest taki nadziany, zażądałbym więcej, ale – jak to mówią – co się odwlecze, to nie uciecze. Swoją drogą, nie wiedziałem, że jesteś aż tak sprzedajną suką, bo nie wyobrażam sobie, żebyś spała z tą karykaturą męskości dla czegokolwiek innego niż dla kasy. Żałosne.

78 #Infover WM dx1gu8amnrr6wsjfc0o6itl1v1pjlepzccy2bn4l#

Ale jeżeli już jesteśmy przy temacie kasy, Twój kochaś nie odbiera telefonu, a ta gotówka, którą jakiś czas temu tak grzecznie przyniósł mi w zębach (tak, tak, kupił Cię, moja droga, jak zwyczajną dziwkę), właśnie mi się kończy, więc łaskawie przekaż mu, że na przyszłość wolałbym jednak móc się do niego dodzwonić. Jeżeli ma zamiar jeszcze się z Tobą zabawiać, nadchodzi czas kolejnej wypłaty. Myślę, że stawkę uzgodnimy już sami. Kobiety przecież nie powinny mieszać się do biznesu i nieelegancko byłoby rozmawiać przy nich o pieniądzach. Zbliża się początek roku akademickiego, więc przypuszczam, że niebawem tu zawitasz. Poczekam do tego momentu, a wiesz, że potrafię być cierpliwy. Później jednak mogę zrobić się lekko gwałtowny, a ludzie pod wpływem emocji robią różne rzeczy… Nie wiesz przypadkiem, przy jakiej ulicy znajduje się berlińska redakcja „Bilda”? Tak się zastanawiałem ostatnio… a Ty, jako już prawie tamtejsza, powinnaś się orientować. Hmm… Ale jak powiedziałem, napływ świeżej gotówki być może złagodzi mój porywczy temperament. Ach, i pozdrów Pana Gwiazdę. PS Dalej pamiętam tamtą noc… tamtą sierpniową, i dochodzę do wniosku, że nasz ostatni seks był chyba najlepszy. Byłaś wtedy cudowna. A pomyśleć, że tamtej nocy chciałem mieć tylko pamiątkę po Tobie. Całuję gorąco, Christoph

79 #Infover WM hkps2e0t4ubkntoquisfh1kjfx4ajjlrvty6eiff#

7. Dzieci, nie przy ludziach

 –  Czy jeszcze trochę się boisz?  –  Troszeczkę.  –  A czego?  –  Boje się odetchnąć…  –  Bo?  –  Bo wtedy zachłysnę się szczęściem… A już raz ktoś próbował odebrać mi powietrze…

 –  Boże, czy ktoś może ją ode mnie wziąć?  –  Tobias, ty tu jesteś szefem ochrony. Zresztą czym ta fanka różni się od innych, że nie możesz sobie z nią poradzić?  –  Może tym, że nie jestem fanką! – krzyknęła Lille, zaciskając palce na ogrodzeniu i jeszcze raz kopiąc z całych sił w nadwyrężoną już siatkę. Rzeczywiście. W tym momencie Lille Sorge bardziej przypominała rozwścieczonego nosorożca niż drobną brunetkę, którą była w rzeczywistości. Kto wcześniej nie widział jej w stanie totalnego wnerwienia, naprawdę mógł ulec złudzeniu.  – Proszę się odsunąć. Ile razy mam pani powtarzać, że pod żadnym pozorem nie wpuścimy pani za tę bramę?! Ten upór nic

80 #Infover WM fl4n8mskmylxcf2qokuy14d2m8bedrlv8mzuiojz#

nie pomoże! – Tobi westchnął. – Czy ty wiesz, dziewczyno, ile jest dziennie takich jak ty, próbujących nam wmówić, że znają któregoś z chłopaków, tylko że zgubiły numer telefonu i teraz nie mogą się z nimi skontaktować?  – I ja mogę się założyć, że większość z nich rzeczywiście poznała któregoś z nich! Którejś nocy! Przelotnie, lecz dogłębnie! Chociaż nie. To oni mogli poznać je dogłębnie, one ich co najwyżej powierzchownie! – krzyknęła Lille, a całkowicie ogłupiali ochroniarze wymienili zdziwione spojrzenia. Taaak, to właśnie przez tego typu odzywki dwa razy przenoszono ją z klasy do klasy i nawet niewinne oczy wstawiającej się za nią Ally nie były w stanie zmiękczyć serca dyrektora. – Oni mnie nie obchodzą! Chcę porozmawiać z Ally! Allison Hanningan. Kojarzysz? Skąd bym wiedziała, że jest z nimi tam na górze – albo dokładniej – z jednym z nich, gdybym była jedynie oszalałą na ich punkcie fanką? Dwa plus dwa. Podstawówka. Dodawanie. Przecież ta informacja jeszcze nie przeciekła do prasy! Oczy Tobiego o mało nie wyskoczyły z orbit, a dwaj pozostali stojący obok niego mężczyźni przełknęli ślinę w taki sposób, że gdyby nie szum przejeżdżających nieopodal samochodów, pewnie można by było to usłyszeć.  –  Nie patrz tak na mnie, tylko przejdźże się, chłopie, na górę i powiedz, że czeka tu Lille Sorge. Zobaczysz, co ci powiedzą. No już!

 – No wreszcie! – krzyknął Robert chwilę po tym, jak Brade otworzył mu drzwi. Czarny trzymał Ally jedną ręką, a ona słodko obejmowała go w pasie.  –  Jezus, już myślałem, że tego nie dożyję! A tu proszę! Stary, czy ja mam omamy? Jeszcze trochę teorii, a może przejdziecie do

81 #Infover WM gvn6fnvp1w266emmgankljhiijttsbtroiaizk4q#

konkretów i legalnie przyznacie się do cmokania, miziania i ten… tego… – zaczął, lecz jego słowa systematycznie zwalniały, gdy stał się świadkiem tego, co zobaczył. Niezręcznie urwał swoją gadkę, gdy Brade chwycił Ally mocniej i wpił się namiętnie w jej usta, przechylając ją na swojej ręce ku ziemi. Lekko zszokowany Bobi przekroczył próg apartamentu i skrzywił się, stwierdzając, że jego docinki o ukradkowym dotykaniu i drobnych pieszczotach chyba już nie będą pasować do – ujmijmy to – sytuacji. Przez myśl przemknęło mu właśnie kąśliwe porównanie do napalonych ślimaków, gdy Brade niechętnie oderwał się od Ally i zwrócił się w stronę wciąż gapiącego się na nich basisty.  – Więc co chciałeś powiedzieć, Bobi? – Wyszczerzył zęby.  – Nic – żachnął się Robert. – Ale Bóg mi świadkiem, że poważnie rozważam telefon do National Geographic – odparł, oddalając się. Taaak, czas mógł oddziaływać na ludzi i sytuacje, ale tak naprawdę nic się nie zmieniło.

Dzisiaj wszyscy znowu mieli zjechać się na Sendinger Strasse. Na okres rekonwalescencji Brade’a Robert i Anthony wynieśli się, aby spędzić trochę czasu z rodzinami, a Tom – no cóż – też postanowił mieszkać gdzie indziej, ale dzisiaj wszyscy mieli znowu usiąść razem, co Bradin uznał za wspaniałą okazję, żeby coś ogłosić. W rzeczy samej właśnie po to zadzwonił do nich dzisiaj. Gdy z nimi rozmawiał, specjalnie zachował ten zimny, beznamiętny i pozbawiony życia ton, aby chłopcy myśleli, że nadal siedzi sam i udaje, że godzi się z losem. W rzeczywistości, gdy telefonował, Ally kuliła się ze śmiechu na jego kolanach. Jednak zanim nadszedł wieczór, wszelkie ogłoszenia i wzniosłe przemowy

82 #Infover WM dwa4xylkoust20q0bfh6xpxfofh6zp66un44zwe2#

okazały się zbędne. Robert „naocznie” przekonał się o zmianach. Zresztą tak samo jak Anton, który przyjechał jakieś trzy godziny po nim. Jeszcze nie zauważył krzątającej się po apartamencie Ally, kiedy już od wejścia krzyknął do Brade’a:  –  Stary, jeśli ty dalej nic nie powiedziałeś tej dziewczynie, to przysięgam, jesteś cipa! I jeżeli myślisz, że ta mała ranka cię tłumaczy, to… – urwał, kiedy Ally podeszła do Brade’a i lekko klapiąc go w tyłek, powiedziała z zalotnym uśmiechem:  –  Cześć, Anthony. Wszystko stało się aż nazbyt jasne. – A Tom? Miał przyjechać z tobą – zainteresował się po chwili Bradin.  –  Powiedział, że jest umówiony. Bałem się pytać o szczegóły – parsknął Anton. – Ale potwierdził, że zjawi się w sobotę na tej imprezie u Bastiana. Impreza u Bastiana. Brade już od kilku dni starał się wyrzucić tę propozycję z myśli.  –  Ja się nie wybieram – powiedział stanowczo, choć w jego tonie pobrzmiewała nuta wątpliwości. Sebastian nie chciał źle, ale wyszło, jak wyszło… Chociaż z drugiej strony impreza mogła być świetną okazją do załatwienia sprawy bezboleśnie. Taka rozmowa bez rozmowy… – Nie mogę – skwitował.  – Jak to nie możesz? – Tym razem Bobi popatrzył na niego jak na wariata. Bradin jedynie uniósł brew, jakby odpowiedź należała do rzeczy tak oczywistych, że nie miał zamiaru kalać się jej udzielaniem. Bobi wypalił:  –  Ale przecież możemy wziąć młodą! Będą sami „bezpieczni” ludzie. Sami swoi.  – Tak, sami tacy, przy których możesz robić z siebie pantoflarza – wtrącił Anton.  –  …i nikt nie obsmaruje cię w gazetach – dodał Bobi.

83 #Infover WM gonemcqy1hmjhvblsp0qf1xdn0l2lgobrfnsimxm#

 –  …i będziecie mogli sobie gruchać.  –  …i może znów spróbujesz ją puknąć w salonie. Brade popatrzył na Bobiego, a ten w popłochu uniósł ręce.  –  Dobra, przesadziłem.

 – We Włoszech było chyba najgorzej. Chodził po hotelu, a smęcił tak, że nie dało się z nim wytrzymać! Cały czas tylko „Ally to, Ally tamto”. Wybacz, Al, nie żebyś nie była ciekawym tematem – sprostował szybko Robert – ale nie bez przerwy! Wszyscy zgromadzili się przy kominku w salonie, a Bobi jak zwykle wyłożył buty na kanapę. Ally krztusiła się ze śmiechu na kolanach Brade’a, a on, trzymając ją w pasie, tylko coraz bardziej chował się za jej plecami. Pomyślała, że teraz, kiedy pasmo czarnych włosów na kształt grzywki lekko przysłaniało mu oczy, wyglądał tak niewinnie, ale chwilę później przypomniała sobie, jak bardzo słowo „niewinne” nie pasuje do pewnych – ekhem – sytuacji z jego udziałem…  – Tak było! Tak było! I można było do niego gadać, a i tak nie słuchał, więc spadłaś nam z nieba, że go wreszcie chciałaś, bo – uwierz mi – będzie nam go dużo łatwiej tolerować – wtrącił Anton, który właśnie nadszedł z kuchni, donosząc kolejną porcję gruzińskich kchatschapuri.  –  Uważaj, żebyś się nie przeliczył – rzekł Robert do perkusisty i zmierzył Brade’a pobłażliwym wzrokiem. Czarny nie spuszczał oczu z tej dziewczyny i nie umiał odkleić od niej rąk.  – Przymknijcie się wreszcie! Zaraz sprzedacie mnie w całości i jeszcze ta biedna kobieta pomyśli, że za nią szaleję… – powiedział, a ostatnie parę słów wypłynęło z jego ust bardzo powoli i Al poczuła na sobie jego wzrok, który nieśpiesznie zjechał z jej twarzy na dekolt.

84 #Infover WM g1nqf4t2affap6fgy4b4hojks0kxx1owukgtqdh1#

Zadrżała lekko, a Brade, czując to, przygryzł wargę. Musiał odgonić te myśli, by móc skupić się na dalszej rozmowie z pozostałymi. To było jak gra. Ona udawała, że nie dostrzega na sobie jego palącego wzroku, a on udawał, że nie czuje, jak jej ciało drży, kiedy niby przypadkiem przejechał ręką po jej udzie. Dla mniej wprawnych obserwatorów wszystko wyglądało tak jak kiedyś, z jedną różnicą. Obecnie Brade już nie spoglądał ukradkiem. Albo głaskał ją lekko po szyi, albo delikatnie gładził zgrabną nogę, albo patrzył na nią takim wzrokiem, że ciężko było nie odczytać jego myśli. Siedzieli, rozmawiali, pili piwo i bawili się świetnie, jednak Robert Zwilling był wprawnym obserwatorem. Wiedział, że te ukryte pieszczoty są czymś więcej niż tym, na co wyglądają.  – Kurde, stary, miej litość! Wróciliśmy z domu! Możesz tak bezczelnie nie odstawiać nam tu obrazkowej kamasutry?  – Ha, ha – Brade zaśmiał się, a Ally spojrzała w jego stronę, lecz o dziwo, wcale się nie speszyła. – Dobra, jeszcze przez chwilę mogę się lito… – urwał, słysząc dzwonek do drzwi. Delikatnie zsunął ją ze swoich kolan. Kto mógłby czegoś chcieć o tej porze? Otworzył drzwi, za którymi stał naburmuszony Tobi, wyglądający jak wściekły muchomor. U jego boku wiła się brunetka, którą trzymał za przedramię.  –  Brade, ta oto pannica, której nie możemy pozbyć się sprzed bramy już od dobrych paru godzin, twierdzi, że zna Ally i że ma jej coś cholernie ważnego do przekazania. Czy ty masz blade pojęcie, kto to jest? Lille natychmiast wyszarpnęła ramię z uścisku Tobiego, jednocześnie gromiąc go takim wzrokiem, jakby to on, a nie ona, miał mówić kompletnie od rzeczy. Następnie łamanym niemieckim zwróciła się do Czarnego.  –  Słuchaj, Bradin. Ja wiem, że mnie nie znasz i nie rozumiesz, o co tu chodzi, ale jestem Lille. Przyjaciółka Ally. Na pewno o mnie słyszałeś, a jeśli nie…

85 #Infover WM hum62gugswhs0a4petfptpr28w4rnmzghz62dxty#

 – Jasne, że słyszałem. – Brade uśmiechnął się i natychmiast otworzył szerzej drzwi, zapraszając ją do środka. Jednocześnie dał znak Tobiemu, że wszystko jest w porządku. Zdezorientowany Tobias uniósł ręce w geście zwątpienia. Bradin Rothfeld z uśmiechem na ustach wpuszcza do domu drące się pod bramą fanki? Świat zwariował!  – Kurczę, mój angielski jest dużo lepszy niż niemiecki, więc jeżeli się nie obrazisz…  –  Daj spokój, dobrze ci idzie. Poczekaj, zawołam…  – Ciii! Zrobimy to po mojemu. Zobaczysz, jak szybko przybiegnie – szepnęła Lille, uśmiechnęła się konspiracyjnie i posłała Brade’owi oczko. Zaraz potem zaczęła mówić na tyle głośno, żeby być pewną, że usłyszą ją nie tylko w salonie, ale i w całym mieszkaniu.  – Och, Bradin, kocham cię! Błagam, dotknij mnie, pocałuj! Robert i Anton nie zdążyli nawet wymienić zdziwionych spojrzeń, kiedy Al zerwała się na równe nogi i wybiegła z salonu. Czarny zasłaniał dłonią usta, dusząc się ze śmiechu, a obok niego stała nie mniej rozbawiona Lille.  –  Widzisz, przystojniaku? Walczyłaby o ciebie jak lwica! – powiedziała, jeszcze raz puszczając mu oczko, kiedy zdziwiona Ally podbiegła do niej i rzuciła jej się na szyję.  –  Lille, ty wariatko! Tak się cieszę! Jak się tu dostałaś?  –  Mnie nazywasz wariatką? To nie ja jestem z gwiazdą rocka! A to jest twierdza, nie apartament! Od dzisiaj wpisuje sobie w CV wszystkie umiejętności 007. Ally przywitała się z przyjaciółką, a kiedy po paru uściskach delikatnie obróciła się przez ramię, napotkała skupione, brązowe spojrzenie. Brade stał z rękami skrzyżowanymi na piersi i uśmiechał się tak bezczelnie, jak tylko on potrafił. Był dumny.  – Byłabyś zazdrosna? – szepnął tak, by tylko ona mogła go usłyszeć. Lille oddaliła się już w stronę pokoi, a Ally na moment przystanęła. Obróciła się do niego. Uwielbiała to napięcie, które

86 #Infover WM hip88ribsjglmu6b2oyrjbrjmr0bsummcvw8qytx#

wytwarzało się, gdy na siebie patrzyli. Zalotnym krokiem podeszła w jego stronę i uniosła się na palcach, by musnąć wargami jego szyję, a potem płatek jego ucha, w które wyszeptała:  –  W nocy przekonasz się, jak bardzo bym była…

 – Dzień dobry, Corrine Kruger. Z przyjemnością informuję, że panna LaRoch ponownie rozważy propozycję sesji dla państwa gazety. Jednakże mamy zastrzeżenia do przesłanej nam wcześniej umowy. Warunki, które zostały zaproponowane, według managementu są nie do przyjęcia, a już na pewno nie za tamtą stawkę.  – O stawce zawsze możemy podyskutować, Panno Kruger.  –  Nie powiem, że się tego nie spodziewałam. – Uśmiechnęła się i bezgłośnie poruszając ustami, przekazała coś siedzącej obok Violet, na co ta kiwnęła głową.  –  Tak więc kiedy możemy spodziewać się wizyty waszego prawnika? Pragnę przypomnieć, że panna LaRoch za niedługo wyjeżdża w trasę, a przekładanie jakichkolwiek terminów nie wchodzi w grę.  –  Postaramy się działać jak najszybciej. W końcu to zaszczyt, że Violet zgodziła się pozować właśnie dla naszego magazynu.  –  Proszę się tak nie rozpędzać, panie Weller.  „Co?” – chciał odpowiedzieć, ale zamilkł. Rozmawiał dość często z managerami gwiazd i wiedział, że łatwo wpaść w zastawione przez nich sidła, jednak Corrine Kruger była inna – ona zastawiała studnie. Przez chwilę już miał wrażenie, że walnął całym ciałem o kamienne i wilgotne dno jednej z nich, gdy kobieta odezwała się znowu, podejrzanie przyjaźnie:  –  Panie Weller… Jake… chodzi mi o to, że mam pewną sprawę. Słuchał.  –  Oczywiście to, jak ją pan rozpatrzy, nie pozostanie bez wpływu na ostateczną decyzję panny LaRoch w kwestii sesji. Chodzi

87 #Infover WM gznpswzv1tazluhvaqmc4g24ygrai8wpy1fa8tk0#

o wywiad i okładkę w jednej z partnerskich gazet waszego koncernu. Chcielibyśmy złagodzić negatywny efekt, jaki sesja w negliżu mogłaby wywrzeć na wizerunku panny LaRoch. Wellerowi przeszedł przez myśl dość kąśliwy komentarz o bezpiecznym dupochronie, ale powściągnął język.  –  Który z partnerskich tytułów panią interesuje?  – Nie wiem, coś z klasą… „Harper’s BAZAAR”, może nawet coś lepszego?  –  Zobaczymy, co da się zrobić, panno Kruger. Wydam polecenie, aby dokładnie i z należytą starannością rozważono te sprawę. – Wydawało mu się, że wybrnął.  –  Będzie to dobry test na to, czy ktoś w redakcji w ogóle słucha pańskich poleceń – zakpiła. Odpowiedział coś, lecz Corrine już go nie słyszała, bo pośpiesznie odłożyła słuchawkę i oparła dłoń na biodrze.  –  Załatwione. Obyś tego nie żałowała, moja droga.  – Corrine, czy to nie ty zawsze powtarzałaś, że cel uświęca środki?  –  Uświęca. Ale zawsze powtarzałam co innego. Violet zmarszczyła brwi a Corrine przybrała minę eksperta.  –  Po trupach do celu.

 –  Jak mogłaś tak zwyczajnie go stąd wyrzucić? – Lille oburzyła się zaraz po tym, jak Ally z najsłodszym uśmiechem zamknęła drzwi sypialni tuż przed nosem pewnego anielskiego bruneta.  –  Nie wyrzuciłam, tylko grzecznie oddelegowałam – szepnęła tak, jakby co najmniej podsłuchiwano je przez dziurkę od klucza.  –  Przecież mógłby słyszeć!  – Wynagrodzę mu… – Zrobiła parę kroków w głąb pokoju.  –  Jesteś bezduszna!

88 #Infover WM hcmhvd1mslr6rlo1eovxp468zugiis1bjab2ltf2#

 –  Jestem przewidująca, Lille. Już ja wiem, o co ty potrafisz zapytać! I chyba zapadłabym się pod ziemię, gdyby on tu był, a ty wypaliłabyś z czymś takim! – Ally nadal mówiła szeptem.  –  A co, przypuszczasz, że nagle cudownie go olśniło i zaczął rozumieć po francusku? – Lille odrzuciła na bok torebkę. Ally dała już spokój tym szeptom.  –  To wszystko, co ze sobą wzięłaś? Żadnej walizki? – zapytała, taksując wzrokiem niewielkich rozmiarów „bagaż”.  –  Ja nie będę tu przesiadywać, Ally. Wystarczy im jedna francuska przybłęda, którą już mają na karku! – powiedziała i zrobiła mały rozbieg, rzucając się szczupakiem na łóżko. Z głośnym śmiechem zatopiła się w falach pierzyn. – Jakie ogromne! – Lille opadła na ciemne poduszki, podkładając sobie dwie pod głowę, a Ally usiadła obok niej. – I jak tu… dziwnie – zawahała się. – Już zdążyłaś urządzić ten pokój? Rozejrzała się wkoło i zatrzymała wzrok na ascetycznych czarnych meblach na wysoki połysk i na ustawionych gdzieniegdzie kryształowych świecznikach w kolorze intensywnej czerwieni. Aksamitny fotel w odcieniu czerwonego wina zapraszał, aby usiąść przy prywatnym kominku, a spore okno, wychodzące na północną stronę, przystrojone było ciężkimi kotarami, zasłaniającymi mahoniowy parapet.  –  Nie ja go urządzałam, to sypialnia Brade’a – odparła Al i zaśmiała się, widząc, jak przyjaciółka nagle odrywa plecy od poduszek i, jakby trochę speszona, siada po turecku. Speszenie jednak nie trwało długo, bo Lille i poczucie zażenowania to zawsze była tylko przelotna znajomość.  – Wylądowałam w łóżku gwiazdy rocka, zajebiście! – zawiwatowała Francuzka. Ally jedynie westchnęła.  –  Widzę, że usilnie starasz się odłożyć ten moment, ale jeżeli przyjechałaś aż tutaj, to musiało się stać coś naprawdę ważnego. I coś, z czego będą kłopoty. Więc powiedz mi wreszcie, o co chodzi.

89 #Infover WM fvsd4hrbmkalg44stapwxycioabwzctlurzqwunw#

 –  Przyjechałam, bo nie odbierasz, to po pierwsze.  –  Byłam…  – Zajęta? – Lille zaśmiała się rozbrajająco, przejeżdżając wymownie po nakryciu łóżka. – Al, spokojnie. Nic jeszcze się nie stało. Miałam złe przeczucie, to wszystko. Poza tym o tej sprawie, z którą przyjechałam, i tak będę musiała porozmawiać także z nim, więc teraz, póki jeszcze nas nie słyszy… – pisnęła, podkulając nogi pod brodą. – Opowiadaj!  – Najpierw ty powiedz mi, co myślisz – Ally poprosiła niepewnie i poczuła, że zaczyna się czerwienić.  –  Szczerze?  –  A jak inaczej? – rzuciła gniewnie.  –  Moje pierwsze odczucie?  –  Najpierwsze.  –  Poczułam się dziwnie… – Poprawiła poduszkę, oparła głowę na jednej ręce i znów jak długa rozłożyła się na łóżku.  –  Dziwnie?  –  No wiesz… Ja nigdy za nim nie szalałam, ale pamiętasz, co ci swego czasu mówiłam… Kiedy byłaś w Stanach, połowa dziewczyn z mojego liceum gotowa była odsprzedać duszę za to, by chociaż raz chwycił je za tyłek! Siłą rzeczy naoglądałam się zdjęć i teraz, no wiesz, otwiera mi drzwi, staje przede mną, kurczę, pije ze mną piwo… śmieje się, jakbyśmy znali się od zawsze, i co najważniejsze…  –  Hmm…?  –  Al, on patrzy na ciebie tak, że ja jestem w szoku, że te dżinsy jeszcze nie spaliły ci się na tyłku!  – Ty zawsze tylko o jednym. – Dziewczyna machnęła ręką.  –  Ja o jednym? A widziałaś, co on ma w oczach? No przecież! – urwała w pół słowa, gdy po krótkim pukaniu drzwi sypialni otwarły się, a obiekt dyskusji zaczął zbliżać się do Ally z wyciągniętą ręką.  –  Wiem, że miałem nie przeszkadzać…  –  Brade! – zgromiła go.

90 #Infover WM hipflw0v4jiriybll0ejdsjtpsool1vbznr1rs62#

 –  Ale to chyba do ciebie – powiedział i podał jej własny telefon.  –  Ale przecież to twój? – Popatrzyła na niego zdziwiona.  –  Nie mieli numeru do ciebie. Uwierz mi, Al, chcesz odebrać. Gdy Ally odłożyła słuchawkę, z dzikim piskiem rzuciła się Brade’owi na szyję.  –  Mówiłem ci, że im się spodobają? Pamiętasz, jak nie chciałaś spróbować?  –  A pamiętasz, w jaki sposób mnie ośmieliłeś? Stoję i obejmuję cię, opieram głowę na twoim ramieniu i szepczę… – *21, t. 1.  – A pamiętacie, że ja też tu jestem? – zapytała Lille swoim zdecydowanym tonem i przewróciła oczami, widząc ich kolejne czułości. – Słyszycie mnie? Hello, ziemia! O co chodziło z tym telefonem i co ma się komu podobać? – Rozłożyła ręce.  –  „Vanity Fair”, dla którego robiłam sesję Toma… Oni… Oni chcą… – Al ściszyła głos, nie umiejąc dokończyć zdania. Brade uśmiechnął się i widząc jej wzruszenie, odpowiedział za nią:  –  Zdjęcia się spodobały. Chcą dać Ally parę zleceń, może nawet podjąć stałą współpracę. Głośny pisk Lille Sorge zagłuszył wszystko, co następnie zostało powiedziane.

91 #Infover WM hupd18e04wssdv8pms2osj4y68usr44vepcfk28a#

8. Po drugiej stronie szklanej tafli

Świętowaniu i zabawie nie było końca. To był prawdziwy sukces, a oni cieszyli się z nią tak, jakby był ich własnym. W rzeczywistości dawno zapomnieli, jakie to uczucie, gdy pierwszy raz dostajesz swoją szansę i nagle, w chwili kiedy zupełnie się nie spodziewasz, drzwi, do których wcześniej bałeś się choćby zapukać, stają przed tobą otworem. Tylko Tom nie pojawił się tego wieczoru. Powiedział coś o „własnych sprawach” i rozłączył się, zanim Brade zdążył skończyć zdanie.  –  Ooo! Co to, to nie! Nie ma mowy. Postawcie mnie na ziemi! – Ally starała się bronić, gdy Robert i Anton wzięli ją na ręce i zaczęli podrzucać, wykrzykując przy tym coś, co miało przypominać „hip, hip, hura!”. Mały stolik w salonie został zastawiony kolorowymi przekąskami w formie francuskich przysmaków, gdyż wcześniej Lille nadzwyczaj ochoczo wymknęła się do kuchni – chciała odwlec poważną rozmowę, by nie burzyć radości dzisiejszego dnia.  –  Postawcie mnie! – Al błagalnie spojrzała na Brade’a, ale tym razem nie pomogło. Natychmiast przyłączył się do podrzucania, by po paru chwilach, gdy tylko pozostali wreszcie ją puścili, opadła wprost w jego ramiona.

92 #Infover WM h0ptmpfysmxje8yhndb6jzlmxlaab4rrld4bufek#

 –  Maczałeś w tym palce, przyznaj się! – Zaplotła mu ręce na szyi, uśmiechając się słodko. Męskie oczy spojrzały z dumą.  –  Przysięgam, że nie.  –  Kłamczuch! Popatrzyła na niego srogo, lecz w szczerym uśmiechu, który wtórował spojrzeniu, nie było nawet cienia dąsów.  –  Pomogę ci zawsze, kiedy będziesz tego potrzebować, wiesz o tym. Zrobię wszystko, żebyś czuła się szczęśliwa, ale…  –  Wszystko, czego ona sobie zażyczy!? – Robert momentalnie szturchnął Antona w bok. – Al! Powiedz, że chcesz, żeby wybiegł nago na scenę! – wrzasnął.  –  Albo żeby podał nam PIN do swojej karty! – wtrącił perkusista.  –  Albo żeby zaśpiewał My heart will go on – dodał Bobi po czym z dłońmi przyciśniętymi do piersi i oczami wlepionymi w sufit zawył: – Yooooou’re heeeere, theeere’s nooothing…  –  Cisza! – warknął Czarny, bo nie chciał, aby pajacowanie tej dwójki zniweczyło nastrój chwili. – Jednak! – Odwrócił twarz znów do Ally, gdy Bobi zamilkł niepocieszony. – Jednak jeżeli wiem, że poradzisz sobie sama, to pozwolę ci na to. Nie, kochanie. Nie maczałem w tym palców. Do nikogo nie dzwoniłem, nie starałem się nic ułatwiać. To twój sukces. Gdzieś z kuchni dobiegł ich odgłos otwieranego szampana.  –  Chodź tu… – szepnęła i musnęła wargami usta Brade’a, ze wszystkich sił starając się ignorować dzikie wiwaty basisty. Delikatny dotyk warg przemienił się prędko w głęboki pocałunek, przez który przeszło mnóstwo niewypowiedzianych do tej pory słów. Lille Sorge stała i obserwowała ich z pewnej odległości. I pierwszy raz była dumna z przyjaciółki. Wreszcie okazało się, że wieczne prośby, kłótnie i wkładanie do głowy morałów, które nigdy nie miały zostać wysłuchane, jednak nie okazały się stratą czasu.

93 #Infover WM hhmc8lg6soiptwzfjxsgsctkwqqvr1181pgwtolv#

Niezdecydowanie i bojaźliwość. Gdyby wcześniej ktoś rozpisał konkurs na flagowe cechy osobowości Allison Hanningan, te dwie z pewnością zajęłyby wysokie miejsca. Bo przecież zawsze uciekała, zawsze unikała zmian, zawsze wątpiła. A teraz oczom Lille ukazał się zupełnie inny obraz dziewczyny, którą przecież znała. Przy Bradinie przestała się bać i wiedząc, że ma w nim oparcie, zaczęła uśmiechać się do nowych wyzwań i próbować… bo tak ją nauczył. Pokazał, że nie można spełnić marzeń bez podjęcia walki. A jednocześnie Al wiedziała, że jeśli podczas wspinaczki na szczyt zacznie spadać, nie spadnie nigdzie indziej jak w jego otwarte ramiona. Poza tym… Boże, jak ten facet wyglądał, kiedy przysunął Al do siebie, kiedy obejmował ją w talii, kiedy całował jej usta! Lille nigdy nie była pruderyjna, ale w tym momencie miała ochotę naprawdę odwrócić wzrok… albo… przyglądać się bez końca, bo to było magiczne. Jeszcze nigdy nie widziała, by zwykły radosny pocałunek dwojga ludzi, był przesycony tak mocnym, skrywanym erotyzmem. Jeżeli ktokolwiek miał jeszcze wątpliwości, czy tych dwoje było dla siebie stworzonych, powinien był zobaczyć ich w tym momencie.

Gdy już zapadała noc, każdy z nich ułożył się do snu z innymi myślami. Lille Sorge myślała o tym, co przyniesie jutro i ile zmienią słowa, które wypowie – choć najchętniej nie przyłożyłaby ręki do ich wygłoszenia. Brade myślał o tym, jak zadać odpowiednie pytanie, by doczekać się właściwej odpowiedzi, a Tom, leżący w zupełnie innym mieszkaniu i w zupełnie obcych ramionach, myślał tylko o tym, by zapomnieć. Ally natomiast na zawsze chciała zapamiętać ten moment. W dwóch dość odległych częściach Niemiec promienie świtu zawitały do okien w niewielkim odstępie czasu. Było to parę minut,

94 #Infover WM gyo2uf6z1ecuvyn8oek116rdg4mfghe4zignq24l#

mała przestrzeń nieznaczących sekund, ale to właśnie przez nią, gdy światło w kolorze wczesnoporannego beżu zatańczyło w jasnych okiennicach, mieszkańcy apartamentu przy Sendinger Strasse zbudzili się jako pierwsi. Brade przewrócił się na bok z leniwym uśmiechem, a następnie uśmiech ten szeroko się rozciągnął, kiedy Ally otworzyła oczy.  –  Mówiłaś coś znowu… – zaczął dobrotliwie, obserwując, jak powoli usiadła na łóżku i przyłożyła omdlałe ręce do skroni. W głowie pulsowało jej niemiłosiernie, a promienie słońca nieznośnie raziły ją w oczy.  –  Może to, że już nigdy więcej nie będę nic piła? Nawet szampana… – wypowiedziała ledwo słyszalnie, a on zaśmiał się, gdy próbowała założyć miękkie, zabawne pantofle i nie umiała w nie trafić stopą. W końcu obuwie w kształcie puchatych niedźwiedzich łap poddało się jej staraniom, a Ally opadła z powrotem w pierzyny.  –  Co mówiłam? – westchnęła zmęczona.  –  Że mnie kochasz, wielbisz, że pragniesz mnie do szaleństwa, a tak w ogóle to chyba proponowałaś mi piątkę dzieci… – Nagła werwa wstąpiła w Ally w okamgnieniu, a śmiech Brade’a zatracił się w odgłosach poduszki uderzającej o jego pierś i barki. – No, nie moja wina, moja panno, że masz za długi język przez sen! Nie złość się… – śmiał się.  –  Nie złoszczę – odparła z teatralną powagą. Podniosła plecy i wyprostowała się jak struna, po czym odeszła w stronę łazienki. – Ale założę się, że nie powiedziałam ci, że dziś kąpię się sama! – Wystawiła język. Brade z westchnieniem oparł plecy o ciemną ramę łóżka. Och tak, Ally i mówienie przez sen. Gdy pierwszy raz to usłyszał którejś nocy, od razu ją obudził, bo myślał, że dzieje się coś złego, że śni jej się koszmar. Ale potem już wiedział, że Ally po prostu tak ma.

95 #Infover WM ghocn82p1ov68r81qvb8sub2ip0x62xxoaw8e262#

Najczęściej zaraz po zaśnięciu wypowiadała parę krótkich zdań, które nie miały większego sensu, składu czy logiki, ale czasami były tak śmieszne, że musiał naprawdę się starać, by nie parsknąć i jej nie obudzić. Kiedy spała z rozchylonymi wargami, wyglądała jak bezbronne dziecko. Potrafiła wtedy powiedzieć najróżniejsze rzeczy, jednak szyk zdania był na wpół angielski, a na wpół francuski, słowa zaś łączyły się w tak absurdalne brednie, że Brade nie miał pojęcia, jak to wymyśliła. Czasami mówiła coś długo, czasami bardzo króciutko, ale choć szczerze się starał, nie umiał zapamiętać zdań tak dobrze, by mógł je na drugi dzień powtórzyć. Którejś nocy, gdy zasnęła wcześniej, w potoku dźwięcznych francuskich słów pojawiło się jedno, które natychmiast rozpoznał. To było jego imię. Nie miał pojęcia, co mówiła, ale powiedziała to tak… tak… czule, dokładnie tak samo jak teraz on popatrzył na nią, kiedy na powrót wyszła z łazienki i stanęła przed nim.  –  Chcę, żebyś pojechała z nami – wypalił, gdy owinięta szlafrokiem pojawiła się w zasięgu wzroku. – To kilkanaście koncertów, dziesięć tygodni, nic wielkiego. Przystanęła na chwilę, a potem nerwowo znów zaczęła iść. – Al… – Wyciągnął rękę.  –  Brade, jak ty to sobie wyobrażasz? – Starając się nie unosić, sięgnęła po szczotkę do włosów leżącą na toaletce i ruszyła z powrotem do łazienki. Jednym susem wyskoczył z łóżka i potykając się o własne nogi, próbował założyć w biegu bokserki.  –  Nawet mnie nie wysłuchałaś!  –  Bradin…  –  Nic nie mów, ja wszystko zaplanowałem. – Wpadł tam, oparł plecy o zimne kafelki, ale chłód, który go przeszył, pochodził nie od flizów, a od spojrzenia, jakim go obdarzyła. Szczotka do włosów zatrzymała się w połowie ruchu, po czym Ally odłożyła ją cicho.

96 #Infover WM gyn2t6ojalky08rlbyu2ojmmhwo44pxzzxe2emi2#

 – Tak? Bo widzisz, ja nie planowałam żadnej z tych rzeczy. Nie planowałam wyjechać tu praktycznie na stałe i nie planowałam okłamywać matki. Nie wiem, jak pogodzę „Vanity” ze studiami, nie mam pojęcia, jak rozłożyć to w czasie, gdy wszystko zaczyna na siebie nachodzić, chociaż nawet się nie rozpoczęło! Nie zrozum mnie źle, cieszę się. Ale zawsze byłam zorganizowana, a teraz po raz pierwszy się gubię! I czuję, że nagle muszę z czegoś zrezygnować!  –  Chcesz zrezygnować z „Vanity”?  –  Nie chcę zrezygnować z ciebie! – Nadal patrzyła za złością. Nie zwracając uwagi na jej nerwowe ruchy, ściągnął z wieszaka puchaty ręcznik i czule okrył nim mokre włosy Al. Usadził ją na umywalce i czując na sobie jej długie spojrzenia, wolnymi pociągnięciami osuszał wilgotne kosmyki.  – Mówiłem ci, żebyś się nie martwiła. Przecież wcale nie chcesz tam wracać! Możesz studiować tu, w Niemczech, i to nie prawo, a fotografię. Przecież ja wszystko zała…  –  Przecież ja nie znam języka! – ukróciła momentalnie. – Chociaż, nie powiem, parę słów i zwrotów już kojarzę! – westchnęła z rezygnacją, a Brade dokładnie wiedział, które miała na myśli. Nabrał powietrza i wyprostował się mocniej.  –  No dobra. Już dawno miałem ci o tym powiedzieć, ale czekałem na odpowiedni moment i jak zwykle zwlekałem za długo. Nie chcę, żebyś gdziekolwiek jechała, nie wyobrażam sobie, żebyś wyjechała, tym bardziej teraz.  –  Mam czekać do połowy semestru? – zapytała sarkastycznie, lecz jego kciuk, gładzący jej skroń, zupełnie się tym nie przejął.  – Jeśli gdzieś się ruszysz, to tylko przy mnie i tylko ze mną. Możesz pojechać z nami w trasę i zrobimy to tak, że prasa nie będzie węszyć. Jest na to sposób… Ally zaplotła ręce na piersi i wzdychając wyczekująco, oparła się plecami o lustro.

97 #Infover WM gonleaaza2rv4fngxtadthv0ov0axclu1imf4jjy#

 –  Podpiszesz z nami kontrakt – stwierdził poważnie i wolno. – Zostaniesz naszym fotografem, naszym oficjalnym fotografem. Wszystkie nasze sesje będziesz robić ty. Ludzie zaczną cię kojarzyć, wypracujesz sobie nazwisko i zyskasz trochę znajomości.  –  Bradin…  – Będziesz jak Gabrielle. Będziesz mogła z nami jeździć, ja będę mógł mieć cię przy sobie, a oni nie znajdą haka! Wszystko będzie oficjalne i…  – I jeśli prasa jednak coś wyczuje, polecą na was wszystkich gromy! Bradin, ja nie mogę cię na to narażać…  –  Narażasz mnie na wariowanie bez ciebie. To ci bardziej pasuje? – Z niewzruszonym uśmiechem odłożył wilgotny ręcznik i przeczesał jej włosy palcami. Spojrzał na nią, pewny swoich słów, i skierował jej brodę ku górze. – Teraz jest idealny moment, Ally. Dla „Vanity Fair” jest zupełnie obojętne, w którym mieście w Niemczech wynajmą dla ciebie studio, gdy będziemy przebywać w kraju, bo to są dorywcze zlecenia. A jeżeli akurat będziemy za granicą – niech stracę – puszczę cię na parę dni. Ty wreszcie zajmiesz się tym, co lubisz. Ja z kolei postaram się trochę opanować przy ludziach. – Uśmiechnął się pod nosem, widząc, gdzie i teraz błądzi jego ręka. – Zobaczysz, że to wszystko może funkcjonować. Może się udać!  –  A co na to Horst? – Miała nadzieję, że chociaż na to pytanie nie miał argumentu. Osoba Patricka Horsta zawsze okazywała się najlepszym batem nad jego głową.  – Patrick wie – powiedział zbyt pewny siebie. Dopiero po chwili zrozumiała, że jest pewien haczyk.  –  Wie… i się nie zgadza? – zakpiła. Uśmiechnął się i chociaż nie chciał, musiał przyznać, że udzielanie pokrętnych odpowiedzi, które tak weszło mu w krew przez lata wywiadów, przy niej zupełnie nie zdaje egzaminu.  –  Powiedzmy, że Patrick nie jest zachwycony, ale on nie ma nic do gadania w tej kwestii. To w ogóle nie będzie dotyczyć wytwórni.

98 #Infover WM fws4zqrdpv1mfcfv4tooc2q0uu66rrh4lrj8hron#

 –  Jak to nie, skoro każde zlecenie, które wiąże się z zespołem, jest podpisywane z wytwórnią? Ona na tym zarabia. Jak gdyby nigdy nic wyjęła suszarkę z szuflady i bezceremonialnie opuściła łazienkę. Usiadła na podłodze przy kontakcie, a Bradin w mgnieniu oka znalazł się koło niej. Nie dając za wygraną, usiadł przed nią i zaserwował jej buziaka prosto w nos. Nienawidziła tego i wiedział o tym doskonale.  –  Ally, posłuchaj! Zadbałem o wszystko i tak naprawdę załatwiłem to już jakiś czas temu. Pamiętasz, mówiłem ci kiedyś, że mam trzy niespodzianki. Sesja Toma była pierwszą. To jest ta druga. Trzecia niestety… chyba trochę się przedawniła… – Popatrzył na nią znacząco i czekał.  – Ale jak to „załatwiłeś”? – powiedziała głośno. Odrzuciła włosy z twarzy i spojrzała na niego z uwagą. Wyłączył suszarkę, którą trzymała w dłoni, więc teraz jej piorunującemu wzrokowi towarzyszyła przejmująca cisza.  – „Załatwiłem” to złe słowo, przygotowałem pod to grunt – bronił się. – Podpisałabyś kontrakt z nami jako z zespołem. Świstek papieru, a na nim ja, ty, Tom, Robert, Anton i prawnicy zespołu. Żadnego Horsta, żadnej wytwórni. Najchętniej olałbym cały ten formalizm i nie kazałbym ci niczego podpisywać, pojechałabyś z nami tak po prostu, ale są pewne rzeczy, których nie da się przeskoczyć. I nie mów, że to nie wyjdzie i że nie potrafisz, skoro nawet „Vanity” postąpiło tak, a nie inaczej. To będzie tylko start, Ally… Więc – odetchnął – pojadę z tobą do Lyonu, ale nie po to, żeby się z tobą pożegnać. Zresztą, do diabła, jak to brzmi! Pojedziemy tam tylko po to, żeby zabrać resztę twoich ciuchów.  –  Moi rodzice wpadną w szał! Poza tym ja nigdy nie podpisywałam takich rzeczy, Bradin, nie znam się na tym. To jest niedorzeczne… – stwierdziła.  –  Kochanie… podpiszesz kontrakt ze mną, ZE MNĄ! Czy ja wyglądam na kogoś, kto będzie cię rozliczał z paragrafów i punktów,

99 #Infover WM hemnms8p4yt6l86impljcdifgrye6r6pmpoomipg#

które sami przecież ustalimy, cholera, pewnie nawet w okolicznościach podobnych do tych? Myślisz, że będę cię potem czymś straszył? Nie! – powiedział jej prosto w twarz i złapał ją za ramiona, by przestała się miotać.  –  Moi rodzice – rzekła niewzruszona.  – Nimi zajmiemy się później. Będą się cieszyć, że robisz karierę, a zrobisz ją, Al.  – Czekaj, czekaj. Jak to „zajmieMY?” – Popatrzyła na niego tak, jakby plótł zupełne niedorzeczności.  –  Chyba powinni mnie poznać. Wiedzieć, z kim zadaje się ich córka. Wydaje mi się, że jesteśmy im to winni. Ally zaśmiała się głośno.  –  Uważasz, że to jest śmieszne? – zapytał.  –  A nie jest? Ty chyba żartujesz! Już to widzę! Ty i mój ojciec w jednym pokoju. Twój ciemny makijaż i jego staroświeckie zasady. Twoje…  –  Przecież nie muszę się malować, kiedy będę tam szedł!  –  To nie o to chodzi!  –  Więc o co?  –  Jak ty to widzisz, Bradin? Absolutnie się na to nie zgadzam. Nie mam zamiaru siedzieć w kącie i palić się ze wstydu, kiedy mój ojciec będzie cię maglował co do naszych planów i pytał: „Więc, jakie masz zamiary w stosunku do mojej córki, chłopcze?” – zacytowała, parodiując niski, męski głos. – Wykluczone! Nie zauważyła, kiedy po twarzy Brade’a przemknął grymas wyrzutu zmieszanego z jakimś dziwnym bólem. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Spuścił wzrok, po czym bardzo powoli znowu na nią spojrzał.  –  A może ja chciałbym usłyszeć te wszystkie pytania, nie pomyślałaś o tym? Może chciałbym na nie odpowiedzieć… – powiedział, patrząc na nią czule. Gdyby wiedziała, co wtedy miał na myśli, pewnie odebrałoby jej mowę.

100 #Infover WM gjoayqok1bkte0ejihqa4umttmiyavgtr22bnnv2#

 –  To nie jest śmieszne, Bradin – odparła, zbywając go. Zrozumiał, że to nie czas na wzniosłe przemowy, choć niezmiennie zdumiewało go to, że gdy nie miał takich intencji, kobiety doszukiwały się w jego słowach dwuznaczności, a kiedy rzeczywiście chciał zawrzeć coś między wierszami, bagatelizowały to.  –  Brade, chcesz odpowiedzieć na pewne ważne pytanie? – zawołała z kuchni. A może jednak był w błędzie? Otworzył szerzej oczy.  –  W której szufladzie jest aspiryna? Tak, to właśnie tych parę minut przebudzenia dzieliło mieszkańców monachijskiej Sendinger Strasse od chwili, gdy promienie słoneczne zawitały do innego domu niedaleko Zwickau. Choć właściwie Tom nie był pewien, czy potrafi powiedzieć, gdzie dokładnie się znajduje. Długie palce mocnym ruchem przetarły skronie, a do jeszcze niezupełnie odzyskanej świadomości zaczęły docierać pierwsze promienie porannego słońca. Czuł się tak, jakby jakiś tępy ciężar spowalniał napływające myśli, jednak ilość wypitego wczoraj alkoholu nie była tak duża, by nie pozwolić mu poznać – nie otaczały go ściany studia, a pościel była stanowczo zbyt wzorzysta i stylowa, by być jego własną. Spojrzał na nieruchomą twarz śpiącej obok blondynki, lecz jego wzrok rozmył się w mroku. Dłoń Toma przejechała wzdłuż pokrytej trzydniowym zarostem twarzy, po czym opadła jakby bezsilnie.  –  Jesteś żałosny… – wyszeptał. Wmawiał sobie, że nic się nie zmieniło. Że jego życie wróciło do starego porządku i on sam również na powrót stał się sobą… lub kimś, kogo przez lata grał tak dobrze, że już zdążył przywyknąć. Powtarzał sobie, że wcale nie szuka zapomnienia, że wcale nie ucieka. Jednak każdego wieczoru, gdy już zamykał za sobą hotelowe drzwi, a kolejna dziewczyna robiła wszystko, czego zapragnął,

101 #Infover WM fd4uevepp446s8gzmyfuqnc80ecb0rtbmcl1s2ws#

znowu boleśnie dochodziło do niego, że coś przegrał. Bo przecież niczyje oczy nie będą już tak przeszywająco niebieskie… Blondynka jeszcze przez jakiś czas spała, a on nie odwrócił się w drzwiach i nie spojrzał na nią, gdy wychodził. I chociaż nie trzymam się słów danych innym, zawsze dotrzymuje tych, które dałem sobie. I jeżeli właśnie to miało sprawić, że wtedy otworzyłeś oczy, będę spłacał swój dług z radością i bez żalu. Tylko niech ktoś wyrwie mi serce, bo teraz wiem, że bez niego byłoby mi prościej.

Lille przysunęła swoje krzesło. Starając się zachować humor, usiadła tuż przed nimi. Wyglądali tak beztrosko, kiedy Bradin obejmował Ally jedną ręką, a ona zupełnie naturalnie opierała głowę na jego ramieniu. Lille odchrząknęła znacząco.  – Zebraliśmy się tutaj… – zaczęła podniosłym tonem, po czym natychmiast wybuchła śmiechem, dostrzegając, jak oczy Ally mrużą się piekielnie. Bradin jedynie się uśmiechnął. – Dobra, żartowałam.  –  No, mówże już! Wczoraj mogłam ci darować, skoro twierdziłaś, że sprawa nie jest aż tak pilna, ale dzisiaj już się nie wykręcisz! Brade siedzi z nami, tak jak chciałaś, więc teraz słucham! – powiedziała Ally, coraz bardziej zniecierpliwiona. Wiadomość nie mogła być dobra, skoro Lille tak pokrętnie zwlekała z chwilą jej przekazania.  –  OK… – Lille powiedziała oschle. Usilnie starała się przypomnieć sobie potrzebne niemieckie słowa i teraz naprawdę żałowała, że tak często chodziła na wagary, choć nauczycielka powtarzała do znudzenia: „Nauka języka kiedyś ci się przyda i jeszcze się zdziwisz do czego!”. Przełknęła ślinę i patrząc na Brade’a przepraszająco, powiedziała coś na kształt:  –  Uwierz mi, że naprawdę nie chcę cię wsypać, ale raczej nie uda mi się pominąć twojego udziału w…

102 #Infover WM fnseqqxgm28sswhfote11iozjaglgtgx4au2lasw#

 –  NO WY CHYBA ŻARTUJECIE! – krzyknęła natychmiast Ally, układając ręce na biodrach i gromiąc wzrokiem obydwoje. Spojrzała na Lille i na Brade’a, który teraz wydawał się jej jakby bledszy, co na dzień dobry było podejrzane. – Jesteśmy tu w trójkę i nie życzę sobie, byście próbowali coś przede mną ukryć! A poza tym, Sorge, z twoim niemieckim raczej bym się nie wychylała! – Ally powiedziała ostro, a Brade chyba jeszcze bardziej posmutniał. Zdawał sobie sprawę, że jeśli powiedział jej o kontrakcie, to na sumieniu miał już tylko jedną rzecz… no, może poza Violet, ale to nie miało najmniejszego znaczenia.  –  Scheisse! – szepnął do siebie pod nosem.  –  Lille, powiesz mi? Czy może jego mam zapytać? – wybuchła, widząc, jak Brade zareagował. Lille zaczęła niezręcznie wiercić się na krześle, po czym wypuściła powietrze jak ktoś stary i zmęczony.  –  Chodzi o twoich rodziców, Ally, i o Christopha. Pamiętasz, jak mówiłam ci, że wygaduje jakieś niestworzone brednie i zastanawiałyśmy się, dlaczego idzie ci na rękę? Dlaczego kłamie, że nadal z nim jesteś i dlaczego nikt nie dzwoni, nie wypytuje, nie węszy?  – Moja matka nie dzwoni, bo rozmawia ze mną tak samo chętnie jak ja z nią, więc… – umilkła, gdy Lille podniosła rękę, by jej przerwać.  – Christoph wymyślał te bzdury, bo, ujmijmy to… – rzuciła badawcze spojrzenie Brade’owi – …bo otrzymał za to pewną korzyść – dokończyła ostrożnie. – Tylko że cały problem polega na tym, że teraz zorientował się, że może dostać więcej, i chyba postanowił z tego skorzystać. Przynajmniej tak słyszałam.  –  CO?! – Ally zerwała się na równe nogi i wydawało jej się, że świat kompletnie zwariował. – Jak to „słyszałaś”? Gdzie?  –  Pochwalił się w barze pewnemu kumplowi, że ma „nadzianą wtyczkę” i teraz będzie czerpał z niej zyski. Ten kumpel z kolei wygadał następnemu, a gdy ja zaczęłam pytać o Christopha, okazało

103 #Infover WM fh4c0lrrmn1vxozgob6b1rw1ie2k0a286vkcw0cz#

się, że mamy wspólnych znajomych… i że chodziło o dziewczynę.  –  Sugerujesz, że ktoś mu zapłacił? – Al zapytała głośno, chociaż zupełnie niepewnie. Powieki Bradina przymknęły się mocno, kiedy usłyszał jej ton. Tamto rozwiązanie było nietrafione, ale jeśli wtedy nie widział innej możliwości, nie widział jej również dziś. – Uważasz, że ktoś dał mu pieniądze…?  –  Tak chyba można by to ująć… najprościej – Lille starała się ominąć konkrety.  –  No ale jak to? Kto? I dlaczego? Jak to: „dostać więcej”. A ile niby dostał? – kolejne zdania wypływały z ust Ally z taką prędkością, że ledwie można ją było zrozumieć.  –  Osiem tysię… – zaczęła Lille.  –  Nieważne… – szepnął Bradin, a zdumione oczy Ally natychmiast zwróciły się w jego stronę.  – Jak to nieważne?! Skąd ty to…? – słowa ucichły, kiedy nagle drobna dłoń powędrowała w górę i przykryła usta. Niebieskie tęczówki zaszkliły się i od tej pory nie powiedziała już nic. Brade mógł jedynie obserwować, jak wyraz jej twarzy zmienia się z zezłoszczonego w niedowierzający, a potem w całkiem zagubiony.  – Próbowałeś mnie kupić? Zapłaciłeś mu? ZA MNIE? – powiedziała cichutko, patrząc na niego z takim wyrzutem, że chyba wolałby, aby po prostu wrzasnęła. Zazwyczaj gdy była zła, po prostu krzyczała albo używała swojego zimnego tonu, żeby trochę go zranić, ale w jej podniesionym głosie nigdy nie słyszał zawodu, nigdy takiego jak teraz. – Proszę cię… to nieprawda… Powiedz, że to nie jest prawda… – wyszeptała, a Brade wstał, by ją objąć, ale się odsunęła. – Chcę zostać sama – powiedziała twardo. Jej rysy przybrały ten sam dumny, nieszczęśliwy wyraz, który pamiętał z momentu, gdy pierwszy raz ją zobaczył.

104 #Infover WM grnplj6aaxyh1yxh118spvvo2aiatar4gkq6yxcu#

9. Kiss me goodbye, through moonless night

Nie chciała słów, nie chciała tłumaczeń, a przede wszystkim nie chciała, żeby ją przytulał, bo w jego ramionach miałaby wrażenie, że nic się nie zmieniło. Byłoby tak samo dobrze, tak samo ciepło i tak samo spokojnie jak pół godziny temu, choć wtedy świat jeszcze stał mocno w swoich posadach. Al wyszła z sypialni i nawet nie obracała się za siebie, gdy idąc prawie na oślep, pokonywała kolejne metry ciemnego korytarza. Brade wybiegł za nią.  –  Ally!  –  Nie powiedziałeś mi! O tym, kim jesteś – wyliczała. – O tym, co zrobiłeś, nie powiedziałeś mi o niej! – krzyknęła za siebie. Kiedy dostrzegł jej szybko oddalające się plecy, chciał tylko, żeby się zatrzymała, lecz kiedy słowa dotarły do ośrodka rozumienia mowy, natychmiast zerwał się do biegu.  – Al, o jakiej „niej”? O czym ty mówisz? – prawie krzyknął, łapiąc ją za łokieć, a ona odwróciła się wściekle.  –  Imię Violet coś ci przypomina? – wypowiedziała z wyrzutem i zaserwowała mu takie spojrzenie, że ugięły się pod nim kolana. Chciała brzmieć spokojnie, lecz udawane opanowanie zniweczył ogromny żal w jej oczach.

105 #Infover WM gjo1qoukab2xd0hywheswbzewjdm8dqtopirqiov#

Brade uchylił wargi, tak jakby chciał coś powiedzieć, lecz potem tylko milcząco je zamknął.  –  Daj mi spokój. – Wyminęła go, nawet na niego nie patrząc.  – Al, ja… – Próbował znowu chwycić ją za rękę i zatrzymać, lecz nie zdążył. – No przecież ci wytłumaczę! – krzyknął, lecz urwał, gdy drzwi sypialni, do której weszła, zatrzasnęły się tuż przed jego nosem. Po niespełna sekundzie dało się słyszeć dźwięk przestawianej zasuwy. Bóg mu świadkiem, jak bardzo przeklinał teraz ten dzień, w którym wpadł na pomysł, by we wszystkich pokojach zamontować zamknięcia. Z całej siły szarpnął za zablokowaną klamkę, ale ta nie drgnęła nawet o milimetr.  – No przecież to jakieś wariactwo! Musimy porozmawiać! Ally, do diabła, otwórz te drzwi! – wrzasnął, wlepiając w nie oczy. Wiedział, że ona prawdopodobnie nie ruszyła się z miejsca i nadal jest tuż za drzwiami. Ciężko oparł ręce o drewniane skrzydło i wziął kilka głębokich wdechów. Ally natomiast, łapiąc powietrze poprzez spływające łzy, przykucnęła i delikatnie odwróciła głowę, by przytulić do nich policzek.  –  Al, proszę cię, porozmawiajmy…  – Po co mamy rozmawiać, skoro nie mówisz mi prawdy? Po co mam cię słuchać, skoro mnie okłamujesz, Bradin? Komu miałam ufać, jak nie tobie? – prawie wyszeptała, a w jego sercu zagrało coś pomiędzy żalem a wzruszeniem. Znowu nie było w niej złości, znowu była delikatna, choć na to nie zasługiwał. W tym momencie zacisnął pięści i miał ochotę zwyczajnie rozwalić te drzwi. A potem przytulić ją najmocniej, jak potrafił. Siedziała tam zamknięta i sama, a on tylko słyszał, że płakała… Przez jakiś czas stał tam i prosił, a gdy zorientowała się, że odszedł, mocno przymknęła powieki. Dotarł do niej jeszcze odgłos, jakby ktoś przywalił pięścią w ścianę, lecz potem wszystko ucichło.

106 #Infover WM hyphjp4i4lllnrvpcldpgdlcskkv68do6uels8jb#

Rozedrgane nerwy wcale się nie uspokajały i dopiero teraz dochodziło do niej, co właściwie się stało. Schowała twarz w drżących jeszcze dłoniach, lecz wtedy usłyszała stuknięcie, które doszło z innego kierunku, i uniosła głowę.  –  Co ty tu, u diabła, robisz?! – Jej oczy rozszerzyły się.  –  Biorąc pod uwagę, że to jest moja sypialnia, to chyba ja powinienem zapytać ciebie?! – Ociekający wodą Tom prawie odskoczył, ale nie chciał dać po sobie znać, że Ally go zaskoczyła. W ostatnim momencie złapał ręcznik, który właśnie miał zsunąć się z jego bioder. Do pokoju Toma, jak do każdego innego, przylegała prywatna łazienka.  –  Czy możesz… – Przystawiła dłoń do czoła i niezręcznie odwróciła oczy. Spojrzał na nią badawczo i widząc jej zmieszanie, natychmiast się zaśmiał.  –  No daj spokój, przecież nie jestem nagi! – łobuzerski ton na pewno nie wróżył dobrze.  – Dużo ci nie brakuje! – burknęła, nie podnosząc wzroku.  –  No nie bądź znowu taka święta! – parsknął – Założę się, że ostatnio dosyć często widujesz faceta w samym ręczniku. I to całkiem podobnego do mnie. Jeszcze przez chwilę przyglądał się jej, ale nawet nie drgnęła. Siedziała przy drzwiach jak oddelegowane do kąta dziecko. Dłonie nadal zakrywały zawstydzoną twarz, a ciało nie poruszyło się nawet o milimetr.  – Miało cię tu nie być! Miałeś wrócić jutro! – powiedziała gniewnie, zerkając na niego przez lekko rozwarte palce. Zaplótł ręce na klatce piersiowej i chyba znów się zaśmiał.  – Wróciłem wcześniej. Zmieniłem plany. Myślałem, że jak na razie tylko mój brat musi ci się spowiadać, ale skoro ja także, no to… – Zupełnie spokojnym, lekko chwiejnym krokiem zaczął podchodzić w jej stronę.

107 #Infover WM grnmqeffatxo2rvxcrobyz80t82xsljtwjkcg8bq#

 –  Ani kroku dalej! – sapnęła. – Proszę cię, Tom, ja nie mam dzisiaj siły na zabawy i wygłupy, naprawdę… – odpowiedziała cicho.  –  No dobrze już, dobrze – rzucił ze śmiechem i odszedł w stronę łazienki, kręcąc w niedowierzaniu głową. Po paru minutach, już w kompletnym ubraniu, pojawił się z powrotem, a jego oczy natychmiast zaczęły szukać skulonej postaci. Ally nadal siedziała przy drzwiach, jakby osunęła się po ich powierzchni, a jej twarz oparta była na podciągniętych pod brodę kolanach. Podszedł i kucnął tuż przed nią, ale o nic nie zapytał. Wpatrywał się jedynie i czekał. Dopiero po dłuższej chwili podniosła na niego załzawione oczy. Ręka Toma jakby lekko się zawahała, kiedy delikatnym ruchem otarł łzy z jej policzka. Dalej nie wypowiedział ani słowa. Tylko patrzył. Tak spokojnie i cierpliwie… Jego czekoladowe oczy połyskiwały w mroku.  – Nie wiem, o co chodzi, Ally – szepnął w końcu z troską – i nie wiem, czy jestem najlepszą osobą, żeby wiedzieć, jeżeli to są sprawy między tobą a Bradem…  – Po prostu ze mną posiedź – powiedziała cichutko, kładąc swoją dłoń na jego dłoni i wtulając w nią zapłakany policzek. Poczuł, że zaraz straci resztki nerwów. Właśnie tego w tym momencie potrzebował najmniej. Żeby przybiegała do niego ufna i bezbronna. Pragnąca choćby odrobiny ciepła i schronienia w męskich ramionach, kiedy on sam usilnie starał się zapomnieć, nie myśleć, nie pragnąć. W otaczającym mroku widziała, jak obrócił głowę i zaklął. Zamknął oczy i przetarł zmarszczone skronie. Nie zrozumiała.  –  Nie powinno cię tu być. To są sprawy między tobą a Bradem i powinnaś je załatwiać z nim. Ja nie będę się do tego mieszał… – powiedział nagle chłodno, a każde ze słów zaprzeczało temu, co wypełniało jego myśli. Wstał gwałtownie i nerwowo przejechał palcami po jasnych włosach.  –  A mogę tu zostać, Tom? Proszę, tylko zostać… – Podniosła twarz i oczami pełnymi łez spojrzała na niego błagalnie. Poczuł, jakby ktoś właśnie uderzył go w brzuch.

108 #Infover WM hdmuw6k444o0o2nekjxtvi1j1o0akoenxcr4mxc0#

 –  Al, do diabła, ja… – urwał, wiedząc, że to, co powie, nie pomogłoby nikomu. Jeszcze jakiś czas temu mógłby wyrzucić ją stąd tak po prostu i nikt, kto znał go długo, nie byłby zdziwiony. Jego oschłe zachowanie w stosunku do niej, to unikanie… wszystko przeszłoby bez echa, ale teraz? To, jak razem odliczali feralne godziny, gdy nie wiedzieli, czy Brade się obudzi, i to, jak wtedy byli sobie potrzebni, sprawiło, że nie mogło zostać tak jak dawniej. Wtedy nie liczyło się nic. Ani to, czy Tom do końca wierzył w jej intencje, ani to, czy ona miała do niego żal. Zupełnie naturalnie zbliżyli się do siebie i choć słowo „przyjaźń” byłoby chyba zbyt wielkie, to pozostała między nimi więź. Dziwna więź, która nigdy nie miała się zmienić. Z reguły tak łatwo strącał kobiecą dłoń, kiedy wyciągnięta w jego stronę szukała jakiegokolwiek oparcia. Dziś jednak nie potrafił, a co było dużo gorsze – nie chciał.  – Masz rację. Nie mogę tu po prostu zostać. Potrzebuję rozmowy – powiedziała nagle i energicznym ruchem otarła wilgotne policzki. – Potrzebuję jej, bo chyba zupełnie się zgubiłam, a nie chcę popełniać więcej błędów – rzekła, patrząc na niego pełnymi bólu oczami. – I nie chcę działać pochopnie. Więc pomóż mi, Tom… Teraz zastanawiał się, dlaczego tak rzadko to robił. Gasnąca łuna migoczących świateł miasta połyskiwała niknącymi punkcikami, a on czuł, że wraz z tym, jak gasną, ogarnia go spokój. Przymknął powieki, wsłuchując się w otaczającą ich ciszę, a lekki, chłodny wiatr przywoływał bardziej racjonalne myśli. Siedzieli w milczeniu, podkulając nogi i opierając plecy o balkonową balustradę, i nic, co było wcześniej, nie wydawało się tak czyste i jasne jak teraz.  –  Wiesz, co robiłam nocami, będąc tam sama, w tym hotelu, kiedy mnie zostawił…? – szepnęła, a on odpowiedział jedynie

109 #Infover WM fws4ksk8puoozit4ydttdz6jxx8tnbvr04dr2ssl#

spojrzeniem w jej oczy. – Właśnie to. – Uśmiechnęła się nieznacznie. – Obserwowałam gasnące światła miasta i zastanawiałam się, w jaki sposób wraz z nimi tak szybko gaśnie moje życie. Zastanawiałam się, czy tu przyjść, czy wrócić, czy próbować z nim rozmawiać, i wiem, że wtedy podjęłam tę słuszną decyzję. Ale teraz musisz mi pomóc, Tom. Musisz mi wytłumaczyć, bo ja już nic nie rozumiem… – powiedziała, zatapiając wzrok w ciemnej przestrzeni.  –  Ja nie jestem nim, Ally. Wbrew temu, co raz na jakiś czas i denerwująco regularnie ci się wydaje. – Spuścił głowę i uśmiechnął się lekko, wspominając wszystkie te momenty. – Nie mogę powiedzieć ci na sto procent, co myślał, dlaczego robił pewne rzeczy, dlaczego…  – A na ile możesz? – przerwała mu, spoglądając stanowczo. Wiedział, że te tłumaczenia i tak nie mają sensu, bo zdawał sobie sprawę, że to nie on powinien być tu teraz z nią. I to nie przed nim powinna zdradzać swoje obawy i najskrytsze lęki.  –  Wiedziałeś o tym, prawda? – zapytała chwilę później, a jej głos nie zadrżał. Była poważna i tak bardzo starała się być rozsądna.  – Byłem tam z nim – Tom odpowiedział bez uczuć, a Ally odwróciła się do niego powoli. Wpatrywała się w niego milcząco. – Byłem tam i powiem ci jedno… i możesz się dąsać czy rzucać, bo na mnie nie robi to wrażenia. Jeżeli nie spróbujesz go zrozumieć, będziesz po prostu głupia – rzekł zimno i oczekiwał reakcji, lecz Ally nadal milczała, jedynie wpatrując się w jego niewzruszoną twarz. Nocny powiew wiatru musnął skórę jej policzków. Tom prychnął. – Przekupstwo. Wielka sprawa. Zrobił to nie pierwszy raz i pewnie nie raz jeszcze zrobi. Kiedy ktoś złapie was razem, kiedy trzeba będzie zamknąć mordę jakiemuś wścibskiemu dziennikarzynie, kiedy z jakichś przyczyn nie będzie innego wyjścia, zrobi to znowu. Bo tak działa ten świat, Ally… i tego jesteśmy nauczeni.  – Ale to nie był show-biznes. To były sprawy między nami i to jest co innego, Tom! Czy ty nie rozumiesz? Przecież nikt go o to nie prosił…

110 #Infover WM hhmys20esobidhjqwxwquuzikqxqhhgvdqibnfkk#

 –  To ty nic nie rozumiesz, ty uparta… ty uparta… słodka istoto! Chociaż to dziwne, bo tę jedną zależność laski zwykle łapią w mig! Kocha, to wyciąga portfel. Nie patrzy na kasę. Mamy jej od cholery. I mam gdzieś, ile mu dał, mimo że doskonale wiem, że kiedy go zapytałem, nie powiedział mi prawdy – odparł cynicznie i na moment zapomniał, że rozmawia właśnie z nią. Dopiero gdy sam siebie usłyszał, zorientował się, jak fatalnie to zabrzmiało.  –  No przecież ja nie wytrzymam! – Zerwała się na równe nogi, ale silny uścisk męskiej dłoni natychmiast usadził ją z powrotem.  –  Uspokój się – Tom warknął, chociaż wcale nie chciał, a potem stwierdził, że musi powiedzieć jej prawdę. – Czy ty rzeczywiście jesteś tak ślepa, czy po prostu nie chcesz tego zobaczyć? On to zrobił dla ciebie! Zrobił to dla was! – krzyknął i zdawało się, że z każdym słowem oddychał coraz ciężej. – Ten twój fagas odebrał telefon, kiedy ty siedziałaś już ze mną w samochodzie i właśnie mówiłaś mi, że „TAK”, pieprzyłaś się z nim tydzień wcześniej. Nagadał Brade’owi, że ktoś cię porwał i zgwałcił, a raczej jakichś bzdur, które w naszych realiach właśnie to mogły oznaczać. Nie wiem, jak długo Brade tak myślał, i nie wiem, jak długo odchodził od zmysłów, ale zapewniam cię, że te parę minut przekonania, że ktoś zrobił ci krzywdę, kosztowało go więcej niż cokolwiek innego w życiu. I powiem ci jeszcze coś. Na jego miejscu zrobiłbym dokładnie to samo, tylko jeszcze bym gnojowi wje… – urwał, zaciskając wargi i czując, jak jedna jego pięść właśnie zgniata drugą. Przerażone oczy Ally błądziły w mroku.  –  Nigdy mi o tym nie powiedział… – szepnęła, jakby dopiero teraz zdając sobie sprawę ze znaczenia tamtych zdarzeń.  –  A co miał ci powiedzieć? Co?! Że szalał ze strachu? Że pewnie wariował, wiedząc, że jest bezsilny, kiedy tak bardzo go potrzebowałaś? Że nie mógł nic zrobić? Myślisz, że by się przyznał?  –  A dlaczego nie powiedział mi o niej, Tom? Dlaczego nie powiedział mi o Violet? – zapytała jakiś czas później, kiedy

111 #Infover WM gznptfl21xs1fuxbcm4ietg1ebp60ga0o2jwtvpt#

parę łez wywołanych słowami Toma zdążyło już wyschnąć na jej policzku. Tym razem ich nie otarł. Nie starał się niczego ułatwiać. Chciał, żeby zrozumiała. Poza tym ocieranie łez sprawiało, że był za blisko, i tylko on wiedział, co poczuł, gdy zrobił to ostatnim razem.  –  Bo to głupia, pusta lala i pewnie stwierdził, że nie ma o czym gadać…  –  TOM!  – No co mam ci powiedzieć, skoro to prawda? – powiedział niewyraźnie, podpalając trzymanego w ustach papierosa. Natychmiast wyciągnęła jednego z jego paczki i zrobiła to samo. Spojrzał na nią co najmniej tak, jakby przełknął coś nieświeżego.  –  Wiesz, jak wyglądasz z tym petem? – zapytał, unosząc przekłutą brew.  –  Nie zmieniaj tematu – powiedziała i zaciągnęła się mocno szarym dymem. Dawno tego nie robiła.  –  Nie zmieniam, tylko pytam, czy wiesz, jak wyglądasz z tym petem…  –  Myślę, że identycznie jak ty… – zakpiła, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. – Daj mi spokój, Tom. To chyba nie jest najlepszy moment na pouczanie mnie. Skupiła na nim wzrok i czekała.  –  Naprawdę tego chcesz? – zapytał. Skinęła głową. Tom westchnął i po chwili zaczął:  – To było dawno temu. Byliśmy inni, młodsi, żądni dzikiej zabawy. Robert pił na maksa i ciężko było utrzymać go w ryzach na branżowych afterparties, Anton chodził na dziwki i zaczął odwiedzać kasyno, co skończyło się interwencją wytwórni, i nawet Brade trochę się wtedy rozbrykał, choć zawsze był na to wszystko za święty. Ja już od dawna nie zamykałem hotelowych drzwi przed

112 #Infover WM fasj26vkm82t4f1veaml6xtxbolrew8mgqu1yh64#

tymi, które wieczorami pukały, a Bradin… przez jakiś czas jeszcze był uparty, ale potem zwyczajnie się złamał. Był z nas wszystkich najmłodszy, ale chciał coś wreszcie przeżyć i – między Bogiem a prawdą – zupełnie mu się nie dziwię. Wpadliśmy w to szambo, mając po szesnaście, siedemnaście lat, i nikt nie powiedział nam, że od tego momentu stracimy wszystko, całą prywatność, wszystkie te nastoletnie, szalone wspomnienia. Do tamtej chwili byliśmy tylko gówniarzami z jednym marzeniem, które przysłaniało wszystkie inne, ale kiedy się spełniło, nie było już odwrotu. Okres dojrzewania w świetle fleszy nie jest łatwy, kiedy rozliczają cię z każdego drinka na imprezie. W pewnym momencie wszyscy naprawdę zerwaliśmy się z łańcucha. Spojrzał na nią, słysząc, że lekko się zakrztusiła. Nie wiedział tylko, czy to na skutek jego słów, czy papierosowego dymu. Uśmiechnął się pod nosem i ciągnął dalej:  – Czasami widziałem, że go to męczy, ale chciał być taki jak my. Bawić się w gwiazdy rocka i używać młodości, którą za wcześnie nam odebrano. Wiesz, panienki, imprezy, łatwo przyszło, łatwo poszło. Fanki pchały się mu do łóżka i byłby durniem, gdyby…  –  Tom… – powiedziała nagle, a jej ton był niepewny.  –  Co… Sama nie wiedziała, czy chce znać odpowiedź, ale jeżeli miała zapytać, to tylko teraz i tylko jego.  – Ile ich było? Ile ich, tych fanek…on… no wiesz… – rzuciła mu szybkie, skrępowane spojrzenie i natychmiast potem odwróciła wzrok.  –  Ty chyba żartujesz! – zakpił. – Wybij sobie to z głowy! To jest najświętsza tajemnica każdego faceta i póki to nie zacznie być trzycyfrowa liczba, nawet się o niej nie gada. – Zaśmiał się, a ona nie zauważyła, że po jego twarzy przebiegł jeszcze inny uśmiech. Bardziej zadziorny i lekko pobłażliwy. – W każdym razie tak poznał Violet.

