James Ellroy - L.A. Quartet 2.2 - Wielkie nic

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału: The Big Nowhere Copyright © 1988 by James Ellroy Copyright © 2015 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2015 for the Polish translation by Violetta Dobosz and Izabela Pawlak Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz Korekta: Iwona Wyrwisz ISBN: 978-83-7999-374-1 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga E-wydanie 2015 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Dedykacja Motto I. Antyczerwona opozycja 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16

II. Upshaw, Considine, Meeks 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31

III. Rosomak 32 33 34 35 36 37 38 39 40

IV. Blues tropiciela czerwonych 41 42

Przypisy

Glendzie Revelle

Napisane było, że winienem dochować wiary koszmarowi, który sam wybrałem…

JOSEPH CONRAD JĄDRO CIEMNOŚCI

I ANTYCZERWONA OPOZYCJA

1 Burza z ulewą zaczęła się tuż przed północą, zagłuszając klaksony samochodów i trąbki, które zwykle towarzyszyły powitaniu Nowego Roku na Strip1, i rok 1950 wdarł się na posterunek w Zachodnim Hollywood lawiną zdarzeń. O 00:03 w kraksie czterech samochodów na skrzyżowaniu Sunset i La Cienega sześć osób zostało rannych. Przybyli na miejsce policjanci spisali zeznania naocznych świadków: wypadek spowodował błazen w brązowym desoto i wojskowy major w samochodzie służbowym z bazy w Camp Cooke, którzy ścigali się bez trzymania kierownicy z psami w papierowych kapelusikach na kolanach. Skutek: dwa aresztowania i jeden telefon do schroniska dla bezdomnych zwierząt na Verdugo. O 00:14 nie zamieszkana buda z gotowych elementów przy Sweetzer, należąca do jakiegoś weterynarza, zawaliła się, tworząc hałdę gruzu, pod którą zginęła para miziających się w środku nastolatków; obie ofiary trafiły prosto do okręgowej kostnicy. O 00:29 na jakimś trawniku w neonie przedstawiającym Świętego Mikołaja i jego pomocników nastąpiło zwarcie, a płomienie powędrowały aż do wtyczki podłączonej do jednego z całej masy rozgałęziaczy, które doprowadzały prąd do olbrzymiej, jasno oświetlonej choinki i żłóbka, porażając poważnie trójkę dzieci układających owinięte w bibułę prezenty wokół świecącego w ciemnościach Dzieciątka Jezus. Na miejsce zdarzenia przybył jeden wóz strażacki, jedna karetka pogotowia oraz trzy radiowozy z biura szeryfa i zrobiło się małe jurysdykcyjne zamieszanie, gdy zjawili się też funkcjonariusze Wydziału Policji Los Angeles, bo jakiś żółtodziób w dyspozytorni uznał, że Sierra Bonita Drive to teren miasta, a nie okręgu. Potem było jeszcze pięciu kierowców na cyku, cały szereg pijackich burd po zamknięciu klubów na Strip, brutalna napaść rabunkowa przed Dave’s Blue Room – ofiary: dwóch wieśniaków z Iowa, którzy przyjechali do miasta na noworoczne rozgrywki futbolowe; napastnicy: dwóch umięśnionych czarnuchów, którzy nawiali mercem

rocznik 47 z fioletowymi błotnikami. Kiedy przestało padać, krótko po 3:00, zastępca szeryfa detektyw Danny Upshaw, szef zmiany na posterunku, doszedł do wniosku, że lata pięćdziesiąte zanoszą się na gównianą dekadę. Nie licząc pijaków i drobnych złodziejaszków w areszcie, był sam. Wszystkie wozy policyjne – oznakowane i nie oznakowane – robiły w terenie na nocną zmianę, a na posterunku nie było kim dowodzić: nie było ani dyspozytorki, ani zastępców po cywilnemu w ich pokoju. Brakowało krawężników w oliwkowych mundurach, przechadzających się dumnie, wyraźnie zadowolonych z luzackiej roboty – Strip, atrakcyjne babki, świąteczne prezenty od Mickeya Cohena, niesnaski o strefy wpływów pomiędzy nimi a Wydziałem Policji Los Angeles. Nie było nikogo, kto by na niego krzywo spojrzał, gdy brał do ręki podręczniki kryminologii: Vollmer, Thorwald i Maslick – szczegółowe opisy miejsc zbrodni, przykładowe analizy znalezionych śladów krwi oraz instrukcje, jak przeszukać pokój o rozmiarach pięć na siedem metrów w równą godzinę. Danny rozsiadł się wygodnie, by poczytać, położył nogi na biurku, ściszył radio. Hans Maslick instruował, jak zdjąć odciski palców z mocno poparzonego ciała i jakie chemiczne składniki są najlepsze do usunięcia uszkodzonej tkanki bez zniszczenia wzoru linii papilarnych. Doskonalił swe techniki w następstwie pożaru więzienia w Düsseldorfie w trzydziestym pierwszym. Miał wtedy mnóstwo sztywniaków i dłoni do studiowania; w pobliżu znajdowała się fabryka chemiczna, a jeden z młodych, ambitnych asystentów-laborantów był bardzo chętny do pomocy. Razem jak najszybciej starali się znaleźć metodę: żrące roztwory wypalały ciało zbyt głęboko, łagodniejsze substancje natomiast nie przenikały przez blizny. Czytając, Danny zapisywał symbole chemiczne w swoim notesie; wyobrażał sobie, że jest asystentem Maslicka, że pracuje z wielkim kryminologiem, który obejmuje go po ojcowsku za każdym razem, gdy osiągnie coś sensownego. Wkrótce ujrzał też siebie praktykującego zdobytą z książki wiedzę na dzieciach poparzonych przy żłóbku, pobierającego odciski z ich małych paluszków, porównującego je z tymi z ich aktów urodzenia – szpitale stosują tego rodzaju środki ostrożności na wypadek, gdyby noworodki przypadkowo podmieniono… – Szefie, jest bomba. Danny podniósł wzrok. W drzwiach stał Hosford, mundurowy pracujący

na północno-wschodniej granicy okręgu. – Co? Dlaczego nie zgłosiłeś tego wcześniej przez radio? – Zgłosiłem. Ale musiał pan nie… Danny odsunął podręcznik i swój notatnik tak, by tamten ich nie widział. – To co tam masz? – Trupa. Znalazłem go przy Allegro, jakiś kilometr na północ od Strip. Jezu Chryste, w życiu nie widziałem czegoś tak… – Zostań tu. Ja jadę. Allegro była wąską osiedlową uliczką, wzdłuż której ciągnęły się hiszpańskie bungalowy i place budów z tablicami obiecującymi LUKSUSOWE DOMY w stylach Tudorów, francuskiej prowincji i współczesnym. Danny jechał w górę ulicy swym cywilnym autem. Zwolnił, gdy zobaczył barierki z czerwonymi migającymi światełkami i zaparkowane za nimi trzy radiowozy, których lampy rzucały blask na zarośniętą zielskiem pustą działkę. Zostawił swego chevy’ego przy chodniku i podszedł. Grupka policjantów w płaszczach przeciwdeszczowych kierowała światła latarek na ziemię; kogut radiowozu rzucał migotliwe czerwone światło na znak: DZIAŁKI ALLEGRO – TERMIN ZASIEDLENIA: WIOSNA ’51. Snopy z reflektorów wozów patrolowych krzyżowały się, wyławiając z ciemności puste butelki po wódzie, mokre drewno i papiery. Danny chrząknął głośno; jeden z mężczyzn wyciągnął i odbezpieczył broń – nerwowy typ. – Spokojnie, Gibbs. To ja, Upshaw – rzekł Danny. Gibbs schował broń do kabury, inni gliniarze rozstąpili się. Danny spojrzał na ciało leżące na ziemi, poczuł, jak miękną mu kolana, i zaczął zgrywać kryminologa, żeby nie zemdleć albo nie zwymiotować. – Deffry, Henderson, dajcie światło na denata. Gibbs, notuj dokładnie to, co mówię… Zmarły płci męskiej, biały, nagi. Wiek około 30 do 35 lat. Ciało leży na wznak, ramiona i nogi rozłożone. Ślady duszenia na szyi, oczy wyłupione, a w pustych oczodołach substancja o galaretowatej konsystencji. Ukucnął przy ciele, Deffry i Henderson przybliżyli latarki, żeby mógł przyjrzeć się dokładniej. – Genitalia posiniaczone i opuchnięte, na napletku znajdują się ślady ugryzień. Włożył rękę pod plecy denata i pomacał mokrą ziemię; dotknął klatki

piersiowej w okolicy serca, poczuł suchą i jeszcze lekko ciepłą skórę. – Klatka piersiowa jest sucha, a ponieważ lało od północy do trzeciej nad ranem, można założyć, że ofiarę porzucono tu jakieś pół godziny temu. Usłyszeli coraz głośniej wyjącą syrenę. Danny chwycił latarkę Deffry’ego i przyświecił sobie bliżej, dokonując oględzin tego, co najgorsze. – Sześć owalnych, rozmieszczonych nieregularnie ran tułowia w pasie pomiędzy pępkiem a żebrami. Tkanka wokół otworów jest poszarpana, wnętrzności pokryte krzepnącą krwią, zaczerwienienie skóry wokół ran stanowi ich dokładny obrys, a… – To na pewno malinki – odezwał się Henderson. Danny poczuł, że podręcznikowa gadka nagle przestaje go chronić. – Co ty chrzanisz? Henderson westchnął: – No wiesz, miłosne ukąszenia. To tak, jak dziewczyna robi ci malinkę. Gibbsey, pokaż może, co ta laska z Blue Room zrobiła ci na Gwiazdkę… Gibbs zachichotał i pisał dalej; Danny wstał wkurzony, że jakiś byczek mu się tu wymądrza. Kiedy nie mówił, widok sztywniaka przyprawiał go o mdłości; nogi miał jak z gumy, a żołądek wywracał mu się do góry nogami. Oświetlił obszar wokół denata i zobaczył, że ziemia została kompletnie wydeptana przez mundurowych, a wozy patrolowe rozjeździły wszelkie ewentualne ślady opon. Gibbs odezwał się: – Nie wiem, czy nie narobiłem byków w pisowni. Danny odzyskał swój książkowy ton. – To nie ma znaczenia. Teraz tylko tego pilnuj i przekaż rano kapitanowi Dietrichowi. – Ale ja kończę służbę o ósmej. Szef nie zjawia się zwykle wcześniej niż o dziesiątej, a ja mam bilety na mecz… – Przykro mi, ale zostajesz tu, dopóki nie pojawi się dzienna zmiana albo ekipa z laboratorium. – Ale laboratorium jest zamknięte w Nowy Rok, a ja mam te bilety i… Przy barierce zatrzymał się wóz koronera, jego syrena ucichła momentalnie. Danny zwrócił się do Hendersona. – Ogrodzić miejsce zbrodni taśmami, nie ma wstępu dla reporterów ani gapiów. Gibbs zostaje tutaj, ty i Deffry bierzecie się za miejscowych. Znacie procedurę: świadkowie porzucenia zwłok, podejrzani włóczędzy i pojazdy.

– Upshaw, jest czwarta dwadzieścia rano, do kurwy nędzy… – No i dobrze. Zacznij teraz, to może skończysz do południa. Zostaw kopię raportu Dietrichowi i spisz adresy wszystkich, których akurat nie było w domu, żebyśmy mogli ich sprawdzić później. Henderson niczym burza ruszył do radiowozu. Danny obserwował, jak ludzie koronera kładą ciało na noszach i przykrywają je kocem. Gibbs paplał im bez końca – o szansach drużyn w noworocznych rozgrywkach i o sprawie Czarnej Dalii, wciąż jeszcze nie rozwiązanej, ciągle głośnej. Feeria świateł migających kogutów, latarek i reflektorów samochodowych rozjaśniała miejsce, wyłapując detale: błotniste kałuże, w których odbijały się promienie księżyca i cienie, blask hollywoodzkich neonów w oddali. Danny pomyślał o tych swoich sześciu miesiącach w zawodzie detektywa i o dwóch sprawach zabójstw, które sam bez problemu rozwiązał. Ludzie z kostnicy załadowali ciało, zawrócili i odjechali już bez syreny. Przyszła mu do głowy maksyma Vollmera: „W zabójstwach w ekstremalnym afekcie morderca zawsze zdradzi swą patologię. Jeżeli detektyw jest w stanie obiektywnie rozpatrzyć dowody fizyczne, a następnie pomyśleć subiektywnie z punktu widzenia zabójcy, bardzo często zdoła rozwiązać sprawy, które zadziwiają swoją przypadkowością”. Wyłupione oczy. Poranione genitalia. Zmasakrowane, nagie ciało. Danny jechał za wozem z kostnicy do centrum, żałując, że jego auto nie ma syreny, by mógł się tam dostać szybciej. Miejska i okręgowa kostnica Los Angeles zajmowały najniższą kondygnację magazynu przy ulicy Alameda, nieco na południe od Chinatown. Drewniane przepierzenie oddzielało od siebie dwie części: w jednej znajdowały się blaty sekcyjne, lodówki i stoły do sekcji zwłok dla denatów znalezionych w granicach miasta, zaś druga, z osobnym zestawem urządzeń specjalistycznych, przeznaczona była dla sztywniaków z obszaru patrolowanego przez Wydział Szeryfa. Zanim Mickey Cohen postawił na głowie Wydział Policji L.A. i urząd burmistrza, rozgłaszając rewelacje Brendy Allen – wysoko postawieni gliniarze pobierali haracz od najsłynniejszych dziwek w Los Angeles – pomiędzy miastem a okręgiem istniała ścisła współpraca, patolodzy i asystenci dzielili się między sobą foliowymi płachtami, piłami do cięcia kości i formaldehydem. Teraz, gdy okręgowi zapewniali Cohenowi bezpieczeństwo na Strip, nie łączyło ich nic

poza wzajemną wrogością. Rozkazy wyszły z Wydziału Miejskiego: koniec wypożyczania przyrządów medycznych należących do miasta, koniec spoufalania się z ekipą okręgową na służbie, koniec imprez i destylowania bimbru przy użyciu tamtejszego sprzętu – a wszystko to z obawy przed pomyleniem zwłok i wynoszeniem części ciał jako pamiątek, czego rezultatem były skandale potęgujące jeszcze szkody wyrządzone przez sensacje z Brendą Allen. Danny Upshaw kroczył za noszami pchanymi w górę podjazdu, na których leżał NN nr 1-1/1/50, wiedząc, że szanse na to, by jego ulubiony miejski patolog dokonał autopsji, były prawie żadne. W części okręgowej wrzało: śmiertelne ofiary wypadków samochodowych leżały w rzędach na wózkach, chłopcy z kostnicy wieszali karteczki z danymi na ich dużych palcach u nóg, policjanci w cywilu spisywali raporty na temat zmarłych, a ludzie koronera odpalali papieros od papierosa, żeby zabić odór krwi, formaliny i nieświeżej chińszczyzny. Danny przecisnął się bokiem do wyjścia ewakuacyjnego, a stamtąd wszedł na podjazd dla wózków części miejskiej, gdzie natknął się na trójkę funkcjonariuszy odśpiewujących „Auld Lang Syne”2. Wewnątrz sceneria była identyczna jak ta w części okręgowej, tyle że mundury policjantów były granatowe, a nie oliwkowe. Danny ruszył prosto do biura doktora Nortona Laymana, zastępcy głównego lekarza sądowego miasta Los Angeles, autora książki „Nauka a przestępstwo” i jego instruktora na kursach wieczorowych „Medycyny sądowej dla początkujących” na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Na drzwiach wisiała notka: Zaczynam dzienną zmianę 1 stycznia. Niech Bóg błogosławi nową epokę i da nam mniej pracy niż w pierwszej połowie tego dość krwawego stulecia – N.L. Klnąc pod nosem, Danny wyjął pióro i notes i napisał: Doktorze – powinienem był przewidzieć, że weźmie Pan wolne w najbardziej pracowitą noc w roku. Po stronie okręgowej znajdzie Pan coś interesującego – zwłoki mężczyzny z okaleczonymi narządami płciowymi. Perełka do pańskiej nowej książki; ponieważ trafił się mnie, jestem pewien, że to ja dostanę tę sprawę. Czy zechciałby Pan wykonać sekcję zwłok? Kapitan Dietrich mówi, że ten z okręgówki przeważnie odwala fuszerkę i bierze łapówki. To by było na tyle – D. Upshaw. Wszedł i położył kartkę na biurku Laymana, przycisnął ją ozdobną trupią czaszką i wrócił na stronę okręgową.

Zrobiło się jakby spokojniej. Światło dzienne zaczęło wkradać się na podjazdy na zewnątrz, a nocne żniwo leżało rzędem na stalowych stołach. Danny rozejrzał się wokoło i zauważył, że jedyną żywą osobą w tym miejscu był pomocnik lekarza głównego rozwalony na krześle przed dyspozytornią, dłubiący na przemian raz w nosie, raz w zębach. Podszedł do niego. Staruch o śmierdzącym oddechu zapytał: – Coś ty za jeden? – Detektyw Upshaw z Zachodniego Hollywood. Kto przychodzi na zmianę? – Fajny fach, co? Nie jesteś za młody do takiej roboty? – Łatwo nie jest. Kto przychodzi na zmianę? Staruszek wytarł o ścianę palec, którym dłubał w nosie. – Widzę, że rozmowny to ty nie jesteś. Doktor Katz miał przyjść, ale trochę popił. Teraz kima w swoim mośkowym wózku. Jak to jest, że każdy Żydek jeździ cadillakiem? Jak jesteś detektywem, to może wiesz? Danny poczuł, że dłonie wędrują mu do kieszeni i zwijają się w pięści, i wiedział, że musi wziąć na wstrzymanie. – Nie mam zielonego pojęcia – odparł tylko. – Jak się pan nazywa? – Ralph Carty, to znaczy… – A czy przygotowywał pan kiedyś ciało do sekcji zwłok? Carty zaśmiał się. – Synku, ja tu wszystkich obskoczyłem. To ja szykowałem Rudy’ego Valentino; miał małego jak konik polny. Robiłem Lupe Velez i Carole Landis i mam je obie na zdjęciach. Lupe goliła sobie cipkę. Wyobrażasz sobie tylko, że są żywe, i możesz się zabawić. Patrz tylko. Lupe i Carole, piątak za fotkę… Danny wyciągnął zwitek banknotów i odliczył dwie dziesiątki. Carty sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyciągnął plik zdjęć. Danny sprostował: – Nie. Facet, o którego mi chodzi, leży tam, na stole. – Że co? – Zrobię mu wstępną autopsję. Teraz. – Synuś, nie masz licencji asystenta w kostnicy okręgowej. Danny dodał do łapówki piątaka i wręczył ją Carty’emu. Starzec pocałował wyblakłe zdjęcie zwłok gwiazdy filmowej. – Teraz chyba już masz. Danny przyniósł swój zestaw do zbierania materiału dowodowego

z samochodu i zabrał się do roboty. Carty stał na straży, w razie gdyby jednak pojawił się zalany lekarz okręgowy. Zdjął ze zwłok płachtę i sprawdził, czy pojawiła się już siność; unosił ramiona i nogi nieboszczyka do góry, a kiedy je opuszczał, spadały w sposób znamionujący początki stężenia pośmiertnego. Zanotował: „Zgon ok. 1:00”, po czym posmarował opuszki palców denata tuszem i pobrał odciski palców na kawałek tektury, zadowolony, że wyszło mu to za pierwszym razem. Następnie sprawdził szyję i głowę, mierząc purpurowe ślady duszenia miarką i notując szczegóły. Ślady oplatały całą szyję i były zbyt długie i szerokie, by pochodzić od ucisku jedną bądź obiema dłońmi. Przypatrując się bliżej, dostrzegł fragment włókna pod podbródkiem – podniósł go pęsetą, rozpoznał jako białe frotté, umieścił w próbówce i, działając pod wpływem impulsu, na siłę rozwarł lekko rozchylone szczęki, utrzymując je szeroko otwarte za pomocą szpatułki do podtrzymywania języka. Oświetlając wnętrze jamy ustnej, dostrzegł identyczne białe włókna na podniebieniu górnym, języku i dziąsłach. Zapisał: „Duszony i dławiony białym frotowym ręcznikiem”. Wziął głęboki oddech i zajrzał w oczodoły. Światło latarki wyłapało sine błony umazane galaretowatą substancją, którą zauważył już wcześniej, na budowie. Teraz wziął szpatułkę, pobrał po trzy próbki z każdego oczodołu. Substancja miała miętowy zapach lekarstwa. Pochylony nad zwłokami, badał je centymetr po centymetrze; macając zgięcie łokciowe, wyczuł zrosty po zastrzykach – już wygojone, ale wciąż obecne, zarówno na prawej, jak i lewej ręce. Denat był narkomanem – być może po odwyku: żadne z ukłuć nie było już świeże. Zapisał tę informację, wziął miarkę i zebrał się w sobie, by obejrzeć rany na tułowiu. Sześć owalnych otworów, oddalonych od siebie o jakieś trzy centymetry. Wszystkie nosiły zarys zębów, były zbyt postrzępione, by dało się zrobić odcisk – i zbyt duże, aby mogły być śladami zębów człowieka. Danny pobrał zakrzepłą krew znajdującą się na wnętrznościach, które sterczały z ran, rozprowadził próbki na szkiełkach i zaryzykował hipotezę, za którą doktor Layman by go pewnie powiesił: zabójca wykorzystał zwierzę bądź zwierzęta, by po śmierci zbezcześcić ciało ofiary. Obejrzał penis nieboszczyka: na napletku bez wątpienia znajdowały się ślady ludzkich zębów; Layman nazwał to kiedyś oznakami „zabójczej

czułości”, starając się rozśmieszyć grupę ambitnych gliniarzy po służbie. Wiedział, że powinien sprawdzić jądra i spodnią stronę członka, i czując na sobie wzrok Ralpha Carty’ego, zrobił to, lecz innych okaleczeń już nie odkrył. Carty zarechotał: – Wielkie jak fistaszki, co? – Przymknij się, kurwa – burknął Danny. Carty wzruszył ramionami i wrócił do czytania Świata Ekranu. Danny przewrócił ciało na brzuch i dech mu zaparło. Głębokie, ostre jak od brzytwy cięcia – mnóstwo ich krzyżowało się na plecach i ramionach pod każdym kątem – a z zakrzepłej krwi sterczały drzazgi. Danny wpatrywał się, porównując rany z przedniej i tylnej części ciała, próbując je jakoś logicznie połączyć. Zimny pot przesiąkał mankiety jego koszuli, powodując niekontrolowane drżenie rąk. I nagle doszedł go burkliwy głos: – Carty, co to za facet? Co on tu robi? Danny odwrócił się, składając usta w uśmiech, jakim mógłby próbować udobruchać tubylców w amazońskiej dżungli. Zobaczył grubasa w przybrudzonym białym smokingu i papierowym kapelusiku z napisem „1950” z zielonych cekinów. – Zastępca szeryfa detektyw Upshaw. A pan to zapewne doktor Katz? Grubas już prawie wyciągnął dłoń do uścisku, ale się rozmyślił. – Co pan wyprawia z tym nieboszczykiem? I jakim prawem wszedł pan tutaj i zabrał się za moją robotę? Carty z pełnym skruchy wzrokiem starał się pozostać na uboczu. Danny odpowiedział: – To ja go znalazłem i sam chciałem dokonać oględzin. Znam się na tym, a Ralphy’emu nakłamałem, że pan się zgodził… – Spieprzaj stąd, detektywie Upshaw – warknął doktor Katz. – Szczęśliwego Nowego Roku – rzucił Danny. Ralph Carty dodał: – To prawda, doktorze. Jeśli kłamię, to niech mnie… Danny spakował swój zestaw do gromadzenia materiału dowodowego, zastanawiając się, gdzie pojechać: zahaczyć o Allegro, czy jechać do domu, spać i śnić o Kathy Hudgens, Buddym Jastrowie i upiornym domu przy polnej drodze okręgu Kern. Wychodząc na podjazd dla wózków, obejrzał się za siebie. Ralph Carty dzielił się łapówką z lekarzem w pobłyskującym

noworocznym kapelusiku.

2 Porucznik Mal Considine patrzył na zdjęcie żony i syna, starając się nie myśleć o Buchenwaldzie. Było tuż po ósmej rano; siedział przy swoim biurku w biurze dochodzeniowym prokuratora, powoli budząc się z niespokojnego snu wywołanego głównie nadmierną ilością szkockiej. Nogawki jego spodni pokryte były konfetti, a tabliczka OFICER ŚLEDCZY na drzwiach przyozdobiona śladami buziaków w kolorze Karmazynowa Dekadencja Maxa Factora, jakie zostawiła tam ta puszczalska stenografistka. Szóste piętro ratusza wyglądało tak, jakby przed chwilą przemaszerowała tamtędy parada; właśnie obudził go Ellis Loew – zadzwonił i oznajmił, że ma spotkać się z nim i kimś jeszcze w Pacific Dining Car za pół godziny. A Mal zostawił Celestę i Stefana, by sami przywitali Nowy Rok, bo wiedział, że jego żona zamieni tę okazję w wojnę. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer do domu. Celesta odebrała po trzecim dzwonku: – Tak? Kto to jest, kto dzwoni? – Jej nieporadna składnia zdradziła, że właśnie mówiła do Stefana po czesku. – To ja. Chciałem ci tylko powiedzieć, że muszę tu jeszcze zostać parę godzin. – Ta blondynka musi być wymagająca, Herr porucznik. – Nie ma tu żadnej blondynki, Celesto. Wiesz, że nie ma tu żadnej blondynki i że zawsze śpię w ratuszu po sylwe… – Jak mówi się po angielsku „rotkopf”? Ruda? Kleine rotkopf scheisser schtupper… – Do diabła, mów po angielsku! Nie przeciągaj struny! Celesta zaśmiała się; teatralny chichot przerwał obcojęzyczny bełkot, co zawsze wywoływało u niego wściekłość. – Daj mi mojego syna, do cholery! Chwila ciszy, a potem ten sam co zwykle przytyk Celesty Heisteke Considine: – On nie jest twoim synem, Malcolmie. Jego ojcem był Jan Heisteke i Stefan o tym wie. Ty jesteś mym dobroczyńcą i mężem, a chłopiec

ma jedenaście lat i musi wiedzieć, że jego spuścizną nie jest jakaś paplanina amerykańskiego policjanta ani baseball, ani… – Do jasnej cholery, daj mi mojego syna! Celesta zaśmiała się, tym razem bardzo delikatnie. Mal wiedział, iż daje mu znać, że użycie przez niego tonu policjanta ustanowiło wynik potyczki na jeden zero dla niej. Po drugiej stronie zapanowała cisza; w tle słyszał Celestę delikatnie budzącą Stefana śpiewną czeską mową. I nagle pośród tych dźwięków głos chłopca: – Tata? Malcolm? – Tak. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku. – Widzieliśmy sztuczne ognie. Weszliśmy na dach i trzymaliśmy par-par… – Trzymaliście parasolki? – Tak. Widzieliśmy, jak ratusz zrobił się jasny, potem zaświeciły fajerwerki, a potem one… ślizgały? – One świszczały, Stefanie. ŚWI-SZCZA-ŁY. Ślizgać to się możesz na lodowisku – poprawił Mal. Stefan próbował powtórzyć nowe słowo. – ŚWI-SZA-ŁY? – Tam musi być jeszcze „cz”. Jak przyjadę do domu, dam ci lekcję i może pojedziemy sobie do parku Westlake nakarmić kaczki. – A ty widziałeś fajerwerki? Patrzyłeś przez okno? Wtedy akurat zajęty był odrzucaniem propozycji szybkiego numerka w szatni ze strony Penny Diskant, jej piersi i nogi przygniatały go, a on żałował, że nie może tego zrobić. – Tak. Były bardzo ładne. Synu, muszę kończyć. Praca czeka. Idź jeszcze pospać, żebyś był rześki podczas naszej lekcji. – Dobrze. Chcesz jeszcze Mutti? – Nie. Do zobaczenia, Stefan. – Do zobaczenia, t-t-tato. Mal odłożył słuchawkę. Trzęsły mu się ręce, a w oczach miał łzy. W centrum L.A. wszystko było zamknięte na cztery spusty, tak jakby mieszkańcy próbowali odespać popijawę. Jedyną garstkę obywateli w zasięgu wzroku stanowiło kilku opojów w kolejce po pączki i kawę przed budynkiem misji Union Rescue. Przed hotelikami z pokojami na jedną noc na South Main stały niemal zderzak w zderzak byle jak zaparkowane, poobijane samochody. Rozmokłe serpentyny zwisały z okien i zaśmiecały

chodnik, a słońce, które zaczynało prześwitywać nad wschodnią częścią miasta, dawało uczucie gorąca, parności i okrutnego kaca. Mal jechał do Pacific Dining Car, życząc pierwszemu dniowi nowej dekady rychłej śmierci. Restauracja była pełna turystów z aparatami fotograficznymi, pochłaniających „zestaw meczowy” – smażony boczek z ostrygami, naleśniki, krwawą mary i kawę. Kierownik sali poinformował Mala, że pan Loew wraz z innym panem czekają na niego w sali Gold Rush – prywatnym kącie uwielbianym przez prawników ze śródmieścia. Mal cofnął się i zapukał do drzwi, które otworzyły się ułamek sekundy później i stanął w nich rozpromieniony „inny pan”. – Stuk, stuk, kto tam? Dudley Smith, strzeżcie się, czerwoni. Proszę wejść, poruczniku. Zebrały się tu najtęższe policyjne głowy i powinniśmy uczcić tę okazję w odpowiedni sposób. Mal uścisnął dłoń mężczyzny, rozpoznając jego imię, styl i bardzo często naśladowany głos o silnym irlandzkim akcencie. Porucznik Dudley Smith, Wydział Zabójstw Policji Los Angeles. Wysoki, olbrzymi, o czerwonej twarzy, urodzony w Dublinie, wychowany w L.A., wykształcony w jezuickim kolegium. Prawa ręka wszystkich szefów policji L.A. od czasów Silnorękiego Dicka Steckela. Zabił siedmiu ludzi podczas służby, nosił robione na zamówienie krawaty ze wzorem w siódemki, kajdanki i odznaki Wydziału Policji Los Angeles ułożone w koncentryczne okręgi. Plotka głosiła, że miał zawsze przy sobie wojskową czterdziestkępiątkę, amunicję i sprężynowiec. – Poruczniku, miło mi. – Mów mi Dudley. Jesteśmy sobie równi rangą. Ja wprawdzie jestem starszy, ale ty za to o wiele lepiej wyglądasz. Z góry wiem, że będziemy świetnymi partnerami. Co ty na to, Ellis? Mal spojrzał na Ellisa Loewa. Loew, głowa Wydziału Kryminalnego Prokuratury, siedział w skórzanym, przypominającym tron fotelu i wybierał ostrygi i bekon ze swojego talerza. – Zgadzam się. Usiądź, Mal. Masz ochotę na śniadanie? Mal zasiadł naprzeciw Loewa, Dudley Smith pomiędzy nimi. Obaj mieli na sobie tweedowe garnitury: Loew szary, a Smith brązowy. Obaj paradowali w swoich insygniach: klucz stowarzyszenia Phi Betta Kappa oznaczał prawnika, a znaczek w klapie – policjanta. Mal wygładził kanty swoich pomiętych flanelowych spodni i pomyślał, że Smith i Loew wyglądają jak

dwa wredne szczeniaki z tego samego miotu. – Nie, dziękuję, mecenasie. Loew wskazał na srebrny dzbanek z kawą. – Kawy? – Nie, dziękuję. Smith zaśmiał się i klepnął się w kolana. – Pewnie chciałbyś znać przyczynę tego porannego wtargnięcia w twoje spokojne życie rodzinne? Mal odpowiedział: – Spróbuję zgadnąć. Ellis chce zostać prokuratorem, ja chcę zostać głównym oficerem śledczym w biurze dochodzeniowym prokuratora, a ty chcesz przejąć Wydział Zabójstw, kiedy Jack Tierney przejdzie na emeryturę w przyszłym miesiącu. I jest zapewne sprawa, o której jeszcze nie słyszałem: my dwaj weźmiemy się za nią jako oficerowie śledczy, Ellis jako oskarżyciel. Kariera murowana. Mam rację? Dudley wybuchnął śmiechem; Loew stwierdził: – Cieszę się, że nie skończyłeś szkoły prawniczej, Malcolmie. Nie chciałbym spotkać cię w sądzie. – Więc strzeliłem w dziesiątkę? Loew wziął na widelec ostrygę, a następnie umoczył ją w jajku. – Nie. Chociaż wymienione przez ciebie posady mamy już praktycznie w kieszeni. Wszystko łatwe i proste. Dudley zgłosił się na ochotnika dla swojej własnej… – Zgłosiłem się z poczucia patriotyzmu – wtrącił Smith. – Nienawidzę tego czerwonego łajna gorzej niż szatana. Mal obserwował, jak Ellis bierze kawałek bekonu, ostrygi i jajka. Dudley zapalił papierosa i popatrzył na niego; Mal dostrzegł zatknięty za pasek jego spodni kastet. – Dlaczego wydaje mi się, że ta sprawa ma coś wspólnego z sądem przysięgłych3? Loew oparł się i przeciągnął; Mal wiedział, że przybiera teraz swoją pozę prawnika. – Bo jesteś bystry. Czy jesteś na bieżąco z miejscowymi wiadomościami? – Niezbyt. – Otóż środowisko robotnicze mocno się ostatnio burzy, szczególnie dotyczy to hollywoodzkich wytwórni filmowych. Teamsters4 pikietują przeciwko UAES-owi – Zjednoczonemu Sojuszowi Statystów i Inspicjentów. Mają oni długoterminowy kontrakt z RKO i tanimi wytwórniami na Gower. Chcą więcej pieniędzy i większego udziału w zyskach, ale nie strajkują i…

Dudley Smith walnął płaskimi dłońmi w stół. – Wywrotowcy, pieprzone czerwone sukinsyny, każdy jeden. Na twarzy Loewa pojawił się wyraz dezaprobaty; Mal zmierzył wzrokiem ręce Irlandczyka, ręce zdolne łamać karki, miażdżyć uszy, wyduszać zeznania. Szybko powiązał fakty: Ellis obawia się Smitha, Smith w zasadzie nienawidzi Loewa, uważając go za kawał żydowskiego skurwysyna. – Ellis, czy to jest jakaś polityczna robota? Loew, bawiąc się kluczem Phi Betta Kappa, uśmiechnął się. – Mówimy tu o drobiazgowym dochodzeniu sądu przysięgłych dotyczącym komunistycznych wpływów w Hollywood, gdzie ty i Dudley działalibyście jako moi główni oficerowie śledczy. Śledztwo skoncentruje się wokół UAES-u. Związek aż huczy od wywrotowców, mają tak zwany zarząd, który pełni funkcję kierowniczą: jedna kobieta i sześciu mężczyzn – wszyscy silnie związani z sympatykami partii komunistycznej, którzy poszli do więzienia, choć powołali się na Piątą Poprawkę5 przed HUAC-em6 w czterdziestym siódmym. Członkowie UAES-u tak w ogóle pracowali nad kilkoma filmami propagującymi idee komuchów i są powiązani z różnymi ważniakami z innych wywrotowych organizacji. Komunizm jest jak pajęczyna. Jedna nitka prowadzi do gniazda, kolejna do całej kolonii. Te nici to nazwiska, a osoby noszące te nazwiska zostają świadkami i podają nowe nazwiska. Zaś ty i Dudley macie mi te nazwiska zdobyć. Srebrne belki kapitana zawirowały w głowie Mala. Wpatrywał się w Loewa i starał się wynaleźć obiekcje, odegrać adwokata diabła przeciw samemu sobie. – Ale dlaczego ja, a nie kapitan Bledsoe? To on jest głównym oficerem śledczym w Biurze Prokuratora, on jest „mistrzem toastów” całego tego pieprzonego miasta i ulubionym wujaszkiem wszystkich – a to jest dość istotne, skoro chcesz się stać taką szychą. Ja jestem detektywem zbierającym dowody w sprawach zabójstw. Dudley też zjadł zęby właśnie na tym. Dlaczego my? I dlaczego teraz, o dziewiątej rano w pierwszy dzień nowego roku? Loew wymieniał argumenty, odliczając na palcach o starannie opiłowanych, pociągniętych bezbarwnym lakierem paznokciach. – Po pierwsze, siedziałem wczoraj do późna z prokuratorem okręgowym. Do jutra trzeba przedstawić Radzie Miasta założenia budżetowe na 1950 rok

i przekonałem go, że te dodatkowe czterdzieści dwa tysiące dolarów, które nam zostały, powinny być przeznaczone na walkę z czerwoną zmorą. Po drugie, zastępca prokuratora z Wydziału Sądu Przysięgłych, Gifford, zgodził się zamienić ze mną stanowiskami. On chce zdobyć doświadczenie oskarżyciela w sprawach karnych, a czego ja chcę, to ty wiesz. Po trzecie, kapitanowi Bledsoe’owi odbija już na starość. Dwie noce temu przemawiał dla Klubu Kiwanis w Los Angeles i w pewnym momencie jego mowa zamieniła się w potok świństw. Wprowadził niezły zamęt, gdy oświadczył, że ma zamiar „spuścić się” na Ritę Hayworth i „rżnąć ją, aż zacznie krwawić”. Prokurator rozmawiał z lekarzem Bledsoe’a i dowiedział się, że nasz drogi kapitan miał całą serię lekkich wylewów, do których się nie przyznaje. Przechodzi na emeryturę piątego kwietnia, w swoją dwudziestą rocznicę pracy w Biurze, i właściwie do tego czasu pełni tylko funkcję marionetki. Po czwarte, ty i Dudley jesteście diablo dobrymi, diablo bystrymi detektywami, a przy tym stanowicie intrygujący kontrast, gdy chodzi o styl pracy. Po piąte… Mal walnął w stół, naśladując Dudleya Smitha. – Po piąte, obaj wiemy, że prokurator chce kogoś z zewnątrz na głównego oficera śledczego. Pójdzie do federalnych albo rozejrzy się wśród tych z Wydziału Policji Los Angeles, zanim mnie weźmie. Ellis Loew pochylił się do przodu. – Mal, on już zgodził się dać ci tę posadę. Zostaniesz głównym oficerem śledczym i dostaniesz rangę kapitana. Masz trzydzieści osiem lat? – Trzydzieści dziewięć. – No to jeszcze dziecko z ciebie. Spisz się dobrze, a za pięć lat będziesz mógł przebierać w ofertach na szefa policyjnych wydziałów. Natomiast ja będę prokuratorem okręgowym, zaś McPherson zastępcą gubernatora. Wchodzisz w to? Prawa dłoń Ellisa spoczywała płasko na stole, Dudley Smith położył na niej swoją i uśmiechnął się jak wcielenie pochlebstwa. Mal ocenił swój dotychczasowy dorobek: dziwka zamordowana w Chinatown, dwie nierozwiązane sprawy morderstw w Watts, napad z bronią w ręku na murzyński burdel uczęszczany przez ważniaków z Wydziału Policji L.A. Wszystko mało ważne, właściwie nieważne. Położył swoją dłoń na ich i powiedział: – Wchodzę.

Mężczyźni zabrali dłonie ze stołu, Dudley Smith mrugnął do Mala. – Wspaniali partnerzy we wspaniałej krucjacie. Ellis Loew stanął obok swego fotela. – Najpierw powiem wam, co mamy, a potem, czego potrzebujemy. Mamy złożone pod przysięgą zeznania członków związku Teamsters potwierdzające rozprzestrzenianie się wpływów czerwonych w szeregach UAES-u. Porównaliśmy listę członków organizacji frontu komunistycznego z listą członków UAES-u – wiele nazwisk się pokrywa. Mamy skrypty filmów prosowieckich, produkowanych podczas wojny – czysta czerwona propaganda – nad którymi pracowali członkowie UAES-u. Mamy jeszcze cięższą artylerię, o której za chwilę wspomnę, a ja pracuję nad uzyskaniem pliku zdjęć ze śledztw federalnych: członkowie zarządu UAES-u zadający się ze znanymi członkami Partii Komunistycznej oraz wezwani przed HUAC, którzy aktywnie uczestniczyli w protestach związanych ze Śpiącą Laguną w czterdziestym trzecim i czwartym. Niezła broń już na samym starcie. Mal zauważył: – Rzeczy związane ze Śpiącą Laguną mogą obrócić się przeciwko nam. Dzieciaki, które zostały skazane, były niewinne, prawdziwego zabójcy nigdy nie ujęto i sprawa zyskała zbyt duży rozgłos. Republikanie złożyli protest. Może lepiej jeszcze raz to przemyśl. Dudley Smith zgasił papierosa w resztkach swojej kawy. – Chłopcze, oni byli winni. Cała siedemnastka. Znam tę sprawę. Pobili José Diaza do nieprzytomności, zaciągnęli go nad Lagunę i przejechali po nim starym gruchotem. Porachunki między meksykami, to jasne jak słońce. Diaz posuwał siostrę czyjegoś kuzyna. Wiesz, jak te meksykańce żenią się i rozmnażają między sobą. Zmongoleni idioci, wszyscy, co do jednego. Mal westchnął: – To był przekręt, poruczniku. Wszystko działo się tuż przed zamieszkami „zoot suit”7 i wszyscy mieli fioła na punkcie meksykańców. I to republikański gubernator ułaskawił te dzieciaki, a nie komuchy. Smith spojrzał na Loewa. – Nasz przyjaciel tutaj bardziej wierzy prasie niż swojemu druhowi oficerowi. Zaraz nam powie, że to Wydział był odpowiedzialny za wszystkie krzywdy, których doznali nasi bieeeeedni latynoscy bracia podczas zamieszek. Typowo komunistyczna interpretacja, powinienem dodać. Mal sięgnął po talerz z bułeczkami, starając się mówić tym samym tonem,

by pokazać wielkiemu Irlandczykowi, że wcale się go nie boi. – Nie, to interpretacja Wydziału Policji L.A. Sam byłem wtedy w Wydziale, a policjanci pracujący nad tą sprawą uważali, że to jedno pieprzone matactwo. To jasne jak słońce. Poza tym… Loew podniósł głos dokładnie w chwili, gdy Mal usłyszał, że jego własny zaczyna się trząść. – Panowie, ależ proszę. Ta chwila pozwoliła Malowi przełknąć ślinę, nadać spojrzeniu chłód lodu i zmierzyć nim Dudleya. Olbrzym odwzajemnił się ironicznym uśmiechem i powiedział: – Dość sporów o bezwartościowego, martwego meksyka. – Wyciągnął rękę, Mal podał mu swoją, Smith mrugnął. Ellis Loew stwierdził: – Tak lepiej. Winni, niewinni, nie jest to istotne dla naszej sprawy. Faktem jest, że sprawa Śpiącej Laguny skupiła mnóstwo wywrotowców, którzy wykorzystali ją najlepiej, jak tylko mogli. I to nas najbardziej interesuje. A teraz, wiem, że obaj chcecie iść do domu do swoich rodzin, dlatego będę się streszczał. Mówiąc krótko, wy dwaj będziecie wyszukiwać ludzi, których federalni nazywają „życzliwymi świadkami”. Będą to członkowie UAES-u i inni lewacy, którzy zechcą uwolnić się od komunistycznych powiązań i podadzą nam nazwiska. Musicie zdobyć zeznania potwierdzające, że proczerwone filmy, nad których produkcją pracował UAES, były częścią zorganizowanego spisku, mającego na celu propagandę idei komunistycznych. Musicie zdobyć dowód na istnienie miejsca ich zgromadzeń – w samym L.A. Nie zaszkodziłoby też uzyskanie znanych nazwisk. Wszyscy wiedzą, że mnóstwo gwiazd Hollywoodu przejawia lewe sympatie. To nadałoby sprawie… Loew przerwał. Mal dokończył: – Kapitalnego znaczenia? – Tak. Dobrze powiedziane, nawet pomimo lekkiego cynizmu w twoim głosie. Łatwo zauważyć, że patriotyzm nie jest twoją mocną stroną, Malcolmie. Może jednak spróbujesz nabrać trochę zapału do tego zadania. Mal pomyślał o plotce, którą słyszał, że Mickey Cohen podkupił część kalifornijskich Teamstersów od ich głównodowodzącego ze Wschodniego Wybrzeża – faceta, który był kiedyś szefem jakiegoś syndykatu, szukającego pieniędzy do zainwestowania w hawańskich kasynach. – W razie gdyby fundusze miejskie nie wystarczały, można zapukać do Mickeya Cohena po parę groszy. Założę się, że nie miałby nic przeciwko temu, by jego chłopcy zastąpili tych z UAES-u. Hollywood to kopalnia kasy,

sam wiesz. Loew zarumienił się; Dudley zastukał w stół kostkami swych wielkich dłoni. – Nasz przyjaciel Malcolm nie jest głupi. Jasne, że tak, chłopcze. Mickey chciałby widzieć swoich Teamstersów w wytwórniach, te zaś chciałyby pozbyć się UAES-u. Co nie zmienia faktu, że UAES współpracuje z czerwonymi. Czy wiesz, chłopcze, że już kiedyś omal nie zostaliśmy partnerami? Mal wiedział: Thad Green oferował mu kiedyś przejście do Grupy Szturmowej, było to zaraz po tym, jak został sierżantem w czterdziestym pierwszym roku. Odmówił, nie mając w sobie dość odwagi, by brać udział w obławach na uzbrojonych włamywaczy, we wkraczaniu na miejsca przestępstwa z bronią w ręku gotową do strzału, w akcjach, gdzie zamiast negocjować, wymachiwało się spluwą jak podczas powitania autobusów z Quentin, kiedy to zaraz po przybyciu na miejsce chłopców wychodzących na zwolnienie warunkowe przekonywało się, by byli grzeczni, za pomocą razów pistoletem. Dudley Smith zabił czterech ludzi podczas tej roboty. – Chciałem pracować w obyczajówce. – Wcale cię nie winię, chłopcze. Mniejsze ryzyko, większe szanse na awans. Stare plotki: posterunkowy/sierżant/porucznik Mal Considine, pracownik Wydziału Policji L.A./Biura Prokuratora, nie lubił brudzić sobie rąk. Uciekł, przestraszony jak żółtodziób, z pracy na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej – w samym jądrze ciemności. Mal zastanawiał się, czy Dudley Smith wiedział o tym, co stało się w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. – To prawda. W pracy w grupie szturmowej nigdy nie upatrywałem dla siebie żadnych korzyści. – Ta brygada to była świetna zabawa, chłopcze. Pasowałbyś tam. Inni co prawda tak nie myśleli, ale przekonałbyś ich. Zna te stare gadki na pamięć. Mal spojrzał na Ellisa Loewa i powiedział: – Zakończmy to, dobrze? Co to za cięższa artyleria, o której wspomniałeś? Loew spoglądał to na Mala, to na Dudleya. – Mamy dwóch ludzi, którzy nam pomagają. Pierwszy to były federalny, Edmund J. Satterlee. Jest szefem grupy zwanej Antyczerwoną Opozycją. Grupa ta świadczy usługi różnym korporacjom i „zapobiegliwym”, rzec by

można, ludziom z kręgów przemysłu rozrywkowego. Dokonuje ona lustracji kandydatów na pracowników, sprawdzając, czy mają powiązania z komunistami, i pomaga wykorzenić wywrotowe elementy, które się tam wdarły. Ed jest ekspertem w sprawach komunizmu i da wam lekcję z najefektywniejszego zestawiania dowodów. Drugim człowiekiem po naszej stronie jest doktor Saul Lesnick. Od paru lat jest on „etatowym” psychiatrą członków Partii Komunistycznej L.A. i informatorem FBI. Mamy dostęp do jego kompletnego zbioru kartotek pacjentów – sami ważniacy z UAES-u, brudy z ich życia prywatnego, sięgające wstecz aż do czasów przedwojennych. Ciężka artyleria. Smith uderzył ręką w stół i wstał. – Armata, katiusza, może nawet bomba atomowa. A więc spotykamy ich jutro w twoim domu, Ellis? O dziesiątej? Loew wskazał na niego palcem. – Punktualnie o dziesiątej. Dudley uczynił ten sam gest w stronę Mala. – Do jutra, partnerze. Wprawdzie to nie Grupa Szturmowa, ale i tak się zabawimy. Mal skinął głową i patrzył, jak olbrzym opuszcza pomieszczenie. Minęło kilka sekund; odezwał się Loew: – To poważna robota. Gdybym nie był przekonany, że będziecie we dwójkę doskonałą drużyną, to nigdy bym się nie zgodził, żeby brał w tym udział. – Zgłosił się na ochotnika? – Ma dojście do McPhersona i wiedział o tej robocie, jeszcze zanim ja dostałem na nią pozwolenie. Myślisz, że dasz radę krótko go trzymać? Pytanie było jak mapa drogowa do wszystkich starych plotek. Ellis Loew uważał go za zabójcę nazistów i prawdopodobnie wierzył, że to on krył się za spiskiem związanym z nieudanym zamachem na życie Buzza Meeksa. Ktoś musiał rozdmuchać stare historie z obyczajówki i posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej. Dudley Smith coś o tym wiedział. – Nie widzę problemu, mecenasie. – To dobrze. A jak ci się układa z Celestą i Stefanem? – Nawet nie pytaj. Loew uśmiechnął się. – Głowa do góry. Wszystko pójdzie po naszej myśli.

3 Turner „Buzz” Meeks obserwował, jak wynajęci ochroniarze patrolują obszar Hughes Aircraft, stawiając cztery do jednego, że Howard wynajął tych nieudolnych skurczybyków, bo podobały mu się ich mundury, dwa do jednego, że sam je zaprojektował. To zaś oznaczało, że agencja ochrony „Mocarz” była przygarniętą przez RKO Pictures/Hughes Aircraft/Tool Company „sierotką” – zabawką Wielkiego Howarda, którą kupił i zaangażował z czystej zachcianki i dzięki której mógł zapłacić niższy podatek. Hughes był właścicielem fabryki biustonoszy w San Ysidro – 100 procent zatrudnionych tam to meksyki bez pozwolenia na pracę; był też właścicielem przedsiębiorstwa produkującego galwanizowane trofea; do tego posiadał cztery świetnie usytuowane bary szybkiej obsługi, tak nieodzowne dla utrzymania jego diety składającej się wyłącznie z cheeseburgerów i hot dogów na ostro. Buzz stał w drzwiach swojego biura i spoglądał na plisowane klapki nad kieszeniami marynarek Mocarzy stojących przy hangarze naprzeciw niego, przypominające stylem bluzę, którą Howard zaprojektował tak, by uwydatniała cycki Jane Russell, i przestał obstawiać zakłady w swojej głowie. I po raz enty w swoim życiu zaczął się zastanawiać, dlaczego robił to zawsze, gdy się nudził. A teraz nudził się śmiertelnie. Było parę minut po dziesiątej w noworoczny poranek. Buzz na swoim stanowisku szefa ochrony Hughes Aircraft nie spał całą noc, dowodząc Mocarzami podczas czegoś, co Howard Hughes nazwał „obwodowym patrolem”. Ochroniarze, którzy pracowali tu na stałe, dostali noc wolną od służby, a ich zapijaczone widma snuły się po terenie fabryki od wczorajszego wieczora. Kulminacja tych wędrówek nastąpiła wraz z pojawieniem się „noworocznej premii Wielkiego Howarda” – ciężarówki załadowanej po brzegi hot dogami i coca-colą, która przybyła dokładnie w chwili, gdy rok 1949 przeszedł w 1950 – a której zawartość mógł odpisać sobie od podatku w Culver City. Buzz odłożył na bok kartkę ze swoimi bukmacherskimi

kalkulacjami, żeby popatrzeć, jak jedzą teraz ci z Mocarza. Postawił sześć do jednego, że Howard dostałby cholery, gdyby zobaczył ich szyte na zamówienie mundury upaćkane musztardą i kiszoną kapustą. Spojrzał na zegarek – 10:14 – poszedłby do domu i spał co najmniej do południa. Opadł na fotel i popatrzył na ściany z szeregiem wiszących na nich zdjęć w ramkach. Przy każdej fotce próbował ocenić swoje szanse na sukces w danym momencie życia jak w zakładzie i myślał o tym, jak doskonała była jego ciepła posadka i wszystko to, co naprawdę robił teraz. Oto on – niski, potężny, tyjący – stoi obok Howarda Hughesa, wysokiego, przystojnego, ubranego w biały garnitur w prążki; wieśniak z Oklahomy i ekscentryczny milioner, przyprawiający sobie nawzajem rogi. Ten obrazek kojarzył się Buzzowi z dwiema stronami zdartej płyty z muzyką z westernu: jedna strona to pieśń o szeryfie skorumpowanym przez kobiety i pieniądze, druga to lament o ważniaku, który go wykupił. Dalej następuje seria policyjnych zdjęć: Buzz szczupły i zadbany jako nowicjusz w Wydziale Policji L.A. w trzydziestym czwartym, obrastający tłuszczem i coraz lepiej ubrany w miarę upływu czasu: wycieczki z ludźmi z Wydziału do spraw Oszustw, Kradzieży i Narkotyków; marynarki z kaszmiru i wielbłądziej wełny, lekka nerwowość w oczach wypatrujących wszędzie handlarzy narkotyków. Następnie detektyw Turner Meeks w szpitalnym łóżku w otoczeniu ważniaków z policji wskazujących na rany, z których udało mu się wylizać – podczas gdy on zastanawiał się właśnie, czy to nie jakiś kumpel z policji go wystawił. Seria zdjęć w cywilu na ścianie nad jego biurkiem: grubszy i bardziej siwy Buzz z burmistrzem Bowronem, byłym prokuratorem okręgowym Buronem Fittsem, Errolem Flynnem, Mickeyem Cohenem; producenci, którym stręczył dziwki; aktoreczki, które wybawił z tarapatów, ale za to przywiódł do aborcji; odtruwający ćpunów lekarze, wdzięczni, że naganiał im pacjentów. Facet od wszystkiego, chłopiec na posyłki, goryl ze swoją maczugą. Kompletnie spłukany. Usiadł przy biurku i u góry kartki napisał „winien” i „ma”. Był właścicielem czternastu akrów ziemi w okręgu Ventura, jałowej i nie przedstawiającej żadnej wartości. Kupił ją dla rodziców, by tam zamieszkali po przejściu na emeryturę, ale wyrolowali go, przekręcając się na tyfus podczas epidemii w czterdziestym czwartym. Pośrednik sprzedaży

nieruchomości powiedział mu, że może dostać najwyżej trzydzieści dolców za akr, i że lepiej jeszcze poczekać, bo cena nie może spaść już niżej. Był posiadaczem seledynowego coupe eldo rocznik 48, identycznego z tym Mickeya Cohena, tyle że bez kuloodpornej karoserii. Miał od cholery markowych garniturów i spodni za ciasnych w pasie; gdyby Mickey kupował używane ciuchy, to on wyszedłby na zero, może i na plus – nosił dokładnie ten sam rozmiar co ten krzykliwy Żydek. Tylko że Mickey wyrzucał koszule, które miał na sobie ze dwa razy, a lista pod tytułem „winien” ciągnęła się do końca strony i dalej na podkładkę do pisania. Zadzwonił telefon. Buzz odebrał. – Ochrona. Kto mówi? – Tu Sol Gelfman, Buzz. Pamiętasz mnie? Stary dziwak z MGM, dziadek młodego złodzieja samochodów, miłego chłopaka, który podpieprzał kabriolety z parkingu przed restauracją Row, ścigał się nimi po Mulholland i zawsze zostawiał swoją wizytówkę – wielką kupę gówna na tylnym siedzeniu. Raz przekupił policjanta, który go aresztował, ten zmienił raport, wymieniając w nim dwie kradzieże, nie dwadzieścia siedem, i nie wspominając nic o ekskrementach. Sędzia dał dzieciakowi wyrok w zawieszeniu ze względu na pochodzenie z porządnej rodziny i jego młodzieńczą werwę. – Jasne. W czym mogę pomóc, panie Gelfman? – Howard powiedział, że powinienem do ciebie zadzwonić. Mam mały problem i Howard stwierdził, że możesz mi pomóc. – Pański wnuk wrócił do starych sztuczek? – Skądże, Boże broń. Jest pewna dziewczyna grająca w moim nowym filmie, która potrzebuje pomocy. Ci żule mają jakieś jej sprośne zdjęcia, jeszcze sprzed czasu, gdy zawarłem z nią kontrakt. Dałem im trochę pieniędzy, bo chciałem być miły, ale oni nalegają. Buzz jęknął; wyglądało na to, że będzie musiał ruszyć tyłek. – Co to za zdjęcia? – Paskudne. Ze zwierzętami. Lucy i dog niemiecki z fujarą jak King Kong. Sam powinienem taką mieć. Buzz chwycił długopis i odwrócił swoją listę na pustą stronę. – Kim jest ta dziewczyna i co pan ma na szantażystów? – Faceci, którzy odbierają pieniądze, to jakieś bubki. Wysłałem mojego asystenta produkcji na spotkanie z nimi. Dziewczyna nazywa się Lucy

Whitehall i słuchaj, wynająłem prywatnego detektywa, żeby śledził rozmowy telefoniczne. Szefem spisku jest Grek, z którym ona mieszka – Tommy Sifakis. Hucpiarz jeden. Szantażuje własną dziewczynę, dzwoniąc z żądaniami z ich miłosnego gniazdka. Ma swoich kolesi, którzy odbierają pieniądze, a Lucy nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest wrabiana. Wyobrażasz sobie taką hucpę? Buzz myślał o cenie, Gelfman kontynuował swój wywód. – Buzz, to jest dla mnie warte pół tysiąca i robię ci przysługę, bo Lucy kiedyś robiła striptiz z Audrey Anders, laską Mickeya Cohena. Mogłem pójść do niego, ale raz odwaliłeś dla mnie kawał dobrej roboty, więc tobie powierzam to zadanie. Howard powiedział, że będziesz wiedział, jak to załatwić. Buzz popatrzył na swoją pałkę zawieszoną za sznurek na klamce drzwi do łazienki i zastanowił się, czy ciągle jeszcze potrafi się targować. – Moja cena to tysiączek, panie Gelfman. – Co? To rozbój w biały dzień! – Nie, to nakłanianie mnie do przestępstwa, ale rozwiążemy to bez udziału sądu. Ma pan adres Sifakisa? – Mickey zrobiłby to za darmo! – Mickey zesrałby się ze strachu i wpakował pana w kłopoty za współudział w zabójstwie. Jaki jest adres Sifakisa? Gelfman westchnął: – Ty pieprzony oklahomski gnojku. Jego adres to 1187 Vista View Court w Studio City i za tysiąc baksów chcę, żeby ta sprawa została załatwiona czyściutko. Buzz odpowiedział: – Uprzątnę ją czysto jak gówno z tylnego siedzenia samochodu – i rzucił słuchawką. Chwycił swoją pałkę i ruszył w stronę Cahuenga Pass. Droga do doliny zabrała mu godzinę, poszukiwanie Vista View Court zajęło kolejne dwadzieścia minut, które spędził, jeżdżąc pomiędzy krytymi stiukiem szeregowcami ustawionymi w półkolach osłoniętych przez Hollywood Hills. Numer 1187 był budynkiem z prefabrykatów w kolorze brzoskwiniowym. Farba zdążyła już zblaknąć, a aluminiowy siding naznaczyła rdza. Po obu stronach budynku wyrastały identyczne domki, w kolorach żółtym, liliowym, turkusowym, łososiowym i różowym na przemian, i ciągnęły się w dół wzgórza, aż do znaku obwieszczającego:

OGRODY VISTA VIEW! NAJLEPSZE LOKUM W KALIFORNII! BEZ ZNIŻEK DLA WETERANÓW! Buzz zaparkował przed chatą w kolorze żółtym, myśląc

o porzuconej pracy w Wydziale Policji. Dzieciaki ścigały się po żwirowych podwórkach na trójkołowych rowerkach, nikt z dorosłych nie zażywał dziś kąpieli słonecznych. Buzz przypiął do swojej klapy trefną odznakę, wysiadł z samochodu i zadzwonił do drzwi z numerem 1187. Minęło dziesięć sekund – nikt nie otworzył. Rozglądając się, wetknął wsuwkę do włosów do zamka i poruszył klamką. Zamek przeskoczył; Buzz otworzył drzwi i wszedł do domu. Słońce przenikające do środka przez firany pozwoliło mu obejrzeć pokój: tandetne meble, plakaty filmowe na ścianach, stosy odbiorników radiowych obok sofy – najwyraźniej łup z włamu do jakiegoś magazynu. Buzz odpiął swoją pałkę od paska spodni i przeszedł przez zapryskaną tłuszczem kuchnio-jadalnię do sypialni. Jeszcze więcej plakatów na ścianach – striptizerki w stringach i bardzo skąpych stanikach. Rozpoznał Audrey Anders, dziewczynę z Va Va Voom, podobno posiadającą tytuł magistra jakiegoś podrzędnego college’u. Obok niej resztę miejsca na fotosie zajmowała smukła blondynka. Buzz zapalił stojącą na podłodze lampę, by się lepiej przyjrzeć. Zobaczył byle jakie plakaty promujące: „Soczysta Lucy” w błyszczącym, jednoczęściowym stroju kąpielowym, a poniżej pieczątka z adresem śródmiejskiej agencji talentów. Przyglądając się dokładniej, zauważył, że dziewczyna miała rozbiegane oczy i głupkowaty uśmiech, pewnie była czymś naszprycowana. Buzz dał sobie pięć minut na przetrząśnięcie mieszkania, spojrzał na zegarek i zabrał się do roboty. Odrapane szuflady kryły wymieszaną bez ładu męską i damską bieliznę oraz zapas skrętów z marihuany; w ostatniej szafce były stare płyty gramofonowe i tanie książki. W szafie znalazł ubrania modnej, eleganckiej kobiety i raczej mniej eleganckiego faceta: sukienki i spódniczki ze sklepów na Beverly Hills i zalatujące naftaliną mundury marynarskie, spodnie i przyprószone łupieżem marynarki. Gdy minęła 15:20, Buzz zabrał się za łóżko: pościel z niebieskiej satyny, wezgłowie tapicerowane i przyozdobione kupidynami i serduszkami. Przejechał ręką pod materacem, poczuł drewno i metal, chwycił je i wyciągnął obrzyn o wielkiej, czarnej lufie, kaliber prawdopodobnie 10. Sprawdził magazynek i zobaczył, że był naładowany – pięć strzałów, śrutowe naboje. Usunął amunicję i włożył ją sobie do kieszeni. Wiedziony

przeczuciem co do sposobu myślenia Tommy’ego Sifakisa, sprawdził pod poduszką. Niemiecki luger, załadowany, jeden nabój w magazynku. Opróżnił go wkurzony, że nie ma więcej czasu, by znaleźć sejf i ten „psi” materiał, a później rzucić nim Lucy Whitehall w twarz, żeby więcej nie zadawała się z Grekami z łupieżem i arsenałem w sypialni. Wrócił do pokoju gościnnego, przystając, gdy dostrzegł notes z adresami na ławie. Przejrzał go, lecz nie natknął się na żadnych znajomych, aż doszedł do „g” i zobaczył nazwisko Sol Gelfman, jego telefon domowy, jak i ten do MGM otoczone gryzmołami. Przy „m” i „p” lekko go zatkało, gdy znalazł Donny’ego Maslowa i Chicka Pardella, dwóch żółtków, których kiedyś przymknął, pracując w Wydziale Narkotyków, handlarzy marychą kręcących się w barach wytwórni filmowych – od takich niewiele dało się wymusić. Potem dotarł do „s” i znalazł coś, dzięki czemu wykończy Greka i może jeszcze na boku zarobi niezły szmal: Johnny Stompanato, Crestview 6103. Osobisty ochroniarz Mickeya Cohena. Plotka głosiła, że mógł porzucić gównianą robotę w Cleveland Combination dzięki wymuszeniom z użyciem siły. Mówiono również, że dostarczał meksykańską marihuanę lokalnym dilerom za trzydziestoprocentowy udział w zyskach. Przystojniaczek Johnny Stomp. Jego nazwisko otoczone było symbolami dolara i znakami zapytania. Buzz wrócił do samochodu i czekał. Przekręcił kluczyk w stacyjce i włączył radio, przeleciał przez kilka rozgłośni, aż znalazł Spade’a Cooleya i jego Godzinę kowbojskich rytmów i słuchał ściszonej muzyki. Przypominała mu watę cukrową – była za słodka i podana w nadmiarze. Buzz pomyślał o zadupiach Oklahomy i jak by to było, gdyby tam został. Spadey posunął się za daleko, zawodząc o facecie, który miał skończyć na szubienicy więzienia stanowego za przestępstwo, którego nie popełnił. To bowiem wywołało refleksję nad ceną, jaką zapłacił, by się stamtąd wyrwać. W roku 1931 Lizard Ridge w Oklahomie było wymierającym wieśniackim miasteczkiem w samym sercu Dustbowl8. Miało jedno źródło dochodu – fabrykę produkującą pamiątkowe wypychane jaszczurki, torebki i portfele z ich skóry, sprzedawane potem turystom przejeżdżającym autostradą. Miejscowi i Indianie mieszkający poza rezerwatem zabijali gady, obdzierali

je ze skóry i sprzedawali do fabryki. Czasami kogoś poniosło i zaczynali zabijać się nawzajem. W 1931 roku burze piaskowe spowodowały zamknięcie autostrady numer 1 na całe sześć miesięcy, jaszczurki powariowały, nażarły się trującego zielska i wypełzały ze swoich nor, by zdechnąć, bądź właziły na główną drogę Lizard Ridge i tam rozjeżdżały je samochody. Niezależnie od rodzaju śmierci, ich skóra była zbyt zniszczona i wysuszona, by ktoś jeszcze zechciał ją kupić. Turner Meeks, najlepszy łowca gadów, zdolny ustrzelić drania dwudziestkądwójką z odległości trzydziestu metrów, trafiając prosto w kręgosłup w miejscu, w którym fabryka obcinała ostatnie szwy, wiedział, że to najwyższy czas, by opuścić miasteczko. Przeniósł się więc do L.A. i znalazł robotę w wytwórniach filmowych, kręcących akurat westerny na kopy – jednego dnia Paramount, drugiego Columbia, za niższe stawki na Gower Gulch, kiedy zaczęło robić się ciężko. Każdy względnie przystojny biały mężczyzna, który potrafił rzucać lassem i jeździć konno, był w Hollywood w latach depresji wykwalifikowaną siłą roboczą. Ale w trzydziestym czwartym moda zmieniła się z westernów na musicale. Ciężko było o pracę. Miał właśnie ubiegać się o robotę w Miejskim Przedsiębiorstwie Autobusowym L.A. – trzy miejsca dla, jak się spodziewano, sześciuset kandydatów – gdy Hollywood uratowało go ponownie. Studio Monogram było oblężone przez pikietujących, przedstawicieli różnych związków pod sztandarem AFL9. Buzz został zatrudniony do spacyfikowania strajku – pięć dolarów dziennie plus dodatkowa robota po wyciszeniu zamieszania. Przez całe dwa tygodnie skutecznie rozwalał głowy, wywijając pałką, aż bzyczała, przez co pewien emerytowany policjant nadał mu przezwisko „Buzz” i przedstawił kapitanowi Jamesowi Culhane’owi, szefowi oddziałów porządkowych Wydziału Policji L.A. Culhane potrafił rozpoznać urodzonego policjanta od pierwszego spojrzenia. Już dwa tygodnie później Buzz robił obchód po śródmieściu L.A., a po miesiącu był instruktorem posługiwania się bronią w Akademii Policyjnej. To, że nauczył córkę szefa policji, Steckela, jak strzelać z dwudziestkidwójki i jeździć konno, zaprocentowało stopniem sierżanta, przeniesieniem do Wydziałów Oszustw, Kradzieży, no i co najważniejsze, Narkotyków.

Służba w Wydziale Narkotyków miała swój niepisany etos: dajesz w dupę szaraczkom na najniższym szczeblu drabiny ludzkości, idziesz swoją drogą, brodząc po kolana w gównie, dopóki cię nie zwolnią. Jeżeli pracujesz uczciwie, nie kablujesz na tych, którzy działają inaczej. Jeżeli nie pracujesz uczciwie, to rozdajesz część skonfiskowanego towaru kolorowym albo chłopcom z branży, którzy sprzedają to tylko grubym rybom, takim jak Jack Dragna, Benny Siegel, Mickey C. A potem obserwujesz „uczciwych” z innych jednostek – facetów, którzy czekają tylko, aż zostaniesz wylany, żeby dostać twoją posadę. Przychodząc w czterdziestym czwartym do Wydziału Narkotyków, Buzz zawarł umowę z Mickeyem Cohenem, wówczas czarnym koniem półświatka L.A., facetem, który nad wszystko pragnął sukcesu. Jack Dragna nienawidził Mickeya, Mickey nienawidził Jacka. Buzz potrząsnął pracującymi dla Jacka handlarzami z czarnej dzielnicy, odebrał po pięć gramów z każdej uncji i sprzedał to Mickeyowi, który pokochał go za przysporzenie kłopotów Jackowi. Mickey zabierał go na hollywoodzkie przyjęcia i przedstawiał ludziom, którzy potrzebowali przysługi ze strony policji i byli skłonni za nią zapłacić; zapoznał go też z puszczalską blondynką, której mąż gliniarz służył w tym czasie w wojsku w Europie. Buzz poznał Howarda Hughsa i zaczął dla niego polować, wyszukując wiejskie dziewoje marzące o karierze gwiazdy i umieszczając je w jego garsonierach, które ważniak miał rozsiane po całym L.A. Wygrywał na wszystkich frontach: służba, pieniądze i romans z Laurą Considine. Aż do 21 czerwca 1946 roku, kiedy to anonimowe zgłoszenie napadu na sklep znajdujący się na rogu ulic Sześćdziesiątej Ósmej i Slauson zawiodło go prosto w zasadzkę. Dwa strzały w bark, jeden w rękę, jeden w lewy pośladek. I błyskawiczna podróż z Wydziału Policji L.A. z pełną rentą z powodu odniesionych ran prosto w ramiona Howarda Hughsa, który akurat przypadkiem potrzebował człowieka… Do tej pory nie dowiedział się, kim byli strzelający. Naboje, które z niego wyciągnięto, wskazywały na dwóch sprawców. Buzz miał swoje typy: ludzie Dragny albo chłopcy wynajęci przez Mala Considine’a, męża Laury, policjanta z obyczajówki, który zdążył już wrócić z wojny. Sprawdził Considine’a wśród ludzi z wydziału i dowiedział się, że zawsze nawiewał podczas barowych rozrób w Watts, że miał radochę, nasyłając na dziwki żółtodziobów, gdy pełnił nocną służbę, że przywiózł ze sobą jakąś Czeszkę

i jej syna z Buchenwaldu i zamierzał rozwieść się z Laurą. Nic konkretnego – mógł to być on albo nie on. Pewność miał jedynie co do tego, że Considine wiedział o jego układzie z już niedługo byłą żoną i nienawidził go za to. Buzz, przechodząc na rentę, urządził sobie obchód biura detektywów – chciał się w ten sposób pożegnać i odebrać swoją honorową odznakę, a także przyjrzeć się facetowi, któremu przyprawił rogi. Podszedł do biurka Considine’a, zobaczył wysokiego faceta, który wyglądał bardziej jak prawnik niż policjant, i wyciągnął rękę. Considine zmierzył go powoli wzrokiem i rzekł: – Laura zawsze lubiła alfonsów – po czym odwrócił wzrok. Było więc fifty-fifty: Considine albo Dragna, mógł ciągnąć los. Buzz spostrzegł najnowszy model pontiaca ze składanym dachem parkujący przed numerem 1187. Wysiadły z niego dwie kobiety w krynolinach i ruszyły, kiwając się na wysokich obcasach, w stronę drzwi. Potężny Grek w zbyt opiętej marynarce i przykrótkich spodniach podążył za nimi. Szpilka wyższej z kobiet utknęła w dziurze w chodniku i babka aż przyklękła na jedno kolano; Buzz rozpoznał Audrey Anders we fryzurze na pazia, dwa razy piękniejszą niż na zdjęciach. Druga dziewczyna, „Soczysta Lucy” z plakatów, pomogła jej wstać i wejść do domu; wielki facet kroczył tuż za nimi. Buzz postawił trzy do jednego, że Tommy Sifakis raczej nie da się namówić na delikatne załatwienie sprawy, chwycił swoją pałkę i podszedł do pontiaca. Jego pierwsze uderzenie rozwaliło ozdobę w kształcie głowy Indianina na masce, drugie roztrzaskało przednią szybę. Trzecie, czwarte, piąte i szóste, padając w rytm refrenu Spade’a Cooleya, wbiły osłonę w chłodnicę, wypuszczając kłęby pary. Siódmy cios padł ślepo na szybę od strony kierowcy, a brzęk tłuczonego szkła zlał się niemal z głośnym: – Co, do kurwy! – i znajomym metalicznym dźwiękiem, szczękiem odbezpieczanej broni. Buzz odwrócił się i zobaczył Tommy’ego Sifakisa kroczącego podjazdem w jego stronę z obrzynem w drżących rękach. Cztery do jednego, że Grek był zbyt wściekły, by zauważyć, że broń zrobiła się lżejsza, dwa do jednego, że nie miał czasu chwycić za pudełko z nabojami i ponownie załadować magazynek. Głupi zakład, wszystko było jasne. Z pałką przy ramieniu Buzz ruszył naprzód. Kiedy znalazł się w zasięgu strzału, Grek pociągnął za spust, lecz z broni dobyło się tylko słabe

kliknięcie. Buzz przypuścił atak, zamierzając się na owłosioną lewą rękę, która rozpaczliwie starała się strzelić amunicją, której nie było. Tommy Sifakis krzyknął i upuścił pistolet. Buzz powalił go dwoma ciosami w klatkę piersiową. Grek pluł krwią i usiłował zwinąć się w kłębek, trzymając się za uderzone miejsca. Buzz uklęknął przy nim i przemówił cicho, z wyraźnym akcentem rodem z Oklahomy: – Synu, puśćmy w niepamięć to, co było. Ty podrzesz zdjęcia i zniszczysz negatywy, a ja nie powiem Johnny’emu Stompowi, że zaplanowałeś dla niego mały szantażyk. Umowa stoi? Sifakis wykrztusił trochę krwi i „P-p-pierdol się”. Buzz zdzielił go w kolana. Grek wyrzucił z siebie stek przekleństw. Buzz powiedział: – Zamierzałem dać tobie i Lucy jeszcze jedną szansę, żebyście się jakoś dogadali, ale teraz sądzę, że doradzę jej bardziej odpowiednie lokum. Masz ochotę ją przeprosić? – P-p-p-s-s-się. Buzz westchnął głęboko, tak jak to robił, grając zrezygnowanego rolnika w starym serialu Monogramu. – Synu, oto moja ostateczna oferta. Przeprosisz Lucy albo powiem Johnny’emu, że go chciałeś wykołować, Mickeyowi C., że wykorzystujesz koleżankę jego dziewczyny, a Donny’emu Maslowowi i Chickowi Pardellowi, że wydałeś ich Wydziałowi Narkotyków. Rozumiemy się? Sifakis usiłował wystawić zmiażdżony środkowy palec, Buzz pogładził pałkę, kątem oka dostrzegając w drzwiach Audrey Anders i Lucy Whitehall z szeroko otwartymi ustami. Grek obrócił głowę na chodniku i wysapał: – Psz-szam. Buzz ujrzał oczami wyobraźni migawki Lucy i jej psiego partnera, Sola Gelfmana psującego jej karierę gównianymi filmami, dziewczynę wracającą do Greka po brutalny seks. Powiedział: – Grzeczny chłopczyk. – Wcisnął pałkę w żołądek Sifakisa i podszedł do kobiet. Lucy cofała się do pokoju gościnnego, Audrey Anders, na bosaka, tarasowała wejście. Wskazała na odznakę Buzza. – To fałszywka. Buzz usłyszał południowy akcent w jej głosie i przypomniały mu się rozmowy w szatni o tym, że dziewczyna z Va Va Voom potrafiła kręcić frędzlami przy swoim staniczku w obie strony równocześnie. – Z pudełka po

płatkach pszennych. Jest pani z Nowego Orleanu? Atlanty? Audrey spojrzała na Sifakisa czołgającego się w stronę krawężnika. – O, jeszcze się rusza. To Mickey cię przysłał, żebyś to zrobił? – Nie. Zastanawiałem się, czemu nie była pani zaskoczona. Teraz już wiem. – Może mi powiesz. – Nie. – Ale już kiedyś pracowałeś dla Mickeya? Buzz zobaczył, że Lucy Whitehall siada na kanapie i chwyta skradzione radio, byle coś trzymać. Jej twarz pokryta była czerwonymi plamami, a po policzkach spływały smugi tuszu do rzęs. – Oczywiście, że tak. Mickey nie lubi pana Sifakisa? Audrey zaśmiała się. – Pozna śmiecia, jak tylko go zobaczy, trzeba mu to oddać. Jak się nazywasz? – Turner Meeks. – Buzz Meeks? – Zgadza się. Panno Audrey, czy zna pani miejsce, gdzie mogłaby się zatrzymać panna Whitehall? – Tak. Ale co… – Mickey nadal spędza Nowy Rok w Breneman Ham’n’Eggs? – Tak. – Proszę powiedzieć Lucy, żeby spakowała trochę rzeczy. Podrzucę was tam. Audrey zarumieniła się. Buzz zastanawiał się, jak długo wymądrzała się przed Mickeyem, zanim ją usidlił, i czy kiedykolwiek robiła dla niego ten numer z frędzelkami. Podeszła do Lucy Whitehall i uklęknęła przy niej, gładząc ją po włosach i zabierając radio z jej rąk. Buzz poszedł po samochód, wycofał i zaparkował na żwirowym podwórku przed domem, mając oko na Greka, który wciąż jeszcze pojękiwał nisko. Sąsiedzi wyglądali przez okna, w całym zaułku żaluzje były popodciągane. Audrey wyprowadziła Lucy z domu w parę minut później, jedną ręką obejmując ją, w drugiej niosąc walizkę. Po drodze do samochodu zatrzymała się, żeby kopnąć Tommy’ego Sifakisa w jaja. Buzz pojechał z powrotem do Hollywood przez Lauren Canyon, żeby mieć więcej czasu na zastanowienie się, jak się zachować, gdyby Johnny

Stompanato pojawił się u boku swego szefa. Lucy Whitehall mamrotała, że Sifakis to miły facet, choć może nie ideał, Audrey szeptała: – No już, już – i podawała jej papierosy, żeby jakoś ją zamknąć. Zapowiadała się potrójna wygrana: tysiąc od Gelfmana, jakaś sumka od Mickeya, jeśli ten będzie wdzięczny za Lucy, i kasa lub oferta przysługi od Johnny’ego Stompa. Trzeba rozegrać to z Mickeyem delikatnie – nie widział go od czasu, gdy odszedł z Wydziału i zaniechał ich procentowej umowy. Od tamtej pory facet przeżył wybuch bomby domowej roboty, dwa dochodzenia Urzędu Skarbowego, widok dwunastki przytkniętej do głowy własnego goryla Hooky’ego Rothmana, strzelaninę przed Sherry, którą można przypisać Jackowi Dragnie albo strzelcom Wydziału Policji L.A., i zemstę gliniarzy, których głowy poleciały po aferze z Brendą Allen. Mickey kładł łapę na połowie zysków z postawionych zakładów, lichwy, wyścigów konnych i operacji narkotykowych w L.A. W jego kieszeni siedzieli też chłopcy szeryfa Zachodniego Hollywood i kilku ważniaków z policji w mieście, którzy nie chcieli, by mu się cokolwiek stało. A Johnny Stomp przeszedł z nim przez to wszystko – makaroniarz, człowiek do wszystkiego na usługach żydowskiego księcia. Trzeba zagrać z nimi obydwoma bardzo delikatnie. Laurel Canyon kończył się zaraz na północ od Strip. Buzz jechał bocznymi uliczkami do Hollywood i Vine, nie spiesząc się na światłach. Czuł na sobie wzrok Audrey Anders, przyglądającej mu się z tylnego siedzenia – pewnie próbowała porównać go z wielkim Mickiem. Zatrzymując się przed knajpą Brenemana, rzekł: – Pani i Lucy zostaniecie tutaj. Muszę porozmawiać z Mickeyem na osobności. Lucy pociągała nosem i bawiła się paczką papierosów. Audrey złapała za klamkę. – Idę z tobą. – Nie, nie idzie pani. Audrey zarumieniła się. Buzz odwrócił się do Lucy. – Kotku, tu chodzi o te twoje zdjęcia z wielkim psiskiem. Tommy próbował wycisnąć pieniądze od pana Gelfmana i jeśli wejdziesz teraz do środka taka roztrzęsiona, Mickey może go po prostu zabić i wpakować nas wszystkich w straszne kłopoty. Tommy nie jest ideałem, ale może we dwójkę jakoś się jeszcze dogada… Lucy zawyła, więc przestał mówić, a spojrzenie Audrey powiedziało mu, że jest gorszy od tego psa. Buzz pobiegł truchtem do Brenemana. Restauracja

była zatłoczona, a ekipa radiowa audycji Hollywoodzkie śniadanie Toma Brenemana pakowała sprzęt i przenosiła go w stronę wyjścia. Mickey Cohen siedział we wnęce w towarzystwie Johnny’ego Stompanato i innego mięśniaka. Trzeci facet siedział sam przy sąsiednim stoliku, obserwując wszystko dokoła, zaś na krześle obok leżała rozpostarta gazeta – zapewne kamuflaż dla jakiejś ogromnej spluwy. Buzz zbliżył się do nich, ręka strzelca wsunęła się pod porannego Heralda. Mickey wstał z uśmiechem, Johnny Stomp i ten drugi wywołali na twarze identyczne grymasy i odsunęli się, by mógł wejść do środka. Buzz wyciągnął rękę, Mickey zignorował ten gest, złapał go za głowę i pocałował w oba policzki, drapiąc zarostem. – Wielkoludzie, kopę lat! Buzz wzdrygnął się od zapachu wody kolońskiej. – Kopę lat, wielkoludzie. Jak tam interesy? Cohen zaśmiał się: – Pasmanteria? Czy kwiaciarnia albo lodziarnia? Buzz zauważył, że Mickey mu się przygląda; zauważył postrzępione mankiety koszuli i manicure domowej roboty. – Nie. Interesy. Cohen szturchnął faceta po lewej, chudzielca o wielkich niebieskich oczach i twarzy bladej jak ściana. – Davey, on pyta, jak interesy. Powiedz mu. Davey odrzekł: – Ludzie muszą czasem sobie pograć, pożyczyć pieniądze i pobzykać się trochę. A czarnuchy muszą czasem polatać na białym proszku. Więc interes jakoś się kręci. Mickey ryknął śmiechem. Buzz zachichotał, udał napad kaszlu, odwrócił się do Johnny’ego Stompanato i wyszeptał: – Sifakis i Lucy Whitehall. Trzymaj, kurwa, gębę na kłódkę. Mickey poklepał go po plecach i podał szklankę wody. Buzz nadal kaszlał, napawając się miną Stompa – makaroniarski Adonis zamieniony w chłopczyka niedojdę, jego kryta brylantyną, misternie zaczesana do góry fryzura o mało co nie oklapła ze strachu. Klepnięcia Cohena stały się silniejsze. Buzz wziął łyk wody i udał, że złapał oddech. – Zabawny z ciebie facet, Davey. Davey uśmiechnął się lekko. – Najlepszy na całym Zachodzie. To ja piszę wszystkie gadki pana Cohena dla palaczy cygar w klubie Friar’s. Zapytaj go: „Jak się miewa żona?”. Buzz wypił zdrowie Daveya. – Jak tam żona, Mickey? Mickey Cohen wygładził klapy marynarki i powąchał goździk

w butonierce. – Są babki, które chciałbyś widywać, a od innych wolisz się zmywać. Kiedy takich dwóch od Dragny obserwowało mój dom po tej strzelaninie przed Sherry, moja żona zaniosła im ciasteczka i mleko i kazała strzelać poniżej pasa. Nie dawałem jej, odkąd alianci wylądowali w Normandii, więc nie chce, żebym dawał komu innemu. Moja żona jest taka zimna, że służąca nazywa naszą sypialnię biegunem północnym. Znajomi przychodzą do mnie i pytają: „Mickey, czy ona ci w ogóle daje?”, a ja wyciągam termometr z majtek, a tam minus dwadzieścia pięć. Wszyscy mówią: „Mickey, babki na ciebie lecą, pewnie masz regularne mizianie, ssanie i dymanie”. A ja na to: „Nie znacie mojej żony, z nią mam tylko drzemanie, chrapanie i odpychanie”. Są babki, które chciałbyś widywać, a od innych wolisz się zmywać. Oj, właśnie tu idzie! Mickey zakończył swoją popisówkę, chwytając za kapelusz. Davey gangster padł na stół, pękając ze śmiechu. Buzz próbował się dołączyć, ale nic mu z tego nie wychodziło. Myślał o tym, że Meyer Harris Cohen zabił jedenastu ludzi – przynajmniej o tylu wiedział – i musiał zgarniać rocznie co najmniej dziesięć milionów bez podatku. Kręcąc głową, powiedział: – Mickey, ależ z ciebie kawalarz. Grupa gości przy sąsiednim stoliku oklaskiwała przemowę, a Mickey ukłonił się w ich stronę. – Tak? To dlaczego się nie śmiejesz? Davey, Johnny, usiądźcie gdzieś dalej. Stompanato i gangster odeszli po cichu. Cohen powiedział: – Potrzebujesz pracy albo kasy, mam rację? – Nie. – Howard traktuje cię dobrze? – W porządku. Cohen bawił się szklanką, stukając w nią sześciokaratowym diamentem, który miał na małym palcu. – Wiem, że masz trochę długów. Powinieneś grać w mojej drużynie, chłopcze. Dobre warunki, nie musiałbyś się martwić, czy inwestycja ci się zwróci. – Ja jednak lubię ryzyko. To mnie nakręca. – Musisz być popierdolony. Czego chcesz? Powiedz tylko słowo. Buzz rozejrzał się po pomieszczeniu, zobaczył Stompanata przy barze

z jednym głębszym na odwagę i osoby wyglądające na porządnych obywateli, rzucające Mickeyowi podejrzliwe spojrzenia, jakby był gorylem w zoo, który może w każdej chwili uwolnić się z klatki. – Chcę, żebyś nie stuknął faceta, który zaraz cię naprawdę wkurzy. – Co? – Znasz przyjaciółkę Audrey, Lucy Whitehall? Mickey narysował w powietrzu kobiecą sylwetkę. – Jasne. Solly Gelfman zamierza ją wykorzystać w swoim następnym filmie. Twierdzi, że ona do czegoś dojdzie. Buzz rzucił: – Na samo dno piekła. Zobaczył, że Mickey zaczyna się wkurzać na swój charakterystyczny sposób – drżące nozdrza, zaciśnięte szczęki, oczy szukające czegoś, co można by zmiażdżyć – i wręczył mu szklankę z niedopitą krwawą mary, którą zostawił Johnny Stompanato. Cohen wziął łyk i oblizał usta, na których pozostał miąższ z cytryny. – Wyduś to wreszcie. Buzz zaczął: – Fagas Lucy szantażował Solly’ego jakimiś parszywymi zdjęciami. Zająłem się tym, trochę poturbowałem chłoptasia. Lucy potrzebuje jakiegoś bezpiecznego lokum, a ja wiem na pewno, że Grek ma kumpli wśród ludzi szeryfa Zachodniego Hollywood – twoich kumpli. Wiem również, że handlował trawą na terytorium Dragny – co niesamowicie wkurzyło starego Jacka D. To dwa cholernie dobre powody, dla których lepiej, żebyś go zostawił w spokoju. Cohen ściskał szklankę kiełbaskowatymi palcami tak mocno, że aż stały się sinobiałe. – Co… to… za… zdjęcia? Trudne pytanie – Mickey może porozmawiać z Sollem Gelfmanem i w ten sposób dowiedzieć się prawdy. Buzz zebrał się w sobie. – Lucy i pies. Dłoń Mickeya zmiażdżyła szklankę, szkło rozprysło się po całym stole, sok pomidorowy i wódka ochlapały Buzza. Mickey spojrzał na swą zakrwawioną dłoń i przycisnął ją płasko do blatu. Kiedy biały obrus zaczął się robić czerwony, wycedził: – Ten Grek już jest, kurwa, trupem. Już jest, kurwa, żarciem dla psów. Zbliżyło się dwóch kelnerów, stanęli przy stoliku, przestępując z nogi na nogę. Zwykli goście przy stoliku obok mieli zaszokowane miny – szczęka

jednej staruchy opadła tak nisko, że prawie wylądowała w zupie. Buzz odesłał kelnerów, przysunął się do Cohena i objął jego drżące ramiona. – Mickey, nie możesz tego zrobić, sam dobrze wiesz. Rozpowiadasz, że ktokolwiek okiwa Jacka D., jest twoim przyjacielem, a Grek to właśnie zrobił – ewidentnie. Audrey widziała, jak go załatwiłem – to ci powinno wystarczyć. Grek nie wiedział, jaki z ciebie rodzinny typ, że przyjaciele twojej kobiety są dla ciebie jak krewni. Mickey, musisz sobie odpuścić. Masz zbyt wiele do stracenia. Załatw jakieś miłe mieszkanko dla Lucy, miejsce, gdzie Grek jej nie znajdzie. Niech to będzie takie twoje micwa10. Cohen podniósł dłoń ze stołu, otrząsnął z niej kawałki szkła i oblizał z palców resztki miąższu cytryny. – Kto był jeszcze w to wplątany oprócz Greka? Buzz spojrzał mu prosto w oczy, lojalny sługus, który nigdy by nie skłamał. Wymienił dwóch kolesi, których wypędził z miasta za zniszczenie notatnika z zakładami Żydka Lewa Wershowa w Paramount. – Bruno Geyer i Steve Katzenbach. Pedały. Znajdziesz coś dla Lucy? Cohen pstryknął palcami, nie wiadomo skąd znów zjawili się kelnerzy i z prędkością wirującego derwisza zmienili obrus. Buzz poczuł, że złość Mickeya zaczyna koncentrować się na nim. Odsunął się, by facet się trochę uspokoił. Zachował stoicki spokój, gdy ten powiedział: – Micwa, hę? Ty pierdolony goju-gnoju. Gdzie są teraz Audrey i Lucy? – Na zewnątrz, w moim wozie. – Ile ci płaci Solly? – Tysiaka. Mickey pogrzebał po kieszeniach spodni i wyciągnął zwitek setek. Oddzielił dziesięć, ułożył je na stole w rządku i powiedział: – To jedyne micwa, jakie sam uznajesz, skurczybyku. Ale oszczędziłeś mi zmartwień, więc cię wynagradzam. Kup sobie coś do ubrania. Buzz wziął pieniądze i odrzekł: – Dzięki, Mick. – Pierdol się. Jak byś nazwał słonia, który dorabia sobie jako prostytutka? – Nie wiem. A jak? Mickey uśmiechnął się szeroko. – Dwutonowa tirówka, co pieprzy się za orzeszki. – To zajebiste, Mick. – To dlaczego się nie śmiejesz? Przyślij dziewczyny do środka… Teraz.

Buzz podszedł do baru, gdzie Johnny Stompanato obalał kolejnego malucha. Obracając głowę, zobaczył, jak Tom Breneman i szef kelnerów starają się uspokoić Cohena. Johnny Stomp odwrócił się, Buzz wcisnął mu w rękę pięć setek. – Sifakis cię wykołował, ale nie chcę, by ktoś go choćby tknął. I nic nie powiedziałem Mickeyowi. Masz u mnie dług wdzięczności. Johnny uśmiechnął się i schował forsę do kieszeni. – Dzięki, kolego. Buzz odparł: – Nie jestem twoim kolegą, ty włoski fiucie. Wyszedł na zewnątrz, wpychając pozostałe setki do kieszeni koszuli. Splunął na krawat, chcąc nim zetrzeć plamy soku pomidorowego ze swej najlepszej marynarki od Oviatta. Audrey Anders stała na chodniku i obserwowała go. Stwierdziła: – Milutkie życie prowadzisz, Meeks.

