09. Archangels Heart - rozdziały 1-5

SAVE OFFLINE

Kryjówka Była zmęczona. Nie tylko przeżytymi latami. Po prostu zmęczona. Podczas gdy powołanie było w niej tak samo silne jak zawsze, rzeczywistość była nieustającą pracą, która oferowała mało czasu na naukę i przemyślenia, których pragnęła. Ale to było życie, jakiego Pan sobie dla niej życzył, więc to było życie, jakie prowadziła. Znoszony czarny materiał habitu omiótł drewnianą podłogę, kiedy szła wzdłuż nawy, sprawdzając ławki za rzeczami zostawionymi przez wiernych. Ojciec Pierre również się starzał i chociaż zawsze oferował, że zamknie kościół, to Constance robiła to każdej nocy. Na szczęście nie musiała przejmować się bezdomnymi. Jej najbliższa przyjaciółka Maria, która była w świątyni w gorszej części miasta, często musiała wypraszać nieszczęśników. To sprawiało, że często kwestionowała swoją wiarę. - Czy nie powinnyśmy zapewniać schronienia, Siostro Constance? – pytała, kiedy zbierały się w skromnym domu zakonu na swój późny obiad. - A muszę wypychać ich w ciemność i chłód, ponieważ inaczej zbezczeszczą kościół. Pewnego dnia znalazłam wampira karmiącego się z uzależnionego młodego mężczyzny na zewnątrz. Constance nie miała odpowiedzi dla Marii, ale zgłosiła się, żeby przejąć opiekę nad tym kościołem w przyszłym roku, by pomóc zrównoważyć obciążenie. Ponieważ wszyscy musieli wypełniać swoje obowiązki. Ach, wyglądało, że ktoś zostawił płaszcz. Na pewno wrócą po niego, pomyślała, kiedy ruszyła wzdłuż ławki. Wtedy płaszcz poruszył się. Zatrzymała się z bijącym sercem… i zdała sobie sprawę, że chociaż blado niebieski materiał był płaszczem, znajdował się on na osobie. Małej osobie. Na dziecku. Będąc wystarczająco blisko zobaczyła spokojnie śpiące dziecko ze złotą twarzą oraz miękkimi włosami tak bladymi, że wydawały się prawie białe. Popatrzyła w dół i zobaczyła, że dziecko miało na sobie sukienkę z różowej koronki. Pończoszki na jej małych nogach były białe w niebieskie motylki, a butki błyszcząco czarne. To było dziecko kochane, ubrane z dbałością.

Obok niej leżała mała torba z nadrukowanym obrazkiem bajkowej księżniczki. Constance pomodliła się i spojrzała wokół, w przypadku gdyby w jakiś sposób przegapiła jednego z wiernych, ale nie, była w kościele sama z tym pięknym dzieckiem, które nie mogło mieć więcej niż pięć lat. Nie wiedząc co zrobić, ale będąc świadomą, że nie mogła pozwolić dziecku spać na twardej desce ławki, schyliła się, by je podnieść. Dziecko obudziło się. - Maman? – zapytała z nadzieją, ale jej dolna warga drżała. Constance odpowiedziała w tym samym języku. Nie był to jej ojczysty język, ale od wielu lat żyła już w tym kraju narożnych cukierni, stylowo ubranych ludzi oraz ukrytych uliczek schowanych w ciemnościach. - Twojej matki jeszcze tu nie ma. – Wyciągnęła rękę. - Chodź, pójdziemy na gorącą czekoladę i ciasteczka, kiedy będziemy na nią czekać. - Mam zabawki – powiedziała dziewczynka, podnosząc księżniczkową torbę zanim wsunęła malutką rączkę w rękę Constance ze słodkim zaufaniem kogoś, kto nigdy nie został zraniony, kto znał tylko miłość. Kiedy prowadziła dziecko do pokoju na tyłach, gdzie ona i Ojciec Pierre często robili papierkową robotę popołudniami, zauważyła w kieszeni płaszcza dziecka białą kopertę. Nie sięgnęła po nią dopóki jej mały gość nie zdjął płaszcza by radośnie zjeść ciastko, Constance zrobiła jej gorącą czekoladę w tanim, ale ładnym czerwonym kubku, który wydawało jej się, że dziecku się spodoba. Koperta była rozmiaru fotografii. Jedna była w środku wraz z listem napisanym kochającą ręką: Do siostry i ojca, którzy opiekują się tym kościołem – nie znacie mnie, ale byliście tak mili kiedy po raz pierwszy przyjechałam do tego odległego kraju, który nie był moim domem, ale stał się moim schronieniem. Wiem, że wasze dusze są pełne światła. Proszę, zajmijcie się moją Marguerite i zatrzymajcie naszą wspólną fotografię dla niej. Wrócę po nią w ciągu tygodnia. Jest całym moim życiem. Jeśli nie wrócę… to znaczy, że nie żyję i Marguerite jest sierotą. Nazwijcie ją tak jeśli stanie się najgorsze, ale proszę, proszę, nigdy nie mówcie jej, że została opuszczona. Nigdy nie pozwólcie jej wierzyć, że nie była moim największym skarbem.

Jeśli nie wrócę po nią, to tylko dlatego, że będę martwa. Nawet wtedy nie pozwólcie jej nigdy nabrać podejrzeń i szukać prawdy – tam jest tylko zgroza i śmierć. Chciałabym, aby moje dziecko przeżyło swoje życie nie znając strachu. Powiedzcie jej, że ją kocham. Dziecko popatrzyło na Constance srebrno-szarymi oczyma, ślad czekolady pozostał na jej wargach. - Czy maman niedługo wróci? Constance przełknęła, dotykając trzęsącymi się palcami ślicznych, delikatnych włosów. - Twoja mama bardzo cię kocha. A dziecko uśmiechnęło się, jakby to był po prostu fakt

Rozdział 1 Minęły dwa lata. Dwa lata od przebudzenia się Alexandra. Dwa lata od kiedy ostatni raz widziano Lijuan. Dwa lata odkąd Illium omal nie spłonął w katastrofalnym wybuchu mocy. Dwa lata podczas których Kaskada wydawała się uspokoić. Elena miała dość czekania, aż wydarzy się kolejna katastrofa. - No chodź już – wymruczała do nieba, Manhattan wyglądał jak zabawkowe miasto kilkadziesiąt metrów poniżej krawędzi balkonu Wieży, na którym stała. - Mówisz do swoich przodków, moja Eleno? - Usłyszała głos zza siebie, znajomy i przepojony mocą tak brutalnie wielką, że zaledwie jego dźwięk powodował strach zarówno w sercach śmiertelników jak i nieśmiertelnych. U Eleny powodował, że bolało ją serce, miłość, którą czuła do archanioła, była bolesnym przerażającym uczuciem w tych niepewnych czasach. Gdyby go straciła… Nie, nie mogła w ten sposób myśleć. Nawet jeśli kolejna katastrofa wyglądała, uśmiechając się, zza rogu, czekając na moment, kiedy będzie się najmniej jej spodziewała. - Mówię do tego lub czegoś, co kontroluje Kaskadę. - Oparła się o Raphaela. W tej pozycji jej skrzydła utknęły między nimi, ale z Raphaelem mogła być podatna na zranienie, mogła być bezbronna i nadal być bezpieczną. Nie to, że nie była uzbrojona po zęby, ale to był nawyk i żadna z broni nigdy nie zostałaby obrócona przeciwko Raphaelowi, chyba że akurat ćwiczyli albo kiedy naciskał na nią trochę za mocno. Jej archanioł nie całkiem przyswoił sobie fakt, że nie był panem i władcą swojej małżonki. Próbował, ale ponad tysiąc pięćset lat władzy miało w zwyczaju mieszać w jego usiłowaniach, aby widzieć w ich osobistych relacjach, swoją jeszcze niedawno śmiertelną ukochaną, jako równą sobie. Elena i tak wiele rzeczy mu darowała. „Wiele” było pojęciem względnym. Dzisiaj objął ją od tyłu ramionami, jego szczęka muskała jej włosy, kiedy obydwoje patrzyli na ich miasto, z dającego im przewagę punktu wśród chmur w Wieży Archanioła. Nowy Jork. Zuchwałe,

zabałaganione, głośne i pełne koloru, energii i życia. Tak wiele życia. Elena mogła usłyszeć je na zatłoczonych ulicach daleko w dole, wyczuć je każdym uderzeniem swojego serca, posmakować w miriadach zapachów, które ścierały się i walczyły, w jakiś sposób tworząc harmonijną całość. Jej krew mruczała w oczekiwaniu. - Mam wiadomości - mruknął Raphael. - Mogą one dodać odrobinę ekscytacji do twojego obecnie przyziemnego życia. Elena prychnęła. - Nie potrzebuję więcej ekscytacji. Chcę tylko, żeby skończyła się Pauza w Kaskadzie, aby Kaskada mogła się w końcu zakończyć. - Jej ręka drgnęła z chęci sięgnięcia po kuszę zamocowaną na jej udzie. Niestety, nie miała w tej chwili do kogo, ani do czego strzelać. Klatka piersiowa Raphaela zawibrowała ze śmiechu. - Brzmisz na lekko spiętą, małżonko. Elena szturchnęłaby go, gdyby jej skrzydła nie stały na drodze. - Dlaczego jesteś w tak dobrym humorze? - Dwa ostatnie lata były dla niego tak samo pełne napięcia jak dla niej. Wszyscy archaniołowie pozostawali w granicach swoich własnych terytoriów, poza kilkoma sekretnymi podróżami tam i ówdzie, w oczekiwaniu na kolejne szaleństwo Kaskady. Tylko że nieprzewidywalny, obejmujący cały świat, fenomen powodujący niebezpieczne fluktuacje mocy zarówno u archaniołów, jak i niektórych aniołów, a także chaos na planecie w postaci burz, trzęsień, powodzi, wydawał się zdecydować na zakończenie. Ale oczywiście wszyscy wiedzieli, że to nieprawda. Nie na długo. Nawet Elena mogła poczuć w powietrzu zapowiedź burzy, wiszącą tam, czekającą, aby rozwinąć skrzydła. - Mój dobry nastrój jest spowodowany tym, że coś w końcu złamało pat ostatnich dwóch lat. - Nie spodoba mi się to, nieprawdaż? - powiedziała ponuro Elena. - Co za podejrzliwy umysł. - Owszem. Trzyma mnie przy życiu. - Obserwowała anioła nad dalekim drapaczem chmur, ze skrzydłami zadziwiającymi natarczywym błękitem zakończonym srebrem, siła fizyczna Illiuma

z powrotem była w granicach odpowiednich dla jego wieku i ewolucji. Nie było kolejnych okrutnych i możliwie śmiertelnych fal, które groziły rozerwaniem jego ciała od wewnątrz. na strzępy Nawet lepiej, znów się śmiał, znów był tym radosnym aniołem, który stał się jej pierwszym przyjacielem w nieśmiertelnym świecie. - Błękitny Dzwoneczek zaraz zanurkuje - przewidziała ze sposobu, w jaki Illium wzleciał w krystaliczne niebo. I nagle obrócił się i zaczął spadać, zwinny pocisk, którego śmiech prawie mogła usłyszeć. - Założę się, że planuje zejść na tyle nisko, żeby przestraszyć przechodniów. - Nowojorczycy byli przyzwyczajeni do aniołów w ich mieście, patrzyli z góry na przyjezdnych, którzy wgapiali się w niebo, ale anielskie akrobacje nadal mogły sprawić, że podskakiwali. Zwłaszcza akrobacje czynione przez anioła tak szybkiego i zwinnego jak Illium. - To nie jest zakład - odpowiedział Raphael. - Robi te sztuczki tak długo, jak go znam. A Raphael, pomyślała Elena, znał Illiuma odkąd ten był dzieckiem. Sięgnęła w górę, aby zamknąć swoje ręce na ramionach, które ją otaczały. Illium dużo znaczył dla jej archanioła, była to prawda, której większość ludzi nie pojmowała. Wszyscy z Siódemki Raphaela znaczyli dla niego więcej, niż same pozycje jakie zajmowali w jego Wieży, czy posiadłości w Azylu. Nie byli tylko jego zaufanymi wojownikami. Siódemka była rodziną. Pocierając szczęką o jej skroń w cichej odpowiedzi na jej dotyk, powiedział: - Zamierzamy opuścić Nowy Jork. Elena mrugnęła. Nie byłaby bardziej zaskoczona, gdyby powiedział jej, że chciałby, aby w tym momencie rozebrała się do naga i zaczęła wznosić inkantacje do niewidzialnych bogów. - Co stało się z uszczelnianiem granic i czekaniem na atak? Wszyscy nasi wrogowie nadal tam są. - Zostało zwołane zebranie Kadry. Pocierając twarz, Elena odwróciła się i cofnęła, żeby móc widzieć twarz Raphaela, jej skrzydła były znajomym ciężarem na jej plecach, a wiatr delikatnie targał jej pióra w zaproszeniu do lotu. Niemalże okrutna męskość jego twarzy uderzyła ją jak nieraz, kiedy popatrzyła na niego po długim

