Anderson Caroline - Oddaj mi dziecko

SAVE OFFLINE

Caroline Anderson

Oddaj mi dziecko

Tytuł oryginału: That's My Baby!

0

PROLOG - Ech, Mike - powiedział poirytowanym tonem Josh, ściskając w ręce otrzymany właśnie „prezent urodzinowy". Popatrzył z wyrzutem na brata, który unikał jego wzroku i zastanawiał się, jak wytłumaczyć swój postępek. - Uznaliśmy, że tego ci właśnie potrzeba - oświadczył Mike bezradnie. - Potrzeba! Niewiarygodne, że zrobiłeś mi coś takiego. Ten prezent jest mi potrzebny jak dziura w moście!

S R

Mike odetchnął głęboko, podniósł głowę i popatrzył bratu w oczy. - Po prostu spróbuj, Josh. Nic cię to nie będzie kosztować. - Mike, do jasnej cholery, tu nie chodzi o koszty, tylko o to, że bez pytania wpędzasz mnie w taką kabałę!

- Na miłość boską, nie panikuj! Ja tylko zgłosiłem cię do biura matrymonialnego. Jeśli nie chcesz, to wcale nie musisz kontaktować się z tymi kobietami.

- Co to znaczy: „nie panikuj"?! A co będzie, jeśli to one zaczną się ze mną kontaktować? Pomyślałeś o tym? - Nie mogą kontaktować się z tobą bezpośrednio - odparł Mike. - A może akurat będziesz miał szczęście. - Aha, na pewno - rzucił Josh z przekąsem. - Ja poznałem Ellie.

1

- To przypadek. Trafiła ci się szansa jedna na milion. Zresztą to się i tak nie liczy, bo ona tam pracuje. - Przeczesał ręką włosy i westchnął. Jest mi dobrze tak jak jest. Naprawdę, Mike, nikogo nie potrzebuję. - Ależ potrzebujesz. Jesteś samotny, znudzony, nie masz życia prywatnego. Nikt nie jest samowystarczalny. Każdy kogoś potrzebuje. Josh poczuł, że w głębi jego serca drgnęło coś, co od lat usiłował ignorować. - Nie mam czasu - mruknął. - Ależ masz! - Nie mam. - Każdy ma czas. A kiedy awansujesz, będziesz miał go więcej niż dotąd.

S R

- Nie „kiedy", tylko "jeśli" - burknął.

- Przy twoich kwalifikacjach? Nie żartuj! Oczywiście, że awansujesz i wtedy będziesz miał dużo wolnego czasu.

Zapadło milczenie. Jedyną osobą, na której Joshowi naprawdę zależało, jego jedynym przyjacielem był brat. Ale odkąd Mike spotkał Ellie, Josh boleśnie odczuł swą samotność. Nie był pewien, co bardziej na to wpłynęło - utrata stałego towarzystwa brata czy przyglądanie się jego szczęściu. Pewnie jedno i drugie. - Spróbuj, Josh. Dobrze? Josh spojrzał w oczy Mike'a i ujrzał w nich szczerą, braterską miłość i troskę. - No dobrze, spróbuję. Ale pod warunkiem, że przestaniesz mówić na ten temat. I nie oczekuj cudów. Mike rozpromienił się.

2

- A propos cudów: Ellie jest w ciąży. - Moje gratulacje. Mike podał mu cienką broszurkę. - Masz tu ogłoszenia. Wśród nich jest i twoje. To jest raczej... nietypowe ogłoszenie - powiedział z niepewnym uśmiechem. - Nietypowe?! - Tak, to znaczy... Ułożyła je Ellie. Josh kartkował broszurkę, szukając ogłoszenia. Znalazłszy je zamarł. - Ty jesteś nienormalny! „Josh, trzydzieści, wysoki, śniady, przystojny, kawaler, lekarz, dowcipny, seksowne spojrzenie, wspaniałe ciało... " Rany boskie! Co to za bzdury! „... doskonałe zdrowie, PH... " A to co znowu?!

S R

- Poczucie humoru. Josh prychnął ze złością. - Istotnie? „PH, NP"... - Spojrzał pytająco na Mike'a. - Niepalący.

- Aha. „Lubi dzieci, zwierzęta, kolacje w restauracjach, teatr... " Nonsens! Czy ja chodzę do restauracji albo do teatru? Nigdy nie mam na to czasu! - A nie chciałbyś chodzić? - Chciałbym mieć czas - odpowiedział Josh sucho. - W porządku. Czytaj dalej. - „... podróże i zbliżenia fizyczne... " Co słowo, to gorsze! Mike zaśmiał się nerwowo. - „Jego jedyną wadą jest skromność. Pozna inteligentną, NP, wykształconą kobietę z PH, szukającą pogodnej i możliwie trwałej znajomości. " Mike, jak tylko zobaczę Ellie, to ją zamorduję!

3

- Dlatego powiedziałem ci, że jest w ciąży - odparł Mike ze słabym uśmiechem. - Wiem, że nie skrzywdziłbyś kobiety przy nadziei. Josh z niesmakiem odrzucił broszurę. - To stek bzdur! „Zbliżenia fizyczne"! Toż to dowodzi zepsucia moralnego! - Masz coś przeciwko seksowi? - Oczywiście, że nie, ale nie muszę od razu ogłaszać tego drukiem! - No, na mnie już czas - oznajmił Mike, spoglądając na zegarek. Umówiłem się z Ellie na lunch. Mam jej powiedzieć, że się z nią skontaktujesz? - Powiedz, że długo na to poczeka.

S R

- Tak... No to wszystkiego najlepszego. Cześć. Josh odprowadził wzrokiem wychodzącego brata i westchnął. - Boże! „Zbliżenia fizyczne"! Zatłukę ją! - powiedział na głos. Podniósł broszurę i przejrzał inne ogłoszenia. Żadne nie było tak skandalicznie sformułowane. Jeden Bóg wie, jakiego typu kobieta zwróci na nie uwagę. Chyba będzie mu potrzebna uzbrojona eskorta! Rzucił broszurę w kąt pokoju, poszedł do kuchni, odkręcił kran i zabrał się do zmywania naczyń. - „Wspaniałe ciało"! A to dopiero! Chyba ją zamorduję. I co ja teraz mam robić?! Dopiero po trzech miesiącach nieustannych namów ze strony Ellie i Mike'a Josh niechętnie wziął do ręki ogłoszenia matrymonialne. Był początek kwietnia, czwartek. Josh miał wolne po wyjątkowo ciężkim dyżurze. Chętnie poszedłby na spacer, ale nie miał z kim.

4

Tak było zawsze, ilekroć miał chęć gdzieś pójść. Chyba był zbyt wybredny - w końcu w Londynie nie brakowało kobiet. Choćby ta pewna siebie pielęgniarka z dużym biustem, do której jakoś nie mógł się przekonać. Inne były już zamężne, zaręczone, zakochane - albo świeżo po zerwaniu dotychczasowego związku. Josh wolał mieć spokój i zamiast tracić czas na przygody, tracił go na przekonywania Ellie i Mike'a, że nie ma kobiety, która by mu odpowiadała. Przekartkował broszurę, z niesmakiem odwracając stronę ze swoim ogłoszeniem, po czym przeszedł do ogłoszeń kobiet. Można je było z grubsza podzielić na dwa typy: nieprzystosowane do życia i nimfomanki. Nie było tu nic dla niego.

S R

Odwrócił kolejną stronę i nagle jego uwagę przykuło imię Melissa. Przeczytał na głos cały akapit: „Melissa, trzydzieści trzy, pielęgniarka, NP, PH, lubi dzieci i zwierzęta, pozna inteligentnego towarzysza spacerów za miasto i cichych wieczorów przy kominku". W zamyśleniu popatrzył przed siebie. Spacery poza miastem i ciche wieczory przy kominku... Ogarnęła go niespodziewana tęsknota. Ponownie spojrzał na tekst. Nie zawierał opisu wyglądu kobiety - co świadczyło na jej korzyść. Było tylko imię. - Melissa, Lissa. Wypowiedział głośno to imię i spodobało mu się jego brzmienie. Wahał się jeszcze przez moment, po czym podszedł do telefonu. Nie ma co zwlekać. Zadzwoni i przynajmniej Ellie i Mike dadzą mu spokój na jakiś czas. Ellie od razu podniosła słuchawkę. - To ja - powiedział. - Facet ze wspaniałym ciałem.

5

- Czym mogę służyć? - spytała oficjalnie, śmiejąc się bez cienia skruchy. - No więc... jest taka dziewczyna... - Zawahał się, nie wiedząc, co powiedzieć. Nagle poczuł się głupio i zaczął żałować, że zadzwonił. - Z ogłoszeń? Jak ma na imię? Zobaczę, co jeszcze mam na jej temat. - Liss... - Odkaszlnął i powtórzył: - Melissa. - A, właśnie miałam do ciebie dzwonić, bo pytała o ciebie. - Jak to? - Josh osłupiał. - Tak. Chce cię poznać. Sama przeprowadziłam z nią wywiad. Ona jest super. Myślę, że będziecie wspaniałą parą. Chcesz numer do niej? - Czy ona nie ma jakichś odchyleń? To ogłoszenie było takie, że... Ellie zachichotała.

S R

- To tylko dla kawału. A ona jest całkiem w porządku. Zgłosiła się do nas kilka miesięcy temu. Jest całkiem bezpieczna. Nie będziesz musiał wynajmować ochrony.

- Dlaczego nikogo nie znalazła?

Niemal widział, jak Ellie wzrusza ramionami. - Z tego samego powodu, co ty. Jest wybredna. Miała już kilka spotkań, ale z nikim nie umówiła się po raz drugi. Myślę, że ona wie, czego chce. Szkoda, że ty nie wiesz. - Powiedz mi o niej coś więcej. - Josh zignorował zaczepkę i czekał w niepewności, przeczuwając rozczarowanie. - Moment, wezmę jej teczkę... No, już mam. Zaszeleściły kartki i Ellie ciągnęła: - Wzrost niecałe metr siedemdziesiąt, bardzo ładna, włosy jak z reklamy szamponu: długie, złociste, wspaniałe. Ma poczucie humoru,

6

bardzo miły śmiech, szare oczy. Świetna dziewczyna. Jej mąż był chyba nędzną kreaturą, o ile się zorientowałam. Nie lubi o nim mówić. Rozwiedli się sześć lat temu. Od tego czasu jest sama. Powiedziała mi, że czas ucieka i albo teraz, albo nigdy. Jest starsza od ciebie. Nie przeszkadza ci to? - Nie. Kobiety żyją dłużej od mężczyzn. A poza tym im dłuższą ma praktykę, tym lepszą jest kucharką. Ellie cmoknęła z dezaprobatą. - Uważam, że nie mówisz tego poważnie. No to jak? Dać jej twój numer? Przez chwilę się zastanawiał, co odpowiedzieć. W końcu - co ryzykuje? Jedno spotkanie, a może i bez tego się obejdzie. - Dobrze. Daj.

S R

- Zaraz do niej zadzwonię. Jesteś dziś wieczór w domu? - Tak. Dziś i codziennie, chyba że mam dyżur. Będę czekał. Odłożył słuchawkę. Po chwili uświadomił sobie, że z niecierpliwością czeka na dzwonek. Śmieszne. Ona pewnie nawet nie zadzwoni. A poza tym minie kilka godzin, zanim Ellie ją zastanie. Telefon zadzwonił wieczorem, gdy Josh wkładał koszule do pralki. - Josh Lancaster. Słucham. Miała bardzo miły głos. Serce zabiło mu mocniej. Po krótkiej rozmowie umówił się z nią na następny wieczór.

7

ROZDZIAŁ PIERWSZY Dziecko płakało rozpaczliwie. Melissa przytuliła je i kołysała w ramionach. - Cicho, maleńka, wszystko będzie dobrze. Niedługo wyzdrowiejesz. Już dobrze, Emily, już dobrze... Płacz dziewczynki przycichł. Trudno było ją trzymać na rękach, bo ramiona miała poparzone, a uspokajała się tylko przytulona do Melissy, która, nie mogąc obojętnie słuchać jej płaczu, siedziała z nią przez cały czas. Nie zmniejszało to bólu, ale dziecko na chwilę przestawało krzyczeć.

S R

Matka Emily leżała na oddziale intensywnej terapii z oparzeniami drugiego i trzeciego stopnia oraz objawami zatrucia dymem. Ratowała z pożaru Emily i jej starszego brata. Strażak wyniósł całego i zdrowego chłopca przez tylne drzwi, a kobieta, nie wiedząc o tym, wbiegła frontowymi. Z trudem ją uratowano.

Ojciec pocieszał syna i modlił się za matkę, uznawszy, że córeczkę zostawił w dobrych rękach.

Melissa chciałaby móc podzielać jego optymizm. Oczywiście dziecko będzie żyło, ale trzeba mu szybko podać środek przeciwbólowy, a w izbie przyjęć było tylu pacjentów, że natychmiast przekazano małą na oddział pediatryczny. Niestety, chwilowo był tu tylko młody lekarz, który nie umiał znaleźć u dziecka żył i nie mógł podłączyć kroplówki. Żeby wreszcie zjawił się ktoś bardziej doświadczony...

8

Usłyszała za sobą kroki. Pomyślała, że to ojciec któregoś z dzieci, obejrzała się i zamarła. To niemożliwe! To nie może być on! - Cześć, Melisso. Przez chwilę milczała ze ściśniętym gardłem. Boże, jaki on przystojny, przystojniejszy niż we wspomnieniach... - Co... Skąd się tu... Po co przyszedłeś, Josh? - Będę nowym zastępcą Barretta. Wpadłem zaznajomić się z personelem i z bieżącymi przypadkami. - Będziesz tu pracował? - spytała. W jej myślach zapanował chaos. - Tak - odparł z uśmiechem, - Czyż to nie wspaniały zbieg okoliczności?

S R

Emily zapłakała. Josh spojrzał na małą i spytał: - Co jej jest?

- Uratowana z pożaru - powiedziała Melissa, usiłując skupić się na sprawach zawodowych. - Matka jest na oddziale intensywnej terapii, reszta rodziny w porządku.

- Mogę zobaczyć? - Przykucnął i odchylił okrywający dziewczynkę kocyk. Uspokajając dziecko przyciszonym głosem, badał je dokładnie. - Trzeba jej dać kroplówkę. Czy zatruła się dymem? - Z tego co wiem - nie. Ma poparzone ręce i policzek. To oparzenia pierwszego i drugiego stopnia. - Najboleśniejsze - stwierdził. - Ale, mówiąc szczerze, im bardziej boli, tym bardziej się cieszę, bo to znaczy, że nerwy nie są uszkodzone. Delikatnie uniósł jedną rękę dziecka. - Chyba nie będzie blizn. Powinna szybko dostać kroplówkę! Kto ją zaaplikuje?

9

- Niestety, jest tylko stażysta. Josh delikatnie ścisnął nóżkę małej. - Cieniutkie żyłki... Da sobie radę? Dziecko jest w szoku, ma osłabione krążenie... To nie będzie takie łatwe. - Cóż, nie mamy wyboru - powiedziała Melissa z westchnieniem. - Macie. Ja tu jestem. - Ale jeszcze nie pracujesz... - No i co z tego? Macie jakiś wolny fartuch? Melissa poczuła ulgę. - W dyżurce. Wisi na drzwiach. - Czy możesz ją jeszcze chwilę potrzymać? Poproszę kogoś do pomocy, ale wolałbym ci jej nie zabierać, bo widać, że przy tobie czuje się bezpieczna. Melissa kiwnęła głową.

S R

- Poproś Annę Long. Ma przygotowane wszystko co trzeba. To ta rudowłosa dziewczyna przy biurku.

Josh szybko skierował się do Anny, która z uroczym uśmiechem wstała i ruszyła do akcji.

Każda kobieta od razu ulegała jego czarowi - Melissa nie była wyjątkiem. Ale jak on ją tu znalazł? To nie może być przypadek. Zjawił się tu specjalnie z jej powodu. Zaczął pewnie poszukiwania już cztery miesiące temu - mimo że nie bardzo wiedział, od czego zacząć. Nie znał nawet jej nazwiska. Podała mu tylko imię. Była pewna, że nigdy do niej nie dotrze. Agencja? Nie. Zapewnili ją, że nie zdradzą mu żadnych szczegółów. Więc jak ją znalazł? Bóg jeden wie. Może to rzeczywiście przypadek - chociaż trudno jej było w to uwierzyć. W szpitalach plotkowano na potęgę, wszyscy

10

wiedzieli wszystko o wszystkich, więc może wystarczyło popytać o niejaką Melissę? Westchnęła. Powinna była podać mu zmyślone imię; wtedy na pewno by jej nie odnalazł. Patrzyła, jak wychodzi z dyżurki wkładając fartuch, jak idzie ku niej, i czuła, że czyta w jej oczach więcej, niżby chciała. Zebrała siły, by przybrać obojętny wyraz twarzy. Kompletna katastrofa. Starannie obmyślony plan legł w gruzach. Jak się ukryć przed Joshem? Nie tyle siebie, ile to, co najważniejsze... W końcu będzie musiała wstać z krzesła, a wtedy Josh zobaczy. Choć była z nim tylko jeden weekend, poznała go na tyle, by wiedzieć, że nie da się zbyć byle czym. Dziewczynka musiała odczuć jej zdenerwowanie, bo zaczęła płakać.

S R

Melissa odetchnęła głęboko, starając się uspokoić i skoncentrować na dziecku.

- Już dobrze, kochanie, zaraz będzie lepiej - szepnęła i odgarnęła z jej czoła wilgotne kosmyki włosów.

Josh z Anną przygotowywali się do podłączenia kroplówki. Josh ogrzał miejsce wkłucia, by spowodować jego nabrzmienie, założył na nóżkę opaskę uciskową. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiła się żyłka: cienka, ale wyraźna. Delikatnie, lecz mocno uchwycił drobniutką kostkę i zręcznie wprowadził igłę. Dziecko krzyknęło i szarpnęło się, ale Josh pewnie trzymał nóżkę. Anna otworzyła zawór kroplówki, a Josh powoli wstrzyknął do drenu porcję morfiny. Dziewczynka stopniowo się uspokajała i wreszcie zapadła w sen. Jedynie od czasu do czasu cichutko pochlipywała.

11

- No i jak? Nie było tak źle, prawda? - szepnął Josh do Emily. Biedna mała - dodał ze współczuciem. - Położymy ją spać, a potem zastanowimy się nad dalszym leczeniem. Mogę ją wziąć? Nie czekając na odpowiedź, schylił się, wziął dziewczynkę i położył do łóżeczka. Przyjrzał się jej policzkowi i spytał: - Zrobiłaś już plan oparzeń? - Jeszcze nie. Zrobimy to teraz. Anno, mamy kartę? - Proszę. - Anna podała Melissie teczkę z historią choroby. - No to do roboty. Melisso, mogłabyś zaznaczać oparzenia na planie? Nie miała wyjścia. Musiała wstać i podejść do łóżeczka. Josh z zaskoczeniem przyjrzał się jej figurze.

S R

- Lissa? - powiedział zmienionym głosem i popatrzył jej w oczy niepewnym wzrokiem.

- Możemy o tym porozmawiać kiedy indziej? - spytała półgłosem i szybko pochyliła się nad dziewczynką. - Prawe przedramię z obu stron, wierzch dłoni i palców. Zgadza się? - Cały czas czuła na sobie wzrok Josha, chociaż pozornie skupił się na dziecku.

- Tak. Lewe ramię tak samo. Przedramię tylko poniżej łokcia, niewielka partia na wewnętrznej stronie. Musimy obserwować, czy nie wystąpi obrzęk. Jeśli będą kłopoty z krążeniem, może trzeba będzie zastosować nacięcia w obszarach poparzeń, żeby obniżyć ciśnienie. Poparzenie twarzy jest powierzchniowe i powinno się zagoić bez blizn. Osłuchał dziewczynkę stetoskopem i ciągnął: - Na razie wszystko w porządku. Musimy jeszcze pilnować opóźnionych objawów zatrucia dymem: zapalenia oskrzelików, obrzęku płuc, zatorów obrzękowych. Mogą się pojawić w każdej chwili, choć

12

obecnie rokowania są dobre. Proszę ważyć jej pieluszki, obliczać wydalane płyny. Może pić do woli, ale trzeba notować, ile wypiła. W pierwszych dwudziestu czterech godzinach podamy jej półtorej jednostki osocza. Czy ktoś ją zważył? - Nie ważyłam jej, ale myślę, że to jest prawidłowa ocena. Szacuję powierzchnię jej oparzeń na około dziesięć procent skóry. Zgadzasz się? Josh ponownie obejrzał małą i kiwnął głową. - Tak, ale to małe dziecko, więc jej stan jest poważniejszy,zwłaszcza ze względu na oparzenia twarzy. Trzeba przekłuć pęcherze, założyć opatrunki i dwa razy dziennie smarować flamazyną, żeby uniknąć infekcji bakteryjnej. I co dwie godziny sprawdzać, czy nie wystąpił obrzęk.

S R

- Przygotuję opatrunki. Przynieść je tutaj? - spytała Anna, uśmiechając się do Josha. Wyraźnie była nim oczarowana. Melissa poczuła ukłucie zazdrości, co było absurdalne, bo nie mogła rościć sobie do niego żadnych praw. Co więcej, nie miała ochoty rościć do niego jakichkolwiek praw i w ogóle nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Tyle że właśnie mają coś wspólnego...

- Dobrze. Proszę wszystko przygotować, a ja w tym czasie omówię z siostrą Shaw szczegóły dalszego postępowania. Anna wyszła i Melissa została sam na sam z Joshem. Wzięła do ręki historię choroby dziecka i zaczęła ją mechanicznie przeglądać, ale Josh delikatnie, choć stanowczo, wyjął teczkę z jej rąk. - Lissa? Nikt inny tak jej nie nazywał, - Tak? - powiedziała głosem mniej pewnym, niżby sobie tego życzyła.

13

Ujął ją pod brodę, zmuszając do podniesienia głowy. - Jesteś w ciąży - powiedział cicho. - Tak - potwierdziła. - Kiedy rozwiązanie? Zawahała się. - Kiedy, Melissa? - W grudniu. - Którego grudnia? Nie było sensu kłamać, postanowiła więc powiedzieć mu prawdę. Prędzej czy później i tak ją pozna. - Dwudziestego dziewiątego. Powoli opuścił rękę.

S R

- Coś podobnego! Trzydzieści osiem tygodni od drugiego weekendu kwietnia to mniej więcej koniec grudnia. Cóż za niezwykły zbieg okoliczności!

Nie odpowiedziała. Nie miała ochoty nic mu wyjaśniać, a poza tym Anna właśnie wróciła z wózkiem, na którym piętrzyły się opatrunki, maści, butelki z roztworem soli fizjologicznej i bielizna dla Emily. - Melisso, opatrzysz małą? Od dawna nie miałem do czynienia z oparzeniami. Melissa oderwała wzrok od jego oczu. - Oczywiście. Ma pan jeszcze jakieś uwagi, doktorze? - Owszem, ale mogą poczekać - powiedział szorstko. Odwrócił się szybko, poszedł do dyżurki i zasiadł przy komputerze. - O rany, naraziłaś mu się czymś? - spytała Anna. - To stara sprawa. My się znamy - wyjaśniła Melissa cicho.

14

- Szkoda, że pokłóciłaś się z takim facetem. Zmarnowałaś wspaniałą okazję. Melissa spojrzała surowo na swoją podwładną, która mruknęła coś przepraszająco i w milczeniu przystąpiła do pracy. Melissa odetchnęła z ulgą. Wystarczająco dużo wysiłku kosztowało ją zachowanie spokoju po niespodziewanym spotkaniu z Joshem, nie miała więc zupełnie ochoty bronić się przed ciekawością Anny. Przez cały dzień nie znalazła czasu na rozmowę z Joshem. Miała pełne ręce roboty. Był sierpień, żar słoneczny wlewał się do sal i trzeba było zasłaniać okna, by mali pacjenci nie męczyli się dodatkowo z powodu upału. Dzieci były rozdrażnione, wciąż popłakiwały i sprawiały więcej

S R

kłopotów niż zwykle. Zajmowała się nimi, kiedy mogła, ale jako pielęgniarka oddziałowa była zbyt zajęta, by je zabawiać, choć bardzo to lubiła.

Najwięcej uwagi trzeba było poświęcać jednemu z chłopców - Simonowi - przebywającemu na oddziale z powodu skomplikowanych zabiegów ortopedycznych, których wymagała jego złamana w kilku miejscach noga. Powinien leżeć, a wciąż wstawał z łóżka i kuśtykał w swym gipsowym pancerzu. Miał wszystkiego dość, nudził się okropnie i przysparzał pielęgniarkom nieustannych kłopotów. Tego popołudnia Melissa straciła swój zwykły spokój, skarciła go ostro i kazała mu natychmiast kłaść się do łóżka. Po chwili uzmysłowiła sobie, że to wszystko przez Josha. Poczuła się winna i wróciła do Simona, żeby go przeprosić. - Wiem, że masz już dość szpitala. To ciągłe leżenie musi być okropne. Przepraszam, że na ciebie krzyczałam. Przykro mi - powiedziała.

15

- Nie szkodzi - odparł z uśmiechem. - Wiem, że pani straciła cierpliwość, bo jestem okropny. Ale może już niedługo zacznę chodzić. - Nie zaczniesz, jeśli nie będziesz słuchał poleceń doktora - ostrzegła go Melissa. - Chyba nie chcesz wrócić na wyciąg? - Podała mu lekarstwa i poszła do innych zajęć. Około trzeciej Emily zaczęła cierpieć na zaburzenia oddechowe. Melissa musiała wybierać: czy wezwać młodego lekarza, do którego nie miała zaufania, czy Josha, którego wolałaby już nigdy w życiu nie spotkać. Ale tu chodziło o dziecko, więc właściwie nie miała wyboru. Zadzwoniła do centrali i poprosiła telefonistkę o szybkie odszukanie Josha.

S R

Po chwili pojawił się na oddziale. - Jakiś problem? - spytał.

- Tak. Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale Emily ma zaburzenia oddechowe. Postawiłam nad nią namiot tlenowy z nawilżaczem. Jest trochę lepiej.

- Zrobimy analizę krwi. Pomożesz mi pobrać próbkę? - Oczywiście. Zaraz wszystko przygotuję.

Melissa weszła do magazynku i głęboko zaczerpnęła powietrza. Dlaczego jego głos wciąż ma ha nią taki wpływ? Gdy stali obok siebie i rozmawiali cicho - nawet na tematy czysto zawodowe - nawiązywała się między nimi nić jakiegoś tajemnego porozumienia. Przed oczami stanęły jej sceny z ich spotkania sprzed czterech miesięcy; widziała, jak tańczą, jedzą kolację przy świecach, spacerują po lesie, kochają się...

16

- Chyba trzeba ją będzie intubować, ale poczekajmy na wyniki analizy. Wolę nie ryzykować - powiedział Josh, stając w drzwiach magazynku. Serce znowu zabiło jej szybciej. Z wysiłkiem starała się skupić się na tym, co miała do zrobienia. Czy on chce intubować małą teraz, czy po otrzymaniu wyników? W głowie miała zamęt. - Dobrze - powiedziała, niepewna, na co się zgadza. Przymknęła oczy. Do diabła, głos ma chropawy jak tarka! Odchrząknęła, zacisnęła zęby i zdjąwszy z półek potrzebne rzeczy, odwróciła się i ruszyła ku drzwiom tak zamaszystym krokiem, jakby nikt w nich nie stał. - Uspokój się -powiedział półgłosem i chwycił ją za ramiona. Pudełka upadły na podłogę.

S R

- Myślałam, że wyszedłeś - mruknęła i schyliła się, by pozbierać rozsypane rzeczy. - Gdybyś się nie podkradł do mnie od tylu... - Przepraszam. Proszę. - Podał jej ostatnie pudełko. Przecisnęła się koło niego, czując na sobie jego wzrok, a na dłoni parzący dotyk. Melissa zdjęta dziecku pieluszkę i Josh wkłuł igłę w arterię udową, by pobrać krew do analizy. Mała krzyknęła i próbowała się wyrwać, ale Melissa unieruchomiła ją. Gdy Josh skończył, wzięła ją na ręce i przytuliła, a Josh napełniał probówki i pisał zlecenia dla laboratorium. - Chcę, żeby określili poziom czerwonych ciałek i sprawdzili, czy nie straciła zbyt wiele osocza. A potem zobaczymy. -Sprawdził kartę choroby i spojrzał na dziewczynkę leżącą w ramionach Melissy. - Co z matką? - Nic nowego. Jest przy niej mąż, a chłopcem już zajęli się krewni. - Kiedy dostaniemy wyniki, chciałbym porozmawiać z tym mężem. Powiem w laboratorium, żeby mnie wywołali, gdy skończą, a potem tu

17

wrócę. Jeśli nie będzie chciał odejść od żony, to może zejdziemy na oddział intensywnej opieki i tam z nim porozmawiamy? - Dobrze. - Melissa kiwnęła głową. - Skontaktuję się z tobą, jeśli jej stan się pogorszy. Odwrócił się i wyszedł, Melissa odetchnęła z ulgą i położyła Emily do łóżeczka. Małe paluszki zacisnęły się na fartuchu i Melissa musiała je delikatnie odgiąć. - Zaraz wrócę - obiecała, lecz płacz małej nie wskazywał, by ją to pocieszyło. Ze łzami w oczach Melissa poszła do dyżurki, poleciła gońcowi zanieść probówki do laboratorium, po czym ruszyła do sali starszych dzieci, skąd dobiegał hałas.

S R

- Uwaga! - zawołała głośno, by przekrzyczeć rwetes. - Zaczyna się program dla dzieci. Czy włączyć telewizor?

Dziękując Bogu za tę elektroniczną niańkę, zostawiła dzieciaki wpatrzone w kreskówkę. Cały czas słyszała Emily popłakującą w łóżeczku. Mała dopiero za godzinę miała dostać następną porcję środków przeciwbólowych. Melissa czuła, że to nie ból, a brak poczucia bezpieczeństwa jest przyczyną jej płaczu. Nadeszły wyniki analiz i Josh zatelefonował, że stan dziecka nie wymaga intubacji, więc można je nakarmić. Melissa szybko przeszła po podległych jej salach, pacjentowi przed operacją zabrała kubek z wodą, zganiła odpowiedzialną za to młodą pielęgniarkę, po czym z porcją budyniu czekoladowego poszła do pokoju, w którym leżała Emily.

18

- Chodź, kochanie, dostaniesz jeść. Jesteś głodna? - powiedziała, biorąc małą na kolana. Zanurzyła koniec łyżeczki w budyniu i zbliżyła do warg dziecka. — Masz, malutka, spróbuj. To dobre. Chcesz jeszcze? Dziewczynka spróbowała i kiwnęła głową. Melissa zachętami i namowami skłoniła ją do zjedzenia całej porcji. Pod koniec dziecku zaczęły się kleić powieki. Melissa mówiła coraz ciszej i ciszej. Dziecko zamknęło oczy i zaczęło rytmicznie oddychać. Zajęta karmieniem nie zauważyła, że drzwi od pokoju otworzyły się cicho, a potem zamknęły. Odłożyła łyżeczkę i delikatnie ułożyła dziewczynkę w łóżeczku. Dopiero wtedy obejrzała się. Przy drzwiach stał Josh.

S R

- Wszystko w porządku? Kiwnęła głową potakująco i spytała: - Jak analiza krwi?

- Trochę za wysoka koncentracja czerwonych ciałek. Nie odstawiamy osocza przez następną dobę.

Otuliła dziecko miękkim kocem, poprawiła namiot tlenowy i wyprostowała się.

- Udało mi się ją nakarmić.

- Skontaktowałem się z jej ojcem. Będzie tu wpół do szóstej. Jego żonie już nic nie grozi. - Dzięki Bogu. - Zatruła się dymem. Może jeszcze mieć problemy z drogami oddechowymi, ale pulmonolog ma nadzieję, że wszystko skończy się dobrze. A jak z oddychaniem u malej? - Po podaniu tlenu wszystko wróciło do normy. - To świetnie.

