Chris Beckett - Ciemny Eden (tom 1) - Ciemny Eden

SAVE OFFLINE

CHRIS BECKETT

Ciemny Eden

Mo​jej ro​dzi​nie – Mag​gie, Pop​py, Dom i Nan​cy, z wy​ra​za​mi mi​ło​ści

1.

John Czer​wo​niuch

Łup, łup, łup! Sta​ry Ro​ger wa​lił ki​jem w pień na​szej gru​py, żeby nas obu​dzić i wy​go​nić z sza​ła​sów. – Wsta​wać, le​ni​we ob​rost​ki! Jak się nie po​śpie​szy​cie, to nie zdą​ży​my na ziąb i wszyst​kie ko​zły wró​cą z po​wro​tem do Ciem​na! Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ły wszyst​kie drze​wa do​oko​ła. Pom​po​wa​ły i pom​po​wa​ły spod zie​mi go​rą​cy sok. Hmmmmmm, ro​bił cały las. A od wzgórz Pe​ckham niósł się ło​mot sie​kier gru​py Nie​to​pe​rzy. Oni roz​po​czy​na​li wsta​nia parę go​dzin przed nami i już za​bra​li się za ści​na​nie ja​kie​goś drze​wa. – Coo? – ma​ru​dził ku​zyn Ger​ry, któ​ry spał ze mną w jed​nym sza​ła​sie. – Do​pie​ro co się po​ło​ży​łem! Jego młod​szy brat Jeff pod​parł się na łok​ciu. Nic nie po​wie​dział, ale ga​pił się wiel​ki​mi, cie​kaw​ski​mi ocza​mi, gdy Ger​ry i ja zrzu​ca​li​śmy skó​ry do spa​nia, owi​ja​li​śmy się pa​so​skó​ra​mi, ła​pa​li​śmy ple​co​skó​ry i dzi​dy. – No ru​szać dupy, le​niu​chy! – do​le​ciał nas zły, za​plu​wa​ją​cy się głos Da​vi​da. – Wy​ła​zić, i to szyb​ko, za​nim was do​rwę. Ger​ry i ja wy​czoł​ga​li​śmy się z sza​ła​su. Nie​bo było szkla​no​czar​ne, nad nami Gwiezd​ny Wir, bia​ły jak lamp​ka bia​łu​cha tuż przed no​sem, a po​wie​trze chłod​ne chłod​ne, jak to w zią​bie, kie​dy mię​dzy nami i gwiaz​da​mi nie ma nic. Więk​szość do​ro​słych my​śli​wych już się ze​bra​ła, mie​li dzi​dy, strza​ły i łuki – Da​vid, Met, Sta​ry Ro​ger, Lucy Lu… Całą po​la​nę za​ście​lał gorz​ki dym, któ​ry roz​świe​tla​ły ognie i pło​ną​ce lam​po​drze​wa. Sta​ro​sta na​szej gru​py, Bel​la, i mama Ger​ry’ego, brzyd​ka, ale miła ciot​ka Sue, pie​kły na śnia​da​nie nie​to​pe​rze. Nie szły z nami, ale wsta​ły wcze​śniej, żeby wszyst​ko nam przy​go​to​wać. – No, je​ste​ście, skar​by – po​wie​dzia​ła Sue i dała nam obu po pół nie​to​pe​rza: jed​no skrzy​deł​ko, jed​na nóż​ka, jed​na ma​lut​ka po​marsz​czo​na rącz​ka. Błe! Nie​to​perz. Krzy​wi​li​śmy się z G er rym, prze​żu​wa​jąc gru​zło​wa​te mię​so. Było gorz​kie gorz​kie, cho​ciaż Sue osło​dzi​ła je pie​czo​nym drze​wo​sło​dem. Ale w wy​pra​wie ło​wiec​kiej wła​śnie o to cho​dzi​ło. Je​dli​śmy na śnia​da​nie nie​to​pe​rza, bo na​szej gru​pie nie uda​ło się zna​leźć nic lep​sze​go w le​sie wo​kół Ro​dzi​ny, więc te​raz trze​ba bę​dzie spró​bo​wać szczę​ścia da​lej, na wzgó​rzach Pe​ckham, gdzie weł​nia​ki scho​dzą z Śnież​ne​go Ciem​na pod​czas zią​-

bów. – Nie bę​dzie​my iść do nich Zim​ną Ścież​ką – po​wie​dział Ro​ger. – Pój​dzie​my na​oko​ło, Mał​pią Ścież​ką, i zej​dzie​my się z nimi nad drze​wa​mi. Trach! Da​vid wal​nął mnie w ty​łek tę​pym koń​cem swo​jej wiel​kiej dzi​dy i wy​buch​nął śmie​chem. – Wsta​je​my, wsta​je​my, John​ny! Spoj​rza​łem w jego pa​skud​ny nie​to​pysk – chy​ba naj​gor​szy w ca​łej Ro​dzi​nie. Wy​glą​dał, jak​by za​miast nosa miał jesz​cze jed​ne, po​strzę​pio​ne usta. Ale nie wie​dzia​łem, co od​po​wie​dzieć. On nie miał po​czu​cia hu​mo​ru. Wa​lił z ca​łej siły bez po​wo​du i za​śmie​wał się, jak z naj​lep​sze​go ka​wa​łu. Ale wła​śnie w tej chwi​li na po​la​nę wy​szła ban​da ob​rost​ków z gru​py Kol​cza​ków, z łu​ka​mi, dzi​da​mi. Prze​szli po wy​dep​ta​nej ścież​ce, któ​ra łą​czy​ła na​sze gru​py, a da​lej pro​wa​dzi​ła do Wiel​ko​sta​wu. – Ej tam, Czer​wo​ni uchy! – wo​ła​li. – Go​to​wi? Bel​la do​ga​da​ła się z ich sta​ro​stą, Liz, że tro​chę ich lu​dzi za​bie​rze się z nami i po​dzie​li​my się łu​pa​mi. Miesz​ka​li naj​bli​żej nas i mie​li te​raz ta​kie same wsta​nia i spa​nia jak my, więc ła​twiej było z nimi coś ro​bić (ła​twiej niż na przy​kład z gru​pą Lon​dyn, któ​ra ja​dła ko​la​cję, jak my wsta​wa​li​śmy). Za​uwa​ży​łem, że jest z nimi Tina: Tina Kol​czak, co przy​ci​na​ła so​bie wło​sy ostry​gą, żeby ster​cza​ły jak kol​ce. – To jak, go​to​wi?! – za​wo​ła​ła Bel​la. – Wszy​scy mają dzi​dy? Cie​płe ple​co​skó​ry? Świet​nie. No to idź​cie. Idź​cie, przy​nie​ście parę ko​złów i daj​cie nam tu spo​kój. Po​szli​śmy ścież​ką pro​wa​dzą​cą przez wiel​kie pole mi​go​czą​cych gwiaz​do​kwia​tów i we​szli​śmy na te​ren Nie​to​pe​rzy. Cała ban​da do​ro​słych i ob​rost​ków Nie​to​pe​rzy sta​ła na swo​jej po​la​nie i ło​mo​ta​ła sie​kie​ra​mi z czar​nosz​kła w ol​brzy​mie​go czer​wo​ni ucha w ró​żo​wym świe​tle jego kwia​tów. Prze​szli​śmy skra​jem po​la​ny do Pło​tu Ro​dzi​ny, od​cią​gnę​li​śmy ga​łę​zie z przej​ścia i wy​szli​śmy na otwar​ty las. Żad​nych sza​ła​sów i ognisk. Nic, tyl​ko świe​cą​ce drze​wa. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ły drze​wa. Hmmmmmm, ro​bił las. Szli​śmy przez całe wsta​nie w świe​tle drze​wo​lamp, rzu​ca​jąc się na wszyst​kie pta​ki, nie​to​pe​rze i owo​ce, ja​kie się na​wi​nę​ły, aż w koń​cu za​trzy​ma​li​śmy się, żeby od​po​cząć pod wiel​ką ska​łą zwa​ną Gulą Lawy. Sta​ry Ro​ger roz​dał każ​de​mu po gru​zło​wa​tym plac​ku zro​bio​nym ze zmie​lo​nych na​sion gwiaz​do​kwia​tów, że​by​śmy mie​li coś w brzu​chu, a po​tem sie​dli​śmy so​bie, ple​ca​mi do ska​ły, żeby nie mu​sieć uwa​żać na pod​kra​da​ją​ce się od tyłu lam​par​ty. Wo​kół ro​sło peł​no żół​ciu​chów, któ​rych w Ro​dzi​nie nie było za wie​le, była też masa żół​tych zwie​rząt zwa​nych skocz​ka​mi, któ​re wy​ska​ki​wa​ły z lasu na tyl​nych no​gach i za​ła​my​wa​ły czte​ry rącz​ki, pa​trzy​ły na nas wiel​ki​mi, pła​ski​mi ocza​mi i ro​bi​ły pip-pip-pip. Skocz​ki nie nada​wa​ły się do je​dze​nia ani na skó​ry, więc tyl​ko rzu​ca​li​śmy w nie ka​mie​nia​mi, żeby so​bie po​szły i dały nam spo​koj​nie spać. Kie​dy się zbu​dzi​li​śmy, na nie​bie da​lej świe​cił Gwiezd​ny Wir. Zje​dli​śmy po ka​wał​ku su​che​go plac​ka i po​szli​śmy da​lej, pod czer​wo​niu​cha​mi, bia​łu​cha​mi i kol​cza​ka​mi, do​oko​ła prze​la​ty​wa​ły mi​ga​ją​ce prze​lot​ki, ga​nia​ły za nimi nie​to​pe​rze, a drze​wa ro​bi​ły hmmmf, hmmmf, hmmmf, jak za​wsze, i zle​wa​ło się to w hmmmmmmm, któ​re było tłem ca​łe​go na​-

sze​go ży​cia. Po paru ki​lo​me​trach do​szli​śmy nad mały staw pe​łen świe​cą​cych fa​lo​ro​stów i wszyst​kie ob​rost​ki po​zdej​mo​wa​ły skó​ry i za​nur​ko​wa​ły do cie​płej wody po ja​dal​ne kra​by i ostry​gi. Wszy​scy chłop​cy pa​trzy​li na nur​ku​ją​cą Tinę Kol​czak, wszy​scy my​śle​li, jaka jest zgrab​na, ja​kie ma dłu​gie nogi i jaką gład​ką skó​rę – i jak bar​dzo chcie​li​by się z nią śli​zgnąć. Ale ona, jak tyl​ko się wy​nu​rzy​ła, pod​pły​nę​ła pro​sto do mnie i dała mi zdy​cha​ją​cą ostry​gę, jesz​cze świe​cą​cą ja​sno​ró​żo​wy​mi świa​teł​kiem. – Wiesz, John, co się mówi o ostry​gach, nie? – po​wie​dzia​ła. Na szy​ję Toma, ład​na ład​na była, naj​ład​niej​sza w ca​łej ro​dzi​nie. I do​brze do​brze o tym wie​dzia​ła. Po paru go​dzi​nach do​szli​śmy tam, gdzie z la​sów Okrą​głej Do​li​ny za​czy​na​ją się wzno​sić wzgó​rza Pe​ckham i za​czę​li​śmy na nie wcho​dzić Mał​pią Ścież​ką, któ​ra tak na​praw​dę nie była żad​ną ścież​ką» ale po pro​stu ta​kim przej​ściem mię​dzy drze​wa​mi, któ​re zna​my. Na wzgó​rzach da​lej ro​sły drze​wa – czer​wo​niu​chy, bia​łu​chy i go​rą​ce kol​cza​ki – a pod nimi mi​go​ta​ły gwiaz​do​kwia​ty, tak jak wszę​dzie w le​sie. Z ciem​no​ści, z lodu, spły​wa​ły stru​mie​nie, któ​re pły​nę​ły po​tem do Wiel​ko​sta​wu. Jesz​cze były zim​ne zim​ne, ale już ja​sne i peł​ne ży​cia. A po drze​wach ska​ka​ły małe stwo​ry zwa​ne mał​pa​mi. Małe, chu​de ciał​ka z sze​ścio​ma łap​ka​mi, każ​da za​koń​czo​na małą rącz​ką. Przy​stoj​niak Lis tra​fił jed​ną strza​łą i był z sie​bie za​do​wo​lo​ny za​do​wo​lo​ny, cho​ciaż mał​py to same ko​ści i żyły, może kęs mię​sa, ale ru​sza​ją się szyb​ko i trud​no w nie wce​lo​wać, bo na skó​rze mają te plam​ki, co mi​ga​ją, kie​dy prze​ska​ku​ją mię​dzy lam​po​kwia​ta​mi. Im wy​żej szli​śmy, tym zim​niej się ro​bi​ło. Gwiaz​do​kwia​ty znik​nę​ły, drze​wa ro​bi​ły się co​raz mniej​sze i mniej​sze, nie było już małp, od cza​su do cza​su mię​dzy drze​wa​mi prze​biegł ja​kiś drob​niak. A po​tem skoń​czy​ły się drze​wa i wy​szli​śmy na gołą zie​mię po​nad la​sem. Gdy tyl​ko wdra​pa​li​śmy się po​nad ko​ro​ny naj​wyż​szych drzew, mo​gli​śmy zo​ba​czyć przed sobą całą Okrą​głą Do​li​nę – cały zna​ny nam Eden, z ty​sią​ca​mi ty​sią​ca​mi lamp roz​cią​ga​ją​cych się od miej​sca gdzie sta​li​śmy, na wzgó​rzach Pe​ckham, aż po Ciem​ny cień Nie​bie​skich Gór po dru​giej stro​nie, Góry Ska​li​ste po le​wej, z ża​rzą​cym się czer​wo​no punk​tem Góry Snel​lin​sa po​środ​ku, aż po ciem​ność po pra​wej, czy​li Alpy. A nad tym wszyst​kim cały czas pa​li​ła się wiel​ka spi​ra​la Gwiezd​ne​go Wiru. Oczy​wi​ście, bez drzew, któ​rych pnie by grza​ły, a kwia​ty świe​ci​ły, było tu ciem​no ciem​no – le​d​wo moż​na było coś doj​rzeć w bla​sku gwiazd i świe​tle pa​da​ją​cym od skra​ju lasu – i zim​no zim​no, zwłasz​cza w sto​py. Ale my, ob​rost​ki, po​pi​sy​wa​li​śmy się, kto wej​dzie wy​żej w śnieg. Lód nie​mal pa​rzył, taki był zim​ny, więc więk​szość dzie​cia​ków wcho​dzi​ła na dzie​sięć dwa​na​ście kro​ków i z wrza​skiem zbie​ga​ła z po​wro​tem. Ja jed​nak za​bra​łem Ger​ry’ego na sam szczyt grzbie​tu, a po​tem, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na wrza​ski Sta​re​go Ro​ge​ra, że​by​śmy wra​ca​li, po​szli​śmy jesz​cze da​lej, na dru​gą stro​nę, tak że stra​ci​li​śmy z oczu resz​tę. – Już im po​ka​za​li​śmy, co, John? – po​wie​dział Ger​ry, dy​go​cząc. Mie​li​śmy na so​bie tyl​ko pa​so​skó​ry, koź​le skó​ry na ra​mio​nach, a sto​py pie​kły jak ob​dar​te. – Wró​ci​my do nich? Ku​zyn Ger​ry był le​d​wo o łon​czas młod​szy ode mnie – in​ny​mi sło​wy, jego tato śli​zgnął się z mamą mniej wię​cej kie​dy ja się uro​dzi​łem – i był bar​dzo do mnie przy​wią​za​ny, miał mnie za ko​goś wiel​kie​go, zro​bił​by wszyst​ko, o co bym go po​pro​sił. – Nie, po​cze​kaj jesz​cze mi​nut​kę. Mi​nut​kę. Bądź ci​cho i słu​chaj.

– Cze​go? – Ci​szy, de​bi​lu. Ani hmmmmmmm lasu, ani hmmmf, hmmmf, hmmmf pom​pu​ją​cych drzew, ani hum-humhum prze​la​tu​ją​cych w od​da​li gwiezd​ni​ków, ani trze​po​czą​cych i mi​go​czą​cych prze​lo​tek, ani szu​uuu nur​ku​ją​cych nie​to​pe​rzy. Żad​nych dźwię​ków, poza do​bie​ga​ją​cym ze wszyst​kich stron chlu​po​tem wody wy​pły​wa​ją​cej spod śnie​gu ty​sią​cem ma​łych stru​mycz​ków. I ciem​no ciem​no. Bez świa​tła drzew. Je​dy​ne świa​tło to Gwiezd​ny Wir. Le​d​wo wi​dzie​li​śmy wła​sne twa​rze. Sko​ja​rzy​ło mi się to z tą tak zwa​ną Zie​mią, z któ​rej przy​le​cie​li Tom​my i An​ge​la, daw​no temu, na sa​mym po​cząt​ku, ra​zem z Trze​ma To​wa​rzy​sza​mi, i gdzie któ​re​goś wsta​nia wszy​scy wró​ci​my, je​śli tyl​ko bę​dzie​my się trzy​mać na​sze​go miej​sca i bę​dzie​my do​brzy do​brzy do​brzy. Na Zie​mi nie było żad​nych lam​po​drzew, ani świe​cą​cych prze​lo​tek, ani kwia​tów, ale za to wiel​kie, wiel​kie świa​tło, któ​re​go my tu w ogó​le nie mamy. Świa​tło wiel​kiej gwiaz​dy. Tak ja​sne, że wy​pa​la​ło oczy, kie​dy się w nie dłu​żej ga​pi​ło. – Jak się sły​szy, co mó​wią o Zie​mi – po​wie​dzia​łem Ger​ry emu – to za​wsze wspo​mi​na​ją tę ol​brzy​mią, ja​sną gwiaz​dę, nie? I ja​kie pięk​ne świa​tło mu​sia​ła da​wać. Ale Zie​mia krę​ci​ła się w kół​ko, praw​da? Więc przez po​ło​wę cza​su była od​wró​co​na od tej gwiaz​dy, nie? Mu​sia​ło tam być ciem​no ciem​no, bez lam​po​drzew, bez ni​cze​go. Tyl​ko świa​tła, któ​re lu​dzie sami so​bie zro​bi​li. – John, o czym ty ga​dasz? – Ge​try za​szcze​kał zę​ba​mi. – Jak chcesz tyl​ko po​ga​dać, to cze​mu nie wró​ci​my? – My​śla​łem o tej ich ciem​no​ści. Na​zy​wa​li to „noc”, tak? Przy​szło mi do gło​wy, że to, co my tu mamy w Śnież​nym Ciem​nie, oni na​zwa​li​by Nocą. – Hej-hej, John! – wo​łał Sta​ry Ro​ger z dru​giej stro​ny grzbie​tu. – Hej, Ger​ry! – Bał się, że za​mar​z​nie​my na śmierć, zgu​bi​my się, czy coś. – Le​piej wra​caj​my – po​wie​dział Ger​ry. – Niech się jesz​cze mi​nu​tę po​mar​twi. – Ale mi jest zim​no zim​no. – Mi​nut​kę tyl​ko. – Do​bra – zgo​dził się Ger​ry – mi​nut​kę i ko​niec. Głu​pol na​praw​dę od​li​czył to na swo​im pul​sie, a po​tem rzu​cił się z po​wro​tem. We​szli​śmy na szczyt. Ger​ry po​biegł pro​sto do resz​ty lu​dzi, ja jed​nak po​sta​łem tam jesz​cze przez chwi​lę, tro​chę, żeby po​ka​zać, że mam swój ro​zum i nie mu​szę le​cieć w ob​ję​cia Sta​re​go Ro​ge​ra ani ni​ko​go in​ne​go, a tro​chę, żeby przyj​rzeć się, jak wszyst​ko stąd wy​glą​da: świe​cą​cy las, oto​czo​ny ze​wsząd ciem​no​ścią, a nad nim ja​sne ja​sne gwiaz​dy. To w dole, to nasz dom, po​my​śla​łem, nasz cały świat. Dziw​nie było pa​trzeć na nie​go z ze​wnątrz. Choć ten ja​sny las, cią​gną​cy się w dole, z jed​nej stro​ny wy​da​wał się wiel​ki wiel​ki, to z dru​giej był mały mały, świe​tli​sty ką​cik przy​kry​ty od góry gwiaz​da​mi i ogra​ni​czo​ny ze wszyst​kich stron ciem​ny​mi gó​ra​mi. Kie​dy ze​szli​śmy, Ger​ry zro​bił wiel​kie halo ze swo​ich zmar​z​nię​tych stóp, pro​sił lu​dzi, żeby je po​ma​ca​li, roz​tar​li, bła​gał, żeby po​nie​śli go na ple​cach, póki się nie roz​grze​je, no i w ogó​le ska​kał wo​kół nich i la​tał jak głu​pek. To wła​śnie był jego spo​sób na lu​dzi. Mó​wił: „Je​stem tyl​ko głup​kiem, ni​ko​mu nic nie zro​bię”. Ja tak nie mia​łem. Ja mó​wi​łem: „Nie je​-

stem głup​kiem, o nie, i nie myśl, że ci nie od​dam”. Uda​wa​łem, że w ogó​le nie czu​ję zim​na w sto​pach. Zresz​tą, tak mi zdrę​twia​ły, że na​praw​dę nic nie czu​łem. Za​uwa​ży​łem, że Tina przy​pa​tru​je mi się z uśmie​chem. Uśmiech​ną​łem się też. Po​szli​śmy da​lej, tuż po​ni​żej li​nii śnie​gu, tuż po​wy​żej lasu, gdzie było jesz​cze tro​chę świa​tła od drzew. Sta​ry Ro​ger stę​kał i kwę​kał, jak to ob​rost​ki nie mają nic a nic sza​cun​ku, nie to co kie​dyś. – Sta​ry głu​pek się bał, że bę​dzie mu​siał wró​cić do ro​dzi​ny i po​wie​dzieć wa​szym ma​mom, że was zgu​bił – po​wie​dzia​ła Tina. – My​ślał, ja​kie bę​dzie miał kło​po​ty. Nie by​ło​by już śli​zgan​ka dla Sta​re​go Ro​ge​ra. – Tak jak​by te​raz było – po​wie​dział ciem​no​oki Lis. Mama po​wie​dzia​ła mi kie​dyś, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi, że naj​pew​niej jest moim oj​cem. (Ale z ko​lei in​nym ra​zem mó​wi​ła, że to Sta​ry Ro​ger – wi​docz​nie kie​dyś nie był ta​kim głup​kiem jak te​raz – albo ja​kiś ład​ny ob​ro​stek z Lon​dy​nu. Ża​ło​wa​łem, że nie wiem, ale wła​ści​wie więk​szość lu​dzi nie mia​ła po​ję​cia, kto jest ich oj​cem). Do​tar​li​śmy do Zim​nej Ścież​ki, któ​ra bie​gła w dół obok stru​mie​nia wody z roz​ta​pia​ją​ce​go się wiel​kie​go lo​dow​ca. Wy​dep​ta​ły ją weł​nia​ki, a my pod​kra​dli​śmy się do niej te​raz, na wy​pa​dek gdy​by parę się tra​fi​ło. Nie było jed​nak żad​ne​go, za to masa świe​żych koź​lich śla​dów scho​dzą​cych ze śnie​gu na błot​ni​stą zie​mię obok stru​mie​nia, a po​tem do lasu w dole. Ze​szły na ziąb z miej​sca, gdzie nor​mal​nie żyły, prze​ry​wa​jąc to, co nor​mal​nie tam ro​bi​ły. – Kie​dyś wi​dzia​łem duże duże sta​do, do​kład​nie w tym miej​scu – mó​wił Ro​ger. – Ze​szły ścież​ką z lo​dow​ca. Dzie​sięć pięt​na​ście łon temu. Dzie​sięć dwa​na​ście ich było, szły je​den za dru​gim ze Śnież​ne​go Ciem​na i po​tem… W tym mo​men​cie prze​sta​łem słu​chać. Pod​nio​słem wzrok na Śnież​ne Ciem​no, kie​dy ga​dał, i za​czą​łem się za​sta​na​wiać. Nic nie było o nim wia​do​mo, tyl​ko że wy​so​ko wy​so​ko, ciem​no ciem​no i zim​no zim​no zim​no, i że tam jest źró​dło wszyst​kich stru​mie​ni i wiel​kich lo​dow​ców i że ota​cza cały nasz świat. Na​gle wy​so​ko na nie​bie zo​ba​czy​łem świa​teł​ko: małą, da​le​ką, bla​dą plam​kę uno​szą​cą się w ciem​no​ści. – E, pa​trz​cie! Tam! Nor​mal​nie, jak coś wi​dzisz, i nie wiesz co to, to po se​kun​dzie dwóch już wiesz, albo się cho​ciaż do​my​ślasz. Ale tu​taj w ogó​le nie by​łem w sta​nie, po pro​stu nie mia​łem po​ję​cia, co to może być. No bo na nie​bie jest jed​no źró​dło świa​tła – Gwiezd​ny Wir. Inne są na zie​mi – żywe stwo​rze​nia, drze​wa, ro​śli​ny, zwie​rzę​ta i ognie, któ​re sami pa​li​my. Ale po​mię​dzy nie​bem a zie​mią wi​dzia​łem w ży​ciu tyl​ko żar wul​ka​nów jak Góra Snel​lin​sa. Czer​wo​ny czer​wo​ny jak ogień, nie bla​dy i bia​ły. Głu​pio to brzmi, ale przez chwi​lę my​śla​łem tyl​ko o tym, że to Lon Do​wnik, taka la​ta​ją​ca łód​ka ze świa​tła​mi, jak ta, któ​rą An​ge​la, Tom​my i Trzej To​wa​rzy​sze przy​le​cie​li na Eden ze stat​ku Bun​tow​nik. No cóż, cią​gle nam po​wta​rza​li, że to się kie​dyś sta​nie. Trzej To​wa​rzy​sze wró​ci​li na Zie​mię po po​moc. Wia​do​mo było, że coś mu​sia​ło się stać, bo lu​dzie z Zie​mi po​win​ni przy​le​cieć już daw​no, ale mie​li ze sobą ta​kie coś, co się na​zy​wa​ło Ra​dy​jo, mo​gli tym wo​łać przez całe nie​bo, i ta​kie coś zwa​ne Kom​pu​te​rem, co umia​ło róż​ne rze​czy za​pa​mię​ty​wać. Przyj​dzie ta​kie wsta​nie, kie​dy znaj​dą Bun​tow​ni​ka albo usły​szą Ra​dy​jo, zbu​du​ją nowy sta​-

tek i przy​le​cą po nas, przez Gwiezd​ny Wir, przez Dziu​rę w Nie​bie, i za​bio​rą nas z po​wro​tem w ja​sne świa​tło tej wiel​kiej wiel​kiej gwiaz​dy. I przez jed​ną peł​ną stra​chu i na​dziei chwi​lę my​śla​łem, że to się wresz​cie dzie​je. Na​gle ode​zwał się Ro​ger. – No ta – po​wie​dział. – To one. To weł​nia​ki, jak nic. – Weł​nia​ki? Ja​sne, że tak! Te​raz było to dla mnie oczy​wi​ste. To bla​de świa​teł​ko w ogó​le nie było na nie​bie, ale wy​so​ko w gó​rach, w Śnież​nym Ciem​nie i to były po pro​stu weł​nia​ki. Na na​zwy Mi​cha​ela, całe szczę​ście, że nie po​wie​dzia​łem tego na głos. Mie​li​śmy szu​kać wła​śnie weł​nia​ków, ni​cze​go in​ne​go, a ja je, kur​na, wzią​łem za lu​dzi z Zie​mi! Głu​pio mi się zro​bi​ło, ale też smut​no smut​no, bo przez parę chwil na​praw​dę my​śla​łem, że przy​szedł czas i wresz​cie wró​ci​my w to miej​sce peł​ne lu​dzi i świa​tła, tam, gdzie zna​ją od​po​wie​dzi na wszyst​kie trud​ne trud​ne py​ta​nia i wi​dzą rze​czy, któ​rych my nie do​strze​ga​my jak ci ślep​cy… Ale nie, wca​le nie. Nic się nie zmie​ni​ło. Da​lej mamy tyl​ko Eden i sie​bie na​wza​jem, pię​ciu​set lu​dzi na cały świat, zbi​tych w kup​kę, z czar​nosz​kla​ny​mi dzi​da​mi, łód​ka​mi z pni i sza​ła​sa​mi z kory. Roz​cza​ro​wu​ją​ce to było. I smut​ne smut​ne. Ale to nie​sa​mo​wi​te, że te góry tam są aż tak wy​so​kie. Ro​zu​mie​cie, na​wet z dołu, z Ro​dzi​ny, było wi​dać ich cie​nie na tle gwiazd, wia​do​mo było, że są wiel​kie wiel​kie, ale sa​mych gór nie było wi​dać, tyl​ko dol​ną część, gdzie jesz​cze ro​sły drze​wa i było świa​tło – tak że wła​ści​wie nie wia​do​mo było, gdzie się koń​czą góry, a za​czy​na​ją chmu​ry nad nimi. Do​tąd cho​dzi​łem tyl​ko na te niż​sze wzgó​rza i wy​obra​ża​łem so​bie, że Śnież​ne Ciem​no za nimi jest może ze dwa trzy razy wyż​sze od szczy​tu, na któ​ry wleź​li​śmy z Ger​rym. Te​raz wi​dzia​łem, że jest wyż​sze dzie​sięć dwa​na​ście razy. I wła​śnie tam, na sa​mej gó​rze, tak wy​so​ko, w miej​scu tak od​le​głym od nas, że wy​da​wa​ło się jak sen, je​den za dru​gim szły so​bie weł​nia​ki, a ła​god​ne bia​łe lamp​ki na ich gło​wach roz​świe​tla​ły śnieg. Przez mo​ment, gdy prze​cho​dzi​ły, ja​rzył się bia​ło, po​tem sza​rzał i czer​niał z po​wro​tem. I choć weł​nia​ki były wiel​kie i wa​ży​ły dwa trzy razy tyle co czło​wiek, tam wy​so​ko, w ma​leń​kim krę​gu świa​tła, wy​da​wa​ły się ma​leń​kie jak mrów​ki. Rów​nie do​brze mo​gły być tymi ma​lut​ki​mi musz​ka​mi, co miesz​ka​ją u nie​to​pe​rzy za usza​mi. A mnie gdzieś z tyłu gło​wy po​ja​wi​ła się myśl, że na​praw​dę je​ste​śmy w sta​nie do​trzeć do in​nych świa​tów, że nie​ko​niecz​nie mu​szą być scho​wa​ne w Gwiezd​nym Wi​rze, albo za Dziu​rą w Nie​bie – mogą być tu, na Ede​nie, na zie​mi. W koń​cu weł​nia​ki tam cho​dzi​ły i stam​tąd wra​ca​ły. – Wte​dy, jak mó​wi​łem, było ich dwa​na​ście trzy​na​ście – po​wie​dział Sta​ry Ro​ger. – Ze​szły tędy i zdą​ży​li​śmy czte​ry zro​bić, za​nim resz​ta ucie​kła z po​wro​tem na górę. Nie dało się ich tam go​nić. Ko​ja​rzy​cie sta​re​go Jef​fo Lon​dy​na, tego z jed​ną nogą, co robi te ło​dzie? No, wte​dy jesz​cze miał dwie nogi, tro​chę za bar​dzo się na​krę​cił i po​le​ciał za resz​tą, sied​mio​ma ośmio​ma ko​za​mi. I zgu​bił się na Ciem​nie. Cze​ka​li​śmy ile tyl​ko mo​gli​śmy, ale też za​czę​li​śmy mar​z​nąć. Ze​szli​śmy tro​chę w dół i jesz​cze po​cze​ka​li​śmy. Już nikt nie my​ślał, że wró​ci, już mie​li​śmy wra​cać do Ro​dzi​ny z ko​za​mi, ale on, cho​le​ra, wró​cił. Kuś​ty​kał w dół, z tymi ta​ki​mi bia​ły​mi opa​rze​nia​mi na no​dze i na pal​cach. Za​raz sczer​nia​ły – czar​ne opa​rze​nia, cho​ciaż cze​muś mówi się o nich „zgo​rzej”. Dla​te​go ma tyl​ko jed​ną nogę. Dru​gą trze​ba mu

było uciąć, od​pi​ło​wać czar​nosz​kla​nym no​żem. Na fiu​ta Har​ry’ego! Trze​ba było sły​szeć, jak się drze. Ale resz​ta, no, resz​ta się cie​szy​ła, że wra​ca z taką ilo​ścią mię​sa. I jak nas lu​bi​li, jak przy​szli​śmy, mó​wię wam. Śli​zgan​ko jed​no za dru​gim. Ja wam mó​wię. Wiem, że… – No star​czy, Ro​ger – prze​rwał Da​vid. Nie lu​bił jak lu​dzie się śmie​ją i żar​tu​ją o śli​zga​niach. – Do​bra, Ro​ger, to bar​dzo cie​ka​we, ale tam​to sta​do chy​ba nie idzie w dół, co? Sta​ry Ro​ger za​darł gło​wę na Śnież​ne Ciem​no i udał, że pa​trzy. Był już w ta​kim wie​ku, kie​dy za​czy​na się ślep​nąć – osiem​dzie​siąt łon​cza​sów czy coś. Nie przy​zna​wał się, że pra​wie nic nie wi​dzi, że​by​śmy nie zde​cy​do​wa​li, że ma już nie być na​szym głów​nym my​śli​wym – no i nie po​wi​nien nim być – więc nie po​wie​dział, że wi​dać tam tyl​ko mgłę. – No, nie, chy​ba… ten… z weł​nia​ka​mi to za​wsze cięż​ko po​wie​dzieć. Głu​po​ta, po​my​śla​łem, że ten sta​ruch ma nami do​wo​dzić. Na​szej gru​pie, ca​łej Ro​dzi​nie zresz​tą, za​czy​na​ło bra​ko​wać je​dze​nia. Jesz​cze nic strasz​ne​go, ale przez nie​któ​re wsta​nia wszy​scy cho​dzi​li tro​chę głod​ni. No i kogo wy​sy​ła​my, żeby do​wo​dził po​lo​wa​niem na weł​nia​ki? Śle​pe​go, sta​re​go dur​nia! – Idą w prze​ciw​ną stro​nę – stwier​dził zim​no Da​vid. – Le​piej zejdź​my i spró​buj​my do​paść te, co ze​szły wcze​śniej. – A skąd ty wiesz, że tam na gó​rze to nie te same, co ze​szły wcze​śniej? – za​py​tał Met. Wy​so​ki, po​tęż​ny chło​pak, ale nie za by​stry i nie za czę​sto się od​zy​wał. – Może już były na dole, a te​raz wra​ca​ją. – Po​patrz na śla​dy, Met – Da​vid dźgnął go w ra​mię. – Po​patrz, kur​na, na śla​dy. W dół idą, nie? Ani je​den nie idzie w górę. Po​patrz, Ein​ste​inie, w któ​rą stro​nę mają pal​ce. Wy​cho​dzi, że tro​chę ich jesz​cze na dole jest, nie? I ja mó​wię, że zo​sta​ną na dole, póki na nie​bie jest Gwiezd​ny Wir. – To może tu po​cze​ka​my, aż będą wra​cać? – za​py​tał Met. Głu​pi po​mysł. Ze skór mie​li​śmy tyl​ko pa​so​skó​ry, ta​kie prze​pa​ski i po koź​lej skó​rze na ra​mio​nach. Mar​z​li​śmy w bose sto​py. – Spryt​nie, jej, jak spryt​nie – po​wie​dział Da​vid i po​pa​trzył na Meta z tym swo​im uśmie​chem, co nie był na​praw​dę uśmie​chem, przez dziu​rę w twa​rzy świ​stał mu od​dech, przez te dru​gie usta, w miej​scu gdzie po​wi​nien mieć nos, cią​gle wy​glą​da​ją​ce na czer​wo​ne i bo​lą​ce. – Ty so​bie, Met, zo​sta​waj ile chcesz, ja tam na zgo​rzej nie mam ocho​ty. Za​wsze był ta​kim sar​ka​stycz​nym cha​mem. Ale to, i wa​le​nie lu​dzi koń​cem dzi​dy, to i tak było naj​bar​dziej przy​ja​ciel​skie z jego za​cho​wań. – Ktoś jesz​cze chce się od​mro​zić ra​zem z Mę​tem, to pro​szę bar​dzo – do​dał. – A resz​ta scho​dzi stąd tam, gdzie na​praw​dę są weł​nia​ki, ja​sne? Było zim​no zim​no, na​wet kie​dy się przy​tknę​ło ple​cy do drze​wa. Bo tu​taj ro​sły tyl​ko małe drze​wa, któ​re nie da​wa​ły tyle cie​pła, co wiel​kie czer​wo​niu​chy albo bia​łu​chy na dole w Do​li​nie. Ale z dru​giej stro​ny, po​my​śla​łem so​bie, Met wca​le tak głu​pio nie my​ślał. Gdy​by​śmy tyl​ko zna​leź​li ja​kiś spo​sób, żeby móc tu tro​chę dłu​żej zo​stać, mo​gli​by​śmy zro​bić dużo dużo wię​cej weł​nia​ków, bo one wszyst​kie mu​sia​ły tędy przejść, kie​dy scho​dzi​ły z Ciem​na na ziąb, albo wra​ca​ły do nie​go. To cze​mu nie po​my​śle​li​śmy, żeby ja​koś się tu ogrzać? Cze​mu nie wzię​li​śmy wię​cej skór, nie po​ro​bi​li​śmy so​bie skór, któ​ry​mi moż​na by się ja​koś ob​wią​zać? Cze​mu nie wy​my​śli​li​śmy ja​kichś skór, któ​re da się na​ło​żyć na sto​py? Cze​mu po pro​stu po​sta​no​wi​li​śmy, że pod Ciem​nem jest zwy​czaj​nie za zim​no i za trud​no,

żeby cho​ciaż spró​bo​wać so​bie ja​koś z tym po​ra​dzić? No, ale tak było, i już. Ze​szli​śmy w dół wzdłuż stru​mie​nia i za​raz wo​kół po​ja​wi​ły się wy​so​kie drze​wa, wszę​dzie lamp​ki, bia​łe, czer​wo​ne, nie​bie​skie, a ta wą​ska prze​rwa mię​dzy drze​wa​mi roz​ro​sła się do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki. Mała była – w go​dzi​nę da​ło​by się ją obejść do​oko​ła i dojść do wą​skiej prze​rwy w drze​wach, któ​ra pro​wa​dzi​ła do Okrą​głej Do​li​ny, gdzie miesz​ka​li​śmy. – Cie​ka​we, gdzie te weł​nia​ki cho​dzą – po​wie​dzia​łem. – Może do ja​kie​goś in​ne​go lasu za gó​ra​mi? – In​ne​go lasu? – prych​nął Lis. – John, nie uda​waj dur​nia. Na pew​no nie ma ni​cze​go tak du​że​go jak Okrą​gła Do​li​na. – Nie​praw​da! Kie​dy Tom​my, An​ge​la i Trzej To​wa​rzy​sze pierw​szy raz zo​ba​czy​li Eden, wszę​dzie były świa​teł​ka… – Za gó​ra​mi miesz​ka​ją Lu​dzie Cie​nie – prze​rwa​ła mi Lucy Lu swo​im po​wol​nym, do​no​śnym, roz​ma​rzo​nym gło​sem. Mia​ła okrą​głą, bla​dą twarz i wod​ni​ste oczy. Czę​sto cho​dzi​ła po in​nych gru​pach w ro​dzi​nie i pro​po​no​wa​ła, że po​roz​ma​wia z cie​nia​mi ich zmar​łych, w za​mian za ka​wał​ki czar​nosz​kła, sta​re skó​ry i reszt​ki je​dze​nia. – Bzdu​ry – po​wie​dzia​ła Tina. – Nie ma żad​nych Lu​dzi Cie​ni. Ja też tak my​śla​łem. Szko​da cza​su na rze​czy, któ​re lu​dzie wi​du​ją ką​tem oka albo w snach. Na fiu​ta Har​ry’ego, aż nad​to jest praw​dzi​wych rze​czy, któ​re wi​dać jak na dło​ni! Któ​re moż​na wziąć w ręce i po​ma​cać. – Nie mó​wi​ła​byś tak, jak​byś ich wi​dzia​ła, jak ja – do​da​ła Lucy Lu tym swo​im roz​ma​rzo​nym gło​sem, jak​by w po​ło​wie była w na​szym świe​cie, a w po​ło​wie w świe​cie ja​kichś cie​ni, któ​re wi​dzi tyl​ko ona. – Nie​któ​rzy mó​wią, że nie​bo to wiel​ki pła​ski ka​mień – wtrą​cił na​gle Ger​ry – a Gwiezd​ny Wir to skal​ne lamp​ki, któ​re pod nim ro​sną, tak jak w ja​ski​niach. Ten wiel​ki pła​ski ka​mień leży brze​ga​mi na Śnież​nym Ciem​nie. Ciem​no jest tam po to, żeby miał się na czym trzy​mać. – To do​pie​ro jest bzdu​ra – po​wie​dzia​ła Tina, śmie​jąc się gar​dło​wo. – Chło​pak, to do​pie​ro jest bzdu​ra. I, Ger​ry, poza tobą nikt tego nie mówi. Wy​my​śli​łeś to przed chwi​lą. Bo chcesz być inny, jak twój bo​ha​ter John. – Nie wy​my​śli​łem! – za​wo​łał ze śmie​chem Ger​ry. Był za​do​wo​lo​ny, że prze​rwał moją sprzecz​kę z Lucy Lu i Li​sem. – Pew​nie, że tak. W ży​ciu nie sły​sza​łam cze​goś tak z dupy wy​ję​te​go. – No, przed Naj​star​szy​mi le​piej o tym nie mów – do​dał Sta​ry Ro​ger. – To by im się nie spodo​ba​ło. Zresz​tą, jak​by Tom​my i Gela przy​le​cie​li z Trze​ma To​wa​rzy​sza​mi z Gwiezd​ne​go Wiru, jak​by był tyl​ko skal​ny​mi lamp​ka​mi na ja​kimś ka​mie​niu? – To co, Ger​ry nie może mieć wła​snych po​my​słów? – za​py​ta​łem. – Naj​star​si mogą so​bie wy​my​ślać baj​ki, ja​kie ze​chcą, a my mu​si​my wie​rzyć, że to praw​da? – Ty uwa​żaj, John – po​wie​dział Da​vid. – Ty, kur​na, uwa​żaj, co mó​wisz. – Ob​rost​ki! – prych​nął Sta​ry Ro​ger. – Kie​dy ja by​łem mło​dy, Naj​star​szych się sza​no​wa​ło. Nikt ni​g​dy nie mó​wił, że Praw​da jest wy​my​ślo​na. Ja też nie są​dzi​łem, że Praw​da jest wy​my​ślo​na. Nie wąt​pi​łem, że Tom​my, An​ge​la i Trzej

To​wa​rzy​sze przy​le​cie​li z nie​ba. Mie​li​śmy w koń​cu Pa​miąt​ki, mie​li​śmy Ziem​skie Mo​de​le, mie​li​śmy sta​re na​pi​sy i ry​sun​ki wy​dra​pa​ne na drze​wach. Po pro​stu nie po​do​ba​ło mi się, że nie​któ​rzy mają tę sta​rą hi​sto​rię na wła​sność, tyl​ko dla sie​bie, i mogą wy​cią​gać z niej, co im się po​do​ba. *** Za​raz po​tem Sta​ry Ro​ger po​dzie​lił nas na pary i ka​zał roz​pro​szyć się po Do​li​nie Zim​nej Ścież​ki na po​szu​ki​wa​nie weł​nia​ków. Ja do​sta​łem do pary Ger​ry’ego. Wy​słał nas do wą​skie​go wą​wo​zu zwa​ne​go Gar​dłem, któ​ry pro​wa​dził pro​sto do sa​mej Okrą​głej Do​li​ny. – Do sa​me​go Gar​dła, ro​zu​mie​cie – po​wie​dział – ale da​lej nie. Tym spo​so​bem zo​ba​czy​cie wszyst​kie ko​zły, któ​re uciek​ną przed nami. Po​szli​śmy do Gar​dła, przy​cza​ili​śmy się z dzi​da​mi i cze​ka​li​śmy na ko​zły. Na gó​rze nad nami było ta​kie miej​sce, na ta​kim skal​nym czub​ku po pra​wej stro​nie Gar​dła, pa​trząc w stro​nę Ro​dzi​ny. Kie​dyś tam wla​złem. Po​ka​za​łem to te​raz Ger​ry emu. – Tam jest pięć sześć do​brych, su​chych ja​skiń – po​wie​dzia​łem mu – a przed każ​dą tro​chę pła​skiej prze​strze​ni. Moż​na by sie​dzieć i pa​trzeć na las. A tro​chę w dole jest staw, trzy pięć me​trów i cie​pły cie​pły od ko​rzeń i kol​cza​ków. – Do​bre miej​sce do miesz​ka​nia dla Ro​dzi​ny – po​wie​dzia​łem mu. – Dużo lep​sze niż to co te​raz. Jest wszyst​ko co trze​ba: staw, ja​ski​nie. Bli​sko do ście​żek weł​nia​ków. Pew​nie i czar​nosz​kło by się zna​la​zło, jak​by do​brze po​szu​kać. Ger​ry par​sk​nął śmie​chem. – Ty to cza​sem dziw​nie dziw​nie ga​dasz. Jak to, do​bre miej​sce dla Ro​dzi​ny? Ro​dzi​na to jest miej​sce! – Miej​sce, ale i lu​dzie. Lu​dzie mogą się prze​no​sić, praw​da? Przy​naj​mniej nie​któ​rzy. Lu​dzie i miej​sce to nie musi być to samo. Ro​dzi​na może się ru​szyć, a to by​ło​by tyl​ko nowe miej​sce. – Ale mu​si​my zo​stać przy Krę​gu! – za​pro​te​sto​wał Ger​ry. – Ina​czej Zie​mia nas nie znaj​dzie, jak po nas wró​cą! Daj spo​kój, John, ty cza​sem… Urwał i ro​ze​śmiał się, jak​by do​tar​ło do nie​go, że żar​to​wa​łem, choć na chwi​lę uda​ło mi się go na​brać. A ja sam nie by​łem pe​wien, żart to czy nie. – Wejdź​my głę​biej w las – po​wie​dzia​łem. Ger​ry wzru​szył ra​mio​na​mi. Zro​bi, co ze​chcę. Ger​ry za​li​czał się do tych, któ​rym inni mu​szą mó​wić, co mają ro​bić i ja​ki​mi być. – Ale mie​li​śmy zo​stać w Do​li​nie Zim​nej Ścież​ki – stwier​dził. – No tak, ale tyl​ko tro​chę pój​dzie​my. I jak tyl​ko we​szli​śmy przez Gar​dło do lasu nad Okrą​głą Do​li​ną, na​tknę​li​śmy się na lam​par​ta. Sta​li​śmy na jed​nej z tych po​lan, ja​kie ro​bią się mię​dzy bia​łu​cha​mi, kie​dy sta​ra gru​pa drzew usy​cha, a nowa jesz​cze się z Pod​zie​mia nie prze​bi​ła. Wszę​dzie wo​kół mie​li​śmy bia​łu​chy i kol​cza​ki, kwia​ty świe​ci​ły im na bia​ło i nie​bie​sko, pa​sły się na nich prze​lot​ki, a pod no​ga​mi ro​sły gwiaz​do​kwia​ty. Lecz tu​taj, w tej otwar​tej prze​strze​ni ro​sły tyl​ko ma​lut​kie

gwiaz​do-kwiat​ki, przy sa​mej zie​mi, a nad gło​wa​mi mie​li​śmy do​sko​na​le wi​docz​ny Gwiezd​ny Wir, nie​za​sło​nię​ty żad​ny​mi ga​łę​zia​mi i lam​pa​mi. Wła​śnie ku​ca​łem, żeby na​pić się ze stru​mie​nia, kie​dy go zo​ba​czy​łem. – Ger​ry, patrz! Tam! – szep​ną​łem, ze​rwaw​szy się na rów​ne nogi. – Co tam? Kęp​ka gwiaz​do​kwia​tów po​mię​dzy drze​wa​mi na mo​ment roz​bły​sła i przy​ga​sła z po​wro​tem. Po​tem to samo sta​ło się po​mię​dzy ko​lej​ny​mi drze​wa​mi, na lewo od tam​tych. I to samo jesz​cze tro​chę da​lej. – Na cyc​ki Geli! – jęk​nął Ger​ry. – Szyb​ko! Wła​zi​my na drze​wo! Nie ru​szy​łem się. Ko​lej​ne kwia​ty roz​bły​sły i znik​nę​ły. A Gwiezd​ny Wir cały czas się pa​lił, prze​iot​ki prze​la​ty​wa​ły, mi​ga​jąc, a drze​wa ro​bi​ły hmmmf, hmmmf, hmmmf, a las ro​bił hmmmmmm, jak za​wsze. Kwia​ty zno​wu roz​bły​sły i przy​ga​sły. Tym ra​zem za​uwa​ży​łem cień sa​me​go lam​par​ta, pra​wie nie​wi​docz​ny wśród tych kwia​tów na skó​rze, prze​su​wa​ją​cych się do tyłu, kie​dy idzie na​przód, tak żeby wy​da​wa​ło się, że stoi w miej​scu. Krą​żył do​oko​ła nas, jak to lam​par​ty, wko​ło i wko​ło – czy​sta, bez​gło​śna ciem​ność, prze​su​wa​ją​ca się w tle wę​dru​ją​cych po skó​rze świe​cą​cych kwia​tów. – Zdą​ży​my do tego bia​łu​cha – szep​nął Ger​ry. – Tak szyb​ko nie bie​ga. Obaj ob​ser​wo​wa​li​śmy prze​su​wa​ją​cy się po​mię​dzy drze​wa​mi ciem​ny kształt, cały czas ob​ra​ca​jąc się tak, żeby stać twa​rzą do nie​go. (Dziw​nie to mu​sia​ło wy​glą​dać, kie​dy tak sta​li​śmy i jed​no​cze​śnie się ob​ra​ca​li​śmy). Zer​k​ną​łem szyb​ko na drze​wo, o któ​rym mó​wił Ger​ry, i wi​dzia​łem, że ma ra​cję. Zdą​ży​my tam bez pro​ble​mu, o ile po dro​dze o coś się nie po​tknie​my. Oczy​wi​ście lam​part, gdy tyl​ko zo​ba​czy, że się ru​sza​my, prze​sta​nie krą​żyć. Prze​sta​nie krą​żyć i się rzu​ci, ale je​śli do​brze wy​czu​je​my mo​ment, bę​dzie​my już pod drze​wem, już bę​dzie​my się wcią​gać na ga​łę​zie. Wte​dy zo​sta​nie tyl​ko wo​łać i cze​kać – nie​dłu​go przy​bie​gnie Sta​ry Ro​ger, Da​vid, Lis i resz​ta, z wrza​skiem, z dzi​da​mi, z łu​ka​mi i strza​ła​mi, a lam​part roz​pły​nie się z po​wro​tem w le​sie. Do​ro​śli po​krzy​czą na nas, że nie zo​sta​li​śmy w Do​li​nie Zim​nej Ścież​ki, ale za to bę​dzie​my mie​li su​per hi​sto​rię do opo​wia​da​nia, więc tak bar​dzo się tym nie przej​mą – zwłasz​cza je​śli tro​chę się ją do​pra​wi: jak to szczę​ki lam​par​ta kła​pa​ły nam tuż pod sto​pa​mi, kie​dy wska​ki​wa​li​śmy na ga​łę​zie, jak pa​trzy​ły na nas jego zim​ne oczy… wszyst​ko to, co lu​dzie za​wsze do​da​ją, żeby opo​wie​ści wy​da​ły się bar​dziej in​te​re​su​ją​ce od praw​dy. Ale z dru​giej stro​ny, taka hi​sto​ria może i jest cie​ka​wa i zaj​mu​ją​ca, ale nie wpły​wa na nas spe​cjal​nie, praw​da? Lu​dzie będą jej słu​chać przez jed​no wsta​nie, może dwa, ale nie zmie​nią zda​nia o Ger​rym i o mnie. Bo zro​bi​li​śmy tyl​ko to samo, co każ​dy by zro​bił – zo​ba​czy​li​śmy lam​par​ta, ro​zej​rze​li​śmy się za drze​wem, ucie​kli​śmy. – Chcesz, to bie​gnij – szep​ną​łem; obaj cały czas ob​ra​ca​li​śmy się w miej​scu, zęby stać twa​rzą do tego krą​żą​ce​go wo​kół nas stwo​rze​nia – bie​gnij. – Co? A ty… Ale był zbyt prze​stra​szo​ny, żeby się spie​rać. Po​biegł, ile sił w no​gach, przez otwar​tą prze​strzeń, do drze​wa. A ja? Ja zo​ba​czy​łem, jak lam​part się za​trzy​mu​je. Jak się ob​ra​ca. Jak oczy mu mi​go​czą, kie​dy szy​ku​je się do sko​ku za nim. – Eeee! – wrza​sną​łem. – Tu​taj!

Od​wró​cił gło​wę, żeby po​pa​trzeć na mnie. Ger​ry wgra​mo​lił się na dol​ne ga​łę​zie drze​wa i za​czął się wspi​nać na sam szczyt. Lam​part po​wo​li pod​szedł w moim kie​run​ku, sta​nął i za​czął mnie ob​ser​wo​wać. Te​raz, gdy stał bez ru​chu, plam​ki na bo​kach prze​sta​ły się po​ru​szać i tyl​ko mi​go​ta​ły, zu​peł​nie tak samo jak praw​dzi​we gwiaz​do​kwia​ty. Skó​ra pod spodem była czar​na czar​na. Nie czar​na jak czar​ne wło​sy, nie czar​na jak pió​ra gwiezd​ni​ka, nie czar​na jak zwę​glo​ne drzew​no. Nic z tych rze​czy nie jest na​praw​dę na​praw​dę czar​ne. A skó​ra lam​par​ta nie ma wło​sów, fu​tra, piór czy łu​sek. W ogó​le nie od​bi​ja świa​tła. Nie ma kon​tu​rów. Nie ma żad​nych od​cie​ni. Jest czar​na czar​na jak nie​bo za Gwiezd​nym Wi​rem. Czar​na czar​na jak dziu​ra, co idzie aż na samo dno wszyst​kie​go, jak Dziu​ra w Nie​bie. Chcia​ło mi się pła​kać. Chcia​ło mi się krzy​czeć, że zro​bi​łem błąd i na ra​zie koń​czy​my grę. Ża​ło​wa​łem, że po pro​stu nie po​bie​głem jak Ger​ry, jak zro​bił​by każ​dy inny chło​pak, albo każ​dy do​ro​sły, chy​ba że była ich cała ban​da my​śli​wych z moc​ny​mi dzi​da​mi, z praw​dzi​wy​mi gro​ta​mi z czar​nosz​kła. Ja mia​łem tyl​ko dzie​cin​ną dzi​dę na ko​zły, z drzew​cem z od​ro​stu czer​wo​niu​cha i byle ja​kim gro​tem z kol​ca kol​cza​ka, na​sa​dzo​nym na ko​niec i przy​kle​jo​nym kle​jem z go​to​wa​ne​go drzew​ne​go soku. Ale nie było sen​su krzy​czeć czy pła​kać. Na​wet bać się nie było sen​su. Prze​cież nie po​wiem lam​par​to​wi, że się pod​da​ję i już się nie ba​wię, praw​da? Jak dzie​ciak, co bawi się w cho​wa​ne​go? Prze​cież lam​part nie po​wie: „No do​bra, prze​gra​łeś, ko​niec”. Pod​ją​łem de​cy​zję i prze​pa​dło. Sta​ną​łem więc w do​brej po​zy​cji, ści​sną​łem dzi​dę i ob​ser​wo​wa​łem lam​par​ta, cze​ka​jąc na jego atak. Uczu​cia gdzieś znik​nę​ły. Nie były te​raz po​trzeb​ne. Po​sta​ra​łem się przez chwi​lę nic nie czuć. W tym by​łem cał​kiem do​bry. – Ra​tun​ku! – za​czął się drzeć Ger​ry z wierz​choł​ka drze​wa. – Na Gelę, po​móż​cie! Lam​part! Lam​part! Wiel​ki lam​part za​raz ze​żre Joh​na! – Ger​ry, ci​cho bądź, de​bi​lu – za​sy​cza​łem. – Nie mogę się przez cie​bie sku​pić i na​praw​dę mnie, kur​na, zje. Lam​part mnie ob​ser​wo​wał. Oczy lam​par​ta są okrą​głe, pła​skie i wiel​kie jak ludz​ka dłoń, no i nie po​ru​sza​ją się w gło​wie, jak na​sze oczy. Nie cho​dzą z boku na bok. Ale z bli​ska, tak jak ja sta​łem, było wi​dać, że w środ​ku róż​ne rze​czy się jed​nak po​ru​sza​ją, drob​ne, błysz​czą​ce, wę​dru​ją​ce iskier​ki. Cał​kiem jak​by za​glą​dać mu w my​śli w jego wiel​kiej czar​nej gło​wie. Jak​by je było na​praw​dę wi​dać. Moż​na je zo​ba​czyć, ale nie da się zro​zu​mieć. Wi​dać tyl​ko, że tam są. Lam​part za​czął śpie​wać. Pa​trząc mi pro​sto w oczy wiel​ki​mi, pu​sty​mi, lśnią​cy​mi krąż​ka​mi, otwo​rzył pysk i za​śpie​wał tę roz​kosz​ną, po​wol​ną, smut​ną pieśń lam​par​tów, tym swo​im przy​jem​nym, smut​nym gło​sem, zu​peł​nie jak u ko​bie​ty. Wszy​scy oczy​wi​ście do​brze to zna​li – te do​bie​ga​ją​ce gdzieś z da​le​ka, z lasu ooooo-iiiii-aaaaa, brzmią​ce tak ludz​ko, że aż trud​no so​bie było wy​obra​zić, że to nie czło​wiek. Każ​dy bu​dził się choć raz ze snu, sły​sząc ten śpiew. Każ​dy my​ślał so​bie, na ser​ce Geli, jak to do​brze do​brze, że je​stem w Ro​dzi​nie i do​oko​ła peł​no lu​dzi. A po​tem słu​chał zna​jo​mych od​gło​sów z in​nych grup Ro​dzi​ny, któ​re mia​ły inne wsta​nia: lu​dzie go​to​wa​li mię​so, skro​ba​li skó​ry, bu​do​wa​li sza​ła​sy z ga​łę​zi i kory, rą​ba​li drze​wa ka​mien​ny​mi to​po​ra​mi, ga​da​li, śmia​li się, kłó​ci​li i krzy​cze​li. I dzię​ki tym przy​jem​nym gło​som lu​dzi, któ​rzy nie spa​li, lam​part w le​sie wy​da​wał się

bar​dzo da​le​ko, jak​by w in​nym świe​cie, zbyt od​le​głym, żeby się nim przej​mo​wać. W koń​cu to tyl​ko zwie​rzę, jed​no z wie​lu za ogro​dze​niem, po​lu​je so​bie tam na swój dziw​ny spo​sób, wła​ści​wie nie​wie​le się róż​ni od nie​to​pe​rza, drzew​ne​go lisa albo peł​za​ka. Czło​wiek wzdy​chał, prze​wra​cał się na dru​gi bok, mo​ścił w skó​rach, ukła​dał wy​god​nie, i z po​wro​tem za​pa​dał w sen. Czuł się na​wet przy​tul​niej niż przed​tem, sły​sząc z da​le​ka tego sa​mot​ne​go lam​par​ta, a sa​me​mu bę​dąc bez​piecz​nym w cie​płym miej​scu, za pło​tem – tak jak przy​tul​nie się robi, kie​dy się sły​szy pa​da​ją​cy na sza​łas deszcz, a sa​me​mu sie​dzi się w środ​ku, gdzie su​cho i cie​pło. Tyl​ko że dla mnie to się nie dzia​ło gdzieś da​le​ko za pło​tem. Lam​part stał tuż przede mną i nie śpie​wał żad​ne​mu ka​mie​nia​ko​wi albo skocz​ko​wi. Śpie​wał mnie. Śpie​wał mi ko​ły​san​kę, opła​ki​wał daw​ne cza​sy, śpie​wał pieśń mi​ło​sną, po​wo​li cich​ną​cą, po​wo​li ga​sną​cą, wta​pia​ją​cą się w tło i co​raz dal​szą, cich​szą i cich​szą, aż zna​la​zła się gdzieś da​le​ko, aż już jej tu nie było, aż za​po​mnia​ła się i prze​pa​dła. I wtem po​twór rzu​cił się pro​sto na mnie, prze​ska​ku​jąc te kil​ka me​trów po​mię​dzy nami, otwie​ra​jąc pasz​czę sze​ro​ko sze​ro​ko, go​to​wy, żeby za​bić, a śpiew zo​stał z tyłu, tak jak te jego plam​ki. Wy​rwa​łem się z roz​ma​rze​nia. Unio​słem dzi​dę. Za​cze​ka​łem na od​po​wied​ni mo​ment, wie​dząc, że mam tyl​ko jed​ną pró​bę, jed​ną szan​sę, żeby to zro​bić. Za​mie​rzy​łem się dzi​dą i ka​za​łem so​bie ją tak trzy​mać i cze​kać. Jesz​cze nie… Jesz​cze nie… Jesz​cze nie… Te​raz! Na na​zwy Mi​cha​ela, to do​pie​ro było przy​jem​ne! Wy​mie​rzy​łem jak trze​ba. Wsa​dzi​łem dzi​dę pro​sto w pasz​czę lam​par​ta, pro​sto w jego wiel​kie, go​rą​ce gar​dło. Łup! – ko​niec drzew​ca dzi​dy ude​rzył mnie w pierś i od​rzu​cił do tyłu. Chlap! – ca​łe​go mnie obry​zgał wiel​ki kleks zie​lo​no​czar​nej krwi lam​par​ta. Czar​ny po​twór zwa​lił się na zie​mię i za​czął się mio​tać, bul​go​tać, dła​wić i szar​pać pa​zu​ra​mi tę strasz​ną, ostrą rzecz, któ​ra wbi​ła mu się w gar​dło i nie po​zwa​la​ła od​dy​chać. Po​śpiesz​nie od​to​czy​łem się z za​się​gu wierz​ga​ją​cych łap. Aaaaarr-aaaaarr-aaaaarr, ro​bił lam​part, pró​bu​jąc po​zbyć się dzi​dy, aaaaarr-aaaaarr-aaaaarr. To​pił się. To​pił się we wła​snej krwi. Za​raz zresz​tą prze​stał ry​czeć i tyl​ko tro​chę się wił i bul​go​tał. A jesz​cze po​tem znie​ru​cho​miał. – Na fiu​ta Toma, ty go, kur​na, zro​bi​łeś! Ger​ry ze​sko​czył z drze​wa i biegł do mnie. Po​zbie​ra​łem się na nogi. W gło​wie wszyst​ko mi się po​mie​sza​ło i nie wie​dzia​łem, co my​śleć i co mó​wić. – Lucy Lu my​śli, że lam​par​ty to zmar​łe ko​bie​ty. – Tyle się ze mnie wy​do​by​ło, dzi​wacz​nym, cien​kim gło​sem. – No wiesz, ci Lu​dzie Cie​nie. Mówi, że dla​te​go mają taki głos i ta​kie smut​ne smut​ne te pio​sen​ki. To bzdu​ra, jak wszyst​ko, co ona mówi. Ro​zu​miesz… – John, de​bi​lu, o czym ty, do cho​le​ry, mó​wisz? Zro​bi​łeś to! No po​patrz! I to sam! Na kark Toma, sam to zro​bi​łeś! Cały się trzą​słem. Bar​dziej trząść się chy​ba​by się nie dało, na​wet gdy​bym go​dzi​nę ła​ził goły po Śnież​nym Ciem​nie. – Po​wiem ci coś śmiesz​ne​go – ode​zwa​łem się. – Jak zo​ba​czy​li​śmy te weł​nia​ki tam na gó​rze, to przez chwi​lę my​śla​łem, że to jest Lon Do​wnik z Zie​mi. Hehe. Głu​pio, co? Ger​ry ro​ze​śmiał się. – Na fiu​ta Toma, John! Przed chwi​lą zro​bi​łeś lam​par​ta!

– Ale może któ​re​goś wsta​nia ktoś na​praw​dę przy​le​ci, nie my​ślisz? Mó​wią, że sta​tek im się uszko​dził, kie​dy An​ge​la i Mi​cha​el go​ni​li go Ko​smicz​nym Raj do​wo​zem i pró​bo​wa​li za​trzy​mać. Mó​wią, że prze​cie​kał. Ale na​wet je​śli po dro​dze z po​wro​tem się roz​padł, na​wet je​śli Trzej To​wa​rzy​sze zgi​nę​li, to lu​dzie z Zie​mi mu​sie​li się wcze​śniej czy póź​niej do​wie​dzieć, nie? W koń​cu mie​li tam Kom​pu​te​ra i Ra​dy​jo? No do​bra, wy​le​cie​li z Ede​nu dwie​ście łon​cza​sów temu. Ale po​myśl, ile cza​su bu​du​je się taki sta​tek. Zo​bacz, sta​ry Jef​fo pół łon​cza​su robi z drze​wa jed​ną byle jaką łódź do ło​wie​nia ryb na Wiel​ko​sta​wie. Ger​ry chwy​cił mnie za ra​mio​na i po​trzą​snął. – Na cyc​ki Geli, John, prze​stań no ga​dać o cho​ler​nych ło​dziach z nie​ba! Zro​bi​łeś lam​par​ta! Sam! Dzie​cię​cą dzi​dą! I dziw​ne dziw​ne to było. Lam​part przede mną da​lej się wił, cały by​łem w jego czar​nej krwi i cały się trzą​słem trzą​słem. Jed​no​cze​śnie z oczu cie​kły mi łzy, bo my​śla​łem o Trzech To​wa​rzy​szach, któ​rzy zo​sta​wi​li Tom​my’ego i An​ge​lę na Ede​nie i pró​bo​wa​li wró​cić na Zie​mię – Di​xo​nie, któ​ry wpadł na po​mysł, żeby ukraść gwiezd​ny sta​tek, Meh​me​cie, któ​re​go An​ge​la lu​bi​ła naj​bar​dziej, bo był miły, i ła​god​nym Mi​cha​elu, któ​ry po​na​zy​wał ro​śli​ny i zwie​rzę​ta. Ża​ło​wa​łem, że nie wia​do​mo co się z nimi sta​ło, kie​dy po​pły​nę​li po nie​bie na Zie​mię, w tej prze​cie​ka​ją​cej gwiezd​nej łód​ce. I my​śla​łem, że szko​da, że nie wia​do​mo, kie​dy ktoś z Zie​mi po nas przy​le​ci.

2.

Tina Kol​czak

John był in​te​re​su​ją​cy. No ro​zu​mie​cie, ła​ci​ny był i na​wet tro​chę mi się po​do​bał, ale przede wszyst​kim fa​scy​no​wa​ło mnie to, jak się za​cho​wu​je. Przez całą tę my​śliw​ską wy​pra​wę sta​rał się być inny, żeby nie być taki sam jak resz​ta ob​rost​ków. Po​lazł na ten lo​do​wy grzbiet. Zde​ner​wo​wał Sta​re​go Ro​ge​ra i Da​vi​da, kwe​stio​nu​jąc Praw​dę. Stał spo​koj​nie i ci​cho, kie​dy Ger​ry roz​śmie​szał wszyst​kich zmar​z​nię​ty​mi sto​pa​mi. A wcze​śniej, kie​dy mu da​łam tę ostry​gę, ucie​szył się, ale nie zro​bił z tego wiel​kie​go halo, jak zro​bi​li​by inni chłop​cy. Nie darł się na wszyst​kie stro​ny, że się ze mną po​śli​zga. No i te​raz, gdy resz​ta po​lo​wa​ła na ko​zły, on sam zro​bił lam​par​ta. Tego nikt jesz​cze ni​g​dy nie zro​bił, chy​ba że zna​lazł się w pu​łap​ce i nie miał wyj​ścia. Ale jego ku​zyn Ger​ry cały czas mó​wił, że John miał wyj​ście. Miał kupę cza​su, żeby wleźć na drze​wo, ale po​sta​no​wił zo​stać na zie​mi i spró​bo​wać szczę​ścia. Więc cze​mu to zro​bił? Mo​głam so​bie wy​obra​zić ko​goś głup​sze​go, jak robi to, żeby po​ka​zać od​wa​gę, albo dla​te​go, że kum​ple po​wie​dzie​li, że jest mię​cza​kiem. Ale John nie dał​by się na​mó​wić na żad​ną pró​bę od​wa​gi, i za mię​cza​ka też nikt go nie miał. Mu​siał być ja​kiś inny po​wód. Na ra​zie go nie roz​pra​co​wa​łam, ale wi​dzia​łam, że John jest jak do​bry sza​chi​sta – nie ro​bił tyl​ko tego, co w da​nej chwi​li do​bre, ale pa​trzył na​przód. My​ślał o tym, co chce osią​gnąć, na czte​ry pięć ru​chów w przód. Ja też tro​chę tak mia​łam. Wie​dzia​łam, kie​dy wziąć na wstrzy​ma​nie. Nie za​py​ta​łam go od razu, cze​mu zro​bił lam​par​ta, cho​ciaż strasz​nie chcia​łam to wie​dzieć, nie zro​bi​łam też wo​kół nie​go wiel​kiej afe​ry, jak cała resz​ta. Przez więk​szość dro​gi trzy​ma​łam się z tyłu, da​jąc mu ga​dać z tymi, któ​rzy chcie​li w kół​ko i w kół​ko słu​chać opo​wie​ści o lam​par​cie. Ale kie​dy do​cho​dzi​li​śmy do Guli Lawy, a po​tem do Ro​dzi​ny, uśmie​cha​łam się do sie​bie, bo cie​szy​łam się, że już nie​dłu​go się do​wiem. *** Ro​dzi​na mia​ła osiem grup, miesz​ka​ją​cych jed​na przy dru​giej mię​dzy wiel​ki​mi, sta​ry​mi ka​mie​nia​mi wy​sta​ją​cy​mi z zie​mi po​mię​dzy Wiel​ko​sta​wem i Dłu​go​sta​wem a dro​gą pro​wa​dzą​cą do Głę​bo​kie​go Sta​wu. Każ​da gru​pa mia​ła wła​sny te​ren, z sza​ła​sa​mi z kory i pa​le​ni​-

skiem, gdzie za​wsze ża​rzy​ły się wę​gle (roz​pa​le​nie ognia od nowa, drzew​nem albo iskra​mi z czar​nosz​kła mo​gło trwać na​wet pół wsta​nia, więc wszy​scy pil​no​wa​li, żeby nie za​gasł). Ze​wnętrz​ną gra​ni​cę Ro​dzi​ny two​rzy​ły sta​wy, ska​ły, a tam, gdzie nie było żad​nej na​tu​ral​nej prze​szko​dy, pło​ty uło​żo​ne z ga​łę​zi i ka​mie​ni, bro​nią​ce do​stę​pu lam​par​tom i in​nym du​żym zwie​rzę​tom. Pierw​szą gru​pą od stro​ny wzgórz Pe​ckham byli Nie​to​pe​rze, więc do ich czę​ści ogro​dze​nia do​tar​li​śmy naj​pierw. Sta​ry Ro​ger i wiel​ki, głup​ko​wa​ty Met od​cią​gnę​li ga​łę​zie ta​ra​su​ją​ce przej​ście Nie​to​pe​rzy. – Za​bi​ty lam​part! – wrza​snął Ro​ger. – Chło​pak Jadę zro​bił cho​ler​ne​go lam​par​ta! – John go zro​bił – za​wtó​ro​wał pod​eks​cy​to​wa​ny Ger​ry – mój ku​zyn John! Ostat​nio do​ro​śli z więk​szo​ści grup po​sta​no​wi​li, że trze​ba mieć w Ro​dzi​nie wię​cej ja​dal​nych drzew. Zde​cy​do​wa​li, że trze​ba się po​zbyć tych, któ​rych owo​ce nie na​da​ją się do je​dze​nia, na przy​kład czer​wo​niu​chów. I kie​dy wy​ru​sza​li​śmy, sześć wstań temu, Nie​to​pe​rze wła​śnie ści​na​li wiel​kie​go czer​wo​ni ucha. Mę​czy​li się z tym przez cały czas, kie​dy nas nie było, rą​ba​li go ka​mien​ny​mi sie​kie​ra​mi przez czte​ry wsta​nia. W koń​cu uda​ło im się prze​wró​cić go li​na​mi, dwie trzy go​dzi​ny przed na​szym przyj​ściem. I kie​dy we​szli​śmy przez płot, wiel​kie drze​wo le​ża​ło na zie​mi, a wo​kół wa​la​ło się peł​no po​kru​szo​nych ostrzy. (Ktoś bę​dzie nie​dłu​go mu​siał pójść w Nie​bie​skie Góry po czar​nosz​kło). Zie​mia była jesz​cze cie​pła i lep​ka od soku. Ja​kiś dzie​ciak nie​opatrz​nie pod​szedł nie tam, gdzie trze​ba, kie​dy wy​try​snął go​rą​cy go​rą​cy sok. Opa​rzy​ło go. Cięż​ko. Opa​rzy​ło opa​rzy​ło. Je​śli prze​ży​je, bli​zny zo​sta​ną mu na za​wsze. Na ra​zie krzy​czał i krzy​czał w sza​ła​sie, a mat​ka nad nim pła​ka​ła. Jed​na chwi​la głu​po​ty wszyst​ko ze​psu​ła – dla nie​go i dla niej. Za to resz​ta Nie​to​pe​rzy się cie​szy​ła cie​szy​ła. Ob​cho​dzi​li wiel​ką, po​wa​lo​ną ro​śli​nę, stu​ka​li w nią ki​ja​mi i ga​da​li, jak to cięż​ko było to cho​ler​stwo ściąć, ile bę​dzie z nie​go kory i ile drzew​na. Dzie​cia​ki nie mo​gły się do​cze​kać drze​wo​sło​dów. Wszy​scy ro​bi​li co mo​gli, żeby nie za​uwa​żać dzie​cia​ka krzy​czą​ce​go w sza​ła​sie. – Chło​pak zro​bił lam​par​ta! – za​grzmiał raz jesz​cze Sta​ry Ro​ger. – Mło​dy ob​ro​stek. Syn Jadę, John. John i Ger​ry nie​śli tru​chło lam​par​ta przy​wią​za​ne do dwóch ga​łę​zi. Ja szłam za nimi, ze sta​rym, pa​skud​nym Da​vi​dem i przy​stoj​nym, ale płyt​kim Li​sem. Czte​rech in​nych nio​sło wiel​kie​go weł​nia​ka, któ​re​go we czwór​kę osa​czy​li​śmy i zro​bi​li​śmy, mniej wię​cej w tym sa​mym cza​sie, kie​dy John ro​bił lam​par​ta. Bę​dzie z nie​go dużo je​dze​nia, zro​bi się dużo skór oraz na​rzę​dzi z ko​ści – i nor​mal​nie wszy​scy by​li​by za​chwy​ce​ni, ale dzi​siaj in​te​re​so​wał ich tyl​ko lam​part. Pod​bie​ga​li, żeby do​ty​kać tej dziw​nej czar​nej skó​ry, któ​ra była tak gład​ka gład​ka w do​ty​ku, jak​by nie do​ty​ka​ło się ni​cze​go. Żeby mu spoj​rzeć w jego mar​twe mar​twe oczy. Żeby ob​ma​cać wy​pu​kło​ści na bo​kach, gdzie za ży​cia pa​li​ły się i prze​su​wa​ły plam​ki w kształ​cie gwiaz​do​kwia​tów. – Pa​trz​cie, ja​kie ma wiel​kie, czar​ne zęby – mó​wi​li Nie​to​pe​rze, wy​cią​ga​jąc ręce, żeby do​tknąć. – Ostroż​nie z nimi – mó​wił Sta​ry Ro​ger, cho​ciaż zęby lam​par​ta nie są spe​cjal​nie kru​che. – Są Czer​wo​niu​chów, pa​mię​taj​cie. Nie chce​my zmar​no​wać tylu do​brych noży. – ja wszyst​ko wi​dzia​łem – po​wta​rzał w kół​ko Ger​ry. – Sie​dzia​łem na drze​wie i wszyst​-

ko wi​dzia​łem! John też mógł wejść na drze​wo, ale nie, mój ku​zyn John tak nie robi. Sam sta​nął na​prze​ciw nie​go, tyl​ko ze zwy​kłą dzie​cię​cą dzi​dą na ko​zły. Wy​obra​ża​cie so​bie? Ze zwy​kłą dzi​dą z gro​tem z kol​cza​ka. I pa​trzył po za​chwy​co​nych twa​rzach Nie​to​pe​rzy i lu​dziach z in​nych grup, któ​rzy za​czy​na​li się scho​dzić – Ry​bo​rze​kach, Kol​cza​kach, Bro​okly​nach. Był prze​ję​ty, bo w ży​ciu nikt tak się nie in​te​re​so​wał jego gad​ką. (Nie był ani spe​cjal​nie dow​cip​ny, ani by​stry, ani in​te​re​su​ją​cy. Wła​ści​wie nie miał wła​sne​go zda​nia. Do dzi​siaj pra​wie go nie za​uwa​ża​łam). – I zro​bił to czy​sto, za jed​nym ra​zem – opo​wia​dał wszyst​kim Ger​ry. – Jed​nym cio​sem. – No, jak​by tak nie zro​bił, toby go tu nie było, co? – ode​zwał się chło​pak od Nie​to​pe​rzy, mniej wię​cej w wie​ku moim i Joh​na. – Lam​part by so​bie nie stał i nie cze​kał na dru​gą pró​bę. Na​zy​wał się Meh​met. Imię miał, jak dużo lu​dzi, po Meh​me​cie Ha​ri​beyu, jed​nym z Trzech To​wa​rzy​szy. Mimo że Praw​da mó​wi​ła, że Meh​met Ha​ri​bey był przy​ja​ciel​ski i do​bry, Meh​met Nie​to​perz wca​le taki nie był. Miał wą​ską, cwa​ną twarz i małą żół​ta​wą spi​cza​stą bród​kę, a do tego był zło​śli​wy, wred​ny i lu​bił się cze​piać lu​dzi. Ja też po​tra​fię być do​brze wred​na jak ze​chcę, i umiem so​bie ra​dzić z ta​ki​mi ludź​mi bez pro​ble​mu, ale Ger​ry zu​peł​nie nie miał o tym po​ję​cia. Wi​dzia​łam, że pa​trzy na Meh​me​ta i marsz​czy brwi, ale tak na​praw​dę nie ro​zu​miał, do cze​go on zmie​rza. Wzru​szył ra​mio​na​mi i ga​dał da​lej. – Wiel​ki lam​part, wiel​ki jak cho​le​ra – ga​dał w pod​nie​ce​niu, od​wró​ciw​szy się od Meh​me​ta. – I John mówi, że po​dzie​li się ser​ca​mi. I to do​ro​sły, a nie taki mały. Śpie​wał na nie​go i w ogó​le. Śpie​wał jak ko​bie​ta, na​wet jak już się na nie​go rzu​cał. Trze​ba wam było to sły​szeć. Trze​ba było sły​szeć. Jak pięk​na, ko​cha​na ko​bie​ta, na​wet kie​dy już na nie​go le​ciał z otwar​tą pasz​czą. I to do​ro​sły. Wi​dzie​li​ście kie​dyś ta​kie​go wiel​kie​go? Naj​więk​szy, mó​wię. John mówi, że może do​sta​nę jed​no jego ser​ce, bo też tam by​łem, kie​dy na nas na​padł. Prze​szli​śmy przez te​ren gru​py i we​szli​śmy na te​ren Czer​wo​niu​chów. Na​stęp​ni byli już Kol​cza​ko​wie. A Czer​wo​niu​cho​wie wy​cią​gnę​li tro​chę owo​co​we​go piwa i za​czę​li pusz​czać je wo​kół w wy​su​szo​nych sko​rup​kach bie​lu​cha, żeby wszy​scy mo​gli się na​pić i uczcić dwa łupy z po​lo​wa​nia. – John, ty de​bi​lu – po​wie​dzia​ła jego mat​ka, Jadę, z tym swo​im uśmie​chem, co po​dob​no do​pro​wa​dzał męż​czyzn do sza​leń​stwa. – Nie mo​głeś, cho​le​ra, wleźć na drze​wo, jak każ​dy nor​mal​ny czło​wiek? Pa​trzy​łam na nią i za​sta​na​wia​łam się, cze​mu męż​czyź​ni nie do​strze​ga​ją pust​ki, któ​rą ma w so​bie. Cał​kiem jak​by uda​wa​ła, że jest czło​wie​kiem, po​ru​sza​ła tym ład​nym cia​łem, żeby wy​da​wa​ło się żywe, ale w środ​ku nie było nic nic. – Oj, Jadę, Jadę – ode​zwa​ła się ze śmie​chem jej sio​stra Sue. – Twój je​dy​nak sam je​den zro​bił lam​par​ta i tyle masz do po​wie​dze​nia? Sue Czer​wo​niuch była mat​ką Ger​ry ego i mia​ła nie​to​pysk, tak jak Da​vid i moja sio​stra Jane. Była rów​nie brzyd​ka brzyd​ka, jak mama Joh​na pięk​na pięk​na, ale za to była miła, tro​skli​wa, i wszy​scy o tym wie​dzie​li, nie tyl​ko Czer​wo​niu​cho​wie, ale i cała na​sza stro​na Ro​dzi​ny. – Du​reń z nie​go i tyle – po​wie​dzia​ła Jadę. Spoj​rza​łam na Joh​na. Twarz miał spo​koj​ną spo​koj​ną. Ger​ry ob​ra​ził się za nie​go.

– Twój syn John jest świet​ny świet​ny – po​wie​dział do Jadę z uczu​ciem. – Świet​ny jest. Komu w wie​ku dwu​dzie​stu łon​cza​sów uda​ło się… – Mówi się „lata” – po​wie​dział Sta​ry Ro​ger. – Mówi się „pięt​na​ście lat” a nie „dwa​dzie​ścia łon”. Wie​cie, co mó​wią Naj​star​si: świat nie wy​szedł ko​bie​cie z łona. – Komu w wie​ku pięt​na​stu lat – po​pra​wił się Ger​ry – uda​ło się sa​me​mu zro​bić lam​par​ta? – Dziel​ny chło​pak – do​dał Ro​ger – cho​ciaż źle się od​no​si do star​szych. – Szczę​ściarz, cho​le​ra, i tyle – burk​nął kwa​śno Da​vid, sznu​ru​jąc swo​je pa​skud​ne nie​to​pe​rzo​we war​gi, któ​re zia​ły mu za​miast nosa. Wo​kół tło​czy​ły się młod​sze dzie​ci z za​baw​ko​wy​mi dzi​da​mi z ga​łą​zek bia​łu​cha. – John, jak ty go zro​bi​łeś? Jak to było? To nie były tyl​ko dzie​ci Czer​wo​niu​chów, ale i z mo​jej gru​py, Kol​cza​ków, z Bro​okly​nów, na​wet z Lon​dy​nów i Pod nie​bie​ski eh po dru​giej stro​nie Ro​dzi​ny. Ze​szli się i do​ro​śli. – Pro​sto w gar​dło, tak mó​wią – po​wie​dział sta​ry fa​cet od Ry​bo​rze​ków, imie​niem Tom. Też miał nie​to​pysk i do tego krzy​wo​sto​py, bie​dak, więc na my​śli​we​go się nie nada​wał. Ale był bar​dzo zręcz​ny w ro​bie​niu rze​czy z drzew​na i ka​mie​nia – dzid, pił, sie​kier, noży, ło​dzi – a o po​lo​wa​niu lu​bił ga​dać. Lu​bił po​ka​zy​wać, że się na nim zna. – To oczy​wi​ście naj​lep​szy spo​sób. Czy​sto, gład​ko. Ale na pew​no nie naj​ła​twiej​szy. – Jak cho​le​ra – do​dał Ger​ry. – Trud​ny trud​ny. John miał tyl​ko… – To wca​le nie było trud​ne – prze​rwał John. – To tyl​ko wy​da​je się trud​ne, bo jest nie​bez​piecz​ne. Tak jak stać na ga​łę​zi na czub​ku drze​wa. Jak się nad tym za​sta​no​wić, to nie jest trud​niej​sze niż stać na ga​łę​zi nad samą zie​mią. A to każ​dy umie. Je​dy​na róż​ni​ca to to, że jak ci nie wyj​dzie, to je​steś zro​bio​ny, i przez to wy​da​je się trud​niej​sze. Uśmiech​nę​łam się. Po​do​ba​ło mi się to, co on mówi, i po​do​ba​ło mi się, że nie mówi tego, żeby uda​wać skrom​ność, ale dla​te​go, że de​ner​wu​je go sła​bość Ro​dzi​ny, któ​ra tak się eks​cy​tu​je tym, że ktoś zro​bił jed​no par​szy​we zwie​rzę. Ale Ger​ry pa​trzył na nie​go z prze​stra​chem. Cze​mu się zło​ści, że lu​dzie ska​czą wo​kół nie​go? Cze​mu nie lubi, jak mó​wią, że jest świet​ny? Bied​ny Ger​ry – na nie​go nikt pra​wie nie zwra​cał uwa​gi, po pro​stu nie mie​ści​ło mu się to w gło​wie. – John miał tyl​ko se​kun​dę, żeby do​brze tra​fić – po​wtó​rzył. – Za wcze​śnie albo za póź​no i lam​part by go zro​bił. Po wy​cię​ciu dwóch wiel​kich serc, do​ro​śli ob​wią​za​li przed​nie łapy lam​par​ta li​na​mi z fa​lo​ro​stu i wcią​gnę​li go na drze​wo spo​tkań po​środ​ku te​re​nu Czer​wo​niu​chów, żeby był na wi​do​ku. Póź​niej zdej​mą mu skó​rę, wy​rwą wiel​kie czar​ne zęby i pa​zu​ry na noże, fla​ki wy​su​szą na sznu​ry, oczysz​czą ko​ści na ło​pa​ty, ha​czy​ki, noże i gro​ty do dzid (kość lep​sza niż kol​ce z drze​wa, ale nie taka do​bra jak czar​nosz​kło). No i oczy​wi​ście ten czy inny zje oczy – ktoś, kto się sta​rze​je i boi się nad​cho​dzą​cej ciem​no​ści, bo mó​wi​ło się, że oczy lam​par​ta, choć sma​ku​ją pa​skud​nie, po​wstrzy​mu​ją śle​po​tę. Resz​ta mię​sa lam​par​ta była gorz​ka gorz​ka, moż​na się było po nim po​rzy​gać, więc kie​dy Czer​wo​niu​cho​wie za​bio​rą so​bie z nie​go wszyst​ko co przy​dat​ne, ko​ści, skó​rę, kisz​ki i tak da​lej, będą mu​sie​li wy​nieść mię​so z po​wro​tem do lasu, z da​le​ka od Ro​dzi​ny, żeby po​żar​ły je lisy drzew​ne i gwiezd​ni​ki. A je​śli cho​dzi o wiel​kie​go weł​nia​ka, któ​re​go zro​bi​li​śmy mniej wię​cej w tym sa​mym cza​sie, kie​dy John i Ger​ry tra​fi​li na lam​par​ta, no cóż, tak jak mó​wi​łam, w in​nej sy​tu​acji

wszy​scy też by się nim pod​nie​ca​li. Ozna​czał w koń​cu, że bę​dzie​my do​brze jeść przez wie​le wstań. Miał do​brą i wiel​ką skó​rę, z któ​rej zro​bi się wie​le ubrań, ko​py​ta, któ​re moż​na prze​to​pić na klej, rów​nie do​bry jak z go​to​wa​ne​go soku, a z zę​bów moż​na zro​bić żar​na do na​sion (ta​kie są naj​lep​sze, bo nie do​da​ją do mąki pyłu, jak ka​mien​ne). Nor​mal​nie mo​gli​by​śmy się spo​dzie​wać po​chwał, że go zdo​by​li​śmy, i paru py​tań o to, kto co zro​bił w trak​cie po​lo​wa​nia, ale tym ra​zem nikt się nim nie za​in​te​re​so​wał. Czer​wo​niu​cho​wie bez ce​re​gie​li za​sie​dli do skó​ro​wa​nia, od​cię​li sma​ko​wi​tą lamp​kę na gło​wie, a cia​ło po​dzie​li​li na część przy​na​leż​ną Czer​wo​niu​chom i część, któ​rą mo​gli​śmy so​bie wziąć my, Kol​cza​ko​wie. (Jed​na noga dla nas, pięć dla nich – taka była umo​wa). I przez cały czas, kie​dy ob​dzie​ra​li tego ko​zła, ga​da​li i ga​da​li o lam​par​cie, któ​re​go bez​u​ży​tecz​ne mię​so wi​sia​ło na drze​wie nad nimi. – Jak to zro​bi​łeś, John? – Nie ba​łeś się? – Jak się wte​dy czu​łeś? – Do​bra ro​bo​ta, nasz John – po​wie​dzia​ła Bel​la, sta​ro​sta na​szej gru​py, któ​ra wła​śnie wró​ci​ła ze spo​tka​nia star​szych u Gwiaz​do​kwia​tów. – Świet​na ro​bo​ta, nasz John. Przy​słu​ży się nam na na​stęp​nej Rocz​ni​cy, mój mło​dy my​śli​wy. Bę​dzie za​słu​gą Czer​wo​niu​chów wo​bec in​nych grup. Była to in​te​li​gent​na ko​bie​ta, ży​la​sta i za​wsze jak​by tro​chę zmę​czo​na, a lu​dzie z ca​łej Ro​dzi​ny przy​cho​dzi​li do niej z pro​ble​ma​mi i spo​ra​mi. Wie​lu mó​wi​ło, że jest naj​lep​szą sta​ro​stą gru​py w ca​łej Ro​dzi​nie. Pra​co​wa​ła przez cały czas, wsta​nie za wsta​niem, nie to co na​sza le​ni​wa Liz Kol​czak. Pil​no​wa​ła spraw, za​ła​twia​ła róż​ne rze​czy, pa​mię​ta​ła w gło​wie o wszyst​kich tych nud​nych spra​wach, o któ​rych ni​ko​mu nie chcia​ło się na​wet my​śleć. A John był z nią bli​sko bli​sko, tak sły​sza​łam, cho​ciaż sły​sza​łam i inne, bar​dziej dzi​wacz​ne słu​chy. Wtem ode​zwa​ła się Lucy Lu. – W tym lam​par​cie był cień bab​ki Joh​na – po​wie​dzia​ła tym swo​im śpiew​nym gło​sem, jak​by nie było co do tego żad​nej wąt​pli​wo​ści, je​śli tyl​ko pa​trzy​ło się na świat jej spe​cjal​nym spe​cjal​nym okiem. – Chcia​ła, żeby zro​bił zwie​rzę, w któ​rym była uwię​zio​na, żeby mo​gła po​le​cieć do Gwiezd​ne​go Wiru. Ni​g​dy jej się nie po​do​ba​ło, gdy ktoś ścią​gał na sie​bie uwa​gę wszyst​kich. Cią​gle chcia​ła sama ucho​dzić za tę, co wie wszyst​ko naj​le​piej. – A zda​wa​ło mi się, że mó​wi​łaś, że Lu​dzie Cie​nie żyją po dru​giej stro​nie Śnież​ne​go Ciem​na – mruk​nął John. Lucy Lu chy​ba go nie usły​sza​ła, za to ja par​sk​nę​łam śmie​chem, a John spoj​rzał na mnie i uśmiech​nął się. – I te​raz ma spo​kój! – wy​krzyk​nę​ła Lucy Lu. – Ma spo​kój. I już ni​g​dy nie bę​dzie mu​sia​ła… Lecz wte​dy od stro​ny Okrą​głej Po​la​ny przy​biegł chło​pak Lon​dy​nów, zwa​ny Mikę. – Ej, gdzie John? Naj​star​si chcą z nim po​roz​ma​wiać. Naj​star​si do​wie​dzie​li się o lam​par​cie. Bied​ny John. Wi​dać było, że nie​pręd​ko znaj​dzie chwi​lę spo​ko​ju dla sie​bie. Skoń​czy​łam pi​cie i wzię​łam tro​chę mię​sa, żeby za​nieść Kol​cza​kom. – Nie przej​muj się – po​wie​dzia​łam Joh​no​wi, za​nim po​szłam. – Za jed​no dwa wsta​nia

im przej​dzie. Wte​dy może spo​tka​my się w Głę​bo​kim Sta​wie, co ty na to?

3.

John Czer​wo​niuch

No więc zno​wu ścią​gnę​li​śmy z drze​wa tego cho​ler​ne​go lam​par​ta i po​szli​śmy, do​słow​nie całą gru​pą Czer​wo​niu​chów, całą na​szą czter​dziest​ką z ha​kiem, a kie​dy prze​cho​dzi​li​śmy koło in​nych grup, do​łą​cza​ło co​raz wię​cej lu​dzi. Wszy​scy wy​cho​dzi​li, żeby na nas po​pa​trzeć, na​wet ci, co nor​mal​nie o tej po​rze by spa​li. Na​wet lu​dzie z ło​dzi na Wiel​ko​sta​wie ma​cha​li, kie​dy prze​szli​śmy obok. – To mój ku​zyn! – wo​łał przez cały czas Ger​ry. – Pięt​na​ście lat i już zro​bił wiel​kie​go lam​par​ta. Wszyst​ko wi​dzia​łem! Tak się cie​szył cie​szył z chwa​ły, któ​ra na mnie spa​dła. Uśmie​chał się sze​ro​ko sze​ro​ko i cią​gle oglą​dał na mnie, żeby spraw​dzić, czy ja się też uśmie​cham. Nie chcia​łem, żeby było mu przy​kro, więc sta​ra​łem się wy​glą​dać ra​do​śnie, ale szcze​rze mó​wiąc, już mnie to mę​czy​ło mę​czy​ło i dość mia​łem tego cia​sne​go, ma​łe​go świat​ka, w któ​rym miesz​ka​li​śmy, gdzie jak je​den chło​pak zro​bi jed​no zwie​rzę, to jest naj​bar​dziej eks​cy​tu​ją​ca spra​wa, jaka się wy​da​rzy​ła od wie​lu wstań. No do​bra, tro​chę za​ry​zy​ko​wa​łem, ale to nie było aż tak ry​zy​kow​ne, wy​star​czy​ło za​cho​wać zim​ną krew i tro​chę się sku​pić. W koń​cu w roz​dzia​wio​ną mor​dę lam​par​ta wca​le nie tak trud​no wce​lo​wać. A wy wszy​scy naj​chęt​niej scho​wa​li​by​ście się na drze​wo jak Ger​ry, mó​wi​łem w my​ślach do tych wszyst​kich życz​li​wie uśmiech​nię​tych lu​dzi. To jest wła​śnie cały pro​blem z Ro​dzi​ną. Ro​dzi​na je, pije, śli​zga się, kłó​ci się i śmie​je, ale nie za​sta​na​wia się, do​kąd zmie​rza, ani co się z nią sta​nie. A kie​dy po​ja​wia się pro​blem, wy tyl​ko wła​zi​cie na drze​wa i cze​ka​cie, aż lam​part so​bie pój​dzie, a po wszyst​kim przez ileś wstań chi​cho​cze​cie so​bie i ga​da​cie, jaki to był wiel​ki, jak już się​gał wam do pal​ców stóp, i jak ten czy tam​ten rzu​cił w nie​go ka​wał​kiem kory, a owam​ten pu​ścił mu wią​zan​kę. Na cyc​ki Geli! No po​pa​trz​cie tyl​ko na sie​bie! Bo cho​dzi​ło o to, że w Okrą​głej Do​li​nie za​czy​na koń​czyć się mię​so. I nic tu nie po​mo​że wła​że​nie na drze​wa i chi​cho​ta​nie. Coś bę​dzie mu​sia​ło się wy​da​rzyć, ina​czej przyj​dzie ta​kie wsta​nie, kie​dy lu​dzie z Ro​dzi​ny umrą z gło​du. Za​kła​da​jąc oczy​wi​ście, że przy Uj​ścio​spa​dzie zno​wu nie osu​nie się ja​kaś ska​ła i wszy​scy się wcze​śniej nie po​to​pi​my. Zresz​tą, mniej​sza, po​to​pi​my się czy umrze​my z gło​du. Ja wcze​śniej umrę z gło​du we wła​snej gło​wie, albo z nu​dów, je​śli nie uda mi się spra​wić, żeby w tym świe​cie zda​rzy​ło

się coś no​we​go, coś więk​sze​go niż TO, Ta​kie mia​łem my​śli… ale Ger​ry, któ​ry bar​dzo mnie ko​cha, w ogó​le tego nie do​strze​gał. Był szczę​śli​wy szczę​śli​wy. Ja zmu​sza​łem się do uśmie​chu i jemu to wy​star​cza​ło. Jak i wszyst​kim. No, pra​wie wszyst​kim. Tina ro​zu​mia​ła, Jadę też wie​dzia​ła, że ja gram, nie dla​te​go, że by​łem z nią bli​sko – bo nie by​łem – ale dla​te​go, że by​łem do niej po​dob​ny. Nie​spo​koj​ny duch. Nie​spo​koj​ny, z pust​ką w środ​ku i spra​gnio​ny cze​goś więk​sze​go niż zwy​kłe ży​cie. I jesz​cze ktoś do​strze​gał, co ja na​praw​dę prze​ży​wam. Mały krzy​wo – sto​py brat Ger​ry’ego, Jeff, któ​ry spał z nami w jed​nym sza​ła​sie. Miał le​d​wo czter​na​ście łon​cza​sów, na​wet ob​rost​kiem jesz​cze nie był, tyl​ko dziw​nym dzie​cia​kiem o ła​god​nej twa​rzy i wiel​kich wiel​kich oczach, jak u Ger​ry’ego, ale kry​ło się w nich coś zu​peł​nie in​ne​go. Kuś​ty​kał za nami od​kąd wsze​dłem na te​ren Czer​wo​niu​chów, ale do​pie​ro kie​dy do​tar​li​śmy na Okrą​głą Po​la​nę i za​trzy​ma​li​śmy się na jej skra​ju, uda​ło mu się zbli​żyć do mnie na tyle, żeby coś po​wie​dzieć. – Smut​no ci, co, John? – ode​zwał się. Ja tyl​ko wzru​szy​łem ra​mio​na​mi i sta​łem, cze​ka​jąc, aż Naj​star​si zgo​dzą się mnie wi​dzieć. A ra​zem ze mną cze​ka​ła po​ło​wa ca​łej cho​ler​nej Ro​dzi​ny. Sie​dzie​li jed​no przy dru​gim na skra​ju Okrą​głej Po​la​ny jak trzy pu​ste wory ze skó​ry – Gela, Mitch i Gar​bus. Ple​ca​mi opie​ra​li się o pień wiel​kie​go bia​łu​cha, od​dzie​le​ni od nie​go pa​ro​ma war​stwa​mi kory i skó​rą weł​nia​ka, żeby się nie po​pa​rzyć. A wo​kół, jak za​wsze, uwi​ja​ły się ko​bie​ty, z je​dze​niem, pi​ciem i skó​ra​mi. Koło Naj​star​szych le​żał pu​sty pień, w któ​rym trzy​ma​li Pa​miąt​ki. Ktoś go dla nich otwo​rzył i wy​jął Mo​de​le Stat​ków La​ta​ją​cych, któ​re po​dob​no zro​bił sam Tom​my Schne​ider, oj​ciec nas wszyst​kich – wiel​ki sta​tek ko​smicz​ny Bun​tow​nik, mały Lon Do​wnik oraz Ko​smicz​ny Raj​do​wóz, w któ​rym An​ge​la i Mi​cha​el go​ni​li Bun​tow​ni​ka, kie​dy Tom​my, Di​xon i Meh​met pró​bo​wa​li od​le​cieć nim z Zie​mi. Trzy Mo​de​le le​ża​ły te​raz u ich stóp, ciem​ne i błysz​czą​ce od ko​zie​go tłusz​czu, któ​ry przez po​ko​le​nia w nie wcie​ra​no, żeby sta​re drzew no nie pa​czy​ło się i nie pę​ka​ło. Ale Mo​de​le już się Naj​star​szym znu​dzi​ły i te​raz kłó​ci​li się mię​dzy sobą, pod​czas gdy Ca​ro​li​ne Bro​oklyn, wy​so​ka siwa ko​bie​ta, któ​ra była Gło​wą Ro​dzi​ny, ku​ca​ła obok nich i pró​bo​wa​ła ich uspo​ka​jać. – Rocz​ni​ca po​win​na się od​by​wać trzy​sta sześć​dzie​siąt pięć dni po po​przed​niej – po​wta​rzał sta​ry Mitch. – Wiem, dur​ny sta​ru​chu – mó​wi​ła sta​ra Gela. – Wszy​scy to wie​dzą. Ale jak​byś mnie słu​chał, to daw​no byś wie​dział, że źle li​czysz dni. – Na pew​no mo​że​my się ja​koś do​ga​dać – mru​cza​ła Ca​ro​li​ne. – Nie li​czę źle, le​ni​wa sta​ru​cho – od​po​wia​dał Mitch Geli. – To ty nie na​dą​żasz z li​cze​niem, bo two​je otłusz​czo​ne ser​ce wol​no bije i za dużo śpisz. – Tak tak, ona się spóź​nia, ja​sne – po​wie​dział po​gię​ty, sta​ry Gar​bus – ale ty, Mitch, też. Całe dni je​steś do tyłu za praw​dzi​wym cza​sem. – Nie​praw​da – kłó​cił się Mitch – two​je ser​ce bije za szyb​ko i za​wsze tak było. A poza tym je​stem naj​star​szym z Naj​star​szych i wszy​scy po​win​ni​ście mnie słu​chać. Bo mam sto dwa​dzie​ścia lat, więc mam naj​bli​żej do Po​cząt​ku, a to ozna​cza, że moje wsta​nia to są praw​dzi​we dni, ta​kie jak były na Zie​mi.

– Nie ga​daj bzdur – plu​nę​ła sta​ra, gru​ba Gela – po pro​stu w gło​wie ci się po​mie​sza​ło, ty sta​ry… Ca​ro​li​ne po​ło​ży​ła rękę na ra​mie​niu Geli. – Jest – po​wie​dzia​ła tym spe​cjal​nym to​nem, ja​kim się mówi do Naj​star​szych, na wpół z sza​cun​kiem, a na wpół jak do ma​łe​go dziec​ka. – Wszy​scy są: ten chło​pak, co zro​bił lam​par​ta, John Czer​wo​niuch, z nim na oko cała gru​pa Czer​wo​niu​chów, i jesz​cze kupa in​nych lu​dzi. Tro​je Naj​star​szych zwró​ci​ło na nas śle​pe śle​pe oczy. Na​wet wie​ku Sta​re​go Ro​ge​ra cięż​ko do​żyć bez utra​ty wzro​ku, a nasz Ro​ger był czter​dzie​ści pięć​dzie​siąt łon młod​szy od tej trój​ki. – Dzień do​bry, Naj​star​si – po​wie​dzia​łem. Ca​ro​li​ne kiw​nę​ła, że​bym pod​szedł. – I lam​par​ta też da​wać – po​le​ci​ła. – Na​przód. Jej, po​pa​trz​cie no! Nie​chęt​nie kuc​ną​łem przed trój​ką Naj​star​szych. Wy​cią​gnę​li do mnie swo​je chu​de, trzę​są​ce się ręce. Pod​su​ną​łem się bli​żej, bo wie​dzia​łem, że tak trze​ba, i po​pro​wa​dzi​łem te ko​ści​ste pal​ce, żeby mo​gły do​tknąć mo​jej twa​rzy, wło​sów i ra​mion. Dźga​li mnie i szczy​pa​li, jak​bym był ja​kąś cho​ler​ną rze​czą, a nie czło​wie​kiem. – John Czer​wo​niuch, mó​wisz? – za​py​tał Gar​bus. – A kim ty je​steś, chłop​cze? Kto był two​ją bab​ką? – No, da​lej, chłop​cze, wy​krztuś to z sie​bie. Kim ty je​steś? – bur​czał sta​ry Mitch. – Mat​ka mo​jej mat​ki to Gwiaz​da. – Nie sły​sza​łam o niej – po​wie​dzia​ła Gela, któ​ra mia​ła imię na pa​miąt​kę pierw​szej Geli, An​ge​li, mat​ki nas wszyst​kich. – A jej mat​ką kto był? – Mat​ka Gwiaz​dy to He​len. Po​pa​trzy​łem na Mo​de​le, któ​re cały czas tam le​ża​ły. Bun​tow​nik to rura po​kry​ta dłu​gi​mi kol​ca​mi. Ten praw​dzi​wy był dłuż​szy niż Wiel​ko​staw, miał po​nad sto pięć​dzie​siąt me​trów i był tak sze​ro​ki, że Lon Do​wnik mie​ścił mu się w środ​ku. Kie​dy od​la​ty​wał z Zie​mi, naj​pierw na tych kol​cach za​pa​lał się fio​le​to​wy ogień, póki Jed​na Siła nie otwo​rzy​ła Dziu​ry w Nie​bie, żeby Bun​tow​nik mógł śmi​gnąć na skró​ty z jed​nej stro​ny Gwiezd​ne​go Wiru na dru​gą. Coś jak​by prze​sko​czyć cały Wiel​ko​staw, za​miast go prze​pły​wać. – He​len Czer​wo​niuch? – Gar​bus za​śmiał się chra​pli​wie. – Ta mała ło​bu​zi​ca. Raz czy dwa się z nią śli​zgną​łem. Sli​zgną​łem się jak trze​ba. Żyje jesz​cze, co? – Nie, Naj​star​szy. Do​padł ją rak, czte​ry pięć łon… To zna​czy, czte​ry pięć lat temu. – Czte​ry czy pięć łon to nie to samo, co czte​ry czy pięć lat – burk​nął sta​ry Mitch, ude​rza​jąc mnie lek​ko w twarz. Nie bo​la​ło, ale śmiem twier​dzić, że chciał, żeby za​bo​la​ło, ten wred​ny sta​ry su​kin​syn. – A ty po​wi​nie​neś li​czyć po​rząd​nie w la​tach, jak przy​sta​ło wszyst​kim praw​dzi​wym dzie​ciom pla​ne​ty Zie​mi. I nie za​po​mi​naj o tym, mło​dy czło​wie​ku. – No to gdzie ten lam​part? – oży​wił się Gar​bus i cała trój​ka za​bra​ła ode mnie ręce i chci​wie spoj​rza​ła za mnie nie​wi​dzą​cy​mi oczy​ma. – Po​wiedz​cie chło​pa​ko​wi, żeby się po​kło​nił – po​wie​dzie​li, jak​bym sam ich nie sły​szał. – Po​wiedz​cie chło​pa​ko​wi, żeby się po​kło​nił Krę​go​wi, a my tym​cza​sem obej​rzy​my so​bie lam​par​ta. Po​sze​dłem więc sam na śro​dek po​la​ny, gdzie był uło​żo​ny Ka​mien​ny Krąg: dzie​się​cio​me​tro​we koło z bia​łych ka​mie​ni, wiel​ko​ści dzie​cię​cej gło​wy, ozna​cza​ją​ce miej​sce, gdzie

po przy​lo​cie na Eden usiadł Lon Do​wnik. Pięć in​nych ka​mie​ni po​środ​ku ozna​cza​ło Tom​my’ego i An​ge​lę, ro​dzi​ców nas wszyst​kich, oraz ich Trzech To​wa​rzy​szy, któ​rzy spró​bo​wa​li wró​cić na Zie​mię. Do Krę​gu nie wol​no było pod​cho​dzić bli​żej niż na parę me​trów. Nie​któ​rzy mó​wi​li na​wet, że gdy​by ktoś do​tknął ka​mie​ni albo wszedł w Krąg, ktoś nie z Naj​star​szych i nie z Rady i tych wy​bra​nych przez nich, na pew​no do na​stęp​ne​go spa​nia by umarł. Ja w to nie wie​rzy​łem, ale za​sa​dy zna​łem. Za​trzy​ma​łem się trzy me​try od Krę​gu i jak na​le​ży po​chy​li​łem gło​wę w stro​nę pię​ciu ka​mie​ni po​środ​ku. Te ka​mie​nie były cen​trum wszyst​kie​go. Każ​dy wie​dział, że trze​ba zo​stać tu​taj w Ro​dzi​nie, w na​szych zbi​tych cia​sno wo​kół Krę​gu gro​mad​kach, bo tu będą nas szu​kać lu​dzie z Zie​mi, gdy zno​wu przy​le​cą. Kie​dy się po​kło​ni​łem i od​wró​ci​łem od tych ka​mie​ni, przy​szła mi jed​nak do gło​wy pew​na myśl. – Sko​ro mogą prze​le​cieć całe nie​bo i nie po​gu​bić się w Gwiezd​nym Wi​rze – po​wie​dzia​łem do sie​bie – to na pew​no mogą po​szu​kać nas gdzie in​dziej, nie tyl​ko w tym jed​nym miej​scu. I sam się tej my​śli prze​stra​szy​łem, jak małe dziec​ko, któ​re ma wra​że​nie, że za​pu​ści​ło się za da​le​ko w las i przez mo​ment nie wie, jak wró​cić. Na za​koń​cze​nie tego wsta​nia wszy​scy Czer​wo​niu​cho​wie po​rząd​nie się na​je​dli i kie​dy po​ło​ży​łem się do sza​ła​su spać ra​zem z Ger​rym i Jef​fem, przez dłuż​szy czas nie mo​głem za​snąć. Ser​ce lam​par​ta cią​ży​ło mi moc​no moc​no na żo​łąd​ku, a jego ży​cie, echo jego ży​cia, cały czas cho​dzi​ło cho​dzi​ło mi po gło​wie, jak czerń prze​kra​da​ją​ca się w tle ma​łych świa​te​łek mo​ich my​śli i śpie​wa​ją​ca swo​ją pod​stęp​ną me​lo​dię. Co parę mi​nut sta​wał przede mną go​to​wy do ata​ku. Co parę mi​nut rzu​ca​łem się na nie​go z dzi​dą.

4.

Mitch Lon​dyn

Kie​dy ten mały John so​bie po​szedł z tym zde​chłym lam​par​tem, Gar​bus i Gela od razu po​szli spać, te wiecz​nie śpią​ce sta​ru​chy. Oni już bar​dziej nie żyli niż żyli. Za to ja czu​łem się ja​koś nie​swo​jo i nie mo​głem dojść do sie​bie. To przez tego chło​pa​ka od Czer​wo​niu​chów. Uda​wał, że oka​zu​je nam sza​cu​nek, bo je​ste​śmy Naj​star​si, a Ca​ro​li​ne i resz​ta pil​no​wa​ły, żeby za​cho​wy​wać się wo​bec nas grzecz​nie, ale on nas nie lu​bił, i po​sta​rał się to oka​zać, ten mały peł​zak. Moż​na by my​śleć, że mło​dzi będą się nami in​te​re​so​wać. Że będą chcie​li do​wie​dzieć się cze​goś, co moż​na usły​szeć tyl​ko od Naj​star​szych, ale tych głup​ków w ogó​le to nie ob​cho​dzi​ło. Nie chcie​li sły​szeć ni​cze​go, co po​cho​dzi​ło z na​szych sta​rych, śle​pych, po​marsz​czo​nych łbów, na​wet je​śli to była hi​sto​ria ich wła​snej Ro​dzi​ny. Cho​ler​ny chło​pak od Czer​wo​niu​chów. Ale nie było go tu, żeby na nie​go bur​czeć, więc w za​stęp​stwie na​krzy​cza​łem na ko​bie​ty, ka​za​łem im za​brać sta​tek ko​smicz​ny i Po​jaz​dy. – Zo​sta​wi​cie je tu​taj i jesz​cze ktoś na nie na​dep​nie i coś po​ła​mie. Tyle razy mó​wi​łem. – Do​brze, do​brze, Mitch, za​raz je scho​wa​my – mó​wi​ły, jak​by ga​da​ły do dziec​ka, a nie do naj​star​szej oso​by w ca​łej Ro​dzi​nie. – Gela i Gar​bus od​po​czy​wa​ją. Ty się nie zdrzem​niesz? – Nie mam ocho​ty. – To co bę​dziesz ro​bić, skar​bie? Co mamy z tobą po​cząć? – Wy​cią​gnij​cie mi Ziem​skie Mo​de​le – po​wie​dzia​łem. – Chcę spraw​dzić, czy się o nie na​le​ży​cie trosz​czy​cie. Jak ostat​nio spraw​dza​łem, to ja​kiś du​reń po​zwo​lił, żeby na​la​ła się do nich woda. – Te​raz są su​che. Mamy nowy, po​rząd​ny pień, nie pa​mię​tasz? Su​chy i ład​ny. A Jef​fo Lon​dyn zro​bił nową na​tłusz​czo​ną po​kry​wę, żeby za​my​kać ko​niec. – Jed​no​noż​ny du​reń. Pew​nie sam po​ła​mał Mo​de​le, jak wpy​chał je z po​wro​tem tymi nie​zdar​ny​mi łap​ska​mi. – Ojej-jej, Mitch! Coś nie w hu​mo​rze dziś je​ste​śmy, co? Przy​nio​sły mi Dom i wło​ży​ły w dło​nie, że​bym mógł po​czuć jego dziw​ny kan​cia​sty kształt i gład​ką, le​pią​cą się po​wierzch​nię, i drzwi, i te małe dziur​ki, któ​re Tom​my na​zy​wał Oka​mi. Przy​tkną​łem go do nosa, żeby po​czuć za​pach tłusz​czu i potu z cza​sów, za​nim uro​-

dzi​li się wszy​scy, co żyją te​raz. – Jesz​cze cały – po​wie​dzia​łem, po​da​jąc im Dom, żeby go scho​wa​ły. – Tyl​ko nie upuść​cie tego, do cho​le​ry, jak ta głu​pia dziew​czy​na parę lat temu. Pa​mię​taj​cie, że to zro​bił sam Tom​my, za​nim oślepł. Tro​chę sza​cun​ku. An​ge​la po​ma​ga​ła mu ciąć korę, wy​gła​dzać ją i kle​ić. Ten Dom jest star​szy ode mnie. Po​wstał przed moim uro​dze​niem. – Jest star​szy od cie​bie, Mitch – za​gru​cha​ły, jak do ja​kie​goś cho​ler​ne​go dziec​ka. – Jej, jaki jest sta​ry sta​ry. – Daj​cie mi te​raz Sa​mo​lot. No, rusz​cie się. Po​ma​ca​łem dłu​gie, pła​skie skrzy​dła Sa​mo​lo​tu i dwa twar​de Sil​ni​ki pod spodem. – Uwa​żaj​cie na te Sil​ni​ki – po​wie​dzia​łem im, od​da​jąc Sa​mo​lot. – Tyle razy już odła​my​wa​ła je ja​kaś nie​zda​ra, co nie umie sza​no​wać sta​rych rze​czy. – Mitch, skar​bie, nie de​ner​wuj się. Bę​dzie​my uwa​żać uwa​żać. Pro​szę, masz te​raz Auto. Trzy​masz do​brze? – Ja​sne, że tak, do cho​le​ry. Na na​zwy Mi​cha​ela, prze​stań tak do mnie gru​chać. Auto lu​bi​łem naj​bar​dziej. Od dziec​ka, dla​te​go że mia​ło krę​cą​ce się koła. Lu​bi​łem je trzy​mać i su​wać ko​ła​mi po ręce, żeby po​czuć, jak się krę​cą. I ro​bić przy tym brym brym brym. – Mitch, może nam o tym opo​wiesz? O tym, co mó​wił Tom​my, kie​dy się ba​wił Au​tem, i jak ro​bił? – Za sta​ry je​stem na dzie​cin​ne za​ba​wy. – No cóż, Mitch. Prze​cież lu​bisz opo​wia​dać. Po​każ, jak to Auto jeź​dzi​ło po zie​mi, do​brze? A po​tem może już bę​dzie ci się chcia​ło zdrzem​nąć? – No do​brze, jak po​tem da​cie mi spo​kój. Od​da​waj​cie Dom. „Wzią​łem od nich Dom i po​sta​wi​łem przed sobą. A przed Do​mem Auto, ko​ła​mi na zie​mi. Wy​ma​ca​łem tył Auta i tro​chę nim po​ru​sza​łem, żeby po​czuć, jak gład​ko su​nie na ko​łach, tak jak to tyl​ko ono po​tra​fi. Koła były z ka​wał​ków kory, któ​re Tom​my i An​ge​la star​li na gład​ko na ka​mie​niu, a po​tem przy​kle​ili na koń​cach dwóch pro​stych pa​ty​ków. – Do​bra… – za​czą​łem, ale coś mnie dra​pa​ło w gar​dle. Zgią​łem się wpół od kasz​lu. – Do​bra… – za​czą​łem jesz​cze raz. – Mitch – po​wie​dzia​ła jed​na z ko​biet – to okrą​głe coś… Nie zwra​ca​łem na nią uwa​gi. – Jak mó​wi​łem, o tym Au​cie opo​wie​dział mi sam Tom​my. Był już sta​ry i śle​py, tak jak ja te​raz, i smut​ny smut​ny, bo An​ge​la już nie żyła, a on czuł się za to win​ny i wszyst​kie dzie​ci też go za to wi​ni​ły. Po​tem zresz​tą sam sie​bie też zro​bił. Ale z nami dzie​cia​ka​mi cza​sa​mi lu​bił ga​dać. Może by​li​śmy dla nie​go mil​si niż do​ro​śli. I opo​wie​dział… Opo​wie​dział… Mu​sia​łem prze​rwać, bo zno​wu się roz​kasz​la​łem. – Mitch – po​wtó​rzy​ła ta de​ner​wu​ją​ca baba. – Ja tyl​ko… – Na cyc​ki Geli, prze​sta​niesz ty mi prze​ry​wać?! Po tym się za​mknę​ła. – Tom​my opo​wie​dział mi – cią​gną​łem – że jak się na Zie​mi chcia​ło gdzieś pójść, to się nie szło na pie​cho​tę, jak my. Urwa​łem, żeby do​kład​nie so​bie przy​po​mnieć, co mó​wił Tom​my, ale przy​po​mnia​ło mi się coś zu​peł​nie in​ne​go. Że by​łem pierw​szym dziec​kiem w ca​łej Ro​dzi​nie, któ​re mia​ło nie​to​pysk, i inne dzie​ci się ze mnie śmia​ły, ale Tom​my był dla mnie miły. Po​wie​dział, że jego

ciot​ka na Zie​mi mia​ła to samo i żeby się tym nie przej​mo​wać. Mó​wił, że to po pro​stu „za​ję​cza war​ga”. My​śla​łem, że to do​bre okre​śle​nie, ale jak po​wie​dzia​łem in​nym dzie​cia​kom, to się śmia​ły i cią​gle mó​wi​ły, że​bym za​ję​czał, i że wszy​scy wi​dzą, że wy​glą​dam jak nie​to​perz. Smut​no smut​no mi się zro​bi​ło, jak o tym po​my​śla​łem. – Tam na Zie​mi – po​wie​dzia​łem po dłuż​szej chwi​li – oni nie miesz​ka​li po pro​stu w sza​ła​sach z kory, jak my. Ich sza​ła​sy mia​ły pro​ste ścia​ny, pro​ste jak wy​so​ka ska​ła, wy​so​kie jak pię​ciu albo sze​ściu lu​dzi, albo i wyż​sze. – Do​tkną​łem na​tłusz​czo​ne​go da​chu Domu. – A w tych sza​ła​sach były mniej​sze sza​ła​sy, na​zy​wa​ły się „po​ko​je”. Cza​sem po​ko​je były jed​ne na dru​gich, a po​mię​dzy nimi taka twar​da zie​mia, „pod​ło​ga”. A w po​ko​jach była Le​wi​zja i moż​na było oglą​dać ru​cho​me ob​ra​zy róż​nych rze​czy, któ​re dzia​ły się gdzieś da​le​ko. A kie​dy chcie​li upiec mię​so, nie mu​sie​li na​wet roz​pa​lać ognia. Mie​li ta​kie twar​de skrzy​necz​ki z bia​łe​go me​ta​lu, w któ​rych było za​wsze go​rą​co, bo był tam Py-ront. Wkła​da​ło się tyl​ko je​dze​nie do środ​ka i samo się pie​kło. A jak się na Zie​mi chcia​ło gdzieś pójść, to nie szło się na pie​cho​tę, jak my. Kie​dyś, w daw​nych cza​sach, lu​dzie na Zie​mi jeź​dzi​li na grzbie​tach ta​kich zwie​rząt, Koni. One po​zwa​la​ły lu​dziom na so​bie sia​dać. Były wiel​kie jak weł​nia​ki i mia​ły ostre zęby. Ale Koni było za mało, dla​te​go w cza​sach Tom​my ego już jeź​dzi​li Au​ta​mi, ta​ki​mi jak to. Wcho​dzi​ło się do środ​ka, jak do sza​ła​su, i one po​ru​sza​ły się same na ko​łach, jak żywe. Na​ma​ca​łem przed sobą Dom i jego drzwi. A po​tem dwo​ma pal​ca​mi prze​spa​ce​ro​wa​łem od Domu do Auta, tak jak ro​bił Tom​my, kie​dy by​łem mały. – I raz, i dwa! – za​śpie​wa​łem, tak samo jak Tom​my. Się​gną​łem po Auto. – Mitch – zno​wu ode​zwa​ła się ta ko​bie​ta – to okrą​głe coś… – Bę​dziesz ty ci​cho, jak opo​wia​dam! – krzyk​ną​łem na nią. By​łem zły zły. Kie​dy po​ło​ży​łem dłoń na Au​cie, ser​ce mi biło, jak​by mia​ło wy​sko​czyć, ale od razu po​czu​łem, że coś jest nie tak. Auto po​win​no płyn​nie się to​czyć, a nie bu​jać się na boki. – Co mu się sta​ło? – Od​pa​dło jed​no to okrą​głe coś. To koło. Chy​ba za moc​no na​ci​sną​łeś, kie​dy kasz​la​łeś. – Co? Koło od​pa​dło? – No tak. Ale się nie przej​muj. Przy​kle​imy. Za​raz na​go​tu​je​my tro​chę kle​ju i wszyst​ko przy​kle​imy. – Cze​mu mi nie po​wie​dzia​ły​ście, że koło od​pa​dło? I cze​mu mi tego nie za​bra​ły​ście, kie​dy kasz​la​łem? Wszyst​ko się cią​gle psu​je. Wszyst​ko się, cho​le​ra, psu​je. Ser​ce mi wa​li​ło wa​li​ło tak, że aż bo​la​ło, a po twa​rzy pły​nę​ły łzy.

5.

John Czer​wo​niuch

Kie​dy się obu​dzi​łem, Ger​ry i Jeff jesz​cze moc​no spa​li, po​dob​nie jak resz​ta gru​py. Zrzu​ci​łem skó​rę weł​nia​ka, pod któ​rą spa​łem, i wy​czoł​ga​łem się na dwór. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bił sta​ry czer​wo​niuch pod​pie​ra​ją​cy nasz sza​łas i pom​po​wał sok głę​bo​ko w go​rą​ce go​rą​ce Pod​zie​mie i z po​wro​tem. Hmmmmmm, ro​bił cały las z ty​sią​ca​mi ty​sią​ca​mi świe​cą​cych drzew, cią​gną​cych się od wzgórz Pe​ckham po Nie​bie​skie Góry i od Gór Ska​li​stych po Alpy. W ca​łej gru​pie wszy​scy spa​li, oprócz Da​vi​da, któ​ry miał war​tę. Burk​nął tyl​ko coś i wy​szedł z po​la​ny. Ja po​sze​dłem do pnia z je​dze​niem po​środ​ku gru​py, tuż koło ża​rzą​ce​go się ognia. Zdją​łem pła​ski ka​mień z wierz​chu, wy​ma​ca​łem garść su​chych gwiaz​do​kwia​tów i ja​kąś kość do ob​gry​zie​nia. Aaaaa! Aaaaa! – ode​zwał się gwiezd​nik gdzieś w le​sie. Po stro​nie Nie​bie​skich Gór Gwiazd o kwia​to​wi e wła​śnie za​czy​na​li się bu​dzić. Na​to​miast Lon​dyn o wie, do​kład​nie po​mię​dzy tymi gru​pa​mi, wra​ca​li z lasu i szy​ko​wa​li ko​la​cję. Za​raz nad całą Ro​dzi​ną uniósł się dym​ny za​pach pie​czo​ne​go ka​mie​nia​ka. Zę​ba​mi ze​skro​ba​łem z ko​ści weł​nia​ka tro​chę zie​lo​ne​go tłusz​czu i za​czą​łem go żuć. Po​wie​trze było cie​plej​sze niż ostat​nie​go wsta​nia. Koń​czył się ziąb. Nie​bo za​czy​na​ła za​sła​niać wiel​ka chmu​ra, jak wiel​ka ciem​na skó​ra, wi​dać było tyl​ko tro​chę Gwiezd​ne​go Wiru, da​le​ko, aż nad Al​pa​mi. Ro​zej​rza​łem się po ma​łym za​kąt​ku na​szej gru​py, mię​dzy czer​wo​ni ucha​mi i bia​łu​cha​mi, na​szym krę​gu dwu​dzie​stu ma​łych sza​ła​sów z kory uło​żo​nej na ga​łę​ziach opar​tych o pnie drzew. Po​pa​trzy​łem na ża​rzą​ce się wę​giel​ki, któ​rym ni​g​dy nie po​zwa​la​my zga​snąć, na trze​po​czą​ce nad lam​po​kwia​ta​mi prze​lot​ki, na Sta​re​go Ro​ge​ra sa​pią​ce​go i chra​pią​ce​go na tej skó​rze. Spał na ze​wnątrz, bo nie lu​bił sza​ła​sów. Le​ża​ły uło​żo​ne w pry​zmy go​to​we ko​ści na na​rzę​dzia, mała kup​ka czar​nosz​kła (któ​re naj​star​si na​zy​wa​li „opsy​ja​nem”), dzi​dy, sie​kie​ry oraz ster​ty drzew​na i chru​stu na ogień. Z boku sta​ła sta​ra łód​ka na​szej gru​py, któ​rą kie​dyś wy​pły​wa​li​śmy na Dłu​gi Staw albo Wiel​ko​staw na ryby, ale te​raz była do ni​cze​go, bo skó​ry ro​ze​szły się na jed​nym koń​cu i trze​ba je było zno​wu skle​ić. Wszyst​ko wy​da​wa​ło się ta​kie cia​sne i nud​ne po tym, co zo​ba​czy​łem w świe​tle lam​pek weł​nia​ków. Cała Ro​dzi​na wy​da​wa​ła się mała, cia​sna i nud​na. Do​ro​śli Czer​wo​niu​chów po​sta​no​wi​li, że za zro​bie​nie lam​par​ta mogę do​stać w pre​zen​cie jed​no wsta​nie bez pra​cy. Resz​ta ob​rost​ków i męż​czyzn pój​dzie jak zwy​kle szu​kać je​dze​nia, ale ja będę mieć całe wsta​nie dla sie​bie. I co ja mam zro​bić z tym cza​sem? – za​sta​-

na​wia​łem się, ob​gry​za​jąc tę kość na śnia​da​nie. Mia​łem ocho​tę pójść pro​sto do lasu, zno​wu tam na skraj Ciem​na. Albo może w stro​nę Uj​ścio​spa​du, tej wą​skiej szcze​li​ny mię​dzy Nie​bie​ski​mi i Ska​li​sty​mi, gdzie Głów​na Rze​ka, zbie​ra​ją​ca wszyst​kie stru​mie​nie w do​li​nie, leje się gdzieś w dół. Cie​ka​wy by​łem i chcia​łem tam zaj​rzeć, bo poza Śnież​nym Ciem​nem to było je​dy​ne wyj​ście z Okrą​głej Do​li​ny. Lu​dzie w wie​ku Sta​re​go Ro​ge​ra pa​mię​ta​li, że kie​dyś było tam sze​rzej, tak że da​ło​by się zejść i zo​ba​czyć, co tam jest na dole. Ale nikt tego nie zro​bił, kie​dy jesz​cze było moż​na, a po​tem zda​rzy​ło się wiel​kie osu​nię​cie ska​ły. Z Gór Ska​li​stych zsu​nę​ła się wiel​ka, pła​ska bry​ła ska​ły i te​raz ta masa wody lała się mię​dzy dwie​ma wiel​ki​mi, pio​no​wy​mi ścia​na​mi, i uj​ście prze​sta​ło być wyj​ściem. Ale mia​łem tyl​ko jed​no wsta​nie, a to było za mało, żeby dojść do Uj​ścio​spa​du albo w ogó​le gdzie​kol​wiek na skraj Do​li​ny. Zresz​tą, cała pierś mnie bo​la​ła bo​la​ła, mia​łem si​nia​ki tam, gdzie do​sta​łem koń​cem dzi​dy. Więc w koń​cu nie ru​szy​łem się z Ro​dzi​ny. Prze​sze​dłem przez te​ren Kol​cza​ków do Nie​to​pe​rzy. Wsta​wa​li przed Czer​wo​niu​cha​mi i już pra​co​wa​li nad swo​im świe​żo ścię​tym drze​wem, łu​piąc w ga​łę​zie czar​nosz​kla​ny​mi sie​kie​ra​mi. Nad otwo​rem w pniu trze​po​ta​ły mi​go​czą​ce prze​lot​ki. – Co tam, John? – za​py​tał ten dziw​ny by​strzak, Meh​met Nie​to​perz, z chu​dą twa​rzą i spi​cza​stą bro​dą, za​trzy​mu​jąc się na mo​ment z sie​kie​rą w ręku. – Idziesz na na​stęp​ne​go lam​par​ta, co? – Chy​ba od​pocz​nę so​bie tro​chę od ro​bie​nia lam​par​tów, tak jed​no dwa wsta​nia. Niech parę zo​sta​nie dla cie​bie. Do​bre sło​dy? – za​py​ta​łem ma​łe​go krzy​wo​sto​pa, dzie​cia​ka, któ​ry krę​cił się obok. Wziął kij i wal​nął w bok pnia​ka, żeby od​go​nić prze​lot​ki. Wzbi​ły się w górę, mi​go​cząc błysz​czą​cy​mi skrzy​deł​ka​mi. – Weź parę – po​wie​dział, ucie​szo​ny, że ma oka​zję po​czę​sto​wać czymś więk​sze​go chło​pa​ka, któ​ry zro​bił lam​par​ta. – Sam zo​bacz. Zaj​rza​łem do pnia​ka. Jego rury od​de​cho​we, po​zbyw​szy się w ostat​nim skur​czu soku, za​czę​ły się zsy​chać, jak za​wsze po ścię​ciu. Dla​te​go w pu​stym pniu nie było już nic poza po​wie​trzem, go​rą​cym, wil​got​nym, mdlą​co słod​kim po​wie​trzem idą​cym gdzieś z głę​bo​ka. Czu​łem jego żar na twa​rzy Pod​nio​słem mały ka​myk i wrzu​ci​łem go tam, nad​sta​wia​jąc ucha. Usły​sza​łem, jak z grze​cho​tem to​czy się w dół i w dół, gdzieś w ogni​ste ja​ski​nie Pod​zie​mia, skąd bra​ło się tu​taj całe ży​cie – całe ży​cie, poza nami. – Nie weź​miesz so​bie drze​wo​sło​da? – za​py​tał chło​pa​czek, wa​ląc zno​wu w pień, żeby od​go​nić prze​lot​ki. Jesz​cze raz zaj​rza​łem do środ​ka. Two​rzy​ło się już tro​chę krysz​tał​ków cu​kru, u ma​za​nych od​cho​da​mi prze​lo​tek i nie​to​pe​rzy, z przy​le​pio​nym tu i ów​dzie skrzy​dłem prze​lot​ki. Uczta sło​do​wa to to nie była, jak wte​dy, kie​dy sta​re drze​wo prze​wró​ci się samo z sie​bie. Parę krysz​tał​ków jed​nak ze​bra​łem, star​łem pa​so​skó​rą nie​to​pe​rze gów​no i wło​ży​łem do ust, żeby po​ssać. W jed​nym sza​ła​sie ktoś za​czął ję​czeć. Ten dzie​ciak, któ​ry opa​rzył się, kie​dy try​snął go​rą​cy sok. Czas ja​kiś był ci​cho – pew​nie w koń​cu przy​cho​dzi taki czas, kie​dy je​steś tak wy​czer​pa​ny, że na​wet ból nie utrzy​ma cię na ja​wie – ale te​raz znów się roz​darł. Czu​łem, jak cała gru​pa Nie​to​pe​rzy wo​kół mnie sztyw​nie​je. Wszy​scy mie​li już tego dość. Wszyst​kim już dało się to we zna​ki. Chło​pa​czek z krzy​wo​sto​pa​mi za​czął roz​pacz​li​wie wa​lić ki​jem w pień.