wpatrywaniu się w dal. Same czyste linie i skóra dotknięta najlepszym złotem, miał oczy tak przytłaczająco niebieskie, że nie miały sobie równych na tej ziemi, jego włosy były czarniejsze od północy, usta ukształtowane ze zmysłowością, która miała w sobie zarówno pasję jak i moc, a skrzydła z białego złota wyłaniały się zza jego pleców. Już był wspaniały, ale znak Legionu na jego prawej skroni, dziki, żywy, niebieski i skryty biały ogień, kształtował się na pierwotną manifestację smoka, dodawał jego pięknu dzikości, czyniąc go więcej niż pięknym, więcej niż imponującym. Był Raphaelem, Archaniołem Nowego Jorku i mężczyzną, którego kochała tak mocno, że czasami z tej wielkiej miłości nie mogła oddychać. A on ją kochał. Prawda, w jaką nigdy nie wątpiła, nieważne, czy czasami przekroczył granice w ich związku, co sprawiało, że groziła wyciągnięciem ostrzy. Nawet jeśli Kaskada namieszała we wszystkim innym, tej jednej rzeczy nikt i nigdy nie mógł zniszczyć. Podnosząc rękę, poklepał ją w policzek, przesuwając kciukiem po jej kości policzkowej. - Twoje oczy są dzisiaj jeszcze bardziej świecące. Elena skrzywiła się. - Nie chcę świecących oczu - powiedziała. - Chcę normalne szare oczy, które pozwoliłyby mi się wmieszać w tłum, a nie srebrne, które od razu czynią jasnym, że jestem nieśmiertelną. Raphael uśmiechnął się. - Przykro mi w takim razie z powodu skrzydeł. - Ha, ha. - Kładąc ręce na biodrach, obróciła głowę, aby wycisnąć pocałunek na jego dłoni, zanim znowu się do niego odwróciła. - Który z archaniołów zwołał zebranie? - To powiedziałoby jej, kto prawdopodobnie się na nim pojawi, a kto będzie ślinił się na myśl o możliwości zaatakowania terytorium, podczas gdy jego archanioł będzie zajęty gdzie indziej. - Żaden. To proste słowo padło jak strzał z broni pomiędzy nimi. Potrząsając głową, Elena sięgnęła, aby odgarnąć kosmyk włosów, który uderzał ją w twarz. Zostawiła dzisiaj te prawie białe włosy niezwiązane, ponieważ nie była na polowaniu i planowała trzymać się blisko Wieży i wieżowca Legionu.

- Wiem, że w anielskim rozumieniu czasu jestem nieśmiertelna przez miliardową część sekundy - powiedziała sucho - ale jestem pewna, że nikt nie jest potężniejszy od archaniołów. Chyba że jest to jeden z Przodków, o których opowiadał mi Naasir. - Traktowała te śpiące istoty jako mit, ale może się myliła. - Nie ma nikogo potężniejszego od Kadry - potwierdził Raphael. - Jakkolwiek w jednej jedynej sytuacji inna grupa może zwołać spotkanie Kadry. Uczestnictwo jest obowiązkowe, każdy kto się nie pojawi, może mieć swoje terytorium podzielone dzięki mocy wszystkich aniołów stojących za tymi, którym w udziale przypadną te części. Elena gwizdnęła. - Brzmi jak zaproszenie do wojny. - Zwłaszcza, że anioły nie były w tej chwili zbytnio zjednoczone. - Tak i dlatego nikt nie odmówi zaproszeniu. To nie jest warte problemów, jeśli wszyscy możliwi wrogowie będą na spotkaniu z tobą. Raphael kiwnął głową, wskazując za nią. - Aodhan unika strzał z kuszy. Okręcając się na pięcie, Elena zobaczyła anioła, który wydawał się stworzony z kawałków światła, tysiąc promieni słonecznych migających na powierzchni jego skrzydeł, błyszczące kosmyki włosów. Robił uniki w tą i tamtą stronę, podczas gdy cała eskadra do niego strzelała. Członkowie eskadry nosili okulary przeciwsłoneczne, aby móc śledzić jego przeszywający blask na niebie. W tym czasie Aodhan opadał i wznosił się z niesamowitą zręcznością. - I nagroda dla najbardziej znudzonego idzie do… Raphael przysunął się do niej, jego skrzydło otarło się o jej własne. - On po prostu pozostaje w kondycji przed nadchodzącą bitwą. Niestety, to była prawda. Bitwa nadejdzie. - Jak nazywa się grupa, która ma prawo zwołać zebranie Kadry? - Członkowie nazywają siebie Luminata. Są duchową sektą, nie religijną w ludzkim sensie. Zatrzymał się, jakby myśląc o właściwych słowach, które opisałyby ich. - Wśród śmiertelników najbliżej im będzie do szukających oświecenia buddystów. Luminata chcą zrozumieć siebie

indywidualnie i jako cały rodzaj anielski. Ich postawionym przed sobą przez siebie samych zadaniem jest odkrycie kim i czym jesteśmy w odniesieniu do całego świata i akceptacja każdej odpowiedzi, jaka może nadejść. Nazywają to poszukiwaniem oświecenia. Rozkładając swoje skrzydła, zwinął je z powrotem z szepczącym dźwiękiem, jaki kojarzyła tylko ze swoim archaniołem. - Wielu śmiertelników wierzy w bogów, ale kiedy śmierć jest odległym błyskiem na horyzoncie, do którego możemy nigdy się nie zbliżyć, taka wiara prowadzi do dezorientacji. Luminata dążą do znalezienia oświecenia teraz, a nie mając nadzieji na osiągnięcie go po drugiej stronie odległego horyzontu. - Spotkałam raz świętego człowieka podczas polowania w Indiach - powiedziała Elena. - Żył jak pustelnik, nie posiadał nic poza ubraniem na plechach, ale jego oczy… taki spokój, Raphaelu. Myślę, że był najspokojniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Nawet Keir nie ma takiego spokoju w sobie. - A wspomniany anielski uzdrowiciel żył od tysięcy lat. - Z tego co wiem, właśnie tego szukają Luminata. - Raphael kontynuował obserwowanie ruchów Aodhana na niebie nad nimi. - Czystość duszy zostawia ich bez ziemskich pytań i obaw. - Osiągnęli jakiś sukces w swoich staraniach? - Jedyni Luminata jakich spotkałem to ci, którzy zostali poproszeni o opuszczenie sekty i byli nowicjusze, ci, którzy po krótkim okresie czasu odeszli sami. Więc nie mam podstaw do osądzenia oświecenia wśród tych, którzy podążają tą ścieżką. Elena podniosła brew, ale milczała, zainteresowana sektą, która mogła zwołać zebranie Kadry. - W pewnym momencie naszej przeszłości - powiedział jej Raphael - momencie tak dalekim, że nikt go nie pamięta… - Pytałeś Legion? Ich wspomnienia przeszłości blakną, ale nie całkiem odeszły. - Pytałem. - Oczy Raphaela spoczęły na pobliskim budynku, który miał kształt niespotykany w mieście, pokryty świeżą zielenią roślinności, budynek, który został zaprojektowany, by być żywy. Ponieważ Legion pochodził z ziemi, była tam ziemia, wzrost, który wspomagali. - Ale te wspomnienia, jeśli istniały, zaniknęły. Legion zna Luminata tylko z ostatnich czasów. „Ostatnie” to pojęcie względne, pomyślała Elena. - Więc dawno temu, za górami za lasami, Luminata… - zaczęła Elena.

Śmiech Raphaela był pieszczotą słonecznych fal na jej zmysłach, jego moc nie zagrożeniem, lecz obietnicą. - Zastanawiam się, co sekta z ciebie uczyni, Eleno. - Miłość otoczyła ją, tak głęboka, że czuła ją w kościach. - Jak powiedziałaś, dawno temu Luminata zostało powierzone w zaufaniu pewne zadanie. Zostało ono im dane ponieważ wierzono i nadal wierzymy, że są jedyną grupą, która może być w tym obiektywna. Podniósł rękę, żeby pogłaskać łuk jej skrzydła, intymny dotyk kochanków, kiedy niedaleko Aodhan został trafiony strzałą w udo. Wyciągnął ją, odrzucił i nadal robił uniki. Tak, pomyślała Elena, może trenuje, aby pozostać w formie, ale był także znudzony. Tak samo Illium, jeśli krzyki dochodzące z ulic miasta miały być tego oznaką. Widocznie nadal uprawiał nurkowanie. - Myślę - powiedział Raphael - że muszę powiedzieć twojemu Błękitnemu Dzwoneczkowi, żeby przestał straszyć mieszkańców. Illium pojawił się na widoku kilka sekund później, uśmiech na jego zbyt przystojnej twarzy Elena mogła zobaczyć aż tutaj. Skłaniając skrzydła w kierunku Wieży w uznaniu rozkazu Raphaela, dołączył do Aodhana w zabawie w unikanie strzał. Jedna strzała w tym czasie poszybowała szaleńczo, kierując się wprost na Elenę. Łapiąc ją w powietrzu jedną ręką, Raphael wręczył ją jej. - Ktokolwiek ją wystrzelił, potrzebuje dalszego treningu. Elena rozpoznała oznaczenia i uśmiechnęła się. - Izzy. - Młody anioł nadal był dzieckiem w rozumieniu aniołów. - Musisz przyznać, że na swój wiek jest genialny. - Galen nie zaproponowałby go do praktyki w Wieży, gdyby było inaczej - powiedział Raphael, zanim kontynuował rozmowę o Luminata. - Dzięki swoim duchowym poszukiwaniom, Luminata nie posiadają ziemskich więzów i lojalności poza swoimi poszukiwaniami oświecenia. Nie mają kochanków, nie biorą udziału w wojnach i kiedy stają się Luminata, zrywają wszelkie więzy krwi. - Perfekcyjnie neutralni.

- Tak. Taka neutralność jest koniecznością, ponieważ zadaniem, jakie im powierzono, jest zwołanie Kadry, jeśli minie określony czas bez oznak obecności któregoś z archaniołów. Elena wolno skinęła głową. - Pewnego rodzaju środek bezpieczeństwa. - Miało to sens, biorąc pod uwagę oszałamiający wpływ, jaki archaniołowie mieli na świat. - Chociaż - powiedziała z grymasem - dwa lata to nie tak długo w rozumieniu nieśmiertelnych. - Okres czasu jaki musi minąć przed zwołaniem Kadry nigdy nie został doprecyzowany powiedział Raphael, trzymając oczy zwrócone na Aodhana, nawet kiedy mówił do niej. - W rezultacie, w pewnym momencie, ważąc dostępną wiedzę na temat zdarzeń, Luminata muszą podjąć decyzję. Biorąc od niej strzałę, rzucił ją z archanielską siłą. Aodhan ledwo uniknął jej, zanim poddała się grawitacji i została przechwycona przez eskadrę, która miała za zadanie pilnować, żeby żadna strzała nie spadła na śmiertelników poniżej. Eskadra była wystarczająco inteligentna, aby ustawić sieć do łapania zużytych pocisków. - Celem spotkania - powiedział Raphael, kiedy Aodhan i Illium zaczęli unikać strzał w tandemie jest zdecydowanie, czy zaginiony archanioł jest martwy, czy zapadł w Sen. Jeśli tak, archanielskie terytorium musi zostać podzielone, granice zmienione. Elena rozumiała teraz dlaczego Raphael nigdy nie spotkał praktykującego Luminaty. Po śmierci Urama Kadra musiała spotkać się w ciągu kilku miesięcy, żeby podzielić jego terytorium. Nawet kiedy Alexander zapadł w Sen, a jego syn starał się przejąć jego terytorium przez ukrywanie zniknięcia ojca, wiedziała, że Kadra naprawiła sytuację w krótkim okresie czasu. Jednak minęły dwa lata odkąd Zhou Lijuan, Archanielica Chin i Bogini Śmierci zniknęła z pola widzenia.

Rozdział 2 - Wszyscy wiemy, że Jej Skurwielstwo nie jest martwa. Elena wydęła usta na myśl o archanielicy, która spuściła deszcz śmierci na Nowy Jork, której odrodzeni byli powłóczącym nogami szyderstwem z życia. - To byłoby zbyt proste. - Niezależnie od tego, trzeba coś zrobić. Wszystkie linie na twarzy Raphaela były brutalnie proste, wyraz jego twarzy należał do jednej z najpotężniejszych istot na świecie. - Xi trzyma w ryzach terytorium Lijuan, wampiry pod kontrolą, ale przy całej jego sile, nie jest archaniołem. Chiny zaczynają się sypać na obrzeżach. Elena nie musiała pytać skąd to wiedział. Jason był najlepszym mistrzem szpiegów w Kadrze i nazywał Rafaela panem. - Martwisz się żądzą krwi? - Potężne wampiry jak drugi Raphaela, Dmitri, miały żelazną kontrolę nad swoją chęcią pożywiania się, ale niedawno stworzone, młode wampiry? Ich kontrola była jak pajęczyna cienkich nici utrzymywana na miejscu przez strach przed archaniołami. Matka Eleny i dwie starsze siostry nie żyły, ponieważ wampir zerwał się ze smyczy i przemienił w drapieżnego potwora. Belle nigdy więcej nie będzie grać w baseball przez Slatera Patalisa. Ari nigdy więcej nie będzie besztać, a potem całować Eleny, gdy biegła tak szybko, że upadła i zakrwawiła kolana. A Marguerite Deveraux nigdy więcej nie będzie śmiać się razem z mężem. Mąż, który umarł w dzień śmierci Marguerite i który był człowiekiem, którego Elena ledwie rozpoznawała. Jeffrey mógł chodzić i oddychać, a nawet mieć inną piękną inteligentną żonę, ale nie był człowiekiem, którego Marguerite znała, już niebył to ojciec Eleny, który kochał, zanim wszystko poszło tak strasznie źle. Dwie znacznie młodsze przyrodnie siostry znały srogiego, poważnego i odległego ojca, podczas gdy Elena znała ojca, który puszczał z nią kiedyś dmuchane bańki mydlane przez godzinę tylko dlatego, że był z nią szczęśliwy.