4 Jakaś jego część wiedziała, że to tylko sen, że jest rok pięćdziesiąty, a nie czterdziesty pierwszy, że historia potoczy się dalej, podczas gdy inna część szukała nowych szczegółów, a jakiś głos podpowiadał, że nie wolno mu się nawet poruszyć, by nie zakłócić rozwoju wypadków. Mknął na południe stojedynką, prowadząc skradzionego sedana la salle. Syreny radiowozów policji autostradowej były coraz bliżej, dookoła majaczyła karłowata roślinność pustkowi okręgu Kern. Ujrzał cały szereg polnych dróg, odchodzących od autostrady, i skręcił w drugą z lewej strony, kalkulując, że wozy pojadą prosto lub skręcą gdzieś dalej. Droga wiła się wśród wiejskich domków i baraków zbieraczy owoców, prowadząc do zamkniętego kanionu. Teraz słyszał syreny po swojej prawej i lewej stronie, na przedzie i z tyłu. Wiedząc, że wszystkie wjazdy na utwardzone drogi będą zablokowane, zmienił bieg na niższy i brnął po pobrużdżonym gruncie, zwiększając dystans od wyjących syren. Przed sobą zobaczył nieruchome światło i uznał, że to na pewno wiejski dom; pojawił się płot; znowu zmienił bieg, zakręcił na dwójce i ujrzał panoramiczne okno, a za nim jasno oświetlone wnętrze: dwóch mężczyzn brało zamach siekierami na młodą blondynkę skuloną przy framudze drzwi. Półsekundowa migawka z odrąbywaną na wysokości barku ręką. Szeroko otwarte, umazane pomarańczową szminką usta w niemym krzyku. Akcja snu nabrała tempa. Udało mu się dojechać do Bakersfield, przekazał samochód, dostał zapłatę. Jest z powrotem w San Berdoo, lekcje biologii w liceum, koszmary o odrąbywanej ręce, o niemych ustach. Pearl Harbor, kategoria D ze względu na przebity bębenek ucha. Żadna ilość nauki, gotówki ani czegokolwiek nie jest w stanie wypchnąć z pamięci tej dziewczyny. Mijają miesiące, a on powraca, by się dowiedzieć: jak i dlaczego. Zabiera to trochę czasu, ale w końcu udaje mu się namierzyć trójkąt: Kathy Hudgens, zaginiona miejscowa dziewczyna; odtrącony przez nią

kochanek Marty Sidwell – zginął na Saipanie – przesłuchiwany przez policję i wypuszczony, bo nie znaleziono ciała. Ten drugi facet to najprawdopodobniej Buddy Jastrow. Neandertalczyk na zwolnieniu warunkowym, znany z tego, że uwielbiał znęcać się nad psami i kotami. On też przepadł – widziano go ostatnio dwa dni po tym, jak zwiał przez pole uschniętej kapusty. Obraz rozmazuje się i formuje na nowo w maszynopis – teksty kryminologiczne, uzupełnione krwawymi zdjęciami stanowiącymi materiał dowodowy. Wstąpienie do Wydziału Szeryfa L.A. w czterdziestym czwartym, by dowiedzieć się DLACZEGO; awans ze strażnika celi i posterunkowego; inni zastępcy szeryfa drwiący z jego nieprzemijającego pragnienia ujęcia Harlana „Buddy’ego” Jastrowa. Rozległ się jakiś dźwięk. Danny Upshaw przebudził się z myślą, że to syrena. Zobaczył wtedy sztukaterię na suficie swojej sypialni i wiedział już, że to telefon. Podniósł słuchawkę. – To pan, szefie? – No – odparł kapitan Al Dietrich. – Skąd wiedziałeś? – Nikt inny do mnie nie dzwoni. Dietrich prychnął. – Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś ascetą? – Tak, pan. Dietrich zaśmiał się. – Masz niezłe szczęście. Jedna noc jako szef nocnej zmiany i od razu spada na ciebie lawina zdarzeń, dwa zgony w wypadku i zabójstwo. Może mi o tym opowiesz? Danny pomyślał o zwłokach: ślady ukąszeń, wyłupione oczy. – Paskudztwo jak rzadko. Rozmawiał pan z Hendersonem i Deffrym? – Zostawili raporty z oględzin – nie ma w nich nic szczególnego. Paskudztwo, powiadasz? – W życiu nic gorszego nie widziałem. Dietrich westchnął: – Danny, jesteś tylko siedzącym za biurkiem żółtodziobem i nigdy nie miałeś do czynienia z taką robotą. Znasz ją tylko ze swoich podręczników i czarno-białych fotografii. Usta i ramię Kathy Hudgens objawiły się na suficie – w kolorze. Danny zapanował nad swą porywczością. – Racja, kapitanie. Ale to naprawdę było straszne. Pojechałem do kostnicy i… przyglądałem się wstępnej autopsji. Okazało się to jeszcze gorsze, niż myślałem. Później wróciłem na posterunek, by pomóc Deffry’emu i Hender…

– Mówili mi. Powiedzieli też, że zacząłeś się rządzić. Wyluzuj się albo zyskasz opinię takiego, co to struga ważniaka. Danny przełknął ślinę. – Tak jest, kapitanie. Zidentyfikowano już ciało? – Jeszcze nie, ale chyba mamy samochód, którym zostało przetransportowane. To buick super, rocznik 47, zielony, porzucony kilkadziesiąt metrów od budowy. Biała tapicerka poplamiona czymś, co wygląda na krew. Zgłoszono kradzież dziś o dziesiątej rano, został zwinięty sprzed klubu jazzowego na South Central. Właściciel był jeszcze pijany, jak dzwonił – skontaktuj się z nim i popytaj o szczegóły. – Technik zdjął już odciski? – Robi to w tej chwili. – Czy ekipa dochodzeniowa bada wóz? – Nie. Ze śródmieścia udało mi się wydębić tylko speca od odcisków. – Cholera. Kapitanie, chcę prowadzić tę sprawę. – Jest twoja. Tylko bez rozgłosu. Nie chcę znów takiego bałaganu jak wokół Czarnej Dalii. – Dostanę kogoś do współpracy? Dietrich westchnął – długo i przeciągle. – Jeżeli ofiara okaże się tego warta. Na razie jesteś sam. Mamy tylko czterech detektywów, Danny. Jeżeli ten facet był nikim, to szkoda na niego czasu jeszcze jednego człowieka. – Zawsze to zabójstwo, kapitanie – zauważył Danny. – Myślałem, że jesteś bystrzejszy, detektywie – odparł Dietrich. Danny rzucił tylko: – Tak jest – odłożył słuchawkę i zwlókł się z łóżka. Dzień okazał się chłodny i pochmurny. Danny słuchał radia po drodze do Allegro; spiker zapowiadał dalsze opady i możliwość wystąpienia rzek z brzegów w kanionach – żadnej wzmianki o okrutnym zabójstwie. Mijając budowę, zobaczył dzieci, grające w piłkę w błocie, i gapiów, wskazujących na scenę wydarzeń minionej nocy. Poszukiwanie teraz jakichkolwiek śladów dałoby zerowe rezultaty. Samochód speca od pobierania odcisków i opuszczony buick stały na końcu ulicy. Danny zauważył, że sedan był perfekcyjnie zaparkowany, oddalony od krawężnika o jakieś dwadzieścia centymetrów, koła skręcone w stronę chodnika, by zapobiec stoczeniu się pojazdu w dół jezdni. Rys psychologiczny: morderca właśnie brutalnie zabił swoją ofiarę i przetransportował ciało diabli wiedzą skąd, pozostał jednak na tyle

spokojny, by z zimną krwią porzucić samochód – w pobliżu miejsca zbrodni – co oznaczało, że prawdopodobnie nie było żadnych świadków. Danny zawrócił swojego chevroleta i zaparkował, dostrzegając kątem oka nogi technika, wystające z porzuconego auta od strony kierowcy. Podchodząc, usłyszał głos osoby, do której te nogi należały. – Ślady rękawiczek na kierownicy i tablicy rozdzielczej, detektywie. Świeżo zaschnięta krew na tylnym siedzeniu i jakaś biała, kleista substancja tuż przy oknie tylnych drzwi. Danny zajrzał do środka, zobaczył starego policjanta po cywilnemu, pobierającego odciski ze schowka, i plamę krwi z białymi włóknami frotté na tylnym siedzeniu. Oparcie tylnej kanapy za kierowcą znaczyły krzyżujące się czerwone linie – i białe włókna zatopione głębiej w zakrzepłej krwi. Obity welwetem fragment karoserii przy oknie umazany był galaretowatą substancją, którą badał już wcześniej w kostnicy. Danny powąchał ją, miała ten sam miętowy zapach lekarstwa; zaciskał i rozluźniał pięści, próbując ustalić kolejność zdarzeń. Zabójca wiózł swoją ofiarę na budowę jak szofer: trup we frotowym szlafroku posadzony z tyłu, głowa bez oczu obijająca się o ściankę przy oknie, sączący się z oczodołów balsam czy maść. Krzyżujące się krwawe kreski na oparciu siedzenia odwzorowywały cięcia na plecach; plama na kanapie świadczyła o tym, że ciało opadło na bok, gdy zabójca brał ostry zakręt w prawo. – Hej, detektywie! Policjant biorący odciski podniósł się, najwyraźniej wkurzony, że Danny za dużo sobie pozwala. – Słuchaj pan, muszę teraz zbadać tylne siedzenie. Więc może… Danny spojrzał we wsteczne lusterko, zobaczył, że zostało dziwnie ustawione i wsiadł za kierownicę. Kolejna wskazówka: lusterko idealnie ukazywało tylną kanapę, ślady krwi i ściankę przy oknie, umazaną miętową substancją. Morderca tak je ustawił, by móc spoglądać na ofiarę podczas jazdy. – Jak się nazywasz, synu? Teraz stary technik był już naprawdę wkurzony. Danny przedstawił się. – Zastępca szeryfa detektyw Upshaw. I niech pan się nie trudzi z tylnym siedzeniem – ten facet jest za bystry.

– Może byś mi jeszcze powiedział, skąd to wiesz. Nadajnik radiowy w wozie policyjnym zatrzeszczał; ramol wydostał się z buicka, kręcąc głową z dezaprobatą. Danny zapamiętał dane z dowodu rejestracyjnego zalaminowanego na kolumnie kierownicy: Nestor J. Albanese, St. Andrews 1236, L.A., Dunkirk-4619. Przyszło mu na myśl, że zabójcą był Albanese – zgłoszenie kradzieży samochodu mogłoby być tylko przykrywką – lecz zaraz odrzucił tę hipotezę jako zbyt daleko posuniętą. Pomyślał o wściekłości, jakiej było potrzeba, by tak znęcać się nad ofiarą, o chłodnym wyrachowaniu koniecznym, by ją później wozić po L.A. w sylwestrowych korkach. Dlaczego? Technik zawołał go. – Do ciebie, Upshaw. Danny podszedł do wozu policyjnego i chwycił mikrofon. – Tak? Poprzez zakłócenia przebił się kobiecy głos. – Danny, tu Karen. Karen Hiltscher, dziewczyna obsługująca radiostację na posterunku, jego dziewczynka na posyłki – za przysługi odwdzięczał się jej czasem komplementami. Nie domyślała się, że nie jest nią zainteresowany, i uparła się, by mówili sobie po imieniu na falach okręgowego eteru. Danny wdusił przycisk i rzekł: – Tak, Karen. – Zidentyfikowano te twoje zwłoki. Martin Mitchell Goines, biały, urodzony 9 listopada 1916, dwa wyroki za posiadanie marihuany: dwa lata w więzieniu okręgowym za pierwszym razem, pięć, z możliwością wyjścia po trzech, w więzieniu stanowym za drugim. Zwolniony warunkowo z San Quentin po trzech i pół roku w sierpniu czterdziestego ósmego. Ostatni znany adres to ośrodek resocjalizacyjny dla byłych więźniów na skrzyżowaniu ulic Ósmej i Alvarado. Złamał warunki zwolnienia z więzienia stanowego, wydano już nakaz ponownego aresztowania. Jako zawód podawał muzyk, zarejestrowany w Związku Muzyków oddział 3216 w Hollywood. Danny pomyślał o buicku skradzionym sprzed klubu jazzowego. – Masz już zdjęcia? – Właśnie przyszły. Danny przybrał słodkie tony: – Pomożesz mi z papierkową robotą, skarbie. Wykonasz parę telefonów? Głos Karen nawet przez radio zabrzmiał jak miauczenie kotki: – Jasne, Danny. Wpadniesz po zdjęcia?

– Za dwadzieścia minut. Danny rozejrzał się wokoło i zobaczył, że technik powrócił do pracy. Dodał: – Jesteś słodziutka – z nadzieją, że to kupiła. Danny zadzwonił do Nestora J. Albanese z budki telefonicznej na rogu Allegro i Sunset. Mężczyzna miał chrypiący i niepewny głos skacowanego imprezowicza. Musiał zdać wypaczoną alkoholem relację ze swoich poczynań w sylwestrowy wieczór trzy razy, zanim Danny’emu udało się ustalić chronologię zdarzeń. Mężczyzna jeździł od baru do baru w dzielnicy murzyńskiej od około dziewiątej. Były to kluby jazzowe w okolicy Slauson i Central Avenue – Zombie, Bido Lito’s, Tommy Tucker’s Playroom, Malloy’s Nest. Wychodząc z Nest około pierwszej nad ranem, skierował się do miejsca, gdzie jak mu się zdawało, zostawił swojego buicka. Nie było go tam, więc wrócił do baru, pijany, dochodząc do wniosku, że musiał zaparkować w którejś z bocznych uliczek. Przemoczony do suchej nitki, czując mdłości od alkoholowoowocowych koktajli i szampana, wziął taksówkę do domu i obudził się, wciąż na gazie, o 8:30. Taksówką wrócił na South Central, szukał buicka przez dobrą godzinę, nie znalazł go, więc zadzwonił na policję, by zgłosić kradzież. Wreszcie zatrzymał inną taksówkę i wrócił do domu. Tam skontaktował się z nim policjant z posterunku w Zachodnim Hollywood, który powiedział mu, że jego oczko w głowie zostało prawdopodobnie wykorzystane jako środek transportu po dokonaniu morderstwa, a teraz, to jest o godzinie 15:45 w pierwszy dzień nowego roku, on chce dostać swoje maleństwo z powrotem – i to by było na tyle. Danny wykluczył Albanese’a z kręgu podejrzanych na 99 procent – mężczyzna wydawał się kompletnym głupkiem, oświadczył, że nie był w przeszłości notowany, a zapewnienia, że nie znał Martina Mitchella Goinesa, brzmiały szczerze. Danny oświadczył, że buick zostanie mu wydany z okręgowego depozytu w przeciągu trzech dni, odłożył słuchawkę i pojechał na posterunek odebrać zdjęcia i przysługi. Karen Hiltscher wyszła na przerwę obiadową. Danny cieszył się, że nie ma jej w pobliżu, bo znów robiłaby maślane oczy, macała jego bicepsy i gruchała, a sierżanci ze zmiany dusiliby się ze śmiechu. Zostawiła zdjęcia na swoim biurku. Żywy i widzący Martin Mitchell Goines wyglądał młodo i hardo, zaczesane do tyłu i postawione wysoko nad czołem nawoskowane włosy

rzucały się w oczy na zdjęciach en face i z obu profilów. Fotki pochodziły z drugiego zatrzymania za trawę: na piersi miał tabliczkę z napisem „Wydział Policji L.A. 16.04.44”. Minęło sześć lat, z tego trzy i pół spędził w więzieniu San Quentin. Goines bardzo się postarzał, a po śmierci wyglądał na więcej niż trzydzieści trzy lata. Danny zostawił notatkę dla Karen Hiltscher. „Złotko, zrobisz to dla mnie? 1. Zadzwoń do korporacji taksówkowych w mieście i popytaj o wezwania dokonane przez samotnych białych mężczyzn na Sunset pomiędzy Doheny i La Cienega bądź z przyległych uliczek pomiędzy 3:00 a 4:00 nad ranem. Popytaj też, czy wieźli pijanego mężczyznę z Central i Slauson na ulicę St. Andrew pomiędzy 0:30 a 1:30 nad ranem. Zdobądź listę wszystkich wezwań taksówek w tym przedziale czasu i w tej okolicy. 2. Nie gniewaj się, dobrze? Przepraszam za ten odwołany lunch. Musiałem kuć do testu. Dzięki – D. U.” Kłamstwo wywołało w nim złość na dziewczynę, Wydział Szeryfa L.A. i samego siebie, że tak się poniża wobec tej szczeniackiej namiętności. Pomyślał, by zadzwonić na posterunek przy Siedemdziesiątej Siódmej i poinformować, że zamierza się pokręcić po terenie wydziału miejskiego, ale szybko porzucił tę myśl – to by wyglądało na ukłon w stronę Wydziału Policji L.A. i ich dąsów na ludzi szeryfa za ochranianie Mickeya Cohena. Zastanowił się chwilę i wezbrała w nim wzgarda. Bandzior zabójca, który tak bardzo lubił bawić ludzi w nocnych klubach, który litował się nad bezpańskimi psami i kalekimi dziećmi, powalił wydział policji wielkiego miasta na kolana swoim nagraniem z podsłuchu: gliniarze z obyczajówki biorący w łapę i wożący prostytutki, nocna zmiana z oddziału hollywoodzkiego pieprząca dziwki Brendy Allen na materacach w celi posterunku. Mickey Cohen wyciągnął cały swój arsenał oszczerstw, bo policyjne grube ryby z miasta podniosły haracz od jego zysków z lichwy i zakładów o dziesięć procent. To było wstrętne. Głupie. Zachłanne. Złe. Danny pozwolił owym epitetom wrzeć powoli w swym umyśle, jadąc do czarnej dzielnicy – wzdłuż Sunset na wschód do Figueroa, z Figueroa do Slauson, na wschód od Slauson do Central – hipotetyczną trasą złodzieja samochodu/zabójcy. Nadchodził zmierzch, deszczowe chmury przyćmiły ostatnie promienie popołudniowego słońca, starającego się przedrzeć i oświetlić murzyńskie slumsy, walące się domy otoczone drucianym płotem, kluby bilardowe, sklepy z alkoholem i kościółki na każdej ulicy, aż do

miejsca, gdzie pałeczkę przejmowała kraina jazzu. Tam panował wtłoczony w biedę szalony, tandetny przepych – cała ulica była taka. Bido Lito’s miał kształt miniaturowej świątyni Tadż Mahal, tyle że w fioletowym kolorze; Malloy’s Nest był bambusową chatą, przed którą stały niby-hawajskie palmy udekorowane świątecznymi, choinkowymi lampkami. Paski jak u zebry dominowały na elewacji Tommy Tucker’s Playroom – widać było, że to przerobiony magazyn z gipsowymi saksofonami, trąbkami i kluczami wiolinowymi umieszczonymi na przemian pod krawędzią dachu. Zamboanga, Royal Flush i Katydid Klub miały barwy jasnoróżową, fioletową i zgniłozieloną; podzielony na trzy części budynek wyglądał jak hangar, a drzwi do każdego z lokali oświetlał stosowny neon. Klub Zombie był meczetem w stylu mauretańskim, z wysokim na trzy piętra lunatykiem na dachu, gigantycznym czarnuchem o świecących na czerwono ślepiach, dającym wielki krok w ciemność nocy. Olbrzymie parkingi łączyły kluby ze sobą, wielcy czarni bramkarze stali przy drzwiach i znakach z zaproszeniem na wcześniejszy obiad z kurczakiem w roli głównej. Przed budynkami stało niewiele samochodów. Danny zaparkował swojego chevroleta w jednej z bocznych uliczek i zaczął przepytywać mięśniaków. Bramkarze z Zamboanga i Katydid przypominali sobie, że widzieli Martina Mitchella Goinesa, jak się tu „kręcił”. Mężczyzna ustawiający tablicę z menu przed Royal Flush dodał co nieco do kartoteki trupa: Goines był drugorzędnym puzonistą, zwykle wynajmowanym na zastępstwo za kogoś, kto nie mógł przyjść. Mniej więcej od Bożego Narodzenia grał z kapelą z klubu Bido Lito’s. Danny starał się wyczytać z twarzy każdego Murzyna, z którym rozmawiał, że ten coś ukrywa; jednak wszystko, co uzyskał, to wrażenie, że ci faceci uważali Marty’ego Goinesa za białego dupka. Danny poszedł do Bido Lito’s. Znak przy wejściu głosił: DICKY MCCOVER I JEGO SUŁTANI JAZZU – WYSTĘPY O 19:30, 21:30 I 23:30 KAŻDEGO WIECZORA – SPRÓBUJ NASZYCH WYBORNYCH DAŃ Z KURCZAKA. Wchodząc, miał wrażenie,

że wkracza w świat halucynacji. Ściany pokryte były pastelowym atłasem przyozdobionym małymi lampkami, które nadawały fałdom tkaniny jaskrawe barwy. Tło estrady stanowiły piramidy wykonane z błyszczącego kartonu. Stoły miały fosforyzujące krawędzie, kelnerki Mulatki, roznoszące drinki i jedzenie, miały na sobie króciutkie kostiumy w tygrysi wzór, w całym lokalu unosił się

zapach smażonego mięsa. Danny poczuł, jak burczy mu w brzuchu, i zdał sobie sprawę, że od dwudziestu czterech godzin nic nie jadł. Podszedł do baru. Nawet w tej nieziemskiej poświacie zauważył, że barman rozpoznał w nim policjanta. Pokazał mu zdjęcie. – Znasz tego faceta? Barman wziął do ręki fotkę, przyjrzał się jej dokładniej przy świetle znad kasy i oddał. – To Marty. Gra na puzonie z Sułtanami. Przychodzi przed pierwszym wyjściem na scenę, żeby się najeść, jakbyś chciał z nim porozmawiać. – Kiedy go widziałeś po raz ostatni? – Zeszłej nocy. – Podczas ostatniego występu grupy? Barman wykrzywił usta w wąskim uśmiechu. Danny wyczuł, że „grupa” była grupą tylko z nazwy. – Zadałem ci pytanie. Mężczyzna wytarł blat baru. – Nie sądzę. Pamiętam, że był tu o północy. Ale Sułtani grali wczoraj dłużej z okazji Nowego Roku. Danny zauważył półkę z butelkami whisky bez nalepek. – Zawołaj kierownika. Barman przycisnął guzik przy kasie, Danny usiadł na stołku i odwrócił się w stronę estrady. Grupa Murzynów otwierała futerały z instrumentami, wyciągali saksofon, trąbkę i perkusję. Gruby Mulat w dwurzędowej marynarce podszedł do baru, na jego twarzy malował się uśmiech z gatunku „podlizać się władzy”. Rzekł: – Myślałem, że znam wszystkich chłopaków z Wydziału. – Jestem od szeryfa – wyjaśnił Danny. Uśmiech Mulata znikł. – Zwykle mam do czynienia z tymi z Siedemdziesiątego Siódmego, panie szeryfie. – To akurat jest sprawa okręgu. – Ale nie terytorium okręgu. Danny wskazał kciukiem za siebie, po czym skinął głową w stronę lampek. – Masz nielegalny alkohol, a te światła stwarzają zagrożenie pożaru, zaś Wydział Szeryfa sprawuje kontrolę nad handlem alkoholem oraz bezpieczeństwem przeciwpożarowym takich miejsc jak to. Mam w samochodzie bloczek z formularzami wezwań na posterunek. Mam po niego iść?

Uśmiech powrócił. – Oczywiście, że nie. W czym mogę pomóc, sir? – Opowiedz mi o Martinie Goinesie. – Co? – Spróbuj wszystko. Kierownik powoli zapalił papierosa; Danny wiedział, że testuje jego cierpliwość. Wreszcie mężczyzna wypuścił dym i zaczął: – Nie ma zbyt wiele do opowiadania. Związek przysłał go tutaj, kiedy odpadł poprzedni puzonista Sułtanów. Wolałbym kolorowego, ale Marty miał reputację faceta, który potrafi dogadać się nie tylko z białymi, więc się zgodziłem. Nie licząc wyrolowania chłopców wczorajszego wieczora, nigdy mnie nie zawiódł, zawsze robił swoje. Nie był najlepszym puzonistą, ale nie był też najgorszy. Danny wskazał na scenę. – Ci kolesie to Sułtani, tak? – Tak. – Goines grał z nimi podczas występu, który zakończył się tuż po północy? Mulat uśmiechnął się. – „Old Lang Syne” w szybkim tempie Dicky’ego McCovera. Nawet Bird im tego zazdrości. – O której skończył się występ? – Przestali grać jakieś dwadzieścia minut po północy. Dałem chłopakom kwadrans przerwy, a on się już potem nie pojawił i olał ostatni o 2:00. Jedyny raz, kiedy mnie wystawił. Danny wypytywał dalej, by ustalić alibi Sułtanów. – Czy wszyscy trzej pozostali mężczyźni grali podczas obu ostatnich występów? Kierownik skinął głową. – M-hm. Grali też na prywatnej imprezce, którą urządziłem później. Co zrobił Marty? – Został zamordowany. Mulat zakrztusił się dymem, którym się właśnie zaciągał. Wykaszlał jego pozostałości, rzucił papierosa na posadzkę i przydepnął go, sapiąc: – Kto to mógł zrobić? Danny odpowiedział: – Nie ty ani nie Sułtani. Spróbujmy tak: czy Goines lubił sobie poużywać? – Nie rozumiem. – Nie rżnij głupka. Towar, wielka H, hera, czy był uzależniony od pierdolonej heroiny.

Mulat cofnął się o krok. – Nie zatrudniam tu żadnych pieprzonych ćpunów. – Jasne, że nie, tak jak nie sprzedajesz nielegalnego alkoholu. Spróbujmy inaczej: Marty i kobiety. – Nigdy nie słyszałem nic na ten temat. – Jacyś wrogowie? Faceci, którzy by się na niego uwzięli? – Nic. – Przyjaciele, znajomi, ludzie, którzy o niego pytali? – Nie, nie i nie. Marty nie miał nawet rodziny. Danny zmienił nastrój i uśmiechnął się – technika przesłuchiwania, którą praktykował przed lustrem w swojej sypialni. – Posłuchaj, przykro mi, że zacząłem tak ostro. – Gówno prawda. Danny zarumienił się i miał nadzieję, że to sfiksowane oświetlenie tego nie pokaże. – Czy zatrudniasz gościa, który pilnowałby parkingu? – Nie. – A pamiętasz zielonego buicka przed klubem zeszłej nocy? – Nie. – A czy pracownicy twojej kuchni wychodzą czasem na parking? – Facet, moi kucharze są tak zajęci, że nie mają czasu iść gdziekolwiek. – A kelnerki? Sprzedają się na zewnątrz po zamknięciu? – Facet, jesteś poza swoim obszarem i sam nie wiesz, co gadasz. Danny złapał Mulata za łokieć, odepchnął na bok i ruszył wśród tłumu gości jedzących obiad do sceny. Sułtani zobaczyli, jak się zbliża, i wymienili spojrzenia: wiedzieli, jak gadać z glinami, mieli doświadczenie. Perkusista przerwał ustawianie sprzętu, trębacz wycofał się i stanął przy zasłonce maskującej wejście za kulisy, saksofonista przestał regulować ustnik i został na swoim miejscu. Danny wszedł na scenę, mrugając, gdy znalazł się w kręgu białego, gorącego światła padającego z góry na scenę. Uznał, że szefem jest saksofonista, i postanowił rozegrać to delikatnie – jego przesłuchanie było jak występ przed pełną widownią. – Jestem z Wydziału Szeryfa. Chodzi o Marty’ego Goinesa. Odpowiedział mu perkusista. – Marty jest czysty. Właśnie wrócił z odwyku.

Był to już jakiś trop – no chyba że po prostu jeden były skazaniec próbował kryć drugiego. – Nie wiedziałem, że był uzależniony. Saksofonista parsknął. – Od lat, ale właśnie się z tego wyleczył. – Gdzie? – W Szpitalu Stanowym Lexington w Kentucky. Czy chodzi o zwolnienie warunkowe Marty’ego? Danny cofnął się o krok, by objąć wzrokiem wszystkich trzech mężczyzn. – Marty został minionej nocy zamordowany. Wydaje mi się, że porwano go gdzieś stąd zaraz po waszym występie o północy. Trzy oczywiste reakcje: trębacz przerażony – prawdopodobnie boi się gliniarzy z zasady; perkusista roztrzęsiony; saksofonista wystraszony, lecz po chwili jego strach przemienił się we wściekłość. – Gdybyś pan jeszcze nie wiedział, to wszyscy mamy alibi. Danny pomyślał: spoczywaj w pokoju, Martinie Mitchellu Goinesie. – Wiem, więc załatwmy to tak, jak to się zwykle robi. Czy Martin miał jakichś wrogów, o których wam wiadomo? Problemy z kobietami? Może starzy kumple od ćpania kręcili się tutaj? Saksofonista odpowiedział: – To był cholernie skryty sukinsyn. Wiem o nim tylko, że złamał warunki zwolnienia warunkowego z więzienia w Quentin, bo miał takiego fioła na punkcie wyjścia z nałogu, że pojechał do Lexington, zwiewając z Kalifornii. Miał facet tupet, jak na mój gust – odtruwał się w szpitalu federalnych, którzy w każdej chwili mogli wydać nakaz aresztowania. Tajemniczy skurwysyn. Żaden z nas nawet nie wiedział, gdzie mieszkał. Danny zapamiętał to sobie i obserwował trębacza, jak odsuwa się o krok od zasłonki, trzymając instrument tak, jakby był to amulet chroniący przed złymi duchami. W końcu przemówił: – Proszę pana, myślę, że coś dla pana mam. – Co? – Marty powiedział mi, że musi spotkać się z jakimś facetem po występie o północy, i widziałem, jak idzie na drugą stronę ulicy na parking przed Zombie. – Czy wymienił nazwisko tego człowieka? – Nie, mówił tylko o jakimś facecie.

– A czy powiedział cokolwiek na jego temat? Co zamierzali zrobić – coś w tym sensie? – Nie, i zapewniał, że zaraz wróci. – Myślisz, że poszedł kupić towar? Saksofonista rzucił świdrujące spojrzenie niebieskich oczu, jaśniejszych niż brązowe oczy Danny’ego. – Facet, przecież już powiedziałem, do cholery, że Marty był czysty i taki zamierzał pozostać. Widownia zaczęła ryczeć, papierowe śmieci posypały się pod nogi Danny’ego, który zamrugał, porażony światłem reflektorów, i poczuł, jak po klatce piersiowej spływa mu pot. Usłyszał krzyk: – Białas matkojebca – po którym nastąpiły oklaski i nadgryzione skrzydełko z kurczaka uderzyło go w plecy. Saksofonista uśmiechnął się, oblizał ustnik i mrugnął do niego. Danny oparł się chęci, by wsadzić mu ten saksofon w gardło, i szybko opuścił klub bocznym wyjściem. Nocne powietrze schłodziło jego pot i przyprawiło o dreszcze, pulsujący neon raził w oczy. Dźwięki muzyki dochodzące z różnych stron zlewały się w jeden wielki hałas, a czarnuch lunatyk na dachu klubu Zombie przybrał złowieszczy wygląd. Danny poczuł, że się boi, i skierował się prosto w stronę zjawy. Bramkarz odsunął się na widok jego odznaki i wpuścił go do pomieszczenia wypełniającego się dymem i fałszywym jazgotem – kapela niedaleko wejścia próbowała zagrać crescendo. Z lewej strony był bar w kształcie trumny, ozdobiony emblematem klubowego lunatyka. Danny przecisnął się tam, zdobywając stołek i kiwając palcem na białego mężczyznę polerującego szklanki. Barman położył przed nim serwetkę. Danny starał się przekrzyczeć hałas: – Podwójna whisky. Pojawiła się szklanka z bourbonem, Danny wypił, barman nalał ponownie. Danny opróżnił i tę szklaneczkę i poczuł, jak rozluźniają mu się nerwy. Muzyka zakończyła się chaotycznym bębnieniem, zapalono światła i rozległy się głośne oklaski. Kiedy wszystko ucichło, Danny sięgnął do kieszeni, wyciągnął pięciodolarówkę i zdjęcie Goinesa. Barman powiedział: – Dwójka za drinki. Danny wetknął mu piątkę do kieszeni koszuli i pokazał zdjęcie. – Znasz

go? Mrużąc oczy, mężczyzna zapytał: – Czy ten facet jest teraz starszy? A może inaczej obcięty? – Tę fotkę cyknięto sześć lat temu. Widziałeś go? Barman wyciągnął z kieszeni okulary, założył je i popatrzył na zdjęcie, trzymając je w wyciągniętej ręce. – Czy on tu gdzieś dmucha? Danny nie zrozumiał pytania – zastanawiał się, czy to jakieś słowo, którego nie znał, związany z seksem slang. – To znaczy? – To znaczy, że gdzieś tu koncertuje, gra, improwizuje. – Na puzonie w Bido Lito’s. Barman pstryknął palcami. – Racja, w takim razie znam go. Marty jakiś tam. Popija sobie pomiędzy występami, bywa tu od świąt, bo pracownicy Bido nie są tam obsługiwani. Lubi sobie wypić, coś jak… Jak ty. Danny uśmiechnął się, alkohol złagodził jego temperament. – Widziałeś go wczorajszej nocy? – Tak, na ulicy. On i jeszcze jeden koleś szli do samochodu zaparkowanego na rogu Sześćdziesiątej Siódmej. Wyglądał, jakby był nieźle naćpany. Jakby… Danny pochylił się do przodu. – Jakby co? Wyduś to z siebie. – Jakby był na herze. Trochę człowiek popracuje w barach jazzowych i już wie, co i jak. Ten cały Marty wlókł się, jakby miał nogi z gumy, jakby był na niezłym haju. Drugi facet go obejmował i pomagał wsiąść do samochodu. Danny powiedział: – Teraz powoli i spokojnie. Czas zdarzenia, opis samochodu i tego drugiego faceta. Naprawdę powoli. Klienci zaczęli okupować bar – czarni w przerabianych garniturach, ich kobiety pół kroku za nimi, wszystkie umalowane i uczesane jak Lena Horne11. Barman spojrzał na klientów, a potem na Danny’ego. – Musiało być coś pomiędzy 00:15 a 00:45. Marty jak-mu-tam i ten drugi przecinali chodnik. Co do wozu, wiem, że to był buick, bo miał luki po bokach. Jeśli chodzi o tego drugiego faceta, to wiem tylko, że był wysoki i miał siwe włosy. Widziałem ich jedynie z boku i pomyślałem, że mnie też przydałaby się taka czupryna. A teraz czy mogę obsłużyć tych ludzi? Danny miał już powiedzieć „nie”, ale barman odwrócił się do młodego mężczyzny z brodą, trzymającego saksofon altowy zawieszony na szyi. – Coleman, znasz tego puzonistę z Bido? Marty jak mu tam, kurwa mać? Coleman sięgnął za bar, wziął dwie pełne garście lodu i przycisnął je sobie

do twarzy. Danny obejrzał go sobie: wysoki blondyn pod trzydziestkę, niesamowicie przystojny – jak chłopak grający główną rolę w musicalu, na który zaciągnęła go Karen Hiltscher. Głos miał piskliwy i znużony. – Jasne. Ten, co przyszedł na zastępstwo, coś słyszałem. A co? – Porozmawiaj z panem policjantem, on ci powie. Danny wskazał na swoją szklankę; przekraczał swój dobowy limit już o dwie. Barman napełnił szkło i odszedł. Tamten zapytał: – Jesteś z posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej? Danny wypił drinka i działając pod wpływem nagłego impulsu, wyciągnął rękę. – Nazywam się Upshaw. Wydział Szeryfa, Zachodnie Hollywood. Mężczyzna odwzajemnił uścisk dłoni. – Coleman Healy, trochę z Cleveland, trochę z Chicago, a trochę z Marsa. Marty ma jakieś kłopoty? Bourbon rozgrzał Danny’ego za mocno; poluźnił krawat i przysunął się do Healy’ego. – Został zamordowany zeszłej nocy. Healy skrzywił się. Danny ujrzał wszystkie mięśnie jego przystojnej twarzy, jak drgają i wykręcają się w skurczu. Odwrócił wzrok, by tamten pozbierał się z szoku i odzyskał spokój. Gdy spojrzał na niego ponownie, Healy opierał się o bar. Kolano Danny’ego musnęło udo muzyka – było bardzo napięte. – Coleman, jak dobrze go znałeś? Twarz Healy’ego stała się naraz mizerna, skóra pod brodą obwisła. – Gadałem z nim kilka razy około świąt tutaj, przy tym barze. O tym i owym, o nowej płycie Birda, o pogodzie. Masz jakiegoś podejrzanego? – Wysoki siwy facet. Barman widział go z Goinesem wczoraj wieczorem, szli do samochodu zaparkowanego przy Central. Coleman przejechał palcami po klawiszach saksofonu. – Parę razy widziałem Marty’ego z takim facetem. Wysoki, w średnim wieku, o dostojnym wyglądzie. – Przerwał na chwilę, po czym dodał: – Posłuchaj, Upshaw, nie chcę źle mówić o zmarłych, ale mogę ci zdradzić, jakie odniosłem wrażenie – tak między nami. Danny odsunął się odrobinę, tak by dobrze widzieć malującą się na jego twarzy reakcję: Healy był podkręcony, skory do pomocy. – Śmiało, takie wrażenia czasem pomagają.

– Więc wydaje mi się, że Marty był ciotą. Ten starszy facet też wyglądał mi na pedzia, typ sponsora. Gdy siedzieli przy stole, dotykali się pod spodem nogami, a jak to zauważyłem, Marty odsunął się od niego – jak dziecko złapane na jakiejś psocie. Danny poczuł mrowienie, gdy przyszły mu do głowy frazy, których się wystrzegał, bo były zbyt chamskie i nie współbrzmiały z Vollmerem i Maslickiem: PEDALSKA RZEŹNIA, KROPNIĘTA CIOTA, SZTYWNY CWEL, CIEPLAK ZACIUKANY W AFEKCIE. – Coleman, czy dałbyś radę rozpoznać tego starszego faceta? Healy bawił się swoim saksofonem. – Wątpię. Światło tutaj jest takie dziwne, a to pedalskie zachowanie to tylko moje wrażenie. – Czy widziałeś tego faceta wcześniej albo już po śmierci Goinesa? – Nie, i nigdy samego. A tak przy okazji: byłem tu całą noc, w razie gdybyś myślał, że ja to zrobiłem. Danny pokręcił głową. – Nie wiesz, czy Goines zażywał narkotyki? – Nie. Za bardzo leciał na wódę, żeby być ćpunem. – A wiesz może coś o innych jego znajomych? Może to inni muzycy stąd? – Nic. Rozmawialiśmy tylko kilka razy. Danny wyciągnął dłoń. Healy chwycił ją i obrócił tak, by zamienić zwykły uścisk w uścisk dłoni jazzmana. Dorzucił: – Na razie, kolego – i ruszył w stronę sceny. Pedalska rzeźnia. Sztywny cwel. Cieplak zaciukany w afekcie. Danny patrzył, jak Healy wspina się na scenę i wymienia pozdrowienia z innymi muzykami. Tłuści i trupio bladzi, pryszczaci, o wyglądzie gruźlików, nie pasowali do przystojnego Colemana – przywodzili na myśl zdjęcie miejsca zbrodni, zamazane tak, że spieprzona jest cała symetria i człowiek widzi nie to, co trzeba. Rozbrzmiała muzyka: pianino zagrało skocznie, wprowadzając trąbkę, dołączyła perkusja, a saksofon Healy’ego zawodził, przygrywał rytmicznie i znów zawodził, przechodząc od podstawowego refrenu do improwizacji. Muzyka zmieniła się w jazgot. Danny zauważył rząd aparatów telefonicznych tuż obok damskiej ubikacji i zabrał się z powrotem do swej policyjnej pracy. Po wrzuceniu pierwszej monety udało mu się połączyć z szefem zmiany

na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej. Danny wytłumaczył, że jest detektywem od szeryfa, pracującym nad sprawą zabójstwa – zamordowany muzyk jazzowy, prawdopodobnie uzależniony od narkotyków, ciało porzucono w pobliżu Sunset Strip. Ofiara w ostatnim czasie rzekomo nie brała, ale on i tak chciałby mieć listę miejscowych dilerów hery – morderstwo może mieć jakiś związek z prochami. Dyżurny zapytał: – Jak się miewa Mickey? – dodał: – Złóż prośbę drogą służbową – i odłożył słuchawkę. Wkurzony, Danny wykręcił numer bezpośredni do doktora Laymana w Kostnicy Miejskiej, jednym okiem wciąż obserwując scenę. Patolog podniósł słuchawkę po drugim dzwonku. – Tak? – Doktorze, tu Danny Upshaw. Layman zaśmiał się. – Czyli Danny W-Gorącej-Wodzie-Kąpany. Właśnie przeprowadziłem autopsję tego niezidentyfikowanego ciała, które próbowałeś sobie przywłaszczyć. Danny wziął głęboki oddech, odwracając się od Healy’ego wirującego ze swym saksofonem. – No i? – I najpierw pytanie. Czy wetknąłeś szpatułkę do podtrzymywania języka w usta denata? – Tak. – Detektywie, nigdy, przenigdy nie wkładaj przedmiotów obcych w otwory naturalne, dopóki dokładnie nie sprawdzisz ciała na zewnątrz. Nieboszczyk na całych plecach miał rany cięte z drzazgami – sosnowymi – a ty wetknąłeś kawałek sosny do jego jamy ustnej, pozostawiając podobne drzazgi. Rozumiesz teraz, jak mogłeś zmylić mój osąd? – Tak, ale było jasne, że ofiara została uduszona ręcznikiem albo szarfą – włókna frotté od razu to sugerowały. Layman westchnął – długo, rozpaczliwie. – Przyczyną śmierci było przedawkowanie heroiny. Została wstrzyknięta w żyłę koło kręgosłupa przez zabójcę – ofiara nie byłaby w stanie tam dosięgnąć. Ręcznik umieszczono w ustach, by wchłonął krew, gdy heroina dotarła do serca ofiary i spowodowała pęknięcie tętnic. To wszystko oznacza, że zabójca miał

przynajmniej podstawy wiedzy o anatomii człowieka. Danny zaklął: – Kurwa jego mać. Layman zauważył: – Przekleństwo jak najbardziej na miejscu, ale nie to jest jeszcze najgorsze. Najpierw kilka spostrzeżeń. Po pierwsze, nie ma pozostałości heroiny we krwi, więc pan NN nie był teraz uzależniony, choć ślady po ukłuciach na rękach świadczą, że kiedyś owszem. Po drugie, zgon nastąpił pomiędzy 1:00 a 2:00 rano, a sińce na szyi i genitaliach powstały już po śmierci. Rany cięte na plecach również zadano po śmierci, jestem prawie pewien, że są to ślady brzytwy przymocowanej do czegoś w rodzaju sosnowej płytki albo deski. Wygląda to jak dotąd brutalnie, choć widywałem gorsze rzeczy. Jednakże… Layman urwał – ta jego oratorska, szkolna pauza… Danny wypocił już prawie cały alkohol, który wypił. Ponaglił: – No dalej, doktorze. – Dobrze. Substancja w oczodołach to sperma. Zabójca włożył tam swój członek i miał wytrysk – przynajmniej dwa razy. Znalazłem sześć centymetrów sześciennych nasienia spływającego ku sklepieniu czaszki. Grupa 0+ – najczęściej spotykana grupa krwi wśród białych ludzi. Danny otworzył drzwi budki telefonicznej, usłyszał melodię i zobaczył Colemana Healy’ego przyklękającego na jedno kolano z saksofonem skierowanym w górę. – A ukąszenia na brzuchu? Layman odpowiedział: – Wydaje mi się, że nie są to ślady zębów człowieka. Brzegi ran były zbyt poszarpane, by zrobić odlew – nie ma mowy, bym uzyskał odcisk, który miałby dla nas jakąkolwiek wartość. Poza tym asystent lekarza sądowego, który przejął nieboszczyka, kiedy ty wyciąłeś swój mały numerek, wypędzlował miejsca wokół ran alkoholem, tak że nie mogłem ich zbadać na obecność śliny czy wydzieliny żołądkowej. Odkryłem więc tylko krew ofiary – AB Rh+. O której znalazłeś ciało? – Parę minut po czwartej nad ranem. – Wobec tego odpadają zwierzęta padlinożerne schodzące akurat ze wzgórz. Zresztą rany są i tak zbyt regularnie rozmieszczone, by pasowały do tej teorii.

– Doktorze, jest pan pewien, że mamy tu do czynienia ze śladami zębów? – Absolutnie. Zaczerwienienia wokół ran są śladami ssania. Są jednak za szerokie, by pochodzić od człowieka… – Czy myśli pan… – Nie przerywaj. Myślę, że – może – zabójca spryskał ciało krwią na przynętę, a potem poszczuł jakiegoś świetnie wytresowanego, wrednego psa. Danny, ilu ludzi pracuje nad tą sprawą? – Tylko ja. – Znasz tożsamość ofiary? Masz jakiś trop? – Wszystko jest na dobrej drodze, doktorze. – Dorwij go. – Zrobię to, na pewno. Danny odłożył słuchawkę i wyszedł na zewnątrz. Chłodne powietrze zneutralizowało spożyty alkohol i pozwoliło posegregować zdobyty materiał dowodowy. Miał teraz trzy poważne tropy. Homoseksualne okaleczenia zestawione ze spostrzeżeniami Colemana Healy’ego na temat Marty’ego Goinesa jako „pedzia”; jego „sponsor” – który przypominał tego wysokiego siwego faceta widzianego przez barmana – obaj idący w stronę skradzionego buicka wczoraj w nocy, około godziny przed szacunkowym czasem popełnienia przestępstwa; przedawkowanie heroiny jako przyczyna śmierci; opis ćpuńskiego chodu Goinesa przez barmana – pierwsza dawka była prawdopodobnie wstępem do strzału, który rozsadził mu serce; dawny nałóg Goinesa i niedawny odwyk. Odkładając na razie na bok zwierzęce okaleczenia, miał jeden naprawdę mocny trop: wysoki siwy mężczyzna – „tatuńcio” potrafiący zdobyć heroinę, strzykawki i namówić ćpuna po odwyku, żeby na poczekaniu dał sobie w żyłę i olał swój noworoczny koncert. Jednak nie mógł liczyć na współpracę ze strony Wydziału Policji L.A. – przynajmniej na razie – co do informacji na temat miejscowych dilerów hery; przyciśnięcie ćpunów wydawało się jedyną logiczną drogą. Danny przeszedł na drugą stronę ulicy do Tony Tucker’s Playroom, znalazł wolne miejsce i zamówił kawę, by unieszkodliwić alkohol, który miał w organizmie, i zwalczyć senność. Tu królowały ballady i tapicerka w paski jak u zebry, do tego tandetna tapeta przedstawiająca dżunglę, a gdzieniegdzie maoryskie pochodnie z płomieniami sięgającymi sufitu.

Kolejne zagrożenie pożarowe – ich płomień wystarczyłby, aby zamienić całą najbliższą okolicę w miasto popiołu. Kawa była czarna i mocna, i przecierała szlaki w żyłach po alkoholu. Orkiestra grała delikatny jazz, w sam raz dla par siedzących przy stolikach – zakochanych, trzymających się za ręce i powoli sączących rumowe drinki. Wszystko to razem spowodowało, że pomyślał o San Berdoo mniej więcej w trzydziestym dziewiątym: on i Tim w hałaśliwym skradzionym oldsmobile’u, jadący na ubaw, bal w małomiasteczkowym liceum; przebrali się u niego w domu, podczas gdy matka rozdawała Strażnicę przed domem towarowym Coultera. Rozebrani do podkoszulków, siłowali się, żartowali o gadżetach, które mogłyby im zastąpić dziewczyny. Timmy z Roxanne Beausoleil przed aulą jeszcze tej nocy – dymali się tak, że prawie zerwali zawieszenie oldsmobile’a. On sam podpierał ściany na balu, odmawiając tańca z Roxy, pijąc wzmocniony poncz, rozczulając się przy spokojnych kawałkach; no i ten ból… Danny wyzbył się wspomnień, wcielając się z powrotem w rolę policjanta – wypatrując naruszeń przepisów BHP, nielegalnego alkoholu, przestępstw. Bramkarz wpuszczał nieletnich, Mulatki w sukniach z dużymi rozcięciami napływały, pilnując interesu; w olbrzymim pomieszczeniu znajdowało się tylko jedno wyjście ewakuacyjne, oddalone o szesnaście sekund od potencjalnego miejsca wybuchu pożaru. Czas płynął, muzyka przechodziła z cichej w głośną, po czym znów cichła; kawa i baczna obserwacja tego, co się działo wokoło, wyostrzyło jego zmysły. I właśnie w tej chwili owa czujność została wynagrodzona: dostrzegł dwóch Murzynów przy kotarach osłaniających wyjście, jak przekazali sobie pieniądze za jakiś towar i szybko wyszli na parking. Danny policzył do sześciu i ruszył za nimi, delikatnie otwierając drzwi i wyglądając na zewnątrz. Czarnuch, który wziął pieniądze, kroczył w stronę chodnika, a ten drugi stał w drugim rzędzie pojazdów od niego, otwierał drzwi samochodu z anteną radiową na dachu. Danny dał mu trzydzieści sekund na to, by sobie wstrzyknął, zapalił albo wciągnął, a następnie wyjął swoją czterdziestkępiątkę, nachylił się i podszedł bliżej. Był to lawendowy mercedes, ze środka dobywał się dym marihuany. Danny złapał drzwi od strony kierowcy i otworzył je na oścież. Czarny wrzasnął, upuścił skręta i skulił się na widok broni przystawionej prosto do jego twarzy. Danny przedstawił się: – Wydział Szeryfa. Ręce powoli na

tablicę rozdzielczą albo cię zabiję. Młodzieniec wykonał, co mu kazał, w zwolnionym tempie. Danny podetknął mu lufę czterdziestkipiątki pod brodę i zaczął obmacywać; przejrzał kieszenie zewnętrzne i wewnętrzne marynarki, sprawdził, czy nie ma broni przy pasku. Znalazł portfel z jaszczurczej skóry i trzy skręty, ale żadnych mocniejszych narkotyków. Otworzył schowek i zapalił światełko wewnątrz samochodu. Dzieciak odezwał się: – Posłuchaj… – Danny przycisnął broń mocniej, dzieciak stracił dech i nie mógł już nic powiedzieć. Smród skręta stawał się nie do zniesienia. Danny znalazł niedopałek na siedzeniu i zdusił go. Wolną ręką otworzył portfel, wyciągnął prawo jazdy i ponad sto dolarów w dwudziestkach i dziesiątkach. Wsunął sobie pieniądze do kieszeni i odczytał dane z prawa jazdy: Carlton W. Jeffries, Minnesota, 170 cm, 70 kg, ur. 19.06.29, zam. Dziewięćdziesiąta Ósma 439 1/4E., L.A. Po szybkim sprawdzeniu schowka znalazł dowód rejestracyjny na to samo nazwisko oraz plik nie zapłaconych mandatów w kopertach. Danny włożył prawo jazdy, skręty, pieniądze i dowód rejestracyjny do jednej z nich i rzucił na chodnik. Wyjął lufę czterdziestkipiątki spod brody chłopaka i jej końcówką obrócił jego głowę w swoją stronę. Zobaczył, że czekoladowy pajac prawie płacze, usta mu się trzęsą, a jabłko Adama porusza się w górę i w dół, gdy próbuje złapać oddech. Danny powiedział: – Informacje albo pięć lat w więzieniu stanowym, minimum. Co wybierasz? Carlton W. Jeffries odzyskał głos – cienki, piskliwy. – A jak myślisz? – Myślę, że jesteś bystry. Daj mi to, czego chcę, a wyślę do ciebie jutro tę kopertę pocztą. – Mógłbyś mi ją oddać teraz. Proszę. Potrzebuję tych pieniędzy. – A ja potrzebuję ważnych informacji. Jeżeli zagrasz na dwa fronty, a mnie się coś stanie, to mam cię w garści. Dowody i twoje przyznanie się do winy. – Facet, do niczego się nie przyznałem! – Oczywiście, że tak. Sprzedajesz pół kilo na tydzień, jesteś handlarzem marihuany numer jeden na Southside. – Facet! Danny oparł broń na nosie Carltona W. Jeffriesa. – Chcę znać nazwiska tutejszych sprzedawców heroiny. Podawaj. – Facet…

Danny odwrócił czterdziestkępiątkę i złapał ją za lufę tak, by móc uderzyć kolbą. – Podawaj nazwiska, do cholery. Jeffries zdjął ręce z tablicy rozdzielczej i skulił się. – Znam tylko gościa, który nazywa się Otis Jackson. Mieszka nad pralnią na rogu Sto Trzeciej i Beach i proszę, nie rób ze mnie informatora! Danny włożył broń z powrotem do kabury i popchnął drzwi samochodu. Jego stopa dotknęła koperty w chwili, gdy usłyszał, jak Carlton W. Jeffries zaczyna zawodzić. Podniósł dowody, rzucił je na siedzenie i pośpieszył do swojego chevroleta, żeby już nie słuchać podziękowań, które mamrotał ten mały, żałosny popierdoleniec. Ulice Sto Trzecia i Beach tworzyły zapuszczone skrzyżowanie w sercu dzielnicy Watts: na dwóch rogach salony fryzjerskie oferujące prostowanie włosów, sklep monopolowy na trzecim, pralnia Koin King na czwartym. W mieszkaniu nad pralnią paliły się światła. Danny zaparkował po drugiej stronie jezdni, zgasił światła i odszukał jedyną możliwą drogę dostępu do mieszkania: boczne schody prowadzące do marnie wyglądających drzwi. Podszedł do stopni i wspiął się po nich na palcach, nie dotykając nawet poręczy z obawy, że zatrzeszczy. U szczytu schodów wyciągnął broń, przyłożył ucho do drzwi i słuchał. Doszedł do niego męski głos, odliczający „osiem, dziewięć, dziesięć, jedenaście”. Zapukał do drzwi i przemówił ze śpiewnym, niby-murzyńskim akcentem: – Otis? Jesteś tam, facet? Facet, to ja. Danny usłyszał: „Kurde!” wewnątrz mieszkania, a w kilka sekund później drzwi uchyliły się na długość łańcucha i w otworze ukazała się dłoń z nożem sprężynowym. Danny uderzył z góry lufą pistoletu w nóż i z całej siły pchnął drzwi. Sprężynowiec upadł na najwyższy stopień schodów, facet zaskrzeczał, drzwi ustąpiły i Danny wpadł do środka. Zwalił się na dywan i zobaczył do góry nogami Otisa Jacksona, zgarniającego z podłogi resztki ćpuńskiego bałaganu i zataczającego się po drodze do łazienki; doszedł go dźwięk spuszczanej wody w toalecie. Danny podniósł się do pozycji klęczącej, wciągnął powietrze i wrzasnął: – Wydział Szeryfa! Otis Jackson pokazał mu środkowy palec i wrócił do pokoju z uśmiechem cwaniaczka na twarzy. Danny wstał, w jego głowie wciąż łomotały jazzowe akordy.

Otis odezwał się: – Pierdolony Wydział Szeryfa gówno tu znaczy. Danny walnął go w twarz swoją czterdziestkąpiątką. Jackson zwalił się na dywan, stęknął i wypluł połamaną protezę. Danny nachylił się nad nim. – Sprzedajesz towar wysokiemu białemu facetowi o siwych włosach? Jackson wypluł krwawą flegmę i kawałek języka. – Trzymam z Jackiem D. i posterunkiem przy Siedemdziesiątej Siódmej, ty skurwy… Danny miał broń na wysokości oczu. – A ja trzymam z Mickeyem i okręgowymi, no i co z tego? Zadałem ci pytanie. – Facet, przecież ja zaopatruję cały Hollywood! Znam mnóstwo siwych popieprzeńców! – Podaj ich nazwiska i nazwiska wszystkich innych, o których wiesz, że sprzedają w klubach w South Central. – Musiałbyś mnie najpierw zabić, skurwielu! Jazzowe akordy powracały jako tło do obrazów: Coleman Healy bawiący się swoim saksofonem, niemal błagający o litość amator trawy. Danny wycedził: – Spróbujmy jeszcze raz. Potrzebuję informacji na temat wysokiego białego mężczyzny. W średnim wieku, siwe włosy. – Już ci powiedziałem… Danny usłyszał kroki na schodach, chrząkanie i swoisty dźwięk odbezpieczanych rewolwerów. Otis Jackson uśmiechnął się, Danny załapał, o co chodzi, schował broń do kabury i sięgnął po swoją odznakę policyjną. W drzwiach ukazało się dwóch postawnych białych mężczyzn z gotowymi do strzału trzydziestkamiósemkami. Danny trzymał już wyciągniętą przed siebie odznakę z nadzieją na pokojowe załatwienie sprawy. – Wydział Szeryfa. Jestem detektywem. Mężczyźni zbliżyli się, trzymając broń w pogotowiu. Wyższy z nich pomógł Otisowi Jacksonowi się podnieść, drugi, grubas o rudych kręconych włosach, wziął do ręki legitymację Danny’ego, obejrzał ją i pokręcił głową. – Jakby mało było tego, że spiknęliście się z Mickeyem Żydkiem, to jeszcze teraz bijecie mojego ulubionego informatora. Otis, jesteś czarnym szczęściarzem, a ty, Upshaw, durnym białasem. Wyższy gliniarz zaprowadził Otisa do łazienki. Danny wstał i odebrał swoją odznakę. Rudy grubas dodał: – Wracaj, kurwa, na swój teren i bij własnych czarnuchów.

5 …Zaś cechą, która czyni komunizm tak wszechobecnym, jego najbardziej podstępnym i efektywnym narzędziem jest to, że ukrywa się pod tysiącem sztandarów, tysiącem różnych flag, nazw i kombinacji skrótów, rozprzestrzeniając swą zarazę pod tysiącem płaszczyków, a wszystko po to, by deprawować i szerzyć korupcję w imię współczucia, dobra i sprawiedliwości społecznej. UAES, SLDC12, NAACP13, AFL-CIO14, Liga na rzecz Ideałów Demokracji i Zatroskani Amerykanie Przeciwko Bigoterii. Wszystkie te chlubnie brzmiące nazwy organizacji, z przynależności do których każdy dobry Amerykanin powinien być dumny. Wszystkie wywrotowe, zdeprawowane, toczone rakiem komunistycznej konspiracji. Mal Considine przez prawie pół godziny przyglądał się Edmundowi J. Satterlee, byłemu federalnemu, absolwentowi Seminarium Jezuickiego, od czasu do czasu spoglądając na resztę słuchaczy. Satterlee był wysokim mężczyzną o gruszkowatej sylwetce, nieco po czterdziestce. Styl jego wypowiedzi był skrzyżowaniem prostoty Harry’ego Trumana i ekscentryzmu Pershinga, do tego nie sposób było przewidzieć, kiedy zechce krzyczeć, a kiedy szeptać. Wyglądało na to, że Dudleyowi Smithowi, odpalającemu jednego papierosa od drugiego, nawet przypadło to do gustu. Ellis Loew spoglądał to na zegarek, to na Dudleya, pewnie w obawie, że ten upuści popiół na jego nowy dywan w pokoju gościnnym. Doktor Saul Lesnick, psychiatra i od dawna informator federalnych, siedział tak daleko od tępiciela czerwonych, jak to tylko było możliwe bez wychodzenia z pokoju. Był małym, kruchym staruszkiem o jasnoniebieskich oczach, nękanym kaszlem, który prowokował jeszcze, paląc mocne europejskie papierosy. Miał charakterystyczny wygląd informatora, nienawidził tych, którym donosił, mimo iż rzekomo oferował swoje usługi dobrowolnie. Satterlee teraz chodził, gestykulując tak, jakby było ich tam czterystu, a nie czterech. Mal wiercił się w fotelu, starając się nie zapominać, że ten facet jest dla niego biletem do stopnia kapitana i głównego oficera śledczego

Prokuratury. – …no i na początku wojny pracowałem w Cudzoziemskim Szwadronie, rozlokowującym japońców w obozach internowania. Tam po raz pierwszy miałem okazję zobaczyć od wewnątrz, jak rodzą się antyamerykańskie nastroje. Japończycy, którzy pragnęli być dobrymi Amerykanami, sami chcieli zaciągać się do wojska, większość jednak czuła się oburzona i zagubiona, natomiast elementy wywrotowe – pod przykrywką patriotyzmu – usiłowały namówić tę większość do zdrady za pomocą zmasowanych intelektualnych ataków na rzekomą niesprawiedliwość rasową w Ameryce. Pod sztandarem amerykańskich wartości – wolności, sprawiedliwości i wolnego rynku – wywrotowi Japończycy przedstawiali tę demokrację jako kraj, gdzie linczuje się Murzynów i ogranicza szanse kolorowych, mimo że gdy zaczynała się wojna, Amerykanie, których rodzice byli imigrantami z Japonii, jako prężni handlowcy zaczynali przynależeć do tutejszej klasy średniej. Po wojnie, kiedy Komunistyczny Spisek stał się zagrożeniem numer jeden dla bezpieczeństwa wewnętrznego Ameryki, zorientowałem się, że ten sam tok myślenia i manipulacje wykorzystują komuchy do zniszczenia naszego morale. Przemysł rozrywkowy aż roił się od lewicowców, więc założyłem Antyczerwoną Opozycję, aby pomóc wykorzenić radykałów i wywrotowców. Organizacje, które chcą być wolne od czerwonych wpływów, uiszczają symboliczną opłatę za lustrację ich obecnych i potencjalnych pracowników pod kątem związków z komunizmem, zaś my prowadzimy kartotekę z wyczerpującymi informacjami na temat komuchów, których zdemaskujemy. Te usługi pozwalają również niewinnym ludziom, oskarżonym o lewe sympatie, udowodnić swą prawość i uzyskać posadę, której im być może wcześniej odmówiono. Co więcej… Mal usłyszał, że doktor Lesnick zakaszlał, spojrzał z ukosa na staruszka i zauważył, że to ukrywany śmiech. Satterlee zamilkł, a odezwał się Ellis Loew: – Ed, czy możemy już podsumować ten wstęp i przejść do detali? Satterlee zarumienił się, podniósł swoją walizkę i wyciągnął stos papierów spiętych w cztery oddzielne pliki. Wręczył po jednym Malowi, Loewowi i Dudleyowi Smithowi, doktor Lesnick odmówił przyjęcia swojego, kręcąc głową. Mal przejrzał pierwszą stronę. Znalazł tam zestawienia pikietowych pogłosek: członkowie Zjednoczonego Sojuszu Statystów i Inspicjentów

wypowiadający czerwone frazesy podsłuchane przez tworzących antydemonstrację z Teamsters. Mal sprawdził podpisy, znalazł Morrisa Jahelkę, Dave’a Goldmana i Fritziego „Szpilę” Kupfermana – znanych ochroniarzy Mickeya Cohena. Satterlee stanął ponownie przed nimi. Mal pomyślał sobie, że facet pewnie życie by oddał za mównicę albo jakiekolwiek miejsce, gdzie mógłby wesprzeć swe długie, patykowate ręce. – Te dokumenty są naszą pierwszą amunicją. Pracowałem z wieloma miejskimi sądami przysięgłych z całego kraju i wiem, że zeznania pod przysięgą szanowanych obywateli mają zawsze dobry wpływ na członków ławy przysięgłych. Wydaje mi się, że mam duże szanse na sukces tutaj, w Los Angeles – walki pomiędzy Teamsters a UAES-em są olbrzymim bodźcem, szansą nagłośnienia sprawy, która może się już więcej nie pojawić. Wpływy komunistów w Hollywood są ogromne, a problemy z pikietującymi i działalność wywrotowa członków UAES-u stanowią doskonałe okoliczności, by zyskać uwagę opinii publicznej. Pozwólcie mi zacytować oświadczenie pana Morrisa Jahelki: „Podczas pikiety przed wytwórnią Variety International Pictures rano 29 listopada 1949 roku usłyszałem, jak członkini UAES-u o imieniu Claire mówiła do swego towarzysza: «Z UAESem w wytwórniach możemy pchnąć sprawę do przodu bardziej niż cała Czerwona Gwardia. Filmy to nowe opium dla mas. Ludzie uwierzą we wszystko, co nam się uda pokazać na ekranie». Panowie, owa Claire to Claire Katherine De Haven, kochanica dziesięciu zdrajców z Hollywood i znana członkini co najmniej czternastu organizacji, które zostały sklasyfikowane jako Komunistyczny Front przez Biuro Prokuratora Generalnego Stanu Kalifornia. Czyż to nie imponujące? Mal podniósł rękę. Edmund J. Satterlee rzekł: – Tak, poruczniku Considine? Jakieś pytanie? – Nie, stwierdzenie. Morris Jahelka ma dwa wyroki za gwałt ze szczególnym okrucieństwem. Pański szanowany obywatel pieprzy dwunastoletnie dziewczynki. – Do jasnej cholery, Malcolm – zaklął Ellis Loew. Satterlee próbował się uśmiechnąć, jednak zrezygnował i włożył ręce do kieszeni. – No tak. Coś jeszcze na temat pana Jahelki? – Tak. Lubi też małych chłopców, tylko że nigdy go jeszcze na tym nie

złapano. Dudley Smith zaśmiał się. – Polityka brata nas czasem z dziwnymi ludźmi, co nie zmienia faktu, że w tym przypadku pan Morris Jahelka jest po właściwiej stronie. Poza tym, kolego, już my dopilnujemy, żeby jego akta nie wpadły w niepowołane ręce, a pieprzeni komuniści i tak pewnie nie będą mieli prawników, którzy by go wzięli w obroty. Mal starał się panować nad głosem: – Czy to prawda, Ellis? Loew odgonił kłęby dymu z papierosów doktora Lesnicka. – W zasadzie tak. Próbujemy zwerbować tylu członków UAES-u, ilu tylko się da, by zeznawali jako świadkowie po naszej stronie, zaś świadkowie nam nieprzychylni – ci, którzy dostaną wezwania – zwykle usiłują dowieść swej niewinności przez nieangażowanie adwokatów. Poza tym wytwórnie mają klauzulę w swoim kontrakcie z UAES-em, że mogą zerwać umowę, jeżeli udowodni się stronie, z którą zawarto kontrakt, naruszenie prawa. Zanim zbierze się sąd przysięgłych – zakładając, że nasze dowody będą wystarczające – udam się do szefostwa wytwórni, by pozbyły się UAES-u na podstawie tej właśnie klauzuli, co powinno sprawić, że skurczybyki będą podskakiwać ze złości przed sądem. A zdenerwowany świadek to kiepski świadek. Wiesz o tym dobrze, Mal. Cohen i jego Teamsters w studiach, UAES na bruku. Mal zastanawiał się, czy Mickey C. dołożył się do sześciocyfrowego funduszu łapówkowego Loewa, który powinien osiągnąć poziom pół miliona do prawyborów w pięćdziesiątym drugim. – Dobry jesteś, mecenasie. – Ty też jesteś niezły, kapitanie. Ed, do rzeczy. Muszę być w sądzie w południe. Satterlee wręczył Malowi i Dudleyowi kolejne papiery. – Moje przemyślenia na temat przesłuchania wywrotowców – wyjaśnił. – Zarzut winy z racji powiązań jest mocnym haczykiem na tych ludzi – wszyscy oni są ze sobą związani, wszyscy się znają w mniejszym lub większym stopniu. Do poprzedniego pliku dokumentów macie dopiętą listę spotkań frontu komunistycznego wraz z listą składek, która może stanowić doskonały środek nacisku, by zdobyć informacje i sprawić, by jeden czerwony donosił na drugiego, chcąc ratować własną pieprzoną skórę. Owe składki oznaczają również, że istnieją dane w bankach, które mogą zostać przedstawione jako dowody w sądzie. Pokazywanie potencjalnym świadkom zdjęć zrobionych

podczas inwigilacji jest moją ulubioną metodą – gdy zobaczą siebie na spotkaniu wywrotowców, nawet najbardziej bezbożni komuniści zaczynają bać się Boga, wydaliby nawet własną matkę, by tylko nie pójść do więzienia. Może uda mi się zdobyć druzgoczące zdjęcia od przyjaciela, który pracuje dla Czerwonych Kanałów – zdjęcia z pikników Komitetu Obrony Śpiącej Laguny. W rzeczy samej powiedziano mi, że te zdjęcia to istne arcydzieła inwigilacji federalnych – ważniacy z Partii Komunistycznej i gwiazdy Hollywoodu w towarzystwie naszych przyjaciół z UAES-u. Panie Loew? Loew odpowiedział: – Dziękuję, Ed – i jak zwykle podniósł w górę jeden palec, sugerując, by wszyscy powstali. Dudley Smith praktycznie skoczył na równe nogi, Mal wstał i zauważył, że doktor Lesnick idzie do łazienki, trzymając się za klatkę piersiową. Z holu dobiegło przeraźliwe mokre kasłanie i Mal wyobraził sobie Lesnicka plującego krwią. Satterlee, Smith i Loew uścisnęli już sobie dłonie i łowca czerwonych wyszedł objęty prokuratorskim ramieniem. Dudley Smith odezwał się: – Fanatycy są zawsze męczący. Ed jest dobry w tym, co robi, ale nie wie, kiedy przestać grać. Dostaje pięćset dolarów za wykład. Wyzysk komunizmu przez kapitalistów, tak to chyba można nazwać, co, kapitanie? – Jeszcze nie jestem kapitanem, poruczniku. – Ha! Cóż za ciętość języka idzie w parze z tą rangą! Mal przyglądał się Irlandczykowi z mniejszą obawą niż poprzedniego ranka w restauracji. – Jaki masz w tym interes? Jesteś facetem od rozwiązywania spraw, to nie jest w twoim stylu. – Może po prostu chcę się do ciebie zbliżyć, chłopcze. Masz duże szanse na szefa policji albo szeryfa okręgowego – wszystkie te twoje wspaniałe czyny w Europie, wyzwolenie naszych prześladowanych braci Żydów. O wilku mowa, oto nadchodzi hebrajska reprezentacja. Ellis Loew przyprowadził doktora Lesnicka do pokoju gościnnego i posadził w fotelu przy kominku. Staruszek ułożył paczkę gauloisesów, zapalniczkę i popielniczkę na swoich kolanach, krzyżując jedną zesztywniałą nogę z drugą, by pohamować ich drżenie. Loew ustawił fotele naprzeciw niego w półkolu, Smith mrugnął i usiadł. Mal zauważył papierowe pudła wypełnione po brzegi skoroszytami, stojące w aneksie jadalnym, cztery

maszyny do pisania upchnięte w jednym kącie, by dało się pomieścić dokumenty dla sądów przysięgłych. Ellis Loew szykował się do wojny, a jego dom był punktem dowodzenia. Mal zajął pozostały wolny fotel. Doktor Lesnick zapalił papierosa, zakaszlał i zaczął mówić. Przemawiał głosem mądrego nowojorskiego Żyda, oddychającego tylko jednym płucem. Mal odbierał jego ton jako wyrobiony podczas kazań wygłoszonych do tysiąca innych gliniarzy i prokuratorów. – Pan Satterlee nie najlepiej wykonał swe zadanie, bo nie zagłębił się w historię wywrotowców w Ameryce, przedstawiając tylko jej najbardziej wyświechtaną wersję. Zaniechał przedstawienia Wielkiej Depresji, głodu i zrozpaczonych, zatroskanych ludzi, którzy chcieli zmienić okropne warunki życia. Lesnick zamilkł na chwilę, złapał oddech i zgasił gauloise’a. Mal ujrzał kościstą, falującą klatkę piersiową, zrozumiał, że staruszek już długo nie pociągnie, i wyczuł, że walczy ze sobą: ból podczas mówienia jakby chciał odebrać mu możliwość usprawiedliwienia się z roli informatora. W końcu nabrał dużo powietrza i kontynuował, coś jakby zapał zalśnił w jego oczach. – Byłem jednym z tych ludzi dwadzieścia lat temu. Podpisywałem petycje, pisałem listy i chodziłem na spotkania robotników, które nic nie dawały. Partia Komunistyczna, mimo że źle się kojarzyła, była jedyną organizacją, która nie wydawała się tak nieefektywna. Jej reputacja dodawała jej swoistego szyku, prestiżu, a pewni zadufani w sobie hipokryci, którzy ją potępiali na każdym kroku, sprawili, że zapragnąłem do niej wstąpić choćby po to, by wyrazić swój bunt. To była nieprzemyślana decyzja, której później żałowałem. Jako psychiatra zostałem mianowany oficjalnym psychoanalitykiem Partii Komunistycznej tutaj, w Los Angeles. Marksizm i psychoanaliza Freuda były wówczas bardzo modne w kręgach intelektualistów i wiele osób, które jak później zdałem sobie sprawę, spiskowały przeciw temu państwu, odkryło mi swoje… tajemnice, że się tak wyrażę, osobiste i polityczne. Wiele z nich to byli ludzie Hollywoodu, pisarze, aktorzy i ich zwolennicy – ludzie z klasy robotniczej tak samo uwiedzeni przez komunizm jak ja, ludzie, którzy chcieli zbliżyć się do gwiazd Hollywoodu ze względu na ich powiązania z filmem. Tuż przed zawarciem paktu Hitler-Stalin rozwiały się moje iluzje co do Partii. W trzydziestym dziewiątym, podczas dochodzenia HUAC-u stanu

Kalifornia zgłosiłem się na ochotnika do FBI jako tajny informator. W taki sposób udzielałem się przez ponad dziesięć lat, nadal pracując jako psychoanalityk Partii Komunistycznej. W roku 1947 w tajemnicy udostępniłem kartoteki swych pacjentów śledczym Komitetu do spraw Działań Antyamerykańskich, a teraz robię to samo w sprawie dochodzenia dla sądu przysięgłych. Daję wam kartoteki członków UAES-u, którzy pełnią najistotniejszą rolę w waszym śledztwie, i gdybyście kiedykolwiek mnie potrzebowali, to służę radą. Staruszek prawie udusił się, wypowiadając ostatnie słowa. Sięgnął po papierosy. Ellis Loew ze szklanką wody dotarł do niego pierwszy. Lesnick wziął kilka łyków, zakaszlał i znów się napił. Dudley Smith przeszedł do części jadalnej i postukał w pudła i maszyny do pisania czubkami swoich wypucowanych na połysk półbutów – byleby coś robić. Na zewnątrz zabrzmiał klakson. Mal podniósł się, by podziękować doktorowi Lesnickowi i się pożegnać. Staruszek odwrócił wzrok i zmusił się, by wstać – ledwie mu się to udało. Klakson zabrzmiał ponownie, Loew otworzył drzwi i pomachał do taksówkarza czekającego na podjeździe. Lesnick wyszedł, powłócząc nogami i chwytając świeże, poranne powietrze. Taksówka odjechała. Loew włączył ścienny wentylator. Dudley Smith zapytał: – Ile mu jeszcze zostało, Ellis? Wyślesz mu zaproszenie na swój bal inauguracyjny w pięćdziesiątym drugim? Loew zagarnął z podłogi plik dokumentów i położył je na stole w jadalni; powtarzał tę czynność tak długo, aż na stole znalazły się dwa stosy papieru sięgające prawie pod sufit. – Pociągnie jeszcze dość długo, byśmy go mogli wykorzystać. Mal podszedł bliżej i przyjrzał się dowodom – narzędziom do wymuszania informacji. – Nie będzie jednak zeznawał przed sądem przysięgłych? – Nie, nigdy. Bardzo obawia się utraty wiarygodności jako psychiatra. Wiesz, tajemnica zawodowa. To dobra wymówka dla prawników, no i lekarze również ją wykorzystują. Oczywiście nie są do niej prawnie zobowiązani. Ale Lesnick byłby kaput w swym zawodzie, gdyby zeznawał. Odezwał się Dudley: – Można by jednak pomyśleć, że chciałby spotkać swego Stwórcę jako dobry amerykański patriota. Zgłosił się jako informator na ochotnika, co powinno dawać ogromną satysfakcję komuś, kto jest już jedną nogą na tamtym świecie.

Loew zaśmiał się. – Dud, czy ty kiedykolwiek zrobiłeś coś, nie wyszukując w ludzkich działaniach jakichś ukrytych podtekstów? – Robię to równie często jak ty, mecenasie. A ty, kapitanie Considine? – Kiedyś w szalonych latach dwudziestych – odparł Mal, myśląc, że jakby ich tak porównać, to woli dublińskiego obwiesia od tego mądrali z Harvardu. – Ellis, kiedy zaczniemy przesłuchiwać świadków? Loew postukał palcem w stos papierów. – Jak tylko to przetrawisz. Opierając się na wiedzy zdobytej z tych dokumentów, zaczniesz przesłuchiwać pierwszych świadków, wyszukiwać słabe punkty, słabych ludzi, takich, którzy będą wydawali się najbardziej skłonni do współpracy. Jeżeli w krótkim terminie uda nam się zbudować siatkę świadków, to świetnie. Lecz jeśli nie będziemy mieli początkowo odpowiedniej liczby współpracowników, będziemy musieli wprowadzić swoją wtykę. Nasi przyjaciele z Teamsters słyszeli rozmowy podczas pikiety – UAES planuje spotkania strategiczne mające na celu wymuszenie spełnienia ich wygórowanych żądań w kontraktach z wytwórniami. Jeżeli już na początku napotkamy jakieś przeszkody, chcę, byśmy się wycofali i podsunęli UAES-owi naszego prowokatora. Chcę, byście obaj zastanowili się nad bystrymi, twardymi, wyglądającymi na idealistów gliniarzami, których moglibyśmy wykorzystać, jeśli nie będzie innego wyjścia. Mala przeszedł dreszcz. Wysyłanie prowokatorów, prowadzenie operacji, to było to, dzięki czemu zyskał renomę w obyczajówce – w tym sprawdzał się najlepiej jako policjant. Głośno rzekł: – Pomyślę nad tym. Tylko Dudley i ja pracujemy jako detektywi? Loew wykonał gest obejmujący cały dom. – Urzędnicy z miasta zajmą się tu robotą papierkową, Ed Satterlee pozwoli nam wykorzystać swoje kontakty, Lesnick będzie służył swą wiedzą psychiatryczną. Wy dwaj poprowadzicie śledztwo. Może zdobędę dla nas trzeciego człowieka, by pokopał w sprawach kryminalnych, potrząsnął trochę pewnymi osobnikami i tak dalej. Mala aż świerzbiło, by wreszcie zacząć czytać, myśleć, działać. Oznajmił: – Muszę zakończyć kilka spraw w ratuszu, a potem idę do domu i biorę się do roboty. Loew odparł: – A ja wybieram się właśnie, by oskarżyć agenta handlu nieruchomościami o jazdę po pijanemu na motocyklu syna.

Dudley Smith wzniósł wyimaginowany toast za swojego szefa. – Miej litość. Większość agentów handlu nieruchomościami to dobrzy republikańscy patrioci, pewnego dnia możesz potrzebować jego przysługi. Po powrocie do ratusza Mal przeprowadził kilka rozmów telefonicznych, by zaspokoić ciekawość na temat swych dwóch nowych kolegów. Bob Cathart, łebski agent Wydziału Kryminalnego FBI, z którym kiedyś pracował, opowiedział mu co nieco o Edmundzie J. Satterlee. Opinia Catharta: facet był religijnym świrem zażarcie nienawidzącym komunizmu, miał tak ekstremalne poglądy, że Clyde Tolson, człowiek Hoovera numer dwa w Biurze, musiał ciągle go uciszać, gdy ten służył jako szef wydziału terenowego FBI w Waco w Teksasie. Szacowano, że Satterlee wyciąga pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie z honorariów za wykłady antykomunistyczne. Antyczerwona Opozycja była „bandą szantażystów”. „Oczyściliby samego Karola Marksa, gdyby dostali za to odpowiednią zapłatę”. Satterlee został wywalony z Cudzoziemskiego Szwadronu za próbę ściągania haraczu: miał pobierać opłaty od internowanych więźniów japońskich w zamian za sprawowanie pieczy nad ich skonfiskowanym mieniem do czasu, aż zostaną uwolnieni. Podsumowanie agenta Catharta: Ed Satterlee to psychol, choć bogaty i bardzo sprawnie działający – niezwykle biegły w przedstawianiu teorii spiskowych, w które wierzono nawet w sądzie, doskonały w gromadzeniu dowodów, świetny w sabotowaniu dochodzeń prowadzonych przez śledczych sądów przysięgłych. Rozmowa ze starym kumplem z Miejskiego Wydziału Policji L.A. i z człowiekiem byłego prokuratora okręgowego, teraz pracującym w biurze prokuratora generalnego, zaowocowała prawdziwą historią Saula Lesnicka, lekarza medycyny, doktora filozofii. Staruszek był tak dawniej, jak i teraz odpowiedzialny za przechowywanie kartotek pacjentów z Partii Komunistycznej. Był informatorem federalnych od trzydziestego dziewiątego, kiedy to dwóch agentów z Biura w L.A. zaproponowało mu układ: miał dostarczać poufne informacje na temat brudów, z których zwierzali mu się pacjenci, różnym komitetom i agencjom policyjnym, a w zamian za to jego córka miała uniknąć wyroku: dziesięć lat więzienia z możliwością zwolnienia warunkowego po pięciu za przejechanie człowieka i ucieczkę z miejsca wypadku w czasie jazdy po pijanemu – rok już

odsiedziała, zostało jej jeszcze co najmniej cztery – dziewczyna była akurat w Tehachapi. Lesnick się zgodził. Jego córka została zwolniona warunkowo na mocy jakiegoś prawa federalnego, przy czym miałaby wrócić do więzienia, gdyby dobry doktor kiedykolwiek dał się zdemaskować lub odmówił współpracy. Lesnick, któremu pozostało jeszcze najwyżej sześć miesięcy walki z rakiem płuc, uzyskał obietnicę od wysoko postawionego pracownika Ministerstwa Sprawiedliwości: w chwili jego śmierci wszystkie poufne kartoteki, które wypożyczył, zostaną zniszczone, akta córki dotyczące wyroku za spowodowanie śmierci przez potrącenie i zwolnienia warunkowego znikną, a wszelkie zapiski federalnego, miejskiego i stanowego sądu przysięgłych na temat Lesnicka i jego łamania tajemnicy lekarskiej względem wywrotowców spłoną. Nikt nigdy się nie dowie, że przez dziesięć lat Saul Lesnick, komunista i psychiatra, działał na dwa fronty i czerpał z tego korzyści. Myśli Mala wędrowały od nowych kolegów do jego własnych spraw, przyszło mu do głowy, że stary dostał to, za co gorzko zapłacił, jego taniec z federalnymi opłacił mu się jednak: jego córka została uratowana przed gwałtem kijem od miotły i wyniszczającą anemią powodowaną słynną „wyłącznie skrobiową” kuchnią więzienia Tehachapi, w zamian za resztę jego życia, skróconego powolnym samobójstwem za pomocą francuskiego tytoniu. I on zrobiłby to samo dla Stefana, nie musiałby się nawet zastanawiać. Dokumenty były równo ułożone na jego biurku; Mal spojrzał na olbrzymi stos papierów dla sądu przysięgłych i zabrał się do pracy. Sporządził notatkę do Ellisa Loewa, sugerując, że oficerowie śledczy powinni postarać się także o dowody drugoplanowe. Spisał na maszynie plan pracy: przekazać akta spraw dla żółtodziobów, zastępców prokuratora okręgowego, którzy będą oskarżycielami, teraz, gdy Loew na cały etat zaangażował się w walkę z komunizmem. Zabójstwo dziwki w Chinatown przydzielił dzieciakowi, który sześć miesięcy wcześniej ukończył najgorszą szkołę prawniczą w Kalifornii. Sprawca, alfons znany ze swej miłości do zadawania bólu za pomocą wibratora z metalowymi kolcami, pewnie z miejsca zostanie skazany. Dwa proste do rozwiązania zabójstwa trafiły do młodzieniaszka, który ledwo co skończył dwadzieścia pięć lat, bystrego, ale naiwnego. Sprawca, przywódca Purpurowej Kobry, wystrzelił do grupy dzieciaków

stojącej przed Liceum Sztuk Plastycznych w nadziei, że przez przypadek znajdą się tam członkowie Purpurowych Skorpionów. Jednak się nie znaleźli. Jedna z najlepszych uczennic i jej chłopak zginęli na miejscu. Mal dawał młodzieniaszkowi pięćdziesiąt procent szans na doprowadzenie do skazania – czarni zabijający czarnych zwykle nudzili białych sędziów i ci zwykli byli wydawać wyroki według własnego widzimisię. Napad z bronią w ręku na rezydencję Minnie Roberts powędrował do protegowanego Loewa. Pisanie raportów dotyczących tych trzech spraw zabrało Malowi cztery godziny i przyprawiło o skurcze palców. Kończąc, spojrzał na zegarek i zobaczył, że jest 15:10 – Stefan powinien już wrócić do domu ze szkoły. Jeśli mu się poszczęści, to Celesta będzie akurat u tej wiedźmy na końcu ulicy, pieprząc po czesku o starym, dobrym kraju sprzed wojny. Mal złapał swój stos psychiatrycznych brudów i pojechał do domu, opierając się dziecinnej pokusie, by stanąć przy sklepie wojskowym i kupić sobie srebrne kapitańskie belki. Dom znajdował się w dzielnicy Wilshire. Był duży, biały, piętrowy i pożerał jego oszczędności i większość pensji. Ten dom był zbyt dobry dla Laury – małżeństwo dzieciaków oparte wyłącznie na seksie nie przetrwało zbyt długo. Kupił go, kiedy wrócił z Europy w czterdziestym szóstym, wiedząc, że miejsce Laury zajmie Celesta. Wyczuwał, że kocha chłopca mocniej, niż mógłby kiedykolwiek pokochać jego matkę – to małżeństwo miało zapewnić Stefanowi bezpieczeństwo. Niedaleko był park z boiskiem do koszykówki, baseballu, wskaźnik przestępczości w okolicy wynosił prawie zero, a pobliskie szkoły miały najwyższy poziom w całym stanie. Chciał zafundować Stefanowi szczęśliwe zakończenie jego koszmaru. Mal zaparkował na podjeździe i przeszedł przez trawnik – skoszony przez Stefana w ramach jego niezbyt lubianego obowiązku; piłka i kij baseballowy naginały żywopłot, którego chłopcu nie chciało się już przystrzyc. Wchodząc do domu, usłyszał głosy: dwujęzyczna kłótnia, w jakiej już nie raz był sędzią. Celesta odmieniała po czesku czasowniki, siedząc na sofie w pokoju, w którym szyła, gestykulując do Stefana, siedzącego jak więzień na krześle ze sztywnym, prostym oparciem. Chłopiec bawił się przedmiotami, które leżały na krawędzi stołu – naparstkami i szpulkami nici – układając według kolorów; był tak bystry, że musiał coś robić nawet w chwili, gdy pobierał lekcję. Mal schował się za framugą drzwi i obserwował, uwielbiając Stefana

w tej chwili za to, że stawiał opór. Cieszył się, że chłopiec miał ciemne włosy i był pulchny jak zapewne jego prawdziwy ojciec – a nie szczupły i jasnowłosy jak Celesta – nawet pomimo że sam był blondynem i to podpowiadało ludziom, iż nie łączyły ich więzy krwi. Celesta mówiła: – …i to jest język twoich rodaków. Stefan układał szpulki, robiąc z nich domek – fundamenty ciemnego koloru, góra pastelowa. – Ale ja teraz mam być Amerykaninem. Malcolm mówił, że może mi załatwić oby… obawy… obywatelstwo. – Malcolm jest synem duchownego i policjantem, który nie rozumie tradycji naszego kraju. Stefan, to twoje dziedzictwo. Ucz się choćby po to, by uszczęśliwić swoją matkę. Mal mógł łatwo zauważyć, że do chłopca to nie przemawia. Uśmiechnął się, gdy Stefan zniszczył domek ze szpulek, a w jego ciemnych oczach zapalił się ogień. – Malcolm powiedział, że Czechosłowacja jest… jest… jest… – Czym, kochanie? – Cygańską kupą gruzu! Stosem gówna! Scheiss! Scheiss! To po niemiecku, specjalnie dla mojej Mutti! Celesta podniosła dłoń, lecz powstrzymała się i klepnęła we własne kolana. – To teraz posłuchaj po angielsku, ty mały niewdzięczniku, hańbo dla swego prawdziwego ojca, człowieka kulturalnego, lekarza, a nie przyjaciela dziwek i bandytów… Stefan popchnął koniec stołu i ruszył z pokoju wprost na Mala, który zastawiał drzwi. Mały grubasek odbił się od mierzącego sto osiemdziesiąt pięć centymetrów ojczyma, a następnie objął go w pasie i schował głowę pod jego kamizelką. Mal przytulił go, jedną ręką obejmując ramiona, drugą czochrając włosy. Kiedy Celesta wstała i ich zobaczyła, powiedział: – Nigdy sobie nie odpuścisz, co? Celesta mruczała coś pod nosem, Mal wiedział, że miota przekleństwa w swym ojczystym języku i nie chciała, by je usłyszał Stefan. Chłopiec objął go mocniej, a potem puścił i pobiegł na górę do swojego pokoju. Mal usłyszał bam-bam-bam – ołowiane żołnierzyki Stefana rzucane o drzwi. Rzekł: – Wiesz, o czym mu to przypomina, a jednak sobie nie odpuścisz.

Celesta poprawiła na ramionach znoszony rozpinany sweter – europejskie upodobanie, którego Mal nienawidził bodaj najbardziej. – Nein, herr Leutenant. – Czysta niemczyzna, cała Celesta. – Buchenwald, człowiek od gazu, major Considine, bezwzględny zabójca. Mal oparł się o drzwi. – Wkrótce kapitan, Fräulein, główny oficer śledczy Biura Prokuratora i cały czas pnący się w górę. Władza, Fräulein. Mówię o tym na wypadek, gdybym uznał, że rujnujesz życie mojego syna i musiałbym go tobie odebrać. Celesta usiadła, łącząc kolana – szkolna poza jeszcze z Pragi 1934. – Dziecko należy do matki. Nawet tak beznadziejny prawnik jak ty powinien to wiedzieć. Na tę gadkę nie było odpowiedzi. Mal kopnął dywan, wychodząc z pokoju, usiadł na stopniach przed domem i obserwował nadciągające deszczowe chmury. Maszyna do szycia Celesty zaczęła warczeć; na górze żołnierzyki Stefana ciągle uderzały w i tak już poobijane drzwi jego sypialni. Mal pomyślał, że wkrótce będą kompletnie obdarte z farby, żołnierze pozostaną bez mundurów, i sam ten fakt zburzy wszystko, co zdołał zbudować od czasu wojny. W czterdziestym piątym roku był majorem w wojsku, stacjonującym w tymczasowych koszarach dla żandarmerii wojskowej w pobliżu dopiero co wyzwolonego obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Jego zadaniem było przesłuchanie więźniów, którzy przetrwali, w szczególności tych, którzy zostali uznani przez lekarzy za śmiertelnie chorych – ludzkie wraki, które prawdopodobnie nie dożyłyby dnia, w którym mogłyby zidentyfikować swoich oprawców przed sądem. Sesje pytań i odpowiedzi były przerażające. Mal zdawał sobie sprawę, że jedynie dzięki obecności beznamiętnego tłumacza potrafił zachować chłód i rzeczowość, mógł działać jak zawodowiec. Wieści z domu też były fatalne. Przyjaciele pisali mu, że Laura pieprzy się z Jerrym Dunleavym, jego kumplem z Wydziału Zabójstw, i z Buzzem Meeksem, spaczonym fiutem z Wydziału Narkotyków, a zarazem bukmacherem Mickeya Cohena. Jednocześnie w San Francisco jego ojciec, wielebny Liam Considine, umierał na zastoinową niewydolność serca i słał mu co dzień telegramy, błagając, by powrócił do Jezusa, zanim on wyda ostatnie tchnienie. Mal nienawidził ojca zbyt mocno, by dać mu tę satysfakcję, i był zbyt zajęty modłami o szybką i bezbolesną śmierć każdego

jednego człowieka ocalonego z Buchenwaldu, żeby nadszedł wreszcie kres ich wspomnień i jego koszmaru. Stary zmarł w listopadzie, a brat Mala, Desmond, król używanych samochodów z Sacramento, przysłał mu telegram obfitujący w religijne klątwy. Kończył się oświadczeniem, iż brat się go wypiera. Dwa dni później Mal spotkał Celestę Heisteke. Ocalała z Buchenwaldu fizycznie zdrowa i buntowniczo nastawiona, a po angielsku mówiła na tyle dobrze, że tłumacz okazał się niepotrzebny. Mal prowadził przesłuchania Celesty na osobności, rozmawiali tylko na jeden temat: jej prostytuowania się z podpułkownikiem SS Franzem Kempflerrem, które było ceną za jej ocalenie. Dzięki obrazowym opowieściom Celesty pozbył się koszmarów skuteczniej niż dzięki fenobarbitalowi z kontrabandy, który aplikował sobie od tygodni. Podniecały go, budziły w nim odrazę i nienawiść do nazistowskiego pułkownika i siebie samego za swoiste podglądanie cudzego życia dwanaście tysięcy kilometrów od miejsca swych legendarnych łapanek na dziwki podczas służby w obyczajówce. Celesta wyczuła jego podniecenie i uwiodła go. Razem odegrali ponownie jej przygody z Franzem Kempflerrem. Mal zakochał się w niej, bo wiedział, że poznała go lepiej niż tępa seksbomba Laura. Wówczas, kiedy już go złapała na haczyk, powiedziała mu o swoim zmarłym mężu i sześcioletnim synu, który być może wciąż jeszcze żył gdzieś w Pradze. Czy on, doświadczony detektyw, byłby skłonny odszukać jej syna? Mal zgodził się, bo było to wyzwanie i szansa stania się dla Laury kimś więcej niż tylko kochankiem podglądaczem, kimś więcej niż brukowym gliną, za jakiego uważała go jego rodzina. Odbył trzy podróże do Pragi, węsząc dokoła, zadając pytania w mieszance języków czeskiego i niemieckiego. Cała siatka kuzynów Heisteke opierała mu się, dwukrotnie grożono mu bronią palną i nożami i zmuszony był do odwrotu z duszą na ramieniu, jak gdyby odbywał pieszy patrol po czarnej dzielnicy L.A. przy akompaniamencie szeptów i gwizdów zamienionych w gliniarzy wieśniaków, którzy dominowali tam podczas nocnej służby: cykor z college’u, tchórz bojący się czarnuchów. Podczas ostatniej wyprawy zlokalizował Stefana Heisteke, bladego ciemnowłosego chłopca z wydętym brzuszkiem, śpiącego obok straganu z papierosami, zawiniętego w dywanik, który pożyczył mu życzliwy spekulant. Mężczyzna ów powiedział Malowi, że

chłopiec boi się, gdy ktoś do niego mówi po czesku, choć zdawało się, że ten właśnie język rozumie najlepiej – na zdania po niemiecku i francusku odpowiadał prostym „nie” lub „tak”. Mal zabrał Stefana do hotelu, nakarmił go i usiłował wykąpać – dał spokój, gdy chłopiec zaczął krzyczeć. Pozwolił, by Stefan umył się sam, a potem dał mu spać przez siedemnaście godzin bez przerwy. Następnie, zaopatrzony w rozmówki niemieckie i francuskie, rozpoczął najbardziej wyczerpujące przesłuchanie. Ustalenie biegu zdarzeń zabrało tydzień długich chwil ciszy, przerw i wstrzymywanych pytań i odpowiedzi; przez cały ten czas dzieliło ich pół pokoju. Stefan Heisteke został powierzony opiece najbliższego kuzynostwa tuż przed tym, jak Celesta i jej mąż, antynaziści pochodzenia nieżydowskiego, zostali schwytani przez Niemców. Kuzyni z kolei, uciekając, zostawili go dalekim krewnym, którzy podrzucili go swoim przyjaciołom, którzy z kolei ukryli go ze swymi znajomymi chowającymi się w piwnicach starej fabryki. Spędził tam prawie dwa lata w towarzystwie kobiety i mężczyzny, którym odbiło z powodu zamknięcia. Fabryka produkowała karmę dla psów, więc puszki końskiego mięsa były w tym okresie jedynym pożywieniem Stefana. Mężczyzna i kobieta wykorzystywali go seksualnie, po czym przemawiali do niego pieszczotliwie po czesku – czułe zapewnienia kochanków skierowane do pięcio-, sześcioletniego dziecka. Stefan nie mógł znieść brzmienia tego języka. Mal przywiózł go z powrotem do Celesty, podał jej bardzo skróconą, delikatną wersję wydarzeń z jego straconych lat i polecił mówić do niego po francusku albo uczyć angielskiego. Nie zdradził jej, że jego zdaniem to jej kuzyni w głównej mierze przyczynili się do koszmaru, przez który przeszedł chłopiec, i kiedy Stefan sam opowiedział matce, co się wydarzyło, Celesta uległa Malowi. Wiedział, że przedtem go wykorzystywała; teraz go pokochała. Miał już rodzinę, którą mógł zastąpić tę rozbitą w domu w Ameryce. Razem zaczęli uczyć Stefana angielskiego. Mal napisał do Laury, zażądał rozwodu i zaczął przygotowywać dokumenty, by przywieźć swą nową rodzinę do Stanów. Wszystko szło gładko do czasu, gdy coś wymknęło się spod kontroli. Oficer, który wykorzystywał Celestę, uciekł, zanim Buchenwald został

oswobodzony. Kiedy Mal miał już zostać zwolniony ze swej funkcji, schwytano go w Krakowie i zatrzymano tam w koszarach żandarmerii wojskowej. Mal pojechał tam po to tylko, by go zobaczyć. Oficer dyżurny pokazał mu skonfiskowane przedmioty należące do nazisty, wśród których znajdował się pukiel włosów, niewątpliwie należący do Celesty. Mal poszedł do celi Franza Kempflerra i opróżnił magazynek swej broni prosto w twarz mężczyzny. Incydent został zatuszowany, gubernatorowi wojskowemu, którym był jednogwiazdkowy generał, spodobał się wyczyn Mala. Mal został zwolniony ze służby z honorami, przywiózł Celestę i Stefana do Ameryki, powrócił na stanowisko sierżanta w Wydziale Policji L.A. i rozwiódł się z Laurą. Z dwóch gachów, którzy przyprawili mu rogi, Buzz Meeks został ranny w jakiejś strzelaninie i przeszedł na rentę, a Jerry Dunleavy został w policji, ale nie wchodził mu w drogę. Według pogłosek Meeks wierzył, że to Mal krył się za strzelaniną, że to była zemsta za romans z Laurą. Mal nie silił się na sprostowanie – takie plotki stanowiły dobrą przeciwwagę dla insynuacji na temat jego tchórzostwa w Watts. Przeciekło trochę informacji o incydencie z oprawcą z obozu koncentracyjnego. Ellis Loew, nowy w prokuraturze okręgowej, Żyd, który uchylił się od wojska, zainteresował się nim i zaoferował pomoc, gdy ten zda egzamin na porucznika. W czterdziestym siódmym dostał awans i przeniesiono go do Biura Śledczego Prokuratury Okręgowej; był protegowanym gliną najbardziej ambitnego zastępcy prokuratora okręgowego, jakiego kiedykolwiek widziało miasto Los Angeles. Poślubił Celestę i ułożył sobie życie rodzinne z nią i jej dzieckiem. Lecz im bardziej ojciec i syn zbliżali się do siebie, tym bardziej nie podobało się to matce. I im bardziej nalegał, by formalnie adoptować dziecko, tym bardziej ona się sprzeciwiała – i usiłowała wpoić w chłopca maniery starej czeskiej arystokracji, które zostały jej odebrane przez nazistów – lekcje języka, obyczajów i kultury europejskiej. Celesta była obojętna wobec wspomnień, jakie to utrwalało. „Dziecko należy do matki. Nawet tak beznadziejny prawnik jak ty powinien to wiedzieć”. Mal słuchał maszyny do szycia Celesty. Żołnierzyków Stefana walących o drzwi. Przyszła mu do głowy myśl: uratowanie życia kobiecie tylko wówczas budzi jej wdzięczność, gdy ma ona powód, by żyć. Wszystko, co

miała Celesta, to wspomnienia i znienawidzone życie w roli hausfrau policjanta. Wszystko, czego pragnęła, to przenieść Stefana z powrotem w czasy tamtego horroru i uczynić go częścią swych wspomnień. Jego wniosek końcowy: nie pozwoli jej na to. Mal wszedł z powrotem do domu, by przeczytać akta komunistycznych donosicieli: chwalebna robota dla sądu przysięgłych i wszystko, co miała mu ze sobą przynieść. Władza.