Do​ro​śli i ob​rost​ki opu​ści​li sie​kie​ry, pod​nie​śli zmę​czo​ne gło​wy i za​czę​li wa​lić w drze​wo jesz​cze bar​dziej za​wzię​cie. Im wię​cej zro​bią ha​ła​su, tym mniej będą sły​szeć krzy​czą​ce​go z bólu dzie​cia​ka. Ja na​to​miast w ogó​le nie mu​sia​łem sie​dzieć u Nie​to​pe​rzy, więc so​bie po​sze​dłem. Tyl​ko że tego chło​pa​ka było sły​chać w ca​łej Ro​dzi​nie, obo​jęt​ne gdzie się po​szło. I ga​da​ło się o nim na​wet da​le​ko u Pod nie​bie​skich, naj​da​lej jak moż​na się było zna​leźć od Nie​to​pe​rzy, nie wy​cho​dząc jesz​cze z Ro​dzi​ny. – Paul mu chy​ba jest, ze dwa​na​ście łon, całą jed​ną stro​nę twa​rzy i pierś ma po​pa​rzo​ną. Ob​lał go go​rą​cy sok drzew​ny, a te tępe Nie​to​pe​rze na​wet nie mia​ły pod ręką garn​ka wody, żeby go zlać. Jak się zra​bu​je go​rą​ce drze​wo, za​wsze trze​ba mieć wodę pod ręką. – Tak tak, i po​ubie​rać się w skó​ry i pil​no​wać dzie​ci, żeby nie pod​cho​dzi​ły. – Paul się na​zy​wa. Pa​skud​ne po​pa​rze​nie. Nie​to​pe​rze zro​bi​li się ja​cyś tacy nie​uważ​ni. Nie​chluj​ni. Tyl​ko było cze​kać, aż coś ta​kie​go się zda​rzy. Przy​kro mi to mó​wić. Bo to żad​na wina tego chło​pa​ka. Wszyst​ko przez do​ro​słych. – Rą​bią drze​wo i nikt dzie​cia​ków nie pil​nu​je? Ale tak to jest u Nie​to​pe​rzy, nie? Tyl​ko ma​łe​go szko​da. On nie jest nic wi​nien. Paul, czy ja​koś tak. Cała Ro​dzi​na. Choć​by nie wiem co, sie​dzia​ło się w uczu​ciach i my​ślach in​nych lu​dzi po uszy. Na cyc​ki Geli, obo​jęt​ne co się sta​ło, za chwi​lę wszy​scy o tym ga​da​li ga​da​li, ob​ra​ca​li ze wszyst​kich stron, dźga​li, po​sztur​chi​wa​li, mla​ska​li i cmo​ka​li. Wszy​scy w kół​ko się za​sta​na​wia​li, czy​ja to za​słu​ga, czy​ja wina, a kogo szko​da, jak​by na ca​łym świe​cie ist​nia​ły tyl​ko te trzy py​ta​nia. Ża​ło​wa​łem, że nie po​sze​dłem w cho​le​rę zbie​rać je​dze​nia z resz​tą. Co mi z ta​kie​go bez​pra​co​we​go wsta​nia. Przy​naj​mniej był​bym poza Ro​dzi​ną. Cho​ciaż i tak na tym ko​rzy​sta​łem. U Pod​nie​bie​skich parę mło​do​ma​tek w za​mian za opo​wieść o lam​par​cie dało mi po pie​czo​nym ptasz​ku na​dzia​nym drze​wo​sło​dem. U Bro​okly​nów do​sta​łem parę su​szo​nych owo​ców do żu​cia. Po​pły​wa​łem so​bie w Wiel​ko​sta​wie, a po​tem przy​szło paru ma​łych chłop​ców i po​ka​zy​wa​li mi swo​je łó​decz​ki-za​baw​ki z su​szo​nych skó​rek owo​ców wy​sma​ro​wa​nych koź​lim tłusz​czem. W Lon​dy​nie wszy​scy moc​no spa​li w sza​ła​sach, poza war​tow​ni​kiem, wiel​kim, tę​pym chło​pa​kiem imie​niem Pete, może o jed​no łono star​szym ode mnie. Opie​rał się o pień ścię​te​go drze​wa i prze​żu​wał ga​łąz​kę kol​cza​ka. – Jak tam, John? – A w po​rząd​ku. – Sły​sza​łem, że lam​par​ta zro​bi​łeś, co? – Tak, tam da​le​ko na Zim​nej Ścież​ce. – Da​le​ko. Nie ma nic da​lej, co? – No nie ma. – Chy​ba że może Uj​ścio​spad. Do nie​go może jest da​lej, nie? – Nie, bli​żej. No, ale oczy​wi​ście jest coś jesz​cze pod wo​do​spa​dem. Albo po dru​giej stro​nie Ciem​na, Pod Wo​do​spa​da​mi? W ży​ciu nie sły​sza​łem. Pe​wien je​steś? – Wtem po jego twa​rzy roz​lał się głup​ko​wa​ty uśmiech. – Pod Wo​do​spa​da​mi! Na na​zwy Mi​cha​ela, wkrę​casz mnie, co, ty peł​za​ku! Nie ma ta​kie​go miej​sca, „Pod Wo​do​spa​da​mi”, nie? Pra​wie ci się uda​ło. – Oj, Pete. Pew​nie, że coś jest tam pod wo​do​spa​da​mi. My​ślisz, że co się dzie​je z tą całą

wodą. Kie​dyś się na​wet da​wa​ło tam zejść, do​pó​ki ze Ska​li​stych nie spa​dła taka wiel​ka ska​ła i nie za​tka​ła Sta​wu Uj​ście. Pete aż się za​trząsł. – Łee! Kto by tam chciał zła​zić? Cho​le​ra wie, co by tam było. A my tu w Okrą​głej Do​li​nie mamy wszyst​ko co po​trze​ba. Ja​kaś ko​bie​ta usły​sza​ła na​szą gad​kę i wy​su​nę​ła gło​wę z sza​ła​su. Pulch​na, pier​sia​sta, do​ro​sła ko​bie​ta, pew​nie dwa trzy razy star​sza ode mnie, pew​nie – do​my​śla​łem się – śpi tam w sza​ła​sie piąt​ka szóst​ka dzie​ci. – John je​steś, nie? Chło​pak co zro​bił lam​par​ta, tam da​le​ko? Wy​szła, cała uśmiech​nię​ta. Nie mia​ła na so​bie skó​ry. – Mar​tha je​stem – po​wie​dzia​ła. – Śli​zgniesz się może, skar​beń​ku? Pete kul​tu​ral​nie od​wró​cił wzrok i za​czął po​gwiz​dy​wać. – Może tam so​bie pój​dzie​my, w gwiaz​do​kwia​ty – do​da​ła, po​ka​zu​jąc wiel​ką świe​tli​stą kępę obok stru​mie​nia. Kupa ko​biet my​śla​ła, że jak się po​śli​zga​ją z mło​dym chło​pacz​kiem, spraw​nym i zdro​wym, to prze​sta​ną ro​dzić ni eto pyszcz​ki i krzy​wo​sto​py. Mło​de chło​pacz​ki nie mia​ły nic prze​ciw​ko. – No do​bra, nie ma spra​wy – po​wie​dzia​łem. Po​szli​śmy po​mię​dzy gwiaz​do​kwia​ty, a ona klęk​nę​ła, że​bym wszedł w nią od tyłu. Nie ro​bi​ła tego dla przy​jem​no​ści. Nie ru​sza​ła się, nie ję​cza​ła, stęk​nę​ła so​bie po ci​chut​ku tyl​ko z uprzej​mo​ści. I przez cały czas, kie​dy to ro​bi​li​śmy, sły​sze​li​śmy tego chło​pacz​ka u Nie​to​pe​rzy, jak ję​czy i pła​cze z bólu. – Paul się na​zy​wa, zda​je się – po​wie​dzia​ła, kie​dy jesz​cze w nią wcho​dzi​łem i wy​cho​dzi​łem. – Pa​skud​nie się po​pa​rzył, kie​dy zrą​by​wa​li tego wiel​kie​go czer​wo​ni uch a. Za​sta​na​wia​ła się nad tym, kie​dy po​su​wa​łem ją od tyłu. – U nas, Lon​dy​nów, by się nie zda​rzy​ło. U nas się dzie​cia​ków pil​nu​je. W ży​ciu nikt by nie do​pu​ścił dzie​cia​ka tak bli​sko do drze​wa, co za​raz pad​nie. A i gar​nek wody za​wsze jest pod ręką, na wszel​ki wy​pa​dek. – Pil​nu​je się dzie​cia​ków, tak? To bar​dzo… – wy​mru​cza​łem, ale po chwi​li spu​ści​łem się w nią z dy​go​tem. Ona ob​ró​ci​ła się mię​dzy kwia​ta​mi na ple​cy, pod​nio​sła ko​la​na i za​kry​ła się dło​nią, żeby za​trzy​mać w środ​ku moje mlecz​ko – li​czy​ła, że wy​ro​śnie z nie​go jesz​cze jed​no grzecz​ne dziec​ko Lon​dy​nów, z całą bu​zią i pro​sty​mi sto​pa​mi, któ​re bę​dzie so​bie żyło na tej kon​kret​nie udep​ta​nej po​la​nie zwa​nej Lon​dy​nem, wśród tych kon​kret​nie sza​ła​sów z kory i tych kon​kret​nie lu​dzi, któ​rzy lu​bi​li my​śleć, że czymś się róż​nią od resz​ty Ro​dzi​ny. Ja​kieś tam róż​ni​ce zresz​tą były. Na przy​kład same na​zwy. Nie​bie​scy – po pro​stu dla​te​go, że miesz​ka​li od stro​ny Gór Nie​bie​skich, Czer​wo​niu​cho​wie – bo mie​li​śmy dużo czer​wo​niu​chów (któ​re stop​nio​wo ści​na​li​śmy i za​stę​po​wa​li​śmy na​sio​na​mi bia​łu​chów). Ale Lon​dy​no​wie i Bro​okly​no​wie byli dum​ni dum​ni, że ich na​zwy po​cho​dzą z dru​giej stro​ny Gwiezd​ne​go Wiru, z Zie​mi. Na Zie​mi lu​dzie mie​li wiel​ką wiel​ką ro​dzi​nę i w niej dużo dużo grup. Gru​pa An​ge​li na​zy​wa​ła się Lon​dyn i mie​li tam czar​ne twa​rze, jak sama An​ge​la. Gru​pa Tom​my’ego na​zy​wa​ła się Bro​oklyn, cho​ciaż nie​któ​rzy na​zy​wa​li ich Żyt. (A co do Trzech To​wa​rzy​szy, któ​rzy wró​ci​li Bun​tow​ni​kiem przez Gwiezd​ny Wir i zo​sta​wi​li na Ede​nie Tom​-

my’ego i An​ge​lę, to grup Di​xo​na i Mi​cha​ela nie zna​li​śmy. Mó​wi​li, że gru​pa Meh​me​ta na​zy​wa się Tur​cja, cho​ciaż on miał na na​zwi​sko Ha​ri​bey. Nie wiem dla​cze​go). Więc tak – Lon​dy​no​wie róż​ni​li się od Pod​nie​bie​skich, Nie​bie​scy od Nie​to​pe​rzy, Nie​to​pe​rze od Czer​wo​niu​chów. Każ​da gru​pa Ro​dzi​ny wsta​wa​ła kie​dy in​dziej, kła​dła się kie​dy in​dziej, mia​ła swój spo​sób ro​bie​nia róż​nych rze​czy i po​dej​mo​wa​nia de​cy​zji, mia​ła ja​kieś dro​bia​zgi, któ​ry​mi się szczy​ci​ła – na przy​kład te na​zwy, Lon​dyn i Bro​oklyn, po​cho​dzą​ce z Zie​mi – mia​ła swo​ją wła​sną mie​szan​kę lu​dzi sil​nych i sła​bych, uczyn​nych i sa​mo​lub​nych, nie​to​py​sków i krzy​wo​sto​pów. Te róż​ni​ce były jed​nak tak drob​ne i tak nud​ne nud​ne. Tak na​praw​dę wszy​scy by​li​śmy strasz​nie do sie​bie po​dob​ni. I miesz​ka​li​śmy jed​ni na dru​gich, więc wła​ści​wie ni​g​dy się od sie​bie nie od​dzie​la​li​śmy. Tak jak to w kół​ko tru​li Naj​star​si, by​li​śmy „jak jed​no”. Praw​da. Jed​na Ro​dzi​na, wszy​scy ra​zem, wszy​scy spo​krew​nie​ni, wszy​scy z jed​ne​go łona i jed​ne​go fiu​ta. – Jak chcesz, to mam jesz​cze tro​chę mle​ka – po​wie​dzia​ła Mar​tha, bio​rąc pier​si w dło​nie. – No pew​nie – po​wie​dzia​łem i po​chy​li​łem się, a ona mi je nad​sta​wi​ła. Uklęk​ną​łem i po​ssa​łem tro​chę cie​płe​go, słod​kie​go mle​ka. – Le​piej – po​wie​dzia​ła po chwi​li. – Już za​czy​na​ły bo​leć. Po​gła​dzi​ła mnie bez​myśl​nie po wło​sach. – Zmarł mi nie​daw​no no​wo​ro​dek – wy​ja​śni​ła. – Dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści spań temu. Ma​lut​ki nie​to​pysz​czek. Miał dziu​rę prak​tycz​nie przez całą twarz, od góry do dołu. Nie był w sta​nie ssać, choć​bym nie wiem jak mu po​ma​ga​ła. Więc po pro​stu… Po​czu​łem, jak dy​go​cze, kie​dy się roz​pła​ka​ła. To dla​te​go nie spa​ła. Nie mo​gła. Nie mo​gła my​śleć o ni​czym poza tym zmar​łym dziec​kiem. Mat​ki tak mia​ły, kie​dy umar​ło im dziec​ko. Nie my​śla​ły o ni​czym, tyl​ko o tej dziu​rze, co zo​sta​ła po dziec​ku. Mar​tha Lon​dyn nie umia​ła wy​peł​nić so​bie cza​su. Nie wie​dzia​ła, jak dać so​bie spo​kój. – W su​mie uro​dzi​łam dzie​się​cio​ro dzie​ci – po​wie​dzia​ła. – Wszyst​kie poza dwo​ma to nie​to​pyszcz​ki. Ja​sne, i tak się je ko​cha, ale… Pu​ści​ła pierś, któ​rą ści​ska​ła, i nad​sta​wi​ła mi dru​gą. – Tyl​ko trój​ka z nich jesz​cze żyje – po​wie​dzia​ła. – Trzy dziew​czy​ny. Resz​ta zmar​ła. Wszy​scy chłop​cy. Ostat​ni trzej za​raz po uro​dze​niu. Pod​nio​słem się. – No cóż, może tym ra​zem ci się od​mie​ni. Kiw​nę​ła gło​wą. Le​ża​ła po​mię​dzy mi​go​czą​cy​mi gwiaz​do kwia​ta​mi. Całą twarz mia​ła we łzach. Kwia​ty świe​ci​ły tak ja​sno, że ich ło​dy​gi rzu​ca​ły na jej cia​ło cią​gle po​ru​sza​ją​ce się i fa​lu​ją​ce li​nie cie​nia. Jed​ną rękę cały czas trzy​ma​ła mię​dzy no​ga​mi, żeby nie wy​pu​ścić ani kro​pli mo​je​go mlecz​ka szczę​ścia. – Jak po łon​cza​sie od dzi​siaj uro​dzi mi się dziec​ko – po​wie​dzia​ła – to dam mu two​je imię. Te śli​zgan​ka ze sta​ro​mat​ka​mi były jed​nak dziw​ne. Kie​dy po​tem o nich my​ślisz, zno​wu ci tward​nie​je i przy​po​mi​nasz so​bie, jak twój fiut wcho​dzi do niej i wy​cho​dzi i masz ocho​tę na jesz​cze. A kie​dy sły​szysz, jak inni chłop​cy prze​chwa​la​ją się je​den dru​gie​mu, ile to do​ro​słych ko​biet wzię​ło ich na śli​zgan​ko, za​czy​nasz się nie​po​ko​ić, że może mają z tego wię​cej przy​jem​no​ści niż ty, albo do​sta​ją coś lep​sze​go niż ty. A chłop​cy z nie​to​py​ska​mi, z któ​ry​mi sta​ro mat​ki ni​g​dy nie chcą się śli​zgać, za​wsze słu​cha​ją tego i my​ślą so​bie: to nie​spra​wie​-

dli​we. Cze​mu mi się coś ta​kie​go nie tra​fia? (Ale ni​g​dy nie mó​wią tego na głos, bo wie​dzą że gład​kie twa​rze będą się tyl​ko z nich śmiać i mó​wić: bo brzyd​ki je​steś, Ein​ste​inie. Brzyd​ki brzyd​ki. Jak sama na​zwa wska​zu​je. Bo masz pysk jak pie​przo​ny nie​to​perz). Ale za​raz po​tem czu​jesz pust​kę, jak​by ra​zem z two​im mlecz​kiem wy​szła z cie​bie ja​kaś iskra i te​raz nic nie jest waż​ne. Tak do​kład​nie się wte​dy po​czu​łem. Na szczę​ście, to nie trwa dłu​go, a sko​ro to jest nie​faj​ne i nie chce się o tym ga​dać, to za​po​mi​na się o tym do na​stęp​ne​go razu. I nikt ni​g​dy o tym uczu​ciu nie wspo​mi​na. Nie mia​łem ocho​ty iść przez Okrą​głą Po​la​nę, gdzie mo​gli mnie za​ha​czyć Naj​star​si, więc po​sze​dłem wzdłuż Stru​mie​nia Di​xo​na, tak jak pły​nie w dół do Zla​nia Stru​mie​ni i most​ka. W ten spo​sób je​dy​nym pro​ble​mem było to miej​sce przy stru​mie​niu, gdzie jed​no​no​gi Jef​fo ro​bił swo​je ło​dzie. Był nud​ny nud​ny i cięż​ko się było od nie​go od​cze​pić. – E! A to kto? Nie John Czer​wo​niuch, ten co zro​bił lam​par​ta? Cho​le​ra. Li​czy​łem, że bę​dzie na wo​dzie w któ​rejś ze swo​ich ło​dzi, ale nie. Sie​dział na kło​dzie pod bia​łu​chem i pra​co​wał nad nową ło​dzią. Wiel​ki fa​cet, ja​kieś sześć​dzie​siąt łon​cza​sów, ła​god​na, mięk​ka twarz, bez zę​bów, no i bez jed​nej nogi po​ni​żej ko​la​na. Pra​co​wał nad trzy​me​tro​wym, prze​po​ło​wio​nym ka​wał​kiem pnia z czer​wo​ni uch a. Wy​skro​bał z nie​go za​schnię​te rur​ki, rów​no uciął koń​ce czar​nosz​kla​ną piłą i wy​gła​dził szorst​kim ka​mie​niem. Miał spe​cjal​ne pa​le​ni​sko do go​to​wa​nia kle​ju z soku z czer​wo​niu​cha. Po​środ​ku był głę​bo​ki dół, wy​peł​nio​ny go​rą​cą, lep​ką, go​tu​ją​cą się ma​zią, a na​oko​ło okrą​gły wy​kop wy​peł​nio​ny roz​ża​rzo​ny​mi wę​gla​mi. Na​bie​rał kle​ju ły​chą z kory i sma​ro​wał nim ka​wał​ki koź​lej skó​ry, na​cią​gnię​te moc​no na koń​ce kło​dy. Skó​ry już zro​bi​ły się twar​de twar​de od pierw​sze​go kle​ju, a te​raz sma​ro​wał je jesz​cze gru​biej, żeby przy​kle​ić ko​lej​ną war​stwę skór. – Dłu​go nad tą pra​cu​jesz, Jef​fo? – No, bę​dzie ze dwa​dzie​ścia wstań. – To ile ło​dzi ty do​tąd zro​bi​łeś? – Eee… trzy​dzie​ści, czter​dzie​ści. Wiesz, one wca​le nie są ta​kie trwa​łe, te ło​dzie. Obo​jęt​ne ile da się kle​ju, wcze​śniej czy póź​niej koń​ce się ro​zej​dą, łód​ka to​nie, lu​dzie przy​cho​dzą i mó​wią: „Oj, Jef​fo, Jef​fo, da się to skle​ić z po​wro​tem?”. „Nic z tego”, ja mó​wię. „Trze​ba mieć nowe skó​ry, mięk​kie, żeby się je dało na​cią​gnąć, a jak drzew​no na koń​cach na​mo​kło, to le​piej w ogó​le za​cząć od nowa”. No i wte​dy oczy​wi​ście: „Jef​fo, Jef​fo, a zro​bisz nam nową łód​kę?”. – I nie nu​dzi cię to? – Jak się znu​dzę, to po​pły​nę so​bie swo​ją ło​dzią na ryby. Dla mnie to jak spa​cer. Po wo​dzie pły​nę tak samo szyb​ko, jak ty dasz radę iść po zie​mi, na dwóch no​gach. Albo i szyb​ciej. Pew​nie, że szyb​ciej. Sta​re​go Jef​fo na ło​dzi nikt nie prze​go​ni. Zresz​tą, ja lu​bię ro​bić te ło​dzie. Do​bra to ro​bo​ta. Na​uczy​li nas tego sam Tom​my i Gela. „Rób​cie ło​dzie”, po​wie​dzie​li, „a przyj​dzie ta​kie wsta​nie, kie​dy na​uczy​cie się ro​bić ta​kie ło​dzie, jaką przy​le​cie​li​śmy ni z Trze​ma To​wa​rzy​sza​mi. I wte​dy bę​dzie​cie mo​gli wró​cić na Zie​mię. Na fiu​ty Toma i Har​ry’ego, po​my​śla​łem, to wła​śnie jest cały pro​blem z nami. To wła​śnie jest z nami nie tak. Ży​je​my, jak​by​śmy na​praw​dę nie miesz​ka​li na Ede​nie, jak​by to był tyl​ko obóz, co my​śli​wi ro​bią w le​sie na parę spań. Cały czas cze​ka​my, żeby wró​cić tam, gdzie na​praw​dę jest na​sze miej​sce. – Nie wy​da​je ci się, że żeby po​le​cieć na Zie​mię trze​ba cze​goś wię​cej niż sta​ry ka​wał

pnia po​ob​kle​ja​ny skó​ra​mi, co, Jef​fo? – za​py​ta​łem. – No po​myśl tyl​ko. Rze​czy, któ​re la​ta​ją, nie są ta​kie cięż​kie jak two​je ło​dzie. Nie​to​pe​rze, prze​lot ki, pta​ki, one wszyst​kie pra​wie nic nie ważą. Ale żeby prze​nieść two​ją łódź na wodę, trze​ba brać ją we dwój​kę trój​kę, nie? – A ty my​ślisz, że Lon Do​wnik to był lek​ki jak prze​lot​ka? Pa​mię​taj, że był wiel​ki jak cały Ka​mien​ny Krąg – prych​nął Jef​fo. – I zro​bio​ny był z me​ta​lu, cięż​kie​go jak ka​mień. Tak tak, oni mie​li spo​sób, żeby i cięż​kie rze​czy la​ta​ły, tak jak cięż​kie rze​czy po​tra​fią pły​wać po wo​dzie. Pew​nie to i była praw​da. Lu​dzie na Zie​mi mu​sie​li ja​koś zna​leźć spo​sób, żeby cięż​kie rze​czy uno​si​ły się w po​wie​trze. Ale jak? No cóż, nie mia​łem po​ję​cia, po​dob​nie jak Jef​fo i wszy​scy inni. Bo czym się od nich róż​ni​łem? Tak mało wie​dzie​li​śmy, a Zie​mia​nie tak dużo. Tak mało, że by​li​śmy jak śle​pi. Nic dziw​ne​go, że tak nie mo​gli​śmy się do​cze​kać tej Zie​mi. Nic dziw​ne​go, że tyl​ko cze​ka​li​śmy na to wsta​nie, kie​dy oni w koń​cu po nas przy​le​cą. Nic dziw​ne​go, że sta​ry Jef​fo mó​wił so​bie, że któ​re​goś dnia wy​klei z pnia i skó​ry pie​przo​ną la​ta​ją​cą łód​kę, że​by​śmy nie mu​sie​li na nich cze​kać. Nic dziw​ne​go, że Lucy Lu z tymi wiel​ki​mi łza​wy​mi oczy​ma cią​gle do​sta​wa​ła od ca​łej Ro​dzi​ny czar​nosz​kło i skó​ry, sko​ro opo​wia​da​ła im hi​sto​rie, jak to wszyst​kie na​sze cie​nie po śmier​ci sta​rych, cięż​kich ciał po​le​cą aż na ja​sną ja​sną Zie​mię. – Zgu​bi​łeś się kie​dyś na Śnież​nym Ciem​nie, praw​da? – za​py​ta​łem. – Dwa wsta​nia temu też tam by​li​śmy, na Zim​nej Ścież​ce, i Sta​ry Ro​ger nam opo​wie​dział. Ale nie ro​zu​miem jed​ne​go: jak ty się tam zgu​bi​łeś? Od​wró​cił wzrok i w pierw​szej chwi​li po​my​śla​łem, że mi nie od​po​wie. – Przez cho​ler​ne weł​nia​ki, wy​pro​wa​dzi​ły mnie tam – od​parł po chwi​li. – Sze​dłem za ich lam​pa​mi i na​gle się za​tra​ci​ły. I nie wi​dzia​łem nic. Nic a nic, ro​zu​miesz? Wła​snej ręki przed no​sem nie wi​dzia​łem. Na szy​ję Toma, zim​no zim​no było. Nic nie wi​dać, nic nie czuć, nic, tyl​ko zim​no. Strasz​ne to miej​sce, tam na gó​rze. Mó​wią, że cały Eden był taki, do​pó​ki z Pod​zie​mia nie wy​szło cie​pło, a my nie przy​le​cie​li​śmy z nie​ba. Tyl​ko ciem​ność, lód i ska​ły. Je​śli to praw​da, to aż strasz​nie o tym my​śleć. Strasz​nie strasz​nie. – Po​krę​cił gło​wą. – No i nie wie​dzia​łem, gdzie je​stem. Nie wie​dzia​łem, cze​mu nie sły​chać, jak resz​ta mnie woła. Sam krzy​cza​łem, ja​sne, ale sły​sza​łem tyl​ko echo swo​ich krzy​ków, gdzieś wy​so​ko. Echo, echo echa i echo echa echa. Wie​dzia​łem, że te góry cią​gną się tam bez koń​ca, jesz​cze wię​cej lodu, co​raz zim​niej i co​raz wy​żej i… i… Oj. Wy​glą​da​ło, że za​raz roz​pła​cze się jak dzie​ciak, jak tak da​lej pój​dzie, więc szyb​ko mu prze​rwa​łem. – No to jak, Jef​fo, mie​li​by​śmy prze​żyć w łód​ce, co leci aż pod Gwiezd​ny Wir, sko​ro już tro​chę nad la​sem jest tak zim​no i ciem​no? Po​myśl, jak zim​no musi być tam w gó​rze. Po​pa​trzył na mnie z ura​zą. – Mie​li ja​kiś spo​sób, nie? Tom my, An​ge​la i To​wa​rzy​sze mie​li ja​kiś spo​sób. Zna​li róż​ne rze​czy, o któ​rych nie mamy po​ję​cia, te róż​ne me​ta​le, pla​sti​ki i Py… – za​jąk​nął się na tym sło​wie – …Py-ront. Umie​li la​tać i wie​dzie​li, jak się ogrzać. Jak bę​dzie​my da​lej bu​do​wać łód​ki, też się na​uczy​my. Tak mó​wił, ale jed​no​cze​śnie ze zło​ścią sma​ro​wał kle​jem koź​lą skó​rę, do​kład​nie tak samo jak ze wszyst​ki​mi po​przed​ni​mi łód​ka​mi. Nie pró​bo​wał ni​cze​go no​we​go i w ży​ciu nie

spró​bo​wał. Ani razu, choć zro​bił tych łó​dek trzy​dzie​ści czter​dzie​ści. – A jak oni ucię​li ci tę nogę? – za​py​ta​łem. – Od​pi​ło​wał i czar​nosz​kla​nym no​żem, su​kin​sy​ny. Co, Ro​ger ci nie opo​wie​dział? Za dużo py​tań za​da​jesz, mło​dy czło​wie​ku. Dużo nie​ład​nych py​tań. Ja nie chcę o tym roz​ma​wiać, ro​zu​miesz? Nie lu​bię tego wspo​mi​nać. Ty byś lu​bił na moim miej​scu? Idź już so​bie i daj mi spo​koj​nie do​koń​czyć łód​kę. Uśmie​cha​jąc się do sie​bie, że tak spryt​nie się od nie​go od​cze​pi​łem, po​sze​dłem z po​wro​tem przez Bro​okly​nów, Kol​cza​ków, do Czer​wo​niu​chów. My​śli​wi i zbie​ra​cze aku​rat wra​ca​li z lasu ze sta​rym, ży​la​stym gniezd​ni​kiem i pa​ro​ma tor​ba​mi owo​ców. Za mało, dużo za mało dla czter​dzie​stu paru osób. Gdy​by​śmy nie mie​li jesz​cze trzech nóg tego weł​nia​ka, po​szli​by​śmy spać głod​ni.

6.

Tina Kol​czak

Pod ko​niec na​stęp​ne​go wsta​nia, dwa spa​nia po tym, jak zro​bił tego lam​par​ta, John Czer​wo​niuch po​szedł ze mną w górę stru​mie​nia Di​xo​na. Wleź​li​śmy na ska​ły za pło​tem od stro​ny Lon​dy​nów i Pod​nie​bie​skich, aż Głę​bo​ki Staw zna​lazł się pod nami. Cały świe​cił od fa​lo​ro​stów, wod​nych lam​pek i pól ostryg. – Cał​kiem jak​by tam w dole był dru​gi las, nie? – po​wie​dzia​łam. – Dru​ga Okrą​gła Do​li​na, a wo​kół niej ska​ły jak Śnież​ne Ciem​no. Je​dy​na róż​ni​ca, że jest pod wodą. Miał na​wet na koń​cu mały wą​ski wo​do​spa​dzik, któ​rym woda prze​le​wa​ła się do Wiel​ko​sta​wu, zu​peł​nie tak, jak cała woda z Okrą​głej Do​li​ny spły​wa​ła przez Uj​ścio​spad. – No wła​śnie – prych​nął John. – A kie​dy przy Uj​ścio​spa​dzie zno​wu ob​su​nie się wiel​ka ska​ła, to cała Okrą​gła Do​li​na może bę​dzie pod wodą. Do Głę​bo​kie​go Sta​wu pra​wie nikt nie cho​dził, więc by​li​śmy tam tyl​ko we dwo​je. Ze​szli​śmy nad wodę, zdję​li​śmy pa​so​skó​ry i za​nur​ko​wa​li​śmy. Woda była czy​sta jak po​wie​trze i cie​pła cie​pła jak mle​ko pro​sto z pier​si. Stru​mień, któ​ry na​peł​nia Głę​bo​ki Staw, pły​nie pro​sto z Lo​dow​ca Di​xo​na w Nie​bie​skich Gó​rach i jest lo​do​wa​ty, ale staw ogrze​wa​ją ko​rze​nie drzew i wod​ne la​tar​nie. – Od​waż​ne to było – po​wie​dzia​łam, kie​dy sta​nę​li​śmy na dnie przy sa​mym brze​gu wody – zro​bić tego lam​par​ta, cał​kiem sa​me​mu. Chwy​ci​li​śmy się cie​płych ko​rze​ni i od​wró​ci​li​śmy do sie​bie, bli​sko bli​sko, sto​jąc w cie​płej cie​płej wo​dzie do ra​mion. – Wszy​scy tak mó​wią – po​wie​dział John, par​ska​jąc śmie​chem – ale u cie​bie to brzmi jak py​ta​nie. Kiw​nę​łam gło​wą. Bo to było py​ta​nie. Chcia​łam się cze​goś o nim do​wie​dzieć. Miły był, bez dwóch zdań, i ład​ny, więc ja​sne ja​sne, dla​cze​go był ulu​bień​cem wszyst​kich sta​ro​ma​tek, co chcia​ły jego mlecz​ka. No, był jesz​cze szyb​ki, in​te​li​gent​ny, i inne dzie​cia​ki go sza​no​wa​ły. A te​raz stał się w Ro​dzi​nie kimś waż​nym – każ​dy już ko​ja​rzył jego imię. Wszyst​ko su​per su​per, ale ja nie do koń​ca go wy​czu​wa​łam. Nikt nie wy​czu​wał. Coś tam jed​nak trzy​mał tyl​ko dla sie​bie. – No… – po​wie​dzia​łam – cza​sem chy​ba tak jest, że lu​dzie tyl​ko raz ro​bią coś od​waż​ne​go i tyle. A inni zno​wu są od​waż​ni tyl​ko na je​den spo​sób.

Wzru​szył ra​mio​na​mi. – No tak. Praw​da. Raz to nic ta​kie​go. A cza​sem lu​dzie ro​bią coś od​waż​ne​go, bo po pro​stu nie zdą​ży​li po​my​śleć. – Z tobą też tak było? Za​sta​no​wił się. – To praw​da, nie mia​łem cza​su my​śleć, kie​dy lam​part cho​dził do​oko​ła nas. Ale wie​dzia​łem, że mam wy​bór i że jak uciek​nę, nikt nie bę​dzie miał mi za złe. Więc nie, nie dla​te​go tam zo​sta​łem, bo nic in​ne​go nie przy​szło mi do gło​wy. – To dla​cze​go? To był tyl​ko cho​ler​ny lam​part. Na​wet zjeść się go nie da. – Bo… Tak na​praw​dę ni​g​dy tego do​brze nie ro​zu​mia​łem, więk​szość lu​dzi pew​nie tego nie ro​zu​mie, ale do​tar​ło do mnie, że ja nie tyl​ko de​cy​du​ję, co zro​bić, ale i kim chcę być, w sen​sie: ja​kim czło​wie​kiem. I dla​te​go tak zro​bi​łem. I od tego cza​su, jak tyl​ko będę mieć ja​kąś de​cy​zję do pod​ję​cia, będę ro​bić tak samo. – Jak to, czy​li za​wsze bę​dziesz wy​bie​rał coś nie​bez​piecz​ne​go? Par​sk​nął. – No nie, pew​nie, że nie. To by było dur​ne. Za​raz bym zgi​nął i tyle. Po pro​stu za​wsze się za​sta​no​wię, do​kąd zmie​rzam i kim chcę być, a nie tyl​ko, co bym chciał w da​nej chwi​li. Uśmiech​nę​łam się i po​ca​ło​wa​łam go. Po​do​ba​ło mi się to. Ja też po​dob​nie my​śla​łam. Nie zro​bi​łam żad​ne​go lam​par​ta i nie pla​no​wa​łam, ale jak coś ro​bi​łam, za​wsze do​kład​nie się za​sta​no​wi​łam, czy nie ro​bię tego tyl​ko dla​te​go, że tak ła​twiej, albo po pro​stu, żeby nie zde​ner​wo​wać in​nych lu​dzi. – Do​bry plan – po​wie​dzia​łam. – Mam tak samo. – Tak? Pod ja​kim wzglę​dem? – No, je​stem z Kol​cza​ków, wło​sy też ści​nam w ta​kie kol​ce i cała je​stem kol​cza​sta kol​cza​sta. Mó​wię, co my​ślę, i nie po​zwa​lam in​nym, żeby mi dyk​to​wa​li, co mam ro​bić. A jak cze​goś się boję, to my​ślę: no tak, boję się, ale czy mam to zro​bić tak czy owak? Uśmiech​nął się i kiw​nął gło​wą. Po​ca​ło​wa​łam go szyb​ko, za​nim​by się od​su​nął. – No do​bra, pa​nie mor​der​co lam​par​tów – po​wie​dzia​łam – zo​ba​czy​my, na ile dasz radę wstrzy​mać od​dech. Mo​że​my się za​ło​żyć, że na​ło​wię wię​cej ostryg niż ty. Wsko​czy​łam do ja​snej, roz​ma​zu​ją​cej kształ​ty wody i ro​zej​rza​łam się za skal​ny​mi grzbie​ta​mi, któ​re po​ra​sta​ły ostry​gi, dwa trzy me​try pod po​wierzch​nią. Otwie​ra​ły i za​my​ka​ły świe​cą​ce ró​żo​we pasz​cze. Zgar​nę​łam po gar​ści z trzech róż​nych skał i wy​sko​czy​łam na po​wierzch​nię. Kie​dy rzu​ca​łam je na ska​li​sty brzeg, tuż koło mnie wy​nu​rzył się John. – Ha ha! I mam wię​cej niż… – wy​sa​pał, ale ja już za​nur​ko​wa​łam z po​wro​tem, pro​sto w roz​iskrzo​ną ła​wi​cę ma​lut​kich ry​bek. Ze​bra​li​śmy na brze​gu całą górę ostryg, a po​tem po​ło​ży​li​śmy się na mięk​kiej zie​mi pod ob​wi​sły​mi ga​łę​zia​mi żół​ciu​chów i za​czę​li​śmy je otwie​rać. Ostry​gi rzę​zi​ły i sy​cza​ły, umie​ra​jąc, a my wy​ry​wa​li​śmy z nich ka​wał​ki świe​cą​ce​go mię​sa, tro​chę kar​mi​li​śmy się nimi na​wza​jem, tro​chę się o nie bi​li​śmy, a cza​sem spi​ja​li​śmy so​bie ich sok na​wza​jem z ust. – Pa​nie mor​der​co lam​par​tów, a może by tak małe śli​zgan​ko? Masz ocho​tę? – szep​nę​łam, ca​łu​jąc go i kła​dąc mu rękę na fiu​cie. – Ale trze​ba bę​dzie od tyłu, bo ja na ra​zie nie chcę mieć żad​nych dzie​ci na gło​wie. Nie mam ocho​ty zo​stać mło​do mat​ką i tkwić w Ro​dzi​nie ze śle​py​mi sta​ru​cha​mi, krzy​wo​sto​pa​mi i nie​mow​la​ka​mi.

My​śla​łam, że nie ma wąt​pli​wo​ści, co od​po​wie, ale się my​li​łam. – Zo​staw​my to na ra​zie – po​wie​dział. – Zo​staw​my na póź​niej. Wte​dy się zdzi​wi​łam zdzi​wi​łam. No i tro​chę ob​ra​zi​łam. Coś z nim jest nie tak? Co on so​bie my​ślał, że po co tu przy​szli​śmy? Mało któ​ry chło​pak by mi od​mó​wił, i mało któ​ry męż​czy​zna, są​dząc po tym, jak na mnie pa​trzy​li, cho​ciaż re​gu​ły Ro​dzi​ny mó​wi​ły, że do​ro​słym męż​czy​znom nie wol​no z dziew​czy​na​mi ob​rost​ka​mi. – Za dużo się kła​dłeś ze sta​ry​mi ko​bie​ta​mi, John – po​wie​dzia​łam mu. – Na przy​kład z tą Mar​thą Lon​dyn, w two​je bez​pra​co​we wsta​nie. Ze sta​rą Mar​thą, któ​rej nie​daw​no zmar​ło dziec​ko. Zu​ży​ły cię te sta​re baby. John zdzi​wił się, że wie​dzia​łam. Głu​pi ja​kiś. W Ro​dzi​nie nie da się nic zro​bić, żeby wszy​scy się nie do​wie​dzie​li. Po​tem za​czy​na​ją to roz​trzą​sać, ob​ga​dy​wać, roz​grze​by​wać i wspól​nie de​cy​do​wać, co na ten te​mat my​śleć. O Joh​nie i Mar​cie usły​sza​łam od czte​rech pię​ciu osób i nie by​łam tym za​chwy​co​na. Do​bra, wszyst​kie chło​pa​ki cho​dzą ze sta​ro​mat​ka​mi jak tyl​ko mają oka​zję, ale on wie​dział, że może mieć mnie, praw​da? Moż​na by my​śleć, że to mu wy​star​czy na jed​no dwa wsta​nia, ale nie. My​śla​łam, że oszczę​dzi się dla mnie. – To nie ma z tym nic wspól​ne​go – po​wie​dział. – To coś in​ne​go. Tak mamy w Ro​dzi​nie. Cho​dzi po pro​stu… Za​czął się za​sta​na​wiać. I my​ślał tak dłu​go, że wy​glą​da​ło, jak​by cał​kiem o mnie za​po​mniał. No a kie​dy się w koń​cu ode​zwał, też nie​spe​cjal​nie oka​zy​wał, że wie, dla​cze​go mnie ura​ził. – Więc tak. Może fak​tycz​nie to nie za do​bry po​mysł, żeby cho​dzić ze sta​ro​mat​ka​mi przy każ​dej oka​zji. Może to wła​śnie jed​na z tych rze​czy, o któ​rych mó​wi​łem: tych, co się je robi, bo tak jest ła​twiej i się nie za​sta​na​wiasz… – No do​bra, nie​waż​ne, a wra​ca​jąc do mo​je​go py​ta​nia…? – No… – Nie chcesz mnie? – Ja​sne, że tak, ale… – Za​śmiał się. – Daj spo​kój, no oczy​wi​ście, że cię chcę. Do​pie​ro co do​ty​ka​łaś mo​je​go fiu​ta! Jak szli​śmy tu​taj, to le​d​wo się mie​ścił w pa​so​skó​rze! Ale te​raz chcę po pro​stu jeść ostry​gi i roz​ma​wiać. Czy to ta​kie dziw​ne? Tyle jest rze​czy, o któ​rych chcę po​roz​ma​wiać, a tak mało lu​dzi, któ​rzy ro​zu​mie​ją, o co mi cho​dzi. Mo​że​my się po​śli​zgać, ale to by​ło​by wła​śnie ta​kie ła​twe wyj​ście, i oczy​wi​ste, a może cie​ka​wiej by​ło​by jed​nak… – To roz​ma​wiaj. Po​wiedz mi o ta​kich rze​czach, że tyl​ko ja zro​zu​miem, o co ci cho​dzi. Pod​niósł ko​lej​ną ostry​gę, wy​rwał z niej bu​zu​ją​ce, ró​żo​we mię​so i rzu​cił pu​stą musz​lę z po​wro​tem do wody. – Wiesz, cze​mu zro​bi​łem lam​par​ta, już ci po​wie​dzia​łem. Strasz​nie dużo się nad rym za​sta​na​wia​łem. Przy​szło mi do gło​wy, że to wła​śnie w Ro​dzi​nie ro​bi​my źle. Że kie​dy tra​fia się taka oka​zja, za​wsze ucie​ka​my na drze​wo. I ro​bi​my to od tak daw​na, że to już się sta​ło na​tu​rą ca​łej Ro​dzi​ny: Ro​dzi​na po pro​stu cho​wa się przed wszyst​kim co strasz​ne i cze​ka aż przyj​dzie po​moc. – A gdy​by​śmy byli inni, to co by​śmy ro​bi​li? – No… – Za​wa​hał się, jak​by sam miał na to py​ta​nie dwie od​po​wie​dzi. – No, na przy​kład pew​nie by​śmy nie miesz​ka​li na ku​pie wo​kół Ka​mien​ne​go Krę​gu i nie cze​ka​li, aż Zie​mia przy​le​ci i nas za​bie​rze.

– To ty nie wie​rzysz, że Zie​mia przy​le​ci? – Tego nie po​wie​dzia​łem. Oczy​wi​ście, że wie​rzę. Wcze​śniej czy póź​niej pew​nie przy​le​cą. Ja mó​wię tyl​ko, że nie po​win​ni​śmy tak mar​no​wać ży​cia – cze​kać na nich w tym sa​mym miej​scu i ma​rzyć o po​wro​cie na Zie​mię. Lu​dzie mó​wią, że mamy być do​brzy do​brzy, żeby nas po​lu​bi​li, żeby chcie​li nas za​brać z po​wro​tem. AJe czy nie bar​dziej nas po​lu​bią, jak bę​dzie​my pró​bo​wa​li żyć tak, jak na Zie​mi? Od​kry​wać coś, pró​bo​wać no​wych rze​czy, ulep​szać to i tam​to. Co jest do lu​bie​nia w ta​kiej Ro​dzi​nie, co sie​dzi na ku​pie w jed​nym miej​scu, ma​rzy na ja​wie i nie ru​szy się na krok, na​wet je​śli to zna​czy, że umrze z gło​du albo uto​nie? Ro​ze​śmia​łam się na te sło​wa. – No, nie​wie​le – zgo​dzi​łam się. – Zresz​tą – do​dał – nie ma chy​ba sen​su my​śleć, że Zie​mia przy​le​ci ja​koś za​raz. Do​bra, wia​do​mo, że Trzej To​wa​rzy​sze wró​ci​li na Bun​tow​ni​ka i pew​nie prze​le​cie​li nim z po​wro​tem przez Dziu​rę w Nie​bie. Ale zda​je się, że z Bun​tow​ni​kiem było coś nie tak, praw​da? Ze​psuł się, kie​dy An​ge​la i Mi​cha​el go​ni​li go Ko​smicz​nym Raj​do​wo​zem. I Praw​da mówi nam, że Trzej To​wa​rzy​sze wie​dzie​li, że jest mała szan​sa, żeby Bun​tow​nik do​le​ciał cało i żeby to prze​ży​li. No prze​cież Tom​my i An​ge​la dla​te​go zo​sta​li, praw​da? Żeby cho​ciaż ktoś wy​szedł z tego żywy? Ski​nę​łam gło​wą. – I mi​nę​ło dwie​ście łon​cza​sów, więc coś mu​sia​ło się stać, bo daw​no by na​pra​wi​li Bun​tow​ni​ka i wró​ci​li. Tyl​ko że na​wet je​śli Trzej To​wa​rzy​sze zgi​nę​li, a Bun​tow​ni​ka nie dało się na​pra​wić, i tak mógł wró​cić na Zie​mię. Wiesz, coś jak łód​ka, co sama do​pły​nie na brzeg. I wte​dy… – I wte​dy Zie​mia​nie do​wie​dzie​li​by się, co się sta​ło, z Ra​dy​ja i Kom​pu​te​ra. Tak, wiem, wiem. Ale zbu​do​wa​nie no​we​go stat​ku za​ję​ło​by im bar​dzo dużo cza​su. Ten pierw​szy po​dob​no bu​do​wa​li ty​sią​ce lat. -„Lat” – prze​drzeź​ni​łam go. – Tyl​ko sta​ru​chy mó​wią „lat”. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – No to ty​sią​ce łon​cza​sów. Dla​te​go wła​śnie nie po​win​ni​śmy tak żyć, jak​by je​dy​nym ce​lem było cze​ka​nie, aż przy​le​cą. I nie po​win​ni​śmy sie​dzieć w miej​scu i ro​bić wszyst​kie​go w kół​ko tak samo. – Ale Praw​da mówi, że Zie​mia przy​le​ci nad Ka​mien​ny Krąg, i je​śli nas tam nie bę​dzie, to nas nie znaj​dą. – No wiem – od​po​wie​dział John. – Wiem. My​ślał dłu​go, dwa razy już miał się ode​zwać, ale znów ury​wał. – Ale po​słu​chaj… – za​czął in​nym, ci​chym gło​sem, jak​by sam nie chciał tego sły​szeć. – Po​słu​chaj, sko​ro oni są w sta​nie prze​pły​nąć stat​kiem przez cały Gwiezd​ny Wir, to na pew​no będą w sta​nie nas zna​leźć, je​śli odej​dzie​my na parę ki​lo​me​trów od Krę​gu? To może war​to spró​bo​wać? Ro​zu​miesz, nie ma sen​su tkwić tu​taj, sko​ro za​raz skoń​czy się nam je​dze​nie i umrze​my z gło​du, praw​da? Wte​dy Zie​mia znaj​dzie tyl​ko kup​kę ko​ści i tyle. Po​ca​ło​wa​łam go. – A te​raz, John, śli​zgniesz się? – Nie, nie te​raz. In​nym ra​zem. Za dużo cho​dzi mi po gło​wie. Tym ra​zem nie po​czu​łam się ura​żo​na. Na​wet po​do​ba​ło mi się, że on ma w gło​wie róż​ne

spra​wy, ta​kie waż​ne, że dają so​bie radę z tą jed​ną my​ślą. Mało któ​ry chło​pak w Ro​dzi​nie ma w gło​wie coś wię​cej poza śli​zgan​kiem. A już jak​by zna​lazł się ze mną nad Głę​bo​kim Sta​wem, bez skó​ry na so​bie, tyl​ko we dwo​je, ja chęt​na, to już nie ma mowy. Wła​ści​wie to chy​ba nikt nie był​by w sta​nie po​wie​dzieć „nie”. Oczy​wi​ście poza tymi pa​ro​ma, co wolą in​nych chło​pa​ków. – To by było na​wet tro​chę ła​twiej – po​wie​dzia​łam – gdy​by​śmy wie​dzie​li na pew​no, że oni nie przy​le​cą. A tak, to je​ste​śmy tro​chę jak taka mama, któ​rej dziec​ko zgu​bi​ło się w le​sie. Za nic nie może się za​brać, póki nie znaj​dą się ko​ści. John za​sta​no​wił się nad tym. – Ale jak​by​śmy to wie​dzie​li, by​li​by​śmy sa​mot​ni sa​mot​ni. I smut​ni smut​ni smut​ni.

7.

John Czer​wo​niuch

Sta​ra Lucy Lu mó​wi​ła, że każ​da żywa isto​ta ma w głę​bi cia​ła scho​wa​ny cień, któ​ry chce się wy​do​stać. Bzdu​ra to była, ale na swój spo​sób praw​dzi​wa w przy​pad​ku wie​lu lu​dzi. Taki Ger​ry na przy​kład: może się śmiać, krzy​czeć i grać głup​ka, ale w jego oczach za​wsze wi​dać taki cień, kom​plet​nie róż​ny od tego, co świa​tu po​ka​zu​je – prze​stra​szo​ny prze​stra​szo​ny cień, co cią​gle się boi, że zo​sta​nie sam albo będą się z nie​go śmiać, albo choć​by go zo​ba​czą. Albo taka Bel​la: in​te​li​gent​na, spryt​na, ale w po​ło​wie jest cie​niem. Wię​cej niż w po​ło​wie. Tyle ma w so​bie tego cie​nia, że chy​ba już sama nie pa​mię​ta swo​je​go cia​ła. Za to Tina ta​kie​go cie​nia nie mia​ła. Jej twarz i cia​ło nie były żad​ny​mi kry​jów​ka​mi, były nią samą i do​brze o tym wie​dzia​ła. Dla​te​go wła​śnie męż​czyź​ni i chłop​cy nie mo​gli ode​rwać od niej wzro​ku. Wie​dzie​li, że to, co w niej ład​ne ład​ne, się​ga aż do sa​me​go środ​ka. Że cała taka jest. Kie​dy szli​śmy na górę do Głę​bo​kie​go Sta​wu, tak bar​dzo bar​dzo chcia​łem się z nią śli​zgnąć. A na ko​niec tego wsta​nia, gdy już wczoł​ga​łem się do sza​ła​su i po​ło​ży​łem obok Ger​ry’ego oraz Jef​fa, bar​dzo dłu​go nie mo​głem za​snąć, my​śląc o tym, jak strasz​nie jej te​raz chcę. I za​cho​dzi​łem w gło​wę, cze​mu się z nią nie śli​zgną​łem, kie​dy mia​łem oka​zję – i wie​dzia​łem, że po​wód jest po​waż​niej​szy, niż jej po​wie​dzia​łem, ale nie wie​dzia​łem jaki. A gdy w koń​cu za​sną​łem, śnił mi się ten sen, co wszyst​kim w Ro​dzi​nie: sen o Zie​mia​nach, przy​la​tu​ją​cych z Gwiezd​ne​go Wiru błysz​czą​cym Ło​nem Do​wni​kiem, żeby nas wszyst​kich za​brać z po​wro​tem. Tyl​ko że kie​dy przy​le​cie​li, ja by​łem da​le​ko da​le​ko. Zo​ba​czy​łem go na nie​bie, bie​głem i bie​głem, ale cią​gle coś mi prze​szka​dza​ło, cią​gle nie mo​głem się ru​szyć, a wie​dzia​łem, że nie​dłu​go zno​wu się unie​sie, wró​ci na Zie​mię beze mnie i już ni​g​dy nie wró​ci. Na​stęp​ne​go wsta​nia Bel​la po​sła​ła mnie na zbie​ra​nie. Zbie​ra​nie, nie praw​dzi​we po​lo​wa​nie, a do tego nie mo​głem od​da​lać się od pło​tu Ro​dzi​ny, bo po​sze​dłem z du​żym Mę​tem, Ger​rym i Jef​fem, a Jeff da​le​ko na tych swo​ich no​gach nie zaj​dzie. Oczy​wi​ście tuż za pło​tem mało co było do ze​bra​nia, bo wszy​scy tam cho​dzi​li – cho​ciaż tro​chę nam się w su​mie po​szczę​ści​ło, bo Met za​raz wy​pa​trzył ogon peł​za​ka zni​ka​ją​ce​go w ru​rze po​wietrz​nej jed​ne​go bia​łu​cha. Był z tych sza​rych, gru​bo​ści ra​mie​nia do​ro​słe​go i może dwa trzy razy dłuż​szy, trzy​dzie​-

ści czter​dzie​ści par ma​łych pa​zur​ków, świe​cą​ce oczy i pa​skud​na pasz​cza peł​na ostrych jak igły czar​nych zę​bów. Wła​śnie na ta​kie trze​ba było uwa​żać, kie​dy szu​ka​ło się sło​dów w pnia​kach i ru​rach po​wietrz​nych. Ma​lu​chy cza​sa​mi tak się na​pa​la​ły na sło​dy i za​po​mi​na​ły spraw​dzić – a wte​dy peł​za​ki wy​ska​ki​wa​ły i gry​zły je w twarz – było tro​chę ta​kich w Ro​dzi​nie, z bli​zna​mi, bez oka, albo bez nosa. Dla​te​go do​ro​śli cią​gle nam po​wta​rza​li, żeby za​bi​jać każ​de​go peł​za​ka, jaki się tra​fi w po​bli​żu Ro​dzi​ny. Ostat​nio na​wet za​czę​li​śmy je jeść. Na​wet spo​ro było na nich mię​sa, jak się wy​bra​ło ka​wał​ki sko​ru​py i ko​ści, cho​ciaż sma​ko​wa​ło bło​tem, a nie​któ​rych bo​lał po nim brzuch. No, w każ​dym ra​zie, kie​dy zo​ba​czy​li​śmy, jak cho​wa się do rury, cof​nę​li​śmy się tro​chę, żeby dać mu chwi​lę na za​wró​ce​nie. Tym​cza​sem wy​cią​gnę​li​śmy z wor​ka ka​wał sznu​ra z fa​lo​ro​stu i zro​bi​li​śmy z nie​go pę​tlę. Ja mia​łem ze sobą pał​kę. Do​brą, po​rząd​ną, z ga​łę​zi bia​łu​cha, a w dziu​rze na grub​szym koń​cu mia​ła we​tknię​te i przy​kle​jo​ne koź​lim kle​jem dwa wiel​kie ka​mie​nie. Da​łem ją Mę​to​wi, któ​ry był wy​so​ki, nie​zdar​ny i nie​zbyt by​stry. – A ty nie chcesz tego zro​bić, John? – za​py​tał, jak​bym miał pra​wo, sko​ro zro​bi​łem lam​par​ta, za​bić każ​de zwie​rzę, ja​kie ze​chcę. Met za​li​czał się do tych, któ​rzy cze​ka​ją, aż inni po​wie​dzą im, co ro​bić i co my​śleć. -Nie, Met, ty go zo​ba​czy​łeś, ty go zrób. Kie​dy peł​zak się po​ka​zał, prze​lot​ki od​le​cia​ły, ale one mają krót​ką pa​mięć i te​raz, gdy się scho​wał, za​czę​ły wra​cać do sło​dów. I oczy​wi​ście za​raz przy​le​ciał i nie​to​perz, smo​luch, czar​ny jak lam​part, za​ło​po​tał i za​nur​ko​wał jak ka​wa​łek ciem​no​ści przez świe​tli​sty las, zgar​nia​jąc od​la​tu​ją​ce od sło​dów prze​lot​ki. Dur​ny nie​to​perz nie wie​dział, co go cze​ka! Ciach! – wy​sko​czył łeb peł​za​ka i za​ła​twił go jed​nym kłap​nię​ciem, ra​zem z pa​ro​ma prze​lot​ka​mi. Tup, tup, tup – zro​bi​ły jego łapy, gdy co​fał się z po​wro​tem. Spoj​rza​łem na Meta. Wo​lał, że​bym ja wszyst​kim się za​jął, ale wi​dział po mo​jej mi​nie, że zo​sta​wiam to jemu. – Eee… to jak, Ger​ry, Jeff, go​to​wi z tym sznur​kiem? – za​py​tał w koń​cu. Cała trój​ka pod​kra​dła się po ci​chu, a Ger​ry i Jeff sta​nę​li po obu stro​nach pnia, opusz​cza​jąc pę​tlę nad wy​lot rury. Met stał przed nimi z unie​sio​ną pał​ką. Za​nur​ko​wał ko​lej​ny nie​to​perz. Szszu​uu – zro​bi​ły jego skrzy​dła, kie​dy spa​dał mię​dzy prze​lot​ki i ła​pał w swo​je małe rącz​ki jed​ną tłu​stą, nie​bie​ską. Po​fru​nął w górę mię​dzy świe​cą​cy​mi ga​łę​zia​mi, po dro​dze po​ły​ka​jąc prze​lot​kę. W górę, w górę i w górę, ob​rót i w dół, w dół, w dół, pra​wie pod sam wy​lot rury. – Te​raz! – wrza​snął Met, gdy peł​zak wy​sa​dził gło​wę. Jeff i Ger​ry po​cią​gnę​li z ca​łej siły. Met opu​ścił pał​kę, łup. Nie​to​perz roz​darł się i zro​bił unik. W tym mo​men​cie trzy rze​czy mo​gły za​wsze pójść źle. Po pierw​sze, peł​zak mógł się za szyb​ko scho​wać i by​śmy go nie do​pa​dli. Po dru​gie, mo​gli​śmy tra​fić go pał​ką, ale nie sznu​rem, wte​dy jest zro​bio​ny, ale spa​da rurą do Pod​zie​mia i tam gni​je, albo zże​ra​ją go ja​kieś stwo​ry, któ​re tam żyją. Po trze​cie, mo​gli​śmy go zła​pać sznu​rem, ale nie tra​fić pał​ką. Wte​dy żyje, rzu​ca się i gry​zie jak sza​lo​ny i trze​ba trzy​mać go moc​no i li​czyć, że sznur nie pęk​nie, bo wte​dy cię do​pad​nie tymi strasz​ny​mi ostry​mi zę​ba​mi. Tym ra​zem jed​nak wszyst​ko po​szło jak trze​ba. Sznur za​ci​snął mu się ide​al​nie na szyi, a pał​ka roz​bi​ła gło​wę, tak że na​wet je​śli nie zdechł od razu, to nie​wie​le mu bra​ko​wa​ło. Ger​ry i Jeff wy​cią​gnę​li go z dziu​ry, jesz​cze

wi​ją​ce​go się, jesz​cze szczę​ka​ją​ce​go i chwy​ta​ją​ce​go po​wie​trze drob​ny​mi pa​zu​ra​mi. – Mamy go! – wrza​snął roz​ra​do​wa​ny Met, wa​ląc go dru​gi raz pał​ką. Ger​ry pod​biegł, żeby go po​de​ptać. Met wal​nął jesz​cze raz. Jeff na​to​miast… to był dziw​ny chło​pa​czek. Jesz​cze przed chwi​lą był czę​ścią tego wszyst​kie​go, a te​raz na​gle sta​nął z boku, jak​by pa​trzył na to z ze​wnątrz. – Je​ste​śmy tu​taj – po​wie​dział. – To się dzie​je na​praw​dę. My tu je​ste​śmy na​praw​dę. – Oczy​wi​ście, kur​na, że tu je​ste​śmy, dur​ny! – krzyk​nął Met, za​da​jąc wi​ją​ce​mu się peł​za​ko​wi ko​lej​ny cios. Ale Ger​ry pa​trzył na bra​ta z oba​wą. Sta​rał się go chro​nić, a jed​no​cze​śnie Jef​fa po​dzi​wiał, choć był od nie​go star​szy. Wie​dział, że jest w nim coś nie​zwy​kłe​go, coś dziw​ne​go – no, a on jest tyl​ko ta​kim Ger​rym. Jeff kuc​nął przy peł​za​ku, do​tknął jego zmiaż​dżo​nej gło​wy de​li​kat​nie jak dziec​ka, prze​su​nął pal​ca​mi po go​rą​cym, łu​sko​wa tym cie​le. – Bie​dac​two. Bied​ny, sta​ry drzew​ny peł​zak. – Co ty ga​dasz? – Met ro​ze​śmiał się, pa​trząc na mnie i Ger​ry’ego, czy bę​dzie​my się śmiać ra​zem z nim, ale my nie za​mie​rza​li​śmy. – To tyl​ko pie​przo​ny peł​zak! – do​dał. – Cie​ka​we, jak to jest, być peł​za​kiem? – po​wie​dział Jeff. – Jak to, co to zna​czy, co to zna​czy być peł​za​kiem?! – krzyk​nął Met, zno​wu pa​trząc po mnie i Ger​ry’ego. No prze​cież te​raz już mu​sie​li​śmy wi​dzieć, że to jest śmiesz​ne. – O czym so​bie taki peł​zak my​śli, ro​zu​mie​cie? – do​dał Jeff. My​ślę, że ta​kie dzie​ci jak on, to zna​czy nie​to​py​ski, krzy​wo​sto​py, te, co za​wsze są tro​chę z boku, mogą wy​ro​snąć na róż​nych lu​dzi. Więk​szość roz​pacz​li​wie się sta​ra być ra​zem z in​ny​mi dzieć​mi. Z nie​któ​rych wy​ra​sta​ją prze​śla​dow​cy, co chcą rzą​dzić ludź​mi, jak Da​vid Czer​wo​niuch. Ale nie​któ​rzy po pro​stu wolą zo​sta​wać z boku i my​śleć swo​je. Do tych za​li​czał się Jeff. Był by​stry by​stry, o wie​le by​strzej​szy niż Ger​ry. O wie​le wie​le wię​cej miał w gło​wie. I miał ta​kie swo​je spoj​rze​nie, swój spo​sób pa​trze​nia na rze​czy, z któ​re​go nie chciał re​zy​gno​wać, żeby ko​muś zro​bić przy​jem​ność. Za to go lu​bi​łem. Ja też by​łem z boku, na swój spo​sób. No, nie by​łem krzy​wo​sto​pem ani nic ta​kie​go, ale po pro​stu czu​łem się inny. Inny inny. Czy​li w pew​nym sen​sie ja​koś czu​łem się z nim zwią​za​ny. Coś tam mie​li​śmy po​dob​nie, choć w wie​lu in​nych rze​czach mały Jeff w ogó​le mnie nie przy​po​mi​nał. Met zwi​nął mar​twe​go peł​za​ka i zwią​zał go sznu​rem, a Ger​ry i Jeff zaj​rze​li do rury po​wietrz​nej i wy​cią​gnę​li wszyst​kie sło​dy, ja​kie tyl​ko zdo​ła​li. Gdy wró​ci​li​śmy do Ro​dzi​ny, oka​za​ło się, że nasz bied​ny peł​zak był naj​lep​szym łu​pem tego wsta​nia i wszy​scy chwa​li​li Meta, jaki z nie​go świet​ny my​śli​wy. A prze​cież były cza​sy – i to nie po​ko​le​nia temu, ale kie​dy ja by​łem mały – że peł​za​ka się za​bi​ja​ło i zo​sta​wia​ło w le​sie dla li​sów drzew​nych i gwiezd​ni​ków, bo ta​kie​go kiep​skie​go mię​sa nie opła​ca​ło się tasz​czyć z po​wro​tem. Kie​dy gru​pa zja​dła, a ja po​zwo​li​łem Ro​ge​ro​wi ograć się w sza​chy, po​sze​dłem z po​wro​tem do Kol​cza​ków po​szu​kać Tiny. – Fak​tycz​nie się lu​bi​cie, co? – po​wie​dzie​li Kol​cza​ko​wie, rzu​ca​jąc so​bie po​ro​zu​mie​waw​cze spoj​rze​nia, jak​by to było ja​kieś osią​gnię​cie, za​uwa​żyć, że chło​pak i dziew​czy​na się lu​bią, jak​by to się nie zda​rza​ło przez cały czas. Po​szli​śmy z Tiną za Bro​okly​nów, Lon​dy​nów i Pod​nie​bie​skich – a lu​dzie ze wszyst​kich

tych cho​ler​nych grup ga​pi​li się na nas, a po​tem zer​ka​li po so​bie, jak​by mó​wi​li: „Czy ja do​brze wi​dzę?” – i wspię​li​śmy się do Głę​bo​kie​go Sta​wu, błysz​czą​ce​go w swo​jej wła​snej kry​jów​ce, oto​czo​ne​go ska​ła​mi i świe​cą​cy​mi drze​wa​mi, jak mały świat w ma​łym świe​cie w wiel​kim świe​cie. Usie​dli​śmy na tym sa​mym miej​scu, co ostat​nio. Nad wodą sze​ro​ki​mi za​ko​sa​mi su​nął nie​to​perz klej no​tek. Po​środ​ku gę​stwi​ny li​lii sie​dzia​ła para ma​łych ka​czek, gru​cha​ła do sie​bie i kwa​ka​ła, wy​gła​dza​jąc rącz​ka​mi skrzy​deł​ka i bły​ska​jąc ma​ły​mi zie​lo​ny​mi lamp​ka​mi na gło​wach. Gdzieś da​le​ko w le​sie, po stro​nie Pod​nie​bie​skich, roz​krzy​cza​ła się sa​mi​ca gwiezd​ni​ka: Aaaaa! Aaaaa! Aaaaa…! I na​gle pro​sto nad nami od​po​wie​dział jej sa​miec: Hu​uum! Hu​uum! Hu​uum! Aż pod​sko​czy​li​śmy, bo nie za​uwa​ży​li​śmy go, scho​wa​ne​go w gę​stej ma​sie ja​skra​wych bia​łych lam​pek. Za​sze​le​ścił zło​ty​mi skrzy​dła​mi, roz​po​starł nie​bie​skie pió​ra ogo​na tak, że za​lśni​ły ko​lo​ro​we gwiazd​ki. Prze​krzy​wił gło​wę i po​pa​trzył nas tymi pła​ski​mi, czar​ny​mi oczy​ma, w któ​rych mi​go​ta​ły iskier​ki jak se​kret​ne my​śli. Czar​ny, za​krzy​wio​ny dziób otwo​rzył się i za​mknął, jak​by miał coś po​wie​dzieć, ale mu się ode​chcia​ło. Po​tem wy​cią​gnął spod skrzy​deł łu​sko​wa​te rącz​ki i ze​tknął pal​ce ze sobą, tak że usły​sze​li​śmy szczęk dłu​gich, czar​nych pa​zu​rów. Tina roz​wią​za​ła pa​so​skó​rę i za​nur​ko​wa​ła pro​sto do cie​płej wody. Szsz​szu​uu! – gwiezd​nik śmi​gnął nad wodą i znik​nął w le​sie, za​sze​le​ściw​szy skrzy​dła​mi i ga​łę​zia​mi bia​łu​cha. Na ko​niec za​wo​łał jesz​cze: Raa! Raa! Raa! Wsko​czy​łem za Tiną. Nie za​wra​ca​li​śmy so​bie gło​wy ostry​ga​mi. I tak ostat​nim ra​zem wy​ło​wi​li​śmy wszyst​kie ła​twiej​sze. Od razy po​pły​nę​li​śmy na wy​ści​gi na dru​gą stro​nę i z po​wro​tem, roz​gar​nia​jąc pły​wa​ją​ce pędy wod​no​lam​pow​ców, je​śli się dało, albo nur​ku​jąc pod nimi, je​śli były zbyt gru​be. Pod wodą mia​ło się wra​że​nie, że się leci nad tymi skal​ny​mi szczy​ta​mi, co opa​da​ły i wzno​si​ły się, nad świe​cą​cy​mi wod​no​lam​pow​ca​mi i fa​lo​ro​sta​mi, nad czer​wo​ny​mi i zie​lo​ny​mi ty​gry​si​mi ryb​ka​mi i ła​wi​ca​mi drob​nych błę​kit​ków. Pa​trzy​ło się w dół i wi​dzia​ło skal​ne pół​ki i ko​lej​ne, bez koń​ca. Głę​bo​ki Staw to nie Wiel​ko​staw czy Dłu​go​staw, gdzie moż​na za​nur​ko​wać i zła​pać grunt. W Głę​bo​kim Sta​wie nie było wia​do​mo, gdzie jest dno. – I jak, przy​szły ci do gło​wy ja​kieś inne te​ma​ty do roz​mo​wy? – za​py​ta​ła, kie​dy wy​gra​mo​li​li​śmy się na brzeg. Rzu​ci​ła mi pół ki​ści orze​chów wod​no​lam​pow​ców. – je​ste​śmy tu​taj – po​wie​dzia​łem, zjadł​szy parę. – Sły​sza​łaś, jak Jeff mówi? Je​ste​śmy tu​taj. Je​ste​śmy tu na​praw​dę. Tina nie ro​ze​śmia​ła się jak Met. Zmru​ży​ła oczy. Za​sta​no​wi​ła się do​kład​nie, co mogę mieć na my​śli. W koń​cu kiw​nę​ła gło​wą. – Tak. Sły​sza​łam. Je​ste​śmy tu​taj. No i…? – Więk​szość lu​dzi w Ro​dzi​nie w ogó​le się nad tym nie za​sta​na​wia. Ro​bisz, co masz do zro​bie​nia, coś jesz, tro​chę po​plot​ku​jesz, po​na​rze​kasz, zno​wu coś so​bie zjesz, śli​zgniesz się, pój​dziesz spać… i ani przez mo​ment nie za​sta​na​wia​ją się gdzie są albo gdzie mo​gli​by być. – Eee… po​wie​dzia​ła​bym, że nic, tyl​ko ma​rzą, gdzie mo​gli​by być. – Ze ma​rzą, żeby być na Zie​mi, tak? Że chcie​li​by być z Ludź​mi Cie​nia​mi. I żeby z nie​ba przy​le​cia​ła łódź i za​bra​ła ich tam, gdzie nie ma smut​ków. O to ci cho​dzi? – Wła​śnie. O to wszyst​ko. – To jest to samo, co nie my​śleć o tym, gdzie je​ste​śmy i gdzie mo​gli​by​śmy być – od​par​łem. – Dla​te​go wła​śnie w ogó​le nie mu​szą się sta​rać.

Tina zmarsz​czy​ła czo​ło. – A ty nie chciał​byś być na Zie​mi? Gdzie na nie​bie jest świa​tło i w ogó​le wszyst​ko? Jak​że tę​sk​ni​li​śmy za tym ja​snym świa​tłem. Od za​wsze. – Pew​nie, że tak – od​po​wie​dzia​łem. – Ale nie ma sen​su się nad tym roz​wo​dzić, praw​da? Nie je​stem na Zie​mi. Może w ogó​le nie do​cze​kam po​wro​tu. Je​stem na Ede​nie. Wszy​scy je​ste​śmy na Ede​nie. Tyle mamy, ile tu jest. Mach​ną​łem ręką, obej​mu​jąc wi​dok przed nami: ma​łe​go klej not​ka su​ną​ce​go tuż nad wodą z za​nu​rzo​ny​mi w niej czub​ka​mi pal​ców, sy​pią​ce​go wo​kół iskrzą​cy​mi się kro​pel​ka​mi; ga​łąź bia​łu​cha zwi​sa​ją​cą nad wła​snym od​bi​ciem; drob​ne, błysz​czą​ce ryb​ki, to wy​ska​ku​ją​ce, to cho​wa​ją​ce się z po​wro​tem w ko​rze​niach przy brze​gu sta​wu. Huum! Huum! – zro​bił gwiezd​nik w le​sie. Aaaa! Aaaa! – roz​le​gła się od​po​wiedź. – No tak – po​wie​dzia​ła Tina. – Tyle mamy. Przy​su​nę​ła się do mnie i zaj​rza​ła mi z bli​ska w twarz. Te​raz było ina​czej niż ostat​nim ra​zem. Cza​sem chłop​cy i dziew​czy​ny za​czy​na​li śli​zgan​ko, żeby nie mu​sieć roz​ma​wiać albo za​po​mnieć o tym, co się dzie​je. Cza​sem to było jak pójść spać albo opchać się je​dze​niem. Cza​sem – jak uciecz​ka na drze​wo przed cho​ler​nym lam​par​tem. Dla​te​go wła​śnie nie chcia​łem tego wcze​śniej ro​bić. Ale te​raz to by​ło​by co in​ne​go. To już nie by​ło​by cho​wa​nie się przed lam​par​tem, ale sta​nię​cie z nim oko w oko. Na​chy​li​łem się, żeby po​ca​ło​wać te pięk​ne, okrut​ne i za​baw​ne usta. Po​chy​li​łem się jesz​cze bar​dziej. Przy​su​nę​ła się do mnie. Ja… Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Dźwięk biegł od Ro​dzi​ny i od​bi​jał się echem od skał. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​skud​ny dźwięk o tylu róż​nych, nie​pa​su​ją​cych do sie​bie nu​tach. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Od stro​ny Okrą​głej Po​la​ny. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – Na cyc​ki Geli! – syk​nę​ła Tina, zry​wa​jąc się. Sły​sze​li​śmy to już tyle razy. Był to sy​gnał, żeby ze​bra​ła się cała Ro​dzi​na. To była Rocz​ni​ca. Wi​docz​nie Naj​star​szym w koń​cu zgo​dzi​ły się dni i lata. Zde​cy​do​wa​li, że to wła​śnie te​raz – że te​raz jest trzy​sta sześć​dzie​siąt pięć dni od ostat​niej Rocz​ni​cy – i ka​za​li Ca​ro​li​ne i resz​cie Rady dmu​chać w rogi z ga​łę​zi pu​sta​ka, a po​tem zgar​nąć wszyst​kich ob​rost​ków i mło​dych męż​czyzn, jacy byli pod ręką, żeby w nie dmu​cha​li. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​skud​ny był ten od​głos, ale niósł się świet​nie po ca​łej Do​li​nie, roz​dy​go​ta​ny jak i sami Naj​star​si. Je​śli ktoś po​szedł po​lo​wać na weł​nia​ki na śnie​gach Zim​nej Ścież​ki, usły​szał go. Je​śli ktoś ko​pał czar​nosz​kło przy Uj​ścio​spa​dzie, też go sły​szał. Je​śli ktoś był pod Lo​dow​cem Di​xo​na i szu​kał drze​wo​sło​dów, też go sły​szał i wie​dział, co ozna​cza. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – Nie mu​si​my od razu iść – po​wie​dzia​ła Tina. – Wca​le nie mu​si​my iść – po​wie​dzia​łem ja. Po​pa​trzy​ła na mnie. – To praw​da. Bo co nam zro​bią? – Nic. Nic ta​kie​go. Tina uśmiech​nę​ła się smut​no. – No tak. Ale jak nie pój​dzie​my, o ni​czym in​nym nie bę​dzie​my mo​gli my​śleć, praw​da?

Ze za​wo​ła​li nas na Rocz​ni​cę, a my nie po​szli​śmy. Kiw​ną​łem gło​wą. Ro​dzi​na była w nas, nie tyl​ko w ze​wnętrz​nym świe​cie. Je​śli nie zro​bi​li​śmy, o co nas Ro​dzi​na pro​si​ła, sama Ro​dzi​na nie mu​sia​ła nic mó​wić, bo my już sami się w środ​ku upo​mi​na​li​śmy. Nie mie​li​by​śmy przy​jem​no​ści ani z ca​ło​wa​nia, ani ze śli​zgan​ka. Po​czu​łem, jak fiut mi się kur​czy na samą myśl. Dla​te​go za​czę​li​śmy się wspi​nać na ska​ły wo​kół Głę​bo​kie​go Sta​wu, żeby wró​cić do Ro​dzi​ny. Lon​dy​no​wie byli w sa​mym środ​ku wsta​nia. Nie​bie​scy w sa​mym środ​ku spa​nia. W Bro​okly​nie, w gru​pie były tyl​ko mło​do​mat​ki, sta​rusz​ko​wie i małe dzie​ci, resz​ta po​szła w stro​nę Alp na wiel​kie po​lo​wa​nie na ziem​ne ko​zły. Ale to nie mia​ło zna​cze​nia, kie​dy masz spa​nie, kie​dy wsta​nie, czy je​steś po tej czy po tam​tej stro​nie Ro​dzin​ne​go Pło​tu. Wszy​scy szli te​raz na Okrą​głą Po​la​nę. Kie​dy wra​ca​li​śmy przez Ro​dzi​nę, wi​dzie​li​śmy sta​rusz​ków, mło​do​mat​ki, małe dzie​ci, ob​rost​ki, lu​dzi, co wła​śnie je​dli, lu​dzi, co wła​śnie za​czy​na​li nowe wsta​nie – wszy​scy już byli w dro​dze. I choć nie wi​dzie​li​śmy tego, wie​dzie​li​śmy, że w ca​łym le​sie my​śli​wi i zbie​ra​cze po​rzu​ca​li ro​bo​tę i za​wra​ca​li, choć nie​któ​rzy mie​li dro​gi na parę wstań. Wszy​scy lu​dzie Ede​nu, wszy​scy lu​dzie na ca​łym świe​cie scho​dzi​li się na Okrą​głą Po​la​nę. Tak wła​śnie to dzia​ła​ło: mo​głeś być aku​rat w le​sie, na skra​ju gór, albo przy Uj​ścio​spa​dzie, gdzie woda z hu​kiem leci w ciem​ność, ale gdzie​kol​wiek by​łeś i kim​kol​wiek by​łeś, za​wsze by​łeś w Ro​dzi​nie. Przy Stru​mie​niu Di​xo​na, kie​dy szli​śmy przez ką​cik sta​re​go Jef​fo, z jego kło​da​mi, pa​le​ni​skiem do kle​ju i skó​ra​mi, do​go​ni​li​śmy Ger​ry’ego i ma​łe​go Jef​fa. Ger​ry po​pa​trzył na mnie jak to on, spraw​dza​jąc mój hu​mor, go​to​wy, żeby do​pa​so​wać swój. – Cho​ler​na Rocz​ni​ca! – po​wie​dział, gdy tyl​ko na​brał pew​no​ści, że je​stem zły, i wal​nął ki​jem w prze​la​tu​ją​ce​go ni​sko nie​to​pe​rza. Uda​ło mu się fuk​sem. Zła​mał mu skrzy​dło. Nie​to​perz spadł na zie​mię, pisz​cząc, wi​jąc się i skła​da​jąc małe, łyse rącz​ki, jak​by bła​gał nas o li​tość. – Mam cię! – mruk​nął Ger​ry, za​dep​tu​jąc go. Jeff przez chwi​lę przy​pa​try​wał się ma​łe​mu trup​ko​wi – to był sre​brzyk, nie nada​wał się do je​dze​nia – po​tem spoj​rzał na bra​ta, na mnie, na Tinę i z po​wro​tem na Ger​ry’ego. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – ro​bi​ły cały czas rogi z ga​łę​zi pu​sta​ka, do​ma​ga​jąc się na​szej obec​no​ści i po​słu​szeń​stwa.

8.

Tina Kol​czak

Nie​ba​wem na Okrą​głej Po​la​nie zna​leź​li się wszy​scy, któ​rzy byli w Ro​dzi​nie albo nie​da​le​ko, kie​dy za​trą​bi​ły rogi. Po​środ​ku Krę​gu sta​ła Ca​ro​li​ne Bro​oklyn – Gło​wa Ro​dzi​ny, Naj​star​si i po​moc​ni​cy Naj​star​szych. Resz​ta usta​wi​ła się po​mię​dzy Krę​giem i brze​giem po​la​ny, każ​da gru​pa ra​zem ze sta​ro​stą na prze​dzie. I ci sta​ro​ści, je​den po dru​gim – sta​ra gru​ba Liz Kol​czak, chu​da i sła​ba Bel​la Czer​wo​niuch, śle​py Tom Bro​oklyn – pod​cho​dzi​li do Ca​ro​li​ne i mó​wi​li, ilu lu​dzi w ich gru​pie już tu jest, a ilu jest na po​lo​wa​niu lub zbie​ra​niu i jesz​cze nie wró​ci​ło. Ko​bie​ta imie​niem Jane Lon​dyn, na​zy​wa​na Se​kret Tar​ką, sie​dzia​ła tuż przed Krę​giem z ka​wał​kiem bia​łej kory, słu​cha​ła tego wszyst​kie​go i wy​dra​py​wa​ła licz​by. Po​tem wszy​scy mu​sie​li​śmy cze​kać, kie​dy oni do​da​wa​li licz​bę lu​dzi w gru​pach i uzy​ski​wa​li licz​ność ca​łej Ro​dzi​ny. Cią​gnę​ło się to i cią​gnę​ło, jak na każ​dej Rocz​ni​cy. – Niech mnie fiut Har​ry’ego – po​wie​dzia​łam do sio​stry (też mia​ła na imię Jane) – czy to ta​kie trud​ne, do​dać licz​by z ośmiu grup? Wszy​scy za​czę​li mru​czeć do sie​bie, a sta​ro​ści cho​dzi​li tam i z po​wro​tem po​mię​dzy swo​imi gru​pa​mi a brze​giem Krę​gu. Roz​pła​ka​ły się co mniej​sze dzie​ci. Ob​rost​ki ro​bi​ły do sie​bie miny i rzu​ca​ły w sie​bie róż​ny​mi rze​cza​mi. Wresz​cie wszy​scy sta​ro​ści grup ze​bra​li się ra​zem z Ca​ro​li​ne i Naj​star​szy​mi w Krę​gu, a Ca​ro​li​ne krzyk​nę​ła i unio​sła ręce w górę, żeby zwró​cić uwa​gę wszyst​kich. – Mamy w Ro​dzi​nie dwie​ście dwa​dzie​ścia sześć ko​biet – ob​wie​ści​ła – i stu pięć​dzie​się​ciu sze​ściu męż​czyzn… Mó​wią, że ro​dzi się tyle samo chłop​ców co dziew​czy​nek, ale chłop​cy dużo czę​ściej umie​ra​ją w dzie​ciń​stwie. Dla​te​go za​wsze jest wię​cej ko​biet, choć one też cza​sa​mi umie​ra​ją, ro​dząc dzie​ci. – …i sto pięć​dzie​się​cio​ro dzie​ci po​ni​żej pięt​na​ste​go roku – do​koń​czy​ła Ca​ro​li​ne. – To daje ra​zem pięć​set trzy​dzie​stu dwóch lu​dzi w Ro​dzi​nie, z cze​go szes​na​ście osób jesz​cze jest w dro​dze. – Pięć​set trzy​dzie​ści dwo​je – wy​ją​kał drżą​cym gło​sem sta​ry Mitch, opar​ty na ra​mie​niu Ca​ro​li​ne po​środ​ku Krę​gu, jak szkie​let ob​cią​gnię​ty su​chą żół​tą skó​rą, z rzad​ki​mi si​wy​mi wło​sa​mi i rzad​ką, nie​chluj​ną bro​dą.

Obok sta​li mały, za​su​szo​ny Gar​bus i gru​ba Gela. Całą trój​kę pod​trzy​my​wa​ły te ko​bie​ty, któ​re cią​gle nad nimi ska​ka​ły. – Ro​dzi​na ni​g​dy nie była taka duża – do​dał Mitch – Kie​dy by​łem dziec​kiem, była nas le​d​wo trzy​dziest​ka. – Wy​obraź to so​bie – szep​nę​łam do Jane. – Wy​obraź so​bie: trzy​dzie​ścio​ro lu​dzi na cały świat. Jak oni to wy​trzy​ma​li? Na​wet pięć​set trzy​dzie​ści dwo​je to dużo za mało. Sko​ro li​cze​nie już się za​koń​czy​ło, nie mu​sie​li​śmy się trzy​mać swo​ich grup, więc szep​nę​łam sio​strze „na ra​zie” i za​czę​łam się prze​ci​skać przez Ro​dzi​nę do Joh​na. – Mi​nę​ły sto sześć​dzie​siąt trzy lata – po​wie​dzia​ła gru​ba Gela swo​im tu​bal​nym, chra​pli​wym gło​sem – sto sześć​dzie​siąt trzy lata, od​kąd Tom-my i An​ge​la przy​le​cie​li na Eden. – Przy​by​li ło​dzią – pod​jął mały Gar​bus, kie​dy Mitch dźgnął go nie​cier​pli​wie ko​ści​sty​mi pal​ca​mi. – Naj​pierw stat​kiem ko​smicz​nym, Bun​tow​ni​kiem, pięk​ną ło​dzią, któ​ra po​tra​fi​ła la​tać mię​dzy gwiaz​da​mi, a po​tem Ło​nem Do​wni​kiem, któ​ry prze​pra​wił się z Bun​tow​ni​ka na zie​mię. – Pa​mię​taj​cie! – Za​wo​łał Mitch sła​biut​kim, ła​mią​cym się gło​si​kiem. Miał nie​to​pysk, nie taki cał​ko​wi​ty, żeby roz​cho​dził mu się cały nos – tyl​ko nie​du​żą szcze​li​nę w gór​nej war​dze – przez co wy​szło mu ra​czej: – Fa​miem​faj​cie! – Miał do​dać coś jesz​cze, ale się roz​kasz​lał, oczy jesz​cze bar​dziej mu po​czer​wie​nia​ły, za​szły łza​mi i nie był w sta​nie mó​wić. Ja tym​cza​sem do​tar​łam do Joh​na. Był z ku​zy​nem Ger​rym. Ści​snę​łam go za rękę. Czu​łam, że do​ro​śli nas ob​ser​wu​ją. Czu​łam, co my​ślą. Tak się na Rocz​ni​cy nie za​cho​wu​je. – Przy​wiózł ich okrą​gły Lon Down i k – po​wie​dzia​ła sta​ra Gela, wy​ba​łu​sza​jąc śle​pe oczy, jak​by przez przy​pa​dek po​łknę​ła wiel​ką prze​lot​kę – i ten Krąg zna​czy miej​sce, w któ​rym sta​nął. Po​moc​ni​ce opro​wa​dzi​ły ich po​wo​li wzdłuż Krę​gu z trzy​dzie​stu sze​ściu bia​łych ka​mie​ni, po​dob​no ozna​cza​ją​cych kształt Łona Do​wni​ka i po​pro​wa​dzi​ły ich dło​nie, tak żeby mo​gli omieść każ​dy z nich mio​teł​ką z ga​łę​zi. Na na​zwy Mi​cha​ela, ile to trwa​ło! Lu​dzie za​czę​li szep​tać i po​mru​ki​wać. Ja​kieś małe dziec​ko roz​pła​ka​ło się, wszy​scy syk​nę​li, że ma być ci​cho. Inne ogło​si​ło, że chce siku. Ger​ry, ku​zyn Joh​na, gło​śno pierd​nął, ob​rost​ki i dzie​ci wy​buch​nę​ły śmie​chem. Na​wet do​ro​słym cięż​ko się było po​wstrzy​mać od uśmie​chu. Rocz​ni​ca do​pie​ro się za​czę​ła, a już wszyst​kim się nu​dzi​ło. Na​wet na​szym bab​kom i ich męż​czy​znom się nu​dzi​ło, choć na twa​rzach mie​li ma​skę sza​cun​ku. Naj​star​si ob​cho​dzi​li te trzy​dzie​ści sześć ka​mie​ni i ob​cho​dzi​li, po​wo​li po​wo​li po​wo​li. Lu​dzie szep​ta​li. Krzy​wi​li się, kie​dy za​wie​wa​ło na nich bą​kiem Ger​ry’ego. Zie​wa​li. W koń​cu, kie​dy roz​trą​bi​ły się rogi, Nie​bie​scy byli w po​ło​wie spa​nia, a Czer​wo​niu​cho​wie i Kol​cza​ko​wie aku​rat koń​czy​li wsta​nie. Wresz​cie Naj​star​si zno​wu wró​ci​li na śro​dek, a Gela szturch​nę​ła Gar​bu​sa, któ​ry z po​cząt​ku zro​bił złą minę, ale po​tem przy​po​mniał so​bie, co ma ro​bić. – Lon Do​wnik przy​wiózł na zie​mię pię​ciu lu​dzi – za​czął – a trzech z nich wró​ci​ło nim na Bun​tow​ni​ka, żeby spró​bo​wać po​le​cieć nim na Zie​mię. Byli to Trzej To​wa​rzy​sze. Gar​bus urwał i po​pa​trzył po nas, jak​by coś mu się za​tka​ło w gło​wie. My cze​ka​li​śmy. – Bun​tow​nik był ze​psu​ty – po​wie​dział w koń​cu swo​im cien​kim, ci​chut​kim gło​si​kiem – i wie​dzie​li, że może się roz​paść. Ale miał w środ​ku ta​kie coś zwa​ne Kom​pu​te​rem, co umia​ło

pa​mię​tać róż​ne rze​czy, cał​kiem jak czło​wiek, i dru​gie coś, zwa​ne Ra​dy​jo, co umia​ło krzy​czeć przez cały ko​smos, więc na​wet je​śli To​wa​rzy​sze zgi​nę​li, Zie​mia mo​gła się o nas do​wie​dzieć. I… i przez cały czas… – Zno​wu urwał, jak​by wszyst​kie my​śli mu się za​trzy​ma​ły w jego wy​schnię​tym sta​rym łbie. – I przez cały ten czas na Zie​mi być może bu​du​ją nowy sta​tek, jak Bun​tow​nik, żeby tu po nas przy​le​ciał. Więc… więc… – Więc mu​si​my tu zo​stać, być do​brą Ro​dzi​ną i cier​pli​wie cze​kać – do​koń​czy​ła nie​cier​pli​wie Gela – żeby byli z nas za​do​wo​le​ni i chcie​li nas wszyst​kich za​brać z po​wro​tem na Zie​mię. – Ko​smicz​ne ło​dzie dłu​go się bu​du​je – wy​char​czał sta​ry Gar​bus, uno​sząc rękę, żeby prze​rwać Geli. – Pa​mię​taj​cie, że Bun​tow​nik był pra​wie tak dłu​gi, jak Wiel​ko​staw. I zro​bio​ny był… – Mu​siał urwać, bo się roz​kasz​lał. – I zro​bio​ny był… zro​bio​ny… nie z drzew​na, ale z me​ta​lu, a me​tal bar​dzo cięż​ko zna​leźć. – Po​my​śl​cie, ile cza​su szu​ka​my me​ta​lu na Ede​nie – wy​sa​pa​ła Gela – a jesz​cze nie zna​leź​li​śmy ani ka​wał​ka. – Fa​miem​faj​cie! – chark​nął Mitch i zgiął się wpół w ko​lej​nym ata​ku kasz​lu. Nad po​la​ną uga​nia​ło się tam i z po​wro​tem stad​ko klej​not​ków. Tu​tej​sze drze​wa były od po​ko​leń przy​ci​na​ne, żeby ro​sło na nich wię​cej kwia​tów da​ją​cych wię​cej świa​tła, a to zna​czy​ło, że la​ta​ła nad nimi masa prze​lo​tek, któ​ry​mi mógł się po​ży​wić nie​to​pe​rze. John spoj​rzał na mnie, uśmiech​nę​łam się do nie​go jak przy ostry​gach. Wy​glą​dał na ży​we​go ży​we​go i świe​że​go świe​że​go świe​że​go, szcze​gól​nie w po​rów​na​niu ze sta​rą i nud​ną Rocz​ni​cą, po​wo​li po​wta​rza​ją​cą to samo, co każ​de​go roku. – Pa​mię​taj​cie, że Tom my i An​ge​la zo​sta​li na Ede​nie – po​wie​dział Mitch, kie​dy wresz​cie uda​ło mu się od​kaszl​nąć – i uro​dzi​li czte​ry cór​ki: Su​zie, Cla​re, Lucy, Can​di​ce, i jed​ne​go syna, Har​ry’ego. Ale Can​di​ce, kie​dy była mała, ugryzł peł​zak i umar​ła przed szó​stym ro​kiem. – A Har​ry śli​zgnął się ze swo​imi sio​stra​mi – do​dał Gar​bus – i… – Ale Tom​my po​wie​dział, że mu​si​my pa​mię​tać, że męż​czyź​nie nie wol​no śli​zgać się ze swo​imi sio​stra​mi – prze​rwa​ła Gela – ani cór​ka​mi, ani na​wet ku​zyn​ka​mi, je​śli są inne ko​bie​ty do śli​zga​nia. – A Su​zie uro​dzi​ła dwie cór​ki, któ​re prze​ży​ły: Kate i Mar​thę. A Cla​re uro​dzi​ła trzy cór​ki: Tinę, Can​dy i Jadę – do​dał Mitch. – A Lucy uro​dzi​ła trzy cór​ki, Małą Lucy, Jane i An​ge​lę. I Har​ry był oj​cem ich wszyst​kich, więc jest na​szym Dru​gim Oj​cem. Oj​cem nas wszyst​kich, tak jak Tom​my. Ziew​nę​łam, John też ziew​nął, Ger​ry też ziew​nął, na​śla​du​jąc go. – I z tymi dziew​czy​na​mi Har​ry też mu​siał się śli​zgnąć – po​wie​dział Mitch – choć to były jego cór​ki, i z tych związ​ków uro​dzi​ły się Jan​ny i Mary i… i… eee… – Na po​marsz​czo​nej, sta​rej, zgorzk​nia​łej twa​rzy po​ja​wi​ła się pa​ni​ka… Za​po​mniał! Urwał się ten dłu​gi sznur zwią​zu​ją​cy ra​zem jego wszyst​kie dro​go​cen​ne lata! Nie był w sta​nie przy​po​mnieć so​bie na​stęp​ne​go imie​nia. I na​gle się uśmiech​nął. Oczy​wi​ście. Oczy​wi​ście, że tak. – Z tych związ​ków uro​dzi​ły się Jan​ny i Mary i Mitch… Sta​ry du​reń za​po​mniał o so​bie sa​mym! Star​si lu​dzie za​śmia​li się czu​le ra​zem z nim. Więk​szość mło​dych nie śmia​ła się w ogó​le.

Ale z ja​kie​goś po​wo​du jed​nak wy​buch​nę​łam śmie​chem ja. Za​brzmia​ło to gło​śno i cham​sko. John spoj​rzał na mnie zdzi​wio​ny i też się ro​ze​śmiał, po nim oczy​wi​ście Ger​ry, a po​tem resz​ta ob​rost​ków, na ca​łej po​la​nie. Sta​ry Mitch usły​szał drwią​ce re​cho​ty i od​wró​cił się do nas, wy​trzesz​cza​jąc w żalu wiel​kie, za​łza​wio​ne, śle​pe oczy. – Śmie​je​cie się, ob​rost​ki, z wła​snej prze​szło​ści się śmie​je​cie. Ale za​sta​nów​cie się tyl​ko! Je​stem wa​szym pra​pra​dziad​kiem, może je​stem sta​ry sta​ry, bo mam sto dwa​dzie​ścia lat, ale sto​ję przed wami te​raz. I po​słu​chaj​cie… Za​kasz​lał się, za​pluł, jed​na z po​moc​nic mu​sia​ła go po​kle​pać po ple​cach. – I po​słu​chaj​cie – wy​krztu​sił w koń​cu. – Kie​dy by​łem mło​dy jak wy, też zna​łem jed​ne​go sta​re​go czło​wie​ka. To był oj​ciec mo​je​go ojca i dzia​dek mo​jej mat​ki i wi​dzia​łem go tak, jak wy mnie te​raz wi​dzi​cie. I słu​chaj​cie! Ten sta​ry czło​wiek, mój dzia​dek, to był Tom​my, któ​ry przy​le​ciał z Zie​mi. Ja go wi​dzia​łem, ja go do​ty​ka​łem, a prze​cież przy​le​ciał z in​ne​go świa​ta po dru​giej stro​nie gwiazd! Po jego twa​rzy po​pły​nę​ły łzy żalu. Wie​dział, że obo​jęt​ne co po​wie, jak nam za​gro​zi, nie​dłu​go przyj​dzie taki czas, że umrze, póź​niej umrą nasi dziad​ko​wie, a póź​niej nasi ro​dzi​ce. I wte​dy przyj​dzie taki czas, kie​dy to od nas bę​dzie za​le​ża​ło, czy Praw​da bę​dzie żyła, czy też damy jej umrzeć. – Wi​dzia​łem i do​ty​ka​łem Tom​my’ego – sta​ry Mitch pra​wie się roz​pła​kał. – Po​my​śl​cie o tym, ob​rost​ki, za​nim się ro​ze​śmie​je​cie! Po​my​śl​cie o tym! Jego smu​tek był tak bo​le​sny, że aż mu​sia​łam od​wró​cić wzrok. Nie​któ​re ob​rost​ki wo​kół mnie na​wet się roz​pła​ka​ły, tak wstyd im było, że się z nie​go śmia​li. Ja też się za​wsty​dzi​łam, ale jed​no​cze​śnie zła by​łam na sie​bie, że po​zwo​li​łam sta​re​mu dzia​do​wi tak wpły​wać na moje uczu​cia. Na cyc​ki Geli, czy on albo po​zo​sta​ła dwój​ka kie​dyś się przej​mo​wa​li czyimiś uczu​cia​mi? Do dzie​ci ga​da​li szorst​ko. Mó​wi​li, że o ni​czym nie mamy po​ję​cia. Sztur​cha​li nas i dźga​li jak rze​czy. – Z tych związ​ków uro​dzi​ły się Jan​ny i Mary i Mitch i… – pod​po​wie​dzia​ła Gela. Też była znu​dzo​na i zmę​czo​na, a kie​dy Mitch nie za​re​ago​wał, po​cią​gnę​ła sama: – I Gar​bus, i Lu, i Gela, i… – Wy​mie​ni​ła wszyst​kich dwa​dzie​ścio​ro czwo​ro bra​ci i sióstr ze swo​je​go po​ko​le​nia. – I Pe​ter – za​koń​czy​ła bez tchu. – I to my stwo​rzy​li​śmy w Ro​dzi​nie pierw​sze sie​dem grup i zbu​do​wa​li​śmy wiel​ki płot. I by​li​śmy ostat​nim po​ko​le​niem, któ​re zna​ło Tom​my’ego, co przy​był z Zie​mi. Więc nas też po​win​ni​ście pa​mię​tać. Na tym wresz​cie Naj​star​si skoń​czy​li. Po​moc​ni​ce usa​dzi​ły ich z po​wro​tem na zie​mi, pod​par​ły pień​ka​mi, owi​nę​ły skó​ra​mi i za​czę​ły się mel​dun​ki grup. Każ​dy sta​ro​sta po ko​lei mu​siał opo​wia​dać o wszyst​kim, co się zda​rzy​ło przez rok od sto sześć​dzie​sią​tej dru​giej Rocz​ni​cy – kto się uro​dził; kto umarł; któ​re dziew​czy​ny za​szły w cią​żę; co więk​sze po​lo​wa​nia. Nud​ne nud​ne to było. Jed​na tyl​ko cho​ler​na Nie​to​perz chy​ba z dwa​dzie​ścia mi​nut ga​da​ła o tym czer​wo​niu​chu, któ​re​go ścię​li, o tym, jak po​wty​ka​li mu w rury na​sio​na bia​łu​cha, li​cząc, że wy​ro​śnie z nich nowe drze​wo. – No kto by po​my​ślał! – szep​nę​łam do Joh​na. – Co za sen​sa​cja. W ży​ciu nie przy​szło​by mi do gło​wy. Uśmiech​nął się, a wi​dząc jego uśmiech, Ger​ry zro​bił to samo.

Z lasu wró​ci​ło dwóch my​śli​wych od Lon​dy​nów, więc bra​ko​wa​ło nam już tyl​ko czter​na​ścior​ga Bro​okly​nów, któ​rzy po​szli po​lo​wać na ko​zły aż pod Alpy. – Czas omó​wić Rzą​dek dla Rady – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne, kie​dy skoń​czył mó​wić ostat​ni sta​ro​sta. Więc te​raz wszy​scy oni za​czę​li zgła​szać, o czym chcą mó​wić – o tym, że w Wiel​ko​sta​wie za​czy​na bra​ko​wać ryb, że pół ki​lo​me​tra od Nie​to​pe​rzy wi​dzia​no po​lu​ją​ce​go lam​par​ta, o kłót​ni Pod​nie​bie​skich z Gwiaz​do​kwia​ta​mi o ja​kieś drze​wa, o żą​da​niu Lon​dy​nów, żeby gru​pa Pod​nie​bie​skich prze​su​nę​ła się w stro​nę Gór Nie​bie​skich i zro​bi​ła im tro​chę miej​sca… – Po​mo​że​my wam prze​su​nąć płot da​lej – za​pro​po​no​wa​ła sta​ro​sta Lon​dy​nów, Ju​lie. – Nie mu​si​cie tego ro​bić cał​kiem sami. Ale na​sza gru​pa robi się co​raz więk​sza. – O, przy tym po​ma​ga​łeś, co, John? – szep​nę​łam do Joh​na. – Jest w tym i twój udział. Twój i tej ca​łej Mar​thy. Skrzy​wił się i po​ka​zał mi ję​zyk. Par​sk​nę​łam śmie​chem. – Po​mo​że​my wam ro​ze​brać płot i prze​su​nąć go – po​wtó​rzy​ła Ju​lie. – Nie ma mowy – od​par​ła sta​ro​sta Pod​nie​bie​skich, Su​san, któ​ra była okrą​gła, cięż​ka i nie​ustę​pli​wa jak Gula Lawy. – Cięż​ko pra​co​wa​li​śmy, żeby się w gru​pie ład​nie urzą​dzić, po​bu​do​wać sza​ła​sy i tak da​lej. Cze​mu mie​li​by​śmy wam to wszyst​ko od​da​wać? – No tak, ale to nie na​sza wina, że sie​dzi​my w środ​ku Ro​dzi​ny Nie mamy gdzie się prze​su​nąć. – Może po​win​ni​ście po​dzie​lić się na dwie gru​py. Stwo​rzyć nową, obok Pod​nie​bie​skich, tak jak zro​bi​li​śmy na sto czter​dzie​stej rocz​ni​cy, kie​dy utwo​rzy​li​śmy Gwiaz​do​kwia​ty… Ca​ro​li​ne prze​rwa​ła jed​nak dys​ku​sję. – Na Ra​dzie się dys​ku​tu​je, nie te​raz. Te​raz po pro​stu de​cy​du​je​my, co wpi​sać do Rząd​ku. Co jesz​cze ma się w nim zna​leźć? Ja​kieś dzie​cia​ki koło mnie i Joh​na za​czę​ły się głup​ko​wa​to ga​niać wo​kół nóg do​ro​słych. – Za mało ostat​nio mię​sa – po​wie​dział sta​ry, śle​py Tom z Bro​okly​nów. Był je​dy​nym męż​czy​zną-sta​ro​stą. – Za mało mię​sa, za mało owo​ców, na​sion i drze​wo​sło​dów. – I co mamy z tym zro​bić? – za​py​ta​ła Ca​ro​li​ne. – Nad czym mamy dys​ku​to​wać? – Ostat​nia sen​sow​na rzecz, jaką zro​bi​li​śmy, to kie​dy na sto czter​dzie​stej pią​tej Rocz​ni​cy zli​kwi​do​wa​li​śmy Szko​łę. Miał na my​śli to, że do sto czter​dzie​stej pią​tej Rocz​ni​cy mie​li​śmy Szko​łę dla dzie​ci ma​ją​cych od sze​ściu do dwu​na​stu lat. Każ​de​go wsta​nia wszyst​kie dzie​ci zbie​ra​ły się na Okrą​głej Po​la​nie, i tu do​ro​sły, na​zy​wa​ny Na​uczy​cie​lem, uczył ich pi​sać, li​czyć, o za​po​mnia​nych rze​czach z Zie​mi i tak da​lej. Ale na sto czter​dzie​stej trze​ciej po​sta​no​wi​li, że nie mogą od​ry​wać dzie​ci od po​lo​wa​nia i zbie​ra​nia. Dla​te​go te​raz więk​szość dzie​ci nie umia​ła pi​sać, i Ro​dzi​na, prze​ka​zu​jąc daw​ne hi​sto​rie, mu​sia​ła po​le​gać na pa​mię​ci i ust​nych opo​wie​ściach z Rocz​nic. Po​dob​no wte​dy na Ra​dzie była wiel​ka dys​ku​sja, czy za​koń​czyć Szko​łę – jed​na z naj​więk​szych w hi​sto​rii. – No, po​tem zro​bi​ło się wię​cej je​dze​nia – po​wie​dział Tom Bro​oklyn – kie​dy dzie​cia​ki za​czę​ły po​ma​gać, a ża​den do​ro​sły nie tkwił tu​taj jako Na​uczy​ciel. Na tro​chę zro​bi​ło się ła​twiej. – To z cze​go mamy te​raz zre​zy​gno​wać? – za​py​ta​ła Ca​ro​li​ne.

– O tym wła​śnie mu​si​my po​roz​ma​wiać. I wte​dy, na fiu​ta Har​ry’ego, do dys​ku​sji włą​czył się John! – To nie o to cho​dzi, żeby z cze​goś re​zy​gno​wać! – za​wo​łał. No, wte​dy to wszy​scy na nie​go spoj​rze​li, wszy​scy w Ro​dzi​nie, co do jed​ne​go. Na​wet małe dzie​ci ła​żą​ce mię​dzy no​ga​mi do​ro​słych prze​sta​ły roz​ra​biać i wy​trzesz​czy​ły oczy, bo każ​dy w Ro​dzi​nie, kto był dość duży, żeby umieć mó​wić, wie​dział, że kie​dy mówi się o Rząd​ku, tyl​ko sta​ro​stom grup wol​no się od​zy​wać. No do​bra, może raz dwa razy pod​czas rocz​ni​cy sta​ro​sta po​pro​sił ja​kie​goś in​ne​go do​ro​słe​go o radę. Ale mowy nie było, żeby od​zy​wał się dzie​ciak czy ob​ro​stek, nie było mowy, żeby ja​kie​goś o coś py​ta​li. I ni​g​dy się nie zda​rzy​ło, żeby, obo​jęt​ne, dzie​ciak czy do​ro​sły, coś sam z sie​bie krzy​czał. Więc te​raz oczy wszyst​kich zwró​ci​ły się na Joh​na. Ale każ​dy pa​trzył ina​czej. Jego mat​ka, Jadę, pa​trzy​ła z dziw​ną, za​sko​czo​ną miną, jak​by nie była pew​na, co po​win​na czuć. Ger​ry pa​trzył na nie​go jak na bo​ha​te​ra. Da​vid Czer​wo​niuch, ten twar​dziel-nie​to​pysk, ły​pał na nie​go jak na kupę koź​le​go gów​na. Bel​la Czer​wo​niuch, sto​ją​ca przy Krę​gu ra​zem z in​ny​mi sta​ro​sta​mi, była za​że​no​wa​na, ale i tro​chę dum​na. I ja chy​ba czu​łam się po​dob​nie. Za​że​no​wa​na i tro​chę dum​na. – Nie cho​dzi o to, żeby z cze​goś re​zy​gno​wać – cią​gnął John, – Bo już nie mamy z cze​go re​zy​gno​wać. Wszy​scy i tak po​lu​je​my i zbie​ra​my we wszyst​kie wsta​nia, praw​da? Bez cze​go jesz​cze mamy się obejść? Bez spa​nia? Ca​ro​li​ne spoj​rza​ła na Bel​lę Czer​wo​niuch, jak​by mó​wiąc: „Od cie​bie jest, ty się nim zaj​mij”. – John chce chy​ba po​wie​dzieć… – za​czę​ła Bel​la. – Mu​si​my wy​my​ślić spo​sób na przej​ście przez Śnież​ne Ciem​no! – za​wo​łał John. – I zna​leźć nowe miej​sca, gdzie mo​gli​by miesz​kać lu​dzie. Na fiu​ty Toma i Harr’ego, to było na​praw​dę coś! John nie był z tych, co by się za​do​wo​li​li jed​nym od​waż​nym czy​nem. – Przez Śnież​ne Ciem​no?! – krzyk​nę​ła Ca​ro​li​ne. – Przez Śnież​ne Ciem​no? Ale chłop​cze, daj spo​kój, wszy​scy wie​dzą, że to nie​moż​li​we. I sta​now​czo od​wró​ci​ła od nie​go wzrok. – Zresz​tą – do​po​wie​dzia​ła po​śpiesz​nie – do​syć już zmar​no​wa​li​śmy cza​su. Przejdź​my te​raz do… Tyl​ko że John jesz​cze nie skoń​czył! – A skąd wszy​scy wie​dzą, że to nie​moż​li​we? – po​wie​dział. – Skąd na​praw​dę wia​do​mo? Prze​cież ni​g​dy nie pró​bo​wa​li​śmy, praw​da? Przy​naj​mniej nie w ostat​nim cza​sie. Mu​si​cie po​roz​ma​wiać na Ra​dzie, żeby zno​wu spró​bo​wać. Ja​koś się prze​do​stać przez Śnież​ne Ciem​no. Albo przez Uj​ścio​spad. Albo coś. – Wca​le nie mu​si​my. Po pierw​sze, ty je​steś tyl​ko ma​łym ob​rost​kiem i nie bę​dziesz nam mó​wił, co mamy ro​bić, a po dru​gie, to głu​pi po​mysł. Do​pie​ro co mó​wi​li​śmy, że mu​sie​li​śmy zre​zy​gno​wać ze Szko​ły, żeby mieć wię​cej cza​su na po​lo​wa​nie i zbie​ra​nie, i że po​lo​wa​nie zno​wu zro​bi​ło się trud​ne. Skąd mamy wziąć lu​dzi na wy​ciecz​ki w Śnież​ne Ciem​no, sko​ro wszy​scy do​ro​śli, ob​rost​ki i więk​sze dzie​ci są nam po​trzeb​ni do szu​ka​nia je​dze​nia? To nie ma sen​su. – Nie pró​bo​wać nie ma sen​su – od​parł John. – Lu​dzi bę​dzie co​raz wię​cej i wię​cej, a je​-

dze​nia co​raz mniej. Trze​ba szu​kać je​dze​nia gdzie in​dziej. Te​raz już wszy​scy po​czu​li się nie​swo​jo. Roz​le​ga​ło się co​raz wię​cej gło​sów, żeby się za​mknął. – Chłop​cze, zo​staw to, mu​si​my się za​brać za Rzą​dek! – Za​mknij się, ob​rost​ku! To nie miej​sce dla cie​bie! Lecz on mó​wił da​lej. – No cóż, je​śli nie bę​dzie​my pró​bo​wać przejść przez góry, to może cho​ciaż ro​zej​dzie​my się tro​chę po le​sie? Na przy​kład, wy​śle​my jed​ną gru​pę do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki. A jed​ną w górę, pod Lo​do​wiec Di​xo​na. Ca​ro​li​ne w koń​cu stra​ci​ła cier​pli​wość. – Ci​cho bądź, gów​nia​rzu! – wark​nę​ła. – Ci​cho bądź. Jest tu cała Ro​dzi​na, cała Ro​dzi​na, i ja​kiś ob​ro​stek nie bę​dzie nam tu mó​wił, co mamy oma​wiać. Mitch, nad​ludz​kim wy​sił​kiem, z po​mo​cą dwóch ko​biet, pod​niósł się na nogi. – A co mówi ten ob​ro​stek? – za​py​tał. – Mówi, że po​win​ni​śmy wy​słać gru​py w inne miej​sca Do​li​ny – od​po​wie​dzia​ła Bel​la – żeby ła​twiej było zna​leźć je​dze​nie. – Nie! – za​wo​łał śle​py Mitch w ota​cza​ją​cą go ciem​ność. – Nie, nie, nie, nie! Gar​bus i Gela też już się pod​no​si​li, gra​mo​li​li na nogi z po​mo​cą ko​biet. – Mu​si​my zo​stać tu​taj! – wrza​snął Gar​bus i się za​sa​pał. – Tu​taj przyj​dą nas szu​kać! Tu​taj przy​le​cą! I mu​si​my zo​stać jed​ną Ro​dzi​ną, tak nas uczy​ła An​ge​la. Jed​ną Ro​dzi​ną, któ​ra wszyst​ko robi ra​zem. – Nie przej​muj się – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne, kła​dąc mu rękę na ra​mie​niu. – Nie ma mowy, żeby kie​dy​kol​wiek roz​dzie​lić Ro​dzi​nę. Mamy jed​ną mat​kę i jed​ne​go ojca. Za​wsze by​li​śmy jed​ną Ro​dzi​ną i za​wsze bę​dzie​my. Je​śli się roz​dzie​li​my, wszyst​ko ze​psu​je​my, jed​na gru​pa zwró​ci się prze​ciw​ko dru​giej, tak po​wie​dzia​ła An​ge​la. Więc to się nie sta​nie. I ko​niec. Bez dys​ku​sji. Nie ma dys​ku​sji. Wszy​scy-zo​sta​je​my-tu​taj. Da​vid Czer​wo​niuch z po​nu​rą miną prze​py​chał się ku Joh​no​wi przez gru​pę Czer​wo​niu​chów. – Ale Ro​dzi​na nie może ro​snąć w nie​skoń​czo​ność! – za​wo​łał John. – Bo… Da​vid chwy​cił go za ra​mię. – Star​czy! – za​sy​czał. Ca​ro​li​ne uda​ła, że nie sły​szy. – To co jesz​cze mu​si​my wpi​sać do Rząd​ku? – za​py​ta​ła po​śpiesz​nie.

9.

John Czer​wo​niuch

Kie​dy już usta​lo​no Rzą​dek, nad​szedł ko​niec pierw​sze​go wsta​nia Rocz​ni​cy. Wszy​scy wró​ci​li do swo​ich grup, żeby jeść i spać. Na​stęp​ne​go wsta​nia Rada zbie​rze się zno​wu i bę​dzie roz​ma​wiać o Rząd​ku, po​tem zno​wu pój​dzie​my spać i po​tem bę​dzie ostat​nie wsta​nie, kie​dy wszyst​kich nas zno​wu zwo​ła​ją i po​wie​dzą, co Rada po​sta​no​wi​ła. Po​tem Naj​star​si po​ka​żą Ziem​skie Rze​czy i bę​dzie Przed​sta​wie​nie. Mia​łem za​miar zno​wu się wy​kraść z Tiną, ale Da​vid cały czas stał przy mnie. – Nic z tego, dzie​ciak. Wra​casz ze mną do gru​py. Bel​la musi z tobą po​ga​dać. – A o czym? – za​py​ta​ła Tina. – Na​krzy​czy na nie​go za to, że gada z sen​sem? Da​vid od​wró​cił ku niej swój gniew​ny nie​to​pysk. – Ty się, Kol​czak, do spraw Czer​wo​niu​chów nie pchaj. Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi, zro​bi​łem do Tiny minę i po​sze​dłem za Da​vi​dem do Czer​wo​niu​chów. Do​ro​śli prze​gar​nia​li wę​giel​ki w ogni​sku i do​rzu​ca​li ga​łę​zi, żeby moż​na było go​to​wać. Kie​dy wsze​dłem na na​szą po​la​nę, wszy​scy się na mnie ga​pi​li. Za​trzy​my​wa​li się w po​ło​wie dro​gi do ogni​ska, z chru​stem w rę​kach. Wy​cho​dzi​li z sza​ła​sów. – Wstyd mi za cie​bie, John – za​czął Sta​ry Ro​ger. – Lu​dzie za​czną ga​dać, że Czer​wo​niu​cho​wie nie umie​ją wy​cho​wać swo​ich ob​rost​ków jak na​le​ży. Lucy Lu po​wie​dzia​ła, że przy​nio​słem wstyd nie tyl​ko ży​wym człon​kom gru​py, ale i tym, któ​rzy umar​li. – Lu​dzie Cie​nie pła​czą – po​wie​dzia​ła – bła​ga​ją mnie, że​bym coś zro​bi​ła, żeby Ro​dzi​na ni​g​dy się nie roz​dzie​li​ła. Z sza​ła​su wy​szła Bel​la. – Nie​ład​nie nie​ład​nie się za​cho​wa​łeś, John. Nie​grzecz​nie wo​bec Ro​dzi​ny i wo​bec mnie. Jak my​ślisz, co oni so​bie po​my​ślą? Ktoś z mo​jej gru​py od​zy​wa się nie​pro​szo​ny i na​wet mi nie wcze​śniej nie po​wie? Jak masz coś war​te​go po​wie​dze​nia, to naj​pierw przy​cho​dzisz z tym do mnie. Wszy​scy wie​dzie​li, że nad​cho​dzi Rocz​ni​ca. A tak wy​szłam na głu​pią. Wszy​scy ob​ser​wo​wa​li ją i mnie. Jak za​re​agu​ję? Co ona po​wie da​lej? – Prze​pra​szam – od​po​wie​dzia​łem z po​ko​rą. – Ja po pro​stu my​śla​łem, że trze​ba to po​wie​dzieć. Nie za​sta​na​wia​łem się nad tym wcze​śniej. Tak mi się wy​mknę​ło. Lu​bi​łem Bel​lę. By​łem z nią bli​sko bli​sko. I sza​no​wa​łem. Była nie tyl​ko sta​ro​stą na​szej

gru​py ale i jed​ną z naj​mą​drzej​szych osób w ca​łej Ro​dzi​nie. Bel​la kiw​nę​ła gło​wą. Wy​da​ło mi się, że do​strze​gam nie​znacz​ny uśmiech. – No do​bra, John. Zmę​czo​na je​stem i głod​na. Jak wszy​scy. Więc te​raz zje​my so​bie, a po​tem zaj​dziesz do mo​je​go sza​ła​su i so​bie po​waż​nie o tym po​roz​ma​wia​my. Chcę do​kład​nie wie​dzieć, co ci tam cho​dzi po gło​wie, i bę​dziesz mu​siał obie​cać, że wię​cej mnie tak nie za​wsty​dzisz. Ale to póź​niej. Te​raz Lis i Lucy Lu, od​po​wie​dzial​ni za go​to​wa​nie, roz​da​li wszyst​kim wę​dzo​ną rybę, bia​ło​wo​ce, roz​tłu​czo​ne gwiaz​do​kwia​ty i ka​wał​ki błot​ni​ste​go, cią​gną​ce​go się peł​za​ka. Za​czę​li​śmy jeść, usiadł​szy wo​kół ogni​ska. I sły​sze​li​śmy, że przy wszyst​kich ogni​skach do​oko​ła inni też je​dzą. (Roz​mo​wy ina​czej brzmią, kie​dy lu​dzie je​dzą. Ina​czej się uno​szą i opa​da​ją. Ja​koś tak ła​god​niej, bar​dziej mia​ro​wo). Nor​mal​nie ni​g​dy nie do​la​tu​je to ze wszyst​kich stron Ro​dzi​ny jed​no​cze​śnie, bo kie​dy jed​na gru​pa je, to dru​ga wsta​je, a trze​cia wra​ca ze zbie​ra​nia po ca​łym wsta​niu. Tak się dzia​ło tyl​ko, kie​dy aku​rat mie​li​śmy Rocz​ni​cę. Gdzieś da​le​ko na wzgó​rzach Pe​ckham lam​part śpie​wał swo​jej ofie​rze. – I co ty tam Bel​li po​wiesz? – do​py​ty​wał się Ger​ry. – Zęby się wy​pcha​ła, czy jak? Spoj​rza​łem na nie​go, chcąc od​po​wie​dzieć, ale przez cały czas słu​cha​łem tego smut​ne​go i groź​ne​go śpie​wu i roz​my​śla​łem, jak ina​czej on brzmi wśród mi​łych i swoj​skich dźwię​ków je​dzą​cej i roz​ma​wia​ją​cej Ro​dzi​ny. I my​śla​łem, my​śla​łem, my​śla​łem o Ro​dzi​nie i o tym, co z nią jest. Za​nim jesz​cze zdą​ży​łem po​my​śleć o od​po​wie​dzi na py​ta​nie Geny’ego, już o nim za​po​mnia​łem. Wła​ści​wie to w ogó​le za​po​mnia​łem, że on stoi koło mnie. Sza​łas Bel li był więk​szy od wszyst​kich in​nych, i wyż​szy, żeby moż​na było tam z nią sie​dzieć i od​by​wać spo​tka​nia. W ką​cie na​prze​ciw​ko wej ścia mia​ła całą górę skór do spa​nia, a po brze​gach jesz​cze wię​cej skór, żeby lu​dzie mie​li na czym sia​dać pod​czas spo​tkań i roz​mów. Sza​łas opie​rał się o pień wiel​kie​go bia​łu​cha, a jed​ną jego ga​łąź opusz​czo​no, przy​wią​za​no sznu​ra​mi i ob​cią​żo​no ka​mie​nia​mi, tak że zna​la​zła się w środ​ku sza​ła​su. Prze​waż​nie świe​ci​ły na niej dwie lub trzy lamp​ki. Kie​dy nie chcia​ła świa​tła, na​kry​wa​ła lamp​ki skó​ra​mi. Gdy przy​sze​dłem, sie​dzia​ła na skó​rach do spa​nia, chu​da, ko​ści​sta Bel​la o wą​skich bio​drach, ma​łych pier​siach i spryt​nej, zmę​czo​nej i jak​by po​kry​tej cie​niem twa​rzy. – Głu​pi z cie​bie dzie​ciak, John – po​wie​dzia​ła – i będę mu​sia​ła tro​chę na cie​bie po​krzy​czeć. Kiw​ną​łem gło​wą. – Ni​g​dy, prze​nig​dy nie od​zy​waj się nie​pro​szo​ny na spo​tka​niu, ro​zu​miesz?! – wrza​snę​ła. – Ro​zu​miesz to, John? Ro​zu​miesz? Przy​nio​słeś wstyd mnie, wszyst​kim Czer​wo​ni uchom i so​bie. I nie osią​gną​łeś do​kład​nie nic. Nic w ogó​le. Na​praw​dę my​ślisz, że Rada zmie​ni zda​nie przez ja​kie​goś jed​ne​go ob​rost​ka, tyl​ko dla​te​go, że miał szczę​ście i zro​bił cho​ler​ne​go lam​par​ta gdzieś na Zim​nej Ścież​ce? Co, my​ślisz, że sta​łeś się od tego do​ro​sły? My​ślisz? Waż​niej​szy od sta​ro​sty gru​py albo Gło​wy Ro​dzi​ny? A w ży​ciu! I nie myśl, że nie wiem, że to ty i Tina Kol czak za​czę​li​ście ten wred​ny re​chot, kie​dy Mitch za​po​mniał o so​bie. Nie wy​obra​żaj so​bie, że tego nie za​uwa​ży​łam. Dziw​ne było to, że dar​ła się na mnie, ale za​cho​wy​wa​ła się, jak​by gra​ła w jed​nym z tych na​szych Przed​sta​wień. Na przy​kład w hi​sto​rii Pier​ście​nia An​ge​li, kie​dy An​ge​la gubi pier​ścień, któ​ry do​sta​ła od mamy i taty, wrzesz​czy, krzy​czy i mówi Tom​my’emu, że jest gów​no

wart, że nie​na​wi​dzi jego, ca​łe​go Ede​nu i wszyst​kich dzie​ci, i je​dy​ne, co chce, to umrzeć. Albo jak w Hi​tle​rze i Je​zu​sie, kie​dy Hi​tler wrzesz​czy na Je​zu​sa, że za​bi​je całą jego gru​pę, Zyt ów, po​za​bi​ja ich jak peł​za​ki („Po moim tru​pie!”, krzy​czy Je​zus, a Hi​tler na to: „Pew​nie, ko​cha​ny, że po two​im tru​pie, bo przy​bi​ję cię do wiel​kie​go go​rą​ce​go kol cza​ka aż ci się cała skó​ra spa​li”). Kie​dy lu​dzie to od​gry​wa​ją, wi​dać czę​sto, że nie ro​bią tego na​praw​dę. Niby krzy​czą, ale oczy nie są złe tak jak usta. I wła​śnie tak to było te​raz. Gra​li​śmy Przed​sta​wie​nie – Bel​la i ja – a twa​rza​mi nie mu​sie​li​śmy uda​wać, tyl​ko gło​sa​mi, bo to Przed​sta​wie​nie nie było tak na​praw​dę dla nas, tyl​ko dla resz​ty gru​py, a oni sie​dzie​li na ze​wnątrz i nas nie wi​dzie​li. – John, nie od​zy​waj się wię​cej nie​pro​szo​ny, ja​sne? – Prze​pra​szam, że przy​nio​słem ci wstyd. – A je​śli chcesz coś po​wie​dzieć na Rocz​ni​cy, to masz ob​ga​dać to ze mną, a nie drzeć się na całą Ro​dzi​nę, kie​dy ja o ni​czym nie wiem, ja​sne? – Tak jest, Bel​lo. Spoj​rza​ła na mnie, po​pa​trzy​ła mi uważ​nie w oczy, a po​tem uśmiech​nę​ła się tym swo​im wą​skim uśmie​chem i tro​chę roz​luź​ni​ła (na ile to u niej moż​li​we) i kiw​nę​ła gło​wą, jak​by mó​wi​ła: „Do​bra, ko​niec Przed​sta​wie​nia”. – John, to po​wiedz te​raz, dla​cze​go to zro​bi​łeś? – za​py​ta​ła mnie nor​mal​nym to​nem, na tyle ci​cho, by nie sły​szał jej nikt z ze​wnątrz (chy​ba żeby pod​szedł pod sam sza​łas i przy​ło​żył ucho do kory, ale nikt by się na to nie od​wa​żył, nie na oczach ca​łej gru​py). – Sko​ro chcia​łeś to po​wie​dzieć, to dla​cze​go nie przy​sze​dłeś do mnie? – Bo do​pie​ro tam przy​szło mi to do gło​wy. Na​praw​dę. Po​my​śla​łem o tym, kie​dy Tom za​czął ga​dać o rym, jak zre​zy​gno​wa​li​śmy ze Szko​ły i mu​si​my te​raz zre​zy​gno​wać z cze​goś jesz​cze. Na cyc​ki Geli, po​my​śla​łem: co za sens? Cze​mu nie wi​dzi​my, że w tej do​li​nie jest za mało je​dze​nia dla tylu lu​dzi? Bel​la przy​pa​trzy​ła mi się uważ​nie. Po​tem kiw​nę​ła gło​wą. – Wła​ści​wie, John, to ja się z tobą zga​dzam – po​wie​dzia​ła w koń​cu. – Coś musi się zmie​nić i mu​si​my za​cząć lu​dzi do tego przy​go​to​wy​wać. Ale wiesz, to nie po​le​ga na tym, żeby krzy​czeć róż​ne rze​czy na Rocz​ni​cy. Trze​ba z ludź​mi po​pra​co​wać, po​prze​ko​ny​wać ich, tro​chę im ustą​pić, ro​bić to wszyst​ko po ka​wał​ku. Do tego wła​śnie słu​ży Rada. – I kto z Rady poza tobą się ze mną zgo​dzi? Za​sta​no​wi​ła się nad tym. – Na ra​zie nikt. Na ra​zie. Ale pra​cu​ję nad ludź​mi. Pra​cu​ję, żeby ich prze​ko​nać, że bę​dzie​my się mu​sie​li tro​chę roz​sze​rzyć. – Tro​chę się roz​sze​rzyć to za mało. Mu​si​my przejść na dru​gą stro​nę Śnież​ne​go Ciem​na. Bel​la po​krę​ci​ła gło​wą. – Górą przez Ciem​no? Nie da rady. To zna​czy, parę łon mi​nę​ło, od​kąd ostat​ni raz tam na gó​rze by​łam, ale wiem, jak tam jest. My​ślisz, że tam by​łeś, ale tak na​praw​dę nie. Naj​da​lej za​sze​dłeś na górę Zim​nej Ścież​ki. To do​pie​ro po​czą​tek Śnież​ne​go Ciem​na. Na​praw​dę po​czą​tek. Da​lej jest tak zim​no zim​no i ciem​no ciem​no, że w ogó​le nie wi​dzę, jak moż​na by tam​tę​dy przejść. – To może trze​ba zejść przez Uj​ścio​spad. – Oj, John! Jak ty to so​bie w ogó​le wy​obra​żasz? Za​nim się ta ska​ła osu​nę​ła, to może było moż​li​we, ale te​raz da się przejść tyl​ko w rym miej​scu, gdzie spły​wa cała woda, w

dół, w dół i w dół, w ciem​ność. Mię​dzy wiel​ki​mi pio​no​wy​mi ska​ła​mi. Po​myśl tyl​ko, ile waży ta cała woda. Cała woda z Wiel​ko​sta​wu i ze wszyst​kich lo​dow​ców, co spły​wa​ją do lasu ze Śnież​ne​go Ciem​na. – No, a wy​obraź so​bie, że któ​re​goś wsta​nia zno​wu się osu​nie ska​ła i cał​kiem za​mknie tę dziu​rę. I z ca​łej Okrą​głej Do​li​ny zro​bi się je​den wiel​ki staw. I co wte​dy zro​bi​my? – Mu​si​my po pro​stu mieć na​dzie​ję, że to się nie zda​rzy. – Cze​mu tyl​ko na​dzie​ję? Cze​mu nie szu​kać ja​kie​goś wyj​ścia? – Ni​ko​mu nie uda się prze​do​stać przez Ciem​no. – To Tom​my i An​ge​la i Trzej mo​gli po​le​cieć z Zie​mi w Nie​bo, prze​le​cieć cały Gwiezd​ny Wir i do​trzeć na Eden, a my nie mo​że​my na​wet prze​do​stać się przez ja​kieś par​szy​we gór​ki? Bel​la par​sk​nę​ła śmie​chem. – John, skar​bie ty mój. Nie dasz rady osią​gnąć wszyst​kie​go od razu. Na ra​zie Ro​dzi​na nie jest na​wet go​to​wa, żeby ro​zejść się bar​dziej po Do​li​nie, a co do​pie​ro prze​cho​dzić przez ja​kieś Ciem​no. Naj​pierw trze​ba ob​ga​dać to pierw​sze, nie? – A ile to po​trwa? – Nie wiem. Może przez dwie trzy Rocz​ni​ce uda się ob​ga​dać stwo​rze​nie no​wej gru​py da​lej w dół rze​ki, albo koło Guli Lawy. Na ra​zie na​wet nie wpi​sa​li​śmy tego do Rząd​ku. Mu​sisz być cier​pli​wy. – Cier​pli​wie, cier​pli​wie, aż wszy​scy po​mrze​my z gło​du. Uśmiech​nę​ła się. – Tak szyb​ko to nie bę​dzie. Mu​sisz dać lu​dziom tro​chę cza​su. I pa​mię​tać, że wszy​scy są prze​ko​na​ni, że mamy ro​bić tak, jak nas uczy​ła Mat​ka An​ge​la: cze​kać tu​taj i być do​brym do sie​bie na​wza​jem, póki Zie​mia po nas nie wró​ci. Przy​po​mnia​łem so​bie ten sen, któ​ry mia​łem – chy​ba wszy​scy go zresz​tą mie​li – że z nie​ba opadł Lon Do​wnik, a ja by​łem za da​le​ko. – Tak, ale pew​nie nie chcia​ła​by, że​by​śmy gło​do​wa​li, praw​da? – po​wtó​rzy​łem z upo​rem, tłu​miąc wła​sny strach. – John, skar​bie mój ko​cha​ny. Może to za​brzmi dziw​nie po tym, jak na cie​bie na​krzy​cza​łam, ale mimo wszyst​ko je​stem z cie​bie dum​na. Chodź tu i siądź so​bie koło mnie. Pod​sze​dłem i usia​dłem koło niej na skó​rze do spa​nia, spię​ty spię​ty, bo wie​dzia​łem, co te​raz bę​dzie. Po​ca​ło​wa​ła mnie w po​li​czek. Prze​su​nę​ła dłoń​mi po moim cie​le. Uję​ła moją rękę i wło​ży​ła so​bie mię​dzy nogi. Star​sze ko​bie​ty cią​gle pro​si​ły mło​dych chło​pa​ków na śli​zgan​ko i ni​ko​mu to nie prze​szka​dza​ło. Tyl​ko że z Bel​la to nie było tak, jak po​wiedz​my z Mar​thą z Lon​dy​nów. Bel​la ni​g​dy nie uro​dzi​ła dziec​ka i nie mia​ła za​mia​ru. Tu​taj nie o to cho​dzi​ło. I ona na​wet nie chcia​ła ca​łe​go śli​zgan​ka, tyl​ko żeby tro​chę ją tam po​trzeć pal​ca​mi. Dru​ga nie​ty​po​wa rzecz: ona ro​bi​ła to tyl​ko ze mną, chło​pa​kiem z wła​snej gru​py. Nor​mal​nie się tak nie ro​bi​ło, ko​bie​ty nie ro​bi​ły tego z chło​pa​ka​mi, któ​rych wy​cho​wa​ły od ma​łe​go. Oczy​wi​ście ko​bie​tom wol​no było ro​bić to, z kim ze​chcia​ły, ale prze​waż​nie się tak nie dzia​ło. Ro​bi​ły dla chłop​ców za ma​mu​się albo się z nimi śli​zga​ły, ale to ni​g​dy nie byli ci sami chłop​cy. – Zmę​czo​na je​stem, skar​bie, i po​de​ner​wo​wa​na – po​wie​dzia​ła – a ju​tro mam przed sobą

bar​dzo cięż​kie wsta​nie, bę​dzie Rada. No cóż. Lu​bi​łem Bel​lę, i to bar​dzo. Do​bra dla mnie była. Ze wszyst​kich do​ro​słych w Ro​dzi​nie ona jed​na na​praw​dę coś o mnie wie​dzia​ła. I im​po​no​wa​ła mi. By​stra była, chy​ba n aj by​strzej sza w Ro​dzi​nie. Ale to, co ro​bi​li​śmy, mi się nie po​do​ba​ło i chcia​łem prze​stać. Tyl​ko po pro​stu nie wie​dzia​łem, jak się od tego wy​krę​cić. Zro​bi​łem co pro​si​ła, a ona trzy​ma​ła moją rękę i na​ci​ska​ła ją do​kład​nie tam gdzie chcia​ła, cza​sem tak moc​no, że aż bo​la​ło, za​my​ka​ła przy tym oczy i wy​krzy​wia​ła twarz, jak​by to była cięż​ka cięż​ka pra​ca, a nie żad​na przy​jem​ność. I wie​cie, co wam po​wiem: dla mnie to na​praw​dę była cięż​ka pra​ca, nie tyl​ko tym ra​zem, ale za​wsze. Cał​kiem jak​by jej cia​ło było upchnię​te w ja​kiś cia​sny cia​sny ma​leń​ki ką​cik po​środ​ku jej cie​nia – jej żywe i szczę​śli​we cia​ło, daw​no za​tra​co​ne, przy​sy​pa​ne przez wszyst​kie pro​ble​my – i żeby je na mo​ment wy​pu​ścić, po​trzeb​ny by​łem ja, żeby na mo​ment uwol​ni​ło się od tego ści​śnię​cia, żeby mo​gło się roz​luź​nić i po​ło​żyć spać. Cięż​ka cięż​ka pra​ca to była. W koń​cu sap​nę​ła ci​chut​ko, na​par​ła su​per moc​no na moją rękę, a po​tem ją pu​ści​ła i wie​dzia​łem, że to już ko​niec. – Dzię​ku​ję ci John. Te​raz mu​szę się prze​spać. Ja nie by​łem za​do​wo​lo​ny i nie​swo​jo się czu​łem. Ale po​ca​ło​wa​łem ją w po​li​czek i wy​sze​dłem z sza​ła​su na te​ren gru​py. Lu​dzie, któ​rzy słu​cha​li, kie​dy na mnie krzy​cza​ła, za​ję​li się te​raz in​ny​mi spra​wa​mi – na​pra​wą sza​ła​sów, skro​ba​niem skór, grą w sza​chy. Cał​kiem jak​by chcie​li ro​bić coś do​kład​nie od​wrot​ne​go niż słu​cha​nie, wi​dzieć wszyst​ko, tyl​ko nie to, że mój opier​dziel dziw​nie zmie​nił się w coś cał​kiem in​ne​go. Nikt nie ode​zwał się sło​wem. Moja mat​ka, Jadę, skro​ba​ła skó​rę tak za​wzię​cie, jak​by była na nią zła. Tyl​ko ciot​ka Sue i jej dzie​ci, Geny i Jeff, po​pa​trzy​li na mnie życz​li​wie. Ger​ry wstał i pod​szedł do mnie z nie​spo​koj​ną nie​spo​koj​ną miną, ale mach​ną​łem na nie​go, żeby dał mi spo​kój. Za to Da​vid łyp​nął na mnie groź​nie, oczy​ma jak zim​ny ogień w za​czer​wie​nio​nym nie​to​py​sku. Wła​śnie mo​co​wał nowy grot z czar​nosz​kła na koń​cu swo​jej naj​lep​szej dzi​dy, za po​mo​cą kle​ju z ży​wi​cy i koź​lich ścię​gien. My​ślał, że do​sko​na​le wie, co tam za​szło mię​dzy Bel​la i mną, i nie​na​wi​dził mnie za to. Ły​pał przez chwi​lę, a po​tem od​wró​cił wzrok i splu​nął na zie​mię przed sobą. Za​wsty​dzi​łem Bel​lę i całą gru​pę na oczach Ro​dzi​ny, a ona i tak wzię​ła mnie do sza​ła​su na śli​zgan​ko (bo pew​nie tak my​ślał). On ro​bił, o co go pro​si​ła, a zo​sta​wi​ła go na ze​wnątrz, w ogó​le nie chcia​ła się do nie​go zbli​żać. Na nic było mu tłu​ma​czyć, że mnie się to wca​le nie po​do​ba​ło. Kom​plet​nie na nic. Był nie​to​py​skiem, a nie​to​py​ski za​wsze się de​ner​wo​wa​ły, że sta​ro​mat​ki śli​zga​ją się ze wszyst​ki​mi in​ny​mi chło​pa​ka​mi, ale nie z nimi. *** Po​sze​dłem do Kol​cza​ków, ale tam też nie by​łem mile wi​dzia​ny. Trud​no było uwie​rzyć, że le​d​wo parę wstań temu wszy​scy nade mną ska​ka​li i w kół​ko ga​da​li, jaki je​stem su​per, że zro​bi​łem lam​par​ta. Te​raz była tyl​ko gad​ka w ro​dza​ju: – O, idzie ten, co mie​sza. Albo: – Nie myśl so​bie, że Tina gdzieś z tobą pój​dzie, bo jest na roz​mo​wie u Liz.

(Liz była sta​ro​stą gru​py Kol​cza​ków – gru​ba, po​pę​dli​wa, na​dę​ta baba, bez po​rów​na​nia do na​szej Bel​li). – Liz chce, żeby wszyst​kie na​sze ob​rost​ki sie​dzia​ły w gru​pie do koń​ca Rocz​ni​cy. Po​sze​dłem więc skra​jem Bro​okly​nów do Zla​nia Stru​mie​ni, sta​ra​jąc się ni​ko​mu nie wcho​dzić w dro​gę. Z ga​łę​zi spoj​rzał na mnie nie​to​perz, mały klej​no​tek ze skrzy​dła​mi roz​ło​żo​ny​mi dla ochło​dy. Ocie​rał so​bie po​marsz​czo​ny pysz​czek ma​ły​mi czar​ny​mi rącz​ka​mi. Cza​sa​mi nie​na​wi​dzi​łem Ede​nu. Nic in​ne​go nie zna​łem, nic in​ne​go nie zna​ła moja mat​ka, ani bab​ka, mimo to cza​sa​mi tę​sk​ni​łem i tę​sk​ni​łem za tym ja​snym świa​tłem, któ​re świe​ci na Zie​mi – gdzie wszę​dzie jest tak ja​sno, jak w środ​ku kwia​tu bia​łu​cha – za stwo​rze​nia​mi, któ​re tam żyją, z czer​wo​ną krwią i czte​re​ma koń​czy​na​mi i jed​nym ser​cem jak my, a nie zie​lo​no​czar​ną krwią, dwo​ma ser​ca​mi i sze​ścio​ma koń​czy​na​mi nie​to​pe​rzy, lam​par​tów, pta​ków i weł​nia​ków. Mo​men​ta​mi mia​łem wra​że​nie, że jak zjem jesz​cze cho​ciaż kęs tego zie​lon​ka​we​go edeń​skie​go mię​sa, to wy​rzy​gam z sie​bie wszyst​ko. A prze​cież ni​g​dy nie pró​bo​wa​łem ni​cze​go in​ne​go i ni​g​dy ni​cze​go in​ne​go nie spró​bu​ję, chy​ba że za​bi​ję i zjem in​ne​go czło​wie​ka. A tego nikt ni​g​dy na Ede​nie nie zro​bił. Prze​sze​dłem przez mo​stek z pni przy Zla​niu Stru​mie​ni – w my​ślach bła​ga​łem cie​nie Tom​my’ego i An​ge​li, żeby za​ła​twi​ły dla mnie, by koło ścież​ki przy Stru​mie​niu Di​xo​na nie było tego cho​ler​ne​go jed​no​no​gie​go sta​ru​cha-nu​dzia​rza, Jef​fo. Po​sze​dłem nad Głę​bo​ki Staw, wspią​łem się po ska​łach i za​nur​ko​wa​łem pro​sto do cie​płej cie​płej wody, po​mię​dzy te ja​sne ka​nio​ny fa​lo​ro​stu, gdzie ucie​ka​ły ode mnie drob​ne, świe​cą​ce ryb​ki. Mó​wi​li, że męż​czyź​ni nie po​win​ni śli​zgać się z sio​stra​mi, mat​ka​mi czy cór​ka​mi – mó​wi​li, że to źle źle – ale z ko​lei po​tem mó​wi​li, że Har​ry zro​bił wła​śnie tak, śli​zgnął się ze wszyst​ki​mi swo​imi sio​stra​mi, a po​tem ich cór​ka​mi, i że to było do​bre, że po​win​ni​śmy go za to czcić, bo gdy​by tego nie zro​bił, nas by nie było. Tak, i dzię​ki temu na​praw​dę wszy​scy je​ste​śmy sio​stra​mi i brać​mi. Wszy​scy, co do jed​ne​go, mie​li​śmy tę samą mat​kę i ojca, Tom​my’ego i An​ge​lę, więc je​śli kto​kol​wiek się śli​zgnie z kim​kol​wiek, za​wsze to w pew​nym sen​sie bę​dzie źle źle. Bel​la może i nie była moją mat​ką, ale była ku​zyn​ką, jak wszy​scy w ca​łej Ro​dzi​nie. Poza tym, na swój spo​sób ro​bi​ła mi wła​śnie za mat​kę, bo to ona się mną zaj​mo​wa​ła, kie​dy by​łem mały. Opo​wia​da​ła mi o róż​nych rze​czach. Słu​cha​ła mnie. Była mi bar​dziej mat​ką niż Jadę, bo Jadę ni​g​dy nie chcia​ła mieć dzie​ci. (Nie mia​ła ocho​ty zo​sta​wać w gru​pie z ma​lu​cha​mi, sta​ru​cha​mi i krzy​wo​sto​pa​mi). Więc kie​dy ro​bi​łem to z Bel​la, albo po​zwa​la​łem jej to ro​bić, to było po​dwój​nie źle. Źle źle, mimo że to wca​le nie było całe śli​zgan​ko. Tak wła​śnie so​bie my​śla​łem, pły​wa​jąc w górę i dół Głę​bo​kie​go Sta​wu, pły​wa​jąc z ca​łej siły, żeby się zmę​czyć i żeby woda mnie ob​my​ła i oczy​ści​ła mi skó​rę. „Źle, źle, źle. Je​stem zły, źle zro​bi​łem, je​stem zły”. Po​tem wy​gra​mo​li​łem się na brzeg, tam gdzie sie​dzie​li​śmy wcze​śniej z Tiną. Ze​rwa​łem z drze​wa kwia​tek bia​łu​cha i ob​ró​ci​łem go w dło​ni: kul​ka świe​cą​cej bie​li, z jed​ną tyl​ko małą dziur​ką, żeby prze​lot​ki mo​gły wejść i wyjść. Przy​tkną​łem go do oka i zaj​rza​łem do środ​ka. W środ​ku peł​za​ła so​bie mała musz​ka, oto​czo​na ze wszyst​kich stron pięk​nym bia​łym świa​tłem. Nie było tam ciem​no​ści. Ta musz​ka nie mu​sia​ła pa​trzeć na czar​ne nie​bo nad gło​wą ani na ciem​ne pnie drzew. Wi​dzia​ła tyl​ko świa​tło. Na samą myśl łzy na​pły​nę​ły mi do oczu. I na​gle ogar​nę​ło mnie dziw​ne uczu​cie – mia​łem wra​że​nie, że to samo już się kie​dyś sta​-

ło, daw​no temu, ale do​kład​nie w tym sa​mym miej​scu. Ktoś inny sie​dział tu​taj nad Głę​bo​kim Sta​wem, pa​trzył w kwia​tek lam​pow​ca i pła​kał. I tym kimś, ehem… była sama Gela. Nie cho​ler​na Gela Naj​star​sza. Pierw​sza, kur​na, Gela. An​ge​la Young, moja pra​pra​pra​bab​cia, mat​ka nas wszyst​kich. Przy​szła tu, sia​dła do​kład​nie tu​taj, w miej​scu gdzie Tom​my i dzie​ci by jej nie zna​leź​li. Ze​rwa​ła kwia​tek lam​pow​ca i zaj​rza​ła mu do środ​ka, wspo​mi​na​jąc swój da​le​ki świat, pe​łen świa​tła i lu​dzi. Pła​ka​ła, pła​ka​ła i pła​ka​ła, aż nie zo​sta​ło jej łez, a wte​dy zgnio​tła kwia​tek i wrzu​ci​ła go do sta​wu. Po​dob​no mię​dzy An​ge​lą i Tom​mym się nie ukła​da​ło. Mó​wią, że się wście​kał, kie​dy nie mógł po​sta​wić na swo​im. Mó​wią, że był roz​go​ry​czo​ny, że to przez nie​go – bo to była jego wina, że An​ge​la przy​le​cia​ła na Eden – jego i jego ko​le​gów, Meh​me​ta i Di​xo​na. Sama z sie​bie ni​g​dy by tu nie przy​le​cia​ła i ni​g​dy też nie by​ła​by z ta​kim męż​czy​zną jak on. – Nic dziw​ne​go, że pła​ka​ła – po​wie​dzia​łem do sie​bie. A po​tem po​my​śla​łem: na szy​ję Toma, co to ma być? Za​czy​nam ga​dać jak cho​ler​na Lucy Lu. Szep​tać do cie​ni. Roz​ma​wiać ze zmar​łym. Skąd niby ja mam wie​dzieć, co czu​ła An​ge​la? Skąd wiem, że przy​szła w to samo miej​sce? Ja po pro​stu ro​bię to samo co wszy​scy, ma​rzę na ja​wie, ba​wię się głu​pi​mi opo​wiast​ka​mi i uda​ję, że to praw​da, tę​sk​nię za cho​ler​ną Zie​mią i uża​lam się sam nad sobą, bo nie mogę do​stać wszyst​kie​go, co bym chciał. Zgnio​tłem kwia​tek lam​pow​ca i wrzu​ci​łem go do sta​wu, tak samo jak ona. – Na fiu​ty Toma i Har​ry’ego! – po​wie​dzia​łem na głos, kie​dy woda chlap​nę​ła mi w twarz. – Je​ste​śmy na Ede​nie. Może nikt tu ni​g​dy nie przy​le​ci, żeby nas za​brać z po​wro​tem na Zie​mię. Zresz​tą, to nie jest „z po​wro​tem”, to ża​den „po​wrót”, bo nikt z nas ni​g​dy tam nie był. – Co, John, za​czą​łeś ga​dać do sie​bie? – za​py​ta​ła Tina. Prze​kra​dła się po ska​łach, ci​cho ci​cho jak drzew​ny lis. Nie mia​łem po​ję​cia, ile cza​su tam sie​dzi i co wi​dzia​ła. – To jak, zo​ba​czy​my, czy znaj​dą się jesz​cze ja​kieś ostry​gi? – Do​bra, ale nie myśl, że wró​ci​my do tego śli​zgan​ka, co wte​dy za​czę​li​śmy, bo nie wró​ci​my. Nie mam na​stro​ju. – Bo? – Bo nie mam ocho​ty. – Po​szłam cię po​szu​kać do Czer​wo​niu​chów i Ger​ry mi po​wie​dział, że Bel​la wzię​ła cię do sza​ła​su i wszy​scy my​ślą, że… – Daj spo​kój, do​bra? Przez chwi​lę wy​glą​da​ło, że się wściek​nie, ale zo​ba​czy​ła w mo​jej mi​nie coś, co ją po​wstrzy​ma​ło. Kiw​nę​ła gło​wą, wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i rzu​ci​ła mi drob​ny, wy​mu​szo​ny uśmiech.

10.

Geny Czer​wo​niuch

Było mi smut​no smut​no. Ba​łem się. Było mi szko​da szko​da Joh​na. I tro​chę też Bel li, choć jed​no​cze​śnie by​łem na nią zły. Naj​bar​dziej lu​bi​łem, kie​dy wszy​scy się ze sobą do​ga​du​ją. Kie​dy wszy​scy my​ślą, że John jest świet​ny. Po​do​ba​ło mi się, kie​dy spo​ty​ka​łem lu​dzi z in​nych grup i mó​wi​li, że John jest od​waż​ny od​waż​ny, albo że Bel​la jest naj​lep​szą sze​fo​wą gru​py w ca​łej Ro​dzi​nie. I źle mi było z tym, że John i Bel​la roz​gnie​wa​li lu​dzi. Chy​ba bar​dziej, niż gdy​bym to ja sam ich wszyst​kich roz​gnie​wał. Ale nie wi​ni​łem ich za to. Wie​dzia​łem, że lu​dzie, któ​rzy są sil​niej​si ode mnie, nie przej​mu​ją się aż tak bar​dzo, co inni my​ślą. Wie​dzia​łem, że cza​sem mają po​wód, żeby zro​bić coś, co jest dla nich waż​ne, waż​niej​sze niż to, czy ich lu​bią, waż​niej​sze niż to, żeby być mi​łym. Wła​ści​wie to dla​te​go wła​śnie ich po​dzi​wia​łem – bo mie​li coś, cze​go ja nie mam, jak​by wła​sną wolę, czy coś. Więc ich nie wi​ni​łem, ale strasz​nie strasz​nie chcia​łem, żeby wszy​scy lu​bi​li Joh​na tak bar​dzo jak ja, żeby cały czas mó​wi​li, jaką wiel​ką wiel​ką sta​ro​stą jest Bel​la, a nie po​sy​ki-wali, szep​ta​li i tak da​lej. Ko​lej​na rzecz, któ​rej nie cier​pia​łem, to se​kre​ty, se​kre​ty i to, jak lu​dzie co in​ne​go mó​wią, a co in​ne​go my​ślą. Na ser​ce Geli, na​wet bez tego cięż​ko było wszyst​ko wy​ro​zu​mieć! – Cze​mu nikt nic nie mówi? – szep​ną​łem do Lisa, kie​dy John wszedł do sza​ła​su Bel​li i wo​kół zro​bi​ło się ci​cho ci​cho. Mru​gnął okiem, po​tar​gał mi wło​sy, jak​bym był ma​łym dziec​kiem, po​tem wstał i od​su​nął się ode mnie. Po​sze​dłem do mamy. – Czy John tam się śli​zga z Bel​la? – za​py​ta​łem ją. – Cze​mu wszy​scy są tak ci​cho? Sue ści​snę​ła mnie za rękę, ale nic nie po​wie​dzia​ła. Na​wet Jeff nie chciał o tym mó​wić. A John, kie​dy w koń​cu wy​szedł z sza​ła​su Bel​li, też nie chciał ze mną roz​ma​wiać. Od​go​nił mnie ręką, wy​szedł z gru​py i nie wra​cał przez czte​ry pięć go​dzin, do​pie​ro kie​dy wszy​scy spa​li​śmy albo pró​bo​wa​li​śmy za​snąć. – Wszyst​ko do​brze, John? – szep​ną​łem, kie​dy wczoł​gi​wał się do sza​ła​su. Nic nie od​po​wie​dział, tyl​ko wpełzł mię​dzy skó​ry do spa​nia i le​żał bez ru​chu. A ja do na​stęp​ne​go wsta​nia w ogó​le nie spa​łem. Za​wsze było z tym cięż​ko, kie​dy Rocz​ni​ca wy​wra​ca​ła wszyst​ko do góry no​ga​mi, ale jesz​cze go​rzej, kie​dy cały świat był wy​wró​-

co​ny do góry no​ga​mi. Tyle dziw​nych dziw​nych rze​czy się dzia​ło. Wszy​scy my​śle​li, że John jest wiel​ki, ale te​raz cała Ro​dzi​na była na nie​go zła. Wszy​scy w Ro​dzi​nie mó​wi​li, że Bel​la jest naj​lep​szą sta​ro​stą, ale te​raz na​wet jej wła​sna gru​pa my​śla​ła o niej ta​kie złe rze​czy, że nie chcia​ła po​wie​dzieć ich na głos. Tyl​ko że wy​glą​da​ło, że i John, i Bel​la sami tego chcie​li. Spe​cjal​nie ro​bi​li rze​czy, któ​re roz​złosz​czą in​nych lu​dzi. Byli jak do​brzy do​brzy gra​cze w sza​chy, co na​gle dają so​bie zbić het​ma​na i nie wiesz dla​cze​go, ale wiesz, że zro​bi​li to spe​cjal​nie, do​strze​gli ja​kiś po​wód, któ​ry po​ka​że się do​pie​ro za trzy czte​ry ru​chy. – I co, John, bę​dziesz się zno​wu od​zy​wał? – szep​ną​łem. – Jak Ro​dzi​na się zbie​rze na Okrą​głej Po​la​nie, zno​wu to zro​bisz? John nie od​po​wie​dział, za to Jeff za​szep​tał do mnie z dru​giej stro​ny sza​ła​su: – Daj mu spać, Ger​ry. Daj mu spać. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Kie​dy dmuch​nę​li w rogi na dru​gie wsta​nie rocz​ni​cy, by​łem już cał​kiem obu​dzo​ny. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! I na​gle znie​na​wi​dzi​łem ten dźwięk. Cał​kiem jak​by było w nim wszyst​ko, co złe w Ro​dzi​nie – ob​ser​wu​ją​ce oczy, ję​zy​ki roz​po​wia​da​ją​ce se​kre​ty i roz​ga​du​ją​ce opo​wie​ści, tak jak to lu​dzie ro​bią, sło​wa​mi, któ​re na​praw​dę zna​czą coś in​ne​go, tak że trze​ba zga​dy​wać na chy​bił tra​fił… Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! John wstał, po​tarł dłoń​mi swo​ją rzad​ką bród​kę i ziew​nął. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go zmę​czo​ne​go. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Jeff też już się pod​no​sił; roz​cie​rał po​wy​krę​ca​ne sto​py i pa​trzył nie​co zmru​żo​ny​mi oczy​ma na Joh​na. Mój młod​szy brat też był kimś ta​kim jak John, kto gra w swo​ją grę i nie ob​cho​dzi go, co my​ślą inni lu​dzie. Pew​nie dla​te​go ro​zu​miał go tak, jak ja nie by​łem w sta​nie. Obaj jak​by gra​li w sza​chy, a lu​dzie dla nich byli jak pion​ki na sza​chow​ni​cy. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Nie mu​sie​li​śmy iść na Okrą​głą Po​la​nę, bo dru​gie wsta​nie Rocz​ni​cy za​wsze scho​dzi​ło Ra​dzie na oma​wia​niu spraw z Rząd​ku. Ale te rogi trą​bi​ły po to, żeby po​wie​dzieć ca​łej Ro​dzi​nie, że ma wstać i za​jąć się pra​cą, a nie wra​cać do swo​ich zwy​kłych pór spań i wstań, póki Rocz​ni​ca się nie za​koń​czy. Wy​czoł​ga​li​śmy się z sza​ła​su, naj​pierw John, po​tem ja, po​tem Jeff. Sta​ry Ro​ger, Bel​la i moja mama, Sue, opie​ka​li nad ogni​skiem pędy gwiaz​do​kwia​tów i su​szo​ne ryby dla wszyst​kich. – Cześć, John! – za​wo​ła​ła Bel​la i wi​dzia​łem, że sta​ra się spoj​rzeć mu w oczy, żeby się do​my​ślić, co mu tam cho​dzi po gło​wie. Lecz John wziął od niej je​dze​nie, nie spoj​rzaw​szy jej w twarz. – Cześć, Ger​ry, skar​bie – po​wie​dzia​ła moja mama, Sue, da​jąc mi je​dze​nie. – Ja​kiś zmę​czo​ny je​steś, co? Dzi​siaj wszy​scy idzie​cie na zbie​ra​nie. Nie od​chodź​cie stąd da​lej niż na go​dzi​nę dro​gi, ja​sne? Ty zno​wu idziesz z Joh​nem i Mę​tem, do tego Can​di​ce i Jan​ny. Jef​fo​wi mu​szą nogi od​po​cząć, znaj​dzie​my mu coś do ro​bo​ty tu, na miej​scu, w gru​pie. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap!

