Paver M. 2010 - Kroniki Pradawnego Mroku 06. Tropiciel Duchów

SAVE OFFLINE

Michelle Paver Kroniki Pradawnego Mroku Tom 6 Tropiciel Duchów tytuł oryginału Ghost Hunter przekład Krzysztof Mazurek

Kiedy Torak odwrócił się w kierunku urwiska, chmury rozstąpiły się i w końcu zobaczył swoją Górę Duchów. Wciąż była daleko, ale czuł jej majestat. Z jej

stożkowatego szczytu schodził śnieg - a ten szczyt podtrzymywał niebiosa. Zdawało się, że jej białe zbocza rozświetla od wewnątrz własne, uświęcone światło. Przez trzy lata Torak toczył walkę z Pożeraczami Dusz nad Morzem, w Krainie Lodu, w Lesie i nad Jeziorem - a teraz ta walka doprowadziła go tutaj. Pojął, że na tych dalekich zboczach spotka swoje przeznaczenie. Dla niego nie istniało już żadne dalej.

Na tej Górze zakończy życie.

CÓRA DUCHÓW WYSOKIE CÓRY Tego właśnie Renn nie chciała mu powiedzieć. Torak nie ma ochoty wchodzić do obozowiska, w którym panuje martwa cisza. Ognisko wygasło. Topór Fin-Kedinna leży w popiołach. Łuk Renn został

wdeptany w błoto. Jedynym śladem po Wilku są przecinające się ścieżki łap. Topór, łuk i ślady łap są przyprószone czymś, co wygląda jak brudny śnieg. Kiedy Torak podchodzi bliżej, w powietrze wzbija się chmara szarych ciem. Z grymasem na twarzy opędza się od nich dłonią. Kiedy jednak odsuwa się nieco, ćmy znów powracają w to samo miejsce, żeby się pożywić.

U progu szałasu chłopiec się zatrzymuje. Bada dłonią framugę i czuje, że ma pod palcami coś lepkiego.

W nozdrza uderza go słodki, duszący odór. Nie waży się wchodzić dalej. W środku jest ciemno, ale jego wzrok odróżnia chmarę unoszących się i opadających szarych ciem - a pod nią trzy nieruchome kształty. Jego umysł nie chce przyjąć do

wiadomości tego, co widzi, ale serce już wie. Odsuwa się o krok. Upada. Nad nim zamyka się ciemność. Torak siada nagle wyprostowany i przerażony. Był w szałasie, skulony w śpiworze. Serce waliło mu w piersi jak szalone. Szczęki bolały od zaciskania zębów. Nie spał. Mięśnie miał napięte do granic wytrzymałości od ciągłego czuwania. A jednak widział przecież te trzy ciała. Czuł się tak, jak gdyby Eostra

sięgnęła wprost do jego umysłu i powykrzywiała mu myśli. Ona chce, żebyś właśnie to zobaczył mówił sobie w duchu. - To nieprawda. Fin-Kedinn jest tu, obok ciebie, śpi w szałasie. A Wilk i Ciemnofutra, i małe wilczki są bezpieczne w wilczej jamie. Renn nie dzieje się krzywda, jest na terenie Klanu Dzika. To nieprawda. Coś wpełzło mu na szyję po obojczyku. Zmiażdżył to w dłoni. Szara ćma

zostawiła ślad jakby kurzu i ledwo wyczuwalny zapach zgnilizny. W głębi szałasu inna ćma usiadła na rozchylonych ustach Fin-Kedinna. Torak rozkopał śpiwór i przysunął się do swojego przybranego ojca. Ćma uniosła się w powietrze, zatoczyła koło i trzepocząc skrzydłami, wyfrunęła w ciemność nocy. Fin-Kedinn jęknął przez sen. Koszmary nocne przenikały już prosto w jego sny. Torak

wiedział jednak, że nie może go zbudzić. Gdyby to uczynił, obrazy zła nękałyby przywódcę Klanu Kruka całymi dniami, bez końca. Własna wizja uczepiła się Toraka jak brudny ślad zabitej ćmy. Założył skórzane spodnie, kurtę i buty i wyszedł z szałasu. Księżyc w miesiącu Czarnych Cierni rzucał długie, błękitne blaski na przecinkę. Wokół niej oddech Lasu płynął pośród sosen. Kilka psów uniosło głowy, kiedy Torak

przechodził obok nich, ale w obozowisku panowała cisza. Trzeba było znać Klan Kruka tak dobrze jak on, żeby zrozumieć, że wszystko jest źle, że wszystko jest nie tak. Szałasy skuliły się jak przerażone tury wokół ogniska płonącego całą noc. Saeunn otoczyła przecinkę płonącymi gałęziami jałowca przywiązanymi do kijów, aby odpędzić ćmy. Usadowione w rozgałęzieniu brzozy Rip i Rek skuliły się, główki ukrywając w

skrzydłach. Spały spokojnie. Jak na razie szare ćmy nękały tylko ludzi. Nic sobie nie robiąc z gardłowych protestów kruków, Torak zdjął ptaki z gałęzi i podszedł do ogniska, czując na ramionach senne, pierzaste ciepło. Gdzieś w Lesie ryknął jeleń. Kiedy Torak był mały, uwielbiał słuchać jeleni ryczących w mgliste jesienne noce. Zwinięty w śpiworze, wpatrywał się w pełgające

węgle ogniska i wyobrażał sobie, że widzi maleńkie, wyłonione z ognia jelenie, uderzające się porożami w ognistych dolinach. Czuł się bezpieczny, wiedząc, że ojciec nie dopuści do niego ciemności i demonów. Teraz już wiedział, gdzie leży prawda. Trzy jesienie temu, nocą taką jak ta, siedział skulony w rumowisku, które kiedyś było ich szałasem, i patrzył, jak wraz z krwią uchodzi z jego ojca życie.

Ryk jelenia ucichł. Drzewa jęczały i trzeszczały w nocnym śnie. Torak chciał, żeby ktoś się obudził. Tęsknił za Wilkiem, ale wiedział, że jeżeli zawyje, żeby go przywołać, zbudzi całe obozowisko. Nie mógł znieść myśli o długim marszu w poszukiwaniu stada. Jak do tego doszło? - zastanawiał się. Boję się sam wyjść do Lasu. - To się zaczyna tak - powiedziała mu Renn pół księżyca wcześniej. - Ona wysyła coś

małego, co przychodzi nocą. Coś, czego nie da się odpędzić. A szare ćmy to tylko początek. Lęk będzie narastał. Ona tym się żywi. 1 z tego czerpie siłę. Gdzieś w dali usłyszał pohukiwanie sowy - pu-huuu, pu-huuu. Chwycił kij i z wściekłością dźgnął nim w ogień. Już dłużej tego nie zniesie. Był gotowy miał kołczan pełen strzał, opuszki palców bolały go od szycia nowego ubrania na zimę. Naostrzył krawędzie toporka i noża tak

dokładnie, że mógłby rozdzielać nimi włos na pół. Szkoda, że nie wie, jak ją znaleźć. Eostra ukryła się gdzieś w swojej jamie na Górze. Jak pająk zarzuciła sieć na cały Las. Jak pająk wyczuwała najmniejsze drżenie w najdalszej pajęczej nici. Wiedziała, że Torak wyruszy, by na nią zapolować. Chciała, żeby spróbował. Ale jeszcze nie teraz. Torak zmarszczył brwi i próbował zatopić wzrok w rozżarzonych węglach

ogniska. Obudził się, usłyszawszy głos przywołujący go po imieniu. Ustawione w stos pnie zapadły się w ognisko. Kruki powróciły na swoje drzewo. Ten głos wcale mu się nie przyśnił. Naprawdę go usłyszał. Był mu dobrze znany - tak znany, że nie potrafił tego znieść. Był również całkiem nieprawdopodobny. Torak wstał i wyciągnął nóż. Kiedy doszedł do gałęzi jałowca, osłaniających kręgiem

obozowisko, przystanął. Po chwili spiął mięśnie barków i przeszedł obok ochronnego kręgu, zanurzając się w Las. Księżyc lśnił jasno. Czubki świerków zatopiły się w białym morzu mgły. Ponad nim, gdzieś na zboczu, coś się kryło, schodząc z poświaty księżyca w mrok. Torak poczuł, że oddycha bardzo szybko i płytko. Nie śmiał za tym iść. A jednak musiał. Wspinał się, kalecząc dłonie o krzewy, kiedy podciągał się i przepychał przez

poszycie. Gdy był w połowie drogi na górę, zatrzymał się i nadstawił uszu. Nic, tylko ledwie słyszalne kapanie kropel wody, które rodziła mgła. Coś połaskotało go w rękę, w której trzymał nóż. U nasady kciuka chłopca siedziała szara ćma, która pożywiała się strużką krwi. - Toraku... - usłyszał błagalny szept dochodzący spośród drzew. Torak poczuł, jak lęk rozpływa się w

piersi i ściska mu serce. To jest zupełnie nieprawdopodobne. Wspiął się wyżej. W wirującej mgle dostrzegł wysoką postać, stojącą przy olbrzymim głazie. - Pomóż mi... - usłyszał szept, który niósł się wraz z oddechem. Niepewnie ruszył w tamtym kierunku. Postać roztopiła się w cieniach. Nie znalazł żadnych śladów, tylko gałązkę, która delikatnie kołysała się na wietrze. A

jednak tuż obok głazu spostrzegł resztki małego ogniska. Pniaki były zimne, pokryte popiołem. Wpatrywał się w nie. Ułożono je na kształt gwiazdy. To niemożliwe. Tylko on i ten drugi układali pnie na ognisku w ten sposób. Spójrz za siebie, Toraku. Odwrócił się gwałtownie. Dwa kroki od niego ktoś zatopił strzałę w poszyciu. Torak natychmiast rozpoznał pióra.

Wiedział, kto zrobił tę strzałę. Tak bardzo chciał jej dotknąć. Próbował zwilżyć usta, ale miał suchy język. - Czy to ty? - zawołał, a jego głos był szorstki ze strachu i tęsknoty. - Czy to ty?...Tato?

t

I o nie mógł być on - powiedział FinKedinn. - To był ojciec - odparł Torak, zwijając śpiwór. - Jego strzała, jego ognisko, jego głos. Jego duch. Fin-Kedinn dźgnął końcem drewnianej laski w ziemię przed szałasem. - Głosy da się naśladować. Ci, którzy go znali, wiedzieli, jak buduje ognisko. A co do strzały... - Wiem - wszedł mu w słowo Torak. -

Każdy mógł ją znaleźć. A to dlatego, że zostawiłem go w lesie. Bez gałęzi jarzębiny, bez rytualnych zaśpiewów. Tylko z nieudaną próbą wyrysowania Znaków Śmierci. Nic dziwnego, że nie może zaznać spokoju. Torak sięgnął po paski suszonego mięsa, wiszące u powały szałasu, i wcisnął je do sakwy na żywność. ll Suszone mięso jelenia - mówił resztkami

sił umierający ojciec. - Zabierz je. Jednak Torak zostawił je w pośpiechu i ruszył z pustymi rękami. - Miałeś zaledwie dwanaście wiosen powiedział cicho Fin-Kedinn. - Zrobiłeś to, na co cię było stać. - Za mało. Teraz ojciec błaga mnie o pomoc. - Albo Eostra chce, żebyś tak myślał. Torak zesztywniał. W tych czasach tylko nieliczni ważyli się wypowiadać na głos

jej imię. - Tak właśnie czyni ta kobieta powiedział przywódca Kruków. Wkrada się w myśli i sny. Żywi się lękiem. - Wiem. - Naprawdę? Wyobrażasz sobie, jaką ona ma władzę? Pstryknięcie palcami i ma pod swoją komendą tokoro- ty. Ma opal ognia. A pozostali Pożeracze Dusz bali się jej bardziej niż śmierci. I ty chcesz ją odszukać sam, na

własną rękę? Torak zamilkł. Mgły zgęstniały, a w budzącym się obozowisku ludzie pojawiali się i znikali jak duchy. Widział skurczone, przerażone twarze. Zastanawiał się, czy mgły nie zesłała na nich Eostra. Otworzył mieszek z lekami i znalazł kawałek czarnego korzenia, który wybłagał od Saeunn na wypadek, gdyby miał chodzić z duchami. Ale czy rzeczywiście zda się na coś w

konfrontacji z Szamanką Klanu Puchacza? - Może i masz rację - odparł. - Może to, co widziałem w nocy, to jej sprawka. Ojciec przez jakiś czas należał do Klanu Pożeraczy Dusz. Może ona ma jakąś władzę nad jego duchem. A jednak muszę coś zrobić. -Jeszcze nie. Ćmy zjawiły się dopiero kilka dni temu. Nawet Saeunn nigdy w życiu nie widziała niczego podobnego. Miałem wieści od Durrain z Klanu Czerwonego

Jelenia, która się ze mną zgadza. Musimy zebrać wszystkie klany. Jeśli tego nie uczynimy, jeśli poddamy się lękowi, wpadniemy w szpony Eostry. - Ja już dłużej nie mogę czekać! wybuchnął Torak. - Za każdym razem, gdy chciałem wyruszyć, odpowiadałeś: nie! Mówiłeś, że Góry są olbrzymie, że można szukać całe życie i nigdy jej nie znaleźć. Ja jednak wiem, że nas zaatakowała. Kto wie, co na nas ześle? Zrozum,

Fin-Kedinnie, stawienie jej czoła to moje przeznaczenie. Czy muszę czekać, aż zaciśnie swoje szpony na całym Lesie? - Więc co zrobisz? Ruszysz w Góry i zaufasz swojemu szczęściu? - Nie będę go potrzebował! Ona chce mojej mocy. Kiedy będzie gotowa, sama mi powie, gdzie jest. - Kiedy będzie gotowa, Toraku! Kiedy będziesz zupełnie sam. Kiedy będzie za późno. Nie,

nie pozwolę ci iść. - Nie zatrzymasz mnie. Patrzyli sobie prosto w oczy. FinKedinn miał szersze ramiona i był silniejszy, ale Torak już nie musiał go słuchać. Sięgnął po mieszek z lekami i zacisnął mocno rzemień.

- Kiedy wróci Renn, powiedz jej, że mi przykro. To byłoby zbyt niebezpieczne, gdybym

pozwolił jej pójść ze sobą. Przynajmniej jedną moją decyzję pochwalisz - dodał z goryczą. Odkąd ukończył piętnaście wiosen - a jest to wiek, który zgodnie z prawem klanowym pozwala chłopcu szukać sobie towarzyszki życia - wydawało mu się, że Fin-Kedinn próbuje ich rozdzielić. Fin-Kedinn odrzucił kostur, zrobił kilka kroków, a później zawrócił. - Rozumiem nieodpartą chęć skontaktowania się z umarłymi.

Naprawdę rozumiem, bo kiedy umarła twoja matka... Ale Toraku. Tę chęć trzeba powstrzymać. Żyjący i umarli nie mogą być razem. Żyjących to nie pocieszy, tylko wtrąci w otchłań szaleństwa! Przemawiał z taką zapalczywością, że przez chwilę Torak był poruszony. Później założył na ramię kołczan i łuk, a w dłoń chwycił toporek. - To mój ojciec - powiedział.

- Twój ojciec. Twoje przeznaczenie. Ale to nie jest tylko twoja bitwa! To zagraża nam wszystkim! Niedługo potem Torak odszedł z obozowiska Kruków. Gęsta mgła ciążyła mu na duszy, ale nie widział - Dlatego właśnie muszę odejść. Tutaj nic więcej nie zdziałam.

już szarych ciem, nie odczuwał bezpośredniego zagrożenia, kiedy kierował się na wschód. Około południa mgły uniosły się i wyjrzało słońce. Na bursztynowych zaroślach i srebrzystozielonym, brodatym mchu mieniły się różnokolorowo paciorki kropel wody. Resztki wierzbówki połyskiwały purpurowo pod złocistymi brzozami i płonącymi czerwienią jarzębinami - był to ostatni rozbłysk

kolorów Lasu, który niebawem spocznie w zimowym śnie. Jesień była hojna, darzyła ich obfitością jagód, a poszycie szeleściło od maleńkich stworzonek, cieszących się dostatkiem pożywienia. Sójki spierały się o żołędzie. Wiewiórki zakopywały orzechy laskowe pod stosami liści. Rip i Rek przeleciały nad głową Toraka, klekocząc jak dzięcioły i udając, że nic sobie nie robią z jego obecności. Były nadąsane i

obrażone, bo musiały odlecieć z obozowiska Kruków, gdzie obrastały tłuszczem od składanych im ofiar, zwłaszcza Rip. Stracił pióro ze skrzydła, walcząc wiosną z Czarownikiem Dębu, a później odrosło ono zupełnie białe. To z kolei było znakiem, że klan musi go czcić. Torak ledwo co zauważał kruki. Nie znosił zostawiać Renn. Dziewczyna nigdy mu nie wybaczy. A jednak wiedział, że tak właśnie musi być. Jego wizja

obozowiska pełnego trupów może się ziścić. Kiedy stanie twarzą w twarz z Szamanką Klanu Puchacza, będzie musiał być sam, bez Renn. I bez Wilka. Dlatego właśnie postanowił obrać okrężną, nie prostą drogę w Góry. Najszybciej byłoby przejść rzeczny nurt Popielawy i ruszyć na południowy wschód, w górę Rwącej Rzeki, a później wprost w doliny. Zamiast tego

Torak udał się na północny wschód, w górę rzeki zwanej Końskim Skokiem, ku krawędzi, z której widać było miejsce, gdzie Wilk i Ciemnofutra przenieśli niedawno małe wilczki. Chciał się pożegnać.

Wilki obrały sobie na schronienie skrawek równiejszego terenu na samym szczycie góry,

odgrodzony z jednej strony jesionami, a z drugiej krzewami jeżyn. Torak dotarł tam późnym popołudniem. Ciemnofutra i małe wilczki witały go ze szczególną radością, ale Wilka tam nie było - polował. Chłopiec poczuł ulgę. Teraz będzie musiał zbudować sobie szałas i poczekać na wilczego brata. Może odłożyć pożegnanie na jutro. Gdy nastał mrok, Torak rozpalił ognisko, zbudował wsparty na jesionie szałas z

gałęzi i powiesił rzeczy z dala od zasięgu ciekawskich pyszczków. Teraz tylko dwa wilczki plątały mu się pod nogami. Ten, który miał uszy przypominające kształtem uszy lisa, a którego Renn nazwała Klik, zmarł na jakąś chorobę miesiąc wcześniej. Kiedy skończył budować szałas i poszedł nazbierać jeżyn, wilczki podążyły za nim. Cień, czarne szczenię, które uwielbiało przeżuwać jego buty, i Kamyczek, który

pierwszy wyłonił się z Jamy i powitał Toraka latem. Jeżyny były tak dojrzałe, że rozpadały się Torakowi w dłoniach, a wilczki zlizywały je z jego rąk. Cień oparła się przednimi łapkami o jego kolano i uniosła na tylnych łapach, po czym obdarzyła go lepkim, wilczym pocałunkiem, podczas gdy Kamyczek z pyszczkiem zabarwionym na purpurowo przypuścił atak na szałas. Chwycił w zęby gałąź, pociągnął tak,

że cały szałas się zatrząsł, po czym opadł na grzbiet i potoczył się w kierunku matki. Kiedy Torak przyglądał się, jak Ciemnofutra oblizuje sierść swoich małych, wiedział, że postępuje właściwie. Wilczęta miały dopiero trzy miesiące - były zbyt małe, by udać się w Góry. A Wilk nigdy by ich nie zostawił. Rozmyślając o tych wszystkich sprawach, Torak wczołgał się do śpiwora. Noc była mroźna, więc chłopiec cieszył

się ze swojego zimowego ubrania - z bluzy i kalesonów uszytych z kaczej skóry, z kurty i zewnętrznych spodni zrobionych z ciepłych skór reniferów oraz butów ze skóry bobra. Nie spał długo, gdyż zbudziły go radosne popiskiwania. Wrócił Wilk. Ciemnofutra i wilczki machały radośnie ogonami, połykając mięso, które przyniósł im w pysku. Rip i Rek krążyły wokół uczty, szukając resztek. Ciemnofutra była dla

nich zbyt przebiegła, a wilczki znały już złodziejskie skłonności kruków i odganiały je warczeniem i taranowaniem. W świetle księżyca na wilczym legowisku migotał szron, a oczy wilków połyskiwały srebrzystym światłem. Wilk podbiegł truchtem do Toraka, toczyli się i przewracali razem, trącali się nosami i obsypywali wilczymi pocałunkami. - Polowanie jest dobre, a wilczki silne! - powiedział Wilk.

Torak spojrzał w górę i zobaczył, że czarny nieboskłon jest upstrzony białymi, puszystymi śnieżynkami. To był pierwszy śnieg, jaki małe wilczki widziały, i strasznie im się spodobał. Goniły śnieżynki, łapały je w pyszczki, czaiły się na tę dziwną, milczącą zwierzynę, trącały ją łapami i zlizywały z futer. Torak ukląkł, a wilczki wdrapały się na niego, trącając go małymi, chłodnymi noskami. Wilk i Ciemnofutra

przyłączyli się do zabawy i wszyscy gonili się, ścigali po zboczu góry, wokół legowiska, hamując tak blisko grani, że trącane łapami i nogami kamyczki spadały w przepaść. W końcu Torak przykucnął przy ogniu, a wilki uniosły w górę pyski i zawyły do księżyca. Torak przysłuchiwał się niepewnemu, przerywanemu wyciu małych i silnym, pewnym glosom dorosłych wilków. Myśl, że będzie musiał stąd odejść, wydała mu

się nie do zniesienia. A najgorsze było to, że nie mógł nic powiedzieć Wilkowi, bo zmusiłoby go to do okropnej decyzji - albo iść za nim i opuścić rodzinę, albo zostać z małymi i z Ciemnofutrą i opuścić wilczego brata. Wyczuwając przygnębienie chłopca, Wilk przestał wyć i podbiegł do niego. Jego grube, zimowe futro błyszczało od śniegu, ale język był ciepły, gdy lizał To- raka po policzku.

- Jesteś smutny - powiedział. - Nie - skłamał Torak. Wilk nie powtórzył pytania, ale oparł się mocno o niego, ciesząc się i nabierając pewności przy wilczym bracie. Bezpieczny ze stadem, Torak spał bez lęku, nie śniły mu się szare ćmy Eostry i był wypoczęty o świcie. Wilczki leżały wtulone w siebie i przyprószone śniegiem, a Ciemnofutra i Wilk zwinięte w kłębek tuż obok nich.

Torak cichutko zagasił ognisko, a potem założył na ramię łuk i kołczan. Łapy Wilka zadrżały przez sen, ale kiedy Torak ukląkł przy nim, otworzył oko i poruszył ogonem. - Idziesz polowaćf - spytał, nadstawiając ucha. - Tak - odparł Torak w wilczej mowie. Zanurzył twarz w sierści swego wilczego brata i z radością wdychał jego ukochany zapach. Po chwili odsunął się od przyjaciela.

Ranek był przejmująco zimny, a pod butami Tora- ka pękała cienka warstwa lodu, który utworzył się na śniegu. Wyżej w górach wiatr odsłaniał płaskie połacie kosodrzewiny, krzewy niedźwiedzich jagód, które odznaczały się na tle śniegu jak szkarłat wylanej krwi. Już na ścieżce Torak znalazł nieżywą szarą ćmę. Dotknął jej czubkiem buta i zamienił w pył. Szedł dalej, znajdując coraz więcej martwych ciem, rozsianych po poszyciu. Wykończył je

mróz. A może - pomyślał niepewnie - Eostra już ich nie potrzebuje. Może zrobiły już to, co do nich należało.

^ łyszysz je? - szepnął rozgorączkowany chłopiec. - Kogo? - odparła Renn.

- Demony... Renn sięgnęła do ogniska, uniosła płonącą gałąź i oświetlała wszystkie kąty szałasu Klanu Dzika. - Popatrz, Aki. Tu nie ma żadnych demonów. - Ściągają je ćmy - mruczał pod nosem, kołysząc się w tył i w przód. - Teraz już nigdy mnie nie zostawią. - Ale przecież tu nic nie ma.

Chwycił ją za ramię i szepnął prosto do ucha: - Demony są w moim cieniu! Renn wyprostowała się i otrząsnęła. R©Z|)ZiflŁ 1 Aki rozglądał się wokół oczyma, które nawiedziły duchy.

- Słyszę je cały czas. Słyszę zgrzytanie ich szczęk. Słyszę ich gniewne oddechy. Rano, kiedy mój cień jest długi, widzę je. W

środku dnia, kiedy mój cień podpeł- za do mnie coraz bliżej, są gdzieś pod skórą, wczepione w moje dusze. Ała! Odejdź! - rzucił się z rozczapierzoną dłonią na swój własny cień. Renn zastanawiała się, co robić. Była wyczerpana. Całymi dniami robiła, co mogła, żeby odpędzić ćmy od obozowiska Klanu Dzika. Szamanka Klanu leżała na posłaniu, zmożona gorączką. A teraz jeszcze to.

Palce Akiego zaczęły krwawić, kiedy wczepiał się nimi w matę. Renn próbowała go powstrzymać, ale był zbyt silny. Zawołała o pomoc. Ojciec Akiego wpadł do środka i objął syna ramionami. Inny mężczyzna, wyczerpany gorączką, uniósł spiralny amulet i uczynił znak dłonią. - Chłopiec mówi, że widzi w swoim cieniu demony - powiedziała mu Renn. Czarownik Klanu Dzika skinął głową.