6 Dwa rzędy pikietujących posuwały się powoli w dół Gower, mijając wejścia do wytwórni Poverty Row. Członkowie UAES-u kroczyli w środku, trzymając sztandary przybite do listewek ze sklejki: UCZCIWA PŁACA ZA NADGODZINY, NEGOCJACJE KONTRAKTÓW TERAZ! UDZIAŁ W ZYSKACH DLA WSZYSTKICH PRACOWNIKÓW. Teamsters dreptali obok nich, oddzieleni wąskim paskiem chodnika; ich hasła: CZERWONI WON! PRECZ Z KONTRAKTAMI DLA KOMUNISTÓW przyczepione były do grubych drzewców owiniętych taśmą izolacyjną. Wymiana zdań pomiędzy dwiema frakcjami trwała nieprzerwanie, co kilka sekund rozbrzmiewały okrzyki: „skurwysyn” lub „gnój”, lub „zdrajca”, lub „palant”, po czym następowała wiązanka dalszych inwektyw. Po drugiej stronie ulicy stali w grupkach reporterzy, palili papierosy i grali w remika na maskach samochodów. Buzz Meeks przyglądał się temu z holu biurowca Variety International Pictures – stał na trzecim piętrze, miał widok jak z balkonu. Pamiętał lanie związkowych łbów w latach trzydziestych. Ocenił szanse Teamsters przeciwko UAES-owi. Proste: Teamsters to rekin, podczas gdy UAES to płotka. Teamsters wspierani byli przez goryli Mickeya Cohena, związkowych mięśniaków i twardzieli wynajętych z robót w śródmieściu. Członkowie UAES-u to byli starzy lewicowcy, inspicjenci, którzy mieli swoje najlepsze lata już dawno za sobą, chudzi Meksykanie i kobieta. Gdyby akcja przybrała bardziej brutalny obrót, bez kamer wokoło, członkowie Teamsters użyliby swoich drzewców jako kijów do bicia w natarciu, po czym przeszliby do walki wręcz, na chodnik poleciałaby krew, zęby i chrząstki nosowe, może nawet kilkoro oderwanych uszu. Wtedy daliby nogę, zanim pojawiłby się beznadziejny oddział porządkowy Wydziału Policji L.A. Pestka. Buzz spojrzał na zegarek. 16:45, Howard Hughes spóźniał się już czterdzieści pięć minut. Był chłodny styczniowy dzień, jasnoniebieskie niebo usiane było deszczowymi chmurami nad wzgórzami Hollywoodu. Howard

zimą dostawał fioła na punkcie seksu i zapewne chciał go wysłać na polowanie na czekolady: najpierw apteka Schwaba, potem cizie z Fox i Universal i zdjęcia dziewcząt mających czym oddychać, nagich od pasa w górę. I albo: „Tak, wasza wysokość”, albo: „Nie, wasza wysokość”, a potem standardowe nic nie warte kontrakty dla tych, które się zgodziły – jedna linijka w gównianych produkcjach RKO w zamian za pokój i utrzymanie w prywatnych burdelikach Hughes Enterprises i częste wizyty składane przez Jego Ekscelencję we własnej osobie. Miał nadzieję, że wiązały się z tym jakieś dodatkowe pieniądze – ciągle wisiał kasę bukmacherowi o nazwisku Leotis Dineen, prawie dwumetrowemu olbrzymowi, który nienawidził ludzi z Oklahomy bardziej niż trucizny. Buzz usłyszał, że za jego plecami otworzyły się drzwi i zabrzmiał kobiecy głos: – Pan Hughes przyjmie pana teraz, panie Meeks. Kobieta wyglądała z pokoju Hermana Gersteina. Jeżeli był w to zaangażowany szef Variety International, dodatkowa kasa była bardziej prawdopodobna. Buzz powoli wszedł do pokoju. Hughes siedział za biurkiem Gersteina, przyglądając się zdjęciom na ścianach, na wpół pornograficznym ujęciom gwiazdeczek z Gower Gulch, które nigdy nigdzie nie zajdą. Był ubrany w ten co zwykle biały garnitur w prążki i chełpił się swymi bliznami na twarzy, powstałymi podczas ostatniej kraksy lotniczej. Wielki facet pielęgnował je balsamem nawilżającym – uważał, że dodają mu pewnego szyku. Nie było tam Hermana Gersteina ani jego sekretarki. Buzz pominął formalne uprzejmości, których wymagał Hughes w obecności innych osób. – No jak, upolować ci coś? Hughes wskazał na krzesło. – Jesteś moim łowczym, więc sam powinieneś wiedzieć. Usiądź, Buzz. Mam coś ważnego. Buzz spoczął i gestem wskazał na otoczenie: zdjęcia, gobeliny w stylu rokoko i wieszak na kapelusze zrobiony ze zbroi rycerza. – Dlaczego tutaj, szefie? Herman ma dla mnie robotę? Hughes zignorował pytanie. – Buzz, od jak dawna jesteśmy kumplami? – Niedługo stuknie pięć lat, Howardzie. – I pracowałeś dla mnie w różnym charakterze? Buzz pomyślał: naprawiał dla niego to, co ktoś sknocił, ściągał haracze, stręczył dziwki. – Zgadza się.

– A podczas tych pięciu lat, czy polecałem cię ludziom, którzy potrzebowali twojego talentu? – Jasne, że tak. Hughes złożył razem palce, imitując pistolet, kciuki ustawiając jak cyngle. – Pamiętasz premierę filmu Billy Kid? Legion do Walki z Nieprzyzwoitością w Mediach stał przed Grauman, wyzywając mnie od alfonsów, a małe staruszki z Pasadeny rzucały pomidorami w Jane Russell. Były też groźby śmierci i całe to zamieszanie. Buzz skrzyżował nogi i zdjął bawełnianą nitkę z nogawki spodni. – Byłem tam, szefie. Hughes zdmuchnął wyimaginowany dym ze swoich palców. – Buzz, to był szalony wieczór, ale czy kiedykolwiek określiłem go jako niebezpieczny albo ważny? – Nie, szefie. Z pewnością nie. – Kiedy Bob Mitchum został aresztowany za te skręty marihuany i gdy poprosiłem cię, byś pomógł z dowodami, czy określiłem to jako niebezpieczne albo ważne? – Nie. – A kiedy ten szmatławiec Ściśle Tajne zamierzał opublikować artykuł, w którym była mowa, że lubię dobrze obdarzone przez naturę nastolatki, a ty wziąłeś swoją pałkę i poszedłeś do biura wydawcy, by z nim porozmawiać, czy określiłem to jako niebezpieczne albo ważne? Buzz skrzywił się. To było pod koniec czterdziestego siódmego, miłosne gniazdka Hughesa chodziły na pełnych obrotach. Howard był ogarnięty gorączką i filmował nastoletnie zdobycze, wykorzystując swe umiejętności – uważał, że w ten sposób uda mu się namówić na randkę Avę Gardner. Jedna z taśm filmowych została zwinięta z działu produkcji RKO i skończyła w redakcji Ściśle Tajne, a on połamał trzy dziesiątki dziennikarskich palców, niszcząc materiał w zarodku – a potem przehulał premię od Hughesa na głupim zakładzie o wynik walki bokserskiej. – Nie, Howard, nic takiego nie powiedziałeś. Hughes strzelił do Buzza ze swojej wyimaginowanej broni. – Paf! Paf! Paf! Turner, zatem teraz mówię ci, że ten wywrotowy spektakl na ulicy jest zarówno niebezpieczny, jak i ważny, i dlatego wezwałem cię tutaj.

Buzz popatrzył na pilota/wynalazcę/magnata, zmęczony już jego popisem; chciał w końcu poznać sedno sprawy. – Howard, czy z tym wielkim niebezpieczeństwem jest związana jakaś gotówka? Ale jeśli zamierzasz mnie poprosić, bym roztrzaskał kilka związkowych głów, przemyśl to jeszcze raz, bo ja już jestem za stary i za gruby. Hughes zaśmiał się. – Solly Gelfman by tego nie powiedział. – Solly Gelfman jest zbyt łaskawy. Howard, czego ty ode mnie chcesz? Hughes położył swe długie nogi na biurku Hermana Gersteina. – Buzz, jakie jest twoje zdanie na temat komunizmu? – Myślę, że to gówno. Dlaczego pytasz? – Ci tam na dole z UAES-u to wszystko komuchy, czerwoni i ich sympatycy. Los Angeles zbiera sąd przysięgłych, by zbadać wpływy komunistyczne w Hollywood, koncentrując się na UAES-ie. Kilka ważnych figur z wytwórni – ja, Herman i parę innych osób – założyliśmy grupę pod nazwą Stowarzyszenie na rzecz Amerykańskich Wartości w Filmie, by pomóc miastu. Ja dałem trochę forsy i to samo zrobił Herman. Pomyśleliśmy, że może i ty chciałbyś się dołożyć. Buzz zaśmiał się. – Ja, z mojej marnej pensji? Hughes przedrzeźnił jego śmiech, specjalnie imitując przesadzony oklahomski akcent. – Od razu wiedziałem, że odwoływanie się do twoich uczuć patriotycznych niewiele da. – Howard, ty jesteś lojalny tylko wobec kasy, własnej dupy i samolotów, i wierzę, że obchodzą cię amerykańskie wartości, tak jak wierzę w to, że Drakula zrezygnowałby z pracy w banku krwi. Więc w całej tej sprawie z sądem przysięgłych musi chodzić o jedną z trzech wymienionych przeze mnie rzeczy, a ja stawiam pieniądze. Hughes zarumienił się i dotknął swej ulubionej blizny, w której zakochana była jedna dziewczyna z odludzia w Wisconsin. – Chcesz więc znać szczegóły, Turner? – No jasne, szefie. Hughes zaczął:

– UAES siedzi w Variety International, RKO, trzech innych wytwórniach filmowych tu, w Gower, i dwóch z tych największych. Ich kontrakt jest nie do zerwania i ma ważność jeszcze przez pięć lat. Do tego jest kosztowny, a poprawki o podwyżkach będą pochłaniać fortunę przez kilka następnych lat. Teraz ten pieprzony związek pikietuje, by dostać dodatki: premie, ubezpieczenie zdrowotne i udział w zyskach. To jest absolutnie nie do przyjęcia. Absolutnie. Buzz utkwił wzrok w Hughesie. – Więc nie przedłużajcie im tego pieprzonego kontraktu i niech sobie strajkują. – To nie wystarczy. Poprawki o podwyżkach już nas za dużo kosztują, a oni nie będą strajkować – będą tylko stosować inne delikatne metody. Kiedy w czterdziestym piątym podpisywaliśmy umowę z UAES-em, nikt nie miał pojęcia, jak powszechna stanie się telewizja. Kina zaczynają przynosić straty, a my chcemy mieć u siebie Teamsters, i pieprzyć ten czerwony UAES i ich cholerny kontrakt nie do ruszenia. – Jak zamierzacie go obejść? Hughes mrugnął, a blizny sprawiły, że wyglądał przy tym jak mały dzieciak. – W kontrakcie istnieje zapisana małą czcionką klauzula, która mówi, że umowa może zostać zerwana, jeśli UAES-owi udowodni się działalność przestępczą – w grę wchodzi także zdrada. Zaś Teamsters zgodzą się pracować za mniejsze pieniądze, o ile odpali się pewne sumki pewnym ich cichym partnerom. Buzz mrugnął: – Takim jak Mickey Cohen? – Przed takim krętaczem jak ty żadne krętactwo się nie ukryje. Buzz oparł stopy na biurku Gersteina, marząc o cygarze. – Więc chcesz, by ktoś udupił UAES, zanim zbierze się sąd przysięgłych albo w trakcie jego dochodzenia. W ten sposób będziesz mógł ich wywalić zgodnie z klauzulą o zdradzie i zatrudnić chłopców Mickeya Cohena, nie narażając się na pozwy do sądów ze strony komuchów, bo ci będą się bali wdepnąć w głębsze gówno. Hughes zepchnął stopy Buzza z biurka swymi nieskazitelnie czystymi butami.

– „Udupił” to nie jest najwłaściwsze słowo. W tym przypadku mówimy o patriotyzmie jako sposobie na dobry interes. Jako że UAES to banda czerwonych wywrotowców. – I dasz mi premię w gotówce, by… – I dam ci urlop od twoich obowiązków w fabryce i premię w gotówce, byś pomógł ekipie śledczej sądu przysięgłych. Już mają dwóch gliniarzy w charakterze politycznych oficerów śledczych, lecz zastępca prokuratora okręgowego, który tym wszystkim kieruje, potrzebuje trzeciego, by zajął się aspektem kryminalnym sprawy i zbiórką pieniędzy. Buzz, są dwie rzeczy, które znasz nad wyraz dobrze: Hollywood i światek przestępczy naszego wspaniałego miasta. Jesteś bardzo cenny dla tej operacji. Czy mogę na ciebie liczyć? Symbol dolara zatańczył przed oczami Buzza. – Kim jest ten zastępca prokuratora? – To facet o nazwisku Ellis Loew. W czterdziestym ósmym ubiegał się o stanowisko swojego szefa, ale przegrał. Żydek Loew, akurat on spośród wszystkich tych kutasów w stanie Kalifornia. – Ellis jest uroczy. A ci dwaj gliniarze? – Detektyw Wydziału Policji L.A. Smith i facet z Biura Prokuratora o nazwisku Considine. Buzz, wchodzisz w to? I znów te zakłady: fifty-fifty, albo Jack Dragna, albo Mal Considine zorganizował tę strzelaninę, w której dostał dwie kulki w bark, jedną w ramię i jedną w lewy pośladek. – Nie wiem, szefie. Między mną a tym Considine’em leży kość niezgody. Cherchez la femme, jeśli wiesz, o czym mówię. Musiałbym naprawdę bardzo potrzebować pieniędzy, żeby się na to zgodzić. – No to mam problem z głowy. Weźmiesz tę sprawę – ty zawsze potrzebujesz pieniędzy.

7 Kapitan Al Dietrich powiedział: – Miałem cztery telefony w związku z twoimi wypadami na terytorium miejskie przedwczoraj wieczorem. Dzwonili wczoraj do domu. W mój wolny dzień. Danny Upshaw stał „na spocznij” przed biurkiem komendanta posterunku, gotów przedstawić ustny raport na temat zabójstwa Goinesa – nauczył się go na pamięć i chciał zakończyć prośbą o przydział większej liczby ludzi i możliwość współpracy z Wydziałem Policji L.A. Podczas gdy Dietrich się wściekał, szlifował w myślach zakończenie i koncentrował się, chcąc przedstawić dowody w sposób na tyle przekonywający, by stary pozwolił mu pracować wyłącznie nad tym morderstwem jeszcze przez przynajmniej dwa tygodnie. – …a jeśli potrzebowałeś informacji na temat handlarzy heroiną, powinieneś był poprosić, by nasi ludzie od narkotyków skontaktowali się z ich ludźmi. Nie bije się dilerów, kolorowych ani żadnych innych. Do tego jeszcze kierownik Bido Lito’s prowadzi drugi klub na terytorium okręgowym i jest dobrym kumplem sierżanta z Firestone. I widziano cię, jak piłeś na służbie, co przytrafia się również mnie, tyle że ja to robię bardziej dyskretnie. Nadążasz za mną? Danny usiłował przybrać pełen skruchy wygląd – mała sztuczka, której się sam nauczył: wzrok spuszczony, zmarszczona twarz. – Tak jest. Dietrich zapalił papierosa. – Zawsze, jak mówisz do mnie „tak jest”, czuję, że wciskasz mi kit. Masz ogromne szczęście, że cię lubię, detektywie. Masz ogromne szczęście, że cenię twe zdolności na tyle, by nie zważać na twoją arogancję. A teraz zdaj raport z tego twojego zabójstwa. Pomiń odkrycia doktora Laymana, czytałem rano twoje podsumowanie, a nie lubię krwi o tak wczesnej godzinie. Danny natychmiast stanął prosto, jakby kij połknął – zamierzał wcześniej obrazowo przedstawić krwawe szczegóły, by zaimponować Dietrichowi. – Kapitanie, jak dotąd mamy dwa nieprecyzyjne opisy zabójcy

przedstawione przez świadków: wysoki, siwowłosy, w średnim wieku, grupa krwi 0 Rh+ ustalona z próbki nasienia – bardzo często spotykana wśród białych ludzi. Nie sądzę, aby którykolwiek ze świadków był w stanie rozpoznać mężczyznę na zdjęciach – te kluby jazzowe są mroczne i mają zwykle deformujące obraz oświetlenie. Technik pobierający odciski palców z samochodu, którym zostało przewiezione ciało, nie uzyskał nic poza śladami należącymi do właściciela i jego dziewczyny. Sprawdził to na podstawie akt Obrony Cywilnej – zarówno Albanese, jak i jego narzeczona pracowali w OC podczas wojny. Sprawdziłem zrzeszenia taksówkowe, lecz w czasie, gdy ciało zostało porzucone, nikt poza parami wychodzącymi z otwartych do późna klubów nocnych na Strip nie zamawiał kursu. Wersja Albanese o powrocie do czarnej dzielnicy w poszukiwaniu samochodu została potwierdzona przez zapiski taksówkarzy, co wyklucza go z kręgu podejrzanych. Większość wczorajszego dnia i wieczora spędziłem na dochodzeniu na Central Avenue, lecz nie znalazłem żadnych innych świadków, którzy widzieliby Goinesa z wysokim siwym mężczyzną. Chciałem odnaleźć tamtych dwóch, z którymi rozmawiałem wcześniej, w nadziei, że wydobędę od nich jakiś portret pamięciowy, ale już ich nie było – najwyraźniej na tych jazzmanach nie można polegać. Dietrich zgasił papierosa. – Jaki będzie twój następny ruch? – Kapitanie, to jest pedalskie zabójstwo. Bardziej wiarygodny z moich dwóch świadków opisał Goinesa jako homoseksualistę, a okaleczenia zdają się potwierdzać jego słowa. Goines umarł z powodu przedawkowania heroiny. Chcę rozprowadzić zdjęcia znanych pedziów przez Otisa Jacksona i innych okolicznych dilerów. Chcę… Dietrich już kręcił głową. – Nie, nie wolno wrócić ci na terytorium miejskie i przesłuchiwać faceta, którego pobiłeś pistoletem, a przez te twoje eskapady Wydział Narkotyków Policji L.A. nigdy nie dostarczy nam list dilerów. Podniósł z biurka egzemplarz Heralda, złożył go i wskazał na zajmującą jedną kolumnę notatkę: „Ciało włóczęgi porzucone przy Sunset Strip w sylwestrową noc”. – Utrzymajmy to na tym poziomie – bez szczegółów, bez podawania nazwiska ofiary. Służba w tej okolicy jest dość szczególna, żyjemy z turystyki i nie chcę robić zamieszania tylko dlatego, że jakaś ciota zarżnęła drugą ciotę

– ćpającego puzonistę. Comprende? Danny skrzyżował palce za plecami i rzucił swojemu przełożonemu maksymę Vollmera. – Ujednolicone zasady we wszystkich dochodzeniach to moralny fundament kryminologii. Kapitan Dietrich odpowiedział: – Śmieć pozostanie zawsze śmieciem. Wracaj do pracy, detektywie Upshaw. Danny wrócił do wspólnego pokoju, usiadł w swoim boksie i zaczął się zastanawiać; z trzech stron otaczały go ścianki działowe, trzej pozostali detektywi na posterunku – starsi od niego przynajmniej o dziesięć lat – pisali na maszynach i paplali przez telefony. Hałas początkowo uderzył w niego całą mocą, lecz po chwili zmienił się w szmer, jakby nie tworzył go w zasadzie żaden konkretny dźwięk. Ze ściany nad biurkiem spoglądało na niego powiększone zdjęcie Harlana Buddy’ego Jastrowa, mordercy z siekierą z okręgu Kern i sprawcy wstrząsu, który przyczynił się do tego, że Danny został gliniarzem. Któryś z zastępców szeryfa, słysząc o jego obsesji na punkcie tego człowieka, domalował hitlerowskie wąsiki na zdjęciu i dymek ze słowami, wychodzący z jego ust: „Cześć! Jestem uosobieniem zła dla detektywa Upshawa! On chce mi się dobrać do dupy, ale nie powie nikomu dlaczego! Strzeżcie się Upshawa! To studencik, który uważa, że jego gówno nie śmierdzi!” Kapitan Dietrich odkrył to arcydzieło i poradził Danny’emu je tam zostawić, by przypominało mu, iż ma hamować własny temperament i nie traktować z góry innych ludzi. Danny zgodził się. Dowiedział się później, że jego kolegom detektywom spodobało się to – uznali, że posiada poczucie humoru, którego w rzeczywistości nie miał; w gruncie rzeczy złościło go to, ale też w jakiś dziwny sposób pomagało w myśleniu. Po dwóch dniach pracy nad sprawą miał już pewne podstawy. Jazzowa ulica Central Avenue została dokładnie sprawdzona; przepytano każdego barmana, wykidajłę, muzyka i fana jazzu w okolicy – to samo, jeśli chodzi o obszar, w którym znaleziono ciało. Karen Hiltscher zadzwoniła do San Quentin i Szpitala Stanowego w Lexington, by poprosić o informacje na temat Goinesa i jego kumpli, o ile takowych miał, i teraz czekali na odpowiedź. Nękanie dilerów heroiny w granicach miasta było na razie niemożliwe, ale mógł napisać wniosek do Wydziału Narkotyków Biura

Szeryfa, aby tamtejsi ludzie sporządzili mu listę handlarzy na terenie okręgu; mógł przyjrzeć się jej i sprawdzić, czy nie uda mu się znaleźć jakichś powiązań prowadzących na teren Wydziału Policji L.A. Związek Muzyków, do którego należał Goines, miał być tego ranka ponownie otwarty po świątecznej przerwie, lecz jak na razie Danny nie miał nic poza przeczuciem, co było prawdą, a co nią nie było, co wydawało się zbyt naciągane, by mogło być prawdą, a co z kolei tak potworne, że nią być musiało. Patrząc w oczy Buddy’emu Jastrowowi, zrekonstruował przestępstwo. Zabójca spotyka Goinesa gdzieś w jazzowym kwartale i namawia go, by sobie strzelił – nie bacząc na niedawny odwyk Marty’ego. Buick jest już skradziony, drzwi otwarte, przewody stacyjki powyrywane, gotowe do połączenia, żeby samochód szybko zapalił. Jadą w jakieś spokojne miejsce gdzieś w połowie drogi między czarną dzielnicą a Sunset Strip. Zabójca wstrzykuje w żyłę Goinesa w pobliżu kręgosłupa dość hery, by rozsadzić mu serce, ma przygotowany ręcznik frotté, by zapchać mu usta i nie umazać się jego krwią. Można przyjąć, idąc tropem szacunków barmana z Zombie, że zabójca i Goines opuścili Central Avenue między 00:15 a 00:45, jechali przez pół godziny do miejsca przeznaczenia, dziesięć minut zajęło przygotowanie i dokonanie morderstwa. 1:00 do 1:30 nad ranem. Morderca dusi ofiarę po śmierci, bawi się jej genitaliami, aż tworzą się sińce, tnie plecy ostrym jak brzytwa narzędziem, wyłupuje oczy, przynajmniej dwa razy spuszcza się w oczodoły, gryzie – albo zmusza do tego jakieś zwierzę – w brzuch, aż do wnętrzności; wreszcie czyści denata i zawozi na ulicę Allegro: noc jest deszczowa, lecz na ciele nie ma śladów wilgoci; padać przestało zaraz po 3:00, a zwłoki znaleziono o 4:00 nad ranem. Godzina do godziny i czterdziestu pięciu minut na okaleczenie ciała, w zależności od tego, gdzie dokonano zabójstwa. Morderca jest do tego stopnia podniecony seksualnie, że w tym czasie ma dwa wytryski. Morderca – przypuszczalnie – wybiera okrężną drogę na Strip, lusterko wsteczne ustawia tak, by widzieć ciało, które wiezie. Szkopuł dotychczasowej rekonstrukcji: nie pasuje do niej nieprzekonująca

teoria doktora Laymana „krwawej przynęty”. Dobrze wyszkolone, złe psy nie współgrają ze scenariuszem – byłoby zbyt trudno sobie z nimi poradzić, przysporzyłyby kłopotu, zamieszania, zbyt wielkiego hałasu na miejscu zbrodni, w chwili psychotycznego przymusu morderca nie byłby w stanie nad nimi zapanować. Co oznaczało, że ślady zębów na tułowiu musiały być pochodzenia ludzkiego, mimo że otwory są zbyt duże, by mógł je zostawić wgryzający się człowiek. To zaś oznaczało, że zabójca żuł, targał i kręcił głową, zaciskał zęby, by dostać się do wnętrzności ofiary, zasysał ciało, pozostawiając zaczerwienione brzegi ran, kiedy tak je bezcześcił… Danny wypadł ze swojego boksu i rzucił się do przylegającej do pokoju detektywów wnęki z aktami. Jedna podniszczona szafka zawierała dokumenty spraw obyczajówki i te dotyczące przestępstw seksualnych – sprawozdania z występków w Zachodnim Hollywood, skargi, raporty z aresztowań i różnorakich rozrób sięgające wstecz aż do roku trzydziestego siódmego. Niektóre ze skoroszytów były ułożone alfabetycznie pod hasłem „Aresztowani”, inne pod „Zgłaszający skargi”, niektóre według adresów, pod jakimi doszło do zdarzeń. Jedne zawierały zdjęcia, inne nie. Luki w aktach pod nagłówkiem „Aresztowani” sugerowały, że zatrzymane osoby przekupiły policjantów, aby wykradli te teczki, które kiedyś mogłyby okazać się kompromitujące – a Zachodnie Hollywood stanowiło tylko małą część terytorium okręgowego. Danny spędził godzinę na przeglądaniu raportów z sekcji „Aresztowani”, szukając wysokich siwych mężczyzn w średnim wieku, przejawiających przemoc w swych sposobach działania, i wiedząc, że to tylko sposób na zabicie czasu do 10:30, kiedy to miał zostać otwarty Związek Muzyków. Byle jaka dokumentacja – pełna błędów ortograficznych, pomazana od kalki, zawierająca opisy przestępstw na tle seksualnym oscylujące na granicy analfabetyzmu – spowodowała, że prawie wrzeszczał, będąc świadkiem niekompetencji Wydziału Szeryfa L.A. Gdy czytał napuszone sprawozdania z numerków w ubikacjach i minet na tylnych kanapach samochodów, wykonywanych przez przekupionych chłopców z liceum, odbijało mu się żółcią, która smakowała jak ziarna prażonej kawy i sześć kieliszków alkoholu, jakie wczoraj spożył. Znalazł czterech potencjalnych podejrzanych, mężczyzn w wieku od czterdziestu trzech do pięćdziesięciu pięciu lat,

wzrost około metra osiemdziesiąt, z czego jeden posiadał łączną liczbę dwudziestu jeden wyroków za stosunki analne – w większości pedalskie pieprzenie się w celach, więzienna rozrywka, która skutkowała dodatkowymi oskarżeniami wnoszonymi przez Biuro Szeryfa. O 10:20 zabrał dokumenty do dyspozytorni i pracującej w niej Karen Hiltscher; był spocony, a jego ubranie wymięte, jeszcze nim zaczął się dzień. Karen siedziała przy centralce, łącząc rozmowy, z zestawem słuchawkowym spoczywającym na jej fryzurze à la Veronica Lake. Dziewczyna miała dziewiętnaście lat, tlenione blond włosy i była bardzo zajęta – pracownica cywilna Wydziału Szeryfa L.A., kandydatka na pierwsze wolne żeńskie miejsce w Akademii Szeryfa. Danny uważał, że kiepski z niej materiał na glinę. Obowiązkowa półtoraroczna praktyka pewnie doprowadziłaby ją do obłędu i pchnęła w ramiona pierwszego lepszego gliniarza płci męskiej, który obiecałby zabrać ją daleko od lesbijek, meksykańskich kurew i białych suk – matek siedzących za znęcanie się nad dziećmi. Ślicznotka z posterunku w Zachodnim Hollywood nie wytrzymałaby dwóch tygodni jako policjantka. Danny poprawił krawat i wygładził koszulę – przygotowanie młodego bysia do wygłoszenia prośby o przysługę. – Karen? Jesteś zajęta, kotku? Dziewczyna zauważyła go i zdjęła z głowy słuchawki. Wyglądała na naburmuszoną, Danny zastanawiał się, czy powinien ją ułagodzić kolejnym zaproszeniem na randkę z obiadem. – Witam, detektywie Upshaw. Danny położył akta przestępstw na tle seksualnym na centrali. – A co z „Cześć, Danny”? Karen zapaliła papierosa tak, jak to robiła Veronica Lake, i zakaszlała – paliła tylko wtedy, gdy chciała uwieść policjantów z dziennej zmiany. – Sierżant Norris usłyszał, jak mówiłam „Eddie” do Eddiego Edwardsa, i powiedział, że powinnam mówić do niego „detektywie Edwards” i nie powinnam się tak spoufalać, dopóki nie dostanę stopnia. – To powiedz Norrisowi, że kazałem ci mówić do siebie „Danny”. Karen zrobiła dziwną minę. – Daniel Thomas Upshaw to ładnie brzmi. Powiedziałam mojej mamie i też jej się spodobało. – Co jeszcze jej o mnie powiedziałaś? – Że jesteś naprawdę kochany i przystojny, ale zgrywasz trudnego do

zdobycia. Co jest w tych teczkach? – Raporty na temat przestępstw na tle seksualnym. – Związane z tym zabójstwem, nad którym pracujesz? Danny potwierdził kiwnięciem głowy. – Kotku, czy z Lex i Quentin oddzwonili już z odpowiedziami na moje pytania? Karen znowu zrobiła minę – niby lisica, niby kokietka. – Przecież bym ci powiedziała. Po co dajesz mi te raporty? Danny pochylił się nad centralą i puścił oczko. – Myślałem o wspólnym obiedzie w restauracji Mike’a Lymana, jak tylko uporam się z tą robotą. Masz ochotę mi pomóc? Karen Hiltscher próbowała odwzajemnić puszczone oczko, ale jej sztuczna rzęsa przykleiła się do dolnej części powieki, więc musiała zgasić papierosa i ją odkleić. Danny odwrócił wzrok, zdegustowany; Karen naburmuszyła się. – Co mam zrobić z tymi raportami? Danny wpatrywał się w ścianę, by dziewczyna nie mogła nic wyczytać z jego twarzy. – Zadzwoń do archiwum aresztu śledczego i zdobądź grupy krwi tych czterech mężczyzn. Jeżeli podadzą ci inną niż 0+, możesz dać sobie spokój. Co do tych z 0+, zadzwoń do Okręgowego Wydziału Zwolnień Warunkowych i zapytaj o ich ostatnie znane adresy, wcześniejsze wyroki i warunki zwolnienia. Jasne? – Jasne – odparła Karen. Danny odwrócił się i spojrzał na tańszą wersję Veroniki Lake z lewą rzęsą przyklejoną do wyskubanej lewej brwi. – Jesteś słodka. Obiad u Lymana, jak tylko uporam się z tą robotą. Oddział numer 3126 Związku Muzyków znajdował się na ulicy Vine, na północ od Melrose: jasnobrązowy barak wciśnięty pomiędzy stragan z pączkami a sklep monopolowy. Miłośnicy jazzu kręcili się koło drzwi wejściowych, pochłaniając ciastka i pijąc kawę, piwo i wino. Danny zaparkował i wszedł do środka, a grupa sączących wino opojów rozstąpiła się, by zrobić mu przejście. W pomieszczeniu panowała wilgoć: składane krzesła stały w nierównych rzędach, niedopałki znaczyły podniszczone linoleum na podłodze, na ścianach wisiały przyklejone taśmą fotosy z czasopism muzycznych – biali i czarni faceci, pół na pół, tak jakby

kierownictwo usiłowało zaprowadzić jazzową równość. Do lewej ściany dobudowany był kontuar, a za nim znajdowały się szafki z aktami. Zmęczona biała kobieta trzymała straż. Danny podszedł bliżej z wyciągniętą odznaką i zdjęciem Marty’ego Goinesa. Kobieta zignorowała odznakę, a zmrużone oczy skierowała na fotkę. – Ten facet gra na puzonie? – Zgadza się. Martin Mitchell Goines. Około Gwiazdki wysłaliście go do Bido Lito’s. Kobieta jeszcze bardziej zmrużyła oczy. – Ma usta puzonisty. Co on panu zrobił? Danny skłamał nieco: – Złamał zasady zwolnienia warunkowego. Zdzirowata kobieta popukała w zdjęcie długim czerwonym paznokciem. – Wciąż to samo. Co mogę dla pana zrobić? Danny wskazał na archiwa. – Potrzebna mi historia jego zatrudnienia sięgająca tak daleko, jak się tylko da. Kobieta odwróciła się, zaczęła otwierać i zamykać szuflady, przeglądać teczki, aż zatrzymała się przy jednej i przyjrzała bliżej nagłówkowi. Kładąc ją na kontuarze, powiedziała: – Z nikim nie grał na stałe. Pochodził ze Squaresville. Danny otworzył skoroszyt i zaczął czytać, od razu znajdując dwie luki: 1938 do 1940 – odsiadka w więzieniu okręgowym za posiadanie marihuany; 1944 do 1948 – pobyt w Quentin za to samo przewinienie. Od czterdziestego ósmego zapiski były dość sporadyczne: okazyjne dwutygodniowe sesje w pokerowych salonach Gardeny i ostatni przed śmiercią angaż w Bido Lito’s. Przed swoim pierwszym wyrokiem Goines pracował bardzo dorywczo – podłapywał fuchy w hollywoodzkich przydrożnych knajpach w trzydziestym szóstym i siódmym. Dopiero na początku lat czterdziestych oszalał na punkcie gry na puzonie. Pod własnym szyldem, „Szalony Marty Goines i Jego Róg Obfitości”, na krótko podjął współpracę ze Stanem Kentonem. W roku 1941 wyruszył w trasę koncertową z Wildem Williem Monroe. Było tam całe mnóstwo stron wyliczających występy z różnymi kapelami w czterdziestym drugim, trzecim i na początku czterdziestego czwartego – pojedyncze koncerty w sześcio- lub ośmioosobowych zespołach w knajpach w San Fernando Valley. Kartoteka wymieniała wyłącznie nazwiska menadżerów, którzy go

zatrudniali – Danny nie znalazł nic na temat innych muzyków. Zamknął skoroszyt. – Duperele, prawda? – Prawda. Myśli pani, że ktoś z kręcących się tutaj ludzi mógł znać – to znaczy zna – Marty’ego Goinesa? – Mogę popytać. – Proszę to zrobić. Mogę na panią liczyć? Kobieta wzniosła oczy ku niebu, narysowała w powietrzu symbol dolara i wskazała na swój dekolt. Danny poczuł, jak jego dłonie zaciskają się na krawędzi kontuaru, a alkohol z zeszłej nocy paruje przez pory w skórze. Już chciał zacząć ostrzej, lecz przypomniał sobie, że jest na terytorium miejskim i na czarnej liście kapitana. Zaczął szukać w kieszeniach gotówki, znalazł piątkę i położył ją na ladzie. – Więc proszę to zrobić teraz. Zdzira capnęła banknot i znikła za szafkami z aktami. W parę chwil później Danny zobaczył ją na zewnątrz na chodniku, jak rozmawiała z bandą opojów, po czym przeszła do grupy jedzących ciastka i pijących kawę. Zatrzymała się przy wysokim Murzynie z futerałem na kontrabas, złapała go za rękę i przyprowadziła do środka. Danny poczuł od mężczyzny zapach starego potu, butwiejących liści i płynu do płukania ust, a długi do kolan płaszcz, który miał na sobie, miał chyba świadczyć o jego stałym adresie zamieszkania. Kobieta przedstawiła go: – To jest Chester Brown. Zna Marty’ego Goinesa. Danny wskazał Brownowi najbliższy rząd krzeseł. Panna Jazz fanka poszła z powrotem za swój kontuar, a kontrabasista zaszurał nogami, klapnął na krzesło i wyciągnął butelkę płynu do płukania ust. – Śniadanie mistrzów – rzekł, wziął łyk, przepłukał jamę ustną i przełknął. Danny usiadł dwa krzesła dalej, na tyle blisko, by go słyszeć, lecz dość daleko, by nie czuć jego smrodu. – Chester, znasz Marty’ego Goinesa? Brown beknął i zapytał: – A dlaczego miałbym ci powiedzieć? Danny wręczył mu dolara. – Masz tu na lunch mistrzów. – Jadam trzy razy dziennie, panie władzo. A kapowanie wzmaga mój apetyt. Danny wyłuskał kolejnego dolca, Chester Brown położył na nim dłoń, pociągnął spory łyk i pogładził butelkę płynu. – Pomaga na pamięć. A jako że

nie widziałem Marty’ego od wojny, będzie ci ta pamięć potrzebna. Danny wyciągnął długopis i notatnik. – Nadawaj. Basista wziął głęboki oddech. – Grałem z Martym w zespołach na pojedynczych koncertach, kiedy jeszcze nazywał siebie „Rogiem Obfitości”. W budach w Valley, kiedy Ventura Boulevard był jeszcze pieprzonym polem fasoli. Połowa chłopaków zaciągała się słodką marysią, a druga połowa się szprycowała. Marty ćpał jak świnia. Jak na razie opowieść za siedem dolarów zgadzała się z historią zatrudnienia i kartotekami policyjnymi. – Mów dalej, Chester. – Cóóóż… Marty handlował trawą – niezbyt wprawnie, skoro, jak słyszałem, poszedł za to siedzieć – i był skurwysyn królem podprowadzaczy. Wszyscy naćpani muzycy wtedy to robili. Ściągali torebki ze stołków i stołów barowych, sprawdzali adresy ludzi i zwijali im klucze, podczas gdy barman serwował drinki. Na jednym występie nie było perkusisty, na drugim trębacza i tak dalej, bo w tym czasie włamywali się do mieszkań stałych bywalców barów. Marty odwalił kupę tej roboty, solo, kradł samochód podczas przerwy, robił włam, i wracał na następny występ. Już ci mówiłem, był skurwysyn królem podprowadzaczy. To było coś nowego – nawet dla gliniarza, który zajmował się wcześniej złodziejami samochodów i myślał, że wie o nich wszystko. – Chester, o jakich latach tu mówisz? Zastanów się dobrze. Brown skonsultował się ze swoim płynem do ust. – To chyba trwało od lata 1943 do początku roku 1944. Goines dostał swój drugi wyrok za marihuanę w kwietniu czterdziestego czwartego. – Czy pracował sam? – Masz na myśli włamy? – Tak. No i tak ogólnie, czy z kimś współpracował? Chester Brown odparł: – Nigdy. Nie licząc jednego dzieciaka, Róg Obfitości był zatwardziałym samotnikiem. Jednak miał pomagiera – białego chłopaka, blondyna, wysokiego, nieśmiałego; kochał jazz, ale nie mógł się nauczyć grać na żadnym instrumencie. Ocalał z pożaru i jego twarz była cała pokryta bandażami, jakby był pierdoloną mumią. Autentyczny dzieciak – miał może z dziewiętnaście, dwadzieścia lat. On i Marty odpierdolili razem mnóstwo skoków.

Danny poczuł mrowienie, choć dzieciak nie mógł być zabójcą: młodzieniec z lat 1943-44 nie byłby w roku pięćdziesiątym w średnim wieku i nie miałby siwych włosów. – Chester, i co stało się z tym kolesiem? – Nie wiem. Za to wiem, że zadajesz mnóstwo pytań jak na rozmowę dotyczącą złamania zasad zwolnienia warunkowego i nie zapytałeś mnie, gdzie moim zdaniem może podziewać się Marty. – Właśnie do tego zmierzałem. Coś ci przychodzi do głowy? Brown pokręcił głową. – Marty zawsze pilnował swojego nosa. Nigdy nie spotykał się z chłopakami poza klubem. Danny przełknął ślinę. – Czy Goines jest homoseksualistą? – Coo? – Pedałem, ciotą, gejem! Czy on, kurwa, lubił chłopców! Brown wykończył butelkę płynu i otarł usta. – Nie musisz wrzeszczeć, a poza tym to bardzo nieładnie, mówić tak o kimś, kto ci nigdy nic złego nie zrobił. Danny nalegał: – To odpowiedz na moje pytanie. Basista otworzył futerał. W środku nie było instrumentu, tylko butelki płynu do płukania ust. Chester Brown odkręcił jedną z nich i powoli wziął długi łyk. Odpowiedział: – To za Marty’ego, bo nie jestem takim głupcem, za jakiego mnie bierzesz, i dobrze wiem, że on nie żyje. I nie był żadnym pedałem. Może nie był najprzystojniejszy, ale jestem, kurwa, pewien, że nie był żadną pierdoloną parówą. Danny zapamiętał nowinki dotyczące starych czasów, które zdradził mu Chester Brown, i ruszył z tym do telefonu. Najpierw zadzwonił do miejskich i okręgowych archiwów i dowiedział się, że Martin Mitchell Goines nie był aresztowany pod zarzutem włamania i że żaden młodzieniec o blond włosach nie był jego wspólnikiem zatrzymanym za handel marihuaną. W latach 1942-1945 nigdzie w San Fernando Valley żaden młody blondyn z wyraźnymi bliznami od poparzeń nie został aresztowany za włamanie ani narkotyki. Rozmowa nie dała żadnych efektów. Telefon do centrali posterunku w Zachodnim Hollywood zaowocował wymianą zdań z naburmuszoną Karen Hiltscher, która oznajmiła, że te cztery przypadki z kartoteki przestępców seksualnych okazały się dla sprawy bez znaczenia – z dokumentów więziennych wynika, że żaden z nich nie

miał grupy krwi 0 Rh+. Zadzwonili też administratorzy z San Quentin i ze szpitala z Lexington. Powiedzieli, że Marty Goines był samotnikiem, a jego doradca w Lex poinformował, że przydzielono mu „opiekuna” federalnego w Los Angeles, ale jeszcze się do niego nie zgłosił i nie zostawił żadnej wiadomości, gdzie się zatrzyma, gdy dotrze do miasta. Choć był to prawdopodobnie gówniany trop, Danny kazał Karen sprawdzić kartoteki sprawców kradzieży z włamaniem na posterunku, czy nie znajdzie tam włamywacza związanego z muzyką jazzową albo chłopca z poparzoną twarzą – entuzjasty jazzu. Dziewczyna zgodziła się ze złością. Danny odłożył słuchawkę, myśląc, że musiałby ją zabrać na ten cholerny obiad nie do marnego Mike’a Lymana, lecz do Coconut Grove, by ją uszczęśliwić. O pierwszej po południu nie miał już nic innego do roboty, jak tylko przejść znanym sobie chodnikiem kolejny raz. Danny pojechał do czarnej dzielnicy, rozszerzając obszar swych poszukiwań, rozpytując miejscowych o Goinesa i siwego mężczyznę również w uliczkach przylegających do Central Avenue, i po całych czterech godzinach skończył dokładnie z tym, z czym zaczął. O zmierzchu wrócił na posterunek, zaparkował na rogu Sunset i Doheny i przeszedł po Strip z zachodu na wschód i z powrotem, zawitał w uliczkach z domkami ciągnącymi się aż po wzgórza na północy i Santa Monica Boulevard na południu, cały czas rozmyślając, dlaczego zabójca wybrał ulicę Allegro jako miejsce porzucenia zwłok. Zastanawiał się, czy mógł mieszkać gdzieś w pobliżu, bezcześcić ciało Goinesa dłużej, niż zakładał; może wybrał Allegro, żeby później napawać się widokiem policji i jej wysiłków, by go przygwoździć, a porzucony samochód miał stróżów prawa zwieść, przekonać, że mieszka gdzieś indziej. Ta teoria była bardziej przekonywająca od innych – myślenie subiektywne – główna zasada Hansa Maslicka. Danny’emu przyszło do głowy, że zabójca miał własny samochód zaparkowany gdzieś w pobliżu, by stąd uciec, wyobraził sobie mordercę idącego po Strip w noworoczny poranek, otoczonego przez tłumy imprezowiczów, wyczerpanego serią swych okrutnych czynów. I nagle wszystko wydało mu się straszne. W swoim słynnym eseju Maslick opisywał technikę, którą rozwinął, poddając się psychoanalizie Zygmunta Freuda. Nazywała się „Człowiek Kamera” i polegała na przyglądaniu się szczegółom z punktu widzenia przestępcy. Miały w niej znaleźć zastosowanie autentyczne perspektywy

i sztuczki filmowe. Oczy detektywa stawały się obiektywem zdolnym do przybliżania i oddalania obrazu, zatrzymywania klatek, wychwytywania elementów tła, by móc zinterpretować dowody z miejsca zbrodni w jasnym świetle. Danny przechodził właśnie przez skrzyżowanie Sunset i Horn, gdy przyszedł mu do głowy pomysł – jest 3:45 w noworoczny poranek, a on jako zabójca seksualny idzie do domu lub swojego samochodu, lub do sklepu całodobowego, by się uspokoić. Krocząc tak, nie widział innych ludzi spacerujących po Strip ani stojących w kolejce do Mocambo, czy siedzących przy barze w Jack’s Drive Inn. Od razu rzucił się do oczu Marty’ego Goinesa, jego wnętrzności i moszny – maksymalne zbliżenie w kolorze – obrazy ze wstępnej autopsji powiększone dziesięć milionów razy. W tej chwili skręcił mu przed samym nosem samochód; Danny wzdrygnął się nerwowo, zobaczył jak w kalejdoskopie saksofonistę Colemana, jego sobowtóra z filmu, na którym był z Karen, Tima. Kiedy zwrócił swą kamerę na przechodniów, których zabójca mógł wtedy oglądać, wszyscy wyglądali jak gargulce, żaden nie pasował do tego czasu i miejsca. Minęło sporo czasu, zanim się uspokoił i wszystko sobie poukładał. Nie jadł od wczoraj; odstawił swą dzienną rację whisky na później, by przejść po Strip z czystym umysłem. Wizyty w nocnych barach i rozpytywanie o wysokiego siwego mężczyznę w sylwestrową noc będzie czysto policyjnym zadaniem, które pomoże mu pozostać trzeźwym. Tak też zrobił. I znów nic nie uzyskał. Dwie godziny na nic. Tak samo było w Cyrano’s, Dave’s Blue Room, Ciro’s, Mocambo, La Rue, Coffee Bob’s, Sherry’s, Bruno’s Hideaway i Movieland Diner: każda z tych knajp była zapchana aż po noworoczny świt. Nikt nie pamiętał wysokiego siwego samotnika. O północy Danny wsiadł do samochodu i pojechał do Moonglow Lounge na swoje cztery głębsze. Janice Modine, jego ulubiona informatorka, sprzedawała akurat papierosy komuś z nielicznych w lokalu gości, do których należeli stanowili zakochani ściskający się w osłoniętych boksach i tancerze obmacujący się podczas kołysania w rytm ballad z szafy grającej. Danny zajął boks, z którego nie widział sceny. Janice pokazała się po chwili, trzymając tacę z czterema kieliszkami i wodą z lodem do zapicia.

Danny połknął drinki – gul, gul, gul, gul – oczy odwrócił od Janice, żeby się domyśliła, że ma go zostawić w spokoju; nie chciał wyrazów wdzięczności za wyrwanie z łap alfonsów, nie chciał informacji o Mickeyu C. – i tak były bezużyteczne, bo najznamienitszy bandzior Zachodniego Hollywood smarował tutejszym stróżom prawa. Sztuczka jednak nie podziałała; dziewczyna kręciła się przed nim, jedna cieniutka szeleczka zsunęła się jej z ramienia, za chwilę druga. Danny poczekał na pierwszą falę ciepła i zobaczył, że kolory w restauracji przechodzą przemianę i zaczynają mu się coraz bardziej podobać. Powiedział: – Usiądź i powiedz, czego chcesz, zanim spadnie ci sukienka. Janice poprawiła ramiączka i usiadła naprzeciwko niego. – Chodzi mi o Johna, panie Upshaw. Znów go aresztowano. John Lembeck był kochankiem i alfonsem Janice. Był też złodziejem samochodów, specjalizującym się w kradzieżach i montażach na zamówienie: podwozie od jednego skradzionego wozu, części z innych, tak by były zgodne z zapotrzebowaniem. Urodził się w San Berdoo, tak jak Danny, i znał tamtejsze pogłoski, że nowy detektyw szeryfa kradł kiedyś samochody w Kern i Visalia, lecz trzymał gębę na kłódkę, kiedy go przymknięto jako podejrzanego o kradzież aut. Danny zapytał: – Jakieś pieprzone części czy cały wóz? Janice wyciągnęła zza dekoltu chusteczkę i skubała ją. – Tylko tapicerka. – Miasto czy okręg? – W-wydaje mi się, że okręg. Posterunek San Dimas? Danny skrzywił się. Załoga San Dimas lubiła rozróby jak żadna inna w całym okręgu. W czterdziestym szóstym szef dziennej zmiany nawąchał się rozpuszczalnika i śmiertelnie pobił nielegalnie pracującego przy zbiorze owoców Meksykanina. – To okręg. Jaka jest kaucja? – Nie ma kaucji z powodu ostatniego aresztowania za kradzież. Wie pan, panie Upshaw, złamał zasady zwolnienia warunkowego. John boi się, bo mówi, że tamtejsi policjanci są naprawdę wredni, i że zmusili go do podpisania zeznań, że jest odpowiedzialny za jakieś inne kradzieże samochodów. John chciał, żebym panu przekazała, że chłopak z San Berdoo, który kocha samochody, powinien wstawić się za swym ziomkiem, który też kocha samochody. Nie powiedział mi, co to znaczy, ale kazał mi to panu

powiedzieć. Musi pociągnąć za sznurki, żeby uratować tyłek przed zanurzeniem w brudach. Musi zadzwonić do byczków z San Dimas, powiedzieć im, że John Lembeck jest jego najlepszym informatorem i że gang czarnuchów zajmujących się kradzieżą samochodów wydał na niego wyrok: mają go załatwić kosą, oczywiście jeśli ten śmieć dożyje zamknięcia w więzieniu okręgowym. Jak Lembeck będzie potulny w areszcie, to może spuszczą mu tylko małe lanie. – Powiedz Johnowi, że zajmę się tym zaraz z rana. Janice podarła chusteczkę na strzępy. – Dziękuję, panie Upshaw. John też powiedział, że mam być dla pana miła. Danny wstał, czując ciepło i rozluźnienie, zastanawiając się, czy powinien wpieprzyć Lembeckowi za to, że oferuje mu takie usługi. – Kotku, ty zawsze jesteś dla mnie miła. Dlatego co dzień przychodzę tu na swoją kolacyjkę. Janice czarowała go wielkimi błękitnymi oczętami. – On mówił, że mam być dla pana naprawdę miła. – Ale ja nie chcę. – To znaczy, naprawdę ekstramiła. Danny uciął: – Tak nie powinno być. – I położył jak zwykle dolara napiwku na stole.

8 Mal siedział w swoim biurze, po raz dwunasty czytając kartoteki psychiatryczne doktora Lesnicka. Było tuż po pierwszej w nocy, Biuro Prokuratora Okręgowego stanowiło szereg ciemnych boksów, jedynie lampka ścienna Mala oświetlała całą powierzchnię. Teczki leżały rozrzucone na biurku, wymieszane z zaplamionymi kawą kartkami z notatkami. Celesta wkrótce pójdzie spać – będzie mógł pojechać do domu i zasnąć w gabinecie bez jej marudzenia i propozycji seksualnych, bo o tej porze był jej jedynym przyjacielem, i bez całusów i rozmów, które nieuchronnie prowadziłyby do kłótni. Tej nocy pewnie przyjąłby jej propozycje: brudy z akt doprowadziły go do takiej wściekłości, jaką odczuwał za czasów pracy w obyczajówce, gdy śledził dziewczyny przed nalotem na burdel – im więcej wiedziałeś o tym, kim były, tym większą szansę miałeś nakłonić je do wskazania alfonsów i poborców haraczu. Po czterdziestu ośmiu godzinach przeglądania papierów poczuł, że ma już pewne zdanie na temat czerwonych z UAES. Omamieni. Zdradzieccy. Przewrotni. Głosiciele sloganów i utartych haseł, wykorzystujący społeczne trendy pseudoidealiści. Szarańcza uderzająca w problemy socjalne błędnymi informacjami i fałszywymi rozwiązaniami, podczas gdy ich jedyna słuszna kwestia – sprawa Śpiącej Laguny – musiała zostać spieprzona przez niewłaściwe powiązania: rzekomi zwolennicy komunizmu namawiali autentycznych członków Partii do pikietowania i dystrybucji ulotek dyskredytujących niemal wszystko, co Komitet Obrony Śpiącej Laguny robił i mówił. Hollywoodzcy twórcy i aktorzy, i ich sympatycy szerzący tanią propagandę cierpienia, głoszący czerwone frazesy i własne poczucie winy z powodu robienia wielkich pieniędzy podczas Wielkiej Depresji, a później w ramach pokuty dający kasę na potrzeby lewicowców. Tacy ludzie trafiali

na kozetkę Lesnicka przez własny brak zasad moralnych i gównianą politykę. Omamieni. Głupi. Samolubni. Mal wziął łyk kawy i w myślach dokonał przeglądu akt, ostatecznie układając je sobie w głowie przed wyznaczeniem poszczególnych przywódców, których miał przesłuchać z Dudleyem, i takich osobników, którzy powinni być wyodrębnieni jako potencjalne wtyczki: ta możliwość w projekcie Loewa podobała mu się najbardziej. Podczas lektury poznał historię sporej liczby ludzi z wielką kasą, lecz małym rozumem, historię ich upadków w latach trzydziestych i czterdziestych – ludzi zdradzających samych siebie, swoich kochanków, swój kraj i własne ideały. Tylko dwa zdarzenia zakłóciły to ich szaleństwo i zepchnęły z orbity przyjęć, spotkań i rozpusty: Sprawa Śpiącej Laguny. Śledztwo Komitetu do spraw Działań Antyamerykańskich w 1947 roku, dotyczące wpływu komunizmu na przemysł rozrywkowy. A najśmieszniejszą rzeczą było to, że oba te wydarzenia przydały komuchom pewnej wiarygodności, utwierdziły wszystkich w słuszności ich postępowania. W sierpniu 1942 roku młody Meksykanin o nazwisku José Diaz został śmiertelnie pobity i przejechany przez samochód nad Śpiącą Laguną – w zarośniętym wysoką trawą miejscu spotkań członków gangu z okolicy Williams Ranch w centralnym L.A. Sprawa została rzekomo zapoczątkowana wyrzuceniem Diaza z jakiejś imprezy w tamtej okolicy wcześniej tego wieczora. Miał on ponoć obrazić kilku członków rywalizującego gangu młodocianych, w związku z czym siedemnastu z nich zawlekło go nad Śpiącą Lagunę i tam go zabiło. Dowody przeciwko nim były nieliczne. Śledztwo Wydziału Policji L.A. i proces prowadzone były w atmosferze histerii: zamieszki spod znaku „zoot suit” w latach 1942-43 wywołały olbrzymią falę nastrojów antymeksykańskich w Los Angeles. Cała siedemnastka chłopców otrzymała dożywocie, a Komitet Obrony Śpiącej Laguny – szefowie UAES-u, członkowie Partii Komunistycznej, inni lewicowcy i zwykli obywatele – organizowali wiece, pisali petycje

i prowadzili zbiórki pieniędzy na adwokatów – co ostatecznie przyniosło ułaskawienie ich wszystkich. Hipokryzja pod przykrywką idealizmu: pacjenci Lesnicka płci męskiej, którym serca krwawiły z powodu biednych Meksykan, żalili mu się na białe kobiety z Partii Komunistycznej pieprzące się z proletariackimi smoluchami – by chwilę później wściekać się na siebie z powodu własnej bigoterii. Mal zapisał w pamięci, że musi porozmawiać o Śpiącej Lagunie z Loewem. Ed Satterlee chciał zdobyć zdjęcia ze spotkań SLDC od federalnych, ale ponieważ dzieciaki zostały oczyszczone z zarzutów, ta broń mogła wypalić prosto w nich. Podobnie jak zwierzenia pacjentów Lesnicka na temat dochodzenia HUAC-u w czterdziestym siódmym. Lepiej będzie, jeśli on i Dudley zatrzymają te informacje dla siebie, by nie niszczyć wiarygodności doktora i wykorzystywać je tylko w sugestiach w celu wykrycia czułych punktów podejrzanych członków UAES-u. Pełne ujawnienie zwierzeń dotyczących HUAC-u może im zaszkodzić przed sądem przysięgłych: J. Parnell Thomas, przewodniczący Komitetu, obecnie odsiadywał wyrok za łapówkarstwo. Największe gwiazdy Hollywoodu protestowały przeciwko metodom HUAC-u, a akta Lesnicka pełne były zapisów cierpienia, którego źródłem była wiosna 1947: samobójstwa, próby samobójcze, szaleńczy strach prowadzący do zdrady przyjaciół, alkohol i seks, by zagłuszyć ból. Gdyby sąd przysięgłych miasta Los Angeles w roku 1950 wykorzystał informacje o HUAC-u z roku 1947 – tworząc w ten sposób precedens – mógłby zrodzić sympatię dla członków UAES-u i przysporzyć świadków stronie przeciwnej. Lepiej też nie zagłębiać się w stare zeznania przed Komitetem w poszukiwaniu dowodów na działalność spiskową i, co najważniejsze, nie dać komuchom szansy na obsmarowanie taktyki sądu przysięgłych w prasie. Mal czuł, że odwalił dobrą robotę: porządne dowody, właściwie ukierunkowany tok myślenia, gdy chodzi o to, co wykorzystać, a co zatrzymać dla siebie. Dopił kawę i skupił się na poszczególnych osobach – szóstce najbardziej dojrzałych do przesłuchania i działania. Co do pierwszej nie miał jeszcze pewności. Morton Ziffkin: członek UAES-u i Partii Komunistycznej, oraz jedenastu innych organizacji sklasyfikowanych jako komunistyczne. Rodzina: żona i dwie dorosłe córki. Był świetnie opłacanym twórcą scenariuszy – sto tysięcy rocznie – do czasu, gdy powiedział HUAC-owi, żeby się odpierdolił. Teraz pracuje za grosze jako

montażysta. Poddał się analizie Lesnicka, folgując własnej potrzebie „zbadania freudowskiej myśli” i pragnąc pozbyć się pędu do zdradzenia żony z całą armią komunistek „które leciały na moje pieniądze – a nie ciało”. Fanatyczny, zaciekły zwolennik marksizmu; jako świadek rozruszałby sprawę, ale pewnie nigdy nie wydałby swych czerwonych towarzyszy. Wydawał się tak inteligentny, że Ellis Loew wyglądał przy nim jak głupiec, zaś afera z HUAC-em zrobiła z niego męczennika. Nic pewnego. Mondo Lopez, Juan Duarte i Sammy Benavides – byli aktywiści Komitetu Obrony Śpiącej Laguny, zrekrutowani przez szefów PK spośród Synarchistów – meksykańskiego gangu „zoot suit” lubującego się w nazistowskich symbolach. Stanowiąca teraz trzon UAES-u trójka w latach czterdziestych obracała białe babki z ruchu lewicowego – wściekali się na ich postawę, lecz byli wdzięczni za działanie; wściekli się jeszcze bardziej, gdy ten kutas przewodniczący ich komórki partyjnej kazał im udać się z tą wściekłością do psychiatry. Benavides, Duarte i Lopez obecnie pracowali w Variety International Pictures jako inspicjenci, czasami grając Indian w tanich filmach kowbojskich. Dowodzili również pikietami na Gower Gulch – to najbardziej aktualna ze spraw na liście UAES-u – przy czym wyglądali żałośnie w porównaniu z gorylami Mickeya Cohena zwerbowanymi przez Teamsters. Mal uważał ich za pizdogłowców, którzy nieźle się w życiu ustawili, przy czym robota związana ze Śpiącą Laguną była ich jedynym politycznym zmartwieniem. Cała trójka miała najprawdopodobniej przeszłość kryminalną i powiązania z czasów zamieszek „zoot suit”, co mogłoby stanowić ważną wskazówkę dla człowieka, który zajmie się stroną kryminalną przedsięwzięcia – o ile Ellis Loew takowego znajdzie. Dalej zrobiło się paskudnie. Reynolds Loftis, aktor filmowy, został wydany HUAC-owi przez byłego homoseksualnego kochanka Chaza Mineara, hollywoodzkiego twórcę gównianych scenariuszy. Loftis nie podejrzewał, że Minear go podkablował, i sam na niego nie doniósł. Obaj mężczyźni byli nadal w UAES-ie, wciąż życzliwie odnosili się do siebie podczas zebrań i innych politycznych wydarzeń. Minear, targany poczuciem winy z powodu swej denuncjacji, wyznał doktorowi Lesnickowi: „Gdyby pan wiedział, dla kogo on mnie porzucił, zrozumiałby pan, dlaczego to zrobiłem”. Mal przejrzał akta zarówno Loftisa, jak i Mineara, szukając tego „kogoś”, ale nie znalazł nic.

W zapisie rozmów Lesnicka z Loftisem była olbrzymia luka – od roku 1942 do 1944 – a karta Mineara nie zawierała żadnej wzmianki na temat trzeciego uczestnika trójkąta. Mal przypominał sobie Loftisa z westernów, na które zabierał Stefana: wysoki, smukły siwowłosy mężczyzna, przystojny jak idealny amerykański senator. A przy tym oczywiście komunista, wywrotowiec, wrogi HUAC-owi świadek i, jak sam się określał, biseksualista. Potencjalnie doskonały świadek ich strony – wraz z Chazem Minearem, komuchy mający tajemnice, o jakich nikomu się nawet nie śniło. No i wreszcie Czerwona Królowa. Claire De Haven nie miała karty u Lesnicka, a kilku mężczyzn opisało ją jako zbyt mądrą, silną i doskonałą, by potrzebowała psychiatry. Ona również pieprzyła się z połową swojej komórki partyjnej i ze wszystkimi ważniakami z SLDC, włączając Benavidesa, Lopeza i Duartego, którzy ją wielbili. Chaz Minear też uległ jej urokowi, mimo swych homoseksualnych skłonności, a Reynolds Loftis mówił o niej: „jedyna kobieta, jaką kiedykolwiek naprawdę kochałem”. Mal sam zaczął doceniać jej inteligencję: Claire działała za kulisami, nie wykrzykiwała sloganów i nie zerwała politycznych i prawniczych koneksji swego zmarłego ojca, niewzruszonego prawicowca, radcy prawnego świata interesów Los Angeles. Minear spekulował w rozmowie z doktorem Lesnickiem, że wpływy polityczne staruszka uchroniły ją przed wezwaniem do sądu przez HUAC w czterdziestym siódmym – a żaden ze świadków nie wymienił jej imienia. Claire De Haven pieprzyła się jak królik, ale nie była uważana za dziwkę. Inspirowała lojalność homoseksualnych scenarzystów, biseksualnych aktorów, meksykańskich inspicjentów i komunistów wszelakiej maści. Mal wyłączył światło, przypominając sobie, że ma napisać notatkę do doktora Lesnicka: wszystkie zapiski urywały się latem 1949 – pięć miesięcy temu. Dlaczego? Idąc do windy, zastanawiał się, jak wygląda Claire De Haven, gdzie mógłby zdobyć jej zdjęcie, czy zdołałby wyznaczyć wtykę, która manipulowałaby tą kobietą przez jej pożądanie – polityka i seks miały pomóc ją przyskrzynić i zmusić do świadczenia na ich korzyść. Czerwona Królowa przyciśnięta jak kurewka z chińskiej dzielnicy – kapitańskie belki zatańczyły w miejsce napisów końcowych męskiego filmu, którego stał się aktorem.

9 Czas na pobór składek. Jego pierwszy przystanek to Variety International, gdzie Herman Gerstein dał mu pięciominutowy wykład na temat zarazy komunizmu i wręczył grubą kopertę wypchaną studolarowymi banknotami. Przystanek numer dwa to krótki spacer pomiędzy pikietującymi Teamsters i członkami UAES do Hollywood Prestige National Pictures, gdzie Wally Voldrich, szef ochrony, przekazał mu pudełko po pączkach pełne pięćdziesiątek w cukrze pudrze i wiórkach czekoladowych. Dziesięć tysięcy Howarda było już w jego kieszeni. Datek Mickeya C. dla Stowarzyszenia na rzecz Amerykańskich Wartości w Filmie będzie ostatnią partią gotówki do odebrania tego poranka. Buzz pojechał wzdłuż Sunset do Santa Monica Canyon, do bungalowu, gdzie Mickey bratał się ze swoimi najemnikami, zabawiał z dziwkami i chował przed żoną. Dzięki pieniądzom w kieszeni czuł się ważny: gdyby Mal Considine był w pobliżu, kiedy on zawiezie kasę Ellisowi Loewowi, powkurzałby go trochę, żeby się przekonać, co te cztery lata od zerwania z Laurą zrobiły z jego jajami. Gdyby facet okazał się w porządku, powiedziałby Howardowi, że włączy się w walkę z komunizmem – Leotis Dineen naciskał, by mu oddał półtora kawałka, a z tym czarnuchem lepiej było nie zadzierać. Bungalow Cohena zbudowany był z bambusa i otoczony specjalnie zaprojektowanym tropikalnym ogrodem. Był to kamuflaż dla strzelców podczas potyczek między Mickiem a Jackiem Dragną. Buzz zaparkował na podjeździe za białym packardem kabrioletem, zastanawiając się, gdzie się podział kuloodporny cadillac Mickeya i kto pojawi się, by wręczyć mu kopertę. Podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. Dobiegł do niego kobiecy głos z silnym południowym akcentem: – Proszę wejść. Buzz otworzył drzwi i ujrzał siedzącą przy stole w pokoju gościnnym

Audrey Anders; uderzała w klawisze maszynki do liczenia. Brak makijażu, luźne ogrodniczki i jedna z koszul Mickeya z monogramem wcale nie odebrały jej urody; prawdę mówiąc, wyglądała teraz lepiej niż w noworoczny poranek w różowej balowej sukience i na wysokich obcasach, gdy kopała w jaja Tommy’ego Sifakisa. – Dzień dobry, panno Anders. Audrey wskazała na chiński lakierowany stolik do kawy: zwitek banknotów obwiązanych gumką leżał na samym środku. – Mickey kazał ci życzyć „mazeł tow”, co chyba znaczy, że jest zadowolony, iż wszedłeś w tę jego sprawę z sądem przysięgłych. Buzz usiadł w fotelu i wyprostował nogi, dając tym samym do zrozumienia, że zamierza zostać i rozejrzeć się chwilę. – Mickey wykorzystuje to, że ma pani magistra? Audrey wstukała jakieś liczby, sprawdziła wydruk z maszynki i zapisała na kartce, wszystko bardzo powoli. Rzekła wreszcie: – Wierzysz w to, co piszą w programach w El Rancho Burlesque? – Nie, po prostu widzę, że jest pani mądra. – Bo prowadzę księgowość pożyczkodawcy? – Lichwiarza byłoby trafniejszym określeniem, choć chodziło mi o pani inteligencję w ogóle. Audrey wskazała na nogi Buzza. – Planujesz zostać tu dłużej? – Tylko przez chwilę. Naprawdę ma pani tytuł magistra? – Jezu, wciąż mnie o to pytają. Nie, nie mam tytułu magistra, ale mam ukończony kurs księgowości w drugorzędnym kolegium nauczycielskim w Jackson w Missisipi. Zadowolony? Buzz nie wiedział, czy kobieta chciała, by się jak najszybciej wyniósł, czy cieszyła się z tej przerwy – obliczanie zysków z lichwy w ładny, zimowy dzień dla niego byłoby jak najcięższa kara. Zagrał swym jedynym asem, tym jednym, jakiego miał na otwarcie, by przekonać się, co o nim myśli. – A jak tam się miewa Lucy Whitehall? Audrey zapaliła papierosa i wypuściła dwa idealne kółka dymu. – W porządku. Sol Gelfman ukrył ją w swoim gniazdku w Palm Springs, a jakiś przyjaciel Mickeya z Wydziału Szeryfa załatwił jakiś tam zakaz. Jeżeli Tommy będzie niepokoił Lucy, zostanie aresztowany przez policję.

Powiedziała mi, że jest ci wdzięczna za to, co zrobiłeś. Nie uświadomiłam jej, że zrobiłeś to dla pieniędzy. Buzz zignorował złośliwość i uśmiechnął się. – Proszę pozdrowić ją ode mnie. I powiedzieć, że znając jej urodę, zrobiłbym to za darmo. Audrey zaśmiała się. – Już to widzę. Buzz… co jest pomiędzy tobą a Mickeyem? – Odpowiem na pytanie pytaniem. Dlaczego chce to pani wiedzieć? Audrey wypuściła jeszcze dwa kółka i zgasiła papierosa. – Bo mówił o tobie przez całą godzinę bez ustanku wczorajszej nocy. Bo mówił, że nie może rozgryźć, czy jesteś najgłupszym bystrzachą czy najbystrzejszym głupkiem, jakiego kiedykolwiek spotkał, i nie może zrozumieć, dlaczego przepuszczasz wszystkie swoje pieniądze na zakłady u kolorowych, podczas gdy mógłbyś grać u niego bez ryzyka. Bo mówił, że tylko głupcy kochają ryzyko, a ty nie jesteś głupi. Dodał, że nie może się pokapować, czy jesteś odważny, czy szalony. Czy to brzmi dla ciebie sensownie? Buzz widział te słowa wypisane na swoim nagrobku, stłoczone tak, by się pomieściły. Odpowiedział wprost, nie troszcząc się, komu Audrey to przekaże. – Panno Anders, podejmuję ryzyko, którego Mickey sam się obawia, dzięki czemu on czuje się bardziej bezpieczny. On jest niedużym facetem i ja jestem niedużym facetem z tą tylko różnicą, że może ja lepiej posługuję się własnymi rękoma i pałką. Mickey ma ode mnie więcej do stracenia, więc boi się bardziej niż ja. Zaś jeśli ja jestem szalony, to znaczy, że on jest mądry. Wie pani, co mnie zadziwia w tej rozmowie, panno Anders? Pytanie to powstrzymało rozwój uśmiechu rozkwitającego na twarzy Audrey – szerokiego, ukazującego dwa lekko krzywe zęby i opryszczkę na dolnej wardze. – Nie. Co takiego? – To, że Mickey ceni panią na tyle wysoko, by poruszać z panią takie tematy. To mnie naprawdę zadziwia. Uśmiech Audrey zniknął zupełnie. – On mnie kocha. – To znaczy, docenia przysługi, które mu pani wyświadcza. To tak jak ze mną: gdy byłem gliniarzem, uszczknąłem trochę cudownego białego proszku i sprzedałem go Mickeyowi, a nie Jackowi D. I zaprzyjaźniliśmy się tak, jak tylko Mickey może się z kimś zaprzyjaźnić z podobnego powodu.

Jestem po prostu zaskoczony, że tak się zbliżył do kobiety, to wszystko. Audrey zapaliła kolejnego papierosa; Buzz wiedział, że to próba ukrycia złych myśli, koniec miłej rozmowy. Powiedział: – Przepraszam, nie chciałem poruszać tak osobistych tematów. Spokój Audrey prysł. – Ależ chciałeś, Meeks. Jasne, że chciałeś. Buzz wstał i przeszedł się po pokoju, przyglądając się dziwacznym chińskim meblom, zastanawiając się, kto je wybrał: żona Mickeya czy eksstriptizerka/księgowa, przy której czuł się tak niespokojny, jakby miała go zastrzelić, gdyby powiedział coś nieodpowiedniego. Spróbował znów być miły. – Ładne meble. Przykro byłoby patrzeć, jak Jack D. dziurawi je kulami. Głos Audrey zaczął drżeć: – Mickey i Jack rozmawiają o zakopaniu topora wojennego. Jack chce ubić z nim interes. Może prochy, może kasyno w Vegas. Meeks, ja kocham Mickeya, a on kocha mnie. Do Buzza ostatnie słowa dotarły jako bum, bum, bum, bum. Wziął do ręki zwitek banknotów, wepchnął go do kieszeni i rzekł: – Tak, on kocha zabierać panią do Troc i Mocambo, bo wie, że każdy facet ślini się tam na pani widok i boi się go. A potem godzinka u pani i z powrotem do żony. To naprawdę miłe, że sobie od czasu do czasu pogadacie, ale moim zdaniem mało pani obchodzi tego mośka, za głupiego, by docenić to, co ma. Audrey rozdziawiła buzię, jej papieros spadł na kolana. Podniosła go i zgasiła. – Jesteś aż tak szalony czy aż taki głupi? Bum, bum, bum, bum – jak z armaty. Buzz odparł: – Może po prostu pani ufam… Podszedł do niej i pocałował Audrey prosto w usta, jedną ręką podtrzymując jej głowę. Nie rozchyliła warg, nie objęła go, ale też go nie odepchnęła. Kiedy Buzz zaskoczył, że na nic więcej nie może liczyć, wypuścił ją z uścisku i pognał do samochodu, jakby mu się paliło pod nogami. Po drodze do śródmieścia bum, bum, bum, bum odbijało się echem w jego głowie, stare, idiotyczne wyczyny powracały, by mógł je porównać do tego szaleństwa. W trzydziestym trzecim rzucił się na sześciu byczków przed studiem MGM, oberwał nabitymi gwoździami kijami, wlał im w odwecie swoją pałką

i złapał tężca – to głupie, ale ta zuchwałość pomogła mu dostać robotę w Wydziale Policji L.A. Na początku czterdziestego drugiego pracował dla Szwadronu Cudzoziemskiego, nachodząc japońców i przenosząc ich do końskich boksów na torze wyścigowym Santa Anita. Przyłapał raz przemądrzałego gówniarza o nazwisku Bob Takahashi, akurat jak się pierwszy raz brandzlował, i z żalu zabrał go na sześciodniową balangę do Tijuana – chlanie, dziwki, wyścigi psów i łzawe pożegnanie na granicy – niegrzeczny Bob dał nogę na południe, skośnooki cudzoziemiec w krainie okrągłookich. Straszna głupota, ale żeby jakoś zrehabilitować się za brak jednego żółtka, dorwał podejrzanie wyglądający samochód niedaleko San Diego i przymknął czterech handlarzy trawą wiozących pół kilo pierwszorzędnej marychy. Okazało się, że kolesie w sumie mieli na koncie dziewiętnaście poważnych wykroczeń w L.A. Otrzymał pochwałę i przybyły mu cztery wcięcia na broni: po jednym za każdego bandziora. Kolejny raz wyszedł z bagna suchy i szczęśliwy. Ze wszystkiego najlepszy był jednak numer z jego bratem Fudem. Na trzeci dzień po zwolnieniu z odsiadki w Teksasie u drzwi ówczesnego sierżanta detektywa Turnera Meeksa zjawia się Fud i oświadcza, że właśnie obrobił sklep monopolowy w Hermosa Beach, pobił pistoletem właściciela i zamierza spłacić Buzzowi te sześć stów, które mu wisiał, pieniędzmi uzyskanymi z kradzieży. W chwili, gdy zaczął grzebać w zakrwawionej papierowej torbie, ktoś zapukał do drzwi. Buzz spojrzał przez wizjer, zobaczył dwa niebieskie mundury, stwierdził, że grunt to rodzinka, i wypalił ze swego służbowego rewolweru cztery razy w ścianę pokoju dziennego. Mundurowi zaczęli wyważać drzwi. Buzz wepchnął Fuda do piwnicy, zamknął go tam, wybił okno wychodzące na tylną werandę i podeptał nagradzane petunie swojej gospodyni. Kiedy patrolowi dostali się wreszcie do środka, Buzz powiedział im, że jest z policji, a przestępcą był ćpun, którego kiedyś posłał do San Quentin – Davis Haskins, który w rzeczywistości przedawkował krótko przed tym w Billings w Montanie, a uzyskał tę informację przy okazji pracy nad czyjąś ekstradycją. Niebiescy rozeszli się, wezwali posiłki i patrolowali okolicę aż do świtu. Davis Haskins znalazł się na pierwszej stronie Mirrora i Daily News. Buzz przez tydzień srał ze strachu i uciszał Fuda za pomocą whiskey, kanapek z kiełbasą i gazetek

pornograficznych świśniętych z Wydziału. I jakoś mu to uszło na sucho dzięki jego własnej wieśniaczej hucpie; nikt nie doniósł policji, że to nieboszczyk obrabował sklep monopolowy Happy Time, przyjechał skradzionym la salle pod same drzwi sierżanta Turnera Buzza Meeksa, a potem strzelał w ścianę w jego pokoju gościnnym, by na koniec uciec na piechotę. Kiedy Fud zginął rok później w walkach na Guadalcanal, dowódca jego oddziału przysłał Buzzowi list. Ostatnie słowa jego młodszego brata brzmiały mniej więcej tak: „Podziękujcie Turnerowi za gazetki i kanapki”. Głupi, szalony, sentymentalny, zwariowany bęcwał. Ale pocałowanie Audrey było znacznie gorsze. Buzz zaparkował przed ratuszem, przełożył wszystkie pieniądze do pudełka po pączkach i zabrał to na górę do biura Ellisa Loewa. Podchodząc do drzwi, ujrzał Loewa, wielkiego Dudleya Smitha i Mala Considine’a siedzących przy stole: wszyscy gadali naraz, paplali coś o policyjnych wtyczkach. Nikt nie podniósł wzroku. Buzz przyjrzał się Malowi w cztery lata po tym, jak przyprawił mu rogi. Facet ciągle wyglądał bardziej na prawnika niż na glinę, a blond włosy przyprószała już siwizna; było w nim coś nerwowego i beznadziejnego. Buzz zapukał w drzwi i rzucił pudełko na podpierające je krzesło. Wszyscy trzej obejrzeli się, a on utkwił wzrok w Considinie. Ellis Loew skinął głową – urzędowo. Dudley Smith przywitał go wylewnie: – Cześć, Turner, stary brachu. Considine odwzajemnił spojrzenie – zaciekawione, jak gdyby oglądał okaz gada, jakiego nigdy wcześniej nie widział. Obaj przyglądali się sobie. Buzz rzekł wreszcie: – Cześć, Mal. Mal Considine odparł: – Ładny krawat, Meeks. Komu go świsnąłeś? Buzz zaśmiał się: – A jak się miewa twoja eks, poruczniku? Wciąż nosi te majtki bez kroku? Considine patrzył, a mięśnie na jego twarzy drżały. Buzz odwzajemniał spojrzenie, czując suchość w ustach. Nadal nic nie wiedział. Fifty-fifty, Considine albo Dragna. Może jeszcze trochę się wstrzyma, popuści trochę Czerwonej Zmorze, a do walki włączy się później.

10 Dwie noce koszmarów i dzień pracy, która donikąd go nie zaprowadziła, kazały mu się wybrać do Malibu Canyon. Jadąc na północ autostradą Pacific Coast, Danny wyznaczył sobie zadanie: porozmawiać z ludźmi z listy hodowców psów wykorzystywanych do walk, którą otrzymał z Wydziału Szeryfa, być dla nich miłym i uzyskać fachowe potwierdzenie lub zaprzeczenie teorii doktora Laymana dotyczącej użycia zwierzęcia i krwawej przynęty podczas zabójstwa. Żadna taka bestia nie figurowała w aktach Wydziału Zabójstw okręgu ani miasta. Jeżeli hodowcy, będący jedynymi ludźmi, którzy mogą coś na ten temat wiedzieć, wyśmieją tę teorię jako nonsensowną, może tej nocy będzie mógł spać bez wizji szczekających psów, ludzkich wnętrzności i akompaniamentu skrzekliwego jazzu. Zaczęło się tak: Po wizycie w Moonglow Lounge i zalotach Janice Modine wpadł mu do głowy pomysł – stworzy własne akta dotyczące zabójstwa Goinesa, zapisze każdy strzępek informacji, zdobędzie sprawozdania z autopsji i badań daktyloskopijnych, będzie składał Dietrichowi nijakie meldunki i skupi się na swojej robocie papierkowej, swojej sprawie – sprawie z paragrafu 187, nad którą będzie pracował nawet wtedy, gdy nie uda mu się przyskrzynić gnojka przed zamknięciem dochodzenia przez kapitana. Pojechał do supersamu Hollywood Ranch, wziął stamtąd kilka kartonowych pudeł, kupił szare teczki, kolorowe nalepki, żółty papier kancelaryjny, papier maszynowy i kalkę i pojechał z tym wszystkim do domu – pozwalając sobie na dwie dodatkowe szklaneczki I. W. Harpera w ramach nagrody za swe oddanie sprawie. Alkohol rozłożył go na tapczanie – i wtedy poczuł się paskudnie. Okaleczenia Goinesa w kolorze. Wnętrzności i wielkie posiniaczone penisy w takim zbliżeniu, że początkowo nie był w stanie rozpoznać, co to jest. Psy nurzające się we krwi, on sam w pobliżu jako Człowiek Kamera filmujący do czasu, aż sam nie przyłączył się do gromady i nie zaczął gryźć.

I dwie takie noce z rzędu. A między nimi gówniany dzień. Sen z pierwszej nocy złożył na karb frustrującej sprawy i braku pożywienia. Rano zjadł podwójną porcję jajek na bekonie, smażonych ziemniaków, tosta i słodkie bułeczki w Wilshire Derby, pojechał do śródmieścia do Centralnego Biura Szeryfa i przejrzał akta Wydziału Zabójstw. Nie znalazł żadnego morderstwa dokonanego z pomocą zwierzęcia; zabójstwa homoseksualne, w bardzo niewielkim stopniu przypominające zabójstwo Marty’ego Goinesa, zawsze szybko znajdywały rozwiązanie – we wszystkich przypadkach były to sprzeczki kochanków, zabójcy zostali schwytani i albo ciągle siedzieli, albo zostali zgładzeni przez stan Kalifornia. Dalej czekała go robota głupiego. Zadzwonił do Karen Hiltscher na posterunek i swą słodką gadką skłonił ją, by przekręciła do innych oddziałów Związku Muzyków, które mogły kierować Marty’ego na koncerty, oraz do klubów jazzowych z okolic L.A., które mogły niezależnie zatrudniać go jako puzonistę. Polecił jej zadzwonić inne posterunki szeryfa i wyegzekwować od nich przejrzenie kartotek włamywaczy: mieli szukać muzyków jazzowych, którzy mogliby okazać się wspólnikami Goinesa. Dziewczyna zgodziła się niechętnie. Przesłał jej przez telefon buziaki, obiecał zadzwonić później, by sprawdzić, czego się dowiedziała, i pojechał z powrotem do Związku Muzyków, oddział 3126. Tam kobieta zza kontuaru dała mu jeszcze raz spojrzeć na historię zatrudnienia Rogu Obfitości. Danny spisał adresy klubów, sięgając wstecz do pierwszego występu Szalonego Marty’ego w trzydziestym szóstym. Resztę dnia spędził na objeżdżaniu klubów jazzowych, które teraz przerobiono na pralnie albo bary z hamburgerami; klubów jazzowych, które zmieniły właścicieli co najmniej pół tuzina razy; wreszcie klubów jazzowych, które od lat pozostawały w rękach jednego człowieka. Wszędzie uzyskał tę samą odpowiedź: wzruszenie ramionami na widok zdjęcia Goinesa, pytanie: „Marty jak?”, nic na temat włamywaczy ze światka jazzowego, a już w ogóle na temat dzieciaka z zabandażowaną twarzą. O zmierzchu zadzwonił do Karen, by sprawdzić, czego się dowiedziała. Klapa: też usłyszała „Marty jak?”, otrzymała jedenaście nazwisk jazzmanów włamywaczy – siedmiu czarnych, dwóch Meksykanów i dwóch białych,

w których kartotekach więziennych figurowała grupa krwi AB Rh+ i 0 Rh–. Jedna wielka kupa gówna. Wtedy przypomniała mu się obietnica dana Janice Modine, zadzwonił na posterunek San Dimas i pogadał z szefem od kradzieży samochodów. John Lembeck siedział w areszcie, przyduszany w związku z całą serią przestępstw. Danny wcisnął facetowi bajeczkę o informatorze, podkreślając fakt, że Lembeck będzie martwy, jak tylko trafi do więzienia okręgowego. Szef posterunku zgodził się przygotować go do zwolnienia. Danny wiedział, że John Buszmen najpierw zdrowo oberwie – ale nawet w połowie nie tak mocno, jak sam miałby ochotę mu przyłożyć. Wreszcie wrócił do mieszkania, strzelił sobie cztery I. W. i wziął się do pracy nad aktami: podpisał naklejki i umieścił je na teczkach – „Przesłuchania”, „Materiały wykluczone”, „Chronologia”, „Tropy”, „Dowody”, „Miejsce zbrodni”. Jedna myśl nurtowała go przez cały czas pisania szczegółowego sprawozdania: gdzie mieszkał Marty Goines od zwolnienia z Lexington do śmierci? Zagadka ta zmusiła go do wykonania telefonu – zadzwonił do szpitala, aby uzyskać listę innych mężczyzn wypuszczonych do Kalifornii mniej więcej w tym samym czasie co Goines. Odpowiedź po dwudziestu minutach oczekiwania na linii rozmowy międzymiastowej – nic. Potem przyszło wyczerpanie, skurcze od pisania i braku snu. Dodatkowe cztery głębsze i zwalenie się na łóżko spowodowały, że opuściła go świadomość i pojawiły się znowu psy, kostnica pełna trupów z grupą krwi 0+ i Człowiek Kamera z zębami – jego zębami, gryzącymi sztywniaków ułożonych rzędami na wózkach. Poranek i kolejne wielkie śniadanie przekonały go, by zacząć proces wykluczania. Zadzwonił do Centralnego Biura Szeryfa, dostał listę hodowców i ostrzeżenie, żeby się nie ciskał: hodowle psów w Malibu Canyon prowadzone były przez białych osiłków z zadupia gdzieś w Tennessee. Hodowali pitbulle, co nie było zabronione przez prawo; organizowali jatki tylko w południowym L.A. i żaden nie został skazany za walki psów od czasów wojny. Danny zjechał z autostrady Pacific Coast w Canyon Road i jechał przez porośnięte karłowatą roślinnością wzgórza, poprzecinane strumykami i dolinami. Droga była wąska, miała dwa pasy, po jednym w każdym kierunku. Po lewej stronie znajdowały się obozy wypoczynkowe dla dzieci,

stajnie, a gdzieniegdzie pojawił się nocny klub; po prawej ściana lasu przechodzącego w zielono-brązowe krzaczaste zarośla. Strzałki pokazujące na gąszcz sugerowały, że były tam polany, domy i ludzie. Danny ujrzał dachy willi, tudorskie wieżyczki, kominy zbytkownych drewnianych domków wypoczynkowych. Stopniowo wygląd domów stawał się coraz gorszy – nie było już widoku na ocean ani morskiej bryzy, krzewiasta roślinność stała się gęstsza, aż domostwa zanikły zupełnie. Kiedy dotarł do szczytu Malibu Ridge i zaczął zjeżdżać w dół, wiedział, że hodowle psów muszą znajdować się już niedaleko – krajobraz usiany był teraz krytymi papą szopami, a upał wzrastał, w miarę jak rzedła dająca cień roślinność. Oficer z centrali, z którym rozmawiał, wskazał mu trzy hodowle znajdujące się około półtora kilometra jazdy boczną drogą oznaczoną: SZCZENIĘTA PITBULLI – CZĘŚCI SAMOCHODOWE. Danny zauważył znak w chwili, gdy dwupasmówka zaczęła biec całkiem płasko, dając widok na San Fernando Valley w oddali. Skręcił w polną drogę i przez jakiś kilometr maltretował zawieszenie swojego chevroleta, dostrzegając po obu stronach chaty przypominające szałasy robotników rolnych. I wtedy je zobaczył – trzy domy z cegieł otoczone drutem kolczastym; trzy podwórka zagracone osiami, wałami i cylindrami; trzy grupy umieszczonych pojedynczo w zagrodach, muskularnych psów. Danny zatrzymał się przy płocie, przypiął odznakę do marynarki i nacisnął klakson – mały ukłon w stronę mieszkańców. W odpowiedzi rozległo się szczekanie. Danny podszedł do ogrodzenia i zaczął przyglądać się zwierzętom. Nie były psami z jego snów – czarnymi, smukłymi o świecących, białych zębach – były ciemnobrązowe, jasnobrązowe i nakrapiane, miały grube szyje, mocne szczęki, a ich ciała składały się jakby wyłącznie z mięśni. Nie miały przerośniętych genitaliów jego sennych mar, ich szczeknięcia nie zwiastowały śmiertelnych ukąszeń, nie były brzydkie – były tylko zwierzętami hodowanymi przez ludzi o podłych zamiarach. Danny skupił się na tych bliżej niego, zastanawiając się, co by zrobiły, gdyby pogłaskał je po głowie i powiedział, że cieszy się, iż nie wyglądają jak inne znane mu bestie. – Gwałtus, Piła i Nocny Ekspres. W sumie wygrały szesnaście walk. Południowokalifornijski rekord hodowli.