113 #Infover WM hum6jgrw4w1xcozgnkcg4v4h8y6f1zuvo2iys2uo#

 – To znaczy, że co? Próbowała wepchnąć mu się do łóżka? – Ally wlepiła w niego zdziwione oczy.  –  Taka głupia niestety nie była. Mówię tylko, że to było w tym samym okresie. Spotkali się na jakimś wręczeniu nagród, zamienili parę zdań, usiedli razem, nic wielkiego. Ale już jakiś czas później, nie minął chyba nawet tydzień, ona zadzwoniła. Chciała, żeby jej pomógł. Poprosiła o radę i użyła wszystkich tych babskich sztuczek, aby poczuł, że jest jej potrzebny. Pytała o muzykę, polecenia, sprzęty. Raz, drugi, piąty obwijała go sobie wokół palca. Wtedy pierwszy raz widziałem go wkręconego. Miał już dosyć panienek i chciał czegoś więcej, a ona była bardziej niż chętna, żeby mu to dać. Po jakimś czasie stali się parą, a niedługo potem wylądowali w łóżku.  –  Szybko przechodzisz do sedna… – szepnęła. Zerknął i zauważył, jak oczy Ally stają się smutniejsze.  –  Przecież i tak wiedziałaś. To prawda, wiedziała, ale chociaż nie liczyła, że było inaczej, ścisk, który poczuła gdzieś w środku, był nie do zniesienia.  –  Kochał ją? – zapytała, jakby chciała się dobić.  – Na początku myślałem, że chyba trochę tak, ale potem stwierdziłem, że to raczej pragnienie miłości. Wiesz, on zawsze chciał tych wszystkich pierdół… – Tom zamilkł, bawiąc się sznurkiem od kaptura bluzy. Skubał małe włoski i wpatrywał się w nie, tak jakby chciał odwrócić swoją uwagę od własnych słów… – chciał całego tego… przytulania, takiej czułości, wspólnych tajemnic. Zawsze ględził, jakie to jest piękne, kiedy wiesz, że „jesteście tylko dla siebie”, i tego typu bzdury. Nigdy go nie rozumiałem – westchnął ciężko. – Nigdy… wcześniej. W każdym razie – dodał szybko – on bardzo chciał mieć kogoś na stałe, a Violet omamiała go gadkami o jej rozbitej rodzinie i potrzebie ciepła. Wiedział, co to znaczy, i chciał jej je zapewnić… mam na myśli… Znasz już Brade’a na tyle długo, że pewnie słyszałaś o Johannie, naszym ojcu, więc wiesz, że…

114 #Infover WM h4pwql42sdladbrhq4odi1kdc1eijvnpojzttnyu#

 – Nie musisz tłumaczyć… – Na wzmiankę o rodzinnych zapędach Ally poczuła, jak robi jej się słabo.  – Więc chciał jej dać to ciepło… ale nie potrafił. Nie tęsknił za nią, kiedy wyjeżdżał. Unikał nawet jej tematu, gdy o nią pytałem. Starał się ją kochać, lecz potem już tylko udawał, że tak jest, twierdził, że się uzupełniają, bo nie chciał się przyznać do błędu. Tyle wiem. Wiem też, że dziewczyna miała na jego punkcie hyzia i zostawienie jej było dla niego jedną z trudniejszych decyzji, ale nie umiał tego ciągnąć. Zdawał sobie sprawę, że ją zranił i po raz pierwszy chyba naprawdę zorientował się, że w ogóle potrafi. Oto cała historia Violet. Dziewczyna wiedziała doskonale, za jakie sznurki pociągnąć, a do tego, no, nie oszukujmy się, naprawdę fajna z niej dupa, więc…  – Tom, czy ja naprawdę muszę tego słuchać? – Odwróciła głowę w jego stronę, a on oburzył się natychmiast.  –  NO PRZECIEŻ SAMA CHCIAŁAŚ! – krzyknął, rozkładając ręce.  – Tak, ale chyba nie prosiłam, żebyś rozwodził się nad tym, jak idealne miała wymiary! Jaka była śliczna i jak musiała mu się podobać… Tego przecież możesz mi oszczędzić! – Popatrzyła przed siebie, kładąc brodę na kolanach i gniewnie zaplatając ręce. Tom rzucił jej szybkie spojrzenie, lecz nie dostrzegła tego pośród mroku. Potem spuścił oczy i oblizał spierzchnięte od wiatru wargi. Zwrócił głowę w jej stronę i patrzył tak długo, aż ona też się odwróciła.  – Nie była idealna, Ally. Nie była… – powiedział spokojnie, przez dłuższy moment patrząc prosto na nią. Teraz widziała, że jego oczy są inne. Inne niż oczy Brade’a, chociaż tak samo ciemne i tak samo zadziorne. Miała wrażenie, że tańczą w nich dzikie błyski, a może tylko jej się wydawało. Powieki Toma poruszały się ospale, a skupiony wzrok zjechał w dół, powoli wędrując po jej twarzy w kierunku ust. Ręka jakby automatycznie ujęła jej podbródek.

115 #Infover WM fq41nlljmi4c11bb2b8yjsbuop8vyjlxjondy2mo#

Nienawidzę. Nienawidzę, kiedy mi to robisz. Kiedy zupełnie nieświadomie wykonujesz jakiś gest lub mówisz coś, co sprawia, że tracę nad sobą kontrolę. Nienawidzę tego, że śledzę ruchy Twoich warg… spoglądam ukradkiem, wstydząc się, że patrzę. Bo nie powinienem. I nienawidzę tego, że wiem, jak smakują Twoje usta…  …bo przecież nigdy nie zapomniałem…

#Infover WM dfabj104nabgttzb4ng8pvcuhv6uahbq0h4nvgt2#

10. Kiedykolwiek nastanie czas

Podkład muzyczny: Damien Rice – 9 crimes Zaufanie. To cząstka duszy, którą oddajesz komuś w nadziei, że nadal pozostanie Twoja.

Jeszcze się wahał. Jeszcze próbował walczyć sam ze sobą, lecz wtedy Ally delikatnym ruchem dłoni ujęła jego rękę na swoim policzku i ufnie wtuliła w nią twarz. Wyglądała tak bezbronnie, kiedy przymknęła powieki, szukając choć odrobiny oparcia i ciepła, a on starał się stłumić w sobie resztki zasad, które przedostawały się na powierzchnię świadomości. Opuszki jej palców czule gładziły jego dłoń, a Tom obserwował jej każdy, najmniejszy ruch, patrząc, jak słodkie wargi Ally nieznacznie się rozchylają. Jak mogła mu to robić? Jak mogła? Nagle puls przyśpieszył gwałtownie, a gorąca krew odebrała mu myśli. Teraz tylko czuł… czuł i pragnął, a serce chciało wyskoczyć mu z piersi, gdy powoli, jakby z wahaniem, zaczął zmniejszać dzielącą ich odległość. Kiedy jej usta były już blisko, nie wytrzymał. Mocnym ruchem przyciągnął ją do siebie i wpił się w nie z całą namiętnością, którą tak długo próbował w sobie zdusić.

117 #Infover WM glonov42aceaik0tnyunbvpliw66la4gz2fvsiri#

Miękkie wargi Ally zetknęły się z jego spierzchniętymi, by już po chwili oddać się im całkowicie. Nie odepchnęła go. Nie broniła się. Poddawała się jego tęsknym ruchom, oddając jeszcze gorętsze pocałunki. Ich usta wtapiały się w siebie z taką żarliwością, jakby ona sama też od zawsze tego pragnęła.  – Nawet nie wiesz, jak bardzo o tym marzyłem… – Szybkie oddechy mieszały się i drżały, kiedy Tom zaczął powoli odchylać jej plecy i kłaść ją na balkonowej posadzce. Myślał, że oszaleje, gdy pochylając się tuż nad nią, zdał sobie sprawę, co za chwilę się stanie. Powolnym ruchem przesunął dłonią po jej udzie. Westchnęła, całując jego szyję.  – Chciałam ciebie, Tom! Zawsze chciałam ciebie… Tom… Tom… TOM!? – Obraz rozmazał się jak mgła, kiedy znowu miał ją przed oczami. Wtuloną dziecinnie w jego dłoń i uśmiechającą się przyjaźnie. W niebieskich tęczówkach nie było pożądania, była ufność. – TOM! – Roześmiała się – Patrzysz się na mnie, jakbyś zobaczył ducha! Coś się stało? Potrząsnął głową, a kontury obrazu natychmiast zlały się w całość.  –  TOM?  –  Nie… nic… przez moment wydawało mi się, że… – każda kolejna sylaba przywracała trzeźwość myśli. – Nieważne… – Dopiero teraz zrozumiał, co tak naprawdę chciał zrobić i co mogło się stać. Błyskawicznie odsunął się od niej i oparł plecy o zimne szczeble balustrady.  –  Jesteś zmęczony, a ja tylko zawracam ci głowę – powiedziała i spojrzała na niego ciepło. Nie zauważyła. Jak dobrze, że niczego nie zauważyła!  – Nie, ja tylko… – szepnął, lecz jego oddech jeszcze się nie uspokoił. Nagle odwrócił twarz w jej stronę i jakby bez przemyślenia zadał pytanie, które zupełnie ją zaskoczyło.  – Wierzysz w złośliwość losu, Al? Wierzysz, że los czasami żartuje z nas, żeby ktoś TAM NA GÓRZE miał CHOLERNIE DOBRY

118 #Infover WM do1lncjwohmt2g6k4ccoog2x8f44jx0ckr04p2s8#

UBAW! – krzyknął ostro, rzucając wściekłe spojrzenie w kierunku rozgwieżdżonego firmamentu. Nie rozumiała, o co mu chodziło, lecz przemyślała odpowiedź.  –  Wierzę, że wszystko, co się dzieje, ma swoją przyczynę i swój powód. Wszystko jest potrzebne, byśmy mogli coś zrozumieć lub czegoś się nauczyć. Byśmy mogli wybrać tę właściwszą drogę, chociaż chcemy z niej zboczyć. Często nie zdajemy sobie sprawy, co los próbuje nam pokazać, i nikt nie powiedział, że w ogóle kiedyś zrozumiemy. Bo czy ktokolwiek obiecał, że będzie łatwo? – szepnęła, przymykając powieki, a on objął ją, ale już inaczej. W jego ruchach nie było chciwości, a z jego myśli znikła żądza ciał. Trzymał ją w swoich ramionach i kołysał, tak jak kołysze się dzieci, a już po chwili wsłuchiwał się w jej miarowy i spokojny oddech. Nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że wokół nich robi się coraz ciszej. Myśli dochodziły do niego teraz mocniej niż przedtem. Wzdrygnął się, lecz nie na tyle, żeby ją obudzić, kiedy usłyszał, że coś powiedziała:  –  Zobaczysz, Tom. Zobaczysz… – Nie rozumiał francuskich słów i chyba nawet nie próbował zrozumieć, co znaczą. Najbardziej uderzyło go to, iż myślał, że wie o niej wszystko, a nie miał pojęcia, że mówiła przez sen. Bo choćbyś nie wiem, jak mocno próbował trzymać ją w swoich ramionach, przecież czujesz, że nie należy do Ciebie. Tom… Ostrożnym ruchem wsunął pod nią dłonie i uniósł jej ciało, a Ally mruknęła, nieświadomie wtulając się bardziej w jego barki. Niósł ją przed sobą, mozoląc kroki, i gdybyś na niego patrzył, odniósłbyś wrażenie, że je liczył. Na męskiej twarzy nie było śladu po pewniackim uśmiechu, a sławną zadziorność w jego oczach zastąpiła pustka, lecz już nie miał wątpliwości, nie miał złudzeń. Bo przecież to nie w jego ramionach dziś było jej miejsce.

119 #Infover WM gin88luaaj22cnppgiphnmeeunp0psr4qldzb1be#

Bezdźwięcznie uchylił mahoniowe drzwi sypialni obok, a brązowe tęczówki Brade’a natychmiast błysnęły w mroku. Nie spał. Nie mógł spać. Czekał, choć nie wiedział na co.  –  Co ty tu robisz, przecież miałeś być…  –  Następny – Tom parsknął smutno. – Ludzie, zacznijcie prowadzić kalendarz moich spotkań, bo chyba łapiecie się w nich znacznie lepiej ode mnie. Tom podchodził bliżej. Kiedy Brade dostrzegł, co – a raczej kogo – jego brat niósł na rękach, jego skupienie natychmiast przeniosło się na Ally, tak bezbronną w ramionach Toma.  – W moim pokoju znalazłem coś, co chyba należy do ciebie, więc… – starszy z Rothfeldów powiedział bezbarwnie, uśmiechając się dokładnie tak jak zawsze, jakby wypowiadanie tych słów nie sprawiało mu bólu.  –  Jesteś pewien, że jeszcze jest moja? Że nie ucieknie? – zapytał Brade, spoglądając bratu w oczy. Tom nie odpowiedział. Jedynie podał mu ją na ręce i jeszcze przez chwilę obserwował to, z jaką czułością Bradin układa ją w swoim łóżku, zapobiegliwie nakrywa kołdrą i najciszej jak potrafi, wsuwa się obok. Bajka najwyraźniej trwała nadal. A Tom po chwili odszedł i nikt nie słyszał jego oddalających się kroków… Nie spała. Obudziła się już wtedy, kiedy Tom ją niósł, ale nie chciała, by wiedział. Po kolei czuła, jak jedne ręce podają ją w inne ramiona, a te kładą ją i otulają bezpiecznie. Wsłuchiwała się w ton głosu Brade’a, kiedy ułożył się obok, i chociaż nie rozumiała słów, delikatność, z jaką je wymawiał, sprawiła, że pod jej powiekami zebrały się łzy. Tylko jedno tak znajome i tak słodkie wyznanie rozpoznała od razu.  –  Ich liebe dich – powiedział niezmiernie smutno i musnął wagami jej usta. Zawsze wymawiał to w sposób, którego nie potrafiła

120 #Infover WM dd1ubx4gnse4dwm0jtizy4mi8cdrcngxy2moc08i#

zdefiniować. Nie otworzyła oczu. Nie odpowiedziała. Jedynie przysunęła się bliżej, całując spragnione wargi i oddając im swoje. Rozchyliła usta. Już po chwili zrzucane powoli części garderoby przysłoniły obraz. Ona jeszcze nigdy nie wyszeptała mu tylu słów miłości. A on jeszcze nigdy nie był tak czuły.

 – Wierzysz w cuda, Tom? W przeznaczenie? – zapytała, a on zaśmiał się kpiąco.  – Zależy, co ma być tym cudem – powiedział jakby od niechcenia.  – To, że ja i Bradin znaleźliśmy siebie, mimo że nigdy nie powinniśmy się spotkać. To, że czasami zdaje mi się, że to, co jest między nami, rozumiemy tylko my, bo tylko my jesteśmy w stanie to poczuć. To, że uwielbiam wsłuchiwać się w rytm jego serca, gdy zasypiam na jego ramieniu. Ten dziwny dreszcz za każdym razem, kiedy ktoś w pomieszczeniu wymówi jego imię. To, że tak bardzo go teraz potrzebuję, mimo że mnie zranił.  –  To nie żaden cud, tylko miłość – rzucił niewzruszony.  –  A to nie to samo, Tom?

Dopiero dzisiaj, idąc z Lille pod rękę jak za dawnych lat, poczuła, że coś rzeczywiście się zmieniło. Tak długo tego nie robiła. Nie spacerowała, by zwyczajnie się zgubić, iść przed siebie i pozbierać myśli. Nie obserwowała liści zabawnie tańczących na wietrze, nie przesiadywała w parku skąpanym jesiennym słońcem. Dziś po raz pierwszy Brade pozwolił jej wyjść bez Tobiego, a i tak zrobił to jedynie dlatego, że Lille nie omieszkała wyrazić swojego zdania na temat jego „chorobliwej nadopiekuńczości”. Chyba bał się, że ta bystra dziewczyna zacznie żartować na temat powodów jego

121 #Infover WM dta0izqmnrp6gbcyvgatl2pss1xcp6gltnt61bgw#

zachowania, więc – przerażony tym, co mogłoby przyjść jej na myśl – niechętnie odpuścił.  –  Dlaczego nie chcesz zostać chociażby do jutra? Potańczysz, rozerwiesz się. Impreza na pewno będzie świetna, a Sebastian to naprawdę miły facet. Przy okazji poznasz Toma, bo nie mam pojęcia, czemu zapadł się pod ziemię dzisiaj rano. Widzisz, że oni nie gryzą. Widzisz, że…  –  Al… – Lille przerwała jej. – To jest twoje życie. Ja mam swoje gdzie indziej. – Uśmiechnęła się dobrotliwie i przystanęła na moment. – Nie mogę być tutaj z tobą, chociaż może i powinnam, bo czasami należałoby zdrowo przemówić ci do rozumu.  –  Nie przebierając w słowach?  –  Nie przebierając w słowach, Ally. Ten facet cię kocha i gdybyś widziała wyraz jego twarzy, kiedy zatrzasnęłaś przed nim te drzwi, a on wrócił do własnej sypialni, zapewniam cię, że nie wytrzymałabyś i rzuciłabyś mu się na szyję.  – Wiem – szepnęła. Uśmiechnęła się jakby do siebie i spuściła wzrok. Znowu szły przed siebie wąską parkową alejką, a Ally czuła, jak przepełnia ją jakaś wewnętrzna radość. – On jest najlepszym, co spotkało mnie w życiu, Lille. Teraz mam wrażenie, że wcześniej nie żyłam, a zwyczajnie egzystowałam. Istniałam. Byłam. Budziłam się rano, by wieczorem znów zasnąć, a dni mijały, przeciekając mi przez palce. A dzisiaj naprawdę żyję. Odkrywam wszystko na nowo. Pierwszy raz tak mocno coś czuję i nawet barwy wydają mi się jaskrawsze. Pierwszy raz łapię się na tym, że chcę zatrzymać uciekające chwile, wszystko zapamiętać w najdrobniejszych szczegółach.  –  Pierwszy raz myślisz o tym, co by było gdyby… no wiesz…? – Lille popatrzyła wymownie, uśmiechając się przy tym szelmowsko, a że seks już nie wchodził w rachubę, więc mogła pytać tylko o jedno.  – Zgłupiałaś! Nie myślę o tym! – Ally powiedziała szybko.

122 #Infover WM gvnd2orsak1gpnyebzvnbv2sjh1bcpnrycgh6b2c#

 –  To dlaczego się czerwienisz? – Lille zaśmiała się. – No mówże. Prosta i elegancka? Bardziej écru niż klasyczna biel? Zgadłam?  –  O Boże, przecież ty jesteś nie do wytrzymania!  –  Z Bogiem to za wcześnie, moja droga. To dopiero po „tak”, a przed „póki śmierć nas nie rozłączy”.  –  Przestań! – Ally chciała być poważna, ale mimo to po chwili wybuchła śmiechem. – Jesteś niemożliwa! Nie powinnam nawet myśleć o takich rzeczach! Nie powinnam nawet słuchać tych bzdur! – krzyknęła, lecz szeroki uśmiech na jej twarzy zdradzał wszystko.  –  Nie chcesz zapeszać? – Lille ją podpuszczała.  – Po pierwsze, jest za wcześnie na takie gadanie, po drugie, to i tak niemożliwe, bo on ma podpisany kontrakt, który mówi: „żadnej dziewczyny”, a co dopiero żadnej aaaaa… – Machnęła ręką, nie chcąc dokończyć. – A po trzecie, to chyba masz rację. Chyba nie chcę zapeszać. – W tym momencie jej policzki stały się wręcz purpurowe, a niewinny wzrok błądził gdzieś po ziemi, by po chwili zatrzymać się na bawiącym się nieopodal dwulatku. – Lille, czy ty też już tak masz? – Al zapytała enigmatycznie.  –  Jak?  –  No… że… wiesz… – westchnęła. – Nigdy nie myślałam o dziecku. Pamiętasz, jak kiedyś śmiałyśmy się, że to „finansowy wyrok na dwadzieścia lat”?  –  A nie jest tak? – rzuciła Lille, uśmiechając się. – Dobra, żartuję, mów.  –  Bo widzisz… – Ally przystanęła i nerwowo zaczęła naciągać rękawy swetra. – Jak teraz pomyślę, że mogłabym mieć cząstkę jego… tak wiesz… dla siebie… na własność… Że bez względu na to, co stałoby się z nami, ja miałabym kogoś, małą istotkę, która byłaby jego… JEGO, Lille… ja chyba niczego na świecie nie chciałabym bardziej, rozumiesz? Nie wiem, skąd się biorą te durne myśli, ale mam je coraz częściej i boję się ich. Jak tylko pomyślę, że to dziecko mogłoby mieć jego oczy… – urwała, czując, że łamie jej się głos.

123 #Infover WM hqmav2ap4izdqg681cd08wf82ywnrhkqbgqxmb1d#

 – Mówiłaś mu? – Lille zapytała, chociaż doskonale znała odpowiedź.  – Zwariowałaś? W życiu! Przecież on ma zespół, karierę, ja mam studia…  –  I tak nie wrócisz, Ally – powiedziała Lille dobrotliwie. Spuściła wzrok, a kącik jej ust uniósł się w tajemniczym uśmiechu. Odjeżdżając, nie miała wątpliwości. Podjęła właściwą decyzję, że się tu pojawiła, a przy okazji pozbyła się obaw. Al była w dobrych rękach. Natomiast sama Lille wczoraj dowiedziała się czegoś jeszcze. Czegoś ważnego i czegoś tak bardzo niepasującego do typowego światopoglądu dwudziestolatka. Wiedziała, że gdyby Ally choć przez moment mogła usłyszeć, jak Brade o niej mówił, jak mówił o ich przyszłości, o tym, czego pragnie… była pewna, że zobaczyłaby w jej oczach łzy. Właśnie wtedy, w tamtej chwili słabości, kiedy rozbity i załamany wrócił do tego pokoju i otworzył przed nią cząstkę swej duszy, zobaczyła, jak wiele kobiet mogłoby zazdrościć Ally. A teraz ciii, bo nie będzie niespodzianki. A on nie chciał, żeby wiedziała, bo to przecież za wcześnie…

#Infover WM dba8uruqojhyr01s2ruyjjo0t11sii1xlkguhmpf#

11. Zobacz kim mógłbym się stać, gdybyś chciała Starożytni nie pisali nekrologów. U kresu drogi pytali tylko: „Czy kochał? Czy przeżył namiętność? Czy targały nim skrajności tak silne, że trzeba samemu ich doświadczyć, by kiedykolwiek móc zrozumieć ich sens? Czy postępował nielogicznie i pochopnie, często łamiąc reguły, by chronić coś, czego – jako nienamacalnego – nie mógł uchwycić? By chronić miłość?”. Jeżeli tak, odchodzi człowiek pełen nadziei i wiary. Odchodzi, pamiętając. Bo choć nie wszystko jest spisane na kartach, choć wiele pominięto, a może nie dostrzeżono, jego serce nigdy nie zapomni. A obraz sprzed jego oczu zawsze będzie tak samo wyraźny jak w tej właśnie chwili…

Pewny, zdecydowany krok nie zaskoczył nikogo, gdy poważni i skupieni Rothfeldowie weszli do jednego z pomieszczeń eleganckiej kancelarii. Godziny otwarcia, wywieszone na drzwiach, nigdy ich nie dotyczyły i tym razem też nie stanowiły przeszkody. Ernest Gödlom, stanowczy mężczyzna o starszawych rysach, dziś wydawał się jeszcze bardziej zirytowany niż zazwyczaj. Jego pompatyczny sposób bycia wynikał z przyzwyczajenia do okazywanego mu szacunku, a jego wyniosłość była efektem wypracowanej pozycji profesjonalisty. Współpracownicy już dawno przywykli do

125 #Infover WM daaqyvoeo8widqlm40opzwps6vlzz0pviwc1og4o#

jego pyszałkowatej natury, co nie znaczy, że znosili ją bez pokątnie rzucanych uwag. Dzisiejsze spotkanie stanowiło pewnego rodzaju konieczność, chociaż obydwie strony wiedziały, że nie będzie należało do najprzyjemniejszych. Wystarczyło, by atmosfera jedynie balansowała na granicy wzajemnego szacunku. Zarówno sam Gödlom, jak i bracia doskonale zdawali sobie sprawę, że gdyby nie wielocyfrowa kwota, zaproponowana mu kiedyś za zajmowanie się sprawami młodzieżowego zespołu, nigdy nie kalałby reputacji podobnie uwłaczającym zadaniem. Brade mocno uścisnął rękę adwokata.  –  Mam nadzieję, że dotarły do pana moje wytyczne, mecenasie? Leciwy mężczyzna natychmiast wskazał dwa skórzane fotele, stojące po przeciwnej stronie biurka. Sam zasiadł na miejscu, z którego mógł czerpać władzę.  –  Dotarły i szczerze mówiąc, nie bardzo wiem, jak miałbym je rozumieć – Gödlom odparł oschle.  – Nie były jasne? Wydaje mi się, że język niemiecki jest wystarczająco jednoznaczny dla nas wszystkich? – rzucił kpiąco Tom, a Brade, chociaż uśmiechnął się pod nosem, zachował wymaganą powagę. Chodziło o to, by załatwić sprawę jak najszybciej. Dzisiaj mogli darować sobie kąśliwe „uprzejmości”. Nadęty adwokat natychmiast wyprostował się na obrotowym fotelu, którego cena zapewne znacznie przewyższała stawkę średniej krajowej.  – Nie chodzi o to, że nie rozumiem, co miał pan na myśli, panie Rothfeld – zwrócił się do Brade’a, ostentacyjnie ignorując siedzącego obok blondyna. – Zdaje mi się jednak, a przy moim doświadczeniu śmiem twierdzić, iż racja jest po mojej stronie – odchrząknął – że umowa, jaką chcą panowie podpisać, jest zwyczajnie… – Spojrzał w sufit szukając bardziej górnolotnego słowa. Nie znalazł. – Głupia! Bradin uśmiechnął się sztucznie.

126 #Infover WM g8niww4maaedmszvk8gpettpewjxhrosffws48cu#

 –  Proszę wyprowadzić mnie z błędu, jeśli się mylę, ale wydaje mi się, że pańska rola polega na pilnowaniu zgodności z prawem, a nie ocenie sensowności moich działań, mecenasie Gödlom? – Niewzruszony spokój, malujący się na twarzy tego bezczelnego gówniarza, był jeszcze bardziej irytujący niż sama jego osoba. Prawnik poruszył się niespokojnie.  –  No cóż. Przygotowałem tę – pożal się Boże – umowę, którą nazwałbym raczej oświadczeniem o podłożeniu się pod nóż. Ale w końcu za swoją własną bezmyślność będzie pan płacił sam, więc rzeczywiście, to nie mój interes, żeby ją korygować.  –  Grunt, że nie będzie płacił tobie – Tom burknął pod nosem, a Brade momentalnie zgromił go wzrokiem.  – Przejdźmy do meritum. – Mina Gödloma wskazywała, że osiągnął już granice swojej wytrzymałości. – Według dokumentu panna Hanningan będzie odpowiedzialna jedynie za zlecone jej sesje i ich terminowe wykonanie. Nikt nie będzie jej rozliczał z ich wartości artystycznej i przydatności użytkowej. Wszystkie obciążenia i ewentualne kary za niezgodność przedmiotu zlecenia z wymogami przedstawionymi przez zlecającego – w wypadku, gdy będą to czasopisma – ponosi pan.  –  Dokładnie – potwierdził Bradin.  – Panna Hanningan pozostaje zwolniona z jakiejkolwiek odpowiedzialności, tak materialnej, jak i osobistej za niewywiązanie się z przedmiotu umowy, również w wypadku, gdy zleceniodawcą będzie zespół – czyli w praktyce też pan. – Adwokat zaśmiał się. – Umowa opiewa na okres dwóch lat z możliwością jej wcześniejszego wypowiedzenia, co nastąpi w trybie natychmiastowym za zgodą obydwu stron, czyli wspomnianej Allison Ann Hanningan i państwa jako zespołu, co oczywiście oznacza konieczność zgody każdego z panów z osobna. Jeżeli wszystkie ustalenia licują z pańskim życzeniem, myślę, że nie musimy zabierać sobie więcej czasu.

127 #Infover WM gzomgiowaxwxbxbzp0hcak8ewrcm0qz400ceiihp#

 – Nie mógłbym zgadzać się bardziej, mecenasie. – Czarny uśmiechnął się, wymieniając z Gödlomem mocny uścisk, i odebrał z jego rąk kontrakt na spełnienie własnych marzeń. Gdy wyszli, głośny odgłos równych kroków niósł się długim korytarzem. Dwie pary oczu o na pozór identycznym kształcie w tym momencie różniły się znacznie. Jedne były dumne i radosne. Drugie raczej przygaszone.  – Najchętniej zrobiłbym to jeszcze dzisiaj – entuzjazm, wyczuwalny w głosie Brade’a, był prawie tak mocny jak jego sarkazm, gdy rozmawiał z prawnikiem.  –  Ochłoń – burknął Tom, nie zwalniając kroku. – Masz czas. Poza tym to nie jest czyste zagranie, Brade. Szczerze? Myślałem, że sobie je darujesz.  –  Że co niby nie jest czyste? – Szedł dalej, lecz rysy jego twarzy stężały.  –  Nie bądź, kuźwa, śmieszny! – Wargi Toma wykrzywiły się. – Myślisz, że nie wiem, po co ci to było? „Z możliwością jej wcześniejszego wypowiedzenia, bla bla bla, co oczywiście oznacza konieczność zgody każdego z panów z osobna” – zaintonował prawniczy bełkot. – Gdyby przyszło co do czego, nic nie podpiszesz i wiesz o tym tak samo dobrze jak ja! Chciałeś mieć kontrolę i ta cała farsa była wyłącznie po to, Bradin. Tylko że nie wziąłeś najwidoczniej pod uwagę, że jeżeli babie zamarzy się odejść, i tak jej nie zatrzymasz, a jeśli spróbujesz w ten sposób, będziesz zwyczajnie żałosny. Czarny zatrzymał się w pół kroku, mierząc brata wściekłym wzrokiem. Naprawdę nienawidził, gdy ktoś uświadamiał mu to, do czego nie chciał się przyznać sam przed sobą.  – Taki jesteś teraz honorowy? Taki jesteś mądry? To czemu mnie nie powstrzymałeś, Tom?! – Popchnął rzeźbione drzwi eleganckiego budynku, a potem wsiadł do limuzyny.

128 #Infover WM gko4qjpfauqoyv0jbsst8ir0l8kekd6dstlpekpa#

Pełne usta układały się zalotnie, kiedy Al rozprowadzała po nich szminkę. Stonowany, różowawy kolor nie był krzykliwy ani agresywny i choć przy swojej karnacji gustowała w czerwieniach, tym razem subtelność pasowała do sukienki. Ostatnie pociągnięcia konturówki dodały bardziej drapieżnego wyrazu, a Ally zacisnęła usta, by po chwili wydąć je kokieteryjnie. Duże lustro, otoczone równym rzędem palących się lampek, odbijało smukłą sylwetkę, a światełka rozjaśniały panujący w pokoju półmrok. Ostatni raz obróciła się wkoło, zerkając na falujący u dołu materiał. Gdzieś za jej plecami rozległ się odgłos statecznych, zbliżających się kroków. Po chwili czułe dłonie Bradina oplotły jej talię.  –  Już wystarczy – szepnął, omiatając oddechem szyję Al i posyłając intensywne, ciemne spojrzenie wprost w ich lustrzane odbicie. – I tak nie oderwą od ciebie wzroku, ja na pewno… – Stanął tuż za nią, a ona obserwowała, jak seksownie wyglądał, muskając wargami jej odsłonięte ramiona. Przydymione światło dodawało atmosferze intymności i Ally nie wiedziała już, czy woli czuć jego usta, zatracać się w jego dotyku, czy po prostu patrzeć, jak razem wyglądali, gdy to robił. Poczuła, że męskie dłonie odważnie powędrowały w stronę jej pośladków.  – Bradin, mamy wyjść! – Zaśmiała się, ostrożnie wysuwając się z jego objęć.  – Jesteś pewna, że musimy wyjść już teraz? – wymruczał zawiedziony.  – Po prostu wiem, jakbym wyglądała, gdybyśmy wyszli trochę później! – Spojrzała karcąco w jego oczy. – Potargana, rozczochrana… Spojrzał w lustrzane odbicie i zrobił to w taki sposób, że aż umilkła. Przerwał czułe pocałunki i powoli, jakby z namysłem przesunął ręką po materiale jej sukienki. Niepewnie położył dłoń

129 #Infover WM gwns2n2n1vufuxpirxtwftwq6ymfwfsxcioco8tf#

w dole jej brzucha, jednocześnie cały czas badawczo obserwując w lustrze wyraz twarzy Ally.  – Powiesz, że zwariowałem… – wyszeptał, a jego oczy momentalnie spoważniały. Mogła przysiąc, że poprzez otaczający ich półmrok dostrzegła w nich jakieś błyski. – Pomyślisz, że to nieodpowiedzialne…  –  Co miałoby być nieodpowiedzialne? – spytała, odwracając się natychmiast. Jego wzrok powędrował w dół, tam gdzie dłoń nadal gładziła jej brzuch. Podniósł oczy, jak gdyby chcąc coś powiedzieć samym ich wyrazem. Był już o krok, by wyznać jej wszystko. By zdradzić, czego pragnie, choć te marzenia były tak bardzo niedorzeczne. Przypatrywał się jej, doszukując się znaków zrozumienia, jakiegoś drgnięcia warg, zaszklonych nagle oczu, lecz niczego takiego nie dostrzegł. Jej twarz nadal była wyraźnie rozbawiona, a sama Ally kręciła się niespokojnie. Spuścił wzrok.  –  Bradin, zaraz rzeczywiście się spóźnimy. – Uśmiechnęła się grzecznie. Wzięła z toaletki torebkę i obróciła się jeszcze raz przed lustrem. On ściągnął płaszcz z oparcia krzesła i wiedział, że dzisiaj już nic się nie zmieni. Świat się nie zatrzęsie, nie będzie żadnych decyzji, nie będzie radości i lęku, wątpliwości czy zupełnego ich braku. Nie będzie trudnych pytań ani odpowiedzi, gdyż zadanie pewnych pytań wymaga znacznie większej odwagi niż przyjmowanie ich następstw. Sięgnął po portfel i klucze, a ona zbiegała już radośnie po schodach. Kiedy zatrzymała się przy wyjściu, stanął o krok za nią. Naciągnął na jej barki lekki płaszcz, a ona odwróciła się przez ramię.  –  Brade, co byłoby nieodpowiedzialne? – Mrugnęła długimi rzęsami.  –  Nic, już nic… – szepnął i pocałował ją troskliwie. – Chodźmy. Pomyślisz, że oszalałem. I najgorsze jest to, że będziesz miała rację. Nazwij mnie głupcem, bo na to zasługuję. Oszalałem… z miłości do ciebie.

130 #Infover WM dyah2ex2oefavh8zmilhbgma62cpsmdlihjcl2fi#

Kiedy przybyli na miejsce, było już prawie ciemno, ale dało się dostrzec, że dom rodziców Sebastiana Veighta to jednak całkiem spora rezydencja. Nie do końca tak elegancka, jak przychodziłoby na myśl z tym słowem, ale duża, wygodna, z basenem i bez wątpienia nadająca się na robienie „ekskluzywnych domówek”. Kiedy Ally zapytała Brade’a, co robią rodzice Sebastiana, odparł, że willę zostawił im ojciec. Bastian mieszkał w niej teraz tylko z matką, która i tak jedną nogą pomieszkiwała już u nowego faceta. Ojciec Sebastiana był przemysłowcem. Na początku założył małą firemkę, jeszcze w Zwickau, potem interes się rozwinął i facet trochę się dorobił. Historia jak każda inna. Rodzice Bastiana byli rozwiedzeni już od dobrych kilku lat i nikt za nikim nie tęsknił. Ally weszła do sporego ogrodu i rozejrzała się dokładniej. Rozpoznała kilka osób, kilku dopiero została przedstawiona, ale impreza zapowiadała się nadzwyczaj luźno jak na prywatkę z „obecnością gwiazd”. Z reguły takie przyjęcia są pełne wielkich oczu połączonych z gadatliwymi gębami, jednak tutaj od początku czuć było inną atmosferę. Widocznie każdy miał tu swoje „przewinienia”, a że sam Bastian od jakiegoś czasu próbował sił w rozrywce – bez większego powodzenia zresztą – miał wielu znajomych podobnego kalibru. Rzecz jasna, Bradin odstawał od całej reszty, ale w takim towarzystwie z jego obecności nikt nie robił wielkiego halo. Zresztą on widział tych ludzi też nie po raz pierwszy, bo imprezy u Bastiana odbywały się przez lata. Czasami dochodził ktoś nowy, lecz im byli starsi, tym rzadziej poszerzali grono. Ally zdziwiła się, że Bastian w ogóle miał coś wspólnego z muzyką. Nie wyglądał na takiego. Podobno poszedł w gatunek pop i – jak twierdził Bradin – absolutnie nie wyszło mu to na zdrowie. Nagrał tylko jedno demo, które w środowisku przeszło zupełnie bez echa. Sebastian nigdy nie stał się rozpoznawalny, nie figurował

131 #Infover WM hamjai8ms8x6jta1jivce1nszuotmw4ur0reugbh#

w gazetach, jego piosenek nie grano w radiu. Znajdował się właściwie na progu kariery, na samym starcie, kiedy po prostu… nie udało się? Teraz był kolejnym z tych ludzi z niezłym głosem i jakimiś tam marzeniami, lecz różnica między nim a innymi polegała na tym, że on znał Bradina Rothfelda. Pochodzili z jednej miejscowości, Brade się wybił, znajomość się ostała, ale w kwestii kariery Bradin niespecjalnie mógł mu pomóc. Inne gatunki muzyczne, trochę nie te kręgi, a poza tym Bastian jakoś dziwnie nie podchodził producentom – Brade trochę o tym słyszał, chociaż nigdy nie powiedział tego głośno. Matka Sebastiana podobno bardzo liczyła na karierę syna, lecz chyba wraz z wyprowadzeniem się z domu i ona machnęła na to ręką. W tym momencie Ally przestała wypytywać o Sebastiana, a zaczęła usilnie wyciągać Bradina na parkiet. Życie gospodarza imprezy nie było aż tak pasjonującym tematem, żeby z jego powodu nie zatańczyć ani jednej piosenki, więc zebrała się w sobie i starając się użyć całej swojej kobiecej siły perswazji, prosiła i błagała Brade’a, lecz rezultat był mizerny. Robert Zwilling przypatrywał się temu z pewnej odległości. Trudno było mu zachować powagę i przed chwilą o mało nie rozlał trzymanego w ręku drinka, kiedy obserwował, jak wyciągany na parkiet Bradin rzuca Ally błagalne spojrzenia. Wiedział, że nawet ruchy sceniczne w wykonaniu Brade’a pozostawiały sporo do życzenia, z czego on i Anton naigrywali się dość regularnie, więc tym bardziej oczekiwał finału. Z całej ich czwórki jedynie Tom nie uciekał w popłochu z parkietu, chociaż trzeba przyznać, że efekty były niewiele lepsze od opłakanych.  –  Muzykalna kapela – Bobi parsknął pod nosem, przyglądając się dalej tej komedii. Pomyślał, że tak doskonałej okazji nie może sobie odpuścić. – No dajesz, Rothfeld! Dajesz! Pokaż nam te ponętne ruchy! – wrzasnął, nagle zwracając uwagę wszystkich. Gdy ludzie zerknęli w stronę Brade’a, Bobi zaczął wiwatować.

132 #Infover WM g2nclsqfanmo8ur0oacjzzymvm2ck86tutopvbg4#

 –  Błagam cię, Al. Przecież wiesz, że nie mam o tym pojęcia. – Rozejrzał się na boki, aby zlokalizować Bobiego, który w jego myślach był już nie tylko martwy, ale też pogrzebany! Potem spojrzał na Ally sugestywnie. Nadal ciągnięty za rękaw starał się chociaż zachować godną minę, jednak wszyscy, którzy go znali, wiedzieli, że gdyby wyrosła teraz przed nim piła sprężynowa, zapewne by się jej chwycił.  –  Al, błagam cię…  –  To moja ulubiona piosenka, Brade, przecież to wolna…  – Wolna, szybka, wszystko jedno. Wiesz, że nie potrafię… – nie mówił, a zwyczajnie syczał. Ktoś postanowił wykorzystać sytuację.  –  Zatańczymy? – Ally odwróciła się natychmiast, gdy zza jej pleców dobiegł nieznajomy męski głos. Bardzo ładny męski głos. Ręka Brade’a jakby lekko zesztywniała i chyba mocniej zacisnęła się na palcach Ally. Adrien Eckheart był jednym z tych facetów, którzy nie wzbudzali publicznych emocji. Szczupły, wysoki Anglik, na pierwszy rzut oka wyglądał na imprezowicza, ale w gruncie rzeczy był pozbawiony chyba wszystkich charakterystycznych cech tej narodowości. Porównania z księciem Harrym nie wchodziły więc w rachubę. Stanowczo za grzeczny i stanowczo nie rudy. Bardziej śpiewający gitarzysta niż wokalista z gitarą. Niszowa muzyka, chociaż całkiem niezła. Głównie rockowe ballady. Bradin spotykał go już nieraz, ale nigdy nie poznali się lepiej. Wpadali na siebie przelotem, a to na imprezach u Bastiana, a to ma muzycznych afterparties, w których siłą rzeczy uczestniczyli obaj. Bradin nie miał nic do tego gościa. Oczywiście do tamtej chwili. Ally niepostrzeżenie zerknęła przez ramię i widząc chłodny wzrok Brade’a, zaśmiała się głośno.  – Zatańczę z przyjemnością – odpowiedziała, ujmując wyciągniętą w jej stronę dłoń. Po chwili znów obróciła się lekko.

133 #Infover WM d6avzh0do4imnlclxgymcreiothuijixsdhzew0j#

Uśmiechnęła się i mogło się wydawać, że Brade też odpowiedział uśmiechem. Jednak kącik jego warg opadł natychmiast, gdy już go nie widziała, a zazdrosne brązowe spojrzenie śledziło każdy jej ruch.  –  Dobrze mu tak! – parsknął Horst, wrzucając do ust kolejną z tych małych, wymyślnych kanapek cateringu. Dziś bawił się wyśmienicie, choć ogrodowe imprezy u Sebastiana zazwyczaj odbywały się jedynie w męskim gronie. Stół zastawiony wyszukanymi przegryzkami, litry alkoholu, dobra muzyka, czasami egzotyczne tancerki – z przyczyn oczywistych nie dzisiaj. Patrick doskonale pamiętał, ile razy wylądował po pijaku w ogrodowym basenie Bastiana. Zresztą nie tylko on.  – Co, lubisz patrzeć, jak szlag go trafia? – zaśmiał się Bobi, który podszedł z drinkiem.  –  A ty nie? On nawet nie potrafi tego ukryć! – Patrick wymamrotał z pełnymi ustami. – Popatrz, jak wodzi za nią wzrokiem! – Skinął głową. – Patrz, patrz, patrz! Bradin z powrotem siedział przy stoliku i jeżeli zazwyczaj trudno go było nazwać „mrocznym wokalistą Bitter Grace”, teraz doskonale pasował do tego określenia. Jego powieki mrugały rzadko, a palce uderzające o stolik wystukiwały jakiś niecierpliwy rytm.  –  Daj spokój, sam bym tak chciał – stwierdził w końcu Bobi, a Patrick prawie się zapowietrzył.  –  Też chciałbyś wyglądać jak wariat, wodząc oczami za jakąś lalunią? Myślałem, że lubicie z Tomem swoje życie – rzucił, wcinając kolejny kąsek. Był już mocno pijany, co wyostrzało język i poglądy.  –  Toma nic nie zmieni. On już taki jest. Taki się urodził i jak znam życie, to taki wykituje. Kopnie w kalendarz z uśmiechem na ustach, kiedy jakaś pielęgniareczka zrobi mu na starość za dobrze. Ale popatrz na niego. – Kiwnął głową na Czarnego. – Odbiło mu, zachowuje się jak kretyn, ale chyba jest szczęśliwy. Ma tę swoją jedną jedyną, gruchają bez przerwy i chyba coś w tym jest, bo to,

134 #Infover WM goneqsjk12pxwbonnqyt1ccpvewwfckvosmki0zo#

co się niesie wieczorami po apartamencie, to ja cię, stary, nie chcę martwić! Aż mu czasami zazdroszczę!  –  Uch, aż tak gorąco? – Patrick nie krył ciekawości.  –  Och, ho, ho, nie chcesz wiedzieć, nie chcesz wiedzieć…

 –  Twój chłopak jest chyba trochę zazdrosny? Nie będzie zły? – brunet zagadnął, uśmiechając się ciepło. Ally zawahała się, a Adrien dostrzegł jej rezerwę. – Spokojnie. Jestem „swój”. Znam reguły. Zresztą inaczej nie byłoby mnie tutaj. Sam siedzę w tym biznesie, więc wiem, co to znaczy konspiracja. Możesz mówić swobodnie. Ally badawczo popatrzyła mu w oczy, a ostrożne, błękitne spojrzenie sprawiło, że Adrien mrugnął upewniająco.  –  Mój chłopak… hmm… – popatrzyła w stronę stolika – jest tak samo zazdrosny o mnie, jak ja byłabym o niego. Szeroki uśmiech przystojnego Adriena jakby lekko zbladł.  –  Mówiłeś, że jesteś z branży. Śpiewasz?  – Bardzo chciałbym móc tak to nazwać. Zaczynam. Może nie do końca są to początki, ale do popularności „BG” trochę nam brakuje.  –  Nam? – zapytała.  –  Naturally Vain.  –  Ładnie.  –  Miałem nadzieję, że ciekawa nazwa przyciągnie zainteresowanie. Ale nie jest źle. Rozwijamy się.  – Sam piszesz teksty? – zapytała. Był od niej starszy, co do tego nie miała wątpliwości, ale w jego oczach było coś niesamowicie przyjemnego. Taki rodzaj naturalnego uroku, który wzbudza sympatię. Do tego nie peszył się, sprawiał wrażenie dość pewnego siebie.  –  Większość naszych piosenek napisałem sam. Za niedługo jedziemy w trasę, więc pierwszy raz usłyszy je naprawdę szeroka publika.

135 #Infover WM f4sk0ttxmd8k8oqbaaqv8qoyr0odnmzjs8flynpf#

 – To znaczy, że jesteś za skromny – zauważyła. – Jeżeli jedziecie w trasę…  –  Jedziemy jako support… – sprostował.  –  Support kogo? – zapytała, obracając się zgrabnie pod jego ręką.  –  Pewnej młodej dziewczyny, która chciałaby mieć twój wdzięk i urodę. – Zaśmiała się i podziękowała, a on z powrotem ułożył dłonie na jej plecach. Skromnie odwróciła głowę i napotkała uważne spojrzenie Bradina. A nawet bardzo uważne, bo nie spuszczał ich z oczu. Obserwował każdy, najmniejszy gest Adriena, każdy ruch jego ręki w jej talii. Przyzwalanie na te drobne czułości i tak mocno testowało jego nerwy, a właśnie wtedy, jakby na dokładkę, dłonie bruneta zaczęły sukcesywnie „obniżać loty”. Po drugiej stronie basenu czyjeś palce uderzały o brzeg szklanki w równie niespokojnym rytmie.  –  Przecież on sam się prosi! Ty widzisz, gdzie on pcha te łapy? Jeszcze trochę, a legalnie będzie macał ją po tyłku!  – Z tego, co ja widzę, to po prostu tańczą, Tom. – Anthony upił łyk drinka i spojrzał niewyraźnie na blondyna. – Wyluzuj! Bradin siedzi spokojnie… Tom Rothfeld tylko zaśmiał się głośno. Wiedział, że jedyną rzeczą, jaka powstrzymuje Bradina przed przedwczesnym skończeniem tej maskarady, było to, że nie chciał pokazywać, jak bardzo targa nim od środka, kiedy jakikolwiek inny facet chociażby zbliży się do Al. Szczerze mówiąc, w tym momencie Tom zastanawiał się tylko, który z nich nie wytrzyma pierwszy. Nagle na ich oczach ręce Adriena zjechały z talii Ally jeszcze trochę niżej.  – Pięćdziesiąt euro, że Brade tam podejdzie – rzucił Anton.  –  Stówa, że ja to skończę.

136 #Infover WM g2ocgnlc1n4jecyhmn402uxeoimktgohnn20oqiu#

Dźwięki ulubionej piosenki umykały cicho, a Ally, mimo że rozbawiona rozmową, zerkała ukradkiem na Brade’a. Wyłapywała zazdrosne spojrzenia i nerwowe gesty. Patrzyła, jak siedział przy stole. Teraz już zupełnie nie zwracała uwagi na słowa Adriena. Wydawało jej się, że są tam tylko we dwoje. Bradin, obserwujący ją w ramionach innego mężczyzny, i ona, dostrzegająca ewidentny dowód na to, jak bardzo ją kochał. Nie ruszył się, nie drgnął, ale widziała wszystko w jego oczach. Czasami zastanawiała się, czy gdyby miała wyśnić sobie miłość, potrafiłaby wyobrazić sobie ją tak piękną i silną. Czy potrafiłaby wyobrazić sobie to obezwładniające uczucie, które pojawiało się zawsze, gdy był obok. Uniosła się lekko na palcach i szepnęła Adrienowi do ucha:  –  Powinnam już iść.  –  Powinnaś czy chcesz? – zaryzykował. Posyłając facetowi ostatni grzecznościowy uśmiech, puściła jego rękę i spokojnym krokiem odeszła z parkietu. Już po chwili była przy nim. Wstał od stolika, stanął tuż przed nią i przez chwilę nie odzywał się wcale. W jego wzroku było coś niespokojnego, coś niestabilnego, coś tajemniczego, kiedy – zanim zdążyła wypowiedzieć choćby słowo – pocałował ją tak, że odebrał jej oddech. Jego wargi zachłannie objęły jej usta, a długie palce namiętnie uniosły jej brodę.  –  Zatańcz ze mną… – szepnął poprzez pocałunek. Nigdy w życiu jeszcze nie całował jej publicznie.  –  Przecież ty nie tańczysz…  –  Nawet nie wiesz, jak skutecznie go nauczyłaś… – odpowiedział jej przechodzący obok Tom i denerwująco klepnął brata po ramieniu.  – Stówa! – krzyknął Anton po przeciwległej stronie basenu, jednak nikt go nie usłyszał. Nikt poza przyśpieszającym kroku Adrienem Eckheartem, który właśnie chował coś małego do kieszeni. Wyszedł po angielsku, nie żegnając nawet – pewnie do tej

137 #Infover WM hgmx6yxb4mflf6clnqfu2ywyifx1y8qddkrx41pl#

pory mocno pijanego – gospodarza i dopiero w taksówce uśmiechnął się pełnym garniturem zębów. Boczna szyba wynajętej, podstawionej specjalnie na tę okazję limuzyny zjechała w dół, gdy Eckheart ją mijał, lecz podniosła się z powrotem, gdy kierowca zobaczył, że to nikt godny uwagi. To właśnie niebawem miało się zmienić, gdyż teraz Adrien Eckheart był bardzo godny uwagi, a szczególnie uwagi jednej wyrachowanej kobiety. Wyciągnął telefon i wykręcił numer. Czekał. Po czwartym sygnale usłyszał odgłos odebranego połączenia.  –  Chyba mam coś, co bardzo cię zainteresuje, Corrine…

Było stanowczo za cicho i zbyt pusto. Wskazówki ściennego zegara, słabo widoczne w księżycowej poświacie, przesuwały się irytująco wolno, a ich odgłos doprowadzał Ally do szaleństwa. Dzisiaj to Brade zasnął pierwszy, a ona, chociaż jak zawsze skryta w jego ramionach, wciąż nie mogła zmrużyć oka. Ostrożnie oderwała głowę od poduszki, spoglądając jeszcze, czy się nie poruszył. Wyglądał tak niewinnie, kiedy spał, a ciemne kosmyki lekko zasłaniały mu policzek. Na co dzień skradał serca i panował nad tłumem. Był początkiem i końcem czyichś marzeń, mimo że nigdy nie chciał się nimi stać. Teraz przy niej wydawał się taki bezbronny i prawdziwy… a jednocześnie tak bardzo odrealniony i nierzeczywisty. Westchnęła głęboko, obciągnęła koszulkę i usiadła na krawędzi łóżka. Mogła wmawiać sobie, że nic jej nie męczy, ale wszystkie niedomknięte sprawy wisiały nad jej głową jak cień. Miała dość budzenia się w nocy i myślenia o nich. Wcześniej rozmowy z matką uważała za przykry obowiązek. A teraz w jakiś zupełnie chory i niezrozumiały sposób miała ochotę po prostu zadzwonić do niej i szepnąć: „Jestem szczęśliwa”.

138 #Infover WM do1ejrq4n2pgpcbwuge8uycxeyuxqqpv41ag16o1#

Czasami zdawało jej się, że wciąż jest małym dzieckiem. Dokonywała dorosłych wyborów i podejmowała świadome decyzje, lecz nadal potrzebowała jakiegoś poparcia, potwierdzenia, kiwnięcia głową. Czasami wydawało jej się, że wszyscy jesteśmy takimi dziećmi. Potrafimy się uśmiechać i cieszyć, ale jeżeli coś w głębi nie gra, to radość zawsze jest częściowa – a przekonanie, że kiedy zamkniesz oczy, ciemność znika, jest po prostu nieprawdziwe. Popatrzyła znów na niego. Spał tak spokojnie. Tej nocy młoda dziewczyna nie zmrużyła oka do samego świtu, by wstać rano z decyzją dorosłej kobiety. Nadal się bała, lecz to był już inny strach. Bała się o nich. O to wszystko, co ma, i co tak łatwo może stracić. Jednak z czasem byłoby tylko coraz gorzej, jeżeli pewne sprawy nie zostaną raz na zawsze wyjaśnione.  –  Muszę wrócić. – szepnęła. – Muszę pozwolić im zrozumieć… Bo choćbym nie wiadomo jak długo uciekała, nieuniknione stało się moim cieniem. I choćbyś nie wiem jak mocno mnie trzymał, ja i tak czuję, że nadchodzi.

Tom zamknął drzwi swojej sypialni i sprawdził zasuwę dwukrotnie, jakby zamykał zakamarki własnej duszy, do których inni nie powinni mieć dostępu. Odgradzał się, budując mur z własnych przekonań i zasad, by dopiero za nim dopuścić do głosu serce i pragnienia. Serce, któremu nie wolno było jej kochać, i pragnienie, o którym nie wolno było mu nawet myśleć… Przeszedł niemrawo przez pokój, ściągając z siebie dzisiejsze ubrania. Czuł, jak cuchną wódką i papierosowym dymem. Minął stojące pośrodku łóżko, wyminął szafkę nocną z małą lampką i znalazł sobie ustronny kąt, gdzie oparł się plecami o ścianę i osunął na podłogę. Wyglądał jak człowiek strudzony biegiem, ściganiem

139 #Infover WM h0px6s064pipa1omiouxclibn4gaazspm4sfdnqe#

się z czymś, co nieustannie zdawało się go pokonywać. Dzisiaj tylko patrzył, tylko oglądał ich razem, lecz czuł się dziwnie przytłoczony, jakby obciążony… Jak gdyby każdy jej ruch, gdy śmiejąc się, odrzucała włosy do tyłu, odznaczał piętno na jeszcze głębszych warstwach świadomości. Bał się myśleć, że Tom Rothfeld umarł. Ten Tom, którego znał i w którym mógł pokładać nadzieję. Ten, którym był, i ten sam, którego teraz tak usilnie starał się odnaleźć. Podwinął pod siebie nogi, usiadł po turecku i opuścił głowę. Długie palce powoli poczęły szarpać struny gitary, przebiegając po nich z tą samą subtelnością i precyzją, której uczył się przez lata. Teraz nie wydawał się dorosły. Szeroka bluza jakby na nim wisiała, a masywne ramiona garbiły się w bardzo chłopięcy sposób. Tylko ochrypły głos całkowicie dojrzałego mężczyzny zdradzał, że to rzeczywiście Tom. Choć bardziej szeptał niż śpiewał, dźwięki przechodzące przez krtań wreszcie coś w nim uwalniały. Odchylił kark, oparł głowę o ścianę, a z ust wydobywały się słowa, których nikt nigdy nie miał usłyszeć. Podkład muzyczny: Nickelback – Savin me

#Infover WM hkm4azep4vsdz60ao6jnjqprc1duztivi4iw4atc#

12. Senność

Był piątek po południu i Adrien pojechał w stronę stacji Marienplatz, gdzie w wykwintnej restauracji miała czekać na niego Corrine Kruger. Gdy wszedł przez obrotowe drzwi, zaczął szukać jej wzrokiem. Już miał wejść na salę, jednak maître’d zatrzymał go chrząknięciem. Po wymianie uprzejmości i zwyczajowych pytaniach mężczyzna oznajmił Adrienowi, że szanownej damy jeszcze nie ma. Odczuwając nieprzyjemnie swój brak obycia z miejscami podobnymi do tego, Adrien podziękował grzecznie, po czym trochę speszony zajął stolik koło sięgającego podłogi, wykończonego u góry witrażem okna. Obserwował, jak promienie jesiennego słońca znikają za wysokimi budynkami i jak śpieszący się ludzie wchodzą do przejścia podziemnego. Przez chwilę zastanawiał się, czy Corrine Kruger kiedykolwiek korzystała z przejść podziemnych. Zapewne dotrze tu limuzyną. Potem zamówił karafkę nieprzyzwoicie drogiego wina. W końcu to nie on miał dzisiaj płacić rachunek, bo to nie on wystosował zaproszenie. Nie należał do mężczyzn, którzy często jadali w takich miejscach, za to należał do tych, którym spinki do mankietów pasowały nawet do pogody. I wiedział, że to jedna z niewielu kart na dzisiejszą rozgrywkę.

141 #Infover WM dnaeypjqnhpct4blacvwf4lz1pvxgqwkwn2e1fci#

Minęło piętnaście minut, podczas których kilkakrotnie poprawił dobrze skrojony garnitur i zastanawiał się, jak poprowadzić tę rozmowę. Wreszcie w obrotowych drzwiach pojawiła się kobieta w jasnym płaszczu wykończonym futrem. Przez chwilę zastanawiał się, czy pora roku nie jest aby zbyt wczesna na takie ubranie, kiedy zrozumiał, że nie o temperaturę tu chodzi. Chodziło raczej o poczucie władzy, jakie dawał jej zarówno ten ubiór, jak i miejsce, które wybrała na spotkanie. Bój o to, kto okaże się sprytniejszy, właśnie się rozpoczął. Gdy szła w jego stronę w akompaniamencie melodii, którą w głębi sali wygrywano na pianinie, i uśmiechała się jak ktoś niezwykle pewny siebie, pomyślał, że wcale nie znajduje się w wykwintnej Cafe de Montpellier. Miał wrażenie, że ma przed sobą diabła, a piekło przybrało tylko elegantsze dekoracje. Corrine wyciągnęła przed siebie dłoń z gustownym manikiurem.  –  Czy ktoś wie, że się ze mną spotkałeś?  –  Myślisz, że jestem taki głupi?  – Jeszcze nie. Na razie tylko sprawdzam. – Uśmiechnęła się znów tym swoim uśmiechem, z którego trudno było odgadnąć, czy żartuje.  –  Czy Violet wie, że coś kombinujesz?  –  Myślisz, że jestem taka głupia? Nie odpowiedział, wiedział, że nie jest. Usiadła na krześle odsuniętym usłużnie przez kelnera i otworzyła torebkę. Bez ceregieli wyciągnęła z niej coś, co wyglądało na czek. Zrobiła to w sposób, który miał pobudzić jego wyobraźnie, bo zgięła podłużną karteczkę na pół i nie pokazała mu kwoty. Położyła zgięty czek na stoliku i przesunęła go w stronę Adriena jednym palcem. Nie podobał mu się ten typ zachowania – manifestował kontrolę.  – Podobno chciałbyś zrobić karierę w bardzo szybkim tempie – powiedziała, pewna, że mężczyzna to łyknie.

142 #Infover WM fasqvhpap8j2hxwr0c4fhyeq6heco11a20li4y6k#

 –  Niekoniecznie. Wychodzę z harcerskiego założenia, że sukces to długi marsz pod górę – odbił piłeczkę. Uniosła wysoko brwi, po czym zaśmiała się.  – Jesteś bystry. Przystojny. Mógłbyś robić dużo więcej, niż tylko przekazywać informacje. I oczywiście więcej na tym zyskać. Zmierzyła go wzrokiem z góry na dół, jakby znajdowała się na aukcji koni.  –  Emanujesz elegancją. Dzięki temu jesteś wiarygodny. Uśmiechnął się, widząc ten wzrok, bo była szansa, że jeśli diabeł oceni go wysoko, przekalkuluje wydatki.  –  A jeśli się nie zgodzę? – zapytał licząc, że coś ugra. – Jeżeli powiem: tylko informacje i kwita? Corrine pochyliła się nad stołem i zaplotła na nim dłonie, prezentując zarówno pokaźny biust, jak i poczucie wyższości. „Jeden zły ruch, a role się odwrócą” – pomyślała. Nie mogła do tego dopuścić. To on miał myśleć, że jest w tej sprawie petentem, a ona kimś na kształt Boga, choć nie mogła przypuszczać, jak bardzo odmienne było jego zdanie o niej.  –  Granie supportów przed Violet to oczywiście zaszczyt, ale… no cóż. Naturally Vain*… – ta nazwa chyba nie przyszła ci do głowy bez powodu? Może ujmijmy to tak – odchyliła się na krześle i zapaliła papierosa – patrzysz na tort z bitą śmietaną i migdałami. Jest pięknie przystrojony przez najlepszego cukiernika w mieście. Cukiernik pozwala ci spróbować go tylko ten jeden jedyny raz i zapewnia, że jego smak jest wręcz nieprzyzwoicie grzeszny. Możesz odkroić dla siebie kawałek. Oczywiście możesz też uśmiechnąć się i odejść z godnością…  –  Bardzo obrazowe porównanie – przyznał.  –  Lubię wizualizm – odparła, kiedy do pomieszczenia wszedł kelner, pchając przed sobą wózek wypełniony białymi miseczkami *

Naturally vain – z ang.: naturalnie próżny.

143 #Infover WM glnneenn1yk8hrckeirjqqstcyfso02ucfcbsvzz#

i wazami z czymś, czego – jak mniemała – Eckheart nazamawiał wcześniej. Kelner ustawił go przy stoliku i już miał podawać dania, kiedy Corrine poufale dotknęła jego nadgarstka:  –  Bez nakrycia dla mnie. Pan będzie jadł sam. Adrien podniósł wzrok. Corrine już gasiła papierosa i zabierała torebkę.  –  Masz tydzień na zastanowienie – powiedziała. – Och, i nie zapomnij o napiwku – rzuciła za siebie. – Może kiedyś będzie cię na niego stać… Oddaliła się z pobłażliwym uśmiechem, a on śledził ją wzrokiem. Szła przez restauracyjną salę i mijając kelnera, który wcześniej obsługiwał ich stolik, wręczyła mu złożony czek. Adrian Ekheart poderwał się na krześle z takim przerażeniem, że o mało nie wywrócił kolanami stołu, a jego otwarte usta wyglądały tak, jakby krzyk zamarł mu na twarzy. Ostatnie promienie gasnącego październikowego słońca rozświetliły włosy i twarz Corrine Kruger, kiedy spokojnie weszła do podziemnego przejścia, kierując się w stronę metra.

Założywszy nogę na nogę, Ally siedziała wygodnie na jednym z wyłączonych głośników i wystukiwała palcami rytm, naśladując ścieżkę perkusji w słyszanej piosence. Rozpuszczone włosy w kolorze jasnokasztanowym dzisiaj podkręcały się lekko u dołu i opadały swobodnie na ramiona, osłonięte jedynie zwiewną, bieluteńką bluzką. Chociaż Ally spodziewała się czego innego, ilość decybeli towarzysząca koncertowej próbie była jednak znośna dla ucha, szczególnie z miejsca, z którego postanowiła ją oglądać. Nowa scena, przygotowana na mającą się rozpocząć trasę, rzeczywiście nie pozostawiała złudzeń – to będzie show, o jakim zawsze marzyli

144 #Infover WM hwmsc1nr4vkubgvmy0dcl4xg2irtfhhn1wx1uqmy#

i o którym fanki nie zapomną miesiącami. Rzędy reflektorów migały różnokolorowymi światłami, a cała oprawa była tak imponująca, że zaskoczyła chyba nawet sam zespół. Al dzisiaj pierwszy raz uczestniczyła w próbie na hali. Pierwszy raz tak naprawdę obserwowała przygotowanie koncertu „od kuchni” i z rozbawieniem stwierdziła, że podczas ich pierwszego spotkania Bradin naciągnął niewiele faktów. Różnica polegała na tym, że teraz szanowny pan „operator”, zamiast siedzieć gdzieś w „dyżurce” i spokojnie przesuwać wskaźniki, stał na samym środku sceny i ubrany w jakiś stary T-shirt i czapkę bejsbolówkę wydawał z siebie najróżniejsze dźwięki. Bobi i Tom krzątali się po scenie z gitarami przewieszonymi przez ramię i co chwilę serdecznie podchodzili do Ally, dbając o to, by się nie nudziła. Ona natomiast obserwowała wszystko ze swojego bezpiecznego kątka, ale kiedy tylko na moment przestawali grać, podbiegała do Brade’a i przytulała się do jego boku. Patrick Horst już od jakiegoś czasu przypatrywał się próbie i z coraz większym zmartwieniem pocierał brodę wierzchem dłoni. Obserwował ukradkowe czułości oraz drobne dowody miłości i uśmiechał się z rezygnacją. To, co jeszcze jakiś czas temu wydawało mu się przelotne i niegroźne, teraz jawiło się mu jako dziecinne i śmieszne. Upił łyk kawy, ogrzewając ręce na krawędzi kubka, i przysiadł koło Petera Loitzwilga na jednym z ustawionych krzeseł.  –  Uważasz, że to dobrze? – zapytał Patrick niby nieznacząco, wskazując kubkiem w stronę sceny.  – Uważam, że to w niczym nie przeszkadza – odpowiedział Peter, nie odwracając wzroku od rusztowania, na którym ustawione było oświetlenie. Brade właśnie mocował mikrofon na stojaku, a Ally grzecznie oddaliła się na swoje miejsce. Gitary wydały z siebie pierwsze dźwięki. – Uważam, że to zupełnie normalne, chłopak się zakochał, daj mu spokój – w tonie Petera pobrzmiewała jakaś pseudopobłażliwa nuta. – Ja jestem za tym, żeby mu nie przeszkadzać,

145 #Infover WM hzpmzsansxr84kf1acskpvl4vczmjbfkrb4bjb42#

i to przynajmniej z paru powodów. Jako przedstawiciel wytwórni powinienem być pierwszym, który będzie się czepiał warunków kontraktu, ale Patrick, to nie ma sensu. I tak nie utrzymałbyś go w ryzach przez wieki. Jest młody, to nic dziwnego, że ogląda się za panienkami. Weź pod uwagę, że mielibyśmy dużo większy problem, gdyby to nie były panienki… – powiedział, unosząc znacząco brew.  –  A to fakt. – Patrick zaśmiał się. – To fakt. To i tak mniejsze zło, masz rację.  –  Nie lubisz jej? – zapytał badawczo Peter. To, że Patrick Horst okazywał komuś sympatię, wcale nie było gwarancją jego przychylności. Jako manager zadziwiająco szybko nabył jedyną umiejętność tak naprawdę potrzebną do wykonywania tego zawodu. Sprawne kamuflowanie zakłamania! Z drugiej strony Peter zdawał sobie sprawę, że Horst traktował Brade’a po części jak własnego syna i nigdy nie pozwoliłby zrobić mu krzywdy.  – Lubię, ale tu nie chodzi o sentymenty. Za długo go znam i już teraz widzę, że jeżeli coś się sypnie, to niech mnie szlag, jeśli nie odczujemy tego wszyscy. Uczucia mają krótkie nogi, Peter. Szykujemy trasę, a to są miliony. Nie chce mieć później na głowie jego złamanego serca, gdyby coś poszło nie tak. Miłostki to farsa. Wszystko przemija i nic nie jest tak silne, by chcieć dla tego cokolwiek poświęcać. Nic! – powiedział takim tonem, jakby gadał o oczywistościach. – Ja wolę zapobiegać sytuacjom, niż potem rozwiązywać problem. Teraz mieli trochę spokoju, ale za niedługo wpadną w sam środek medialnej burzy, a wiesz, jak skrajne bywają emocje w tak młodym wieku. On powinien skupić się na pracy! Dać z siebie wszystko, bo te pięć minut, które jakimś cudem jednak zamieniło się dla niego w piętnaście, nie będzie trwać wiecznie i trzeba znać swoje priorytety, kiedy…  – Patrick…? – Peter przerwał mu słowotok, spoglądając na Horsta wyraźnie pobłażliwie. – Jak tam twój rozwód?