19

Milczał przez chwilę, po czym oświadczył: - Melisso, musimy porozmawiać. A już miała nadzieję, że uda się tego uniknąć. - Nie ma o czym - ucięła stanowczo. Josh niewątpliwie był przeciwnego zdania. - Czy nie miałaś zamiaru powiedzieć mi o tym? - spytał i ton urazy w jego głosie mocno ją zabolał. - Miałam, ale później - oznajmiła z westchnieniem. - Więc nie zaprzeczasz, że to moje dziecko? Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. - Zważywszy na okoliczności, byłoby raczej głupio zaprzeczać, nie

S R

uważasz? A poza tym nigdy nie miałam zamiaru robić z tego tajemnicy. - Jakie to miłe z twojej strony - oświadczył ironicznie. Boże, on jest wytrącony z równowagi! Właściwie ma powód,ale przecież mężczyznom o wiele mniej niż kobietom zależy na dzieciach - u nich wszystko sprowadza się do poczucia dumy. Gdy dziecko przychodzi na świat i burzy dotychczasowy ład, mężczyzna przestaje się nim interesować. Zaciskając dłonie na poręczy łóżeczka, spojrzała mu w oczy i oświadczyła: - Josh, to moje dziecko. Nie twoje. Ty po prostu tylko byłeś tam w tym momencie. - Co to znaczy, że tylko tam byłem? Dlaczego traktujesz mnie jak narzędzie? - Trzeba było pomyśleć o tym, kiedy szedłeś ze mną do łóżka powiedziała ostro. - Dlaczego wtedy nie uważałeś? - Ale przecież powiedziałaś, że bierzesz pigułki!

20

- Nie. Powiedziałam, że jestem pod opieką lekarza. Nie było to kłamstwo, bo właśnie na niego patrzyłam. - To jest niewiarygodny brak odpowiedzialności! Jak sobie wyobrażasz przyszłość? A może chodzi ci o pieniądze? Chciałaś złapać jakiegoś dobrze zarabiającego frajera, żeby z niego ściągać alimenty? Melissa ścisnęła poręcz łóżeczka z taką siłą, że zbielały jej kostki u dłoni. - Mam własne dochody i mam dom. Wszystko wcześniej przemyślałam... - Urwała przestraszona, że powiedziała za dużo. Istotnie, jego twarz ściągnęła się grymasem gniewu. - Coś podobnego! Użyłaś mnie jako reproduktora? Świadomie

S R

uwiodłaś, żeby zajść w ciążę, tak?

Gdy milczała, chwycił ją za ramiona i gwałtownie przyciągnął do siebie. - Mów! Tak?

Zobaczyła w jego oczach ból i wściekłość. Poczuła do siebie nienawiść.

- Tak - odpowiedziała cicho. Puścił ją i odskoczył jak oparzony. - No to posłuchaj. Nie udało ci się. Będę w tym wszystkim uczestniczył na każdym kroku, od dziś przez trzydzieści czy nawet czterdzieści lat. Wybij sobie z głowy samotne wychowywanie dziecka. Jasne? Bo to jest moje dziecko! Z tyłu rozległo się dyskretne chrząknięcie. - Przepraszam... Melissa podniosła głowę, oszołomiona i bliska płaczu. W drzwiach stała Anna, a za nią obcy mężczyzna.

21

- To jest ojciec Emily, pan Gordon. - Mówiąc to, Anna niepewnie wodziła oczami od Melissy do Josha i z powrotem. - Porozmawiamy później - powiedziała Melissa do Josha drżącym głosem. - Jestem tego pewien! Odwrócił się gwałtownie, minął Annę i wyciągnął rękę do ojca Emily. - Dzień dobry, panie Gordon. Jestem Josh Lancaster. Opiekuję się pańską córką.. Proszę ze mną. Anna spojrzała na Melissę i wybiegła bez słowa.

S R 22

ROZDZIAŁ DRUGI Josh ciężko usiadł na łóżku. Okno pokoju, który miał zajmować w szpitalu, wychodziło na ceglaną ścianę. Patrzył na nią, ale widział tylko piękne oczy Melissy i jej brzuch, w którym rozwijało się dziecko. - Moje dziecko! - powiedział na głos i zacisnął pięści. -Melissa! Wymówił to imię jak przekleństwo. Nigdy już nie nazwie ją Lissą, jak w tych szczególnych chwilach, gdy zauroczony tulił ją do siebie i całował. Myślał, że to miłość, a ona przez cały czas udawała! Wybrała go na reproduktora! To potworne!

S R

Dlaczego trafiła właśnie na niego, a nie na kogoś, kogo nie obchodzą dzieci? Dlaczego wybrała właśnie lekarza, którego powołaniem jest dbanie o ich zdrowie i szczęście?

Przez te wszystkie tygodnie planował następne spotkanie. Miał nadzieję namówić ją, by do niego wróciła. Marzyło mu się nawet, że się pobiorą i będą mieli dziecko. Dlaczego więc jej ciąża tak bardzo wytrąciła go z równowagi? Chociaż właściwie nie ciąża, tylko świadomość, że Melissa potraktowała go instrumentalnie. Wstał i zaczął przemierzać pokój tam i z powrotem. Po chwili podszedł do walizki, wyjął z niej dżinsy i bawełnianą koszulkę, przebrał się, włożył do kieszeni portfel i klucze, po czym wyszedł na korytarz i ruszył w kierunku wyjścia na parking. Przed drzwiami zawahał się,

23

zawrócił i poszedł do głównego bloku szpitala. Odszukał pokój, w którym mieściła się centrala telefoniczna, zapukał i wszedł do środka. - Czy może mi pani dać adres Melissy Shaw? - spytał. -Nikt nie odbiera telefonu, więc chcę jej w drzwiach zostawić kartkę, żeby się ze mną jak najszybciej skontaktowała. Muszę z nią porozmawiać w sprawie dziecka. Przynajmniej to jest prawdą. Telefonistka jednak patrzyła na niego podejrzliwie. - A kim pan jest? - Lekarzem. Nazywam się Josh Lancaster - wyjaśnił z uśmiechem. Jestem zastępcą Andrew Barretta na pediatrii. Miło mi panią poznać, Jinny

S R

- oznajmił, odczytawszy imię dziewczyny z jej plakietki służbowej. - To ważna sprawa - dodał.

- Skoro tak... - Przejrzała listę pracowników, zapisała adres Melissy na kartce papieru i podała mu.

- Proszę bardzo: Holly Cottage, Mili Common, Laxford. Ale to dziwne; ona zawsze włącza automatyczną sekretarkę, kiedy wychodzi. - Może się kąpie albo odkurza, czy coś w tym rodzaju. Dziękuję za adres - rzucił, puścił do niej oko i poszedł na parking. Melissa nie zdziwiła się, gdy pod jej dom zajechał samochód i wysiadł z niego Josh. Prawdę mówiąc byłaby zdziwiona, gdyby było inaczej. Spodziewając się go, wysprzątała wcześniej mieszkanie, włożyła naczynia do zmywarki i przebrała się w sukienkę, która najlepiej maskowała ciążę. Teraz, starając się zachować spokój, stanęła w otwartych drzwiach. Josh szedł ku niej przez trawnik. Schylił się, przechodząc pod niską

24

gałęzią jabłoni i omal nie nastąpił na kota, który, wybiegłszy mu naprzeciw, zamruczał, ocierając się o jego nogę. - Nowy zbieg okoliczności. Pewnie przyjechałeś do znajomego, który właśnie gdzieś tu mieszka? - odezwała się ironicznie Melissa. - Musimy porozmawiać - odparł. - Tak uważasz? - Tak. Pomyślała, że chyba jest mu winna wyjaśnienie. - Wejdź do środka. Wystarczy, że szpital huczy od plotek. Po co jeszcze cale Mili Common ma nas wziąć na języki. Schyliła się, by podnieść kota, zaniosła go do kuchni i zamknęła

S R

drzwi. Niech się nie łasi do byle kogo, zdrajca.

Wróciwszy zobaczyła, że Josh, chodząc po pokoju, bierze do ręki jedną rzecz po drugiej i ogląda z ciekawością. Rozzłościło ją to. - Czy nie mógłbyś od razu przejść do rzeczy, zamiast robić tu remanent?

Odwrócił się do niej i uniósł ironicznie brwi: - O, jaka drażliwa! Czyżby to była oznaka nieczystego sumienia? Te słowa sprawiły, że do oczu napłynęły jej łzy. Zamrugała powiekami i schyliła głowę, usiłując je ukryć. - Może posłuchasz, co mam do powiedzenia, zanim mnie osądzisz? spytała, usiłując zachować spokój. - Ależ oczywiście! - oznajmił, siadając na kanapie. - Ale zrób mi przysługę i daruj sobie łzy. Nie jestem aż tak naiwny. Gwałtownie uniosła głowę, ale zanim zdążyła się odezwać, dodał: - Napiłbym się herbaty.

25

- No wiesz! Nikt cię tu nie zapraszał, więc nie spodziewaj się, że będę koło ciebie skakać. - Nie ja wpakowałem nas w tę kabałę tylko ty, więc bądź dla mnie miła, skoro chcę wszystko przeprowadzić w cywilizowany sposób. A może wolisz, żebym wystąpił do sądu o przyznanie mi opieki nad dzieckiem? Zapadła cisza. - Zaparzę herbatę - powiedziała Melissa po chwili, odwróciła się i poszła do kuchni. - No, wreszcie coś do ciebie dotarło - pochwalił ją ironicznie półgłosem. Weszła do kuchni, zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie.

S R

- Co ja mam zrobić, Cally? - spytała kota.

Ten miauknął i otarł się o jej nogę, a potem znowu miauknął i popatrzył na drzwi. - O, nie! Jesteś podły.

Kot usiadł i cierpliwie przyglądał, się, jak Melissa nalewa wody do czajnika, wyjmuje z szafki dwa kubki i przygotowuje herbatę. Gdy wychodząc z gotową herbatą otworzyła drzwi, przemknął między jej nogami i skoczył Joshowi na kolana. - Ubrudzi cię - powiedziała. - Nie martw się o to. Lubię dzieci i zwierzęta. A może zapomniałaś? - spytał ironicznie. Zaczerwieniła się, podała mu herbatę i usiadła na krześle, z dala od niego.

26

Pił drobnymi łykami, z roztargnieniem głaszcząc kota i obserwując Melissę w milczeniu. Wreszcie, gdy cisza stała się nie do zniesienia, odstawił kubek i powiedział: - No to do rzeczy. Skąd ci przyszło do głowy, żeby znaleźć faceta, dać mu się zapłodnić, a potem w samotności wychowywać swojego bękarta? - Przestań! To nie tak. Nie mów o tym tak wulgarnie. - O czym? O tym weekendzie, podczas którego oddawaliśmy się rozpuście? Jego słowa ją zabolały. Jak może mówić w ten sposób o najwspanialszych dniach w jej życiu? Choć trwało to zbyt krótko, by

S R

mówić o miłości, i tak spędzone z nim chwile przypominały piękny sen. Dlatego właśnie odeszła, zanim uzna, że będzie za późno. Ale okazało się, że już było za późno... - To nie była rozpusta.

- No to jak to nazwać? Okłamałaś mnie. Wcale nie szukałaś towarzysza spacerów po lesie i cichych wieczorów przy kominku. Szukałaś reproduktora. Żywego banku spermy. Tylko o to ci chodziło. Bardzo bym tylko chciał wiedzieć, co cię do tego skłoniło. Miał rację, o to jej chodziło. Fakt, że poznawszy go bliżej zmieniła zamiar, nie miał nic do rzeczy, bo była już w ciąży. A myślała, że zajmie to całe miesiące, a może nawet lata. Przy jej chorobie... Obserwując zachowanie Josha, straciła całkiem nadzieję, że się uspokoi, gdy pozna motywy jej postępowania. Jednak winna mu była wyjaśnienie. Ale od czego zacząć?

27

Odstawiła kubek, splotła palce, by ukryć ich drżenie, i spojrzała na niego. - Co wiesz o endometriozie? - Mówiąc w skrócie jest to stan patologiczny, w którym ogniska błony śluzowej macicy rozwijają się w ścianie macicy albo poza nią: w otrzewnej, jajnikach czy w innych miejscach. Powoduje to bolesne miesiączki, bezpłodność, bolesne stosunki. Czasem może być wyleczona przez ciążę... - Przerwał i spojrzał na nią badawczo. - Czy to dlatego? Masz endometriozę? - Tak. Oprócz tego, co wymieniłeś, miałam bardzo silne krwawienia i coraz większą anemię. Moje małżeństwo się rozpadło, bo nie mogłam

S R

zajść w ciążę i broniłam się przed współżyciem. Nie brałam zwolnień lekarskich, ale często nie byłam w stanie pracować. Wreszcie poszłam do Jo Carter, która przyjmuje w naszej poradni ginekologicznej. - A ona przepisała ci ciążę jako lekarstwo.

- Nie. Powiedziała, że może zająć się leczeniem objawów, ale jedynym radykalnym sposobem będzie wycięcie macicy i jeśli chcę mieć dziecko, zostało mi bardzo mało czasu.

- Więc dlaczego nie poszukałaś sobie nowego męża? - Bo to byłoby nieuczciwe. A poza tym nie miałam czasu. Roześmiał się. - Więc postanowiłaś kłamać, żeby być uczciwą? Masz zadziwiające kryteria moralne. - Nieprawda. Nie chciałam wyjść za mąż, bo nieuczciwie byłoby zaciągnąć kogoś do ołtarza tylko dlatego, że chcę mieć dziecko.

28

- A czy myślisz, że uczciwe było zaciągnięcie mnie z tego powodu do łóżka? Jak mogłaś spać ze mną i cały czas udawać? Otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, ale się rozmyśliła. Nie może dawać mu nadziei. Ich wzajemne kontakty, których nie da się uniknąć ze względu na dziecko, trzeba ograniczyć do minimum. Raz już miała męża i wystarczy. Nigdy więcej nikomu nie zaufa. Dlatego zerwała kontakty z Joshem. Widziała, że angażuje się coraz bardziej i uznała, że nieuczciwie jest pozwalać mu na to. - Ktoś powiedział, że kobieta musi mieć powód, żeby z kimś pójść do łóżka, a mężczyźnie wystarczy, że ma okazję. No więc ja miałam powód. Potrzebowałam jeszcze okazji i ty mi ją uprzejmie dostarczyłeś.

S R

Prawdę mówiąc, to nie było wcale takie złe. Po raz pierwszy w życiu podobało mi się.

- To a propos bolesnych stosunków? - Z tobą nie bolało.

- Szkoda. Może zastanowiłabyś się, co robisz. - Zastanawiałam się, ale co miałam robić? Poprosić cię, żebyś dał mi dziecko?

- Przynajmniej byłoby to rzetelne postawienie sprawy. Nie byłoby tej całej komedii z udawaniem uczuć. Łzy napłynęły jej do oczu. To wcale nie była komedia, ale nie mogła mu o tym powiedzieć. Mogła go jednak prosić o wybaczenie. - Przepraszam, że cię wykorzystałam. Po pierwszym weekendzie postanowiłam się z tobą nie spotykać. Doszłam do wniosku, że to jest nie do przyjęcia z moralnego punktu widzenia. Jednak było już za późno, bo byłam w ciąży.

29

- Próbujesz mi wmówić, że po namyśle zmieniłaś zamiar? W takim razie dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie i nie powiedziałaś o dziecku? - Bo nie chciałam, żebyś pomyślał, że poluję na alimenty! - zawołała, tracąc panowanie nad sobą. - A poza tym, gdybyś się tak o to troszczył, to użyłbyś prezerwatywy! - Trzeba by było z pół tuzina, jeśli mnie pamięć nie myli. Ciekawe, za którym razem poczęło się nasze dziecko. - Na miłość boską, przestań! - powiedziała, chowając twarz w dłoniach. - Dlaczego? Było ci tak źle, że nie możesz o tym myśleć? A może tak dobrze, że żałujesz, że zerwałaś ze mną? - spytał z sarkazmem w głosie.

S R

- Przestań! - krzyknęła, zatykając uszy rękami. - Nie dręcz mnie! Zerwała się i pobiegła na górę, do sypialni. Zatrzasnęła drzwi i zanosząc się płaczem rzuciła na łóżko, wtulając twarz w poduszkę. Płakała długo. Kiedy wreszcie się uspokoiła, otarła łzy i usiadła. Wtedy zobaczyła Josha stojącego w drzwiach.

- Lisso, dlaczego wybrałaś właśnie mnie?

- Żebym mogła dać dziecku miłość, na którą zasługuje. Musiał to być ktoś, kogo szanuję, z kogo dziecko mogłoby być dumne, kogo można pokochać. Nie mogłam mu zagwarantować miłości ojca, więc musiałam mu zapewnić swoją. Nie mogłabym go szczerze kochać, gdybym cię nie lubiła. Rozejrzała się w poszukiwaniu chusteczki. Josh podszedł i podał jej swoją. Wytarła nos, a potem poprawiła ręką włosy.

30

- Naprawdę bardzo mi przykro, że cię zraniłam. Nie chciałam tego i dlatego odeszłam. Proszę, nie gniewaj się na mnie. Byłam zrozpaczona. Chciałam mieć dziecko, od kiedy skończyłam osiemnaście lat. Teraz mam trzydzieści cztery. Ty byłeś moją ostatnią szansą. Z oczu znowu popłynęły jej łzy. Ku jej zaskoczeniu Josh usiadł przy niej, otoczył ją ramieniem i szepnął: - Cicho, Lisso. Nie płacz już. Jakoś to zorganizujemy. - Tu nie ma czego organizować - powiedziała, odsuwając się od niego. - Czuję się dobrze. Nad wszystkim panuję. Kiedy dziecko się urodzi, uzgodnimy prawo do odwiedzin i tak dalej. - Nie mówię o prawie do odwiedzin, tylko o tobie.

S R

- Dlaczego o mnie? Ja się czuję dobrze! - Na pewno? Nie wyglądasz najlepiej. - Jestem zmęczona.

- Widzę. Jadłaś coś? Pokręciła głową. - Nie jestem głodna.

- Bzdura. Weź kąpiel, a ja zrobię jakąś kolację. Potem pójdziesz spać.

Słuchając, jak Josh schodzi po schodach, zastanawiała się nad nagłą zmianą w jego postępowaniu. Czyżby jej wybaczył? A może tylko chce się zachować w sposób cywilizowany? Wstała i poszła do łazienki. Napuściła wody, rozebrała się,weszła do wanny, położyła się i popatrzyła w sufit. Słyszała, jak Josh krząta się po kuchni. Ciekawe, co znajdzie do jedzenia. Pewnie i o to będzie miał do niej pretensje. Ale teraz nie obchodziło ją nic. Kąpiel działała na nią kojąco. Zanurzyła się głębiej i zamknęła oczy.

31

Josh znalazł w lodówce kilka jajek, resztkę żółtego sera i trochę czerstwego chleba. Co za kobieta! Jak można tak nie dbać o siebie w czasie ciąży! Znalazł w zmywarce patelnię, wyszorował ją, postawił na kuchence, żeby się rozgrzała, a w tym czasie zaczął szukać proszku do zmywarki. Nigdzie go nie było. Skończyło się jej dosłownie wszystko! Znalazł na dnie butelki trochę oleju do smażenia, utarł żółty ser, wymieszał z jajkami i wylał na patelnię. Potem nastawił wodę na herbatę, zepchnął kota ze stołu na podłogę i zaczął kroić chleb. Kot miauknął z wyrzutem, ale Josh pozostał niewzruszony. Spacery kota po stole, zwłaszcza w domu ciężarnej kobiety, nie wchodzą w rachubę. Umył ręce i ponownie spędził ze stołu kota, który, już obrażony

S R

na dobre, wyniósł się na podwórko.

Josh pomyślał, że Cally ma swoje zalety: przynajmniej Melissa ma towarzystwo, bo na obrońcę to ten kocur się nie bardzo nadaje. Może przydałby się jej szczeniak, albo, jeszcze lepiej, człowiek, który by o nią dbał. Może on?

Jej naprawdę potrzeba kogoś, kto by się nią zajął. Nie rozumiał, dlaczego ta kobieta, po tym wszystkim, co zrobiła, jest mu tak bliska. Przypomniał sobie, jak się kochali. Może dlatego nie odczuwała bólu? Bo to nie był zwykły seks, tylko coś więcej? Nie przebierał w słowach, bo był wzburzony. Jednak chyba mówiła prawdę... Ale przecież nadal go nie chciała i to bolało go bardziej niż jej podstęp. Omlet był już gotowy, więc zsunął go z patelni na talerz i poszedł na górę.

32

- Lissa! Nie było odpowiedzi. Zastukał w drzwi, najpierw lekko, potem mocniej. Odpowiedziała mu cisza. Zaniepokoił się i nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły. Dzięki Bogu, nic się nie stało. Zasnęła, leżąc w wannie. Odetchnął z ulgą. Patrzył na aureolę włosów, unoszących się na wodzie, piersi poruszane regularnym oddechem, dłonie złożone na brzuchu ochronnym gestem. Jaka ona jest piękna! Schylił się i dotknął jej ramienia. - Lissa, kochanie, obudź się. Otworzyła oczy.

S R

- Josh? - mruknęła sennie i nagle usiadła, zasłaniając rękami piersi. Co tu robisz? Wyjdź!

- Zasnęłaś - powiedział, starając się patrzeć tylko na jej twarz. Niepokoiłem się o ciebie, Wychodź z wanny. Kolacja gotowa. Podał jej ręcznik i opuścił łazienkę. Po kilku minutach Melissa weszła do kuchni, ubrana w płaszcz kąpielowy i z ręcznikiem na głowie, i z apetytem zabrała się do omletu,

Josh podał jej jeszcze herbatę, po czym pożegnał się i odjechał. W drodze powrotnej usiłował się skupić na prowadzeniu samochodu, ale obraz śpiącej w wannie Melissy nie znikał z jego pamięci. Gdy Melissa następnego dnia przyszła do szpitala, Emily leżała spokojnie w łóżeczku. W nocy spała, jednak rano nie chciała jeść. Było to niepokojące, bo pacjenci z oparzeniami mają przyspieszony metabolizm i powinni jeść regularnie. Melissa postanowiła nakarmić ją później sama.

33

Na oddziale pojawili się nowi pacjenci. Wśród nich byli:siedmiolatek przywieziony z otwartym złamaniem lewego przedramienia, dziesięcioletnia dziewczynka z konwulsjami, które pojawiały się niespodziewanie, pozornie bez żadnej przyczyny, oraz sześciolatek z pęknięciem wyrostka robaczkowego, zoperowany podczas nocnego ostrego dyżuru. Stan tego ostatniego nie był dobry; chłopczyk miał objawy zapalenia otrzewnej i czuwała nad nim nieustannie kwalifikowana pielęgniarka. Melissa obeszła oddział, sprawdzając stan nowo przyjętych pacjentów, i poszła do Emily ze śniadaniem. Namiot tlenowy był otwarty i dziewczynka mogła przyglądać się wchodzącym. Na widok Melissy

S R

poruszyła zabandażowaną rączką. - Dzień dobry, kochanie.

Emily wyciągnęła ku niej ręce i zaczęła płakać. Melissa schyliła się, wyjęła ją z łóżeczka i razem usiadły na krześle.

- No, już nie płacz. Jesteś głodna? Dziewczynka przecząco pokręciła główką.

- A ja jestem głodna. Przyniosłam sobie coś do jedzenia. Otworzyła słoiczek z jedzeniem dla niemowląt, nabrała łyżeczkę papki i udała, że próbuje. - Pyszne. Chcesz trochę? Emily zacisnęła usta i odwróciła głowę. Melissa zaczęła udawać, że je, głośno zachwycając się smakiem i pozornie nie zwracając uwagi na dziecko. W końcu dziewczynka wyciągnęła rączkę w kierunku łyżeczki. - Teraz chcesz? Jeszcze trochę zostało. Otwórz buzię... O tak!

34

Po kilku minutach słoiczek był pusty. Emily zapłakała, dając w ten sposób do zrozumienia, że się nie najadła. - Czy ktoś może mi pomóc? - zawołała Melissa przez otwarte drzwi. - Pewnie. Co mam zrobić? - W drzwiach stanął Josh. - O, cześć. Potrzebna mi porcja jedzenia dla niemowląt. Poślij którąś z pielęgniarek do kuchni. Kiwnął głową i zniknął, lecz po chwili był już z powrotem. W słoiczku była potrawa z kurczaka. - Może być? - Doskonałe. Dziękuję. Odkręcił przykrywkę, wręczył jej słoiczek i oparł się o ścianę,

S R

patrząc, jak Melissa zabawą nakłania dziecko do zjedzenia kolejnych łyżeczek mięsnego dania. Mała zjadła niemal wszystko. - Czy kontynuujemy bilansowanie płynów? - spytała Melissa, odstawiając słoiczek.

- Już nie trzeba. Widać znaczną poprawę. A jeśli płuca są w porządku, można zwinąć namiot tlenowy. Jak tam oparzenia? - Jeszcze nie sprawdzałam, przed chwilą przyszłam. Dam jej pić, a potem zawołam cię, jeśli chcesz. Mógłbyś ją obejrzeć, gdy będę zmieniać opatrunki. - Dobrze. Odszedł, a Melissa pomyślała, że niepotrzebnie bała się dzisiejszego spotkania. Wydawało się, że to nie ten sam człowiek, który wczoraj uraczył ją obraźliwymi słowami. Zastanawiała się, czy ta odmiana jest trwała.

35

Emily wypiła wszystko. Melissa ułożyła ją w łóżeczku i poszła po Josha. - Masz teraz czas? - Trudno to tak nazwać - roześmiał się. - Barrett zaprasza mnie do siebie na kawę, a wcześniej muszę przebadać masę dzieci. Ale na pewno zdążę zbadać jeszcze jedno. Melissa wróciła do pokoju Emily, umyła ręce, włożyła maskę i rękawiczki, po czym zaczęła delikatnie zdejmować opatrunki. Nie przywarły, ale poparzona skóra dziecka była tak wrażliwa,że zapłakało żałośnie i próbowało się wyswobodzić. Melissa delikatnie, ale stanowczo odsłoniła wszystkie oparzenia.

S R

Skóra była czerwona. Na przedramionach i grzbietach dłoni pojawiło się kilka nowych pęcherzy, ale krążenie w palcach było prawidłowe i obrzęk tkanek był ledwo widoczny.

Josh obejrzał wszystko i kiwnął głową:

- Zdaje się, że wszystko w porządku. Dzieciak miał szczęście. Odstawiamy kroplówkę, a na złagodzenie bólu będziemy jej podawać paracetamol w syropie. I dalej trzeba pilnować równowagi płynów. Słuchaj, z jej matką nie jest dobrze. Chcą ją przenieść do Cambridge. - Z powodu płuc? - Tak. Poza tym jest tak poparzona, że trzeba jej przeszczepić duże fragmenty skóry, a do tego ma objawy zatrucia. - Przeżyje? - Pielęgniarka z oddziału intensywnej terapii mówi, że opiekujący się nią lekarz nie ma zbyt wielkiej nadziei. Trzeba czekać. Na razie zajmiemy się Emily najlepiej, jak umiemy.

36

Uśmiechnął się do dziewczynki. Melissa założyła nowe opatrunki, podniosła Emily i pocałowała delikatnie. - Jesteś kochaną dziewczynką, prawda? Emily przytuliła się do jej ramienia. - Biedne maleństwo - powiedziała Melissa. - Przynajmniej ma oboje rodziców - rzekł Josh cicho, ale dobitnie. Więc nie miał zamiaru zakończyć rozmowy o ich dziecku, tylko przełożył ją na później. No cóż... Czy mogła się spodziewać czegoś innego? - Nasze dziecko też będzie miało oboje rodziców - oświadczyła

S R

równie dobitnie. Odwróciła się od niego, podeszła do łóżeczka, położyła Emily, podała jej ulubioną lalkę, którą przyniósł ojciec dziewczynki, i usiadła tyłem do drzwi.

Josh stał, patrzył na jej plecy i zastanawiał się, co powiedzieć. - Powinieneś już iść. Barrett zaprosił cię na kawę, a wcześniej musisz zbadać masę dzieci - przypomniała mu. - Tak, wiem... Ale wieczorem... - Co ma być wieczorem? - Będziesz w domu? Chciałbym porozmawiać. Poczuła lęk. Czy wytrzyma następny atak jego złości? - Chyba tak - powiedziała niechętnie. - Wpadnę o siódmej, jeśli można, i przyniosę coś do jedzenia. Na co masz ochotę? Wzruszyła ramionami. I tak nie będzie mogła nic przełknąć w tej sytuacji.

37

- Może coś z chińskiej restauracji... - mruknęła. - Dobrze. No to do zobaczenia.

S R 38

ROZDZIAŁ TRZECI Josh przyszedł punktualnie o siódmej, z ogromnym bukietem kwiatów w ręce. - Przepraszam za wczorajszy wieczór - powiedział. Nie wiedzieć czemu, Melissie zebrało się na płacz. - No, rozchmurz się! - rzekł, uśmiechając się lekko. Ona też zmusiła się do uśmiechu. - Wspaniałe pachną - powiedziała, wtulając twarz w kwiaty. - Są piękne. Dziękuję.

S R

- Naprawdę nie wiem, co we mnie wczoraj wstąpiło. - Miałeś powód. W podobnej sytuacji chyba każdy zareagowałby tak samo.

Wszedł za nią do kuchni i postawił jedzenie na stole. - Nie wiedziałem, na co mogłabyś mieć ochotę, więc przyniosłem wszystkiego po trochu.

Popatrzyła na pękatą torbę i wybuchnęła śmiechem. - Mam nadzieję, że jesteś wygłodzony. - Umieram z głodu, ale ja zawsze mam apetyt. A to, co zostanie, możesz dać kotu. - Jemu? - roześmiała się znowu. - On jada tylko cielęcinę albo ciastka. - Niestety, nie kupiłem ciastek. Trudno, w takim razie będę musiał sam sobie z tym wszystkim poradzić.

39

Melissa wyjęła talerze i ustawiła je w pokoju na stole. Josh postawił na środku butelkę wina - niskoprocentowego, jak powiedział, żeby mogli je pić oboje. - Szkoda, że jeszcze jest widno. Moglibyśmy zapalić świece powiedział. - Nie pijesz? - To zależy od toastu. - Za nas oboje. - Nie ma czegoś takiego jak „my" - powiedziała, odwracając wzrok. - Ale mogłoby być. - Josh, proszę cię. To się już skończyło. - Mylisz się. Jeszcze się na dobre nie zaczęło. Chwyciła kieliszek,

S R

żałując, że zamiast niskoprocentowego wina nie ma w nim koniaku. - Już po wszystkim, Josh! Dziecko nie ma tu nic do rzeczy! - Mylisz się - powtórzył spokojnie. - Będę uczestniczyć w jego wychowaniu, więc musimy ustalić taki system wzajemnych kontaktów, który byłby do przyjęcia dla nas obojga. Myślę, że w tej chwili mówienie o ślubie byłoby przedwczesne, ale nie uważam, żeby należało wykluczyć tę możliwość.

Postawiła kieliszek na stół, odsunęła krzesła i wstała. - Nie rozumiesz mnie. Nie szukam męża. Nie chcę wychodzić za mąż ani teraz, ani później. Nie będę ci utrudniać kontaktów z dzieckiem, ale to wszystko, na co mogę się zdobyć! Josh przez chwilę obracał w palcach kieliszek, po czym spokojnie powiedział: - Zjedz wreszcie kolację, zanim wystygnie. Musisz jeść, bo chudniesz.

40

- Chudnę? Jestem coraz grubsza! Przyjrzał się jej uważnie. - Nie. Nie jesteś grubsza. Jesteś w ciąży. A teraz jedz już, bo bez ciebie nie zacznę, a jestem głodny jak wilk. Od dwóch dni nie jadłem porządnie. Ty chyba też. Potulnie nałożyła sobie łyżkę ryżu, kulkę jakiegoś mięsa, trochę kiełków zbożowych i grzybów. Josh westchnął, dołożył jej dwie spore krewetki i polał sosem. Dodał do tego kilka krakersów. - To na zakąskę. Bierz się do jedzenia. Posłuchała go. Zaczęła jeść i nagle poczuła się tak głodna, że dołożyła sobie jeszcze dwie porcje, zanim odsunęła talerz.

S R

- Mówiłem, że jesteś głodna - powiedział Josh ze spokojem. Wstał, zebrał naczynia ze stołu i poszedł do kuchni. Melissa słyszała, jak nastawia wodę na herbatę i bierze się do zmywania, ale błoga sytość sprawiła, że nie chciało się jej ruszyć z miejsca.