Danny odwrócił się w stronę, z której dobiegł głos. Niesamowicie gruby mężczyzna w kombinezonie stał w drzwiach domu po jego lewej stronie. Miał na nosie bardzo mocne okulary i prawdopodobnie niezbyt dobrze widział. Danny odpiął odznakę i wsunął do kieszeni, szacując, że facet jest gadatliwy i da się nabrać na sztuczkę z agentem ubezpieczeniowym. – Możemy chwilę porozmawiać o psach? Mężczyzna powoli podszedł do płotu, mrugając i mrużąc oczy. Przedstawił się: – Booth Conklin. Szuka pan dobrego pieska? Danny spojrzał Boothowi Conklinowi w oczy: jedno zezujące, drugie zamglone i pokryte kataraktą. – Dan Upshaw. Na początek mógłby mi pan o nich opowiedzieć. Conklin oświadczył: – Mogę nawet zrobić więcej. Podszedł do klatki z nakrapianym psem i odsunął zasuwę. Bestia pognała do przodu, rzuciła się przednimi łapami na płot i zaczęła lizać siatkę. Danny uklęknął i podrapał psa po pysku; gładki, różowy język przejechał po jego palcach. Przemówił pieszczotliwie: – Dobry piesek, dobry – odkładając na bok teorie doktora Laymana, które w tej chwili wydały mu się bardzo, bardzo nieprawdopodobne. Booth Conklin przyczłapał, trzymając w ręku długi drewniany drąg. – Lekcja numer jeden: nie gadaj z pitbullem jak z dzieckiem, bo nie będzie cię słuchał. Ten tutaj, Gwałtus, zawsze sika na nogi, zwyczajnie chce zmoczyć panu spodnie. Mój kuzyn Wallace nazwał go Gwałtusem, bo włazi na wszystko z wiadomymi zamiarami. Leżeć, Gwałtus, leżeć! Pitbull nadal lizał palce Danny’ego, Booth Conklin walnął go kijem w tyłek. Gwałtus zaskowyczał, odszedł na bok i zaczął wycierać grzbiet w piasek, wyciągając w górę łapy i wierzgając w powietrzu. Danny poczuł, jak dłonie składają mu się w pięści. Conklin wepchnął kij w pysk Gwałtusa. Pies zacisnął szczęki, hodowca podniósł go do góry i trzymał go na odległość ramienia. Danny aż zachłysnął się z podziwu na widok takiej siły. Conklin mówił spokojnie, jak gdyby trzymanie trzydziestokilogramowego psa na końcu kija było czymś najzupełniej normalnym. – Pitbulle lubią dawać wycisk innym, więc same muszą być w stanie dużo znieść. Nie sprzedam panu psa, jeżeli zamierza pan się z nim pieścić. Gwałtus wisiał bez ruchu, a z jego gardła dobywały się rozedrgane pomrukiwania. Każdy mięsień był doskonale widoczny. Danny pomyślał, że

zwierzę jest ideałem wredoty. Wyznał: – Mieszkam w bloku, więc nie mogę mieć psa. – To przyjechał pan tu tylko popatrzeć i pogadać? Pomruki Gwałtusa stawały się coraz głębsze i zdawały się świadczyć o coraz większej przyjemności. Jego jądra napięły się i zaczęła się erekcja. Danny odwrócił wzrok. – Raczej popytać. Conklin zmrużył oczy tak, że wyglądały jak szparki za szkłami grubości denka od butelki. – Nie jest pan chyba policjantem? – Nie. Jestem detektywem z agencji ubezpieczeniowej. Zajmuję się roszczeniem o odszkodowanie z powodu śmierci i pomyślałem, że może mi pan pomóc uzyskać odpowiedzi na pewne pytania. – Lubię pomagać, prawda, Gwałtus? – odparł Conklin, poruszając kijem w górę i w dół, aż zaczęły mu strzelać stawy, podczas gdy pies spółkował z powietrzem. Gwałtus piszczał, skamlał i skowyczał. Danny wiedział, co jest grane, i utkwił wzrok w denkach grubasa. Pies wydał swe ostatnie pisko-skowytowarknięcie, puścił kij i spadł na ziemię. Conklin zaśmiał się: – Od razu widać, że nie ma pan poczucia humoru koniecznego przy hodowli pitbulli. Pytaj, przyjacielu. Mam kuzyna w branży ubezpieczeń, więc jestem przychylny przedstawicielom waszego zawodu. Gwałtus podkradł się do ogrodzenia i próbował obetrzeć pysk o kolano Danny’ego. Danny cofnął się o krok. – Chodzi o morderstwo. Wiemy, że dokonane zostało przez człowieka, ale koroner sądzi, że zabójca mógł poszczuć psa, kojota lub wilka na ofiarę po śmierci. Co pan na temat sądzi? Conklin wetknął do ust wykałaczkę i cedził słowa. – Proszę pana, znam rodzinę psów doskonale i wiem, że od razu można wykluczyć kojoty i wilki – no chyba że zabójca schwytał je i głodził, a potem zostawił zwłoki w jakimś dogodnym miejscu, żeby się ich pozbyć. Jakiego rodzaju rany znaleziono na tej ofierze? Danny patrzył, jak Gwałtus zwija się w kłębek i zasypia zaspokojony, jego mięśnie były rozluźnione. – Zostały zadane w jednym konkretnym miejscu: ślady ukąszeń na brzuchu, wnętrzności pogryzione i wyssane. Musiało się to stać gdzieś

w pomieszczeniu zamkniętym, bo ciało znalezione przez policję było czyste. Conklin zaśmiał się szyderczo. – W takim razie niech pan wykluczy kojoty i wilki – one wściekłyby się i wpieprzyłyby kolesia w całości, no i nie bardzo można je trzymać w domu. Myśli pan, że to pitbulle? Psy? – Tak mi się wydaje. – Jesteście pewni, że ślady zębów nie należą do człowieka? – Nie, nie mamy takiej pewności. Booth Conklin wskazał na kojce pitbulli. – Proszę pana, prowadzę te trzy hodowle dla moich kuzynów i wiem, jak wyegzekwować od psa to, na czym mi zależy, i gdybym był na tyle szalony, żeby pragnąć, by któryś z moich piesków wyżarł człowiekowi bebechy, wydaje mi się, że znalazłbym na to jakiś sposób. Chociaż powiem panu, że bardzo lubię krwawe sporty, a jednak nie potrafię sobie wyobrazić człowieka, który poszedłby na to, o czym mi pan właśnie powiedział. Danny zapytał: – Ale gdyby pan chciał, to jak by pan to zrobił? Conklin pogładził Gwałtusa po zadzie, pies leniwie zamerdał ogonem. – Głodziłbym go, trzymał w zamknięciu i wypuściłbym suki z cieczką, żeby łaziły wkoło jego klatki i doprowadzały go do szaleństwa. Założyłbym mu kaganiec, związał łapy i założył osłonę na fiuta, żeby nie mógł sobie ulżyć. Sprawiłbym sobie gumową rękawicę, i drażnił jego ptaka, a potem ściskał jaja tak, by nie wytrysnął. Zdobyłbym krew z cieczki suki i chlapałbym mu nią w oczy i nos przez tydzień, tak że w końcu zacząłby utożsamiać ją z pożywieniem i psią miłością. Potem, jakbym już miał tego nieboszczyka, posmarowałbym tą krwią miejsce, w które pies miałby ugryźć. I wie pan, co jeszcze? Miałbym pod ręką broń, w razie gdyby ten umęczony kundel postanowił zjeść mnie. Czy ta odpowiedź pana satysfakcjonuje? Danny pomyślał – żadne zwierzę, to po prostu nie pasuje. Ale: doktor Layman musi zbadać organy Goinesa, części ciała w pobliżu ukąszeń, wykonać testy na obecność innej, nie należącej do człowieka grupy krwi. Zadał Conklinowi ryzykowne pytanie: – Jaki typ ludzi kupuje u pana psy? – Chłopcy, którzy kochają krwawe sporty, ale nie pieprzą o takich rzeczach, jakie pan tu wygaduje. – A czy walki psów nie są niezgodne z prawem? – Jak wiesz, komu posmarować, to żadne prawo cię nie obowiązuje. Na

pewno nie jest pan z policji? Danny pokręcił głową. – Z Towarzystwa Ubezpieczeń Różnych. Proszę posłuchać, czy pamięta pan sprzedaż psa wysokiemu siwemu mężczyźnie w średnim wieku w ciągu ostatnich sześciu miesięcy? Conklin kopnął delikatnie Gwałtusa, pies otrząsnął się, wstał i poszedł do swojego kojca. – Proszę pana, moimi klientami są młode ogiery w furgonetkach albo czarnuchy, które chcą mieć najtwardszego psa w okolicy. – A czy ma pan klientów, którzy w jakiś sposób odstawaliby od reszty? Czymś się wyróżniali? Booth Conklin zaśmiał się tak mocno, że prawie połknął wykałaczkę. – Jeszcze podczas wojny jacyś kolesie z filmu zobaczyli moje ogłoszenie, przyjechali i powiedzieli, że chcą nakręcić mały amatorski filmik: dwa psy w maskach i kostiumach walczące aż do śmierci. Sprzedałem chłopakom dwa zwierzaki warte dwadzieścia dolarów po stówie za każdego. – I nakręcili ten swój film? – Skąd mam wiedzieć? Żadnych plakatów nie widziałem. Po drugiej stronie kanionu, tej od plaży, jest takie sanatorium, miejsce, gdzie te wszystkie typy z Hollywood leczą się z alkoholizmu. Pomyślałem sobie, że jechali tam do kogoś w odwiedziny i kierując się w stronę doliny, zobaczyli moje znaki. – Czy któryś z mężczyzn był wysoki i miał siwe włosy? Conklin wzruszył ramionami. – Tak właściwie to nie pamiętam. Chociaż przypominam sobie, że jeden z tych facecików miał śmieszny europejski akcent. Poza tym mój wzrok nie jest najlepszy na świecie. Jeszcze jakieś pytania, synu? Danny miał dziewięćdziesiąt pięć procent pewności, że teoria z przynętą z krwi nie była słuszna; może to położy kres jego koszmarom; jedyne, co uzyskał, to bezużyteczna informacja potwierdzająca obłąkanie Hollywoodu. – Dziękuję bardzo, panie Conklin. Bardzo mi pan pomógł – powiedział. – Cała przyjemność po mojej stronie, synu. Niech pan kiedyś wpadnie. Gwałtus pana polubił. Danny pojechał na posterunek i zamówił sobie hamburgera, frytki i mleko, choć wcale nie był głodny, zjadł część posiłku i zadzwonił do doktora

Laymana w Kostnicy Miejskiej. – Norton Layman, słucham. – Danny Upshaw po tej stronie, doktorze. – Akurat człowiek, do którego zamierzałem zadzwonić. Najpierw ty czy ja? Danny ujrzał oczami wyobraźni Gwałtusa gryzącego brzuch Marty’ego Goinesa. Wyrzucił resztę swego hamburgera do kosza. – Ja. Jestem pewien, że ślady zębów muszą być pochodzenia ludzkiego. Właśnie rozmawiałem z facetem, który hoduje psy do walk, i powiedział mi, że teoria o krwawej przynęcie jest możliwa, ale trzeba by mnóstwo rzeczy zaplanować, a wydaje mi się, że to zabójstwo nie było dokonane aż z taką premedytacją. Twierdził, że najlepszą przynętą byłaby krew od suki mającej cieczkę, i pomyślałem, że mógłby pan sprawdzić organy wewnętrzne pod kątem obecności innej grupy krwi. Layman westchnął. – Danny, miasto Los Angeles urządziło dziś rano Marty’emu Goinesowi kremację. Autopsja zakończona, nikt nie zgłosił się po ciało w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. Jednak mam też pewne dobre nowiny. Danny pomyślał: „Cholera”; powiedział: – Niech pan strzela. – Zainteresowały mnie te rany cięte na plecach i przypomniała mi się książka Gordona Kienzle’a przedstawiająca rany. Znasz ją? – Nie. – No więc ten Kienzle jest patologiem, który zaczynał jako lekarz w pogotowiu. Był zafascynowany zamachami na życie ludzkie bez skutku śmiertelnego i stworzył książkę ze zdjęciami i opisami zadanych ran. Zajrzałem do niej i cięcia na plecach Martina Goinesa są identyczne z ranami umieszczonymi pod nagłówkiem „zoot-pałka”. Był to kij, do którego końca przymocowywano brzytwę, jedną albo kilka. Historia tego narzędzia sięga lat 1942-1943. Było popularne wśród gangów antymeksykańskich i oddziałów porządkowych, które używały go do cięcia marynarek noszonych przez pewne latynoskie elementy. Sprawdzić akta zabójstw, miejskie i okręgowe, pod kątem ataków za pomocą kija z brzytwą. Danny rzekł: – To dobry trop, doktorze. Dziękuję. – Na razie mi nie dziękuj. Sprawdziłem raporty, jeszcze zanim zdecydowałem się do ciebie zadzwonić. Nie było żadnych zabójstw za pomocą tego narzędzia. Jeden z moich przyjaciół z oddziałów porządkowych

Wydziału Policji L.A. powiedział mi, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent prób zabójstw Meksykanów przez białych nie jest zgłaszanych, a Meksykanie nigdy nie porywali się z tym cholernym kijem jeden na drugiego. Uważali to za nieczystą grę. Ale to jest jakiś trop. Dławienie kawałkiem szlafroka, duszenie dłońmi lub paskiem od tego szlafroka, pogryzienie, a teraz jeszcze cięcia od kija z brzytwą. Skąd tyle różnych form brutalności? Danny zakończył: – Do zobaczenia na zajęciach, doktorze. Odłożył słuchawkę i poszedł z powrotem do samochodu tylko po to, by nie siedzieć w miejscu. John Buszmen Lembeck opierał się o maskę, twarz miał całą w sińcach, jedno oko fioletowe i spuchnięte. Powiedział: – Oni się naprawdę ze mną źle obchodzili, panie Upshaw. Nie mówiłbym Janice, żeby zawracała panu głowę, gdyby mnie tak bardzo nie bili. Jestem panu dłużny, panie Upshaw. Więc jeżeli zażąda pan, bym się jakoś odwdzięczył, to zrozumiem. Danny zwinął prawą dłoń w pięść i przygotował się do uderzenia – ale obraz Bootha Conklina i jego pitbulla powstrzymał go.

11 Były to hawańskie cygara i czując ich zapach, Mal zaczął żałować, że przestał palić; pełne zapału przemówienie Hermana Gersteina i reakcje Dudleya Smitha – uśmiechy, przytakiwanie, chrząkanie – sprawiły, że zapragnął być teraz z powrotem w Akademii Wydziału Policji L.A. i przesłuchiwać kandydatów do roli idealistycznego, młodego lewicowca. Po całym dniu pracy nie znalazł nikogo, kto byłby choć bliski odpowiedniej kandydaturze, zaś rozpoczynanie śledztwa bez gotowej wtyki wydawało się błędem. Ale Ellis Loew i Dudley, podkręceni brudami z kartotek Lesnicka, byli szczęśliwi jak skowronki – i szykowali się, by dobrać się do tyłków Mondo Lopeza, Sammy’ego Benavidesa i Juana Duarte, członków UAES-u, którzy grali akurat Indian w filmie Latające tomahawki. Na dodatek teraz zaczynały go wkurzać sztuczki Gersteina. Szef Variety International dreptał za swoim biurkiem, wymachując cygarem. Mal nie mógł przestać myśleć o Buzzie Meeksie wślizgującym się ponownie do jego życia w najgorszym możliwym momencie. – …i powiem wam jedno, panowie: przez bierny opór i inne komunistyczne sztuczki UAES chce sprowokować Teamsters, by skopali komuś tyłek, dzięki czemu UAES wypadnie pozytywnie, a my negatywnie. Komuniści lubią się podkładać. Zżarliby każdą ilość gówna z uśmiechem, jakby to była najdelikatniejsza wołowa polędwica i poprosiliby o dokładkę, nadstawiliby drugi policzek, po czym chapnęliby ciebie w samą dupę. Tak jak ci meksykańcy w studio 23. Przygłupy w „zoot suit”, które sprawiły sobie legitymację związkową, licencję, by wciskać ludziom kit i sądzić, że ich własne gówno nie śmierdzi. Albo mam rację, albo Eleanor Roosevelt jest lesbijką. Dudley Smith ryknął śmiechem. – Słyszałem, że niezła z niej latawica. I że lubi ciemnych chłopców. Wszyscy poza tym wiedzą, że świętej pamięci Franklin miał zamiłowanie do małych czarnych terierów. Panie Gerstein, porucznik Considine i ja chcielibyśmy podziękować za pomoc w naszych

wysiłkach i gościnę dzisiejszego ranka. Mal zrozumiał aluzję i wstał. Herman Gerstein sięgnął do pudełka z cygarami i wyjął ich całą garść. Dudley podniósł się. Gerstein rzucił się do nich jak futbolista do piłki, ściskał im dłonie i wpychał cygara do wszystkich wolnych kieszeni, prowadził do wyjścia, poklepując mocno w plecy. Kiedy drzwi się zamknęły, a on pozostał wewnątrz, Dudley rzekł: – Nie ma wyczucia języka. Można wyciągnąć Żyda z rynsztoka, ale nie da się z niego wyplenić rynsztokowych przyzwyczajeń… Czas chyba rozpocząć przesłuchania, co, kapitanie? Mal spojrzał w dół na pikietujących członków UAES-u, zauważył stojącą do niego tyłem kobietę w spodniach i zaczął się zastanawiać, czy to nie Claire De Haven. – Jasne, poruczniku. – Och, Malcolmie, aleś ty dowcipny. Zjechali prywatną windą Hermana Gersteina na sam dół, gdzie znajdowały się dwa rzędy przedzielonych chodnikiem dźwiękowych studiów. Budynki pokryte były ciemnym tynkiem, wysokie, zwieńczone kopułami. Przed drzwiami stały białe plastikowe tablice z tytułem filmu, nazwiskiem reżysera i grafikiem zdjęć. Śmigali obok nich aktorzy na rowerach – kowboje, Indianie, gracze w baseball, żołnierze wojny o niepodległość. Wózki z silnikami dźwigały sprzęt. Technicy kłębili się przy straganie z przekąskami, gdzie aktor w kostiumie rzymskiego centuriona rozdawał pączki i kawę. Zamknięte pomieszczenia ciągnęły się przez jakieś pół kilometra, oznaczały je czarne numery nad drzwiami. Mal szedł przed Dudleyem Smithem, przypominając sobie w myślach wszystkie brudy na Benavidesa, Lopeza i Duartego i żywiąc nadzieję, że najście podczas pracy nie okaże się błędem, działaniem zbyt pochopnym. Dudley dogonił go przy studiu numer 23. Mal zadzwonił, kobieta w przebraniu dziewczyny z saloonu otworzyła drzwi i zrobiła balona z gumy do żucia prosto w ich twarze. Mal pokazał swoją odznakę i legitymację. – Jesteśmy z Biura Prokuratora Okręgowego i chcemy rozmawiać z Mondo Lopezem, Juanem Duarte i Sammym Benavidesem. Dziewczyna z saloonu zrobiła ostatniego balona i odpowiedziała z ciężkim, brooklińskim akcentem: – Są teraz zajęci. Grają młodych, krewkich Indian, którzy chcą zaatakować fort, ale mądry wódz im na to nie pozwala. Skończą za parę minut, panowie

możecie… Dudley przerwał jej: – Nie potrzebujemy tu streszczenia scenariusza. Niech im pani powie, że jesteśmy z policji i mają dostosować swój napięty grafik do naszego. I proszę to zrobić natychmiast. Dziewczyna połknęła gumę i ruszyła przodem. Dudley uśmiechnął się. Mal pomyślał: potrafi nieźle nawijać, ale nie można mu pozwolić, by przejął kontrolę nad wszystkim. Studio przywodziło na myśl jaskinię: po ścianach biegły przewody, na statywach stały lampy i kamery, do słupków przywiązane były konie, a dokoła stali ludzie, którzy nic nie robili. Na samym środku stał oliwkowy, wypłowiały wigwam, najwyraźniej zrobiony z nadwyżki materiału kupionego od wojska, po bokach pokryty indiańskimi symbolami wykonanymi jaskrawoczerwoną farbą, jakby był to podrasowany na indiańskie zamówienie wóz. Kamery i światła na trójnogach skierowane były na tipi, a czterech aktorów siedziało przed nim w kucki: stary – nibyIndianin – biały mężczyzna i trójka dobiegających trzydziestki niby-Indian pochodzenia meksykańskiego. Dziewczyna z saloonu zatrzymała ich kilka kroków za kamerami, szepcząc: – Tam. Ci z urodą latynoskich kochanków. Stary wódz zaintonował pieśń pokoju; trzej młodzi wojownicy przytoczyli wersy na temat kłamstw bladych twarzy – z czysto meksykańskim akcentem. Ktoś krzyknął: – Cięcie – i na planie zaroiło się od przemieszczających się ciał. Mal wtargnął w tłum i zbliżył się do trzech Meksykanów, gdy wyjmowali papierosy i zapalniczki ze swych okryć ze skóry jelenia. Chciał, by domyślili się, że jest gliniarzem. Dotarł do nich Dudley Smith, a wojownicy wymienili przestraszone spojrzenia. Dudley pokazał odznakę. – Policja. Czy Mondo Lopez, Juan Duarte i Samuel Benavides to wy? Najwyższy śmiałek ściągnął gumkę ze swej kitki i uformował meksykańską fryzurę – nastroszony przód z kaczym kuprem z tyłu. Oznajmił: – Jestem Lopez. Mal zaczął ostro: – Zamierza pan przedstawić nam swoich przyjaciół, panie Lopez? Nasz czas jest cenny. Dwaj pozostali wypięli klatki piersiowe i zrobili krok w przód – nie

wiadomo, co miało to oznaczać: śmiałość wobec władzy czy też uniżenie. Mal uznał, że niski i muskularny to zapewne Duarte, były przywódca Synarchistów, zwolennik „zoot suit” i opaski ze swastyką na ramieniu, dopóki nie zwerbowała go partia komunistyczna; jego tyczkowaty kumpel musiał być Benavidesem – panem Milczkiem w gabinecie doktora Lesnicka: w jego kartotece były same nudy z wyjątkiem jednej sesji poświęconej temu, jak dwunastoletni Sammy molestował swą dziewięcioletnią siostrę, przykładając jej brzytwę do gardła. Obaj mężczyźni przebierali w miejscu nogami. Mięśniak powiedział: – Nazywam się Benavides. Mal wskazał dyskretnie boczne drzwi, po czym dotknął spinki przy krawacie – znaczka Wydziału Policji L.A., co miało oznaczać: „Ja się tym zajmę”. – Nazywam się Considine, a to jest porucznik Smith. Jesteśmy z Biura Prokuratora Okręgowego i chcielibyśmy zadać wam kilka pytań. To tylko rutynowa rozmowa, więc za kilka minut będziecie mogli wrócić do pracy. – A mamy jakiś wybór? – zapytał Juan Duarte. Dudley zachichotał; Mal położył rękę na jego ramieniu. – Tak. Możemy to zrobić tu albo w areszcie śledczym. Lopez odwrócił głowę w stronę wyjścia, Benavides i Duarte zrobili to samo, zapalili papierosy i wyszli na zewnątrz. Aktorzy i technicy gapili się na tę wspólną migrację Indian i bladych twarzy. Mal zaplanował całe przedstawienie: najpierw on, początkowo złośliwy, później miły; potem Dudley i jego nieprzyjemne pytania; i znowu on, grający wybawiciela na samym końcu – bodziec, by zwerbować ich jako świadków po swojej stronie. Cała trójka zatrzymała się tuż za drzwiami, opierając się nonszalancko o ścianę. Mal pozwolił mężczyznom palić przez chwilę w milczeniu, po czym rzekł: – Tego wam było trzeba, co, chłopcy? Trzy pary oczu utkwione były w ziemi, trzej niby-Indianie ginęli w kłębach dymu. Mal zwrócił się do przywódcy: – Czy mogę panu zadać pytanie, panie Lopez? Mondo Lopez podniósł wzrok. – Jasne, panie władzo. – Panie Lopez, musi pan otrzymywać coś około stówy tygodniowo, mam rację? – Osiemdziesiąt jeden z groszami. Dlaczego? – zapytał Mondo Lopez.

Mal uśmiechnął się. – Hm, zarabia pan prawie połowę tego, co ja, a ja ukończyłem college, mam stopień oficera w policji i szesnastoletni staż. Wszyscy rzuciliście liceum, nieprawdaż? Trójka wymieniła nerwowe spojrzenia. Lopez uśmiechnął się krzywo, Benavides wzruszył ramionami, a Duarte zaciągnął się papierosem. Mal zorientował się, że zbyt szybko przejrzeli jego sztuczkę, i spróbował delikatniej. – Posłuchajcie, powiem wam, dlaczego o tym wspomniałem. Wy, chłopcy, pokonaliście wielkie trudności. Należeliście do First Street Flats i Synarchistów, spędziliście trochę czasu w poprawczaku, a jednak nie staliście się przestępcami. To naprawdę imponujące i nie przyszliśmy tu, by szarpać was za dawne przewinienia. Juan Duarte zgasił papierosa. – To znaczy, że chodzi o naszych przyjaciół? Mal w pamięci szperał w swoich aktach, by znaleźć jakąś broń; w końcu postanowił uczepić się faktu, że cała trójka usiłowała wstąpić do wojska po ataku na Pearl Harbor. – Posłuchajcie, sprawdziłem akta waszej służby wojskowej. Zostawiliście Synarchistów i Flats, i próbowaliście walczyć z japońcami, byliście też po dobrej stronie w sprawie Śpiącej Laguny. Popełnialiście błędy, ale zawsze staraliście się je naprawić. A dla mnie oznacza to, że dobrzy z was ludzie. Sammy Benavides zapytał: – Czy kapuś jest dla pana dobrym człowiekiem, panie wła… Duarte uciszył go ostrym szturchańcem. – W takim razie kto jest według pana zły? Kto według pańskiego widzimisię ma być zły? Nareszcie dobry początek. – A co panowie powiecie na temat Partii? Co na temat wujaszka Stalina spółkującego z Hitlerem? Co na temat niewolniczych obozów pracy na Syberii i wszystkiego, co Partia przyniosła Ameryce, przymykając oko na to, co działo się w Rosji? Panowie, jestem gliną od szesnastu lat i nigdy nikogo nie poprosiłem, by wydał swojego przyjaciela. Ale poproszę każdego, aby wydał swego wroga, zwłaszcza gdy tak się składa, że jest to także mój wróg. Mal złapał oddech, myśląc o przemowach końcowych podczas studiów w szkole prawniczej w Stanford. Dudley Smith stał rozluźniony u jego boku.

Mondo Lopez gapił się w chodnik, potem popatrzył na swoich przyjaciół grających w Latających tomahawkach. I wtedy cała trójka zaczęła klaskać. Dudley zaczerwienił się; Mal widział, jak jego czerwona twarz zmienia kolor na purpurowy. Lopez powoli opuścił dłoń na płask, uciszając aplauz. – A może nam pan w końcu powie, o co w tym wszystkim chodzi? Mal szukał w głowie jakichś brudów, ale nie mógł nic znaleźć. – Prowadzimy wstępne dochodzenie dotyczące wpływów komunizmu w Hollywood. I nie prosimy was, żebyście wydawali swoich przyjaciół, tylko naszych wrogów. Benavides wskazał na zachód, w stronę biura głównego i dwóch rzędów pikietujących. – I nie ma to nic wspólnego z tym, że Gerstein chce wyrzucić nasz związek, a zatrudnić chłopaków z Teamsters? – Nie. Jest to dochodzenie wstępne, które nie ma nic wspólnego z problemami, z jakimi obecnie boryka się wasz związek. To znaczy… – Dlaczego my? Dlaczego ja, Sammy i Mondo? – przerwał Duarte. – Bo jesteście zresocjalizowanymi przestępcami i świetnie nadajecie się na świadków. – Bo wydawało się wam, że będziemy bali się więzienia, wiedząc, jak tam jest, i szybko puścimy farbę? – Nie. Bo byliście zarówno zwolennikami „zoot suit”, jak i czerwonych, i pomyśleliśmy, że może sami zrozumieliście wreszcie, że to wszystko gówno. Wtrącił się Benavides, patrząc złośliwie na Dudleya: – Wiecie przecież, że HUAC wprowadził tę politykę kapowania i wielu dobrych ludzi na tym ucierpiało. Teraz dzieje się to samo, a wy chcecie z nas zrobić informatorów? Mal postrzegał Benavidesa jako gwałciciela dzieci, udającego teraz świętoszka; czuł, że Dudley myśli tak samo i ledwie się powstrzymuje. – Słuchaj, wiem, że istnieje korupcja. Przewodniczący HUAC-u siedzi w Danbury za łapówki, inni członkowie komitetu postępowali bardzo nierozważnie. Przyznam również, że Wydział Policji L.A. spieprzył sprawę Śpiącej Laguny. Ale nie możesz mówić, że… Mondo Lopez wrzasnął: – Spieprzył! Pendejo15, to był istny pogrom moich rodaków, którego dokonali wasi ludzie! Próbujecie teraz lizać dupę niewłaściwym osobom i z niewłaściwych powodów, aby uzyskać niewłaściwe

pierdolone… Dudley wysunął się przed nich; jego marynarka była rozpięta i ukazywała w całej okazałości czterdziestkępiątkę, pałkę i kastet. Jego postura rzucała na Meksykan wielki cień, a głos z wyraźnym irlandzkim akcentem podniósł się o kilka oktaw, ale się nie załamał. – Siedemnastu tych twoich zafajdanych rodaków zamordowało José Diaza z zimną krwią i udało im się uniknąć komory gazowej, bo zdrajcy, zboczeńcy i omamieni słabeusze zjednoczyli się, by ich ocalić. I nie zniosę takiego braku szacunku dla kolegi policjanta w mojej obecności. Zrozumiano? Odpowiedziała mu kompletna cisza; członkowie UAES-u wciąż stali w cieniu Dudleya, inspicjenci obserwowali całe zajście z przejścia. Mal wysunął się o krok do przodu, by mówić we własnym imieniu. Był wyższy niż Dudley, ale nawet nie w połowie tak barczysty. Wystraszony. Pendejo. Miał już przemówić znowu, lecz wtedy uderzył ponownie Mondo Lopez: – Ta siedemnastka została wrobiona przez tego puto16, Wydział Policji L.A. i kurewski system sądowy w tym mieście. I to jest, kurwa, la verdad17. Dudley przesunął się do przodu tak, że jego i Lopeza dzieliła tylko odległość sierpowego. Benavides wycofał się, cały roztrzęsiony; Duarte bełkotał coś, że SLDC otrzymywało anonimowe listy winiące białego mężczyznę za śmierć José Diaza, ale nikt w to nie wierzył; Benavides odciągnął go z pola rażenia. Mal złapał Dudleya za ramię, lecz kolos odepchnął go i zniżył swój irlandzki głos do barytonu: – Mondo, podobało ci się wprowadzanie w błąd wymiaru sprawiedliwości razem z SLDC? Czy podobały ci się przysługi ze strony Claire De Haven – parszywie bogatej capitalista, będącej w bliskim związku z Radą Miasta, prawdziwej miłości tego niewyrośniętego meksykańskiego kutasika? Benavides i Duarte opierali się plecami o ścianę i odsuwali od miejsca, gdzie odbywała się ta dyskusja, centymetr po centymetrze. Mal stał nieruchomo. Lopez spiorunował Dudleya spojrzeniem, Dudley zaśmiał się. – Może trochę przesadziłem, synku. Wszyscy wiemy, że Claire De Haven puszcza się na prawo i lewo, ale wątpię, by zniżyła się do twojego poziomu. Natomiast twój przyjaciel z SLDC, Chaz Minear, to zupełnie inna historia. Czy służył w Komitecie za nadworną dupę? Benavides ruszył w stronę Dudleya. Mal ocknął się ze swego odrętwienia, złapał go i popchnął na ścianę, mając przed oczami ostrze brzytwy na gardle

dziewczynki. Benavides krzyknął: – Ten puto kupował sobie chłopców w pedalskiej agencji towarzyskiej, nie posuwał nas! Mal przydusił go mocniej, przyciskając przepocony garnitur do równie przepoconego ubrania ze skóry; silne mięśnie napięły się pod naporem szczupłego ciała prawie czterdziestoletniego mężczyzny. Nagle Benavides stał się bezwładny; Mal puścił go i przypomniało mu się coś z akt: Sammy wiecznie wyrzekający przed doktorem Lesnickiem na pedałów – słaby punkt, który mogli wykorzystać. Sammy Benavides osunął się po ścianie na ziemię i obserwował pojedynek wzrokowy Smith–Lopez. Mal chciał zmusić swoje ręce do wysłania pewnych sygnałów Smithowi, ale nie mógł. Juan Duarte stał w przejściu, przyglądając się wszystkiemu z daleka. Dudley przełamał to znieruchomienie obrotem i śpiewną irlandzką przemową do niego na boku: – Mam nadzieję, że się dzisiaj czegoś nauczyłeś, kapitanie. Nie możesz grać siostry miłosierdzia względem śmiecia. Powinieneś był dołączyć do Grupy Szturmowej. Nauczyłbyś się wtedy załatwiać takie sprawy. Pierwsza runda spieprzona. Mal jechał do domu, myśląc o kapitańskich belkach, które oddalały się od niego, zduszone w wielkich dłoniach Dudleya Smitha. Była to częściowo jego wina, bo zbyt delikatnie potraktował Meksykan, kiedy ci zaczęli się wymądrzać; sądził, że się z nimi dogada, nakłoni pochlebstwami i wciągnie w logiczne pułapki. Myślał wcześniej, żeby przekazać Ellisowi Loewowi wiadomość – odstawić na bok Śpiącą Lagunę, wzbudza zbyt wiele współczucia – ale potem postawił na podejście pełne zrozumienia, wkurzył meksyków i tylko jeszcze podrażnił obsesję Dudleya na punkcie sprawy. A Dudley poparł go, przez co trudno było obwiniać go za to, że stracił cierpliwość. To z kolei oznaczało, że być może tak bezpośrednie podejście członków UAES-u było już niemożliwe i należało skoncentrować się wyłącznie na wniknięciu w głąb organizacji za pomocą podstawionego człowieka i na dyskretnych przesłuchaniach. Była to jego specjalność. To jednak i tak nie dawało zapomnieć o żądełku Dudleya w komentarzu o Grupie Szturmowej, a co więcej, czyniło dołączenie Buzza Meeksa do ich ekipy gromadzącej dowody dla sądu przysięgłych tym bardziej koniecznym. Same błędy; jedynym plusem było to, że tyrada Dudleya nie zawierała żadnych informacji z tajnych kartotek Lesnicka, pozostawiając tę drogę

manipulacji nadal otwartą. Niepokoiło go tylko to, że glina tak bystry jak Irlandczyk, odebrał pośredni atak Lopeza tak osobiście, a potem zadał swemu „koledze policjantowi” cios poniżej pasa. Pendejo. Słaby. I Dudley Smith o tym wie. W domu Mal, korzystając z nieobecności rodziny, zrzucił przepocone ubranie, wziął prysznic, założył sportową koszulkę, spodnie khaki i udał się do swego gabinetu, by napisać długą notatkę do Loewa, kładąc nacisk na fakt, że należy zaniechać dalszych przesłuchiwań członków UAES-u aż do chwili, gdy ich człowiek zostanie wprowadzony do związku. Wtyka była teraz koniecznością. Zapisał już stronę, gdy zdał sobie sprawę, że przydałoby się co nieco zmienić – nie było sposobu na to, by zgodnie z prawdą opisać to, co zdarzyło się w Variety International, i nie wyjść przy tym na słabeusza i głupca. Tak więc upiększył historię i zapisał drugą stronę uwagami do Loewa dotyczącymi jego wyboru człowieka, który miał się zająć kryminalną stroną sprawy – Buzza Meeksa – faceta, którego można było obdarzyć zaszczytnym tytułem najbardziej spaczonego gliniarza w historii Wydziału Policji Los Angeles – handlarza heroiną, szantażysty, poborcy haraczy, a teraz najznamienitszego stręczyciela dziwek dla Howarda Hughesa. Ukończywszy tę stronę, wiedział, że jego wysiłek jest bezowocny, że jeśli Meeks zechce dołączyć do sprawy, to do niej dołączy – Hughes miał największy finansowy wkład w operację gromadzenia materiałów dla sądu przysięgłych, a do tego był szefem Meeksa – jego słowo było święte. Po dwóch stronach wiedział już, dlaczego ta gra nie była warta świeczki – Meeks był absolutnie najlepszym człowiekiem do tej roboty. A ów najlepszy człowiek do tej roboty bał się go, tak jak on bał się Dudleya Smitha. Mimo iż nie miał ku temu powodu. Mal wyrzucił notatkę do Loewa do kosza i zaczął myśleć nad wtyką. Akademia Wydziału Policji Los Angeles już odpadła, znalazł w niej tylko prostodusznych młodzieńców bez drygu do wcielenia się na jakiś czas w rolę innej osoby. Akademia Szeryfa raczej nie wchodziła w grę. Cały bałagan związany ze sprawą Brendy Allen i fakt, że Wydział Szeryfa L.A. osłaniał Mickeya Cohena, minimalizowały szanse na to, że wypożyczyliby oni miastu młodego, bystrego rekruta. Najlepszym kandydatem byłby zwykły miejski

funkcjonariusz, bystry, przystojny, łatwo się adaptujący i ambitny, w wieku około dwudziestu pięciu lat, elastyczny młody człowiek bez cech gliniarza twardziela. Tylko skąd? Rejon Hollywood odpadał – połowa ludzi była zamieszana w sprawę Brendy Allen, ich zdjęcia pojawiały się w gazetach, a teraz byli przerażeni, rozgniewani i wściekli – krążyła nawet plotka, że trzech hollywoodzkich detektywów kryło się za strzelaniną w Sherry’s w sierpniu zeszłego roku – za nieudaną próbą zamachu na życie Mickeya Cohena, w której trzy osoby zostały ranne, a ochroniarz Cohena zginął. Wykluczone. W Centralnym pełno było niedoświadczonych młokosów, którzy dostali się do tej pracy dzięki zasługom wojennym. Posterunki przy Siedemdziesiątej Siódmej, Newton i University zatrudniały przerośniętych mięśniaków po to, by trzymać w ryzach czarną społeczność. Hollenbeck wydawało się dobrym miejscem, żeby czegoś poszukać, ale wschodnia część L.A. należała do meksyków i Benavides, Lopez i Duarte pewnie nadal mieli tam jakieś znajomości, co mogłoby zdemaskować ich wtykę. Jednostki detektywistyczne mogły okazać się warte zachodu, o ile możliwe byłoby znalezienie tam człowieka, który nie byłby i tak już wykończony swą robotą. Mal złapał książkę z telefonami posterunków Wydziału Policji L.A. i zaczął ją wertować, spoglądając jednym okiem na wskazówki zegara ściennego wędrujące w stronę godziny trzeciej, czyli pory powrotu Stefana ze szkoły. Już miał zacząć dzwonić do komendantów, by z nimi wstępnie porozmawiać, kiedy usłyszał kroki w przedpokoju. Rozparł się w fotelu i wyciągnął ramiona, gotów na przyjęcie uścisków swego syna. Jednak stanęła przed nim Celesta. Patrzyła na rozpostarte ramiona Mala, aż je opuścił, po czym powiedziała: – Kazałam Stefanowi zostać dłużej w szkole, żebym mogła z tobą porozmawiać. – Tak? – Wyraz twojej twarzy wcale mi tego nie ułatwia. – Wyrzuć to z siebie, do cholery. Celesta ściskała w dłoniach wyszywaną koralikami torebkę wieczorową, ulubiony relikt z Pragi, rocznik 1935. – Zamierzam się z tobą rozwieść. Spotkałam miłego człowieka, kulturalnego mężczyznę, który stworzy mi i Stefanowi lepszy dom.

Mal pomyślał: siła spokoju, już ona wie, jak zrobić wrażenie. Powiedział zaś: – Nie pozwolę ci. I nie krzywdź mojego chłopca, bo inaczej ja skrzywdzę ciebie. – Nie możesz. Dziecko należy do matki. Zadać jej ból, niech wie, że to on stanowi tutaj prawo. – Celesto, czy on jest bogaty? Jeżeli musisz się pieprzyć, żeby żyć, to powinnaś pieprzyć się z facetami, którzy mają forsę. Nieprawdaż, Fräulein? Albo władzę, jak Kempflerr. – Zawsze do tego wracasz, bo to jest takie ohydne i tak bardzo cię podnieca. Punkt dla niej. Mal poczuł, że przechodzi mu ochota na te gierki. – Uratowałem twój nędzny tyłek bogatej paniusi. Zabiłem faceta, który zrobił z ciebie dziwkę. Dałem ci dom. Celesta uśmiechnęła się, jej wąskie usta rozchyliły się, ukazując idealne zęby. – Zabiłeś Kempflerra, by samemu sobie udowodnić, że nie jesteś tchórzem. Chciałeś być prawdziwym policjantem i dałbyś się za to zniszczyć. Uratowało cię tylko twoje głupie szczęście. A tak strasznie strzeżesz tych swoich tajemnic. Mal stanął na nogach jak z waty. – Zabiłem kogoś, kto zasługiwał na śmierć. Celesta pogładziła torebkę, przejechała palcami po koralikach. Mal wiedział, że odgrywa w ten sposób swoją scenę, przygotowuje go do punktu kulminacyjnego. – Nie ma riposty? Celesta przybrała najbardziej lodowaty uśmiech. – Herr Kempflerr był dla mnie bardzo miły, a ja zmyśliłam te wszystkie okropieństwa dotyczące jego zachowania seksualnego, żeby cię podniecić. Był delikatnym kochankiem, a kiedy wojna miała się ku końcowi, przeprowadził sabotaż komór gazowych i uratował życie tysięcy ludzi. Masz szczęście, że gubernator wojskowy cię lubił, Malcolmie. Kempflerr zamierzał pomóc Amerykanom w odszukaniu innych nazistów. A ja poślubiłam cię tylko dlatego, że miałam wyrzuty sumienia z powodu kłamstw, którymi cię uwiodłam. Mal próbował powiedzieć „Nie”, ale nie mógł wyartykułować dźwięku. Uśmiech Celesty stał się jeszcze szerszy. Mal zobaczył w nim swój cel. Podbiegł do niej i złapał za szyję. Przycisnął ją do drzwi i wycelował prawą

pięścią w twarz. Jej zęby przecięły usta, a następnie skórę na kostkach jego dłoni. Bił ją i bił, i bił, i nadal by to robił, ale słowo „Mutti!” i małe piąstki uderzające w jego nogi kazały mu przestać i wybiec z domu w obawie przed małym chłopcem – jego synem.

12 Telefon brzęczał prawie bez przerwy. Najpierw zadzwonił Leotis Dineen, żeby mu powiedzieć, że Art Aragon znokautował Lupe Pimentela w drugiej rundzie, zwiększając w ten sposób jego dług do dwóch tysięcy stu, należnych jutro. Następnie odezwał się jego agent handlu nieruchomościami z okręgu Ventura. Zadowolonym głosem oświadczył, że najlepsza oferta za wysuszoną, pozbawioną skrawka cienia, kamienistą, niemożliwą do nawodnienia, położoną na beznadziejnym odludziu ziemię Buzza to czternaście dolarów za akr. Ofertę złożył pastor Pierwszego Kościoła Zesłania Ducha Świętego, który chciał przeznaczyć ten teren na cmentarz dla zwierząt członków swego zgromadzenia. Buzz powiedział mu, że chce minimum dwadzieścia. Za dziesięć minut telefon zadzwonił ponownie. Żadnego przywitania, tylko: „Nie powiedziałam Mickeyowi, bo nie jesteś wart, by iść za ciebie do komory gazowej”. Zaproponował gdzieś romantycznego drinka, a w odpowiedzi od Audrey Anders usłyszał: „Pierdol się”. Dumanie nad najgłupszym z głupich postępków jego życia spowodowało, że poczuł się ważny, mimo jasnego ostrzeżenia ze strony Dineena: oddajesz kasę albo przestrzelę ci kolana. Buzz myślał o tym, żeby wydębić forsę od kilku osób – paserów lub hotelowych alfonsów, z którymi miał do czynienia jako gliniarz – jednak szybko zrezygnował z tego wyjścia, bo zestarzał się i zrobił się ślamazarny, a oni zapewne stali się jeszcze wredniejsi i lepiej uzbrojeni. Miał więc do wyboru tylko Mala Considine’a – fifty-fifty – który wytrzymał wprawdzie jego podłe spojrzenie, ale poza tym wyglądał całkiem licho. Podniósł słuchawkę i wykręcił prywatny numer swojego szefa w hotelu Bel-Air. – Tak? Kto mówi? – To ja. Howard, wchodzę w tę sprawę z sądem przysięgłych. Czy ta oferta jest jeszcze aktualna?

13 Danny bardzo starał się nie przekroczyć limitu prędkości, wjeżdżając do Hollywood – obszar jurysdykcji miasta – ze wskazówką prędkościomierza dochodzącą do sześćdziesiątki. Kilka minut wcześniej na posterunek zadzwonił dyrektor administracyjny z Lexington. Do szpitala właśnie przyszedł list od Marty’ego Goinesa z pieczątką sprzed czterech dni. Był zaadresowany do jednego z tamtejszych pacjentów i nie zawierał nic prócz nieszkodliwego ględzenia o jazzie i wiadomości, że Goines wprowadził się do mieszkania nad garażem przy ulicy North Tamarind 2307. To był niesamowicie ważny trop; gdyby ta meta znajdowała się na terenie okręgu, wziąłby wóz służbowy i pojechał tam na sygnale. Numer 2307 znajdował się około kilometra na północ od Hollywood Boulevard, pośrodku długiego ciągu tudorskich domów z drewnianymi elementami. Danny zaparkował przy krawężniku i zauważył, że chłodne popołudnie zatrzymało okolicznych mieszkańców w domach – nikt nie przebywał na świeżym powietrzu. Złapał swój zestaw do zbierania dowodów, podreptał do drzwi wejściowych i zadzwonił. Dziesięć sekund – brak odpowiedzi. Danny skierował się w stronę garażu, zobaczył nędznie wyglądającą nadbudówkę na jego dachu i chwiejnym krokiem podszedł schodami do drzwi na górze. Zapukał w szybę trzy razy – cisza – wyciągnął scyzoryk i wepchnął go w szczelinę między drzwiami a framugą na wysokości zamka. Kilka sekund manipulowania, i pstryk! Danny rozejrzał się, czy nie ma jakichś świadków – nie spostrzegł nikogo, otworzył drzwi i zamknął je po wejściu do środka. Najpierw uderzył go zapach: metaliczny, kwaśny. Danny bardzo powoli położył na podłodze swój zestaw do zbierania dowodów, wyciągnął broń i macał ścianę w poszukiwaniu włącznika światła. Natrafił na niego kciukiem, jeszcze zanim uspokoił swoje nerwy na tyle, by móc się beznamiętnie rozejrzeć. I ujrzał jednopokojowe mieszkanie zamienione w rzeźnię.

Krew na ścianach. Wielkie, wyraźne smugi, ślady splunięć jak na podręcznikowych zdjęciach: zabójca pluł, mając już pełne usta krwi, strzykał nią przez zęby, tworzył drobne wzorki na taniej tapecie w kwiaty. Wszystkie cztery ściany tak wyglądały: zawijasy i pętelki, i jeden wzór, wyglądający na misternie ozdobioną literę R. Krew wdeptana w wytarty chodnik, krew w wielkich zastygłych kałużach na linoleum, krew wsiąknięta w sofę, z której wychodziło wypełnienie, krew na stojaku z gazetami obok stołu, na którym stała elektryczna kuchenka, rondel i puszka zupy. Zbyt wiele krwi, by mogła pochodzić od jednego okaleczonego człowieka. Danny oddychał płytko i szybko; na lewej ścianie zobaczył dwa otwory wejściowe bez drzwi. Włożył swoją czterdziestkępiątkę z powrotem do kabury, wepchnął ręce do kieszeni, żeby nie zostawić odcisków palców, i sprawdził wejście, które znajdowało się najbliżej. Łazienka. Białe ściany pokryte poziomymi i pionowymi smugami krwi, idealnie prostymi, przecinającymi się pod kątem dziewięćdziesięciu stopni – rysowanie szło zabójcy coraz lepiej. Wanna, jej ścianki i dno pokryte były różowobrązową substancją, wyglądającą jak mydliny zabarwione krwią. Stos męskich ubrań – koszule, spodnie, sportowa marynarka w jodełkę – leżały złożone na klapie sedesu. Danny odkręcił kran nad umywalką, używając knykci, pochylił głowę, spryskał sobie twarz i napił się. Podnosząc wzrok, ujrzał swe odbicie w lustrze i przez chwilę zdawało mu się, że to nie on. Poszedł z powrotem do pokoju, wyjął gumowe rękawiczki, założył je, powrócił do łazienki i przejrzał ubrania, zrzucając je na ziemię. Trzy pary spodni. Trzy podkoszulki z krótkimi rękawami. Trzy zwinięte pary skarpetek. Jeden sweter, jedna wiatrówka, jedna sportowa marynarka. Trzy ofiary. Czas na kolejne wejście. Danny wycofał się z łazienki i zajrzał do małej kuchni, spodziewając się olbrzymiej ilości karmazynu. Zobaczył natomiast idealny porządek: szczotka do szorowania warzyw, Ajax i mydło ustawione równiutko na półce nad czystym zlewem. Czyste naczynia w plastikowej suszarce, kalendarz z 1949 roku na ścianie, pierwsze jedenaście miesięcy wydarte, żadnych notatek na stronie z grudniem. Telefon na stoliku nocnym obok ściany i zniszczona

lodówka przy zlewie. Żadnej krwi, żadnej makabrycznej twórczości. Danny poczuł, że jego żołądek się uspokaja, a puls zwalnia, zmęczone zwoje mózgowe iskrzą niczym przeciążone przewody elektryczne. Kolejne porzucone gdzieś dwa trupy. Włamanie na terenie Wydziału Policji L.A., w rejonie Hollywood, gdzie zamieszanie z powodu Brendy Allen było najgorsze, gdzie Wydział Szeryfa był najbardziej znienawidzony. Złamał bezpośredni rozkaz kapitana Dietricha: żadnych siłowych rozwiązań i nie strugać ważniaka w mieście. W żaden sposób nie mógł zameldować o tym, co znalazł. I mało prawdopodobne było, by morderca przyprowadził tu czwartego kandydata na trupa. Danny napił się wody z kranu, przemył twarz i zamoczył rękawiczki i rękawy marynarki tak, że aż kapało. Pomyślał, że mógłby przetrząsnąć tę budę i znaleźć butelczynę; żołądek wywracał mu się do góry nogami. Podniósł słuchawkę i zadzwonił na posterunek. Odebrała Karen Hiltscher. – Wydział Szeryfa Zachodniego Hollywood. W czym mogę pomóc? Danny przemówił nie swoim głosem: – Karen, to ja. – Danny? Mówisz jakoś dziwnie. – Słuchaj teraz. Jestem gdzieś, gdzie nie powinienem być, i czegoś potrzebuję, a ty masz do mnie oddzwonić, jak tylko to uzyskasz. I nikt nie może się o tym dowiedzieć. Nikt. Rozumiesz? – Tak. Danny, proszę, nie bądź taki szorstki. – Słuchaj. Chcę, żebyś sprawdziła wszystkie zgłoszenia znalezienia zwłok w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin w mieście i okręgu. Zadzwoń do mnie, jak tylko uzyskasz te informacje. Pośpiesz się. Jak będziesz dzwoniła, odczekaj dwa sygnały, rozłącz się i zadzwoń ponownie. Zrozumiałaś? – Tak, skarbie, czy wszystko w po… – Do diabła, po prostu słuchaj. Jestem na terenie hollywoodzkiego posterunku 4619, nie mam do tego prawa i mogę wpakować się w niezłe tarapaty za to, że tu jestem, więc nie mów nikomu. Rozumiesz, do kurwy nędzy? Karen wyszeptała: – Tak, kochanie. – I rozłączyła się. Danny odłożył słuchawkę i pomyślał o zimnej wodzie. Spojrzał na lodówkę, wyciągnął rękę i otworzył drzwiczki; rzucił się do zlewu, gdy ujrzał

to, co było w środku. W popielniczce znajdowały się dwie gałki oczne pokryte przezroczystą galaretą. Obcięty ludzki palec umieszczony był na paczce fasolki szparagowej. Danny wymiotował, dopóki nie poczuł, że boli go cała klatka piersiowa, a żołądek jest pusty. Odkręcił kurek i przemywał twarz tak długo, aż wilgoć przedostała się przez gumowe rękawiczki, i zreflektował się, że ociekający wodą policjant nie może zbadać miejsca zbrodni, za które Maslick i Vollmer daliby się pewnie zabić. Zakręcił kran i otrząsnął się, pozbywając się nadmiaru wody; ręce cały czas zaciskał na krawędzi zlewu. Zadzwonił telefon. Wydało mu się, że to odgłos strzału, wyciągnął broń i wycelował w nicość. Kolejny dzwonek, przerwa, trzeci dzwonek. Danny podniósł słuchawkę. – Tak? Karen? Dziewczyna przemówiła nadętym tonem: – Znaleziono trzy ciała. Dwie białe kobiety, jeden czarny mężczyzna. Jedna z kobiet otruła się tabletkami, druga zginęła w wypadku samochodowym. Ten czarny to moczymorda, który zmarł z przepicia, a ty jesteś mi winien wyjście do Coconut Grove za to, że byłeś taki niemiły. Osiem ścian zbryzganych krwią i przyszła policjantka, której zachciało się potańczyć. Danny zaśmiał się i otworzył drzwiczki lodówki, by rozładować napięcie większą dawką czarnego humoru. Palec był długi, biały i chudy, a oczy brązowe i zaczynały już wysychać. – Zabiorę cię, gdziekolwiek zechcesz, kotku, gdziekolwiek… – Danny, jesteś pewien, że wszystko w… – Karen, posłuchaj naprawdę uważnie. Zostaję tu, by zobaczyć, kto się pojawi. Pracujesz dzisiaj na dwie zmiany? – Do jutra, do ósmej rano. – Wobec tego zrób tak. Chcę, abyś słuchała meldunków radiowych z miasta i okręgu i zwróciła uwagę na te o zwłokach białych mężczyzn. Zostań przy swojej centrali, przycisz odbiornik, ale cały czas słuchaj, czy nie będzie zgłoszeń o zabójstwach, w których ofiarami są biali mężczyźni. Zadzwoń tu do mnie w ten sam sposób, jak na coś trafisz. Zrozumiałaś? – Tak, Danny. – I skarbie, nikt nie może się o tym dowiedzieć. Ani Dietrich, ani

ktokolwiek z posterunku, nikt. Westchnienie: znużona Katharine Hepburn w wersji Karen. – Tak jest, detektywie Upshaw. – I ciche pstryknięcie. Danny odłożył słuchawkę i zaczął badać mieszkanie. Zeskrobał drobiny brudu i kurzu z podłogi we wszystkich trzech pomieszczeniach i powkładał je do osobnych odpowiednio oznaczonych woreczków. Wyciągnął aparat fotograficzny i zrobił kilka zdjęć z pewnej odległości i kilka zbliżeń krwawych wzorów na ścianach. Pobrał, oznaczył i umieścił w probówkach krew z wanny, sofy, krzesła, ścian, chodnika i podłogi. Pobrał próbki włókien z trzech kompletów ubrań i spisał nazwy firm, przez które zostały wyprodukowane. Zaczęło zmierzchać. Danny nie zapalił światła i pracował, przyświecając sobie malutką latarką, którą trzymał w zębach. Szukał ukrytych odcisków palców na wszystkich możliwych powierzchniach, śladów pozostawionych przez dotyk, uchwyt, nacisk. Znalazł odcisk gumowych rękawiczek, prawdopodobnie należących do zabójcy, oraz odcisk całej prawej i części lewej dłoni nieznanej osoby, który nie pasował do odcisków palców Marty’ego Goinesa. Wiedząc, że ślady Goinesa muszą gdzieś być, szukał dalej i dopiął swego – znalazł odcisk lewej dłoni na krawędzi zlewu. Rekonstruując w myślach prawdopodobny przebieg zdarzenia, doszedł do wniosku, że morderca zmył z siebie krew pod prysznicem, więc sprawdził każde miejsce, którego mógł dotknąć w łazience – znalazł odcisk jednego, dwóch, trzech palców i całej dłoni w rękawiczkach chirurgicznych. Były to dłonie potężnego mężczyzny, odciski były oddalone od siebie i znajdowały się na ścianie prysznica, o którą się oparł. Minęła północ. Danny wyjął z lodówki palec, umoczył go w tuszu i odcisnął na papierze. Wyglądał na palec prawej dłoni. Został odcięty tuż nad kostką u dłoni i u nasady był postrzępiony i przypalony – zasklepiała go czarna, zwęglona tkanka. Danny sprawdził kuchenkę elektryczną w pokoju. Opłaciło się: spalona skóra przylepiła się do płytki grzejnej. Zabójca chciał zakonserwować palec, zaszokować tego, kto go odnajdzie. A może zamierzał powrócić tu z kolejną ofiarą? I może obserwował mieszkanie, by wiedzieć, gdy lokal będzie dla niego spalony?

00:45. Danny po raz ostatni przeczesał pomieszczenia. Jedyna szafa stała pusta; nikt nie ukrył też niczego pod chodnikami; oględziny ścian w świetle latarki dały mu kolejną wskazówkę do rekonstrukcji zdarzeń: stopień zakrzepnięcia około dwóch trzecich krwi był identyczny – mógł więc założyć, że ofiara druga i trzecia zostały zabite w tym samym czasie. Sprawdzenie podłogi na kolanach dało mu ostatni dowód – grudkę białej stwardniałej substancji o konsystencji pasty, bez zapachu. Włożył to do torebki i opisał; umieścił też w torebce oczy Marty’ego Goinesa i podpisał je. Usiadł na nie zakrwawionej części sofy, wyjętą z kabury broń położył na kolanach i czekał. Zaczynało go ogarniać zmęczenie. Danny zamknął oczy i zobaczył wzory z krwi, białe na tle czerwieni własnych powiek, kolory odwrócone jak w negatywie fotograficznym. Kilka godzin pracy w gumowych rękawiczkach pozbawiło go czucia w palcach. Wyobraził sobie, że metaliczny zapach tego pomieszczenia to zapach dobrej whisky, zaczął go kosztować, lecz natychmiast pozbył się tej myśli i zaczął snuć w głowie teorie, by zapach pozostał od niego jak najdalej. Mieszkanie przy Tamarind 2307 było oddalone od Strip o trzydzieści minut jazdy, więc zabójca miał całe dwie godziny, by zabawić się ciałem Marty’ego Goinesa i udekorować to miejsce. Morderca był niewiarygodnie, wręcz samobójczo odważny, by zabić dwóch innych mężczyzn – prawdopodobnie jednocześnie – w tym samym miejscu. Niewykluczone, że tak jak wielu psychopatów podświadomie pragnął zostać schwytanym. Był ekshibicjonistą i zapewne nie podobało mu się, że morderstwo Goinesa nie zyskało praktycznie żadnego rozgłosu. Dwa pozostałe ciała zostały prawdopodobnie porzucone w miejscu, gdzie nietrudno je znaleźć, co oznaczało, że morderstwa numer dwa i trzy popełniono minionej nocy lub wczoraj za dnia. Pytania: czy wzory na ścianach miały jakieś znaczenie, czy były zaplanowane, czy stanowiły po prostu splunięcia krwią na ścianę? Co oznaczała litera R? Czy trzy ofiary zostały wybrane przypadkowo wyłącznie ze względu na swój homoseksualizm lub uzależnienie od narkotyków, czy też zabójca znał je wcześniej? Czuł się coraz bardziej wyczerpany, jego mózg zdawał się syczeć od nadmiaru informacji i niedostatku istniejących między nimi powiązań. Danny zaczął przyglądać się świecącej tarczy swego zegarka, by nie zasnąć.

Minęła właśnie 3:11, gdy usłyszał, że ktoś majstruje przy zamku. Wstał i na palcach podszedł do zasłony przy włączniku światła, niecałe pół metra od drzwi, trzymając broń w wyciągniętej prawej ręce i podtrzymując ją lewą. Zamek poddał się z głośnym pstryknięciem, drzwi otworzyły się, Danny włączył światło. Grubas pod czterdziestkę znieruchomiał, gdy ogarnęła go jasność. Danny zrobił krok w przód, a mężczyzna obrócił się i nadział prosto na lufę czterdziestkipiątki. Jego drżące dłonie powędrowały do kieszeni; Danny zamknął nogą drzwi i zdzielił go bronią w twarz, aż grubas zatoczył się na tapetę pokrytą zygzakami krwi. Facet zaskomlał, dostrzegł wreszcie malowidła na ścianie i padł na kolana, składając ręce w błagalnym geście. Danny kucnął przy nim, bronią celując w strużkę krwi na jego policzku. Grubas mamrotał zdrowaśki; Danny wyciągnął kajdanki, odłożył czterdziestkępiątkę, by mu nie przeszkadzała, otworzył je i zatrzasnął na dłoniach złożonych do modlitwy. W tej samej chwili mężczyzna spojrzał na Danny’ego tak, jakby to on był Jezusem. – Gliniarz? Jesteś gliną? Danny obejrzał go od stóp do głów. Bladość skazańca, więzienne buty, używane ubrania i do tego wdzięczny, że policjant złapał go na włamaniu, złamaniu zasad zwolnienia warunkowego i kto wie, czym jeszcze. Mężczyzna spojrzał na ściany, po czym opuścił wzrok i zobaczył, że klęczy tuż przy kałuży krwi ze zdechłym karaluchem w samym środku. – Do cholery, powiedz, że jesteś… Danny złapał go za szyję i ścisnął. – Z Wydziału Szeryfa. Mów cicho i bądź ze mną szczery, a pozwolę ci stąd odejść. Wolną ręką przeszukał kieszenie grubasa i znalazł portfel, klucze, sprężynowiec i płaskie skórzane pudełko, małe, ale ciężkie, z zamknięciem na suwak. Puścił jego gardło i przeszukał portfel, wyrzucając tekturowe kartki i dokumenty na podłogę. Było tam nieważne już prawo jazdy ze stanu Kalifornia, wydane na nazwisko Leo Theodore Bordoni, urodzony 10.06.1909; karta identyfikacyjna zwolnienia warunkowego na to samo nazwisko; zaświadczenie z punktu krwiodawstwa stwierdzające, że Leo Bordoni, grupa krwi AB+, mógł ponownie oddać krew 18 stycznia 1950 roku. Kartki pochodziły głównie z wyścigów – nieaktualne kwity zakładów, rachunki, programy z imionami dobrych koni i ich numery startowe

zapisane z tyłu. Danny zszedł z Bordoniego: nagroda dla grubasa za całokształt – jego reakcja na krew, grupa jego własnej krwi i wygląd eliminowały go z kręgu podejrzanych. Bordoni zacharczał i starł czerwoną strużkę z twarzy. Danny otworzył skórzane pudełko i ujrzał niezbędnik włamywacza: wytrych, przyrząd do cięcia szkła, dłuto i narzędzie do wyjmowania szyby z okna, wszystko ułożone na zielonym aksamicie. Powiedział: – Włamanie, posiadanie narzędzi służących do włamania, złamanie zasad zwolnienia warunkowego. Ile wpadek zaliczyłeś, Leo? Bordoni pomasował szyję. – Trzy. Gdzie jest Marty? Danny wskazał na ściany. – A jak myślisz? – Na Boga niebieskiego. – No właśnie. Biedny Marty, o którym nikt prawie nic nie wie, może poza tobą. Znasz prawo gubernatora Warrena dotyczące notorycznych przestępców? – Hm… nie. Danny podniósł swoją czterdziestkępiątkę i włożył ją do kabury, pomógł Bordoniemu wstać i pchnął go na jedyne nie zakrwawione siedzenie. – Prawo to mówi, że czwarta wpadka będzie cię kosztować od dwudziestu lat do dożywocia. Żadnych ułaskawień, żadnych apelacji, nic. Zwiniesz pierdoloną paczuszkę papierosów, i dwudziestka. Więc lepiej powiedz mi wszystko, co masz do powiedzenia o tobie i Martym, albo dostaniesz dwie dychy w Quentin. Bordoni rozejrzał się po pokoju. Danny podszedł do zasłon, wyjrzał na zewnątrz na ciemne podwórka i domy, i pomyślał o mordercy, który odchodzi, bo widzi, że w mieszkaniu jest jasno, i domyśla się, że to pułapka. Wyłączył światło, Bordoni westchnął przeciągle. – Marty miał pecha, co? Mam rację? Danny widział neony na Hollywood Boulevard, całe mile stąd. – Najgorszego, więc lepiej mów. Bordoni zaczął, a Danny patrzył przez okno na neony i znikające światła samochodów. – Wyszedłem z Quentin dwa tygodnie temu, odsiedziałem siedem lat za skok. Znałem Marty’ego z czasów jego odsiadki za marychę i byliśmy kumplami. Marty wiedział, kiedy mam wyjść warunkowo, i znał numer

mojej siostry w San Francisco. Po swoim zwolnieniu od czasu do czasu przysyłał mi listy pod fałszywym nazwiskiem, bez adresu zwrotnego, bo był zbiegiem i nie chciał, by władze poznały jego adres. Tak więc Marty dzwoni do mnie do mieszkania mojej siostry jakieś pięć dni temu, trzydziestego albo trzydziestego pierwszego. Mówi, że gra na puzonie za grosze i nienawidzi tej roboty, że był na odwyku i zamierza trzymać się z daleka od hery, a zająć się włamami. Mówi, że właśnie spotkał swojego dawnego partnera i potrzebują trzeciego faceta do spółki. Obiecałem mu, że przyjadę za jakiś tydzień, a on podał mi ten adres i powiedział, że mam sam wejść i się rozgościć. Tyle na temat mnie i Marty’ego. Pokój zaczął pulsować w ciemności. Danny zapytał: – Jak nazywał się ten partner? Skąd Goines go znał? – Marty nie powiedział. – A czy go opisał? Czy był partnerem Marty’ego podczas włamań w czterdziestym trzecim i czwartym? Bordoni odrzekł: – Proszę pana, rozmawialiśmy może przez dwie minuty, a ja nawet nie wiedziałem, że Marty kiedyś bawił się we włamania. – A czy wspominał partnera z dawnych czasów z poparzoną albo pełną blizn twarzą? Teraz miałby jakieś dwadzieścia pięć, trzydzieści lat. – Nie. Marty był zawsze małomówny. Byłem w pudle jego jedynym kumplem. I naprawdę się zdziwiłem, jak mi powiedział, że miał kiedyś partnera. Marty nie był typem człowieka, który lubiłby spółki. Danny zmienił temat. – Te listy, które Goines ci przysyłał. Co w nich pisał? Bordoni westchnął, jakby to wszystko go nudziło; Danny pomyślał, czy nie dać mu spojrzeć w oczy starego kumpla. – Gadaj, Leo. – Przychodziły z różnych stanów i była w nich po prostu paplanina o jazzie, o koniach, o baseballu, „szkoda, że cię tu nie ma” i takie tam. – Czy Marty wspominał o innych muzykach, z którymi grał? Bordoni zaśmiał się. – Nie, myślę, że się wstydził. Grywał tylko w podrzędnych lokalach w jakichś pipidówach i pisał: „Myślę, że jestem najlepszym puzonistą, jakiego kiedykolwiek widzieli”. Wie pan, Marty był świadomy, że sam geniuszem nie jest, ale ci, z którymi występował, grali naprawdę tylko po to, żeby nie głodować. – Czy wspominał w ogóle kogokolwiek, kogoś innego niż tego partnera, z którym mieliście tworzyć ekipę?

– Nikogo. Już panu mówiłem, rozmawialiśmy może przez dwie minuty. Znak Miller High Life na szczycie Taft Building błysnął, drażniąc oczy Danny’ego. – Leo, czy Marty Goines był homoseksualistą? – Marty! Zwariował pan! Nie posuwał chłopaczków nawet w Quentin! – Czy ktoś tam kiedyś próbował się do niego zalecać? – Marty prędzej by umarł, niż dałby się tknąć jakiemuś pedałowi! Danny włączył światło, pociągnął Bordoniego za łańcuch od kajdanek i obrócił jego głowę tak, że znalazła się na wysokości długiej smugi krwi na ścianie. – To jest twój przyjaciel. Dlatego nigdy cię tu nie było i nigdy mnie nie spotkałeś. To paskudna sprawa, więc trzymaj się od niej z daleka i niech ci się wydaje, że po prostu przyśnił ci się koszmar. Bordoni szybko pokiwał głową. Danny puścił go i odpiął kajdanki. Leo zabrał swoje rzeczy z podłogi, bardzo ostrożnie obchodząc się z narzędziami. W drzwiach odwrócił się i zapytał: – To dla pana jakaś osobista sprawa, co? Buddy Jastrow, który przepadł dawno temu, cztery głębsze co wieczór, których zaczynało mu być mało, podręczniki i kursy kryminologii, które wydawały się nierealne. Danny odpowiedział: – To wszystko, co mam. Znowu sam, Danny wyglądał przez okno, patrzył, jak gasną neony nad kinami, zamieniając Boulevard w jeszcze jedną zwykłą, długą, ciemną ulicę. Do „wysokiego siwowłosego homoseksualisty w średnim wieku” i „znawcy heroiny” dodał: „prawdopodobnie wspólnik włamań”; uznał, że zapewnienia Bordoniego dotyczące orientacji seksualnej Marty’ego były szczere, ale błędne – i zastanowił się, jak długo uda mu się przetrwać w tym pokoju, nie popadając w obłęd i nie ryzykując, że wpadnie tu właściciel albo ktoś z sąsiadów. Wyszukiwanie świateł w oknach domów, które mogłyby należeć do Niego, z których patrzyłby na miejsce, w którym popełnił zbrodnię, zdawało się dziecinadą; wypatrywanie ponurych kształtów było chłopięcą grą, w którą zabawiał się jeszcze w szkole. Danny ziewnął, usiadł w fotelu i próbował zasnąć. Opanowało go coś w rodzaju półsnu, krótka utrata świadomości, kiedy to

nie był całkowicie wyłączony, ale też nie mógł jasno sformułować myśli i widział obrazy, których sam nie przywoływał. Tablice z nazwami ulic, furgonetki, saksofonista grający gamy na swym instrumencie, kwieciste wzory, pies na końcu kija. Ten ostatni obraz sprawił, że się wzdrygnął, spróbował otworzyć oczy, poczuł, że się kleją, i poddał się dalszym majakom. Przyrządy do wykonywania autopsji gorące po procesie sterylizacji, Janice Modine, kołyszący się oldsmobile rocznik 39, spojrzenie do środka, Tim posuwający Roxy Beausoleil, szmatka nasączona eterem przytknięta do jej nosa, żeby chichotała i udawała, że tak jej dobrze. Danny poderwał się, otwierając oczy, i ujrzał światło wpadające przez szparę w zasłonach. Przełknął suchą flegmę, przypomniał mu się ostatni obrazek, wstał i poszedł do kuchni napić się zimnej wody z kranu. Brał wielkie łyki ze złączonych dłoni, gdy zadzwonił telefon. Drugi dzwonek, przerwa, trzeci dzwonek. Danny podniósł słuchawkę. – Karen? Dziewczyna ledwo mogła złapać oddech. – Meldunek radiowy z miasta. Złap faceta pilnującego Griffith Park, szlak turystyczny w górę od parkingu przy punkcie obserwacyjnym. Dwa trupy, Wydział Policji L.A. już tam jedzie. Skarbie, czy ty wiedziałeś, że to się stanie? Danny odparł: – Ty tylko udawaj, że to się wcale nie stało. Trzasnął słuchawką, złapał swój zestaw do gromadzenia dowodów i wyszedł z wyposażonej w tapicerowane meble rzeźni. Bardzo się starał nie biec do samochodu, wypatrując po drodze gapiów, nie znajdując nikogo. Griffith Park oddalony był o jakieś półtora kilometra. Ściągnął gumowe rękawiczki, poczuł mrowienie w dłoni i pomasował ją. Dwa wozy patrolowe Wydziału Policji L.A. zdołały go wyprzedzić. Danny zaparkował obok nich u wejścia na szlak, na ostatnich metrach asfaltu u stóp góry, która stanowiła północną granicę parku. Na parkingu nie było żadnych innych samochodów. Zauważył cztery niebieskie mundury trochę wyżej, w miejscu, gdzie ścieżka ginęła w lasku – odwiecznym raju pijaczków i kochanków, którzy nie musieli tu płacić za łóżko. Danny zapamiętał godzinę – 6:14 rano – wyciągnął swoją odznakę i zaczął piąć się w górę. Gliniarze stali w kółku, dłonie trzymając na kaburach, trzęśli się i patrzyli z obrzydzeniem.

Danny wskazał na swoją odznakę. – Wydział Szeryfa, Zachodnie Hollywood. Pracuję nad sprawą porzuconego ciała i usłyszałem, co tu macie, przez radio na posterunku. Dwóch policjantów skinęło głowami, dwóch odwróciło się, jakby detektyw okręgowy był czymś gorszym od śmiecia. Danny chciał przełknąć, lecz w ustach miał sucho. Posterunek Zachodniego Hollywood był oddalony stąd o pół godziny jazdy, ale ci idioci nawet nie wpadli na to, że coś się nie zgadza. Rozstąpili się, by mógł spojrzeć, i Danny zobaczył obraz prawie jak z piekła. Zwłoki dwóch mężczyzn, nagie, leżące na boku na zagonku ziemi otoczonym przez małe krzewy. Stężenie pośmiertne, warstwy kurzu i szczątki liści sugerowały, że ciała spoczywały tu przynajmniej przez dwadzieścia cztery godziny, a ich wygląd wskazywał, że mężczyźni zginęli przy North Tamarind 2307. Danny odgarnął krzewy, uklęknął i zrobił zbliżenie tego koszmaru w wykonaniu Człowieka Kamery. Mężczyźni zostali ułożeni w pozycji 69 – głowa do krocza, krocze do głowy, genitalia wypchnięte w stronę ust martwego partnera. Ich ręce umieszczone były na kolanach przeciwnego ciała, większemu mężczyźnie brakowało prawego palca wskazującego. Obie pary oczu były nietknięte i szeroko otwarte, ofiary zostały pocięte tak jak Marty Goines, po całych plecach – i po twarzach. Danny obejrzał przyciśnięte do siebie przody ciał i zobaczył krew i wydzielinę z wnętrzności. Wstał. Policjanci palili papierosy, szurając nogami i niwecząc tym samym szanse na znalezienie odcisków stóp. Po kolei, jeden za drugim, spoglądali na niego. Najstarszy zapytał: – Ci faceci wyglądają tak jak ten twój? Danny odparł: – Prawie identycznie. – Pomyślał o prawdziwym aparacie fotograficznym w zestawie do zbierania dowodów, o zdjęciach do jego prywatnych akt, zanim byczki z miasta zdążą zamknąć jego sprawę z ich końca. – Kto ich odkrył? Odpowiedział mu starszy gliniarz: – Stróż zauważył pijaczynę zbiegającego z krzykiem ze wzgórza, przyszedł tu i ich znalazł. Zadzwonił do nas, wdrapał się z powrotem tu na górę i się porzygał. Wysłaliśmy go do domu, a kiedy dotrze tu ekipa, to wyślą do domu i ciebie. Pozostali policjanci roześmiali się. Nie zareagował na to, tylko zbiegł ścieżką w dół po aparat fotograficzny. Był już prawie przy swoim

chevrolecie, kiedy cywilny samochód i auto koronera wjechały na parking i stanęły obok radiowozów. Wielki facet o fiutowatej gębie wysiadł z nie oznakowanego samochodu i spojrzał prosto na niego. Danny rozpoznał go ze zdjęć w gazetach: detektyw sierżant Gene Niles, postrach załogi posterunku Hollywood, zamieszany po uszy w sprawę Brendy Allen; nie został skazany, ale zdegradowano go ze stopnia porucznika i zniszczono karierę – plotka głosiła, że nie brał pieniędzy, tylko zapłatę w naturze od dziewcząt Brendy Allen. Jego ubranie świadczyło o czymś wręcz przeciwnym: modny niebieski blezer i szare flanelowe spodnie z idealnymi kantami, szyte na zamówienie ciuchy, na które żaden uczciwy glina nie może sobie pozwolić. Dwóch ludzi koronera wyciągnęło dwie pary rozkładanych noszy na kółkach. Danny zobaczył, że Niles wywęszył w nim glinę i ruszył w jego stronę, wyglądając na coraz bardziej zaciekawionego i wkurzonego. Obca sztuka na jego terenie, zbyt młoda, by pracować w Wydziale Zabójstw śródmieścia. Spotkali się w pół drogi – Danny, szykując historyjkę, całkiem prawdopodobną opowiastkę, która usatysfakcjonuje profesjonalnego glinę. Stojąc z nim twarzą w twarz, powiedział: – Jestem od szeryfa. Niles zaśmiał się. – Tylko straciłeś orientację i zabłądziłeś na nasz teren, co, panie zastępco? Słowo „zastępco” wypowiedziane zostało z taką pogardą, że zabrzmiało prawie jak „zaraza”. Danny odparł: – Pracuję nad zabójstwem identycznym jak to ze wzgórza. Niles świdrował go oczami. – Czy ty śpisz w tym ubraniu, zastępco? Danny zwinął dłonie w pięści. – Brałem udział w całonocnej akcji. – I nie słyszałeś nigdy o tym, by brać ze sobą żyletkę, zastępco? – A czy ty nigdy nie słyszałeś o zawodowej uprzejmości, Niles? Sierżant Gene Niles spojrzał na zegarek. – Oto człowiek, który czyta gazety. Spróbujmy inaczej. Jak udało ci się dotrzeć tu w dwadzieścia dwie minuty po tym, jak odebraliśmy zgłoszenie o morderstwie na posterunku? Danny wiedział, że tylko grając twardziela, mógł ukryć własne matactwa. – Byłem w barze szybkiej obsługi przy Western, a w pobliżu stał wóz patrolowy z włączonym radiem. Ale jak to się stało, że ty jechałeś tu tyle czasu? Zatrzymałeś się gdzieś na manicure?

– Rok temu dałbym ci wpieprz. – Rok temu byłeś obiecującym gliną. Chcesz usłyszeć o moim zabójstwie czy będziesz się dąsał? Niles zdjął paproch ze swojego blezera. – Policjant obsługujący centralę powiedział, że wygląda to na pedalską robotę. Nienawidzę pedalskiej roboty, więc jeśli to twoje zabójstwo to też pedalska robota, to nie chcę o tym słyszeć. Spadaj, zastępco. I kup sobie jakieś porządne ubranie. Mickey Żydek ma szwalnię i wiem, że daje zniżkę wszystkim swoim chłoptasiom. Danny skierował się z powrotem do swojego chevy’ego, wściekły jak jasna cholera. Pojechał drogą przez park, prowadzącą do skrzyżowania Los Feliz i Vermont i budki telefonicznej, zadzwonił do doktora Laymana i powiedział mu, że dwóch sztywnych kumpli Marty’ego Goinesa jest w drodze, i poprosił, żeby to on za wszelką cenę przeprowadził ich autopsję. Za chwilę minęły go samochód Nilesa i wóz koronera, zmierzające na południe bez syren i bez świateł, nieudacznicy psujący piękny zimowy poranek. Danny dał im pięć minut przewagi, pojechał do śródmieścia skrótami i zaparkował w cieniu magazynu po przeciwnej stronie wejścia do Kostnicy Miejskiej. Minęło czternaście minut, zanim ukazał się konwój. Niles dał niezłe przedstawienie, odprowadzając przykryte prześcieradłami nosze aż do pochylni, a doktor Layman wyszedł na zewnątrz, żeby pomóc. Danny usłyszał, jak daje Nilesowi reprymendę za rozdzielenie ciał. Usadowił się w swoim samochodzie w oczekiwaniu na odkrycia doktora. Rozciągając się na przednim siedzeniu, zamknął oczy i próbował zasnąć, wiedząc, że badanie zajmie cztery godziny albo i więcej. Sen nie nadchodził; zaczynał się upalny dzień, podgrzewający wnętrze samochodu, sprawiający, że tapicerka zaczynała się kleić. Danny to przysypiał, to przypominał sobie własne kłamstwa i zastanawiał się, co i komu może albo nie może powiedzieć. Bez mrugnięcia okiem mógł kłamać tamtym policjantom na patrolu, z zakłopotaniem tłumacząc się z obecności w barze szybkiej obsługi o szóstej nad ranem, sugerując, że wcześniej był z kobietą; będzie też musiał udobruchać Karen Hiltscher, żeby nie wygadała się w sprawie jego pobytu w mieszkaniu przy Tamarind 2307. Nie mógł pozwolić, by ktokolwiek zobaczył zawartość jego zestawu do zbierania dowodów, będzie musiał jakoś naprowadzić Wydział Policji L.A. na list, który zawiódł go do mieszkania Marty’ego Goinesa, podając późniejszą datę jego otrzymania, udając, że nie

ma zbyt wielkiego znaczenia, pozwalając policjantom samym znaleźć miejsce rzezi. Leo Bordoni był słabym ogniwem, ale pewnie zdążył poznać więzienne życie na tyle dobrze, by teraz siedzieć cicho; będzie też musiał sfabrykować jakąś historyjkę, by wytłumaczyć, gdzie się wczoraj podziewał – zmyślony raport dla Dietricha wydawał się najlepszym wyjściem. Do tego dochodziły wielkie obawy i ważne pytania: jeśli ktoś z Wydziału Policji L.A. patrolował ulicę Tamarind, czy zgłosi, że przed mieszkaniem pod numerem 2307 przez całą noc stał brązowy chevrolet rocznik 1947? Czy powinien sam wykorzystać swój trop i przetrząsnąć okolicę w poszukiwaniu świadków, a później dopiero ujawnić list, mając nadzieję, że najgorsze, co mogą mu zarzucić, to nieprzekazanie istotnej informacji? Jeżeli Wydział Policji L.A. nie potraktuje poważnie tych dwóch zabójstw – Niles prowadzący sprawę nienawidził przecież „pedalskiej roboty” – to czy w ogóle będą prowadzić jakieś poszukiwania? Telefon ze Szpitala Stanowego Lexington odebrał sam przez centralę Karen Hiltscher. Jeśli zacznie robić się gorąco, to czy ta lalunia nie zacznie śpiewać, żeby tylko uratować własny tyłek? Czy spór pomiędzy policją miejską a Wydziałem Szeryfa zredukuje tę sprawę do takiego poziomu, że tylko jemu będzie na niej zależeć? Fale gorąca odbijające się od szyby w samochodzie i spięcia w jego naelektryzowanym od myślenia mózgu ukołysały Danny’ego do snu. Obudziły go skurcze i oślepiające światło, był cały mokry i rozdrażniony. Jego stopa uderzyła w klakson i ciemny sen bez marzeń przeistoczył się w dźwiękowe fale odbijające się od czterech zakrwawionych ścian. Spojrzał na zegarek, zobaczył 12:10 i zdał sobie sprawę, że był nieprzytomny co najmniej przez cztery godziny; doktor Layman mógł już uporać się ze zwłokami. Danny wysiadł z samochodu, rozprostował ścierpnięte ciało i przeszedł przez jezdnię do kostnicy. Layman stał przy zjeździe, jedząc lunch ze stołu, na którym wykonywano sekcje zwłok, a prześcieradło służyło mu za obrus. Spostrzegł Danny’ego, przełknął kęs kanapki i stwierdził: – Kiepsko wyglądasz. – Aż tak źle? – Powiem więcej: wyglądasz przerażająco. Danny ziewnął , co wywołało ból dziąseł. – Widziałem ciała i nie sądzę, żeby Wydział Policji L.A. był tym zbytnio zainteresowany. A to jest przerażające.

Layman wytarł sobie usta brzegiem prześcieradła. – No to przerażę cię jeszcze bardziej. Czas zgonu: dwadzieścia sześć do trzydziestu godzin temu. Obaj mężczyźni zostali analnie zgwałceni – nasienie sprawcy: grupa 0 Rh+. Rany na ich plecach stuprocentowo pochodzą od zoot-pałki, są identyczne pod względem wielkości i zawartości włókien z tymi u Marty’ego Goinesa. Mężczyzna, któremu brakuje palca, zmarł na skutek podcięcia gardła ostrym, ząbkowanym nożem. Nie ma widocznej przyczyny śmierci u tego drugiego denata, ale stawiam na przedawkowanie barbituranów. U naszego przyjaciela bez palca znalazłem pokrytą wymiocinami, przekłutą kapsułkę pod samym językiem. Zbadałem resztki proszku, jaki zawierała, i znalazłem składniki domowej roboty – sekobarbital sodu zmieszany ze strychniną. Najpierw uderza sekobarbital, powodując utratę przytomności, potem strychnina – zabija. Myślę, że pan bez palca dostał niestrawności, zwymiotował część prochów i zaczął walczyć o życie z uzbrojonym w nóż napastnikiem – wtedy stracił palec. Upewnię się, gdy zbadam krew i treść żołądków obu ofiar. Ten bez palca jest większy – ma większy krwiobieg, więc mieszanka nie zabiła go tak, jak naszego drugiego przyjaciela. Danny pomyślał o mieszkaniu pod numerem 2307 i śladach wymiocin pośród krwi. – A co z ukąszeniami na brzuchu? Layman odpowiedział: – Nieludzkie, a jednak są dziełem człowieka. Znalazłem ślinę człowieka o grupie krwi 0 Rh+ i jego soki trawienne na ranach, lecz ślady ugryzień były zbyt nieregularne i za bardzo na siebie nachodziły, by zrobić z nich odlew. Ale zdobyłem odciski trzech pojedynczych zębów – zbyt wielkich, by można je było przypisać do jakiegokolwiek znanego mi odlewu szczęki, i zbyt nierównych u nasady, by je zidentyfikować z odlewem pojedynczego zęba. Znalazłem też grudkę cementu dentystycznego w jednej z ran. Danny, on zakłada sztuczną szczękę. Najprawdopodobniej na swoje własne zęby. Może być stalowa albo z jakiegoś innego materiału syntetycznego, może być również wykonana z zębów jakiegoś zwierzęcia. Do tego jeszcze znalazł sposób, by za pomocą tej szczęki gryźć i przełykać. Nie jest ludzka, i wiem, że to nie zabrzmi profesjonalnie, ale wydaje mi się, że ten skurwysyn też człowiekiem nie jest.