146 #Infover WM h6puc4oh44k1q22ltiik4bwpluanrxc8xitcwkn0#

Tom nastrajał swoją gitarę, siedząc na granicy kulis. Dokręcał struny w odpowiedni sposób, przecierał szmatką zakamarki, w których zbiera się kurz, ale przede wszystkim starał się zachowywać wyjątkowo cicho, bo z niekłamaną uwagą podsłuchiwał osoby stojące niedaleko niego. Brade wciągnął powietrze, zanurzając policzek w kasztanowych włosach, i po chwili pocałował Al w czoło. Ona mocniej objęła go w pasie i wtuliła się bezpiecznie w jego pierś. Wodzili wzrokiem po pustej jeszcze hali.  –  Wiesz, gdzie jesteś, kiedy stoję tu, na scenie, i udaję, że nic mnie nie rusza? Że jestem już taki nieziemsko świetny, że niech mnie wszyscy diabli?  – Hmm? – mruknęła, czując, jak jego ramiona oplatają ją mocniej.  –  Jesteś tu ze mną. Mam cię przy sobie. A teraz, kiedy z nami pojedziesz, wreszcie będę wiedział, że czekasz, kiedy stąd zejdę. Że stoisz za kulisami. Że mam cię nie tylko w myślach…  –  A będziesz do mnie machał? Albo na mnie spoglądał? – zapytała dziecinnym tonem, a on natychmiast się roześmiał.  –  Jeśli bardzo się uprzesz, to pewnie tak… – powiedział, wyczekując reakcji. Gdy w nagłym oburzeniu próbowała wysunąć się z jego objęć, znów zaśmiał się głośno. – Boje się, że będę patrzył tylko tam… – powiedział, ujmując jej brodę i unosząc ją nieznacznie w górę. Uwielbiała, gdy to robił. Zawsze zastanawiała się, czy on naprawdę nie zdaje sobie sprawy, jak ten drobny gest działał na jej zdolność samokontroli. Jego usta były coraz bliżej. – Będziesz mnie rozpraszać jak cholera, ale chcę, żebyś tam była. Żebyś tam była codziennie i zawsze. – Długimi ruchami przeczesał jej włosy.  –  Nawet za rok? – zapytała, kokieteryjnie mrużąc oczy.

147 #Infover WM gyo2l201alb2ntfkltpdqzgdtv20bcbiybjv1xzh#

 – Nawet za dziesięć lat, głuptasie, za dwadzieścia… – powiedział poważnie, a cisza, która nastała po tych słowach, była dużo bardziej wymowna niż którykolwiek z gestów. Skromnie unosząc oczy, uśmiechnęła się nieśmiało. Popatrzyła przed siebie, obserwując pustą halę, która za niedługo wypełni się tłumem wykrzykującym jego imię. Halę pełną kobiet, świat pełen blichtru i wszystkiego, czego był częścią. Wtuliła nos w zagłębienie w jego szyi, wdychając tak znajomy zapach jego skóry, pomieszany z delikatną nutą męskich perfum.  – Kochasz mnie? – zapytała, chociaż słyszała to już dzisiaj cztery razy. Uśmiechnął się bezgłośnie.  – Rozejrzyj się wokoło i zapamiętaj wszystko dobrze. Masę pudeł i sprzętu, ekipę, instrumenty, tę scenę i mnie na niej – powiedział ze spokojem. – Zapamiętaj, bo kiedyś to wszystko zniknie. Zniknie i już nie wróci. Odejdę z zespołu za parę lat, jeśli tylko będziesz tego chciała, lecz teraz jeszcze przez jakiś czas musisz na mnie poczekać… tam, za kulisami. Wiedząc, że kocham cię tak mocno, że prawie od tego wariuję – jego głos zniżał się coraz bardziej, przechodząc w seksowny pomruk. Ciepło jego policzka wywołało nagły dreszcz, a ona poczuła, jak rozpływa się w jego ramionach. Rzuciła krótkie spojrzenie na pustą halę, na krzątającą się ekipę, wielką scenę, by na końcu znowu spojrzeć mu w oczy i zobaczyć, że niczego więcej nie pragnie, jak móc być tu przy nim.  – Chcę, żeby było właśnie tak. Właśnie tak, jak w tej chwili. Żeby nic się nie zmieniało, nigdy – szeptała, wtulając nos w jego szyję. Poczuła, jak biegnąca pod skórą żyła Brade’a bardziej się uwydatnia, a jego puls znacznie wzrasta. Jeszcze mocniej zatopiła nosek w jego włosach.  –  Trochę się zmieni, Al… Na razie zupełnie nie przeczuwała, co miał na myśli.  –  Zmieni się, bo chcę, żebyś kiedyś nie czekała sama za tymi cholernymi kulisami. Tak bardzo chcę, żebyś kiedyś czekała jeszcze

148 #Infover WM f2sci6wkpoox6ryf0wrb2gb4nojqrz8roy4l4ozw#

z kimś… – westchnął, doskonale zdając sobie sprawę, co właśnie jej mówi. Badawczo uniosła oczy. – Z kimś, kto… wprawdzie na początku będzie bardzo mały, ale będzie miał twoje usta, twoje oczy, twoje włosy i twoje słodkie policzki… no i pewnie coś ze mnie, bo to raczej nieuniknione. Otworzyła szeroko oczy i spazmatycznie nabrała powietrza, gdy dotarł do niej sens wypowiadanych słów.  –  Brade, o czym ty… Nie odpowiedział. Zamiast tego poczuła dłoń, którą niepewnie ułożył na jej brzuchu. Pamiętała ten dotyk, już kiedyś tak zrobił… Gwałtownie podniosła na niego oczy. Słone krople popłynęły w dół jej policzków, chociaż tak bardzo starała się nie zburzyć tego momentu. Nie mogła uwierzyć, po prostu nie mogła uwierzyć…  –  Naprawdę tego chcesz? – szepnęła przez łzy.  –  Jak niczego w życiu – odrzekł, a jej serce stanęło w miejscu. Momentalnie zaplotła mu ręce na karku, całując tak mocno, jak chyba jeszcze nigdy, a palce małych dłoni błądziły w jego czarnych włosach, kiedy z różnych stron sceny doszły do nich pojedyncze oklaski. Bobi gwizdał. Tom Rothfeld bezszelestnie odłożył gitarę i usunął się ze sceny, znikając w półmroku. Brązowe tęczówki błysnęły po raz ostatni, by zaraz potem odwrócić się… i zgasnąć. Kiedyś jest bezludną wyspą, zawsze bliższą niż „nigdy” i zawsze zbyt daleką od „teraz”. Czekając na dzień, odliczasz godziny. Czekając na „kiedyś”, śledzisz zapamiętane myśli i niespełnione sny.

Podkład muzyczny: Śliwka Tuitam – Sinusoida Długie palce nerwowo obracały w dłoni małą zapalniczkę. Tom

149 #Infover WM dua6vgndnkkp2q8pl1xdzfmkovgeozaz41c8caq1#

siedział na brzegu czerwonej klubowej kanapy i chociaż nie można było powiedzieć, żeby był skulony, tak właśnie wyglądał. Łokcie oparte na kolanach, spuszczona głowa i oczy wpatrujące się tępo w mały przedmiot w jego dłoniach wyrażały tylko jeden komunikat – nie podchodź. Płeć piękna, której przedstawicielki obserwowały go bacznie już od jakiejś godziny, jak na nieszczęście – lub może na jego zbawienie – nie rozpoznawała tego przekazu. Gwarne i przepełnione ludźmi Memphis wydawało się dokładnie takie samo, jakim je zapamiętał. Dobra zabawa, dużo alkoholu, zero zobowiązań i ta sama woń. Woń papierosowego dymu zmieszana z zapachem whisky, która raz po raz ulewała się ze szklanek, gdy te stukały o siebie. Te same dźwięki. Rytmiczne i mroczne techno przeplatane z lepszym gatunkowo housem. To samo miejsce, ta sama chęć wydostania się z pułapki, inny powód. Rozbawiła go myśl, że ten cholerny klub jako jedyna rzecz w jego życiu pozostał niezmienny, znajomy. Ta obskurna speluna, będąca jednocześnie jedną z najbardziej ekskluzywnych dyskotek w Monachium, okazała się jedyną „stałą” w jego życiu na tym etapie! Zaśmiał się, choć wcale nie radośnie, gdy zdał sobie sprawę, że właśnie tu poznał Ally. Właśnie tu po raz pierwszy ją zobaczył. Właśnie od tego momentu zaczął popełniać błędy. Szybkim ruchem uniósł prawie pełną szklankę i przechylając ją, wlał do gardła całą jej zawartość. Jeszcze przez chwilę wodził wzrokiem po tańczącym tłumie, próbując raczej zatracić swoje myśli w głośnym, łomoczącym rytmie, niż kogokolwiek dostrzec. Cwaniacko bawił się swoim nowym, stylowym nabytkiem – kolczykiem w lewym kąciku dolnej wargi. Wtedy w zasięgu wzroku pojawiła się idąca w jego stronę postać. Powolnym ruchem podnosił oczy. Dostrzegł najpierw lakierowane kozaki, potem przykusą spódniczkę, a następnie obcisłą bluzkę. Jego oczy zatrzymały się na biuście dziewczyny, nawet nie dotarły do jej twarzy. Tom, jak miał w zwyczaju, automatycznie

150 #Infover WM fks4khe4pu4g0axtp1ukdzrcabubn6eh8kz0mr61#

odchylił plecy, zaplatając ręce o oparcie kanapy, chociaż niegrzeczny uśmiech, który dziewczyna wzięła za zachętę, pojawił się dość odruchowo.  –  Myślisz, że mogę się przysiąść? – zapytała. Nie zajęła miejsca obok, lecz podniosła i tak miniaturową kieckę i usiadła okrakiem na jego udach. Tom był wystarczająco pijany, a może po prostu dostatecznie przyzwyczajony, by go to nie zaskoczyło. Przechylił głowę z jednej strony na drugą, a potem oblizał usta, zahaczając językiem o kolczyk. Nieprzyzwoicie ciemne oczy błysnęły spod czapki.  –  Myślisz, że możesz usiąść bliżej? – zakpił, bezceremonialnie chwytając dziewczynę za tyłek i przesuwając na swoje biodra. Ona zaśmiała się dźwięcznie i tylko jeszcze odważniej poprawiła swoją pozycję. Zgrabnie wygięła plecy i poprzesuwała się trochę w różne strony, wiedząc doskonale, o co właśnie ocierało się jedno z jej ud.  –  Tak lepiej? – zapytała bezczelnie, powoli podnosząc powieki, i skupiła na nim zielone spojrzenie spod długich rzęs.  –  Doskonale… – wyszeptał, kiedy jej pełne wargi zbliżały się coraz bardziej. Odpowiednia dawka alkoholu pobudziła krew, a Tom już dawno miał na to ochotę. Dziewczyna, omijając usta, zaczęła muskać językiem jego szyję.  –  Jesteś bezpośrednia – przyznał.  –  Jestem zdecydowana. – Uśmiechnęła się, nie przestając. Odważny dotyk obezwładniał go coraz bardziej, a on ostatnio myślał o tym tak często, że teraz wystarczyła tylko mała iskra.  –  Gdzie? – wyszeptał, ciężko wypuszczając powietrze.  –  Gdziekolwiek. Nagle poczuł, że jest mu zimno. Jego nagie plecy oparły się o powierzchnię kafelków, kiedy niecierpliwymi ruchami ściągała z niego bluzę. Ciasne pomieszczenie męskiej toalety zupełnie wystarczało. Byli tam sami. Przyciemnione światło dodawało intymności, która i tak nie była nikomu potrzebna. Tom nie raz robił to w taki sposób,

151 #Infover WM h4pwdq0m4dbdmujif2mybqjkbaowynlosiqr0e2x#

a dziś pragnął tylko jednego. Odpłyń. Odpłyń. I niech to wszystko się skończy. Ciężki oddech, wywołany wzbierającym podnieceniem, przypominał mu o tym, jak daleko już był. Brązowe tęczówki z ulgą obróciły się pod powiekami, kiedy całując jego brzuch, zeszła niżej. Musisz się zatracić, żeby pozwolić sobie wrócić. Musisz biec szybciej, by Twój cień nigdy nie zdołał cię dogonić. Musisz upaść. Bo to koniec. Pokłoń się, gdy będziesz znikał wśród gasnących świateł. Ta nieznajoma dziewczyna… o której imię nigdy nie zapytał, dzisiaj dała mu to, czego pragnął, i pozwoliła zapomnieć, przynajmniej tej nocy. I wszystko wróciło do starego porządku.

Bradin uśmiechał się sam do siebie, gdy to mówił. Chodził w tę i z powrotem po pokoju, potakując radośnie. Jego głos od jakiegoś czasu był jakby mężniejszy, a może tylko tak się wydawało. W ogóle stał się odważniejszy, bardziej stanowczy i chociaż z podejściem do kobiet i pewnością siebie nigdy nie miał kłopotu, zmiany były widoczne. Emanował radością, co przekładało się na najdrobniejsze szczegóły.  – Tak. Tak, wszystko, no przecież ci mówię! – Znowu się zaśmiał. Gabrielle najwyraźniej nie dowierzała temu, co słyszy. – No to jakoś to załatw, nie wiem, odciągnij ją! Zarezerwuj model i później po to przyleć! Albo każ zapakować od razu. Wszystko, tak, wszystko, co jej się spodoba. – Usiadł na krawędzi łóżka i przejechał palcami po długich włosach – Nie wiem, Gabi. Zrób tak, żeby było dobrze. Tak, wszystko, tak. – Przewrócił oczami, odpowiadając twierdząco na kolejne pytania, z których każde było podobne, a wszystkie jednakowo niepotrzebne. – Niech dostarczą do apartamentu. Jak wrócimy, będzie miała niespodziankę, a przy chłopakach przynajmniej mnie nie zabije – westchnął. – Matko święta, Gabrielle. Czy kiedyś zabrakło funduszy na tej karcie?

152 #Infover WM dja1sa66oicpveklhs0rkarcdhhjhzbgrdmcjcp4#

Idąc pod rękę, śmiały się tak głośno, że gdyby nie wczesna pora, spokojnie można by uznać, że coś piły. Zresztą w swoim towarzystwie zawsze zachowywały się podobnie. Ally już od jakiegoś czasu była przekonana, że dowód Gabrielle musiał być sfałszowany. Ta radosna, roześmiana i zupełnie niepoważna brunetka nie mogła być po trzydziestce, to zupełnie wykluczone! Jak w dziecięcych zabawach przeskakiwały kolejne kostki, starając się nie nastąpić na złączenie, a idący kilka metrów dalej Tobias usilnie wmawiał sobie, że wcale nie widzi tego, co widzi. Duże, ciemne okulary przykrywały połowę ich twarzy, a dodawszy do tego kawę na wynos, wyglądały niczym dwie bogate bizneswoman w przerwie na lunch. Jeżeli coś w ogóle było w stanie odciągnąć Ally od zatapiania się w czarnych myślach, to ten wypad rzeczywiście okazał się najlepszym sposobem. W końcu, czy zakupy od wieków nie były lekarstwem na chandrę?  –  No chodź! – Gabrielle zagryzała zęby, ciągnąc Ally za rękę. – Przecież nas nie ugryzą! – powiedziała. Znajdowały się na wytwornej alei handlowej, przy której mieściły się tylko ekskluzywne butiki. Szatynka wzruszyła ramionami.  – Po co mamy tam iść, skoro i tak nic nie kupimy? Zresztą będziemy wyglądać jak kretynki! Nie wiesz, jak te kobiety mierzą cię wzrokiem w takich sklepach? Nawet milioner zastanawiałby się od progu, co tam robi! Nie ma mowy – Ally zaśmiała się kpiąco, wysuwając nadgarstek z uścisku Gabrielle.  – Al, dla zabawy! Dziewczyno, fun, radość życia! No chodź, poprzymierzamy, pośmiejemy się. Zresztą, jest z nami Tobi, wyglądamy na ważne. No chodź! – Gabrielle nie dała za wygraną. Ally, pociągnięta gwałtownie w przód, tylko przewróciła oczami.

153 #Infover WM du1de1mvnwqrjqlhoa0irhalywnor1tm0bdcsh46#

 –  Valentino lubuje się w takich kolorach, proszę pani. Fiolet to jego znak rozpoznawczy – stwierdziła kobieta w ciasnym koku, wyglądająca na taką, która jeszcze częściej niż zawsze ma rację. Ally poczuła, że na dźwięk słowa „fiolet*” zrobiło jej się dziwnie słabo.  – Dziękuję, nie! – powiedziała oschle, wykluczając przyniesioną jej sukienkę. Gabrielle odezwała się teatralnie i wyniośle:  –  A może to? Na ten bankiet, na który wybieramy się w sobotę, będzie idealne. – Puściła do Ally oko. Al z trudem powstrzymała parsknięcie, ale opanowawszy się w porę, zmrużyła powieki w równie dziwny sposób, co Gabrielle. Mogła się założyć, że chociaż obsługująca była od niej wyższa, to kobieta miała wrażenie, że Al patrzy na nią z góry.  –  Tak, ta jest znacznie lepsza – powiedziała bez entuzjazmu. – Co to jest?  –  Versace, proszę pani.  –  Ale bez dodatków jest taka bez wyrazu, nie sądzisz, Gabi? – Rzuciła brunetce krótkie spojrzenie. – Jakie torebki mogłaby pani zaproponować? Lekko poirytowana kobieta odwróciła się, wyruszając na poszukiwania. Ally i Gabi momentalnie wymieniły porozumiewawcze spojrzenia, w których dało się dostrzec odcień triumfu.  – Miałaś rację, to genialna zabawa! – wysapała Ally między kolejnymi ledwo łapanymi oddechami. Obeszły ze dwadzieścia luksusowych butików – tych, w których na wystawach nie ma podanych cen, bo kto już tam wejdzie, z reguły wie, gdzie jest i po co się tam znalazł. Kupiły jedynie parę drobiazgów, ale bawiły się świetnie. Tobi, przedstawiając dowód zakupu, miał zwrócić je na następny dzień. Obie były jednakowo wykończone, kiedy zupełnie bez życia opadły na parkową ławkę. *

Violet – (ang.) kolor fioletowy oraz imię kobiece.

154 #Infover WM dkasz2o1ouw2ufcrcrhvbvi0v4ky0q0de8ya20l0#

Promienie jesiennego słońca nie były już tak silne jak w lecie, ale przyjemnie muskały policzki.  – Chciałabym zrobić Bradowi niespodziankę – powiedziała Ally, wystawiając twarz do góry i przymykając powieki. Dopiero teraz można było dostrzec na jej skórze parę piegów. Cztery, może pięć bladych kropek i to tylko na nosie.  –  To znaczy? – Gabrielle na moment uchyliła powiekę. – Albo zapytam inaczej: z jakiej okazji?  –  A czy musi być okazja? Nie można okazywać uczuć bez powodu? Ale musisz mi pomóc! – dodała po chwili, a Gabrielle zaśmiała się w duchu. Jeżeli Ally miała na myśli wybieranie ciuchów dla niego, dziś Gabrielle naprawdę wypisywała się z tego zadania.  – Że niby jak mam ci pomóc, Al?! A przede wszystkim, czy powinnam zacząć się bać? – Zaśmiała się, lecz już po chwili jej figlarny uśmiech nieco zbladł.  –  To zależy, czy boisz się igieł, bo tam, gdzie pójdziemy, może być ich sporo, a ja nie wiem, czy sama byłabym w stanie na tyle dogadać się z tatuażystą, żeby czegoś nie spieprzył. Chodź! – Zerwała się, pociągając za sobą Gabi, której szeroko otwarte oczy przybrały wyraz przerażenia. – Będziesz tłumaczem.

Kolejne tygodnie mijały, a Christoph Hamesworth już dawno stracił cierpliwość. Zostawiony na kuchennym stole list najwyraźniej nikogo nie zmobilizował, zakładając w ogóle, że ktoś kiedykolwiek go odczytał. Znudzony czekaniem Chris postanowił więc wytoczyć cięższą artylerię. Nie bez przyjemności zresztą. W tej tragikomedii banał walczył o lepsze ze bzdurą, ale reakcja publiczności – trzeba przyznać – była doskonała. Wszystko szło zgodnie z planem i gdyby Chris mógł, pewnie sam zacząłby sobie klaskać.

155 #Infover WM flsn6qqvmymzrf6zdpm1wtp112bz8cdp6ichtnpp#

 – Bardzo mi przykro, ale taka jest prawda. Nic nie mogłem zrobić! Prosiłem ją, żeby państwu powiedziała, ale ona zwodziła mnie, żebym dał jej więcej czasu. A ja nie mogłem odmówić, nie potrafiłem – cedził, robiąc cielęce oczy. Zielonkawa koszula wybitnie nie pasowała do jego bladej karnacji. Za to odcień twarzy matki Ally, której Chris przedstawiał owe rewelacje, coraz bardziej zlewał się z tą zielenią.  –  Eva, Ted, wybaczcie – silił się na poufałość. – Kochałem ją tak bardzo, myślałem, że wróci. Nie chciałem się przyznać, że tak po prostu zostawiła mnie i uciekła z innym! W jakim to stawia mnie świetle jako mężczyznę! – Kiedy załamał ręce, chowając twarz w złączonych dłoniach, naprawdę można było pomyśleć, że zaraz wybuchnie płaczem. Jęczący ton był oczywiście tylko kamuflażem, za to doskonale przekonywał zebranych. Eva Hanningan, która nawet nie starała się dostrzegać luk w historyjce niedoszłego zięcia, natychmiast okazała mu współczucie. Męska duma nie pozwalała mu przyznać się do zdrady ukochanej. Kłamał, by zachować honor! Kłamał w imię miłości, starając się ją odzyskać! Natomiast ta rozwydrzona, nieodpowiedzialna dziewczyna, która już od paru tygodni miała być studentką wydziału prawa – jak się okazało – znajdowała się w innym państwie i tam puszczała się w najlepsze. I to jeszcze z kim? Z wokalistą jakiejś podrzędnej kapeli propagującej ruch zbuntowanej młodzieży – oj, Christoph odrobił pracę domową. Wymyślanie naprędce jak najbardziej przerażającej bajeczki szło mu jak z płatka. Ze znalezieniem naprawdę koszmarnego zdjęcia Brade’a musiał się już nieco namęczyć. Godzinami przeszukiwał internet w poszukiwaniu starych zdjęć. W końcu znalazł takie, na którym fryzura Czarnego przypominała obraz jak po strzale piorunem, a sceniczny makijaż był dużo ciemniejszy. Podał je Evie.  –  Nalej mi – powiedziała, zwracając się wymownie do męża.  –  Kochanie, ale…  –  Nalej mi, powiedziałam.

156 #Infover WM gpnrdybd100mekwr6ciaame2ulzlouv4px61ieq0#

 –  Whisky? Koniaczku?  –  Wszystko jedno.  – Ja też poproszę, jeśli można – wtrącił Christoph skromnie, by jego załamanie nerwowe nabrało jeszcze wyraźniejszych barw. W duchu pękał ze śmiechu. W końcu dzisiaj miał za co wznieść toast, czyż nie?

 – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – zapytała Gabi po raz setny, próbując przemówić jej do rozsądku. Była przekonana, że Bradin nigdy nie wymagałby takich dowodów miłości i chociaż może by się ucieszył, ryzyko było spore.  – Jak nigdy! – Ally natychmiast pokiwała głową, składając słodko ręce. – Gabrielle, on będzie zachwycony, zobaczysz.  –  Wiesz, że…  –  On uważa swoje tatuaże za błędy, tak, wiem. Ale ten nie będzie duży, raczej symboliczny, zresztą… chcę go chyba trochę udobruchać. Muszę z nim o czymś pogadać i ta rozmowa na pewno nie będzie należała do prostych. Poza tym już dawno o tym myślałam. – Ally przygryzła wargę, spoglądając na Gabi wzrokiem dziecka, które spałaszowało paczkę cukierków.  –  Udobruchać… za co? – zdziwiła się makijażystka.  – Widzisz – Al westchnęła, siadając na przygotowanym dla niej fotelu. Pracownik studia tatuażu wyraźnie się niecierpliwił. – Wyjeżdżam. Muszę. Podjęłam taką decyzję i dzisiaj, najdalej jutro mu o tym powiem.  –  Co?  – Spokojnie, tylko na parę dni, może na tydzień, nie dłużej. W każdym razie dołączę do was w trasie. Dojadę tam, gdzie wtedy będziecie, ale na razie powinnam pojechać do domu i postarać się wszystko jakoś wyprostować. Moi rodzice o niczym nie wiedzą,

157 #Infover WM dsakhyrhod1101y0fjcl1zqa6lx4gcs2juxpcs8g#

Gabi – głos Ally robił się coraz cichszy. – Są przekonani, że jestem z kimś innym, zresztą pewnie słyszałaś historię. Gabrielle tylko kiwnęła głową. Nie trzeba było mieć jej lat, żeby wiedzieć, że trudne sprawy, pozostawione samym sobie, z czasem stają się jeszcze trudniejsze.  – Wiem, jak Bradowi na tym zależało, i wiem, że pewnie będzie kręcił nosem, kiedy mu powiem, że przez jakiś czas nie będzie mnie za sceną. Ale chyba się ucieszy, jak tydzień później będę już w jego koi w tourbusie? Usta Ally rozszerzyły się szelmowsko, a Gabrielle zaśmiała się jak nastolatka. – Dobra, więc co tam malujemy? – zapytał tatuażysta.

Brade siedział na łóżku, opierając plecy o drewnianą ramę. Kolejny raz z zacietrzewieniem zakładał ręce na piersi, chociaż Ally próbowała mu je rozpleść. Uparcie wpatrywał się w okno, a na jego twarzy, przysłonięty cieniowanymi włosami, malowała się zawziętość. Siedział tak od dłuższej chwili i nie odezwał się słowem. Czekała, wpatrując się w niego smutnymi oczami, aż w końcu postanowiła przekonać go inaczej. Widząc, co działa najszybciej, przyłożyła ciepłe wargi do jego nagiej szyi, a jedna z małych dłoni wkradła się pod materiał jego cienkiej koszuli. Dziewczęce wargi całowały jego skórę, która z sekundy na sekundę robiła się coraz cieplejsza, i chociaż wcale nie chciał, westchnął, poddając się przyjemności. Doskonale wiedziała, jak spowodować, żeby przestał nad sobą panować, i widocznie postanowiła to wykorzystać. A jednak? – Przestań! – rzucił w końcu chłodno, choć jego oddech gwałtownie przyśpieszał. Najwyraźniej nie miała najmniejszego

158 #Infover WM d61utq8dostmwa416gatzkjpyihwzf6eu0r2vwa2#

zamiaru go słuchać. – Przestań! – powtórzył i z całą mocą spojrzał na nią, odwracając twarz od okna. Nie mieściło mu się w głowie, po prostu nie mieściło mu się w głowie, że była taka spokojna. – Przed chwilą zakomunikowałaś mi, że znów chcesz postępować po swojemu, nie słuchać żadnych racji prócz własnych, a teraz…  –  Kiedyś powiedziałeś, że mi pozwolisz, jeśli będę chciała radzić sobie sama – przerwała mu.  –  Tak, i mówiłem też, że nie chcę się z tobą rozstawać! – Skupione oczy były chłodne i smutne. – Co jest jeszcze nie tak, Ally? Czego, do cholery, jeszcze nie zaplanowałem? Czego nie zrobiłem?! – prawie krzyknął. – Starałem się zadbać o wszystko, o każdy szczegół! Chciałem, żebyśmy mogli być razem, żebyś robiła to, co kochasz, czuła się potrzebna, rozwijała się, a przede wszystkim, żeby warunki wyglądały czysto dla prasy. Wreszcie możesz jechać ze mną, wszystko zagrało jak ulał, a ty mówisz: „nie”? Informujesz mnie, że teraz mamy być bez siebie, nie wiadomo jak długo, kiedy przez ostatnie dwa miesiące budziłem się z twoim udem na moim biodrze, a marzyłem o tym przynajmniej od czterech?! Teraz mówisz mi, że to musi poczekać? Że wszystko musi poczekać? – zraniony ton i pełen bólu wzrok powodowały, że robiło jej się duszno. Brade znów odwrócił głowę w stronę okna, a ona nie wiedziała, co powiedzieć.  –  Niektóre rzeczy wymagają… – zaczęła.  –  Wymagają czego?! Bardzo ostrożnie przyłożyła palce do jego piersi.  –  Brade, ja nie mogę cały czas uciekać… – Spuściła oczy. – To nie będzie trwało miesiąc. Jeżeli się przedłuży, to przyjadę tu, do domu… naszego domu. I tu na ciebie poczekam. – Uśmiechnęła się łagodnie, wiedząc, że spodoba mu się to określenie. – Poza tym to są moi rodzice i jacy by nie byli, zasługują na prawdę. Sam mówiłeś, że jesteśmy im winni wyjaśnienie – tłumaczyła. – Całkiem możliwe, że to będzie tylko parę dni i…

159 #Infover WM f2sysf0mmoi6netkpln08p414moyqbuh22ggdu0y#

 –  Zatrzymają cię! – stwierdził bez wahania. – Zostaniesz tam, a ja tu zwariuję! – rzucił, znowu na nią nie patrząc. Wsłuchiwała się w ciężki oddech Brade’a i starała się uchwycić jego wzrok. Nie chciała przyznawać się do tej niestosownej myśli, ale jeżeli zazwyczaj był seksowny, to gdy się złościł, wyglądał po prostu nieziemsko. Skupione spojrzenie elektryzowało ją w taki sposób, że ledwo pamiętała, jak się oddycha.  – Mogliby mnie zatrzymać, gdybym nie chciała tu wracać. Ale nawet jak założą mi kraty w oknach – szepnęła do jego ucha – to i tak się wymknę i ucieknę do ciebie… – Pocałowała delikatnie jego skroń i powiekę. Kącik męskich ust mimowolnie się uniósł. – Ucieknę i nikt mnie nie schwyta, a jak już przybiegnę… – specjalnie przeciągała sylaby. Chwyciła dłońmi dół własnej koszulki i powoli podciągała ją do góry. Pośpiesznie odrzuciła zbędne ubranie, a kasztanowe włosy opadły kaskadą na nagie ramiona i niewielkie piersi. Nie wiedział, że nie miała na sobie stanika… Już miał coś powiedzieć, lecz słowa uwięzły mu w gardle i chyba nie poczuł, że jego usta lekko się uchyliły. – A jak już przybiegnę… – ciągnęła – to pokażesz mi, co ze mną zrobisz, jak mnie zła… ha… ha… ha… ha – wybuchła śmiechem, kiedy kosmyki jego włosów zaczęły łaskotać jej skórę, a wargi objęły miękką pierś. Dłonie Brade’a poczęły wodzić po jej nagich plecach.  –  Widzę, że cię przekonałam.  –  To nie jest argument, Ally – wyszeptał między jednym a drugim urwanym oddechem. – To, że robisz, co chcesz z moimi reakcjami, nie znaczy, że zgadzam się na ten wyjazd. To nie znaczy, że cię, cholera, puszczę! Jeszcze chciał oponować, lecz wtedy jej palce zanurzyły się w jego włosach, a ona delikatnie uniosła się na jego biodrach. Patrzyła na niego z góry i bez reszty zatracała się w gniewnie-pożądliwym brązowym spojrzeniu. Nie miała pojęcia, po co była ta dyskusja, przecież i tak nie potrafiłaby wytrzymać bez niego

160 #Infover WM hpmzuhfj40tyt6wz1mztwuqmzhq08rgtw8sonafa#

dłużej niż kilka godzin – lecz skoro już nie był zły, postanowiła zmienić taktykę.  – Wiesz, w zasadzie to, ile będę tam siedziała, zależy też od paru spraw… – zaczęła niby od niechcenia. Obserwowała z zadowoleniem, jak wyraz oczu Brade’a zmienia się na jeszcze bardziej agresywny, a jego tęczówki ciemnieją. – Długo nie widziałam rodziców, przecież mam tam koleżanki… – zmyślała na poczekaniu. – Więc wszystko zależy od tego… – zrobiła wymowną pauzę – jak się dzisiaj spiszesz i jak dobrze będziesz to robił… – szepnęła, uśmiechając się prowokująco. Usłyszawszy to, przymknął powieki i poczuł, jak po żyłach rozchodzi mu się zwykły ogień.  –  Nie dasz rady…  –  Zobaczymy – odpowiedziała, unosząc kusząco brew.

 –  Al, do diabła, co to jest!? – Poderwał się momentalnie i podniósł na nią szeroko otwarte oczy. Odchylając gumkę jej stringów, zobaczył coś, czego zupełnie nie oczekiwał.  –  Niespodzianka – szepnęła, przyciągając go do siebie i całując namiętnie. Szybko wyrwał się z uścisku i jakby otrzeźwiał, chociaż umysł, nadal dość zamglony, jeszcze nie do końca rozumiał odbierane bodźce. Czarna, niewielkich rozmiarów gwiazdka, wytatuowana przy prawej kości biodrowej, była otoczona przez rozproszone wokół niej nutki różnej wielkości. Na samym środku wzoru widniały dwie finezyjne litery tworzące jego własne inicjały. „B.R.”. Brade oddychał coraz szybciej i zupełnie nie wiedział, co miał myśleć. Gładził palcami niewielki tatuaż i spoglądał, to na brzuch Al, to prosto w jej oczy. Podniosła się i dotknęła ostrożnie jego ust.  – Nie jest ważne, gdzie będziesz i gdzie ja będę, widzisz? – Uśmiechnęła się delikatnie. – Jestem twoja, Bradin… tylko twoja. Teraz nawet gdybym chciała, żaden facet mnie nie dotknie, bo

161 #Infover WM dta0mhaynzrqmhqqcdrs812m8ddlf6tojtxlgzwi#

jestem prawie podpisana. – Roześmiała się, lecz jego wzrok był zupełnie błędny. W czekoladowych oczach widziała mieszankę niedowierzania i czegoś jeszcze. Nie mogła wiedzieć, że to było wzruszenie. Po chwili milczenia, podczas której tylko wpatrywał się w jej brzuch, nie wytrzymała. Wargi zaczęły drżeć, a ona czuła, że zaraz się rozpłacze. – Błagam cię, powiedz coś. Powiedz, że jestem idiotką i że ci się nie podoba, ale się odezwij! – Załkała. – I przytul mnie wreszcie! Momentalnie poderwał się i objął ją ramionami tak szczelnie, jak tylko potrafił. Zaciskając powieki, zaczął składać drobne pocałunki na jej czole i włosach. Gorące usta przemknęły subtelnie po jej szyi i dłoniach, by w końcu zatrzymać się na małym tatuażu. Kiedy oderwał usta od jej skóry i powoli podniósł na nią oczy, wydawało jej się, że są zaszklone. Jego oddech był szybki.  – Wiesz, że kocham cię ponad życie. Wiesz o tym? – powiedział poważnie, a jego twarz w mgnieniu oka znalazła się tuż nad jej twarzą. Lekko kiwnęła głową, jeszcze pociągając noskiem.  –  I wiesz, że nie musisz mi niczego udowadniać?  –  Chyba wiem…  –  Al, ja… – zająknął się – nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak… jak bardzo… co to dla mnie…  – Cii. – Ułożyła palec na jego ustach i uśmiechnęła się dobrotliwie. – Wydaje mi się, że miałeś mnie do czegoś przekonywać, mylę się? Nie mów mi, jak bardzo mnie kochasz Bradin, po prostu mi to pokaż… Uwielbiał, gdy zasypiała na jego piersi. Kochał ten słodki ciężar, gdy utrudniała mu oddychanie, i kochał patrzeć, jak niezdarnie podkładała ręce pod policzek, jeszcze parę razy przed zaśnięciem otwierała i zamykała usta. Leżała bezbronna w jego ramionach, a on wpatrywał się w sufit, nawet nie udając, że chce zasnąć. Bo

162 #Infover WM d4akkql0n64si4vh0qwda2w02ylvtp04xlydax2w#

nie chciał. Dzisiaj pragnął, żeby ten dzień trwał wiecznie i żeby nigdy nie musiał wypuszczać jej z rąk. Zastanawiał się tylko, czy na pewno zrozumiała i potraktowała poważnie to, co powiedział jej, gdy stali na tej scenie… Zawsze to on pragnął kochać i zawsze to on dawał dowody miłości. To on był nauczony sprawiać, że kobiety bez opamiętania lgnęły mu w ramiona, i to on kosztował każdego zawodu, który przychodził później. Jeszcze żadna, jeszcze nigdy tak pięknie mu nie pokazała, że jest tym jedynym. Jeszcze żadna nie pozwoliła mu uwierzyć w to, o czym całe życie pisał. W miłość bez „chyba” lub „może”. W coś, co jest wieczne i silniejsze niż oni sami. Bo w teatrze życia nie ty wyznaczasz partie i nie ty piszesz role. Nie ty przewidujesz myśli i kierujesz biegiem dat, zwalniając lub przyśpieszając czas w odpowiednich momentach. Jesteś marionetką w rękach przeznaczenia, które nie jest okrutne, choć czasami nazywają je bezdusznym. Patrzący przez pryzmat słów nie rozumieją, że ono jest po prostu… niezmienne.

#Infover WM fj4azqm2pbq1ulpexltwikucz2m6d1fiaz80ajf6#

13. Dawka bólu nie ma najmniejszego znaczenia, skoro powód już zawsze będzie identyczny Brade nie dbał o to, by zachowywać się cicho i ostrożnie. Może nawet poniekąd manifestował swój smutek, by ostatkami sił wpłynąć na podjętą przez nią decyzję, lecz robił to zupełnie nieświadomie. Nie chciał jej tego utrudniać, jednak niesprecyzowane złe przeczucie, które targało nim od kilku dni, nie pozwalało mu zaznać spokoju. Wiedział, że powinien być racjonalny, bo przecież nic wielkiego się nie dzieje… ale im częściej sobie to wmawiał, tym bardziej chciał reagować. A nie mógł. Ostatnie dni okazały się trudniejsze, niż się spodziewali. Ally nie potrafiła znieść zranionego wzroku, którym na nią patrzył, i zupełnie po cichu ukradkiem ocierała pojedyncze łzy. Nie chciała, by widział, że ona też nie jest pewna tego, czy wszystko przebiegnie na tyle bezboleśnie, żeby mogła wrócić tak szybko, jak obiecała. Powłócząc nogami, Bradin przemierzył długi korytarz i bez pytania, zupełnie bezceremonialnie uchylił drzwi do sypialni brata. Tom jedynie lekko uniósł wzrok znad gitary, lecz zobaczył więcej, niż przyniosłyby godziny tłumaczeń. Oczy Bradina były wyraźnie przygaszone i puste.  – Co ona robi? I dlaczego ciebie tam nie ma? – zapytał bezbarwnym tonem, próbując kolejny akord, kiedy Brade wtoczył się do jego pokoju i zupełnie bez sił opadł na fotel. Czarne włosy

164 #Infover WM fesn2mg4pci0fgk068aa00xxt4ljz0dsokrg28xe#

zakryły twarz, gdy smutno spuścił głowę. Zaczął bawić się pierwszym lepszym przedmiotem, jaki trafił mu pod rękę.  – Pakuje się, a ja nie mogę na to patrzeć. Nie potrafię tam stać, wiedząc, że ona wyjeżdża i nic z tym nie da się zrobić! – westchnął. Oparł plecy o fotel, a jego głowa jakby bezwładnie opadła na bok. – Boję się, Tom – powiedział głośno. – Boję się, że coś pójdzie nie tak, a mnie wtedy nie będzie przy niej. Boję się ją puścić. Nie chcę, żeby musiała słuchać tego wszystkiego, co pewnie jej powiedzą! – Uderzył otwartą dłonią w blat stołu. Stojący przed nim drink niebezpiecznie się zachwiał. – To ja jestem odpowiedzialny za tę sytuację i to ja powinienem stanąć przed jej ojcem i ze wszystkiego się tłumaczyć! To ja powinienem wysłuchiwać wszystkich tych pouczeń! Zostać wyzwanym od gówniarzy. I to ja powinienem powiedzieć mu prosto w twarz, że ją kocham! Nie chcę, by musiała robić to za mnie… Tom Rothfeld tylko przetoczył wzrokiem po suficie, po czym wymownie przeniósł go z powrotem na gryf gitary. Brade od niechcenia wyciągnął papierosa z leżącej na stole paczki, choć był przekonany, że szarawy dym tym razem w niczym mu nie pomoże. Nie przyniesie ulgi i nie rozproszy myśli. Nie podsunie rozwiązania i nie uciszy sumienia. Tak samo jak whisky, której sporą szklankę wypił już wcześniej tego wieczoru. Nienawidził whisky. Jej cierpki smak i intensywny zapach zawsze go odrzucały, ale dzisiaj chciał ukoić smutek. Nic więcej nie miało znaczenia.  – Skoro ona się pakuje i to jest wasza ostatnia noc, to ja na twoim miejscu bym się, kretynie, zbierał i żegnał się z nią, jak należy. – Tom spojrzał na niego dobitnie.  – Odszczekaj to słowo! – Brade zareagował natychmiast. – Nikt się nie żegna. Nikt nie będzie się żegnał! Ona wyjeżdża tylko na trochę… a potem wróci… przyjedzie do nas. Tam gdzie wtedy będziemy – mówił coraz ciszej. Tak bardzo chciał wierzyć w swoje słowa.

165 #Infover WM ftsg1n80mzxsxyq464pdlmprbm1fqugzrbyo1rpa#

 –  No więc nie rozumiem w czym rzecz? – Tom rozłożył ręce. – Ona wyjeżdża na chwilę. Wiesz o tym, a zachowujesz się jak jakaś jęcząca, rozchwiana emocjonalnie baba! – parsknął, ale jego rozbawienie było udawane. Nerwowo wstał z fotela i przejechał ręką po włosach. Zrobił parę kroków, jakby przez moment miał nadzieję, że jednak uniknie brania udziału w tym wszystkim, po czym odwrócił się gwałtownie. – Kuźwa, czego ty jeszcze chcesz? Masz ją! Masz ją dla siebie i masz ją na własność! Możesz być jej tak nieziemsko pewien, że jest to prawie śmieszne, a ty, zamiast spędzać z nią ostatni wieczór i pokazywać jej nowe znaczenie słów „oszalejesz na punkcie tego, co ci zrobię”, przyłazisz tutaj i upijasz się jakimś tanim… – urwał, wziął szklankę, którą Bradin trzymał w ręku i podsunął ją sobie pod nos. Uniósł brwi i wyraźnie zdziwiony sam wziął spory łyk. – No, przynajmniej czymś niezłym się upijasz.  –  Nie bój się, jeszcze jej pokażę. To nie jest ostatnia noc.  –  Jak to? – wypalił Tom, siląc się na obojętność.  – Odwiozę ją. Chcę to zrobić. Przynajmniej na to mogę się przydać w tej bezsensownej sytuacji. Pojedziemy do Lyonu, spakujemy resztę jej rzeczy, które potem przewiozę tutaj. Spędzimy tam miły wieczór i – uwierz mi – mam już pewien plan – odchrząknął. – A na drugi dzień przyjedzie Lille. Miały jechać do Paryża pociągiem, bo Al się uparła. Ale kiedy będę już na miejscu, wtedy ja się uprę i odwiozę je do tego gniazda żmij, a po drodze będę próbował ją przekonać, żeby pozwoliła mi wejść tam ze sobą. Tom, ja chcę wreszcie zachowywać się jak dorosły, odpowiedzialny facet, a nie jak…  – Nie przesadzasz ostatnio z tą dorosłością? – rzucił zimno, opierając dłonie o parapet. Wpatrywał się w punkciki przesuwających się w dole samochodowych świateł, które przez mgłę wyglądały jak ruchome aureole. Obrócił głowę tylko na tyle, by kątem oka uchwycić zdezorientowane spojrzenie. – Słyszałem, co mówiłeś wtedy na tej scenie, i to nie miało nic wspólnego z przemyślaną,

166 #Infover WM dyahopeonesfnpjb1rdjvbx4az12oxu12qo4h6cq#

dojrzałą decyzją Bradin, a już na pewno nie z odpowiedzialnością. Nie teraz i nie w tych warunkach – Tom stwierdził rzeczowo, po raz pierwszy od jakiegoś czasu odganiając od siebie perspektywę własnych pragnień. Nie był w stanie dawać Bradowi rad, za którymi kryłoby się podwójne dno jego własnego, samolubnego interesu. Nie bratu i nie w tak ważnej sprawie. Dziwił się, że jeszcze potrafił być aż tak bezstronny. Naprawdę się sobie dziwił.  –  Co masz na myśli? – Obaj wiedzieli, że teraz Czarny tylko grał na zwłokę.  – Doskonale wiesz co! Tę idiotyczną deklarację, którą tylko roznieciłeś w niej nadzieję. Powiedziałeś jej, że chcesz dziecka, którego nie możesz mieć! Oboje wiemy, że nie możesz zrobić jej dziecka, Bradin. Oboje wiemy, że jej go nie zrobisz.  –  O ile mi wiadomo, to nie jest chyba takie trudne! – Czarny warknął, cedząc słowa, i zmierzył brata iście nienawistnym wzrokiem. Nikomu nie pozwolił tłamsić swoich marzeń, nigdy.  – Taak? – Tom obrócił się natychmiast. – I co dalej? Co powiesz, jak się urodzi? Co każesz napisać w dokumentach? „Ojciec nieznany”? Jakbyś zrobił dziecko jakiejś dziwce? – Tom krzyknął, unosząc ręce. – Jak sobie to, do ciężkiej cholery, wyobrażasz!? Oficjalnie nie możesz nawet z nią być! Dopóki wiąże cię kontrakt, nie weźmiesz z nią ślubu! Nie możesz przyznać się do dziecka! Jesteś egoistą, Boże, jesteś tak cholernym egoistą, Bradin…  –  Jestem egoistą, bo zrobiłbym dla niej wszystko? Bo chcę żyć normalnie, założyć rodzinę? Bo chcę dać jej to, co miałaby, gdybym nie był sławny? Ale ty nigdy tego nie zrozumiesz! – krzyknął. – Ty zawsze będziesz tylko sobą! Żałosnym sobą, bo nie jesteś zdolny do poświęceń i nie potrafiłbyś kochać kobiety tak, żeby serce odmawiało ci posłuszeństwa! – Brade machnął ręką i uniósł się z fotela.  –  ZAMKNIJ SIĘ! – warknął Tom z jakimś dziwnym bólem, zwracając na Bradina przymrużone oczy. Czarny zastygł zaskoczony. – Po prostu się zamknij.

167 #Infover WM fhsyyb6kmoctrren2eop4s06bqijygylo4ikglkr#

Odetchnij z ulgą, gdy nadejdzie kres Twojej walki, a zobaczysz, jak piękne jest to, co nazywają odpuszczeniem. Odetchnij, bo tu kończy się droga, którą nigdy nie wolno było Ci podążać. Jakby starając się odzyskać dystans lub może uciec tam, gdzie myśli miały zwolnić bieg, Tom uchylił balkonowe drzwi i pośpiesznie odetchnął rześkim powietrzem. Spodziewał się, że Brade wyjdzie z pokoju. Nadsłuchiwał szczęknięcia zamka lub odgłosu naciskanej klamki. Jednak tak się nie stało. Oglądnął się przez ramię i dostrzegł smukłą, zbliżającą się sylwetkę brata. Jego mina była jakby skruszona, a wolny oddech sprawiał wrażenie zmęczonego. Bradin, podobnie jak Tom, oparł ręce na balkonowej balustradzie. Chłodne, jesienne powietrze owiało mu twarz. Westchnął.  –  To, że nie mogę się przyznać do dziecka, nie znaczy, że nie mogę go mieć… – Brade popatrzył w przestrzeń w taki sposób, jakby analizował to wszystko w głowie już tysiące razy. – Nie wezmę ślubu, ale nikt nie broni mi się zaręczyć. O tym nikt się nie dowie. Nie będzie świadków. Urzędnik nie pójdzie do gazet… – powiedział poważnie i pewnie, a Tom poczuł, jak coś nagle zmroziło mu krew. Na moment zacisnął powieki, jakby zawieszony między tym, co słuszne, a tym, co nierealne. – Ona mi ufa, Tom. Wie, że ją kocham, i wie, że nigdy jej nie zostawię. Wie, że chociaż nie mielibyśmy ślubu, nigdy nie zostawiłbym… ich… – Brade powiedział już łagodniej, jakby z namaszczeniem wypowiadając ostatnie słowo, które tak wiele dla niego znaczyło.  –  Wszystko przemyślałeś… – Tom stwierdził bez emocji, nie chcąc dać po sobie poznać, że w jakiś sposób resztka jego nadziei właśnie w nim umiera. Z drugiej strony nie wyobrażał sobie nie życzyć bratu jak najlepiej.  –  Wiem, że to za wcześnie i że ona pewnie uzna mnie za wariata

168 #Infover WM f4swkeqnp6mfksooymmeb84jjohqihcdg0prfpp4#

albo desperata, ale myślę o tym każdego dnia. – Brade zaśmiał się, odgarniając z czoła włosy. – Myślę, jak to zrobię i kiedy to zrobię. Zastanawiam się, czego mogłaby pragnąć i jakich słów powinienem użyć, żeby nie zburzyć jej marzeń. Wiesz, każda dziewczyna ma jakieś wyobrażenie tej chwili – zwrócił się do brata, a Tom tylko smutno kiwnął głową. – Chcę, aby było idealnie, Tom. A im bardziej tego chcę, tym częściej zaczynam się zastanawiać, czy potrafię. Czy potrafię zrobić to tak, jak ona by chciała. Chyba jestem nienormalny.  –  Żadna nowość – Tom parsknął pobłażliwie. To było jedyne, na co mógł się zdobyć. Cicho westchnął. – Masz pierścionek? – pytanie zawisło w powietrzu. Bradin przez chwilę milczał.  – Co było dla mnie do tej pory najważniejsze? Co miało największe znaczenie? – Czarny zapytał, a Tom tylko kpiąco się uśmiechnął.  –  Rodzina, czyli ja i matka, albo zespół. Wybacz, ale boję się zgadywać kolejność…  –  Mówię poważnie, Tom. Odkąd pamiętam, robiłem wszystko w jednym celu. Zmieniała się tylko nazwa: „kariera”, „zespół”, „Bitter Grace”. Całe życie poświęciłem czemuś, co dawało mi szczęście, a teraz jestem w stanie to wszystko zostawić, bo moje szczęście jest już gdzie indziej.  – Chcesz odejść? – powiedział jakby nazbyt spokojnie w rysującej się sytuacji.  –  Jeśli będzie trzeba, odejdę. Zerwę kontrakt. Na razie chcę jej oddać to… – powiedział Bradin, ściągając z serdecznego palca czarny sygnet. Ten sam, który kupił za pierwsze zarobione pieniądze, i ten sam, który zawsze znaczył dla niego tak wiele. Więcej niż jakakolwiek inna materialna rzecz i więcej niż sporo z tych niematerialnych. Ten sam, który był symbolem wiary i spełnionych marzeń. Czarny sygnet wysadzany małymi brylantami,

169 #Infover WM hbmfv8wusqnzixgat8jk1mvubig0ex0rb2f66mjs#

układającymi się w logo zespołu, w którym kiedyś zamykał się jego świat.  – Myślisz, że będzie pasował? – Tom zapytał, unosząc z zaciekawieniem brew.  – Zmniejszymy. – Bradin uśmiechnął się. – Myślisz, że jej się spodoba?  –  Myślę, że zawsze byłeś nienormalny – prychnął.  –  Uważasz, że to może być pierścionek zaręczynowy? Że nie wolałaby bardziej klasycznie? Wiesz, coś wyjątkowego, z większym brylantem, albo coś po mamie… Chociaż ojciec nie dał jej nic, co nadawałoby się na…  –  Brade… – przerwał mu. – Nie mogłeś wymyślić tego lepiej. Bradin podrzucił pierścionek na dłoni i odszedł, a Tom dalej stał przy barierce, wpatrując się w ciemność. Nagle pomyślał o czymś, o czym nie myślał już dawno. Niespodziewanie odwrócił się.  –  Powiedz mi… Brade szedł już w stronę drzwi, lecz przystanął.  –  Dlaczego nie chciałeś wtedy zaśpiewać tej piosenki? Wtedy, na próbie, kiedy Al była z nami. Przecież pamiętasz słowa, ja znam melodię. To nie był koncert, ale teraz świadkowie chyba nie są już nikomu potrzebni, a ona przecież by ich nie wymagała. Dlaczego… – urwał, widząc, jak ręka Bradina wędruje w górę, a na jego twarzy maluje się chłód. Jeszcze przez chwilę milczeli, a rysy Czarnego stały się tak zimne i skupione, jakby nie opowiadał jeszcze przed chwilą o oświadczynach i wspólnym życiu. O przyszłości i spełnieniu marzeń. Jakby nie opowiadał o niej. Podchodził powoli, jakby każdy krok był naznaczony jakimś piętnem, a każdy kolejny metr był trudniejszy do pokonania niż poprzedni. Tom pamiętał ten krok. Pamiętał go aż nazbyt dokładnie. Już raz go widział. Właśnie tego wieczoru, kiedy mieli zagrać tę pamiętną piosenkę i kiedy myślał, że stracił wszystko, co kiedykolwiek miało dla niego znaczenie.

170 #Infover WM gpnzwom8agjnytzdxqafchqn1pijjzegooykdeix#

Bradin uważnie podniósł wzrok, a Tom chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu bał się spojrzeć mu w oczy.  –  Dlaczego nie chcę jej zaśpiewać? Naprawdę nie wiesz? – Brade zaczął mówić powoli. – Bo nie chcę pamiętać jej słów. Tak samo jak nigdy nie chcę przypominać sobie, co się wtedy stało. Ta piosenka, moja piosenka, Tom, umarła. Umarła właśnie wtedy. Zamiast mnie… Chociaż wierz mi, że chyba wolałem, by było inaczej. Jest najgorszym wspomnieniem, a jej dźwięki, które czasami słyszę, są jak odtwarzający się koszmar. Nigdy jej nie zaśpiewam – zamilkł na chwilę. – Lecz ty możesz, jeśli kiedyś będziesz chciał zrobić to za mnie… Tom Rothfeld poderwał w górę oczy. Jakiś głos w jego głowie krzyknął gorączkowo: Przecież on nie wie, nie może wiedzieć… Domyśla się, ale nie może wiedzieć… Bradin patrzył na niego w milczeniu. A potem zamiast dodać coś jeszcze, tylko nikło się uśmiechnął, odwrócił się bez słowa i odszedł. Jeśli chcesz zmierzyć się z prawdą, podejdź do lustra i spójrz w swoje oczy, Tom.

Metalowe drzwi z dużą, jasną szybą skrzypnęły nieznośnie, kiedy Robert je popchnął. Sebastian wszedł zaraz za nim. Ich wejście, podobnie jak każdego innego gościa, oznajmił ten sam od lat denerwujący skrzek jakiejś automatycznej kukułki czy cholera wie czego. Od tego dźwięku aż zabrzęczało Robertowi w uszach. Dawno go nie słyszał, choć kiedyś ten odgłos witał go prawie codziennie. Jednak odkąd pewnego pamiętnego dnia Patrick Horst zmienił całe ich życie, już tu nie przychodzili. Bobi tak naprawdę nie wiedział, czemu dzisiaj wpadł na ten dziwny i sentymentalny pomysł.

171 #Infover WM g8oicdn811kozujl4wq4izx00g66qaaa81fleqwq#

Miejsce, do którego weszli, było czymś między kawiarenką a restauracją serwującą śniadania albo raczej nędzną imitacją czegoś, co chyba miało być oryginalne, ale wyszło zwyczajnie kiczowate – i ostatnie, co można by było o nim powiedzieć, to że w jakikolwiek sposób wpasowywało się w styl niemieckiej prowincji. Każdy zna takie miejsca. Widujesz je w zachodnich filmach. Wręcz nieprzyzwoicie amerykańskie, z gwieździstymi flagami przybitymi do ścian, na których ciężko znaleźć kawałek wolnego miejsca, pomiędzy tablicami rejestracyjnymi z różnych stanów. Gdy byli młodsi, ten bar jawił się dla nich jak wizytówka lepszego świata, więc szybko stał się nałogowym miejscem spotkań i bezsensownego przesiadywania. Robert mógł się założyć, że gdy tylko Charice, kelnerka, ta sama od dwudziestu lat, zobaczyła go w drzwiach, z sercem w gardle spojrzała, czy nie ma za nim braci Rothfeldów. O taaak, na to, co oni potrafili nawyprawiać w publicznym miejscu, nie wpadłby nikt inny. Obsługa łypnęła na Bobiego ciekawskim okiem i na moment jakby zwolniła tempo wykonywania czynności. Oczywiście udawał, że tego nie dostrzega. W końcu przez lata był dla nich dzieckiem, dzieckiem, którego wybryki i charakter znali chyba lepiej, niż sobie życzyli, a dzisiaj przyszedł tu jako mężczyzna – i dopełniając rangi śmieszności – mężczyzna, którego znają z telewizji. Kroczący za nim Bastian również został rozpoznany w pół sekundy. Swego czasu był drugim „skaraniem boskim” po szalonych braciach, choć jego wygłupom było bardzo daleko do tego, co potrafiły wymyślić te diabły! Otyła Murzynka, przepasana różowym fartuchem, zmierzyła ich surowym spojrzeniem, dokładnie takim, jakim patrzyła na nich, gdy przychodzili tu przed laty. Wtedy zastanawiała się tylko: „Co wymyślą tym razem?!” Dzisiaj jednak srogi grymas natychmiast zmienił się w promienny uśmiech. Okrągła Charice, zupełnie bez skrępowania, objęła szyję Roberta i dała mu głośnego buziaka w sam środek policzka. Poczochrała

172 #Infover WM dtagw16gozcsicpwpmqkg4gtbxa8xc0d4jc1rgsw#

przy tym jego ułożone włosy. Sebastian parsknął pod nosem, nie spodziewając się jeszcze, że już po chwili ten sam proceder zostanie zastosowany w stosunku do niego.  –  Boże, jak ten czas leci. Gdy ostatni raz was widziałam, dopiero co wyrośliście z pieluch, a teraz to już PRAWIE mężczyźni! – Charice złożyła ręce, uśmiechając się promiennie i trzepocząc rzęsami, a Robert i Bastian wymienili spojrzenia. – Naleśniki z sosem toffi-truskawkowym i tost? – wyrecytowała z pamięci zestaw standardowy, a Bobi już prawie czuł w ustach smak dzieciństwa.  –  Niech będzie.  –  A dla ciebie, Basti?  –  To samo.  –  A „diablęta”… przyjdą? – Tylko czekali na to pytanie.  –  Nie tym razem, Charice – powiedział to tak, jakby Rothfeldowie mieli się tu jeszcze kiedyś pojawić. Jednak doskonale wiedział, że bracia już nigdy nie będą mogli tu przyjść.  – Chwała Bogu, właśnie umyłam podłogę! – odpowiedziała Murzynka przekornie. Robert odprowadził ją spojrzeniem, przyglądając się, jak chwiała się na grubych nogach. Zaśmiał się.  –  Jak za dawnych czasów.  –  Jak za dawnych czasów – zawtórował mu Bastian. Siedzieli dokładnie przy tym samym stoliku co kiedyś i zajadali się puszystymi naleśnikami. Tu nikt by ich nie znalazł. Zresztą Bobi nigdy nie chodził z ochroną. Nie potrzebował jej. On i Anton byli wolnymi ludźmi w porównaniu z Bradem. Jednak Rothfeld potrafił się bronić przed tą paranoją – to Bobi musiał mu przyznać. Dwa dni temu cały zespół podpisał pewien podsunięty im pod nos dokument. Od tej pory Bobi nie mógł wyjść z podziwu.  –  Zaskakująco dobrze to wykombinował. Wszystko wygląda tak czysto, że na moje oko ten cały pomysł wypali. Oficjalny fotograf, niech mnie cholera weźmie! Oczywiście jeśli Czarny będzie

173 #Infover WM hcp22dfn4lt8qieswa6uwwgqjdhwe68fqghxhisw#

trzymał łapy przy sobie – zawyrokował Bobi. Mówił z pełnymi ustami i wymachiwał trzymaną w ręce skórką od tostu. Sebastian zmarszczył czoło.  – To chyba będziecie musieli go związać, bo jak pamiętam imprezę, to biedny Eckheart ledwo uszedł z życiem! Myślałem, że Brade zamorduje go wzrokiem, kiedy z nią tańczył – zakpił. – A ona? Podpisała to? Robert tylko skinął głową.  –  Podobno nie bez szemrania, ale w końcu podpisała.  –  No to będziecie mieć w tourbusie babę, ha, ha. W tym samym momencie drzwi kawiarenki otworzyły się, a Sebastian, który siedział naprzeciwko wejścia, specyficznie uniósł brew. Zaciekawiony basista obrócił się natychmiast.  –  Ładna…  –  Która? Ta z prawej czy ta z lewej?  –  Ta z lewej. Ruda. Popatrz, jakie nogi – powiedział Bastian, wpatrując się w dziewczynę błędnym wzrokiem, a ona, jakby doskonale wiedziała, że o niej mowa, obróciła głowę i uśmiechnęła się kokieteryjnie. Sebastian prawie natychmiast uniósł się z krzesła.  –  Co ty wyprawiasz? – szepnął Robert.  –  Patrz i obserwuj, jak to się robi – rzucił Sebastian za siebie, stawiając kołnierz modnej brązowej kurtki.

 –  A ty, Sebastian, grasz na czymś? – dziewczyna zapytała cienkim głosem. Już od dobrych paru minut zupełnie bez zażenowania siedziała na jego kolanach. Krótka spódniczka i różnokolorowe rajstopki pasowały do wysokich kozaczków i płomiennorudych włosów. Zielone oczy, spoglądające spod długich rzęs, łypały na niego ciekawie, a Bastian wyglądał trochę tak, jakby zapomniał języka w gębie.

174 #Infover WM h0pt1ueb4psevazfjkua8wqv0mblru40n1xfqn8i#

 –  Ja, wiesz, nie, nie gram, ale to nie jest trudne – odparł. Robert odwrócił głowę i spojrzał z uwagą. – Wiesz, śpiewam, a z tym trzeba się urodzić. Nie można tak po prostu się nauczyć – powiedział dumnie, odchylając jasną grzywkę, i spojrzał na rozanieloną dziewczynę. Ruda z premedytacją i bardzo powoli założyła nogę na nogę, obserwując, jak Bastian śledzi unoszący się materiał spódniczki.  –  I mówisz, że go znasz? – zapytała łagodnie, ignorując zupełnie to, co powiedział przed chwilą. Ciągnęła wątek dyskusji, który zaciekawił ją znacznie bardziej. Robert, onieśmielony zalotami blondynki u swego boku, zaśmiał się kpiąco. Sebastian zawsze uderzał w tę samą nutę, podrywając dziewczyny, i zawsze wychodził na tym identycznie.  –  Znam, zresztą siedzi ze mną basista „BG” – powiedział pewnie, choć już z mniejszym entuzjazmem. Robert uśmiechnął się z zażenowaniem. – Znamy się od dziecka – ciągnął Bastian – Jesteśmy przyjaciółmi. Wiesz, jeżdżę z nim tu i tam, spędzamy razem czas, pijemy razem, razem chodzimy na podryw, takie tam męskie sprawy. – Gestykulował nadmiernie, choć starał się sprawiać wrażenie, że mówi to zupełnie od niechcenia. W rzeczywistości już zacierał ręce, bo był pewien, że tego ranka przyjemności nie skończą się na toście z dżemem. Tak też się stało. Po godzinie pustej i nic nieznaczącej rozmowy Sebastian pożegnał Bobiego i ciągnięty za rękę, szedł krok w krok za długonogą pięknością, która obiecała, że jej mieszkanie jest naprawdę niedaleko. Oblizując wargi i wyobrażając sobie, jak każdy z pojedynczych ciuchów zsuwa się z jej ciała, zaczął zastanawiać się, czy gdyby nie zastosował starej taktyki, w ogóle mógłby jej dotknąć. Wystarczyło wspomnieć o Bradzie, a wszystkie leciały jak muchy na lep… co z dnia na dzień wkurwiało go coraz bardziej.

175 #Infover WM dg1t8opanpjh8ha1os8ttrcbnjld0aoe2nn2pysu#

Bose stopy, układane jedna za drugą, płynęły lekko po puszystej wykładzinie. Opalone nogi Ally i jej kasztanowe włosy idealnie kontrastowały z seksowną, koronkową bielizną w kolorze turkusu, a oczy, podkreślone ciemnym cieniem, dodawały drapieżności. Gdy Brade wszedł do sypialni, Ally zupełnie niespodziewanie wyłoniła się z półmroku i oparła biodro o framugę łazienkowych drzwi. Ułożyła rękę wysoko nad głową i oparła na niej skroń, drugą zaś dłoń kusząco położyła na udzie. Z głośników wydobywała się nastrojowa, spokojna muzyka. Usta Brade’a otwarły się lekko, a dolna warga opadła trochę niżej. Głośno przełknął ślinę, gdy Ally zaczęła iść w jego stronę. W niebywałym skupieniu obserwował, jak stawiała kolejne kroki. Po chwili zatrzymała się przed nim i zaplotła ręce na jego gorącym karku. Powieki, ozdobione czarnoniebieskim cieniem, mrugały powoli, a Brade wstrzymywał oddech za każdym razem, kiedy oczy Ally znowu się otwierały i obdarzały go spojrzeniem w kolorze głębokiego błękitu. Położył rękę na jej biodrze, ale wiedziała, że nie miał pojęcia, co powiedzieć.  – Zaskoczony? – wyszeptała, zalotnie przekrzywiając głowę.  – Absolutnie oczarowany… – odpowiedział, nie odrywając od niej oczu. Pochwyciła jego dłoń i kusząco kołysząc biodrami, zaczęła prowadzić go w stronę łóżka. Długie, ciemne włosy co rusz omiatały jej plecy, kiedy delikatnie odwracała głowę, by spojrzeć na Brade’a. Przyjemne zdezorientowanie przerodziło się w zachwyt, gdy przyłożyła palce do jego piersi i popchnęła go w fałdy pierzyn. Po chwili usiadła na jego biodrach, a kasztanowe włosy opadły kaskadą z jej ramienia, gdy zaczęła składać drobne pocałunki na jego barkach i brzuchu.

176 #Infover WM du1dkosznwluyuocbtblthlftq8edsnmbw1yhjlc#

 –  Za co to? – zdołał z siebie wydusić.  –  Za to, że cię kocham – odparła. Nagle westchnął, a ona spojrzała w górę i zobaczyła, jak brązowe oczy zachodzą mgłą. Wiedziała, że zaczyna być panią sytuacji. Nadal udawała kokieterię, choć w środku była roztrzęsiona, a serce łomotało jej jak u uciekającego królika. Gdy Brade położył rękę na jej udzie, natychmiast ją strąciła.  – Dziś masz tylko czuć, dzisiaj ja tu rządzę… – szepnęła, odpinając guzik jego dżinsów. Oczy Bradina zaświeciły się mocniej. Był absolutnie podniecony. Uwielbiała obserwować tę reakcję, ale przede wszystkim wiedziała, że teraz już nic go nie zatrzyma. Kiedy wreszcie pozwoliła mu wykonać ruch, natychmiast przywarł do niej ciałem i obrócił ją na plecy, a potem pocałował tak namiętnie, jak może całować mężczyzna, którego zaskakuje się w taki sposób. Bezwiednie trochę się odsunęła i chyba właśnie w tym momencie Brade uchwycił jedno smutne niebieskie spojrzenie. Uniósł się na ramionach, by popatrzeć na nią. Zmarszczył brwi.  –  Ty tego nie chcesz, Ally… Kochanie, nie chcesz tego… Całkowicie zdezorientowana, próbowała odwrócić wzrok, by nie mógł wyczytać nic więcej. Tak doskonale odgrywała swoją rolę, tak bardzo chciała, by zapamiętał ten ostatni wieczór jako pełen pieszczot, tak bardzo chciała, by za nią tęsknił! Nie mogła dać po sobie poznać, że się bała. Niepewnie pokręciła głową, starając się dosięgnąć jego ust i go rozproszyć, ale na to nie pozwolił. Niespodziewanie podniósł się i usiadł na łóżku. Oparł plecy o zagłówek, a potem bez ceregieli przyciągnął ją do siebie. Zupełnie bezbronna i targana jakimś niezrozumiałym poczuciem winy, mocno wtulała się w jego szyję.  –  Al, co się dzieje? Kochanie, powiedz mi, co się dzieje… Po chwili już nie wytrzymała. Usłyszał cichy, tłumiony płacz. Usadowiona na jego piersi, obejmowała go tak, jak robią to wystraszone dzieci, a Brade z czułością zakołysał ich ciałami. Półnagie

177 #Infover WM duadjkq2okpaga0gugbv080gwtjj6jrywvbxfpr1#

stworzenie, które trzymał w ramionach i które cicho wylewało łzy, teraz zupełnie nie przypominało tej uwodzicielskiej i pewnej siebie dziewczyny, którą tak dobrze grała przed chwilą. Wszystkie pożądliwe myśli w jego głowie momentalnie ustąpiły miejsca fali bólu, gdy usłyszał jej płacz. Wtulił usta w jej włosy i sprawił, że na moment na niego spojrzała.  –  Jestem tutaj, jestem, widzisz? Jestem przy tobie i chce się rozprawić z tym, co wywołuje te małe łezki, ale musisz mi powiedzieć, co to jest, bo inaczej nie będę potrafił cholerstwa złapać. – Uśmiechnął się delikatnie, a Ally przez moment patrzyła na niego w milczeniu. Wiedział, że jeśli ma uzyskać odpowiedź, nie powinien naciskać, i doszedł do wniosku, że ona widocznie tego potrzebuje. Potrzebuje ciepła jego rąk i zwykłego dotyku. Potrzebuje bliskości, jednak bez rozkoszy ciał. Tuląc ją najmocniej, jak potrafił, przysunął skroń do jej skroni. Właśnie wtedy usłyszał cichy, przerywany płaczem szept:  –  Powiedz mi, że nic się nie zepsuje… Powiedz mi, że nie znajdziesz sobie kogoś, jak mnie nie będzie… Że nie pozwolisz im pchać ci się do łóżka. Powiedz… Przymknął powieki, czując, jak po jego ciele przechodzi zimny dreszcz. Więc chodziło o to. Znowu o to. Coś zatrzęsło nim od środka. Powoli podniósł na nią wzrok, gładząc kciukami jej skronie. A w jego oczach? Było w nich tylko jedno – przeszywający brązowy ból.  –  Jak mógłbym zrobić ci krzywdę, skoro wiesz, jak bardzo cię kocham? Jak to sobie wyobrażasz? Pociągnęła nosem.  –  Bo Tom… on opowiedział mi o tym, co było kiedyś… Mówił o fankach i mówił, jacy byliście, a ja wiem, że ty specjalnie… to… to nie… ale one przecież same chcą, a mnie nie będzie nie wiadomo jak długo, a mężczyźni mają swoje potrzeby i…

178 #Infover WM d0axyitbopfleekyil4drbw8kznnvtqgxifv22u8#

Fanki, znowu fanki. Czuł, że zaraz trafi go szlag. Zmarszczył brwi, zupełnie nie mogąc uwierzyć, że mogłaby usprawiedliwić zdradę „męskimi potrzebami”! Nie potrafił pojąć, jak mogła pomyśleć, że mógłby tak po prostu przespać się z kimś, bo jej akurat nie byłoby obok! Chwycił ją mocno za ramiona. Ciemnoniebieski makijaż spływał po jej policzkach, a Bradin przez moment miał wrażenie, że zaczęła dygotać. Szczelniej nakrył ich ciała i podniósł kciukiem jej chłodny podbródek.  –  Pamiętasz naszą pierwszą noc? Pamiętasz, co ci wtedy powiedziałem? Wtedy, gdy się kochaliśmy? – zapytał, mrużąc z niedowierzaniem oczy. – Że nikt nie będzie mógł robić tego co ja! Że nikomu na to nie pozwolę! Że chcę, żebyś była moja i tylko moja, albo nie chcę tego wcale, bo nie zniósłbym myśli, że inny facet widziałby, jak drżysz w jego ramionach, kiedy dawałby ci przyjemność! Że słyszałby wtedy swoje imię! Jak możesz myśleć, że mógłbym zrobić ci coś takiego, Ally? Jak możesz? – wyszeptał, lecz jego oczy krzyczały. Nie odpowiedziała. Uniosła tylko wzrok i niepewnie położyła dłonie na jego twarzy. Dotykała go tak, jakby chciała zapamiętać każdy szczegół – miękkość ust, kształt policzków. Jakby uczyła się go na pamięć, by ta chwila nigdy nie minęła. By był przy niej, nawet jeżeli los wybierze dla nich inną drogę. Nawet jeżeli jego słowa zawiodą. Patrzył na nią i aż nazbyt dobrze wiedział, co znaczą te gesty. Nie wierzyła mu… Z sekundy na sekundę czuł, jak w jego duszy robi się obco i coraz bardziej pusto.  – Naprawdę myślisz, że jesteśmy tylko tyle warci? – krzyknął. – Że to wszystko zaczyna się i kończy właśnie tu? – Uderzył otwartą dłonią w ramę łóżka, a dźwięk, który usłyszała, był dużo donioślejszy, niż się spodziewała. – Jeżeli uważasz, że do tego sprowadza się to, co do ciebie czuję… do seksu i do pożądania, to

179 #Infover WM db1fd68foqxndhnyq0tdbv4xtqm0tznqwc1debh1#

może i ja powinienem zacząć się zastanawiać, co kieruje tobą i czy jak przyjadę po trzech miesiącach, to przypadkiem nie okaże się, że nie mam już do kogo wracać! W końcu kiedy mnie poznałaś, miałaś faceta, prawda?! – wrzasnął i już po chwili nie wierzył. Nie wierzył, że właśnie to powiedział. Dłonie Ally gwałtownie oparły się o jego pierś, by wyswobodzić się z jego objęć.  – Puść mnie! – wyszlochała, szamocząc się coraz bardziej, lecz jego ręce nie zwolniły uścisku. – Puść mnie! – krzyknęła, a on zrozumiał, że właśnie dokumentnie wszystko spieprzył. Zawiódł ją, gdy go potrzebowała, i spełnił najgorsze obawy. Zamiast powiedzieć jej, że ją kocha, zamiast powtarzać, że nic takiego się nie stanie, on zaczął się drzeć i dopuścił do głosu swój własny strach. Natychmiast objął ją tak mocno, że nie mogła nawet się poruszyć, chociaż nadal próbowała go odepchnąć.  – Przepraszam – szepnął. – Przepraszam. Wiesz, że tak nie myślę. Wiesz, że tak nie myślę! Już nie krzyknę… tylko nie płacz… przepraszam. Z kolejnymi minutami jej ręce coraz słabiej się opierały, płacz stawał się cichszy, a Brade tylko milczał, cierpliwie tuląc drobne ciałko, ubrane w jakąś fikuśną bieliznę, która teraz tak bardzo nie pasowała.  –  Brade…?  –  Hmm.  – Jak ci było z nimi, wiesz, z tymi… kobietami – wyszeptała prawie bezgłośnie – Czy to jest zawsze tak samo… dobrze… dla mężczyzny? – zapytała, a on jedynie nieznacznie się uśmiechnął. Ta rozmowa miała należeć do trudnych, a on właśnie zrozumiał, że nie znał prostszych odpowiedzi. Powoli ujął jej rękę i patrząc w zapłakane oczy, położył ją na swoim brzuchu.