- Widziałem już dwóch takich z podobną chorobą. Renn, jeżeli ona jest tutaj, rozprzestrzeni się też na Kruki. Ja czuję się już dość dobrze. Wracaj do swojego Klanu. Klan Dzika rozbił obóz nad Rzeką Dudniącej Skały, mniej niż dzień marszu na północ od Kruków, ale gęsta mgła spowalniała Renn. Przedzierając się przez nią, myślała o szarych ćmach i o Eostrze, Zamaskowanej. Wzdrygała się nerwowo na odgłos każdego opadającego

liścia. Żałowała teraz, że nie przyjęła propozycji przywódcy Klanu Dzika, który chciał jej towarzyszyć. Pytania kłębiły się w jej zmęczonym umyśle. Jak powstrzymać te szare ćmy? Jak walczyć z chorobą cienia? Co będzie, jeśli Saeunn okaże się zbyt stara i słaba, by sobie poradzić, co będzie, jeżeli wszystko spadnie na jej barki? A pośród tych wszystkich myśli, jak podziemny prąd rzeki, gnębił ją lęk o

Toraka. Całymi dniami próbowała wyczytać coś z węgielków w ognisku. Poprzedniej nocy umieściła pod śpiworem gałązkę jarzębiny z lokiem jego włosów, która przynosi sny. Teraz tego żałowała. Wszystko układało się w ten sam sposób, pokazywało ten sam kierunek. Modliła się 0 to, żeby się mylić. Wczesnym popołudniem mgły opadły, a

Renn zrobiła sobie przerwę i pożywiła się pod bukiem ciastkiem łososiowym. Otwierała mieszek z jedzeniem, kiedy poczuła, że tatuaże w kształcie zygzaka na jej nadgarstkach zaczynają kłuć. W milczeniu zacisnęła rzemień mieszka 1 przyjrzała się drzewu. Po drugiej stronie pnia ktoś wyrył dziwny, postrzępiony znak. Miał mniej więcej szerokość dłoni i został gwałtownie wycięty, nie wyrzeźbiony, ale wyrąbany w gładkiej,

srebrzystej korze. Renn nigdy czegoś takiego nie widziała. Znak przypominał olbrzymiego ptaka z rozpostartymi skrzydłami. Albo górę. I był świeży. Żywica drzewa sączyła się przejrzystymi kroplami z ran. Ten, kto to zrobił, był powodowany nienawiścią i chęcią zadania bólu. Renn wyjęła nóż i omiotła oczami Las. Nadchodził zmierzch. Pod drzewami zbierały się

cienie. Znała tylko jedno stworzenie, które było zdolne potraktować inne z takim okrucieństwem. Tokorot. Demon w ciele dziecka. Dotknęła blizny na zewnętrznej stronie dłoni, w miejscu, gdzie jeden z nich ugryzł ją dwa lata wcześniej. Przed oczyma ujrzała skłębione, skołtunione, brudne włosy, ohydne, ostre zęby i szpony. Przez chwilę Renn wydawało się, że widzi poruszające się gałęzie i słyszy

chichot stworzenia, które przeskakuje z drzewa na drzewo. Tu nic nie ma - mówiła sobie. Ale biegła co sił w górę zbocza. Już niedaleko. Przebiegnę nad granią i będę z powrotem w dolinie Popielawy, a stamtąd już tylko w dół. Noc skuła ziemię przymrozkiem, gdy dziewczyna dotarła do obozowiska Kruków. Ludzie jej klanu, przytuleni jeden do drugiego, skuleni wokół ogniska, pozdrowili ją

stłumionymi słowami. Nikt nie pytał, dlaczego jest wystraszona. W powietrzu zawisł lęk. Czarownik Klanu Dzika miał rację - tutaj też było coraz gorzej. Zachorowało dwóch młodych łowców Sialot i Poi; twierdzili, że w ich cieniach czają się demony. Cały dzień ryli dziwne, zaostrzone znaki na wszystkim - na ziemi, drewnie, nawet na własnej skórze. Fin-Kedinn składał ofiarę nad rzeką. A Toraka nie było.

Rankiem wyruszył w Góry. Kiedy Renn usłyszała tę wiadomość, z jej gardła wyrwał się zduszony okrzyk i biegiem ruszyła do swojego szałasu. Znalazła tam Szamankę Klanu Kruka, czytającą przepowiednię z pełgających węgli. - Dlaczego go nie powstrzymałaś? krzyknęła Renn. Saeunn nie podniosła wzroku. Siedziała otulona płaszczem ze skóry łosia,

karmiła ogień strużynami z olchowej kory, patrzyła, jak zwijają się w ogniu, i usiłowała wychwycić uchem syk dusz. - Góra Duchów - powiedziała bezgłośnie. - Aha... Tak... Renn rzuciła rzeczy na ziemię i podeszła bliżej. - Góra Duchów. Czy to znak, który znalazłam na drzewie? - Ona zrobiła sobie legowisko na Górze. Pragnie władzy nad umarłymi. Tak...

Zawsze tego chciała. Renn pomyślała o Toraku, który przedziera się przez Las, nie wiedząc, co go czeka. Zaczęła wciskać ciastka łososiowe do mieszka na pożywienie. - I co, pójdziesz nocą? - szydziła Saeunn. - Kiedy dookoła latają te ćmy, na wszystkich pada choroba cienia, a tokoroty czają się w lesie? _ W takim razie o świcie - Renn

zatrzymała się w pół kroku. - Nie wolno ci opuszczać obozowiska. Jesteś sza- manką. Musisz zostać i pomagać swojemu klanowi. - Ty będziesz im pomagać - rzuciła Renn. - Jestem stara - odparła Saeunn. Wkrótce znajdzie mnie śmierć. Zaniepokojona Renn spojrzała w jej oczy i napotkała kamienny wzrok. Przez ten krótki czas, kiedy jej nie było, Szamanka Klanu

Kruka się postarzała. Pod zmierzwionymi włosami jej czaszka wyglądała krucho, jak dmuchawiec - jedno dotknięcie i zamieni się w pył. Umysł jednak wciąż miała przenikliwy i ostry jak szpony kruka. - Kiedy umrę - stwierdziła - ty będziesz Szamanką Klanu Kruka. - Nie - powiedziała Renn. - Nie masz wyboru. - Mogą sobie poszukać kogoś innego. To się zdarza. Ludzie przecież wybierają

czarowników i szamanki z innych klanów. - Głupia dziewczyna! - prychnęła Saeunn. - Wiem, dlaczego chcesz odrzucić ten obowiązek! Ale myślisz, że jeśli udało mu się przeżyć tę ostatnią bitwę - jeżeli udało mu się pokonać Pożeracza Dusz i przeżyć po to, żeby nam o tym powiedzieć - uważasz, że zostanie z Krukami? To wędrowiec, ma wędrówkę we krwi! Ty zostaniesz, a on odejdzie. Tak właśnie

będzie! Renn w tej chwili nienawidziła Saeunn z całej duszy. Chciała potrząsnąć nią za te kruche ramiona tak mocno, jak tylko potrafiła. Saeunn odczytała dobrze jej myśli i zachichotała. - Nienawidzisz mnie, bo mówię prawdę! Ale ty ją też znasz. Czytałaś przecież znaki. - Nie - szepnęła Renn. Saeunn chwyciła ją mocno za nadgarstek.

- Powiedz Saeunn, co widziałaś. Szpony szamanki były lekkie i zimne jak szpony ptaka, ale Renn nie potrafiła wyrwać dłoni. - Kryształowo czysty Las rozpada się na kawałki - jej głos się załamał. - Powraca cień - dodała Saeunn. - Biały opiekun kołuje pośród gwiazd... - ...ale nie potrafi ocalić Słuchającego. Renn przełknęła ślinę. - Słuchający leży chłodny na Górze.

- Aha... - powiedziała bezgłośnie Szamanka Klanu Kruka. - Węgielki w ognisku nigdy nie kłamią. - Na pewno się mylą! - krzyknęła Renn. - Udowodnię, że się mylą! - Węgielki nigdy nie kłamią. On przeciwstawi się Eostrze sam. Bez ciebie. Bez Wilka. -Nieprawda! - krzyknęła głośno Renn. Ona nie potrafi nas od siebie oderwać, nie potrafi nas rozdzielić!

- Mylisz się. Potrafi. Widziałam to w pełgających węgielkach ogniska. Widziałam to w kościach, które rzu-

Po tej potwornej nocy Renn zapadła w głęboki sen. Kiedy się zbudziła, wpadła w popłoch, bo połowa poranka już umknęła. Spadł pierwszy śnieg, a biały odblask

kazał jej zmrużyć oczy, kiedy wyłoniła się z szałasu z bólem głowy i z ciężkimi ramionami. W obozowisku wrzało. Klan rozbierał szałasy i przy użyciu młodych drzewek i skór reniferów robiono sanie, a psy, które wiedziały, co to dla nich oznacza, szalały i kręciły się w kółko, nie mogąc się doczekać, kiedy założą im uprzęże. Kruki zwijały obozowisko. Renn znalazła Fin-Kedinna, który rozbierał swój szałas.

- Dokąd? - spytała. - I dlaczego teraz? - Na wschód, w góry. Tam zbiorą się klany. Będą bezpieczniejsze bliżej Głębokiego Lasu. Zobaczył wyraz jej twarzy i zatrzymał się w pół kroku. - Idziesz za nim. - Tak. - Renn spodziewała się, że będzie próbował ją zatrzymać, ale on wrócił do pracy. Miał poszarzałą twarz. Widziała, że nie zmrużył oka. - Dlaczego teraz zwijamy obozowisko? spytała jeszcze raz.

całam na ziemię. A one mi mówią - tak, wiesz to w głębi serca - mówią mi, że chodzący z duchami umrze! - Mówiłem ci. Wszyscy będą bezpieczniejsi bliżej Głębokiego Lasu.

- Będą bezpieczniejsi? Ale czy z nimi nie idziesz? - Nie. Thull będzie ich prowadził, kiedy mnie nie będzie. Saeunn będzie mu doradzać, gdy zbiorą się klany.

-Co takiego? - Renn patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ale... Przecież oni potrzebują cię teraz bardziej niż kiedykolwiek! Nie możesz odejść! Fin-Kedinn spojrzał jej prosto w oczy. - Uważasz, że zostawiłbym mój lud, gdybym nie był przekonany, że to jedyny sposób? Od wielu dni o niczym innym nie myślę. Teraz jestem pewien. - Ale dlaczego? Dokąd idziesz? Zawahał się.

- Muszę znaleźć tę jedną, jedyną osobę, która będzie potrafiła pomóc Torakowi. Która pomoże nam wszystkim. - A kto to taki? - Teraz nie mogę ci powiedzieć, Renn. Wzruszyła ramionami. - Nie możesz czy nie chcesz? Milczał. Renn czuła, że łzy napływają jej do oczu i odwróciła się do niego plecami. Wszystko działo

się tak szybko. Najpierw Torak, a teraz Fin-Kedinn. Poczuła dłonie wuja na ramionach. Delikatnie ją odwracał. Widziała, jak śnieg prószy na białe futro jego kurty, widziała siwe włosy pobłyskujące w ciemnorudej brodzie. - Renn. Popatrz na mnie. Spójrz na mnie. Nie mogę ci powiedzieć. Bo przyrzekłem na wszystkie moje dusze, przyrzekłem, że nigdy tego nie wyjawię.

Na brzegach Rzeki Końskiego Skoku wyrosły lodowe kwiaty. Drzewa błyszczały od szronu. W miesiącu Czarnych Cierni było za zimno na księżyc. Coś było nie tak. Renn zgadywała, że skoro Torak powziął decyzję, że ta wyprawa jest dla niej zbyt niebezpieczna, zechce również pozostawić Wilka; a to oznaczało, że najpierw uda się do jego legowiska, by się pożegnać. Żeby

oszczędzić na czasie, przeszła przez rzekę i ruszyła łagodniejszym, południowym brzegiem. Nie wyglądało na to, by Torak zrobił to samo. A przynajmniej nie znalazła żadnych jego śladów. Była zbyt zaniepokojona, żeby się na niego złościć. Chłopak żył z ciężarem przeznaczenia na barkach przez trzy zimy, a całe lato Renn przyglądała się, jak rośnie i potężnieje strach. Nigdy o tym nie mówił, ale czasem,

kiedy siedzieli przy ogniu i bawili się z małymi wilczkami, widziała, że coś tężeje wokół jego oczu i ust, wiedziała, że Torak myśli o tym, co przyniesie mu przyszłość. Żałowała tylko, że jest przekonany, iż wszystko musi robić sam. Wyruszyła późno, więc gdy przyszedł czas na znalezienie nocnego obozowiska, nie była nawet w zasięgu głosu od legowiska wilków. Poirytowana zaciskała szczęki. Torak miał nad

nią dzień przewagi, a potrafił szybko chodzić. Dzień przewagi, a to już wystarczy.

t orak zmarnował cały ranek, szukając miejsca, w którym będzie mógł przejść przez Koński Skok. Północny brzeg rzeki stawał się coraz bardziej stromy, w miarę jak chłopiec podążał w

górę jej biegu, więc w końcu musiał zawrócić i iść po własnych śladach. Był zrozpaczony i wściekły. Przecież dorastał w tych dolinach. Jak mógł je tak szybko zapomnieć? Już tęsknił za Wilkiem. W przeszłości rozłączali się, ale tym razem było inaczej. Chwilami odczuwał nadzieję, że Wilk go odnajdzie, że lada moment zobaczy ten szary cień, podążający ogromnymi susami w jego kierunku, przemykający między drzewami.

R,©Z|)Zf0Ł dopiero wiosną spadnie na powierzchnię wodypin-Kedinn dotarł do rozwidlenia na ścieżce. Można było pójść na wschód albo na zachód, głębiej, pośród wzgórz. Nie było żadnych śladów. Musiał polegać na tym, co powie mu Las, i na własnej wiedzy o tym, którego szuka. Zrobił kilka kroków wybraną ścieżką.

Dzięcioł usiadł na pniu sosny, obrócił na bok szkarłatną głowę i spojrzał na niego jednym okiem. Kik! Kik! I odleciał. Fin-Kedinn usłyszał z dala odgłos przeskakiwania wiewiórki z gałęzi na gałąź. Kilka kroków dalej na ścieżce znalazł na zwalonym pniu drzewa małą kupkę odchodów o ciężkim zapachu. Być może to ta sama kuna, którą dopiero co widział. Zbyt wielu mieszkańców ma to miejsce. To prawdopodobnie zły wybór.

Zawrócił i ruszył drugą drogą. Wokół siebie widział świerki o zamarzniętych szyszkach. Pod jednym z nich jakiś tur uderzył w lód, żeby dostać się do rosnących pod drzewem aromatycznych ziół. Samo to niewiele powiedziało FinKedinnowi, ale pośród tego, co zostało z wierzbówki, znalazł odrapany z lodu korzeń sosny, na którym tylko częściowo brakowało kory. Leżał na nim łamliwy, kruchy, brązowy włos.

Fin-Kedinn odgadł, że kiedy odszedł tur, znalazł to miejsce czerwony jeleń i zaczął podgryzać korę, ale nie miał szans zjeść jej do końca. Ślady jego ucieczki w górę ścieżki były głębokie i rozchlapane. Coś go pr2^ straszyło. Nie niedźwiedź, bo te spały całą zimę. Ryś? Wil^ Fin-Kedinn uznał, że to żadne z tych zwierząt. Nie wi- dział żółtych śladów zapachowych na śniegu, nie wi. dział śladów pazurów

na drzewach. Może - pomyślał - jakiś samotny łowca przestraszył jelenia, który rzucił się do ucieczki? Zapadł zmierzch. Niedługo pojawią się pierwsze gwiazdy, chociaż na wpół zjedzony księżyc nie wstanie aż do północy. FinKedinn nie uszedł daleko, kiedy zatrzymał się, żeby nasłuchiwać. Gdzieś w oddali usłyszał ostrzegawcze wołanie sójki. Chwilę później doszedł do niego suchy poszum skrzydeł, a kiedy

ptak przeleciał mu nad głową, zobaczył go i znów zawołał: kzzzak. Był znacznie wyżej, gdzieś na grani, gdy zawołał pierwszy raz; Fin-Kedinn zgadywał, że to, co sójka zobaczyła, znajduje się bliżej szczytu. Znał to wzgórze. Przed nim znajdowało się skaliste zagłębienie - dobre miejsce, żeby się ukryć i obserwować to, co nadchodzi. A jeżeli się mylił, to sam może tam się rozgościć na noc.

Wspinając się, poczuł w nozdrzach zapach dymu z mokrego drewna. Usłyszał pękającą gałąź. A może to trzaska ogień? Podszedł, schował się za ostrokrzewem i rozejrzał dookoła. Aha. Sprytnie. Nie w zagłębieniu skalnym, ale niżej, w kotlince, trzydzieści kroków od ścieżki. Ognisko było ukryte za ogromnym głazem i rzucało tylko ledwo dostrzegalny odblask. Fin-Kedinn właśnie tego się spodziewał. Ten, którego szuka, wie, jak

się ukryć. Cicho i niepostrzeżenie zszedł na dół, do kotlinki. W mroku ujrzał cień, który nie był skałą. Cień siedział w kucki nad pozostałością maleńkiego jelonka, a w dłoni ściskał trzonek toporka. Fin-Kedinn poluzował nóż w pochwie i podszedł bliżej. Przystanął. Po chwili znów zrobił parę kroków. Cień uniósł się, chwycił mocniej

toporek i zamachnął się w jego kierunku. Fin-Kedinn złapał napastnika za nadgarstek. Stali teraz twarzą w twarz, wpatrując się w siebie zmrużonymi oczami. Nagle napięcie w mięśniach ramienia trzymającego toporek zelżało. Fin-Kedinn poluźnił uchwyt. - Czas się pogodzić, stary przyjacielu.

H aczyki na ryby były puste, a nocą rosomak przespacerował się po wszystkich zastawionych sidłach. - W takim razie nie będziemy dziś jeść powiedział Torak, wciskając ze złością linki na ryby do wspólnej sakiewki. Renn zamrugała, patrząc na haczyki. - Będziemy musieli jeść porosty. Torak spojrzał na nią powątpiewająco.

- To ludzie jedzą porosty? - Chyba tak - odpowiedziała, głos miała jednak niepewny. RpZDZtflt 16 Torak pomógł jej zeskrobać kilka garści porostów spod lodu i włożyli je do bukłaka z wodą, żeby odtajały. Kiedy Renn rozpalała ogień, Torak poszedł poszukać zcze czegoś do jedzenia. Po długich poszukiwaniach mrozie mu Przynieść zaledwie kilka jagód

"trochę zamarzniętego szczawiu. Renn wrzuciła to wszystko do wody z porostami, gotującymi się w bukłaku, które rozgotowały się na ciemną, oślizgłą masę. -Jesteś pewna, że człowiek może to jeść? - zapytał Torak po przełknięciu zawartości pierwszej łyżki. - Tak. Klany z Gór to robią. Jeżeli czasy są ciężkie.

- To muszą być rzeczywiście ciężkie. Bardzo ciężkie. - Może Wilk będzie miał więcej szczęścia. Może podzieli się z nami tym, co upolował. Torakowi nie w smak była myśl o wydzieraniu z gardła Wilkowi tego, co udało mu się zabić, ale Renn miała rację. Już dwa dni minęły od czasu, kiedy zjedli ostatniego ptarmigana. Teraz koniecznie musieli znaleźć renifery - nie tylko po to, by napotkać klany z Gór, ale również po

to, by jeść. Wczesnym popołudniem dotarli do rzeki, która - ku ich zdziwieniu - wciąż jeszcze żyła. Płynęła z hukiem pośród granitowych skał, zwieńczonych kolejnymi trzema dziwnymi postaciami ludzi z torfu. W jej płyciznach nie było lodu. Torak i Renn wyciągnęli z dna pędy długich zielonych porostów, przypominających końskie ogony, i przeżuwali surowe korzenie roślin, spęczniałe od wody.

Kiedy Torak się wyprostował, poczuł, że kręci mu się w głowie. Pędy i korzenie roślin nie zdołały zaspokoić głodu. Czuł, że zaczyna go boleć brzuch. Renn opadła na kamień na brzegu rzeki i zjj^ maskę. Oczy miała podkrążone i zmęczone. - Można zakładać, że w rzece są ryby, ale nie widziałam ani jednej powiedziała. Spojrzeli po sobie. Jak długo jeszcze wytrzymają? - Jak znajdziemy renifery - powiedział

Torak - zjem całego z kopytami. Zacznę od szyi, a drugiego zabiję dla ciebie. Uśmiechnęła się niepewnie. Torak przykucnął na brzegu, żeby napełnić bukłak z wodą. - A tak w ogóle, co to za rzeka? - Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Jeżeli szybko czegoś nie upolujemy, będę musiała zjeść skórę z woreczka na leki. Torak jednak nie słuchał jej. Ściągnął

rękawiczkę i wyjął coś z rzeki. - Co to jest? - spytała. Pokazał jej jasnobrązowy włos długości kciuka. Renifery. - Muszą być w górze rzeki - powiedziała Renn. Nasłuchiwali. Rzeka zbyt głośno uderzała o skały. Jej brzegi były obsadzone wielkimi głazami i niedostępne. Będą musieli albo obejść

wzgórza, co zajmie dużo czasu, albo się na nie wspiąć. Postanowili się wspinać. Będzie szybciej, a widok na to, co jest po drugiej stronie, będzie znacznie lepszy. Wspinaczka okazała się trudniejsza, niż się spodziewali. Torak był zaskoczony tym, jak bardzo osłabł. Widział czarne plamki przed oczami, każdy krok wymagał ogromnego wysiłku. Renn, idąca obok niego, oddychała ciężko. Gdzieś nad nimi pojawił się Wilk,

zatrzymując się na chwilę obok człowieka z torfu, zanim zbiegł do Toraka. Futro miał nastroszone, był podekscytowany. Renifery! Szybko! Polujemy! Torak przetłumaczył to Renn. Zobaczył, że jej oczy rozbłysły w wycięciach maski. - Chodźmy. Torak szybko powiedział swemu wilczemu bratu w wilczej mowie, że musi biec na polowanie bez nich, bo tak będzie miał

większą szansę zabić renifera. Wilk nie protestował, zawrócił i zniknął za granią. Dreszczyk emocji z powodu polowania dodał Tora- kowi i Renn nowych sił. Na szczycie wzgórza zaczęli się czołgać po śniegu. Renifery mają bardzo wyczulone zmysły. Jeżeli po drugiej stronie rzeczywiście są zwierzęta, nie wolno ich wystraszyć. Torak ściągnął łuk z ramienia i założył strzałę na cięciwę. Renn już to zrobiła. Związała rude

włosy w kucyk i wcisnęła je do kaptura, żeby zwierzyna nie zauważyła czerwieni. Spojrzała kątem oka na Toraka, dotknęła dłonią piór opiekuna klanu i uśmiechnęła się do niego swoim krzywym uśmiechem, pokazując ostre zęby. Wiatr chłodził Torakowi twarz. To dobrze. Jego zapach nie dotrze do zwierzyny. Czołgali się ostrożnie naprzód. Dotarli do grani. Torak wstrzymał oddech. Zobaczył poniżej, w dole, jak zbocze

góry łagodn' schodzi ku rzece. Inna rzeka przepływała przez jej śr dek - rzeka reniferów. Chmury zmrożonych oddechów srebrzyły się w słońcu, widział tysiące pysków. Słychać było prychanie cieląt, posapywanie ich matek i nosowe fukanie galopujących samców. A w tle tych wszystkich odgłosów, jak bicie wielkiego serca, jednostajne dudnienie tysięcy racic. Torak do tej pory widywał tylko niewielkie grupy reniferów w Lesie.

Przerażony, przyglądał się ogromnemu, niekończącemu się stadu, które powoli, lecz zdecydowanie przekraczało rzekę. Grań, na której leżał, opadała ostro ku zagajnikowi wierzb, później ciągnęła się ku rzece płaską powierzchnią kamiennych piargów, a potem zbocze wspinało się ku następnemu wzgórzu, porośniętemu gęsto wierzbami. Zgadywał, że przełęcz między wzgórzami była jednym z prastarych

brodów, którymi zwierzęta przekraczały rzekę. FinKedinn mówił mu kiedyś, że stada idą śladami swoich przodków i tak dzieje się od tysięcy zim. Patrzył między występami skalnymi i widział, jak łączą się w ciasną, zbitą masę ciał. Widział ich uniesione głowy i rozcinające powietrze poroża, widział, jak renifery płyną, później gwałtownie wyskakują i wspinają się, a następnie rozpraszają na

drugim brzegu. Wiedział, że ta rzeka życia jest obiektem pragnień wielu myśliwych - orłów, wilków, kruków, rosomaków i ludzi. Ale gdzie są ludzie? Zobaczył Ripa i Reka wysoko na niebie. Kruki obracały gło^ i podlatywały to z jednej, to z drugiej strony szukając padliny. Torak zobaczył, jak jeleń staje na zadnich nogach i robi tak kilka kroków, żeby ostrzec inne

zwierzęta przed niebezpieczeństwem, a następnie skacze na twardy grunt i puszcza się pędem za rosomakiem, który pospiesznie się oddala. A gdzieś w pobliżu jest Wilk, jego szary cień krąży na skraju stada, szukając porzuconego młodego albo renifera zbyt chorego lub rannego, by podjąć walkę. Ale nie ma ludzi. Tylko trzy postacie z torfu na przeciwległym wzgórzu, stojące z rozłożonymi ramionami, zrobionymi z

poroży. - Stąd strzała ich nie dosięgnie szepnęła mu Renn do ucha. - Musimy zejść niżej, do tego zagajnika. Miała rację. Trzeba zapomnieć o ludziach. Teraz liczyło się jedynie pożywienie. I będą musieli podejść bardzo blisko. Powodzenie w polowaniu na renifery zależy od tego, czy myśliwemu uda się szybko i cicho zabić zwierzynę bez zwracania na siebie uwagi stada.

Jeżeli myśliwy chybi, zwierzęta uciekną, a on straci swoją szansę. Renn wypowiedziała szeptem modlitwę do opiekuna klanu, a Torak poprosił Las, żeby przyniósł mu szczęście. Ostrożnie ruszyli w dół zbocza, w kierunku wierzbowego zagajnika. Torak kątem oka zobaczył Wilka, przemykającego między reniferami. W myślach życzył mu dobrego polowania. Wilk biegł przez gęsty, intensywny zapach, który sprawiał, że jego skóra

prężyła się z głodu. Czuł krew w miejscach, w których z głów reniferów odpadały poroża, nabierał w płuca cudownego zapachu młodych. Z ulgą stwierdził, że nie czuje innych wilków nie ma tu watahy, która zaatakowałaby samotnego wilka, przekraczającego granicę ich terenu łowieckiego. Żeby zwierzyna uciekała, musi się jej

pokazać. Ogromny byk pochylił głowę i zadudnił kopytami w jego kierunku: Wara od moich samic! Wilk zrobił unik i uskoczył spod poroży. Spośród masy zwierząt dobiegło go pełne lęku pobekiwanie. Skoczył w tamtym kierunku. Cielę stało drżące na małej wysepce z kamyczków, w samym środku Szybkiego Mokrego. Wilk zwęszył jego strach. Nikt go nie chronił. Jego matka leżała martwa, jej szkielet był już

do czysta obrany z mięsa. Wilk pochylił głowę i ruszył brzegiem, a później w Mokre. Popłynął razem z reniferami, a one nie zwracały na niego uwagi, wyczuwając, że nie poluje na nie. Młode jednak go wyczuło. Beczało coraz głośniej. Wilk spostrzegł, że przesuwa się za żebra matki i pochyla głowę, żeby Wilk go nie zobaczył, wystawiając biały, puszysty zadek. Wilk dotknął łapami kamyczków. Był już na wysepce.

Kiedy jednak wyłonił się z wody, z drugiej strony wysepki natarła na niego olbrzymia samica i próbowała odgonić. Wilk uskoczył, żeby uniknąć jej uderzenia. Rzuciła głową w dół i chciała go ubóść. Wilk znowu uskoczył. Minęła go o włos, opryskując wodą i kamyczkami. Popełnił błąd. Ten obgryziony szkielet to nie była matka cielęcia. To ta wielka samica. Wilk przebiegł obok niej jak błyskawica i wskoczył do Mokrego.

Kiedy bezpiecznie dotarł na brzeg, obejrzał się za siebie. Cielę wskoczyło pod brzuch matki i ssało mleko, ale ona wciąż wpatrywała się niechętnie w Wilka. Nie zbliżaj się! Strząsając Mokre z futra, zlustrował wzrokiem stado, szukając łatwiejszego łupu. Z oddali dobiegł go odgłos bólu. Tam. Młody byczek próbował wspiąć się na brzeg rzeki. Jego rogi były ostre jak kły - jeden ruch głowy, a przebiłby nieostrożnego wilka. Coś jednak było nie tak z jego nogą.

t orak zauważył Wilka pośród reniferów, a po chwili znów stracił go z oczu. - Te wierzby są za gęste - szepnęła mu Renn do ucha. - Stąd nie trafię. -Jeśli nam się uda zejść do tych kamieni przy rzece... - pokazał głową. H©Z|17 Odcinek między porastającymi wzgórze drzewami wysokości człowieka

pokonali najciszej, jak potrafili. Torak ujrzał przez gałęzie renifery biegnące przez otwartą przestrzeń w kierunku wody. Biegły tak, jak zwykle biegną renifery - z uniesionymi pyskami, ich tylne nogi stąpały nieco na boki, a zady kołysały się z jednej strony na drugą.