Ja, John, Met, Can​di​ce i Jan​ny po​szli​śmy na po​szu​ki​wa​nie je​dze​nia – w stro​nę Guli Lawy, z dzi​da​mi, sznu​ra​mi, wor​ka​mi i ki​jem z ka​mien​nym gro​tem. Ja przez cały czas pa​trzy​łem pa​trzy​łem na Joh​na, chcia​łem dojść, co tam się mu w środ​ku dzie​je, ale nic z tego. Twarz miał jak ma​skę. Oczy​wi​ście, sko​ro przez Rocz​ni​cę wszy​scy trzy​ma​li się bli​sko Ro​dzi​ny i mie​li wsta​nia w tym sa​mym cza​sie, to o wie​le czę​ściej niż zwy​kle spo​ty​ka​li​śmy in​nych lu​dzi – do​ro​słych, ob​rost​ki i dzie​cia​ki z róż​nych grup, wszyst​kie na​raz szu​ka​ją​ce żar​cia i pło​szą​ce so​bie na​wza​jem łupy. Dla​te​go wła​śnie gru​py nor​mal​nie nie wsta​ją wszyst​kie jed​no​cze​śnie – żeby nie cho​dzić so​bie przez cały czas po gło​wie. Ale te​raz wszy​scy po​szli do lasu: Nie​bie​scy, Nie​to​pe​rze, Lon​dy​no​wie, Gwiaz​do​kwia​ty… wszyst​kie gru​py ra​zem, na​wet te, co nor​mal​nie mia​ły wsta​nia i spa​nia od​wrot​nie niż my. I wszy​scy, kie​dy zo​ba​czy​li Joh​na, mie​li coś do po​wie​dze​nia. – Cham​ski mały peł​zak – po​wie​dział fa​cet koło czter​dzie​stu łon imie​niem Tom Ry​bo​rze​ka (bie​dak miał i krzy​wo​sto​py, i nie​to​pysk). – Co ty so​bie wy​obra​żasz, że wszyst​kim psu​jesz Rocz​ni​cę? Z dwo​ma in​ny​mi Ry​bo​rze​ka​mi roz​wie​si​li w po​wie​trzu sta​rą, po​dar​tą sieć ry​bac​ką zro​bio​ną ze sznur​ka z fal oroś tu. Tych dwóch in​nych sie​dzia​ło wy​so​ko na bia​łu​chu. Po​przy​wią​zy​wa​li nit​ki do ła​pek prze​lo​tek i ma​cha​li nimi w górę i w dół, żeby zwa​bić nie​to​pe​rze do sie​ci. – No! – za​wo​łał któ​ryś z drze​wa. – Jak chcesz py​sko​wać do do​ro​słych, to py​skuj so​bie w swo​jej gru​pie, ja​sne? A resz​ty nie ty​kaj. I wy​chy​lił się z ko​ro​ny drze​wa, tak że świa​tło oświe​tli​ło mu twarz, a po​tem splu​nął. John mu​siał usko​czyć, żeby nie tra​fił go w gło​wę. By​łem zły zły. – Na fiu​ta Toma! Że​byś cza​sem… Ale John od razu po​ło​żył mi rękę na ra​mie​niu i po​krę​cił gło​wą, że​bym dał spo​kój, on nie chce żad​ne​go za​mie​sza​nia. – Wiesz co, John, jed​no trze​ba ci przy​znać – po​wie​dzia​ła Jan​ny, gdy szli​śmy po​mię​dzy drze​wa​mi. – Dur​ny ty je​steś i nie​źle wku​rzy​łeś Ca​ro​li​ne, ale Rocz​ni​cy to nie za​szko​dzi​ło, ona i tak jest do ni​cze​go. Za​śmia​ła się. Była nie​to​py​skiem jak moja mama i była brzyd​ka jak nie wiem co, za to za​wsze mia​ła świet​ny świet​ny hu​mor. Przed nami dwie sta​ro​mat​ki od Pod​nie​bie​skich klę​cza​ły przy ma​łym staw​ku, wy​pi​na​jąc ko​ści​ste tył​ki. Wy​bie​ra​ły z nie​go śli​ma​ki. – Tyl​ko tak da​lej, John Czer​wo​niuch, i zła​miesz Naj​star​szym ser​ca – po​wie​dzia​ła jed​na z nich, o imie​niu Lucy. – Jak za bar​dzo bę​dzie​my się przej​mo​wać ser​cem sta​re​go Mit​cha, to wszy​scy zdech​nie​my z gło​du – od​po​wie​dział jej John. – A wte​dy pew​nie też by mu pę​kło ser​ce, nie my​ślisz? – A co ty w ogó​le o tym wiesz, ty dur​ny ob​rost​ku? – wark​nę​ła Lucy. – Sam sie​bie po​słu​chaj. Może do​trze do cie​bie, ja​kie bzdu​ry ga​dasz. – On nie gada bzdur – po​wie​dzia​łem z na​ci​skiem. – To jest mój ku​zyn John, ten, co sam je​den zro​bił tego lam​par​ta. On jest mą​dry mą​dry, o wie​le mą​drzej​szy od cie​bie. Dru​ga z ko​biet, Mary, za​śmia​ła się na to ze zło​ścią. – Na fiu​ta Har​ry’ego, pa​trz​cie no! Twój ko​cha​ny ku​zyn to ob​ro​stek, dzie​ciak, jesz​cze na​-

wet po​rząd​na bro​da mu nie wy​ro​sła. My​ślisz, że to, że zro​bił jed​ne​go lam​par​ta, zna​czy, że jest mą​drzej​szy niż Ca​ro​li​ne i cała Rada z ty​lo​ma ło​na​mi do​świad​cze​nia? Na​sza Jan​ny za​śmia​ła się. – Strzę​pi​cie tyl​ko ję​zy​ki na dar​mo, dziew​czy​ny – po​wie​dzia​ła ko​bie​tom od Pod​nie​bie​skich. – John mógł​by po​wie​dzieć, że góra to dół, a czar​ne to bia​łe, Ger​ry i tak sta​nął​by po jego stro​nie. – Tym więk​szy głu​pek z nie​go. A swo​ją dro​gą, co to lu​dzie ga​da​ją, że wasz mały John z B… – To jak pro​po​nu​je​cie się wy​ży​wić, kie​dy bę​dzie nas dwa trzy razy tyle, co te​raz? – prze​rwał jej John. – Już mó​wi​łam – po​wie​dzia​ła z upo​rem Mary Pod​nie​bie​ska – to jest spra​wa dla Ca​ro​li​ne i Rady, a nie dla ta​kich jak ty. A te​raz wy​bacz, ale nie​któ​rzy pró​bu​ją zna​leźć dla swo​jej gru​py coś do je​dze​nia. – Wła​śnie wi​dzę – za​drwił John. – Śli​ma​ki wod​ne. A po​wiedz mi, szcze​rze, jak by​łaś mała, przy​szło ci do gło​wy, żeby jeść śli​ma​ki? – Co ja ro​bi​łam, kie​dy by​łam mała, to nie two​ja spra​wa, ob​rost​ku! – Tak – wtrą​ci​łem się – ale John ma na my​śli… – Zo​staw, Ger​ry, daj spo​kój – po​wie​dział John zmę​czo​nym zmę​czo​nym gło​sem i po​szedł da​lej, zo​sta​wia​jąc resz​tę, żeby go do​go​ni​ła. – A my bę​dzie​my w koń​cu coś zbie​rać do żar​cia? – za​py​ta​ła Can​di​ce. Była ład​na ład​na, jesz​cze jak, ale cią​gle się wszyst​kie​go cze​pia​ła, a ja tro​chę się ba​łem jej ostre​go ję​zy​ka. – Czy tyl​ko so​bie po​cze​ka​my, aż John skoń​czy swo​ją wła​sną Rocz​ni​cę? – Taa – po​wie​dział wiel​ki, tępy Met. – Mnie się nie po​do​ba, że wszy​scy na nas pysz​czą. To nie my ga​da​li​śmy przy Krę​gu. To nie na​sza wina. Zro​bi​ło mi się szko​da Joh​na, wszy​scy tak na nie​go na​rze​ka​li. I cały czas przy​po​mi​na​ło mi się, jak wy​glą​dał, kie​dy wy​szedł wczo​raj przed spa​niem z sza​ła​su Bel​li – sa​mot​ny sa​mot​ny i jesz​cze od​ga​niał mnie, bo chciał zo​stać sam. Ale nie wszy​scy na nie​go na​rze​ka​li. Po​tem na​po​tka​li​śmy gru​pę ob​rost​ków z Bro​okly​nu – Mike’a, Di​xo​na, Gelę i Cla​re – i ci z ko​lei nic, tyl​ko go chwa​li​li. – Świet​na ro​bo​ta, John. Cze​mu my, ob​rost​ki, nie mo​że​my się ode​zwać, kie​dy chce​my? – po​wie​dział Mikę Bro​oklyn. – Mu​si​my zbie​rać i po​lo​wać jak do​ro​śli, opie​ko​wać się ma​ły​mi i sta​ry​mi, to cze​mu nie mamy nic do ga​da​nia? – Zresz​tą mia​łeś ra​cję, John – do​dał Dix Bro​oklyn. – Naj​star​si mogą so​bie ga​dać, że wszyst​ko ma być po sta​re​mu, bo nie​dłu​go już ich nie bę​dzie. A my mu​si​my my​śleć, co bę​dzie, kie​dy my bę​dzie​my do​ro​śli, a Ro​dzi​na jesz​cze więk​sza. – John, a ilu lu​dzi bę​dzie w Ro​dzi​nie, jak my bę​dzie​my sta​rzy, co? – za​py​ta​ła Gela Bro​oklyn, i to nie była żad​na drwi​na z Joh​na, ona na​praw​dę chcia​ła, żeby to wy​ja​śnił. Po​czu​łem się dum​ny dum​ny z nie​go. – To zna​czy, kie​dy bę​dzie​my mie​li dzie​ci i one będą mia​ły dzie​ci? – po​wie​dział John. – No… ty​sią​ce będą, praw​da? Za​sta​nów się. Kie​dyś było tyl​ko dwo​je lu​dzi, sto sześć​dzie​siąt trzy lata temu, a te​raz jest nas pięć​set trzy​dzie​ści dwo​je. To… eee… po​nad dwie​ście razy wię​cej. Czy​li za ko​lej​ne sto sześć​dzie​siąt lat… – Co? Bę​dzie dwie​ście razy wię​cej niż te​raz? – Gela za​śmia​ła się ner​wo​wo. – Na szy​ję

Toma. Na​wet nie wiem, jak się tyle na​zy​wa. – Tyle bę​dzie – po​wie​dział John. – Tyl​ko że do tego cza​su więk​szość lu​dzi umrze z gło​du. Był chy​ba je​dy​nym ob​rost​kiem, któ​re​go zna​łem, co za​sta​na​wiał się nad czymś in​nym niż rze​czy, któ​re się dzie​ją te​raz. To wła​śnie mi się w nim po​do​ba​ło, dla​te​go się z nim trzy​ma​łem. Ale przez to też moż​na się było go bać, jego i in​nych ta​kich lu​dzi. John ry​zy​ko​wał i ro​bił rze​czy, któ​re zwra​ca​ły lu​dzi prze​ciw​ko nie​mu, je​śli my​ślał, że to bę​dzie do​brze na dłuż​szą metę. Ja tego kom​plet​nie nie umia​łem. Ale umia​łem stać za kimś mu​rem, obo​jęt​ne, co by się dzia​ło.

11.

John Czer​wo​niuch

Po roz​mo​wie z tymi ob​rost​ka​mi od Bro​okly​nów tro​chę się ro​ze​szli​śmy i na​praw​dę za​czę​li​śmy szu​kać ja​kie​goś je​dze​nia. Trud​no było coś zna​leźć i nic dziw​ne​go, cała Ro​dzi​na ła​zi​ła do​oko​ła i szu​ka​ła. Zdo​by​li​śmy tyl​ko parę par​szy​wych ma​łych nie​to​pe​rzy i parę ka​wał​ków brud​ne​go drze​wo​sło​du, ale po czte​rech pię​ciu go​dzi​nach Can​di​ce uda​ło się wy​pa​trzeć ma​łe​go ka​mie​nia​ka pa​są​ce​go się na polu gwiaz​do​kwia​tów. Była na tyle mą​dra, że od razu za nim nie po​go​ni​ła – gdy​by nas zo​ba​czył, uciekł​by, a bie​ga dwa trzy razy szyb​ciej od nas, ma w koń​cu sześć nóg, a my tyl​ko dwie – ale pod​kra​dła się z po​wro​tem do nas i po​ka​za​ła ge​sta​mi, gdzie jest, więc mo​gli​śmy go okrą​żyć. Wła​śnie czoł​ga​łem się po​wo​li przez mi​go​czą​ce gwiaz​do​kwia​ty, gdy na​gle dło​nią do​tkną​łem jak​by ka​mie​nia o dziw​nym kształ​cie. Lecz kie​dy spoj​rza​łem na nie​go, od razu się zo​rien​to​wa​łem, że to wca​le nie ka​mień. To był pier​ścień, taki jak lu​dzie cza​sem rzeź​bią z drzew​na, sma​ru​ją koź​lim tłusz​czem, żeby błysz​czał, i wkła​da​ją na pal​ce. Tyl​ko, że ten nie był z drzew​na. Był twar​dy i gład​ki i od​bi​jał świa​tło kwia​tów jak woda. Zo​rien​to​wa​łem się, że jest z me​ta​lu, tego twar​de​go, gład​kie​go, błysz​czą​ce​go ma​te​ria​łu z Zie​mi. (Sta​rzy mó​wi​li, że da się go zna​leźć i na Ede​nie, że jest scho​wa​ny w ska​łach, ja​koś z tymi ska​ła​mi zmie​sza​ny, ale nikt nie wie​dział, gdzie go szu​kać). A sko​ro był zro​bio​ny z me​ta​lu, to mu​siał na​le​żeć do Pierw​szej Piąt​ki, do An​ge​li, Tom​my’ego, albo jed​ne​go z Trzech To​wa​rzy​szy. I na​gle do gło​wy wpa​dła mi myśl, od któ​rej aż ciar​ki mi prze​szły i za​krę​ci​ło mi się w gło​wie. Na fiu​ta Toma! To może być Ten Pier​ścień, Zgu​bio​ny Pier​ścień, pier​ścień An​ge​li, co o nim jest Przed​sta​wie​nie! To może być na​praw​dę on. Wszyst​ko jed​no zresz​tą, ten pier​ścień, czy inny, tak czy owak była to Pa​miąt​ka i gdy​bym ko​muś o niej po​wie​dział, ka​za​li​by mi go od​dać Naj​star​szym, któ​rzy do​ło​ży​li​by go do in​nych Pa​mią​tek – Bu​tów, Pasa, Ple​ca​ka, Mo​de​li Stat​ków Ko​smicz​nych, Ziem​skich Mo​de​li, pla​sti​ko​wej Kle​pa​tu​ry z rzę​da​mi kwa​dra​tów z li​te​ra​mi i pu​stym kwa​dra​tem, co kie​dyś po​ka​zy​wał ru​cho​me i ga​da​ją​ce ob​raz​ki… Bach! Ka​mie​niak wle​ciał pro​sto na mnie, aż dech mi za​par​ło i od​rzu​cił mnie w tył, pro​sto na wiel​kie mro​wi​sko. Resz​ta wy​buch​nę​ła śmie​chem.

– Lam​par​ta umie zro​bić – za​drwi​ła Jan​ny – a po​tem nie za​uwa​ża ka​mie​nia​ka, co leci pro​sto na nie​go. – John, ty de​bi​lu – po​wie​dzia​ła Can​di​ce – mie​li​by​śmy mię​sa na całe wsta​nie. Co ty w ogó​le ro​bi​łeś, niech cię fiut Har​ry’ego? Wsta​łem, po​śpiesz​nie otrze​pu​jąc się z wście​kłych mró​wek, któ​re już bły​ska​ły czer​wo​no, ostrze​ga​jąc, że będą gryźć. Głu​pio się czu​łem, ale mo​głem się wy​tłu​ma​czyć i wszy​scy by mi wy​ba​czy​li – na​wet wście​kła Can​di​ce – gdy​bym tyl​ko po​ka​zał im pier​ścień. Ta​kie zna​le​zi​sko by​ło​by dla Ro​dzi​ny cen​niej​sze niż dzie​sięć ka​mie​nia​ków i każ​dy, co do jed​ne​go, przy​znał​by się od razu, że też za​po​mniał​by o po​lo​wa​niu, gdy​by zna​lazł na zie​mi coś ta​kie​go. I ja też chcia​łem im to po​ka​zać. Nie chcia​łem, żeby my​śle​li, że śnię na ja​wie albo że nie uwa​żam przy po​lo​wa​niu, nie za ta​kie​go czło​wie​ka chcia​łem ucho​dzić, i zresz​tą to nie była praw​da. Ale trze​ba prze​cież my​śleć, co z tego wy​ni​ka na przy​szłość – taką mia​łem za​sa​dę od cza​sów lam​par​ta, że nie będę ro​bił tyl​ko tego, co w da​nej chwi​li ła​twe i przy​jem​ne – a ja po​sta​no​wi​łem, że na ra​zie le​piej ni​ko​mu tego pier​ście​nia nie po​ka​zy​wać. Za​ci​sną​łem na nim dłoń – a był przy​jem​ny, gład​ki i chłod​ny w do​ty​ku – uśmiech​ną​łem się, wzru​szy​łem ra​mio​na​mi i nic nie po​wie​dzia​łem. Na brze​gu pa​so​skó​ry przy​szy​łem so​bie kie​dyś małą kie​szon​kę na przy​dat​ne dro​bia​zgi, typu ka​wał​ki krze​mie​nia, drze​wo​sło​du, albo na​sio​na bia​łu​cha. Kie​dy nikt nie pa​trzył, wsu​ną​łem tam pier​ścień. Mil​cza​łem i po​sze​dłem da​lej po​lo​wać i zbie​rać. – Strasz​nie się dziw​ny zro​bi​łeś, chy​ba od cza​su tego lam​par​ta – po​wie​dzia​ła Can​di​ce. – Ro​zu​miesz, od​zy​wasz się nie​pro​szo​ny na Rocz​ni​cy, ga​dasz o prze​cho​dze​niu przez Śnież​ne Ciem​no, o co w tym wszyst​kim cho​dzi? Nie ga​daj o ja​kimś tam bra​ku je​dze​nia, o zej​ściu przez Uj​ścio​spad i tak da​lej. To nie są dla nas pro​ble​my i do​brze o tym wiesz. Ty chy​ba po pro​stu lu​bisz zwra​cać na sie​bie uwa​gę. – Jak dla mnie, to on jest dziw​ny, od​kąd się po​śli​zgał z tą Tiną Kol​czak – za​uwa​ży​ła Jan​ny. Met spoj​rzał na mnie. Ger​ry spoj​rzał na mnie. Na​praw​dę będę po​zwa​lał, żeby te dwie dziew​czy​ny się ze mnie tak na​bi​ja​ły? Ale nic nie po​wie​dzia​łem. Szli​śmy da​lej. I za​raz na​tra​fi​li​śmy na Da​vi​da, po​lu​ją​ce​go z Li​sem. Swo​ją dłu​gą dzi​dą z czar​nosz​kla​nym gro​tem wła​śnie zro​bił ka​mie​nia​ka i był bar​dzo z sie​bie za​do​wo​lo​ny. – Ej, to jest mój ko​zioł! – krzyk​nę​ła Can​di​ce. – Ja go wy​tro​pi​łam i by​śmy go też zro​bi​li, gdy​by John tro​chę uwa​żał. Da​vid za​śmiał się wred​nie i po​wtó​rzył sta​re przy​sło​wie: – Ko​zioł nie twój, póki dzi​dy w nie​go nie wbi​łeś. – Spoj​rzał na mnie. – Nie uwa​ża​łeś, co, John? Ja tam my​ślę, że to przez za dużo śli​zgan​ka. Śli​zgan​ko z Mar​thą Lon​dyn, z Tiną Kol​czak, na​wet, kur​na, z samą Bel​la Czer​wo​niuch. Chło​pak chy​ba my​śli, że to jego je​dy​ne za​da​nie, ro​bić mlecz​ko dla ko​biet. John Mlecz​ko, tak go po​win​ni​śmy na​zy​wać. Tyl​ko do ro​bie​nia mlecz​ka się na​da​je. W jego pa​skud​nym nie​to​py​sku było tyle nie​na​wi​ści i za​wi​ści! Przy​po​mnia​łem so​bie, jaką miał minę, kie​dy wy​la​złem z sza​ła​su Bel​li, i po​my​śla​łem, że gdy​by mógł, to na​dział​by mnie te​raz na tę swo​ją dzi​dę, jak tego ka​mie​nia​ka, że jak​by tyl​ko mógł to bez​kar​nie zro​bić, to zro​bił​by. Z przy​jem​no​ścią.

Hi​sto​rie mó​wi​ły, że na Zie​mi to się cza​sem zda​rza​ło. Je​den czło​wiek cza​sem ro​bił dru​gie​go, tak jak my ro​bi​li​śmy ko​zły i peł​za​ki. Wła​ści​wie cza​sem na​wet całe gru​py zwra​ca​ły się prze​ciw​ko so​bie, jak kie​dy Hi​tler i jego Nie​mi za​ata​ko​wa​li Zyto w. Mó​wio​ne było, że to dla​te​go, że Ro​dzi​na na Zie​mi się po​dzie​li​ła, że gru​py od​da​li​ły się od sie​bie i za​czę​ły za​cho​wy​wać, jak​by każ​da była swo​ją Ro​dzi​ną. Mó​wio​ne było na​wet, że Bia​li kie​dyś wzię​li Lon​dy​nów – któ​rzy mie​li skó​rę czar​ną jak An​ge​la – po​zwią​zy​wa​li ich li​na​mi i han​dlo​wa​li nimi, tak jak my w Ro​dzi​nie wy​mie​nia​my się czar​nosz​kłem, skó​ra​mi i zę​ba​mi lam​par​ta. (To była Hi​sto​ria, jed​na z tych rze​czy, któ​rych uczy​ły się dzie​ci, kie​dy jesz​cze mie​li​śmy Szko​łę). I kie​dy zo​ba​czy​łem tę minę Da​vi​da i do​my​śli​łem się, co chciał​by mi zro​bić, mia​łem przed​smak tego, co się sta​nie, je​śli Ro​dzi​na się roz​bi​je. Wy​obra​zi​łem so​bie ści​na​ne wiel​kie, sta​re drze​wo, wiel​kie, sta​re drze​wo, co daje cie​pło, świa​tło, owo​ce i korę na sza​ła​sy, i zo​ba​czy​łem try​ska​ją​cy go​rą​cy, pa​rzą​cy sok, co wy​la​tu​je z Pod​zie​mia, kie​dy pęk​nie pień. – Robi mlecz​ko dla ko​biet, któ​re po​win​ny być mą​drzej​sze i nie kłaść się z pierw​szym z brze​gu dur​nym dzie​cia​kiem, co nie ma nic poza ład​ną bu​zią – po​wie​dział Da​vid. – A, i jesz​cze chce roz​bić Ro​dzi​nę, tyl​ko do tego się na​da​je. A, i jesz​cze do wtrą​ca​nia się w waż​ne spra​wy, bo my​śli, że mu wol​no, bo ja​kiś tam lam​part sam wlazł mu na dzi​dę. Rzu​cił mi pa​skud​ny uśmiech. – Po​wiedz no praw​dę, John. W ogó​le tego nie pla​no​wa​łeś, co? Nie za​mie​rza​łeś zro​bić lam​par​ta. Po pro​stu tak się wy​stra​szy​łeś, że nie mo​głeś się ru​szyć. Ger​ry na​tych​miast się za mną wsta​wił. – Gów​no praw​da, Da​vid. Spo​koj​nie mógł uciec jak ja, ale… Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Da​vid prze​rwał. Prze​rwa​li​śmy to nie​przy​jem​ne drob​ne Przed​sta​wie​nie, żeby po​słu​chać ro​gów do​cho​dzą​cych od Okrą​głej Po​la​ny. Nie wo​ła​ły nas do Krę​gu, mó​wi​ły tyl​ko, że Rada skoń​czy​ła ra​dzić nad Rząd​kiem i że po​win​ni​śmy za​raz koń​czyć, co​kol​wiek ro​bi​my, wra​cać do grup, jeść i spać. – Ja będę cię mieć na oku, John – za​po​wie​dział mi Da​vid – kie​dy się zno​wu za​cznie Rocz​ni​ca. Że​byś nie pró​bo​wał tych swo​ich nu​me​rów. Za​wsze się tro​chę za​plu​wał przy mó​wie​niu, jak wszyst​kie nie​to​py​ski, ale te​raz o wie​le go​rzej, ze zło​ści i z nie​na​wi​ści. Wy​plu​wał sło​wa, jak​by to była tru​ci​zna. Mu​sia​łem so​bie wy​trzeć z nich twarz. – I nie myśl so​bie, że mo​żesz ro​bić, co ze​chcesz, i uj​dzie ci na su​cho, bo je​steś ma​łym ko​cha​siem Bel​li. Wca​le tak nie bę​dzie. Może i jest sta​ro​stą gru​py, ale to nie zna​czy, że resz​ta gru​py bę​dzie jej we wszyst​kim słu​chać, a tym bar​dziej resz​ta Ro​dzi​ny. Zresz​tą, przyj​dzie ta​kie wsta​nie, że i ona cie​bie przej​rzy. Lu​dzie od śli​zgan​ka dur​nie​ją i ro​bią się tacy ko​chu-ko​chu, ale ko​chu-ko​chu nie trwa wiecz​nie, chłop​ta​siu. Wca​le dłu​go nie trwa. Met roz​dzia​wił głup​ko​wa​to usta. Ger​ry miał łzy w oczach. Can​di​ce pa​trzy​ła kwa​śno. Jan​ny wy​glą​da​ła, jak​by usil​nie chcia​ła do​strzec w tym coś za​baw​ne​go, ale nie mo​gła. Da​vid wy​szarp​nął dzi​dę z cia​ła ko​zła i prze​ło​żył do le​wej ręki. A po​tem pra​wą zła​pał zwie​rzę za tyl​ne nogi i jed​nym ru​chem za​rzu​cił je so​bie na mu​sku​lar​ne ra​mię. – No do​bra – po​wie​dział – na ra​zie wy​bacz​cie, mu​szę iść. Bo ja zdo​by​łem coś do je​dze​nia i mu​szę to za​nieść z po​wro​tem.

– Coś mi wy​glą​da, że tra​fił swój na swe​go, pa​nie Po​grom​co Lam​par​tów – po​wie​dzia​ła Jan​ny, kie​dy już nie mógł jej usły​szeć. Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi. Praw​da, ba​łem się Da​vi​da i ba​łem się my​śli, że cała Ro​dzi​na zwró​ci się prze​ciw​ko mnie, a Bel​la już nie bę​dzie w sta​nie mnie ochro​nić. Ale Da​vid nie po​wie​dział ni​cze​go, cze​go już bym nie wie​dział. – Zo​ba​czy​my – po​wie​dzia​łem. – Gra się jesz​cze nie skoń​czy​ła. Wró​ci​li​śmy do Czer​wo​niu​chów z na​szą nędz​ną zdo​by​czą i przy​ję​li​śmy małą część Da​vi​do​we​go ko​zła. Wy​krzy​wił się do nas drwią​co, kie​dy wy​kła​da​li​śmy na​sze bez​na​dziej​ne małe nie​to​pe​rze i usma​ro​wa​ne drze​wo​sło​dy. Bel​la wy​da​wa​ła się po​de​ner​wo​wa​na i nie​obec​na. Mia​ła nie mó​wić nam, o czym roz​ma​wia​ła na Ra​dzie, póki nie ze​bra​li​śmy się wszy​scy z po​wro​tem na Rocz​ni​cę, ale jej nie​obec​ność mu​sia​ła być spo​wo​do​wa​na czymś wię​cej. Uni​ka​ła mo​je​go wzro​ku i wcze​śnie wy​mknę​ła się do sza​ła​su, a przed​tem przy​ka​za​ła wszyst​kim, żeby przez to spa​nie trzy​ma​li się w gru​pie i ni​g​dzie nie ła​zi​li. Ja jed​nak wy​mkną​łem się do la​tryn, któ​re wy​ko​pa​li​śmy na po​let​ku gwiaz​do​kwia​tów, tam wy​ją​łem pier​ścień z kie​sze​ni na brze​gu pa​so​skó​ry i przy​su​ną​łem go do kwiat​ka. Był gład​ki gład​ki, ale to nie wszyst​ko. Po ze​wnętrz​nej stro​nie miał taką fa​li​stą li​nię, któ​ra bie​gła na​oko​ło, a me​tal po jed​nej stro​nie był in​ne​go ko​lo​ru, a po we​wnętrz​nej – na ser​ce Geli, tam były ma​lut​kie ma​lut​kie li​ter​ki. Mało któ​ry ob​ro​stek umiał czy​tać, ale mnie Bel​la na​uczy​ła, jak brzmią po​szcze​gól​ne li​te​ry, i wie​dzia​łem, jak skła​dać z nich sło​wa. Umia​łem prze​czy​tać dużo daw​nych imion i słów wy​cię​tych na drze​wach do​oko​ła Ro​dzi​ny. No i oczy​wi​ście umia​łem prze​czy​tać imię wy​pi​sa​ne w środ​ku pier​ście​nia, tymi ma​lut​ki​mi ma​lut​ki​mi li​ter​ka​mi i tak ład​nie, że nikt na Ede​nie nie mógł się z tym mie​rzyć, obo​jęt​ne, czy dra​pał po drzew​nie, po ka​mie​niu, czy po ka​wał​ku kory, i tak drob​no, że nikt po​nad trzy​dzie​ści czter​dzie​ści łon, z co​raz słab​szy​mi ocza​mi, nie był​by w sta​nie w ogó​le ich prze​czy​tać. Zresz​tą, to było naj​le​piej zna​ne imię w ca​łej Ro​dzi​nie. An​ge​li, było tam na​pi​sa​ne, od ko​cha​ją​cych mamy i taty. An​gel mie​li​śmy masę – albo Geli, czy An​gie, bo tak się na nie prze​waż​nie mó​wi​ło, lecz to mo​gła być tyl​ko An​ge​la, któ​ra przy​le​cia​ła tu na sa​mym po​cząt​ku. To na​praw​dę był jej pier​ścień. To na​praw​dę był ten sam, o któ​rym była ta opo​wieść, ten, któ​ry do​sta​ła od mamy i taty jesz​cze na Zie​mi, ten, któ​ry zgu​bi​ła w le​sie, kie​dy szu​ka​ła drze​wo​sło​dów, i już ni​g​dy go nie zna​la​zła. Prze​szedł mnie ko​lej​ny dreszcz, całe cia​ło i całą gło​wę, jak wte​dy, kie​dy się śli​zgasz i aku​rat do​cho​dzisz. To była jed​na z tych chwil, kie​dy się za​sta​na​wiasz, czy to wszyst​ko nie jest jed​nym wiel​kim nie​po​ro​zu​mie​niem, czy to wszyst​ko na​praw​dę nie jest snem, albo wy​my​ślo​ną hi​sto​rią, a nie praw​dzi​wym świa​tem, tak jak wcze​śniej my​śla​łeś. Dziw​nie dziw​nie mi było trzy​mać w dło​ni ten sam pier​ścień i mieć świa​do​mość, że ten aku​rat ka​wa​łek Praw​dy na​praw​dę jest praw​dzi​wy. Dziw​nie dziw​nie było sa​me​mu mieć stycz​ność z tą hi​sto​rią, być dla niej czymś w ro​dza​ju za​koń​cze​nia, tym czło​wie​kiem z Ro​dzi​ny, któ​ry wresz​cie zna​lazł dla An​ge​li jej pier​ścień. A jesz​cze dziw​niej – że to się sta​ło za​raz po tym, jak sie​dzia​łem nad Głę​bo​kim Sta​wem i mia​łem to dziw​ne prze​czu​cie, że mat​ka An​ge​la sie​dzi tam ra​zem ze mną. Na na​zwy Mi​cha​ela! Lucy Lu by​ła​by za​chwy​co​na za​chwy​co​na, gdy​by to się jej przy​da​rzy​ło. Na​wet na mo​ment nie prze​sta​ła​by o tym ga​dać! Cał​kiem jak​by cień An​ge​li fak​tycz​nie

tu był i za mną cho​dził. Jak​by nie mógł się ode mnie od​cze​pić. Ku​ca​jąc mię​dzy gwiaz​do​kwia​ta​mi, uda​jąc, że ro​bię kupę, prze​po​wie​dzia​łem so​bie w my​ślach tę hi​sto​rię. Jak Gela zgu​bi​ła pier​ścień. Jak krzy​cza​ła, żeby Tom​my i dzie​cia​ki po​mo​gli jej szu​kać. Nie było na świe​cie in​nych lu​dzi, tyl​ko Tom​my, Gela i ich dzie​ci. Wrzesz​cza​ła na nich, żeby przy​szli i jej po​mo​gli, ka​za​ła im peł​zać po le​sie ca​ły​mi go​dzi​na​mi, wsta​nie za wsta​niem, w po​szu​ki​wa​niu zgu​bio​ne​go pier​ście​nia, któ​ry do​sta​ła od mamy i taty. – To tyl​ko pier​ścień – mówi jej Tom​my. – To tyl​ko przed​miot, nie? Jak ka​mień albo ka​wa​łek drzew​na. Cały czas masz nas, skar​bie. Mnie i dzie​ci. – Ja nie po​trze​bu​ję two​ich cho​ler​nych dzie​ci – mówi ona – a już w ogó​le nie po​trze​bu​ję cie​bie, ty płyt​ki, sa​mo​lub​ny i głu​pi czło​wie​ku. Ja chcę do mamy. Chcę do taty. Chcę do domu, któ​ry ty mi za​bra​łeś. A po​tem pła​ka​ła, pła​ka​ła i pła​ka​ła, mówi się, że przez całe dzie​więć spań i całe dzie​więć wstań, a dzie​ci za​ty​ka​ły uszy i ro​bi​ły bu​zia​mi głu​pie dźwię​ki, żeby nie sły​szeć okrut​nych słów, któ​re wy​krzy​ki​wa​ła, i smut​nych smut​nych my​śli we wła​snych gło​wach. Aż do tego wsta​nia, jak mówi hi​sto​ria, mat​ka nas wszyst​kich była cie​pła, miła i peł​na siły. Po​tem jed​nak nie uśmie​cha​ła się przez cały łon​czas i ni​g​dy wię​cej nie ode​zwa​ła się czu​le do Tom​my’ego – ni​g​dy ni​g​dy wię​cej. Usły​sza​łem, że ktoś idzie, żeby sko​rzy​stać z la​try​ny. Sta​ry Ro​ger. Bę​dzie stę​kał, pluł i śmier​dział przez pół go​dzi​ny. Wsu​ną​łem pier​ścień z po​wro​tem do kie​sze​ni i od​sze​dłem.

12.

Tina Kol​czak

No i na​de​szło trze​cie wsta​nie Rocz​ni​cy i wszy​scy zgro​ma​dzi​li​śmy się z po​wro​tem na Okrą​głej Po​la​nie. Cały świat stał ści​śnię​ty po​mię​dzy Krę​giem a drze​wa​mi (tym ra​zem byli na​praw​dę wszy​scy, bo wszy​scy my​śli​wi wró​ci​li z po​lo​wa​nia), las hu​czał jak za​wsze, a nad na​szy​mi gło​wa​mi nur​ko​wa​ły klej not​ki. Ja sta​łam z moją sio​strą Jane – cho​ler​na Liz ka​za​ła mi tym ra​zem trzy​mać się z Kol​cza​ka​mi – a John z Czer​wo​niu​cha​mi, więc mo​głam co naj​wy​żej mu po​ma​chać. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go zmę​czo​ne​go. Wszy​scy pew​nie wy​glą​da​li​śmy, ale on bar​dziej. Rada sta​ła, już go​to​wa, po​środ​ku Krę​gu, a Naj​star​szych usa​dzi​ło sześć sie​dem po​moc​nic na wy​ło​żo​nych skó​ra​mi pniach i wte​dy zno​wu za​czę​ła się Rocz​ni​ca, zno​wu wy​cią​gnię​to te Pa​miąt​ki, żeby ko​lej​ny raz nam przy​po​mnia​ły, że je​ste​śmy jed​ną Ro​dzi​ną i że po​cho​dzi​my z Zie​mi. Wy​cią​gnię​to Buty, Pas, Ple​cak, Kle​pa​tu​rę, i po​moc​ni​ce ob​nio​sły te rze​czy do​oko​ła, żeby lu​dzie mo​gli wy​cią​gnąć ręce i do​tknąć dziw​ne​go ma​te​ria​łu, z ja​kie​go były zro​bio​ne, któ​re​go nikt tu nie umie zna​leźć ani zro​bić (może z wy​jąt​kiem Bu​tów, któ​re wy​glą​da​ły tro​chę jak​by ze skó​ry). Dzie​ci ska​ka​ły pod​nie​co​ne pod​nie​co​ne. Za​wsze chcia​ły do​tknąć Kle​pa​tu​ry i po​przy-ci​skać te małe kwa​dra​ci​ki z li​ter​ka​mi. Naj​star​szym wol​no było wy​cią​gać Pa​miąt​ki ze spe​cjal​ne​go wy​drą​żo​ne​go pnia kie​dy so​bie ze​chcie​li, ale ca​łej Ro​dzi​nie po​ka​zy​wa​no je tyl​ko raz na rok, pod​czas Rocz​ni​cy, a dla ma​łych dzie​ci tak sta​re przed​mio​ty były jak ze snu. Nie mo​gły uwie​rzyć, że te rze​czy na​praw​dę ist​nie​ją. Zresz​tą, nie tyl​ko dzie​ci się pod​nie​ca​ły. Nie​któ​rzy do​ro​śli pła​ka​li na wi​dok Pa​mią​tek, a kie​dy wy​cią​ga​li dło​nie, żeby ich do​tknąć, czę​sto im drża​ły, peł​ne na​dziei i tę​sk​no​ty – dużo lu​dzi wie​rzy​ło, że do​tknię​cie rze​czy z Zie​mi le​czy bóle i cho​ro​by, że spro​wa​dza do gło​wy sny o tym ja​snym ja​snym świe​cie, ja​snym jak śro​dek lam​po​kwia​tu. A ta strasz​na baba od Czer​wo​niu​chów, Lucy Lu, zno​wu we​szła w ja​kiś cho​ler​ny trans. – Czu​ję ich! – wrza​snę​ła, kłam​li​wy ro​bal. – Czu​ję ich obec​ność ze wszyst​kich stron! Za​raz jed​nak po​moc​ni​ce ze​bra​ły Pa​miąt​ki z po​wro​tem, we​pchnę​ły je zno​wu do pu​ste​go pnia i za​mknę​ły go na​tłusz​czo​ną po​kry​wą, a wte​dy Gło​wa Ro​dzi​ny, Ca​ro​li​ne, za​czę​ła cho​dzić tam i z po​wro​tem przed Radą i Naj​star​szy​mi, prze​cho​dząc przez Rzą​dek i mó​wiąc nam po ko​lei, co usta​li​ła Rada, a mała Jane Lon​dyn, Se​kret Tar​ka, uga​nia​ła się za nią z no​tat​ka​mi, któ​re pod​czas spo​tka​nia wy​skro​ba​ła na ka​wał​kach kory.

Za tą dwój​ką sta​li w sze​re​gu wszy​scy sta​ro​ści grup: na​sza Liz (gru​ba, apo​dyk​tycz​na pa​sku​da), sta​ry, śle​py Tom Bro​oklyn, głu​pia, wiecz​nie pod​eks​cy​to​wa​na Kwia​tek Nie​to​perz, któ​ra ma się za mło​dą i ład​ną, choć jest sta​ra, po​marsz​czo​na i za​su​szo​na, Mary Gwiaz​do​kwiat, co lubi tak wcią​gać po​wie​trze, kie​dy ktoś mówi, jak​by po​wie​dział coś na​praw​dę tak strasz​ne​go, głu​pie​go i bez​myśl​ne​go, że aż nie wia​do​mo, czy da się to w ży​ciu na​pra​wić, po​tem Ju​lie Lon​dyn o twar​dej, ostrej, peł​nej upo​ru twa​rzy, Can​dy Ry​bo​rze​ka, któ​ra cią​gle szep​cze, tak że wszy​scy mu​szą być ci​cho ci​cho, żeby ją usły​szeć, oraz Su​san Pod​nie​bie​ska, co nie wy​glą​da na dość by​strą, żeby być sta​ro​stą gru​py, ale za to jest upar​ta jak ka​wał ska​ły. Su​san Pod​nie​bie​ska nie wy​glą​da​ła na za​do​wo​lo​ną, więc do​my​śli​łam się, że prze​gra​ła z Lon​dy​na​mi w spra​wie prze​pro​wadz​ki. Od resz​ty wy​raź​nie za to od​sta​wa​ła Bel​la Czer​wo​niuch. Sta​ła na sa​mym koń​cu sze​re​gu, obok Liz, ale od​le​głość mię​dzy nią i Liz była po​nad dwa razy taka, co po​mię​dzy in​ny​mi sta​ro​sta​mi. – Lon​dyn może się prze​su​nąć o dzie​sięć me​trów w stro​nę Gór Nie​bie​skich – ob​wie​ści​ła Ca​ro​li​ne – o ile od​bu​du​je Pod​nie​bie​skim płot dwa​na​ście me​trów da​lej i po​mo​że im zbu​do​wać nowe sza​ła​sy. Se​kret Tar​ka skrzy​wi​ła się i wska​za​ła li​te​ry na jed​nym z ka​wał​ków kory. Ca​ro​li​ne przez chwi​lę marsz​czy​ła czo​ło, ale w koń​cu się po​pra​wi​ła. – Lon​dyn może się prze​su​nąć o dwa​na​ście me​trów, o ile od​bu​du​je Pod​nie​bie​skim płot dwa​na​ście me​trów da​lej. Wpa​try​wa​ła się w ko​lej​ną li​nij​kę na ko​rze, usi​łu​jąc so​bie przy​po​mnieć, co da​lej. – Każ​da z grup – pod​ję​ła – może ło​wić na Wiel​ko​sta​wie w cza​sie swo​je​go nor​mal​ne​go wsta​nia, ale tyl​ko jed​ną ło​dzią i jed​ną sie​cią na raz. I żad​na sieć uży​wa​na na Wiel​ko​sta​wie nie może mieć wię​cej niż czte​ry me​try dłu​go​ści. A to po to, żeby nie wy​ło​wić zbyt dużo ryb. Paru człon​ków Ro​dzi​ny, któ​rzy lu​bi​li uwa​żać się za ry​ba​ków, za​czę​ło gde​rać. (Dur​ne bał​wa​ny. Wo​le​li​by wy​ło​wić wszyst​kie ryby, żeby po​tem już ich nie było?). Ca​ro​li​ne zno​wu zer​k​nę​ła w no​tat​ki. – Mło​do​mat​ki – po​wie​dzia​ła – będą mu​sia​ły zbie​rać i po​lo​wać tak samo jak wszy​scy, od​kąd ich dzie​ci skoń​czą trzy okre​sy. Krzy​wo​sto​py i star​si zaj​mą się ma​lu​cha​mi. Mło​do​mat​ki i krzy​wo​sto​py za​czę​li gde​rać, ale Ca​ro​li​ne szła da​lej. Ja cze​ka​łam. Wła​ści​wie ni​cze​go wiel​kie​go się nie spo​dzie​wa​łam, ale za​sta​na​wia​łam się, czy bę​dzie choć​by naj​mniej​sza wska​zów​ka, że za​sta​na​wia​li się nad po​my​słem Joh​na, żeby Ro​dzi​na ro​ze​szła się sze​rzej i nie tkwi​ła wiecz​nie przy Ka​mien​nym Krę​gu. Ale nie, nic ta​kie​go. Kie​dy omó​wi​li wszyst​kie de​cy​zje, Ca​ro​li​ne po​wie​dzia​ła tak: – Zaj​mo​wa​li​śmy się tyl​ko tym, co zgło​szo​ne do Rząd​ku. Nie zaj​mo​wa​li​śmy się w ogó​le spra​wa​mi, któ​re nie zo​sta​ły nam wła​ści​wie zgło​szo​ne. I wszy​scy zgo​dzi​li​śmy się, że Ro​dzi​na musi zo​stać ra​zem, tu​taj, koło sie​bie, wo​kół tych ka​mie​ni, któ​re ozna​cza​ją miej​sce, gdzie z Gwiezd​ne​go Wiru przy​le​cie​li Tom my, An​ge​la i Trzej To​wa​rzy​sze, i skąd Trzej To​wa​rzy​sze wy​le​cie​li z po​wro​tem na Zie​mię. Nie wol​no roz​bi​jać Ro​dzi​ny. Mu​si​my po​zo​stać ra​zem i zo​stać w miej​scu, do któ​re​go przy​le​cą nas szu​kać na​sze sio​stry i bra​cia z Zie​mi. Wie​my bo​wiem, że któ​re​goś dnia się tu zja​wią. Mu​si​my ra​zem pra​co​wać i żyć w po​ko​ju, żeby być god​ny​mi za​bra​nia z po​wro​tem do na​sze​go praw​dzi​we​go domu, choć tyle za​po​mnie​li​śmy i tak da​le​ko je​ste​śmy od cza​sów na​szej świet​no​ści.

Spoj​rza​ła w stro​nę gru​py Czer​wo​niu​chów. Prze​pa​try​wa​ła twa​rze, aż do​strze​gła Joh​na. Spoj​rza​ła wprost na nie​go. – Mam na​dzie​ję, że zro​zu​mia​no – po​wie​dzia​ła. – Taka jest de​cy​zja Rady i moja, i musi być przy​ję​ta przez całą Ro​dzi​nę. A to ozna​cza wszyst​kich, ale to wszyst​kich. Wi​dzia​łam, jak John pa​trzy na Bel​lę Czer​wo​niuch, któ​ra jed​nak wbi​ła wzrok w zie​mię, jak​by dzia​ło się tam coś na​praw​dę cie​ka​we​go. Wi​dzia​łam, że John jest zły zły. Wi​dzia​łam, że wal​czy sam ze sobą. Ca​ro​li​ne ro​zej​rza​ła się po wszyst​kich, cze​ka​jąc, aż jej sło​wa do​trą do każ​de​go. – I na tym się koń​czy… – za​czę​ła. Wte​dy jed​nak John pękł. Cał​kiem jak sok try​ska​ją​cy z na​cię​te​go drze​wa. – Po​myśl nad rym, Ca​ro​li​ne! – za​wo​łał. – Za​sta​nów się. Do tego nie trze​ba być Ein​ste​inem. Cała Po​la​na stęk​nę​ła. No nie, zno​wu. Zno​wu ten nie​grzecz​ny ob​ro​stek. Pa​skud​ny Da​vid Czer​wo​ni uch już za​czął się prze​py​chać do Joh​na przez swo​ją gru​pę. – Sko​ro kie​dyś było nas dwo​je, a te​raz jest pięć​set trzy​dzie​ści dwo​je – cią​gnął John – to ilu lu​dzi bę​dzie w Ro​dzi​nie za ko​lej​ne… Pac! Da​vid wal​nął go swo​im wiel​kim, twar​dym łap​skiem w tył gło​wy. – Zo​staw go! – wrza​snę​łam. – Zo​staw go, Da​vid! – usły​sza​łam, jak krzy​czy wier​ny Ger​ry, jak po​py​cha i sztur​cha Da​vi​da. Lecz Da​vid od​go​nił go jak mrów​kę, chwy​cił Joh​na za wło​sy i sta​nął nie​wzru​szo​ny jak drze​wo. Tym​cza​sem za​re​ago​wa​li lu​dzie w ca​łym Krę​gu, każ​dy na swój spo​sób. Jed​ni się śmia​li, inni sa​pa​li, paru ki​bi​co​wa​ło Joh​no​wi, a wie​lu wie​lu krzy​cza​ło z obu​rze​nia, nie na to, co zro​bił Da​vid, ale na Joh​na, że robi za​mie​sza​nie. Wi​dzia​łam, że Da​vid po​chy​la się i sy​czy coś ostrze​gaw​czo, a po​tem ła​pie Joh​na moc​niej, uno​sząc go tro​chę, tak żeby wi​siał na wła​snych wło​sach. – I to jest ko​niec Rząd​ku – oświad​czy​ła Ca​ro​li​ne, z tym szcze​gól​nym, ka​mien​nym upo​rem, któ​ry tak świet​nie jej wy​cho​dził, cał​kiem jak​by w ogó​le nic się nie sta​ło, i po pro​stu cią​gnę​ła da​lej to, co mia​ła do po​wie​dze​nia. – Te​raz czas od​czy​tać Pra​wa, któ​re Har​ry, nasz dru​gi oj​ciec, i jego trzy sio​stry, wy​pi​sa​li na tych drze​wach wo​kół Okrą​głej Po​la​ny. Se​kret Tar​ka po​da​ła jej parę ka​wał​ków kory z prze​pi​sa​ny​mi na nie Pra​wa​mi, a po​tem prze​szła na skraj po​la​ny, po​mię​dzy Lon​dy​na​mi, tak że kie​dy Ca​ro​li​ne ob​cho​dzi​ła w środ​ku Krąg, ona mo​gła pod​cho​dzić do ko​lej​nych drzew i wska​zy​wać na​pi​sy, pod​czas gdy Ca​ro​li​ne od​czy​ty​wa​ła ich treść z kory. -„Nie wol​no za​bi​jać ni​cze​go, z wy​jąt​kiem zwie​rząt na je​dze​nie i zwie​rząt, któ​re są nie​bez​piecz​ne” – prze​czy​ta​ła Ca​ro​li​ne. – „Nie wol​no ro​bić ni​cze​go, co za​szko​dzi Ro​dzi​nie”. Prze​rwa​ła i spoj​rza​ła wo​ko​ło. – To zna​czy, że nie wol​no ro​bić ni​cze​go, co po​dzie​li Ro​dzi​nę – po​wie​dzia​ła. – „Nie wol​no się śli​zgać z dziec​kiem ani kimś, kto nie chce” – cią​gnę​ła – „a do​ro​słym męż​czy​znom nie wol​no się śli​zgać z mło​dy​mi dziew​czy​na​mi”. – „Nie wol​no kraść”. – „Trze​ba przy​cho​dzić na każ​dą Rocz​ni​cę i Spe​cjał”.

– „Trze​ba sza​no​wać Star​szych”. – A to – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne, pa​trząc po nas spod zmarsz​czo​nych brwi – ozna​cza nie tyl​ko naj​star​szych, ale i sta​ro​stów grup, i Gło​wę Ro​dzi​ny i wszyst​kich, ale to wszyst​kich do​ro​słych. Przez chwi​lę pa​trzy​ła w stro​nę Joh​na, a po​tem czy​ta​ła da​lej: – „Trze​ba się opie​ko​wać krzy​wo​sto​pa​mi”. – „Nie wol​no bru​dzić stru​mie​ni i sta​wów”. – „Trze​ba cze​kać na po​wrót Zie​mi i za​cho​wy​wać ziem​skie zwy​cza​je, tak aby Zie​mia za​bra​ła was z po​wro​tem do domu”. John miał ra​cję, po​my​śla​łam. Na​praw​dę. Oczy​wi​ście, że chce​my wró​cić na Zie​mię, ale czy na​praw​dę bę​dzie​my w sta​nie wiecz​nie cze​kać na ich przy​lot w tym sa​mym miej​scu? I czy to fak​tycz​nie był ziem​ski zwy​czaj, cze​kać w jed​nym miej​scu i się nie ru​szać? W koń​cu to oni zbu​do​wa​li łódź, co po​tra​fi​ła po​dró​żo​wać mię​dzy gwiaz​da​mi.

13.

John Czer​wo​niuch

– Mam cię na oku, John, więc nic nie ga​daj – wark​nął Da​vid, pcha​jąc mnie znie​nac​ka na​przód, tak​że nie​mal się prze​wró​ci​łem. Chcia​łem ro​ze​trzeć so​bie tył gło​wy, w tym miej​scu, gdzie cią​gnął mnie za wło​sy, ale oczy​wi​ście nie zro​bi​łem tego. Uda​wa​łem, że wca​le mnie to nie boli. I na Ger​ry’ego, któ​ry nie​spo​koj​nie za​glą​dał mi w twarz, też nie zwra​ca​łem uwa​gi. Na cyc​ki Geli, nie ma mowy, że​bym się przy​znał przy nim, czy przy Da​vi​dzie, czy przy kim​kol​wiek, że Da​vid spra​wił mi ból albo mnie ura​ził. Sta​łem pro​sto i pa​trzy​łem, co dzie​je się w Krę​gu, jak gdy​by ni​g​dy nic. To była gra Ca​ro​li​ne i ja też w nią umia​łem grać. Po​moc​ni​ce po​ma​ga​ły Mit​cho​wi, Gar​bu​so​wi i Geli wstać na ich sła​be nogi. Do​tar​li​śmy do tego punk​tu Rocz​ni​cy zwa​ne​go Ziem​skie Rze​czy, kie​dy trze​ba było słu​chać, jak trój​ka śle​pych sta​ru​chów opo​wia​da nam o rze​czach, któ​rych ni​g​dy nie wi​dzie​li i nie ro​zu​mie​li. Za​su​szo​ny sta​ry Mitch mó​wił o tym, że Zie​mia krę​ci​ła i krę​ci​ła się w kół​ko jak bą​czek, tak że po​ło​wa za​wsze była oświe​tlo​na gwiaz​dą, a po​ło​wa ciem​na, po​tem ob​wi​sła siwa Gela opo​wie​dzia​ła, jak lu​dzie znaj​do​wa​li tam w zie​mi me​tal, z któ​re​go ro​bi​ło się noże, któ​re się nie kru​szą tak jak czar​nosz​kło. – I zna​leź​li coś ta​kie​go, co na​zy​wa się Jed​na Siła – po​wie​dzia​ła – któ​ra może prze​no​sić ich mię​dzy gwiaz​da​mi. – I jesz​cze inną siłę, co jest jesz​cze lep​sza – prze​rwał jej pod​eks​cy​to​wa​ny sta​ry Gar​bus, prze​wra​ca​jąc śle​py​mi oczy​ma w mięk​kiej, otłusz​czo​nej twa​rzy – taką siłę, któ​rą moż​na było pusz​czać po sznur​kach na wie​le me​trów i moż​na z niej było mieć świa​tło i cie​pło, i ta​kie ma​szy​ny, le​wi​zo​ry, co po​ka​zy​wa​ły ru​cho​me i ga​da​ją​ce ob​ra​zy. Na​zy​wa​ła się Pe… Py… – Za​jąk​nął się na tym sło​wie, zu​peł​nie tak samo jak jed​no​no​gi Jef​fo nad Stru​mie​niem Di​xo​na. – Na​zy​wa​ła się… Py… Py… Py-Ront… – Py… Py… Py-Ront… – prze​drzeź​nił go pół​gło​sem Geny, pa​trząc na mnie i spraw​dza​jąc, czy mnie to śmie​szy. – Waż​ne, żeby pa​mię​tać Jed​ną Siłę – pod​ję​ła Gela, nie​za​do​wo​lo​na, że Gar​bus jej prze​rwał. Wy​ba​łu​szy​ła śle​pe oczy. – To ona nas tu przy​nio​sła i ona za​bie​rze nas z po​wro​tem.

Ale to nie wszyst​ko – do​da​ła po​śpiesz​nie, za​nim resz​ta zdą​ży​ła się ode​zwać – oni mie​li jesz​cze ta​kie zwie​rzę​ta, zwa​ne „ko​nie”, na któ​rych mo​gli sie​dzieć i je​chać. Wy​obraź​cie so​bie! Ta​kie zwie​rzę​ta! – I auta – po​wie​dział Mitch, po czym kasz​lał i kasz​lał, a po​moc​ni​ce wa​li​ły go w ple​cy. Po​moc​ni​ce wy​cią​gnę​ły Ziem​skie Mo​de​le, po czym Naj​star​si, cały czas kasz​ląc i chry​piąc, opo​wie​dzie​li nam o „do​mach”, czy​li sza​ła​sach wiel​kich jak góry, i o „dro​gach”, czy​li ścież​kach zro​bio​nych z twar​de​go, błysz​czą​ce​go me​ta​lu, i „po​cią​gach” i „sa​mo​lo​tach” i „ka​li​za​cji”. – A ka​li​za​cja była jak stru​mień pod każ​dym sza​ła​sem – po​wie​dział Gar​bus. – Za​bie​rał wszyst​kie siki i kupy i za​no​sił do ta​kie​go wiel​kie​go sta​wu jak Wiel​ko​staw, przy​kry​te​go da​chem z ka​mie​nia. – Sa​mo​lo​ty były jak ta​kie pta​ki zro​bio​ne z me​ta​lu – do​dał Mitch. – Po​cią​gi to były ta​kie dłu​gie, cien​kie sza​ła​sy, któ​re je​cha​ły po gład​kiej me​ta​lo​wej ścież​ce – mó​wi​ła Gela – tak że moż​na było pójść spać w jed​nej czę​ści lasu i obu​dzić się w dru​giej. Opa​da​li już z sił, więc sta​ro​ści grup za​czę​li pod​po​wia​dać im ko​lej​ne rze​czy. – A szep​ta​le, gdzie dają zdro​wie? – szep​nę​ła Mary Gwiaz​do​kwiat. – A klo​ny, z czer​wo​ny​mi no​sa​mi i wiel​ki​mi sto​pa​mi? – mruk​nę​ła Su-san Pod​nie​bie​ska. – A pie​nią​dze? – pod​dał Tom Bro​oklyn. – A tak – po​wie​dzia​ła sta​ra Gela – pie​nią​dze to były licz​by, któ​re się pa​mię​ta w gło​wie. – I moż​na je za​mie​niać na róż​ne rze​czy, któ​re chcesz mieć – po​wie​dział Mitch. Za​mie​niać rze​czy na licz​by w gło​wach in​nych lu​dzi? Nikt z tego nic nie ro​zu​miał, ale Naj​star​si po​wta​rza​li to na każ​dej Rocz​ni​cy, jak​by kie​dyś mia​ło przyjść ta​kie wsta​nie, że ktoś pod​sko​czy i wrza​śnie: „No tak, oczy​wi​ście! Ja już wiem! Wiem, jak to dzia​ła​ło!”. Co za sens po​wta​rzać róż​ne sło​wa, jak się nie wie, co one zna​czą? By​li​śmy jak ślep​cy, co uda​ją, że wi​dzą. Ale mó​wią, że na​wet Tom​my i An​ge​la nie ro​zu​mie​li, jak dzia​ła Py-ront czy jak się robi Jed​ną Siłę. Na​wet nie wie​dzie​li, gdzie się znaj​du​je me​tal, czy jak się go wy​cią​ga ze ska​ły, z któ​rą jest zmie​sza​ny, pa​mię​ta​li tyl​ko, że trze​ba ją wrzu​cić do ognia. Ma​lu​chy zro​bi​ły się głod​ne, za​czę​ły ma​ru​dzić i po​pła​ki​wać. Ob​rost​ki chi​cho​ta​ły, szep​ta​ły i szczy​pa​ły się na​wza​jem, a i sami Naj​star​si, z po​cząt​ku tak pod​eks​cy​to​wa​ni, że jed​no dru​gie​mu nie da​wa​ło do​koń​czyć zda​nia, zmę​czy​li się za bar​dzo, żeby kon​ty​nu​ować. Na​gle zble​dli i za​czę​li się trząść, przez co wy​glą​da​li, jak​by mie​li umrzeć na miej​scu, na oczach wszyst​kich, w swo​im uko​cha​nym Ka​mien​nym Krę​gu. Trze​ba im było po​móc wró​cić, usiąść, po​owi​jać ich w skó​ry i dać coś do pi​cia. Po​tem, kie​dy Ca​ro​li​ne, Rada, Naj​star​si i ich po​moc​ni​ce już nie prze​szka​dza​li, na śro​dek wy​szła Wiel​ka Łódź Ko​smicz​na i wszy​scy za​czę​li kla​skać, wi​wa​to​wać i śmiać się. Na​de​szła pora Przed​sta​wie​nia, tym ra​zem przy​szła ko​lej Bro​okly​nów, żeby je ode​grać. Cała gro​ma​da nio​sła ten wiel​ki, głu​pi, drzew​nia​ny kształt, co miał być stat​kiem ko​smicz​nym Bun​tow​nik. Był trzy razy dłuż​szy od nor​mal​nej łód​ki i tro​chę krzy​wy. Wy​sta​wa​ły z nie​go tycz​ki pod​trzy​mu​ją​ce nie​pew​ny dach z kory, jak w sza​ła​sie, a z bo​ków ster​cza​ły dłu​gie ga​łę​zie, żeby moż​na go było za nie pod​nieść. W środ​ku miał na​wet dru​gą, mniej​szą łód​kę, to miał być niby Lon Do​wnik. A z przo​du i z tyłu ci​snę​ło się Trzech Nie​po​słusz​nych, któ​rzy

śmie​li się do nas i ma​cha​li. Oczy​wi​ście Wiel​ka Łódź Ko​smicz​na była ma​leń​ka ma​leń​ka w po​rów​na​niu z praw​dzi​wym Bun​tow​ni​kiem. Praw​dzi​wy sta​tek ko​smicz​ny był dłuż​szy od Wiel​ko​sta​wu i tak wiel​ki, że gdy​by kie​dy​kol​wiek opadł na zie​mię, już ni​g​dy nie wzle​ciał​by w nie​bo. (Na​wet praw​dzi​wy Lon Do​wnik był wiel​ko​ści Ka​mien​ne​go Krę​gu, a prze​cież mie​ścił się w środ​ku Bun​tow​ni​ka). Lecz na​wet na​sza głu​pia Ko​smicz​na Łód​ka wy​da​wa​ła się bez​sen​sow​nie duża w po​rów​na​niu z ma​ły​mi łó​decz​ka​mi, któ​ry​mi pły​wa​li​śmy na ryby na Wiel​ko​staw i Dłu​gi Staw, a poza tym mia​ła tyle rze​czy u góry, że było od razu wi​dać, że gdy​by ktoś ją fak​tycz​nie wsa​dził do wody, od razu by się wy​wró​ci​ła. Poza tym, nie ma mowy, żeby dało się nią pro​sto pły​nąć, nie z tym zgię​ciem po​środ​ku. Tyl​ko że oczy​wi​ście nikt ni​g​dy Wiel​kiej Ko​smicz​nej Ło​dzi do wody nie wkła​dał. Na każ​dej Rocz​ni​cy paru lu​dzi no​si​ło ją, trzy​ma​jąc za koń​ce trzech gru​bych ga​łę​zi, któ​re były we​tknię​te w dziu​ry w bo​kach. A tych trzech wy​szcze​rzo​nych fa​ce​tów od Bro​okly​nów w środ​ku mia​ło ozna​czać Tom​my’ego Schne​ide​ra, na​sze​go pierw​sze​go ojca, z któ​re​go fiu​ta wy​szli​śmy wszy​scy, oraz jego dwóch ko​le​gów, Di​xo​na Thor​leye i Meh​me​ta Ha​ri​beya. Wy​ru​sza​li z Zie​mi w Gwiezd​ny Wir, tak spo​koj​nie i ra​do​śnie, jak​by wy​pły​wa​li na Wiel​ko​staw na ryby. Tom​my miał twarz wy​sma​ro​wa​ną bia​łym po​pio​łem wy​mie​sza​nym z koź​lim tłusz​czem, żeby po​ka​zać, że miał bia​łą skó​rę. – Po​leć​my da​lej – mówi Di​xon, kie​dy są przy brze​gu Ka​mien​ne​go Krę​gu. – Nie, nie moż​na – mówi Tom​my. – Ziem​ska Ro​dzi​na nam na to nie po​zwa​la, praw​da? – Tak – mówi Meh​met – i pa​mię​taj​cie, że ta Ko​smicz​na Łódź na​le​ży do wszyst​kich, nie tyl​ko do nas. Mó​wio​no, że do zbu​do​wa​nia Bun​tow​ni​ka trze​ba było ty​się​cy se​tek lu​dzi, a na nie​bo mu​siał być za​bie​ra​ny w ka​wał​kach i tam skła​da​ny w ca​łość. Ty​sią​ce lu​dzi z ca​łej Zie​mi mu​sia​ło szu​kać w ska​łach me​ta​lu, pla​sti​ku i in​nych po​trzeb​nych rze​czy, a ko​lej​ne ty​sią​ce mu​sia​ły je wy​do​być i za​nieść tam, gdzie były po​trzeb​ne. Pra​co​wa​ła nad tym cała Zie​mia, a za​ję​ło to set​ki albo ty​sią​ce łon​cza​sów. – Bo prze​cież – do​da​je Meh​met – sami jej nie zbu​do​wa​li​śmy. – To praw​da – mówi z po​waż​ną po​waż​ną miną Tom​my. Po​tem jed​nak uśmie​cha się i roz​glą​da po lu​dziach na po​la​nie: przed nim, z tyłu, z le​wej, z pra​wej. – Mamy to zro​bić, dzie​ci?! – woła. – Mamy po​le​cieć da​lej?! – Nie, nie, nie! – krzy​czą wszyst​kie dzie​ci w ro​dzi​nie, śmie​jąc się i po​pi​sku​jąc z ra​do​ści. – No, ale dla​cze​go nie? – pyta Di​xon. – Ni​ko​mu nic się nie sta​nie. Zresz​tą, ja czu​ję, że tego wła​śnie chce od nas Je​zus. Że​by​śmy prze​le​cie​li przez Gwiezd​ny Wir i od​kry​li nowe świa​ty. Leć​my! – Nie! Nie! – drą się wszy​scy. Tom​my jed​nak się śmie​je, przy​ty​ka dłoń do ucha i wzru​sza ra​mio​na​mi, jak​by nie sły​szał. – No do​bra – mówi. – Prze​ko​na​li​ście mnie. Spró​bu​je​my, tak? – No… – mówi Meh​met – …chy​ba tak. Ale mi szko​da szko​da Ziem​skiej Ro​dzi​ny. – Da​dzą so​bie radę – mówi Di​xon i ru​sza​ją wiel​ką ło​dzią aż na sam brzeg Ka​mien​ne​go Krę​gu. Tro​chę to wstrzą​sa​ją​ce, wi​dzieć ten dur​ny przed​miot przy sa​mym Krę​gu, gdzie ni​ko​mu z

nas nie wol​no cho​dzić. Wte​dy wcho​dzi Pre​zy​dent, czy​li Gło​wa Ziem​skiej Ro​dzi​ny, ubra​na w spe​cjal​ną pre​zy​denc​ką skó​rę z pię​cio​ma wiel​ki​mi bia​ły​mi gwiaz​da​mi, wy​ma​lo​wa​ny​mi po​pio​łem na kwa​dra​cie ufar​bo​wa​nym na nie​bie​sko so​kiem z gwiaz​do​kwia​tów. – Ej! Wra​cać! – krzy​czy do nich. – Nie rób​cie tego te​raz. Na Zie​mi jest cięż​ko cięż​ko. A za każ​dym ra​zem, gdy le​ci​cie tą ło​dzią przez gwiaz​dy, mu​si​my pra​co​wać jesz​cze cię​żej, że​by​ście mie​li z cze​go zro​bić Jed​ną Siłę. Te​raz nie mamy na to cza​su. Są waż​niej​sze spra​wy. Meh​met zer​ka na Tom​my’ego. Tom​my zer​ka na Di​xo​na. – Tyl​ko ten je​den raz? – pro​si resz​tę Di​xon. – Na​praw​dę, Je​zus tego chce. Tom​my i Meh​met pa​trzą po so​bie. – No do​bra, ten je​den raz – zga​dza​ją się i jadą pro​sto do Krę​gu, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na Pre​zy​dent, któ​ra krzy​czy: – Stop! Stop! Stop! – głup​ko​wa​tym, wy​so​kim gło​sem, bar​dzo śmie​szą​cym ma​lu​chy. Wcho​dzi Mała Łódź Ko​smicz​na, któ​ra robi te​raz za Raj do​wóz. Też ma dach z kory i nio​są ją na dłu​gich ga​łę​ziach, ale wy​da​je się jesz​cze bar​dziej byle jaka i nie​pew​na niż Wiel​ka Łódź, dla​te​go że ma się roz​paść. Praw​dzi​wy Raj​do​wóz po​dob​no był wiel​ki jak Łon Do​wnik i la​tał w kół​ko i w kół​ko po ziem​skim nie​bie, cze​ka​jąc na pro​ble​my i kło​po​ty. (Tam, na nie​bie, było wię​cej ło​dzi niż na stu Wiel​ko​sta​wach, no i oczy​wi​ście lu​dzie w nie​któ​rych ro​bi​li złe rze​czy, na przy​kład zrzu​ca​li coś na Zie​mię). W Ma​łej Ło​dzi Ko​smicz​nej sie​dzą mat​ka na​sza An​ge​la i Mi​cha​el od Nazw. Na​zy​wa​li się Po​li​cja Or​bi​tal​na. An​ge​la ma twarz przy​ciem​nio​ną gli​ną z tłusz​czem, żeby wy​glą​dać bar​dziej jak praw​dzi​wa An​ge​la. – Leć​cie za tymi dur​nia​mi – mówi Pre​zy​dent – i za​wróć​cie ich, za​nim na​sza łódź prze​pad​nie w Gwiezd​nym Wi​rze. Oni nie mają po​ję​cia, co ro​bią, a zresz​tą, Ziem​ska Ro​dzi​na nie chce, żeby to ro​bi​li. An​ge​la i Mi​cha​el byli Po​li​cją Or​bi​tal​ną, więc mu​sie​li po​wstrzy​my​wać lu​dzi, któ​rzy nie ro​bi​li tego, co chcie​li Pre​zy​dent i Ziem​ska Ro​dzi​na. Ich łódź po​pę​dzi​ła za Wiel​ką Ło​dzią, Bun​tow​ni​kiem, a An​ge​la i Mi​cha​el krzy​cze​li: – Ej! Wra​cać! Stać! To nie jest wa​sza łódź! Nie wol​no wam jej za​brać! An​ge​la spo​glą​da na nas, sto​ją​cych wo​kół po​la​ny. Pa​trzy w lewo, pa​trzy w pra​wo, pa​trzy w przód i za sie​bie, a po​tem uno​si brwi i ręce, dłoń​mi do góry, jak​by mó​wi​ła: „No co, w ogó​le nie po​mo​że​cie?”. Ma​lu​chy wie​dzą, że to za​pro​sze​nie, żeby się przy​łą​czy​ły. – Stać! Wra​cać! – krzy​czą w unie​sie​niu na trzech złych fa​ce​tów w Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej. Mają roz​złosz​czo​ne bu​zie, jak​by na​praw​dę były złe, jak​by na​praw​dę my​śla​ły, że uda im się zmie​nić ko​niec tej hi​sto​rii. – Stać! Wra​cać! Ale męż​czyź​ni w Wiel​kiej Ło​dzi nie zwra​ca​ją na nich uwa​gi, ani na An​ge​lę i Mi​cha​ela, póki Mała Łódź Ko​smicz​na nie znaj​dzie się na​praw​dę bli​sko. Wte​dy w koń​cu Di​xon się na nich oglą​da. – Cof​nij​cie się, jed​no i dru​gie, albo coś się wam sta​nie! – krzy​czy. – Mamy tu Jed​ną Siłę. Już ją wy​pu​ści​li​śmy! Zro​bi​li​śmy Dziu​rę w Nie​bie i prze​la​tu​je​my. Nie mo​że​cie nas za​trzy​mać! Cof​nij​cie się. – Nie cof​nie​my się – mówi An​ge​la. – Nic z tego, za​trzy​ma​my was albo zgi​nie​my. Wra​caj tu, ko​le​go! My cię nie pu​ści​my!

Gdy​by tyl​ko lu​dzie z Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej po​słu​cha​li – tak mie​li​śmy wszy​scy my​śleć. Gdy​by tyl​ko po​słu​cha​li, nie zła​ma​li Ziem​skie​go Pra​wa i mie​li sza​cu​nek do Pre​zy​dent, nie by​li​by​śmy te​raz na Ede​nie, nie sta​li​by​śmy w koź​lich skó​rach i nie za​cho​dzi​li w gło​wę, skąd się bie​rze me​tal, co to jest Py-ront i jak się robi ko​smicz​ne ło​dzie. Sie​dzie​li​by​śmy na Zie​mi, z tą wiel​ką gwiaz​dą na nie​bie, w świe​tle, w pięk​nym bia​łym świe​tle, czy​stym i sil​nym jak w środ​ku kwia​tu bia​łu​cha, i wie​dzie​li​by​śmy wszyst​ko o me​ta​lach, Py-ron​cie i tak da​lej. O Le​wi​zji, Kom​pu​te​rach, wszyst​ko by​śmy wie​dzie​li, w ogó​le się nie sta​ra​jąc. Ale wte​dy to nie by​li​by​śmy my, praw​da? – po​my​śla​łem w głę​bi du​cha. Tom​my i An​ge​la ni​g​dy nie by​li​by ra​zem, co nie? W ży​ciu by się z nim nie śli​zga​ła, gdy​by mia​ła do wy​bo​ru wszyst​kich męż​czyzn z ca​łej Zie​mi. A to zna​czy, że żad​ne z nas, z tych pię​ciu​set trzy​dzie​stu dwoj​ga lu​dzi, nie ży​ło​by na Zie​mi, na Ede​nie, czy w ogó​le gdzie​kol​wiek. Dziw​na dziw​na myśl to była. Cały czas ża​ło​wa​li​śmy, że spra​wy po​szły jak po​szły, ale gdy​by tak nie po​szły, w ogó​le by nas nie było i nie miał​by kto ża​ło​wać. No, w każ​dym ra​zie za​raz po​tem Bun​tow​nik za​czy​na się krę​cić i krę​cić, jak drzew​no na wo​dzie u szczy​tu Uj​ścio​spa​du. – Oj, oj, oj! – krzy​czą ra​zem Di​xon, Meh​met i Tom​my, krę​cąc się ra​zem z ło​dzią. Z dłu​gich me​ta​lo​wych kol​ców, co ster​czą z błysz​czą​cych me​ta​lo​wych bo​ków wiel​kie​go stat​ku, a każ​dy jest tak dłu​gi jak sta​re drze​wo, za​czy​na strze​lać fio​le​to​wy ogień. Łódź prze​chy​la się na brze​gu Dziu​ry w Nie​bie, do​kład​nie tak samo jak kło​da na brze​gu Uj​ścio​spa​du. Jed​na Siła pcha ją co​raz bli​żej, ta sama Siła, co otwo​rzy​ła Dziu​rę. Prze​chy​la się, prze​chy​la, za​raz spad​nie… Mała Łódź Ko​smicz​na pod​cho​dzi bli​żej i bli​żej, aż jest tuż obok, i wtem i ona za​czy​na się krę​cić i krę​cić i prze​chy​lać, bo cią​gnie ją Dziu​ra w Nie​bie. – Nie! Nie! – krzy​czą An​ge​la i Mi​cha​el, Or​bi​tal​na Po​li​cja. – Do tyłu, dur​nie! – wrzesz​czy Meh​met z Bun​tow​ni​ka. – Do tyłu, bo też was wcią​gnie! – Cof​nij​cie się! – krzy​czą Di​xon i Tom​my. – Za póź​no, cho​le​ra! – od​krzy​ku​je Mi​cha​el. – Ży​wi​ca już pusz​cza. Skó​ra się roz​kle​iła. Leci woda. To​nie​my. Nie da się już wio​sło​wać. Mu​si​cie nam po​móc! – Po​mo​cy! Po​mo​cy! – krzy​czy An​ge​la. – To​nie​my. – I czy​ja to wina? – py​ta​ją ra​zem Tom​my, Di​xon i Meh​met, wo​dząc spoj​rze​nia​mi po Ro​dzi​nie na skra​ju Po​la​ny, jak​by cze​ka​li, aż od​po​wie​my, że Mi​cha​ela i An​ge​li, bo byli na tyle głu​pi, żeby ich go​nić. – Wa​sza! Wa​sza! Wa​sza! – drą się ma​lu​chy i ob​rost​ki, a tak​że więk​szość do​ro​słych. – Szyb​ciej! Po​śpiesz​cie się! Ra​tuj​cie nas! – wo​ła​ją i wo​ła​ją Mi​cha​el i An​ge​la, jak​by nie mie​li cza​su na całą tę dys​ku​sję. Tom​my i Meh​met i Di​xon pa​trzą po so​bie. – Szyb​ko! Szyb​ko! Ra​tuj​cie ich! – wrzesz​czy już cała Ro​dzi​na pod ko​ro​na​mi bia​łu​chów. – Tak – mówi Meh​met. – To chy​ba na​praw​dę na​sza wina. Mu​si​my ich ura​to​wać. Szyb​ko, Di​xon. Spró​bu​je​my ich ścią​gnąć do Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej za​nim spad​nie​my do Dziu​ry. Ten ka​wa​łek jest trud​ny dla męż​czyzn trzy ma​ją​cych ga​łę​zie, bo mu​szą obejść się na​oko​ło i prze​cho​dzić je​den dru​gie​mu pod ga​łę​zią, ale się uda​je: prze​wra​ca​ją​cy się Raj​do​wóz ude​rza w Bun​tow​ni​ka, Di​xon, Meh​met i Tom​my wcią​ga​ją An​ge​lę i Mi​cha​ela do swo​jej ło​-

dzi, po czym Wiel​ka Łódź Ko​smicz​na z całą piąt​ką w środ​ku prze​pły​wa mię​dzy ka​mie​nia​mi do środ​ka za​ka​za​ne​go Krę​gu, żeby po​ka​zać, że wpa​dła w Dziu​rę w Nie​bie. W samą porę. W ostat​niej chwi​li. Męż​czyź​ni nio​są​cy Małą Łódź Ko​smicz​ną dają jej roz​paść się na czę​ści i ci​ska​ją je we wszyst​kie stro​ny, żeby po​ka​zać, że Jed​na Siła i jej fio​le​to​wy ogień znisz​czy​ły Raj​do​wóz. Tym​cza​sem wiel​ki Bun​tow​nik leci pro​sto w ciem​ność, przez Gwiezd​ny Wir, aż stra​ci z oczu Zie​mię i Słoń​ce. I wte​dy znaj​du​ją Eden, sa​mot​ny świat, da​le​ko od gwiazd, zu​peł​nie nie​po​dob​ny do Zie​mi. – Nie ma tu Słoń​ca, jak na Zie​mi – mówi, roz​glą​da​jąc się, An​ge​la. – Ale po​pa​trz​cie, wszę​dzie się świe​ci, wszę​dzie, jak okiem się​gnąć. Inni też się roz​glą​da​ją. – Wszę​dzie te świa​teł​ka – mó​wią. Są zdu​mie​ni zdu​mie​ni, bo na Zie​mi nie było świe​cą​cych la​sów i my​śle​li, że świa​tło dają tyl​ko gwiaz​dy i Słoń​ce. – Wy​lą​duj​my i się ro​zej​rzyj​my – mówi Tom​my. Wio​zą na Ło​dzi dru​gą, mniej​szą łódź, Lon Do​wnik; wy​cią​ga​ją go i wszy​scy wsia​da​ją do nie​go, z po​mo​cą tych Bro​okly​nów, któ​rzy nie​śli znisz​czo​ny Raj​do​wóz. (Praw​dzi​wy Lon Do​wnik był okrą​gły, ale nie wie​my, jak ro​bić ta​kie ło​dzie, więc ta na​sza jest dłu​ga i wą​ska). Zno​si ich z nie​ba, na sam śro​dek Ka​mien​ne​go Krę​gu. Wy​cho​dzą Tom​my, Di​xon i Meh​met, wy​cho​dzi An​ge​la. Ale Mi​cha​el jest cho​ry cho​ry i mu​szą mu po​móc wyjść. – Wy de​bi​le – mówi trzem męż​czy​znom An​ge​la. – Po​pa​trz​cie, co zro​bi​li​ście Mi​cha​elo​wi. Po​pa​trz​cie, co zro​bi​li​ście z na​szą ło​dzią. I po​pa​trz​cie, gdzie przy​le​cie​li​śmy. Na​tych​miast ma​cie nas za​brać z po​wro​tem na Zie​mię. Chcę znów zo​ba​czyć moją gru​pę. Moją mamę i przy​ja​ciół. Wca​le nie za​mie​rza​łam przy​la​ty​wać do tego ciem​ne​go ciem​ne​go świa​ta. Tom​my ma za​wsty​dzo​ną minę, tak samo Di​xon i Meh​met. Trzej Nie​po​słusz​ni sto​ją w sze​re​gu, z opusz​czo​ny​mi gło​wa​mi, jak nie​grzecz​ne dzie​ci. Praw​dzi​we dzie​ci się śmie​ją. – Nie​ład​nie! – krzy​czą. – Nie​grzecz​ni! Nie​grzecz​ni! – Na​sza łódź, nie​ste​ty, też się uszko​dzi​ła – mówi Meh​met. – Strasz​nie strasz​nie nam przy​kro. Pę​kła. Może prze​cie​kać. Spró​bu​je​my ją na​pra​wić, ale w dro​dze po​wrot​nej może za​to​nąć. – Cho​ler​ni de​bi​le – po​wta​rza An​ge​la. Po​tem Tom​my, Di​xon i Meh​met wsia​da​ją z po​wro​tem do Łona Do​wni​ka i jadą do Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej, gdzie sia​da​ją z ku​beł​ka​mi kle​ju, skó​ra​mi i pró​bu​ją ją na​pra​wić. W cza​sie, kie​dy oni tam pra​cu​ją, An​ge​la i Mi​cha​el (któ​ry po​czuł się le​piej) cho​dzą do​oko​ła i ba​da​ją Eden. Tyl​ko że oczy​wi​ście na​praw​dę cho​dzą w kół​ko po​mię​dzy nami, wśród tłu​mu, wzdłuż skra​ju po​la​ny i wra​ca​ją do Krę​gu. Ta część Przed​sta​wie​nia na​zy​wa się Mi​cha​el i na​zwy i ten ka​wa​łek dzie​ci lu​bią naj​bar​dziej. – Co to w ogó​le za miej​sce? – pyta An​ge​la. – Jak my​śli​cie, jak ono się na​zy​wa? – Nie wiem – od​po​wia​da Mi​cha​el. – Niech po​my​ślę. Może na​zwie​my je… – Mil​czy przez chwi​lę. – Eden! – drą się wszyst​kie dzie​ci z ca​łej Po​la​ny, bo prze​cież każ​dy głu​pi to wie. Mi​-

cha​el marsz​czy czo​ło, jak​by wy​da​ło mu się, że coś sły​szy, ale nie jest pe​wien. Przy​ty​ka dłoń do ucha. – Może – mówi – trze​ba go na​zwać… – Eden! – krzy​czą jesz​cze gło​śniej dzie​cia​ki. – Nie wiem – mówi – mam na koń​cu ję​zy​ka, ale jak to po​wie​dzieć… – E! Den! – drą się dzie​ci. Mi​cha​el uśmie​cha się. – E-den – mówi po​wo​li. – Na​zwie​my to wszyst​ko „Eden”. Dzie​ci krzy​czą z ra​do​ści. – A po​patrz na to – mówi An​ge​la. – Co to jest? Wska​zu​je drze​wo bia​łu​cha. – To drze​wo! – wrzesz​czą ma​lu​chy ze śmie​chem. Jak ktoś może być taki tępy, żeby nie wie​dzieć, co to drze​wo? Chy​ba każ​dy mu​siał po​czuć się le​piej, wi​dząc, jak An​ge​la i resz​ta nie wie​dzą nic o rze​czach, któ​re my zna​my tak do​brze – po tym, jak bez koń​ca wy​słu​chi​wa​ło tych cu​dow​nych cu​dow​nych rze​czach, któ​re mie​li na Zie​mi, a o któ​rych z ko​lei my nie wie​dzie​li​śmy nic. Czu​ło się otu​chę, wi​dząc, że oni na​wet nie wie​dzie​li, co to ta​kie​go drze​wo, pod​czas gdy my czu​li​śmy się głu​pi głu​pi, nie ma​jąc po​ję​cia o me​ta​lu, le​wi​zji, ko​niach i Jed​nej Sile. – Na​zwie​my to… – Mi​cha​el za​wa​hał się. Dzie​ci par​sk​nę​ły śmie​chem. Na​praw​dę to uwiel​bia​ły. Zresz​tą, ja chy​ba też. Uwiel​bia​łem, a jed​no​cze​śnie nie​na​wi​dzi​łem ich za to, że nas tu uwię​zi​li i spra​wi​li, że je​ste​śmy tak bez​rad​ni, dzie​cin​ni i mali. – Na​zwie​my to… – Drze​wo! – krzy​czą dzie​ci. Do​ro​śli uśmie​cha​ją się, śmie​ją, część na​wet przy​łą​cza się do dzie​cia​ków. Wszy​scy są zmę​cze​ni zmę​cze​ni tymi prze​su​nię​ty​mi wsta​nia​mi, nie​koń​czą​cą się nud​ną li​stą Ziem​skich Rze​czy, Pra​wa​mi, Rząd​kiem i w ogó​le wszyst​kim, ale te​raz tro​chę od​zy​sku​ją hu​mor. – Na​zwie​my to… drze​wem! – woła Mi​cha​el, któ​ry tak na​praw​dę jest chu​dym fa​ce​tem oko​ło czter​dzie​stu łon, na​zy​wa się Lukę Bro​oklyn i jest w Ro​dzi​nie zna​ny głów​nie z tego, jak świet​nie so​bie ra​dzi z czar​nosz​kłem. Wszy​scy wi​wa​tu​ją. – A to? Co to jest? – pyta Tom​my, wy​glą​da​jąc z Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej, któ​rą pró​bu​je na​pra​wić, i po​ka​zu​jąc śmi​ga​ją​ce​go po nie​bie ma​łe​go klej​not​ka. (Po​wi​nien być z tą ło​dzią na nie​bie, ale nikt się tym nie przej​mo​wał!). – Co co jest? – mówi Mi​cha​el, pa​trząc tam, gdzie Tom​my po​ka​zał. Nie​to​perz znik​nął. – To! – Tom​my po​ka​zu​je ko​lej​ne​go nie​to​pe​rza. – Co? – po​wta​rza Mi​cha​el. – O to, tu​taj! – Tom​my po​ka​zu​je jesz​cze jed​ne​go. – A, to. No nie wiem. Nie mam po​ję​cia. W ży​ciu cze​goś ta​kie​go nie wi​dzia​łem. Nie wiem, co po​wie​dzieć. – Nie​to​perz! – krzy​czą dzie​ci. Mi​cha​el marsz​czy czo​ło i krzy​wi twarz. Już pra​wie je sły​szy. – Nie​to​perz! – wrzesz​czą. Przy​ty​ka dłoń do ucha. – Nie​to​perz! – drą się dzie​cia​ki. Marsz​czy czo​ło, jak​by na​dal nie sły​szał, i dra​pie się po gło​wie. Mi​cha​el na​zy​wał się „od Nazw”, bo to on dał nam sło​wa, któ​rych cią​gle uży​wa​my – po​-

na​zy​wał wszyst​kie zwie​rzę​ta i ro​śli​ny, któ​re żyją na Ede​nie, a tak​że po​do​wia​dy​wał się o nich róż​nych rze​czy, na przy​kład, że wy​szły z Pod​zie​mia, kie​dy wszę​dzie był lód, albo że su​che gwiaz​do​kwia​ty mogą kar​mić na​szą skó​rę jak Słoń​ce na Zie​mi. Ale w Przed​sta​wie​niu był tak​że „słu​cha​czem Nazw”, bo wca​le ich sam nie wy​bie​rał. Tyl​ko sły​szał nas, le​d​wo, le​d​wo, jak krzy​czy​my do nie​go z przy​szło​ści. Nada​wał te imio​na rze​czom z Ede​nu i wy​sy​łał je do nas z po​wro​tem, po​wo​li, przez pięć sześć dłu​gich po​ko​leń dzie​lą​cych nas od nie​go. – Nie-to-perz! – po​wta​rza​ją jesz​cze gło​śniej. Kiwa gło​wą. Uśmie​cha się. – Chy​ba na​zwie​my to „nie​to​pe​rzem”! – mówi i wszy​scy wi​wa​tu​ją. Po​tem do​kład​nie to samo dzie​je się z prze​lot​ka​mi, pta​ka​mi i wszyst​kim in​nym, co przy​pad​kiem zo​ba​czy Lukę Bro​oklyn, póki Di​xon nie prze​rwie tej za​ba​wy wo​ła​niem z nie​ba. – Mi​cha​el? Gela? Zro​bi​li​śmy wszyst​ko, co się da bez po​mo​cy me​ta​lu i Py-ron​tu – mówi. – Szcze​rze mó​wiąc, nie wy​glą​da to za do​brze. Chce​cie za​ry​zy​ko​wać czy zo​sta​nie​cie tu​taj? – Ja wra​cam – mówi Mi​cha​el. – Tę​sk​nię za Zie​mią, a poza tym wszyst​ko tu​taj po​na​zy​wa​łem, więc już nie mam tu nic do ro​bo​ty. Po​zo​sta​li trzej męż​czyź​ni wy​sia​da​ją z Bun​tow​ni​ka (tym ra​zem nie ba​wią się w Lon Do​wnik, po pro​stu idą na pie​cho​tę). A Mi​cha​el pod​cho​dzi i sta​je z nimi, tak że An​ge​la zo​sta​je sama po dru​giej stro​nie, na​prze​ciw​ko nich. – Ja też tę​sk​nię za Zie​mią – mówi An​ge​la. – Bar​dzo tę​sk​nię. Tę​sk​nię za Słoń​cem i wszyst​ki​mi ludź​mi, któ​rych ko​cham. Jed​nak wolę żyć tu​taj niż zgi​nąć na nie​bie. Je​śli któ​ryś z was ze​chce tu ze mną zo​stać, to je​śli wy​star​cza​ją​co szyb​ko po nas nie wró​cą, bę​dzie​my mo​gli mieć dzie​ci i za​ło​żyć tu na Ede​nie nową Ro​dzi​nę, któ​ra po​cze​ka na po​wrót Zie​mi, choć​by to mia​ło dłu​go dłu​go trwać. Oczy​wi​ście to nie była na​praw​dę An​ge​la – sta​ła przed nami pulch​na, ruda ko​bie​ta, Su​zie Bro​oklyn, z twa​rzą wy​sma​ro​wa​ną gli​ną z tłusz​czem. I sła​bo gra​ła. Nie wie​dzia​ła, jak wy​po​wia​dać sło​wa, żeby brzmia​ły jak praw​dzi​we, sły​sza​ło się» że tyl​ko po​wta​rza to, cze​go ją na​uczy​li. Ale i tak było to smut​ne smut​ne, pa​trzeć, jak stoi tam sama sama, na​prze​ciw​ko tych czte​rech męż​czyzn, i po​sta​na​wia nie wra​cać na Zie​mię. – No da​waj! Po​śli​zgaj się z nią! – krzy​czy ja​kiś fa​cet od Gwiaz​do​kwia​tów. Spo​ro lu​dzi się śmie​je, w tym An​ge​la, któ​ra musi so​bie za​kryć usta dło​nią, żeby się po​wstrzy​mać, Ja z tobą zo​sta​nę, An​ge​lo – mówi Tom​my. – Za​cią​gnę​li​śmy cię tu​taj wbrew two​jej woli. Mu​si​my za​dbać o to, że​byś mia​ła wszyst​ko, cze​go chcesz. Na​le​ży ci się to. Mówi się, że z tej czwór​ki naj​bar​dziej po​do​bał jej się Meh​met, a Tom​my naj​bar​dziej ją draż​nił. Ale Meh​met nie za​pro​po​no​wał, że z nią zo​sta​nie, a Tom​my tak. – Na​le​ży jej się po​rząd​ne śli​zgan​ko! – krzy​czy znów tam​ten fa​cet. Za dru​gim ra​zem mało kogo to śmie​szy, ale Tom​my to tak na​praw​dę John Bro​oklyn (wy​so​ki, chu​dy, ciem​ny fa​cet z krę​co​ny​mi czar​ny​mi wło​sa​mi, któ​ry uwa​ża, że zna wszyst​kie naj​lep​sze ło​wi​ska na Dłu​go​sta​wie). O, jego to śmie​szy. Szcze​rzy zęby i po​ka​zu​je tam​te​mu unie​sio​ny kciuk, za​po​mi​na​jąc, że ma grać rolę. Po tym z ko​lei An​ge​la za​czy​na chi​cho​tać. Musi się opa​no​wać i zno​wu zro​bić smut​ną minę. – Na​le​ży mi się o wie​le wię​cej – od​po​wia​da, ale wy​cią​ga rękę, a on zo​sta​wia po​zo​sta​łą trój​kę, pod​cho​dzi do niej i uj​mu​je tę rękę.

Po​tem po​zo​sta​ła trój​ka się że​gna, wsia​da do Łona Do​wni​ka i leci do Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej na nie​bie. Lon Do​wnik z nimi w środ​ku z wiel​kim tru​dem ła​du​je się na Bun​tow​ni​ka, po czym za​czy​na​ją go wy​no​sić z Po​la​ny. Ta trój​ka, Mi​cha​el, Meh​met i Di​xon, któ​ra po​le​cia​ła z po​wro​tem do stat​ku, to byli Trzej To​wa​rzy​sze. (To nie ta sama trój​ka, co Trzej Nie​po​słusz​ni, bo jest z nimi Mi​cha​el, a nie ma Tom​my’ego). No i oczy​wi​ście nie wie​my, co się da​lej z nimi dzia​ło. Wró​ci​li na Zie​mię? Uto​pi​li się? A je​śli uto​pi​li się, to czy sta​tek wró​cił bez nich na Zie​mię, tak jak pu​ste ło​dzie cza​sa​mi wra​ca​ją na brzeg? Wszy​scy uwa​ża​li​śmy, że się im uda​ło, albo przy​naj​mniej zbli​ży​li się do Zie​mi na tyle, żeby móc wo​łać przez Ra​dy​jo. Prze​cież coś ta​kie​go wiel​kie​go nie może się zgu​bić bez śla​du? – Ta łódź ko​smicz​na jest w tak kiep​skim sta​nie – woła Meh​met, gdy Bun​tow​nik od​da​la się z po​la​ny – że pew​nie będą mu​sie​li zbu​do​wać cał​kiem nową, żeby po was przy​le​cieć! – Tak – do​da​je Di​xon. – A wy​ko​pa​nie spod zie​mi ta​kiej ilo​ści me​ta​lu i pla​sti​ku zaj​mie dużo cza​su. Mu​si​cie być cier​pli​wi cier​pli​wi. – Ale bądź​cie pew​ni, że o was nie za​po​mni​my! – woła Mi​cha​el, kie​dy zni​ka​ją już mię​dzy drze​wa​mi. – I Zie​mia też o was nie za​po​mni. – Ża​łu​ję, że tu​taj tra​fi​łam – mówi pulch​na, ruda Su​zie Bro​oklyn. Wie, że to waż​ny mo​ment, i sta​ra się jak może prze​ka​zać swo​im gło​sem złość i smu​tek An​ge​li. – Ja też – mówi John Bro​oklyn. – Szko​da, że nie mo​że​my wró​cić na Zie​mię – mówi ona. – Przyj​dzie ta​kie wsta​nie, wcze​śniej czy póź​niej, kie​dy oni po nas przy​le​cą – mówi on, szyb​ko, kom​plet​nie bez uczu​cia. – Albo ktoś inny przy​le​ci za​miast nich. Zo​ba​czysz. Na​le​ży​my do Zie​mi. Na​sze po trzy… Krzy​wi się na tę po​mył​kę i po​pra​wia się. – Na​sze oczy po​trze​bu​ją ja​sne​go świa​tła. I na​sze ser​ca. Nie je​ste​śmy… nie je​ste​śmy tu​taj na za​wsze. Sko​ro raz uda​ło się zro​bić Dziu​rę w Nie​bie, to uda się jesz​cze raz. Su​zie Bro​oklyn kiwa gło​wą. – Zbu​du​je​my tu​taj Ka​mien​ny Krąg, żeby po​ka​zać, gdzie sta​nął Lon Down i k – mówi. – Dzię​ki temu na za​wsze za​pa​mię​ta​my to miej​sce i bę​dzie​my wie​dzie​li, cze​go się trzy​mać. Bę​dzie​my po​lo​wać w le​sie wo​kół nie​go i ło​wić ryby w sta​wach. I po​wie​my na​szym dzie​ciom i dzie​ciom na​szych dzie​ci, że mu​szą zo​stać w tym sa​mym miej​scu, cze​kać, być cier​pli​we, a któ​re​goś wsta​nia Zie​mia na​dej​dzie. – Tak, Gela, ko​cha​nie – mówi John Bro​oklyn. – Ale nie bój się. Zie​mia na​praw​dę przy​le​ci, na​praw​dę. Któ​re​goś wsta​nia przyj​dą i za​bio​rą nas z po​wro​tem. Któ​re​goś wsta​nia przyj​dą i za​bio​rą nas z po​wro​tem. Niech mnie fiu​ty Toma i Har​ry’go: po​pła​ka​li się wszy​scy na ca​łej po​la​nie.

14.

Ca​ro​li​ne Bro​oklyn

Czy​li ko​lej​na Rocz​ni​ca z gło​wy. Kie​dy wszy​scy po​szli so​bie z Po​la​ny, żeby jeść i spać, ja spraw​dzi​łam, czy Naj​star​si są opo​rzą​dze​ni, i po​dzię​ko​wa​łam sta​ro​stom grup: Liz, Kwia​tek, Can​dy, Su​san, To​mo​wi, Mary, Ju​lie i Bel​li. (Bel​la ja​koś dziw​nie wy​glą​da​ła, ale zo​sta​wi​łam to na na​stęp​ne wsta​nie). Parę star​szych osób z Ro​dzi​ny przy​szło, żeby mi po​dzię​ko​wać, cho​ciaż więk​szość po pro​stu ucie​kła jak naj​szyb​ciej się dało, do gru​po​wych ognisk i sza​ła​sów. Przez ostat​nie parę dni mie​li mnie po​tąd – mnie, Praw i w ogó​le wszyst​kie​go. I nie prze​szka​dza​ło mi to. Szcze​rze mó​wiąc, to i ja mia​łam ich dość. By​łam zmę​czo​na zmę​czo​na. Po​sta​cie w Przed​sta​wie​niu mu​sia​ły grać swo​je role przez nie​ca​łą go​dzi​nę, a ja mu​sia​łam grać przez całe trzy wsta​nia, i to na po​waż​nie. Żad​nych chi​cho​tów, pusz​cza​nia oka, za​po​mi​na​nia słów. Resz​ta Ro​dzi​ny nie mia​ła po​ję​cia ja​kie to mę​czą​ce, może z wy​jąt​kiem nie​któ​rych sta​ro​stów grup, tych na​praw​dę naj​mą​drzej​szych, tych, co ro​zu​mie​li, że to nie tyl​ko sama ra​dość, że je​steś kimś waż​nym. Choć oczy​wi​ście nie mia​łam dość roli Gło​wy Ro​dzi​ny, oczy​wi​ście, że nie. Gra​łam ją już tak dłu​go, że wła​ści​wie zro​bi​ła się bar​dziej praw​dzi​wa niż zwy​kła Ca​ro​li​ne Bro​oklyn. Zresz​tą, na​wet jak się jest zwy​kłą oso​bą, to gra się ja​kieś role. Tyl​ko że po pro​stu nie trze​ba się trzy​mać jed​nej – mo​żesz być przez chwi​lę sil​ną oso​bą, a po​tem przez chwi​lę sła​bą. A mnie się po​do​ba​ła ta dys​cy​pli​na, któ​ra wy​ni​ka​ła z trzy​ma​nia się jed​nej roli. No i oczy​wi​ście lu​bi​łam być w cen​trum uwa​gi, i to mnie trzy​ma​ło pod​czas ko​lej​nych Rocz​nic, to, że wie​dzia​łam, że je​stem w tym wszyst​kim naj​waż​niej​sza. Lecz po​tem za​wsze do​pa​da​ło mnie zmę​cze​nie. – Tak, Tom, wra​caj do gru​py – po​wie​dzia​łam To​mo​wi Bro​okly​no​wi. – Ja też przyj​dę, jak wszy​scy pój​dą z Po​la​ny. Cał​kiem do​bre Przed​sta​wie​nie zro​bi​li twoi Bro​okly​no​wie. Nie upu​ści​li żad​nej ło​dzi, jak ostat​nio, ani nikt nie za​po​mniał, co ma po​wie​dzieć. Dum​na z was je​stem. – Szko​da, że Su​zie bar​dziej się nie wczu​ła w An​ge​lę. Na pró​bach le​piej jej szło. – Nie przej​muj się, Tom, wca​le nie była zła. Mary, ty też już idziesz? Do​bra Rocz​ni​ca wy​szła, my​ślę, cho​ciaż wy​ni​kła masa pra​cy, Su​zan, też już idź. Przy​kro mi, że nie uda​ło ci się za​ła​twić wszyst​kie​go z Lon​dy​na​mi, ale do​pil​nu​ję, żeby po​mo​gli wam się urzą​dzić, nie przej​muj się. Parę wstań i wszyst​ko bę​dzie jak trze​ba. To była na​praw​dę cięż​ka pra​ca, trzy​ma​nie Ro​dzi​ny w ku​pie. Cią​gle ktoś był nie​za​do​wo​-

lo​ny, cią​gle ko​goś trze​ba było udo​bru​chać. Tego wła​śnie nie ro​zu​miał ten dur​ny dzie​ciak, John Czer​wo​ni uch. Każ​dy głu​pi może coś ze​psuć. W dwie mi​nu​ty mo​żesz wziąć łód​kę Jef​fo z Wiel​ko​sta​wu, roz​bić dziób ka​mie​niem i za​to​pić, ale zro​bie​nie no​wej zaj​mu​je masę wstań, a po​tem trze​ba też po​pra​co​wać nad nią, żeby się trzy​ma​ła, przed każ​dym uży​ciem – na​tłu​ścić, spraw​dzić, czy skó​ry do​brze trzy​ma​ją, czy klej się nie roz​ła​zi, albo czy nie na​ma​ka. Ja​sne, zmia​ny trze​ba wpro​wa​dzać. Czy ten dzie​ciak my​śli, że tyl​ko on to wi​dzi? Oczy​wi​ście, że trze​ba. Mu​sie​li​śmy na przy​kład dać Lon​dy​nom tro​chę wię​cej miej​sca, praw​da? Albo zmie​nić za​sa​dy ło​wie​nia ryb na Wiel​ko​sta​wie. On jed​nak nie ro​zu​miał, ile pra​cy pra​cy pra​cy trze​ba, żeby wszyst​ko szło jak trze​ba wsta​nie za wsta​niem za wsta​niem. Głu​pi mały peł​zak. – Do​brze, Kwiat​ku, idź już do gru​py. Ja za​raz też pój​dę. Do​bra Rocz​ni​ca, my​ślę, cho​ciaż trze​ba jesz​cze bę​dzie po​ga​dać o tym chło​pa​ku od Czer​wo​niu​chów. Za​uwa​ży​łam, że on wciąż tkwi na Po​la​nie. Resz​ta Czer​wo​niu​chów wy​cho​dzi​ła, a on stał tam sa​mot​nie, jak​by był dru​gą Gło​wą Ro​dzi​ny, któ​ra musi za​cze​kać, jak ja, aż cała resz​ta wyj​dzie. Po​my​śla​łam, że może coś mu po​wiem, na przy​kład, że może iść, ale stwier​dzi​łam, że po​czu​je się jesz​cze waż​niej​szy niż te​raz. Do​bra, wcze​śniej czy póź​niej so​bie pój​dzie. Za​sta​no​wię się, co z nim zro​bić, kie​dy tro​chę się prze​śpię – jak so​bie z nim po​ra​dzić i z całą gru​pą Czer​wo​niu​chów. Za​uwa​ży​łam, że Bel​la wy​mknę​ła się w ogó​le bez po​że​gna​nia. – Ca​ro​li​ne, ja też już chy​ba pój​dę – po​wie​dzia​ła Liz Kol​czak. – Idę do gru​py i do​pil​nu​ję, żeby wszy​scy się po​ło​ży​li. – Tak, tak, Liz, idź. Dzię​ku​ję za twój wkład w radę. Ja też za​raz pój​dę. – To mogę już odło​żyć te kory? – za​py​ta​ła mała Jane Lon​dyn. – Tak, śmia​ło, Jane. Już mi nie są po​trzeb​ne. Wra​caj do Lon​dy​nu i so​bie po​rząd​nie od​pocz​nij. Jane, szcze​rze mó​wiąc, tro​chę mi pod​pa​dła przez to, że cały czas mnie po​pra​wia​ła i po​ka​zy​wa​ła na tę swo​ją korę. By​łam pra​wie pew​na, że cza​sa​mi za​pi​sy​wa​ła to, co we​dług niej po​win​no być po​wie​dzia​ne, a nie to, co na​praw​dę po​wie​dzie​li​śmy. Su​san Pod​nie​bie​ska mia​ła ra​cję, to o dzie​sięć me​trów ka​za​li​śmy się Lon​dy​nom prze​su​nąć, a nie dwa​na​ście, jak za​pi​sa​ła Jane. Trze​ba bę​dzie z nią o tym po​ga​dać. Nie wol​no jej wy​ko​rzy​sty​wać po​zy​cji Se​kret Tar​ki do po​ma​ga​nia swo​jej gru​pie. Jesz​cze je​den pro​blem na ko​lej​ne wsta​nie. – Idę, Ca​ro​li​ne – po​wie​dział Tom Bro​oklyn. – Przyj​dziesz za​raz do gru​py? – Tak, za​raz będę. Unio​słam gło​wę i zo​ba​czy​łam, że John Czer​wo​niuch da​lej tam stoi. Paru ko​le​gów się za​trzy​ma​ło, żeby z nim za​ga​dać, te​raz jed​nak po​szli i zo​sta​wi​li go zno​wu sa​me​go. Prze​cią​gał się, dra​pał i roz​glą​dał, jak​by w ogó​le mu się nie śpie​szy​ło. Mia​łam złe prze​czu​cia. Po każ​dej Rocz​ni​cy czu​łam się zmę​czo​na i tro​chę przy​gnę​bio​na. (Tak jak tym, co gra​ją w Przed​sta​wie​niu, jest pew​nie smut​no, kie​dy prze​sta​ją być Mi​cha​elem od Nazw albo Tom​mym Schne​ide​rem i mu​szą się stać z po​wro​tem sobą). Tym ra​zem to jed​nak było inne prze​czu​cie. Jak​by na na​szym świe​cie po​ja​wi​ło się ukrad​kiem coś no​we​go, co już z nie​go nie znik​nie. – To tyl​ko je​den głu​pi ob​ro​stek – po​wie​dzia​łam so​bie. – Nie przej​muj się nim. Je​den głu​pi ob​ro​stek, co chce zwró​cić na sie​bie uwa​gę. To nic wiel​kie​go. De​ner​wu​jesz się, bo

je​steś zmę​czo​na. Po​de​szła do mnie sta​ro​mat​ka z Gwiaz​do​kwia​tów imie​niem Cla​re. – Do​bra Rocz​ni​ca, Ca​ro​li​ne, dzię​ku​je​my ci. Nie​ła​two było so​bie po​ra​dzić z tym bez​czel​nym chło​pacz​kiem od Czer​wo​niu​chów. Łyp​nę​ła na Joh​na. Stał te​raz ty​łem do mnie, ale ni​g​dzie nie po​szedł. – Szcze​rze? – do​da​ła. – Co się z tymi ob​rost​ka​mi te​raz po​ro​bi​ło! Je​den lam​part i już my​śli, że jest waż​niej​szy niż Rada i Gło​wa Ro​dzi​ny. – No wła​śnie. Te ob​rost​ki. Ale w su​mie wszy​scy kie​dyś by​li​śmy mło​dzi. – Ale tacy jak on, to nie. Nie​waż​ne. Dzię​ki jesz​cze raz, Ca​ro​li​ne. Idę do​pil​no​wać, żeby po​ło​ży​li spać te wszyst​kie na​sze bek​sy. Kie​dy po​szła, John zer​k​nął na mnie i szyb​ko od​wró​cił wzrok. Choć​bym nie wiem ile razy po​wta​rza​ła so​bie, że to tyl​ko zmę​cze​nie, nie mo​głam się po​zbyć sil​ne​go sil​ne​go prze​czu​cia, że w Ro​dzi​nie ro​dzi się ja​kiś pro​blem, zu​peł​nie inny od wszyst​kich do​tych​cza​so​wych pro​ble​mów. I co wię​cej, mia​łam wra​że​nie, że ktoś mnie kie​dyś przed tym ostrze​gał. Tyl​ko kie​dy? I na​gle so​bie przy​po​mnia​łam. To było w Ta​jem​ni​cy. Praw​da, któ​rą wspo​mi​na​li​śmy na każ​dej Rocz​ni​cy, to nie było wszyst​ko, co prze​ka​za​li nam nasi ro​dzi​ce. Parę rze​czy An​ge​la po​wie​dzia​ła tyl​ko dwóm ze swo​ich có​rek, Su​sie i Cla​re, bo je uzna​ła za naj​roz​sąd​niej​sze i naj​bar​dziej doj​rza​łe. Ka​za​ła prze​ka​zy​wać to tyl​ko dziew​czy​nom, któ​re będą god​ne za​ufa​nia. Pierw​sza Cla​re utwo​rzy​ła gru​pę Bro​okly​nów i była bab​cią mo​jej mamy. Moja mama prze​ka​za​ła mi od niej sło​wa An​ge​li. I jed​ną z tych Ta​jem​nic, któ​re prze​ka​za​ła mi An​ge​la – jed​ną z wie​lu – było coś ta​kie​go: – Uwa​żaj​cie na męż​czyzn, któ​rzy chcą ze wszyst​kie​go zro​bić hi​sto​rię, któ​ra jest tyl​ko o nich i o ni​kim in​nym. Paru ta​kich za​wsze się tra​fi, a je​śli któ​ryś za​cznie, to inny z nich bę​dzie chciał z nim wal​czyć. Mat​ka po​wie​dzia​ła mi, że ta​kim wła​śnie męż​czy​zną był Tom​my Schne​ider, oj​ciec nas wszyst​kich. A tak​że Di​xon Thor​leye z Trzech To​wa​rzy​szy. – Di​xon lu​bił my​śleć, że robi to, co każe mu Je​zus – mó​wi​ła An​ge​la – tyl​ko że Je​zus naj​wy​raź​niej za​wsze ka​zał mu ro​bić do​kład​nie to, co ro​bi​ło z nie​go bo​ha​te​ra ca​łej hi​sto​rii. Dla​te​go wła​śnie Di​xon nie mógł się ugiąć i wró​cić na Zie​mię, kie​dy Pre​zy​dent mu ka​za​ła. Ani Tom​my. Mu​sie​li za​brać Bun​tow​ni​ka i po​le​cieć na dru​gą stro​nę Gwiezd​ne​go Wiru, jak​by byli mą​drzej​si od ca​łej Ziem​skiej Ro​dzi​ny. Tak, po​my​śla​łam, do​kład​nie taki jest pro​blem z Joh​nem Czer​wo​niu​chem. Może sam na​wet my​śli, że mar​twi się, że za​brak​nie nam je​dze​nia, albo że Uj​ścio​spad się za​tka, czy coś ta​kie​go, ale tak na​praw​dę nie o to mu cho​dzi​ło, kie​dy krzy​czał na Rocz​ni​cy. Na​praw​dę cho​dzi​ło o to, że on jest bo​ha​te​rem tej hi​sto​rii i nikt inny. W ży​ciu nie spo​tka​łam się na Rocz​ni​cy z ta​kim wy​zwa​niem – i te​raz wi​dzia​łam, że John za​czął, a Da​vid Czer​wo​niuch to wy​zwa​nie pod​jął. Też się za​li​czał do ta​kich męż​czyzn. Na nie​go też trze​ba bę​dzie uwa​żać. Naj​le​piej wy​my​ślić ja​kiś spo​sób, żeby ukrę​cić łeb tej ca​łej spra​wie. Wes​tchnę​łam. Po każ​dej Rocz​ni​cy i ja, i Rada mie​li​śmy masę cięż​kiej pra​cy, ale, na ser​ce Geli, tym ra​zem to bę​dzie na​praw​dę trud​ne trud​ne. Raz jesz​cze obej​rza​łam się na Joh​na. Dzię​ki mat​ce Geli. Ru​szył się w koń​cu. Naj​wyż​sza pora! Pra​wie wszy​scy już wy​szli z Po​la​ny, więc i on po​szedł, sa​mot​nie w stro​nę Zla​nia

Stru​mie​ni. Na​praw​dę nie mia​łam ocho​ty iść stąd przed nim. Te​raz wresz​cie po​czu​łam, że mogę. Wró​cić do Bro​okly​nu, tro​chę mię​sa i dłu​gi dłu​gi sen. Na​stęp​ne wsta​nie będę mia​ła wol​ne, od​pocz​nę so​bie, a Bro​okly​no​wie będą się mną opie​ko​wać. A po​tem, kto wie, może zno​wu mi się wyda, że to wszyst​ko jest jed​nak do roz​wią​za​nia?

15.

John Czer​wo​niuch

Przez cały czas my​śla​łem o tym, jak Mi​cha​el wszyst​ko na​zy​wał, a dzie​ci wy​krzy​ki​wa​ły mu pod​po​wie​dzi. Wi​dzia​łem tę hi​sto​rię od​gry​wa​ną tyle razy, ale te​raz w kół​ko cho​dzi​ła mi po gło​wie i nie mo​głem o niej za​po​mnieć. Ro​dzi​na kłę​bi​ła się przy wyj​ściach z Po​la​ny, a ja sta​łem i sta​łem, pró​bo​wa​łem to ja​koś upo​rząd​ko​wać i wy​my​ślić, co ro​bić da​lej. Naj​pierw od​pro​wa​dzo​no Naj​star​szych, do ich sza​ła​sów na skra​ju Lon​dy​nu, si​wych, trzę​są​cych się, wy​mę​czo​nych. Po​tem ru​szy​li się wszy​scy, każ​da gru​pa po​zbie​ra​ła swo​je ma​lu​chy, krzy​wo​sto​pów i sta​rusz​ków, i ru​szy​ła ku wła​snym ogni​skom i sza​ła​som. A kie​dy Po​la​na pu​sto​sza​ła, po​szła i Rada, jed​no po dru​gim, wszy​scy oprócz Ca​ro​li​ne, tak​że Se​kret Tar​ka wło​ży​ła pod pa​chę te swo​je ar​ku​sze kory i po​bie​gła, żeby scho​wać je w ta​jem​nym miej​scu, o któ​rym po​dob​no nie wie​dział nikt poza Radą. Ale ja się ni​g​dzie nie ru​szy​łem. Ca​ro​li​ne też zo​sta​ła, uśmie​cha​ła się i ki​wa​ła gło​wą każ​de​mu, kto do niej pod​szedł albo spoj​rzał w jej stro​nę. A cza​sa​mi, kie​dy nie roz​ma​wia​ła z ni​kim in​nym, zer​ka​ła na mnie i my​śla​łem, że może ze mną po​roz​ma​wia o tym, co zro​bi​łem, ale kie​dy ła​pa​łem jej wzrok, szyb​ko go od​wra​ca​ła. Z re​gu​ły nie zaj​mo​wa​ła się nie​grzecz​ny​mi ob​rost​ka​mi – to na​le​ża​ło do sta​ro​stów grup – więc do​my​śla​łem się, że po pro​stu cze​ka, aż so​bie pój​dę. Pój​dę, pój​dę. W swo​im cza​sie. Mia​łem jesz​cze masę spraw do prze​my​śle​nia. Kie​dy Mi​cha​el na​zy​wał ro​śli​ny i zwie​rzę​ta, to, czy sły​szał, jak do nie​go wo​ła​my? To w ogó​le moż​li​we? Bo je​śli sły​szał, to i ja po​wi​nie​nem sły​szeć gło​sy z na​szej przy​szło​ści, jak do mnie wo​ła​ją, mó​wią, co po​wi​nie​nem ro​bić, bo przy​szedł mi do gło​wy po​mysł. I to była wiel​ka spra​wa, wiel​ka wiel​ka, jak wte​dy, kie​dy Di​xon nie usłu​chał Pre​zy​dent, albo kie​dy Tom-my i An​ge​la po​ło​ży​li się ra​zem, żeby spro​wa​dzić nas wszyst​kich na ten świat. I je​śli ja ją wpro​wa​dzę w ży​cie, po​wsta​nie ko​lej​na opo​wieść, któ​rą będą po​wta​rzać i dys​ku​to​wać o niej, nie przez je​den okres czy dwa, ale przez wie​le po​ko​leń. Ale co ci lu​dzie z przy​szło​ści będą do mnie krzy​czeć, kie​dy bę​dzie od​gry​wa​na ta moja opo​wieść? To wła​śnie sta​ra​łem się te​raz prze​wi​dzieć. Będą krzy​czeć: „No da​waj! Zrób to! Ura​tu​jesz nas od gło​du i po​wo​dzi!”, czy może: „Nie! Wszyst​ko ze​psu​jesz! Chcesz, żeby Zie​mia ni​g​dy do nas nie wró​ci​ła?”. Po​la​na szyb​ko pu​sto​sza​ła. Wszy​scy śpie​szy​li się, żeby wyjść z cia​sne​go pa​ska zie​mi po​-

mię​dzy drze​wa​mi i Ka​mien​nym Krę​giem. Nie​któ​rzy byli głod​ni, inni chcie​li po​ło​żyć dzie​ci spać, ale więk​szość po pro​stu chcia​ła wczoł​gać się do swo​ich sza​ła​sów z kory i za​snąć. Sam chęt​nie bym się po​ło​żył. By​łem taki znu​żo​ny i wy​mę​czo​ny. I ba​łem się ba​łem się tego, co może mnie spo​tkać, je​śli nie pój​dę spać, je​śli będę czu​wał – tak na​praw​dę na​praw​dę czu​wał, jak wte​dy, kie​dy sta​ną​łem oko w oko z lam​par​tem. – John? Co ro​bisz? – za​py​tał Ger​ry. Obok nie​go stał mały Jeff i ob​ser​wo​wał mnie tymi wiel​ki​mi, in​te​li​gent​ny​mi ocza​mi, jak​by wie​dział, co mi cho​dzi po gło​wie. Ro​zej​rza​łem się za Da​vi​dem, ale on już po​szedł. Pew​nie po​my​ślał, że sko​ro Rocz​ni​ca się skoń​czy​ła, to nie na​ro​bię ni​cze​go złe​go. Uśmiech​ną​łem się na tę myśl. Jesz​cze mogę na​ro​bić, i to ile. – Idź​cie z po​wro​tem – po​wie​dzia​łem do nich. – Ja może pój​dę do Tiny. Przyj​dę tro​chę póź​niej. Ale po​tem po​ja​wi​ła się i Tina. – Na fiu​ta Toma, John, ty to nie od​pusz​czasz, co? – po​wie​dzia​ła i za​śmia​ła się. Wy​glą​da​ło na to, że po​do​ba​ła jej się moja od​wa​ga tego wsta​nia. – Może przed snem przej​dzie​my się nad Głę​bo​ki Staw na chwi​lę? Po​pły​wa​my tro​chę. Oczy​ści​my gło​wy z tego wszyst​kie​go? Kiw​ną​łem gło​wą. – Świet​ny po​mysł – po​wie​dzia​łem – ale naj​pierw mu​szę coś jesz​cze zro​bić. Przyj​dę za chwi​lę nad Głę​bo​ki Staw, jak na mnie po​cze​kasz. – A co mu​sisz zro​bić? – Ja… ten… po​tem ci po​wiem. – A czy to ma może coś wspól​ne​go z Bel​la albo Mar​thą Lon​dyn? – Nie, nie. Nic z tych rze​czy. Jak ci po​wiem, wszyst​ko zro​zu​miesz. Do​kład​nie mi się przyj​rza​ła zmru​żo​ny​mi ocza​mi. Po​tem nie​chęt​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, kiw​nę​ła gło​wą i po​szła. Za​uwa​ży​łem, że Ca​ro​li​ne zno​wu na mnie pa​trzy. Po​szła już cała Rada i pra​wie cała Ro​dzi​na, a ona da​lej tam sta​ła. Uda​łem, że idę, po​sze​dłem w stro​nę Zla​nia Stru​mie​ni, ale sze​dłem wol​no i da​wa​łem się lu​dziom wy​prze​dzać. Kie​dy już ni​ko​go za mną nie było, za​wró​ci​łem zno​wu na Okrą​głą Po​la​nę. I rze​czy​wi​ście, Ca​ro​li​ne po​szła, ra​zem ze wszyst​ki​mi. Nie było tu ni​ko​go poza mną. Nic nie wy​glą​da ład​niej niż coś, co ma się za​raz skoń​czyć – i to jest praw​da, na​wet je​śli sam bę​dziesz spraw​cą tego koń​ca. Po​la​na była pięk​na pięk​na, oto​czo​na ja​sny​mi bia​łu​cha​mi, su​per​ja​sny​mi, bo przez tyle łon od po​cząt​ku były przy​ci​na​ne. Z dru​giej stro​ny jej skra​jem prze​pły​wał błysz​czą​cy Głów​ny Stru​mień. Ale prze​cież w le​sie były oczy​wi​ście i inne ład​ne po​la​ny. Okrą​gła Po​la​na była szcze​gól​na dzię​ki temu, że mia​ła po​środ​ku te bia​łe ka​mie​nie. To one róż​ni​ły ją od wszyst​kich in​nych pu​stych miejsc w le​sie po​mię​dzy Al​pa​mi i Gó​ra​mi Ska​li​sty​mi, po​mię​dzy Gó​ra​mi Nie​bie​ski​mi i wzgó​rza​mi Pe​ckham. Ten bia​ły Krąg był ta​jem​ni​cą i hi​sto​rią. Dzię​ki nie​mu była na​sza. Dla​te​go się za​wa​ha​łem, wy​ma​cu​jąc w kie​szon​ce na brze​gu pa​so​skó​ry pier​ścień An​ge​li, jak​bym my​ślał, że może ona po​mo​że mi zde​cy​do​wać, co zro​bić. Ale An​ge​la mil​cza​ła. Sły​chać było tyl​ko, z da​le​ka, z przy​szło​ści, gło​sy, któ​re wo​ła​ły do mnie przez

czas. – Nie, nie, nie rób tego! – mó​wi​ły nie​któ​re. – An​ge​la po​wie​dzia​ła, że mu​si​my się trzy​mać Krę​gu. Wiesz do​brze, że tak po​wie​dzia​ła. Sama ten Krąg zbu​do​wa​ła. Ona i Tom​my. Zbu​do​wa​li go, żeby nam po​ka​zać, gdzie mu​si​my cze​kać na po​wrót Zie​mi! – Zrób to, John! Zrób to! – mó​wi​ły inne gło​sy. – An​ge​la chcia​ła, że​by​śmy urzą​dzi​li so​bie ży​cie na Ede​nie. Gdy​by tego nie chcia​ła, to ni​g​dy by tu nie zo​sta​ła i ni​g​dy nie po​ło​ży​ła​by się z Tom​mym. Nie mo​gli się po​go​dzić. Nic mi z nich nie przy​szło. Sam będę mu​siał zde​cy​do​wać. W ustach mia​łem su​cho, dło​nie lep​kie od potu, ale ro​zej​rza​łem się jesz​cze raz, żeby spraw​dzić, czy nikt nie pa​trzy, po czym pod​sze​dłem do jed​ne​go z ka​mie​ni i pod​nio​słem go. Nikt ni​g​dy ich nie ru​szał, przy​naj​mniej ja o ni​czym ta​kim nie sły​sza​łem, od​kąd uło​ży​li je tu Tom​my z An​ge​la. Ka​mień był zwy​kły, zim​ny w do​ty​ku jak inne ka​mie​nie, cięż​ki jak inne ka​mie​nie, choć mia​łem wra​że​nie, że za​raz buch​nie mi w dło​niach pło​mie​niem i spa​li mi skó​rę. Ba​łem się, że wrza​śnie na głos, jak żywe stwo​rze​nie, za​wo​ła Naj​star​szych i Radę i Ro​dzi​nę, żeby przy​szli i go ra​to​wa​li. Ba​łem się na​wet, tro​chę tro​chę, że po pro​stu pad​nę tru​pem na miej​scu. Tyl​ko że oczy​wi​ście nic ta​kie​go się nie sta​ło. To był tyl​ko ka​mień, praw​da? Nie był żywy. Na​wet mar​twy nie był. Tyl​ko ka​mień. Kie​dy za​nio​słem go do Głów​ne​go Stru​mie​nia i tam wrzu​ci​łem, nie by​łem w sta​nie od​róż​nić go od in​nych ka​mie​ni na dnie, oświe​tlo​nych świe​cą​cy​mi wo​do​ro​sta​mi. Zwy​kły ka​mień, ryb​ki pły​wa​ły nad nim tak samo jak nad in​ny​mi, cią​gnąc za sobą chu​dziut​kie, bez​kost​ne rącz​ki. Wró​ci​łem po ko​lej​ny ka​mień i po jesz​cze je​den. Po​tem wzią​łem dwa na​raz i jesz​cze dwa. By​łem już kom​plet​nie odrę​twia​ły. Nic nie czu​łem. Nie my​śla​łem, co bę​dzie. Nic wo​kół sie​bie nie za​uwa​ża​łem. Zu​peł​nie jak z tym lam​par​tem. Wy​ko​ny​wa​łem za​da​nie, któ​re sam so​bie wy​zna​czy​łem. Na​gle usły​sza​łem ja​kiś głos, praw​dzi​wy ludz​ki głos. By​łem aku​rat w po​ło​wie dro​gi mię​dzy reszt​ka​mi Krę​gu a stru​mie​niem. Pra​wie sta​nę​ło mi ser​ce. – Ej, John! Ty roz​bie​rasz Krąg! To nie był Da​vid ani Ca​ro​li​ne, w ogó​le nikt do​ro​sły. Na po​la​nę wkuś​ty​kał tyl​ko mały Jeff. – Idź, Jeff. Nie mie​szaj się do tego. – John, po​myśl so​bie, jak się po​czu​ją Naj​star​si! Jak się we​dług cie​bie po​czu​ją? Ja dła​wi​łem w so​bie wszyst​kie uczu​cia, tak samo jak wte​dy, gdy sta​łem na​prze​ciw lam​par​ta. Ale one aku​rat te​raz, przez tę jed​ną chwi​lę, chcia​ły się we mnie prze​le​wać. Wy​obra​ża​łem so​bie uczu​cia Mit​cha wo​bec tego szcze​gól​ne​go miej​sca, zbu​do​wa​ne​go przez jego bab​cię i dziad​ka, któ​re ist​nia​ło przez całe jego dłu​gie ży​cie – i wie​dzia​łem, że to wszyst​ko nisz​czę. Nisz​czę miej​sce spo​koj​ne​go ży​cia Ro​dzi​ny. Na​wet je​śli te​raz prze​sta​nę, ono już jest znisz​czo​ne. Już na za​wsze jest w roz​syp​ce. Spoj​rza​łem na Jef​fa. Wi​dział prze​ra​że​nie w mo​ich oczach. Od​bi​ja​ło się w jego wła​snych. – Czy ty nie wie​rzysz, że An​ge​la ka​za​ła nam tu cze​kać na Zie​mię? – za​py​tał. – Czy po pro​stu my​ślisz, że się my​li​ła? Mało kto w Ro​dzi​nie mógł​by za​dać ta​kie py​ta​nie, nie su​ge​ru​jąc jed​no​cze​śnie od​po​wie​dzi. Ale Jeff na​praw​dę chciał wie​dzieć. Pa​trzył mi w twarz i cze​kał na od​po​wiedź.

– My​ślę, że An​ge​la wie​dzia​ła dużo róż​nych rze​czy – po​wie​dzia​łem w koń​cu – ale chy​ba nie wie​dzia​ła, jak dłu​go dłu​go bę​dzie​my na tę Zie​mię cze​kać. Nic nie od​po​wie​dział. Stał tyl​ko, za​dzie​rał gło​wę i pa​trzył mi w twarz. – Jeff, to trze​ba zro​bić – do​da​łem. – Mnie też się to nie po​do​ba, ale to trze​ba zro​bić. Mu​si​my się od tego ode​rwać. Na​wet te​raz nic nie od​po​wie​dział, ale po paru se​kun​dach po​wo​li wy​cią​gnął rękę i do​tknął ka​mie​ni w mo​ich dło​niach, cał​kiem jak​by za​zna​czał swój udział w tym, co ro​bię. Kiw​nął gło​wą. – To ja wró​cę do Czer​wo​niu​chów. – Tak. – Kiw​ną​łem gło​wą. – Tak bę​dzie naj​le​piej. Od​cze​ka​łem, aż pój​dzie, za​nim po​sze​dłem do stru​mie​nia i wrzu​ci​łem tam ka​mie​nie, któ​re trzy​ma​łem. Po​tem wró​ci​łem po dwa na​stęp​ne i jesz​cze dwa. Na ko​niec zo​sta​ło mi pięć ka​mie​ni po​środ​ku. Dłu​go to nie za​ję​ło. I już nie było Krę​gu na Okrą​głej Po​la​nie. Była pu​sta i czy​sta. Jak​by tro​chę… mar​twa. I ja też po​czu​łem się mar​two. Pu​sto. Nie mia​łem w so​bie żad​nych uczuć. Wie​dzia​łem, że mia​łem po​wód do znisz​cze​nia Krę​gu, ale już sam go pra​wie nie pa​mię​ta​łem. Wie​dzia​łem, że te​raz wsku​tek tego za​dzie​ją się wiel​kie wiel​kie rze​czy, ale mało mnie ob​cho​dzi​ło, co to bę​dzie. Jak​bym sam się tro​chę zmie​nił w ka​mień. Po​sze​dłem jed​nak sam w górę stru​mie​nia Di​xo​na – na​wet sta​ry Jef​fo spał te​raz w sza​ła​sie – i wspią​łem się na ka​mie​nie wo​kół Głę​bo​kie​go Sta​wu, tam gdzie cze​ka​ła na mnie Tina. Ku​ca​ła na brze​gu, ja​dła orze​chy. Wsta​ła, kie​dy pod​kra​dłem się do niej. – Tro​chę ci ze​szło, John. Co ty tam…? Jej mina zmie​ni​ła się cał​kiem, kie​dy spoj​rza​ła mi w twarz. – Na ser​ce Geli, John! Co z tobą? Co ty na​ro​bi​łeś? Nic nie po​wie​dzia​łem. Pchną​łem ją z po​wro​tem na zie​mię, ze​rwa​łem z niej skó​rę, przy​ci​sną​łem usta do jej ust… – Ej, uwa​żaj. Nie chcę mieć dziec​ka… Wci​sną​łem się w nią, i w nią i w nią i w nią, aż za​czą​łem do​cho​dzić, dłu​go to zresz​tą nie trwa​ło. A po​tem, kie​dy wy​try​sną​łem swo​im mlecz​kiem na jej brzuch, na​wet się do niej nie ode​zwa​łem, po pro​stu wsko​czy​łem do sta​wu i prze​pły​ną​łem pod wodą, wśród cie​płe​go, ja​sne​go świa​tła, da​le​ko da​le​ko, za​nim się wy​nu​rzy​łem – zu​peł​nie jak​bym chciał zmyć z sie​bie to wszyst​ko, zmy​wa​jąc po pro​stu wodą pot ze skó​ry, jak​by Krąg mógł się od tego od​bu​do​wać, albo wszy​scy mo​gli po​go​dzić z tym, że go już nie ma. Tina nie chcia​ła pły​wać. Cze​ka​ła na mnie na brze​gu, a kie​dy za​czą​łem się gra​mo​lić, kop​nia​kiem we​pchnę​ła mnie z po​wro​tem do wody. I nie zro​bi​ła tego dla za​ba​wy. Na​praw​dę mnie kop​nę​ła. – Ga​daj, co zro​bi​łeś? Nie chcia​łem sły​szeć wła​sne​go gło​su mó​wią​ce​go te sło​wa, ale wie​dzia​łem, że nie mam wyj​ścia. – Znisz​czy​łem go, Tina. Znisz​czy​łem Ka​mien​ny Krąg. – Że… co? Chy​ba, kur​na, żar​tu​jesz, co, John?! Po​wiedz, że żar​tu​jesz. Ale oczy​wi​ście z mo​jej twa​rzy i ze wszyst​kie​go, co się do​tąd sta​ło, wi​dzia​ła ja​sno, że nie.

– Na szy​ję Toma, John! Ty de​bi​lu. Ty cho​ler​ny de​bi​lu! Co ty so​bie my​ślisz? Chwy​ci​ła swo​ją skó​rę i za​czę​ła wspi​nać się po ka​mie​niach. – Ej, Tina, za​cze​kaj… – Trzy​maj się ode mnie z da​le​ka. Sam to zro​bi​łeś. I sam po​nie​siesz karę. Mnie przy tym nie było, ro​zu​miesz? Wra​cam do Kol​cza​ków. Nie idź za mną. Po​waż​nie mó​wię. Ro​zu​miesz? Wi​dzia​łem, że mówi po​waż​nie, i na​praw​dę się tego nie spo​dzie​wa​łem. Są​dzi​łem, że bę​dzie my​śleć po​dob​nie jak ja. A na​wet, że za​im​po​nu​je jej to, co zro​bi​łem, tak jak jej za​im​po​no​wa​ło, kie​dy ode​zwa​łem się na Rocz​ni​cy. Ze wy​dam się jej od​waż​ny i sil​ny. Na​słu​chi​wa​łem, jak gra​mo​li się po ska​łach, jak wra​ca do śpią​cej Ro​dzi​ny, gdzie za ja​kiś czas, może za go​dzi​nę, może za dwie lub trzy lub czte​ry, ktoś się obu​dzi, przej​dzie przez Okrą​głą Po​la​nę i zo​ba​czy, co zro​bi​łem. I wie​dzia​łem, że je​stem sam na ca​łym świe​cie. Na​wet bar​dziej sa​mot​ny niż An​ge​la, tyle łon temu, kie​dy przy​szła tu sama i pła​ka​ła. Wy​ją​łem z kie​szon​ki w pa​so​skó​rze pier​ścień An​ge​li. Ja​sne, sam na​praw​dę nie wie​rzy​łem, że An​ge​la do mnie przyj​dzie, czy coś. Nie mia​łem w so​bie nic z Lucy Lu. Ale tro​chę li​czy​łem, że może zo​ba​czę ją w my​ślach, tak jak przed​tem. Ale to się nie sta​ło. Bo cze​mu mia​ło​by? I cze​mu An​ge​la w ogó​le mia​ła​by mi po​ma​gać, sko​ro to ona z Tom​mym zbu​do​wa​li Krąg i za​czę​li Rocz​ni​ce? Nie chcie​li, żeby to się skoń​czy​ło, praw​da? Je​dy​ny cel tych rze​czy to trwać i trwać. Poza tym, An​ge​la po​wie​dzia​ła nam kon​kret​nie, że mamy wszy​scy trzy​mać się i cze​kać na Zie​mię. Scho​wa​łem pier​ścień z po​wro​tem. Przez chwi​lę tak so​bie sie​dzia​łem w kuc​ki i bu​ja​łem się, tak jak to ro​bią mat​ki, co stra​ci​ły dziec​ko i nie wie​dzą, jak się od tego ode​rwać. Bu​ja​łem się po pro​stu, bu​ja​łem, żeby wpaść w ja​kiś rytm, żeby czas za​czął mi​jać. Po dłuż​szej chwi​li stwier​dzi​łem, że trze​ba wziąć się w garść. – Prze​cież nie zro​bi​łem tego przy​pad​kiem – po​wie​dzia​łem so​bie. – To nie była ja​kaś po​mył​ka. Ja to so​bie prze​my​śla​łem. Wie​dzia​łem, co ro​bię. Wie​dzia​łem, że to bę​dzie strasz​ne, tak dla mnie, jak i dla wszyst​kich. Ale chcia​łem, żeby sta​ło się coś, co musi się stać. Nie wi​dzia​łem An​ge​li, nie czu​łem jej obec​no​ści, ale w pew​nym sen​sie sły​sza​łem te gło​sy lu​dzi z przy​szło​ści, oglą​da​ją​cych sce​nę, w któ​rej gram. John sam je​den, na​zwą ją. Ko​lej​na sce​na co John nisz​czy Krąg i Tina rzu​ca Joh​na. Wy​obra​ża​łem so​bie, jak sto​ją wo​kół mnie, ci lu​dzie z przy​szło​ści, jak pa​trzą i wo​ła​ją róż​ne rze​czy. Nie sły​sza​łem, co mó​wią. Może mi dzię​ko​wa​li za to, co zro​bi​łem. Może krzy​cze​li, że zro​bi​łem źle. Ale w pew​nym sen​sie nie mia​ło to zna​cze​nia, tak jak nie mia​ło zna​cze​nia, czy Tom my i Meh​met i Di​xon, Trzech Nie​po​słusz​nych, zro​bi​li źle, kie​dy nie usłu​cha​li Pre​zy​dent i po​le​cie​li do Dziu​ry w Nie​bie. – Nie! Nie rób​cie tego! – wrzesz​cze​li​śmy na nich, Rocz​ni​ca za Rocz​ni​cą. Ale tak na​praw​dę, gdy​by oni tej de​cy​zji nie pod​ję​li, w ogó​le by nas nie było. Na​wet by​śmy nie ist​nie​li i nie mo​gli​by​śmy na nich krzy​czeć. Naj​pew​niej ża​den czło​wiek w ży​ciu by nie usły​szał o tym ciem​nym świe​cie zwa​nym Ede​nem. Czy​li tak na​praw​dę nie mo​gli​śmy szcze​rze krzy​czeć, praw​da? Albo może to mo​gło być szcze​re tyl​ko w tych smut​nych smut​nych chwi​lach, o któ​rych nikt ni​ko​mu nie mówi – kie​dy samo ży​cie wy​da​je się kom​plet​nie bez war​to​ści.