180 #Infover WM d6avzoy4o4d02hkwlij1hcj8ndoupaulgybqvpim#

 –  Dotknij mnie – szepnął. – Po prostu dotknij.  –  Bradin…  –  Proszę cię… Widząc jej niepewność, położył swoją rękę na jej dłoni. Powoli zaczął nią kierować, muskając opuszkami palców własną skórę, a ona czuła, jak pod jej dotykiem jego ciało robi się cieplejsze. Po chwili puścił jej dłoń, jednak Ally nie przestała. Dotykała jego torsu i brzucha, nie schodziła niżej, nie prowokowała… a jednak doskonale czuła, jak pod jej palcami mięśnie jego brzucha zaczynają drżeć. Wytrzymywał to i nie odrywał wzroku od jej oczu. Teraz zrozumiała, co chciał jej pokazać. Nagle westchnął. Jego oddech stawał się coraz cięższy a usta uchyliły się. Oczy, które tak bardzo chciały na nią patrzeć, wydawały się strudzone, chociaż robił wszystko, by nie przymknąć powiek.  – Widzisz? – szepnął. – Jesteś jedyną kobietą, która potrafi doprowadzić mnie na skraj szaleństwa, nie robiąc praktycznie nic. Tylko tyle trzeba. Bo to ty, to twoje dłonie, to twój dotyk. Nigdy tak nie było, Al, nigdy aż tak… Bo jesteśmy jedyni. Wyjątkowi i niepowtarzalni. Niezmienni i niewzruszeni, trwamy w tym, co nazywają wiarą, a co pozostaje jedynie strzępkiem ludzkich nadziei, że kochasz mnie tylko trochę mniej… bo nikt nie mógłby kochać tak, jak ja Ciebie.

Bawiła się kosmykiem swoich włosów i raz po raz kokieteryjnie nawijała go na palec. Wierciła się przy tym na siedzeniu pasażera niczym pięcioletnie dziecko. Obserwowała, jak Brade przerzucał biegi, potem majstrowała przy radiu, aż w końcu usadowiła się tak, by bez przeszkód obserwować jego ruchy, zupełnie nie dbając o to,

181 #Infover WM ddau6gxwo4ft6usw4r1v1xb8mwv6pjbip6w8eg4x#

czy w jakiś sposób go rozpraszała, czy nie. Uwielbiała ten rodzaj skupienia, który malował się na jego twarzy, gdy prowadził. Szerokie na pół twarzy okulary sprawiały, że wprawdzie nie widać było jego oczu, lecz tak ładnie podkreślały seksowne rysy. Lubiła patrzeć na lekko zaciśnięte wargi, które co jakiś czas przygryzał w zamyśleniu, i zupełnie bez zażenowania oddawała się przy tym fantazjom, zupełnie niepasującym do tak subtelnej szatynki. Czując na sobie jej wzrok i słysząc jakiś dziwny, melodyjny chichot, Bradin Rothfeld zrobił chyba największy błąd, jaki może popełnić facet, który prowadzi z prędkością znacznie przekraczającą dopuszczalne normy, a nie chce znaleźć się na drzewie. Zapytał, o czym myślała. Delikatnie pochyliła się w jego stronę i położyła dłoń na jego udzie, a potem przesuwała ją wyżej i wyżej, co jakiś czas zaciskając palce, by końcówki paznokci mocniej wbiły mu się w skórę. Objęła wargami płatek ucha Brade’a i bardzo powoli zaczęła szeptać kolejne zdania, a on poczuł, jak fala adrenaliny, która zaczyna szaleć w jego żyłach, zupełnie zaciemnia mu myśli.  –  Ally, zabijemy się – mruknął.  –  Siedź cicho i prowadź. – Musnęła językiem jego szyję. Pędzące volvo zboczyło z prostej, wykonując na jezdni jakiś dziwny i zupełnie nieskoordynowany manewr.  – Al, chcesz nas zabić? Chcesz, żebym już zupełnie przestał myśleć o czymkolwiek innym? – Zaśmiał się, kiedy znowu odzyskał panowanie nad pojazdem i chyba nad samym sobą. Dziewczyna, zupełnie nie przejmując się tą uwagą, odwróciła się grzecznie na siedzeniu. Przybrała najbardziej niewinny i dziecinny ze swoich wyrazów twarzy i musnęła opuszkami palców swój dekolt. Raz po raz poczęła odsuwać materiał bluzki, niby przypadkiem odsłaniając skrawek koronkowego stanika. Brade rzucił jej ukradkowe spojrzenie, lecz gdy dostrzegł, co robiła, spojrzenie to bezwiednie przeszło w ciągłą obserwację – nie

182 #Infover WM gvodkdnmakk6q66ihwangm1lkpglaxw88kcaspg4#

mógł przestać śledzić ruchów jej dłoni. Nagle coś błysnęło mu w lusterku. Podnosząc wzrok, dostrzegł, że nie tylko on podziwiał ten ponętny spektakl. Kierowca przejeżdżającej obok ciężarówki wychylał głowę przez okno tak mocno, że na jego szyi ukazały się wyraźne żyły.  –  Cholera… Brade przytrzymał kierownicę jedną ręką, a drugą zupełnie po omacku odszukał rzucony gdzieś do tyłu sweter.  –  Co ty robisz? – zdziwiła się. Natychmiast podał go Al, a ona nakryła na wpół odsłonięte piersi. Maksymalnie wcisnął pedał gazu.  – Co się stało? – wyszeptała zmartwiona, widząc zupełnie niezrozumiałą reakcję. – Bradin, zwolnij, proszę cię, przecież do Lyonu mamy dwie godziny. Nie ma znaczenia, czy będziemy tam dziesięć minut wcześniej, czy później. Nie słuchał.  – Proszę… – powiedziała już w zupełnie inny sposób i bez cienia dwuznaczności położyła rękę na jego nodze. Przymilnie wtuliła się w jego bark i ułożyła na nim policzek. – Wiesz, że nie lubię, gdy tak robisz. Jak kiedyś będziesz jeździł z dzieckiem, też będziesz tak szalał? – spytała, a on poczuł, że jego serce wypełnia obezwładniające ciepło. Złość przeszła tak samo szybko, jak się pojawiła. Nie odrywając wzroku od jezdni, uśmiechnął się sam do siebie. – Powiedz to jeszcze raz… – szepnął.  –  Czy będziesz tak szalał?  –  Nie to, Ally…  –  Jak będziesz jeździł z… – Nagle zrozumiała. Skromnie spuściła oczy. Dopiero po dłuższej chwili miała odwagę spojrzeć na niego znowu. Czuła, że się czerwieni, a on nadal się uśmiechał.

183 #Infover WM ds1k4ngqndic41c2mhblpy2p8jlrifxjjvk4kkv8#

Prawie tak samo jak za pierwszym razem, choć mając już inne zamiary, pospiesznie zgasił silnik przed budynkiem numer 19. Zarzucił na głowę nieodłączny kaptur i spojrzał na miejsce, z którym wiązało się tak wiele wspomnień. Betonowy blok, obskurny parking, cholerny zielony skwerek – to tam zauważył ją, gdy biegła wtedy w deszczu. Uśmiechnął się nieznacznie, a Ally oddała ten uśmiech, wiedząc doskonale, o czym myślał. Teraz nie mógł uwierzyć, że przez lata pisania piosenek, których teksty były uważane za jedne z najgłębszych i najbardziej emocjonalnych w Europie, pozostawał w tym wszystkim tak płytki i głupi. Teraz wiedział, że miłość nie jest frazą lub melodią. Jest lawiną słów i dźwięków, jest poematem barw i odcieni. Jest tym, co czuł, kiedy nie chciał zasypiać, by móc na nią patrzeć. Śmiejąc się radośnie, uchwyciła jego dłoń i pociągnęła po schodach na górę, a Brade już wiedział, że nie przepuści okazji i zrobi dokładnie to, co powinien był zrobić, gdy przyjechał tu po raz pierwszy. Gdy tylko przekręciła klucz, a białe drzwi otwarły się na oścież, złapał ją w talii i jakby zawinął wokół nich, by już po chwili, opierając jej plecy o twardą płaszczyznę, przywrzeć do niej całym ciałem.  – Pamiętasz? – wyszeptał, choć teraz był już odważniejszy i bezceremonialnie przysunął jej biodra, by znalazły się na wysokości jego bioder. Gdy spojrzał na nią z góry, już się nie bała, choć mogła przysiąc, że nie wiedzieć czemu jej serce łomotało dokładnie tak samo szybko jak za pierwszym razem. Specjalnie przedłużając ten moment, powoli nachylał się nad nią. Wpił się w jej usta tak, jak wtedy tego pragnął, tak samo mocno, tak samo gwałtownie. Dłonie Ally błądziły po jego czarnych włosach, kiedy czuła, jak przywierał do niej jeszcze mocniej.  – Jesteś niesamowity… – szepnęła, z trudem zaczerpując powietrza.

184 #Infover WM g4owpk4madl6nqxot0nkuvp1ap6ygw0p88ecyhh1#

Jak gdyby nigdy nic, dokładnie tak jak wtedy, odwrócił się i odchodząc w stronę kuchni, wypowiedział już zupełnie inne słowa.  –  Przecież właśnie za to mnie kochasz. Jeszcze przez chwilę obserwowała, jak przechadzał się po jej mieszkaniu. Aż miała ochotę się zaśmiać, kiedy dotarło do niej, jak bardzo tu nie pasował. Brade – szczupły i wysoki, z okularami zahaczonymi o zapięcie kurtki i prostymi włosami, ocierającymi się o barki, był chyba jeszcze przystojniejszy niż na okładkach magazynów. Wyglądał wręcz majestatycznie na tle tych wszystkich przedmiotów, które teraz go otaczały. Zniszczonych kuchennych mebli, pospolitych, starych zasłon i paskudnego żółtego stołu, z którym chyba właśnie w tym momencie Al postanowiła raz na zawsze się pożegnać. Poczuła się tak dumna i szczęśliwa, że z uśmiechem na ustach podeszła w stronę Brade’a i zupełnie bezpruderyjnie włożyła dłoń w tylną kieszeń jego spodni. Pocałowała go czule. Dopiero w tym momencie dostrzegła kartkę papieru, którą ściągnął ze stołu i trzymał w ręku. Zdmuchnął osiadły na niej kurz.  –  Al, co to jest?  – Nie mam pojęcia – zawahała się, nerwowo zakładając kosmyk włosów za ucho. Wszędzie poznałaby to eleganckie pochyłe pismo. – Pokaż.  –  Droga Allison (no, chcąc nie chcąc muszę napisać „droga”, bo facet się wykosztował) – przebiegała wzrokiem po tekście, automatycznie czytając go głośno. – Jeżeli myślisz, że masz mnie z głowy, to znaczy, że jesteś tak samo naiwna jak Twoja matka, która elegancko i bez pytań łyka wszystko, co od jakiegoś czasu jej opowiadam. Nie wiedziałem, że macie ze sobą aż tak słaby kontakt, ale szczerze mówiąc, to tylko ułatwiło mi zadanie, więc nie narzekam. Zresztą Twoje obecne, jak i przyszłe (oczywiście mówiąc hipotetycznie)… problemy rodzinne jakoś mało mnie obchodzą. A swoją drogą musisz być strasznie zajęta, skoro jeszcze nie zastanowiło Cię, dlaczego do tej pory nikt nie wyciągnął Cię za szmaty z tego „niemieckiego

185 #Infover WM da1q0qz4o8agncrqcy2m140q2hyxth01k44gkbb6#

burdeliku”, ale nie bój się, Twój ojciec na pewno z przyjemnością się tym zajmie, jak tylko mu powiem, gdzie jesteś i co robisz… A przede wszystkim z kim.  –  Co za skurwysyn! – Brade krzyknął, lecz Ally natychmiast zgromiła go wzrokiem. Trzymając kartkę w już trzęsących się dłoniach, czytała dalej.  – Cholera, gdybym wtedy wiedział, że jest taki nadziany, zażądałbym więcej, ale – jak to mówią – co się odwlecze, to nie uciecze. Swoją drogą nie wiedziałem, że jesteś aż tak sprzedajną suką, bo nie wyobrażam sobie, byś spała z tą karykaturą męskości dla czegokolwiek innego niż dla kasy… Żałosne.  –  No przecież go zabiję! – wrzasnął znowu, rzucając jakąś wiązanką niemieckich przekleństw z taką wściekłością, jakiej jeszcze u niego nie widziała.  –  Może nie będziemy…?  –  Przeczytaj do końca. – Objął ją i pocałował jej włosy. Ally odchrząknęła.  –  Ale jeżeli już jesteśmy przy temacie kasy, Twój kochaś nie odbiera, a ta gotówka, którą jakiś czas temu tak grzecznie przyniósł mi w zębach (tak, tak, kupił Cię, moja droga, jak zwyczajną dziwkę) właśnie mi się kończy, więc łaskawie przekaż mu, że na przyszłość wolałbym jednak móc się do niego dodzwonić, a jeżeli ma zamiar jeszcze przez jakiś czas się z Tobą zabawiać, nadchodzi czas kolejnej wypłaty. Myślę, że stawkę uzgodnimy już sami. Kobiety przecież nie powinny mieszać się do biznesu i tak nieelegancko byłoby rozmawiać przy nich o pieniądzach – łzy pociekły jej po policzkach, a słowa coraz ciężej przechodziły przez gardło. Nawet ciepło ust Brade’a na jej skroni nie niwelowało poczucia krzywdy. – Zbliża się początek roku akademickiego, więc myślę, że za jakiś czas tu zawitasz. Poczekam do tego czasu, a wiesz, że jestem cierpliwy. Później jednak mogę zrobić się lekko gwałtowny, a ludzie pod wpływem emocji robią różne rzeczy… Nie wiesz przypadkiem, przy jakiej ulicy znajduje się berlińska filia redakcji „Bilda”? Tak się zastanawiałem ostatnio, a Ty, jako już prawie tamtejsza, może się orientujesz? – oczy Ally

186 #Infover WM hfpbzt1n41zf14v0intdl0fh2uxjgmqhffvihevm#

robiły się coraz większe i większe, kiedy powoli docierał do nich sens odczytywanych słów. – Hmm… ale jak powiedziałem… napływ świeżej gotówki chyba skutecznie złagodzi mój porywczy temperament. Ach… i pozdrów „Pana Gwiazdę”. PS Dalej pamiętam tamtą noc… tamtą sierpniową… i dochodzę do wniosku, że nasz ostatni seks był chyba najlepszy… Usta Brade’a na jej skroni jak gdyby zamarły, a ręka, do tej pory obejmująca ją w talii, bezwładnie się osunęła. Ally zająknęła się.  –  Czytaj dalej – powiedział zimno. Myślała, że zaraz zemdleje, kiedy drżącymi wargami wymówiła kolejne zdanie, czując jednocześnie, jak ciało Bradina odsuwa się od niej, a on sam oddycha jakby z większym trudem.  – A pomyśleć, że wtedy chciałem mieć jedynie pamiątkę po Tobie… Całuję gorąco. Christoph. Brade zrobił parę kroków, jakby nerwy zaczęły same nosić go po kuchni.  – Jak to „sierpniowej”, Al? – zapytał z wyrzutem. – Jak to „sierpniowej”? – powtórzył, a ona przymknęła powieki. Przystanął, oparł się biodrem o blat kuchennych mebli i przez chwilę trwał tak w milczeniu, patrząc na nią z mieszanką bólu, zawodu i tlących się jeszcze w gdzieniegdzie ostatnich resztek nadziei. W panice obserwowała, jak wyraz jego twarzy zmienia się ze zranionego w zimny, aż w końcu jego oczy stają się puste i zupełnie obojętne. Zrozumiał. Teraz dotarły do niego te słowa, których kiedyś tak bardzo nie chciał słuchać. Teraz przypomniał sobie tę rozmowę, w której Christoph śmiał się mu w twarz. Śmiał się, bo ją miał i tylko Brade w swojej naiwności i zaślepiony chorą wiarą w kobietę, nie widział tego, co teraz tak jasno stanęło mu przed oczami. Poczuł, jak na gardle zaciska mu się jakaś ciasna pętla.

187 #Infover WM h2mcdloosok84smruxth2drfmfttd2es0tstiocl#

 – Powiedz mi, czy to prawda…? – zapytał, zwracając się bardziej do mebli niż do niej samej. Ally natychmiast rzuciła się w jego stronę i gorączkowo wtuliła się w jego pierś, ale ciepła, którego próbowała szukać, już zupełnie nie było. Nawet nie drgnął. Jedynie nabrał głośno powietrza. Palce małych dłoni zaciskały się na jego plecach, wbijały się w skórę, a Ally, płacząc, składała na jego szyi drobne pocałunki, lecz nie reagował. W końcu desperacko uchwyciła ręce Brade’a i zaplotła je sobie za plecami, ale jej nie objął. Jego ramiona pozostały wiotkie i nieruchome, a dłonie beznamiętnie zjechały po jej plecach.  –  Bradin… proszę. Nadal stał oparty o kuchenny blat i oddychał coraz ciężej. Wyglądał jak człowiek, któremu tolerowanie jej bliskości sprawia coraz większą trudność. Dokładnie to robił w tym momencie, tolerował ją. Ally czuła, jak jego pierś unosi się coraz wolniej, a wraz ze spokojnym, obojętnym oddechem ulatywało wszystko: radość, plany i uczucia. Z każdą chwilą był coraz dalej, mimo że nadal stał tutaj, a ona ostatkami sił próbowała wzbudzić w nim chociażby litość.  –  Kiedy… – wyszeptał tylko, gdy Ally ponownie starała się położyć jego dłoń na swoim ciele. Nie objął jej. Zamiast tego mocno chwycił jej brodę i skierował do góry, by móc spojrzeć jej w oczy. – Kiedy…? – zapytał jeszcze chłodniej niż przed chwilą.  – W tę noc, kiedy przyjechałeś. W tę noc, kiedy zobaczyłam koncert. On przyszedł, a ja tak bardzo potrzebowałam wtedy ciebie… Nie rozumiałam… czułam się oszukana… tak bardzo się bałam… ja…  – Potrzebowałaś mnie i poszłaś się pieprzyć z NIM!? – wrzasnął na całe gardło, natychmiast wyrywając się z jej objęć. Zrobił to z taką siłą, że teraz bała się nawet do niego zbliżyć. – Potrzebowałaś mnie i zadzwoniłaś po niego? I co, ZNALAZŁAŚ MNIE WTEDY, ALLY? Znalazłaś mnie wtedy… W nim? Znalazłaś!? W tym, jak cię

188 #Infover WM fzsp4zc6pxdmqwwph1ym2tortn4nkwiztn680k0e#

całował, jak cię dotykał, czy jak zwyczajnie cię… – urwał, odwracając głowę i z bólem zagryzając wargi. Poczuł się tak, jakby ktoś właśnie dał mu w twarz. Przez moment stał prawie nieruchomo, a ona mogła obserwować jego profil. Widziała, jak jego powieki zaciskają się, jak męskie wargi drżą. Potem gwałtownym ruchem poderwał wielką torbę i kluczyki od samochodu, a Ally, zupełnie bezsilna, próbowała ostatni raz go zatrzymać.  – Przecież nie byliśmy wtedy razem, Bradin, błagam, wysłuchaj mnie… błagam. – Zagrodziła mu drogę. Wściekłe brązowe oczy spojrzały na nią zimno, kiedy mocno uchwycił jej nadgarstek i oderwał go od futryny drzwi. Zbliżył się raptownie i prawie wykręcając jej rękę, wysyczał jej prosto w twarz:  –  Kochałem cię wtedy i wiedziałaś o tym! Zaryzykowałem dla ciebie wszystko! A TY POSZŁAŚ SIĘ ZWYCZAJNIE RŻNĄĆ! – wrzasnął. – MAM NADZIEJĘ, ŻE BYŁO CI DOBRZE… I wiesz co? Cieszę się, że wyjeżdżam na trochę, bo chyba oboje musimy coś poważnie przemyśleć… – Puszczając jej rękę, odepchnął ją od siebie i już po chwili trzasnął drzwiami tak mocno, że prawie wyleciały z futryn. Potykając się o własne buty, jak szalony zbiegł po schodach, gdy ona, zanosząc się płaczem, osuwała się po ścianie. Prawie się trzęsąc, wrzucił białą torbę na tylne siedzenie i ułożył dłonie na kierownicy. Na moment jeszcze schował w nich twarz i westchnął tak, że gdybyś go nie znał, pomyślałbyś, że płacze. Gwałtownym ruchem przekręcił stacyjkę i ruszył z piskiem opon. Znalazłam Cię, bo cały czas tam byłeś, iskierko.

189 #Infover WM d4ak4x0wodixzk6rggax1pwv0bbvm8xlz8bn1lvm#

14. Nie wiesz, kiedy nastanie próba

Noc jest jakby ciemniejsza i bardziej pusta, kiedy odliczając mijające godziny, wiesz, że prowadzą one tylko do kolejnych i następnych, nic niewartych, przepełnionych oczekiwaniem i połączonych ze sobą bólem i żalem minut, które zdają się tlić, bo przecież nie biegną. Gdy noc jest tak ciemna jak dziś, myśli szumniej zawładają sercem, a przesuwające się po jezdni białe paski wyznaczają tylko to, co już za, a nie przed tobą. Brade obserwował je. Wpatrywał się w nie tak uważnie, jak gdyby je liczył. Ciemne oczy o migdałowym kształcie teraz były wąskie i jakby przymrużone, a on swobodnie dociskał pedał gazu i prychnął żałośnie, przypominając sobie, co kiedyś przyrzekł. Że teraz będzie ostrożny, będzie uważał, bo przecież ma ją… Zaśmiał się gorzko, podnosząc leżącą obok butelkę, i pociągnął z niej spory łyk. Brunatna ciecz zawirowała po szkle, by już po chwili palić ścianki gardła. Z ulgą poczuł, jak rozgrzewające uczucie rozchodzi się po jego ciele. Zabrakło ciepła rąk. Zastąpił je innym.  –  Nie chcę cię kochać… – szepnął do siebie i przymknął oczy, by choć na sekundę odczuć ulgę. – Nie chcę…

190 #Infover WM humd8qj84kpn1o20w6nosfut28pipdnuhegdfur8#

Violet poczuła, jak wypełnia ją spokój. Pierwszy raz od długiego czasu nic nie planowała, nieważne sprawy zostawiając innym, a sama zaszyła się w miejscu, o którym wiedziało tak niewielu ludzi. Jeszcze niedawno omijała to miejsce. Myślała, że jeżeli tylko przekroczy próg, jeżeli uderzy ją ten zapach, ten specyficzny zapach górskiego powietrza i sosnowego drewna, wspomnienia nigdy nie zbledną, a ona sama nie zdoła się uwolnić od myśli o tym, jak ją dotykał, jak ją kochał. Jednak dziś wierzyła, że potrafi. Rozsiadając się na grubych deskach, tworzących podłogę górskiej chaty, zatopiła palce w długich, puszystych frędzlach niewielkiego dywanika i uśmiechnęła się tajemniczo. Języki ognia w kominku strzelały wysoko, a przyciemnione światło tworzyło idealny, przytulny nastrój. Ujęła w dłoń kubek z grzanym winem i otworzyła album ze zdjęciami, by przeglądać po kolei pełne uśmiechów fotografie. Na jednej z nich jakaś szalona dziewczyna z wargami pomalowanymi na iście rażący różowy kolor próbowała odbić szminkę i zrobić „usta” śniegowemu bałwanowi. Na następnej było widać czyjeś nogi, a raczej ich części od kolan w dół, gdyż właścicielka owych kończyn, śmiejąc się dziko, najwyraźniej dawno leżała w śniegu. Kolorowa narciarska kurtka i wesoła czapka sprawiały, że wyglądała prawie jak mała dziewczynka. Violet uśmiechnęła się na to wspomnienie. Pamiętała, kiedy zrobiono to zdjęcie. Odwróciła stronę. Ukłuło. Znowu. A tak bardzo miała nadzieję, że już nie zaboli. Włosy rozrzucone na śniegu, szybki oddech. Jego usta na jej szyi. Błysk. Roześmiana dziewczyna nadal leżała w śniegu, a jaskrawe kolory zimowych ubrań odznaczyły się na tle bieli, lecz teraz prawie nie było już widać jej drobnego ciała. Wysoki brunet przygniatał je swoim, a kaskada czarnych włosów opadała mu miękko na oczy. Ich złączone dłonie podtrzymywały wyciągnięty aparat.

191 #Infover WM dkasj2wmnuo6ercnzrdfho2rgl4vv1vk26ivgq6f#

Jak zwykle: śmiech, miłość, błysk. Delikatnie pogładziła powierzchnię fotografii, a opuszki jej palców zatrzymały się w miejscu, gdzie jego usta dotykały jej skóry. Tak bardzo za nim tęskniła. Nabierając powietrza i wdychając mocno zapach tego miejsca, zacisnęła powieki.  –  Gdzie jesteś, Bradin, gdzie jesteś…

Al nie wiedziała, czy obudziło ją matowe światło kolejnego pochmurnego dnia, czy delikatny dotyk dłoni, która musnęła jej policzek. Dziewczyna mrugnęła parokrotnie i niepewnie otworzyła oczy. Powoli rozglądnęła się wokoło, po czym poruszyła się i nagle uskoczyła, pośpiesznie przecierając powieki. Zmartwione oczy Lille przyglądały się jej uważnie w tym samym czasie, gdy ona sama jeszcze próbowała ogarnąć obraz i odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości.  –  Musiałam przysnąć! – stwierdziła nagle. – Nie wiem kiedy, ale musiałam! Usta Lille otworzyły się, tak jakby chciała odpowiedzieć, lecz zamiast tego dość zmieszana pogładziła tylko dłonią materiał pościeli.  – Musiałam… Boże, zmarnowałam tyle czasu! – Ally krzyknęła, natychmiast zrzucając kołdrę, i szybkim ruchem zsunęła nogi z łóżka. Oczy Lille, skierowane wprost na nią, patrzyły ze współczuciem i rozpaczą.  –  Widziałam to wszystko i widziałam list, Al. Co tu się stało? – zapytała, spoglądając na przyjaciółkę. Pośpiesznie omiotła wzrokiem resztę rozrzuconych przedmiotów, które leżały w nieładzie w przypadkowych kątach podłogi, i kilka rozbitych szklanek, zamiecionych pod stolik. Mieszkanie wyglądało jak po huraganie, a jeśli wchodzić w szczegóły, gdy Lille znalazła Ally, ta nie prezentowała się lepiej. Leżała skulona, z nogami

192 #Infover WM fu46sztjpwfc211aq6twiaas804p8vs4ujhlfiyg#

podciągniętymi pod brodę, a zaschnięte na policzkach łzy pozostawiły widoczne ślady.  –  Nie chciałam cię budzić, Al… weszłam i… – zawahała się – Nie możesz zostawiać niezamkniętych drzwi… wiesz o tym – wyszeptała, unosząc zatroskany wzrok. Ally wyglądała jak cień samej siebie. Poruszała się niespokojnie, obracała się szybko, a każdy jej ruch wydawał się dziwnym, nerwowym tikiem. Po całym dniu i całej nocy, podczas których odchodziła od zmysłów, jej cera stała się szara i przypominała wyblakły papier, a podkrążone oczy przerażały pustką.  –  Musiałam zostawić… zostawić je otwarte… – wybełkotała. – W każdej chwili mógłby… On w każdej chwili mógłby wrócić! Lille wodziła za nią wzrokiem, gdy Ally spuściła nogi z łóżka i jakby nazbyt żwawo się podniosła. Lekkie zawroty głowy spowodowały, że ledwo utrzymała równowagę. Starając się nie dać nic po sobie poznać, delikatnie oparła plecy o futrynę.  –  Nie mamy czasu, Lille. Ani chwili. Już dość go zmarnowałam. Nie powinnam była zasnąć. On pewnie jest już w Niemczech, a ja muszę wrócić. Muszę mu wytłumaczyć. – Nabrała powietrza, gdy Lille nieśpiesznie ruszyła w jej stronę. Powieki Ally nawet z takiej odległości wydawały się ciężkie, a oznaki zmęczenia tak widoczne, że nie potrafiła ich ukryć.  –  Jak długo nie śpisz?  –  Śpię… przecież spałam… – powiedziała, przeciągając sylaby i w tym czasie mrugając powiekami co najmniej trzykrotnie.  –  Kiedy tu był? – Lille zapytała rzeczowo, wiedząc, że nie ma innego wyjścia.  – Przyjechaliśmy dwa dni temu. Dwa dni… mieliśmy… a potem wyjechał… a potem… Lille, ja nie mam już czasu, muszę się spakować i trzeba sprawdzić pociąg. Jeśli do tej pory nie przyjechał, to już nie wróci. On nie odbiera moich telefonów! Ja muszę tam jechać! Muszę go zobaczyć! Nie mogę wrócić do Paryża, nie

193 #Infover WM hqmaavblsbgbeyok1zuos6q00qdupury1mlqfk0g#

teraz, nie tak! – chciała krzyknąć, lecz to, co wydobyło się z jej ust, było raczej jękiem. Mówiła coraz ciszej, wreszcie szeptała, a jej ciało bezwładnie osuwało się po ścianie. Zdążyła wypowiedzieć tylko parę słów: – Pośpieszny do Monachium jest chyba o 13.00, a najbliższy przez Frankfurt o… – Lille natychmiast poderwała się i w ostatnim momencie podtrzymała przyjaciółkę. Półprzytomne wargi mamrotały ze strachem. – Ty nic nie rozumiesz. Ja muszę. Muszę mu wytłumaczyć.  –  Kiedy ostatni raz coś jadłaś? – Lille zapytała surowo, a oczy Ally popatrzyły na nią tak, jakby mówiła o rzeczy co najmniej śmiesznej. Zazwyczaj żywy, błękitny kolor dzisiaj stał się matowy i słaby. Ally uśmiechnęła się blado, jakby z politowaniem zbywając niedorzeczne pytanie.  –  Ja go straciłam Lille, rozumiesz? Straciłam…

Eva Hanningan kolistym ruchem nałożyła na policzki zielonkawą maź, by zaraz potem wygładzić ją i rozprowadzić po krawędziach czoła i skroni. Jej rysy były zacięte, a spojrzenie jak zawsze zimne i dumne. Wydawała się elegancka i dystyngowana, a tylko nieliczni wiedzieli, że w jej przypadku to jedynie sprawnie kamuflowana pycha i próżność. Maseczka, potem krem. Codzienny rytuał odbywał się bez najmniejszych zakłóceń, a każda z czynności została wykonana z tą samą dokładnością. Tak jakby zupełnie nic się nie zmieniło. Tak jakby stale przybierana maska nie utraciła dziś blasku. Uśmiechając się sztucznie do lustra sypialnianej toaletki, Eva wygięła szyję, gładząc dłonią drobne zmarszczki. Brwi uniosły się wysoko, kiedy tuż zza pleców dobiegł ją dźwięk otwieranych drzwi.

194 #Infover WM dj1ao24uoier4k4zqnz1azbydtknobqojikcsh0h#

Ted Hanningan zatrzymał się w progu, spoglądając na żonę ze słabo skrywanym politowaniem.  –  Ty nigdy się nie zmienisz! – rzucił oskarżycielsko. – Nawet dziś, nawet teraz to… – wskazał na odbicie żony – …jest jedynym, na czym ci zależy. Nasze dziecko zaprzepaściło swoją przyszłość, a ty…  – Sugerujesz, że z tego powodu sama też powinnam się zaniedbać? – zakpiła, odwracając na moment głowę, po czym znowu spojrzała w swoje odbicie i przypatrywała mu się badawczo. Po chwili jej niebieskie oczy przesunęły się trochę dalej, śledząc w lustrze ruchy męża. Ted Hanningan, biznesmen amerykańskiego pochodzenia, w młodości nie wyróżniał się urodą czy postawną sylwetką. Sympatyczny okularnik z delikatnym brzuszkiem nigdy nie należał do rozchwytywanych i brylujących w towarzystwie. Jego ścisły umysł sprawdzał się doskonale, rozwiązując problemy analityczne i przewidując wahania giełdowe, jednak między ludźmi Ted raczej nie rzucał się w oczy. Nie przyciągał na siebie zbytniej uwagi, wybierał raczej piwo z kolegami niż dancing w rozchichotanym damskim gronie i gdyby ktoś powiedział mu wtedy, że już parę lat później jego żoną stanie się Eva, studentka drugiego roku i absolutna gwiazda w uczelnianym rankingu urody i popularności, na pewno wyśmiałby delikwenta. Tak jak i mąż, Eva nie zmieniła się zbytnio. Upływający czas traktował ją raczej łagodnie, a ona sama nigdy nie oszczędzała pieniędzy na wszelkie zabiegi mające pielęgnować cerę i zatrzymać odchodzącą młodość. Pieniędzy, których Ted dorobił się zresztą znacznie mniej, niż się spodziewała. Piękne oczy Evy, jej kasztanowe włosy i nienaganna figura sprawiały, że mężczyźni otwierali przed nią serca już wtedy, gdy była jeszcze bardzo młoda. Szybko zauważyła, że zaraz za otwartym sercem podąża otwarty portfel i perspektywa wygodnego życia, z której nie miała chęci rezygnować. Z upływem lat twarz Evy rozjaśniał ten sam wypracowany uśmiech, a ślady zgorzknienia były widoczne tylko dla tych, których dopuściła bliżej. Lubiła

195 #Infover WM dp1r0llyn0sqcjah12tt1lbvuwjrs4adrvrd2q8d#

Teda. I chociaż jej samej wydawał się raczej śmieszny niż zabawny, zawsze był to jakiś rodzaj rozrywki. Gdy urodziła Ally, z ulgą powitała myśl, że dziewczynka nie odziedziczyła zbyt wiele po ojcu, przynajmniej nie wizualnie. Ten sam co Evy kolor oczu i włosów były świetną przepustką do dobrego życia, którego, jako matka, przecież dla niej pragnęła. Bo życie jest ciężkie, a ty musisz być mądra – słowa, które przekazywała córce, teraz odbijały się echem w jej głowie. Mocno szczotkując włosy, raz po raz zerkała w lustrzane odbicie. Wiedziała, co Ted chce powiedzieć, i wiedziała, że nie interesuje ją to tak samo jak wczoraj i przedwczoraj. Rzucając mu wściekłe spojrzenie, mocniej zawiązała jedwabny szlafrok i wsparła ręce na biodrach.  – Jeżeli masz zamiar jej bronić, myślę, że możemy darować sobie tę dyskusję – stwierdziła, przenosząc na niego pełne uporu oczy. Ted Hanningan tym razem nie ugiął się pod gniewem żony.  –  Czy ty nie widzisz, że właśnie takie nastawienie zmusiło ją, by zrobiła to, co zrobiła? Przecież wiedziała, że jeżeli się dowiesz, zareagujesz w ten sposób! Jest młoda, popełnia błędy, każdy z nas je popełniał! – powiedział wyrozumiale, pocierając palcami siwiejące już skronie, lecz Eva patrzyła na niego lekceważąco. Prawdę mówiąc, z sekundy na sekundę jej oczy stawały się większe, a niezrozumiała dla Teda złość jakby przybierała na sile.  –  Błędy? Wolno jej popełniać błędy?! Za błędy się płaci, Ted, i gdybym ja popełniała jakieś, gdybym była tak nierozmyślna, tak głupia i tak nieuważna, teraz też pewnie musiałabym za nie płacić. Bóg wie, co przyszłoby mi teraz robić! Może bawiłabym trzecie dziecko, zastanawiając się, skąd wezmę pieniądze, kiedy mój mąż zabawiałby się z jakąś lafiryndą tylko dlatego, że jej tyłek jest młodszy od mojego! Pewnie plułabym sobie w brodę, że kiedy jeszcze miałam wybór, nie potrafiłam kierować się rozumem, tylko jakimś głupim, szczeniackim zauroczeniem, które mija jeszcze szybciej, niż się pojawi! Ona jest kobietą, Ted. Kobieta

196 #Infover WM dnae4hxmnh868kuqtxrzxxuqx0knpoapvwymgbpy#

zawsze płaci za swoje błędy, zawsze! – wykrzyczała, oddychając ciężko, kiedy w ciszy, jaka nastała, pobrzmiewało jeszcze echo jej podniesionego głosu. Zakrywając oczy, obróciła się. Pokonała parę kroków, a materiał długiego szlafroka płynął majestatycznie po podłodze.  –  Teraz przynajmniej wiemy, gdzie mamy jej szukać. Nie pozwolę, by dziewiętnaście lat mojego trudu poszło na marne przez jakiegoś, pożal się Boże, wymalowanego grajka, którego „kariera” skończy się szybciej, niż ktokolwiek zdąży zauważyć jego istnienie! Nie pozwolę na to, by Ally zmarnowała młodość dla kogoś takiego! A na studia może iść za rok! – syknęła.  –  Przypominam ci, że ona jest dorosła. Jeżeli się uprze, zrobi, co zachce, i ani ja, ani ty nie będziemy w stanie jej przeszkodzić! Zrobiliśmy, co w naszej mocy, żeby dać jej szansę, ale jeżeli wybrała inną drogę… Eva, ona już teraz kontaktuje się z nami tak rzadko. Wiem, że to po części moja wina, bo wysłałem ją wtedy do Stanów. To na zawsze pozostanie moim błędem, jednym z wielu, ale – westchnął – jeżeli nie będziemy rozważni, stracimy ją – przekonywał, załamując ręce. – Jeżeli staniemy przeciwko niej, odwróci się od nas. Znasz Ally. Ona nie rozpamiętuje krzywd. Nie zwierza się, nie żali. Uśmiechem Mona Lisy odpowiada wszystkim tym, którzy myślą, że ją znają, a tak naprawdę zawsze będą wiedzieć tylko to, co zechce im powiedzieć. Bo ona nie potrzebuje ludzi! Zwodzi wszystkich, bo wygląda na kruchą, a Bóg jeden wie, jak bardzo jest uparta. Jak silnie potrafi bronić się przed tym, czego NIE CHCE. A ja NIE CHCĘ, abyśmy stali się jednymi z tych ludzi, którzy będą mierzyć się z jej siłą, bo przegramy, Eva. Ted wyciągnął rękę, chcąc uchwycić jej dłonie, lecz spojrzenie żony nadal było obojętne. Dopiero po chwili na pięknej, choć dojrzałej twarzy pojawił się duży uśmiech, a kobieta zbliżyła się do męża, czule poprawiając mu krawat. Podniosła powoli wzrok i bez chwili wahania powiedziała:

197 #Infover WM gsowwxjta6mwkwb6afrmkuc1nomrzpz0j4vyci8b#

 –  Kochanie, jeżeli ty nie jesteś na tyle mężczyzną, by skończyć te żałosną farsę – uśmiechnęła się jeszcze szerzej – ja to zrobię.

Ally pospiesznie wrzucała do torby kolejne części garderoby, które wylądowały na podłodze, gdy wyrzuciła je z szafy. Miotała się coraz bardziej, co chwilę nerwowo poprawiając włosy i zakładając za ucho opadające kosmyki. Lille jeszcze przez moment przypatrywała się temu obrazowi. Pierwszy raz widziała ją tak upadłą i bezsilną. I tak bardzo przerażoną. Gdy kolejna bluzka wypadła z trzęsących się dłoni, Lille chwyciła Ally za nadgarstki, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Szatynka popatrzyła na nią słabo.  –  To nie ma sensu, Al, zrozum… nie ma sensu – wyszeptała, patrząc ze zrozumieniem w popuchnięte oczy. – Musisz dać mu czas. Musisz pozwolić mu zrozumieć. Musisz dać mu szansę na to, żeby ci wybaczył.  –  Przecież zawsze powtarzałaś, że nie mogę uciekać! Że muszę walczyć! Chcę walczyć, nie widzisz!? – krzyknęła przez łzy, wyrywając skrępowane ręce. – Chcę o niego walczyć, choćbym miała go błagać, żeby mi wybaczył! Choćbym miała stać pod tym cholernym studiem i wołać go jak one wszystkie, choćby miał mnie za dziwkę! – załkała.  –  Al! Ally, do diabła, spójrz na mnie! On wie tak samo dobrze jak ja i ty, że to nie była zdrada! Nie zdradziłaś go i nie wolno mu tak myśleć, a tym bardziej tobie! Zareagował gwałtownie, bo taka jest męska natura… bo przemawiała przez niego duma! Bardzo urażona duma! Teraz pewnie trochę się pomęczy, trochę poklnie i wypije parę głębszych. Będzie go bolało, nie przeczę, ale nie zostawi cię, a wiesz dlaczego? Wiesz? – Chwyciła ją za ramiona i potrząsnęła mocno. – Bo bardzo cię kocha! Kocha cię i nie przestanie

198 #Infover WM d0athwlfnp4nxyrxafoo80dfbl6v81fyvcnjio0u#

z powodu jednego głupiego listu. Z powodu jednego wyskoku, który zdarzył się jeszcze przed wszystkimi tymi chwilami, które były wasze! Nie przestanie!  –  Dlaczego? – Al zapytała cichutko, a niebieskie oczy uniosły się niepewnie. – Bo nie będzie chciał?  –  Nie. Bo nie będzie potrafił!

Rude kosmyki mieniły się w blasku zachodzącego słońca, przechodząc w różne odcienie i falując na wietrze, a zielone oczy, spoglądające zalotnie, miały jakąś magnetyczną właściwość. Sebastian Veight nie potrafił przestać w nie patrzeć. Rzadko zdarzało się, by z przygodnie poznaną panienką spędzał więcej niż jedną noc. Z reguły, chcąc pokazać swoją wyższość, dumnie unosił głowę i ogłaszał dziewczynie, że nie będą więcej się widywać. Czuł się wtedy taki mocny, taki władczy. Czyjaś radość lub smutek zależały właściwie od jednego jego słowa, a on ubóstwiał momenty, kiedy to na nim skupiała się uwaga i to on decydował. Tak było zawsze i tak miało być teraz, gdy zupełnie zaskoczony odkrył, że to już któryś z kolei dzień, gdy spotyka się z Franceską i zamiast w łóżku jest z nią na… spacerze! Zwykłym, pospolitym i z pozoru nudnym jak flaki w oleju spacerze, który jednak upływał mu tak szybko w obecności Fran, że jeszcze nie zdążył się nią… no właśnie. Nacieszyć? Wszystko, co robił, było nowe i gdyby sam nie nalegał na daty kolejnych spotkań, stwierdziłby również, że głupie. Bo czuł się głupio. Złapał się na tym, że to on coraz częściej zadaje pytania zamiast lubować się własną butną odpowiedzią na któreś zadane jemu. Zatapiał się w rozmyślaniach nad tą dziwną zmianą, która w kontekście jego charakteru wcale mu nie pasowała, ale zdążyła wedrzeć się do jego świadomości. Właśnie wplatał za

199 #Infover WM gynhqhkiaeoe0h2ohtwpvzbsvkcl182agre2sca8#

ucho dziewczyny rudy kosmyk, kiedy w kieszeni poczuł słabe wibracje. Po chwili oboje usłyszeli dźwięk. Spojrzał krótko w kocie oczy o głębokim odcieniu zieleni. Już chciał odrzucić połączenie, gdy stwierdził, że ta rozmowa może się jednak na coś przydać. Obserwował, jak powieki Franceski otwierają się w zdumieniu, kiedy z nonszalanckim uśmiechem powiedział:  – Bradin, kurde, jestem teraz zajęty! Stary, mam też własne życie! Zobaczymy się później – po czym dumny jak paw puścił do dziewczyny oczko – To co, gdzie teraz idziemy?

Ktoś mógłby uznać to za nielogiczne, lecz w końcu, po paru godzinach doprowadzania się do stanu względnej świadomości, Ally postanowiła jednak jechać do domu. Nie wiedziała, czy Lille ma rację i czy zostawianie Bradina samego ze swoimi myślami jest właściwe, ale chyba chciała ukarać samą siebie. Od dwóch godzin siedziały już w TGV do Paryża, a Ally odezwała się dopiero po raz pierwszy, choć płakała już długo. Tak bardzo chciała ukoić jego ból własnymi łzami… Gdyby tylko mogła.  –  Wiesz, czasami czuję, jakby to wszystko był jakiś żart. Kiepski żart, który ktoś sobie z nas zrobił… Kłopoty, wątpliwości… Byliśmy tacy uparci w tym, żeby nie powiedzieć sobie, ile dla siebie znaczymy – zrobiła pauzę – to znaczy ja byłam. – Spojrzała smutno spod opadającej na bok grzywki. – Czasami myślę, że po prostu kochamy się zbyt mocno. Oboje. I oboje właśnie przez to już nie raz się wzajemnie zraniliśmy. To przeze mnie teraz cierpi! Przeze mnie go teraz boli – Ally szepnęła, odwracając twarz w stronę okna, by ukryć spływające łzy. Ciekawski wzrok siedzących w przedziale pasażerów i tak natychmiast ją dosięgnął. Dwie kobiety w podeszłym wieku wymieniły pogardliwe spojrzenia. Ally drżącą ręką starała się otrzeć oczy i chociaż wiedziała, że mówiła cicho, że

200 #Infover WM gznmmn4d1xlpr12nxropjzxo2ntmvf0z1lkursrq#

nikt oprócz Lille nie mógł jej usłyszeć, miała wrażenie, że w jakiś niezrozumiały sposób kobiety cieszą się jej bólem. Przypatrują się płaczącej dziewczynie i udają chłodną obojętność, a tak naprawdę umierają z ciekawości, co jeszcze zobaczą. Cieszą się darmową rozrywką, ciekawym, żałosnym zjawiskiem, nadstawiają uszu. Dzisiaj nie mogła bardziej nimi gardzić. Dzisiaj nie zważała też na to, kto i co pomyśli na jej temat. Dostrzegłszy lekki uśmieszek, wybuchła całą sobą. – No i na co się gapisz? – wrzasnęła przez łzy. – Na co? Nigdy nie widziałaś, jak komuś jest źle? – Siedząca naprzeciwko pani zmierzyła ją karcącym wzrokiem i w zażenowaniu odwróciła spojrzenie. Agresywne, niegrzeczne zachowanie tak bardzo nie pasowało do drobnej szatynki, natomiast Lille mogła przysiąc, że kobieta właśnie odtwarzała w myślach wszystkie hasełka o „dzisiejszej młodzieży”. Ally skuliła się na siedzeniu. Lille natychmiast zareagowała i uchwyciła przyjaciółkę w pasie, by pomóc jej wstać. Wyprowadziła ją z pełnego przedziału i już po chwili usiadły w kolejnym, całkiem pustym i bezpiecznym.  – Tak lepiej? – zapytała, uśmiechając się ciepło, a powieki Ally tylko przymknęły się na znak potwierdzenia. Wróciwszy po bagaże, Lille zerknęła groźnie w stronę kobiet, które, gdy tylko weszła, przerwały ożywioną rozmowę. Ludzka perfidia i nieczułość najwyraźniej nie znały umiaru i granic. – Już jestem i tu już nikt nie będzie ci przeszkadzał. Płacz, jeśli chcesz. Drzyj się na całe gardło, jeśli tego potrzebujesz! Ale nie waż się mówić, że nie powinnaś go kochać albo że on nie powinien kochać ciebie! – teraz to Lille krzyknęła, uderzając w złości dłońmi o kolana. Al nawet nie drgnęła. Zastanawiała się tylko, czy tak właśnie boli serce, które pęka na pół. Wiedziała z drugiej strony, że w domu musi być spokojna i z kamienną twarzą opowiedzieć matce, jak cudowne wiedzie życie. Musi uśmiechać się radośnie, odpowiadać na pytania i roztaczać

201 #Infover WM gco20ezeae1ilfli2xbpy8utx84s0xpgccyd24b2#

wizję przyszłości, której mogłaby bronić. Nie mogła wybuchnąć płaczem, usłyszawszy: „ten twój Bradin”. Tak bardzo chciała, by teraz chwycił ją za rękę. Przerywając zakłócaną jedynie stuknięciami kół ciszę, pociągnęła noskiem.  –  Wiesz… – odwróciła głowę – lubiłam wplatać mu palce we włosy, głaskać jego szyję. Ma taką piękną szyję – szepnęła. – Lubiłam czuć bicie jego serca, kiedy mnie przytulał. Tak bardzo kochałam te dwie małe plamki… – Załkała nagle, nie wytrzymując i kuląc się w pół. – …Wiesz, pod makijażem ich nie widać, zawsze je zakrywa, ale są, są tam… dwie na policzku… Widziała je. Właśnie miała je tuż przed oczami. Jęknęła, jakby ktoś zadał jej cios.  –  Ciii, nie płacz. Nie płacz, kochanie. Będziesz zapuchnięta – uspokajała Lille. – Nie płacz, bo przecież musisz im pokazać, jak bardzo jesteście szczęśliwi. Bo jesteście, nie „byliście”, i jeszcze nieraz będziecie. Teraz musisz poradzić sobie bez niego. Robisz to dla was, pomyśl, dla was – powiedziała, kładąc głowę Ally na swoich kolanach i długimi ruchami głaszcząc jej włosy. – Opowiedz mi o nim. Powiedz, jaki jest. Przecież spędziłam z wami tak niewiele czasu, więc na pewno wiesz lepiej i… – Zerknęła ciekawie w dół i już dostrzegła, że twarz Ally jakby pojaśniała. Grymas bólu na moment ustąpił ukrytemu uśmiechowi. Zawsze, gdy mówiła o nim, była taka spokojna. Zadziałało.  –  Bradin? – Zaśmiała się lekko. – Jest… jest… ludzie tego nie widzą, ludzie nie potrafią tego dostrzec, ale tak naprawdę wcale nie jest taki śmiały. Jest głośny i zabawny, pozornie niczego się nie boi, ale łatwo go zranić i sprawić mu przykrość… a one wszystkie myślą, że jeżeli spuszcza wzrok, to robi to kokieteryjnie, bo widzą tylko, jak pięknie wtedy wygląda – powiedziała z kpiną. Jej zapłakane, podpuchnięte oczy bledły, a jej serce drgało za każdym razem,

202 #Infover WM hmpzqtuls0hbol6tavgyakykyyjc268ur84tylww#

kiedy wypowiadała jego imię. – A ja wiem, że on jest prawdziwy. Że należy wtulić nos w jego szyję, bo tak właśnie lubi… Że ma łaskotki na boku i że tak cudownie wzdycha, kiedy jest mu dobrze. – Wciągnęła powietrze. – Uśmiecha się zawsze tak słodko, kiedy całuję jego powieki. Tak wiele bym dała, żeby móc to teraz zrobić… Ally zamyśliła się i dopiero po chwili zaczęła mówić znowu, jakby trochę głośniej:  – Jest dumny i uparty, powiedziałabym nawet, że odważny, i wydaje się, że mógłby być taki pewny siebie, a wiesz… on uważa, że nie powinien podobać się kobietom. Nie wie, co w nim widzą! Nie lubi tego, że zawsze był „ładny”. Myśli, że jego twarz jest zbyt delikatna, a zarost zbyt rzadki. Myśli, że jego rysy są… niemęskie! Wyobrażasz to sobie? Nigdy mi tego nie powiedział, ale ja wiem, że tak myśli. Po prostu wiem. On chyba chciałby być trochę jak Tom, czasami tak mi się wydaje… Ale dla mnie jest najpiękniejszy na świecie. Tak przystojny, tak seksowny, że cały czas nie wierzę, że jest mój… – mówiła coraz ciszej, lecz jej ręce nadal drgały. – Kiedy potrzebuję, by mnie przytulił… nie wiem, jak to wyczuwa… ale zawsze podchodzi i obejmuje mnie ramionami. Wtedy mogłabym zasnąć, tak jest mi dobrze, tak spokojnie, tak… ciepło, choć jego dłonie są raczej chłodne. To ze stresu. Po prostu tak ma. Ally poruszyła się niespokojnie. Jej oczy szybko omiotły pomieszczenie, a Lille na moment wstrzymała oddech. Naprawdę się o nią bała. Te dwa dni zrobiły z Ally straszne rzeczy. Mówiła urywanymi zdaniami, raz szybko, raz bardzo powoli, zamykała oczy, by nagle szaleńczo je otwierać, a Lille przypomniało się, że jej młodsza siostra wyglądała tak kiedyś w gorączce.  –  Hi, hi! I zawsze zostawia odkręconą pastę. I przypala tosty… Jak go poproszę, nuci mi do snu, a czasami droczy się ze mną i mówi takim niskim, ochrypłym głosem… Nie wiem, czy zdaje sobie sprawę, jak to uwielbiam. – Dwie krople spłynęły powoli. – Kiedy jesteśmy sami, czasami głaszcze mnie po głowie, a potem

203 #Infover WM hlmnjstosyf8zpqskas4a1revlri0oz00reqnaoj#

po brzuchu, ale wiem, że jeśli zapytam, o czym wtedy myśli, i tak mi nie powie. Uśmiecha się tylko i szepce coś po niemiecku… I jeździ zbyt szybko… tak bardzo się o niego boję… tak bardzo. – Oczy Ally przymknęły się, by po chwili znowu rozbłysnąć dziwnym blaskiem. – Kiedyś, jak tylko pomyślałam o dzieciach, byłam przerażona. Bałam się tego wszystkiego, porodu, a teraz? Urodziłabym mu ich tyle, ile by chciał… Rozmawialiśmy o tym… Wiem, że to nie mogłoby być teraz, że to kiedyś, ale, ale… Hi, hi, jak powiedziałam, że chciałabym, żeby miało brązowe oczy, stwierdził, że… że się postara… – dokończyła i uśmiechnęła się speszona. – Wiesz? Ma małą bliznę za uchem. Po oparzeniu. Jak byli mali, Tom ściągnął z lampy abażur i założył mu go na głowę. Drut był gorący i od tego ma ślad… jest prawie niewidoczny, ale został. I ma w dłoni kamień. Taki malutki, pod skórą… – Zaśmiała się nieznacznie. – Kiedyś się skaleczył… znaczy… poślizgnął na żwirze. Jeżeli dotkniesz, a on pokaże ci gdzie, można go wyczuć. – Uśmiechnęła się, wskazując na swojej ręce owe miejsce, lecz Lille widziała tylko, że oczy Ally błądzą jakby bezwiednie, bez celu. Nie miała pojęcia, czy to skutek zmartwień, żalu, czy tych długich godzin spędzonych w samotności i bez snu, ale była pewna jednego: nigdy w życiu nie widziała jej takiej. Minęło jeszcze trochę czasu, nim Ally zasnęła, lecz wtedy Lille nie wahała się już ani chwili. Ostrożnym ruchem otworzyła torebkę, która leżała na podłodze u ich stóp, i zerkając co chwila, czy przyjaciółka się nie budzi, powoli wyciągnęła jej komórkę. Chwilę później wysunęła się ostrożnie, ściągając głowę Ally ze swoich kolan, bezszelestnie przesunęła drzwi przedziału i wyszła na korytarz. Pośpiesznie przeszukiwała książkę adresową, by w końcu nacisnąć przycisk wybierania. W słuchawce rozchodził się jedynie długi sygnał.  –  Odbierz, Bradin! Odbierz! Jeszcze raz zerknęła przez ramię, lecz Ally się nie poruszyła. Kolejne próby dzwonienia kończyły się tym samym co pierwsza,

204 #Infover WM ghnygpof1nkn26azbo64bomp6ju1qlkvrkgvkn6l#

więc Lille postanowiła postawić wszystko na „plan B”. Brade musiał wiedzieć, co się z nią dzieje! Musiał! Jeśli nie tak, to inaczej. Lille nie miała pojęcia, jak zacząć. Jeżeli można było powiedzieć, że Bradina w jakiś sposób znała, jego brat był dla niej jedynie bohaterem niewybrednych opowieści. Westchnęła, kiedy w słuchawce odezwał się głęboki, męski głos.  –  Al, ja wiem, że nie wychodzicie z łóżka, ale moglibyście raz na jakiś czas dać znak życia – wypalił Tom zamiast „dzień dobry.” – I powiedz mu, żeby włączył telefon i żeby może już się zbierał, bo cholera, powinien tu być!  –  Słuchaj Tom… ja…  –  Kim jesteś, do diabła?! – warknął natychmiast, usłyszawszy nieznajomy głos. – I skąd masz ten telefon?  –  Daj mi dojść do słowa, to zaraz ci powiem – Lille stwierdziła krótko, kiedy nagle coś wydało jej się nielogiczne. – Poczekaj, jak to: „moglibyście dać znak życia”? To on nie jest z tobą?

Usłyszawszy warkot silnika, Sebastian dyskretnie podszedł do okna. Zobaczył dokładnie to, czego w rzeczy samej się spodziewał, chociaż… chyba nie do końca. Terenowe volvo, które właśnie podjechało, było zaparkowane w jakiś dziwny sposób, lecz Veight nie poświęcił temu dłuższej uwagi. Szczerze mówiąc, niewiele obchodziło go teraz cokolwiek. Od momentu, w którym Bradin zadzwonił, Bastian zacierał już ręce. Momentalnie rozpoznał, że coś nie jest w porządku i z nieskrywaną satysfakcją kupił na ten wieczór dwie zgrzewki piwa. Miał zamiar siedzieć, żłopać złoty napój i upajać się tym, co miał usłyszeć, choć wiedział, że nie usłyszy wiele. Brade nie lubił się zwierzać i nigdy tego nie robił. Gdy miał fatalny dzień, zapraszał kogoś, gadał o pierdołach i tak naprawdę chyba śmiał się jeszcze głośniej niż zwykle… jednak potrzebował

205 #Infover WM gsokcm8f1dtot4xu0fvr2fosdtrhi626gdqiqnub#

czyjejś obecności. Jeśli był sam, a coś sprawiało, że cierpiał, najczęściej zamykał się w sobie i pisał. A potem zgraja ludzi, z wytwórnią na czele, nie mogła cieszyć się bardziej, bo powstawał z tego kolejny hit muzyczny. Kiedy było mu źle, teksty jego piosenek były absolutnie najlepsze. Zapowiadał się więc jeden z tych męskich wieczorów, kiedy półsłówkami gada się o rzeczach ważnych, a to, co świadomie się pomija, i tak z reguły jest jasne dla drugiej strony.  –  Możesz jeszcze zmienić zdanie i zadzwonimy po panien… – zawołał, otwierając zamaszyście drzwi, lecz urwał, gdy zobaczył, że Bradin dosłownie wytacza się z auta. Ledwo utrzymując równowagę, szedł powoli w stronę Sebastiana, a ten przechylał głowę w niedowierzaniu. Czarny oparł skroń o futrynę i spojrzał na przyjaciela spod kurtyny włosów, które bezładnie zakrywały twarz. Jego wzrok był zamglony.  – Jesteś kompletnie zalany! Chcesz się zabić? – warknął, wyrywając Bradowi kluczyki od samochodu, na co ten tylko zaśmiał się kpiąco.  –  A czy wtedy przestanie tak boleć…?

#Infover WM hgpxzd0n4mi8mwpi8146jf2sxkkgvydwqhdbw26j#

15. Broken

Stały w miejscu, gdzie już nie raz rozmawiały przez te wszystkie lata. Ally zawsze miała wrażenie, że tylko opadające tudzież kiełkujące liście wyznaczają upływający czas, mimo że sprawy, o których dyskutowały, były już inne, problemy poważniejsze, a oczy, w które obie patrzyły – otoczone sąsiedztwem doroślejszych rysów. Od kiedy Al pamiętała, Lille zawsze była przy niej. Ciężko to przyznać otwarcie, lecz Ally rzadko zastanawiała się nad tym, dlaczego ludzie oddają jej swoją przyjaźń. Z reguły przyjmowała ją z uśmiechem, starając się odnosić do niej jak najbardziej naturalnie, jednak chyba automatycznie jeszcze przez długi czas zachowywała ten charakterystyczny dla siebie dystans. Tę ostrożność i rozwagę, które były chyba wrodzone, bo przecież nikt nie zachował się wobec niej tak podle, by ją ich nauczyć. Zupełnie tego nie rozumiała. To działo się jakby bezwolnie, poza nią samą i bez świadomej kontroli, ale nadal to ona zawsze kreowała bieg sytuacji i linię wydarzeń. To ona wyznaczała granice, by potem co najwyżej je przesuwać. Dzisiaj wyraźniej niż kiedykolwiek dostrzegła, że przecież nigdy nie doceniła Lille tak, jak powinna. Prawie bez uwagi przyjmowała to, co przecież nie musi być okazywane. Bezinteresowność. Lojalność. I dobroć.

207 #Infover WM dhaypc1wonzt2kxykhxgqe4knkpp8esd01q6fvhe#

Głośno nabierając powietrza, poczuła, jak jedno, tak pospolite, a zarazem tak znaczące słowo nie chce się wydostać. Kiedy mówiła to Brade’owi, przychodziło jakoś prościej. Kiedy mówiła to obcym, zdawało się tak samo puste jak „halo” czy „dzień dobry”. Tylko Lille nigdy nie potrafiła tego powiedzieć. Niezdarnie poprawiając na ramieniu pasek ciemnej torby, błądziła skrępowanym wzrokiem po chodniku. Odgarnąwszy z czoła kasztanową grzywkę, wycedziła powoli:  –  Nie musiałaś tego dla mnie robić, Lille. Nie musiałaś przyjeżdżać tylko po to, żebym czuła się lepiej. Nie musiałaś… – powiedziała, lecz wciąż zachowywała się tak, jak gdyby słowa wcale nie popłynęły, a ona nadal stała tam i nie wiedziała, jak zacząć. – Dziękuję… – Niebieskie oczy mignęły krótko, gdy szybkim ruchem jeszcze raz poprawiła torebkę. Zamrugawszy nerwowo, ruszyła przed siebie w stronę wejściowych drzwi swojego domu.  – Al! – zawołała. – Ally, zaczekaj! – Lille podbiegła do niej i chwyciła dziewczynę za ramiona. – Jestem przy tobie, bo chcę. Jestem tu, bo wiem, że chociaż mi o tym nie mówisz, pozostaję dla ciebie ważna. Jestem tu, choć nie pamiętam, kiedy ostatnio nazwałaś mnie przyjaciółką, a każdy z nas tego potrzebuje, nawet jeśli znamy się od dziecka… – Mrugnęła, nie chcąc, by to, co mówi, zabrzmiało patetycznie. – Ale jestem tu, a wiesz dlaczego? Bo widzę, jak bardzo jest ci ciężko! I tak! Masz rację, nie mam najbledszego pojęcia, co możesz teraz czuć! Nie wiem, co czuje człowiek, który widzi, że czas ucieka coraz szybciej, a przez palce umyka mu TAKA miłość… A poza tym naprawdę chcę zobaczyć kiedyś te brązowookie brzdące, a gdyby zostawić was samych z tym jednym banalnym zadaniem, cholera wie, jakby się to skończyło – westchnęła, machając ręką, i dodała: – Tylko zdaj sobie sprawę, że gdyby to był chłopczyk, a pod względem charakteru i zazdrości wdałby się w tatusia, to, moja droga, nie radziłabym ci kupować do domu nawet psa albo kota!

208 #Infover WM dja1ywdfnbynoo8m4np22k8j1vd20kqcgongndkp#

Ally wydała z siebie dziwny pomruk, który, choć może nie do końca to przypominał, był śmiechem.  – Myślisz, że kiedyś tak będzie? Że rzeczywiście wszystkie te marzenia się spełnią? Że wszystko się ułoży, szum ucichnie, będziemy razem, na stałe, będziemy mogli mieć dziecko? – Ally spuściła głowę i przygryzła wargę tak mocno, że naprawdę poczuła ból. Lille nie odzywała się przez kilka długich sekund.  –  Myślę, że macie na to szansę i jeżeli mnie pytasz, myślę, że kiedyś tak będzie. Mam tylko nadzieję, że nieprędko – Ally natychmiast podniosła na przyjaciółkę zdezorientowany wzrok. Ton Lille był spokojny, ale jakby poważniejszy niż zazwyczaj. – Widzisz, Al, prawda jest taka, że pod tym względem oboje jesteście jeszcze dziećmi – westchnęła. – Nie myślicie racjonalnie i nie kierujecie się odpowiedzialnością. Za to oboje tak nieprzytomnie się kochacie, że wpadliście na ten sam, całkowicie irracjonalny, ale jakże skuteczny pomysł! Pamiętasz, co mi powiedziałaś, kiedy ostatnio wyjeżdżałam? Że „chcesz mieć dziecko, bo nieważne, co stałoby się z wami, miałabyś przy sobie cząstkę jego”. Al, tak bardzo się boisz, że go stracisz, że chcesz się zabezpieczyć, na wypadek gdyby kiedyś miało go zabraknąć! Boisz się!!! Po prostu się boisz! I on też. Kocha cię tak mocno, że za wszelką cenę chce pokazać ci, jaki jest odpowiedzialny. Chce, żebyś wiedziała, że możesz na niego liczyć, że cię nie zostawi, że jest tylko twój, bo wie, że choćbyś nie wiem jak się wypierała, zaboli cię, kiedy nie będzie mógł się do ciebie przyznać, kiedy nadal będzie twierdził, że jest sam i szuka! On chce tego dziecka, nie mam prawa mówić, że jest inaczej. Każdy facet pragnie coś po sobie zostawić, to zupełnie naturalne. Większość z nich potrzebuje tylko paru lat więcej, żeby to zrozumieć. Rozmawiałam z nim, pamiętasz, wtedy, kiedy wybiegłaś, i myślę nawet, że jest na dziecko gotowy. Choć w jego wieku, między Bogiem a prawdą, powinien szaleć i zaliczać panienki! Dobitna uwaga, którą Lille tak zgrabnie wplotła w otaczające

209 #Infover WM dlanzicpny660zq622mghpwomyjzdqwi184qfqa0#

zdania, jak zwykle nie była ani trochę zawoalowana. Ally nieraz miała wrażenie, że „te mądrości prosto z mostu” kiedyś przyprawią ją, jak nie o zawał, to przynajmniej o nerwicę.  –  Uważasz, że to byłoby dla niego lepsze? Że skoro jest młody i może jeszcze powiesz mi: „skoro jest sławny”, powinien upijać się do nieprzytomności i przelatywać panienki jak Tom, zamiast być ze mną i mieć ze mną dziecko?  –  Nie, Al. Uważam po prostu, że to nie wasz strach powinien być powodem, żeby sprowadzać dziecko na świat, tylko wasza pewność.