Klęcząca, przy nim Renn zdjęła maskę. Oczy jej błyszczały. Wiedział, że myśli o szpiku i o

pieczonym udźcu tak soczystym, że kiedy człowiek nagryza go zębami, krew spływa po podbródku. przestań, Toraku. Jeszcze niczego nie upolowałeś. Zwierzęta były w stadzie, byki odwracały się na bok i trykały porożami, rozganiały samice i cielęta, uganiając się za sobą w pojedynkach. Największe byki miały nabrzmiałe karki i ciężkie grzywy od podgardla do kolan, niektóre nosiły na czołach

krwawe odrosty tam, gdzie skóra nie zdążyła jeszcze przyschnąć. Torak widział fragmenty skór zwierząt, łopoczące na wietrze renifery ocierały się o pnie i gałęzie drzew, a także o postacie z torfu, stojące z otwartymi ramionami na wzgórzach i brzegach rzeki. To było prawie tak - pomyślał - jak gdyby te postacie naganiały zwierzynę. Zauważył, że renifery nie są tak spasione, jak można by się było

spodziewać. Po spędzeniu całego lata na pastwiskach powinny mieć na grzbietach grube poduszki tłuszczu, ale te nie miały. Torak zobaczył młodą krowę, która oderwała się od stada, uklękła i próbowała wygrzebać spod śniegu porosty. Ryła przednimi racicami w lodzie, a później, zmęczona, niespiesznie pobiegła dalej. W końcu on i Renn dotarli do stóp zbocza i ukryli się za nadbrzeżnymi głazami, otoczonymi

niskopien- nymi wierzbami. Torak zobaczył renifery przepychające się, żeby się dostać do wody. Widział wilgotne, różowe języki, prześlizgujące się po żółtych zębach. Czuł zapach futer, słyszał dźwięk napinających się ścięgien kiedy racice uderzały o zalodzoną ziemię. Założył strzałę na cięciwę łuku. Renn zrzuciła kaptur, skoncentrowała wzrok na celu i wymierzyła.

Wilk zacisnął mocno szczęki i młody byczek ze złamaną nogą padł bez życia. W szaleństwie głodu Wilk zanurzył kły w jego brzuchu i pod skórą ukazała się masa cudownie pysznych, oślizgłych wnętrzności. Połykał je szybko, zostawiając tylko woreczek pachnący mchem. Kiedy brzuch młodego byczka był pusty, a żołądek Wilka niemal pełny, zaczął jeść mięso, odgryzając kęsy gorącego, soczystego uda.

Kruki wylądowały i krok za krokiem szły w kierunku zdobyczy. Wilk, nie unosząc pyska, odpędził je gardłowym warczeniem. Odeszły na sztywnych nogach, czekając na swoją kolej. Głód minął - Wilk nie mógł już jeść. Był teraz spragniony. Pysk i futro pod gardłem były lepkie. Ruszył truchtem na brzeg rzeki i zanurzył pysk w Mokre, zostawiając zdobycz krukom. Kiedy uniósł głowę z Mokrego, chwycił

w nozdrza zapach bezogonów. Wciągnął głębiej powietrze. Nie jego bezogonów. Innych. Renn usiłowała wypuścić strzałę z łuku, kiedy upatrzone przez nią zwierzę potknęło się na mieliźnie i upadło. 2 boku zwierzęcia wystawała drgająca włócznia. Włócznia. Torak spojrzał na nią i widząc

zdziwienie w jej wzroku, opuścił łuk. Skąd to się tu wzięło? Włócznia powaliła renifera tak niepostrzeżenie, że inne zwierzęta przebiegały obok niego zupełnie nieza- niepokojone. Schowani za wierzbami Torak i Renn patrzyli na brzeg. Te włócznie pochodzą z rzeki. Tam. W samym środku, wewnątrz stada, znajdowała się łódka obciągnięta skórą. Z przodu łódki Torak zobaczył drewnianą głowę renifera, a z tyłu mały ogonek. Łódka

była głęboko zanurzona w wodzie, sterowali nią myśliwi, których ledwo widział. Zobaczył czterech bardzo sprytnie przebranych - do głów mieli przymocowane poroża, twarze pomalowane na ciemnobrązowy kolor, a wokół ust i oczu białe obwódki, jak renifery. Kolejną łódkę zobaczył w dolnym biegu rzeki. Renn pokazała mu wyżej jeszcze dwie. Torak spojrzał na skrawki skóry renifera, powiewające na wietrze na

skraju zagajnika; na ludzi z torfu, stojących z otwartymi ramionami. To sposób na zapędzenie reniferów w kierunku rzeki, gdzie czekali zaczajeni myśliwi, gotowi upolować zwierzynę, kiedy ta płynie, kiedy ma najmniejszą szansę na ucieczkę. Renn pojęła to w mgnieniu oka. - No, tośmy narobili - powiedziała szeptem. - Wpad_ liśmy w sam środek czyjegoś

polowania! Torak zobaczył myśliwego w jednej z łodzi, mierzącego do białego renifera, który przebiegał przez rzekę W momencie, kiedy brał zamach, żeby rzucić włócznię, nagle znikąd pojawił się kruk. - No nie - mruknęła pod nosem Renn. Rip był porządnie najedzony i miał ochotę na zabawę. Leciał nisko i szczekał jak pies. Zdziwiony łowca rzucił włócznię, ale nie trafił w żebra

renifera, włócznia wbiła się w zad. Biały renifer wygramolił się z wody i pogalopował z włócznią wystającą z zadu. W jednej chwili stado poczuło ból zranionego zwierzęcia i wpadło w panikę. Torak zobaczył otoczone białymi obwódkami oczy i rozszerzone nozdrza. Panika zamieniła się w bezładny bieg. Renifery wierzgały, przebiegały sobie po grzbietach, mąciły wodę. Skórzane łodzie kołysały się dziko. Torak

zobaczył, że myśliwi kurczowo trzymają się burt. Po chwili zapomniał o nich, bo gdzieś z tyłu zaczęły trzaskać gałęzie, a renifery biegły w ich kierunku przez sam środek zagajnika. - Musimy się wspiąć na tę górę! krzyknęła Renn. Uciekli spomiędzy wierzb - Torak podsadził Renn na najbliższy głaz i sam podciągnął się w górę. Wokół nich szalało stado, pędząca burza

poroży i racic, potężne, miażdżące wszystko ciała. Renn nie wspięła się dostatecznie wysoko. Kopyto wierzgającego samca zahaczyło o jej włosy. Wrzasnęła i próbowała się uwolnić. W mgnieniu oka Torak wyciągnął nóż i przeciął kosmyk. przerażony samiec walił łbem, gdzie popadnie, wierzgał kopytami i uderzył go w ramię. Torak upadł, przetoczył się bokiem, a rozjuszone kopyto uderzyło w ziemię tuż obok jego

twarzy. Renn nachyliła się i chwyciła go za ramię- Renifer popędził brzegiem rzeki. - Nic ci się nie stało? - zawołała Renn, próbując przekrzyczeć rumor pędzących zwierząt. - Nic! A tobie? - wrzasnął Torak. Ponuro pokręciła głową. Jednak spomiędzy włosów, tam, gdzie zostały wyrwane, ciekła krew. I nagle było po wszystkim. Ostatni renifer wspiął się na drugi brzeg. Tupot racic ucichł. Stada nie było.

Renn ześliznęła się z głazu i objęła głowę dłońmi. Torak zeskoczył i stanął obok niej. Poniżej, nad rzeką, myśliwi wchodzili na płyciznę i wyciągali obciągnięte skórą łodzie. Kilku biegło już w kierunku zagajnika, dźgając włóczniami powietrze i szukając tych, którzy zepsuli im polowanie. Torak zobaczył ich wykrzywione gniewem twarze, usłyszał głosy unoszące się w powietrzu jak bzyczenie rozwścieczonych os. Mieli

prawo być wściekli. Jeden renifer zabity, jeden ranny - a to znaczyło ruszenie jego tropem i być może kilka dni, zanim go wykończą. Niewielka zdobycz dla tak dużego klanu. Renn wciągnęła Toraka za głazy. - Musimy uciekać, zanim nas zobaczą wysyczała. - Ale to nasza jedyna szansa znalezienia Góry. - Masz rację, tylko że tamci są wściekli i wcale nie w nastroju, żeby udzielać

nam wskazówek! Myśliwy, który stał się ofiarą dowcipu Ripa, był najbardziej rozwścieczony. - Widzieliście? - krzyczał. - Demon, który wyglądał jak kruk! Zepsuł mi rzut i znikł, jakby się rozpłynąRIGHT SQUARE BRACKET'7d w powietrzu! Torak już miał coś krzyknąć, ale Renn zakryła mu dłonią usta. - Zwariowałeś? - szepnęła.

Torak przyglądał się łowcom. Zdjął dłoń Renn z ust, wstał i wyszedł zza głazów. HoZOZIftŁ Ig Z obaczyła, jak ogromny mężczyzna odwraca się i mruży oczy. - Krukoslik! - krzyknął Torak, zdzierając z twarzy maskę śnieżną i biegnąc brzegiem rzeki. Na pomalowanej twarzy zakwitł uśmiech. -Torak! - Przywódca Klanu Górskiego Zająca wydłużył krok, jednocześnie

przykładając obie pięści do klatki piersiowej w geście przyjaźni. - Ale wyrosłeś! Czy to Renn? Schodźcie, chodźcie tu! Zmieszana tym, że go nie rozpoznała, Renn usłuchała polecenia i wszyscy zaczęli się wokół nich gromadzić. Większość pochodziła z Klanu Górskiego Zająca, ale Renn zobaczyła również kilka naszyjników z kory jarzębiny i piór łabędzia, przyszytych do kapturów. Wszyscy mieli szerokie kości

policzkowe i uśmiechali się przyjaźnie. Ich gniew wyparował jak poranna mgła Torak próbował się usprawiedliwiać i przepraszać za to, że zepsuł im polowanie, ale Krukoslik tylko machnął ręką. - Renifery przekraczają drugą rzekę niedaleko stąd tam też czekają na nie łowcy. Chodźcie! Wyglądacie na głodnych. Ktoś zdążył już rozpalić ogień. Krukoslik podziękował zabitemu

zwierzęciu za jego ciało i życzył jego duchowi bezpiecznej podróży na Górę. Później trzech mężczyzn zręcznie zdjęło z niego skórę. Opróżnili żołądki zwierzęcia, jeden wyczyścili i wlali do niego krew, wnętrzności i zawartość żołądka złożyli na skórze, a następnie poćwiartowali zwierzę. Nic się nie marnowało, a śnieg ledwo poczerwieniał. Patrząc na ich zręczne ruchy, Renn przypomniała sobie Fin-Kedinna i

poczuła tęsknotę za domem. Była również roztrzęsiona po spotkaniu z reniferem, czuła pulsowanie w głowie. Kobieta z Klanu Jarzębiny zobaczyła, jak dotyka włosów, i bez słowa pomogła jej nałożyć opatrunek z liści szczawiu, który nieco uśmierzył ból. Krukoslik dał Renn i Torakowi kubki i kazał im pić. Krew już krzepła na zimnie. Renn zakaszlała, kiedy upiła pierwszy łyk, ale siła renifera szybko przywróciła siły i

jej dziewczyna poczuła, że pewniej stoi na nogach. Syn Krukoslika, Chelko - młody łowca, który nie trafił w pędzącego renifera podawał im kawałki surowej wątroby, ciepłe i niewiarygodnie pyszne. Teraz Renn poczuła się znacznie lepiej. Mruknęła pod nosem spóźnione podziękowanie opiekunowi klanu, bo wcześniej o tym zapomniała. Krukoslik przysiadł przy nich, ale nie

jadł. Gdy zmył kamuflaż z twarzy, ukazało im się oblicze niby naturalnie zaczerwienione, jakby mężczyzna całe życie siedział w blasku ognia. Podobnie jak reszta klanu miał na sobie tunikę za kolana, uszytą z futra renifera, związaną ^owyże) bioder szerokim szkarłatnym pasem. Jego kasztanowe włosy były przycięte krótko tuż nad brwiami, a na czole widniał czerwony zygzakowaty tatuaż klanowy. Czapka z

zajęczego futra też była ufarbowana na czerwono, chociaż na czas polowania wywrócił ją na drugą stronę. Oczy miał przenikliwe, ale łagodne. Kiedy Renn, nie wiedząc, co czyni, złamała zwyczaj klanowy, odwracając się plecami do ognia, łagodnie przywołał ją do porządku. - Tego nie robimy, bo ogień tego nie lubi. Był również jednak przywódca klanu przyzwyczajony do tego, by robić

wszystko po swojemu. Kiedy To- rak zapytał o Górę Duchów, powstrzymał go. - To nie jest właściwe miejsce. Chelko ruszy za zranionym zwierzęciem, a wy pójdziecie do naszego obozowiska. Tam porozmawiamy o rzeczach uświęconych. Torak skinął głową i odwrócił się do Chelki. - Nie gniewaj się, że ten kruk cię przestraszył. Powinieneś wiedzieć, że on jest... jakby

naszym przyjacielem. Chelko zamrugał powiekami. - Waszym przyjacielem? - Nie chciał zrobić nikomu krzywdy dodała Renn , Jest młody, lubi się bawić i robić kawały. Chelko podrapał się po podbródku i uśmiechnął się - A ja myślałem, że to demon. - Prawdę mówiąc - rzekł Torak - to nasza wina, ?e nie udało wam się

polowanie. Pomogę ci wytropić tego rannego renifera. Chelko wyglądał na zadowolonego. - Dobrze - powiedział Krukoslik. - Tak będzie dobrze. - Pójdę z wami - powiedziała Renn. Ku jej zdziwieniu Torak pokręcił przecząco głową. - Wciąż jesteś wstrząśnięta, powinnaś pójść z Kruko- slikiem. - Nic mi nie jest! - zaoponowała.

- Zobaczymy się w obozowisku powiedział Torak. Wąskie jak szpary oczy Krukoslika spoglądały to na Renn, to na Toraka. - Dobrze - powiedział jeszcze raz. Torak pójdzie z Chelkiem, a Renn ze mną. Kiedy znów się spotkamy i wszyscy porządnie się najemy, będziecie mogli powiedzieć, dlaczego tu przyszliście.

Renn wcale się nie podobała perspektywa długiego marszu do obozowiska, ale niepotrzebnie się martwiła. Myśliwi ukryli sanie z psimi zaprzęgami, by renifery ich nie dostrzegły, ale na gwizdnięcie sanie się pojawiły, owożone przez dzieci, które bardzo sprawnie obchodziły się z zaprzęgami. Sanie były zrobione z poroży związanych powrozami z łyka wierzby, płozy pokryte

zmrożonym błotem RIGHT SQUARE BRACKET wygładzone. Były mniejsze od tych, których używano na Dalekiej Północy, było w nich miejsce na jedną osobę, a powożący stał z tyłu. Krukoslik na początku przedstawił Renn każdemu z psów. Dziewczyna miała wrażenie, że Krukoslik uważa, iż należą im się te same względy, co ludziom, dzięki czemu jeszcze bardziej go polubiła. Ruszyli na północ, a sanie podskakiwały na zmrożonej ziemi. Krukoslik nie używał bicza,

wydawał komendy psu przewodnikowi, który kierował pozostałymi. Kiedy powoził, poprosił Renn, by opowiedziała, co dzieje się w Lesie. Zmarszczył brwi i sięgnął palcami do skóry zwierzęcia opiekuna klanu, gdy opowiadała mu o ćmach i chorobie cienia. Był zaniepokojony, że Fin- -Kedinn wyruszył samotnie na poszukiwania, lecz również zadowolony z tego, że Wilk był z nimi, choć poprosił Renn, żeby na głos nie wymawiała jego

imienia. - My, mieszkający blisko Góry, jesteśmy bardzo ostrożni, jeśli chodzi o imiona. Co do tego szarego, który jest twoim wilczym bratem, to jego plemię nazywamy łowcami duchów, ponieważ potrafią je tropić bardzo przemyślnie. Nie wymawiamy również na głos imion naszej łownej zwierzyny, bo ma ona bardzo czujne uszy i może podsłuchać plany naszych polowań. Mówimy o nich rogate. -

Troska wykrzywiła mu - Nie chciał zrobić nikomu krzywdy dodała Renn. - Jest młody, lubi się bawić i robić kawały. Chelko podrapał się po podbródku i uśmiechnął się. - A ja myślałem, że to demon. - Prawdę mówiąc - rzekł Torak - to nasza wina, że nie udało wam się polowanie. Pomogę ci wytropić tego rannego renifera.

Chelko wyglądał na zadowolonego. - Dobrze - powiedział Krukoslik. - Tak będzie dobrze. - Pójdę z wami - powiedziała Renn. Ku jej zdziwieniu Torak pokręcił przecząco głową. - Wciąż jesteś wstrząśnięta, powinnaś pójść z Kruko- slikiem. - Nic mi nie jest! - zaoponowała. - Zobaczymy się w obozowisku powiedział Torak. Wąskie jak szpary oczy Krukoslika

spoglądały to na Renn, to na Toraka. - Dobrze - powiedział jeszcze raz. Torak pójdzie z Chelkiem, a Renn ze mną. Kiedy znów się spotkamy i wszyscy porządnie się najemy, będziecie mogli powiedzieć, dlaczego tu przyszliście.

Renn wcale się nie podobała

perspektywa długiego marszu do obozowiska, ale niepotrzebnie się martwiła. Myśliwi ukryli sanie z psimi zaprzęgami, by renifery ich nie dostrzegły, ale na gwizdnięcie sanie się pojawiły, powożone przez dzieci, które bardzo sprawnie obchodziły się z zaprzęgami. Sanie były zrobione z poroży związanych powrozami z łyka wierzby, płozy pokryte zmrożonym błotem i wygładzone. Były mniejsze od tych, których używano na

Dalekiej Północy, było w nich miejsce na jedną osobę, a powożący stał z tyłu. Krukoslik na początku przedstawił Renn każdemu z psów. Dziewczyna miała wrażenie, że Krukoslik uważa, iż należą im się te same względy, co ludziom, dzięki czemu jeszcze bardziej go polubiła. Ruszyli na północ, a sanie podskakiwały na zmrożonej ziemi. Krukoslik nie używał bicza, wydawał komendy psu przewodnikowi,

który kierował pozostałymi. Kiedy powoził, poprosił Renn, by opowiedziała, co dzieje się w Lesie. Zmarszczył brwi i sięgnął palcami do skóry zwierzęcia opiekuna klanu, gdy opowiadała mu o ćmach i chorobie cienia. Był zaniepokojony, że Fin- -Kedinn wyruszył samotnie na poszukiwania, lecz również zadowolony z tego, że Wilk był z nimi, choć poprosił Renn, żeby na głos nie wymawiała jego imienia.

- My, mieszkający blisko Góry, jesteśmy bardzo ostrożni, jeśli chodzi o imiona. Co do tego szarego, który jest twoim wilczym bratem, to jego plemię nazywamy łowcami duchów, ponieważ potrafią je tropić bardzo przemyślnie. Nie wymawiamy również na głos imion naszej łownej zwierzyny, bo ma ona bardzo czujne uszy i może podsłuchać plany naszych polowań. Mówimy o nich rogate. Troska wykrzywiła mu twarz. - Dobrze, że

przyprowadziliście ze sobą łowCę duchów. Od trzech księżyców żaden z jego krewniaków nie pojawił się tu, nie widzieliśmy ich ani nie słyszeliśmy na wzgórzach oprócz tego martwego, którego myśliwi z Klanu Jarzębiny znaleźli na zachodzie. Przy pysku położyli mu trochę pożywienia, żeby nakarmić jego dusze, a później zostawili go w spokoju. Obawiamy się, że inne uciekły... - Ściszył głos. - Z obawy przed tą złą.

Renn spojrzała przez ramię. Ostre, postrzępione wierzchołki gór niepostrzeżenie bardzo się przybliżyły. Krukoslik nic już nie powiedział, jechali w milczeniu. Cienie fioletowiały, kiedy dotarli do obozowiska. Z oddali wyglądało, jakby było maleńkie, przycupnięte przy brzegu szarego jeziora na tle niewiarygodnie ogromnych gór. Kiedy podjechali bliżej, Renn zobaczyła wiele szałasów, oświetlonych złotym światłem

- wielki skórzany namiot Klanu Górskiego Zająca, torfowe kopuły szałasów Klanu Jarzębiny i podłużne wybrzuszenia, otoczone ze wszystkich stron śniegiem, które - jak mówił Krukoslik były szałasami Klanu Łabędzia. - Nastały straszne czasy - powiedział. Klany Gór muszą się trzymać razem. To nasza jedyna szansa. Psy zaczęły szczekać, sanie się

zatrzymały, a śnieg rozświetlił się promieniami złotego światła, kiedy z szałasów wyszli myśliwi, żeby pozdrowić przybyłych. Krukoslik podał Renn płaską kość, żeby mogła zdrapać śnieg z ubrania. Zesztywniała z zimna ruszyła za nim do wnętrza szałasu. Uderzył ją powiew gorąca i cudowny, przydymiony ach ciepłego jedzenia i ludzi. Otoczone kamiennym kr?giem' na środku szałasu płonęło

torfowe ognisko. Wokół niego, na reniferzych skórach ułożonych na kilku warstwach sprężystych brzozowych gałęzi, siedzieli mężczyźni i kobiety, szyjąc coś lub ostrząc groty włóczni. Z bukłaków na jedzenie dochodziły cudowne zapachy. Renn poczuła nagle, że znów jest bardzo głodna. Zdjęła zewnętrzne odzienie i powiesiła je do wyschnięcia na belce stropowej, a następnie podążyła za Krukoslikiem wokół

ogniska, bacząc na to, by nie odwracać się do ognia plecami. Ci, obok których przechodziła, pozdrawiali ją przyjaznymi skinieniami głowy, ale czuła się wystawiona na ludzkie spojrzenia i żałowała, że nie ma tu Toraka. Krukoslik usadowił się na końcu szałasu. - Najbliżej Góry - powiedział, kiedy usiadła obok niego. Podziękował ogniowi i rogatym za pożywienie, wszyscy uczynili to samo, a

Renn zmówiła cicho modlitwę do opiekuna swojego klanu. I wtedy zaczęto wieczerzać. Jakaś kobieta podała Renn miskę i wyjaśniła, że potrawa składa się głównie z tłuszczu - a dokładniej z kruszonego tłuszczu, szpiku kostnego i z grzbietu zwierzęcia, jak również z języka i najbardziej tłustych wnętrzności. - Mięso jest dobre - powiedziała kobieta - lecz kiedy mieszka się w górach, tłuszcz jest o

wiele lepszy. Zupa wzmocniła Renn, ale tłuszcz przyklejał się jej do podniebienia i musiała popijać go herbatą z kwia. tu wrzosu. Później zaserwowano mięso z renifera, nadziewane przeżutymi porostami - za to danie grzecznie podziękowała - żeberka i chrupiące, upieczone na węglowym żarze uszy reniferów. Dla dzieci była galaretka z wygotowanych racic renifera, a któraś z matek dała swojemu

ząbkującemu dziecku zamrożony paluszek szpiku, żeby mogło go pożuć. Starszych częstowano oczami reniferów: najpierw zjadali z nich tłuszcz, a później wkładali w całości do ust i przeżuwali. Krukoslik przepraszał, że nie ma jagód. - To z powodu lodu - powiedział. Pierwszy i jedyny raz wspomniał wtedy o lodzie. Kiedy Renn poczuła się najedzona, zwinęła się w kłębek i położyła na boku, słuchając

trzaskania ognia i pomruku głosów. Była wyczerpana, wciąż dokuczało jej podskakiwanie sań na lodowych bryłach, ale po raz pierwszy od wielu dni poczuła się bezpieczna. Rozciągające się z dala od nich, gdzieś za ścianami szałasu, wzgórza tkwiły w ciasnym uchwycie szponów Eostry. Tutaj można było o tym niemal zapomnieć. Drzemiąc, słyszała trzaskanie drewnianych słupków, na których trzymał się namiot,

słyszała, jak wiatr za- wiewa śniegiem o jego ściany. Ukryta w półmroku patrzyła, jak nagie niemowlęta gramolą się na starszych, którzy nie odrywając się od pracy, powstrzymywali je od zbliżania się do ognia. Klany górskie żyją w większej niepewności niż wszystkie inne; może dlatego lu- ?zie ci z tak wielką przyjemnością lgną do wszystkiego, c0 dobre. Renn widziała jednak, że sporo doświadczyli. Niektórym brakowało oka po spotkaniu z

reniferem. Inni stracili odmrożone palce. Krukoslik powiedział, że miejscowi nie nadają imion swoim dzieciom, zanim te nie skończą ósmej wiosny, na wypadek, gdyby zachorowały i trzeba było je zostawić, by umarły. Renn zasnęła z tą myślą. Obudziły ją głośne okrzyki i śmiech. Wracali Torak i Chelko. Chelko rozradowany i dumny opowiadał wszystkim, jak Torak wezwał łowcę duchów, który

pomógł im wytropić rannego renifera. - Zabiłem go jednym dźgnięciem włóczni. Później pojawiło się kilku ludzi z Klanu Jarzębiny z saniami i pomogli nam go przenieść. Klan przyglądał się Torakowi z ostrożnym szacunkiem, a jakaś kobieta wyniosła głowę renifera za namiot, jako prezent dla Wilka. Torak zauważył Renn i siadł obok niej, przynosząc ze sobą czysty, chłodny zapach nocy.

Pochłaniając łakomie miskę gorącej zupy, spytał ją, czy czuje się lepiej. - A jakże by nie - powiedziała zaczepnie. Posłał w jej stronę udawany cios. Rozmowy wokół nich zamieniły się w ciche pomruki. Dzieci skuliły się w swoich śpiworach. Weszli czarownicy i szamani wszystkich trzech klanów i zaczęli krążyć, mrucząc zaklęcia. - Żebyśmy byli bezpieczni - mruknęła

jedna z szania- nek w kierunku Renn. Miała na sobie naszyjnik z białych piór, a jej tatuażem klanowym było trzynaście kropek na czole, oznaczających trzynaście księżyców każdego cyklu. Oczy miała jasne, jakby spłowiałe od patrzenia na olbrzymie odległości, rozrzucała czerwoną glinkę na ściany kością udową łabędzia, ożywiając obrazy opiekunów klanu. Jeden z nich przedstawiał zająca siedział na

tylnych nogach i robił stójkę, wietrząc niebezpieczeństwo. Kolejny - łabędzia szybującego na szeroko rozpostartych skrzydłach. Inny zaś drzewo rozkładające w ochronnym geście konary jak ramiona. Na ścianie widniały również spirale, renifery i zwierzęta wyglądające jak bizony, o rogach łukowato wygiętych w dół. Renn zadrżała. Szamanka Klanu Łabędzia przypomniała jej o tym, że tylko grubość ściany namiotu, zrobionej z reniferzej skóry,

dzieli ją od ciemności. Torak siedział, obejmując ramionami kolana i przyglądając się iskierkom, które strzelały w górę z ognia w kierunku otworu w szczycie namiotu. Renn poczuła nagle jakieś oddalenie spowodowane tym, że oboje tyle przed sobą ukrywają. Wiedziała, że i on ma swoje tajemnice. Kiedy podczas burzy lodowej opróżniał zawartość rożka z lekami, zauważyła kawałek czarnego korzenia, dzięki któremu Torak

chodził z duchami. Musiał go dostać od Saeunn. A nic jej nie powiedział. To wszystko jednak nic w porównaniu z tym, czego ona mu nie powiedziała. _ Renn - rzekł cicho. - Pamiętasz swoje sny? _ Co takiego? - spytała, wyrwana z zamyślenia. _ Twoje sny. Kiedy się budzisz. Czy pamiętasz je po przebudzeniu? _ Przeważnie tak. Dlaczego pytasz?