- Widzę wspomnienia w twoich oczach, Eleno. Głos Rafaela był hukiem morza, ostrym uderzeniem wiatru w jej umyśle. - Są częścią mnie. Zaakceptowała, żeby nie walczyć dłużej, kiedy się pojawiały. A w zamian koszmarów było coraz mniej. W niektóre noce nadal słyszała krew kapiącą na podłogę, nadal czuła strach ściskający ją pięściami z pazurami, aż budziła się zlana potem z sercem walącym jej w piersi, ale w inne noce śniła o wyścigu do domu, aby ukryć się za matką, zanim Belle znajdzie ją w jej pokoju. - Byłam czasem zuchwałą siostrzyczką - powiedziała mężczyźnie, który był jej wiecznością. – Chciałam tak bardzo być jak moje siostry, że wkradałam się do ich pokoi, przymierzałam ich buty i ubrania, nawet jeśli nie pasowały. Raphael dotknął wierzchem dłoni jej policzka. - Taki jest zazwyczaj z młodszym rodzeństwem, nieprawdaż? - Tak, tak sądzę. - Jej usta poszły w górę, choć smutek był jak żelazny młot na jej duszy. - Belle była taka porywcza. Groziła mi całkiem strasznymi rzeczami… a potem brała za rękę i prowadziła do jej pokoju, aby malować mi paznokcie lub myć włosy. - Jej starsza siostra posiadała szalenie hojne serce pod temperamentem. - Arii nie przeszkadzałam tak bardzo - dodała Elena. - Była spokojniejsza, cichsza, ale miała to psotne poczucie humoru, które znały tylko osoby, które znały ją naprawdę dobrze. - Wspomnienia spłynęły na nią kaskadą, pomaganie Ari w wywijaniu figli, siedzenie blisko ciepłej siostry, gdy czytała historie na głos, przepiękny turkus oczu Ari. Uśmiech pogłębił się, gdy wiatr potargał jej włosy, wzięła głęboki oddech, uwolniła to. - Chciałabym móc czasami porozmawiać z Jeffreyem - wyznała. - Ma wiele takich samych wspomnień, Beth nie była na tyle duża, aby pamiętać. - Jej młodsza siostra miała tylko pięć lat, gdy Slater Patalis zamordował Belle i Ari i śmiertelnie ranił duszę Marguerite. Ją też torturował, ale to bezradność ,gdy jej córki tak brutalnie zabijał, złamały matkę Eleny. - Byłoby miło po prostu usiąść i mówić o naszej rodzinie. - Zamiast tego wszyscy mieli podzielone między siebie odłamki smutku i poczucia straty. Oczy Rafaela stały się niebezpieczne.

- On nie zasługuje, żeby nosić tytuł ojca. - Ach, ale nie wybieramy naszych rodziców, prawda, archaniele? - Jeśli ktoś rozumiał złożoność emocji, który łączyły ją z ojcem, był to Raphael. Jego własna matka oszalała, mordując tysiące, a następnie powstała ponad tysiąc lat później, najwyraźniej zdrowa i pełna miłości do dziecka, które kiedyś zostawiła rozbite i krwawiące na odległych polach z dala od jakiejkolwiek cywilizacji. - Nie - przyznał Rafael. - I obiecałem nie zabijać Jeffreya, więc porozmawiajmy o czymś innym, zanim zapomnę o moim przyrzeczeniu. - W porządku. - Czasami, myśl o ojcu wystarczyła, aby także w niej włączyć morderczy nastrój. Wracając do Lijuan, czy umarła, czy tylko zniknęła z oczu. Krótko skinął głową. - Żądza krwi już zaczęła rosnąć, chociaż w odizolowanych miejscach. Według raportu Jasona wysłanego godzinę temu, drobny pocałunek od wampirów zmasakrował całą wioskę cztery dni temu. Kręgosłup Eleny zesztywniał. - Xi ma pocałunek pod kontrolą? - Anioł był najbardziej zaufanym generałem Lijuan i miał moc na swoich własnych prawach, choć nie tak potężną, jak wtedy, gdy Lijun karmiła go energią. Cholera. Czy Xi okazuje oznaki odcięcia od Lijuan? - Jason nie był w stanie tego potwierdzić, tak czy inaczej, Xi wyeliminował ten pocałunek bardzo szybko. - Ton Rafaela uległ ochłodzeniu. - On nie może tego utrzymać. Nikt kto nie jest w Kadrze nie może. A te incydenty to dopiero początek, zostawmy to, a wampiry zaczną toczyć czerwienią krwi całe terytorium Chin. - Jego głos był tak zimny, że stwierdziła, że jej dłoń idzie mocno w dół krawędzi skrzydła w milczącym przypomnieniu, że był tylko archaniołem, odległym i bardzo niebezpiecznym, był jej kochankiem, osobą, która posiadała jej serce i którego własne należało do niej. Wyraz twarzy Raphaela nie uległ zmianie, a głos pozostał chłodny, ale przeniósł swoje skrzydła, żeby mogła go dalej pieścić. - Jeśli Lijuan zmartwychwstanie, to będą podejmowane nowe decyzje, ale w tym momencie musimy działać w założeniu, że przeceniła swoje możliwości do tego stopnia, że spowodowała znaczne szkody. - Skinął na powitanie przelatującej eskadry. - Nie wierzę, że ona nie żyje, tak jak i ty, ale sądzę że wybiera się spać.

A kiedy anioł wybierał się spać, to mogły minąć wieki i tysiąclecia zanim się obudzi. Caliane spała przez ponad tysiąc lat i to była ledwie kropla w oceanie. - Zgaduje, że lepiej wrócić wtedy do Azylu. - Wcześniejsze słowa Raphaela uczyniły jasnym to, że nie będzie prosił jej o pozostanie w Nowym Jorku, jak zrobił to wcześniej więcej niż raz. Na początku walczyła o umiar, denerwująco świadoma, że chciał jej bezpieczeństwa w ramach granic swojego terytorium, a nie zagrożoną przy jego boku. Później zrozumiała, że w takich momentach Raphael potrzebował swojej małżonki widocznej w sercu swojego terytorium, gdyby odszedł. To stabilizowało ludzi, bo na pewno nie był archaniołem, który opuściłby małżonkę, gdy burzowe chmury zbierały się na horyzoncie. - Byłoby miło znowu zobaczyć Jessamy i Galena - powiedziała. - Naasira i Andi też. - Venom również był w Azylu, ale Elena nie znała wężookiego wampira tak jak reszty. Odpowiedź Rafaela była niespodziewana. - Obawiam się że będziemy musieli zaczekać, aby zobaczyć się z naszymi ludźmi w Azylu. To spotkanie odbędzie się na neutralnym gruncie, bez dostępu do żadnych twierdz i armii. Każdy archanioł może przybyć z małżonką, pozostali powinni być sami. Elena poczuła się, jakby brała udział w pościgu. - Nie wiedziałam, że są jakieś inne neutralne tereny. - Świat był podzielonym strefami archanielskiej kontroli. Jedynie Azyl był odseparowany. - Istnieje kilka małych obszarów. - Powiedział jej Rafael. - Zaledwie po kilka akrów w każdej strefie. W tym w szczególnym przypadku, teren, który był oddany Luminata tak dawno temu, ze nikt nie znał imion tych, którym Kadra go przekazała. - Gdzie? - Lumia, warownia Luminata stoi w krainie, którą twoja babcia nazywała domem. - Maroko? - Wielka przyjemność uderzyła w jej krwioobieg. - Kocham Maroko!- Chociaż nie miała z nim żadnych powiązań, przechodząc przez ten kraj podczas dni jako samotny łowca, czuła jak synchronizował się jej puls, jakby jej krew rozpoznała gorącą pustynną ziemię, wezbraną nagim złotym pięknem. - Z tajnego przelotu, kiedy byłem młody - Rafael powiedział jej z uśmiechem - wiem, że Lumia leży na stromym wzgórzu, gdzie wzrasta elegancka warownia, która przetrwała wieki. Nie ma tam

dróg do zniszczenia, pustynia dookoła, aby odwiedzić Lumie, trzeba mieć skrzydła lub mieć odwagę na ciężką wędrówkę, dodatkowo utrudnioną przez wysoki mur na granicy ich terenu. Elena miała go prosić, aby powiedział jej więcej, kiedy w jej mózgu wreszcie kliknęło. – Poczekaj - powiedziała z gniewną miną, kładąc ponownie ręce na biodra. - Tak, ludzie nie mogą przyprowadzić armii, ale Charisemnon będzie bliżej niż ktokolwiek inny. - Draniem powodującym choroby i tchórzliwym łajdakiem odpowiedzialnym za horror Upadku, zdarzenie, kiedy widzieli anioły Nowego Jorku spadające na ziemię w agonii strachu, cierpienia i śmierci, był Archaniołem Afryki Północnej. - Niestety tak. - Złość Rafaela mroziła powietrze. - Ale Titus ma bez wątpienia swoje wojska na granicy Charisemnona, kiedy ten wyjeżdża na spotkania, zmuszając Charisemnona do tego samego lub pozostawienia jego granic otwartych dla Titusa. - Zawsze wiedziałam, że lubię Titusa. - Elena wyszczerzyła zęby. - Kiedy wyjeżdżamy? - Jeżeli żadna osoba z Kadry nie odmówi wzięcia udziału, to ruszamy o świcie. Zrozumiałe były słowa, że jeśli ktoś powiedziałby nie, to mógł wprawić w ruch łańcuch nieśmiertelnej przemocy, która skończy się zdewastowaniem świata. Ponieważ kiedy archaniołowie walczyli, ludzie ginęli, a miasta upadały. * Dwie godziny później, w bibliotece Eleny i Raphaela w domu w Enklawie, zagrożenie nie było już problemem. Według Jessamy, która była w kontakcie z Luminata z racji jej roli jako historyczki, każdy archanioł potwierdził udział w spotkaniu. - Z wyjątkiem Lijuan oczywiście. - Sprostowała Jessamy, druga kobieta skierowała delikatnie zbudowaną twarz do góry, na ekran umieszczony na jednej ze ścian biblioteki. Krew Eleny zaczęła płynąć szybciej. - To przesądza, że jutro rano będziemy w samolocie. - Raphael już powiedział ich pilotom aby byli gotowi. Gdyby udawał się tam sam, to prawdopodobnie poleciałby na skrzydłach, ale Elena nie była wystarczająco silna i szybka, aby przebyć tak duży dystans. Poprawiała się, już teraz mogła wykonać pionowy start w dziewięciu przypadkach na dziesięć, chociaż zawsze ponosiła tego koszty. Jej ciało nie było wystarczająco „stare” w nieśmiertelnym znaczeniu, żeby nabrać wystarczającej

wytrzymałości mięśni. Kiedy więc wykonywała pionowy start, robiła to wiedząc, że będzie przebywać mniej czasu w powietrzu i że może pozrywać ścięgna i zostać uziemiona aż do uzdrowienia. W większości przypadków, było dla niej lepiej wspiąć się gdzieś i zlecieć niż być przykutą do powierzchni ziemi, jeśli nie mogłaby znaleźć odpowiedniego miejsca do wystartowania. A kiedy była w powietrzu miała znacznie większą wytrzymałość niż wtedy, gdy pierwszy raz obudziła się ze skrzydłami. Nie mówiąc wiele, była wtedy tak pełna wdzięku jak świeżo wyklute pisklę. - Czy coś mówiono o sądzie nad Lijuan? Historyczka i przyjaciółka Eleny skinęła głową na pytanie Raphaela, jej rysy były delikatnie oświetlone przez złote światło rzucane przez staroświeckie dmuchane szkło lampy stojącej na biurku, Azyl był jeszcze otulony głęboką czernią bardzo wczesnego poranka. - Xi potwierdził otrzymanie wniosku od Luminata. Gdyby chodziłoby o innego mężczyznę lub kobietę, Elena miała przeczucie, że reszta Kardy już działałaby. Jednak był on tak całkowicie oddany swojej „bogini”, że nikt nie czuł strachu, że mógłby zapomnieć kim i czym był i poddać się urojeniu władzy, której nie posiadał. Xi chciał tylko utrzymać terytorium Lijuan. Myśl o archanielicy, która uważała, że jej ewolucja przekroczyła nawet Starożytnych, wywoływała inne myśli. Zerkając na Raphaela powiedziała: - Czy Luminata zaproszą również Aleksandra i Caliane? Aleksander szybko stał się aktywnym członkiem Kadry, natomiast Caliane wolała trzymać się swojego malego terytorium, jednakże oboje byli Starożytnymi, który nie powinni być obudzeni, nie powinni być w Kadrze w tym czasie. - Tak - odpowiedział Raphael. - I - dodała Jessamy - ponieważ powiedzenie „nie” Luminata jest nie do przyjęcia, również wezmą udział w spotkaniu. - Piękno palonej sjeny jej oczu rozświetlone było cichym humorem. – Myślę, że Caliane może mieć kilka słów do powiedzenia Luminacie. Elena zrozumiała nacisk. - Przywódcy? Ukłon od drugiej kobiety.