14 Ellis Loew odprawił ceremonię w swoim gabinecie, Mal i Dudley Smith byli oficjalnymi świadkami. Buzz Meeks stał przy stole konferencyjnym z uniesioną prawą ręką, Loew recytował słowa przysięgi: – Czy ty, Buzz Meeks, przysięgasz lojalnie i sumiennie wypełniać obowiązki specjalnego oficera śledczego Wydziału Sądu Przysięgłych Biura Prokuratora Okręgowego Miasta Los Angeles, przestrzegając zasad tego organu władzy, strzegąc praw i własności mieszkańców tego miasta, tak ci dopomóż Bóg? Buzz Meeks odparł: – Jasne. Loew wręczył mu legitymację z kopią licencji i odznakę Biura Prokuratora Okręgowego. Mal zastanawiał się, ile Howard Hughes płacił temu gnojkowi, zgadując, że przynajmniej ze trzy kawałki. Dudley dołączył do Meeksa i Loewa poklepujących się po plecach. Mal postanowił nie przeczyć starej plotce: Meeks myślał, że to on krył się za strzelaniną, dzięki której przeszedł na rentę, podczas gdy to Jack D. spieprzył sprawę. Jednak Mal zapomniał o swej urazie, gdy ten wieśniak przestał pracować w Wydziale Policji L.A. Niech Meeks myśli sobie co chce, byle trzymał się od niego tak daleko, jak tylko to możliwe w sytuacji dwóch policjantów pracujących nad jedną sprawą. Dudley także mógłby się trzymać od niego z daleka; może i Loew też. Mal obserwował, jak cała trójka wznosiła toast: Glenlivet w kryształowych szklaneczkach. Wziął swój notatnik i usiadł przy drugim końcu stołu, Meeks i Dudley wymieniali między sobą dowcipne uwagi. Ellis nachmurzył się, dając tym samym sygnał „do pracy”. Ledwie widoczne skinienie głową Loewa oznaczało, że ich wzajemna niechęć była tylko tymczasowa. Mal pomyślał: to on powinien mi być winny przysługę, a teraz to ja mu jestem dłużny. Wziął do ręki długopis i zaczął gryzmolić po kartce, kostki u jego dłoni aż pulsowały z bólu; wiedział, że Loew ma rację. Po całej tej awanturze z Celestą jeździł wkoło bez celu, aż zaczęła puchnąć

mu dłoń, ból nie do wytrzymania kazał niemal zapomnieć o szalonych planach, by w jakiś sposób wynagrodzić to synowi. Dowlókł się do szpitala, pokazał swą odznakę i został potraktowany w szczególny sposób: wstrzyknięto mu coś, co spowodowało, że wzniósł się wyżej niż latawiec, wyjęto mu z palców odłamki zębów, oczyszczono rany, założono szwy i zabandażowano dłoń. Zadzwonił do domu i rozmawiał ze Stefanem, bełkocząc coś o tym, dlaczego to zrobił, jak to Celesta zraniła go jeszcze bardziej, jak to chciała rozdzielić ich dwóch na zawsze. Chłopiec wydawał się zszokowany, w otępieniu dukał coś o zakrwawionej twarzy Celesty – ale zakończył rozmowę, mówiąc do niego „tato” i dodając „kocham cię”. Ta mała dawka nadziei spowodowała, że zaczął myśleć jak policjant. Zadzwonił do Ellisa Loewa, opowiedział mu, co się stało, dodając, że czeka go walka o prawo do opieki nad dzieckiem, i prosząc, żeby nie pozwolił Celeście go oskarżyć i zdobyć przewagi. Loew przejął wodze, pojechał do jego domu i zawiózł Celestę do szpitala, gdzie czekał już jej adwokat. Mężczyzna zrobił zdjęcia jej posiniaczonej i zakrwawionej twarzy. Loew przekonał go, by nie pozwolił Celeście wnieść oskarżenia przeciwko śledczemu Biura Prokuratora Okręgowego, grożąc odwetem, gdyby jednak tak się stało, obiecując nie wtrącać się w sprawę o prawo do opieki nad dzieckiem, jeżeli się zgodzi. Adwokat przystał na ten układ, złamany nos Celesty został poskładany, a dwóch chirurgów szczękowych pracowało nad jej pogruchotanymi dziąsłami i podniebieniem. Loew, wściekły, zadzwonił do budki telefonicznej, w której czekał Mal, i powiedział: „Licz tylko na siebie, jeśli chodzi o dzieciaka, i nigdy już mnie nie proś o przysługę”. Pojechał wtedy z powrotem do domu, gdzie znalazł Stefana, który spał, ziejąc oparami tradycyjnego środka usypiającego rodem ze starego kraju Celesty – alkoholu z gorącym mlekiem. Pocałował go w policzek, zawiózł walizkę ze swoimi ubraniami i akta Lesnicka do motelu znajdującego się na skrzyżowaniu ulic Olympic i Normandie, załatwił, żeby znajoma policjantka sprawdzała raz dziennie, jak miewa się Stefan, przespał się pod wpływem środków przeciwbólowych w nie swoim łóżku i obudził się, myśląc o Franzu Kempflerze. Nie mógł pozbyć się tej myśli i nie mógł znaleźć żadnych argumentów, które przekonałyby go, że Celesta kłamała. Wykonał serię telefonów, dzięki którym znalazł adwokata – Jake’a Kellermana, pragmatyka, który powiedział

mu, że gra na zwłokę jest najlepszą taktyką i że trzeba odwlec proces o prawo do opieki nad chłopcem, aż kapitan Considine zostanie bohaterem sądu przysięgłych. Kellerman poradził mu, by trzymał się z dala od Celesty i Stefana, i powiedział, że wkrótce do niego zadzwoni, proponując datę spotkania, na którym ustalą strategię. Zostawił go z kacem po demerolu, bolącymi kostkami u dłoni i przeświadczeniem, że powinien wziąć dzień wolnego i trzymać się z dala od swojego szefa. Ciągle nie mógł pozbyć się z głowy Kempflerra. Przeglądanie akt Lesnicka pozwalało mu o nim zapomnieć tylko na chwilę. Zaczął kompletować teczkę Claire De Haven, każda wzmianka na jej temat przyciągała jego uwagę. Wiedział, że na razie bezpośrednie przesłuchanie było niemożliwe i że znalezienie wtyczki powinno stanowić teraz jego cel nadrzędny. Jednakże składanie z kawałków przeszłości tej kobiety bardzo go wciągnęło, więc gdy znalazł informację, którą wcześniej przeoczył – Mondo Lopez chwalący się doktorkowi, jak to w maju czterdziestego trzeciego rąbnął ze sklepu sukienkę na trzydzieste trzecie urodziny Claire, co wskazywało na to, że jest ona dokładnie w jego wieku – zabrał swe myśli o kobiecie i nazistach do głównej biblioteki publicznej, by poszukać informacji na ich temat. Przeglądał mikrofilmy godzinami, starając się odstawić na bok Niemców, a skupić na kobiecie. Wyzwolenie Buchenwaldu, proces w Norymberdze, najgrubsze nazistowskie ryby stwierdzające, że tylko wykonywały rozkazy. Niesamowita zmechanizowana przemoc. Śpiąca Laguna – słuszna sprawa prowadzona przez niewłaściwych ludzi. Przeczucie, że Claire De Haven znalazła się w kronikach towarzyskich gazet z okazji swego towarzyskiego debiutu – potwierdzenie z lata 1929 roku: dziewiętnastoletnia Claire na balu w Las Madrinas – zamazane czarno-białe zdjęcie, które mogło tylko sugerować, że to ona. Przy Kempflerze zepchniętym na drugi plan przez Göringa, Ribbentropa, Dönitza i Keitela kobieta wydawała się o wiele ważniejsza. Zadzwonił do Wydziału Komunikacji i uzyskał dane z jej prawa jazdy. Następnie pojechał do Beverly Hills i zaczął obserwację jej hiszpańskiej rezydencji. Po dwóch godzinach wyszła z domu – Mal ujrzał wcielenie kobiecej urody. Była szczupła, miała kasztanowe włosy lekko naznaczone siwizną, a jej twarz była

z natury tak piękna, że piękniejszej nie kupiłaby za żadne pieniądze, a przy tym wyrażała siłę. Jechał za jej cadillakiem aż do Villa Frascati, gdzie spotkała się na lunchu z Reynoldsem Loftisem – uosobieniem godności, jakie widział chyba w tuzinie filmów. Zamówił drinka przy barze i obserwował ich: biseksualny aktor i Czerwona Królowa trzymali się za ręce i całowali przez stół co kilka minut; bez wątpienia byli kochankami. Przypomniał sobie, co powiedział Loftis do Lesnicka: „Claire jest jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem” – i poczuł się zazdrosny. Szklanki i popielniczki uderzyły o stół, Mal podniósł wzrok znad swych gryzmołów – swastyk i pętli na szubienicy – by ujrzeć swoich kumpli, tropicieli Czerwonych, jak się na niego gapią. Dudley przysunął do niego czystą szklaneczkę i butelkę. Mal odsunął je i powiedział: – Poruczniku, spieprzyłeś nam sprawę z Meksykanami. To powinno pójść do akt. Twierdzę, że nie powinniśmy prowadzić bezpośrednich przesłuchań do czasu, aż Meeks przedłoży nam porządny materiał świadczący o działalności przestępczej, który moglibyśmy wykorzystać, na przykład postawienie w stan oskarżenia. Twierdzę, że powinniśmy skupić się na lewicowcach spoza UAES-u i ich właśnie zwerbować jako świadków po swojej stronie, skłonić do mówienia i wprowadzić naszą wtyczkę, jak tylko znajdziemy odpowiedniego człowieka. Twierdzę, że powinniśmy uciszyć sprawę Meksykan, zamieszczając kilka słów w gazetach w kolumnie o polityce. Ed Satterlee ma kumpli wśród dziennikarzy, którzy nienawidzą komunistów, a członkowie UAES-u prawdopodobnie czytają ich artykuły. Powinniśmy podrzucić coś takiego: „Ekipa sądu przysięgłych miasta L.A. powołana, by zbadać wpływy komunizmu w Hollywood, zawiesza swą działalność z powodu braku środków pieniężnych i konfliktów wewnętrznych”. Każdy czerwony wie, co stało się w Variety International kilka dni temu, i wydaje mi się, że powinniśmy pozornie zamknąć sprawę i uśpić ich czujność. Wszystkie oczy skierowane były na Irlandczyka; Mal zastanawiał się, jak ten zareaguje na wyzwanie przy dwóch świadkach jego niepodważalnej logiki. Dudley zaczął: – Malcolmie, mogę tylko przeprosić za to, co zrobiłem. Ty byłeś ostrożny, ja zaszarżowałem, okazało się, że miałeś rację. Ale wydaje mi się, że powinniśmy przycisnąć Claire De Haven, zanim się wycofamy

i zaczniemy prowadzić zawoalowane działania. Ona stanowi czuły punkt i uderzając w nią, możemy załatwić cały zarząd. Nigdy wcześniej nie stawała przed sądem przysięgłych i takie zakwestionowanie jej niezwyciężonej siły osłabi być może część zakochanych w niej mężczyzn. Nigdy nie miała do czynienia z policją, więc wydaje mi się, że bez problemu ją złamiemy. Mal zaśmiał się. – Nie doceniasz jej. I zakładam, że sam chcesz być tym, który ją złamie? – Nie, chłopcze, wydaje mi się, że to ty powinieneś to zrobić. Z nas wszystkich tylko ty jeden jesteś choć odrobinę idealistą. Jesteś gliniarzem, który podchodzi do wszystkiego w białych rękawiczkach, bardzo delikatnie, choć potrafisz zagrać ostro. Przygwoździsz ją tym swoim świetnym prawym sierpowym, o jakim niedawno słyszałem. Ellis Loew bezgłośnie poruszył ustami – „To nie ja” – srogo patrząc na Mala. Buzz Meeks sączył szkocką. Mal skrzywił się ciekaw, ile tak naprawdę wie Dudley. – To frajerska zagrywka, poruczniku. Spieprzyłeś sprawę raz, a teraz mnie prosisz, żebym to naprawił. Ellis, bezpośredni atak jest teraz gówno wart. Powiedz mu to. Loew odrzekł: – Mal, panuj nad językiem, bo akurat zgadzam się z Dudleyem. Claire De Haven jest rozwiązłą kobietą, a takie kobiety są niezrównoważone i wydaje mi się, że powinniśmy zaryzykować takie działanie. Tymczasem Ed Satterlee próbuje znaleźć nam człowieka, faceta, którego zna z Seminarium Jezuickiego, a który przeniknął do komórek komunistycznych w Cleveland. Jest po naszej stronie, ale drogo się ceni. Jeśli nawet próba z Claire De Haven się nie uda i członkowie UAES-u zostaną zaalarmowani, on będzie w stanie zbliżyć się do nich w tak delikatny sposób, że nigdy się nie połapią. Poza tym jestem pewien, że pan Hughes sfinansuje naszą wtyczkę. Mam rację, Buzz? Buzz Meeks mrugnął do Mala. – Ellis, jeżeli ta babka tak lubi się puszczać, to nie wysyłałbym chłopaczka z seminarium, żeby ją rozpracował. Może Howard osobiście by się tym zajął. Lubi przebieranki, więc moglibyście go wysłać w odpowiedniej charakteryzacji. Loew przewrócił oczami, Dudley Smith ryknął śmiechem, jakby usłyszał najlepszy kawał na świecie. Meeks mrugnął ponownie, testując grunt – czy to ty wynająłeś tych ludzi, którzy do mnie strzelali wtedy w czterdziestym szóstym? Mal pomyślał, że wygranie sprawy o opiekę nad dzieckiem zależy

od jednego walniętego bufona, gliniarza, który mordował na zlecenie, i fiutowatego prawnika. Dopiero gdy Loew walnął w stół, obwieszczając koniec spotkania, zdał sobie sprawę, że to on spotka się z Czerwoną Królową twarzą w twarz i że sam będzie musiał sobie z tym poradzić.

15 Danny spędził następny ranek w swoim mieszkaniu, uaktualniając własne akta o wszystkie informacje na temat dwóch nowych ofiar powiązanych z jego sprawą. Przez dwadzieścia cztery godziny uzbierał tyle: Brak tożsamości ofiary drugiej i trzeciej; doktor Layman jako patolog miejski miał dostęp do raportów hollywoodzkiej policji i obiecał zadzwonić, kiedy ciała zostaną zidentyfikowane, o ile w ogóle to nastąpi. Już do niego zadzwonił, by powiedzieć, że sierżant Gene Niles, który kierował śledztwem Wydziału Policji L.A., postawił na tej sprawie krzyżyk i chciał ją szybko zakończyć, by móc powrócić do kradzieży z magazynu futer, która mogła mu przysporzyć trochę dobrej prasy i zrehabilitować za brudy Brendy Allen, za które zapłacił utratą żony i dzieci. Umundurowani policjanci rozmawiali z pijaczkami w Griffith Park, ale donikąd ich to nie doprowadziło, zaś Niles dobrał się do tyłków dwóch ćpunów z kartotekami pedofili. Składający się z siedemnastu stron raport doktora Laymana – który potwierdzał, że mniejszy z dwójki mężczyzn zmarł z powodu przedawkowania barbituranów – został zignorowany przez Nilesa i tę bandę małp, która pracowała pod jego komendą. Doktorek był przekonany, że mieli do czynienia z „syndromem odwrotności Czarnej Dalii” – trzy trupy znalezione dotychczas zostały wspomniane w czterech kolumienkach środkowej części gazety, a miejscy wydawcy migali się od nadania morderstwom większego rozgłosu, bo Marty Goines był śmieciem, a cała ta sprawa śmierdziała jakimś pedalskim gównem, którego nie można było opublikować, żeby zaraz nie mieć na karku Legionu Przyzwoitości i Zatroskanych Katolickich Matek. Kapitan Dietrich wysłuchał go wczoraj; fakty, teorie, niedomówienia, kłamstewka, no i jego kłamstwo gigant – dotyczące baru szybkiej obsługi – które miało zatuszować obecność we wciąż nie namierzonym mieszkaniu przy Tamarind 2307. Dietrich przez cały czas kiwał głową, a na koniec powiedział, że spróbuje uzyskać pozwolenie na współpracę

międzywydziałową z Wydziałem Policji L.A. Przydzielenie dodatkowych chłopców szeryfa odpadało od razu – trzech ludzi z posterunku miało roboty po uszy, a Okręgowe Biuro Detektywistyczne określi sprawę zabójstwa Goinesa jako zbyt nieistotną i „obstawioną”, skoro zajmowali się nią już policjanci miejscy. Miał kumpla pracującego na zmianie dziennej w Hollywood – porucznika o nazwisku Poulson, który utrzymywał kontakty z Mickeyem C. pomimo afery z Brendą A. Obiecał, że porozmawia z tym facetem na temat dwóch wydziałów formujących wspólną ekipę pracującą nad zabójstwami, i powiedział, że wszystko będzie zależało od pochodzenia ofiar. Jeżeli drugi i trzeci denat byli ćpunami, byłymi więźniami albo pedałami – można o wszystkim zapomnieć. Jeśli zaś byli to porządni obywatele – być może uda się coś zdziałać. Jednak jeśli w ciągu dziesięciu dni współpracy obu wydziałów sprawa nie nabierze kolorów, on wycofa się, odkładając akta Martina Mitchella Goinesa, zm. 1.01.1950, do szuflady dochodzeń umorzonych. À propos materiału, jaki zgromadził przy Tamarind 2307: Z dwoma wyjątkami znalazł te same nikłe dowody co u Goinesa, na co Hans Maslick powiedziałby „że brak dowodu to też dowód”. Zdobył komplet odcisków palców, który pasował do brakującego palca wyższego mężczyzny – Layman również zdjął odciski palców obydwu zabitych mężczyzn. Biała substancja o konsystencji pasty, której próbkę pobrał, była oczywiście klejem dentystycznym, który doprowadził doktora do jego pewnej na dziewięćdziesiąt dziewięć procent teorii o sztucznej szczęce. Leo Bordoni nie dotykał żadnych powierzchni, na których mógłby pozostawić odciski palców w czasie, gdy był w mieszkaniu; trzy pary ubrań musiały pozostać na miejscu, na wypadek gdyby zabójca został schwytany i przyznał się, że pozostawił je złożone w kupkę na klapie muszli klozetowej. Drobiny kurzu i brudu były bezużyteczne aż do czasu, gdy będzie miał podejrzanego, do którego mógłby je przyrównać. Tylko dwie rzeczy dawały mu przewagę nad Wydziałem Policji L.A. i zabójcą: zdjęcia smug krwi, które zrobił, i szansa na przeszukanie ulicy Tamarind w pojedynkę, gdyby byczki z miasta wyciszyły śledztwo. Z tym zaś wiązały się koszmary i wielkie ryzyko. Wczoraj po wyjściu z kostnicy pojechał do fotografa wywołać zdjęcia i zapłacił poczwórnie, by wywołano mu film na poczekaniu. Mężczyzna przy kasie spoglądał z ukosa na wymizerowaną postać, ale wziął pieniądze.

Fotograf wręczył mu odbitki i negatywy godzinę później, pytając: „Te ściany to taka sztuka nowoczesna?” A on śmiał się i śmiał, i śmiał do siebie w drodze do domu – jego chichoty w końcu ucichły, gdy przyczepił zdjęcia do tablicy korkowej, którą zawiesił obok pudeł z aktami. Krew na czarno-białych zdjęciach z połyskiem drażniła, zdawała się nienaturalna, a zdjęcia stanowiły dowody, których nie mógł nikomu pokazać, nawet gdyby sprawa morderstw stała się nagle bardzo głośna. Myśl o tym, że należą wyłącznie do niego, przyprawiała go o dobre samopoczucie, spędził wiele godzin, po prostu patrząc na nie, doszukując się nowych wzorów. Krople krwi przybierały kształt części ciała, ślady splunięć były tnącymi je nożami. Obrazy, które widział, stały się wreszcie tak nielogiczne, że zaczął przeglądać podręczniki z przykładami krwawych malowideł, by porównać je ze swoją sprawą. Opisane przypadki były wszystkie rodem z Niemiec albo z Europy Wschodniej: psychopaci realizowali swe upiorne fantazje, rozpryskując krew ofiar na wybranych przedmiotach, zdradzając się tym samym ze swym szaleństwem przez tworzenie malunków o niewielkim bądź żadnym znaczeniu. Nie znalazł nic przypominającego literę R, nic związanego ze sztucznymi szczękami. Te sztuczne szczęki… Jedyny porządny trop pochodzący od ofiar drugiej i trzeciej. Szczęki pochodzenia nieludzkiego. Mogły być stalowe, mogły być plastikowe, ale mogły też być zębami wyrwanymi ze zwłok jakiegoś zwierzęcia. Następny krok w śledztwie stanowił typowy papierkowy pościg: odszukanie ludzi wykonujących sztuczne szczęki, sprawdzenie, czy któryś z nich nie jest „wysokim siwym mężczyzną w średnim wieku z grupą krwi 0 Rh+”, i ustalenie, co robili w tamtym czasie. Igła w stogu siana. Wczoraj uczynił pierwszy krok, sprawdzając laboratoria wymienione w siedemnastu różnych książkach telefonicznych obejmujących miasto i okolice L.A. Było ich w sumie 349, plus, biorąc pod uwagę zęby zwierzęce, 93 sklepy z wypchanymi zwierzętami. Telefon do przypadkowo wybranego zakładu i długa rozmowa z uczynnym pracownikiem dostarczyły mu następującej informacji: liczba 349 była zaniżona – L.A. stanowiło żyłę złota dla przemysłu dentystycznego. Niektóre placówki nie były wymienione

w książkach telefonicznych, niektórzy dentyści zatrudniali ludzi od robienia sztucznych szczęk we własnych gabinetach. Jeżeli ktoś wykonywał ludzkie sztuczne szczęki, mógł te same umiejętności wykorzystać do zaadaptowania zębów zwierzęcych lub plastikowych. On nie znał żadnych zakładów specjalizujących się w wyrabianiu zwierzęcych szczęk, powodzenia, detektywie Upshaw, ma pan mnóstwo roboty do odwalenia. Później pojechał na posterunek. Karen Hiltscher właśnie wróciła na dyżur. Przyniósł jej bombonierkę i kwiaty, by zredukować jej ciekawość dotyczącą mieszkania przy Tamarind i dąsy z powodu największej ilości gównianej roboty, jaką jej kiedykolwiek dał: sprawdzić wszystkie akta na każdym posterunku i w Biurze Szeryfa pod kątem mężczyzn związanych w przeszłości z zakładami dentystycznymi, eliminując ich na podstawie grupy krwi i wyglądu zewnętrznego; potem zacząć dzwonić do gabinetów z jego listy i pytać o pracowników płci męskiej o tych samych cechach fizycznych. Dziewczyna przyjęła prezenty przy akompaniamencie głośnych śmiechów mężczyzn przebywających w pokoju odpraw. Wydawała się obrażona i zraniona, ale nie wspomniała o 2307 i zgodziła się wyniośle jak hollywoodzka gwiazda wykonać zadaną pracę „jak znajdzie chwilkę”. Nie ponaglał jej; wiedział, że teraz miała przewagę. Danny zakończył pracę nad aktami, myśląc o ulicy Tamarind jako o dziewiczym terenie, gdy chodziło o przesłuchania potencjalnych świadków, zastanawiając się, czy kumpel od włamań, o którym wspomniał Leo Bordoni, miał jakieś znaczenie dla sprawy i czy miał coś wspólnego z chłopcem o poparzonej twarzy z przeszłości Marty’ego Goinesa. Jego akta zawierały teraz pięćdziesiąt parę kartek; piętnaście z ostatnich dwudziestu czterech godzin spędził na pisaniu. Oparł się pokusie, by pokręcić się po Tamarind, poczekać, popatrzeć, porozmawiać z mieszkańcami, ubiec Wydział Policji L.A. Gdyby Niles odkrył już mieszkanie, doktor Layman by mu o tym powiedział, jednak najprawdopodobniej ulica żyła sobie własnym życiem, wszystko działo się tak jak zwykle, a mieszkańcy zapominali o drobnych szczegółach, które mogły być tak istotne dla jego sprawy. Czy zadzwonić i powiedzieć o tropie ze szpitala Lexington Dietrichowi, udając, że właśnie skontaktowali się z nim w domu, a potem poinstruować Karen co do kłamstwa? Czy zrobić to później, nie ryzykując, że kapitan przekaże sprawę kumplowi z Wydziału Policji L.A. w ramach międzywydziałowej

współpracy, o którą on sam poprosił? Lepiej nie ryzykować. Danny pojechał do Hollywood, na ulicę Tamarind. Wszystko rzeczywiście toczyło się własnym torem, było cieplej niż dwa dni temu, chodniki zaroiły się od pieszych, ludzie przed domami siedzieli, kosili trawę i przycinali żywopłoty. Danny zaparkował i zaczął rozpytywać. Do wczesnego popołudnia nic nie zyskał: w sąsiedztwie nie wydarzyło się nic niezwykłego, nie było żadnych obcych samochodów, nikt nie słyszał o Martym Goinesie, nic szczególnego nie działo się w mieszkaniu nad garażem przy Tamarind 2307. Żadnych włóczęgów, żadnych podejrzanych hałasów, zero – i nikt nie wspomniał o jego brązowym chevrolecie zaparkowanym na ulicy. Już zaczynał się czuć jak chojrak, manewrując wokół, kiedy starsza pani spacerująca z miniaturowym sznaucerem odpowiedziała twierdząco na jego podstawowe pytanie. Trzy noce temu około godziny 22:00 wyprowadzała Wurstiego i zauważyła wysokiego mężczyznę o pięknych srebrzystych włosach idącego w stronę garażu pod 2307, prowadzącego pod obie ręce dwóch w sztok pijanych kolegów. Nie, nie widziała wcześniej żadnego z trzech mężczyzn; nie, nie słyszała później żadnych dziwnych dźwięków z mieszkania nad garażem; nie, nie znała właścicielki domu; nie, panowie nie rozmawiali ze sobą i wątpiła, by była w stanie rozpoznać srebrnowłosego mężczyznę, gdyby go jeszcze raz zobaczyła. Danny pozwolił kobiecie odejść, poszedł z powrotem do swojego samochodu i usadowił się wygodnie, by obserwować numer 2307. Miał bardzo silne przeczucie: Tak, zabójca obserwował mieszkanie, żeby przekonać się, czy nie zjawi się policja. Tak, miejsce porzucenia zwłok w Griffith Park było zaplanowane wcześniej. Nazwisko Goinesa nigdy nie ukazało się w gazetach, uznano go za włóczęgę, zabójca wiedział, że miejsce popełnienia morderstw nie zostało spalone przez opublikowanie szczegółów śmierci Marty’ego. Jedynymi znajomymi Goinesa, którzy wiedzieli o jego zgonie, byli muzycy jazzowi, których przesłuchał, co eliminowało jazzmanów z kręgu podejrzanych – wiedząc, że Goines został zidentyfikowany przez władze, żaden morderca przy zdrowych zmysłach nie przyprowadzałby kolejnych ofiar do jego mieszkania. Co z kolei oznaczało, że jeśli policja nie pokaże się na ulicy Tamarind, to morderca może sprowadzić tu następne ofiary. Trzeba trzymać ten trop z daleka od

Wydziału Policji L.A., pozostać na obserwacji, modlić się, by zabójca nie okazał się świadkiem włamania jego albo Bordoniego ani dzisiejszego rozpytywania, siedzieć z tyłkiem na miejscu, to może przypadkiem wkroczy w jego życie z numerem cztery pod rękę. Danny siedział nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w domu, lusterkiem wstecznym ustawionym tak, by widzieć podjazd. Czas wlókł się; przetoczył się podejrzanie wyglądający facet, później dwie staruszki pchające wózki z zakupami i banda chłopców w kurtkach z emblematem liceum Hollywood High. Usłyszał zbliżający się dźwięk syreny; Danny pomyślał, że coś się dzieje na Boulevard. A potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Starsza pani otworzyła drzwi frontowe domu pod numerem 2307; nie oznakowany wóz patrolowy wjechał na podjazd. Wysiadł z niego sierżant Gene Niles, spojrzał na drugą stronę ulicy i zobaczył go – skulonego w samochodzie, który miał poprzedniego dnia w Griffith Park. Niles skierował się w jego stronę, ale staruszka zastąpiła mu drogę, wskazując na mieszkanie nad garażem. Niles zatrzymał się, kobieta złapała go za rękawy płaszcza; Danny obmyślał kłamstwa. Niles dał się poprowadzić podjazdem. Danny dostał cholernego pietra i pojechał na posterunek, by wymyślić dla siebie jakieś usprawiedliwienie. Dietrich stał w wejściu do pokoju załogi posterunku, paląc papierosa; Danny wziął go pod ramię i zaciągnął do jego własnego gabinetu, gdzie mogli liczyć na odrobinę prywatności. Dietrich pozwolił mu na to, odwracając się, jak tylko Danny zamknął drzwi. – Właśnie zadzwonił do mnie porucznik Poulson. Gene Niles kontaktował się z nim telefonicznie, bo dostał wiadomość od właścicielki domu, w którym mieszkał Goines. Krew i zakrwawione ubrania w całym mieszkaniu, półtora kilometra od Griffith Park. Ten jeden nasz i ta dwójka należąca do miasta zostali najwyraźniej tam zamordowani. Widziano, jak obserwowałeś to miejsce, a potem uciekłeś. Dlaczego? Wymyśl coś, żebym cię nie musiał zawiesić. Danny miał już przygotowaną odpowiedź. – Dziś rano zadzwonił do mnie do domu ktoś ze szpitala w Lexington i powiedział, że dostali list od Marty’ego Goinesa zaadresowany do innego pacjenta. Adres zwrotny na kopercie brzmiał: North Tamarind 2307.

Pomyślałem o tej rozmowie, którą odbyliśmy, że miał pan pogadać z Poulsonem, że trzeba współpracować, chociaż Niles sra nam koło pióra. Nie wierzyłem, że Wydział Policji L.A. sprawdzi to jak należy, więc zrobiłem to sam. Właśnie odpoczywałem w samochodzie, kiedy zobaczył mnie Niles. Dietrich wziął do ręki popielniczkę i zgasił papierosa. – A do mnie nie zadzwoniłeś? Mając tak ważny trop? – Przepraszam, poniosło mnie. Dietrich stwierdził: – Nie jestem pewien, czy kupuję tę twoją historyjkę. Dlaczego nie porozmawiałeś z właścicielką domu, zanim zacząłeś rozpytywać ludzi? Poulson powiedział, że według Nilesa nikt się z nią wcześniej nie kontaktował – to ona odkryła cały ten bałagan. Danny wzruszył ramionami, próbując zbagatelizować pytanie. – Pukałem wcześniej, ale starowina pewnie nie słyszała. – Poulson powiedział, że wyglądała na czujną starszą panią. Danny, czy ty byłeś gdzieś w okolicy na jakimś popołudniowym seansie? Nie zrozumiał pytania. – Co pan ma na myśli, kino? – Nie, cipkę. Twoja luba mieszka gdzieś w pobliżu tego baru szybkiej obsługi, w którym usłyszałeś zgłoszenie o znalezieniu ciał, a ulica Tamarind leży niedaleko. Czy byłeś u niej w czasie pracy? Ton Dietricha stał się łagodniejszy; Danny postanowił uwiarygodnić swoje kłamstwa. – Trochę rozpytywałem, a potem poszedłem do niej. Odpoczywałem w samochodzie, kiedy pojawił się Niles. Dietrich ni to się uśmiechnął, ni to skrzywił; zadzwonił telefon na jego biurku. Odebrał go i powiedział: – Tak, Nortonie, jest tutaj. – Słuchał przez chwilę, po czym dodał: – Jedno pytanie. Czy wiesz już, kim byli ci dwaj mężczyźni? Długa chwila ciszy. Danny kręcił się przy drzwiach; Karen Hiltscher otworzyła je na oścież, rzuciła stertę papierów na biurko kapitana i wyszła ze spuszczonym wzrokiem. Danny myślał: żeby tylko kapitan nie powiedział jej, że mam kobietę; żeby tylko ona nie powiedziała jemu, że odebrała telefon z Lex. Dietrich polecił: – Zaczekaj, Norton. Chcę z nim najpierw porozmawiać. – Zakrył ręką słuchawkę i zrelacjonował Danny’emu: – Zidentyfikowano te dwa ciała. To jakieś śmieci, więc mówię ci od razu, że nie będzie żadnej

międzywydziałowej współpracy i daję ci jeszcze pięć dni na doprowadzenie do końca sprawy Goinesa, bo potem masz zająć się czym innym. Sklep SunFax został okradziony dziś rano i jeżeli nie uporamy się z tym wcześniej, chcę, żebyś nad tym popracował. Tym razem ci się upiecze, że nie zgłosiłeś adresu Goinesa, ale ostrzegam cię: trzymaj się z dala od policjantów z miasta. Tom Poulson jest moim bliskim kumplem, pozostaliśmy przyjaciółmi pomimo Mickeya i Brendy i nie chcę, żebyś to spieprzył. A teraz Norton Layman chce z tobą porozmawiać. Danny złapał słuchawkę. – Tak, doktorze. – Tu życzliwa ci miejska linia informacyjna. Masz ołówek? Danny wyłowił ze swojej kieszeni ołówek i notes. – Słucham. – Wyższy mężczyzna nazywa się George William Wiltsie, urodzony 14 września 1913. Dwa aresztowania za męską prostytucję, wywalony z marynarki wojennej w czterdziestym trzecim za psucie morale. Drugi mężczyzna jest znany jako kolega Wiltsiego, mieszkający z nim, być może jego kochanek. Duane Lindenaur, urodzony 5 grudnia 1916. Aresztowany raz za próbę wymuszania pieniędzy w czerwcu 1941 roku. Nie było rozprawy, bo powód wycofał zarzuty. W kartotece Wiltsiego nie ma żadnych informacji na temat zatrudnienia. Lindenaur pracował jako redaktor dialogów w Variety International Pictures. Obaj mężczyźni mieszkali przy Ventura Boulevard 11768 w motelu Leafy Glade. Wydział Policji L.A. już tam jedzie, więc trzymaj się z daleka od tego miejsca. Zadowolony? Danny policzył wszystkie swoje kłamstwa. – Sam nie wiem, doktorze. Ze swojego boksu Danny zadzwonił do Działu Informacji i Wydziału Komunikacji i otrzymał komplet danych na temat drugiej i trzeciej ofiary. George Wiltsie był aresztowany za niemoralne zachowanie w barach w roku czterdziestym i czterdziestym pierwszym; w obu przypadkach prokuratura zaniechała oskarżenia z powodu braku dowodów. Poza tym mężczyzna posiadał długą listę wykroczeń drogowych. Duane Lindenaur miał czyste konto w Wydziale Komunikacji i był tylko raz oskarżony o to wymuszenie, o którym wspomniał doktor Layman, kiedy to zarzuty przeciw niemu zostały wycofane. Danny kazał urzędnikowi z Działu Informacji odnaleźć miejsca aresztowań ofiar. Aresztowania Wiltsiego odbyły się w granicach miasta, Lindenaura w południowo-wschodniej części okręgu, patrolowanej przez ludzi z Firestone. Pytanie o funkcjonariusza, który dokonał aresztowania,

zaowocowało jego nazwiskiem – sierżant Frank Skakel. Danny zadzwonił do działu kadr Biura Szeryfa i dowiedział się, że Skakel cały czas pracował na różnych zmianach w Firestone. Zadzwonił tam do niego, dodzwonił się do centrali i przełączono go do pokoju załogi posterunku. – Tu Skakel, słucham. – Sierżancie, tu detektyw Upshaw, zastępca szeryfa z Zachodniego Hollywood. – Tak, detektywie. – Pracuję nad zabójstwem związanym z dwiema podobnymi sprawami z obszaru miasta. W czterdziestym pierwszym aresztował pan jedną z tych miejskich ofiar. Duane Lindenaur. Pamięta go pan? Skakel odparł: – Tak. Chciał wymusić pieniądze od bogatego prawnika pedała o nazwisku Hartshorn. Zawsze pamiętam sprawy o wymuszenie pieniędzy. Ktoś stuknął Lindenaura, co? – Tak, a pamięta pan szczegóły tej sprawy? – Całkiem dobrze. Składający skargę nazywał się Charles Hartshorn. Lubił chłopców, ale miał żonę i córkę, którą bezgranicznie kochał. Lindenaur poznał Hartshorna poprzez jakąś tam pedalską agencję towarzyską, zabawił się z nim, a potem zagroził, że powie o jego orientacji seksualnej jego córce. Hartshorn zadzwonił do nas, przymknęliśmy Lindenaura, ale adwokacina przestraszył się zeznawania w sądzie i wycofał oskarżenie. – Sierżancie, czy Hartshorn był wysoki i miał siwe włosy? Skakel zaśmiał się. – Nie. Był niski i łysy jak kolano. A co ze sprawą? Macie jakiś trop? – Lindenaur należy do jurysdykcji miasta i właściwie to nie mam jeszcze żadnych poszlak. A co sądzi pan na temat Hartshorna? – Żaden z niego morderca, Upshaw. Jest bogaty, wpływowy i nie znajdzie dla ciebie chwili czasu. Poza tym pedalskie sprawy nie są tego warte, a Lindenaur był śmieciem. C’est la vie, po co wywoływać pedzia z lasu. Wróć na obszar miejskiej jurysdykcji, ostrożnie tym razem, żeby nie napytać sobie większej biedy i nie wpakować się w kolejne kłamstwa… Danny pojechał do Variety International Pictures z nadzieją, że Gene Niles zabawi trochę w motelu Leafy Glade. Ponieważ z Goinesem utknął w martwym punkcie, ofiary druga i trzecia stały się niezmiernie istotne, a Lindenaur jako

pisarczyk z wytwórni filmowej i szantażysta w jednej osobie wydawał się o wiele ważniejszy niż Wiltsie, męska dziwka. Rywalizujące odłamy związkowe pikietowały przed bramą wejściową; Danny zaparkował po drugiej stronie ulicy, na przedniej szybie położył tabliczkę POJAZD POLICJI, wtulił głowę w ramiona i zaczął przedzierać się przez gąszcz ciał wymachujących transparentami. Strażnik przy bramie czytał Plotkarza, zawierającego drastyczny artykuł na temat jego trzech zabójstw – krwawe szczegóły z przecieku od pewnego źródła w Kostnicy Miejskiej L.A. Danny przeleciał wzrokiem pół strony, wyjmując swoją odznakę, podczas gdy strażnik chłonął lekturę, przeżuwając cygaro. Teraz obie sprawy zostały połączone przez prasę – zapewne nie tylko przez widziany tu i teraz szmatławiec – a to oznaczało prawdopodobieństwo większego rozgłosu, radio, dzienniki telewizyjne, fałszywe przyznania się do winy, fałszywe poszlaki i całe mnóstwo bzdur. Danny zastukał w ścianę, a przeżuwający cygaro odłożył gazetę i spojrzał na wyciągniętą odznakę. – Tak? Kogo pan szukasz? – Chciałbym porozmawiać z ludźmi, którzy pracowali z Duanem Lindenaurem. Strażnik nie zareagował na nazwisko, widocznie nie dotarło jeszcze do gazet. Sprawdził grafik, powiedział: – Studio numer 23, biuro obok planu Latających tomahawków. Nacisnął guzik i wskazał palcem. Otworzyła się brama, Danny ruszył wylanym asfaltem przejściem, w którym tłoczyli się przebrani w kostiumy aktorzy. Drzwi studia numer 23 były szeroko otwarte, a w środku trzech Meksykan zmywało z twarzy barwy wojenne. Spojrzeli na Danny’ego znudzonym wzrokiem, ten zobaczył drzwi z tabliczką REDAKCJE, podszedł do nich i zapukał. Usłyszał głos: – Otwarte – i wszedł do środka. Tyczkowaty młodzieniec w tweedowych spodniach i okularach w rogowych oprawkach wpychał kartki do walizki. Zapytał: – Jesteś tym facetem zastępującym Duane’a? Nie pokazał się przez trzy dni, a reżyser potrzebuje dodatkowej korekty dialogu. Danny rzucił szybko: – Duane nie żyje, jego przyjaciel George Wiltsie też. Zostali zamordowani.

Młodzieniec upuścił na ziemię walizkę, podrzucił nerwowo ręce i poprawił okulary. – Zz-zz-zamordowani? – Zgadza się. – A t-t-ty jesteś policjantem? – Z Wydziału Szeryfa. Znałeś dobrze Lindenaura? Młodzieniec podniósł walizkę i opadł na krzesło. – N-nie, niezbyt. Tylko z pracy, powierzchownie. – Czy widywałeś go poza wytwórnią? – Nie. – Czy znałeś George’a Wiltsiego? – Nie. Wiedziałem, że on i Duane mieszkali razem, bo Duane mi powiedział. Danny przełknął ślinę. – Byli kochankami? – Nawet by mi się nie śniło, by wysnuwać jakieś wnioski na temat ich związku. Wiem tylko, że Duane był spokojny, że był dobrym redaktorem i tanim pracownikiem, co jest wielkim plusem w tym obozie niewolniczej pracy. Usłyszeli kroki na zewnątrz. Danny odwrócił się w tamtą stronę i zobaczył cofający się cień. Wyglądając, dostrzegł plecy człowieka zmierzającego bardzo szybko w stronę kamer i świateł. Ruszył za nim; mężczyzna stanął z rękoma w kieszeniach, w klasycznej pozie mówiącej: „Nie mam nic do ukrycia”. Danny przyjrzał mu się zawiedziony, bo był młody i średniego wzrostu, nie miał blizn po oparzeniach na twarzy – najwyżej handlarz słabymi prochami. – Czemu podsłuchiwałeś pod drzwiami? Mężczyzna wyglądał bardziej na chłopca – był chudy, pryszczaty, miał wysoki głos i lekko seplenił. – Pracuję tutaj, ustawiam scenografię. – I to daje ci prawo podsłuchiwać oficjalną rozmowę policjanta? Dzieciak poprawił włosy. Danny naciskał: – Zadałem ci pytanie. – Nie, to nie daje mi… – To dlaczego to robiłeś? – Usłyszałem, jak pan mówił, że Duaney i George nie żyją, a ja ich znałem. Czy wie pan już… – Nie, nie wiem, kto ich zabił, gdybym wiedział, toby mnie tu nie było.

A jak dobrze ty ich znałeś? Chłopak znowu poprawił zaczesane do góry włosy. – Jadałem lunch z Dua… Duanem… i znałem George’a na tyle, by mu powiedzieć cześć, kiedy przyjeżdżał po Duane’a. – Wydaje mi się, że we trójkę mieliście wiele wspólnego, co? – Tak. – Czy spotykałeś się z Lindenaurem i Wiltsiem poza wytwórnią? – Nie. – Ale rozmawialiście, bo tak cholernie wiele was łączyło. Czy nie tak? Chłopiec miał wzrok utkwiony w ziemię, leniwie rysował stopą ósemki. – Tak, proszę pana. – Wobec tego powiedz mi, co oni kręcili i z kim kręcili, bo jeżeli ktoś stąd coś o tym wie, to możesz to być tylko ty. Prawda? Chłopak oparł się o światła, stając plecami do Danny’ego. – Byli razem od długiego czasu, ale lubili imprezować z innymi facetami. Georgie był dość ostry i żył głównie z pieniędzy Duane’a, ale czasami wykonywał numerki dla takiej eleganckiej agencji towarzyskiej. Nic więcej nie wiem, więc mogę już sobie pójść, proszę…? Danny pomyślał o swoim telefonie na posterunek w Firestone – Lindenaur poznał mężczyznę, którego szantażował, przez jakąś „pedalską agencję towarzyską”. – Nie. Jak nazywała się ta agencja? – Nie wiem. – Z kim jeszcze prowadzali się Wiltsie i Lindenaur? Podaj mi nazwiska. – Nie wiem i nie znam żadnych nazwisk! – Nie jęcz. A wysoki siwy facet w średnim wieku: czy Lindenaur albo Wiltsie wspominali takiego? – Nie. – A czy pracuje tu mężczyzna pasujący do tego opisu? – Jest z milion mężczyzn w L.A., którzy pasują do tego opisu, więc proszę… Danny złapał chłopaka za nadgarstek, zreflektował się, co robi, i puścił go. – Nie podnoś na mnie głosu, tylko odpowiadaj na pytania. Lindenaur, Wiltsie, wysoki siwy facet. Dzieciak odwrócił się i rozmasował nadgarstek. – Nic nie wiem na temat takiego mężczyzny, ale Duane lubił starszych gości i powiedział mi, że

podobają mu się siwe włosy. Teraz jest pan zadowolony? Danny nie mógł spojrzeć mu w oczy. – Czy Duane i George lubili jazz? – Nie wiem, nigdy nie rozmawialiśmy o muzyce. – Czy kiedykolwiek mówili coś o włamaniach albo o mężczyźnie po dwudziestce z bliznami po oparzeniu na twarzy? – Nie. – A czy któryś z nich był napalony na zwierzęta? – Nie, tylko na innych facetów. Danny powiedział: – Zjeżdżaj. – I sam się ruszył, a chłopak dalej się za nim gapił. Asfaltowe przejście opustoszało, nadciągał zmierzch. Szedł do bramy wyjściowej, ale zatrzymał go głos ze stróżówki. – Panie władzo, ma pan minutkę? Danny zatrzymał się. Łysy mężczyzna w koszulce polo i spodniach do gry w golfa wyszedł i wyciągnął dłoń. – Nazywam się Herman Gerstein. Rządzę tym przybytkiem. Terytorium miejskie. Danny uścisnął dłoń Gersteina. – Nazywam się Upshaw. Jestem detektywem z Wydziału Szeryfa. Gerstein rzekł: – Słyszałem, że szukał pan jakichś facetów, z którymi pracuje redaktor scenariuszy. Czy to prawda? – Chodziło o Duane’a Lindenaura. Został zamordowany. – To niedobrze. Nie lubię, gdy moi ludzie kopią w kalendarz, nawet mnie nie zawiadamiając… No co jest, Upshaw? Nie śmiejesz się. – Bo to nie było śmieszne. Gerstein odchrząknął. – Każdego bawi coś innego, a ja nie muszę błagać innych o śmiech, mam od tego komików. Zanim sobie pójdziesz, chciałbym ci o czymś powiedzieć. Współpracuję z ekipą sądu przysięgłych, prowadzącą śledztwo dotyczące wpływów komunistycznych w Hollywood, i nie podoba mi się fakt, że jakiś gliniarz spoza miasta rozpytuje tu wokoło. Kapujesz? Bezpieczeństwo narodowe jest ważniejsze niż jakiś martwy redaktor scenariuszy. Danny złamał ogólnie przyjęte zasady. – Martwy pedziowaty redaktor scenariuszy. Gerstein zmierzył go wzrokiem. – Teraz to już naprawdę nie jest zabawne, bo w życiu bym nie pozwolił pracować u siebie żadnemu facetowi, o którym

wszyscy wiedzieliby, że jest homoseksualistą. Nigdy. Czy to jest jasne? – Bardzo. Gerstein wyciągnął z kieszeni trzy długie cygara i wepchnął je do kieszeni koszuli Danny’ego. – Rozwiń w sobie poczucie humoru, a wtedy może będą z ciebie ludzie. A jak będziesz musiał tu znowu przyjść, to najpierw uzgodnij to ze mną. Zrozumiano? Danny upuścił cygara na ziemię, rozdeptał je i wyszedł przez bramę. Teraz musiał sprawdzić lokalne gazety i wykonać kilka telefonów. Danny pojechał do Hollywood i Vine, kupił wszystkie cztery wychodzące w L.A. dzienniki, stanął na zakazie parkowania i zaczął czytać. W Timesie i Daily News nie znalazł nic na temat swojej sprawy, Mirror i Herald zamieściły streszczenia na ostatniej stronie. Jedno pod tytułem „Okaleczone ciała w Griffith Park”, drugie: „Porzucone zwłoki odkryte o świcie”. Zamieszczono uproszczone opisy okaleczeń, a Gene Niles trąbił swoje, że sprawa nie jest z niczym powiązana. Nie podano nazwisk ofiar ani nie padła wzmianka o Martym Goinesie. Budka telefoniczna znajdowała się tuż obok kiosku z gazetami. Danny zadzwonił do Karen Hiltscher i usłyszał to, czego się spodziewał – sprawdzanie zakładów dentystycznych szło bardzo powoli, jak dotąd zadzwoniła w dziesięć miejsc i otrzymała dziesięć negatywnych odpowiedzi. Jej rozmowy z innymi posterunkami okręgowymi i biurem detektywów na temat włamywaczy z przeszłością protetyka dentystycznego zakończyły się kompletnym fiaskiem – tacy mężczyźni nie istnieli. Wstępne rozmowy z dwoma sklepami z wypchanymi zwierzętami ujawniły, że wszystkie zwierzaki miały plastikowe szczęki, żadnych prawdziwych zębów – takowe znajdowały się tylko w pyskach bestii, które biegały jeszcze na wolności. Danny ponaglił Karen, by sprawdzała dalej, pożegnał się, puszczając buziaki do słuchawki, i zadzwonił do Moonglow Lounge. Janice Modine nie pracowała tego wieczora, ale John Lembeck pił przy barze. Danny wymienił grzeczności z facetem, któremu oszczędził pobicia, złodziej samochodów i alfons zrobił to samo. Danny wiedział, że zdoła wyciągnąć z niego informacje za friko, i zapytał o pedalskich alfonsów i agencje towarzyskie. Lembeck powiedział mu, że zna tylko jedną homoseksualną agencję towarzyską, bardzo ekskluzywną i dyskretną,

prowadzoną przez faceta o nazwisku Felix Gordean, oficjalnie łowcę talentów z biurem na Strip i apartamentem w Chateau Marmont. Sam Gordean nie był ciotą, ale dostarczał chłopców elicie Hollywoodu i starym bogaczom z L.A. Danny nakazał Lembeckowi milczeć jak grób i zadzwonił nocną linią do Działu Informacji i Wydziału Komunikacji. Dwie rozmowy, dwie kryształowo czyste kartoteki i trzy adresy w bogatych dzielnicach: biuro przy Sunset Boulevard 9817, apartament w Chateau Marmont niedaleko od Strip, dom przy plaży w Malibu, przy Pacific Coast 16822. Z dziesięcio- i pięciocentówką, jakie zostały mu w kieszeni, Danny uległ własnemu przeczuciu. Zadzwonił na posterunek w Firestone, poprosił sierżanta Franka Skakela i zapytał go o nazwę tej pedalskiej agencji towarzyskiej, w której szantażysta Duane Lindenaur spotkał szantażowanego Charlesa Hartshorna. Skakel pozrzędził trochę i powiedział, że oddzwoni do Danny’ego do budki telefonicznej. Dziesięć minut później oddzwonił i oznajmił, że odgrzebał oryginalną skargę. Lindenaur spotkał Hartshorna na przyjęciu zorganizowanym przez mężczyznę, który był właścicielem agencji towarzyskiej – Felixa Gordeana. Skakel zakończył przestrogą – szperając w aktach, kumpel z drużyny znalazł pewną informację: Gordean płacił olbrzymi haracz od swej działalności obyczajówce w Wydziale Szeryfa. Danny pojechał do Chateau Marmont, hotelu wyglądającego jak luksusowa renesansowa forteca. Budynek główny ozdobiony był wieżyczkami i gzymsami, a za nim znajdował się dziedziniec, na którym stały podobnie ozdobione bungalowy, połączone ze sobą ścieżkami, otoczone wysokimi, idealnie przyciętymi żywopłotami. Tabliczki z numerami oświetlone były przez gazowe lampy zawieszone na słupkach z kutego żelaza. Danny podążył wijącą się ścieżką do 7941, usłyszał taneczną muzykę dobiegającą zza żywopłotu i skierował się na dróżkę prowadzącą do drzwi. W tym momencie podmuch wiatru przegonił chmury i światło księżyca padło na dwóch mężczyzn w strojach wieczorowych, całujących się, objętych w zaciszu werandy. Danny obserwował; księżyc schował się za chmurami; otworzono drzwi i wpuszczono obu mężczyzn do środka – zabrzmiał nagle głośny śmiech i nastała kilkusekundowa jasność, gdy wchodzili do domu. Danny poczuł

mrowienie, wcisnął się pomiędzy żywopłot a ścianę domu i przedarł się bokiem do olbrzymiego okna zaciągniętego aksamitnymi zasłonami. W miejscu styku fioletowych kotar widniała mała szpara dająca widok na smokingi wirujące na parkiecie, gobeliny na ścianach, blask wzniesionych kieliszków. Danny przytknął twarz do okna i zajrzał do środka. Z bliska wszystko się zamazywało, Człowiek Kamera nie funkcjonował prawidłowo. Cofnął się tak, by objąć spojrzeniem większą przestrzeń, zobaczył wirujące smokingi, przytulane tanga, samych mężczyzn. Twarze były tak blisko siebie, że nie można ich było rozróżnić. Danny robił zbliżenia i patrzył z oddali, blisko, daleko, blisko, aż wcisnął się w szybę, a mrowienie poczuł teraz między nogami; oczy szukały jakiejś odległości pośredniej, szczegółów, twarzy. Obraz rozmazał się jeszcze bardziej, stanowiąc migawki rąk, nóg, pchanego wózka i mężczyzny w bieli, wnoszącego naczynie z ponczem. Ujęcia z bliska, z daleka, z bliska, lepsza ostrość, żadnych twarzy, a potem Tim i Coleman saksofonista razem, kołyszący się przy ciężkim jazzie. Mrowienie aż zabolało, Tim zniknął, zastąpił go jakiś blond naiwniak. Nagle cienie zburzyły jego wizję, obraz wyklarował się, gdy Danny zrobił krok w tył – i ukazał się jego oczom idealny widok dwóch grubych, szkaradnych typków o tłustej cerze podrażnionej goleniem i o włosach świecących od brylantyny, którzy podpierając ściany, całowali się namiętnie. Danny pognał do domu, mając przed oczami San Berdoo, rok 1939, i Tima spoglądającego na niego krzywo, kiedy odmówił swej kolejki z Roxie. Znalazł zapasową butelkę whisky, wychylił standardowe cztery głębsze i zobaczył wszystko jeszcze wyraźniej: urażony Tim mówiący, że tak, to były tylko takie wygłupy, ale tobie się to podobało. Jeszcze dwie szklaneczki, Chateau Marmont w kolorze i wszyscy przystojniacy, jakich kiedykolwiek znał, mieli ciało Timmy’ego. Potem pił już prosto z butelki, alkohol palił go jak bimber najgorszego gatunku, jako Człowiek Kamera robił ujęcia kobiet, kobiet, kobiet… Karen Hiltscher, Janice Modine, striptizerki, które przesłuchiwał w związku z napadem na Club Largo, cycki i cipki na wierzchu w przebieralni, obojętne na mężczyzn im się przyglądających. Rita Hayworth, Ava Gardner, dziewczyna z Dave’s Blue Room, jego matka wychodząca z wanny, zanim jeszcze utyła i została świadkiem Jehowy. Wszystko to wstrętne i chore, tak

jak ci dwaj całujący się w Marmont. Danny pił na stojąco, aż zmiękły mu nogi. Upadając, rzucił butelką o ścianę. Uderzyła w zdjęcia krwawych wzorów z Tamarind 2307.

16 Mal uporządkował swe kłamstwa na progu i zadzwonił do drzwi. Z wnętrza domu dobiegł stukot obcasów na drewnianej podłodze; obciągnął marynarkę, by ukryć za luźny pasek spodni – zbyt wiele opuszczonych posiłków. Drzwi zostały otwarte i stanęła w nich Czerwona Królowa, idealnie uczesana, elegancko ubrana w jedwab i tweed – o 9:30 rano. – Tak? Jest pan komiwojażerem? Chyba pan wie, że istnieje prawo zabraniające akwizycji w Beverly Hills. Mal był świadom, że dobrze wiedziała, kim jest. – Jestem z Biura Prokuratora. – Beverly Hills? – Miasta Los Angeles. Claire De Haven uśmiechnęła się jak gwiazda filmowa. – Chodzi o sumę moich mandatów za niepoprawne przechodzenie przez jezdnię? Koniec policyjnej gierki – Mal wiedział już, iż uznała go za tego milszego gliniarza, który prowadził rozmowę z Lopezem, Duartem i Benavidesem. – Miasto potrzebuje pani pomocy. Kobieta zachichotała – bardzo wytwornie – i otworzyła szerzej drzwi. – Proszę wejść i opowiedzieć mi o tym, panie… – Considine. Claire powtórzyła jego nazwisko i puściła go przodem. Mal wszedł do olbrzymiego salonu przesyconego kwiatowymi motywami: dywany w gardenie, obicia foteli w orchidee, stoliczki i półki na książki inkrustowane stokrotkami. Ściany zawieszone były plakatami filmowymi – posterami antynazistowskich produkcji popularnych pod koniec lat trzydziestych i na początku czterdziestych. Mal podszedł do krzykliwego plakatu promującego Jutrzenkę sprawiedliwych – prawy Rusek stojący naprzeciw śliniącego się faszysty, wymachującego bronią. Światło słoneczne otaczało sprawiedliwego, Niemiec znajdował się w cieniu. Widząc, że Claire de Haven go obserwuje, rzekł: – Subtelne.

Claire zaśmiała się. – Zręczne. Czy pan jest prokuratorem, panie Considine? Mal odwrócił się. Czerwona Królowa trzymała szklaneczkę napełnioną przezroczystym płynem z lodem. Nie czuł zapachu ginu i założył, że to wódka – bardziej elegancka, nie miało się po niej cuchnącego oddechu. – Nie, jestem detektywem wydziału sądu przysięgłych. Czy mogę usiąść? Claire wskazała na fotele stojące po dwóch stronach stolika do gry w szachy. – Zaczyna mnie to intrygować. Napije się pan kawy lub czegoś mocniejszego? Mal odparł: – Nie. – I usiadł. Fotel obity był skórą, orchidee wyhaftowano jedwabną nicią. Claire De Haven spoczęła naprzeciwko i założyła nogę na nogę. – Jest pan szalony, jeżeli pan myśli, że kiedykolwiek zacznę donosić. Nigdy. Ja nie będę donosić, moi przyjaciele nie będą donosić i będziemy mieli najlepszych prawników na świecie. Mal powtarzał ten sam scenariusz, który odegrał z trzema Meksykanami. – Panno De Haven, ta rozmowa jest tylko formalnością. Mój kolega i ja źle podeszliśmy do pani przyjaciół z Variety International, nasz szef jest o to wściekły, a nasze fundusze zostały obcięte. Kiedy dostaliśmy materiały wstępne dotyczące UAES-u – dokumenty HUAC-u – pani imię nie zostało nigdzie wspomniane, a pani przyjaciele wydawali się… hm… dosyć doktrynerscy. Zdecydowałem się iść za przeczuciem i przedstawić pani sprawę w nadziei, że mnie pani wysłucha i uzna za rozsądne to, co zaraz powiem. Claire De Haven uśmiechnęła się i wzięła łyk drinka. – Pięknie pan przemawia jak na policjanta. Mal pomyślał: „A ty chlejesz wódę od samego rana i pieprzysz się z meksykańskimi gangsterami”. – Ukończyłem Stanford i służyłem w stopniu majora w żandarmerii wojskowej w Europie. Byłem zaangażowany w zbieranie dowodów obciążających nazistowskich zbrodniarzy wojennych, więc jak sama pani widzi, mój stosunek do tych plakatów na pani ścianach nie może być tak całkiem negatywny. – I potrafi pan okazywać zrozumienie. A teraz zatrudniła pana wytwórnia, bo łatwiej jest wyżyć się na czerwonych, niż płacić przyzwoite pensje. Podzielicie tylko ludzi, pozyskacie paru, zmusicie do donoszenia

i wprowadzicie do sprawy specjalistów. I nie osiągniecie nic poza urazą. Od kulturalnej wymiany zdań do zimnej złości w ułamku sekundy. Mal usiłował przybrać minę winowajcy, myśląc, że mógłby pokonać tę kobietę, gdyby się postarał, ale chciał dać jej wygrać. – Panno De Haven, dlaczego UAES nie strajkuje, by wyegzekwować swoje żądania dotyczące kontraktów? Claire powoli sączyła drinka: – Wówczas Teamsters zajęliby nasze miejsca i pozostali na nibytymczasowej liście płac. Dobry początek; dostał ostatnią szansę, by zagrać dobrego faceta, zanim się wycofają, umieszczą w gazecie stosowny artykuł i wprowadzą wtyczkę. – Cieszę się, że wspomniała pani o Teamsters, bo oni nie dają mi spokoju. Jeżeli sprawa z tym sądem przysięgłych wypali – a wątpię, by tak się stało – następnym logicznym krokiem będzie skierowanie naszych działań przeciwko Teamsters. Organizacja ta jest mocno przesiąknięta elementem przestępczym, w takim samym stopniu jak amerykańska lewica przesiąknięta jest komunistami. Claire De Haven siedziała bez ruchu, nie łapiąc przynęty. Spojrzała na Mala, zatrzymała wzrok na pistolecie przy jego pasku. – Jest pan inteligentnym człowiekiem, więc proszę powiedzieć jasno, o co panu chodzi. Ładnie sformułowanymi zdaniami, w takim stylu, jakiego uczył się pan na pierwszym roku w Stanford. Mal pomyślał o Celeście – działała na niego jak przyprawa podsycająca oburzenie. – Panno De Haven, widziałem Buchenwald i wiem, że to, co robi Stalin, jest równie złe. Chcemy dotrzeć do samego trzonu totalitarnych wpływów komunistycznych w przemyśle filmowym i wewnątrz UAES-u, zniszczyć go, powstrzymać Teamsters od skopania wam tyłków podczas pikiet i ustalić dzięki waszym zeznaniom jakiś rodzaj linii demarkacyjnej pomiędzy poważną agresją komunistycznej propagandy a legalnymi działaniami politycznymi lewicy. Przerwa, wzruszenie ramion, ręce wzniesione w udawanej frustracji. – Panno De Haven, jestem policjantem. Gromadzę dowody, aby odizolować od społeczeństwa złodziei i morderców. Nie podoba mi się to zadanie, ale wydaje mi się, że ktoś je musi wykonywać, i staram się robić to

najlepiej, jak potrafię. Czy rozumie pani, do czego zmierzam? Claire wzięła ze stołu papierosy, zapalniczkę i zapaliła. Wydmuchiwała dym, podczas gdy Mal rozglądał się po pokoju, niby to rozgoryczony, że dał się wytrącić z równowagi. W końcu przemówiła: – Albo jest pan bardzo dobrym aktorem, albo obraca się pan wśród niewłaściwych ludzi. Które stwierdzenie jest prawdziwe? Szczerze przyznaję, że nie wiem. – Proszę nie traktować mnie protekcjonalnie. – Przepraszam, nie chciałam. – Oczywiście, że pani chciała. – W porządku, chciałam. Mal wstał i przeszedł się po pokoju, dokonując oględzin miejsca, zanim przyśle tu swoją wtyczkę. Zauważył regał, na którym stały ramki ze zdjęciami, przyjrzał się im wszystkim i zobaczył cały rząd młodych, przystojnych mężczyzn. Mniej więcej połowa z nich reprezentowała typ latynoskiego kochanka – ale Lopez, Duarte i Benavides nie pojawili się na zdjęciach. Przypomniała mu się uwaga Lopeza w gabinecie Lesnicka: Claire była jedyną białą kobietą, która wzięła mu do buzi, i miał z tego powodu wyrzuty sumienia, bo tylko kurwy to robiły, a ona była jego komunistyczną madonną. Na jednej półce samotnie stało zdjęcie Reynoldsa Loftisa, jego anglosaska prostota wydawała się tu nie na miejscu. Mal odwrócił się i spojrzał na Claire. – Pani podboje, panno De Haven? – Moja przeszłość i przyszłość. Szalona młodzież ustawiona razem i mój narzeczony samotnie. Chaz Minear wyrażał się jasno co do Loftisa – co robili, jak to im było razem. Mal zastanawiał się, ile o nich wiedziała ta kobieta, czy domyślała się, że Minear wydał jej przyszłego męża HUAC-owi. – Szczęściarz z niego. – Dziękuję. – Czy on nie jest aktorem? Wydaje mi się, że byłem z synem w kinie na filmie, w którym występował. Claire zgasiła papierosa, zapaliła kolejnego i wygładziła spódniczkę. – Tak, Reynolds jest aktorem. Kiedy pan i pański syn widzieliście ten film? Mal usiadł, w myślach przeglądając daty z czarnej listy. – Chyba zaraz po

wojnie. Dlaczego? – Chciałabym coś zauważyć, dopóki jeszcze rozmawiamy w cywilizowany sposób. Wątpię, by był pan taki wrażliwy, na jakiego stara się pan wyglądać, jeśli jednak się mylę, to chcę uświadomić panu na przykładzie, jakiego cierpienia przysparzają tacy ludzie jak pan. Mal wskazał kciukiem na zdjęcie Loftisa. – Na przykładzie pani narzeczonego? – Tak. Widzi pan, pewnie obejrzał pan ten film w kinie prezentującym filmy wznowione. Reynolds był aktorem bardzo popularnym w latach trzydziestych, ale Kalifornijski Komitet do spraw Działań Antyamerykańskich skrzywdził go, gdy nie chciał zeznawać w roku 1940. Wiele wytwórni nie chciało z nim współpracować z powodu jego przekonań, a jedyna praca, jaką mógł dostać, to była harówka za najniższe wynagrodzenie, wyrobnicza praca dla okropnego człowieka o nazwisku Herman Gerstein. Mal udawał głupka. – Mogło być gorzej. W czterdziestym siódmym HUAC wciągał ludzi na czarne listy. Narzeczony pani mógł znaleźć… Claire wykrzyknęła: – I znalazł się na jednej z nich, i założę się, że pan o tym wie! Mal podskoczył w fotelu; zdawało mu się, iż przekonał ją, że nie wie nic na temat Loftisa. Claire zniżyła głos: – Pewnie pan wiedział. Reynolds Loftis, panie Considine. Na pewno pan wie, że jest członkiem UAES-u. Mal wzruszył ramionami, ukrył się za zasłoną dymną kłamstw. – Kiedy powiedziała pani „Reynolds”, domyśliłem się, że chodzi o Loftisa. Wiedziałem, że jest aktorem, ale nigdy nie widziałem jego zdjęcia. Proszę posłuchać, powiem pani, dlaczego byłem zdziwiony. Stary lewicowiec powiedział mojemu partnerowi i mnie, że Loftis był homoseksualistą. A teraz pani mi mówi, że jest pani narzeczonym. Oczy Claire zwęziły się, przez chwilę wyglądała jak przyczajona złośnica. – Kto panu to powiedział? Mal ponownie wzruszył ramionami. – Jakiś facet, który kiedyś bywał i uganiał się za kobietami na piknikach Komitetu Obrony Śpiącej Laguny. Zapomniałem, jak się nazywał. Z przyczajonej złośnicy zmieniła się w nerwowy wrak: dłonie jej się

trzęsły, nogi drgały, muskając stół. Mal spojrzał w jej oczy i zdawało mu się, że widzi, jak się zmniejszają, jakby zmieszała jakieś farmaceutyki ze swoją wódką. Sekundy wlokły się w nieskończoność, aż Claire znowu się uspokoiła. – Przepraszam, zdenerwowałam się, słysząc, że ktoś opowiada o Reynoldsie takie rzeczy. Mal pomyślał: nie, to wcale nie to – to Śpiąca Laguna cię zdenerwowała. – Przepraszam, nie powinienem był tego pani mówić. – W takim razie dlaczego pan to zrobił? – Bo on jest szczęściarzem. Czerwona Królowa uśmiechnęła się. – I nie tylko z mojego powodu. Pozwoli mi pan dokończyć to, co zaczęłam mówić? – Oczywiście. Claire podjęła znowu: – W roku 1947 ktoś złożył donos na Reynoldsa do HUAC-u – pogłoski i insynuacje – i od razu znalazł się na czarnej liście. Wyjechał do Europy i znalazł pracę jako aktor w eksperymentalnych artystycznych filmach reżyserowanych przez Belga, którego spotkał w L.A. podczas wojny. Wszyscy aktorzy nosili maski, filmy wywołały spore zamieszanie i grając w nich, Reynolds podreperował swój budżet. W czterdziestym ósmym zdobył nawet francuski odpowiednik Oscara i był bardzo popularny w Europie. Teraz prawdziwe wytwórnie hollywoodzkie oferują mu prawdziwą pracę za prawdziwe pieniądze, co znów weźmie w łeb, jeżeli Reynolds zostanie zaciągnięty przed kolejny komitet albo sąd przysięgłych, albo jakiś tam inny sąd, jakkolwiek go nazwiecie. Mal wstał i spojrzał na drzwi. Claire dodała: – Reynolds nigdy nie poda żadnych nazwisk, podobnie zresztą jak ja. Nie rujnujcie normalnego życia, które zaczyna znowu prowadzić. Nie rujnujcie mnie. Nawet błagać potrafiła z klasą. Mal zrobił gest, wskazując na skórzane obicia, brokatowe zasłony i małą fortunę w jedwabnych haftach. – Jak może pani głosić komunistyczne slogany i wytłumaczyć się z tego wszystkiego? Czerwona Królowa uśmiechnęła się jak zadumany żebrak. – Wykonuję przecież tak dobrą robotę, że mogę sobie chyba pozwolić na parę ładnych rzeczy. Ostatnią kwestię wypowiedziała jak gwiazda. Mal wrócił do swojego samochodu i znalazł kartkę zatkniętą za

wycieraczkę: „Siemanko, kapitanie! Herman Gerstein zadzwonił do Ellisa Loewa ze skargą: jakiś fiucik od szeryfa robi zamieszanie w Variety International (chodzi o pedalskie zabójstwo). Ellis rozmawiał z jego przełożonym (kpt. Al Dietrich) na ten temat i mamy to temu chłopakowi wyperswadować. Posterunek Zachodnie Hollywood, kiedy skończysz z C. D. H., zapraszam – D. S.” Mal pojechał na posterunek, wkurzony, że ma jakąś głupią sprawę do załatwienia, podczas gdy powinien planować następne posunięcie ekipy, przekazywać komunikaty do radia i prasy, by przekonać UAES, że sąd przysięgłych jest już kaput. Zobaczył forda Dudleya Smitha na parkingu, zatrzymał się obok i wszedł głównym wejściem. Dudley stał w dyżurce, rozmawiając z umundurowanym kapitanem od szeryfa. Dziewczyna przy centrali podsłuchiwała bezpardonowo, bawiąc się słuchawkami, które zawiesiła na szyi. Dudley zauważył go i przywołał palcem. Mal podszedł i podał mu dłoń. – To jest Mal Considine, kapitanie. Mężczyzna obdarzył go miażdżącym uściskiem ręki. – Al Dietrich. To miło spotkać chłopców z miasta, którzy okazują się istotami ludzkimi. Mówiłem właśnie porucznikowi Smithowi, byście nie osądzali detektywa Upshawa zbyt surowo. Ma mnóstwo nowatorskich pomysłów na temat procedury i tak dalej. No i jest trochę w gorącej wodzie kąpany, ale w sumie to cholernie dobry gliniarz. Fakt, że ma dwadzieścia siedem lat i jest już detektywem, musi o czymś świadczyć, nieprawdaż? Dudley wybuchnął głośnym śmiechem. – Bystrość i naiwność to dobra kombinacja u młodego człowieka. Malcolmie, nasz przyjaciel pracuje nad pedalskim zabójstwem na terenie okręgu powiązanym z dwoma podobnymi z miasta. Wydaje się, że ma na tym punkcie taką obsesję, jaką może mieć tylko młody gliniarz idealista. Czy powinniśmy udzielić chłopakowi lekcji na temat etykiety i priorytetów policji? Mal odpowiedział: – Krótkiej. – I odwrócił się do Dietricha: – Kapitanie, gdzie jest teraz Upshaw? – W pokoju przesłuchań na początku korytarza. Dwóch z moich ludzi złapało dziś rano podejrzanego o kradzież i Danny próbuje coś z niego wycisnąć. Chodźcie, pokażę wam – ale najpierw pozwólcie mu skończyć. Dietrich poprowadził ich korytarzem wśród boksów, które zamiast ścian

miały lustrzane szyby. Nad ostatnim po lewej stronie wisiał głośnik, z którego rozlegały się trzaski. Kapitan dodał: – Posłuchajcie, chłopak jest dobry. I spróbujcie obejść się z nim w miarę łagodnie, ma niezły temperament i lubię go. Mal podszedł do szyby przed Dudleyem. Zaglądając, ujrzał kolesia, którego przymknął przed wojną. Vincent Scoppettone, człowiek Jacka Dragny, siedział przy stole przymocowanym do podłogi, z rękoma przykutymi do krzesła. Porucznik Upshaw stał odwrócony plecami do szyby i wyciągał wodę z chłodziarki przy ścianie. Scoppettone wił się w krześle, jego strój aresztanta był mokry od potu na nogach i pod pachami. Dudley dogonił go. – O, świetnie. Vinnie-co-się-ślini. Słyszałem, że się chłopaczyna dowiedział, iż jego ptaszyna oferowała swe usługi gdzie indziej i wepchnął jej dwunastkę do kanału miłosnego. Nieźle namieszał, ale załatwił to szybko. A wiesz, czym różni się włoska babcia od słonia? Dziesięcioma kilogramami i czarną sukienką. Świetne, no nie? Mal zignorował go. Z głośnika dobiegł głos Scoppettone’a, dźwięk dochodził o ułamek sekundy później niż ruch jego warg. – Świadkowie naoczni gówno znaczą. Muszą żyć, żeby zeznawać. Rozumiesz? Detektyw Upshaw odwrócił się z kubkiem wody w dłoni. Mal ujrzał młodego mężczyznę średniego wzrostu o regularnych rysach twarzy, zdecydowanych brązowych oczach, ciemnobrązowych krótko przyciętych włosach i ziemistej cerze z widocznymi zacięciami po goleniu. Wyglądał na wysportowanego i muskularnego – i było w nim coś, co przypominało chłoptasiów ze zdjęć Claire De Haven. Mówił równym barytonem. – No dalej, Vincent. Proponuję ci spowiedź, komunię, a potem odpoczywaj w pokoju. Scoppettone popił wodę, opluł się i oblizał usta. – Jesteś katolikiem? Upshaw usiadł w krześle ustawionym naprzeciw. – Jestem nikim. Moja matka jest świadkiem Jehowy, a ojciec nie żyje. I ciebie spotka ten sam los, kiedy Jack D. dowie się, że okradasz sklepy na własną rękę. A jeśli chodzi o naocznych świadków, to będą zeznawać. Będziesz siedział w śródmieściu bez prawa do kaucji i Jack już cię tam urządzi. Musisz mieć z nim na pieńku, inaczej nie byłbyś zmuszony kraść. Gadaj, Vincent. Daj mi coś na temat twych innych wyczynów, to kapitan zaproponuje jakąś uczciwą sumę.

Scoppettone zakaszlał; woda spłynęła mu z podbródka. – Bez tych świadków nie masz sprawy. Upshaw nachylił się nad stołem, Mal zastanawiał się, w jakim stopniu głośnik zniekształca jego głos. – Vinnie, jesteś dla Jacka niczym. W najlepszym przypadku wybaczy ci Sun-Fax, w najgorszym wykończy cię, gdy znajdziesz się w więzieniu. Prawdopodobnie w Folsom. Wszyscy wiedzą, że masz związki z mafią, a tam tacy trafiają. Zaś Sun-Fax jest na terytorium Cohena. Mickey kupuje koszyki z prezentami, którymi przekupuje tamtejszych sędziów, i z pewnością dopilnuje, by jeden z jego przyjaciół rozpatrywał twoją sprawę. Moim zdaniem jesteś zbyt głupi, by żyć. Tylko głupi śmieć obrabia sklepy na terytorium Cohena. Czy ty, kurwa, chcesz rozpętać wojnę? Czy myślisz, że Jack chce, by Mickey ścigał go z powodu jakiegoś drobnego złodzieja? Dudley szturchnął Mala. – Ten chłopak jest bardzo, bardzo dobry. Mal dodał: – Najlepszy. Odepchnął łokieć Dudleya i skoncentrował się na Upshawie i jego stylu wypowiedzi, zastanawiając się, czy potrafiłby prowadzić rozmowę z komuchem tak dobrze, jak prowadził rozmowę z kryminalistą. Vincent Scoppettone zakaszlał ponownie; z głośnika rozległy się trzaski, które zaraz przeszły w słowa. – Nie będzie żadnej wojny. Jack i Mickey już dawno rozmawiają o rozejmie, a nawet o wspólnym robieniu interesów. – Chcesz o tym pogadać? – zapytał Upshaw. – Wydaje ci się, że jestem idiotą? Upshaw zaśmiał się. Mal wyłapał sztuczność; ten Scoppettone wcale go nie interesował, chłopak wykonywał tylko swoją pracę. Jednak był to udawany śmiech pierwszej klasy i młody detektyw wiedział, jak rozładować za jego pomocą własne napięcie. – Vinnie, już ci powiedziałem, że moim zdaniem jesteś idiotą. Z daleka widać, że się cykasz, i wydaje mi się, że ostro zadarłeś z Jackiem. Niech zgadnę: zrobiłeś coś, żeby wkurzyć Jacka, przestraszyłeś się i pomyślałeś, że zwiejesz. Potrzebowałeś kasy, obrabowałeś Sun-Fax. Mam rację? Scoppettone pocił się teraz jak mysz w połogu – słone krople spływały mu po twarzy. Upshaw zapytał: – Wiesz, co jeszcze myślę? Jedna kradzież nie

załatwiłaby sprawy. Wydaje mi się, że możemy ci przypisać jeszcze inne skoki. Chyba sprawdzę raporty z kradzieży z terenu całego miasta i okręgu, może jeszcze z okręgów Ventura, Orange i San Diego. Założę się, że jeśli prześlę im twoje zdjęcia, to znajdę paru naocznych świadków. Mam rację? Scoppettone spróbował się zaśmiać – długą serią skrzekliwych ha, ha, ha. Upshaw dołączył i parodiował go, dopóki aresztant się nie zamknął. Mal zaskoczył: jest skupiony do granic na czymś innym i odreagowuje to na Vinniem, bo ten jest akurat pod ręką – i pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że to robi. Kuląc ramiona, Scoppettone wydusił: – Zawrzyjmy układ. Mam coś ekstra. – Mów. – Heroina. Cała kupa hery. Chodzi o te wspólne interesy Jacka i Mickeya, o których mówiłem. Porządny meksykański proszek, ze dwanaście kilo. Wszystko dla dzielnicy czarnuchów, żeby wykopać stamtąd niezależnych dilerów. Szczera prawda. Jak kłamię, to niech mi kaktus wyrośnie na dłoni. Upshaw przedrzeźniał ton Vinniego. – To pewnie już ci rośnie, bo Mick i Dragna jako partnerzy to bzdura. Strzelanina przed Sherry’s miała miejsce sześć miesięcy temu, Cohen stracił człowieka, a on nie zapomina takich rzeczy. – To nie Jack, to Wydział Policji L.A. Strzelali ludzie z posterunku Hollywood, połowa pieprzonego wydziału zabójstw na to poszła przez tę kurwę Brendę. Mickey Żydek wie, że Jack tego nie zrobił. Upshaw ziewnął szeroko. – Nudzisz mnie, Vinnie. Czarnuchy handlujący herą, Jack i Mickey jako wspólnicy – to wszystko pieprzenie. A tak przy okazji, czytasz gazety? Scoppettone pokręcił gwałtownie głową, siejąc wokół kropelki potu. – A co? Upshaw wyciągnął z kieszeni zwiniętą gazetę. – To było w Heraldzie z zeszłego wtorku. „Wczoraj wieczorem w kawiarni w rejonie Sliverlake wydarzyła się tragedia. Uzbrojony mężczyzna wtargnął do zwykle spokojnej Moonmist Lounge, trzymając w dłoni broń dużego kalibru. Zmusił barmana i trzech gości do położenia się na podłodze, opróżnił kasę i ukradł biżuterię, portfele i torebki należące do czterech ofiar. Barman usiłował powstrzymać złodzieja, a ten pobił go bronią do nieprzytomności. Barman zmarł dzisiaj rano w szpitalu Królowej Aniołów z powodu ciężkich obrażeń głowy. Ofiary,

które przeżyły napad, opisały napastnika jako białego mężczyznę wyglądającego na Włocha, lat trzydzieści parę do czterdziestu, wzrost ok. 160 cm, waga ok. 90 kg”. Vinnie, to ty. Scoppettone wrzasnął: – To nie ja! Mal wyciągnął szyję i udało mu się zobaczyć to, co napisane było w gazecie, którą trzymał Upshaw: cała strona zawierała wyniki zeszłotygodniowych walk w Olympic. Pomyślał: nie przerywaj teraz, weź go na ten bluff, zdziel go raz, nie daj się ponieść i jesteś mój. – Kurwa, to nie ja! Upshaw przechylił się przez stół, patrząc prosto w twarz Scoppettonego. – A mnie to, kurwa, gówno obchodzi. Dzisiaj wieczorem staniesz do okazania i będzie cię oglądać trójka prawowitych obywateli z Moonmist Lounge. Trójka lalusiów, która uważa, że każdy makaroniarz to Al Capone. Widzisz, wcale cię nie chcę przymknąć za Sun-Fax, Vinnie, chcę cię wsadzić na dobre. – Nie zrobiłem tego! – Udowodnij to! – Nie mogę tego udowodnić! – No to pójdziesz, kurwa, siedzieć! Scoppettone wkładał całą siłę swego ciała w głowę, jedyną część, która nie była związana. Potrząsał nią, wykręcał, poruszał podbródkiem w przód i w tył jak próbujący się uwolnić baran. Mal myślał: chłopak przygwoździł go za rabunek z poprzedniego wieczora, a całe przedstawienie było nastawione na puentę z gazetą. Szturchnął Dudleya i powiedział: – Jest nasz. Dudley pokazał mu dwa kciuki uniesione w górę. Vinnie Scoppettone usiłował wyrwać krzesło z podłogi. Danny Upshaw złapał go za włosy i uderzył w twarz – spodem dłoni, wierzchem, spodem, wierzchem – aż bandzior oklapł bezwładnie i wymamrotał: – Zgoda. Zgoda. Zgoda. Upshaw wyszeptał coś w ucho Scoppettone’a, a Vinnie, śliniąc się, odpowiedział. Mal stanął na palcach, by lepiej słyszeć głosy z głośnika, lecz usłyszał tylko trzaski. Dudley zapalił papierosa i uśmiechnął się. Upshaw nacisnął guzik pod stołem. Dwóch umundurowanych policjantów i stenotypistka pojawili się na korytarzu. Otworzyli drzwi pokoju przesłuchań i zabrali się za Scoppettone’a; Danny Upshaw wyszedł i rzucił:

– O cholera. Mal zapamiętał jego reakcję. – Dobra robota, detektywie. Był pan świetny. Upshaw spojrzał na niego, a potem na Dudleya. – Jesteście z miasta, tak? Mal odparł: – Zgadza się, z Biura Prokuratora. Ja nazywam się Considine, a to jest porucznik Smith. – I chodzi o? Dudley zaczął: – Mieliśmy zamiar dać ci reprymendę, chłopcze, za to, że wkurzyłeś Hermana Gersteina, ale to się teraz nie liczy. Teraz zamierzamy zaproponować ci pracę. – Co? Mal złapał Upshawa za ramię i odciągnął go kilka kroków na bok. – Chodzi o śledztwo sądu przysięgłych dotyczące wpływów komunistycznych w wytwórniach filmowych. Potrzebujemy wtyczki, która będzie obserwować organizację od wewnątrz. Szefem całego przedsięwzięcia jest bardzo dobrze ustawiony prokurator, który będzie w stanie załatwić z kapitanem Dietrichem tymczasowe przeniesienie. Ta praca to prosta droga do kariery i uważam, że powinieneś powiedzieć „tak”. – Nie. – Po zakończeniu śledztwa możesz zostać na stałe przeniesiony do Biura Prokuratora. Jeszcze przed trzydziestką zostaniesz porucznikiem. – Nie, nie chcę. – To czego chcesz? – Chcę prowadzić śledztwo w sprawie potrójnego zabójstwa, nad którym pracuję – dla miasta i okręgu. Mal pomyślał o obiekcjach Ellisa Loewa i innych ważniaków miejskich, którym będzie musiał wleźć w tyłek za tę przysługę. – Wydaje mi się, że jest to do zrobienia. Podszedł Dudley, klepnął Upshawa w plecy i puścił oczko. – Jest kobieta, do której będziesz musiał się zbliżyć, chłopcze. Być może będziesz musiał ją przelecieć. Detektyw Danny Upshaw odrzekł: – Nie mam nic przeciwko temu.

II UPSHAW, CONSIDINE, MEEKS

17 Znów był policjantem na etacie, opłacanym i grającym w pierwszej lidze o ustaloną stawkę. Premia od Howarda pozwoliła mu spłacić dług u Leotisa Dineena, a jeżeli sądowi przysięgłych uda się wywalić UAES z wytwórni, będzie mógł się zaliczyć do drugoligowych bogaczy. Otrzymał komplet kluczy do domu Ellisa Loewa i pomoc urzędników miejskich, którzy mieli tam przepisywać na maszynie i kompletować akta. Miał listę czerwonych nie tkniętych przez poprzednie sądy przysięgłych. I miał tę zasadniczą listę: spis przywódców UAES-u, na których trzeba było znaleźć mnóstwo brudu. Bezpośrednie przesłuchania na razie odpadały, gdyż tkwili po uszy w swym podstępie z artykułami w gazetach obwieszczającymi, iż śledztwo zostało przerwane. Godzinę temu kazał sekretarce zadzwonić do jego kontaktów wśród federalnych, do Działu Informacji oraz Miejskiego i Okręgowego Wydziału Komunikacji, a także do archiwów policyjnych stanów Kalifornia, Newada, Arizona i Oregon z prośbą o sprawdzenie Claire De Haven, Mortona Ziffkina, Chaza Mineara, Reynoldsa Loftisa i trójki meksykańców: Mondo Lopeza, Sammy’ego Benavidesa i Juana Duartego (przy ich nazwiskach postawił gwiazdki oznaczające „znanych członków młodocianych gangów”). Pierwszą odpowiedzią, jaką otrzymał, był telefon od dowódcy oddziału zajmującego się zwalczaniem grup przestępczych z posterunku Hollenback, który orzekł, że cała trójka Latynosów to zgnilizna – członkowie bandy „zoot suit” na początku lat czterdziestych, zanim się oczyścili i „upolitycznili”. Pierwszym jego przystankiem będzie Wschodnie L.A., jak tylko sekretarka uporządkuje resztę odpowiedzi. Buzz rozejrzał się po biurze za czymś, co mógłby zrobić, żeby zabić czas, zobaczył poranny Mirror na wycieraczce i podniósł go. Przekartkował do strony z felietonami i proszę! Pod autorskim artykułem Victora Reisela, mniej niż dwadzieścia cztery godziny po tym, jak rogacz Mal powiedział Loewowi o swoim planie, ów plan wszedł w życie. Tytuł brzmiał: „1:0 dla czerwonych w L.A. 3 auty i zero wsparcia”. Buzz

czytał: „Wszystko sprowadziło się do pieniędzy – wspólnego mianownika, który czyni wszystkich równymi. Sąd przysięgłych rozpoczął ważne dochodzenie, które sięgałoby wstecz aż do przesłuchań Komitetu do spraw Działań Antyamerykańskich z 1947 roku. Miało ono zbadać ponowne szerzenie się komunizmu w przemyśle filmowym – tym razem w kontekście problemów ze związkami zawodowymi w Mieście Aniołów. Zjednoczony Sojusz Statystów i Inspicjentów ma obecnie kontrakty z kilkoma wytwórniami hollywoodzkimi. Związek pęka w szwach od komunistów i ich sympatyków. UAES chce renegocjować kontrakty, oczekując spełnienia wygórowanych żądań, a miejscowe koło Teamsters, które chciałoby wykorzystać tę okazję, by zawrzeć z wytwórniami umowę i zająć miejsca UAES-u w zamian za rozsądne zarobki i świadczenia, pikietuje przeciwko nim. Pieniądze. UAES w zawoalowany sposób propaguje ideę obalenia systemu kapitalistycznego i pragnie tego nade wszystko. Nie zaangażowany politycznie związek Teamsters chce pokazać się w pracy z jak najlepszej strony, a przy tym zgadza się pracować za płace odrzucone przez antykapitalistów. Hollywood, show-biznes: to szalony świat. Szaleństwo nr 1: Większość prorosyjskich filmów wyprodukowanych we wczesnych latach czterdziestych opierała się na scenariuszach napisanych przez tak zwany Zarząd UAES-u. Szaleństwo nr 2: Członkowie Zarządu należą w sumie do 41 organizacji, które zostały zaklasyfikowane jako komunistyczne przez Biuro Prokuratora Generalnego. Szaleństwo nr 3: UAES chce więcej wstrętnej kapitalistycznej mamony; Teamsters chcą tylko pracy dla swoich ludzi. Kilku patriotów z Biura Prokuratora L.A. zostało zaangażowanych w zbieranie dowodów dla przyszłego sądu przysięgłych mającego sprawdzić, jak bardzo ten kochający zielone UAES wpłynął na rynek filmowy. Spójrzmy prawdzie w oczy: Hollywood jest najdoskonalszym narzędziem rozpowszechniania propagandy, a komuniści są najsubtelniejszym, najbardziej okrutnym i inteligentnym wrogiem, jakiego kiedykolwiek miała Ameryka. Mając dostęp do mediów takich jak wszechobecne w naszym życiu filmy, czerwoni bez końca mogą siać przeżarte rakiem zdrady ziarna – delikatne satyry i ataki na Amerykę podrzucone ludzkiej podświadomości, tak że

publiczność, prostoduszni bywalcy kin nawet nie zdają sobie sprawy z tego, iż robi im się pranie mózgu. Ludzie prokuratora okręgowego próbowali rozmawiać z kilkoma wywrotowcami i usiłowali uzyskać od nich przyznanie się do błędów w postępowaniu, nakłonić ich do wystąpienia w charakterze świadków, kiedy to pieniądze – ten wspólny mianownik, do którego wszystko się sprowadza – wychyliły swój szkaradny łeb i pomogły wrogowi. Porucznik Malcolm Considine z Biura Śledczego Prokuratury Okręgowej powiedział: «Miasto obiecało nam pieniądze z budżetu, a potem się wycofało. Mamy za mało ludzi, a teraz też za mało funduszy, poza tym jesteśmy zasypani sprawami kryminalnymi, które także zabierają czas przeznaczony dla sądu przysięgłych. Być może będziemy w stanie zacząć ponownie zbierać dowody w latach 1951-52, ale ile podkopów w naszej kulturze stworzą do tego czasu komuniści?» Ile, doprawdy? Porucznik Dudley Smith z Wydziału Policji Los Angeles, bardzo tymczasowy – niestety – partner porucznika Considine’a podczas – niestety – bardzo krótkiego śledztwa Biura Prokuratora, powiedział: «Tak, wszystko sprowadziło się do pieniędzy. Miasto ma ich niewiele, a byłoby to niemoralne i nielegalne, szukać innych dodatkowych źródeł finansowania. Czerwoni nie wzbraniają się przed wykorzystywaniem systemu kapitalistycznego, podczas gdy my żyjemy, przestrzegając jego zasad, akceptując kilka niewielkich niedoskonałości w sprawiedliwej skądinąd i humanistycznej filozofii. I to jest właśnie różnica pomiędzy nimi a nami. Oni kierują się prawem dżungli, my zbyt kochamy pokój, by się do tego zniżać». Wynik rozgrywki: czerwoni – 1, miasto Los Angeles i kinomani – 0. Żyjemy w szalonym świecie”. Buzz odłożył gazetę, myśląc o szalonym Dudzie gdzieś około trzydziestego ósmego roku – pobił wtedy czarnego ćpuna za to, że oślinił mu kaszmirowy płaszcz, który dostał w ramach łapówki od Bena Siegela. Włączył intercom. – Kotku, mamy już jakieś odpowiedzi? – Ciągle czekam, panie Meeks. – Wychodzę. Jadę do Wschodniego L.A. Proszę, zostaw mi wiadomości na biurku, dobrze? – Tak, proszę pana.

Poranek był chłodny, w powietrzu wisiał deszcz. Buzz pojechał wzdłuż Olympic, mijając Hughes Aircraft, prosto do Boyle Heights, drogą z najmniejszą liczbą czerwonych świateł, bez ładnych widoków, tak by mieć czas na zastanowienie. Przypięta do paska trzydziestkaósemka sprawiała, że wałki tłuszczu układały się w zabawny sposób, a policyjna odznaka i Program Wyścigów obciążały kieszenie, stanowiąc bezsensowny balast, przez który co chwila dotykał krocza, by poprawić spodnie. Benavides, Lopez i Duarte należeli do gangu White Fence albo First Street Flats, albo Apaches; Boyle Heights zamieszkiwali dobrzy ludzie, którym zależało, żeby właściwie się zachowywać i uchodzić za dobrych Amerykanów. Uzyska od nich rzetelne informacje – ale ta myśl wydała mu się nudna. Wiedział dlaczego: od lat nie był z kobietą, która nie byłaby dziwką albo gwiazdeczką pragnącą zbliżyć się do Howarda. Audrey Anders zajmowała jego myśli do tego stopnia, że przyćmiewało to nawet radość z tej milusiej posadki w Biurze Prokuratora. Stawianie zakładów u Leotisa Dineena było zwykłą głupotą, lecz uganianie się za Audrey było głupotą znaczącą – była dla niego powodem do zaprzestania obżerania się stekami, zapiekanym makaronem i ciastem brzoskwiniowym oraz stracenia całkiem pokaźnej liczby kilogramów, tak by jego szafa pękająca w szwach od garniturów znów na coś się przydała – to nic, że i tak nigdy nie będą mogli pokazać się razem publicznie. Nie wiedząc kiedy, przejechał przez śródmieście, a myśli o kobiecie pozostały. Buzz próbował skoncentrować się na zadaniu, skręcając na północ w stronę Soto, kierując się na terasy tworzące Boyle Heights. Żydzi scedowali tę okolicę Meksykanom przed wojną, Brooklyn Avenue przemieniła się z ulicy cuchnącej wołowiną i kurczakami w ulicę zalatującą potrawami z kukurydzy i smażonej wieprzowiny. Synagoga naprzeciwko Hollenbeck Park była teraz kościołem katolickim, a staruszkowie w jarmułkach grający pod drzewami w szachy ustąpili miejsca młodym meksykańcom w spodniach khaki, którzy popisywali się, stroili, chodzili, kołysząc biodrami, i mówili więziennym slangiem. Buzz okrążył park, obserwując ich i oceniając: bezrobotny, po dwudziestce, pewnie handluje trawą po pięćdziesiąt centów za skręta i pobiera haracz za ochronę od żydowskich sprzedawców, zbyt biednych, by przenieść się do nowego koszernego miejsca w Beverly i Fairfax. Członkowie gangów White Fence,

First Flats albo Apaches z powyższymi nazwami wytatuowanymi pomiędzy lewym kciukiem a palcem wskazującym. Bywają niebezpieczni, gdy są podkręceni meksykańskim bimbrem, marychą, barbituranami albo ochotą na cipkę; niespokojni – gdy im się nudzi. Buzz zaparkował i zatknął swoją pałkę z tyłu spodni, przez co zaczęły uwierać go jeszcze bardziej. Podszedł do grupy czterech młodych Meksykan; dwóch zobaczyło, że się zbliża, i odeszło, oczywiście po to, by wyrzucić gdzieś w trawę towar, zrobić rozeznanie sytuacji i zobaczyć, czego chce ten tłusty fiutowaty gliniarz. Pozostała dwójka stała, obserwując walkę karaluchów: dwa insekty w pudełku po butach stojącym na ławce, dwóch gladiatorów walczących o prawo pożarcia martwego robaka zanurzonego w syropie klonowym. Buzz obserwował walkę, podczas gdy meksykańcy udawali, że go nie widzą. Dostrzegł stosik drobnych monet na ziemi i dorzucił własną piątkę. – Piątak na tego skurwiela z kropką na grzbiecie. Meksykanie wreszcie spojrzeli na niego; Buzz zmierzył ich szybko wzrokiem: tatuaże z symbolami White Fence na prawych muskularnych przedramionach, obaj mężczyźni smukli i groźni, oscylujący w granicach bokserskiej wagi średniej, jeden w brudnym podkoszulku, drugi w czystym. Dwie pary brązowych oczu mierzące od stóp do głów jego. – Mówię poważnie. Ten skurwiel ma styl. Jest mistrzem ringu, tak jak Billy Conn18. Obaj Meksykanie wskazali na pudełko. Czysta Koszulka rzekł: – Billy muerto. Buzz spojrzał w dół i zobaczył karalucha z kropką leżącego na plecach, przyklejonego do kartonu w kropli bursztynowej substancji. Brudna Koszulka zachichotał i zagarnął monety wraz z piątką. Czysta Koszulka wziął patyk od loda, podniósł na nim z pudełka zwycięzcę i położył go na drzewie obok ławki. Owad siedział tam, czyszcząc czułki. Buzz odezwał się: – Podwójna stawka albo nic za sztuczkę, której nauczyłem się jeszcze w Oklahomie. Czysta Koszulka spytał: – To jakiś pieprzony gliniarski numerek? Buzz wyciągnął swoją pałkę i machał nią, trzymając za pasek. – Tak jakby. Mam kilka pytań na temat paru chłopców, którzy kiedyś tu mieszkali, i może moglibyście mi pomóc. Ja wam pokażę sztuczkę, a wy zaczniecie mówić. Nie

chodzi o żadne kapowanie, tylko kilka pytań. Jak mi się nie uda, pójdziecie sobie. Comprende? Chłopak w czystej koszulce chciał już odejść; Brudna Koszulka zatrzymał go i wskazał na pałkę Buzza. – A co to ma z tym wspólnego? Buzz uśmiechnął się i cofnął o trzy kroki, wpatrując się w drzewo. – Synu, podpal tyłek temu karaluchowi, to ci pokażę. Czysta Koszulka wyjął zapalniczkę, zapalił ją i przytrzymał płomień pod zwycięskim robakiem. Owad wystrzelił w górę drzewa, Buzz wydobył z kieszeni koralik, wyrzucił go w powietrze i zamachnął się pałką. Usłyszeli uderzenie i odgłos czegoś spadającego na ziemię. Brudna Koszulka podniósł to i oczyścił. – To on. Kurwa mać. Czysta Koszulka przeżegnał się na sposób meksykański, prawą ręką dotykając jąder; Brudna Koszulka zrobił to po bożemu. Buzz podrzucił pałkę w powietrze, odbił w zgięciu łokciowym, złapał i okręcił za plecami, upuścił na chodnik i przyciągnął ją do boku za pasek. Meksykanie mieli teraz rozdziawione z podziwu gęby; Buzz zaskoczył ich, zanim jeszcze zdołali je zamknąć. – Mondo Lopez, Juan Duarte i Sammy Benavides. Kiedyś byli gangsterami w tej okolicy. Gadajcie szybko, to pokażę wam jeszcze kilka fajnych sztuczek. Brudna Koszulka wyrzucił z siebie stek przekleństw w języku hiszpańskim, Czysta Koszulka przetłumaczył: – Javier nienawidzi First Flats jak psa. Jak jebanego wściekłego psa. Buzz zastanawiał się, czy złapałby Audrey Anders na swoje sztuczki z pałką. – Więc ci trzej trzymali się z Flats? Javier splunął na chodnik – wymowna reakcja. – To zdrajcy, człowieku. Kiedyś w czterdziestym trzecim, może czwartym Fence i Flats miały radę pokojową. Lopez i Duarte mieli w niej zasiąść, ale oni przyłączyli się do tych jebanych nazistowskich Synarchistów, a później do komuchowskiego komitetu Śpiącej Laguny, kiedy powinni byli walczyć razem z nami. A jebani Apaches spuścili Flats i Fences tęgie lanie, człowieku. Straciłem wtedy kuzyna, Caldo. Buzz wyciągnął kolejne dwie piątki. – Co jeszcze możecie mi powiedzieć? Nie krępujcie się, możecie mówić o najgorszych świństwach. – To Benavides był świnia, facet! Zgwałcił, kurwa, własną siostrzyczkę. Buzz wręczył pieniądze. – Teraz powoli. Powiedzcie mi coś więcej na ten

temat, wszystko co wiecie, i podajcie jakieś szczegóły na temat jego rodziny. Spokojnie. Czysta Koszulka powiedział: – To tylko plotka, to o Benavidesie, a Duarte ma kuzyna pedała, więc może sam jest pedałem. Pedalstwo jest dziedziczne, czytałem o tym w jednym czasopiśmie. Buzz przyczepił pałkę z powrotem do spodni. – A co z krewnymi? Ma któryś jeszcze rodzinę w tej okolicy? Odpowiedział mu Javier: – Matka Lopeza umarła, ale chyba ma jeszcze jakichś kuzynów w Bakersfield. Co do Duartego, nie licząc tego maricón19, większość jego krewnych przeprowadziła się z powrotem do Meksyku. I wiem, że ten skurwysyn Benavides ma rodziców na rogu Czwartej i Evergreen. – Dom? Mieszkanie? Włączył się Czysta Koszulka: – Mała buda z całą kupą figurek od frontu. – Zakręcił palcem przy skroni. – Jego matka ma świra. Loca grande20. Buzz westchnął. – To wszystko, co dostanę za piętnaście dolców i mój pokaz? Javier odparł: – Każdy koleś z Heights nienawidzi tych cabrón21; popytaj. Czysta Koszulka dodał: – Moglibyśmy zmyślić jakieś bzdury i też byś nam za to płacił. Buzz pożegnał się: – Nie dajcie się zabić. – I pojechał na róg Czwartej i Evergreen. Trawnik wyglądał jak wnętrze świątyni. Statuetki Jezusa stały w rzędzie przodem do ulicy. Za nimi znajdowała się stajenka zrobiona z dziecinnych zabawek, w kołysce dzieciątka Jezus spoczywało psie gówno. Buzz podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek; zobaczył dziewicę Maryję na konsoli przy ścianie. Przód jej rozłożystej białej szaty opatrzony był napisem: „Przeleć mnie”. Buzz szybko wysnuł wniosek – państwo Benavides nie mieli zbyt dobrego wzroku. Kobieta w podeszłym wieku otworzyła drzwi i zapytała po hiszpańsku: – Quién22? Buzz powiedział: – Policja, proszę pani. I ja nie mówię po hiszpańsku. Meksykanka przejechała palcami po sznurze koralików, który miała na szyi. – Ja mówić Inglés. Chodzi o Sammy?