 –  No i, kurwa, masz swoją sielankę! Swoją jedyną dziewczynę i te bzdury o dziecku. Masz! Miłość, wierność. Masz wszystko jak na talerzu i radzę ci, stary, przypatrz się dobrze, bo rzadko nadarza się tak jaskrawa okazja, żebyś coś zrozumiał. Z Tomem nie miałem do końca racji, ale uprzedzałem cię, że to są w większości plotki! Jednak chciałeś ich słuchać! Chciałeś! Musiał być ku temu powód! – Sebastian przybrał fachowy ton, w którym jednak pobrzmiewała nuta kpiny: – Z drugiej strony to, że całowała się z twoim bratem, to przecież była prawda i – przyznasz – dość ciekawy początek! Przemądrzały ton Sebastiana wyprowadziłby z równowagi nawet świętego, jednak Brade nawet nie podniósł oczu. Siedział smętnie nad kolejnym już piwem, nie dopuszczając tym samym do kaca, który po jego wczorajszych wyczynach o tej porze pewnie by go mordował. Prawie się nie odzywał. Tylko słuchał. Słuchał i potakiwał czasem, choć gdybyś go zobaczył, miałbyś wątpliwości, czy cokolwiek z tego, co zostało powiedziane, dotarło gdzieś głębiej niż tylko do ośrodka rozpoznawania mowy. Bezwolnie uniósł w górę kufel i przekrzywił głowę. Obracając piwo przed oczami, z jakąś chorą pasją obserwował, jak złocisty napój opływa szklane

210 #Infover WM hmmzazpws0qxvhz0nzfwm6riy1ajctneqdymvccv#

ścianki. Choć wydawało się, że jego myśli biegną, pozostawały w tym samym miejscu. W małym mieszkaniu, w ciasnej kuchni, kiedy próbowała go objąć, a jej dotyk po raz pierwszy sprawiał tylko ból. Gdy prosiła, by został…  –  Wiesz, że naprawdę tego chciałem? Tego wszystkiego. Dasz wiarę? Chciałem, żebyśmy mogli żyć normalnie, chciałem, żeby wiedziała, że jestem zdecydowany. Że nie mam zamiaru szukać nikogo innego. – Brade ciężko wypuścił powietrze i zamilkł na chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. – I najgorsze jest chyba to, że nie umiem powiedzieć, że teraz tego nie chcę! – Spojrzał z bólem na Bastiana, a ten jedynie wybuchnął pustym śmiechem. Pochylił się w fotelu i oparł łokcie o stojący między nimi stolik.  –  Ja ci już raz powiedziałem… Jeśli lubisz, jak robią z ciebie wała, to ja ci dam namiary na takich, którzy robią to zawodowo. Pewnie będziesz mógł sobie nawet wybrać, z kim ma się puścić i kiedy, a jak zapłacisz odpowiednio więcej, pewnie nawet zgodzą się, żebyś to oglądał! – Sebastian rzucił szybkie spojrzenie, by natychmiast móc napawać się wywołaną reakcją. Doskonale wiedział, co powiedzieć, o czym wspomnieć i jak to ująć, żeby zabolało najmocniej. W końcu znał go dość dobrze. – Napij się jeszcze – powiedział niby nieznacząco. – Napij się, a potem do niej zadzwonimy. Zadzwonimy i powiesz, że to koniec! Do diabła, Bradin, laski pchają ci się do łóżka, możesz wybierać, dziś ta, jutro inna, a ty chcesz marnować czas dla jakiejś zdziry, która puszcza się, gdy tylko nadarzy się okazja? Na twoim miejscu bym się, stary, przebadał, bo nie wiadomo, czy ci czegoś nie przywlokła!  –  COŚ TY POWIEDZIAŁ!? Twarz Bradina obróciła się powoli, a jego wściekłe oczy zmierzyły Bastiana znad pustego naczynia po piwie. Dopiero teraz Veight zdał sobie sprawę, że chyba lekko się zagalopował.  – No… kurde, przecież chodziło mi o to, że… – nie zdążył dokończyć, gdy Bradin cisnął w niego szklanym kuflem, który

211 #Infover WM dp1rvmwpn0ndjnugztzhef0t884rdydaojenqkbt#

przeleciał jakiś centymetr nad jego uchem, po czym rozbił się z hukiem o ścianę. Nie czekając na rozwój wydarzeń, Bastian wstał i chwycił Brade’a za ramiona.  –  Kuźwa, nie widzisz, że chcę ci pomóc?  –  Nie waż się tak o niej mówić.  –  Bradin…  –  Nie waż się!  –  OK, może nie powinienem, ale pewne rzeczy są niepodważalne! Możesz się wnerwiać, rozbijać mi kufle po mieszkaniu i możesz nawet dać mi w mordę, jeżeli wtedy ci ulży, ale nie zmienisz w ten sposób faktów! Nie staną się inne tak po prostu, bo nie będziesz chciał w nie uwierzyć! Gniewne oczy wpatrywały się w drugie, z pozoru zatroskane i szczere, a uścisk Sebastiana nieznacznie zelżał, kiedy ten stwierdził, że sytuacja jest już na tyle opanowana, że mógł przejść do konkretów. Bradin opadł z powrotem na fotel i jakby automatycznie otworzył kolejne piwo. Tym razem nie bawił się w przelewanie go do szklanych naczyń.  –  Czyli zadzwonisz do niej?  –  Nie wiem, co miałbym powiedzieć.  – No jak to, stary? Koniec i basta. Finito. Arrivederci. Jedno krótkie cięcie, tak będzie najłatwiej!  – Najłatwiej dla kogo, Bastian? Dla kogo? Dla mnie, skoro już teraz wariuję bez jej obecności, a mija dopiero trzeci dzień? Czy dla Al, skoro tylko ja wiem, co widziałem w jej oczach, jak stamtąd wychodziłem!? – Z całej siły uderzył w oparcie fotela. – Najłatwiej, bo wszyscy już pewnie zacieraliby ręce, tak? Nie ma dziewczyny – nie ma kłopotu! Nie trzeba nic tuszować, dementować plotek! A może, skoro idziemy na całość, wytwórnia też dołoży swoje podziękowania „za mądrą decyzję”, bo jak jest mi źle, piszę lepsze teksty! Wszyscy zadowoleni – gra muzyka! Nie chcę

212 #Infover WM dj1a2awvnbozct06048kauiozawshhemesly0m60#

tak, rozumiesz? – wrzasnął. – Nie chcę! Rzygam już tym wszystkim, nimi wszystkim i każdą częścią tego plugawego życia, które mnie otacza, a tylko ona była w nim prawdziwa! Tylko ona była jakąś ostoją normalności, tylko ona dawała mi nadzieje, że jeszcze w ogóle może być normalnie! Że to realne! A teraz nie chcę już wiedzieć, co będzie dalej, nie mam planów… Chociaż wiesz co? Mam! Mam, bo tego nie da się ot tak – pstryknął palcami – wyrzucić. Mam, bo choćbym nie wiem jak się zalał i starał nie myśleć, to i tak będę ją kochał! Tak samo jak na tym cholernym koncercie, kiedy miałem zaśpiewać tę przeklętą piosenkę. – Załamał dłonie, a ciemne włosy spłynęły po bladej jak papier twarzy. – Nie mogę przestać jej kochać nawet wtedy, gdy tego chcę.  –  Czyli podjąłeś decyzję?  –  Nie podjąłem, Bastian. Nigdy nie podjąłem żadnej decyzji.  – Jak to? – Wystraszył się, że przestał cokolwiek rozumieć.  –  Nigdy nie miałem wyboru…

W listopadzie nie powinno być śniegu. Zabawne, że właśnie ta myśl uderzyła Al najmocniej, kiedy po raz pierwszy od tak długiego czasu szła tymi samymi schodami, omijając znajome chodnikowe kostki i nagle zauważyła, że przydomowy krzew jakby nieznacznie urósł. Dopiero teraz dostrzegła, jak bardzo wszystko się zmieniło, mimo że z pozoru pozostało tak znajome, identyczne. Kamienne schody domu nadal miały obłupane, postrzępione brzegi, a mosiężna, przytwierdzona do nich poręcz, podobnie jak wcześniej, zachodziła rdzą. Delikatnie przejeżdżając palcami po fakturze metalu, Al poczuła jego zimno, a także to, jak bardzo każdy z tych małych elementów jej dawnego świata pozostał jej bliski. Tu się wychowała, tu spędziła lata dzieciństwa, które na zawsze pozostaną najpiękniejszymi i najbardziej czystymi wspomnieniami.

213 #Infover WM du16q1urnwhu4eero2txtdsl8hpchkgp8m16ffe1#

To właśnie tu, na tym przydomowym placu, pierwszy raz płakała rzewnymi łzami, kiedy spadła z huśtawki. Huśtawki, która nadal tam stała, lecz teraz przypominała wyglądem raczej strzępki tego, co było treścią jej dziecięcych wspomnień. Czuła ten sam zapach. Zapach karłowatych krzewów, połączonych z nieodłączną, tak bardzo niepowtarzalną wonią powietrza, które zapamiętała. Dziś to właśnie tu przyszło jej wrócić. Do miejsca, gdzie jej marzenia rozpoczęły swój bieg, by nigdy nie spocząć. Zabawne, że dziś powracała tu z tą samą niepewnością, którą miała wtedy. Chyba pierwszy raz dotarło do niej, jak dokładnie zapamiętuje szczegóły. Te wgłębienia w płocie, których przecież nigdy nie liczyła, i każde pęknięcie szarawego tynku na ścianach starej kamienicy. Nie rozumiała, dlaczego to właśnie dzisiaj przystanęła, by z jakimś niezrozumiałym namaszczeniem i wzruszeniem przejechać po nich opuszkami palców. Nie rozumiała, czemu teraz pragnęła wbiec do domu i bez pamięci rzucić się w ramiona ojca, by już po chwili poczuć, jak ją przytula i szepce coś w stylu „moja kochana córeczka”. Chciała tego, zupełnie jakby minione miesiące nie miały znaczenia. Bo przecież nic się nie stało… prawda? Drzwi skrzypnęły w identyczny sposób jak w czasach jej dzieciństwa, kiedy kluczem, który nadal tak samo ciężko przekręcał się w zamku, otworzyła wejście. Duszne powietrze, towarzyszące zamkniętym pomieszczeniom, jeszcze bardziej utrudniało zbieranie myśli przepełnionych obawami. Stawiając kolejne kroki, wiedziała, że zaraz zmierzy się z tym, po co przyjechała. Ogarnięta falą wspomnień, zmieszanych z jakąś niewytłumaczalną nutą pewności, chciała sprostać wszystkiemu, co na nią czekało. Bo mimo tego, że przecież Brade’a nigdy tu nie było, chciała czuć jego obecność. Przymknęła oczy. Jej ręce przestały się trząść, chociaż serce nadal waliło szaleńczo, gdy zimny wzrok matki skierowany wprost na nią po raz pierwszy od tylu miesięcy spoczął na jej twarzy. Przez moment Eva po

214 #Infover WM h8pbo6fs41xgzsmhwpsmuoddvc8yk8mto14c0lo8#

prostu stała w milczeniu, a Ally z każdą sekundą traciła wiarę w to, co ją otacza. Pamiętała matkę. To właśnie ją pamiętała najdokładniej jeszcze z domu w Stanach. Krzątała się pośród kuchennych szafek, otoczona zapachem nadmorskiego powietrza i domowych wypieków. Al pamiętała jej ciepło, które teraz było tak bardzo nieobecne, że gdyby tylko miała prawo wątpić, iż kiedyś widziała je w jej oczach, pewnie tak właśnie by się stało. Długie kasztanowe włosy omiotły talię Evy, gdy odwróciła się nagle. Spojrzała w okno, by tylko nie musieć znosić widoku córki.  – Wróciłaś – powiedziała chłodno, nie zaszczycając już Ally następnym spojrzeniem czy chociażby gestem. Jej wyrafinowane maniery zawsze stanowiły kurtynę, przez którą nie potrafiły przebić się nawet łzy. Szczere łzy, które teraz nie wiadomo skąd pojawiły się w oczach niebieskookiej dziewczyny.  –  Wróciłam, bo musisz zrozumieć. Wróciłam, bo pewnie już wiesz… a ja tak bardzo chciałabym, żebyś choć przez chwilę widziała, jak bardzo jestem szczęśliwa. Ale chyba nigdy nie potrafiłabym do końca cieszyć się tym, co mam, jeżeli nie będziesz cieszyć się ze mną! Bo znalazłam go, to on. To właśnie on, mamo! – próbowała tłumaczyć, lecz wiedziała, że tak samo jak kiedyś tak i dzisiaj nie będzie w stanie opowiedzieć gestów i spojrzeń. Nie będzie w stanie pokazać jego miłości za pomocą słów, choć słowa, te cholerne słowa, były wszystkim, co miała… O dziwo, ani na te, ani na kolejne, nie dostrzegła najmniejszej reakcji matki. Eva już więcej się nie odwróciła, nawet nie spojrzała w jej stronę. Po paru minutach tłumaczeń kierowanych jakby w próżnię Ally zawahała się.  –  Dlaczego ze mną nie rozmawiasz? Dlaczego nie chcesz mnie chociaż wysłuchać? Nie chcesz, żebym ci opowiedziała?! Nie chcesz wiedzieć, kim on jest, jaki jest?  –  Podaj mi jeden powód, dla którego miałabym cię słuchać – Eva odrzekła spokojnie, uśmiechając się przy tym promiennie

215 #Infover WM hzpm0fso4tlfh4nqkcpj1r4bf48z8kuff4dgwvh4#

w okno, a potem odwróciła się, prawie zapraszając ciepłym wyrazem swojej twarzy. Gdyby nie oschły wstęp, który właśnie miał miejsce, można byłoby powiedzieć, że wita Al tak, jakby zupełnie nic się nie stało.  –  Bo jestem twoją córką? – powiedziała niepewnie, starając się choć na moment przymknąć oczy, żeby opanować łzy.  –  Ally, ja już nie mam córki…

Zamknęła się w swoim starym pokoju i oparła się o ścianę, po czym ześlizgnęła się po niej na podłogę. Podciągnęła kolana pod brodę i ściągnęła z łóżka kapę. Było jej zimno, tak strasznie zimno, jakby ten chłód wydobywał się ze środka jej ciała. Mocno przetarła oczy dłońmi i dostrzegła, że na palcach został tusz do rzęs. Wszystkie słowa, jakie usłyszała dzisiejszego wieczoru, wszystkie zdania, których sens nawet nie mieścił jej się w głowie, wszystko, czemu nie miała siły zaprzeczać, wywoływało najgorszą z możliwych myśl. Bo przecież mogli mieć rację, tak samo jak mogli się mylić. Dopiero teraz tak naprawdę zrozumiała, jak bardzo chciałaby mieć go przy sobie podczas tej rozmowy. Bo to Brade powinien był powiedzieć, że będą razem. To on powinien zapewniać jej ojca, że są kimś więcej niż tylko dwójką bezmyślnych dzieciaków, że on ma zamiar ją kochać na przekór wszystkim i wszystkiemu! Bez niego u swego boku mogła tylko wykrzykiwać kolejne zdania, zdania obietnic, zarazem uświadamiając sobie, jak bardzo jest ich wszystkich niepewna…  – Czy ty myślisz, że pozwolę, by ktokolwiek traktował nas w ten sposób? – wrzasnęła piskliwym głosem jej matka. – Ja i ojciec wychowaliśmy cię! Daliśmy ci dach nad głową i względne wykształcenie, chcąc dać ci jeszcze więcej, ale ty wolałaś uprzeć się i kłamać! Kłamać w żywe oczy!

216 #Infover WM hip8hzkv4qnrpmoeb0av424qx2gn4u0xod0umbbn#

 –  Nigdy nie powiedziałam, że dalej jestem z Christophem… – Ally powiedziała cicho, lecz na tyle głośno, by chodzący po pokoju ojciec zatrzymał się nerwowo. Eva natychmiast zaplotła ręce na klatce piersiowej.  – Ależ Ted! Ona ma rację! – stwierdziła z przekąsem. – Rzeczywiście, nigdy nie powiedziała nam, że dalej jest z Christophem, bo przecież nie raczyła nawet do nas zadzwonić! Odzywała się od święta, a my wierzyliśmy, że nasza córka jest pilna, pracowita i szczera! Z drugiej strony nie wiem, jak mogliśmy być tak naiwni, skoro przecież nie od dziś wiemy, z kim mamy do czynienia! – zadrwiła. Ally momentalnie podniosła oczy, a złośliwy uśmiech Evy Hanningan nie pozostawiał złudzeń, że właśnie zaczyna się najgorsze. Matka wyciągała ciężką artylerię, to zawsze było jej sposobem. Kiedy zabrakło argumentów, zawsze odwoływała się do czasów i błędów, które dla Ally pozostawały niczym nigdy niezabliźniona rana.  –  Wiemy, z kim mamy do czynienia, bo już przecież raz tak było, prawda? Posłaliśmy cię do Stanów, myśląc, że skupisz się na nauce, jak w tym wieku należało i wypada! Przelewaliśmy pieniądze, staraliśmy się, jak mogliśmy, ale ty? – Matka obróciła się, teatralnie wznosząc ręce. – Hulaj dusza – piekła nie ma! Wolałaś się PUSZCZAĆ, moja panno! Tak, puszczać! Bo to w tym wieku właśnie tak się nazywa! Myślisz, że o tym nie wiem? Naprawdę miałaś mnie za taką głupią? Nie rozmawiałam z tobą o tym, bo było mi wstyd, po prostu wstyd, że mimo wszystkich starań, wychowaliśmy cię na taką dziwkę! Mimo wszystkich ciężko zarobionych pieniędzy… och!  – Nie przypominam sobie, żebyś się starała o te pieniądze… mamo – Ally szepnęła cicho. Nie miała pojęcia, skąd wzięła w sobie siłę, by na wspomnienie Adama nie rozlecieć się w piach. – Przecież nigdy nie pracowałaś! – dołożyła.

217 #Infover WM dj1antgsniigs1cp2zb8yoxtlvp8gd6lueu0prni#

 – Allison! Przywołuje cię do porządku! – ojciec zareagował tubalnym tonem, a matka Ally ostentacyjnie zachłysnęła się powietrzem.  – Wystarczy, że cię wychowałam! – krzyknęła. – A potem przyszło mi patrzeć, jak z mojej córki wyrasta żmija, którą wykarmiłam własną piersią! Więc jeżeli uważasz, że jesteś taka dorosła, że wszystko już wiesz i wszystko przewidziałaś, to proszę, pokaż nam teraz, na co cię stać! – Eva darła się wniebogłosy, a Ally czuła, że skołatane nerwy zaczynają powoli dawać za wygraną. Chciała do niego. Już tylko do niego. Nie potrafiła kontrolować spływających łez.  –  Skoro nie słuchasz ani mnie, ani ojca, widocznie życie jeszcze nazbyt małą dało ci nauczkę! Więc proszę, chcesz jeszcze? To dostaniesz! Mam nadzieję, że ten twój Bradin, czy jak mu tam, zostawi cię w cholerę dla jakiejś głupiej, nastoletniej fanki, bo może wtedy nauczysz się pewnych reguł!  – Jak możesz!? – Ally zmarszczyła brwi, z niedowierzaniem patrząc matce w oczy.  –  Uważasz, że mu na tobie zależy? Tak? Panno mądralińska! To powiedz mi łaskawie, gdzie on teraz jest! Czemu nie ma go tu z tobą?! Czyżby wystraszył się, że ojciec zada mu parę niewygodnych pytań? Czyżby nie miał zamiaru brać odpowiedzialności?!  –  Chciał tu być! – wrzasnęła!  –  Ale go nie ma, Ally. Włóczy się gdzieś z bandą takich samych jak on, których nazywasz zespołem!  – Pobawił się nią, a teraz już nie jest mu potrzebna. – Ted Hanningan ściągnął okulary i potarł odciski na nosie.  –  Oczywiście, że tak! Tylko ona jest jeszcze za głupia, żeby to zrozumieć! Ale udaje najmądrzejszą i najbardziej doświadczoną!  – Jest młoda, zakochała się… – westchnął dobrotliwie ojciec. Matka momentalnie postanowiła uderzyć w najczulszą nutę.

218 #Infover WM dn1ehsq0n2psqb0k8kcs1bnq8xridjumuhcyf8vf#

 –  Ted, czy ty nie widzisz, jaka ona jest butna? Jaka niewdzięczna? Zamiast przyjść tu i spuścić głowę, zamiast przyznać się do błędu, ona będzie stać przed tobą i pyskować! Nie masz za grosz szacunku do ojca! – kobieta rzuciła dumnie, spoglądając na córkę.  –  To pewnie od niego nauczyła się takich manier! Myśmy jej na taką nie wychowali! – ojciec stwierdził smutno.  –  Niemiecka młodzież! – prychnęła Eva.  –  Możecie nie rozmawiać o mnie tak, jakby mnie tu nie było? – Ally wybuchła nagle.  – O widzisz, widzisz, Ted? Ona jeszcze śmie podnosić głos w tym domu! – kobieta westchnęła głęboko, po czym teatralnie przyłożyła rękę do piersi, by okazać światu, że jej słabo. Momentami Ally naprawdę miała wrażenie, że matka minęła się z powołaniem. Za swoje popisy, które Al obserwowała, przebywając z nią pod jednym dachem przez większość życia, Eva naprawdę mogłaby zasłużyć na Oscara! Potrafiła rozpłakać się w jednej chwili, jeżeli tylko był ku temu wystarczająco atrakcyjny powód, np. nowe futro czy buty. Allison nie mogła uwierzyć w to, czego znowu była świadkiem, jak również w to, że jej ojciec nadal nabierał się na ten cyrk!  – Kochanie, spokojnie, oddychaj głęboko! – Chwycił Evę i wsunął ręce pod jej plecy, by już po chwili pomóc jej ułożyć się w sypialni.  –  Nigdy nie przypuszczałam, że moje własne dziecko będzie chciało wpędzić mnie do grobu – wyszeptała, łapiąc powietrze i przykładając omdlałą dłoń do czoła. Karcące spojrzenie ojca mówiło więcej, niż Ally kiedykolwiek chciałaby zobaczyć.

Stłumiony szum poruszającego się pojazdu był jedynym dźwiękiem, który Brade słyszał, gdy wszedł do ciasnej kuchni luksusowego

219 #Infover WM hkm420icsu0qs06bm2lgvtaduy6yxlu1h0nfr8ik#

tourbusa. Rozejrzał się, lecz dostrzegł tylko smutną ciemność. Krawędzie stołu i foteli majaczyły blado, oświetlane przez nikłe światło drogowych latarni, które mijali. Gdy podłoga nagle się zatrzęsła, bo autobus wjechał w dziurę, Brade oparł się o stołek tuż przy barku. Spinał włosy na noc. Takie uczesanie jeszcze bardziej poskreślało kości policzkowe i mocno zarysowaną szczękę. Gdyby ktoś widział go w tym momencie, mógłby pomyśleć, że wygląda jak cień. Tylko jego oczy, teraz smutniejsze, nadal świeciły tym samym brązowym blaskiem. Ubrany w jakiś stary dres, w którym podczas tras snuł się po tourbusie, usiadł przy stole i ciężko oparł na nim łokcie. Ostatnio czuł się tak, jakby zaczął się gubić. Coraz częściej zakładał słoneczne okulary, robił to nawet w chwilach, kiedy zupełnie nie były potrzebne. Teraz też miał ochotę je założyć. Założyć, aby zakryły twarz i aby stały się maską, bezpieczną barierą, którą zawsze oddzielał się od innych. Z tym że dzisiaj chciał chyba obronić się przed samym sobą. Przed swoimi myślami, z których każda powracała do niego tym częściej, im silniej starał się o niej zapomnieć. Nacisnął klawisz telefonu, który trzymał w dłoni, a ekran zaświecił się niebieskim światłem. Wodził palcami po przyciskach i w skupieniu, przypatrując się każdej literze, robił to samo, co wczoraj i przedwczoraj w nocy. Bezustannie czytał jednego esemesa. Nie zorientował się, kiedy opuszkami palców zaczął gładzić wyświetlacz. Błagam, nie zostawiaj mnie. Zrozumiał coś teraz, choć wiedział to chyba od samego początku. Nie potrafił zrobić tego tydzień temu i chyba nie potrafił zrobić w ogóle, jeżeli kiedykolwiek można by założyć, że naprawdę chciał. Nie mógł odejść. Nie umiał zapomnieć bólu, przynajmniej nie na razie, ale chyba potrafił wybaczyć, bo jeżeli tak strasznie za nią tęsknił, jeżeli znów w samotną noc wyobrażał sobie, że powoli całuje jej usta, to chyba znaczyło… znaczyło, że…

220 #Infover WM gmozd1yc106jrkw1cfdd8nausnehv6tzx8nukrz2#

 – I tak będziesz ją kochał… – głos wydobywający się z półmroku przez moment był całkowicie bezosobowy. Dopiero po chwili z ciemnego korytarzyka wyłoniła się niewysoka w porównaniu z Bradem sylwetka Horsta. Chłopak natychmiast uniósł głowę, a brązowe oczy zaświeciły się gniewnie. Nie lubił, gdy ktoś przypominał mu o rzeczach, z którymi jeszcze sam się nie uporał.  –  Nie masz bladego pojęcia, o co chodzi, Patrick. Nie mów mi, co będę robił, a czego nie – powiedział cicho. Natychmiast zagarnął ze stołu do połowy zapisaną kartkę z piosenką i zgniótł ją niedbale. Dłoń zaopatrzona w długie palce schowała zwitek do kieszeni. – Zresztą, co ty możesz wiedzieć. Bierzesz rozwód! Horst pokonał parę kroków, podchodząc w jego stronę. Ręka Patricka opiekuńczo spoczęła na ramieniu Brade’a.  –  Wiem więcej, niż myślisz. Brade zaczął wpatrywać się w okno. Oczy zapatrzone w przesuwające się obrazy nie odwróciły się ani na moment, a rysy zastygły w zacięciu. Gdy był tak smutny i poważny, pionowe wgłębienia w jego policzkach jeszcze bardziej wcinały się w twarz.  – Jak długo będę czuł się jak szmata? Jakbym nie był nic wart? – zapytał. Patrząc na niego, Horst zrozumiał.  –  Zdradziła cię… – jego ton wskazywał, że spodziewał się dużo błahszych nowin. Czarny nie poruszył się nawet, a jego brwi pozostawały zmarszczone w tym samym ostrym wyrazie.  –  Nie. – Wypuścił w końcu powietrze. – Tego bym nie zniósł. To nie była zdrada. To znaczy z technicznego punktu widzenia… – zaczął, lecz urwał. Wiedział, że chyba najpierw powinien wytłumaczyć to sam sobie, zamiast próbować wyjaśnić sytuację komu innemu. Przez chwilę milczeli. Patrick starał się nawet oddychać ciszej, by nie spłoszyć chłopaka. Wtedy Brade odezwał się znowu: – Wiesz, co jest najbardziej żałosne? Wiesz? Że dzisiaj te

221 #Infover WM fvsdby1qpwrc2iwbc2did88ss2qzrgc6ecx6qudt#

wszystkie kobiety stały tam i wykrzykiwały moje imię! One wszystkie! Wyciągały rękę, jakby jeden mój dotyk, zwykły dotyk, miał dać im spełnienie! Jakbym był jakimś cholernym Panem Bogiem i o tym nie wiedział! Jakbym miał się tak czuć codziennie rano, kiedy spoglądam w lustro! A wiesz, kim ja jestem? Wiesz, kogo widzę, jak spoglądam w lustro?  –  Bradin…  –  Wiesz?  –  Bradin!!! Ona cię kocha! Kochała bez pieniędzy i bez sławy. Kochała cię, zanim wiedziała! Kochała, zanim postanowiłeś zrobić z nas wszystkich idiotów i wygadywałeś te bzdury z tej sceny. Kącik ust Bradina uniósł się gorzko, kiedy tylko zdał sobie sprawę z ironii tych słów. Ten wieczór, ten koncert w Berlinie. Ta noc i wszystko, co się wtedy stało. Ciemne tęczówki obróciły się, by smutno spojrzeć Patrickowi w oczy.  –  Naprawdę?

 –  Scheisse! – Gabrielle przeklęła pod nosem, przebierając gorączkowo w stosie podkładów i pudrów. Przekładała je szybko, jeden po drugim, szukając odpowiedniego numerka, by już po chwili szybkim ruchem ręki odsunąć je wszystkie z garderobianego blatu i ostentacyjnie na nim usiąść. Oparła łokcie o kolana. Poddała się. Wyglądała teraz jak mała, niepokorna nastolatka, która buntuje się przeciw poglądom, których nie chce zaakceptować, lub przeciw sytuacjom, na które nie ma wpływu. Widziała dziś Brade’a. Kolejny dzień, kolejny koncert. Kolejny raz, kiedy nie mogła uwierzyć, że to ten sam radosny facet, którego obserwowała z Ally kilka tygodni temu.

222 #Infover WM dj1a8qq4nbp08e6tvqr0i2h8jfga6d2y40uwom01#

Dzisiaj przeciągała palcami po bladej, prawie ziemistej twarzy, precyzyjnie rozprowadzając makijaż wokół jego skroni. Dzisiaj widziała jego puste, jakby nieobecne oczy i to chyba dzisiaj najwyraźniej dotarło do niej, że przez cały ten czas, od kiedy pracują razem, nie widziała go aż tak przygaszonego. Nie był humorzasty, jak się zdarzało, kiedy coś nie szło po jego myśli. Nie był nieprzyjemny lub oschły. To jego obojętność zabijała. Rzucała się w oczy tak mocno, że Gabrielle nie potrafiła znieść jej widoku. Radosny brązowy blask znowu zniknął, a Gabi było tak ciężko, gdy musiała patrzeć, jak się męczył. Kolejne dni trasy mijały jeszcze smętniej niż poprzednie, a Brade dawał z siebie dokładnie tyle, ile było od niego wymagane. Wykonywał swoją część zadań, prawie codziennie wychodząc na scenę, by już od pierwszych taktów unosić usta w fałszywym uśmiechu. Uśmiechu, który pośród rozchodzących się dźwięków był jedynie cichym szeptem, lecz dla tych, którzy znali Brade’a, stawał się krzykiem. Gabrielle pracowała z zespołem prawie od początku. To na jej oczach z wymalowanego nastolatka o anielskiej twarzy Brade stał się mężczyzną. Najbardziej wrażliwym i najbardziej wyjątkowym mężczyzną, jakiego dane jej było poznać. Całym sobą był biegunami skrajności. Dorosły, by czasami śmiać się jak dziecko. Bardzo młody, by zadziwiać dojrzałością. Delikatny, by jednocześnie zniewalać spojrzeniem i hipnotyzować umysły kobiet każdym ruchem ciała. Porywający tłumy bez niczyjej pomocy, a kiedy tylko zgasną światła sceny, szukający wzrokiem sylwetki jednej dziewczyny tuż na granicy kulis. Gabrielle widziała, że to robił. Robił to codziennie od tygodnia. Gdy jej nie dostrzegł, jego oczy gasły jeszcze bardziej, chociaż usta nadal się uśmiechały. Gabrielle oddawała ten uśmiech, lecz kiedy po chwili znowu odwracał się w stronę publiki, wiedziała, że to przecież nie ją chciałby tutaj oglądać. To było miejsce Ally. To ona właśnie stąd miała obserwować cały show,

223 #Infover WM ghnc0ap61nqp0frxy02nidwc1fnrtkqbhrlapkns#

by, gdy już wszystko się skończy, mógł schodzić do niej w blasku świateł. Miał stawać się z powrotem jej, kiedy spragnione fanki nadal wołały jego imię. Dzisiaj, kiedy Gabrielle widziała, jak bardzo strapiony schodził ze sceny w jej stronę, miała ochotę mieć to wszystko w nosie, pieprzyć zdjęcia, prasę, pieprzyć osądy i domysły. Chciała zwyczajnie rzucić mu się na szyję i mocno przytulić. W jego smutku była jakaś przyciągająca moc, której nie umiała zdefiniować. Nie wiedziała, dlaczego czuła się tak dziwnie zagubiona i rozbita. Układając cienie kolorami w kosmetycznym kufrze, usilnie starała się wyrzucić z myśli, że właśnie dzisiaj po raz pierwszy, zupełnie nieproszona, wtrąciła się w jego życie. Udając sekretarkę Ally, zadzwoniła do redakcji „Vanity Fair”, starając się zmienić termin jej pierwszej sesji. Data zaproponowana przez Gabrielle okazała się nie do przyjęcia dla drugiej strony, ale ostatecznie sesja miała się odbyć jakieś dwa tygodnie wcześniej, niż pierwotnie zaplanowano. Pomysł godny wczesnego Sherlocka polegał na sprowadzeniu Ally do Niemiec i sprawieniu, by była „pod ręką”. Silna wola Bradina miała przecież swoje granice, a jeżeli w grę wchodziło trzymanie się z dala od Al, jej przyjazd na dobre zamknąłby kwestię wątpliwej wytrzymałości chłopaka. Gabrielle podniosła głowę i westchnęła zmęczona, chwytając w rękę kuferek z kosmetykami. Obróciła się, by po raz ostatni omieść wzrokiem pomieszczenie. Już miała nacisnąć wyłącznik światła, kiedy tuż przed jej nosem wyrosła wysoka męska postać.  – Dziękuję, Gabi. Dziękuję, że nikomu nie powiedziałaś. – Brade prawie się uśmiechnął.  –  Że miałeś worki pod oczami, jakbyś nie spał i pił przez parę dni? Bradin, ja tu jestem od tego, żeby kreski pod twoimi oczami były w miarę równe i żeby ukryć twój zarost. Nie mam zamiaru rozliczać cię z twojego życia, choćbyś nie wiem jak bardzo je sobie marnował. Jestem tylko makijażystką…

224 #Infover WM fis8q6c4pqd00cc8wcvikjndy68dmyvi20okpw1m#

 –  Jesteś także przyjaciółką – powiedział, zrobił krok w stronę kobiety i ujął jej dłoń.  –  Brade, ja… – urwała, biorąc głębszy oddech. – Terry dzwonił. Wszystkie rzeczy, które miałam zamówić, zostały dostarczone do apartamentu – powiedziała smutno.  –  Jakie rzeczy?  – No te, które kazałeś mi nakupować, jak byłyśmy z Ally w Monachium. Pamiętasz? „Chodź za nią i spisz, co jej się podoba…” i tak dalej. – Obserwowała jego reakcję, lecz smutne oczy Bradina skupiły się na jakimś kawałku podłogi, by na chwilę pozostać nieruchomymi. Delikatnie uniosła jego brodę i spojrzała badawczo.  –  Cierpisz, Brade. Widzę to! – stwierdziła wyczekująco, zatrzymując wzrok na jego twarzy. – Wiem, że pewnie nie powiesz mi, co się stało… dlaczego jej tu nie ma – zawahała się. – Ale pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na nas. Na przyjaciół, na Patricka, na mnie… Uśmiechnął się, unosząc kącik ust w ten swój tajemniczy sposób.  –  Jeśli już mowa o Horście, daj mu to. Ucieszy się… – Bradin szepnął, wręczając jej pomięty zwitek papieru z piosenką, po czym odwrócił się i odszedł bez słowa. Podkład muzyczny: Lifehouse – Broken

Choć nigdy nie spodziewał się, że to powie, dziś naprawdę cieszył się, że to, co robił i w jaki sposób czynił to przez lata, zdążyło stać się nawykiem. Mechaniczną ciągłością, której nie musiał poświęcać już tyle myśli. Wychodził na scenę i po prostu śpiewał. Automatycznie wykonywał te same ruchy i automatycznie uśmiechał się, słysząc swoje imię, chociaż dzisiaj najchętniej w ogóle nie wychodziłby z łóżka. Myśli o niej nie pozwalały mu zasnąć, a tylko napięty grafik wyznaczonych obowiązków sprawiał, że

225 #Infover WM hamqb8nb4fwlfcgrr06iumjwydqb086o2wu10ypn#

Brade zmuszał ciało, aby się podniosło. Tak bardzo cieszył się, że będzie miał ją ze sobą podczas trasy. Że będzie mógł pokazać jej swój świat od środka. Tak kolorowy i barwny, jakiego jeszcze nie widziała. Ściągał z rąk i szyi kolejne ozdoby, by niedbale odkładać je do małego pudełka. Smutny brzdęk uderzających o siebie metalowych przedmiotów przerwało ciche pukanie, a potem delikatne szurnięcie garderobianych drzwi. Nie zdążył jeszcze zmyć makijażu i tak naprawdę nie był nawet zmęczony dzisiejszym koncertem. Ale chciał być sam. Po prostu.  – Jestem zajęty – odpowiedział, nie oglądając się za siebie.  –  Jesteś pewien? – szepnęła Violet.

Podkład muzyczny: „American beauty” soundtrack – Mental boy Nagle zakręciło jej się w głowie, a trzymany w dłoni szampon wypadł z rąk, uderzając dźwięcznie o brodzik. Ten dźwięk, ten pusty dźwięk był chyba ostatnim, który dotarł do Ally, kiedy otwierając usta jakby w niemym krzyku, z płaczem osunęła się po ścianie. Jego zapach, zapach szamponu, zawsze identyczny i przywodzący na myśl wspomnienia, tak brutalnie przypomniał jej, że nadal była tą samą dziewczyną, co jeszcze tydzień temu. Krople wody spływały na ramiona i twarz, a ona trwała tak, jakby kuląc się w bólu. Pod zamkniętymi powiekami odtwarzały się obrazy. Widziała jego twarz, był tak blisko i uśmiechał się. Jadł śniadanie i jak zawsze mówił z pełnymi ustami. Teraz zachodziła go z tyłu, zasłaniała mu oczy, by już po chwili widzieć go tuż nad sobą i spoglądać w ciepły brąz zabójczego spojrzenia. Teraz znowu był na scenie. Spod czarnej bejsbolówki wystawały ciemne włosy, a on sam, jakby lekko zniecierpliwiony, uderzał palcami w mikrofon. Odwrócił się i spojrzał zachęcająco, kiedy podeszła. Dotknęła

226 #Infover WM gboful1o1jrfkcxai2cpmrpk8rov0x8p2sd44bam#

jego policzka, przesunęła palec na miękkie wargi i rozchyliła je lekko. Teraz czuła pod palcami jego skórę, chciała poczuć jej fakturę i ciepło, kiedy w rzeczywistości opuszki palców błądziły po chłodnych kafelkach. Woda stawała się coraz chłodniejsza, a jej usta powoli siniały, lecz cały czas wydobywał się z nich tak samo głośny, drżący szloch. Przeźroczyste strużki spływały swobodnie po wargach i zaciśniętych powiekach, a skulona dziewczyna, siedząca w rogu prysznica, trzęsła się z zimna, ale trwała w bezruchu. Nie pozwoliła obrazom odejść. Nie pozwoliła zniknąć. By jeszcze przez moment był przy niej. By jeszcze przez chwilę jej nie zostawiał. By choć na chwilę cofnąć czas. Tak bardzo potrzebowała, by dzisiaj odebrał. Chciała usłyszeć jego głos, choćby nawet miał ją odtrącić. Nagrywała się bez końca, aż wreszcie chyba zrozumiała… że on odszedł. A ona nadal jest tutaj.

 –  Violet, co ty tu robisz?  –  Cóż za miłe powitanie… – powiedziała, rzucając mu rozbawione spojrzenie, i podeszła powoli. – Nie bój się, nie przyszłam cię nagabywać. Nie mam nawet zamiaru zająć ci dużo czasu. Po prostu grałam dzisiaj trzydzieści kilometrów stąd… dowiedziałam się, że jesteście… Postanowiłam zwyczajnie się przywitać. Poza tym siadło mi nagłośnienie na lewej stronie, potrzebuję porządnego wzmacniacza, a wiem, że nie gracie jutro i pojutrze, więc… – Spojrzała pytająco. – Moi technicy wszystko odwiozą na wyznaczone miejsce, kiedy tylko…  – Jasne… – Brade uśmiechnął się ciepło, widząc, jak się tłumaczy. Zupełnie nie umiał tego zrozumieć, ale chyba naprawdę ucieszył się, że ją zobaczył. Oczy Violet obdarzyły go niebieskim

227 #Infover WM fs4kcgpipdjevaz8pefn11bfx2akdxp1arsa4ugo#

spojrzeniem i mógłby nawet powiedzieć, że wyładniała, o ile w ogóle było to możliwe. Wyzywający strój został zastąpiony przez gustowny czarny golfik, brązową kurteczkę i zamotany wokół szyi szalik w przyjemnym rudawym kolorze, ale może była to zasługa słotnej pogody, a nie jakichś radykalnych zmian. Odsłaniając rząd równiutkich białych zębów, odwzajemniła uśmiech.  – Widziałam cię dzisiaj w akcji. Jesteś jeszcze lepszy niż kiedyś! – powiedziała serdecznie, a Brade zaśmiał się, podziękował i przysiadł na brzegu stołu. – Nic się nie zmieniłeś – stwierdziła, widząc sposób, w jaki opierał się o stół i zaplatał przed sobą długie nogi. Jego szczupłe ciało, ubrane w szare spodnie i jakąś czarną bluzę, wyglądało na jeszcze smuklejsze. Przez moment na powierzchnię myśli wkradły się nostalgiczne wspomnienia. Zapatrzyła się na niego. Po chwili jednak tylko się uśmiechnęła. Zrobiła kilka kroków po garderobie w taki sposób, w jaki ludzie zazwyczaj oglądają gabinety. Brakowało tylko, by przejechała palcem po ramce jakiegoś zdjęcia. – Horst podobno się rozwodzi? – zapytała, a on zmarszczył brwi. Zupełnie nie spodziewał się, że Violet zacznie w ten sposób. Z reguły każde spotkanie z nią rozpoczynało się od maślanych oczu i spazmatycznego płaczu. Tym razem go zaskoczyła. Dość pozytywnie. Nigdy nie chciał być draniem i powodem jej łez. W końcu ród Rothfeldów miał już jednego dumnego przedstawiciela w tej kategorii.  –  Jak nie chcesz, to nie mów – rzekła, gdy nie odpowiedział. Dopiero teraz zorientował się, że się zamyślił.  – Nie… to tylko rozkojarzenie… – Uśmiechnął się uroczo. – A rozwód Horsta to przecież żadna tajemnica w branży. A ty wiesz od…? – przeciągnął.  –  Corrine mi powiedziała – Violet dokończyła grzecznie.  –  Corrine Kruger? – zapytał.

228 #Infover WM hjm1rw4csiljv0sbbae8l12mpizgmknday6jv6pp#

 – Tak, cały czas ta sama – odparła spokojnie, przysiadając obok niego na krawędzi stołu, i posłała mu trochę skrępowany uśmiech, który mówił: „udawanie, że słabo się znamy, raczej nam nie wyjdzie”. Zrozumiał go i też zaśmiał się pod nosem. To było raczej jednokrotne parsknięcie. Takie, które oznaczało: „masz rację, nie uciekniemy od tego”.  –  Ona nadal się odchudza? – zapytał. Zdziwił się tym, co po takim czasie tkwiło mu w pamięci. I również tym, że cokolwiek go to obchodziło.  – Już nie. Sporo schudła. Musiałbyś ją zobaczyć, naprawdę dobrze wygląda. A Carl nadal chodzi na te „gorące randki”*? Uśmiechnęła się zachęcająco, kiedy na moment uniósł głowę. Najpierw dzielisz z kimś życie, a potem zapominasz, że przecież wiecie o sobie tak dużo. To było jak kiepski żart. Minęły dwa kwadranse, aż wreszcie zdał sobie sprawę, jak bardzo tego potrzebował. Zwykłej rozmowy, niezobowiązującej wymiany zdań, szczerego uśmiechu i wspominania głupot, które skutecznie odciągnęłoby go od miejsc i osób, sytuacji i słów, w których kluczył myślami od tygodni – przyjacielskiej, beztroskiej rozmowy, przywracającej wiarę, że potrafił zapomnieć. Natomiast Violet miała wrażenie, że tylko ten tajemniczy smutek, który widziała w jego oczach, powodował, że Bradin jeszcze jej stąd nie wyrzucił. Zazwyczaj, gdy tylko próbowała się zbliżyć, ucinał rozmowę po dwóch zdaniach. Dziś był jakby nieswój. W jego ruchach nie było dawnej energii, wzrok zatrzymywał się na wszystkim odrobinę dłużej, niż powinien.

* Hot Dates – (ang.) rodzaj spotkań towarzyskich – kobieta i mężczyzna rozmawiają przy stole i mają kilka minut na poznanie się, a po gongu przechodzą do kolejnej osoby.

229 #Infover WM g8ob264zaaeu0mnwwcyhpwcy2bqfrw1otcb8qiwr#

 – Ale Horst… nie przypuszczałam, że się rozwiodą – powiedziała w końcu.  –  Ja też nie. Byli tacy… Kłócili się, rozchodzili, ale jednak się kochali. Ona nigdy nie zrobiłaby mu krzywdy. Zawsze myślałem, że ten związek jednak nie rozleci się przez pierdoły. Że kto jak kto, ale oni nie powielą stereotypu.  –  Patrick za dużo pracował.  – Mhmm, to jego wina. – Bradin kiwnął głową i zacisnął usta, a potem zamilkł na chwilę. – Byli tacy inni… Byli trochę jak…  –  …my? – powiedziała niepewnie. Nie odpowiedział. Siedzieli tak w ciszy, a Violet patrzyła z ukosa i starała się nie spoglądać w to miejsce na jego szyi, gdzie kaskada czarnych włosów robiła mały uskok. Starała się nie myśleć o jego ustach. O długich rzęsach, które teraz, spuszczone smutno, zakrywały najpiękniejsze oczy świata.  –  OK, na mnie już pora – powiedziała, podniosła się i automatycznym ruchem otrzepała spodnie jak dziecko, które wstało z kamiennej posadzki. Kiedy już miała odejść, usłyszała za sobą szept:  – Ty też niewiele się zmieniłaś. Ale w tym dobrym sensie. Minęło sporo czasu, co?  – Trochę… – westchnęła niby obojętnie i dodała po chwili: – Ale twoje fanki nadal piszczą w taki sposób, że trudno nie posądzić ich o obłęd. Pamiętam, jak bardzo byłam o nie zazdrosna… – uśmiechnęła się i zrobiła to tak niewinnie, że przez moment miał wyjątkowo dziwne déjà vu.  –  Zawsze powtarzałem ci, że nie ma o co – szepnął pocieszająco i wstał, aby się z nią pożegnać.  – Ale byłam za głupia, aby to zrozumieć… – powiedziała z przemyśleniem, a niebieskie oczy uniosły się wprost na niego. Z pozoru błaha odpowiedź i powłóczyste spojrzenie przerodziły się w intymną ciszę.

230 #Infover WM ghoy0wvsanhg8ob1uxbtuen6ovghd26zgt2nlysv#

Nie chciał patrzeć w jej oczy, choć ich kolor i tak nie miał szans być ani w połowie tak intensywny jak oczu Ally.  –  Chyba naprawdę powinnam już iść. To ona pierwsza spuściła wzrok i przerwała spojrzenie. Wtedy męska dłoń ujęła jej rękę. Brade delikatnie przysunął ją do siebie. Serce Violet zabiło tak mocno, jak tylko możesz sobie wyobrazić, gdy po półtora roku to znowu on wykonuje krok. On, ten, którego nigdy nie przestała kochać. On, który był odzwierciedleniem marzeń. On, którego anielskie oczy patrzyły na nią teraz z takim smutkiem.  – Nie idź jeszcze – szepnął. Zupełnie nie wiedział, dlaczego to zrobił.

#Infover WM dwas8xi0nugspp0l0wgse8qwq6b1xekobaudbd4v#

16. Moment, w którym stajesz się mężczyzną

Niebywałe. Bo nawet nie czuję się przegrana. Nic nie czuję. Mam wrażenie, że świat stanął w miejscu i to tylko ja zapomniałam przestać się kręcić. Nie mogę pozbyć się uczucia, że wiem więcej. Że jestem jakby mądrzejsza o to, iż zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem sama. Że choćbym nawet przez miliony minut była przekonana, iż jesteśmy tak silni i wyjątkowi, wszystko jest w stanie rozpaść się w nicość, mimo że dalej jesteś mi tak samo bliski. Mimo każdej chwili, każdej wspólnej sekundy. Mimo że nadal czuję na skórze Twoje usta i dotyk Twoich rąk, kiedy mnie kochałeś… Chyba nigdy tak bardzo nie wątpiłam w to, w co wszyscy mimo niepowodzeń i na przekór doświadczeniom starają się wierzyć. W to, co inni nazywają treścią i sensem, a my nazywaliśmy NAMI… zamykając cały świat w jednym, tak niewiele znaczącym słowie. Chyba nigdy tak bardzo się nie bałam. Nie tego, że Cię stracę, bo czy kiedykolwiek Cię miałam? Boję się tego, że największa siła, której byłam świadkiem, gaśnie. Gaśnie, bo chcesz…

232 #Infover WM fssw486wpdcxbuolpvfx4dio0s1thdentqvnrpeu#

Kolejne metry ciemnego korytarza płynęły nieśpiesznie, gdy Tom pokonywał je bez uwagi, i nie był nawet pewien, czy – gdyby go zapytać – potrafiłby powiedzieć, o czym teraz myślał. Mieszanka zmęczenia i lekkiej nutki irytacji przeplatały się z chęcią zamknięcia szczelnie drzwi jakiegoś hotelowego pokoju i zaszycia się w nim na co najmniej tydzień. Treść jedynych życzeń oscylowała gdzieś między wygodnym łóżkiem a jacuzzi z bąbelkami. Dziś niekoniecznie w damskim towarzystwie. Był zmęczony, zwyczajnie zmęczony. Nogawki szerokich dżinsów szurały lekko i chyba jedyne, na czym Tom skupiał uwagę, to ten rytm. Zwykły cichy szelest pośród mroku. Od niechcenia powtarzał w myślach rozkład jutrzejszego dnia, przyznając z niesmakiem, że dwa wywiady radiowe w stacji, której nazwy nawet nie potrafił wymówić, to jednak trochę za dużo. Pogrążony w myślach, poprzechodził właśnie obok garderobianych drzwi, które nagle otwarły się na oścież tuż przed jego nosem. Uskoczył, a wybiegająca z nich dziewczyna wpadła na niego z płaczem. Zasłaniając twarz dłońmi, odsunęła się w zawstydzeniu. Szczupła dłoń Brade’a, który wybiegł zaraz za nią, ujmowała jej nadgarstek. Starał się ją zatrzymać i krępował jej ruchy.  –  Puszczaj mnie! Puszczaj. Nikt nigdy w życiu tak bardzo mnie nie upokorzył! Nikt tak mnie nie skrzywdził!  –  Val, to nie tak. Przepraszam! Zaczekaj!  –  Na co mam czekać?! Na co?! Gdybym dziś poszła z tobą do łóżka, też wolałbyś myśleć, że jestem nią?! Jakąś inną? Też ją byś sobie wyobrażał!? – krzyknęła mu prosto w twarz, szamocząc się przez łzy, a Brade natychmiast ją puścił. Automatycznie odwrócił wzrok i w tej właśnie chwili zauważył wlepione w siebie oczy brata. Tom przez moment stał jak zahipnotyzowany i zastanawiał się, czy to on ma zwidy, czy świat zwariował i ktoś najwyraźniej

233 #Infover WM h1mjeltos88flqn4u4fv82cmeeyq66yozym22nxt#

zapomniał mu o tym powiedzieć. Dopiero po chwili, gdy wszystko zrozumiał, a w jego żyłach zaczęła buzować zwyczajna furia, przypomniał sobie, jak artykułować dźwięki.  – Violet?! Co ty tu, do diabła, robisz?! Co to ma znaczyć!? – wrzasnął, szeroko otwierając oczy.  –  Widzisz, Bradin? – syknęła. – On chociaż pamięta, jak mam na imię! Odwróciła się i pobiegła długim korytarzem.

Rozpościerając szeroko ręce, gładziła materiał atłasowej pościeli. Był zimny i nieprzyjazny, a jego faktura wykazywała nadmierną gładkość, która teraz wybitnie działała jej na nerwy. Ta nienaganność, wręcz idealność, doprowadzała ją do mdłości, kiedy w każdej nieistniejącej fałdzie i w każdym równym brzegu Al widziała rękę własnej matki. Kobiety, której treścią życia było czynienie go eleganckim, by móc rekompensować sobie brak emocji. By czynić własne życie znośnym. Ally znajdowała się jakby w letargu. Wieczory i poranki kolejnych dni nie przyniosły niczego oprócz wymiany tych samych, pustych zdań i chyba już jakiś czas temu Al zrozumiała, że następne próby rozmowy z rodzicami pozostaną niczym więcej jak stratą czasu. Słowa matki już nie raniły, a brak wsparcia ze strony ojca stał się jej zupełnie obojętny. Parę dni i parę nocy. Kilkadziesiąt niby nieznaczących godzin. Dziesiątki rozmów i parę nieuważnie użytych słów. Przepaść, która przekreśliła wszystko to, co kiedyś jeszcze dało się ratować. Al wiedziała, że nie może usłyszeć JEGO głosu, ale przecież nie wszystko było tak odległe i stracone, by stać się nieosiągalnym.  –  Jesteś tam? – szepnęła dość radośnie do słuchawki, lecz głos,

234 #Infover WM dg1toigsnmb0eo1c8fglvu1h6il2co64gezy2zfy#

w którym nie pobrzmiewały łzy, był tylko kamuflażem. Kamuflażem tego, jak bardzo potrzebowała JEGO obecności, JEGO albo…? Tom natychmiast przetarł dłonią oczy, które jeszcze pary razy mrugnęły, upewniając się, że wyświetlany numer nie jest jakąś senną marą. Nadal nieprzytomny spuścił nogi z autobusowej koi i zamaszystym ruchem odsłonił kotarkę.  –  Tam, to znaczy… nie wiem, co masz na myśli, bo, kochanie, o ile się nie mylę, jak kładłem się spać jakąś sekundę temu, byliśmy w drodze, więc…  –  Jedziecie – szepnęła wyrozumiale.  – Jedziemy, jesteśmy… cholera wie gdzie, bo dzisiaj śpię bez damskiego towarzystwa i nie ma mi kto powiedzieć… – zażartował, na wpół przytomny. Obrócił się w stronę koi. Bradin spał jak zabity, o czym Tom wiedział chyba podświadomie, natomiast ciche pochrapywanie Bobiego rozwiązywało resztę kwestii. Ziewając przeciągle, właśnie miał znowu się odezwać, kiedy z drugiej strony doszły go niewyraźne, ciche dźwięki. Nie rozpoznał ich od razu.  –  Ja już nie mogę, Tom. Ja już nie mam siły… Teraz wiedział. Był pewien – płakała. Natychmiast zeskoczył z koi, przejechał dłonią po włosach i oddalił się na taką odległość, że reszta nie miała już prawa go słyszeć. Wszedł do kuchni. Zaduch. Zawsze ten sam zaduch. Głos Brade’a wymagał wyłączania klimatyzacji, co powodowało, że nawet będąc w bokserkach, Tom czuł, jak otacza go nieznośna, duszna wilgoć. Zrobił parę nerwowych kroków, zastanawiając się, czy wytrzyma płacz Ally i nie da nic po sobie poznać.  –  Co właściwie się stało!? – zapytał zdezorientowany. – Albo… co ten dureń ci zrobił!? – powiedział już pewniej i dużo bardziej stanowczo, niż tego chciał.

235 #Infover WM humd4kjc4wpq1xsjhqz0rce28wf0fgliwu6wprn8#

 – Tom, ja… dzwonię się pożegnać. Kiedy wrócicie, moich rzeczy nie będzie już w apartamencie. Postaram się spakować wszystko jak najdokładniej, by nie musieć się wracać. Klucze zostawię Terry’emu przy wyjściu. Mogę też odwieźć je do wytwórni albo…  –  CO!? – prawie wrzasnął i natychmiast obrócił się przez ramię, by sprawdzić, czy nikogo nie obudził.  – Tak będzie najlepiej. Jeżeli on mnie nie chce, może będzie łatwiej, jeżeli w ogóle się nie zobaczymy. Nie chcę rozdrapywać ran, mam już tak strasznie dość bólu, Tom… – Blondyn potrząsnął głową, starając się cokolwiek zrozumieć.  –  Że CO TY W OGÓLE PIEPRZYSZ? Jakie pożegnać, jakie rzeczy, o co chodzi, Al?! – wrzasnął tłumionym szeptem, czując, że zaraz straci cierpliwość. Powoli podszedł do czegoś, co imitowało w busie kuchenny stół, i usiadł, jeszcze mocniej przyciskając telefon do ucha.  – On ze mną nie rozmawia, Tom… – mówiła coraz wolniej, a on zamilkł. – Nie rozmawiał od tamtej pory, kiedy wybiegł. Próbowałam go przeprosić, ale… Próbowałam nawet błagać. Nagrałam milion wiadomości, których pewnie nie odsłuchał… – jej głos łamał się, kiedy szeptała do słuchawki kolejne zdania, a Tom czuł, że właśnie coś łamie się w nim. – Proszę, przekaż mu tylko… Po raz ostatni powiedz mu, że bardzo go kocham i że nigdy nie zapomnę naszych chwil. Powiedz mu… powiedz… że nigdy nie będę żałować ani sekundy… powiedz. – Załkała. – Powiedz, że na zawsze będę jego i że… – przerywany, spazmatyczny szept wdzierał się w świadomość Toma, gdy jego ręka jeszcze mocnej ścisnęła aparat, a głowa jakby nieznacznie opadła. Po chwili złapał się na tym, że już tylko słuchał. Słuchał, jak płakała, ocierając ciszą spływające łzy.  –  Jesteś tam…? – zapytała.

236 #Infover WM dz1mfeq8otmog0ehnbcaialiwgnmrtf22qvcai1u#

 –  Jestem, skarbie… jestem. Zawsze będę – szepnął czule, błądząc wzrokiem po podłodze i modląc się, by jeszcze przez chwilę potrafił rozgonić myśli. Nigdy nie przypuszczał, że jej ból może robić z nim coś takiego. Czuł, że jakaś siła skręca nim od środka. Przeciągle spojrzał w stronę sypialnych koi. Pierwszy raz w życiu miał szczerą ochotę udusić Bradina, naprawdę.  –  Jestem, kochanie… jestem przy tobie…

Następnego dnia wstali wcześnie rano. Przetransportowali instrumenty w wyznaczone miejsce, a ekipa techników podłączyła je do próby. Tom grał już czwartą piosenkę i czuł, jak ciągnięty wysoko dźwięk znajomego głosu z każdą chwilą irytuje go coraz bardziej. Dziś nie mógł znieść tej barwy ani tej tonacji. Dziś nie mógł patrzeć na przygotowane wnętrze koncertowej hali, mroczne odcienie, naciągnięte struny. Nie rozumiał tego, dlaczego to wszystko kiedyś przedstawiało dla niego sens, tego, że dla wielu, którzy jutro przyjdą, jest jedynym sensem, i jeszcze tego, dlaczego nadal tam stał! Wszystkie jego myśli zlały się jakby w jedną, ciasną, w której nie było miejsca dla niego samego i poczucia gniewu, które czuł. Długie palce pomknęły po napiętych strunach, powodując ostry, urwany zgrzyt.  –  A jakbyś się RAZ NIE pomylił, coś by się stało?  –  A jakbyś się RAZ zamknął? – Tom warknął ciężej, niż się spodziewał.  – Możesz mi powiedzieć, jaki masz problem? – Brade przekrzywił w zaciekawieniu głowę i jedną ręką mocniej uchwycił stojak mikrofonu. Uniósł brew, a jego wzrok wskazywał, że też ma nerwy na postronkach.  –  Pieprz się! – syknął Tom.  –  Co ci, do diabła, odbiło?! – Bradin rozdarł się na całe gardło.

237 #Infover WM ghnyyccwandxf1bbqwddrccsf1xphubeeu8rp6be#

Pięści Toma zacisnęły się same. Słysząc w myślach jej szloch, nie wytrzymał.  –  Mnie odbiło?! Mnie? Jesteś większym gnojem ode mnie, chociaż to mnie całe życie zarzucasz, że ranię ludzi, Panie-KurwaWielce-Święty! Jak mogłeś zostawić ją z tym wszystkim samą!? Jak mogłeś! Nie odezwać się do niej, nie dać znaku życia! Pozwalać, by przechodziła sama przez coś takiego, bo TY masz swoją zasraną urażoną dumę. Jak mogłeś, pytam, jak?!  –  Nie twoja zasrana sprawa…  – A może moja, skoro ona dzwoni DO MNIE w środku nocy, płacząc MI w słuchawkę, i prosi, żebym po prostu do niej mówił, bo „mój głos jest trochę podobny”! „Bo to jedyne, co jej zostało”! – wykrzyczał, a twarz Bradina gwałtownie się zmieniła. Jego oczy wyrażały coś między żalem a trwogą, a wargi rozchylały się powoli. – Piszesz o miłości, a wiesz o niej gówno! – wrzasnął Tom. – Co?! Już zapomniałeś?! O wszystkim już zapomniałeś? A może ta dziwka, która była tu wczoraj, POMOGŁA CI ZAPOMNIEĆ!? – warknął i zbliżył się tak, że jego twarz znajdowała się jakiś centymetr przed nosem Brade’a. – Żal mi cię! – syknął i odwrócił się w stronę kulis. Odszedł, a po drodze z całej siły cisnął na bok gitarę. Upadła z łoskotem na scenę.  –  No to mamy po soundchecku… – Bobi spojrzał na Antona.  –  Chyba tak. Bradin wiedział, że nie mieli odwagi nawet się odezwać, kiedy dyskretnie odkładali instrumenty i zostawiali go samego. On jednak nadal nie umiał wykonać ruchu. Stał, wpatrując się w pustą halę, a dłoń wciąż ściskała stojak mikrofonu. Nawet światła sceny, jakby w odpowiedzi na jakieś nieme życzenie, przyciemniły się posłusznie i tylko wstający zza operatorki Horst zdawał sobie sprawę, że to nie stało się przypadkiem.

238 #Infover WM gxo0t2ayazrq2zfyakk0uh22yoxl6u8fuwyauptm#

Po raz kolejny omiatał wzrokiem miejsce, z którego zobaczyłby morze wyciągniętych rąk, usłyszałby lawinę głosów wykrzykujących jego imię, i coraz silniej czuł, że coś właśnie w nim upada. Przed oczami odtwarzały się obrazy, jakich nie chciał widzieć, natrętnie wdzierające się do świadomości. Przypominały mu, czego o mały włos nie zrobił, do czego prawie dopuścił… i co prawie zniszczył. Violet przymknęła oczy, by jeszcze mocniej czuć ten dotyk. Czuły dotyk jego dłoni, zapach jego perfum. Po raz pierwszy od swojego odejścia był tak blisko, a jej trudno było uwierzyć, że to dzieje się tu i teraz – od pewnego czasu takie chwile przeżywała tylko we wspomnieniach. Westchnęła głęboko, starając się zapanować nad sobą. Tak bardzo nie chciała zepsuć tego momentu. Pragnęła na chwilę zapomnieć, jak za nim tęskniła, już nie rozpamiętywać przepłakanych nocy.  –  Val, coś nie tak ? – wyszeptał z troską.  –  Nie, tylko… – Nabrała powietrza, zmuszając się, by spojrzeć mu w oczy. – Jesteś jeszcze szczuplejszy, niż kiedy widziałam cię ostatnio. Masz jeszcze większe dołeczki… o tu. – Uniosła dłoń i z czułością przejechała po wcięciu w jego policzku. Na sekundę zamilkł, rozkoszując się namiastką kobiecego ciepła, lecz jakby w tej samej chwili dotarło do niego coś więcej. Otworzył oczy i delikatnie, lecz stanowczo ujął dłoń Violet, ściągając ją ze swojej twarzy. Prawy kącik jego ust uniósł się przepraszająco. Czyli znowu się zbliżył, a gdy tylko go dotknęła… odtrącił ją.  –  To tylko stres – rzucił niedbale.  – Zawsze żyłeś w stresie, a jednak pamiętam cię innego – powiedziała. Nie chciała już znosić upokorzeń, odrzucenia. – Planuję sprzedać domek w górach, Bradin. Nie wiem, czy cię to obchodzi, po prostu chciałam, żebyś o tym wiedział – rzekła i cofnęła się trochę. Przyłożyła do ust wierzch dłoni i zacisnęła wargi. Po chwili odwróciła oczy, aby ukryć spływające łzy.

239 #Infover WM hnpenhxlsh8iu6hexa6tlm2o6de2cemqox8x1f8e#

Poczuł się tak, jakby miniona radosna godzina nagle wyparowała z jego życia. Przytłoczony ogromem zdarzeń, których nie powinien wspominać, popatrzył na nią poważnie.  –  Jesteś pewna? Nagle znów poczuł się odpowiedzialny za jej łzy.  – Kiedyś chyba muszę się uwolnić, prawda? – jej głos był raczej jękiem, gdy zwróciła ku niemu twarz. Smugi spływającego tuszu na jej policzkach wyglądały jak czarne wyżłobienia, a ona popatrzyła na niego pełnymi bólu oczami. Takimi, których obraz potrafi zostać z człowiekiem do końca życia. – Nigdy nie pojadę tam z żadnym innym mężczyzną… z tobą też już nie, więc po co mam go trzymać? – Złamała go tym, jak usilnie starała się uśmiechnąć przez łzy. Wyciągnął rękę i mocnym ruchem przyciągnął ją do siebie. Violet chciała, by wierzył, że mogą rozmawiać, jakby byli tylko przyjaciółmi, i udawała, że to jej nie rani. Ale tak naprawdę z każdym słowem, z każdym gestem i każdym wspólnym wspomnieniem sprawiał, że to, co starała się wyrzucić z myśli przez półtora roku, wracało ze zdwojoną siłą. Jego uśmiech, jego oczy, ten cholerny sposób, w jaki na nią patrzył. Teraz już płakała głośno, wtulając się w jego ramiona. Głaskał ją po głowie, starał się uspokoić, lecz czuł się tak strasznie podle.  – Przepraszam cię za wszystko, co zrobiłem – powiedział. – Jeżeli dziś dałem ci jakąś nadzieję, to… Jakby z wahaniem jeszcze raz uniosła dłoń i dotknęła jego twarzy. Obserwowała reakcję, tak bardzo się bojąc, że on znowu ją odtrąci, ale tego nie zrobił. Czułym ruchem palców pogładziła jego skroń, a potem policzek.  –  Po co ci to, Val… – powiedział niecierpliwie, jednak tolerował ten dotyk. Z niebieskich oczu znowu popłynęły łzy. Naprawdę tam był. Nie rozpłynął się w nicość, jak we śnie – nadal tam stał i czuła gładkość jego skóry.  –  Proszę cię, pozwól mi… – szepnęła. Z niedowierzaniem patrzył w ten kolor i z taką ulgą przyjmował jej kobiece ciepło. Violet nie mogła wiedzieć, gdzie były myśli Brade’a, kiedy

240 #Infover WM hfmbumw8saon8e8ho8dkph2cp0k2x1uv28wjg01p#

wpatrywała się w jego usta… kiedy wplotła palce w jego włosy. Wargi dziewczyny drżały coraz bardziej, a serce chyba stanęło w miejscu… Czuł, jak czubek jej nosa dotyka jego policzka, a rozchylone wargi przejeżdżają po brodzie, tak jakby szukały ust.  – Pocałuj mnie… błagam, pocałuj… – Nie wytrzymała i spazmatycznie nabrała powietrza. Uczuć nie leczy się litością, więc wiedział, że tego nie zrobi. Odchylił głowę, a wilgotne dziewczęce wargi, zamiast się poddać, niespodziewanie zjechały na jego krtań i przesunęły po niej długim ruchem. Choć tego nie chciał, poczuł na plecach dreszcz i gwałtownie westchnął.  –  Och, Ally. Jedna mgła wspomnień rozmyła mu się przed oczami, jednak zaraz zastąpiła ją kolejna:  –  Potrzebowałaś mnie i poszłaś się pieprzyć z NIM!? – wrzasnął na całe gardło, natychmiast wyrywając się z jej objęć. Zrobił to z taką siłą, że teraz bała się nawet zbliżyć. – Potrzebowałaś mnie i zadzwoniłaś po niego? I co, ZNALAZŁAŚ MNIE WTEDY, AL? Znalazłaś mnie wtedy… w nim? Zaryzykowałam dla Ciebie… Od początku. Nie chciałam tego… Pamiętasz? I pozwoliłeś mi stracić… Wszystko. Zgarbiony, całym ciężarem ciała oparł się o stojak mikrofonu. Zwiesił ręce i opuścił głowę, a kosmyki ciemnych włosów zakryły mu twarz. Wszystko doszło do niego i złożyło się w niewiarygodnie prostą całość, którą chyba od początku miał przed sobą, tylko musiał zmienić pryzmat, aby wreszcie ją dostrzec. Stał na scenie, pośrodku własnego królestwa, które teraz rozsypywało się jak

241 #Infover WM fjs1r62mpbu6tjqvt0fagsaej1x2n6sawnzlh8vs#

domek z kart, kurz lub piasek. W głowie pobrzmiewały mu słowa, którymi tak bardzo ją zranił, a przecież sam – jeśli lojalność miała stawiać go wysoko – lądował na samym dnie.  – Boże, jestem idiotą… – wyszeptał. Chwycił metalowy stojak, nagle wziął zamach i z całej siły odrzucił go w głąb pustej hali. Tępy dźwięk niósł się odbitym echem. Brade nadal go słyszał, gdy wybiegał.

Powoli naciskając mosiężną klamkę, Ally obserwowała, jak na posadzce rysują się pasy światła. Promienie słoneczne biegły przez cały przestronny salon, aż po kominek i schody prowadzące do pierwszego piętra. Tańczył w nich kurz, lecz poza tym panował tu absolutny spokój… Wraz z nim zza uchylonych drzwi apartamentu wyłaniało się wszystko inne, co miesiąc temu zostawiła na Sendinger Strasse, by do tego powrócić. Nagle usłyszała swój śmiech i zobaczyła siebie wychodzącą stąd niedawno. Wkładała płaszcz i poprawiała fryzurę przed lustrem, a stojący za nią Brade był niespokojny. W tle słychać było słabe głosy:  –  Brade, co byłoby nieodpowiedzialne? – Mrugnęła długimi rzęsami.  – Nic, już nic… – szepnął i pocałował ją troskliwie. – Chodźmy – *11, t. II. Twardym krokiem ruszyła przez salon i z jakąś determinacją zaczęła zmierzać po schodach na górę. Z cechującą ją upartością i dumą uniosła wysoko podbródek. Nie rozglądała się na boki, aby nie zauważać wspomnień i starała się rozgonić myśli, aby nie borykać się z ewentualnymi wnioskami. Popełnili błąd. Oboje. Błąd, którego piętno widziała na każdym kroku, a jednocześnie błąd, który ściągnął z jej barków dużo cięższe brzemię. Brzemię strachu. Dziś mogła otwarcie powiedzieć,

242 #Infover WM dwa4ew8zovxuya6ux8o10bwkdnkmmx1mb6qtjquw#

że nie boi się niczego. Nie zważając na ludzi i stereotypy, mogłaby stwierdzić, że chce grać va banque i stracić wszystko – lub znowu przekonać się, że to, co ma, jest niczym. Upewniał ją, że będzie ostoją jej chwiejnego świata, po czym pozbawiając go fundamentów, kazał jej samotnie przeciwstawiać się jutru. W środku czuła się zupełnie pusta. Wcześniej myślała, że jeżeli tylko zacznie spadać, nie trafi nigdzie indziej niż w jego otwarte ramiona. Kiedy nadszedł dzień próby, zrozumiała, jak bardzo się pomyliła. Wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała, on zwyczajnie się cofnął, a ona całym ciałem rąbnęła o beton. Kiedy wychodziła z rodzinnego domu i nikt nie podał jej ręki na pożegnanie, nie poczuła żalu. Teraz, gdy bezceremonialnie przekroczyła próg ich własnej sypialni, też go nie czuła – lecz zimny wyraz oczu nie zmienił się ani trochę. Na widok dziwnego rozgardiaszu i sterty porzuconych pudeł nawet się nie zatrzymała, dopóki robiąc kolejny krok, o mało przez jedno nie upadła. Wtedy przystanęła i zaczęła przypatrywać im się sztywno. Otwarte w zdumieniu oczy stawały się coraz większe na widok ozdobnych folii i eleganckich opakowań. Po chwili dostrzegła emblematy znanych marek. Uchwyciwszy skrawek jednego z wystających materiałów, czuła, jak robi jej się słabo. Poznała tę sukienkę, tak samo kolejną i następną. Pośpiesznie zaczęła wertować ozdobne pudła. Teraz zwyczajnie je rozrywała. Sama nie wiedziała, czy czegoś szuka, czy po prostu nie może uwierzyć. Stanęła na środku sypialni, otoczona roztarganymi, kolorowymi papierami i oddychając głośno, podparła ręce pod boki. Zamiast żalu i bólu obudziło się w niej jedynie rozgoryczenie.  –  Nie trafiłeś. Chciałam ciebie… – szepnęła zimno. Drżącą w złości ręką zerwała karteczkę przyczepioną do jednego z większych prezentów.

243 #Infover WM f84iyr61pay26gmcrw68yhyph0iiwg6btig1bxwg#

Tylko mnie nie zabij. I tak kiedyś musisz pogodzić się z tym, że wszystko, co mam, jest Twoje, a im szybciej to zrobisz, tym… no wiesz. I jeszcze coś… Otwórz to najmniejsze, różowe :) Wprawdzie miałem poczekać, ale chyba nie potrafię, więc… powiedz mi, czy dasz mi ten jeden jedyny prezent gwiazdkowy? Kocham Cię. Czarny Pospiesznie przebiegła wzrokiem po jeszcze nienaruszonych pudełkach. Z niewiadomych dla niej powodów jej serce zamarło, kiedy wreszcie je dostrzegła. Ułożone na honorowym miejscu, na samym środku ich wielkiego łóżka, na podwyższeniu z satynowej pościeli… leżało niewielkie pudełeczko przewiązane szeroką różową wstążką. Drżąca dłoń Ally powędrowała w górę, żeby zakryć usta. Mogła przysiąc, że nogi zaraz przestaną ją nosić, kiedy bardzo powoli podchodziła bliżej. Wstrzymując oddech, uchyliła wieczko. Miała nadzieję, że cokolwiek byłoby w środku, ból, który spowoduje, będzie do zniesienia. Lecz wtedy jej świat nagle niebezpiecznie się zachwiał, a serce zaczęło walić szaleńczo, choć łzy z jakiegoś powodu nie napłynęły do oczu. Jej powieki drżały coraz mocniej, ale nie wypowiedziała słowa. Zamknęła wieczko, by już nie spoglądać… na dwa maleńkie, dziecięce buciki.

Kilka dni wcześniej Gdyby to był film, ta scena rozpoczęłaby się od widoku dziewczyny stojącej w gabinecie jakiegoś prominentnego jegomościa.