Na​gle usły​sza​łem od stro​ny Ro​dzi​ny ja​kiś krzyk. Dość sła​by. Nie roz​róż​nia​łem słów. Za​raz po​tem roz​legł się ko​lej​ny i ko​lej​ny, a po​tem ode​zwa​ły się rogi. Nie były to dłu​gie, po​wol​ne dźwię​ki, ale szyb​kie Paap! Paap! Paap! Paap! Paap! ozna​cza​ją​ce Spe​cjał. W ca​łej Ro​dzi​nie lu​dzie bu​dzi​li się wy​stra​sze​ni. Co to może być? Co strasz​ne​go się sta​ło? Pa​trzy​li nie​spo​koj​nie po so​bie. Co to może być? Ja​kie to strasz​ne zda​rze​nie uspra​wie​dli​wia dru​gie spo​tka​nie za​raz po po​przed​nim, choć jesz​cze nie zdą​ży​li się wy​spać po trzech wstań i ach od nie​go? Wsta​łem. Para klej​not​ków śmi​ga​ła tuż nad po​wierzch​nią Głę​bo​kie​go Sta​wu: ciem​ne cie​nie, szyb​kie, su​ną​ce gład​ko tuż nad gład​ką po​wierzch​nią ja​snej wody, je​den tro​chę z boku, dru​gi tro​chę z tyłu. Małe rącz​ki opusz​czo​ne, czub​ki pal​ców idą​ce po sa​mej po​wierzch​ni, kie​dy la​wi​ro​wa​ły mię​dzy li​lia​mi, szu​ka​jąc ryb. Je​śli zo​ba​czy​ły ja​kąś – cap! – chwy​ta​ły ją w oka​mgnie​niu, a po​tem jed​nym gład​kim gład​kim ru​chem wzbi​ja​ły się na ska​ły albo na drze​wa, w ja​kieś miej​sce, gdzie mo​gły po​dzie​lić się tą rybą, ro​ze​rwać ją ostry​mi, drob​ny​mi ząb​ka​mi i zręcz​ny​mi rącz​ka​mi. Gdy​bym zo​sta​wił te ka​mie​nie w spo​ko​ju, mógł​bym te​raz sie​dzieć, pa​trzeć z Tiną na te nie​to​pe​rze i ni​czym w ogó​le się nie przej​mo​wać. Zy​cie by​ło​by ła​twiej​sze. W koń​cu na ra​zie Ro​dzi​na nie umie​ra z gło​du. Jesz​cze tro​chę to zaj​mie. Może całe po​ko​le​nie. Ale to było tak samo jak z lam​par​tem. Pod​ją​łem de​cy​zję i wie​dzia​łem, że się może źle skoń​czyć. Za​ry​zy​ko​wa​łem, a te​raz było za póź​no, żeby to od​krę​cić. Trze​ba się było z tym lam​par​tem zmie​rzyć. Ru​szy​łem po ska​łach w stro​nę Ro​dzi​ny.

16.

Tina Kol​czak

Pro​blem z Joh​nem po​le​gał na tym, że wszy​scy mie​li go za od​waż​ne​go i on sam też tak uwa​żał. Nie mó​wię, że się od razu tym prze​chwa​lał, bo wca​le nie, ale tak sam sie​bie wi​dział – jako ko​goś, kto nie ucie​ka, nie kuli się, ale sta​je z pro​ble​ma​mi oko w oko. No i na swój spo​sób był od​waż​ny od​waż​ny. Ro​bił rze​czy, któ​rych nikt inny by nie zro​bił, jak na przy​kład ten lam​part, albo wrzu​ce​nie tych ka​mie​ni do stru​mie​nia. Nikt inny z ca​łej Ro​dzi​ny nie zro​bił​by nic ta​kie​go. No do​bra, może ktoś za​ata​ko​wał​by lam​par​ta, ale nie sam i nie bez po​rząd​nej dzi​dy z czar​nosz​kla​nym gro​tem, i nie w wie​ku za​le​d​wie dwu​dzie​stu łon​cza​sów. No, ale cze​goś ta​kie​go jak z tymi ka​mie​nia​mi to już nie zro​bił​by nikt nikt. Nikt inny na​wet nie śmiał​by o czymś ta​kim po​my​śleć. Był więc na swój spo​sób od​waż​ny, ale były jesz​cze inne rze​czy, rze​czy, któ​re więk​szość lu​dzi robi każ​de​go wsta​nia, bez za​sta​no​wie​nia, a on po pro​stu nie mógł. Nikt nie wi​dział, że on się boi. On sam też tego tak nie wi​dział. Ale się bał. Na przy​kład: nie miał żad​nych bli​skich przy​ja​ciół. Ro​zu​mie​cie, przy​stoj​ny gość, by​stry by​stry, sil​ny, umie wal​czyć, umie do​wo​dzić – nikt złe​go sło​wa nie po​wie na ta​kie​go to​wa​rzy​sza, każ​dy ra​czej się cie​szy. Więc, gdy​by go za​py​tać o przy​ja​ciół, to pew​nie wy​mie​nił​by masę imion, a gdy​by ich z ko​lei za​py​tać, pew​nie po​wie​dzie​li​by: „No tak, ja​sne, to nasz przy​ja​ciel, w po​rząd​ku gość jest”. Ale ta​kich praw​dzi​wych przy​ja​ciół, ta​kich, z któ​ry​mi by się ra​zem trzy​mał, to nie miał. Może ku​zyn Ger​ry. Zresz​tą, Geny to był ra​czej jego cień. Mógł wy​trzy​mać jego bli​skość, bo Ger​ry nic w ogó​le od nie​go nie wy​ma​gał. Nie był mu rów​ny. No, albo to, że nie chciał się ze mną po​śli​zgać, gdy pierw​szy raz po​szli​śmy nad Głę​bo​ki Staw. My​ślę, że to też było dla​te​go, że się bał. To zna​czy – nie miał pro​ble​mu, żeby to ro​bić z ma​muś​ka​mi po ca​łej Ro​dzi​nie, na przy​kład z tą Mar​thą Lon​dyn, więc cze​mu nie ze mną? Pew​nie tu też cho​dzi​ło o tę rów​ność, tak? By​łam mu rów​na i tego się oba​wiał. Nie cho​dzi na​wet o to, że on tych rów​nych so​bie osób nie chciał. Po pro​stu się ich bał. Na przy​kład, te sta​ro​mat​ki, one nic od nie​go nie chcia​ły, praw​da, tyl​ko jego mle​ko. Mógł po​wie​dzieć tak, mógł po​wie​dzieć nie, nic to nie zmie​nia​ło. Mógł też po pro​stu so​bie pójść. A bał się w sy​tu​acjach, nad któ​ry​mi nie pa​no​wał. To wła​śnie go prze​ra​ża​ło. Pod tym wzglę​dem, moż​na by po​wie​dzieć, że wręcz więk​szość lu​dzi była od nie​go od​-

waż​niej​sza. Po​wiedz​my, ja: też lu​bi​łam po​sta​wić na swo​im, ja​sne. Wszy​scy to o mnie wie​dzie​li. Lu​bię osią​gać to, co chcę. Ale jak cze​goś nie do​sta​ję, to trud​no, pró​bu​ję cze​goś in​ne​go. I nie mam tego stra​chu. Nie mia​łam tego stra​chu, o któ​rym on na​wet sam nie wie​dział, przez któ​ry trzy​mał wszyst​kich na dy​stans – stra​chu, że nad czymś nie bę​dzie pa​no​wał. A te​raz przy​szło mu na​gle do gło​wy, że na za​wsze c dmie ni hi​sto​rię Ede​nu. Nie po​wie​dział mi o tym. Ni​ko​mu nie po​wie​dział. Sam je​den po​wrzu​cał te ka​mie​nie do stru​mie​nia, a ja cze​ka​łam na nie​go jak ja​kaś idiot​ka, nie wie​dzia​łam co robi i cze​mu to tyle trwa, a po​tem on przy​szedł nad Głę​bo​ki Staw i spo​dzie​wał się, że ja za​ak​cep​tu​ję to, co zro​bił. Że mu za​ufam. Mia​łam go po​przeć i sta​nąć po jego stro​nie, choć sam mi nie za​ufał na​wet na tyle, żeby po​wie​dzieć, co pla​nu​je. Zno​wu ta rów​ność. Nie do koń​ca to ro​zu​miał. Nie do​cie​ra​ło do nie​go, że inni lu​dzie mają wła​sne my​śli, wła​sne pla​ny i wła​sne spra​wy w gło​wie. Strasz​nie by​łam na nie​go za to wście​kła. No bo, na na​zwy Mi​cha​ela, nie cier​pia​łam tych Rocz​nic tak samo jak on. Nie cier​pia​łam Naj​star​szych i ich wspo​mi​nek. Nie ob​cho​dzi​ło mnie, czy ni​g​dy już nie usły​szę, jak glę​dzą o An​ge​li, Tom​mym, Py-ron​cie i tej cho​ler​nej Wiel​kiej Ło​dzi Ko​smicz​nej Bun​tow​nik, zga​dza​łam się zresz​tą z Joh​nem, że nie ma sen​su w kół​ko tyl​ko ga​dać o tej Zie​mi i o ni​czym in​nym. Gdy​by więc prze​ga​dał ze mną swój po​mysł, może na​wet bym na nie​go przy​sta​ła. Ale, niech mnie ser​ce Geli, on sam je​den po​sta​na​wia, że roz​bi​je Ro​dzi​nę, a po​tem przy​cho​dzi do mnie i ocze​ku​je, że ja to za​ak​cep​tu​ję, że to przyj​mę, że będę obok nie​go sta​ła, kie​dy spad​nie na nie​go wina i wstyd? Za coś, o czym na​wet nie chciał mi po​wie​dzieć? No to się, kur​na, prze​li​czył. Wró​ci​łam do Kol​cza​ków, sta​ra​jąc się, żeby nie za​uwa​żył mnie gru​po​wy war​tow​nik, bo był to gość imie​niem Rog, co cią​gle chciał mnie gdzieś za​cią​gnąć na śli​zga​nie. Wczoł​ga​łam się do sza​ła​su. Moja sio​stra, Jane, po​wie​dzia​ła: – Wszy​scy ga​da​li o to​bie, Tina. Mó​wi​li, że… – Ci​cho bądź, do​bra? I za​raz po​tem roz​legł się róg. Paap! Paap! Paap! Ko​bie​ta od Pod nie​bie​skich mia​ła atak ser​ca, więc ona i jej cór​ki nie przy​szły na Spe​cjał. Paru go​ści od Bro​okly​nów nie mo​gło spać. Wy​szli na po​lo​wa​nie i nie wró​ci​li, póki to wszyst​ko się nie skoń​czy​ło. Tro​chę ob​rost​ków wy​mknę​ło się na śli​zgan​ko, tak jak – wy​da​wa​ło mi się – my z Joh​nem. Ale cała resz​ta przy​szła z po​wro​tem na Okrą​głą Po​la​nę, jak​by zno​wu za​czę​ła się Rocz​ni​ca. Tyl​ko że to już nie była Okrą​gła Po​la​na, bo już nie było na niej Krę​gu. 1to było na​praw​dę strasz​ne. Cał​kiem jak wte​dy, kie​dy zo​ba​czysz w le​sie ko​goś zna​jo​me​go, wo​łasz do nie​go, ale kie​dy się od​wra​ca, wi​dzisz, że wy​pa​dły mu zęby i ję​zyk, że twarz jest jed​ną wiel​ką dziu​rą. A jesz​cze dziw​niej​sze, że nikt się do tej dziu​ry po Krę​gu nie chciał zbli​żać. Lu​dzie na wszyst​kich spo​tka​niach sta​ra​li się stać na sa​mym brze​gu po​la​ny, z dala od ka​mie​ni, ale te​raz ści​snę​li się jesz​cze da​lej, pod sa​my​mi lam​pow​ca​mi, żeby tyl​ko być jak naj​da​lej od tych dziur po ka​mie​niach. A przez to te dziu​ry wy​da​wa​ły się jesz​cze więk​sze i strasz​niej​sze i bar​dziej pu​ste. No i jesz​cze była ta tak zwa​na my​gła. Przez ostat​nie parę go​dzin chmu​ra opu​ści​ła się nad zie​mię, mię​dzy wierz​choł​ki drzew, tak że naj​wyż​sze lamp​ki zmie​ni​ły się w roz​ma​za​ne kule świa​tła. I pa​dał drob​ny deszcz, nie taki prze​ma​cza​ją​cy na wy​lot, jak na wzgó​rzach na skra​ju do​li​ny, ale drob​ny deszcz, jak to w do​li​nie, jak mo​kra rosa. I było go​rą​co i dusz​no.

Skó​ra wszyst​kim błysz​cza​ła od desz​czu i potu. Cał​kiem jak​by nie było nie​ba, nie było na​wet lasu, i ta jed​na smut​na, sa​mot​na sce​na, ta po​la​na z dziu​rą w środ​ku, była sama jed​na w ca​łym świe​cie, dusz​na, oto​czo​na pust​ką, ja​ski​nia bez po​wie​trza. Nie la​tał ani je​den nie​to​perz, ani jed​na prze​lot​ka, bo one nie la​ta​ją, kie​dy jest my​gła, cho​wa​ją się, żeby nie po​mo​czyć so​bie skrzy​deł, i cze​ka​ją, aż chmu​ra się pod​nie​sie. Twa​rze lu​dzi były sza​re i zmę​czo​ne. Z Rocz​ni​cy nie wy​cho​dzi​li za​do​wo​le​ni, ale my​śle​li, że zła​pią cho​ciaż tro​chę snu. A tu pro​szę! Wie​le ko​biet pła​ka​ło, nie​któ​rzy męż​czyź​ni też. Ma​lu​chy i nie​mow​la​ki wi​dzia​ły, że mamy pła​czą, i same za​czy​na​ły pła​kać. Inni do​ro​śli, żeby nie pła​kać, mie​li twa​rze jak ka​mień. Cze​ka​li, żeby na ko​goś na​krzy​czeć, ko​goś oskar​żyć. Naj​star​si nie sie​dzie​li po​środ​ku, jak pod​czas Rocz​ni​cy. Nie znie​śli​by tego. Po​moc​ni​ce urzą​dzi​ły dla nich ką​cik po jed​nej stro​nie po​la​ny, z ich wy​ście​ła​ny​mi pień​ka​mi do opie​ra​nia się. Sta​ry Gar​bus wy​glą​dał, jak​by w każ​dej chwi​li miał umrzeć. Ale Ca​ro​li​ne i Rada sta​li tam, da​le​ko da​le​ko od nas wszyst​kich, na sa​mym środ​ku tego pu​ste​go miej​sca. A Ca​ro​li​ne, ta siwa, zim​na ko​bie​ta, była peł​na peł​na fu​rii. Jej fu​ria była jak wrzą​cy sok w drze​wie, któ​re za​raz upad​nie, tyl​ko cze​ka, żeby ktoś je ostat​ni raz trą​cił, a sok wy​try​śnie, po​pa​rzy i po​pa​li sto​ją​cych naj​bli​żej. Jane, ta ob​le​śna mała Se​kret Tar​ka i Rada sta​li do​oko​ła niej i wy​glą​da​li na rów​nie wście​kłych, z wy​jąt​kiem Bell i Czer​wo​ni uch, któ​ra po pro​stu wy​glą​da​ła okrop​nie, jak​by mia​ła za​raz zwy​mio​to​wać. I wte​dy przy​szedł John, nie​szczę​sny John, sam je​den, od stro​ny Lon​dy​nu. Po po​la​nie prze​bie​gło jak​by wes​tchnie​nie, a lu​dzie od tam​tej stro​ny ro​ze​szli się po​śpiesz​nie, żeby go prze​pu​ścić, jak​by się bali go na​wet do​tknąć, jak​by się bali coś od nie​go zła​pać, je​śli tyl​ko sta​ną za bli​sko. Za​pa​dła groź​na ci​sza. Na​wet nie​mow​la​ki jak​by wie​dzia​ły, że trze​ba się za​mknąć. A on wszedł w sam śro​dek, idąc pro​sto pro​sto i sztyw​no sztyw​no, z pod​nie​sio​ną gło​wą, jak​by mó​wił, że jest go​to​wy znieść wszyst​ko, co ze​chcą mu zro​bić. Twarz jed​nak miał bla​dą i nie roz​glą​dał się ni​g​dzie, pa​trzył tyl​ko pro​sto przed sie​bie. (Pew​nie tak samo wy​glą​dał, kie​dy stał oko w oko z lam​par​tem). Za​trzy​mał się trzy czte​ry me​try przed Ca​ro​li​ne. Miał tyl​ko dwa​dzie​ścia łon. Pięt​na​ście lat po sta​re​mu. – John Czer​wo​niuch, ty to zro​bi​łeś? – za​py​ta​ła Ca​ro​li​ne. Na​stą​pi​ły trzy czte​ry se​kun​dy cał​ko​wi​tej ci​szy. – Tak, ja to zro​bi​łem – od​po​wie​dział ci​chym, nie​śmia​łym gło​sem. – Zro​bi​łem to, bo… – Nie chcę sły​szeć, dla​cze​go to zro​bi​łeś. – Zro​bi​łem to, bo… – Nie chcę sły​szeć, ro​zu​miesz? – Zro​bi​łem to, bo… No cóż, Ca​ro​li​ne po​de​szła do nie​go i wal​nę​ła go otwar​tą dło​nią w twarz tak moc​no, że omal się nie prze​wró​cił. Wi​dać było, że i ją za​bo​la​ła ręka. – Te ka​mie​nie uło​ży​li tu​taj twoi pra​pra​dziad​ko​wie – za​sy​cza​ła mu w twarz – uło​ży​li je, żeby ozna​czyć to szcze​gól​ne miej​sce, w któ​rym na​sza Ro​dzi​na przy​by​ła na ten świat i w któ​rym mamy cze​kać aż Zie​mia po​wró​ci. Sza​no​wa​li​śmy je, dba​li​śmy o nie i pil​no​wa​li​śmy go przez sześć po​ko​leń. Tych szcze​gól​nych ka​mie​ni, któ​re wy​bra​li Tom​my i An​ge​la, któ​rych do​tknę​li swo​imi rę​ka​mi i uło​ży​li do​kład​nie tam, gdzie przez cały ten czas le​ża​ły. A ty, w

wie​ku dwu​dzie​stu łon, ty bez​czel​ny mały peł​za​ku – (głos zro​bił się jej pa​skud​ny, zły i zdła​wio​ny, kie​dy to mó​wi​ła) – to​bie się zda​je, że je​steś mą​drzej​szy od wszyst​kich ży​wych i tych, co wcze​śniej żyli. – Ca​ro​li​ne, nie bądź dla nie​go taka ostra – za​mru​cza​ła z tyłu Bel​la. – Pa​mię​taj, że to jesz​cze dziec​ko. – Jesz​cze dziec​ko?! – za​wo​łał Da​vid Czer​wo​niuch i wy​szedł z tłu​mu na po​la​nę. Jej, jaki to był pa​skud​ny, zły by​dlak, z tymi krót​ki​mi, gru​by​mi rę​ka​mi i no​ga​mi i tym cią​gle roz​dy​go​ta​nem, zie​ją​cem nie​to​py​skiem. Prze​cież nie wszyst​kie nie​to​py​ski ta​kie są. Moja sio​stra Jane ma nie​to​pysk i trud​no zna​leźć ko​goś mil​sze​go i życz​liw​sze​go niż ona, Da​vid jed​nak był okrut​ny, zim​ny i wred​ny, a przez ten nie​to​pysk wy​da​wał się jesz​cze okrut​niej​szy, zim​niej​szy i wred​niej​szy. – Jesz​cze dziec​ko, mó​wisz, Bel​la – za​drwił swo​im za​plu​wa​ją​cym się gło​sem – ale to nie prze​szko​dzi​ło ci po​śli​zgać się z nim w sza​ła​sie, co? Nie prze​szko​dzi​ło ci po​śli​zgać się z nim do​kład​nie w to samo wsta​nie, kie​dy on ob​ra​ził tu Radę na oczach ca​łej Ro​dzi​ny. My​śle​li​śmy, że za​wo​ła​łaś go, żeby na nie​go na​krzy​czeć, ale nie, wzię​łaś go do sie​bie i po​śli​zga​łaś się z nim, a cała gru​pa na​oko​ło nie spa​ła. Wie​dzie​li​śmy, co się dzie​je. Sły​sze​li​śmy, jak sa​piesz. Co to za sta​ro​sta gru​py, co tak robi? – To praw​da, Bel​la? – za​py​ta​ła Ca​ro​li​ne, od​wra​ca​jąc się. Bel​la zwie​si​ła gło​wę. – Nie śli​zga​li​śmy się. ale się, ten… do​ty​ka​li​śmy. Na​krzy​cza​łam na nie​go, ale chcia​łam też, żeby wie​dział, że go ce​ni​my, a jego oba​wa jest… – Co za bzdu​ry – burk​nę​ła Ca​ro​li​ne. W ży​ciu nie sły​sze​li​śmy, żeby Gło​wa Ro​dzi​ny tak się od​zy​wa​ła do sta​ro​sty gru​py. – W ży​ciu ta​kich bzdur nie sły​sza​łam. Trze​ba się bę​dzie za​sta​no​wić nad sta​ro​stą dla Czer​wo​niu​chów, bo ty ewi​dent​nie się nie na​da​jesz na sta​ro​stę ni​cze​go. Ale tym się zaj​mie​my póź​niej. Na ra​zie… – Od​wró​ci​ła się z po​wro​tem do Joh​na. – Na ra​zie Spe​cjał sku​pia się na czymś in​nym. Co mamy zro​bić z tym sa​mo​lub​nym, głu​pim, bez​czel​nym peł​za​kiem, któ​ry zbez​cze​ścił pa​mięć na​szej mat​ki An​ge​li i ojca Tom​my ego oraz Trzech To​wa​rzy​szy? Co mamy zro​bić z głu​pim chłop​cem, któ​ry umyśl​nie znisz​czył coś dro​go​cen​ne​go dla nas wszyst​kich? – Po​wie​sić go na kol​cza​ku, jak się wie​sza skó​rę do su​sze​nia – po​wie​dział Da​vid. – Na​dziać na kol​ce, niech się spa​li. Tak jak Hi​tler Je​zu​sa. – Za​śmiał się wred​nie. – Mó​wią, że Je​zus był sta​ro​stą gru​py Ży​dów – po​wie​dział. – Na​wet pa​su​je, jak się za​sta​no​wić, nasz Mlecz​ny John też jest nie​wy​ży​ty, je​dy​ne, co po​tra​fi, to ro​bić mlecz​ko dla bab. Roz​le​gło się parę chi​cho​tów, ale Ca​ro​li​ne go upo​mnia​ła: – To nie jest pora na żar​ty. – Ja nie żar​tu​ję – po​wtó​rzył Da​vid. – Na​dziać go na kol​ce. I stał tak, sam, na środ​ku, ze sple​cio​ny​mi mu​sku​lar​ny​mi łap​ska​mi, na roz​sta​wio​nych gru​bych, krę​pych no​gach. Nie był sta​ro​stą gru​py. Wła​ści​wie nie miał pra​wa się od​zy​wać, nie bar​dziej niż John, je​śli nie li​czyć tego, że był do​ro​sły. Ale nie wró​cił na skraj po​la​ny, do resz​ty, a Ca​ro​li​ne mu nie ka​za​ła. Po pro​stu prze​sta​ła zwra​cać na nie​go uwa​gę. Jak​by nie stać jej było na jesz​cze jed​ną wal​kę. I przy​szło mi do gło​wy – no, jesz​cze do​brze tego wte​dy nie prze​my​śla​łam, ale tak mi jak​by mi​gnę​ło w gło​wie – że do​tąd to ko​bie​ty rzą​dzi​ły wszyst​kim na Ede​nie i de​cy​do​wa​ły,

jak ma wszyst​ko wy​glą​dać, ale te​raz nad​cho​dził czas, kie​dy to będą męż​czyź​ni. Nie​któ​rzy będą do​brzy, a inni źli, jak Da​vid. Ale ogól​nie to będą męż​czyź​ni, nie ko​bie​ty. Coś się zmie​ni​ło i już nic nie bę​dzie tak jak kie​dyś. – Mu​si​my się nad tym za​sta​no​wić – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. – Naj​pierw zde​cy​duj​my, kto ma pierw​szy mó​wić. – To może jego mat​ka? – za​mru​cza​ła Can​dy Ry​bo​rze​ka. – Tak – zgo​dzi​ła się Ca​ro​li​ne, roz​glą​da​jąc się po tłu​mie do​oko​ła, na sa​mym skra​ju tej dusz​nej ja​ski​ni zro​bio​nej z chmu​ry. – Jego mat​ka. Jadę Czer​wo​ni uch. Jadę, gdzie ty je​steś? W miej​scu, gdzie sta​ła więk​szość Czer​wo​niu​chów, coś za​sze​le​ści​ło. Wi​dać było, któ​ra oso​ba to Jadę, bo tyl​ko jej twarz była te​raz od​wró​co​na do przo​du. – Tu je​stem – po​wie​dzia​ła ła​mią​cym się gło​si​kiem. I to było dziw​ne. Jadę nie była po pro​stu ład​na, była prze​pięk​na. Wie​dzia​ła, jak sta​nąć, jak się usta​wić, jak się po​ru​szać, żeby wy​wo​ły​wać za​zdrość, po​żą​da​nie i mi​łość. Kie​dy przy​cho​dzi​li do niej męż​czyź​ni – a i ko​bie​ty – mo​gła ich od​pra​wić, po​prze​ko​ma​rzać się z nimi, albo dać im to, cze​go chcie​li, sa​mym ru​chem twa​rzy i cia​ła. Te​raz jed​nak była za​gu​bio​na, nie mia​ła po​ję​cia, co po​wie​dzieć ani jak się za​cho​wać. Nie​ład​nie to za​brzmi, ale sko​ja​rzy​ła mi się z owo​cem bia​łu​cha, któ​ry wy​glą​da pięk​nie i smacz​nie, póki się go nie od​wró​ci i nie zo​ba​czy, że z dru​giej stro​ny jest dziu​ra i w środ​ku jest cały wy​żar​ty przez mrów​ki. – No… eee… John nie jest taki zły… nie… – za​czę​ła. Cał​kiem jak​by mó​wi​ła o kimś, kogo w ogó​le za do​brze nie zna​ła. Spoj​rza​łam na Joh​na. Ob​ser​wo​wał ją. Minę miał nie​od​gad​nio​na, ale oczy twar​de i błysz​czą​ce. Nie od łez, ale od jak​by cze​goś od​wrot​ne​go niż łzy, tak mi przy​szło do gło​wy, cho​ciaż to chy​ba nie ma za wie​le sen​su. – …ale zro​bił złą rzecz – do​koń​czy​ła nie​mra​wo Jadę i tak się ja​koś skrzy​wi​ła, jak​by to w ogó​le jej nie do​ty​czy​ło. I wię​cej się nie ode​zwa​ła. – Ca​ro​li​ne, mogę ja mó​wić? – za​py​ta​ła Bel​la Czer​wo​ni uch. Ca​ro​li​ne od​wró​ci​ła się do niej. – Mów – po​wie​dzia​ła zim​no. – Nie mia​łam po​ję​cia, co on chce zro​bić, i nie roz​ma​wia​łam z nim o tym, ale to jest chło​pak, któ​ry bar​dzo się róż​ny​mi rze​cza​mi przej​mu​je, a szcze​gól​nie przy​szło​ścią Ro​dzi​ny. Wła​ści​wie też nie ro​zu​miem, dla​cze​go to zro​bił, ale na pew​no my​ślał, że to po​mo​że. – Po​mo​że? – za​py​ta​ła Ca​ro​li​ne. – Po​mo​że? Ro​zej​rza​ła się po lu​dziach, ro​biąc nie​do​wie​rza​ją​cą minę, pró​bu​jąc wy​wo​łać ja​kąś re​ak​cję. Część za​chi​cho​ta​ła, ale część za​wo​ła​ła: – Wstyd, Bel​la! Wstydź się! – I o to do​kład​nie Ca​ro​li​ne cho​dzi​ło. – Może ja je​stem już na to za sta​ra – po​wie​dzia​ła. – Może ja nie wi​dzę cze​goś oczy​wi​ste​go. Ale je​śli bie​rzesz coś dro​gie​go i cen​ne​go dla in​nych lu​dzi i spe​cjal​nie to nisz​czysz, to jak to ma niby po​móc? – Nie cze​ka​ła na od​po​wiedź. – Ktoś jesz​cze ma coś do po​wie​dze​nia? – Niech po​ukła​da Krąg z po​wro​tem! – za​wo​ła​ła gru​ba, tępa ko​bie​ta, Gela Pod​nie​bie​ska. – Tyl​ko że to już nie bę​dzie to samo co przed​tem! – od​po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. – Za​sta​nów się tyl​ko. Mo​że​my zro​bić jesz​cze je​den krąg. Od​mie​rzyć go liną i zro​bić coś, co wy​-

glą​da pra​wie tak samo. I śmiem twier​dzić, że tak pew​nie zro​bi​my. Ale to ni​g​dy już nie będą te ka​mie​nie, któ​re wy​bra​li An​ge​la i Tom​my, nie te, któ​re uło​ży​li tu wła​sny​mi rę​ka​mi. Gela Pod​nie​bie​ska za​czę​ła pła​kać, jak​by ktoś ją zbesz​tał. – I coś jesz​cze wam po​wiem – cią​gnę​ła Ca​ro​li​ne. – Je​śli w ogó​le od​bu​du​je​my ten Krąg, nie ma mowy, żeby ten prze​klę​ty chło​pak miał pra​wo się do nie​go zbli​żać. – Zrób​my, jak mó​wił Da​vid – po​wie​dział wiel​ki, po​nu​ry fa​cet z Gwiaz​do​kwia​tów, imie​niem Har​ry. – Po​wie​śmy go na kol​cach. Jak Hi​tler Je​zu​sa. To bę​dzie ofia​ra dla Mat​ki An​ge​li za zło, któ​re​go jej na​ro​bił. Ina​czej to bę​dzie wi​sieć na nas wszyst​kich, bez koń​ca bez koń​ca. – Tak, do​brze mówi! – za​wo​ła​ła by​stra, drob​na ko​bie​ta, zwa​na Lucy Ry​bo​rze​ka. – Jak on za to nie za​pła​ci, to za​pła​ci​my wszy​scy. My i na​sze dzie​ci, i dzie​ci na​szych dzie​ci. – To praw​da – po​wie​dzia​ła Ju​lie, sta​ro​sta Lon​dy​nów, wład​czym to​nem człon​ka Rady. ~ To praw​da praw​da. Przy​niósł wstyd nam wszyst​kim, nie tyl​ko so​bie. – An​ge​la pła​cze! – za​wy​ła ta okrop​na łza​wa Lucy Lu od Czer​wo​niu​chów. – An​ge​la pła​cze i woła po​mo​cy. Niech mnie fiut Har​ry’ego, po​my​śla​łam, to się na​praw​dę może stać. Na​praw​dę mogą na​dziać go na kol​ce jak Je​zu​sa. Ale Can​dy, sta​ro​sta Ry​bo​rze​ków, szep​nę​ła: – Pa​mię​taj​cie o Pra​wach, pa​mię​taj​cie o Pra​wach na drze​wach. Nie wol​no za​bi​jać. Ca​ro​li​ne ski​nę​ła gło​wą. – Kto jesz​cze chce mó​wić, z osób, któ​re go zna​ją? Nie ma bra​ci i sióstr, praw​da? Może ktoś z ku​zy​nów? Ger​ry wstał. Bied​ny dzie​ciak. Był bla​dy bla​dy jak nie wiem co, ale de​spe​rac​ko chciał po​móc swo​je​mu uko​cha​ne​mu Joh​no​wi. – Nie za​po​mi​naj​cie, że John jest od​waż​ny. Robi ta​kie rze​czy, na któ​re nikt się nie od​wa​ży. Przy​po​mnij​cie so​bie, jak zro​bił tego lam​par​ta! Łzy po​cie​kły mu z oczu. Jak mu​sia​ło mu się to po​do​bać, kie​dy był je​dy​nym świad​kiem tego, jak John zro​bił lam​par​ta. Jak mu​siał się cie​szyć za Joh​na, kie​dy chwa​li​ła go cała Ro​dzi​na. – Jest jed​nym z bar​dziej od​waż​nych w Ro​dzi​nie – do​dał Ger​ry. – Może i naj​od​waż​niej​szym ze wszyst​kich. Obej​rzał się na swo​je​go młod​sze​go bra​ta, ma​łe​go dziw​ne​go krzy​wo​sto​pa Jef​fa, któ​ry był od nie​go młod​szy, a jed​nak jak​by dużo star​szy. Chy​ba li​czył, że może Jeff wy​my​śli ja​kiś lep​szy ar​gu​ment niż on. I Jeff się ode​zwał, ale wy​po​wie​dział tyl​ko to cu​dacz​ne zda​nie, któ​re po​wta​rzał w naj​bar​dziej nie​sto​sow​nych mo​men​tach, kom​plet​nie bez sen​su. -Je​ste​śmy tu​taj – po​wie​dział. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę. Nie​któ​rzy się ro​ze​śmia​li, inni krzyk​nę​li, że jak nie bę​dzie ga​dał z sen​sem, to niech le​piej za​mknie mor​dę. – Jemu cho​dzi o to, że to nie jest sen – pró​bo​wał tłu​ma​czyć Ger​ry. – Że to nie jest ja​kieś Przed​sta​wie​nie. – No nie mów! – ktoś po​wie​dział z sar​ka​zmem. – W ży​ciu bym się nie do​my​ślił. Tyl​ko że to było jak sen, w tej pu​stej prze​strze​ni, od​dzie​lo​nej my​głą od lasu i nie​ba. Jak zły, strasz​ny sen. Albo to, albo wszyst​ko inne na świe​cie za​mie​ni​ło się w sen, i to jest je​dy​na praw​dzi​wa rzecz na świe​cie – Ro​dzi​na, na​sza bied​na, umę​czo​na, sa​mot​na Ro​-

dzi​na, peł​na lu​dzi głu​pich, albo złych, roz​cza​ro​wa​nych, zgorzk​nia​łych, peł​na dur​niów, co ni​g​dy sami so​bie ni​cze​go nie prze​my​śle​li. – Cze​mu nie da​cie jemu cze​goś po​wie​dzieć?! – za​wo​ła​łam. Da​vid od​wró​cił się do mnie. Cały czas stał przed tłu​mem, jak​by był dru​gim środ​kiem po​la​ny, od​dziel​nym od Ca​ro​li​ne i Rady. Okrop​ny okrop​ny fa​cet, czę​sto przy​ła​py​wa​łam go na tym, jak pa​trzy na mnie ukrad​kiem, tę​sk​nie, do​brze wie​dząc, że ni​g​dy go do sie​bie nie do​pusz​czę. Ale te​raz po​czuł się sil​ny. – Oho​ho! Tak się za​sta​na​wia​łem, kie​dy się ode​zwie jego dzie​wusz​ka od śli​zgan​ka! – Bel​la ma ra​cję – po​wie​dzia​łam. – On nie zro​bił tego bez po​wo​du i po​win​ni​ście wy​słu​chać, co ma do po​wie​dze​nia. Ca​ro​li​ne zmarsz​czy​ła czo​ło. – Cze​mu mamy mu po​zwo​lić ga​dać o jego dur​nych po​my​słach, tyl​ko dla​te​go, że zro​bił coś złe​go? Ale już się pod​da​wa​ła – parę osób z tłu​mu za​wo​ła​ło to samo. – Pew​nie, niech się wy​po​wie. – To spra​wie​dli​we. Ca​ro​li​ne kiw​nę​ła gło​wą. – No do​brze, John. Masz dwie mi​nu​ty. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na Se​kret Tar​kę, któ​ra kiw​nę​ła gło​wą, odło​ży​ła korę, po któ​rej skro​ba​ła, i przy​ło​ży​ła pa​lec do prze​gu​bu, żeby od​li​czyć sto dwa​dzie​ścia ude​rzeń. – Mó​wi​cie, że ob​ra​zi​łem Mat​kę An​ge​lę – po​wie​dział John. – Ale ja tak nie uwa​żam. Ona chcia​ła, że​by​śmy mie​li jak naj​le​piej, to praw​da. Tyl​ko że wszy​scy wie​my, że cza​sa​mi czu​ła się tu uwię​zio​na, stłam​szo​na i chcia​ła się stąd wy​rwać. Pa​mię​ta​cie hi​sto​rię o An​ge​li i Pier​ście​niu? Pa​mię​ta​cie, jak pła​ka​ła przez całe dzie​więć wstań i dzie​więć spań? Pa​mię​ta​cie, jak po​wie​dzia​ła, że nie​na​wi​dzi Ede​nu i nie​na​wi​dzi na​wet swo​ich wła​snych… – Przy​wo​łu​jesz An​ge​lę na swo​ją obro​nę? – prze​rwa​ła mu wście​kła Ca​ro​li​ne. – Jak śmiesz?! Sko​ro An​ge​la pła​ka​ła przez dzie​więć wstań, kie​dy zgu​bi​ła pier​ścień, po​myśl, jak musi pła​kać te​raz! – An​ge​la pła​cze – za​czę​ła za​wo​dzić Lucy Lu tym swo​im fał​szy​wym sen​nym gło​sem. – Pła​cze jak ni​g​dy do​tąd nie pła​ka​ła. – Po​wie​dzie​li​ście, że da​cie mu dwie mi​nu​ty! – wrza​snę​łam. – O co in​ne​go mi cho​dzi – cią​gnął John. – An​ge​la po​wie​dzia​ła nam, że mamy cze​kać wo​kół ka​mie​ni, bo nie wie​dzia​ła, ile cza​su trze​ba bę​dzie cze​kać na po​wrót Zie​mi. Ale na pew​no nie chcia​ła​by, żeby cała Ro​dzi​na tło​czy​ła się na za​wsze w tym jed​nym miej​scu, zu​ży​wa​ła całe je​dze​nie, mę​czy​ła się i nu​dzi​ła, za​czy​na​ła się nie​na​wi​dzić na​wza​jem. Na pew​no chcia​ła​by, że​by​śmy od​kry​wa​li nowe miej​sca, nowe prze​strze​nie, roz​sze​rza​li się, ba​da​li świat, ra​dzi​li so​bie jak naj​le​piej. I dla​te​go… – Dwie mi​nu​ty mi​nę​ły! – wark​nę​ła ostro Ca​ro​li​ne, choć wi​dzia​łam, że Se​kret Tar​ka jesz​cze li​czy. – Po​wie​dzia​łeś, co mia​łeś do po​wie​dze​nia. Rada usły​sza​ła już wy​star​cza​ją​co dużo. Rada za​sta​no​wi się nad de​cy​zją. Oprócz cie​bie, Bel​la. Ty mo​żesz wra​cać do swo​jej gru​py. I tak Bel​la mu​sia​ła w upo​ko​rze​niu przejść przez całą po​la​nę do miej​sca, gdzie sta​li Czer​wo​niu​cho​wie, i usiąść mię​dzy nimi jak zwy​kła oso​ba, pod​czas gdy Rada ra​dzi​ła bez

niej, na​ra​dza​jąc się szep​tem. Cał​kiem jak​by​śmy oglą​da​li ja​kieś Przed​sta​wie​nie, stło​cze​ni pod drze​wa​mi. Po​środ​ku była Rada; tro​chę z boku od środ​ka stał John, sam, z twa​rzą bla​dą, bez wy​ra​zu, uni​ka​jąc wzro​ku in​nych lu​dzi, a po dru​giej stro​nie i tro​chę da​lej od środ​ka stał Da​vid, ra​mio​na na​dal skrzy​żo​wa​ne, nogi roz​sta​wio​ne, wo​dził po tłu​mie groź​nym groź​nym wzro​kiem, jak​by spraw​dzał każ​de​go po ko​lei, kto jest z nim, a kto nie jest. Ale gro​mad​ka za​raz się ro​ze​szła. Ca​ro​li​ne ode​szła na krok od resz​ty Rady. – Zde​cy​do​wa​li​śmy – po​wie​dzia​ła. – Wszy​scy zgod​nie. John Czer​wo​niuch nie może zo​stać w Ro​dzi​nie. Musi opu​ścić Ro​dzi​nę w cią​gu dwóch go​dzin. Po​tem nie bę​dzie już na​le​żał do Ro​dzi​ny. Nie będą go do​ty​czyć Pra​wa, a je​śli ktoś go tu zo​ba​czy, może z nim po​stą​pić jak ze szkod​ni​kiem. Jak z li​sem drzew​nym albo peł​za​kiem. Po​tem ro​zej​rza​ła się po tłu​mie, wy​pa​tru​jąc lu​dzi, któ​rych coś łą​czy​ło z Joh​nem – Ger​ry’ego, Jef​fa, Bel​lę, Jadę, mnie. – I słu​chaj​cie uważ​nie. Gru​pa Czer​wo​niu​chów może dać mu co ze​chce, żeby so​bie wziął, ale kie​dy już pój​dzie, ni​ko​mu nie wol​no mu nic da​wać – ani je​dze​nia, ani czar​nosz​kła, ani skór, nic – i ni​ko​mu nie wol​no z nim roz​ma​wiać, szu​kać go, ani prze​by​wać z nim. Ina​czej też zo​sta​nie wy​pę​dzo​ny z Ro​dzi​ny. Kiw​nę​ła sta​now​czo gło​wą i zer​k​nę​ła w bok na Joh​na. – Taka jest na​sza de​cy​zja w spra​wie Joh​na Czer​wo​niu​cha. I to jest ko​niec Spe​cja​łu.

17.

Sue Czer​wo​niuch

Wró​ci​li​śmy przez my​głę na po​la​nę Czer​wo​niu​chów. Pora była pa​skud​na, ta​kie ani wsta​nie, ani spa​nie, ani jawa, ani sen, i wy​da​wa​ło się, że ni​g​dy nie doj​dzie​my na miej​sce, tyl​ko tak bę​dzie​my co​raz bar​dziej i bar​dziej się w sie​bie za​pa​dać, aż my​gła wy​żre z nas wszyst​kie wspo​mnie​nia o ra​do​ści i szczę​ściu, i w ogó​le wszyst​kim, poza tą my​gło​wą ni​co​ścią. By​li​śmy wy​czer​pa​ni i przy​bi​ci. Po twa​rzach pły​nął nam pot i deszcz, ale nie mie​li​śmy siły ich so​bie wy​cie​rać. Z ca​łej gru​py Czer​wo​niu​chów tyl​ko Da​vid wy​da​wał się nie​po​ru​szo​ny tym nie​szczę​ściem, tak jak wcze​śniej nie ru​sza​ły go ra​dość i szczę​ście. Wle​kli​śmy się z opusz​czo​ny​mi gło​wa​mi, a on szedł obok z za​do​wo​lo​ną miną, pra​wie z uśmie​chem. Ale na​wet on był na tyle mą​dry, żeby nic nie ga​dać. Resz​ta też się pra​wie nie od​zy​wa​ła, choć wie​lu po ci​chu pła​ka​ło. Ja też. Na​wet do naj​mniej​szych ma​lu​chów ja​koś do​tar​ło, że nasz bez​piecz​ny, zna​jo​my świat wła​śnie roz​dar​to na pół. Nie​któ​re pła​ka​ły, a nie​któ​re na​wet pła​kać nie mo​gły. Nie mie​li​śmy sta​ro​sty, któ​ry by nad tym za​pa​no​wał. Nor​mal​nie każ​dym pro​ble​mem, któ​ry sta​nął przed gru​pą, zaj​mo​wa​ła się Bel​la i po​ma​ga​ła nam zro​zu​mieć, co trze​ba zro​bić – „Trze​ba się sku​pić na tym i na tym; naj​pierw trze​ba zro​bić to; trze​ba so​bie od​po​wie​dzieć na ta​kie py​ta​nie…” – te​raz jed​nak szła tyl​ko w mil​cze​niu wśród resz​ty, uni​ka​jąc na​sze​go wzro​ku. Sta​ry Ro​ger za​ła​my​wał ręce. Lis i resz​ta mło​dych męż​czyzn i ko​biet szli osob​no w od​dziel​nej grup​ce. Sam John był jak oszo​ło​mio​ny. Jadę, moja sio​stra, wlo​kła się obok nie​go i tro​chę z tyłu, ale jak zwy​kle nie mia​ła po​ję​cia, co mu po​wie​dzieć, czy w ogó​le co po​win​na zro​bić jako jego mat​ka. Mój Ger​ry szedł po dru​giej stro​nie, pła​cząc i za​sy​pu​jąc go py​ta​nia​mi. – I co te​raz zro​bisz, John? Gdzie pój​dziesz? Ja nie chcę, że​byś szedł. Masz już ja​kiś plan? A mój dru​gi, Jeff, naj​by​strzej​szy i naj​ła​god​niej​szy z nas wszyst​kich, szedł koło mnie i się nie od​zy​wał, tyl​ko wszyst​ko ob​ser​wo​wał. Po​bie​gli​śmy do sza​ła​sów i za​czę​li​śmy ma​cać po skó​rza​nych wor​kach i wy​drą​żo​nych kło​dach, za rze​cza​mi, któ​re mo​gli​śmy dać Joh​no​wi. Czar​nosz​kło, gro​ty do dzid, sznu​ry, skó​ry, sieć, tro​chę su​szo​ne​go mię​sa. Nie było komu tego pil​no​wać, więc ja wzię​łam się za or​ga​ni​zo​wa​nie wszyst​kie​go, przez cały czas uwa​ża​jąc jesz​cze na Ger​ry’ego, żeby dał Joh​-

no​wi spo​kój i nie mę​czył go py​ta​nia​mi, żeby dał mu tro​chę po​my​śleć. – Ger​ry, daj mu spo​kój. On wie, że ty go lu​bisz, ale nie bę​dzie w sta​nie za​trosz​czyć się o sie​bie i jesz​cze o cie​bie na do​kład​kę… Ro​ger, no niech cię Gela, chy​ba mo​żesz mu od​dać parę po​rząd​nych gro​tów, co…? Tom, spraw​dzisz, czy tam nie ma jesz​cze ja​kichś sznu​rów, któ​re mógł​by wziąć? Jan​ny, skar​bie, wiem, że ci smut​no, ale weź, za​wiń to mię​so w ja​kiś czy​sty ka​wa​łek skó​ry… Tym​cza​sem moja pięk​na sio​stra Jadę sta​ła bez​rad​nie i pa​trzy​ła, jak przy​no​si​my jej sy​no​wi róż​ne rze​czy do spa​ko​wa​nia – zu​peł​nie jak​by cze​ka​ła na wska​zów​ki, jak po​win​na się za​cho​wy​wać mat​ka. Po​że​gna​li​śmy się z nim. Ger​ry go ob​jął. Jeff go ob​jął. Sta​ry Ro​ger go ob​jął. Ja też go przy​tu​li​łam i po​wie​dzia​łam, że ma uwa​żać na sie​bie, być cier​pli​wy i nie ro​bić już ni​cze​go, co by roz​zło​ści​ło Ro​dzi​nę. A my tym​cza​sem, po​wie​dzia​łam, bę​dzie​my pra​co​wać nad Radą, żeby zmie​ni​ła zda​nie i po​zwo​li​ła mu wró​cić. W koń​cu to Rada nam cią​gle po​wta​rza​ła, że Ro​dzi​na ma trzy​mać się ra​zem. – To nie bę​dzie trwa​ło wiecz​nie, wiesz, John – po​wie​dzia​łam. – Bar​dzo bar​dzo wszyst​kich roz​gnie​wa​łeś, ale jak się tro​chę uspo​ko​ją, to ina​czej na to wszyst​ko spoj​rzą i spró​bu​je​my zna​leźć ja​kieś wyj​ście. Nie od​po​wie​dział. W ogó​le się nie ode​zwał. Za​rzu​cił to​bo​łek na ra​mię, pod​niósł korę ognio​wą z wę​giel​ka​mi w środ​ku, od​wró​cił się, kiw​nął nam gło​wą i ru​szył wą​ską ścież​ką mię​dzy po​la​na​mi Nie​to​pe​rzy i Ry​bo​rze​ków, pro​sto do lasu. (Nie chciał prze​cho​dzić przez te​ren żad​nej in​nej gru​py). – Uwa​żaj na sie​bie, John! – za​wo​ła​łam za nim. – I nie za​ła​muj się. Coś wy​my​śli​my. Za​trzy​mał się, od​wró​cił jesz​cze raz, pod​niósł rękę i tak od nie​chce​nia po​ma​chał, po czym po​szedł da​lej. Na​gle Bel​la za​czę​ła krzy​czeć. Przez cały czas, kie​dy szy​ko​wa​li​śmy dla nie​go rze​czy, sie​dzia​ła scho​wa​na w swo​im sza​ła​sie i nikt nie za​uwa​żył, kie​dy wy​szła. – John! – za​wo​ła​ła. – John! Za​cze​kaj na mnie! Po​bie​gła za nim, pła​cząc, chwy​ci​ła go za rękę i za​czę​ła bła​gać, że chce pójść z nim. – Nie zo​sta​wiaj mnie, ko​cha​nie! Nie zo​sta​wiaj mnie tak! Nikt w ży​ciu jej w ta​kim sta​nie nie wi​dział – jej aku​rat. Bo nie tyl​ko u Czer​wo​niu​chów, ale i w ca​łej Ro​dzi​nie, po​le​ga​ło się na tym, że ona za​wsze jest spo​koj​na, roz​sąd​na i opa​no​wa​na, kie​dy inni się wście​ka​li. – John, ko​cha​nie, ja nie chcę cię stra​cić – la​men​to​wa​ła, ze łza​mi pły​ną​cy​mi po twa​rzy. – Chcę się tobą da​lej opie​ko​wać, moje dziec​ko. To wszyst​ko moja wina. John nic nie po​wie​dział. Był bla​dy i choć po​zwa​lał na jej lep​kie ca​łu​sy, twa​rzą od​wró​cił się od niej ku ścież​ce, jak​by po pro​stu cze​kał, aż to za​mie​sza​nie się skoń​czy i bę​dzie mógł iść da​lej. – John, mój skar​bie – spró​bo​wa​ła jesz​cze raz Bel​la i za​czę​ła go ob​ma​cy​wać, prze​su​wać dło​nią po jego pier​si i brzu​chu, jak​by była jego ko​chan​ką i za​raz mie​li się po​śli​zgać. – John, moje słod​kie słod​kie ko​cha​nie. Ko​cham cię. Ko​cham cię bar​dziej niż gdy​byś był moim wła​snym dziec​kiem. Bar​dziej niż gdy​byś był moim męż​czy​zną. Daj mi pójść i za​opie​ko​wać się tobą, skar​bie. Pójść i cię ogrzać.

Nikt z nas tak na​praw​dę nie wie​dział, co zro​bić ani co my​śleć. Ni​g​dy w ży​ciu tak nie ga​da​ła. Za​wsze była roz​sąd​na roz​sąd​na. Za​wsze była spo​koj​na i opa​no​wa​na. – Po​zwól, niech pój​dę i się tobą za​opie​ku​ję – bła​ga​ła. – Pro​szę, John. Pro​szę, mój skar​bie. Pro​szę! Znów go po​ca​ło​wa​ła, a po​tem prze​su​nę​ła mu ręką po przo​dzie pa​so​skó​ry, jak​by chcia​ła, żeby mu sta​nął. Wzdry​gnął się i ode​pchnął jej rękę. – Nie, Bel​la – po​wie​dzia​łam – to nic nie daje. To nie po​ma​ga. Po​myśl tyl​ko, w ja​kiej sy​tu​acji jest John. – Ja my​ślę o Joh​nie. Nikt nie my​śli o nim wię​cej niż ja. I on to wie. Ko​cham go bar​dziej niż jego wła​sna mama. Czy Jadę w ogó​le co​kol​wiek kie​dyś zro​bi​ła dla tego swo​je​go dzie​cia​ka, ta zim​na ko​bie​ta-lam​part ze swo​ją pu​stą, słod​ką pie​śnią? – Daj mi spo​kój, Bel​la, do​brze? – mruk​nął John. – To mi nie po​ma​ga. Daj mi spo​kój i tyle. Po​wtó​rzył to dwa czy trzy razy, a ja po​par​łam go naj​le​piej, jak umia​łam. – Bel​la, on musi iść – po​wie​dzia​łam. – Puść go. On wie, że go ko​chasz. Na​praw​dę wie. – Bel​la, zro​zum, chło​pak musi so​bie sam po​ra​dzić – po​wie​dział Sta​ry Ro​ger, któ​ry przy​szedł mi z po​mo​cą. – Puść go, Bel​la! – za​wo​ła​ła Jadę, sta​jąc za Ro​ge​rem. – Bel​la, ja nie chcę – po​wie​dział John, opusz​cza​jąc na nią wzrok, a po​tem znów od​wra​ca​jąc go w stro​nę ścież​ki po​mię​dzy lam​pow​ca​mi. – Nie? I na​gle jak​by do niej do​tar​ło. Pu​ści​ła go. Cof​nę​ła się. Przez chwi​lę wy​glą​da​ła, jak​by zo​ba​czy​ła Lu​dzi-Cie​ni. Po​tem wrza​snę​ła po​twor​nie – na pew​no sły​chać to było w ca​łej Ro​dzi​nie aż po Góry Nie​bie​skie – i rzu​ci​ła się na zie​mię, całą mo​krą od tego my​gło​we​go desz​czu, jak​by była we łzach i wiła się w bło​cie, aż cała się nim wy​ma​za​ła. Nikt z Czer​wo​ni uch ów nie wie​dział, co z nią zro​bić. Ale wie​dzie​li​śmy, że na ra​zie trze​ba się sku​pić na Joh​nie, bo to on miał so​bie pójść. Więc jak​by od​su​nę​li​śmy się wszy​scy od na​szej by​łej sta​ro​sty i za​ję​li​śmy po​że​gna​niem z Joh​nem. – Idź, John. Coś za​ra​dzi​my. Idź w swo​ją dro​gę i pa​mię​taj, że bę​dzie​my pra​co​wać, że​byś mógł wró​cić tu​taj jak naj​szyb​ciej. John kiw​nął gło​wą, przy​tu​lił do pier​si korę z wę​giel​ka​mi i od​szedł, nie ode​zwaw​szy się wię​cej do ni​ko​go. Za to Jadę – wy​da​wa​ło​by się, że to ona aku​rat po​win​na sku​pić się na Joh​nie – po​de​szła do Bel​li, kuc​nę​ła koło niej i ją przy​tu​li​ła. Wresz​cie zna​la​zła so​bie coś uży​tecz​ne​go do zro​bie​nia. Kie​dy stra​ci​li​śmy Joh​na z oczu, wszy​scy poza Jadę i Bel​la wró​ci​li​śmy do ognia po​mię​dzy na​szy​mi sza​ła​sa​mi, gdzie na kło​dzie sie​dział Da​vid i pa​ska​mi wy​su​szo​nych koź​lich fla​ków mo​co​wał do drzew​ca grot z zęba lam​par​ta, po​ka​zu​jąc wszem wo​bec, jaki to jest za​ję​ty. Za​uwa​ży​łam, że Met, ten wiel​ki tę pak, pod​szedł i usiadł obok nie​go. A po​mię​dzy nimi, ze wzro​kiem unie​sio​nym do sza​ro​czar​ne​go, my​gło​we​go nie​ba, sie​dzia​ła Lucy Lu. – Chy​ba po​trzeb​ny nam bę​dzie nowy sta​ro​sta-po​wie​dzia​łam. – Nowy sta​ro​sta, żeby po​ra​dził so​bie z ca​łym tym ba​ła​ga​nem. Da​vid prych​nął.

– I to le​piej taki, co się nie śli​zga z wła​sny​mi ob​rost​ka​mi. – Ja chcę pójść za nim, mamo – za​szlo​chał Ger​ry. – To nie jest tyl​ko mój ku​zyn. To mój naj​lep​szy przy​ja​ciel. Chy​ba nie my​ślą, że po​zo​sta​nie na za​wsze taki sa​mot​ny. – To mu nic nie po​mo​że, jak pój​dziesz – po​wie​dzia​łam. – To tyl​ko po​twier​dzi, że on ma zły wpływ na ob​rost​ki. Zo​staw go, a my może znaj​dzie​my ja​kiś spo​sób, żeby prze​ko​nać Ro​dzi​nę, żeby przy​ję​ła go z po​wro​tem, jak wszyst​ko się tro​chę uspo​koi. Da​vid pod​niósł gło​wę. – Co? Z po​wro​tem? Zwa​rio​wa​łaś? Na​praw​dę my​ślisz, że po​zwo​li​my mu nisz​czyć nasz Krąg, ob​ra​żać całą Ro​dzi​nę, przy​no​sić wstyd wła​snej gru​pie, a po​tem tro​chę go zbesz​ta​my i przyj​mie​my z po​wro​tem? – Sama Mat​ka An​ge​la mi mówi, że trze​ba go było wy​pę​dzić! – za​wy​ła na​gle Lucy Lu tym swo​im pu​stym gło​sem, jak​by ga​da​ła w ja​ski​ni gdzieś da​le​ko. – Trze​ba go było wy​pę​dzić i te​raz, jak go już nie ma, ona po​mo​że nam od​bu​do​wać Krąg z po​wro​tem i wszyst​ko bę​dzie jak daw​niej. O, ko​cha​na ko​cha​na An​ge​la, na​sza do​bra do​bra mat​ka. Mówi mi, że je​śli Rada ze​chce, to ona po​pro​wa​dzi moją rękę i znaj​dzie​my wszyst​kie ka​mie​nie, któ​re zły John wrzu​cił do stru​mie​nia, i po​ukła​da​my je wszyst​kie do​kład​nie tam, gdzie były.

18.

John Czer​wo​niuch

Sze​dłem i sze​dłem i sze​dłem, mi​ną​łem Gulę Lawy z jej śmiesz​ny​mi, bo​ją​cy​mi się skocz​ka​mi, fa​lu​ją​cy​mi na mój wi​dok czuł​ka​mi na py​skach i za​ła​mu​ją​cy​mi rącz​ki, mi​ną​łem mały sta​wek, gdzie Tina pierw​szy raz dała mi tę ró​żo​wą ostry​gę. Pa​ku​nek, któ​ry dała mi gru​pa Czer​wo​niu​chów, był cięż​ki cięż​ki, ognio​ko​ra była go​rą​ca, a w tym lep​kim my​gło​wym po​wie​trzu źle się szło – ale i tak ła​twiej było iść niż się za​trzy​mać, obo​jęt​ne jak bar​dzo by​łem zmę​czo​ny, bo póki sze​dłem, był w tym ja​kiś rytm, a jak​bym się za​trzy​mał, nie miał​bym już nic do ro​bo​ty, tyl​ko my​śleć o tym, co zro​bi​łem i co będę mu​siał zro​bić te​raz. Sze​dłem bez od​po​czyn​ku przez całe wsta​nie i całe spa​nie, prze​sze​dłem całą dro​gę aż na górę do Gar​dła Zim​nej Ścież​ki, Gar​dła, gdzie były ja​ski​nie i cie​pły staw. Wla​złem po zbo​czu, wczoł​ga​łem się do jed​nej z tych ja​skiń, roz​ło​ży​łem skó​ry do spa​nia pod ma​ły​mi ska​ło​lamp​ka​mi, po​ło​ży​łem się i od razu za​sną​łem. Zmę​czy​łem się tym dłu​gim dłu​gim mar​szem tak bar​dzo, że na​wet moje nie​po​ko​je nie były w sta​nie prze​szko​dzić mi we śnie. Dla​te​go spa​łem dużo dłu​żej niż zwy​kle – sko​ro do​pie​ro po​tem trze​ba było my​śleć o tym, co bę​dzie da​lej. A obu​dzić się z tego snu było cięż​ko cięż​ko. Cał​kiem jak​by mieć przy​ci​śnię​ty do pier​si zim​ny ka​mień. By​łem kom​plet​nie sam. Wszy​scy lu​dzie na świe​cie byli ode mnie o po​nad jed​no wsta​nie mar​szu i już ni​g​dy nie wol​no im bę​dzie się do mnie od​zy​wać. By​łem od​cię​ty od Ro​dzi​ny tak samo jak Ro​dzi​na od Zie​mi. A co, je​śli przy​le​cą z Zie​mi? – po​my​śla​łem. Co je​śli w koń​cu przy​le​ci z nie​ba Lon Do​wnik, a mnie tam nie bę​dzie? Strasz​nie strasz​nie było my​śleć, że zo​sta​ło się sa​me​mu w świe​cie, gdzie ni​ko​go nie ma. Za​wsze by​łem ta​kim czło​wie​kiem, co sta​ra się na ni​kim nie po​le​gać. Za​wsze sta​ra​łem się być od​ręb​ny. Wca​le nie trze​ba przez cały czas z kimś ga​dać, my​śla​łem so​bie. Nie po​trze​ba wy​cią​gać wszyst​kich swo​ich pro​ble​mów, żeby inni lu​dzie je roz​wią​za​li, ani mó​wić im o każ​dej my​śli, co wpad​nie do gło​wy. Te​raz jed​nak wi​dzia​łem, wy​raź​nie wy​raź​nie, że każ​dy po​trze​bu​je in​nych lu​dzi. Lu​dzie po​trze​bu​ją in​nych lu​dzi jak po​wie​trza. A ja na ra​zie czu​łem się tak sa​mot​ny, że le​d​wo mo​głem od​dy​chać. I wra​ca​ły do mnie te strasz​ne strasz​ne rze​czy, któ​re się sta​ły, wy​peł​nia​ły mi gło​wę, tak że mia​łem wra​że​nie, że cią​gle się dzie​ją. W kół​ko sta​wa​łem sam przed całą Ro​dzi​ną. W

kół​ko mó​wi​łem Ti​nie, co zro​bi​łem, i wi​dzia​łem zim​ną złość w je) twa​rzy. W kół​ko od​cho​dzi​łem od Czer​wo​niu​chów i sły​sza​łem, jak Bel​la la​men​tu​je, a resz​ta sta​ra się uda​wać, że nic się nie sta​ło. W kół​ko sły​sza​łem jej ostat​ni, prze​raź​li​wy wrzask. Cał​kiem jak​bym jesz​cze nie był praw​dzi​wym do​ro​słym. By​łem tyl​ko ob​rost​kiem i mia​łem dwa​dzie​ścia łon. I spo​koj​nie mógł​bym się roz​pła​kać jak dziec​ko. Ale po​tem po​my​śla​łem: Nie, to jest je​den z tych lam​par​cich mo​men​tów, jak mało któ​ry. Za​czą​łem mó​wić do sie​bie na głos. To mnie uspo​ka​ja​ło i po​zwa​la​ło się sku​pić. – Weź się do cho​le​ry w garść, John – po​wie​dzia​łem. – Jaka jest szan​sa, że Zie​mia przy​le​ci aku​rat te​raz, sko​ro nie przy​le​cie​li od stu sześć​dzie​się​ciu trzech lat? Zresz​tą, na​wet jak przy​le​cą, to prze​cież zo​ba​czę stąd Lon Do​wnik, praw​da, prze​cież cały był w świa​tłach? Tak, a zresz​tą i tak by beze mnie nie po​le​cie​li. Sue by im nie po​zwo​li​ła. Ger​ry by nie po​zwo​lił, ani Jeff, ani Bel​la, ani Sta​ry Ro​ger, Jan​ny, Tina… To mi bar​dzo po​mo​gło, jak po​wtó​rzy​łem imio​na lu​dzi, któ​rzy nie zgo​dzi​li​by się, żeby le​cieć na Zie​mię beze mnie. – Albo Jadę – do​da​łem po na​my​śle. Po​tem się​gną​łem do tej ma​łej kie​szon​ki na​szy​tej na dol​nej kra​wę​dzi skó​ry i wy​cią​gną​łem me​ta​lo​wy pier​ścień, ob​ró​ci​łem go w dło​ni, na​su​ną​łem na pa​lec, zdją​łem i po​de​tkną​łem pod bia​łu​cha, żeby prze​czy​tać ma​leń​kie sło​wa: An​ge​li od ko​cha​ją​cych mamy i taty. Po​my​śla​łem o An​ge​li Young sie​dzą​cej sa​mot​nie na brze​gu Głę​bo​kie​go Sta​wu, jak zgnio​tła ten kwia​tek i rzu​ci​ła do wody: do​bra, sil​na, sa​mot​na An​ge​la, mat​ka nas wszyst​kich, któ​ra ni​g​dy nie za​mie​rza​ła le​cieć na Eden. Przy​ci​sną​łem pier​ścień do ust i oczy za​szły mi łza​mi. Szyb​ko je wy​tar​łem. – Na fiu​ta Toma, weź się w garść – po​wie​dzia​łem. – Jak nie bę​dzie na​praw​dę in​ne​go wyj​ścia, to tym pier​ście​niem mógł​bym na​wet wku​pić się z po​wro​tem do Ro​dzi​ny. Mógł​bym im po​wie​dzieć, że wła​śnie go zna​la​złem i że to pre​zent dla nich wszyst​kich, żeby im wy​na​gro​dzić znisz​cze​nie Krę​gu. Wszy​scy po​my​śle​li​by o mnie do​brze. Ści​sną​łem pier​ścień w ręce. – Ale aż taki zde​spe​ro​wa​ny nie je​stem, praw​da? Dużo mi jesz​cze bra​ku​je. Prze​cież nie bę​dzie tak za​wsze. Nie będę wiecz​nie sam. Tym czy in​nym spo​so​bem, będę mieć wo​kół sie​bie lu​dzi i do​pro​wa​dzę do tej cho​ler​nej zmia​ny, tak jak pla​no​wa​łem. Kiw​ną​łem sta​now​czo gło​wą i scho​wa​łem pier​ścień z po​wro​tem do kie​szon​ki. – No do​bra, to jaki jest plan? – za​py​ta​łem sam sie​bie. Za​uwa​ży​łem, że brzmię jak Ca​ro​li​ne Bro​oklyn pro​wa​dzą​ca Radę, i uśmiech​ną​łem się na tę myśl. – Co jest na​stęp​ne? – za​py​ta​łem. – Co mamy te​raz w Rząd​ku? Wsta​łem i prze​cią​gną​łem się. Nie​bo da​lej było sza​ro​czar​ne, bez gwiazd. Po le​wej stro​nie mia​łem wą​ski wy​lot Gar​dła Zim​nej Ścież​ki, za któ​rą znów wzno​si​ły się góry. Przede mną roz​cią​gał się cały las Okrą​głej Do​li​ny, w po​ło​wie za​sło​nię​ty my​głą, ale na​dal świe​cił świe​cił, aż po Góry Nie​bie​skie, i na​dal, jak za​wsze, ro​bił hmmmmmmmmmmmmm. – Naj​pierw so​bie po​pły​wam w tym ma​łym staw​ku – po​sta​no​wi​łem – po​tem pój​dę po​ukry​wać gdzieś rze​czy, a po​tem pój​dę na po​lo​wa​nie i zbie​ra​nie, ze​rwę tro​chę owo​ców, tro​chę gwiaz​do​kwia​tów, może ja​kieś świe​że mię​so się tra​fi. Na po​czą​tek sku​pię się na tym, póź​niej zjem i po​my​ślę o na​stęp​nym kro​ku. Jak przejść przez Ciem​no. Jak zro​bić wy​star​-

cza​ją​co cie​płe skó​ry. Skąd wziąć świa​tło. Jak zna​leźć dro​gę.

19.

Tina Kol​czak

Ta okrop​na Lucy Czer​wo​niuch ła​zi​ła od gru​py do gru​py ze swo​imi za​łza​wio​ny​mi ocza​mi i tym kłam​li​wym roz​ma​rzo​nym gło​sem ga​da​ła, że usły​sza​ła głos sa​mej An​ge​li, mat​ki nas wszyst​kich, że An​ge​la obie​ca​ła jej po​móc w wy​bra​niu z dna stru​mie​nia wła​ści​wych ka​mie​ni, tych, co two​rzy​ły Krąg, i po​ukła​da​niu ich z po​wro​tem tak jak przed​tem. Rada uda​wa​ła, że do​brze się nad tym za​sta​na​wia, i już nie​dłu​go gru​py usły​sza​ły od swo​ich sta​ro​stów, że po​sta​no​wi​li przy​jąć pro​po​zy​cję Lucy Lu i po​zwo​lić jej to zro​bić. Po​dob​no zgo​dzi​li się i Naj​star​si, choć nie mam po​ję​cia, jak Rada do​szła z nimi do ładu, sko​ro cały czas trzę​śli się, po​ję​ki​wa​li i po​pła​ki​wa​li na Okrą​głej Po​la​nie, a sta​ry Gar​bus rzę​ził i sa​pał, nie mo​gąc na​brać tchu. Po​tem Rada ze​bra​ła gro​ma​dę ob​rost​ków, po jed​nym z każ​dej gru​py, ka​wał sznu​ra, żeby na​ry​so​wać koło, a Lucy Lu zro​bi​ła wiel​kie przed​sta​wie​nie – się​ga​ła do wody, do​ty​ka​ła to tego, to tam​te​go ka​mie​nia, krę​ci​ła gło​wą, a po​tem dy​go​ta​ła, prze​wra​ca​ła ocza​mi i ję​cza​ła, kie​dy wy​czu​ła ja​kiś „wła​ści​wy” ka​mień. Po​tem wszy​scy uda​wa​li, że my​ślą, że Krąg jest na​pra​wio​ny i taki sam jak przed​tem, ale tak na​praw​dę nikt w to nie wie​rzył. Nie wy​glą​dał na taki sam, a ja by​łam pew​na, że to nie te same ka​mie​nie, bo kie​dy by​łam mała, za​uwa​ży​łam, że je​den od stro​ny Gór Nie​bie​skich ma taką czar​ną li​nię przez cały ka​mień, jak​by był zło​żo​ny z dwóch po​łó​wek. Te​raz ani je​den z ka​mie​ni nie był inny niż cały bia​ły. To był oszu​ka​ny Krąg i wszy​scy w Ro​dzi​nie czu​li, że oszu​ku​ją. Cho​dzi​li​śmy szu​kać je​dze​nia, je​dli​śmy po​sił​ki przy ogni​skach, uda​wa​li​śmy, że ży​cie to​czy się nor​mal​nie jak przed​tem, ale w głę​bi du​szy każ​dy wie​dział, że już nic nie bę​dzie tak jak przed​tem, obo​jęt​ne ile razy przyj​dzie ta Lucy Lu, prze​wró​ci ocza​mi i za​ga​da tym kłam​li​wym roz​ma​rzo​nym gło​sem. – Mat​ka An​ge​la mówi, że świet​nie się spra​wi​li​śmy. Wy​pę​dzi​li​śmy zło z Ro​dzi​ny i zno​wu jest cała cała! Na​wet lep​sza niż przed​tem! John to „zło”? Mia​łam ocho​tę przy​wa​lić tej kłam​li​wej, peł​za​ją​cej Lucy Lu. John był głu​pi i sa​mo​lub​ny, to tak. Ale zro​bił coś, na co ona by się w ży​ciu nie od​wa​ży​ła. Coś tak od​waż​ne​go, że ta od​wa​ga była kom​plet​nie poza jej za​się​giem, na​wet nie była w sta​nie tego do​strzec. Ona wi​dzia​ła tyl​ko oka​zję, żeby zga​dać się prze​ciw​ko nie​mu z Ca​ro​li​ne, Radą, Da​vi​dem i in​ny​mi ta​ki​mi. Żeby po​móc im przez po​ka​za​nie, że ko​cha​na zmar​ła An​ge​la jest po ich stro​nie. Kupa lu​dzi tak ma. Nie my​ślą, co jest praw​dą, a co nie, tyl​ko co naj​le​piej im

pa​su​je po​wie​dzieć. – My​śla​łam, że An​ge​la jest mat​ką nas wszyst​kich wszyst​kich – po​wie​dzia​łam. – Tak samo mat​ką Joh​na, jak two​ją. – Oj, Tina, Tina Kol​czak! – wy​krzyk​nę​ła, prze​wra​ca​jąc tymi wy​łu​pia​sty​mi, łza​wy​mi oczy​ska​mi. – Mu​sisz uwa​żać, co ro​bisz, mówi na​sza uko​cha​na Mat​ka, ina​czej ty bę​dziesz na​stęp​na. Zły John wy​peł​nił cię swo​im mle​kiem i swo​ją tru​ci​zną, mat​ka An​ge​la pła​cze i pła​cze, jak strasz​nie cię za​truł, ska​ził cię, a ty na​wet tego nie wi​dzisz. Przez cały ten czas nie pa​trzy​ła na mnie. Ga​pi​ła się w nie​bo, że​by​śmy my​śle​li, że wi​dzi spo​glą​da​ją​cą na nią z góry An​ge​lę, ale od cza​su do cza​su zer​ka​ła na Liz i in​nych lu​dzi przy ogni​sku Ko le​ża​ków, sta​ra​jąc się usta​lić, czy ły​ka​ją to, co mówi, czy może trze​ba zmie​nić pio​sen​kę. Splu​nę​łam na zie​mię i po​szłam. Tę​sk​ni​łam za Joh​nem i nie​po​ko​iłam się o nie​go. Nie mo​głam my​śleć, że jest tam cał​kiem sam. Za​sta​na​wia​łam się, co od tego sta​nie się z jego dum​nym dum​nym ser​cem, i w su​mie głu​pio mi tro​chę było, że z nim nie po​szłam. Że go przez to za​wio​dłam. Ale jed​no​cze​śnie zła by​łam sama na sie​bie za te my​śli, bo zna​lazł się tam z wła​sne​go wy​bo​ru, i to, że był beze mnie, to też była jego de​cy​zja. Po​bie​gła za mną moja nie​to​pyszcz​ko​wa sio​strzycz​ka Jane. Wzię​ła mnie za rękę, po​szły​śmy ra​zem nad Wiel​ko​staw i usia​dły​śmy jed​na przy dru​giej na brze​gu. – Nie przej​muj się, Tina – po​wie​dzia​ła. – Nikt z nas nie wie​rzy w to jej ga​da​nie. Da​le​ko na wo​dzie przez my​głę po​wo​li su​nę​ły ło​dzie z pni. Cią​gnę​ły za sobą sie​ci. – Nikt nie wie​rzy, ale każ​dy tro​chę tam wie​rzy, ina​czej daw​no by się za​mknę​ła. Szu​uu. Mały ki ej no​tek fru​wał so​bie po​mi​mo my​gły – te​raz śmi​gnął tuż nad wodą, za​nu​rza​jąc w niej pra​wą rącz​kę. Ale ni​cze​go nie zła​pał, prze​fru​nął jesz​cze raz, zre​zy​gno​wał i wró​cił do lasu. – Cho​ler​ny John, cze​mu ma mi być przez nie​go przy​kro? – po​wie​dzia​łam. – On się mnie nie ra​dził, co ma zro​bić. Nic mi, kur​na, nie po​wie​dział. To cze​mu jest mi przy​kro, że nie je​stem tam ra​zem z nim, że Ro​dzi​na mnie nie wy​go​ni​ła, że ra​zem z nim cier​pię karę za to, co zro​bił? Na​gle od stro​ny Gór Nie​bie​skich do​biegł la​ment. Ten ni​ski, prze​cią​gły dźwięk, jaki wy​da​ją lu​dzie, kie​dy ktoś umrze. – Na ser​ce Geli! – krzyk​nę​łam, zry​wa​jąc się na nogi. – Nie John. To nie może być John. Grup​ce do​ro​słych Gwiaz​do​kwia​tów tra​fi​ła się pod​czas po​lo​wa​nia pa​skud​na nie​spo​dzian​ka. Zna​leź​li tru​pa wi​szą​ce​go na li​nie na drze​wie, już w po​ło​wie ob​je​dzo​ne​go przez gwiezd​ni​ki. Tyl​ko że to nie był John. To była Bel​la Czer​wo​niuch. Za​bi​ła się tak samo, jak Tom​my, oj​ciec nas wszyst​kich, kie​dy był już sta​ry sta​ry i śle​py i nie mógł już dłu​żej wy​trzy​mać. I le​d​wo zdą​ży​li​śmy ze​brać ka​mie​nie, żeby ją po​cho​wać, kie​dy przy​szła ko​lej​na śmierć. Sta​re​mu Gar​bu​so​wi w koń​cu nie uda​ło się na​brać po​wie​trza. Prze​wró​cił się i umarł, skó​ra mu po​si​nia​ła, a oczy wy​szły na wierzch jak u żabo pta​ka. Za​wi​nę​li go więc w koź​le skó​ry i po​ło​ży​li ra​zem z Bel​la na Cmen​ta​rzu, da​le​ko w le​sie, po dru​giej stro​nie Dłu​gie​go Sta​wu. Cała Ro​dzi​na prze​szła gę​sie​go obok nich i każ​dy po​ło​żył po parę przy​nie​sio​nych ka​mie​ni, naj​pierw do​oko​ła nich, a po​tem na gó​rze, aż cał​kiem ich za​kry​ło. Na ko​niec Ca​ro​li​ne wzię​ła dwa wiel​kie, pła​skie ka​mie​nie, na któ​rych Se​kret Tar​ka wy dra​pa​ła ich imio​na, i po​ło​ży​-

ła na wierz​chu tych kop​ców, wci​śnię​tych po​mię​dzy set​ki in​nych, a w sa​mym środ​ku dwa pod​pi​sa​ne „Tom​my Schne​ider, astro​nau​ta” i „An​ge​la Young, po​li​cja or​bi​tal​na”. „Bel​la Czer​wo​niuch, sta​ro​sta gru​py” – na​pi​sa​ła Se​kret Tar​ka i „Gar​bus Lon​dyn, Naj​star​szy”. Te​raz za​czę​ła po​wo​li po​wo​li wa​lić w wiel​ki po​grze​bo​wy bę​ben – to też był obo​wią​zek Se​kret Tar​ki – a czte​ry pięć in​nych osób dmu​cha​ło w rogi z ga​łę​zi pu​sta​ka, wy​da​jąc ten spe​cjal​ny, smut​ny, po​grze​bo​wy dźwięk, co za​czy​na się gło​śno, a po​tem opa​da: PA​AAAaaaaaaaaaaap! PA​AAAaaaaaaaaaaap! BUM BUM BUM, ro​bi​ła ma​leń​ka Se​kret Tar​ka wiel​kim bęb​nem, a po​tem prze​sta​ła i po​ło​ży​ła na nim ręce, żeby go uci​szyć, a Ca​ro​li​ne wsta​ła i wy​gło​si​ła Mowę Po​grze​bo​wą o tym, jacy to byli do​brzy lu​dzie mimo swo​ich róż​nych wad i że ko​ści Bel​li i Gar​bu​sa będą tu le​żeć w spo​ko​ju, póki nie przy​bę​dzie Zie​mia. – I wte​dy wresz​cie zo​sta​ną za​bra​ni na Zie​mię – mó​wi​ła – i po​cho​wa​ni tam, by od​po​czy​wać w spo​ko​ju pod ja​snym ja​snym Słoń​cem na świe​cie prze​zna​czo​nym dla lu​dzi. Urwa​ła i spoj​rza​ła po nas wszyst​kich. Nad nami da​lej wi​sia​ła my​gła, po twa​rzach pły​nął pot. – Wszy​scy pa​mię​taj​cie – mó​wi​ła – że na​wet je​śli umrze​my tu, na Ede​nie, przed przy​by​ciem Zie​mi, wszy​scy tam wró​ci​my, o ile bę​dzie​my po​słusz​nie ro​bić to, co do nas na​le​ży, i trzy​mać się ra​zem w Ro​dzi​nie, wo​kół Ka​mien​ne​go Krę​gu. Na tym skoń​czył się po​grzeb. Wszy​scy wy​szli​śmy spo​mię​dzy kop​ców i czym prę​dzej ucie​kli​śmy z tego strasz​ne​go miej​sca, gdzie spod ka​mie​ni wy​do​by​wał się strasz​ny, stę​chły i wil​got​ny za​pach śmier​ci. W dro​dze po​wrot​nej do Ro​dzi​ny do​go​ni​łam Ger​ry’ego Czer​wo​niu​cha i jego dziw​ne​go młod​sze​go bra​ta Jef​fa. Ger​ry był w kiep​skim kiep​skim sta​nie. Od​kąd John od​szedł, pra​wie nie spał i nie jadł. – Nie mogę już wy​trzy​mać – mam​ro​tał. – Mu​szę pójść i go zna​leźć. Ja wiem, gdzie on bę​dzie. Na pew​no po​szedł w stro​nę Zim​nej Ścież​ki. Tam jest ta​kie miej​sce, za​raz na po​cząt​ku do​li​ny, w stro​nę Alp od Gar​dła Zim​nej Ścież​ki, bli​sko tego miej​sca, gdzie zro​bił lam​par​ta. Mó​wił, że to do​bre miej​sce do miesz​ka​nia. No i od​kąd tam by​li​śmy na gó​rze, cały czas ga​dał o Zim​nej Ścież​ce. O tym, że weł​nia​ki tam​tę​dy wy​cho​dzą z do​li​ny i prze​cho​dzą przez Ciem​no i że sko​ro im się uda​je, to my też mo​że​my. – Je​śli pój​dziesz, wy​rzu​cą cię z Ro​dzi​ny, tak samo jak jego – po​wie​dzia​łam. – Mam to gdzieś – za​czął – bo ja… Na​gle urwał, bo usły​sze​li​śmy do​cho​dzą​cy od wzgórz Pe​ckham zna​jo​my dźwięk: jak​by śpiew ko​biet, jak​by pięk​ne pięk​ne ko​bie​ce gło​sy śpie​wa​ją​ce smut​ną smut​ną me​lo​dię. To oczy​wi​ście były lam​par​ty i tym ra​zem nie je​den, ale dwa trzy. Śpie​wa​ły ra​zem. Rzad​ko po​lu​ją ra​zem, ale cza​sem im się zda​rza, je​śli tra​fią na ja​kąś wy​jąt​ko​wo wiel​ką ofia​rę. A prze​cież wzgó​rza Pe​ckham to ten sam kie​ru​nek, co Zim​na Ścież​ka. Prze​szedł Da​vid Czer​wo​niuch, a za nim paru ob​rost​ków. Wszy​scy mie​li dzi​dy z czar​nosz​kła. – Wy​glą​da, że te lam​par​ty zna​la​zły so​bie ja​kieś smacz​niut​kie je​dzon​ko – po​wie​dział Da​vid, szcze​rząc się do nas wred​nym zim​nym uśmie​chem nie​to​py​ska. – Cie​ka​we, co to ta​kie​go? Nie przy​pad​kiem wasz daw​ny przy​ja​ciel Mlecz​ny John, co? Jak my​śli​cie? Z jed​nym lam​par​tem dał so​bie radę, trze​ba mu to przy​znać, ale jak so​bie po​ra​dzi z trze​ma na​raz?

Idą​cy z nim chłop​cy gło​śno za​re​cho​ta​li. – Dave, to bę​dzie za dużo na​wet dla Joh​na – po​wie​dział je​den z nich. – Wy​glą​da, że nasz Mlecz​ny John skoń​czy jako ko​la​cja dla lam​par​ta. Był to Met Czer​wo​niuch, wiel​ki, pu​sto​gło​wy tę​pak, któ​re​go czę​sto wi​dy​wa​łam z Joh​nem i in​ny​mi ob​rost​ka​mi od Czer​wo​niu​chów, na po​lo​wa​niu czy zbie​ra​niu w le​sie. – Met, ty fiu​cie! – za​sy​czał na nie​go Ger​ry. – John był i two​im przy​ja​cie​lem. Le​d​wo parę wstań temu po​zwo​lił ci chwa​lić się tym peł​za​kiem, kie​dy mógł zgar​nąć całą chwa​łę dla sie​bie! Met tro​chę się za​kło​po​tał, ale po chwi​li za​re​cho​tał tak samo gło​śno jak przed​tem. – Chwa​łę za peł​za​ka? – po​wie​dział. – Wiesz co, Ger​ry? Co to za chwa​ła z ja​kie​goś par​szy​we​go peł​za​ka? – On by ci po​zwo​lił go zro​bić, na​wet jak​by to był ko​zioł – po​wie​dział z na​ci​skiem Ger​ry. – Prze​cież wiesz. – Co? A z tobą się tym lam​par​tem po​dzie​lił? – za​py​tał Met. – Prze​cież dał mi jed​no ser​ce! – No bo kto by zjadł dwa? – Dup​ki z was – po​wie​dzia​łam Da​vi​do​wi i jego młod​szym ko​le​gom. – John jest lep​szy niż wy trzej ra​zem wzię​ci, a zresz​tą do​brze o tym sami wie​cie, tyl​ko nie ma​cie jaj, żeby się do tego przy​znać. Zno​wu się tak pa​skud​nie ro​ze​śmia​li. A lam​par​ty przez cały czas wy​śpie​wy​wa​ły tę swo​ją pięk​ną pieśń jak ze snu. I oczy​wi​ście wszy​scy wie​dzie​li​śmy, że to na​praw​dę mógł być John, okrą​żo​ny przez nie ze wszyst​kich stron i nie​wie​dzą​cy, w któ​rą stro​nę się ob​ró​cić, kie​dy wo​kół nie​go krą​żą. -Dup​ki, tak? – po​wie​dział Da​vid, cały czas wy​szcze​rzo​ny, pa​trząc mi pro​sto w oczy. – Bar​dzo bar​dzo ład​nie, że mówi to głu​pia dziew​czyn​ka, co sama lubi w dup​kę, jak wszy​scy wie​dzą. Któ​re​goś wsta​nia bę​dziesz mu​sia​ła zmie​nić śpiew​kę, Tina, i to już nie​dłu​go. Już bar​dzo bar​dzo nie​dłu​go. Spoj​rza​łam mu w oczy i zo​ba​czy​łam jego po​zo​sta​łe my​śli, tak wy​raź​nie, jak​by wy​po​wie​dział je na głos. My​ślał, że nad​cho​dzi czas, kie​dy będę mu​sia​ła go na​zy​wać tak, jak mi każe, i trak​to​wać go tak, jak mi każe, czas, kie​dy bę​dzie mógł zro​bić ze mną, co ze​chce i kie​dy ze​chce, z któ​rą czę​ścią cia​ła ze​chce. Wi​dzia​łam, że nad​cho​dzi czas męż​czyzn. Do​tąd rzą​dzi​ły ko​bie​ty, kie​dy była tyl​ko jed​na Ro​dzi​na, ale to już się koń​czy​ło, a w tym no​wym, po​dzie​lo​nym świe​cie pa​no​wać będą męż​czyź​ni. I do​kład​nie w tym mo​men​cie się zde​cy​do​wa​łam. Nie chcia​łam już być w Ro​dzi​nie. Nie w ta​kiej Ro​dzi​nie, gdzie na wierzch wy​pły​wa​ją typy w ro​dza​ju Da​vi​da. – Chodź​my po​szu​kać Joh​na – po​wie​dzia​łam Ger​ry emu, kie​dy Da​vid i jego dwóch ma​łych przy​du​pa​sów so​bie po​szli. Po​wie​dzia​łam to do Ger​ry’ego, nie do Jef​fa. Przy Jef​fie za​wsze czu​łam się nie​swo​jo, a po dru​gie, był krzy​wo​sto​pem i wy​da​wa​ło mi się, że nie da rady iść tak da​le​ko. Ger​ry po​pa​trzył na mnie, jak​bym ura​to​wa​ła mu ży​cie. Chciał iść za Joh​nem od​kąd go wy​pę​dzo​no i cały czas o ni​czym in​nym nie ga​dał, ale na​le​żał do tych lu​dzi, co sami z sie​bie w ży​ciu nic nie zro​bią, mu​szą mieć ko​goś, kto za nich zde​cy​du​je, kto im po​zwo​li i po​ka​że

dro​gę. Od​mie​ni​ła mu się cała twarz. Ro​ze​śmiał się gło​śno. – Niech mnie fiut Har​ry’ego – po​wie​dział. – Ależ mi się chce. Po​tem obej​rzał się z za​kło​po​ta​niem na młod​sze​go bra​ta. – Mu​sisz po​wie​dzieć ma​mie, do​bra? Po​wiedz jej, że ją ko​cham i w ogó​le, i że nic mi się nie sta​nie. Jeff spoj​rzał na nie​go wiel​ki​mi, wy​trzesz​czo​ny​mi ocza​mi. – Ale ja też chcę iść. *** We dwój​kę z Ger​rym pew​nie do​szli​by​śmy na miej​sce w jed​no dłu​gie wsta​nie, ale z kuś​ty​ka​ją​cym za nami jego młod​szym bra​tem za​ję​ło nam to trzy wsta​nia, bo co go​dzi​nę mu​sie​li​śmy sta​wać, żeby mógł od​po​cząć. Pod ko​niec każ​de​go wsta​nia nie​śli​śmy go – albo we dwo​je, trzy​ma​ją​ce​go nas obu za szy​ję, albo na zmia​nę na ple​cach, naj​pierw Ger​ry, po​tem ja. Nie mie​li​śmy żad​nych po​rząd​nych rze​czy do po​lo​wa​nia, ani wor​ków, ani sznu​rów, ani łu​ków, ani nic, tyl​ko pro​ste dzi​dy z gro​tem z kol​cza​ka, któ​re mie​li​śmy ze sobą na po​grze​bie Bel li i Gar​bu​sa, więc do je​dze​nia uda​ło nam się zdo​być tyl​ko tro​chę owo​ców i drze​wo​sło​dów oraz jed​ne​go si​we​go, sta​re​go szczu​ra ziem​ne​go. (Za​czął się pod​ko​py​wać pod mro​wi​sko, a ja ka​za​łam Ger​ry’emu ko​pać rę​ka​mi po dru​giej stro​nie, aż szczur spa​ni​ko​wał i uciekł z dziu​ry pro​sto mi w ręce, cały w bły​ska​ją​cych czer​wo​no mrów​kach. Zro​bi​łam go dzi​dą). Na​wet go po​rząd​nie nie upie​kli​śmy, tyl​ko osma​li​li​śmy w dziu​pli wiel​kie​go kol​cza​ka, jak to ro​bią my​śli​wi, kie​dy nie chcą brać ze sobą ognia. My​gła trzy​ma​ła się pra​wie przez cały czas, chwi​la​mi tyl​ko się roz​cho​dzi​ła i wte​dy wi​dzie​li​śmy mię​dzy drze​wa​mi na dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści me​trów. Kie​dy wi​sia​ła, mia​łam wra​że​nie, że tkwi​my w ta​kim ma​lut​kim świe​cie, ma​ją​cym tyl​ko parę me​trów, w któ​rym nic nie ma, tyl​ko my, parę drzew i gwiaz​do​kwia​tów, a do​oko​ła nic, tyl​ko bia​ła, świe​cą​ca my​gła. No i było go​rą​co i kle​ją​co i cięż​ko cięż​ko było iść i nieść Jef​fa. Raz usły​sze​li​śmy od stro​ny Ro​dzi​ny rogi z pu​sta​ka, jak dźwięk z in​ne​go świa​ta: paap paap pa​aaaap, paap paap pa​aaaap. Dwa krót​kie, je​den dłu​gi – tak się wzy​wa​ło lu​dzi, żeby wró​ci​li, kie​dy nie było Spe​cja​łu ani Rocz​ni​cy. Roz​ka​zy​wa​li nam wró​cić. Usły​sze​li​śmy to jesz​cze raz pod ko​niec tego wsta​nia, kie​dy pró​bo​wa​li​śmy na tro​chę usnąć. No i parę razy sły​sze​li​śmy cho​dzą​cych po le​sie my​śli​wych, jak ga​da​li i na​rze​ka​li, że mu​szą nas szu​kać. – Cho​ler​ne ob​rost​ki. Cze​mu ich so​bie nie od​pu​ści​my? – Jak dla mnie, to może lam​par​ty już ich daw​no zro​bi​ły. My jed​nak sie​dzie​li​śmy ci​cho i nie​ru​cho​mo, aż so​bie po​szli. Trze​cie​go wsta​nia my​gła się roz​wia​ła, i, co dość nie​zwy​kłe, od razu za​czął się ziąb. Gwiezd​ny Wir świe​cił ja​sno na czar​nym czar​nym nie​bie, po​wie​trze było zim​ne i ostre, a przed sobą wi​dzie​li​śmy świa​tła lasu wzno​szą​ce​go się aż na wzgó​rza Pe​ckham i wiel​ki czar​ny cień Śnież​ne​go Ciem​na od​ci​na​ją​cy się nad nimi od gwiazd. – Do​cie​ra do was, co zro​bi​li​śmy? – za​py​ta​łam ich. – Ro​zu​mie​cie to? Zo​sta​wi​li​śmy mamy, sio​stry i bra​ci. Przy​ja​ciół, cio​cie i wuj​ków, może na za​wsze. Za​trzy​ma​łam się i obej​rza​łam na las, przez któ​ry prze​szli​śmy, choć wi​dać było tyl​ko ga​łę​zie, lam​py kwia​tów, gwiaz​do​kwia​ty i prze​lot​ki.

-Zo​sta​wi​li​śmy cie​płe ogni​ska na​szych grup – po​wie​dzia​łam – i sta​rusz​ków, co gra​ją w sza​chy, i dzie​ci, co ko​pią pił​kę, i do​ro​słych, co od​gry​wa​ją sta​re hi​sto​rie, jak Hi​tler i Je​zus, Pier​ścień An​ge​li albo Wiel​ka kłót​nia, zo​sta​wi​li​śmy ło​dzie, co ło​wią ryby na Wiel​ko​sta​wie, jed​no​no​gie​go Jef​fo, co go​tu​je klej z czer​wo​niu​chów nad Stru​mie​niem Di​xo​na. Zo​sta​wi​li​śmy całą Ro​dzi​nę, może na za​wsze. Po​my​śl​cie o tym. Może już ni​g​dy nie bę​dzie​my le​żeć w swo​ich sza​ła​sach i słu​chać, jak inne gru​py wsta​ją albo wra​ca​ją do domu. Może już ni​g​dy nie bę​dzie​my jeść z na​szą gru​pą ko​la​cji przy ogniu. Jeff za​trzy​mał się. Po​wy​krę​ca​ne sto​py miał całe po​ka​le​czo​ne od cho​dze​nia, a twarz po​kry​tą po​tem, na​wet te​raz, choć był ziąb i zro​bi​ło się chłod​no. To pew​nie z bólu, z ni​cze​go in​ne​go, do​my​śla​łam się, choć chy​ba miał też tro​chę go​rącz​kę. Stał i się roz​glą​dał, chło​nął to wszyst​ko. Nad nami świe​cił Gwiezd​ny Wir, tak ja​sny ja​sny, że sam z sie​bie rzu​cał sła​be świa​tło na ga​łę​zie i zie​mię, po​nad świa​tłem od kwia​tów. Do​oko​ła pisz​cza​ły, gwiz​da​ły, kwa​ka​ły i skrze​cza​ły pta​ki, jak to za​wsze, kie​dy skoń​czy się my​gła, wszę​dzie było peł​no prze​lo​tek, a ze wzgórz opa​da​ły ogrom​ne sta​da nie​to​pe​rzy, nur​ku​jąc i śmi​ga​jąc, żeby nie prze​ga​pić tej wy​żer​ki. Cał​kiem jak​by Gwiezd​ny Wir wszyst​kie je wy​wo​łał z kry​jó​wek, jak​by Gwiezd​ny Wir tym wszyst​kim rzą​dził. – Je​ste​śmy tu​taj! – po​wie​dział. – To się dzie​je na​praw​dę. Je​ste​śmy tu na​praw​dę. – Ty chy​ba je​steś wal​nię​ty, Jeff – po​wie​dzia​łam i klep​nę​łam go po gło​wie, nie moc​no, tak tyl​ko, żeby po​ka​zać, że mnie de​ner​wu​je. – Czy ty to mu​sisz w kół​ko po​wta​rzać? Nie wiesz, jak dzi​wacz​nie to brzmi? Wzru​szył ra​mio​na​mi i po​tarł gło​wę. – Mó​wię tak, żeby so​bie przy​po​mnieć – po​wie​dział i po​kuś​ty​kał da​lej. – Ina​czej za​po​mi​nam. I ru​szy​li​śmy w na​szą wol​ną wol​ną wę​drów​kę. Dwie trzy go​dzi​ny póź​niej do​szli​śmy do po​cząt​ku Wą​wo​zu Zim​nej Ścież​ki, skąd Stru​mień Zim​nej Ścież​ki spły​wa do Okrą​głej Do​li​ny. We dwój​kę pod​trzy​my​wa​li​śmy z obu stron Jef​fa, ale Ge​try na​gle uwol​nił się od jego ra​mie​nia i po​biegł na​przód, w lewe od​ga​łę​zie​nie Wą​wo​zu Zim​nej Ścież​ki. – John! – za​czął krzy​czeć. – Ej, John! To ja! Ger​ry! Ger​ry i Tina i Jeff! – Ger​ry, niech mnie fiut Toma – po​wie​dzia​łam mu – wra​caj no i po​móż mi z Jef​fem. Sama go tam nie wnio​sę!

20.

John Czer​wo​niuch

– Na​praw​dę nie po​win​no być trud​no zro​bić ta​kie skó​ry, żeby było nam tam na gó​rze cie​pło w ręce i nogi – po​wie​dzia​łem do sie​bie. Wszy​scy wie​dzą, że moż​na się po​owi​jać w skó​ry weł​nia​ka, na​wet pod​czas moc​ne​go moc​ne​go zią​bu, i bę​dzie w nich cie​pło, – tyl​ko że luź​ne skó​ry zsu​ną się z cie​bie, kie​dy bę​dziesz iść. Mu​sia​łem więc zna​leźć spo​sób, żeby ja​koś je za​mo​co​wać na rę​kach, no​gach i tu​ło​wiu czło​wie​ka, żeby trzy​ma​ły się do​brze i się nie zsu​wa​ły. W koń​cu skó​ry moż​na kro​ić i zszy​wać ze sobą sznur​kiem z fa​lo​ro​stu albo wy​su​szo​nych ki​szek, a sta​re ob​raz​ki na drze​wach wo​kół Okrą​głej Po​la​ny przed​sta​wia​ły Tom​my ego i An​ge​lę w skó​rach, któ​re mu​sia​ły być wła​śnie tak zro​bio​ne, bo mie​li je cia​sno do​pa​so​wa​ne. Wy​dra​pa​łem na ka​wał​ku kory parę kształ​tów. Moż​na na przy​kład wy​kro​ić dwa ka​wał​ki skó​ry w kształ​cie li​te​ry T, my​śla​łem so​bie, je​den na przód, dru​gi na tył, a po​tem zszyć je ra​zem, zo​sta​wia​jąc u góry dziu​rę na gło​wę. Albo zszyć dwa kwa​dra​ty, zo​sta​wić dziu​ry na ręce i nogi, a na ręce zro​bić od​dziel​nie ta​kie rury. A żeby było cie​pło w gło​wę, moż​na zro​bić coś jak te ma​ski, któ​rych cza​sa​mi uży​wa​ją do​ro​śli, kie​dy od​gry​wa​ją dla dzie​ci baj​ki o zwie​rzę​tach – ka​wa​łek skó​ry z ma​ły​mi dziu​ra​mi na oczy i usta. Moż​na go na​wet do​szyć do szyi tej cia​ło​skó​ry, żeby było su​per​cie​pło. Naj​trud​niej jed​nak było wy​my​ślić, jak zro​bić skó​ry na sto​py. Nie moż​na było po pro​stu zszyć skór i tyle, bo w śnie​gu od razu by prze​mo​kły. Zresz​tą, od cho​dze​nia wy​tar​ły​by się za​raz i roz​pa​dły. Trze​ba je zro​bić ja​koś tak, żeby nie chło​nę​ły wody, a jed​no​cze​śnie od spodu były su​per-moc​ne i twar​de. Z wodą to nie aż taki pro​blem, my​śla​łem. Kie​dy lu​dzie ro​bią po​kry​wy do wy​drą​żo​nych pni do prze​cho​wy​wa​nia rze​czy, sma​ru​ją je gru​bo koź​lim tłusz​czem. Śmier​dzi śmier​dzi, ale je​śli pada deszcz, woda po pro​stu po nim spły​wa. To samo się robi z koń​ca​mi ło​dzi, sma​ru​je się utwar​dzo​ne skó​ry tłusz​czem, żeby woda nie do​sta​wa​ła się do kle​ju. – Moż​na wziąć skó​rę weł​nia​ka, dać ją fu​trem do środ​ka, a z wierz​chu na​tłu​ścić na​tłu​ścić – po​wie​dzia​łem do sie​bie. – Albo na​wet dać dwie war​stwy na​tłusz​czo​nych skór. A jak się to zszy​je, moż​na jesz​cze wzmoc​nić, jak się owi​nie na​tłusz​czo​nym sznu​rem, tak jak się grot dzi​dy owi​ja sznu​rem z ki​szek, żeby do​brze sie​dział na trzon​ku. Ale jak zro​bić ten twar​dy spód? Przy​po​mnia​łem so​bie Buty, któ​re wy​cią​ga​no ra​zem z

in​ny​mi Pa​miąt​ka​mi na Rocz​ni​cę. Wszy​scy zga​dza​li się, że ich góra wy​glą​da​ła jak​by była zro​bio​na z ja​kiejś skó​ry (cho​ciaż zu​peł​nie nie​po​dob​nej do koź​lej), ale pod spodem mia​ły gru​bą, pła​ską war​stwę pla​sti​ku, na któ​rym się sta​wa​ło. Po​my​śla​łem, żeby może wy​ciąć taki kształt z kory i tam go przy​mo​co​wać, ale przy​szło mi do gło​wy, że kora za​raz po​pę​ka, albo na​mok​nie od śnie​gu i się roz​pad​nie. Po​tem po​my​śla​łem o tym, jak sta​ry Jef​fo robi koń​ce ło​dzi: sma​ru​je gład​kie skó​ry ka​mie​nia​ka kle​jem z soku czer​wo​niu​cha i przy​kle​ja je war​stwa​mi, a po​tem od ze​wnątrz daje war​stwę tłusz​czu. Kie​dy wy​schną, są twar​de twar​de, tak że moż​na w nie pu​kać pal​ca​mi, zu​peł​nie tak samo, jak w drzew​no łód​ki. – Może tak się da zro​bić tę sto​po​skó​rę, wziąć skó​rę, u góry gru​bo wy​sma​ro​wać tłusz​czem – mru​cza​łem – a u dołu przy​kle​ić dużo dużo warstw skó​ry i kle​ju z czer​wo​niu​chów, aż bę​dzie twar​de twar​de jak koń​ce ło​dzi. A na ko​niec wy​sma​ro​wać ten klej jesz​cze tłusz​czem. My​śla​łem nad tym i my​śla​łem. My​śla​łem tak moc​no, że na​praw​dę za​po​mnia​łem, gdzie je​stem, co się sta​ło, czy że je​stem sam. Ob​cho​dzi​ło mnie tyl​ko, czy wy​my​ślę, jak zro​bić ten twar​dy spód do sto​po​skó​ry. W my​ślach ob​ma​cy​wa​łem skó​rza​ne za​koń​cze​nie drzew​nia​nej ło​dzi. Skó​ry były twar​de twar​de, ale po ja​kimś cza​sie się roz​ła​zi​ły i były zbyt twar​de, żeby je jesz​cze raz na​cią​gnąć i przy​kle​ić, więc trze​ba je było wy​rzu​cić. Przy​po​mi​na​łem so​bie, jak kie​dyś jako ma​luch ba​wi​łem się taką wy​rzu​co​ną skó​rą. Była twar​da, ale i kru​cha: nie taka twar​da i kru​cha, jak czar​nosz​kło, bo tro​chę da​wa​ła się zgiąć, ale kie​dy się ją za moc​no zgię​ło, pę​ka​ła. – Na fiu​ta Har​ry’ego – szep​ną​łem. – To do ni​cze​go. Coś ta​kie​go kru​che​go nie na​da​je się czło​wie​ko​wi pod sto​py, praw​da? Wsta​łem i prze​sze​dłem się tam i z po​wro​tem, pa​trząc na wła​sne sto​py. Wi​dzia​łem, że się zgi​na​ją i po​ru​sza​ją, żeby się do​pa​so​wać do zie​mi. Strasz​nie nie​wy​god​nie by się cho​dzi​ło na czymś, co się tak nie zgi​na. Zresz​tą, coś, co się nie zgi​na, na pew​no za​raz by pę​kło. Przy​po​mnia​łem so​bie, że ta twar​da część na spo​dzie Bu​tów była twar​da, ale gięt​ka – wła​śnie cze​goś ta​kie​go po​trze​bo​wa​łem. Ale ona była zro​bio​na z pla​sti​ku, któ​ry na Zie​mi wy​ko​pu​je się spod zie​mi. Cze​go by tu użyć, żeby zro​bić coś po​dob​ne​go? Za​sta​no​wi​łem się nad kle​jem z koź​lich ko​pyt, bo on nie jest taki kru​chy, nie to, co klej z soku czer​wo​niu​cha – dla​te​go wła​śnie uży​wa się go na naj​lep​szych dzi​dach, do skle​je​nia wią​zań z koź​lich ki​szek – nie odłu​pu​je się od czar​nosz​kła tak jak klej z czer​wo​niu​cha, kie​dy tra​fi się w coś twar​de​go, na przy​kład w drze​wo. Ale koź​li klej nie tak ła​two zro​bić, na​wet na odro​bi​nę kle​ju trze​ba tych ko​pyt roz​go​to​wać bar​dzo dużo, nie to, co sok z czer​wo​niu​cha, gdzie wy​star​czy po​szu​kać wy​cie​ków na pniach drzew, albo wy​bić w nich małą dziur​kę i po​cze​kać, aż wy​ciek​nie. (Na szy​ję Toma, uświa​do​mi​łem so​bie, obo​jęt​ne jaki klej bym chciał zro​bić, mu​szę mieć pa​le​ni​sko do jego go​to​wa​nia, zu​peł​nie jak u Jef​fo nad stru​mie​niem Di​xo​na). No tak, a na​wet koź​li klej jest tro​chę kru​chy i na​wet po​rząd​ne dzi​dy się roz​la​tu​ją. Wsta​łem i za​czą​łem cho​dzić tam i z po​wro​tem po moim ma​łym obo​zie. My​śla​łem my​śla​łem. My​gła się pod​nio​sła i od razu przy​szedł ziąb. Nie​bo nad Okrą​głą Do​li​ną oczy​ści​ło się, od​sła​nia​jąc Gwiezd​ny Wir, pta​ki ćwier​ka​ły i skrze​cza​ły, ze wzgórz wzla​ty​wa​ły całe sta​da nie​to​pe​rzy, ale ja pra​wie tej zmia​ny nie za​uwa​ży​łem, tyl​ko, nie​wie​le my​śląc, na​rzu​ci​łem so​bie na ra​mio​na skó​rę weł​nia​ka, żeby było mi cie​plej. Mia​łem pion​ki do sza​chów,

któ​re do​sta​łem od Czer​wo​niu​chów – ciem​ne z krze​mie​nia, ja​sne z su​che​go drze​wa kol​cza​ka. Na​ry​so​wa​łem so​bie na zie​mi sza​chow​ni​cę. Usia​dłem i ro​ze​gra​łem parę ru​chów sam ze sobą, po​tem znów ze​rwa​łem się i za​czą​łem cho​dzić tam i z po​wro​tem, my​śląc. Po​my​śla​łem o tych reszt​kach skór, któ​re wa​la​ją się, kie​dy ktoś coś z nich wy​ci​na – że po ja​kimś cza​sie ro​bią się su​che i twar​de, i że ro​bią się z po​wro​tem mięk​kie i gięt​kie, kie​dy się je zmo​czy albo na​trze tłusz​czem. Za​sta​no​wi​łem się, czy da​ło​by się po​mie​szać klej z tłusz​czem, żeby zro​bić coś, co by​ło​by twar​de i jed​no​cze​śnie gięt​kie, jak pla​stik na spo​dzie Bu​tów. -Po​trzeb​ny mi dół na klej. Masa soku z czer​wo​niu​cha. Ko​py​ta ko​złów. Wię​cej skór. Dużo tłusz​czu. Samo ze​bra​nie wszyst​kich tych rze​czy to dla mnie pra​ca na dwa​dzie​ścia wstań. – Naj​pierw wy​ko​pię do​łek – po​sta​no​wi​łem. – Zro​bię głę​bo​ki do​łek, wy​ło​żę go gli​ną, a na​oko​ło ro​wek na żar. Po​tem po​my​śla​łem, że może naj​pierw trze​ba za​po​lo​wać na ja​kie​goś ko​zła. Tym spo​so​bem będę mieć skó​ry, tłuszcz, ko​py​ta i coś do je​dze​nia. Na​gle ude​rzy​ło mnie, że prze​cież jest ziąb, na ca​łym nie​bie świe​ci Gwiezd​ny Wir. Tak by​łem za​ję​ty tym my​śle​niem, że nie za​uwa​ży​łem, jak robi się zim​no. – No tak, trze​ba by ko​lej​ne​go ko​zła – cią​gną​łem – to ma sens. Za​czął się ziąb, to scho​dzą na dół. Zej​dę do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki i ro​zej​rzę się za nimi. Po​sze​dłem po dzi​dy, tę po​rząd​ną, któ​rą do​sta​łem od gru​py Czer​wo​niu​chów, i za​pa​so​wą. Dziw​ne to było. Te​raz, jak zro​bi​łem so​bie prze​rwę od ca​łe​go tego my​śle​nia my​śle​nia, przy​po​mnia​łem so​bie coś jesz​cze, cze​go wte​dy nie za​uwa​ży​łem. Taki dźwięk, któ​ry sły​sza​łem, kie​dy by​łem w le​sie i zbie​ra​łem gwiaz​do kwia​ty – bę​ben i rogi, któ​re ode​zwa​ły się gło​śno i ści​chły, jak na po​grzeb. Po​tem przy​po​mnia​łem so​bie, że dwa trzy razy sły​sza​łem też same rogi – dwa krót​kie dźwię​ki i dłu​gi. Ro​dzi​na zwo​ły​wa​ła wszyst​kich z lasu. Nie zwró​ci​łem na to uwa​gi. Nie obe​szło mnie to. Na​wet nie za​sta​no​wi​ło mnie, kto umarł i kogo się woła z lasu i dla​cze​go. – Cze​mu tak? – za​sta​na​wia​łem się. – Cze​mu nie za​uwa​ży​łem? Cze​mu się tym nie prze​ją​łem? I mimo to na​dal nie po​tra​fi​łem się tym prze​jąć. Po pro​stu by​łem ja​kiś taki nie​spo​koj​ny nie​spo​koj​ny, ła​zi​łem tam i z po​wro​tem, kle​piąc drzew​cem dzi​dy o rękę, pró​bu​jąc wy​my​ślić, cze​go jesz​cze po​wi​nie​nem po​szu​kać, kie​dy pój​dę po​lo​wać na ko​zły do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki. Nie by​łem zde​ner​wo​wa​ny, ale spo​koj​ny też nie by​łem. W ogó​le nie było we mnie spo​ko​ju. – Tro​chę gli​ny – mru​cza​łem. – Tro​chę mięk​kiej gli​ny na dół do kle​ju. I może tro​chę… Wtem usły​sza​łem, jak ktoś mnie woła. – John! Hej, John! John! To ja. To był Ger​ry, po​zna​łem to pra​wie od razu, i dziw​na dziw​na rzecz – z po​cząt​ku nie by​łem za​do​wo​lo​ny. Niech mnie fiut Har​ry ego, tyl​ko nie Ger​ry, taka była moja pierw​sza myśl. Je​stem za bar​dzo za​ję​ty za​ję​ty, żeby mi tu za​wra​cał gło​wę. – Hej, John! Tu Ger​ry i Tina i Jeff! Przez te ostat​nie wsta​nia zga​si​łem w so​bie wszyst​kie uczu​cia, pew​nie po to, my​śla​łem,

żeby mi nie prze​szka​dza​ły. Ale te​raz gdzieś w środ​ku po​ja​wi​ła się taka iskier​ka, że się cie​szę, że je​stem wdzięcz​ny. Już mia​łem do nich zejść, ale zmie​ni​łem zda​nie. – Nie – mruk​ną​łem – nie. Nie tak się za​czy​na od po​cząt​ku. To oni mają przyjść do mnie, nie ja do nich. Nie chcia​łem mieć wo​bec nich żad​nych dłu​gów – nie, kie​dy mia​łem sam z sie​bie ryle pla​nów. Przy​tkną​łem dło​nie do ust i za​wo​ła​łem do nich. – Hej, tu je​stem, na gó​rze, koło ja​skiń! Odło​ży​łem dzi​dy i kuc​ną​łem, żeby cze​kać na nich przed mo​imi sza​cha​mi.

21.

Tina Kol​czak

John urzą​dził so​bie mały obóz na sto​ku tego skal​ne​go czub​ka po le​wej stro​nie Gar​dła Zim​nej Ścież​ki. Przed wej​ściem do ja​ski​ni ele​ganc​ko sta​ło parę dzid, jed​na praw​dzi​wa, z gro​tem z czar​nosz​kła, któ​rą do​stał od Czer​wo​niu​chów. W środ​ku po​rząd​nie po​ukła​da​ne skó​ry, wor​ki, na sznur​kach po​wie​szo​ne czte​ry koź​le nogi. Roz​pa​lił so​bie mały ogień, na zie​mi na​ry​so​wał sza​chow​ni​cę i – na cyc​ki Geli! – kie​dy do nie​go we​szli​śmy, spo​koj​nie so​bie tam sie​dział i grał w sza​chy sam ze sobą. Niech mnie fiut Toma, po​my​śla​łam, co za po​zer. Tyle wstań sie​dzi tu sam i wy​glą​da, że tak już zo​sta​nie. Chy​ba każ​dy by się w ta​kiej sy​tu​acji ucie​szył z ja​kichś go​ści? Zresz​tą, na jego miej​scu każ​dy by do nas zszedł. Każ​dy inny po​my​ślał​by, na przy​kład, że trze​ba nam po​móc z Jef​fem. Ale John nie. W ży​ciu. Wszyst​ko sta​ran​nie ob​my​ślił, po​sta​no​wił że bę​dzie tu cze​kał, że mamy go ta​kie​go za​stać, gra​ją​ce​go w sza​chy ze sobą, jak​by od​po​czy​wał po pra​co​wi​tym wsta​niu. Jeff sta​nął jak wry​ty i chło​nął to wszyst​ko, za to Ge​try od​kle​ił się od młod​sze​go bra​ta i pod​biegł pro​sto do Joh​na, ob​jął go i wy​ca​ło​wał, cały we łzach. Ja też pu​ści​łam Jef​fa, ale na​dal trzy​ma​łam się z tyłu, cze​ka​łam na Joh​na, cze​ka​łam, aż za​szczy​ci mnie swo​ją uwa​gą. Ale się nie do​cze​ka​łam. Zwa​żyw​szy wszyst​ko, co mu​sie​li​śmy od​dać, żeby tu do nie​go przyjść, wszyst​ko, co być może stra​ci​li​śmy na za​wsze, John trzy​mał do nas taki dy​stans, że aż dziw​ne to było. – Parę wstań temu chy​ba sły​sza​łem po​grzeb. – Ta​kie były jego pierw​sze sło​wa. – Do​brze sły​sza​łem? Kto umarł? Ger​ry obej​rzał się na mnie, żeby spraw​dzić, czy od​po​wiem, ale ja tyl​ko wzru​szy​łam ra​mio​na​mi. Niech on od​po​wie. Wy​star​czy, że John chce, że​bym od​wa​la​ła za nie​go całą cięż​ką ro​bo​tę, Ger​ry’emu nie będę na to po​zwa​lać. – Sta​ry Gar​bus – od​po​wie​dział Ger​ry. – Sta​re​go Gar​bu​sa w koń​cu do​pa​dło. Ale… – Obej​rzał się na mnie, jak​bym ja​koś była w sta​nie zła​go​dzić tę wieść. – Ale nie tyl​ko on, John. Jesz​cze… no… oprócz nie​go… Bel​la. John od razu od​wró​cił od nas wzrok w stro​nę Okrą​głej Do​li​ny. Twarz wciąż miał spo​koj​ną, ale całe cia​ło spię​te. – Bel​la? Chy​ba nie na​sza Bel​la? Nie Bel​la Czer​wo​niuch?

– Na​sza, na​sza – po​wie​dział Ger​ry, zno​wu oglą​da​jąc się na mnie, li​cząc na ja​kąś po​moc. – Zro​bi​ła sama sie​bie, John – po​wie​dzia​łam. – Po​wie​si​ła się na drze​wie, jak Tom my. – Tak, ale… Kuc​nął z po​wro​tem przy sza​chow​ni​cy i dłu​go pa​trzył na małe, wy​rzeź​bio​ne z drzew​na pion​ki, jak​by za​sta​na​wiał się nad na​stęp​nym ru​chem. – To by się nie sta​ło, gdy​bym po​zwo​lił jej ze mną pójść, praw​da? – po​wie​dział po dłuż​szym cza​sie. – Nie, John, ale… – wy​ją​kał Ger​ry. – To by się nie sta​ło, gdy​bym się nie od​zy​wał na Ra​dzie, gdy​bym nie znisz​czył Krę​gu – po​wie​dział. – By​ła​by da​lej sta​ro​stą na​szej gru​py, praw​da? Naj​lep​szym sta​ro​stą ze wszyst​kich. – To by się też nie sta​ło, John – od​par​łam – gdy​by trzy​ma​ła ręce z da​le​ka od cie​bie. Może i była do​brą sta​ro​stą, ałe żad​na sta​ro​sta w ca​łej Ro​dzi​nie nie po​pro​si​ła​by chłop​ca, któ​re​go sama wy​cho​wy​wa​ła, żeby się z nią po​śli​zgał. Na​wet naj​gor​sza. – Nie śli​zga​łem się z nią – za​czął John. – Ona tyl​ko… – Urwał na​gle. – Na​pi​sa​li jej coś na ka​mie​niu? – za​py​tał po chwi​li. – Tak. Pi​sa​ło: „Bel​la Czer​wo​niuch, sta​ro​sta gru​py” – po​wie​dział Ger​ry. John kiw​nął gło​wą i prze​su​nął dło​nią po sza​chow​ni​cy, koń​cząc par​tię, któ​rą roz​gry​wał sam ze sobą. – Głod​ni je​ste​ście? Wczo​raj zro​bi​łem ta​kie​go ma​łe​go ka​mie​nia​ka, jesz​cze mam parę nóg. Do​ło​żę do ognia i so​bie zje​cie. No to zje​dli​śmy, a po​tem Ger​ry i Jeff po​szli spać do ja​ski​ni ja​kieś dwa​dzie​ścia me​trów da​lej, a ja z Joh​nem do tej, gdzie on spał i trzy​mał rze​czy. Ścia​ny i strop wszyst​kich tych ja​skiń były po​ro​śnię​te skal​ny​mi lamp​ka​mi świe​cą​cy​mi czer​wo​no, nie​bie​sko, zie​lo​no i żół​to, tak że było tam ja​sno ja​sno, ja​śniej niż w le​sie, i w tym świe​tle po​pa​trzy​łam zu​peł​nie ina​czej na jego twarz. Mia​łam za​miar zbesz​tać go za to, jak mnie po​trak​to​wał, ale zwy​czaj​nie nie mia​łam ser​ca, choć pew​nie sama by​łam pra​wie taka zmę​czo​na i znu​żo​na jak on. Za to on nie miał tego pro​ble​mu, żeby mnie zbesz​tać. – Nie trze​ba było przy​pro​wa​dzać Jef​fa – po​wie​dział. – Jak przejść z nim przez Ciem​no? – Co to zna​czy „nie trze​ba było przy​pro​wa​dzać Jef​fa”? Był ja​kiś plan? Uma​wia​li​śmy się na coś? Uniósł wzrok na mnie. Prze​su​nął dłoń​mi po twa​rzy. Ja zo​ba​czy​łam, że mo​że​my tak się kłó​cić bez koń​ca, albo dać so​bie spo​kój. A nie mia​łam siły, żeby się kłó​cić bez koń​ca. Więc, żeby to prze​rwać, wzię​łam go za rękę. On od razu przy​cią​gnął mnie do sie​bie, za​czę​li​śmy się ca​ło​wać, pie​ścić się rę​ka​mi, zry​wać z sie​bie pa​so​skó​ry i cią​gnąć się na​wza​jem na skó​ry do spa​nia, któ​re po​roz​kła​dał na piasz​czy​stym dnie ja​ski​ni. I za​raz za​czę​li​śmy wty​kać w sie​bie ję​zy​ki i inne rze​czy i się li​zać, a on wcho​dził we mnie jak​by miał umrzeć, je​śli tego za​raz nie zro​bi, a ja na​pie​ra​łam na nie​go, jak​by jesz​cze to było za wol​no. Ta​rza​li​śmy się po so​bie na​wza​jem, szar​pa​li​śmy się to tam, to owam, jak​by​śmy chcie​li splą​tać na​sze cia​ła na każ​dy moż​li​wy spo​sób. I był to fak​tycz​nie pe​wien spo​sób, żeby się zbli​żyć, ale jed​no​cze​śnie, żeby zbli​że​nia unik​nąć, żeby wca​le nie być bli​sko. Spo​sób, żeby po​czuć, że ży​je​my, że je​ste​śmy w tym świe​cie, a jed​no​cze​śnie, żeby zu​peł​nie o tym świe​cie za​po​-

mnieć. Nie chcia​łam mieć dzie​ci, on też, ale tak bar​dzo chciał mieć ko​goś, komu może wejść do środ​ka i nie być sam, a ja tak chcia​łam ko​goś, kto wy​peł​ni mi pust​kę, że cał​kiem o tym wszyst​kim za​po​mnie​li​śmy. Spu​ścił się we mnie dwa razy, naj​pierw z ci​chym, ła​god​nym stęk​nię​ciem, a po​tem z gło​śnym, smut​nym ję​kiem, jak​by bólu. I za​raz po​tem za​snął moc​no moc​no – do​my​śla​łam się, że od​kąd wy​rzu​ci​li go z Ro​dzi​ny, nie za wie​le spał, choć, kie​dy przy​szli​śmy, uda​wał ta​kie​go spo​koj​ne​go spo​koj​ne​go i za​do​wo​lo​ne​go za​do​wo​lo​ne​go. Wła​ści​wie to ja też za dużo nie spa​łam, tyl​ko że i te​raz nie mo​głam spać. Dłu​go le​ża​łam i le​ża​łam i pa​trzy​łam na małe, mięk​kie kul​ki skal​nych lam​pek na stro​pie ja​ski​ni, wo​kół któ​rych trze​po​ta​ły i po​kry​wa​ły małe ja​ski​nio​we prze​lot​ki, słu​cha​łam, jak John od​dy​cha i ci​cho po​ję​ku​je przez sen, i za​sta​na​wia​łam się, co bę​dzie da​lej. Na oczy Geli, po​my​śla​łam, w Ro​dzi​nie może i było fa​tal​nie – była za mała, czło​wiek czuł się w niej, jak​by się du​sił – ale po​patrz tyl​ko, co masz te​raz! Zna​la​złaś się w świe​cie, gdzie są tyl​ko trzy inne oso​by, ja i trzej chłop​cy, je​den zim​ny i nie​obec​ny, dru​gi po​zba​wio​ny wła​snej woli, a trze​ci po pro​stu dzi​wacz​ny. Pró​bu​jesz uciec od cze​goś złe​go, a wpa​dasz w coś jesz​cze gor​sze​go. Po​wie​dzia​łam so​bie: wpa​dasz w coś gor​sze​go, bo nie my​ślisz. Zo​bacz, co sama, kur​na, zro​bi​łaś. Jak​byś nie mia​ła dość pro​ble​mów, przy​szłaś tu​taj aku​rat do tego czło​wie​ka, któ​ry stał się wro​giem wszyst​kich i na​ro​bił wszyst​kich tych pro​ble​mów. I na​ro​bi jesz​cze wię​cej, do​brze wiesz, bo on ni​g​dy nie od​pusz​cza, nie da​ru​je ni​cze​mu, co nie ma na so​bie śla​du jego ręki. A po​tem po​my​śla​łam o okrut​nym okrut​nym Da​vi​dzie z Ro​dzi​ny i zim​nej Ca​ro​li​ne, któ​rej nie chcia​ło się na​wet za​sta​no​wić, czy John nie ma ra​cji, o na​szej głu​piej, sta​rej, rzą​dzą​cej się Liz Kol​czak i ob​le​śnej Se​kre Tar​ce i po​my​śla​łam: nie​na​wi​dzę ca​łe​go tego świa​ta. Nie​na​wi​dzę tego Ede​nu, tego nędz​ne​go ciem​ne​go świa​ta, gdzie utknę​li​śmy, kur​na, na za​wsze. Nie po​win​no nas tu​taj w ogó​le być, to jest pod​sta​wo​wy pro​blem. Nie je​ste​śmy stwo​rze​ni dla tego świa​ta. Po​win​ni​śmy żyć w świe​tle. Za​raz po​tem John za​czął chra​pać i nie mo​głam wy​trzy​mać w tej par​szy​wej ja​ski​ni ani mi​nu​ty dłu​żej. Na ze​wnątrz było wię​cej po​wie​trza, ale oczy​wi​ście bez ja​sne​go ziem​skie​go świa​tła. Było ciem​no, jak za​wsze na Ede​nie, ciem​niej niż w ja​ski​ni – ciem​no, poza lamp​ka​mi i gwiaz​da​mi. Wła​ści​wie, po​my​śla​łam so​bie, to też jest coś jak ja​ski​nia, da​lej ja​ski​nia, tyl​ko za​miast skal​nych lam​pek są gwiaz​dy. To jest cały Eden. Je​ste​śmy uwię​zie​ni w ciem​nej, cia​snej ja​ski​ni bez wyj​ścia. I choć ni​g​dy żad​ne​go in​ne​go świa​ta nie wi​dzia​łam na oczy i pew​nie ni​g​dy nie zo​ba​czę, strasz​nie za​pra​gnę​łam tam​te​go in​ne​go, ja​sne​go świa​ta. Ale nie tak na smut​no i na tę​sk​nią​co. Za​pra​gnę​łam go, jak śle​py pra​gnie wi​dzieć. Pra​gnę​łam go, jak pra​gniesz po​wie​trza, kie​dy się du​sisz. Po pro​stu mu​sia​łam po​wstrzy​mać się od krzy​ku. – Co tak dłu​go, Zie​mia? – mruk​nę​łam. – Kie​dy wy, do cho​le​ry, po nas przyj​dzie​cie? – Hej, Tina, sta​ło się coś? To był Jeff dzi​wak, sie​dział na ka​mie​niu. Pa​trzył na las w Do​li​nie Zim​nej Ścież​ki, cały oto​czo​ny ciem​ny​mi cie​nia​mi gór. Parę gwiezd​ni​ków wo​ła​ło do sie​bie z róż​nych jego miejsc. Huum! Huum! – do​bie​gło gdzieś z da​le​ka, a po​tem, cał​kiem bli​sko, Aaaa! Aaaa! Pod nami po drze​wach ga​nia​ły się dwie trzy mał​py, po swo​je​mu śmiesz​nie mla​ska​jąc i bły​-

ska​jąc pla​mia​sty​mi skó​ra​mi. – A ty cze​mu nie śpisz? – za​py​ta​łam i za​brzmia​ło to, jak​bym mia​ła do nie​go o coś pre​ten​sje. Spoj​rzał na mnie wiel​ki​mi, okrą​gły​mi ocza​mi. – Sto​py mnie bolą – po​wie​dział. – Tak bolą, że nie mogę spać. Nie pła​kał, nie ma​ru​dził, nic ta​kie​go – to nie​po​dob​ne do Jef​fa – ale pod​niósł tą swo​ją po​wy​krę​ca​ną sto​pę, żeby mi po​ka​zać. Cała była po​krwa​wio​na i ob​tar​ta. – Na na​zwy Mi​cha​ela! Nic dziw​ne​go, że cię boli. Ro​zej​rza​łam się za ja​kąś wodą. Gór​skie stru​mie​nie mo​gły być na​praw​dę zim​ne, bo do​pie​ro co spły​nę​ły ze Śnież​ne​go Ciem​na, ale zna​la​złam drob​ny sta​wi k tro​chę po​ni​żej ja​skiń, ogrza​ny cie​pły​mi ko​rze​nia​mi ko le​ża​ka. Z jed​nej stro​ny wpły​wa​ła do nie​go zim​na zim​na woda z Ciem​na, z dru​giej stro​ny wy​cie​ka​ła cie​pła cie​pła i ście​ka​ła do Stru​mie​nia Zim​nej Ścież​ki. Za​pro​wa​dzi​łam tam Jef​fa i po​mo​głam mu się wy​ką​pać i zmyć cały ten brud. Po​tem roz​du​si​łam tro​chę gwiaz​do kwia​tów, bo po​dob​no tro​chę po​ma​ga​ją na ta​kie świe​że rany, i po​sma​ro​wa​łam mu tą ma​zią po​wy​krę​ca​ne sto​py. Wca​le nie by​łam z tych, co lu​bią się ludź​mi opie​ko​wać. Kie​dy by​łam mała, ni​g​dy nie ba​wi​łam się w ma​mu​się. Ni​g​dy nie chcia​łam po​ma​gać przy ma​lu​chach, jak nie​któ​re dziew​czyn​ki. Ale do​brze było mieć coś do zro​bie​nia. A kie​dy osu​szy​łam mu sto​py naj​le​piej jak się dało, ob​ję​łam go ra​mie​niem, po​ło​ży​li​śmy się przy tym sta​wie i za​raz – nic dziw​ne​go, sko​ro woda tak szem​ra​ła i w ogó​le – obo​je za​snę​li​śmy. – Co wy ro​bi​cie? Na chwi​lę na​praw​dę się prze​stra​szy​łam. Ktoś stał nad nami z dzi​dą. Po​tem zo​ba​czy​łam, że to John. – Aaa, to ty. Jeff da​lej spał, ale ja wy​cią​gnę​łam spod nie​go rękę, roz​tar​łam ją tro​chę, bo mi zdrę​twia​ła, i usia​dłam. Nie wiem, ile cza​su tam by​li​śmy, ale ziąb mi​nął i nie​bo z po​wro​tem zro​bi​ło się sza​ro​czar​ne, nor​mal​ne, a Gwiezd​ny Wir za​sło​nię​ty do cza​su na​stęp​ne​go zią​bu. Nie mia​łam ocho​ty się bu​dzić. Śnił mi się ten pięk​ny sen, co wszyst​kim, sen o Zie​mi, na któ​rej pod wszyst​kim nie ma ciem​no​ści i jest tyl​ko świa​tło, świa​tło, świa​tło. – W mo​jej no​wej Ro​dzi​nie nie chcę, żeby ko​bie​ty śli​zga​ły się z młod​szy​mi chłop​ca​mi. Co ta​kie​go? Na oczy Geli, w rym jed​nym zda​niu było tyle rze​czy nie tak, że w ogó​le nie wie​dzia​łam, od cze​go za​cząć! – Ja się z nim nie śli​zgam, ty de​bi​lu. To jesz​cze dzie​ciak, niech mnie Gela! Sto​py go bo​la​ły i przy​szli​śmy tu​taj, po​mo​głam mu je ob​myć i za​snę​li​śmy… Dru​ga rzecz, ja też je​stem jesz​cze dziec​kiem, ob​rost​kiem, jak ty, nie żad​ną ko​bie​tą. I jesz​cze… co to za „two​ja nowa Ro​dzi​na”? Nowa Ro​dzi​na? Two​ja? Otwo​rzył usta, żeby od​po​wie​dzieć, ale ja jesz​cze nie skoń​czy​łam. – No, a w ogó​le, co to cię ob​cho​dzi, z kim ja się śli​zgam, co? Ty mnie nie py​ta​łeś, jak się kła​dłeś z Mar​thą Lon​dyn albo… Mia​łam do​po​wie​dzieć „Bel​la”, ale w samą porę prze​rwa​łam. – Po​win​ni​śmy usta​lić nowe re​gu​ły – po​wie​dział on. – Nowe ro​dzin​ne re​gu​ły, kto może się śli​zgać z kim. Bo na Zie​mi to było ina​czej. Nie za​wsze było tak, jak mamy te​raz w Ro​dzi​nie.

– Mo​że​my o tym po​roz​ma​wiać – od​par​łam. Kiw​nął gło​wą. – A co do bu​do​wa​nia no​wej Ro​dzi​ny, to prze​cież mu​si​my, praw​da? Nie mo​że​my wró​cić do sta​rej. – Roz​luź​nił się tro​chę i kuc​nął. – Nie po​win​ni​ście tak tu​taj spać. Le​d​wo parę dni temu nie​da​le​ko były trzy lam​par​ty. – Tak. Sły​sze​li​śmy je w Ro​dzi​nie. Da​vid mó​wił, że pew​nie cię zro​bi​ły. – Chciał​by. Przyj​rzał się czub​ko​wi swo​jej czar​nosz​kla​nej dzi​dy, jak to ro​bią do​ro​śli my​śli​wi, spraw​dza​jąc, czy jest na​dal ostra. – Mu​si​my zbu​do​wać nową Ro​dzi​nę i mu​si​my wy​my​ślić, jak przejść przez Śnież​ne Ciem​no i zna​leźć dla sie​bie nowe miej​sce – po​wie​dział. Za​sta​no​wi​łam się nad tym. – Spo​koj​nie da się zna​leźć wię​cej dzie​cia​ków, któ​re chcia​ły​by się do nas przy​łą​czyć. Mo​że​my wró​cić tro​chę w las, po​spo​ty​kać się z nimi, kie​dy są same, zo​ba​czyć, czy da się je prze​ko​nać, żeby przy​szły. Ski​nął gło​wą. – No, tak zro​bi​my. My​ślę, że cał​kiem spo​ro bę​dzie chcia​ło. Pro​blem po​le​ga na tym, że im wię​cej ich przyj​dzie, tym szyb​ciej Rada wściek​nie się na tyle, żeby po​sta​no​wić nas znisz​czyć. – Ale jak to? Jak znisz​czyć? – No, mogą nas zro​bić. – Zro​bić? Wiem, że tro​chę lu​dzi by chcia​ło, ale na Ede​nie jesz​cze ni​g​dy nikt nie zro​bił in​ne​go czło​wie​ka, ni​g​dy. – Tyl​ko że wszyst​ko się te​raz zmie​ni​ło – po​wie​dział John, czło​wiek, któ​ry to wszyst​ko zmie​nił, chcąc nie chcąc. – Wszyst​ko się zmie​ni​ło i już tak zo​sta​nie. Ger​ry zbu​dził się w ja​ski​ni na gó​rze. – Jeff?! – za​wo​łał. – Tina? John? – Tu​taj, na dole! – od​krzyk​nął John. Od​wró​cił się z po​wro​tem do mnie. – Ja już za​czą​łem ob​my​ślać, jak przejść przez Ciem​no. Mu​si​my na​zbie​rać dużo dużo skór i koź​lich ko​pyt. Ale nie bę​dzie​my ich wszyst​kich tu​taj trzy​mać. Po​cho​wa​my je w róż​nych miej​scach. Wcze​śniej czy póź​niej lu​dzie z Ro​dzi​ny przyj​dą tu nas szu​kać i nie chce​my, żeby wszyst​ko za​bra​li. Po​trze​ba nam bę​dzie dużo skór i trze​ba bę​dzie wy​my​ślić, jak się nimi po​okry​wać, tak jak na Zie​mi, żeby nie mar​z​nąć. To nie może być ta​kie trud​ne. Naj​trud​niej jest okryć sto​py, tak żeby od​dzie​lić je od śnie​gu. Cały czas się za​sta​na​wia​łem, jak zro​bić ta​kie sto​po​skó​ry, mu​szą być wy​sma​ro​wa​ne koź​lim tłusz​czem, żeby nie prze​ma​ka​ły, a na spo​dzie mu​szą mieć coś twar​de​go, żeby się nie zdzie​ra​ły. – Urwał, spoj​rzaw​szy na Jef​fa. – Ale on nie da rady, praw​da? Szko​da, że go przy​pro​wa​dzi​li​ście. Z krzy​wo​sto​pem się nie uda. Jeff otwo​rzył wiel​kie, nie​win​ne oczy. – A może na ko​niu? – po​wie​dział. Mu​siał już od dłuż​szej chwi​li nie spać. John prych​nął. – Ko​niu? O czym ty ga​dasz?

– Na Zie​mi mie​li ta​kie zwie​rzę​ta, na​zy​wa​ły się ko​nie, nie pa​mię​tasz? Mo​gli na nich je​chać, gdzie ze​chcie​li. – Tak, Jeff – po​wie​dzia​łam, jak do​ro​sła do de​ner​wu​ją​ce​go ma​łe​go dziec​ka – wie​my, skar​bie, wie​my, ale my nie je​ste​śmy na Zie​mi, praw​da? Na Ede​nie nie ma koni. Jeff usiadł. – A mnie się nie wy​da​je, żeby ko​nie to były ja​kieś spe​cjal​ne zwie​rzę​ta – po​wie​dział. – Ja my​ślę, że oni pew​nie bra​li mło​de zwie​rzę​ta i jak​by wy​cho​wy​wa​li je na ko​nie. Mo​że​my tak zro​bić z weł​nia​ka​mi. – Tak, Jeff – stwier​dził John – ale zwie​rzę​ta na Zie​mi były inne niż na Ede​nie, praw​da? Mia​ły oczy ta​kie same jak my, w któ​re moż​na zaj​rzeć i zo​ba​czyć, co czu​ją. Mia​ły uczu​cia. Mia​ły jed​no ser​ce jak my i czer​wo​ną krew, i czte​ry łapy. Były pra​wie jak lu​dzie. Dało się je zro​zu​mieć. Moż​na je było uczyć róż​nych rze​czy. Po​tem dłuż​szą chwi​lę się nie od​zy​wa​li​śmy. Dziw​ne. Z po​cząt​ku za​ło​ży​li​śmy, że to Jeff jest szur​nię​ty, jak zwy​kle, ale kie​dy się nad tym za​sta​no​wi​łam, ude​rzy​ło mnie, że może ten jego po​mysł wca​le nie jest taki sza​lo​ny, jak się wcze​śniej wy​da​wał. – No, pew​nie mo​że​my spró​bo​wać zła​pać ma​łe​go weł​nia​ka – po​wie​dzia​łam. – A co. Cze​mu nie? Spró​bo​wać moż​na. – Mo​gli​by​śmy je​chać na ich grzbie​tach i jesz​cze mie​li​by​śmy lamp​ki do oświe​tla​nia dro​gi – do​dał Jeff. – Zresz​tą, one zna​ją dro​gę, praw​da? – za​uwa​ży​łam. – Pa​mię​ta​cie te, któ​re wi​dzie​li​śmy tu po​przed​nio, John? Wte​dy ze Sta​rym Ro​ge​rem? Wy​so​ko na Ciem​nie? Gdzieś mu​sia​ły iść, nie? Nie ła​zi​ły so​bie tak bez sen​su. I oświe​tla​ły śnieg swo​imi lamp​ka​mi. – Spoj​rza​łam na Joh​na. – Tak swo​ją dro​gą, John, to jak wła​ści​wie pla​no​wa​łeś oświe​tlać so​bie dro​gę? Po​chod​nie tak dłu​go się nie palą, praw​da? A lamp​ki z drzew, choć​by urwać ich całą masę, to świe​cą naj​wy​żej pół go​dzi​ny. John nic na to nie od​po​wie​dział. – To jak pla​no​wa​łeś? – do​py​ty​wa​łam się. – My​śla​łeś, że po pro​stu przej​dzie​my przez Ciem​no po omac​ku? – Cho​le​ra, nie ro​zu​miesz, że jesz​cze wszyst​kie​go nie roz​pra​co​wa​łem? Uśmiech​nę​łam się, bo na mo​ment z tych wszyst​kich jego do​ro​słych pla​nów wyj​rzał dzie​ciak, cały zły i czer​wo​ny, bo ktoś go skry​ty​ko​wał. Pod​szedł do nas Ger​ry. Miał w ręce swo​ją dzi​dę z gro​tem z kol​cza​ka. – Co tam? O czym roz​ma​wia​cie? – Jeff mówi, że mo​gli​by​śmy zła​pać mło​de​go weł​nia​ka, ta​kie​go ko​zioł​ka i zro​bić z nie​go ko​nia, któ​ry po​pro​wa​dzi nas przez ciem​no – po​wie​dzia​łam. Ger​ry kiw​nął gło​wą. Klęk​nął przy stru​mie​niu i na​brał zło​żo​ny​mi dłoń​mi tro​chę wody, żeby się na​pić, po czym przy​siadł koło nas. – No, ko​nia. Wła​śnie, Jeff, czę​sto o tym my​śla​łeś, nie? Żeby mieć ta​kie zwie​rzę-po​moc​ni​ka. – Spoj​rzał na mnie z dumą. – Mój brat tyle ma tych po​my​słów. By​stry by​stry jest. Za​śmia​łam się i po​my​śla​łam o tych dwóch dzi​wacz​nych chło​pacz​kach tro​chę życz​li​wiej niż przed​tem. – Su​per – po​wie​dzia​łam. – Przy​da​dzą się jak cho​le​ra. Niech mnie fiut Toma. Przy​da nam się każ​dy po​mysł, jaki tyl​ko się tra​fi.

Obej​rza​łam się na Joh​na, ale on kom​plet​nie o nas za​po​mniał i sie​dział za​to​pio​ny głę​bo​ko głę​bo​ko we wła​snych my​ślach. – Na​sze edeń​skie zwie​rzę​ta na​praw​dę mają uczu​cia – po​wie​dział Jeff. – Lam​part ma uczu​cia, weł​niak ma, nie​to​perz ma, peł​zak ma. Wszyst​kie mają. – Cią​gle to mówi – po​wie​dział Ge​try, jak​by sło​wo jego bra​ta wy​star​cza​ło, żeby coś było praw​dzi​we. John za​czął się wier​cić koło nas. – Do​bra – po​wie​dział – mamy masę ro​bo​ty. Mu​si​my zdo​być tyle skór, ile tyl​ko się da, i mię​so do je​dze​nia. Mu​si​my spró​bo​wać zła​pać ży​we​go ma​łe​go weł​nia​ka… – Moż​na by zro​bić płot, żeby nie uciekł – do​dał Jeff. – Do​bra, Jeff, to ty za​cznij bu​do​wać ten płot, albo za​sta​nów się, jak go zro​bić. I tak na dłuż​sze po​lo​wa​nie pójść nie dasz rady, na​wet gdy​by sto​py ci się cał​kiem za​go​iły. Ger​ry może zo​stać i ci po​móc. Ja z Tiną pój​dę w stro​nę Zim​nej Ścież​ki i zo​ba​czy​my, czy na dole nie zo​sta​ły ja​kieś weł​nia​ki. Dłu​żej niż jed​no wsta​nie nie bę​dzie​my tam sie​dzieć. A na​stęp​ne​go wsta​nia, albo za dwa, pój​dzie​my w dru​gą stro​nę, w stro​nę Ro​dzi​ny, i może ko​goś spo​tka​my. Nie dał nam żad​ne​go wy​bo​ru, nie py​tał, cze​go chce​my. I choć ja go się wca​le nie ba​łam i po​tra​fi​łam mu się po​sta​wić, kie​dy nie mia​łam wyj​ścia, a na​wet po​sta​wić na swo​im, to po pro​stu było zbyt mę​czą​ce, tak się za każ​dym ra​zem kłó​cić. – No i nie​dłu​go – po​wie​dział John – trze​ba bę​dzie usta​lić dla Ro​dzi​ny nowe re​gu​ły. Nowa Ro​dzi​na! Po​pa​trz​cie no! Trzech ob​rost​ków i je​den ku​la​wy dzie​ciak, sie​dzą nad ma​łym sta​wi​kiem obok paru ja​skiń. Ale w my​ślach Joh​na już by​li​śmy tą nową Ro​dzi​ną. Jak się za​sta​no​wić, to wła​śnie na tym po​le​ga​ła ta jego siła. Uwa​żał, że umie spra​wić, żeby róż​ne rze​czy sta​wa​ły się rze​czy​wi​sto​ścią, po pro​stu moc​no w nie wie​rząc. I był tego tak pew​ny, że cza​sem to się oka​zy​wa​ło praw​dą. – Czy​li to było na​sze pierw​sze spo​tka​nie Ro​dzi​ny, tak? – po​wie​dzia​łam. – Nasz pierw​szy Spe​cjał? Ger​ry za​chi​cho​tał i po​ka​zał dwa nie​to​pe​rze sre​brzy​ki. Sie​dzia​ły na ga​łę​zi i pa​trzy​ły na nas, de​li​kat​nie wa​chlu​jąc się skrzy​dła​mi, chu​de rącz​ki mia​ły sple​cio​ne na pier​si, a po​marsz​czo​ne nie​to​pe​rzo​we pyszcz​ki wy​glą​da​ły, jak​by marsz​czy​ły się w sku​pie​niu.