- Członkowie sekty maja imiona, ale lider w geście szacunku jest określany jako Luminata. Bezpośrednio mówiąc archaniołowie używają imienia Luminata, więc ty jako małżonka też powinnaś. - Ponieważ archanioł może się posunąc jedynie tak daleko. - Elena powiedziała sucho. - Podobnie jak łowczyni gildii, którą znam Uśmiechając się w psychicznym komentarzu, wykonanym bardzo w tonie„Archanioła Nowego Jorku”, Elena pochyliła się w stronę boku Raphaela. - Tak, wygląda na to, że będzie to bardzo nieszczęśliwy zjazd Kadry. - Gwizdnęła w sugestii na to. - Jasna cholera. Czy Michaela też przybędzie? W przeciwieństwie do Lijuan, najpiękniejsza archanielica świata nie znikała od tak, ale była znacznie mniej widoczna w ciągu ostatniego roku przed powrotem, chociaż wciąż było jej daleko do poziomu sprzed jej dziwnego samotnego roku. Ponieważ Michaela kochała uwagę a media kochały ją. Powiedzenie że Michaela była piękna to niedomówienie. Ze skórą w odcieniu najlepszej mlecznej czekolady i skrzydłami w delikatnym brązie, włosami w brązie i złocie długimi do pasa, jej hipnotyzująco zielonymi oczami, definitywnie zapierała dech w piersi. Rzut oka na jej ciało zamieniał zarówno śmiertelników jak i nieśmiertelnych w niewolników, nie było dla Eleny niespodzianką, gdy dowiedziała się, że Michaela przez wieki była muzą artystów i cesarzy. Artyści przeważnie przeżywali, od kiedy Michaeli spodobało się składanie przez nich hołdu jej urodzie, nie była złośliwa. Prawda była taka, że Michaela miała reputację hojnej patronki sztuki. Ale cesarzowie i inni możnowładcy, którzy byli jej kochankami, wszyscy byli martwi jak kamień. Przedostatni zginął z ręki Raphaela w wymianie anielskiego ognia ponad Nowym Jorkiem, pozostawiającym Elenę połamaną i na skraju śmierci. To wkurzało Elenę, że Michaela była częściowo odpowiedzialna za jej spotkania z Raphaelem. Bez jadowitej zachęty archanielicy, jej kochanek nigdy nie zmieniłby się w seryjnego mordercę. Który skończył wyrywając serce Michaeli i zastępując je święcącą czerwoną kulą ognia, która mogła wypełnić krwioobieg trucizną. - Nasza teoria o ciąży - powiedziała Elena do Jessamy zaniepokojona tym co trucizna, jeśli czaiła się w zakamarkach Michaeli, mogła zrobić dziecku w archanielskim łonie. - Słyszałaś coś potwierdzającego to? - Nic - Jessamy odpowiedziała, zagryzając dolną wargę. - Nie powinnam plotkować, ale tak chcę wiedzieć. - Przesuwając uwagę na Raphaela, druga kobieta zapytała, czy Jasona coś odkrył.

- Nie było nawet najsłabszego szeptu o anielskim dziecku na terytorium Michaeli. Chociaż to nic nie znaczy, Michaela miała posiadłości ukryte w trudno dostępnych miejscach. - Jeśli jest tam dziecko, mam nadzieję, że on czy ona, jest bezpieczne i zdrowe. - Z tymi słowami Jessamy ruszyła się, aby zakonczyć połączenie. - Usłyszałam lądowanie Galena. Był na zewnątrz godzinami z grupą stażystów, chcę się upewnić, że dostanie coś gorącego. Żegnając się z anielską troską, Elena poczekała, aż ekran zrobi się czarny, zanim wyszła z biblioteki i skierowała się z Rapaelem przy boku w stronę cieplarni. Rozświetlone przez bogate światło późnego popołudnia szkło mieniło się na powitanie. - Dahariel musi wiedzieć, czy Michaela urodziła. - Drugi Astaada nie był już kochankiem Michaeli, ale był w krytycznym czasie. - Niekoniecznie. - Odpowiedź Raphaela zmarszczyła jej brwi. - To archanioł podejmuje wszystkie decyzje, gdy drugi rodzic nie jest oficjalnym małżonkiem. - To niesprawiedliwe. - Nie, ale archaniołowie mają wrogów. - Głos Rafaela zwrócił się do północy, oczy mu pociemniały. - Biorąc pod uwagę obecną sytuacje na świecie, nie winiłbym Michaeli, gdyby nie zaufała nikomu odnośnie bezpieczeństwa jej dziecka, nawet ojcu dziecka. - Jest okrutnym draniem - Elena przyznała ponuro, zdając sobie sprawę z zamiłowania Dahariela do tortur. - Nie zaufałabym mu z moim dzieckiem nawet, gdybym miała dziecko. Którego nie będzie przez wiele, wiele, wiele, wiele księżycy. Białe złoto jego skrzydeł migotało w słońcu, Raphael otworzył dla niej drzwi szklarni. - Twoje ciało nie jest wystarczająco silne na noszenie nieśmiertelnego dziecka. W naszej terminologii nadal jesteś dzieckiem, a ja rabuję kołyskę. Elena weszła do wilgotnego ciepła jednego z jej ulubionych miejsc na ziemi. - Rabuj dalej, archaniele. - Była boleśnie zadowolona, że nie mogła fizycznie mieć dziecka przez dziesięciolecia, potwierdził to Keir, skłaniał się w stronę stuleci. Terror chwycił ją, kiedy pomyślała o staraniu się, aby zapewnić dziecku bezpieczeństwo, o chronieniu przed zagrażającymi życiu krzywdami. Jeśli miałaby patrzeć na krzywdę jej dziecka, zawsze chować niewinne maleństwo, które szukałoby u niej miłości i ochrony…

Przełknęła. W tym momencie zrozumiała dlaczego jej ojciec był jaki był, nie tylko utracił swoją matkę łowczynię przez przemoc, ale musiał pochować dwie ukochane córki i równie cenioną żonę. To zabiło coś w nim. To co pozostało, nie wystarczało, żeby kochać córkę, która mogła zginąć za każdym razem, kiedy wychodziła do pracy. Był dobry dla jej młodszej siostry Beth, może nie ojcem, którym był kiedyś, ale nie był straszny. Tylko z Eleną było mu tak…. ciężko. Córka, która żyła z niebezpieczeństwem na co dzień, zamiast mieszkać bezpiecznie, pozostając chronioną. Tak, czasem rozumiała Jeffreya. - Dzisiaj nawiedzają cię wspomnienia. Elena zaczęła od odcięcia uschniętych kwiatów wesołych stokrotek, które były darem od Illiuma. - Zgaduję, że to dlatego że myślę o Maroku. - Położyła ścięte kwiaty na ręce jej archanioła, pokazała mu, gdzie je wyrzucić ,więc mogli wrócić na ziemię. Tylko że suche brązowe kwiaty rozprostowały się natychmiast, kiedy dotknęły jego dłoni, zyskując kolor i miękkość, aż miał dłonie pełne jasnożółtych stokrotek.

Rozdział 3 - Więc - powiedział - to interesujące. Usta Eleny zadrżały, ból wspomnienia wycofał się przed cudownym życiem dzisiejszego dnia. - Daj mi je i dotknij suche kwiaty, których jeszcze nie ścięłam. Nic się nie wydarzyło. Następnym razem, kiedy włożyła suche kwiaty w jego dłoń, pozostały suche. Nie było to zaskoczeniem, na podstawie tego, co zdołali zebrać, wszystkie umiejętności zrodzone z Kaskady wydawały się pojawiać i odchodzić bez ostrzeżenia, jak sygnał transmitowany jedynie w sporadycznych wybuchach. Nawet Elijah nie mógł za każdym razem rozmawiać ze zwierzętami, chociaż te, z którymi był już związany, miały tendencję do przebywania w pobliżu nawet wtedy, kiedy nie potrafił do nich „przemówić”. - Ach, więc - powiedziała z westchnieniem. - Pewnego dnia będziesz znów użyteczny. Rozciągając dłoń po wyrzuceniu suchych kwiatów w ogrodzie, który stworzyła w jednym z narożników szklarni, Raphael stworzył błękitny płomień tańczący na jego dłoni. - Jak zawsze, cieszę się, że byłem użyteczny dla mojej małżonki. Elena uśmiechnęła się szeroko. - Może kiedy spotkasz się z Kadrą - powiedziała - przeprowadzę pewne badania moich korzeni. - Wzdrygnęła ramionami. - Nie mam za wiele na początek, ale nie może być zaangażowanych zbyt wiele lokalnych rodzin - wskazała na siebie - kombinacja włosów i cery, nieprawdaż? Kolory jej matki były bardzo podobne, kiedyś powiedziała Elenie, że prawie całkowita biel jej włosów i ciemne złoto jej skóry pochodzą od jej babci. Wspomnienie pojawiło się jak film odtwarzany w jej umyśle… * - Mam fotografię mojej mamy. - Marguerite cięła materiał na błyszcząca czarną spódnicę, której chciała Belle. - Zakonnica, która pomagała mi w pierwszych dniach po śmierci matki, zachowała je, trzymała w tajemnicy, dając mi je, kiedy skończyłam osiemnaście lat i nie byłam już dłużej jej przybranym dzieckiem.

Smutek na jej twarzy spowodowała, że Elena wyciągnęła rękę. Jej matka była motylem, pełnym kolorów, jasnym i szczęśliwym. Pachniała kwiatami. Nie była smutna, nie płakała. Uśmiechając się, matka pochyliła się, by pocałować Elenę w policzek, znajomy zapach gardenii zawirował wokół niej. - Ach, cherie, ty i twoja siostra napełniacie moje życie radością. Dusząca rzecz w klatce piersiowej Eleny stopniała. - Dlaczego zakonnica przechowała twoje zdjęcie? - Wiedziała, że takie skarby giną, kiedy dziecko przechodzi z rąk do rąk. - Marguerite zrobiła pauzę. - Siostra Constance, miała łagodne spojrzenie, sądzę, że wychowałaby mnie, gdyby to było możliwe. Jednak troszczyła się o mnie z pewnej odległości i znalazła mnie tego dnia, kiedy wprowadziłam się do mojego ciasnego mieszkania. Dała mi to zdjęcie i jeszcze jedno, które zrobiła tego dnia, kiedy po raz ostatni widziałam matkę. Uśmiech. - Byłam ubrana w śliczną sukienkę i płaszczyk oraz czyste błyszczące się buty. Siostra Constance powiedziała mi, że miałam ze sobą torbę z jedzeniem i zabawkami. - Śmiejąc się, dodała: - Sądzę, że może byłam trochę rozpuszczona, ale czyż małe dziewczynki nie powinny być rozpuszczone? - To było tego dnia, kiedy umarła twoja mama? - Elena nie lubiła o tym myśleć, nie lubiła sobie wyobrażać, że może pewnego dnia jej matka także umrze. - Tak - powiedziała Marguerite z uwagą skierowana na wzór na spódnicy Belli. - Poprosiła siostrę Constance, żeby mnie popilnowała, kiedy wyjechała z miasta na rozmowę o pracę, ale jej autobus wpadł do kamienistego wąwozu. Siostra Constance nie wiedziała o nas niczego z wyjątkiem tego, że mieszkałyśmy w Paryżu, byłyśmy same na świecie i często przychodziłyśmy do jej kościoła. Matka Eleny podniosła wzrok, kiedy Elena nie odpowiedziała. Przykładając rękę do włosów Eleny, pokręciła głową. - Moje silne dziecko, z takim sercem. Nie smuć się, to było dawno temu w innym życiu. Marguerite dała Elenie do dotknięcia kawałek skrzącego się materiału. - Oczy mojej matki miały ten sam kolor co Ariel, a jej skóra była ciemniejsza od twojej, jakby bardziej nasiąknięta słońcem, ale poza tym jesteś jak jej śliczna mała kopia.