244 #Infover WM f4skoikdpdnpgb40vvc8jio6v2nswwv6nbajmbex#

Patrzyłbyś na nią, widziałbyś, jak trzyma głowę spuszczoną, a potem, na dźwięk chrząknięcia lub innego znaku, niepewnie ją podnosi. Wtedy kamera przeniosłaby się na mężczyznę za biurkiem, siedzącego – lub trafniej to określając – praktycznie rozłożonego na fotelu. Fotel byłby oczywiście skórzany, a facet miałby czarne szelki na białej koszuli, które, jako wyraźny element, przyciągnęłyby twój wzrok. Koniecznie wywijałby w uniesionych palcach długopisem, cygarem lub innym atrybutem pomocnym w takich chwilach dzieciom władzy. Patrzyłby na dziewczynę w ten specyficzny sposób: ze zdumionym zainteresowaniem – jakby pragnął ją rozgryźć, wszystko w niej odgadnąć. A jednocześnie przechytrzyć. Dukan Bertrand nie przepadał za kinem, więc prawdopodobnie nie wiedział, jak miał wyglądać lub jak powinien siedzieć. Chociaż owszem – rozkładał się na fotelu niczym kibic na kanapie przed meczem, i owszem – dziewczyna stojąca przed nim dość smutno spuszczała głowę. Tu jednak podobieństwa do filmowych scen się kończyły. Dukan nie wyglądał poważnie czy jakby miał wzbudzać respekt. Raczej nasuwało się stwierdzenie, że prezentował się komicznie. Jego dziwna twarz przypominała postać z kreskówki – wyciągnięta, długa, z brwiami osadzonymi tak wysoko, jakby chirurg plastyczny dobiegał promila we krwi. Przypominał Cruellę de Mon. Jednak włosy, zamiast czarno-białe, były tylko białe – i nie długie, a krótkie i dziarsko sterczące po obu bokach, chyba tylko po to, by łysy środek głowy jeszcze bardziej się odróżniał. Spod głęboko rozpiętej lnianej koszuli świecił opalony tors, a palce o wypielęgnowanych paznokciach stukały w wypolerowane biurko. Dukan przeglądnął portfolio Ally, a teraz patrzył na nią tak, jakby zobaczył ducha. Oczywiście efekt przerażenia mógł być zasługą fatalnie zoperowanych brwi.

245 #Infover WM db18qgi2nq01nrwr1mnqbu6reshuwii42qc0aq6l#

Ona nie spoglądała na niego. Właśnie wtedy chrząknął, a Ally podniosła głowę.  – Kim ty jesteś…? – wypalił całkiem zagadkowo, biorąc pod uwagę, że miał przed sobą jej papiery. Doskonale również zdawał sobie sprawę, że dostała już propozycję pracy w „Vanity Fair”, bo sam to zlecił. Ally spojrzała na niego zdziwiona – choć było to nietrafne określenie. Wyglądała na lekko rozkojarzoną, jednak w rzeczywistości była tak roztrzęsiona i rozbita, że skołatane nerwy i brak skupienia ledwo pozwalały jej rejestrować, co dzieje się tu i teraz. Miała tu być i się zjawiła. Ktoś ją umówił i przyszła. Choć nie bardzo rozumiała wcześniejsze pytanie, jak i powód, dla którego w ogóle się tu znalazła.  –  Nie wiem, o co panu chodzi – odpowiedziała bez emocji, niczym uczeń zapytany przez nauczyciela o pracę domową, a Dukan pomyślał, że jak na rozmowę kwalifikacyjną, którą w pewnym sensie było to spotkanie, kandydatka wykazuje inicjatywę idącego na ścięcie. Przeczesał włosy dłonią. Jego ręka zastygła ze zgiętym łokciem, gdy głośno wypuścił powietrze.  –  Chodzi mi o to, kim się czujesz i skąd się wzięłaś. Bo moim zdaniem nie jesteś fotografem i nikt, kogo pytałem, o tobie nie słyszał. Jednocześnie… kompozycyjnie to są najlepsze zdjęcia, jakie widziałem w ciągu ostatniego roku. A już na pewno najlepsze zrobione taką zabawką jak Canon N3000. – Nagle przypatrując się jej uważnie, wstał, a potem przeszedł przez gabinet. – Ludzie uważają, że do tej pracy potrzebny jest talent, ale ja uważam odwrotnie. Aby umieć oddać obraz, uchwycić emocje, korespondować z odbiorcą za pomocą zmysłów… aby sprawić, by ktoś zobaczył obraz twoimi oczami, wcale nie musisz wiedzieć, co tak naprawdę chcesz przekazać. Wyciągnął w górę palec i obrócił się szybko, na co prawie się cofnęła.

246 #Infover WM fd4uoxeypssqhi8m0xnc6qw2wyhnibpttjm8nreq#

 –  Ale musisz najpierw wiedzieć coś o sobie, musisz wiedzieć, kim jesteś – dokończył patetycznie. Al spojrzała na niego i przez chwilę przypatrywała się mu w ciszy. Jej źrenice lekko drgnęły przez ułamek sekundy, jakby spodziewała się, że facet się roześmieje, ale tego nie zrobił. Wtedy nie wiedząc nawet czemu, postanowiła mu odpowiedzieć.  – To prawda, nie jestem zawodowym fotografem. I prawdą jest też to, że nie mam żadnego talentu poza jednym. Wiem, kiedy zdjęcie jest złe. To jest niby taka oczywistość, chociaż niekoniecznie.  – Co przez to rozumiesz? – zapytał nagle zainteresowany.  –  Większość nietrafionych i średniackich zdjęć publikowanych w magazynach bierze się z rutyniarskiej pewności. A fatalna kompozycja najczęściej bierze się ze strachu. Ja nie wierzę we własną wyjątkowość aż tak mocno, by nie przeanalizować zdjęcia pod każdym możliwym kątem, zanim w ogóle wypuszczę je z rąk, a tym bardziej zanim poślę je do druku. I wiem, że najlepsza kompozycja to z reguły ta najprostsza, więc nie boję się, że ktoś zarzuci mi niedostatek wizji artystycznej czy wyobraźni. Człowiek uwalnia się od wielu rzeczy, kiedy się nie boi, wie pan? Dukan Bertrand podniósł głowę. Nie spodziewał się, że dziewczyna podejmie tę grę. I nie spodziewał się po niej pewnego rodzaju zuchwałości, którą w tym wyczuwał. Większość ludzi w takich sytuacjach milkła. Gubiła się w kalkulacjach, co opłaca się powiedzieć, a co nie, i miotała się przy dobieraniu słów, by dobrze wypaść, co skutkowało tym, że stała z rozdziawionymi gębami o te kilka chwil za długo. Ta dziewczyna była albo tak zobojętniała, że zupełnie nie obchodziło jej, co się z nią dalej stanie, albo tak pewna siebie, że miała w nosie to, co on będzie o niej sądził. Zamyślił się.  –  Wiesz, kiedy zdjęcie jest złe… – powtórzył.

247 #Infover WM dca28pnhoewa122btduglt6vkz1d64qepojjd2k8#

 –  Tak – odparła, a Dukan wydął usta i pokiwał głową. Zdawało mu się, że emanuje od niej jakiś rodzaj buntu. Trochę się tego obawiał. Spuścił głowę i postukał ołówkiem w blat biurka. Wtedy odezwała się niespodziewanie:  –  I będę potrzebowała pożyczki.

Pierwsze zdziwienie najgłębiej zapada w pamięć, następne upodabniają się do wrażenia, jakie pozostawiło po sobie tamto. Dukan Bertrand stał przy oknie swojego gabinetu i patrzył, jak rzadkie płatki śniegu podczas drogi w dół zamieniają się w samotne krople, a potem już zupełnie tracą swoją magiczną, geometryczną budowę, przeistaczając się na asfalcie w smutne kałuże. Dziewczyna, która przed chwilą tu była, już wyszła, a on właśnie dla niej podszedł do okna i odsunął palcami zasłonkę. Teraz zniknęła już za rogiem, a Dukan spuścił oczy. Przez chwilę stał w milczeniu i zadumie. W dole, pięć pięter niżej, przejechał samochód i obryzgał kałużą przechodnia. Dukan Bertrand odwrócił się od okna. Pamiętał dzień, w którym sam przyjechał do Monachium w latach osiemdziesiątych. To, że był Francuzem, raczej mu nie pomagało – to, że był gejem, tym bardziej. Gdyby to był film, narrator powiedziałby teraz, że Dukan był jednym z tych młodych, ambitnych, z pięcioma dolarami w kieszeni i z wielkim marzeniem. Ale tak nie było. A młody Dukan nie przypuszczał wtedy, że atrybut osobowości, który tak mocno przeklinał i z powodu którego opuścił dom rodzinny, będzie miał wpływ na jego artystyczne wyczucie i przyczyni się do sukcesu. Bycie zabawnym małym chłopcem o kobiecych ruchach było nawet nie najgorsze w Lauris niedaleko Pertuis, gdzie się wychował.

248 #Infover WM dzapg6lrot4v0dpyfocvpwlwwsd4oem4byzuvxr0#

Bycie młodocianym gejem o zabawnych gestach w obcym kraju i dorosłym świecie straciło ten pierwiastek humoru. Od tamtej pory minęło wiele lat, choć dziś niejako stanęły przed Dukanem dawne chwile. Pamiętał reakcję ojca, gdy ten się dowiedział, i pamiętał parę szczegółów, które nastały potem. Nacisnął przycisk intercomu, a gdy wywołana sekretarka odezwała się, powiedział:  –  Dasz jej ten gabinet po Dieterze, tak, ten z antycznym biurkiem i ładnym widokiem. I żadnego „ale” – dodał po chwili. – Ma moje pełne poparcie. Dopilnuj, żeby to odczuła. Kiedy intercom zamilkł, a Dukan ponownie spojrzał w okno, nadal myślał o tej historii, którą wyciągnął z dziewczyny. Gdy poprosiła o wypłacenie pensji awansem, nie mógł nie zapytać, dlaczego jej na tym zależy. A ona przedstawiła mu powody niechętnie, bez szczegółów i irytująco pobieżnie. Nie miał pojęcia, jak wiele rzeczy przemilczała, o ilu nie wiedział. Lecz kiedy wyszła, pamiętał jedno zdanie: „Wielka, mająca trwać wiecznie miłość się skończyła”. Następne mógł cytować już z własnych wspomnień. „I nie mogę wrócić do domu”.

Kilka dni później Stukot wysokich obcasów odbijał się dźwięcznie po podłogowych płytkach, kiedy lekko podbiegając, Ally śpieszyła się na sesję. Szczuplutkie łydki, obserwowane przez męską część redakcji, migały szybko między rzędami ustawionych biurek. Włosy ściśnięte w ciasny kok i agresywna, czerwona szminka nie przysparzały jej pewności siebie, lecz wystarczyło, że potrafiły oszukać innych, że ją miała. Zerknęła powłóczyście spod kwadratowych szkieł okularów i poprawiła je dwoma palcami, by już po chwili odrzucić na bok

249 #Infover WM gio8zxvz1jhvje6gauijen6ffgryf8nuy24lcmpq#

elegancki płaszcz i pośpiesznie przeglądnąć przygotowane dla niej notatki na sesję fotograficzną. Scenariusz tła i aranżacji wydał jej się przesadzony, a dodatki za bogate, choć możliwe, że blichtr i przepych tylko jej działały dzisiaj na nerwy. Przywitawszy czekające asystentki jedynie skinięciem głowy, natychmiast podeszła do rozłożonego sprzętu i mrużąc jedno oko, sprawnym ruchem nastawiła wymaganą ostrość. W myślach nadal przewijały jej się obrazy z dzisiejszego poranka. Gdy nikt nie mógł dostrzec jej twarzy, chcąc się uspokoić, na moment przymknęła oczy.  –  To na pewno ona? – usłyszała za plecami.  –  Sądziłam, że jest, no wiesz, starsza!  – Widziałaś tę bluzkę? Myślałam, że żeby pracować dla „Vanity”, trzeba mieć również gust.  –  Koszmar. A te podpuchnięte oczy? Kobieto, maseczka!  –  Jak ona tu trafiła? HR-owcy już są ślepi?  – Daj spokój, na pewno się z kimś przespała – ciekawskie szepty za jej plecami stawały się głośniejsze i coraz mniej dyskretne. Udając, że jeszcze przegląda prospekty, Ally zastanawiała się, czy te kobiety chciały, by słyszała… Odwróciła się, założyła ręce na piersi, po czym uniosła wysoko głowę i spojrzała najbardziej pogardliwym wzrokiem, na jaki obecnie była w stanie się zdobyć.  – Jak widać na waszym przykładzie, wiek nie idzie w parze z sukcesem w tej gazecie, więc jedną sprawę mamy już zamkniętą. Natomiast o moim poczuciu stylu – całkowicie pewna swojego zdania – mogę powiedzieć jedno. Nie jest elastyczne. Więc jeżeli nie zgodzi się z twoim czy z twoim – wskazała palcem – i zdjęcia wyjdą kiepskie, zgadnijcie, kogo tu jutro nie zastanę? – Al powiedziała cynicznie, lecz z uśmiechem tak szerokim, jakby sprzedawała pączki. – A więc, skoro wszystko jasne, chyba możemy zaczynać?

250 #Infover WM dq1ahwmhoiqaelqarzi81obcfsysvwz4ngwvcded#

 –  Stoję i obejmuję cię, opieram głowę na twoim ramieniu i szepczę wszystko, co i teraz chciałbym ci powiedzieć… a ty powoli unosisz aparat i naciskasz wyzwalacz – *21, t. I. Boję się. Ale już nie ich. Najbardziej przeraża mnie to, że Ciebie nie ma, a ja nadal muszę oddychać.

 –  Bradin, zawróć! – Gabrielle powiedziała spokojnie, choć tak naprawdę czuła nóż na gardle.  – Gabi, wiesz, że cię lubię, ale tym razem to nic nie da. Naprawdę. – Uśmiechnął się tak sympatycznie, że chyba nawet przez telefon mogła to poczuć.  – Ja nie mówię, żebyś do niej nie jechał. Proszę cię tylko, żebyś zawrócił. Brade szybko spojrzał w oba lusterka, nerwowo zmieniając bieg, i doszedł do wniosku, że nadal oblałby egzamin z „elementów babskiej logiki”.  – Jeszcze raz. Co według ciebie mam zrobić? – powiedział głośniej, słysząc, że chyba traci zasięg.  – Jej tam nie ma, Bradin. Nie ma jej w Paryżu. Jest w Monachium.  –  Jak to w Monachium, przecież miała być…  –  I była! – Gabrielle naprostowała natychmiast. – Ale przesunęłam jej termin dla „Vanity” na dzisiaj i o ile się nie mylę, właśnie w tym momencie jest w ich filii.  –  Gabi…  –  Na Filgartenstrasse 10 – zaświergotała, kiedy nie do końca jeszcze pewien, co robi, gwałtownie skręcił kierownicą.  –  Gabi…

251 #Infover WM dk14ssdlovciqz06uchovm4vtj28mcnnwkpvskhm#

 –  Numeru pokoju nie znam…  –  Gabi…  –  Chyba powinna już skończyć sesję.  –  Gabrielle – podniósł lekko głos. – Dziękuję.

Przekładając kolejne kartki fotograficznych prospektów i wertując pobieżnie przesłane notatki przyszłych zleceń, Ally ze smutkiem stwierdziła, że za oknami jest już całkiem ciemno. Stojący na stole kubek z parującą kawą przypomniał jej, że praca będzie teraz jedyną perspektywą i wszystkim, co powita ją, kiedy wróci do domu. Niespecjalnie zresztą wiedziała, gdzie miałaby wracać. Tę noc planowała spędzić tutaj, w biurze, lecz jutro wypadało już wybrać się na poszukiwania jakiejś jednoosobowej klitki i coś wynająć. Jeszcze raz uniosła głowę, by spojrzeć, jak płatki padającego śniegu tańczą delikatnie i osiadają na szybie. Wzięła do rąk parującą filiżankę, przywołując przyjemne zimowe wspomnienia, i wnet coś do niej dotarło. Boże Narodzenie. Za niedługo Boże Narodzenie. Pierwsze, które miało być ich wspólnym, i pierwsze, które spędzi zupełnie sama. Upiła łyk kawy i chyba tylko po to, żeby już o tym nie myśleć, włączyła stojący w gabinecie telewizor. Całe szczęście, że zadbali o anglojęzyczne kanały, bo chociaż musiała przyznać, że niemiecki – chyba siłą rzeczy – zaczynała rozumieć coraz lepiej, nadal nie potrafiła sklecić poprawnego zdania. Potarła dłońmi ramiona i stwierdziła, że naprawdę zaczyna robić się chłodno. Wróciła do swoich papierzysk.

252 #Infover WM hvpdhjypskd6hnjgnak4zut1fdsja2bsdbmxrcis#

Półmrok panujący w wyludnionej redakcji przywodził mu na myśl całą tę pustkę, którą nosił w sobie. Biurka usłane folderami i niedosunięte krzesła wyglądały tak, jakby duchy tego miejsca opuściły je już dawno temu. W rogu smętnie brzęczał wentylator, ale był jedynym dźwiękiem pośród smutnej ciszy. Inni wyszli stąd, by gdzie indziej szukać ważnych spraw. Brade przyszedł właśnie tu, by odnaleźć swoje. Jego kroki były ciche, a spojrzenie uważne, kiedy mijał resztki rozstawionego sprzętu, którego nikt nie miał czasu poskładać. Przeszedł obok biurek, obok kilku zamkniętych drzwi, aż doszedł do miejsca, w którym coś usłyszał. Głosy były stłumione i po chwili umilkły, jednak zwróciły jego uwagę na odległe miejsce w korytarzu. Spod ostatnich drzwi wypływała nieśmiała łuna majaczącego światła. Była tam. Już wiedział. Podszedł i dostrzegł tabliczkę z tak znajomym imieniem i poważnym, chłodno brzmiącym tytułem: „Allison Ann Hanningan: Fotograf – dział wizualizacji”. Nie przypuszczał, że tak wiele tak szybko się zmieniło. Uchylił drzwi najciszej, jak potrafił, by zobaczyć za nimi kobietę pogrążoną w myślach – zwróconą plecami, elegancką, chyba jeszcze smuklejszą niż zwykle. Jasny golf w połączeniu z ciemnymi spodniami podkreślał jej obecną pozycję, a ciasny biurowy kok rozwiewał wątpliwości co do tego, kim teraz się stała. Wyglądała jak woskowa figura – poważna i dystyngowana. Przeszło mu przez myśl, że chciała wyglądać na starszą, choć jeszcze nie wiedział o tym, że żeby dodać sobie lat, zaczęła nosić okulary w grubych oprawkach. Stała tam, otoczona wytwornymi przedmiotami i ubrana tak, że za nic nie mógł przypomnieć sobie tej radosnej dziewczyny, która kiedyś zakradła się do jego garderoby odziana w trampki i kusą spódniczkę… jednak on nadal widział ją właśnie taką. Poważne ubrania były tylko powłoką skrywającą jej wątłe ciało, którego każdy centymetr znał prawie na pamięć i z takim uwielbieniem odtwarzał ze wspomnień.

253 #Infover WM h8middqms1m68xxtfd1f6bjurmo2qlggwitcbf86#

Nie zauważyła go. Lekkim krokiem podeszła do biurka, a jej oczy utkwione były w folderze, który trzymała w dłoni. W drugiej znajdowała się filiżanka pełna – jak przypuszczał – kawy. Kilkanaście sekund wpatrywał się w nią, aż podniosła wzrok i zatrzymała się natychmiast. Nie okazała strachu, nie krzyknęła, nie upuściła filiżanki, nie zrobiła nic. Jej nowo nabyte opanowanie spadło na niego niczym tona kamieni z bardzo dużej wysokości. Ally natomiast miała wrażenie, że jej ciało osunęło się na ziemię, tylko ona nie zdążyła jeszcze poczuć upadku. Chciała, by złudny obraz zniknął, bo nie umiała uwierzyć, że po wszystkim, co się stało, on ot tak, po prostu tu przyszedł. Po miesiącach najbardziej oddanej miłości, jaką można sobie wymarzyć, a potem po tygodniach milczenia, kiedy nie chciał usłyszeć jej głosu. Po tym, jak jej świat zawalił się u podstaw… ON nagle stoi tutaj… Nie widziała w nim żadnej zmiany. Ani jednej cholernej zmiany, choć włosy miał nieułożone, policzki nieco bardziej zapadnięte, a skórzana kurtka wyglądała tak, jakby ktoś porządnie wywłóczył ją po ziemi. Z całych sił podziękowała opatrzności, choć nie potrafiła wydobyć słowa czy zebrać jednej pełnej myśli. Czuła się jak zahipnotyzowana i nie była pewna tego, czy jeszcze trzyma się w pionie. Napięta cisza, gdy patrzyli sobie w oczy, przypomniała jej tę chwilę, kiedy stali na parkingu w strugach deszczu. Wtedy pobiegł za nią, wziął ją w ramiona. Teraz wyglądał jak ktoś przytłoczony ciężarem własnych win. Oddychał powoli, sprawiając wrażenie osoby, której ta naturalna czynność stwarza niemałe trudności. A potem smutno oparł głowę o framugę drzwi jej gabinetu.  –  Wybacz mi… – wyszeptał. Nie pamiętała wiele, choć może tylko tak jej się zdawało. Za to cztery ściany gabinetu pogrążonego w nocnym spokoju były świadkami

254 #Infover WM fr4mksh8ptun4jjtlfc6is6s6vo1pjm1juxcdm6m#

wszystkiego, co stanowiło ich miłość. Słyszały krzyki i błagalne prośby, słyszały każdy szept i gwałtowne bicie serca. Słowa zapewnień mieszane z żarliwymi wyznaniami odbijały się echem w pustych korytarzach, gdy wreszcie, nie czekając ani chwili dłużej, Brade przewrócił wieszak z przygotowanymi na sesję ubraniami i prawie siłą ułożył na nich jej ciało. Pomiędzy łzami wzruszenia i żalu z jej ust wydobywały się kolejne jęki, kiedy pokazywał jej takie znaczenie tęsknoty, którego jeszcze nie znała, a ściany gabinetu, speszone, odwróciły oczy, by nie zakłócać żaru połączonych ciał.

#Infover WM dp1zram6ngqpu1ni0esgotum1z4yliq0eefdfhqp#

17. Barwa światła, którą tworzą słowa

Podkład muzyczny: Robert Pattinson – Let me sign (wielokrotne odtwarzanie) Zerwał się ze snu, słysząc, jak ktoś mamrocze: „Jeszcze nie jest za późno”. Uświadomił sobie, że to on sam, i zamknął się. Ally zaprotestowała cichutkim mruknięciem i przewróciła się na drugi bok. Omiótł wzrokiem pomieszczenie, co naprowadziło go na właściwe miejsce i czas. Filgartenstrasse 10. Grudzień. Początek grudnia. Tym razem to nie słońce skróciło sen, bo do miejsca, gdzie obecnie się znajdował, docierało jedynie kilka promieni. No cóż, kawałek podłogi tuż za obszernym, zastawionym szpargałami biurkiem nie był najlepiej dostępnym miejscem w gabinecie. Na szczęście. Leżeli na finezyjnie rozrzuconych częściach garderoby od drogich projektantów, przykryci tylko jego kurtką i wtuleni w siebie tak, że między ich ciałami nie było centymetra, który nie dotykałby drugiego. Brade podparł się na ramieniu, a jego brązowe oczy przenikliwie wpatrywały się w jej śpiącą twarz. Przyglądał się temu, jak powoli się przebudzała, ale nie chciał, by wiedziała, że ją obserwuje. Czując pod sobą dziwne nierówności, Ally delikatnie przesunęła się w bok. Otworzyła oczy, chwyciła za krawędź czegoś, na

256 #Infover WM f0sxh4c6ppdpfz1bcziv2wnrtle16ua420nvjzdj#

czym dotychczas leżała, i z irytacją wysunęła spod siebie kolorową, jedwabną koszulę z metalowymi naszyciami. Zmarszczyła brwi i oparła się na przedramionach, by lepiej jej się przyjrzeć.  – Gucci – szepnął, a ona dopiero teraz zorientowała się, że nie spał. Przez moment zapanowała między nimi cisza, tak jakby oboje jednocześnie zdali sobie sprawę, co stało się między nimi zeszłej nocy. W końcu Al westchnęła.  –  Skąd wiesz?  – To męska szmata, znam się na tym – odparł, po czym natychmiast zastanowił się, czy to było naprawdę to, co jako pierwsze chciał jej dziś powiedzieć. Spuszczając dyskretnie wzrok, zakrył oczy kotarą ciemnych rzęs. Przez moment starał się wybrać między ważnym i ważniejszym. Po chwili jednak spojrzał na nią z całą stanowczością i siłą. Bardzo starał się nie denerwować, ale coś uparcie zaciskało mu się w przełyku. Wziął głębszy oddech i po okrągłym miesiącu przerabiania tych samych słów w myślach w końcu zamienił je w rzeczywiste zdania.  – Nigdy już tak nie chcę, Al. Proszę cię, obiecaj mi, że nigdy już do tego nie doprowadzimy. Oboje popełniliśmy błędy, ale wszystko to da się jeszcze odwrócić. Wszystko da się odkręcić, a ja chcę zacząć od nowa. Bez innych ludzi, bez bólu i bez kłamstw. Bez nachalnych obrazów ciebie z nim… i bez wspomnień, w których wciąż pamiętam słowa tamtego listu. – Wpatrywał się w nią. Czuła, jak opuszki jego palców przesuwają się czule po krawędzi jej pleców. – Ally, proszę cię… – szepnął z nadzieją. Nie odpowiedziała. Nawet nie spojrzała w jego stronę. Po chwili jedynie nieco się odsunęła i wyswobodziła z jego ramion. Nie miała siły myśleć teraz o przeszłości, kiedy miała wrażenie, że teraźniejszość niebezpiecznie kurczy się wokół niej. Wszystkie zdarzenia wczorajszej burzliwej nocy powróciły do niej klatka po klatce, chwila po chwili, oddech po oddechu – a jedno z nich wyjątkowo

257 #Infover WM h6mvjyyf446n2fcp1r6mjwadtjnr8b80p8y2hvfd#

mocno utkwiło w jej pamięci, powodując teraz gwałtowny i nerwowy ścisk przepony. Podejrzewał, o czym pomyślała – prawdopodobnie tylko dlatego jeszcze nie zaczął panikować. Oderwała plecy od podłogi, usiadła i westchnąwszy głośno, potarła palcami skronie, jakby to miało spowodować napływ racjonalnych myśli. Nie przypuszczała, że „wczoraj” zakończy się w ten sposób. W ogóle nie przypuszczała, że…  –  Bradin, jest coś pilniejszego, o czym musimy porozmawiać. Była na siebie zła, że dopuściła do tej nocy, zła, że dopuściła go do siebie. Znów oboje stracili kontrolę – tym razem nad czymś bardzo ważnym.  –  Bradin, to nie może czekać… – dodała.  – Masz rację, nie może. – Usiadł za nią, odsunął jej włosy i musnął ustami jej bark. – Nie może, bo wiem, co chcesz mi powiedzieć. – Pocałował czubek jej ucha. Poczuła jego ręce delikatnie obejmujące jej plecy, ale zamiast westchnąć, odchylić kark do tyłu czy poddać się jego czułym dłoniom, odsunęła się natychmiast i jak ktoś dość mocno wytrącony z równowagi ostro popatrzyła mu w oczy.  –  Bradin, to już nie są żarty – powiedziała głośno, okrywając piersi kawałkiem atłasowego ubrania.  –  Masz rację, nie są. I dlatego tu, na tej podłodze, siedząc nago i wyglądając prawdopodobnie jak ostatni pajac, to ja muszę ci coś wyznać… muszę ci coś powiedzieć – odrzekł i westchnął. – Ale chciałbym, żebyś była bliżej – dodał i dość zdecydowanie pociągnął ją za kostki u nóg, w wyniku czego podjechała na śliskich ubraniach i wpadła w jego objęcia. Ich zgięte w kolanach nogi zaplatały się, a nagie ciała nagle znalazły się bardzo blisko siebie. Przez moment poczuła zawstydzenie, siedząc z nim w ten sposób w promieniach porannego słońca, które przebijało się przez ciemne żaluzje, tym bardziej jeżeli wziąć pod uwagę intymność tej chwili. Sami, nadzy, na środku jej biura… będący tak bardzo blisko.

258 #Infover WM g6nviap114q2sxh2bpymgmjuhtefiwh8lxphbtzj#

Wtedy ujął jej twarz w dłonie. Ciemne kosmyki zsuwały się z jego ramion jeden po drugim, a on przypatrywał się Ally bez słów. Patrzył jej w oczy, przenosząc wzrok z jednej tęczówki na drugą, i uśmiechał się tajemniczo, a ona zastanawiała się, jak mógł być w tej sytuacji tak spokojny. Przecież są odpowiednie sposoby – nie musieli ponosić konsekwencji tej wariackiej nocy. On natomiast myślał tylko o tym, jak bardzo była teraz piękna. Z włosami w nieładzie, z rozmazanym tuszem – oczywistymi śladami namiętności, której niemych świadków mógłbyś szukać tylko pośród ścian tego gabinetu. Ally siliła się na uśmiech, niezręcznie poprawiła włosy. Zaczynał dochodzić do wniosku, że jeżeli natychmiast nie skończą tej gry spojrzeń, te ściany będą świadkami więcej niż jednego razu.  –  To, co chcę powiedzieć, jest dla mnie bardzo ważne i proszę, nie przerywaj mi. Ani się nie złość. Obiecaj. Zrobiła kilka niespokojnych wdechów, bo nagle poczuła się aż NAZBYT naga, lecz stwierdziła w końcu, że przecież siedzi przed mężczyzną, który nie raz widział ją z bliska w negliżu, i pokiwała głową.  – Chciałem ci powiedzieć, że cię kocham i że mam skryty zamiar, żeby się z tobą zestarzeć. Oczywiście to wielka tajemnica, tak więc udaj, że nic o tym nie wiesz – powiedział, czym udało mu się ją trochę rozśmieszyć. – Wywracasz mi życie do góry nogami każdą swoją decyzją, każdym posunięciem, każdą bolesną tajemnicą, które mają denerwującą tendencję do wychodzenia na jaw. Oznajmiasz mi, że nie pojedziesz ze mną w trasę, później, zupełnie nie wiadomo kiedy, zostajesz jakąś szychą w „Vanity”. W międzyczasie robisz sobie tatuaż z moimi inicjałami, który niejako daje mi gwarancję, że jesteś moja, lecz tak naprawdę, Ally… ty jesteś tylko i wyłącznie swoja własna. W rzeczywistości nie uwzględniasz mnie w swoich planach, decyzjach ani opiniach. Jesteś tak bardzo niezależna w tym, co robisz, że gdybym cię teraz nie trzymał, pewnie wstałabyś z tej podłogi, przywdziała znów te straszne

259 #Infover WM h8mbj2dqs1yyqcm62f60dto2lmjumihffxhpiesk#

ciuchy, poprawiła ten śmieszny kok i stąd wyszła, a potem beznamiętnym głosem poprosiła w aptece o jakąś tabletkę, która zniweczyłaby resztki moich marzeń. Bo… – teraz już na serio robiło mu się gorąco – …ja pamiętam, że mówiłem ci, że chciałbym dziecka za jakiś czas, pamiętam, jak mówiłem ci, że „kiedyś”, ale trochę kłamałem. A więc… Wiedziałem wczoraj, co robię. Wiedziałem w każdym momencie. I wtedy… na końcu… to nie była chwila zapomnienia, Al, nie była.  – Co ty chcesz po… – Dziewczęca dłoń powędrowała w górę, by zakryć usta, a Bradin uchwycił ją, zanim tam dotarła, i przerwał jej („Daj mi skończyć”), zanim zdążyła dodać cokolwiek więcej. Okrył jej palce swoją dłonią i ułożył delikatnie na jej brzuchu. Przelotnie spojrzał na swoją rękę, chcąc dostrzec na niej czarny sygnet. Wiedział, co zamierza teraz zrobić, co powinien, ale przecież tak bardzo nie chciał, by pomyślała, że czyni to właśnie dlatego. Okręcając kciukiem obrączkę pierścionka, nagle spuścił głowę, lecz gdy już miał zamiar zniweczyć cały swój wcześniejszy plan i wypowiedzieć pierwsze zdanie, uchwycił kątem oka jakby niezauważalny przedtem fragment otoczenia. Jej gabinet, przebijające przez żaluzje promienie, porozrzucane w nieładzie ciuchy. To nie było wymarzone miejsce na romantyczne oświadczyny, jednak on chciał, żeby poczuła się chociaż trochę bezpieczna.  – Al… ja chcę ci powiedzieć, że… – Zbliżył się jeszcze bardziej, złączając czoło z jej czołem. – Jeżeli to się wczoraj stało… to znaczy… jeśli ja mogłem… jeśli teraz nosiłabyś moje dziecko, to ja bym… Al, ja jestem pewien.  –  To nie były te dni – szepnęła, a jej głos urywał się, prawdopodobnie pod wpływem tego, jak mocno waliło jej serce. Uniósł uważnie wzrok. Poczuła, że musi się uspokoić, zanim on powie cokolwiek więcej. – Brade… nie podjęłabym takiego ryzyka, to nie były te dni, wczoraj… w ogóle przyzwoliłam na to, bo wczoraj… to było prawie niemożliwe.

260 #Infover WM hnmeb88qs2xco1zak4v1g488qsledjwqkpjs2mfn#

Spojrzał na nią, a wyraz jego twarzy wydawał się spięty i… trochę zraniony?  –  Czyli jeśli trafiłem, mam rodzinę… jeśli nie… od jutra pewnie znowu zaczniesz brać te świństwa… – Uśmiechnął się, lecz bardziej przypominało to grymas powagi i smutku. – Tak zrobisz, prawda? – parsknął. – Powiesz mi, że to jeszcze za wcześnie, a ja pewnie zachowam się zajebiście odpowiedzialnie i się z tobą zgodzę. Nagle będzie ku temu z tysiąc racjonalnych powodów i ani jeden taki, żeby mnie przekonać. Tego chcesz? – westchnął.  – Bradin, nie możesz mówić poważnie… – odparła. W jej myślach rozgrywał się dziwny scenariusz. Owszem, rozmawiali o dziecku. To prawda, widziała buciki, ale… Uchwycił jej brodę i nakierował oczy Ally na własne. Zmrużył je, mając twarz dziewczyny tuż przed swoją.  – Gdyby to były te dni, nie czekałbym już ani chwili dłużej. Zrobiłbym to znowu tu i teraz, a za kilkanaście minut podniosłabyś się z tej podłogi jako przyszła mama, więc proszę cię, nie mów mi, czy jestem poważny, czy nie. Ale ty już podjęłaś decyzję… podjęłaś ją, prawda? Teraz, kiedy patrzyła w jego wręcz zamglone oczy, zrozumiała, że nawet jeśli „wczoraj” było tylko wybrykiem, to już nigdy nie będzie inaczej. Uświadomiwszy sobie, co właśnie się dzieje, zdecydowała, że od dzisiaj za każdym kolejnym razem nie będzie już zabezpieczeń. Widząc go w tym momencie, chciała dać mu dziecko bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.  –  Masz rację, podjęłam decyzję – szepnęła. Z przejęciem wpatrywał się wprost w nią, a jego oczy wyrażały jeszcze tak wiele pytań, na które szukał odpowiedzi.  –  Ally, ja… chcę, żebyś wiedziała… – Nie miał pojęcia, czym przekonać ją, że tego pragnął. Sam zastanawiał się dlaczego. Ale jednego był pewien. To wymazałoby wszystkie niewybaczalne błędy: te, które już popełnili, i te, które dopiero przed nimi. Niczego

261 #Infover WM hjp1iolq4isc1u4owtvksno1luzyauxln2mgqzn6#

tak bardzo nie pragnął, jak totalnego poświęcenia, bycia z nią. – Proszę cię, zacznijmy od nowa. Tylko na poważnie. I pocałuj mnie, bo zwariuję… Zamknęła jego usta słodkim pocałunkiem, który Bradin natychmiast przemienił w tak żarliwy i mocny, że niemal sprawił jej ból. Wpił się w jej usta namiętnie i pożądliwie, jednocześnie najdelikatniej na świecie dotykając jej brzucha.  –  Mówiłeś coś o kilkunastu minutach – szepnęła, pomiędzy kolejnymi pocałunkami. – Na co czekasz…? Czasem ludzie docierają na rozdroże i tam już zostają – *5, t. II. A niektórzy, stojąc nad przepaścią i wiedząc, że nie ma innej drogi, skaczą głową w dół.

#Infover WM hxpg0owysroqwenaqfl2g6fsl1yb4wxz68axfowb#

18. Za srogą kurtyną prawdy

Głośno trzasnęła drzwiami i zamaszyście odgarnęła włosy. Zdecydowanym ruchem pochwyciła ciemny płaszcz, by już po chwili kroczyć dumnie, nie zwracając uwagi na szybki trucht cycatej Corrine. Nie zareagowała, usłyszawszy stukot obcasów, i nie odwróciła się na dźwięk własnego imienia. Jeszcze bardziej nerwowo poprawiła opadający pasek torebki i zwolniła tempo dopiero w momencie, kiedy krok przyjaciółki zrównał się z jej własnym. Nerwowemu oddechowi Violet zawtórował jeszcze jeden, zdyszany. Jeżeli ktokolwiek przypuszczał, że Violet LaRoch miała choćby blady zamiar tłumaczyć się ze swojego zachowania, był w błędzie. To, że potrafiła pogodzić się z żalem, wcale nie znaczyło, że umiała go tłumić. To, że przywykła do faktu, iż jej życie przewija się przez strony gazet, nie równało się zgodzie na wszystko, a co najważniejsze – to, że droga kariery prowadziła do rozbioru jej prywatności, nikomu nie dawało prawa, by wnikał w prawdę tak głęboko, by zobaczyć… jego.  – Co to miało znaczyć? Jeżeli miałaś ochotę pokazać wszystkim, że kompletnie oszalałaś, właśnie ci się to udało! – Corrine dusiła szept, choć miała ochotę krzyczeć. Gestykulowała zamaszyście i wpatrywała się w maszerującą dumnie Violet, starając się choć na chwilę przykuć jej spojrzenie.

263 #Infover WM fc4268onpew8s0pmaxzawkgtba1dlob0bdtfsggr#

 – Zadzwonisz tam i powiesz, że nie mam zamiaru zamienić z tym durniem nawet pół słowa więcej. Z nim, ani z żadnym innym, którego przysłaliby na jego miejsce – Violet skwitowała bez wzruszenia.  –  To dziennikarz! Oni nie zawsze zadają jedynie wygodne pytania, wiesz o tym! Do tej pory jakoś potrafiłaś sobie z tym radzić!  –  Był bezczelny!  –  Na tyle bezczelny, żeby chlusnąć mu w twarz szklanką wody? O cóż mógł zapytać!? – kpiarski ton i perlisty uśmiech Corrine sprawiły, że Violet zatrzymała się w pół kroku. Powoli zwróciła się w stronę przyjaciółki, mrożąc ją iście zajadłym spojrzeniem.  –  Gdyby wypowiedział zdanie więcej, na jego głowie wylądowałaby ta gorąca kawa, którą miałam obok, więc na twoim i jego miejscu skomplementowałabym raczej moją zimną krew! – odgroziła Violet. Blondynka wytrzymała jej skupiony wzrok i poprawiła kant okularów.  –  Czego ty chcesz, Val? Żebyśmy jutro przeczytały o tym w gazetach? Myślisz, że takiej reklamy ci trzeba? Już widzę ten nagłówek. – Narysowała w powietrzu szeroką ramkę. – „Gwiazda czy furiatka? Ciężkie dzieciństwo Violet LaRoch kładzie się cieniem na jej karierze!” – zacytowała. – Jesteś głupia!  –  Głupia jestem wtedy, gdy czasem uwidzi mi się słuchać ciebie! – warknęła.

Podrygując delikatnie, Ally przyśpiewywała pod nosem jakąś przypadkową melodię, choć gdyby padło na zagorzałego fana pewnego pseudorockowego niemieckiego zespołu, może byłby w stanie coś z tego poskładać. Uśmiechając się szeroko do siebie, ujęła w ręce kubek z parującą kawą i popatrzyła w to samo okno, w które spoglądała

264 #Infover WM d0athdinnmg8frf2m18nbcwx0jkbuhrp42igjf6o#

wczoraj. Płatki tańczącego śniegu dziś nie przypominały jej smutnego obrazu samotnej choinki i jej samej pośród chłodu hotelowych ścian. Dziś, chociaż minęło tak niewiele czasu, perspektywa nadchodzących świąt stawała się wręcz błoga. Upiła łyk rozgrzewającej cieczy i pogładziła delikatnie materiał opiętego golfu, dokładnie w miejscu, w którym – jak miała wrażenie – dziwnie się układał. Strzepując niewidoczne okruszki ze swojego brzucha, zatrzymała dłoń. Poczuła, że jej oczy szklą się, chociaż przecież nie wiedziała, czy coś rzeczywiście się zmieniło. Uśmiechnęła się do własnych myśli. Zrozumiała, jak bardzo od wczoraj stała się szczęśliwa. Stała przy biurku i jedną ręką przekładała papiery posortowane w opasłe pliki, kiedy doniosły głos sekretarki odezwał się z intercomu:  –  Ally, ktoś po ciebie. Pośpiesznie zabrała ze stołu niewielką torebkę, przewiesiła przez przedramię zimowy płaszcz i obracając się jeszcze, zgasiła ostatnie światło. Ruszyła przed siebie. Nie spodziewała się nikogo więcej jak tylko Tobiasa. Wychodząc z małego gabinetu, odruchowo zadarła brodę wyżej. Ciągłe pamiętanie, by wyglądać na bardziej dumną i wyniosłą, niż była w rzeczywistości, poważnie zaczęło działać jej na nerwy, choć teraz idąc i wsłuchując się we własne kroki, pomyślała, że przecież jest dumna… dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek. Delikatnie zerknęła w dół swojego ciała i znów poprawiła opięty golfik, kiedy zupełnie niespodziewanie poczuła w pasie czyjeś silne dłonie. Świat, który nagle znalazł się jakby niżej, zaczął wirować, zlewając ze sobą barwy sprzed jej oczu. Pisnęła głośno.  –  Dzień dobry – powiedział, unosząc ją w ramionach. Musiała przyznać, że kiedy już postawił ją na ziemi, kokieteryjne szturchnięcie go torebką sprawiło jej niemałą przyjemność. Nie mogła uwierzyć, że przyszedł.

265 #Infover WM ds1wzgqdo6mpha4phattfhkp6ft4fnnrzutfhmep#

 – Zwariowałeś? Przecież ktoś może nas zobaczyć! – mówiła półgłosem. Obraz przed oczami nadal był nieostry i naraz przypomniała sobie, że ma jeszcze na nosie te durne, prowizoryczne okulary. Szybkim ruchem założyła je na głowę, co, zważywszy, że szkła były przeźroczyste, wyglądało bardziej niż komicznie. – Dlaczego nie wysłałeś Tobiego? – odezwała się niby z pretensją. – Przecież mógłby przyjechać ktokol… – słowa urwały się, kiedy zamknął jej usta najbardziej pożądliwym z pocałunków. Odbierając Ally oddech na dłuższą chwilę, Brade mocno trzymał ją w ramionach, a kilka kobiet siedzących w równych rzędach redakcyjnych biurek ciekawsko wyciągnęło szyje.  –  Niech gadają – szepnął.  –  Zwariowałeś, kochanie, naprawdę. – Zaśmiała się przez pocałunek.  –  W dzień, w którym stanęłaś przede mną… – wymruczał do jej ucha.  –  Jesteśmy u mnie w biurze! – karcące słowa zupełnie nie pasowały do kokieteryjnego tonu, którym zostały wypowiedziane. To, że namiętnie przygryzała wargę, spoglądając wprost w jego usta, też nie dodawało oburzeniu autentyzmu. Starając się, aby nikt poza nim tego nie dostrzegł, wsunęła jeden palec za szlufkę jego dżinsów. Delikatnie pociągnęła go w stronę gabinetu i unosząc brew, dała do zrozumienia, że ma go w garści.  –  Powtórka z rozrywki? – zaskoczony, prawie się zapowietrzył.  – Hmm… nie prowokuj mnie do takich marzeń – szepnęła. Violet nie umiała powiedzieć, co nastąpiło najpierw. Czy wcześniej jej ciało zamarło w pół kroku, jakby porażone jakąś obcą siłą, czy jej wyciągnięta ręka powędrowała w bok i zagrodziła drogę idącej obok Corrine, tak że ta zgięła się wpół. Wysokie obcasy zgrzytnęły o marmurową posadzkę, gdy Violet zatrzymała się nagle. Szeroko otworzyła oczy, pozwalając, by każdy

266 #Infover WM h0pxtsx84mfn4ouf2my2acgjev1bzyw1ltb6uh1l#

z kolejnych obrazów docierał do niej z jeszcze większą intensywnością. W jej odczuciu czas zwolnił, a właściwie stanął w miejscu, postanawiając razić ją bólem jeszcze mocniej i dłużej. Poczuła, jakby ktoś z całej siły uderzył ją w brzuch, a nie mogła nawet jęknąć.  – To nie jest on, prawda? Powiedz, że to nie on – pisnęła cichutko, wiodąc wzrokiem za mężczyzną, który jeszcze przed chwilą radośnie unosił i okręcał w powietrzu jakąś… podłą żmiję! Zaraz po tym ciągnięty kokieteryjnie za pasek, zniknął za jakimiś drzwiami. – Powiedz, że to nie on… – Załkała, lecz Corrine Kruger nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Gdy cisza wybrzmiała już wystarczająco wymownie, Violet, nie myśląc wiele, ruszyła w stronę tamtych drzwi. Srogie łzy spływały po jej policzkach tak gęsto, że misternie przygotowany na sesję makijaż przerodził się w żart, a ona sama nie potrafiła przypomnieć sobie nawet, dlaczego tu przyszła.  –  Nie możesz tam wejść! Nie wolno ci, Val! – usłyszała krzyk przyjaciółki, która rzuciła się w jej stronę i pochwyciła jej nadgarstek. Próbowała powstrzymać ją przed czymś, czego Violet nigdy nie miała zamiaru zrobić. Po prostu stała tam, zwyczajnie i cicho, jak stoi się w chwili, która jest zbyt zwykła, aby ją pamiętać, lub zbyt znacząca, by burzyć ją słowem.  –  „Allison Ann Hanningan” – przeczytała na głos napis na złoconej tabliczce, by zaraz potem zagryźć wargi. Chciała, by fizyczny ból przebił ten, który właśnie poczuła. Każda zgłoska, każda cholerna litera właśnie wypalała piętno na jej świadomości, kiedy zza zamkniętych drzwi Violet usłyszała jakby cichy jęk, a potem delikatny chichot. – Ally… – powtórzyła do siebie i w tamtej właśnie chwili zdała sobie sprawę, jak bardzo nienawidzi tego imienia. Każdej jego cząstki. Każdego najmniejszego dźwięku, jaki się na nie składa. Przymknęła powieki, by po chwili spojrzeć ze zdwojoną siłą.  –  Niech cię szlag, Ally! Niech cię szlag!

267 #Infover WM fa4jpibqmf0ymblxszw1zhdzrb0gtewfvmuix1fk#

Gdy wsiadły do oczekującej na nie limuzyny, a Violet nadal płakała, Corrine pomyślała o czymś, czym – na obecny moment – nie miała zamiaru dzielić się z przyjaciółką. Koncepcja była świeża, plan działania nie istniał… Poza tym póki co robiła tylko rekonesans. Gdy Violet zapinała pas, Corrine wyjęła lusterko, poprawiła czerwoną szminkę, wydęła usta i mrugnęła do siebie. A potem niepostrzeżenie wyjęła z torebki telefon i bacząc na to, by nie uśmiechać się zbyt szeroko, napisała jedno zdanie: Chyba namierzyłam pańską zwierzynę, panie Eckheart.

Zrzuciwszy szykowne ciuchy, które poprzysięgła sobie spalić, i kwadratowe okulary, których oprawki i tak nie pasowały do owalu twarzy, Al wbiła się w najbardziej obcisłe z własnych dżinsów i kusząco krótką, dopasowaną koszulkę. Rozpuszczając włosy, zmierzwiła je na czubku głowy, a zachodząca na jedną stronę grzywka zawadiacko przysłoniła oczy. Już miała włożyć do ust gumę, by móc robić z niej wielkie balony, ale ostatecznie zrezygnowała z pomysłu. Spojrzała w lustro, śmiejąc się głośno do siebie. „Zmiana stylu to zmiana stylu, no nie?”  –  Powiedz, czy już wyglądam jak młodociana, napalona groupppppieee? – szepnęła kusząco, zaskakując Brade’a, kiedy podeszła do zebranych i poczęła dyrygować Tobim, gdzie i w jaki sposób ma ułożyć w tourbusie jej torby. Przyłączała się do nich tylko na tydzień, potem musiała wracać do „Vanity Fair” i własnych terminów. Jednak Tobias, dźwigający jej bagaże, wcale nie odczuł, że to krótki pobyt. Czując, że mała kobieca dłoń wślizgnęła się do tylnej kieszeni jego spodni, Brade obrócił się szybko, po czym obrzucił ją takim spojrzeniem, że naprawdę zrobiło jej się zimno.

268 #Infover WM gtogdfbgaz04u80onqsmmhka0zqiflobr1km6hhy#

 – Groupie? Wyglądasz jak ktoś, kto usilnie chce wylądować w szpitalu! – krzyknął półgłosem, by nikt oprócz niej nie mógł dosłyszeć tych słów. Natychmiast zsunął z ramion własną kurtkę, zarzucił ją Ally na plecy i potarł jej ramiona. Obserwując jego zatroskane oczy, parsknęła gromkim śmiechem. Rzeczywiście, od tamtej pamiętnej nocy zaczął być nadopiekuńczy, ale ostatnio przechodził sam siebie. Spojrzała na niego z takim politowaniem, że we wszystko mógłby zwątpić.  –  Nie bój się o mnie, nie jestem z cukru. Może po prostu wejdziemy do środka? – zasugerowała.  –  Kto ostatni, ten dupa – usłyszała za sobą Bobiego. Nagle wszyscy prócz nich chórem rzucili się w stronę tourbusa, tarasując jego wejście. Po krótszej niż dłuższej chwili Tom wyswobodził się z przepychanki i zakładając ręce na piesi, stanął obok brata. Spojrzeli spokojnie na dalej szamoczących się Roberta, Antona i… Horsta. Mężczyźni zapierali się każdą częścią ciała, byleby tylko nadal tarasować wejście, a Tom Rothfeld zupełnie nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego kiedyś wydawało mu się to tak fajne.  – Chyba jestem na to za stary – rzekł do brata i spojrzał na cieszącego się jak dziecko Patricka. Bradin, który miał wrażenie, że w ciągu ostatnich kilku dni poczucie odpowiedzialności dopisało mu z dziesięć lat do metryki, odparł:  –  Ja chyba też.

Znajdując się w miejscu, które w rozkładzie autobusowych pomieszczeń robiło za kuchnię, Al starła ze stołu okruszki i rozsiadła się na czymś, co tylko w wyobraźni szalonego managera można by nazwać rogówką. Wszystko było tu prowizoryczne i raczej

269 #Infover WM doald0frnhtvrdob40dors8de0lwpkb2sn2xhzd1#

niewygodne, a jednak odczuwała niesamowitą ekscytację. Spojrzała przez przyciemnioną szybę i powoli dochodziło do niej, gdzie właściwie się znajduje. Przez ostatni miesiąc wciąż uciekała myślami do tego miejsca – sławnego tourbusu zespołu – gdzie Brade był na wyciągnięcie ręki, chociaż w tej akurat chwili nie miała go w zasięgu wzroku. Nabrała mocno powietrza, chcąc zapamiętać ten moment. Chciała nauczyć się zapachu tego miejsca, każdego ulotnego dźwięku, tej specyficznej atmosfery, kiedy rozkręcony na full grzejnik rzeczywiście dawał się we znaki, i tego uczucia, kiedy Brade podchodził do niej, by spojrzeć na nią tak, że mogła równie dobrze rozpłakać się ze szczęścia. Mimo że na razie nie mogli być pewni, czy rzeczywiście coś się zmieniło od tamtej nocy, a sama Ally mocno w to wątpiła, każda następna chwila nosiła znamię tamtych zdarzeń. Uwielbiała tę małą tajemnicę, którą teraz mieli, i kochała to, że mogła wyczytać ją w oczach Brade’a za każdym razem, kiedy na nią spojrzał. Mógł stać między ludźmi, nie odzywać się słowem i tylko na nią patrzeć, a ona dostrzegała, jak kącik jego ust drga w ledwo widocznym uśmiechu. Wszystko zmieniło się w sposób, którego nigdy by nie przewidziała, już na samą ewentualność jej ciąży – teraz z całą stanowczością bała się pomyśleć, co by robił, gdyby mógł być pewien.  – Mam nadzieje, że jakoś to zniesiesz – powiedział Patrick prześmiewczym tonem. – Osiem spoconych męskich stóp, produkujących dziennie po cztery pary skarpet, które następnie lądują byle gdzie. Mleko w lodówce – otworzył ją demonstracyjnie – ZAWSZE jest nieświeże, a o nocnych odgłosach Bobiego nawet nie wspomnę.  –  Też są nieświeże? – wtrącił Tom, który opierał głowę na złożonych ramionach i przysypiał na stole. Nagle coś świsnęło przez powietrze. Niewielki mikser do gitar, którym Bobi rzucił w stronę

270 #Infover WM d41k2rano6rfkvx06f0nly0xnuf0gfkbexgu04si#

Toma, przeleciał centymetr od ucha dziewczyny, by w końcu trafić w dzbanek do kawy i wylać całą jego zawartość.  – Ej, ej, ej, ej, co to ma być? – Czarny natychmiast warknął niespokojnie, mierząc Bobiego tak ostrym wzrokiem, jakby co najmniej chciał mu za chwilę przywalić. Już miał podejść do Ally (żeby co? Zapytać, czy wszystko OK?), kiedy ta zatrzymała go wzrokiem. Jeżeli chcieli zachować pozory, musiał nad sobą panować, a przynajmniej przy ludziach! Patrząc na Brade’a wyczekująco, odprowadziła go z powrotem na koniec tourbusowej kuchni, gdzie – wcale nie spokojniejszy – znów oparł się o meble. Jednak coś z podejrzanego zachowania pozostało i Tom szybko to zauważył. To było to czujne, skupione spojrzenie, którym Brade obserwował ją dosłownie bez przerwy.  –  Czyli co, Al? Jutro wieczorem wywiad, później koncert? Chyba wreszcie poznasz uroki naszego życia. Cieszę się – powiedział Patrick przyjaźnie i położył rękę na jej barku.  –  Nie miejcie nadziei, nie będę gotować – uprzedziła.  –  A zmywać? – wtrącił Anton.  –  Niedoczekanie twoje.  –  Prasować? – zapiszczał Bobi.  –  W tym tourbusie, moi drodzy, ta piękna kobieta będzie się zajmować tylko i wyłącznie… hmm… mną – powiedział Bradin w przypływie dumy pomieszanej z męskim szowinizmem, na co Ally karcąco westchnęła. Brade skrzyżował przed sobą wyprostowane nogi i zamieszał łyżeczką coś, co zapachem nie przypominało niczego, co znała.  –  Brade, co to jest? – Skrzywiła się, energicznie wachlując ręką przed nosem.  –  Świństwo, które mam wypić na gardło.  – Patrzcie, to wytwarza opary! – wtrącił natychmiast Bobi. – To jest świństwo, po którym nasze uszy zwiędną, by znowu mógł nas oszukać, że potrafi śpiewać – wytłumaczył finezyjnie.

271 #Infover WM hvpdv0oy4wwqswthx2bkdvebx06e84nmigavnkov#

 –  To jest świństwo, które zaraz wyleję ci na głowę – doczekał się.  – Dobra, dzieci, ja idę, więc życzę miłej zabawy i spotkamy się na miejscu. Rothfeld! – Horst rzucił do Toma. – Masz być „nieśpiący”! – zawołał, podnosząc palec, i wyskoczył po stromych schodkach.  – Mogę być jeszcze nieżywy, jeśli wolisz… – odpowiedział mu stłumiony bełkot, wydobywający się spoza złożonych ramion. Siedząc naprzeciwko Toma, Ally się uśmiechnęła. Uwielbiała te momenty, kiedy Tom nie był „sobą”. Jasne, lubiła, gdy był władczy i męski, choć jej samej dotyczyło to w niewielkim stopniu, ale jeszcze bardziej ceniła te chwile, kiedy wyglądał jak wielka, ubrana w szeroką bluzę przytulanka. Teraz nawet ciemne oczy, które zawsze świeciły figlarnie, chowały się w złożonych ramionach, a ona miała wrażenie, że jest… smutny?  – Ach, Al, byłbym zapomniał. – Horst cofnął się jeszcze na moment, będąc jedną nogą w busie, a drugą już na zewnątrz. – Skąd chcesz obserwować koncert, z płyty czy zza kulis, bo muszę wiedzieć, jak ustawić ochronę… Bradin odwrócił się natychmiast i odparł ze zdecydowaniem:  –  Zza kulis.  –  Ty, gwiazda, od kiedy zmieniłeś imię? – zakpił Patrick.  –  I płeć? – wtrącił Bobi.  –  Ooo, to już dawno – Anthony parsknął z całych sił i nawet na twarzy Ally pojawił się nagły uśmiech, z którym wyraźnie próbowała walczyć.  –  Tak, będę za kulisami. – Spojrzała na Brade’a wzrokiem pełnym miłości, choć jej słowa były odpowiedzią na inne pytanie. Właśnie wpatrywała się w jego czułe oczy, gdy niespodziewanie szczęka chłopaka zacisnęła się mocniej, a on sam nagle, nie wiedzieć czemu, zrobił się tak poważny, że przez moment był nawet… groźny?  –  Tom, zgaś to w tym momencie! – zawołał surowo w stronę stołu, gdzie spomiędzy pełnych, dość popękanych ust Toma

272 #Infover WM f04xhn4gmpe4fubwn4ygmnsibhcignjncocbmxpq#

unosiła się strużka szarawego dymu. Brat zdawał się go nie słyszeć. – Zgaś tego peta, nie będziesz mi palił w środku!  –  A co to, kurwa, ma być? Armia zbawienia? Czysto, schludnie i pachnąco? Sam kurzysz tu od zawsze, więc co ci nagle odbiło? Nie bój się, ona mieszkała z nami, nie zmieni o tobie zdania! – odpyskował tak chłodno, że nawet Ally popatrzyła na niego z wyrzutem. Nagle poczuła się dotknięta tym tonem i tymi słowami. Skoro już dawno zostali przyjaciółmi, a Tom był pierwszą osobą, do której mogła przyjść, gdy było jej źle, zrobiło jej się przykro, kiedy go teraz słuchała. – I nie musisz się tak strasznie z nią obnosić. I tak wszyscy wiemy, że jest twoja! – warknął, mierząc Brade’a znaczącym spojrzeniem, i zdusił niedopałek w popielniczce, aż w powietrze uleciało kilka iskier.

Mocno nadwyrężając cierpliwość, Gabrielle próbowała nałożyć ostatnie pociągnięcia pudru na policzki Brade’a, lecz ten – jak nigdy dotychczas – niemiłosiernie kręcił się na krześle. Non stop odwracał głowę, to znowu nerwowo mrugał powiekami i rzucał kolejne ostre zdania, wodząc za Horstem gniewnie-skupionym wzrokiem. Dzisiejszy talk-show w hiszpańskiej jedynce szedł na żywo, a na przygotowanie nie mieli więcej niż godzinę. Gabrielle jeszcze przez moment starała się robić, co do niej należy, kiedy nie zwracając uwagi zupełnie na nic, Brade z impetem wstał sprzed garderobianego lustra, a ona zdała sobie sprawę, że o mało nie wsadziła mu czarnej kredki do oka.  –  No przecież jeszcze nie skończyłam! – zawołała za nim, lecz nie zareagował. Położył ręce na biodrach, westchnął kilkakrotnie, zrobił parę kroków, po czym zwrócił oczy z powrotem na skołowanego Horsta.

273 #Infover WM fi4fzp1nmjz8v8oi2qpvs8ezkp4thc0zyu8fu8wm#

 –  Nie ma mowy! To jest zbyt niebezpieczne, a nawet jeśli nie jest, to ja nie chcę, żeby to tak wyglądało.  – A gdzie niby widzisz niebezpieczeństwo!? – Zirytowany Patrick uniósł ręce. – Robiliśmy tak od początku i jeszcze nikomu nic się nie stało. Poza tym jeżeli teraz coś zmienisz, to na pewno nie umknie to uwadze, a zdaje mi się, że to ostatnia rzecz, której byśmy chcieli – Horst przezornie silił się na spokój, choć widząc, jak Bradin się miota, a zdezorientowana Gabrielle próbuje ukradkiem podejść do niego z jakimś wielkim pędzlem, niczego już nie rozumiał. Choć Gabi starała się być jak najmniej inwazyjna, każda z prób zbliżenia się do Brade’a skutkowała tylko tym, że z jeszcze większą irytacją odtrącał jej rękę i wyrywał się znowu.  – Nie pozwolę, żeby Al szła za mną, jakbym miał jakąś cholerną świtę. Jakby była zupełnie nieważna! Nie pozwolę na to, bo tam już nie ma ochrony! – krzyknął, rozpoczynając kolejną rundkę po pokoju.  –  Masz świtę i nic tego nie zmieni! Część ekipy zawsze idzie za wami i o ile dobrze pamiętam, taką mieliśmy umowę. Macie nie wzbudzać podejrzeń. Jeżeli cały ten chory pomysł ze sprowadzeniem Ally miałby funkcjonować, właśnie z tyłu jest jej miejsce. I wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Czarny bardzo powoli obrócił się w stronę Horsta i zaczął cięższym niż zazwyczaj tonem:  – Jej miejsce jest przy mnie i jeżeli jeszcze nie zdążyłeś tego zauważyć, udowodnię ci to tak, że mina zrzednie wam wszystkim! Patrick nie mógł nawet przypuszczać, co chodziło mu po głowie, bo gdyby się zorientował, najpewniej zszedłby na zawał.  – Chcesz położyć zespół? Proszę bardzo! – zakpił. – Chcesz wszystko spierdolić? Nie ma sprawy! Może od razu weź ją za rękę i wmaszeruj z nią do telewizyjnego studia, by oznajmiać światu, że cały nasz plan na dzień dobry bierze w łeb?! Nie byłoby

274 #Infover WM hmprouf2s0tasuecins4t8ud1pcnhxrv4imjzdm0#

prościej!? – Nie wiedział, czy najpierw wyśmiać jego ignorancję, czy zacząć od jego głupoty.  –  Gabrielle też często idzie przy mnie, a nie za mną, i nikt od lat nie robi z tego hecy! Od wieków nikt się tego nie czepiał, nawet jeżeli wychodziliśmy gdzieś sami! – tłumaczył Brade, a makijażystka odsunęła się nieznacznie. Karcący wzrok Horsta spowodował, że poczuła się winna, lecz kolejne słowa managera sprawiły, że natychmiast jej przeszło.  –  Bo Gabrielle jest stara! – warknął zły.  – Dziękuję! – skwitowała, ostentacyjnie wrzucając puder do czarnej kosmetyczki, i prychnęła pod nosem. Horst jedynie machnął ręką.  –  Co chcesz w takim razie zrobić? – Przeniósł wzrok na wściekłego Bradina. Przez moment trwali w ciszy. Brade analizował wszystkie za i przeciw, nie mogąc zrozumieć, dlaczego nagle zaczął się tak bardzo o nią bać. Nie chciał wypuszczać Al na pastwę tłumu, chociaż doskonale wiedział, że nikt nie pozwoli, by została sama. Chciał kontrolować sytuację i być obok, po prostu być obok, jeśli…  –  Mamy sześciu ochroniarzy. Czterech ma nie odstępować jej na krok. Dwóch pójdzie przy Gabi i reszcie. Ja i Tom poradzimy sobie bez nich – powiedział, wypuszczając powietrze. Oczy managera zrobiły się większe i już nabrał powietrza, ale krzyk uwiązł mu w gardle, bo wszyscy usłyszeli dźwięk pukania. Drzwi garderoby ustąpiły delikatnie, a zza nich wychyliła się drobna kobieta, na widok której stężałe rysy Brade’a momentalnie się rozchmurzyły. Patrick jedynie przewrócił oczami. Pamiętał, że Bradin kazał mu obiecać, że nie będą mieszać Ally w niektóre sprawy, jednak on sam z nieskrywaną przyjemnością uświadomiłby jej, jak upierdliwym stała się problemem! Z drugiej strony faktem było, że dziewczyna nie stawiała najmniejszych warunków. Cała sytuacja

275 #Infover WM hpprq1kk4gntydat1eomomxs8f0mn8jjvnkyprqf#

byłaby jeszcze znośna, gdyby – z niewytłumaczalnych przyczyn – Brade’owi nagle nie odbiło.  – Mogę? – powiedziała Ally i weszła niepewnie. Bradin natychmiast zmierzył Horsta takim wzrokiem, jakby to on był winien tego, że spytała. Kiedy tylko zrobiła krok w jego stronę, momentalnie wziął jej dłoń. Odsunął z toaletki kosmetyki, nie zwracając już uwagi na nikogo i na nic. Przysiadł na blacie, przyciągając Ally do siebie, i ku zniecierpliwieniu Horsta szeptał coś do jej ucha. Irytacja Patricka sięgnęła apogeum. Spojrzał w stronę Gabrielle. Chciał posłać jej jednoznaczne spojrzenie, ale nie doczekał się odpowiedzi na ten gest. Zauważył za to, że makijażystka dziwnie przekrzywiła głowę, a jej usta rozchyliły się w zdumieniu. Kobieta stała w bezruchu, coraz bardziej mrużąc powieki, jak gdyby chciała coś odgadnąć. Horst ostentacyjnie machnął ręką.  –  Nie mam siły – burknął. Wstał i już po chwili miał zniknąć za drzwiami, lecz o czymś sobie przypomniał. – Ally, chodź ze mną na chwilę. Jeżeli mamy wyjść dziś wszyscy razem, trzeba udzielić ci instrukcji. Powiem ci, do którego wsiądziesz samochodu i jak masz się zachowywać, natomiast ty, Gabrielle, bądź tak dobra i przypilnuj, żeby on jednak wyglądał jak człowiek. – Horst uniósł rękę, wskazując na oko Brade’a, które było mocno rozmazane. Ally grzecznie podążyła za Horstem. Bradin z wyraźną niechęcią osunął się z powrotem na fotel i starając się utrzymać w bezruchu, przymknął oczy.  – Dobra, Gabi, tylko błagam, niech to nie trwa wieki, bo naprawdę nie mam dzisiaj nerwów – stwierdził i uśmiechnął się przepraszająco. Kobieta jeszcze przez moment nie odezwała się słowem, wodząc palcami po jego ponownie spiętej twarzy, jednak już po chwili nie wytrzymała i wyszeptała cicho:  –  Staracie się, prawda? – Zachichotała, a Brade tylko uchylił

276 #Infover WM fn4lzqeiph4lrkxvxfmo086wzh2aa1lrfxhvihdh#

jedno oko, chcąc ukryć, że wargi, które jeszcze przed chwilą wydymał nerwowo, teraz w sekundzie się przymknęły. On sam jakby znieruchomiał.  –  Co masz na myśli? – odpowiedział wymijająco.  – Przestań, widziałam – powiedziała głosem tak rozanielonym, że serce coraz bardziej podchodziło mu do gardła. Nikt nie mógł wiedzieć, nie powinni wiedzieć! – Bradin… widziałam – powiedziała słodkim tonem. Oczy Brade’a otworzyły się szeroko, by spojrzeć na Gabi uważniej. – Robisz to już automatycznie i nie ukryjesz tego. – Gabrielle odłożyła na stół czarną kredkę. Widziała, że był gotowy się bronić, że był gotowy bronić… ich.  –  Kiedy Ally… kiedy tylko podeszła, ty z taką czułością, tak delikatnie… – mówiła, jakby starała się znaleźć odpowiednie słowa – …z taką troską ułożyłeś dłonie na jej brzuchu. Bradin, widziałam wtedy twoje oczy, były rozmarzone – powiedziała łagodnie, lecz on natychmiast przeniósł wzrok z jej twarzy na garderobiane lustro, a jego szczęka wyraźnie się zacisnęła. Twarz, którą Gabrielle jeszcze przed chwilą pokrywała kobiecym makijażem, teraz była bardziej męska niż kiedykolwiek. Wzrok Brade’a wręcz przeszył ją na wylot. – Proszę, nie wstydź się tego, bo to jest cudowne, to jest piękne! Kiedy mężczyzna reaguje w ten sposób, kiedy tak bardzo chce… to najpiękniejsza i najbardziej rozczulająca rzecz, jaka może się przydarzyć! – szepnęła, a przez usta Brade’a przemknął nikły uśmiech. – Wcześniej nie wiedziałam, co się stało, ale teraz już rozumiem. To dlatego stałeś się taki rozdrażniony! Ta sytuacja z Horstem, ochroniarze…  – Boję się, bo gdyby cokolwiek się stało… – powiedział tak ciężkim tonem, że ledwie poznała jego głos.  –  …nigdy byś sobie tego nie wybaczył. Wiem. – Uśmiechnęła się promiennie, czując, jak gęsta atmosfera nagle się rozpływa. – A wiesz… czy… no… czy to już? – zaczęła nieśmiało, nie chcąc naciskać, lecz wyraz twarzy Brade’a mówił chyba więcej, niż on był w stanie wyrazić.

277 #Infover WM hum6to6k4kcxmydajnedkw18mlnczaz0pif82lu1#

 –  Cieszę się tak bardzo, jak jeszcze nigdy w życiu, Gabi… – powiedział w końcu. – Chociaż nie, to chyba jeszcze nie „JUŻ” – odchrząknął, dostosowując się do jej delikatności w nazywaniu rzeczy „po imieniu”. – Ale staramy się, a do pewnego czasu – do jakichś dwóch tygodni – i tak nie mamy szansy wiedzieć, więc…. – Jego twarz rozpromieniła się, a oczy zapłonęły żywym blaskiem. – To może się stać lada dzień, może już się stało, tylko ja jeszcze nie jestem tego świadomy… Jeszcze nigdy nie byłem tak spokojny, jednocześnie wariując z niepewności. Jesteś w stanie to zrozumieć?  – Bradin, jestem matką dwójki dzieci – powiedziała pobłażliwie w tym samym momencie, kiedy drzwi garderoby znów się otworzyły. Tym razem skrzydło odbiło się od ściany, oznajmiając czyjąś obecność nieprzeciętnym hukiem.  –  Gabi, Brade, nie mamy więcej czasu! – Podenerwowany Tobi pospieszył ich ruchem ręki. Czarny wstał.  – Gabrielle, ta rozmowa musi pozostać między nami. Nikt nie może się dowiedzieć. Horst, wytwórnia… postawię ich przed faktem dokonanym, ale do tego momentu…  – Nic, co powiedziałeś, nie opuści tych czterech ścian, obiecuję. – Spojrzała upewniająco wprost w jego oczy. Delikatnie pogłaskała ramię Brade’a. Potem odwróciła się do Tobiego.  –  Jesteście wszyscy w gorącej wodzie kąpani. Ledwo skończyłam! – zaświergotała, po czym ruszyła do drzwi. Już w korytarzu, idąc ramię w ramię z Brade’am, uniosła się na palcach w taki sposób, by tylko on mógł słyszeć jej słowa.  –  A Ally? Czy mogę jej powiedzieć, że wiem? Jestem kobietą, będzie jej raźniej. Założę się, że chciałaby porozmawiać, może, wiesz, o coś się zapytać? – podpuściła ostrożnie.  –  Możesz – już żałował, że to powiedział.

278 #Infover WM ggntfh8a1pt20odqnatczfro64h1w1fz8cyrpknx#

 –  A Tom? Jest twoim bratem, więc pewnie…  –  Nie – odparł dziwnie stanowczo. – Jemu nie wolno ci mówić ani słowa. Jemu w szczególności.  – Dlaczego? – „Żałował” to mało powiedziane. Westchnął.  –  Gabrielle, po prostu zrób, jak mówię, dobrze?