22.

John Czer​wo​niuch

Bel​la zro​bi​ła parę złych rze​czy, ale i tak była naj​lep​szym do​ro​słym ze wszyst​kich w Ro​dzi​nie. I się mną zaj​mo​wa​ła, i mnie wy​cho​wa​ła, i ją ko​cha​łem. I to prze​ze mnie umar​ła. Nie da​wa​ło mi to spo​ko​ju. Gdy​bym nie zro​bił tego, co zro​bi​łem, nie stra​ci​ła​by swo​je​go miej​sca w Ro​dzi​nie i nie wal​nę​ła​by Tom​my’ego. Jej po​zy​cja w Ro​dzi​nie i gru​pie była dla niej wszyst​kim – każ​dy sta​ro​sta po​wi​nien taki być. Cała od​da​ła się roli sta​ro​sty gru​py i człon​ka Rady, i nie była w sta​nie żyć bez tej po​zy​cji, bo zo​stał z niej tyl​ko cień. Przez pierw​sze parę wstań po tym, jak mi po​wie​dzie​li, sam mia​łem ocho​tę wal​nąć Tom​my​ego. Oczy​wi​ście ni​g​dy bym tego na​praw​dę nie zro​bił. Wte​dy to do​pie​ro bym po​szedł za swo​imi uczu​cia​mi i nie my​ślał o przy​szło​ści – a prze​cież po​sta​no​wi​łem, że ni​g​dy nie będę tak ro​bił. Mimo to, kie​dy nie by​łem czymś za​ję​ty, kie​dy mia​łem wol​ną chwi​lę, za​wsze sta​wa​ło mi to przed ocza​mi. Łup! Bel​la nie żyje, Bel​la zro​bi​ła się, i to wszyst​ko przez mnie. Pil​no​wa​łem się oczy​wi​ście, żeby inni tego nie za​uwa​ży​li i żeby mi to nie prze​szko​dzi​ło dzia​łać. Wła​ści​wie na​wet stwier​dzi​łem, że przez śmierć Bel​li mój plan jest jesz​cze waż​niej​szy i trze​ba go ko​niecz​nie zre​ali​zo​wać. Ona zgi​nę​ła przez mój po​mysł, więc mu​szę go zre​ali​zo​wać, ina​czej jej śmierć pój​dzie na mar​ne. Wy​ma​ca​łem pier​ścień Geli w kie​szon​ce na brze​gu skó​ry. Po​mógł mi przy​po​mnieć so​bie, że cza​sem mu​szą się dziać złe rze​czy. Lu​dzie umie​ra​ją, lu​dzie coś gu​bią i nie umie​ją zna​leźć, choć​by nie wiem jak chcie​li. Przy​da​rzy​ło się to Geli i Tom​my’emu, każ​de​mu, nie tyl​ko mnie. Wi​dzi​cie, An​ge​la stra​ci​ła nie tyl​ko Zie​mię i mamę i tatę. I nie tyl​ko pier​ścień. Parę łon po pier​ście​niu stra​ci​ła jesz​cze có​recz​kę Can​di​ce. Peł​zak ugryzł dziew​czyn​kę w war​gę, kie​dy szu​ka​ła drze​wo​sło​dów, rana się spa​sku​dzi​ła i Can​di​ce umar​ła. A po​tem Tom​my stra​cił Gelę, a po​tem… No, i tak cały czas. Po pro​stu tak jest. Po​szli​śmy z Tiną w górę Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki, w stro​nę miej​sca, gdzie z Ciem​na scho​dzi sama Zim​na Ścież​ka. Mia​łem dzi​dę z gro​tem z czar​nosz​kła i dru​gą kol​cza​ko​wą, Tina dwie kol​cza​ko​we, mie​li​śmy skó​rza​ny wo​rek, któ​ry wzią​łem od Czer​wo​niu​chów, i zwój gru​be​go sznu​ra z fa​lo​ro​stu. Cie​szy​łem się, że jest ze mną. Była szyb​ka, sil​na i ni​ko​mu nie po​zwa​la​ła się po​ko​nać, na​wet mnie. Przy​szło mi do gło​wy, że może już się spóź​ni​li​śmy na weł​nia​ki, bo ziąb był krót​ki krót​ki

i skoń​czył się za​nim wsta​li​śmy. (Ni​g​dy wię​cej, po​my​śla​łem so​bie: jaki po​ży​tek z miesz​ka​nia pod Zim​ną Ścież​ką, je​śli nie cho​dzi się na weł​nia​ki w cza​sie zią​bu?). Ale ko​zły cza​sa​mi zo​sta​ją na dole w le​sie jesz​cze na jed​no czy dwa wsta​nia – i fak​tycz​nie, naj​pierw zro​bi​li​śmy parę ma​łych ptasz​ków i nie​to​pe​rzy, a po​tem zna​leź​li​śmy na ka​mie​niach przy stru​mie​niu trzy nie​złe weł​nia​ki. Ja zo​sta​łem przed nimi, kry​jąc się, a Tina obe​szła ka​mie​nie wiel​kim ko​łem i za​szła je od tyłu. Były trzy, dwa w peł​ni do​ro​słe i je​den jak trzy czwar​te tam​tych. Nie przy​szły tyl​ko się na​pić, ja​dły fa​lo​ro​sty pro​sto z wody, ko​zły cza​sa​mi tak ro​bią. Sta​ły tyl​ny​mi no​ga​mi na ka​mie​niach, środ​ko​we mia​ły roz​sta​wio​ne w płyt​kiej wo​dzie, a przed​ni​mi, jak rę​ka​mi, wy​cią​ga​ły z wody błysz​czą​ce ziel​sko. Nie śpie​szy​ły się, a lamp​ki na gło​wach nie świe​ci​ły ja​sno, jak na Ciem​nie, tyl​ko lek​ko się ja​rzy​ły. Trud​no było o lep​szy mo​ment, żeby je po​dejść – świe​że wo​do​ro​sty moc​no pach​nia​ły bło​tem, więc cięż​ko było nas zwie​trzyć. Od cza​su do cza​su pod​no​si​ły wiel​kie, cięż​kie gło​wy i roz​glą​da​ły się po le​sie tymi pła​ski​mi edeń​ski​mi ocza​mi, ale ja sie​dzia​łem w ukry​ciu, od cza​su do cza​su tyl​ko wy​glą​da​jąc zza skal​ne​go grzbie​tu. Nie wi​dzia​ły mnie. Tina, kie​dy była go​to​wa na ich ty​łach, wy​da​ła dźwięk jak gwiezd​nik: Aaaa! Aaaa! Aaaa! Ko​zły unio​sły gło​wy i ro​zej​rza​ły się, ale po paru se​kun​dach wró​ci​ły do opy​cha​nia się wo​do​ro​sta​mi. Pod​czoł​ga​łem się na​przód. Zo​sta​wi​łem na ka​mie​niu wo​rek i sznur, tak że mia​łem przy so​bie tyl​ko tę po​rząd​ną dzi​dę w po​go​to​wiu w pra​wej ręce i za​pa​so​wą w dru​giej. By​łem ja​kieś dzie​sięć me​trów od stru​mie​nia, kie​dy wszyst​kie zno​wu pod​nio​sły gło​wy. Te​raz wie​dzia​ły, że coś się kroi, bo rzu​ci​ły fa​lo​ro​sty, któ​re trzy​ma​ły w rę​kach, z po​wro​tem do wody, żeby mieć wszyst​kie koń​czy​ny go​to​we do uciecz​ki. Za​hu​cza​łem jak gwiezd​nik – Huum! Huum! Huum! – żeby po​wie​dzieć Ti​nie, że ma je pod​cho​dzić od tyłu. Ko​zły wę​szy​ły w po​wie​trzu tymi swo​imi czte​re​ma czuł​ka​mi wo​kół py​ska, na koń​cu dłu​gich, gięt​kich ryj​ków. Je​den ci​cho mruk​nął i lamp​ki na gło​wach wszyst​kich trzech za​świe​ci​ły in​ten​syw​niej. Po​tem za​czę​ły się prze​su​wać na lewą stro​nę. Tina wy​sko​czy​ła zza nich i rzu​ci​ła się ku nim z wrza​skiem. Za​wró​ci​ły i po​bie​gły pro​sto na mnie. Ja nie po​ka​zy​wa​łem się, póki pra​wie na mnie nie we​szły, a po​tem rzu​ci​łem dzi​dą z czar​nosz​kła pro​sto w pierw​sze​go. Tra​fi​łem go w ło​pat​kę, do​brze i głę​bo​ko, i wie​dzia​łem, że nie po​trze​bu​ję ko​lej​nej dzi​dy, żeby go wy​koń​czyć, po​tem od​wró​ci​łem się i ci​sną​łem dru​gą dzi​dą w dru​gie​go ko​zła, tego mło​dzia​ka. Tra​fi​łem go pro​sto w pysk, nie ra​ni​łem cięż​ko, ale prze​stra​szył się i zno​wu za​wró​cił, co ozna​cza​ło, że Tina, któ​ra wła​śnie prze​ska​ki​wa​ła przez stru​mień, mo​gła tra​fić go ele​ganc​ko w bok jed​ną ze swo​ich dzid. Trze​ci ko​zioł uciekł. Pod​bie​gli​śmy do dwóch ran​nych, mio​ta​ją​cych się na zie​mi i Tina zro​bi​ła je oba swo​ją dru​gą dzi​dą. Po​tem klęk​nę​ła i za​nu​rzy​ła pal​ce w zie​lo​no​czar​nej krwi. Niech mnie cyc​ki Geli, to było dość mię​sa dla ca​łych dwóch grup, a nas było tyl​ko czwo​ro. – Na na​zwy Mi​cha​ela – po​wie​dzia​łem ze śmie​chem. – Jak my mamy to wszyst​ko za​nieść z po​wro​tem do ja​skiń? Tina wsta​ła, zli​zu​jąc krew z pal​ców. Też się śmia​ła. Świet​ne to było. Po raz pierw​szy, od​kąd od​sze​dłem od Ro​dzi​ny, po​czu​łem, że może jed​nak nie wszyst​ko stra​co​ne. – Jed​no z nas niech tu zo​sta​nie i pil​nu​je, żeby nie do​pa​dły ich gwiezd​ni​ki albo lisy. Dru​gie za​wo​ła Ger​ry’ego. Wte​dy bę​dzie​my mo​gli no​sić je na górę po ko​lei. Po​patrz tyl​ko, ile

tego mię​sa, ile skó​ry! A po​lo​wa​li​śmy tyl​ko parę go​dzin! – Ale ży​we​go mło​de​go nie mamy – po​wie​dzia​łem. – Nie. Na​praw​dę my​ślisz, że to mo​gło​by się udać? – War​to spró​bo​wać, my​ślę, tak jak po​wie​dzia​łaś. I jak​by się za​sta​no​wić… gdy​by tu było mło​de, to by​śmy je pew​nie mie​li, praw​da? Jed​no z nas zro​bi​ło​by mat​kę, a dru​gie sko​czy​ło na mło​de i przy​trzy​ma​ło je, a po​tem zwią​za​li​by​śmy mu łapy sznu​rem, żeby nie ucie​kło. Te małe ko​zioł​ki nie mogą być aż ta​kie sil​ne. Po​chy​li​ła się i prze​su​nę​ła pal​ca​mi po fu​trze wiel​kie​go, sta​re​go weł​nia​ka. – Wy​star​czy nam, żeby spró​bo​wać zro​bić cie​płe skó​ry dla nas wszyst​kich i na​wet może te na​tłusz​czo​ne stop​skó​ry, o któ​rych mó​wi​łeś. – Aż nad​to. Je​śli jest w tym cie​pło dwóm wiel​kim weł​nia​kom, to i nam wszyst​kim by wy​star​czy​ło. – Spró​buj krwi – po​wie​dzia​ła. – Jak coś za​bi​jesz, trze​ba spró​bo​wać krwi. Wzię​ła wię​cej na pal​ce i nad​sta​wi​ła mi do zli​za​nia. Całą twarz wo​kół ust mia​ła ciem​ną od koź​lej krwi. – Po​win​naś zo​ba​czyć swo​ją twarz – rzu​ci​łem ze śmie​chem, zli​zu​jąc gę​stą, sło​ną krew. – A ty swo​ją! Wy​cią​gnę​ła do mnie ręce, żeby przy​gar​nąć mnie do sie​bie i po​ca​ło​wać. I ja też chcia​łem się z nią ca​ło​wać, ale gdy tyl​ko na​sze usta się ze​tknę​ły, w gło​wie sta​nę​ła mi Bel​la. Po​my​śla​łem o tym, jak przy​wią​zu​je do ga​łę​zi linę i opa​su​je nią szy​ję, sama jed​na, sama jed​na w le​sie, bo po​my​śla​ła, że ją po​rzu​ci​łem. Wy​obra​zi​łem so​bie, jak spraw​dza tę linę, czy do​brze trzy​ma, a po​tem przy​go​to​wu​je się do sko​ku, wie​dząc, że za chwi​lę bę​dzie strasz​nie, bę​dzie się du​sić, a po​tem nie bę​dzie już nic i nic i nic. Cały za​mar​łem w środ​ku. Ca​ło​wać się ze mną to mu​sia​ło być jak ca​ło​wać się z ka​mie​niem. – Co jest, John? Nie po​wie​dzia​łem jej. Nie lu​bi​łem mó​wić o ta​kich spra​wach. Nie chcia​łem, żeby lu​dzie my​śle​li, że ta​kie spra​wy to dla mnie pro​blem. – Nie po​win​ni​śmy się guz​drać – po​wie​dzia​łem, pró​bu​jąc po​zbyć się z gło​wy tego zim​ne​go zim​ne​go ka​mie​nia, któ​ry był przy​po​mnie​niem, że Bel​la nie żyje, ta​kim wiel​kim, wy​peł​nia​ją​cym mnie, lo​do​wa​tym ka​wa​łem ska​ły. – Mamy dwa za​bi​te ko​zły, za​raz się zle​cą lisy i gwiezd​ni​ki. Ja ich po​pil​nu​ję, a ty leć po Ger​ry’ego. Nie mu​sisz biec aż tam. Jak tyl​ko wyj​dziesz tro​chę po​wy​żej drzew, pew​nie dasz radę go za​wo​łać. Tina spoj​rza​ła na mnie i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Po​trzeb​na nam bę​dzie gli​na. – Przy​po​mnia​łem to so​bie, kie​dy po​szła. – Do wy​ło​że​nia doł​ka na klej.

23.

Tina Kol​czak

Sześć sie​dem wstań po tym, jak zro​bi​li​śmy te weł​nia​ki, Ger​ry po​szedł ze mną w stro​nę Guli Lawy, z na​dzie​ją, że spo​tka​my ko​goś z Ro​dzi​ny. John był za​ję​ty wy​my​śla​niem, jak zro​bić skó​ry, w któ​rych czło​wie​ko​wi by​ło​by cie​pło na Śnież​nym Ciem​nie – sie​dział oto​czo​ny skó​ra​mi weł​nia​ków, z no​żem z zęba lam​par​ta i sznur​kiem z su​szo​ne​go fa​lo​ro​stu, in​ny​mi sznur​ka​mi z koź​lich ścię​gien i ki​szek. Był tym po​chło​nię​ty od paru wstań, tak jak to tyl​ko on po​tra​fił, zim​ny, nie​obec​ny i za​my​ślo​ny, nie​za​in​te​re​so​wa​ny ni​czym in​nym. Do​brze było wte​dy so​bie od nie​go pójść. Jeff zo​stał i mu po​ma​gał. Miał zręcz​ne pal​ce, do​bry był w wy​my​śla​niu no​wych rze​czy, a jego sto​py i tak się nie nada​wa​ły do dłuż​szej wę​drów​ki. Po dro​dze zro​bi​li​śmy z Ger​rym parę nie​to​pe​rzy i ze​bra​li​śmy tro​chę owo​ców. Wzię​li​śmy ze sobą parę wę​giel​ków w ka​wał​ku kory i te​raz roz​pa​li​li​śmy mały ogień, żeby upiec nie​to​pe​rze i zmięk​czyć owo​ce. Z lasu wy​szły skocz​ki i pa​trzy​ły na nas, śmiesz​ne żół​te stwo​rze​nia, za​ła​mu​ją​ce wszyst​kie czte​ry łącz​ki. Ma​cha​ły w na​szą stro​nę dłu​gi​mi czuł​ka​mi wo​kół pyszcz​ków i ro​bi​ły pip-pip-pip-pip. Ger​ry rzu​cił im kil​ka łu​pin od owo​ców, przy​sko​czy​ły do nich, po​rwa​ły je i od​sko​czy​ły na bez​piecz​ną od​le​głość, żeby je zjeść, przez cały czas pa​trząc na nas wiel​ki​mi, pła​ski​mi ocza​mi. – Za​do​wo​lo​ny je​steś, że po​sze​dłeś za Joh​nem? – za​py​ta​łam go. Spoj​rzał na mnie i za​uwa​ży​łam, że ma do​kład​nie ta​kie same okrą​głe i wiel​kie oczy, jak jego brat. Z ja​kie​goś po​wo​du u Ger​ry’ego się tego tak nie za​uwa​ża​ło jak u Jef​fa, pew​nie dla​te​go, że u Ger​ry’ego nie prze​bi​jał przez nie dziw​ny i by​stry umysł Jef​fa, tyl​ko umysł zwy​czaj​ne​go mło​de​go ob​rost​ka, któ​ry na​praw​dę nie ma po​ję​cia, co po​wi​nien my​śleć. – Oczy​wi​ście, że tak – po​wie​dział. – John jest naj​lep​szy. Za​wsze wie, co trze​ba zro​bić. – Ale nie tę​sk​nisz za swo​ją gru​pą, za ko​le​ga​mi? Za two​ją…? – No pew​nie, ale plan Joh​na jest waż​ny, tak? – prze​rwał mi szyb​ko, za​nim wy​po​wie​dzia​łam imię jego mamy. – Trze​ba było dla nie​go zre​zy​gno​wać z Ro​dzi​ny. War​ga mu drga​ła. Za​raz się roz​pła​cze. – A cze​mu my​ślisz, że plan Joh​na jest waż​ny? – No… bo… – Zro​bił za​kło​po​ta​ną minę. Nie był przy​zwy​cza​jo​ny sa​mo​dziel​nie my​śleć, dla​cze​go się coś dzie​je. Po​le​gał na in​nych lu​dziach, któ​rzy ro​bi​li to za nie​go. – A, bo w

Ro​dzi​nie nie​dłu​go bę​dzie za mało je​dze​nia, praw​da, już nie​dłu​go – przy​po​mniał so​bie w koń​cu – je​śli bę​dzie tak ro​sła i ro​sła. Tak my​śli John. Par​sk​nę​łam śmie​chem. – A ja my​ślę, że je​śli John by ci po​wie​dział, że masz iść na Śnież​ne Ciem​no na go​la​sa, zro​bił​byś to, nie​za​leż​nie, jaki po​wód by wy​my​ślił. – Pew​nie, że tak! – po​wie​dział z za​pa​łem Ger​ry. – Wszyst​ko bym dla nie​go zro​bił. – Może tyl​ko bra​ta byś nie skrzyw​dził. – Tak, Jef​fa bym nie skrzyw​dził, ale… Urwał. Obo​je usły​sze​li​śmy do​cho​dzą​ce z od​da​li gło​sy. Tak samo skocz​ki. Nie od​wró​ci​ły głów, bo by​li​śmy bli​żej niż ci nowi i chcia​ły mieć na nas oko, ale wy​cią​gnę​ły na boki drżą​ce czuł​ki wo​kół py​sków. Nie wiem, czy one tym wę​szą, czy jak, ale wi​dać było, że pró​bu​ją usta​lić, co to wy​da​je te dru​gie dźwię​ki. Gło​sy męż​czyzn idą​cych w na​szą stro​nę. – Szyb​ko! – szep​nę​łam do Ger​ry’ego. Bli​sko mie​li​śmy wiel​kie pole gwiaz​do​kwia​tów. Wczoł​ga​li​śmy się mię​dzy nie. – Czu​ję ogni​sko – usły​sza​łam ni​ski mę​ski głos. Po​zna​łam: to był wiel​ki, gru​by fa​cet, zwa​ny Di​xon Pod​nie​bie​ski. W ży​ciu za​mie​ni​łam z nim może kil​ka słów, ale za​li​czał się do tych ty​pów, któ​rych wszę​dzie peł​no, ga​da​ją gło​śno i na wszyst​kim się zna​ją. Zna​jo​mi Nie​bie​scy mó​wi​li, że jest pa​zer​ny na je​dze​nie i za​wsze bie​rze wię​cej niż mu się na​le​ży. – No, po​pa​trz​cie. Tam. Ogni​sko. Kto by je tu roz​pa​lał? – za​py​tał. – Może to John Czer​wo​niuch – po​wie​dział je​den z jego to​wa​rzy​szy. – Na na​zwy Mi​cha​ela! – mruk​nął ner​wo​wo dru​gi. – Co na na​zwy Mi​cha​ela? – za​drwił Di​xon. – Bo​isz się jed​ne​go ob​rost​ka i trój​ki jego kum​pli? – No nie, ale… – John Czer​wo​niuch! – za​grzmiał Di​xon. – Je​śli gdzieś tu je​steś, to spa​daj z na​szej do​li​ny, za​nim przyj​dzie​my po cie​bie z ki​ja​mi i sznu​ra​mi, jak na peł​za​ka! Co, mó​wisz, że chcesz przejść przez Śnież​ne Ciem​no? No to na co jesz​cze cze​kasz, sta​ry?! Na nas nie cze​kaj. AJ bo może spłyń Uj​ścio​spa​dem, co? I ty też, Tina Kol​czak! Nie myśl, że ura​tu​ją cię two​je kol​cza​ste wło​sy i ład​ne cyc​ki! Le​d​wie parę wstań temu by​li​śmy z tymi fa​ce​ta​mi jed​ną Ro​dzi​ną. Gdy​by​śmy ich wte​dy spo​tka​li, sta​nę​li​by, coś za​ga​da​li, po​wie​dzie​li, gdzie są ja​kieś drze​wo​sło​dy, albo za​py​ta​li, co tam sły​chać w na​szych gru​pach. Może by​śmy się nie lu​bi​li, ale to by​ło​by nie​waż​ne. By​li​śmy Ro​dzi​ną. – Za​ga​ście ten ogień – po​wie​dział Di​xon do ko​le​gów. – Jak do​brze pój​dzie, nie mają za​pa​so​wych wę​gli i będą mu​sie​li od te​raz żreć su​ro​we mię​so. Usły​sze​li​śmy sze​le​sty, gdy ga​łę​zia​mi roz​rzu​ca​li ogień po zie​mi. Któ​ryś jęk​nął, kie​dy wszedł na okruch żaru. – Sły​sza​łem, że Czer​wo​niu​cho​wie, jak go wy​ga​nia​li, dali mu na dro​gę sznu​ry, skó​ry i czar​nosz​kło – po​wie​dział któ​ryś inny. – Może gdzieś tu są i je so​bie zgar​nie​my. Do​tar​ło do mnie, że ten głos też ko​ja​rzę. To był Har​ry Pod​nie​bie​ski, szczu​pły mło​dziak z ner​wo​wy​mi, roz​la​ta​ny​mi ocza​mi, któ​ry za​czy​nał mó​wić i od razu jak​by prze​ska​ki​wał do

na​stęp​nej rze​czy, jak​by nie mógł ustać na miej​scu. Był le​d​wo ze trzy czte​ry łona star​szy niż ja i John. Kie​dyś mnie za​py​tał, czy się z nim po​śli​zgam. Po​wie​dział, że cały czas o mnie my​śli. – No to świet​nie, ro​zej​rzyj się – od​parł Di​xon Pod​nie​bie​ski. – Może coś znaj​dziesz. – Zno​wu pod​niósł głos: – Ger​ry i Jeff! Je​ste​ście tu gdzieś, głup​ki? Wa​sza mama za​mar​twia się o was. Nie​daw​no ją tu mi​nę​li​śmy, jak szła was szu​kać! Wra​caj​cie do Ro​dzi​ny, może wam jesz​cze da​ru​ją! Zer​k​nę​łam na Ger​ry’ego. Twarz miał bla​dą w świe​tle gwiaz​do​kwia​tów, ale le​żał nie​ru​cho​mo i nie obej​rzał się na mnie. – Nie. Nic tu ni​g​dzie nie wi​dzę – od​po​wie​dział Har​ry Pod​nie​bie​ski. – No to chodź​my da​lej – burk​nął Di​xon. Le​że​li​śmy w kwia​tach, aż prze​sta​li​śmy sły​szeć ich gło​sy i usły​sze​li​śmy tup, tup, tup wra​ca​ją​cych skocz​ków. Po​tem unie​śli​śmy ostroż​nie gło​wy i wsta​li​śmy. Pip, pip! – ro​bi​ły skocz​ki. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ły wszyst​kie drze​wa do​oko​ła, pom​pu​jąc z Pod​zie​mia go​rą​cy sok, jak za​wsze, obo​jęt​ne, czy my się śmie​je​my, pła​cze​my, śli​zga​my się czy umie​ra​my, wszyst​ko jed​no. Obo​jęt​ne, czy się lu​bi​my, czy nie​na​wi​dzi​my. – Aha, to tu je​ste​ście! – za​ry​czał Di​xon Pod​nie​bie​ski. Byli tyl​ko parę kro​ków da​lej, kuc​nę​li so​bie i cze​ka​li aż wsta​nie​my – Di​xon, Har​ry i paru in​nych mło​dych Pod​nie​bie​skich. Niech mnie fiut Toma! Na​bra​li nas. Di​xon mu​siał im coś po​ka​zy​wać rę​ka​mi, kie​dy mó​wił, że mają iść da​lej. Bie​gli​śmy i bie​gli​śmy, prze​ska​ki​wa​li​śmy przez stru​mie​nie, nur​ko​wa​li​śmy pod ni​ski​mi ga​łę​zia​mi. Skocz​ki ucie​ka​ły nam z dro​gi. PUP! PUP! Dwa drzew​ne lisy, roz​szar​pu​ją​ce zgni​łe​go, sta​re​go ko​zie​go tru​pa, ucie​kły z pi​skiem na drze​wo. Har​ry pew​nie był​by w sta​nie biec tak szyb​ko jak ja i Ger​ry, pew​nie ci inni mło​dzi też. Ale może sami nie wie​dzie​li, co zro​bią, kie​dy nas do​go​nią, może nie chcie​li się o tym prze​ko​ny​wać – bo trzy​ma​li się bli​sko wiel​kie​go, gru​be​go Di​xo​na, a ten szyb​ko się za​sa​pał. Za​raz zo​sta​wi​li​śmy ich da​le​ko w tyle, ale jesz​cze bie​gli​śmy, na wszel​ki wy​pa​dek. Wła​śnie prze​bie​ga​li​śmy koło Szczu​rzych Skał, kie​dy – bach! – sta​nę​li​śmy oko w oko z gru​pą ko​biet. – Ger​ry! Wszyst​kie były od Czer​wo​niu​chów. Mama Ger​ry’ego, Sue, mama Joh​na, Jadę, ich sio​stra An​gie i dwie dziew​czy​ny ob​rost​ki, Jan​ny i Can​di​ce. No i Sue Czer​wo​niuch od razu wy​buch​nę​ła pła​czem. Nie wie​dzia​ła, czy ma na Ger​ry’ego krzy​czeć, czy go przy​tu​lać, więc w re​zul​ta​cie ro​bi​ła i jed​no, i dru​gie. – Nic ci się nie sta​ło, skar​bie? – py​ta​ła, kie​dy w koń​cu uda​ło jej się opa​no​wać łzy. – Gdzie Jeff? Nic mu nie jest? Jak jego bied​ne stop​ki? Tak się o was mar​twi​łam. Jak mo​głeś mi to zro​bić, ty sa​mo​lub​ny ba​cho​rze? Skar​bie, cały je​steś i zdro​wy? Nic ci się nie sta​ło? Jak mo​głeś tak so​bie pójść bez sło​wa…? I tak cały czas. An​gie trzy​ma​ła się z tyłu, uśmiech​nię​ta, Jadę sta​ła jesz​cze da​lej, za​kło​po​ta​na, a ja tro​chę od nich ode​szłam, ra​zem z dwój​ką ob​rost​ków. Jan​ny Czer​wo​niuch lu​bi​łam. Była we​so​łą, dow​cip​ną, drob​niut​ką dziew​czy​ną z nie​to​py​skiem, któ​ra wie​dzia​ła, że uro​dą za wie​le nie wy​gra, więc bę​dzie we​so​ła i miła. Can​di​ce była niby w po​rząd​ku, ale

cią​gle chcia​ła, żeby wszyst​ko się wo​kół niej krę​ci​ło, żeby wszy​scy zwra​ca​li na nią uwa​gę, a gdy się tak nie dzia​ło, ro​bi​ła się opry​skli​wa. A kie​dy trze​ba było po​ga​dać z ludź​mi, ja​koś ich po​cie​szyć, w ogó​le się do tego nie przy​kła​da​ła. Zo​sta​wia​ła to ta​kim dziew​czy​nom jak Jan​ny. – Mo​żesz być, Tina, strasz​nie z sie​bie dum​na – po​wie​dzia​ła te​raz – bo nam wszyst​ko po​psu​łaś. Wiesz o tym? Na​sze ży​cie to te​raz jed​na bez​na​dzie​ja! Jan​ny kiw​nę​ła gło​wą. – Nie wiem, cze​mu w ogó​le z tobą roz​ma​wiam – po​wie​dzia​ła. – Par​szy​wie par​szy​wie się zro​bi​ło te​raz w Ro​dzi​nie, wszyst​ko przez Jef​fa i wa​szą trój​kę. Ob​rost​ków w ogó​le nie pusz​cza​ją ni​g​dzie sa​mych, tyl​ko z do​ro​sły​mi. I cały czas nas pil​nu​ją, że​by​śmy też nie ucie​kli. A wy le​piej bar​dzo bar​dzo uwa​żaj​cie. Da​vid, zna​czy, nasz Da​vid, Czer​wo​niuch, cho​dzi po wszyst​kich gru​pach i gada, że po​win​ni​śmy was po​trak​to​wać dużo ostrzej niż przed​tem, że trze​ba do​rwać Joh​na i wa​szą trój​kę i dać wam na​ucz​kę, żeby nikt już się nie od​wa​żył was na​śla​do​wać. Can​di​ce ja​koś od​pły​nę​ła od nas, kie​dy Jan​ny mó​wi​ła, i po​de​szła do An​gie i Jadę. – Jaką zno​wu na​ucz​kę, co? – wark​nę​łam. – Co nam zro​bi? Przy​bi​je do drze​wa jak Je​zu​sa, tak jak po​wie​dział na Spe​cja​łu? Chy​ba nie, co? Nie mia​ło to być py​ta​nie na se​rio, ale Jan​ny tak je ode​bra​ła. – Nie wiem – od​po​wie​dzia​ła po na​my​śle. – Nic kon​kret​nie nie mówi. Uwa​ża na sło​wa. Ca​ro​li​ne po​wie​dzia​ła, że John jest poza Pra​wem, praw​da, ale o wa​szej trój​ce jesz​cze nic nie mó​wi​ła. Zresz​tą, na​wet i John, kupa lu​dzi mówi, że to jesz​cze dzie​ciak, że do​brze mu wy​szło z tym lam​par​tem i że je​śli po​pro​si, po​win​ni​śmy go przy​jąć z po​wro​tem. Więc w su​mie nie wiem, ale… Obej​rza​ła się na resz​tę. Ger​ry już pła​kał. Sue bła​ga​ła go, żeby przy​pro​wa​dził Jef​fa i wró​cił do niej. An​gie ją po​pie​ra​ła. Jadę do​łą​cza​ła się, tro​chę od nie​chce​nia. Can​di​ce sta​ła koło niej ze znu​dzo​ną miną. Jan​ny przy​su​nę​ła się tro​chę bli​żej mnie. – Ale wiesz, Tina, strasz​nie się zro​bi​ło w Ro​dzi​nie, strasz​nie. W ży​ciu nie my​śla​łam, że ja​koś je​stem w niej za​mknię​ta. Nie my​śla​łam, że sie​dzę w niej tyl​ko dla​te​go, że nie wol​no mi pójść. Ale te​raz do​kład​nie tak się czu​ję, i wiesz co jest dziw​ne? Ja nie wi​nię o to Joh​na i cie​bie, Can​di​ce tak, ale ja w głę​bi ser​ca nie, bo ro​zu​miem, że to za​wsze tak było. Tyl​ko my tego nie wi​dzie​li​śmy. Po pro​stu nie zna​li​śmy ni​cze​go in​ne​go. Ro​zu​miesz, o co mi cho​dzi? Obej​rza​ła się zno​wu. Can​di​ce nas ob​ser​wo​wa​ła, ale sta​ła na tyle da​le​ko, że nic nie mo​gła sły​szeć. – A Da​vid Czer​wo​niuch pa​no​szy się w ca​łej ro​dzi​nie – do​da​ła Jan​ny. – I ta jego cho​ler​na Lucy Lu, któ​rej do ucha szep​czą Lu​dzie-Cie​nie i Oj​ciec Tom​my i Mat​ka An​ge​la cały czas jej mó​wią, co jest do​bre, a co złe. Cie​ka​we, że to się za​wsze zga​dza z tym, co mówi Da​vid! – To chodź do nas – po​wie​dzia​łam. – Nie mów ni​ko​mu, chy​ba że na​praw​dę mu ufasz, je​ste​śmy tyl​ko ka​wa​łek za Gar​dłem Zim​nej Ścież​ki, tro​chę na gó​rze, po le​wej stro​nie. Chodź, ła​two nas znaj​dziesz. I ścią​gnij kogo się da. Ale nie krzy​wo​sto​pów, jak​byś mo​gła. Już z jed​nym cho​ler​nym Jef​fem bę​dzie wy​star​cza​ją​co cięż​ko…

Sue za na​szy​mi ple​ca​mi za​czę​ła krzy​czeć na Ger​ry’ego. – Ty dur​ny sa​mo​lu​bie! Jak chcesz so​bie za​mar​z​nąć na Śnież​nym Ciem​nie, to pro​szę bar​dzo, ale Jeff, co to to nie! Jak on da so​bie tam radę? No jak? Nie mo​żesz mu po​zwo​lić tam iść! Nie mo​żesz! Ja chcę jesz​cze zo​ba​czyć swo​je​go ko​cha​ne​go chłop​ca! Masz go przy​pro​wa​dzić! Ger​ry przy​ci​skał dło​nie do twa​rzy. Cały się trząsł i szlo​chał. Dla nie​go to było za dużo. Ko​chał mamę, ko​chał Joh​na i Jef​fa też ko​chał. To były trzy naj​waż​niej​sze oso​by w jego ży​ciu i na​gle zro​bił się mię​dzy nimi kon​flikt i nie mógł być uczci​wy wo​bec każ​dej z nich, nie zdra​dza​jąc po​zo​sta​łych. – No chodź, Ger​ry – po​wie​dzia​łam mu sta​now​czo, wy​co​fu​jąc się do lasu. – Trze​ba iść. On tak ma. Ktoś musi mu roz​ka​zać. Od​wró​cił się do mnie. Od​wró​cił się do mamy. Chwy​ci​ła go za rękę. Spoj​rzał na mnie bła​gal​nie, ale nie wy​pu​ści​łam go ze swo​jej wła​dzy. W koń​cu wy​rwał się mat​ce i pu​ścił bie​giem przez las. – Ger​ry! – roz​dar​ła się Sue. – Ger​ry! Idź se gdzie chcesz, ale mo​je​go mai uszka masz mi przy​pro​wa​dzić! – Mamo, daj spo​kój – mru​czał Ger​ry, za ci​cho, żeby usły​sza​ła, tak do sie​bie. – Mamo, pro​szę. – Ger​ry! – wrzesz​cza​ła da​lej Sue. – Wra​caj! Mój skar​bie! Ko​cham cię! Wróć do nas! – Ja cię też ko​cham, mamo – mru​czał Ger​ry, zwal​nia​jąc i na wpół się od​wra​ca​jąc, jak​by się za​sta​na​wiał, czy jed​nak nie wró​cić. – Niech cię Gela, Ger​ry, idź no da​lej! – po​wie​dzia​łam mu. – Wy​bij to so​bie ze łba! Może za​brzmia​ło to tro​chę za ostro, ale prze​cież ja też mia​łam mamę i ją ko​cha​łam, i sio​stry, ciot​ki i bra​ci. Ja też ich wszyst​kich zo​sta​wi​łam. Za to, kie​dy wró​ci​li​śmy do Joh​na i Jef​fa, nie​źle się uśmia​li​śmy, bo oni zro​bi​li cały kom​plet skór za​kry​wa​ją​cych Joh​no​wi ręce i nogi i cia​ło i sto​py, i na​wet taką skó​rę na gło​wę, z dziu​ra​mi na oczy i usta. Wszyst​ko na​tłu​ści​li, żeby nie prze​ma​ka​ło od śnie​gu, a na sto pos kory po na​klej al i od spodu war​stwy gład​kiej koź​lej skó​ry, spe​cjal​nym gięt​kim kle​jem, któ​ry zro​bi​li ze zmie​sza​ne​go kle​ju z ko​pyt i go​rą​ce​go tłusz​czu. – Jak się to wszyst​ko na​ło​ży, moż​na się w tym ugo​to​wać – po​wie​dział John, wy​glą​da​jąc przez dziur​ki gło​wo​skó​ry. – A Jeff masę razy po​le​wał to wszyst​ko wodą, i nic nie na​ma​ka. Ścią​gnął ją z po​wro​tem. Mało kie​dy wi​dzia​łam go ta​kie​go szczę​śli​we​go i pod​eks​cy​to​wa​ne​go. – Włóż, Tina. Nie uwie​rzysz, ja​kie to cie​płe. Jeff ku​cał obok nie​go, przy wej​ściu do ja​ski​ni. Ob​ser​wo​wał nas, ale pa​trzył głów​nie na Ger​ry’ego. Cał​kiem jak​by jego za​tro​ska​na twarz była ja​kimś na​pi​sem, któ​ry po​trze​bo​wał tyl​ko od​czy​tać, żeby do​kład​nie wie​dzieć, co tam było mię​dzy nim a ich mamą – na​wet nie mu​sie​li​by​śmy ni​cze​go opo​wia​dać. – Co praw​da, zszy​cie tego wszyst​kie​go za​ję​ło nam wie​le go​dzin – po​wie​dział John – ale my​ślę, że za dru​gim ra​zem pój​dzie o wie​le szyb​ciej i le​piej. Da się to tak zro​bić, żeby ła​two się zdej​mo​wa​ło, tak jak ta gło​wo skó​ra. Wło​ży​łam to wszyst​ko, wyj​rza​łam przez dziu​ry na oczy, po​pa​trzy​łam po każ​dym z nich trzech po ko​lei.

– Kur​na, John, jak to śmier​dzi. Śmier​dzi jak w du​pie weł​nia​ka. John ro​ze​śmiał się. Ger​ry się ro​ze​śmiał. Jeff po​pa​trzył na mnie, jak​by mnie też pró​bo​wał od​czy​tać, choć wi​dział z mo​jej twa​rzy tyl​ko oczy. Po​tem też za​czął się śmiać, na​praw​dę we​so​ło, jak małe dziec​ko. I le​d​wo parę wstań póź​niej Jan​ny Czer​wo​niuch przy​szła się do nas przy​łą​czyć, ra​zem z przy​ja​ciół​ką Lucy Nie​to​perz i Meh​me​tem Nie​to​pe​rzem, któ​ry był jej ku​zy​nem. (Śmiesz​ny to był gość, ten Meh​met z wą​ską twa​rzą i spi​cza​stą bród​ką. Był miły, ale jak​by za​wsze coś ukry​wał i pa​trzył, jak​by tyl​ko cze​kał, aż zro​bisz z sie​bie dur​nia). A co do Lucy, niech mnie cyc​ki Geli, ona ga​da​ła i ga​da​ła i ga​da​ła, i my​śla​łam, że ni​g​dy się nie za​mknie. Pew​nie dla​te​go, że się bała. Za to Jan​ny do​brze było mieć przy so​bie. – Po​my​śla​łam, Tina, że przy​da ci się ktoś nor​mal​ny do to​wa​rzy​stwa – po​wie​dzia​ła mi, zer​ka​jąc z uko​sa na Joh​na, ca​łe​go w kle​ju i sznur​kach. Z nią tu bę​dzie we​se​lej, po​my​śla​łam. A po​tem, le​d​wie jed​no wsta​nie póź​niej, przy​szła czwór​ka dzie​cia​ków od Bro​okly​nów: Mikę, Di​xon (prze​waż​nie mó​wi​li​śmy na nie​go Dix), Gela i Cla​re. W Ro​dzi​nie ze wszyst​ki​mi się przy​jaź​ni​ła, zwłasz​cza z dużą, do​ro​słą Gelą; mo​głam jej na​praw​dę ufać, a i po​śmiać się z nią. A Dix, jej młod​szy brat, był ślicz​nym i do​brym chłop​cem, z któ​rym raz czy dwa zda​rzy​ło mi się po​ca​ło​wać i po przy​tu​lać. Jesz​cze parę go​dzin po​tem, kie​dy wszy​scy spa​li i przy​szła moja ko​lej trzy​mać war​tę, przy​szła moja sio​stra Jane i mój wiel​ki, tę​po​gło​wy brat Har​ry. Sły​sza​łam, jak wo​ła​ją na dole przy Gar​dle Do​li​ny: – Tina! Tina! To my! Z Jane na​praw​dę na​praw​dę się cie​szy​łam, ale Har​ry mnie zmar​twił. Cięż​ko my​ślał, cią​gle mu się coś my​li​ło i wście​kał się jak dziec​ko, a po​nie​waż siły miał tyle, co do​ro​sły fa​cet, cza​sem bar​dzo cięż​ko go było uspo​ko​ić. – Wiesz, Tina, w Rodz​nie zro​bi​ło się okrop​nie – po​wie​dzia​ła Jane. – Okrop​nie okrop​nie. Wszy​scy tyl​ko się kłó​cą, zrzu​ca​ją winę na sie​bie na​wza​jem i ga​da​ją strasz​ne strasz​ne rze​czy. Gru​ba sta​ra Liz jest jesz​cze bar​dziej po​nu​ra niż nor​mal​nie i cały czas się trzę​sie, że ktoś za​bie​rze jej sta​ro​stwo, tak jak to się sta​ło z Bel​la Czer​wo​niuch. Mama wa​riu​je. A cho​ler​ny Da​vid Czer​wo​niuch i jego ban​da łażą i za​cho​wu​ją się, jak​by to oni byli praw​dzi​wy​mi gło​wa​mi Ro​dzi​ny, a nie Ca​ro​li​ne i Rada. I w ogó​le, co ci lu​dzie wy​ga​du​ją! Jed​no, co mogę po​wie​dzieć, to że po​win​ni​ście na​praw​dę się pil​no​wać. Nie​któ​rzy ga​da​ją, że trze​ba do was przyjść i zmu​sić do po​wro​tu, inni, że trze​ba was wy​gnać na za​wsze, ale mało kto mówi, że trze​ba was po pro​stu zo​sta​wić w spo​ko​ju. – Ja​kich „was”, co? – za​py​ta​łam. – Sama te​raz je​steś „wy”. Je​steś z tymi, o któ​rych tak ga​da​ją. Jane wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i za​sznu​ro​wa​ła swo​ją miłą i pa​skud​ną roz​cię​tą buź​kę. – Wiem. Zwa​rio​wa​łam chy​ba, albo co. John i ja wszyst​ko zor​ga​ni​zo​wa​li​śmy. Usta​li​li​śmy kto z kim idzie na po​lo​wa​nie. Ka​za​li​śmy lu​dziom szu​kać gli​ny, żeby zro​bić garn​ki, szu​kać czar​nosz​kła i zbie​rać fa​lo​ro​sty na liny i sznu​ry. Wie​dzie​li​śmy, że na​sze miej​sce to ta​jem​ni​ca, któ​ra szyb​ko roz​no​si się po Ro​dzi​nie, i nie​dłu​go do​wie się o nim ktoś, kto nas nie cier​pi, o ile już się nie do​wie​dział. Nie mie​li​-

śmy po​ję​cia, co będą chcie​li zro​bić, John wpadł jed​nak na po​mysł, że wszyst​kie cen​ne dla nas rze​czy trze​ba po​cho​wać w wie​lu róż​nych miej​scach, żeby nikt z Ro​dzi​ny nie mógł po pro​stu przyjść i zwę​dzić wszyst​kie​go od razu. Upie​rał się też, żeby wy​sta​wić czuj​ki po​wy​żej i po​ni​żej na​sze​go obo​zu. Na​wet doł​ki na ogień wy​ko​pa​li​śmy w trzech róż​nych miej​scach i pil​no​wa​li​śmy, żeby we wszyst​kich ża​rzy​ły się wę​gle – je​śli przyj​dą i roz​rzu​cą nam ogień, bę​dzie​my mo​gli zro​bić so​bie ko​lej​ny. Nikt nie lubi spę​dzać pół wsta​nia na roz​pa​la​niu ognia.

24.

John Czer​wo​niuch

Jan​ny, Lucy, Meh​met, Mike, Di​xon, Gela, Cla​re, Har​ry, Jane, Tina, Ger​ry, Jeff i ja. Trzy​na​ścio​ro nas te​raz było, a prze​cież mi​nę​ło le​d​wie tro​chę tro​chę wstań, od​kąd by​łem sam. (Bez Har​ry’ego mo​gli​by​śmy się obejść, ale nie mo​głem nic na to po​ra​dzić). Wszy​scy ci nowi lu​dzie szyb​ko za​do​mo​wi​li się na no​wym miej​scu nad Gar​dłem, za​czę​li traj​ko​tać, śmiać się, pisz​czeć i wy​głu​piać się, zu​peł​nie tak samo, jak ob​rost​ki w Ro​dzi​nie. Cza​sem czu​łem się tro​chę z boku tego wszyst​kie​go, tro​chę po​dob​nie jak kie​dyś w Ro​dzi​nie, bo mało kie​dy mi się chce krzy​czeć i wy​głu​piać. Ale kie​dy się tak po​czu​łem, przy​po​mi​na​łem so​bie, kto ich tu spro​wa​dził. – Mogą so​bie my​śleć, że przy​szli tu​taj, żeby być z Tiną, albo ze sobą na​wza​jem – po​wie​dzia​łem do sie​bie. – Ale gdy​by nie ja, nie by​ło​by tu żad​ne​go z nich. Ani jed​ne​go. Wszy​scy da​lej sie​dzie​li​by w Ro​dzi​nie, Krąg le​żał​by na swo​im miej​scu i wszyst​ko by​ło​by tak samo jak łona i łona temu. I ni​ko​mu nie przy​szło​by do gło​wy miesz​kać gdzie​kol​wiek in​dziej niż tam, na ku​pie, wo​kół Okrą​głej Po​la​ny, mię​dzy Wiel​ko​sta​wem, Dłu​go​sta​wem i ska​ła​mi. To mi po​ma​ga​ło, kie​dy tak so​bie przy​po​mi​na​łem. Po​ma​ga​ło mi po​zbyć się z gło​wy tego zim​ne​go ka​mie​nia, śmier​ci Bel​li, wy​do​być się spod nie​go. Po​ma​ga​ło mi też pa​mię​tać, że da​lej mu​szę pchać spra​wy na​przód. Je​śli zo​sta​wię wszyst​ko in​nym, nie bę​dzie żad​nych pla​nów. Będą jeść, spać, ba​wić się i śli​zgać, póki coś nie każe im prze​rwać. Nie będą pró​bo​wać z góry prze​wi​dzieć, co to bę​dzie to „coś” i jak so​bie z nim po​ra​dzić, kie​dy się po​ja​wi. No, trze​ba przy​znać uczci​wie, może Tina by pró​bo​wa​ła, może Gela Bro​oklyn i może na​wet Jeff, gdy​by tyl​ko po​my​ślał, że inni po​słu​cha​ją ma​łe​go krzy​wo​sto​pa, jesz​cze na​wet nie ob​rost​ka, bo jesz​cze po​rząd​nie nie ob​rósł wło​sa​mi – ale nikt inny. Pod ko​niec wsta​nia po​czu​li​śmy, że idzie mały ziąb, więc na​mó​wi​łem sió​dem​kę z nas, żeby nie kłaść się spać i pójść pro​sto na dół Zim​nej Ścież​ki na ko​zły. Wzię​li​śmy dzi​dy, sznu​ry, ja wzią​łem wszyst​kie skó​ry, któ​re zro​bi​li​śmy z Jef​fem, a Geny i Tina dwa ko​lej​ne ze​sta​wy skór, któ​re zro​bi​li sami z po​mo​cą Jef​fa. Umó​wi​li​śmy się tak, że ja, Ger​ry i Tina pój​dzie​my na górę, pod sam lód, a Jane, Meh​met, Lucy i Mikę, któ​rzy mie​li tyl​ko pa​so​skó​ry, skó​ry na ra​mio​na i gołe sto​py, za​cze​ka​ją na dole ścież​ki. Zgo​ni​my im ko​zły na dół.

Cała czwór​ka uśmia​ła się ze mnie, Tiny i Ger​ry’ego, kie​dy na​ło​ży​li​śmy na sie​bie te śmier​dzą​ce skó​ry, zwłasz​cza gdy na​cią​gnę​li​śmy gło​wo​skó​ry, któ​re za​kry​wa​ły nam twa​rze. Wi​dać było jed​nak, że im to tak​że za​im​po​no​wa​ło. To było coś no​we​go no​we​go – no​we​go, jak nic in​ne​go w Ro​dzi​nie, od cza​sów przed na​szym uro​dze​niem. Mu​sia​ły być kie​dyś cza​sy, w któ​rych lu​dzie wy​my​śla​li, jak zro​bić dzi​dy z czar​nosz​kłem, liny z fa​lo​ro​stów i jak ob​le​pić koń​ce pnia skó​ra​mi, żeby po​wsta​ła łód​ka, ale od daw​na daw​na wszyst​ko wy​glą​da​ło tak, jak​by​śmy za​po​mnie​li, że w ogó​le coś może wy​glą​dać ina​czej niż już jest. Po​szli​śmy w górę ścież​ki w tych skó​rach, ja, Tina i Ger​ry, wy​glą​da​jąc jak ja​kieś dziw​ne, nowe zwie​rzę​ta. Dla mnie to nie było po pro​stu po​lo​wa​nie na ko​zły, to była pierw​sza pró​ba wej​ścia wy​so​ko na Śnież​ne Ciem​no. Na drze​wie koło Okrą​głej Po​la​ny jest taki le​d​wo wi​docz​ny ry​su​nek, na​zy​wa się „Astro​nau​ta” i zro​bił go Tom my, Gela, albo któ​ryś z Trzech To​wa​rzy​szy. Jest na nim czło​wiek w dziw​nej Ko​smicz​nej Skó​rze, któ​ra po​zwa​la mu prze​żyć tak wy​so​ko wy​so​ko, że wca​le już tam nie ma po​wie​trza do od​dy​cha​nia. To je​den z tych lu​dzi, co wy​my​śli​li, jak się wy​do​stać z Zie​mi. I wła​śnie te​raz sam po​czu​łem się jak ten Astro​nau​ta, idąc w górę z Ger​rym i Tiną, w tych sztyw​nych, go​rą​cych, śmier​dzą​cych skó​rach. Czu​łem się jak Astro​nau​ta, któ​ry robi pierw​szy krok w nie​bo. I skó​ry w za​sa​dzie za​dzia​ła​ły! Gdzie​nie​gdzie tro​chę prze​mo​kły, szcze​gól​nie na sto​pach, więc nad tym trze​ba bę​dzie jesz​cze po​pra​co​wać. Ale na​wet tu​taj, przy sa​mym lo​dzie, było nam cie​pło cie​pło i choć w sto​py było tro​chę mo​kro, to nie mar​z​ły tak, jak​by były bose. Nie bo​la​ły, jak wte​dy, gdy sze​dłem na górę ze Sta​rym Ro​ge​rem. Z Ciem​na ze​szło pięć ko​złów ze świe​cą​cy​mi ja​sno ja​sno lamp​ka​mi na gło​wach – czte​ry duże i je​den mło​dy na sa​mym koń​cu. Wspię​li​śmy się na wzgó​rze w bok od ścież​ki i cze​ka​li​śmy aż nas miną – przy​szło mi do gło​wy, że skó​ry i w cym po​ma​ga​ją, bo dzię​ki nim pach​nie​my jak weł​nia​ki, nie jak lu​dzie – a po​tem skra​da​li​śmy się za nimi, krzy​ka​mi gwiezd​ni​ka ostrze​ga​jąc resz​tę na dole, żeby była go​to​wa. Weł​nia​ki po​wo​li scho​dzi​ły na dół, a my za nimi. Lamp​ki na ich gło​wach zbla​dły, kie​dy wy​szły ze Śnież​ne​go Ciem​na i zna​la​zły się w ja​snym, cie​płym le​sie. Go​dzi​nę póź​niej, pra​wie na sa​mym dole ścież​ki, ko​lej​ny raz krzyk​nę​li​śmy jak gwiezd​nik: Huum! Huum! Aaaa! Aaaa! – od​po​wie​dzie​li tam​ci. Zna​leź​li​śmy miej​sce, gdzie ścież​ka prze​cho​dzi​ła wą​skim prze​smy​kiem mię​dzy ska​ła​mi, i po​cho​wa​li​śmy się tuż nad nim. Aaaa! Aaaa! – za​wo​ła​ła zno​wu tam​ta czwór​ka i na​gle wszy​scy prze​sta​li wo​łać jak gwiezd​ni​ki i za​czę​li wrzesz​czeć jak pod​nie​co​ne ob​rost​ki, więc wie​dzie​li​śmy, że weł​nia​ki mu​sia​ły ich za​uwa​żyć i rzu​ci​ły się do uciecz​ki w na​szą stro​nę. Pierw​sze​go, któ​ry wszedł do prze​smy​ku, tra​fił Ger​ry kol​cza​ko​wą dzi​dą. Do​bry rzut, pro​sto pod szy​ję, w pierś. Grot tra​fił pro​sto w jed​no z serc i Ger​ry był cały w gę​stej, czar​nej krwi. Te​raz po​zo​sta​łe ko​zły nie wie​dzia​ły, co zro​bić. Zbo​cza po obu stro​nach był)’ ska​li​ste i stro​me stro​me. Ma​jąc sześć nóg, ła​two mo​gły​by na nie wejść, ale nie by​ło​by to szyb​ko i one o tym wie​dzia​ły, przez co się wa​hał)’, jak​by my​śla​ły, że jest jesz​cze ja​kieś inne wyj​ście. A my tym​cza​sem do​cho​dzi​li​śmy je od dołu i od góry. Dwóm uda​ło się wy​mknąć po ska​łach, ale ko​lej​ne​go du​że​go zro​bi​li​śmy, kie​dy pró​bo​wał się wspi​nać. Meh​met po​wie​dział, że to jego tra​fie​nie, ale w su​mie trud​no było dojść, kto był pierw​szy, bo kie​dy weł​-

niak pa​dał, dzi​dy ster​cza​ły z nie​go na wszyst​kie stro​ny. Cie​szy​li​śmy się bar​dzo bar​dzo. – W ży​ciu by​śmy nie zro​bi​li tych weł​nia​ków, gdy​by​śmy nie wleź​li tam – po​wie​dzia​łem póź​niej resz​cie. – To wła​śnie chcia​łem po​wie​dzieć Ca​ro​li​ne, pa​mię​ta​cie? Kie​dy jest taki krót​ki ziąb, ko​zły scho​dzą i wcho​dzą z po​wro​tem, za​nim kto​kol​wiek z Ro​dzi​ny zdą​ży tu dojść. Ale zro​bie​nie dwóch do​ro​słych weł​nia​ków to nie był ko​niec. Naj​lep​sze i naj​dziw​niej​sze i nowe, tak nowe, że nikt w ży​ciu o czymś ta​kim nie sły​szał i ni​cze​go ta​kie​go nie wi​dział, było to, że ja rzu​ci​łem się na mło​de​go ko​zła, kie​dy Ger​ry ro​bił jego mat​kę, i uda​ło mi się go przy​trzy​mać na zie​mi. Iiiiiik! Iiiiiik! Iiiiiik! Mło​dziak rzu​cał się jak sza​lo​ny, ko​pał pa​zu​rza​sty-mi ła​pa​mi, pisz​czał, ję​czał i darł się tak, że pę​ka​ły uszy. Lamp​ka na gło​wie mi​ga​ła i mi​ga​ła i mi​ga​ła, czuł​ki wa​riac​ko fa​lo​wa​ły, a wiel​ki okrą​gły pysk roz​dzia​wiał się sze​ro​ko, za​my​kał i zno​wu roz​dzia​wiał, jak​by nie mógł na​brać po​wie​trza. Omal mnie nie zrzu​cił, ale wte​dy Tina też się na nie​go rzu​ci​ła, a po​tem Jane i Meh​met. Lucy i Mikę wy​cią​gnę​li sznur, któ​ry wzię​li​śmy ze sobą, i za​wią​za​li mu pę​tlę na szyi, cia​sną, ale nie tak cia​sną, żeby się za​du​sił, ktoś inny zwią​zał mu tyl​ne nogi, a mnie przy​szło do gło​wy, żeby zdjąć gło​wo​skó​rę i na​sa​dzić mu na łeb, żeby nic nie wi​dział. Po​tem Lucy, Mikę i Meh​met trzy​ma​li go, wy​ry​wa​ją​ce​go się i mio​ta​ją​ce​go, a my z Tiną i Ger​rym zdej​mo​wa​li​śmy skó​ry, w któ​rych się go​to​wa​li​śmy. Moje były całe po​dar​te od kop​nia​ków ko​zioł​ka, a na ra​mie​niu mia​łem dłu​gą krwa​wią​cą ranę, któ​rej w tej go​rącz​ce w ogó​le nie za​uwa​ży​łem. Dwa za​bi​te weł​nia​ki nie​śli​śmy na zmia​nę, przy​wią​za​ne za nogi do dłu​gich ga​łę​zi, na zmia​nę też cią​gnę​li​śmy za sobą ży​we​go mło​de​go, po​ty​ka​ją​ce​go się po ka​mie​niach ze skó​rą na łbie. A po dro​dze zwie​rzak na​ro​bił ta​kie​go ha​ła​su, tak się darł, pisz​czał i ję​czał i za​pie​rał no​ga​mi, że w ogó​le nie usły​sze​li​śmy wrza​sków i krzy​ków do​cho​dzą​cych z na​sze​go obo​zu. Że coś się tam sta​ło, zo​rien​to​wa​li​śmy się do​pie​ro, kie​dy po ska​łach zbie​gły do nas dwie dziew​czy​ny: wiel​ka, wy​so​ka, roz​sąd​na Gela i jej mała, by​stra sio​strzycz​ka Cla​re. Zo​sta​wi​li​śmy ich przy gro​tach sze​ścio​ro, ale Dix po​szedł na górę ro​zej​rzeć się za mał​pa​mi, wziął łuk i strza​ły, więc kie​dy przy​szli lu​dzie z Ro​dzi​ny, było ich tyl​ko pię​cio​ro. Przy​szedł Da​vid Czer​wo​niuch i wiel​ki, tępy Met, co kie​dyś się przy​jaź​nił z Ger​rym i ze mną, gru​by sta​ry Di​xon Pod​nie​bie​ski i trzech ja​kichś ob​rost​ków. Roz​rzu​ci​li ogień, za​bra​li wszyst​kie skó​ry i mię​so, ja​kie zna​leź​li, i pró​bo​wa​li za​cią​gnąć Jan​ny z po​wro​tem do Ro​dzi​ny i Czer​wo​niu​chów. – Har​ry do​stał sza​łu – po​wie​dzia​ła przy​ja​ciół​ka Tiny, Gela, swo​im ni​skim gło​sem. – Tina, trze​ba ci było wi​dzieć two​je​go bra​cisz​ka. Nor​mal​nie rzu​cił się pro​sto na nich, z wiel​kim ry​kiem i wrza​skiem, więc tych dwóch, co trzy​ma​ło Jan​ny, mu​sia​ło ją pu​ścić i ucie​kać, bo wi​dzie​li, że zmiaż​dży ich jak peł​za​ka. – I Jan​ny po​bie​gła z po​wro​tem do nas – do​koń​czy​ła Cla​re. Była drob​ną dziew​czy​ną i nor​mal​nie ci​chą ci​chą, prze​waż​nie rzu​ca​ła jed​ną by​strą uwa​gę i cho​wa​ła się z po​wro​tem jak ziem​ny peł​zak do swo​jej nory, ale te​raz cała się trzę​sła trzę​sła, zbyt prze​ra​żo​na i zde​ner​wo​wa​na tym co się sta​ło, żeby przej​mo​wać się czymś poza tym. – Wszy​scy zła​pa​li​śmy za kije i dzi​dy i za​czę​li​śmy się drzeć, wszy​scy ra​zem, tak jak kie​dy bli​sko Ro​dzi​ny po​ja​wi się lam​part. Tyl​ko że to nie było na​praw​dę tak, bo to nie był je​den lam​part i wiel​ka kupa lu​dzi, ale ich było sze​ściu, w tym dwóch do​ro​słych fa​ce​tów, a nas tyl​ko pię​cio​ro. Bo nasz

Dix, Dix Bro​oklyn, po​szedł gdzieś na górę na nie​to​pe​rze, czy coś, więc poza ma​łym Jef​fem, je​dy​nym fa​ce​tem był Har​ry. Ja ci mó​wię, ba​li​śmy się strasz​nie strasz​nie. – Taa – po​wie​dzia​ła Gela. – Har​ry na​stra​szył ich tyl​ko na chwi​lę, kie​dy tak się rzu​cił z ki​jem, więc po​szli​śmy za cio​sem jak tyl​ko się dało, wszy​scy za​czę​li​śmy wrzesz​czeć i ma​chać dzi​da​mi, ale oni za​raz się do​my​śli​li, że jed​nak jest ich wię​cej. Wi​dać było, że to do nich po​wo​li do​cie​ra. Już mie​li z po​wro​tem się na nas rzu​cić, kie​dy z góry za​czął zbie​gać Dix. Wrzesz​czał i wy​ma​chi​wał dzi​dą. – Chy​ba po​my​śle​li, że wszy​scy na​gle wra​ca​cie – do​da​ła Cla​re – bo tyl​ko na nie​go spoj​rze​li, zła​pa​li te skó​ry i inne rze​czy, któ​re ukra​dli, i po​bie​gli. Chy​ba nie zo​rien​to​wa​li się, że to tyl​ko je​den gość. Ale z boku stał so​bie mały Jeff, i je​den z tych Pod​nie​bie​skich zdą​żył jesz​cze prze​wró​cić go i sko​pać… – Cooo?! – krzyk​nął od razu Ger​ry. – I coś mu…? – Nic mu nie jest, Ger​ry – od​po​wie​dzia​ła szyb​ko Cla​re. – Nie jest ran​ny ani nic ta​kie​go, a… Na​gle urwa​ła, bo do​pie​ro te​raz za​uwa​ży​ła weł​nia​ka z tą skó​rą na gło​wie. – Na na​zwy Mi​cha​ela! Co to ma być? – To weł​niak – po​wie​dział Ger​ry. – Żywy weł​niak. Po​trzy​maj go na tym sznu​rze chwi​lę, do​bra, Cla​re? Ja mu​szę le​cieć do Jef​fa. Dziw​ne to było. Ko​zio​łek przez cały czas darł się i pisz​czał, pew​nie za mat​ką, choć ta była zro​bio​na i wi​sia​ła na drą​gu tuż za nim – ale ani Cla​re, ani Gela aż do te​raz w ogó​le go nie za​uwa​ży​ły, tak jak my nie za​uwa​ży​li​śmy, że one da​le​ko przed nami krzy​czą i wrzesz​czą. Wła​śnie za​czy​na​łem so​bie zda​wać spra​wę, że to tak jest: lu​dzie czę​sto nie wi​dzą rze​czy, któ​rych się nie spo​dzie​wa​ją, na​wet je​śli je mają przed sa​mym no​sem. Do​brze to było wie​dzieć, to się mo​gło przy​dać. To ozna​cza​ło, że z każ​dej sy​tu​acji jest wię​cej wyjść niż się lu​dziom wy​da​je. Ale te​raz ścież​ką zbiegł z tu​po​tem brat Tiny, Har​ry. Cały był czer​wo​ny i spo​co​ny, dy​szał cięż​ko i prze​wra​cał wiel​ki​mi, wy​trzesz​czo​ny​mi oczy​ma. Zmar​twi​łem się. W ta​kim sta​nie wi​dzia​łem go w Ro​dzi​nie raz dwa razy. – Na cyc​ki Geli – mruk​nę​ła Tina. – On tak bę​dzie przez wie​le go​dzin. Ej, Tina, John! – za​wo​łał Har​ry swo​ją dzie​cin​ną mową. – Har​ry wy​go​nił ich ki​jem, Har​ry sam. Chcie​li za​brać Jan​ny, wiesz, Tina, ale Har​ry ich wy​go​nił. – Świet​nie, świet​nie, Har​ry! – po​chwa​li​ła go Tina. – Świet​na ro​bo​ta. Do​bra do​bra. Kie​dy po​de​szli​śmy pod ja​ski​nie, Ger​ry już ob​my​wał Jef​fa ka​wał​kiem zmo​czo​nej skó​ry. Mój mały ku​zyn miał tro​chę si​nia​ków na że​brach i pod​bi​te oko, ale to nie prze​szko​dzi​ło mu pod​ska​ki​wać i kuś​ty​kać od razu, kie​dy tyl​ko zo​ba​czył ma​łe​go ko​zioł​ka. Od​tąd był dla nie​go jak nowa ma​mu​sia. Nie od​stę​po​wał go na krok. Na​wet skó​rę do spa​nia wy​cią​gnął z ja​ski​ni, gdzie spał z Ger​rym, i roz​ło​żył ją dla ko​zioł​ka w jego za​gro​dzo​nej ja​ski​ni.

25.

Tina Kol​czak

Dix po​szedł po żar z za​pa​so​we​go dołu, że​by​śmy mo​gli z po​wro​tem roz​pa​lić na​sze głów​ne ogni​sko. Ubo​le​wał, że nie było go tu, kie​dy przy​szła ban​da Da​vi​da, i cały czas nas prze​pra​szał. Ja uwa​ża​łam, że mie​li​śmy spo​ro szczę​ścia, że go tu nie było. Gdy​by nie zbiegł na​gle z góry, kie​dy ban​da Da​vi​da się go nie spo​dzie​wa​ła, nie wy​stra​szy​li​by się go. Świet​ny był z nie​go chło​pak, przy​stoj​ny i do​brze zbu​do​wa​ny, ale za wiel​ki czy groź​ny to nie był. Gdy​by był tu przez cały czas, może by nie uda​ło się ich prze​pę​dzić. Wzię​li​śmy lam​par​ci nóż Joh​na, od​rą​ba​li​śmy nogę mar​twej mat​ce ma​łe​go ko​zioł​ka i ugo​to​wa​li​śmy ją z owo​ca​mi bia​łu​cha ze​bra​ny​mi przez resz​tę, kie​dy nas nie było. Jan​ny tro​chę po​pła​ki​wa​ła. Mia​ła pa​skud​ne si​nia​ki w miej​scach, gdzie ją ści​ska​li. Gela i Cla​re też tro​chę po​pła​ka​ły, a przez to brat Geli, Dix, zno​wu za​czął prze​pra​szać, że go tu nie było. – Niech mnie fiu​ty Toma i Har​ry’ego, Dix – po​wie​dzia​łam mu – daj już spo​kój, co? Prze​cież nie by​łeś na war​cie ani nic ta​kie​go, nie? Więc nie zro​bi​łeś nic złe​go, jak po​sze​dłeś so​bie na górę szu​kać cze​goś do je​dze​nia, tak samo jak my, kie​dy po​szli​śmy po​lo​wać. – Na war​cie? – rzu​cił Dix. – To może ja te​raz pój​dę na war​tę? Ko​lej Jan​ny, ale ona chy​ba le​piej niech so​bie od​pocz​nie. Ja po​pil​nu​ję pierw​szy, a wy się tro​chę wy​śpij​cie. (Bo prze​cież nie mie​li​śmy grup lu​dzi śpią​cych i wsta​ją​cych o róż​nych po​rach, jak w Ro​dzi​nie. Sami by​li​śmy jak jed​na gru​pa i cho​dzi​li​śmy spać mniej wię​cej ra​zem). – Do​bra. Har​ry może z tobą po​pil​nu​je, co, Har​ry? Har​ry? Do​bre parę go​dzin, za​nim się uspo​ko​isz, tak, Har​ry? Le​piej so​bie po​spa​ce​ruj tro​chę na war​cie, to ci przej​dzie. I za​raz wszy​scy poza Jef​fem po​ło​ży​li się i pró​bo​wa​li spać. Nie było ła​two za​snąć, ma​jąc gło​wę peł​ną wszyst​kie​go, co się sta​ło, a jesz​cze na do​kład​kę ten cho​ler​ny ko​zio​łek darł się i darł w ja​ski​ni. Parę go​dzin póź​niej Dix i Har​ry ze​szli, żeby obu​dzić mnie i Joh​na na war​tę. John zszedł na dół, żeby mieć na oku ścież​kę pro​wa​dzą​cą do na​sze​go obo​zu z lasu. Ja po​szłam na górę, po​nad ja​ski​nie, żeby pa​trzeć na całą do​li​nę i pil​no​wać, żeby nikt się nie za​kradł do nas od góry. By​łam taka zmę​czo​na zmę​czo​na, po​lo​wa​niem i tym wszyst​kim, że mu​sia​łam cały czas się ru​szać, żeby nie za​sy​piać. A i tak chwi​lę się zdrzem​nę​łam, zwy​czaj​nie na sto​ją​co. Chy​ba nie było to dłu​go, tak mi się wy​da​je, ale kie​dy się obu​dzi​łam, od razu wie​dzia​łam, że

coś się zmie​ni​ło. Coś było ina​czej. No i wte​dy na​praw​dę na​praw​dę się obu​dzi​łam. Kiep​ski to war​tow​nik, co za​sy​pia i nic nie za​uwa​ża, póki nie za​cznie się dziać na po​waż​nie. Jak to się mówi, za póź​no krzy​czeć „lam​part”, kie​dy jest już za pło​tem. Ale co wła​ści​wie się zmie​ni​ło? Słu​cha​łam i słu​cha​łam, aż po​czu​łam się, jak​by uszy ster​cza​ły mi z gło​wy na słup​kach, jak czuł​ki ko​zła. Świat brzmiał ja​koś ina​czej, a mimo to, kie​dy przy​słu​chi​wa​łam się każ​de​mu od​gło​so​wi z osob​na, wszyst​kie były zwy​czaj​ne, ta​kie, jak sły​szy się cały czas: krzy​ki pta​ków, ci​che gę​ga​nie nie​to​pe​rzy, stru​mie​nie spły​wa​ją​ce po ka​mie​niach ze Śnież​ne​go Ciem​na, hmmmf, hmmmf, hmmmf drzew do​oko​ła, nie​ustan​ne hmmmmmm ca​łe​go lasu… Zwy​czaj​ne, do​brze zna​ne edeń​skie od​gło​sy, któ​re się sły​szy cały czas, tak jak cały czas świe​cą lamp​ki w dole. – John?! – za​wo​ła​łam pół​gło​sem. – John?! Chcia​łam go za​py​tać, czy coś za​uwa​żył, albo czy wie, co się zmie​ni​ło, był jed​nak za da​le​ko, żeby mnie usły​szeć, a za gło​śno krzy​czeć nie chcia​łam. I do​pie​ro wte​dy uświa​do​mi​łam so​bie, co się zmie​ni​ło. To nie był ża​den nowy dźwięk. To był brak ja​kie​goś dźwię​ku. Ko​zio​łek się za​mknął. Wresz​cie prze​stał się drzeć. Może zdechł, po​my​śla​łam, i szcze​rze mó​wiąc, za bar​dzo się tym nie prze​ję​łam. My​śla​łam przede wszyst​kim, że, chwa​lić Gelę, nie prze​ga​pi​łam ja​kie​goś ko​lej​ne​go ata​ku! I już nie mo​głam się do​cze​kać, kie​dy wró​cę na moją skó​rę i za​snę so​bie bez tego cho​ler​ne​go ja​zgo​tu. Ale kie​dy skoń​czy​łam war​tę i szłam zbu​dzić Jane, żeby mnie zmie​ni​ła, zaj​rza​łam do ja​ski​ni ko​zioł​ka, żeby spraw​dzić, co się sta​ło. Jeff już nie le​żał przed wej​ściem na skó​rze, po​my​śla​łam więc, że po​szedł spać z Ger​rym, jak nor​mal​nie. Po​tem zaj​rza​łam przez płot, żeby zo​ba​czyć, jak tam ko​zio​łek. Wca​le nie zdechł. Le​żał na zie​mi i spał, na gło​wie ła​god​nie ja​rzy​ła się lamp​ka. Ale tak na​praw​dę zdu​miał mnie Jeff. Le​żał tam z nim, ra​zem, obej​mu​jąc ręką wło​cha​ty grzbiet, jak​by to był Ger​ry, tak jak z Ger​rym zwy​kle spa​li na swo​ich skó​rach. No, ale dwóch bra​ci na jed​nej skó​rze to jed​no, a weł​niak i czło​wiek to dru​gie. Chło​pa​czek z krzy​wo​sto​pa​mi i stwo​rze​nie o pła​skich, mi​go​czą​cych oczach, co się ni​g​dy nie za​my​ka​ją. Leżą ra​zem! Było to tak dziw​ne dziw​ne, że mu​sia​łam od razu za​wo​łać Joh​na, żeby to zo​ba​czył. By​łam taka zdu​mio​na zdu​mio​na, że chy​ba po​trze​bo​wa​łam, żeby ktoś mi po​wie​dział, że mnie oczy nie mylą. – Wy​glą​da, że bę​dzie miał tego swo​je​go ko​nia – szep​nął John. – Szcze​rze mó​wiąc, ni​g​dy bym nie my​śla​ła, że to się uda – od​szep​nę-łam mu. – Ale w su​mie też ni​g​dy nie my​śla​łam, że ktoś znisz​czy Ka​mien​ny Krąg albo roz​dzie​li Ro​dzi​nę na dwie czę​ści. Ob​ję​łam go w ta​lii, czu​jąc się tro​chę dum​na z tego, co mu się uda​ło, i po​dzi​wia​jąc siłę, jaką się mu​siał wy​ka​zać. On jed​nak nie za​re​ago​wał. Ani razu nie chciał się do mnie zbli​żyć, ten gość, dla któ​re​go rzu​ci​łam Ro​dzi​nę, ani razu, od​kąd przy​szli​śmy do nie​go z Jef​fem i Ger​rym. Te​raz cho​ciaż mia​łam koło sie​bie parę do​brych przy​ja​ció​łek, oprócz nie​go, dziw​ne​go Jef​fa i pu​sto​gło​we​go Ger​ry’ego. – Wiesz co – po​wie​dział po ja​kimś cza​sie – to był do​bry po​mysł, żeby po​cho​wać te wszyst​kie rze​czy. Wzię​li tyl​ko parę sta​rych skór ka​mie​ńia​ków i żad​nych po​rząd​nych weł​-

nia​ko​wych. Bo weł​nia​ko​wych po​trze​ba nam ile tyl​ko się da. Na​gle usły​sze​li​śmy do​cho​dzą​ce z dołu gło​sy. – John? Tina? Ger​ry? Przy​szło do nas tro​je ko​lej​nych dzie​cia​ków z Ro​dzi​ny, trój​ka Ry​bo​rze​ków, sio​stra i dwóch bra​ci – Su​zie, John​ny i Dave. Z nimi też się lu​bi​łam, szcze​gól​nie z małą Su​zie z jej by​strym i ostrym ję​zycz​kiem. *** Mały ko​zio​łek może się i za​mknął na parę go​dzin, ale to nie był ko​niec wrza​sków. Po ja​kimś cza​sie się zbu​dził, od​krył, że obok nie​go śpi Jeff, i za​czął pisz​czeć i mio​tać się jak przed​tem. Jeff pró​bo​wał go uspo​ko​ić, choć dra​pał go i ko​pał, ale w koń​cu mu​siał wy leźć przez płot i po​zwo​lić mu ro​bić, co chce, czy​li drzeć się i ko​pać ogro​dze​nie, przez cały czas, wsta​nie za spa​niem za wsta​niem. Iiiiiik! Iiiiiik! Iiiiiik! – Na cyc​ki Geli – po​wie​dzia​ła Su​zie Rybo rze​ka. – Może zli​tu​je​my się nad nim i go zje​my? I on się prze​sta​nie mę​czyć, i my. Ale oczy​wi​ście John na to nie po​zwo​lił, ani Jeff, choć cały był po​obi​ja​ny i po​ka​le​czo​ny od cio​sów twar​dy​mi pa​zu​ra​mi i ko​ści​stą gło​wą. John ka​zał dzie​cia​kom zejść do sta​wu i przy​nieść świe​że​go fa​lo​ro​stu, a do mi​ski na​lać wody. Inne wy​słał po owo​ce. Ale on nic nie zjadł. Po​pił tro​chę wody i tyle. Wi​dać było, że jest co​raz chud​szy i słab​szy. – Jeff, spójrz​my praw​dzie w oczy, on zdech​nie tak czy owak – po​wie​dział Meh​met Nie​to​perz. – Zjedz​my go le​piej, póki jest na nim tro​chę mię​sa, co? Rów​nie do​brze mógł​by ga​dać do ka​mie​nia. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Ten dźwięk obu​dził mnie dwa trzy wsta​nia po na​pa​ści Di​xco​na Pod nie​bie​skie​go i Da​vi​da. Był aku​rat taki czas, że ko​zio​łek sie​dział ci​cho i dużo osób po​ło​ży​ło się spać. Ja le​ża​łam w ja​ski​ni, a John na​prze​ciw​ko mnie na od​dziel​nej skó​rze do spa​nia. Nie te​raz, po​my​śla​łam, no nie, ko​lej​ny cho​ler​ny Spe​cjał! A póź​niej oczy​wi​ście so​bie przy​po​mnia​łam – pew​nie wszy​scy so​bie przy​po​mnie​li​śmy – że nie je​ste​śmy w Ro​dzi​nie. Róg z ga​łę​zi pu​sta​ka do​cie​rał z da​le​ka, z miej​sca, któ​re już nie było na​sze, i to spo​tka​nie nie było prze​zna​czo​ne dla nas, ale dla nich. I dziw​nie tro​chę się zro​bi​ło, bo prze​cież nie​na​wi​dzi​li​śmy Spe​cjał i i Rocz​nic, cią​gle stę​ka​li​śmy i ję​cze​li​śmy, że mu​si​my na nie cho​dzić, ale te​raz, kie​dy nie mo​gli​śmy na nie już pójść, jak​by za​tę​sk​ni​li​śmy za nimi. Smut​no było być poza tym wszyst​kim. – Jak my​ślisz, o czym oni tam będą roz​ma​wiać? – za​py​ta​łam Joh​na, kie​dy zo​ba​czy​łam, że też się obu​dził. – O czym będą de​cy​do​wać? – Pro​ste – po​wie​dział, z na​chmu​rzo​ną twa​rzą całą w pla​mach od róż​no​ko​lo​ro​wych skal​nych lam​pek. – O nas będą roz​ma​wiać. Będą de​cy​do​wać, co z nami zro​bić. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Naj​pierw całe wsta​nie będą ga​dać – do​dał – a po​tem, je​śli po​sta​no​wią tu przyjść, bę​dzie co naj​mniej ko​lej​ne wsta​nie i spa​nie, za​nim do nas do​trą. My​ślę, że na ra​zie nie mu​si​-

my się nimi przej​mo​wać. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – No a po​tem? – za​py​ta​łam. – Wie​my, że Da​vid po​wie, że trze​ba nas wszyst​kich na​dziać na kol​ce jak Je​zu​sa. I wie​my, że Ca​ro​li​ne i Rada się na nic ta​kie​go nie zgo​dzą. Ale co w ta​kim ra​zie po​sta​no​wią? W koń​cu Ca​ro​li​ne, kie​dy cię wy​pę​dza​li, po​wie​dzia​ła, że wol​no na cie​bie po​lo​wać jak na zwie​rzę. A ile ona w ogó​le bę​dzie tam sze​fo​wać? Dłu​go po​trwa, za​nim Da​vid za​cznie wszyst​kim krę​cić? John wstał. – Mnie się zda​je, że jesz​cze tro​chę to po​trwa. A poza tym, nikt jesz​cze ni​g​dy w Ede​nie nie zro​bił dru​gie​go czło​wie​ka, ni​g​dy od sa​me​go Po​cząt​ku. Na​wet Da​vid bę​dzie się bał zo​stać tym, któ​ry to zmie​ni. W koń​cu bę​dzie mu​siał po​tem żyć mię​dzy na​szy​mi ma​ma​mi, cio​cia​mi, wuj​ka​mi i ko​le​ga​mi z gru​py, Ob​wią​zał się pa​so​skó​rą, wziął górę śnie​go​skór i wy​szedł, nie mó​wiąc, do​kąd idzie i co za​mie​rza, jak​by w ogó​le nie miał ze mną nic wspól​ne​go. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! I już nie mo​głam za​snąć, nie przy tych trą​bią​cych ro​gach i nie w tej pu​stej ja​ski​ni, któ​rą mie​li​śmy zaj​mo​wać wspól​nie, ale to nie było „wspól​nie”. Po ja​kimś cza​sie też wsta​łam i wy​szłam. Przy dole z ża​rem sie​dział Meh​met Nie​to​perz, ten chu​dy, ży​la​sty gość ze spi​cza​stą rudą bród​ką. Ostrzył ka​mie​niem kol​cza​ko​wą dzi​dę. – Wi​dzia​łeś Joh​na? Gdzie po​szedł? – za​py​ta​łam go. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Do lasu, w tam​tą stro​nę. Może na ko​zły. Mikę Bro​oklyn nu​cił coś pod no​sem na skal​nej pół​ce nad ja​ski​nia​mi. Na ścież​ce w dole pil​no​wa​ła Lucy Nie​to​perz. – Tak, po​szedł na górę przez las, z tymi swo​imi śnie​go​skó​ra​mi, dzi​dą z czar​nosz​kła i wziął tro​chę żaru na ko​rze – po​wie​dzia​ła mi Lucy. – A co, po​kłó​ci​li​ście się, czy coś? Pa​trzy​ła na mnie zmru​żo​ny​mi oczy​ma. Świet​na była w wy​cią​ga​niu z lu​dzi se​kre​tów i roz​po​wia​da​niu ich na lewo i pra​wo. Ja się nie ode​zwa​łam. Po​szłam z po​wro​tem na górę. Po dro​dze do ja​ski​ni, gdzie spa​li​śmy ja i John, była ta, któ​rą zaj​mo​wał ko​zio​łek. Jeff stał we​wnątrz ogro​dze​nia. Ko​zio​łek jadł mu fa​lo​rost z ręki. – O, Jeff! Wresz​cie za​czął jeść! Był cał​ko​wi​cie sku​pio​ny na zwie​rzę​ciu i aż tro​chę pod​sko​czył, kie​dy się ode​zwa​łam. Pod​niósł na mnie wiel​kie oczy i uśmiech​nął się. – To się dzie​je na​praw​dę! – szep​nął. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę! W ko​lej​nej ja​ski​ni tro​chę da​lej spa​li Dix i Mikę Bro​oklyn. – Ej, Dix – szep​nę​łam. – Spisz? Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – ode​zwał się zno​wu róg, znad fał​szy​we​go Krę​gu na Okrą​głej Po​la​nie. Dix wy​szedł. Ob​ję​łam go. Chcia​łam tro​chę z kimś po​być – z kimś czu​łym i mi​łym.

26.

John Czer​wo​niuch

Przez cały czas by​łem roz​dar​ty roz​dar​ty. W tym miej​scu nie by​li​śmy bez​piecz​ni. Mu​sie​li​śmy jak naj​szyb​ciej się stąd wy​nieść, a to ozna​cza​ło prze​do​sta​nie się przez Ciem​no. Więc roz​pacz​li​wie sta​ra​łem się spę​dzać tam jak naj​wię​cej cza​su, żeby wy​pró​bo​wać wszyst​kie moż​li​we spo​so​by, wy​my​ślić, jak zro​bić lep​sze skó​ry, czy jak so​bie oświe​tlić dro​gę. Ale jed​no​cze​śnie, z tego sa​me​go po​wo​du, mu​sie​li​śmy się ustrzec przed ata​kiem ze stro​ny Ro​dzi​ny. Mu​sie​li​śmy uwa​żać, czy wszy​scy są ra​zem, czy nikt nie zo​stał sam. Dla​te​go mu​sia​łem jak naj​wię​cej sie​dzieć na Ciem​nie, ale jed​no​cze​śnie jak naj​le​piej pil​no​wać na​szej gru​py przy Gar​dle Do​li​ny. Więc, oczy​wi​ście, gdy tyl​ko się do​wie​dzia​łem, że miną co naj​mniej trzy wsta​nia, za​nim ktoś zno​wu przyj​dzie z Ro​dzi​ny, od razu po​sze​dłem na Śnież​ne Ciem​no. Nie mia​łem cza​su, żeby po​ga​dać o tym z Tiną. Gdy tyl​ko się do​wie​dzia​łem, śpie​szy​łem się bar​dzo bar​dzo na lód. A tam wło​ży​łem nowe sto​po​skó​ry skle​jo​ne nową mie​szan​ką kle​ju, za​pa​li​łem nową lam​pę, któ​rą zro​bi​łem z mo​krej, pu​stej ga​łę​zi wy​peł​nio​nej koź​lim tłusz​czem – przy​szło mi do gło​wy, że tłuszcz bę​dzie się pa​lił, ale ga​łąź zo​sta​nie – i sze​dłem na Ciem​no, aż za​czą​łem wi​dzieć tyl​ko po​ma​rań​czo​wy krąg śnie​gu wo​kół mo​je​go świa​tła i parę bu​cha​ją​cą z ust, i sły​sza​łem tyl​ko dźwię​ki, któ​re sam wy​da​wa​łem, od​bi​ja​ją​ce się echem od skal​nych ścian, któ​rych nie było wi​dać. Za​raz jed​nak ogień za​czął pry​chać i strze​lać i mu​sia​łem za​wró​cić. Kie​dy scho​dzi​łem z lodu, sto​po​skó​ry zno​wu mia​łem mo​kre, a drzew​no la​tar​ni wy​schło i za​czy​na​ło się pa​lić. Chcia​łem zro​bić tyl​ko jed​no – wło​żyć inne sto​po​skó​ry, z inną mie​szan​ką kle​ju, i za​pa​lić inną la​tar​nię, tym ra​zem wy​ło​żo​ną mo​krą gli​ną, i spró​bo​wać jesz​cze raz. Tak mało mie​li​śmy cza​su, żeby to wszyst​ko do​pra​co​wać! Ale wie​dzia​łem, że mu​szę wra​cać do Gar​dła, żeby być go​to​wym na to, co po​sta​no​wi​ła zro​bić Ro​dzi​na. Oka​za​ło się jed​nak, że nie mu​sia​łem się aż tak śpie​szyć z po​wro​tem. Zdą​ży​łem być przy ja​ski​niach przez całe wsta​nie i spa​nie i jesz​cze pół wsta​nia, za​nim do​szły do nas ja​kie​kol​wiek wie​ści z Ro​dzi​ny. Więk​szość od nas po​szła na po​lo​wa​nie, przy ja​ski​niach zo​sta​li​śmy tyl​ko ja, Tina, Jeff, Gela i Cla​re. Mie​li​li​śmy na​sio​na i zszy​wa​li​śmy koź​le skó​ry, kie​dy Mikę za​wo​łał z góry, że

idzie sześć sie​dem osób. Za​uwa​żył je, gdy prze​cho​dzi​ły przez prze​rwę mię​dzy drze​wa​mi. Za​raz po​tem Dix krzyk​nął z war​ty na dole, że też je wi​dział. Mo​gły to być co praw​da dzie​cia​ki, któ​re chcia​ły do nas do​łą​czyć, ale ni​g​dy nie przy​szło aż tyle za jed​nym ra​zem. Więc wy​glą​da​ło to ra​czej na Da​vi​da i jego ban​dę z ki​ja​mi i dzi​da​mi. Po​cho​wa​li​śmy skó​ry i inne rze​czy w roz​ma​itych kry​jów​kach, a po​tem ja, Tina i Gela też zła​pa​li​śmy za dzi​dy i kije i ze​szli​śmy w dół ścież​ki, zo​sta​wia​jąc pod ja​ski​nia​mi Mi​kea, Dixa i Jef​fa. Na​to​miast Cla​re po​szła za resz​tą, żeby po​wie​dzieć im, co się dzie​je. Go​ście z Ro​dzi​ny usły​sze​li, jak wo​ła​my do sie​bie, za​trzy​ma​li się i za​cze​ka​li na skra​ju lasu tuż przed Gar​dłem, w miej​scu, gdzie z Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki wy​pły​wa Stru​mień Zim​nej Ścież​ki i pły​nie do lasu Okrą​głej Do​li​ny. I to nie była ban​da Da​vi​da. Na ka​mie​niu sie​dzia​ła sama Ca​ro​li​ne, Gło​wa Ro​dzi​ny, a po bo​kach mia​ła śle​pe​go Toma Bro​okly​na i Can​dy Ry​bo​rze​kę. U jej stóp ku​ca​ła Jane Lon​dyn, Se​kret Tar​ka, a wo​kół sta​ło trzech mło​dych Lon​dy​nów ze szkla​ny​mi dzi​da​mi. Hmmmmmm, ro​bił las. Stru​mień szem​rał i chlu​pał po ka​mie​niach. Nad nimi świe​cił Gwiezd​ny Wir, tro​chę za​mglo​ny, ale na​dal ja​sny. Na​szą część lasu zna​li​śmy o wie​le le​piej od nich. Ukry​li​śmy się w polu gwiaz​do​kwia​tów pod drze​wa​mi, żeby ich po​ob​ser​wo​wać, tak jak przy po​lo​wa​niu na ko​zły. Nie wi​dzie​li nas, ale wie​dzie​li, że ich ob​ser​wu​je​my, i wi​dzie​li​śmy, że od​po​wied​nio do tego się za​cho​wu​ją. Ca​ro​li​ne i dwój​ka sta​ro​stów ga​wę​dzi​li so​bie, jak​by po pro​stu za​trzy​ma​li się na krót​ki od​po​czy​nek pod​czas spa​cer​ku po le​sie. Se​kret Tar​ka od​zy​wa​ła się od cza​su do cza​su swo​im cien​kim, fu​jar​ko​wym gło​si​kiem. Trzech mło​dych fa​ce​tów mia​ło znu​dzo​ne miny i ba​wi​ło się dzi​da​mi. – Spryt​nie – szep​nę​ła Tina – że to niby my mamy do nich przyjść. – Nie ma mowy, Tina, że​by​śmy do nich przy​szli. – No tak. Masz ra​cję. Ale może po pro​stu na​tknie​my się na nich, jak​by​śmy byli na po​lo​wa​niu? Uzna​łem, że to do​bry plan, więc tak zro​bi​li​śmy. Wy​szli​śmy po​wo​li z lasu i ode​gra​li​śmy nie zdzi​wie​nie (bo w ten spo​sób przy​zna​li​by​śmy się, że nasi war​tow​ni​cy sła​bo pil​nu​ją), ale jak​by obo​jęt​ność – że nie​spe​cjal​nie nas in​te​re​su​je, czy tam sie​dzą, czy nie. – Cześć, Ca​ro​li​ne! – za​wo​ła​łem. I usie​dli​śmy so​bie przy stru​mie​niu, ka​wa​łek od nich, i za​nu​rzy​li​śmy sto​py w wo​dzie, jak zmę​cze​ni my​śli​wi. Oni oczy​wi​ście wie​dzie​li, że uda​je​my, tak samo jak my o nich. I wie​dzie​li, że wie​my, i my wie​dzie​li​śmy, że wie​dzą. To spo​tka​nie było dla obu stron bar​dzo bar​dzo waż​ne, tak dla nas, jak i dla nich. I my, i Ro​dzi​na sta​no​wi​li​śmy po​waż​ny pro​blem dla sie​bie na​wza​jem i obie stro​ny bar​dzo po​trze​bo​wa​ły roz​mo​wy. Ale ta gra po obu stro​nach, to uda​wa​nie, że nic wiel​kie​go się nie dzie​je, też było bar​dzo waż​ne. To był spo​sób na wy​pra​co​wa​nie so​bie po​dej​ścia. To jed​nak nie zmie​nia​ło fak​tu, że dzie​je się coś waż​ne​go waż​ne​go, że to jed​na z tych chwil, któ​re lu​dzie za​pa​mię​ta​ją i będą od​gry​wać przez wie​le lat, jak Pier​ścień An​ge​li i Śmierć Tom​my’ego, albo od​lot Trzech To​wa​rzy​szy i moje znisz​cze​nie Krę​gu. To była jed​na z tych wiel​kich wiel​kich chwil i wszy​scy – ja, Tina, Ca​ro​li​ne, Se​kret Tar​ka – two​rzy​li​śmy ją ra​zem, wspól​nie by​li​śmy od​po​wie​dzial​ni za to, żeby po​wsta​ła jak naj​lep​sza opo​wieść. – Mamy do was spra​wę czy dwie, mo​gli​by​śmy je ob​ga​dać! – za​wo​ła​ła Ca​ro​li​ne.

– Ja​sne – od​po​wie​dzia​ła Tina. – Tyl​ko ochło​dzi​my so​bie sto​py. Może po​dej​dzie​cie tu​taj? Zer​k​nę​ła na mnie z uko​sa i rzu​ci​ła mi po​ro​zu​mie​waw​czy śli​zgan​ko-wy uśmie​szek, pew​nie taki sam jak wte​dy w Ro​dzi​nie, kie​dy pierw​szy raz spo​tka​li​śmy się nad Głę​bo​kim Sta​wem. I na mo​ment zro​bi​ło mi się smut​no smut​no, bo do​strze​głem, jaka prze​paść po​wsta​ła przez te wszyst​kie spra​wy – przez Krąg, Bel​lę i tak da​lej – mię​dzy tym, jak było kie​dyś i jak jest te​raz. Cał​kiem jak​bym, nisz​cząc Krąg, prze​stał być po pro​stu Joh​nem Czer​wo​niu​chem i za​ło​żył ja​kąś ma​skę. Tak jak mó​wi​łem, w przy​szło​ści będą o tym od​gry​wać Przed​sta​wie​nie. Ja​kaś ko​bie​ta bę​dzie uda​wać Ca​ro​li​ne, ja​kaś dziew​czy​na – Tinę, ja​kiś mło​dy gość za​gra mnie, tak jak John Bro​oklyn grał Tom​my ego Schne​ide​ra na Rocz​ni​cy, kie​dy Krąg jesz​cze le​żał na miej​scu. Ale wi​dzia​łem tak​że, że cho​dzi nie tyl​ko o tę hi​sto​rię w przy​szło​ści. Już te​raz, kie​dy to się dzie​je po raz pierw​szy, wła​ści​wie two​rzy się Przed​sta​wie​nie, w któ​rym je​stem ak​to​rem, gram rolę. Nie je​stem po pro​stu sobą. Gram sam sie​bie. Nie było jed​nak cza​su, żeby się nad tym te​raz za​sta​na​wiać. – Nic wam kul​tu​ry nie przy​by​ło, ob​rost​ki! – za​wo​ła​ła Ca​ro​li​ne, oglą​da​jąc się na resz​tę ze znu​żo​ną miną. – Nic a nic nie do​ro​śli​ście. Wsta​li i po​de​szli do nas, zmę​czo​nym, do​ro​słym kro​kiem, jak​by​śmy byli nie​grzecz​ny​mi ma​lu​cha​mi, co nie chcą się po​ło​żyć spać. A za nimi ru​szy​ło trzech mło​dych męż​czyzn z czar​nosz​kla​ny​mi dzi​da​mi. Ich też zna​łem: Har​ry, Ned, Ric​ky. – Świet​ny ruch, Ca​ro​li​ne – mruk​nę​ła Tina, jak​by​śmy oglą​da​li par​tię sza​chów – świet​ny ruch, uznać nas za dzie​cia​ki. Wy​cią​gnę​li​śmy sto​py ze stru​mie​nia, otrzą​snę​li​śmy je z wody i wsta​li​śmy. – Po​sta​no​wi​li​śmy zło​żyć wam pro​po​zy​cję – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. – Po​sta​no​wi​li​śmy, że mo​że​cie zo​stać wła​sną gru​pą, gru​pą Zim​nej Ścież​ki – z wła​snym sta​ro​stą i mo​że​cie miesz​kać tu​taj, od​dziel​nie od resz​ty Ro​dzi​ny. Ale na​dal bę​dzie​cie czę​ścią Ro​dzi​ny. Mu​si​cie przy​cho​dzić na Rocz​ni​ce i Spe​cja​le, mu​si​cie prze​strze​gać de​cy​zji Ro​dzi​ny i praw Ro​dzi​ny. – A jak tam Da​vid Czer​wo​ni uch i jego kum​ple? – za​py​ta​łem. – Od​po​wia​da im to? Ca​ro​li​ne nie oka​za​ła żad​nych emo​cji. – Są czę​ścią Ro​dzi​ny i będą tego prze​strze​gać – po​wie​dzia​ła. – My tego do​pil​nu​je​my – do​dał śle​py, sta​ry Tom Bro​oklyn, prze​wra​ca​jąc oczy​ma we wszyst​kie stro​ny. – No to świet​nie – od​par​łem. – Ale my nie je​ste​śmy gru​pą. Je​ste​śmy dru​gą Ro​dzi​ną. Od​dziel​ną, sa​mo​dziel​ną Ro​dzi​ną. Ca​ro​li​ne prych​nę​ła. – John, nie ga​daj bzdur, nie mo​że​cie być żad​ną Ro​dzi​ną! Jest tyl​ko jed​na Ro​dzi​na. Wszy​scy po​cho​dzi​my od jed​nej mat​ki i jed​ne​go ojca. Tak jest i już. – Ca​ro​li​ne, na fiu​ty Toma i Har​ry’ego – wy​buch​nę​ła Tina. – Śmiesz coś ta​kie​go mó​wić? Sama po​wie​dzia​łaś Joh​no​wi, że nie jest już czę​ścią Ro​dzi​ny. Po​wie​dzia​łaś, że nie do​ty​czą go Pra​wa. Ze moż​na go trak​to​wać jak zwie​rzę. Jak drzew​ne​go lisa albo peł​za​ka, po​wie​dzia​łaś. Po​ło​ży​łem dłoń na jej dło​ni, żeby ją uci​szyć. Faj​nie, że mnie po​par​ła, ale niech już nie mówi, bo to nie o to cho​dzi. Nie mie​li​śmy tu roz​ma​wiać o tym, co jest do​bre, a co złe. Ani ja nie lu​bi​łem Ca​ro​li​ne, ani ona mnie, ale tu nie cho​dzi​ło o na​sze uczu​cia. Cie​ka​we, że

obo​je z Ca​ro​li​ne do​sko​na​le to ro​zu​mie​li​śmy – i tak na​praw​dę tyl​ko my. Obo​je wie​dzie​li​śmy, że mamy tu zbu​do​wać ze słów taki kształt, któ​ry bę​dzie dla obu stron do przy​ję​cia. Nie było w tym nic oso​bi​ste​go. Nie była to na​wet wal​ka, ra​czej wspól​na pra​ca, nie tak bar​dzo róż​nią​ca się od tego, co ro​bił Sta​ry Ro​ger, kie​dy za​sia​dał z ka​wał​kiem czar​nosz​kła i ro​bił grot do dzi​dy, albo jed​no​no​gi Jef​fo Lon​dyn, kie​dy ciął pień i ro​bił z nie​go nową łódź. – Praw bę​dzie​my prze​strze​gać, bo po​trze​bu​je​my ich tak samo jak wy. Ale nie bę​dzie​my przy​cho​dzić na wa​sze spo​tka​nia i nie bę​dzie​my ro​bić, co nam po​wie​cie. – Nie mo​że​my po​zwo​lić, żeby ob​rost​ki ro​bi​ły, co ze​chcą – mruk​nę​ła Can​dy Ry​bo​rze​ka swo​im ci​chym gło​sem. – Ina​czej każ​dy, kto w Ro​dzi​nie za coś obe​rwie, od razu przy​le​ci tu do was, albo uciek​nie gdzieś i za​ło​ży so​bie ko​lej​ną wła​sną Ro​dzi​nę. – No, a kogo to w ogó​le… – za​czę​ła Cla​re, ale jej prze​rwa​łem. – Ra​cja, Ca​ro​li​ne. W tym się z tobą zga​dza​my. Nie chce​my, żeby wszyst​ko się roz​pa​dło. Ca​ro​li​ne prych​nę​ła. – No, li​to​ści… – Więc zrób​my po​ro​zu​mie​nie – po​wie​dzia​łem – po​ro​zu​mie​nie mię​dzy dwie​ma Ro​dzi​na​mi, tak jak cza​sem się robi po​ro​zu​mie​nie mię​dzy dwie​ma gru​pa​mi w Ro​dzi​nie, kie​dy jest mię​dzy nimi ja​kiś spór. Ca​ro​li​ne ro​zej​rza​ła się po sta​ro​stach grup, szu​ka​jąc wspar​cia. – Po​ro​zu​mie​nie, tak – po​wie​dzia​ła – ale mię​dzy resz​tą Ro​dzi​ny a gru​pą Zim​nej Ścież​ki. – Niech mnie fiut Har​ry’ego – wtrą​ci​ła się na​sza Gela. – Nie my​ślisz chy​ba, że się ze sobą zgo​dzi​my, je​śli bę​dziesz tak… Ja jed​nak znów prze​rwa​łem. – Mo​żesz nas so​bie na​zy​wać jak chcesz, Ca​ro​li​ne, ale w po​ro​zu​mie​niu bę​dzie sta​ło, że nie przy​cho​dzi​my na żad​ne Rocz​ni​ce ani Spe​cja​le. Ca​ro​li​ne znów obej​rza​ła się na resz​tę. Can​dy Ry​bo​rze​ka wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Tom kiw​nął gło​wą. – Do​bra – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne – ale w ta​kim ra​zie nie wol​no wam się w ogó​le do nas zbli​żać. Wy​cho​dzić poza Gulę Lawy. – To nie… – za​czę​ła Tina, lecz ja znów do​tkną​łem ręką jej dło​ni, żeby ją uci​szyć. Wie​dzia​łem, że po​trze​bu​je​my ja​kiejś gra​ni​cy mię​dzy nami i Ro​dzi​ną, tak samo oni, żeby to w ogó​le się spraw​dzi​ło, więc od razu się zgo​dzi​łem. – Do​brze. My nie wy​cho​dzi​my za Gulę Lawy, o ile wasi lu​dzie też nie będą jej prze​kra​czać od wa​szej stro​ny. Ca​ro​li​ne obej​rza​ła się na resz​tę. Nie było sprze​ci​wów. Kiw​nę​ła gło​wą. – I mu​si​cie prze​stać za​bie​rać na​szych ob​rost​ków – do​da​ła. – Prze​stać ich na​ma​wiać, żeby do was przy​szli, i ode​słać, je​śli… Iiiiiik! Iiiiiik! Iiiiiik! Wszy​scy pod​sko​czy​li. Ca​ro​li​ne i Tom i Can​dy i Se​kret Tar​ka i trzech mło​dych Lon​dy​nów, wszy​scy pod​sko​czy​li jed​no​cze​śnie. To zno​wu roz​darł się nasz mały ko​zio​łek, za na​szy​mi ple​ca​mi, na gó​rze. Wi​dzia​łem, że wszy​scy są za​fa​scy​no​wa​ni, ale nie chcą tego oka​zać. Na​sza czwór​ka mimo woli uśmiech​nę​ła się do sie​bie. – To pew​nie ten mały ko​zioł, o któ​rym sły​sze​li​śmy, tak? – za​py​ta​ła sztyw​no Ca​ro​li​ne. Ktoś od nas mu​siał spo​tkać w le​sie ko​goś z Ro​dzi​ny i mu o tym opo​wie​dzieć.

– Po​dob​no zła​pa​li​ście go żyw​cem. I trzy​ma​cie w ja​ski​ni, za pło​tem – do​da​ła. Chcia​ła udać, że jej to nic nie ob​cho​dzi, ale nie była w sta​nie opa​no​wać cie​ka​wo​ści. – Po co?-za​py​ta​ła w koń​cu, z zim​nym, peł​nym zdzi​wie​nia uśmiesz​kiem. Tro​chę się jej ma​ska zsu​nę​ła, więc ja swo​jej też da​łem się tro​chę zsu​nąć, bo by​łem na nią wście​kły wście​kły, że w ogó​le po​trze​bu​je za​da​wać to py​ta​nie. – Na ser​ce Geli, Ca​ro​li​ne! Co za sens w kół​ko opo​wia​dać na każ​dej Rocz​ni​cy, jak waż​ne jest pa​mię​ta​nie o Ziem​skich Rze​czach, je​śli nie chce​my się ni​cze​go z nich na​uczyć? Ho​du​je​my ko​nia, tak jak na Zie​mi. My​śla​łem, że to jest oczy​wi​ste oczy​wi​ste. Par​sk​nę​ła po​gar​dli​wie. – Ko​nia! Na Gelę, John, ziem​skie zwie​rzę​ta nie były ta​kie jak na​sze! Wszy​scy to wie​dzą. Były bar​dziej jak lu​dzie. I mia​ły oczy… – No to się prze​ko​na​my, praw​da? Po​my​śle​li​śmy, że war​to spró​bo​wać. Ale za​raz, mó​wi​łaś, że chcesz, że​by​śmy nie przyj​mo​wa​li już wię​cej ob​rost​ków? – John, nie mo​że​my się na to zgo​dzić! – wtrą​ci​ła się Tina. Do​tkną​łem jej ręki jesz​cze raz, żeby po​ka​zać, że wiem, co ro​bię. – Wiesz co, Ca​ro​li​ne – po​wie​dzia​łem – umów​my się tak: przez pierw​sze pięć wstań, tyl​ko pięć, każ​dy ob​ro​stek, któ​ry ze​chce do nas przyjść, bę​dzie mógł. W ten spo​sób po​zbę​dziesz się wszyst​kich, co ro​bi​li​by ci tyl​ko pro​ble​my. A po​tem, zgo​da, nie przyj​mu​je​my. Od​sy​ła​my z po​wro​tem. Ce​lo​wo nie po​pa​trzy​łem na Tinę. – Na​stęp​na rzecz – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. – Je​śli po tej stro​nie Guli Lawy tyl​ko wy bę​dzie​cie po​lo​wać, to my bę​dzie​my strat​ni na ko​złach. Po​win​ni​ście parę nam od​da​wać. – Prze​cież ma​cie całą resz​tę lasu! – sprze​ci​wi​ła się Gela. – To my bę​dzie​my strat​ni na ko​złach. Ja mia​łem inny po​mysł. – Do​brze, Ca​ro​li​ne, ale my też paru rze​czy po​trze​bu​je​my. Po​wiedz​my, że damy wam jed​ne​go ko​zła bez skó​ry na okres, bo skór po​trze​bu​je​my dla sie​bie, a wy nam da​cie coś w za​mian. Dwie gar​ści czar​nosz​kła albo dwie koź​le skó​ry. – O nie, to jest dużo za dużo! – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. Ale w koń​cu tak się wła​śnie umó​wi​li​śmy. Co okres, przy Guli Lawy ma być prze​ka​za​ny je​den oskó​ro​wa​ny ko​zioł i w za​mian skó​ry albo szkło. – To zna​czy, do​pó​ki się stąd nie wy​nie​sie​my – po​wie​dzia​łem – póki nie przej​dzie​my przez Śnież​ne Ciem​no i nie znaj​dzie​my so​bie wła​sne​go lasu. – Ra​czej, póki nie pój​dzie​cie na Śnież​ne Ciem​no i wszy​scy nie po​mar​z​nie​cie na śmierć – od​par​ła Ca​ro​li​ne i za​śmia​ła się po​nu​ro. Po​tem spoj​rza​ła ostro na Gelę, któ​ra w koń​cu była z tej sa​mej gru​py co ona, z Bro​okly​nów. – Ale to​bie, Gela, to się dzi​wię. Za​wsze mia​łam cię za roz​sąd​ną dziew​czy​nę. Na​wet pla​no​wa​łam, że za dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści łon zo​sta​niesz sta​ro​stą gru​py. Na​praw​dę chcesz zgi​nąć na Ciem​nie ra​zem z sio​strą i bra​tem? Gela za​wsze wy​da​wa​ła się do​ro​sła, na​wet kie​dy była jesz​cze mała, te​raz jed​nak zwie​si​ła gło​wę jak dziec​ko. -John ma chy​ba ra​cję, że po​trze​ba nam wię​cej prze​strze​ni – mruk​nę​ła ci​cho ci​cho, tak że

le​d​wo usły​sze​li​śmy. Ca​ro​li​ne wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Rób co chcesz, ale ja je​stem tobą roz​cza​ro​wa​na, a two​ja mama ni​g​dy ci nie da​ru​je. Se​kret Tar​ka przez cały ten czas spi​sy​wa​ła wszyst​ko, co usta​li​li​śmy, wy​skro​bu​jąc to zę​bem lam​par​ta na ka​wał​ku kory, z wy​sta​wio​nym w sku​pie​niu ję​zy​kiem. ONI PSZESZ​CZEG PRAW ONI BEZ ROCZ​NIC I SPEC NIE WOL​NO Z4 GULĘ 5 WSTAŃ PO​TEM ŻAD​NYCH NO​WYCH 1KOZ BEZ SKÓ​RY NA OKRES A MY2 SZKIEŁ ALBO 2 SKÓ​RY – John, wy​drap pod spodem imię – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne – żeby po​ka​zać, że się zga​dzasz. Nie spoj​rza​łem na Tinę. Wie​dzia​łem, że się jej nie spodo​ba, że zga​dzam się na ta​kie rze​czy, choć wcze​śniej tego nie prze​ga​da​łem ani z nią, ani z ni​kim in​nym, a nie chcia​łem jej dać oka​zji do ro​bie​nia gniew​nych ge​stów, bo lu​dzie Ca​ro​li​ne na pew​no by to za​uwa​ży​li. Może jej się nie po​do​bać, że rzą​dzę, ale tak wła​śnie to bę​dzie. Dla​te​go nie zsze​dłem do niej, Jef​fa i Ger​ry’ego, kie​dy pierw​szy raz przy​szli. Bo chcia​łem, żeby było ja​sne, że to oni się do mnie przy​łą​cza​ją. Gdy​by nie ja, nie by​ło​by tu ni​ko​go in​ne​go. – Do​brze – po​wie​dzia​łem – ale Se​kret Tar​ka musi wy​pi​sać jesz​cze dru​gą korę, dla nas, i ty ją pod​pi​szesz. – No wiesz, John? – po​wie​dzia​ła Ca​ro​li​ne. Jed​nak nie od​mó​wi​ła. Wy​gra​łem tę run​dę ła​two i po​my​śla​łem so​bie, że może te​raz jest do​bry mo​ment, że​by​śmy to my się za​cho​wa​li jak do​ro​śli. – To może po​dej​dzie​cie i zo​ba​czy​cie na​sze​go ko​zioł​ka? – po​wie​dzia​łem. – Po​czę​stu​je​my was mię​sem i owo​ca​mi na dro​gę. Bę​dzie​cie mile wi​dzia​ni. Gela, prze​bie​gła​byś się na górę i do​rzu​ci​ła do ognia? Już so​bie wy​obra​ża​łem tę hi​sto​rię: John i Ca​ro​li​ne się go​dzą.

27.

Tina Kol​czak

– To się nie utrzy​ma – po​wie​dzia​łam Joh​no​wi. – Ona nie za​pa​nu​je na dłu​żej nad Da​vi​dem i jego ban​dą. W ogó​le nie je​stem prze​ko​na​na, że sama chce do​trzy​mać tej umo​wy. – Ja​sne, dłu​go się nie utrzy​ma – od​parł krót​ko – ale tro​chę tak, czy​li zy​ska​my na cza​sie. – Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go. Zmę​czo​ne​go zmę​czo​ne​go. – A nam po​trze​ba cza​su. Masę cza​su, ile tyl​ko się da, żeby się przy​go​to​wać na Śnież​ne Ciem​no. Wzię​łam go za rękę, tro​chę się spo​dzie​wa​jąc, że zno​wu mi się wy​rwie, ale on, co dziw​ne, wca​le tak nie zro​bił. Od​po​wie​dział uści​skiem, a póź​niej, kie​dy po​ło​ży​li​śmy się na skó​rach pod ja​ski​nio​wy​mi lamp​ka​mi, też się do mnie przy​su​nął i tak ła​god​nie się po​śli​zga​li​śmy, nie jak kie​dyś, z sa​pa​niem, po​ce​niem się i ob​ła​pia​niem, zu​peł​nie nie tak, jak to prze​waż​nie ro​bią ob​rost​ki, ale po​wo​li i spo​koj​nie, tak jak się cza​sem wi​dzi u do​ro​słych w gwiaz​do​kwia​tach, u do​ro​słych, któ​rzy się do​brze zna​ją i od daw​na przy​jaź​nią – i tak so​bie tro​chę się po​śli​zga​ją, tro​chę po​ga​da​ją, tro​chę po​przy​tu​la​ją, a po​tem ro​zej​dą się do swo​ich grup. *** Miał ra​cję z tą umo​wą. My się na​szej czę​ści trzy​ma​li​śmy – na​wet ode​sła​li​śmy parę dzie​cia​ków, któ​re pró​bo​wa​ły się do nas przy​łą​czyć po tych pię​ciu pierw​szych wsta​niach – i dało nam to tro​chę cza​su. Czy​li mniej wię​cej dzie​sięć okre​sów, wię​cej niż łon czas: do​cho​wa​li​śmy się za ten czas dwóch ko​lej​nych mło​dych ko​zioł​ków, ten pierw​szy wy​rósł i wszyst​kie trzy wy​uczy​li​śmy na ko​nie, któ​re po​zwa​la​ją nam wkła​dać rze​czy na grzbiet, przy​cho​dzą, kie​dy je wo​ła​my, i ocie​ra​ją się o nas tymi chłod​ny​mi czuł​ka​mi, kie​dy są głod​ne. Zdo​by​li​śmy dużo fu​ter i po​szy​li​śmy z nich skó​ry dla wszyst​kich (było nas te​raz dwa​dzie​ścio​ro je​den, w tym pięć ko​lej​nych dziew​czyn, któ​re do​szły do nas pod​czas tych pię​ciu wstań po umo​wie – Mar​tha i Lucy Lon​dyn, Ju​lie, An​gie i Can​dy Pod​nie​bie​skie). Nie​któ​re dziew​czy​ny po-za​cho​dzi​ły w cią​żę, Jan​ny i Cla​re uro​dzi​ły dzie​ci, pierw​sze dzie​ci poza Ro​dzi​ną. A John cały czas cho​dził na Śnież​ne Ciem​no, prze​waż​nie z Ge​try m, cza​sa​mi ze mną, cza​sa​mi z kimś in​nym, i zda​rza​ło mu się tam zo​sta​wać na całe wsta​nie i całe spa​nie po​wy​żej li​nii śnie​gu i lodu – wy​my​ślał spo​so​by, jak tam prze​żyć, jak ulep​szyć sto​po​skó​ry, jak

uży​wać dzid gro​tem w dół, żeby się nie po​śli​znąć, jak po​wią​zać lu​dzi ze sobą li​na​mi, żeby w ra​zie po​śliź​nię​cia się jed​ne​go resz​ta go pod​trzy​ma​ła. Wła​ści​wie, to jak tyl​ko zszedł na dół, mię​dzy cie​płe drze​wa, ja​sne lamp​ki i lu​dzi do roz​mo​wy, od razu za​czy​nał się tru​dzić nad ko​lej​ną wy​pra​wą, szu​kać su​chych skór, lin i dzid, żeby zno​wu wleźć do lo​do​we​go Ciem​na. Cał​kiem jak​by u nie​go było wszyst​ko na od​wrót. Cza​sem mi się tak wy​da​wa​ło. Jak​by w zim​nie i ciem​no​ści czuł się le​piej i bez​piecz​niej niż wśród zwy​kłych, nie​groź​nych i cie​płych rze​czy. Zwy​czaj​ne ży​cie od wsta​nia do wsta​nia mę​czy​ło go i de​ner​wo​wa​ło – po​ga​węd​ki, żar​ty, drob​ne kłót​nie, dzie​ci, co​dzien​ne pra​ce. (Mó​wią, że Tom​my też taki był. To zna​czy, pierw​szy Tom my, oj​ciec nas wszyst​kich. Mó​wią, że bał się wła​snej Ro​dzi​ny, choć bar​dzo lu​bił spę​dzać czas w nie​bie, gdzie za cien​kim me​ta​lem stat​ku nie było czym od​dy​chać, nie było cze​go do​ty​kać, nie było ni​cze​go mi​łe​go ani cie​płe​go). A więc on zaj​mo​wał się głów​nie cho​dze​niem na Ciem​no. Na​to​miast dla resz​ty ży​cie to​czy​ło się w za​sa​dzie tak samo jak w Ro​dzi​nie, z wy​jąt​kiem tego, że było nas dużo mniej, wszy​scy by​li​śmy mło​dzi, że miesz​ka​li​śmy na sto​kach u wej​ścia do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki i że kie​dy kła​dli​śmy się spać, sły​sze​li​śmy tyl​ko stru​mie​nie i las, a nie krzą​ta​ni​nę in​nych grup do​oko​ła. Ale na​gle pew​ne​go wsta​nia to wszyst​ko się kom​plet​nie zmie​ni​ło. *** To sta​ło się, kie​dy po​szli​śmy gru​pą do lasu, tuż pod Gar​dło. Po​szłam ja, John, Ger​ry, Dix, Har​ry i Jeff, ra​zem z pierw​szym i naj​więk​szym z na​szych trzech mło​dych weł​nia​ków. John dał so​bie na jed​no wsta​nie spo​kój ze Śnież​nym Ciem​nem, bo wszy​scy zga​dza​li​śmy się, że Jeff po​wi​nien spró​bo​wać prze​je​chać dłuż​szą dro​gę na grzbie​cie weł​nia​ka. Do​tąd za​wsze wsia​dał na nie​go tyl​ko na chwi​lę i ni​g​dzie kon​kret​nie nie je​chał – a John chciał wie​dzieć, jak to wyj​dzie, je​śli Jeff bę​dzie je​chał na koź​le przez całe wsta​nie. Chciał to wie​dzieć bar​dzo bar​dzo, bo uświa​da​miał so​bie, że na​praw​dę nie ma szans, że​by​śmy się prze​do​sta​li przez Śnież​ne Ciem​no, je​śli nie zdo​ła​my użyć weł​nia​ków zgod​nie z po​my​słem Jef​fa – żeby nas pro​wa​dzi​ły, oświe​tla​ły dro​gę i dźwi​ga​ły dla nas rze​czy. Wła​ści​wie wy​bie​ra​li​śmy się bar​dziej na zbie​ra​nie niż na po​lo​wa​nie, ale prze​szli​śmy tyl​ko ka​wa​łek i zo​ba​czy​li​śmy w głę​bi lasu stad​ko ka​mie​nia​ków, co naj​mniej czte​ry czy pięć. Była to zbyt do​bra oka​zja, żeby ją prze​ga​pić, ale ja, Jeff i jego ko​zio​łek nie nada​wa​li​śmy się, żeby za nimi ga​niać i rzu​cać dzi​da​mi. Ja mia​łam rękę w tem​bla​ku ze skó​ry, bo parę wstań temu prze​wró​ci​łam się na lo​dzie i ją so​bie wy​krę​ci​łam, Jeff w ogó​le nie mógł bie​gać, a ko​zio​łek do​tąd nie ro​bił nic in​ne​go, tyl​ko po​wo​li cho​dził z Jef​fem na grzbie​cie. Więc cała resz​ta po​szła w stro​nę Gór Ska​li​stych za tym stad​kiem, a ja i Jeff na ko​zioł​ku zo​sta​li​śmy. Nie mia​łam nic prze​ciw​ko. Nie mia​łam ocho​ty się wy​si​lać. Szłam so​bie obok ja​dą​ce​go na ko​zioł​ku Jef​fa, roz​glą​da​li​śmy się za drze​wo​sło​da​mi i co ni​żej wi​szą​cy​mi, ła​twy​mi do ze​rwa​nia owo​ca​mi. Jeff nadał swo​je​mu zwie​rzę​ciu imię. Wo​łał na nie​go Brą​zik i trak​to​wał go jak ro​zum​ną isto​tę. A kie​dy tak szli​śmy, od cza​su do cza​su wy​da​wał do nie​go weł​nia​ko​we od​gło​sy, jak​by pró​bo​wał z nim roz​ma​wiać. Ja jed​nak da​lej czu​łam się nie​swo​jo przy

tych zwie​rzę​tach. Nie po​do​ba​ły mi się ich pła​skie pła​skie oczy z tymi zie​lo​ny​mi iskier​ka​mi w środ​ku. Ani te czuł​ki wo​kół py​sków. Więc tyl​ko szłam koło nie​go, nie od​zy​wa​łam się za wie​le i so​bie my​śla​łam. Szcze​rze mó​wiąc, i przy Jef​fie czu​łam się tro​chę nie​swo​jo, choć on miał oczy wiel​kie, głę​bo​kie głę​bo​kie i wca​le nie pła​skie. Jeff też mnie chy​ba w ogó​le nie po​trze​bo​wał. Sie​dział ci​cho na grzbie​cie weł​nia​ka – w su​mie byli nie​wie​le wy​żsi ode mnie idą​cej na pie​cho​tę – i roz​glą​dał się tymi wiel​ki​mi wiel​ki​mi ocza​mi, przy​trzy​mu​jąc się dłoń​mi weł​ny, a od cza​su do cza​su po​chy​lał się i po​kle​py​wał cie​płą lamp​kę na gło​wie zwie​rza​ka. Hrum, hrum, ro​bił ci​cho zwie​rzak, a Jeff mó​wił do nie​go tak samo. Hrum, hrum. Wtem na​gle z po​wie​trza przy​le​cia​ła czar​nosz​kla​na dzi​da i wbi​ła się – pyk – głę​bo​ko w cia​ło ko​zioł​ka, tuż obok nogi Jef​fa. Wi​dać było, że tra​fi​ła pro​sto w jed​no z serc, bo czar​no​zie​lo​na krew try​snę​ła jak go​rą​cy sok z na​cię​te​go drze​wa. Zwie​rzę zwa​li​ło się bez​wład​nie jak kupa mię​sa, Jeff zle​ciał z nie​go i prze​ko​zioł​ko​wał. – Świet​ny rzut, Met – do​biegł spo​mię​dzy drzew ni​ski, mę​ski głos. – Świet​ny świet​ny. To był gru​by i wiel​ki Di​xon Pod​nie​bie​ski. Pro​szę bar​dzo, przy​szedł pod samo Gar​dło, da​le​ko za Gulę Lawy, gdzie wszy​scy z Ro​dzi​ny mie​li za​wra​cać. Był z nim mło​dy przy​du​pas Da​vi​da Czer​wo​ni ucha, Met, i jesz​cze je​den dur​ny, tę​po​gło​wy chło​pak, John Pod​nie​bie​ski. Wszy​scy trzej pod​bie​gli ze śmie​chem, żeby wy​koń​czyć ma​łe​go ko​zioł​ka, któ​ry rzu​cał się i mio​tał na zie​mi. – Co wy ro​bi​cie?! – wrza​snę​łam na nich. – To nasz weł​niak, a wam na​wet nie wol​no tu być. – Zo​staw​cie go! – roz​darł się Jeff. – Zo​staw​cie mo​je​go Brą​zi​ka! Ni​g​dy nie wi​dzia​łam go tak wście​kłe​go. Nor​mal​nie jest tak spo​koj​ny, jak​by pa​trzył na Eden z góry, z ja​kie​goś od​le​głe​go miej​sca, skąd wszyst​ko wy​raź​nie wi​dać i wszyst​ko da się zro​zu​mieć i prze​ba​czyć. – Brą​zi​ka? – prze​drzeź​nił go Di​xon, wbi​ja​jąc dzi​dę głę​bo​ko w drżą​cy bok zwie​rzę​cia. Wy​cią​gnął ją i wbił jesz​cze raz. – Brą​zi​ka? Od kie​dy to weł​nia​ki mają, kur​na, imio​na? Dwaj to​wa​rzy​sze za​re​cho​ta​li. – Zo​staw​cie go! – Jeff ze​rwał się na nogi i pró​bo​wał od​cią​gnąć Di​xo​na od zwie​rzę​cia. Di​xon na​chmu​rzył się. – Ty le​piej mnie zo​staw, jak ci ży​cie miłe, ty wal​nię​ty ku​la​sie. Jeff jed​nak nie pusz​czał, póki dwóch chło​pa​ków nie ode​rwa​ło go i nie rzu​ci​ło na zie​mię. I tak uda​ło mu się zro​bić pa​znok​cia​mi trzy głę​bo​kie, krwa​we rysy na wło​cha​tych ple​cach Di​xo​na. – Mamy umo​wę – po​wie​dzia​łam im. – Le​piej nas zo​staw​cie i wra​caj​cie na swo​ją stro​nę Guli Lawy. Taką mamy umo​wę z wa​szą Gło​wą Ro​dzi​ny. I mamy ją na​wet na pi​śmie. – Tobą też się za​raz zaj​mę, ko​cha​nie – po​wie​dział Di​xcon. – Na ra​zie roz​ma​wia​my z ku​la​sem Jef​fem. Mó​wiąc to, wal​nął go z ca​łej siły tę​pym koń​cem dzi​dy, a jego kum​ple za​śmia​li się i za​czę​li się przy​łą​czać. – To się dzie​je na​praw​dę, Jeff! – szy​dził Met. – Je​steś tu na​praw​dę! – Na oczy Geli, Di​xon, prze​stań! – krzy​cza​łam. – Za​raz go zro​bi​cie, na​praw​dę! Jeff zwi​nął się w kłę​bek na zie​mi, za​sła​nia​jąc rę​ko​ma twarz, cały za​krwa​wio​ny.

– A kto mówi, ko​cha​nie, że nie chce​my go zro​bić? Te​raz była moja ko​lej ich od​cią​gać, szar​pać Di​xo​na zdro​wą i cho​rą ręką za ra​mię. Od​wró​cił się do mnie. – Wy​glą​da, że to​bie też trze​ba by dać na​ucz​kę – po​wie​dział i po​pa​trzył na mnie tak, jak cza​sem pa​trzył Da​vid Czer​wo​niuch: jak​bym była so​czy​stym ka​wa​łem mię​sa, a on był głod​ny głod​ny głod​ny. Uśmiech​nął się okrut​nie. – No, chło​pa​ki, ku​las świ​rus ni​g​dzie nie uciek​nie. Naj​pierw się weź​my za tę ład​ną. Więc te​raz mnie rzu​ci​li na zie​mię i za​raz Di​xon zna​lazł się na mnie. Usiadł na mnie, przy​ci​ska​jąc wiel​ki​mi, gru​by​mi uda​mi. – Ślicz​na ślicz​na Tina – za​sy​czał. – Ślicz​na ślicz​na. Jaką wła​dzę to daje, co? Ta​aką. Uśmiech​niesz się tyl​ko do chło​pa​ka i już zro​bi dla cie​bie wszyst​ko. Mo​żesz ich brać i od​py​chać, jak ci pa​su​je. Raz się po​śli​zgasz, po​tem dwa wsta​nia się nie od​zy​wasz. Ro​bisz z nimi, co ze​chcesz. Tak czy nie? – Złaź ze mnie! – wrza​snę​łam. – I jak ci się po​do​ba, kie​dy kto inny ma wła​dzę, co, Tina? Jak ci się po​do​ba, kie​dy wła​dzę ma gru​by, sta​ry Di​xon Pod​nie​bie​ski? – Obej​rzał się na chło​pa​ków. – To co, śli​zgnąć się z nią czy nie? Z ład​ną ład​ną Tiną? Jak bę​dzie, chło​pa​ki, te​raz, kie​dy to my de​cy​du​je​my? Ład​na Tina na​wet już nie jest w Ro​dzi​nie, więc Pra​wa jej nie do​ty​czą. Bę​dzie śli​zgan​ko czy nie bę​dzie? Mów​cie. Jak bę​dzie? Na na​zwy Mi​cha​ela, czu​łam jak pod pa​so​skó​rą tward​nie​je jego gru​by ku​tas. – A po​suń ją raz, Di​xie – po​wie​dział Met. – No pew​nie, że tak – do​dał John Pod​nie​bie​ski z wred​ny​mi ocza​mi błysz​czą​cy​mi nie​na​wi​ścią. Di​xon za​czął zry​wać ze mnie pa​so​skó​rę. No, a ja wrzesz​cza​łam i wrzesz​cza​łam i na​gle – bach! – wró​ci​li moi chłop​cy – John, Ger​ry, mój Dix, mój Har​ry, wy​pa​dli spo​mię​dzy drzew, krzy​cząc, wy​ma​chu​jąc dzi​da​mi i ki​ja​mi. – Niech mnie cyc​ki Geli! – krzyk​nę​li Met i John Pod​nie​bie​ski i ucie​kli ile sił w no​gach w stro​nę Ro​dzi​ny, pod​czas gdy Di​xon do​pie​ro się pod​no​sił. Roz​dzia​wił usta. Już się nie uśmie​chał. Wi​dział, że jest sam je​den na​prze​ciw trzech wście​kłych chło​pa​ków i jed​ne​go wiel​kie​go wiel​kie​go, wście​kłe​go fa​ce​ta, czy​li mo​je​go bra​ta Har​ry’ego (a w wal​ce to Har​ry był na​praw​dę do​ro​słym czło​wie​kiem, choć pod wszyst​ki​mi in​ny​mi wzglę​da​mi był dziec​kiem). Di​xon rzu​cił mi ostat​nie spoj​rze​nie, dziw​ne, bez​myśl​ne – cał​kiem jak​by choć przez chwi​lę za​sta​na​wiał się, czy nie po​pro​sić mnie o po​moc – i też uciekł, po​biegł przez las na swo​ich gru​bych, cięż​kich no​gach. – Ni​g​dzie nie uciek​niesz! – krzyk​nął John i ra​zem z Ger​rym i Har​rym pu​ści​li się pę​dem za nim. Ale mój ko​cha​ny, do​bry Dix za​trzy​mał się i kuc​nął obok mnie i Jef​fa. – Tina? Jeff? Nic się wam nie sta​ło? Jeff wła​śnie się pod​no​sił. Był cały po​si​nia​czo​ny, po​krwa​wio​ny i roz​trzę​sio​ny, ale nic gor​sze​go mu się nie sta​ło. Przy​su​nął się do swo​je​go Brą​zi​ka. – Bied​ny Brą​zik – mruk​nął i wy​dał ci​chy koź​li od​głos. – Bied​ny bied​ny Brą​zik. Stwo​rze​nie już w za​sa​dzie nie żyło. Nie po​ru​sza​ło koń​czy​na​mi, tyl​ko tro​chę drża​ło, ale Jeff gła​dził je ła​god​nie po sier​ści i mó​wił do nie​go, tak jak pew​nie mó​wi​ła do nie​go jego

mat​ka: Hrum, hrum, hrum. A kie​dy tak go gła​skał, Dix ob​jął mnie ra​mie​niem i też de​li​kat​nie po​gła​dził. Nic mi się wiel​kie​go nie sta​ło, parę za​dra​pań i si​nia​ków, a wy​krę​co​na ręka bo​la​ła zno​wu, tak jak wte​dy, kie​dy upa​dłam. Nic poza tym. Ale mało bra​ko​wa​ło, żeby sta​ło mi się coś okrop​ne​go, coś na co na​wet nie mamy sło​wa. Cała się trzę​słam i dzwo​ni​łam zę​ba​mi. I opar​łam gło​wę na ra​mie​niu Dixa i po​zwo​li​łam mu się po​cie​szać, pod​czas gdy mały Jeff pró​bo​wał do​dać otu​chy umie​ra​ją​ce​mu zwie​rzę​ciu. Za​raz po​tem wró​ci​li John, Ger​ry i Har​ry. Gdy tyl​ko ich zo​ba​czy​li​śmy, od razu wie​dzie​li​śmy, że sta​ło się coś strasz​ne​go. Byli od​mie​nie​ni. Kom​plet​nie od​mie​nie​ni. Trzę​śli się go​rzej niż ja, od stóp do głów, a twa​rze mie​li w pla​mach, wy​krzy​wio​ne, obrzęk​nię​te, tak że trud​no było po​znać, czy są prze​ra​że​ni, pod​nie​ce​ni, wście​kli, za​wsty​dze​ni, czy co, ale wi​dać było, że to coś strasz​ne​go strasz​ne​go. – Co się sta​ło? – za​py​ta​łam. – Na ser​ce Geli, co wy​ście na​ro​bi​li? – No wła​śnie, co się sta​ło? – za​py​tał Dix, ła​god​nie mnie pusz​cza​jąc i zry​wa​jąc się na nogi. John wy​trzesz​czył na nie​go oczy, jak​by z trud​no​ścią go za​uwa​żał. – My… ten… – za​czął, a po​tem urwał. – Wy… ten… co? Niech mnie ser​ce Geli, John, ga​daj! – My… ten… my ich zro​bi​li​śmy – po​wie​dział. Spoj​rzał na mnie, po​tem na Jef​fa, po​tem znów na mnie, tymi dzi​wacz​nie wy​trzesz​czo​ny​mi ocza​mi, któ​rych nie był w sta​nie utrzy​mać w jed​nym miej​scu. – Że co? Zro​bi​li​ście ich? Nie, nie​moż​li​we. To by… Co? Zro​bi​li​ście ich? Zro​bi​li​ście? Zna​czy… jak zwie​rzę​ta? Wszyst​kich trzech? Jak zwie​rzę​ta? By​li​śmy pią​tym po​ko​le​niem na Ede​nie, pią​tym po​ko​le​niem od Ojca Tom​my’ego i Mat​ki An​ge​li. Ale do​tąd nikt ni​g​dy nie za​bił dru​gie​go czło​wie​ka. Nikt. Ni​g​dy. – Wszyst​kich trzech – po​wie​dział John. – Ja zro​bi​łem dzi​dą Di​xo​na, kie​dy ucie​kał. Głos miał ła​mią​cy się i dziw​ny. – A po​tem… po​tem Har​ry zro​bił Joh​na Pod​nie​bie​skie​go. John za​wró​cił i chciał w nas rzu​cić dzi​dą, ale Har​ry… Har​ry… rzu​cił się na nie​go z ki​jem, za​nim zdą​żył. I też go zro​bił. Roz​bił mu gło​wę. A… a… Met… Meta… Meta zro​bił Ger​ry, praw​da, Ger​ry? Też… dzi​dą, jak ja Di​xo​na. Pod​niósł trzę​są​cą się dło​nią dzi​dę i po​ka​zał nam, jak​by to mia​ło po​wie​dzieć wszyst​ko za nie​go. Do​tknął pal​cem czub​ka i wy​cią​gnął go, żeby po​ka​zać krew. Nie zie​lo​no​czar​ną edeń​ską krew, nie krew uro​dzo​ną w Pod​zie​miu, nie krew, któ​rą się wi​dzi, wy​cią​ga​jąc dzi​dę z ko​zła, gwiezd​ni​ka czy nie​to​pe​rza, ale praw​dzi​wą czer​wo​ną krew, któ​ra przy​by​ła z nie​ba. Praw​dzi​wą, czer​wo​ną krew z Zie​mi. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę – po​wie​dział Jeff, jak​by przez cały ten czas za​sta​na​wiał się nad drwi​ną Meta, któ​ry zgi​nął i w koń​cu się z nim zgo​dził. – Tak, je​ste​śmy tu na​praw​dę.

28.

John Czer​wo​niuch

Nie mie​li​śmy ro​gów z pu​sta​ka, jak w Ro​dzi​nie, ale zro​bi​li​śmy so​bie bę​ben z ka​wał​ka pnia i ka​wał​ka skó​ry ka​mie​nia​ka. Gdy tyl​ko wró​ci​li​śmy do obo​zu – Ger​ry i Dix nie​śli we dwóch Jef​fa, żeby było szyb​ciej, a Har​ry i ja nie​śli​śmy za​bi​te​go Brą​zi​ka – wy​cią​gnę​li​śmy bę​ben i Har​ry za​czął w nie​go wa​lić, jak naj​moc​niej i jak naj​szyb​ciej zdo​łał. BAM​BAM​BAM​BAM​BAM​BAM​BAM​BAM… Jak osza​la​ły. Oczy miał wy​ba​łu​szo​ne, dy​szał, jak​by nie mógł od​dy​chać, po twa​rzy ciekł mu pot, i wa​lił w ten bę​ben z taką siłą, że omal nie prze​bił skó​ry. – Spo​koj​nie, Har​ry – po​wie​dzia​łem mu. – Wy​star​czy. Nie chce​my, żeby w Ro​dzi​nie się do​my​śli​li, że sta​ło się coś złe​go. Na​praw​dę jed​nak sam czu​łem się bar​dzo po​dob​nie do Har​ry’ego. Co kil​ka se​kund sły​sza​łem mo​kre pac​nię​cie dzi​dy wbi​ja​ją​cej się w ple​cy Dixo-na Pod​nie​bie​skie​go, syk ucie​ka​ją​ce​go mu z płuc po​wie​trza, wi​dzia​łem, jak się dziw​nie prze​to​czył, kie​dy ją wy​cią​gną​łem, sły​sza​łem ten zdu​szo​ny gul​got, gdy wbi​ja​łem mu ją po​now​nie w brzuch. Ale ja, w od​róż​nie​niu od Har​ry’ego, wie​dzia​łem, że mu​szę wziąć się w garść, ina​czej wszy​scy już je​ste​śmy mar​twi. – Przez jed​no czy dwa wsta​nia nie zo​rien​tu​ją się, że bra​ku​je Di​xo​na i resz​ty – po​wie​dzia​łem wszyst​kim pod ja​ski​nia​mi. Sta​li przede mną – wy​so​ka, do​ro​sła Gela Bro​oklyn, jej drob​niut​ka sio​stra Cla​re z nie​mow​lę​ciem na bio​drze, Mikę i Su​zie Ry​bo​rze​ko​wie, Jan​ny z nie​to​py​skiem, sio​stra Tiny, Jane, Dave Ry​bo​rze​ka i Ju​lie Pod​nie​bie​ska. – Przez jed​no czy dwa wsta​nia – po​wtó​rzy​łem. – A na​wet wte​dy nie będą wie​dzie​li, co się sta​ło. Dla​te​go mu​sie​li​śmy zro​bić całą trój​kę, bo ina​czej po​le​cie​li​by pro​sto do Da​vi​da i on od razu wy​słał​by na nas całą masę lu​dzi. Wła​ści​wie nie mie​li​śmy wy​bo​ru. Nie mie​li​śmy. Ro​zej​rza​łem się po ich wstrzą​śnię​tych twa​rzach – Geli, Su​zie, Jan​ny, Dave’a – wszyst​kich, cze​ka​jąc, aż ktoś się sprze​ci​wi. – A tak – do​da​łem – mamy dwa wsta​nia, za​nim ktoś się za​cznie nie​po​ko​ić. A w tym cza​sie cia​ła​mi zaj​mie się lam​part albo lis, a po nim gwiezd​ni​ki. I już nikt nie po​zna, że zo​sta​li zro​bie​ni dzi​dą i ki​jem. Zo​sta​ną po​roz​rzu​ca​ne ko​ści i tyle.