- To dlatego mam na imię Elena. - To nie było jej prawdziwe imię, ale to imię lubiła bardziej niż Ellie. Elieanora było zbyt długie i skomplikowane. - Tak jak moja mama. Elena było także jej imieniem domowym. - Linie uformowały się pomiędzy jej brwiami i Marguerite powiedziała: - Wiem, że to było jej prawdziwe imię, ale nie pamietam, aby ludzie zwracali się do niej inaczej niż Elena. - Uśmiech i wzdrygnięcie ramion. - Żadne dziecko nie zna prawdziwego imienia swojej mamy. - Beth jest za mała, ale ja znam. Marguerite Deveraux - powiedziała dumnie Elena z miejsca, gdzie siedziała na oparciu ławeczki przyczepionej do staromodnej maszyny do szycia, którą jej matka wolała bardziej niż nową, którą chciał jej kupić ojciec. Machała nogami, kiedy patrzyła na matkę, podczas gdy Beth bawiła się zabawkami na kocu, który rozłożyła na podłodze Marguerite. Belle i Ariel były w szkole, ale Elena mogła zostać w domu, ponieważ miała kaszel. Właściwie to mogła pójść do szkoły, ale Marguerite uśmiechnęła się, przytuliła ją i powiedziała: - Więc, mój skarb chce dzisiaj mamę. Będziemy niegrzeczne i pozwolimy ci na wagary, co? Elena kochała akcent swojej matki, kochała jego liryczne piękno, kochała to, jak łagodnie zawsze brzmiała Marguerite. Czasem starała się mówić w ten sposób, ale jej akcent był zwyczajnie amerykański, jej głos dziecinny bez chrapliwej delikatności Marguerite. Jej matka zaśmiała się. - Jesteś sprytna, dziecinko. Uśmiech wypełnił jej wnętrze. - Mogę zobaczyć to zdjęcie? - spytała Elena, podekscytowana, że dowie się czegoś o swojej babci. Uśmiech Marguerite był łagodny, ale trochę smutny. - Przepadło w pożarze, który wybuchł w budynku, gdzie mieszkałam, nie długo przed tym, jak spotkałam waszego tatę. - Poruszyła nożycami zgrabną dłonią, tkanina opadła swobodnie po obu stronach. Belle zamierzała ubrać spódniczkę razem z białą koszulą, którą dostała na Święta Bożego Narodzenia. Elena pomogła ją wybrać i tata ją kupił. Uszczęśliwiało ją, że starszej siostrze podaobała się tak bardzo. - Och - powiedziała, naprawdę smutna, że jej mam nie miała żadnego zdjęcia swojej mamy. Pamiętasz zdjęcie?

- Tak, oczywiście. - Błyszczące się oczy napotkały Eleny, było w nich tak wiele zachwytu, że poczuła jak bąbelki szczęścia mogłyby ją w tej chwili unieść do góry. Jej matka była pełna iskier, pełna szczęścia. Kiedy Elena była w jej pobliżu, po prostu chciała tańczyć, pragnęła się śmiać. Kiedy dzisiaj klaskała, trzymała wyciągnięte ręce. Marguerite roześmiała się i podeszła, żeby ją podnieść i cmoknęła ją w usta. - Jesteś małą małpką, Eleno - powiedziała, kiedy Elena owinęła swoje ręce i nogi wokół niej i nie chciała się puścić. Potem Beth także stanęła na swoich małych nóżkach i wyciągnęła ręce. - Myślę, że ta mała dziecinka także chce całusa. Kucając na kocu po tym, jak puściła ją Elena, Marguerite podniosła Beth i usiadła z nią na kolanach. Elena usiadła ze skrzyżowanymi nogami naprzeciwko i robiła zabawne miny do Beth. Jej mała siostrzyczka zachichotała, małe dłonie przyciskając do ust. - Kiedy na ciebie patrzę, Eleno. Widzę swoją matkę - powiedziała Marguerite. - Te same włosy przebiegła palcami jednej dłoni przez jej włosy - te same kości twarzy, ten sam uśmiech. - Jej szeroki uśmiech, chociaż iskierki zniknęły. - Masz w sobie także mojego Jeffreya. Jego wyraz twarzy, czasem tak poważny. Następnie śmiech wydostał się z Marguerite, jakby po prostu nie mógł się w niej zmieścić. - Musze nauczyć waszego tatę jak się śmiać, kochanie. Był takim poważnym człowiekiem, kiedy go spotkałam, ale dostrzegłam dobroć w jego sercu i wiedziałam, że był mój, ten cichy Amerykanin, który siedział w narożniku kawiarni, w której pracowałam jako kelnerka. Tajemnicze światło na jej twarzy spowodowało, że Elena chciała się uśmiechnąć. To była jedna z historii, które lubiła słuchać, jak opowiadała ją jej matka. - Nigdy nie zamawiał niczego, dopóki nie podeszłam, żeby przyjąć zamówienie, wasz ojciec. Drażnił resztę obsługi, aż w końcu zdecydowali, że było to romantyczne i oczywiście w porządku. W Paryżu mężczyzna też może być głupkowaty, kiedy się zakochuje. Elena nie całkiem rozumiała tego, o czym opowiadała jej matka, ale czuła radość promieniującą ze słów jej matki i to wystarczało.

- Co tata zamawiał? - Zawsze to samo. - Marguerite potrząsnęła głową, odkładając Beth z powrotem na koc, gdzie zaczęła się wiercić. - Czarną kawę i test. - Wyciągnęła ręce. - Zaczęłam go ignorować i przynosiłam mu cokolwiek chciałam. Świeżego rogalika prosto z piekarnika, wybornie przyprawione jajka, wędzony boczek z jabłkami, specjalne wypieki, które przygotowywaliśmy każdego ranka. Zjadał każde danie. Marguerite zaśmiała się. - Aż pewnego dnia zamówił dla dwojga, czarną kawę i czekoladę z pianką. Moją ulubioną, rozumiesz. Matka objęła dłońmi twarz Eleny, jej spojrzenie nagle stało się poważne. - Pamiętam, na fotografii mama trzymała mnie, a ja byłam niemowlakiem owiniętym w miękki kocyk. - Nagle zmarszczyła brwi. - Był znak na brzegu, kochanie. Po angielsku nazywają to monogramem, sądzę, że było to M. E. - Nagły uśmiech. - Więc może moje drugie imię zaczynało się na E. * Miały mnóstwo zabawy w wymyślaniu możliwych imion zaczynających się na E. Wtedy Elena myślała, że to najlepszy dzień, jaki przeżyła, ale później były inne cudowne dni. Marguerite

była

olśniewającym

motylem,

który

kochał

ładne

ubrania,

spotkania

z przyjaciółkami przy kawie i chodzić z mężem na tańce, ale była także oddaną kochająca matką. Przy jej wszystkich zainteresowaniach i szerokim kręgu przyjaciół, to mąż i dzieci byli centrum jej istnienia. - M. E. - szepnęła do Raphaela, jej serce starało się zatrzymać echo tych wybuchów radości. Mam inicjały do zbadania, jak również unikalny wygląd mojej prababki. - Możesz mieć szczęście - powiedział jej archanioł. - Luminata, kiedy nie są zaangażowani w szukanie oświecenia, szukają i gromadzą wiedzę, więc może odkryjesz coś w ich archiwach. I twoja linia krwi miała wampira. Może w czasach twojej prababki. Ta myśl nadal wywoływała dreszcz na kręgosłupie Eleny, że miała krewnego wampira, Raphael wyczuł moc we krwi, która wsiąkła w spódniczkę, którą Marguerite uszyła dla swojej córki, był to rodzaj mocy, który nie należał do śmiertelnika. Tej krwi było zaledwie parę kropli po tym, jak jej matka skaleczyła się podczas szycia, ale miała w sobie wystarczająco dużo siły, żeby oddziaływać na zmysły Raphaela.

- To dziwne, że jeden z moich przodków nadal może tam być, żyjąc swoim życiem. Raphael pokręcił głową. - Wampir wystarczający silny, żeby stworzyć linię krwi, która po czasie zawiera pewien poziom mocy, normalnie nie zrywa wszystkich kontaktów z tym, któremu służył. Ale oczywiście zawsze są wyjątki. A wampiry, Elena wiedziała to dobrze, nie były całkowicie nieśmiertelne. Mogły umrzeć. - Wiem, że moja wampirza prababka albo pradziadek są prawdopodobnie od dawna martwi, ale odkrycie prawdy zaspokoi moją ciekawość. Nagły chłód wstrząsnął nią, jej skórę zmroziło. - Eleno? Potrząsając głową, dołączyła do Raphaela przy drzwiach, żeby we dwójkę podążyli do Wieży na spotkanie z Dmitrim. - Nic. Po prostu ktoś przeszedł się po moim grobie. * Ona i Raphael polecieli do Wieży bez zabawy na niebie. Kiedy wylądowali na położonym wysoko balkonie, wiatr uniósł włosy Raphaela jak kochanka, która nie potrafiła się odsunąć. Nie winiła go. Czasem w nocy po prostu leżała i bawiła się mrocznym jedwabiem, jej skrzydła leżały wokół niego z nieskrywaną zaborczością. - Chodź, hbeebti - powiedział, składając skrzydła. - Porozmawiajmy z Dmitrim, a potem wrócimy do domu. Montgomery może przestać nas karmić, jeśli będziemy stale spać w Wieży. Robili tak tylko przez ostatni tydzień, ponieważ Dmitri był poza stanem, zabrał Honor do ich prywatnej chaty na wakacje. Wrócił dzisiaj gotowy, żeby od razu przejąć swoje obowiązki drugiego Raphaela. Wsuwając swoją dłoń w dłoń Raphaela, Elena weszła z nim do środka. Jej usta zadrżały na kontakt, nieziemski chłód zniknął podczas lotu nad wodami Hudsonu przy dzisiejszym spektakularnym zachodzie słońca. Raphael zauważył zmianę w jej nastroju.

- Co cię kłopocze? - Dlaczego brzmisz tak podejrzliwie? - Ponieważ twoje ulubione rzeczy są ostre i powodują krwawienie. - Zabawne. Archaniele. - Zaśmiała się, ponieważ był winny karmienia jej uzależnienie od najpiękniejszych ostrzy i powiedziała: - Trzymamy się za ręce. Nie trzymałam nikogo za rękę, dopóki się nie pojawiłeś i zaczęliśmy być razem, wcześniej nigdy nie pomyślałabym, że kiedykolwiek będziemy. - Był tak twardy, tak niebezpieczny. - Pod tym względem, Eleno, ja także byłem dziewicą. - Jego palce zacisnęły się na jej, jego skrzydła otaczał blask, który kiedyś ją przeraził. I uświadomiła sobie, że był tak twardy i nawet bardziej śmiercionośny, kiedy spowodował, że jej ręka zbliżyła się do jej ostrza, kiedy spowodował, że krwawiła, ale nie była już śmiertelną łowczynią, która spotkała jednego z Kadry. Ani nie była świeżą małżonką, która uczyła się mężczyzny, którego kochała ponad życie, ponad rozsądek. Och, będzie ja zaskakiwał przez stulecia, milenia, co do tego nie miała wątpliwości. Ale jedna rzecz nie pozostawiała żadnego pytania, że byli nierozerwalna jednością. Świat mógł próbować ich rozdzielić, ale jedyny sposób, w jaki mógł tego dokonać było poprzez śmierć. - Jeśli to jest śmierć, łowczyni gildii, to spotkam ciebie po drugiej stronie. Ścisnęło się jej serce. Nie, nawet śmierć nie zdołałaby ich rozdzielić - Lubię trzymać się za ręce - zadeklarowała, poruszając ich złączonymi dłońmi w tył i przód, kiedy szli szerokim korytarzem, przy którym biuro miał Dmitri. Ściany były świeżo pomalowane elegancką szarością, gruby dywan pod ich stopami był w ciemniejszej szarości. Odpowiedzią Raphaela była cisza, jego skrzydła ocierały się o jej… - Raphaelu! Cholerny archanioł pokrył ją pyłem. Błyszczący iskrzący pył przylgnął do niej, cudowny ponad porównanie, kiedy rozchyliła usta i zlizała go językiem. Jej usta zacisnęły się.

- To nie jest zabawne! - Patrzyła na niego, kiedy podniecenie zalewało jej ciało, ale śmiał się mocno, prawdziwie. Jej serce właśnie stanęło. Nawet teraz Archanioł Nowego Jorku śmiał się rzadko i nigdy w ten sposób. Aż mogła zobaczyć młodzieńca, którym musiał kiedyś być, o oczach w dzikim oszałamiającym błękicie, które prosiły kobietę, żeby śmiała się razem z nim. Nigdy wcześniej nie widziała go jako naprawdę młodego. Jak mógł? Miał tak wiele mocy, która pulsowała w każdym jego dotyku, płonęła w skórze. Przyciągając go bliżej dłonią zaciśniętą na kremowym lnie jego koszuli, wzięła pocałunek, wzięła go. Zatonął w niej, jego skrzydła rozpostarły się, żeby owinąć się wokół niej, aż wszystko, co mogła poczuć było Raphaelem, wszystko, co mogła posmakować było nim. I anielski pył. Specjalna mieszanka, którą stworzył specjalnie dla niej. Wepchnął dłoń w jej włosy, zaciskając ją, kiedy drugą objął ją w pasie i pchnął do ściany. Coś upadło z głuchym łoskotem. Może obraz z dzikimi kwiatami, który dopiero co został powieszony, wszystkie dzieła sztuki zostały zabrane na czas remontu. Elena kochała to proste malowidło znalezione przez Honor w sklepie z artykułami gospodarstwa domowego, ale teraz mogłoby być bezcennym arcydziełem Koliber, a ona i tak by się nim nie przejęła. Była tak szczęśliwa, będąc przyciśniętą do swojego archanioła po ostatniej nocy spędzonej na warcie. To nie był czas na wygłupy, kiedy Dmitri wyjechał, Illium był niezdolny do służby, Aodhan został przydzielony do patrolowania granicy morskiej, a Raphael zajmował się całością zapewnienia bezpieczeństwa. Ona również latała po stanowiskach obrony, żeby nie stracić praktyki i ponieważ żadne z nich nie mogło pozwolić sobie na rozluźnienie, kiedy nieprzewidywalne zagrożenie Kaskady mogło uwolnić się w każdej chwili, wpychając świat w chaos i prawdopodobną wojnę. Jednak dzisiaj inni byli na warcie, a ona mogła całować swojego kochanka. Raphael płonął gorąco, jednak w jej umyśle był wzburzonym morzem, gwałtowną namiętną burzą zalewającą ją i pędzącą z łoskotem przez jej żyły. - Możemy później porozmawiać z Dmitrim - posłała Raphaelowi, przesuwając dłonie po wzgórzach i dolinach jego piersi. - Chodźmy na górę do naszego apartamentu. - Eche. Starała się zignorować to kaszlnięcie, które niosło w sobie szczyptę rozbawienia.