Katherine Heile bezwiednie przygryzała wargę i pozwalała oczom błądzić po ekranie zupełnie bez świadomości. Już od dobrej godziny nie zwracała uwagi na film, który Frank przywiózł z wypożyczalni, a w dłoniach trzymała kubek kakao, które pewnie było już zimne. Frank obejmował ją czule i co jakiś czas głaskał delikatnie, a Katherine jeszcze mocniej przytulała się do jego piersi, chociaż nie był pewien, czy zdawała sobie z tego sprawę. Wiedział jedynie, że jeżeli zapyta, o co chodzi, nie uzyska jednoznacznej odpowiedzi. Zareagował dopiero wówczas, kiedy przy okazji kolejnego żartu w naprawdę dobrej niemieckiej komedii policzki Katherine nawet nie drgnęły.  –  Każemy mu zwiększyć ochronę. Albo kupić samochód z kuloodpornymi szybami – powiedział Frank ciężkim głosem. – Produkują w Niemczech takie? Mam nadzieję, że nie trzeba będzie zamawiać amerykańskiego. Mercedes, za odpowiednią opłatą, nie powinien pogardzić ofertą. – Zaśmiał się, lecz ona tylko obróciła się i spojrzała na niego tak, jakby nagle wybudził ją z lekkiego snu.  –  Co? – mruknęła.  –  Mówię, że gdzieś na pewno produkują…  – Słyszałam, co powiedziałeś – ucięła Katherine i odstawiła na stolik kubek. Chyba nie przypuszczała, że ten gest, wykonany ze źle skrywaną irytacją, tak dobitnie podkreśli bezsilność, która ją ogarnęła.

279 #Infover WM gznmr6o8axkoseiv00a41nx6olm1wtmvli1ilhzi#

 – Więc o co chodzi? – Frank usiadł przodem do niej, okazując jej całe swoje skupienie. W końcu znał ją nie od dziś i potrafił zauważyć, kiedy go zgrabnie zbywała.  – A dlaczego miałoby chodzić o cokolwiek? – starała się, by jej głos zabrzmiał zwyczajnie.  – Bo ostatnio zamknęłaś się w sobie, a niedawno twój syn został postrzelony. I nie wmówisz mi, że to ja jestem przewrażliwiony, bo mimo wszystko widzę, co się z tobą dzieje! – stwierdził, nie pozostawiając jej wyboru. – Wiem, że się martwisz. I jeżeli myślisz, że ja nie…  –  To nie tak. – Katherine wysunęła rękę z jego dłoni. Ciężko wypuszczając powietrze, wstała i podeszła w stronę okna. Frank podążył za nią wzrokiem i dostrzegł, jak w zamyśleniu oplotła dłońmi ramiona. Zacisnęła palce na barkach ukrytych w rękawach zimowego swetra.  – Chodzi o to, że ja mam dwóch synów, Frank – zaczęła powoli. – I jeżeli jeden – jak mam prawo przypuszczać – już coś zrozumiał, drugi chyba nadal szuka sensu tam, gdzie nigdy nie będzie mógł go znaleźć. Mężczyzna słuchał, coraz bardziej prostując się na oparciu kanapy. Czuł, że z każdą chwilą pojmuje jeszcze mniej.  –  Jestem ich matką i widzę więcej, niż sądzą. Czasem uważam, że to więcej, niżbym sobie życzyła i niż powinnam.  –  Że… że niby to źle, że ich rozumiesz, że ich znasz? – próbował dobrnąć do sedna.  – A czy to źle, że tak dobrze znam ciebie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – A jednak każdy z nas ma tajemnice, jakieś zakamarki duszy, o których nie chciałby, by wiedzieli inni.  –  „Zakamarki duszy”. Czasami naprawdę mówisz jak Brade, Katherine. – Zaśmiał się.  –  Nie, mówię jak matka, która wie, że obaj je mają. – Odwróciła się powoli, spoglądając pobłażliwie w stronę męża i zastanawiając

280 #Infover WM gqn1wiipai0684jqqbom8fmzarvlrk1fdxs021nm#

się, czy tłumaczyć więcej. – A ja naprawdę lubię tę dziewczynę – szepnęła znów w okno. Nagle ekran telewizora zamigotał i przyciągnął uwagę Franka. Katherine jeszcze się odwróciła, by sprawdzić, czy akcja pochłonęła go na tyle, żeby nie pytał o więcej. Czasami chyba żałowała, że mężczyznę jej życia można było rozkojarzyć z taką łatwością, lecz nie mogła zaprzeczyć – dzisiaj okazało się to przydatne.  – Masz rację, w Niemczech na pewno produkują takie samochody. – Uśmiechnęła się spokojnie, z powrotem moszcząc się w jego objęciach. Frank automatycznie mruknął i pokiwał głową. A Katherine wiedziała, że już nigdy więcej o tym nie wspomną.

#Infover WM h0pxcufy4mxq022wgo0o16h6zh4hm0qqzloufol6#

19. Lukrecja

Dla tych, których miłość pozwala mi nieprzerwanie dążyć do celu i obierać najbardziej krętą z dróg. Dla tych, których ciche szepty stawiają mnie jeszcze wyżej, niż sama zdążyłam zajść.

Gwałtowne światła fotograficznych fleszy rozbłyskiwały z każdej strony, a rozdzierające piski zgromadzonego tłumu docierały do uszu mimo zamkniętych szyb czarnej limuzyny. Ally nie umiała stwierdzić, czy była przygotowana na to, co właśnie widziała, lecz zachowywała wymaganą powagę, starając się nie dać innym poznać, że się boi. Przeszło jej przez myśl, czy w ogóle będzie w stanie otworzyć drzwi, skoro wszędzie dookoła byli ludzie, którzy – jak miała wrażenie – pragną wcisnąć się pod koła. „Spokojnie” – pomyślała. Bo cóż niby mogło się stać? Przecież nie była pierwszą ani ostatnią osobą w takiej sytuacji. Starała się opanować szybki oddech, który mógłby zaalarmować resztę. Jak zawstydzone dziecko miała nadzieję, że nikt w limuzynie nie zwróci na niego uwagi. Teraz zachodziła w głowę, jak doszło do tego, że w ogóle się tu znalazła.

282 #Infover WM fwssg2zzmvavmwvpwepyuc6sgppt2hp1z2nuslxt#

Czuła się naprawdę dziwnie, siedząc otoczona grupką ochroniarzy, z których każdy miał twarz tak niewzruszoną i poważną, jakby rzeczywiście starał się osiągnąć najwyższe skupienie. W dodatku od dziesięciu minut nie zamienili ani słowa, a ich porozumiewawcze kiwnięcia głowami sprawiały, że otaczająca cisza stawała się jeszcze bardziej ciężka i denerwująca. Ally zebrała się w sobie, by przybrać profesjonalną minę, lecz wtedy mocno zaciśnięta pięść jakiejś fanki z hukiem uderzyła w boczną szybę. Al odskoczyła mimowolnie, wydając z ust krótki krzyk.  –  One powariowały?  – Już dawno. – Gabrielle wygładziła materiał żakietu, by jej dekolt wyglądał jeszcze bardziej uwodzicielsko i kusząco. – Ale my, zamiast czuć się jak zwierzyna w klatce, możemy się trochę tym ich szaleństwem zabawić. Chodź! – Chwyciła Ally za rękę i pociągnęła ją za sobą. Obie z gracją wysiadły z eleganckiej limuzyny, a tłum otaczający je z każdej strony praktycznie się rozstąpił, jednak sądząc po twarzach dziewczyn, przytrzymywanych wspólnymi siłami Tobiasa i trzech innych mężczyzn, nie stało się tak z ich inicjatywy. Fanki, odpychane wręcz siłą, zwieszały się na przedramionach rosłych ochroniarzy, patrząc na Gabrielle Schulz z takim wyrzutem, jakby co najmniej jej obraz spędzał im sen z powiek. Ally bezwiednie rozejrzała się po tłumie, starając się zrozumieć cokolwiek z tego, co dzieje się wokół niej, lecz nie mogła pojąć, dlaczego z sekundy na sekundę czuła się jeszcze bardziej obco. Speszona spuściła wzrok, po tym jak posłała w tłum zupełnie serdeczny uśmiech i dostrzegła odwracające się głowy.  –  Ani mi się waż – Gabrielle syknęła konspiracyjnie, mocno chwytając dłoń Ally. Zacisnęła na niej swoje palce. – Ani mi się waż przejmować się tym, jak patrzą! Uśmiechaj się szeroko i wyprostuj się tak mocno, na ile pozwolą ci te obcasy, bo to ty masz prawo patrzyć na nie z góry! Nie odwrotnie! – szepnęła, spoglądając zza ciemnych okularów. Potem posłała w tłum przyjacielskie „Cześć”,

283 #Infover WM fz4mdpjeptpbodrgeczeise11qjwiofdo0jwec2p#

wypowiedziane tak perfidnym tonem, że sporej grupie otaczających ją fanek śniadanie podniosło się w żołądku. Ally niepewnie kroczyła jakiś metr za nią i widziała doskonale, jak nienawistne spojrzenia mierzą twarz Gabrielle. Miała świadomość, że potem przenoszą się na nią. Czuła, jak fanki z całą zawziętością lustrują każdy centymetr jej ciała, lecz to nie drwiące uśmiechy czy przelotne słowa najbardziej ją przerażały. To oczy dziewczyn były najgorsze. Zazdrosne, zimne. Tak zacięte, że naprawdę chciała odwrócić od nich wzrok, lecz widziała je wszędzie.  –  Suka! – ktoś krzyknął za jej plecami.  – To do mnie – Gabrielle skomentowała do jej ucha przyjaźnie. – Spokojnie, jeszcze tylko parę metrów! – zapewniła, kiedy napór tłumu nagle gwałtownie się wzmógł. Powietrze wypełniły jeszcze bardziej przeraźliwe piski. Starając się odnaleźć w tak idiotycznej sytuacji, jaką był ścisk ze wszystkich możliwych stron, Al spuściła głowę, by nie musieć wlepiać oczu w miejsce, gdzie tuż przed jej nosem wyrosła pacha Tobiasa. Kątem oka po drugiej stronie wejścia dostrzegła ciemną, otoczoną kobietami postać. Przez moment stała w bezruchu, by na niego popatrzeć, a Brade na ułamek sekundy spojrzał ponad tłumem. Jak dziwna była teraz myśl, że to przecież on, ten sam. Ten, z którym obudziła się na środku gabinetu po tym, co zrobili na ładnym, choć dość niewygodnym antycznym biurku. Kącik jej ust drgnął w ukrytym uśmiechu, ale Bradin odwrócił się od niej bez żadnych emocji. Uśmiechnęła się znowu, lecz już tego nie zobaczył. Nie dostrzegł. Niechętnie spuściła wzrok. Przy ludziach musieli być sobie obcy i rozumiała to, ale tak ciężko było udawać. Prawie przepchana przez napierający z każdej strony tłum, zniknęła za drzwiami telewizyjnego gmachu.

284 #Infover WM db18haumnj2da6gba1svez8lxrnpmdv6yykjmt6n#

To, z jaką precyzją Tom mógł przewidzieć sztuczny uśmiech brata, przyprawiało go o mdłości. Żart prezenterki, potem raz… dwa… trzy i GONG, pokazujemy ząbki. Znów niewygodne pytanie, trochę teatralnego speszenia i GONG, tym razem uśmiech romantyka. Tom miał ochotę głośno się roześmiać, lecz w rezultacie jedynie zakrywał usta i opierał brodę na splecionych palcach. Co chwila nerwowo poprawiał spodnie, to kręcił się niemiłosiernie na studyjnej kanapie, by tylko odwrócić uwagę od wciąż tych samych bzdur Bradina, których ponownie przyszło mu wysłuchiwać. Naprawdę musiał się hamować, żeby nie wykpić tego wszystkiego w głos! I ten ton! Sztuczny, przesłodzony ton, którego Brade używał tylko po to, by brzmieć wiarygodnie. Tom miał ochotę stamtąd wyjść! Wyjść i już nigdy nie wracać, jednak cierpliwie przysłuchiwał się kolejnym kłamstwom, by móc w odpowiednim momencie kiwnąć głową, i tylko wodził smutnymi oczami po studiu. To było jak rytuał – te same pytania, podobne odpowiedzi. Ci sami ludzie, których widział dość często przy różnych okazjach, i ta sama pewność, że oni wszyscy zdają sobie sprawę z reguł tej gry. To samo cierpliwe znużenie i udawane zainteresowanie, podtrzymywane aż do momentu, gdy tępy wzrok Toma, utkwiony gdzieś ponad widownią, uchwycił dwie bardzo znajome sylwetki. Gabrielle szła pierwsza, a Ally, ubrana w białe dżinsy, zakończone parą oryginalnych, burgundowych szpilek, niezdarnie przepychała się za nią pomiędzy rzędami. Przed chwilą o mało nie zabiła się o ciągnący się po ziemi kabel i założyła włosy za ucho, by zamaskować niezręczność, a Tom uśmiechnął się do siebie. Patrzył, jak przemykała, starając się nie zwracać niczyjej uwagi, i jak śledziła ruch kamer, by nie wchodzić w kadr. Po chwili

285 #Infover WM gun6fglf1wsnxauacmw0zxhildt0e8fs8zmoe4fq#

koncentrował się już tylko na tym i na sposobie, w jaki subtelnie poruszała biodrami. Uwielbiał to, jak niesamowicie wyglądała w tych dżinsach, tak cudownie opinających się jej na t…  –  Tom? – z rozmyślań wyrwał go głos prezenterki, który mocnym uderzeniem sprowadził go na ziemię. Ally i Gabrielle spokojnie usiadły na krzesłach dla widowni.  –  Co? – zapytał automatycznie. – To znaczy, taaak? – Starał się ratować zabójczym uśmiechem.  –  Pytałam, co sądzisz na ten temat… Uważasz, że dobrze się stało? – prezenterka ułatwiła, wlepiając w niego wzrok z całą stanowczością. Tom poczuł, że ma jeden wybór. Raz kozie śmierć, raz ma się cojones*. Pochylił się do niej, przykładając do piersi dłoń seksownie pokrytą siatką żył powstałych od gitarowych ćwiczeń.  – Widzisz, Sandy, przyznaję się, nie słuchałem. Ale jestem tylko facetem, co poradzę? Płynie we mnie krew nie woda, a ty sadzasz przede mną tabuny dziewcząt i myślisz, że łatwo się skupię? O, spójrzcie na tę! – Momentalnie kiwnął kamerzyście, wskazując sympatycznie wyglądającą panienkę, ubraną w spódniczkę długości chusteczki do nosa. – Czyż nie jest wspaniała? – Kamera nakierowana na dziewczynę ukazała w telebimie jej tak zaskoczoną, że aż oniemiałą twarz. Z widowni potoczyła się feeria wiwatów i pisków, a zadowolony Tom rozsiadł się szerzej na sofie.  –  Czyli to jest twój typ? – podjęła grę prezenterka. – Szczupła sylwetka… oszczędność w stroju. – Sala się zaśmiała.  –  Oszczędność w stroju niekoniecznie. Ale są kobiety, od których nie można się uwolnić…  –  Znalazłeś taką, Tom? – zaryzykowała prezenterka. Wiedziała, że miał swój wizerunek i pewnie odpowie to, co zwykle. Że przecież znajduje miłość codziennie, na jedną noc.

*

Cojones – (hiszp.) – jaja, wulgarne określenie męskich jąder.

286 #Infover WM genomhgqaybcgpp21mnoavelcwqhcr2kfy8dz1fm#

 –  Ona jest na tej sali… – powiedział, wywołując feerię achów i ochów. Powietrze w studiu momentalnie zgęstniało od oczekiwania. – Oczywiście to ty, Sandy. Sala znowu się zaśmiała, a prezenterka, lekko zirytowana, że dała się tak naiwnie zaskoczyć, zaczęła maglować Bobiego. Teraz nie liczyło się nic, ani tamto pytanie, ani nieudzielona odpowiedź – ani to, że Tom drugi raz już nie spojrzał na „panią spódniczkę”. Tom Rothfeld spuścił głowę i odczekał kilka sekund, by po chwili unieść oczy i z dużo większą mocą spojrzeć wprost w pewne niebieskie tęczówki. Ally wstrzymała oddech, czując, jak wzrok Toma dosłownie wwierca ją w fotel. To zachowanie było bardziej niż sugestywne. Tom wiedział o tym. A potem uśmiechnął się ledwo dostrzegalnym, ostrożnym uśmiechem. Al zauważyła, jak metalowy kolczyk błysnął, gdy lewy kącik ust Toma uniósł się w górę.  –  Twój brat, jak widać, nie jest obojętny na kobiece wdzięki – zagaiła prezenterka, a z tyłu potoczyły się kolejne wrzaski. – A ty, Bradin? Jak to jest? Dalej bez nikogo, dalej sam? Przecież wokół ciebie jest tyle dziewcząt… – Sandy przechyliła z niedowierzaniem głowę.  – Ale nie ma żadnej odpowiedniej. – Niewzruszony Brade spojrzał pełnymi szczerości oczami. Nie dostrzegł niczego dziwnego, był jak w transie. – Jestem singlem. Nigdy nie byłem facetem na jedną noc i teraz też chciałbym znaleźć kogoś odpowiedniego. Ale to niełatwe. Mam bardzo mało czasu…  –  …i pewnie spore wymagania? – prezenterka dodała ciekawsko, zakładając nogę na nogę, lecz Bradin był przygotowany, by ominąć niewygodną kwestię. Nawet się nie zająknął.  – To musiałaby być miłość od pierwszego wyjrzenia. Ale się nie zdarzyła. Wierzę, że gdy to wreszcie nadejdzie, będę wiedział od razu. Myślę, że koło miłości nie potrafiłbym przejść obojętnie.

287 #Infover WM fv46up4fpkend2svarsabc2gmk2dguzzqva4mkvo#

Zazdroszczę ludziom, którzy odnaleźli się w tym świecie i mogą dalej iść razem, bo już ciężko mi czekać. Westchnął. Później jeszcze trochę mówił, lecz nie rozglądał się po sali. Nie zwracał uwagi na skierowane w niego oczy i sam nie szukał tych jednych, którym chciałby odpowiedzieć spojrzeniem. Tylko oczy Toma do końca pozostały niewzruszone. Niewzruszone, bo mógł patrzeć na NIĄ.  –  On musi – mruknęła Gabrielle, pochylając się w stronę wręcz nienaturalnie cichej Ally.  – Wiem – odpowiedziała szeptem. Utwierdzała w tym bardziej siebie niż kogokolwiek innego. – Wiem, że musi. I wiem, że to nie powinno boleć…  –  Ale jednak boli… – brunetka szepnęła refleksyjnie.  –  Trochę tak.  –  Ally, to tylko słowa. Zwykłe słowa, którymi niektórzy budują naprawdę wiele, lecz które w istocie nic przecież nie znaczą – wytłumaczyła rozsądnie.  – Cudownie! Gdyby nie mówił, że mnie kocha, dokładnie identycznym tonem, nie miałabym nic przeciwko! Popatrz, nawet nie drgnął! – Wskazała dłońmi, by zaraz potem ostentacyjnie zapleść je na piersi. W istocie nie była zła, tylko zwyczajnie zdumiona.  –  Wypowiada to wbrew temu, co myśli, wbrew temu, co czuje i wbrew temu, co robi, przecież o tym wiesz! À propos „czynów”, to… – Gabrielle zawiesiła głos i zaczęła dziwnie przyglądać się Ally. Dziewczyna starała się zgadnąć, w czym rzecz. – Powiedz mi, czy już coś wiadomo?  – Nie mam pojęcia, o czym mówisz… – Al odpowiedziała szczerze, w pierwszej chwili nie kojarząc faktów, lecz Gabrielle nadal zagadkowo się uśmiechała.  – No, wiesz, czy już się udało? – Gabi wymownie zjechała wzrokiem na jej brzuch.

288 #Infover WM fasqbowmp8n6or01oty8rswkrhxcstbgebgfw00t#

Ally zastygła z otwartymi ustami. Zastanawiała się, w co walnie Brade’a najpierw, gdy tylko stamtąd wyjdą.  –  Powiedział ci… – była wściekła.  – Sama powinnaś była mi powiedzieć. Komuś w końcu musisz ufać, Al.  –  Czy on wspominał coś o okolicznościach…? – Jeżeli pisnął komukolwiek o tym gabinecie, a nie daj Boże o stole, to miała zamiar go zabić.  –  Oj, nie złość się, wyciągnęłam to z niego niemal siłą! Naciskałam tak długo, aż to po prostu potwierdził. – Przyjacielsko chwyciła Ally za rękę, nachylając się ku niej. – Gdybyś wiedziała, jak bardzo się o ciebie martwił! Długo nie chciał mi powiedzieć, nie chciał się przyznać, ale przecież jestem kobietą i znam go! Gdybym nie była szczęśliwą mężatką… – zreflektowała się. – I gdyby nie był dziesięć lat młodszy, powiedziałabym nawet, że ci zazdroszczę! Gdybyś ty słyszała, jak on drży o ciebie, kiedy tylko nie ma cię w zasięgu wzroku… Gdybyś to widziała, to zwyczajnie…  –  …rzuciłabyś się na niego. Wiem – Al dokończyła spokojnie, a rozentuzjazmowana Gabrielle zamilkła w pół słowa. Ally przygryzła wargę.  –  Czy to nienaturalne, że mnie to kręci? – zapytała speszona. – Czy to źle, że mam ochotę zaciągnąć go do łóżka w tym samym momencie, kiedy widzę te zmartwione oczy? – Dziewczyna mrugnęła powiekami.  –  Ty diable! Z jego podejściem do sprawy i z twoimi łóżkowymi fantazjami to chyba koło się zamyka! Za rok mamy w tourbusie na bank z tuzin bachorów! – powiedziała, kręcąc głową, po czym obie wybuchły śmiechem.

289 #Infover WM hbpfckzd4jamspewcq4wyyou10onqqona6g6jacq#

 –  Ally, jak tam twój terminarz? – zatrzymana głosem Horsta, przystanęła. Jeszcze nie wyszli z telewizyjnego studia. Obróciła się i zaczęła obserwować, jak manager skrzętnie notuje coś w podręcznym kalendarzu. Starała się odszukać w myślach daty zaplanowanych zleceń.  – Wiesz, że jutro wylatuję. Nie będzie mnie trzy dni, jak zawsze. Ale potem, o ile pamiętam, do Wigilii mam wolne – stwierdziła z przekonaniem.  –  Czyli wracasz na dzień po koncercie? – zapytał dla porządku. Przytaknęła i natychmiast zaznaczyła, że jeżeli Patrick myśli o tym, żeby posłać z nią Tobiego, to nie ma takiej potrzeby.  –  Nie o to chodzi. Musimy gdzieś wcisnąć waszą sesję – mówił, bacząc, by nie wchodzić w szczegóły. Samo wspominanie przy niej o kontrakcie, którego praktycznie nie mogła zerwać, stawiało go w niezręcznej sytuacji.  –  Naszą? – Rozłożyła ręce.  –  GQ życzy sobie sesję Brade’a, a potem całej czwórki na jakiś tydzień po sylwestrze i musimy wynająć studio, chyba że uważasz, że dałoby się to zrobić u ciebie w „Vanity”… Wywiad już dawno się skończył, a przed oczami Ally migali dosłownie wszyscy, jednak ani na moment nie mogła uchwycić Bradina.  –  Co? – zapytała rozkojarzona.  – Sesja – powiedział krótko Horst, starając się nie wyjść na zirytowanego.  – Zobaczymy, co da się zrobić, możliwe, że uda się u mnie. Zapytam szefa. – Ally kiwnęła głową. Wtedy poczuła, że jej ręka, ujęta męską dłonią, wędruje do góry. Po chwili czyjeś miękkie usta dotknęły skóry jej przegubów. Długi ruch pełnych warg przyprawił ją o drobne dreszcze.  –  To ja też będę miał prywatną sesję, tak jak kiedyś? – Tom odezwał się zza jej pleców. Usłyszawszy ciepły, ochrypły głos, uśmiechnęła się mimo woli. Lubiła głos Toma.

290 #Infover WM g8oi4dfl1atb8ecgngg8u8o4aaktb8vcmnt102b4#

 –  Nie, Rothfeld, ty już raz się rozebrałeś, starczy – powiedział Patrick i ze zdumieniem lustrował ten dziwny obrazek. Ally uśmiechała się ufnie, jakby nie działo się nic podejrzanego, a Horst chyba bezwiednie przenosił wzrok z jednego na drugie, bo w końcu zauważyli jego konsternację.  – Nie przejmuj się Tomem, on się wygłupia! – odparła, wymierzając Tomowi kuksańca w brzuch, na co skulił się bardziej ze śmiechu niż z bólu. Patrick odchrząknął znacząco, jednak nadal widział, że dłoń Ally spoczywała niewinnie w pewnych długich, wcale nie niewinnych palcach. Horst wyciągnął rękę, aby się pożegnać. Żegnając się z Tomem, przyciągnął go do siebie.  –  Jeżeli to są wygłupy, Rothfeld, to ja urodziłem się wczoraj! – szepnął mu do ucha, klepiąc po ramieniu. – No nic, dzieci, wiem wszystko, co chciałem wiedzieć, widzimy się przy wyjściu – zakomunikował, po czym szybko się oddalił.

 –  Dobrze kłamiesz! – Al powiedziała naburmuszona, odwracając się do Brade’a plecami. Ciasna koja tourbusa nie pozwalała wprawdzie na wiele, ale jeśli dziewczyna bardzo się uparła, potrafiła odsunąć się od niego naprawdę daleko. Zmarszczył brwi i przewracając się na bok, uchwycił ją w talii. Jednym sprawnym ruchem przyciągnął ją o tę samą odległość, na którą przed chwilą zdążyła się oddalić.  –  Ally…  –  Powiedziałam, daj mi spokój! – fuknęła.  – Al, co ty gadasz…? – wyszeptał czule, leciutko całując jej szyję. Podniósł wzrok, żeby zobaczyć, jaką miała minkę. Długie rzęsy Brade’a zakryły brązowe oczy, a on poczuł się naprawdę winien.

291 #Infover WM ffsbny2upavrrkf1qg0i0hfibyw2tfxlivig24xd#

 – Wiesz, że musiałem się wtedy odwrócić! Wystarczyłoby jedno zdjęcie. Jedna krótka migawka. Nie mogłem… – zaczął racjonalnie.  –  Nie o to chodzi, Bradin – ucięła półgłosem – Mówisz, że nikogo nie masz, że jesteś sam… że ciągle czekasz na miłość… Mówisz o tym tak pewnie! Tak pewnie! – powiedziała z wyrzutem i nawet zdołała spowodować, że zaszkliły jej się oczy. Nigdy nie przypuszczała, że w krętactwie i udawanym dramatyzmie stać ją na taki profesjonalizm! Najwidoczniej nauka odebrana od matki nie poszła w las. Usłyszał cichutkie pociągnięcie noskiem.  –  Ty płaczesz! Bez zastanowienia chwycił ją za bark i obrócił tak, żeby leżała twarzą do niego.  –  Nie płaczę! – zaprzeczyła, ale przecież widział. Obserwował przez moment, jak Al próbuje ukryć łzy, a potem delikatnie scałował je z jej policzków i ułożył miękkie usta na niespokojnych powiekach. W półmroku widział, jak niebieskie oczy podnoszą się powoli i badawczo spoglądają na niego.  –  Proszę cię, nie płacz! Nie mogę tego znieść! Nie mogę znieść, że płaczesz przeze mnie! – Nagle odwrócił się na wznak i zakrył dłonią twarz, tak jakby to miało sprawić, że będzie wiedział, co zrobić. Przez moment leżał w bezruchu, zbierając myśli i gryząc się wszystkim, a ona w duszy modliła się jedynie, by zbyt wcześnie nie parsknąć śmiechem. Westchnął, po czym znowu obrócił się do niej. Gdy się martwił lub złościł, szczupłe męskie policzki zapadły się jeszcze mocniej. – Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym im wszystkim powiedzieć! Wykrzyczeć najgłośniej, jak potrafię, że jesteś moja i tylko moja! Że nikt nie ma prawa nawet na ciebie patrzeć, dopóki mu na to nie pozwolę! I nie wiesz, jak bardzo chciałbym powiedzieć tym dziewczynom, że jestem zajęty… Że jestem zakochany, że codziennie budzę się i zasypiam z myślą

292 #Infover WM gsnwzaht1dvk0bpfp42qxgxzgf22ojszyoq6nuov#

o tobie! Że dajesz mi szczęście, którego myślałem, że już nie spotkam! – tłumaczył, gładząc palcami jej twarz. – Że nawet kiedy jestem na scenie, jakaś część mnie pozostaje tam, za kulisami… z tobą. – Odgarnął kosmyk jej włosów. – Kiedyś zespół był wszystkim, Ally… zgodziłem się na to, że są pewne warunki i muszę się ich trzymać, chociaż Bóg mi świadkiem, jak bardzo teraz przeklinam ten dzień… ale muszę, po prostu muszę! Jesteś najlepszym, co dostałem od życia, i kiedy widzę, że płaczesz, że płaczesz przeze mnie, mam ochotę sam sobie wpieprzyć… – Dalej patrzył w niebieskie oczy, które z sekundy na sekundę robiły się coraz większe. Kolejne łzy Ally popłynęły po policzkach i Brade czuł, że gula w jego gardle powiększa się, rozpychając mu krtań. Nie miał pojęcia, co więcej mógł zrobić, co dodać, lecz wtedy nagle zauważył, że się uśmiechnęła. Blady uśmiech, z początku nieśmiały, z każdą sekundą coraz bardziej się rozszerzał. Wreszcie zaprezentował się w całej krasie, gdy Ally nie wytrzymała i parsknęła tak głośno, że zdziwiło to nawet ją samą.  –  Zapomniałeś dodać, że nie powinnam się denerwować. Przecież gdybym była w ciąży, zaszkodziłabym dziecku! – Wpatrywała się w niego, starając się zachować powagę, lecz przygryzała własny język, żeby znowu się nie zaśmiać. Brwi Brade’a zeszły się w zdziwieniu. Po chwili jedna się uniosła.  –  Ty mała żmijo! – szepnął – Udawałaś! – powiedział i przewrócił Al znowu na plecy, żeby znaleźć się tuż nad nią. Lazurowe oczy dziewczyny zaświeciły figlarnymi iskierkami.  – Ale jaki osiągnęłam efekt! – Wystawiła język. – Kochanie, muszę przyznać, że jak chcesz, potrafisz być naprawdę melodramatyczny – zakpiła, a on cmoknął i wciągnął do ust dolną wargę w sposób, który przypominał trochę cwaniacką manierę Toma, gdy ten zbierał się w sobie, by komuś odpyskować. Z satysfakcją obserwowała, jak budzą się w nim ostre, męskie odruchy.

293 #Infover WM do1lf04mo2edkyzbjtuy46qyctwv11gpmofwacsp#

 –  Chodź tu, ty podła szantażystko! – Wpił się w jej wargi tak mocno, że prawie zaczęła się bronić. Zachłannie rozchylał jej usta, nie zwracając uwagi na ciche jęki. Gdy w końcu ją puścił, spodziewał się jakiejś ulgi z jej strony, może gwałtownego łapania powietrza, jednak zamiast tego dostał głośmy śmiech, a potem dziki wiwat:  –  HA! No! To teraz jestem z gwiazdą rocka! Ona nadal chichotała, a Brade poczuł, że chyba ani trochę nie rozumie kobiet. Podparł się na przedramieniu, by spojrzeć z góry na jej twarz.  –  Zrobiłaś to, żebym był gwałtowny?  –  A nie zauważyłeś, że lubię lądować przy ścianie? – zapytała, kokietując i unosząc jedną brew. – Albo na – nie wspominając – stole, który ostatnio ochrzciliśmy tak cudownym… hmm… jak by to ująć – wymruczała cichutko i znacząco podążała wzrokiem tuż za ruchem swojej ręki.  –  Ally… – upomniał ją. Jej delikatna dłoń bardzo powoli przesuwała się po jego brzuchu. Doskonale wiedziała, co za chwilę spowoduje. Uśmiechała się zalotnie, upajając się poczuciem kontroli. Mięśnie jego brzucha napięły się, a skóra momentalnie stała się wrażliwsza, odbierając każdy najmniejszy dotyk. Brade nie wiedział, dlaczego tak się działo, ale to był fakt – tylko przy niej tak się czuł. Tylko przy niej jego ciało tak szybko i gwałtownie reagowało na zewnętrzne bodźce. Wystarczył jej ciepły oddech na jego szyi lub delikatny, przelotny pocałunek, czasami zalotny ton jej głosu, lecz kiedy opuszkami palców delikatnie dotykała jego brzucha, był już absolutnie stracony! Czasami naprawdę nie chciał, by tak bezsprzecznie zdawała sobie z tego sprawę.  –  Co? – zapytała diabelsko.  –  To był największy błąd – jęknął.  – Co było błędem? – powiedziała, specjalnie kierując dłoń trochę niżej i uśmiechając się chytrze.

294 #Infover WM d01xpvbnom0feslmvfd6hxra61e24xcy0bhd6nc1#

 – Że powiedziałem ci, jak na mnie działasz – szeptał coraz ciężej. – Jesteś tego tak cholernie pewna! Opuścił się na ramionach, a Ally zatopiła dłonie w jego włosach. Czuła gdzieś na podbrzuszu, jak bardzo Bradin jej chce. Było już późno i choć wiedziała, że reszta dawno pozasypiała w kojach, wiedziała też, co potrafi zrobić z nią Czarny, i wcale nie ręczyła za to, że się nie pobudzą. Po chwili wydała z siebie tylko cichy jęk, mocno przygryzając wargę. Gdyby nie dyskretny odgłos jazdy, który mieszał się z jej westchnięciami, chyba nawet nie wiedziałaby do końca, gdzie się znajduje. Czuła, że on jest teraz jej, czuła, że zaraz zwariuje, a przede wszystkim czuła każdy ruch tak mocno, że chciała krzyczeć, choć wiedziała, że nie powinna. Kiedy jeszcze był w stanie, drżącym głosem wyszeptał:  –  Wiem, że tamto to było zaskoczenie. Zdaję sobie sprawę, że wtedy nic się nie stało. Więc teraz zupełnie poważnie i absolutnie w tej chwili musisz powiedzieć mi, czy chcesz tego dziecka.  –  Dlaczego…? – zapytała, łapiąc oddech.  –  Odpowiedz!  –  Brade, wiem, że lubiłeś myśleć, że mogę być w ciąży, ja zresztą też, naprawdę, ale…  –  Ale?  –  Ale nie chce mi się wierzyć, żebyś mówił poważnie. Nie teraz! To był pomysł, na który wpadliśmy, bojąc się, że któreś odejdzie… – zaczęła, cytując Lille i czując, że za chwilę nie wypowie już nawet słowa.  –  Pomysł, na który wpadłem, żeby cię zatrzymać? – Zabolało. – Naprawdę tak myślisz?  –  Tak… – szepnęła.  –  A wybierasz się gdzieś teraz? – zapytał ostatkiem sił, starając się zyskać choćby sekundę. Jego powieki otwarły się nagle, by ukazać całkowicie pewne, ciemne oczy.  –  No nie, ale…

295 #Infover WM f2scjagjpnbyhifqoxcedkcvxarfzugvthpxqgip#

Nie zdążyła dodać ani słowa, kiedy wstrzymując powietrze, nagle zrozumiała, co chciał zrobić. Najmocniej jak mógł, przyciągnął ją do siebie. Poczuła, jak fala ciepła rozlewa się w jej wnętrzu w tym samym czasie, gdy powieki Brade’a przymykały się powoli. Jego oddech cichł, zwalniając szaleńcze tempo. Przed chwilą mogła się śmiać, przed chwilą mogła obracać wszystko w żart, kpiąc z tego, jak bardzo się martwił, ale teraz pragnęła jedynie zatrzymać czas, by ta chwila mogła trwać wiecznie. Chciała na zawsze zapamiętać to, co teraz czuła. Nabrała powietrza przez uchylone usta, a mała dłoń spoczęła na wilgotnych plecach Brade’a. Spojrzała w zmęczone, ledwo otwierające się oczy, które patrzyły na nią z nadzieją i troską.  –  Wierzysz mi teraz? – wyszeptał.  –  Lubię, gdy jesteśmy tacy.  –  Jacy?  –  Szczęśliwi.

Wyraźnie czuła, że od dobrych kilkunastu minut jest jej stanowczo za gorąco. Ciasno oplatające ją ręce wzmagały poczucie ciepła, tak jak gdyby wyłączona na stałe klimatyzacja nie była jego wystarczającym powodem, natomiast kotłujące się w głowie myśli sprawiały, że zupełnie nie mogła zasnąć. Spojrzała przelotnie na zamknięte powieki Brade’a. Najdelikatniej, jak potrafiła, zaczęła wysuwać się z jego objęć. Była przekonana, że spał głęboko i spokojnie, aż do momentu, kiedy nie usiadła na koi i nie poczuła nagle czyjejś dłoni zaciśniętej na jej nadgarstku. Wzdrygnęła się lekko. Jego oczy, teraz szeroko otwarte, spojrzały na nią badawczo.  –  Wszystko w porządku?  –  Tak, nie panikuj – zaśmiała się. – Idę tylko napić się wody. – Przejechała czule po wcięciu w jego policzku i odsunęła mu z czoła kosmyk czarnych włosów. – Zaraz wracam.

296 #Infover WM d01xqwmtnpjkf6gy4vxdojj8mzqhcwr8nqlpfosn#

Ziewając przeciągle, oddaliła się do kuchennego pomieszczenia i prawie na pamięć sięgnęła do zawieszonej tuż nad zlewem szafki. Chwyciła się blatu, gdy podłoga nagle się zakołysała. Widocznie w hiszpańskich drogach również zdarzają się dziury. Zupełnie automatycznie uchwyciła pierwsze lepsze naczynie, które po chwili prawie wypadło jej z rąk. Z zupełnego mroku doszedł ją znajomy, ochrypły głos, a Ally miała wrażenie, że serce stanęło jej w gardle.  –  Spragniona? – Oparty niedbale o autobusową szybę, siedział w miejscu, gdzie jego sylwetka tylko majaczyła w mroku, i nawet ostre, męskie rysy nie były dokładnie widoczne.  –  Boże, Tom, wystraszyłeś mnie! – powiedziała, przykładając rękę do piersi i dziwnie łapiąc oddech.  – Wystraszyłem? Nagle tak bardzo się mnie boisz? – odparł kpiąco. Mocniej marszcząc brwi, Ally podeszła bliżej. Skroń Toma była niedbale oparta o autobusową szybę, a ręka leżała bezwładnie na kuchennym stole. Tuż przed nim stała pusta butelka po whisky, a oczy chłopaka miały taki wyraz, że Al nie mogła już mieć wątpliwości.  – Jesteś kompletnie pijany – stwierdziła. Odsunęła butelkę, usiadła naprzeciwko i smutno popatrzyła mu w oczy – Tom, co się dzieje? – Położyła dłonie na stole i otoczyła nimi jego dłoń. – Powiedz mi, proszę. Jeżeli masz jakiś kłopot, przecież możemy…  – Nic nie możemy! Nic nie możemy, Al! Nie pomożesz mi! Nikt nie może mi pomóc! Zostaw mnie wreszcie w spokoju i wracaj, skąd przyszłaś! – burknął, spoglądając w okno, a ona poczuła, jakby parę miesięcy wzajemnego ciepła prysło właśnie jak mydlana bańka. Nie chciała, by tak do niej mówił.  –  Wiem, że jak wytrzeźwiejesz, będziesz inny. I poczekam na to, nie przejmując się tym, co teraz powiesz. Ale nie rozumiem, czym ci zawiniłam, żebyś musiał mnie tak traktować! – Odsunęła

297 #Infover WM d01xfbcropdv0g6gaey4tg460wxebdlich0jza2i#

się i wstała, a rzeczywistość dziwnie uderzyła Toma, gdy poczuł, jak małe ręce puszczały jego palce. Nagle pochwycił je jeszcze na chwilę. Jego mętny wzrok skierował się wprost na Ally. Wstał zza stołu i stanął tak blisko, że czuła na skroni jego ciepły oddech.  –  Wybacz mi, nie chciałem. Wiesz, że jestem chamem.  – Wiem, że jesteś pijany – szepnęła dobrodusznie i uniosła rękę, by pogładzić jego twarz. – Proszę cię, nie pij więcej, idź spać, a jutro porozmawiamy. Poproszę Roberta albo Tobiego, żeby jutro odwieźli mnie na lotnisko.  –  Ja chciałem to zrobić – szepnął Tom szybko.  –  Wiem, ale starczy nam jeden na intensywnej terapii w tym roku – powiedziała. Przypominał jej duże dziecko, które trzeba utulić, odpędzić jego demony, by mogło położyć się spać. W jego wzroku była jakaś niemoc, a gdy teraz na nią patrzył, zdawało jej się, że zwyczajowa siła całkiem z niego uleciała.  –  W czym on jest lepszy, Ally? – wyszeptał niespodziewanie, a ona poczuła, jak nogi wrastają jej w ziemię. – Jestem zalany, możesz mi powiedzieć… Możesz wreszcie powiedzieć mi prawdę, bo jutro i tak nie będę tego pamiętał, ale chcę wiedzieć i chcę to usłyszeć od ciebie. W czym jest lepszy…? – zapytał, przysuwając swoje usta do jej ust i przymykając oczy. Ich czoła zetknęły się. – W czym…? Przez moment chciała go odepchnąć, przez moment chciała powiedzieć mu, że majaczy, że bredzi i że ona nie wie, jak ma rozumieć te słowa! Przez moment chciała racjonalności i argumentów, ale gdy znów spojrzała mu w oczy, które teraz miała tak blisko swoich, ponownie odkryła, że wszystko, co w tej chwili powie, i tak nie będzie miało znaczenia. On z pewnością nic nie zapamięta, a przecież chciała, żeby był spokojny.  – Nie jest lepszy. Nigdy nie był lepszy – szepnęła, muskając wargami jego gorącą skroń. – A teraz ty coś mi powiedz. – Pogłaskała go po twarzy, tak jak głaszcze się dziecko. – Jak długo tu jesteś,

298 #Infover WM dhaylegsonbgtw0deghle1gqg6pxfzt0o8cxwfd2#

Tom? Jak długo nie śpisz? – zapytała nie wprost, a on doskonale wiedział, czego się obawiała. Czuła, jak coś nieprzyjemnie zaciska jej się w żołądku, gdy nie odpowiadał.  –  Tom? Nawet bardzo pijany pamiętał, że świadomość, iż przecież słyszał każde jej westchnięcie, nie jest jej do niczego potrzebna.  – Byłem w drugim busie. Piłem z Horstem. Przesiadłem się na postoju – skłamał.

#Infover WM dua6tmt8nw8nssukoqf4y4llv8xewkvwuursjpdt#

20. Czas, którego zawsze będzie nam za mało

Unosząc wysoko oczy, Ally rozglądała się uważnie po śnieżnym firmamencie. Błądziła wzrokiem jakby w zadziwieniu, by po chwili wybrać sobie jeden biały płatek i z zamiłowaniem śledzić jego finezyjną drogę. Opadał, a Ally patrzyła, jak kołysze się bezszelestnie, mijając jej ciemny, elegancki płaszcz, prostą w kształcie torebkę i długie rękawiczki. Nie mogła uwierzyć, jak bardzo ten spacer coś jej przypominał. Tamta sytuacja była tak odległa, że ledwo trwała w jej pamięci – jakiś powiew wiatru lub znajomy zapach przywołał tamto wspomnienie. Unosząc przejęte oczy, Ally zrozumiała, że znowu idzie ulicami miasta, chociaż już innego, lecz huczne metropolie zawsze miały dla niej tego samego, niespokojnego ducha. Słyszała inny język, po drodze nie mijała wspomnień i nie było miejsc, od których odwracała wzrok, by wyrzucić z myśli strzępki połamanych chwil, ale wciąż szła… Mijała kawiarenki i sklepy. Kolejne migające szyldy zmieniały się przed jej oczami. Szła, a ludzie mijali ją tak zwyczajnie, nie zatrzymując wzroku, w ferworze swoich spraw spieszyli się gdzieś, pokonując kolejne metry, a ona z nimi. Znów szła w milczeniu i tylko natłok jej myśli mieszał się z odgłosami ruchliwej ulicy – *1, t. I. Słysząc stukot własnych butów, zwróciła głowę, by jeszcze raz wszystkiemu się przyjrzeć. Rozłożyła ręce. I zaczęła kręcić się tak, jak robią to

300 #Infover WM gsowaorqa6ac6h0jsjlkztb8nqil1lhagnrrvgkz#

dzieci. Wyciągnęła szyję, a maleńkie płatki puszystego śniegu lądowały wprost na jej twarzy. Z niewiadomych powodów poczuła się wolna, tak wolna, jakby w każdej chwili mogła rozprostować ukryte skrzydła i po prostu stąd odlecieć. Było tak samo jak kiedyś, a przecież tak bardzo inaczej. Otoczona blichtrem wystawnego świata oraz słodkim zapachem spełniających się marzeń, była szczęśliwa. Wcześniej każdego dnia udowadniała od nowa, że zasługuje na to, co dostała od życia, by w końcu nastał dzień, aby to jej świat musiał udowadniać, że na nią zasługuje. Okazało się, że teraz „Vanity Fair” musiało dostosowywać się do jej reguł. Twarda ręka Ally, jej zdecydowanie, a przede wszystkim bardzo denerwująca skłonność do gardzenia kompromisami pewnie szybko ustawiłyby ją w kolejce do pociągu „Wylot Express”, sęk jednak w tym, że to ona zawsze miała rację. W sprawach zawodowych była bezwzględna i szybko pojęła, że wraz z chwilą, gdy wypracowała sobie uznanie, jej wiek, który tak bardzo starała się maskować, nie grał już najmniejszej roli. Stała się elementem tej układanki, a może trybikiem w machinie sukcesu, choć nikt nie mógł powiedzieć o niej, by kiedykolwiek była pionkiem. Nie ona i na pewno nie z jej „charakterkiem”.  – Michael, czy mógłbyś przesunąć ten… co to jest, fikus? Zasłania światło. Naturalne światło słoneczne najlepiej nadaje się do tej aranżacji – Ally stwierdziła fachowo. Odwróciła się, nie oddając sprawie więcej myśli, i znów zatopiła się w stercie przygotowanych prospektów. – Nie w tę stronę, Mike. W drugą. Nie wiedział, jak się zorientowała, skoro stała odwrócona plecami. Ally potarła dłonią brodę. Przekartkowując plan następnego tygodnia, zastanawiała się, jakim cudem uda się jej zmieścić to wszystko w niespełna trzech dniach, ale umowa to umowa. Zgodziła się na trzy dni tygodniowo w „Vanity” i ani minuty dłużej.

301 #Infover WM fr4pab6gmxy4uiibs8naz0zgfczwv64vyr6sdro0#

Wzdychając głęboko, odwróciła się z energią, by praktycznie wpaść na kogoś, kto wyrósł jak spod ziemi.  – Well, well, well – powiedział brunet z typowo brytyjskim akcentem. – Więc okazuje się, że to nie tylko ładna buzia, hę? – Zaplótł ręce na barkach, przypatrując się Ally z uśmiechem. – Jednak za nic nie zgadłbym, że taka z ciebie szycha!  –  Czekaj, czekaj, przecież skądś cię… – Zmrużyła oczy i strzeliła palcami. Miała jego imię na końcu języka. – Adrien, prawda? – Uśmiechnęła się. Potwierdził przyjaźnie. Naturalne ciepło jego głosu natychmiast rozluźniało atmosferę. Był typem człowieka, którego lubi się od razu, nawet nie wiedząc dlaczego.  –  Więc jak tam twoja kapela? Naturally Vain? Słyszałam was ostatnio w radiu. Ten popowy numer całkiem wpada w ucho, chociaż to nie do końca mój typ muzyczny.  –  To akurat zrozumiałe – stwierdził, pozwalając jej domyśleć się kontekstu. – A jak tam twój… hmm… Rothfeld? Odruchowo rozglądnęła się, by spojrzeć, ile osób właśnie usłyszało tę niewygodną uwagę.  –  Dziękuje, dobrze – odpowiedziała krótko.  –  Więc jak to wygląda? Trudno tak? W związku na odległość? Gdzie on jest teraz? Pojawia się znienacka, potem znika? – zapytał i miał nadzieję, że dobrze maskuje rzeczywiste zaciekawienie.  –  Po pierwsze, to nie twoja sprawa, czy mój facet pojawia się znienacka, czy z innej okazji – odparła. W końcu żaden ledwo znajomy wokalista nie będzie rozliczał jej z jej życia miłosnego. – A po drugie, to wydaje mi się, że dosłownie za, uff – spojrzała na zegarek – minutkę, mam umówione następne zlecenie, więc…  –  Więc twoje zlecenie stoi przed tobą. – Zachęcająco rozłożył ręce, pewny, że ją zaskoczył. Al natychmiast pokręciła głową. Zerknęła szybko do swoich papierów.

302 #Infover WM d4awbtp8n6jowdzu2euzoywg1xnauqcgez8k8aw2#

 –  Nie, na pewno nie. Nie sprawdziłam dokładnie, lecz z całą pewnością pamiętam, że to była kobieta. Sesja okładkowa, dość odważna, zamawiana przez managerkę – niejaką Corrine… coś na K… Kruger! – starała się sobie przypomnieć.  –  To zlecenie zostało przesunięte na jutro. Z kolei ja miałem być jutro, więc, skoro miałaś okienko, wcisnęli mnie na dzisiaj. Nastąpiła zmiana – powiedział i pewniacko wysunął plik kartek z dłoni Ally, po czym odrzucił je na stolik. Chwyciła za ołówek.  –  Nie notuj. To już nie ma znaczenia. Tamto zlecenie zostało odwołane, to znaczy… odebrane tobie. Klientka poprosiła o kogoś innego. Ally natychmiast się zmieszała.  –  O innego fotografa?  –  Tak słyszałem – stwierdził cichym głosem.  –  Czyli… – zaczęła.  –  Czyli to znaczy, że jutro masz wolne. Dzień z głowy, roboty nie ma, a po skończonych zdjęciach zapraszam cię na kolację, zupełnie koleżeńską – zaryzykował, uśmiechając się uroczo. – Znam tu nieopodal bardzo miłą knajpkę, która serwuje świetne migas*. Daj spokój, nie musisz dzisiaj nigdzie lecieć, książę poczeka. Więc jak…?  –  Więc… – Al zrobiła pauzę i wydęła usta. – Więc Mike poda ci gitarę, a ty ustaw się ładnie przy tym tle na końcu studia. Tyle w kwestii wspólnych planów. – Zaśmiała się tak lekceważąco, że drobne ciarki przeszły mu po plecach.

*

Migas – danie kuchni hiszpańskiej.

303 #Infover WM gvndmieuawszgjaqvtt46ablgdk1ivtgryjtosua#

Gdy wieczorem pakowała swoje rzeczy, była rozdrażniona i zmęczona. Sesja Eckhearta nie poszła dokładnie tak, jak planowała, a dodatkowo jego dziwnie poufałe zachowanie trochę ją drażniło. W sali pozostało jeszcze kilka osób, które, tak jak ona, pakowały sprzęt. Wtedy drzwi studia otwarły się na oścież, a taneczny krok siwawego mężczyzny od razu przyciągnął spojrzenia. W rzeczy samej nikogo nie zdziwiło, że podstarzały, ubrany w wyjątkowo obcisłe skórzane spodnie Dukan delikatnie podrygiwał biodrami, gdy szedł. Jednak do jego kobiecych gestów i komicznego przykładania palców do chudawej piersi Ally musiała jeszcze przywyknąć. Chrząknęła automatycznie, żeby przypadkiem się nie zaśmiać. Dukan podszedł bliżej i skupił na niej oczy. Przez brwi podniesione botoksem wyglądał jak ktoś wiecznie zdumiony. Ally grzecznie odsunęła się od aparatu i prostując się, przygotowała psychikę na serię wymyślnych uwag. Szef miewał fanaberie. Lubił je mieć i czasami odnosiła wrażenie, że czerpał przyjemność nawet z tego, że może je mieć. Niewiele osób rozumiało jego rzeczywisty, artystyczny zamysł, co stawiało go jeszcze wyżej nad resztą – jakby nie wystarczył sam fakt, że i tak był szefem całej pieprzonej redakcji. Nie wszyscy lubili Dukana, a i on nie dopuszczał poufałości. Wyjątek polegał na tym, że uwielbiał Ally, zresztą z wzajemnością.  –  Ten, kto powiedział, że światem mody rządzą geje, miał rację! – stwierdził, wywijając dłonią i upajając się wzniosłością owej myśli. – Ale ten, kto powiedział, że modelki mają mieć ZAWSZE chudą, chłopięcą sylwetkę, się, cholera, mylił! – Potrząsnął teatralnie głową, by po chwili zbić wszystkich z tropu i znów uśmiechnąć się promiennie. Stojąca przed nim Ally oddała ten uśmiech.  –  Jeśli będziesz się złościł, zrobią ci się zmarszczki. Powiedz mi, czy warto? – Przesunęła palcami po nadmiernie opalonym męskim policzku, na co Dukan westchnął z głębi siebie.

304 #Infover WM hamj41oe4fkbwbntiqjna0slwzousif8sim06pkq#

Jeżeli sklasyfikowanoby rzeczy, za które Ally była najbardziej nielubiana w pracy, jej świetne stosunki z szefem plasowałyby się zaraz po wieku i urodzie.  –  Masz racje, kochanie! Nie będę nosił czyjejś niekompetencji na swojej twarzy! Poza tym Paul i tak jest ode mnie młodszy, więc muszę uważać, bo jeszcze kogoś sobie znajdzie. Wiesz, w erze wolnych związków wszystko jest możliwe i zaczynam trochę się obawiać, bo chociaż kiedyś miałem ochotę na ménage à trois, to ostatnimi czasy…  –  Dukan? – Al przerwała mu żywiołowy monolog. – Z czym do mnie przyszedłeś?  –  Ach tak… – Podrapał się w czubek brody. – Popatrz na to! Co za głąb przydzielił tę modelkę do robienia tej reklamy? Co za pajac! – krzyknął, pokazując Ally wywołane zdjęcia, a stojący w rogu sali Mike próbował schować się za fikusem.  –  Nie widziałam tych zdjęć, nie są moje. – Z zastanowieniem przekładała arkusz po arkuszu.  –  Wiem, że nie są twoje, zrobił je Roger, ale nie w tym rzecz! Projekt idzie do odbioru za dwa dni, a ja się pytam, gdzie w redakcji mamy tego patałacha, który stwierdził, że w ciepłej, świątecznej, rodzinnej reklamie cholernych czekoladek Lindta ma występować kobieta, której zewsząd sterczą kości?! I jeszcze ta jej mina – parodiował, co z jego dramatycznymi skłonnościami wychodziło nader zabawnie. – Jakby mówiła: „weź mnie tu, na tej choince” a zaraz potem dodawała: „jeszcze jedna grypa żołądkowa i osiągnę wymarzoną wagę”! Przecież to jest w zupełnie złym stylu! – Załamał ręce.  –  Dukan, ja się z tym wszystkim zgadzam, tylko co ja mam… – Dostrzegła, że zrobił oczy skrzywdzonego kota. – O nie, nie, nie, nie ma mowy! Nawet mnie nie proś! – Odsunęła się o krok, lecz natychmiast chwycił jej rękę.  –  Al, odbiór jest za dwa dni! Nie ściągnę nikogo teraz i szczerze mówiąc, nie wiem, jak w tak krótkim czasie nawet miałbym szukać!

305 #Infover WM hwps4oyq4udcj8gssijzo6beuxfvmtrhiboy6hbm#

 –  Fotografa na zlecenie znajdziesz bez problemu.  –  Ale nie o fotografa chodzi… Al czuła, że nic nie rozumie. Dukan zaczął powoli:  – Widzisz, z ciebie też jest mały szczawik, ale masz tak uroczą, kobiecą twarzyczkę, że pasujesz do tego obrazka. Zdjęcia będą dobre, Roger się postara… – wyjęczał błagalnie niczym agent ubezpieczeniowy.  –  Że ja miałabym… Odpowiedzią była cisza i rozanielone oczy.  –  Nie.  –  Jesteś moim ratu…  –  Nie ma mowy, Dukan! – ucięła. – Nie ma takiej możliwości. W wyobraźni już widziała, jak jedna brew Bradina unosi się w górę, jakby wyrażała pytanie: „Że co, przepraszam?”.  – Nie mogę, Dukan. I nie chodzi nawet o to, że jestem fotografem, a nie jakąś zakichaną… – urwała, rozglądając się po sali. Doskonale wiedziała, że wszystko, co powie, zostanie przemielone, przetworzone, nafaszerowane jakimś innym sensem i podane z ozdóbką całej reszcie redakcji – …że nie pozuję zawodowo do zdjęć. Chodzi raczej o pewne zasady. Nie i koniec! – powiedziała. Dukan zapadł się w sobie i niemal zaczął się wić, gorączkowo zmieniając taktykę.  –  Dostaniesz podwójną stawkę! – zapiszczał. – Podwójną, a nawet potrójną, w ramach, powiedzmy… premii świątecznej.  –  Podziwiam zdolności marketingowe, ale nadal nie – odparła znad pliku kartek, do których przeglądania wróciła. Dukan był dobrym wydawcą i miał świetny zmysł, lecz Ally współczuła ludziom, którzy musieli traktować go poważnie. Potrafił zachowywać się jak bezbronne dziecko, bez dwóch zdań.  –  Pomóż! – powiedział w końcu, dramatycznie rwąc palcami resztki siwych włosów. – Nie wiem jak, ale pomóż! Ally westchnęła, czując, że ogarnia ją zwyczajna litość.

306 #Infover WM dd1vfxjrn4pvma0avvtqq1qy1wd2fjmei444qqwy#

 –  Ale będę mogła zrobić to po swojemu? Odpowiedziały jej energiczne kiwnięcia głową.  – Nie dołożysz mi roboty, ani nie będziesz marudził? – podobne kiwnięcia, lecz już w przeciwną stronę upewniły ją, żeby kontynuowała.  –  To ma być świąteczna reklama i potrzebna ci kobieta o ciepłej urodzie? Modelka, ale nie z gatunku tych wybiegowych? Profesjonalistka, ale nie patyczak? Ciężko o takie! – Ally stwierdziła przebiegle, bo już wiedziała, co zrobi. – Ja widzę tam blondynkę! Oj tak! I to taką, która wyraźnie ma czym oddychać.  – Możemy ci wypchać… – wtrącił cicho Dukan, lecz Al uraczyła go takim wzrokiem, że opalony na heban mężczyzna znowu schował się w sobie.  –  A ufasz mi? – zapytała.

 –  Agencja fotograficzna „Aranel”, słucham? – sekretarski głos był tak znudzony, że mógł należeć tylko do jednej osoby. Ally cieszyła się w duchu, okręcając wokół palca kabelek od telefonu.  –  Jak szybko jesteś w stanie się spakować, Weroniko?  –  Ally, to ty? No co ty! Ale o co chodzi… – rzekła zbita z tropu dziewczyna.  –  Chyba mam dla ciebie nie lada prezent gwiazdkowy. Przykrywając dłonią telefon, zwróciła się do Dukana:  –  Nie chcę za to podwyżki, ale puścisz mnie dzisiaj do domu! Wyjadę, ale prześlę ci mailem cały koncept tej sesji. Zwróciła się znów do słuchawki:  –  Pakuj się, nie pożałujesz.  –  Ale… ale jak to?  – Wszystkiego dowiesz się na miejscu. Fotografował będzie Roger Daniels. A teraz nie trać czasu i słuchaj.

307 #Infover WM h6punhows4ktvyjtafc6e8dgxz1g6nqmz6dmoy0t#

Gdy odłożyła słuchawkę, dostrzegła Dukana, który zaplatał ręce na piersi i patrzył na nią ostrzej niż dotychczas.  –  Nie znam tej dziewczyny – stwierdził.  –  Miałeś mi zaufać – odparła i przewiesiła płaszcz przez ramię.  –  Nie mamy próbki zdjęć.  –  Widziałam kiedyś jej portfolio, było niezłe. – Wzięła torebkę.  –  To nie wypali!  –  A założymy się? – odparła i nie zwracając uwagi na jego śledzący wzrok, skierowała się do wyjścia. – Jeśli wygram, nie wciśniesz mi żadnej roboty do końca roku.  –  Stoi. A jeśli ja wygram?  –  Mam nadzieję, że zniesiesz to z godnością. Puściła mu całusa i zamknęła za sobą drzwi.

Wycieraczki w czarnej, stylizowanej na starą limuzynie pracowały na pełnych obrotach, kiedy Adrien Eckheart wsiadł do środka. Deszcz bębnił o dach samochodu. Lekko poddenerwowany i zmarznięty, ściągnął kaptur, a potem podał Corrine plik kartek, który chował pod bluzą. Kobieta wzięła je i pośpiesznie przewertowała. Potem z westchnięciem uderzyła nimi o kolana.  –  Harmonogramy sesji? Tylko tyle?  –  A co, spodziewałaś się, że na dzień dobry wydobędę od niej jej kwity podatkowe? Że wyśpiewa mi, czego będę chciał? Tyle udało mi się zwędzić. Zważywszy na okoliczności, to i tak jest sporo, bo nawet nie wiesz, ilu ludzi się tam krę…  –  Zamknij się – syknęła Corrine i wykonała zniecierpliwiony gest ręką. – Co? – zapytał automatycznie. Trąciła go łokciem i kiwnęła głową, wskazując na drzwi budyn-

308 #Infover WM ft40m1qgpzp4j8846tvn0mnvvv1itbadeewcgiwp#

ku przy Filgartenstrasse 10. Niewysoka szatynka, która właśnie się w nich pojawiła, wyglądała na dość zdezorientowaną – jak zresztą połowa Monachium, która wychodziła teraz z pracy, a nie wpadła na to, że będzie lać w grudniu.  –  Masz zamiar ją śledzić? – zapytał Eckheart z odrazą w głosie, lecz nie doceniał swej pracodawczyni. Corrine jedynie uchyliła szybę i zapaliła papierosa. Z gracją i spokojem, który był dość przerażający, mocno wydmuchała dym za okno.  –  Nie. Ona jedzie na lotnisko, popatrz. Mała walizeczka, bagaż podręczny. Ale to nam dużo o niej mówi – kontynuowała powoli, między kolejnymi obłokami dymu, gdy Al wsiadała do zatrzymanej „z ręki” taksówki. – To mówi nam na przykład, że ona będzie łatwym przeciwnikiem. Dlaczego? – Znów wypuściła dym. – Bo jest przewidywalna. Widzisz, dużo trudniej nadążyć za kimś, kto działa chaotycznie.  –  Skąd wiesz? Odpowiedziało mu cyniczne westchnięcie.  –  Zobacz – kontynuowała – dziś namieszałam w jej planach, a jednak była przygotowana. Gotowa biec do swojego księcia… nie trzymała tej walizki w domu, miała ją w biurze. Adrien nie rozumiał, co to mogłoby oznaczać, a powolny uśmiech, którym obdarzała go Corrine, wydał mu się jeszcze bardziej przerażający. Przypominał mu scenę z Ojca Chrzestnego, w której Don Corleone przytula pobratymców, choć wie, że nie może im ufać. Czy Corrine mu nie ufała? Czy był w niebezpieczeństwie? Czy ktokolwiek był?  –  Corrine, co ty chcesz jej zrobić? – zapytał.  – Ja? – Zaśmiała się, lecz donośny ton jej rozbawienia nie brzmiał ani zabawnie, ani nawet prawdziwie. – Cokolwiek jej się przydarzy, zgotuje to sobie sama. – A my – lub raczej ty – tylko jej w tym pomożemy. Ale cierpliwość… to jest to, czego ci brakuje, Adrien. – Wyrzuciła niedopałek i powoli ruszyła spod redakcji. –

309 #Infover WM genodlty1cfj1qbhpxh1jodzk88c028mwdv8m6hk#

Bo widzisz, katharsis potrafi być naprawdę piękne, ale tylko jeśli znajdziesz na nie odpowiedni moment.

Podkład muzyczny: Fort Minor – Remember the name Całkowicie skoncentrowany Bradin czuł szalejący przed sceną tłum. Ostatnim ruchem poprawił jeszcze wczepiony przy pasku odsłuch. Przekrzywił parę razy głowę, podkładając pod kark jedną dłoń, by rozciągnąć mięśnie. Po chwili stał już w pełnej gotowości. Czekał tylko, aż kurtyna uniesie się, a pierwsze dźwięki perkusji, zagłuszane przez niebotyczny pisk, oznajmią, że teraz znów wszystko zależy od niego. Wlepiając zwężone oczy w jeszcze zasłoniętą kurtynę, stał w rozkroku na scenie i w absolutnym skupieniu czekał, aż nadejdzie czas.  – Myślałeś kiedyś, że do tego dojdzie? – zagaił Horst do Lotzwilga, opierając dłonie na jednej z poręczy i unosząc do ust kubek z parującą kawą. Na obecny moment nazywanie jego trunków „kawą” było mocnym uproszczeniem, jednak nikt z ekipy nie pragnął się wgłębiać w tajniki tej dziwnej mikstury, znad której unosiła się coraz ostrzejsza woń zwyczajnej szkockiej. Patrick miał swoje tajemnice, wzloty i upadki, słabe punkty i chwile, w których jego życie zmieniało tory, a on musiał dopiero przywyknąć do kierunku jazdy, ale wszyscy to rozumieli. Zresztą każdy w ekipie czasem miewał dni, w których najchętniej zaszyłby się w domu z butelką czegoś, co śmierdziało na kilometr, i nie wyściubiałby nosa do ludzi przez następny miesiąc.  – Że dojdzie do czego? – spytał Peter, pociągając spory łyk własnej zakrapianej „kawy”. Wychylił się za barierkę, by donośniej krzyknąć: – Jak młody?! Dajemy czadu? Brade jedynie kiwnął głową, wiedząc doskonale, że z tej odległości nie dostrzegą, z jakim politowaniem na nich patrzył.

310 #Infover WM gkn4y8hiauvln0qy2hemngs0eqy4cil0ef1gsfyy#

 – No do tego, że wychowamy profesjonalistę! Samowystarczalną gwiazdę, ikonę! – Horst roztaczał przejęte wizje. – To takie wzruszające, Peter! Popatrz, on już nas nie potrzebuje! – powiedział doniośle, wyciągając dłoń i wskazując przed siebie. – To artysta! Rozwinięty artysta! Wyklarowana osobistość show-biznesu!  – Ochłoń, Patrick – odparł krótko Peter, ucinając entuzjastyczne okrzyki, i pochylił głowę, lustrując oczami podłogę. – Jego gardło wraca – powiedział, jak gdyby wszystko miało być już jasne.  –  Co? – Horst wyprostował się natychmiast.  –  Przecież słyszałeś.

Szczupłe kobiece nogi, opięte szarymi dżinsami, podbiegały szybko, a Ally w pośpiechu poprawiała włosy i wygadzała materiał bluzki. Raz po raz wpadała na porozstawiane za sceną pudła, to znowu potykała się o kable. Starała się dotrzeć do miejsca, które Brade kiedyś jej wskazał – do prawego skrzydła sceny. Wyłącznie gdy stała właśnie tam, mógł ją widzieć. Tobiego minęła już przy wejściu (osłupiał zupełnie), a gdzieś w zasięgu wzroku miała Lotzwilga i Horsta, lecz to przecież nie dla nich pędziła tu pierwszym samolotem i nie dla nich wbiła się w to cholerstwo, które właśnie uwierało ją pod biustem. Upewniła się po raz ostatni, że nic nie prześwituje przez materiał bluzki, i wmaszerowała za kulisy. Oddała uprzejme kiwnięcia głowami, minęła członków ekipy, a jej uśmiech stawał się coraz szerszy, gdy spomiędzy pisków z każdym krokiem wyraźniej wychwytywała głos Brade’a. Minęła rządek ustawionych gitar, gdy dokładnie w miejscu, w którym miała stanąć, zobaczyła opartą o filar Gabrielle. Zaczęła skradać się cichutko, choć przy tej ilości decybeli i tak nikt nie usłyszałby nawet trzęsienia ziemi. Przyłożyła dłonie do oczu brunetki, na co ta pisnęła i obróciła się natychmiast.

311 #Infover WM hapqlrew4fst44ud0nwjvoxvfrx84pws4wdwr6wj#

 –  Al, ty zołzo, chcesz mnie przyprawić o zawał? Przecież – jak przypomniał mi ostatnio Horst – jestem już stara! Przytuliły się na powitanie.  –  Miałaś być jutro! – powiedziała zdziwiona Gabrielle.  – Miałam, ale spadło mi zlecenie i postanowiłam, że zrobię mu niespodziankę. Myślisz, że się ucieszy? – powiedziała, kokieteryjnie odsłaniając rąbek bluzki i ukazując krawędź czerwonego gorsetu.  – Chcesz go wykończyć! – Gabrielle parsknęła śmiechem. – Najpierw zejdzie ze sceny padnięty, a potem ty go dobijesz, bo kojtnie z wrażenia! Kobieto, przez ciebie stracę robotę! – zaświergotała, a Ally nagle zamilkła, obracając głowę w stronę sceny. Stał tam, zwrócony przodem do tłumu, a tysiące wzniesionych rąk prosiły o jeden dotyk. Pochylał się ku fankom i śpiewał. Kobiece gardła wykrzykiwały jego imię, by choć na chwilę na nie spojrzał. Ciężka, rockowa muzyka docierała do Ally z każdej strony, a podłoga pod stopami delikatnie drżała od wibrujących basów. Powoli opuszczała wzrok, lustrując każdy centymetr szczupłej sylwetki, by zatrzymać się w miejscu, gdzie ciemne włosy opływały po pięknych rysach jego twarzy. Autentycznie czuła, że robi jej się słabo.  – Ha, ha, no i co? Żałujesz, że nie było cię wcześniej? – Gabrielle zaśmiała się, opierając bark o metalowy filar. To, w jaki sposób Ally patrzyła na Brade’a, było tak jednoznaczne, że wypadałoby zrobić jej zdjęcie.  –  Nie masz pojęcia, jak bardzo – szepnęła.  –  Uważaj, podobno kobietom w ciąży rośnie ochota na seks – Gabi łypnęła na nią uśmiechniętym wzrokiem. Lecz Ally nie była w ciąży i obie wiedziały o tym doskonale. Dwa dni wcześniej Al zadzwoniła do Gabrielle i roztrzęsionym głosem powiedziała jej, że zrobiła test. Wynik był negatywny. Odbyły dość długą rozmowę, pełną pocieszania, poważnych pytań w stylu

312 #Infover WM ghocqu0haoiartrcw8bbuw8810wlgmlujvfxccbe#

„czy jesteś pewna, że chcesz” i dyskusji na temat tego, jak wiele zmieni się w jej życiu, gdy pojawi się dziecko. Zastanawiały się też wspólnie, czy zgoda Ally na odstawienie zabezpieczeń nie była zbyt pochopna. To była ważna i potrzebna rozmowa, jednak w pewnym sensie też przykra. Takich spraw Al nie powinna omawiać ze zwykłą makijażystką, choćby się nawet przyjaźniły, lecz z własną matką. I to u niej powinna szukać rady. W tym momencie śpiewający Bradin dał znak Anthony’emu, by przestali grać.  –  Zobaczysz, jaki będzie szał – szepnęła Gabrielle. Brade wskazał na dziewczynę z któregoś z przednich rzędów, a ta z omdlewającym wyrazem twarzy została wciągnięta na scenę. Ochrona podała ją Brade’owi w ramiona, a on po zadaniu jej paru zupełnie kurtuazyjnych pytań („Jak masz na imię? Dobrze się bawisz?”) dał znak, by muzyka znowu rozbrzmiała z pełną mocą.  –  Al… – mruknęła Gabrielle, kiedy rozbawione obserwowały, jak ogłupiała ze szczęścia fanka, zamiast śpiewać piosenkę razem z Brade’em, zwyczajnie się na nim wiesza. – Jak to się już stanie… do kogo chciałabyś, aby było podobne? Al uśmiechnęła się.  –  Przede wszystkim chciałabym, żeby to był chłopiec. Chciałabym, aby miał jego oczy, o tym marzę najbardziej. Chciałabym, aby miał jego rysy, jego kości policzkowe. Chciałabym, żeby był odważny jak on, tak samo pewny siebie i zadziorny. Może nawet bezczelny. Chciałabym, aby miał jego długie rzęsy, smutne spojrzenie, jego piękne dłonie. Po prostu chciałabym żeby był taki jak…  –  TOM! – Horst rozdarł się za ich plecami do czegoś, co przypominało krótkofalówkę. Stojący na scenie blondyn dyskretnie zerknął w stronę kulis. Horst pokazał mu gestem, żeby dokręcił w gitarze pokrętło tonacyjne. Tom kiwnął głową. Po chwili Horsta już nie było, a Ally, zamyślona, ledwo zauważalnie zmarszczyła brwi.