Gdy wszedł do pokoju, siedziała w fotelu z kotem na kolanach. Podał jej kubek i usiadł na kanapie.

W milczeniu pili herbatę. Marzyła, by ta cisza trwała jak najdłużej, jednak po chwili Josh odstawił kubek. Zaczyna się, pomyślała. Teraz spyta, jak załatwimy sprawę odwiedzania dziecka. On jednak kompletnie ją zaskoczył: - Opowiedz mi o sobie. - Po co? Chcesz mieć więcej argumentów dla sądu? - Nie chcę niczego wykorzystywać przeciwko tobie. Pytam ze zwykłej ciekawości. - To nic interesującego.

41

- Pozwól, że ja to osądzę. Westchnęła z rezygnacją i zaczęła mówić, że urodziła się w Londynie, wychowała w Hampshire, posłano ją do szkoły z internatem... Opowiedziała mu później o swych młodzieńczych zainteresowaniach, o śmierci rodziców, zabitych przez bombę podłożoną na ulicy przez terrorystów, o kompletnie nieudanym małżeństwie, o chorobie i o tym, co przeżyła, dowiedziawszy się, że prawdopodobnie nigdy nie będzie miała dziecka. - Zawsze, nawet jeszcze jako mała dziewczynka, byłam pewna, że będę miała dzieci, męża, rodzinę. Moi rodzice byli ze sobą bardzo szczęśliwi, więc chyba dlatego uważałam dom i dzieci za coś naturalnego.

S R

- Uśmiechnęła się z goryczą. - Mąż wybił mi z głowy myśli o idealnej rodzinie, ale wciąż jeszcze mam tę ogromną, wręcz biologiczną potrzebę zostania matką. - Popatrzyła na niego. - Czy możesz to zrozumieć? Spuściła wzrok i pogłaskała leżącego na jej kolanach kota. - Nie, nie sądzę. W was dominuje potrzeba udowodnienia, że jesteście prawdziwymi mężczyznami.

Pomyślała o swoim małżeństwie: mąż ją porzucił, bo nie była „prawdziwą kobietą". Nie była dobra w łóżku; ciągle odczuwała ból, więc leżała w milczeniu, starając się jak najmniej poruszać. Ponadto nie zachodziła w ciążę, co mąż uważał za uwłaczające jego męskości. A ona nie chciała narażać dziecka na życie w domu, w którym nie ma szczęścia i poczucia bezpieczeństwa. - Twój mąż to niezły łobuz oświadczył Josh. - Może po prostu miał odwagę nie ukrywać swoich prawdziwych uczuć?

42

- Tak sądzisz? Ja uważam, że był prymitywnym, egoistycznym draniem. Czy okazał ci współczucie z powodu choroby? Czy rozumiał, że grozi ci bezpłodność? Założę się, że szłaś z nim do łóżka, choćby nie wiem jak było to bolesne, tylko dlatego, żeby mu udowodnić, że jesteś „dobrą żoną". Zaczerwieniła się, ale nie odpowiedziała. Mogłaby jedynie przyznać mu rację. Nagle uzmysłowiła sobie, że jest zły na jej byłego męża. Stoi po jej stronie! Wzruszyło ją to, ale musiała być sprawiedliwa. - W końcu nie była to jego wina. To małżeństwo nie było dla niego dobrym interesem. - Interesem? - zawołał. - Na miłość boską, Lisso, byłaś jego żoną, a nie towarem! Zaskoczyło ją to.

S R

- Dlaczego jesteś na niego taki zły? Przecież nic ci nie zrobił. - Nie? To dlaczego nie chcesz za mnie wyjść? - spytał spokojniejszym tonem.

Milczała, nie mogąc wykrztusić słowa.

- Mam ci to wytłumaczyć? On cię zastraszył, zniszczył, poniżył, okaleczył twoją psychikę! Zamilkł na chwilę, a potem odezwał się znowu: - Spytałaś, czy mógłbym zrozumieć twoje pragnienie posiadania dziecka. Miałem w życiu więcej szczęścia niż ty i nigdy nic się takiego nie stało, przez co bym stracił zaufanie do kobiet. Uważam, że to cudowna rzecz, taka rodzina z matką, ojcem, dwojgiem dzieci, psem i różami w ogródku. Nie ma to nic wspólnego z udowodnianiem męskości. To jest koniec samotności, wspólne życie z kimś, kto o mnie myśli i czeka na mój

43

powrót z pracy... Zawsze miałem nadzieję, że kiedyś spotkam tę przeznaczoną mi kobietę... Zamilkł, a Melissa uzmysłowiła sobie, że wyrządziła mu krzywdę, odbierając mu szansę zdecydowania, czy zaakceptowałby ją jako matkę swojego dziecka. Ona skrupulatnie go sprawdziła, on nie mógł zrobić nic. A może nie chciałby kobiety z jej dolegliwością? A już na pewno nie zgodziłby się, żeby jego dziecko było wychowywane przez samotną matkę. - Och, Josh, wszystko ci popsułam - powiedziała ze łzami w oczach. - Zniszczyłam twoje marzenia. Tak mi przykro... Zamknęła oczy i spuściła głowę. Czuła się tak bezsilna... Nie

S R

wiedziała, jak ma zaleczyć swoje i jego rany. Josh podszedł i objął ją.

- Cicho, Lisso - szepnął. - Niczego nie popsułaś. - Popsułam. Zniszczyłam ci życie. Nie miałam prawa... - Nie płacz. Nie ma powodu.

- Boże, co ja zrobiłam! Gdybym mogła cofnąć czas! - powiedziała łamiącym się głosem.

Przytulił ją mocniej i zaczął kołysać w ramionach. - Uspokój się, kochanie. Już dobrze, już dobrze... - Nie. Zmarnowałam ci życie! - Nieprawda - zaprotestował pogodnie. - Urodzisz mi dziecko, co może oznaczać pewne perturbacje, ale to jeszcze nie koniec świata. Melissa otarła łzy i spojrzała mu w oczy. Nie było w nich śladu wrogości. Wręcz przeciwnie, wyczytała w nich coś, co wyglądało na ciepło i serdeczność.

44

- Gdybym tylko mogła to zmienić... - Możesz dać nam szansę. Boże, on naprawdę tak myśli. Świadczy o tym jego spojrzenie i szczery ton głosu. - Ale ja nie potrafię... - Spróbuj. Nie jestem taki jak twój mąż. Nie skrzywdzę cię. Proszę cię tylko, żebyś mi pozwoliła zająć się sobą. Nami. - Nie mogę... - Lisso, proszę, pozwól. Tamten weekend był zupełnie inny niż wszystko, co mi się przydarzyło wcześniej. Połączyło nas coś szczególnego. Szkoda byłoby to zmarnować.

S R

Nie mogła mu spojrzeć w oczy. On nie błagał, tylko spokojnie wyjaśniał, co czuł, a to rozdzierało jej serce, bo nie mogła spełnić jego oczekiwań. Podejrzewała, że w końcu zawiódłby się na niej tak jak jej mąż i zostawiłby ją. A tym razem ból byłby tak wielki, że chybaby go nie zniosła.

Nie mogła zebrać myśli, gdy był tak blisko. Wstała więc i podeszła do okna. Zachodzące słońce rozświetlało chmury całą gamą barw. Dlaczego jej życie jest takie szare? - Nie mogę, Josh. Nie proś mnie już więcej - odparła spokojnie. Zdziwiła się, skąd wziął się spokój w jej głosie, skoro była tak roztrzęsiona. - Między nami nie było nic szczególnego. Ja po prostu udawałam. Przykro mi, że cię zraniłam, ale boję się następnego związku. - Przemyśl to - zaproponował po dłuższym milczeniu. - Nie zamykaj się przede mną tak na wszelki wypadek. Wiem, że twój mąż cię skrzywdził, ale nie ma prawa robić tego teraz, gdy już odszedł.

45

Po chwili usłyszała trzaśnięcie zamka u drzwi. Patrzyła, jak Josh idzie przez trawnik, schyla się pod gałęzią jabłoni, wsiada do samochodu, wyjeżdża na ulicę i znika w blasku zachodzącego słońca. Zupełnie jak w kiczowatym filmie, pomyślała i zebrało jej się na płacz. Przez następne kilka dni oboje byli bardzo zajęci. Josh pojawiał się tylko w razie potrzeby. Robił, co do niego należało, i znikał. Melissa miała wyrzuty sumienia. Poza tym, jak stwierdził Josh, chudła. Częściowo z powodu zapracowania, a częściowo dlatego, że nie miała czasu na chodzenie po sklepach i często jadła na kolację tylko

S R

grzanki. Może zrobi porządne zakupy w weekend? W piątek po południu, skończywszy swój pierwszy tydzień pracy w szpitalu, Josh wszedł do jej dyżurki. Siedziała na krześle z zamkniętymi oczami. - Co ci jest? - spytał.

- Nic. Odpoczywam przed wyprawą do sklepu. - Dlaczego nie weźmiesz czegoś ze stołówki, żebyś nie musiała gotować? - Za daleko. Nie mam siły tam iść. - Wyglądasz okropnie. Jedź już do domu. Przywiozę ci coś do jedzenia. - Nie... - Tak. Jesteś w ciąży, nosisz moje dziecko. Muszę dbać o to, żebyście byli zdrowi. A teraz zmykaj. Będę u ciebie za jakąś godzinę. - Rzeczywiście chcesz przyjść?

46

- Zawsze mówię tylko to, co naprawdę myślę. Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Dzięki. No to na razie... Pojechała do domu, przebrała się w stary dres i skuliła na kanapie z Callym na kolanach. Obudził ją odgłos zamykanych drzwi. Kot zeskoczył na podłogę i pomaszerował do kuchni z podniesionym ogonem. W progu miauknął przyjaźnie. Melissa ruszyła za nim. Blat kuchenny zastawiony był torbami pełnymi zakupów. - Dobry Boże! Masz zamiar nakarmić pułk wojska? - Nie, tylko jedną niemądrą kobietę i jej dziecko. Otworzył lodówkę, wyjął z niej czerstwy chleb i zeschły ser,po czym wyrzucił je do kubła na śmieci. - Co robisz?!

S R

- Zapewniam ci prawidłową dietę. Podaj mi tamtą torbę... Albo nie, jest ciężka.

Opróżnił dwie torby i poukładał ich zawartość w lodówce. Jogurt, różne gatunki sera, jarzyny, wędliny, cielęcina...

- Nie pokazuj mięsa kotu, bo wyciągnie je z lodówki i zje. - Nie zdąży. Usmażę je w pięć minut. Schował do lodówki resztę jedzenia, po czym sięgnął do kolejnej torby i wyjął z niej kilka puszek i słoików. Rozejrzał się po kuchni. - Tutaj - powiedziała Melissa, otwierając spiżarkę. Josh, ujrzawszy tam samotną puszkę karmy dla kotów, zawołał: - O Boże, dziewczyno, co chciałaś dziś jeść na kolację? Jesteś kompletnie nieodpowiedzialna.

47

- Wiem, ale przecież cały dzień pracuję, a potem jestem tak zmęczona... - To może powinnaś przestać pracować albo przejść na pół etatu? - Nie chcę. - Chcesz stracić dziecko? - Oczywiście, że nie! - Więc musisz być rozsądna. Najpierw zajmiemy się tym twoim koszmarnym sposobem odżywiania. Masz, poukładaj to, gdzie chcesz, a ja schowam resztę. Gdzie jest zamrażarka? - Nie mam zamrażarki. - Ręce człowiekowi opadają! A sąsiedzi?

S R

- Co sąsiedzi? - spytała zdumiona. - Już nic.

Chwycił dwie torby i wyszedł z domu. Po kilku minutach wrócił z pustymi rękami.

- Przechowają to u siebie, dopóki nie nadejdzie twoja zamrażarka. - Jaka zamrażarka?

- Ta, którą zamówię. I nie protestuj, bo to nic nie pomoże. Poszedł do pokoju, przekartkował książkę telefoniczną i podniósł słuchawkę. Za chwilę był znowu w kuchni. - Przywiozą jutro. Taką małą. Zmieści się w spiżarce, tylko będę musiał wyjąć dwie dolne półki. I tak są puste, więc nie będziesz chyba miała nic przeciwko temu? Otworzył spiżarkę i zaczął mocować się z półkami. - À gdybym miała coś przeciw temu, to byś się przejął? - Chyba nie. Masz śrubokręt?

48

- Nie. I dobrze, bo mogłabym cię nim zamordować. Wstając, uderzył głową w półkę i zaklął pod nosem. - Czyżbyś była na mnie zła? - Wtrącasz się w moje sprawy. - Muszę... - Wiem. Musisz dbać o swoje dziecko. Odwróciła się i zaczęła wkładać naczynia do zmywarki. Josh kupił proszek do zmywania, więc mogła wreszcie jej użyć. Zatrzasnęła drzwiczki, nacisnęła przycisk i z satysfakcją słuchała, jak maszyna zabiera się do tej niewdzięcznej pracy. Gdy odwróciła się do Josha, lał olej na patelnię. - Co robisz? - Kolację. - A co ja mam robić? - Możesz zrobić sałatkę.

S R

Wzięła główkę sałaty, umyła, posiekała, pokroiła w plasterki ogórek i pomidora. - Kupiłeś sos do sałatek?

- Nie. Sam go zrobię. Idź nakryć do stołu. - Coś podobnego! Uprzątnęła jednak stół i rozłożyła sztućce. Josh wniósł sałatkę i gorące bułki. - Z czym chcesz cielęcinę? - Obojętne. Lubię ją niezależnie od dodatków. Wniósł dwa talerze i postawił na stole. - Szkoda, że nie ma musztardy - powiedziała.

49

Poszedł do kuchni i wrócił ze słoiczkiem: - Voilà! - Minąłeś się z powołaniem. Powinieneś zostać prestidigitatorem. Uśmiechnął się. - Czasem robię dzieciom pokazy sztuk magicznych na święta lub na Nowy Rok. To je rozwesela. No, jedz. Posłusznie wzięła do ręki sztućce. Po chwili uznała, że przyrządzone przez niego potrawy są bardzo smaczne. - Nie wiedziałam, że jestem aż tak głodna. - Mówiłem ci, że jesteś niedożywiona. Chcesz jogurt? - Truskawkowy. Albo nie, brzoskwiniowy.

S R

- Jesteś wybredna jak twój kot.

- A gdzie on jest? - spytała, rozglądając się po pokoju. - W kuchni. Je swoją porcję cielęciny. - Co?!

Zerwała się i pobiegła do kuchni. Cally stał pochylony nad swoją miską i zajadał pokrojoną w kostki cielęcinę.

- Rozpuszczasz mi kota - powiedziała z udawaną pretensją. Josh uśmiechnął się. - Chcę zyskać sojusznika - wyjaśnił i wręczył jej jogurt. -Zajmij się deserem, bo w końcu zapomnę, że mam zrobić miejsce na zamrażarkę. Wyszedł i przyniósł z samochodu śrubokręt, za pomocą którego zdemolował małe pomieszczenie. - Doskonale - powiedział, przyglądając się z satysfakcją, swojemu dziełu. - Gdzie mam dać te półki? Masz jakąś komórkę w ogrodzie? - Mam.

50

- Daj mi klucz - rozkazał i wyciągnął rękę, - Nie jest zamknięta. Odkąd ukradli kosiarkę, nie ma po co jej zamykać. Bez słowa wyszedł tylnymi drzwiami. Spojrzała na porozstawiane na blatach jedzenie, które trzeba było gdzieś schować, i westchnęła. To bardzo miło z jego strony, ale nie mogła znieść myśli, że coś mu zawdzięcza. Przecież była to jej decyzja, jej ciąża, jej dziecko. Położyła dłoń na brzuchu. Zastanawiała się, czy to chłopiec, czy dziewczynka, i czy dziecko wybaczy jej kiedyś, że przyszło na świat wskutek jej chłodnej kalkulacji.

S R

- Kocham cię. Nie było innego sposobu, uwierz mi - powiedziała, patrząc na miejsce, w którym trzymała dłoń.

Mógł to być czysty przypadek, ale w tym momencie poczuła wewnątrz leciutkie, ale wyraźne poruszenie. Uniosła głowę, całkowicie skupiając się na tym odczuciu.

- Ale masz tam bałagan! I zatrzęsienie pająków. Lissa? -Ujął ją za ramiona i spojrzał w oczy. - Kochanie, co się stało? Jej twarz rozjaśniła się uśmiechem. - Poruszyło się - szepnęła. - Czułam, że się poruszyło! Objął ją i przytulił tak delikatnie, jakby była z porcelany. - Pierwszy raz? - Tak. Pierwszy. O, znowu! Ale mocno kopie! Dziwne, że wcześniej nic nie czułam. Ujęła jego dłoń i przyłożyła do brzucha. Poczuł lekkie drgnienie, jak ruch skrzydeł ptaka trzymanego w dłoni.

51

- Czułeś? Uniosła wzrok i ujrzała w jego oczach radość. - Och, Lisso - powiedział cicho, a potem wyraz jego oczu się zmienił. Otoczył ją ramionami i schylił głowę. - Josh - szepnęła i ich wargi się spotkały. Całowali się długo, a Melissa, wbrew swym przyrzeczeniom, tuliła się do niego coraz mocniej. - Jesteś taka piękna - wyszeptał i zaczął rozpinać jej bluzkę. Nagle wstrzymał się. - Czy naprawdę tego chcesz? - spytał z czułością. - O Boże, nie powinnam... Westchnęła i oparła głowę na jego ramieniu. Uspokajała się powoli. Obejmował ją delikatnie, a gdy uznał,że

S R

już doszła do siebie, wypuścił ją z objęć.

- Przepraszam - szepnęła. - Nie chciałam...

- Ja też, ale nie mam zamiaru tego żałować. Jesteś piękna i nosisz moje dziecko. Nie możesz mieć mi za złe, że cię pragnę. - To się już nie powtórzy - rzuciła odruchowo. - Nie przychodź tu więcej.

- Ktoś musi o ciebie dbać, skoro sama nie chcesz. - Będę dbać o siebie. Dotychczas po prostu nie miałam czasu. Ile jestem ci winna za zakupy? - Nie wygłupiaj się. A teraz rzeczywiście lepiej pójdę, zanim zrobię coś, czego będę żałował. Wsiadł do samochodu i znowu ruszył w kierunku zachodzącego słońca, ale tym razem Melissie nie zbierało się na płacz. Miała ochotę krzyczeć i tłuc pięściami w ściany, bo aż do bólu pragnęła znaleźć się w

52

jego objęciach i kochać się z nim całą noc, a takiej słabości nigdy by sobie nie wybaczyła.

S R 53

ROZDZIAŁ CZWARTY - Jak tam zamrażarka? Melissa uniosła głowę znad układanki, nad którą biedziła się wspólnie z małym pacjentem. - Bardzo ładna. - Ładna? - zdziwił się Josh. - Tak. Po jej wstawieniu spiżarka bardzo zyskała. Spojrzał na układankę, sięgnął po brakujący kawałek i położył go na miejsce. - Dobrze działa?

S R

- Chyba tak. To znaczy przypuszczam, że działa, bo nie ma tam kontaktu i nie da się jej uruchomić. Ale to nieważne, bo jest bardzo dekoracyjna. Jak znalazłeś ten fragment? Szukaliśmy go tak długo! Wyprostował się i rzekł z udawaną powagą: - Od urodzenia jestem genialny.

- Więc dlaczego przeoczyłeś fakt, że w spiżarce nie ma kontaktu? - Powiedzmy, że głowę miałem zajętą czymś o wiele bardziej interesującym. Mówiąc to, popatrzył na nią tak ciepło, że szybko odwróciła wzrok. - Emily chyba można wypisać, ale jej matka wciąż jest w Cambridge, a ojciec też jest tam cały czas. Nie wiem, czy dobrze byłoby odsyłać małą do krewnych, którzy już i tak wzięli do siebie jej starszego brata. Ta kobieta wygląda na niezbyt rozgarniętą, a małej wciąż trzeba opatrywać rękę...

54

- To ją zatrzymaj. - Ale przecież brakuje nam łóżek. - No to porozmawiam z opieką społeczną. Może uda się umieścić Emily na jakiś czas w rodzinie zastępczej, dopóki jej matka nie wyzdrowieje. - Ale to oznacza dla niej kolejną zmianę opiekunów. Biedactwo dopiero oswoiło się z nami. - Więc zatrzymaj ją jeszcze przez kilka dni. Z łóżkami na razie nie jest tak źle. Josh chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zabrzęczał jego pager. Podszedł do telefonu i po chwili ruszył ku drzwiom.

S R

- Ostry atak astmy. Przygotuj łóżko - rzucił przez ramię. Okazało się to niepotrzebne. Josh wrócił na oddział ze ściągniętą twarzą. Melissa, o nic nie pytając, zaparzyła mu herbatę.

- Miał dwanaście lat - powiedział po chwili. - Wieczorem zapomniał wziąć lekarstwo, rano nie zabrał do szkoły inhalatora, na pierwszej lekcji dostał ataku, bo usiadł obok kogoś, kto ma w domu kota. Nauczycielka początkowo nie zwracała na niego uwagi, później wysłała go do sekretariatu. Sekretarka nie mogła się skontaktować z matką, więc wezwała lekarza. Lekarz wezwał pogotowie. Karetkę zatrzymały jakieś roboty drogowe. W efekcie przywieźli go w takim stanie, że nic nie mogliśmy zrobić. Zupełnie nic! Podeszła i objęła go. Czuła bicie jego serca i lekki zapach wody po goleniu. Nagle otrzeźwiała. Powinna trzymać się od niego z daleka! Już miała cofnąć ręce, gdy powiedział:

55

- Ten przypadek przeżyłem bardziej niż wszystkie poprzednie... Może dlatego, że jesteś w ciąży... Dawniej nie miałem świadomości, że sam mogę być ojcem. Wiedziała, że myśli na głos, że głośno wyraża swoje uczucia, ale nie odezwała się. Po chwili ciszy Josh znów zaczął mówić: - Dobry Boże, jeszcze nigdy tak tego nie odczułem. I to tylko dlatego, że teraz sam będę miał dziecko. Przedtem myślałem, że wiem, co czują rodzice, ale grubo się myliłem. - To nie tak - powiedziała. - Widziałam, jak rozmawiasz z rodzicami. Twój stosunek do nich jest bez zarzutu. Zmieniły się tylko twoje odczucia. Teraz będziesz do pracy podchodził bardziej emocjonalnie. Ja też. Ty?

S R

- Tak. Ja też się zmieniłam. Nie wobec dzieci, ale w stosunku do rodziców. Teraz rozumiem ich nadopiekuńczość.

- Ale śmierć dziecka to nie tylko zawodowa klęska. Gdy chodzi o dorosłego, łatwiej zachować dystans, ale przy dziecku... Chyba nigdy się z tym nie pogodzę.

- Nawet nie próbuj. Nie powinniśmy się godzić na czyjąkolwiek śmierć, jednak czasem nic nie możemy zrobić i musimy sobie to jasno powiedzieć. - Próbowałem go ratować, a potem musiałem się poddać. To było okropne. Podeszła do stołu i podała mu filiżankę. - Pij, bo wystygnie - powiedziała. Wypił w milczeniu, po czym uśmiechnął się do niej ciepło i rzekł: - Dziękuję za herbatę i za współczucie.

56

Drzwi otworzyły się i zamknęły cicho. Melissa została sama ze swoimi myślami. W powietrzu unosił się nadal delikatny zapach wody po goleniu... Nie było jeszcze siódmej. Właśnie usiłowała przekonać samą siebie, że powinna coś zjeść, gdy usłyszała, że przed domem staje samochód. Opadły jej ręce: teraz będzie musiała przygotować kolację, a nie miała na to sił. Z wymuszonym uśmiechem otworzyła drzwi. Josh stał ze zwojem kabla w jednej ręce, skrzynką z narzędziami w drugiej i bukiecikiem kwiatków w zębach. Powiedział coś zupełnie niezrozumiałego. Wyjęła mu kwiatki z ust. - Słucham?

S R

- Spytałem, czy mogłabyś wziąć kwiatki. Chcę ci założyć gniazdko w spiżarce.

- Nie powinnam zawołać elektryka? - spytała, spoglądając z powątpiewaniem na kabel.

- Zaufaj mi, kobieto małej wiary!

Wszedł do kuchni, postawił skrzynkę na podłodze, a na niej położył kabel. Otworzył drzwiczki spiżarki i szczegółowo obejrzał zamrażarkę. - Wygląda doskonale, prawda? - powiedział z satysfakcją. - Wymiary idealne. - Mówiłam ci już, że jest bardzo ładna. Nastawiła czajnik, ułożyła kwiatki w wazoniku i usiadła, patrząc, jak Josh wierci dziury w ścianie, wkręca śrubki, stuka młotkiem, odizolowuje koniec przewodu, zacina się w palec i zaczyna kląć pod nosem. - Może kawy? - zaproponowała. - Wolałbym whisky - odparł, ssąc skaleczony kciuk.

57

- Niestety, nie mam. - W takim razie kawy - zgodził się i wyprostował, uderzając głową w półkę. - Cholera! - A mówiłam, że trzeba zawołać elektryka - powiedziała prowokacyjnie. - Nie zaczynaj! - ostrzegł z groźną miną. Nie przestraszyła się go. Była w doskonałym humorze, a zmęczenie ulotniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. - Pewnie chętnie zjadłbyś solidną kolację? Groźna mina zniknęła. Uśmiechnął się radośnie i spytał: - Skąd wiesz?

S R

- Schab z jabłkami, młode ziemniaki i brokuły? - Wspaniale.

- Wstawię to zaraz do piekarnika. Powinno być gotowe, gdy skończysz. A może chcesz wyłączyć prąd?

- Tylko na krótko, gdy będę podłączał gniazdko. Wystarczy mi pięć minut.

Wystarczyły trzy minuty. Zamrażarka od razu ruszyła, nic nie huknęło ani się nie zapaliło. Melissa była pełna podziwu, który wyraziła dopiero przy kolacji. - Nie wierzyłaś w moje umiejętności, co? A ja się wychowałem na farmie rodziców, gdzie nauczono mnie wielu praktycznych rzeczy. A propos rodziców: chcieliby cię poznać. - Twoi rodzice? - spytała zdumiona. - A co oni o mnie wiedzą? - To, co im powiedziałem. - To znaczy?

58

- Że byliśmy z sobą jakiś czas i że jesteś w ciąży. - Ładne rzeczy! - Nie było sensu tego ukrywać. Przecież nie zjawiłbym się pewnego dnia z dzieckiem na rękach, mówiąc, że je znalazłem. To są w końcu jego dziadkowie. Była to komplikacja, która nigdy wcześniej nie przyszła jej do głowy. Była jedynaczką, rodzice nie żyli od wielu lat, cały czas wyobrażała więc sobie, że dziecko będzie rosło w cichym domu, bez żadnych krewnych. Teraz nagle uprzytomniła sobie, że będzie miało rodzinę: dziadków, ciotki, wujków, kuzynów. - Ilu masz braci, sióstr i tak dalej?

S R

- Mam dwóch braci i trzy siostry. Wszyscy są młodsi ode mnie. - Jest was sześcioro? - spytała zaskoczona.

- Tak. Mike ożenił się z Ellie, jak wiesz, Sara wyszła za Chrisa, Lottie za Alastaira, więc jest nas jedenaścioro. - Któreś z nich ma dzieci?

- Mike i Ellie będą mieli lada dzień, Sara i Chris mają dwoje, Al i Lottie czekają, aż ona skończy medycynę. - Jeszcze jeden lekarz w rodzinie? - Tak. Poza tym Sara jest pielęgniarką, a jej mąż internistą. Mike jest inżynierem budowlanym. - Josh rozciągnął ramiona na całą szerokość i dodał: - Tylu jest Lancasterów. Trzynaścioro i pół. Melissa nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia. Takie mnóstwo ludzi! I będzie ich coraz więcej! Przeraziła się, że ta ogromna rodzina wchłonie jej dziecko, a ona zostanie sama, poza nawiasem. Odsunęła talerz i splotła palce.

59

- To moje dziecko. Moje dziecko - powtórzyła. Przez chwilę patrzył na nią zdziwiony, po czym podszedł, pochylił się i spojrzał jej w oczy. - Nikt nie ma zamiaru odbierać ci dziecka - oznajmił. - Absolutnie nikt. Ale będzie miało rodzinę, która pokocha je i będzie się z nim wszystkim dzieliła. Nie możesz tego odmówić synowi. - Córce - skorygowała odruchowo. - Niech będzie „córce". A czy miałabyś coś przeciwko temu, żeby to był chłopiec? - A co, w niebie też masz znajomości? - Niestety nie - odparł z uśmiechem. - Potem spoważniał i spytał: Co to znaczy „też"? Odwróciła wzrok.

S R

- Rozmawiałam z Barrettem. Zorientowałam się, że znacie się od dawna.

- Tak. Przez niego cię znalazłem. Zadzwoniłem i spytałem, czy jest u niego na pediatrii pielęgniarka o imieniu Melissa. - I powiedział ci? Tak po prostu?

- Tak, ale nie miej do niego pretensji. Skłamałem, że spotkaliśmy się przelotnie jakiś czas temu. - To jak dostałeś u nas pracę? - Po prostu był wolny etat. Barrett słyszał od kogoś, że szukam czegoś takiego i sam miał zamiar do mnie zadzwonić. Zgodziłbym się nawet nie wiedząc, że tu pracujesz, więc i tak byśmy się spotkali. - I znowu ten twój zbieg okoliczności...

60

- No cóż... A wracając do moich rodziców: może być najbliższa sobota? - Gdzie mieszkają? - Niedaleko Oksfordu. Szybko tu dojadą. - Tu? - zawołała z przestrachem. - Dlaczego tu? Westchnął, wyprostował się i zaczął sprzątać ze stołu. - Przecież to naturalne, że chcą zobaczyć, gdzie dziecko będzie się chowało. Chyba mają prawo wiedzieć, czy ich wnuk będzie pod dobrą opieką. - Pod dobrą opieką! Do cholery, to jest moje dziecko! Nikt cię nie prosił, żebyś się wtrącał! I nie będę sobie urabiać rąk po łokcie przy

S R

sprzątaniu domu tylko po to, żeby ludzie, których nigdy w życiu nie widziałam, uznali, że będę dobrą matką! - Tu wcale nie trzeba sprzątać.

- Nieprawda. Dom jest zaniedbany, bo nie mam sił sprzątać jak należy.

- No to wynajmij sprzątaczkę. Popatrzyła na niego, zaskoczona. - Nie stać mnie na sprzątaczkę. Kupiłam ten dom, bo po rozwodzie akurat tyle zostało mi ze spadku po rodzicach. Wiem, że nie jest nadzwyczajny, ale jest ciepły i miły i... - To wspaniały dom. Ale dlaczego tylko tyle? - Słuchani? - Powiedz mi, jak podzieliliście majątek przy rozwodzie. - Pół na pól. - I dom twoich rodziców też na pól?

61

- Nie. Dom sprzedaliśmy wcześniej, bo był zbyt daleko od centrum, a poza tym nie podobał mu się. Chciał mieć mieszkanie nad Tamizą. - Więc sprzedałaś dom po rodzicach, kupiłaś mieszkanie, a kiedy się rozwodziliście, on łaskawie zwrócił ci połowę? - Tak - przyznała niechętnie. Rozmowa o rozwodzie zawsze psuła jej humor. Sądząc po minie Josha, też nie był w dobrym nastroju. - Nie byłam dobrą żoną... - zaczęła. Josh trzasnął dłonią w stół, aż podskoczyła. - Dosyć! Przestań bezpodstawnie oskarżać się i uważać za gorszą od innych. Do cholery, gdybym tylko dostał w swoje ręce tego drania! Wyszedł do kuchni. Zaskoczona Melissa siedziała bez słowa. Z

S R

żalem sprzedawała rodzinny dom i wiedziała, że dużo straciła przy rozwodzie, ale nigdy nie przeszło jej przez myśl, że jej były mąż nie ma do tego prawa. Teraz jednak zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem przez cały czas nie chodziło mu tylko o jej pieniądze...

Wstała, zebrała ze stołu resztę naczyń i zaniosła je do kuchni. Josh wrzucał naczynia do zmywarki.