Usta Raphaela uśmiechnęły się przy jej. - Sądzę, że mój drugi ma inny pomysł. - Odsuwając się z pocałunkiem, który obiecywał więcej później, złożył skrzydła, żeby odsłonić wampira, który opierał się o ścianę przy otwartych drzwiach o dziesięć stóp od nich. Dmitri był ubrany w czarne dżinsy i czarną koszulkę, jego skrzyżowane ramiona ukazywały mocno zarysowane bicepsy. Jego jedyna ozdoba była złota obrączka na lewym palcu serdecznym, nigdy jej nie ściągał. Czasem Elena prawie lubiła go z tego powodu. Przez resztę czasu uważała go za wrzód na dupie, zwłaszcza że nadal lubił szarpać jej łańcuch ze swoimi zapachowymi gierkami. Urodzeni łowcy byli bardzo wrażliwi na zapachy, zwłaszcza wampirze, to czyniło z nich dobrych tropicieli. Drugą stroną tego była wrażliwość na te same zapachy, niektóre wampiry mogły to wykorzystać. Wampir o zmysłowo przystojnej twarzy wyrzeźbionej w silnych liniach i pokrytej brązową skórą, jego oczy były intensywnie brązowe, a jego naturalny zapach tak mrocznie uwodzicielski niczym czekolada, szampan i wszystkie grzeszne rzeczy, uniósł brew. - Od początku wiedziałem, że będzie miała zły wpływ. Elena pokazała mu środkowy palec. Uśmiechnął się szeroko i nagle tonęła w jego czekoladzie i szampanie, podczas gdy futro ocierało się o jej skórę. Zgrzytając zębami, wyciągnęła ostrze z pochwy na przedramieniu i rzuciła nim w niego, zanim pomyślała o tym, co zamierzała zrobić.

Rozdział 4 Dmitri poruszył się w ostatniej chwili. Ostrze zadrżało w ścianie, o którą się opierał, przybiłoby jego ucho, gdyby się nie poruszył. Potarł szczękę, potem wyciągnął ostrze i odrzucił je leniwie obracające się, więc złapała je bez wysiłku. - Jesteś szybsza. Raphael skinął głową. - Tak. - Ruszył korytarzem i zatrzymał się pietnaście stóp od niej. - Rzuć we mnie - powiedział. Najszybciej, jak potrafisz. Elena nie zawahała się, Raphael był więcej niż dostatecznie silny, nawet jeśli nie uchyliłby się na czas, to od rany od noża uleczyłby się w przeciągu uderzenia serca. Tylko jeden anioł był szybszy, Illium. Niebieski Dzwoneczek potrafił uchylić się nawet przed ostrzem swojego pana, jeśli tylko starał się wystarczająco mocno. Rzuciła z mignieciem metalu wszystkimi swoimi ostrzami, jednym po drugim, świadoma, że Dmitri patrzył skupionymi ciemnymi oczami jak Raphael unikał lub po prostu łapał broń w locie. Honor wystawiła głowę ze swojego biura naprzeciwko Dmitriego, uświadamiając sobie, co się działo i pozostając poza linią ognia. Ona także powinna uzdrowić się po ranie od noża, jednak była dzieckiem wśród wampirów. Zajęłoby jej to pewien czas, ale nie tak długi jak powinno. Na prośbę Dmitriego to Raphael był aniołem, który stworzył Honor. Miała krew archanioła krążącą w żyłach, miała jej wystarczająco, aby uczynić ją silniejszą i bardziej zaawansowaną w wampiryźmie niż powinna być, biorąc pod uwage jej wiek jako prawie nieśmiertelnej. Nie zmieniło jej to poza powierzchownością, wzmacniając jej urodę do błyskotliwego stanu. Nie, Honor nadal była Honor, kobietą pełną serca, która uwielbiała historię i języki, która była łowczynią do szpiku kości. Wiele byłych dzieci ulicy zawdzięczało swoją nową świetlana przyszłość głębokiej zdolności Honor do kochania, a ona nie spoczywała na laurach. Kontynuowała pracę, by ocalić dzieci, które były zagubione i samotne. - Łał! - Krzyknęła Honor, kiedy jedno z ostrzy Eleny prawie uderzyło w skroń Raphaela.

Elena usmiechnęła się szeroko i wypuściła kolejne ostrze zanim odzyskał równowagę po swoim gwałtownym uniku, jednak nadal był zbyt szybki. Złapał jej ostatnie ostrze, odwrócił w dłoni i odrzucił z powrotem. Wsunęła je w pochwę na udzie, potem chowała pozostałe, kiedy odrzucał je po kolei. Kilka wbiło się dywan i ściany, kiedy odsunął się z ich drogi, Elena zastanawiała się, co brygada remontowa Wieży pomyśli o dziurach po nożach, które pojawiły się na świeżo odnowionym korytarzu. Prawdopodobnie wzruszą ramionami i mrukną: „sprawa jak zwykle”. - I? - spytała, kiedy chowała ostanie ostrze, jej serce biło euforią i czystą radością z powodu tego, co właśnie zrobili. Zaskakująco, to Honor odpowiedziała. - Jesteś szybsza - powiedziała stanowczo. - Pamiętam, jak oglądałam ciebie ćwiczącą na arenie w gilldii rok temu, już wtedy byłaś niebezpiecznie dobra, ale nigdy nie zbliżyłabyś się tak blisko do trafienia Raphaela. Spojrzenie Dmitriego złagodniało, kiedy spoczęło na żonie, ale gdy wróciło z powrotem do Eleny, w ciemnych tęczowkach pojawiło się drwiace rozbawienie. - Okazuje się, że dziecko rezydujace w Wieży staje się podrostkiem. - Pewnego dnia wyrwę ci serce, usmażę i z salsą podam krukom do zjedzenia. - Powiedziała zaczepnie Elena. - Bez obaw, Honor. Odrośnie. Niestety. Potrząsając głową, Honor podeszła, aby stanąć obok męża. Natychmiast objął ją ramieniem. Zamiast swojego zwyczajnego stroju do biura, Honor była ubrana w strój łowczyni, skórzane spodnie, buty, prostą koszulkę i skórzaną kurtkę, która chroniła przed ciosami nożem i pazurami. - Idziesz na polowanie? - spytała Elena. - Właśnie wrócilam - powiedziała Honor z wywróceniem intensywnie zielonymi oczami zestawionymi z skórą w kolorze ciepłego miodu muśniętego przebłyskami złota, miękki heban jej loków był zebrany w kitkę. - Rozpuszczony i niesamowicie idiotyczny wampir zdecydował się na odejscie po sprzeczce ze swoim anielskim panem, który okazał się być także jego kochankiem. Gwałtownie podniosła w góre dłonie. - Mam na myśli, że ktoby pomyślał, że to dobry pomysł? Znalazłam go „ukrywającego się” w wyszukanym hotelu, pijącego drogą krew dostarczaną do pokoju, dostarczyłam go do domu

i zostawiłam wampira i anioła patrzących się na siebie z równo nadąsanymi rozkapryszonymi twarzami. Dodała wywrócenie oczymi do tego Honor, ponieważ ludzie czasem byli głupi. Nawet ludzie, którzy żyli od stuleci. - Praca to praca, jak sądzę, musimy zostać sprawne. - Też tak uważam. - Honor wzruszyła ramionami. - Ale zapomnijmy o mnie. Kiedy wy dwoje zostaniecie przyjaciółmi? - Kłujące spojrzenie przesunęło się z Dmitriego na Elenę i z powrotem. - Nidgy - Elena i Dmitri odpowiedzieli równocześnie, następnie spojrzeli na siebie ze zmarszczonymi brwiami w niezamierzonej zgodzie. Honor zaśmiała się i wyciągnęła, żeby przebiec ustami po twardej linii szczęki Dmitriego, podczas gdy rozbawienie Raphaela było cichsze chociaż nie mniej intensywne. - Ładnie z twojej strony, że chociaż dla mnie się wystroiłaś - powiedział Dmitri do Eleny. - Co? - Błyszczysz. - Och, ugryź mnie - powiedziała, zdając sobie sprawę ze swoje pomyłki o sekundę za późno. Cholerny wampir obnażył żeby, błysnęły kły. Ale zanim mógł coś powiedzieć, co by ja zirytowało, Honor przycisnęła palec do jego ust. - Teraz Dmitri kąsa jedynie swoją żonę - powiedziała zanim zwróciła się do Eleny. - Szu. Chodź do domu, gdzie możemy coś zrobić. Albo mój mąż przez cały czas będzie miał zabawę z irytownia ciebie. Raphael znalazł się obok Eleny, jego skrzydła okryły ją, jego pióra błyszczały bielą i złotem przy północy i świcie jej. - Powierzam Wieżę i moje terytorium pod twoją opiekę, Dmitri . Nie tylko na dzisiaj, ale do mojego powrotu z Lumii. Dmitri wyprostował się, z jego spojrzenia zniknęły wszelkie ślady rozbawienia, a skóra napięła się na kościach twarzy. - Zwołali spotkanie?

- Tak. Wyruszamy o świcie. Nagle Dmitri nie był wkurzającym wampirem, który zadzierał z Eleną tylko dlatego, że mógł, ale poważnym drugim Raphaela o takiej sile, że zwykłe anioły ostrzegały Raphaela, żeby uważał, ufając człowiekowi o tak dużej osobistej mocy. Te anioły nie rozumiały więzi pomiedzy dwoma mężczyznami. Nie byli jedynie panem i drugim. Byli przyjaciółmi tak bliskimi sobie jak bracia. Dmitri umarłby dla Raphaela. Dla kogoś z zewnątrz było trudno to zrozumieć, umarłby także dla Eleny. - Ponieważ jesteś jego sercem, Eleno. Mężczyzna z wyrwanym sercem jest złamanym stworzeniem. Wiem. Kiedyś wypowiedział do niej te słowa, kiedy byli sami na balkonie pewnej spokojnej nocy, na długo przed tym jak odnalazł Honor. Nie próbował ukryć swoich blizn, kiedy patrzył na nią. I nie po raz pierwszy raz uświadomiła sobie, że Dmitri miał życie, zanim stał się wampirem. Życie, w którym była żona i dzieci. - Panie, musisz być ostrożny. - Całe ciało wampira było napięte. - Zasady są… zostaną złamane. Nie ufam, że inni nie uderzą w uświęconych salach wewnętrznego saktuarium Luminata. - Nie lękaj się, Dmitri. Nie mam zamiaru opuszczać gardy. - Raphael przerwał. - Myślałem, żeby wziąć Aodhana jako naszą eskortę. Sprawi mu przyjemność zobaczenie dzieła sztuki, jakim są mury Lumii i jest wystarczająco potężny, żeby nikt nie wziął go za łatwą zdobycz. - Ale nie jest tak potężny jak Illium. - Oczy Dmitriego zwężyły się zanim skinął głową, jego ramię nadal obejmowało milczącą Honor. - Illium może być postrzegany jako zbyt wyzywający. Oczywiście Aodhan też się będzie wyróżniał, więc nadal będziecie zwracać uwagę. Istotą tego było, że Siódemka Raphaela była złożona z nadzwyczajnych mężczyzn, Elena doszła do wniosku, że każdy z trzech najstarszych mógłby być drugim archanioła. Każdy był wystarczająco silny, inteligentny i wytrenowany, żeby zając pozycję u boku archanioła. Jednak wybrali służbę dla jednego archanioła, wybrali współpracę zamiast współzawodnictwa. - Mogę zabrać swoją straż? - Spytała Elena, chcąc dać Raphaelowi tak wiele siły ognia, jak mogła „legalnie” posiadać.