- Od czasu, kiedy wyszliśmy z Lasu, ja nie potrafię. To wszystko jest jak ciemność. Nic nie widzę. Co to może znaczyć? Przełknęła ślinę. Powiedz mu. Powiedz mu. W tym samym momencie jakiś dźwięk przetoczył się dziwacznym, dudniącym echem i nocne powietrze zadrżało. Krukoslik zobaczył, że oboje podskoczyli. - To jezioro - wyjaśnił. - Zamarza.

Krzyczy w kierunku Góry, żeby mu przysłała śniegu, bo mu chłodno. Nam też trzeba śniegu. Już nie możemy się doczekać, kiedy roztopi się ten przeklęty lód, bo rogate głodują. W oczach Toraka pełgały odblaski ogniska. - Góra - rzekł. - Czas już, żebyś powiedział nam, co wiesz.

K rukoslik dołożył torfu do ognia i w powietrzu rozniósł się gorzki aromat ziemi. Renn spoglądała to na niego, to na Toraka. W czerwonym, stłumionym blasku ich twarze były ukryte w półcieniach i wydawały się nieznajome. H©ZOztfit 19 - My, którzy mieszkamy na krańcu świata - powiedział Krukoslik - nazywamy świętymi

dwie góry. Górę Północy, która jest domem Ducha Świata, i Górę Południa, która jest Górą Duchów. Niezależnie od tego, jak daleko polujemy od Góry Duchów, jest ona dla nas matką i ojcem. To ona tworzy rzeki, tam rodzi się śnieg. Ona podtrzymuje niebo. Zsyła nam słońce, które jest dawcą wszelkiego życia. Zabiera duchy rogatych i daje im nowe ciała. Jest też schronieniem dla duchów naszych ludzi, dla dusz umarłych, którzy

zgubili drogę. _ Noc Duchów - zapytała cicho Renn. Co się dzieje w Noc Duchów? _ Noc Duchów? - Torak odwrócił się do niej. - Uważasz, że ona na to właśnie czeka? Dała mu w milczeniu znak, żeby nie przerywał. - W Noc Duchów - powiedział Krukoslik - Góra oddaje nam zmarłych. Kiedy wyje wiatr, słyszymy ich głosy: dudniące racice rogatych, samotne, pełne rozpaczy krzyki głodnych

duchów. - Twarz mu złagodniała. Pocieszamy ich. Wystawiamy kupki porostów dla duchów rogatych, a dla naszych duchów budujemy szałas. Wkładamy tam ciepłe ubrania, ich ulubione dania, a dla młodszych zabawki. I rozpalamy ognisko, żeby odpędzić ciemności. - To wspaniały czas! - uśmiechnął się. Dzień i noc dotrzymujemy im towarzystwa, śpiewamy piosenki, opowiadamy różne historie. Później wszystko się kończy, bo tak być musi, a my

odsyłamy ich do siebie. Wielu odnajduje ścieżkę do spokoju ducha. - Wskazał palcem na dymny otwór w namiocie. - Przyłączają się do swoich przodków, polują na olbrzymie stada, przemykające przez nieboskłon. Inni zaś nie - ci wracają na Górę. Będą jeszcze raz próbować kolejnej zimy, a my im pomożemy. Nigdy ich nie zawodzimy. Torak powiedział na głos to, o czym myślała Renn. - Ale tej zimy...

Spojrzenie Krukoslika pociemniało. Sięgnął dłonią do jednego z namalowanych na ścianie opiekunów klanu i dotknął malunku palcami. - To zaczęło się poprzedniej wiosny. Traciliśmy dzieci. Znikały bez śladu. Podobnie zaprzęgi z psami. Ich resztki odnajdywano bardzo daleko. Później zjawiły się ćmy i choroba cienia. Tak, Renn, my też je mamy. A teraz lód doprowadza do śmierci głodowej rogate.

Dopiero mniej niż miesiąc temu nasi szamani i szamanki zaczęli podejrzewać, gdzie ta Zła uwiła sobie legowisko. - Ale czego ona chce? - spytała Renn. Co się wydarzy podczas Nocy Duchów? - Tego nikt nie wie - odparł Krukoslik. U podnóży Gór słyszano potworne krzyki. Widziano między kamieniami i skałami małe demony o sowich oczach. Nasi szamani i szamanki mają wizje - widzą szary lęk, przeżerający wnętrzności Góry. -

Przełknął głośno ślinę. - Boimy się, że ona zabrała sobie Górę na własność. Tak... Zawsze tak postępowała. - Znałeś ją? - zdziwił się Torak. - Nawet Zła była kiedyś młoda. Kiedy byłem chłopcem, żyli jeszcze ludzie z Klanu Puchacza. Byli dobrzy, widywaliśmy ich na spotkaniach klanowych. Eostra zawsze była odmieńcem. Głodna tajemnic zmarłych. Spojrzał na nich. Szamani i szamanki przenieśli się

do innego szałasu, pozostali spali. Ludzie mówią - opowiadał dalej - że kiedy stała się szamanką, odbyła zakazany rytuał. _ Naprawdę? - Renn nie mogła uwierzyć. - A co? - zapytał Torak. - Co zrobiła? Krukoslik nachylił się. - Ktoś z jej klanu zginął w kamiennej lawinie. To był chłopiec, miał nie więcej niż dziesięć wiosen. Ludzie mówią, że Nocą Dusz, kiedy księżyc nie świecił, poszła do

kopca, gdzie leżało ciało. Chciała sprawić, żeby chłopiec zmartwychwstał... Renn położyła dłoń na piórach opiekuna klanu. Zacisnęła powieki. Zobaczyła smagane wiatrem zbocze Góry i wysoką kobietę o długich włosach, stojącą na wprost kopca. Kopiec się unosi. Skały i kamienie opadają na boki. Eostra odwija rękaw i przesuwa ostrzem noża po przedramieniu, oblewając krwią ciało bez życia. Umarły chłopiec siada.

Odwraca głowę. Jego zamglony wzrok spotyka jej oczy. Z ust toczy pianę zgnilizny. Eostra, jak kochanka, pochyla się nad nim. Jej długie włosy pieszczą jego twarz, a głowę przysuwa coraz bliżej i bliżej, zlizuje trupią pianę z jego wydętych ust... Renn otwiera oczy, jakby zbudzona ze snu. Torak kładzie dłoń na jej ramieniu. - Renn - szepce. Renn ociera usta dłonią.

Krukoslik, zmarszczony, spoglądał w ogień. - Dostała to, czego chciała - powiedział. - I dzięki temu mogła z nimi rozmawiać. Bardzo szybko cały jej klan poddał się chorobie. A Eostra zniknęła. - I przyłączyła się do Pożeraczy Dusz powiedział Torak. - Stała się Pożeraczką Dusz - poprawił go Kruko- slik, mocno akcentując słowa. - Musisz to zrozumieć Toraku. Ludzie mówią, że Pożeracze Dusz nazywają siebie tak, by

przestraszyć zwykłych mieszkańców tej ziemi, ale w przypadku Eostry to nie jest przesada. - Co masz na myśli? - Ludzie z Klanu Łabędzia często chodzą wysokimi przełęczami. Niekiedy zapuszczają się nawet do Wąwozu Ukrytych Ludzi. Widzieli ją. Mówią, że chodzi tamtędy z trójzębem, na który nadziewa dusze. Mówią, że jeżeli ktoś usłyszy jej wołanie, jest stracony.

Stracony... Palce Renn zacisnęły się mocno na piórach opiekuna klanu. - Ten okrzyk - mówił dalej Krukoslik wyrywa ci dusze ze szpiku kości. Swoim trójzębem przekłuwa te dusze i nadziewa je. Pożera je. Eostra naprawdę zjada dusze. Torak położył dłonie na kolanach. - A ja muszę ją odnaleźć. Renn spojrzała na niego z ukosa. - Powiedziałeś „ja". A nie „my". Nie odpowiedział.

Krukoslik pokręcił głową. - Ludzie mówią, Toraku, że to twoje przeznaczenie. Ale po tym, co ci powiedziałem... - Krukosliku, trzy zimy temu, gdy świat straszył niedźwiedź, pomogłeś mi znaleźć Górę. Czy pomożesz mi i teraz? _ jsjie pytasz o drobnostkę - odparł Krukoslik. - ?sjasi szamani chodzili na Górę, ale już tam nie chodzą. Można się na nią dostać tylko jedną drogą, a to ściśle strzeżona tajemnica.

_ Musisz mi powiedzieć. Patrzyli na siebie w milczeniu, podczas gdy wiatr jęczał, a jezioro z płaczem wołało w kierunku Góry. Krukoslik usiadł prosto. Znów był przywódcą klanu, którego trzeba słuchać. - Teraz pójdziemy spać. Dam ci odpowiedź jutro rano. ł* Renn obudziła się w nienaturalnej ciszy, która przyprawiła ją o gęsią skórkę.

Ognisko nie wydawało żadnego dźwięku. Ściany szałasu poruszały się jak podnosząca się i opadająca w oddechu klatka piersiowa, ale Renn nie słyszała ani odgłosów ruchu, ani jęku wiatru. Torak odwrócił głowę i powiedział coś przez sen. Poruszył bezdźwięcznie ustami. Renn powoli usiadła. Na drugim końcu szałasu, w cieniu wejścia, ktoś stał. Renn poczuła, jak serce wali jej w piersi.

Postać była wysoka. Stała odwrócona do niej plecami. Renn zobaczyła popielate włosy, zwisające w długich lokach. Z ocienionej głowy wyrastały spiczaste uszy puchacza. Renn chciała obudzić Toraka, ale nie mogła się m. szyć. Ręce leżące na jej kolanach były ciężkie jak z kamienia. Postać stojąca w drzwiach nie może się obrócić Jeżeli się obróci - jeżeli spojrzy na nią serce Renn przestanie bić.

Lecz postać odwracała się powoli.

fm ostra, Zamaskowana, której bali się nawet Pożeracze ^ Dusz. Jej jakby rzeźbione usta otwierały się i połykały ciemność. Jej oczy bez zmrużenia patrzyły na Renn, która czuła, że jej dusze drżą ze strachu. Martwy chłód opadł na szałas. Ogień obrócił się w popiół. Lód pokrył cienką powłoką

skóry reniferów i twarze śpiących. Oddech Renn był jak gęsta chmura. Obok niej spał Torak z ramieniem przerzuconym przez głowę. Szron osiadł na jego powiekach i świecił na skórze. Jego usta były sinobiałe. l&ZpZtflŁ ZO Renn wymówiła głośno jego imię, ale się nie poruszył. Wykrzyczała je na cały głos. Tylko maleńki obłoczek zamarzniętego oddechu wskazywał na to, że Torak jeszcze żyje.

- Oni nic nie słyszą - powiedział głos, który brzmiał jak grzechotanie kości. Oni nic nie wiedzą. Tak chce Eostra. - Nie jesteś prawdziwa - powiedziała Renn. - To, czego chce Eostra, stanie się prędzej czy później. Eostra rozkazuje niespokojnym zmarłym. Eostra rządzi Górą i Lasem, Lądem i Morzem. - W jej głosie nie było cienia emocji.

Szamanka Klanu Puchacza nie odczuwała ich, panował nad nią wyłącznie głód władzy. Renn powiedziała sobie, że i ona jest szamanką. Zaczęła zamawiać i rzucać czar odsyłania, żeby wygnać zło z szałasu. Zamaskowana nawet się nie poruszyła, ale Renn poczuła na gardle jej lodowate palce, które zduszały czar. - Nikt nie przeszkodzi Eostrze. - Nie jesteś prawdziwa! - mówiła z

trudem Renn. - Nie boję się ciebie! - Wszyscy boją się Eostry. - Opierzone ramiona powoli uniosły się i rzuciły taki cień, jaki rzuca skrzydło ptaka. W mgnieniu oka Zamaskowana stanęła przy wygasłym ognisku. Górowała nad Renn. Między nimi leżał Torak. Renn spojrzała na jej nieczystą szatę, powiewającą w jego kierunku. Zobaczyła tętnicę pulsującą na jego szyi. Był narażony na ciosy, bezbronny.

- Nie możesz go mieć - powiedziała. Straszliwa maska pochyliła się ku niej. Była nieznośnie blisko. Popielate włosy ślizgały się po jej policzkach jak węże. Bił od niej odór zgnilizny. -Chodzący z duchami - powiedziała Eostra - jest już stracony. Renn wbiła wzrok w to bezlitosne spojrzenie. Ścisnęło ją w żołądku z przerażenia. Cała nadzieja znikła. Krzyknęła i odwróciła wzrok. Zobaczyła

dłoń Poże- raczki Dusz, zaciśniętą na rękojeści maczugi. Jej ciało miało krystaliczną gęstość granitu; jej szpony były naznaczone sinym kolorem, wyglądały jak paznokcie trupa. Spomiędzy palców biła ognista poświata. Opal ognia. -Jego czas dobiega końca - powiedziała Zamaskowana. Strach chwycił Renn za serce i wyrywał je z piersi, jak wędkarz wyrywa rybę z wody.

- Nie możesz tego wiedzieć na pewno. - Eostra wie wszystko. On mi już nie ucieknie. - Wyciągnęła porośnięte piórami ramię i przejechała szponami, jak grabiami, przez wygasłe ognisko. Otworzyła dłoń. Popiół delikatnie, jak prochy ze spalonych kości, pofrunął z sykiem na nieosłoniętą niczym twarz Tora- ka, wypełnił mu usta, przykrył powieki. - Nie! - powiedziała Renn.

- Eostra wyssie całą moc z jego szpiku kostnego. Pożre jego duszę świata, a to, co zostanie, wypluje w niekończącą się czerń nocy. -Nie! - Od jednego nosiciela do drugiego jej duch będzie wędrował przez wieki. Eostra zwycięży śmierć. Wszyscy będą bić czołem przed tą, która nigdy nie umiera. Eostra będzie żyła wiecznie! - Nie! - krzyknęła Renn. - Nie, nie, nie,

nie, nie! Dało się słyszeć okrzyki męzczyzn i szczekanie psów Wszyscy w szałasie zerwali się na równe nogi. - Renn! - Zobaczyła, że pochyla się nad nią Torak. - Obudź się! Wciąż krzyczała: - Nie! Nie dostaniesz go! Puchacz spojrzał na nią przeciągle znad obrzeża otworu dymnego szałasu. Po chwili

rozpostarł skrzydła i pofrunął w ciemność.

- To była wizja? - spytał Torak. - Renn? Czy to była jedna z tych twoich wizji? - Ona była prawdziwa. - Ale nie było jej tu, w szałasie. - Właśnie że była. Siedzieli oparci plecami o kupę torfu. Renn kurczowo obejmowała ramionami kolana,

Torak przytrzymywał jej plecy. Krukoslik poszedł do szałasu Klanu Łabędzia, by porozmawiać z przywódcą. Większość mężczyzn była na zewnątrz, próbowali uspokoić psy. Po drugiej stronie ogniska kobiety uspokajały dzieci i rzucały w kierunku Renn pełne lęku spojrzenia. Już się nie trzęsła, ale czuła się wyczerpana, jak zawsze po intensywnej wizji. Ta była najgorsza ze wszystkich. Wpatrywała się

tępo w rozżarzone węgielki ogniska. Nie widziała ani śladu popiołu, który Eostra rozvoała na ciele Toraka, tak jakby wykonywała obrządek Rfr śmierci_ Powiedz mi, co zobaczyłaś powiedział głosem tak cichym, że nikt poza nią go nie usłyszał. Wyjaśniła mu, milknąc jednak co chwila, że Eostra chce rządzić niespokojnymi umarłymi i

że chce zacząć chodzić z duchami. - Ma zamiar zjeść twoją duszę świata. W niej właśnie jest cała twoja moc. Zje ją i wypluje resztę. Wtedy będzie chodzącą z duchami. Będzie się poruszać od ciała do ciała i żyć wiecznie. - A ja już nie będę żył. - Nie - Renn odwróciła się do niego. To jest najgorsza wiadomość. Nie umrzesz. Będziesz Zagubiony.

- Zagubiony? A co to znaczy? Renn ciężko westchnęła. - Tak jest wtedy - powiedziała - kiedy człowiek traci duszę świata. Jesteś wciąż sobą - masz duszę imienia i klanu, ale nic cię nie łączy z resztą świata. Szybujesz między gwiazdami w ciemnościach nocy, która nigdy się nie kończy. Jesteś wiecznie i nieskończenie żywy. Wiecznie i nieskończenie samotny. Torf w ognisku dymił i trzaskał.

Torak już jej nie obejmował, pochylił się tak, żeby nie mogła zobaczyć jego twarzy. - Kiedy chodziłem we śnie, czułem się tak, jak gdybym był w nicości. Byłaś wstrząśnięta, kiedy ci o tym opowiadałem. To dlatego, prawda? Skinęła głową. - Ale dlaczego wtedy to poczułem? - Nie wiem. Może Eostra próbowała swoich zaklęć Nie mam pojęcia. Odgarnął dłonią włosy z twarzy, a Renn

zobaczyła że ta dłoń drży. - Czy to może się przydarzyć każdemu? Czy ja jestem podatniejszy? - Uważam, że jesteś podatniejszy, bo potrafisz wchodzić w dusze stworzeń. A poza tym... zawahała się - złamałeś przysięgę. Torak czekał, by powiedziała więcej. - Kiedy przyrzekłeś pomścić chłopca z Klanu Foki, złożyłeś przysięgę na własny nóż, róg z lekami i wszystkie trzy dusze. Możliwe, że kiedy złamałeś tę przysięgę,

połączenia między nimi się osłabiły. Torak milczał, wpatrując się w ogień. - Ale, Toraku - powiedziała Renn zapalczywym tonem. - To wszystko, o czym mówimy, to zachcianki i życzenia Eostry, a nie to, co ma i musi się stać. Nie pozwolimy, żeby się stało. Możemy razem się temu przeciwstawić! Torak rzucił jej nieprzeniknione spojrzenie.

Wkrótce zaczęło świtać, a do szałasu wszedł Krukos- lik, strzepując śnieg z butów i wpuszczając do środka światło dnia. - Już postanowiono - powiedział. Zabierzemy was do Wąwozu Ukrytych Ludzi, ale nie dalej. Będziecie musieli sami znaleźć dalszą drogę.

t orak nie miał czasu dokładniej zastanowić się nad tym, co powiedziała mu Renn. W obozowisku wrzało, ludzie uwijali się, zaprzęgali psy i przygotowywali sanie. Jego i Renn spędzono z posłań i wręczono ubrania „odpowiednie na wyprawę w góry". Kiedy Torak wyszedł na zewnątrz, spostrzegł, że niebo przesłaniają ciężkie chmury, a szczyty gór są niewidoczne. Czuł je jednak jak obręcz zaciskającą się na piersi.

R©Z|)Z?^fc Z1 Z szałasu wyłoniła się Renn, która wyraźnie nie czuła się dobrze w nowym stroju. Oboje mieli teraz na sobie wewnętrzne kurty i spodnie ze skóry nura. Puch był miękki w dotyku. Oprócz tego otrzymali długie za kolana kurty z gęstego futra reniferów, spinane szerokim pasem z byczej skóry, skarpetki i wewnętrzne rękawiczki z czegoś miękkiego i lekkiego, utkanego przez kobiety z Klanu Łabędzia

(mówiły, że to wełna bawołu śnieżnego), wysokie buty i zewnętrzne rękawiczki z twardej skóry z czoła renifera. Z pewnością nad tymi ubraniami ktoś męczył się i biedził całe dnie. Kiedy Torak wspomniał o tym Renn, spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Nie domyślasz się? Zrobiono je specjalnie na Noc Dusz. Dali nam ubrania dla duchów. Podszedł do nich Krukoslik. Miał zatroskaną twarz - jego obozowisko

nękała Pożeraczka Dusz, a on nie mógł im towarzyszyć. Grupka ludzi z Klanu Łabędzia zabierze ich tak daleko, jak się odważą. Krukoslik przedstawił im przywódcę imieniem Ju- ksakai, szczupłego mężczyznę o niepokojąco blado- błękitnych oczach i wciąż ściągniętym czole. Skinieniem głowy wskazał Renn miejsce na saniach swojego syna, a Torakowi na swoich. Torak podziękował za pomoc,

ale Juksakai tylko spojrzał na niego z ukosa z niechęcią i pokręcił głową. Kiedy Torak wsiadł do sań, Krukoslik powiedział: - Żałuję, że nie chcesz zmienić zdania, Toraku. - Uważasz, że mi się nie uda - odparł Torak. - Uważam, że jesteś dzielny, ale głupi. Tacy ludzie nie pożyją długo w Górach. Mam tylko nadzieję, że się mylę! - Dotknął skóry opiekuna klanu i zrobił krok w tył, cofając się od sań. -

Do widzenia, Toraku. I niech opiekun twego klanu biegnie z tobą. Juksakai wykrzyknął komendę do psów i po chwili sanie mknęły po śniegu. Cały dzień tłukli się po lodzie, najpierw wspinając się ku podnóżom Gór, a później w samych Górach, które wciąż ginęły w chmurach. Przez jakiś czas Rip i Rek leciały niedaleko Toraka, ale wkrótce znów odfrunęły, jak gdyby ktoś je wezwał. Torak nie widział żadnych

śladów Wilka. Zastanawiał się, czy jego wilczy brat chwycił w nozdrza zapach puchacza i popędził za nim. Wiatr był przeszywający. Nisko płynące chmury ciążyły Torakowi na duszy. Myślał o tym, jak to jest być Zagubionym w ciemności nieba, gdzieś daleko poza gwiazdami. - Żywy po wieczność - powiedziała Renn. - Po wieczność samotny. Rozbili obóz w zagłębieniu skalnym. Nad ich głowami piętrzyły się niewidoczne Góry.

Sanie nie pojadą dalej. Jutro będą musieli iść piechotą. Ludzie z Klanu Łabędzia zbudowali szałasy, ustawiając oparte o siebie sanie na skałach i otaczając je skórami, które z kolei obciążali kamieniami. Nie było drzew, ale bardzo szybko rozpalono ognisko. Torak zapytał, jak, a Juksakai pokazał mu wrzosowatą roślinę, która pali się nawet, kiedy jest mokra. Pokazał Torakowi również ślady racic bawołu śnieżnego, mające

kształt koniczyny, i strzępy delikatnej wełny, która zahaczyła się o poszycie. - Uważaj. Bawoły są szybsze od bizonów i wspinają się na wzniesienia, na które ty nigdy nie wejdziesz. Są zwierzyną łowną Ukrytych Ludzi, my tylko zbieramy ich wełnę. Łabędzie umiały łowić pod lodem i z zamarznięte- go jeziora wydobyły sporo miętusa i pstrąga. Przy wieczornym posiłku Juksakai nieco się rozluźnił. Powiedział Torakowi i Renn, że jego klan poluje w Górach

włóczniami ciskanymi ze skórzanych uprzęży, a potem pokazał im skórę łabędzia opiekuna klanu czerwoną plecioną bransoletkę. - Łabędzie - mówił - rzadko sięgają po coś, co pochodzi od opiekuna klanu. Dzieci noszą szpony, mężczyźni skóry, kobiety pióra, a przywódca klanu dziób. Kiedy już zjedli, Juksakai uparł się, żeby Torak i Renn zgodzili się na coś, co nazywał kąpielą parową. Podczas tej kąpieli siedzi się z głową ukrytą pod

zwierzęcymi skórami, a woda, którą wylewa się na gorące kamienie, zamienia się w parę, którą się później wdycha. Pozostali ludzie z Klanu Łabędzia nie brali w tym udziału, ale obserwowali ich w napiętej ciszy. Kiedy było po wszystkim, Torak zapytał Juksakaia, dlaczego jego klan im pomaga. - Nie pomagamy wam - odparł. Pomagamy sobie samym.

- Co masz na myśli? - spytała zaniepokojona Renn. Przywódca Łabędzi przyjrzał się Torakowi. - Szukasz Pożeraczki Dusz, ukrytej na Górze. Może kiedy cię już dopadnie, ześle nam odwilż, a wtedy rogate będą mogły jeść. Torak zrozumiał znaczenie parowej kąpieli - rytualne oczyszczenie. Uśmiechnął się niepewnie. _ A zatem jestem ofiarą.

Juksakai nic nie odpowiedział. Renn stała jak wryta. Nocą psy były niespokojne, a Torak źle spał. Renn też wydawała się zmęczona, nie chciała spojrzeć mu w oczy. Torak czuł rosnące między nimi napięcie. Wiedział, że od jakiegoś czasu Renn nie mówi mu o wszystkim. Wiedział, że jest tego więcej, i zastanawiał się, kiedy zbierze się na odwagę, by w końcu mu powiedzieć.

Kolejny pochmurny dzień, Góry wciąż ukryte. Łabędzie poprowadziły ich przez zaśnieżoną przełęcz, którą płynął potok. Zrobiło się tak stromo, że Torak i Renn musieli się wspinać, pomagając sobie rękami. Nie mogli złapać tchu i zostawali z tyłu. Łabędzie rozbiły obóz przy rzece, tuż przy wejściu do głębokiego wąwozu. Szybko postawiono dwa szałasy, rozciągając skóry na pozostawionych tam przez czarowników i

szamanów kamieniach i torfie - tak mówił Juksakai. Renn usiadła zmęczona na kamieniu i złożyła głowę na kolanach. Torak oddychał głęboko, ale czuł, że nie może złapać tchu. - Co się z nami dzieje? - dyszał ciężko. - Podchodzimy do nieba - powiedział Juksakai. - Tu powietrze jest rozrzedzone. Duchy nie muszą oddychać. Nerwowo dotknął opaski na nadgarstku. - Dotąd wam towarzyszyliśmy. Od jutra

jesteście zdani na siebie. - To znaczy... - Renn usiadła gwałtownie. - Wąwóz Ukrytych Ludzi - kiwnął głową Juksakai. Torak postąpił kilka kroków i spojrzał w górę. Nad jego głową wznosiły się strome skały, a nad nimi wisiały dziwne, poskręcane granie, wyglądające jak olbrzymie stwory patrzące w dół. Dalej, wzdłuż rzeki,

biegła kamienna ścieżka. Z urwiska powoli spełzały chmury. Kłębiły się, wznosiły i opadały, zasłaniając im Górę, ale Torak czuł jej lodowaty powiew. Spostrzegł, że Łabędzie mamroczą jakieś modlitwy, a Renn dotyka piór opiekuna klanu, związanych na nadgarstku. Po kolacji, która przebiegła w milczeniu, Juksakai wziął kawałek ryby, z szacunkiem ukłonił się ku rzece i rzucił rybę w wodę.