– No tak, ale ich kum​ple się do​my​śla, praw​da? – po​wie​dział Dix. – Da​vid Czer​wo​niuch i jego ban​da. Obej​mo​wał ra​mie​niem Tinę. Cała się trzę​sła trzę​sła. Ja tak samo. – O, na pew​no. Będą wie​dzie​li, że mie​li​śmy coś z tym wspól​ne​go, bo na pew​no wie​dzą, że Di​xon, Met i John Pod​nie​bie​ski po​szli tu do nas, a po​tem spe​cjal​nie prze​kro​czy​li Gulę Lawy, żeby na​roz​ra​biać. Da​vid na pew​no to z nimi za​pla​no​wał. Może li​czył, że po​go​ni​my za nimi w ich część lasu. Od daw​na chciał na​ro​bić kło​po​tów. Chciał móc pójść do Ca​ro​li​ne i Ro​dzi​ny i po​wie​dzieć, że na​sza umo​wa nie dzia​ła. – Sko​ro będą wie​dzieć, że to coś u nas – po​wie​dzia​ła Gela swo​im po​wol​nym, ni​skim gło​sem – to i tak do nas przyj​dą, kie​dy ta trój​ka nie wró​ci. Na​wet je​śli przed Ro​dzi​ną będą uda​wać, że chcą po pro​stu ich po​szu​kać, zo​ba​czyć, co się sta​ło. – Oczy​wi​ście. Dla​te​go nie mamy zbyt dużo cza​su. Mu​si​my się po​zbie​rać i iść. – Do​kąd iść? – za​py​tał Dix. Na cyc​ki Geli, gdzie on był przez cały ten czas? O co we​dług nie​go było to całe za​mie​sza​nie? – No jak to, do​kąd? Na górę. Przez Śnież​ne Ciem​no. Prze​cież tak pla​no​wa​li​śmy. Tak pla​no​wa​li​śmy, od​kąd tu przy​szli​śmy. – Ro​zej​rza​łem się po ich twa​rzach i do​tar​ło do mnie, że to nie tyl​ko Dix. Niech mnie fiu​ty Toma i Har​ry ego! Nikt z nich tak na​praw​dę nie wie​rzył, że to się w ogó​le wy​da​rzy. Nikt a nikt. To za​wsze mia​ło być gdzieś w przy​szło​ści, ale ni​g​dy nie te​raz. Ale na ga​da​nie i tłu​ma​cze​nie było za póź​no. Sami będą to mu​sie​li so​bie uło​żyć w gło​wach. Za​czą​łem oma​wiać po ko​lei, cze​go po​trze​bu​je​my. – Gela, ty zor​ga​ni​zu​jesz skó​ry dla wszyst​kich. Mikę, zbie​rzesz za​pa​so​we skó​ry, czar​nosz​kło i liny. Dave, przejdź się po lu​dziach i zbierz mię​so, drze​wo​sło​dy i plac​ki z na​sion. Cla​re, na​bie​rzesz żaru i… W parę go​dzin bę​ben zwo​łał wszyst​kich z po​wro​tem do obo​zu. Dwa​dzie​ścia je​den osób, a tak​że dzie​ci Jan​ny i Cla​re, ze​szło się na spo​tka​nie, coś w ro​dza​ju Spe​cja​łu, na​sze​go ostat​nie​go w Okrą​głej Do​li​nie. Było po​nu​ro po​nu​ro. Do​tąd nikt ze mną nie dys​ku​to​wał, czy na​praw​dę pój​dzie​my w te góry, ani razu, ale po​dej​rze​wam, że w głę​bi ser​ca wszy​scy li​czy​li, że do tego nie doj​dzie. W koń​cu mie​li​śmy spi​sa​ne na ko​rze po​ro​zu​mie​nie z Ro​dzi​ną, któ​re przez dzie​sięć okre​sów ja​koś tam dzia​ła​ło. Ro​dzi​na, jak było umó​wio​ne, przy​no​si​ła czar​nosz​kło i skó​ry. My mie​li​śmy mię​sa aż nad​to, żeby wy​wią​zać się z na​szej czę​ści umo​wy. Po​dej​rze​wam, że po pro​stu prze​ko​na​li sami sie​bie, że wszyst​ko bę​dzie tak trwa​ło da​lej – na​sza mała Ro​dzi​na przy Wy​lo​cie Zim​nej Ścież​ki, a Sta​ra Ro​dzi​na ży​ją​ca so​bie po swo​je​mu po dru​giej stro​nie Guli Lawy, tro​chę spo​rów mię​dzy nami i na​szy​mi ma​muś​ka​mi, przy​ja​ciół​mi i gru​pa​mi po tam​tej stro​nie. Więk​szość zde​cy​do​wa​ła, że przej​ście przez Śnież​ne Ciem​no to tyl​ko moje dzi​wacz​ne ma​rze​nie. A nie​któ​rzy w ogó​le ni​g​dy się nad tym nie za​sta​na​wia​li. – A skąd wia​do​mo, że w ogó​le jest ja​kaś dru​ga stro​na – za​sta​na​wia​ła się Lucy Nie​to​perz. – Może to Ciem​no cią​gnie się i cią​gnie. I wte​dy umrze​my, nie? Umrze​my z zim​na. – Wia​do​mo, że się nie cią​gnie bez koń​ca – od​par​łem. – Kie​dy Tom​my, Gela i To​wa​rzy​sze pierw​szy raz zo​ba​czy​li Eden ze swo​jej ko​smicz​nej ło​dzi, wi​dzie​li, że jest cały w świa​-

tłach. Pa​mię​ta​cie? Cały w świa​tłach, a nie tyl​ko jed​no ja​sne miej​sce, a resz​ta ciem​na. Dla nich to było dziw​ne, bo na Zie​mi świa​tło da​wa​ła gwiaz​da, sama Zie​mia nie mia​ła wła​snych świa​teł. Dla​te​go to za​uwa​ży​li i utkwi​ło im to w gło​wach. Dla​te​go opo​wie​dzie​li o tym swo​im dzie​ciom i dla​te​go my to na​dal pa​mię​ta​my. – No do​bra, czy​li za Ciem​nem jest na​stęp​ny las – po​wie​dzia​ła Cla​re Bro​oklyn, kar​miąc syn​ka – ale i tak mo​że​my do nie​go nie dojść. Na​wet z tymi wszyst​ki​mi skó​ra​mi i ko​nia​mi weł​nia​ka​mi nie bę​dzie​my w sta​nie iść dłu​żej niż przez parę wstań, praw​da? Nie w tym zim​nie i kom​plet​nej ciem​no​ści. Na​wet my, ob​rost​ki, a co do​pie​ro mój mały Li​sek i Kwia​tek Jan​ny. Cała dwu​dziest​ka usta​wi​ła się w krąg, więk​szość sie​dzia​ła, nie​któ​rzy sta​li. Ja cho​dzi​łem tam i z po​wro​tem po​środ​ku. Nie by​łem w sta​nie się za​trzy​mać, tego nie mo​głem od sie​bie wy​ma​gać, nie jed​ną dwie go​dzi​ny po tym, jak wła​sną dzi​dą zro​bi​łem Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go. – To nie​bez​piecz​ne, ale mu​si​my spró​bo​wać – po​wie​dzia​łem. – Za parę wstań tu po nas przyj​dą. Da​vid Czer​wo​niuch i jego kum​ple z Ro​dzi​ny. Ca​ro​li​ne i Rada już ich nie opa​nu​ją. Przyj​dą tu z ki​ja​mi i dzi​da​mi. Po​pa​trz​cie, co zro​bi​li Jef​fo​wi, po​pa​trz​cie, co pró​bo​wa​li zro​bić Ti​nie. I to wszyst​ko jesz​cze za​nim zro​bi​li​śmy Di​xo​na i resz​tę. – Wiesz co, John, tak na​praw​dę to my tego nie zro​bi​li​śmy – wtrą​cił Meh​met Nie​to​perz z tym swo​im wred​nym śmiesz​kiem. – Ty to zro​bi​łeś. Ty. Ty i Har​ry i Ger​ry. Pierw​sze za​bi​cia w Ede​nie. Mą​drze, John, nie ma co. Mą​drze mą​drze. Wą​ską twarz miał za​cię​tą, zim​ną – na​gle po ca​łej gru​pie roz​la​ło się ta​kie pa​skud​ne, złe uczu​cie, któ​re do tej pory każ​dy cho​wał głę​bo​ko w środ​ku. Dwie czy trzy oso​by mruk​nę​ły na zgo​dę, w tym An​gie Pod​nie​bie​ska, ku​zyn​ka Joh​na Pod​nie​bie​skie​go, któ​ry w tej chwi​li le​żał mar​twy w le​sie, z dziu​rą w brzu​chu od dzi​dy Ger​ry’ego, zże​ra​ny przez gwiezd​ni​ki i lisy drzew​ne. Cze​mu mamy wszy​scy mar​z​nąć na Śnież​nym Ciem​nie, tak so​bie my​śle​li, tyl​ko dla​te​go, że John, Har​ry i Ger​ry stra​ci​li gło​wy i zro​bi​li trzech lu​dzi, któ​rzy i tak już ucie​ka​li? – Chy​ba o czymś za​po​mnia​łeś, Meh​met – ode​zwa​ła się lo​do​wa​tym gło​sem Tina. Była zła zła. – Chy​ba za​po​mnia​łeś, co Di​xon Pod​nie​bie​ski i jego kum​ple zro​bi​li Jef​fo​wi i co chcie​li zro​bić mnie. My​ślisz, że zo​sta​wi​li​by nas wszyst​kich w spo​ko​ju, gdy​by​śmy tyl​ko… Po​ło​ży​łem jej dłoń na ra​mie​niu, żeby dała spo​kój. Nie po​trze​bo​wa​łem, żeby mnie bro​ni​ła. – Nie, Meh​met. Masz wła​ści​wie ra​cję – po​wie​dzia​łem spo​koj​nie, na ile po​zwa​la​ło mi ści​śnię​te gar​dło. – Mo​żesz zo​stać tu​taj albo wró​cić do Ro​dzi​ny. Wszy​scy mogą zo​stać albo wró​cić. Je​śli tyl​ko chce​cie, weź​cie co wa​sze i wra​caj​cie. Po​wiedz​cie im, że to John, Har​ry i Ger​ry zro​bi​li Di​xo​na i jego ko​le​gów, i że wy nie mie​li​ście z tym nic wspól​ne​go i ma​cie nas dość. I to bę​dzie praw​da. Szcze​ra praw​da. Je​śli chce​cie, to idź​cie. Nikt was tu na siłę nie trzy​ma. Pa​mię​taj​cie, że wszy​scy, co do jed​ne​go, przy​szli​ście tu do mnie z wła​sne​go wy​bo​ru. Ja was do ni​cze​go nie zmu​sza​łem i na pew​no nie będę was tu na siłę trzy​mał. Splo​tłem ręce, sta​łem i cze​ka​łem. Meh​met ro​zej​rzał się za​kło​po​ta​ny, ale całe jego wspar​cie gdzieś prze​pa​dło. – No nie – po​wie​dział – mnie tyl​ko cho​dzi​ło… – O co ci tyl​ko cho​dzi​ło?

– Oj, o nic. Nie​waż​ne. Tro​chę się jak​by uśmie​chał, ale pod tym uśmie​chem był wstyd, a pod wsty​dem był zły zły. Wi​dzia​łem, że na​ro​bi mi kło​po​tów i że le​piej by​ło​by, żeby po​szedł. Ale jed​nak, gdy​bym chciał go zmu​sić do odej​ścia, też na​ro​bił​bym so​bie kło​po​tów. Pew​nie gor​szych. Cały plan mógł od tego upaść. – Ni​ko​go do ni​cze​go nie zmu​szam – po​wtó​rzy​łem. – Czy wszy​scy to ro​zu​mie​ją? Na mo​ment za​pa​dła ci​sza. Po​tem ode​zwa​ła się Lucy Lon​dyn, ni​ska, pulch​na dziew​czy​na z wy​trzesz​czo​ny​mi, nie​spo​koj​ny​mi ocza​mi. – Ale kie​dy przej​dzie​my na dru​gą stro​nę Ciem​na, to ni​g​dy nie zo​ba​czy​my na​szych mam ani sióstr i bra​ci, tak? Ro​zu​mie​cie, nie wi​dy​wać ich co​dzien​nie. Te​raz, to nie ma spra​wy, bo jak chce​my, to idzie​my do Guli i mo​że​my. Ale je​śli przej​dzie​my za Ciem​no, to już tak nie bę​dzie. Ni​g​dy ich nie zo​ba​czy​my, ni​g​dy ni​g​dy i na​wet nie bę​dzie​my mo​gli się po​że​gnać. – Wła​ści​wie tak – po​wie​dzia​łem. – Ale to nie w po​rząd​ku! – jęk​nę​ła Lucy, a parę osób coś mruk​nę​ło gniew​nie, po​pie​ra​jąc ją. – Ni​ko​go do ni​cze​go nie zmu​szam – po​wtó​rzy​łem, naj​cier​pli​wiej, jak umia​łem. – Je​śli ktoś chce, może wró​cić do Ro​dzi​ny. Albo zo​stać tu przy ja​ski​niach, je​śli my​śli, że war​to spró​bo​wać. De​cy​zja na​le​ży do was. – No tak, ale w Ro​dzi​nie jest te​raz okrop​nie – po​skar​ży​ła się Lucy Lon​dyn. – A zo​sta​wa​nie tu​taj też jest bez sen​su, je​śli zo​sta​nie tyl​ko kil​ka osób. Bę​dzie​my strasz​nie sa​mot​ni, praw​da? Bez sen​su kom​plet​nie. – Mat​ka An​ge​la po​wie​dzia​ła​by, że to źle, prze​cho​dzić przez Ciem​no – po​wie​dzia​ła Ju​lie Pod​nie​bie​ska. – Przy​szli​śmy tu​taj, ode​szli​śmy od Krę​gu, do​bra, ale da​lej je​ste​śmy w Okrą​głej Do​li​nie, praw​da? Stąd też by​śmy zo​ba​czy​li Łona Do​wni​ka z Zie​mi, gdy​by spa​dał z nie​ba. Zresz​tą, nasi przy​ja​cie​le w Ro​dzi​nie po​wie​dzie​li​by Zie​mi, gdzie je​ste​śmy. – Wła​śnie – po​twier​dzi​ła jej młod​sza sio​stra, Can​dy. – A mnie mama po​wie​dzia​ła, że do Lucy Lu we śnie przy​szli Pierw​sza An​ge​la i Pierw​szy Tom​my i Pierw​szy Har​ry i po​wie​dzie​li, że je​śli przej​dzie​my przez Ciem​no, to prze​pad​nie​my na za​wsze. Nie bę​dzie​my już mie​li Lu​dzi Cie​ni, żeby się nami opie​ko​wa​li, i na​wet kie​dy umrze​my, ni​g​dy nie wró​ci​my na Zie​mię. – Coś po​dob​ne​go? – za​drwi​ła sio​stra Tiny, Jane. – To jak to moż​li​we, że Lucy Lu kie​dyś mó​wi​ła, że Lu​dzie Cie​nie miesz​ka​ją wła​śnie po dru​giej stro​nie Ciem​na? – Jane, daj spo​kój – ode​zwa​ła się Tina. – Jak tyl​ko lu​dzie za​czy​na​ją ga​dać o prze​sła​niach od Mat​ki Geli, albo Lu​dziach Cie​niach, czar​ne może być bia​łe, bia​łe może być czar​ne, i jed​no, i dru​gie może być jed​no​cze​śnie praw​dą. – To zu​peł​nie nie tak, Tina! – krzyk​nę​ła Ju​lie. – Ty nic nie ro​zu​miesz. Tak, w pew​nym sen​sie Lu​dzie Cie​nie żyją po dru​giej stro​nie Ciem​na, ale w tym sen​sie… Lecz wte​dy Har​ry za​czął od nowa. – Zro​bi​li Brą​zi​ka! – wrza​snął, spo​co​ny, czer​wo​ny, za​śli​nio​ny, przy każ​dym sło​wie wa​ląc z ca​łej siły w bę​ben. – Źli byli, źli. Zro​bi​li Brą​zi​ka. I pra​wie zro​bi​li sio​strę Har​ry’ego! – Har​ry, daj spo​kój! Ci​cho! – wrza​snął Ger​ry. Trząsł się cały cały. – Ci​cho bądź, kur​na, ro​zu​miesz?

I na​gle roz​wrzesz​cza​ło się sześć sie​dem osób na​raz. – Za​mknij się, Har​ry! – Brą​zik to był tyl​ko weł​niak! – Tina, nie masz po​ję​cia o Lu​dziach Cie​niach, ale to nie zna​czy, że ich nie ma. I będę, kur​na, ga​dać, o czym mi się po​do​ba… – Daj​cie Har​ry’emu spo​kój. Oni zro​bi​li Brą​zi​ka, zro​bi​li Jef​fo​wi Brą​zi​ka! – Za​mknij się, Har​ry! – Może cie​bie, Tina, to nie ob​cho​dzi, co my​ślą Lu​dzie Cie​nie, ale nie​któ​rych to ob​cho​dzi. – Na cyc​ki Geli, nie ro​zu​mie​cie, że nie ma cza​su zaj​mo​wać się tymi bzdu​ra​mi! – Zro​bi​li Brą​zi​ka… – Ty mi tu nie mów, na co mamy czas, a na co nie! Wy​glą​da​ło to jak par​tia sza​chów, któ​ra utknę​ła w mar​twym punk​cie, z ja​kie​go nie da się wyjść. Mu​sia​łem wpro​wa​dzić do gry ja​kiś nowy pio​nek. – Wszy​scy ci​cho! – krzyk​ną​łem. – Bądź​cie ci​cho! Coś wam po​ka​żę!

29.

Tina Kol​czak

By​li​śmy w po​twor​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. Zgi​nę​ło trzech lu​dzi. Za​bi​li ich Har​ry, Ger​ry i John, i cała trój​ka cały czas się trzę​sła trzę​sła, bo to, co zro​bi​li, nie mie​ści​ło im się w gło​wach. I za​raz mo​gły być za​bi​te ko​lej​ne oso​by, każ​dy z nas mógł spo​koj​nie zgi​nąć za jed​no czy dwa wsta​nia. Na​sze spo​tka​nie było więc jed​nym z naj​waż​niej​szych spo​tkań w hi​sto​rii Ede​nu, mimo to na ra​zie wy​glą​da​ło, że po​prze​sta​nie​my na bez​sen​sow​nym prze​krzy​ki​wa​niu się na​wza​jem, nie my​śląc o tym, co trze​ba zro​bić, ale o ja​kichś Lu​dziach Cie​niach, o tym, że Har​ry jest za gło​śny, o tym, że zgi​nął nasz weł​niak. Gro​zi​ła nam śmierć, a kłó​ci​li​śmy się o ja​kieś nie​istot​ne bzdu​ry. Na​gle jed​nak John wszyst​kich uci​szył. Uci​szył ab​so​lut​nie. Tak, że dech nam za​par​ło. – An​ge​la przy​szła do mnie – po​wie​dział. – Przy​szła do mnie nad Głę​bo​kim Sta​wem. Po​wie​dzia​ła mi, że chce, żeby jej dzie​ci ro​ze​szły się po ca​łym Ede​nie i nie tkwi​ły w jed​nej do​li​nie, tę​sk​niąc za Zie​mią. Chce, że​by​śmy na Ede​nie czu​li się jak u sie​bie, nie tyl​ko w tej do​li​nie, ale na ca​łym Ede​nie, po​dob​nie jak lu​dzie czu​ją się u sie​bie na ca​łej Zie​mi. Po​wie​dzia​ła, że Zie​mia tego od nas ocze​ku​je, i kie​dy po​wró​ci, bę​dzie nas szu​kać wszę​dzie. I że bę​dzie roz​cza​ro​wa​na, je​śli zo​sta​nie​my tyl​ko w jed​nym miej​scu. Po​wiódł wzro​kiem po na​szych osłu​pia​łych twa​rzach. Ni​ko​mu do gło​wy nie przy​szło, że coś ta​kie​go jest moż​li​we. Był chy​ba ostat​nią oso​bą na Ede​nie, po któ​rej moż​na by się spo​dzie​wać ta​kich słów. Strasz​nie strasz​nie się te​raz ba​łam, że ktoś wy​buch​nie śmie​chem i wszyst​ko się roz​le​ci. I pew​nie tak by się sta​ło, gdy​by on nie po​wie​dział cze​goś jesz​cze dziw​niej​sze​go i jesz​cze bar​dziej nie​spo​dzie​wa​ne​go. – Je​śli mi nie wie​rzy​cie, po​pa​trz​cie na to. Mam znak od Geli. Opu​ścił rękę, wy​cią​gnął coś z ma​łej kie​szon​ki na brze​gu pa​so​skó​ry i pod​niósł, trzy​ma​jąc mię​dzy pal​cem wska​zu​ją​cym i kciu​kiem. To coś było tak małe małe, że z po​cząt​ku nie mo​głam so​bie wy​obra​zić, co to ta​kie​go. – Pa​mię​ta​cie hi​sto​rię o Pier​ście​niu Geli? Pa​mię​ta​cie? Zgu​bio​nym pier​ście​niu? To wła​śnie jest ten pier​ścień. Zna​la​złem go za​raz po tym, jak do mnie pierw​szy raz przy​szła. Cała się za​trzę​słam. Część lu​dzi się śmia​ła, część pła​ka​ła, za​cho​wy​wa​li się, jak za​cho​wy​wa​ła​by się pew​nie sama An​ge​la, gdy​by ktoś zna​lazł jej pier​ścień, po tym, jak daw​no się pod​da​ła. Nie​któ​rzy klę​li. Na na​zwy Mi​cha​ela! Na fiu​ta Har​ry’ego! Na szy​ję Toma! Na​wet

dwa nie​mow​la​ki po​czu​ły tę falę dziw​nych emo​cji i się roz​krzy​cza​ły, naj​pierw mały Li​sek Cla​re, po​tem Kwia​tek Jan​ny. A po​tem, aż trud​no uwie​rzyć, roz​wrzesz​cza​ły się i dwa oca​la​łe ko​nie w swo​jej ja​ski​ni – Jeff na​zwał je Bun i Bia​łuch – jak​by i do nich do​tar​ło to pod​nie​ce​nie – i wte​dy wszy​scy się ro​ze​śmia​li, na​wet ci, co wcze​śniej pła​ka​li, na​wet ci, co le​d​wie parę go​dzin temu zro​bi​li na śmierć in​nych lu​dzi. Jed​nak, kie​dy John za​czął ob​cho​dzić wszyst​kich i po​ka​zy​wać im ten pier​ścień, jaki jest gład​ki i ma​leń​ki, jak jest na​praw​dę zro​bio​ny z me​ta​lu, jak w środ​ku ma ma​leń​kie li​ter​ki z imie​niem An​ge​li, li​ter​ki, któ​re mo​gły po​wstać tyl​ko na Zie​mi, po​czu​łam na​głą złość. On zno​wu tak zro​bił! Zno​wu się tak za​cho​wał, jak​by był je​dy​ną oso​bą na świe​cie, któ​ra po​trze​bu​je coś wie​dzieć, któ​ra może o czymś de​cy​do​wać! Znisz​czył Krąg, o nic ni​ko​go nie py​ta​jąc, i za​trzy​mał pier​ścień dla sie​bie, też nic ni​ko​mu nie mó​wiąc. Chciał, że​by​śmy za nim szli i mu ufa​li, a sam nie ufał ni​ko​mu z nas. By​łam tak wście​kła, że w ogó​le prze​stał mnie ob​cho​dzić cały ten pier​ścień. Mia​łam ocho​tę tyl​ko na​krzy​czeć na Joh​na. Ale prze​cież nie mo​głam tego zro​bić, praw​da? Może by​łam zła, ale wie​dzia​łam, że je​ste​śmy w nie​bez​pie​czeń​stwie. I że wszy​scy mu​szą uwie​rzyć w Joh​na i mu za​ufać, bo on ma ra​cję. Na​praw​dę mu​sie​li​śmy stąd iść. Na​praw​dę mu​sie​li​śmy za​ry​zy​ko​wać przej​ście przez Śnież​ne Ciem​no. Po​tem jed​nak przy​szło mi coś do gło​wy. Uświa​do​mi​łam so​bie, że mogę coś zro​bić, żeby John nie po​sta​wił w stu pro​cen​tach na swo​im, a jed​no​cze​śnie nie ze​psuć na​sze​go wspól​ne​go celu. – Ja wiem – po​wie​dzia​łam. – Za​graj​my te​raz tę hi​sto​rię. Zrób​my Przed​sta​wie​nie o Zgu​bio​nym pier​ście​niu. Ty mo​żesz opo​wia​dać, Dix. Ja będę An​ge​lą. Har​ry, ty bę​dziesz pierw​szym Har​rym. Su​zie Ry​bo​rze​ka, Lucy Nie​to​perz – pierw​sze Su​zie i Lucy. Cla​re, ty bę​dziesz pierw​szą Cla​re, Can​dy może być Can​di​ce. John bę​dzie Tom mym. Naj​pierw wszyst​kich to zdu​mia​ło. Pew​nie zbyt na​gle to na​stą​pi​ło, nie wi​dzie​li, po co to, a jesz​cze prze​rwa​łam im w po​ło​wie oglą​da​nia tego wspa​nia​łe​go pier​ście​nia. Ale jed​no​cze​śnie wszy​scy wi​dzie​li, że to jest na swój spo​sób wła​ści​we, żeby prze​po​wie​dzieć so​bie hi​sto​rię słyn​ne​go pier​ście​nia, któ​ry wła​śnie mają przed ocza​mi. Tak nas wy​cho​wa​no. Na każ​dej Rocz​ni​cy mó​wio​no nam, żeby wspo​mi​nać rze​czy, żeby łą​czyć prze​szłość z te​raź​niej​szo​ścią. A John, kie​dy zer​k​nę​łam na nie​go ukrad​kiem, czuł się tak, jak ja parę mi​nut wcze​śniej. Był zły zły, czuł, że ktoś go wra​bia, w ogó​le tego nie chciał, ale jed​no​cze​śnie wie​dział, że musi na to przy​stać. Nie da​łam mu wy​bo​ru, tak jak on mi nie dał. I świet​nie! Do​brze mu tak. Niech się prze​ko​na, jak to jest. – Oto hi​sto​ria o pier​ście​niu An​ge​li i o tym, jak go zgu​bi​ła – za​czął Dix, przy​stoj​ny i miły chło​pak, któ​ry się za​trzy​mał, żeby się za​trosz​czyć o mnie i o Jef​fa, kie​dy John i resz​ta z krzy​kiem po​gna​li za​bi​jać. – Gela ni​g​dy nie chcia​ła przy​le​cieć na Eden. Tom​my, Di​xon i Meh​met zmu​si​li ją i Tom​my ego, żeby przy​by​li tu wbrew swej woli. Po​sta​no​wi​ła zo​stać i za​ło​żyć z Tom​mym Ro​dzi​nę, bo po​my​śla​ła, że le​piej prze​żyć i zo​ba​czyć, co przy​nie​sie przy​szłość, i po​cze​kać do po​wro​tu Zie​mi, niż po​le​cieć w nie​bo, gdzie było pra​wie pew​ne, że się uto​pi. Ale smut​no jej było. Tę​sk​ni​ła za mamą. Tę​sk​ni​ła za tatą. Tę​sk​ni​ła za swo​ją gru​pą, któ​ra na​zy​wa​ła się Lon​dyn, tak jak na​sza pierw​sza gru​pa tu​taj. Tę​sk​ni​ła za wiel​ką gwiaz​dą, Słoń​cem, któ​ra wy​peł​nia​ła Zie​mię świa​tłem. Tę​sk​ni​ła za ludź​mi, któ​rych zna​ła i

lu​bi​ła. W głę​bi du​szy była smut​na smut​na. Ale tego nie oka​zy​wa​ła, Ra​dzi​ła so​bie jak mo​gła. Opie​ko​wa​ła się dzieć​mi i ro​bi​ła wszyst​ko, żeby im było do​brze. My​śla​ła też o nas, w przy​szło​ści… i… eee… Tu się za​wa​hał, bo wła​śnie miał po​wie​dzieć, że zbu​do​wa​ła Ka​mien​ny Krąg, tak nor​mal​nie było w tej hi​sto​rii, ale zo​rien​to​wał się, że tego już się nie po​win​no mó​wić (mimo że wszy​scy wie​dzie​li​by do​kład​nie, co po​mi​nął) i że to jest wła​śnie to miej​sce hi​sto​rii, któ​re trze​ba by te​raz zmie​nić. – …i usta​li​ła tra​dy​cje i pra​wa – do​koń​czył – któ​rych na​dal prze​strze​ga​my. Zmu​si​ła się na​wet do tego, żeby ko​chać Tom​my’ego, choć nie był to czło​wiek, z któ​rym nor​mal​nie chcia​ła​by prze​by​wać, i czę​sto by​wał po​nu​ry i zły, a raz dwa razy na​wet ją ude​rzył. Obej​rzał się na Joh​na i wy​cią​gnął rękę po pier​ścień. Wi​dzia​łam, że John nie ma naj​mniej​szej ocho​ty go od​da​wać, ale zno​wu nie miał wy​bo​ru, nie mógł od​mó​wić, nie psu​jąc hi​sto​rii. Spryt​ny Dix. Czu​ły, przy​stoj​ny i spryt​ny. – An​ge​la mia​ła pier​ścień… – Tu Dix się tro​chę za​jąk​nął, bo dziw​nie było opo​wia​dać o pier​ście​niu, trzy​ma​jąc go w dło​ni. Głos miał te​raz drżą​cy i ła​mią​cy się, jak​by miał się za​raz roz​pła​kać. – Gela mia​ła pier​ścień, któ​ry do​sta​ła w pre​zen​cie od mamy i taty. (Bo na Zie​mi każ​dy wie​dział, kto jest jego tatą, to nie było tak jak u nas). A pier​ścień… pier​ścień miał w środ​ku li​te​ry, ma​lut​kie li​ter​ki, któ​re mó​wi​ły: An​ge​li od ko​cha​ją​cych mamy i taty. Po​dał pier​ścień mnie i wi​dzia​łam, że robi to zgod​nie z hi​sto​rią, ale i dla mnie, bo wi​dział, jak się po​czu​łam, kie​dy John tak w nas ci​snął swo​ją no​wi​ną, i chciał, że​bym po​czu​ła się le​piej. W koń​cu do Przed​sta​wie​nia nie po​trze​bo​wa​li​śmy praw​dzi​we​go pier​ście​nia. Nor​mal​nie, jak lu​dzie gra​ją Pier​ścień An​ge​li, to w ogó​le żad​ne​go pier​ście​nia nie mają. – I na​gle któ​re​goś wsta​nia, kie​dy była w le​sie na zbie​ra​niu, Gela zgu​bi​ła pier​ścień. Ja​koś tak zsu​nął jej się z pal​ca i nie mo​gła go zna​leźć. I wte​dy… Te​raz była moja ko​lej. By​łam An​ge​lą. Rzu​ci​łam pier​ścień na zie​mię (ką​tem oka wi​dzia​łam, że John się skrzy​wił) i za​czę​łam bie​gać tam i z po​wro​tem, tam i z po​wro​tem, klę​kać, zno​wu wsta​wać, ję​czeć, mam​ro​tać, po​pła​ki​wać. – Tom​my! Tom​my! – wrza​snę​łam Joh​no​wi pro​sto w twarz. – Zgu​bi​łam! Zgu​bi​łam mój pier​ścień. John skrzy​wił się. Na​praw​dę nie miał ocho​ty w to grać. Dla nie​go to była tyl​ko stra​ta cza​su, stra​ta cza​su i zbęd​na kom​pli​ka​cja, a poza tym nie chciał wy​pusz​czać pier​ście​nia z rąk. – Na pew​no się znaj​dzie – po​wie​dział, na​wet nie pró​bu​jąc grać Tom​my’ego. -Co to zna​czy, „się znaj​dzie”, ty bał​wa​nie? Co to zna​czy, ty bez​u​ży​tecz​ny śmie​ciu?! To po​móż mi go szu​kać. Znajdź go. Bez nie​go się stąd nie ru​szam. Obej​rza​łam się groź​nie na Har​ry’ego, Su​zie, Lucy, Cla​re i Can​dy. – A wy co się tak ga​pi​cie, de​bi​le? Na na​zwy Mi​cha​ela! Rusz​cie dupy i znajdź​cie mi ten pier​ścień! Choć raz w ży​ciu się na coś przy​daj​cie! Za​czę​li się roz​glą​dać, nie​któ​rzy na sto​ją​co, inni klęk​nę​li. Cla​re i Can​dy za​czę​ły pła​kać. Har​ry cały się trząsł i bie​gał na​oko​ło, jak​by na​praw​dę my​ślał, że pier​ścień się zgu​bił. – Znaj​dę, Gela, znaj​dę! – krzy​czał. – Znaj​dę za​raz! – Prze​stań​cie się drzeć, za​smar​ka​ne ba​cho​ry – krzy​cza​łam na nich – i to już! Ja was w ogó​le nie chcia​łam, ro​zu​mie​cie? W ogó​le nie chcia​łam być z nim. Na​wet do​ty​kać go nie

chcia​łam, a co do​pie​ro śli​zgać się z nim i ro​dzić jego dzie​ci… Ko​cham moją mamę i tatę na Zie​mi, i przy​ja​ciół na Zie​mi, ale nie was, nie wa​szą dur​ną ban​dę na tej dur​nej ciem​nej pla​ne​cie. A ten pier​ścień to ostat​nia rzecz, jaka… – Mamo, pro​szę – mruk​nę​ła Cla​re i te​raz już na​praw​dę się roz​pła​ka​ła. – Zejdź mi z oczu, Cla​re. Nie mogę na cie​bie pa​trzeć. Ro​zu​miesz? Na was wszyst​kich nie mogę pa​trzeć. Jej u! Na​praw​dę się roz​krę​ci​łam, sami wi​dzi​cie. Wrzesz​cza​łam, dar​łam się, aż twarz mi po​czer​wie​nia​ła, po​la​ły się łzy, spo​ci​łam się i za​czę​łam trząść. Cała piąt​ka mo​ich tak zwa​nych dzie​ci pła​ka​ła – choć jed​nym był na​praw​dę mój star​szy brat – i znacz​na część oglą​da​ją​cych wszyst​ko lu​dzi. Dar​ły się i nie​mow​la​ki, i ko​zioł​ki w ja​ski​ni ro​bi​ły iiiiiik! Iiiiiik! I i ii i i k! Na​wet John miał prze​ra​żo​ną minę. Dla tej piąt​ki dzie​ci za pierw​szym ra​zem też mu​sia​ło to być strasz​ne strasz​ne, tyle łon temu, tak pa​trzeć, jak ich mat​ka się po​sy​pa​ła i rzu​ci​ła się na nie, kie​dy mia​ły tyl​ko ją i Tom​my’ego. Strasz​ne strasz​ne to mu​sia​ło być. Ina​czej ta hi​sto​ria by tak dłu​go nie prze​trwa​ła, praw​da? Tyle in​nych rze​czy za​po​mnie​li​śmy i prze​pa​dły, ro​ze​szły się mię​dzy po​ko​le​nia​mi jak fale po wrzu​co​nym do sta​wu ka​mie​niu, co​raz mniej​sze i mniej​sze. A w tej hi​sto​rii o Pier​ście​niu An​ge​li dziw​ne było, że ona na​wet nie mia​ła za​koń​cze​nia, szczę​śli​we​go czy nie, i żad​nej pły​ną​cej z niej na​uki. Była jak krzyk bólu jed​nej oso​by, bez koń​ca po​wta​rza​ją​cy się echem przez po​ko​le​nia, cho​ciaż ta oso​ba już daw​no nie żyje. To cze​mu my to od​gry​wa​my? Cza​sem się nad tym za​sta​na​wia​łam, a te​raz to od​kry​łam! Dla​te​go że, gra​jąc tę rolę, świet​nie się po​czu​łam! – A co do Cie​bie, Tom​my – po​wie​dzia​łam, zwra​ca​jąc się do Joh​na. – Tom​my, ty sa​mo​lu​bie, ty waż​nia​ku, ty dra​niu. Za​bra​łeś mnie od mamy i taty, od przy​ja​ciół, z mo​jej uko​cha​nej Zie​mi, na​wet mi o swo​ich pla​nach nie po​wie​dzia​łeś, nie da​łeś mi wy​bo​ru, w ogó​le cię nie ob​cho​dzi​ło, co ja czu​ję. A te​raz do tego zgu​bi​łam pier​ścień. Nie​na​wi​dzę cię. Nie​na​wi​dzę. I za​wsze cię będę nie​na​wi​dzić. Lecz John po pro​stu klęk​nął, pod​niósł pier​ścień i po​dał mi go. – Jest, Gela. Zna​la​złem go. Po tylu ło​nach zna​la​złem go dla cie​bie. To mnie zbi​ło z tro​pu, mu​szę przy​znać. Tego ru​chu w ogó​le się nie spo​dzie​wa​łam. – Co ty mó​wisz? Tom​my, ty w ży​ciu nie zna​la​złeś pier​ście​nia. Przez całe ży​cie nic tak po​ży​tecz​ne​go ci się nie uda​ło. – Nie – po​wie​dział John. – Nie je​stem Tom​my. Je​stem John. John Czer​wo​niuch. Je​stem two​im pra​pra​wnu​kiem, a to jest resz​ta two​ich pra-pra​wnu​cząt, któ​re pró​bu​ją urzą​dzić so​bie dom na ciem​nym Ede​nie, tak samo jak ty. Gela, zna​la​złem twój pier​ścień. Za​koń​czy​łem tę hi​sto​rię. Już nie po​trze​bu​jesz jej opo​wia​dać. – Więc mi go od​daj. Od​daj mi go. Już. Ale on i na to miał od​po​wiedź. – Nie, Gela. Ty już nie ży​jesz. Nie ży​jesz i je​steś po​cho​wa​na pod górą ka​mie​ni, nie pa​mię​tasz? Więc pier​ścień już ci się nie przy​da, praw​da? Ale ja się nim za​opie​ku​ję. My się nim za​opie​ku​je​my. Prze​nie​sie​my go ze sobą przez Ciem​no, aż na dru​gą stro​nę, tam gdzie chcia​łaś. I wło​żył pier​ścień z po​wro​tem do kie​szon​ki w skó​rze, pod​szedł i ob​jął mnie. Niech mnie fiu​ty Toma i Har​ry’ego, to trze​ba mu przy​znać, wie​dział, jak opa​no​wać sy​tu​ację!

Oczy mia​łam peł​ne łez i nie wie​dzia​łam, czy to wła​ści​wie moje łzy, czy An​ge​li, po​dob​nie jak nie wie​dzia​łam, czy w jego ob​ję​ciach mimo wszyst​ko po​czu​łam otu​chę, czy znie​na​wi​dzi​łam go bar​dziej niż kie​dy​kol​wiek. Przed​sta​wie​nie się skoń​czy​ło, de​cy​zja za​pa​dła i wszy​scy za​ję​li​śmy się przy​go​to​wa​nia​mi do wy​pra​wy na Ciem​no i odej​ścia stąd na za​wsze.

30.

John Czer​wo​niuch

Lu​dzie za​wsze chcie​li mieć wszyst​ko na​raz, na​wet tacy in​te​li​gent​ni i uczci​wi lu​dzie jak Tina. Chcie​li to co do​bre, a po​tem na​rze​ka​li na to co złe, a zwią​za​ne z tym do​brym. Ja mia​łem jed​ną do​brą rzecz: umia​łem za​dzia​łać, żeby coś się sta​ło. A do tego, jak już się za coś wzią​łem, to nie od​pusz​cza​łem. To było u mnie do​bre, a do tego były róż​ne rze​czy, któ​re się lu​dziom nie po​do​ba​ły. Kie​dy mie​li​śmy to spo​tka​nie, do​pie​ro co zro​bi​łem czło​wie​ka. Zro​bi​łem czło​wie​ka, któ​re​go wi​dzia​łem w Ro​dzi​nie od dziec​ka. Nie czu​łem się win​ny, bo wie​dzia​łem, że on z miłą chę​cią zro​bił​by mi to samo, mnie, Ti​nie i pew​nie in​nym też. Ale, na oczy Geli, wstrzą​śnię​ty wstrzą​śnię​ty tym by​łem. Przez całe spo​tka​nie przed oczy​ma w kół​ko sta​wa​ła mi moja dzi​da wy​sta​ją​ca z ple​ców Di​xo​na, albo wbi​ja​ją​ca się mu z po​wro​tem w brzuch, ten bul​got, z ja​kim się wbi​ja​ła, syk po​wie​trza, krew bu​cha​ją​ca mu z ust. Nie za​trzy​ma​łem się nad nim dłu​żej niż było trze​ba, żeby wy​cią​gnąć z nie​go dzi​dę, żeby zdą​żył się ob​ró​cić i na mnie po​pa​trzeć i że​bym wbił tę dzi​dę jesz​cze raz i go zro​bił – bo jego dwaj kum​ple ucie​ka​li, więc Ger​ry i Har​ry mo​gli po​trze​bo​wać mo​jej po​mo​cy – ale te parę se​kund tak wry​ło mi się w pa​mięć, że mia​łem wra​że​nie, że cały czas się dzie​ją – na​praw​dę się dzie​ją – w kół​ko i w kół​ko. Mia​łem w gło​wie to wszyst​ko, mia​łem kupę prak​tycz​nych rze​czy do pa​mię​ta​nia, jed​no​cze​śnie mu​sia​łem ja​kimś spo​so​bem spra​wić, żeby ci lu​dzie we mnie wie​rzy​li, po​zwa​la​li się or​ga​ni​zo​wać i trzy​ma​li się tego – a może bę​dzie​my mie​li szan​sę na prze​ży​cie. Mu​sia​łem my​śleć o tym wszyst​kim, a prze​cież czło​wiek jest w sta​nie ogar​nąć na​raz tyl​ko parę spraw – a tu jesz​cze ta cho​ler​na Tina wcią​ga mnie w tę swo​ją cho​ler​ną grę, w to Przed​sta​wie​nie o pier​ście​niu, i, niech mnie fiut Toma, mu​szę jesz​cze my​śleć, jak so​bie z tym dać radę. Po​wie​dzia​ła​by, że to moja wina, bo trzy​ma​łem pier​ścień w ta​jem​ni​cy, ale ja to zro​bi​łem ce​lo​wo. Zro​bi​łem tak, bo od razu wie​dzia​łem, że kie​dy po​ka​żę go lu​dziom, da mi nad nimi wła​dzę, ale jed​no​cze​śnie wie​dzia​łem, że nie na dłu​go. Dla​te​go za​cho​wa​łem go na mo​ment, kie​dy naj​bar​dziej będę tej wła​dzy po​trze​bo​wać – nie tyl​ko ja, ale my wszy​scy. Tro​chę jak wte​dy, kie​dy rzu​cił się na mnie ten lam​part. Wie​dzia​łem, że mam tyl​ko jed​ną pró​bę, więc od​cze​ka​łem do naj​lep​szej chwi​li, a nie ci​sną​łem dzi​dą na chy​bił tra​fił. I uda​ło mi się. Tra​fi​łem do​kład​nie jak trze​ba, a Tina niech so​bie my​śli, co chce. Wy​cią​gną​łem pier​ścień do​-

kład​nie w mo​men​cie, gdy był nam po​trzeb​ny – i za​dzia​łał! Parę go​dzin po rym, jak od​zy​ska​łem go od Tiny, wy​ru​sza​li​śmy na Zim​ną Ścież​kę. Było nas dwa​dzie​ścio​ro je​den i dwo​je nie​mow​ląt. Więk​szy z ko​nio​ko​złów, Bun, szedł przo​dem, je​chał na nim Jeff. Po​tem szli​śmy ja i Tina, a da​lej cała resz​ta, jed​no za dru​gim, a na koń​cu dru​gi koń, Bia​łas. Wszy​scy byli po​okry​wa​ni skó​ra​mi, tak że wi​dać było tyl​ko usta i oczy, więc na​wet nie wy​glą​da​li​śmy jak lu​dzie, ra​czej jak sta​do dzi​wacz​nych dwu​noż​nych ko​złów. Każ​dy miał sto​po​skó​ry z na​tłusz​czo​nej skó​ry weł​nia​ka, nad któ​ry​mi pra​co​wa​łem jesz​cze za​nim do​łą​czył do mnie kto​kol​wiek z Ro​dzi​ny, z twar​dy​mi war​stwa​mi skó​ry i tłu​ste​go kle​ju pod spodem. Oprócz Jef​fa na ko​niu, dwóch dziew​czyn z nie​mow​lę​ta​mi (Cla​re i Jan​ny) i trzech, któ​re nio​sły dzie​ci w brzu​chach (Su​zie, Geli i Ju​lie), wszy​scy nie​śli coś na ple​cach: zwo​je lin, za​pa​so​we sto​po​skó​ry, wor​ki z czar​nosz​kłem, zwi​nię​te skó​ry i inne rze​czy, o któ​rych po​my​śla​łem i zor​ga​ni​zo​wa​łem je w cią​gu ostat​nich dzie​się​ciu okre​sów. Na zmia​nę nie​śli​śmy wiel​kie, pła​skie ka​wa​ły kory, wy​gła​dzo​ne i na​tłusz​czo​ne, któ​re na​zwa​łem śnie​go​ło​dzia​mi. Każ​da była wy​pa​ko​wa​na przy​dat​ny​mi rze​cza​mi, jak mię​so, fu​tra, za​pa​so​we skó​ry, z wy​jąt​kiem jed​nej, na któ​rej były wę​giel​ki na wiel​kim pła​skim ka​mie​niu. Po su​chej zie​mi bar​dzo cięż​ko je było nieść, ale gdy tyl​ko wej​dzie​my na śnieg, będą su​nąć po nim ła​two ła​two i jed​na oso​ba bę​dzie w sta​nie je cią​gnąć. To też był mój po​mysł. – Bez cie​bie nic z tego by się nie wy​da​rzy​ło, co nie? – po​wie​dzia​ła do mnie Tina, oglą​da​jąc się na resz​tę wy​pra​wy. – Nie – burk​ną​łem ze zło​ścią. – Pew​nie, że, kur​na, nie. To ja was wszyst​kich ścią​gną​łem do Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki. Ja do​ga​da​łem się z Ca​ro​li​ne, żeby zy​skać na cza​sie. To ja wy​my​śli​łem, jak uszyć skó​ry okry​wa​ją​ce całe cia​ło. To ja mia​łem po​mysł na śnie​go​ło​dzie, ja zor​ga​ni​zo​wa​łem lu​dzi, żeby po​cię​li korę i przy​wią​za​li do niej sznu​ry do cią​gnię​cia. Ja cią​gle cho​dzi​łem na Śnież​ne Ciem​no, żeby dojść, jak tam prze​żyć, co jest po​trzeb​ne, na​wet kie​dy krzy​cza​łaś na mnie, że cią​gle gdzieś sam idę. I wszy​scy zde​cy​do​wa​li​ście, że pój​dzie​cie za mną, bo do​brze wie​cie, że beze mnie do ni​cze​go ta​kie​go by nie do​szło. Nikt z was by tego nie do​ko​nał, na​wet ty, Tina. a już na pew​no nie twój ko​cha​ny Dix, co idzie tam da​lej. To dla​cze​go na​gle ja mam być w tej hi​sto​rii Tom mym, a ty je​steś Gelą? To ja tu je​stem Cie​lą. To ja to wszyst​ko trzy​mam w ku​pie. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Po pro​stu tak się po​czu​łam i tyle. Mu​sia​łam to z sie​bie wy​rzu​cić, ina​czej bym pę​kła. Więk​szość lu​dzi tak ma. Mu​szą cza​sa​mi się wy​krzy​czeć, obo​jęt​ne, czy to do​bre, czy złe. Nie każ​dy po​tra​fi tak utrzy​mać coś w ta​jem​ni​cy jak ty. No i, niech mnie oczy Geli, gdy​by tak było, wszy​scy by​li​by​śmy sa​mot​ni sa​mot​ni. Do​szli​śmy do miej​sca, z któ​re​go daw​no temu ze Sta​rym Ro​ge​rem wi​dzie​li​śmy te świe​cą​ce weł​nia​ki, tak wy​so​ko na Ciem​nie, że naj​pierw wzią​łem je za łódź z Zie​mi. Po​tem po​szli​śmy da​lej, i to był ko​niec Do​li​ny Zim​nej Ścież​ki i Okrą​głej Do​li​ny, w któ​rej się uro​dzi​li​śmy. Wpa​dło mi do gło​wy, że może po​peł​ni​łem strasz​ny błąd, może na​praw​dę trze​ba było zo​stać przy Ka​mien​nym Krę​gu, może Zie​mia przy​le​ci z nie​ba, a Ro​dzi​na im po​wie, że zgi​nę​li​śmy na Śnież​nym Ciem​nie i wró​cą na Zie​mię bez nas. Ale wy​rzu​ci​łem tę myśl z gło​wy. Musi być ja​kiś punkt, w któ​rym wy​bie​rasz so​bie dro​gę i po​tem trzy​masz się jej choć​by nie wiem co. Szli​śmy te​raz po śnie​gu, ma​jąc na​dzie​ję, że sto​po​skó​ry nie prze​mok​ną i się nie roz​pad​ną

– wzdłuż Stru​mie​nia Zim​nej Ścież​ki, aż do lo​dow​ca, z któ​re​go wy​pły​wa (nie wiel​kie​go wiel​kie​go jak Lo​do​wiec Di​xo​na w Gó​rach Nie​bie​skich, któ​ry do​cho​dzi aż do sa​me​go lasu, ale i tak du​że​go, wy​so​kie​go na czte​rech lu​dzi albo i wię​cej). Po​wią​za​li​śmy się li​na​mi, wzię​li​śmy w ręce dzi​dy, gro​ta​mi w dół, żeby się nimi przy​trzy​my​wać, i za​czę​li​śmy piąć się po śli​skiej koź​lej ścież​ce wzdłuż boku lo​dow​ca. Har​ry spró​bo​wał pod​biec i po​śli​zgnął się. Lu​dzie oczy​wi​ście się ro​ze​śmia​li, bo bar​dzo po​trze​bo​wa​li się z cze​goś po​śmiać, ale Har​ry strasz​nie strasz​nie nie lu​bił, gdy się z nie​go śmie​ją. – To Har​ry zo​sta​je – po​wie​dział. – Wy so​bie idź​cie, gdzie chce​cie. Har​ry ni​g​dzie nie idzie z ludź​mi, co się z nie​go śmie​ją. I się roz​pła​kał. Był naj​star​szy z nas, je​dy​ny, któ​re​go moż​na by na​praw​dę na​zwać do​ro​słym, ale roz​pła​kał się jak małe dziec​ko. Było to że​nu​ją​ce i za​wsty​dza​ją​ce, ale lu​dzie nie po​win​ni się z nie​go tak śmiać. Trze​ba było pa​mię​tać, że on też ko​goś tego wsta​nia zro​bił, za​bił Joh​na Pod​nie​bie​skie​go. A sko​ro mnie na​wet było cięż​ko ogar​nąć to ro​zu​mem, to jak cięż​ko mu​sia​ło być Har​ry’emu. Jemu cięż​ko było ogar​nąć ro​zu​mem co​kol​wiek. Tina wró​ci​ła, żeby go uspo​ko​ić i na​mó​wić do dal​szej dro​gi, a wte​dy pod​szedł do mnie Geny. On też chciał po​roz​ma​wiać o tym, co się sta​ło. Bie​dak, miał naj​go​rzej z nas trzech. Ja nie zna​łem Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go, Har​ry pra​wie w ogó​le nie znał Joh​na Pod​nie​bie​skie​go. Ale Ger​ry zro​bił chłop​ca z wła​snej gru​py, z któ​rym cho​wał się od dziec​ka. Cały czas to roz​pa​mię​ty​wał, a ja mu​sia​łem mu w kół​ko po​wta​rzać, że nie mie​li​śmy wy​bo​ru, że gdy​by​śmy ich w porę nie do​pa​dli, za​bi​li​by Jef​fa. Za​bi​li​by go na​praw​dę, a Ti​nie zro​bi​li tę okrut​ną rzecz, na któ​rą na​wet nie ma na​zwy. – I gdy​by im to uszło na su​cho – po​wta​rza​łem mu cały czas – na​stęp​na by​ła​by resz​ta nas, jed​no po dru​gim, albo wszy​scy na​raz. Pa​mię​taj, że przy Gar​dle było nas tyl​ko dwa​dzie​ścio​ro je​den, a w Sta​rej Ro​dzi​nie po​nad pięć​set​ka. – No tak, ale ja się kie​dyś z Mę​tem ba​wi​łem – mó​wił wte​dy Ger​ry. – Kie​dyś za​mie​nił się ze mną, ka​wa​łek czar​nosz​kła, któ​ry zna​lazł, na wiel​ki ka​wał drze​wo​sto​du. – Albo: – Kie​dyś upo​lo​wa​li​śmy z nim ta​kie​go peł​za​ka, pa​mię​tasz? Tego, co po​zwo​li​łeś mu go za​bić? Co Jeff się wte​dy za​sta​na​wiał, jak to jest być peł​za​kiem. Wte​dy się z Mę​tem przy​jaź​ni​li​śmy, praw​da? Jak przy​ja​cie​le z jed​nej gru​py. – Tak, Ger​ry – od​po​wia​da​łem – ale prze​stał być na​szym przy​ja​cie​lem, kie​dy za​bił Brą​zi​ka i sko​pał Jef​fa, i stał i się śmiał, kie​dy Di​xon pró​bo​wał się śli​zgnąć z Tiną. – Ra​cja – mó​wił Ger​ry. – To przez nie​go. I chwi​lę się nad tym za​sta​na​wiał z ulgą na twa​rzy, po czym na​gle znów się na​chmu​rzał i przy​po​mi​na​ła mu się ko​lej​na rzecz. – Był tu z nami wte​dy, pierw​szy raz, kie​dy we​szli​śmy tu ze Sta​rym Ro​ge​rem, pa​mię​tasz? Wte​dy się z nami przy​jaź​nił. I zno​wu trze​ba było mu po​wta​rzać w kół​ko to samo. Tym​cza​sem stra​ci​li​śmy z oczu świa​tła lasu za nami i na​praw​dę zna​leź​li​śmy się na Ciem​nie. Wi​dać było tyl​ko to, co oświe​tla​ła lamp​ka na gło​wie ko​nia Buna, idą​ce​go przed nami z Jef​fem na grzbie​cie. Ska​ły, śnieg i lód wy​ła​nia​ły się z czer​ni bli​sko nas i zni​ka​ły zno​wu w czer​ni za nami, za dru​gim weł​nia​kiem, Bia​ła​sem. Jeff na​zwał swo​je​go ko​zioł​ka Bun – od ko​smicz​nej ło​dzi Bun​tow​nik, któ​ra przy​wio​zła z

Zie​mi An​ge​lę, Tom​my’ego i Trzech To​wa​rzy​szy, i to było do​bre imię. Wte​dy, daw​no temu, kie​dy zo​ba​czy​łem tę grup​kę weł​nia​ków wy​so​ko na Ciem​nie, przez chwi​lę my​śla​łem, że wi​dzę ko​smicz​ną łódź – i wła​ści​wie Bun i Bia​łas były dla nas tro​chę jak ko​smicz​ne ło​dzie. Może nie prze​wo​zi​ły nas przez Gwiezd​ny Wir, ale prze​pro​wa​dza​ły przez Ciem​no, i to by się bez nich nie uda​ło. Wcze​śniej my​śla​łem, że może da się ja​koś od​na​leźć dro​gę albo po​świe​cić so​bie lam​pa​mi z pu​stych ga​łą​zek, albo po​chod​nia​mi z su​chych fa​lo​ro​stów za​nu​rzo​nych w tłusz​czu, jak się cza​sem ro​bi​ło w Ro​dzi​nie, kie​dy po​trze​ba było wię​cej świa​tła. Ko​zły jed​nak ro​bi​ły dla nas dużo wię​cej niż tyl​ko oświe​tla​nie dro​gi. One tę dro​gę zna​ły. To weł​nia​ki wy​dep​ta​ły całą Zim​ną Ścież​kę – to dzię​ki nim była ścież​ką – a te​raz znaj​do​wa​ły dro​gę dla nas, choć ścież​ka była ukry​ta w śnie​gu. Mu​sia​łem to przy​znać: tej czę​ści pla​nu w ogó​le nie za​wdzię​cza​li​śmy mnie, ale Jef​fo​wi, temu dzi​wacz​ne​mu dzie​cia​ko​wi z krzy​wo​sto​pa​mi, ja​dą​ce​mu z przo​du mło​dzia​ko​wi, któ​ry na​wet jesz​cze po​rząd​nie nie ob​rósł. *** Szli​śmy przez całe wsta​nie i po​tem od razu przez ko​lej​ne wsta​nie, bo nie było gdzie po​ło​żyć się spać i trze​ba było iść, żeby nie za​mar​z​nąć. Od cza​su do cza​su trze​ba się było za​trzy​mać, żeby zjeść tro​chę wę​dzo​ne​go mię​sa, albo plac​ków z na​sion, albo żeby Jan​ny czy Cla​re na​kar​mi​ły dziec​ko, albo żeby zmie​nić sto​po​skó​ry ko​muś, komu się roz​pa​dły lub prze​mo​kły. (Nie chcia​łem, żeby ktoś do​stał czar​nych opa​rzeń, jak kie​dyś jed​no​no​gi Jef​fo). Ale za każ​dym ra​zem, gdy sta​wa​li​śmy, wszy​scy za​czy​na​li mar​z​nąć i bać się, a Tina i ja mu​sie​li​śmy cho​dzić wzdłuż lu​dzi tam i z po​wro​tem i uci​nać wszel​kie gad​ki, że się zgu​bi​li​śmy, że zgi​nie​my, że ni​g​dzie nie doj​dzie​my. Naj​go​rzej było w oko​li​cy Meh​me​ta Nie​to​pe​rza oraz An​gie, Ju​lie i Can​dy Pod​nie​bie​skich, któ​re szły ra​zem. Wszy​scy oni mil​kli, kie​dy pod​cho​dzi​li​śmy do nich ja lub Tina. – No i gdzie my je​ste​śmy, John? – za​py​tał mnie w koń​cu Meh​met. – Idzie​my koź​lą ścież​ką. Sam do​brze wiesz, Meh​met. Wszy​scy się na to zgo​dzi​li​śmy, nie pa​mię​tasz? Nie pa​mię​tasz, że da​łem ci wy​bór i sam tak wy​bra​łeś? – Do​bra, ale do​kąd nas pro​wa​dzi? Przez cały czas idzie​my tyl​ko w górę i w górę. Praw​da. Fak​tycz​nie cały czas szli​śmy w górę i ro​bi​ło się co​raz zim​niej. I coś dziw​ne​go dzia​ło się z po​wie​trzem, trze​ba było go wcią​gać co​raz wię​cej, żeby wy​star​czy​ło. Mimo woli przy​po​mi​na​ły mi się te hi​sto​rie o Tom-mym, Geli i Trzech To​wa​rzy​szach – mó​wi​ły, że na gó​rze w Gwiezd​nym Wi​rze w ogó​le nie ma po​wie​trza, że po​wie​trze jest jak woda i trzy​ma się bli​sko zie​mi. Może po​wie​trze sie​dzia​ło w Okrą​głej Do​li​nie jak woda w wiel​kim sta​wie i Bun pro​wa​dził nas te​raz w miej​sce, gdzie się koń​czy​ło i nie da się tam od​dy​chać? Póź​niej jed​nak przy​po​mnia​łem so​bie, że i ko​zły po​trze​bu​ją po​wie​trza. Sły​chać było, że od​dy​cha​ją, wi​dzia​ło się parę wo​kół ich py​sków, tak samo jak wo​kół na​szych ust. – Tak, idzie​my do góry – od​po​wie​dzia​łem Meh​met owi – ale nie przez szczy​ty, tyl​ko po​mię​dzy dwie​ma gó​ra​mi. – A skąd ty to wiesz? – No, stok po le​wej to chy​ba wi​dzisz, praw​da? Wi​dać w świe​tle lam​pek, jak idzie do góry. A górę po pra​wej za to sły​chać.

Unio​słem przód gło​wo​skó​ry, żeby mu po​ka​zać. – Meh​met! – wrza​sną​łem. – Meh​met! – od​po​wie​dzia​ło echo, wy​so​ko wy​so​ko nad nami i po pra​wej. Było o wie​le wy​żej niż so​bie wy​obra​ża​łem, mój wła​sny głos od​bi​jał się od ja​kiejś ska​ły w cał​ko​wi​tej ciem​no​ści, ska​ły, na któ​rej naj​pew​niej ni​g​dy nie sta​nie ani czło​wiek, ani żad​ne żywe stwo​rze​nie. A po​tem do​szły inne, cich​sze echa i od​głos ka​mie​ni zsu​wa​ją​cych się po go​łej ska​le. – Te​raz ro​zu​miesz? – za​py​ta​łem, z po​wro​tem na​cią​ga​jąc gło​wo​skó​rę. W bro​dzie już mia​łem peł​no lodu. – Nie no, jak ty się znasz na Śnież​nym Ciem​nie – burk​nął kwa​śno Meh​met. Z nim nie dało się wy​grać. Je​śli coś po​wie​dzia​łem źle, ro​bi​łem z sie​bie dur​nia. Je​śli coś po​wie​dzia​łem do​brze, to się wy​mą​drza​łem. Na​gle Su​zie Ry​bo​rze​ka za​wo​ła​ła, że dziw​nie się czu​je i chy​ba bę​dzie ro​dzić. Na szczę​ście oka​za​ło się, że nie, ale trze​ba się było nią za​jąć i uspo​ko​ić, za​nim mo​gli​śmy pójść da​lej, a tym​cza​sem wszy​scy jesz​cze bar​dziej zmar​z​li, zmę​czy​li się i prze​stra​szy​li i każ​dy tyl​ko wy​pa​try​wał, na kogo by tu zrzu​cić od​po​wie​dzial​ność, że tak się czu​je. I do​my​ślam się, że zna​ko​mi​ta więk​szość wy​bie​ra​ła mnie. Wresz​cie stwier​dzi​li​śmy, że do​tar​li​śmy na wierz​cho​łek grzbie​tu. A przed nami, w dole, coś było, coś in​ne​go niż tyl​ko ciem​ność i śnieg. Ja​kieś źró​dło świa​tła. *** Tyl​ko że to nie była dru​ga stro​na Śnież​ne​go Ciem​na. To było jed​no drze​wo, wy​ra​sta​ją​ce z dziu​ry w śnie​gu, któ​rą wy​to​pi​ło so​bie go​rą​cym pniem, pew​nie tak samo jak pierw​sze drze​wo, co prze​bi​ło się na zim​ną po​wierzch​nię Ede​nu z go​rą​cych ja​skiń Pod​zie​mia, kie​dy cały Eden był jak jed​no Śnież​ne Ciem​no. Było ol​brzy​mie, mia​ło dłu​gi, pro​sty i gład​ki pień, na nim wy​so​ko gru​be ga​łę​zie i bia​łe lamp​ki, roz​świe​tla​ją​ce cały śnieg do​oko​ła. Oświe​tlo​ne nimi chmu​ry pary wy​do​by​wa​ły się z otwo​rów od​de​cho​wych w bo​kach drze​wa krót​ki​mi, ryt​micz​ny​mi sap​nię​cia​mi i pły​nę​ły w górę wzdłuż pnia. Na​wet je tro​chę sły​sze​li​śmy – hmmmf, hmmmf, hmmmf, ten do​brze zna​ny dźwięk. Wszy​scy za​czę​li ga​dać jed​no​cze​śnie i zbie​gać po śnież​nym sto​ku do drze​wa, żeby ogrzać się od jego pnia. Har​ry po​biegł pierw​szy i za​padł się w śnieg po szy​ję. Lucy Nie​to​perz po pa​chy, a Dave Ry​bo​rze​ka po pas. Pod​eks​cy​to​wa​ne okrzy​ki i gad​ki za​mie​ni​ły się w krzy​ki stra​chu, a ja mu​sia​łem wy​drzeć się na resz​tę, że ma sta​nąć, uspo​ko​ić się, pod​czas gdy my rzu​ca​li​śmy tej trój​ce linę i wy​cią​ga​li​śmy ich. – Te​raz idź​cie za Bu​nem, ro​zu​mie​cie?! – krzyk​ną​łem do wszyst​kich. – On wie, jak tam przejść. My nie. Mia​łem tyl​ko na​dzie​ję, że Bun pla​nu​je zejść do tego drze​wa, a nie zo​stać na gó​rze grzbie​tu, bo nie wie​dzia​łem, jak prze​ko​nam całą gru​pę zmę​czo​nych i prze​ra​żo​nych lu​dzi, że mają wcho​dzić z po​wro​tem na Ciem​no, nie za​znaw​szy cie​pła, świa​tła i otu​chy od drze​wa. Na szczę​ście, ko​nio​ko​zioł jed​nak do tego drze​wa po​szedł. Po​pro​wa​dził nas grzbie​tem tro​chę na pra​wo, ob​szedł skra​jem mięk​ki śnieg i zszedł w za​śnie​żo​ną do​li​nę, w któ​rej ro​sło drze​wo. A kie​dy ku nie​mu scho​dzi​li​śmy, do​cie​ra​ło do nas, że jest dużo więk​sze, a do​li​na

dużo głęb​sza, niż się nam wcze​śniej wy​da​wa​ło, bo dro​ga na dół trwa​ła i trwa​ła. To drze​wo było wy​so​kie wy​so​kie, pięt​na​ście dwa​dzie​ścia razy wyż​sze od do​ro​słe​go czło​wie​ka. A kie​dy już by​li​śmy na tyle bli​sko, żeby zdać so​bie spra​wę z jego praw​dzi​wej wiel​ko​ści, wy​da​rzy​ła się ko​lej​na dziw​na rzecz, któ​ra znów nas zbi​ła z tro​pu, tak że zno​wu za​czę​li​śmy mieć wąt​pli​wo​ści, czy oczy nas nie mylą. Z nie​ba opadł nie​to​perz i wy​lą​do​wał na jego czub​ku. Sta​nął tam, jak to nie​to​pe​rze, ła​god​nie fa​lu​jąc skrzy​dła​mi, ocie​ra​jąc pysk rę​ka​mi i ga​piąc się na nas z góry, z lek​ko prze​krzy​wio​ną gło​wą, jak​by nas oce​niał. Owie​wa​ła go para z otwo​ru od​de​cho​we​go ze trzy me​try po​ni​żej. Był więk​szy niż ja​ki​kol​wiek nie​to​perz, ja​kie​go w ży​ciu wi​dzia​łem. Naj​więk​sze nie​to​pe​rze w na​szym le​sie, czer​won​ce, mia​ły może z pół me​tra od gło​wy do pal​ców u nóg. Ten tu​taj był jed​nak wiel​ko​ści mniej wię​cej pięt​na​sto​ło​no​we​go dziec​ka, a roz​pię​tość skrzy​deł miał co naj​mniej na metr osiem​dzie​siąt. I dziw​ne to było, bo choć miał skrzy​dła, ko​la​na zgi​na​ły mu się do tyłu, za​miast stóp miał pa​zu​ry, i nie​to​pe​rzo​wą mord​kę, całą po​wy​krę​ca​ną i po​marsz​czo​ną, bez nosa, mia​łem wra​że​nie, że to pra​wie ja​kaś oso​ba stam​tąd na nas pa​trzy. Wtem wszy​scy zo​ba​czy​li​śmy coś, cze​go nie​to​perz nie wi​dział. Z otwo​ru od​de​cho​we​go wy​su​nę​ła się gło​wa peł​za​ka. Przez mo​ment ko​ły​sa​ła się z boku na bok, jak to ro​bią peł​za​ki, kie​dy roz​glą​da​ją się za nie​to​pe​rza​mi, pta​ka​mi albo prze​lot​ka​mi. Po czym, przy​ci​ska​jąc się moc​no do pnia, za​czął peł​znąć w górę, nie pro​sto w górę, ale po​wo​li, do​oko​ła pnia, w stro​nę nie​to​pe​rza. Na fiu​ta Har​ry’ego, ten peł​zak był dłu​gi dłu​gi. Chy​ba z pięć me​trów miał i dzie​siąt​ki drob​nych, pa​zu​rza​stych nó​żek na ca​łej dłu​go​ści. Ale nie​to​perz da​lej ocie​rał pysk i nas ob​ser​wo​wał. Wszy​scy przy​sta​nę​li i za​czę​li się ga​pić, z wy​jąt​kiem Jef​fa na grzbie​cie Buna, któ​ry czła​pał da​lej nie​wzru​szo​ny. Nie​to​perz jak​by za​uwa​żył, że prze​sta​li​śmy się ru​szać, i za​sta​na​wiał się dla​cze​go, bo prze​stał trzeć pysk i uniósł gło​wę i tro​chę opu​ścił ręce, jak​by był zde​ner​wo​wa​ny, zdzi​wio​ny, albo po pro​stu za​cie​ka​wio​ny. Ale peł​za​ka, któ​re​go gło​wa była za​le​d​wie o metr od nie​go, jesz​cze nie wi​dział. Nie wiem cze​mu, ale na​gle za​wo​ła​łem do nie​go. – Uwa​żaj! – krzyk​ną​łem. – Uwa​żaj! Lu​dzie za mną par​sk​nę​li śmie​chem. Kto sły​szał, żeby krzy​czeć ostrze​gaw​czo do zwie​rzę​cia, jak​by było ta​kim sa​mym czło​wie​kiem jak my? Mimo to część z nich też za​czę​ła wo​łać: – Uwa​żaj, nie​to​perz, peł​zak cię do​pad​nie! Na​gle nie​to​perz ze​sztyw​niał, ro​zej​rzał się do​oko​ła, ostat​ni raz prze​su​nął pra​wą ręką po py​sku, roz​ło​żył tro​chę sze​rzej skrzy​dła, ale się nie ru​szył. Peł​zak pod​peł​zał co​raz bli​żej. – Uwa​żaj! – wrza​sną​łem zno​wu. I wresz​cie, do​słow​nie w ostat​niej chwi​li, do nie​to​pe​rza chy​ba do​tar​ło. Wy​sko​czył w po​wie​trze do​kład​nie w mo​men​cie, kie​dy peł​zak za​ata​ko​wał. Spi​cza​ste szczę​ki trza​snę​ły, mi​ja​jąc go o pół me​tra, ale był bez​piecz​ny, już wzno​sił się w mroź​ne po​wie​trze. Gło​wa peł​za​ka, wy​sta​ją​ca po​nad czu​bek drze​wa, za​ko​ły​sa​ła się z boku na bok, pa​trząc na nie​to​pe​rza, po​tem prze​chy​li​ła się i spoj​rza​ła w dół, na nas. Po czym stwór zszedł ty​łem po drze​wie, tak samo na​oko​ło jak wszedł, i znik​nął w pa​ru​ją​cej dziu​rze. Tym​cza​sem nie​to​perz wzno​sił się wy​so​ko, co​raz wy​żej, cały czas na nas pa​trząc, aż stał się tyl​ko ma​łym czar​nym cie​niem na tle ja​sne​go Gwiezd​ne​go Wiru. W koń​cu prze​stał się

wzno​sić, skrę​cił i od​fru​nął nad Śnież​ne Ciem​no, po​wo​li bi​jąc wiel​ki​mi skrzy​dła​mi. – John! John! – wo​ła​li mnie wszy​scy. – John – szep​nę​ła Tina, wy​cho​dząc ze środ​ka sze​re​gu – weź się w garść i wy​trzyj oczy. Ro​zej​rza​łem się. Zo​ba​czy​łem ich twa​rze w świe​tle drzew​nych lam​pek, nie​któ​re uśmiech​nię​te, inne ro​ze​śmia​ne, jesz​cze inne wy​stra​szo​ne. Szyb​ko unio​słem dło​nie do twa​rzy i otar​łem łzy.

31.

Tina Kol​czak

Jak on mógł tak się roz​pła​kać, kie​dy wszy​scy po​trze​bo​wa​li, żeby był sil​ny? Na na​zwy Mi​cha​ela! Tyle razy przy​da​ło​by się, żeby oka​zał ja​kieś uczu​cia, a on nic. Ale te​raz, kie​dy to kom​plet​nie nie było po​trzeb​ne, on się na​gle roz​kle​ił. I to od cze​go? Za​cho​wał się, jak​by obej​rzał hi​sto​rię, jak ci, co pła​ka​li, kie​dy od​gry​wa​łam Pier​ścień Geli. Ale lu​dzie ni​g​dy nie pła​ka​li przez samą hi​sto​rię, praw​da? Pła​ka​li, bo przy​po​mi​na​ła im o czymś z rze​czy​wi​sto​ści. O czymś, co stra​ci​li, albo cze​go ni​g​dy nie mie​li, albo jak cier​pie​li, albo jak inni lu​dzie ich za​wie​dli. Więc co hi​sto​ria o nie​to​pe​rzu i peł​za​ku przy​po​mnia​ła Joh​no​wi? Z czym mu się sko​ja​rzy​ła? Nie​to​perz to pew​nie był on, sa​mot​ny, zim​ny i dum​ny, po​nad wszyst​kim. Ale kim był peł​zak? *** Drze​wo sta​ło w dziu​rze wy​to​pio​nej w lo​dzie. Mia​ła może dzie​sięć me​trów sze​ro​ko​ści i trzy me​try głę​bo​ko​ści, a jej brze​gi były ze stro​me​go, gład​kie​go lodu, po​ły​sku​ją​ce​go zie​lon​ka​wo w świe​tle drze​wa. Ale w jed​nym miej​scu weł​nia​ki wy​dep​ta​ły coś w ro​dza​ju nie​rów​ne​go zej​ścia ze śnie​gu. Tam​tę​dy mo​gli​śmy zejść. Na dnie były wiel​kie ka​mie​nie, bło​to, udep​ta​ne koź​le od​cho​dy i ka​łu​że wody, któ​ra spły​wa​ła do ma​łe​go stru​mycz​ka zni​ka​ją​ce​go w dziu​rze pod lo​dem i wy​pły​wa​ją​ce​go Gela jed​na wie gdzie. Drze​wo po​środ​ku, wi​dzia​ne z bli​ska było ol​brzy​mie ol​brzy​mie. Żeby ob​jąć pień, trze​ba było trzech lu​dzi, a w górę piął się tak wy​so​ko, że do​pie​ro na wy​so​ko​ści czte​rech pię​ciu lu​dzi za​czy​nał wy​pusz​czać ga​łę​zie. Ła​że​nie po tym bło​cie na pew​no nie przy​słu​ży​ło​by się na​szym sto​po​skó​rom, z Joh​nem przy​ka​za​li​śmy wszyst​kim, żeby sta​ra​li się cho​dzić tyl​ko po su​chym, ale nikt się tym nie przej​mo​wał. Wszy​scy prze​py​cha​li się, żeby ogrzać się od drze​wa i na​pić wody z ka​łuż i ma​łe​go stru​mycz​ka. Weł​nia​ki sa​pa​ły i skrze​cza​ły pod​eks​cy​to​wa​ne. Lu​dzie prze​py​cha​li się do drze​wa i kłó​ci​li o miej​sce. Nie​mow​lę​ta, pod​czas dro​gi zu​peł​nie ci​che, jak​by za​pa​dły ra​zem z nami w dziw​ny pół​sen, te​raz za​czę​ły pła​kać. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ło tym​cza​sem drze​wo, bu​cha​jąc parą z sze​ściu sied​miu otwo​rów w pniu, tak jak to ro​bi​ło przez masę łon​cza​sów, sto​jąc tu samo i nie ma​jąc do​oko​-

ła nic, tyl​ko lód, śnieg i gwiaz​dy. – Ej, wszy​scy! – za​wo​ła​łam. – Nie bij​cie się przy tym drze​wie. Bę​dzie​my się grzać na zmia​nę, do​bra? Wy​bra​łam lu​dzi na pierw​szą ko​lej​kę, wo​kół pnia, ra​mię w ra​mię, zmie​ści​ła się ich dzie​siąt​ka. Przy​sie​dli na pię​tach, za​mknę​li oczy, a cie​pło drze​wa i jego mia​ro​we pul​so​wa​nie za ple​ca​mi aż nad​to wy​star​czy​ło, żeby po tej dłu​giej wę​drów​ce wszy​scy na​tych​miast po​snę​li. Wśród tej dzie​siąt​ki zna​lazł się Ger​ry. Po​wie​dział, że chce czu​wać z Joh​nem, ale prze​ko​na​łam go, że le​piej mu po​mo​że, je​śli tro​chę od​pocz​nie. Wy​bra​łam też ko​cha​ne​go Dixa. – Ty, Tina, też od​pocz​nij – po​wie​dział – chodź tu do mnie. Je​steś zmę​czo​na zmę​czo​na. Ale po​wie​dzia​łam, że nie, choć rzu​ci​łam mu ukrad​kiem uśmiech wdzięcz​no​ści. John wy​zna​czył Jane i Mike’a na pierw​szą war​tę. Jane mia​ła pa​trzeć na drze​wo, a Mikę ob​cho​dzić brzeg lo​do​wej dziu​ry i pa​trzeć na śnież​ny stok do​oko​ła nas. Nie​trud​no było so​bie wy​obra​zić, że peł​zak tej wiel​ko​ści może po​sta​no​wić zejść w dół po drze​wie i chwy​cić czło​wie​ka, sko​ro nie wy​szło mu z nie​to​pe​rzem. (Nie mógł być tu​taj za bar​dzo wy​bred​ny, chy​ba że w Pod​zie​miu było jesz​cze ja​kieś źró​dło po​ży​wie​nia). A sko​ro były i ol​brzy​mie nie​to​pe​rze i ol​brzy​mie peł​za​ki, kto wie, co mo​gło tu się jesz​cze tra​fić? Resz​ta, któ​ra nie zmie​ści​ła się przy drze​wie, uży​ła żaru przy​nie​sio​ne​go z Do​li​ny, żeby roz​pa​lić dwa małe ogni​ska – na pod​pał​kę były uschnię​te ga​łąz​ki i koź​le kupy; lu​dzie zbi​li się w gro​mad​ki nad nimi, cze​ka​jąc, aż przyj​dzie ich ko​lej przy drze​wie, i wy​ko​rzy​stu​jąc ten czas na pod​kle​je​nie sto​po​skór za​pa​so​wy​mi skó​ra​mi. Meh​met Nie​to​perz, An​gie Pod​nie​bie​ska i Dave Ry​bo​rze​ka sku​pi​li się wo​kół jed​ne​go, a ja, Gela Bro​oklyn i Har​ry wo​kół dru​gie​go. Weł​nia​ki nie lu​bią ognia, więc Jeff, wtu​lo​ny mię​dzy Buna i Bia​ła​sa zo​stał jak naj​da​lej od nich. John nie​spo​koj​nie prze​mie​rzał cia​sną prze​strzeń wo​kół drze​wa, cza​sem wcho​dził na lód do Mike’a, cza​sem scho​dził na dół do mnie. – Na ra​zie na​praw​dę do​brze idzie – po​wie​dział za któ​rymś ra​zem, ku​ca​jąc obok mnie, Geli i Har​ry’ego. – Nie było aż tak cięż​ko, praw​da? Ale nie wszy​scy byli tacy za​chwy​ce​ni. – Faj​ne to nowe miej​sce, co John nam zna​lazł – po​wie​dział Meh​met Nie​to​perz do An​gie i Da​vea, kie​dy wstał, żeby do​ło​żyć tro​chę kup do ogni​ska. – Może tro​chę małe, może tro​chę wil​got​ne, ale war​to było dla nie​go zo​sta​wić Okrą​głą Do​li​nę, co nie? Tyl​ko jed​no, tak się za​sta​na​wiam, co my tu bę​dzie​my jeść? Obej​rzał się na nas. Ja spoj​rza​łam na Joh​na. On na mnie, a po​tem wzru​szył ra​mio​na​mi i od​szedł na lód, zu​peł​nie nic nie mó​wiąc. – Sam też jest w nie​złym sta​nie! – wark​nął Meh​met. – Gada do nie​to​pe​rzy, pła​cze… i to ma być fa​cet, co pro​wa​dzi nas w nie​zna​ne! – To ty nas po​pro​wadź, Meh​met – po​wie​dzia​ła sta​now​czo Gela, swo​im ni​skim, moc​nym gło​sem. – No da​waj, Meh​met, ty nas te​raz po​pro​wadź. Po​dob​no wiesz le​piej niż John, co trze​ba zro​bić. To pro​wadź. Od​tąd ty po​dej​mu​jesz de​cy​zje. No da​waj. Po​wiedz nam, co ro​bi​my da​lej. Meh​met przez chwi​lę miał prze​stra​szo​ną minę. Po​tem jed​nak się uśmiech​nął. – O, nie, nie. Tak mnie nie po​dej​dziesz, Gela. John nas w to wpa​ko​wał, to niech on nas

z tego wy​cią​gnie. – A, ro​zu​miem – od​par​ła Gela – czy​li jed​nak mu wie​rzysz, że się o nas za​trosz​czy, tak? – John? A skąd. On już się po​gu​bił. Sam nie wie, co robi. – Ale i tak wo​lisz go słu​chać niż de​cy​do​wać sa​me​mu, co? Tak samo jak przed​tem, w Do​li​nie Zim​nej Ścież​ki, kie​dy John dał ci wy​bór. To nie ma sen​su, Meh​met, i sam do​brze o tym wiesz. – A ty, Gela, cze​go się wtrą​casz? – za​py​ta​ła An​gie Pod​nie​bie​ska. Har​ry obok mnie dziw​nie stęk​nął. Ki​wał się na pię​tach i dy​szał, jak wte​dy, kie​dy się de​ner​wo​wał i za​raz miał za​cząć krzy​czeć. Wsta​łam, żeby ja​koś ich wszyst​kich uspo​ko​ić. Wtem John wy​szedł na skraj lodu tuż nad Meh​me​tem, pa​trząc z góry na nas, usa​do​wio​nych w błot​ni​stej no​rze. My​śla​łam, że przy​łą​czy się do kłót​ni, ale nie po​wie​dział ani sło​wa. Jak​by w ogó​le jej nie za​uwa​żył. – Meh​met, zmień Mike’a – po​wie​dział po pro​stu. – Prze​mo​kły mu sto​po​skó​ry. Musi je so​bie zmie​nić. Meh​met spoj​rzał na An​gie, ale usłu​chał. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ło drze​wo, wy​pusz​cza​jąc w mroź​ne po​wie​trze kłę​by pary. Jed​no z nie​mow​ląt obu​dzi​ło się i za​czę​ło pła​kać. *** Czte​ry pięć go​dzin póź​niej, kie​dy dru​ga gru​pa lu​dzi usia​dła wo​kół drze​wa i wszy​scy zje​dli​śmy tro​chę mię​sa, z po​wro​tem na​ło​ży​li​śmy wszyst​kie skó​ry, zmie​nia​jąc się w dzi​wacz​ne, bez​kształt​ne zwie​rzę​ta, i ru​szy​li​śmy na lód. Jeff na Bu​nie z przo​du, po​tem John, po​tem cała ko​lum​na lu​dzi, z Bia​ła​sem na koń​cu, pro​wa​dzo​nym na li​nie przez Jane. Ja szłam po​środ​ku, z Di​xem. Niech mnie cyc​ki Geli, jak zim​no było, kie​dy wy​ru​sza​li​śmy. Skó​ry mie​li​śmy wil​got​ne, sami by​li​śmy zmę​cze​ni, oba ma​lu​chy się dar​ły i nie mie​li​śmy po​ję​cia, do​kąd idzie​my. Wie​dział tyl​ko, na oko, Bun, bo parł na​przód przez za​śnie​żo​ną do​li​nę. Od cza​su do cza​su oglą​da​li​śmy się tę​sk​nie na drze​wo – przez chwi​lę świe​ci​ło na śnieg wo​kół nas, tak że skrzył się i błysz​czał. Ja​kie to było dziw​ne, że to sa​mot​ne drze​wo w błot​ni​stej dziu​rze, drze​wo, o któ​rym wie​dzie​li​śmy, że ma w środ​ku okrop​ne​go, ol​brzy​mie​go peł​za​ka, mo​gło wy​da​wać się bez​piecz​ne i przy​tul​ne w po​rów​na​niu z tym, do​kąd te​raz szli​śmy. Ale do​li​na za​raz skrę​ci​ła, stra​ci​li​śmy je z oczu i zna​leź​li​śmy się w cał​ko​wi​tej ciem​no​ści – na​wet Gwiezd​ny Wir znów scho​wał się za chmu​ra​mi – ma​jąc do oświe​tla​nia dro​gi tyl​ko lamp​ki na gło​wach weł​nia​ków. Z ciem​ne​go nie​ba za​czę​ły pa​dać wiel​kie płat​ki śnie​gu. Spa​da​ły w ten krąg świa​teł ca​ły​mi set​ka​mi, osia​da​jąc gru​bo na nas, na ko​złach i na tych cięż​kich śnie​go​wych ło​dziach, któ​re cały czas cią​gnę​li​śmy za sobą. Kie​dy je​steś na​praw​dę umę​czo​na, uświa​do​mi​łam so​bie, na​praw​dę po​ma​ga rytm. Je​śli tyl​ko wczu​jesz się w rytm, mo​żesz iść da​lej, bo ro​bisz to tro​chę jak we śnie. Ale gdy ktoś się ode​zwie, albo się za​trzy​ma, albo coś się sta​nie, wte​dy zno​wu jest trud​no to znieść. Więc tak leź​li​śmy i leź​li​śmy, i przez dłuż​szy czas nikt nie od​zy​wał się sło​wem. Szli​śmy przez dwie go​dzi​ny, nie​mow​lę​ta sie​dzia​ły ci​cho, nikt nic nie mó​wił, sły​chać było tyl​ko chrup-chrup-chrup na​szych stóp na śnie​gu, gdy na​gle ode​zwał się Dix.

– Co to za dźwięk? Oj ci​cho bądź, po​my​śla​łam. Gdzieś mam wszyst​kie dźwię​ki. Mu​szę się sku​pić na chrup, chrup, chrup mo​ich zmar​z​nię​tych zmar​z​nię​tych stóp. Ale inni też to usły​sze​li i za​trzy​ma​li się, nie​któ​rzy ga​da​li, a inni ich uci​sza​li, żeby móc coś usły​szeć. Weł​nia​ki też sta​nę​ły. Sta​nę​ły jak wry​te i na​słu​chi​wa​ły. Brzmia​ło to jak ci​chy okrzykv – aaaaaaaa! – do​cho​dzą​cy od ja​kichś ciem​nych skał po le​wej stro​nie, któ​re le​d​wo wi​dzie​li​śmy w koź​lim świe​tle. Bun i Bia​łas za​czę​ły wę​szyć i po​stę​ki​wać. – Lu​dzie Cie​nie! Lucy Lu mia​ła ra​cję, to na pew​no Lu​dzie Cie​nie – mruk​nął ktoś. Wśród nas roz​le​gły się jęki. – Żad​ne Cie​nie! – za​wo​łał John. – To lam​part. Przy​go​tuj​cie dzi​dy. Trzy​maj​cie moc​no ko​zły. Ger​ry i Gela rzu​ci​li się na​przód, żeby przy​trzy​mać weł​nia​ka, na któ​rym je​chał Jeff. Su​zie i Dave z tyłu chwy​ci​li Bia​ła​sa. Oba szar​pa​ły się i wy​ry​wa​ły, pisz​cząc cie​niut​ko ze stra​chu: Iiiiiik! Iiiiiik! Ii mik! Aaaaaaaa! – roz​legł się znów ten smut​ny krzyk, gdzieś wy​so​ko. Wszy​scy sta​li​śmy w rzę​dzie i wy​tę​ża​li​śmy wzrok, pró​bu​jąc coś do​strzec w sła​bym świe​tle. Na​gle krzyk​nął Meh​met! – Nie! Jest za nami! Od​wróć​cie się! Łup! Rzu​cił się na nas. Kie​dy pa​trzy​li​śmy w dru​gą stro​nę, wiel​ka, bia​ła, wło​cha​ta be​stia bez​gło​śnie pod​bie​gła do nas od tyłu, po śnie​gu. Chwy​cił zę​ba​mi i przed​ni​mi ła​pa​mi Bia​ła​sa, wy​ry​wa​jąc go Su​zie i Dave’owi i cią​gnąc ra​zem z jego świa​teł​kiem po śnie​gu. Zo​sta​wiał na nim cien​ką, czar​ną struż​kę krwi. Su​zie i Dave pró​bo​wa​li go go​nić, ale poza ścież​ką, któ​rą zna​lazł dla nas Bun, śnieg był syp​ki i od razu za​pa​dli się po ko​la​na. Nie po​tra​fi​li biec po jego po​wierzch​ni, tak jak lam​part. A więc te​raz ko​niec ko​lum​ny już nie miał wła​sne​go świa​tła. Sto​jąc w nie​mal cał​ko​wi​tej ciem​no​ści, pa​trzy​li​śmy na śnież​ne​go lam​par​ta w krę​gu świa​tła z gło​wy mar​twe​go Bia​ła​sa. Roz​pru​wał mu gar​dło. Był więk​szy od le​śne​go lam​par​ta i po​kry​ty ko​sma​tym bia​łym fu​trem, jak weł​niak. Czte​ry tyl​ne łapy były wiel​kie i pła​skie, roz​po​star​te na śnie​gu, a na gło​wie, oprócz dwoj​ga pła​skich, czar​nych oczu, miał jak​by ogrom​ne, trze​cie oko, na sa​mym czub​ku, o wie​le więk​sze od tam​tych i pu​ste, jak mi​ska. Kie​dy zo​ba​czył, że go ob​ser​wu​je​my, uniósł gło​wę znad zdo​by​czy i od​chy​lił ją tro​chę w tył, jak​by pa​trzył na szczy​ty gór. Zno​wu usły​sze​li​śmy ten krzyk – aaaaaaaa! – i wszy​scy się obej​rze​li​śmy, bo w ogó​le nie do​cho​dził od stro​ny lam​par​ta, ale z da​le​ka i wy​so​ka za nami. Chrup! Kie​dy by​li​śmy od​wró​ce​ni, lam​part od​gryzł lamp​kę z na wpół od​cię​tej gło​wy mar​twe​go ko​zła i skrył się w ciem​no​ści. Jed​no​cze​śnie Bun na cze​le wy​pra​wy za​skrze​czał prze​raź​li​wie, wy​rwał się z uwię​zi Ger​ry’ego i Geli i po​pę​dził śnież​ną do​li​ną z Jef​fem na grzbie​cie. I już nie mie​li​śmy świa​tła. Tyl​ko to jed​no nam zo​sta​ło, ten mały krą​żek świa​tła su​ną​ce​go przez pa​da​ją​cy śnieg – a te​raz zni​kał w dali, z ma​łym cie​niem Jef​fa po​środ​ku, zo​sta​wia​jąc nas w cał​ko​wi​tej ciem​no​ści. Aaaaaaaa! – roz​legł się znów głos śnież​ne​go lam​par​ta, da​le​ki, roz​ma​rzo​ny, za na​szy​mi

ple​ca​mi. Jed​no​cze​śnie lam​part – nie da​le​ki i roz​ma​rzo​ny, ale ogrom​ny i sil​ny, z groź​ny​mi pa​zu​ra​mi i zę​ba​mi – zno​wu się na nas rzu​cił. Le​śny lam​part za​bi​ja tyl​ko raz, ale śnież​ne​mu chy​ba pa​su​je za​bi​jać i za​bi​jać, szyb​ko od​gry​zać ko​złom lamp​ki i go​nić ko​lej​ne, aż na​zbie​ra się za​pas za​mro​żo​ne​go mię​sa, któ​ry musi wy​star​czyć, póki nie przyj​dzie ko​lej​ne sta​do. Przez chwi​lę czu​li​śmy go mię​dzy nami. Usły​sze​li​śmy krzyk dziew​czy​ny, po​tem, parę me​trów od nas, sły​sze​li​śmy, jak się dła​wi i milk​nie. Wie​dzie​li​śmy, że lam​part wy​wlókł ją z ko​lum​ny i zro​bił w ciem​no​ści, tak samo jak wcze​śniej Bia​ła​sa. Nikt nie wie​dział, kto to był. Wszy​scy wo​ła​li sio​stry i przy​ja​ciół​ki. – Tina, ży​jesz?! – krzyk​nął Dix, wy​ma​cu​jąc mnie dłoń​mi. – Jane! – za​wo​ła​łam sio​strę. – Jane, je​steś?! – Lucy? Cla​re? Can​dy? – roz​le​gły się gło​sy, a inne gło​sy od​po​wia​da​ły im w ciem​no​ści, póki ktoś nie za​wo​łał: – Su​zie! – a Su​zie Rybo rze​ka, ta by​stra dziew​czy​na o ostrym ję​zy​ku nie od​po​wie​dzia​ła. I wie​dzie​li​śmy, że gdy​by coś było wi​dać, to wi​dzie​li​by​śmy na śnie​gu jej czer​wo​ną krew, jej i dziec​ka, któ​re w so​bie mia​ła. I luź​no dyn​da​ją​cą mar​twą gło​wę. Na​gle przez te krzy​ki i la​men​ty prze​bił się do​no​śny głos Joh​na: – Trzy​mać się ra​zem. Szyb​ko! Wszy​scy w kupę, z dzi​da​mi na ze​wnątrz! Chce​cie, żeby nas po ko​lei ze​żarł? Ra​zem, i dzi​dy na ze​wnątrz! Szyb​ko! Już!

32.

Jeff Czer​wo​niuch

Bun pę​dził i pę​dził i nie by​łem w sta​nie go za​trzy​mać. Mo​głem tyl​ko trzy​mać się moc​no moc​no jego fu​tra, le​żąc pła​sko na grzbie​cie. Wie​dzia​łem, że je​śli spad​nę w ten śnieg i ciem​ność, to bę​dzie ko​niec. Mój ko​niec. Świat bę​dzie miał jesz​cze dużo in​nych oczu, przez któ​re bę​dzie mógł pa​trzeć, ale już nie moje. Bun biegł przez tę dłu​gą za​śnie​żo​ną do​li​nę. Lamp​ka na gło​wie pul​so​wa​ła mu ja​sno ja​sno ze stra​chu i wy​da​wał taki dziw​ny od​głos, któ​re​go ni​g​dy wcze​śniej nie sły​sza​łem: Aiiiiii! Aiiiiii! Od​bi​jał się echem od skał i gór. Wiel​kie płat​ki śnie​gu sy​pa​ły się na mnie i od​la​ty​wa​ły w tył. Mi​ga​ły mi wy​so​kie ska​ły, urwi​ska i wy​sta​ją​ce spod śnie​gu wiel​kie zie​lon​ka​we ję​zo​ry lodu. Po dłuż​szym sza​lo​nym bie​gu Bun w koń​cu zwol​nił. Wi​dzia​łem, że za​śnie​żo​ny grunt przed nami się za​ła​mu​je i za​czy​na opa​dać, że wy​sta​je z nie​go co​raz wię​cej tych lo​do​wych brył, że w śnie​gu po​ja​wia​ją się lo​do​we szcze​li​ny. Do​tar​ło do mnie, że przez cały czas by​li​śmy na wiel​kim wiel​kim lo​dow​cu. Do​tąd był cały za​kry​ty moc​no ubi​tym śnie​giem, tu jed​nak lód pę​kał, wy​gi​nał się i wy​sta​wał ze śnie​gu, cał​kiem jak ko​ści wy​sta​ją​ce ze zła​ma​nej nogi. Aiiiiii! Aiiiiii! – ro​bił Bun. Na chwi​lę prze​stał i zno​wu za​wo​łał: Aiiiiii! Aiiiiii! Skrę​cił znie​nac​ka w lewo i za​czął się wspi​nać po ska​li​stym zbo​czu po​nad lo​dow​cem, póki nie wszedł na grzbiet i nie mo​gli​śmy zaj​rzeć na dru​gą stro​nę. Pod nami było świa​tło! Ty​sią​ce lam​pek, bia​łych i zie​lon​ka​wo​żół​tych. Mała do​lin​ka peł​na świe​cą​cych drzew była oto​czo​na ze​wsząd Śnież​nym Ciem​nem. Aiiiiii! Aiiiiii! – zro​bił Bun. Po​ło​ży​łem rękę na mięk​kiej lamp​ce na jego gło​wie i pró​bo​wa​łem go na​kło​nić, żeby za​wró​cił i po​szedł z po​wro​tem, że​bym mógł po​wie​dzieć resz​cie. Za​wsze do​tąd da​wał mi się w ten spo​sób pro​wa​dzić. Ścież​kę znaj​do​wał sam, ale kie​dy było kil​ka do wy​bo​ru, za​trzy​my​wał się, pod​no​sił gło​wę, wę​szył i sa​pał i po​wie​wał czuł​ka​mi, a wte​dy ja po​dej​mo​wa​łem de​cy​zję, kła​dąc rękę na lamp​ce i prze​krę​ca​jąc mu gło​wę w kie​run​ku, w któ​rym chcia​łem po​je​chać. Do​my​śla​łem się, że weł​nia​ki mogą po​zo​sta​wać na Śnież​nym Ciem​nie ile ze​chcą, ale my mu​si​my prze​do​stać się na dru​gą stro​nę. Dla​te​go sta​ra​łem się, w mia​rę moż​li​wo​ści, kie​ro​wać nim tak, żeby szedł w po​przek Wzgórz Pe​ckham, a nie wzdłuż nich.

Te​raz jed​nak, na szczy​cie grzbie​tu, Bun nie zro​bił tego, o co pro​si​łem. Mo​głem mu od​wra​cać gło​wę jak chcia​łem, on i tak nie za​wra​cał. Za​pew​ne lam​part na​dal był gdzieś nie​da​le​ko za nami. Za​trzy​mać też się nie chciał. Zno​wu krzyk​nął: Aiiiiii! – i ru​szył pro​sto na świa​tła do​li​ny. Po​cią​gną​łem za lamp​kę, żeby cho​ciaż go za​trzy​mać. W ogó​le nie zwró​cił na to uwa​gi. Nic nie mo​głem zro​bić, żeby go prze​ko​nać – na​praw​dę mo​głem tyl​ko przy​po​mi​nać so​bie, że mam mieć oczy otwar​te i do​strze​gać świat, na któ​rym je​stem. – Je​ste​śmy tu – szep​ną​łem do sie​bie – je​ste​śmy tu na​praw​dę. Po​my​śla​łem, że może już ni​g​dy nie zo​ba​czę resz​ty lu​dzi. Ze umrę tu sa​mot​nie i nikt się ni​g​dy nie do​wie, co wi​dzia​łem. Ale to nie zmie​ni​ło fak​tu, że te rze​czy wi​dzia​łem. Ży​łem, wi​dzia​łem, i by​łem tu na​praw​dę. Ze​szli​śmy do dziw​ne​go lasu, z drze​wa​mi tak wy​so​ki​mi jak to wcze​śniej​sze, sa​mot​ne, z nie​to​pe​rzem i peł​za​kiem. Na wszyst​kich ga​łę​zie wy​ra​sta​ły z pnia do​pie​ro wy​so​ko wy​so​ko. Prze​cho​dząc pod nimi, czu​łem się mały mały, na​wet na grzbie​cie Bun a, przez to, że ga​łę​zie były tak da​le​ko w gó​rze. Za to lamp​ki świe​ci​ły tak samo ja​sno jak bia​łu​chy w Okrą​głej Do​li​nie, a pnie drzew były cie​płe i wy​da​wa​ły ten sam zna​jo​my dźwięk, któ​ry sły​sze​li​śmy każ​de​go wsta​nia i spa​nia przez całe ży​cie, póki nie wy​pra​wi​li​śmy się w Śnież​ne Ciem​no. Hmmmf, hmmmf, hmmmf, ro​bi​ły. A cały las ro​bił hmmmmmm. Z jed​ne​go drze​wa zbiegł drzew​ny lis i spoj​rzał na nas zza pnia pła​ski​mi, pu​sty​mi ocza​mi, wę​sząc dłu​gim, gięt​kim ryj​kiem. Prze​le​ciał ja​skra​wy ptak, z wy​cią​gnię​ty​mi do przo​du rącz​ka​mi. Z ga​łę​zi wy​so​ko wy​so​ko po​pa​trzy​ła na mnie mał​pa o sze​ściu rę​kach, więk​sza niż mał​py z Okrą​głej Do​li​ny i z luź​ny​mi pła​ta​mi skó​ry zwi​sa​ją​cy​mi po​mię​dzy rę​ka​mi. Wszyst​ko wi​dzia​łem tak wy​raź​nie wy​raź​nie, ga​pi​łem się i ga​pi​łem, bo tyl​ko tyle mo​głem – pa​trzeć, pa​trzeć i pa​trzeć, więc trze​ba to było ro​bić naj​le​piej jak umia​łem. Po​czu​łem, że się uspo​ka​jam i Bun też. Ser​ca nie biły mu już tak szyb​ko, lamp​ka prze​sta​ła pul​so​wać i za​świe​ci​ła spo​koj​nie. De​li​kat​nie za nią po​cią​gną​łem, żeby spraw​dzić, czy się za​trzy​ma, i za​trzy​mał się od razu, bez pro​te​stów. Zsia​dłem, pod​pro​wa​dzi​łem go do stru​mie​nia, opar​łem się ple​ca​mi o drze​wo, a on przed​ni​mi ła​pa​mi, jak rę​ka​mi, na​bie​rał ta​lo​ro​stu do py​ska. Za​raz po​tem po​ło​żył się na zie​mi koło mnie i za​snął. *** – W pew​nym sen​sie to ja by​łem sta​ro​stą, nie John – po​wie​dzia​łem do sie​bie, głasz​cząc wło​cha​ty grzbiet Buna i my​śląc, że to ja stwo​rzy​łem ko​nie i wy​bra​łem dro​gę. – Ja by​łem praw​dzi​wym sta​ro​stą – po​wie​dzia​łem. Ro​ze​śmia​łem się. Oczy​wi​ście nie tak jak John. Tak bym nie był w sta​nie i zresz​tą nie chciał​bym, ani tro​chę. Moje ży​cie było inne inne niż Joh​na, bo by​łem krzy​wo​sto​pem i nikt nie ocze​ki​wał, że sta​nę się męż​czy​zną. Inni chłop​cy so​bie bie​ga​li, bili się, ko​pa​li pił​kę (na​wet nie​to​py​ski, cho​ciaż tro​chę się z nich śmia​li), ale krzy​wo​stop był poza tym wszyst​kim. Inni chłop​cy zo​sta​wa​li męż​czy​zna​mi, bo na​kła​da​li ma​ski męż​czyzn i wy​rzu​ca​li z gło​wy wszyst​kie rze​czy, któ​re do tych ma​sek nie pa​so​wa​ły, ale jak się było krzy​wo​sto​pem, nikt ci tej ma​ski nie ka​zał na​kła​dać i nie trze​ba było wy​rzu​cać tych rze​czy z gło​wy. To dla​te​go ja wi​dzia​łem rze​-

czy, któ​rych inni lu​dzie nie wi​dzie​li. – vTo dla​te​go ja wy​my​śli​łem, jak stwo​rzyć ko​nie – po​wie​dzia​łem do sie​bie sen​nym gło​sem, prze​su​wa​jąc rę​ka​mi po fu​trze Buna. – Bo było w tych zwie​rzę​tach coś, co ja wi​dzia​łem, i nikt inny. A wi​dzia​łem, że to żad​na róż​ni​ca, czy jest się zwie​rzę​ciem ziem​skim, zwie​rzę​ciem edeń​skim, czy czło​wie​kiem. Tak czy owak, z oczu wy​glą​da​ło to samo, ta sar​na świa​do​mość. To dzię​ki temu, że wie​dzia​łem to o weł​nia​kach, wy​trwa​łem w pró​bach zro​bie​nia z nich koni. Bo wie​dzia​łem, że tak na​praw​dę bar​dzo się od nas nie róż​nią. Więk​szość chłop​ców nie mo​gła​by tak po​my​śleć, bo byli zbyt za​ję​ci rolą twar​dych my​śli​wych. Po​czu​łem wiel​ki wiel​ki spo​kój, zro​bi​ło mi się cie​pło i bez​piecz​nie mię​dzy cia​łem Buna i pniem drze​wa. Zresz​tą, ja nie przej​mo​wa​łem się tak jak inni lu​dzie, czy umrę, czy prze​ży​ję. Do​brze wie​dzia​łem, że na​wet kie​dy ktoś umrze, ta ta​jem​ni​cza świa​do​mość, któ​ra pa​trzy im z oczu, ni​g​dzie nie gi​nie. I za​raz sam też za​sną​łem.

33.

Ger​ry Czer​wo​niuch

Za​wsze uwiel​bia​łem Joh​na i za​wsze mu ufa​łem, że bę​dzie wie​dział, co ro​bić, na​wet je​śli nie za​wsze ro​zu​mia​łem, cze​mu tak my​śli. Ale tym ra​zem oto, do cze​go nas do​pro​wa​dził: mój brat Jeff zgu​bio​ny, sam je​den gdzieś w tym śnie​gu, a resz​ta zbi​ta w kupę w miej​scu tak ciem​nym, że rów​nie do​brze mo​gli​by​śmy być śle​pi, i cze​ka​ją​ca na ko​lej​ny atak tego lam​par​ta i ko​lej​ną ofia​rę. Było ciem​no ciem​no ciem​no. Ale w tej ciem​no​ści, przez któ​rą by​li​śmy śle​pi, gdzieś bli​sko bli​sko, ni​czym od nas nie​od​dzie​lo​ny, cza​ił się zwierz, któ​ry w ogó​le nie był śle​py i jesz​cze po​tra​fił bez​gło​śnie bie​gać po śnie​gu. Wszy​scy usta​wi​li​śmy dzi​dy gro​ta​mi na ze​wnątrz i ma​cha​li​śmy nimi na boki, żeby nie prze​kradł się mię​dzy nimi. Ale dzi​dy to tyl​ko drzew​no, więk​szość nie mia​ła na​wet po​rząd​nych czar​nosz​kla​nych gro​tów. Ten wiel​ki bia​ły lam​part mógł j e roz​trą​cić j ak ga​łąz​ki. – Pa​mię​taj​cie, on ni​g​dy nie spo​tkał lu​dzi! – za​wo​łał John. – Nie zna nas. Nie może wie​dzieć, że go nie wi​dzi​my. Trze​ba go spró​bo​wać na​stra​szyć. Krzy​czy​my! Na cały głos! Jak naj​gło​śniej! W ogó​le nie mie​li​śmy ocho​ty tego ro​bić. Jak nie wi​dzisz, to nie masz ocho​ty jesz​cze do tego prze​stać sły​szeć. Chcie​li​śmy wła​śnie cał​ko​wi​tej cał​ko​wi​tej ci​szy, żeby słu​chać, słu​chać i słu​chać. Ale John za​czął wrzesz​czeć, a po nim Tina. Więc się przy​łą​czy​łem, a wte​dy ko​lej​ne oso​by za​czę​ły się drzeć, krzy​czeć i ry​czeć. Oczy​wi​ście ma​lu​chy też się roz​pła​ka​ły, a wszyst​kie te gło​sy wra​ca​ły echem od ota​cza​ją​cych nas gór, więc za​raz mie​li​śmy wra​że​nie, że ten nie​koń​czą​cy się wrzask do​oko​ła jest naj​więk​szą rze​czą na ca​łym świe​cie. I co dziw​ne – jak już za​czę​li​śmy, to nie chcie​li​śmy prze​sta​wać. Ten krzyk mó​wił, jak się czu​je​my. Wy​peł​niał świat na​szy​mi uczu​cia​mi. I choć te uczu​cia to były strach i ból, były tak wiel​kie, że od​py​cha​ły od nas lód i ciem​ność, ja​koś je od nas od​da​la​ły. Ale na​wet cały ten wrzask nie był w sta​nie od​go​nić wszyst​kich po​nu​rych my​śli. Wie​dzie​li​śmy, że lam​part to do​pie​ro po​czą​tek kło​po​tów. Na​wet je​śli go od​go​ni​my, co bę​dzie po​tem? Jak się z tego wy​do​sta​nie​my, sko​ro nie mamy świa​tła i nie mamy po​ję​cia, gdzie je​ste​śmy i do​kąd chce​my dojść? – I co my zro​bi​my?! – krzyk​nął ktoś wśród tych wrza​sków. – Co my, kur​na, zro​bi​my?

A ktoś inny za​wo​łał po pro​stu: – Mamo! Mamo! Ma​mu​siu! Ale żad​na ma​mu​sia nie mo​gła tu przyjść, praw​da? Żad​na ma​mu​sia nie mo​gła nam po​móc. – Do​bra! – ryk​nął John. – Po​szedł! Po​szedł! Ci​cho te​raz! Słu​chaj​cie! Krzy​ki i wrza​ski usta​ły, ale po​wo​li po​wo​li, bo jak już za​czę​li​śmy, to te​raz ba​li​śmy się sta​nąć oko w oko z ci​szą, tak jak przed​tem ba​li​śmy się ją za​głu​szyć. Ja​koś cały ten ja​zgot do​da​wał nam otu​chy. – Skąd wia​do​mo, że po​szedł? – roz​legł się w ciem​no​ści głos Cla​re, kie​dy wszy​scy w koń​cu uci​chli​śmy. – Bo gdy​by tu był, to już by za​ata​ko​wał – od​parł John. – Od​stra​szy​li​śmy go. Po​ka​za​li​śmy mu, że nie je​ste​śmy jak ko​zły, że nie przy​po​mi​na​my ni​cze​go, co on zna. – I co te​raz zro​bi​my? – Gdzie są śnież​ne ło​dzie? – za​py​tał John. – Gdzie ogień? Mam sznu​ry umo​czo​ne w tłusz​czu, moż​na je pa​lić i oświe​tlać so​bie dro​gę. Pój​dzie​my za śla​da​mi Bu na na śnie​gu. Lu​dzie opu​ści​li dzi​dy i za​czę​li ma​cać w ciem​no​ści. Ci, co cią​gnę​li sa​nie, pu​ści​li je, kie​dy za​ata​ko​wał lam​part, i nikt nie wie​dział, gdzie one są. Ktoś wpadł ko​muś na dzi​dę i za​klął. Ktoś ko​goś prze​wró​cił. Mimo to zna​leź​li​śmy łódź z kory z górą skór na niej, po​tem dru​gą, z wę​dzo​nym mię​sem i chle​ba​mi z na​sion, a po​tem… a po​tem usły​sze​li​śmy tu​bal​ny jęk Geli. – Prze​wró​ci​ła się, John. Pew​nie wte​dy, jak ten lam​part się na nas rzu​cił. Się prze​wró​ci​ła i ten ka​mień z ża​rem gdzieś prze​padł. Nie mamy ognia. Te​raz zro​bi​ło się tak kiep​sko, że nikt się nie ode​zwał, na​wet Meh​met. Za​pa​dła dłu​ga ci​sza. A gdy John się w koń​cu ode​zwał, sły​sza​ło się strach w jego gło​sie, choć bar​dzo sta​rał się go nie po​ka​zać. – No do​bra… To… ten… bę​dzie trze​ba… wy​ma​cać so​bie dro​gę. Ja pój​dę przo​dem i wy​ma​cam śla​dy Buna. Śnieg prze​stał pa​dać, praw​da, więc ich nie za​sy​pie. Pój​dzie po​wo​li, ale się uda. No cóż, nie mie​li​śmy in​ne​go wy​bo​ru, praw​da? Zo​sta​wi​li​śmy ło​dzie z tyłu, a John po​szedł przo​dem i za​czął wy​ma​cy​wać owi​nię​ty​mi w skó​ry pal​ca​mi wgłę​bie​nia w śnie​gu. Mu​siał to ro​bić po​wo​li po​wo​li – pła​skie sto​py Buna nie ro​bi​ły wiel​kich dziur, jak ludz​kie – a my mu​sie​li​śmy mieć na​dzie​ję, że za​raz nie za​cznie zno​wu pa​dać i tych dziur nie za​sy​pie. Po​wo​li po​wo​li po​su​wa​li​śmy się na​przód, po​wią​za​ni li​na​mi, ale przez więk​szość cza​su dla pew​no​ści jesz​cze trzy​ma​li​śmy się za ręce. Człap człap – prze​rwa – człap człap – prze​rwa – człap człap – prze​rwa. Było zim​no zim​no. Nie da​wa​ło się roz​grzać, kie​dy się szło tak wol​no. Wie​dzie​li​śmy, że to tyl​ko kwe​stia cza​su, kie​dy za​cznie​my do​sta​wać czar​nych opa​rzeń, a po​tem zgo​rzei jak sta​ry Jef​fo Lon​dyn. Wie​dzie​li​śmy, że pew​nie za ko​lej​ne wsta​nie bę​dzie​my tu le​żeć, tak samo mar​twi jak Su​zie Ry​bo​rze​ka, jako mię​so dla lam​par​tów, tak jak ona. Niech mnie fiut Toma, prze​cież na​wet nie wie​dzie​li​śmy, do​kąd nas te śla​dy Buna za​pro​wa​dzą, czy aby w do​bre miej​sce. Rów​nie do​brze Bun mógł po​nieść Jef​fa na sam szczyt góry, praw​da? Weł​nia​ki to nie lu​dzie. One po​tra​fią żyć na Ciem​nie. Człap człap – prze​rwa – człap człap – prze​rwa – człap człap – prze​rwa. Usły​sza​łem, jak z tyłu ko​lum​ny Gela Bro​oklyn za​czy​na śpie​wać sta​rą sta​rą pio​sen​kę, po​-

dob​no przy​wie​zio​ną z Zie​mi przez Tom​my’ego, Gelę i Trzech To​wa​rzy​szy. – Płyń płyń łód​ko płyń, po stru​mie​niu hen – śpie​wa​ła swo​im ni​skim gło​sem – we​so​ło we​so​ło we​so​ło płyń, wszyst​ko to jest sen… I stop​nio​wo wszy​scy się do niej przy​łą​cza​li, nie gło​śno, nie jak​by​śmy śpie​wa​li to wo​kół ogni​ska, ale ra​czej jak​by​śmy mru​cze​li pio​sen​kę do sie​bie we wła​snych gło​wach. – Płyń płyń łód​ko płyń – człap, człap, stop-po stru​mie​niu hen – człap, człap, stop – we​so​ło we​so​ło we​so​ło płyń – człap, człap, stop – wszyst​ko to jest sen… Trwa​ło to jed​ną dwie trzy go​dzi​ny. Raz ktoś po​środ​ku – Dave Ry​bo​rze​ka – spadł w bok w ja​kąś dziu​rę czy pęk​nię​cie w lo​dzie i zgi​nął​by, gdy​by nie był przy​wią​za​ny li​na​mi do lu​dzi z przo​du i z tyłu. A tak oni po pro​stu wy​cią​gnę​li go z po​wro​tem, mruk​nę​li do tych z tyłu, żeby ze​szli tro​chę na lewo, i czła​pa​li da​lej, znów w rytm pio​sen​ki, jak gdy​by ni​g​dy nic. In​nym ra​zem usły​sze​li​śmy krzyk śnież​ne​go lam​par​ta, wy​da​wa​ło się, że bar​dzo da​le​ko – cho​ciaż kto to wie ze śnież​nym lam​par​tem, jak jest da​le​ko i z któ​rej stro​ny? – ale my tyl​ko pod​nie​śli​śmy tro​chę w górę dzi​dy, tro​chę pod​nie​śli​śmy gło​sy i śpie​wa​li​śmy da​lej. – Płyń płyń łód​ko płyń. – Człap, człap, stop… I na​gle, po ja​kimś cza​sie, John na prze​dzie za​czął krzy​czeć: – Stać! Nie ru​szać się! Nie ru​szać się! Więc wszy​scy się za​trzy​ma​li​śmy i pio​sen​ka uci​chła. – Chy​ba jest tu szcze​li​na w lo​dzie, w po​przek dro​gi! – za​wo​łał. – Pra​wie w nią wpa​dłem. Za​raz, coś spraw​dzę. Cze​ka​li​śmy. Nie​któ​rzy usły​sze​li de​li​kat​ne chlup​nię​cie. – Tak – ode​zwał się John i choć​by nie wiem jak się sta​rał, głos miał drżą​cy i prze​ra​żo​ny. – Cał​kiem… duża szcze​li​na. Zro​bi​łem kul​kę ze śnie​gu i rzu​ci​łem tam w dół. Duża szcze​li​na i na dole ma stru​mień. Może z pięć me​trów w dół. Nie da się tędy przejść. Wszy​scy cze​ka​li. – Chy​ba… – za​czął John – chy​ba mu​sia​łem gdzieś źle skrę​cić. Wzią​łem ja​kiś do​łek w śnie​gu za śla​dy Buna. Chy​ba mu​si​my tro​chę wró​cić i… i spró​bu​ję zna​leźć miej​sce, gdzie się po​my​li​łem. Wró​cić po śnie​gu za​dep​ta​nym przez dwa​dzie​ścia osób i zna​leźć miej​sce, gdzie płyt​kie śla​dy weł​nia​ka ode​szły w inną stro​nę. Po ciem​ku? Kogo on chciał na to na​brać? Ale sta​li​śmy tak i nic. Cze​ka​li​śmy. – Chy​ba że ktoś ma lep​szy po​mysł? Po​ło​żyć się na śnie​gu i za​snąć, po​my​śla​łem. Za​paść w sen i ni​g​dy się nie obu​dzić. Wie​dzia​łem, że jak się po​ło​żę, za​raz zdrę​twie​ję i już nie będę czuć zim​na, będę mógł so​bie ma​rzyć, że je​stem z Jef​fem, Sue i resz​tą mo​ich bra​ci i sióstr, w Ro​dzi​nie, przy cie​płym ogni​sku. – Nie ma po​my​słów? – spró​bo​wał jesz​cze raz. Prze​waż​nie za​da​wał ta​kie py​ta​nia, żeby prze​rwać na​rze​ka​nia, ale tym ra​zem sły​chać było, że ma na​dzie​ję, że ktoś się jed​nak ode​zwie. Ale nikt nie po​wie​dział ani sło​wa. Ani Tina. Ani Meh​met. Nikt. Było zim​no zim​no. – To ja… Ja przej​dę na dru​gi ko​niec – po​wie​dział John. – A resz​ta niech się po pro​stu od​wró​ci, i pój​dzie​cie za mną w dru​gą stro​nę. Nikt się nie ode​zwał. Nikt się nie po​ru​szył. John prze​szedł wzdłuż sze​re​gu. Bied​ny

John, po​my​śla​łem. Za​wiódł nas wszyst​kich i o tym wie. Do​tkną​łem jego ra​mie​nia, kie​dy mnie mi​jał. Też się na nim za​wio​dłem – strasz​nie strasz​nie – ale mimo to było mi go żal. On nie mógł po pro​stu za​paść w sen i zga​snąć. Nie mógł, bo to on wszyst​ko to na nas spro​wa​dził. Bę​dzie mu​siał wal​czyć i wal​czyć do koń​ca. Poza tym on nie był jak my wszy​scy, nie miał ni​ko​go w Ro​dzi​nie, do kogo mógł​by się w rym śnie przy​tu​lić. Nie miał wyj​ścia, mu​siał przeć na​przód. – No do​bra, słu​chaj​cie! – za​wo​łał, do​tarł​szy na sam ko​niec. – Te​raz to bę​dzie szło o wie​le wol​niej, bo będę pró​bo​wał… Urwał. Gdzieś wy​so​ko po na​szej le​wej stro​nie roz​legł się krzyk. Jesz​cze je​den lam​part, po​my​śle​li​śmy, i wzdłuż ko​lum​ny prze​szedł jęk. Wie​dzie​li​śmy, że te​raz je​ste​śmy tyl​ko mię​sem. Lam​part na​wet nie mu​siał się mę​czyć i nas za​bi​jać. Dać nam tro​chę cza​su i sami się zro​bi​my. Ale okrzyk roz​legł się zno​wu i tym ra​zem sły​sze​li​śmy, że to są nie​wy​raź​ne sło​wa. – He​eej! Je​ste​ście tam? John? Ger​ry? Tina? Je​ste​ście tam? Unie​śli​śmy gło​wy. Wy​so​ko wy​so​ko na za​śnie​żo​nym zbo​czu nad nami za​pa​li​ło się świa​teł​ko. Po​środ​ku nie​go stał weł​niak, a na grzbie​cie weł​nia​ka dziw​ne, świe​cą​ce stwo​rze​nie, o twa​rzy jak ma​ska, oświe​tlo​nej od dołu lamp​ką na gło​wie zwie​rzę​cia. Can​dy krzyk​nę​ła ze stra​chu – po​my​śla​ła, że to Lu​dzie Cie​nie, że przy​szli po nas, choć jesz​cze nie umar​li​śmy – a ja się ro​ze​śmia​łem. – Jeff! – za​wo​ła​łem. – Jeff! Bo to oczy​wi​ście był mój brat, mój mą​dry brat. W ogó​le nie zgi​nął ani się nie zgu​bił. – Wi​dzę was! – krzyk​nął, a Bun za​czął po​wo​li scho​dzić po sto​ku do nas. – Le​d​wo, le​d​wo, ale wi​dzę. Nie ru​szaj​cie się ani kro​ku da​lej. Ani kro​ku. Głos od​bi​jał się echem od ścia​ny po dru​giej stro​nie do​li​ny. Z tru​dem go sły​sze​li​śmy. – Ten lo​do​wiec jest cały po​pę​ka​ny! – za​wo​łał. – Nie idź​cie tam. Tędy trze​ba iść. Na górę. – Za​czął scho​dzić zyg​za​kiem po śnież​nym zbo​czu. – Za​raz za tym grzbie​tem są drze​wa, stru​mie​nie i masa ko​złów. Mi​ja​cie to tuż obok i nic nie wie​cie. I nie​któ​rzy za​czę​li się śmiać, inni pła​kać, a cała resz​ta ga​dać i ga​dać. – Za​cze​kaj​cie, za​raz do was zej​dę! – za​wo​łał Jeff. – Niech mnie fiut Har​ry’ego, Jeff – po​wie​dział John, gdy Jeff się zbli​żył – jak się cie​szy​my cie​szy​my, że cię wi​dzi​my. Sam się przy​znam, że już my​śla​łem, że to ko​niec. Że skoń​czy​ło się nam szczę​ście. Jeff za​śmiał się. – No, wca​le się nie skoń​czy​ło. Mam dla was bez​piecz​ne miej​sce, i to bar​dzo nie​da​le​ko. Przy​je​chał​bym szyb​ciej, ale Bun za bar​dzo bał się lam​par​ta i nie chciał wra​cać. Mu​sia​łem mu dać od​po​cząć, żeby się uspo​ko​ił, tro​chę prze​spał, sam też mu​sia​łem się uspo​ko​ić, żeby czuł się ze mną bez​piecz​ny i dał się pro​wa​dzić. Ni​g​dy nie wi​dzia​łem, żeby Jeff się tak za​cho​wy​wał. Od za​wsze wie​dzia​łem, że jest by​stry by​stry, o wie​le by​strzej​szy ode mnie, ale jed​no​cze​śnie to był mój młod​szy brat ku​la​pe​ta, któ​ry cią​gle trzy​mał się z boku i cza​sem dziw​nie ga​dał. Te​raz na​to​miast zro​bił się z nie​go sta​ro​sta, pra​wie jak John. Le​d​wo był ob​rost​kiem, ale za​cho​wy​wał się jak do​ro​sły. Wi​dzia​łem, że to nie tyl​ko jego mą​drość tak go wy​róż​nia i nie tyl​ko te by​stre by​stre oczy, co wi​dzia​ły rze​czy, któ​rych inni nie do​strze​ga​li. Cho​dzi​ło jesz​cze o to, że był sil​ny. Był sil​ny

sil​ny, o wie​le sil​niej​szy niż ja, na swój spo​sób sil​niej​szy na​wet od Joh​na. – Jeff! – wrza​sną​łem i rzu​ci​łem się ku nie​mu. Za​po​mnia​łem, że je​stem przy​wią​za​ny liną, z jed​nej stro​ny do Jan​ny Czer​wo​niuch, z dru​giej do Mar​thy Lon​dyn. Wy​rwa​łem się z sze​re​gu i upa​dłem. A po​tem one, a po​tem cały sze​reg padł na śnieg przed moim bra​tem na ko​niu. Jeff za​śmiał się. – Je​ste​śmy tu – po​wie​dział. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę!

34.

John Czer​wo​niuch

We​szli​śmy za Jef​fem na skal​ny grzbiet i zaj​rze​li​śmy w mały la​sek na dnie niec​ki. W po​rów​na​niu z Okrą​głą Do​li​ną był ma​leń​ki ma​leń​ki i nie roz​cią​gał się na zbo​cza, jak tam​ten las. Wszyst​kie drze​wa stał)’ na sa​mym dnie, z wy​jąt​kiem paru ol​brzy​mich, któ​re wy​sta​wa​ły sa​mot​nie ze śnie​gu, bu​cha​jąc kłę​ba​mi pary i two​rząc wła​sne krę​gi świa​tła, tu i ów​dzie na stro​mych, śnież​nych zbo​czach wo​kół ma​łej do​lin​ki. Lu​dzie krzyk​nę​li z ra​do​ści, wi​dząc świa​teł​ka drzew na dole, parę osób za​czę​ło Jef​fo​wi dzię​ko​wać, by​li​śmy jed​nak zbyt zmę​cze​ni zmę​cze​ni i zbyt smut​ni, żeby coś wię​cej mó​wić w dro​dze na dół, i za​trzy​ma​li​śmy się od razu, gdy tyl​ko mi​nę​li​śmy skraj lasu. Na szy​ję Toma, do​brze było zno​wu usły​szeć bu​cze​nie drzew ze wszyst​kich stron i móc coś wi​dzieć, ale te wy​so​kie, pro​ste pnie i lamp​ki wy​so​ko wy​so​ko nad nami, poza na​szym za​się​giem, nada​wa​ły do​lin​ce smut​ny smut​ny na​strój. I nie było tu ko​lo​ro​wych świa​teł – ani czer​wo​nych, ani nie​bie​skich – wszyst​kie były bia​łe jak śnieg, albo bla​do​zie​lon​ka​wo​żół​te – i wca​le nie było cie​pło w tej Do​li​nie Wy​so​kich Drzew. Na​wet na sa​mym dole, mię​dzy cie​pły​mi pnia​mi drzew, trze​ba było cały czas mieć na so​bie skó​ry. Ale moż​na było cho​ciaż sta​nąć na su​chej zie​mi, nie było aż tak zim​no, żeby za​kry​wać gło​wę – zdję​li​śmy wil​got​ne skó​ry ze stóp i głów, sta​li​śmy się z po​wro​tem twa​rza​mi, a nie fu​trza​ny​mi ma​ska​mi. Lu​dzie ro​zej​rze​li się po so​bie i zo​ba​czy​li przy​ja​ciół, któ​rych zna​li całe ży​cie, i pra​wie wszy​scy się roz​pła​ka​li – jak dzie​ci, któ​re się zgu​bi​ły, a po​tem od​na​la​zły. Pła​ka​ła An​gie. Pła​kał Ger​ry. Pła​ka​ła Tina. Pła​ka​ła duża i sil​na Gela Bro​oklyn. Pła​kał na​wet Meh​met. Har​ry ry​czał jak dziec​ko swo​im tu​bal​nym gło​sem po​tęż​ne​go męż​czy​zny. – Har​ry smut​ny, Har​ry smut​ny smut​ny – szlo​chał, a Tina przy​tu​la​ła go, żeby się uspo​ko​ił. I na do​kład​kę do tego wszyst​kie​go, Dave i John​ny Ry​bo​rze​ka ob​ję​li się i za​czę​li opła​ki​wać swo​ją sio​strę Su​zie, któ​rą roz​szar​pał na Ciem​nie śnież​ny lam​part. Je​dy​ny​mi oso​ba​mi, któ​re nie pła​ka​ły, były Cla​re i Jan​ny, bo mu​sia​ły na​kar​mić dzie​ci, oraz Jeff, któ​ry zdej​mo​wał wor​ki z grzbie​tu swe​go uko​cha​ne​go Buna i wy​gła​dzał mu fu​tro. Ja też nie pła​ka​łem. By​łem jak​by odrę​twia​ły. Usia​dłem na ka​mie​niu i roz​tar​łem sto​py. – Do​brze, że cho​ciaż bę​dzie hi​sto​ria do opo​wia​da​nia – po​wie​dzia​łem so​bie. Gdy​by​śmy wszy​scy zgi​nę​li na Ciem​nie, po​zo​sta​ła​by po nas tyl​ko ta hi​sto​ria, któ​rą opo​wia​da​ją o nas w Ro​dzi​nie, no a co to by​ła​by za hi​sto​ria? Mó​wi​ła​by o ban​dzie dur​nych

dzie​cia​ków, któ​re nie chcia​ły słu​chać Rady, Naj​star​szych oraz wła​snych mam, ode​szły z Ro​dzi​ny i słuch po nich za​gi​nął. I na tym by się koń​czy​ła, tak jak hi​sto​ria Trzech To​wa​rzy​szy się koń​czy, kie​dy że​gna​ją się z Tom​mym i An​ge​lą. Ale te​raz to się mia​ło zmie​nić. Przez chwi​lę wy​glą​da​ło ina​czej, ale na​sza hi​sto​ria mia​ła jesz​cze trwać. Co praw​da, nie wy​glą​da​ła tak, jak ocze​ki​wa​łem, bo kie​dy scho​dzi​li​śmy do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, nie ja wszyst​kich pro​wa​dzi​łem, lecz Jeff. Tak wy​szło i tak bę​dzie się tę hi​sto​rię w przy​szło​ści opo​wia​dać. Lu​dzie, któ​rych ro​dzi​ce i dziad​ko​wie jesz​cze się na​wet nie uro​dzi​li, będą słu​chać o tym, jak mały chło​pa​czek z krzy​wo​sto​pem na swo​im świe​tli​stym ko​niu zszedł z góry, żeby ura​to​wać przy​ja​ciół. Będą się śmiać i krzy​czeć z ra​do​ści, kie​dy na ja​kieś głu​piej, uda​wa​nej gó​rze po​ja​wi się ktoś na uda​wa​nym ko​niu i za​cznie grać Jef​fa. *** Kie​dy Jeff wy​gła​dził Bu​no​wi fu​tro, po​pro​wa​dził go do stru​mie​nia, żeby mógł się na​jeść, i przy​kuś​ty​kał do na​szej gru​py. – Ooo, Jeff, by​łeś wspa​nia​ły wspa​nia​ły! – mó​wi​li mu wszy​scy po ko​lei. Na​wet bra​cia Ry​bo​rze​ko​wie dzię​ko​wa​li mu przez łzy. – Dzię​ki​dzię​ki​dzię​ki, Jeff! Gdy​byś nie przy​szedł, wszy​scy by​śmy tam zgi​nę​li jak Su​zie. Oczy​wi​ste było: ja coś stra​ci​łem, Jeff coś zy​skał. Wszy​scy sły​sze​li, że się prze​stra​szy​łem. Wszy​scy sły​sze​li, jak się przy​zna​ję, że skrę​ci​łem nie w tę stro​nę. Wszy​scy sta​nę​li na Ciem​nie w miej​scu, do​kąd ich za​pro​wa​dzi​łem, i wie​dzie​li, że nie mam po​ję​cia, gdzie pójść da​lej. A Jeff przy​szedł i ich ura​to​wał. Nic dziw​ne​go, że tak się na nie​go rzu​ci​li, za​czę​li go chwa​lić, ca​ło​wać, tu​lić, ści​skać za rękę i kle​pać po ple​cach. Pew​nie ni​g​dy w ży​ciu nie był w cen​trum uwa​gi tak jak te​raz, choć minę miał taką, że chy​ba nie do koń​ca mu się to po​do​ba​ło. My​ślę, że może czuł się tro​chę ja ja wte​dy, kie​dy przy​nie​śli​śmy do Ro​dzi​ny tego za​bi​te​go lam​par​ta, przez wej​ście koło Nie​to​pe​rzy. Tro​chę po​trwa​ło, za​nim kto​kol​wiek po​my​ślał o mnie – sie​dzia​łem so​bie sam na ka​mie​niu, pa​trzy​łem na nich i roz​cie​ra​łem sto​py. Po chwi​li jed​nak Gela obej​rza​ła się, za​uwa​ży​ła mnie, po​de​szła i przy​tu​li​ła. – Ty też by​łeś świet​ny świet​ny, John. Ty to wszyst​ko zor​ga​ni​zo​wa​łeś – po​wie​dzia​ła. – Cięż​ko cięż​ko pra​co​wa​łeś nad wszyst​kim przy Gar​dle, kie​dy my jesz​cze na​praw​dę nie wie​rzy​li​śmy, że w ogó​le gdzieś doj​dzie​my. Gela była z tych dziew​czyn, któ​re wy​da​ją się do​ro​słe na​wet kie​dy są ma​ły​mi dzieć​mi – i przez to te​raz po​czu​łem się jak dziec​ko, dla któ​re​go do​ro​sły jest miły. – A i jesz​cze wy​my​śli​łeś, jak prze​go​nić lam​par​ta – do​da​ła. Tina zo​ba​czy​ła, że Gela ze mną roz​ma​wia, i tak​że po​de​szła i też mnie przy​tu​li​ła, cho​ciaż zu​peł​nie tak jak Gela, tak jak się przy​tu​la przy​ja​ciół albo ko​le​gów z gru​py. Póź​niej ko​lej​ne oso​by przy​szły, żeby ze mną po​roz​ma​wiać. Dix uści​snął mi dłoń. Jane uca​ło​wa​ła mnie. Głup​ko​wa​ta Mar​tha Lon​dyn ob​ję​ła mnie i szlo​cha​ła i szlo​cha​ła. Nie​któ​rzy jed​nak trzy​ma​li się z dala. Meh​met nie zbli​żał się do mnie, po​dob​nie jak Dave i John​ny Ry​bo​rze​ko​wie, któ​rych sio​stra zgi​nę​ła przez mój plan, ani An​gie Pod​nie​bie​ska, któ​rej ku​zyn

ni​g​dy nie zgi​nął​by od kija Har​ry’ego, gdy​bym nie po​dzie​lił ro​dzi​ny na dwo​je, ani jej ko​le​żan​ki z gru​py – Ju​lie i Can​dy. Na​wet ci, co przy​szli ze mną po​ga​dać, za​raz so​bie po​szli, wszy​scy poza Ger​rym, któ​ry kuc​nął na zie​mi i zo​stał. A i on ina​czej te​raz na mnie pa​trzył. Wie​dział, że coś stra​ci​łem, ale po​ka​zy​wał mi, że i tak bę​dzie przy mnie stał. Za​wsze był z nie​go do​bry chło​pak, ale mnie tego ro​dza​ju do​bro​ci nie mu​siał do​tąd oka​zy​wać, no, może wte​dy, kie​dy wy​sze​dłem z sza​ła​su Bel​li i więk​szość Czer​wo​niu​chów pa​trzy​ła w dru​gą stro​nę. – Wiem, że źle źle ci po tym, co się sta​ło z Su​zie i jak się zgu​bi​li​śmy – po​wie​dział – ale prze​cież dzię​ki to​bie po​szli​śmy na górę. Ty nas zor​ga​ni​zo​wa​łeś przy Gar​dle. Ty do​pil​no​wa​łeś, żeby wszyst​ko urzą​dzić i wy​my​ślić. – Tak, praw​da, dzię​ki mnie po​szli​śmy na górę, ale to twój młod​szy bra​ci​szek spro​wa​dził nas na dół. I już kie​dy mó​wi​łem te sło​wa do Ger​ry’ego, gło​wę mia​łem w po​ło​wie za​prząt​nię​tą tym, jak mam so​bie po​ra​dzić z Jef​fem. Z dziw​nym i by​strym Jef​fem – zna​łem go od uro​dze​nia, a w gru​pie Czer​wo​niu​chów od wie​lu łon spa​li​śmy ra​zem w jed​nym sza​ła​sie. Ni​g​dy nie sta​no​wił dla mnie pro​ble​mu (je​śli nie li​czyć jego krzy​wo​stóp), te​raz na​gle stał się pro​ble​mem. Mia​łem dość dość roz​wią​zy​wa​nia pro​ble​mów, ale on stał się ko​lej​nym pro​ble​mem, któ​ry mu​sia​łem ja​koś za​ła​twić. Nie cho​dzi o to, że my​śla​łem, że Jeff chce mi ode​brać sta​ro​stwo. On taki nie był. To by go w ogó​le nie in​te​re​so​wa​ło, grać rolę, któ​rą ja mu​sia​łem grać. Ale od​tąd lu​dzie bar​dziej będą go słu​chać i spo​koj​nie mogą po​sta​no​wić, że to, co on mówi, jest bar​dziej war​to​ścio​we od tego, co mó​wię ja. I to nie bę​dzie tyl​ko mój pro​blem – to bę​dzie pro​blem dla wszyst​kich, bo je​stem im po​trzeb​ny, żeby wszyst​ko zor​ga​ni​zo​wać i za​rzą​dzić. A żeby to mi się uda​ło, mu​szą we mnie wie​rzyć. I jak wła​ści​wie ja mam to od​zy​skać? Jeff nie tyl​ko ura​to​wał nas wszyst​kich, ale miał nade mną jesz​cze jed​ną prze​wa​gę, któ​ra wy​ni​ka​ła z fak​tu, że nie był za​in​te​re​so​wa​ny za​stą​pie​niem mnie. Żeby ro​bić to co ja, trze​ba no​sić ma​skę i ukry​wać wła​sne uczu​cia, uwa​żać na to, co się mówi, a co się skry​wa w środ​ku. Lu​dzie to wi​dzą i cały czas się za​sta​na​wia​ją, co ty tam ukry​wasz. Na​to​miast Jeff mógł po pro​stu być sobą i nikt ni​g​dy nie wąt​pił, że mówi do​kład​nie to, co my​śli. Więc nie tyl​ko ich wszyst​kich ura​to​wał, ale i był ła​twiej​szy do zro​zu​mie​nia, ła​god​niej​szy i szczer​szy ode mnie. Niech mnie fiut Toma, jak moż​na z tym wszyst​kim kon​ku​ro​wać? Jed​no było pew​ne, nie mo​głem z nim wal​czyć. Nie mo​głem go wy​gnać. Nie mo​głem nic mu zro​bić. Nie mo​głem też na​sta​wić in​nych prze​ciw​ko nie​mu. Po pro​stu trze​ba się do nie​go zbli​żyć, zde​cy​do​wa​łem. Prze​stać o nim my​śleć „mały Jeff” i się z nim za​przy​jaź​nić. Trze​ba bę​dzie… Te​raz jed​nak zmu​si​łem się do prze​rwa​nia tych roz​my​ślań. Głu​pio te​raz o tym my​śleć. Jeff może jed​no wsta​nie po​cze​kać. Jest parę spraw, któ​re trze​ba zro​bić na​tych​miast, i na nie trze​ba oszczę​dzić siły. Wsta​łem. – Mu​szę po​roz​ma​wiać ze wszyst​ki​mi – szep​ną​łem do sie​bie. – Zor​ga​ni​zo​wać wszyst​ko, żeby moż​na było zjeść i pójść spać. Wszy​scy sie​dzie​li nad ma​łym stru​my​kiem, wie​lu da​lej pła​ka​ło, albo tu​li​ło się do sie​bie.