- Nie potłucz mi wszystkiego - poprosiła łagodnie. - Drań! - powiedział z wściekłością. - Może masz rację, ale nie rozwiązaliśmy jeszcze problemu wizyty twoich rodziców. Czy nie możemy się spotkać na neutralnym gruncie? - Nie. Przykro mi, ale to musi być tutaj. Próbowała go przekonać, ale nic z tego nie wyszło. W końcu ustalili, że on posprząta dom, ugotuje obiad i pozmywa, a ona ułoży kwiaty w wazonach, włoży elegancką sukienkę i będzie ładnie wyglądać.

62

Było to zaskakująco przyjemne popołudnie. Ponieważ dwa dni wcześniej Ellie, żona Mike'a, urodziła córeczkę, rodzice Josha mówili prawie wyłącznie o tym. A poza tym byli wspaniali. Życzliwi, pogodni, zaakceptowali ją bez żadnych zastrzeżeń. Gdy wyszli, poczuła wyrzuty sumienia, że jej wtargnięcie w życie Josha odebrało im szansę przyjęcia do rodzinnego grona normalnej synowej. Z rozmowy wywnioskowała, że Josh przekazał im bardzo okrojoną wersję prawdy. Po wyjściu starszych państwa spytała, co go do tego skłoniło. - A co miałem powiedzieć? Że nie znaliśmy się, kiedy poszliśmy do łóżka, ale ona chciała zajść w ciążę i uznała, że ja się nadaję? Nie są aż tak liberalni.

S R

- Po prostu głupio mi ich oszukiwać. Są tacy mili... - Są mili, dobrzy, porządni, życzliwi. I jeśli zrobisz cokolwiek, żeby zniszczyć ich szczęście, na przykład odmówisz im możliwości kontaktowania się z wnukiem, to... - Przerwał i zacisnął zęby. - To co? Pozwiesz mnie do sądu? No dalej! Powiedz to! Przestań być tak cholernie delikatny!

- Czemu? - spytał ze sztucznym spokojem. - Bo wtedy lepiej się poczujesz? Bo zmniejszy to twoje poczucie winy? - Tak, do cholery! Właśnie tak! Patrzył na nią bez słowa. Po chwili Melissa usiadła i ukryła twarz w dłoniach. - Proszę cię, idź już do domu. Muszę mieć trochę spokoju. Nie posłuchał jej. Bez słowa poszedł do kuchni, posprzątał,a potem wrócił i postawił przed Melissa filiżankę herbaty.

63

- Dziękuję, że pozwoliłaś im tu przyjechać - powiedział spokojnie. Bardzo chcieli cię poznać i zobaczyć twój dom. Może poprawi ci humor, jeśli powiem, że bardzo im się spodobałaś i cieszą się, że będziesz w naszej rodzinie. - Nie będę w twojej rodzinie. - A mogłabyś. - Przykucnął i wziął ją za rękę, z roztargnieniem gładząc kciukiem wierzch jej dłoni. - Kocham cię, Lisso, i chcę, żebyś za mnie wyszła. Popatrzyła na niego ze strachem i cofnęła rękę. - Nie! Mówiłam ci... - Uspokój się. Przemyśl to spokojnie. - Nie! Westchnął i wstał.

S R

- No to do poniedziałku. Przez ten czas zastanów się nad wszystkimi korzyściami, jakie matce i dziecku daje rodzina.

Trzasnął zamek u drzwi i Melissa została sama. Do diabła, niepotrzebnie tak się spieszył. Gdy tylko zaproponował jej małżeństwo, zobaczył, że to błąd. - Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Emocjonalnie była jak ślimak, który ostrożnie wysuwa się ze swojej muszli i na pierwszy sygnał niebezpieczeństwa cofa się do środka. Już zaczynała mu ufać, a on wszystko popsuł. Niech to szlag. Skierował się w stronę centrum i po chwili załomotał do drzwi mieszkania brata. Spędził resztę wieczoru skulony na kanapie, zachodząc w głowę, co począć, podczas gdy Mike, sprawca jego kłopotów, chrapał w najlepsze w sąsiednim pokoju, otoczony kłębowiskiem rzeczy absolutnie

64

niezbędnych dla niemowląt. Na kredensie w salonie stała fotografia dziewczynki o zdumiewająco błękitnych oczach.

S R 65

ROZDZIAŁ PIĄTY Następne tygodnie były dla Melissy bardzo trudne. Praca męczyła ją coraz bardziej, a ciągła bliskość Josha wywoływała w niej sprzeczne uczucia. Był wspaniałym kolegą, troskliwym, delikatnym, umiejącym ją wprawić w dobry nastrój właśnie wtedy, gdy zaczynała mieć wszystkiego dość. Nie wspominał już o małżeństwie, ale wiedziała, że nie uznał tej sprawy za zamkniętą. Ponadto co jakiś czas jego matka dzwoniła i pytała o

S R

jej samopoczucie, co tylko powiększało depresję Melissy. Widząc, jak Josh odnosi się do dzieci i do ich zatroskanych rodziców, Melissa podziwiała go coraz bardziej. Był utalentowanym lekarzem, urodzonym pediatrą. W jego obecności przerażone, cierpiące dziecko uspokajało się w jednej chwili. Prócz tego miał ogromną intuicję w stawianiu diagnozy, pewien szczególny instynkt, podpowiadający mu, czy dany przypadek jest poważny czy nie, choćby objawy sugerowały coś wręcz przeciwnego. Zademonstrował swe wyjątkowe umiejętności w miesiąc po rozpoczęciu pracy w szpitalu. Dziesięcioletni chłopiec, Toby Grey, został przysłany na obserwację. Wychodząc z izby przyjęć, Josh znacząco spojrzał na Melissę. Gdy wyszła na korytarz, powiedział: - Matka niepokoi się o niego. Chyba wyczuwa, że chłopak jest poważnie chory.

66

- Od dawna ma stan zapalny migdałków. Na razie nie udało się tego zwalczyć, ale czasem z dziećmi tak jest. Myślę, że matka martwi się, że trzeba go będzie operować. - To może być coś gorszego niż migdałki. Masz historię jego chorób? - Matka mówiła, że po raz pierwszy miał te objawy w wieku czterech lat. - A potem? Chodźmy do dyżurki. Chcę coś sprawdzić. Zdjął z półki egzemplarz „Pediatrii" Nelsona, przekartkował go, przez chwilę czytał w milczeniu, po czym oznajmił: - No cóż, mam nadzieję, że się nie mylę. - W czym?

S R

- Może mieć zakaźną mononukleozę, a jeśli nie to białaczkę. W każdym razie nie jest to zwykłe zapalenie migdałków. Melissa zmartwiała.

- Josh, to nie może być białaczka! - Dlaczego?

- Nie ma żadnego powodu! Boże, to na pewno zakaźna mononukleoza. Ale dlaczego internista jej nie rozpoznał? - To zależy od tego, co powiedziała mu matka i od tego, jak dobrze zna Toby'ego. Może pomyślał, że to kolejne dziecko z zapaleniem migdałków, bo w chwili badania występowały typowe objawy. Muszę go jeszcze raz przebadać. Zamknął książkę i wyszedł. Po jakimś czasie odnalazł Melissę w pokoju zabiegowym. Właśnie zmieniała opatrunek jednemu z dzieci. - Możemy porozmawiać? - spytał.

67

- Anno, mogłabyś to za mnie dokończyć? - spytała, po czym zdjęła gumowe rękawiczki i poszła z nim do dyżurki. - Słucham - powiedziała. - Migdałki ma paskudne, ale to nie przyczyna, tylko objaw. Wyczułem powiększenie wielu gruczołów. - Co to może być? - Mogłaby to być przewlekła zakaźna mononukleoza, ale chłopiec nie mieści się w typowym przedziale wiekowym, a ponadto jest w bardzo złym stanie. Co gorsza, ma tkliwą śledzionę, powiększoną wątrobę i siniaki niewiadomego pochodzenia. Wprawdzie u dziesięciolatka siniaki to rzecz normalna, ale te są całkiem świeże, a on ostatnio nigdzie nie

S R

wychodził. Stąd wniosek, że są symptomem czegoś innego. - Ale nie mononukleozy?

- Nie. Musimy zbadać mu krew. Módlmy się, żeby nie miał ostrej białaczki limfocytowej, bo przy jego obecnym stanie niewiele moglibyśmy zrobić. Jeśli jednak jest to mononukleoza, poradzimy sobie z tym, pod warunkiem, że nie dojdzie do pęknięcia śledziony. Jest niepokojąco obrzmiała. Porozmawiam z Barrettem na temat dalszego postępowania. Andrew Barrett zjawił się po kilku minutach. Wysłuchawszy Josha, zwołał konsylium z udziałem chirurga i hematologa. Postanowili, że trzeba wykonać serię szczegółowych analiz krwi. Gdy Melissa i Josh wyszli z pokoju chłopca, podeszła do nich jego matka. - To nie jest zakaźna mononukleoza, to coś gorszego. Prawda? spytała. - Wiem o tym od dawna. - Dlaczego pani tak uważa?

68

- Tak się zmienił... To nie jest zwykła zakaźna choroba. Bywał już dawniej chory i wiem, jak wtedy wygląda. Teraz jest inaczej. Czuje się o wiele gorzej. Jakby gasł, odchodził od nas. Zwłaszcza od wczoraj. Jest taki blady, jak z wosku... Mam przeczucie, że umiera, a nikt nie chce mnie wysłuchać. Popatrzyła na Josha błagalnym wzrokiem. - Co mu jest? Dlaczego nikt nie chce mi powiedzieć prawdy? - Bo jeszcze niczego nie wiemy. Może to być zapalenie migdałków połączone z zakaźną mononukleozą. - Albo białaczka - powiedziała matka. Josh i Melissa spojrzeli po sobie.

S R

- To mało prawdopodobne. - Ale możliwe.

Josh zawahał się, po czym przyznał: - Tak. To możliwe.

Matka chłopca zbladła. Po chwili odezwała się cicho: - Dziękuję, że powiedział mi pan prawdę.

- Mimo wszystko nie sądzę, żeby to była białaczka. Niemniej pani syn bardzo źle się czuje. - Wiem. - Uśmiechnęła się smutno. - Staram się nie martwić. Wszyscy mi powtarzają: „Proszę się nie martwić, to nie musi być nic poważnego", a to oznacza: -„Proszę się przygotować na najgorsze, powiemy pani prawdę, gdy tylko zdecydujemy się, jak ją pani przekazać. " A teraz pewnie zaproponują mi państwo filiżankę herbaty. Tak się zwykle robi, prawda? Filiżanka herbaty i paczka chusteczek higienicznych w zasięgu ręki.

69

Po jej policzkach popłynęły łzy. Josh wziął ją delikatnie pod rękę, zaprowadził do dyżurki i posadził na krześle. Melissa zamknęła drzwi, usiadła obok niej i objęła ją ramieniem. Po chwili matka Toby'ego sięgnęła po chusteczkę z paczki umieszczonej w zasięgu ręki. Uśmiechnęła się z wysiłkiem, podziękowała i zaczęła z roztargnieniem strzępić chusteczkę. - Czy to pani pierwsze dziecko? - spytała, spojrzawszy na Melissę. - Tak. - Proszę sobie wyobrazić, jak by się pani czuła, gdyby dziecko było chore, a nikt nie chciał pani powiedzieć prawdy. I jak by się czuł pani mąż. Melissa odruchowo spojrzała na Josha.

S R

- Nie zamierzamy ukrywać przed panią prawdy - powiedział. - Po prostu jeszcze jej nie znamy. Powiemy pani wszystko, czego się dowiemy. - Więc proszę mi powiedzieć, co pan wie.

- Wiem, że Toby źle się czuje, wszystkie gruczoły ma obrzmiałe, wygląda anemicznie, jest stale zmęczony i apatyczny, ma nieustanną gorączkę i zapalenie migdałków. Jest blady, ma sińce, bóle głowy, powiększoną wątrobę i śledzionę. - A to są objawy białaczki. - To mogą być objawy białaczki. Przynajmniej niektóre z nich. Ale dopiero wyniki analizy krwi dadzą nam konkretną odpowiedź, ponieważ takie same objawy może dać zakaźna mononukleoza w połączeniu z zapaleniem migdałków. Ja sam skłaniam się ku tej drugiej możliwości. - Ale Toby przechodził badania na mononukleozę. - Dlatego przeprowadziliśmy od nowa wszystkie testy. Jednak wyniki niczego nie przesądzają. Testy czasem nie ujawniają

70

mononukleozy, zwłaszcza w jej początkowym stadium, więc będziemy śledzić zmiany składu jego krwi. Jeśli wykluczą białaczkę, skoncentrujemy się na pozostałych możliwościach. - Więc wciąż nic nie wiadomo? - spytała kobieta po chwili milczenia. - Niestety. - A kiedy można się spodziewać wyników? Josh spojrzał na zegarek. - Pierwsze będą już niedługo, za pół godziny. Chce pani, żebym zatelefonował do laboratorium? - Gdyby pan mógł... Czy mogłabym zadzwonić do męża? - Oczywiście, proszę skorzystać z tego telefonu - powiedziała Melissa, po czym oboje z Joshem wyszli, by matka Toby'ego mogła spokojnie porozmawiać.

S R

Melissa poszła zrobić herbatę, a Josh połączył się z laboratorium. Słuchał przez chwilę, po czym w zamyśleniu odłożył słuchawkę. Test na zakaźną mononukleozę dał wynik pozytywny, natomiast testy na białaczkę dały wyniki negatywne lub niejednoznaczne. Jednak Josh wciąż nie miał całkowitej pewności co do przyczyn tak złego stanu chłopca. Czuł się tak źle, że nie mogło chodzić jedynie o zakaźną mononukleozę. - Wiem już, że to nie białaczka - poinformował Melissę - ale nie mam pojęcia, co to może być. Niepokoją mnie te sińce. Porozmawiam z nim jeszcze raz. Melissa poszła z Joshem i przysłuchiwała się, jak cierpliwie wypytuje chłopca o przyczynę siniaków. Toby, po dłuższych oporach, spowodowanych głównie obecnością matki, wyznał, że za cztery dni mają być jego urodziny i nie mogąc się ich

71

doczekać, chciał wczoraj sprawdzić, co dostanie. Myślał, że prezenty są schowane w kuchni, na szafkach pod sufitem. Usiłując tam sięgnąć, stracił równowagę i spadł, uderzając o stół. Melissa spojrzała na Josha. Przyszło jej na myśl pęknięcie śledziony - ale w takim razie chłopak już by do tego czasu umarł. - Skontaktuję się z doktorem Barrettem - powiedział Josh, spojrzawszy na zegarek. - Pani Grey, być może ten wczorajszy upadek jest przyczyną nagłego pogorszenia stanu pani syna. Czy może pani pobyć z nim przez jakiś czas? - Oczywiście. Josh i Melissa wrócili do dyżurki. - Śledziona?

S R

- Tak. Myślę, że to niewielkie pęknięcie. Zewnętrzna błona jest cała, przez co powstał otorbiony krwiak i dlatego chłopak żyje. Jednak powinniśmy się spieszyć. Skontaktuję się z Barrettem i zamówię na oddział aparat ultrasonograficzny. Nie chcę chłopca ruszać, jeśli to nie będzie absolutnie konieczne. Chcę też, żeby chirurg zobaczył wyniki usg. Kto dziś ma dyżur?

Melissa przejrzała listę dyżurów. - Tom Russell. - Mogłabyś go tu ściągnąć? Po godzinie wszystko było jasne. Badanie ultrasonograficzne. potwierdziło obawy Josha i chłopca przewieziono na chirurgię, żeby zoperować śledzionę. Zanim Melissa skończyła pracę, Toby wrócił na oddział pediatryczny. Niebezpieczeństwo zostało zażegnane.

72

- Na szczęście było to bardzo małe pęknięcie i błona zatrzymała krwawienie. Inaczej chłopiec już by nie żył - oznajmił Tom Russell. Usłyszawszy, że najgorsze jest już za nimi, pani Grey rozpłakała się. Kiedy wreszcie wzięła się w garść, wyjaśniła, że jej siostra umarła na białaczkę, mając tyle lat, ile teraz ma Toby, - Przepraszam, że odbieram to wszystko tak emocjonalnie, ale cały czas byłam przekonana, że ukrywacie przede mną okropną prawdę... Później pan powiedział, że to nie białaczka i zaraz potem dowiedziałam się, że to coś może zabić Toby'ego jeszcze szybciej... To było ponad moje siły. - To oczywiste - uspokoiła ją Melissa. - Ale teraz przynajmniej pani wie, że syn wyzdrowieje.

S R

Pani Grey wyciągnęła rękę do Josha.

- Dziękuję, że nie zlekceważył pan moich obaw. - Nie mogłem ich zlekceważyć. Chłopiec był poważnie chory i w tym zgadzałem się z panią. Różniliśmy się tylko co do diagnozy. Na szczęście to ja miałem rację, a nie pani. Za kilka dni Toby będzie już w dobrej formie. Już teraz widać, że czuje się lepiej - oświadczył i odszedł do innych, pacjentów. - To był trudny przypadek, z tą śledzioną. To mądry lekarz powiedziała w dyżurce Anna do Melissy. - Tak. - Ciekawe, czy dziecko odziedziczy to po nim. Melissa zwróciła się ku niej. - Ten temat... - zaczęła. - To tabu - dokończyła Anna. - Przepraszam. Napijesz się herbaty?

73

Melissa uśmiechnęła się. - Nie, dziękuję. Pojadę do domu, wezmę kąpiel, zjem kolację i cały wieczór przesiedzę przed telewizorem. W ten sposób będę obchodzić wyzdrowienie Toby'ego. W szpitalu godziny mijały szybko. Praca z Joshem była interesująca, a on sam zawsze umiał wprawić Melissę w dobry nastrój. Za to w domu witała ją samotność i dzwoniąca w uszach cisza. Melissa spędzała wolny czas, robiąc na drutach śpioszki. W ten wieczór, jak zwykle, usiadła przed telewizorem z robótką w rękach. Było już całkiem ciemno, ale nie chciało jej się zasłaniać okien. Już prawie kończyła śpioszki, gdy usłyszała skrobanie do tylnych drzwi.

S R

Zaintrygowana poszła do kuchni i nie zapalając światła, zaczęła nasłuchiwać. Po drugiej stronie usłyszała coś jakby... czyjś oddech? Przestraszyła się. Drzwi były zamknięte na zasuwę, ale nagle poruszyła się klamka. Melissa przerażona pobiegła na górę, zamknęła się w sypialni i zatelefonowała do szpitala.

- Proszę z doktorem Lancasterem! To bardzo pilne! Gdy się odezwał, zawołała:

-Josh! Ktoś się do mnie włamuje! Błagam cię, przyjedź natychmiast! - Już jadę. Wezwij policję. Zadzwoniła na policję, podała swój adres, a potem ukryła się w szafie, licząc na to, że zyska na tym przynajmniej kilkanaście sekund. O Boże, kiedy oni przyjadą! Josh zaparkował w pewnej odległości od domu, podbiegł i cicho wszedł do ogrodu. Księżyc skrył się za chmurami i było ciemno. Zatrzymał się na chwilę, by oczy przyzwyczaiły mu się do ciemności, po

74

czym rozejrzał się wokół. Wszystko wskazywało na to, że okna i drzwi są nienaruszone, ale w krzewach koło domu coś się poruszyło. Księżyc wyjrzał zza chmur i Josh dostrzegł jakiś niewyraźny kształt. Ruszył w tamtą stronę i wtedy usłyszał zbliżający się głos syreny. Przed dom zajechał samochód policyjny i po kilku sekundach Josh leżał na trawniku, twarzą do ziemi, z rękami skutymi w kajdanki. - Puście mnie, jestem jej znajomym. Wezwała mnie... - Co ty powiesz? Może byś jednak wstał i spokojnie z nami poszedł? - Wstałbym, gdybym mógł. Podnieśli go z ziemi. - No, młody człowieku, aresztujemy cię za próbę włamania do cudzego domu.

S R

- Na miłość boską... - zaczął, ale policjant przerwał mu, oświadczając, że wszystko, co teraz powie, może zostać użyte jako dowód przeciwko niemu. Następnie podszedł do drzwi i zastukał. - Policja! Może pani już wyjść. Złapaliśmy włamywacza. Po chwili drzwi się otworzyły i stanęła w nich Melissa. - Josh? Dlaczego masz kajdanki na rękach? - spytała zdumiona. - Zostałem zaaresztowany. - Ty? Za co? - Za próbę włamania, proszę pani - oznajmił policjant. - Włamania? Ale on był w pracy, dzwoniłam po niego. To nie może być on! - Jeśli to nie on, to gdzie jest włamywacz? - spytał zaskoczony policjant. - Tam. - Josh kiwnął głową w kierunku krzewów. - Jest tam i zjada kwiatki.

75

Policjant poświecił latarką w kierunku wskazanym przez Josha. Przy krzaku stała koza i spokojnie obgryzała fuksję. Melissa oniemiała, a po chwili wybuchnęła histerycznym śmiechem. - O Boże, ależ mnie wystraszyła! Zmieszani policjanci uwolnili Josha i zabrawszy kozę, udali się na poszukiwanie jej właściciela. - Chyba za swój wkład w tę sprawę zasłużyłem co najmniej na kawę - powiedział Josh. - Ja też. Dziękuję, że tak szybko przyjechałeś... Ale czym przyjechałeś? Nie widzę samochodu. - Zaparkowałem trochę dalej, żeby nie spłoszyć tego włamywacza.

S R

Melissa znowu zaczęła się śmiać. Josh spojrzał na nią z ukosa i powiedział:

- Czy mógłbym liczyć na odrobinę współczucia? Oczywiście gdybyś umiała zdobyć się na taką wspaniałomyślność.

- Przykro mi, że cię aresztowali - powiedziała, tłumiąc śmiech. - Przykro ci! Zostałem wgnieciony w ziemię przez dwóch osiłków, żebra mam poprzestawiane, a ty mówisz, że ci przykro! Popatrzył jej w oczy i nagle objął ją i przytulił. - Chodź tu, niemądra dziewczyno. Nic ci się nie stało? Pokręciła głową i nagle poczuła, że do oczu napływają jej łzy. - Wiem, że to głupie, ale okropnie się wystraszyłam. Chyba nigdy w życiu tak się nie bałam. Kiedy klamka się poruszyła... Przytuliła twarz do jego piersi. Poczuła zapach trawy i ziemi. Objął ją mocniej, po czym poprowadził do salonu i posadził w fotelu.

76

- Zasłonię okna, wypijemy kawę, a potem pójdę, a ty zamkniesz drzwi na klucz. W porządku? Wyszedł z pokoju. Okna zostały zasłonięte, z kuchni dobiegały odgłosy krzątaniny, świeciły wszystkie lampy, a ona nie wiadomo czemu wciąż się bała. Poczuła, że powinna iść do łazienki, ale myśl o tym, że będzie musiała sama pójść na górę... Josh wrócił. - Co ci jest? - spytał łagodnie. Milczała, bo co mogła powiedzieć? Przecież to była tylko koza. - Boisz się? Kiwnęła głową, - Och, kochanie - szepnął i, usiadłszy na poręczy fotela, przytulił ją,

S R

po czym zaczął łagodnie kołysać.

- Muszę iść do łazienki - wyznała cicho.

Bez słowa poprowadził ją na górę i czekał przed drzwiami, dopóki nie wyszła.

- Tak mi głupio... - zaczęła, ale objął ją i powiedział: - Nonsens. Śmiertelnie się przestraszyłaś, a to rzeczywiście mogło być włamanie. Żeby czuć się bezpiecznie, musisz mieć na zewnątrz automatyczne lampy i psa obronnego. - Cally nie cierpi psów - odparła. - Nic mi nie będzie. Robię z igły widły. Jednak gdy odstawił filiżankę i spojrzał na zegarek, ogarnął ją lęk. - Idź do łóżka. Ja będę spał tutaj - powiedział. - Nie wyśpisz się. Jedź do domu. Nic mi nie będzie. Ale on poprowadził ją na górę, wziął kołdrę, poduszkę i wrócił na dół.

77

Początkowo czuła się dobrze. Drzwi sypialni zostawiła otwarte i słyszała, że Josh, ściszywszy telewizor, ogląda ostatnie wiadomości. Dopiero później, gdy z krzykiem obudziła się z koszmarnego snu, zrozumiała, że jej spokój był pozorny. Josh w jednej chwili stanął w drzwiach. - Lisso, już dobrze. -Kochanie, jestem przy tobie, Usiadła na łóżku. - Klamka się poruszyła, drzwi zaczęły się otwierać... i obudziłam się... Materac ugiął się pod jego ciężarem i poczuła, że ją przytula. - Połóż się i postaraj zasnąć - powiedział. Melissa przylgnęła do niego i powoli zaczęła się uspokajać. Jednak

S R

nie mogła zasnąć. Nie pozwalała na to jego bliskość, bicie jego serca, które czuła. Zwróciła głowę w bok, by spojrzeć na niego. W słabym odblasku latarni, ulicznej zobaczyła, że na nią patrzy. - Lissa? - szepnął i dotknął jej warg swoimi. Wyciągnęła ręce, objęła go i zaczęła całować. Po chwili Josh puścił ją, szybkimi ruchami zdjął ubranie i wsunął się pod kołdrę. Kochali się długo i gorączkowo. Gdy przestali, Melissa poczuła nagle przypływ głębokiego smutku. Dlaczego jej to zrobił? Dlaczego zmusił ją do kochania się z nim? Poczuła się okropnie. Z oczu popłynęły jej łzy. I wtedy Josh przytulił ją do piersi i ukołysał do snu. Kiedy się obudził, Melissa od dawna była na nogach. Gdy z niepewnym wyrazem twarzy zjawił się na dole, przywitała go wyrzutami. - Wykorzystałeś mnie - powiedziała twardo. Popatrzył na nią badawczo.

78

- Nie żądaj, żebym cię przepraszał. Zrobiłbym to ponownie w każdej chwili. Jest nam dobrze. Powinniśmy być razem. - Nie, już ci powiedziałam. Nie chcę żadnych kontaktów z tobą i nie dopuszczę do nich. - A co było wczoraj? Czy pozwoliłabyś na to każdemu, kto akurat byłby pod ręką? Odwróciła się i zaczerwieniła. - Nie bądź śmieszny! Podszedłeś mnie w chwili, gdy byłam bezbronna. - To znaczy, że mógłby to zrobić każdy. - Nie!

S R

- W takim razie jednak coś do mnie czujesz - stwierdził racjonalnie. - Oczywiście, że tak! Czuję, ale nie chcę! Przez chwilę milczał, po czym poszedł do kuchni.

- Chcesz śniadanie? - spytał.

- Już jadłam. Idę do pracy. Chciałabym zamknąć dom. Wrócił do pokoju i oparł się o futrynę drzwi.

- Wyrzucasz mnie? - spytał spokojnie.

Wiedziała, że zachowuje się jak jędza, ale nie mogła się poddać. Musi się przed nim bronić. Nie chciała już więcej pozwalać sobie na chwile słabości. - Tak. Wyrzucam. I nie przychodź tu. Nie mogę ci ufać. - A może sama sobie nie ufasz, gdy jestem blisko? To nie było oskarżenie. On po prostu dostrzegał więcej, niż chciała okazać. - Idź już, proszę cię - powiedziała cicho, usiłując zachować spokój.

79

- Jak chcesz. Została sama. Choć właściwie... Wszystko, na co spojrzała, przypominało jej Josha. Poszła na górę, zdjęła bieliznę pościelową, wróciła z nią na dół i wrzuciła do pralki. Nie położy się w pościeli, której zapach go przypomina. Gdybyż tak samo łatwo dało się uprać wspomnienia...

S R 80

ROZDZIAŁ SZÓSTY Dotychczas Melissa nie zdawała sobie sprawy, że Josh podstępnie wkrada się w jej łaski. Teraz zorientowała się, że nie może mu ufać. On widzi w niej tylko matkę jego dziecka. Dowiodły tego czule pocałunki, które składał na jej brzuchu, gdy się wczoraj kochali. W pewnej chwili dziecko kopnęło, a wtedy on uśmiechnął się radośnie i powiedział: - Cześć, dzidziusiu! Melissa poczuła irracjonalne ukłucie zazdrości. Na razie stanowi z dzieckiem jedność, ale co będzie później, gdy

S R

znudzi się Joshowi? Jest od niego cztery lata starsza. Za kilka lat wejdzie w wiek średni, a on wciąż jeszcze będzie młody. Jak Josh zareaguje, gdy ona nie będzie już tak zgrabna, gdy jej skóra przestanie być jędrna, a chód straci wdzięk? Czy nie porzuci jej dla jakiejś młodej dziewczyny z oczami jak gwiazdy i niespożytą energią? Jeśli w ogóle zostanie z Melissą aż tak długo.

Widziała sporo dzieci, których rozwiedzeni rodzice kłócili się o nie, nie licząc się ich zdaniem. Nie dopuści, by coś takiego przytrafiło się jej dziecku. Skoro ona, osoba dorosła, tak bardzo przeżyła rozwód, jak dziecko miałoby sobie poradzić z takim wstrząsem? Bo bez wątpienia ich małżeństwo skończyłoby się rozwodem. Nie będzie w stanie utrzymać Josha przy sobie. Teraz czuje się dobrze, bo burza hormonalna wywołana przez ciążę chroni ją przed powodowanymi chorobą bólami. Ale co będzie potem, gdy dziecko się urodzi i objawy

81

powrócą? Jak Josh na to zareaguje? A jeśli będzie musiała poddać się operacji usunięcia macicy i już nigdy nie będzie mogła mieć dzieci? Nie. Ich związek skończyłby się zerwaniem, rozbiciem rodziny, co byłoby ogromnym ciosem dla dziecka i dla niej samej. Nie wytrzymałaby tego. Nie może ryzykować. Jednak wciąż go kocha. No cóż. Musi w samotności dźwigać swój krzyż. Każdy nosi na barkach jakiś ciężar. Jej nazywa się Josh Lancaster. Idąc do pracy bała się spotkania z Joshem, ale on przez cały dzień zajęty był w przychodni. Gdy Melissa przyszła do Toby'ego Greya z lekarstwami, jego matka

S R

przyjrzała się jej uważnie i powiedziała:

- Źle pani wygląda. Czy dobrze się pani czuje? - Nic mi nie jest. Po prostu źle spałam - odparła Melissa z wymuszonym uśmiechem.

Pochyliwszy się nad wózkiem z lekarstwami, wzięła do ręki wykaz i wraz z Anną zaczęła sprawdzać, czy przygotowane dla pacjentów zestawy leków są zgodne ze wskazaniami lekarzy.

Gdy ruszyły dalej, Anna zaczęła nieśmiało: - Wiem, że rozmowy na temat Josha są zakazane, ale pani Grey ma rację: wyglądasz okropnie. Gdybyś chciała z kimś porozmawiać, w każdej chwili jestem do dyspozycji. Był jeszcze ktoś, z kim można było porozmawiać: Jo Carter, lekarka, do której Melissa chodziła przed zajściem w ciążę. Właśnie zadzwoniła, żeby ustalić termin kolejnego badania. - Co nowego? - spytała.

82

- Wszystko w porządku. Tylko że jestem zmęczona. Jo milczała przez chwilę, po czym powiedziała: - Wybacz, że się wtrącam, ale doszły do mnie słuchy, że... - Jeśli spodziewasz się wesela, to możesz się rozczarować. Jesteśmy umówione, do jutra. Odłożyła słuchawkę. Skąd Jo wszystko wie? Pewnie już wszędzie o tym trąbią. Przecież Josh głośno oświadczył tu, na oddziale, że to jego dziecko. Na pewno uważają całą tę historię za niezwykle romantyczną. Przyjechał za nią z Londynu! Ten cholerny szpital stał się nagle sceną, na której rozgrywa się romans!