- To po to, by ożywić żyły Góry wyjaśnił. Torak spytał, jak nazywa się ta rzeka, a Juksakai odparł zdecydowanie, że jej nazwy nigdy nie wymawia się głośno. - Wy, w Lesie, nazywacie ją chyba Czerwoną Rzeką. - Czerwona Rzeka? - Torak był zaskoczony. - Znasz ją? - Tak. Właśnie przy brzegach Czerwonej Rzeki zmarł mój ojciec.

Zostawił Juksakaia, zszedł ku brzegowi i patrzył na spienione wody rzeki. Czuł, że to jest jakiś omen, że przeszłość wdziera się w jego teraźniejszość jak stare kości wyłaniające się spod topniejącego lodu. Niezwykłe światło zmierzchu zalało obozowisko. Kiedy Torak odwrócił się w kierunku urwiska, chmury rozstąpiły się i w końcu zobaczył swoją Górę Duchów. Wciąż była daleko, ale czuł jej majestat. Z jej pojedynczego,

idealnie ukształtowanego szczytu schodził ^njeg _ a ten szczyt podtrzymywał niebiosa. Zdawało się, że jej białe zbocza rozświetla od wewnątrz własne, uświęcone światło. Przez trzy kolejne łata Torak toczył własną walkę z Pożeraczami Dusz nad Morzem, w Krainie Lodu, w Lesie i nad Jeziorem a teraz ta walka przyprowadziła go tutaj. Nagle pojął, że na tych dalekich zboczach spotka swoje przeznaczenie. Dla niego nie

istniało już żadne dalej. Na tej Górze zakończy życie. Tego właśnie Renn nie chciała mu powiedzieć. To ten lęk, który powoli w nim narastał. Nagle poczuł panikę. Uciekaj. Niech kto inny walczy z Eostrą. Przecież się o to nie prosiłeś. Ale co z ojcem? Ta myśl spadła w sam środek jego umysłu jak kamyczek rzucony na spokojną wodę jeziora. Jeszcze nie wiedział jak, ale w jakiś

sposób duch jego ojca był z tym wszystkim związany. To było jego ostatnie zadanie w walce z ostatnią przedstawicielką Pożeraczy Dusz. Nie może się teraz odwrócić plecami do ojca. Stojąc tak i wykręcając głowę w kierunku Góry, poczuł narastającą w duszy wielką samotność. Potrzebował Wilka. Przyłożył dłonie do ust i zawył ku swojemu wilCze. mu bratu. Echo odbijało się od ścian Wąwozu

Ukrytych Ludzi słabło coraz bardziej, aż w końcu zamarło w ciszy. 'J Po jakimś czasie coś zawyło w odpowiedzi. To jednak nie był Wilk. Przybiegł do niego Juksakai. W jego bladoniebie- skich oczach Torak dostrzegł strach. - Co to było? - Nie wiem - odparł Torak. Powiódł oczami po ciemniejącym obozowisku. Juksakai -

powiedział ostro. - Gdzie jest Renn? RoZpZIflt ZZ W cóż to takiego? - pomyślała Renn. - To nie Wilk. Nawet nie jakiś tam wilk. Pies? Głos psa tak nie brzmi. Dzięki Duchowi był jednak bardzo daleko. Pospiesznie naciągnęła spodnie. Kiedy wychodziła z obozowiska, już się ściemniało, ale teraz ledwo co widziała zbocza

wąwozu. Noc przychodzi szybko w Miesiącu Czarnych Cierni. Powinna była o tym pamiętać. Poirytowana zdała sobie sprawę, że idzie w złym kierunku. Te wielkie bloki skalne, stojące ukośnie naprzeciw siebie... Wcześniej ich nie widziała. Rozzłoszczona, wróciła po własnych śladach. To głupie tak się oddalać od obozowiska, chciała tylko pójść kilka kroków wzdłuż strumienia, poza zasięg ludzkiego wzroku. Łabędzie

ostrzegały ją, żeby oznaczała, gd2je idzie, gdyby miała oddalać się sama. - Łatwo się zgubić w Górach, zwłaszcza dziewczynie z Lasu. - Uważała, że to niepotrzebne. Teraz jednak wyglądało na to, że miały rację. Nie bała się. Nie było przecież zupełnie ciemno obozowisko na pewno jest blisko. Chodziło tylko o to że Torak będzie się z niej naśmiewał, a wolałaby mu nie dawać takiej szansy.

Kiedy wychodziła z wąwozu, pośliznęła się na języku czarnego lodu i niemal upadła. Postanowiła jednak dać mu szansę. - Toraku! - krzyknęła. Żadnej odpowiedzi. - No, Toraku, to nie jest zabawne! Muszę wiedzieć, gdzie jesteś! Nadal żadnej odpowiedzi. Tylko szum wiatru gdzieś w oddali. Skały, które obserwują ją w niechętnym milczeniu.

Renn przypomniała sobie mgliście, że Łabędzie rozbiły obóz tuż przy brzegach huczącej rzeki. Torak jej nie usłyszy. I, głupia, nie powiedziała nikomu, dokąd idzie. Znów usłyszała wycie w ciszy tych Gór. Znacznie bliżej niż przedtem. Poczuła gęsią skórkę. Słuchała, jak zamiera echo. Ktoś odpowiedział wyciem, zakończonym dwoma krótkimi szczęknięciami. Sygnał.

Rzuciła się biegiem, przedzierała się przez piargi. Musi być stąd jakieś wyjście. Koniec drogi. Lita skała. potykając się, zawróciła i poszła w przeciwnym kierunku. Rękawiczki na wpół zsunęły się jej z dłoni i pod- fruwały na rzemykach jak złapane w pułapkę ptaki. Jej własny oddech wydał jej się głośny i zalękniony. Ciemność gęstniała. Renn zatrzymała się, żeby posłuchać.

Żadnego wycia, żadnego nawoływania, żadnego znaczącego poszczekiwania. To było jeszcze gorsze. To, co na nią poluje, czai się w ciszy, bo tak postępują myśliwi. Dotarła do kamiennej ściany. Wykręciła szyję i zobaczyła nad sobą poświatę gwiazd. Poczuła czerwone światło Wielkiego Tura. Nagle ogarnął ją paniczny lęk. Cóż ta Eostra stworzyła? Coś poruszyło się w ciemności i usłyszała obijające się, spadające

kamyczki. Wytężając wzrok, próbowała przeniknąć ciemność. Po drugiej stronie zobaczyła stromiznę. Znalazła się z powrotem w wąwozie. A cienie wokół niej poruszały się i gęstniały. Nad jej głową coś oddzieliło się od ciemności. Renn bardziej wyczuła niż zobaczyła, że to coś unosi pysk i obwąchuje powietrze. Uciekała, skacząc po skałach i odbijając się od głazów. Kamienie były świadkami jej biegu.

Zahaczyła stopą o jakąś szczelinę i upadła, a w kostce poczuła rozdzierający ból. Nie mogła biec ani znieść nacisku ciężaru ciała na stopę. Usłyszała za sobą stuk pazurów o skały. Ukryj się. To twoja jedyna szansa. Poruszając się po omacku, znalazła jakąś szczelinę skalną i wczołgała się do środka, ciągnąc za sobą wykręconą stopę. Szukała gorączkowo czegoś, co pozwoliłoby jej zagrodzić

wejście. Nie potrafiła znaleźć niczego większego niż własna pięść. Będzie musiała porzucić tę kryjówkę. Nie mogła. Nie mogła tego zrobić. Po zboczu potoczyły się kamyczki. To stworzenie zbiegało z Góry do wąwozu. Renn wyczołgała się na zewnątrz i szukała dłonią większego kamienia. Znalazła taki, ale był zbyt ciężki, żeby go podnieść, więc wpół potoczyła, wpół przeciągnęła go do swojej kryjówki.

Stworzenie było tak blisko, że słyszała jego rzężący oddech. Ciężki kamień przygniótł jej rękawiczkę na sznurku. Łkając z przerażenia, wyszarpnęła ją, wcisnęła się w dziurę, postarała się jak najszczelniej zasunąć za sobą otwór i tak oto była zamknięta wewnątrz. Coś uderzyło w ten kamień. Siła uderzenia zatrzęsła skałą. Renn trzymała się kamienia, który był jej jedyną ochroną. Wymacała szczelinę, której kamień nie wypełnił.

Szeroka na trzy palce. Renn miała wrażenie, że koliba jest ogromna jak wąwóz. Na zewnątrz cisza. pot lał się jej po plecach. Gorący oddech czegoś, co sapało po drugiej stronie, wpadał przez szczelinę i parzył ją w palce. Drżąc ze strachu, odsunęła ręce tak daleko, jak się dało. Głęboki warkot z głębi gardzieli stworzenia przetoczył się przez skały. Renn zacisnęła mocno

powieki. Teraz usłyszała dyszenie. Drapanie ciężkich pazurów. Stworzenie próbowało się do niej dokopać. Czuła jego smród. Wyczuwała bezgraniczny głód zniszczenia. Zaraz wywlecze ją, wrzeszczącą, z tej dziury. Zatopi kły w jej gardle, a ona będzie leżała w drgawkach, ale wciąż żywa. Nie mogła złapać oddechu. Wolała jednak się udusić, niż poddać temu, co czekało na nią na

zewnątrz. Kiedy wciskała się coraz mocniej do dziury, poczuła, że nóż uwiera ją w biodro. Niezręcznie wyjęła go z pochwy. Kiedy stworzenie po nią przyjdzie, może uda jej się dźgnąć je ostrzem w szczękę. Ma szansę umrzeć z honorem, chociaż pewnie nikt nie będzie o tym wiedział. Nagle stworzenie przestało kopać. Renn otworzyła oczy. Usłyszała kłapnięcie szczękami, jak

gdyby stworzenie raptownie podniosło głowę. Później szuranie łap po kamieniach, którego dźwięk szybko się oddalał. Czy to możliwe? Czy rzeczywiście odchodzi? Renn przygryzła wargę. Zostań. Nie ruszaj się. Ono udaje. Na pewno. A jednak - stworzenia nie było. Renn wciąż kuliła się w swojej kryjówce, kiedy usfy szała znajome głosy, również Toraka, który nawoływai ją po imieniu.

N ie jestem pewna, co to było opowiadała Renn, kiedy Torak i Juksakai pomagali jej dojść do szałasu - ale uważam... - skrzywiła się gwałtownie, kiedy skręconą stopą dotknęła ziemi. - Zobaczyłem cień przypominający wielkiego psa - powiedział Torak. - I po chwili już go nie było. Jak gdyby ktoś go przywołał.

- Nie słyszałem żadnych głosów powiedział Juksakai. H©zi)z?fit zi - Nie mogłeś ich usłyszeć - odparł Torak i opowiedział mu o gwizdku z kości pardwy, który kiedyś zrobił, żeby przywoływać Wilka. - My niczego nie słyszymy, ale Wilk tak. Jeżeli to coś, co zaatakowało Renn, jest podobne do psa, to słyszy dźwięki, których my nic usłyszymy. Renn, drżąc, siedziała przy ognisku.

Pozostali łowcy z Klanu Łabędzia przyglądali się jej i Torakowi. Juksa- kai kazał im pójść do drugiego szałasu, a oni zbierali swoje rzeczy, unikając spojrzeń. Może wyczuwali od Renn zapach tego stworzenia. Kiedy zostali tylko z Juksakaiem, Torak pomógł Renn ściągnąć buty i delikatnie podwinął nogawkę jej spodni. Próbowała się nie wzdrygnąć, lecz z bólu łzawiły jej oczy. - Ale co to było? - spytał jeszcze raz Juksakai.

Torak nie odpowiedział. Znalazł swój stary kaftan z Lasu i zaczął wycinać z niego pas na bandaż. - Eostra ma opal ognia - powiedziała Renn. - Robi tokoroty. Nie wiem, co zrobiła temu puchaczowi albo tym psom - jeżeli to rzeczywiście są psy - ale uczyniła z nich swoje stworzenia. Wydaje mi się, że one czują tylko chęć niszczenia. Juksakai był przerażony.

Renn zwróciła się do Toraka. - To wycie. Czy ty coś z tego rozumiesz? Torak pokręcił głową. - To nie była wilcza mowa ani mowa psa, którą bym rozpoznał. Brzmiało to jednak tak, jakby było ich więcej. Może nawet cała wataha. Renn patrzyła w ogień. Wciąż słyszała w głowie te po- warkiwania, ten łapczywy, charkotliwy oddech. Eostra

^hodowała armię zabójców. Dzięki nim wzięła Górę we władanie. Roztrzęsiony Juksakai wlał do skórzanego bukłaka wodę z roztopionego lodu, dodał wysuszonej kory wierzbowej i roztarł ją kawałkiem rogu. Postawił bukłak tuż obok Renn. - Ja to zrobię - powiedział Torak. - Poradzę sobie - mruknęła. Wyjęła z woreczka z lekami kawałki podbiału i włożyła je do

bukłaka. Kiedy nasiąkły, zacisnęła zęby i położyła zimny okład na kostkę. Czuła, że Torak ją obserwuje. Oboje wiedzieli, co to znaczy. Pięć księżyców temu, w Głębokim Lesie, skręciła kolano. Dwa dni minęły, zanim wróciła do formy. Głupia, głupia! - łajała się. Powiedziała ostrym tonem do Toraka, żeby podał jej bandaż, i związała mocno kostkę, zachowując kamienną twarz, żeby mu pokazać, że to nie boli. Nie udało się go oszukać.

- Przez dobrych kilka dni nie będziesz mogła chodzić - powiedział cicho. Juksakai skinął głową. -Jutro zaniesiemy ją do sań. Z nami będzie bezpieczna. - Odpocznę jeden dzień i wszystko będzie dobrze - odburknęła Renn. - Nie, na pewno nie - powiedział Torak. Spojrzała na niego niechętnie. Juksakai kierował wzrok to na nią, to na Torata a po chwili mruknął, że musi iść do swoich.

-Jeden dzień - powiedziała Renn, kiedy wyszedł Wtedy będziemy mogli pójść do Wąwozu razem. Torak potarł bliznę na przedramieniu. -Juksakai mówi, że do Góry są dwa dni marszu A Noc Dusz już za cztery dni. - Mamy zatem czas. - Nie, Renn. To nie dla ciebie. - Nie możesz decydować, co mam robić. - Nie muszę. - Założył buty. - Teraz się pożegnam. Ruszam o świcie.

Dzwoniło jej w uszach. To niemożliwe. To nie dzieje się naprawdę. - Ale... Nie możesz iść zupełnie sam. - Nie będę sam. Będę miał przy sobie Wilka. - Nie ma go tu. - Przyjdzie. - Skąd wiesz? Będziesz sam. Tego właśnie chce Eostra! Torak nie odpowiedział. Coś w jego postawie i zachowaniu kazało jej na niego spojrzeć,

spojrzeć naprawdę przenikliwie. To, co zobaczyła na jego twarzy, sprawiło, że wstrzymała oddech. Nie będzie musiała mówić mu o przepowiedni Saeunn. - Już wiesz - powiedziała. Skinął głową. - Skąd? - Kiedy zobaczyłem Górę - dotknął mostka - poczułem to. Tutaj. Renn milczała przez chwilę, po czym powiedziała:

_ prZepowiednie nie muszą się sprawdzać. Możemy zrobić coś, żeby ta się nie sprawdziła. _ Nie tym razem... - umilkł. - Wiele zim temu, kiedy nastała Noc Dusz, mój ojciec rozpalił wielkie ognisko i złamał moc i władzę Pożeraczy Dusz. Ja muszę skończyć to, co on zaczął. - Wiem. Ale... - I może mi się uda, nawet wbrew woli Eostry. Chodzi jednak o to, Renn... Chodzi o to, że kiedy próbuję myśleć o tym, co będzie

później - o tym, że wrócę do Lasu, będę z tobą, Wilkiem i Fin-Kedinnem - nic nie widzę. Tylko ciemność. Renn wpatrywała się w niego przerażona. Przyglądała się, jak Torak zwija śpiwór i zbiera rzeczy. - Dokąd idziesz? - spytała. - Pójdę spać do drugiego szałasu i ruszę o świcie. Zostań tu. Odpocznij. Na jego twarzy odmalował się znajomy wyraz uporu i Renn wiedziała, że dalsza

dyskusja nie ma sensu. -Jak tylko się poczuję lepiej powiedziała z mocą w głosie - dogonię cię. - Nie. - Dogonię cię i udowodnię to. Masz. Weź moją opaskę na nadgarstek. Proszę cię. - Jakoś udało jej się rozwiązać opaskę i chwycić go za przegub. Odsunęła jego rękaw i przymocowała do przedramienia długi, wypolerowany

zielony kamień. - Masz. Możesz mi to oddać, kiedy cię znajdę. - Nie wolno ci próbować mnie znaleźć. - Nie powstrzymasz mnie. - Renn, posłuchaj wreszcie! Ten stwór nie zwracał na mnie uwagi, on szukał ciebie. Eostra chce mnie wziąć żywcem, dlatego nie pozwoli na moją śmierć przynajmniej aż do Nocy Dusz, ty natomiast w ogóle jej nie obchodzisz. A mnie tak. - Zarzucił łuk na

ramię. - Zostań z Klanem Łabędzia. Wydobrzej. Wracaj do Lasu. -Nie! - Do widzenia, Renn. Cokolwiek by się stało, wiedz - musisz wiedzieć, jak bardzo ja... przełknął głośno ślinę. - Niech opiekun twojego klanu leci z tobą. - Pochylił się i pocałował ją w usta. Później odwrócił się i wybiegł prosto w ciemność.

W iatr wył w górskich szczytach i omiatał zbocza. Poruszał zagajnikiem, otaczającym zamarznięte jezioro, gdzie ludzie skupili się wokół ogniska. Saniami ciągnionymi przez konie przyjechała grupka z Klanu Jarzębiny, która przywiozła ze sobą trzech myśliwych z Lasu. Nieomal przeoczyli obozowisko Fin- -

Kedinna, bo dobrze je ukrył, ale w końcu doprowadziły ich tam psy. Etan z Klanu Kruka zwrócił się do swojego przywódcy, a w jego głosie było słychać napięcie: He>Zi)Z1flt Z im jesteś? - spytała Renn. - Ciemny - odparł chłopiec. -Co takiego?! - wyrwała się z jego uchwytu i wyciągnęła nóż. - Tak się nazywam. Ciemny! Renn odrzuciła włosy. - Nie wiem, kim jesteś, a mówisz, że znasz Toraka. Skąd mam wiedzieć, że to prawda? - Wiem, jak masz na imię, prawda?

- Mogłeś go zmusić, żeby ci powiedział. - Masz rude włosy. A on ma kosmyk twoich włosów zawiązany wokół rogu z lekami. Widzisz? Co, już mi wierzysz? R©Z|)Zi0Ł - Gdzie on jest? - zawahała się Renn.

-Mówiłem ci, w Górze! Też próbowałem tam wejść, ale zamknęli mi wejście. Jest jeszcze inne. Idziesz czy nie?

Renn wciąż nie mogła się zdecydować. Biały ptak usiadł na jego ramieniu. Kruk. Biały opiekun klanu. Renn odrzuciła bukłak z wodą i śpiwór. - Chodźmy - powiedziała. Znów chwycił ją za nadgarstek i pociągnął za sobą, a biały kruk frunął przed nimi. Chłopiec zwany Ciemnym musi mieć oczy nietoperza, skoro widzi w tym mroku Renn ledwo co widziała zarysy drogi przed sobą - poza

tym miał pewny krok. - Nie pozwolę ci upaść - powiedział, jakby słyszał jej myśli. I sama, nie wiedząc dlaczego, uwierzyła mu. Po mozolnej wspinaczce krętą trasą Renn znów rozbolała kostka, poczuła więc ulgę, kiedy zatrzymali się u stóp skalnej ściany. W każdym razie wtedy myślała, że to skalna ściana. Chmury przesłoniły gwiazdy, noc była czarna jak bazalt. Renn patrzyła, jak kruk

odfruwa, widziała przebłyski bieli, po chwili połykane przez ciemność. - Światło - mruknął chłopiec, klękając. Zapłonęło łuczywo z brzozowej kory, ukazując rysy jego dziwnej, bladej twarzy. - To tutaj powiedział. Renn poczuła, że coś ją ściska w żołądku. W ścianie była zębata szczelina, która wyglądała jak usta z po- wyłamywanymi zębami, może borsuk by się przez nią przecisnął. Będą musieli

czołgać się na brzuchu. - Ja tam nie wejdę - powiedziała. - Nie utkniesz. Ja pójdę pierwszy, przepchniesz swój łuk i toporek, ja je od ciebie odbiorę i wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Kiedy Renn wczołgiwała się tam za Ciemnym, czuła jak kamienne szczęki zaciskają się wokół niej, jak wytłaczają z jej płuc oddech. Pełzła jak robak do przodu, próbując nie myśleć o ogromie Góry, która była ponad nią.

Ogarnęła ją panika. Ramiona miała przyciśnięte do klatki piersiowej. Nie mogła się ruszyć. Utknęła tak, jak kiedyś, na Dalekiej Północy. Ale tym razem już stąd nie wyjdzie. - Przeszliśmy - powiedział chłopiec, chwytając ją za kaptur i wyciągając w rozbrzmiewającą echem kamienną przestrzeń. Uderzyła się w czoło i zachichotała jak chichoczą głupie dziewczynki. - Cicho! Niektóre z tych kamieni leżą tak

luźno, że wystarczy najcichszy odgłos, żeby wywołać kamienną lawinę. I uważaj na dziury. To, że widziała tylko na parę kroków, było przerażające. Poza obrębem światła łuczywa, które podskakiwało w górę i w dół wraz z rytmem kroków, ciemność była tak gęsta, że wciskała się w oczy. Strzałą badała grunt przed sobą. Pośliznęła się. Starając się utrzymać równowagę, oparła się

o coś gładkiego i okrągłego. Czaszka. Pisnęła, a chłopiec wrócił biegiem. W świetle łuczywa ukazała się czaszka niedźwiedzia olbrzymia, zatopiona w skale. - Tak, dużo tu kości - powiedział Ciemny. - Z dawnych czasów, kiedy Góra była żywsza. Zatopiła wiele stworzeń. Kiedy schodzili coraz niżej, Renn usłyszała wyraźnie kapanie wody. Czuła chłód bijący z

niewidocznych skalnych tuneli. Kątem oka widziała wilgotne, szare filary, złączone jak korzenie ogromnego drzewa. Kiedy je mijała, w ciemności przemykały jakieś cienie. Odwracała oczy od Ukrytych Ludzi z Góry. - Uważaj, tu jest stromo - ostrzegł ją chłopiec. Przeszła nad skalnym grzebieniem i usłyszała szept i szum płynącej gdzieś niżej wody.

Ciemny przystanął tak gwałtownie, że wpadła na niego z rozpędu. - Co się dzieje? - spytała. - Jest zamknięte - powiedział ponuro. Tunel był zastawiony olbrzymim głazem. Na głazie ktoś gipsem wymalował obraz, który pulsował mdła- wym białym światłem. Olbrzymi puchacz. Ciało ptaka było odwrócone Renn zobaczyła, że skrzydła ma złożone na grzbiecie, ale głowa zwracała się w ich kierunku i

patrzyła na nich niechętnie. Znaczenie tego symbolu było jasne. Eostra widzi wszystko. - Wie, że tu jesteśmy - powiedziała Renn. - Oczywiście, że wie - odparł Ciemny. Odsunął się na bok, zabierając ze sobą światło, a puchacz zatonął w cieniu. Renn wciąż czuła na sobie jego niechętne spojrzenie. - Tu powinien być jeszcze jeden tunel mruczał pod nosem Ciemny, przesuwając długimi,

bladymi palcami po skale, jak gdyby odczytując jej przekaz. - Aha Jest! Poprowadził Renn przez stos kamieni, a później w dół, do lepkiego otworu w skale. Tunel był wąski i musieli się przeciskać bokiem. Renn poczuła ulgę, widząc, że przejście się rozszerza. Ciemny znów przystanął. - Tego nie pamiętam. Uniósł łuczywo i pokazał Renn jaskinię, na której sklepieniu były fałdy żółtawej

skały. Przed nimi stały otworem trzy tunele. Ten po lewej był niski, uzbrojony w kamienne zęby, z których kapała woda. Środkowy otwierał się czerwonawym pniakiem, który wyglądał jak odcięta ręka. Trzeci był największy, przecięty w pół kamienną włócznią, wyrastającą z podłoża. - Którędy idziemy? - spytała Renn. - Nie wiem. Nie czuję nic dobrego w

żadnym z nich. Sądzę... -Nie wiesz? - Renn przecisnęła się obok niego, podbiegła do pierwszego tunelu i położyła dłonie na jego krawędzi, omijając kamienne zęby. Skała pulsowała pod jej dłońmi nieczystym ciepłem Innego Świata. Podeszła do tunelu z kamienną włócznią przy wejściu. Czuła to samo pulsowanie demonicznego ciepła. Zdesperowana wdrapała się na kamienny pniak i zaczęła macać ręką

trzeci otwór. Przez chwilę wydawało jej się, że skała ugina się i wybrzusza pod jej palcami, jak gdyby wychodziły z niej szczęki demonów, próbujące ją ugryźć. _ Wewnątrz wszystkich skał są demony powiedziała, odsuwając się o krok. _ To właśnie chciałem ci powiedzieć rzucił Ciemny. - A zatem którędy pójdziemy? - Nie ruszaj się - powiedział zmienionym głosem.

- Bo co? - Cicho! - Gwałtownym ruchem uniósł łuczywo. W szczelinie ponad swoją głową Renn zobaczyła jeszcze jednego kamiennego puchacza. Oczy miał zamknięte, otoczone kępkami piór, a uszy postawione. - Zejdź najciszej, jak potrafisz powiedział Ciemny. Puchacz otworzył oczy i zasyczał na nią. Renn upadła z okrzykiem, potrącając Ciemnego. Przewrócił się na plecy.

Łuczywo wypadło mu z ręki. Przez moment, zanim ogarnęła ich ciemność, Renn widziała, jak puchacz rozpościera skrzydła i odpływa łagodnym lotem. Cisza. Plusk wody z daleka. - No, to po łuczywie - powiedział Ciemny. - Masz jeszcze jedno? - Nie. Renn, dysząc ciężko, stanęła na nogi.

- I co teraz zrobimy? - Nie wiem. Renn wcisnęła zaciśniętą pięść do ust. Gdzieś we wnętrzu tej strasznej Góry Torak samotnie zmaga się z Eostrą. Jej nadgarstka dotknęła chłodna dłoń. - To ty? - szepnęła. - Co takiego? - spytał Ciemny, który stał kilka kroków od niej. Chłodne palce dotknęły jej policzka.

