folder Ludka 2020-12-03 - druk

SAVE OFFLINE

MODLITWA Miłosierny Boże, dziękując za dar życia Ludmiły Roszko, prosimy, aby przykład jej życia był dla nas drogowskazem w dążeniu do bycia świadkiem Twojego Miłosierdzia, uwielbiając i wypraszając je dla nas i całego świata. Amen

Instytut Miłosierdzia Bożego (IMB) jest żeńskim, świeckim instytutem życia konsekrowanego. Członkinie Instytutu zobowiązują się ślubami do życia według rad ewangelicznych: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa – nie prowadzą życia wspólnotowego. Szczególnym charyzmatem członkiń Instytutu jest uwielbienie i  całkowite zawierzenie Miłosierdziu Bożemu. Z Instytutem są związane osoby stowarzyszone – mężatki, które posługują się własnym Regulaminem.

Instytut Miłosierdzia Bożego Kuria Diecezjalna Toruńska Wydział Spraw Życia Konsekrowanego ul. Łazienna 18, 87-100 Toruń Więcej informacji o IMB znajduje się na stronie internetowej Instytutu: www.instytutmb.com

Pamięć o Ludmile Roszko została już udokumentowana przez: − Sympozjum naukowe poświęcone jej osobie, które odbyło się 16 października 2013 roku w Centrum Dialogu im. Jana Pawła II w Toruniu − Nadanie nazwy „Rondo Ludmiły Roszko” przez Radę Miasta Torunia rondu toruńskiemu u zbiegu ulic Łódzkiej i Włocławskiej. Uroczyste otwarcie Ronda odbyło się 14 października 2018 roku

− Publikacje książkowe: Ludmiła Roszko, Notatki, Gniezno 2009 Ludmiła Roszko – wybitny geograf i współzałożycielka Instytutu Miłosierdzia Bożego w setną rocznicę urodzin, red. Wojciech Polak, Waldemar Rozynkowski, Wojciech Wysota, Wydaw. Naukowe UMK, Toruń 2013 Michał Damazyn, Profesor Ludka. Życie i wiara, Toruń 2013 Ludmiła Roszko, Z żywym Bogiem iść przez życie. Zapiski duchowe, red. naukowa, oprac. Michał Damazyn, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2018

LUDMIŁA ROSZKO (1913−2000) świadek wiary wybitny geograf współzałożycielka Instytutu Miłosierdzia Bożego w 20 rocznicę śmierci

W Wilnie

Ludmiła Roszko urodziła się 29 czerwca 1913 roku w Nowoswitliwce (we wschodniej Ukrainie). Dzieciństwo i młodość spędziła w Wilnie. Tutaj uczęszczała do Gimnazjum Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, a następnie studiowała na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie na kierunku geografia i geologia. Studia ukończyła w 1939 roku. Pracę magisterską napisała pod kierunkiem prof. Mieczysława Limanowskiego. Podczas studiów należała do „Koła Przyrodników Studentów USB w Wilnie”. Zakres programu studiów rozszerzała przez (nadprogramowy) udział w pracach terenowych. Latem w 1939 roku prowadziła badania terenowe w zakresie osadnictwa na Wołyniu. Badania te przerwała II wojna światowa. W okresie okupacji sowieckiej Wilna Ludmiła Roszko od 1 grudnia 1940 do 20 września 1941 roku pracowała jako nauczycielka geografii w VI Państwowym Gimnazjum dla Dziewcząt, a gdy decyzją władz okupacyjnych szkoła została zamknięta, włączyła się w tajne nauczanie gimnazjalistów i licealistów. Od 1 października 1944 do 1 lipca 1945 roku pracowała pod kierunkiem prof. dr. Edwarda Passendorfera, geologa i paleontologa, prowadząc Muzeum Geologiczne Litewskiego Instytutu Geologicznego w Wilnie. W Wilnie ukształtowała się nie tylko osobowość geograficzna Ludmiły, ale także duchowa. Od 1928 roku należała do Sodalicji Mariańskiej. W środowisku zrzeszającym katolickich studentów miała okazję poznać ks. Michała Sopoćkę i przyłączyć się do tzw. Wileńskiej Szóstki uczennic ks. Sopoćki. Grupa tych sześciu kobiet zadeklarowała chęć stworzenia nowego zgromadzenia zakonnego, będącego spełnieniem życzenia Chrystusa przekazanego przez siostrę Faustynę Kowalską. 