S R

Nawet Andrew Barrett, typ roztargnionego naukowca, którego nikt by nie podejrzewał o amory, niecałe dwa lata temu ożenił się i był teraz ojcem rocznej dziewczynki, a w drodze było następne dziecko. Melissa wciąż jeszcze nie wybaczyła mu, że tak bez zastanowienia zdradził Joshowi jej miejsce pracy. Jeszcze jeden małomiasteczkowy romantyk, pomyślała z niesmakiem. Gdyby jej tylko powiedział choć słowo, to mogłaby... Co mogłaby? Uciec? Otrząsnęła się z niemiłych dla siebie myśli i poszła sprawdzić, jak Toby Grey czuje się po przebytej wczoraj operacji. Jego stan kontrolowano co godzinę. Ponadto, na wszelki wypadek, Melissa często go odwiedzała. Toby był bardzo spokojny, prawie senny, ale i tak widać było, że ma się o wiele lepiej niż przed dwudziestoma czterema godzinami. Uśmiechnęła się do niego. Toby odpowiedział słabym uśmiechem.

83

- Jak twój brzuszek? - spytała. - Boli. A w ustach mam okropny smak. - To normalne po takiej operacji. Ale niedługo damy ci środek przeciwbólowy, a mama przyniesie płyn do płukania ust. A na razie chciałabym znowu opróżnić twój brzuch, żeby nie uciskał chorego miejsca. Dobrze? Zamocowała strzykawkę do zgłębnika nosowo-żołądkowego i pobrała treść żołądka chłopca, mierząc objętość i sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. - Tym razem jest niewiele, więc zdaje się, że organizm zaczyna pracować prawidłowo - powiedziała do pani Grey. -Wkrótce przeniesiemy

S R

cię do rekonwalescentów - zwróciła się do chłopca. - Chciałbyś mieć telewizor koło łóżka?

- Może - odparł Toby. - Ale teraz chcę spać... - No to zdecydujesz jutro. Odchodząc, powiedziała do pani Grey: - Niech sobie teraz pośpi, a pani w tym czasie może zejść do bufetu na herbatę.

Matka Toby'ego poszła na zasłużoną chwilę odpoczynku, natomiast dla Melissy zaczął się sądny dzień. Najpierw przywieziono chłopca, który spadłszy z roweru doznał wstrząsu mózgu. Potem dzieci po operacjach zaczęły jedno po drugim mieć torsje, co wiązało się z koniecznością sprzątania i wymiany pościeli. Pielęgniarki i salowe były nieustannie na pełnych obrotach, więc kiedy starsze dzieci zaczęły hałasować, Melissa pomyślała, że chyba je zamorduje. Napięcie, niedostatek snu i zmęczenie wyczerpały jej

84

cierpliwość. Musiało to rzucać się w oczy, bo gdy weszła do sali rozrabiaków, uciszyli się bez jednego słowa z jej strony. Popatrzyła na nich z wyrzutem i wyłączyła telewizor, - My oglądamy ten program! - zawołał jeden z chłopców. - Oglądacie? Kiedy weszłam, biliście się poduszkami. Teraz pościelicie łóżka i grzecznie się położycie. A ty, Simon, nie udawaj niewiniątka. Miałeś cały czas leżeć. Wracaj do łóżka i nie ruszaj się z niego. W sali dla dorosłych są wolne miejsca, a tam nikt nie będzie tolerować twoich wygłupów. A jeśli będzie trzeba, damy cię na wyciąg. To cię uspokoi. Teraz do wszystkich: jeśli nie będziecie spokojni, wyłączę telewizor na cały wieczór.

S R

Pospierawszy się, który program oglądać, chłopcy wreszcie się uspokoili.

Potem wszystko szło trochę lepiej, ale pod koniec zmiany Melissa poczuła się bardzo zmęczona. Wreszcie przyszła zmienniczka. Przekazawszy jej oddział, Melissa wsiadła do samochodu i pojechała do domu.

Skręciła w swój podjazd i nagle nacisnęła na hamulec. Zablokowane kola pośliznęły się na żwirze i silnik umilkł. Na podjeździe stała przyczepa kempingowa. Była paskudna. Miała kolor spranej zieleni, z ciemniejszym zielonym pasem na dole. Z jej rynienek wyrastał mech. Za przyczepą stał samochód Josha, a przed nią było akurat tyle miejsca, by Melissa mogła zaparkować.

85

Wysiadła, zatrzasnęła drzwiczki i podeszła do zielonego paskudztwa. Drzwi przyczepy otworzyły się i stanął w nich Josh, wycierając ręce w kuchenną ścierkę. - Mam nadzieję, że wyjaśnisz mi to w jakiś sensowny sposób! zawołała z furią. Wzruszył ramionami i zeskoczył na ziemię. - To jest buda dla psa wyjaśnił. - Buda? Na miłość boską, jak to ogromne pudło może być budą dla psa? - Ono jest dla psa obrońcy. - Ale ja nie mam psa i nie chcę mieć!

S R

- Szkoda, bo właśnie się zgłosiłem na to stanowisko. Spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Ty? Czy naprawdę myślisz, że pozwolę ci trzymać to paskudztwo przed moim domem i mieszkać tu?

Uświadomiła sobie, że coraz bardziej podnosi głos. Zamilkła na moment, żeby się opanować. Po chwili powiedziała, starając się, by brzmiało to w cywilizowany sposób:

- Josh, nie przemyślałeś tego dobrze... - Wręcz przeciwnie, długo nad tym myślałem. Wczorajsza noc by ta dla mnie ostatecznym argumentem. Martwię się o ciebie. Lisso. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po włosach. Melissa odtrąciła jego dłoń i odstąpiła krok do tyłu. - Nie potrzebuję twojej opieki - oznajmiła stanowczo: -Wczoraj też cię nie potrzebowałam.

86

- I dlatego nie ruszyłaś się sama nawet do łazienki? - spytał żartobliwie. Nie znalazła na to odpowiedzi. - Nie bądź niemądra. Po prostu pozwól mi tu mieszkać i pilnować cię. Nie będę ci przeszkadzał. - Ale do środka cię nie wpuszczę - ostrzegła, cofając się jeszcze o krok. - Z tyłu domu jest na zewnątrz ustęp, to wszystko. Nie możesz korzystać z łazienki ani z kuchni. I żadnego zakradania się wieczorami na telewizję. - Nie obawiaj się - powiedział z uśmiechem. - Mam telewizor, kuchnię, wieżę stereo, prysznic i wszystko, czego mógłbym potrzebować.

S R

Z ustępu chętnie skorzystam - dzięki za wielkoduszność. A gdybyś jeszcze zgodziła się udostępnić mi prąd, byłbym w pełni szczęśliwy. - Masz przedłużacz?

Josh wszedł do przyczepy i po chwili pojawił się ze zwojem kabla. - Byłabyś tak dobra i wetknęła sama wtyczkę do gniazdka? - spytał. Weszła do domu, a on wsunął koniec przedłużacza przez boczne okienko. Pomimo kabla Melissie udało się zamknąć je tak, że niemożliwe było otwarcie go od zewnątrz. Potem poszła do kuchni zrobić sobie herbatę. Tylko jedną filiżankę. On niech sobie zrobi sam. Jeśli myśli, że ona będzie jego służącą, to... Usłyszała pukanie do drzwi. Podbiegła i otworzyła je gwałtownie. - Powiedziałam, że nie masz tu wstępu! - Nie o to mi chodzi. Chciałem spytać, czy nie miałabyś ochoty na herbatę. Poczuła wyrzuty sumienia, ale szybko je stłumiła.

87

- Nie, dziękuję. Właśnie sobie zrobiłam - skłamała i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Do diabła, jak on to robi? Za każdym razem odwraca całą sytuację tak, że to ona zaczyna się czuć winna. Potwór, a nie człowiek! Wyjęła pościel z pralki i rozwiesiła na suszarce, po czym zaparzyła herbatę i z filiżanką w ręce usiadła w kącie kanapy. Spojrzała przez okno na przyczepę. Co on tam robi? Wniósł masę rzeczy z samochodu i nie wychodzi. Pewnie się urządza! W tym momencie drzwi przyczepy się otworzyły i Josh wyszedł na dwór. W ręku trzymał duży, plastykowy pojemnik na wodę. Z pytającą miną pokazał na zewnętrzny kran wodociągowy, zamontowany w ścianie domu.

S R

- Oczywiście, że możesz nabrać wody! - krzyknęła do niego ze złością.

Josh podziękował jej uśmiechem.

A niech go szlag trafi! Robi wszystko, żeby ją wyprowadzić z równowagi! Położyła się na kanapie i poczuła zapach jego wody po goleniu.

Zerwała się i przesiadła na krzesło. Słyszała, że Josh nalewa wodę do pojemnika. Jak można go ignorować i uczyć się żyć bez niego, jeśli on stale tu jest, kręci się koło domu, zaprasza ją na herbatę i jest tak prowokująco przystojny! Znowu go zobaczyła. Szedł, lekko pochylony pod ciężarem pojemnika z wodą. Odwróciła się tyłem do okna. On jest okropny. Okropne, że będzie tu mieszkał. Cała znajomość z nim jest okropna.

88

Ale jest już wrzesień. Niedługo będzie zimno. Jeden dobry przymrozek i zabierze się stąd. Josh napełnił czajnik, postawił go na kuchence gazowej i położył się wygodnie na łóżku. Wieczór był piękny, cichy i ciepły. Słychać było śpiew ptaków. Josh czuł się w przyczepie jak w domu. Często chował się w niej podczas wakacyjnych pobytów na rodzinnej farmie. Była dla niego oazą spokoju, miejscem izolującym od gwaru, napięć i problemów rzeczywistego świata. Ojciec przywiózł mu ją, nie pytając o nic. Wewnątrz Josh znalazł szarlotkę od mamy. Teraz z przyjemnością myślał o chwili, w której zje kawałek ciasta i wypije herbatę. Ale na razie po prostu leżał i nic nie robił.

S R

To znaczy, ściśle biorąc, coś robił: patrzył na dom Melissy. Widział go przez okno. Po chwili w domu zaświeciło się światło i Lissa poszła do kuchni. Idąc trzymała dłoń na brzuchu.

Jego dziecko. Jakże inne było to wczorajsze kochanie się z nią. Zaskoczyła go uroda jej ciała, dojrzałego zaawansowaną ciążą. Wstrząsnęła nim nagła świadomość, jak bardzo jej potrzebował. Emocjonalnie i fizycznie.

Melissa wróciła do pokoju, niosąc talerz. Nie usiadła za stołem, lecz na kanapie. Sięgnęła po pilota i włączyła telewizor. Josh patrzył, jak je, jak odstawia talerz, jak podwija nogi pod siebie. Przez chwilę ujrzał wewnętrzną stronę jej uda. Do diabła! Odwrócił wzrok i włączył telewizor. Wstał, zrobił kawę i wrócił na łóżko. Nie miał już ochoty na ciasto. Chciał tylko patrzeć na Melissę.

89

Teraz robiła coś na drutach. Telewizor był włączony, ale Josh nie mógł się skupić na nadawanym programie. Nagle poczuł, że musi usłyszeć jej głos. Sięgnął po swój nowy nabytek, telefon komórkowy. Wybrał numer i patrzył, jak Melissa wyciąga rękę po słuchawkę. - Słucham? - Cześć, mówi Josh. Właśnie sobie przypomniałem, że powinienem dać ci numer mojego telefonu komórkowego, na wypadek gdybyś mnie potrzebowała. Popatrzyła przez okno na przyczepę. W środku było ciemno. W ten sposób lepiej ją widział. - Gdzie jesteś? - W przyczepie. - Ale tam jest ciemno.

S R

Sięgnął do pstryczka, włączył światło i pomachał jej ręką. Melissa uniosła dłoń w odpowiedzi, po czym nagle ze zirytowaną miną obciągnęła sukienkę. - No więc? - Co więc? - spytał Josh. - Jaki masz numer! Czy nie z tym dzwoniłeś? - Aha - przypomniał sobie. Sięgnął po broszurę, którą dostał wraz z telefonem, i przeczytał numer. Patrzył, jak Melissa pisze, wysunąwszy koniuszek języka. Zawsze tak robiła. Ciekawe, czy ona zdaje sobie sprawę, jak bardzo mu się to podoba. - Zapisałam. Dziękuję. Oczywiście nie spodziewam się, żebym kiedykolwiek potrzebowała tego numeru.

90

- Oczywiście, że nie. Ale jestem tu na wszelki wypadek. Pamiętaj o tym. - Dziękuję - powiedziała cicho po chwili milczenia. Potem wstała i zasłoniła okna. Josh poczuł się okropnie samotny. Rano Melissa wyjrzała przez okno i z irytacją stwierdziła, że przyczepa nie zniknęła. Zapomniała już, iż obudziwszy się w nocy odetchnęła z ulgą na myśl o tym, że on tam jest, z telefonem pod ręką, gotów w każdej chwili przyjść jej z pomocą. Ubrała się w służbowy strój, myśląc z niepokojem, że jest już

S R

przyciasny. Niedawno go kupiła. Był o numer większy od poprzedniego i sądziła, że wystarczy jej aż do rozwiązania. Teraz uznała, że musi sobie kupić następny, a jeśli będzie tyła w tym tempie, to wkrótce i ten będzie za mały.

Zresztą i tak przyda się do pracy po urodzeniu dziecka, jeśli jej sylwetka nie odzyska dawnego kształtu.

Wtedy, ze zdeformowanym, poznaczonym rozstępami brzuchem, z obwisłymi piersiami, przestanie się podobać Joshowi. No i dobrze. Ale ta myśl popsuła jej humor. Zjadła przypaloną grzankę, wypiła filiżankę herbaty i ruszyła do samochodu. Josh właśnie wychodził z przyczepy. Był bez koszuli. - Dzień dobry - powiedział zaspanym głosem. - Dzień dobry. Ładny dziś dzień - odparła oficjalnym tonem.

91

- Prawda? - Uśmiechnął się radośnie. - Ciekawe, czy później będzie padał deszcz. Ponadto niewykluczone, że w święta Bożego Narodzenia będzie padać śnieg. Jak sądzisz? Zirytowana wsiadła do samochodu i trzasnęła drzwiami. Wycofała auto z podjazdu, zawróciła i odjechała, usiłując nie spojrzeć we wsteczne lusterko. No, może tylko raz... Machał jej ręką na pożegnanie, ale zignorowała go i zmusiła się do myślenia o czymś innym. Gdy weszła na oddział, zobaczyła Jo, stojącą z Alexem i stażystą Robem przy łóżku jednego z dzieci. - Amy, trzyletnia córka Jo i Alexa, ma gorączkę i wymiotuje. Ma

S R

ślad po ukąszeniu i objawy posocznicy - poinformowała ją pielęgniarka z nocnej zmiany.

- Boże, biedne dziecko! Co jej podano?

- Nic nie wiem. Przywieźli ją przed chwilą. Dowiedz się wszystkiego.

Po chwili Melissa dołączyła do trójki stojącej przy łóżeczku Amy. Podeszła do Jo i objęła ją ramieniem, równocześnie uśmiechając się do Roba i Alexa. - O, Melissa - powiedział Rob, wyraźnie uspokojony jej przybyciem. - Amy ma wymioty, gorączkę i częstoskurcz w następstwie infekcji. Rozdrapała ślad po ukąszeniu przez jakiegoś owada i infekcja rozprzestrzeniła się na cały organizm. Chcemy zastosować kroplówkę nawadniającą i pobrać krew na posiew. -Trzeba się skontaktować z Andrew albo Joshem... - Jestem. O co chodzi? - usłyszeli głos Josha.

92

Melissa poczuła ulgę. Dziewczynka, sądząc po wyglądzie, była bardzo chora i Rob mógłby sobie nie poradzić. Rob zdawał sprawę Joshowi, a Melissa wypytywała o szczegóły Jo i Alexa. - Poczuła się źle wieczorem - mówiła Jo. - Najpierw myślałam, że zaraziła się w przedszkolu grypą czy czymś takim, ale rano Alex zauważył ślad po ukąszeniu i doszedł do wniosku, że ono może być przyczyną infekcji. Josh odchylił kołdrę i obejrzał ślad po ukąszeniu. Był zaogniony, ale jego wygląd nie wskazywał, by dziewczynka z tego powodu mogła się poczuć aż tak źle. Twarz miała zaczerwienioną, a nogi i ręce zimne i

S R

pokryte plamami. Przemawiając do Amy łagodnie, Josh delikatnie uciskał jej brzuch, a potem osłuchał stetoskopem.

- Nie słychać pracy jelit. Nie sądzę, żeby ukąszenie owada spowodowało aż tak zły stan - powiedział do rodziców. - Zrobię nakłucie lędźwiowe i na wszelki wypadek zastosujemy środki przeciw posocznicy meningokokowej i gronkowcowej, która mogłaby wyniknąć z ukąszenia. Jo zbladła.

- Posocznica meningokokowa? Czy nie przesadzasz? To na pewno tylko ukąszenie jakiegoś jadowitego owada! - Nie sądzę. Chciałbym, żeby tak było, ale według mnie jej stan jest zbyt poważny jak na zwykłą infekcję. Żeby nie tracić czasu, przygotujemy przed nakłuciem kroplówkę i wszystko, co może być potrzebne do leczenia. Alex spojrzał na Jo, a potem objął ją ramieniem. - Wszystko będzie dobrze - powiedział. - Nie martw się.

93

- Może wolelibyście zasięgnąć opinii Andrew? - spytał Josh. - Tylko że on jeszcze nie przyszedł, a ja uważam, że trzeba działać jak najszybciej. - Nie będziemy czekać - orzekł Alex. - Andrew całkowicie ci ufa. Sam słyszałem, jak to mówił. Josh zwrócił się do Melissy: - Bierzemy ją do pokoju zabiegowego. Ty będziesz mi asystowała. Kto będzie ją trzymać przy nakłuciu? - Ja - powiedział Alex spokojnym głosem. Choć był zdenerwowany, lekarz zaczynał brać w nim górę nad ojcem. Przeszli do pokoju zabiegowego. Podczas gdy Melissa z Anną przygotowywały instrumenty, Josh podłączył maskę tlenową do butli i

S R

ustawił stół zabiegowy tak, by pacjentka miała głowę trochę niżej od stóp. Dziewczynka popłakiwała i odwracała buzię, nie pozwalając założyć sobie maski. Widać było, że czuje się bardzo źle i boi się zabiegu. - Doktor Carter, czy może pani przytrzymać jej maskę? -spytał Josh. Jo przytuliła policzek do buzi Amy i zaczęła ją szeptem uspokajać, a potem założyła maskę na nos i usta córki. Po chwili dziewczynka się uspokoiła i Josh z zadowoleniem kiwnął głową.

- Dobrze, Amy - rzekł cichym głosem. - Teraz założę ci plastykową rurkę na rękę, żebyś się lepiej poczuła. - Lewa ręka? - spytała Melissa. - Tak, tu będzie mi łatwiej. Doktorze Carter, może pan przytrzymać rękę? Alex chwycił rękę córki. Założyli na ramię opaskę gumową, by żyła nabrzmiała. Josh zdezynfekował miejsce wkłucia i wbił igłę. Amy krzyknęła i szarpnęła się. Josh natychmiast cofnął igłę.

94

- Do diabła, nie trafiłem. Próbujemy jeszcze raz. Amy znowu krzyknęła, ale tym razem nie pozwolili jej nawet drgnąć. - Dobrze. Zbadamy hemoglobinę, białe ciałka, liczbę płytek w milimetrze sześciennym, kultury, elektrolity i mocznik - mówił Josh, podczas gdy Jo tuliła córeczkę, a Alex głaskał ją po głowie. Melissa przygotowała probówki, wyjęła z lodówki szalki Petriego z pożywkami dla kultur bakteryjnych, ponaklejała na wszystko etykietki. Następnie, wziąwszy od Josha strzykawkę z krwią, napełniła probówki i szalki. - W porządku. Płyny, penicylina benzylowa, kloksacylina. Natychmiast. I jak najszybciej trzeba jej podać osocze. Anno, zadzwoń na hematologię, dobrze?

S R

Anna zniknęła za drzwiami. Melissa zatkała korkiem ostatnią probówkę. Josh uruchomił kroplówkę z solą fizjologiczną, a potem usiadł, by obliczyć objętość osocza, którą należało dziewczynce podać. W tym czasie Melissa podeszła do wózka z lekami i przygotowała zalecone przez Josha antybiotyki. Wkrótce wróciła Anna i Melissa podała jej strzykawki do sprawdzenia.

Gdy wstrzykiwały antybiotyki do kroplówki, Josh podniósł głowę i powiedział: - W porządku. Jesteście gotowi do nakłucia? Rodzice Amy skinęli głowami i zaczęli przygotowywać córkę do następnego nieprzyjemnego zabiegu. W tym czasie Josh i Melissa ustawili sprzęt. Josh znieczulił zastrzykami okolice nakłucia lędźwiowego. Amy zaczęła płakać i wyrywać się, ale ojciec trzymał ją mocno, a matka

95

gładziła po głowie i uspokajała. Po chwili Josh sprawdził, czy znieczulenie zaczęło działać. - W porządku. Brak czucia. Wszyscy gotowi? - spytał, a potem precyzyjnie wprowadził grubą igłę w kanał kręgowy. Amy znowu krzyknęła i zaczęła się wić, ale ojciec, choć twarz miał kredowobiałą, trzymał ją z całej siły. - W porządku, dostałem się do środka - poinformował Josh. Najpierw zmierzył ciśnienie, potem obejrzał płyn mózgowo-rdzeniowy, by sprawdzić, czy nie ma w nim krwi. - W porządku, próbka jest czysta - oznajmił i wpuścił płyn do podstawionej przez Melissę probówki.

S R

Potem wyciągnął igłę i założył opatrunek.

- Już po wszystkim, Amy. Jesteś bardzo dzielna - pochwalił małą. Teraz pozostaje nam tylko czekać. Możemy mieć nadzieję, że Amy wkrótce poczuje się lepiej. Czy dałoby się natychmiast odesłać próbki do laboratorium?

- Akurat przechodził Alvin - powiedziała Melissa. - Poprosiłam go, żeby zaczekał i zabrał je na dół.

- Dobrze. No to odwieźmy tę młodą osobę na oddział i połóżmy ją w jakimś spokojnym miejscu. Mamy wolną separatkę? - Zaraz będziemy mieli - odparła Melissa. - Anno, przenieś Lucy do dużej sali. Czuje się już o wiele lepiej i nudzi się sama. Amy, kochanie, zawieziemy cię do cichego pokoiku, gdzie będziesz mogła spać. Dobrze? Byłaś taka dzielna; już po wszystkim. Pogłaskała ją po głowie i dziewczynka zamknęła oczy. - Jest zmęczona. Nie spała całą noc - powiedziała Jo.

96

- To naturalne. Josh, chcesz mieć wymaz z tego ukąszenia? - Tak, ale dopiero kiedy nabrzmieje i pęknie. Nie chcę jej teraz męczyć. W tym momencie otworzyły się drzwi i wszedł Andrew. - Jo, Alex, właśnie się dowiedziałem... Jak ona się czuje? - Źle — odparł Alex. - Josh zrobił nakłucie lędźwiowe i leczy ją na posocznicę meningokokową. Andrew spojrzał na Josha. - Naprawdę? - Tak. Po prostu czułem, że... - Patrzcie! - zawołała Jo. - Ona ma wysypkę! Klasyczną wysypkę

S R

meningokokową! Właśnie się pojawiła na całym ciele! Josh, przepraszam, że zwątpiłam w ciebie. Jesteś wspaniały!

Josh uniósł ręce w obronnym geście.

- To było tylko podejrzenie. Cieszę się, że się sprawdziło. - Czy dostała penicylinę benzylową? - spytał Andrew. - Tak - odparł Josh. - I kloksacylinę, gdyby się okazało, że to gronkowiec. Wystaliśmy próbki krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego do analizy. Niedługo powinny być wyniki. Weszła Anna i powiedziała, że separatka jest już gotowa. Przewieźli tam Amy i ułożyli w łóżeczku. Dziewczynka zapadła w gorączkowy sen. Na jej bladych policzkach widniały dwie czerwone plamy. Jo odgarnęła jej włosy z czoła i powiedziała drżącym głosem: - Wygląda okropnie. Melissa objęła ją. - Już wszystko w porządku, Jo. Teraz musimy czekać. Na razie puls jest troszeczkę wolniejszy, a temperatura przestała wzrastać.

97

- Czy nie powinnyśmy jej obmyć gąbką? Andrew podszedł i przysiadł na skraju łóżeczka. Przyjrzał się Amy i powiedział: - Nie powinno jej to zaszkodzić, ale weźcie ciepłą wodę. Czy nie wymiotowała ostatnio? - Nie wymiotowała, odkąd przywieźliśmy ją tutaj – odrzekła Jo. - To dobrze. Niech teraz śpi. - Zwrócił się do Josha: - Będziesz tu wieczorem? Chciałbym, żeby ktoś nad nią czuwał. - Tak. Dziś będę spał w szpitalu. Andrew uniósł brwi ze zdziwieniem. - Myślałem, że tu mieszkasz?

S R

Melissa wstrzymała oddech. Josh uśmiechnął się do niej i powiedział:

- Przeprowadziłem się do Melissy.

- Mieszka w przyczepie kempingowej, którą postawił na moim podjeździe - wybuchnęła. - Twierdzi, że potrzebuję opiekuna! Nikt się nie odezwał. Wszyscy patrzyli na nią z zaskoczeniem. Tylko Josh uśmiechnął się promiennie, mrugnął do niej i wyszedł. Andrew wymknął się za nim. - No to myjemy Amy? - spytała Melissa z irytacją. - Tak - powiedziała Jo. - A w tym czasie wyjaśnisz mi, dlaczego Josh śpi na twoim podjeździe zamiast w twoim łóżku.

98

ROZDZIAŁ SIÓDMY W innej sytuacji Jo przez cały dzień wyciągałaby z niej wszystkie możliwe informacje, ale tym razem myślała głównie o chorobie córki, toteż Melissie udało się zbyć ją byle czym. Stan zdrowia Amy na szczęście poprawiał się z godziny na godzinę. Wyniki analiz potwierdziły meningokokową postać posocznicy, jednak Josh tak wcześnie zastosował środki przeciw tej chorobie, że praktycznie zdławił ją w zarodku. Melissa przewidywała, że rano dziewczynka będzie się już czuła na

S R

tyle dobrze, że Jo przestanie się o nią martwić i znowu zacznie wypytywać o Josha.

Co za okropny z niego człowiek! Sprawia jej tyle kłopotów! Gdyby po prostu przestał się wtrącać w jej życie, wszystko byłoby łatwiejsze. Ale on jest uparty jak muł, bo myśli, że ją kocha. Jednak ona jest nie mniej uparta, a ponadto jest na niego naprawdę strasznie zła. Rano okazało się, że Amy jest niemal zupełnie zdrowa. Była jeszcze słaba i miała lekko podwyższoną temperaturę, ale Josh był zadowolony z postępów leczenia. - Dzięki Bogu, dysponujemy teraz bardzo skutecznymi lekami. Czterdzieści lat temu umarłaby nam na rękach - powiedział. Melissa nie odezwała się. Josh spojrzał na jej minę i skonstatował: - Zdaje się, że będę miał kłopoty. - Właśnie. Dlaczego musiałeś wypaplać o tej przyczepie?

99

- Nie było sensu robić z tego tajemnicy. Tutaj ludzie i tak wszystko wiedzą. Ich życie jest tak nudne, że muszą plotkować. - Więc rzuciłeś mnie lwom na pożarcie, żeby się nie nudziły. Serdeczne dzięki. -Jakie tam lwy! Andrew i tak wszystko o nas wie, a Jo jest naszą przyjaciółką. - To właśnie ona poradziła mi, żebym jak najszybciej zaszła w ciążę, jeśli w ogóle chcę mieć dziecko. Mam nadzieję, że teraz wyrzuty sumienia nie dają jej spać. - A to dlaczego? Przecież masz, czego chciałaś. - Naprawdę? Myślę, że mam o wiele więcej, niż chciałam, — Coś mi

S R

się wydaje, że nie jesteś z tego zadowolona – orzekł z przekąsem. - Chciałam mieć spokój. Chciałam mieć swoje własne dziecko, które mogłabym kochać i wychowywać tak, żeby nie krępowały go żadne więzy rodzinne. A co z tego mam? Ciebie!

Ostatnie słowo wymówiła jak przekleństwo. Poznała po jego oczach, że bardzo go to zabolało. Zrobiło jej się przykro. Szkoda, że nie da się tego cofnąć - nie tyle słów, ile tonu, jakim je wypowiedziała. Tonu, którym dawała mu do zrozumienia, że ma za nic jego wszystkie zalety. Josh nie jest winien temu, że ich związek nie ma szans na przetrwanie. Nagle w oczach stanęły jej łzy i odwróciła się do niego plecami. - Przepraszam. Nie chciałam, żeby to tak wyszło. Przez chwilę było cicho, po czym Josh powiedział znużonym głosem:

100

- Chciałaś. Problem w tym, że dzieci nigdy nie są wolne od więzów rodzinnych, a więź, która łączy mnie z tym dzieckiem,jest silna jak stalowa lina. Wiem, że ci się to nie podoba, ale to prawda. Przykro mi, że nie spełniłem twoich oczekiwań jako potulny dawca spermy, ale mogłaś uniknąć problemów, gdybyś zaraz na początku naszej znajomości jasno powiedziała, o co ci chodzi i spytała, co ja na to. Za nimi rozległo się dyskretne chrząknięcie Anny. - Tak? - spytała Melissa. - Trzeba przygotować pacjenta do operacji. Czy mogłabyś mi pomóc? Melissa odwróciła się. Josh stał w drzwiach i żeby wyjść, musiała się

S R

przecisnąć koło niego. W tym momencie dziecko poruszyło się i poczuli to oboje. -

- Lisso - powiedział cicho - to jest moje dziecko i zadbam, żeby o tym wiedziało od samego początku. Nie pozbędziesz się mnie. Jego słowa nie zaskoczyły jej ani trochę. Na razie czekał, ale po narodzinach zacznie o nie walczyć. Rozmyślała nad tym przez cały dzień i całą noc, a następnego dnia rano zrobiła dwie filiżanki herbaty i poszła do Jo, czuwającej przy łóżku córeczki. - Przyniosłam ci herbatę. - Och, dziękuję. Nie miałam czasu nic wypić, bo musiałam się zajmować Amy. Teraz wreszcie zasnęła. Naprawdę czuje się lepiej- uznała Jo, po czym, przyjrzawszy się Melissie, dodała: Wyglądasz na wykończoną. Powinnaś już przejść na pół etatu. Melissa pokręciła głową. - To nie z powodu pracy.

101

-Josh? - Chyba ma zamiar wystąpić do sądu o prawo opieki nad dzieckiem. Chce zrobić wszystko, żeby dziecko od początku wiedziało, kto jest jego ojcem. Oświadczył, że nie uwolnię się od niego. Na pewno chce dać sprawę do sądu. - Boże święty, czuję się odpowiedzialna za tę całą historię. Ale kiedy mówiłam, że jeśli chcesz mieć dziecko, to musisz się o nie postarać jak najszybciej, nie myślałam, że złapiesz pierwszego z brzegu porządnego człowieka. Melissa zaczerwieniła się i zaprotestowała: - To nie było tak. Wcale nie chciałam zaciągnąć jakiegoś

S R

nieostrożnego nieszczęśnika do ołtarza. Ponadto było całkiem prawdopodobne, że w ogóle nie będę mogła mieć dzieci. Wyobraź sobie, jak by to było, gdybym wyszła za kogoś, żeby mieć z nim dziecko, a potem okazałoby się, że nie mogę zajść w ciążę. - Zawsze zostaje adopcja.

- Ale to nie to samo. Josh chce się ze mną ożenić. Myślę, że z powodu poczucia winy, ale ponadto on chce mieć dziecko. Problem w tym, że to małżeństwo chyba nie przetrwa. - Dlaczego? - spytała Jo ze zdziwieniem. - Wystarczy na niego spojrzeć! Jest za przystojny. Jak mam go zatrzymać przy sobie? Już teraz mam jeden mały rozstęp. Po porodzie będę ich miała mnóstwo, do tego obwisły brzuch i piersi. A prócz tego jestem od niego starsza... - A co to ma do rzeczy? Gdyby on był od ciebie starszy, w ogóle byś się tym nie przejmowała.

102

- To nie ja będę się uganiała za panienkami. A poza tym i tak mogą mi usunąć macicę i nie będę mogła mieć więcej dzieci. - Jak się ostatnio czujesz? - Dobrze. Czasem odczuwam przez kilka dni lekki ból, który pod koniec nasila się, jakby coś się rozrywało, a potem znowu jest spokój. Myślę, że rozwój dziecka powoduje pękanie przerostów tkanki. Jo kiwnęła głową. - Całkiem możliwe. A co z dawnymi objawami? - Zniknęły. - Szkoda, że nie wiesz, czy odczuwasz ból w czasie stosunku. To by coś mówiło o stadium twojej choroby.