– Tak, proszę pani. Skąd pani to wiedziała? Staruszka wskazała na ścianę nad poobłupywanym ceglanym kominkiem. Był tam namalowany diabeł – czerwony garnitur, rogi i widły. Buzz podszedł i przyjrzał mu się bliżej. Zdjęcie meksykańskiego chłopaka przyklejone było w miejscu, gdzie powinna być jego twarz, i cały rząd Jezusów spoglądał na niego z krawędzi kominka złym okiem. Kobieta rzekła: – Mój syn Sammy. Communisto. Diabeł wcielony. Buzz uśmiechnął się. – Wygląda na to, że jest pani dobrze strzeżona. Ma pani na straży Jezusa. Mama Benavides chwyciła z kominka stertę papierów i wręczyła mu je. Na wierzchu znajdowała się publikacja Stanowego Wydziału Sprawiedliwości – kalifornijskie formacje komunistyczne w porządku alfabetycznym. Komitet Obrony Śpiącej Laguny był zaznaczony haczykiem, a obok w nawiasie znajdowała się notatka: „Aby uzyskać listę członków, pisać na adres: Skrzynka pocztowa 465, Sacramento 14, Kalifornia”. Staruszka przerzuciła strony, przejrzała je, aż wreszcie wskazała palcem na kolumnę z nazwiskami. Benavides, Samuel Tomás Ignacio i De Haven, Claire Katherine zaznaczone były atramentowymi gwiazdkami. – Tu. Oto jest prawda, antychrysty, communista y communisto! Meksykanka miała łzy w oczach. Buzz odezwał się: – Hm, Sammy nie jest ideałem, ale nie nazywałbym go diabłem. – Jest, prawda! Yo soy la madre del diablo!23 Aresztować go! Communisto! Buzz wskazał na wzmiankę o Claire De Haven. – Pani Benavides, co pani wie o tej kobiecie? Proszę mi dać dobry powód, a wleję temu łobuzowi moją pałką. – Communista! Narkomanka! Sammy zabrał ją do klinika na odwyk, a ona… Buzz złapał coś na dobry początek. – Gdzie jest ta klinika, proszę pani? Proszę mi spokojnie powiedzieć. – Nad oceanem. Doktor diabeł! Communista dziwka! Matka szatana zaczęła autentycznie wyć. Buzz olał Wschodnie L.A. i skierował się do Malibu – morska bryza, lekarz, który winien mu był przysługę, żadnych walk karaluchów, żadnych rozwiązłych madonn. Sanatorium Pacific znajdowało się w Malibu Canyon, odwykówka dla

ćpunów i pijaków u stóp wzgórza, pół kilometra od plaży. Budynek główny, laboratorium i zabudowania gospodarcze otoczone były przez drut kolczasty pod napięciem. Cena za wyleczenie z uzależnienia od alkoholu, hery czy tabletek wynosiła tysiąc dwieście dolarów za tydzień. Heroina do detoksykacji przetwarzana była na miejscu – na podstawie gentlemańskiej umowy pomiędzy doktorem Terence’em Luxem, szefem kliniki, a Okręgową Radą Nadzorczą Los Angeles – umowa opierała się na założeniu, że politycy z L.A. w razie potrzeby mogli korzystać z usług kliniki za darmo. Buzz podjechał do bramy wjazdowej, myśląc o wszystkich klientach podesłanych Luxowi: opoje i ćpuny z RKO uniknęli więzienia i szumu w prasie, bo doktor Terry, chirurg plastyczny gwiazd filmowych, dał im schronienie, a jemu dziesięć procent zysku. Jeden przypadek wciąż jednak przepełniał go goryczą – dziewczyna, która przedawkowała, gdy Howard wypieprzył ją z jednego ze swych gniazdek miłosnych i kazał znów sprzedawać się w hotelowych barach. Miał wtedy ochotę spalić trzy stówy, które Lux mu dał za ten interes. Buzz nacisnął klakson, z głośnika dobiegł głos strażnika: – Tak, słucham? Buzz mówił do mikrofonu przy płocie: – Turner Meeks. Chcę się widzieć z doktorem Luxem. Strażnik odrzekł: – Chwileczkę, proszę pana. – Buzz czekał. Aż w końcu padło: – Proszę pojechać drogą prosto aż do rozwidlenia, a tam skręcić w lewo i jechać do samego końca. Doktor Lux jest w wylęgarni. Otworzyła się brama, Buzz przejechał obok kliniki i budynków gospodarczych i skręcił w drogę wiodącą przez porośnięty karłowatymi krzewami miniaturowy wąwóz. Na jego końcu stał kurnik: niskie ściany z siatki i miedziany dach. W środku skrzeczały kurczaki – niektóre darły się jak obdzierane ze skóry. Buzz zaparkował, wysiadł i zajrzał przez siatkę. Dwóch mężczyzn w wysokich butach i ubraniach w kolorze khaki podrzynało gardła kurczętom, posługując się kijami zakończonymi ostrzem brzytwy – zoot-pałkami, których używały osiłki z oddziałów porządkowych, by osłabić meksykańskich oprychów w latach czterdziestych. Rzeźnicy znali się na swojej robocie: pojedyncze cięcia, jedna szyja za drugą. Kilka pozostałych ptaków usiłowało uciec i odlecieć, w panice wpadały ślepo na ściany, sufit i mężczyzn. Buzz pomyślał: żadnych kurczaków w Derby dziś

wieczorem, i usłyszał głos za swoimi plecami. – Dwie pieczenie przy jednym ogniu. Kalambur może nie na miejscu, ale to świetny interes. Buzz odwrócił się. Stał tam Terry Lux – smukły, siwy i przystojny jak ucieleśnienie słownikowej definicji lekarza. – Witam, doktorku. – Wiesz, że wolę, by zwracano się do mnie „doktorze” albo „Terry”, ale zawsze wybaczałem ci twój wieśniaczy styl. Jesteś tu w interesach? – Niezupełnie. Co to jest? Sam zaopatrujesz się w żywność? Lux wskazał na rzeźnię, teraz już cichą; mężczyźni wrzucali kurczaki do worków. – Dwie pieczenie przy jednym ogniu. Dawno temu czytałem wyniki badań, które wykazywały, że dieta opierająca się w głównej mierze na kurczakach jest korzystna dla osób z niskim poziomem cukru we krwi, który mają z reguły wszyscy alkoholicy i narkomani. To pierwsza pieczeń. Pieczeń druga to mój specjalny lek dla narkomanów. Moi asystenci wypompowują z nich skażoną krew i pompują w ich ciała świeżą, zdrową, pełną witamin, minerałów i hormonów zwierzęcych. Dlatego też prowadzę wylęgarnię i rzeźnię. Jest to bardzo ekonomiczne i korzystne dla moich pacjentów. Czemu zawdzięczam te odwiedziny, Buzz? Jeżeli nie chodzi o interes, to o przysługę. W czym ci mogę pomóc? Zapach krwi i pierza wywoływał u niego odruch wymiotny. Buzz zauważył kolejkę łączącą pomieszczenia gospodarcze z kliniką, jeden z jej wagoników stał na platformie znajdującej się kawałek za kurnikiem. – Chodźmy do twojego biura. Mam kilka pytań na temat kobiety, która, jestem pewien na bank, była twoją pacjentką. Lux zmarszczył brwi i zabrał się za czyszczenie skalpelem paznokci. – Nigdy nie zdradzam poufnych informacji na temat moich pacjentów. Wiesz o tym. To najważniejszy powód, dla którego pan Hughes i ty korzystacie wyłącznie z moich usług. – Terry, tylko kilka pytań. – I spodziewam się, że pieniądze zamiast odpowiedzi nie wchodzą w grę? – Nie potrzebuję pieniędzy, potrzebuję informacji. – A jeżeli nie podam ci tych informacji, to zaczniesz robić interesy z kim innym? Buzz kiwnął głową w stronę wagonika. – Coś za coś. Bądź dla mnie miły,

Terry. Pracuję teraz dla miasta Los Angeles i nagle może najść mnie chęć, by napomknąć tu i ówdzie o prochach, które produkujesz. Lux podrapał się skalpelem po szyi. – Wyłącznie do celów medycznych, politycznie zaakceptowanych. – Powiesz mi może, doktorku, że nie odpalasz doli Mickeyowi C. w zamian za to, że przysyła ci swoich klientów? Miasto nienawidzi Mickeya, wiesz o tym. Lux kiwnął głową w stronę wagonika, Buzz poszedł przodem i wsiadł do niego. Doktor nacisnął przycisk, z kabli poleciały skry i ruszyli powoli w górę aż do tarasu ze wspaniałym widokiem na ocean. Lux poprowadził Buzza wzdłuż sterylnych białych korytarzy do małego gabinetu wypełnionego szafkami z aktami. Na ścianach wisiały plakaty medyczne: ściąga dla chirurgów plastycznych, rekonstrukcja twarzy na styl Thomasa Harta Bentona. Buzz odezwał się: – Claire Katherine De Haven. Jest jakąś tam komunistką. Lux otworzył szafkę, przejrzał teczki, wyłowił jedną i przeczytał nagłówek: – Claire Katherine De Haven, urodzona 5 maja 1910 roku. Lekko uzależniona od alkoholu, nie stroni też od fenobarbitalu, okazjonalnie zażywa amfetaminę, od czasu do czasu wstrzykuje sobie heroinę. Odbyła moją specjalną kurację, o której ci mówiłem, trzy razy – w trzydziestym dziewiątym, czterdziestym trzecim i czterdziestym siódmym. To wszystko. Buzz odparł: – Nie, chcę więcej. Te twoje akta podają jakieś szczegóły? Jakieś brudy? Lux podniósł teczkę. – To w większości kartoteki medyczne i rozliczenia finansowe. Możesz przeczytać, jeśli chcesz. – Nie, dzięki. Dobrze ją pamiętasz, Terry. Jestem tego pewien, więc mów. Lux odłożył teczkę na miejsce i zamknął szafkę. – Podczas swego pierwszego pobytu uwiodła kilku innych pacjentów. To wywołało niezłe zamieszanie, więc w czterdziestym trzecim trzymałem ją w izolatce. Miała straszne wyrzuty sumienia podczas obydwu odwyków i w trakcie tego drugiego udzieliłem jej paru porad psychiatrycznych. – Bawisz się w psychiatrę? Lux zaśmiał się. – Nie, ale lubię wyciągać z ludzi różne rzeczy. W czterdziestym trzecim De Haven powiedziała mi, że chce się odtruć, bo

jakiś tam jej meksykański chłopak został pobity podczas zamieszek „zoot suit”, więc pragnie bardziej wydajnie pracować na rzecz Rewolty Ludu. W czterdziestym siódmym przesłuchania czerwonych sprawiły, że prawie sfiksowała, bo przydusili ostro jakiegoś jej koleżkę. HUAC dobrze zrobił interesom, Buzz. Było mnóstwo wyrzutów sumienia, prób samobójczych przez przedawkowanie. Nie ma to jak komuchy z kasą, no nie? Buzz w myślach przejrzał resztę swojej listy. – Co to był za facet, którego przydusili przy przesłuchaniach, jakiś jej kochaś? – Nie pamiętam. – Morton Ziffkin? – Nie. – Jeden z jej meksyków? Benavides, Lopez, Duarte? – Nie, to nie był Meksykanin. – Chaz Minear, Reynolds Loftis? Strzał w dziesiątkę: przy Loftisie mięśnie twarzy Luxa napięły się, formując sztuczny uśmiech. – Nie, żaden z nich. Buzz rzekł: – Gówno prawda. Gadaj. I to już. Lux wzruszył ramionami – sztucznie. – Podkochiwałem się w Claire, tak samo jak Loftis. Byłem zazdrosny. Kiedy go wymieniłeś, przywołałeś wspomnienia. Buzz zaśmiał się – facet wciska kit zawodowo. – Pierdoły. Ty kochasz się tylko w pieniądzach, więc, kurwa, lepiej mi coś powiedz. Doktor wyciągnął swój skalpel i klepnął nim o nogę. – No dobra, to spróbujmy tak. Loftis kupował dla Claire heroinę, a mnie się to nie podobało – chciałem, by była zależna ode mnie. Zadowolony? Dobra robota jak na początek dnia: komunistka ćpunka pierdoląca się z meksykami; Benavides – rzekomy gwałciciel dzieci; Loftis dostarczający herę swej czerwonej towarzyszce. – Od kogo ją kupował? – Nie wiem. Naprawdę. – Masz jeszcze coś dobrego? – Nie. A masz jakąś fajną cizię z odrzutu Howarda, by dodała oddziałowi trochę pikanterii? – Do zobaczenia, doktorku. W biurze czekała na niego sterta wiadomości, będących odpowiedziami na

zapytania telefoniczne sekretarki. Buzz przejrzał je. Przeważały mandaty drogowe, dodatkowo jeszcze niezbyt ważne informacje dotyczące meksyków: nielegalne zgromadzenia, napaść i pobicie, na skutek którego na krótko trafili do poprawczaka. Żadnych brudów seksualnych na Samuela Tomása Ignacio Benavidesa, „wcielonego diabła”, żadnych politycznych brudów na trzech byłych członków White Fence. Buzz spojrzał na ostatnią notatkę – odpowiedź na telefon sekretarki do Wydziału Policji Santa Monica. Panie Meeks, W marcu 1944 R. Loftis i drugi mężczyzna – Charles (Eddington) Hartshorn, urodzony 6.09.1897 – zostali rutynowo przesłuchani po nalocie przeprowadzonym przez nasz oddział na bar zboczeńców w Santa Monica (Knight of Armor – ul. South Lincoln 1684, Santa Monica). Oto informacje, jakie uzyskaliśmy na temat Hartshorna: nie posiada kryminalnej przeszłości, żadnych wykroczeń drogowych, prawnik. Adres: ul. South Rimpau 419, L.A. – mam nadzieję, że to się na coś przyda – Lois.

South Rimpau 419 znajdowało się w Hancock Park, oazie w środku miasta, dzielnicy starych bogaczy. Reynolds Loftis kochał się w Claire De Haven – a teraz wyglądało na to, że miał skłonności do obu płci. Buzz przejechał elektryczną golarką po twarzy, popsikał się pod pachami wodą kolońską i sczyścił kawałek ciasta z krawata. W obecności tych obrzydliwie bogatych zawsze czuł się nieswojo, a obrzydliwie bogaty pedał to kombinacja, nad jaką nigdy przedtem nie pracował. Audrey Anders pozostawała w jego myślach przez całą drogę. Udawał, że jego Old Spice to jej Chanel 5 we wszystkich najciekawszych miejscach. Pod adresem South Rimpau znalazł olbrzymi dom w stylu hiszpańskim, a przed nim ogromny trawnik usiany różanymi rabatkami. Buzz zaparkował i zadzwonił do drzwi z nadzieją na rozmowę w cztery oczy, bez świadków, w razie gdyby zrobiło się nieprzyjemnie. Najpierw poruszyła się klapka wizjera, później otworzono drzwi. Śliczna blondyneczka, mniej więcej dwudziestopięcioletnia, otworzyła drzwi, piękność w spódniczce w szkocką kratę i rozpinanej różowej bluzeczce. – Dzień dobry. Jest pan tym agentem ubezpieczeniowym umówionym z tatą? Buzz przykrył swoją trzydziestkęósemkę marynarką. – Tak. Prosiłbym o rozmowę na osobności. Żaden mężczyzna nie lubi rozmawiać na tak

poważne tematy w obecności rodziny. Dziewczyna skinęła głową, poprowadziła Buzza przez hol do wypełnionego książkami gabinetu i zostawiła go tam samego przy uchylonych drzwiach. Dostrzegł barek z alkoholami i pomyślał o jednym głębszym na szybko – maluszek w południe mógłby dodać mu osobistego wdzięku. Lecz nagłe: – Phil, o co chodzi z tym „na osobności”? – pozbawiło go tej szansy. Niski, grubawy mężczyzna z łysiną na czubku głowy otworzył drzwi na oścież. Buzz wyjął swą odznakę; mężczyzna zapytał: – Co to znaczy? – Biuro Prokuratora Okręgowego, panie Hartshorn. Chciałem po prostu trzymać pańską rodzinę od tego z daleka. Charles Hartshorn zamknął drzwi i oparł się o nie. – Czy chodzi tu o Duane’a Lindenaura? W pierwszej chwili nazwisko to z niczym się Buzzowi nie skojarzyło, ale zaraz przypomniał sobie, że widział je we wczorajszym wieczornym wydaniu Plotkarza: Lindenaur był jedną z ofiar w tych pedalskich zabójstwach, o których mówił mu Dudley Smith – zadanie, nad jakim miał pracować ten fiutek od szeryfa, którego właśnie dokooptowali. – Nie, proszę pana. Jestem z Wydziału Sądu Przysięgłych. Prowadzimy śledztwo wewnętrzne w policji Santa Monica. Musimy się dowiedzieć, czy nadużyli wobec pana swoich praw, robiąc nalot na Knight in Armor w czterdziestym czwartym. Na czole Hartshorna pojawiły się żyły, jego głos stał się zimny jak głos prawnika na sali posiedzeń. – Nie wierzę panu. Duane Lindenaur próbował wyłudzić ode mnie pieniądze dziewięć lat temu – groził, że przedstawi mojej rodzinie swoje fałszywe zarzuty. Wówczas rozprawiłem się z nim zgodnie z prawem i kilka dni temu czytałem, że został zamordowany. Spodziewałem się, że policja zjawi się u moich drzwi, no i przyszedł pan. Czy jestem podejrzany w sprawie śmierci Lindenaura? – Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Tu chodzi o policję z Santa Monica – odparł Buzz. – Wcale nie. Na pewno chodzi o fałszywe oskarżenia Duane’a Lindenaura w stosunku do mnie i fakt, że miałem pecha znaleźć się w barze uczęszczanym przez pewne niegodne szacunku osoby wtedy, gdy akurat policja zrobiła tam nalot. Mam alibi na czas śmierci Duane’a Lindenaura

i tych innych mężczyzn wymienianych przez gazety i chcę, żeby pan to potwierdził, nie mieszając w to mojej rodziny. Jeżeli piśnie pan choćby słówko mojej córce albo żonie, pozbawię pana odznaki razem z głową. Czy pan rozumie? Ton prawnika stał się spokojniejszy, lecz twarz nadal miał skrzywioną jak paralityk. Buzz spróbował ponownie swej dyplomacji. – Reynolds Loftis, panie Hartshorn. Został przymknięty razem z panem. Proszę mi powiedzieć wszystko, co pan o nim wie, a ja powiem detektywom szeryfa pracującym nad sprawą Lindenaura, by zostawili pana w spokoju, bo ma pan niepodważalne alibi. Czy to panu odpowiada? Hartshorn założył rękę na rękę. – Nie znam żadnego Reynoldsa Loftisa i nie wchodzę w żadne układy z niechlujnymi policjancikami cuchnącymi tanią wodą po goleniu. Proszę teraz opuścić mój dom. Brzmienie imienia „Reynolds” w ustach Hartshorna zdradziło go. Buzz podszedł do barku, nalał do szklaneczki whisky i podszedł z nią do prawnika. – To na nerwy, Charlie. Nie chcę, żebyś tu przy mnie na zawał wykorkował. – Wynoś się z mojego domu, ty odrażający gadzie. Buzz upuścił szklaneczkę, złapał Hartshorna za szyję i pchnął go na ścianę. – Robisz w chuja niewłaściwego chłopca, prawniku. Ostatniego, jakiego mógłbyś chcieć opierdolić. Oto co zrobimy: spowiadasz się z Reynoldsa Loftisa albo idę do salonu i mówię twojej córeczce, że jej tatuś robi laskę w męskich ubikacjach Westlake Park i daje się rżnąć w dupala na Selma i Las Palmas. I piśniesz choćby słówko komukolwiek, że na ciebie naciskałem, a w magazynie Ściśle Tajne znajdzie się opowieść, jak dymasz czarnych transwestytów. Rozumiesz? Hartshorn był czerwony jak burak, po twarzy ciekły mu łzy. Buzz puścił jego szyję, zobaczył na niej odcisk swej wielkiej dłoni; złożył ją w pięść. Hartshorn podszedł roztrzęsiony do barku i podniósł karafkę z whisky. Buzz zamachnął się, zatrzymując uderzenie w ostatniej chwili. – Do cholery, gadaj mi tu o Loftisie. Nie utrudniaj, to szybciej sobie pójdę, do kurwy nędzy. Brzęk szkła o szkło, później ciężkie sapanie i cisza. Buzz wpatrywał się w ścianę. Hartshorn odezwał się grobowym głosem: – Reynolds i ja to był tylko… flirt. Spotkaliśmy się na przyjęciu urządzonym przez Belga, takiego reżysera. Facet był wtedy bardzo popularny i organizował mnóstwo imprez

w klubach dla naszego… rodzaju. Z Reynoldsem to nigdy nie było na poważnie, bo on spotykał się wtedy z pewnym autorem scenariuszy i był w to zamieszany jakiś jeszcze trzeci facet. Ja byłem nie do pary… więc nigdy… Buzz odwrócił się i zobaczył Hartshorna siedzącego bezwładnie w fotelu, ogrzewającego ręce o szklaneczkę whisky. – Co jeszcze wiesz? – Nic. Nigdy więcej nie widziałem Reynoldsa po tym spotkaniu w Knight of Armor. Komu zamierza pan powie… – Nikomu, Charlie. Nikt się nie dowie. Powiem po prostu, że doszły mnie słuchy, iż Loftis jest… – O mój Boże, czy to znowu polowanie na czarownice? Buzz wyszedł przy akompaniamencie zawodzenia żałosnego drania. Podczas gdy on dowodził prawnikowi swojej siły, lunął deszcz – strugami, które byłyby w stanie zmyć wzgórza wprost do oceanu i zatopić połowę L.A. Buzz postawił trzy do jednego na to, że Hartshorn będzie trzymał język za zębami; dwa do jednego, że dalsza praca policji przyprawi go o sraczkę ze strachu; jeden do jednego, że obiad w Nickodel i wieczór w domu, poświęcony spisaniu raportu na temat brudów pozyskanych za dnia, stanowiły najlepszą rzecz, jaką mógł teraz zrobić. Wciąż czuł na sobie smród potu pedała, mieszający się z jego własnym zapachem; spodziewał się, że wiele jeszcze będzie akcji tego typu. W połowie drogi do biura otworzył okno, by zaczerpnąć świeżego powietrza i kilku kropel deszczu, zawrócił i pojechał do domu. Jego dom znajdował się w Longview Apartments przy Beverly i Mariposa; były to cztery pokoje na szóstym piętrze z oknami wychodzącymi na południe, umeblowane pozostałościami z planów filmowych RKO. Buzz wjechał do garażu, zaparkował i ruszył windą na górę. Na podłodze pod jego drzwiami siedziała Audrey Anders w mokrej od deszczu, połyskującej złotem sukience wyszywanej cekinami; mokry płaszcz z norek spoczywał na jej kolanach. Używała go jako popielniczki; widząc Buzza, rzekła: – Model z zeszłego sezonu. Mickey kupi mi nowy – i zgasiła papierosa na kołnierzu. Buzz pomógł jej wstać, przytrzymując za ręce odrobinę za długo. – Nie wierzę we własne szczęście. – Nie mów hop. Lavonne Cohen pojechała na jakąś wycieczkę i Mickey

uważa, że może teraz ze mną poszaleć. Dzisiaj wieczorem mieliśmy być w Mocambo, Grove, a potem skoczyć na parę drinków do Gersteinów. Wykorzystałam moment i uciekłam. – Myślałem, że ty i Mickey się kochacie? – Miłość ma swe lepsze i gorsze strony. Wiedziałeś, że jesteś jedynym Turnerem Meeksem w książce telefonicznej? Buzz otworzył drzwi. Audrey weszła, rzuciła swoje norki na podłogę i rozejrzała się po pokoju gościnnym. W skład mebli wchodziły skórzane kanapy i fotele z filmu Londyńskie wakacje, ściany zwieńczone były listwami w głowy zebry z Bwańskiej dżungli, drzwi wahadłowe z saloonu w produkcji Wściekłość w Rio Grande; dywany były seledynowe w fioletowe paski – narzuta na łóżko była tą samą, na której wylegiwała się amazonka w Pieśni pampasów. Audrey zapytała: – Meeks, zapłaciłeś za coś takiego? – To prezenty od bogatego wujka. Napijesz się czegoś? – Nie piję. – Dlaczego? – Mój ojciec, siostra i dwóch braci, wszyscy są pijakami, więc stwierdziłam, że może ja sobie odpuszczę. Buzz pomyślał, że ładnie wygląda – ale nie tak ładnie jak wtedy, bez makijażu i w koszuli Mickeya do kolan. – Więc zostałaś striptizerką? Audrey usiadła, zrzuciła buty i ogrzała stopy w norkach. – Tak, i nie proś mnie, bym ci pokazała sztuczkę z frędzlami, bo i tak tego nie zrobię. Meeks, co się z tobą dzieje? Myślałam, że ucieszysz się na mój widok. Wciąż czuł smród pedała. – Obtłukłem dzisiaj trochę jednego faceta. Było paskudnie. Audrey poruszała palcami u nóg, aż norki podskakiwały. – No i co? Z tego przecież żyjesz. – Faceci, z którymi zwykle mam do czynienia, walczą nieco ostrzej. – Chcesz mi powiedzieć, że to wszystko to gra? Wyznał kiedyś Howardowi, że jedyne kobiety, które warto mieć, to te, które potrafią cię rozgryźć. – Musi być coś jeszcze, w czym będziemy dobrzy, poza naszymi sprzeczkami i przepytywankami. Dziewczyna z Va Va Voom nogą podrzuciła norki tak, że wylądowały na jej kolanach. – Czy sypialnia też jest taka tandetna?

Buzz zaśmiał się. – W stylu Algierskiego nokturnu i Raju w kolorze różu. Mówi ci to coś? – Może tak, może nie. Teraz ty mi zadaj jakieś dwuznaczne pytanie. Buzz zdjął marynarkę, odpiął kaburę i rzucił na fotel. – Okej. Czy Mickey dalej posyła za tobą swoje ogony? Audrey pokręciła głową. – Nie. Kazałam mu przestać. Czułam się przez to jak tania dziwka. – Gdzie jest twój samochód? – Trzy ulice stąd. Miał zielone światło do tego, by wprowadzić najgłupszy ze swych pomysłów w życie. – Wszystko już sobie zaplanowałaś. Audrey odpowiedziała: – Nie brałam pod uwagę, że możesz mi odmówić. – Pomachała norkami. – I przyniosłam nawet ręcznik na rano. Buzz pomyślał: Turner Prescott Meeks, 1906 – 1950, niech spoczywa w pokoju. Wziął głęboki oddech, wciągnął brzuch, przecisnął się przez saloonowe drzwi i zaczął się rozbierać. Audrey weszła, śmiejąc się z łóżka – różowa satynowa narzuta, różowy baldachim i różowe gargulce na słupach w nogach. Odpięła jedną klamrę i już była goła; Buzz poczuł, jak ugięły mu się nogi na widok jej nagich, kołyszących się piersi. Podeszła do niego i zdjęła mu krawat, rozpięła koszulę, poluźniła pasek. Na stojąco zrzucił buty i skarpetki, po czym podrygując niezdarnie, pozbył się koszuli, opuszczając ją na podłogę. Audrey zaśmiała się i przejechała ręką po gęsiej skórce na jego ramionach, po czym przesunęła dłonią po tych częściach jego ciała, których sam nie mógł znieść: po brzuchu w kształcie melona, wałkach tłuszczu po bokach, bliznach od noża ginących we włosach na klatce piersiowej. Kiedy zaczęła go tam lizać, wiedział już, że jej to nie przeszkadza. Uniósł ją, żeby pokazać, jaki jest silny – nogi prawie odmówiły mu posłuszeństwa – i położył na łóżku. Momentalnie wyswobodził się ze spodni i bokserek i położył obok niej; w ułamku sekundy oplotła go ramionami i nogami, twarz zbliżyła do jego twarzy, rozwierając usta, napierając na niego z taką siłą, jak gdyby niczego innego w życiu nie pragnęła. Całował ją – delikatnie, mocno, delikatnie; potarł nosem o jej szyję i poczuł mydło Ivory – nie perfumy, które sobie wyobrażał. Brał w dłonie jej piersi i przyszczypywał brodawki, pamiętając, co o głównej atrakcji Burbank Burlesque opowiadali mu inni gliniarze. Audrey wydawała z siebie różne

dźwięki w zależności od tego, której części jej ciała dotykał; zaczął całować ją między nogami i usłyszał jeden wielki jęk, który stawał się coraz głośniejszy, aż jej ramiona i nogi zaczęły drżeć. Jej szaleństwo prawie doprowadziło go na szczyt, więc wszedł w nią, by być częścią tej ekstazy. Podrzucając biodrami i spychając narzutę, Audrey sprawiła, że wybuchnął już przy samym wejściu. Pozostał tam jednak, a ona go trzymała; cały swój wysiłek włożył w to, by złagodzić ich wspólne drgawki. Ważyła może połowę tego co on, a mimo to była w stanie popychać go w górę i szczytować dalej – wreszcie złapał jej głowę i zanurzył twarz we włosach, aż padł bez sił, a ona przestała z nim walczyć. Różowa satynowa pościel i pot łączyły ich teraz. Buzz przeturlał się na swoją stronę, obejmując palcami nadgarstek Audrey tak, by nie stracili kontaktu, podczas gdy on łapał oddech. Osiem lat bez papierosa, a dyszał jak pies na torze wyścigowym – tymczasem ona leżała obok spokojna i cicha, żyła po wewnętrznej stronie jej ramienia, drżąca pod jego palcem, była jedynym znakiem, że w środku wciąż jeszcze pędziła. Jego pierś falowała, próbował wymyślić, co by tu powiedzieć. Audrey przejechała palcem po bliznach od noża. Powiedziała: – Życie może się nam trochę skomplikować. Buzz odzyskał oddech: – Czy to znaczy, że już obmyślasz strategię? Audrey wyciągnęła dłoń jak kotka i udała, że go drapie. – Lubię wiedzieć, co mnie czeka. Piękno chwili przemijało – tak jakby nie było warte ryzyka. Buzz złapał Audrey za rękę. – Więc to oznacza, że będzie następny raz? – Nie musiałeś pytać. Powiedziałabym ci to sama za chwilę. – Ja też lubię wiedzieć, co mnie czeka. Audrey zaśmiała się i zabrała ręce. – Czekają cię wyrzuty sumienia, Meeks. Tamtego dnia zmusiłeś mnie do zastanowienia. Więc cokolwiek się stanie, będzie to twoja wina. Buzz powiedział: – Skarbie, nie doceniasz Mickeya. Obchodzi się delikatnie z kobietami i dziećmi, ale on zabija ludzi. – Wie, że i tak go zostawię prędzej czy później. – Wcale nie. Traktuje cię jak byłą striptizerkę, gojkę, masz trzydzieści

kilka lat i nie masz gdzie się podziać. Jak go trochę wkurzysz, to może mu staje. Ale jeśli odejdziesz, to już zupełnie inna historia. – Nie umiała spojrzeć mu w oczy. Buzz zapytał: – Skarbie, dokąd byś poszła? Audrey objęła poduszkę i spojrzała na niego wielkimi, brązowymi oczami. – Mam trochę zaoszczędzonych pieniędzy. Właściwie całkiem sporo. Zamierzam kupić trochę gruntu w Valley i wynająć go pod budowę centrum handlowego. To jest przyszłość, Meeks. Jeszcze dziesięć tysięcy i mogę sobie kupić parterowy domek na trzydziestu pięciu akrach. Buzz pomyślał, że akurat tyle ma: czternaście dolarów za akr miało go uczynić bogatym. – Skąd masz te pieniądze? – Oszczędzałam. – Z jałmużny od Mickeya? Audrey zaskoczyła go, odrzucając poduszkę i dźgając palcem w klatkę piersiową. – Jesteś zazdrosny, skarbie? Buzz złapał jej palec i delikatnie przygryzł. – Może odrobinę. – Niepotrzebnie. Mickey jest zupełnie zaangażowany w tę sprawę ze związkami i narkotykowe układy z Jackiem Dragną, a ja wiem, jak to rozegrać. Nie martw się. – Obyś miała rację, skarbie, bo wiesz: to gra o najwyższą stawkę. – Meeks, chciałabym, żebyś już przestał mówić o Mickeyu. Przez ciebie zaraz zacznę sprawdzać pod łóżkiem, czy go tam nie ma. Buzz pomyślał o trzydziestceósemce w drugim pokoju i prawniku pedale z posiniaczoną szyją i załzawionymi policzkami. – Cieszę się, że bycie z tobą wiąże się z niebezpieczeństwem. To takie miłe uczucie.

18 Kierujący akcją, detektyw Upshaw. Dowódca oddziału specjalnego. Szef. Danny stał w pokoju odpraw posterunku Hollywood, czekając na swoich trzech ludzi, by wprowadzić ich w swoją sprawę zabójstwa – myślał o swoich funkcjach i tytułach dokładnie w tym miejscu, gdzie sprawa Brendy Allen narobiła najwięcej bałaganu. Wyrażał to rysunek przypięty do tablicy informacyjnej: Mickey Cohen w jarmułce ze znakiem dolara na czubku, trzymający dwóch policjantów w mundurach Biura Szeryfa na sznurkach jak marionetki. Obok w chmurce to, co myślał: Kurczę, ale dołożyłem temu Wydziałowi Policji L.A.! Dobrze, że jeszcze gliniarze z Okręgówki są chętni do podcierania mi tyłka! Danny zobaczył malutkie dziurki na całej twarzy Mickeya: gangster numer jeden miasta Los Angeles służył policjantom jako tarcza do strzałek. Przy wejściu znajdował się pulpit i tablica, Danny znalazł kredę i drukowanymi literami napisał: „Detektyw D. Upshaw, zastępca szeryfa okręgu L.A.”. Stanął za pulpitem jak doktor Layman na wykładach z medycyny sądowej i zmusił się do skupienia na swoim drugim zadaniu, tak żeby się nie gorączkować, kiedy będzie mówił do swoich ludzi, trzech detektywów starszych i o wiele bardziej doświadczonych niż on sam. To zadanie zapowiadało się na nudę, może niewielką dawkę eliksiru, który odsunie od niego ponure myśli i da większą motywację do pracy, dlatego też stał triumfująco w miejscu, gdzie policjantów z okręgu nienawidzono bardziej niż gwałcicieli dzieci. Umowa była tak niesamowita, że co chwilę szczypał się, by sprawdzić, czy to nie sen – i uszczypnął się teraz po raz enty, odkąd porucznik Mal Considine złożył swą ofertę. Dudley Smith zadzwonił do niego wczoraj wieczorem, przerywając długi dzień pracy nad aktami i leczenia kaca rozwodnionymi drinkami. Irlandczyk kazał mu spotkać się z nim i Considine’em na posterunku

w Zachodnim Hollywood. Ellis Loew wszystko załatwił, łącznie z rozkazem tymczasowego przeniesienia, podpisanym zarówno przez szefa policji Wortona, jak i szeryfa Biscailuza. Przed spotkaniem umył zęby, przepłukał gardło i wmusił w siebie kanapkę – przewidywał, że padnie pewne pytanie, i obmyślał jakieś kłamstwo w ramach odpowiedzi. Ponieważ wiedział już, że umieszczą go w Variety International Pictures, a był świadom, że wzbudził tam gniew szefa Gersteina, musiał ich przekonać, że tylko strażnik, facet od redakcji scenariuszy i Gerstein widzieli go jako policjanta. Było to pierwsze pytanie Mala Considine’a – a pozostałości bourbona we krwi pozwoliły mu na nie gładko odpowiedzieć. Smith kupił jego kłamstwo od razu, Considine po chwili wahania, po wysłuchaniu tego, co sobie wcześniej przygotował, jak to zmieni uczesanie i styl ubioru, by wcielić się w rolę komunistycznego idealisty. Smith dał mu całą stertę papierów dotyczących UAES-u, żeby wziął je do domu i przestudiował, oraz zmusił go do przejrzenia w ich obecności szeregu kartotek psychiatrycznych; potem Danny już tylko słuchał. Jego zadaniem było zbliżenie się do potencjalnie słabego ogniwa UAES-u – rozwiązłej kobiety o nazwisku Claire De Haven – miał zacząć uczęszczać na spotkania strategiczne związku i dowiedzieć się, co tam planowano. Dlaczego UAES nie podjął strajku? Czy podczas spotkań faktycznie nawołuje się do zbrojnej rewolty? Czy mówi się o wplataniu treści wywrotowych w filmy? Czy UAES nabrał się na sztuczkę Considine’a – zamieszczenie informacji w gazetach i radio mówiących o niepowodzeniu śledztwa sądu przysięgłych – i jak dalece UAES powiązany jest z partią komunistyczną? Prosta droga do kariery. „Jeszcze przed trzydziestką zostaniesz porucznikiem”. „Jest kobieta, do której będziesz musiał się zbliżyć, chłopcze. Być może będziesz musiał ją przelecieć”. To pomoże mu pozbyć się koszmarów. Wychodząc z odprawy, czuł się ważny, wziął raporty pod pachę, obiecując zgłosić się na drugie spotkanie tego popołudnia w ratuszu. Pojechał z powrotem do domu, wykręcił do kilkunastu zakładów dentystycznych, do których nie zadzwoniła Karen Hiltscher, i nic nie uzyskał; przeczytał kilkanaście historii zabójstw homoseksualnych, nie pijąc i nie myśląc o Chateau Marmont. Potem poczuł się bardzo ważny, zabrał swoje próbki krwi z ulicy Tamarind 2307 do policyjnego laboratorium i przekupił kolegę

z kursu medycyny sądowej, by określił ich grupę w nadziei, że będzie mógł do nich dopasować nazwiska ofiar, wykonać rekonstrukcję zdarzeń i uzyskać kolejną informację na temat zabójcy. Kumpel wykonał testy bez mrugnięcia okiem. Danny zabrał dane do domu i dołączył je do fotografii. Trzy ofiary, trzy różne grupy krwi – warto było podjąć ryzyko, ujawniając nielegalnie zdobyty materiał dowodowy. Grupa krwi AB+ Marty’ego Goinesa pasowała do najbardziej niechlujnych wzorów na ścianach; był pierwszą ofiarą i zabójca nie miał jeszcze opanowanej techniki dekoracji wnętrz. George Wiltsie i Duane Lindenaur, grupa 0– i B+, znaleźli się na ścianach oddzielnie – krew Wiltsiego we wzorach mniej zawiłych, mniej dopracowanych. Wnioski potwierdzone i wnioski nowo wysnute: Marty Goines był ofiarą zabitą pod wpływem impulsu i zabójca masakrował go, będąc w stanie maksymalnej furii. Choć cechowała go samobójcza wręcz śmiałość – dowodził tego fakt, że przyprowadził drugą i trzecią ofiarę do mieszkania Goinesa – musiał też mieć dobry powód, by wybrać Szalonego Marty’ego. Danny ustalił trzy potencjalne przyczyny takiego wyboru: Znał Goinesa i chciał go zabić z nienawiści – jasno sformułowany motyw osobisty. Znał Goinesa i uznał, że taka ofiara z jakiegoś względu mu pasuje i/lub zaspokoi jego żądzę krwi. Nie znał wcześniej Marty’ego Goinesa, ale znał bardzo dobrze środowisko jazzowe czarnej dzielnicy i zaufał, że znajdzie tam ofiarę. Musi polecić swoim ludziom jeszcze raz sprawdzić okolicę. Co do Wiltsiego i Lindenaura: Morderca kąsał i przeżuwał, połykał i pluł najpierw krwią Wiltsiego, bo był on tym, który najbardziej go pociągał. Względna doskonałość wzoru z krwi Lindenaura wskazywała na satysfakcję i zaspokojenie mordercy. Wiltsie, znana męska prostytutka, był jego głównym celem seksualnym. Dziś wieczorem, wspierany przez oba departamenty, porozmawia z agentem/łowcą talentów Felixem Gordeanem, powiązanym poszlakowo z chłoptasiem Wiltsiego, Duanem Lindenaurem, i spróbuje dowiedzieć się bliżej, kim byli ci mężczyźni. Danny spojrzał na zegarek: 8:53, pozostali funkcjonariusze mają przyjść o 9:00. Zdecydował się pozostać za pulpitem, wydobył swój notatnik i przejrzał zadania, które wyznaczył. W chwilę później usłyszał dyskretne

chrząknięcie i podniósł wzrok. Zbliżał się do niego krępy blondyn w wieku około trzydziestu pięciu lat. Danny przypomniał sobie coś, co powiedział Dudley Smith: jego „protegowany” z Wydziału Zabójstw będzie w „zespole”, żeby łagodzić spory i dopilnować, by pozostali panowie „nie wychylali się”. Uśmiechnął się i wyciągnął dłoń, mężczyzna uścisnął ją zdecydowanie. – Mike Breuning. A ty jesteś Danny Upshaw? – Tak. Jest pan sierżantem? – Owszem, ale mów mi Mike. Dudley przesyła pozdrowienia i przeprasza – szef posterunku mówi, że Gene Niles musi z nami rozpracowywać tę sprawę. To on znalazł wtedy ofiary, a poza tym Biuro nie ma innego wolnego człowieka. C’est la vie, jak zawsze powtarzam. Danny skrzywił się, pamiętając kłamstwa, które wciskał Nilesowi. – Kto będzie czwarty? – Jeden z waszych, Jack Shortell, sierżant z posterunku w San Dimas. Posłuchaj, Upshaw, bardzo mi przykro z powodu Nilesa. Wiem, że nienawidzi ludzi szeryfa i uważa, że miasto powinno zamknąć sprawę ze swojego końca, ale Dudley kazał ci przekazać: „Pamiętaj, że to ty jesteś szefem”. À propos, Dudley chyba cię lubi, uważa, że zrobisz karierę. On zaś uważał Irlandczyka za człowieka, który lubił ranić innych. – To świetnie. Podziękuj ode mnie porucznikowi. – Mów na niego Dudley i sam mu podziękuj – przecież jesteście partnerami w tej sprawie z komuchami. Proszę, oto i reszta… Danny spojrzał. Gene Niles wszedł do pomieszczenia, trzymając dystans od wysokiego mężczyzny w drucianych okularach, jakby wszyscy ludzie szeryfa byli nosicielami jakiejś zarazy. Usiadł w pierwszym rzędzie krzeseł i wyciągnął notes i długopis – żadnych uprzejmości ani szacunku dla równych sobie rangą. Wysoki mężczyzna podszedł i wymienił uściski dłoni z Breuningiem i Dannym. Przedstawił się: – Nazywam się Jack Shortell. Miał przynajmniej pięćdziesiątkę. Danny wskazał na swoje nazwisko na tablicy. – Bardzo mi miło, sierżancie. – Cała przyjemność po mojej stronie. Czy to twoja pierwsza duża sprawa? – Tak. – Ja miałem takich z pół tuzina, więc nie daj się ponieść własnej dumie i nie wahaj się poprosić o radę, gdybyś utknął.

– Dzięki. Breuning i Shortell usiedli w rzędzie krzeseł oddalonym od Nilesa; Danny wskazał na stół stojący przed tablicą – trzy stosy dokumentów z Wydziału Policji L.A. i Wydziału Szeryfa L.A. dotyczących morderstw Goinesa, Wiltsiego i Lindenaura. Żadnych spekulacji z jego prywatnych akt, nic na temat Felixa Gordeana, nic na temat Duane’a Lindenaura jako byłego szantażysty. Mężczyźni wyciągnęli papierosy i zapałki i zapalili, Danny odgrodził się od nich pulpitem i chwycił papiery. – Większość tego, co mamy, znajduje się tutaj, panowie. Raporty z sekcji zwłok, sprawozdania z podjętych czynności, moje raporty jako funkcjonariusza, który znalazł pierwszą ofiarę. Wydział Policji L.A. nie widział potrzeby, by sprawdzić mieszkanie, w którym dokonano morderstw, więc prawdopodobnie zaprzepaszczono możliwość odkrycia pewnych tropów. Z funkcjonariuszy pracujących nad tymi zabójstwami jako dwiema odrębnymi sprawami jestem jedynym, który znalazł jakieś poważne dowody. Spisałem chronologicznie to, na co się natknąłem, i dołączyłem kopie do waszych oficjalnych dokumentów. Omówię teraz główne punkty. Danny zamilkł i spojrzał prosto na Gene’a Nilesa, którego oczy ciskały w niego gromy, odkąd tylko zjechał Wydział Policji L.A. za zaniedbanie. Niles nie spuścił wzroku, Danny zaparł się nogami mocno w mównicę, by nie dać ponieść się emocjom. – W nocy pierwszego stycznia sprawdziłem South Central Avenue, okolicę, z której skradziony został samochód później użyty do transportu ciała Goinesa. Naoczni świadkowie widzieli ofiarę z wysokim siwym mężczyzną rasy białej i wiemy z raportów z sekcji zwłok, że zabójca ma grupę krwi 0 Rh+ – zostało to stwierdzone na podstawie analizy spermy. Goines zmarł na skutek podania śmiertelnej dawki heroiny, Wiltsiego i Lindenaura morderca otruł mieszanką barbituranów i strychniny. Wszyscy trzej mężczyźni zostali zmasakrowani w ten sam sposób – rany cięte od przedmiotu znanego pod nazwą zoot-pałka, na brzuchu i podbrzuszu ukąszenia wykonane za pomocą szczęk, które miał założone zabójca. Szczęki owe z całą pewnością nie są kopią zębów ludzkich. Być może zakłada zęby plastikowe bądź duplikat zębów zwierzęcych, lub też zęby metalowe – ale na pewno nie ludzkie. Danny odwrócił wzrok od Nilesa i objął nim wszystkich trzech mężczyzn.

Breuning palił nerwowo, Shortell notował, Wielki Gene wypalał papierosem dziury w blacie swojej ławki. Danny skoncentrował wzrok znów tylko na nim i postanowił wpleść w przemowę swe pierwsze kłamstwo. – Tak więc mamy wysokiego siwego mężczyznę rasy białej, w średnim wieku, z grupą krwi 0 Rh+, który jest w stanie zdobyć herę i barbiturany, trochę zna się na chemii i potrafi uruchomić samochód bez kluczyków. Kiedy wstrzyknął Goinesowi heroinę, wetknął mu ręcznik w usta, co sugeruje, że wiedział, iż naczynia krwionośne w sercu drania popękają i że zacznie wymiotować krwią. Być może więc zna się na medycynie. Można też założyć, że potrafi wytwarzać sztuczne szczęki, a wczoraj dostałem wiadomość od mojego informatora: Goines kompletował gang włamywaczy. Kiedy przeczytacie moje raporty, dowiecie się, że przesłuchałem włóczęgę, muzyka jazzowego o nazwisku Chester Brown. Znał Marty’ego Goinesa na początku lat czterdziestych i oświadczył, że był on wtedy włamywaczem. Brown wspomniał też młodzieńca z poparzoną twarzą, który był partnerem naszej ofiary, ale nie sądzę, by to była jego robota. Tak więc dodajcie do naszego portretu sprawcy „potencjalnego włamywacza” i powiem wam, co dalej. Sierżancie Shortell, zadzwoni pan do pracowni dentystycznych i zada po parę pytań. Mam bardzo długą listę takich zakładów, chcę, żeby się pan z nimi skontaktował i porozmawiał z osobami odpowiedzialnymi za archiwa. Ma pan solidne podstawy, które mogą służyć do procesu eliminacji: grupę krwi, opis wyglądu, daty zabójstw. Proszę również pytać o pracowników, którzy wzbudzili jakiekolwiek podejrzenia w miejscu pracy, i jeżeli ktoś wyda się panu podejrzany, a nie będzie znana grupa jego krwi, proszę zadzwonić do rejestrów więziennych albo szpitalnych, lub do jakiegokolwiek innego miejsca, jakie przyjdzie panu do głowy, gdzie można by uzyskać taką informację. Shortell przytakiwał, zapisując wszystko; Danny na koniec skinął do niego głową i skupił się na Nilesie i Breuningu. – Sierżancie Breuning i sierżancie Niles, waszym zadaniem będzie sprawdzić wszystkie dokumenty obyczajówek w mieście i okręgu dotyczące okoliczności przestępstw seksualnych, podczas których miało miejsce pokąsanie, i wyodrębnić potencjalnych podejrzanych na podstawie grupy krwi i opisu wyglądu zewnętrznego. Chcę, żeby akta każdego notowanego przestępcy seksualnego w L.A. zostały zbadane pod tym kątem. Proszę też,

byście przeprowadzili dokładniejszy wywiad dotyczący Wiltsiego i Lindenaura oraz sprawdzili kartotekę Wiltsiego jako męskiej prostytutki w poszukiwaniu klientów, którzy pasowaliby do opisu naszego faceta. Porównajcie informacje z dokumentów dotyczących przestępców seksualnych z raportami z włamań dokonanych przez białego mężczyznę w średnim wieku w całym mieście i okręgu, a także poszukajcie raportów z aresztowań młodego włamywacza ze śladami poparzeń, sięgających wstecz aż do czterdziestego trzeciego. Wraz z informacjami na temat każdego potencjalnego podejrzanego chcę komplet jego zdjęć z kartoteki. Jest pewien aspekt tej sprawy, którego jak dotąd zmuszony byłem zaniechać z powodu pewnych kłopotów z jurysdykcją; do tego właśnie potrzebne nam będą zdjęcia. Chcę, żeby każdy sprzedawca heroiny i środków odurzających je zobaczył – możecie nimi trochę potrząsnąć, zwłaszcza w dzielnicy czarnych. Potrząśnijcie też waszymi informatorami, zadzwońcie do każdego dowódcy obyczajówki na każdym posterunku miejskim i okręgowym i powiedzcie im, żeby kazali swoim funkcjonariuszom wypytać informatorów o plotki z baru dla pedałów. Kto jest wysoki, ma siwe włosy i lubi gryźć? Macie też zadzwonić do Wydziału Okręgowego i Stanowego Zwolnień Warunkowych i poprosić o informacje na temat zwolnionych świrów ze skłonnością do agresji. Chcę, żeby ponownie dokładnie sprawdzono Griffith Park, South Central i obszar, gdzie porzucono ciało Goinesa. Breuning jęknął; Niles odezwał się po raz pierwszy. – Dużo chcesz, Upshaw. Wiesz o tym? Danny pochylił się nad pulpitem. – To jest ważna sprawa i będziesz miał udział w nagrodzie. Niles prychnął. – To pedalskie gówno; nigdy go nie złapiemy, a nawet gdyby się udało, to po co? Obchodzi cię, ile ciot jeszcze potnie? Mnie nie. Danny podskoczył na dźwięk słów „pedalskie” i „ciot”; od wpatrywania się w Nilesa zaczęły mu drżeć powieki i zdał sobie sprawę z tego, że nie użył słowa „homoseksualista” podczas prezentacji profilu zabójcy. – Jestem policjantem, więc mnie to obchodzi. A sprawa ta pomoże nam w karierze. – W twojej karierze, synku. Masz jakiś układ z pewnym żydowskim prokuratorem ze śródmieścia. – Niles, przymknij się!

Danny rozejrzał się, by zobaczyć, kto to krzyknął, poczuł, jak drga mu krtań, i złapał się na tym, że tak kurczowo zaciskał dłonie na pulpicie, aż jego palce zrobiły się sine. Niles patrzył na niego złym wzrokiem; Danny nie umiał go odwzajemnić. Pomyślał o tym, co jeszcze miał powiedzieć, i wydukał to lekko drżącym głosem: – Ostatni aspekt jest dość niejasny. Wszyscy trzej mężczyźni pocięci zostali za pomocą zoot-pałki, której, według doktora Laymana, używali kiedyś członkowie policyjnych oddziałów porządkowych. Nie ma w archiwum żadnego zabójstwa za pomocą takiego narzędzia, zaś większość ataków z owym kijem w ręku była dokonana przez białych na Meksykanach i nigdy nie została zgłoszona. Ponownie sprawdźcie to ze swoimi informatorami i dokonajcie eliminacji na podstawie grupy krwi i wyglądu zewnętrznego. Jack Shortell bez przerwy pisał, Mike Breuning patrzył na niego w dziwny sposób, jego oczy zwęziły się w szparki. Danny zwrócił się z powrotem do Nilesa. – Rozumie pan, sierżancie? Niles palił kolejnego papierosa, jego końcem dotykał ławki. – Lubisz trzymać z mośkami, no nie, Upshaw? Ile płaci ci Mickey Żydek? – Więcej, niż tobie zapłaciła Brenda. Shortell zaśmiał się; dziwny wzrok Breuninga też przemienił się w uśmiech. Niles rzucił na podłogę swojego papierosa i rozdeptał go. – Dlaczego nie zameldowałeś o tym cynku dotyczącym mety Goinesa, ważniaku? Co tam się, kurwa, działo? Ręce Danny’ego odłupały kawałek drewna z pulpitu. – To wszystko – rzekł nie swoim głosem. Considine i Smith czekali na niego w biurze Ellisa Loewa. Wielki Dudley odkładał właśnie słuchawkę ze słowami: – Dzięki, chłopcze. Danny usiadł przy konferencyjnym stole Loewa, wyczuwając, że „chłopcem” był służalczy Mike Breuning ze swoim meldunkiem na temat odprawy. Considine zajęty był sporządzaniem notatki, Smith podszedł do Danny’ego i chętnie podał mu rękę. – Jak tam twój pierwszy poranek w roli ważniaka w Wydziale Zabójstw, chłopcze? Danny wiedział, że on wie o wszystkim – o każdym jednym słowie. – W porządku, poruczniku.

– Mów mi Dudley. Za kilka lat będziesz ode mnie wyższy stopniem i powinieneś przywyknąć do rozkazywania ludziom o wiele od siebie starszym. – Okej, Dudley. Smith zaśmiał się. – Chłopcze, jesteś rozbrajający. Nie mam racji, Malcolm? Considine przysunął swoje krzesło do Danny’ego. – Miejmy nadzieję, że Claire De Haven będzie podobnego zdania. Jak się masz, detektywie? Danny odparł: – W porządku, poruczniku – wyczuwając, że coś nie gra między wyższymi mu rangą – może była to uraza, a może zwykłe napięcie między partnerami, przy czym to Dudley Smith był na korzystnej pozycji. – To dobrze. W takim razie odprawa się udała? – Tak. – Czy przeczytałeś te wszystkie dokumenty, które ci daliśmy? – Praktycznie nauczyłem się ich na pamięć. Considine postukał w swój notes. – Doskonale. W takim razie możemy zaraz zacząć. Dudley Smith usiadł na drugim końcu stołu; Danny przestawił swój mózg na słuchanie i myślenie, zanim cokolwiek powie. Considine zaczął: – Oto kilka zasad, których musisz przestrzegać. Po pierwsze, wszędzie jeździsz swoim cywilnym samochodem, jako wtyka i podczas pracy nad sprawą zabójstwa. Kreujemy ci nową tożsamość i do wieczora będziemy mieli gotowy scenariusz. Będziesz lewicowcem, który od paru lat mieszka w Nowym Jorku, więc mamy nowojorskie tablice rejestracyjne do twojego samochodu i wszystkie dane osobowe, których będziesz musiał nauczyć się na pamięć. Gdy będziesz jeździł po posterunkach, żeby sprawdzić raporty albo w jakiejkolwiek innej sprawie, parkuj samochód przynajmniej dwie ulice dalej, a gdy będziesz stąd wychodził, zejdź na dół do fryzjera. Al, golibroda burmistrza Bowrona, pomoże ci się pozbyć tej fryzury i uczesze cię tak, żebyś mniej wyglądał na gliniarza. Potrzebny mi jest rozmiar twoich spodni, koszuli, marynarki, swetra i obuwia, i chcę, żebyś się ze mną spotkał o północy na posterunku w Zachodnim Hollywood. Przyniosę ci twoją nową komunistyczną garderobę i dane osobowe i ostatecznie omówimy twoje zadanie. Zrozumiano?

Danny skinął głową, wyrwał kartkę z notatnika Considine’a i zapisał rozmiary ubrań, które nosił. Dudley Smith dodał: – Chłopcze, noś te ciuchy wszędzie. Pracując nad tą pedalską sprawą też. Nie chcielibyśmy, aby twoi nowi czerwoni przyjaciele widzieli cię na ulicy wyglądającego jak młody laluś policjant. Malcolm, przytocz naszemu ślicznemu Danielowi kilka cytatów z Claire De Haven na próbę. Zobaczmy, jak zareaguje. Considine zwrócił się bezpośrednio do Danny’ego. – Poznałem Claire De Haven i wydaje mi się, że jak na kobietę jest z niej ciężki orzech do zgryzienia. Jest rozwiązła, być może jest alkoholiczką, może również zażywać narkotyki. Jeszcze jeden człowiek robi wywiad na jej temat, jak również na temat kilku innych czerwonych, więc wkrótce będziemy wiedzieli więcej. Rozmawiałem z tą kobietą raz i odniosłem wrażenie, że uwielbia się przekomarzać i dominować. Myślę, że ją to podnieca seksualnie i wiem, że pociągają ją mężczyźni w twoim typie. Teraz sobie trochę poćwiczymy. Wypowiem kilka zdań, które jak mi się wydaje, są typowe dla Claire De Haven. Ty spróbujesz je odeprzeć. Gotów? Danny zamknął oczy, żeby się lepiej skoncentrować. – Gotów. – „Ale niektórzy nazywają nas komunistami. Czy to ci nie przeszkadza?” – To piętnowanie nie robi na mnie wrażenia. – Dobre. Idźmy dalej. „Naprawdę? Faszystowscy politycy zrujnowali wielu politycznie świadomych ludzi, klasyfikując nas jako wywrotowców”. Danny wykorzystał wers z musicalu, który widział z Karen Hiltscher. – Zawsze lubiłem czerwień, dziecinko. Considine zaśmiał się. – Nieźle, ale nie nazywaj De Haven „dziecinką”, bo uzna, że ją traktujesz protekcjonalnie. To jest dobre. „Trudno mi uwierzyć, że odszedłbyś dla nas z Teamsters”. Łatwe. – Komedyjki Mickeya wszystkich wreszcie wykończą. – Dobrze, detektywie, ale w swoim nowym wcieleniu nigdy nie zbliżyłeś się do Mickeya, więc tego nie możesz wiedzieć. Danny doznał olśnienia: kartki ze świńskimi kawałami i gównianymi opowiastkami, które dawali mu do przeczytania kumple, kiedy pracował w więzieniu okręgowym. – Niech pan da coś z seksem, poruczniku. Considine przerzucił notatki. – „Ale jestem od ciebie o trzynaście lat starsza”.

Danny postarał się, by zabrzmiało to ironicznie. – To tylko ziarenko piasku w naszym morzu namiętności. Dudley ryknął śmiechem, Considine zachichotał i rzekł: – „Wkroczyłeś w moje życie akurat w chwili, gdy jestem zaręczona i mam wyjść za mąż. Nie wiem, czy mogę ci ufać”. – Claire, możesz mi ufać tylko co do jednego: wiedz, że w twojej obecności sam sobie nie ufam. – Świetne odbicie, detektywie. A oto podkręcona piłka: „Jesteś tutaj dla mnie czy dla sprawy?” Superłatwe: bohater opowiastki, którą czytał na nocnej zmianie. – Chcę wszystkiego. To wszystko, co wiem, i niczego więcej wiedzieć nie pragnę. Considine odsunął notatnik. – Zaimprowizujmy dalej na ten temat. „Jak możesz wszystko tak upraszczać?” Tarcze w jego mózgu obracały się teraz w przyspieszonym tempie. Danny przestał szukać gotowych wersów i szedł na żywioł. – Claire, są faszyści i jesteśmy my; jesteś ty i jestem ja. Dlaczego ty z kolei zawsze wszystko komplikujesz? Considine przemówił jak femme fatale. – „Wiesz, że mogę połknąć cię w całości”. – Podobają mi się te żarłoczne usta. – „A mnie twoje oczy”. – Claire, czy my walczymy z faszystami, czy urządzamy sobie lekcję fizjologii? – „Kiedy ty będziesz miał czterdzieści lat, ja będę miała pięćdziesiąt trzy. Czy nadal będziesz mnie wtedy pragnął?” Danny naśladował styl wampa Considine’a. – Wtedy będziemy razem tańczyć w Moskwie charlestona, kochanie. – Nie tak satyrycznie w sprawach polityki, nie jestem pewien, czy ją to śmieszy. Spróbujmy trochę świństw. „Tak mi z tobą dobrze…” – Och, Claire, inne były tylko małymi dziewczynkami. Jesteś moją pierwszą prawdziwą kobietą. – „Często to powtarzasz?” Sztuczny śmiech – à la pies na baby, funkcjonariusz, którego kiedyś znał. – Za każdym razem, gdy śpię z kobietą po trzydziestce.

– „Dużo ich było?” – Tylko kilka tysięcy. – „Potrzebujemy takich jak ty”. – Gdyby było więcej takich kobiet jak ty, byłyby nas miliony. – „Co to ma znaczyć?” – Że naprawdę cię lubię, Claire. – „Dlaczego?” – Bo pijesz jak facet, znasz Marksa prawie na pamięć i masz wspaniałe nogi. Dudley Smith zaczął klaskać, Danny otworzył oczy i poczuł, że zachodzą mu mgiełką. Mal Considine uśmiechnął się. – Ona naprawdę ma wspaniałe nogi. Idź się ostrzyc. Do zobaczenia o północy. Fryzjer burmistrza Bowrona zaczesał wyrośniętego jeżyka Danny’ego do góry, co kompletnie zmieniło jego twarz. Przedtem wyglądał dokładnie na tego, kim był: ciemnowłosego, ciemnookiego Anglosasa, policjanta, który zawsze nosił garnitury albo sportowe marynarki i spodnie khaki. Teraz miał wygląd nieco cygański, nieco latynoski, bardziej stylowy. Nowa fryzura rażąco kłóciła się z jego ubraniem, gdyby jakikolwiek policjant, który go nie znał, zauważył wypukłość broni pod lewą pachą, od razu by go przyskrzynił, biorąc za jakiegoś umięśnionego wyrzutka. Nowy wygląd i błyskotliwe odpowiedzi podczas improwizowanej rozmowy dodały mu śmiałości, jakby sprytnie rozpracowując Claire De Haven, mógł pokazać sobie i światu, że to, co go spotkało w Chateau Marmont, nie miało żadnego znaczenia. Pojechał z powrotem na posterunek w Hollywood, żeby przygotować się do drugiego podejścia do Chateau Marmont i pierwszego uderzenia na Felixa Gordeana. Poszedł prosto do pokoju załogi. Na wszystkich ścianach wisiały karykatury wyśmiewające Mickeya Cohena: obrazki pokazujące, jak wpycha kasę do kieszeni ludzi szeryfa, trzaska batem sforę psów w mundurach Wydziału Szeryfa L.A. ciągnących sanie, na których sam siedzi, kłuje w tyłki niewinnych mieszkańców sprężynowcem sterczącym z czubka jarmułki. Danny napotkał mur krzywych spojrzeń, znalazł archiwum i zaczął przeglądać akta przestępców seksualnych – wiedząc, że nie będzie mu łatwo – by przygotować się na spotkanie z Gordeanem. Sześć szafek było wypełnionych aktami: zbutwiałe teczki wypchane raportami, zawierające zdjęcia na pierwszej wewnętrznej stronie. Nie były

uporządkowane alfabetycznie ani pod względem charakteru przestępstwa – sprawy homoseksualne pomieszane były ze zwykłym ekshibicjonizmem i z molestowaniem dzieci, drobne wykroczenia i poważne zbrodnie, wszystko razem. Danny przejrzał dwie pierwsze teczki z góry i domyślił się, dlaczego panował tu taki bałagan: ludzie z posterunku chcieli usunąć te paskudne dane z widoku i wykreślić je z pamięci. Wiedząc, że on musi je przejrzeć, zaczął kopać. Większość dotyczyła homoseksualizmu. Dom towarowy Broadway na skrzyżowaniu Hollywood i Vine miał na czwartym piętrze ubikację znaną jako „raj lodziarzy”. Przedsiębiorczy zboczeńcy wywiercili dziury w ściankach dzielących ubikacje, umożliwiając przebywającym w sąsiednich kabinach stosunek oralny. Jeżeli zaparkowałeś przy Griffith Park z niebieską chusteczką przywiązaną do anteny samochodowej, znaczyło to, że jesteś ciotą. Róg ulic Selma i Las Palmas był miejscem, w którym gromadzili się byli więźniowie z zamiłowaniem do gwałtu analnego i młodych chłopców. Napis po łacinie na paczce pall malli – „In hoc signo vinces” – tłumaczony jako „W tym znaku nasze zwycięstwo” – był sygnałem rozpoznawczym dla pedałów, potwierdzanym jeszcze noszeniem zielonej koszulki w czwartek. Muskularny meksykański transwestyta, który robił pałę za Grauman’s Chinese, był znany jako Długi Dan albo Długa Danielle, jako że posiadał(a) dwudziestocentymetrowego fiuta. Przedsiębiorstwo taksówkowe E-Z zarządzane było przez pedałów, którzy dostarczali chłopców, pedalskie pornosy, amfetaminę lub inne prochy, albo twój ulubiony trunek o każdej porze dnia i nocy. Danny czytał, czuł, że słabną mu kolana i żołądek, ale brnął dalej. Kiedy natrafił na datę urodzenia w przedziale 1900-1910 albo białego o wzroście około 180 cm, sprawdzał zdjęcie. Każdy mężczyzna, któremu się przyjrzał, wyglądał zbyt wstrętnie i żałośnie, by być tym człowiekiem, a sprawdzenie grupy krwi zawsze potwierdzało to jego przeczucie. Thomas Milnes, wzrost 185 cm, ur. 4.11.1907, obnażał się przed małymi chłopcami i błagał policjantów, którzy go aresztowali, by go za to wychłostali; Cletus Wardell Hanson, wzrost 182 cm, ur. 29.04.1904, nosił ze sobą wiertarkę, żeby powiększać obszar, gdzie można by robić laskę – męskie ubikacje w restauracjach były jego specjalnością. W pudle wystawił swoją dupę na sprzedaż: grupowe pieprzenie w świetlicy, paczka papierosów od faceta.

Willis Burdette, wzrost 190 cm, ur. 1.12.1900, uliczna dziwka, chory na syfilis, pobity do nieprzytomności przez mężczyzn, których sam zaraził. Daryl „Lawenda” Wishnick, wzrost 180 cm, ur. 10.03.1903, urządzał orgie na wzgórzach otaczających znak „Hollywood” i lubił pieprzyć ładnych chłopców w mundurze Armii Stanów Zjednoczonych. Cztery godziny pracy, cztery szafki z głowy. Danny poczuł, że żołądek zaczyna domagać się posiłku i przedpołudniowego drinka. To było pokrzepiające; podobnie jak nowa fryzura, po której co chwilę przejeżdżał dłonią, i kolejne udoskonalenie jego nowej tożsamości, o którym wspomni Considine’owi dziś wieczorem: w jego mieszkaniu powinien panować nieład – dopiero co przyjechał z Nowego Jorku. Grając komunistę, będzie musiał zostawiać swą odznakę, broń i kajdanki w domu. Z pierwszych szafek nic nie pasowało do jego podejrzanego, w żaden sposób nie łączyło się z nieprzyjemną sceną pod oknem Felixa Gordeana. Wreszcie zaczął przeglądać szafkę piątą. Tutaj w aktach panował jako taki porządek – „Brak oskarżenia”, „Wycofane zarzuty” lub „Sprawdzić w razie kolejnego aresztowania” – takie pieczątki znajdowały się na każdej teczce. Danny przejrzał pierwszy stos i znalazł dokumenty stosunków płciowych pomiędzy mężczyznami, którzy zostali aresztowani, ale nigdy nie doszło do rozprawy: przerwane stosunki w samochodach; mężczyźni w wynajętych pokojach, podani na policję przez zaszokowane właścicielki domów; miłość w ubikacji, gdzie właściciel teatru najpierw zgłosił incydent, a potem się z tego wycofał ze strachu przed złą reklamą. Seks opisany dokładnie i bez ogródek: skróty, fachowa terminologia, kilka humoresek na marginesie dopisanych przez dowcipnych funkcjonariuszy. Danny poczuł wzbierające w nim dreszcze. Akta zawierały po dwa formularze danych i fotografie – obaj uczestnicy aktu seksualnego na czarno-białych zdjęciach. Przeglądał strony, szukając dat urodzenia i opisu wyglądu, ale ciągle wracał do zdjęć, porównując je do siebie, bawiąc się twarzami, czyniąc je ładniejszymi i mniej cwaniaczkowatymi. Przejrzawszy kilka teczek, wypracował skuteczną metodę: spojrzenie na zdjęcia, na raport z aresztowania, znów zdjęcia i wizualizacja całego zdarzenia z udziałem upiększonych wersji brzydali przypiętych do pierwszej strony. Usta-usta, usta-krocze, stosunki analne, oralne, pozycja sześćdziesiąt dziewięć,

Człowiek Kamera przy pornograficznej robocie i wewnętrzny głos mówiący „to dla dobra śledztwa”, gdy jakiś szczegół przykuł jego uwagę tak bardzo, że żołądek przewracał mu się do góry nogami. Nie było żadnych danych dotyczących faceta w średnim wieku, które zmusiłyby go do zatrzymania się i zastanowienia; tylko zdjęcia, krótkie piłki, jak migawki filmowe. Pościel mokra od pieprzenia. Nagi blondyn ledwo łapiący oddech, pulsujące żyły w jego nogach. Ohydne stosunki w zbliżeniu. „To dla dobra śledztwa”. Danny przerwał serię obrazów – zamieniając wszystkich pięknisiów w siwego mężczyznę około czterdziestki, w jego zabójcę. Świadomość, że morderca uprawiał seks tylko po to, by zadać ból, ściągała wodze jego fantazji. Danny wrócił znów na ziemię i zauważył, że wyrwał kosmyk włosów ze swojej nowej fryzury. Zatrzasnął szafkę, przypomniał sobie pedalski żargon i w myślach ubarwił nim pytania, które zada Felixowi Gordeanowi – jako bystry detektyw, przyjdzie przygotowany, będzie w stanie porozmawiać na każdym poziomie, nawet jeśli jego rozmówcą będzie ktoś o odmiennej orientacji seksualnej czy sam pedalski alfons. Gliniarz zmieniający się w podglądacza, a potem znów w gliniarza. Danny pojechał do domu, wziął prysznic i przejrzał garnitury, szukając takiego, który najlepiej pasowałby do jego nowego uczesania. Wybór padł na czarny, wełniany, który kupiła mu Karen Hiltscher – zbyt elegancki, zbyt dopasowany, ze zbyt wąskimi klapami. Kiedy go założył, zauważył, że wygląda groźnie, a wąska linia marynarki czyniła widocznym jego rewolwer kalibru .45. Wychylił dwa głębsze, wypłukał usta i pojechał do Chateau Marmont. Wieczór był wilgotny i chłodny, zapowiadało się na deszcz. Muzyka odbijała się echem na wewnętrznym dziedzińcu zameczku Marmont – gitarowe solówki, skoczne boogie i stare, smętne ballady. Danny udał się ścieżką pod numer 7941, rozdrażniony opiętością garnituru od Karen. Numer 7941 był jasno oświetlony, aksamitne zasłony, przez które wtedy zaglądał, odsłonięte, parkiet do tańca sprzed trzech nocy błyszczał za wielkim panoramicznym oknem. Danny poprawił marynarkę i zadzwonił. Rozległ się gong, otworzyły się drzwi. Stanął w nich niski mężczyzna z krótką ciemną brodą i idealnie zaczesanymi rzadkimi włosami. Miał na

sobie smoking z szarfą w szkocką kratę, stukał o nogę kieliszkiem brandy. Danny poczuł zapach tego samego pięćdziesięcioletniego napoleona, którego kupował sobie raz do roku jako nagrodę za spędzenie Bożego Narodzenia z matką. Mężczyzna zapytał: – Słucham? Pan od szeryfa? Danny zauważył, że rozpiął marynarkę, pozostawiając swoją broń na widoku. – Tak. A pan to Felix Gordean? – Zgadza się i wcale nie lubię takich biurokratycznych najść. Proszę wejść. Gordean odsunął się na bok. Danny wszedł do środka i przeleciał wzrokiem po pokoju, w którym podglądał tańczących i całujących się mężczyzn. Gordean podszedł do regału z książkami, sięgnął do najwyższej półki i powrócił z kopertą. Danny przeczytał adres: South Bonnie Brae 1611; mieściła się tam obyczajówka Biura Szeryfa, gdzie krnąbrni bukmacherzy dostawali w dupę, uparte dziwki musiały pokazać, na co je stać, i gdzie odbierano haracze za ochronę. Gordean powiedział: – Zawsze to wysyłam. Proszę powiedzieć porucznikowi Matthewsowi, że nie podobają mi się osobiste wizyty sugerujące podniesienie stawki. Danny pozwolił, by Gordean wymachiwał mu pod nosem ręką – wypielęgnowane paznokcie, na palcu pierścień ze szmaragdem i pewnie jakiś tysiąc dolarów w gotówce. – Nie jestem od pobierania haraczu, jestem detektywem prowadzącym śledztwo w sprawie potrójnego zabójstwa. Gordean uśmiechnął się i opuścił rękę z kopertą do boku. – W takim razie pozwoli pan, że przedstawię moje układy z pańskim wydziałem, panie… – Detektyw Upshaw. – Panie Upshaw, chętnie współpracuję z Wydziałem Szeryfa w zamian za małe uprzejmości, między innymi za to, że dzwonicie do mnie, gdy potrzebujecie jakichś informacji. Czy pan rozumie? Danny doznał dziwnego uczucia: chłód Gordeana udzielił się i jemu. – Tak, ale skoro już tu jestem… – Skoro już pan tu jest, to proszę mi powiedzieć, jak mogę panu pomóc. Nigdy dotąd nie przesłuchiwano mnie w sprawie potrójnego zabójstwa i szczerze mówiąc, jestem ciekaw. Danny z prędkością karabinu maszynowego wyrzucił z siebie trzy nazwiska: – Martin Goines, George Wiltsie i Duane Lindenaur. Nie żyją. Zostali zgwałceni i nafaszerowani prochami.

Reakcja Gordeana stała się jeszcze chłodniejsza. – Nigdy nie słyszałem o Martinie Goinesie. Przez wiele lat zapoznawałem George’a Wiltsiego z różnymi osobami i wydaje mi się, że wspominał mi on o Duanie Lindenaurze. Danny czuł się, jakby stąpał po górze lodowej, wiedział, że próba zaskoczenia alfonsa nic by tu nie dała. – Duane Lindenaur był szantażystą, panie Gordean. Poznał i zamierzał wyłudzić pieniądze od mężczyzny o nazwisku Charles Hartshorn, którego rzekomo spotkał na przyjęciu wydanym przez pana. Gordean wygładził klapy smokingu. – Znam Hartshorna, ale nie przypominam sobie, bym poznał kiedykolwiek Lindenaura. Poza tym wydaję mnóstwo przyjęć. Kiedy odbyło się to, o którym pan mówi? – W czterdziestym albo czterdziestym pierwszym. – To dawno temu. Bardzo wnikliwie mi się pan przygląda, panie Upshaw. Czy istnieje ku temu jakiś powód? Danny też dotknął swych klap, złapał się na tym, co robi, i opuścił ręce. – Zwykle słyszę chociaż „o mój Boże” albo widzę jakiś grymas na twarzy, gdy oznajmiam komuś, że znajoma mu osoba została zamordowana. Pan nie mrugnął nawet okiem. – I to pana niepokoi? – Nie. – Zaciekawia? – Tak. – Czy jestem faktycznym podejrzanym w sprawie tych zabójstw? – Nie, nie pasuje pan do mojego opisu zabójcy. – Czy wymaga pan ode mnie alibi, aby potwierdzić moją niewinność? Danny zdał sobie sprawę, że testuje go ekspert. – W porządku. Noc sylwestrowa i noc czwartego stycznia. Gdzie pan wtedy był? Ani sekundy wahania. – Byłem tutaj w roli gospodarza dużych przyjęć. Jeżeli chce pan potwierdzenia, proszę o nie poprosić porucznika Matthewsa – jesteśmy starymi przyjaciółmi. Danny’emu mignął przed oczami obraz z tamtego przyjęcia: mężczyźni w smokingach, przytulane tango w ramce z aksamitnych zasłon. Wzdrygnął się i schował ręce do kieszeni; oczy Gordeana rozbłysły na widok jego zdenerwowania.

Danny rzekł: – Proszę mi opowiedzieć o George’u Wiltsiem. Gordean podszedł do barku, napełnił dwa kieliszki i powrócił z nimi. Danny poczuł zapach dobrego alkoholu i głębiej wepchnął ręce, żeby oprzeć się pokusie. – Proszę mi opowiedzieć o George’u Wilt… – George Wiltsie wydawał się wielu mężczyznom pociągający. Płaciłem mu za to, by uczęszczał na moje przyjęcia, elegancko się ubierał i kulturalnie zachowywał. Nawiązywał tutaj znajomości, a ja otrzymywałem zapłatę od jego nowych przyjaciół. Sądzę, że Duane Lindenaur był jego kochankiem. To wszystko, co wiem na temat George’a Wiltsiego. Danny wziął kieliszek, który zaoferował Gordean – musiał coś zrobić z rękoma. – Z kim go pan zapoznał? – Nie przypominam sobie. – Słucham? – Ja organizuję przyjęcia, goście przychodzą i poznają młodych mężczyzn, których tu sprowadzam, a później dyskretnie przysyłają mi pieniądze. Wielu z moich klientów to żonaci mężczyźni posiadający rodziny, tak więc w ramach usługi zawsze mogą liczyć na mą krótką pamięć. Kieliszek w ręku Danny’ego drżał. – Spodziewa się pan, że w to uwierzę? Gordean wziął łyk brandy. – Nie, ale spodziewam się, że uzna pan tę odpowiedź za jedyną, jaką może ode mnie otrzymać. – Chcę zobaczyć księgi tych pańskich usług i listę klientów. – Nie. Ja niczego nie zapisuję. Mogłoby to zostać uznane za sutenerstwo, rozumie pan. – W takim razie proszę podać mi nazwiska. – Nie i niech mnie pan o to więcej nie prosi. Danny zmusił się, by ledwie musnąć kieliszek ustami, ledwie posmakować brandy. Zamieszał alkohol i powąchał, dwoma palcami obejmując nóżkę, lecz pohamował się, gdy zauważył, że znów naśladuje Gordeana. – Panie Gor… – Panie Upshaw, osiągnęliśmy impas. Więc proszę pozwolić mi zaproponować kompromis. Powiedział pan, że nie wyglądam jak pański podejrzany. Bardzo dobrze, w takim razie proszę opisać mi zabójcę, a ja spróbuję sobie przypomnieć, czy George Wiltsie umówił się kiedyś z takim mężczyzną. Jeżeli tak, przekażę tę informację porucznikowi Matthewsowi,

a on będzie mógł z nią zrobić, co mu się będzie podobało. Czy to pana zadowoli? Danny przełknął swojego drinka – brandy za trzydzieści dolarów wyżłopana jak bimber. Alkohol palił w przełyku, ogień nadał ochrypłe brzmienie jego głosowi. – W tym śledztwie współpracuję z Wydziałem Policji L.A. i Biurem Prokuratora Okręgowego. Może im się nie spodobać to, że chowa się pan za plecami jakiegoś spaczonego gliniarza z obyczajówki. Gordean uśmiechnął się – ledwie widocznie. – Nie powiem porucznikowi Matthewsowi, że pan to powiedział, nie powiem też o tym Alowi Dietrichowi następnym razem, gdy będę wysyłał jemu i szeryfowi Biscailuzowi wejściówki do mojego klubu golfowego. Mam też dobrych przyjaciół zarówno w Wydziale Policji L.A., jak i w Biurze Szeryfa. Jeszcze jednego drinka, panie Upshaw? Danny policzył w myślach – jeden, dwa, trzy, cztery – żeby ochłonąć. Gordean wziął od niego kieliszek, podszedł do barku, nalał alkoholu i wrócił z nowym uśmiechem – starszy brat starający się wyluzować młodszego. – Zna pan zasady gry, detektywie. Na Boga, niech pan przestanie się zachowywać jak oburzony harcerzyk. Danny zignorował brandy i zajrzał w oczy Gordeana, szukając oznak strachu. – Biały, wiek czterdzieści pięć do pięćdziesięciu lat, szczupły. Ponad 180 cm wzrostu, z imponującą czupryną siwych włosów. Ani śladu strachu, tylko zmarszczone od zamyślenia czoło. Gordean powiedział: – Przypominam sobie wysokiego, ciemnowłosego pana z meksykańskiego konsulatu, umawiającego się z George’em, ale on był koło pięćdziesiątki już podczas wojny. Pamiętam kilku raczej grubawych mężczyzn, którym George się podobał, i wiem, że umawiał się regularnie z bardzo wysokim rudzielcem. Czy to coś panu dało? – Nie. A mężczyźni pasujący do tego opisu w ogóle? Czy są jacyś, którzy uczęszczają na pańskie przyjęcia lub regularnie korzystają z pańskich usług? Kolejne spojrzenie pełne zamyślenia. Gordean odparł: – Nie pasuje mi ta imponująca siwa czupryna. Wszyscy wysocy mężczyźni w średnim wieku, z którymi mam do czynienia, są raczej łysiejący. Przykro mi. Danny pomyślał: „Na pewno nie, ale chyba mówisz prawdę”. Zapytał: – Co Wiltsie mówił panu o Duanie? – Tylko, że razem mieszkali.

– Wiedział pan, że Lindenaur usiłował wyłudzić pieniądze od Charlesa Hartshorna? – Nie. – Czy słyszał pan o jakichś innych próbach szantażu, które planowali Wiltsie bądź Lindenaur? – Nie, nie słyszałem. – A co pan może mi powiedzieć na temat szantażu w ogóle? Ludzie tacy jak pana klienci są doskonałymi potencjalnymi ofiarami. Felix Gordean zaśmiał się. – Moi klienci przychodzą na przyjęcia organizowane przeze mnie i korzystają z moich usług, gdyż chronię ich przed takimi ewentualnościami. Danny zaśmiał się. – Charlesa Hartshorna pan nie uchronił. – Charles nigdy nie miał szczęścia – ani w miłości, ani w polityce. Ale on również nie jest zabójcą. Niech go pan przesłucha, jeśli mi pan nie wierzy, tylko proszę być delikatnym, bo on ma niski próg odporności na przemoc, za to posiada olbrzymie wpływy w świecie prawa. Gordean podał mu kieliszek brandy; Danny przyjął go i opróżnił jednym haustem. – A wrogowie Wiltsiego i Lindenaura, znajomi, faceci, z którymi się umawiali? – Nie wiem nic na ten temat. – Dlaczego nie? – Staram się rozgraniczać pewne sprawy, a od niektórych trzymać się z daleka. – Dlaczego? – Aby uniknąć takich sytuacji jak ta. Danny poczuł wpływ brandy, mieszającej się z alkoholem, który wypił w domu. – Panie Gordean, czy jest pan homoseksualistą? – Nie, detektywie. A pan? Danny zaczerwienił się, podniósł kieliszek do ust i zauważył, że jest pusty. Przywołał wers ze spotkania z Considine’em. – Takie piętnowanie nie robi na mnie wrażenia. Gordean odparł: – Nie bardzo rozumiem sens pańskiej odpowiedzi, detektywie. – To znaczy, że jestem zawodowcem i tak łatwo mnie pan nie zaszokuje. – Wobec tego nie powinien się pan tak czerwienić – ten rumieniec

zdradza pańską naiwność. Pusty kieliszek wydał mu się pociskiem gotowym do wystrzelenia; zamiast tego Danny zaatakował werbalnie: – Mamy do czynienia ze śmiercią trzech ludzi. Pociętych pierdoloną zoot-pałką, z wyłupanymi oczami i wyssanymi wnętrznościami. Mamy do czynienia z szantażem, włamaniami, jazzem i kolesiami z poparzoną gębą, a panu się wydaje, że może mnie urazić, nazywając naiwniakiem? Myśli pan, że… Danny urwał, widząc, jak szczęki Gordeana się zaciskają. Mężczyzna wpatrywał się w podłogę, a on zastanawiał się, czy uderzył w jakiś czuły punkt, czy po prostu go zdenerwował. – O co chodzi? Proszę mi powiedzieć. Gordean podniósł wzrok. – Bardzo przepraszam, ale mam niski próg wytrzymałości na młodych, zuchwałych policjantów i opisy przemocy, no i nie powinienem nazywać… – W takim razie proszę mi pomóc. Proszę pokazać mi listę swoich klientów. – Nie. Już panu mówiłem, że nie mam takiej listy. – Więc proszę mi powiedzieć, co pana tak poruszyło. – Już powiedziałem. – A mnie się nie wydaje, by był pan taki wrażliwy. Więc słucham. Gordean odrzekł: – Kiedy wspomniał pan o jazzie, przypomniał mi się jeden klient, grający na jakimś dętym instrumencie, któremu świadczyłem usługi; zapoznawałem go z ludźmi lubiącymi ostry seks. Zadziwił mnie wtedy niestabilnością swojego charakteru, ale on nie jest ani wysoki, ani w średnim wieku. – I to wszystko? – Cy Vandrich, detektywie. Dzięki pańskim taktykom dowiedział się pan więcej, niż wyjawiłbym w innych okolicznościach, więc niech się pan cieszy. – I to wszystko? Oczy Gordeana były bez wyrazu, niczego nie zdradzały. – Nie. Na przyszłość proszę kierować do mnie pytania przez porucznika Matthewsa. I niech się pan nauczy powoli sączyć porządną brandy – będzie panu lepiej smakowała. Danny rzucił kryształowy kieliszek na fotel w stylu Ludwika XIV i wyszedł. Do spotkania z Considine’em miał jeszcze półtorej godziny; więcej alkoholu nie wchodziło w grę. Danny pojechał więc do baru Coffee Bob’s i wmusił

w siebie hamburgera i ciastko, zastanawiając się, ile informacji umknęło mu podczas przesłuchania Gordeana z powodu jego własnego zdenerwowania, policyjnych koneksji tego alfonsa, czy też przez obowiązujące zasady dobrego zachowania. Jedzenie uspokoiło go, ale nie znalazł odpowiedzi na swoje pytania; poszedł do budki telefonicznej, by zasięgnąć informacji na temat Cya Vandricha. W rejestrach figurował tylko jeden: Cyril „Cy” Vandrich, biały, urodzony 24.07.1918; sześciokrotnie aresztowany za drobne kradzieże. W Urzędzie Pracy zarejestrowany jako „pracujący dorywczo” i „muzyk”. Obecnie po raz szósty przebywający na dziewięćdziesięciodniowej obserwacji w szpitalu dla psychicznie chorych w Camarillo. Telefon do wariatkowa dostarczył mu informacji, że Vandrich zgrywał świra, gdy go złapano na kradzieży w sklepie; Sąd do spraw Wykroczeń po raz kolejny umieścił go w Camarillo. Kobieta, z którą rozmawiał, powiedziała mu, że Vandrich przebywał w szpitalu w obie noce, kiedy popełniono zabójstwa, i że starał się być pożyteczny, ucząc wariatów muzyki. Danny oznajmił, że być może przyjedzie przesłuchać mężczyznę, lecz kobieta odpowiedziała, że Vandrich nie zawsze nad sobą panuje – nikt w wariatkowie jeszcze go nie rozgryzł: czy zwyczajnie symuluje, czy jest porządnie stuknięty. Danny rozłączył się i pojechał na posterunek w Zachodnim Hollywood, by spotkać się z Malem Considine’em. Mężczyzna czekał na niego w jego boksie, przyglądając się powiększeniu zdjęcia Buddy’ego Jastrowa. Danny odchrząknął, Considine odwrócił się i przyjrzał mu się uważnie. – Podoba mi się ten garnitur. Może nie najlepiej leży, ale wygląda jak coś, co mógłby nosić młody lewicowiec. Kupiłeś go specjalnie do tego zadania? – Nie, panie poruczniku. – Mów mi Mal. Chcę wykorzenić z ciebie ten nawyk posługiwania się w mowie rangą, Ted. Danny usiadł za swoim biurkiem i wskazał Considine’owi wolne krzesło. – Ted? Considine usiadł i wyciągnął nogi. – Od dzisiaj nazywasz się Ted Krugman. Dudley pojechał do twojego mieszkania i rozmawiał z gospodarzem, tak że gdy wrócisz dziś do domu, znajdziesz nazwisko T. Krugman na swojej skrzynce na listy. Numer twojego telefonu teraz

zapisany jest pod Theodore Krugman, więc mamy cholerne szczęście, że wcześniej nie umieściłeś go w książce telefonicznej. U dozorcy czeka też na ciebie papierowa torba – twoja nowa garderoba, fałszywy dowód tożsamości i nowojorskie tablice rejestracyjne do twojego samochodu. Jak ci się to podoba? Danny pomyślał o Dudleyu Smisie w swoim mieszkaniu, o tym, że mógł odkryć jego prywatne akta. – Bardzo, porucz… Mal. Considine zaśmiał się. – Nie, wcale ci się nie podoba. To wszystko dzieje się za szybko. Jesteś teraz ważniakiem w Wydziale Zabójstw, udajesz komunistę, robisz karierę. Jesteś ustawiony, dzieciaku. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę. Danny wyczuł radość tchnącą od człowieka prokuratora; postanowił, że schowa pudła z aktami i zdjęcia krwawych malowideł za zwiniętym dywanem w szafie w przedpokoju. – Jasne, ale nie chcę spocząć na laurach. Kiedy zaczynam działać? – Pojutrze. Wydaje mi się, że uśpiliśmy czujność UAES-u naszymi informacjami w radio i prasie, a Dudley i ja skupimy się na lewicowcach spoza związku – ludziach związanych z tymi z zarządu – wrażliwych typkach, które mam nadzieję, będą skłonne puszczać farbę. Przeglądamy akta Urzędu Imigracyjnego i szukamy haczyków, które mogłyby doprowadzić do ich deportacji, a Ed Satterlee próbuje zdobyć dla nas jakieś ciekawe zdjęcia SLDC od rywalizującej z nim grupy. Można by to nazwać wojną na dwa fronty: Dudley i ja zdobywamy dowody z zewnątrz, a ty od wewnątrz. Danny wyczuł, że Considine jest kłębkiem nerwów; zauważył, że jego garnitur wisiał na nim jak worek, rękawy marynarki odkrywały poplamione mankiety koszuli i długie, chude ręce. – Jak wniknę do wnętrza organizacji? Considine wskazał na teczkę leżącą na wierzchu jego kosza na dokumenty. – Wszystko jest tam. Nazywasz się Ted Krugman, urodziłeś się 16 czerwca 1923, jesteś czerwonym inspicjentem z Nowego Jorku. Naprawdę zginąłeś w wypadku samochodowym na Long Island dwa miesiące temu. Tamtejsi federalni zatuszowali to i sprzedali tożsamość Edowi Satterlee. Cała twoja przeszłość i byli współpracownicy są tam opisani. Masz też fotki

swoich kolegów, zrobione podczas ich inwigilacji, i dwadzieścia kilka stron marksistowskiego bełkotu – mała lekcja historii, którą powinieneś wkuć. Tak więc pojutrze około drugiej pojedziesz na Gower, gdzie organizowana jest pikieta. Będziesz udawał zagubioną czerwoną duszyczkę. Powiesz przywódcy pikietujących Teamsters, że przysłał cię związek zawodowy ze śródmieścia, jako mięśniaka wynajętego za dolara za godzinę. Mężczyzna wie, kim jesteś, i każe ci iść pikietować z dwoma innymi facetami. Po jakiejś godzinie wdasz się z nimi w polityczną kłótnię według skryptu, który dla ciebie przygotowałem. W którymś momencie dojdzie do walki na pięści z prawdziwym zabijaką – instruktorem wf-u z Akademii Wydziału Policji L.A. On będzie fingował swoje uderzenia, ale ty masz walczyć naprawdę. Pewnie oberwiesz kilka razy, ale co tam, przeżyjesz. Jeszcze inny członek Teamsters będzie wykrzykiwał obraźliwe uwagi na twój temat do przywódcy pikietujących z UAES-u, a ten, miejmy nadzieję, podejdzie do ciebie i zaprowadzi cię do Claire De Haven, która sprawdza wszystkich członków związku UAES. Odwaliliśmy kawał roboty i nie znaleźliśmy powiązań Krugmana z żadnym z członków UAES-u. Wyglądasz mniej więcej tak jak on, a w najgorszym wypadku będziesz znany tylko ze słyszenia. Wszystko jest w tej teczce, synu. Zdjęcia mężczyzn, z którymi to odegrasz, wszystko. Cały dzień pracy nad zabójstwem; a teraz noc, by przeobrazić się w Teda Krugmana. Danny poprosił: – Opowiedz mi o Claire De Haven. Considine zapytał: – Masz dziewczynę? Danny już miał zaprzeczyć, ale przypomniał sobie wymyśloną panienkę, która pomogła mu uzasadnić obecność na Tamarind. – Tak, ale to nic poważnego. Dlaczego? – Nie wiem, jak bardzo podatny jesteś na kobiety ogólnie, ale De Haven jest wyjątkowa. Buzz Meeks właśnie złożył raport, w którym twierdzi, że od dawna jest ćpunką – hera i psychotropy – ale mimo to jest niesamowita i cholernie dobra w uzyskiwaniu od mężczyzn tego, czego chce. Więc chcę się upewnić, że to ty ją uwiedziesz, a nie odwrotnie. Czy taka odpowiedź ci wystarczy? – Nie. – Chcesz, żebym opisał jej wygląd? – Nie. – Określił stopień prawdopodobieństwa, czy będziesz musiał się z nią

przespać? – Nie. – Chcesz informacji na temat jej przeszłości seksualnej? Danny wyrzucił z siebie pytanie, zanim tamten zdążył się wycofać: – Chcę wiedzieć, dlaczego wysoki stopniem policjant zadurzył się w komunistce. Considine zaczerwienił się – tak jak według Gordeana zaczerwienił się on. Danny próbował wyczytać coś z jego twarzy i wyczytał: złapałeś mnie. „Mówmi-Mal” zaśmiał się, zdjął swoją ślubną obrączkę i wrzucił ją do kosza na śmieci. Zapytał: – Rozmawiamy jak mężczyzna z mężczyzną? Danny odpowiedział: – Nie. Jak gliniarz z gliniarzem. Considine przeżegnał się. – Niech się dzieje, co chce, powiem jak na spowiedzi. Powiedzmy po prostu, że łatwo ulegam niebezpiecznym kobietom, a moja żona się ze mną rozwodzi, więc nie mogę uganiać się za spódnicami i dostarczać jej argumentów przeciwko sobie, które wykorzystałaby w sądzie. Chcę otrzymać prawo do opieki nad synem, więc nie stworzę choćby pretekstu, by mogło stać się inaczej. I musisz wiedzieć, że zwykle nie zwierzam się policjantom niższym rangą. Danny pomyślał: ten człowiek jest tak samotny, że powiesz cokolwiek, a on zostanie – bo o pierwszej nad ranem nie ma dokąd pójść. – I to dlatego tak cię podnieca rozpracowywanie De Haven? Considine uśmiechnął się i popukał w górną szufladę biurka. – Dlaczego jestem przekonany, że trzymasz tu butelczynę? Danny poczuł, jak się rumieni. – Bo jesteś bystry? Dłoń nadal stukała w szufladę. – Nie, dlatego, że twoje nerwy są tak zszarpane jak moje, i dlatego, że zawsze śmierdzisz płynem do płukania ust. Stary wyżeracz do żółtodzioba, lekcja numer jeden: gliniarze, którzy pachną płynem do płukania ust, lubią pochlać. A ci, którzy lubią pochlać, lecz potrafią nad tym zapanować, są przeważnie całkiem dobrymi policjantami. Te ostatnie słowa oznaczały zielone światło. Danny odsunął rękę Considine’a, otworzył szufladę i wyciągnął butelkę i dwa papierowe kubki. Nalał dwie całkiem spore porcje i podał mu jedną. Considine przyjął kubek z ukłonem i wznieśli toast. Danny powiedział: – Za nasze oba zadania. Considine dodał: – Za Stefana Heisteke Considine’a.