Pod​sze​dłem do ka​mie​nia le​żą​ce​go tuż nad stru​mie​niem, gó​ru​ją​ce​go nad wszyst​ki​mi, i wspią​łem się na górę. Niech mnie fiut Toma, jak​że już mia​łem dość roli Joh​na Czer​wo​niu​cha. Złe złe rze​czy się sta​ły, od​kąd wbi​łem dzi​dę mię​dzy że​bra gru​be​go Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go, i przy​da​ło​by mi się tro​chę spo​ko​ju. Jed​no​cze​śnie wie​dzia​łem, że to zno​wu jest je​den z tych lam​par​cich mo​men​tów. Na na​zwy Mi​cha​ela, ile ich, kur​na, było! Je​den za dru​gim! I za​raz na​stęp​ny. Od​chrząk​ną​łem i po​wie​dzia​łem: – Słu​chaj​cie, wszy​scy! Tro​chę się ba​łem, że nie zwró​cą uwa​gi, albo na​wet za​krzy​czą mnie: „Ty? Cie​bie mamy słu​chać? Niby cze​mu?”. Ale tak się nie sta​ło. Może byli mną roz​cza​ro​wa​ni, część z nich może mnie na​wet nie​na​wi​dzi​ła, ale na​dal ro​bi​li, co mó​wię – i uci​chli. – A więc do​tar​li​śmy do tego miej​sca – po​wie​dzia​łem. – Może jesz​cze nie na dru​gą stro​nę, ale w nowe miej​sce. Wszy​scy oprócz nie​szczę​snej Su​zie. Ni​g​dy by się nam to nie uda​ło, gdy​by nie mój mą​dry mą​dry ku​zyn Jeff, któ​ry wpadł na po​mysł, żeby zro​bić z ko​złów ko​nie, a po​tem wró​cił do nas, kie​dy, spójrz​my praw​dzie w oczy, na​praw​dę na​praw​dę się zgu​bi​li​śmy. On nas tu przy​pro​wa​dził. Ura​to​wał nas. Dzię​ku​ję ci, Jeff. Dzię​ku​ję. Wszy​scy wi​wa​to​wa​li, krzy​cze​li i okla​ski​wa​li Jef​fa. On uśmiech​nął się, a po​tem na​gle ro​ze​śmiał się, jak​by to wszyst​ko był je​den wiel​ki żart. – I to nas w przy​szło​ści ura​tu​je – do​da​łem – i po​zwo​li nam iść da​lej. Nowe po​my​sły. Tak jak ten, któ​ry miał Jeff, kie​dy wy​my​ślił, że z ko​złów moż​na zro​bić ko​nie. To już się im tak nie po​do​ba​ło, bo su​ge​ro​wa​ło, że zno​wu bę​dzie​my gdzieś iść. – To, co nas ura​tu​je w przy​szło​ści, John – za​wo​łał Meh​met – to jak nie bę​dzie​my cho​dzić na Śnież​ne Ciem​no, nie wie​dząc, co mo​że​my spo​tkać i do​kąd iść. Ro​zej​rzał się, spo​dzie​wa​jąc się gło​sów po​par​cia, wszy​scy jed​nak mil​cze​li. Strasz​nie strasz​nie było wte​dy na Ciem​nie, kie​dy po​ru​sza​li​śmy się po omac​ku, nie wie​dząc, czy do​oko​ła nie ma cza​sem sta​da go​to​wych do ata​ku śnież​nych lam​par​tów – spo​dzie​wa​łem się, że bę​dzie to do nas wra​cać przez całe ży​cie, cią​gle, we śnie i na ja​wie. Ale była to zbyt wiel​ka spra​wa, żeby tak szyb​ko za​mie​nić ją w kłót​nię. Meh​met wzru​szył ra​mio​na​mi, skrzy​żo​wał je i umilkł. – Mu​si​my zor​ga​ni​zo​wać parę spraw – po​wie​dzia​łem te​raz pew​niej​szym to​nem – na przy​kład wy​sta​wić war​tow​ni​ków, po​bu​do​wać sza​ła​sy i roz​pa​lić ogień. Mu​si​my urzą​dzić po​grzeb Su​zie i jej nie​szczę​sne​mu dziec​ku, któ​re​mu nie było dane się uro​dzić. To smut​ne smut​ne, że nie mo​że​my po​grze​bać jej ko​ści, ale po​grzeb mo​że​my urzą​dzić i tak. I tak mo​że​my usy​pać gór​kę z ka​mie​ni i na​pi​sać na jed​nym jej imię. – No tak, ale kie​dy wró​ci Zie​mia – po​wie​dział głu​cho głu​cho brat Su​zie, Dave – jej ko​ści nie bę​dzie w środ​ku, żeby mo​gli je za​brać? – Czy​li zo​sta​nie sama jed​na na za​wsze na Ede​nie, a wszy​scy inni od​le​cą – do​dał John​ny – przez to, co się sta​ło tam na gó​rze. Przez to, że nas tam za​pro​wa​dzi​łeś, John. – Prze​cież cza​sem zda​rza​ło się to i w Ro​dzi​nie, praw​da? – po​wie​dzia​łem naj​de​li​kat​niej, jak umia​łem. Że ktoś tra​fił na lam​par​ta, albo na coś in​ne​go, i nie zo​sta​ło nam nic do przy​sy​pa​nia ka​mie​nia​mi? Prze​cież tak na​praw​dę nie wie​my, co się dzie​je, kie​dy umie​ra​my. Nie​któ​rzy na​wet mó​wią, że kie​dy umie​ra​my, na​sze cie​nie za​wsze wra​ca​ją na Zie​mię, choć

ko​ści zo​sta​ją tu na Ede​nie. Nie wia​do​mo. Oczy​wi​ście wszy​scy, kie​dy umie​ra​my, chcie​li​by​śmy, żeby na​sze ko​ści zo​sta​ły w ta​kim miej​scu, gdzie może je zna​leźć Zie​mia. Smut​no mi smut​no, że nie mo​że​my tego za​pew​nić na​szej Su​zie. Meh​met prych​nął gniew​nie. – Tak jak to na ra​zie idzie, to mar​ne szan​se, żeby kto​kol​wiek z nas tra​fił na Zie​mię, żywy czy mar​twy. Wszy​scy jak​by wes​tchnę​li. Parę osób mruk​nę​ło coś na zgo​dę i przez mo​ment mia​łem wra​że​nie, że na​praw​dę prze​gra​łem. Oka​za​ło się jed​nak, że nie. Dave i John​ny sta​li obok M eh meta, ra​zem z An​gie Pod​nie​bie​ską, Ju​lie i Can​dy, pa​trzy​li zim​no, ale pa​trzy​li na mnie – cze​ka​li, co po​wiem da​lej, na​wet sam Meh​met. Pry​wat​nie my​śle​li so​bie i czu​li róż​ne rze​czy, ale na​dal ocze​ki​wa​li, że ja im po​wiem, co bę​dzie da​lej. Taka była moja rola, może mnie za nią nie lu​bi​li, ale na​dal uwa​ża​li, że to moje za​da​nie. Zda​wa​łem so​bie jed​nak spra​wę, że ocze​ku​ją te​raz ode mnie cze​goś wię​cej niż pla​nu, dla​te​go zno​wu się​gną​łem po pier​ścień Geli. – Pa​mię​taj​cie, że Gela jest z nami – po​wie​dzia​łem. – Nie ze Sta​rą Ro​dzi​ną, ale z nami, z na​szą nową, małą Ro​dzi​ną, któ​ra sta​ra się urzą​dzić na Ede​nie jak naj​le​piej, tak samo jak ona. Gela jest z nami. Nie z ludź​mi, któ​rzy tyl​ko sie​dzą i cze​ka​ją, aż ko​smicz​ne ło​dzie za​bio​rą ich do domu. Nie z tymi, co sta​ra​ją się uda​rem​nić wszyst​ko, co nowe. Jest z tymi, któ​rzy wy​ru​szy​li na Ciem​no, nie wie​dząc, co za​sta​ną po dru​giej stro​nie. I jest z was dum​na dum​na. To wy je​ste​ście jej praw​dzi​wy​mi dzieć​mi i ro​bi​cie to, co chcia​ła. Ro​zej​rza​łem się po nich. Wi​dzia​łem, jak marsz​czy się Jan​ny, pró​bu​jąc usta​lić, czy się ze mną zga​dza. Wi​dzia​łem Lucy Lon​dyn z twa​rzą całą we łzach. Wi​dzia​łem Tinę ze sple​cio​ny​mi ra​mio​na​mi, za​cie​ka​wio​ną, jaką sztucz​kę za​sto​su​ję tym ra​zem. – A kie​dy ko​smicz​ne ło​dzie na​praw​dę przy​le​cą z Zie​mi – do​da​łem – będą nas szu​kać po ca​łym Ede​nie, bo spo​dzie​wa​ją się, że urzą​dzi​my się tu jak naj​le​piej, a nie, że zmar​nu​je​my całe ży​cie, ci​snąc się w Okrą​głej Do​li​nie, aż skoń​czy się je​dze​nie. W koń​cu lu​dzie z Zie​mi na​wet samą Zie​mię opusz​cza​ją i wy​pra​wia​ją się o wie​le da​lej niż my, na​wet na dru​gą stro​nę Gwiezd​ne​go Wiru. Dziw​ne to było. Za​czy​na​jąc, sam nie wie​dzia​łem, co po​wiem, i słu​cha​łem wła​snych ar​gu​men​tów, jak​by były cu​dze. Ale mnie prze​ko​ny​wa​ły. Tak, my​śla​łem, to na​praw​dę ma sens. Na​praw​dę tego ocze​ki​wa​ła​by Zie​mia! I czu​łem wiel​ką wiel​ką ulgę, bo i moje ser​ce gry​zły wąt​pli​wo​ści. Ale Gela Bro​oklyn, naj​lep​sza przy​ja​ciół​ka Tiny, za​kwe​stio​no​wa​ła to, co po​wie​dzia​łem – i to nie ze zło​ścią, jak zro​bił​by Meh​met, ale po​wo​li, jak​by ze zdzi​wie​niem, jak​by na​praw​dę sta​ra​ła się to zro​zu​mieć. – No tak, John – po​wie​dzia​ła swo​im ni​skim gło​sem – ale prze​cież to An​ge​la po​sta​no​wi​ła nie prze​la​ty​wać przez Gwiezd​ny Wir, choć mia​ła moż​li​wość. To Trzech Nie​po​słusz​nych za​bra​ło ją na Eden, choć ona chcia​ła zo​stać bli​sko Zie​mi. Ona z Mi​cha​elem ro​bi​li co mo​gli, żeby ta trój​ka też zo​sta​ła bli​sko Zie​mi. A jesz​cze póź​niej, jak już była na Ede​nie, po​sta​no​wi​ła tu zo​stać, a nie prze​la​ty​wać z po​wro​tem przez Gwiezd​ny Wir ra​zem z Trze​ma To​wa​rzy​sza​mi. Po​sta​no​wi​ła zo​stać i po​cze​kać na nową łódź z Zie​mi, nie ry​zy​ko​wać po​dró​ży tą sta​rą, bo wie​dzia​ła, że ona może za​to​nąć. Po​czu​łem nie​przy​jem​ne ukłu​cie wąt​pli​wo​ści, tak jak wte​dy, gdy pierw​szy raz wy​ru​sza​-

li​śmy na Ciem​no. Może Gela mia​ła ra​cję? Może ro​bi​my do​kład​nie to, przed czym nas An​ge​la ostrze​ga​ła? Za​cho​wa​łem jed​nak sta​now​czą i pew​ną minę. Źle ro​bi​my czy do​brze, już to zro​bi​li​śmy i nie da się tego cof​nąć. Na​sza grup​ka mu​sia​ła czuć, że pod​ję​ła wła​ści​wą de​cy​zję – a moim obo​wiąz​kiem było ich prze​ko​nać, że tak wła​śnie jest, obo​jęt​ne, co tam mnie drę​czy w głę​bi du​szy. To było moje za​da​nie. Moja rola w tej hi​sto​rii. – Tak, Gela – po​wie​dzia​łem – ale prze​cież po​sta​no​wi​ła la​tać po nie​bie Raj do​wo​zem, praw​da? I gdy​by na​praw​dę tak była przy​wią​za​na do Zie​mi, to po​le​cia​ła​by na nią z po​wro​tem ra​zem z Trze​ma, tak? A jed​nak nie zro​bi​ła tego. Zo​sta​ła tu, na Ede​nie, bo na​le​ża​ła do lu​dzi, któ​rzy każ​dą sy​tu​ację sta​ra​ją się wy​ko​rzy​stać jak naj​le​piej. I od nas też tego wła​śnie ocze​ku​je. Wi​dzia​łem, że mają nie​spo​koj​ne i nie​swo​je miny – sam też czu​łem się nie​swo​jo – więc szyb​ko zsu​ną​łem pier​ścień z pal​ca i po​da​łem im. – Pa​mię​taj​cie, że Gela jest z nami. Nie dała pier​ście​nia Ca​ro​li​ne. Nie dała go Da​vi​do​wi. Nie dała go Naj​star​szym. Dała go mnie. Wła​śnie mnie. I po​wie​dzia​ła mi, że chce, że​by​śmy ro​ze​szli się po Ede​nie, zna​leź​li nowe miej​sca do miesz​ka​nia i do po​lo​wa​nia. Tak mi po​wie​dzia​ła. I dziw​ne dziw​ne to było, bo ja wca​le o to nie pro​si​łem, a jed​nak wszy​scy po ko​lei po​de​szli do mnie, żeby do​tknąć pier​ście​nia – pra​wie wszy​scy, z wy​jąt​kiem Meh​me​ta, Tiny i Jef​fa.

35.

Tina Kol​czak

Za​trzy​ma​li​śmy się w ta​kim miej​scu nad stru​mie​niem, na sa​mym skra​ju lasu Wy​so​kich Drzew. Wy​zna​czy​li​śmy war​tow​ni​ków, po​roz​kła​da​li​śmy mo​kre skó​ry do wy​schnię​cia i ze​bra​li​śmy tro​chę drzew​na na ogni​sko. Po​tem więk​szość lu​dzi po​ukła​da​ła się gdzie po​pad​nie do snu. John jed​nak czu​wał – ra​zem ze mną, Har​rym i Di​xem. Roz​pa​la​li​śmy ogień pa​ty​ka​mi. Na szy​ję Toma, trze​ba je było trzeć go​dzi​na​mi, żeby uzy​skać choć jed​ną iskier​kę. Za​nim się uda​ło, dło​nie mie​li​śmy całe w pę​cher​zach. Ale kie​dy już się wresz​cie roz​pa​lił, John i tak nie za​mie​rzał się kłaść. Wstał, za​wo​łał do war​tow​ni​ków, żeby do​rzu​ca​li do ognisk, a po​tem do​dał, że idzie się przejść. – Zmę​czo​ny zmę​czo​ny je​stem – po​wie​dział, uni​ka​jąc na​sze​go wzro​ku – ale za​nim się po​ło​żę, mu​szę zna​leźć staw i się tro​chę prze​pły​nąć. Dix zer​k​nął na mnie, ale wsta​łam ra​zem z Joh​nem, a jemu po​ka​za​łam ge​stem, że wró​cę póź​niej. Miło by​ło​by za​sy​piać w czu​łych ob​ję​ciach Dixa, wi​dzia​łam jed​nak, że John ma na gło​wie wiel​ki wiel​ki cię​żar, i czu​łam, że nie po​win​nam zo​sta​wiać go z nim sa​me​go. Las był zu​peł​nie zu​peł​nie inny od tego, w któ​rym się wy​cho​wa​li​śmy. Wiel​ka pu​sta prze​strzeń pod naj​niż​szy​mi ga​łę​zia​mi była trzy czte​ry razy wyż​sza od czło​wie​ka, więc prze​lot​ki i nie​to​pe​rze nie śmi​ga​ły wo​kół nas, jak w Okrą​głej Do​li​nie, ale la​ta​ły wy​so​ko po​nad na​szy​mi gło​wa​mi. Na dół tyl​ko cza​sa​mi za​plą​tał się ja​kiś skrze​czą​cy i kra​czą​cy ptak. – Ko​ja​rzy mi się z tymi hi​sto​ria​mi z Zie​mi – po​wie​dzia​łam. – Pa​mię​tasz tę o wy​so​kich sza​ła​sach, do sa​me​go nie​ba i ta​kich pro​stych pro​stych, wiel​kich jak góry? Wie​żow​cach? Jak się pod nimi cho​dzi, pew​nie jest po​dob​nie, jak pod tymi drze​wa​mi. John przez parę mi​nut się nie od​zy​wał. Na​wet nie oka​zał, że mnie usły​szał. Jak to on, był cał​ko​wi​cie za​to​pio​ny we wła​snych my​ślach. Ode​zwał się do​pie​ro dużo póź​niej – daw​no po​my​śla​łam, że za​po​mniał, co mó​wi​łam. – Tak. Były zro​bio​ne z me​ta​lu i ka​mie​nia, i jesz​cze z ta​kie​go szkła, przez któ​re było wszyst​ko wi​dać jak przez wodę. – Co? – No, te wy​so​kie sza​ła​sy. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go zmę​czo​ne​go. Był tak zmar​no​wa​ny, że do​kład​nie wi​dzia​łam,

jaki bę​dzie jako śle​py, trzę​są​cy się sta​rzec. Sama pew​nie wy​glą​da​łam nie​wie​le le​piej. – Świet​nie się spra​wi​łeś – po​wie​dzia​łam. Wy​cią​gnę​łam do nie​go rękę, ale w ogó​le na to nie za​re​ago​wał, więc opu​ści​łam ją z po​wro​tem. – Świet​nie? Mó​wisz, że to świet​nie? Stra​ci​łem Su​zie, nie? I jej dziec​ko. A gdy​by nie Jeff, wszy​scy by​śmy zgi​nę​li. Na oczy Geli, Tina, kie​dy sta​li​śmy w tej ciem​no​ści… – Głos mu się ła​mał. – Kie​dy by​li​śmy tam na gó​rze… – za​czął zno​wu – my​śla​łem, że wy​rwa​łem tych wszyst​kich lu​dzi z Ro​dzi​ny, za​bra​łem od mam, wuj​ków, bra​ci i sióstr, i po co? Obej​rzał się na mnie, ja jed​nak od​wró​ci​łam wzrok. Nie chcia​łam go wi​dzieć w ta​kim sta​nie. Zu​peł​nie jak wte​dy, kie​dy się roz​pła​kał na Ciem​nie, gdy ten wiel​ki peł​zak pra​wie do​rwał nie​to​pe​rza. Nie wiem dla​cze​go, ale tej jego czę​ści nie by​łam w sta​nie znieść. Pod wiel​ki​mi drze​wa​mi po le​wej, gdzie zie​mia już pod​no​si​ła się w stro​nę Ciem​na, na gwiaz​do​kwia​tach pa​sło się sześć sie​dem weł​nia​ków. Do​brze to wy​glą​da​ło: aku​rat mię​sa nam tu nie za​brak​nie. – John, czy ty na​praw​dę wie​rzysz w te gad​ki o An​ge​li? – za​py​ta​łam po ja​kimś cza​sie. – Na​praw​dę? Szcze​rze? Bo to nie brzmi jak coś, w co ty byś… – Ja wi​dzia​łem An​ge​lę – po​wie​dział to​nem peł​nym upo​ru, nie pa​trząc na mnie. – Nad sa​mym Głę​bo​kim Sta​wem. Wi​dzia​łem, jak tam sie​dzi, sama, i pła​cze. Nie chcia​ła być w Ede​nie. Ni​g​dy nie chcia​ła opusz​czać Zie​mi. Ale wie​dzia​ła, że nie ma co się nad tym roz​wo​dzić. Zna​la​zła się na Ede​nie i na Ede​nie po​win​na urzą​dzić się jak naj​le​piej. I to wła​śnie zro​bi​ła: oczy​wi​ście li​czy​ła, że Zie​mia po nią wró​ci, ale jed​no​cze​śnie urzą​dza​ła tu so​bie ży​cie. Mia​ła ra​cję, praw​da? Gdy​by tyl​ko sie​dzia​ła i pła​ka​ła za Zie​mią, zmar​no​wa​ła​by ży​cie, praw​da? Bo umar​ła​by przed jej po​wro​tem. – Ale ty ją na​praw​dę wi​dzia​łeś? – Tak. Zer​k​nął na mnie z uko​sa i szyb​ko od​wró​cił wzrok, jak dzie​ciak, co się spo​dzie​wa, że bę​dzie wy​py​ty​wa​ny. I ra​cja – tyle róż​nych py​tań mo​głam mu wte​dy za​dać. Czy miał na my​śli, że wi​dział ją na​praw​dę, jak żywą oso​bę, czy po pro​stu wy​obra​ził ją so​bie? Czy twier​dził, że Gela na​praw​dę z nim roz​ma​wia​ła? Ze ona na​praw​dę jest te​raz z nami? Ale wie​dzia​łam, jak to jest, kie​dy za​czy​na się ga​dać o Lu​dziach Cie​niach i tak da​lej. To jest nie do uchwy​ce​nia. Ga​da​ją tak, jak​by coś mo​gło być jed​no​cze​śnie praw​dą i nie​praw​dą, jak​by mo​gło jed​no​cze​śnie być i nie być. Nie cier​pia​łam tego typu gad​ki – i za​wsze my​śla​łam, że John też. – No ale wte​dy nic mi o tym nie po​wie​dzia​łeś. – Tyl​ko tyle z sie​bie wy​du​si​łam. – Niech mnie oczy Geli! – wy​buch​nął. – Zde​cy​duj się cze​go chcesz ode mnie! Mam ci mó​wić o róż​nych spra​wach czy mam je ukry​wać? Wi​dzia​łam, że jest w tym tro​chę ra​cji, ale by​łam zbyt zmę​czo​na, żeby się nad tym za​sta​na​wiać. Nie ode​zwa​łam się. Kra​aaa! Kra​aaa! Z ga​łę​zi wy​so​ko nad nami pa​trzył na nas ptak. Ni​g​dy ta​kie​go pta​ka nie wi​dzie​li​śmy. To był ptak bez na​zwy, ptak, któ​re​go Mi​cha​el od Nazw nie wi​dział na oczy. Sie​dział tuż obok kwia​tu bia​łu​cha, więc do​brze wi​dzie​li​śmy dłu​gie lśnią​ce zie​lo​ne skrzy​dła, któ​re wy​gła​dzał bla​dy​mi rącz​ka​mi o dłu​gich pal​cach. Miał na nich i na sto​pach dłu​gie dłu​gie czer​wo​ne pa​zu​ry. Kra​aaa! Kra​aaa! Sfru​nął i po​le​ciał mię​dzy drze​wa.

– Lu​dziom po​trzeb​ne są ta​kie rze​czy jak ten pier​ścień – do​dał po ja​kimś cza​sie John. – Po​trze​bu​ją hi​sto​rii, opo​wie​ści. Cze​goś z prze​szło​ści, cze​go się będą trzy​mać, idąc w przy​szłość. Tak jak kie​dy wcho​dzisz na drze​wo: mu​sisz się trzy​mać moc​no jed​nej ga​łę​zi i pusz​czasz się do​pie​ro, gdy już moc​no trzy​masz na​stęp​ną. – Nie​któ​rzy by po​wie​dzie​li, że wła​śnie do tego słu​żył Krąg. Na​wet więk​szość lu​dzi. – Krąg to co in​ne​go. Krąg nam nie po​zwa​lał pójść w przy​szłość. Trzy​mał nas w prze​szło​ści, bo ni​g​dzie nie moż​na było go ru​szyć. Pier​ścień miał na ma​łym pal​cu (na ża​den inny mu nie wcho​dził). Nie mu​siał już go ukry​wać. Za​trzy​mał się, zdjął go i dał mi do po​trzy​ma​nia. Mu​szę przy​znać, że był pięk​ny pięk​ny, taki gład​ki i cięż​ki, z tymi drob​ny​mi li​ter​ka​mi w środ​ku. I był do​wo​dem, obo​jęt​ne, czy John ją wi​dział, czy nie, na to, że An​ge​la fak​tycz​nie ist​nia​ła i fak​tycz​nie przy​le​cia​ła z Zie​mi. Nikt na Ede​nie nie był​by w sta​nie zro​bić ta​kie​go pier​ście​nia. – Po​myśl tyl​ko, Tina. Kie​dy pierw​szy raz go wło​ży​ła, wca​le nie była na Ede​nie, była jesz​cze na Zie​mi. Wy​obraź to so​bie! Ten ka​wa​łek me​ta​lu, któ​ry masz w ręce, był na Zie​mi i świe​ci​ło na nie​go świa​tło z nie​ba! Za​brał mi pier​ścień i wło​żył z po​wro​tem na pa​lec. – Tam pew​nie każ​dy ma taki pier​ścień z ma​leń​ki​mi sło​wa​mi w środ​ku, do​sta​je go w pre​zen​cie od mamy i taty. – Moż​li​we. – Ale ja nie chcę, że​by​śmy tyl​ko ma​rzy​li, że znaj​dzie​my się na Zie​mi. Zie​mia so​bie przy​le​ci jak bę​dzie go​to​wa, a szyb​ko to pew​nie nie bę​dzie. A my tym​cza​sem mu​si​my się urzą​dzić na Ede​nie jak na Zie​mi, że​by​śmy umie​li ro​bić pier​ście​nie, ko​smicz​ne ło​dzie, Pyront i le​wi​zję. Przej​ście przez Śnież​ne Ciem​no, Tina, to do​pie​ro po​czą​tek. Do​pie​ro po​czą​tek wszyst​kie​go, co mu​si​my zro​bić. Zresz​tą, na ser​ce Geli, na​wet tego jesz​cze nie skoń​czy​li​śmy. Jesz​cze mu​si​my przejść na dru​gą stro​nę. – Na ra​zie o tym za​po​mnij – po​wie​dzia​łam ostro. – Ro​zu​miesz? Na ra​zie za​po​mnij o tym i ani sło​wa. To miej​sce jest w po​rząd​ku. Przez dłu​gi dłu​gi czas nikt nie bę​dzie chciał się stąd ru​szyć. Ani na​wet roz​ma​wiać o tym. Do​szli​śmy do miej​sca, gdzie spod skał wy​pły​wał nie​du​ży stru​myk, two​rząc staw, może czte​ry pięć me​trów dłu​go​ści i dwa trzy głę​bo​ko​ści, cały roz​świe​tlo​ny fa​lo​ro​sta​mi. John od razu zdjął wszyst​kie skó​ry i sko​czył, nic mi nie od​po​wia​da​jąc. – Niech mnie fiut Toma, zim​no zim​no zim​no. Wy​nu​rzył się, prych​nął, par​sk​nął śmie​chem, jak naj​szyb​ciej pod​pły​nął do brze​gu i wy​lazł. Cały był mo​kry i lo​do​wa​ty, ale i tak ob​ję​łam go i przy​tu​li​łam. Daw​no nie wi​dzia​łam, żeby się śmiał. Otrzą​snął się z wody, ubrał w wil​got​ne skó​ry i po​szli​śmy z po​wro​tem w miej​sce, gdzie resz​ta po​ło​ży​ła się wo​kół ognisk, pa​ra​mi i trój​ka​mi. Za​nim do​szli​śmy do nich, John zna​lazł ład​ną kry​jów​kę mię​dzy cie​pły​mi ko​rze​nia​mi drze​wa i ge​stem za​pro​sił mnie, że​bym się z nim po​ło​ży​ła. Za​wa​ha​łam się, bo wie​dzia​łam, że cze​ka na mnie Dix, ale jed​nak kiw​nę​łam gło​wą i po​ło​ży​li​śmy się. Ob​jął mnie jed​nym ra​mie​niem. – Ostat​nio dużo my​śla​łem o Trzech To​wa​rzy​szach – po​wie​dział. – O tym, że ich hi​sto​ria wła​ści​wie nie ma za​koń​cze​nia, a przy​naj​mniej my go nie zna​my. Smut​ne smut​ne to, praw​-

da? Nie to, że hi​sto​ria nie ma koń​ca. To, że gdy​by do​tar​li na Zie​mię i ścią​gnę​li po​moc dla Tom​my’ego i An​ge​li, wte​dy ich hi​sto​ria by​ła​by tą naj​waż​niej​szą hi​sto​rią o Ede​nie, nie? Tom​my i An​ge​la by​li​by tyl​ko nie​du​żą czę​ścią, bo nie mie​li​by ze sobą dzie​ci i z po​wro​tem sta​li​by się nor​mal​ny​mi ludź​mi z Zie​mi, a nie Mat​ką i Oj​cem ca​łe​go no​we​go świa​ta. – My​ślał nad tym przez chwi​lę. – I my by​śmy nie ist​nie​li, ja i ty – do​dał – ani nikt, kogo zna​my. – Chy​ba tak. Niech mnie cyc​ki Geli, cze​mu on chce te​raz o tym ga​dać? Tacy by​li​śmy zmę​cze​ni. Tyle prze​szli​śmy. My​śla​łam, że przed snem tro​chę się ze mną po​śli​zga, sama też mia​łam na to ocho​tę. Te​raz jed​nak ża​ło​wa​łam, że nie wró​ci​łam do Dixa. Dix na pew​no nie ga​dał​by bez koń​ca o lu​dziach, któ​rzy umar​li dłu​go przed na​szym uro​dze​niem. Dix chciał​by mnie. – A ty za​sta​na​wiasz się cza​sem nad Trze​ma To​wa​rzy​sza​mi? – za​py​tał. Wzru​szy​łam ra​mio​na​mi. – Nie za bar​dzo. – Mówi się, że to Di​xon, pierw​szy Di​xon, że to on pod​su​nął Tom​my’emu i Meh​me​to​wi, żeby nie słu​chać Pre​zy​dent, nie? To on chciał prze​le​cieć Bun​tow​ni​kiem na dru​gą stro​nę gwiazd. My​ślał, że każe mu to zro​bić Je​zus Zyt, kto​kol​wiek to jest. – Mó​wił, że roz​ka​zu​je mu ja​kiś zmar​ły czło​wiek. Co mi to przy​po​mi​na? Nie za​re​ago​wał. W ogó​le tego nie za​uwa​żył. Cały John, po​my​śla​łam. Żeby coś czuć do swo​jej pra​pra​bab​ki, po​cho​wa​nej pod ka​mie​nia​mi daw​no przed jego uro​dze​niem. Ta​kie uczu​cie do ko​goś, kogo się ni​g​dy nie zna​ło, to ko​lej​ny spo​sób, żeby nie być z ludź​mi, któ​rzy są ci rów​ni, praw​da? Umar​li nic nie od​po​wie​dzą, moż​na so​bie wy​my​ślać, że mó​wią do​kład​nie to, co chcesz, wia​do​mo, że ni​g​dy ci nie po​wie​dzą, że nie masz ra​cji. Lucy Lu od​kry​ła to na dłu​go przed Joh​nem. Ale nie po​wie​dzia​łam mu tego. – A pierw​szy Meh​met? – cią​gnął. – Jego gru​pa na​zy​wa​ła się Tur​cy, praw​da, mó​wią, że był za​baw​ny i miły, i to jego An​ge​la naj​bar​dziej lu​bi​ła. Tak kie​dyś Tom​my’emu po​wie​dzia​ła, praw​da? „Cze​mu to nie Meh​met tu zo​stał za​miast cie​bie”, po​wie​dzia​ła. „Meh​me​ta na​praw​dę bym mo​gła po​ko​chać”. I wte​dy Tom my ją ude​rzył, na oczach wszyst​kich dzie​ci, po​wie​dział, że jest bez​na​dziej​na, zim​na i okrut​na. Pa​mię​tasz tę hi​sto​rię? Wiel​ka kłót​nia? Kie​dyś parę razy to gra​li, pa​mię​tasz? – Oczy​wi​ście, że tak. – A pierw​szy Mi​cha​el? Po​dob​no był ła​god​ny i spo​koj​ny. Był na po​cząt​ku z An​ge​lą w tej in​nej ło​dzi. Na​zy​wa​li się Po​li​cja Or​bi​tal​na, praw​da? Pil​no​wa​li, żeby lu​dzie prze​strze​ga​li ziem​skich re​guł, kie​dy la​ta​ją po nie​bie swo​imi ło​dzia​mi. Był jak An​ge​la. Nie chciał tu le​cieć. Chciał zo​stać na ziem​skim nie​bie… – Prze​rwał. – Ktoś w koń​cu z tej Zie​mi przy​le​ci – do​dał po ja​kimś cza​sie. – No bo prze​cież wie​my, że To​wa​rzy​sze po​le​cie​li na Bun​tow​ni​ka, praw​da? Ja​sne, był tro​chę ze​psu​ty. Jak łód​ka, z któ​rej się od​kle​ja​ją skó​ry. Ale hi​sto​ria nie mówi, że nie był w sta​nie zro​bić no​wej Dziu​ry w Nie​bie i wpaść do niej. Hi​sto​ria mówi tyl​ko, że, spa​da​jąc, naj​pew​niej by się roz​wa​lił i wszy​scy To​wa​rzy​sze by się zro​bi​li, ale ich szcząt​ki i tak zna​la​zły​by się gdzieś koło Zie​mi. Wcze​śniej czy póź​niej Zie​mia by ich zna​la​zła, na​wet gdy​by Ra​dy​jo było ze​psu​te i ich nie za​wo​ła​ło. Trze​ba pa​mię​tać, Tina, że na nie​bie nad Zie​mią było gę​sto jak na Wiel​ko​sta​wie, kie​dy wszyst​kie gru​py ło​wią na​raz. Jed​ne

ło​dzie ro​bią to, inne coś in​ne​go… Na pew​no któ​raś by ich za​uwa​ży​ła. Były jesz​cze te Raj do​wo​zy i… Z po​cząt​ku po​my​śla​łam, że nie może so​bie przy​po​mnieć, ja​kie inne ło​dzie mie​li. – I sy​te​li​sy? – pod​su​nę​łam. On jed​nak nie od​po​wie​dział. Za​raz za​czął chra​pać.

36.

John Czer​wo​niuch

Do​li​na Wy​so​kich Drzew ani tro​chę mi się nie po​do​ba​ła. Wie​dzia​łem to od razu, kie​dy ze​szli​śmy za Jef​fem ze Śnież​ne​go Ciem​na. Wie​dzia​łem to, kie​dy z Tiną, Har​rym i Di​xem sie​dzie​li​śmy i pró​bo​wa​li​śmy roz​pa​lić ogień. Wie​dzia​łem to, kie​dy kła​dłem się z Tiną spać. I po​tem, kie​dy sam się obu​dzi​łem. Pach​nia​ło pie​czo​nym koź​lim mię​sem i sły​sza​łem, że lu​dzie już po​wsta​wa​li. Ja jed​nak, pierw​sze co zro​bi​łem, to po​sze​dłem ka​wa​łek na górę, na skraj śnie​gu, żeby przyj​rzeć się ca​łej tej do​li​nie. – Nie – po​wie​dzia​łem gło​śno, pa​trząc na ten skra​wek lasu ze wszyst​kich stron oto​czo​ny wy​so​kim wy​so​kim Ciem​nem – nie ma mowy, że​bym ja się czymś ta​kim za​do​wo​lił. Do​li​na Wy​so​kich Drzew w ogó​le nie była war​ta śmier​ci Bel​li i spro​wa​dze​nia za​bi​ja​nia na ten świat. Może i czu​li​śmy się w niej ma​leń​cy ma​leń​cy, jak mrów​ki pod wiel​ki​mi drze​wa​mi, ale sama Do​li​na była cia​sna cia​sna. W dwie go​dzi​ny moż​na było przejść z jed​ne​go koń​ca na dru​gi. No i ilu lu​dzi by​ła​by w sta​nie wy​ży​wić, sko​ro w ca​łej Okrą​głej Do​li​nie le​d​wo star​cza​ło mię​sa na wy​kar​mie​nie Ro​dzi​ny? Te​raz może i jest tu peł​no ko​złów – tyl​ko z tego miej​sca, gdzie sta​łem, wi​dzia​łem pięć sześć – ale i w Okrą​głej Do​li​nie była ich kupa, za​nim Ro​dzi​na więk​szo​ści nie zro​bi​ła. Zresz​tą, kto by chciał miesz​kać w miej​scu, gdzie trze​ba było cały czas się okry​wać skó​ra​mi, żeby nie zmar​z​nąć? Zsze​dłem na dół do resz​ty. Już się za​ję​li róż​ny​mi rze​cza​mi. Tina i Gela wy​zna​cza​ły lu​dziom za​da​nia. Ktoś zro​bił ma​łe​go ko​zioł​ka i upiekł na ogniu dwie nogi, Jane Kol​czak od​ci​na​ła lam​par​cim no​żem pa​ski zie​lon​ka​we​go mię​sa i rzu​ca​ła je na ta​lerz z kory, któ​ry pod​sta​wiał jej Har​ry. Mikę Bro​oklyn, Can​dy Pod​nie​bie​ska i Ger​ry ścią​ga​li ga​łę​zie na pro​sty płot. Dave i John​ny Ry​bo​rze​ko​wie, z po​nu​ry​mi mi​na​mi lu​dzi, któ​rym do​pie​ro co umarł ktoś dro​gi, po​wo​li po​wo​li roz​kła​da​li do wy​su​sze​nia górę ga​sną​cych gwiaz​do​kwia​tów. An​gie i Ju​lie po​ma​ga​ły im. Jeff sie​dział z Bu​nem i kar​mił go fa​lo​ro​sta​mi z kup​ki ze​bra​nej ze sta​wu. Weł​niak każ​dą garść sztur​chał i do​ty​kał czuł​ka​mi, za​nim po​łknął te włók​ni​ste pędy. W pu​stej prze​strze​ni pod drze​wa​mi dźwięk niósł się da​le​ko i już z dzie​się​ciu dwu​dzie​stu me​trów sły​sza​łem ich roz​mo​wy. – Wszę​dzie peł​no weł​nia​ków, praw​da? – po​wie​dzia​ła Jan​ny. – Bę​dzie tu ła​two ła​two o

mię​so. – Po pro​stu bę​dzie​my no​sić na so​bie tro​chę wię​cej skór i tyle – po​wie​dzia​ła Jane, sio​stra Tiny. – No tak – do​da​ła Gela. – I po​win​no się dać zbu​do​wać tro​chę so​lid​niej​sze sza​ła​sy niż tam, żeby nie wpusz​cza​ły zim​na. – No, mu​szę po​wie​dzieć, że gwiaz​do​kwia​tów to tu jest peł​no wszę​dzie – stwier​dzi​ła Ju​lie Pod​nie​bie​ska. – Ale owo​ce tro​chę za wy​so​ko, cięż​ko bę​dzie do​się​gnąć, nie? – za​nie​po​ko​iła się Lucy Lon​dyn, pa​trząc w górę na drze​wo swo​imi wy​łu​pia​sty​mi oczy​ma. – Tak – od​par​ła Tina po​god​nym po​god​nym gło​sem, zu​peł​nie do niej nie​po​dob​nym – ale może da się użyć sznu​rów, albo ja​kieś sie​ci zro​bić, czy coś? Sko​ro mię​so jest tak ła​twe do zdo​by​cia, bę​dzie​my mieć kupę cza​su na ta​kie rze​czy. Taką hi​sto​rię już so​bie ukła​da​li: Do​li​na Wy​so​kich Drzew bę​dzie cał​kiem cał​kiem w po​rząd​ku. A je​śli ktoś wcho​dził w inną hi​sto​rię, resz​ta od razu go na​pro​sto​wy​wa​ła. – Tyle cza​su i ani razu jesz​cze nie sły​sza​łam lam​par​ta – po​wie​dzia​ła Jan​ny. – Do​bry znak, nie? – Bę​dzie nam bra​ko​wać Ro​dzi​ny. – Lucy Lon​dyn wes​tchnę​ła. – Szko​da, że tak da​le​ko od nich je​ste​śmy. – Ale mamy sie​bie na​wza​jem, praw​da? – wtrą​ci​ła szyb​ko Jane. – Mamy sie​bie. Zresz​tą je​ste​śmy pra​wie do​ro​śli, nie? – A my​śli​cie, że te śnież​ne lam​par​ty tu scho​dzą? – za​py​ta​ła Lucy Nie​to​perz. – Dru​gi raz nie chcia​ła​bym ich oglą​dać. – Cze​mu mia​ły​by? – od​po​wie​dzia​ła jej Gela, tym sa​mym po​god​nym po​god​nym to​nem, co wcze​śniej Tina. – W Okrą​głej Do​li​nie w koń​cu też się nie po​ka​zy​wa​ły. Ani na​wet na wzgó​rzach. Gdy​by tam były, to sły​sze​li​by​śmy o nich wcze​śniej, nie? I, tak jak mó​wi​ła Jan​ny, my tu nie sły​sze​li​śmy na​wet nor​mal​ne​go le​śne​go lam​par​ta, a pew​nie przez tyle cza​su to już by się ja​kiś po​ka​zał, nie my​ślisz? – Mnie tam się tu po​do​ba – po​wie​dzia​ła sta​now​czo Tina. – Te wy​so​kie wy​so​kie drze​wa mi się po​do​ba​ją. – No taa, a wi​dzie​li​ście te la​ta​ją​ce mał​py? – za​py​tał Mikę, ode​rwaw​szy się od pra​cy przy pło​cie, żeby wziąć so​bie tro​chę mię​sa. – Boję się, że będę tu​taj mu​sia​ła ro​dzić – po​wie​dzia​ła Ju​lie Pod​nie​bie​ska – i nie bę​dzie sta​ro​ma​tek do po​mo​cy. – Jest Cla​re, jest Jan​ny – po​wie​dzia​ła Gela tym po​god​nym po​god​nym to​nem. Sama też była w cią​ży, więc na pew​no to samo ją nie​po​ko​iło. – Może to nie sta​ro​mat​ki, ale już przez to prze​szły, praw​da? Będą wie​dzia​ły, co ro​bić. – Ale im po​ma​ga​ły ich mat​ki przy Guli Lawy, co nie? – Spró​buj, Mikę, tego mię​sa – po​wie​dzia​ła gło​śno Jane – ja​kie do​bre do​bre. – Har​ry uwiel​bia! Uwiel​bia! Naj​lep​sze mię​so, ja​kie Har​ry jadł! Na​tu​ral​nie, wszy​scy wi​dzie​li tak samo do​brze jak ja, że Do​li​na Wy​so​kich Drzew jest mała, zim​na i smut​na, ale nie chcie​li do​pu​ścić do sie​bie my​śli, że mie​li​by zno​wu gdzieś wy​ru​szać, nie po tym, co się sta​ło w gó​rze na Ciem​nie. Dla​te​go chcie​li na​wza​jem tłu​mić w so​bie te wąt​pli​wo​ści i lęki i prze​ko​ny​wać się, że jest tu przy​tul​nie. Ale sła​be sła​be to było,

te peł​ne na​dziei gad​ki. Cien​kie cien​kie cien​kie. Tuż pod po​wierzch​nią kry​ło się wspo​mnie​nie o tym strasz​nym, zim​nym i ciem​nym miej​scu, gdzie zgi​nę​ła Su​zie Ry​bo​rze​ka i gdzie wszy​scy o mało co nie zgi​nę​li, wy​ma​cu​jąc so​bie dro​gę przez śnieg i lód jak ban​da śle​pych sta​rusz​ków. Niech mnie fiut Har​ry’ego, do wszyst​kie​go by się na​wza​jem prze​ko​na​li, żeby tyl​ko tam zno​wu nie iść. Pod​sze​dłem do ognia. – Cześć, John – po​wie​dzia​ła Tina i paru in​nych, lecz Meh​met za​jął się ostrze​niem dzi​dy i nie pod​niósł wzro​ku. – No tak, na pew​no ja​koś da się tu​taj urzą​dzić – po​wie​dział, kon​ty​nu​ując jak gdy​by ni​g​dy nic roz​mo​wę, któ​ra to​czy​ła się przed moim przyj​ściem. – Mie​li​śmy dużo dużo szczę​ścia, że na to tra​fi​li​śmy. Wzią​łem so​bie tro​chę gwiaz​do​kwia​tów i mię​sa na śnia​da​nie, usia​dłem na ka​mie​niu obok Jan​ny, któ​ra kar​mi​ła pier​sią Kwiat​ka, pra​wie nie​wi​docz​ne​go w skó​rze, któ​rą so​bie spe​cjal​nie uszy​ła z ta​kim roz​cię​ciem z przo​du. Zja​dłem kwia​ty i mię​so, wsta​łem. – Trze​ba się le​piej ro​zej​rzeć po tej do​li​nie – po​wie​dzia​łem. – Trze​ba się zo​rien​to​wać, czy jest z niej ja​kieś wyj​ście, ja​kie zwie​rzę​ta tu żyją i co nam tu może za​gra​żać, za​nim na do​bre tu​taj osią​dzie​my. Wiem, że nie mogę od​ry​wać zbyt wie​lu lu​dzi od ro​bo​ty. Ale chcę raz to wszyst​ko obejść na​oko​ło. Zo​ba​czy​łem, że Tina na mnie zer​k​nę​ła – za​sta​na​wia​ła się, czy ją o to po​pro​szę, i mia​ła wiel​ką wiel​ką na​dzie​ję, że nie. Wi​dzia​łem też, że Ger​ry na mnie pa​trzy, tro​chę z na​dzie​ją, że go po​pro​szę, ale bar​dziej z na​dzie​ją, że nie będę go od​ry​wać od resz​ty. Ale ja już po​sta​no​wi​łem, że we​zmę Jef​fa. Wzię​li​śmy dzi​dy, łuk i parę strzał, we​szli​śmy tro​chę pod górę, żeby le​piej wi​dzieć, i obe​szli​śmy do​li​nę na tej wy​so​ko​ści, ja pie​szo, on obok mnie na koź​le. Dziw​nie było być tyl​ko z nim. Za​wsze byli nie​roz​łącz​ni z Ger​rym. I czu​łem się nie​zręcz​nie, bo on oczy​wi​ście świet​nie wie​dział, że nie​przy​pad​ko​wo po​sta​no​wi​łem iść tyl​ko z nim. – Musi być ja​kieś wyj​ście z tej do​li​ny – po​wie​dzia​łem po chwi​li. – Ina​czej zro​bił​by się z niej wiel​ki staw, tyle tej wody ze śnie​gu. Obej​rza​łem się na las Wy​so​kich Drzew, świe​cą​cy bia​ły​mi i żół​ty​mi lamp​ka​mi na dnie stro​mej, ciem​nej niec​ki. Po​środ​ku zbie​ra​ły się pod​świe​tlo​ne lamp​ka​mi kłęb​ki my​gły. Tu i ów​dzie nad drze​wa​mi prze​la​ty​wa​ły po​je​dyn​cze pta​ki albo nie​to​pe​rze. – Wiem, na co li​czysz, John – ode​zwał się z uśmie​chem Jeff. – Li​czysz, że znaj​dziesz ład​ne, sze​ro​kie wyj​ście peł​ne świe​cą​cych drzew i spo​koj​nie so​bie zej​dzie​my gdzieś tam na dół, tak że nie bę​dziesz mu​siał nas wszyst​kich prze​ko​ny​wać, że trze​ba z po​wro​tem wejść na Ciem​no. Nie od​po​wie​dzia​łem. – Nie wi​dać ni​g​dzie ta​kiej szcze​li​ny, praw​da? – po​wie​dzia​łem. – Ciem​no ota​cza nas ze wszyst​kich stron i nie ma… Urwa​łem, bo za​uwa​ży​łem trzy z tych małp, jak ga​pią się na nas z drze​wa. Jed​na za dru​gą wy​sko​czy​ły w po​wie​trze. A spa​da​jąc, wy​cią​gnę​ły przed​nie łapy w przód, tyl​ne w tył, a środ​ko​we na boki, tak że luź​ne fał​dy skó​ry roz​pro​sto​wa​ły się i na​pię​ły jak skrzy​dła nie​to​pe​rza. Prze​le​cia​ły pięt​na​ście dwa​dzie​ścia me​trów i wy​lą​do​wa​ły, jed​na za dru​gą, na na​stęp​nym drze​wie, chwy​ta​jąc się go pa​zu​ra​mi z ci​chym klak-klak-klak.

– Taka roz​cią​gli​wa skó​ra może się na coś przy​dać – po​wie​dzia​łem. Za​ło​ży​łem strza​łę na łuk i pod​nio​słem go, żeby wy​ce​lo​wać… Lecz Jeff wy​chy​lił się z grzbie​tu Buna i przy​giął mi strza​łę do zie​mi. – John, daj im spo​kój! – rzu​cił ze śmie​chem. – Nie mu​sisz pa​trzeć na wszyst​ko i tyl​ko my​śleć, do cze​go moż​na to wy​ko​rzy​stać… Niech mnie cyc​ki Geli, kim on był, żeby mi to mó​wić? Może i ura​to​wał nas na Ciem​nie, ale da​lej był tyl​ko dziw​nym dzie​cia​kiem z krzy​wo​sto​pa​mi, jesz​cze nie​obro​śnię​tym, no, może nad fiu​tem miał kil​ka pierw​szych kłacz​ków. – Nic nie ro​zu​miesz – po​wie​dzia​łem ze zło​ścią, na nowo pod​no​sząc łuk – mu​si​my wy​ko​rzy​stać wszyst​ko co się da, je​śli mamy… Ale mał​py zno​wu sko​czy​ły – jed​na, dru​ga, trze​cia – w stro​nę środ​ka lasu. A gdy pierw​sza wy​lą​do​wa​ła, od razu sko​czy​ła znów, i znik​nę​ły. Opusz​cza​jąc łuk, uświa​do​mi​łem so​bie, że czu​ję ulgę, że nie pró​bo​wa​łem do nich strze​lać. Jef​fo​wi bym się oczy​wi​ście do tego nie przy​znał, ale cho​ler​nik znów miał ra​cję. Miło było cza​sem coś so​bie od​pu​ścić. Zdją​łem strza​łę z łuku i przez chwi​lę tak so​bie sta​li​śmy i pa​trzy​li​śmy na do​li​nę. – Gdzieś tu musi być wiel​ki wo​do​spad – po​wie​dzia​łem. – Sły​szysz go? Taki ci​chy ci​chy od​głos, huk wody, za​głu​szo​ny bu​cze​niem drzew? Ale choć obe​szli​śmy wszyst​ko do​oko​ła, aż zno​wu zo​ba​czy​li​śmy przed sobą dym, ła​god​nie oświe​tlo​ny przez las, nie zna​leź​li​śmy żad​nej prze​rwy w ota​cza​ją​cym Do​li​nę pa​śmie skał. Gdzie ucie​ka​ła ta woda? Skąd do​bie​gał ten huk wo​do​spa​du? – A pa​mię​tasz, jak by​li​śmy mali – po​wie​dzia​łem – ro​bi​li​śmy z tobą i Ger​rym ta​kie łó​decz​ki z su​chych skó​rek od owo​ców? Sma​ro​wa​li​śmy je tłusz​czem, żeby nie roz​mię​ka​ły. – Tak, pew​nie. Wszyst​kie dzie​ci się tym ba​wi​ły. – A pa​mię​tasz, jak wy​ko​pa​li​śmy dla nich wła​sny sta​wik? Tyl​ko że woda cią​gle wsią​ka​ła w zie​mię i ro​bi​ło się bło​to, trze​ba jej było do​le​wać i do​le​wać, i w koń​cu się nam znu​dzi​ło. Z G er rym rzu​ca​li​śmy w to bło​to ka​mie​nie, pa​mię​tasz? Ka​mień ro​bił chlup i wy​bi​jał w bło​cie taką dziur​kę z gór​ką na​oko​ło. Do​kład​nie jak ta do​li​na, jak​by wy​bił ją ja​kiś wiel​ki wiel​ki ka​mień. – Pew​nie wła​śnie tak po​wsta​ła – po​wie​dział Jeff. – Jeff, nie bądź głu​pi. Ka​mień mu​siał​by być wiel​ki wiel​ki wiel​ki, żeby coś ta​kie​go wy​bić. – Na nie​bie są i więk​sze, dużo więk​sze ka​mie​nie, praw​da? Eden na przy​kład, albo Zie​mia. Całe nie​bo jest peł​ne ka​mie​ni. Dziw​ne to było. Niby wszyst​ko to wie​dzia​łem rów​nie do​brze jak on. Praw​da o tym mó​wi​ła. Ale ni​g​dy w ży​ciu nie po​my​śla​łem, że te ka​mie​nie są w tym sa​mym świe​cie co ja. – Pójdź​my za stru​mie​niem – po​wie​dział Jeff – i zo​bacz​my, gdzie ucie​ka woda. Zje​chał pierw​szy na dół. Za​raz usły​sze​li​śmy ryk wo​do​spa​du, tym ra​zem wy​raź​nie przed nami, mniej stłu​mio​ny bu​cze​niem lasu. Chwi​lę póź​niej po​czu​li​śmy na twa​rzach kro​pel​ki wody. I na​gle, w naj​niż​szej czę​ści niec​ki, las po pro​stu się skoń​czył i przed nami po​ja​wi​ła się ogrom​na, nie​re​gu​lar​na dziu​ra, do któ​rej wle​wa​ła się woda i spły​wa​ła po stro​mych ska​łach ze wszyst​kich stron. Z dołu bu​cha​ła cie​pła para. Dno prze​pa​ści było peł​ne pary, ale kie​dy tak sta​li​śmy nad nią i za​glą​da​li​śmy, na parę se​-

kund się roz​wia​ła i mo​gli​śmy zo​ba​czyć nie​wy​raź​ne świa​teł​ka drzew da​le​ko da​le​ko w dole, czer​wo​ne, nie​bie​skie, żół​te i bia​łe. – Na na​zwy Mi​cha​ela – szep​ną​łem. To było przej​ście do Pod​zie​mia, gdzie za​czę​ło się całe ży​cie na Ede​nie, całe tu​tej​sze ży​cie z wy​jąt​kiem nas. Bun de​ner​wo​wał się od tego ha​ła​su i Jeff uspo​ka​jał go, gła​dząc po gło​wie i przez cały czas pa​trząc w Pod​zie​mie. Wi​dzia​łem, jak po​ru​sza usta​mi, i choć go nie sły​sza​łem, do​brze wie​dzia​łem, co mówi. – Je​ste​śmy tu – szep​tał do sie​bie. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę. Po​tem coś po​ka​zał. Nad brze​giem prze​pa​ści po na​szej le​wej stro​nie usa​do​wi​ły się czte​ry mał​py. Pa​trzy​ły w głąb pary swo​imi pła​ski​mi edeń​ski​mi ocza​mi, i do tego, co cie​ka​we, każ​da przy​tar​ga​ła ze sobą nad kra​wędź wiel​ki ka​mień. Na​gle sko​czy​ły w prze​paść, nie roz​kła​da​jąc ra​mion, jak wi​dzie​li​śmy wcze​śniej mię​dzy drze​wa​mi, ale wszyst​ki​mi sze​ścio​ma trzy​ma​jąc się ka​mie​nia, tak że fał​dy skó​ry wy​dę​ły im się mię​dzy ra​mio​na​mi, spo​wal​nia​jąc upa​dek. Cała czwór​ka znik​nę​ła w kłę​bach pary. – Mo​gli​by​śmy coś ta​kie​go zro​bić – po​wie​dzia​łem po chwi​li do Jef​fa. – Po​zszy​wać so​bie skó​ry i zro​bić coś po​dob​ne​go, żeby wol​niej spa​dać. Ro​ze​śmiał się na te sło​wa. Śmiał się i śmiał, aż na​wet ja się mimo woli uśmiech​ną​łem. – Co, ja ni​g​dy nie od​pusz​czam, tak? To my​ślisz? – No, kur​na, John, to fakt, ni​g​dy. Cał​kiem jak​by wszyst​ko na świe​cie było dla cie​bie tyl​ko rze​cza​mi do wy​ko​rzy​sta​nia w two​ich pla​nach. Da​lej gła​dził Buna i pa​trzył, jak woda opa​da w parę. – A poza tym, to jak by​śmy wró​ci​li? – do​dał po ja​kimś cza​sie. – Mo​gli​by​śmy wziąć liny. Na to się zno​wu ro​ze​śmiał. – Mu​sia​ły​by być dłu​gie dłu​gie jak nie wiem. Weł​niak stęk​nął i prych​nął. Jeff od​wró​cił się do nie​go. Ja wy​chy​li​łem się za kra​wędź, żeby spoj​rzeć pro​sto w dół. Para znów się roz​wia​ła, zno​wu zo​ba​czy​łem te roz​świe​tlo​ne drze​wa da​le​ko da​le​ko w dole, czer​wo​ne, nie​bie​skie i żół​te. Wtem coś tam się po​ru​szy​ło, wi​ją​cy się po​mię​dzy drze​wa​mi rzą​dek dzie​się​ciu dwu​na​stu czer​wo​nych świa​te​łek. – Jeff! Szyb​ko! Zo​bacz! Ale za​nim Jeff zdą​żył od​wró​cić się od Buna, para za​sło​ni​ła wi​dok, a gdy znów się roz​wia​ła, ru​cho​me świa​teł​ka znik​nę​ły. Tyl​ko ja zo​ba​czy​łem tego dłu​gie​go dłu​gie​go stwo​ra wi​ją​ce​go się mię​dzy drze​wa​mi. – Co tam wi​dzia​łeś? – A… nic, zno​wu te drze​wa – od​par​łem. Na​gle sap​ną​łem, ze​rwa​łem się na rów​ne nogi i od​sko​czy​łem od tej okrop​nej dziu​ry. Dziw​ne to było. Cały się trzą​słem. Jak​by pra​wie mnie tam wcią​gnę​ło. – Co się sta​ło, John? – A nic, nie po​do​ba mi się tu​taj. – W tej dziu​rze? Czy w ogó​le w Do​li​nie Wy​so​kich Drzew? – Ani tu, ani tu. – Na​praw​dę na​praw​dę, co? Jeff, cały czas sto​jąc z Bu​nem na skra​ju prze​pa​ści, obej​rzał się na mnie i uśmiech​nął.

Strasz​nie było po​my​śleć, że choć​by na chwi​lę przy​szło mi do gło​wy, że​by​śmy scho​dzi​li do tej dziu​ry. Cał​kiem jak​by Pod​zie​mie chcia​ło mnie oszu​kać, zwa​bić mnie do sie​bie, za​brać od nie​ba i Zie​mi. – Nie mo​że​my tu zo​stać, Jeff, wiesz? Mu​si​my z po​wro​tem wejść na Ciem​no i przejść na dru​gą stro​nę. – Te​raz nikt z tobą nie pój​dzie – po​wie​dział Jeff, wsia​da​jąc na grzbiet Buna. – Na​wet Ger​ry. Zdją​łem pier​ścień Geli i za​czą​łem ob​ra​cać go w pa​kach. – No do​bra, to po pro​stu po​cze​ka​my na od​po​wied​ni mo​ment. Ale nie mo​że​my tu zo​stać na za​wsze, Jeff! Nie mo​że​my! Nie od​po​wie​dział. Pa​trzył, jak ba​wię się pier​ście​niem Geli. Po chwi​li, kie​dy się uspo​ko​iłem, da​łem mu go do po​trzy​ma​nia. Przy​glą​dał mu się przez parę se​kund, a po​tem po pro​stu mi go od​dał, ten pier​ścień, któ​ry An​ge​la do​sta​ła na Zie​mi od mamy i taty, jak​by to był tyl​ko ład​ny ka​myk albo mu​szel​ka. – Gdy​by​śmy byli tu na Zie​mi – po​wie​dział – na​zy​wa​li​by​śmy to tu​taj Zie​mią i by​ło​by nud​nym, zwy​czaj​nym miej​scem, w któ​rym utknę​li​śmy na za​wsze, a Eden to by​ło​by to wspa​nia​łe i dziw​ne miej​sce da​le​ko da​le​ko stąd. – Nie ro​zu​miem, Cho​dzi mi o to, że gdzie​kol​wiek je​steś, to jest „tu​taj” i mo​żesz być tyl​ko „tu​taj”. Tu​taj albo ni​g​dzie. Wło​ży​łem pier​ścień z po​wro​tem na pa​lec. Ko​lej​na mał​pa ze​pchnę​ła ka​mień nad brzeg prze​pa​ści i opa​dła w kłę​by pary. – A ty, Jeff, mnie ro​zu​miesz? – za​py​ta​łem. Jeff par​sk​nął śmie​chem. – Pew​nie, że tak. – To zna​czy, je​steś po mo​jej stro​nie? – Two​jej „stro​nie”? Od razu wi​dzia​łem, że to nie jest wła​ści​we py​ta​nie dla nie​go. To ja cią​gle chcia​łem wszyst​ko uprasz​czać, od​ci​nać róż​ne rze​czy, sku​piać się na jed​nym, żeby coś osią​gnąć. A Jeff miał do​kład​nie od​wrot​nie, cały czas przy​po​mi​nał so​bie, żeby ode​rwać wzrok od tego, co nas po​chła​nia, i wi​dzieć też sze​ro​ki świat do​oko​ła. On ni​g​dy nie bę​dzie chciał pa​trzeć na coś tyl​ko z jed​nej stro​ny. – To zna​czy, czy je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi? – po​pra​wi​łem się nie​udol​nie. Na to śmiał się i śmiał. Na​gle usły​sze​li​śmy prze​ra​żo​ny krzyk z obo​zu, gdzie była resz​ta lu​dzi. Po​bie​gli​śmy z po​wro​tem i oka​za​ło się, że Ju​lie Pod​nie​bie​ska za​czy​na ro​dzić.

37.

Gela Bro​oklyn

Dziec​ko Ju​lie ro​dzi​ło się i ro​dzi​ło całe dwa wsta​nia. Ja​koś tak uwię​zło w środ​ku i nie chcia​ło się ru​szyć, choć par​ła i par​ła, a do tego wrzesz​cza​ła i wrzesz​cza​ła tak, że my​śle​li​śmy, że za​raz umrze. W Ro​dzi​nie były sta​ro​mat​ki, któ​re wie​dzia​ły, jak moż​na jej po​móc. My nie mie​li​śmy po​ję​cia. Nikt nie miał. Wszy​scy ku​li​li się w so​bie, a Ju​lie wrzesz​cza​ła i wrzesz​cza​ła i wrzesz​cza​ła. Kie​dy pró​bo​wa​łam ją uspo​ko​ić i po​cie​szyć, czu​łam, jak we mnie ro​śnie moje wła​sne dziec​ko. Za​sta​na​wia​łam się, czy sama też tak umrę. A po​tem coś się jak​by prze​sta​wi​ło i dziec​ko wy​szło. Ma​lut​ki ma​lut​ki chło​pa​czek z nie​to​pyszcz​kiem, nie​ży​wy, cały siny i po​marsz​czo​ny Ko​lej​na śmierć oprócz Su​zie i jej dziec​ka – i Do​li​na Wy​so​kich Drzew zro​bi​ła się jesz​cze bar​dziej smut​na i pu​sta, choć​by​śmy nie wia​do​mo jak prze​ko​ny​wa​li się na​wza​jem, że tak nie jest. Kie​dy po​cho​wa​li​śmy dzie​ciacz​ka pod ka​mie​nia​mi, przez parę wstań jesz​cze sie​dzie​li​śmy nad tym stru​mie​niem na skra​ju lasu. Po​tem z Tiną prze​ko​na​li​śmy wszyst​kich, żeby wejść głę​biej w las. Zbu​do​wa​li​śmy so​bie sza​ła​sy i nowy płot nad ma​łym staw​kiem. Od tego cza​su w su​mie to ja i ona wszyst​kim rzą​dzi​li​śmy, tak jak przy Gar​dle. Ja​sne, to John nas tu przy​pro​wa​dził, ale te​raz znów za​jął się na ca​łe​go wła​sny​mi spra​wa​mi – wy​pra​wa​mi na skraj Ciem​na, szy​ciem no​wych skór, na​tłusz​cza​niem ich i cho​wa​niem do wy​drą​żo​nych pni, wy​ci​na​niem no​wych śnie​go​bu​tów z kory, su​sze​niem fa​lo​ro​stów i krę​ce​niem lin, wy​pró​bo​wy​wa​niem róż​nych no​wych ty​pów sto​po​skór z róż​nych mie​sza​nek tłusz​czu, soku i ko​zie​go kle​ju. Miesz​ka​li​śmy tam już ja​kiś czas – dwa trzy okre​sy – kie​dy usły​sze​li​śmy przez sen krzy​ki war​tow​ni​ków, wy​gra​mo​li​li​śmy się z na​mio​tów i zo​ba​czy​li​śmy, że pada śnieg. Pa​dał i pa​dał i pa​dał w ca​łej Do​li​nie Wy​so​kich Drzew, aż cał​ko​wi​cie za​krył zie​mię. Lamp​ki na drze​wach świe​ci​ły spod śnież​nych czap, a z każ​dej ga​łę​zi kap-kap-ka​pa​ła lo​do​wa​ta woda z top​nie​ją​ce​go na cie​płej ko​rze śnie​gu. Śnieg wszyst​ko za​krył, ale pa​dał i pa​dał z czar​ne​go nie​ba, aż na​pa​da​ło go pra​wie metr, a na​sze sza​ła​sy za​mie​ni​ły się w gład​kie bia​łe pry​zmy. Parę za​wa​li​ło się pod tym cię​ża​rem. – Śnieg! Śnieg! Har​ry nie lubi śnie​gu – stę​kał Har​ry Kol​czak. – Niech on już prze​sta​nie. Har​ry się boi. Niech on so​bie pój​dzie! Lu​dzie jak za​wsze krzyk​nę​li na nie​go, żeby się za​mknął, tyl​ko że Har​ry tak na​praw​dę

po​wie​dział na głos to, co czu​li wszy​scy. Fak​tycz​nie było strasz​nie. Ja też tak po​my​śla​łam. Cał​kiem jak​by​śmy ze​szli do tej po​nu​rej cho​ler​nej Do​li​ny, żeby uciec od Śnież​ne​go Ciem​na, ale te​raz Ciem​no przy​szło tu za nami. Szyb​ko roz​pa​li​li​śmy wiel​kie ogni​sko, za​nim śnieg zdą​żył je za​ga​sić. Po​wy​cią​ga​li​śmy ka​wał​ki drzew​na spod śnie​gu, któ​ry za​krył cały ich stos, a po​tem stło​czy​li​śmy się wo​kół pło​mie​ni ze skó​ra​mi na gło​wach, pró​bu​jąc się ogrzać i osu​szyć, na ile się dało. Coś się we mnie po​ru​szy​ło. Dziec​ko w moim ło​nie. Moje pierw​sze. – Oj! – po​wie​dzia​łam. – Chy​ba będę… Ale nie do​koń​czy​łam. Gdzieś na sto​kach nad nami roz​legł się krzyk. Aaaaaaaaaa! Aaaaaaaaaaa! Lam​part śnież​ny. Na ser​ce Geli! Lucy Lon​dyn wy​buch​nę​ła pła​czem a spo​ro in​nych za​czę​ło szlo​chać, po​ję​ki​wać i ko​ły​sać się. – Nic nam nie bę​dzie – po​wie​dzia​łam do wszyst​kich. – Nic się nam nie sta​nie. Na​wet le​śne lam​par​ty boją się ognia, nie? – To praw​da – włą​czy​ła się od razu Tina. – A śnież​ne to już w ogó​le żad​ne​go świa​tła nie zna​ją, tak? Będą się bać jesz​cze bar​dziej. Pró​bo​wa​li​śmy za​cho​wać po​go​dę, ale ten cu​dak John na​gle za​czął się za​cho​wy​wać, jak​by na​praw​dę był za​do​wo​lo​ny za​do​wo​lo​ny. – Śnieg. Mróz. Lam​par​ty – rzu​cił ra​do​śnie, wsta​jąc, żeby ze​brać drzew​na na ogień. – Cał​kiem jak​by Ciem​no tu po nas przy​szło, nie? Jak​by​śmy tak na​praw​dę od nie​go nie ucie​kli. Rzu​cił kło​dę w pło​mie​nie i po​pa​trzy​ła na nas z sze​ro​kim uśmie​chem na twa​rzy. – Ogień po​wi​nien je od​stra​szyć – po​wie​dział – ale może przy​go​tuj​my parę dzid i łu​ków, na wszel​ki wy​pa​dek, co? Co za peł​zak! Li​czył, że to nas na do​bre zra​zi do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew! A tak na​praw​dę, choć z po​cząt​ku sama się prze​stra​szy​łam, nie wy​da​wa​ło mi się. że ten śnieg może nam ja​koś za​szko​dzić. Na​wet w Okrą​głej Do​li​nie od cza​su do cza​su pa​dał, a w le​sie pod Gó​ra​mi Błę​kit​ny​mi lub Wzgó​rza​mi Pe​ckham zda​rza​ło mu się le​żeć przez wsta​nie czy dwa. Faj​ne to nie bę​dzie, ale nie za​mar​z​nie​my od tego. Mamy wiel​ką górę drzew​na na opał, ogrze​je​my się nim, póki śnieg nie stop​nie​je, do​oko​ła mamy płot, a zresz​tą ni​g​dy nie sły​sza​łam, żeby ja​kieś zwie​rzę chcia​ło się zbli​żać do ognia. – Pro​blem z Do​li​ną Wy​so​kich Drzew – ode​zwał się John – po​le​ga na tym, że ona jest jesz​cze na Ciem​nie. Wła​ści​wie nie​wie​le się róż​ni od tego miej​sca na gó​rze, gdzie wi​dzie​li​śmy tego ol​brzy​mie​go peł​za​ka. To tyl​ko taka plam​ka cie​pła po​środ​ku Śnież​ne​go Ciem​na. Póki nie przej​dzie​my przez całe Ciem​no i nie zej​dzie​my na dół po dru​giej stro​nie, tak na​praw​dę jesz​cze się z nie​go nie wy​do​sta​li​śmy. Gdy​by po​wie​dział to wsta​nie wcze​śniej, wszy​scy by​śmy się wście​kli, a tak – sza​ła​sy przy​sy​pa​ne, w gó​rze wyją lam​par​ty – wi​dzia​łam, że lu​dzie go słu​cha​ją, że sta​ra​ją się zro​zu​mieć, wi​dzia​łam, że przy​po​mi​na​ją so​bie wszyst​ko, co im się nie po​do​ba w cia​snej, zim​nej, sa​mot​nej Do​li​nie Wy​so​kich Drzew – do​kład​nie te rze​czy, któ​re z Tiną sta​ra​ły​śmy się za​głu​szyć ra​do​sną gad​ką o tym, jak tu ła​two o ko​zły i ja​kie do​bre są te cho​ler​ne gwiaz​do​kwia​ty. Sie​dzia​łam sku​lo​na z gło​wą na​kry​tą skó​rą, żeby śnieg nie pa​dał mi na wło​sy, i za​sta​na​wia​łam się, jak to na​praw​dę bę​dzie zo​stać na za​wsze pod tymi sa​mot​ny​mi, wy​so​ki​mi drze​-

wa​mi i co parę okre​sów wal​czyć z ta​kim śnie​giem. – Coś w tym jest, co mó​wisz, John – po​wie​dzia​łam. – Do​li​na Wy​so​kich Drzew nie wy​glą​da na miej​sce, gdzie po​win​ni żyć lu​dzie. Meh​met par​sk​nął ze zło​ścią. – Na fiu​ty Toma i Har​ry’ego, co ty ga​dasz? Gela, na Zie​mi lu​dzie żyli w miej​scach, gdzie śnieg pada przez je​den łon​czas za dru​gim. Nie wie​dzia​łaś o tym? A ty, John, co z tobą wła​ści​wie jest? Do​brze wiesz, że ten śnieg za​raz stop​nie​je i że spo​koj​nie spo​koj​nie so​bie z nim po​ra​dzi​my, jak tyl​ko tro​chę się przy​ło​ży​my, zro​bi​my więk​sze ogni​ska, moc​niej​sze sza​ła​sy i grub​sze skó​ry. Co ty chcesz zro​bić? Na​praw​dę po​sta​no​wi​łeś nas wszyst​kich wy​koń​czyć? Ni​g​dy go za bar​dzo nie lu​bi​łam, ale trze​ba mu było przy​znać, że się uczy. Wcze​śniej tyl​ko kry​ty​ko​wał wszyst​ko, co zro​bił John, nie ofe​ru​jąc ni​cze​go w za​mian, te​raz po raz pierw​szy za​pro​po​no​wał coś, co mia​ło sens. Mo​gli​by​śmy zo​stać w Do​li​nie Wy​so​kich Drzew. Mo​gli​by​śmy zbu​do​wać so​lid​niej​sze sza​ła​sy. Ręce mu się trzę​sły, głos mu się ła​mał, ale wresz​cie coś pro​po​no​wał, ja​kąś al​ter​na​ty​wę dla Joh​na. Nie mu​siał dłu​go cze​kać, żeby ktoś sta​nął po jego stro​nie. – Nie ma mowy, ja dru​gi raz nie idę tam, gdzie zgi​nę​ła moja sio​stra – po​wie​dział Dave Ry​bo​rze​ka. – I nie ma mowy, John, że​bym dru​gi raz dał ci się pro​wa​dzić, nie po tym, co się wte​dy sta​ło. Jemu też ła​mał się głos. Kil​ka razy spró​bo​wa​łam prze​ko​nać i jego, i jego bra​ta John​ny’ego, że nikt nas nie zmu​szał, że​by​śmy ode​szli za Joh​nem z Ro​dzi​ny, i nikt nas nie zmu​szał, żeby iść za nim na Ciem​no. Pró​bo​wa​łam ich prze​ko​nać, że nikt z nas nie mógł wie​dzieć, że ist​nie​ją śnież​ne lam​par​ty, i że szyb​ki re​fleks Joh​na ura​to​wał przy​naj​mniej całą resz​tę przed tym, co spo​tka​ło Su​zie. Pró​bo​wa​łam im na​wet przy​po​mnieć, że Su​zie była też moją przy​ja​ciół​ką, że też ją ko​cha​łam i że ją opła​ku​ję – i że Su​zie nie chcia​ła​by, żeby zro​bi​li się tacy za​wzię​ci za​wzię​ci. Lecz oni w ogó​le nie chcie​li słu​chać, co mó​wię. John​ny od razu po​parł bra​ta. Nie za​mie​rza ni​g​dzie iść z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew i ko​niec. Kie​dy się ode​zwał, trzy dziew​czy​ny z Pod​nie​bie​skich, jed​na za dru​gą, po​wie​dzia​ły to samo. A po​tem cała szóst​ka – Meh​met i pię​cio​ro jego zwo​len​ni​ków – ro​zej​rza​ła się po resz​cie, szu​ka​jąc dal​sze​go po​par​cia. Ale nikt wię​cej się nie ode​zwał. Sie​dzie​li​śmy sku​le​ni, na​kry​ci skó​ra​mi, pa​trzy​li​śmy na pa​da​ją​cy śnieg i strasz​nie strasz​nie chcie​li​śmy być gdzie in​dziej. A John nam mó​wił, że to jest moż​li​we. – Dość mam miesz​ka​nia w tej nędz​nej kęp​ce drzew na Śnież​nym Ciem​nie – po​wie​dział John. – Będę pró​bo​wał przejść na dru​gą stro​nę, do praw​dzi​we​go lasu i je​śli ktoś chce pójść ze mną, to pro​szę bar​dzo. Ja​sne, trze​ba bę​dzie zno​wu iść przez śnieg, ale tyl​ko się ro​zej​rzyj​cie. Już sie​dzi​my po uszy w śnie​gu! Meh​met ze​rwał się na rów​ne nogi. – John, niech cię fiut Har​ry’ego! Nie uda​waj, że tu jest tak samo jak na Ciem​nie. Tu​taj coś wi​dać! Tu da się zna​leźć je​dze​nie! Da się roz​pa​lić ogień! Wszę​dzie peł​no drzew! A jak zbu​du​je​my so​bie więk​sze i moc​niej​sze sza​ła​sy, to na​wet nie bę​dzie​my mu​sie​li mok​nąć. Zer​k​nę​łam na Tinę po dru​giej stro​nie ognia. Wie​dzia​łam, że bę​dzie zła na Joh​na, że zno​wu wci​ska wszyst​kim cały nowy plan, ale kie​dy za​py​ta​łam ją sa​my​mi usta​mi „Idziesz?”, kiw​nę​ła gło​wą. Od​kiw​nę​łam jej, że ja też. Po​tem spoj​rza​łam na Cla​re i za​py​ta​łam o to

samo, ona tak​że po​tak​nę​ła. Tak samo Lucy Nie​to​perz. Tak samo Jan​ny i Jane, i Mikę. Aaaaaaaaaaa! – krzyk​nął zno​wu lam​part, nie tak zno​wu wy​so​ko nad nami. Lucy i Mar​tha Lon​dyn od nowa się roz​pła​ka​ły i po​wie​dzia​ły, że już nie wy​trzy​ma​ją w tej zim​nej do​li​nie, gdzie peł​no śnie​gu. Zer​k​nę​łam na Joh​na i zo​ba​czy​łam, że cho​ler​ne​mu peł​za​ko​wi trud​no było się nie uśmiech​nąć. *** Przy​po​mnia​ło mi się coś, co mama ka​za​ła mi za​pa​mię​tać, kie​dy mia​łam czter​na​ście pięt​na​ście łon. Była to ta​jem​ni​ca i mia​łam ni​ko​mu o tym nie mó​wić. Sło​wa, któ​re prze​cho​dzi​ły z mat​ki na cór​kę, od sa​mej Pierw​szej An​ge​li, po któ​rej mia​łam imię. Mama po​wie​dzia​ła, że mam te sło​wa do​kład​nie za​pa​mię​tać, i jak będę star​sza, prze​ka​zać moim cór​kom, tym, któ​re będą w sta​nie je za​pa​mię​tać jak trze​ba i nie roz​po​wie​dzą in​nym. – To nie jest żad​na wiel​ka ta​jem​ni​ca – po​wie​dzia​ła – ale gdy​by wszy​scy so​bie cały czas te sło​wa po​wta​rza​li, nie za​cho​wa​ły​by się do​kład​nie. Zmie​ni​ły​by się po dro​dze, tak jak na​sza Praw​da, i już nie pa​mię​ta​ły​by​śmy, co na​praw​dę po​wie​dzia​ła An​ge​la. I na​uczy​ła mnie wie​lu wie​lu słów od An​ge​li, ale to, co mi się przy​po​mnia​ło te​raz, kie​dy John i Meh​met wal​czy​li o to, czy zo​stać w Do​li​nie Wy​so​kich Drzew, czy iść, brzmia​ło tak: „Nie​któ​rzy męż​czyź​ni chcą, żeby hi​sto​ria była tyl​ko o nich i o ni​kim in​nym”. Cały John, po​my​śla​łam. Jak tyl​ko wszyst​ko się uspo​ka​ja​ło i lu​dzie za​czy​na​li zaj​mo​wać się zwy​kły​mi spra​wa​mi, ro​bił się nie​spo​koj​ny, bo ży​cie za​czy​na​ło być hi​sto​rią o ni​kim kon​kret​nym, a już na pew​no nie o nim. Ale Meh​met miał do​kład​nie tak samo. *** – John nie ma po​ję​cia, jak się idzie do in​ne​go lasu – za​sy​czał te​raz Meh​met, z twa​rzą całą czer​wo​ną z wście​kło​ści. – Nie ma po​ję​cia, tak samo jak wcze​śniej. Na na​zwy Mi​cha​ela, co się z wami wszyst​ki​mi po​ro​bi​ło? Od tego śnie​gu tu​taj nie zgi​nie​cie, ale od tam​te​go tam na pew​no. Świet​nie świet​nie by​ło​by, po​my​śla​łam, gdy​by nie cho​dzi​ło o to, czy​je na wierz​chu, Joh​na czy Meh​me​ta, gdy​by​śmy po pro​stu mo​gli za​jąć się po​dej​mo​wa​niem wła​ści​wej de​cy​zji. Ale in​nych de​cy​zji nie było – tyl​ko to, co pro​po​no​wał je​den albo dru​gi. Cał​kiem tak samo, kie​dy pierw​szy raz przy​szłam do Joh​na do Gar​dła – tyl​ko że wte​dy wy​bór był mię​dzy nim a pa​skud​nym Da​vi​dem Czer​wo​niu​chem. – Mo​że​my tu zo​stać, po​środ​ku Ciem​na, aż do śmier​ci – po​wie​dział John – albo mo​że​my do​koń​czyć, co za​czę​li​śmy, i zna​leźć so​bie miej​sce po dru​giej stro​nie. Chce​cie spę​dzić resz​tę ży​cia w sze​ro​kim wiel​kim le​sie, któ​ry, jak wia​do​mo, tam jest, czy ci​snąć się na za​wsze w tej cia​snej, zim​nej do​li​nie? Aaaaaaaaaa! – roz​le​gło się zno​wu na zbo​czach Ciem​na. Przez parę se​kund wszy​scy my​śle​li. Po​tem ode​zwał się Meh​met. – A co z lam​par​ta​mi? John, może nam wy​ja​śnisz, co za sens zno​wu się pa​ko​wać mię​dzy te bia​łe lam​par​ty?

John par​sk​nął śmie​chem. – Oj, Meh​met, skąd ci przy​szło do gło​wy, że one są tam, na gó​rze? Umie​ją rzu​cać swo​im gło​sem, nie pa​mię​tasz? Niech mnie fiut Toma, prze​cież to ty pierw​szy do tego do​sze​dłeś! Rów​nie do​brze mogą być te​raz w le​sie. Parę me​trów stąd. Pa​mię​taj, że je​ste​śmy na Śnież​nym Ciem​nie. Jesz​cze na nim je​ste​śmy, i bę​dzie​my, póki nie zej​dzie​my na dół po dru​giej stro​nie. – To wszyst​ko jed​na kupa bz… – za​czął ze zło​ścią Meh​met, ale John mu prze​rwał. – Śnież​ne lam​par​ty krzy​czą za​nim za​ata​ku​ją, tak samo jak le​śne lam​par​ty śpie​wa​ją. Już to wie​my, praw​da? Krzy​czą, żeby zmy​lić ofia​rę, żeby my​śla​ła, że są gdzie in​dziej. A dru​gie, co wie​my, to że jak usły​szy​my ten głos na Ciem​nie, po pro​stu trze​ba się drzeć i krzy​czeć jak naj​gło​śniej, to je od​stra​szy. Ro​zej​rzał się wo​kół ogni​ska po twa​rzach na wpół ukry​tych pod skó​ra​mi. – Wła​ści​wie, te lam​par​ty na gó​rze to do​bry znak. Za​ło​żę się o co​kol​wiek, że przy​szły, bo ko​zły za​czę​ły wy​cho​dzić z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, żeby pójść gdzieś na dół, jak to za​wsze ro​bią, kie​dy jest ziąb. Ka​zał nam wszyst​kim po​dejść na skraj lasu, że​by​śmy mo​gli zo​ba​czyć na wła​sne oczy. Miał ra​cję. Śnieg już pra​wie nie pa​dał, a na ciem​nych gó​rach ze wszyst​kich stron wi​dać było lamp​ki ko​złów wy​cho​dzą​cych roz​cią​gnię​ty​mi ko​lum​na​mi z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew. – Wi​dzi​cie? – po​wie​dział. – Pa​trz​cie na nie! Idą do wiel​kich wiel​kich do​lin po tam​tej stro​nie! Zgo​da, tam​te wra​ca​ją w stro​nę Okrą​głej Do​li​ny, to praw​da, ale te? Po​pa​trz​cie! No, Meh​met, do​kąd one idą? Co ci to mówi? – Mnie to mówi, że ty zwa​rio​wa​łeś, John. Mnie to mówi, że jak ci po​zwo​li​my, to nie spo​czniesz, póki wszy​scy nie po​gi​nie​my. Meh​met od​wró​cił się do po​zo​sta​łych. – Na fiu​ta Har​ry’ego, wy tego nie wi​dzi​cie? On to zno​wu robi! Chce rzą​dzić na​szy​mi my​śla​mi. Chce nam wci​snąć, że moż​na to wszyst​ko wi​dzieć tyl​ko tak, jak on to wi​dzi! – Prze​cież nie mu​sisz… – za​czął John. – Po pro​stu się za​mknij! Za​mknij się i daj nam spo​kój! Sta​nął tuż przed Joh​nem. Był niż​szy od nie​go i ły​pał mu w twarz, za​dzie​ra​jąc gło​wę, a po​tem pchnął go, moc​no moc​no, tak że John za​chwiał się i omal nie upadł. John za to był zwin​ny. Szyb​ko szyb​ko od​zy​skał rów​no​wa​gę, jed​nym płyn​nym ru​chem prze​ło​żył dzi​dę z pra​wej do le​wej ręki, chwy​cił Meh​me​ta za szy​ję i ci​snął na śnieg. I już był na nim. Meh​me​to​wi spa​dła ple​co​skó​ra, a John przy​ci​snął czu​bek szkla​nej dzi​dy do jego gład​kiej pier​si. Obaj cięż​ko cięż​ko dy​sze​li. Po skó​rze Meh​me​ta ście​kła pod fu​tro kro​pel​ka czer​wo​nej krwi. – Niech mnie Cela, John, co ty ro​bisz! – wrza​snę​łam. – John! Prze​stań! – krzyk​nę​ła Tina. I do​kład​nie w tym mo​men​cie, co ona, gdzieś wy​so​ko nad nami krzyk​nął lam​part. – No da​lej, John – szy​dził Meh​met. – Zrób mnie, tak jak zro​bi​łeś Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go. W krew ci to wcho​dzi, co? Je​śli do​brze li​czę, bę​dzie wte​dy pięć osób, co umar​ły przez cie​bie. A może trze​ba li​czyć sie​dem, z dwój​ką tych ma​lu​chów? Tina przy​sko​czy​ła, od​trą​ci​ła dzi​dę. Ja szarp​nę​łam Meh​me​ta i po​sta​wi​łam go na nogi. Roz​dzie​li​ły​śmy ich.

– Każ​dy sam de​cy​du​je – za​sy​cza​ła Tina do Meh​me​ta. – De​cy​du​je, jak chce. Lu​dzie mogą zo​stać z tobą albo iść z Joh​nem. Tak to cięż​ko zro​zu​mieć? Nikt się nie ode​zwał. Chło​pa​ki od Ry​bo​rze​ków i trzy dziew​czy​ny od Pod​nie​bie​skich sta​nę​ły za Meh​me​tem, chłop​cy moc​no ści​ska​li w dło​niach dzi​dy. Resz​ta nas po​szła z po​wro​tem do obo​zu i za​czę​ła od​ko​py​wać spod śnie​gu wy​drą​żo​ne pnie, żeby wy​cią​gnąć su​che je​dze​nie i za​pa​so​we skó​ry. Wi​dzia​łam, że pod​czas pa​ko​wa​nia tam​ta szóst​ka się waha. Wi​dzia​łam, że my​ślą, jak to bę​dzie, kie​dy zo​sta​ną sami w tej zim​nej i po​nu​rej do​li​nie. Za​sta​na​wia​łam się, czy w ostat​niej chwi​li nie pęk​ną i nie pój​dą z nami, tak jak to za​wsze ro​bił Meh​met. Ale zo​sta​li. – Nie my​śl​cie so​bie, że to wy je​ste​ście od​waż​ni – wo​łał drwią​co Meh​met, kie​dy ru​szy​li​śmy za Joh​nem i Jef​fem na weł​nia​ku – tyl​ko dla​te​go, że to wy gdzieś idzie​cie! Pa​mię​taj​cie, Trzej To​wa​rzy​sze po​le​cie​li, a An​ge​la zo​sta​ła. Zo​sta​ła na miej​scu i pró​bo​wa​ła się tam urzą​dzić, tak jak my. A ty, John, i wy wszy​scy, co za nim po​szli​ście, tyl​ko gdzieś pę​dzi​cie i pę​dzi​cie.

38.

John Czer​wo​niuch

Przed nami były świa​tła. Świa​tła i świa​tła i świa​tła, cią​gnę​ły się w dole bez koń​ca, gę​ste jak gwiaz​dy w Gwiezd​nym Wi​rze. – Na ser​ce Geli, Jeff – szep​ną​łem – to jest naj​lep​szą chwi​la mo​je​go ży​cia, naj​lep​sza naj​lep​sza! Ja​sne ja​sne świa​tła bez koń​ca, i nie tyl​ko przed nami, ale i po le​wej, i po pra​wej: czer​wo​ne, zie​lo​ne, żół​te, nie​bie​skie, bia​łe. W ży​ciu cze​goś ta​kie​go nie wi​dzie​li​śmy. W ży​ciu nie wi​dzie​li​śmy tak ja​sne​go i tak wiel​kie​go lasu. Od​wró​ci​łem się, żeby za​wo​łać do resz​ty, któ​ra na​dal pię​ła się mo​zol​nie po sto​ku, w ciem​no​ści. Szli​śmy przez Ciem​no dwa dłu​gie wsta​nia. Dwa razy sły​sze​li​śmy lam​par​ty i mu​sie​li​śmy wrzesz​czeć, żeby je od​stra​szyć. – Szyb​ko! Szyb​ko! – krzyk​ną​łem. – Uda​ło się! Uda​ło! Do​szli​śmy! Z po​wro​tem się od​wró​ci​łem, żeby po​pa​trzeć na las w dole. – Jeff, po​patrz no tyl​ko. Niech mnie fiut Toma, po​patrz na to! Cią​gnie się i cią​gnie! Gdy po​zo​sta​li do​tar​li na szczyt, na​krzy​cze​li na nas ze zło​ścią: – Za da​le​ko po​szli​ście! Trze​ba było na nas za​cze​kać, do cho​le​ry! Co by było, jak​by przy​szedł lam​part? Ale po​tem, kie​dy zo​ba​czy​li, co mają przed sobą, za​mil​kli, tak samo jak ja i Jeff. Mniej​sza o Do​li​nę Wy​so​kich Drzew, przy tym i Okrą​gła Do​li​na wy​da​wa​ła się ma​leń​ka i cia​sna. Oba te miej​sca były na​praw​dę drob​ny​mi ka​łu​ża​mi na Śnież​nym Ciem​nie. Ale to nie była ka​łu​ża. To nie była po pro​stu ko​lej​na do​li​na. To był cały świat. Wszy​scy to wi​dzie​li. Wszy​scy. – Dziw​nie te​raz my​śleć, cho​le​ra, że Ro​dzi​na sie​dzia​ła w tym jed​nym cia​snym miej​scu przez sto sześć​dzie​siąt lat – po​wie​dzia​ła Gela Bro​oklyn, gła​dząc wiel​ki brzuch – kie​dy to wszyst​ko było tak bli​sko. – Na szy​ję Toma, John! – za​wo​łał pod​nie​co​ny Geny, obej​mu​jąc mnie i przy​tu​la​jąc gło​wę do mo​jej. – Uda​ło ci się! Uda​ło ci się, kur​na! Je​steś wspa​nia​ły, John. Je​steś wiel​ki. Zno​wu był ze mnie dum​ny, tak samo jak wte​dy, kie​dy zro​bi​łem lam​par​ta. Wła​ści​wie to wszy​scy byli ze mnie dum​ni. – To się uda​ło dzię​ki to​bie – po​wie​dzia​ła Tina, też pod​cho​dząc i obej​mu​jąc mnie w ta​-

lii. – Ty to wszyst​ko za​czą​łeś i do​pro​wa​dzi​łeś do koń​ca. Cały czas mie​li​śmy na so​bie gło​wo​skó​ry, żeby nie mar​z​nąć, więc wy​glą​da​li​śmy jak ja​kieś sto​ją​ce na śnie​gu cu​dacz​ne dwu​noż​ne ko​zły, do tego było ciem​no ciem​no, ale w świe​tle lamp​ki Buna wi​dzia​łem błysz​czą​ce oczy Tiny pa​trzą​ce na mnie z otwo​rów w skó​rze. – Uda​ło ci się, kur​na! – po​wtó​rzył Ger​ry. – I po​my​śleć, że ja chcia​łam za​wró​cić – po​wie​dzia​ła Jan​ny, pa​trząc na ty​siąc ty​siąc świa​teł w dole. – Po​my​śleć, że mój Kwia​tek mógł​by do​ra​stać w cho​ler​nej Do​li​nie Wy​so​kich Drzew, kie​dy to wszyst​ko tu na nas cze​ka. I na​gle ścią​gnę​ła gło​wo​skó​rę, po​tem moją, i dała mi wil​got​ne​go, nie​to​py​sko​we​go bu​zia​ka. – No, jak ona cię ca​łu​je, to ja też chcę! – po​wie​dzia​ła Tina, zry​wa​jąc swo​ją gło​wo​skó​rę. Twa​rze mie​li​śmy całe ró​żo​we i lep​kie od tych skór, a ona za​czę​ła mnie ca​ło​wać po​wo​li, z otwar​ty​mi usta​mi, jak to się robi przed śli​zgan​kiem. Resz​ta sta​ła wko​ło i nas do​pin​go​wa​ła. Ni​g​dy do​tąd nie byli tak ze mnie za​do​wo​le​ni. Na​wet kie​dy pierw​szy raz przy​szli do mnie, do Gar​dła – a to było prze​cież, za​nim zgi​nę​ła Śli​zie, za​nim zgu​bi​łem dro​gę i za​nim Jeff mu​siał ich ura​to​wać – cały czas na​rze​ka​li, jak​bym to ja ka​zał im przyjść, jak​by wszyst​ko, co stra​ci​li, było moją winą, a oni nie mie​li z tym nic wspól​ne​go. Lecz te​raz, kie​dy ra​zem z Jef​fem zmu​si​li​śmy ich, żeby iść da​lej i ry​zy​ko​wać ży​cie, ma​jąc tyl​ko jed​no źró​dło świa​tła, byli szczę​śli​wi szczę​śli​wi szczę​śli​wi. I to było miłe miłe, ale sam wi​dok był więk​szą na​gro​dą od ich po​chwał – roz​cią​ga​ją​cy się przed nami Sze​ro​ki Las, z żad​nej stro​ny nie-za​mknię​ty Ciem​nem, z wy​jąt​kiem tego Ciem​na, na któ​re​go szczy​cie sta​li​śmy. Za​uwa​ży​łem, że da​le​ko da​le​ko świa​tło Sze​ro​kie​go Lasu się zmie​nia. Mi​go​tli​we świa​tło drzew, ta​kie jak w Okrą​głej Do​li​nie, mia​ło coś w ro​dza​ju po​wy​gi​na​ne​go brze​gu, a da​lej było ła​god​niej​sze, płyn​niej​sze, rów​niej​sze świa​tło, tro​chę ta​kie jak w stru​mie​niu czy sta​wie. – To nie może być woda, nie tyle, praw​da? – po​wie​dzia​łem do sie​bie. Nie wy​da​wa​ło mi się to moż​li​we, a jed​nak przy​po​mnia​łem so​bie opo​wie​ści o czymś ta​kim na Zie​mi. O sta​wie więk​szym niż cała su​cha zie​mia ra​zem wzię​ta. Mó​wio​no o nim „może”, choć na Ede​nie nikt nie wie​dział, co on może i dla​cze​go. – Po​my​śleć, że cho​ler​ny Meh​met i ta jego piąt​ka – po​wie​dział Dix, par​ska​jąc śmie​chem – będą tkwić sami w Do​li​nie Wy​so​kich Drzew i my​śleć, co tu zro​bić, żeby mieć cie​pło, kie​dy na​stęp​ny raz spad​nie śnieg. – Taaa! – wy​krzyk​nął Har​ry. – Ha, ha! Będą sie​dzieć sami, w śnie​gu. Za​śmie​wał się i za​śmie​wał, jak to mu się zda​rza​ło, aż do mo​men​tu, kie​dy wy​glą​da​ło na to, że go to boli, albo ma ja​kiś atak. Lu​dziom czę​sto dzia​ła​ło to na ner​wy, tak bar​dzo, że ka​za​li mu się za​mknąć, a wte​dy on się wście​kał, i to było jesz​cze gło​śniej​sze i jesz​cze bar​dziej de​ner​wu​ją​ce niż śmiech. Ale tym ra​zem wszy​scy przy​łą​czy​li się do nie​go ra​do​śnie, śmia​li się i śmia​li na tym skal​nym grzbie​cie w ciem​no​ści, a przed nimi roz​cią​gał się wiel​ki, ja​sny świat, cały peł​ny lam​pek, świe​ży i nowy. Ko​niec ze śnie​giem, ko​niec z ciem​no​ścią, ko​niec ze śnież​ny​mi lam​par​ta​mi. Nie bę​dzie już wstań na głod​ne​go. Nie bę​dzie się

jeść nie​to​pe​rzy i peł​za​ków, bo bra​ku​je ko​zie​go mię​sa. Nowy po​czą​tek, nowy świat i aż nad​to miej​sca na przy​szłe po​ko​le​nia i po​ko​le​nia. Za​czę​li​śmy scho​dzić. Już po paru go​dzi​nach szli​śmy wzdłuż stru​mie​nia, oto​cze​ni bu​czą​cy​mi drze​wa​mi, oświe​tle​ni ich lamp​ka​mi, bia​ły​mi, nie​bie​ski​mi, ró​żo​wy​mi, żół​ty​mi. Sta​da ka​mie​nia​ków uno​si​ły gło​wy znad świe​cą​cych gwiaz​do​kwia​tów i pa​trzy​ły na nas. Na​wet nie pró​bo​wa​ły ucie​kać.

39.

Tina Kol​czak

A więc prze​szli​śmy przez Śnież​ne Ciem​no i zna​leź​li​śmy Sze​ro​ki Las, to wiel​kie wiel​kie miej​sce. John od za​wsze upie​rał się, że coś ta​kie​go musi tam być. I ży​cie zro​bi​ło się na swój spo​sób ła​twe ła​twe, ła​twiej​sze niż kie​dy​kol​wiek w Okrą​głej Do​li​nie. Tyle było owo​ców, tyle pta​ków i ko​złów – ka​mie​nia​ków, weł​nia​ków i ta​kich no​wych ko​złów, któ​re na​zwa​li​śmy gła​dzia​ka​mi, wiel​kich jak weł​niak, ale z gład​ką gład​ką skó​rą – że je​dze​nie na całe wsta​nie da​wa​ło się zdo​być w go​dzi​nę dwie. Nie trze​ba było wy​sy​łać wszyst​kich na całe wsta​nie, żeby tyl​ko ze​bra​li coś do je​dze​nia, tak jak to się dzia​ło w Ro​dzi​nie. John po​wie​dział, że jak dzie​ci nam tro​chę pod​ro​sną, po​win​ni​śmy na nowo za​cząć Szko​łę, żeby uczyć wszyst​kich pi​sać i do​da​wać. I że cały ten wol​ny czas po​win​ni​śmy wy​ko​rzy​sty​wać, żeby uczyć się i wy​my​ślać nowe rze​czy, tak jak ro​bi​li lu​dzie na Zie​mi. Zna​leź​li​śmy so​bie miej​sce do osie​dle​nia, ćwierć wsta​nia dro​gi od pod​nó​ża Ciem​na. Za​raz obok dłu​gie​go, świe​cą​ce​go sta​wu, któ​ry zgi​nał się jak noga w ko​la​nie albo li​te​ra L, dla​te​go na​zwa​li​śmy go El Sta​wem. Był pe​łen ryb, ostryg i ka​czek. Wo​kół brze​gu ro​sły drze​wa, w wo​dzie też – była głę​bo​ka do pasa i zwie​sza​ły się nad nią wiel​kie, ja​sne lam​py, bia​łe, zie​lo​ne i żół​te, cięż​ko i słod​ko pach​ną​ce. Za​tem z dwóch stron woda chro​ni​ła nas przed lam​par​ta​mi, a z trze​ciej szyb​ko zbu​do​wa​li​śmy krót​ki płot z ga​łę​zi, łą​czą​cy dwa boki li​te​ry L, two​rząc dla sie​bie mały, bez​piecz​ny trój​kąt. W nim po​sta​wi​li​śmy w pół​ko​lu sza​ła​sy, a po​środ​ku wy​ko​pa​li​śmy dwa wiel​kie doły na żar, głę​bo​kie głę​bo​kie, żeby za​wsze ża​rzy​ły się w nich czer​wo​ne wę​giel​ki. – Do​brze – po​wie​dział John, kie​dy sie​dli​śmy wo​kół ognia we​wnątrz świe​żo skoń​czo​ne​go trój​kąt​ne​go ogro​dze​nia. – Sko​ro te​raz lam​par​ty już nam nie gro​żą, to za​cznie​my bu​do​wać praw​dzi​wy płot. Chciał od​gro​dzić wiel​ki wiel​ki te​ren, wiel​ki jak cały te​ren Ro​dzi​ny w Okrą​głej Do​li​nie, i chciał, że​by​śmy po​mo​gli mu bu​do​wać wiel​ki płot w kształ​cie li​te​ry L, tak żeby two​rzył kwa​drat ra​zem z dwo​ma bo​ka​mi El Sta​wu. – John, ale po co nam to wszyst​ko – za​py​ta​ła go Gela, jak za​wsze roz​sąd​na – sko​ro jest nas tu tyl​ko czter​na​ścio​ro i dwój​ka ma​lu​chów? – To jest nowa Ro​dzi​na – po​wie​dział John. – Nowy po​czą​tek, wol​ny od wszyst​kie​go złe​go, co wy​da​rzy​ło się w Sta​rej Ro​dzi​nie. Czy​sty, świe​ży, nowy. Bez Naj​star​szych. Bez

Krę​gu. Bez Rady. Bez Da​vi​da Czer​wo​niu​cha i jego ban​dy. Bez Rocz​nic, gdzie tyl​ko Rada może się od​zy​wać. Ro​zej​rzał się po nas. – Tak, nowa Ro​dzi​na, bez wszyst​kich tych rze​czy, ale na​dal Ro​dzi​na, któ​ra uro​śnie na wiel​ką i sil​ną, jak tam​ta Ro​dzi​na. Na więk​szą. I sil​niej​szą. Har​ry pod​sko​czył i od​tań​czył śmiesz​ny pląs. Wie​dział, że John chce, że​by​śmy się cie​szy​li z jego po​my​słu, i chciał nas na swój spo​sób za​chę​cić. – Har​ry się cie​szy! Har​ry się cie​szy! Mu​sia​ło to uro​czo wy​glą​dać, kie​dy był mały, daw​no przed moim uro​dze​niem, wte​dy pew​nie wszy​scy się śmia​li i go do​pin​go​wa​li, ale te​raz już to nie wy​glą​da​ło uro​czo, był w koń​cu naj​star​szy z nas wszyst​kich. Nikt się nie przy​łą​czył i nikt się nie śmiał. *** I tą jego „nową i świe​żą” Ro​dzi​ną też szyb​ko prze​sta​li​śmy się za​chwy​cać. Pew​nie, od cza​su do cza​su po​ma​ga​li​śmy mu bu​do​wać ten wiel​ki płot, tro​chę, żeby mu było miło, a tro​chę dla​te​go, że nie​głu​pio by​ło​by, żeby lam​par​ty nie pod​cho​dzi​ły aż do ma​łe​go pło​tu wo​kół na​szych sza​ła​sów, ale prze​waż​nie po pro​stu zaj​mo​wa​li​śmy się zwy​czaj​ny​mi spra​wa​mi, jak to w ży​ciu. A żyło się pod pew​ny​mi wzglę​da​mi ła​two, a pod pew​ny​mi cięż​ko cięż​ko. Cza​sem czu​ło się strasz​ną strasz​ną sa​mot​ność. Tak mało nas było! Do​bra, byli tu mój Dix, jego przy​ja​ciel Mikę, moja przy​ja​ciół​ka Gela, moja nie​to​pyszcz​ko​wa sio​stra Jane, mała, by​stra Cla​re i po​god​na Jan​ny, za​wsze go​to​wa do śmie​chów i żar​tów. Geny też był w za​sa​dzie w po​rząd​ku, nud​ny, ale w po​rząd​ku, po​dob​nie, na swój dziw​ny spo​sób by​stry, ale dzi​wacz​ny Jeff. No i cho​ler​ny John też był w po​rząd​ku, przy​naj​mniej cza​sa​mi, i mój brat Har​ry chy​ba też, a w każ​dym ra​zie czu​łam się za nie​go od​po​wie​dzial​na, cho​ciaż cho​le​ra mnie bra​ła, kie​dy mu​sia​łam go uspo​ka​jać kie​dy już wszyst​kich zde​ner​wo​wał swo​ją ha​ła​śli​wo​ścią i głu​po​tą. Na​wet z Lucy Nie​to​perz i dwie​ma dziew​czy​na​mi z Lon​dy​nu też się w mia​rę do​ga​dy​wa​łam. Ale to było za mało lu​dzi, żeby za​peł​nić cały świat, nie taki, gdzie las cią​gnie się i cią​gnie w obie stro​ny ca​ły​mi ki​lo​me​tra​mi. Ty​sią​ce i ty​sią​ce drzew świe​cą​cych i pom​pu​ją​cych – hmmmf, hmmmf, hmmmf – ty​sią​ce prze​lo​tek, nie​to​pe​rzy, ko​złów, drzew​nych ko​tów, peł​za​ków i lam​par​tów, a wszyst​ko to z pła​ski​mi ocza​mi, z dwo​ma ser​ca​mi i zie​lo​no​czar​ną edeń​ską krwią, ro​bią​cych to samo, co ro​bi​ły od se​tek i ty​się​cy łon, od​kąd po raz pierw​szy wy​ło​ni​ły się z Pod​zie​mia – kie​dy się za dużo o tym my​śla​ło, ro​bi​ło się sa​mot​nie sa​mot​nie. Tyle miej​sca i tyle ży​cia, któ​re​go w ogó​le nie ob​cho​dzi​ło, że my ist​nie​je​my – i w tym tyl​ko my, garst​ka lu​dzi, sami ze sobą w środ​ku tego wszyst​kie​go. Za​czę​li​śmy ro​bić dzie​ci naj​szyb​ciej jak się dało. Na​wet ja się tym za​ję​łam, choć ni​g​dy nie prze​pa​da​łam za rolą mamy. Śli​zga​łam się z Di​xem, śli​zga​łam się z Joh​nem, na​wet raz dwa razy z Mi​kiem. I czę​sto ła​pa​łam się na tym, że ro​bię to tak samo jak te nie​obec​ne sta​ro​mat​ki w Ro​dzi​nie, że w ogó​le o tym nie my​ślę, cze​kam tyl​ko na ko​niec, a po​tem, kie​dy fa​cet, obo​jęt​ne któ​ry to aku​rat jest, skoń​czy, kła​dę się i pil​nu​ję, żeby jego mlecz​ko się ze mnie nie wy​la​ło. Wszyst​kie dziew​czy​ny ro​bi​ły tak samo.

– Śli​zga​nie po​win​no być czymś szcze​gól​nym – po​wie​dział któ​re​goś razu John, kie​dy sie​dli​śmy więk​szą gro​ma​dą przy ogniu i za​bra​li​śmy się za skro​ba​nie skór. – Nie po​win​no być tak, że ro​bisz to z kim masz ocho​tę, albo kto chce tro​chę mlecz​ka. Po​win​ni​śmy wró​cić do tego, co było na Zie​mi. Je​den męż​czy​zna śli​zga się z jed​ną ko​bie​tą, tak że wie, któ​re dzie​ci są jego, a dzie​ci wie​dzą, któ​ry fa​cet jest ich oj​cem. Do​pie​ro na Ede​nie za​czę​li​śmy ro​bić tak, że każ​dy śli​zga się z każ​dym – do​pie​ro w cza​sach Pierw​sze​go Har​ry ego, kie​dy na świe​cie był tyl​ko je​den męż​czy​zna i nie dało się ina​czej. Mó​wiąc to, pa​trzył pro​sto na mnie. Prze​szka​dza​ło mu, że śli​zgam się z Di​xem, i wie​dział, że ja wiem, że mu to prze​szka​dza. I na swój spo​sób ro​zu​mia​łam, co czu​je, bo sama za bar​dzo nie lu​bi​łam, kie​dy jesz​cze w Ro​dzi​nie śli​zgał się ze sta​ro mat​ka​mi. Wte​dy ja chcia​łam go mieć dla sie​bie, a te​raz on chciał, że​bym ja była tyl​ko jego. Ale prze​cież nie mo​głam przy​stać na cos ta​kie​go, nie z ta​kim ty​pem jak on, co jed​ne​go wsta​nia chce się po​śli​zgać, a po​tem przez wsta​nie za wsta​niem w ogó​le nie jest za​in​te​re​so​wa​ny, żeby się do mnie choć​by ode​zwać, a co do​pie​ro do​tknąć? – John, a jak to by mia​ło dzia​łać – za​py​ta​ła prak​tycz​na Jan​ny Czer​wo​ni uch – kie​dy mamy osiem dziew​czyn i tyl​ko sze​ściu fa​ce​tów? – No wła​śnie – do​da​ła Cla​re, ści​sza​jąc głos i roz​glą​da​jąc się, czy mój brat nie sły​szy – a z tej szóst​ki, co bę​dzie mia​ła fa​ce​tów, jak wy​bie​rze​my tę, któ​ra do​sta​nie cho​ler​ne​go sta​re​go Har​ry’ego? Wszyst​kie się ro​ze​śmia​ły, choć parę zer​k​nę​ło z po​czu​ciem winy na mnie i moją sio​strę Jane. Na​wet John się za​śmiał. – Masz spo​ro ra​cji, Jan​ny – po​wie​dział. – Mu​szę ci przy​znać. Pięć sześć wstań póź​niej na​tknę​łam się na nie​go w le​sie, z brzyd​ką i we​so​lut​ką Jan​ny Czer​wo​ni uch, jak śli​zgał się z nią od tyłu, a ona cały czas ga​da​ła, do​kład​nie jak sta​ro​mat​ki w Ro​dzi​nie. Uniósł gło​wę i mnie zo​ba​czył. Na ser​ce Geli, od razu było wi​dać, jak mu jest przy​kro, że go zo​ba​czy​łam. Za​raz po​tem wziął dzi​dę, nóż z zęba lam​par​ta i linę, i po​szedł w Sze​ro​ki Las na jed​ną z tych swo​ich dłu​gich, sa​mot​nych wy​praw. *** Cią​gle cho​dził da​le​ko w las, a je​śli nie był w le​sie, bez koń​ca pra​co​wał nad wiel​kim pło​tem, przy​cią​gał ga​łę​zie, rą​bał drzew​no, sam je​den, je​śli aku​rat nie miał ni​ko​go do po​mo​cy, sam je​den chciał ogro​dzić tę wiel​ką wiel​ką prze​strzeń, któ​ra nie bę​dzie nam po​trzeb​na jesz​cze przez kupę po​ko​leń. I przez cały czas był nie​spo​koj​ny nie​spo​koj​ny. Na cyc​ki Geli: roz​bił Ro​dzi​nę, za​bił Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go, prze​pro​wa​dził nas przez lód i ciem​ność, stra​cił Su​zie i o mało co nas wszyst​kich nie za​bił, a wszyst​ko to dla​te​go, że chciał przejść przez Śnież​ne Ciem​no i za​cząć od nowa po dru​giej stro​nie, ale te​raz, kie​dy już tu by​li​śmy, to mu nie wy​star​cza​ło – ta mała grup​ka zna​jo​mych twa​rzy, ta od​by​wa​ją​ca się wsta​nie za wsta​niem ru​ty​na, po​lo​wa​nie, zbie​ra​nie, go​to​wa​nie, re​pe​ro​wa​nie dzid, skro​ba​nie skór. Nie miał gdzie upu​ścić tej swo​jej ener​gii, któ​ra mu w środ​ku bu​zo​wa​ła jak go​rą​cy sok w drze​wie.

40.

Sue Czer​wo​niuch

Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Do​pie​ro co się po​ło​ży​łam, kie​dy rogi za​trą​bi​ły na ko​lej​ną cho​ler​ną Rocz​ni​cę – sto sześć​dzie​sią​tą szó​stą. Oczy​wi​ście wie​dzia​łam, że za​raz bę​dzie, ale, niech mnie na​zwy Mi​cha​ela, nie​na​wi​dzi​łam tego dźwię​ku. Gdzieś mia​łam, ile lat mi​nę​ło, od​kąd An​ge​la i Tom​my przy​by​li na Eden, ale na​praw​dę na​praw​dę bo​la​ło mnie to, że każ​da Rocz​ni​ca to jesz​cze je​den rok, od​kąd moi sy​no​wie, Ger​ry i Jeff, oraz cała ta resz​ta dzie​cia​ków ode​szli z Gar​dła i ni​g​dy nie wró​ci​li. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Wy​czoł​ga​łam się z sza​ła​su, żeby przy​pil​no​wać, czy wszy​scy wsta​ją, i po​móc mło​do​mat​kom przy ma​lu​chach. Lis już wstał i po​ga​niał lu​dzi. Był te​raz sta​ro​stą gru​py. Ja​kiś czas był nim Da​vid, ale on zo​stał Sze​fem Stra​ży, wy​pro​wa​dził się z gru​py i za​ło​żył wła​sne obo​zo​wi​sko – ogni​ska i sza​ła​sy – dla wszyst​kich Straż​ni​ków, za​raz przy Wiel​ko​sta​wie, jak​by byli od​dziel​ną gru​pą, zło​żo​ną tyl​ko z męż​czyzn, gru​pą po​nad wszyst​ki​mi gru​pa​mi. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – Ko​cha​nie, nie płacz, ma​mu​sia za chwi​lę wró​ci, tyl​ko zbu​dzi bra​cisz​ka… Lis, na cyc​ki Geli, no daj im chwi​lę. Dzie​cia​ki nie bu​dzą się tak od razu, po​trze​bu​ją cza​su… Już, już, jest mama, skar​bie, już idzie do cie​bie… Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – Do​bra, do​bra, wie​my, wie​my, daj nam tro​chę cza​su. Ła​two to wam przy​cho​dzi, bo je​ste​ście na cza​sie Lon​dy​nów, ale my wte​dy śpi​my jak ka​mień… Jej, skar​bie, nie mo​żesz wra​cać do sza​ła​su. Po​cze​kaj, pój​dzie​my na Rocz​ni​cę, tam się po​ło​żysz i tro​chę kim​niesz… Na na​zwy Mi​cha​ela, Di​xie, taki duży chło​pak z cie​bie. Wy​glą​dasz, jak​byś mógł pójść na lam​par​ta, skar​bie, a co do​pie​ro na ja​kąś tam Rocz​ni​cę. No jak? Ja mó​wię, że spo​koj​nie mógł​byś zro​bić lam​par​ta… Lis, weź no się uspo​kój, Straż​ni​cy cię nie za​bi​ją, jak dasz ma​lu​chom jesz​cze parę mi​nut, za​nim przyj​dą. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! – Ro​ger, niech ci bę​dzie. Mo​żesz się na mnie oprzeć. Tyl​ko niech ci nic nie cho​dzi po gło​wie, ja​sne? I po​szli​śmy, całą gru​pą Czer​wo​niu​chów – Lis, śle​py Sta​ry Ro​ger, Lucy Lu, Jadę, wszy​-

scy – przez te​ren Kol​cza​ków (któ​rzy się jesz​cze zbie​ra​li) i Bro​okly​nów i przez Zla​nie Stru​mie​ni na Okrą​głą Po​la​nę. Jak zwy​kle to ja mu​sia​łam za​chę​cać lu​dzi do dro​gi – Lis może i był sta​ro​stą, ale o ta​kich spra​wach nie miał po​ję​cia – choć sama by​łam w środ​ku pu​sta, lo​do​wa​ta i po​nu​ra, bo aż za do​brze wie​dzia​łam, co będę mu​sia​ła oglą​dać, cze​go będę mu​sia​ła wy​słu​chi​wać i co będę mu​sia​ła prze​cier​pieć. Z góry opa​da​ła my​gła. Było cie​pło, dusz​no i nad​cią​gał deszcz, tak samo jak na tam​tym Spe​cja​łu po sto sześć​dzie​sią​tej trze​ciej Rocz​ni​cy, kie​dy John znisz​czył Ka​mie​nie. Wy​da​wa​ło się wte​dy, że jest strasz​nie, źle jak ni​g​dy, jak​by wszyst​ko na​gle było tru​ją​ce i ze​psu​te – Ger​ry, Jeff i resz​ta po​szli za Joh​nem i Tiną, Bel​la po​wie​si​ła się na drze​wie jak Tom my… Ale jak te​raz na to pa​trzy​łam, to wte​dy wca​le nie było jesz​cze tak źle, jesz​cze co naj​mniej przez łon​czas. Praw​da, masa ob​rost​ków była poza Ro​dzi​ną, przy Gar​dle Zim​nej Ścież​ki, bra​ko​wa​ło nam ich i sy​tu​acja była na​pię​ta. Ale da​lej mo​gli​śmy się z nimi spo​ty​kać przy Guli Lawy, albo gdzieś w le​sie, wi​dy​wać ich, py​tać, co sły​chać, i w pew​nym sen​sie da​lej się nimi opie​ko​wać. Lecz po​tem, nie​dłu​go przed sto sześć​dzie​sią​tą czwar​tą, ten wred​ny Di​xon Pod​nie​bie​ski po​szedł gdzieś z na​szym Mę​tem i Joh​nem Pod nie​bie​skim i ni​g​dy nie wró​ci​li. A Da​vid wy​raź​nie coś wie​dział, cze​go my nie wie​dzie​li​śmy – mu​siał wie​dzieć, gdzie po​szli i co za​mie​rza​li. Ra​zem z tą jego ban​dą ob​rost​ków – jesz​cze nie na​zy​wa​li się wte​dy „Straż” ale już się to za​czy​na​ło – po​bie​gli do lasu z dzi​da​mi, ki​ja​mi i wście​kły​mi, za​cię​ty​mi twa​rza​mi. Zna​leź​li zo​sta​wio​ne przez lisy i gwiezd​ni ki ko​ści – po na​szej stro​nie Guli Lawy, upie​ra​li się wszy​scy, po na​szej na​szej stro​nie – a po​tem po​szli do obo​zu, któ​ry John i resz​ta za​ło​ży​li przy Gar​dle Zim​nej Ścież​ki. Zo​ba​czy​li, że ich nie ma. Oczy​wi​sta spra​wa, po​wie​dział Da​vid: po​szli na Śnież​ne Ciem​no, żeby umrzeć z zim​na, za Mlecz​nym Joh​nem i Bez​czel​ną Tiną. – Szko​da mi tych, co stra​ci​li tam dzie​ci – do​dał – ale czy nie mó​wi​łem wam, że tego Joh​na trze​ba na​dziać na kol​ce jak Je​zu​sa? Nie mó​wi​łem? Na​dziać go i niech wisi, aż się spa​li, mó​wi​łem. Ale wy tyl​ko w kół​ko ga​da​li​ście, że je​stem za ostry. To samo po​wta​rzał na sto sześć​dzie​sią​tej pią​tej i wie​dzia​łam, po pro​stu wie​dzia​łam, że te​raz też po​wie to samo. Wszy​scy zgi​nę​li na Śnież​nym Ciem​nie, byli głu​pi, że po​szli za Joh​nem, a my by​li​śmy głu​pi, że Joh​na nie zro​bi​li​śmy, kie​dy była oka​zja. *** No, w każ​dym ra​zie ze​bra​li​śmy się na Okrą​głej Po​la​nie po​mię​dzy drze​wa​mi a ka​mie​nia​mi – tymi no​wy​mi; dla mnie nie wy​glą​da​ło, że to są te same co przed​tem – a w Krę​gu sta​ła Ca​ro​li​nę, zmę​czo​na, skur​czo​na i sta​ra. Obok niej stał Mitch, ostat​ni z Naj​star​szych, ostat​ni z wnu​ków Tom​my’ego i Geli, z roz​czo​chra​ny​mi si​wy​mi wło​sa​mi i bro​dą, ze śle​py​mi ocza​mi, i dłoń​mi, co cały czas ła​pa​ły się cze​go po​pad​nie na​oko​ło, jak​by się bał, że ina​czej za​pad​nie się w zie​mię. Tuż poza Krę​giem Se​kret Tar​ka po​chy​la​ła się nad swo​imi ka​wał​ka​mi kory. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap! Po​moc​ni​ce Rady da​lej dmu​cha​ły w te sta​re rogi z ga​łę​zi pu​sta​ka, bo naj​waż​niej​si jesz​cze nie przy​szli, a bez nich spo​tka​nie nie mo​gło się za​cząć. Pa​aaaap! Pa​aaaap! Pa​aaaap!

Pap-pap-pap-pap! – na​de​szła w koń​cu od​po​wiedź i wte​dy na po​la​nę wje​chał Da​vid Czer​wo​niuch, Do​wód​ca Stra​ży, dum​nie ob​no​szą​cy swo​ją brzy​do​tę, na grzbie​cie tego weł​nia​ka, któ​re​go uda​ło im się wy​uczyć dla nie​go przez ostat​ni rok. Łyp​nął na nas, a Straż​ni​cy za jego ple​ca​mi, trzy​dzie​stu czter​dzie​stu mło​dych lu​dzi z dłu​gi​mi czar​nosz​kla​ny​mi dzi​da​mi na ra​mio​nach, wy​szcze​rzy​li się drwią​co do sie​bie. Opro​wa​dził ich wo​kół Po​la​ny, sa​mym brze​giem Krę​gu, że​by​śmy wszy​scy wi​dzie​li, kto tu te​raz na​praw​dę rzą​dzi – ci, co mogą na Rocz​ni​cę przy​cho​dzić tak póź​no, jak im się po​do​ba, a wszy​scy będą cze​kać i nie pi​sną sło​wa, choć​by nie wia​do​mo ile to trwa​ło. To już nie zmę​czo​na sta​ra Ca​ro​li​ne tym wszyst​kim rzą​dzi​ła. A po​tem, kie​dy już to po​ka​za​li, sta​nę​li ra​zem w gru​pie, po​mię​dzy Krę​giem a resz​tą Ro​dzi​ny. Dwóch po​mo​gło Da​vi​do​wi zsiąść z ko​zła, wszy​scy usie​dli i Da​vid mach​nął na Ca​ro​li​ne, żeby kon​ty​nu​owa​ła. Na szy​ję Toma, jak on do​szedł do ta​kiej wła​dzy? Cze​mu mu na to po​zwo​li​li​śmy? W koń​cu to był tyl​ko zwy​kły chło​pak od Czer​wo​niu​chów. Pa​mię​ta​łam go od ma​łe​go, sama by​łam wte​dy ob​rost​kiem. Na​wet wte​dy nie bar​dzo go lu​bi​łam. Od po​cząt​ku był ja​kiś taki chłod​ny i nie​ko​cha​ny, ale ja, jak by​łam mała, mia​łam go na oku. My, nie​to​py​ski, cią​gle od wszyst​kich ob​ry​wa​my i mu​si​my się trzy​mać ra​zem. Nie my​śla​łam, że wy​ro​śnie na ko​goś faj​ne​go i wy​bit​ne​go, i mia​łam ra​cję, tak się nie sta​ło. Wy​rósł na wred​ne​go, sar​ka​stycz​ne​go cha​ma. Ale wre​do​ta i sar​kazm to jed​no, a to tu​taj to dru​gie. Komu by coś ta​kie​go przy​szło do gło​wy? Tak czy owak, te​raz trze​ba się było po​li​czyć. Sta​ro​ści wy​stą​pi​li z grup, żeby za​mel​do​wać, ile mają te​raz lu​dzi, a ile jest na po​lo​wa​niu, zbie​ra​niu i tak da​lej. Se​kret Tar​ka wy​skro​by​wa​ła licz​by trzę​są​cą się ręką, choć była pra​wie śle​pa. Po​tem cze​ka​li​śmy, aż do​da​dzą do sie​bie licz​by z grup i usta​lą licz​ność ca​łej Ro​dzi​ny. To trwa​ło i trwa​ło, jak za​wsze. Niech mnie fiut Har​ry’ego, tak cięż​ko do​dać do sie​bie osiem liczb? Nie​mow​la​ki ry​cza​ły. Ob​rost​ki po​pa​try​wa​ły po so​bie. W koń​cu wresz​cie pod​nio​sła się Ca​ro​li​ne. – W Ro​dzi​nie mamy pięć​set osiem​dzie​się​ciu je​den lu​dzi – ob​wie​ści​ła. – Jesz​cze ni​g​dy tyle nie było! Mój mą​dry Jeff nie był w tym uwzględ​nio​ny, praw​da? Ani mój Ger​ry, ani Jan​ny Czer​wo​niuch, ani John. Nie za​li​cza​li się już do tej licz​by. A mimo to, na​wet bez nich, Ro​dzi​na uro​sła. Cał​kiem jak​by oni się nie li​czy​li, jak​by ni​cze​go nie zmie​ni​li. Ca​ro​li​ne wy​krzy​cza​ła licz​bę do ucha sta​re​go Mitch a, po​tem po​sta​wi​li go na nogi, a on za​czął te swo​je fa​miem​faj​cie to i fa​miem​faj​cie tam​to i że z nie​ba przy​le​cia​ła wiel​ka łódź i że, jak był mały, na ca​łym świe​cie było tyl​ko trzy​dzie​stu lu​dzi, trzy​dzie​stu na ca​łym świe​cie. Mie​li​śmy ich po​dzi​wiać, albo im współ​czuć, że uda​ło im się prze​trwać taką małą garst​ką. Ale prze​cież z Joh​nem na Ciem​no po​szła tyl​ko dwu​dziest​ka. A skąd Da​vid wie, że zgi​nę​li? – my​śla​łam so​bie. Skąd on może wie​dzieć? John są​dził, że da się przejść na dru​gą stro​nę, ina​czej by ich tam nie po​pro​wa​dził – i co, ktoś po​wie, że on się my​lił? Głu​pi nie był, o nie. Wy​my​ślił, jak po​szyć te cie​płe skó​ry. A mój Jeff wy​my​ślił, jak z weł​nia​ka zro​bić ko​nia, na któ​rym da się je​chać. (Da​vid w ży​ciu by cze​goś ta​kie​go nie wy​my​ślił, choć​by żył ty​siąc

łon. Za to te​raz z miłą chę​cią ukradł Jef​fo​wi ten po​mysł). To skąd wia​do​mo, że nie do​szli na dru​gą stro​nę? Ostat​nio na Rocz​ni​cach po​ja​wi​ło się coś no​we​go. Taki ka​wa​łek, kie​dy ta cho​ler​na Lucy Lu wsta​je i za​czy​na opo​wia​dać, co jej po​wie​dzie​li An​ge​la, Tom my, zmar​ły Gar​bus i cała resz​ta Lu​dzi Cie​ni. – John jest te​raz z nimi – po​wie​dzia​ła. – John Czer​wo​niuch i cała jego gro​mad​ka. Za​mar​z​li na Ciem​nie i te​raz są Ludź​mi Cie​nia​mi, jak inni zmar​li. Ale ża​den inny Cień… Tu urwa​ła, prze​wra​ca​jąc oczy​ma i wy​krzy​wia​jąc twarz, jak​by ją strasz​nie bo​la​ło. Ta baba za​wsze była fał​szy​wa i kłam​li​wa, od dziec​ka taka była. – Na ser​ce Geli! – wy​krzyk​nę​ła. – Na ko​cha​ją​ce ser​ce Geli, ależ są tam sa​mot​ni. Nikt z in​nych Lu​dzi Cie​ni się do nich nie od​zy​wa, za to, że roz​bi​li Ro​dzi​nę. I oni do​brze wie​dzą, że źle zro​bi​li. Do​brze wie​dzą, bo w Świe​cie Cie​ni wszyst​ko wia​do​mo. I wsty​dzą się okrop​nie okrop​nie, i ża​łu​ją, i już tak zo​sta​ną do koń​ca świa​ta, na za​wsze i za​wsze. Bied​ne bied​ne dzie​ci. Wstał Da​vid, opie​ra​jąc się dło​nią o grzbiet swo​je​go weł​nia​ka. Na nazw)’ Mi​cha​ela, jak mi się to wszyst​ko nie po​do​ba​ło! To o mo​ich dzie​ciach mó​wi​li, o mo​ich sy​nach i ich przy​ja​cio​łach. Jak​że oni mogą tak o nich mó​wić? Ale już się na​uczy​łam, co się sta​nie, je​śli się ode​zwę. Wszy​scy za​czną się na mnie drzeć. Będą mnie ostrze​gać, że jak nie będę uwa​żać, to też zo​sta​nę wro​giem Ro​dzi​ny. Będą py​tać, po czy​jej je​stem stro​nie. Sy​czeć, że wi​dać, po kim moi chłop​cy to mają. Sie​dzia​łam więc ci​cho, pła​cząc w mil​cze​niu, żeby po​ka​zać, jak się czu​ję. – No wła​śnie – po​wie​dział Da​vid. – Umar​li z zim​na i wy​rzu​ca​li so​bie wła​sną głu​po​tę. Tak się pła​ci za roz​bi​ja​nie Ro​dzi​ny i dla​te​go wła​śnie mamy te​raz Straż, żeby to się ni​g​dy wię​cej nie sta​ło. – Tak, tak, wiem, wiem – za​wy​ła Lucy Lu – wiem, że tak się mu​sia​ło stać. Ale kie​dy wi​dzisz ich tak jak ja, trud​no się nad nimi nie uża​lać, tacy są sa​mot​ni, udrę​cze​ni, cały czas w tym zim​nie na Śnież​nym Ciem​nie i cały… cały… Prze​rwa​ła, bo z lasu po stro​nie Wzgórz Pe​ckham od Po​la​ny do​bie​gły krzy​ki. Po​ja​wi​ła się trój​ka Straż​ni​ków Da​vi​da. Cią​gnę​li ze sobą ja​kie​goś mło​de​go czło​wie​ka, z ko​złem na sznu​rze za nimi. Straż​ni​cy mie​li gdzieś, że trwa ja​kaś tam Rocz​ni​ca, nie zwra​ca​li też uwa​gi na oso​bę po​środ​ku Krę​gu, któ​ra po​dob​no była Gło​wą Ro​dzi​ny. – Da​vid! Da​vid! Zo​bacz, kto się pod​kra​dał do Ro​dzi​ny! Zo​bacz, kto to jest! Kto to był? Z wy​glą​du wy​da​wał się zna​jo​my, ta wą​ska, by​stra twarz z wiech​ciem ja​snej bro​dy – ale daw​no go nie wi​dzie​li​śmy, bar​dzo wy​rósł, ni​g​dy też do​tąd nie wi​dzie​li​śmy go tak prze​stra​szo​ne​go. Ale na do​bre ser​ce Geli, to był je​den z nich! Je​den z na​szych za​gu​bio​nych dzie​cia​ków! – Pusz​czaj mnie! – krzyk​nął Meh​met Nie​to​perz. – Ni​g​dzie się nie pod​kra​da​łem. Przy​sze​dłem z wami po​roz​ma​wiać. Mogę wam po​wie​dzieć parę cie​ka​wych rze​czy. – No to ga​daj! – wark​nął Da​vid. – Ga​daj ! – Mniej​sza o Dą​vi​da, Meh​met! – wrza​snę​łam ja. – Mów do nas! Mów! Gdzie na​sze dzie​ci? Gdzie Ger​ry? Gdzie Jeff? Gdzie John? Wszy​scy na​gle za​czę​li się prze​krzy​ki​wać i pod​cho​dzić do nich, mamy, sio​stry, bra​cia.

Straż​ni​cy szyb​ko się usta​wi​li, od​gra​dza​jąc nas od Meh​me​ta i Da​vi​da, ale krzy​ków za​trzy​mać nie byli w sta​nie. – Co z Tiną i Har​rym? Co z Jane? – Co z Di​xem? Di​xo​nem Bro​okly​nem? I Gelą, i Cla​re, są całe? – Nie, naj​pierw Lucy. Lucy Nie​to​perz! O niej ga​daj! Za​nim Meh​met zdą​żył od​po​wie​dzieć, Da​vid pod​niósł dło​nie. – Nie wszy​scy na​raz! Po ko​lei! Od​wró​cił się do mnie. – A o Joh​nie za​po​mnij – do​dał. – On już nie na​le​ży do ro​dzi​ny. On nic nas nie ob​cho​dzi. – To praw​da – wtrą​ci​ła Lucy Lu, pa​trząc po nas za​łza​wio​ny​mi ocza​mi. – Tom​my i An​ge​la sami mi tak po​wie​dzie​li, pa​mię​ta​cie? Po​wie​dzie​li mi, że mamy za​po​mnieć, że ktoś taki jak John Czer​wo​niuch w ogó​le ist​niał, i ni​g​dy nie wspo​mi​nać jego imie​nia. – Za​mknij się, Lu, ty dur​na babo, do​pie​ro co nam po​wie​dzia​łaś, że oni wszy​scy nie żyją! – krzyk​nę​ła po​tęż​na ko​bie​ta od Nie​to​pe​rzy, imie​niem An​gie. Była cio​cią Meh​me​ta. To ona go wy​cho​wa​ła, kie​dy lam​part zro​bił jego mat​kę. – Chodź tu, Meh​met skar​bie. Chodź do cio​ci An​gie. – A ja na przy​kład chcę się do​wie​dzieć o Joh​nie! – za​wo​ła​ła moja sio​stra Jadę. – Chcę się o nim do​wie​dzieć! I spoj​rza​ła na mnie za​kło​po​ta​na, jak​by sama nie była pew​na, czy wol​no jej się mie​szać. – Gela i Cla​re Bro​oklyn! – wo​łał ktoś inny. – Są całe i zdro​we? Po​wiedz, że nie za​mar​z​ły w śnie​gu! – A co z Ju​lie Pod​nie​bie​ską? I An​gie? I Can​dy? Wszy​scy prze​py​cha​li się je​den przez dru​gie​go, tło​cząc się wo​kół Meh​me​ta, Da​vi​da i Straż​ni​ków. – A co z Dave’em i John​nym i Su​zie Rybo rze​ka​mi? Co z nimi? Su​zie jest cała, praw​da? Dziw​na rzecz. Jesz​cze za​nim Meh​met od​po​wie​dział, już wie​dzia​łam, co po​wie. Wszy​scy krzy​cze​li na​raz, ale kie​dy za​wo​ła​ła mama Su​zie, na​gle po​środ​ku tego ja​zgo​tu otwo​rzy​ła się ja​kaś pust​ka. – Nie – po​wie​dział Meh​met. – Dave i John​ny żyją, ale Su​zie zgi​nę​ła. I cała Ro​dzi​na na​gle uci​chła, nikt na​wet nie pi​snął. Sły​chać było hmmmmmmmm lasu wo​kół, i hmmmf, hmmmf, hmmmf naj​bliż​szych drzew. – Zgi​nę​ła? – po​wie​dzia​ła mama Su​zie Ry​bo​rze​ki, uśmiech​nię​ta od ucha do ucha, jak​by ktoś jej wła​śnie po​wie​dział żart. – Zgi​nę​ła. Nie, to nie​moż​li​we… prze​cież do​pie​ro co po​wie​dzia​łeś… no, nie bar​dzo po​wie​dzia​łeś, ale prze​cież tu je​steś, więc… ten… – Za​chi​cho​ta​ła. – Nie. Nie​moż​li​we – stwier​dzi​ła sta​now​czo. Bied​na ko​bie​ta. Meh​met oży​wił dla niej jej sy​nów i cór​kę, tak jak dla mnie Jef​fa i Ger​ry’ego. Su​zie wy​sko​czy​ła na chwi​lę z Ciem​na, cała i zdro​wa. A te​raz, parę mi​nut póź​niej, zno​wu nie żyła. – Tak, zgi​nę​ła – po​wie​dział Meh​met. – Ten du​reń John po​pro​wa​dził nas na śnieg. Nie miał żad​ne​go pla​nu. Nie wie​dział, co bę​dzie. Tyl​ko dzię​ki szczę​ściu wszy​scy nie zgi​nę​li​śmy. Ale Su​zie zgi​nę​ła. Tam żyje taki strasz​ny lam​part, bia​ły lam​part, któ​ry po​tra​fi rzu​cać swo​im gło​sem w inne miej​sce. Zro​bił ją tam na sa​mej gó​rze, ją i jed​ne​go z ko​złów, a dru​gie​go z Jef​fem spło​szył, tak że zo​sta​li​śmy sami w ciem​no​ści. Ser​ce mi za​mar​z​ło. Świat wo​kół ściem​niał. Po​czu​łam, że bra​ku​je mi tchu. Czy mo​je​go

syna Meh​met też za​bi​je? – Jeff?! – krzyk​nę​łam. – Spło​szył ko​zła z Jef​fem? I co się z nim sta​ło? Wró​cił? Żyje? – Jak go ostat​nio wi​dzia​łem, był cały i zdro​wy. – Czy​li Su​zie też – po​wie​dzia​ła mama Su​zie, uśmie​cha​jąc się do wszyst​kich do​oko​ła. – Wca​le nie umar​ła. Prze​cież Meh​met tu jest, praw​da? Meh​met tu jest, to do​wód, że wszy​scy są cali i zdro​wi! – Su​zie zgi​nę​ła – po​wie​dział Meh​met. – Ale resz​ta sły​sza​łem, że żyje. Dave Ry​bo​rze​ka był przy mnie z rana tego wsta​nia. Zszedł ze mną z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, ale prze​stra​szył się, kie​dy wy za​czę​li​ście na nas krzy​czeć i ma​chać dzi​da​mi. John​ny Ry​bo​rze​ka, Ju​lie, An​gie i Can​dy Pod nie​bie​ska są ze mną w Do​li​nie Wy​so​kich Drzew. Mamy tam taką małą wła​sną grup​kę, Wy​so​kich Drzew. I trój​kę dzie​ci. – A Jeff? I Ger​ry? – Cała resz​ta zo​sta​ła z Joh​nem. W koń​cu on musi cią​gle gdzieś gnać, nie? Do​li​na Wy​so​kich Drzew to faj​ne miej​sce, i tyle ko​złów, ile tyl​ko ze​chcesz – ale on mu​siał po​leźć z po​wro​tem na Ciem​no, żeby zna​leźć dro​gę na dru​gą stro​nę. Oczy​wi​ście, wszyst​kie inne ma​muś​ki, sio​stry i bra​cia i ko​le​dzy zno​wu za​czę​li się o wszyst​ko do​py​ty​wać. – Tam u nas robi się cza​sem zim​no – po​wie​dział Meh​met – i pada śnieg. Ale od tego się nie umie​ra, praw​da? Nie jest aż tak zim​no, jak na Śnież​nym Ciem​nie. I ciem​no też nie jest. Ale jak pierw​szy raz spadł śnieg, ci dur​nie, Tina, Dix, Jan​ny, Ger​ry, Jeff, ten tę​pak Har​ry, cała ta ban​da po​szła za wal​nię​tym Joh​nem, za tym wa​ria​tem i za​bój​cą, z po​wro​tem na Ciem​no, tam gdzie zgi​nę​ła Su​zie, gdzie wszy​scy o mało co nie zgi​nę​li​śmy, i by​śmy zgi​nę​li, gdy​by Jeff po nas nie wró​cił. Ży​czę im szczę​ścia, przy​da im się, i to bar​dzo. Ale ja i Dave i John​ny i dziew​czy​ny Pod​nie​bie​skie po​my​śle​li​śmy, że po​ra​dzi​my so​bie z tym śnie​giem. I po​ra​dzi​li​śmy so​bie. No​si​my gru​be skó​ry. Mamy so​lid​ne sza​ła​sy i wiel​kie ogni​ska. Ro​bi​my ko​nie z ko​złów. Do​brze nam się żyje. Mię​sa mamy ile tyl​ko chcieć i wszyst​kie… – Mój Jeff po was wró​cił, po​wie​dzia​łeś! – za​wo​ła​łam. – Co wła​ści​wie zro​bił? Gdzie był? Skąd wró​cił? Ale za​nim usły​sza​łam od​po​wiedź, wtrą​cił się Da​vid. – Na ra​zie mniej​sza o to. Co to zna​czy „za​bój​ca John”? Meh​met skrzy​wił się dziw​nie. Gło​wę miał po​mię​dzy ogrom​ny​mi pier​sia​mi swo​jej po​tęż​nej za​pal​czy​wej ciot​ki – prze​pcha​ła się po​mię​dzy Straż​ni​ka​mi, jak​by byli ma​ły​mi dzieć​mi – a wo​kół nich sta​ła resz​ta Nie​to​pe​rzy, do​ty​ka​jąc go i gła​dząc, jak​by nie wie​rzy​li, że jest tu na​praw​dę. Wi​dział, że nic mu te​raz nie gro​zi, i roz​ko​szo​wał się wła​dzą i sku​pio​ną na so​bie uwa​gą. – To ty nic nie wiesz, Da​vid? – za​py​tał. – Nie wie​dzia​łeś, że John zro​bił two​je​go przy​ja​cie​la, Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go? Wal​nął go dzi​dą od tyłu, kie​dy on już tu wra​cał. A Ger​ry i Har​ry – no wiesz, Ger​ry Czer​wo​niuch i ten wiel​ki, dur​ny Har​ry Kol​czak – oni zro​bi​li po​zo​sta​łą dwój​kę. Har​ry – Joh​na Pod​nie​bie​skie​go. A Ger​ry, no, Ger​ry, nie​ste​ty, zro​bił ko​le​gę z wła​snej gru​py, Meta. Na za​pła​ka​ne oczy Geli! Co ten Meh​met wte​dy na​ro​bił! Do​my​śla​li​śmy się, że sta​ło się coś złe​go, tak złe​go, że cała ich gru​pa na​gle wy​ru​szy​ła na Ciem​no, ale ni​g​dy nie zga​dli​śmy, co to ta​kie​go. Te​raz mama Joh​na Pod​nie​bie​skie​go i cała resz​ta Pod​nie​bie​skich za​czę​li wrzesz​czeć przez po​la​nę na Czer​wo​niu​chów i Kol​cza​ków i prze​ci​skać się przez Straż​ni​-

ków, któ​rzy za​gra​dza​li im dro​gę dzi​da​mi. A mat​ka Meta, moja ku​zyn​ka Can​di​ce, rzu​ci​ła się na mnie. – Nie, nie, nie, nie, nie! – wrza​snę​ła. – Nie​na​wi​dzę Ger​ry’ego, nie​na​wi​dzę, nie​na​wi​dzę, nie​na​wi​dzę! Drap​nę​ła mnie pa​zu​ra​mi po oczach, jak lis drzew​ny, roz​ci​na​jąc mi skó​rę do krwi. Po​tem lu​dzie od​cią​gnę​li ją ode mnie, ale dar​ła się da​lej. Do​łą​cza​li się inni, krzy​cze​li co​raz gło​śniej – Nie​bie​scy krzy​cze​li na Kol​cza​ków i Czer​wo​niu​chów, Czer​wo​niu​cho​wie krzy​cze​li na sie​bie na​wza​jem, a wszyst​ko to na cia​snej, po​kry​tej my​głą po​la​nie, z gę​stą my​głą na​oko​ło i fał​szy​wym Krę​giem po​środ​ku. Na​gle ma​mie Su​zie Ry​bo​rze​ki wresz​cie do​tar​ło do gło​wy to, co jej uszy usły​sza​ły już daw​no temu. Jej cór​kę roz​szar​pał bia​ły lam​part, któ​ry żyje na Ciem​nie, w śnie​gu. Wśród ca​łe​go tego ja​zgo​tu i har​mi​dru wy​da​ła je​den, dłu​gi, prze​ra​ża​ją​cy, wy​so​ki pisk. – Ci​sza! – ryk​nął Da​vid. Wszy​scy za​mil​kli. – Ci​sza – po​wie​dział jesz​cze raz, roz​glą​da​jąc się po nas. Na oczy Geli, ja sama je​stem nie​to​py​skiem i żad​na ze mnie pięk​ność, ale on był na​praw​dę brzyd​ki brzyd​ki. – Wrza​ski i krzy​ki ni​cze​go nie roz​wią​żą – po​wie​dział Da​vid. – Te​raz trze​ba zro​bić tyl​ko jed​no: do​rwać tego za​bój​cę Joh​na i na​dziać go na kol​ce, tak jak daw​no mó​wi​łem. Jego, tego dzi​wa​ka Geny’ego i duże dziec​ko Har​ry’ego. My​śle​li​ście, że je​stem za ostry, ale gdy​by​śmy na​dzia​li go, jak pierw​szy raz po​wie​dzia​łem, czte​rech lu​dzi da​lej by żyło. A nie żyją. Te​raz zro​bi​my jak ja mó​wię. – No tak, ale oni są po dru​giej stro​nie Śnież​ne​go Ciem​na – szep​nę​łam do sie​bie. – Dzię​ko​wać Geli, są da​le​ko da​le​ko stąd. Da​vid tyl​ko się na​dy​ma. Tak na​praw​dę nic nie jest w sta​nie zro​bić. – No tak, John to za​bój​ca – po​wie​dział Meh​met. – Mógł za​bić każ​de​go z nas. Tyl​ko dla​te​go tam z nim na górę po​sze​dłem. Nie chcia​łem. By​łem prze​ciw​ny. Po​wie​dzia​łem mu, że na za​bi​ja​nie też się nie zga​dzam. Ale… Da​vid w ogó​le nie zwró​cił na to uwa​gi. – Jak na​praw​dę chcesz być na​szym przy​ja​cie​lem, Meh​met, to przy​pro​wadź nam parę tych swo​ich ko​nio​ko​złów. I przy​nieś tych cie​płych skór. I po​każ, w któ​rą stro​nę oni po​szli przez góry. – Tak, tak, po​ka​żę – za​pew​nił Meh​met. – I wszyst​ko przy​nio​sę. Ja nie chcę zry​wać z Ro​dzi​ną. My, lu​dzie z Wy​so​kich Drzew, nie chce​my zry​wać z Ro​dzi​ną. Pa​mię​taj​cie, że je​den z nas był ku​zy​nem Joh​na Pod​nie​bie​skie​go, a trój​ka się wy​cho​wy​wa​ła z nim i Di​xo​nem w jed​nej gru​pie. Chce​my do​paść ich mor​der​ców tak samo jak wy. – To może się ja​koś do​ga​da​my – po​wie​dział Da​vid – my i wy. Może zno​wu bę​dzie​cie mo​gli na​le​żeć do Ro​dzi​ny. – To nie ty de​cy​du​jesz, Da​vid – ode​zwa​ła się Ca​ro​li​ne zza jego ple​ców. – O ta​kich rze​czach de​cy​du​je Rada, Rada i ja, Gło… – Ko​zły, skó​ry i in​for​ma​cje – cią​gnął Da​vid, kom​plet​nie nie zwra​ca​jąc uwa​gi na Ca​ro​li​ne, tak że od tej chwi​li uzna​li​śmy, że Rada już się w ogó​le nie li​czy – ko​zły, skó​ry i in​for​ma​cje. W ten spo​sób po​ka​żesz, po czy​jej je​steś stro​nie. – Gela wła​śnie do mnie mówi! – wy​krzyk​nę​ła Lucy Lu. – Mówi do mnie, tu i te​raz. Tłu​-

ma​czy mi. I już ro​zu​miem, cze​mu my​śla​łam, że John i inni umar​li. Praw​da jest taka, że są go​rzej niż umar​li. Na​wet Lu​dziom Cie​niom wy​da​ją się umar​li. Po​my​śl​cie tyl​ko, na​wet Lu​dziom Cie​niom! To praw​da, w pew​nym sen​sie źle zro​zu​mia​łam, co mi oni mó​wią, ale w in​nym sen​sie zro​zu​mia​łam to aż za do​brze. Tak mówi An​ge​la. Nie są po pro​stu umar​li. Są go​rzej niż umar​li. – John też mówi, że roz​ma​wia z Gelą – po​wie​dział Meh​met. Na na​zwy Mi​cha​ela, trze​ba wam było wi​dzieć, jak się zmie​ni​ła, kie​dy to usły​sza​ła! W jed​nej chwi​li ule​cia​ło z niej całe roz​ma​rze​nie i za​łza​wie​nie. Twarz jej się skur​czy​ła. Wy​glą​da​ła, jak​by cza​iła się do sko​ku. Jak my​śli​wy, któ​ry za​raz się rzu​ci na zwie​rzę. – On?! – ryk​nę​ła. – On roz​ma​wia z An​ge​la! Ha ha! Nie roz​śmie​szaj mnie. – No tak, ale po​słu​chaj​cie. On na​bie​ra lu​dzi, bo ma pier​ścień Geli! Cała Ro​dzi​na się za​tch​nę​ła. – Jak to? – za​py​tał Da​vid. – Jak to, ma pier​ścień Geli? – No, zgu​bio​ny pier​ścień, jak w tej hi​sto​rii. Ten, któ​ry zgu​bi​ła, a po​tem pła​ka​ła i pła​ka​ła przez wie​le wstań. Wi​dzia​łem go. Od razu od razu wi​dać, że jest z Zie​mi. Jest z me​ta​lu, gład​ki gład​ki i błysz​czą​cy, a w środ​ku ma ma​leń​ki na​pis, An​ge​li od ko​cha​ją​cych mamy i taty. Tak jest tam na​pi​sa​ne. Wi​dzia​łem na wła​sne oczy. John zna​lazł go gdzieś tu w le​sie i ni​ko​mu nie po​wie​dział, za​cho​wał go dla sie​bie, a po​tem znisz​czył nasz Krąg. – A ty, Meh​met, po​sze​dłeś do nie​go po tym, jak znisz​czył Krąg! – za​wo​ła​łam. – Nie uda​waj ja​kie​goś… Lecz lu​dzie wrza​snę​li na mnie, że​bym się za​mknę​ła. Nie chcie​li się nad tym za​sta​na​wiać. Nie chcie​li żad​nych kom​pli​ka​cji. Chcie​li my​śleć tyl​ko o wspa​nia​łym pier​ście​niu z Zie​mi, zgu​bio​nym pier​ście​niu z hi​sto​rii, o tym, że się od​na​lazł, i chcie​li być wście​kli wście​kli na tego bez​czel​ne​go ob​rost​ka, któ​ry znisz​czył Krąg, ale Pier​ścień so​bie za​trzy​mał. Nie py​ta​jąc ni​ko​go, za​brał ka​wa​łek na​szej prze​szło​ści, przy​własz​czył so​bie i nic ni​ko​mu nie po​wie​dział, Był moim sio​strzeń​cem i ko​cha​łam go, ale na​wet mnie to się wy​da​ło sa​mo​lub​ne i złe. – Tu jest Ro​dzi​na Geli – po​wie​dział Da​vid. – My je​ste​śmy jej dzieć​mi. Ten pier​ścień na​le​ży do nas. – Gela mówi, że mu​si​my go od​zy​skać – po​twier​dzi​ła Lucy Lu, wy​wra​ca​jąc oczy tak, że wi​dać było tyl​ko biał​ka. – Sły​szę ją te​raz. Gela mówi, że mu​si​my go od​zy​skać. Za​brać pier​ścień i uka​rać prze​klę​te​go prze​klę​te​go Joh​na, co kła​mie, że mówi w jej imie​niu, a to nie​praw​da, nie​praw​da nie​praw​da! – Pod​nio​sła głos do wrza​sku. – Jak on śmie?! Nie​praw​da! Nie​praw​da! Nie​praw​da! – Za​czę​ła się trząść, dy​go​tać, jak​by mia​ła ja​kiś atak. – Trze​ba go za​bić. Trze​ba go za​bić jak peł​za​ka – za​sy​cza​ła. – Jego, Ger​ry’ego, Har​ry’ego, całą trój​kę. Za​bić ich! Za​bić! Inni za​czę​li krzy​czeć to samo: – Za​bić! Za​bić! – Aż stop​nio​wo zro​bi​ło się z tego skan​do​wa​nie: – Za​bić! Za-bić! Za​bić! Za-bić! Za-bić! Za-bić! Jadę wy​cią​gnę​ła do mnie rękę i tak trzy​ma​ły​śmy się, a tłum do​oko​ła nas krzy​czał, że trze​ba za​bić na​szych sy​nów. – Za-bić! Za-bić! Za-bić! Za-bić! Za-bić! Za-bić! Meh​met miał dziw​ną minę. Stał na​dal ob​ję​ty ra​mie​niem ciot​ki, na wpół za​do​wo​lo​ny z

efek​tu, jaki osią​gnął, a na wpół prze​ra​żo​ny tym, do cze​go do​pro​wa​dził. Strasz​ną rzecz zro​bił, przy​cho​dząc z Ciem​na i dla wła​snych ko​rzy​ści kar​miąc na​sze lęki i na​szą nie​na​wiść. Ale jed​no​cze​śnie nie moż​na było za​prze​czyć – na​wet ja nie po​tra​fi​łam – że to John wszyst​ko za​czął. To John za​bił inną ludz​ką isto​tę, po raz pierw​szy w hi​sto​rii Ede​nu. I to było jak iskra, któ​ra roz​pa​la ogień. Te​raz bę​dzie​my się za​bi​jać bez koń​ca, bez koń​ca, póki wszy​scy się nie po​za​bi​ja​my.