S R

- Nie odczuwam - powiedziała Melissa, zaczerwieniwszy się po uszy.

Jo popatrzyła na nią z uwagą i rzekła:

- Nie zamierzam się wtrącać, ale jeśli jesteście ze sobą tak blisko... - Nie jesteśmy! - Nie jesteście?

- To było... to był przypadek. Chwila słabości. Już się nie powtórzy. - Szkoda - uśmiechnęła się Jo. - Szkoda, że odtrącasz mężczyznę, który jest w tobie po uszy zakochany. - Wcale nie jest zakochany. Myśli, że mnie kocha, ale ja wiem, że powodem jest dziecko. - Więc dlaczego przyjechał tu za tobą? - Nie mam pojęcia. Może dlatego, że to nie on przerwał tę znajomość? Mężczyźni wolą sami odchodzić; to bardziej odpowiada ich

103

egocentrycznej psychice. W każdym razie fizycznie było... — Znowu się zaczerwieniła i urwała. - Chyba uważa, że jeszcze ze mną nie skończył. - Ty chyba też z nim jeszcze nie skończyłaś... I nigdy nie skończysz. Melissa wstała. - Jeszcze by tego brakowało! Jedyne, co nas łączy, to dziecko, a ono jest moje! On go nie dostanie, nawet gdybym musiała stawać przed wszystkimi sądami w tym kraju. Odwróciła się i wpadła prosto na Josha. Zaskoczona, krzyknęła coś cicho, pobiegła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Chwilę później drzwi się otworzyły i stanął w nich Josh. - Lissa? - Idź stąd.

S R

- Nie. Nie możesz mówić o mnie źle i nie pozwolić mi protestować. O co ci chodzi?

Przez chwilę stała plecami do niego, po czym nagle odwróciła się i krzyknęła:

- Myślisz, że możesz słodkimi słówkami uśpić moją czujność, wziąć mnie do łóżka i owinąć mnie wokół palca! A kiedy to ci się nie udaje, zaczynasz mi grozić, że odbierzesz mi dziecko! Zalała się łzami. Osłupiały Josh przez chwilę stał w milczeniu, po czym objął ją i zaczął głaskać po głowie. - Uspokój się, nie bądź niemądra - prosił cicho. - Nigdy nie mówiłem, że chcę ci odebrać dziecko. - Mówiłeś! - Odepchnęła go, wytarła łzy i popatrzyła mu w oczy. Powiedziałeś, że to twoje dziecko i zrobisz wszystko, żeby wiedziało o tym od samego początku!

104

- Tak powiedziałem, ale to nie oznacza, że nie pozwolę ci być jego matką. Nigdy nie zamierzałem ci go zabierać i nigdy nie będę tego próbował zrobić. Uważam to za rzecz okropną z każdego punktu widzenia. Chcę tylko je widywać, najlepiej codziennie, tak jak w normalnej, tradycyjnej rodzinie, w której rodzice mieszkają razem. Dlaczego nie jesteś w stanie tego zrozumieć? - Bo nie mogę ci ufać! Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? Przez chwilę patrzył na nią bez słowa. - Nie możesz tego wiedzieć. Musisz mi zaufać. Może z czasem przekonasz się, że nie chcę cię zranić. A teraz trzeba zająć się pracą. Myślę, że możemy odesłać Amy Carter do domu. Mogłabyś przygotować dla niej antybiotyki?

S R

Od czasu tej rozmowy stosunki między nimi stały się napięte. W szpitalu rozmawiali ze sobą tylko wtedy, gdy było to konieczne, a w domu Melissa ignorowała jego obecność i zaciągała zasłony w oknach, by mieć pewność, że jej nie obserwuje.

Praca męczyła ją coraz bardziej. Gdy wreszcie poszła na badania, okazało się, że ma podwyższone ciśnienie.

- Musisz ograniczyć swoje zajęcia albo zupełnie z nich zrezygnować - oświadczyła Jo stanowczo. - Chociaż poza tym wszystko jest w porządku. Jestem bardzo zadowolona, bo twoja choroba nie wykazuje nawrotu. Chyba ustąpiła całkowicie, ale o tym przekonamy się dopiero po porodzie. Mam nadzieję, że będziesz karmiła piersią, żeby podtrzymać pracę hormonów tak długo, jak to możliwe. - Oczywiście. I tak chciałam karmić piersią, niezależnie od choroby. - A co z pracą?

105

- Zostały mi już tylko trzy tygodnie... - To za długo. Chcę, żebyś przeszłą na pół etatu. Jeśli to poprawi twoje samopoczucie, będziesz mogła pracować na pół etatu przez następne dwa tygodnie. Jeśli nie, musisz w ogóle przestać pracować. - Ale kto mnie zastąpi? Dopiero od połowy października mają kogoś na zastępstwo. Jeśli przestanę pracować, będą poważne kłopoty. - W takim razie musisz się ograniczyć do najbardziej istotnych spraw. Co się da, przekaż innym. Sama podejmuj się wyłącznie spokojnych zadań, a nie tych, które wymagają dużej aktywności. Widziałam cię w pracy: jesteś nieustannie na pełnych obrotach. To musi się zmienić. A w domu masz robić tylko to, co najbardziej niezbędne.

S R

Musisz jak najwięcej wypoczywać. W poniedziałek znowu się do mnie zgłosisz.

- Rozkaz! - powiedziała Melissa z uśmiechem. - O właśnie, tak masz reagować! - roześmiała się Jo. - Aha, Amy cię pozdrawia. - Jak się czuje?

- Świetnie. Wesoła jak szczygiełek. Wciąż nie mogę się nadziwić, jak Josh to zrobił, że tak szybko wyzdrowiała i wróciła do domu. On jest wspaniały. - O, tak! Jo spojrzała na nią i Melissa dodała szybko: - Jako lekarz. - Oczywiście. Nic innego nie miałam na myśli. A więc: ograniczenie wysiłków, odpoczynek i widzimy się w poniedziałek. Jasne? - Jasne. Dziękuję.

106

Wróciła na oddział, zmieniła plan dyżurów, żeby wygospodarować sobie więcej wolnego czasu, i oddelegowała inne pielęgniarki do zadań wymagających fizycznego wysiłku. - Ja usiądę do komputera, a prócz tego będę robiła to, z czym wy sobie nie możecie poradzić. Ponadto będę zabawiała małe dzieci, a wy zajmiecie się Simonem i jego kumplami - oznajmiła koleżankom. - Serdeczne dzięki — odezwała się Anna. Melissa myślała, że trudno jej będzie wytrzymać przymusowe ograniczenie aktywności, ale ku własnemu zdziwieniu znalazła wiele przyjemności w pracy „na tyłach" swojego oddziału. Podejmowała decyzje, uczestniczyła w zabiegach, przy których bez niej by się nie

S R

obeszło, ale większość czasu spędzała na karmieniu, usypianiu, pocieszaniu i zabawianiu najmłodszych pacjentów. Znalazła czas na czytanie im bajek i często okazywało się, że gdy zaczynała czytać jednemu, kończyła otoczona gromadką zasłuchanych dzieci.

Pewnego razu zobaczyła nawet przysłuchującego się Josha. Gdy spojrzała na niego, uśmiechnął się niepewnie i odszedł. Pod koniec tygodnia, wieczorem, zastukał do jej kuchennych drzwi. Właśnie myślała, czy nie zrobić sobie kolacji, gdy usłyszała jego kroki, a potem delikatne pukanie. Otworzyła drzwi, zastanawiając się, czego może chcieć i z zaskoczeniem usłyszała, że zaprasza ją na kolację do siebie, do przyczepy. - Nie, dziękuję, właśnie miałam... - Już wszystko gotowe. Chodź, bo wystygnie. - Mam coś przynieść?

107

- Nie - uśmiechnął się. - Wystarczy, że po prostu będziesz. Nie powinnam była tu przychodzić, pomyślała po kolacji,rozsiadłszy się wygodnie na kanapie. Spodziewała się, że przyczepa jest w środku okropna, tymczasem sprawiała całkiem miłe wrażenie. Było w niej przytulnie i ciepło. I na tym polegał problem. Przyjemnie było siedzieć tu z kieliszkiem doskonałego kalifornijskiego wina w ręce i rozmawiać z Joshem, ale on znowu wyraźnie starał się uśpić jej czujność. Tylko patrzeć, jak ona się zapomni i znowu znajdzie się z nim w łóżku. I jak na ironię im bardziej przeciągał się ten wieczór, tym bardziej Josh jej się podobał i tym trudniej było jej wstać i wyjść.

S R

Wreszcie fakt, że Josh jest mężczyzną, a tym samym z definicji kimś, komu nie można ufać, przestał być dla niej istotny. Hormony nie interesują się racjonalnymi argumentami... - Słucham?

- Powiedziałem, że powieki ci opadają i powinnaś już iść do łóżka. Jo chce, żebyś dużo wypoczywała. - Jo?

- Jo Carter, twoja lekarka. Chce, żebyś dużo wypoczywała i dbała o siebie. Ja tylko wykonuję jej polecenia. Nakarmiłem cię, posadziłem wygodnie, a teraz wysyłam do łóżka. A ona, idiotka, myślała, że to był spontaniczny gest! Podziękowała mu za kolację, wróciła do domu i ze łzami w oczach położyła się spać. Następnego dnia unikała go i po przyjściu z pracy do domu od razu zasłoniła okna. Kiedy zastukał do drzwi, zawołała, że się kąpie.

108

- Po ciemku? Nie wygłupiaj się, otwórz. Zirytowana ruszyła w stronę drzwi. Josh stał przed progiem,trzymając w wyciągniętej ręce przykryty talerz. - Muszę wracać do szpitala. Właśnie dzwonił Rob, że przyjęli dziewczynkę po wypadku. Pewnie będę musiał tam zostać przez całą noc. Chciałem tylko się upewnić, że u ciebie wszystko dobrze. Zaskoczona, wzięła, od niego talerz, podziękowała odruchowo, patrzyła, jak znika za rogiem domu, po czym w zamyśleniu zamknęła drzwi. Dlaczego Josh jest taki troskliwy? Talerz był zimny. Zdjęła przykrywkę i zobaczyła porcję łososia z

S R

ryżem oraz sałatkę z awokado, melona i sałaty,

Zjadła wszystko z apetytem i popiła filiżanką herbaty, cały czas zastanawiając się, co nim powoduje.

Troska o dziecko? Jeśli tak, to doprowadzona do przesady. A może Jo czymś go przestraszyła? Może wzrost ciśnienia jest niepokojący?

Zrobiła następną filiżankę herbaty, wyłączyła telewizor i poszła na górę. Rozebrała się, położyła do łóżka i wzięła książkę, żeby poczytać przed snem. Po kilku linijkach zasnęła. Gdy rano przyjechała do szpitala, przyjęta wieczorem dziewczynka wciąż była w złym stanie. Miała pięć lat, ale nie wyglądała na swój wiek. Nie było przy niej nikogo z rodziny. — Matka oświadczyła, że musi wracać do pozostałych dzieci i przyjdzie rano - powiedział Josh. - Ale

109

pewnie nie przyjdzie. Jej: dzieci większość czasu spędzają na ulicy. Wiemy tylko, że dziewczynka ma na imię Boo. - Boo? - Od matki nie udało mi się nic dowiedzieć. Kiedy przyszedłem już jej nie było. Melissa pogłaskała dziewczynkę po rozczochranych włosach. -Wiadomo, jak to się stało? - Nie. Zdaje się, że matka znalazła ją na parkingu koło bloku, w którym mieszkają. Chyba uderzył ją samochód, albo nawet przygniótł do ściany, sądząc po charakterze obrażeń. Byli tu policjanci i chcieli rozmawiać z matką, ale powiedziała, że musi wracać do domu. Jeden z nich odwiózł ją, a drugi został, mając nadzieję, że Boo

S R

odzyska przytomność i uda mu się z nią porozmawiać. I odzyskała?

- Nie. Nie było szans. Daliśmy jej silne środki przeciwbólowe i uspokajające, po których, dzięki Bogu, usnęła.

Zamilkł na chwilę, po czym dodał: Jeśli ją obejrzysz, zobaczysz ślady oparzeń po papierosach, i innych obrażeń, dawniejszych, niewątpliwie nie przypadkowych. Ktoś od dawna znęca się nad tym dzieckiem. Mam nadzieję, że tym razem nie ujdzie mu tona sucho. Melissa patrzyła na dziewczynkę leżącą na łóżku, podłączoną przewodami do różnych monitorów i aparatów. - Josh, nie możemy pozwolić jej umrzeć! - Nie mam zamiaru do tego dopuścić, ale niestety nie jesteśmy wszechmocni. Teraz jej stan jest raczej stabilny, ale nie można spuszczać jej z oka. Najbardziej martwi mnie jej klatka piersiowa.

110

Melissa rozdzieliła pielęgniarkom zadania, po czym usiadła przy łóżku dziewczynki, obserwując ją i rejestrując co piętnaście minut ciśnienie krwi, puls i częstotliwość oddechu. Pomiędzy pomiarami czytała zapis w karcie: „Zgniecenie klatki piersiowej z trzema złamanymi żebrami i pękniętym mostkiem. Prawdopodobieństwo przebicia płuca i uciekania powietrza do klatki piersiowej. Złamania obu ramion i palca lewej dłoni. Obrażenia narządów wewnętrznych jamy brzusznej, ograniczające się na szczęście do stłuczenia lewej nerki, śledziony oraz wątroby; nic nie wskazuje na pęknięcia lub przemieszczenia tych organów". Obserwacje sugerowały stabilność stanu pacjentki, choć Melissa

S R

zauważyła, że oddech dziewczynki jest trochę nierówny. Właśnie kończyła zapisywać drugi zestaw odczytów, gdy wszedł policjant.

- Dzień dobry. Jestem Burton. Melissa spojrzała na niego z uśmiechem.

- O, dzień dobry! Poznaliśmy się w moim ogrodzie, gdy aresztował pan doktora Lancastera, a potem kozę. Policjant roześmiał się. - Długo tego nie zapomnę, proszę pani. Gdy prowadziłem kozę, zjadła mi kawałek kurtki. - Spoważniał i wskazując głową na Boo, spytał: - Jak ona się czuje? - Nie jest najlepiej. Kiwnął głową. - Musiałem tu przyjść i powiedzieć pani, że matka uciekła. Sąsiedzi mówią, że spakowała się i wyprowadziła około trzeciej w nocy, zaraz po naszym odejściu. Zabrała resztę dzieci i poszła.Rano aresztowaliśmy tam

111

mężczyznę. Był kompletnie pijany. Domagał się, żebyśmy mu powiedzieli, gdzieśmy ją ukryli. Sąsiedzi uważają, że te obrażenia u dziecka to jego sprawka. - Czy to ojciec tej dziewczynki? - Chyba nie, przychodzi tam od kilku miesięcy. Cały czas się awanturowali. Teraz matka chyba postanowiła przed nim uciec. Czy może mi pani powiedzieć, kiedy dziewczynka będzie mogła z nami porozmawiać? - Naprawdę nie wiem. Z powodu rozległych obrażeń dostała dużą dawkę leków uśmierzających. Kiedy się obudzi, znowu wszystko będzie ją boleć. Myślę, że dopiero za jakieś dwadzieścia cztery godziny będzie pan

S R

mógł z nią mówić. Chce pan, żebyśmy pana zawiadomili? - Myślę, że ze względu na przyczynę jej obrażeń przyjdzie tu ktoś od nas i będzie przy niej przez cały czas, dopóki jej zeznania nie potwierdzą podejrzeń sąsiadów. A na razie pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że dziecko wyzdrowieje i nie będziemy musieli rozpoczynać śledztwa w sprawie zabójstwa.

112

ROZDZIAŁ ÓSMY Na dźwięk tego słowa. Melissę przeszły ciarki. Przez dwa kolejne dni nie odchodziła od łóżka Boo, z niecierpliwością czekając na polepszenie jej stanu. Nie widać jednak było żadnej poprawy, a oddech dalej był nieregularny. Potem stał się przyspieszony i płytszy. Dyżur przy dziewczynce pełniono przez całą dobę. Wreszcie po południu oddech dziecka stał się regularniejszy. Melissa spodziewała się dalszej poprawy. Tego wieczoru Josh miał dyżur i nie wrócił na noc. Melissa znowu czułą się samotną, Pokręciła się po domu, nie przestając myśleć o Boo, i w końcu poszła do łóżka.

S R

Nie spała dobrze. Wstała o szóstej rano i właśnie zastanawiała się, czyby nie zrobić sobie herbaty, a potem się wykąpać, gdy usłyszała samochód Josha.

Zeszła do kuchni, zapaliła światło i włączyła czajnik. Usłyszała stukanie do drzwi.

- Melisso, to ja. Mogę wejść? - spytał Josh.

Jego głos był zmęczony i zrezygnowany, Melissa od razu z niepokojem pomyślała o Boo. Chociaż gdyby stan dziewczynki się pogorszył, Josh nie wróciłby do domu..... Otworzyła drzwi. Jedno spojrzenie na jego twarz powiedziało jej wszystko. - Boo? - spytała cicho.

Josh kiwnął głową.

113

- Umarła jakąś godzinę temu. Miała krwotok. Zawieźliśmy ją szybko na chirurgię i Gavin Jones przystąpił do operacji, ale nie mógł jej uratować. Zmarła, zanim zdążył otworzyć klatkę piersiową. Melissa zamknęła za nim drzwi, odruchowo wyjęła dwa kubki i zrobiła herbatę. Cały czas myślała o Boo. - A wyglądała tak, jakby czuła się lepiej - powiedziała. - Tak. Cisza przed burzą. Zaczęła odzyskiwać przytomność i mocno zakaszlała. Prawdopodobnie miała nadwerężone jakieś naczynie krwionośne i kaszel spowodował rozerwanie jego osłabionej ścianki. W kilka minut było po wszystkim. Zamilkł, a po chwili znowu zaczął mówić:

S R

- Policjanci byli przy tym. Pojechali, żeby go aresztować. Ten człowiek będzie sądzony o zabójstwo. Podobno znaleźli jego samochód z wgnieceniami na masce i z włóknami z ubrania małej na wgnieceniach. Na miejscu wypadku był ślad opony tego samochodu. On się nie przyznaje. Może nic nie pamięta, bo był kompletnie pijany. Nie potrafi powiedzieć, co robił przez cały wieczór.

- Mam nadzieję, że policja dobierze mu się do skóry. Biedne dziecko... Czy ktoś już zawiadomił matkę? - Policja chce dać do prasy apel do matki, żeby się zgłosiła. Potrzeba więcej dowodów przeciwko niemu, żeby oskarżyć go o znęcanie się nie tylko nad Boo, ale i resztą dzieci. Jest bardzo prawdopodobne, że facet na długo pójdzie za kratki. Melissie trudno było zachować dystans. Po jej policzkach popłynęły łzy.

114

- Powinnam już przywyknąć do takich rzeczy - powiedziała drżącym głosem. - Do zabójstw? Raczej nie... Spojrzała na Josha i ujrzała w jego oczach smutek. Przytuliła się do niego i pozwoliła objąć. Kiedy się uspokoiła, usiedli przy stole i zaczęli pić herbatę. Jeszcze przez jakiś czas rozmawiali o Boo, o znęcaniu się nad dziećmi, o przemocy i o tym, co trzeba robić, żeby jej przeciwdziałać. - To wszystko oznacza, że w społeczeństwie ludzie, niestety, nie szanują się wzajemnie - powiedział Josh. - Każdy dba tylko o siebie. Melissa pomyślała, że on dba o nią, przynosi jej posiłki, gotuje dla

S R

niej, mieszka w zimnej przyczepie, by ją chronić. Nawet to, że teraz przyszedł i powiedział jej o Boo, jest przejawem troskliwości. - Dziękuję, że powiedziałeś mi o tym, zanim pojechałam do szpitala. - Nie ma za co. Zobaczyłem światło i pomyślałem, że wolałabyś mieć trochę czasu na oswojenie się z tą wiadomością, zanim dotrzesz do pracy.

Podniósł malutkie śpioszki, które skończyła wieczorem, i uśmiechnął się do niej. - Przygotowujesz się na każdą okoliczność? Śpioszki były w różowo-niebieskie paski. Melissa roześmiała się cicho. - Mam jeszcze zieloną i żółtą włóczkę, ale nie chciałam, żeby dziecko wyglądało jak gąsieniczka.

115

- Biedactwo - powiedział Josh wesoło. - Nie ma pojęcia, co je czeka. Muszę zacząć pilnować doboru kolorów, bo będzie miało problemy z określeniem własnej płci. - Nonsens. To jest dziewczynka. A poza tym, widziałam cię kiedyś w różowej koszuli. - W malinowej-poprawił. -I jestem całkiem świadom swojej płci, Zmieniając temat: mama pyta, czy nie przyjechałabyś do nas ha święta. Zawsze zjeżdża się cała rodzina i jest bardzo miło. Przytłoczyła ją myśl o rodzinie, która zjeżdża się ze wszystkich stron kraju i umiera z ciekawości. - Pewnie wtedy będzie już dziecko - powiedziała, bo żadna inna

S R

wymówka nie przyszła jej do głowy.

- Możliwe, ale jest równie prawdopodobne, że nie. Zmusiła się do spojrzenia mu w oczy.

- Co według ciebie powinnam zrobić?

- Ja chciałbym, żebyś przyjechała - oznajmił z uśmiechem - ale jeśli naprawdę nie masz ochoty spotkać się z nimi wszystkimi, po prostu mi powiedz.

- Czy mogę się zastanowić? Josh roześmiał się. - Wiedziałem. Oczywiście, że możesz. Spojrzał na zegarek i wstał. - No, czas na mnie. Umyję się trochę i wracam do szpitala. Melissa odprowadziła go do drzwi. - Dziękuję, że powiedziałeś mi o Boo. Odwrócił się i objął ją delikatnie. - Lepiej się pospiesz - powiedział po chwili. - Zatrzymuję cię, a masz jechać do pracy. Zobaczymy się w szpitalu.

116

Na oddziale wszyscy byli milczący i poważni. Był to ten rodzaj powagi, którą wywołuje nieszczęście. Nawet Simon leżał w łóżku bez słowa. Może przyczyną tego była śmierć Boo, a może czekająca go operacja nogi. Po południu chirurg miał jeszcze raz próbować połączyć odłamki kości metalowymi wstawkami, by zrekonstruować staw skokowy i piętę. Niezwykły spokój Simona zwrócił uwagę Melissy. Znalazłszy wolną chwilę, podeszła do niego i usiadła na brzegu łóżka. - Chcesz ze mną porozmawiać o operacji? Chłopak bez słowa wzruszył ramionami. - Boisz się, co będzie potem?

S R

- Będzie bolało - odparł, znowu wzruszając ramionami. -Zawsze boli. - Czy mama przyjdzie do ciebie? - Może.

- Zwykle przychodzi, kiedy masz operację, prawda? - Dziś pracuje. Chyba nie będzie mogła przyjść. Zresztą to głupio wygląda, kiedy przy człowieku ciągle siedzi mama. - Nonsens - roześmiała się Melissa. - Bardzo dobrze być samodzielnym i odpornym na zrządzenia losu, ale w życiu zdarzają się chwile, w których potrzebna jest obecność bliskich, Spojrzał na nią dziwnie. - Czy mogę o coś spytać? Nie domyślając się niczego, odparła: - Oczywiście. - Czy wyjdzie pani za doktora Lancastera? Kompletnie zaskoczona patrzyła na niego, czując, jak gorąco oblewa jej policzki.

117

- Simon, naprawdę nie uważam, żebyś miał prawo wtrącać się w cudze sprawy - powiedziała po dłuższej chwili. - Przepraszam. My tylko wiemy, że to jego dziecko i że pani nie ma już męża i myśleliśmy... no wie pani, to naprawdę fajny gość i byłoby nieźle, gdybyście się pobrali i w ogóle... Czemu te dzieci wciąż mówią „i w ogóle"? —pomyślała odruchowo, choć zaskoczyło ją, że sprawy prywatne lekarzy i personelu są tematem rozmów dzieci leżących na jej oddziale. - Mój ojciec nie interesował się mamą - ciągnął chłopiec ze smutkiem. - Odszedł, kiedy miałem trzy lata. Nie widzieliśmy go już więcej. - Uśmiechnął się z goryczą. - Chciałbym jednak mieć ojca, z

S R

którym mógłbym czasem pograć w piłkę i w ogóle... Dajemy sobie z mamą radę bez niego, więc może to wszystko jedno... Ale jest jej ciężko, bo musi utrzymać nas oboje. Miała szesnaście lat, nie skończyła szkoły... Musi robić wszystko, co jej każą. Dlatego nie może dzisiaj przyjść. Szef powiedział, że zaczyna tracić cierpliwość i jak będzie znowu chciała się zwolnić, to ją wyrzuci.

- Szkoda. Ale jestem pewna, że mama będzie o tobie myśleć i wieczorem przyjedzie. - Tak, na pewno. - Milczał przez chwilę, po czym powiedział: - A ta dziewczynka umarła. - Boo? - Tak. Umarła, prawda? - Tak. - Podczas operacji. A więc o to chodzi!

118

- Nie. Umarła przed operacją, która by ją uratowała. Nie zdążyli. Niestety, wszystko stało się zbyt szybko. Nie umarła na skutek operacji. - Aha... Myślał przez chwilę, po czym, mnąc skraj prześcieradła, spytał cicho: - Ale czasem umiera się w trakcie operacji, prawda? Nie mogła zaprzeczyć. - Czasem pacjenci wykazują reakcję alergiczną na środki znieczulające, ale takie przypadki odnoszą się prawie wyłącznie do ludzi, którzy jeszcze nie byli znieczulani. Ty dostawałeś te środki wiele razy i w dużych ilościach, więc wiemy, że dobrze je tolerujesz. Nie masz nawet

S R

nudności, chociaż większość dzieci je ma. Ale zdarzają się pacjenci w tak ciężkim stanie, że bez operacji też by umarli, jak Boo. Simon rozważał coś przez chwilę, po czym spytał: - A co ze skrzepami krwi?

Melissa pomyślała, że dzieci mają teraz za dużo powierzchownych wiadomości.

- Zdarza się, że po operacji powstaje skrzep, który może spowodować komplikacje, czasem nawet śmierć. Jednak takie przypadki są bardzo rzadkie i zwykle łatwo je wyleczyć. - Więc jakie mam szanse? - Szanse, że wrócisz tu i będziesz przez kolejne kilka tygodni utrudniał nam życie? Niestety, bardzo duże. Simon patrzył na nią przez chwilę, po czym jego twarz rozjaśnił uśmiech.

119

- Dziękuję - powiedział, wyraźnie uspokojony. Melissa pochyliła się i objęła go. - Nie ma za co, łobuzie. A może byś z kimś w coś zagrał? - Dobrze... Hej, Lucien, przynieś tu to czerwone pudełko... Nie, to na samym dole. Tak. Chodź, pogramy sobie. Melissa wróciła do swoich małych pacjentów. - O co chodziło? - spytał Josh, podchodząc do niej. - Bał się, że umrze w czasie narkozy. Chyba udało mi się go uspokoić. Poza tym chciał wiedzieć, czy się pobierzemy, kiedy urodzę twoje dziecko. Josh spojrzał na nią ze zdumieniem, po czym wybuchnął śmiechem.

S R

- Serio? No to jak? Pobierzemy się? - Nie - odparła z powagą.

- Wiedziałem. - Pokiwał głową z żartobliwą rezygnacją. -Pytałem na wszelki wypadek. Ale zawiadom mnie, jeśli zmienisz zdanie. - Nie zmienię.

- Nigdy nie wiadomo - powiedział i wyszedł, pogwizdując wesołą melodię.

Simona przywieziono z sali operacyjnej na krótko przed końcem pracy Melissy. - A nie mówiłam, że znowu do nas trafisz? - powiedziała do niego przyjaznym tonem. Chłopak uśmiechnął się, zamknął oczy i zasnął. W sobotnie przedpołudnie Melissa postanowiła wziąć kąpiel. Właśnie leżała w wannie i marzyła o tym, żeby po kąpieli położyć się na kanapie i nic nie robić, gdy usłyszała jakieś uderzenia i szurania o

120

zewnętrzną ścianę. Wyszła z wody, owinęła się ręcznikiem i zobaczyła Josha wspinającego się na górę po drabinie. Otworzyła okno i zawołała: - Ty draniu! Dlaczego mnie podglądasz?! - Nie podglądam... - zaczął, lecz w tym momencie drabina zaczęła się obsuwać. Josh chwycił się rynny, która ze zgrzytem oderwała się od dachu i rzuciła go na jabłoń. Rozległ się trzask gałęzi i odgłos rozdzieranego materiału, po czym Josh wylądował na trawie. Szybko wstał i spojrzał w górę, na Melissę. Stała w oknie, ociekając wodą, i śmiała się serdecznie. - I co w tym śmiesznego? - spytał ponuro.

S R

- Ty. Nawiasem mówiąc, co robiłeś na tej drabinie pod oknem mojej łazienki?

- Zakładam zewnętrzną lampę, a ty tak mi się odwdzięczasz! - Ach, przepraszam - powiedziała, odrzucając do tyłu mokre włosy. Ale dlaczego mnie najpierw nie spytałeś? Może ja wcale nie chcę mieć lampy na zewnątrz?

- Ta lampa jest tu niezbędna. Wyobrażasz sobie powroty z dzieckiem w zimowe wieczory i przedzieranie się w ciemności przez gałęzie tej jabłoni? Znowu ma rację! - No cóż, ta gałąź już nie będzie mi przeszkadzać - orzekła ze śmiechem. - A teraz na dodatek będziesz musiał naprawić rynnę. Ale wiesz, stąd widać, że trzeba ją oczyścić od środka. Zrób to przed zamocowaniem. Tam na dole będzie ci łatwiej.

121

Rzucił jej jadowite spojrzenie i odwrócił się, żeby podnieść drabinę. Melissa zobaczyła krew na podartej koszuli. - Josh, skaleczyłeś się! - zawołała. - Czuję. Zamknęła okno. Wytarła się szybko, włożyła szlafrok i zeszła na dół. - Chodź tu, muszę cię opatrzyć - powiedziała, otwierając drzwi. Wyprostował się i popatrzył na nią krytycznie. - Sądzisz, że odważę się powierzyć ci moje zdrowie? - Nie masz wyboru. Nie dosięgniesz tego skaleczenia. Nawet nie możesz go zobaczyć. Odłożył narzędzia i podszedł do niej.

S R

- To boli. Nie chlustaj mi po plecach spirytusem w porywach samarytańskiego entuzjazmu.

- Nie obawiaj się - pocieszyła go i odwróciła tyłem do siebie. Musisz zdjąć koszulę.

Ze zrezygnowaną miną wykonał jej polecenie. Melissa ujrzała kilkunastocentymetrowe rozdarcie skóry.

- Paskudna sprawa - oznajmiła. - Muszę to przemyć, żeby usunąć drzazgi. - Wiedziałem, Cally - powiedział ponuro do kota. - Teraz będzie mnie torturować. Kot miauknął współczująco. - Widzisz? Nawet on się ze mną zgadza. - Bzdura. Kot miauczy, bo jest głodny, jak zawsze. Chodź do pokoju, usiądź i nachyl się nad stołem; tak będzie mi wygodniej.

122

- Babciu, dlaczego masz taką wielką butlę spirytusu? - spytał piskliwym głosem, - Żeby cię lepiej torturować - odpowiedział sobie basem. - Cicho, Czerwony Kapturku - rozkazała. - Jesteś dorosłym mężczyzną. Powinieneś wytrzymać odrobinę płynu dezynfekującego. Josh spojrzał na nią podejrzliwie, ale posłusznie usiadł przy stole, położył ręce na blacie i oparł na nich głowę. - Tak dobrze? - spytał. - Może być. Uwaga, zaczynam czyścić ranę. Zaklął szeptem, ale nie drgnął. - Już po wszystkim - oznajmiła. - Jak to wygląda?

S R

- Wygląda, że przeżyjesz. Zaraz założę opatrunek. A co do tej lampy...