- Przestań! - krzyknęła. - Ja nic nie zrobiłem! Renn mocno zacisnęła powieki. Potem otworzyła je i zobaczyła. To było wręcz niemożliwe w tej ciemności, ale jednak zobaczyła. - Też to widziałeś? - szepnęła. - Widzę - powiedział cicho Ciemny. Ale nie wiem, kto to jest. Renn wiedziała. To było prawie nie do rozróżnienia, jak gdyby zrobione z mgły, ale

wydawało jej się, że świeci własnym światłem, tak jak duchy. Obawy Renn znikły, pozostało tylko niejasne poczucie straty. Stała przed nią zgarbiona postać osoby, przeciw której buntowała się przez całe życie. Ostatni raz spojrzała w te oczy jak z krzemienia; ujrzała usta prawie bez warg, które nigdy się nie uśmiechnęły. Postać bez słowa wyciągnęła kruche ramię i pokazała na tunel z kamienną włócznią.

- Dziękuję - mruknęła Renn. - Dziękuję... I niech opiekun klanu podąża z tobą. Dotykając obiema dłońmi piór opiekuna klanu, ukłoniła się duchowi Sza- manki Kruków. Kiedy się wyprostowała, już jej nie było. Renn poprawiła łuk i kołczan na ramieniu. Później ^iągnęła dłoń i dotknęła ręki Ciemnego. _ Chodź - powiedziała. - Już znamy drogę.

T orak spadał w kamiennej lawinie. Było coraz bliżej do dna. Czuł rozrywający ból w barku i czaszce. Potem leżał znieruchomiały. Straszliwie bolała go kość policzkowa, ale mógł ruszać nogami i rękami. Jakoś udało mu się nie zgubić noża. Gdzieś ponad nim kamienna lawina znikała w ciemnościach. Nie da się tam

wspiąć. Nie da rady wrócić. Ulżyła mu myśl, że przynajmniej Wilka tu nie ma. Może chociaż on ma jakąś szansę, by się stąd wydostać. R,©Z|)ZI0Ł 25

Czuł, że jest w obszernej, ocienionej grocie. Kamień kiedyś płynął tu jak miód - kapał, zbierał się w kałuże i zastygał. Torak zobaczył poskręcane kły skalne, zwisające ze

sklepienia; inne wyrastały z podłoża jaskini, by się z nimi spotkać. Jak zęby pomyślał Torak. Najarsze ze wszystkich, te miażdżące wszystko ęky z kamienia. Jestem w szczękach Góry. Zobaczył przebłyski światła. Gdzieś poniżej dosłyszał delikatny szum wody. Bliżej siebie rytmiczne szczękane kości. Jakiś głos śpiewał. Mocą kości Mocą kamienia Mocą oka demona

Eostra wzywa do siebie Niespokojnych Umarłych Eostra wiąże ich ze sobą! Torak, potykając się, szedł w kierunku światła. Nie warto się ukrywać. Ona wie, że tu jest. I wtedy to zobaczył. Podczas jakiejś pradawnej katastrofy kamienie zerwały się, układając się w stos wysoki na dwóch mężczyzn. Na stosie leżał blat z czarnego kamienia, na którym płonął ogień. Za tym ołtarzem stała Szamanka Klanu Puchacza, a u jej boku dwa

grzechoczące kośćmi tokoroty. Torakowi wydawało się, że jej pierzasta szata przyciąga ciemność. Jej maska świeciła ohydną bielą. W jednej trupiej dłoni ściskała maczugę, w której tkwił opal ognia, w drugiej zaś trójzębny harpun do nadziewania dusz. Mocą kości Mocą kamienia Mocą oka demona... Torak próbował coś powiedzieć, ale zaschło mu w ustach.

.a Uniosły się ramiona Zamaskowanej, a jej skrzydlaty cień zatopił grotę w ciemności. Tokoroty promieniały ich emanujące złem twarze dzieci były rozjaśnione lękiem i podziwem. - Wiesz, że tu jestem - dyszał ciężko Torak. - Wiesz że cię powstrzymam. Zamaskowana ani na chwilę nie przestała śpiewać, ale okręciła trójząb i skierowała go w stronę chłopca. U podstawy stosu kamieni rozbłysło siedem par oczu.

Ciemne postacie ruszyły w jego kierunku. Wciskając nóż do pochwy, Torak zrzucił buty i zaczął się wdrapywać na najbliżej wyrastający kamienny kieł. Wataha niemal go dogoniła. Podnosząc się na skalnej półce, szerokiej zaledwie na kilka palców, podciągnął nogi. Psy kotłowały się gdzieś na dole, skacząc i kłapiąc szczękami. Ich oddechy paliły go w nagie stopy, lecz pyski łapały

powietrze. Bestie warcząc, odpadały od kamiennego zęba i znów skakały, ich dusze i serca rozpalała nienawiść. Na wyciągnięcie ramienia tuż ponad nim skała, na której siedział, sięgała niemal do zwisającego ze sklepienia kamiennego zęba. Z jednej strony, mógł się wspiąć jeszcze wyżej. Z drugiej strony, mógł po niego zejść tokorot. Jakiś cień zatoczył koło i zbliżył się do niego na niebezpieczną odległość. Torak

dźgnął nożem powietrze. Puchacz znów zatoczył koło i wrócił do swojej pani. Torak był zlany potem, ale trzymał się kamiennezęba. Gorzki dym ognia płonącego na ołtarzu sprawiał, że kręciło mu się w głowie. Przez ten dym zobaczył, że Pożeraczka Dusz odkłada trójząb i zaczyna wiązać sznur wokół opala ognia. Tokoroty westchnęły głęboko. Rozedrgane pragnienia zatrzęsły ich kośćmi.

Światło ognia rozbłysło w rdzawym złocie i srebrze sznura Eostry, splecionego jak warkocz. Torak przyglądał się, jak okręca sznur wokół kamienia, i czuł, że jego światło wciąga go głęboko w serce opalu ognia. Był to straszliwy szkarłat śmiertelnej rany. Był ucieleśnieniem piękna, cierpienia i szalonych pragnień. Był rozbłyskiem Wielkiego Tura na zimowym niebie, rozświetlony bólem, którego sam był źródłem.

Nagle Pożeraczka Dusz zamilkła. W dźwięczącej w uszach ciszy wywoływała jedno po drugim imiona Niespokojnych Umarłych. Torak doznał tak silnego szoku, że ciało niemal odmówiło mu posłuszeństwa. W końcu zrozumiał, co chciała zrobić. I nie potrafił jej powstrzymać. Mógł tylko trzymać się kurczowo wąskiego występu skalnego, jak gołąb, którego zaraz zaatakuje sokół. Róg z lekami wrzynał się w biodro chłopca. Był pusty, na nic mu się teraz

nie zda. A jednak. Za cenę swego życia jego matka zawarła pakt z Duchem Świata. Duch Świata uczynił z niego chodzącego z duchami. Był jej to winien - po raz ostatni wykorzysta swój dar. Ocierając pot z oczu, zawołał do Pożeraczki Dusz- - Myślisz, że już mnie masz! Myślisz, że nie potrafię cię dosięgnąć! Mylisz się! Głos mu drżał, sam odkrył w nim nutę strachu. J.9

Chłopiec wspiął się tam, gdzie łączyły się kły wy. stające ze stropu i z podłogi i usiadł na ich łączeniu Chociaż nogi miał opuszczone, wataha psów nie mogła go teraz dosięgnąć. Szybko przywiązał się do kamienia pasem. Następnie wyciągnął ze skórzanego woreczka czarny korzeń Saeunn i wcisnął go sobie do ust. Czuł ból, rozrywający mu wnętrzności. Krzyknął głośno... ...a jego głos był szorstkim,

wydobywającym się z gardła zawołaniem Pożeraczki Dusz, która zwoływała Niespokojnych Umarłych. Jej oczami patrzył przez wąskie szpary w masce i widział ciało chodzącego z duchami, bez czucia siedzącego na kamiennym występie. Skórę miał szarą, szare były płomienie, które pełgały po ołtarzu. Wszystko było szare, prócz opala ognia koloru zimnego serca. Zanurzony głęboko w jej zimnym jak lód szpiku kostnym, duch Toraka próbował

zmusić ją do tego, by chwyciła w rękę kamień i rozbiła opal ognia, ale nigdy jeszcze nie doświadczył spotkania z tak silną wolą. Jej wola mroziła jego wolę na kamień. W tym leżała jej siła Eostra nie czuła żadnej przyjemności, bólu, niczego oprócz chłodu wiecznego życia. Jej tokoroty nie były dziećmi nawiedzonymi przez demony, ale stworzeniami powołanymi po to, by wykonywać jej wolę. Jej

pSy to tylko broń, której używała i którą odrzucała jak pęknięty krzemień. Chłopiec na skale to przeszkoda na drodze do zdobycia mocy, którą pragnęła posiąść; wystarczy oderwać go od tej skały, a moc stanie się jej własnością. To było zło, zimne, zimne jak głaz. Duch Toraka tonął w nim jak w lodowatym stawie. Głos Eostry nagle zamarł. Grzechotanie kości toko- rotów ustało. Zamaskowana w milczeniu rzuciła kawał surowej skóry na ogień, zdusiła

płomień i przemówiła w ciemności. Śliski jak foka... Przewrotny i sprytny, Tenrisie... Pokaż się! Niemal niepostrzeżenie grotę wypełniły bijące o kamień fale. Dym za ołtarzem zgęstniał, stał się niemal spoisty i przybrał postać człowieka. Oczami Pożeraczki Dusz Torak ujrzał zniszczoną, choć wciąż noszącą ślady piękna twarz; usłyszał głos łagodny i silny jak Morze.

Przyszedł Tenris. Wciąż śpiewając, Zamaskowana podniosła surową skórę z ołtarza. W powietrze uniósł się słup dymu, w górę skoczyły płomienie. Znów je zgasiła. Mocny jak dąb, najsilniejszy, Thiazzi... Przybądź! Szelest liści. Teraz nad grotą górował olbrzymi ci Przybywa Thiazzi. Z ust Eostry znów wydobył się

zawodzący śpiew. Ponownie stłumiła i ożywiła ogień. Szybki i zwinny jak nietoperz, Nefie... Przybądź! Szelest suchej skóry i skrzydeł nietoperza. Wirujący, gęsty dym stworzył zwartą postać kulawego. Przybywa Nef. Kuląc się ze strachu w szpiku kości Eostry, Torak mógł jedynie być świadkiem, jak

szamanka wzywa Niespokojnych Zmarłych; przybywali jeden po drugim na jej komendę, związani mocą opala ognia. W ciemnych zakamarkach jej umysłu Torak ujrzał wizję przyszłości Eostry. Na Górze i Lodzie, w Lesie, w Jeziorze i na Morzu wszystkie klany będą drżeć z lęku przed Eostrą, która rządzi żywymi i umarłymi... Eostrą, która żyje wiecznie. Eostra była niezwyciężona. Wszystko, o co Torak walczył przez ostatnie trzy

zimy, okazało się bezsensowne i na nic się zdało. Pożeracze Dusz powrócili. RpZOZIflfc 3,6 RIGHT SQUARE BRACKET/RIGHT SQUARE BRACKET/głębinach Góry Wilk usłyszał szelest liści. Liście? Zwolnił i zatrzymał się. Coś tu nie pasuje. Czy to jeszcze jedna sztuczka Ukrytych? Nie mogli znieść, że on tu jest,

nienawidzili każdego, kto był we wnętrzu Góry, rozrzucali wszędzie dźwięki i zapachy, żeby zdezorientować Wilka, żeby nie wiedział, skąd dochodzą. Wilk biegł dalej, chociaż nie wiedział dokąd. Nie miał już nawet pojęcia, jak długo pędzi w czeluściach tej straszliwej, wijącej się Jamy. Stracił trop wilczej siostry, w nozdrzach miał tylko zapach mokrej skały i przestraszonego siebie. Chciało mu się

pić, boki bolały go od uderzeń szponów szczenięcych demonów i wciąż nie potrafił znaleźć Wysokiego Bezogona. Dotarł do miejsca, w którym Jama się poszerzała a na futrze poczuł oddech Góry. Znalazł trochę Mokrego w zagłębieniu skalnym i wypił je, nie zwracając uwagi na kamienne kości leżące tuż obok. To była jeszcze jedna sztuczka; raz już spróbował takiej kości i mało nie złamał sobie kła.

Nagle uniósł głowę i zamarł. Do jego nozdrzy doszedł słaby zapach. Trzęsąc się z radosnego niepokoju, wciągnął głębiej powietrze w płuca, żeby się upewnić. Tak! To jego wilczy brat! Zapach docierał gdzieś z góry. Wilk uniósł się na tylnych łapach i położył przednie na kamieniu. Było za ciemno, żeby coś zobaczył, ale czuł oddech maleńkiej Jamy. Skoczył drapał pazurami po skale - i już był w

środku. Jama była tak mała, że musiał położyć uszy po sobie i czołgać się na brzuchu. Drapała go po bokach i ściskała tak, że prawie nie mógł oddychać. Potem wypluła go i Wilk spadł, uderzając nosem o kamień. Wokół niego wirowały strumienie zapachów. Smród demonów, zapach Bez Oddechu Tej o Kamiennej Twarzy, mocny zapach bezogona, którego przypomniał sobie teraz z dawnych

czasów. I zapach wilczego brata. Wilk pędził przez ciemność. Tunel był wąski i wił się jak wnętrzności, ale Wilk usłyszał warczenie watahy. pźwięk był pusty i wywnioskował z tego, że kieruje się teraz w stronę bardzo dużej Jamy. Usłyszał znajomy świst Długiego Szponu, Który Lata, należącego do wilczej siostry, i szelest skrzydeł puchacza. Przyspieszył. Po to tu przecież jest, żeby polować na

demony.

Zbliżali się do wyjścia z tunelu, więc Renn przyspieszyła kroku. - Nie tak szybko! - ostrzegł ją Ciemny. Nie zwracała na niego uwagi. Słyszała grzechotanie kości i niosący ze sobą echo śmierci śpiew Pożeraczki Dusz. Mocą kości

Mocą kamienia Mocą oka demona Eostra wzywa do siebie Niespokojnych Umarłych Eostra wiąże ich ze sobą! Renn próbowała przypomnieć sobie niszczące ten czar zaklęcie, ale lodowato silna wola Eostry skuła jej myśli jak kra skuwa wodę. Nikt nie przeszkodzi Zamaskowanej. Renn dotarła do wyjścia z tunelu.

Ciemny szarpnął ją w tył. Tunel otwierał się prawie przy stropie jaskini, na wy. sokości, od której mogło się zakręcić w głowie. Drogi w dół nie było. Zagryzając wargi, żeby nie krzyknąć, Renn upadła na kolana i wyjrzała za krawędź. Poprzez rząd wielkich kamiennych zębów zobaczyła, że jaskinię dzieli na pół szczelina przypominająca czarny piorun. Bliżej nich, na ołtarzu spowitym dymem, płonął ogień.

Jeszcze niżej jakieś cienie przesuwały się tam i z powrotem u podstawy filara, ale nie widziała, co jest na jego szczycie. Nawet stąd czuła nienawiść bestii, wiedziała, że to wataha Eostry. Ale ani śladu Toraka. Eostra wzywa Niespokojnych Umarłych... Renn rzuciła na ziemię swój arsenał. Toporek i łuk pozostały całe, ale kołczan był ściśnięty. Po przedzieraniu się przez szczelinę Renn miała tylko trzy nienaruszone

strzały. Eostra wiąże ich ze sobą! Rozwiał się dym i Renn widziała przez chwilę Zamaskowaną. Patrzyła, jak trupioblada dłoń przesuwa się nad maczugą, w której osadzony był opal ognia. Widziała jego szkarłatne światło, przedzierające się przez ocienioną sieć sznurków przechodzących nad karmazynowym kamieniem. Chwyciła strzałę. Eostra wyczuła zagrożenie i ukryła się w gęstym

dymie. _ Czujesz je? - szepnął Ciemny, klękając tuż obok niej. _ Co czuję? - Tam, w dymie. Coś strasznego. - Nic nie widzę. - Ja też nie. Ale je czuję. Renn też je poczuła. W Jaskini Szeptów było coś więcej, nie tylko Eostra i jej pachołkowie. - To dym - szepnęła. - Stanowi część zaklęcia. Nie patrz.

Ciemny jednak nie potrafił oderwać oczu. Ona też. Pożeraczka Dusz przerwała nagle śpiew. W jaskini zrobiło się ciemno. Przemówiła, łamiąc ciszę. Delikatna jak wąż kusicielko... Seshru... Przybądź! Renn miała gęsią skórkę. Wydawało jej się, że jaskinię wypełnia wysoki dźwięk, odbijający się echem od ścian,

przypominający długi syk. To niemożliwe - mówiła sobie Renn. To niemożliwe. Patrzyła, jak dym kręci się i gęstnieje, tworząc włóknisty kształt. Nie. Seshru nie żyje. Twoja matka nie żyje. Sama nakładałaś jej Znaki Śmierci. Patrzyłaś, jak chowają jej ciało. Znów zaśpiew. Wciąż i wciąż, jakby nie chciał się zakończyć, ale Eostra wreszcie przerwała. Raz jeszcze przygasł płomień.

...Narranderze... Przybądź! Z drugiej strony jaskini usłyszeli dźwięczny gł0s mężczyzny. - Przybywa Narrander. Renn wstrzymała oddech. Znała ten głos. - Twój czar jest niepełny - oznajmił głos. - Jest w nim włos żywego człowieka. Eostra milczała. - Kim on jest? - spytał Ciemny. Renn nie odpowiadała. Przeszłość łączyła się z kawałków jak lód

zamarzający na rzece, kiedy przyglądała się mężczyźnie wyłaniającemu się z cienia. Szerokim łukiem leciał ku niemu puchacz. Odpędził go toporem. Olbrzym stał niepewnie. Podarte zwierzęce skóry uderzały o jego chude nogi i ręce. Renn wiedziała, że jeżeli podeszłaby bliżej, zobaczyłaby skołtunioną brodę, błyszczącą od czegoś śliskiego. Brudną, jednooką twarz, szorstką jak kora.

Siódmy Pożeracz Dusz. Mówił o tym, kiedy się pierwszy raz spotkali. Zanim uderzył go krzemień, był młodym człowiekiem... - Narrander umarł - usłyszeli syczący głos Eostry, wyłaniający się z gęstego dymu. - Umarł w wielkim pożarze. - Kto inny umarł! - ryknął Wędrowiec. Powinien był żyć! Teraz Wędrowiec wszystko zakończy! - Nikt nie przeszkodzi Zamaskowanej.

Wędrowiec ryknął i rzucił się na stos kamieni, ale zanim do niego dotarł, zatrzymał się w miejscu. Szczelina skalna była zbyt wąska. Nie mógł przejść na drugą stronę. _ Powinien był żyć! - Jego wycie wypełniło jaskinię bólem. Renn nagle zobaczyła małe, przygarbione postacie, uczepione skały ponad jego głową. Długo się nie namyślając, wymierzyła. Ciemny założył kamień do procy.

Wycelowali. Po chwili jednak odłożyli broń. Toko- roty były poza ich zasięgiem. - Nad tobą! - krzyknęli jednym głosem Renn i Ciemny. Wędrowiec spojrzał gwałtownie w górę, kiedy uderzył go pierwszy kamień. Opadł na kolano. Kolejny kamień sięgnął celu. Wędrowiec upadł na ziemię tuż na krawędzi szczeliny. Topór wypadł mu z ręki i chwilę później usłyszeli gdzieś z głębi plusk wody. Wędrowiec

leżał bez ruchu. W tym momencie Renn nienawidziła Eostry bardziej niż kiedykolwiek. - Widzę Toraka - syknął Ciemny. Pociągnął ją na bok i wskazał - w końcu i ona go zobaczyła. Torak był w połowie drogi w górę filara, wokół którego kręciła się wataha psów. Był przywiązany pasem, głowa opadła mu na pierś. Nie ruszał się. - Toraku! - wrzasnęła Renn. Żadnej reakcji.

Musi być albo ogłuszony, albo chodzić z duchami. Nie chciała uwierzyć w to, że nie żyje. Zacisnęła szczęki i przygotowywała się do wypuszczenia strzały z łuku. Ile jest tych psów? Sześć? Siedem? A ona ma tylko trzy strzały. Najeżona bestia skoczyła, próbując dosięgnąć gołej stopy Toraka. Zagrała cięciwa łuku Renn. Pies padRIGHT SQUARE BRACKET'7d charkocząc, strzała przebiła mu gardło.

Stojący obok niej Ciemny wystrzelił z procy. Szara bestia upadła i leżała bez ruchu. Ciemny zabił jeszcze jednego kamieniem, roztrzaskując mu czaszkę, a Renn strzeliła kolejnemu w pierś. Pies cofnął się kilka kroków i spadł w przepaść, jego wycie było coraz słabsze, aż zamilkło. Dwa psy ruszyły przez jaskinię, znikając w tunelu, jak gdyby zwęszyły zwierzynę łowną. Ten, który został trafiony, krążył wokół

kamiennego zęba, na którym przycupnął Torak. U podnóża pojawił się tokorot i zaczął się wspinać, w zębach miał nóż. Renn założyła ostatnią strzałę na cięciwę i wycelowała. Jej ręce drżały. Stwór był demonem, ale miał ciało dziecka. Strzała przecięła ze świstem powietrze. Tokorot padł, piszcząc i trzymając się rękami za złamaną kość podudzia. Ciemny ponuro załadował kamień do procy, ale tokorot poczołgał się

w ciemność. Wytężając oczy, żeby przebić wzrokiem dym, Renn szukała kolejnego celu. Dym jednak był zbyt gęsty, a jego zapach wdzierał jej się w umysł. Wyobraziła sobie Zamaskowaną, która patrzy z bezgraniczną radością na opal ognia. Nikt nie przeszkodzi Eostrze. Renn odłożyła łuk. Tej bitwy nie wygra strzałami. Nieugięta wola Saeunn popychała ją do działania. Jesteś szamanką - mówiła sobie. Myśl jak

szamanka. Twój czar jest niepełny - powiedział przed chwilą Wędrowiec. - Jest w nim włos żywego człowieka. Renn zamarła. Spojrzała na splot otaczający opal ognia. Wydawało jej się, że jest złożony z różnokolorowych nici. Zobaczyła czerń, złoto, czerwień... Włosy. Eostra zniewoliła Pożeraczy Dusz przy pomocy własnych włosów. Wplotła je w

rzemień, który teraz przytrzymywał opal ognia, rzemień, który wiązał zmarłych Pożeraczy Dusz z nią samą - miał tam też być i włos Toraka, chciała związać jego duszę świata i odebrać mu moc. - Toraku! - krzyknęła Renn. - Przetnij splot!

Torak, związany w szpiku kostnym Pożeraczki Dusz, walczył, żeby się

uwolnić. Jego duch słabł. Eostra była za silna. Ktoś krzyczał z daleka. Głos przypominał Renn. To niemożliwe. Na chwilę ten krzyk rozproszył uwagę Eostry. Torak poczuł, że jej wola słabnie. To wystarczyło. Postanowił wykorzystać szansę. Otworzył oczy. Był z powrotem w swoim ciele. Ktoś wciąż krzyczał: - Przetnij splot wiążący opal ognia! Toraku! Przetnij, a czar pryśnie!

Odeślesz ich na zawsze! To rzeczywiście był głos Renn. Nie widział jej, ale zobaczył jej strzałę wystającą z gardła ogromnego psiska. Splot. Poczuł nagły przypływ sił. Wiedział, co robić Szybko odwiązał się i ześliznął po kamiennym fila_ rze. Z mroku skoczył na niego pies. Torak dźgnął g0 nożem w brzuch i rozpruł go. Pies upadł, Torak kopnął

martwe zwierzę na bok i dźgał ciemność. Nie widział żadnych tokorotów, żadnych psów, chociaż słyszał warkot jakiejś zaciekłej walki. Wolną ręką chwycił kamień i ruszył niepewnie w kierunku stosu, na którego szczycie stał ołtarz. Renn ma rację, to rzeczywiście jest sposób. Czar pryśnie, a Pożeracze Dusz znikną z tego świata na dobre. A co będzie z Eostrą? Raz jeszcze płomienie przygasły i śpiew ustał. Przez pełzający dym zobaczył, jak

Eostra rozkłada skrzydła i wzywa ostatniego z Niespokojnych Umarłych. Mądry jak wilk, ty, który masz silną wolę... Nie! Torak próbował krzyczeć, ale język stanął mu kołkiem. Bezradny słuchał, jak Pożeraczka Dusz woła ukochane imię, którego on nie wypowiedział na głos przez ostatnie trzy lata. Przez chwilę panowała cisza.

Wydawało mu się, że w jaskini odbija się echo wycia niewidzialnych wilków. Dym nad ołtarzem zatańczył i zgęstniał. Zaczął przybierać postać wysokiego mężczyzny. Z dłoni Toraka wypadł nóż i uderzył głośno o skałę. - Tato.

P

ostać otoczona zasłoną dymu była niedostrzegalna jak cień rzucany przez księżyc w chmurną noc, ale Torak wiedział. Wiedział, że patrzy na swojego ojca. Tato. To ja. Torak. Martwe białe oczy patrzyły na niego, ale go nie rozpoznawały. Duch jego ojca należał do Eostry. Gdzieś z oddali krzyczała Renn: - Przetnij splot! Odeślij ich na zawsze!

Odesłać własnego ojca? Na zawsze? Nie potrafił. Znów miał dwanaście lat był przerażony, nie wierzył własnym oczom, gdy patrzył, jak jego ojciec krwawi. Tato, nie umieraj. Proszę. Nie umieraj. RpZtfZfflt 17 Łzy lały mu się po policzkach, kiedy potykając się, szedł w kierunku stosu głazów.

- Przetnij splot! - krzyczała Renn.

- Nie potrafię - szepnął Torak. - Tato... Nie mogę cię znowu stracić. Zaczął się wspinać. Usłyszał grzechotanie kości i zaśpiew Pożeraczki Dusz. Poczuł nagły ból z tyłu głowy i zobaczył, że puchacz odfruwa z kosmykiem jego włosów w szponach. To nie ma znaczenia. Nie ma teraz znaczenia nic poza tym, żeby dotrzeć do taty. Stał, otoczony gorzką mgłą, przed ołtarzem. Z drugiej strony ołtarza Zamaskowana

śpiewała wśród Niespokojnych Umarłych, otoczona nimi jak cieniami. Wyciągnął rękę w kierunku ojca. Postać spowita w dym nie zareagowała. Torak wyobraził sobie, jak by mogło być, gdyby ojciec żył, gdyby byli wciąż razem, a opal ognia by nie istniał. Żal skręcał mu wnętrzności, wbijał się ostrym nożem w serce. Ale opal ognia naprawdę istnieje. Jest tu, w tej maczudze, pulsuje jak otwarta rana.