313 #Infover WM hwm4z1sisvlekuml8kcj0vtg60mxkawfkogfx8zs#

 –  O czym myślisz? – zapytała Gabrielle. Al, nieco zmieszana, podniosła na nią oczy.  –  Nic… o niczym, chyba jestem zmęczona. Podkład muzyczny: Kings of leon – Closer Obserwując, jak schodził ze sceny kołyszącym krokiem, czekała ukryta za rusztowaniami. Śledziła każdy krok Brade’a, który oddalał go od gasnących świateł sceny. Mówił coś i śmiał się, a zaraz za nim szli trzej pozostali. Widziała, jak niedbale odrzucił na bok butelkę po wodzie i przez moment czekał, aż wszyscy go miną. Wybrał zupełnie opuszczoną i najbardziej odległą prywatną garderobę i zniknął w długim korytarzu. Zza niedomkniętych drzwi wydobywała się jedynie łuna przygaszonego światła. Ally nie wahała się dłużej. Uważając, by zachować dostateczną odległość i poruszać się z największą uwagą, podeszła na tyle blisko, by móc dostrzec go przez jasny przesmyk. Nadal jej nie widział. Stał odwrócony plecami, był zgarbiony. Sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął z nich paczkę papierosów. Wydawał się nieobecny. Oparł rękę o ścianę, wspierając na niej ciężar ciała, a Ally, która była coraz bliżej, widziała, jak z całej siły uderzył pięścią w twardy beton. Jego głowa zwisała bezsilnie, tak jak gdyby mięśnie szyi odmówiły posłuszeństwa. Chyba coś mówił, coś szeptał, ale nie mogła usłyszeć co. Stawiając powoli kroki, wiedziała, że nie zauważył jej w kulisach i nie widział jej teraz. Stanęła za jego plecami.  –  Miałam ochotę wbiec na tę scenę i drzeć się jak one… – szepnęła do jego ucha, a on gwałtownie się obrócił i działając automatycznie, o mało jej nie odepchnął. Potem zamarł. Jego powieki nawet nie mrugnęły. – Miałam ochotę wbiec tam i prosić, żebyś zdarł ze mnie te ciuchy, choćby tu i teraz. – Patrzyła na niego tak

314 #Infover WM genndd0r1ciuqq6irkdpv2kyfzul8wqlfov60lgb#

prowokująco, że nie obchodziło go już, skąd się tu wzięła dzień wcześniej i jakim cudem pojawiła się właśnie w chwili, kiedy zwyczajnie dostawał bez niej szału.  –  Nadal tego chcesz? – zapytał. Przyciemnione światła backstage’u gasły jedno po drugim, jakby w akompaniamencie do tego, jak dłonie Ally zupełnie bez pruderii wkradały się pod jego ubranie.  –  A jak ci się wydaje? Chwycił jej ciało, przypierając ją do ściany. Wpił się w jej wargi tak mocno, że prawie je miażdżył. Całował ją zachłannie, nie pozwalając nabrać oddechu.  –  Nie masz pojęcia, jak tęskniłem…  –  Czuję… – Zarumieniła się.  –  Nie, kochanie… – syknął. – Jeszcze nie czujesz! – powiedział jakby w amoku, a ona zorientowała się w jego zamiarach.  – Bradin, to szaleństwo! – powiedziała, każąc mu przestać, choć wyraz jej twarzy i ton głosu nakazywały mu czynić coś zupełnie odwrotnego. – Ktoś może tu wejść, ktoś może… – wyszeptała, lecz jej pozbawione przekonania słowa nie pohamowały jego ruchów, a i Ally z każdym momentem wierzyła mniej, że byłaby gotowa przestać. Tym bardziej zdziwiło ją to, gdy w pewnym momencie jej szybki oddech zwolnił, a ona sama poczuła się wystraszona. – Pamiętasz ten pierwszy raz, kiedy zakradłam się do twojej garderoby, a ty powiedziałeś, że nie chcesz? Że nie tak, że nie tutaj…  –  Pamiętam, ile kosztowało mnie, żeby wreszcie wydusić z siebie, że cię kocham.  –  Powiedz mi teraz, że mnie kochasz – poprosiła.  –  Kocham cię, wiesz o tym – odparł automatycznie, między jednym westchnięciem a drugim, kiedy jego sprawne ręce wędrowały już w górę jej ud, a ona sama coraz mocniej uświadamiała sobie, że chyba nie chce czuć nic więcej. Pragnęła jego rąk, jego dotyku, jego ciepła i każdej sekundy tego, co właśnie miało się stać,

315 #Infover WM fg4t1ezapp12cmzecmxj0hj80rkzdkxjng0i6vo1#

a jednocześnie chciała, by zwyczajnie ją puścił. Musiała przyznać – choć nienawidziła być tego świadomą – że sama nie rozumiała, o co właściwie jej chodziło.  –  Powiedz to tak, żebym uwierzyła – szepnęła, zmieniając ton głosu. Chyba miała nadzieję, że on rzeczywiście się zatrzyma. Że zrozumie, że jak zawsze przeczyta w jej myślach nawet to, czego ona sama nie była do końca pewna.  –  Myślałem, że kwestie twojego niedowiarstwa zażegnaliśmy na amen już wtedy, w tourbusie – rzekł zaczepnie, odrywając się na moment od jej szyi i uśmiechając z błyskiem w oku. – Ale jeżeli nie…  –  Powiedz. – Położyła dłoń na jego piersi. – Powiedz mi, obiecaj. – Popatrzyła na niego poważnym wzrokiem. – Że jeżeli kiedykolwiek coś zacznie się między nami psuć, cokolwiek, powiesz mi o tym. Powiesz, zanim stwierdzisz, że gdzie indziej będzie ci lepiej – mówiła, akcentując uważnie każde słowo, a w tym samym czasie jej palce rozpinały po kolei guziki bluzki. Robiła to powoli, jak gdyby chciała, by czekał. Jeżeli istniało kilka rzeczy, na widok których żołądek Brade’a mógł wykonać pełne salto, to czerwona satyna gorsetu, opinająca jej szczupłe ciało, była na pewno jedną z nich. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, ponownie uchwycił ją w talii. Jego usta wylądowały na jej lewej piersi. Wtedy coś nagle do niego dotarło. Objął jej uda, uniósł ją nieznacznie i rozplótł jej nogi za swoimi plecami.  –  Dlaczego to powiedziałaś, Al? – Odsunął się na krok, patrząc na nią ostro, a ona miała wrażenie, że z niedawnej namiętności pozostał jedynie popiół. – I co ten fikuśny gorset miałby mieć do tego, czy cię kocham i czy nie przestanę? – Spojrzał jej w twarz, opierając dłoń o ścianę tuż nad jej głową. – Co ty opowiadasz, co? „Zanim stwierdzę, że gdzie indziej będzie mi lepiej?” – powtórzył i już chyba miał podnieść głos, kiedy do jego uszu dotarło niecierpliwe pukanie, poparte jeszcze bardziej nachalnymi okrzykami.

316 #Infover WM dhayqqphonja4ec81qhqlj4fn81tgxnn4p0ekrco#

 – Rothfeld, nie wiem, co ci się wydaje, ale jeżeli myślisz, że wszyscy mamy zamiar na ciebie czekać, to się chyba z osłem na łby zamieniłeś. Potem słowa ucichły, a jedynym dźwiękiem pozostał prędki oddech Ally i to, jak westchnęła, kiedy zupełnie nagle Brade odwrócił od niej oczy.  –  Poczekaj… To nie jest koniec tej rozmowy. Nie koniec, Al – powiedział smutno, chwytając jej rękę, i skierował się w stronę wyjścia. – I rozczarowałaś mnie. Cholernie mnie dziś rozczarowałaś – rzucił.

 –  Przyłączysz się? – zawołała z nadzieją, że może tym razem Brade jej nie odtrąci. W drodze do hotelu nie odezwał się słowem, a uścisk jego dłoni, gdy szli hotelowym korytarzem, był jakiś inny. Odkręciła kurek z ciepłą wodą, spieniła płyn do kąpieli i rozstawiła parę pachnących świeczek w żywym kolorze. Przyciemniła lekko światło, by stworzyć odpowiedni nastrój. Gdy już z całkowitą rezygnacją ściągała z siebie jedwabny szlafrok, usłyszała za sobą niepewne kroki. Stał i patrzył, jak gładki materiał zsuwa się z jej skóry, ukazując milimetr po milimetrze ciało kobiety, która dzisiaj miała zamiar doprowadzić go do szału. Nie wiedział, czy chciała droczyć się z jego zmysłami, ale jeżeli pragnęła doprowadzić go na skraj jakiegoś męskiego wariactwa, to była naprawdę blisko. Jednym sprawnym ruchem zrzucił z siebie T-shirt i właśnie odpinał pasek spodni, gdy jednocześnie stwierdził, że nie wytrzyma, jeżeli nie dotknie jej w tej chwili. Zrobił krok i zdecydowanie ująwszy materiał szlafroka, odrzucił go na bok. Głaskał jej ramię, by po chwili odsunąć włosy i musnąć szyję wargami.

317 #Infover WM fc42rieepesi80qowaohm4og84a6lcic86mtbkkl#

 – Mogę tak? – zapytał, choć nigdy tego nie robił. Ally westchnęła cicho, odchylając głowę i poddając się ruchom jego ust. Było mu źle z tym, że się pokłócili, i jeszcze gorzej z tym, że nie rozmawiali prawie cały wieczór. Pienista woda zafalowała lekko w paru miejscach, kiedy wszedł do wanny. Zanurzył się i oparł się o jej brzeg. Przytulił Al i przysunął ją tak, by objęła go udami.  – Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć – stwierdził powoli, uważnie przypatrując się niebieskim oczom, które skupiły się na jego twarzy. – Jest coś, co mi się nie podoba, Ally – sprecyzował, starając się, by jak najlepiej go zrozumiała. – Coś się zmieniło i nie wiem, skąd to się wzięło, ale to tkwi między nami i ja widzę, że jest inaczej. I czuję, że jest… gorzej – dodał, nie rozumiejąc, jak wielką wagę mają poszczególne słowa. Gorzej – odbiło się echem od ścianek jej głowy. Nienawidziła tego słowa. Nienawidziła jego brzmienia, chłodu głosu, z którym zazwyczaj jest wymawiane, i pustki, jaką po sobie pozostawia. Nienawidziła każdej pojedynczej litery składającej się na nie i każdej sylaby będącej jego częścią. Nienawidziła go, bo odkąd pamiętała, zawsze napawało ją obawą, że czas jednak nie staje w miejscu, a miłość nie pozostaje identyczna bez względu na to, co się stanie lub co nie będzie miało miejsca. Nagle poczuła, że ogarnia ją złość, a wrażenie utraty gruntu pod nogami staje się coraz dotkliwsze. Wiedziała, że są rzeczy, których – gdy je wypowiesz – nie da się już cofnąć, i takie, które pozostają między ludźmi jak jakiś smutny cień.  – A jak myślisz, czy teraz będzie lepiej, skoro już wiem, że mnie oceniasz? Że przyrównujesz to, co było, i to, co jest, i pozwalasz mi myśleć, że muszę się starać? Że muszę pamiętać, by być tą lepszą, bo przecież masz wybór? – wypowiedziała tak szybko, jakby to zdanie już od dawna istniało w jej głowie. Nagle poczuła się niezręcznie, siedząc na jego udach, choć nie poruszyła się ani o milimetr.

318 #Infover WM hzppejc2sxdaflthjyydvm2ij0hr8xolwgtbjidx#

 –  Jaki wybór, jaką lepszą, jak starać, co ty pieprzysz!? – odparł zdenerwowany. Miał przeczucie, miał to cholerne przeczucie, że coś się zmieniło, ale nigdy nie przypuszczał, że do głowy mogły przyjść jej takie idiotyzmy! Władczo położył ręce w jej talii i przysunął ją bliżej. Woda zachlubotała wokół ich ciał.  –  O czym ty mówisz?! Ally wsparła się na jego mokrym torsie i odsunęła, jakby chciała dać sobie przestrzeń.  –  O tym, co właśnie mi uświadomiłeś! O tym, że nie ma związków „tak po prostu”. Że to wszystko nie jest stabilne i wiesz co? Chyba nie chcę słuchać więcej! Przeniosła dłonie na brzeg wanny, by się unieść. Wsparła się na nich i wstała, ale jego ręce natychmiast złapały ją w pasie i usadziły z powrotem.  – Proszę cię… – wyszeptał. – Proszę cię, zanim coś zrobisz, zanim cokolwiek powiesz, wysłuchaj mnie. Strużki wody spłynęły po jej skórze, a ona starała się uspokoić oddech.  –  Zamilcz na chwilę, przestań wymyślać brednie i zobacz mnie takim, jakim dla ciebie byłem, bo to właśnie jest mi potrzebne! Zobacz mnie takim, jakim mnie poznałaś, zwykłym i normalnym, a wtedy zrozumiesz, co tak naprawdę chcę ci powiedzieć – westchnął. Jej powieki zamrugały szybciej. – Al, może ja jestem tylko facetem i może rzeczywiście nigdy nie będę w stanie zrozumieć, co kieruje babskimi decyzjami, co skłania kobiety do takich, a nie innych wyborów, bo wasze powody rzadko prowadzą do naszych wniosków, ale nie jestem ślepy, dziewczyno, nie jestem! A przede wszystkim znam ciebie. Wiem, jaka byłaś, i widzę, jaka jesteś teraz.  –  Jestem „gorsza”! – stwierdziła z wyrzutem.  –  Jesteś wystraszona! – odrzekł stanowczo, unosząc jej brodę tak, by ich oczy znalazły się na jednej wysokości. – Starasz się mi udowodnić, że wszystko jest w porządku, chociaż nie jest! Kiedy

319 #Infover WM dxa0wqu4orh0cbpr0abwshvm1tnkxr2s1wlccmac#

zjawiłem się wtedy u ciebie, kiedy przyszedłem do „Vanity”, wybaczyłaś mi. Prawie bez słowa przyjęłaś mnie z powrotem.  – Z tego, co pamiętam, darłam się po tobie przez pół nocy – odpowiedziała szybko.  –  Nie powiedziałaś prawie nic.  –  Ale przecież…  –  Przyszedłem tam i byłem gotów słuchać, jak bardzo cię zraniłem. Chciałem, żebyś powiedziała mi te wszystkie słowa, na które zasługiwałem, gdy odszedłem, zostawiając cię w takim momencie. Chciałem ich słuchać, bo wiedziałem, że trzymasz je w sobie. Trzymałaś wtedy i trzymasz teraz. Nie wiem, przez co przeszłaś, gdy pojechałaś do domu, a zawsze o wszystkim wiedziałem. Mówiłaś mi o uczuciach, o swoich obawach. Wcześniej traktowałaś mnie normalnie. A wtedy? Wtedy od razu, praktycznie bez uprzedzenia, zgodziłaś się dać mi dziecko, by na drugi dzień udawać, że nic się nie stało! Zachowywałaś się i rozmawiałaś tak, jakby te tygodnie nie istniały, a między nami nic się nie wydarzyło. Potraktowałaś mnie tak, jakbyś za wszelką cenę bała się, że jednak odejdę, a ja wiedziałem, że to ja powinienem był wtedy prosić. Przeszłaś nad wszystkim do porządku dziennego i zamknęłaś sprawę, a ja uważałem, że widocznie tego właśnie chcesz. Grałaś tak dobrze, że prawie byłem w stanie uwierzyć, że naprawdę tak myślisz, aż do dzisiaj. Al…  – Nie chcesz, by było jak dawniej? – powiedziała, zaciskając wargi. Znów próbowała się odsunąć, lecz on, nie zwracając uwagi na jej opór, przysunął ją jeszcze mocniej.  –  Dawniej nie przychodziłaś do mnie wystrojona w jakiś frywolny gorset tylko po to, żebym przypadkiem nie oglądnął się za jakąś panną, bo kiedy stoję na scenie, ona rzuciła we mnie stanikiem. I dawniej objeżdżałaś mnie, kiedy na to zasłużyłem, a nie puszczałaś mi płazem parszywego świństwa, żebym tylko przypadkiem się nie odwrócił.

320 #Infover WM ffsiefjcm1mjbvi1sx6phykmqtnzcmtxyi2at6ag#

 – Czemu wszystko psujesz? – powiedziała, czując, że jakaś ogromna gula formuje się w głębi jej gardła.  –  Czemu właśnie nie pozwolisz mi tego naprawić?! – odparł natychmiast, nie spuszczając z tonu. – Pamiętasz ten dzień… to było chyba w czerwcu…? Zaufałaś mi wtedy i powiedziałaś o Adamie. Opowiedziałaś, kim był i co ci zrobił…  –  Dlaczego teraz to wyciągasz? – Szarpnęła się w jego objęciach i już prawie zdołała się wyślizgnąć, ale uchwycił jej nadgarstki i siłą ułożył je sobie na piersi.  – Bo teraz też chcę być facetem, któremu ufasz! Któremu o wszystkim mówisz! I chcę, żebyś pamiętała, że jeżeli kiedykolwiek odejdę, to tylko wtedy, kiedy sama mi powiesz, że nie możesz więcej na mnie patrzeć… a i tego nie mogę obiecać. Więc nie obrażaj mnie, twierdząc, że jakaś jedna z drugą, piszcząca, głupia panna miałaby sprawić, że zapomniałbym o tym, co mam tutaj… Przez moment tylko wpatrywała się w jego oczy, po czym zupełnie niespodziewanie uniosła się nad powierzchnię wody. Odwróciła się do niego bokiem, prezentując, jak biała, kąpielowa piana spływa po jej zgrabnej pupie, po czym bez słowa wyszła z wanny. Nie miał pojęcia, co takiego strasznego powiedział! Ona natomiast postanowiła utrzeć mu nosa. Wszystko, co zrobiła, na co się zgodziła i co mu powiedziała, odebrał zupełnie opatrznie. To prawda, być może nie rozumiał, że ona stała się kimś innym. A stała się właśnie w momencie kiedy on odszedł… a ona pozostała tutaj – *15, t. II. Stawiając uważnie stopę za stopą, zniknęła mu z pola widzenia, a Brade zerwał z wieszaka pierwszy lepszy ręcznik, niedbale obwiązał biodra i wybiegł zaraz za nią. Otwierając z zamachem drzwi hotelowej sypialni, już szykował się, by wgnieść jej ciało w materac, lecz jakież było jego zdziwienie, kiedy nie dość, że było tam pusto, to jeszcze ciemno. Lekko zbity stropu, rozglądnął się niepewnie, by następnie skierować swoje kroki trochę bardziej na

321 #Infover WM g0oteooyapkjhhmlwlexy0xyklo20qsd2co8o6js#

lewo. Ze wszystkich pokoi hotelowych Ally zawsze lubiła te, w których było najcieplej. Stojąc w wysokich, burgundowych szpilkach, podpierała ręce pod boki, a za jej plecami języki ognia muskały marmur kominka. Ubrana w tę samą czerwoną satynę i wyjątkowo słodką mikołajową czapkę, uniosła brodę i uśmiechnęła się szeroko. Stanął w pewnej odległości, poczuł się jak kretyn i zmarszczył brwi.  –  Brade, ja boję się już naprawdę niewielu rzeczy – i wybacz – obecnie najmniej tego, że mnie zostawisz. Już raz to zrobiłeś. I poradziłam sobie bez ciebie, pamiętasz? Zgodziłam się na dziecko, ale nie dlatego, że ty tego chciałeś, ale dlatego, że sama go pragnę… A to, że rzucają w ciebie stanikami, nie denerwuje mnie, tylko śmieszy – skłamała. – Zdaje się, że trochę przeceniasz swoją rolę w moim życiu. Chyba trochę zbyt wiele mnie nauczyłeś. A gorset był dlatego, że dziś są mikołajki…

Nie mogła zrozumieć, dlaczego była tak nieprawdopodobnie śpiąca. Czuła, jak jej głowa co chwila bezwładnie osuwa się na bok. Długie rzęsy, poruszane przez mrugające powieki, delikatnie muskały pierś Brade’a, a Ally wtulała się bezwolnie w jego tors. Według prawd słyszanych setki razy to mężczyźni mieli stawać się wykończeni i ledwo kontaktujący zaraz „po” – tymczasem to ona ledwo miała siłę unieść rękę. Przyłożyła dłoń do jego piersi i przejechała palcem po sporym „M” – pierwszej literze jego tatuażu. My life, my way. Uwielbiała ten napis i każdy inny znak na jego ciele, który przypominał jej, jak bardzo jest niepowtarzalny.

322 #Infover WM hqp1i1l44isgsmqrjgrcf4zmto2axj1ogyuctz6o#

Bradin opierał się na przedramieniu koło niej i chociaż humor miał średni, coraz głośniej śmiał się z nieskładnych zdań wypływających z jej ust.  – Jak to się nazywa? – zapytała prawie przez sen, wskazując palcem w stronę lustra. Brade obserwował jej przymykające się powieki, którym wtórował władczy ton. Roześmiał się.  –  Der Spiegel* – odpowiedział. Zmarszczyła nos na dźwięk akcentu, którego nie była w stanie powtórzyć.  –  Der Spiegel – szepnęła cicho. – A to?  –  Das Fenster** – powiedział z rozbawieniem, słysząc, jak Al niewprawnie wymawia kolejne samogłoski i jak każde ze słów przesiąka typowo amerykańską naleciałością.  – A to? – zapytała już jakby bardziej rozbudzona, kierując oczy wprost na niego, a dłonią głaszcząc jego twarz. Przez moment patrzył na nią w milczeniu. Jej wcześniejsze słowa naprawdę sprawiły mu przykrość.  „Przeceniasz swoją rolę w moim życiu” – o taak, jako frontman zespołu słyszał już różne rzeczy, ale tak przepełnionego uczuciem wyznania nie wypowiedziała pod jego adresem jeszcze żadna kobieta.  –  Das Gesicht*** – szepnął cierpliwie. Powoli wyciągnęła szyję, by dosięgnąć jego ust, i z niegrzecznym chichotem delikatnie przygryzła jego dolną wargę.  – A tamto? – wypowiedziała seksownym szeptem, unosząc jedną brew i wskazując kiwnięciem głowy gdzieś w dół jego ciała. Natychmiast wziął głęboki wdech i Ally miała wrażenie, że na moment się zapowietrzył. Patrząc na nią pełnym uznania wzrokiem, parsknął gromkim śmiechem. * Der Spiegel – (niem.) lustro. ** Das Fenster – (niem.) okno. *** Das Gesicht – (niem.) twarz.

323 #Infover WM dwaswl88nutocwvbpyj81addhriypaotgn2q1gof#

 –  Nie sądzę, by nazwa tej części mojego ciała była ci potrzebna w kontaktach z moją matką. – odparł rozbawiony. – PODCZAS WIGILII!  –  Nigdy nic nie wiadomo! – Kokieteryjnie dźgnęła go w bok, by potem „zbiec” palcami w dół jego brzucha. Gdy już dotarła tam, gdzie chciała, udając niewiniątko, złożyła usta w ciuk i skromnie zawachlowała rzęsami. Brade z karcącym westchnięciem odsunął jej dłonie i ułożył je znowu na kołdrze.  –  Poza tym chyba jest mi na rękę, że większość rozmów między tobą a nią będę musiał tłumaczyć. Biorąc pod uwagę okoliczności, chyba wolę kontrolować przepływ informacji.  –  Naprawdę?  – Naprawdę – stwierdził chwilę przed tym, gdy dziewczęca dłoń znowu zagubiła się w otchłani pierzyn, a on, czując jej dotyk na… ekhem… podniósł obie brwi. – Teraz jeszcze raz, sadystko? Podobno byłaś zmęczona… – rzucił kpiarskim tonem, odrywając jej palce od swojego ciała. Wiedział, że Al lubiła się z nim droczyć, by potem obrócić się bokiem i stwierdzić, że jest absolutnie śpiąca. Robiła to tylko po to, by móc obserwować, jak ciężko było mu się później uspokoić. Najwyraźniej czerpała z tego jakiś okrutny rodzaj babskiej satysfakcji, której nigdy potrafił nie pojąć.  – Ale nadal nie potrafię zrozumieć, dlaczego stajesz się taki spięty za każdym razem, gdy rozmawiam z twoją mamą, choćby przez telefon. Dobrze wiesz, że nawet jeśli rozumiem więcej, to sama nie umiem powiedzieć nic oprócz przesłania pozdrowień, więc… Słodko się przysunęła. Zaczęła schodzić całującymi go ustami w dół jego szyi, gdy nagle gromko się zaśmiał. Wzdrygnęła się, bo spodziewała się raczej czegoś w rodzaju „Och, Ally”, więc uniosła się na ramionach i z oburzeniem spojrzała mu w oczy. Nadal się śmiał.  –  Ha, ha, naprawdę myślisz, że boję się czegoś, co TY mogłabyś powiedzieć? – Położył dłoń na nagim brzuchu i rozbawiony

324 #Infover WM g8ob6knhaak1hh8kg44fijd0yjdtdaor2wkaeitr#

spojrzał w sufit. Zazwyczaj momenty, kiedy nie mógł jej rozgryźć, były jednocześnie tymi, w których najbardziej ją kochał, jednak czasami nie umiał się nadziwić, w jaki sposób kobiety, będąc absolutnie pewnymi swojej racji, trzymają się zupełnego absurdu. – Kochanie – parsknął – moja matka to cudowna osoba i kocham ją ponad życie, ale to też najgorsza papla i konfident w całych wschodnich Niemczech. Jakoś nie palę się do tego, żebyś wysłuchiwała historii, jak to ja jako dzieciak robiłem w pieluchy – a przynajmniej nie powinnaś ich słuchać, dopóki nie nastanie chwila, kiedy zgodzisz się zostać moją… – przerwał i prawie się zakrztusił. Pomyślał, że chyba rzuciło mu się na głowę! – Zanim nie nadejdzie odpowiednia pora. Do tego czasu nie strzelę sobie w kolano – wyjaśnił kiepsko. Uchyliwszy jedno oko, obserwował, czy po twarzy Ally nie przebiegł przypadkiem wyraz zrozumienia. Nie dostrzegł go. Matka Brade’a, będąca pierwszym wspólnikiem dyskretnego planu, cieszyła się stanowczo za bardzo, by pozwolić Ally z nią rozmawiać. Katherine przez nieuwagę mogła odkryć przed dziewczyną wszystkie karty.  –  Al? – mruknął.  –  Hmm… – odpowiedziała mu, wciskając twarz w róg pierzyny.  –  Czy ty mówiłaś poważnie, że nie jestem ci potrzebny? – zapytał. Pierwszy raz to on zadawał takie pytanie i czuł się z tym wybitnie dziwnie. Trzeba przyznać, że wybujałe ego gwiazdy rocka (które budziło się w nim raz na jakiś czas) i przekonanie o własnej wyjątkowości (które też epizodycznie miewał) dzisiaj zostały doszczętnie zrównane z ziemią mową końcową Ally. Udawał, że tak nie było. Ale myślał o tym przez cały czas, gdy się kochali.  – Nigdy nie powiedziałam, że nie jesteś mi potrzebny – odparła spokojnie.  –  Ale przecież…

325 #Infover WM ghocerr01o14o6rhrb4quuojupl4mhwdlqrigymy#

 –  Powiedziałam tylko, że trochę przeceniasz swoją rolę w moim życiu. Podniósł się na ramionach.  –  A to nie to samo?  –  Nie, Brade. – Chciała z tego wybrnąć, bo powiedziała to tylko dlatego, by trochę sprowadzić go na ziemię. Z drugiej strony nie kłamała. Wiele się zmieniło. Tylko jak to wytłumaczyć? – Jesteś mi potrzebny. Potrzebuję cię każdego dnia. Ale masz rację. Nie mówiłam ci o uczuciach. Nie powiedziałam ci, co się stało tam, w domu, bo wtedy kompletnie się rozsypałam. A przecież kiedyś przysięgłam sobie, że już nie pozwolę patrzeć na swój upadek – *1, t. I. Dukan bardzo mi pomógł w tamtym czasie, do dziś nie rozumiem dlaczego. Zostawiłeś mnie samą i musiałam się podnieść. Zrobiłam to. Dlatego powiedziałam, że wiele mnie nauczyłeś. W końcu zrozumiał i jeszcze bardziej posmutniał.  – Nauczyłem cię, jak zostawać samą, gdy nadejdzie taka konieczność – powiedział. W milczeniu kiwnęła głową.  –  Nie chcę, żebyś to umiała – odparł szybko.  –  Na to już nie masz wpływu. Uśmiechnął się do siebie w mroku. Chwilę milczał. Potem wlepił w nią oczy, które pod maską radości były zaskakująco refleksyjne i poważne.  – Myślę, że mam. I myślę, że jest jeszcze jedno słowo, – no, dwa – których powinienem cię nauczyć – powiedział. – Ich will* – szepnął. – Ich will. No już, powtórz ładnie…

*

Ich will – (niem.) chcę (zgadzam się).

326 #Infover WM hzpmirakstrx2dtosmc1jzf8e4i22c8rk1ma1b0t#

21. Prawda, którą znajdziesz tylko w jego oczach

Założywszy za ucho niesforny kosmyk włosów, energicznie mieszała składniki świątecznej sałatki. Zrobiła ją dokładnie według przepisu, jakiego przez lata używały z mamą i chyba dopiero teraz naprawdę szczerze potrafiła przyznać, jak mocno wcześniej obawiała się tych świąt. Zastanawiała się, jak będą wyglądać i czy zazwyczaj wzniosła, rodzinna atmosfera nie zostanie przysłonięta przez niezręczność i wymyślne konwenanse. W końcu z Katherine rozmawiała nie więcej niż parę razy i choć miała wrażenie, że kobieta ją lubi, to przede wszystkim (co powodowało gęsią skórkę na jej ciele) pozostawała matką Brade’a! Frank również stanowił przysparzającą zmartwień zagadkę i powtarzane w kółko zapewnienia, że mężczyzna zachowuje się bardziej jak ich kolega niż ojczym, w rzeczywistości wcale nie ułatwiały sprawy. Chociaż Ally nigdy nie przyznała się do tego przed Bradinem, wizja niefortunnych faux pas prześladowała ją jako senny koszmar i dopiero dzisiaj, gdy się tu znalazła, mogła z ulgą roześmiać się w głos. Zupełnie nie mieściło jej się w głowie, jak mogła się w stosunku do tych ludzi tak pomylić! Wszystkie obawy prysnęły już praktycznie w progu, kiedy Katherine, obejmując ją serdecznie, zaproponowała, by mówiły sobie po imieniu. Nie minęła godzina, a już śmiały się i rozmawiały

327 #Infover WM f14j2gqqm8mcffivwjj1dkvsedifakrlpxpuhf4a#

zupełnie tak, jakby znały się od zawsze. Okazało się, że przewidywana translacja w wykonaniu Brade’a nie była koniecznie potrzebna. Widocznie gdy ludzie chcą się dogadać, naprawdę potrafią, a jeśli jeszcze darzą się szczerą sympatią, nie ma miejsca na jakiekolwiek nieporozumienia. Nawet między kobietami, które kochają tego samego mężczyznę. À propos mężczyzn – ci również nie próżnowali. Umilając wszystkim spędzanie świątecznego popołudnia, Frank od przeszło godziny brzdąkał na gitarze niemieckie kolędy, a niedługo potem do akompaniamentu dołączył się Tom. Ally mogła przysiąc, że wyglądali niczym ojciec z synem, kiedy siedząc na oparciach zamiast na pufach foteli, pochylali się nad instrumentami i prześcigali się w co bardziej wymyślnych interpretacjach świątecznych fraz i zwrotek. Lubiła patrzeć na Toma, gdy grał. Był temu tak oddany, że mogłaby nawet powiedzieć, że wyglądał niewinnie. Natomiast niewinnym na pewno nie można było nazwać chóralnego wycia, które Tom i Frank zaczęli uskuteczniać nieco później, podsyceni lampką świątecznego ponczu. Głos Franka był ochrypły i rockowy, Toma – po prostu ciężki i przeszywająco męski. W każdym razie całość pasowała do świątecznych kolęd niczym świni dzwonek. Al nigdy nie przypuszczała, że można tak podchodzić do świąt. Nie „poważnie i patetycznie”, a rodzinnie i radośnie. Bez zbędnej pompy i sztywniactwa, za to z widoczną dobrocią i ciepłem. Praktycznie od rana przesiadywali przed telewizorem, oglądając filmy familijne. Ally z zaskoczeniem stwierdziła, że wcale nie czuła się dziwnie, gdy usadowiwszy się z Bradem na dywanie, obejmowali się czule, a tuż koło nich skulona na kanapie Katherine układała głowę na kolanach Franka. Jedynie Tom nadal brzdękał cicho w kącie, oznajmiwszy wcześniej tonem twardziela, że przecież nie będzie oglądał Titanica! Al uśmiechnęła się, dodając jeszcze odrobinę pieprzu do sałatki, kiedy ciepła dłoń uroczej blondynki spoczęła przyjaźnie na jej barku.

328 #Infover WM fv464zf1pwthpt2fcyt4bhp0b4f08riugpkjxwhr#

 –  Czy przydało ci się to, co przesłałam? – powiedziała Katherine konspiracyjnie, specjalnie ściszając głos, by nikt poza Ally nie mógł jej usłyszeć. – Wiesz, nie byłam pewna, czy te zdjęcia się nadają, czy o to ci chodziło, czy…  –  Były idealne – powiedziała Ally i posłała Katherine uśmiech. – Właśnie tego było mi potrzeba. To pamiątki, których nie znalazłabym nigdzie indziej. Myślisz, że prezent im się spodoba? – zapytała.  –  Będą zachwyceni. A teraz idź, kochanie, ja to dokończę. Ty po prostu tam idź. Nacieszcie się sobą, póki macie czas. Potem zacznie się ta cała gonitwa i znowu będziecie daleko od siebie, a teraz zbliża się romantyczna scena i mogę się założyć, że wolałby mieć cię przy sobie – stwierdziła Katherine, puszczając wymowne oczko.  –  Tak sądzisz?  –  W końcu jest moim synem, trochę go znam – powiedziała, krojąc czerwoną paprykę. – No idź! Palce Brade’a przesuwały się w górę i w dół jej przedramienia, gładząc ją dość leniwym i najdelikatniejszym ze swoich dotyków. Ally, usadowiona wygodnie w jego objęciach, spojrzała ponad jego barkiem, by jej wzrok spoczął na ciepłym świetle choinkowych lampek. W powietrzu czuła słodkawy zapach barszczu, zmieszany z delikatną wonią różnorodnych potraw. Nie umiała wytłumaczyć, dlaczego ten zapach, połączony z czułością jego ciepłych ramion, powodował, że robiła się dziwnie spokojna. Bezpieczna. Odwróciła głowę, by dać Brade’owi słodkiego buziaka, a potem z powrotem zatopiła się w fałdach jego swetra i oparła plecy o jego pierś. Miała wrażenie, że jej ciało zatapia się w puszystej wełnie, a ona sama, nagle tak mała i drobna, chciała, by po prostu nigdy jej nie puszczał. Długi pocałunek wilgotnych warg spoczął gdzieś na jej szyi, a ona mruknęła cichutko, jeszcze bardziej się kokosząc. Nie potrafiła wytłumaczyć, dlaczego oglądając telewizję, nigdy nie układali się na kanapie, tylko zawsze na podłodze koło niej. Brade

329 #Infover WM dl1obtiioy0eg1x0hjjkg0noeifxeqmhkllbqxxj#

opierał plecy o miękki mebel, a Ally mogła położyć swoje na jego piersi. Co jakiś czas przeczesywał palcami jej lekko kręcone włosy.  – Następne będą już tylko nasze – mruknął uroczo niskim głosem.  –  Hmm?  –  Święta – wytłumaczył. – Następne będą tylko nasze. Włączę kolędy, żeby grały cicho w tle. – Ciepłe wargi ponownie musnęły jej szyję. – Niekoniecznie niemieckie… – dodał wyrozumiale, na co prychnęła pod nosem. – Kupimy choinkę – ciągnął – taką najprawdziwszą, pachnącą, sosnową choinkę, i będę patrzył, jak przywieszasz na niej czerwone ozdoby. W świetle lampek będę obserwował, jak śmiesznie się złościsz, kiedy nie możesz powiesić ich wyżej, a wtedy podejdę, obejmę cię i zawiesimy je razem. Złączonymi dłońmi. Ja i ty.  –  A Tom cyknie piękne, przesłodzone zdjęcie! – Roześmiała się, wyobrażając sobie, jak starszy z Rothfeldów próbuje ich ustawić i natychmiast zabija całą magię romantycznej chwili, a Brade na niego warczy, żeby się pośpieszył.  –  Toma tam nie będzie – w jego głosie brzmiała nuta smutku.  –  A gdzie będzie?  –  Nie wiem, u siebie – powiedział krótko i wymijająco, a jednocześnie dziwnie chłodno.  –  Przecież mówiłeś, że zawsze będziecie mieszkać razem. Myślałam, że…  –  Nie mówmy dzisiaj o nim. – Ujął jej brodę i przysunął do siebie. Przez moment zatraciła się w objęciach jego warg, po czym ostry, tępy huk spowodował, że oderwała się od nich gwałtownie. Brade natychmiast chwycił za pilota i mocno zdusił regulację głośności, tak że całkowicie zgasił dźwięk. Czuł, jak twarz Ally nagle wtuliła się w jego pierś, a palce zacisnęły się na jego swetrze. Wiedział, że nienawidziła dźwięku wystrzału z broni i od tamtego czasu dbał o to, by wybierali filmy, w których nie musiałaby ich słyszeć.

330 #Infover WM dq1aoseioislnxbsclccoupdfuyy1pltfk6mtrxx#

 – Zapomniałem, że to tam jest, przepraszam – szepnął, całując czule czubek jej głowy. Jack i Rose właśnie uciekali przed goniącym ich byłym narzeczonym dziewczyny. Zbiegając coraz niżej pod pokłady tonącego statku, uchylali się przed kolejnymi kulami, które zdawały się mijać ich o milimetry, jednak chybiały i znikały w lodowatej, sięgającej pasa wodzie. Brade przytulił Ally mocniej, jednocześnie składając jeszcze jeden pocałunek gdzieś w jej włosach.  –  Dlaczego on nie może dać im spokoju, dlaczego musi strzelać? Czy nie mógłby po prostu puścić ich wolno? – wyszeptała. Zawsze zadziwiała go tym, jak często z pozoru nic nieznaczące sytuacje przypominały jej o czymś, o czym nie chciała pamiętać. Z czasem nauczył się rozpoznawać tę pustkę, która zawsze w tych momentach pojawiała się w jej oczach.  – Jest zazdrosny. Zazdrość powoduje, że facet kompletnie głupieje, wierz mi – przyznał, niepostrzeżenie spuszczając głowę. Chyba miał nadzieję, że Ally nie odwróci się, by spojrzeniem udowodnić mu, że przecież pamięta! Odwróciła się, lecz zamiast skarcić go wzrokiem, uśmiechnęła się wyrozumiale i sięgając palcami do jego twarzy, założyła mu za ucho kosmyk włosów.  –  Stracił ją. Powinien dać jej odejść – powiedziała spokojnie i cicho. Brade natomiast był poważny.  –  Nie stracił. Pozwolił ją sobie odebrać. To różnica.  – A ty pozwoliłbyś komuś mnie odebrać? Powiedzmy, jakiemuś młodemu, wyjątkowo przystojnemu fotografowi albo wiesz, mój szef, Dukan, ma nieziemsko zgrabny tyłek! – powiedziała z dumną miną, starając się wyrzucić z myśli, jak facet tym tyłkiem kręci. Uśmiechnęła się zalotnie, czekając na jakieś ukucie zazdrości. W końcu jej usta otworzyły się w oburzeniu. Nie odezwał się. Za

331 #Infover WM gdou1ytvasfznx1zikukxkl8uzgalh16xgotm2hc#

to ręka cwaniacko uśmiechniętego Brade’a właśnie zjechała ostro na jej tyłek, a palce zacisnęły się mocniej.  – Zwariowałeś?! – syknęła, rozglądając się nerwowo i w pośpiechu szukając wzrokiem Katherine. Drobne czułości to drobne czułości, ale nie jawna perwersja na oczach jego matki!  –  Póki co to ja odbierałem ciebie facetom, nie odwrotnie, i zrobiłbym to za każdym pieprzonym razem, ale chyba nie chcesz się przekonać…? – powiedział w taki sposób, że jej żołądek wykonał pełny obrót, a jakaś substancja, najpewniej esencja płynnego szczęścia, gwałtownie uderzyła jej do głowy. Uwielbiała, gdy był właśnie taki.  –  Póki co odebrałeś mnie tylko jednemu facetowi. – Pieszczotliwie pocałowała go w nos.  –  Jednemu? – Przekrzywił głowę, na moment zerkając w stronę holu, z którego właśnie wyłaniał się pewien luzacko ubrany blondyn. – Powiedzmy – dodał prawie niesłyszalnym szeptem.

Pierwszy raz od niezmiernie długiego czasu mogła powiedzieć, że naprawdę bolał ją brzuch. Choć soczyście wyglądająca kaczka, barszcz i inne specjały wydawały się dość dobrym powodem, ona wiedziała co, a raczej kto był temu winien. Frank Ostermeyer okazał się najzabawniejszym człowiekiem świata – nawet w języku, który rozumiała tylko momentami. Bradin oczywiście bez przerwy nachylał się do niej, by po kolei tłumaczyć, co dzieje się przy stole, lecz po chwili nawet on zrozumiał, że nie był nikomu potrzebny. Lekko niezadowolony z faktu, że nikt nie docenia jego roli, postanowił zbuntować się i stanowczo odmówił śpiewania kolęd. Ally myślała, że to po prostu wrodzona niechęć do tego, co z góry ustalone i mało kreatywne. Brade tak często powtarzał, że nie potrafi się podporządkować. Jedynie Katherine, obserwując syna wprawnym

332 #Infover WM fxsgku6eprcb0khzw4zrmptqpoganarkc2oqjxns#

okiem, wiedziała, że nerwowe gesty nie były spowodowane zwykłym brakiem humoru. Wewnętrzne napięcie, które ze wszystkich sił starał się ukryć, nie miało absolutnie nic wspólnego z niechęcią do niemieckich kolęd ani do pastorałek w żadnym innym języku. Jednak choć Bradin starał się zachowywać normalnie, bez przerwy zerkał na zawieszony na ścianie zegar. Obserwując już dłuższą chwilę ich oboje, Katherine była wręcz rozczulona tym, jak doskonale Ally wyczuwała nastrój Brade’a, jak bardzo była opiekuńcza. Już od dobrych kilku minut przyglądała się temu, jak dziewczyna próbuje dyskretnie się dowiedzieć, dlaczego jest tak bardzo nieswój, jednak tylko Katherine, jako wtajemniczona w misterny plan, mogła znać prawdziwy powód. To stawiało ją jakby wyżej, a jednak tak samo nisko, bo nie poczyniła swoich odkryć sama. Brade powiedział jej, co planuje, więc wcale nie było pewne, że w przeciwnym wypadku widziałaby więcej. Lubiła tę specyficzną czułość, z jaką Ally podchodziła do jej syna.  –  Ich denke es ist Zeit* – powiedziała nagle, wstając z krzesła i podnosząc kieliszek. Ally kucnęła powoli, by podnieść ułożone pod choinką pudełeczko. Jego kształt, czerwony, pakunkowy papier i złota wstążka zupełnie nie zdradzały, czego miała się spodziewać. Niepewnie rozglądnęła się po zebranych. Zerknęła za siebie, lecz Bradina już tam nie było, choć jeszcze przed chwilą stał krok za nią.  –  Nie zastanawiaj się, po prostu otwórz. – Poczuła na nadgarstku kobiecą rękę i dostrzegła upewniający wzrok blondynki. Katherine kiwnęła głową, kiedy Ally ostrożnie rozerwała papier. Przez chwilę przypatrywała się dokładnie, lecz w małym pudełku dostrzegła jedynie czerwoną, podpisaną jej imieniem kopertę. Katherine *

Ich denke es ist Zeit – (niem.) Myślę, że już czas.

333 #Infover WM dmazx64gogesl1gplp20lma1ipkisqq4p0u16rto#

uśmiechnęła się wzruszona, gdy z każdym ruchem dziewczyny zauważała jej zmieszanie. Ally wyciągnęła malutką karteczkę i natychmiast rozpoznała znajome, pochyłe pismo. Zupełnie zbita z tropu przejechała wzrokiem po ozdobnych literach. Twarz Katherine Heile rozjaśniła się, a dłonie jej męża spoczęły na jej ramionach. Podkład muzyczny: The Veronicas – Speechless Miało być po niemiecku, ale stwierdziłem, że nie będę ryzykował. W końcu na prywatne lekcje mamy przecież całe życie. A teraz pozwól, że pokażę Ci, jakie będzie. I proszę Cię, Al, chociaż raz nie dyskutuj i zrób to, o co proszę :) Strzałki wyznaczą Ci drogę. Rozejrzała się niepewnie i nagle dostrzegła niewielkie czerwone znaki, rozłożone na drewnianej podłodze i prowadzące wprost do… kuchni? Mogła przysiąc, że jeszcze przed chwilą ich tam nie było. Stąpając ostrożnie i cały czas szukając Brade’a wzrokiem, podążyła w wyznaczonym kierunku, śledzona przez dwie pary wyraźnie radosnych oczu i parę jeszcze jednych, obserwujących ją zza wszystkich. Podeszła do kuchennych mebli i uniosła dokładnie identyczną maleńką kopertę, opartą o ekspres do kawy. Chyba nigdy nie była tak zdezorientowana. Mrużąc zdziwione oczy, z ciekawością czytała kolejne zdania. Bo już zawsze chcę budzić Cię zapachem świeżej kawy, którą obiecuję przynosić do łóżka tylko po to, żebyś mogła fuknąć na mnie, że obudziłem Cię za wcześnie. Przy Tobie sen jest tak wielkim marnotrawstwem życia, Al. Dziewczęca dłoń zakryła uśmiechnięte usta, a rodzące się wzruszenie powodowało, że czuła, jak wilgotnieją jej oczy. Właśnie w tej

334 #Infover WM dq1ahn4moie6augfg1klg0dvv1toze88y0jiybfo#

samej chwili dostrzegła kolejną kopertę, tym razem ukrytą w koszyku jej ulubionych pomarańczy. Delikatnie ujęła ją w palce. Bo uwielbiam obserwować, jak leżysz w moich ramionach tuż po tym, gdy nie masz już sił, a ja mogę cię nimi karmić. Od teraz już zawsze chcę to robić. Tym razem szybko odłożyła karteczkę, czując, że wyraźnie się czerwieni. Z niedowierzaniem pokręciła głową.  – Wariat. Kochany, słodki wariat – szepnęła do siebie, chyba chcąc się zaśmiać, ale jej oczy bezwolnie napłynęły wzruszeniem. Prowadzona kolejnym rzędem wyraźnie rozłożonych strzałek, weszła do obszernego holu, gdzie znowu znalazła się w zasięgu wyczekującego wzroku. Nie wiedząc, co miałaby zrobić, posłała Katherine blady i niepewny uśmiech, a kobieta otarła łzę z policzka. W tym właśnie momencie kolejna czerwona koperta, zawieszona na świątecznym kalendarzu, przyciągnęła wzrok Ally. Ściągnęła ją i zaskoczona dostrzegła wielkie czerwone serce okalające pewną pamiętną majową datę. Nikt nie musiał jej przypominać, co oznaczał ten dzień. Bo codziennie chcę móc Ci dziękować, że pojawiłaś się tego zwyczajnego, pochmurnego dnia i jednym błękitnym spojrzeniem całkowicie wywróciłaś mi życie. Codziennie tak cudownie mi je komplikujesz. Nigdy nie przestawaj. Gorące łzy spływały po jej policzkach, kiedy już wyraźnie drżące dłonie złożyły malutką karteczkę i z namaszczeniem przyłożyły ją do serca. Na moment przymknęła oczy, chcąc na zawsze zapamiętać ten jeden jedyny moment. Czuła, jak jej serce zwyczajnie się rozpływa, a ona sama nie potrafiła znaleźć odpowiednich

335 #Infover WM fq41fwinpb08uhurcce8204qworaggdjskpnx804#

słów, by chociaż w myślach określić to, co Brade właśnie spowodował. Całkowicie ogarnięta magią stworzonego dla niej świata, z uśmiechem pociągnęła noskiem i już znacznie pewniej wbiegła po prowadzących na piętro schodach. Unosząc z ciekawością brew, otworzyła drzwi jego starej sypialni, lecz mimo prowadzących tam strzałek nie dostrzegła tego, czego najbardziej się spodziewała. Przecież chyba tam czekałby na nią, skoro na piętrze były tylko dwa pokoje! Zamiast niego na samym środku łóżka leżała podobna czerwona koperta, doczepiona do znajomego różowego pudełeczka. Pamiętała je tak dobrze, że rozpoznałaby je wszędzie. Dziewczęce wargi zadrżały nagle. Bez wahania podeszła do gładkiej pościeli, sięgnęła po wiadomość, a po chwili wybuchła szczerym śmiechem. Bo… No cóż, tę niespodziankę zdążyłem już wcześniej położyć, więc musiałem wymyślić coś trochę innego. I dzisiaj mogę się przyznać. Nigdy nie chciałem jednego gwiazdkowego prezentu, Ally. Nigdy TYLKO jednego. I choć lekko namieszaliśmy z kolejnością… plan zawsze był taki sam. Ally… a raczej, Pani Rothfeld. Gwałtownie nabrała powietrza, gdy nagle dotarło do niej, co znaczą te wszystkie słowa. Gdy zrozumiała, co oznacza każde z nich! Jeżeli chciał to zrobić tak i teraz, przebił nawet najśmielsze z jej dziewczęcych marzeń. Nawet te najbardziej romantyczne i szalone. Krople płynnego szczęści skapywały na czerwony papier, kiedy odwrócona plecami do drzwi spokojnie czekała, aż jego ciepłe dłonie odejmą ją w pasie, a najukochańsze usta spoczną gdzieś na jej szyi. Tak bardzo chciała móc po prostu go przytulić.

336 #Infover WM fdsufb0rm4buyjjowyvtcml22cts1yl4ryt4yghd#

 * Z każdą sekundą coraz wyraźniej odchodził od zmysłów. Teraz żałował już wszystkiego. Tego, że tak długo z tym zwlekał, i tego, że zamiast postąpić jak człowiek, uparcie trzymał się tego pierwszego, wariackiego pomysłu. Płatki śniegu powoli opadały mu na czubek nosa, a on zdmuchiwał je nerwowo i choć powinien trząść się z zimna, gorąco zwyczajnie zaciemniało mu myśli. Serce waliło Brade’owi tak szybko, że kręciło mu się w głowie i teraz z całą stanowczością mógł stwierdzić, że nigdy w życiu tak bardzo się nie bał. A co, jeśli nie zrozumiała, co, jeżeli nie zechce, co, jeżeli oboje zejdą na dół, a on będzie musiał powiedzieć, że zwyczajnie go odrzuciła? Mógł przysiąc, że robił się blady, a raczej zielony. Ręce już dawno zaczęły mu się pocić, a jego myśli z każdą chwilą stawały się tak samo ciemne jak nocna gwieździsta otchłań, rozciągająca się przed jego oczami.  * Po kilku niecierpliwych minutach zdezorientowana spojrzała za siebie. W otwartych na oścież drzwiach nikt jednak nie stał. Nikt się nie zbliżał. Nikt nie zakradał się tak, jak ON zwykł to robić. Najmocniej, jak umiała, wytężała słuch, lecz nie słyszała kroków. Nagle poczuła, że zaraz zupełnie się rozklei. Smutno spuściła zawiedzione oczy i właśnie w tym momencie dostrzegła nierówny rząd trochę mniejszych czerwonych strzałek, które widocznie powiew wiatru musiał zepchnąć trochę na bok. Miała ochotę z całej siły uderzyć się czymś ciężkim, kiedy prawie biegiem ruszyła w stronę, którą wskazywały. Nawet nie zwolniła, gdy czerwone punkciki poprowadziły ją w górę lekko spróchniałych, stromych schodów – stanęła dopiero w momencie, kiedy przed oczami zobaczyła otwarte na oścież dachowe okno. Naraz wszystko ułożyło jej się w głowie, tworząc jeden niesamowity i cudownie logiczny sens. Podeszła, stąpając po rozsypanych wokół płatkach róż, i zerwała czerwoną karteczkę z własnej, zawieszonej gdzieś na belkach kurtki. Teraz mogłaby w ogóle nie przestawać się śmiać.

337 #Infover WM f84b2g4cpaeqs4z0uqeyvqprny8a0uhgagy8dcfp#

Bo… nie chcę, żebyś zmarzła! A poza tym kiedyś obiecałem, że pokażę Ci to miejsce, pamiętasz? W końcu wszystkie marzenia wypowiedziane na daszku nad gankiem się spełniają. Prawda?

Czarne włosy całkowicie opadły mu na twarz, kiedy tak siedział ze spuszczoną głową. Słysząc coraz głośniejsze trzaski, niepewnie podniósł wzrok. Spojrzał za siebie, w ramy otwartego okna, z którego po chwili wysunęła się najpierw szczupła noga, a potem cała kobieca sylwetka. Stała po kostki w śniegu, jej eleganckie szpilki zanurzyły się całkowicie w bieluteńkim puchu, lecz prawie nie czuła zimna. W uśmiechu przygryzła wargę, widząc, jak słodko teraz wyglądał. Jego zwieszone na kolanach ręce opadały w zrezygnowaniu, tak jakby rzeczywiście wątpił, że ona tu przyjdzie. Przez moment patrzył na nią jak w obraz, gdy pojawiła się te kilka metrów od niego, pośród tańczących wokół bieluteńkich płatków, lecz już po chwili znowu zaschło mu w gardle, kiedy dostrzegł, że zaczęła się zbliżać. Ally usiadła obok, a Bradin dostrzegł na jej policzkach świeże ślady łez. Cała misterna przemowa, którą od dwóch dni powtarzał w kółko i co rusz wzbogacał w nowe epitety, nagle wyparowała mu z głowy, lecz wcale nie chciał pamiętać wyuczonych słów. Ujął w dłonie jej zimną twarz i złożył na ustach cudowny, delikatny pocałunek. Najbardziej nieśmiały i niewinny z tych, jakimi kiedykolwiek ją obdarzył. Jego wargi muskały Al tak, jakby całował ją po raz pierwszy, a tańczące wokół płatki śniegu śmiesznie osiadały mu na nosie. Z każdą sekundą serce Brade’a łomotało mocniej, a on czuł, że nie wypowie ani słowa! Wyzywając się w myślach od

338 #Infover WM gennxybu1c0zajzdatj4iywsvwxys2afhdu1snya#

ostatnich tchórzy, chwycił ją za rękę. W pewnym momencie wolną dłonią wyciągnął z kieszeni brylantowy sygnet, by prawie drżącą ręką wsunąć pierścionek na jej serdeczny palec. Nie widziała, co wyciągnął z kieszeni, i nie dostrzegła jego niepewności. Poczuła dopiero metaliczny dotyk białego złota na palcu. Bradin odsunął się, pozwalając jej spojrzeć na własną dłoń, a kiedy podniosła wzrok i on zrozumiał, że to właśnie ten moment, poczuł, że nie umie już nawet mówić po angielsku. Błądząc wzrokiem gdzieś po krańcu dachu, zaczął tak drżącym głosem, że sam siebie nie poznawał:  –  Bo – wyjąkał. – Al, bo ja chciałem, żeby było idealnie. Chciałem, żeby ci się podobało i żebyś to zapamiętała. Chciałem ci dać coś, co kiedyś było dla mnie wszystkim… a teraz ty jesteś wszystkim… dlatego ten pierścionek, dlatego nie inny, i musimy poczekać, aż skończy się kontrakt, ale ja i tak chciałem, żebyś już teraz wiedziała, że ja jestem pewny i że strasznie cię kocham i że… – gubił się w słowach. – Bo ja chciałem prosić, no, chciałem zapytać, czy wyjdziesz za mnie? – wydukał całkowicie blady, a w tym momencie dosięgnął ich zniecierpliwiony głos Franka, który wyszedł przed dom i krzyknął:  – No chodźże już z nią na dół, bo dziewczyna zamarznie! Zejdźcie z tego dachu! Na uściski jeszcze będzie czas – usłyszeli, a Bradin przymknął powieki, układając w głowie szczegółowy plan mordu. Czym zawinił, że wszystko sprzysięgło się przeciwko niemu… Frank w końcu zamilkł, natomiast pozbawione pewności, zawstydzone oczy Brade’a zatrzymywały się wszędzie, tylko nie na jej twarzy.  – Nie mogę po prostu powiedzieć, „tak”, bo musiałabym skłamać… Zamarł i miał wrażenie, że serce mu stanęło. Wtedy pochyliła się ku niemu, a jej wargi spoczęły na ustach Brade’a, by prosto w nie wyszeptać:  –  O niczym bardziej nie marzę.

339 #Infover WM gloo1qijaygyqnszfwitjwwuvp2iuscjgbvw60w0#

Podkład muzyczny: Midnight hour – Running away Wykonując kolejne, powolne, ostentacyjne klaśnięcia w dłonie, Tom uśmiechał się coraz bardziej kąśliwie. Wyglądał tak jak zawsze. Dumnie unosił głowę, by jego broda znajdowała się trochę wyżej, i spoglądał na nich, tak jakby upajał się widokiem, a jednocześnie nie chciał patrzeć. Teraz, dokładnie w tej chwili, kiedy słyszał, jak Al głośno się śmieje i pokazuje Katherine pobłyskujący na palcu pierścionek, stwierdzał, że dawka bólu nie ma najmniejszego znaczenia, skoro powód już zawsze miał być identyczny… Wykonawszy parę ostatnich, ostentacyjnych klaśnięć, nagle targnął nim zwykły żal.  – Brawo! – zawołał i wyszedł zza wszystkich. – Brawo! Mieliśmy w domu różne święta, ale nigdy nie mieliśmy prawdziwej szopki! – syknął z wyrzutem. – Tobie się udało! – rzucił w stronę Brade’a. Po chwili, jakby zupełnie niewzruszony, odszedł swoim charakterystycznym, kołyszącym się krokiem. Wszyscy stali w osłupieniu, a Tom zamknął za sobą drzwi małego ganku wychodzącego na tyły domu. Chłodne, zimowe powietrze natychmiast uderzyło go w twarz i miał wrażenie, że w jego przyzwyczajoną do ciepła skórę wbijają się drobniutkie igły. Został sam. Teraz był naprawdę sam. W głowie jak ruchome obrazy przesuwały się kolejne sytuacje, zwykłe momenty, pojedyncze chwile, o których myślał zbyt często i które teraz chciał zamknąć w jakimś ciasnym pudle i rzucić nimi w pustą przestrzeń przed sobą. Bez zawahania wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i z zupełnie obojętną twarzą raz po raz wciągał do ust siwy dym. Wszystkie cholerne wspomnienia, które tak naprawdę nie miały prawa być jego, zlewały się w jeden bolesny obraz przed jego oczami. Energicznie wypuścił z płuc dym, by zaciągnąć się jeszcze raz, tym razem mocniej i głębiej. Oparł dłonie o drewnianą balustradę, a jego szyja

340 #Infover WM fl4nveg1pcihyumtqphj1jsagrahzfpiud6s4a8e#

pozwoliła głowie opaść, gdy tuż za sobą usłyszał szczęk otwieranych drzwi ganku.  – Chcę zostać sam – powiedział natychmiast, lecz ktoś najwyraźniej go nie posłuchał. Po chwili mała dłoń spoczęła tuż przy jego zaciśniętych na drewnianej belce palcach i jakby z wahaniem ich dotknęła. Nie poruszył się, kiedy podeszła, a Ally, maskując niepokój, tak jak on spojrzała w oświetloną odbitym światłem, zaśnieżoną przestrzeń.  –  Otwieramy resztę prezentów, Tom, a ja bardzo chciałabym zobaczyć, co dostałam od ciebie. Nie przyjdziesz? – powiedziała, przesuwając palcami po jego zaciśniętej dłoni.  –  Dałem ci w życiu więcej, niż kiedykolwiek powinienem… – powiedział z jeszcze większym wyrzutem, wydychając powietrze. Nie spojrzał na nią. Nawet się nie poruszył, a ona wiedziała, że miał rację.  – Tak, Tom – powiedziała spokojnie, obserwując, jak jej ciepły oddech natychmiast zmienia się w parę. – Dałeś mi więcej, niż oczekiwałam, i dawałeś więcej, niż mogłam od ciebie przyjąć… ale przede wszystkim dałeś mi to, za co zawsze będę ci wdzięczna – przerwała i podobnie jak on wcześniej niewzruszenie patrzyła w dal. Zastanawiała się, czy Tom w ogóle na nią spojrzy. Parę cierpkich sekund, wypełnionych jedynie szeptem ich mieszających się oddechów dzieliło ją od chwili, gdy wreszcie zwrócił na nią oczy. Był w nich czysty ból. Stali i jedynie patrzyli na siebie, czując, jak przeszywający chłód mroźnego powietrza coraz bardziej przysuwa ich ku sobie.  – Co ci dałem? – zapytał, patrząc prosto na nią, i teraz była już pewna, że wszystko, w co tak długo nie chciała wierzyć, jednak było prawdą.  – Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałam – wyszeptała, sięgając ręką do jego twarzy, lecz nagle ją odtrącił i odwrócił się z powrotem ku pustej otchłani gwieździstego nieba.

341 #Infover WM dt1goyshorla01v1zx4ptuuwzjol106t1x4nvfb1#

 –  Błagam cię, daruj sobie – prychnął. Sięgnął po następnego papierosa, lecz dłoń Ally zatrzymała go w pół drogi. Wciąż niewzruszona, znów ujęła jego rękę na zimnej powierzchni drewna i jeżeli mogła zrobić lub powiedzieć cokolwiek, czego zupełnie się nie spodziewał, chyba postanowiła uczynić to właśnie teraz.  – Teraz jest ten moment, Tom. Ten ostatni – powiedziała, skupiając wzrok na czymś, co można było nazwać tylko ciemną pustką. – Jeżeli chcesz mi coś wyznać… jeżeli chcesz o coś zapytać… zrób to teraz – powiedziała niepewnie, jednocześnie wybierając najbardziej szczerą ze wszystkich dróg. Czekała, wiedząc, że to, co zostanie powiedziane, na zawsze pozostanie między nimi. Pośród mroku dobiegł ją lekko ochrypły, pełny zwątpienia szept:  –  Czy gdyby… czy gdyby on… czy gdybyśmy… gdybyś nigdy go nie poznała… – dukał zupełnie nieskładnie.  – Tak – powiedziała zdecydowanie i popatrzyła mu w oczy. Jej głos był mocny i pewny. – Tak, Tom – stwierdziła stanowczo. – Gdybym wtedy poznała ciebie zamiast niego, pewnie bylibyśmy razem. Gdybym ciebie poznała najpierw… to możliwe – stwierdziła bez zawahania. – Ale tak się nie stało – dodała równie mocno. – I to jego kocham. Obserwowała, jak ciemne rzęsy opadają powoli, zakrywając brązowe tęczówki, i czuła, jak razem z nimi zamyka się część jej duszy. Miejsce, którego nigdy nikomu nie pozwoli odkryć.  – Zatańcz ze mną – usłyszała nagle, czym zupełnie wybił ją z rozmyślań.  –  Co?  –  Słyszałaś. Zatańcz ze mną – powtórzył, ujmując szarmancko jej dłoń, a ciemne spojrzenie błysnęło w mroku. – Pierwszy i ostatni raz. Tylko my dwoje, Al.

342 #Infover WM hpmzhgnmsgkdlkdxz1ypahvigjtdiyjfgnc28exq#

Brade prawie zerwał się z miejsca, gdy ujrzawszy dwie tak znajome sylwetki, dostrzegł ich splecione dłonie. Tom uchylił drzwi, prowadząc Al dumnie, jakby ta chwila, ta jedna, jedyna chwila, miała trwać już zawsze. Gdy Brade zobaczył, jak Tom na nią patrzył, gdy dostrzegł, jak Ally oddała ten uśmiech, krew wprost zawrzała mu w żyłach. Był jego bratem. Wiedział więcej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać, i stanowczo więcej niż chciał, a przede wszystkim więcej, niż potrafił znieść.  –  Nie pozwolę mu – wysyczał, już prawie ruszając z miejsca, lecz czyjaś zdecydowana dłoń, złożona na jego ramieniu, zatrzymała go w miejscu.  – Pozwolisz – powiedziała Katherine. – Ten jeden raz – wyszeptała. – Pozwolisz.

Podkład muzyczny: Anna Nalick – Catalyst Wpatrywała się wprost w brązowe tęczówki, czując się tak, jakby dostrzegała je po raz pierwszy w życiu. Jej ręce jakby automatycznie powędrowały w górę i splotły się na karku Toma. Uśmiechnęła się, gdy męskie dłonie spoczęły w jej talii, przysuwając ją mocno, lecz nie wulgarnie. Tom głębiej nabrał powietrza, a Ally poczuła, jak jego pierś unosi się równo, i ułożyła na niej policzek. Był tak blisko, gdy kołysali się w powolnym rytmie melodii, i tak blisko, gdy bezwolnie zjechała dłońmi na jego plecy, czując pod koszulą każdy pojedynczy mięsień. Nie mogła zrozumieć, dlaczego nagle stała się tak bardzo zagubiona, gdy męskie ramiona objęły ją mocniej, a ona sama jeszcze bardziej wtuliła się w Toma. Przesunęła policzkiem po jego skórze, czując jej przyjemny zapach i jakby nieświadomie jeszcze mocniej gubiąc się w jego objęciach. Był inny. Jednak był inny. Jego skóra nie była tak delikatna, a resztki zarostu drażniły przyjemnie jej twarz.

343 #Infover WM dd1vpnn4o4k0fl0k0nr4ayfk8pxwkz2fupodgvj8#

Spokojne dźwięki melodii pobrzękiwały gdzieś w oddali i upływały powoli, a Ally miała wrażenie, że mogłyby zupełnie przestać istnieć. W jego ramionach było ciepło, tak ciepło i bezpiecznie. Czuła, jak jej mięśnie poddają się pod dotykiem jego palców i jej ciało po prostu zatapia się w dotyku Toma. Chciała przestać czuć. W tej chwili chciała przestać cokolwiek czuć. Zupełnie niezamierzenie omiótł ciepłym oddechem jej szyję i już po chwili obserwował, jak delikatne, wrażliwe ciało odkrywa się przed nim coraz bardziej. W myślach już dawno zatapiał palce w jej włosach, a potem powodował doznania tak mocne, że wszystkie musiały być grzechem. W rzeczywistości po prostu przytulał ją w tańcu, nie pozwalając rękom zejść chociażby centymetr niżej, niż powinny. Patrząc na nich z boku, nie mogłeś powiedzieć, że zachowują się niestosownie. Nie mogłeś dostrzec tego, jak jego pełne wargi niepostrzeżenie dotykają jej szyi, a zimny kolczyk muska skórę. Z niemych ust Ally wydobył się bezwolny jęk, lecz potem prawie natychmiast oderwała się od niego, wyswobadzając z jego ramion.  –  Masz rację, nie mogę. – Przysunął ją i objął szybko, by nikt nie zauważył tego, co przed chwilą się stało. Przytulił Al tak mocno, by czuć, jak jej serce bije przyśpieszonym rytmem. Jeszcze przez moment jego dłonie spoczywające na jej plecach wyczuwały to podniecenie… lekkie drżenie ciała. Wiedział, że to właśnie ten moment. To było wszystko, co mogła mu dać. Tak niewiele, a jednocześnie tak cholernie dużo.  –  Wiesz, że to nigdy się nie zmieni… – wyszeptał z czułością gdzieś w jej włosy, kiedy melodia dobiegała końca.  –  Wiem, że już nigdy o tym nie wspomnimy… – powiedziała pewnie, lecz jednak przyjaźnie. Jego brązowe oczy oddały blady uśmiech. Jeszcze tylko musnęła nosem jego ciepłą szyję, a potem dźwięki melodii ustały zupełnie. W złączonych spojrzeniach nie było czuć tego końca.

344 #Infover WM hmpr1w2csgvjqj1ork00x1esm2ynjbeaudu84o1c#

Finezyjnie obrócił ją pod swoją ręką i poprowadził w stronę zebranych, by całkiem szczerze móc spojrzeć bratu w oczy. Zamaszyście objął Bradina ramieniem, a ten, choć trochę oszołomiony, oddał męski uścisk.  –  Jesteś szczęściarzem, młody – powiedział zupełnie serdecznie, na co Brade lekko osłupiał. – Cholernym szczęściarzem – przyznał. – Dbaj o nią. Ale pamiętaj, co ci kiedyś powiedziałem. Po prostu pamiętaj. Pytasz mnie, jak stworzyć miłość tak piękną i niedoścignioną, by echa jej słów odbijały się po stokroć, ożywając w umysłach raz po raz od nowa. Pytasz, jak dobierać zdania, by dźwięki melodii nigdy nie ustały, a gwarny szum braw był tak samo wyraźny jak krople kapiących łez, które słyszałeś tylko w swojej głowie. Pytasz mnie, nie dostrzegając, że setki zdań i tysiące słów kiedyś obrócą się w nicość i pozostawią po sobie jedynie blady ślad istnienia. To nie finezja słów i kolejność zdań będą tym, co zapamiętałeś. To jedynie zarys obrazu sprzed Twoich oczu stworzy wspomnienie, którego nigdy nie stracisz. CIĄG DALSZY NASTĄPI

#Infover WM glno2s6h1cyaga110fnbytryh4qqalst81nrdbmp#

#Infover WM dyahldu8oehnidy6kny1axehzthrciiznueamau8#

Spis treści

1. Wspomnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 2. Kto mnie podtrzyma, jeśli ty nie podasz mi ręki? . . . . . . . . 19 3. Tylko ty wiedziałaś kim jestem i kim chcę się stać . . . . . . . . 31 4. Because there is no reason for love. You are the reason. You are all my reasons . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 5. Iris . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 6. Chaos w zalążku nadziei . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 7. Dzieci, nie przy ludziach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 8. Po drugiej stronie szklanej tafli . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 9. Kiss me goodbye, through moonless night . . . . . . . . . . . 105 10. Kiedykolwiek nastanie czas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117 11. Zobacz kim mógłbym się stać, gdybyś chciała . . . . . . . . . 125 12. Senność . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141 13. Dawka bólu nie ma najmniejszego znaczenia, skoro powód już zawsze będzie identyczny . . . . . . . . . . . 164

#Infover WM hymhk6knsln8nlvvhxof8mezbd0nofp68ktvfw2c#

14. Nie wiesz, kiedy nastanie próba . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190 15. Broken . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207 16. Moment, w którym stajesz się mężczyzną . . . . . . . . . . . 232 17. Barwa światła, którą tworzą słowa . . . . . . . . . . . . . . . 256 18. Za srogą kurtyną prawdy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263 19. Lukrecja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282 20. Czas, którego zawsze będzie nam za mało . . . . . . . . . . . 300 21. Prawda, którą znajdziesz tylko w jego oczach . . . . . . . . . 327

#Infover WM fd4u0blppss6rtgvt1n2c2slgcpyaikahlfz6vyz#

#Infover WM g6nu81hh14uaxbzq0istzbg62gv8bu0oq2mtmmbg#

Redakcja: Zuzanna Gościcka-Miotk Korekta: Katarzyna Czapiewska Okładka: Paulina Radomska-Skierkowska grafika (pióro): Marcin Bondarowicz Skład: Monika Burakiewicz © Nina Reichter i Novae Res s.c. 2013 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res. isbn 978-83-7722-866-1 novae res – wydawnictwo innowacyjne al. Zwycięstwa 96/98, 81-451 Gdynia tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl. Wydawnictwo Novae Res jest partnerem Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.

#Infover WM geoowsl01ys4qdpwfwtv8pcqovn6tvaltvcxiztf#

#Infover WM ddaucj0zosbv6dynmtgdxtnxdpzlhtczpi60psmu#

#Infover WM f14jidz8mfaovnwfn2g0mq6giln2kxfnyuduoqby#