Danny wziął łyk, poczuł ciepło rozlewające się po całym ciele i łyknął znowu. Considine, sącząc powoli, wskazał kciukiem ponad swoimi plecami na Harlana „Buddy’ego” Jastrowa. – Upshaw, kim jest ten koleś? I dlaczego jesteś taki napalony, żeby rozwiązać sprawę tych cholernych pedalskich zabójstw? Danny spojrzał na Jastrowa. – Buddy jest facetem, którego kiedyś chciałem dorwać, facetem, który był najgorszym, najtwardszym orzechem do zgryzienia, bo po prostu nie można go było znaleźć. Teraz jest ta druga sprawa – istny koszmar. Jest niesłychanie brutalna i choć możliwe, że ofiary są przypadkowe, to nie całkiem mi to pasuje. Wydaje mi się, że mam do czynienia z jakąś zemstą. Uważam, że przez swe metody zabójca usiłuje odtworzyć jakieś wydarzenia, wszystkie okaleczenia symbolizują jego próbę uporządkowania przeszłości. Ciągle nad tym myślę i nabieram przeświadczenia, że chodzi tu o zemstę za doznane wcześniej zło. Nie tam takie zwykłe, codzienne urazy z dzieciństwa, ale coś naprawdę poważnego. – Danny zamilkł, wziął łyk i przeniósł wzrok na tabliczkę na szyi Buddy’ego Jastrowa: Więzienie okręgu Kern, 4.03.1938. – Czasami wydaje mi się, że gdy dowiem się, kim jest ten facet i dlaczego to robi, to będę wiedział już tyle, że rozpracowanie zwykłych przestępstw stanie się dla mnie łatwizną. Nie mam nic przeciwko zdobywaniu kolejnych stopni oficerskich i odwalaniu nudnej roboty, ale wszystko, do czego jak podejrzewałem, kiedykolwiek zdolni byliby ludzie, wyszło w tej jednej sprawie, i chcę wiedzieć dlaczego. Dlaczego. Kurwa, dlaczego. – I dlaczego sam robisz to, co robisz – dodał Considine bardzo cicho. Danny odwrócił wzrok od Jastrowa i dokończył swojego drinka. – Tak, to też. A także, dlaczego jesteś taki walnięty na punkcie Claire De Haven i mnie. I nie mów mi, że to z pobudek patriotycznych. Considine zaśmiał się. – Dzieciaku, uwierzyłbyś w patriotyzm, gdybym powiedział ci, że za tę robotę sąd przysięgłych gwarantuje mi stopień kapitana, stanowisko głównego śledczego Biura Prokuratora Okręgowego i prestiż, który pozwoli mi zatrzymać syna? – No tak, ale pozostaje jeszcze De Haven i… – No tak, i ja. Po prostu powiedzmy, że ja też lubię wiedzieć dlaczego, tyle że wolę, by dowiedział się tego za mnie ktoś inny. Zadowolony? – Nie.

– Tak też myślałem. – Czy wiesz, dlaczego robię to, co robię? Considine pił bourbona małymi łyczkami. – Mógłbym się domyślić. – Kiedyś kradłem samochody, porucz… Mal. Byłem najlepszym złodziejem samochodów okręgu San Berdoo tuż przed wojną. Twoja kolej. Porucznik Mal Considine wyprostował długą nogę i przyciągnął nią kosz na śmieci do swojego krzesła. Pogrzebał w nim, znalazł obrączkę i założył ją z powrotem. – Jutro mam spotkanie z adwokatem w związku ze sprawą o prawo do opieki nad dzieckiem i jestem pewien, że będzie chciał, żebym nadal nosił to gówno. Danny przechylił się do przodu. – Twoja kolej, szefie. Considine wstał i przeciągnął się. – Mój starszy brat zawsze mnie szantażował, groził, że podkabluje mnie staremu, jak tylko powiedziałem coś brzydkiego na temat religii. Ponieważ ojciec karał nas dziesięcioma razami rózgą za bluźnierstwo, Desmond z reguły dopinał swego, czyli zmuszał mnie, bym włamywał się do domów i kradł rzeczy, na które on miał ochotę. Powiem tak: zobaczyłem wówczas sporo pięknych rzeczy, ale też niemało takich, które mnie przerażały, i podobało mi się to. Więc miałem wybór – albo zostać włamywaczem, albo szpiegiem, a praca policjanta wydawała się tu całkiem niezłym kompromisem. No i wysyłanie szpiegów przemawiało do mnie bardziej niż szpiegowanie samemu; mogłem poczuć się jak Desmond, na kierowniczej pozycji. Danny wstał. – Przygwożdżę tę De Haven dla ciebie. Możesz mi zaufać. – Nie wątpię, Ted. – In vino veritas, tak? – Jasne, jeszcze jedno. Niedługo zostanę szefem policji albo kimś równie ważnym i zamierzam zabrać cię tam na górę ze sobą.

19 Mal obudził się, myśląc o Dannym Upshaw. Wytaczając się z łóżka, spojrzał na cztery ściany pokoju numer 11 w motelu Shangri-Lodge. Na każdej z nich wisiała oprawiona w ramkę okładka czasopisma – pochwała szczęśliwego rodzinnego życia w wykonaniu Normana Rockwella24. Stos brudnych garniturów leżał przy drzwiach – nie było Stefana, który zaniósłby je do pralni chemicznej. Do korkowej tablicy, którą sobie zawiesił, przypięta była jedna notatka: zlokalizować doktora Lesnicka. Kapusia psychiatry nie można było znaleźć ani w domu, ani w jego gabinecie, a luka w kartotece Reynoldsa Loftisa z lat 1942-1944 musiała zostać wyjaśniona. Potrzebował ogólnego zarysu psychologicznego przywódców, zwłaszcza teraz, gdy ich wtyczka była już prawie wprowadzona. Zapiski we wszystkich kartach urywały się późnym latem zeszłego roku – dlaczego? Zasłonki uszyte były z etaminy, dywan przetarty i cienki jak naleśnik, drzwi do łazienki pokryte imionami i numerami telefonów – „Grzeszna Cindy, DU-4927, 38-24-38, dymanie i ssanie” – warto zapamiętać, w razie gdyby jeszcze kiedykolwiek miał zarządzać obyczajówką. Dudley Smith miał pojawić się za dwadzieścia minut; czekało ich znowu odegranie roli dobrego i złego policjanta przed dwójką czerwonych scenarzystów, którzy uniknęli przesłuchań HUAC-u, bo zawsze pisali pod pseudonimami i zwiali z kraju, gdy w czterdziestym siódmym sprawy przybrały gówniany obrót. Namierzyli ich ludzie Eda Satterlee – prywatni detektywi na usługach Antyczerwonej Opozycji. Obaj mężczyźni pozostawali w zażyłych stosunkach z grubymi rybami z UAES-u w latach trzydziestych i czterdziestych. A to nocne spoufalanie się z kimś niższym rangą wydało mu się teraz dziwne. Kilka drinków wypitych razem i już obnażali swoje dusze – to niedobra taktyka, ambitni policjanci powinni się hamować, dopóki wspinali się po szczeblach kariery.

Mal wziął prysznic, ogolił się i ubrał, obmyślając stawki: De Haven kontra Upshaw, fifty-fifty wydało mu się najlepszym zakładem. Dokładnie o 8:30 usłyszał klakson samochodu. Wyszedł na zewnątrz i zobaczył Dudleya opierającego się o swojego forda. – Witaj, Malcolmie! Czyż to nie wspaniały dzień! Pojechali na zachód przez Wilshire; Mal milczał, Dudley rozprawiał o polityce. – …porównywałem komunistyczny styl życia z naszym i wciąż wychodziło mi na to, że rodzina jest filarem amerykańskiego społeczeństwa. Czy wierzysz w to, Malcolm? Mal wiedział, że Loew powiedział mu o Celeście i że jeśli chodziło o partnerów, to mógł mu się trafić gorszy, na przykład Buzz Meeks. – Ma ona swoje znaczenie. – Myślałem, że będziesz w tej sprawie bardziej zdecydowany, wkładasz tyle wysiłku w odzyskanie syna. Dogadujesz się jakoś z adwokatem? Mal pomyślał o popołudniowym spotkaniu z Jakiem Kellermanem. – Będzie starał się odwlec rozprawę do czasu, aż zacznie obradować nasz sąd przysięgłych i wszystko będzie przemawiać na moją korzyść. Za kilka dni mam rozprawę wstępną i wtedy zaczniemy grać na zwłokę. Dudley zapalił papierosa i prowadził, trzymając kierownicę jednym małym palcem. – Tak, kapitan walczący dla dobra ojczyzny może przekonać sędziego, że więzy krwi wcale nie są najważniejsze. Wiesz, chłopcze, że ja mam żonę i pięć córek. Służą bardzo dobrze jako lejce hamujące pewne moje narowy. Jak człowiek potrafi zachować odpowiedni dystans, to rodzina może stanowić zasadniczy element jego życia. Mal otworzył okno. – Nie potrafię zachować dystansu, tam gdzie chodzi o mojego syna. Ale jeżeli uda mi się utrzymać na dystans ciebie do czasu, aż zbierze się sąd przysięgłych, to i tak będzie to znaczyło, że jestem w świetnej formie. Dudley Smith wybuchnął głośnym śmiechem i wypuścił dym. – Bardzo cię lubię, Malcolmie, choć ty nie odwzajemniasz tego uczucia. A skoro mowa o rodzinie, muszę coś załatwić – ktoś musi poważnie porozmawiać z moją siostrzenicą. Będziesz miał coś przeciwko małej przejażdżce do Westwood? – Krótkiej przejażdżce, poruczniku? – Bardzo krótkiej, poruczniku.

Mal skinął głową, Dudley skręcił na północ w Glendon i skierował się do kampusu Uniwersytetu Kalifornijskiego, parkując w miejscu przeznaczonym dla członkiń Stowarzyszenia Studentek. Zaciągnął ręczny hamulec i rzekł: – Mary Margaret, córka mojej siostry Brigid. Ma dwadzieścia dziewięć lat i robi już trzeci tytuł naukowy, bo boi się wyjść poza uniwerek na spotkanie prawdziwemu światu. Smutne, nieprawdaż? Mal westchnął: – Tragiczne. – Tak właśnie myślałem, tyle że bez tego sarkazmu. A mówiąc o młodzieży, co sądzisz na temat naszego młodego kolegi Upshawa? – Myślę, że jest bystry i odniesie sukces. Dlaczego? – Cóż, chłopcze, moi przyjaciele mówią, że on nie może się odnaleźć, zaś mnie wydaje się słaby, a zarazem ambitny, co uważam za niebezpieczną kombinację u policjanta. Pierwsza myśl, jaka przyszła Malowi do głowy: nie powinien był się dzieciakowi zwierzać, bo w ten sposób marzenia o władzy mogły wziąć w łeb. – Dudley, czego ty chcesz? – Pokonać komunizm. A tobie sugeruję, byś nacieszył się widokiem młodych studentek, podczas gdy ja będę rozmawiał z moją siostrzenicą. Mal podążył za Dudleyem po schodach do budynku w stylu hiszpańskim, przed którym na trawniku stały greckie symbole na drewnianych palikach wbitych w ziemię. Drzwi były otwarte, a w wydziałowym barku huczało: dziewczęta paliły, rozmawiały i pokazywały sobie coś w podręcznikach. Dudley wskazał na górę i rzucił: – Zaraz wracam. Mal zobaczył stertę gazet na stoliku i usiadł w fotelu, żeby poczytać, odwzajemniając zaciekawione spojrzenia studentek. Przejrzał Collier’s, Newsweeka i dwa numery Life’a – przerywając, gdy usłyszał specyficzną mowę Dudleya, rozwścieczoną, niosącą się echem z holu na piętrze. Głos stawał się coraz bardziej donośny i budzący grozę, przerywały go błagalne jęki sopranem. Dziewczęta spojrzały na Mala, on złapał kolejne czasopismo i usiłował czytać. Nad wszystkim zagórował śmiech Dudleya – bardziej przeraźliwy niż zawodzenia. Studentki gapiły się teraz na niego bez żenady; Mal odłożył Weekly Sportsman i poszedł na górę posłuchać. Hol był długi i po obu jego stronach znajdowały się rzędy wąskich drewnianych drzwi. Mal podążał za „Ha! Ha! Ha!” do drzwi z tabliczką

„Conroy”. Były uchylone na kilkanaście centymetrów, zajrzał i jego oczom ukazała się ściana wyklejona zdjęciami latynoskich zawodowych bokserów. Dudley i właścicielka sopranu znajdowali się poza zasięgiem wzroku; Mal zaczął podsłuchiwać. – …mięśniaki, pinatas i meksykańscy bokserzy. To jest fiksacja, dziewczyno. Twojej matce brakuje odwagi, żeby cię wyprostować, ale mnie nie. Skruszony sopran: – Ale Ricardo jest kochany, wujku Dud. I ja… Olbrzymia ręka mignęła w szparze między drzwiami a framugą, rozległo się klepnięcie, które natychmiast zamienione zostało w pieszczotę, drżąca ruda czupryna na chwilę pojawiła się w polu widzenia i zaraz znikła. – Dziewczyno, nigdy nie mów, że go kochasz. Nie w mojej obecności. Twoi rodzice są słabi i oczekują, że to ja będę się wypowiadał odnośnie do mężczyzn w twoim życiu. I zawszę będę to robił, dziecinko. Przypomnij sobie tylko, ilu zmartwień oszczędziłem ci wcześniej, a będziesz mi wdzięczna. Pulchna dziewczyna-kobieta ukazała się oczom Mala; twarz zakryła dłońmi, szlochała. Ramiona Dudleya Smitha objęły ją, a ona złożyła dłonie w pięści, aby powstrzymać go od uścisku. Dudley mamrotał czułe słówka, które miały ją uspokoić. Mal poszedł z powrotem do samochodu i czekał. Jego partner pojawił się pięć minut później. – Stuk, stuk, kto tam? Dudley Smith, więc strzeżcie się, czerwoni! Chłopcze, pojedziemy teraz zaimponować stanowczością naszych działań panu Nathanowi Eislerowi? Ostatni znany adres Eislera to Presidio 11681 niedaleko campusu. Dudley nucił pod nosem wesołe melodyjki w trakcie jazdy. Mal ciągle widział jego rękę tuż przed uderzeniem, siostrzenicę uchylającą się od dotyku kochającego wujaszka. Budynek pod numerem 11681 był różowym domem z prefabrykatów i znajdował się na końcu całej ulicy sobie podobnych. Dudley zaparkował na podjeździe, blokując stojący już tam samochód, a Mal przypominał sobie fakty z raportu Satterleego: Nathan Eisler. Wiek: czterdzieści dziewięć lat. Niemiecki Żyd, który zwiał Hitlerowi i spółce w trzydziestym czwartym. Członek partii komunistycznej w latach 1936-40, w późniejszym czasie członek kilku innych organizacji komunistycznych. Współtwórca scenariuszy do szeregu prorosyjskich

filmideł, tworzonych wraz z Chazem Minearem; znał się dobrze z Mortonem Ziffkinem i Reynoldsem Loftisem. Pisywał pod pseudonimem, by zachować zawodową anonimowość; udało mu się umknąć detektywom HUAC-u. Obecnie żył pod nazwiskiem Michael Kaukenen – tak nazywał się główny bohater Burzy nad Leningradem. Pisał teraz scenariusze do podrzędnych westernów dla RKO pod kolejnym pseudonimem; robotę tę załatwił mu inny, politycznie akceptowany pismak, który liczył sobie za tę przysługę 35 procent jego pensji. Świetny kumpel Lenny’ego Rolffa, również pisarza, jego towarzysza na emigracji, drugiego kandydata do przesłuchania w dniu dzisiejszym. Były kochanek Claire De Haven. Podeszli do frontowej werandy zawalonym zabawkami chodnikiem. Mal zajrzał do środka przez drzwi z siatki i ujrzał wnętrze idealnego pokoju w domku z prefabrykatów: plastikowe meble, podłoga pokryta linoleum, rażąco różowa tapeta. W środku piszczały dzieci; Dudley puścił oko i zadzwonił. Do drzwi podszedł wysoki, nie ogolony mężczyzna; z jednego boku miał chłopczyka, z drugiego dziewczynkę. Dudley uśmiechnął się; Mal popatrzył, jak mały chłopiec wpycha sobie do buzi kciuk, i odezwał się pierwszy. – Panie Kaukenen, jesteśmy z Biura Prokuratora Okręgowego i chcielibyśmy z panem porozmawiać. Na osobności. Dzieci wtuliły się mocniej w nogi mężczyzny; Mal ujrzał przestraszone skośne oczy – dwójka małych mieszańców wystraszyła się dwóch dużych facetów. Eisler-Kaukenen zawołał: – Michiko! Ukazała się Japonka i zabrała dzieci. Nie czekając na zaproszenie, Dudley otworzył drzwi. Eisler powiedział: – Spóźniliście się o trzy lata. Mal wszedł za Dudleyem, zdumiony tandetnym wyglądem wnętrza – nora białego śmiecia, dom faceta, który w czasie Wielkiej Depresji zarabiał trzy kawałki tygodniowo. Zza cienkiej jak papier ściany dochodził płacz dzieci i przyszło mu do głowy pytanie, czy Eisler tak samo jak on musiał znosić to całe językowe zamieszanie, po czym pomyślał, że ten prawdopodobnie tłumaczył to sobie jakimiś ogólnymi zasadami komunizmu. Dudley rzekł: – Cóż za uroczy domek, panie Kaukenen. Zwłaszcza kolorystyka.

Eisler-Kaukenen zignorował tę uwagę i wskazał na drzwi swojego gabinetu. Mal wszedł do środka i ujrzał niewielkie kwadratowe pomieszczenie, które wyglądało przytulnie i wygodnie: książki od podłogi do sufitu, fotele wokół ozdobnej ławy i duże biurko w większej części zajęte przez bardzo dobrą maszynę do pisania. Usiadł jak najdalej od płaczliwych głosików; Dudley rozsiadł się naprzeciwko. Eisler zamknął drzwi i rzekł: – Gdybyście jeszcze nie wiedzieli, nazywam się Nathan Eisler. Mal pomyślał: nie będzie udawał miłego; nie będzie się podlizywał: „Bardzo podobał mi się pański film Hartowanie żelaza”. – W takim razie wie pan, dlaczego tu jesteśmy. Eisler zamknął drzwi na klucz i zajął ostatni wolny fotel. – A zatem suka znów ma chcicę, mimo że ostatnim razem ponoć poroniła. Dudley rzekł: – Nie wolno panu nikomu mówić, że pana przesłuchiwaliśmy. Jeżeli pan złamie ten zakaz, wyciągniemy poważne konsekwencje. – Takie jak, Herr…? Mal przerwał mu: – Mort Ziffkin, Chaz Minear, Reynolds Loftis i Claire De Haven. Interesują nas ich działania, nie pańskie. Jeżeli będzie pan z nami współpracował, być może wystarczą pańskie zeznania na piśmie i nie będzie pan musiał zeznawać w sądzie. Nie będzie pan obecny na rozprawie, nie będzie zbyt wiele rozgłosu. Wywinął się pan HUAC-owi, wywinie się pan i tym razem. – Zamilkł i pomyślał o Stefanie zabranym przez szaloną matkę i jej nowego gacha. – Ale my chcemy konkretnych faktów. Nazwiska, daty, miejsca i wyznania. Będzie pan współpracował, to ujdzie to panu na sucho. Jeżeli nie, dostanie pan wezwanie i będzie zeznawał na sali sądowej. Przesłucha pana prokurator okręgowy, a mogę pana zapewnić, że to koszmar. Pański wybór. Eisler nieznacznie odsunął się od nich z fotelem. Ze spuszczonym wzrokiem powiedział: – Nie widziałem tych ludzi od lat. Mal odrzekł: – Wiem, lecz to właśnie ich przeszłość nas interesuje. – I chcecie tylko informacji o tych osobach? Mal skłamał, myśląc o Lennym Rolffie. – Tak, tylko o nich. – A te konsekwencje, o których pan mówił? Mal postukał palcami w stolik. – Maglowanie na sali sądowej. Pańskie zdjęcie w…

Dudley przerwał mu: – Panie Eisler, jeżeli nie będzie pan współpracował, poinformuję Howarda Hughesa, że jest pan autorem filmów dla RKO, których stworzenie jest obecnie przypisywane komuś innemu. Człowiek, który załatwił panu tę robotę, będzie skończony. Zgłoszę również do Urzędu Imigracyjnego, że odmówił pan współpracy z oficjalnym organem municypalnym prowadzącym śledztwo dotyczące zdrady stanu, i ponaglę ich Biuro Śledcze, by zbadało pańską wywrotową działalność ze szczególnym uwzględnieniem możliwości deportacji pana jako wrogiego obcokrajowca i pańskiej żony i dzieci jako potencjalnych wrogich obcokrajowców. Pan jest Niemcem, pańska żona Japonką, a jako że te dwa państwa były odpowiedzialne za nasz niedawny światowy konflikt, wydaje mi się, że urzędnicy od imigracji ucieszą się, widząc waszą dwójkę powracającą do ojczystych krajów. Nathan Eisler skulił się, przytknął łokcie do kolan, oparł podbródek na dłoniach, spuścił głowę. Po jego twarzy popłynęły łzy. Dudley strzelił kostkami u dłoni i powiedział: – Wystarczy zwykłe „tak” albo brak odpowiedzi. Eisler skinął głową. Dudley skwitował: – Świetnie. Mal wyciągnął swój notatnik i długopis. – Znam wprawdzie odpowiedź, ale proszę to potwierdzić. Czy jest pan teraz albo był kiedykolwiek członkiem Partii Komunistycznej Stanów Zjednoczonych? Eisler przytaknął, Mal zwrócił mu uwagę: – Proszę odpowiadać „tak” lub „nie”; to znajdzie się w aktach. Słabe: – Tak. – Dobrze. Gdzie mieścił się pański oddział albo komórka partyjna? – Ja… ja chodziłem na zebrania w Beverly Hills, Zachodnim Los Angeles i Hollywood. Spo… spotykaliśmy się w domach różnych członków. Mal zapisał tę informację – stenografując słowo w słowo. – W jakich latach był pan członkiem Partii? – Od kwietnia 1936 do momentu, gdy Stalin okazał się… Dudley wtrącił się: – Proszę się nie usprawiedliwiać, tylko odpowiadać. Eisler wyciągnął chusteczkę z kieszeni koszuli i wytarł nos. – Do początku czterdziestego. Mal powiedział: – Oto kilka nazwisk. Pan mi powie, które z tych osób znał

pan jako członków Partii Komunistycznej. Claire De Haven, Reynolds Loftis, Chaz Minear, Morton Ziffkin, Armando Lopez, Samuel Benavides i Juan Duarte. Eisler odparł: – Wszyscy. Mal usłyszał dzieci biegające w drugim pokoju i podniósł głos. – Wspólnie z Chazem Minearem napisał pan scenariusze do Jutrzenki sprawiedliwych, Frontu wschodniego, Burzy nad Leningradem i Bohaterów Jakustoka. Wszystkie te filmy wyrażały uczucia prorosyjskie. Czy to rządzący Partią Komunistyczną kazali panu umieścić w nich tę rosyjską propagandę? Eisler zauważył: – To bardzo naiwne pytanie. Dudley walnął pięścią w stolik. – Proszę nie komentować, tylko odpowiadać na pytania. Eisler przysunął się z fotelem bliżej Mala. – Nie, nikt nie kazał mi tego robić. Mal pokazał Dudleyowi dwa palce na krawacie – „teraz ja”. – Panie Eisler, czy zaprzecza pan, jakoby te filmy zawierały prorosyjską propagandę? – Nie. – Czy pan i Chaz Minear sami wpadliście na pomysł rozpowszechniania w nich tej propagandy? Eisler wił się w fotelu. – Chaz był odpowiedzialny za tło filozoficzne, podczas gdy ja tworzyłem fabułę i wyrażałem w najbardziej elokwentny sposób myśli, które on chciał przekazać. Mal oznajmił: – Mamy kopie tych scenariuszy z zaznaczonymi fragmentami, które w sposób oczywisty wyrażają propagandę. Wrócimy tu jeszcze i poprosimy pana, by wskazał pan te dialogi, które przypisuje pan rozpowszechnianiu teorii partyjnych Mineara. Brak odpowiedzi. Mal zapytał: – Panie Eisler, czy powiedziałby pan o sobie, że ma pan dobrą pamięć? – Tak, można tak powiedzieć. – A czy pan i Minear pracowaliście nad pańskimi scenariuszami razem w jednym pokoju? – Tak. – A czy były takie chwile, gdy podczas pracy wyrażał on opinie w stylu: „To wspaniała propaganda” lub „Zrobimy to dla Partii”?

Eisler wciąż próbował się wykręcać, zmieniając położenie nóg i rąk. – Tak, ale on mówił to ironicznie, żartował sobie. On nie… Dudley wrzasnął: – Proszę nie interpretować, tylko odpowiadać! Eisler odkrzyknął: – Tak! Tak! Tak! Do cholery, tak! Mal dał Dudleyowi znak, by przestał, i zwrócił się do Eislera, jak najłagodniej potrafił. – Panie Eisler, czy pisał pan pamiętnik w czasie, gdy współpracował pan z Chazem Minearem? Mężczyzna nerwowo zacierał ręce, zsiniałymi palcami drąc chusteczkę na drobne strzępy. – Tak. – Czy są w nim zapiski odnoszące się do pańskiej działalności w Partii Komunistycznej i pańskiej pracy nad scenariuszami z Chazem Minearem? – O Boże, tak. Mal przypomniał sobie raport Satterleego dotyczący życia osobistego: Eisler z Claire De Haven w latach 1938-39. – I zawierał on również szczegóły dotyczące pańskiego życia osobistego? – Oh, Gott in himm… tak, tak! – Czy nadal pan ma ten pamiętnik? Cisza, a potem: – Nie wiem. Mal uderzył w stolik. – Ma pan go i będzie musiał go pan nam pokazać. W oficjalnym zeznaniu zamieścimy tylko fragmenty dotyczące polityki. Nathan Eisler zaszlochał po cichu. Dudley zagroził: – Albo da nam pan ten pamiętnik, albo uzyskamy nakaz i umundurowani policjanci rozbebeszą pańskie przytulne mieszkanko i bardzo zdenerwują pańską oryginalną rodzinkę, jak się obawiam. Eisler natychmiast przytaknął; Dudley wyciągnął się w fotelu, którego nogi zatrzeszczały pod jego ciężarem. Mal zobaczył pudełko z chusteczkami higienicznymi na parapecie, wziął je i umieścił na kolanach Eislera. Ten przytulił je do siebie. Mal odezwał się: – Zabierzemy pamiętnik ze sobą, a Mineara na razie zostawimy. Oto ogólne pytanie: czy kiedykolwiek słyszał pan, aby któraś z interesujących nas osób propagowała zbrojne przejęcie władzy Stanów Zjednoczonych? Eisler pokręcił głową; trzymał ją opuszczoną, jego łzy wysychały. Mal dodał: – Nie jako konkretny plan, ale jako pragnienie.

– Każdy z nas mówił to w złości i nigdy to nic nie znaczyło. – Sąd przysięgłych zadecyduje, co mieliście na myśli. Teraz bardziej szczegółowo. Kto o tym mówił i kiedy. Eisler otarł twarz. – Claire mawiała na zebraniach: „Cel uświęca środki”, a Reynolds twierdził, że nie lubi przemocy, ale chwyciłby za broń, gdyby doszło do walki między nami a tymi na górze. Meksykanie wypowiadali to z milion razy przy milionie różnych okazji, a szczególnie gdy głośna była sprawa ze Śpiącą Laguną. Mort Ziffkin wykrzykiwał to na cały głos. On był odważnym człowiekiem. Mal starał się nadążyć z pisaniem, myśląc o UAES-ie i wytwórniach filmowych. – A jeżeli chodzi o UAES? W jaki sposób był on powiązany z Partią i grupami, do których należał pan i inni? – UAES został założony w czasie, gdy ja przebywałem za granicą. Meksykanie znaleźli pracę jako inspicjenci i rekrutowali członków, podobnie jak Claire De Haven. Jej ojciec był doradcą w sprawach dotyczących kapitału przemysłu filmowego, a ona mówiła, że będzie wykorzystywać i… i… W głowie Mala brzęczało: – I co? Proszę powiedzieć. Eisler ponownie zaczął zaciskać ręce. Mal nalegał: – Proszę mi powiedzieć. „Wykorzystywać” i co? – I uwodzić! Dorastała pośród ludzi związanych z filmem i znała aktorów i pracowników technicznych, którzy pożądali jej, odkąd była dziewczynką! Uwiodła ich i zrobiła z nich pierwszych członków, a później namówiła, by dla niej rekrutowali! Mówiła, że to jej pokuta za to, iż nie została wezwana przez HUAC. Potrójny strzał w dziesiątkę. Mal starał się, by jego głos był tak opanowany jak Dudleya. – Kogo dokładnie uwiodła? Eisler gniótł, zginał i darł pudełko chusteczek. – Nie wiem, nie wiem, naprawdę nie wiem. – Wielu mężczyzn, kilku, ilu? – Nie wiem. Wydaje mi się, że tylko kilku wpływowych aktorów i pracowników technicznych, o których wiedziała, że mogą pomóc związkowi. – Kto jeszcze pomagał jej rekrutować? Minear, Loftis? – Reynolds wtedy był w Europie; jeżeli chodzi o Chaza, to nie wiem.

– O czym mówiło się na pierwszych spotkaniach UAES-u? Czy opracowywano jakąś kartę albo statut? Pudełko po chusteczkach było już kupką podartej tektury; Eisler strzepnął ją ze swoich kolan. – Nigdy nie uczestniczyłem w ich zebraniach. – Wiemy, ale musimy się dowiedzieć, kto poza pierwotnymi założycielami uczestniczył w tych spotkaniach i co było tam dyskutowane. – Nie wiem! Mal wypalił z grubej rury. – Jest pan ciągle napalony na Claire, Eisler? Próbuje pan ją chronić? Wie pan, że wychodzi za mąż za Reynoldsa Loftisa. Jak się pan przez to czuje? Eisler odchylił do tyłu głowę i zaśmiał się. – Nasz romans był przelotny, a poza tym podejrzewam, że przystojniaczek Reynolds zawsze będzie wolał młodych chłopców. – Chaz Minear nie jest młodym chłopcem. – Dlatego on i Reynolds nie byli ze sobą zbyt długo. – Miłych ludzi znacie, towarzyszu. Śmiech Eislera stał się niższy, gardłowy – jakby miał uświadomić im niemiecką wyższość. – Wolę ich od was, obersturmbahnführer. Mal powstrzymał swą złość, patrząc na Dudleya. Pan „zły facet” pokazał mu, by przerwał. – Nie weźmiemy pod uwagę tego komentarza ze względu na pańską współpracę i niech pan to traktuje jako przesłuchanie wstępne. Mój kolega i ja jeszcze raz przejrzymy sobie pańskie odpowiedzi, sprawdzimy je z naszymi aktami i przyślemy panu długą listę kolejnych pytań o szczegóły dotyczące pańskiej działalności w organizacjach komunistycznych i działalności członków UAES-u, o której mówiliśmy. Urzędnik miejski będzie monitorował ten nasz układ, a pracownik sądowy spisze pańskie zeznania. Po dzisiejszej rozmowie, pod warunkiem, że odpowie pan na jeszcze kilka pytań i pozwoli nam zabrać pamiętnik, otrzyma pan status świadka naszej strony i gwarancję, że nie zostanie pan o nic oskarżony. Eisler wstał, podszedł na gumowych nogach do biurka i otworzył dolną szufladę. Przejrzał ją, wyjął oprawiony w skórę pamiętnik, przyniósł go i położył na stole. – Zadajcie te swoje kilka pytań i wyjdźcie. Dudley zrobił powolny ruch dłonią w dół: Delikatnie. Mal oświadczył: – Dzisiaj po południu mamy jeszcze jedną rozmowę i wydaje mi się, że mógłby

pan nam pomóc. Eisler zająknął się: – C-co? Z k-kim? Dudley wyszeptał: – Leonard Hyman Rolff. Przesłuchiwany wykrztusił jedno słowo: – Nie. Dudley spojrzał na Mala; Mal przykrył lewą dłonią swą prawą pięść: bez bicia. Dudley powiedział: – Ależ tak, i to bez żadnych sporów, bez dyskusji. Chcę, żeby pan pomyślał o czymś wstydliwym i obciążającym pańskiego starego kumpla Lenny’ego, o czymś, o czym wiedzą też inni, tak byśmy mogli zrzucić winę za donos na nich. Będzie pan mówił, więc radzę panu wymyślić coś ważnego, coś, co rozwiąże język pana Rolffa i oszczędzi panu mojej kolejnej wizyty – wizyty bez kolegi, który wie, jak hamować moją porywczość. Nathan Eisler zrobił się biały jak ściana. Siedział nieruchomo jak słup, wyglądał, jakby był już ponad łzy czy szok, czy wszelkie zniewagi. Mal pomyślał, że gdzieś już to widział. Po chwili przypomniał sobie: tak wyglądali Żydzi z Buchenwaldu, którzy wymknęli się śmierci w komorach gazowych tylko po to, by zaraz umrzeć z powodu nieuleczalnej anemii. Na to wspomnienie wstał i zaczął przeglądać regały z książkami; głucha cisza trwała nieprzerwanie. Właśnie przeglądał półkę poświęconą marksistowskiej ekonomii, gdy dobiegł go szept Dudleya. – Pomyślcie o konsekwencjach, towarzyszu. Obozy dla uchodźców dla pańskich mieszanych dzieciaków. Z drugiej strony zaś możemy złożyć panu Rolffowi ofertę uzyskania statusu świadka naszej strony, więc jeśli należy do ludzi opornych, odda mu pan przysługę, zdradzając nam coś, co skłoni go do mówienia. Niech pan pomyśli o Michiko zmuszonej jakoś przetrwać i nie zwariować w Japonii, o wszystkich kuszących propozycjach, jakie tam otrzyma. Mal próbował się obejrzeć, ale nie mógł się do tego zmusić. Skupił się na tytułach: Das Kapital – indeks pojęć, Teorie handlu i wyzysku Marksa i Dyktatura proletariatu. Za jego plecami zapadła cisza, ciężkie palce stukały o stół. Wreszcie rozbrzmiał monotonny głos Nathana Eislera: – Młode dziewczyny. Prostytutki. Lenny obawia się, że jego żona dowie się, że je odwiedza. Dudley westchnął. – To nie wystarczy. Proszę się bardziej postarać. – Ma zdjęcia pornograficzne tych… – To zbyt nijakie, towarzyszu.

– Oszukuje Urząd Skarbowy. Dudley zaśmiał się jowialnie: – Ha! Ha! Ha! To samo robię ja i to samo robi mój przyjaciel Malcolm, i to samo robiłby nasz wielki zbawca Jezus Chrystus, gdyby powrócił na ziemię i osiedlił się w Ameryce. Wie pan więcej, niż nam pan mówi, więc proszę wziąć się do roboty, zanim stracę cierpliwość i odmówię panu statusu świadka naszej strony. Mal usłyszał dzieci chichoczące na zewnątrz, dziewczynka piszczała coś po japońsku. Rzucił: – Do jasnej cholery, gadajże, człowieku. Eisler zakaszlał, nabrał głośno powietrza, i znów zakaszlał. – Lenny nie będzie donosił tak chętnie jak ja. Nie ma tak wiele do stracenia. Mal obrócił się, zobaczył trupie oblicze i odwrócił wzrok. Dudley strzelał kostkami u rąk. Eisler powiedział: – Zawsze będę starał się myśleć, że zrobiłem to dla Lenny’ego, i zawsze będę wiedział, że okłamuję samego siebie. – Kolejny głęboki wdech zaświszczał; Nathan wypuścił go szybko i zaczął sypać. – Podróżowałem z Lennym i jego żoną Judith po Europie w czterdziestym ósmym. Paul Doinelle kręcił swoją serię z maskami, w której grał Reynolds Loftis, i zorganizował przyjęcie, by zgromadzić fundusze na swój następny film. Chciał uzyskać wsparcie Lenny’ego i w związku z tym zaprosił dla niego młodą prostytutkę. Judith nie uczestniczyła w tym przyjęciu, a Lenny złapał rzeżączkę. Judith rozchorowała się i wróciła do Ameryki, a Lenny zaczął romansować z jej młodszą siostrą Sarah w Paryżu. Zaraził ją tryprem. Sarah powiedziała Judith, że jest chora, ale nie przyznała się, że zaraził ją Lenny. Lenny nie sypiał z Judith przez wiele tygodni po powrocie do Ameryki i leczył się, szukając różnych wymówek. Zawsze się obawiał, że Judith powiąże logicznie te wydarzenia i zrozumie, co się stało. Lenny zwierzył się mnie, Reynoldsowi i naszemu przyjacielowi Davidowi Yorkinowi, których z pewnością znacie z waszej genialnej listy członków organizacji o charakterze komunistycznym. A ponieważ tak bardzo interesuje was Reynolds, to może z niego zrobilibyście kapusia. Dudley powiedział: – Niech was Bóg błogosławi, towarzyszu. Mal złapał pamiętnik Eislera, mając nadzieję, że będzie zawierał wystarczającą ilość dowodów zdrady, by dać mu dwie srebrne belki i prawo opieki nad synem. – Jedźmy przygwoździć Lenny’ego.

Zastali go samego; siedział przy stoliku na podwórku za domem, pisząc na maszynie. Stuk-stuk-stuk poprowadziło ich wzdłuż bocznej ściany domu do grubego mężczyzny w hawajskiej koszuli i płóciennych spodniach, uderzającego w klawisze starego underwooda. Mal zobaczył, jak podnosi wzrok, i od razu wiedział, że ten facet nie będzie łatwy. Dudley pokazał mu odznakę. – Pan Leonard Rolff? Mężczyzna założył okulary i przyjrzał się przedmiotowi. – Tak. A panowie z policji? Mal odparł: – Jesteśmy z Biura Prokuratora Okręgowego. – Ale jesteście policjantami? – Jesteśmy detektywami z prokuratury. – A więc jesteście policjantami, w odróżnieniu od prawników. A panów nazwiska i stopnie? Mal pomyślał o notatkach prasowych i wiedział, że nie da się tego ukryć. – Ja nazywam się Considine i jestem porucznikiem, a to jest porucznik Smith. Rolff uśmiechnął się. – Ostatnio słynący ze swej żałoby po sądzie przysięgłych, który jednak się nie zbierze. A teraz zdaje się, że znów stał się on waszą wielką troską. Od razu mówię „nie”, panowie. Mal udawał głupiego. – Co „nie”, panie Rolff? Rolff spojrzał na Dudleya, jak gdyby wiedział, że to na nim należy zrobić wrażenie. – Nie, nie będę donosił na członków UAES-u. Nie, nie odpowiem na żadne pytania dotyczące politycznej przeszłości mojej lub moich przyjaciół i znajomych. Jeżeli zostanę wezwany do sądu, nie będę zeznawał, powołam się na Piątą Poprawkę, i jestem gotów pójść do więzienia za obrazę sądu. Nie możecie mnie zmusić, żebym wam podał nazwiska. Dudley uśmiechnął się do Rolffa. – Szanuję ludzi z zasadami, nawet gdy dają się zwieść fałszywym ideologiom. Panowie, wybaczcie mi na chwilę, ale zostawiłem coś w samochodzie. Jego uśmiech był przepełniony chłodem. Dudley wyszedł, Mal zmienił temat. – Może pan nam nie wierzyć, ale jesteśmy po stronie legalnej, nie komunistycznej amerykańskiej lewicy. Rolff wskazał na kartkę papieru tkwiącą w maszynie. – Gdyby nie powiodło się panu jako policjantowi, na pewno zrobi pan karierę jako komik. Ja też musiałem zmienić zawód. Faszyści zniszczyli mi karierę scenarzysty. Teraz piszę historyczne romanse pod pseudonimem artystycznym Erica St.

Jane, a mój wydawca zna moje przekonania i nic go to nie obchodzi. Podobnie jak nie obchodzą one pracodawcy mojej żony, która ma dożywotnią posadę na Uniwersytecie Stanu Kalifornia. Nie możecie żadnemu z nas wyrządzić żadnej szkody. Gadał jak dzieciak. Mal patrzył, jak Lenny Rolff wraca do pracy nad stroną 399 Tropem zaginionych dukatów. Stukot klawiszy wypełnił powietrze; Mal przyjrzał się skromnemu, lecz solidnemu murowanemu domowi pisarza i pomyślał, że ten przynajmniej zaoszczędził więcej pieniędzy niż Eisler i miał dość rozumu, by nie poślubić Japonki. Stuk-stuk-stuk rozbrzmiewało bez przerwy. Strona 399 przeszła w 400 i 401 – szło mu to naprawdę szybko. Po chwili rozległa się po irlandzku akcentowana mowa Dudleya, najbardziej teatralna, jaką kiedykolwiek słyszał. – Pobłogosław mnie, ojcze, bo zgrzeszyłem. U spowiedzi nie byłem nigdy, bo jestem Żydem. Teraz postaram się to naprawić, a moimi spowiednikami będą panowie Smith i Considine. Mal odwrócił się i zobaczył Dudleya trzymającego plik zdjęć; Rolff dokończył akapit i podniósł wzrok. Dudley podetknął mu jedno ze zdjęć pod sam nos. Rolff powtórzył spokojnie: – Nie. Mal obszedł stół dookoła i przyjrzał się fotce dokładniej. Była dość miernej jakości, czarno-biała, przedstawiała nagą nastolatkę z rozłożonymi nogami. Dudley przeczytał na odwrocie: – „Dla Lenny’ego. Byłeś najlepszy. Pozdrowienia od Maggie z Minnie Robert’s Casbah, 19 stycznia 1946”. Mal wstrzymał oddech; Rolff wstał, spojrzał na Dudleya lodowatym wzrokiem i rzekł spokojnym głosem: – Nie. Moja żona i ja wybaczyliśmy sobie nawzajem drobne niewierności. Czy myślicie, że w innym wypadku zostawiłbym te zdjęcia w moim biurku? Nie. Złodziej. Faszystowski pasożyt. Irlandzka świnia. Dudley rzucił zdjęcia na trawę, Mal pokazał mu znak, by nie bił, Rolff odchrząknął i plunął Dudleyowi w twarz. Mal aż zachłysnął się powietrzem, Dudley uśmiechnął się, chwycił kartkę maszynopisu i starł ślinę. – Tak. Gdyż słodka Judith nie wie nic o słodkiej Sarah i tryprze, którym ją poczęstowałeś, a dzięki swej intuicji dotarłem do miejsca, gdzie się leczyłeś. Terry Lux

przechowuje bardzo dokładne kartoteki i obiecał z nami współpracować, gdybyś ty się na to nie zdecydował. Głos Rolffa nadal brzmiał spokojnie: – Kto wam powiedział? Dudley pokazał: notuj słowo w słowo. – Reynolds Loftis. I wcale nie musieliśmy go za mocno naciskać. Mal zastanowił się nad tym zagraniem: jeżeli Rolff porozmawia z Loftisem, to ich praktyka dyskretnych przesłuchań może wziąć w łeb. Poza tym członkowie UAES-u mogą przestać przyjmować nowych kandydatów z obawy przed wniknięciem do organizacji niepożądanych ludzi i plany związane z Dannym Upshawem też spalą na panewce. Wziął do ręki notes i długopis, przysunął sobie krzesło i usiadł. Dudley bluffował dalej: – Tak czy nie, panie Rolff. Proszę mi dać odpowiedź. Żyły pulsowały na całej twarzy Leonarda Rolffa. Wreszcie powiedział: – Tak. Dudley skwitował: – Świetnie. Mal zanotował L. Rolff, 8.01.1950 na górze czystej kartki. Przesłuchiwany zdjął okulary. – Chodzi o zeznanie na sali sądowej? Mal przejął inicjatywę. – Najprawdopodobniej złoży pan tylko pisemne zeznania. Zaczniemy od… Dudley przerwał mu, po raz pierwszy podnosząc głos: – Sam chciałbym zająć się tym świadkiem, kolego prawniku. Pozwolisz? Mal skinął głową i obrócił krzesło w drugą stronę, przytrzymując notes na oparciu. Dudley zaczął: – Wie pan, dlaczego tu jesteśmy, więc przejdźmy do konkretów. Wpływy komunistyczne w przemyśle filmowym. Nazwiska, daty, miejsca i głoszone teorie wywrotowe. Ponieważ jestem pewien, że najbardziej intensywnie myśli pan teraz o Reynoldsie Loftisie, zacznijmy od niego. Czy kiedykolwiek słyszał pan, by propagował ideę zbrojnego przejęcia władzy w Stanach Zjednoczonych? – Nie, ale… – Proszę się nie krępować z udzielaniem informacji, chyba że sam pana powstrzymam. Czy ma pan coś ciekawego na Loftisa? Rolff wyrzucił z siebie wściekłym głosem: – Kreował w taki sposób swoje

postaci policjantów w filmach, by policja wypadała jak najgorzej. Mawiał, że to jest jego udział w podważaniu autorytetu amerykańskiego systemu prawnego. – Zamilkł na moment, po czym zapytał: – Jeżeli będę zeznawał w sądzie, czy on będzie miał szansę opowiedzieć o Sarah i o mnie? Mal odpowiedział pół prawdą, pół kłamstwem. – Jest to dalece nieprawdopodobne, by wystąpił on w charakterze świadka, a jeżeli będzie próbował przekazać tę informację sędziemu samowolnie, sędzia nie da mu posłuchu. Jest pan kryty. – Ale poza salą sądową… Odezwał się Dudley: – Poza salą sądową musi pan sobie radzić sam i powinien pocieszyć pana fakt, że opowiadając o tym, Loftis sam wyda się wielu osobom odrażający. Rolff zauważył: – Jeżeli Loftis wam to powiedział, to widocznie jest skłonny do współpracy. A zatem po co wam informacje, których moglibyście użyć przeciwko niemu? Dudley nie dał się złapać. – Loftis doniósł na pana kilka miesięcy temu, kiedy myśleliśmy, że nasze śledztwo będzie skoncentrowane na działalności osób spoza UAES-u. A szczerze mówiąc, teraz, przy całym tym bałaganie w wytwórniach UAES wydaje się o wiele lepszym celem. I znów szczerze mówiąc, pan i pozostali byliście zbyt nieudolni, by się wami przejmować. Mal obejrzał się i zobaczył, że Rolff to kupił; jego napięte ramiona rozluźniły się i przestał zaciskać dłonie. Śmiało zadał następne, jakże trafne, pytanie: – A skąd mam wiedzieć, że nie postąpicie ze mną w ten sam sposób? Mal wyjaśnił: – Ten sąd przysięgłych działa oficjalnie, a pan uzyska immunitet i nie zostanie pan oskarżony, czego nigdy nie zaoferowaliśmy Loftisowi. To, co porucznik Smith powiedział na temat bałaganu z UAES-em w wytwórniach, jest prawdą. To dla nas niepowtarzalna okazja – teraz albo nigdy – dlatego zamierzamy ją wykorzystać. Rolff wpatrywał się w niego. – Tak otwarcie mówicie o swoim oportunizmie, że daje to wam olbrzymią wiarygodność. Dudley wybuchnął głośnym ha-ha-ha. – A zatem istnieje tylko jedna różnica pomiędzy naszymi ugrupowaniami – my mamy rację, wy się mylicie. Teraz wróćmy do Reynoldsa Loftisa. Mówi pan, że celowo przedstawiał amerykańskich policjantów jako osoby wzbudzające nienawiść, tak?

Mal ponownie zaczął notować. Rolff odpowiedział: – Tak. – Czy przypomina pan sobie, kiedy to powiedział? – Wydaje mi się, że na jakimś przyjęciu. – Hm? Na przyjęciu Partii? – Nie. Nie, wydaje mi się, że było to jakieś spotkanie towarzyskie jeszcze podczas wojny, jakoś latem. – Czy któraś z wymienionych osób – Claire De Haven, Chaz Minear, Mort Ziffkin, Sammy Benavides, Juan Duarte i Mondo Lopez – była tam obecna i głosiła wywrotowe hasła? – Wydaje mi się, że Claire i Mort tam byli, ale Sammy, Juan i Mondo grali w tym czasie z SLDC, więc na przyjęciu być nie mogli. Mal zapytał: – Więc to było lato 1943, kiedy Komitet Obrony Śpiącej Laguny działał najprężniej? – Tak. Tak mi się wydaje. Dudley zasugerował: – Pomyślcie, towarzyszu. Minear był partnerem seksualnym Loftisa. Czy był on tam i zachowywał się ostentacyjnie? Mal zdołał nadgonić notatki, skracając potok słów Dudleya do prostych pytań. Rolff przerwał milczenie. – To, co mi zostało w pamięci z tego przyjęcia, to fakt, że był to mój ostatni kontakt towarzyski z ludźmi, o których pan wspomniał, aż do czasu, kiedy ponownie zetknąłem się z Reynoldsem kilka lat temu w Europie. Przypominam sobie, że Chaz i Reynolds byli wtedy skłóceni i że Reynolds nie przyprowadził go na to przyjęcie. Po jego zakończeniu widziałem Reynoldsa na zewnątrz przy jego samochodzie, rozmawiającego z młodzieńcem z obandażowaną twarzą. Pamiętam też, że krąg moich politycznych przyjaciół był wplątany w obronę Śpiącej Laguny i byli na mnie źli, kiedy podjąłem pracę w Nowym Jorku, przez co nie miałem możliwości się do nich przyłączyć. Dudley zasugerował: – Porozmawiajmy o Śpiącej Lagunie. Mal pomyślał o swojej notatce do Loewa: ani słowo na temat tej sprawy nie powinno paść przed sądem przysięgłych – była to trucizna polityczna, przez którą czerwoni zyskiwali w oczach społeczeństwa. Rolff zauważył: – Zdawało mi się, że chcieliście informacji na temat Reynoldsa.

– Zróbmy małą dygresję. Śpiąca Laguna. To dopiero było wydarzenie, czyż nie? – Chłopcy, których aresztował wasz wydział policji, byli niewinni. Zatroskani apolityczni obywatele dołączyli do południowokalifornijskiej lewicy i postarali się, by ich zwolniono. To było wydarzenie, zgadza się. – To jest pańska interpretacja, towarzyszu. Moja różni się nieco, ale dzięki temu świat wygląda ciekawiej. Rolff westchnął. – Co chcecie wiedzieć? – Proszę mi powiedzieć, co pan sobie przypomina z tamtego okresu. – Kiedy miały miejsce proces, apelacja i zwolnienie chłopców, przebywałem w Europie. Pamiętam samo morderstwo popełnione poprzedniego lata – w czterdziestym drugim, jak mi się wydaje. Pamiętam śledztwo i aresztowanie chłopców, i wściekającą się Claire De Haven, która organizowała przyjęcia, by zgromadzić fundusze. Pamiętam, że uważałem, iż stara się przypodobać swoim latynoskim zalotnikom, że to jeden z powodów, dla których była tak oddana sprawie. Mal wtrącił się, zastanawiając się nad pominięciem niektórych faktów z dygresji Dudleya, głowiąc się, dlaczego odbiegł od tematu. – Co do tych przyjęć, czy bywali na nich jacyś ważniacy z PK? – Tak. – Wkrótce będziemy mieli zdjęcia z inwigilacji SLDC. Poprosimy pana o zidentyfikowanie ludzi, którzy będą się na nich znajdować. – To jeszcze nie wszystko? Dudley zapalił papierosa i machnął do Mala, by przestał pisać. – To jest przesłuchanie wstępne. Za kilka dni odwiedzą pana urzędnik miejski i pracownik sądowy z długą listą szczegółowych pytań dotyczących poszczególnych osób. Porucznik Considine i ja przygotujemy te pytania i jeżeli będziemy zadowoleni z pana odpowiedzi, przyślemy panu oficjalne zaświadczenie o immunitecie. – W takim razie na teraz to już wszystko? – Nie całkiem. Wróćmy jeszcze na chwilę do Śpiącej Laguny. – Ale przecież powiedziałem, że wtedy byłem w Nowym Jorku. Nie było mnie tu podczas trwania większości protestów. – Ale znał pan wielu przywódców SLDC. Na przykład Duartego, Benavidesa czy Lopeza.

– Tak. I co z tego? – To oni najgłośniej krzyczeli, że biedni, prześladowani meksykańscy chłopcy zostali niesłusznie osadzeni w więzieniu, czy tak? – Tak. Śpiąca Laguna była iskrą rozpalającą zamieszki „zoot-suit”, a wasz wydział policji dostał przez to amoku. Kilkoro Meksykan pobito prawie na śmierć, zaś Sammy’emu, Juanowi i Mondo bardzo zależało, by wyrazić swoje poparcie przez członkostwo w Komitecie. Mal obrócił swe krzesło o 180 stopni i patrzył. Dudley chciał złowić swą wielką rybę, jednak sam musiał przy tym nasiąknąć dużą dawką retoryki – to nie było w jego stylu. Rolff dodał: – Przykro mi, jeżeli to brzmi dla was doktrynalnie. Ale taka jest prawda. Dudley zaśmiał się cicho. – Zawsze mnie dziwił fakt, że komuchy i ci, jak wy ich tam nazywacie, zatroskani obywatele nigdy nie chcieli, by stosowny zabójca albo zabójcy wzięli na siebie winę za zamordowanie José Diaza. Jesteście przecież mistrzami w wyszukiwaniu kozłów ofiarnych. Lopez, Duarte i Benavides byli członkami gangu, dzięki czemu prawdopodobnie znali mnóstwo białych śmieci, na których można by zrzucić winę. Czy kiedykolwiek rozważaliście taką możliwość? – Nie. To, co pan mówi, jest dla mnie niezrozumiałe. Dudley puścił oczko do Mala. – Ja i mój kolega mamy inne informacje. Spróbujmy inaczej. Czy ci trzej meksykańcy albo jacyś inni członkowie SLDC snuli własne teorie, w które święcie wierzyli, dotyczące tego, kto zabił José Diaza? Zaciskając zęby, Rolff odpowiedział: – Nie. – A jeżeli chodzi o PK? Czy podsuwała jakieś potencjalne kozły ofiarne? – Już mówiłem, że nie, już mówiłem, że byłem w Nowym Jorku podczas całego zamieszania z SLDC. Dudley poprawiając sobie krawat, jednym palcem wskazał w stronę ulicy. – Malcolmie, masz jeszcze jakieś pytania do pana Rolffa? Mal odrzekł: – Nie. – Hm, nic na temat naszej pięknej Claire? Rolff wstał i przejechał ręką za kołnierzykiem, jak gdyby nie mógł się już doczekać, by wywalić śledczych i wziąć kąpiel. Mal, wstając, przewrócił

krzesło. Szukał jakiejś ciętej odpowiedzi, ale nie przyszło mu do głowy nic poza: – Nie. Dudley nadal siedział, uśmiechając się. – Panie Rolff, potrzebne mi są nazwiska pięciu lewicowców, ludzi, którzy znają dobrze przywódców UAESu. Rolff zaprotestował: – Nie. Bezwzględnie nie. Dudley powiedział: – Na razie wystarczą mi nazwiska, niezależnie od tego, jak intymnych wspomnień dostarczy nam pan za parę dni, po tym jak jeden z naszych kolegów sprawdzi ich przeszłość. Nazwiska, proszę. Rolff kopał stopą w trawie, dłonie zaciśnięte w pięści trzymając wzdłuż boków. – Możecie powiedzieć Judith o Sarah i o mnie. Nie uwierzy wam. Dudley wyciągnął jakąś kartkę z wewnętrznej kieszeni marynarki. – 11 maja 1948. „Mój najdroższy Lenny. Tęsknię za Tobą i chcę Cię w sobie czuć, pomimo tego, co ze sobą przyniosłeś. Ciągle myślę, że przecież nie wiedziałeś, iż byłeś chory, i że spotkałeś tę prostytutkę, zanim zaczęliśmy ze sobą być. Leczenie jest bolesne, lecz ja ciągle o Tobie myślę i gdyby nie strach, że Judith się o nas dowie, mówiłabym o Tobie każdej napotkanej osobie w każdej chwili mego życia”. Armbuster 304 to najtańszy ścienny sejf na świecie, towarzyszu. Człowiek o pańskiej pozycji nie powinien być tak oszczędny. Lenny Rolff padł na kolana na trawę. Dudley klęknął obok i wydusił z niego wyszeptany ledwie słyszalnym głosem ciąg nazwisk. Na samym końcu padło: „Nate Eisler”. Mal pośpieszył do samochodu, oglądając się tylko raz. Dudley patrzył, jak jego świadek ciska swoją maszyną do pisania, zapisanymi kartkami, rozrzuca stolik i krzesła na różne strony. Dudley zawiózł Mala z powrotem do motelu; milczeli przez całą drogę. Mal nastawił radio na jakąś popularną stację, głośno grającą muzykę lekką, łatwą i przyjemną. Dudley pożegnał go słowami: – Masz większe jaja do tej roboty, niż się spodziewałem. Mal wszedł do środka i spędził godzinę pod prysznicem, aż cała ciepła woda z bojlera została zużyta i zarządca zaczął walić w jego drzwi. Mal uspokoił go swoją odznaką i dziesiątakiem, nałożył ostatni czysty garnitur i pojechał do śródmieścia na spotkanie z adwokatem. Kancelaria Jake’a Kellermana mieściła się w budynku Oviatt Tower na rogu Szóstej i Olive. Mal przybył pięć minut przed czasem, obejrzał pusty

sekretariat, zastanawiając się, czy Jake zaniechał zatrudnienia sekretarki na rzecz możliwości wynajęcia pomieszczenia w jednym z najbardziej ekskluzywnych budynków w L.A. Podczas pierwszego spotkania omówili tylko ogólnie zarys sprawy, dzisiaj będą musieli zabrać się do konkretów. Kellerman otworzył drzwi do swojego gabinetu punktualnie o 15:00. Mal wszedł do środka i usiadł w fotelu obitym gładką brązową skórą. Kellerman uścisnął jego dłoń, a potem stanął za biurkiem z gładkiego brązowego drewna. Powiedział: – Rozprawa wstępna pojutrze, Sąd Cywilny, oddział numer 32. Greenberg jest na urlopie i trafił nam się jakiś gojowski sztywniak o nazwisku Hardesty. Bardzo mi przykro z tego powodu, Mal. Chciałem ci załatwić Żyda, któremu zaimponowałaby twoja praca w charakterze żandarma wojskowego za Oceanem. Mal wzruszył ramionami, myśląc o Eislerze i Rolffie. Kellerman uśmiechnął się. – Zechcesz powiedzieć mi coś więcej o pewnej plotce? – Jasne. – Słyszałem, że przyskrzyniłeś jakiegoś nazistowskiego drania w Polsce. – To prawda. – Zabiłeś go? W ascetycznej małej kancelarii zrobiło się duszno. – Tak. Kellerman rzucił: – Mazeł tow. – Sprawdził swój kalendarz rozpraw i jakieś papiery na biurku. – Na przesłuchaniu wstępnym będę się starał o odroczenie i przeniesienie twojej sprawy na wokandę Greenberga. On cię pokocha, masz to jak w banku. Jak idzie ten numer z sądem przysięgłych? – W porządku. – To dlaczego wyglądasz na takiego przybitego? Słuchaj, czy istnieje szansa na to, że dostaniesz awans, zanim zaczną się obrady sądu przysięgłych? Mal odrzekł: – Nie. Jake, jaką masz strategię poza odraczaniem? Kellerman włożył oba kciuki do kieszonek kamizelki. – Mal, oczernimy Celestę. Porzuciła chłopca… – Nie porzuciła go, pierdoleni naziści zabrali ją i jej męża i umieścili w pierdolonym Buchenwaldzie. – Szszsz. Spokojnie, kolego. Powiedziałeś, że chłopiec był molestowany, co

było bezpośrednią konsekwencją tego, że został porzucony przez matkę. Puszczała się w obozie, aby pozostać przy życiu. Twój oddział Żandarmerii Wojskowej ma zdjęcia zrobione podczas rozmów przeprowadzonych zaraz po oswobodzeniu – wygląda jak hollywoodzka gwiazda w porównaniu z innymi kobietami, które przeżyły. Zniszczę ją tym w sądzie – z Greenbergiem albo bez. Mal zdjął marynarkę i poluźnił krawat. – Jake, nie chcę, żeby Stefan to wszystko słyszał. Chcę, żebyś uzyskał zakaz wprowadzania go na salę sądową podczas składania zeznań. Możesz go uzyskać. Kellerman zaśmiał się. – Nic dziwnego, że wyleciałeś ze szkoły prawniczej. Dokument wykluczający obecność nieletniego podczas składania zeznań w sprawie o przyznanie opieki nad dzieckiem nie może mieć mocy prawnej, jeżeli prawnicy obojga rodziców się na to nie zgodzą – a adwokat Celesty na pewno na to nie pójdzie. Jeżeli złamię ją w sądzie – co bez wątpienia mi się uda – on będzie chciał, by Stefan był na miejscu, licząc na to, że Stefan pobiegnie do mamusi, nie do tatusia. Nic się tu nie da zrobić. Mal ujrzał Stefana Heisteke, Praga 1945, otrząsającego się z szoku po trzech latach gwałtów i jedzenia psiej karmy. – Albo to załatwisz, albo znajdziesz na Celestę jakieś świństwa, które wydarzyły się po wojnie. – Takie jak jej nieustępliwość w nauczaniu go języka czeskiego? Mal, ona nie pije, nie puszcza się na prawo i lewo ani nie bije chłopca. Nie odbierzesz siłą praw rodzicielskich biologicznej matce tylko dlatego, że żyje ona przeszłością. Mal wstał, szumiało mu w głowie. – W takim razie zrób ze mnie, kurwa, największego bohatera od czasów Lindbergha. Odmaluj mnie tak pięknie, że jego matka będzie przy mnie wyglądała jak kupa gówna. Jake Kellerman wskazał na drzwi. – Idź i przycykaj zgraję komuchów, a ja zrobię, co w mojej mocy. Mal pojechał do Pacific Dining Car. Chciał zafundować sobie ucztę, by oderwać myśli od Eislera, Rolffa i Dudleya Smitha – miała mu ona dać oczyszczenie, którego nie zapewniła godzina pod gorącym prysznicem. Ale jak tylko stanęło przed nim jedzenie, od razu stracił apetyt. Wyciągnął pamiętnik Eislera i przekartkował do lat 1938–1939, czasu, w którym autor był z Claire De Haven. Żadnych zwierzeń, zwykła analiza.

Kobieta nienawidziła swojego ojca, pieprzyła się z Meksykanami, żeby go rozgniewać; jednocześnie była nim oczarowana i zmuszała swych białych lewicowych pocieszycieli do tego, by ubierali się jak on – tak, by mogła zedrzeć z nich te ubrania i odegrać scenkę poniżenia substytutu swego rodzica. Nienawidziła pieniędzy ojca i jego koneksji politycznych, ogołacała mu konta bankowe, przeznaczając pieniądze na obsypywanie prezentami mężczyzn, których poglądami on gardził. Zaczęła przesadzać z alkoholem, narkotykami i seksem, wyszukiwała powodów do umartwiania i stylizowała się na przykładną lewicową Joannę D’Arc, zajmując się organizacją, planowaniem, rekrutacją i finansując to ze środków i datków, za które często płaciła własnym ciałem. Jej skuteczność polityczna była tak ogromna, że nigdy nie wyrzucono jej na podstawie zarzutu o nieróbstwo i dyletanctwo; w najgorszym razie uważano, że ma wypaczoną psychikę i działa z niewłaściwych pobudek. Fascynacja Eislera tą kobietą trwała jeszcze długo po tym, jak zakończył się ich romans; pozostawał jej przyjacielem podczas jej przygód z meksykańskimi kryminalistami, odwyków w klinice Terry’ego Luxa, jej wielkiej pokuty za Śpiącą Lagunę: jeden z jej meksykańskich chłoptasiów został pobity podczas zamieszek „zoot suit”, więc udała się na detoks u doktora Luxa, a potem przez cały sezon – trzeźwa jak niemowlę – działała w SLDC. Fascynujące. Nie bacząc na skrzywienie pod tym względem Dudleya Smitha, według wszelkich danych siedemnastka dzieciaków oskarżona o zamordowanie José Diaza była rzeczywiście niewinna. A Claire De Haven – bogata komunistyczna dziwka – była osobą odpowiedzialną za ich uwolnienie. Mal przejrzał dalszą część pamiętnika: ilość wzmianek o Claire zmalała, kiedy doszedł do lat 1944-45. Podjadając po trochu, szybko przeczytał kilka stron, które przedstawiały Eislera jako człowieka inteligentnego, analityczny umysł i dobrą duszę, sprowadzoną na manowce przez lewicujących profesorów z college’u i widmo Hitlera, które zawisło swego czasu nad Niemcami. Jak dotychczas żadnych konkretnych dowodów – gdyby pamiętnik został przedstawiony sądowi przysięgłych, to właściwie Eisler, o ironio, wyszedłby na bohatera. Pamiętając, że facet był przyjacielem Reynoldsa Loftisa i współpracownikiem Chaza Mineara, przejrzał pamiętnik pod ich kątem. Minear przedstawiony był jako słabeusz, z ich dwójki bardziej kobiecy,

osobnik niesamodzielny. Mal czytał opis ich wspólnej pracy nad scenariuszem do Frontu wschodniego i Burzy nad Leningradem w latach 1942– 1943. Eislera wkurzało niechlujstwo Mineara w pracy, jego amory z Loftisem, wkurzał go wreszcie własny stosunek do homoseksualizmu przyjaciela – tolerował to jakoś u Reynoldsa, bo ten przynajmniej nie obnosił się tak ze swoimi upodobaniami. Można było zauważyć bezsilną wściekłość Mineara, która zaczęła w nim narastać jeszcze w czasach Śpiącej Laguny: wypłakiwał się na ramieniu Eislera z powodu jakiegoś skoku w bok Loftisa – „Mój Boże, Nate, to jeszcze chłopiec, w dodatku tak oszpecony”. – a później nie powiedział na ten temat ani słowa więcej. Teraz już wiadomo: w czterdziestym siódmym Chaz Minear odkuł się na swoim niewiernym kochanku – zakapował go HUAC-owi, przez co Loftis trafił na czarną listę. Mal pomyślał, że jeżeli Danny nie będzie w stanie wniknąć do zarządu UAES-u, wówczas Chaz Minear, miękka ciota, może być doskonałym źródłem informacji – groźba ujawnienia, że to on podkablował, zadziała jak bodziec do tego, by zrobił to ponownie. Pozostałą część pamiętnika stanowiły same nudy: spotkania, komisje, zebrania i nazwiska dla Buzza Meeksa do sprawdzenia razem z tymi, które Dudley wyciągnął od Lenny’ego Rolffa. Gdy tak czytał, jego stek zdążył wystygnąć, a sałatka zwiędnąć; uświadomił sobie, że polubił Nathana Eislera. Zdał też sobie sprawę, że po przeczytaniu pamiętnika i próbie zjedzenia obiadu nie pozostało mu nic innego, jak tylko pójść do motelu Shangri-Lodge. Nękało go ogromne pragnienie rozmowy ze Stefanem, co jednak byłoby bezpośrednim pogwałceniem zaleceń Jake’a Kellermana. Motel miał do zaoferowania jedynie imiona kobiet wyskrobane na drzwiach do łazienki, zaś gdyby zadzwonił do Stefana, to prawdopodobnie odebrałaby Celesta – byłby to ich pierwszy kontakt od czasu, kiedy przefasonował jej twarz. Niespokojny, zapłacił rachunek, pojechał do stóp wzgórz Pasadena i zaparkował samochód w kompletnie ciemnym wąwozie zwanym Prochowym Zaułkiem, w miejscu, gdzie wraz z kolegami policjantami za młodu upijał się tanim winem i ćwiczył strzelanie do wysokich krzewów, które miały ucieleśniać przestępców. Na ziemi znajdowało się mnóstwo zużytych łusek; gasząc światła, Mal zauważył, że kolejne pokolenia policjantów rozstrzelały już krzewy w drzazgi i zabrały się do niszczenia karłowatych sosen: drzewa były

obłupane z kory i miały dziury po kulach. Wysiadł z samochodu, wyciągnął swój służbowy rewolwer i wystrzelił sześć kul w ciemność; echo raniło jego uszy, a zapach prochu wydawał się przyjemny. Ponownie załadował i opróżnił cały magazynek swojej trzydziestkiósemki, a zza wzgórza w Południowej Pasadenie dołączyły wystrzały innych pistoletów, jak stado psów szczekających do księżyca. Mal ładował, strzelał, ładował, strzelał, aż opróżnił pudełko z nabojami, usłyszał wiwaty, wycie, wrzaski, a w końcu ciszę. Wąwóz szumiał ciepłym wiatrem. Mal oparł się o samochód i pomyślał o obyczajówce, operacjach, odmówieniu propozycji przystąpienia do Grupy Szturmowej, gdzie chodziło się z bronią gotową do strzału, a gliniarze tacy jak Dudley Smith czuli do ciebie respekt. W obyczajówce dobrał się do wielu burdeli w Chinatown, które wydawały się nie do ruszenia – wysyłał świeżo upieczonych policjantów, żeby dziewczyny im obciągnęły, i robił nalot pięć minut później; paru osiłków taranowało drzwi, a policyjny fotograf cykał zdjęcia. Dziewczyny, które tam pracowały, były wzięte prosto ze statków i mieszkały w domach ze swoimi papa-san i mama-san, którzy myśleli, że córeczki pracują na dwie zmiany w fabryce koszul Shun-Wong. Prowadził ze sobą kordon umięśnionych policjantów, którzy towarzyszyli mu podczas wizyty w biurze Wujaszka Ace’a Kwana, największego alfonsa wśród żółtków w L.A. Informował wujaszka Ace’a, że jeśli nie zabierze swoich dziwek poza obszar miasta, to pokaże zdjęcia papa-sanom – wielu z nich miało powiązania z chińskimi tajnymi bractwami – i powiadomi ich, że Kwan-san wzbogaca się na pieniądzach zarobionych przez ich córki-san na obciąganiu białych fiutów. Wujaszek Ace składał ukłon, zgadzał się, dostosowywał do nakazu i zawsze wysyłał mu nadziewaną kaczkę i kartkę z życzeniami na święta Bożego Narodzenia. Zawsze też pamiętał, by przekazać pozdrowienia jego bratu – kiedy ci dwaj jeszcze ze sobą rozmawiali. On. Desmond. Wielki Des. Desmond Confrey Considine, który zmuszał go do wchodzenia do ciemnych domów i przyczynił się do tego, że został policjantem, członkiem grupy operacyjnej.

Trzy lata starszy. Dziesięć centymetrów wyższy. Atleta, dobry w udawaniu skruchy, by zaimponować wielebnemu. Wielebny złapał go na gorącym uczynku, kiedy zwinął paczkę gum do żucia z okolicznego kiosku, i sprał mu tyłek tak mocno, że Wielki Des naderwał sobie ścięgno, próbując wyswobodzić się z jego rąk, przez co resztę sezonu futbolowego przesiedział na ławce rezerwowych; pierwszorzędny liniowy z trzeciorzędnym umysłem i pierwszorzędną kleptomanią, której sam się zaczął bać: bez sprawnych nóg, bez jaj, znalazł się na łasce Liama Considine’a, pierwszorzędnego kalwinisty. Tak więc Desmond zrekrutował tyczkowatego młodszego brata, rozumując, że jego cholerna chudość pozwoli mu dotrzeć w miejsca, do których on sam teraz obawiał się włamać, uzyskać rzeczy, których tak pragnął: rakietę tenisową Joego Stinsona, zestaw radiowy Jimmy’ego Harrisa, wisiorek z zębami łosia należący do Dana Kleina i wiele innych przedmiotów, których widok w rękach uradowanych innych dzieci go drażnił. Mały Malcolm, który nie potrafił przestać bluźnić, nawet gdy wielebny powiedział mu, że skoro ma już czternaście lat, to karą za to będzie bicie – a nie obiad składający się z sosnowej żywicy i oleju rycynowego, do czego już przywykł. I tak oto Mały Mally miał stać się jego złodziejem, bo w przeciwnym razie wielebny usłyszałby, że Jezus robi to z Rexem, Cudownym Psem, a Maria Magdalena pieprzy się z Willym, starym czarnuchem, który dostarczał lód na ich ulicę na starym koniu – a wielebny wiedział, że Des nie miał dość wyobraźni, by coś takiego wymyślić. Tak więc Mal kradł z obawy przed Desmondem, z obawy przed wielebnym, bojąc się zwierzyć matce, żeby ta nie powiedziała ojcu, który z pewnością zabiłby Desa, a potem zostałby powieszony, zostawiając ich na łasce gównianej Prezbiteriańskiej Rady Dobroczynności. Mierząc metr osiemdziesiąt, ważąc zaledwie sześćdziesiąt kilogramów, stał się Widmem z San Francisco, wchodzącym rurami kanalizacyjnymi i otwierającym okna, kradnącym dla Desmonda sportowe gadżety, których ten bał się nawet używać, książki, których nie mógł przeczytać, bo był zbyt głupi, ubrania, których nie nosił, bo były dla niego za duże. Wiedział, że tak długo jak Des posiadał te przedmioty, miał na niego haka – ale dalej się w to bawił. Bo Joe Stinson miał atrakcyjną siostrę o imieniu Cloris, a on lubił przebywać sam w jej pokoju. Bo Dan Klein miał papugę, która jadła krakersy

prosto z ust. Bo rozwiązła siostrzyczka Jimmy’ego Harrisa złapała go buszującego w spiżarni po dokonaniu kradzieży, rozprawiczyła go i powiedziała, że ma dużego ptaka. Bo podczas kradzieży magazynów National Geographic u Billa Rice’a znalazł jego młodszego braciszka, który wypadł z kołyski i żuł kabel elektryczny, więc włożył go z powrotem, nakarmił skondensowanym mlekiem i być może uratował życie, udając, że to jego własny braciszek i że ratuje go przed Desem i wielebnym. Bo bycie Widmem z San Francisco stanowiło odskocznię od bycia tyczkowatym, nieśmiałym kujonem, który ma walniętego ojca, matkę popychadło i brata idiotę. Aż do 1 października 1924 roku. Desmond wysłał go po raz drugi do mieszkania Jimmy’ego Harrisa i Mal przecisnął się przez otwór dla psa w drzwiach, wiedząc, że puszczalska Annie jest w domu. Była tam, ale nie sama: gliniarz w spuszczonych spodniach od munduru pieprzył ją na dywanie w pokoju gościnnym. Mal złapał z trudem powietrze, potknął się i upadł, gliniarz stłukł go niemiłosiernie, sygnetami szatkując twarz na kawałki. Samodzielnie oczyścił sobie rany i próbował zebrać się w sobie, by włamać się ponownie do Billa Rice’a i zobaczyć, czy dziecko ma się dobrze, ale nie miał odwagi. Poszedł do domu, ukrył łup Desmonda i powiedział mu, że teraz odwróciły się role: pozrywane ścięgna czy nie, przywódca będzie musiał kraść dla złodzieja albo ten wyda go wielebnemu. Była tylko jedna rzecz, której pragnął, a potem byliby kwita: jeden z jedwabnych szlafroczków Annie Harris – i sam mu powie, kiedy ma się włamać. Obserwował dom Harrisa, aż dowiedział się, że Annie obsługiwała policjanta Johna Rokkasa w każde wtorkowe popołudnie, kiedy reszta rodziny pracowała na taśmie produkcyjnej Harrisa w Oakland. Pewnego zimnego listopadowego popołudnia sam otworzył zamek Desmondowi, Desmond wszedł do środka i wyszedł dwadzieścia minut później, sprany na kwaśne jabłko. Wyniósł łup Desmonda i zabezpieczył go w skrzynce depozytowej, tym samym ustalając granicę strachu pomiędzy braćmi Considine. Desmond wyleciał z Seminarium Związku Teologicznego i stał się grubą rybą w handlu używanymi samochodami. Mal poszedł do Stanford, ukończył tę szkołę i obijał się przez rok studiów prawniczych, marząc potajemnie o przygodach, polując na łatwe kobiety i właściwie nigdy

nie ciesząc się zdobyczą. Kiedy stało się to nudne nie do zniesienia, wstąpił w szeregi Wydziału Policji Los Angeles, nie mając pojęcia, jak długo wytrwa jako glina – i czy w ogóle wytrwa. Potem pojechał do domu na Boże Narodzenie; miał dwadzieścia trzy lata i był niedoświadczonym policjantem patrolującym w strachu czarną część L.A. Do świątecznego obiadu zasiadł w galowym mundurze: w pasie, z policyjnym gwizdkiem i rewolwerem kalibru .38. Król samochodziarzy Desmond, ciągle noszący ślady pobicia przez Johna Rokkasa, przeraził się, widząc to jego nowe wcielenie. I wtedy już wiedział, że będzie policjantem do grobowej deski. Myśli Mala powędrowały od brata do Danny’ego Upshawa; otaczała go ciemność wąwozu, łuski wystrzelanej amunicji ślizgały się pod nogami. Jak dobry był ten dzieciak? Czego się dowie? Czy to, czego się dowie, okaże się wystarczająco istotne – czy Ellis Loew wkroczy dumnie na salę sądu przysięgłych, niosąc amerykański sztandar? „Masz większe jaja do tej roboty, niż się spodziewałem”. Dudley miał rację. Mal wziął w rękę garść zużytych łusek, rzucił je w ciemność i pojechał z powrotem do motelu Shangri-Lodge.

20 Azylem Mickeya Cohena był jego bambusowy domek. Wielki Mick i Davey Goldman pracowali nad nowym numerem dla klubu nocnego, dwunastka zastępowała im mikrofon. Johnny Stompanato grał w karty z Morrisem Jahelką, rozmawiając o planach współpracy pomiędzy Cohenem a Dragną, omawiając szczegóły handlu narkotykami pomiędzy kolejnymi rozdaniami. A Buzz przesłuchiwał mięśniaków Mickeya z Teamsters, notował plotki z linii frontu, planując ostatnie środki ostrożności, zanim Mal Considine wprowadzi swoją wtykę. Jak dotąd nudny komuchowski blues: Ta suka De Haven i Mort Ziffkin rzucali te same wyświechtane slogany o obaleniu „autokracji wytwórni filmowych”, Fritzie Szpila Kupferman przyłapał kadrowca z Teamsters na szpiegowaniu dla UAES-u – już od tygodni podtykali mu więc pod nos tylko to, o czym chcieli, żeby wiedział, pozwalając, by nadal sprzedawał jedzenie z przenośnej kuchni na tej samej ulicy, na której pikietowali pracownicy UAES-u. Mo Jahelka miał dziwne uczucie: pikietujący z UAES-u nie reagowali, gdy ich popychano albo słownie obrażano – wydawali się zadowoleni z siebie, jak gdyby na coś czekali, i nawet zatwardziałe komuchy zachowywały kamienną twarz. Wyglądało na to, że zdaniem Moeya UAES miał w rękawie jakiegoś asa. Buzz ubarwił to, co miał powiedzieć Loewowi, by ten myślał, iż pracuje ciężej, niż to było w rzeczywistości, czując się jak śliczny, smakowity chrześcijanin w jaskini lwa, oczekujący, aż lew zgłodnieje i go zauważy. Johnny Stomp Lwisko. Mickey Lwisko. Johnny spoglądał na niego krzywym okiem od chwili, gdy tylko wszedł do środka, dziesięć dni po tym, jak zakończył sprawę szantażu Lucy Whitehall i przekupił go pięcioma studolarowymi banknotami od Mickeya C. „Cześć, Buzz”, „Cześć, Johnny”, nic poza tym. Jak dotąd był z Audrey trzy razy; raz została na całą noc u niego, dwa razy spotkali się na szybki numerek

w miłosnym gniazdku Howarda w Hollywood Hills. Jeżeli Mickey próbował śledzić Audrey, to osobą za to odpowiedzialną musiał być Johnny; jakby się połapał, to Buzz mógłby tylko oddać skurwielowi w zastaw swoje życie albo go zabić, żadnych półśrodków. Gdyby Mickey się połapał, oznaczałoby to Wielkie Adios, gdyż wkurzony mały człowieczek stawał się wredny: znalazł obwiesia, który załatwił Hokky’ego Rothmana, zrobił mu dwie dziury w kolanach, a gdy już dogorywał, Fritzie Kupferman dokonał swego coup de grâce: wbił mu w ucho szpikulec do kruszenia lodu, udając przedtem Toscaniniego dyrygującego orkiestrą grającą Beethovena, poruszając batutą w lewo i prawo, nim przeszył biedakowi mózg. Mickey Lew i ten bambusowy bungalow jako jego jaskinia… Buzz odłożył notes, po raz ostatni rzucając okiem na cztery nazwiska, które Dudley podał mu wcześniej przez telefon: czerwoni do sprawdzenia – znów gówniana robota i pewnie znów konieczność upiększenia. Mickey Lew i Johnny Lew siedzieli teraz przy kominku i rozmawiali, zdjęcie Audrey Lwicy w bieliźnie wisiało na ścianie nad ich głowami. Wielki Mick skinął na niego palcem; Buzz podszedł. Komik miał już gotowy żart. – Podchodzi do mnie facet i pyta: „Mickey, jak tam biznes?” Odpowiadam mu: „Facet, tak jak show-biznes, to żaden biznes”. Próbuję poderwać panienkę, a ona mówi: „Nie idę do łóżka z pierwszym lepszym Tomem, Dickiem albo Harrym”. Odpowiadam jej: „A ze mną? Mam na imię Mickey!” Buzz zaśmiał się i wskazał na zdjęcie Audrey, wpatrując się w Johnny’ego Stompa. – Powinieneś wziąć ją do towarzystwa. Piękna i Bestia. Sala pękłaby ze śmiechu. Żadnej reakcji ze strony Johnny’ego, Mickey zmarszczył twarz, jakby faktycznie rozważał taką możliwość. Buzz znów spróbował wybadać grunt. – Znajdź sobie jakiegoś czarnucha na pomocnika, który udawałby, że pieprzy się z Audrey. Zawsze miło jest pośmiać się z asfalta. Znowu nic. Mickey rzekł: – Żadnych szwarców mi nie trzeba, nie ufam szwarcom. A co otrzymamy po skrzyżowaniu czarnucha i Żyda? Buzz udawał głupka. – Nie wiem. Co? Mickey wybuchnął śmiechem. – Ciecia będącego jednocześnie właścicielem budynku, którego pilnuje! Johnny zachichotał i przeprosił na chwilę; Buzz spojrzał na dwudziestoletnią dziewczynę z Va Va Voom i w myślach obstawił sto do

jednego, że ten wiedział o nich mniej niż nic. Mickey zauważył: – Powinieneś śmiać się więcej. Nie ufam facetom, którzy nie mają poczucia humoru. – Ty nie ufasz nikomu, Mick. – Czyżby? A co powiesz na to, jeśli chodzi o zaufanie: ósmy lutego w mojej fabryce pasmanterii, zawarcie umowy z Jackiem D. Dwanaście kilo meksykańskiej hery, podział gotówki, żarcie i popijawa. Wszyscy moi ludzie i wszyscy od Jacka. Wszyscy nie uzbrojeni. To jest zaufanie. Buzz odpowiedział: – Nie wierzę w to. – W umowę? – W to, że nikt nie będzie uzbrojony. Czy cię, kurwa, popierdoliło? Mickey objął Buzza ramieniem. – Jack chce czterech bezstronnych osiłków. Ma już dwóch byczków z wydziału miejskiego, ja mam tego fiuta od szeryfa, który wygrał w zeszłym roku Złote Rękawice w zawodach bokserskich, i ciągle mi jednego brakuje. Chcesz wziąć tę robotę? Pięć stów za dzień? Wydałby te pieniądze na Audrey: obcisłe kaszmirowe sweterki, czerwone, różowe, zielone i białe, o jeden rozmiar za małe, by uwydatnić jej biust. – Jasne, Mick. Ramię Mickeya zacieśniło się wokół barków Buzza. – Prowadzę też interesy na Southside. To teren Okręgówki: trochę szantażu, trochę zakładów. Sześciu dilerów. Audrey prowadzi mi księgowość i twierdzi, że pożerają mnie żywcem. – Ci handlarze? – Wszystko niby się bilansuje, ale dzienny utarg jest za mały. Ja płacę im pensje, oni handlują własnym towarem. Musiałbym cieciami potrząsnąć, żeby się dowiedzieć, co się dzieje. Buzz uwolnił się od uścisku Mickeya, myśląc o drobnych kradzieżach lwicy. Audrey z ołówkiem w ręku i parującym mózgiem. – Chcesz, żebym po cichu popytał wokoło? Mam kazać szefowi z Firestone potrząsnąć miejscowymi, dowiedzieć się, kto jak działa? – Zaufanie, Buzzczyk. Ty dowiesz się, kto mnie robi, a ja nie będę ci dłużny. Buzz wziął swój płaszcz. Mickey zapytał:

– Fajna ta dziewczyna? – Zajebista. – Ktoś, kogo znam? – Rita Hayworth. – Serio? – Tak, zaufaj mi. – Na dole też ruda? – Czarna po same końce, Mick. Nie ma to jak show-biznes. Randka miała odbyć się o 22:00 w mieszkaniu Howarda w pobliżu Hollywood Bowl. Fakt, że Mickey i Johnny o niczym nie wiedzieli, i opowieść Cohena o tym, że ktoś go oskubuje, wywołały u niego nerwowość; jego zegarek wskazywał, że do spotkania pozostała jeszcze godzina, ale nie miał ochoty włóczyć się bez celu. Pojechał więc do domu lwicy, zaparkował za jej kabrioletem packardem i zadzwonił do drzwi. Audrey otworzyła mu ubrana w luźne spodnie i sweter, bez makijażu. – Mówiłeś, że nie chcesz wiedzieć, gdzie mieszkam. Buzz zaszurał stopami, zachowując się jak młodzieniec zabierający swą dziewczynę na bal maturalny. – Sprawdziłem twoje prawo jazdy, gdy spałaś. – Meeks, takich rzeczy nie robi się komuś, z kim się sypia. – Sypiasz z Mickeyem, nieprawdaż? – Tak, ale co to ma do… Buzz wślizgnął się do środka, do pokoju pełnego tanich mebli. – Oszczędzasz pieniądze na meblach, by otworzyć to twoje centrum handlowe? – Tak. Skoro już pytasz, to oszczędzam. – Kochanie, czy ty wiesz, co Mickey zrobił temu makaroniarzowi, który zabił Hooky’ego Rothmana? Audrey zatrzasnęła drzwi i skuliła ramiona. – Pobił go do nieprzytomności i kazał Fritziemu, jak on tam się zwie, wywieźć go ze stanu i ostrzec, by nigdy nie wracał. Meeks, co się dzieje? Nie mogę cię znieść, gdy taki jesteś. Buzz popchnął ją na drzwi, przycisnął do nich i położył swoje dłonie na jej twarzy, przytrzymując, by się nie ruszała, lecz gdy zobaczył, że nie zamierza walczyć, stał się delikatniejszy. – Kantujesz Mickeya, bo myślisz, że się nie dowie, a nawet jak się dowie, to nie zrobi ci krzywdy, a teraz ja cię, kurwa, muszę chronić, bo ty jesteś,

kurwa, tępa, jeśli chodzi o pierdolonych kolesi, z którymi się pieprzysz, a ja, kurwa, zupełnie straciłem dla ciebie pierdoloną głowę, więc lepiej, kurwa, zmądrzej, bo jak Mickey cię skrzywdzi, to ja go, kurwa, wykończę razem z tym jego całym pierdolonym żydowsko-makaroniarskim majdanem. Zamilkł, kiedy Audrey zaczęła zawodzić, próbując wypowiedzieć jakieś słowa. Pogładził ją po włosach i nachylił się, by lepiej słyszeć, i kolana zmiękły mu jak galareta, gdy usłyszał: – Ja też cię kocham. Robili to na podłodze tanio urządzonego pokoju, w sypialni i pod prysznicem. Buzz zerwał zasłonę, Audrey przyznała, że oszczędzała również na wyposażeniu łazienki. Powiedział jej, że pogada z byłym księgowym Dragny, którego znał, żeby jej pokazał, jak poprawić księgi Mickeya – albo zwalić winę na jakiegoś fikcyjnego dłużnika, a ona obiecała, że przestanie oszukiwać, wyprostuje wszystko, będzie przestrzegać prawa i postępować w interesach jak porządna kobieta, która nigdy nie pieprzyła się z gangsterami ani z poborcami składek dla Czerwonego Szwadronu. On z pięćdziesiąt razy powiedział „kocham cię”, by nadrobić to, że ona powiedziała to pierwsza. Zapytał o jej wymiary, by móc wydawać całą forsę z brudnej roboty na ubrania dla niej. Miłość francuska była przypieczętowaniem paktu: żadne z nich nie miało wspominać Mickeya, jeżeli nie było to absolutnie konieczne, żadne nie miało mówić o wspólnej przyszłości ani o tym, że takowej przed sobą nie mieli. Dwie randki w tygodniu to było maksimum, na zmianę w różnych gniazdkach miłosnych Howarda, jej albo jego mieszkanie od czasu do czasu jako rarytas, samochody zaparkowane tak, by nie znaleźli ich niedobrzy ludzie. Żadnych randek w mieście, żadnych wspólnych wycieczek, żadnych rozmów z przyjaciółmi na temat ich związku. Buzz poprosił Audrey, by wykonała dla niego numer z frędzelkami; zrobiła to; potem pokazała mu się we wszystkich swych kostiumach do striptizu, a jeszcze później we wszystkich ubraniach ze swej szafy. Buzz pomyślał, że gdyby wydawał te pieniądze, które wydaje na zakłady, na ubrania, w których chciałby ją widzieć, nigdy nie znudziłby się siedzeniem z nią w domu. Mógłby ją rozbierać, kochać się z nią i patrzeć, jak się znów ubiera. Pomyślał, że gdyby już nigdy nie mieli wyjść z domu, powiedziałby jej o sobie wszystko, włączając wszelkie ciemne sprawki, w które był zamieszany, ale dozowałby to powoli, tak by zdążyła go poznać, a nie przestraszyła się i uciekła. On mówił bez przerwy, ona też. Wygadał się

na temat dobermana, którego zabił podczas włamania do tartaku w Tulsie w 1921 roku, a ona wcale się tym nie przejęła. Krótko przed świtem Audrey przysnęła, a on zaczął myśleć o Mickeyu i przestraszył się. Pomyślał o tym, żeby przestawić samochód, ale nie chciał psuć idealnego ułożenia głowy swej lwicy wtulonej w jego obojczyk. Strach wzmagał się, więc sięgnął z podłogi swoją trzydziestkęósemkę i włożył ją pod poduszkę.