Chcociaż naprawdę nie miała pojecia, co robić ze strażą, którą w jakiś sposób zdołała zgromadzić, to byli zdolni wojownicy. Ich para, Ashwini i Janvier, byli także wspaniali w sekretnym zakradaniu się, wykorzystując to, żeby zrównoważyć ich relatywnie młody wiek. Jednak Raphael pokręcił głową. - W tej sytuacji przybedziesz jako moja małżonka i wówczas, jeśli wzięłabyś straż, mogłoby to być odebrane jako przyznanie, że nie wierzę, że potrafię cię ochronić. - Nienawidzę anielskiej polityki. - Przecesała włosy dłonią. - Więc będziemy tylko my i Aodhan. Dmitri i Illium będą pilnować miasta? - Ta dwójka z pewnością sobie z tym poradzi, lecz trudno im będzie z tak krótkim czasie na odpoczynek. - Venom wróci do Nowego Jorku w ciągu doby. Galen zatwierdził jego powrót. - Zwracał się zarówno do niej, jak i do Dmitriego. - Naasir i Galen zapewnią bezpieczeństwo terytorium w Azylu, podczas gdy Jason będzie robił to co dotychczas. Innymi słowami, myślała, że ich dwoje odleci po krótkim pożegnaniu, Jason dostarczy wszelkich danych wywiadowczych, które pozostali potrzebowali do swojej pracy. Straż Eleny w tym czasie, dołączy do Dmitriego. Jej straż będzie szkolona pod przewodnictwem Dmitriego, ponieważ chociaż mogła powiedzieć wiele rzeczy o drugim Raphaela, to nie mogła powiedzieć, że był kiepski w swojej pracy. Układ był dobry dla każdego z nich, Elena nie była jeszcze gotowa, żeby objąć pełną kontrolę nad strażą, nie kiedy jeszcze się uczyła. Nie skończyła ze strażą jedynie przez przypadek. To małżonka Elijaha, Hannah, przekonała ją, żeby poświęciła straży uwagę na poważnie. - Kiedy wzrośniesz w mocy i wieku - powiedziała druga małżonka - będziesz postrzegana mniej jako ciekawostka, a bardziej jako zagrożenie. - Ciemne oczy Hannah miały w sobie cichą mądrość, jej ciemna skóra była całkowicie bez skazy, jej kruczoczarne włosy było zaplecione w wymyślny węzeł na karku, a jej skrzydła były intensywnie i bujnie kremowe z pieszczotą brzoskwini na pierwszorzędowych lotkach. - Nigdy nie zapominaj, że archaniołowie są ekstremalnie trudni do zabicia, małżonki, jak ty i ja, nie są już tak trudne. W rezultacie rozszarpując serce archanioła. - I - powiedziała Hannah z uśmiechem - teraz jest najlepszy czas na tworzenie straży, kiedy jesteś na tym samym poziomie, co twoi ludzie. Staną się silni przy twoim boku, z czasem przyjaźń przekuje się w żelazo. Będzie znacznie trudniej zebrać ci ludzi, którym zaufasz, jeśli będziesz

wpływowa w każdym sensie, wtedy najpierw zaczniesz zastanawiać się, czy są naprawde lojalni wobec ciebie, albo czy kieruje nimi chęć bycia połączonym z kobietą dysponującą władzą. Elena wiedziała, że miała już pewien poziom władzy dzięki byciu małżonką Raphaela, jednak jednocześnie wiedziała, że nie obchodziło to ludzi w jej straży. Ashwini była zaufaną łowczynią i przyjaciółką od lat. Jej partner Janvier adorował Ash z takim nieskrywanym zachwytem, że Elena wiedziała, że nigdy nie zdradziłby nikogo, kogo Ash nazywała przyjaciółką, poza faktem ,że Janvier był także zaciekle lojalny wobec Raphaela. Izak był… cóż był uroczy. Chciało jej się uśmiechnąć za każdym razem, kiedy pomyślała o młodym aniele, który był nią mocno zauroczony. Jego dusza była szczera, słodka i ciekawa świata. Co do Viveka, uratował jej życie tak wiele razy, że nie potrafiła zliczyć. Były szef wywiadu Gildii był obecnie wampirem, jednak nadal był Vivekiem, zgryźliwy i ogromnie inteligentny jak zawsze. Umieszczony w wywiadzie Wieży po swoim stworzeniu, okazał się tak zdolny, że stał się prawą ręką Jasona w gromadzeniu danych wywiadowczych. Vivek, którego Elena znała od zawsze, nie zmienił się. Zaprzyjaźniła się z błyskotliwym mężczyzną, bedącym urodzonym łowcą, który został sparaliżowany poniżej ramion w wypadku w dzieciństwie. Chociaż Vivek pozostawał na wózku inwalidzkim, odzyskał czucie powyżej pasa i pełną kontrolę nad ramionami i górną częścią tułowia. - Vivek prawdopodobnie w końcu porzuci moją straż i swoje miejsce w Wieży - powiedziała do Raphaela, kiedy przecinali ciemniejące niebo nad miastem szykującym się na nadchodzącą noc. Leciał obok niej, jego skrzydła błyszczały w ostatnich słabych promieniach zachodzącego słońca, jednak pozostawały lite. Skrzydła z szemrzącego białego ognia, które widziała w dniu, kiedy uratował Illiuma, kiedy uległ katastrofalnemu wypadkowi na niebie, nie pojawiły się więcej. Wszystko co zauważyła w ciagu dwóch ostatnich lat to słabe płomyki na głównych lotkach, mignięcia, które znikały tak samo szybko, jak się pojawiały. - Tak - odpowiedział Raphael. - Vivek Kapur został zmuszony do pewnych wyborów przez swój wypadek. Będzie potrzebował, żeby zbadać swoją wolność zanim zdecyduje, czy chciałby wrócić do życia i pracy, które dla siebie stworzył. - To stanie się szybciej niż ktokolwiek przewiduje. - Vivek uzdrawiał się z szybkością, której nawet Keir nie przewidział, prawdopodobnie przez to, że Vivek został stworzony przez Aodhana przy

asyście Keira. - Nadal będzie obowiązywał go kontrakt. - Sto lat służby w zamian za dar prawie nieśmiertelności. - Eleno, wiesz, że jest twój. Nie powstrzymam go z powodu kontraktu. - Przejmująco błękitne oczy napotkały jej spojrzenie. - Ale ty powinnaś, jest twoim przyjacielem, ale również młodym wampirem z szalenie silnymi żądzami. Musi być pilnowany, dopóki nie odzyska swojej ludzkiej kontroli. Pomysł powstrzymania Viveka za wszelką cenę był dla Eleny odrażający, chociaż wiedziała, że Raphael miał rację. - Może powinnam poprosić Jasona, by miał na niego oko. - Nigdy nie pomyślałaby, że zobaczy Viveka zauroczonego kimkolwiek, ale z pewnością był zauroczony mistrzem szpiegów Raphaela. Sądzę, że posłucha Jasona w sposób, w jaki nigdy nie słuchał mnie. Jestem całkowicie pewna, że chciał być Jasonem, kiedy dorastał. - Ona i Vivek byli rówieśnikami, byli równi, podczas gdy Jason znajdował się w całkiem innej kategorii. - Co o tym sądzisz? - Sądzę, że ty najlepiej znasz swoją straż. - Skrzydła Raphaela odbiły światło, kiedy uderzył nimi, aby poszybować ponad srebrzyście niebieskimi skrzydłami. Illium natychmiast zmienił kierunek, żeby zrównać się z Raphaelem. - Nie jestem gotowy, żeby odejść. - Nie jestem gotowy, żebyś odszedł. Wspomnienia okropnego dnia, kiedy Illiumowi groziło spalenie się żywcem, moc rozdzierała go od wewnątrz, obudzona bez ostrzeżenia na widok tych dwóch lecącch tak blisko. Jeśli Raphael i Dmitri byli przyjaciółmi zanim stali się panem i drugim, więź Illiuma i Raphaela była o wiele młodsza, jednak zawierała element rodzinny. Tego dnia, kiedy każdy sądził, że mógł osiągnąć moc archanioła, Illium wydawał się tak młody. Czy było prawdą, że musiałby opuścić terytorium Raphaela. Był na to zbyt młody i kiedy niebieskoskrzydły anioł powiedział Raphaelowi, że nie chciałby odchodzić, Elena zobaczyła wstrząśniętego mlodzieńca, proszącego o pocieszenie od kogoś, komu ufał. Naasir traktował Dmitriego jak ojca.

To właśnie w tamtej chwili, kiedy Illium powiedział, że nie był gotowy, żeby odejść, Elena uświadomiła sobie, że Illium widział Raphaela w tym samym świetle. Nie całkiem, niedokładnie, ale bardzo podobnie. Elena nigdy nie pytała, co zdarzyło się prawdziwemu ojcu Illiuma. Mogłaby, Illium pozostawał jej najbliższym nieśmiertelnym przyjacielem, ale jego twarz była tak smutna, kiedy mówił o matce, złamanej Koliber, że nie potrafiła się na to zdobyć. Raphael powiedziałby jej, ale wydawało jej się to nieszczere, żeby zrobić to za jego plecami. Jeśli Illium będzie chciał kiedyś porozmawiać o swojej rodzinie, to wtedy. Obecnie wrócił do swojej normalnej formy, jego duch był pełen energii. Nikt nie wiedział, co może się wydarzyć, kiedy Kaskada nabierze na sile, ale Illium nie pozwalał, żeby niepewność dyktowała mu wybór. - Martwię się tym, kiedy to nastąpi - powiedział do niej. - Nie zamierzam marnować ani minuty, kiedy jestem wolny od efektów Kaskady. Dzisiaj opadł poniżej Raphaela, zakręcił i podleciał do miejsca, gdzie Elena leniwie leciała obok nich. Jego włosy o oszałamiającej czerni zakończonej niebiesko były dłuższe niż zazwyczaj i pofrunęły do przodu, kiedy przesunął się do linii równoległej do jej lotu. - Ellie - zawołał, kiedy odsunął kosmyki, żeby odsłonić oczy o kolorze świeżo wytopionego złota - chcesz się ścigać? Myślała o tym. Kiedy się ścigali dawał jej wcześniej wystartować i zabawne było kiedy próbował pchnąć ją ku jej najlepszemu wynikowi. - Nie dzisiaj - powiedziała w końcu. - Nie chcę przypadkiem naciągnąć jakiegoś ścięgna lub mięśnia. - Musiała być jak najsilniejsza, kiedy dotrą do Lumii. Obracając się przez plecy, Illium obniżył lot, zanim okręcił się, żeby wrócić do niej. - Czy Illium może zjeść z nami kolację? - spytała. - Tak, myślałem, że będziesz chciała zobaczyć swojego Błękitnego Dzwoneczka, zanim wyruszymy. Iskierka także do nas dołączy. Z drgnięciem ust Elena powiedziała: - Wiesz, że Aodhan nie cierpi tego przezwiska.

- Ach, ale jest tak prawdziwe.- Raphael opadł obok niej, kiedy Illium odezwał się po jej drugiej stronie. - Um, Ellie. Błyszczysz. Pogroziła palcem niebieskoskrzydłemu aniołowi o dziko tańczących oczach. - Bądź cicho. - Obracając się do Raphaela, który nie krył rozbawienia, stuknęła lustrzanie lśniącym ostrzem, zanim skierowała je w jego stronę. - Dorwę cię za to. Wtedy, kiedy będziesz myślał, że jesteś bezpieczny, bum i będziesz umazany bitą śmietaną… albo sosem pomidorowym, jeśli będę ekstra zła. - Zostałem ostrzeżony. - Machnął skrzydłami, skinął Illiumowi. - Najpierw do Enklawy. Dalej. Krzycząc, Illium zamienił się w lśniący pocisk, kiedy zanurkował, żeby nabrać prędkości przed wyścigiem. Raphael pozostał wysoko, ale był szybki, chociaż nie wydawało się, żeby jego skrzydła poruszały się szybciej. Elena cieszyła się, mogąc przyglądać się jego ruchom, w locie był wspaniały. Więc patrzyła na niego, kiedy jego skrzydła zamieniły się w płomienie i nagle, nawet smukły błyszczący Niebieski Dzwoneczek nie miał szans, żeby go pokonać. Ścisnęło jej żołądek. Spadł kolejny kamień. Kaskada nie była dłużej w stagnacji.