Z okrzykiem na ustach Torak sięgnął przez kamienny ołtarz, porwał maczugę i pociągnął ją w kierunku płomieni. Uchwyt Pożeraczki Dusz był jak uchwyt kamiennej dłoni. Torak nie potrafił nic zrobić. Drugą ręką uniosła trójząb, żeby go dźgnąć. Torak rzucił w jej stronę kamień. Trójząb upadł z brzękiem na ziemię. Toko- rot wbił się zębami w przedramię chłopca. Ale opaska Renn chroniła Toraka. Znów uderzył

kamieniem, krusząc czaszkę demona jak skorupkę jajka. Trzymając maczugę w dłoni, walczył z Pożeraczką Dusz ponad płomieniami. Przez otwory w masce zobaczył błysk jej 0czu. Zdecydowanym, zdesperowanym ruchem wyrwał maczugę i rzucił ją w ogień. Dusząc się od smrodu płonących włosów, uniósł kamień, uderzył i roztrzaskał opal ognia na krwawe drobiny.

Wrzeszcząc dziko, Eostra włożyła obie dłonie w płomienie, wydzierając z ognia kawałki opala i trzymając je przed sobą. Ostatnie strzępy płonących włosów zwijały się od gorąca i rozpadały w pył. Niespokojni Umarli zaczęli się rozpływać. Przez mgłę łez Torak przyglądał się temu bezradny, patrzył, jak postać jego ojca rozpływa się w ciemności. A jednak w ostatniej chwili twarz w gęstym dymie się zmieniła. Stała się

twarzą jego ojca, taką, jaka była, gdy żył, i rozświetliła się na widok syna. - Toraku... - powiedział cicho, jak gdyby westchnął przez sen. I po chwili zniknął. Torak stał roztrzęsiony przed ołtarzem. Wiedział, że Eostra wciąż ma w dłoniach kawałki opala ognia. Słyszał, że znów zaczyna swój zaśpiew. Eostra wzywa chodzącego z duchami

Eostra wiąże go ze sobą! Gdzieś z oddali usłyszał ostrzegawczy głos Renn. -Toraku! Za tobą! HoZpZtflt 3>8 Z a tobą! - wrzasnęła Renn. Była gotowa do strzału, ale tokorot zanurzał się w cień, wlokąc za sobą złamaną nogę. Wyglądało na to, że Torak wreszcie oprzytomniał. Zobaczył tokorota

czołgającego się po stosie głazów. Zobaczył Eostrę wymachującą kawałkami opala ognia, unoszącą swobodną dłoń w kierunku puchacza, który opadał cichym łukiem w jej kierunku, trzymając w szponach kosmyk włosów chłopca. W mgnieniu oka tokorot skoczył. Torak chwycił go za ramiona i przerzucił nad głową. Ten znów zaatakował, był niezmordowany. Zmagali się, walczyli, a ich ruchy były zbyt

gwałtowne, by Renn mogła celnie wymierzyć. Stojący obok niej Ciemny ściskał w dłoni procę_ Torak rzucił tokorota na ołtarz. Ten drgnął i skurczył się cały, jego kręgosłup pękł i martwy ześliznął się i czarnego, kamiennego ołtarza. Dwa ciemne kształty ruszyły z cienia i wspinały się po głazach w kierunku Toraka. Renn i Ciemny wypuścili pociski w kierunku psów. Trafili w ten sam cel. Stworzenie drapało

łapami, próbując utrzymać się na krawędzi urwiska, a później spadło z wyciem. Torak odwrócił się i patrzył na urwisko, jakby dopiero teraz je dostrzegł. Drugi pies skoczył na niego. Renn nie miała już strzał. Nerwowo badała dłońmi grunt wokół siebie, szukając kamieni. - Nie mamy już ani jednego - dyszał ciężko Ciemny. Chwycił jej toporek i rzucił z całej siły. Toporek uderzył w skałę kilka kroków

przed stosem głazów. Torak na kolanach walczył z psem, dłonie miał zanurzone w jego sierści i próbował odsunąć pysk zwierzęcia od swojej twarzy. Renn uderzała pięściami w skalną ścianę. Nagle pojawiła się srebrna strzała, przecinająca jaskinię - to Wilk biegł ratować swojego brata. Miał pokrwawione boki, jego białe kły błyszczały, a wzrok miał dzikszy niż

kiedykolwiek. Jednym potężnym skokiem znalazł się przy nich i zatopił zęby w gardle psa, odrywając go od Toraka. Wilk i pies toczyli się po głazach, warcząca plątanina czerni i szarości. Wilk skoczył pewnie na nogi i stał tak, dysząc ciężko, sierść miał sklejoną krwią. Pies leżał bez ruchu. Wilk rozdarł mu brzuch zębami, aż rozlały się wnętrzności. Puchacz leciał nisko przez jaskinię, żeby odwrócić uwagę Wilka od Toraka. Zbyt nisko.

Kiedy zniknął w ciemności, Renn zobaczyła Wilka kłapiącego szczękami, chwytającego skrzydło ptaka i ściągającego go na ziemię, a potem rozrywającego go na strzępy. Torak, całkowicie wyczerpany, opierał się o ołtarz. Z drugiej strony ołtarza Pożeraczka Dusz triumfalnie machała kosmykiem jego włosów. - Eostra wiąże go ze sobą! wrzeszczała. - Eostra żyje wiecznie! Wkładając jego włosy w

beznamiętne usta, chwyciła trójząb i dźgnęła go w klatkę piersiową. Torak ustąpił na krok i uniknął ciosu. Krążyli wokół ołtarza - Eostra dźgała trójzębem, a Torak, na zmęczonych nogach, unikał jej ciosów. Z drugiej strony jaskini ruszył jakiś cień. Renn wstrzymała oddech. Nie wierzyła własnym oczom - ujrzała Wędrowca na czworakach, odwracającego głowę raz w tę, raz w tamtą stronę. - Ukryci Ludzie! - Z jego gardła

wydobywał się suchy, szorstki głos. Torak i Pożeraczka Dusz wciąż krążyli wokół ołtarza. - Ukryci Ludzie tej Góry! Wzywa was Wędrowiec! Zetrzyjcie z powierzchni ziemi tę wiedźmę! Początkowo Renn nie czuła niczego. Po chwili lekkie drżenie pod dłońmi. Wędrowiec uniósł chude ramiona, a w jego głosie była coraz większa moc. - Wędrowiec was wzywa! Niech

zamkną się i zacisną szczęki Góry! Kamienne zęby w jaskini zadrżały. Renn patrzyła, jak wielki, wystrzelony w górę filar łamie się i rozpada na kamienną podłogę jaskini. - Pozbądźmy się na zawsze Pożeraczki Dusz! Zwisająca ze stropu kolumna uderzyła w kamienny ołtarz, który pękł wpół. Wciąż nie wypuszczając z dłoni kawałków opala ognia, Eostra zrobiła

kilka niepewnych kroków w tył, odsuwając się od zgliszczy. Była na krawędzi urwiska. Straciła równowagę i z okropnym, nieziemskim okrzykiem, który wyrwał jej się z gardła, upadła. Zanim jednak upadła i pochłonął ją wąwóz, ostrze włóczni chwyciło skraj płaszcza Toraka. Przerażona Renn patrzyła, jak chłopak próbuje się uwolnić. Ciężar był zbyt duży. Nie miał noża, żeby odciąć kawał skóry, w który

wczepiona była -włócznia. -Torak u! - wrzasnęła Renn. Torak upadł na kolana. Pożeraczka Dusz pociągnęła go za sobą w czeluść wąwozu.

J est głęboko w ziemi. Tu jest ciemno i zimno, # w uszach ryk, w nozdrzach zapach zgnilizny.

Czy jest już martwy? Ktoś go niesie. Pewnie go zabierają w miejsce, gdzie chowa się ludzkie kości. Teraz go kładą, ręce składają mu na twarz, mruczą cicho zaśpiew śmierci. Zostawiają go samego. HoZpZlflŁ 29 Nad nim kłębią się gwiazdy. Księżyce wstają, zachodzą i znów wstają. Wszystko, co było, jest i będzie przepływa przez niego. Jest małym dzieckiem w Jaskini, ssie mleko

wilczej matki. Ucieka z przecinki, w której leży umierający ojciec. Spada w czeluście wąwozu we wnętrzu Góry Duchów.

Znów jest pod gwiazdami. Pochylają się nad nim mali, podobni do cieni ludzie. Spogląda w te dziwne szare twarze o ostrych rysach, w oświetlone poświatą księżyca oczy. Gdzie jest Renn? - próbuje zapytać. Gdzie jest Wilk?

Widzi zmrużone powieki. Znów jest sam. Gwiazdy wciąż krążą nad jego głową. Najchłodniejsze, najciemniejsze światło. Ostatnie światło, które człowiek widzi przed śmiercią. Nie czuje bólu, tylko wielką pustkę. Nie chce umierać w samotności. Jest jednak taki zmęczony. Stoi, patrząc na swoje ciało. Nie chce odchodzić, ale musi, jest tak zmęczony. Z niechętnym

westchnieniem odwraca się od ciała i zaczyna się wspinać ku gwiazdom.

Pierwsze Drzewo świeciło jaśniej niż kiedykolwiek. Całe niebo było rozświetlone falującą, pobłyskującą zielenią i czekało, by przywitać ducha Toraka. Chłopiec o białych włosach wyciągnął Renn z wnętrza jaskini, kazał jej usiąść przy ognisku, okrył jej ramiona wełnianym płaszczem

i włożył w dłonie parujący kubek. Trzęsła się tak bardzo, że większość gorącego płynu się rozlała. Toraka i Wilka nie było. Zostawili ją samą w tej pustce. Obojętnym wzrokiem spoglądała na białe kamienne postacie, które tkwiły w każdej szczelinie jaskini. Tutaj nic nie było realne. Ani ta jaskinia, ani koszmarna ucieczka przez tunel, podczas której zewsząd spadały skały i kamienie, a Ciemny ciągnął ją w

bezpieczne miejsce. Torak nie żył. To nierealne. Po drugiej stronie ogniska były trzy kruki - jeden biały i dwa czarne ożywione, irytująco dziobiące się po skrzydłach. - Zbudziły ich duchy - powiedział Ciemny, grzejąc dłonie nad ogniem. Większość odeszła do swoich klanów, ale kilka zawsze zostaje. - Mówił dalej - coś o swojej siostrze, której tu nie ma, więc może tym razem znalazła

spokój w niebiosach - ale Renn przestała go słuchać. Noc Dusz. Wyobraziła sobie górskie klany świętujące ze swoimi umarłymi, potem swój własny klan gdzieś daleko w Lesie; może już czują, że skończył się czas ponurych rządów Eostry. - Renn - powiedział Ciemny, przywracając ją na chwilę do rzeczywistości. - Torak wyrysował sobie Znaki Śmierci. Przynajmniej jego dusze pozostaną

razem. Ale on nie ma opiekuna klanu pomyślała ponuro. - Kto zatem przyjdzie go poprowadzić, kto pokaże mu drogę do Pierwszego Drzewa? Wilk przyglądał się ostatnim Chodzącym Oddechom, które znikały w czeluściach wąwozu. Szedł za nimi z wnętrza Góry, z nadzieją, że doprowadzą do go Wysokiego Bezogona. Tak się jednak nie stało. Stał teraz w wyjącej Ciemności, wiatr kąsał go w

futro i kradł zapachy. Czuł strach. Teraz było inaczej niż wcześniej, kiedy on i jego wilczy brat się rozdzielali. Teraz było tak, jak gdyby ogromne Szybkie Mokre huczało, oddzielając ich od siebie - takie, przez które nie da się przejść. Popiskując cicho, Wilk biegał po Jasnym Miękkim Chłodnym tam i z powrotem. Gdzieś w tle wycia wiatru i szumu Mokrego usłyszał pisk tak wysoki, że to było jak

usłyszeć światło. Znał ten pisk. Był to głos kości jelenia, którą Wysoki Bezogon zawsze nosił przy sobie, w której trzymał startą na pył ziemię, którą niekiedy go smarował. Dźwięk wydobywający się z kości jelenia, której śpiew Wilk słyszał już dawno temu jeszcze w Lesie. Napełniony nadzieją i radością, ruszył w kierunku tego odgłosu - w dół zbocza, obok miejsca, w którym walczyli z psami, w

kierunku Szybkiego Mokrego, które bulgocząc, wydobywało się z Góry. Tuż obok leżał Wysoki Bezogon. Wilk uderzył pyskiem w jego klatkę piersiową i polizał w nos. Obudź się. Wysoki Bezogon się nie poruszył. Wilk szczeknął mu w uszy. Drapał łapami, delikatnie gryzł chłodną twarz. Żadnej reakcji. Świat Wilka rozpadł się na części. Nie. Nie. Wysoki Bezogon jest Bez Oddechu!

Ale róg wciąż śpiewa. Śpiew zanurzył się głęboko w ciele Wilka i zmieniRIGHT SQUARE BRACKET'7d w tę dziwną, niezachwianą pewność, która niekiedy do niego przychodziła. Teraz wiedział już, co robić. Mając przed sobą nowy cel, Wilk zaczął biegać w kółko, łapiąc zapach. Jest delikatny, ale bardzo dobrze znany. Zapach wilczego brata. Wilk rzucił się pędem w tamtym kierunku. Nie dobiegł daleko, nawet nie do

połowy Góry, kiedy go zobaczył. Był tego samego kształtu i wielkości, co Wysoki Bezogon, ale nieco mglisty na krawędziach - Oddech, Który Chodzi. Wyczuł, że jest zagubiony i zdezorientowany. Zwolnił kroku, żeby go nie przestraszyć, i pomachał ogonem. Oddech, Który Chodzi zobaczył go i przystanął, kołysał się z nogi na nogę i mrugał powiekami. Wilk ustawił się bokiem przy jego nogach i delikatnie

popchnął. Oddech, Który Chodzi zachwiał się. Wilk, delikatnie popychając go pyskiem i barkiem, prowadził go w dół zbocza. Kiedy dotarli do ciała, Wilk pchnął go do środka. Wysoki Bezogon zatrząsł się nagle i westchnął. Wilk lizał twarz swojego brata, żeby go ogrzać, a później położył się na nim, żeby tym razem Oddech, Który Chodzi nigdzie sobie nie poszedł.

Ciemny powiedział, że idzie po rzeczy Renn, które zostawiła na Górze, może ona też powinna pójść, bo na widok wschodzącego słońca poczuje się trochę lepiej, jemu to czasem pomagało. W nocy padał śnieg. Martwy chłód Eostry wyparował. Kruki ścigały się na tle rozjaśnionego nieba, płatki świeżego puchu błyszczały w świetle wschodzącego słońca. Ciemny się myli. To nie pomaga. To był jej pierwszy świt bez Toraka.

Stąpając po świeżym śniegu za śladami Ciemnego, myślała o czekającej ją długiej wędrówce, o powrocie do Lasu. Będzie musiała opowiedzieć o tym, co się stało. Teraz, kiedy Saeunn nie żyje, klan będzie chciał, żeby to ona została szamanką Kruków. Czeka ją długie, wypełnione samotnością życie. Nie mogła znieść tej myśli. Doszli do śnieżnej jamy, którą kiedyś Torak wykopał, i Ciemny wszedł do środka w

poszukiwaniu jej rzeczy. - To dziwne - powiedział, kiedy wrócił. Renn nie mogła się skupić na tym, co mówi, ale kiedy wciąż nalegał, pozwoliła mu pokazać, co znalazł. Wielkie, tępe ślady stóp na śniegu. Pomyślała, że Wędrowiec znalazł drogę wyjścia. To dobrze. Ale w głębi serca tego nie czuła. Biały kruk zakrakał donośnie i zatoczył koło w powietrzu, kierując się na

zachód. Ciemny ruszył w pogoń za ptakiem. Renn tkwiła w miejscu. Światło odbijało się w skrzydłach kruka ostro jak od lodu, kiedy leciał w kierunku strumienia wypływającego z niewielkiej groty pośrodku kamiennego piargu. Wylądował na pokrytym śniegiem wzgórku, nastroszył pióra i zaczął krakać, a z jego dzioba wydobywały się maleńkie chmurki oddechu.

- Renn! - zawołał Ciemny. Renn pomasowała skronie. Czego on jeszcze chce? Biały kruk uniósł się gwałtownie w powietrze i odfru- nął. Maleńki wzgórek się poruszył. Wydobył się z niego Wilk, który zaczął otrząsać się ze śniegu, a później zawrócił i ruszył w kierunku Renn. - Wilku - głos jej się łamał. Popędziła w dół w kierunku piargu. Wilk skoczył na nią,

wywrócił na plecy i pokrył jej twarz mokrymi wilczymi pocałunkami. Zarzuciła mu ramiona na kark, ale wydostał się z jej uścisku i popędził z powrotem w kierunku Ciemnego. Biały kruk nie przestawał krakać, teraz przyłączyły się do niego Rip i Rek. Wilk, machając ogonem, krążył wokół śnieżnego wzgórka, a Ciemny klęczał tuż przy nim, krzycząc: - Renn! To Torak! On żyje!

Alilcze szczenię obudziło się zdumione. To wycie ' V wilka! A jednak nie. To tylko kruki udające wilka. Często się tak bawiły. Śmiały się, kiedy mały biegał w kółko, szukając stada. Poirytowany położył się bez życia na ziemię i przykrył nos ogonem. Nie udało mu się jednak znów zasnąć. Był zbyt głodny.

Wyczołgał się spod skały i stał teraz u stóp Jamy, węsząc w powietrzu. RIGHT SQUARE BRACKETiezi)ZlPRIGHT SQUARE BRACKETt 40

Przyszło Światło, ale nie było kruków; nie mógł więc liczyć na mięso. Teraz było cieplej, Jasne Miękkie Chłodne było głębsze. Od miejsca, w którym stało szczenię, białe zbocze opadało ostro, potem znów pięł0 się i stawało się Górą. Nawet ona

wyglądała przychylniej. Kiedyś szczenię chciało do niej dotrzeć, ale kruki je przepędziły. Małego to zezłościło. Potem usłyszał okropne dźwięki z góry - straszliwe, wściekłe psy, których głosy brzmiały tak, jak gdyby te potwory jadły wilcze szczenięta. Już więcej nie próbował. Mrużąc oczy od jaskrawego światła, szczeniak wyszedł na Jasne Miękkie Chłodne i natychmiast zapadł się w nim po sam

brzuszek. Lękliwie omiatał wzrokiem Górę, sprawdzając, czy nie ma tam tego okropnego puchacza. Ale nie było go. Może Duży Bezogon go przegonił. Duży Bezogon przyszedł, kiedy było ciemno, a szczenię, próbujące upolować leminga, wpadło w dziurę i nie mogło wyjść. Mały długo piszczał i poszczekiwał, kiedy Duży Bezogon zajrzał do środka. Miał silny, uspokajający zapach, więc wilcze

szczenię pomachało ogonem. Duży Bezogon wyciągnął je na śnieg, rzucił mu ochłap pięknego, gładkiego mięsa i poszedł dalej. Na wzgórzu było bardzo cicho. Nawet wiatr ustał. Ten spokój był przerażający. Tu jestem! szczeknął wilczek. Żadnej odpowiedzi. Mały zaczął popiskiwać. Tak bardzo brakowało mu stada, że to aż bolało.

Nagle przestał piszczeć. W oddali usłyszał głębokie, odbijające się echem krakanie kruków. Nadstawił uszu. To były jego kruki! Szczeknął kilka razy. Nie nadleciały. W takim razie on sam do nich pójdzie. Odważnie przedzierał się przez Jasne Miękkie Chłodne. Zapadło się pod nim i wilczek stoczył się ze zbocza. Na samym dole wyprostował się i

kichnął. Jama była bardzo wysoka, tak wysoka, że nie potrafiłby się do niej wspiąć. Co ma teraz zrobić? Gdzieś między wzgórzami rozległo się wycie wilka. Szczenię skoczyło na równe nogi. To nie żadna sztuczka kruków. To prawdziwy wilk. To matka! Szczekał z całej siły. Tu jestem! Tu jestem! Wycie ustało.

Wilczek szczekał i szczekał nieustannie, przedzierając się przez Jasne Miękkie Chłodne. Tu jestem! Tracił już siły, kiedy zobaczył mroczny cień pędzący w dół zbocza - nagle skoczyła na niego jego matka, toczyli się razem, on popiskiwał i zatapiał nos w jej futro, ona trącała go pyskiem, a on wciągał w nozdrza ukochany, silny, mięsny matczyny zapach. Oddała mu z żołądka trochę jedzenia, on zaczął je

połykać, a ona dokładnie go wylizała. Później oboje oparli się o siebie bokami i wyli ze szczęścia ku Górze. Wilczek wciąż wył, kiedy matka szczeknęła i skoczyła w bok. Mały przestał wyć i otworzył szeroko oczy. A tam, jak wiatr, przez Jasne Miękkie Chłodne pędził ku nim jego ojciec.

est lato i Renn spaceruje z Torakiem pod szemrzącymi na wietrze drzewami. - Nie idź nigdzie - mówi. Torak odwraca się do niej i uśmiecha, a ona widzi w jego oczach maleńkie zielone iskierki. - Ale Renn - odpowiada - Las ciągnie się po horyzont. Widziałem go z Góry. - Proszę. Nie zniosę tego. Dotyka jej policzka i odchodzi. Renn zagryzła pięść i otuliła się

szczelniej śpiworem. Może do tego w ogóle nie dojdzie mówiła sobie. - Wszystko jest w porządku. RpZpZIflŁ 41

Odwróciła się na drugi bok i patrzyła na światło falujące ponad belką stropową. Była z powrotem w Le sie, w ogromnym szałasie, w którym cały Klan Kruka mieszkał wspólnie przez zimę.

Wszystko to było znajome - ściany z pni drzew, uszczelnione mchem, dach ze skóry reniferów, otwarty ku gwiazdom nad ogniskiem. W nozdrzach czuła zapach dymu. Słyszała trzaski paleniska i cichy pomruk głosów. Jesteś bezpieczna w swoim klanie mówiła sobie. - Czasy Ciemności są już za nami, wróciło słońce. Klan Czerwonego Jelenia rozbił obóz tuż obok, a Torak jest... Nagłe usiadła sztywno. Nie widziała go

w półmroku. Nie było w tym jednak nic dziwnego. Dni są wciąż bardzo krótkie, więc polowania odbywają się już po ciemku, przy świetle księżyca i Pierwszego Drzewa. Ludzie wokół niej siedzieli spokojnie, ostrząc krzemienie lub szyjąc. Trzy księżyce minęły od Nocy Dusz. Dla Klanów Otwartego Lasu Eostra i choroba cienia były tylko wspomnieniami. Renn ubrała się i poszła szukać

Ciemnego. Jego białe włosy jaśniały, odbijały blaski po drugiej stronie szałasu. Siedział na pryczy i coś zawzięcie rzeźbił. Durrain, Szamanka Klanu Czerwonego Jelenia, mówiła mu coś, kawałkiem węgla drzewnego zaznaczając krój kurty na skórze jelenia. Renn spytała, czy widzieli Toraka. Ciemny odparł, że chyba poszedł szukać wilków. Renn odwróciła się do niego plecami i udawała, że ogrzewa dłonie przy ogniu.

- Co się stało? - spytała Durrain. - Nic - skłamała Renn. Sądziła, że to niemożliwe, by zatęskniła za Górami, ale tak było. Tęskniła za tymi pierwszymi dniami w jaskini Ciemnego; za tym, co było później, kiedy wędrowała z Klanami Łabędzia i Górskiego Zająca. Torak powoli dochodził do siebie, zarówno fizycznie, jak i na duchu, a ona była z nim cały czas. Opowiedział jej o tym, jak Wilk sprowadził go ze świata

umarłych, mówił jej o swoim ojcu. Ona z kolei powiedziała mu o Wędrowcu i ostatnim podarunku Saeunn, który otrzymała we wnętrzu Góry. Omawiali sztukę magii Eostry i doszli do wniosku, że ich dusze świata ochroniła ochra z rogu na leki jego matki. Była z nim, kiedy zostawił Ukrytym Ludziom w ofierze amulet w kształcie foki, należący niegdyś do jego ojca; kiedy pomagała czarownikom górskich klanów zaganiać demony z powrotem do Innego

Świata - została przy rytuałach za dusze dzieci-tokorotów, bo gdyby sprawy potoczyły się inaczej, ona również mogłaby stać się tokorotem. Z tym wszystkim mierzyli się razem, ramię w ramię. Jednak odkąd wrócili do Lasu, wszystko się zmieniło. - Renn? - rzucił Ciemny. - Co takiego? - odparła. - Pójdziemy go poszukać?

- Och, daj mi spokój! Nie zważając na karcące spojrzenie Durrain i krzywy uśmiech Ciemnego, który poczuł się urażony tą odpowiedzią, tupiąc, ruszyła po swój łuk. - Aha, Renn - powiedział Fin-Kedinn, siedząc z drugiej strony ogniska i robiąc strzały. Pomóż mi, dobrze? - Idę na polowanie. - Ale najpierw mi pomóż.

Westchnęła ciężko i rzuciła łuk na ziemię. Jej wuj wygładził już drzewce strzał z olchowego drewna i przywiązał do nich ścięgnami zwierzęcymi krzemienne groty. Tuż obok niego leżały małe stosy przeciętych na pół piór pardwy, przebrane na lewe i prawe przywiązywał po trzy lotki do drzewców. U jego stóp leżał przyjaźnie wyglądający pies. Fin-Kedinn spytał Renn, dlaczego jest wściekła, a ona odparła, że wcale nie

jest. Dlaczego - pomyślała - on chce, żebym to głośno powiedziała? Wie przecież, co się stało. Toraka wciąż teraz nie ma. A ludzie kłaniają mi się, jak gdybym była nową szamanką Kruków, którą przecież nie jestem i nie będę, dopóki nie powiem „tak". Fin-Kedinn najwyraźniej zgadywał jej myśli, bo powiedział po chwili: -Jesteś tu już jakiś czas, a nie zapytałaś mnie ani razu, jak umarła nasza szamanka.

Renn puściła jego pytanie mimo uszu i ostrzyła koniec drzewca, na którym umieściła dość piór, by strzała leciała prosto. - To się stało zaraz po tym, jak wróciłem z gór - zaczął przywódca Kruków. Zaczekała, bo chciała mieć pewność, że wrócę i że utrzymam jedność klanów. Wybrała chłodny, bezwietrzny dzień, zagajnik ostrokrzewu pół dnia marszu od obozowiska. Położyliśmy ją na śniegu w śpiworze, a ona wypiła napój,

który wcześniej przygotowała, żeby poczuć się senna. Śpiewaliśmy naszym przodkom, żeby im powiedzieć, że nadchodzi. Później powiedziała, żebyśmy już poszli. To była dobra śmierć. Renn odłożyła nóż. - Wiem, dlaczego mi o tym mówisz. Z tego samego powodu, dla którego prosiłeś Durrain, żeby została. Żeby się upewnić, że zajmę jej miejsce.

Fin-Kedinn przyglądał się jej w milczeniu. - Dlatego się boisz? - Nie boję się! - warknęła. Pies położył uszy po sobie i przycisnął się bokiem do nogi Fin-Kedinna. Renn patrzyła niechętnie w ogień. - To niesprawiedliwe! - wyrzuciła w końcu z siebie. - Kłaniają mi się i nazywają szamanką, ale jego się boją. Niektórzy nawet robią znak ręką, żeby go odpędzić.