41.

John Czer​wo​niuch

Znisz​czy​łem Ka​mien​ny Krąg. Prze​pro​wa​dzi​łem garst​kę lu​dzi przez Ciem​no. Udo​wod​ni​łem, że lu​dzie nie mu​szą wiecz​nie miesz​kać w Okrą​głej Do​li​nie. Uda​ły mi się te wszyst​kie trud​ne trud​ne rze​czy, ale co dla mnie zo​sta​ło? Czy ja to wszyst​ko zro​bi​łem, my​śla​łem so​bie, tyl​ko po to, żeby żyć so​bie spo​koj​nie spo​koj​nie w na​szej no​wej, ma​łej Ro​dzi​nie, po​lo​wać, zbie​rać i wy​cho​wy​wać dzie​ci? Bo cho​dzi​ło o to, że po​lo​wać, bu​do​wać sza​ła​sy i wy​cho​wy​wać dzie​ci mógł każ​dy, a nie​któ​rzy byli w tym dużo lep​si ode mnie. Dix le​piej po​lo​wał. Har​ry był sil​niej​szy. Gela była lep​sza w ła​go​dze​niu kłót​ni. Jeff był naj​lep​szy w wy​cho​wy​wa​niu ko​zioł​ków na ko​nie, któ​re po​zwa​la​ją na sie​bie wsia​dać. A ja by​łem naj​lep​szy w jed​nym, w czym nikt nie był na​wet w po​ło​wie tak do​bry jak ja – w prze​ła​my​wa​niu sta​re​go zwy​cza​ju i two​rze​niu cze​goś no​we​go. Mia​łem się po​go​dzić z tym, że już ni​g​dy tego nie zro​bię, że jako le​d​wo ob​ro​stek zro​bi​łem już wszyst​ko, co mia​łem do zro​bie​nia, i od​tąd inni lu​dzie będą ode mnie we wszyst​kim lep​si? Nie, niech mnie fiu​ty Toma i Har​ry’ego, no nie! Mu​sia​łem spra​wić, żeby za​dzia​ło się coś no​we​go, a co wię​cej, oni też po​trze​bo​wa​li, że​bym ja to zro​bił, mimo że sami o tym nie wie​dzie​li, bo ina​czej by się tu za​nu​dzi​li. Dla​te​go wła​śnie lu​dzie po​zwa​la​li mi się pro​wa​dzić – bo wie​dzia​łem, cze​go po​trze​bu​ją, za​nim sami so​bie to uświa​do​mi​li, i nie po​zwa​la​łem im się nu​dzić. – Po​win​ni​śmy pójść da​lej – po​wie​dzia​łem Ti​nie, kie​dy pod ko​niec wsta​nia sie​dzie​li​śmy na brze​gu El Sta​wu. – Je​ste​śmy tu od dwóch łon, nie​ca​łe wsta​nie dro​gi od pod​nó​ża Śnież​ne​go Ciem​na, a przed nami cze​ka cały Sze​ro​ki Las. – John, je​ste​śmy już wy​star​cza​ją​co da​le​ko od Ro​dzi​ny – od​par​ła. – Nikt nie ma ocho​ty jesz​cze bar​dziej się od​da​lać od swo​ich przy​ja​ciół, mam i wszyst​kich. – No do​bra, to może po​win​ni​śmy wró​cić do Ro​dzi​ny? Przejść przez Śnież​ne Ciem​no i na​mó​wić ich wię​cej, żeby tu do nas prze​szli. – John – po​wie​dzia​ła Tina, jak​by tłu​ma​czy​ła coś ma​łe​mu dziec​ku. – Znisz​czy​łeś Krąg, nie pa​mię​tasz? Roz​bi​łeś Ro​dzi​nę. Zro​bi​łeś Di​xo​na Pod​nie​bie​skie​go. Ja​sne, Ro​dzi​na pew​nie nie wie do​kład​nie, jak to było, ale wie, że coś się sta​ło, i nie wy​ba​czy nam tego, praw​da? Na pew​no Da​vid nie wy​ba​czy, to pew​ne. Daj spo​kój, sam do​brze o tym wiesz!

– Oczy​wi​ście, że wiem, ale… Pew​nie mo​gli​by​śmy się pod​kraść do Ro​dzi​ny tak, żeby nie wie​dział. Po​py​tać, czy ktoś jesz​cze nie chce do nas przejść? Tina prych​nę​ła. – Spró​bo​wać mo​że​my, ale to się skoń​czy tak, że to my do​sta​nie​my dzi​da​mi, albo roz​wa​lą nam gło​wy. John, pa​mię​taj, że ich jest o wie​le wię​cej niż nas. Sie​dzia​łem ze sto​pa​mi w wo​dzie, a ma​leń​kie świe​cą​ce ryb​ki pod​sku​by​wa​ły mi pal​ce. Trzy czte​ry me​try da​lej, za za​ra​sta​ją​cy​mi brzeg wody drze​wa​mi, wi​dzia​łem ró​żo​we świa​teł​ka ostryg i po​my​śla​łem, że może za​pro​po​nu​ję, że za​nur​ku​je​my po nie, jak kie​dyś w Głę​bo​kim Sta​wie. – Albo może Da​vid i jego kum​ple po​sta​no​wi​li​by, że nie wszyst​kich nas zro​bią – do​da​ła Tina. – Może dziew​czy​ny by so​bie za​cho​wa​li i ro​bi​li z nimi to, co Di​xon Pod​nie​bie​ski pró​bo​wał zro​bić ze mną. – Rzu​ci​ła do wody odła​mek ka​mie​nia. – No wła​śnie, a tak się za​sta​no​wiw​szy, z tobą pew​nie zro​bi​li​by to, co Da​vid wte​dy pro​po​no​wał. Pa​mię​tasz? Chciał przy​wią​zać cię do kol​cza​ka, że​byś się spa​lił, tak jak my​śli​wi pie​ką mię​so. – No do​bra, do​bra. Rzu​ci​łem tyl​ko taki po​mysł do roz​wa​że​nia i tyle. Albo wró​cić do Okrą​głej Do​li​ny i na​mó​wić ich wię​cej, żeby do nas prze​szli, albo sa​me​mu pójść na​przód. Nie ma sen​su tak tkwić w jed​nym miej​scu. Na to na​wet nie od​po​wie​dzia​ła. Wy​cią​gnę​ła nogi z wody i od​wró​ci​ła się do mnie. Twarz mia​ła zmę​czo​ną, ale zmu​si​ła się do uśmie​chu. – A po​śli​zgał​byś się może? Spró​bo​wa​li​by​śmy zro​bić ko​lej​ne dziec​ko? Zgo​dzi​łem się, ale Tina, gdy tyl​ko do​sta​ła moje mlecz​ko, mia​ła ocho​tę wró​cić do sza​ła​su i po​ło​żyć się spać. Za to ja nie mo​głem usie​dzieć na miej​scu. Wzią​łem dzi​dy i wór my​śliw​ski i po​sze​dłem sam do lasu. Czę​sto cho​dzi​łem na ta​kie dłuż​sze wy​pra​wy, na dwa trzy czte​ry wsta​nia. Cza​sem szedł ze mną Ger​ry, cza​sem Jeff je​chał na grzbie​cie Buna, a cza​sem by​łem sam. Osma​la​łem so​bie mię​so na pniu kol​cza​ka i spa​łem mię​dzy ko​rze​nia​mi bia​łu​cha z dzi​dą w dło​ni. Któ​re​goś razu, trzy​dzie​ści czter​dzie​ści wstań po na​szym przej​ściu do Sze​ro​kie​go Lasu, wy​bra​łem się wła​śnie tak, sa​mot​nie, na jed​no wsta​nie od El Sta​wu. Zbu​dzi​łem się z krót​kie​go snu i usły​sza​łem przed sobą ja​kieś chru​pa​nie i po​cią​ga​nie no​sem. Po​my​śla​łem, że to ja​kieś ko​zły, więc po​czoł​ga​łem się przez gwiaz​do​kwia​ty, żeby spró​bo​wać zro​bić jed​ne​go. Nieść tyle mię​sa by​ło​by mi za cięż​ko, ale po​my​śla​łem, że cho​ciaż skó​rę za​bio​rę. Pra​wie na nie wpa​dłem, za​nim je za​uwa​ży​łem, i do​tar​ło do mnie, że to wca​le nie są ko​zły. Zwie​rzę​ta były wy​so​kie jak drze​wa, sta​ły na czte​rech no​gach, każ​da wzro​stu czło​wie​ka, i były całe czar​ne, czar​ne czar​ne jak lam​par​ty. Mia​ły dłu​gie dłu​gie szy​je, a na nich, tuż pod wiel​ką, po​dłuż​ną gło​wą, dwie sil​ne ręce za​koń​czo​ne dłoń​mi. Dwój​ka tych stwo​rów po​wo​li ob​ja​da​ła drze​wa, rę​ka​mi przy​cią​ga​ła ga​łę​zie do czuł​ków na pasz​czy i ob​gry​za​ła świe​cą​ce lamp​ki. Trze​ci po​chy​lił gło​wę ku zie​mi i ca​ły​mi gar​ścia​mi wy​ry​wał gwiaz​do​kwia​ty, wty​ka​jąc je do py​ska i po​wo​li chru​piąc. Za​ło​ży​łem strza​łę, ale oka​za​ło się, że nie je​stem w sta​nie strze​lić. Wy​da​ło mi się, że nie wy​pa​da zro​bić zwie​rzę​cia, któ​re wy​ro​sło tak wiel​kie. Zresz​tą, co by je​den czło​wiek z tym wszyst​kim po​tem po​czął? Opu​ści​łem łuk i za​miast strze​lać, za​wo​ła​łem do tych stwo​rzeń: – Ej, ol​brzy​my! Pa​trz​cie na mnie! Cała trój​ka za​trzy​ma​ła się. Ten z opusz​czo​ną gło​wą tro​chę ją uniósł, dwa z pod​nie​sio​ny​-

mi gło​wa​mi tro​chę je opu​ści​ły i wszyst​kie wpa​trzy​ły się we mnie pła​ski​mi, okrą​gły​mi, mi​go​tli​wy​mi ocza​mi, sa​piąc, dy​sząc i prze​żu​wa​jąc. Je​den bek​nął – kwa​śny za​pach po​czu​łem aż tu​taj – a po​tem cała trój​ka z po​wro​tem za​bra​ła się za je​dze​nie, jak​by mnie tu wca​le nie było. Od​kry​łem, że zo​sta​wi​ły za sobą w le​sie cały pas ciem​no​ści. Miał dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści me​trów sze​ro​ko​ści, sze​ro​ki ciem​ny pas kom​plet​nie ob​je​dzo​ny ze wszyst​kich lam​pek i gwiaz​do​kwia​tów. Na​wet prze​lot​ki się z nie​go wy​nio​sły. Sze​dłem nim przez pół wsta​nia, co​raz da​lej od El Sta​wu i resz​ty, my​śląc so​bie, że tak by się szło na Zie​mi przez las w nocy. Po​tem jed​nak, przed sobą i na pra​wo zo​ba​czy​łem świe​cą​ce spo​mię​dzy drzew nowe świa​tło, ła​god​ne i mięk​kie jak świa​tła ze sta​wów i stru​mie​ni. Od razu się do​my​śli​łem, że to jest to gład​kie, wod​ne świa​tło, któ​re wi​dzie​li​śmy z góry, i pu​ści​łem się bie​giem w tam​tą. stro​nę. Na do​bre ser​ce Geli, wy​sze​dłem na skraj drzew i zo​ba​czy​łem: ol​brzy​mi, roz​świe​tlo​ny staw, tak wiel​ki, że nie było wi​dać dru​giej stro​ny, i głę​bo​ki głę​bo​ki – pod wodą świe​ci​ły wiel​kie wiel​kie fa​lo​ro​sty, jak​by był tam cały dru​gi Sze​ro​ki Las. Sta​łem tak dłu​go dłu​go, pa​trząc na nie​go z ni​skie​go brze​gu. Po​mię​dzy ga​łę​zia​mi pły​wa​ły ryby, jak nie​to​pe​rze i pta​ki. Małe gór​ki wody su​nę​ły po nim po​wo​li, do​cie​ra​ły do brze​gu i prze​wra​ca​ły się. Ani na lewo, ani na pra​wo nie wi​dzia​łem koń​ca. – Nie wi​dać dru​giej stro​ny! – krzyk​ną​łem do resz​ty, jak tyl​ko wró​ci​łem. – I koń​ców też nie wi​dać! Cał​kiem jak to na Zie​mi, co mó​wi​li, że „może”. Po​win​ni​śmy go na​zwać Staw Świat. Jest jak cały nowy świat, jak Las, jak Ciem​no, jak Pod​zie​mie! Po​my​śl​cie tyl​ko! Może trze​ba by się tam prze​nieść, po​ro​bić so​bie moc​ne, wiel​kie ło​dzie i po​pły​nąć zo​ba​czyć co jest po dru​giej stro​nie! Gela tyl​ko par​sk​nę​ła śmie​chem. – Oj, John, tyle się na​ro​bi​łeś przy bu​do​wie tego wiel​kie​go pło​tu, a te​raz chcesz to wszyst​ko zo​sta​wić? Na​wet jesz​cze nie skoń​czy​łeś. – No i jak nas Zie​mia znaj​dzie, kie​dy przy​le​cą? – za​py​tał Dix. Do​pie​ro po dwóch trzech wsta​niach uda​ło mi się prze​ko​nać ko​go​kol​wiek, żeby choć prze​szedł się ze mną i spoj​rzał na Staw Świat. Na samo wspo​mnie​nie o tym zro​bi​łem się zły i smut​ny. Sze​dłem wła​śnie od El Sta​wu z po​wro​tem nad Staw Świat. Od pierw​szej wi​zy​ty by​łem tam pew​nie ze dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści razy. Mu​sia​łem ja​koś ich wszyst​kich na​kło​nić, żeby się zno​wu ru​szy​li. No i kie​dyś w koń​cu trze​ba bę​dzie na​wią​zać ten kon​takt z Ro​dzi​ną. Ja​sne, Tina mia​ła ra​cję, może skoń​czy​my na dzi​dach, albo na​dzia​ni na kol​cza​ka, ale i tak każ​dy kie​dyś umrze. Lu​dzie się to​pią, zja​da​ją ich lam​par​ty, umie​ra​ją od za​ka​żo​nych ugry​zień peł​za​ków, na raka, albo po​pa​rze​ni so​kiem z drzew. Ro​dzą się dzie​ci, co nie umie​ją ssać, umie​ra​ją z gło​du, a ich mat​ki mają peł​ne, obo​la​łe pier​si mle​ka. Każ​dy kie​dyś umrze i śmierć prze​waż​nie jest pa​skud​na pa​skud​na, ale w ży​ciu i tak trze​ba do​ko​ny​wać ja​kichś’ wy​bo​rów, moż​na je so​bie zro​bić lep​szym lub gor​szym. Za​mach​ną​łem się na prze​la​tu​ją​ce​go mi przed no​sem klej not​ka. – Na szy​ję Toma, nie po to roz​bi​łem sen​ną Ro​dzi​nę, żeby za​ło​żyć nową sen​ną Ro​dzi​nę po dru​giej stro​nie Ciem​na. Roz​bi​łem ją, żeby ro​bić nowe rze​czy.

Ale jak na ra​zie je​dy​ną oso​bą poza mną, któ​ra pró​bo​wa​ła na​dal ro​bić nowe rze​czy, był Jeff ze swo​imi mło​dy​mi ko​zioł​ka​mi.

42.

Tina Kol​czak

Swo​je pierw​sze dziec​ko na​zwa​łam Pe​ter. Był ma​lut​kim chłop​czy​kiem – nie​to​pyszcz​kiem, po​dob​nym do mo​jej sio​stry. By​łam pew​na, że jego oj​cem jest Dix. Dru​ga była dziew​czyn​ka i na​zwa​łam ją Gwiaz​da. Nie spo​dzie​wa​łam się tego, ale John od razu ją po​ko​chał. Cią​gle brał ją na ręce. Cią​gle pro​po​no​wał, że weź​mie ją nad staw i wy​ką​pie. Na ja​kiś czas prze​stał na​wet wy​pra​wiać się na te swo​je wy​ciecz​ki w las, nad swój uko​cha​ny Staw Świat. Ja​kiś czas my​śla​łam, że w koń​cu uda​ło mu się po​go​dzić ze zwy​czaj​nym ży​ciem, po​tem jed​nak przy​po​mnia​ło mi się, że cięż​ko mu być z rów​ny​mi so​bie, i przy​szło mi do gło​wy, że może dla​te​go ła​twiej mu spę​dzać czas z dziec​kiem. Małe dziec​ko nie py​sku​je, praw​da? – To ja je​stem oj​cem Gwiaz​decz​ki, praw​da? – za​py​tał, kie​dy mia​ła pięć sześć okre​sów. – Zro​bi​li​śmy ją wte​dy koło sta​wu, praw​da? By​li​śmy aku​rat nad sta​wem, pra​wie w tym sa​mym miej​scu, o któ​rym my​ślał. Trzy​mał Gwiazd​kę w wo​dzie, a ona wierz​ga​ła tłu​ściut​ki​mi nóż​ka​mi. Szko​da, że za​py​tał. Wie​dzia​łam, że chce, że​bym po​twier​dzi​ła, i tak so​bie po​my​śla​łam: trze​ba skła​mać i po​wie​dzieć mu, że na pew​no jest oj​cem. Ale nie mia​łam ocho​ty kła​mać, John też nie miał ocho​ty sły​szeć kłamstw, po​wie​dzia​łam więc praw​dę. – Może być two​ja, John, ale rów​nie do​brze może być Mike’a. Nie​dłu​go przed tym, jak za​szłam w cią​żę, śli​zga​łam się z nim raz dwa razy, kie​dy po​szli​śmy na zbie​ra​nie, a ty by​łeś da​le​ko da​le​ko nad tym two​im cho​ler​nym Sta​wem Świat czy gdzieś. Gdy to usły​szał, wy​cią​gnął Gwiazd​kę z wody, po​dał mi i po​szedł w las na pół wsta​nia. Ża​ło​wa​łam wte​dy, że mu nie skła​ma​łam. To na​wet nie by​ło​by aż ta​kie wiel​kie kłam​stwo, w koń​cu moż​li​we, że jest oj​cem Gwiazd​ki – czu​łam, że za​cho​wa​łam się nie​ład​nie, upie​ra​jąc się przy praw​dzie. Ro​zu​mia​łam, że dla ko​goś ta​kie​go jak John to może być waż​ne – mieć małą dziew​czyn​kę czy chłop​ca, któ​rych oj​cem jest się na pew​no. – Praw​do​po​dob​nie to by​łeś ty, John – po​wie​dzia​łam mu, kie​dy wró​cił. – Pew​nie wła​śnie wte​dy, nad sta​wem. Pró​bo​wa​łam go ob​jąć i po​ca​ło​wać, sie​dział jed​nak sztyw​no i nie chciał na to po​zwo​lić. Kiw​nął gło​wą, zmierz​wił Gwiazd​ce wło​sy, a po​tem od​wró​cił się i uśmiech​nął do mnie z

wy​sił​kiem. – To prze​cież nie​waż​ne – po​wie​dział. Ale wi​dzia​łam, że to waż​ne. Wró​cił cały ten jego nie​po​kój. A pod ko​niec wsta​nia, kie​dy sie​dzie​li​śmy wo​kół ognia, je​dli​śmy owo​ce i mię​so ka​mie​nia​ka, a nad nami la​ta​ły nie​to​pe​rze, ob​wie​ścił, że pla​nu​je wejść z po​wro​tem do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew. – Po co? – za​py​ta​łam. – Nie ma sen​su tak się od​ci​nać od gru​py Meh​me​ta, wie​cie? – od​parł. – W koń​cu wszy​scy ra​zem wy​ru​szy​li​śmy na Ciem​no, praw​da? Cze​mu mie​li​by​śmy się z nimi nie przy​jaź​nić? Może na​wet ze​chcą do nas zejść, kie​dy im po​wie​my, jak tu jest. – Ale prze​cież to jak wty​ka​nie kija w mro​wi​sko – stwier​dzi​ła Jan​ny. – No wła​śnie – do​da​ła Jane. – Trzy łona, od​kąd od nich ode​szli​śmy. Skąd po​mysł, że bę​dzie​my te​raz mile wi​dzia​ni? – John, ty na​praw​dę my​ślisz, że Meh​met ucie​szy się na twój wi​dok? – za​py​ta​ła Gela, uno​szą wzrok znad ssą​ce​go pierś jej dru​gie​go ma​lu​cha. – Za​sta​nów się, on cię nie​spe​cjal​nie lu​bił już przed​tem, jesz​cze za​nim po​sze​dłeś i zo​sta​wi​łeś go tyl​ko z piąt​ką lu​dzi. – A kto to Meh​met? – za​py​tał mai)’ Li​sek. Jego mama Cla​re par​sk​nę​ła śmie​chem. Mia​ła te​raz wo​kół sie​bie trój​kę dzie​ci. Na​sza mała grup​ka uro​sła. Czter​nast​ka, któ​ra wy​szła z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, była te​raz cał​kiem do​ro​sła. Dwój​ka nie​mow​ląt, któ​re po​szły z nami – Lis i Kwia​tek – mia​ła po kil​ka lat. A od tego cza​su uro​dzi​ła się dzie​siąt​ka no​wych dzie​ci, dzie​siąt​ka w każ​dym ra​zie prze​ży​ła. W dro​dze były ko​lej​ne. – Ja my​ślę, że ucie​szą się, jak nas zo​ba​czą – po​wie​dzia​ła Cla​re. – Ucie​szą się, jak zo​ba​czą ko​go​kol​wiek po ta​kim cza​sie. Na​wet nas tu​taj jest nie za wie​le, ale ich tam była tyl​ko szóst​ka. Mu​szą tam kom​plet​nie wa​rio​wać, je​śli do tej pory nie zro​bi​li się na​wza​jem. – Praw​da – przy​zna​ła Gela. – I na pew​no też mają dzie​ci. Faj​nie by​ło​by zo​ba​czyć te ich dzie​ci. – Faj​nie by​ło​by zo​ba​czyć wszyst​ko jed​no kogo – do​da​ła Jan​ny. – Moż​li​we, że wró​ci​li do Ro​dzi​ny – ode​zwał się Jeff. Jeff już ob​rósł no​wy​mi wło​sa​mi i bar​dzo się zmie​nił. Był przy​stoj​ny przy​stoj​ny, oprócz wiel​kich, głę​bo​kich oczu miał te​raz ła​god​ne rysy i szczu​płe, sil​ne cia​ło. Cała sió​dem​ka dziew​czyn cią​gle chcia​ła się z nim śli​zgać, a on słu​żył im, kie​dy tyl​ko chcia​ły, cał​kiem jak​by nad​ra​biał czas stra​co​ny wte​dy, gdy nikt nie wi​dział w nim peł​no​praw​ne​go chło​pa​ka, tyl​ko ma​łe​go krzy​wo sto pa, któ​ry za​wsze jest z boku. Ja jed​nak ja​koś nie mo​głam za​po​mnieć Jef​fa jako dziw​ne​go dzie​cia​ka, któ​re​mu przy Gar​dle Zim​nej Ścież​ki ob​my​wa​łam po​ra​nio​ne sto​py. – W ży​ciu by tego nie zro​bi​li – prych​nął John. – Pójść na ko​la​nach do Ro​dzi​ny, po tym, co się sta​ło z Di​xo​nem, Mę​tem i Joh​nem Pod​nie​ble​skim? Nie od​wa​ży​li​by się. – Mo​gli​by – od​parł Jeff. – Nikt z nich tej trój​ki pal​cem nie tknął. Nie pa​mię​tasz, jak Meh​met lu​bił ci o tym przy​po​mi​nać? John wzru​szył ra​mio​na​mi. – Jest tyl​ko je​den spo​sób, żeby się prze​ko​nać. – Wstał, po​pa​trzył w stro​nę Śnież​ne​go Ciem​na. – W koń​cu i tak bę​dzie​my mu​sie​li ja​koś się skon​tak​to​wać na​wet z Ro​dzi​ną. Ja​sne,

jesz​cze nie te​raz, do​pie​ro jak bę​dzie​my wy​star​cza​ją​co moc​ni. Wszy​scy po​pa​trzy​li​śmy po so​bie. Niech mnie cyc​ki Geli, czy ten czło​wiek ni​g​dy nie da spo​ko​ju? Cią​gle musi coś kom​bi​no​wać, wtrą​cać się w ży​cie wszyst​kich in​nych na ca​łym Ede​nie? – Któ​re​goś dnia nas wszyst​kich zro​bią przez cie​bie – wark​nę​ła Lucy Nie​to​perz. – Przez to, że cią​gle nas na coś na​ra​żasz. – No, ja nie pro​po​nu​ję, że​by​śmy od razu od​wie​dza​li Ro​dzi​nę, nie? – po​wie​dział John ze śmie​chem. – Ja tyl​ko pro​po​nu​ję, żeby pójść do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, zo​ba​czyć, co sły​chać u Meh​me​ta i resz​ty. Prze​cież nic w tym złe​go?

43.

John Czer​wo​niuch

Po​szli​śmy z Ger​rym i Jef​fem na górę do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew. Ozna​cza​ło to, że mu​si​my po raz ko​lej​ny przejść przez Śnież​ne Ciem​no – ale to już nie było to samo, co przed​tem. To już nie wy​da​wa​ło się tak da​le​ko, kie​dy wie​dzia​ło się na pew​no, że coś tam po dru​giej stro​nie jest, i wie​dzia​ło się, jak to zna​leźć. (A przez to uświa​do​mi​łem so​bie, że i do Okrą​głej Do​li​ny wła​ści​wie nie jest tak da​le​ko. Ta po​dróż, nie​moż​li​wa zda​niem wszyst​kich od pię​ciu sze​ściu po​ko​leń, da​wa​ła się od​być w sześć sie​dem wstań). Każ​dy z nas je​chał te​raz na wła​snym do​ro​słym weł​nia​ku i cią​gnął za sobą wiel​ką śnie​go​wą łódź. Moja była wy​ła​do​wa​na je​dze​niem i za​pa​so​wy​mi skó​ra​mi dla nas. Oni wieź​li rze​czy na wy​mia​nę z ludź​mi z Wy​so​kich Drzew – gład​kie skó​ry gła​dzia​ka, któ​re​go tam​ci ni​g​dy nie wi​dzie​li na oczy, i owo​ce, któ​rych tam nie mie​li. Dziw​nie dziw​nie to było, kie​dy prze​szli​śmy przez naj​wyż​szy punkt Ciem​na, ze​szli​śmy do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew i za​sta​li​śmy Meh​me​ta, John​ny ego i Ju​lie do​kład​nie w tym sa​mym miej​scu, gdzie kie​dyś miesz​ka​li​śmy ra​zem, za​raz po tym, jak Jeff wy​ra​to​wał nas z Ciem​na. Sta​li się te​raz ko​bie​ta​mi i męż​czy​zna​mi, mło​dy​mi ko​bie​ta​mi i męż​czy​zna​mi, do​oko​ła bie​ga​ło pię​cio​ro sze​ścio​ro dzie​ci i mie​li moc​ne moc​ne sza​ła​sy zbu​do​wa​ne z ka​mie​nia. Po​na​kry​wa​li je ga​łę​zia​mi, a da​chy i ścia​ny po​uty​ka​li gli​ną i skó​ra​mi, żeby nie wia​ło, na​wet kie​dy pada śnieg. Niech mnie fiut Toma, byli strasz​nie strasz​nie zdzi​wie​ni, kie​dy nas zo​ba​czy​li, zdzi​wie​ni i wy​stra​sze​ni, jak​by​śmy byli Ludź​mi Cie​nia​mi, albo coś w tym ro​dza​ju i wsta​li po​now​nie po śmier​ci. – Po​my​śle​li​śmy, że pora zno​wu spró​bo​wać się za​przy​jaź​nić – po​wie​dzia​łem do nich. Meh​met ga​pił się na mnie przez chwi​lę, a po​tem na​gle się uśmiech​nął. – Za​przy​jaź​nić! No ja​sne! – Pod​biegł i uści​snął mi rękę. – Tak, pew​nie, John, po​win​ni​śmy z po​wro​tem zo​stać przy​ja​ciół​mi. W koń​cu je​ste​śmy do​ro​śli, nie je​ste​śmy już ob​rost​ka​mi. Po​win​ni​śmy za​po​mnieć o daw​nych kłót​niach. Były dzie​cin​ne. Ob​jął mnie i mach​nął na resz​tę lu​dzi z Wy​so​kich Drzew, żeby po​de​szli i zro​bi​li to samo. – Upie​cze​my ko​zła! – za​wo​łał do nich. – Zro​bi​my pięk​ny, wiel​ki ogień, upie​cze​my wiel​kie​go ko​zła.

Ju​lie wy​ca​ło​wa​ła mnie, Ger​ry’ego i Jef​fa. – Jeff, no pa​trz​cie na nie​go! – po​wie​dzia​ła. – O rany! Su​per su​per wy​glą​dasz. Nie​sa​mo​wi​te, jak się zmie​ni​łeś. Kto by po​my​ślał, że dziw​ny mały Jeff wy​ro​śnie na tego, z któ​rym dziew​czy​ny chcą się śli​zgać, jak go tyl​ko zo​ba​czą. Nie​waż​ne krzy​wo​sto​py i tak da​lej. – A resz​ta da​lej z wami jest, tak? – za​py​ta​łem. – Dave Ry​bo​rze​ka? An​gie? Can​dy? – Can​dy umar​ła przy po​ro​dzie – po​wie​dzia​ła po pro​stu Ju​lie. – A resz​ta po​szła po​lo​wać z… Meh​met po​śpiesz​nie prze​rwał. – No wła​śnie, John, mu​szę ci wy​tłu​ma​czyć. Mamy tu paru go​ści z Ro​dzi​ny. Nic się nie bój – za​śmiał się nie​zręcz​nie – to nie Da​vid Czer​wo​niuch ani nikt taki. Paru lu​dzi od Ry​bo​rze​ków, przy​szli się wy​mie​nić, parę weł​nia​ków za tro​chę czar​nosz​kła. Nie wiem, jak tam u was, ale tu u nas w ogó​le go nie ma, a jest nam po​trzeb​ne. – A po​tem ja​koś tak na nas wyj​rzał, jak​by był w kry​jów​ce i wy​sta​wiał z niej gło​wę, a nie stał na​praw​dę tuż przed nami. – Jest tam u was w ogó​le czar​nosz​kło? – za​py​tał. – A tak swo​ją dro​gą – do​dał, na​wet nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź – to gdzie do​kład​nie je​ste​ście? Da​le​ko stąd? – Nie bar​dzo – za​czął Ger​ry – jest ten grzbiet i po​tem… Meh​met po​chy​lił się ku nie​mu i słu​chał uważ​nie. – Nie no, ka​wał dro​gi – wtrą​ci​łem, żeby mu prze​rwać – parę wstań się idzie. Dla​te​go ni​g​dy wcze​śniej do was nie zaj​rze​li​śmy. Meh​met po​pa​trzył na mnie, po​tem na Ger​ry’ego i uśmiech​nął się tym swo​im skom​pli​ko​wa​nym uśmiesz​kiem. Za​raz po​tem wró​ci​li An​gie i Dave Ry​bo​rze​ko​wie z dwo​ma in​ny​mi chło​pa​ka​mi od Ry​bo​rze​ków, Pau​lem i Ge​ral​dem. Niech mnie fiut Har​ry’ego, miny tych dwóch jesz​cze bar​dziej niż resz​ty grup​ki Wy​so​kich Drzew wska​zy​wa​ły, że mają nas za Lu​dzi Cie​ni, co po​wsta​li z mar​twych. Jak tyl​ko nas zo​ba​czy​li, sta​nę​li jak wry​ci, cali spię​ci, go​to​wi, żeby się bić, albo ucie​kać, a dło​nie za​ci​snę​li na dzi​dach. Lecz Meh​met po​biegł do nich, traj​ko​cąc za​pa​mię​ta​le. – Kto by po​my​ślał, co? My​śle​li​śmy, że oni, jak nas tu zo​sta​wi​li, zgi​nę​li na tym Ciem​nie, a tu pa​trz​cie, kto to, John. John Czer​wo​niuch, nikt inny, a z nim Ger​ry i Jeff. Miło ich wi​dzieć, nie? Do​brze bę​dzie za​po​mnieć o sta​rych pro​ble​mach, nie? – Eee… noo… – wy​ją​ka​li nie​pew​nie Paul i Ge​rald Ry​bo​rze​ko​wie, da​lej z rę​ka​mi na dzi​dach. – I co tam sły​chać te​raz w Ro​dzi​nie? – za​py​ta​łem. – Ca​ro​li​ne da​lej jest Gło​wą, praw​da? – Ca​ro​li​ne? Eee… tak – po​wie​dział Ge​rald, zer​ka​jąc na Pau​la. – A jak na​sza mama? – za​py​tał Ger​ry. – Sue Czer​wo​niuch. Wszyst​ko u niej w po​rząd​ku, nie wie​cie? – W po​rząd​ku – od​po​wie​dział Paul. – A da​lej nas tam nie​na​wi​dzi​cie, jak to jest? – za​py​ta​łem. Po​pa​trzy​li po so​bie, jak​by ich coś bo​la​ło. – Oj, nie, nie… – za​czę​li. Na fiu​ty Toma i Har​ry’ego, dziw​nie to wszyst​ko wy​glą​da​ło, dziw​nie dziw​nie, ale ja​koś nie mo​głem uchwy​cić, o co wła​ści​wie cho​dzi. Kie​dy zje​dli​śmy mię​so, któ​rym nas po​czę​-

sto​wa​li, a oni za​czę​li kłaść się spać zgod​nie ze swo​im cza​sem, od​mó​wi​łem M eh mę​to​wi, któ​ry za​pro​po​no​wał mi miej​sce w któ​rymś sza​ła​sie. Roz​ło​ży​li​śmy się gdzie in​dziej, tro​chę da​lej od nich, tak że​by​śmy mo​gli tro​chę od​po​cząć, ma​jąc za ple​ca​mi so​lid​ną ska​łę, i że​by​śmy do​brze wi​dzie​li, kto do nas pod​cho​dzi. – Nie jest aż tak zim​no, obej​dzie​my się bez sza​ła​su – wy​ja​śni​łem lu​dziom z Wy​so​kich Drzew – a poza tym my mie​li​śmy inne wsta​nia niż wy. Bę​dzie nam tam wy​god​niej, bę​dzie​my mo​gli so​bie po​ga​dać, coś po​ro​bić, tak żeby wam nie prze​szka​dzać. Po​wie​dzia​łem Ger​ry’emu i Jef​fo​wi. że będę pil​no​wać pierw​szy, ale wła​ści​wie nikt z nas się jesz​cze nie po​ło​żył, gdy po go​dzi​nie usły​sze​li​śmy, że ktoś do nas idzie. Zła​pa​li​śmy za dzi​dy. Ale to nie był Meh​met, Dave, John​ny, czy ci mło​dzi Ry​bo​rze​ko​wie, jak się spo​dzie​wa​łem, pod​kra​da​ją​cy się do nas z lam​par​ci​mi no​ża​mi. To była Ju​lie. – Hej, Jeff, po​śli​zgasz się ze mną? Do​my​śla​łem się, że za wie​le atrak​cji tu na gó​rze nie mie​li. Było tu zim​no, nic się nie dzia​ło, a kie​dy nie mie​li go​ści, poza ma​ły​mi dzieć​mi mo​gli po​ga​dać tyl​ko z czwór​ką in​nych lu​dzi. – Z przy​jem​no​ścią, Ju​lie – od​po​wie​dział. I za​czął to z nią ro​bić, tu na miej​scu, za ska​ła​mi, po​wo​li, po​wo​li i de​li​kat​nie – i ci​cho ci​cho, jak za​wsze, kie​dy w po​bli​żu są inni lu​dzie – a po​tem trzy​mał Ju​lie w ra​mio​nach, le​że​li na skó​rach i roz​ma​wia​li, szep​tem, że​by​śmy z Ger​rym mo​gli spać. Lecz ja nie spa​łem. Le​ża​łem i na​słu​chi​wa​łem ich roz​mo​wy, a wo​kół bu​cza​ły te dziw​ne drze​wa. Prze​waż​nie mó​wi​li zbyt ci​cho, że​bym mógł zro​zu​mieć sło​wa, raz jed​nak Jeff tro​chę pod​niósł głos, nie ze zło​ści (on się pra​wie ni​g​dy nie zło​ścił), ale żeby coś sta​now​czo pod​kre​ślić. – Ju​lie, oni bro​ni​li mnie i Tiny! – po​wie​dział. – Nie zro​bi​li tego bez po​wo​du! Do​brze o tym wiesz! Po​tem już nic do mnie nie do​le​cia​ło, ale po ja​kimś cza​sie usły​sza​łem, że Ju​lie za​czy​na szlo​chać, a Jeff ją po​cie​sza. Dla​te​go wła​śnie dziew​czy​ny go uwiel​bia​ły – nie tyl​ko za pięk​ne oczy, twarz, zło​te wło​sy i dłu​gie, de​li​kat​ne pal​ce, nie tyl​ko za to, że mógł się śli​zgać i śli​zgać, póki nie mia​ły dość. Tak​że za jego czu​łość. Ja​kąś go​dzi​nę póź​niej w któ​rymś z ka​mien​nych sza​ła​sów roz​pła​ka​ło się dziec​ko i Ju​lie po​zna​ła, że to jej. – Na na​zwy Mi​cha​ela, Jeff – szep​nął Ger​ry z za​zdro​ścią, kie​dy po​szła. – Jak ty to, kur​na, ro​bisz? Ale Jeff miał bar​dziej nie​po​ko​ją​ce no​wi​ny. – John, Ger​ry, słu​chaj​cie – szep​nął. – Meh​met był na dole, w Ro​dzi​nie. Nie tak daw​no po na​szym odej​ściu. Po​dob​no te​raz o wszyst​kim w Ro​dzi​nie na​praw​dę de​cy​du​je tyl​ko Da​vid Czer​wo​niuch. Ma całą gru​pę mło​dych lu​dzi, tak zwa​nych Straż​ni​ków, któ​rzy każą lu​dziom ro​bić, co on mówi, a Ca​ro​li​ne już się w ogó​le nie li​czy. Ju​lie mówi, że Meh​met do​ga​dał się z Da​vi​dem, że chce z po​wro​tem mieć do​bre sto​sun​ki z Ro​dzi​ną. Nie wie, o co do​kład​nie cho​dzi​ło, i jest prze​ko​na​na, że Meh​met nie wszyst​ko im po​wie​dział. Do​my​śla się, że obie​cał, że po​mo​że im do was tra​fić. Jej i resz​cie z Wy​so​kich Drzew Meh​met po​wie​dział tyl​ko jed​no: że Da​vid da​lej chce za​bić was obu i Har​ry’ego. Cały czas po​wta​rza, że chce was na​dziać na kol​ce, że​by​ście się spa​li​li jak Je​zus, za to, że za​bi​li​ście Meta, Di​xo​na

i Joh​na Pod​nie​bie​skie​go. Ju​lie mó​wi​ła jesz​cze, że Meh​met po​wie​dział Da​vi​do​wi o pier​ście​niu An​ge​li. Po​dob​no Da​vid za to też cię nie​na​wi​dzi, za to, że za​trzy​ma​łeś go dla sie​bie. – Cho​ler​ny Meh​met Nie​to​perz – po​wie​dzia​łem, chwy​ta​jąc dzi​dę i zry​wa​jąc się na nogi. – Mały, kłam​li​wy peł​zak. – W wy​obraź​ni wi​dzia​łem tego ol​brzy​mie​go nie​to​pe​rza na szczy​cie drze​wa i peł​za​ka skra​da​ją​ce​go się ku nie​mu w kłę​bach pary. – Idę i zro​bię go na miej​scu – po​wie​dzia​łem. – Za​bi​ję go, za​nim nam na​ro​bi jesz​cze więk​szych kło​po​tów. – To nic nie da – po​wie​dział Jeff. – Za​bi​cie ko​lej​nej oso​by nic nie da. I ra​cja, mu​sia​łem przy​znać, że to nic nie da. Chy​ba że​bym za​bił wszyst​kich tu​taj: dwóch chło​pa​ków Ry​bo​rze​ków, John​ny ego, Dave’a, An​gie, Ju​lie i wszyst​kie ich dzie​ci. Ina​czej za​wsze zo​sta​nie ktoś, kto po​wie Ro​dzi​nie, że tu by​li​śmy i że nasz obóz jest cał​kiem nie​da​le​ko, gdzieś tuż za skal​nym grzbie​tem. – John, nie wszy​scy w Ro​dzi​nie są two​imi wro​ga​mi – na​po​mniał mnie Jeff. – Ani nie wszy​scy tu​taj, już nie. Ale je​śli zno​wu za​bi​jesz, bę​dziesz mieć wię​cej wro​gów, praw​da? Co​raz ła​twiej bę​dzie lu​dziom wi​dzieć w to​bie tyl​ko za​bój​cę i nic in​ne​go, ta​kie​go lam​par​ta, któ​re​go trze​ba za​bić. W koń​cu to ty pierw​szy na Ede​nie za​bi​łeś czło​wie​ka. Ger​ry tyl​ko sie​dział na skó​rze do spa​nia i ga​pił się na nas. To go prze​ra​sta​ło. To były trud​ne spra​wy do​ro​słych, po​mię​dzy mną i jego młod​szym bra​tem. – Na oczy Geli – mruk​ną​łem, kie​dy tro​chę się za​sta​no​wi​łem. – To ja wszyst​ko znisz​czy​łem, praw​da? Za​nim wrzu​ci​łem te ka​mie​nie do stru​mie​nia, też nie było ide​al​nie, ale co się po​tem po​ro​bi​ło! Roz​bi​łem Eden na ka​wał​ki! Od każ​dej rze​czy, któ​ra się sta​nie, roz​cho​dzi się we wszyst​kie stro​ny masa róż​nych hi​sto​rii. Gdy tyl​ko ja​kaś chwi​la mi​nie, każ​dy za​czy​na o niej opo​wia​dać i pa​mię​tać ją na swój spo​sób. Nie​któ​re hi​sto​rie żyją dłu​go, inne wy​mie​ra​ją i ni​g​dy z góry nie wia​do​mo, któ​ra prze​ży​je, a któ​ra nie. Wcze​śniej ni​g​dy nie przy​szło mi do gło​wy, że hi​sto​ria Joh​na Czer​wo​niu​cha może zo​stać za​pa​mię​ta​na jako hi​sto​ria o słyn​nym za​bój​cy, pierw​szym czło​wie​ku na Ede​nie, któ​ry zro​bił in​ne​go czło​wie​ka. Te​raz na​gle tak mi się w gło​wie za​ry​so​wa​ła. Wi​dzia​łem już, jak się bę​dzie o tym w przy​szło​ści opo​wia​dać. John, czło​wiek-lam​part. John, któ​ry za​bił lam​par​ta i zjadł jego ser​ce, a to ser​ce ja​koś wkra​dło się w nie​go i za​stą​pi​ło jego wła​sne; John śpie​wał słod​ko i zdra​dli​wie jak lam​part, obie​cy​wał pięk​ne rze​czy i na​ma​wiał lu​dzi, żeby wszyst​ko zo​sta​wi​li i po​szli ra​zem z nim. I po​szli, a on za​pro​wa​dził ich na śmierć. Bo śmierć szła za nim. Roz​cho​dzi​ła się od nie​go jak fale po sta​wie, jak ta​kie złe fale. W koń​cu jed​nak dziel​ny Da​vid Czer​wo​niuch wy​tro​pił go i zro​bił, tak jak się po​lu​je na lam​par​ta, któ​ry cho​dzi ci za pło​tem i ob​ser​wu​je ba​wią​ce się w środ​ku dzie​ci. Dziel​ny brzyd​ki Da​vid i jego Straż​ni​cy do​pa​dli go i świat zno​wu stał się bez​piecz​ny, a w Ro​dzi​nie zno​wu za​pa​no​wa​ła jed​ność. – John, nie, ty ni​cze​go nie roz​bi​łeś, ty to otwo​rzy​łeś – po​wie​dział Jeff. – Dla​te​go wszy​scy za tobą po​szli. Bo trze​ba to było otwo​rzyć. To się mu​sia​ło stać. – Spoj​rzał na mnie swo​imi wiel​ki​mi, głę​bo​ki​mi ocza​mi, kła​dąc mi dło​nie na ra​mio​nach. Przy​znam, że pra​wie się roz​pła​ka​łem. – Ale – do​dał – to nie zna​czy, że cza​sa​mi nie po​peł​niasz błę​dów. Kiw​ną​łem gło​wą. – Le​piej stąd chodź​my – po​wie​dzia​łem. – Wsia​daj​my na ko​zły i zbie​raj​my się z po​wro​tem na Ciem​no. Ger​ry spoj​rzał na bra​ta; oczy miał rów​nie wiel​kie i ła​god​ne jak on, ale cał​kiem po​zba​-

wio​ne głę​bi. Cze​kał na jego zda​nie. Jeff po​krę​cił gło​wą. – To nie bę​dzie do​brze, wiesz, John? Meh​met do​my​śli się, że coś wie​my. Do​my​śli się, że ktoś mu​siał nam coś po​wie​dzieć, co nas aż tak wy​stra​szy​ło, że czym prę​dzej od​je​cha​li​śmy. Je​śli chce​my tego unik​nąć, mu​si​my zo​stać, póki się wszy​scy nie obu​dzą. Niech we​zmą skó​ry gła​dzia​ka i owo​ce, któ​re przy​nie​śli​śmy, a my w za​mian weź​mie​my tro​chę czar​nosz​kła, któ​re do​sta​li od Ro​dzi​ny. A po​tem po​wie​my im, że nie​dłu​go nie​dłu​go zno​wu przyj​dzie​my z wi​zy​tą, uści​ska​my się, uca​łu​je​my, po​że​gna​my się i pój​dzie​my. Ger​ry wy​trzesz​czył na mnie oczy. Par​sk​ną​łem śmie​chem. – Nie wie​dzia​łem, Jeff, że po​tra​fisz być taki pod​stęp​ny. Ku mo​je​mu za​sko​cze​niu, Jeff zwie​sił gło​wę. Na​praw​dę nie cier​piał kłamstw i pod​stę​pów. – Wiem, wiem. Ale chy​ba nie mamy wy​bo​ru. Spoj​rze​li​śmy na dziw​ne, wy​so​kie drze​wa, bu​czą​ce i świe​cą​ce, na nur​ku​ją​ce i śmi​ga​ją​ce mię​dzy wy​so​ki​mi ga​łę​zia​mi nie​to​pe​rze i prze​lot​ki. – Je​ste​śmy tu – mruk​nął Jeff, jak​by przy​po​mi​nał so​bie ja​kąś praw​dę, któ​ra po​zo​sta​nie praw​dą, choć​by​śmy nie wia​do​mo ile oszu​ki​wa​li się na​wza​jem. – Je​ste​śmy tu na​praw​dę. Do​tkną​łem pier​ście​nia Geli na ma​łym pal​cu, po​czu​łem, jaki jest twar​dy, po​krę​ci​łem nim tro​chę. Naj​dziw​niej​sze było to, że wszy​scy i tak by​li​śmy sio​stra​mi i brać​mi. Ja, Meh​met, Da​vid Czer​wo​niuch – każ​dy na Ede​nie po​cho​dził z tego sa​me​go ojca i tej sa​mej mat​ki. Kie​dy więc Meh​met i resz​ta za​czę​li się ru​szać, pod​kła​dać do ognia i przy​go​to​wy​wać na na​stęp​ne wsta​nie, po​de​szli​śmy do nich, jak gdy​by ni​g​dy nic. – Mu​si​my wra​cać do na​szych – po​wie​dzia​łem Meh​me​to​wi. – Dłu​go dłu​go szli​śmy tu do was i jak się szyb​ko nie po​ka​że​my z po​wro​tem, jesz​cze po​my​ślą, że do​padł nas śnież​ny lam​part. Ale może czymś się wy​mie​ni​my? Mamy te skó​ry, zo​bacz​cie, jak skó​ry weł​nia​ków, tyl​ko gład​kie. I owo​ce, ja​kie były w Okrą​głej Do​li​nie. Co mo​że​cie nam za to dać? I po​szli​śmy z po​wro​tem na górę, na Ciem​no. Szli​śmy, aż do​tar​li​śmy do grzbie​tu z wi​do​kiem na Sze​ro​ki Las. – No po​patrz! – po​wie​dzia​łem. – Już stąd wi​dać dym z na​sze​go ogni​ska. Mogą nas ła​two zna​leźć. Po​wie​trze było nie​ru​cho​me i dym piął się pro​sto do góry jak pień drze​wa, ja​sny i bia​ły w świe​tle lam​pek Sze​ro​kie​go Lasu. Obej​rza​łem się. Na śnież​nym zbo​czu pod nami wi​dać było trzy plam​ki świa​tła – lamp​ki trzech weł​nia​ków. To był Meh​met i dwóch in​nych. Cały czas szli za nami, pa​trzy​li, w któ​rą stro​nę pój​dzie​my. Wy​star​czy​ło​by, żeby we​szli na ten grzbiet – stąd bez pro​ble​mu zo​ba​czy​li​by cały Sze​ro​ki Las, i dym z na​sze​go ogni​ska, ład​nie oświe​tlo​ny ogniem i lamp​ka​mi do​oko​ła. A wte​dy Meh​met do​wie się, gdzie miesz​ka​my, i że kła​ma​li​śmy, mó​wiąc, że to da​le​ko stąd.

44.

Tina Kol​czak

John, kie​dy wró​cił z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, był tak dum​ny dum​ny, że aż go roz​sa​dza​ło. Daw​no taki nie był. Miał z po​wro​tem całą swo​ją wła​dzę. Do​kład​nie wie​dział, co trze​ba zro​bić i jak wszyst​kich za sobą po​cią​gnąć. A co naj​śmiesz​niej​sze, nie miał do​brych wia​do​mo​ści. Przy​niósł złe złe wie​ści, ale był za​do​wo​lo​ny za​do​wo​lo​ny. Cał​kiem jak wte​dy, kie​dy na Do​li​nę Wy​so​kich Drzew spadł śnieg – on po​trze​bo​wał pro​ble​mów, z któ​ry​mi mógł​by so​bie ra​dzić. – Mu​si​my stąd odejść – po​wie​dział nam. – Da​vid Czer​wo​niuch i jego ban​da mogą tu nie​dłu​go po nas przyjść. Mu​si​my odejść stąd na tyle da​le​ko, że z grzbie​tu gór nie bę​dzie wi​dać na​sze​go dymu. Tu​taj mogą przyjść w dwa​na​ście wstań, je​śli się na​praw​dę przy​ło​żą. Obej​rzał się tam, skąd przy​szli we trój​kę. Był ziąb i Gwiezd​ny Wir wy​peł​niał nie​bo, ja​sny ja​sny i wiel​ki jak cały świat. Wy​raź​nie od​ci​nał się od nie​go czar​ny cień Śnież​ne​go Ciem​na. – Nie bę​dzie​my cią​gle od nich ucie​kać – po​wie​dział. – Przyj​dzie taki czas, że się od​wró​ci​my i zmie​rzy​my z nimi. I je​śli bę​dzie wte​dy trze​ba, kie​dy przyj​dzie ten czas, bę​dzie​my wal​czyć z Da​vi​dem i jego ban​dą i po​ko​na​my ich. Ale na ra​zie nie je​ste​śmy na to go​to​wi. Jest nas tyl​ko szes​na​ścio​ro, nie li​cząc ma​łych dzie​ci, a on może ze sobą przy​pro​wa​dzić z pięć​dzie​się​ciu sześć​dzie​się​ciu do​ro​słych męż​czyzn i ob​rost​ków, z czar​nosz​kla​ny​mi dzi​da​mi, łu​ka​mi i w ogó​le. Na to nie je​ste​śmy go​to​wi. Przyj​dzie jed​nak ta​kie wsta​nie, kie​dy bę​dzie nas wię​cej, kie​dy znaj​dzie​my wła​sne czar​nosz​kło, i wte​dy… – I wte​dy – do​koń​czy​ła Gela z wes​tchnie​niem – bę​dzie dużo dużo za​bi​ja​nia. Dużo dużo czer​wo​nej czer​wo​nej krwi. John, niech mnie fiut Har​ry’ego, nie mu​sisz prze​pra​szać, że ka​żesz nam ucie​kać. Na Ede​nie jest chy​ba do​syć miej​sca dla lu​dzi, któ​rzy chcą się zro​bić na​wza​jem, żeby mo​gli się ro​zejść w dwie stro​ny i nie wcho​dzić so​bie w dro​gę? – No wła​śnie, i mo​że​cie prze​stać ga​dać o za​bi​ja​niu? – wtrą​ci​ła się Cla​re. – Co so​bie po​my​ślą bied​ny Li​sek i Gwiazd​ka, co? Dwój​ka dzie​ci słu​cha​ła uważ​nie z ze​sztyw​nia​ły​mi twa​rza​mi. Bie​dac​twa. Kie​dy my by​li​śmy mali, nic ta​kie​go nie było. Ja​sne, ba​li​śmy się cza​sa​mi lam​par​tów albo peł​za​ków, albo na​wet do​ro​słych, któ​rzy byli wście​kli albo nie​mi​li, ale ni​g​dy ni​g​dy nie my​śle​li​śmy, że inni lu​dzie mogą przyjść i umyśl​nie nas zro​bić.

– Trze​ba za​brać, co się da – po​wie​dział John – skó​ry, czar​nosz​kło, dzi​dy, wszyst​ko. Za​ła​do​wać na ko​zły albo po​nieść na ple​cach. Pój​dzie​my w tam​tą stro​nę – sta​nął twa​rzą do Ciem​na i po​ka​zał za sie​bie, na lewo – po​mię​dzy wzgó​rza​mi a Sta​wem Świat, ale naj​pierw po​dej​dzie​my do Sta​wu Świat i pój​dzie​my nad jego brze​giem. Bę​dzie​my iść dzie​sięć wstań. Wte​dy znaj​dzie​my się wy​star​cza​ją​co da​le​ko od gór. Po​tem już nie trze​ba bę​dzie iść tak szyb​ko, ale co parę wstań zno​wu się tro​chę ru​szy​my, żeby być na​praw​dę da​le​ko da​le​ko. Wte​dy bę​dzie​my bez​piecz​ni przez wie​le łon, gdzieś nad Sta​wem Świat, da​le​ko stąd. Jak ze​chce​my, to na​wet po​ro​bi​my so​bie ło​dzie i wy​my​śli​my, jak prze​pły​nąć przez tę wodę. I bę​dzie​my mie​li ko​lej​ne miej​sce, gdzie bę​dzie​my mo​gli uciec, je​śli bę​dzie taka po​trze​ba. No tak, mo​że​my być bez​piecz​ni, po​my​śla​łam, ale to​bie to nie bę​dzie od​po​wia​da​ło. Zno​wu za​czniesz się nu​dzić. Zno​wu zro​bisz coś ta​kie​go, żeby ży​cie sta​ło się bar​dziej emo​cjo​nu​ją​ce, tak jak te​raz zro​bi​łeś – idąc do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew i wty​ka​jąc kij w mro​wi​sko. Do​kład​nie tak, jak się oba​wia​li​śmy. Ale nie po​wie​dzia​łam tego na głos. Mu​sie​li​śmy prze​cież iść. Niech mnie fiut Toma, nie chcia​ła​bym tu być, kie​dy z Ciem​na przyj​dzie Da​vid Czer​wo​niuch i jego lu​dzie, a już na pew​no nie chcia​ła​bym, żeby moje ma​lu​chy wi​dzia​ły, co oni nam ro​bią. Mu​sie​li​śmy za​dzia​łać. I na​tu​ral​nie, trze​ba było przy​znać, że w skła​nia​niu lu​dzi do dzia​ła​nia to John jest do​bry dóbr)’. Za​czę​li​śmy pa​ko​wać rze​czy, po​rząd​ko​wać je, za​sta​na​wiać się, ile da się po​nieść na ple​cach albo za​ła​do​wać na sie​dem weł​nia​ków, któ​re uda​ło nam się wy​cho​wać na ko​nie. Nie było tego za wie​le, zwłasz​cza że na jed​nym mu​siał je​chać Jeff, trze​ba było nieść dwu​nast​kę ma​łych dzie​ci i za​brać żar na ko​rze, żeby móc roz​pa​lać ogień, nie tra​cąc na to ca​łych wstań. W jed​no wsta​nie spa​ko​wa​li​śmy wszyst​ko, co mo​gli​śmy wziąć, i by​li​śmy go​to​wi, żeby opu​ścić nasz obóz nad El Sta​wem, tę wiel​ką pu​stą prze​strzeń oto​czo​ną pło​tem Joh​na, któ​rą do​pie​ro co za​czy​na​li​śmy wy​peł​niać. – Wie​cie, co mnie de​ner​wu​je? – po​wie​dzia​ła Gela. – Że Da​vid i jego ban​da przyj​dą tu przez góry, znaj​dą to miej​sce i przy​własz​czą je so​bie. Od​wa​li​li​śmy za nich całą ro​bo​tę. Pew​nie tak bę​dzie. Z tego, co sły​sze​li John, Ger​ry i Jeff w Wy​so​kich Drze​wach, Ro​dzi​na z miłą chę​cią przy​własz​czy​ła so​bie wszyst​kie po​my​sły Joh​na i resz​ty, mimo że wcze​śniej nas za nie po​tę​pi​ła – sami te​raz cho​wa​li ko​zły na ko​nie; sami ro​bi​li sto​po​skó​ry, gło​wo​skó​ry i ple​co​skó​ry. To cze​mu nie mie​li​by mieć wła​sne​go obo​zu w Sze​ro​kim Le​sie? Ale zresz​tą, co za róż​ni​ca, nie? Jak przyj​dą, daw​no nas tu nie bę​dzie. *** Szli​śmy po​wo​li przez las, po dro​dze po​lu​jąc i zbie​ra​jąc. Drze​wa do​oko​ła ro​bi​ły hmrnmmmmmm. Gwiezd​ni​ki wo​ła​ły do sie​bie. Dwa trzy razy sły​sze​li​śmy śpie​wa​ją​ce​go gdzieś da​le​ko lam​par​ta. Raz mi​nę​li​śmy dwój​kę tych ogrom​nych, po​wol​nych zwie​rząt, któ​re John na​zwał No​ca​rza​mi, a trzy czte​ry razy prze​cię​li​śmy sze​ro​kie, ciem​ne ścież​ki, któ​re ro​bi​ły w le​sie, po​wo​li zże​ra​jąc wszyst​kie świe​cą​ce kwia​ty na drze​wach i na zie​mi. Moż​na było się do​my​ślać, jak sta​ra jest taka ścież​ka, po licz​bie kwia​tów, któ​re zdą​ży​ły od​ro​snąć. Szli​śmy wol​no wol​no. Mie​li​śmy dużo rze​czy do nie​sie​nia, w tym wszyst​kie ma​lu​chy

poza Li​sem i Kwiat​kiem, któ​rzy tro​chę szli, tro​chę je​cha​li ra​zem na koź​le, a po​tem zno​wu tro​chę szli. Dru​gie​go wsta​nia, po ja​kichś trzech czte​rech go​dzi​nach, po​szłam na przód wy​pra​wy, nio​sąc na ple​cach mo​je​go ma​łe​go Pe​te​ra w no​si​deł​ku ze skó​ry. John już tam był, szedł obok Jef​fa na Bu​nie, z Ger​rym tuż za nimi. Miał w ra​mio​nach moją Gwiazd​kę. Smacz​nie spa​ła, a on od cza​su do cza​su po​chy​lał się i ca​ło​wał ją w głów​kę. Sko​ro zno​wu za​czę​ło się coś dziać, wy​glą​da​ło, że wy​ba​czył jej, że być może jest dziec​kiem Mike’a, a nie jego – i przy​po​mniał so​bie, że uwiel​bia słod​ki, świe​ży za​pach jej wło​sów. – Wła​ści​wie to cze​mu w ogó​le mie​li​by​śmy się za​trzy​my​wać w jed​nym miej​scu? – za​py​ta​łam go. – Mo​gli​by​śmy cały czas po​wo​li iść na​przód. John roz​pro​mie​nił się. Był w do​brym do​brym hu​mo​rze, czuł wiel​ką wiel​ką ulgę, że od​cho​dzi​my z tego miej​sca, któ​re so​bie urzą​dzi​li​śmy nad El Sta​wem. Na szy​ję Toma, pra​co​wał nad tym ogrom​nym pło​tem przez tyle wstań, cią​gle po​dra​pa​ny i po​ka​le​czo​ny, umę​czo​ny, a te​raz bez żalu zo​sta​wił go za sobą. Naj​le​piej czuł się w dro​dze. – Te​raz mó​wisz z sen​sem, Tina – po​wie​dział ze śmie​chem. – To mo​gło​by się spraw​dzić, nie? Na przy​kład, każ​de​go wsta​nia przejść się parę go​dzin, żeby mieć czas na po​lo​wa​nie, zbie​ra​nie i od​po​czy​nek? Wy​star​czy, że​by​śmy mie​li parę wię​cej ko​złów do jaz​dy i nie​sie​nia rze​czy i spo​koj​nie da​li​by​śmy radę, nie mu​sie​li​by​śmy się ni​g​dzie za​trzy​my​wać. Prze​szli​śmy ka​wa​łek. – Wiesz co, Tina – do​dał po dłuż​szym na​my​śle – na​praw​dę masz ra​cję. Świet​nie by było tak cały czas iść na​przód. – Rzad​ko się sły​sza​ło, żeby był tak chęt​ny dys​ku​to​wać nad czymś, co mu pod​su​nę​ła inna oso​ba. – Ale nie bę​dzie​my cały czas iść w tam​tą stro​nę – cią​gnął. – Wcze​śniej czy póź​niej trze​ba bę​dzie za​wró​cić i zmie​rzyć się z nimi. To zna​czy, kie​dy bę​dzie nas tro​chę wię​cej. Jak bę​dzie​my sil​niej​si. Jak bę​dzie​my go​to​wi. Nie moż​na tak cały czas ucie​kać. Wzru​szy​łam ra​mio​na​mi. Cze​mu mie​li​by​śmy za​wra​cać? I zmie​rzyć się z nimi? Osiem dzie​więć wstań dro​gi stąd, w Okrą​głej Do​li​nie, M eh met już pew​nie po​ga​dał z Da​vi​dem Czer​wo​ni uchem. Te​raz, albo za​raz, Da​vid i jego Straż​ni​cy za​czną się zbie​rać – we​zmą czar​nosz​kla​ne dzi​dy, łuki i strza​ły, noże, kije, wsią​dą na ko​zły i po​ja​dą na górę do Do​li​ny Wy​so​kich Drzew, a po​tem na gór​ski grzbiet jesz​cze wy​żej. Kie​dy tam do​trą, spoj​rzą z góry na Sze​ro​ki Las, tak samo jak my Będą zdu​mie​ni zdu​mie​ni, tak jak my, śli​na na​pły​nie im do ust na samą myśl o ta​kiej ilo​ści miej​sca i ła​twe​go do zdo​by​cia mię​sa. Ale po​tem przy​po​mną so​bie, po co przy​je​cha​li, i prze​sta​ną po​dzi​wiać Sze​ro​ki Las sam z sie​bie, a za​czną szu​kać szu​kać szu​kać na​szych śla​dów. Przy​ja​dą na ko​złach, któ​re były po​my​słem Jef​fa, i przej​dą dro​gą, któ​rej nikt ni​g​dy by nie po​ko​nał, gdy​by nie John, lecz im to nie bę​dzie spra​wia​ło żad​nej róż​ni​cy. Wy​ko​rzy​sta​ją wszyst​ko, co od​kry​li​śmy, żeby ści​gać nas za to, że śmie​li​śmy to od​kryć. Nie mia​łam wąt​pli​wo​ści, że te​raz, kie​dy Ca​ro​li​ne po​szła w od​staw​kę, Da​vid Czer​wo​niuch na​praw​dę na​dział​by Joh​na na kol​ce kol​cza​ka, gdy​by tyl​ko miał oka​zję – i pa​trzył, jak pali mu się skó​ra od go​rą​cej kory – tak jak cią​gle po​wta​rzał. Nie mia​łam też wąt​pli​wo​ści, że gdy​bym ja wpa​dła mu w ręce, zro​bił​by mi to, co zro​bił​by mi Di​xon Pod​nie​bie​ski, gdy​by John i resz​ta nie wró​ci​li i go nie po​wstrzy​ma​li. Przy​trzy​mał​by mnie, wszedł​by we mnie na siłę i wy​try​snął we mnie swo​im mle​kiem, po to, żeby po pro​stu po​ka​zać, że ma wła​dzę, a

ja nie mam, choć je​stem ład​na, a on pa​skud​ny i brzyd​ki. I je​śli nikt go nie po​wstrzy​ma, na tym się nie skoń​czy. Zro​bi to jesz​cze raz i jesz​cze raz, i jesz​cze, aż mnie zu​ży​je i wy​rzu​ci, jak pu​stą łu​pi​nę od owo​cu bie​la​ka, z któ​rej wy​ja​dło się cały słod​ki miąższ. Cze​mu mie​li​by​śmy sta​wiać im czo​ło, my​śla​łam. To jak z wła​snej woli pa​ko​wać ręce w otwór od​de​cho​wy, w któ​rym czai się peł​zak, albo zmu​szać się do prze​łknię​cia ka​wał​ka gów​na. Nie, po​my​śla​łam, nie, po pro​stu pój​dzie​my so​bie da​lej i da​lej. Przy​szło mi na​wet do gło​wy, że i na wio​sło​wa​nie przez Staw Świat bym się zgo​dzi​ła, gdy​by tak było trze​ba. Wła​ści​wie to zgo​dzi​ła​bym się na każ​dy plan, któ​ry od​wiódł​by Joh​na od po​my​słu, żeby za​wró​cić i sta​wić czo​ło Da​vi​do​wi. Po​tem jed​nak zmie​nił mi się na​strój i po​my​śla​łam, że im da​lej odej​dzie​my od Okrą​głej Do​li​ny, tym da​lej bę​dzie​my tak​że od wszyst​kich in​nych lu​dzi, od tych do​brych, na przy​kład mo​jej mamy albo mi​łej nie​to​pyszcz​ki Sue Czer​wo​niuch i ca​łej resz​ty Ro​dzi​ny, kom​plet​nie nie​po​dob​nej do Da​vi​da Czer​wo​niu​cha. I choć, od​kąd ode​szli​śmy od Gar​dła Zim​nej Ścież​ki, w ogó​le ich nie wi​dzie​li​śmy, smut​no smut​no było my​śleć, że pój​dzie​my aż tak da​le​ko, że nie bę​dzie już żad​nej moż​li​wo​ści kon​tak​tu. Tak, i trze​ba było jesz​cze pa​mię​tać o Zie​mi. Okrop​nie okrop​nie było my​śleć, że Zie​mia po nas przy​by​wa i nie po​tra​fi nas zna​leźć, bo po​szli​śmy za da​le​ko – tak że Da​vid i wszy​scy inni wra​ca​ją do tego świe​tli​ste​go świa​ta, a na​sza garst​ka zo​sta​je, jak wte​dy Tom​my i An​ge​la, sama sama na ciem​nym ciem​nym Ede​nie. Te​raz zro​zu​mia​łam, cze​mu John chciał za​wró​cić i sta​wić im czo​ło. Tu nie cho​dzi​ło tyl​ko o wal​kę i za​bi​ja​nie. Tro​chę tak, ale nie tyl​ko. Cho​dzi​ło tak​że o kon​takt. Na​wet wal​ka była ja​kimś kon​tak​tem. – Jeff wła​śnie mó​wił, że może po​win​ni​śmy ja​koś zła​pać parę mło​dych lam​par​tów i wy​cho​wać je jak te ko​zły, żeby nas bro​ni​ły – po​wie​dział, oglą​da​jąc się na mnie, cie​kaw, co my​ślę. – War​to by​ło​by spró​bo​wać, nie my​ślisz? Z ko​zła​mi się uda​ło, cze​mu mia​ło​by się nie udać z lam​par​ta​mi? Nie spo​dzie​wał się tego, że zła​pię go za szy​ję i po​ca​łu​ję. I tym ra​zem mi po​zwo​lił. Roz​luź​nił się, za​śmiał i od​wza​jem​nił po​ca​łu​nek. – A inny po​mysł, co mie​li​śmy z Jef​fem, to auta – po​wie​dział. – Pa​mię​tasz to Auto, któ​re Naj​star​si mie​li w Ro​dzi​nie, z ta​ki​mi czte​re​ma kół​ka​mi? Pew​nie, jak​by po​my​śleć, da​ło​by się zro​bić ta​kie śnież​ne sa​nie z kół​ka​mi, do cią​gnię​cia przez ko​zły, żeby je​cha​ły i wio​zły róż​ne rze​czy, na​wet kie​dy w ogó​le nie ma śnie​gu. A po​tem za​czął ga​dać o tym, żeby zła​pać ma​łe​go no​ca​rza i z nie​go zro​bić ko​nia. – Po​myśl tyl​ko, ile coś ta​kie​go mo​gło​by udźwi​gnąć! – po​wie​dział, oglą​da​jąc się na mnie, żeby spraw​dzić, czy in​te​re​su​je mnie to tak, jak jego. Za​śmia​łam się i znów go po​ca​ło​wa​łam, a po​tem zo​sta​łam tro​chę w tyle, żeby za​ga​dać z Di​xem i po​pro​sić go, żeby po​niósł tro​chę Pe​te​ra, któ​ry był już duży i za cięż​ki, że​bym mo​gła go dłu​żej no​sić. Dwa wsta​nia póź​niej do​szli​śmy do Sta​wu Świat. Ja by​łam nad nim trzy czte​ry razy od​kąd John go od​krył, ale zo​ba​czyć go, a iść wzdłuż jego brze​gu to coś zu​peł​nie in​ne​go. Do​pie​ro idąc, czu​ło się, jaki na​praw​dę jest wiel​ki wiel​ki. Moż​na było wę​dro​wać brze​giem przez całe wsta​nie i ani nie do​szło się do koń​ca, ani się tego koń​ca nie zo​ba​czy​ło, a fale na sta​wie były jak po​ło​wa wzro​stu do​ro​słe​go czło​-

wie​ka, jak ru​cho​me góry lśnią​cej wody, w któ​re moż​na było zaj​rzeć i zo​ba​czyć pły​wa​ją​ce w środ​ku świe​cą​ce ryb​ki. Na ko​niec prze​wra​ca​ły się na ska​ły i spie​nia​ły w bia​łe bą​ble, za​ła​mu​ją​ce świa​tło pod​wod​nych ro​ślin i zwie​rząt. Był to staw, któ​ry cią​gnął się w dru​gą stro​nę, da​le​ko da​le​ko, ła​god​nie świe​cąc w od​da​li, ale nie do​cie​rał do dru​gie​go brze​gu, jak wszyst​kie inne sta​wy, któ​re wi​dzie​li​śmy. Prze​ciw​nie, wy​da​wa​ło się, że do​ty​ka kra​wę​dzi tego czar​ne​go, peł​ne​go gwiazd nie​ba, dłu​gą, pro​stą li​nią. Ale nie mógł tak na​praw​dę go do​ty​kać. Ta li​nia to był sam nasz ciem​ny Eden, za​krzy​wia​ją​cy się i ukry​wa​ją​cy przed nami jesz​cze wię​cej wspa​nia​łych rze​czy. Prze​szli​śmy już pół wsta​nia, kie​dy do​szli​śmy do miej​sca, gdzie ska​ły prze​ci​na​ła rze​ka, sze​ro​ka na trzy​dzie​ści czter​dzie​ści me​trów. Wle​wa​ła się do Sta​wu Świat, roz​le​wa​jąc się płyt​ko po ka​mie​niach. Mu​sie​li​śmy przejść przez nią ra​zem z ko​zła​mi – po​środ​ku się​ga​ła mniej wię​cej do pasa – nio​sąc wszyst​kie rze​czy i na​sze dzie​ci. Dix i Ger​ry ostroż​nie unie​śli korę z ża​rem po​nad wodę, wę​giel​ki ża​rzy​ły się na pła​skim ka​mie​niu. – Ej, pa​trz​cie! – za​wo​ła​ła Lucy Nie​to​perz po​środ​ku rze​ki. Za​uwa​ży​ła coś pły​ną​ce​go po wo​dzie. Zła​pa​ła to i wy​nio​sła na brzeg, żeby po​ka​zać Joh​no​wi. Była to mała łód​ka-za​baw​ka zro​bio​na z su​chej skór​ki owo​cu wy​sma​ro​wa​nej tłusz​czem. Dzie​ci ba​wi​ły się ta​ki​mi w Ro​dzi​nie. Ale, na na​zwy Mi​cha​ela, jak coś tak ma​leń​kie​go mo​gło do​pły​nąć aż na brzeg Sta​wu Świat? – Pew​nie Głów​ną Rze​ką przy​pły​nę​ło – po​wie​dział Jeff. – Tędy musi spły​wać Głów​na Rze​ka, spod sa​me​go Uj​ścio​spa​du. Dziw​nie dziw​nie było my​śleć, że ta sama woda wy​pły​nę​ła spod Lo​dow​ca Di​xo​na i Lo​dow​ca Zim​nej Ścież​ki, ze wszyst​kich in​nych lo​dow​ców i stru​mie​ni, któ​re pły​nę​ły przez Okrą​głą Do​li​nę, dziw​nie było my​śleć, że mu​sia​ła prze​pły​nąć przez Głę​bo​ki Staw, gdzie z Joh​nem nur​ko​wa​li​śmy po świe​cą​ce ostry​gi, po​tem przez Dłu​gi Staw, Zla​nie Stru​mie​ni i Głów​ny Stru​mień, i da​lej do Wiel​ko​sta​wu. Dziw​nie było my​śleć, że ja​kiś mały dzie​ciak z Ro​dzi​ny, któ​ry pew​nie uro​dził się już po na​szym odej​ściu, ba​wił się tam tą łó​decz​ką tak samo jak my, mię​dzy tymi wszyst​ki​mi zna​jo​my​mi miej​sca​mi. To nie mo​gło być zbyt daw​no temu. Te łó​decz​ki, choć​by nie wiem jak na​tłusz​czo​ne, roz​ma​ka​ły po paru wsta​niach. – Wró​ci​my tu​taj któ​re​goś wsta​nia – po​wie​dział John – i pój​dzie​my za tą wodą w stro​nę Ciem​na. Może znaj​dzie​my inne wej​ście do Okrą​głej Do​li​ny. Albo może od dołu da się wejść przez Uj​ścio​spad. Niech mnie fiut Toma, czy on ni​g​dy nie od​pu​ści? *** Kie​dy szli​śmy wzdłuż wy​so​kie​go brze​gu, od Sta​wu Świat wiał cie​pły wiatr. Dziw​nie pach​niał, moc​no i ostro, tro​chę jak pach​ną fa​lo​ro​sty, kie​dy je się roz​ło​ży do su​sze​nia na sznu​ry. Tyl​ko bar​dziej słod​ko i skom​pli​ko​wa​nie. Pta​ki i nie​to​pe​rze o dłu​gich skrzy​dłach, któ​rych ni​g​dy wcze​śniej nie wi​dzie​li​śmy, wy​da​wa​ły dziw​ne krzy​ki i po​hu​ki​wa​nia z kry​jó​wek w skal​nym brze​gu pod nami, albo pa​trzy​ły na nas z wy​so​ka wy​so​ka pod sa​mym Gwiezd​nym Wi​rem. Na tych ska​łach nad wodą tra​fi​li​śmy na cał​kiem nowe zwie​rzę​ta. Le​ża​ły tam so​bie, było ich dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści, były wiel​kie jak gła​dzia​ki, mia​ły ta​kie same czuł​ki i wiel​kie

pła​skie oczy, ale w ogó​le nie mia​ły nóg, tyl​ko dwie małe rącz​ki z przo​du, z bło​ną mię​dzy pal​ca​mi, jak kacz​ka, a z tyłu czte​ry dłu​gie płe​twy, jak u ryby. Po ska​łach po​ru​sza​ły się wol​no wol​no, jak weł​niak albo ka​mie​niak, któ​ry na​gle stra​cił nogi i pró​bu​je peł​zać bez nich. Za to w wo​dzie, mię​dzy wiel​ki​mi fa​lu​ją​cy​mi drze​wa​mi peł​ny​mi świe​cą​cych żół​to i zie​lo​no lam​pek, śmi​ga​ły i nur​ko​wa​ły rów​nie zwin​nie, jak po​lu​ją​ce na prze​lot​ki nie​to​pe​rze po​mię​dzy lamp​ka​mi nad Okrą​głą Po​la​ną. Dix ustrze​lił z łuku jed​ne​go z tych stwo​rów. Jak się wte​dy roz​darł. Iiiiiiiii! Iiiiiiiii! liiiiiiii! A za nim roz​wrzesz​cza​ły się wszyst​kie inne – Iiiiiiiii! liiiiiiii! Iiiiiiiii! Krzy​cząc, za​czę​ły peł​znąć za kra​wędź skał, zsu​nę​ły się do wody i wy​strze​li​ły w głę​bi​ny, jak​by na​głe same sta​ły się strza​ła​mi wy​strze​lo​ny​mi z po​tęż​ne​go łuku. Po​szły w dół, w dół, w dół. Dix, ja, John i Ger​ry po​sta​wi​li​śmy dzie​ci, któ​re nie​śli​śmy, i ze​szli​śmy na dół po ska​łach, żeby do​bić wi​ją​ce​go się stwo​ra ki​ja​mi i dzi​da​mi. Oskó​ro​wa​li​śmy go i po​cię​li​śmy na ka​wał​ki. Nie pie​kli​śmy go na ogniu, bo nie chcie​li​śmy ro​bić dymu, ale po​kro​ili​śmy mię​so w pa​ski i osma​li​li​śmy na pniu kol​cza​ka. Mię​so było sy​cą​ce i tłu​ste tłu​ste. Czło​wiek szyb​ko się nim naja​dał, ale po​tem dłu​go za​le​ga​ło w brzu​chu i cią​ży​ło. Nie​któ​rym zro​bi​ło się od tego nie​do​brze. Ale, na oczy Geli, to był świet​ny, gę​sty tłuszcz i dużo – tak jak po​wie​dział John, je​śli bę​dzie nam po​trzeb​ny tłuszcz na śnież​ne skó​ry, albo do uszczel​nie​nia ło​dzi, to te stwo​ry będą na to naj​lep​sze. Dla​te​go na​zwa​li​śmy je tłusz​cza​ka​mi. Na​stęp​ne​go wsta​nia John jak za​wsze po​szedł przo​dem, tym ra​zem z Jef​fem, Ge r rym i H ar rym, pod​eks​cy​to​wa​ny i spra​gnio​ny no​wych od​kryć. I za​raz wy​prze​dzi​li resz​tę na tyle, że pra​wie nie było ich wi​dać. Staw Świat był tak ja​sny, że ska​ły na brze​gach wy​da​wa​ły się w po​rów​na​niu z nim ciem​ne, tak że le​d​wie wi​dzie​li​śmy tę czwór​kę – Joh​na, Ger​ry’ego, Jef​fa i mo​je​go wiel​kie​go, tę​pe​go bra​ta – jako małe, ciem​ne kre​secz​ki na tle wiel​kiej masy skal​nej, ze świe​cą​cą wodą po jed​nej stro​nie i świe​cą​cym la​sem po dru​giej. Da​le​ko przed nimi – tak da​le​ko, że nie dało się okre​ślić, czy to jest w le​sie, czy na Sta​wie Świat, czy może na Ciem​nie – pło​nął wul​kan. Jego ciem​no​czer​wo​ny pło​mień wi​dać było w miej​scu, gdzie cień Ede​nu spo​ty​kał się z nie​bem. A nad nim smu​ga czar​ne​go dymu cią​gnę​ła się przez Gwiezd​ny Wir. Szli​śmy so​bie spo​koj​nie przez ja​kiś czas, aż usły​sze​li​śmy, że ci przed nami za​czę​li strasz​nie krzy​czeć. Nie ro​zu​mie​li​śmy, co mó​wią, ani czy są pod​eks​cy​to​wa​ni, czy wy​stra​sze​ni – cie​pły wiatr znad wody wiał nam w uszy i ude​rzał w twa​rze – ale John, Har​ry i Ger​ry wy​ma​chi​wa​li rę​ka​mi i ska​ka​li po brze​gu jak zwa​rio​wa​ni. Tyl​ko Jeff za​cho​wał spo​kój – sie​dział na grzbie​cie swo​je​go ko​zła i pa​trzył, jak resz​ta krzy​czy. Na cyc​ki Geli, co to ta​kie​go? Co oni tam mo​gli zna​leźć? Za​czę​li​śmy biec. A zbli​ża​jąc się ku nim, zo​ba​czy​li​śmy, że sto​ją przed ja​kąś wiel​ką rze​czą, któ​ra leży mię​dzy drze​wa​mi mniej wię​cej dzie​sięć pięt​na​ście me​trów od szczy​tu skał. Z po​cząt​ku wy​glą​da​ła jak ja​kiś głaz, wiel​ki wiel​ki głaz, pra​wie jak wzgó​rze. A po​tem – na szy​ję Toma – kie​dy po​de​szli​śmy bli​żej, zro​zu​mie​li​śmy, cze​mu ich krzy​ki tak dziw​nie brzmia​ły. Sami nie wie​dzie​li, czy są pod​eks​cy​to​wa​ni, czy wy​stra​sze​ni. Sami nie wie​dzie​li, czy to coś do​bre​go do​bre​go, czy złe​go złe​go, bo ni​g​dy wcze​śniej cze​goś ta​kie​go nie wi​dzie​li. Ni​g​dy nie wi​dzie​li​śmy cze​goś choć​by tro​chę po​dob​ne​go. Trze​ba było się na to ga​pić przez dłuż​szy czas, za​nim oczy w ogó​le ze​chcia​ły po​wie​-

dzieć, co to za kształt. Na​wet ma​te​riał, z któ​re​go to było zro​bio​ne, ni​cze​go nie przy​po​mi​nał. To nie było drzew​no, ani ka​mień, ani zie​mia, ani nic ta​kie​go. Był gład​ki i błysz​czą​cy, jak… jak me​tal. Tyl​ko że trud​no było uwie​rzyć, że tyle me​ta​lu może się zna​leźć w jed​nym miej​scu. To coś nie było wiel​ko​ści me​ta​lo​we​go pier​ście​nia na pal​cu Joh​na, to było wiel​ko​ści ca​łe​go Ka​mien​ne​go Krę​gu! I mia​ło taki sam kształt – ol​brzy​mi ol​brzy​mi me​ta​lo​wy krąg, tro​chę prze​krzy​wio​ny na bok i jed​nym koń​cem wbi​ty w zie​mię, cały po​obi​ja​ny i po​pę​ka​ny. Cał​kiem jak​by ta wiel​ka wiel​ka rzecz tu spa​dła, albo ktoś ją moc​no rzu​cił przez las, jak się rzu​ca ka​mie​niem. Tyl​ko kto mógł​by rzu​cić czymś tak wiel​kim? Po​de​szli​śmy do tego cze​goś. Nie​śmia​ło tego do​tknę​li​śmy, a kie​dy się oka​za​ło, że nie pali i nie pa​rzy, ob​leź​li​śmy to ze wszyst​kich stron. To na​praw​dę był me​tal, twar​dy jak ka​mień, ale zim​niej​szy i gład​ki gład​ki, bez żad​nych sło​jów, bez nie​rów​no​ści, tyl​ko co ja​kiś czas pro​ste li​nie dzie​lą​ce go na wiel​kie kwa​dra​ty i pro​ste rzę​dy ma​łych, okrą​głych kro​pek. Ale me​tal to była tyl​ko jed​na z wie​lu dziw​nych rze​czy. Na sa​mej gó​rze, po​środ​ku, wy​sta​wa​ło z nie​go coś gład​kie​go, jak mi​ska na wodę, ale dwa​dzie​ścia trzy​dzie​ści razy więk​sza i zro​bio​na z cze​goś, co wy​glą​da​ło jak gład​ki lód, tak przej​rzy​sty, że prze​świe​cał przez nie​go Gwiezd​ny Wir. Dix był zwin​ny. Wspiął się na górę i do​tknął. – To nie lód – po​wie​dział. – Jest cie​pły i su​chy. I gład​szy na​wet niż me​tal, gład​ki gła… O, na cyc​ki Geli ! Czym prę​dzej ze​sko​czył na dół, ko​zioł​ku​jąc, jak​by go​ni​ło go sześć lam​par​tów. – Co tam? Co tam? – za​czę​li​śmy się do​py​ty​wać. – Twa​rze – po​wie​dział. – Tam w środ​ku były twa​rze! Bia​łe twa​rze z wiel​ki​mi ocza​mi! Lucy, Cla​re i Mikę chwy​ci​li swo​je dzie​ci i za​czę​li ucie​kać. Dzie​ci za​czę​ły wrzesz​czeć. Ale ja i John we​szli​śmy na górę i zaj​rze​li​śmy do środ​ka. Było tam ciem​no, ale las i gwiaz​dy da​wa​ły w sam raz tyle świa​tła, żeby moż​na było do​strzec pa​trzą​ce na nas dwie bia​łe twa​rze, z wiel​ki​mi ciem​ny​mi ocza​mi i wy​szcze​rzo​ny​mi zę​ba​mi. – To po pro​stu czasz​ki – po​wie​dział John. – Ludz​kie ko​ści i tyle. Nie za czę​sto oglą​da​li​śmy ludz​kie ko​ści, bo w Okrą​głej Do​li​nie za​wsze cho​wa​ło się zmar​łych pod ka​mie​nia​mi. Ja w su​mie wi​dzia​łam czy​ste, bia​łe ko​ści czło​wie​ka tyl​ko raz, jak by​łam mała, kie​dy zna​leź​li​śmy w le​sie szcząt​ki sta​re​go go​ścia od Nie​to​pe​rzy, imie​niem John​ny. (Po​szedł sam na zbie​ra​nie i cze​muś umarł – może miał atak ser​ca, czy coś – a gwiezd​ni​ki ob​ja​dły go z mię​sa). Spoj​rza​łam przez ten gład​ki, twar​dy lód na wpa​trzo​ne w nas twa​rze. Usta mia​ły roz​dzia​wio​ne, jak​by ry​cza​ły ze śmie​chu. Błe! – To tyl​ko ko​ści! – za​wo​łał John. – Nic nam nie zro​bią. Resz​ta, któ​ra roz​bie​gła się w pa​ni​ce, nie​chęt​nie po​de​szła z po​wro​tem. – Ej, pa​trz​cie! – krzyk​nę​ła Gela. – Tu na dole jest dziu​ra. Da się wejść do środ​ka. Ze​sko​czy​li​śmy z Joh​nem, żeby zo​ba​czyć. Dziu​ra była mała, ale da​ło​by się przez nią wczoł​gać. John wpełzł tam pierw​szy, za nim wier​ny Ger​ry, a po​tem ja i Jeff. Resz​ta chy​ba uwa​ża​ła, że to na​sze za​da​nie, na​sza spe​cjal​ność – pierw​sze​mu pa​ko​wać się za Joh​nem w dziw​ne i groź​ne miej​sca. W środ​ku pod tym twar​dym niby-lo​dem była pu​sta ja​ski​nia, prze​chy​lo​na ja​ski​nia, w któ​rej pach​nia​ło jak​by bło​tem. Trzy szkie​le​ty sie​dzia​ły na spe​cjal​nych sie​dze​niach z ja​kie​goś

mięk​kie​go, ciem​ne​go, kru​szą​ce​go się ma​te​ria​łu, któ​re​go ni​g​dy przed​tem nie wi​dzie​li​śmy. Trze​cie​go szkie​le​tu z ze​wnątrz nie za​uwa​ży​li​śmy, bo czasz​ka spa​dła mu z szyi i po​to​czy​ła się na dół ja​ski​ni, oczy​ma w dru​gą stro​nę. Czasz​ki i ko​ści błysz​cza​ły, bo były bia​łe, ale poza nimi nic nie było wi​dać. Za ciem​no było. Wró​ci​łam do dziu​ry i za​wo​ła​łam, żeby ktoś ze​rwał tro​chę bia​łych lam​pek i nam przy​niósł. Wró​ci​łam do po​zo​sta​łej trój​ki i chwy​ci​łam ich za ręce. Wszy​scy się trzę​śli​śmy. Szcze​rze, nie wiem, czy ze stra​chu, czy z in​ne​go po​wo​du. Sami nie wie​dzie​li​śmy, co my​śleć i co czuć. Po​tem do środ​ka wczoł​ga​ła się Gela z trze​ma czte​re​ma ja​sny​mi lamp​ka​mi na ka​wał​ku ga​łąz​ki i do​pie​ro zo​ba​czy​li​śmy, co to za dziw​na dziw​na ja​ski​nia. Wszę​dzie było peł​no dziw​nych brą​zo​wych po​wierzch​ni, ca​łych w rzę​dach ma​łych kształ​tów. Ko​ja​rzy​ły się tro​chę z Kle​pa​tu​rą i Ekra​nem, któ​re Naj​star​si po​ka​zy​wa​li nam kie​dyś na Rocz​ni​cach, tyl​ko że tu tych kwa​dra​ci​ków były cale ty​sią​ce i dzie​siąt​ki róż​nych ekra​nów. Wła​ści​wie nie wie​dzie​li​śmy, co da​lej zro​bić, więc za​czę​li​śmy do​ty​kać tych ela​stycz​nych kwa​dra​ci​ków, wci​skać je i pusz​czać, tak jak kie​dyś, kie​dy by​li​śmy mali, na Kle​pa​tu​rze, gdy po​moc​ni​ce Naj​star​szych po​ka​zy​wa​ły nam Pa​miąt​ki pod​czas Rocz​ni​cy. Co​raz wię​cej lu​dzi pa​ko​wa​ło się te​raz do środ​ka. Wczoł​gał się Mikę, po​tem Cla​re, po​tem na​wet mała Kwia​tek. Me​ta​lo​wa bry​ła za​ko​ły​sa​ła się lek​ko od cię​ża​ru wszyst​kich ła​żą​cych po niej lu​dzi i za​trzesz​cza​ła jak drze​wo na wie​trze. – To są Trzej, praw​da? – po​wie​dział John. – Trzej To​wa​rzy​sze. Di​xon, Meh​met i Mi​cha​el. To zna​czy, Pierw​szy Di​xon. Pierw​szy Meh​met. I Mi​cha​el… – Le​d​wie był w sta​nie po​wie​dzieć te sło​wa, a kie​dy wresz​cie je wy​krztu​sił, głos miał drżą​cy i ła​mią​cy się: – Mi​cha​el od Nazw. Nic mu nie od​po​wie​dzie​li​śmy. – A to jest ich ko​smicz​na łódź – ode​zwał się po chwi​li Jeff. Mó​wił ci​cho, ale bar​dziej spo​koj​nie niż John. In​te​re​so​wał się wszyst​kim wszyst​kim, ale nie eks​cy​to​wał się i nie zło​ścił. – To jest Lon Do​wnik. W ogó​le nie do​le​ciał na Bun​tow​ni​ka. W słab​ną​cym świe​tle ga​łą​zek bia​łu​cha wi​dać było te szkie​le​ty o wie​le wy​raź​niej – wi​dzie​li​śmy, że na​dal mają na so​bie skó​ry, skó​ry za​kry​wa​ją​ce całe cia​ło, jak te po Tom​mym i An​ge​li, któ​rych ka​wał​ki Naj​star​si mie​li w swo​im pniu. Dwa szkie​le​ty z gło​wa​mi mia​ły bia​łe skó​ry, a ten bez gło​wy – nie​bie​ską. I były na nich na​pi​sy, na oczy Geli, kie​dy przy​nie​śli nam świe​żych lam​pek, wi​dzie​li​śmy, że mają tam wy​pi​sa​ne imio​na – Meh​met Ha​ri​bey, Di​xon Thor​leye, Mi​cha​el Ten​ni​son – imio​na z tej daw​nej hi​sto​rii, tak sta​rej, że choć wie​rzy​li​śmy, że to praw​da, to nie do​cie​ra​ło do nas, że to się wy​da​rzy​ło w tym sa​mym świe​cie, w któ​rym ży​je​my. A tu pro​szę, mamy ich, nie w ja​kimś świe​cie z hi​sto​rii, ale wi​dzi​my ich na wła​sne oczy. Gło​wa od​pa​dła Mi​cha​elo​wi Ten​ni​so​no​wi. Pod​nio​słam ją te​raz, twar​dy, pu​sty kształt z bia​ły​mi, ka​mien​ny​mi usta​mi, któ​re daw​no daw​no temu po raz pierw​szy wy​po​wie​dzia​ły na​zwy wszyst​kich zwie​rząt i ro​ślin na Ede​nie. – Po​my​śleć tyl​ko – po​wie​dzia​łam – że jak mó​wi​my „na na​zwy Mi​cha​ela” to, „na na​zwy Mi​cha​ela” tam​to, to mó​wi​my wła​śnie o tym Mi​cha​elu! Lu​dziom znu​dzi​ło się już na​ci​ska​nie kwa​dra​ci​ków i więk​szość prze​sta​ła, ale mała Kwia​tek da​lej się nimi ba​wi​ła. Na​ci​snę​ła któ​ryś i na​gle – niech mnie fiut Toma, aż trud​no

w to było uwie​rzyć – na​gle za​czął ga​dać do nas ja​kiś głos, a na ekra​nie po​ka​za​ła się twarz. Kwia​tek krzyk​nę​ła, wszy​scy za​czę​li krzy​czeć i od​sko​czy​li, tak że cała ko​smicz​na łódź zno​wu się za​ko​ły​sa​ła. – Ci​cho! – krzyk​nął ze zło​ścią John! – Na oczy Geli, ci​cho i słu​chaj​cie! To była twarz męż​czy​zny, z ja​sny​mi wło​sa​mi i zmę​czo​ny​mi sza​ry​mi ocza​mi, ale cał​kiem bez bro​dy. Ra​mio​na miał za​kry​te ja​sno​nie​bie​ską skó​rą. – …Ten​ni​son – usły​sze​li​śmy jego głos, ale brzmiał dzi​wacz​nie i sła​biut​ko, jak​by spod zie​mi, a on sam też mó​wił śmiesz​nie, tak że le​d​wo go ro​zu​mie​li​śmy, jak​by wy​po​wia​dał sło​wa sa​mym przo​dem ust. – Mi​cha​el Ten​ni​son. Nie​ste​ty, wy​glą​da, że Lon Do​wnik zo​stał uszko​dzo​ny, kie​dy… Wtem urwał, twarz znik​nę​ła i ekran zro​bił się czar​ny jak wszyst​kie inne. A my za​czę​li​śmy wci​skać te set​ki ma​łych kwa​dra​ci​ków, wszyst​kie po ko​lei i jesz​cze raz i jesz​cze. Ka​za​li​śmy na​wet Kwiat​ko​wi po​na​ci​skać je jesz​cze raz, na wy​pa​dek gdy​by jej do​tyk ja​koś le​piej dzia​łał. Ale choć​by​śmy nie wiem ile pró​bo​wa​li, nie uda​ło nam się spra​wić, żeby ta twarz albo ten głos wró​ci​ły.

45.

Sue Czer​wo​niuch

Wła​śnie tłu​kłam na​sio​na, żeby zro​bić plac​ki na ko​la​cję, kie​dy przy​biegł do nas dzie​ciak od Nie​to​pe​rzy, wo​ła​jąc, że Meh​met zno​wu przy​szedł z Ciem​na. Tym ra​zem z dwo​ma chło​pa​ka​mi od Ry​bo​rze​ków, Pau​lem i Ge​ral​dem, tymi, któ​rych Da​vid ostat​nio wy​słał przez Ciem​no do miej​sca zwa​ne​go Do​li​ną Wy​so​kich Drzew, gdzie miesz​ka​li Meh​met i jego grup​ka. Meh​met, Paul i Ge​rald po​szli pro​sto do Straż​ni​ków nad Wiel​ko​staw, w ogó​le nie prze​cho​dząc przez resz​tę Ro​dzi​ny. Ale je​den ze Straż​ni​ków po​wie​dział o tym sio​strze i tak się ro​ze​szło. Po​dob​no Paul i Ge​rald spo​tka​li tam na gó​rze Joh​na! Na​sze​go Joh​na, Czer​wo​niu​cha! Wi​docz​nie też od​wie​dzał Wy​so​kie Drze​wa, tyl​ko od dru​giej stro​ny, z ja​kie​goś miej​sca po dru​giej stro​nie Ciem​na, ja​kie​goś in​ne​go lasu. Niech mnie fiut Har​ry’ego, ile jesz​cze jest tych miejsc na świe​cie? Wte​dy jed​nak nie to mi za​przą​ta​ło gło​wę. Jak tyl​ko usły​sza​łam tę no​wi​nę, od razu wie​dzia​łam, że sta​nie się coś złe​go złe​go, i po​bie​głam do Stra​ży, po dro​dze wy​krzy​ku​jąc do każ​de​go, kogo na​po​tka​łam: – Do​wie​dzie​li się, gdzie jest John i jego lu​dzie! – wo​ła​łam. – Pój​dą na nich, chy​ba że ich za​trzy​ma​my! Pój​dą za​bić na​sze dzie​ci! Po​wiedz​cie wszyst​kim! Chodź​cie do Stra​ży, szyb​ko! Straż​ni​cy już się szyb​ko szyb​ko uwi​ja​li. Wy​cią​ga​li cie​płe śnie​go​skó​ry i zwi​ja​li je. Wią​za​li pęki strzał. Zbie​ra​li naj​lep​sze dzi​dy z czar​nosz​kła i naj​lep​sze noże z zę​bów lam​par​ta. – Co się dzie​je?! – krzyk​nę​łam na nich. – Co się tu dzie​je, w imię Geli?! Straż​ni​cy za​śmia​li się i da​lej zbie​ra​li rze​czy, przy​wią​zu​jąc je so​bie na ple​cach sznu​ra​mi i skó​rza​ny​mi pa​ska​mi. – Nie prze​szka​dzać – wark​nął Da​vid, zbie​ra​jąc róż​ne rze​czy do wor​ka. – Za​ję​ci je​ste​śmy. Mamy ro​bo​tę i nie mamy cza​su. Obok nie​go był Meh​met, już sie​dział na grzbie​cie weł​nia​ka, go​to​wy, żeby po​pro​wa​dzić ich na Ciem​no. – Jaką ro​bo​tę? – za​py​ta​ła go Jadę. Obej​rza​łam się za​sko​czo​na. Za mną sta​ło dzie​sięć je​de​na​ście ma​mu​siek. Jadę przy​bie​gła ra​zem z nimi. – Do​brze wiesz, jaką ro​bo​tę, ma​muś​ko Mlecz​ne​go Joh​na – po​wie​dział Da​vid. – Do​brze

wiesz, jaką ro​bo​tę. Zna​leź​li​śmy miej​sce, gdzie się ukry​wa ten twój mlecz​ny chłop​taś i jego kum​ple. Zro​bi​my to, co trze​ba było zro​bić daw​no temu. – To nasi sy​no​wie i cór​ki – po​wie​dzia​łam mu. – To też jest Ro​dzi​na! Nie mo​żesz im zro​bić krzyw​dy! Da​vid pod​szedł do mnie i wy​szcze​rzył mi się drwią​co w twarz. – To nasi sy​no​wie i cór​ki – za​pisz​czał ję​kli​wym szy​der​czym gło​si​kiem. – To też jest Ro​dzi​na. Nie mo​żesz im zro​bić krzyw​dy! Po​tem prych​nął i cof​nął się parę kro​ków, żeby móc mó​wić do wszyst​kich ko​biet na​raz, swo​im nor​mal​nym, ostrym i twar​dym gło​sem. – Tego już się wszy​scy na​słu​cha​li​śmy, nie? Tego, że ko​cha​ny słod​ki Mlecz​ny John to na​sze dziec​ko, że jest jed​nym z nas, że nie moż​na mu nic zro​bić. I pa​trz​cie, do cze​go to do​pro​wa​dzi​ło. Przez nie​go nie żyje czte​rech lu​dzi, a mo​gli​by żyć i od​dy​chać! Czte​rech lu​dzi! I jesz​cze dziec​ko w brzu​chu mat​ki. Te​raz zejść mi z dro​gi i ani sło​wa o tym, że wam ko​goś szko​da. Pod​bie​głam i chwy​ci​łam go za ręce. – Po​słu​chaj mnie, Da​vid. Znam cię od ma​łe​go. Zaj​mo​wa​łam się tobą. Do​brze wiesz. Opo​wia​da​łam ci hi​sto​rie. Po​cie​sza​łam cię, kie​dy inne dzie​ci się z cie​bie śmia​ły. Opie​ko​wa​łam się tobą. Więc mnie po​słu​chaj. Na​le​ży mi się to. Nie pusz​czę cię, póki… Od​wró​cił się i za​wo​łał przez ra​mię: – Mikę! Za​bierz ją i do​pil​nuj, żeby mi nie prze​szka​dza​ła! Bru​tal​ny mło​dy chło​pak od Lon​dy​nów, Mi​cha​el, pod​szedł z ja​kimś ko​le​gą i od​cią​gnę​li mnie od Da​vi​da. – Do na​sze​go po​wro​tu ty tu do​wo​dzisz, Mikę – do​dał Da​vid. – A na ra​zie wy​goń stąd te roz​ry​cza​ne ma​muś​ki, że​by​śmy mo​gli się spo​koj​nie spa​ko​wać i pójść. Po​dzie​lił swo​ich Straż​ni​ków na dwie gru​py. Jed​na mia​ła pójść z nim na górę, w Śnież​ne Ciem​no, z Meh​me​tem Nie​to​pe​rzem jako prze​wod​ni​kiem. Dru​ga – oko​ło dwu​dziest​ki, wszy​scy z dzi​da​mi i gru​by​mi ki​ja​mi – mia​ła zo​stać w Ro​dzi​nie, do​wo​dzo​na przez Mi​cha​ela Lon​dy​na, żeby mieć nas pod kon​tro​lą, kie​dy Da​vi​da nie ma. Tyl​ko że oczy​wi​ście każ​de​go z tych, któ​rzy zo​sta​li i mie​li nami rzą​dzić, zna​li​śmy od wie​lu łon (po​dob​nie jak tych, co po​szli z Da​vi​dem na Ciem​no), a spo​ro z nich było ku​zy​na​mi, wuj​ka​mi czy na​wet brać​mi dzie​cia​ków, któ​re wie​le wie​le wstań temu ode​szły stąd za Joh​nem. – Cof​nąć się, wszyst​kie! – wrza​snął Mi​cha​el Lon​dyn, sztur​cha​jąc nas tę​pym koń​cem dzi​dy. Dur​ny, za​ro​zu​mia​ły ba​chor nie był star​szy od mo​je​go Ger​ry ego. Ale wy​raź​nie po​sta​no​wił, że sko​ro omi​ja​ją go atrak​cje po dru​giej stro​nie Ciem​na, to i tu​taj się nie​źle za​ba​wi. – Cof​nąć się, albo damy wam ki​ja​mi! Tym​cza​sem Da​vid i dru​ga gru​pa Straż​ni​ków – ko​lej​nych dwu​dzie​stu męż​czyzn i ob​rost​ków – wsie​dli na ko​nio​ko​zły z bro​nią i skó​ra​mi, po dwóch Straż​ni​ków na ko​zła, i ru​szy​li w stro​nę Wzgórz Pe​ckham. – Da​vid! – krzyk​nę​łam za nim. – Da​vid! Stój ! Na​wet się nie obej​rzał. – Meh​met! – wrza​snę​łam więc. – Nie pro​wadź go do nich! On chce ich wszyst​kich zro​bić! Meh​met Nie​to​perz obej​rzał się, a minę miał dziw​ną dziw​ną, bo było w niej wi​dać dwie

rze​czy na​raz. Sta​rał się być zim​ny zim​ny i twar​dy twar​dy jak Da​vid – i ta siła na​wet spra​wia​ła mu przy​jem​ność – ale jed​no​cze​śnie coś go mę​czy​ło. Cał​kiem jak​by do​pie​ro te​raz do​tar​ło do nie​go, do cze​go do​pro​wa​dził, te​raz, gdy już nie da się tego za​trzy​mać. Do​stał tro​chę sił)’, zro​bił się tro​chę waż​ny, ale osią​gnął to, re​zy​gnu​jąc z praw​dzi​wej siły. – Meh​met! – za​wo​ła​łam, bo szyb​ko od​wró​cił się z po​wro​tem. – Nie chcesz tego ro​bić, to nie rób! My cię po​prze​my. Te​raz roz​dar​ły się już wszyst​kie mat​ki, a z grup na​scho​dzi​ło się jesz​cze wie​lu in​nych lu​dzi. Też krzy​cze​li, wo​ła​li do tych Straż​ni​ków z dwu​dziest​ki, któ​rych zna​li: – John​ny! Mike! Di​xon! Mitch! Pete! Nie idź z nimi! Nie idź! I nie​któ​rzy Straż​ni​cy obej​rze​li się, a inni nie. Ale wła​ści​wie, co mie​li zro​bić? Byli w ta​kiej sa​mej sy​tu​acji jak Meh​met. Po​szli za da​le​ko. Gdy​by któ​ryś za​wró​cił, to za​raz ko​le​dzy na​dzie​wa​li​by go na kol​ce. Sku​pi​ły​śmy się te​raz na Straż​ni​kach, któ​rzy nas po​wstrzy​my​wa​li: – Pusz​czaj​cie! Pusz​czaj​cie, kur​na! Idą za​bić na​sze dzie​ci! Idą za​bić lu​dzi, któ​rzy kie​dyś byli wa​szy​mi przy​ja​ciół​mi i ko​le​ga​mi z grup! Po​za​bi​ja​ją ich wszyst​kich! Na​praw​dę tego chce​cie? Tyl​ko wzru​sza​li ra​mio​na​mi. Paru za​śmia​ło się szy​der​czo, ale było wi​dać, że ich też to mę​czy. Tyl​ko że to nic nie zmie​nia​ło. I tak nas nie prze​pusz​cza​li. Bo jak mo​gli​by? Z nimi było tak samo jak ich ko​le​ga​mi, ja​dą​cy​mi na ko​złach na Śnież​ne Ciem​no. Je​śli nie zro​bią tego, co im ka​za​no, sami się na​ra​żą. Dla​te​go marsz​czy​li się, uni​ka​li na​sze​go wzro​ku, sztur​cha​li nas i wa​li​li ki​ja​mi i trzon​ka​mi dzid, je​śli za moc​no na​pie​ra​ły​śmy, albo pró​bo​wa​ły​śmy ich obejść. Zresz​tą, już ro​bi​ło się za póź​no, że​by​śmy mo​gły do​go​nić wy​pra​wę, więc za​raz wzru​szy​li ra​mio​na​mi i nas prze​pu​ści​li. – A rób​cie so​bie co chce​cie – po​wie​dział Mi​cha​el Lon​dyn. – Tyl​ko wy​no​ście się z te​re​nu Stra​ży i prze​stań​cie się, kur​na, drzeć. Łeb mnie od tego roz​bo​lał. I od​wró​ci​li się do nas ple​ca​mi i ro​ze​szli w róż​ne stro​ny, uda​jąc, że są za​ję​ci i nie mają cza​su na ta​kie bzdu​ry. Ale tak na​praw​dę po pro​stu chcie​li od nas uciec, żeby nie pa​trzeć nam w oczy i nie za​sta​na​wiać się nad tym, co ro​bią. Nie​któ​re ma​muś​ki od razu po​bie​gły w las za Da​vi​dem i jego ban​dą, ale to nie mia​ło sen​su. Lu​dzie nie bie​ga​ją tak szyb​ko jak ko​zły, a Da​vid do​pil​no​wał, żeby ko​złów nie miał w Ro​dzi​nie nikt poza Stra​żą. Dla​te​go ja po​go​ni​łam za dwo​ma chło​pa​ka​mi, któ​rzy ze​szli z Meh​me​tem z Do​li​ny Wy​so​kich Drzew i te​raz na​le​że​li do Stra​ży, któ​rej ka​za​no nas pil​no​wać. – Co tam wi​dzie​li​ście na gó​rze? Kogo wi​dzie​li​ście? Co mó​wi​li? Spoj​rze​li po so​bie z za​kło​po​ta​niem, a po​tem ro​zej​rze​li się do​oko​ła, czy ktoś jesz​cze sły​szy. – Kie​dy tam by​li​śmy, u nich, przy​szedł John i twoi sy​no​wie – po​wie​dział Ge​rald, wzru​sza​jąc na siłę ra​mio​na​mi, jak​by uda​wał, że to dla nie​go zu​peł​nie nie​waż​ne. – Geny i ten, jak mu… Jeff. – Ger​ry? Jeff? Obaj? Cała się te​raz trzę​słam. Dziw​nie dziw​nie było ga​dać z kimś, kto le​d​wo parę wstań temu wi​dział mo​ich sy​nów. Tyl​ko że to nie była żad​na po​cie​cha, bo wie​dzia​łam, że Da​vid i jego ban​da jadą te​raz ku nim.

– I co tam u nich? – za​py​ta​łam. – W po​rząd​ku. Wszyst​ko do​brze. Wy​ro​śli. Jeff to te​raz wiel​ki fa​cet, ma bro​dę i w ogó​le. Przy​stoj​ny gość w su​mie. – Wy ich nie​na​wi​dzi​cie? Ge​rald zer​k​nął na Pau​la. – No… nie – mruk​nął. – Pew​nie, że nie. – Ale jed​nak przy​szli​ście tu​taj z Meh​me​tem, żeby po​wie​dzieć o nich Da​vi​do​wi, wie​dząc, jak bar​dzo Da​vid chce ich na​dziać na kol​ce? – Ale my nie… – No, Ge​rald, wie​dzia​łeś prze​cież, że Da​vid ru​szy za nimi, jak tyl​ko się do​wie. Nie mów mi, że nie. Ge​rald obej​rzał się de​spe​rac​ko na Pau​la. Ja też na nie​go spoj​rza​łam, tak jak się pa​trzy na nie​grzecz​ne dzie​ci. Na mo​ment zro​bił za​kło​po​ta​ną i prze​stra​szo​ną minę, ale po​tem od razu się zmarsz​czył, za​kła​da​jąc twar​dą twar​dą ma​skę, twarz praw​dzi​we​go Straż​ni​ka. – Cof​nij się, Sue – po​wie​dział. – Cof​nij się, albo zro​bię uży​tek z kija, ro​zu​miesz? – Co? – za​sy​cza​łam na nie​go. – Dasz mi ki​jem za to, że py​tam, co chce​cie zro​bić z mo​imi sy​na​mi? Sku​lił się, jak​bym to ja go ude​rzy​ła, ale kij trzy​mał moc​no w dło​ni. Pu​ści​łam ich. Dur​ne, sła​be dzie​cia​ki. A po​tem pła​ka​łam i pła​ka​łam. Prze​kli​na​łam Pierw​sze​go Tom​my’ego i Pierw​sze​go Di​xo​na i Pierw​sze​go Meh​me​ta, że spro​wa​dzi​li lu​dzi na Eden. Prze​kli​na​łam Tom​my’ego i An​ge​lę za to, że po​sta​no​wi​li tu zo​stać i wy​cią​gnąć nas ze spo​koj​nej spo​koj​nej ni​co​ści na ten okrut​ny ciem​ny świat. Złe złe to było miej​sce. Nie​do​bre dla lu​dzi. Lu​dzie po​win​ni żyć na Zie​mi, gdzie wszyst​ko jest ja​sne, nowe i czy​ste jak śro​dek drzew​nej lamp​ki. To miej​sce na​da​je się tyl​ko dla stwo​rów z ciem​ne​go ciem​ne​go Pod​zie​mia, z pła​ski​mi ocza​mi, z zie​lo​no​czar​ną krwią i sze​ścio​ma ła​pa​mi z pa​zu​ra​mi. Na tym par​szy​wym ciem​nym Ede​nie ni​g​dy nie spo​tka nas nic do​bre​go. Ni​g​dy. Ni​g​dy. Ni​g​dy. Bę​dzie tyl​ko ból, męka i krew, krew, krew. – Sue – szep​nął ktoś za mną. – Sue? Zno​wu Ge​rald Ry​bo​rze​ka, bez bra​ta i bez dzi​dy. – Sue, Ju​lie ich ostrze​gła. Śli​zgnę​ła się z Jef​fem, tam u nas, w Wy​so​kich Drze​wach, i ostrze​gła go przed Da​vi​dem i Meh​me​tem. Po​wie​dzia​ła, że Meh​met bę​dzie roz​ma​wiał z Da​vi​dem, i co Da​vid bę​dzie chciał zro​bić, kie​dy się do​wie, gdzie oni są. – Skąd ty to wiesz? – Bo z nią roz​ma​wia​łem. Masz ra​cję, ja nie nie​na​wi​dzę Joh​na i two​ich chło​pa​ków. Wła​ści​wie, to kie​dy tam się spo​tka​li​śmy, na​wet ich po​lu​bi​łem, zwłasz​cza Jef​fa. A kie​dy po​szli i ni​ko​go przy mnie nie było, po​wie​dzia​łem Ju​lie, że szko​da, że ich nie ostrze​głem. A ona po​wie​dzia​ła: „Nie przej​muj się, Ge​rald, ja ich ostrze​głam”. No i wte​dy go przy​tu​li​łam, a po​tem wal​nę​łam z ca​łej siły w gębę, bo może i to ostrze​że​nie ura​tu​je jesz​cze Joh​na i in​nych, ale w tym nie bę​dzie żad​nej za​słu​gi tego tchórz​li​we​go peł​za​ka, któ​re​go su​mie​nie ru​szy​ło do​pie​ro, jak było już za póź​no. W sam raz wte​dy, żeby mógł sam sie​bie prze​ko​nać, że wca​le nie jest taki zły, ale nie mu​siał się mę​czyć i ro​bić ni​cze​go do​bre​go. A po​tem zno​wu go przy​tu​li​łam, za to, że mi po​wie​dział. Wy​rwał mi się, roz​glą​da​jąc się z po​czu​ciem winy. I z po​wro​tem za​ło​żył tę twar​dą ma​skę Straż​ni​ka, tak samo jak jego kum​pel Paul.

– Ni​g​dy wię​cej ze mną o tym nie roz​ma​wiaj, ja​sne? – po​wie​dział. – I nie mów ni​ko​mu, że z tobą roz​ma​wia​łem, bo ja po​wiem, że kła​miesz. – A oni mó​wi​li, jak tam jest, po dru​giej stro​nie? Zno​wu się ro​zej​rzał. Bar​dzo chciał już iść. Był strasz​nie strasz​nie wy​stra​szo​ny, że ktoś zo​ba​czy, jak ze mną roz​ma​wia. – Wiel​ki – po​wie​dział – wiel​ki wiel​ki las. Taki wiel​ki, mó​wią, że na​wet nie wi​dać, gdzie się koń​czy. I w nim staw, któ​ry jest taki sam: że nie wi​dać koń​ca. Nie wi​dać dru​giej stro​ny. I uciekł. Ja opa​dłam pod pień bia​łu​cha i zno​wu się roz​pła​ka​łam. Ale te​raz to był inny płacz. Te​raz pła​ka​łam z ulgą. Mie​li szan​sę uciec przed Da​vi​dem, w ten wiel​ki wiel​ki las, któ​ry oni zna​li, a Da​vid nie. Tak, po​my​śla​łam, ale czy to nie dziw​ne i nie smut​ne smut​ne, że mat​ka czu​je ulgę, że jej sy​no​wie mogą odejść od niej jesz​cze da​lej i scho​wać się w ta​kim miej​scu, że może ich ni​g​dy nie zo​ba​czy?

46.

John Czer​wo​niuch

Sie​dzie​li​śmy tam jed​ną dwie go​dzi​ny, nic, tyl​ko pró​bu​jąc wy​wo​łać ga​da​ją​cą twarz na ekran. Lu​dzie przez cały czas ci​snę​li się do środ​ka, prze​py​cha​li je​den przez dru​gie​go, na​ci​ska​li te cho​ler​ne kwa​dra​ci​ki, od​gar​nia​li ko​ści Trzech To​wa​rzy​szy, jak​by to były su​che ga​łąz​ki w le​sie. – Uwa​żaj​cie no! – krzy​cza​łem. – Uła​mie​cie gło​wy i tym dwóm! Nikt nie słu​chał. – Ten spró​buj! – mó​wił ktoś. – Nie, nie, tam​te, co Kwia​tu​szek na​ci​ska​ła! – Nie, no nie! Co za sens? Sto razy już pró​bo​wa​li​śmy. Zo​staw tam​te, ja spró​bu​ję tu​taj. – Ej, prze​puść​cie mnie, przy​nio​słem tro​chę lam​pek. Trze​ba po​pa​trzeć przy świe​tle. To na​pię​cie na ich twa​rzach! Ta de​spe​ra​cja, żeby ktoś, kogo nie zna​ją, po​ja​wił się na mo​ment na tym ekra​nie i za​ga​dał sło​wa​mi, któ​rych pra​wie nie ro​zu​mie​li! Ta jed​na rzecz, ekran i ga​da​ją​cy głos, wy​gra​ła ze wszyst​ki​mi in​ny​mi cu​da​mi – mar​twy​mi To​wa​rzy​sza​mi i sa​mym Ło​nem Do​wni​kiem. Może po pro​stu nie chcie​li my​śleć, co to na​praw​dę ozna​cza. Wy​czoł​ga​łem się z po​wro​tem przez dziu​rę i zo​sta​wi​łem ich z tym. Jeff, Har​ry i Gela już byli na ze​wnątrz. Gela i Jeff pil​no​wa​li dwój​ki nie​mow​ląt i pię​cior​ga sze​ścior​ga ma​lu​chów, któ​re nie chcia​ły wcho​dzić do ko​smicz​nej ło​dzi, bo się bały. I Har​ry się z nimi zga​dzał. Nie po​do​ba​ły mu się ko​ści ani me​ta​lo​wa ja​ski​nia, a już w ogó​le nie cier​piał dziw​ne​go gło​su, któ​ry za​ga​dał do nas z ekra​nu. Te​raz cho​dził w kół​ko, mru​cząc coś i po​ję​ku​jąc. Chciał stąd iść. – Har​ry’emu się nie po​do​ba. Har​ry chce już iść. Tina wy​szła za​raz po mnie, po​tem Jan​ny, po​tem Dix, wszy​scy tro​chę wstrzą​śnię​ci i tro​chę za​że​no​wa​ni, jak​by po​zwo​li​li się po​rwać cze​muś złe​mu i te​raz tego ża​ło​wa​li. – My​ślę, że trze​ba to prze​rwać – po​wie​dzia​łem. – Ta ga​da​ją​ca twarz już pew​nie nie wró​ci. Tina kiw​nę​ła gło​wą. Wsta​łem. – Wy​cho​dzić! Wszy​scy wy​cho​dzić! Nikt się ze mną nie sprze​czał. Wszy​scy zgod​nie wy​szli, po ko​lei, przez dziu​rę w ło​dzi – Ger​ry, Lucy Nie​to​perz, Mikę, Cla​re, Jane, mały Kwia​tu​szek, Cla​re… a na koń​cu Mar​tha i Lucy Lon​dyn, obie gorz​ko za​pła​ka​ne.

– Ej, wszy​scy, słu​chaj​cie! – za​wo​ła​łem. *** Wszy​scy zro​bi​li się ci​cho ci​cho. Sta​li obok Łona Do​wni​ka pod ja​sny​mi bia​łu​cha​mi, a nie​da​le​ko lśni​ła gład​ka po​wierzch​nia Sta​wu Świat. Pa​trzy​łem po ich twa​rzach, do​ro​słych i dzie​ci, pod​eks​cy​to​wa​nych, prze​stra​szo​nych, spra​gnio​nych cze​goś, cze​go na​wet nie ro​zu​mie​li, i pró​bo​wa​łem wy​my​ślić, co wła​ści​wie mam po​wie​dzieć. Trud​no trud​no mi było, bo sam też by​łem pod​nie​co​ny, sam czu​łem to samo pra​gnie​nie i, jak oni wszy​scy, też by​łem oszo​ło​mio​ny twa​rzą Mi​cha​ela od Nazw ga​da​ją​cą do nas z ekra​nu. (Kto by po​my​ślał, że coś ta​kie​go może się nam przy​da​rzyć?). Ale ja​koś mu​sia​łem spra​wić, żeby do in​nych też to do​tar​ło, mimo że jesz​cze na​wet sam tego nie ogar​ną​łem. – Więc… – za​czą​łem. – Więc te​raz wie​my, jak skoń​czy​ła się hi​sto​ria Trzech To​wa​rzy​szy. Po tylu la​tach. Po tylu… ło​nach i po tylu… po​ko​le​niach. Mó​wi​łem, nie wie​dząc, co będę mó​wić, ale coś mi się w te my​śli wkra​da​ło. Tro​chę tak, jak kie​dy się za​uwa​ży lam​par​ta w le​sie. Na po​cząt​ku się nie wie, czy to na​praw​dę lam​part, czy tyl​ko po​let​ko kwia​tów, a po​tem je​steś już pe​wien, że to lam​part, ale jesz​cze wła​ści​wie nie wi​dzisz jego kształ​tu. I na​gle go wi​dzisz wi​dzisz. – I to zna​czy praw​da, że oni… To zna​czy, że oni ni​g​dy nie do​tar​li na Bun​tow​ni​ka. A to z ko​lei zna​czy, że… Na ser​ce Geli, prze​cież to zna​czy… Spoj​rza​łem po ich twa​rzach. Wi​dzia​łem, że do nie​któ​rych za​czy​na do​cie​rać: do Geli, Tiny, Dixa, tych by​strzej​szych i sil​niej​szych. Wzią​łem głę​bo​ki od​dech i po​sta​ra​łem się opa​no​wać głos. – A to zna​czy, że Bun​tow​nik ni​g​dy z Ede​nu nie od​le​ciał. Myś… my​ślę, że on musi gdzieś tu być na nie​bie, za wy​so​ko, że​by​śmy go zo​ba​czy​li. Przez tyle cza​su wy​obra​ża​li​śmy so​bie, że on jest gdzieś da​le​ko po dru​giej stro​nie Gwiezd​ne​go Wiru, tym​cza​sem on jest tu​taj. A to zna​czy… – To zna​czy, że oni ni​g​dy po nas nie przy​le​cą! – za​wy​ła Lucy Lon​dyn. – Ni​g​dy, ni​g​dy, ni​g​dy! I za​raz wszy​scy się roz​pła​ka​li – do​ro​śli, dzie​ci, ko​bie​ty, męż​czyź​ni – pła​ka​li i pła​ka​li za tym wiecz​nym wiecz​nym ma​rze​niem, któ​re ni​g​dy się nie speł​ni. Pła​ka​ła Tina, pła​ka​ła Gela, pła​kał Ger​ry, Mar​tha Lon​dyn la​men​to​wa​ła i la​men​to​wa​ła i bu​ja​ła się tam i z po​wro​tem jak mama, któ​ra stra​ci​ła dziec​ko. Na​wet po mo​jej twa​rzy pły​nę​ły łzy, choć to ja pró​bo​wa​łem wszyst​kich przez to prze​pro​wa​dzić. Tyl​ko Jeff nie pła​kał. My​ślę, że zro​zu​miał, co to ozna​cza, od razu, kie​dy zo​ba​czył Łona Do​wni​ka, i te​raz spo​koj​nie wszyst​ko ob​ser​wo​wał swo​imi ła​god​ny​mi, za​cie​ka​wio​ny​mi ocza​mi. (A tuż za nim, z ga​łę​zi bia​łu​cha, ob​ser​wo​wał nas też nie​to​perz. Gło​wę miał tro​chę prze​krzy​wio​ną i pa​trzył, wa​chlu​jąc się skrzy​dła​mi i dra​piąc z na​my​słem po uchu jed​nym cien​kim, czar​nym pal​cem). – To praw​da – po​wie​dzia​łem. – To zna​czy, że mu​si​my zre​zy​gno​wać z my​śli, że cze​ka​my na lu​dzi z Zie​mi, żeby po nas przy​le​cie​li i za​bra​li nas z po​wro​tem na… na…

Trzy razy pró​bo​wa​łem wy​krztu​sić z sie​bie te sło​wa, tak były smut​ne smut​ne. A prze​cież to ja znisz​czy​łem Krąg, to ja po​wie​dzia​łem, że nie po​win​ni​śmy całe ży​cie ki​sić się w Okrą​głej Do​li​nie, cze​ka​jąc na po​moc z Zie​mi. – …do tego miej​sca, gdzie z nie​ba pada świa​tło, ja​sne jak w środ​ku bia​łu​cha, gdzie się do​brze wi​dzi, pod​czas gdy my je​ste​śmy śle​pi i gdzie zna​ją się na tych wszyst​kich rze​czach, któ​re nam tak cięż​ko cięż​ko ob​jąć my​ślą. Za​czy​na​łem tro​chę nad sobą pa​no​wać. Ucie​szy​ło mnie to. I wi​dzia​łem te wszyst​kie oczy, utkwio​ne we mnie, spoj​rze​nia cze​ka​ją​ce, aż do​dam im otu​chy. To też mnie cie​szy​ło. – Ale po​słu​chaj​cie mnie te​raz. Od zna​le​zie​nia tej ło​dzi nic nam się nie sta​ło. Na​dal mamy sie​bie na​wza​jem. Mamy owo​ce i mię​so do je​dze​nia. Mamy Eden, taki sam jak w ostat​nie wsta​nie i wszyst​kie wsta​nia przed​tem, przez tyle po​ko​leń. Nic się nie zmie​ni​ło, poza jed​ną rze​czą – i to w pew​nym sen​sie do​brze. Te​raz wie​my na pew​no, że mu​si​my po pro​stu dzia​łać i nie oglą​dać się na żad​ną Zie​mię. Spoj​rza​łem na Tinę, a to przy​po​mnia​ło mi coś, co kie​dyś mi po​wie​dzia​ła przy Głę​bo​kim Sta​wie, jesz​cze kie​dy by​li​śmy ob​rost​ka​mi, w Ro​dzi​nie: – To tro​chę tak, jak kie​dy dziec​ko zgu​bi się w le​sie. I jego mat​ka nie może spać, nie może się za nic za​brać, może tyl​ko szu​kać, pła​kać i szu​kać, póki nie znaj​dą jego ko​ści. A kie​dy je znaj​dą i do niej przy​nio​są, jest smut​na smut​na, krzy​czy, pła​cze, buja się i drze na so​bie skó​ry. Ale przy​naj​mniej wie, że już nie ma sen​su da​lej szu​kać, i po​wo​li po​wo​li wra​ca do swo​je​go po​przed​nie​go ży​cia, do in​nych dzie​ci, bo wie, że już nie trze​ba szu​kać tego, któ​re zgi​nę​ło. I tak i my, za​wsze wie​dzie​li​śmy, że Zie​mia może ni​g​dy nie przy​le​ci. Za​wsze wie​dzie​li​śmy że na​wet je​śli któ​re​goś wsta​nia Zie​mia przy​le​ci, pew​nie nie bę​dzie to za na​sze​go ży​cia. Prze​cież dla​te​go wła​śnie Tom​my i An​ge​la po​sta​no​wi​li tu​taj zo​stać, praw​da? Ale za​wsze w głę​bi ser​ca mie​li​śmy na​dzie​ję, że Zie​mia przy​bę​dzie szyb​ko i za​bie​rze nas od na​szych wszyst​kich smut​ków i pro​ble​mów, na​wet je​śli to zu​peł​nie nie​praw​do​po​dob​ne, na​wet je​śli wie​my – bo o tym też nie za​po​mi​naj​my – wie​my, że Zie​mia ma wła​sne trud​ne trud​ne pro​ble​my. Nic nie mo​gli​śmy na to po​ra​dzić. Nie od​da​li​śmy się w peł​ni Ede​no​wi, bo cały czas ma​rzy​li​śmy o tym in​nym świe​cie, peł​nym świa​tła. Ale te​raz mo​że​my być tu​taj na​praw​dę. Jeff po​znał, że to ostat​nie po​ży​czy​łem od nie​go, i rzu​cił mi swój dziw​ny uśmie​szek. Tina kiw​nę​ła gło​wą. A Ger​ry, choć cały czas pła​kał pła​kał, był ze mnie dum​ny, a to za​wsze było przy​jem​ne. Kiw​ną​łem gło​wą. Po​my​śla​łem, że mi wy​szło. By​łem prze​ko​na​ny, że do​tar​łem do pra​wie wszyst​kich. Otar​łem łzy z oczu i do​koń​czy​łem. – Nie mo​że​my tu zo​stać – po​wie​dzia​łem im – bo je​ste​śmy jesz​cze za bli​sko grzbie​tu Wy​so​kich Drzew. A ko​smicz​nej ło​dzi ze sobą nie za​bie​rze​my. Bę​dzie​my mu​sie​li ją tu​taj zo​sta​wić. Ale to do​brze, że ją zna​leź​li​śmy. Do​brze do​brze. Ta trój​ka przez cały czas tu sie​dzi, jak​by jesz​cze mie​li prze​le​cieć przez całe nie​bo i do​koń​czyć swo​ją hi​sto​rię, ale te​raz ich zna​leź​li​śmy. I hi​sto​ria się skoń​czy​ła. Oni są z po​wro​tem w na​szej hi​sto​rii. Mogą już od​po​cząć. Tak, zna​leź​li się z po​wro​tem w na​szej hi​sto​rii. Zno​wu ist​nie​li i mnie to na​wet ucie​szy​ło, mimo że smut​no było po​my​śleć, że ni​g​dy nie do​tar​li na​wet na Bun​tow​ni​ka, mimo że strasz​nie smut​no było stra​cić wszel​ką na​dzie​ję na po​wrót Zie​mi.

Przez chwi​lę po​czu​łem wo​kół sie​bie cały tłum lu​dzi z przy​szło​ści, wie​lu wie​lu po​ko​leń – pa​trzy​li na tę sce​nę i wo​ła​li do nas swo​imi sła​by​mi, cien​ki​mi gło​si​ka​mi. Ale nie ro​zu​mia​łem nic z tego, co mó​wi​li, bo żywi lu​dzie wo​kół też dar​li się na cały głos. – A co zro​bi​my z ko​ść​mi? – za​py​ta​ła Tina. – Nie mo​że​my tak so​bie od tego pójść! – za​szlo​cha​ła Mar​tha Lon​dyn, ra​mię w ra​mię z za​łza​wio​ną, wy​łu​pia​sto​oką Lucy. – Tam jest Le​wi​zja i Py-ront, zu​peł​nie jak na Zie​mi. – Mo​że​my wy​jąć te ko​ści z Do​wni​ka i urzą​dzić im po​rząd​ny po​grzeb, przy​kryć ka​mie​nia​mi – po​wie​dzia​ła Gela. – Nie ma cza​su na zbie​ra​nie ka​mie​ni – wtrą​ci​łem od razu, wra​ca​jąc do te​raź​niej​szo​ści. – A zresz​tą, pa​mię​ta​cie, cze​mu cho​wa​li​śmy lu​dzi pod ka​mie​nia​mi? Żeby Zie​mia mo​gła ich zna​leźć i za​brać do domu. A to już… – prze​rwa​łem, żeby uspo​ko​ić wła​sny głos. – No, wła​śnie o tym mó​wi​li​śmy przed chwi​lą. To się nie wy​da​rzy. Praw​da? Parę osób zno​wu się roz​pła​ka​ło na myśl, że na​wet na​sze ko​ści ni​g​dy nie wró​cą na Zie​mię. Ale jed​no czy dwo​je już pró​bo​wa​ło wy​my​ślić nowy spo​sób na cho​wa​nie na​szych zmar​łych. – Może po pro​stu trze​ba ich stam​tąd wy​cią​gnąć i po​ło​żyć tu​taj – po​wie​dzia​ła Jan​ny. – Co ta​kie​go? – od​po​wie​dzia​ła Gela. – Żeby ban​da Da​vi​da mo​gła ich zna​leźć i za​nieść Lucy Lu, żeby się śli​ni​ła do tych ko​ści? – Wiem, co zro​bi​my – po​wie​dzia​ła Tina. – Wrzu​ci​my ich do Sta​wu Świat i za​bie​rze ich ta ru​sza​ją​ca się woda. I tak zro​bi​li​śmy. Cla​re wy dra​pa​ła ich imio​na na ka​mie​niach, wy​sta​wia​jąc ję​zyk zu​peł​nie tak samo jak Se​kret Tar​ka, a my uło​ży​li​śmy je na zie​mi obok Łona Do​wni​ka, jak ka​mie​nie na Po​la​nie Po​pio​łów w Okrą​głej Do​li​nie: PIER​SZY​DI​XON, ASTRO​NAŁ​TA MEH​MET, ASTRO​NAŁ​TA MI​CHE​AL PLI​CJA OR​BI​TAL​NA Po​tem znie​śli​śmy wszyst​kie ko​ści po ska​łach i we​szli​śmy na dwa trzy me​try do wody, do miej​sca gdzie dno Sta​wu Świat opa​da​ło ku głę​bo​kie​mu głę​bo​kie​mu wod​ne​mu la​so​wi. I upu​ści​li​śmy je tam, żeby opa​dły, krę​cąc się i roz​pa​da​jąc, po​mię​dzy wod​ne lamp​ki i świe​cą​ce ła​wi​ce ry​bek, co​raz głę​biej i głę​biej w śro​dek Ede​nu. Wszy​scy za​kla​ska​li​śmy i za​wo​ła​li​śmy, oprócz roz​sz​lo​cha​nych Lucy i Mar​thy Lon​dyn, któ​re da​lej nie mo​gły od​ża​ło​wać Le​wi​zji i Py-ron​tu. A po​tem wró​ci​li​śmy po ska​łach na górę i wszy​scy za​czę​li z po​wro​tem ła​do​wać rze​czy na ko​zły. Na​wet nie mu​sia​łem ich pro​sić. *** – John? Jak? Wszyst​ko go​to​we. Mamy ru​szać? Tina ode​zwa​ła się tym zbo​la​łym gło​sem, któ​re​go uży​wa​ła, kie​dy wi​dzia​ła, że się czymś mar​twię. Cho​ler​na Tina, z nią za​wsze to samo: chcia​ła, że​bym był mniej skry​ty i że​bym był bar​dziej skry​ty, i to jed​no, i dru​gie na​raz. – Jesz​cze chwi​lę – od​po​wie​dzia​łem. – Daj​cie mi jesz​cze chwi​lę. Po​sze​dłem nad sam brzeg urwi​ska. Świe​cą​ca woda Sta​wu Świat była ja​sna ja​sna, a po​-

mię​dzy ga​łę​zia​mi i ko​lo​ro​wy​mi lamp​ka​mi pod​wod​nych drzew śmi​ga​ły trzy wiel​kie tłusz​cza​ki. Zdją​łem pier​ścień Geli z ma​łe​go pal​ca i ob​ró​ci​łem w. dło​ni. Ze wszyst​kich po​cho​dzą​cych z Zie​mi rze​czy, ja​kie tu mie​li​śmy, ta była naj​do​sko​nal​sza i naj​pięk​niej​sza, ten mały pier​ścio​nek z wy​pi​sa​ny​mi w środ​ku sło​wa​mi: An​ge​li od ko​cha​ją​cych mamy i taty. Ale prze​cież że​gna​li​śmy się te​raz z Zie​mią, praw​da? To może po​wi​nie​nem zo​sta​wić go tu​taj, albo wrzu​cić do Sta​wu Świat, tam gdzie ko​ści Trzech To​wa​rzy​szy? – Nie! Nie! Nie! Nie wy​rzu​caj go! – roz​le​gły się gło​sy przy​szłych lu​dzi, pa​trzą​cych na na​szą hi​sto​rię, obu​rzo​nych. – To naj​cen​niej​sze, co nam zo​sta​ło! Ni​g​dy ci nie wy​ba​czy​my! Ale inne gło​sy mó​wi​ły coś od​wrot​ne​go: – Zo​staw go! Wy​rzuć! Spro​wa​dzi tyl​ko pro​ble​my i pro​ble​my i zno​wu krew. Znisz​czy​łeś Krąg, zo​sta​wiasz za sobą ko​smicz​ną łódź. Cze​mu by nie zo​sta​wić pier​ście​nia Geli i nie mieć spo​ko​ju? Ob​ró​ci​łem pier​ścień w dło​ni. Przy​bli​ży​łem go do twa​rzy, żeby móc prze​czy​tać wia​do​mość w środ​ku, prze​zna​czo​ną dla ko​bie​ty, któ​ra była mat​ką nas wszyst​kich. Mat​ką każ​de​go, moją też. Obej​rza​łem się na resz​tę, cze​ka​ją​cą obok roz​bi​tej ko​smicz​nej ło​dzi. Wsu​ną​łem pier​ścień z po​wro​tem na mały pa​lec. Świe​cił na nas Gwiezd​ny Wir. Świe​cił na wszyst​ko: na wiel​ki las z ty​sią​cem ty​sią​cem drzew, na tłusz​cza​ki su​ną​ce przez roz​świe​tlo​ną wodę, na czar​ny czar​ny cień Śnież​ne​go Ciem​na, na da​le​ki, pa​lą​cy się na czer​wo​no wul​kan… Świe​cił na​wet na Da​vi​da i jego Straż​ni​ków gdzieś tam, na ra​zie da​le​ko, ale peł​zną​cych w na​szą stro​nę po wiel​kim Ede​nie jak małe, wście​kłe mrów​ki. Przy​szli do mnie Tina, Ger​ry, a tak​że przy​stoj​ny, ła​god​ny, uty​ka​ją​cy Jem Uśmiech​ną​łem się. To wła​śnie są moi Trzej To​wa​rzy​sze, po​my​śla​łem, to Pierw​si Trzej, ci, co są ze mną od sa​me​go po​cząt​ku. Jeff, jesz​cze idąc, otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​dzieć. Przy​ło​ży​łem mu pa​lec do ust. – Wiem, Jeff. Wiem. Je​ste​śmy tu​taj. Prze​cież to tam po​wie​dzia​łem, praw​da? Po​wie​dzia​łem to za cie​bie. Je​ste​śmy tu na​praw​dę. A Tina ro​ze​śmia​ła się swo​im prze​ślicz​nym drwią​cym śmie​chem. Huum! Huum! – zro​bił gwiezd​nik w le​sie mię​dzy nami a grzbie​tem Do​li​ny Wy​so​kich Drzew. Aaaa! Aaaa! – od​po​wie​dział mu dru​gi. – Trze​ba by po​zbie​rać te ka​wał​ki me​ta​lu, co się wszę​dzie wa​la​ją, i za​brać ze sobą – po​wie​dzia​łem. – Przy​da​dzą się na dzi​dy i noże.

Spis tre​ści Stro​na ty​tu​ło​wa Stro​na re​dak​cyj​na De​dy​ka​cja 1. John Czer​wo​niuch 2. Tina Kol​czak 3. John Czer​wo​niuch 4. Mitch Lon​dyn 5. John Czer​wo​niuch 6. Tina Kol​czak 7. John Czer​wo​niuch 8. Tina Kol​czak 9. John Czer​wo​niuch 10. Geny Czer​wo​niuch 11. John Czer​wo​niuch 12. Tina Kol​czak 13. John Czer​wo​niuch 14. Ca​ro​li​ne Bro​oklyn 15. John Czer​wo​niuch 16. Tina Kol​czak 17. Sue Czer​wo​niuch 18. John Czer​wo​niuch 19. Tina Kol​czak 20. John Czer​wo​niuch 21. Tina Kol​czak 22. John Czer​wo​niuch 23. Tina Kol​czak 24. John Czer​wo​niuch 25. Tina Kol​czak 26. John Czer​wo​niuch 27. Tina Kol​czak 28. John Czer​wo​niuch 29. Tina Kol​czak

30. John Czer​wo​niuch 31. Tina Kol​czak 32. Jeff Czer​wo​niuch 33. Ger​ry Czer​wo​niuch 34. John Czer​wo​niuch 35. Tina Kol​czak 36. John Czer​wo​niuch 37. Gela Bro​oklyn 38. John Czer​wo​niuch 39. Tina Kol​czak 40. Sue Czer​wo​niuch 41. John Czer​wo​niuch 42. Tina Kol​czak 43. John Czer​wo​niuch 44. Tina Kol​czak 45. Sue Czer​wo​niuch 46. John Czer​wo​niuch