Rozdział 5 Raphael

i Illium wylądowali naprzeciwko Eleny na trawniku w Enklawie. Obaj wrócili, aby

upewnić się, że nie została sama w powietrzu. Na ich twarzach ujrzała tę samą świadomość, którą sama właśnie osiągnęła. Illium rozchylił wargi, żeby coś powiedzieć, kiedy ziemia zaczęła trząść się im pod stopami. Illium i Raphael równocześnie instynktownie unieśli się. Elena nie potrafiła jeszcze reagować tak szybko, jej zdolność do pionowego wznoszenia się nie była jedynie kwestią prędkości. Ale w tym przypadku, nie miało to znaczenia. Raphael chwycił jej jedno ramię, Illium drugie, podnosząc ją z ziemi razem z nimi, ponieważ podskoczyła i przewróciła się. Poniżej klifów Enklawy, rzeka pieniła się, fale rozbijały się na klifach z brutalną siłą. Kiedy spojrzała przez ramię na Manhattan, ujrzała budynki kołyszące się w smugach światła zachodzącego słońca. Jej żołądek skręcił się. Było tak wiele osób w tych budynkach, tak wielu z jej przyjaciół. Akurat wtedy, jak jej serce boleśnie skurczyło się w splątany węzeł, Hudson uspokoiła się, wstrząsy ustały równie nagle, jak się zaczęły. Zwalniając oddech zablokowany mocno w płucach, powiedziała: - Musimy wrócić, zbadać szkody. - Illiumie. Illium puścił ją i wtedy Raphael już miał ją w ramionach i wzbijał się wysoko w niebo. Nie musiał mówić jej, co miała robić. Złożyła swoje skrzydła w celu zmniejszenia oporu, dopóki nie wznieśli się na tyle wysoko, że mógł ją puścić. Rozłożyła swoje skrzydła, kiedy spadała i już wznosiła się w kierunku Manhattanu, ale na niższym poziomie niż jej archanioł, a Illium był już niebieską kropką w oddali. - Nie ląduj, Eleno - powiedział Raphael. - Dmitri ma ludzi sprawdzających uszkodzenia na ziemi. My musimy zrobić przegląd z powietrza. - Rozumiem. - Poleciała w lewo, on w prawo; inni aniołowie robili rozeznanie w innych częściach miasta. - Nie ma zawalonych budynków po tej stronie, tylko kilka rozbitych okien. - U mnie to samo.

Lecieli godzinę, aż uznał, że ich miasto przetrwało trzęsienie ziemi tylko z niewielkimi uszkodzeniami. Kilka stłuczek, trochę więcej rozbitych szyb, ale budynki nie zawaliły się, a pociągi nie wykoleiły. Najgorzej uszkodzony wydawał się duży statek w porcie, który uszkodził bok o nabrzeże, przy którym był przycumowany. Również Raphel otrzymał podobne raporty o niewielkich uszkodzeniach z innych części terytorium. Ale oczywiście, nie chodziło tylko o szkody materialne. Elenie udało się wysłać jedno słowo do Sary, gdy w była powietrzu. - OK? - otrzymała wiadomość, że jej najlepsza przyjaciółka i jej rodzina, a także wszyscy łowcy w okolicy byli bezpieczni. Beth zadzwoniła właśnie wtedy, kiedy Elena miała do niej zadzwonić. Była bliska zapowietrzenia się. - Szz, Bethie - powiedziała Elena, było w niej za dużo miłości i bólu - Jestem cała. Wiedziała, że Beth potrzebowała, aby to od niej usłyszeć, jej młodsza siostrzyczka miała taką słoneczną osobowość, ale niedawno zaczęła wykazywać tendencję do paniki, gdy nie mogła skontaktować się z Eleną, koszmar ich przeszłości wznosił się i dusił ją bez żadnego ostrzeżenia. Tak jakby razem z narodzinami jej córki przyszedł strach, z którego Beth nie mogła się otrząsnąć. Uspokojona, wiedząc, że Elena była cała, Beth powiedziała jej, że nie miała jeszcze wieści od Jeffreya, ale cała reszta rodziny była w porządku. Elena rozłączyła się i zobaczyła jak Raphael opadał, aby zrównać się z jej skrzydłami. - Brak doniesień o ofiarach śmiertelnych - powiedział, zmniejszając jej niepokój o Jeffreya. Elena i jej ojciec mogli mieć trudne relacje, ale on zawsze będzie jej ojcem. - Czy trzęsienie ziemi zmieniło nasze jutrzejsze plany? - Uważam, że to byłaby poważna katastrofa, jeżeli spowodowałaby, że Luminata odwołają spotkanie. Nie będziemy wiedzieli, dopóki nie usłyszymy, co działo się w innych częściach świata. Ponieważ z Kaskadą w pełni sił, było bardzo mało prawdopodobne, że trzęsienie ziemi w Nowym Jorku było odosobnionym przypadkiem. - Zatem do domu? - Dmitri wydawał się mieć sytuację pod kontrolą, a jeśli była szansa na wyjazd o świcie do Lumii, oboje musieli odpocząć.

Kiwając głową, Raphael zrobił szeroki zakręt tak, żeby miała więcej miejsca do manewru i poleciał z powrotem prosto przez rzekę falującą cicho pod pierwszymi krawędziami nocy. Montgomery czekał na nich, czarny garnitur lokaja i biała koszula tak samo nieskazitelne jak zawsze, a rysy jego twarzy były łagodnie przystojne. - Panie. - Pochylił głowę z pełnym szacunku ukłonem. - Dmitri jest „na urządzeniu w bibliotece.” "Urządzenie w bibliotece" było ekranem na ścianie. Elena czasem zapominała, że Montgomery był wiekowym wampirem, niekiedy popełniał błędy i używał takich terminów jak te, lecz ponownie fakty wyraźnie zwracały na to uwagę, choć wampiryzm skutecznie zamroził jego ciało i twarz w czasie, nadal miał wygląd człowieka po trzydziestce, to żył o wiele, wiele dłużej. - Dziękuję, Montgomery - powiedział Raphael. - Illium i Aodhan dołączą do nas na obiad. - Będzie gotowy. - Montgomery rozpłynął się, bez wątpienia poinformować szefową kuchni, Sivyę, która okazała się być również jego żoną. Tych dwoje ożeniło się w cichej, pięknej ceremonii rok wcześniej. - Dmitri - powiedział Raphael, gdy weszli do biblioteki. - Czego się dowiedzieliście? Patrzył z nad przenośnego ekranu, jego wypowiedź była pozbawiona wszystkiego oprócz zaciętej koncentracji w oczach, Dmitri powiedział: - Słyszałem od Dahariela. Elena nie była zaskoczona wiadomością. Dahariel może i był okrutnym draniem z niewytłumaczalnym gustem do kobiet, ale był również doświadczonym drugim, którego Dmitri szanował i postrzegał jako równorzędnego. - Terytorium Astaada doświadczyło wiele małych fal pływowych wywołanych przez podwodne trzęsienie - powiedział im Dmitri. - Tylko niewielkie uszkodzenia. - Poruszył palmtopem. - Media potwierdziły wstrząsy na całym świecie, ale do tej pory nie ma doniesień o wszelkich istotnych szkodach z wyjątkiem budynków, które były już osłabione z innych powodów. Telefon Eleny zawibrował. Odsuwając się od błysku na ekranie, gdy ujrzała imię Sary, wyszła na zewnątrz, na trawnik, tak aby jej rozmowa nie pokrywała się z Raphaela. - Saro - powiedziała. - Co się stało? Czy ktoś w Gildii został mimo wszystko zraniony?

- Nie, ale słyszałam, że twój tata był w mieście samochodem, który został uderzony przez ciężarówkę. Dłonie Eleny mocno zacisnęły się na telefonie, jej brzuch się napiął. - Urazy? - Wiedziała, że jej najlepsza przyjaciółka już zadbała, aby uzyskać dla niej tę informację. - Jeffrey ma złamaną rękę, ale poza tym w porządku. Drugi kierowca wyszedł bez szwanku. - Sara podała jej nazwę szpitala, gdzie jej ojciec był leczony. - Wiem, że wy dwoje nie macie ciepłych i przyjemnych relacji, ale pomyślałem, że chciałabyś wiedzieć. - Dzięki, Saro. - Wpatrując się w kierunku lśniącej panoramy Manhattanu, tysiące maleńkich okien rozświetlonych w nocy, Elena zastanawiała się, co Jeffrey Deveraux myślał w tym momencie, wiedziała, że nigdy nie potrafiła przewidzieć jego myśli i czynów. - Cholera - mruknęła Sara. - Kolejny idiota. Elena wiedziała dokładnie, jak jej przyjaciółka i szefowa Łowców Gildii była wściekła. Było to mile widziane odwrócenie uwagi od myśli o ojcu, który nigdy już nie będzie tatą, którego tak uwielbiała. - Ile wampirów postanowiło zrobić sobie przerwę, korzystając z zamieszania po trzęsieniu? Właśnie dlatego istniała Gildia, ponieważ nie każdy wampir chciał odsłużyć swój stuletni kontrakt. Elena słyszała wszystkie ckliwe historie, ale fakt był faktem, aby stać się wampirem, trzeba było się zgodzić, aby służyć sto lat aniołowi. I to nie było tak, że aniołowie wkładali jakiś wysiłek, żeby ukryć, że taka usługa może obejmować ból, tortury i traktowanie tak okrutne, że mogło złamać. Nie wszystkie anioły były brutalne, ale czasem były wystarczająco znużone przez wieki i tysiąclecia życia, aż do tego stopnia, że sadystyczne seksualne kary często były źródłem chorej przyjemności. Vivek nie chciał zostać wampirem z tego właśnie powodu, nawet wiedząc, że wampiryzm ostatecznie może uzdrowić jego rdzeń kręgowy. - Sto lat niewoli, aby korzystać z mojego ciała - wyszeptał. -Sto lat na łasce jakiegoś losowego nieśmiertelnego, który może zdecydować się traktować mnie jak psa. Elena obiecała mu, że nigdy nie będzie pod dowództwem "przypadkowego nieśmiertelnego", że będzie nadzorowany przez któregoś z Siódemki, który akurat w tym czasie będzie w Wieży. Dodatkowo oprócz tego Rafael był zbyt mądry, nigdy nie zmarnowałby umiejętności Viveka poprzez przypisanie go do niewolniczego zadania.

Co do Kontraktu Viveka, mógł mieć dozwoloną większą elastyczność z powodu jego przyjaźni z Eleną i wyjątkowych okoliczności, ale jej kolega łowca był nieugięty w sprawie ukończenia stu lat służby. - Chcę spłacić swój dług - powiedział jej, jego szczęka była zaciśnięta. - O ile mi wiadomo, sto lat jest sprawiedliwą usługą płatniczą dla trwałego uleczenia, którym jest wampiryzm. To było prawdziwsze w przypadku Viveka niż innych, ale wszystkie wampiry zyskały możliwość poprzez tysiąclecia życia stać się prawie nieśmiertelne. Więcej niż jeden łowca był znany z zwrócenia uwagi jęczącemu wampirowi, który naruszył swój Kontrakt, że nie miało sensu płakać nad tym po tym, jak już przyjął ten dar świadomie. To nie tak, że można było go oddać. - Staram się powiedzieć sobie, że powinnam być zadowolona - Sara odpowiedziała zjadliwym tonem. - Ponieważ tak długom jak oni są idiotami, tak długo będzie Gildia, ale szczerze ostatnio zastępy królików wydaja się nie mieć pośród siebie żadnego z całym mózgiem - odetchnęła. - Lepiej pójdę. Dostałam zgłoszenie, że nadchodzą w obrożach. Elena ledwie rozłączyła się, gdy jej telefon zadzwonił ponownie. Tym razem była to Marcia Blue, dyrektor do spraw operacyjnych firmy Krew-za-Mniej. Zaczęło się od jednej małej krwawej kawiarni i teraz było prosperującą siecią trzech w całym mieście. A Elena była oficjalna dyrektorem generalnym. To rozwalało ją za każdym razem. Ransom i Demarco uznali to za tak zabawne, że wydrukowali jej błyszczące czarne wizytówki z napisem Elena Deveraux, Łowczyni Gildii, Anioł, Dyrektor Generalny na przodzie i sylwetką anielicy ubranej w garnitur i dzierżącej kuszę na odwrocie. Inteligentne dupki. - Hej, Marcio - powiedziała. - Nasz biznes wciąż stoi? Niegdyś nieśmiała wampirzyca odpowiedziała ciepłym, ale efektywnym głosem i zaczęły rozmawiać o szeregu kwestii, w tym o planach ekspansji. - Wyjeżdżam z miasta - powiedziała Elena po wysłuchaniu tego, co miała jej do powiedzenia Marcia - ale, możesz porozmawiać z Jonasem, opracować finanse. - Jonas był wampirem i dyrektorem finansowym Eleny. - Wykonamy ostateczną rozmowę, gdy już da mi wszystkie liczby. - Och, na pewno. - Entuzjazm Marci aż kipiał. - Wspaniale pracuje się z Jonasem. Oczy Eleny rozszerzyły się.

Hmm... - Muszę kończyć, Marcio - powiedziała, Raphael podszedł, aby do niej dołączyć - ale porozmawiamy, kiedy wrócę. - Dobrze, pewnie. Dobranoc. Rozłączając się, Elena odsunęła swój telefon. - Archaniele, myślę, że moja partnerka w interesach i mój kierownik finansowy mogą mieć Zing między sobą. - Zing? Odwracając się, dotknęła palcem jego piersi, poczuła iskierkę, jej brzuch rozgrzał się. - Zing. Raphael zacisnął dłoń na jej dłoni. - To doskonale. Być może Marcia całkowicie ukradnie Jonasa aniołowi, któremu był wierny, abym ja mógł potem ukraść go z tobie i Marci. - Hej, żadnego szpiegostwa przemysłowego, kiedy ja tworzę swój koncern. - Elena pokazała mu swój najlepszy grymas, zanim powróciła do naglącej sprawy. - Co jeszcze powiedział ci Dmitri? Kiedy przejmująco niebieskie oczy Rafaela przeszły w metaliczny chłód, wiedziała, że wiadomości nie będą dobre.