W Toruniu

Po II wojnie światowej Litwa znalazła się w strefie republik ZSRR i Polacy opuszczali ten kraj. Ludmiła Roszkówna wraz z matką wyjechały z Wilna 9 lipca 1945 roku „transportem uniwersyteckim”, tzn. z grupą wileńskich profesorów i pracowników USB i osiedliły się na stałe w Toruniu, gdzie Ludmiła od 1 października 1945 roku

została zatrudniona na stanowisku asystenta w Katedrze Geografii Fizycznej nowo tworzonego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Praca naukowa nie pochłonęła jednak całkowicie jej życia. W sierpniu 1948 roku odbyło się w Myśliborzu spotkanie „Wileńskiej Szóstki” z ks. Michałem Sopoćko. Uczestniczyła w nim również Ludmiła. Zapoznano się wówczas z konstytucją apostolską Provida Mater Ecclesia, dokumentem wydanym w 1947 roku przez papieża Piusa XII, który dawał podstawę do tworzenia świeckich instytutów życia konsekrowanego. Na podstawie tego dokumentu ks.  Sopoćko wyodrębnił dwie wspólnoty: zgromadzenie zakonne (obecna nazwa: Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego) oraz Instytut Miłosierdzia Bożego. Błogosławiony ks. Michał Sopoćko jest założycielem obu wspólnot. Organizacją Instytutu i  formacją pierwszych członkiń zajęła się Roszkówna z o. Leonem Nowakiem SJ – pierwszym asystentem kościelnym IMB. Ona też przez wiele lat była prezeską tej wspólnoty i uznana jest za współzałożyLudmiła Roszko (1948 r.) cielkę tegoż Instytutu. Życie Ludmiły toczyło się między pracą zawodową na uczelni a wspólnotą instytutową. W 1951 roku obroniła doktorat, a w 1955 roku otrzymała tytuł docenta. Mimo poważnego dorobku naukowego nigdy nie uzyskała tytułu profesora, ze względu na proces i prześladowanie związane z działalnością w Instytucie Miłosierdzia Bożego. Instytut w wyniku procesu w  1960 roku został uznany przez władze komunistyczne za organizację wrogą dla państwa polskiego, a  Ludmiła Roszko wraz z drugą członkinią została skazana na dwa lata w zawieszeniu. Docent dr Ludmiła Roszko na emeryturę przeszła w 1983 roku. Zmarła 19 grudnia 2000 roku i pochowana została na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.

Wyjazd terenowy studentów geografii i Ludmiły Roszko w 1955 roku

Wspomnienia

Osoby, które miały z nią kontakt na uczelni, podkreślają ogromną wiedzę, jaką miała w swoim przedmiocie, sumienne przygotowanie się do wykładów oraz umiejętność zainteresowania swymi zajęciami każdego ich uczestnika. Była wykładowcą wymagającym, ale przy tym była osobą bardzo wrażliwą i opiekuńczą, wspomagającą studentów materialnie i finansowo oraz modlitwą – zwłaszcza, gdy mieli problemy ze zdaniem egzaminów. Ludmiła Roszko potrafiła łączyć odpowiedzialną i trudną pracę na uniwersytecie z intensywną działalnością na rzecz Instytutu Miłosierdzia Bożego, którego była współzałożycielką. Siłę do wypełnienia swoich codziennych obowiązków i znoszenia cierpień czerpała na modlitwie. Była człowiekiem głębokiej wiary i bezgranicznej ufności: „Ufać Mu bezwzględnie i zawsze. Ufać coraz pełniej, głębiej, doskonalej”. Nie złamały jej przesłuchania sądowe w okresie komunizmu, przyznała się do Boga. Wiele osób, które ją znały, podkreśla jej świętość życia, wielką miłość do Boga i człowieka, jej stanowczość i energiczność w działaniu, ale przy tym delikatność.