- To jest lampa z czujnikiem na podczerwień. Włącza się automatycznie, gdy ktoś się zbliża. Zapewni ci bezpieczeństwo. W porządku? No to gdzie chciałabyś ją mieć? - Może nad drzwiami? - Tak myślałem. Wstał, wziął podartą koszulę i poszedł do przyczepy, żeby się przebrać. O drugiej lampa już była zainstalowana. Melissę ruszyło sumienie i zaprosiła Josha na lunch. Potem oczyścił i zamocował urwaną rynnę, a następnie wyczyścił pozostałe rynny i umył oba samochody. Było miło, domowo i rodzinnie. Melissa nuciła wesoło, prasując służbowy strój na poniedziałek.

123

Nagle poraziła ją myśl, że zachowują się tak, jakby byli małżeństwem! Wszedł Josh. - No, gotowe - powiedział z uśmiechem. - Czy zasłużyłem na nagrodę? - Nie. Nie umyłeś przyczepy. Spojrzał na nią uważnie, zdziwiony jej tonem, ale bez słowa napełnił wiadro i wyszedł na podjazd. Po godzinie Melissa czuła wyrzuty sumienia, ale przyczepa po tym zabiegu wyglądała o wiele ładniej. Josh wrócił z uśmiechem na twarzy. - Lepiej? - Znacznie lepiej.

S R

- Świetnie. Co teraz mam zrobić? Odmalować od środka rury kanalizacyjne?

Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Czy zachowuję się paskudnie?

- Tylko troszeczkę. - Postawił wiadro. - Czy mogę zrobić herbatę, czy byłoby to przesadą? Zawstydziła się. - Z przyjemnością napiję się herbaty. Ku jej zdziwieniu poszedł do swojej przyczepy, skąd kilka chwil później wychylił się i zawołał ją. Wyłączyła żelazko - prawdę mówiąc miała już dość prasowania - i powędrowała do przyczepy. Po drodze zauważyła, że o wiele wygodniej przechodzi się koło jabłoni, odkąd Josh, spadając, odłamał najniższą gałąź.

124

Na środku stołu stał wielki, złocisty placek z rodzynkami i czereśniami. - Mama upiekła. Zjesz kawałek? Zjadła dwa, po czym odsunęła się od stołu i jęknęła. - Jestem prosię. Już nie mogę, a dalej bym jadła. - Musisz dużo jeść. Chudniesz coraz bardziej. - Chudnę?! - Roześmiała się szczerze. - Chyba żartujesz, przecież wyglądam jak beczka! Bóg wie, jak będę wyglądała do świąt Bożego Narodzenia. Przyjrzał się jej uważnie. - Masz szczuplejszą twarz, wyglądasz na zdenerwowaną. Czy to przeze mnie?

S R

Zastanowiła się, po czym powiedziała:

- Nie, to nie przez ciebie. Jestem zmęczona. Źle sypiam. - Jak długo jeszcze będziesz chodzić do pracy? -Dwa tygodnie. Kiwnął głową.

- Nie zaszkodziłoby ci trochę świeżego powietrza. Może pojechalibyśmy na spacer do lasu? Moglibyśmy wpaść do rodziców i wziąć Bellę. Sprawiłoby to jej wielką radość. Ma mało ruchu, odkąd większość z nas wyjechała z domu. Bez zastanowienia zaakceptowała tę propozycję. Wyjechali rano. Dotarłszy do dziewiętnastowiecznego domu, położonego w nadmorskiej okolicy, wzięli psa i poszli do lasu. Po jakimś czasie Melissa usiadła na pniu zwalonego drzewa, żeby odpocząć. Patrzyła, jak Josh rzuca patyk Belli. Stara suka nie biegała już

125

szybko, ale przynosiła patyk i składała go u stóp Josha, po czym machając ogonem czekała na następny rzut. Po krótkim odpoczynku ruszyli dalej. Melissa miała ochotę wziąć Josha za rękę i przytulić się do niego, jednak opanowała się, włożyła ręce do kieszeni i zaczęła dużo mówić na najróżniejsze tematy. Później uzmysłowiła sobie, że Josh prawie się nie odzywał podczas spaceru. A może po prostu nie był w nastroju do rozmowy. Wrócili do domu jego rodziców. Zanim weszli, Josh położył dłoń na jej ramieniu i powiedział: - Mama chce nas zaprosić na lunch. Oprócz nas i rodziców nie ma tu dziś nikogo. Matthew pojechał do znajomych, a nikt z pozostałych nie

S R

przyjechał. Mówię ci o tym, żebyś miała czas wymyślić jakąś wymówkę, jeśli nie chcesz zostać.

Ku własnemu zdziwieniu Melissa doszła do wniosku, że ma ochotę zostać. Josh był nie mniej zaskoczony. Twarz rozjaśniła mu się radosnym uśmiechem i mrugnął do niej wesoło. Czyżby tak bardzo zależało mu, żeby była na tym lunchu?

Nie żałowała swojej decyzji. Jedzenie było wspaniałe, a rodzice Josha odnosili się do niej bardzo serdecznie. Poczuła się lak swobodnie, że po posiłku zasnęła w fotelu, podczas gdy pozostała trójka cicho rozmawiała przy kawie. Zbudziwszy się, poczuła zakłopotanie, ale pani Lancaster powiedziała życzliwie: - Musisz dużo spać, dziecko tego potrzebuje. Wyglądasz na zmęczoną. Powinnaś więcej odpoczywać. - Ty nigdy nie wypoczywałaś - odezwał się jej mąż.

126

- Nie mogłam. Tyle miałam na głowie... - odpowiedziała. - Teraz masz jeszcze czas na wypoczynek i musisz to wykorzystać - zwróciła się znowu do Melissy. - Gdy urodzisz dziecko, wszystko się zmieni. Melissa popatrzyła na Josha. Pani Lancaster ma rację. Wtedy wszystko się zmieni. Josh całą czułość i troskliwość przeniesie z niej na dziecko, a ona go utraci. Zrobiło jej się bardzo smutno.

S R 127

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY W poniedziałek rano Simona rozsadzała energia. Niestety, nie mógł jeszcze chodzić i nudził się jak mops. - Jak się czujesz? - spytała go Melissa. - Boli. Już było lepiej, a teraz wszystko zaczęło się od nowa. - Wcale nie było lepiej i tym razem musisz wreszcie leżeć spokojnie, żeby noga mogła się zrosnąć. - Tak mnie boli, że nie ma mowy, żebym się gdzieś ruszył powiedział z pretensją w głosie. Potem posmutniał i dodał spokojniej: -

S R

Czasami myślę, że już nigdy nie wyjdę z łóżka.

- Kiedy ból ustąpi i minie groźba opuchlizny, załatwimy ci fotel na kółkach. Ale tylko pod warunkiem, że nie będziesz szalał po korytarzach i pchał się wszędzie nieproszony - oświadczyła i, poklepawszy go po ramieniu, odeszła, żeby mógł odpocząć. Wzięła książkę i poszła czytać bajki najmłodszym dzieciom.

Było jej już trudno brać je na kolana, więc usiadła na podłodze, na poduszce, a dzieci przysiadły obok i przytuliły się do niej. Tak zastał ją Josh. - Wyglądasz jak Bella, kiedy miała szczeniaki - skomentował z uśmiechem. W jego głosie zabrzmiała taka czułość, że coś ścisnęło ją w gardle. A niech go... Po pracy poszła do Jo, bo poradnia dla przyszłych matek działała do godzin wieczornych, żeby mogły z niej korzystać również pracujące

128

kobiety. Jo była zadowolona z przebiegu ciąży. Stwierdziła, że Melissa wygląda lepiej niż poprzednio i że ciśnienie krwi trochę się obniżyło. - Czy chodzisz na spacery? - Tak, byliśmy wczoraj w lesie. - Byliśmy? Masz ci los. Jo zawsze wszystko zauważy. - Josh doszedł do wniosku, że powinien rozruszać psa swoich rodziców, więc pojechaliśmy tam i pospacerowaliśmy po lesie. A potem zjedliśmy lunch, co chyba zniweczyło pozytywne działanie spaceru. - Nie sądzę - odparła Jo. Była najwyraźniej zaintrygowana tym, że Melissa tak dużo czasu spędza z Joshem.

S R

Po chwili nie wytrzymała i spytała:

- To znaczy, że między wami jest coraz lepiej? Melissa jednak nie chciała rozmawiać na ten temat. Powiedziała tylko:

- I tak nie wyjdę za niego. To żadne rozwiązanie. Jo nie odpowiedziała na to. Wyznaczyła Melissie następny termin wizyty i spytała:

- Czy będziesz chodzić na zajęcia naszej szkoły rodzenia? - Chyba tak. Czy mam się zapisać? - Możesz, ale nie musisz. Zajęcia są we wtorek. Recepcjonistka wszystko ci powie. Następna grupa zaczyna zajęcia za dwa tygodnie, czyli właśnie wtedy, kiedy przestaniesz pracować. Melissa bała się myśleć o tym okresie. Czekało ją jeszcze urządzenie dziecięcego pokoju, ale poza tym wszystko było już gotowe: walizka spakowana, szuflady wypełnione śpioszkami i kaftanikami. Pieluszki,

129

pościel, łóżeczko i nosidełko miały być wkrótce dostarczone. Była przekonana, że czas będzie się jej bardzo dłużył. Pojechała do domu. Po drodze zastanawiała się, czy Josh już wrócił i równocześnie była zła na siebie, że ciągle o nim myśli. Josh był już u siebie. Słuchał czegoś, co brzmiało jak kaseta ze starymi przebojami rockowymi. Ta hałaśliwa muzyka wytrąciła Melissę z równowagi. Na domiar złego Josh wtórował nagraniom, śpiewając na całe gardło. Tego już było za wiele. Podeszła, uderzyła kilka razy pięścią w drzwi przyczepy i nieopatrznie otworzyła je. Josh stał nagi, ociekając wodą, i wycierał się. - Przepraszam - powiedziała, odwracając wzrok i zamknęła drzwi. Czuła się głupio.

S R

Po chwili drzwi otworzyły się znowu i stanął w nich Josh, ubrany tylko w dżinsy, najwyraźniej naciągnięte wprost na mokre ciało. Pachniał mydłem.

Podniosła głowę, żeby spojrzeć mu w twarz, i powiedziała szorstko: - Przeszkadza mi ten hałas. Nie słyszę własnego telewizora. - Przepraszam. Nastawiłem głośniej, bo brałem prysznic. - No to już możesz ściszyć. - Jeśli chcesz, możesz przychodzić do mnie i słuchać muzyki powiedział z uśmiechem. - No wiesz... Nawiasem mówiąc, myślałam, że już wyrosłeś z takich rzeczy - odparła z naganą w głosie. - Och, ty stara matrono - zażartował. - Od tak dawna nie byłaś na luzie, że już zapomniałaś, jak to jest.

130

Stara! Boże, to prawda, ale dlaczego on jej to mówi w oczy... Bez słowa odwróciła się i pobiegła do domu. - Lissa! Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, ale otworzył je i ruszył za nią do kuchni. Dogonił ją przy tylnych drzwiach. - Lisso, kochanie, o co chodzi? Co ja takiego powiedziałem? Powstrzymywała łzy. Nie będzie znowu przy nim płakała. Nie będzie! - Lissa? Najdroższa, powiedz mi. Słowo „najdroższa" przepełniło czarę. Z płaczem odwróciła się i przytuliła do jego mokrej piersi. - Kochanie, nie płacz. Co ja takiego powiedziałem?

S R

- Powiedziałeś, że jestem stara. Wiem, że to prawda, ale nie musisz mi tego wypominać!

Przytulił ją i zaczął kołysać.

- Och, Lisso, to przecież był tylko żart. Prawdę mówiąc, czuję się starszy od ciebie. Mam wrażenie, jakbym opiekował się którąś z moich młodszych sióstr: staram się chronić cię i uczyć dbania o siebie. Podniósł jej twarz ku swojej i spojrzał w pełne łez oczy. - Kochanie, nie płacz, bo dostaniesz migreny. - Ja mam chroniczną migrenę - powiedziała nadąsanym tonem. Nazywa się Josh Lancaster. Roześmiał się i pogłaskał ją po głowie. Wyjął spinki z jej upiętych włosów i rozpuścił je. - O, tak jest o wiele lepiej - powiedział. - Przytulił policzek do jej głowy i szepnął: - Są jak złoto, czyste złoto.

131

Przeczesał palcami jej włosy, po czym pocałował je delikatnie. Potem dotknął wargami czoła, wreszcie zaczął całować jej usta. Objęła go, przylgnęła do niego całym ciałem i poczuła, że on jej pragnie. - Widzisz, jaka jesteś stara i brzydka? - szepnął. - Żadna dziewczyna nie może się z tobą równać. Kocham cię tak bardzo,że gdybym kochał cię jeszcze bardziej, chyba bym umarł. Lisso, potrzebuję cię. Na miłość boską, przestań się mną bawić. Poczuła się tak, jakby ją ktoś oblał zimna wodą. Dlaczego pozwala mu na to, skoro nie ma zamiaru wyjść za niego ani utrzymywać z nim żadnych kontaktów prócz tych, których się nie da uniknąć? To nie w

S R

porządku z jej strony. Zbierając wszystkie siły, odsunęła się od niego. - Lisso - powiedział, wyciągając do niej ręce. Cofnęła się o następny krok, a potem następny, aż oparła się o szafkę kuchenną.

- Przepraszam - szepnęła. - Robisz ze mną takie rzeczy, że przestaję panować nad sobą. Nie bawię się tobą bardziej niż ty mną. To po prostu jest coś, co dzieje się z nami. - Więc chodźmy do łóżka. - Nie, nie mogę. Proszę cię, Josh! Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem Josh odwrócił wzrok i powiedział zmienionym głosem: - Niech cię diabli wezmą, Lissa. Dlaczego wybrałaś właśnie mnie? Nie wiedziała, co powiedzieć. Chyba nie można tego sensownie wytłumaczyć. Dlatego nie mówiła nic.

132

Wyprostował się i odwrócił. Zobaczyła, że skaleczenie na jego plecach jest nabrzmiałe i zaczerwienione. Dotknęła go palcami. - Zostaw! - powiedział ostro. - Ale... - Powiedziałem, zostaw! Ruszył do drzwi, otworzył je i wychodząc rzucił przez ramię: - Zamknij drzwi na klucz. Nie usłuchała go. Nie potrafiła odgrodzić się od niego zamkniętym zamkiem. Jednak Josh tego dnia nie wrócił, a rano, gdy się obudziła, przyczepa była pusta.

S R

Przez następny tydzień obchodzili się z daleka, ostrożnie i nieufnie. Gdy zmuszeni byli pracować razem, każde z nich robiło wszystko, by nie dotknąć. drugiego, a gdy to się jednak zdarzyło, odskakiwali od siebie jak oparzeni.

- Dlaczego wreszcie nie pogodzisz się z nim i nie weźmiecie ślubu? spytała pewnego dnia Anna, nie mogąc wytrzymać napiętej atmosfery. Przecież nie możecie bez siebie żyć!

- Nawet na siebie nie patrzymy! - zaprotestowała Melissa z oburzeniem. - Rzeczywiście. Ale kiedy to się już zdarzy, powstaje między wami takie napięcie, że można by nim zasilać ten szpital. Dlaczego wreszcie nie przyjmiesz tego do wiadomości? - Bo on widzi we mnie tylko matkę swojego dziecka. Anna zaczęła się tak śmiać, że łzy popłynęły jej z oczu.

133

- Co takiego? Czy ty to mówisz serio? Przecież to kompletna bzdura! Albo ten facet jest zboczony na punkcie ciężarnych kobiet, albo pragnie cię mimo twojej ciąży. Ale wierz mi, że kiedy tak na ciebie patrzy, to wcale nie chodzi mu o dziecko. Melissa zaczerwieniła się ze złości, ale nie podjęła dyskusji. Rzeczywiście coś ich silnie ku sobie ciągnęło, Melissa jednak nie mogła zapomnieć o swoim wieku. Dlatego trzymała się jeszcze dalej od Josha, a kiedy byli w domu, unikała go jak trędowatego. Wkrótce miała przestać pracować. Coraz bardziej martwiła się tym, czym, prócz myśli o dziecku, wypełni sobie puste dni.

S R

Gdy nadszedł wreszcie koniec jej ostatniego dnia pracy, koledzy i koleżanki zgromadzili się w jej pokoju, żeby się z nią pożegnać. Anna wręczyła jej paczkę, owiniętą w kolorowy papier.

Melissa drżącymi palcami rozpakowała pakunek. Wewnątrz byty dwie pary śpioszków, dwie koszulki, a w środku, owinięte nimi, leżało urządzenie pozwalające na odległość słyszeć, co dzieje się w łóżeczku. - Wiemy, że stale o wszystko się niepokoisz, więc postanowiliśmy dać ci coś pożytecznego. Będziesz mogła spokojnie wyjść od dziecka do kuchni czy do ogrodu - powiedziała Anna. - Naprawdę brak mi słów... - Melissie ze wzruszenia łzy stanęły w oczach. - Będę za wami tęskniła. - Zawsze możesz tu wrócić, a oprócz tego możesz przecież wpadać, kiedy zechcesz - oznajmiła impulsywnie Anna. - Dzieciaki lubią, kiedy im czytasz, a w braku lepszego zajęcia mogłabyś choćby pokłócić się z Simonem.

134

Melissa uściskała ją serdecznie. - Dziękuję wam za wszystko! - powiedziała i wyściskała wszystkich po kolei. Zaczęli się rozchodzić - jedni do domów, inni z powrotem do pracy. Wreszcie Melissa została sama i zaczęła przekładać swoje rzeczy z biurka do plastykowych toreb. Gdy opróżniała ostatnią szufladę, wszedł Josh. - Wszystko dobrze? - Będzie mi brakowało tego wszystkiego - odpowiedziała ze smutnym uśmiechem. - Nie wrócisz już do pracy? - spytał, siadając na krawędzi biurka.

S R

- Nie planowałam powrotu, ale teraz nie wiem. Muszę zobaczyć, jak sobie będę radziła z dzieckiem. - Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy: Ale ty pewnie masz już własne zdanie na ten temat? - To zależy od tego, ile czasu będę spędzał z dzieckiem - powiedział. - Chyba naprawdę nic nigdy nie powstrzyma cię od wygłaszania opinii - rzuciła z irytacją.

Westchnął i wstał z biurka.

- Uważam, że powinnaś robić to, co ci wyjdzie na dobre Jeśli będziesz miała problemy finansowe, ja się tym zajmę. Mam zamiar utrzymywać ciebie i dziecko. - To nie jest potrzebne. - Pozwól, że ja o tym zdecyduję. To moje dziecko... - Jeśli powiesz to jeszcze raz, zacznę wrzeszczeć! Z całej siły zatrzasnęła szufladę, wstała, zebrała swoje rzeczy i chciała wyjść, ale Josh zagrodził jej drogę.

135

- Przepraszam! - powiedziała rozwścieczonym tonem. Westchnął i usunął się na bok. Otworzyła drzwi i ujrzała kolejkę czekających na nią dzieci Pierwszy był Simon. - Chcieliśmy się z panią pożegnać - oznajmił zażenowanym tonem. Zrobiliśmy dla pani takie drobiazgi... Starsze dzieci zaczęły po kolei wręczać jej laurki, młodsze - swoje rysunki. Na koniec Simon podał jej nieforemną paczuszkę. - Daj - powiedział Josh i uwolnił ją od trzymanych w rękach rzeczy, by mogła rozpakować prezent od Simona. Był to mobil, ruchoma rzeźba wykonana z balsy, pomalowana i

S R

pociągnięta bezbarwnym lakierem. Simon zrobił go w ramach terapii zajęciowej.

Melissie łzy popłynęły po policzkach.

- Kochani... - szepnęła i głos jej się załamał.

- O rany, siostro, proszę nie płakać! - powiedział zaniepokojony Simon.

Melissa pociągnęła nosem i uśmiechnęła się. - Nie płaczę, naprawdę. To tylko katar. - Wytarła oczy chusteczką i znów się uśmiechnęła. - Dziękuję wam wszystkim. Uważajcie na siebie i bądźcie grzeczni dla nowej siostry. Nie dokuczajcie jej. Dobrze? Rozległy się gwizdy i okrzyki, oznaczające, że żadna siostra jej nie dorówna. Melissa pokręciła głową, zebrała swoje prezenty i wyszła w towarzystwie Josha, niosącego resztę jej rzeczy. - Simon zrobił dla mnie mobil! - mruknęła ze zdziwieniem. - Po tych wszystkich awanturach i kłótniach, jakie mieliśmy.

136

Josh roześmiał się. - Po awanturach? Rozpuściłaś go jak dziadowski bicz. Czas płynął szybko. Melissa ani się spostrzegła, kiedy nastał wtorek i trzeba było iść na zajęcia do szkoły rodzenia. Przez te kilka dni tak się przestawiła na bierny wypoczynek, że na zajęciach omal nie zasnęła na siedząco. Przed powrotem do domu poszła jeszcze na oddział dziecięcy. - Hurra! Siostra Shaw! - zawołał Simon, podjechał do niej pędem na swoim wózku, zakręcił się na nim w kółko i zatrzymał się w miejscu. Fajnie jest? - zapytał radośnie. - Bardzo fajnie. A u ciebie?

S R

- Nudzę się okropnie. Nie ma tu co robić. Lucien już poszedł do domu i nie ma nikogo w moim wieku.

- Więc jesteś jeszcze gorszy niż przedtem? - spytała z uśmiechem. - Żeby pani widziała tę nową siostrę! Jest okropna! - Słucham panią? - usłyszała za sobą.

Odwróciła się i zobaczyła wysoką, kościstą kobietę w stroju pielęgniarskim.

- Dzień dobry - powiedziała. - Jestem Melissa Shaw, pani przejęła oddział po mnie. Kobieta zmierzyła Melissę od stóp do głów, po czym spojrzała jej w oczy z wyraźną niechęcią. - Rozumiem. W czym mogę pomóc? - Dziękuję, wpadłam tylko zobaczyć się z dziećmi. - Zapewniam panią, że doskonale dajemy sobie radę.

137

- Ależ oczywiście, nie mam zamiaru się wtrącać... Tylko chciałam zobaczyć, jak mają się dzieci. - Ona tęskni za nami - wtrącił Simon. - Czyżby? - powiedziała lodowato herod-baba. - Rzeczywiście, tęsknię za nimi. To dobre dzieciaki. Zwłaszcza Simon bardzo mi pomagał. - Trudno mi w to uwierzyć. Na szczęście nie muszę zbyt długo użerać się z nimi. Wkrótce przychodzi tu osoba, która ma panią zastąpić. Ja zostałam tu skierowana tylko na tydzień, bo ona się rozchorowała. Pewnie na samą myśl, że musi tu pracować. Trzeba mieć końskie zdrowie, żeby wytrzymać z tą hałastrą.

S R

Z miną cierpiętnicy pokręciła głową, odwróciła się i odeszła. Zaskoczony Simon popatrzył na Melissę i zawołał: - To ona tu nie jest na stałe?! Hurra! To najlepsza rzecz, jaka mnie tu spotkała!

Melissa nie mogła powstrzymać serdecznego śmiechu. Już po kilku dniach uznała, że pobyt na urlopie macierzyńskim sprawia jej przyjemność. Była zmęczona pracą bardziej, niż sądziła, a teraz myślała niemal wyłącznie o dziecku. Niemal, bo myślała jeszcze o Joshu. Rzadko go widywała i prawie wcale z nim nie rozmawiała, ale co najmniej dwa razy w tygodniu robił jej zakupy i dostarczał je do kuchni, kategorycznie odmawiając przyjęcia pieniędzy. Ponadto pytał, czy nic jej nie dolega. Poza tym nie kontaktował się z nią w ogóle.

138

Trudno jej było się z tym pogodzić.. Czuła, że chętnie opowiadałaby mu, jak przebiegają zajęcia w szkole rodzenia albo co Jo powiedziała podczas ostatniego badania. Miała też ochotę kupić mu jakiś prezent pod choinkę. Ale co? Co należałoby dać człowiekowi, którego chce się wyrzucić ze swojego życia tuż po urodzeniu jego dziecka? Buty do biegania? W końcu kupiła mu rękawiczki, bo spostrzegła, że nie ma żadnych i zawsze, gdy do niej przychodzi, zaciera ręce i narzeka na chłód. Były zrobione z delikatnej skóry, okropnie drogie, ale doszła do wniosku, że Josh chyba nie zorientuje się w ich cenie i prezent ten nie wprawi go w zakłopotanie. Kupiła też dla jego rodziców ręcznie robione belgijskie

S R

czekoladki oraz trochę drobiazgów dla dzieci jego rodzeństwa. Wprawdzie zdecydowała się pojechać na święta do jego rodziców, ale nie była pewna, czy zaproszenie jest nadal aktualne. Od owego wieczoru, kiedy to doszło między nimi do ostrej wymiany słów, rzadko się do siebie odzywali. Bardzo brakowało jej tych dawnych, swobodnych spotkań.

Trzy dni przed Wigilią Melissa zabrała się wieczorem do tapetowania pokoju dziecięcego. Wtedy nadjechał Josh. Zobaczyła przez okno światła jego samochodu, potem włączyła się lampa nad drzwiami, a po chwili Josh był przy niej. - Lisso, do cholery, dlaczego wchodzisz na drabinę, kiedy nikogo nie ma w domu? Wyjął jej z rąk mokrą płachtę tapety i kilkoma ruchami przy-kleił na właściwym miejscu. - Chciałam przygotować ten pokój.

139

- Widzę. Ale za tydzień będziesz rodzić. Nie możesz być taka niemądra. - Ktoś to musi zrobić. - Ale nie ty i nie teraz. - Ale ja chciałam zrobić to sama. To dla mnie ważne. - Nie ważniejsze niż dziecko - odpowiedział z nieodpartą logiką. Zeszła z drabiny i korzystając z tego, że był do niej zwrócony plecami, pokazała mu język. Josh zobaczył to w szybie okiennej. - Co za impertynencja! - powiedział. - Mama pyta, czy przyjedziesz na święta - dodał po chwili, zabierając się do smarowania klejem następnego pasa tapety.

S R

- Czy dalej będę tam mile widziana? - spytała, patrząc na niego uważnie. - Oczywiście, czemu nie? - Bo mnie unikasz.

- Wybacz, ale chyba unikamy się wzajemnie. Przez chwilę patrzyli na siebie, po czym Josh odwrócił się i przykleił do ściany pas tapety. - Zaparzę herbatę - powiedziała i poszła do kuchni. Gdy wróciła, tapetowanie dobiegało końca. Została jeszcze tylko ściana z oknem i kaloryferem. Josh zrobił przerwę na herbatę, po czym wrócił do pracy, a Melissa zeszła zrobić kolację. Prawdę mówiąc była zadowolona, że Josh ją wyręczył. Bolały ją plecy i nogi, a przyklejanie tapet u dołu szło ciężko, bo trudno było jej się schylać. Poza tym on robi to lepiej niż ona.

140

Przy kolacji spytała o Simona. - Myślę, że wszystko w porządku. Znalazł sobie nowego kolegę, trzynastolatka. Chłopak zeskoczył z płotu i połamał nogi w kostkach. Też będzie leżał tygodniami. Miał już dwa przeszczepy kostne, ale wciąż nie jest dobrze. Za to u Simona chyba wreszcie kość piszczelowa zaczyna się zrastać, więc jeśli nie stanie się nic nieprzewidzianego, wkrótce będzie mógł pójść do domu. Leży już u nas bardzo długo, prawda? - Ponad sześć miesięcy. Przywieźli go w bardzo złym stanie. Bałam się, że amputują mu nogę. - Nick Davidson poważnie o tym myślał. W październiku już prawie był gotów na zabieg, ale postanowił dać chłopcu jeszcze jedną szansę.

S R

Noga nigdy nie będzie w pełni sprawna, ale na pewno będzie lepsza niż proteza.

Uśmiechnęli się do siebie po raz pierwszy od długiego czasu. Melissa szybko odwróciła wzrok.

- Jest jeszcze coś nowego? - spytała.

- Tak, jeszcze jeden przypadek ortopedyczny. Niedawno trafił do nas chłopiec, młodszy od poprzedniego, który spadł z drzewa i złamał sobie kark. Miał ogromne szczęście, bo przy złamaniu nie nastąpiło przemieszczenie. Dlatego wolimy trzymać go u nas w kołnierzu ortopedycznym, niż narażać na wstrząsy podczas podróży do specjalistycznego szpitala. Chłopak jest bardzo cichy i zamknięty w sobie. Pewnie się martwi, czy z tego wyjdzie. Może pokaz sztuczek magicznych rozweseli go trochę.

141

Josh przygotowywał pokaz na pierwszy dzień świąt. Melissa postanowiła wybrać się z nim, żeby przy okazji spotkać się ze wszystkimi dziećmi. Oczywiście, jeśli do tego czasu nie urodzi. Następnego dnia Josh przyniósł choinkę, komplet lampek i masę różnych świecidełek. - Ale ja nie potrzebuję choinki - zaprotestowała. - Nonsens. Dziecko musi mieć choinkę. Melissa roześmiała się. - Zabawny jesteś. Przecież dziecko będzie miało dopiero tydzień. - Moje dziecko będzie nad wiek rozwinięte - odparł tonem wykluczającym sprzeciw, po czym ustawił choinkę w kącie i zaczął na niej rozwieszać ozdoby.

S R

Choinka była bardzo ładna. Melissa od lat nie miała prawdziwych świąt, więc teraz mimo wszystko z przyjemnością usiadła i komenderowała:

- Trochę na lewo... Może wyżej? Dobrze. Nie, tam już jest czerwone... - i tak dalej.

Josh wykonywał jej polecenia z miną osoby ciężko doświadczanej przez los.

Potem poszedł, a ona skuliła się na kanapie i patrząc na choinkę, nie czuła się już tak samotna. Rano, w pierwszy dzień świąt, gdy Melissa zastanawiała się, którą z dość już sfatygowanych sukienek ciążowych włożyć, rozległo się pukanie do drzwi. Zeszła na dół w szlafroku, którego poły ledwo stykały się na brzuchu, otworzyła drzwi i zobaczyła Josha z ogromną paczką u stóp.

142

- Wesołych świąt - powiedział z niepewnym uśmiechem. Popatrzyła na niego, potem na pakunek, potem znowu na niego. - A cóż to takiego? - Rozpakuj, to zobaczysz. Wniosę to do środka, zanim całe ciepło ucieknie z domu. Przepchnął się z tajemniczą paczką przez drzwi i postawił ją koło choinki. - No, zaczynaj. Melissa rozerwała wielkie płachty papieru i zobaczyła wspaniałą, starą, wiszącą kołyskę. - Och, Josh! - wykrzyknęła. - To jest przepiękne! Gdzie to znalazłeś?

S R

- W sklepie ze starociami. Odnowiłem ją na farmie. Można ją unieruchomić, wciskając ten kołek. Była tam jeszcze kołyska na biegunach, ale pomyślałem, że ogon Cally'ego byłby w niebezpieczeństwie.

Melissa pogłaskała drewno, gładkie jak jedwab i ciepłe w dotyku. - Jest wspaniała. Och, Josh, bardzo ci dziękuję. Rzuciła mu się w ramiona i objęła go mocno. W tym momencie poczuła gwałtowny ruch dziecka. Oczy Josha rozjaśniły się, położył dłoń na jej brzuchu i powiedział: - Wesołych świąt, dzidziusiu. Melissa posmutniała i odsunęła się. - Ja też mam coś dla ciebie. Leży pod choinką. To nic wielkiego. Nie tak wspaniałe jak to. - Wskazała głową kołyskę. Podniósł spod choinki paczuszkę i zaczął ją ściskać i potrząsać jak dziecko. - Otwórz wreszcie - powiedziała.

143

Była pewna, że ujrzy na jego twarzy rozczarowanie, ale myliła się. - Rękawiczki! - wykrzyknął uradowany. - Skąd wiedziałaś?! Włożył je na ręce, dotknął policzkiem delikatnej skóry i uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem. - Są wspaniałe. Bardzo ci dziękuję. Objął ją lekko i pocałował w czoło. - Muszę dać ci czas na przygotowanie się do wyjazdu. Na którą będziesz gotowa? Znowu ogarnęły ją obawy o to, jak przyjmie ją jego rodzina. - Na którą chcesz. Tylko nie wiem, w co się ubrać. Mógł zlekceważyć jej rozterkę, ale nie zrobił tego, ponieważ chyba

S R

się domyślał, że Melissa chce wywrzeć na jego rodzinie dobre wrażenie. - Może w tę sukienkę w kwiaty? - Ciągle ją noszę.