- On wrócił ze świata umarłych, Renn. To naturalne, że są niepewni i zdezorientowani. Wiedzą jednak, ile mu zawdzięczają. - Tak, tak - powiedziała gorzko. Zaczęli nawet o nim opowiadać historie - Słuchający, który rozmawia z wilkami i krukami. Po prostu nie chcą, żeby z nimi mieszkał. - A Torak? Czego on chce? Jak zawsze Fin-Kedinn wyczuł, co naprawdę ją niepokoi. - Nie wiem - powiedziała smutno. Fin-

Kedinn przesunął palcem po drzewcu strzały. - Ludzie mówią, że na Początku wszyscy byli tacy jak Torak, znali dusze innych stworzeń. Teraz on jest jedyny. Durrain uważa, że być może ostatni, że w przyszłości być może nie będzie chodzących z duchami i wszystko, co pozostanie, to przyjaźń między psem i człowiekiem - niejasne wspomnienie o tym, jak kiedyś było naprawdę. Przerwał. - Torak

nigdzie nie należy, Renn. Klany to wiedzą. I on to wie. Renn skoczyła na równe nogi. - Nawet ty? Chcesz, żeby odszedł? - Chcę? - Niebieskie oczy Fin-Kedinna rozbłysły. - Uważasz, że chcę, żeby odszedł? - Więc każ mu zostać! - Nie - powiedział przywódca Kruków. - On musi odnaleźć własną drogę.

Fin-Kedinn zatrzymał Toraka, kiedy ten wyruszał na poszukiwanie Wilka, i kazał mu pójść ze sobą w górę doliny, żeby sprawdzić wnyki. Torak już miał zaprotestować, lecz coś w głosie jego przybranego ojca kazało mu milczeć. Do świtu było jeszcze daleko, ale księżyc świecił jasno, a drzewa rzucały długie, błękitne cienie na zamarzniętą rzekę. Torak i FinKedinn szli po trzeszczącym lodzie, otoczeni

chmurami swoich marznących w powietrzu oddechów. Po drugiej stronie rzeki renifer przestał kopać w śniegu i patrzył, jak przechodzą, a później wrócił do przeżuwania porostów. Zbyt późno Torak zauważył, ze FinKedinn ma ze sobą mieszek z jedzeniem i posłanie; zapytał, czy powinien był zabrać również coś dla siebie. Fin-Kedinn odpowiedział, że nie. Wkrótce skręcili w boczny jar. - Ale wnyki są w górnym biegu rzeki -

powiedział Torak. Fin-Kedinn w milczeniu szedł dalej. Śnieg był tutaj znacznie głębszy. W świetle księżyca drzewa połamane podczas lodowej burzy rzucały dziwaczne, garbate cienie. Wędrowiec siedział pod złamanym drzewem, wiążąc rzemienie na butach. Torak zatrzymał się. Wydawało mu się rzeczą niemożliwą, że ta obszarpana ruina człowieka była kiedyś wielkim Czarownikiem. Tylko Fin-Kedinn zajrzał głęboko w serce

Wędrowca i dostrzegł, że pozostały tam jeszcze szamańskie umiejętności i przebłysk zdrowego rozsądku, który każe mu przejść przez góry i znaleźć legowisko Eostry. Wiara przywódcy Kruków okazała się zasadna. Fin-Kedinn przyłożył ściśnięte pięści do piersi na znak przyjaźni. - Narranderze - powiedział cicho. Wędrowiec jakby go nie słyszał. Torak ostrożnie podszedł i usiadł przy nim.

- Wędrowcze - zaczął - ocaliłeś mi życie. Dziękuję ci. - Co? Co takiego? - burknął starzec. - Wyniosłeś mnie z wnętrza Góry. Przykryłeś mi dłonie i stopy, żebym nie dostał odmrożeń. Wędrowiec wyciągnął wesz z brody, zgniótł ją między kciukiem a palcem wskazującym i zjadł. - To Ukryci ocalili wilczego chłopca. Wędrowiec tylko wyciągnął go na zewnątrz. -

Przeżuwając kolejną wesz, zaśmiał się głośno. - Skała przecięła Zamaskowaną na dwie części, jak komara! A gdzie jest Narik? Zbliżył się do nich Fin-Kedinn. - Chodź z nami do obozowiska, Narranderze. Będzie ci ciepło. Zaopiekujemy się tobą. Wędrowiec okrył się szczelniej dziurawymi skórami i gestem dłoni kazał przywódcy Kruków odejść. - Narik i Wędrowiec idą do swojej

pięknej doliny. Sami się sobą zaopiekują. Fin-Kedinn westchnął i położył na śniegu zawiniątka. - Ubrania. Jedzenie. To dla ciebie, stary przyjacielu. - Ubrania, jedzenie - przedrzeźniał go Wędrowiec. - Ale gdzie jest Narik? Fin-Kedinn zawahał się. - Narik zginął w wielkim pożarze powiedział łagodnie. - Pamiętasz? Twój syn zginął. Torak przyglądał się tej scenie bez

słowa. -Aha, jest Narik! - krzyknął Wędrowiec, wyciągając z czapki rozespaną nornicę śnieżną. - Wędrowcze - zaczął Torak powoli. Powiedziałeś mi, że straciłeś oko, kiedy rozbijałeś krzemień. Może straciłeś je w wielkim pożarze, kiedy mój ojciec rozbił opal ognia? Stary człowiek pogłaskał zwierzątko brudnym palcem. - Wyskoczyło samo - powiedział ponuro - i zjadł je kruk. Kruki lubią oczy.

Fin-Kedinn popatrzył na niego poważnym wzrokiem. - Pomściłeś śmierć Narika. Pomogłeś zakończyć straszliwe czasy rządów Szamanki Klanu Puchacza. Chodź z nami. Żyj w pokoju. Stary człowiek mruczał coś do siebie i kiwał się do przodu i do tyłu w milczeniu. Fin-Kedinn pokazał gestem Torakowi, że powinni odejść. Odwrócił się jeszcze raz do Wędrowca i powiedział:

- Żegnaj, Narranderze. Niech opiekun klanu płynie z tobą. Kiedy wstawali, żeby odejść, Wędrowiec wyciągnął błyskawicznie dłoń, chwycił Toraka za kurtę i przyciągnął do siebie długimi szponami. Chwyt miał silny. To- rak poczuł, że omiata go niezdrowy oddech, w jednym oku starca dostrzegł przebłysk jak srebrny grzbiet ryby w mulistym jeziorze. - Wilczego chłopca coś dręczy, co? Kawałki dusz przykleiły się do jego

ducha? Wielkiego Wędrowca, Lasu, Zamaskowanej? Jest jak Wędrowiec, tak, za blisko podszedł, więc musi być cały czas w ruchu! Torak wyszarpnął się z okrzykiem. Wędrowiec zaśmiał się charkotliwie, a później zaczął kaszleć. Zostawili go w świetle księżyca pośród połamanych drzew, przyciskającego nornicę śnieżną do piersi.

Obaj milczeli, podążając w kierunku wnyków. Kiedy tam dotarli, znaleźli trzy pardwy i dwa zające sztywniejące na śniegu. FinKedinn oskubał z piór jedną z pardw, a Torak rozpalił ognisko i postawił przy nim płaski kamień, żeby się rozgrzał. Fin-Kedinn podzielił mięso pardwy i położył je na kamieniu. Kiedy już się posilili, wyjął zza pasa końcówkę rogu jelenia i zaczął ostrzyć nóż. Odezwał się dopiero po chwili.

- Kiedyś mówiłem ci, że siódmy Pożeracz Dusz zginął w płomieniach. Powiedziałem ci tak dlatego, bo przyrzekłem Narranderowi nie wyjawiać nikomu, że przeżył. Torak słuchał go w milczeniu. Po chwili odezwał się: - Narik. Jego syn? Fin-Kedinn nie odpowiadał przez chwilę. Później opowiedział historię, którą podzielił się z nim ojciec Toraka tamtej tragicznej nocy. Narik miał osiem wiosen, kiedy

Narrander dołączył do Uzdrawiaczy. Niedługo potem chciał się z nimi rozstać, ale mu nie pozwolili. Był uparty. Aby wymusić na nim posłuszeństwo, Szamanka Klanu Puchacza zabrała Narika... Fin-Kedinn pokręcił głową. - Noc Dusz. Twój ojciec sprowadził ich na miejsce, które później zostało nazwane Spalonym Wzgórzem. Rozpalił wielkie ognisko. Rozbił na kawałki opal ognia. Czarownik

Fok był straszliwie poparzony. Wędrowiec stracił oko. Wszyscy ocaleli... Oprócz Narika. Był związany, ukryty przez Zamaskowaną. Ojciec znalazł ciało. Oszalał z żalu. Węgielki pękały w ognisku. Szara sowa przemknęła obok nich w drodze na polowanie. Torak uniósł głowę i przyglądał się światłom Pierwszego Drzewa, które blakły wraz z nastaniem świtu. Myślał o Nariku i Narranderze, o swojej matce i ojcu, 0 mądrych szamanach i szamankach,

którzy zeszli na złą drogę i stali się Pożeraczami Dusz. Tyle cierpienia. 1 po co to wszystko? - Już po wszystkim, Toraku - powiedział cicho Fin- -Kedinn. - Wiem. Ale myślałem... Myślałem, że będę się z tym lepiej czuł. - To wymaga czasu. - Jak długo jeszcze? Przywódca Kruków rozłożył bezradnie ręce.

- Po śmierci twojej matki musiało minąć wiele zim, zanim uspokoił się mój duch i zaleczyły się jego rany. - Co pozwoliło ci wrócić? - Opieka nad moim klanem. Wychowywanie Renn. Jej imię zawisło między nimi jak obłok zmarzniętego powietrza. Torak wstał i odszedł kilka kroków, a później wrócił. - Wiem, że ona musi zostać. I może Wędrowiec ma rację. Może zawsze

będę się włóczył po świecie jak zbolała dusza. Ale nie mogę... Nie chcę jej stracić. Chciał, żeby Fin-Kedinn zrobił coś, by było lepiej, ale przywódca Kruków miał kamienną twarz. W milczeniu schował nóż do pochwy. - Zaniosę zająca i pardwy do obozowiska - powiedział jakby mimochodem. - Ty zgaś ognisko i sprawdź, czy coś się nie złapało na haki w rzece.

Renn zapomniała o zabraniu jedzenia, więc o świcie była głodna i w złym humorze. Nie udało jej się znaleźć Toraka, chociaż widziała wiele śladów wilków; czuła się okropnie, myśląc o Ciemnym. Klany z Gór tolerowały go tylko dlatego, że był z Torakiem, ale kazano mu spać w osobnym szałasie na skraju obozowiska. Klan

Kruka również był wobec niego nieufny, chociaż ludzie tego klanu zmienili zdanie, kiedy zobaczyli Arka - chłopiec z białym krukiem zasługiwał na szacunek. Sam Ciemny natychmiast polubił Las i uwielbiał być pośród ludzi. Wczoraj jednak Renn znalazła go w obozowisku, gdy z lękiem i niepewnością wodził palcami po małym, wyrzeźbionym w łupku bawole, którego przyniósł ze swojej jaskini. Przypomniała mu, że

Fin-Kedinn obiecał, że może zostać tak długo, jak chce, a on uprzejmie skinął głową; ale widziała, że tak naprawdę w to nie wierzy i że z niepokojem myśli o dniu, kiedy każą mu odejść. A ty byłaś dla niego okropna - beształa się, powłócząc nogami w kierunku obozowiska. Bardzo mądrze Renn. Tego właśnie mu trzeba. Torak był na zamarzniętej rzece, robił przeręble w lodzie narzędziem z rogu

jelenia i wyciągał liny. Obok niego leżał stos siei, które natychmiast zamarzały, a Rip i Rek kręciły się w pobliżu, udając, że wcale ich to nie interesuje. Torak spojrzał na zbliżającą się Renn i wrócił do pracy. W przeciwieństwie do niej wciąż nosił płaszcz Klanu Górskiego Zająca, ściągnięty pasem, który podarował mu Krukoslik na pożegnanie. Pas był zrobiony z jeleniej skóry, szeroki i

ozdobiony wieloma rzędami zębów renifera. Renn pomyślała, że Torak wygląda dobrze, ale nie przypomina nikogo z Otwartego Lasu. Spytała go, czy nie przeszkadza mu to, że wygląda inaczej niż pozostali. - A dlaczego? - powiedział, wzruszając ramionami. - Taki właśnie jestem. Renn chwyciła róg jelenia i zaczęła drapać po lodzie. - I nic cię to nie obchodzi? - A dlaczego miałoby obchodzić? Nie

mogę przecież tego zmienić. Przez chwilę Renn wydawało się, że rzeczywiście jest kimś obcym - wysoki, młody człowiek o niepokojących, jasnoszarych oczach, w nieznanym klanowi ubraniu, z tatuażem wyrzutka na czole. Myślała, że FinKedinn ma rację, że on do nas nie należy. Zawsze będzie tylko i wyłącznie sobą. - Chcę cię prosić, żebyś mi coś przyrzekł - powiedziała głośno.

- Co takiego? - spojrzał na nią niespokojnie. Chciała go prosić, żeby nie odchodził od klanu, ale zamiast tego wypaliła: - Proszę cię, nie chodź z duchami w mojej duszy. Nigdy. -Co takiego? - zaczerwienił się. - Ale ja... Nigdy bym... To znaczy, dlaczego miałbym? Przecież i tak wiem, co myślisz. Renn patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Ty... Ty wiesz, co myślę? Przełknął ślinę. - ...Tak, na swój sposób. Rzuciła róg jelenia na śnieg i odeszła na sztywnych nogach. - Renn... Śnieżna kula uderzyła go prosto w twarz. - Widzisz! - krzyknęła. - Nie wiedziałeś, że to zrobię, prawda? Torak mrugał oczami i pluł śniegiem. Nad czymś się zamyślił. Renn uznała, że

lepiej będzie wziąć nogi za pas. Kiedy biegła w kierunku brzegu rzeki, usłyszała, że Torak podąża za nią. Uchyliła się. Śnieżna kula nie trafiła w nią, ale prosto w Ciemnego, który przyszedł zobaczyć, skąd te wrzaski. - Cooo... - Ciemny był zdumiony. - To taka zabawa! - dyszała ciężko Renn, biegnąc obok niego. Krzyknęła, kiedy następny

śnieżny pocisk Toraka uderzył ją mocno w ramię. Ciemny szybko zrozumiał zasady i po chwili w powietrzu było gęsto od śnieżnych kul. Renn dobrze celowała, ale Ciemny jeszcze lepiej. Torak najgorzej, ale nadrabiał to zawziętością. Podekscytowane krakanie kruków sprowadziło wilki, które wypadły biegiem z Lasu. Wilk podskakiwał, okręcał się w powietrzu i łapał śnieżne kule w locie; Ciemnofutra

dostawała najwięcej trafień, bo była łatwym celem, a Kamyczek biegał w kółko, szczekając i plącząc się wszystkim pod nogami. W końcu Torak i Renn zaczęli rzucać w Ciemnego i zasypali go śnieżnymi kulami tak, że nie mógł wytrzymać ze śmiechu i upadł. Dysząc ciężko i trzymając się za boki, Torak i Renn rzucili się na śnieg obok niego, Wilk i Ciemnofutra wpadli na nich, a Kamyczek wdrapał się na szczyt.

Leżeli tak, patrząc w niebo, przeżuwając leszczynowe ciasteczka, które przyniósł ze sobą Ciemny, i rzucając okruszyny krukom. Później jakaś chmura zakryła słońce i nagle zrobiło się zimniej. Kamyczek oddalił się w kierunku rzeki i zaplątał w rybacką linę. Ciemny poszedł mu pomóc, a Wilk i Ciemnofutra ruszyli za nim. Renn odwróciła się na brzuch i spojrzała na Toraka.

-Jeżeli masz odejść - powiedziała - zrób to szybko i miejmy to już z głowy. Torak usiadł gwałtownie. - Renn... -No? Zmarszczył brwi. - Renn. Wstała i odeszła.

Wilki wróciły polować do Lasu, a pozostali do obozowiska - zmęczeni,

oblepieni śniegiem, zapomnieli całkiem o rybach, które zostały na lodzie. Fin-Kedinn patrzył to na Toraka, to na Renn, później kazał Torakowi wrócić po ryby, a Renn znaleźć Durrain, która o nią pytała. - Ciemny, zostań tu jeszcze chwilę powiedział uprzejmie. - Muszę z tobą pomówić. O, nie - pomyślała Renn. Widziała, że Torak ociąga się i martwi o przyjaciela. - Pójdę po swoje rzeczy - powiedział

Ciemny z rezygnacją. - Dlaczego? - rzucił ostro Fin-Kedinn. Opuszczasz nas? - Hm. Ale myślałem... - Chcesz odejść? Ciemny pokręcił głową. - Więc zostań. - To... To znaczy, na zawsze? - Tu jest twoje miejsce. Tak? Ciemny nieśmiało pokiwał głową.

- W takim razie zostań. - Nie czekając na jego odpowiedź, Fin-Kedinn odwrócił się i odszedł. Ciemny, zupełnie oszołomiony zwrotem wydarzeń, patrzył za odchodzącym FinKedinnem. Torak uśmiechnął się szeroko i poklepał go po ramieniu. Renn zastanawiała się, dlaczego jej wuj się nie uśmiecha. Tej samej nocy obudziła się i zobaczyła, że siedzi w kucki przy ogniu. To nietypowe dla

Fin-Kedinna, żeby nic nie robił. Tym razem po prostu siedział nieruchomo i patrzył w płomienie. W lesie wyły wilki. Renn odróżniała już silną, radosną pieśń Wilka, bardziej stonowane wycie Ciemnofu- trej i coraz bardziej zdecydowane poszczekiwania Kamyczka. Patrzyła na Fin-Kedinna, który odwracał głowę i słuchał. Miał smutny wyraz twarzy, jak gdyby wilki mówiły mu coś, czego nie

chciał słyszeć. Po chwili usiadł wyprostowany i rozluźnił ramiona. Skinął głową.

C iemność zbierała się pod drzewami, kiedy Wilk biegł przez Jasne Miękkie Chłodne, by spotkać swego wilczego brata.

Dotarł na wzgórze stojące ponad wielką Jamą bez- ogonów i skoczył na zwalony pień drzewa, żeby chwycić w nozdrza zapach niesiony przez wiatr. Przyglądał się kilkorgu bezogonom ze stada pachnącego krukami, którzy wyłaniali się z Lasu, niosąc suche gałęzie w przednich łapach. Biały kruk usiadł na szczycie Jamy, a bardzo miły bezogon z jasnym futrem na głowie wyszedł i zawołał go. HeZpZffiL

Czarne kruki przefrunęły nad głową Wilka i pozdrowiły go cichym krakaniem. Ponieważ był w dobrym humorze, uniesieniem pyska pokazał im, że to zauważył.

Niedawno upolował małego jelonka i miał pełen żołądek. Kiedy zostawiał Ciemnofutrą i małego, ochoczo ogryzali kości. Głośny trzask pękającego Jasnego Twardego Chłodnego powiedział Wilkowi, że nadchodzi

jego brat. Ale hałasuje - pomyślał ciepło Wilk. Zaczął machać ogonem i wyszedł zza drzew, żeby Wysoki Bezogon go zobaczył. Pozdrowienie Wysokiego Bezogona było jakby stłumione. Siadł na zwalonym pniu drzewa i wpatrywał się w pustkę, a Wilk usiadł przy nim. Biedny Wysoki Bezogon. Wciąż nie wie, co powinien zrobić. Przez chwilę milczeli. I wtedy Wysoki Bezogon powiedział:

- Twój Oddech, Który Chodzi. Widziałem go na Górze. Bardzo jasno świeci. Wilkowi przynajmniej zdawało się, że to usłyszał. Czasem trudno było powiedzieć. -Jesteś mądry - mówił dalej Wysoki Bezogon. - Zawsze pomagasz Pomóż mi teraz. Powinienem zostać ze stadem Kruków czy odejśći Następnego dnia rano Torak wiązał swój śpiwór, kiedy w drzwiach szałasu pojawił się

Ciemny. Spojrzeli na Wilk złożył głowę na kolanach swojego brata i popatrzył mu w oczy. I wtedy mu powiedział.

siebie i Torak poczuł ulgę, zrozumiawszy, że nie będzie musiał swojemu przyjacielowi nic wyjaśniać.

- Będę za tobą tęsknił - powiedział Ciemny. Torak próbował się uśmiechać. - Mój ojciec powiadał, że najlepsze w życiu jest przenoszenie się do nowego obozowiska. Zawiesił głos. - Oczywiście to jest powiedzenie Klanu Wilka, a ja nie jestem z Klanu Wilka. - No cóż. Ja nie jestem z Klanu Kruka. A im prawdopodobnie to nie przeszkadza. - Wiesz, że niektórzy ludzie nazywają cię już Białym Krukiem?

Ciemny uśmiechnął się. Ostatnio jakby nabrał pewności siebie. Torak pomyślał, że to do niego pasuje. - Co będziesz robił? - spytał Ciemny. - No wiesz... Będę polował. Zobaczę te części Lasu, których nigdy nie widziałem. Będę z Wilkiem, Ciemno- futrą i z Kamyczkiem. - Namyślał się przez chwilę. - Jestem zmęczony, Ciemny. Chcę odnaleźć spokój między drzewami.

Ciemny skinął głową. - Renn mówi, że tobie się zdarzyło zbyt wiele rzeczy, a mnie jeszcze za mało. Torak spojrzał na leżący na podłodze śpiwór i pomyślał: Uwierz Renn, a zrozumiesz. Marszcząc brwi, kończył wiązać ostatni węzeł. - Proszę - powiedział Ciemny, wyciągając dłoń. - Nie masz amuletu, więc ci zrobiłem. Był to mały kamienny wilk, pięknie wyrzeźbiony w szarym łupku; oczy miał na wpół

przymknięte, unosił w górę pysk, żeby zawyć. - Wydrapałem na jego brzuchu symbol Lasu - powiedział Ciemny - i zabarwiłem na czerwono żywicą z olchy. To bardzo ważne. Czerwień oznacza ogień i Góry, ponadto przyjaźń. Powinieneś od czasu do czasu ją odświeżać. To znaczy kolor - żywicą. Torak wziął amulet i założył go sobie na szyję. - Dziękuję - powiedział. - Nie zapomnę o tym.

Znalazł Fin-Kedinna siedzącego nad rzeką i naprawiającego sieci. Przywódca Kruków przerwał pracę i patrzył, jak Torak nadchodzi. - Szkoda, że musisz nas opuścić powiedział cicho. - Ja też żałuję. Ale mój wilczy brat o czymś mi przypomniał. O tym, że wilk nie może należeć do dwóch stad naraz. Fin-Kedinn skinął głową w zamyśleniu. - Wiesz, kiedy byłeś mały, a twój ojciec

odszukał pewną bardzo starą kobietę podczas spotkań klanowych nad Morzem, powiedział jej tak: - Chociaż mój syn nie jest z Klanu Wilka, sądzę, że jest prawdziwym wilkiem. W końcu rozumiem, co miał na myśli. Torak głośno przełykał ślinę. - Fin-Kedinnie... Nie wiem, jak ci dziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Przywódca Kruków zmarszczył brwi.

- Nie dziękuj mi. Tylko pamiętaj, Toraku, że gdziekolwiek pójdziesz, będziesz miał wśród klanów przyjaciół. I mam nadzieję... Mam nadzieję, że któregoś dnia do nas wrócisz. - Wrócę. Wkrótce się zobaczymy. Przyrzekam, mój przybrany ojcze. Fin-Kedinn wstał. Jego niebieskie oczy błyszczały, gdy obejmował Toraka. Zetknęli się czołami. - Do widzenia, mój synu - powiedział przywódca Kruków. - Niech opiekun

klanu biegnie z tobą. Torak odwrócił się i ruszył z obozowiska, nie oglądając się na nic. Był spokojny, słoneczny dzień Księżyca Pardwy, a choć wiosna jeszcze nie nadeszła, Las zaczynał się już powoli przygotowywać do zmiany pory roku. Gdzieś w oddali Torak słyszał postukiwanie dzięcioła. Na jesionie przysiadł mały, odważny gil, miażdżąc dziobem

nasionka. Biały zając siedział na tylnych łapach, przeżuwając pociemniałe od zimna gałązki. Torak nie uszedł daleko, gdy u jego boku pojawił się Wilk i truchtał, popatrując na niego raz po raz. Futro miał oproszone śniegiem, jego bursztynowe oczy jaśniały. Torak spytał go, gdzie jest wilcza siostra, a Wilk poprowadził go zboczem doliny. Renn siedziała w słońcu na dużym kamieniu i zakładała cięciwę na łuk. Obok niej leżała

Ciemnofutra, gryząc gałąź jakiegoś krzewu i czyszcząc zęby, a Rip i Rek przysiadły na gałęzi drzewa, zrzucając na Kamyczka sosnowe szyszki. Ciemnofutra i wilcze szczenię ruszyły biegiem, żeby ich przywitać. Renn nawet nie odwróciła głowy. Zrzuciła kaptur na plecy, jej rude włosy lśniły w słońcu. Torak zatrzymał się, żeby zachować ten obraz w pamięci. - Przyszedłem się pożegnać - powiedział w końcu.

Spojrzała na niego, a później wróciła do pracy nad łukiem. - Z kim? - Renn. Nie mogę zostać. Ty nie możesz opuścić klanu. - A gdybym mogła, wolałbyś mi oszczędzić tego wyboru. Nic nie odpowiedział. Renn wstała i spojrzała mu prosto w oczy. Była blada i mówiła pewnym głosem.

- To nie ty będziesz dokonywał wyborów, tylko ja. Coś w jej głosie sprawiło, że serce zabiło mu żwawiej. - Ale... Ty przecież masz być szamanką klanu. - Nie. Szamanem będzie Ciemny. Ciemny. - Fin-Kedinn zrozumiał to, zanim zrozumieli to inni - powiedziała Renn łamiącym się głosem. - Dlatego właśnie prosił Durrain, żeby została. Nie z mojego powodu, ale z

powodu Ciemnego. Durrain mówi, że on ma niesamowite umiejętności. I chce tego, naprawdę chce. Torak zauważył rumieniec na policzkach Renn. - Fin-Kedinn wszystko zrozumiał. On... Przełknęła głośno ślinę. - On dal mi wybór. Właśnie wtedy Torak dostrzegł resztę rzeczy Renn złożonych za głazem. - Toraku - powiedziała Renn poważnym głosem. - Już kilka razy próbowałeś mnie opuścić.

To jest ostatni raz. Chcesz, żebym poszła z tobą, czy nie? Torak próbował coś powiedzieć, ale nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Skinął głową. - Głośniej - powiedziała stanowczo Renn. - ...Tak. Chcę, żebyś ze mną poszła. Już zaczynała się uśmiechać. - Tak! - krzyknął głośno, unosząc ją w ramionach i okręcając tak, że jej rude włosy falowały w powietrzu. Kruki poderwały się z gałęzi i trzepocząc skrzydłami, latały nad ich głowami, a

wilki machały ogonami i wyły. Gdzieś w dolinie Fin-Kedinn też ich usłyszał, wstał i uniósł kostur w geście pożegnania. Torak i Renn wskoczyli na olbrzymi głaz, tak by Fin- -Kedinn mógł ich zobaczyć, i pomachali łukami, unosząc je ponad głowy. Później wzięli rzeczy Renn i ruszyli prosto w świt, za nimi truchtem biegły wilki, a nad ich głowami na niebie tańczyły kruki.