- Bo czujesz się w niej dobrze, a czujesz się w niej dobrze dlatego, że ładnie w niej wyglądasz. Włóż ją. Zrób to dla mnie. I zostaw włosy rozpuszczone.

Posłuchała go i pomimo zaawansowanej ciąży poczuła się bardzo kobieca, i piękna... i śmiertelnie przestraszona. - Wszystko pójdzie dobrze - zapewnił ją. Jak zwykle miał rację. Jego krewni byli bardzo mili. Sprawili, że poczuła się u nich jak w domu. Ponadto, ku jej zakłopotaniu, obsypali ją prezentami. - O Boże, a ja nic dla was nie mam! - powiedziała nieszczęśliwym tonem, ale oni się roześmiali: - My nie jesteśmy w ciąży!

144

Wtedy Melissa z ulgą spostrzegła, że wszystkie prezenty opakowane są w papier zdobiony podobiznami niemowląt. Przeważnie były to pożyteczne drobiazgi, ale Hannah namalowała obraz do dziecięcego pokoju i ze śmiechem poinformowała, że kiedyś będzie wart majątek. Pani Lancaster zrobiła piękne, koronkowe zasłonki do odnowionej przez Josha kołyski. Melissa była tak wzruszona ich szczodrością i serdecznością, że Josh musiał jej pożyczyć chusteczkę. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nigdy nie płakałam - powiedziała Melissa. - Ciąża zmienia wszystkie kobiety w fontanny - oświadczył ojciec

S R

Josha sentencjonalnie. - Nie martw się, to ci przejdzie. Josh też otrzymał mnóstwo prezentów, bo zaraz po świętach miał urodziny. Na szczęście nikt nie dał mu rękawiczek i gdy wyszli na spacer, Melissa z przyjemnością stwierdziła, że włożył te, które dostał od niej. Był to bardzo miły dzień, zwłaszcza że nikt nie wspomniał o jej stanie cywilnym i o tym, że nie chce wyjść za mąż za Josha - z jednym wyjątkiem.

Wyjątkiem tym była Ellie. Gdy poszła na górę, by nakarmić i przewinąć swoją czteromiesięczną córeczkę, zabrała z sobą Melissę. - Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz wyjść za niego - powiedziała bez ogródek. - Widać, że go kochasz i wiem, że on kocha ciebie. Sprawiasz mu tym ból. Melissa nerwowo splotła palce. - Nie mogę... Masz rację, kocham go. Tylko nie wierzę w stałość jego uczuć. Co będzie, kiedy mnie zostawi?

145

Ellie popatrzyła na nią ze zdumieniem. - Zostawi? Josh? Nie bądź śmieszna. To najporządniejszy, najuczciwszy, najwierniejszy człowiek, jakiego znam, nie wyłączając mojego męża. Niemożliwe, żeby od ciebie odszedł. - Zobaczymy - powiedziała cicho Melissa. - Sprawdzasz go? - spytała Ellie oskarżycielskim tonem. - Nie, nie sprawdzam. Daję mu czas na rozmyślenie się, zanim któreś z nas zostanie zbyt boleśnie zranione. - On nie odejdzie - powiedziała Ellie. - Zobaczymy - powtórzyła Melissa i wróciła na dół. Wkrótce potem wyjechali, biorąc ze sobą Bellę, która miała

S R

uczestniczyć w pokazie magicznych sztuczek.

Melissa cale popołudnie odczuwała ból, słaby, ale dokuczliwy, i chciała zrezygnować z oglądania pokazu. Gdy Josh to usłyszał, zaprotestował:

- Musisz tam być! Dzieci by mi nie wybaczyły, gdybym cię nie przywiózł!

Ten argument ją przekonał.

Oddział pediatryczny był przewrócony do góry nogami. Dzieci, które mogły chodzić, rozsiadły się na korytarzu na krzesłach i poduszkach. Natomiast te, które nie mogły wstawać z łóżek, ulokowano tak,by niczego nie straciły z widowiska. Nie ruszano jedynie zbył chorych albo bardzo małych dzieci, nie będących w stanie zainteresować się pokazem. Melissa przywitała się serdecznie ze wszystkimi swoimi dawnymi pacjentami.

146

- Mam kołyskę dla dziecka - powiedziała Simonowi. - Powieszę nad nią twój mobil. A to zrobiłam dla ciebie na drutach. Powinno wejść na twoją chorą nogę. Wręczyła mu paczuszkę. Simon rozpakował ją i wyjął wielką, zieloną skarpetę z wyhaftowanym czerwoną nicią napisem: ŚWIETNY FACET. - Jasne, siostro! - zawołał Simon z radosnym uśmiechem i wciągnął skarpetę na gips. - Hej, Rocky, popatrz! Wyciągnął chorą nogę przed siebie, żeby wszyscy mogli podziwiać prezent, ale wkrótce zapadła cisza, bo pojawił się Josh, owinięty czarną peleryną. Za nim szła Bella.

S R

- Wesołych świąt! - krzyknął do dzieci.

- Wesołych świąt! - odkrzyknęły chórem. - Co? Nie słyszę!

Dzieci krzyknęły jeszcze głośniej. - Słucham?!

Dzieci wrzasnęły „wesołych świąt" na całe gardło, co go wreszcie usatysfakcjonowało.

- Zanim zaczniemy... A to co takiego? - powiedział i sięgnął do ucha, zza którego wydobył jajko, potem drugie, trzecie i dalsze, aż w końcu zapełnił nimi cały stojący przed nim stolik. - Może zrobimy omlet? spytał i porozbijał jajka, z których powypadały jedwabne chustki. Zrobił sztuczkę z supłami na chustkach, po czym obszedł stolik i natknął się na Bellę. Popatrzył na nią z zaskoczeniem.

147

- Na śmierć zapomniałem. Panie i panowie, dziewczynki i chłopcy, chciałbym wam przedstawić mojego królika Bellę. - To jest pies! - krzyknęło któreś z dzieci. - Ależ skąd, to jest królik. - Nieprawda, to pies! - Ależ królik. - Nie, to pies! - zaczęły wołać dzieci. Josh przyjrzał się Belli, wpatrzonej w niego z oddaniem. - Już wiem, zapytamy psa. Jedno szczeknięcie będzie oznaczało" tak", a dwa szczeknięcia „nie". Dobrze? Bella szczeknęła raz i wszystkie dzieci zaczęły się śmiać.

S R

- Czy jesteś królikiem? Bella szczeknęła jeden raz. - Czy jesteś psem? Bella szczeknęła dwa razy. - No i proszę. Sami słyszycie. Zapanował ogólny zgiełk. Melissie było niewygodnie i wstała, żeby rozprostować nogi. Siedziała z tyłu, za innymi, więc nie przeszkodziła nikomu. Weszła do jednej z sal. Leżał tam chłopiec z kołnierzem ortopedycznym. Był sam i miał bardzo smętną minę. To pewnie ten, o którym mówił Josh, pomyślała. - Dzień dobry - powiedziała. - Twoi rodzice poszli już do domu? - Tak. Musieli reszcie dzieci dać kolację i położyć je spać. Trudno. - Nie chcesz obejrzeć przedstawienia? - Nie mogę odwrócić głowy ani jej podnieść, więc i tak nic bym nie widział. Ale słychać, że tam jest wesoło. Melissie przyszło coś do głowy.

148

- Masz lustro zamocowane nad łóżkiem. Moglibyśmy je przechylić tak, żebyś wszystko widział. Spróbujemy? Zwolniła hamulce przy kółkach, otworzyła drzwi i zaczęła ciągnąć łóżko na korytarz. Zobaczyła to Anna, podbiegła i odsunąwszy Melissę na bok, wyciągnęła łóżko na korytarz. Następnie wspólnie tak ustawiły łóżko i lustro, by chłopiec widział wszystko, co robi Josh. Po chwili chłopak zaczął się śmiać i Anna spojrzała na niego ze zdumieniem. - Jesteś cudotwórczynią! On w ogóle nie pozwolił przywieźć się na pokaz, a teraz śmieje się po raz pierwszy, odkąd tu jest - powiedziała półgłosem do Melissy.

S R

Słysząc to, Melissa poczuła radość. Dobrze, że przemogła się i przyjechała do szpitala. Bolały ją plecy, ale nie miała ochoty usiąść. Zostawiwszy chłopca z Anną, zaczęła powoli spacerować po korytarzu. Ból stawał się coraz silniejszy. Pewnie wkrótce minie. Jedna ze ścian korytarza była szklana. Melissa oparła o nią czoło i przymknęła oczy. Szkło było przyjemnie chłodne. Melissa pomasowała bolące plecy. Jak długo jeszcze Josh będzie zajęty? Usłyszała oklaski i radosne okrzyki, a potem znajome kroki. Uniosła głowę. - Wszystko w porządku? Przestraszyłem się, kiedy odeszłaś. Co ci przyszło do głowy, żeby ciągnąć to łóżko? Popatrzyła na jego zatroskaną twarz i uśmiechnęła się łagodnie.

149

- Był taki samotny... A ja czuję się dobrze, tylko bolą mnie plecy i ta chorobowa tkanka, która nie chce się rozstąpić... Wszystko będzie dobrze. Ból już słabnie. Nagle powrócił. Towarzyszyło mu uczucie parcia. Melissie rozszerzyły się oczy. - Och! - wykrzyknęła półgłosem. - Czekaj tu! - zawołał Josh i pobiegł korytarzem. Za moment wrócił. - Wziąłem fotel Simona. Jedziemy na porodówkę.

S R 150

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Melissa nie poprosiła Josha, by asystował przy porodzie, wiec poszedł zadzwonić do rodziców, żeby przyjechali po Belle, która została na oddziale pediatrycznym i bawiła się z dziećmi pod czujnym nadzorem Simona, dbającego o nią jak matka o dziecko. Josh odprowadził mu wózek i powiedział, że z Melissa wszystko w porządku, po czym wrócił na oddział położniczy. Wchodząc usłyszał, że Melissa wykrzykuje jego imię. Jednym skokiem pokonał uchylone drzwi i wpadł do poczekalni.

S R

W recepcji stała pielęgniarka, którą znał z wizyt na oddziale. Chwycił ją za ramię i spytał:

- Gdzie jest Melissa Shaw?

- W sali porodowej, ale jeszcze nie urodziła. Wzywali pana? - Właściwie nie - odpowiedział. Sala porodowa, ale która? Są dwie... Otworzyły się drzwi i stanął w nich William Parry. - O, dobrze, że jesteś. Melissa prosi, żebyś przyszedł. - Czy wszystko w porządku? - Tak, nic jej nie jest, ale zaczyna rodzić. - O Boże! - Josh przemknął obok Williama i wpadł do sali. Melissa, w fartuchu rozpiętym na plecach, stała oparta o ścianę, pojękując z cicha. - Jestem, kochanie. Już dobrze, Lisso. - Wyciągnął ręce, żeby ją objąć. Oparła się o niego bezwładnie. Zaczął głaskać nagą skórę jej pleców, starając się dodać jej otuchy.

151

Jęk przeszedł w szloch, potem znowu krzyknęła. Lekarz już stał przy nich. - Teraz musi kucnąć. Podtrzymasz ją? - spytał. Josh potakująco kiwnął głową. - Powiedz mi jak - powiedział. Stosując się do wskazówek Williama, Melissa i Josh objęli się; on ujął ją pod ramionami i splótł dłonie na jej plecach, ona objęła go wokół szyi, po czym zwisła w przykucniętej pozycji, ze stopami szeroko rozstawionymi na podłodze. Josh podtrzymywał ją z całych sił i mimo bólu mięśni był szczęśliwy, że pomaga jej urodzić swojego syna... a może córkę... Jeszcze

S R

kilka chwil i będzie wiedział... Chociaż to właściwie obojętne... Melissa krzyknęła i Josh wzmocnił uścisk.

- Wszystko w porządku, kochanie, jestem przy tobie - szepnął jej do ucha. - Doskonale ci idzie.

- Oddychaj, Melisso... dobrze! Nic nie rób, daj mu wyjść... Wspaniale!

Położna podtrzymała dziecko, położyła je na materacu i pomogła Joshowi ułożyć Melissę. - To chłopiec - powiedziała i położyła noworodka na brzuchu matki, która z czułością dotknęła dłońmi jego delikatnej skóry. - Och, Josh - szepnęła i jej oczy napełniły się łzami. Josh klęczał przy niej i nie pojmował, czym sobie zasłużył na to cudowne maleństwo, przytulone do Melissy. Poczuł wilgoć na rzęsach i zamrugał powiekami, ale nie pomogło, więc pozwolił łzom płynąć i objąwszy Melissę, szepnął jej do ucha:

152

- Jesteś wspaniała. Wstał i odsunął się, by nie przeszkadzać położnej, która wkrótce podała mu syna, mówiąc: - Proszę, doktorze, pan jest pediatrą. Zbada go pan? Tego wymaga regulamin. Josh położył dziecko i zaczął je badać. Noworodek zaprotestował przy sprawdzianie stawów biodrowych. Josh szybko zawinął go w pieluszki i przytulił. - Przepraszam, synku, przepraszam - szepnął i pocałował mokre jeszcze włoski. Po chwili zbliżył się do Melissy i podał jej dziecko.

S R

- Twój syn - szepnął. - Wesołych świąt Melisso. Potem zszedł do samochodu i pojechał do rodziców. Gdy dotarł na miejsce, wszyscy byli w kuchni. Ojciec, który przed chwilą wrócił z Bellą, popatrzył na niego zdziwiony.

- Wszystko w porządku? - spytała matka z niepokojem. - To chłopiec - powiedział wzruszonym głosem i uściskał matkę. Ojciec podał mu chusteczkę, ktoś inny wsunął w rękę kieliszek koniaku i całe towarzystwo przeszło do salonu, gdzie Josh opowiedział im wszystko ze szczegółami. - On jest cudowny - zakończył i znowu łzy napłynęły mu do oczu. Ellie westchnęła z wyraźną irytacją. - Jaka ona jest głupia! Dlaczego nie chce za ciebie wyjść? - Ellie, nie wtrącaj się. Już dosyć narozrabiałaś - powiedział Mike. Ellie spuściła głowę.

153

- Chciałam jak najlepiej. Skąd mogłam wiedzieć, że ona mnie okłamuje? - Gdybyś się nie wtrącała... - Daj jej spokój, Mike, to nie jej wina - powiedział Josh. - Jadę do domu. Zostawiłem tam telefon komórkowy, a może będą chcieli do mnie zadzwonić. Wrócił do Holly Cottage i położył się spać w przyczepie, ale choć był zmęczony fizycznie i psychicznie, od nadmiaru wrażeń długo nie mógł usnąć. W drugi dzień świąt Josh miał dyżur i zdążył znaleźć tylko przywiędłe chryzantemy. Kupił także czekoladki i w pierwszej wolnej

S R

chwili podczas dyżuru poszedł na oddział położniczy. Wręczył Melissie prezenty i pocałował ją w policzek. - Jak się czujesz?

- Dobrze. Dziecko jest wspaniale. Popatrz.

Odsłonił noworodka i zafascynowany przyglądał się malutkim paluszkom rąk i nóg.

- Zawsze mają takie cieniutkie nóżki - powiedział. - Szybko urośnie. To prawdziwy żarłok. Niemal bez przerwy muszę go karmić. - To pewnie przeze mnie. Ja zawsze jestem głodny - rzekł Josh z uśmiechem. - Ma twoje oczy. - Naprawdę? - Dziecko miało oczy zamknięte, więc musiał uwierzyć jej na słowo. - Jak mu dasz na imię?

154

- Nie wiem. Myślałam, że to będzie dziewczynka. Masz jakieś propozycje? - Ja? - Przecież jesteś ojcem. - Coś wymyślę. Na pewno czujesz się dobrze? - Wspaniale. Wyobraź sobie, że nawet nie założyli mi szwów. Myślałam, że umrę, a teraz nic mi nie jest. - Simon cię pozdrawia. Simon powiedział jeszcze, że Josh powinien koniecznie ożenić się z Melissą, ale Josh dyplomatycznie to przemilczał. Teraz nie było sensu o tym wspominać. Będzie miała jeszcze wiele okazji, by się zgodzić, jeśli tylko zechce.

S R

Zapiszczał pager: to Josha wzywano na oddział. Pocałował Melissę w czoło i wyszedł.

Karetka przywiozła chłopca z podejrzeniem cukrzycowej kwasicy ketonowej. Nie był dotychczas leczony na cukrzycę, ale miał kwaśny oddech, nieustannie chciał pić, wymiotował, był odwodniony i senny. Zapewne świąteczne słodycze były bodźcem, który przyspieszył atak choroby. Josh przyjął go na oddział, pobrał krew do wszystkich niezbędnych analiz i podłączył kroplówkę z solą fizjologiczną. Test na glukozę wykazał bardzo wysokie stężenie cukru we krwi, więc Josh zainstalował do kroplówki pompę insulinową, by zapewnić stały dopływ insuliny do krwi i sprowadzić stężenie glukozy do bezpiecznego poziomu.

155

Pacjent wciąż wymiotował, więc wprowadzono mu zgłębnik nosowo-żołądkowy i opróżniono żołądek. Gdy nudności ustały i chłopak mógł trochę odpocząć, Josh poszedł porozmawiać z jego rodzicami. - Musimy mu prześwietlić klatkę piersiową, żeby sprawdzić, czy nie ma infekcji. Ponadto zrobimy posiew krwi i moczu, żeby ustalić, czy tam nie kryje się źródło zakażenia, bo czasem objawy podobne do cukrzycowych występują u dzieci chorych na coś innego. - Więc możliwe, że to nie jest cukrzyca? - Może tak, może nie. Trzeba go szczegółowo przebadać, zanim będzie można postawić diagnozę. Na razie nic mu nie grozi, ale przez najbliższe kilka dni czy nawet tygodni musi być pod stałą obserwacją. Ze

S R

względu na samopoczucie dziecka powinni państwo spędzać z nim możliwie dużo czasu. Mamy w szpitalu miejsca do spania dla rodziców, więc nie muszą państwo wracać na noc do domu.

- To dobrze - powiedziała matka chłopca. - Wiem, że jest w dobrych rękach, ale gdybym była daleko od niego, martwiłabym się bardzo, a on jest jeszcze mały. - Rozpłakała się.

- Nie płacz, nic mu nie będzie - powiedział jej mąż i objął ją ramieniem, Josh po raz pierwszy naprawdę zdał sobie sprawę z tego, co to znaczy mieć dziecko; dziecko to wspaniały dar od losu, a równocześnie przytłaczająca odpowiedzialność. Jak Melissa mogłaby samotnie udźwignąć ten ciężar? Melissa rzadko widywała Josha. Gdyby nie to, w szpitalu byłoby bardzo przyjemnie. Zaglądał do niej, ilekroć wzywano go na oddział położniczy, ale przeważnie były to bardzo krótkie odwiedziny. Wszyscy

156

chcieli mieć w tym okresie urlop, więc Josh brał zastępstwa, żeby mieć czas później, gdy Melissa wyjdzie ze szpitala. Chociaż cieszyła ją wizja przyszłych dni, teraz czuła się opuszczona. Po sześciu dniach wróciła do domu z dzieckiem, które nadal nie miało imienia. Płakało bardzo rzadko i karmienie przebiegało prawidłowo do ósmego dnia, gdy ktoś przyniósł jej winogrona, a ona nieopatrznie je zjadła. Wtedy dostało kolki i płakało bez ustanku. Melissa spacerowała z dzieckiem po pokoju, nie wiedząc, jak mu pomóc. Wtedy wszedł Josh i wziął syna z jej rąk. - Ubierz się i idź na spacer - powiedział. - Musisz choć trochę odpocząć.

S R

- Nie jestem zmęczona - zaprotestowała, ale nie dał się przekonać. - Jestem pediatrą. Umiem radzić sobie z dzieckiem płaczącym z powodu kolki. Uciekaj.

Poszła więc i nagle uzmysłowiła sobie, jak bardzo jest znużona. Spacer w słoneczny, styczniowy dzień bardzo poprawił jej nastrój. Wróciwszy do domu, usłyszała ze zdziwieniem, że dziecko nie płacze. Cicho weszła do pokoju i zobaczyła Josha, który zdjął koszulę i tulił do nagiej piersi syna, rozebranego do pieluszki. Duża dłoń Josha przykrywała plecy maleństwa, dając mu ciepło. Rączki i nóżki dziecka zwisały swobodnie i huśtały się w rytm kroków. Niemowlę było wyczerpane płaczem i Josh spacerował powoli, pozwalając mu wypocząć. Melissa skuliła się w fotelu i patrzyła, jak Josh tuli syna do serca i przy każdym jego poruszeniu przemawia do niego cichym, łagodnym głosem.

157

W końcu ułożył dziecko w kołysce i zaczął je lekko kołysać. Niemowlę leżało spokojnie. - Chyba już będzie dobrze. Miał pełną pieluchę. - Och, przepraszam, powinnam tu być... Josh uśmiechnął się. - To również mój syn. Dlaczego ty masz mieć wszystkie przyjemności? Odwróciła wzrok. Spojrzał na nią tak czule... Dlaczego nie wyjdzie wreszcie za niego, żeby mieć to już za sobą? Bo on od niej odejdzie. To jasne, - Wymyśliłeś już imię? - spytała, żeby zmienić temat rozmowy.

S R

- Tak. Co powiesz na Benedykta? To znaczy „błogosławiony". Urodził się w pierwszy dzień świąt, a to musi coś oznaczać - powiedział ze wzruszeniem.

Melissa kiwnęła głową. Nie mogła wydobyć głosu. Josh kołysał dziecko coraz słabiej, wreszcie wstał. - Już wszystko dobrze.

- Dziękuje, że zająłeś się nim i pozwoliłeś mi odpocząć. Bardzo tego potrzebowałam. Podniosła się z fotela i wręczyła Joshowi torbę z resztą winogron. - Zabierz je. Nie będę ich więcej jadła. Nie wiedziałam, że mu szkodzą. - Wiesz, gdzie mnie szukać w razie czego - powiedział. Wziął od niej winogrona i wyszedł. Melissa podeszła do kołyski i spojrzała na ich syna, Benedykta, po czym powiedziała na głos:

158

- Benedykt. Ben. Ładne imię. Josh wyrównywał łopatą krawędź trawnika. W pewnym momencie przerwał na chwilę, podniósł głowę i spojrzał w okno. Melissa siedziała na kanapie i karmiła Bena. Była piękna. Dziecko ssało, a ona pochylała nad nim głowę. Włosy spływały jej na ramiona złocistym deszczem. Josh poczuł ból, który przez ostatnie cztery tygodnie, odkąd przyszedł na świat jego syn, coraz częściej przepełniał mu serce. Co ty tu robisz, Lancaster? - spytał samego siebie. Leżysz pod jej progiem jak niewolnik, strzegąc przed rzeczywistymi i urojonymi niebezpieczeństwami! Uśmiechnął się gorzko. Chyba masz źle w głowie. Ona cię wcale nie potrzebuje! Ma już, co chciała, więc daj jej spokój i zabieraj się stąd.

S R

Dokończył pracę, odniósł łopatę do szopy, obszedł wokół dom, wszedł do środka frontowymi drzwiami i zadzwonił do ojca. - Mógłbyś mi pożyczyć range-rovera? - spytał. - Oczywiście. Na kiedy go potrzebujesz? Właśnie wybieram się do miasta. Może ci go przyprowadzić?

- Mógłbyś? To świetnie. Dziękuję.

Ojciec o nic nie pytał. Josh był mu wdzięczny; nie miał ochoty z nikim rozmawiać o swoich problemach. Poszedł do przyczepy i spakował rzeczy, opróżnił zbiornik z wodą, zakręcił butlę z gazem. Kiedy ojciec przyjechał, zamienili się samochodami. Ojciec nic nie powiedział; jedno spojrzenie na syna powiedziało mu wszystko. Poklepał go tylko po ramieniu i pojechał.

159

Josh cofnął auto i zamocował do niego przyczepę, podłączył światła, złożył podpory. Została jeszcze jedna rzecz, z którą zwlekał do samego końca. Melissa stała w oknie i obserwowała go z nieruchomą twarzą i ściśniętym gardłem. Gdy skierował się do domu, podeszła i otworzyła drzwi. - Muszę wyjąć z kontaktu przedłużacz. - Odchodzisz. - Już mnie nie potrzebujesz. Dajecie sobie radę sami. Już czas, żeby każde z nas zaczęło żyć swoim życiem. Wyciągnął przedłużacz przez okienko i zamknął je, a potem znowu zwrócił się do niej:

S R

- Będę tu wpadać, żeby sprawdzić, czy czegoś nie potrzebujesz, no i żeby widywać Bena. - Zawahał się, jakby coś chciał jeszcze powiedzieć, ale potem bez słowa wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Widziała przez okno, jak chowa przedłużacz, wsiada do samochodu, zapina pas, uruchamia silnik, macha jej ręką na pożegnanie. Nagle uczuła, że nie jest w stanie tego wytrzymać. - Nie! Josh, nie! - zawołała. Pobiegła do drzwi i otworzyła je jednym szarpnięciem. Przyczepa właśnie ruszała z miejsca. - Josh, czekaj! - krzyczała ze łzami w oczach i pobiegła za odjeżdżającym pojazdem. - Josh! Zatrzymał samochód i wysiadł zaniepokojony. - Co się stało?

160

- Zostań - powiedziała błagalnie. - Proszę cię, zostań... Zamknął oczy. - Nie mogę, Lisso. Łzy płynęły jej z oczu strumieniem. - Wiedziałam, że odejdziesz, ale nie wiedziałam, że to mnie tak zaboli. Ujął ją za ramiona. - Nic ci nie będzie, dasz sobie radę. Już mnie nie potrzebujesz. - Potrzebuję, zawszę cię potrzebowałam. Nie chciałam cię pokochać, bo bałam się, że odejdziesz... - Przytuliła się do niego i kurczowo chwyciła dłońmi jego ubranie. - Nie odchodź, Josh, proszę, nie odchodź! Kocham cię! - Lisso!

S R

Objął ją i przytulił. Odnalazł wargami jej usta i zaczął całować ją tak mocno, jakby od tego zależało jego życie.

Potem wziął ją na ręce, przeniósł przez próg i zamknął drzwi nogą. - Gdzie Ben? - spytał.

- W kołysce - odpowiedziała, ocierając łzy. - Śpi? - Tak. - To dobrze, bo idziemy do łóżka.

Przestraszyła się. Poród był łatwy, ale upłynęło od niego tak niewiele czasu! - Josh, myślę, że jeszcze za wcześnie... - Spróbuj raz nie myśleć. Zdaj się na uczucia. Delikatnie posadził ją na skraju łóżka, rozebrał się i pomógł jej zdjąć sukienkę.

161

- Josh, nie mogę... - Wiem - powiedział łagodnie. - Po prostu chcę się do ciebie przytulić. Proszę cię, Lisso. Ujął ją za ręce i pociągnął, by wstała, potem odchylił kołdrę, delikatnie pchnął ją na łóżko i położył się przy niej. W końcu objął ją i odetchnął. - Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo tęskniłem do chwili, kiedy będę cię mógł objąć? Patrzyłem, jak opiekujesz się Benem, jak jesteście z sobą coraz bliżej, a ja zawsze stałem z boku. Myślałem, że gdybyś chciała być ze mną, to byś mi powiedziała... Przerwał wzruszony. Melissa spojrzała na niego z zaskoczeniem.

S R

- Nie wiedziałam, że chcesz być z nami. W szpitalu, kiedy Ben się urodził, powiedziałeś „Twój syn", zostawiłeś mi go i poszedłeś. Myślałam, że cię nie obchodzimy.

- Musiałem wyjść. Myślałem, że zaraz się rozpłaczę, a nie chciałem wywierać na ciebie presji.

- A ja pomyślałam, że ci już na nas nie zależy - szepnęła. - Cały czas mi na was zależało, ale nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć, jak cię przekonać. Nie ufałaś mi, ale myślałem, że po pewnym czasie wszystko zrozumiesz, uwierzysz w moją szczerość i poprosisz mnie, żebym został. A ty nic takiego nie mówiłaś... Dzisiaj, kiedy zobaczyłem, jak karmisz Bena, poczułem, że już dłużej tego nie wytrzymam. - Och, Josh, tak mi przykro. Myślałam, że ci się znudziłam. Wyglądam teraz nie najlepiej, jestem od ciebie starsza, pewnie nie będę mogła mieć więcej dzieci... Nie ma żadnego powodu, żebyś ze mną został.

162

- Jesteś niemądra. Przecież ja cię kocham! Nie obchodzi mnie twój wygląd ani to, czy będziesz mogła jeszcze mieć dzieci. A z tym wiekiem to naprawdę przesadzasz. Przecież jesteś tylko o trzy lata starsza. - O cztery. - Trzy. Ja mam trzydzieści jeden lat, a ty trzydzieści cztery. Czyli o trzy. - Ale tylko do lipca. - To jeszcze tyle czasu - rzekł z czułym uśmiechem i pocałował ją. A poza tym, obojętne ile to lat, i tak cię kocham. To jedno się liczy. To i Ben. - Jeszcze nie zgłosiłam jego urodzin - powiedziała cicho. - Chciałam

S R

cię prosić, żebyśmy poszli razem i dali mu twoje nazwisko. Objął ją mocniej.

- A może by tak, żeby oszczędzić czasu, pobrać się i ochrzcić go w tym samym dniu?

Odchyliła głowę i popatrzyła mu w oczy: - Poważnie?

- Poważnie. Jeśli nie masz nic przeciwko temu. Uśmiechnęła się ze wzruszeniem. - Nie mam nic przeciwko temu. Ale musimy się spieszyć. Dzieci trzeba zgłaszać do sześciu tygodni od urodzenia, więc mamy jeszcze tylko dwa tygodnie. - Żaden problem. Nie mam zamiaru czekać ze ślubem. Jeszcze się rozmyślisz... Sięgnął do telefonu i wykręcił numer.

163

- Mamo, tu Josh. Gdy tata przyjedzie, mogłabyś mu powiedzieć, żeby wrócił i zabrał przyczepę? Teraz już mi nie będzie potrzebna. Melissa usłyszała glos dobiegający ze słuchawki. Matka Josha pytała go o coś. - Będę mieszkać z żoną i synem. Posłuchał chwilę i roześmiał się. - Nie, jeszcze nie. Właśnie dzwonię, żeby was zaprosić. Ile czasu zajmie ci zrobienie tortu weselnego? Znowu się roześmiał, pożegnał się z matką i odłożył słuchawkę, a potem objął Melissę. - Mamy szczęście. Tort już robi. Mama wiedziała, że się pobierzemy. - Skąd? Ja sama o tym nie wiedziałam. Dobrze, że nie sprawiliśmy jej zawodu.

S R

- To było niemożliwe. Ona mnie dobrze zna. Wie, że nigdy nie daję za wygraną, jeśli mi na czymś naprawdę zależy. - Ale chciałeś odejść!

- Z powrotem do szpitala. Nigdy nie udałoby ci się mnie pozbyć. Nie ma mowy. - Z powodu Bena. Uniósł się na łokciu. - Z powodu ciebie - oświadczył i spojrzał jej w oczy z taką miłością, że nie miała już cienia wątpliwości. - Przykro mi, kochana, ale nie uwolnisz się już ani od niego, ani ode mnie. - Może zdołam to jakoś wytrzymać - powiedziała, przytulając się do niego mocniej. W tym momencie Ben zaczął płakać. Melissa położyła rękę na ramieniu Josha.

164

- No, słyszysz? - Mhm... - Trzeba go nakarmić. - Mhm... - To go przynieś. - Dlaczego ja? Ja śpię. Ściągnęła z niego kołdrę i pchnęła go kolanem. - Rusz się, przecież to twój syn. Uśmiechnął się i pocałował ją. - Tak, on jest też moim synem - powiedział, wstał i zszedł na dół. Melissa usłyszała, jak mówi:

S R

- W porządku, synku. Tatuś już jest przy tobie. Uśmiechnęła się. Tatuś już jest. Jak to dobrze...

165