21 W poczekalni wariatkowa znajdowały się stoły i kanapy obite materiałem skóropodobnym w łagodnych kolorach: jasnozielonym, jasnoniebieskim i delikatnym żółtym. Na ścianach wisiały dzieła sztuki wariatów: malowane palcem obrazy, kolorowanki przedstawiające Jezusa Chrystusa, Joego DiMaggio25 i Franklina D. Roosevelta. Danny siedział, czekając na Cyrila „Cya” Vandricha; miał na sobie przebranie Teda Krugmana: ogrodniczki, podkoszulek z krótkimi rękawami, buty motocyklowe ze stalowymi nosami i lotniczą, skórzaną kurtkę. Nie spał prawie całą noc, czytając plan Mala Considine’a. Spędził wczorajszy dzień, przeprowadzając własny wywiad na temat Duane’a Lindenaura i George’a Wiltsiego, rozpytując w Valley, w miejscach, gdzie bywali, i nie uzyskując nic oprócz przyprawiającego o mdłości przeczucia, że ci dwaj byli jedynie obleśnymi pedałami. Wcielenie się w rolę Teda przyniosło mu ulgę, a gdy podjechał do bramy Camarillo, strażnik przyglądał się podejrzliwie jego ciuchom i nowojorskim tablicom rejestracyjnym, aż wreszcie otwarcie oznajmił, że nie wierzy mu, że jest policjantem, sprawdził legitymację i odznakę i zadzwonił na posterunek w Zachodnim Hollywood, by uzyskać potwierdzenie. Jak dotąd transformacja Upshawa w Krugmana była bardzo udana – najważniejsza próba miała jednak nadejść dopiero tego popołudnia podczas pikiety. Pielęgniarz wprowadził do pokoju mężczyznę około trzydziestki w ubraniu w kolorze khaki – mężczyzna był niewysoki, chudy, miał szerokie biodra, głęboko osadzone szare oczy i fryzurę typową dla muzyków jazzowych – nad czołem wisiał mu kosmyk tłustych brązowych włosów. Pielęgniarz rzucił tylko: – To on – i wyszedł. Vandrich westchnął: – To nonsens. Mam znajomości w centrali telefonicznej i dziewczyna powiedziała mi, że tu chodzi o morderstwa, a ja nie jestem mordercą. Wy, błazny, zawsze wyżywacie się na jazzmanach. Najpierw przez całe lata próbowaliście zniszczyć Birda, a teraz chcecie mnie. Danny puścił to mimo uszu, mierząc wzrokiem Vandricha, który w tym

czasie mierzył jego. – Pomyłka. Tu chodzi o Felixa Gordeana, Duane’a Lindenaura i George’a Wiltsiego. Wiem, że nie jesteś zabójcą. Vandrich usiadł głębiej w fotelu. – Felix Gordean to niezły numer, o tym całym Duanie jak-mu-tam nie mam zielonego pojęcia, a George Wiltsie wypychał sobie rozporek, żeby wyglądało, że ma dużego fiuta, bo chciał w ten sposób zaimponować wszystkim bogatym pedałom na przyjęciach u Felixa. A ty czemu ubrałeś się jak męska dziwka? Myślisz, że w ten sposób zmusisz mnie do gadania? Tylko napaleni desperaci lecą na takich typków, ja już dawno z tego wyrosłem. Danny pomyślał: bystry, cwany, prawdopodobnie odporny na takie zagrania. Uwaga na temat męskiej dziwki spłynęła po nim jak po kaczce; pogładził rękawy kurtki, napawając się gładkością skóry. – Wszystkich wykołowałeś, Cy. Nikt tu już nie wie, czy jesteś nienormalny, czy nie. Vandrich uśmiechnął się, poprawił się w fotelu i wypiął biodro w kierunku Danny’ego. – Myślisz, że symuluję? – Ja to wiem. Wiem też, że sędziowie z Sądu do spraw Wykroczeń mają już dosyć wysyłania wciąż tych samych ludzi na dziewięćdziesiąt dni tutaj, podczas gdy mogliby skazać ich za drobne kradzieże i zafundować odsiadkę. W Quentin. Tam cię o nic nie proszą; co chcą, biorą sobie sami. – Na pewno wiele wiesz na ten temat, sądząc po twoim skórzanym ubranku i reszcie. Danny splótł ręce za głową, miękkie futerko na kołnierzu kurtki muskało go po dłoniach. – Muszę się dowiedzieć, co wiesz na temat George’a Wiltsiego i Felixa Gordeana, i może jeszcze paru rzeczy, o których wie bądź nie wie Gordean. Jeśli będziesz współpracował, to będziesz zawsze dostawał dziewięćdziesiątki. Jeżeli zrobisz mnie w konia, sędzia dostanie list powiadamiający, że zataiłeś dowody w sprawie potrójnego zabójstwa. Vandrich zachichotał. – Ktoś zamordował Felixa? – Nie. Wiltsiego, Lindenaura i puzonistę, który nazywał siebie „Rogiem Obfitości”. Słyszałeś kiedyś o nim? – Nie, ale ja jestem trębaczem i byłem znany jako „Usta Rozkoszy”. Te wszystkie ksywki są dwuznaczne, w razie gdybyś tego nie zauważył. Danny zbył tę uwagę. – Masz pięć sekund albo wychodzę stąd i napuszczam na ciebie sędziego. Vandrich uśmiechnął się. – Zagram w to, panie policjancie. A na wstępie

nawet dodam bezinteresownie własną obserwację. Ale najpierw mam pytanie. Czy to Felix ci o mnie powiedział? – Tak. Vandrich odstawił mały numerek, zakładając nogę na nogę, poruszając miękko rękoma. Danny ujrzał popierdoleńca, który zaczyna zachowywać się kobieco, by zbić z tropu władzę. Poczuł, jak zaczyna się pocić, za gorąco mu było w tych komunistycznych ciuszkach, to wszystko go przerastało. – Słuchaj, po prostu powiedz mi, co masz do powiedzenia. Vandrich uspokoił się. – Znałem Felixa podczas wojny, kiedy udawałem wariata, by uniknąć wojska. Udawałem to wszędzie. Żyłem wtedy ze spadku, żyłem łatwo. Chodziłem na przyjęcia do Felixa i pieprzyłem się raz z George’em, a Felix wierzył, że jestem stuknięty, więc jeżeli przysłał cię tu do mnie, to musi to być z jego strony jakaś gra. To tyle. To jest właśnie moja bezinteresowna obserwacja wstępna. W ten oto sposób potwierdziły się jego przeczucia na temat Gordeana: ten alfons nie potrafił wykonać żadnego ruchu, nie kombinując, co oznaczało, że coś ukrywał. – Dobry jesteś – zauważył Danny, po czym wyjął swój notes i otworzył go na stronie z listą wcześniej przygotowanych pytań. – Włamania, Vandrich. Czy wiesz coś na temat udziału w nich George’a Wiltsiego albo czy znasz kogoś związanego z Felixem Gordeanem, kto dokonuje włamań? Vandrich pokręcił głową. – Nie. Jak już mówiłem, spotkałem się z George’em Wiltsiem tylko raz, a ponieważ rozmowa nie była jego mocną stroną, zrobiliśmy, co trzeba, i na tym koniec. Nigdy nie wspomniał tego Lindenaura. Przykro mi, że go zabito, ale ja tylko podbieram ładne rzeczy ze sklepów, nie przyjaźnię się z włamywaczami. Danny zapisał: „nie”. – No to dalej. Czy znasz dentystów lub techników dentystycznych, specjalistów potrafiących wykonać sztuczne szczęki? Vandrich pokazał w uśmiechu idealne zęby. – Nie i nie byłem u dentysty od czasów liceum. – A młodego mężczyznę, właściwie to chłopca z poparzoną twarzą, całą w bliznach, zabandażowaną? Był włamywaczem w czasie wojny. – Nie. A fe. Okropieństwo. Dwa kolejne „nie” w notatniku. Danny rzekł: – Zoot-pałka. To długi drewniany kij z jednym bądź kilkoma ostrzami brzytwy przytwierdzonymi

do jednego z końców. Broń z czasów wojny używana podczas zamieszek „zoot suit” do rozprawy z Meksykanami. Vandrich odpowiedział: – A fe, a fe i jeszcze raz a fe, gdy chodzi o meksyków i „zoot suit” tak w ogóle. Nie, nie, nie, nie – podkreślone. Danny zadał swe kluczowe pytanie: – Wysocy siwi mężczyźni, teraz po czterdziestce. Ładne srebrne włosy, bywalcy klubów jazzowych, amatorzy prochów, homoseksualiści, którzy chodzili na przyjęcia Gordeana wtedy, gdy ty tam bywałeś. Vandrich odparł: – Nic. Danny przewrócił stronę. – Tutaj możesz zabłysnąć, Cyril. Felix Gordean. Wszystko, co wiesz na jego temat, wszystko, co słyszałeś, wszystko, co kiedykolwiek sobie o nim pomyślałeś. Vandrich zaczął: – Felix… Gordean to jest… niezły… numerek – przeciągał słowa, sepleniąc. – Nie pieprzy się ani z mężczyznami, ani z kobietami, ani ze zwierzętami, a jego jedyną podnietą jest wprowadzanie facetów do towarzystwa, nakłanianie ich do tego, by się przyznali przed samymi sobą, kim są, a później… stręczenie im towaru. Jest właścicielem legalnej agencji talentów i spotyka mnóstwo młodych mężczyzn, naprawdę wrażliwych i twórczych… i… hm… podatnych na to, by stać się… Danny miał ochotę wcisnąć PEDAŁAMI, CIEPLUCHAMI, CIOTAMI, HOMOSAMI, PEDERASTAMI, BRĄZOWNIKAMI, FIUTAMI, LODZIARZAMI i całe to łajno z raportów załogi posterunku Hollywood Vandrichowi prosto w gardło, chciał, by wyrzucił to z siebie na głos tak, żeby on mógł na to splunąć. Wygładził rękawy kurtki i rzekł: – Podnieca się tym, że udaje mu się nakłonić kolesi, by przyznali się, że są homoseksualistami, tak? – No tak. – Więc powiedz to, Vandrich. Pięć minut temu próbowałeś ze mną flirtować. – Ale… to tak trudno powiedzieć. To słowo jest takie wstrętne i obojętne, i zimne. – A zatem Gordean wprowadza tych homoseksualistów do towarzystwa. A później co? – A później zaprasza ich na te swoje przyjęcia i umawia z innymi. Załatwia

im robotę w filmie i pobiera kasę za to, że przedstawia ich różnym osobom. Czasami przyjęcia odbywają się w tym domu przy plaży, a on przygląda się im przez te swoje lustra. Może przez nie zaglądać do środka, ale kolesie będący w sypialni nie mogą wyjrzeć na zewnątrz. Danny przypomniał sobie pierwszą wizytę w Marmont: podglądanie z interesem przyciśniętym do okna i perwersyjną przyjemność, jaką mu to sprawiało. – A więc Gordean jest pierdolonym podglądaczem pedałów, który lubi patrzeć, jak cioty pieprzą się i liżą. Spróbujmy tak: Czy prowadzi dokumentację swoich usług? Vandrich wepchnął swój fotel prawie w ścianę. – Nie. Przynajmniej wtedy tego nie robił. Mówiono, że ma doskonałą pamięć i że boi się zapisywać cokolwiek… boi się policji. Ale… – Ale co? – A-ale p-ponoć lubi wszystko zapamiętywać i raz słyszałem, jak mówił, że jego największym marzeniem jest mieć coś na każdego, kogo zna, i być w stanie zrobić z tego użytek. – Szantaż? – T-tak, tak myślałem. – Wydaje ci się, że Gordean jest do tego zdolny? Żadnych grymasów, zająknięcia ani zawahania. – Tak. Danny poczuł, że jego miękki futrzany kołnierz cały lepi się od potu. – Możesz spadać. Gordean coś ukrywał. Jego agencja talentów pozwalała mu na zaspokojenie popędu podglądacza. Szantaż. Gordean nie zareagował podejrzanie na nazwisko Duane’a Lindenaura, szantażysty. Charles Hartshorn, „niski i łysy jak kolano”, został wyeliminowany z kręgu podejrzanych na podstawie wyglądu; ten fakt, jak i sąd sierżanta Franka Skakela na temat jego charakteru oraz wpływy Hartshorna czyniły dobranie mu się do skóry na razie niemożliwym. Skoro Gordean był szantażystą, to musiało się to jakoś wiązać z Lindenaurem – obaj mężczyźni obracali się w kręgach stanowiących idealny grunt dla wyłudzeń pieniędzy. Agencja talentów była dobrym punktem wyjścia.

Danny wracał do L.A. z opuszczonymi oknami, by móc wytrzymać w zapiętej kurtce. Zgodnie z poleceniami Considine’a zaparkował trzy ulice od posterunku Hollywood i poszedł dalej piechotą, kierując się do pokoju odpraw na spotkanie, które sam zwołał punktualnie na dwunastą w południe. Jego ludzie już tam byli, siedzieli w pierwszym rzędzie krzeseł, Mike Breuning i Jack Shortell rozmawiali i palili. Gene Niles siedział o cztery krzesła dalej, grzebiąc w stercie papierów, którą trzymał na kolanie. Danny wziął krzesło i usiadł naprzeciwko nich. Shortell odezwał się: – I tak wyglądasz jak glina. Breuning przytaknął skinieniem głowy. – Tak, ale komuchy się nie domyślą. Gdyby byli bystrzy, nie byliby przecież komuchami, mam rację? Danny zaśmiał się; Niles rzucił: – Załatwmy to, dobra, Upshaw? Mam mnóstwo roboty. Danny wydobył notes i długopis. – Ja też. Zacznie sierżant Shortell. – Nie ma sprawy – odparł Shortell. – Zadzwoniłem do dziewięćdziesięciu jeden dentystów i protetyków, podałem rysopis i uzyskałem w sumie szesnastu podejrzanych: dziwaków, facetów wcześniej notowanych. Wyeliminowałem dziewięciu na podstawie grupy krwi, czterech kolejnych jest obecnie w więzieniu, a z pozostałą trójką rozmawiałem osobiście. Żadnych poszlak, a poza tym wszyscy mieli alibi na czas popełnienia zbrodni. Będę szukał dalej i dam ci znać, jak coś zwróci moją uwagę. Danny odpowiedział: – Tylko upewnij się zawsze, że masz do czynienia z kąsaniem za pomocą sztucznej szczęki. – I odwrócił się do Breuninga. – Mike, a co macie ty i sierżant Niles? Breuning zajrzał do olbrzymiego notesu. – Jedno wielkie gówno. Jeżeli chodzi o pogryzienia, to sprawdziliśmy akta Wydziału Policji L.A., Okręgówki i straży miejskiej. Znaleźliśmy pedała, który odgryzł fiuta swojemu chłopakowi, i kartotekę grubego blondyna, który znany jest jako gwałciciel dzieci gryzący małe dziewczynki. Oprócz tego mamy dwóch facetów, którzy pasują do twojego opisu, ale obaj siedzą w Atascadero za napaść. W pedalskich barach też zero. Ci zboczeńcy nie przesiadują w knajpach, chwaląc się: „Lubię gryźć. Pójdziesz ze mną?” Gliniarze od pedałów, z którymi rozmawiałem, wyśmiali mnie, jak ich o to zapytałem. W aktach obyczajówki i działu przestępstw seksualnych – nic. Włamania –

nul. Porównałem jedne i drugie dokumenty i żadne nazwisko się nie powtórzyło. Nie mamy też nic na temat dzieciaka z bliznami po oparzeniach. Znaleźliśmy sześciu facetów w średnim wieku, siwych, ale wszyscy bądź byli w areszcie w noce, gdy popełniono przestępstwa, bądź mają alibi i porządnych obywateli za świadków. Jeżeli chodzi o ponowne sprawdzenie miejsc zbrodni – nic, jest już za późno. Murzyńska dzielnica, Griffith Park, miejsce, gdzie porzucono ciało, nic. Nikt nic nie widział, nikogo to nie obchodzi. Informatorzy też kompletnie na nic się nie przydali. Ten gość jest samotnikiem, postawiłbym moją pensję na to, że nie brata się z kryminalnym elementem. Ja osobiście uznałem za potencjalnych sprawców tylko trzech mężczyzn, którzy przebywają aktualnie na zwolnieniu warunkowym – dwie cioty i prawdziwy rarytas – taki wysoki siwowłosy typek wyglądający na kaznodzieję, który przeleciał trzech żołnierzy piechoty morskiej podczas wojny – miał w zwyczaju smarować sobie fiuta pastą do zębów. Wszyscy trzej zgłosili się o wyznaczonej godzinie na nocleg w Misji Midnight, alibi daje im sama siostra Mary Eckhert. – Breuning przerwał, bo zabrakło mu tchu, i zapalił papierosa. Po chwili mówił dalej: – Gene i ja potrząsnęliśmy każdym dilerem hery w południowej części miasta, jakiego tylko mogliśmy znaleźć; było ich zresztą niewielu – pochowali się. Plotka głosi, że Jack D. i/albo Mickey C. mają zamiar puścić na rynek dostawę nie najlepszej jakości proszku. Tyle. Sprawdzaliśmy też muzyków jazzowych, ale nic nie zgadzało się z opisem naszego mężczyzny. Na temat barbituranów też nic. Kompletnie nic. A naprawdę ich przycisnęliśmy. Niles zachichotał, Danny spojrzał na swoje bezmyślne gryzmoły: cała strona koncentrycznych zer. – Mike, a co z zoot-pałką? Jakieś informacje z akt albo od kapusiów? Oczy Breuninga zwęziły się. – Kolejna kupa. A poza tym to stare meksykańskie dzieje, bardzo odległe od naszej sprawy. Wiem, że doktor Layman stwierdził, że rany na plecach zostały zadane tym właśnie kijem, ale czy nie wydaje ci się, że on może się mylić? Moim zdaniem to po prostu nie trzyma się kupy. Błazen od Dudleya Smitha traktujący protekcjonalnie Nortona Laymana, lekarza, doktora nauk medycznych. Danny starał się zachować zimną krew. – Nie. Layman jest najlepszy i na pewno ma rację.

– W takim razie nie wydaje mi się, że to dobry trop. Myślę, że nasz morderca po prostu przeczytał gdzieś o tym cholernym narzędziu albo sam widział zamieszki z jego użyciem i bardzo mu się to spodobało. To jakiś pierdolony psychol, a tacy nie myślą logicznie. Było coś dziwnego w podejściu Breuninga do użycia kija; Danny wzruszył ramionami, by pozbyć się tej myśli. – Uważam, że się mylisz. Moim zdaniem zoot-pałka jest kluczem do rozszyfrowania sposobu myślenia mordercy. Moja intuicja mówi mi, że mści się za krzywdy, których kiedyś doznał, i że specyficzne okaleczenia mają stanowić część tej zemsty. Więc chcę, żebyście ty i Niles sprawdzili akta posterunków znajdujących się w pobliżu rejonów zamieszkanych przez meksów, dotyczące różnych wydarzeń z lat 1942–43 – zamieszek „zoot suit”, Śpiącej Laguny, czasów, kiedy meksykańcom zaczęło odbijać. Breuning wpatrywał się w Danny’ego; Niles jęknął i wymamrotał pod nosem: – Moja intuicja… Danny zareagował: – Sierżancie, jeżeli są jakieś komentarze, to proszę je adresować do mnie. Niles wyszczerzył zęby w uśmiechu: – No dobra. Po pierwsze, nie lubię ludzi z Wydziału Szeryfa i ich dobrego kumpla Mickeya Żydka, a do tego mam kumpla w Okręgówce, który mówi, że wcale nie jesteś taki święty, jakiego udajesz. Po drugie, sam trochę poszperałem i porozmawiałem z kilkoma byłymi więźniami, którzy twierdzili, że Marty Goines na pewno nie był pedałem – a ja im wierzę. A po trzecie, uważam, że osobiście zrobiłeś mnie w ciula, nie zgłaszając tego, co wiedziałeś o mieszkaniu przy Tamarind, i wcale mi się to nie podoba. Tylko nie Bordoni. Tylko nie Bordoni. Tylko, kurwa, nie Bordoni. Danny rzekł spokojnie: – Nie obchodzi mnie, co ci się podoba ani co myślisz. I kim byli ci więźniowie? Starły się ze sobą dwa nieustępliwe spojrzenia; w końcu Niles spuścił wzrok na swój notatnik. – Paul Arthur Koenig i Lester George Mazmarian. A po czwarte, nie lubię ciebie. Pojedynek na spojrzenia zadziałał. Patrząc na Nilesa, Danny przemówił do sierżanta Shortella z Wydziału Szeryfa L.A.: – Jack, na tablicy informacyjnej wisi plakat uwłaczający naszemu Wydziałowi. Zedrzyj go. Głos Shortella, pełen podziwu: – Z przyjemnością, szefie.

Ted Krugman. Ted Krugman. Theodore Michael Krugman. Teddy Krugman, czerwony, wywrotowy, komunistyczny inspicjent. Zaprzyjaźniony z Jukeyem Rosensweigiem z organizacji Młodzi Aktorzy przeciwko Faszyzmowi i z Billem Wilhitem, szefem brooklyńskiej komórki Partii Komunistycznej, były kochanek Donny Patrice Cantrell, około roku 1943 podżegaczki lewicowej pierwszej klasy na Uniwersytecie Columbia, która w czterdziestym siódmym popełniła samobójstwo, skacząc z mostu Waszyngtona, gdy dowiedziała się, że jej ojciec, także socjalista, usiłował się zabić po wezwaniu go przez HUAC i zamienił się w roślinkę na skutek wypicia napoju sporządzonego z proszku do czyszczenia, który zredukował jego inteligencję do poziomu imbecyla. Były członek AFL-CIO, Partii Komunistycznej Północnego Wybrzeża Long Island, Komitetu Obrony Pracowników Przemysłu Odzieżowego, Zatroskanych Amerykanów przeciw Bigoterii, Przyjaciół Drużyny Abrahama Lincolna i Ligi Fair Play na rzecz Paula Robesona. Jako dziecko uczestniczył w socjalistycznych obozach letnich, wyleciał z nowojorskiego college’u, nie został powołany do wojska ze względu na swe wywrotowe poglądy, lubił pracować jako pomoc w teatrze, bo można tam było spotkać wielu oświeconych ludzi i cipki. Pracował przy wielu broadwayowskich przedstawieniach i gównianych, niskobudżetowych filmach kręconych na Manhattanie. Głosiciel sloganów, awanturnik i twardziel. Uwielbiał chodzić na zebrania i demonstracje, podpisywać petycje i wygłaszać komunistyczne teorie. Aktywny na scenie lewicowej Nowego Jorku do czterdziestego ósmego roku – później już nigdzie. Zdjęcia. Donna Patrice Cantrell była ładna, ale twarda – stanowiła subtelniejszą wersję swojego ojca, chlejusa Ajaxu. Jukey Rosensweig był wielkim, grubym facetem o oczach wytrzeszczonych od nadczynności tarczycy i w grubych okularach. Bill Wilhite był przystojniaczkiem z wyższych sfer. Cała reszta postaci, które zostały uwiecznione na fotkach federalnych, stanowiła jedynie sylwetki trzymające transparenty: nazwiska, daty i okoliczności na odwrocie zdjęć miały mu pomóc poznać trochę więcej historii. W samochodzie zaparkowanym na Gower na północ od Sunset Danny przestudiował jeszcze raz notatki i zdjęcia. Zapamiętał twarze pozostałych

aktorów, z którymi miał odegrać tę scenę: szefa pikiety Teamsters, któremu miał się przedstawić, mięśniaków, z którymi będzie pikietował, aż się pokłócą, goryla z Akademii Wydziału Policji L.A., z którym będzie walczył, i na końcu – jeżeli scenariusz Considine’a sprawdzi się w stu procentach – Normana Kostenza, szefa pikiety UAES-u, człowieka, który zaprowadzi go do Claire De Haven. Oddychając głęboko, zamknął swoją broń, odznakę, kajdanki i dokumenty na nazwisko Daniela Thomasa Upshawa w schowku, a do przegródki w portfelu wsunął prawo jazdy Theodore’a Michaela Krugmana. Transformacja Upshawa w Krugmana została zakończona. Danny ruszył w stronę pikietujących, gotowy do działania. Na miejscu zastał pandemonium, dwa wijące się niczym węże szeregi ciał: UAES, Teamsters, sztandary na kijach, krzyki i gwizdy, metr chodnika oddzielający ugrupowania, zaśmiecony rynsztok i ściany wytwórni filmowych otaczały pikietujących, tworząc kwadrat o boku długości pół kilometra. Po drugiej stronie Gower stali dziennikarze i ciężarówki, z których wydawano kawę i pączki. Grupa starszych policjantów opychała się nimi i obserwowała, jak dziennikarze grają w kości na kawałku kartonu położonym na masce jednego z policyjnych wozów. Z megafonów wylewały się na ulicę wrzaski i ginące w trzaskach i zakłóceniach okrzyki: PRECZ Z CZERWONYMI! i UCZCIWE PŁACE OD ZARAZ! Danny znalazł szefa pikietujących Teamsters – wyglądał dokładnie tak, jak na zdjęciu – mężczyzna mrugnął do niego ukradkiem i wręczył mu transparent z mocnego kartonu z napisem UAES – UWŁACZAJĄCY AMERYCE ENTUZJAŚCI STALINA. Musiał przejść przez całą procedurę, zgodnie z zasadami przyjęcia w poczet pikietujących, a także wypełnić kartę czasu pracy. Danny zauważył faceta przy ciężarówce z jedzeniem należącej do Teamsters, obserwującego ich poczynania – najwyraźniej był tą wtyką UAESu, o której mówiły notatki Considine’a. Krzyki stały się głośniejsze, szef pikietujących popchnął Danny’ego w stronę jego manifestujących towarzyszy, Ala i Jerry’ego, wyglądających w niechlujnych roboczych ubraniach kropka w kropkę tak jak na zdjęciach. Powitanie twardzieli według instrukcji: trzech hardych chłopców, którzy nie cackają się, gdy przychodzi do załatwienia ważnej sprawy. No i on – Ted Krugman – gwiazda w swojej własnej hollywoodzkiej produkcji, otoczony przez statystów, grupę dobrych ludzi i grupę złoczyńców poruszających się w osobnych rzędach

w przeciwnych kierunkach. Maszerował pierś w pierś z Alem i Jerrym – profesjonalistami, którzy wiedzieli, co robić. Zobaczył transparenty: RÓWNOŚĆ PODATKÓW OD ZARAZ! KONIEC AUTOKRACJI WYTWÓRNI! NEGOCJUJMY SPRAWIEDLIWE PENSJE! Łokcie Teamsters uderzały od czasu do czasu w żebra UAES-u, źli faceci tylko mrugali i nie oddawali ciosów, maszerowali dalej i krzyczeli. Czuł się jak Człowiek Kamera, produkując obrazy z podłożonym dźwiękiem. Danny wyobrażał sobie miksery, maszynki do mięsa, piły mechaniczne i silniki cylindrowe pracujące dłużej, niż powinny, nie pozwalające myśleć czy skupić się na żadnym konkretnym obrazie. Klepał przez cały czas to, co miał wcześniej przygotowane, podpowiadając Jerry’emu pierwszą kwestię dokładnie tak, jak podawał scenariusz Considine’a. – Gadasz, kurwa, jakbyś się prosto z pierdolonej Moskwy urwał. Kurwa, po czyjej ty w końcu jesteś stronie? A wtedy jego własna kwestia jako odpowiedź: – Po tej stronie, która płaci mi pieprzonego dolca za godzinę pikietowania, kolego! Jerry złapał go za ramię, podczas gdy członkowie UAES-u stali z boku i przyglądali się. – To nie wystarczy… Uwolnił się i maszerował dalej, wykrzykując hasła według scenariusza; szef pikietujących podszedł do niego, również zgodnie ze scenariuszem, i palnął mu kazanko na temat konieczności działania w zespole. Przyprowadził Ala i Jerry’ego i zmusił całą trójkę do uściśnięcia sobie rąk, tak jak to robią w szkole dzieci; wszystko widziała grupa anemicznych lewicowców. Cała trójka odegrała scenę z należytą powagą, po czym szef pikietujących pośpieszył do ciężarówki z jedzeniem, a Danny zauważył, jak rozmawia z mężczyzną wydającym kawę – wtyką UAES-u – wskazując palcem na sprawców sporu, któremu właśnie sędziował. Al powiedział: – Nie migaj się, Krugman. Jerry mamrotał antykomunistyczne epitety, a Danny zaczął recytować swoje „jestem jednym z tych ludzi”, prawdziwy wywód w stylu Krugmana, w razie gdyby źli faceci nadstawili ucha; Considine wygrzebał to z jakiegoś starego raportu Czerwonego Szwadronu Nowojorskiego Wydziału Policji, coś o związkach zawodowych pracowników przemysłu odzieżowego piorących się po łbach jak szaleni, podczas gdy szefowie obu frakcji pieprzyli

się razem za ich plecami. Więc teraz on przedstawiał swoje argumenty prostakom takim jak Al i Jerry, chcąc przekazać im sens tego, co mówił, a oni tylko kręcili głowami i odsuwali się od niego, zdegustowani faktem, że muszą pikietować ramię w ramię z pierdolonym komunistycznym zdrajcą. Danny kroczył ze wzniesionym transparentem, wykrzykując PRECZ Z CZERWONYMI! i rzeczywiście tak myśląc, a zarazem ciesząc się, że tak świetnie sobie radzi. Jego Człowiek Kamera zaczął działać, wszystko wydawało się opanowane i pod kontrolą, jakby wypił właśnie cztery kieliszki i nie miał ochoty na piąty, jakby urodził się właśnie po to, a całe to pedalskie gówno w norze Gordeana go nie obchodziło. Odbierał to jak chaos w próżni, jak gdyby został wrzucony do maszynki do mięsa i sam śmiał się, kiedy go mielono. Mijał czas; Al i Jerry otarli się o niego: raz, drugi, trzeci rzucając obelgi przez zaciśnięte usta. Przy czwartej rundzie przyprowadzili osiłka z Wydziału Policji L.A.; wielki goryl zablokował mu drogę, dźgając palcem w klatkę piersiową, i zaczął improwizować według skryptu Considine’a. – Ten facet ma być komunistycznym twardzielem? Wygląda mi jak ciepła klucha. A później coś, czego nie było w scenariuszu: – Postaraj się, ty okręgowy skurwysynu – wyszeptane prosto do ucha. Danny zaimprowizował, odginając mięśniakowi do tyłu palce, wykręcając je w stawach. Mężczyzna wrzasnął i zastosował lewy sierpowy, a Danny oddał mu, waląc raz za razem w splot słoneczny. Mięśniak z miejskiej policji zgiął się wpół, Danny kopnął go prawym butem z metalowym noskiem prosto w jaja, aż ważniak poleciał na grupę członków UAES-u. Krzyki wszędzie wkoło, dźwięk gwizdków. Danny podniósł zniszczony transparent i wziął zamach, by złamać go na głowie swojego kolegi gwiazdora w tej scenie. Wtedy otoczyły go niebieskie mundury, a policyjne pałki powaliły na ziemię i raz bito go, raz podnoszono, bito, podnoszono, rzucano na ziemię i kopano. Stracił przytomność, a po jakimś czasie poczuł smak krwi w ustach i chodnik pod sobą; poczuł też podnoszące go ręce, aż w końcu znalazł się oko w oko z Normanem Kostenzem, dokładnie takim jak na fotografii z inwigilacji, którą otrzymał od Mala Considine’a. Życzliwy facet odezwał się: – Ted Krugman, tak? Wydaje mi się, że o tobie słyszałem. Następna godzina minęła w przyspieszonym tempie.

Życzliwy Norm pomógł mu doprowadzić się do porządku i zabrał do baru na Sunset Boulevard. Danny wyszedł z bójki bez poważniejszych obrażeń, pozostał tylko tępy ból w plecach, luźne zęby, kłucie w bokach. Policjanci musieli być częścią planu Considine’a – oszczędzali go – w przeciwnym razie naprawdę rozwaliliby mu łeb. Według scenariusza mieli zakończyć bójkę, rozdzielić walczących, trochę ich poturbować przed zakończeniem sprawy. Najwyraźniej odegrali to, co było w planie, a dodatkowo kopniakami i rzucaniem na glebę odwdzięczyli się za ataki na jednego ze swoich. Teraz pozostawała tylko kwestia, jak bardzo Mów-mi-Mal wścieknie się na niego za ciosy, które zadał – sam był przecież byłym funkcjonariuszem Wydziału Policji L.A. W barze padały tylko pytania dotyczące Teda Krugmana, nie było czasu na to, by myśleć o konsekwencjach. Norm Kostenz zrobił mu zdjęcie, aby mieć dowód, że został pobity, i właził mu w tyłek – klasyczny czciciel twardzieli. Danny zamienił się w Teda, sączył piwo i podwójną wódkę, starając się, by wyglądało na to, że rzadko pija, a teraz robi to tylko, by uśmierzyć ból skopanych przez faszystów kości. Alkohol faktycznie pomógł – złagodził boleści, dzięki czemu mógł rozruszać barki z myślą o skurczach, które zapewne nawiedzą go później. Trunek trafił do krwiobiegu, Danny poczuł się dobrze, był dumny ze swojego występu. Kostenz gadał w kółko o tym, jak to Jukey Rosensweig opowiadał o nim i Donnie Cantrell. Danny zapłakał nad Donną, tłumacząc tym samym swą bierność w ciągu ostatnich lat: profesor Cantrell jest roślinką, jego ukochana Donna nie żyje, wszystkiemu winni faszyści, lecz on był zbyt otępiały z żalu, by zorganizować jakieś protesty czy po prostu się zemścić. Kostenz uporczywie pytał go o to, co robił od czasu samobójstwa Donny, więc Danny podetknął mu pod nos historyjkę będącą zlepkiem wydarzeń z życia Upshawa i Krugmana: wzięte z życia opowieści o kradzieżach samochodów trafiły na konto Czerwonego Teda ze zmyślonymi nazwami miejsc na Wschodnim Wybrzeżu. Życzliwy Norm chłonął wszystko, podane na srebrnej tacy podniety z drugiej ręki; zamówił drugą kolejkę drinków i zaczął rozpytywać o walki związków zawodowych pracowników przemysłu odzieżowego, Ligę Robesona, wszystko, o czym słyszał od Jukeya. Danny zmyślał, szybując wysoko na skrzydłach fantazji, posiłkując się nazwiskami i zdjęciami z materiałów od Considine’a; snuł

długie wywody dotyczące zalet różnych lewicowców, zapożyczał cechy charakteru od prawdziwych, znanych mu policjantów i mieszkańców San Berdoo. Kostenz wylizywał tacę i błagał o więcej; Danny’ego wyobraźnia wzniosła jeszcze wyżej, zapomniał o wszelkim bólu, opowiadał rzeczy wyssane z palca na przemian z faktami, które podał mu Considine: pieprzył długo o utracie wiary w polityczne ideały, o swych licznych związkach z damską częścią Partii Komunistycznej, którą znał ze zdjęć Considine’a, o swojej długiej odysei przez cały kraj i o tym, jak nienawiść do samego siebie i chęć powrócenia na polityczną scenę przywiodły go na pikietę Teamsters, i jak to się przekonał po tym, co stało się dzisiaj, że nie mógłby być faszystowskim mięśniakiem – chciał pracować, walczyć, organizować i pomóc UAES-owi skończyć z krwiopijczą tyranią szefów wytwórni filmowych. Zachwycony Norm Kostenz łyknął wszystko, wstał i zapytał: – Czy mógłbyś jutro spotkać się ze mną i z osobą rekrutującą członków? W El Coyote na Beverly w południe? Danny wstał i zachwiał się, wiedząc, że był to bardziej skutek jego godnych Oscara zdolności aktorskich niż alkoholu czy pobicia. Odpowiedział: – Będę tam – i zasalutował, jak robił to wujaszek Joe Stalin w wiadomościach kroniki filmowej, które oglądał. Danny pojechał do domu, upewnił się, że jego akta i zdjęcia leżą bezpieczne w kryjówce, wziął gorący prysznic i opatrzył sińce, które zaczynały mu wychodzić na plecach. Stojąc nago przed lustrem w łazience, wyrecytował kilka pierwszych zdań, jakie wypowie przed Claire De Haven, a potem ubrał się w rzeczy ze swojej lewicowej garderoby: spodnie z wełny ze skórzanym paskiem, koszulkę, robocze buty i lotniczą kurtkę. Ted Krugman oczami gliniarza podziwiał przez chwilę swoje odbicie w lustrze, po czym pojechał na Strip. Zapadał zmierzch, półmrok stawał się coraz ciemniejszy, deszczowe chmury wisiały nisko. Danny zaparkował na Sunset naprzeciwko Agencji Felixa Gordeana, z lornetką zagłębił się w siedzeniu i zaczął obserwację budynku. Był to parterowy dom w stylu francuskiej prowincji, miał żaluzje w oknach i wejście zwieńczone łukiem, a nad skrzynką na listy znajdowało się nazwisko wypisane literami z mosiądzu. Z boku dobudowana była wiata dla

samochodów, a lampki u góry oświetlały wjazd. Stały pod nią trzy samochody; Danny pochylił się i zapisał numery rejestracyjne: DB 6841, GX 1167 i QS 3334. Zapadła kompletna ciemność, Danny skupił wzrok na drzwiach. O 17:33 biały mężczyzna w wieku około dwudziestu pięciu lat wyszedł, wsiadł do zielonego forda coupe GX 1167 i odjechał. Danny spisał cechy wyglądu mężczyzny i powrócił do obserwacji. O 17:47 podjechał biały przedwojenny la salle o numerach rejestracyjnych TR 4191. Wysiadł z niego przystojny Latynos, ubrany we frak i zwężane spodnie, zadzwonił do drzwi i wszedł do agencji. Danny zapisał kilka słów na jego temat i kontynuował obserwację. Ujrzał dwóch wychodzących starszych ciemnowłosych mężczyzn w garniturach, którzy skierowali się w stronę wiaty i wsiedli do DB 6841 i QS 3334, wycofali i ruszyli w przeciwne strony Sunset Boulevard. Latynos wyszedł dziesięć minut później, Danny zapisywał rysopisy mężczyzn – żaden jednak nie pasował do jego podejrzanego. Czas mijał powoli; Danny trwał wtopiony w siedzenie, czując zapach maści na stłuczenia i powracający ból mięśni. O 18:14 pod wiatę wjechał rollsroyce, wysiadł z niego mężczyzna w stroju szofera, zadzwonił do drzwi agencji, powiedział coś przez domofon, a następnie przeszedł na drugą stronę jezdni i zniknął z pola widzenia. W budynku zaczęły gasnąć światła – aż jasne pozostało tylko jedno okno. Danny pomyślał: kierowca Gordeana podstawił samochód, pewnie nie zjawi się już dziś więcej „klientów”. Zauważył budkę telefoniczną na rogu, poszedł do niej, wrzucił monetę i wykręcił numer linii policyjnej Urzędu Komunikacji. – Tak? Kto chce otrzymać informacje? Danny patrzył na wciąż zapalone pojedyncze światło. – Zastępca szeryfa Upshaw z posterunku w Zachodnim Hollywood. Proszę się pośpieszyć. Dyspozytor odparł: – Jesteśmy trochę do tyłu z rejestrowanymi samochodami, ale… – To jest linia policyjna, a nie Główny Urząd Komunikacji. Prowadzę dochodzenie dla Wydziału Zabójstw, więc się dla mnie postaraj. Mężczyzna zaczął się tłumaczyć: – Pomagaliśmy w rejestro… przepraszam, detektywie. Proszę mi podać nazwiska. Danny rzekł: – Mam numery rejestracyjne i opisy samochodów, więc to ty

mi podasz nazwiska. Cztery kalifornijskie rejestracje z roku 1949: DB 6841, GX 1167, QS 3334 i TR 4191. Pośpiesz się. Dyspozytor odparł: – Tak jest – i na linii rozległ się sygnał. Danny czekał, obserwując agencję Felixa Gordeana. Ciągnęły się długie sekundy, dyspozytor w końcu powrócił do telefonu. – Znalazłem ich, detektywie. Danny oparł swój notatnik o ścianę: – Nadawaj. – DB 6841 należy do mężczyzny o nazwisku Donald Willis Wachtel zamieszkałego przy Franklin 1638 w Santa Monica. GX 1167 należy do Timothy’ego Jamesa Costigana ze Saticoy 11692 w Van Nuys. Jako właściciel QS 3334 figuruje Alan Brian Marks, pisane przez „ka”, „es”, Czwarta Aleja 209, Venice; natomiast właścicielem TR 4191 jest Augie Luis, L-U-I-S, Duarte, North Vendome 1890, Los Angeles. To wszystko. Nazwiska z niczym mu się nie kojarzyły – może tylko to „Duarte” brzmiało jakoś znajomo. Danny odłożył słuchawkę w momencie, gdy w oknie zgasło światło. Pobiegł szybko do samochodu, wsiadł za kółko i czekał. Kilka chwil później z budynku wyszedł Felix Gordean. Sprawdził zamek, wyłączył światła wiaty, wycofał rolls-royce’a, zawrócił i skierował się na zachód Sunset Boulevard. Danny policzył do pięciu i ruszył za nim. Rolls był łatwy do śledzenia – Gordean jechał ostrożnie i trzymał się środkowego pasa. Danny wpuścił przed siebie jeden samochód i skoncentrował uwagę na antenie radia Gordeana, która była długa, a na jej końcu powiewała ozdobna brytyjska flaga. Światła innych samochodów oświetlały ją, dzięki czemu była dobrym znakiem rozpoznawczym. Jechali na zachód, wjeżdżając z Hollywood do Beverly Hills. W pewnej chwili samochód, który był pomiędzy nimi, skręcił w prawo i pojechał na północ. Danny zbliżył się do Gordeana na taką odległość, że światła jego samochodu sięgały zderzaka rolls-royce’a, a za moment znów pozostał w tyle. Beverly Hills zamieniło się w Holomby Hills, później w Westwood, ruch uliczny zmalał prawie do zera. Brentwood, Pacific Palisades, roślinność gdzieniegdzie poprzedzielana domami w stylu hiszpańskim i pustymi parcelami – Sunset Boulevard wił się w czarno-zielonej ciemności. Danny zauważył odbicie długich świateł za sobą. Przyspieszył trochę, światła stały się silniejsze, i nagle znikły. Spojrzał we wsteczne lusterko, zobaczył światła mijania w odległości mniej więcej trzech

samochodów i nikogo poza nimi na drodze. Nacisnął mocniej pedał gazu i pognał do przodu, aż rolls Gordeana znalazł się nie dalej niż w odległości rzutu kamieniem od maski jego chevroleta. Ponownie spojrzał w lusterko wsteczne – samochód siedział mu na tyłku. Ogon. Ktoś śledził jego. Trzy samochody śledzące jeden drugiego. Danny przełknął ślinę i zauważył szereg pustych działek i prowadzącą do nich żwirową drogę po prawej stronie ulicy. Zmienił bieg na niższy, ostro skręcił w prawo, wjechał na drogę i pognał zygzakiem po żwirze, rujnując podwozie swojego chevroleta. Dostrzegł śledzący go samochód na Sunset; miał zgaszone światła i zbliżał się. Danny skręcił ostro w lewo, wrzucił pierwszy bieg i ruszył z powrotem na asfaltową drogę. Długie światła, dwójka, trójka, pedał gazu wciśnięty w podłogę. Powojenny brązowy sedan akurat zwalniał, gdy go dogonił; siedział mu teraz na tyłku, widział błoto na tylnej tablicy rejestracyjnej, pewnie oślepiał kierowcę długimi światłami. I nagle sedan skręcił ostro w prawo i ruszył w górę ledwie oświetlonej bocznej uliczki. Danny zmienił bieg na niższy, zahamował i wpadł w poślizg tak, że wóz obrócił się o 180 stopni, stając pod prąd, i zgasł. Światła innych pojazdów pędziły prosto na niego; przekręcił kluczyk, wcisnął sprzęgło, gaz, przejechał przez chodnik w górę ulicy, nie zważając na wyjące na Sunset klaksony. Po obu stronach ulicy ciągnęły się bungalowy oznaczone „La Paloma Dr. 1990 N”. Danny przyspieszył; ulica pięła się coraz bardziej stromo w górę, w zasięgu wzroku nie poruszały się żadne inne pojazdy. Tylko światła z bungalowów oświetlały drogę, a on zbliżał się do jej szczytu zakończonego płaszczyzną – tam właśnie znalazł brązowego sedana zaparkowanego na poboczu; drzwi kierowcy były otwarte. Danny zaparkował za samochodem, znów włączył długie światła, wyjął z kabury broń. Wysiadł z wozu i podszedł bliżej z bronią gotową do strzału. Zajrzał na przednie siedzenie i nie zobaczył nic poza czystym welwetowym obiciem, cofnął się i ujrzał przed sobą pontiaca super chief rocznik 48 porzuconego w ślepej uliczce otoczonej kompletnie ciemnymi wzgórzami. Jego serce waliło, zaschło mu w gardle, nogi miał jak z waty, a ręka trzymająca broń drżała. Nasłuchiwał, ale nie słyszał nikogo poza samym

sobą. Rozejrzał się za potencjalnymi drogami ucieczki i zauważył chyba z dziesięć podjazdów prowadzących na podwórka na tyłach domów i dalej w góry Santa Monica. Danny myślał: postępuj zgodnie z zasadami, powoli, jesteś ważniakiem z Wydziału Zabójstw. „Ważniak” uspokoił go; schował swoją czterdziestkępiątkę do kabury, uklęknął i sprawdził przednie siedzenie. Na pokrowcach siedzeń nic nie znalazł; dowód rejestracyjny tkwił przytwierdzony do kolumny kierownicy – tam gdzie powinien być. Danny zdjął go, starając się dotykać tylko krawędzi, przytrzymał pod światło swoich reflektorów i przeczytał: Wardell John Hascomb, 9816 South Iola, Los Angeles. Seria dowodu rejestracyjnego: Kalifornia 416893-H; numer tablic rejestracyjnych: Kalifornia JQ 1338. L.A. South Central, czarna dzielnica, miejsce, z którego zabójca ukradł samochód do przetransportowania ciała Marty’ego Goinesa. To ON. Danny poczuł dreszcze, ruszył z powrotem na Sunset i jechał na zachód, aż zauważył stację benzynową z budką telefoniczną. Trzęsącymi się dłońmi wrzucił monetę i wykręcił numer policyjnej linii Wydziału Komunikacji. – Tak? Kto chce otrzymać informacje? – D-detektyw Upshaw, posterunek w Zachodnim Hollywood. – Ten sam, co mniej więcej pół godziny temu? – Do cholery, tak. Sprawdź zgłoszenia o kradzieżach z ostatniej chwili: pontiac super chief sedan, rocznik 1948, Kalifornia JQ 1338. Jeżeli został skradziony, to podaj mi adres, spod którego go świśnięto. – Zrozumiałem. Cisza. Danny stał w budce telefonicznej, było mu raz gorąco, raz zimno. Wyciągnął notatnik i długopis, gotów zapisać informacje podane przez dyspozytora. Spostrzegł nazwisko „Augie Luis Duarte” i skojarzył, dlaczego wydawało mu się ono znajome – w aktach o UAES-ie, które czytał, figurował Juan Duarte, jednakże to nic nie znaczyło, bo Duarte było wśród Meksykan równie popularne jak Garcia czy Hernandez. Dyspozytor wrócił do telefonu. – Wóz został skradziony z South Normandie 9945 dzisiaj po południu. Właściciel nazywa się Wardell J. Hascomb, czarny mężczyzna, South…

– To już wiem. – Wie pan, detektywie, pański partner był o wiele milszy. – Co? Dyspozytor wydawał się zirytowany, jakby rozmawiał z kretynem. – Zastępca szeryfa Jones z pańskiego posterunku. Zadzwonił do mnie, bym powtórzył mu te nazwiska, które panu podałem, powiedział mi, że zgubił pan swój notatnik. Zmroziło go. Nie istniał żaden taki zastępca szeryfa. Ktoś – prawdopodobnie ON – obserwował go, podczas czuwania pod agencją Gordeana. Był na tyle blisko, by podsłuchać jego rozmowę z dyspozytorem i zrozumieć, o co chodziło – że pytał o numery rejestracyjne samochodów. Danny wzdrygnął się i polecił: – Opisz jego głos. – Pańskiego partnera? Zbyt cywilizowany jak na fiuta tajniaka z Okręgówki, ja… Danny rzucił słuchawkę, wcisnął do automatu ostatnią monetę i wykręcił bezpośredni numer do pokoju detektywów na posterunku Hollywood. Odezwał się głos: – Posterunek Hollywood. Danny rzucił: – Z sierżantem Shortellem. Proszę mu powiedzieć, że to pilne. – W porządku. Ciche kliknięcie i głos ziewającego starego gliniarza: – Tak? Kto mówi? – Tu Upshaw. Jack, zabójca śledził mnie w dopiero co skradzionym samochodzie. – Co ty, kur… – Słuchaj teraz. Zauważyłem go, spłoszył się i porzucił samochód. Notuj: pontiac superrocznik 48, brązowy, La Paloma Drive, w bok od Sunset w Palisades, w miejscu, gdzie robi się płasko na szczycie wzgórza. Przyślij tu kogoś ze speców od daktyloskopii, a sam przyjedź przeszukać okolicę. On zbiegł na piechotę, a tu wkoło są same wzgórza, więc jestem pewien, że już dawno prysnął, ale zróbcie to i tak. I to szybko – chyba nie muszę was pilnować. – Kurwa mać. – No właśnie. I sprawdź dla mnie akta tych czterech mężczyzn: Donald Wachtel, Franklin 1638, Santa Monica; Timothy Costigan, Saticoy 11692, Van Nuys; Alan Marks, Fourth Avenue 209, Venice i Augie Duarte, Vendome

1890, L.A. Zrozumiałeś? Shortell odparł: – Masz to jak w banku. Danny odłożył słuchawkę i wyruszył na poszukiwanie JEGO. Pojechał z powrotem na La Paloma i znalazł samochód dokładnie w takim stanie, w jakim go zostawił. Wysunął swoją latarkę za okno i oświetlił domki, alejki, podwórka i podnóża wzgórz. Porządni obywatele, mężowie i żony, wystawiali na zewnątrz śmieci; plątały się psy, koty i kojot o tępym spojrzeniu, unieruchomiony światłem latarki. Żadnego wysokiego mężczyzny w średnim wieku o przepięknych siwych włosach, który uciekałby z kradzionego samochodu. Danny udał się z powrotem na Sunset i jechał powoli w stronę plaży, obserwując obie strony ulicy. Na wysokości autostrady Pacific Coast usiłował wygrzebać z pamięci adres Felixa Gordeana, przypomniał sobie Pacific Coast 16822 i tam też pojechał. Budynek znajdował się przy plaży; był biały, zbudowany w stylu kolonialnym na palach wbitych w piasek. Na skrzynce na listy znajdował się ozdobny napis „Sz.P. Felix Gordean”. Danny zaparkował przed samym wejściem i zadzwonił do drzwi. Zabrzmiał gong dokładnie taki sam jak w Marmont, a drzwi otworzył ładny chłopiec ubrany w kimono. Danny wylegitymował się. – Zastępca szeryfa. Przyszedłem zobaczyć się z Felixem Gordeanem. Chłopiec zastawił wejście. – Felix jest w tej chwili niedysponowany. Danny zmierzył go wzrokiem i żołądek mu się przewrócił na widok tlenionych na blond włosów. Pokój gościnny za plecami chłopca urządzony był supernowocześnie; jedna ściana była cała w lustrach z barwionego szkła, takiego jak na policji, przez które można widzieć tylko w jedną stronę. Vandrich mówił o Gordeanie: to zboczeniec lubiący podpatrywać uprawiających seks mężczyzn. Danny rzekł: – Powiedz mu, że przyszedł detektyw Upshaw. – W porządku, Christopher. Porozmawiam z tym policjantem. Piękniś podskoczył na głos Gordeana, Danny wszedł i zobaczył mężczyznę w eleganckim jedwabnym szlafroku, wpatrującego się w weneckie lustra. Nie odwrócił wzroku, więc Danny zapytał: – Czy zamierza pan na mnie spojrzeć? Gordean powoli odwrócił się. – Witam, detektywie. Czy zapomniał pan czegoś poprzednim razem?

Christopher zbliżył się i stanął obok Gordeana, spojrzał znacząco na lustra i zachichotał. Danny odezwał się: – Potrzebuję informacji na temat czterech osób. Donald Wachtel, Alan Marks, Augie Duarte i Timothy Costigan. Gordean odparł: – Ci mężczyźni są moimi klientami i przyjaciółmi, i wszyscy byli w moim biurze dziś po południu. Czy pan mnie śledził? Danny zrobił krok w stronę mężczyzn, stając tyłem do luster. – Proszę o szczegóły. Kim oni są? Gordean wzruszył ramionami i oparł ręce na biodrach. – Jak już mówiłem, klientami i przyjaciółmi. – Jak już mówiłem, proszę o szczegóły. – No dobrze. Don Wachtel i Al Marks są aktorami radiowymi, Tim Costigan śpiewał ze znanymi orkiestrami, a Augie Duarte jest obiecującym aktorem, któremu znalazłem pracę w reklamie. Może nawet widział go pan w telewizji. Gra zbieracza owoców w spocie Kalifornijskiego Związku Hodowców Cytrusów. Piękniś oplótł się ramionami, zahipnotyzowany widokiem zza luster; Danny wyczuł, że Gordean się boi. – Pamięta pan, jak poprzednim razem opisałem mojego podejrzanego? Wysoki, siwy, około czterdziestu pięciu lat? – Tak? I co z tego? – Czy widział pan kogoś takiego, kręcącego się w pobliżu pańskiego biura? Gordean zachował kamienną twarz, Christopher odwrócił się od szyby, otwierając usta. Krótki uścisk ręki alfonsa i chłopiec też przybrał minę pokerzysty. Danny uśmiechnął się. – To wszystko. Przepraszam za najście. Do pokoju weszło dwóch mężczyzn. Mieli na sobie czerwone jedwabne bokserki, a jeden z nich zdejmował maskę z cekinów. Obaj byli młodzi i bardzo muskularni, mieli ogolone nogi i torsy wysmarowane jakimś olejkiem. Spojrzeli na trójkę w salonie i wyższy zrobił słodką minę do Danny’ego. Jego partner skrzywił się, złapał go za bokserki i zaciągnął z powrotem do korytarza; zniknęli z pola widzenia. Przez moment słychać było jeszcze ich chichoty; Danny poczuł, że zaraz zwymiotuje, i ruszył do drzwi. Gordean przemówił do jego pleców: – Nie ma pan żadnych pytań

dotyczących tego, detektywie? Danny odwrócił się: – Nie. – A czy nie kłóci się to z pańskim modelem życia? Jestem pewien, że ma pan przemiłą rodzinę. Żonę bądź dziewczynę, rodzinkę, która uznałaby to za szokujące. Czy miałby pan ochotę opowiedzieć mi o nich przy kieliszku tego wspaniałego napoleona, którego pan tak bardzo lubi? Na ułamek sekundy Danny’ego ogarnęło przerażenie. Gordean i Piękniś stali się papierowymi sylwetkami, złoczyńcami, w których należało wpakować cały magazynek kul. Prawie walnął w drzwi, wychodząc, zatrzasnął je, zwymiotował na ulicy, znalazł gumowy wąż odchodzący od sąsiedniego domu, napił się i przemył twarz wodą. Uspokoił się, zrobił kółko swoim chevroletem i zaparkował po przeciwnej stronie Pacific Coast; zgasił światła i czekał. Piękniś wyszedł z domu dwadzieścia minut później i skierował się w stronę przejścia prowadzącego na plażę. Danny zaczekał, aż dojdzie do schodów, dał mu jeszcze pięć sekund przewagi, po czym pobiegł za nim. Jego buty motocyklisty zadudniły na cemencie, dzieciak obejrzał się i zatrzymał. Danny zwolnił i podszedł do niego. Christopher rzekł: – Witam. Czy chce pan nacieszyć się widokiem… Danny posłał mu sierpowy w brzuch, chwycił w garść tlenione włosy i zaczął okładać po twarzy, aż poczuł krew na kostkach dłoni. Księżyc oświetlił twarz chłopca: żadnych łez, oczy szeroko otwarte, pogodzone z losem. Danny dał mu uklęknąć na cemencie i patrzył z góry, jak tuli się w swoje kimono. – Widziałeś tego mężczyznę, jak kręcił się koło biura Gordeana. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Christopher otarł krew płynącą z nosa. Odrzekł: – Felix nie chciał, żebym o tym z panem rozmawiał. – Jego głos nie był ani skamlący, ani buntowniczy, był nijaki. – Czy robisz wszystko, co każe ci Felix? – Tak. – Więc widziałeś tego człowieka? Christopher wstał i oparł się o poręcz z przechyloną głową. – Ten facet miał naprawdę piękne włosy, jak jakiś gwiazdor filmowy. Ja zajmuję się robotą papierkową w agencji i przez kilka ostatnich dni widywałem go bardzo często na przystanku autobusowym na Sunset.

Danny usiłował pozbyć się bólu w dłoniach, pocierając kostkami o rękawy kurtki. – Kim on jest? – Nie wiem. – Czy widziałeś go jadącego samochodem? – Nie. – A widziałeś, żeby ktoś z nim rozmawiał? – Nie. – Ale powiedziałeś o nim Felixowi. – T-tak. – I jak on zareagował? Christopher wzruszył ramionami. – Nie wiem. Właściwie to wcale nie zareagował. Danny oparł się o poręcz z zaciśniętymi pięściami – Owszem, kurwa, zareagował, więc mi, kurwa, powiedz. – Felix nie chciałby, żebym panu mówił. – Nie, ale to zrobisz, bo inaczej cię skrzywdzę. Chłopiec cofnął się, przełknął ślinę i zaczął mówić bardzo szybko jak ktoś, kto właśnie stał się informatorem i chciałby mieć już za sobą ten pierwszy raz: – Na początku chyba się przeraził, później wydawał się zamyślony i powiedział mi, że powinienem mu pokazać tego mężczyznę przez okno, kiedy go znowu zobaczę. – I zobaczyłeś go ponownie? – Nie. Naprawdę nie. Danny pomyślał: i już nigdy nie zobaczysz, teraz, kiedy wie, że przyłapałem go na śledzeniu. Na głos zapytał: – Czy Gordean prowadzi dokumentację swojej agencji towarzyskiej? – Nie. Nie, zbytnio się boi. Danny uderzył chłopca łokciem. – Tacy jak wy lubią gierki, więc sobie zagramy. Ja ci coś mówię, a ty łączysz to z Gordeanem, którego – czego jestem pewien – znasz doskonale. Patrzysz mi przy tym prosto w oczy, żebym widział, czy mówisz prawdę. Dzieciak odwrócił się, zamiast profilem stanął en face, zamiast ślicznej buziuchny ukazując pobitą i posiniaczoną gębę. Danny próbował spojrzeć na niego groźnie, ale na widok drgających ust wlepił wzrok w ocean. – Czy Gordean zna jakichś muzyków jazzowych, facetów, którzy chodzą

do klubów jazzowych w murzyńskiej dzielnicy? – Nie sądzę, to nie w stylu Felixa. – Teraz szybkie skojarzenia. Zoot-pałka. Kij zakończony ostrzami brzytwy, broń. – Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. – Mężczyzna podobny do tego, którego widziałeś na przystanku autobusowym, korzystający z usług Gordeana. – Nie. Nigdy wcześniej nie widziałem tego człowieka z przystanku autobusowego i nie znam żadnego… – Dentyści, technicy dentystyczni, protetycy. – Nie. Felix nie zadaje się z prostakami. O mój Boże, to takie dziwne. – Heroina. Dilerzy, kolesie, którzy ją lubią, kolesie, którzy mogą ją zdobyć. – Nie, nie, nie. Felix nienawidzi ćpunów, uważa, że są wulgarni. Proszę, czy moglibyśmy się pośpieszyć? Nigdy tak długo nie spaceruję i Felix może zacząć się martwić. Danny’ego znów ogarnęła chęć, by go uderzyć; wpatrywał się jeszcze intensywniej w ocean, wyobrażając sobie płetwę rekina tnącą wodę. – Zamknij się i odpowiadaj na pytania. Teraz kolej na agencję. Felix podnieca się stręczeniem facetów, tak? – O Jezu… tak. – Czy którykolwiek z mężczyzn, o których wcześniej wspomniałem, jest ciotą, którą on wprowadził do towarzystwa? – Ja-ja nie wiem. – A czy któryś z nich w ogóle jest pedałem? – Donald i Augie tak. Tim Costigan i Al Marks to tylko klienci. – Czy Augie albo Don robili kiedyś jako dziwki Gordeana? – Augie tak, to wszystko, co wiem. – Christopher! Czy ty wpadłeś tam do wody i utonąłeś?! Danny przeniósł wzrok z fal na plażę. Felix Gordean stał na werandzie – mała figurka oświetlona przez rząd papierowych lampionów. Za plecami miał uchylone szklane drzwi, za którymi na podłodze ściskało się dwóch mięśniaków. Christopher zapytał: – Proszę, czy mogę już iść? Danny spojrzał z powrotem na swoje rekiny. – Nie mów o tym Gordeanowi.

– A co powiem mu o swoim nosie? – Że cię pierdolony rekin ugryzł. – Christopher! Wracasz czy nie! Danny pojechał z powrotem na La Paloma Drive. Opuszczony pontiac stał teraz w świetle reflektora, a Mike Breuning siedział na masce nie oznakowanego wozu Wydziału Policji L.A. i patrzył, jak technik szuka odcisków palców. Danny zgasił silnik i nacisnął klakson. Breuning podszedł bliżej i nachylił się do okna. – Żadnych odcisków palców, z wyjątkiem tych należących do asfalta, który jest właścicielem samochodu – stwierdziliśmy to na podstawie zestawu jego linii papilarnych znajdującego się na posterunku. Zostawił go przy okazji rejestrowania broni. Nie ma żadnych kartotek kryminalnych dotyczących tych czterech osób, których nazwiska podałeś Shortellowi, a sam Jack sprawdza teraz okolicę. Co się stało? Jack plótł coś, że ponoć śledził cię zabójca. Danny wysiadł z samochodu wkurzony, że Breuning się obijał. – Obserwowałem jedno miejsce na Sunset – agencję talentów prowadzoną przez faceta, który na boku jest alfonsem pedałów. Zdobyłem kilka numerów rejestracyjnych i zadzwoniłem do Wydziału Komunikacji. Ktoś zadzwonił tam po mnie, udając policjanta, i też je zdobył. Byłem śledzony do tego miejsca, aż facet stchórzył, kiedy zorientował się, że go zauważyłem. Ten samochód został skradziony w czarnej dzielnicy – w pobliżu miejsca, skąd dmuchnięto samochód, którym zostały przewiezione zwłoki Marty’ego Goinesa. Mam naocznego świadka twierdzącego, że widział mężczyznę, którego rysopis pasuje do rysopisu zabójcy, kręcącego się w pobliżu biura alfonsa, co oznacza, że ci czterej mężczyźni powinni być obserwowani. Od zaraz. Breuning zagwizdał; technik krzyknął: – Nic poza odciskami palców tego faceta z posterunku. Danny wydał polecenia: – Ty i Jack nadal przesłuchujcie mieszkańców. Wiem, że istnieją nikłe szanse, że coś to przyniesie, ale zróbcie to mimo wszystko. Kiedy skończycie, sprawdźcie korporacje taksówkowe, popytajcie o klientów zabieranych z Palisades i Santa Monica Canyon; przesłuchajcie też kierowców autobusów jeżdżących po Sunset. Musiał stąd jakoś zwiać. Być może ukradł kolejny samochód, więc sprawdźcie to na posterunku

w Zachodnim Hollywood, w Wydziale Policji Samo i u szeryfa Malibu. Jadę na chwilę do domu, a potem ruszam do Southside, żeby przeczesać okolicę, w której został dmuchnięty pontiac. Breuning wyciągnął notes. – Zrobi się, ale skąd weźmiesz dodatkowych ludzi do obserwacji tej czwórki? Gene, Jack i ja i tak mamy roboty po uszy, a Dudley mówił, że ty pracujesz nad tą komunistyczną sprawą. Danny pomyślał o Malu Considinie. – Nie martw się, znajdziemy ludzi. Reflektor zgasł, koniec drogi zapadł w ciemność. Breuning zapytał: – Upshaw, o co chodzi z tym Augie Luisem Duarte? Zabójca nie jest przecież meksykiem i żadna z ofiar też nim nie była, więc dlaczego bierzesz go pod uwagę? Danny zdecydował się powiedzieć o Gordeanie. – To część tropu, którym szedłem dotąd na własną rękę. Alfons nazywa się Felix Gordean i prowadzi elegancką agencję towarzyską dla homosów. Pracował dla niego George Wiltsie. Morderca obserwował jego biuro. A Duarte to jedno z nazwisk, które podałem dyspozytorowi z Wydziału Komunikacji – facet był dziwką u Gordeana. Zadowolony? Breuning znowu zagwizdał. – Może jednak Dudley zdobędzie dla nas dodatkowych ludzi. Jest w tym dobry. Danny wsiadł z powrotem do samochodu i przypomniał mu się Dudley Smith, którego podlizywanie się towarzyszyło mu bezustannie. Powiedział: – Ty i Jack bierzcie się do roboty i jeżeli natraficie na coś nowego, zadzwońcie do mnie do domu. Zawrócił i pojechał La Paloma do Sunset, myśląc o kanapce, słabym drinku i przepytaniu jazzowego półświatka. Sunset Boulevard zaroił się od nocnych kierowców; Danny skręcił na wschód i włączył się w strumień świateł. Jego umysł pogrążył się w błogiej nieświadomości, mijały kilometry. Nagle, wjeżdżając do Hollywood, przeraził się, tak samo jak przez ułamek sekundy w domu na plaży – tym razem z powodu ujęć Człowieka Kamery. Podrywający go Cy Vandrich. Dziwna reakcja Breuninga na wzmiankę o zoot-pałkach, co najmniej jakby go ktoś nimi ciął. Niles i ci jego dwaj byli więźniowie, jego „Mam kumpla w Okręgówce, który mówi, że wcale nie jesteś taki święty, jakiego udajesz”. „Postaraj się, ty okręgowy skurwysynu” i zakrwawiony człowiek

z Wydziału Policji L.A. u jego stóp. Pogoń, jak ściganie złodzieja samochodów, tylko w odwrotnej kolejności; to musiał być on, to nie mógł być on, on tu w ogóle nie pasował, za to pasowało, by nie był to on. Gordean czytający w jego myślach. Pobicie żałosnego pedała. Ujęcia zamieniły się w nieodpartą ochotę na drinka, która towarzyszyła mu przez całą drogę do domu. Kiedy otworzył drzwi, zamrugał – uderzony niespodziewanie jasnością w pokoju gościnnym. Zobaczył butelkę na ławie i pomyślał, że ma halucynacje. Wyciągnął broń, zajarzył, że to szaleństwo, i włożył ją na powrót do kabury. Podszedł do stolika, zobaczył opartą o butelkę kartkę i przeczytał: Ted, Byłeś dzisiaj świetny na pikiecie. Siedziałem w punkcie obserwacyjnym na De Longpre i widziałem całe zajście. A tak przy okazji, kazałem facetowi z Akademii nazwać Cię „okręgowym skurwysynem” w nadziei, że będzie to dla Ciebie kolejnym bodźcem, by skopać mu dupę. Twoje umiejętności przewyższyły moje oczekiwania i teraz jestem winny temu oficerowi o wiele więcej niż butelkę whisky – połamałeś mu wszystkie palce i w piękny sposób powiększyłeś jego orzeszki. Udzieliłem mu pochwały i na razie jest udobruchany. Kolejna dobra wiadomość: kapitan Will Bledsoe zmarł dzisiejszego ranka na wylew i prokurator okręgowy McPherson awansował mnie na kapitana i wyznaczył głównym oficerem śledczym w Biurze Prokuratora Okręgowego. Powodzenia w UAES-ie (widziałem, jak Kostenz zbliżył się do Ciebie). Przygwoździmy ich wszystkich i po sprawie w sądzie przysięgłych zaproponuję Twoją kandydaturę na sierżanta na razie w Wydziale Szeryfa L.A., a zaraz potem zacznę pociągać za sznurki, żeby załatwić Ci przejście do Biura. Potrzebuję dobrego operacyjnego, a belki porucznika, które idą z tym w parze, uczynią Cię najmłodszym oficerem w historii miejskiej i okręgowej policji. Spotkaj się ze mną jutro o północy w Pacific Dining Car – uczcimy to i będziesz mógł zdać mi relację ze swojej pracy. Pozdrowienia Mal

Danny zaczął pociągać nosem – był to nerwowy szloch bez łez. I szlochał tak dłuższy czas, zapominając zupełnie o alkoholu.

22 Główny oficer śledczy w Biurze Prokuratora. Dwie srebrne belki, dodatkowe 3,5 kawałka rocznie, prestiż potrzebny w walce o prawo do opieki nad dzieckiem. Dowodzenie dwudziestoma czterema detektywami wybranymi z innych instytucji policyjnych ze względu na ich zdolności umysłowe i umiejętność zbierania dowodów, które okażą się przekonujące w sądzie. Prawo decydowania, kiedy wystąpić z oskarżeniem o ciężkie przestępstwo, a kiedy tego nie robić. Prosta droga do fotela szefa detektywów Wydziału Policji L.A. i szefa Wydziału Policji w ogóle. Władza: był teraz wyższy stopniem od Dudleya Smitha, a dzięki świadomości takiej wyższości perspektywa popołudnia gównianej pracy z Buzzem Meeksem stawała się łatwiejsza do zniesienia. Mal wszedł do biura Urzędu Imigracyjnego L.A. Ellis zadzwonił wcześniej: on i Meeks mieli spotkać się właśnie tutaj, „spróbować zapomnieć o wzajemnych urazach” i sprawdzić akta dotyczące członków UAES-u urodzonych poza Stanami Zjednoczonymi, by można im było zagrozić deportacją. W ustach Loewa zabrzmiało to jak rozkaz, więc kapitan nie kapitan, nie miał wyboru. Prokurator Okręgowy zażądał również szczegółowego raportu z przesłuchań osób nie będących członkami UAES-u, i informacji bieżących na temat śledztwa, z czym się spóźniał, bo obserwacja występu Danny’ego kosztowała go całe popołudnie – bawił się w szefa operacyjnego, bo Dudley w tym czasie potrząsał czerwonymi podkablowanymi przez Lenny’ego Rolffa. Mal udał się do pokoju z aktami, przygotowanymi dla nich przez archiwistę. Spojrzał na zegarek, było jeszcze wcześnie; Meeks miał być tu nie prędzej niż o 9:00, więc miał jeszcze czterdzieści minut, by popracować, zanim przyjdzie grubas. Stosy akt zostały poukładane na długim metalowym stole; Mal odsunął je w róg, usiadł i zaczął pisać. Notatka służbowa – 10.01.1950 Do: Ellis Loew

Od: Mal Considine Ellis. To moja pierwsza notatka służbowa jako głównego śledczego Prokuratora Okręgowego – gdyby nie była poufna, mógłbyś oprawić ją w ramkę. Po pierwsze, Upshaw zdołał wczoraj nawiązać pierwszy kontakt. Nie miałem okazji powiedzieć Ci tego przez telefon, ale chłopak był wspaniały. Obserwowałem go i widziałem, jak podszedł do niego człowiek rekrutujący członków UAES-u. Zostawiłem Upshawowi wiadomość, że ma się ze mną spotkać dziś późnym wieczorem w Dining Car i zdać mi relację, a założę się, że do tego czasu będzie już miał na swoim koncie pierwsze spotkanie z Claire De Haven. Zadzwonię do Ciebie jutro rano z ustnym raportem na temat tego, co mi powie. Dwa dni temu Dudley i ja przesłuchaliśmy Nathana Eislera i Leonarda Rolffa, scenarzystów, którzy nie zostali wezwani przed HUAC. Obaj mężczyźni potwierdzili, że członkowie UAES-u Minear i Loftis prowadzili działalność wywrotową w wytwórniach filmowych i zamierzali wplatać idee komunistyczne do filmów; obaj też zgodzili się być świadkami naszej strony. Eisler dał nam pamiętnik, który potwierdza, że Claire De Haven jest kobietą rozwiązłą – to dobra nowina dla Upshawa. Eisler zeznał, że De Haven rekrutowała pierwszych członków, oddając im się – to dobry argument do wykorzystania w sądzie, jeżeli będzie miała czelność zeznawać. Rolff wydał czterech lewicowców nie należących do UAES-u. Dudley przesłuchał wczoraj dwóch z nich i zadzwonił do mnie wieczorem z wynikami: obaj zgodzili się wystąpić w charakterze świadków naszej strony i potwierdzili czas, daty i miejsca, w których Ziffkin, De Haven, Loftis, Minear i trójka Meksykanów głosiła wichrzycielskie idee nawołujące do przejęcia władzy w USA przez Partię Komunistyczną, oraz wydali w sumie 19 innych komunistów. Pracuję nad szczegółowym kwestionariuszem, który zostanie przekazany wszystkim świadkom naszej strony; znajdą się w nim pytania o fakty, które będziesz mógł wykorzystać w swojej przemowie wstępnej. Chciałbym też, by urzędnicy miejscy nadzorowali składanie pisemnych zeznań i gromadzenie dokumentów. Kieruje mną przy tym obawa, że Dudley może okazać się zbyt groźny – prędzej czy później jego taktyka zastraszania obróci się przeciwko nam. Szansa na sukces sądu przysięgłych zależy od tego, czy uda nam się utrzymać UAES w nieświadomości. Uśpiliśmy tymczasem ich czujność, więc musimy trzymać Dudleya na krótkim postronku. Jeśli choćby jeden z naszych świadków zmieni zdanie i poskarży na nas zarządowi, jesteśmy przegrani. Oto kilka dodatkowych uwag: 1. Ta cała sprawa jest jak lawina i wkrótce stanie się lawiną papierów. Ściągnij tych urzędników do swojego domu, a ja będę dostarczał sprawozdania, kwestionariusze i notatki do wykorzystania podczas przesłuchań, sporządzone na podstawie pamiętnika Eislera. Dudley, Meeks i Upshaw także będą sporządzali raporty. Chcę, aby wszystkie te informacje zostały od nowa skatalogowane, by dać jaśniejszy obraz sprawy. 2. Martwiłeś się, że prawdziwa tożsamość Upshawa wyjdzie na jaw. Niepotrzebnie.

Sprawdziliśmy wszystko na tysiąc sposobów. Nikt z UAES-u nie znał osobiście Teda Krugmana, w najlepszym przypadku jest tylko znany ze słyszenia, ale znany. Upshaw jest bardzo bystrym policjantem, wie, jak zagrać piłkę, i podejrzewam, że dobrze się bawi, odgrywając tę rolę. 3. Gdzie jest doktor Lesnick? Muszę z nim porozmawiać, omówić pytania, które zadawał podczas spotkań z pacjentami, i uzyskać jego opinię na temat pewnych fragmentów dziennika Eislera. Poza tym wszystkie jego zapiski urywają się latem 1949 roku. Dlaczego? W aktach Loftisa jest przerwa (1942-1944), a akurat w tym czasie fanatycznie głosił on komunistyczne idee i w filmach przedstawiał policjantów jako złych, co miało stanowić jego „udział w podważaniu autorytetu amerykańskiego systemu prawnego”. Mam nadzieję, że się nam doktorek nie przekręcił, dziesięć dni temu wyglądał, jakby ledwo żył. Niech sierżant Bowman go zlokalizuje i koniecznie do mnie zadzwoni, dobrze? 4. Kiedy zgromadzimy już wszystkie dowody i zestawimy je ze sobą, będziemy musieli spędzić sporo czasu na podjęciu decyzji, których z naszych „przyjaciół” powołać na świadków. Niektórzy z nich będą roztrzęsieni i wściekli, co zawdzięczamy Dudleyowi i jego taktyce zastraszania. Jak już wspomniałem, jego metody się na nas zemszczą. Kiedy już uzyskamy zadowalającą liczbę świadków, chciałbym ich przesłuchiwać sam na sam, obchodzić się z nimi jak z jajkiem – chodzi mi głównie o bezpieczeństwo śledztwa. 5. Dudley ma bzika na punkcie Śpiącej Laguny i ciągle o niej wspomina podczas naszych przesłuchań. Wszystko wskazuje na to, że oskarżeni w tej sprawie byli niewinni, i wydaje mi się, że powinniśmy unikać wzmianek odnoszących się do SLDC w sądzie – chyba że będzie to prowadziło do korzystnego dla nas zeznania. W świetle tamtej sprawy lewica z L.A. zbyt dobrze się prezentuje, a my nie możemy pozwolić, by członkowie UAES-u, z których wielu było w SLDC, wyszli na męczenników. Jestem teraz wyższy rangą niż Dudley i zamierzam go za to ochrzanić i nakłonić do delikatniejszego traktowania świadków w ogóle. W związku z powyższym oraz z moim nowym stopniem i awansem proszę Cię, byś ustanowił mnie oficerem dowodzącym tym śledztwem. Z wyrazami szacunku Kapitan M. E. Considine Główny oficer śledczy Biura Prokuratora

Pisanie swojego nowego tytułu dostarczyło Malowi przyjemnych dreszczyków; pomyślał o kupieniu sobie eleganckiego pióra, by uczcić tę okazję. Przesunął się w stronę akt, usłyszał „Uwaga!” i zobaczył mały niebieski przedmiot lecący w jego stronę; rzucającym był Buzz Meeks. Złapał go odruchowo – było to aksamitne pudełko na biżuterię. Meeks rzekł: – Oferta pokojowa, kapitanie. Niech mnie diabli wezmą, jeżeli miałbym spędzić bez podlizywania się choć jeden dzień z facetem,

który prawdopodobnie kazał strzelać w mój tyłek. Mal otworzył pudełko i zobaczył parę błyszczących srebrem kapitańskich belek. Spojrzał na Meeksa, a grubas powiedział: – Nie proszę o uścisk dłoni ani o „dzięki, stary przyjacielu”, ale na pewno chciałbym wiedzieć, czy to ty wysłałeś za mną te torpedy. Coś w Meeksie się zmieniło: jego obrzydliwy antyurok stracił jakby na sile i należało dać mu do zrozumienia, że cokolwiek wydarzyło się w czterdziestym szóstym, nie miało żadnego związku z chwilą obecną. Mal zatrzasnął pudełko i rzucił je z powrotem. – Dzięki, ale niczego się nie dowiesz. Meeks postukał palcami w prezent. – To moja ostatnia próba wykazania się odrobiną kultury, kapitanie. Kiedy dobierałem się do Laury, nie wiedziałem, że była żoną gliniarza. Mal wygładził przód kamizelki; w obecności Meeksa zawsze czuł się tak, jak gdyby potrzebował prania. – Zabierz się za te akta na końcu stołu. Wiesz, czego chce Ellis. Meeks wzruszył ramionami i posłuchał; zawodowiec. Mal zajrzał do pierwszej teczki, przeczytał długie sprawozdanie z wywiadu Urzędu Imigracyjnego, wyczuł porządnego obywatela nie związanego z polityką, którego przygnała tu galopująca inflacja w Europie, i odłożył jego akta na bok. Teczki druga i trzecia zawierały prawie to samo; rzucał ukradkowe spojrzenia w stronę robiącego notatki Meeksa, zastanawiając się, czego chciał ten zabijaka. Czwarta, piąta, szósta, siódma, ósma, wszystko to byli uchodźcy przed hitleryzmem – trucizną, która powodowała, że decyzje o przejściu na stronę skrajnej lewicy wydawały się usprawiedliwione. Meeks spojrzał na niego i mrugnął; Mal zauważył, że facet był niesamowicie szczęśliwy bądź ubawiony z jakiegoś powodu. Przebrnął przez teczkę dziewiątą i dziesiątą, po czym rozległo się stukanie w drzwi archiwum. – Stuk, stuk, kto tam? Dudley Smith, więc strzeżcie się, czerwoni! Mal wstał, Dudley podszedł i tęgo poklepał go po plecach. – Sześć lat ode mnie młodszy, a już kapitan. Coś wspaniałego! Chłopcze, składam ci płynące prosto z serca gratulacje. Mal ujrzał siebie, jak miesza Irlandczyka z błotem, zmuszając do wykonywania wszystkich swych rozkazów i bicia przed nim czołem. – Gratulacje przyjęte, poruczniku.

– I do tego jeszcze dowcip tak pasujący do tej nowej rangi! Nie przyznasz mi racji, Turner? Meeks bujał się na krześle. – Dudley, wiesz, nie udaje mi się nakłonić tego chłopaka do mówienia… Dudley zaśmiał się. – Coś mi się zdaje, że są między wami jakieś dawne zatargi. Nie mam pojęcia, skąd się one biorą, jednakże postawiłbym na kobietę. Malcolm, skoro już tu jestem, pozwól, że zapytam cię o naszego przyjaciela Upshawa. Czy nie wtyka on czasem nosa w nasze śledztwo, wykraczając poza zakres swoich obowiązków? Pozostali policjanci pracujący z nim nad tą pedalską sprawą nie trawią go i chyba uważają, że jest zbyt wścibski. „Skoro już tu jestem” odbiło się echem, „postawiłbym na kobietę” rozległo się grzmotem – Mal wiedział, że Dudley zna historię jego i Meeksa. – Poruczniku, jesteś delikatny jak słoń w składzie porcelany. A o co chodzi z tobą i Upshawem? Dudley zaśmiał się głośno. Meeks dorzucił: – Mike Breuning też żalił się na tego dzieciaka. Zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem i podał listę nazwisk, czterech facetów, których Upshaw kazał śledzić. Zapytał mnie, czy są związani z tą pedalską robotą czy z sądem przysięgłych. Powiedziałem mu, że nie wiem i że nigdy nie spotkałem dzieciaka osobiście, tylko o nim słyszałem. Mal odchrząknął, rozdrażniony faktem, że został wykluczony z rozmowy. – Od kogo o nim słyszałeś, Meeks? Grubas uśmiechnął się. – Rozpracowywałem Reynoldsa Loftisa i wpadłem na trop dzięki Wydziałowi Policji Samo. Loftis został przymknięty w barze dla ciot w czterdziestym czwartym razem z prawnikiem o nazwisku Charles Hartshorn, grubą rybą ze śródmieścia. Zabrałem się za Hartshorna i w pierwszym momencie facet myślał, że jestem fiutem z Wydziału Zabójstw, bo znał jednego z zamordowanych pedziów ze sprawy Upshawa. Wiedziałem, że żaden z niego zabójca. Najpierw trochę go przycisnąłem, a potem zachęciłem do mówienia obietnicą, że będę trzymał z dala od niego tych z Okręgówki. Mal przypomniał sobie notatkę Meeksa do Loewa: ich pierwsze zgodne twierdzenie co do homoseksualizmu Loftisa. – Jesteś pewien, że Hartshorn nie jest kluczową postacią w śledztwie Upshawa?

– Szefie, jego jedyną winą jest to, że jest pedałem z pieniędzmi i rodziną. Dudley zaśmiał się. – Co jest lepsze od bycia pedałem bez pieniędzy i bez rodziny. Ty jesteś rodzinnym człowiekiem, Malcolm. Nie zgodziłbyś się z tym stwierdzeniem? Tego już było dla Mala za wiele. – Dudley, czego ty, kurwa, chcesz? Ja prowadzę tę sprawę, a Upshaw pracuje dla mnie, więc mi po prostu powiedz, dlaczego się nim tak interesujesz. Dudley Smith odegrał to po mistrzowsku w wodewilowym stylu: szurający nogami skarcony młodzik, skruszony, ze skulonymi ramionami, z wydętą dolną wargą. – Chłopcze, ranisz me uczucia. Ja tylko chciałem uczcić twój sukces i przekazać, że Upshaw ściągnął na siebie gniew pracujących z nim policjantów, ludzi nie nawykłych do przyjmowania rozkazów od dwudziestosiedmioletniego dyletanta. – Gniew zbirów Dragny ciętych na ludzi szeryfa i twoich protegowanych? – To jedna z interpretacji, owszem. – Chłopcze, moim protegowanym jest Upshaw. Przy czym ja jestem kapitanem, a ty porucznikiem. Nie zapominaj, co to znaczy. A teraz wyjdź i pozwól nam pracować. Dudley zasalutował sztywno i wyszedł. Mal zauważył, że ręce mu się nie trzęsły, a głos nie zadrżał. Meeks zaczął klaskać. Mal uśmiechnął się, przypomniał sobie, z kim ma do czynienia, i przestał. – A czego ty chcesz, Meeks? Meeks bujał się na krześle. – Steku na lunch w Dining Car, może wakacji w Arrowhead. – I? – I prawdę mówiąc, nie kręci mnie ta sprawa, i nie podoba mi się myśl, że będziesz na mnie patrzył wilkiem aż do jej zakończenia, za to spodobało mi się, że się postawiłeś Dudleyowi Smithowi. Mal uśmiechnął się półgębkiem. – Mów dalej. – Bałeś się go, a mimo to go zbluzgałeś. To było niezłe. – Teraz przewyższam go stopniem. Tydzień wcześniej puściłbym wszystko mimo uszu. Meeks ziewnął, jakby go to wszystko zaczynało nudzić. – Kolego, strach przed Dudleyem Smithem oznacza dwie rzeczy: że jesteś inteligentny i przy zdrowych zmysłach. Ja też go kiedyś przewyższałem rangą, a jednak

pozwalałem, by takie rzeczy uchodziły mu na sucho, bo jest cwanym skurwysynem, który nigdy nie zapomina. Tak więc jestem z tobą, kapitanie Considine, i wciąż mam ochotę na ten stek. Mal pomyślał o tych dwóch srebrnych belkach. – Meeks, ty nie jesteś typem, który rekompensuje ludziom dawne winy. Buzz wstał. – Jak już mówiłem, nie kręci mnie ta sprawa, ale potrzebne mi są pieniądze. Powiedzmy więc, że zacząłem przy tym doceniać drobne przyjemności w życiu. – Mnie też ta robota nie kręci, ale jej potrzebuję. Meeks rzekł: – Przykro mi z powodu Laury. Mal usiłował sobie przypomnieć, jak wyglądała nago jego była żona, i nie mógł. – To nie ja kazałem do ciebie strzelać. Słyszałem, że to ludzie Dragny. Meeks rzucił Malowi aksamitne pudełko. – Bierz, pókim hojny. Właśnie kupiłem swojej dziewczynie sweterki za dwieście dolców. Mal włożył insygnia do kieszeni i wyciągnął dłoń, Meeks uścisnął ją z całych sił. – Idziemy na lunch, kapitanie? – Jasne, sierżancie. Zjechali windą na parter i wyszli na zewnątrz. Tam przed policyjnym wozem stało dwóch posterunkowych i piło kawę. Mal wyłapał z ich rozmowy kilka słów: Mickey Cohen, bomba, fatalnie. Meeks machnął przed nimi odznaką, nie patyczkował się. – Biuro Prokuratora Okręgowego. Co właśnie powiedzieliście o Cohenie? Młodszy policjant, gołowąs jeszcze, odparł: – Właśnie usłyszeliśmy to przez radio. Ktoś wysadził w powietrze dom Mickeya. Wygląda to fatalnie. Meeks rzucił się do biegu, Mal ruszył za nim do cadillaca koloru mięty i wsiadł do środka. Jedno spojrzenie na twarz grubasa powiedziało mu, że nie ma co pytać „dlaczego?”. Meeks zawrócił z piskiem opon i wjechał w Westwood, kierując się na zachód przez teren Związku Weteranów prosto w San Vincente. Mal pomyślał o domu Mickeya na Moreno; Meeks dusił gaz do dechy, jadąc zygzakiem, wymijając samochody i pieszych, mamrocząc „kurwa, kurwa, kurwa, kurwa”. Na Moreno skręcił w prawo, Mal ujrzał wozy strażackie, radiowozy policyjne i wysokie kłęby dymu nad ulicą. Meeks podjechał do taśmy ogradzającej miejsce zdarzenia i wysiadł z samochodu. Mal stanął na palcach i zobaczył ładny dom w hiszpańskim stylu i unoszący się nad nim dym. Gangster L.A. numer jeden stał na trawniku, cały i zdrowy,

wrzeszcząc na ważniaków w mundurach. Ulica, chodnik i przylegające trawniki pełne były gapiów. Mal rozejrzał się za Meeksem, ale nie mógł go nigdzie zauważyć. Odwrócił się i spojrzał w tył – i tam go znalazł: towarzysz z sądu przysięgłych, najbardziej skorumpowany gliniarz w historii L.A. Samobójca. Buzz stał nieco na uboczu całego zamieszania i obsypywał pocałunkami zapierającą dech w piersiach blondynkę. Mal rozpoznał ją ze zdjęć w kolumnie towarzyskiej: Audrey Anders, dziewczyna z Va Va Voom, kochanka Mickeya Cohena. Buzz i Audrey nie przerywali sobie, a Mal gapił się na nich z daleka, po czym odwrócił się i sprawdził, czy ktoś widzi te dwa zakochane gołąbki, a zwłaszcza czy widzą ich goryle Cohena, którzy zaraz donieśliby o tym swojemu panu. Cały tłum stał za taśmami otaczającymi miejsce zdarzenia, podziwiając występ Mickeya; Mal jednak nadal się rozglądał. Nagle poczuł silne klepnięcie w ramię; stał za nim Buzz Meeks, ścierając ślady szminki z twarzy. – Szefie, możesz ze mną robić, co chcesz. A teraz czy pojedziemy wreszcie na ten stek?

23 …a Norm mówi, że potrafisz walczyć. Jest entuzjastą walk zawodowych, więc to musi być prawda. Pojawia się tylko pytanie, czy byłbyś skłonny walczyć innymi sposobami – i dla nas. Danny spojrzał na przeciwną stronę stołu na Claire De Haven i Normana Kostenza. Po pięciu minutach rozmowy kobieta pozostawała oficjalna, utrzymywała życzliwego Norma w ryzach drobnymi uwagami, które stopowały jego wywody na temat bójki podczas pikiety. Atrakcyjna kobieta, która bez przerwy musiała czegoś dotykać: a to papierosów i zapalniczki, a to Kostenza, gdy ten się zbytnio rozgadał lub powiedział coś, co jej się spodobało. Pięć minut minęło, a on wiedział jedno na temat swej roli: najważniejsza sztuczka polegała na tym, by wpleść swe autentyczne odczucia w występ. Nie spał całą noc, przeszukując śródmieście zaraz po tym swoim dziwnym napadzie szlochania, nie uzyskując nic na temat skradzionego pontiaca, ale czując, że ON go obserwuje. Przeszukanie La Paloma Drive nie przyniosło żadnego skutku; zero, jeśli chodzi o przystanek autobusowy i sprawdzenie zrzeszeń taksówkarzy; poza tym zadzwonił do niego Mike Breuning z wiadomością, że próbuje zdobyć czterech policjantów do śledzenia mężczyzn z listy. Czuł się zmęczony i rozdrażniony, i wiedział, że to się dało zauważyć. Był zaangażowany w swoją sprawę, a nie w to komunistyczne gówno, więc jeśli De Haven będzie naciskać na rozmowy o przeszłości, żeby go sprawdzić, będzie udawał wkurzonego i próbował sprowadzić rozmowę na inne tory: odzyskanie przez niego wiary politycznej i zadanie, jakie miał mu do zaoferowania UAES, by mógł się wykazać. – Panno De Haven… – Claire. – Claire, chcę pomóc. Chcę znów zacząć działać. Dużo zapomniałem, pamiętam tylko, jak się bić, i muszę jak najszybciej znaleźć pracę, ale chcę pomóc.

Claire De Haven zapaliła papierosa i odesłała krążącą w pobliżu kelnerkę ruchem ręki z zapalniczką. – Uważam, że teraz powinieneś zacząć wyznawać filozofię niestosowania przemocy. Potrzebny mi jest ktoś, kto będzie ze mną podczas zbierania datków. Wierzę, że mógłbyś mi pomóc uzyskać nieco funduszy od wdów HUAC-u. Danny odebrał „wdowy HUAC-u” jako znak i zmarszczył brwi, zraniony przez nagłe wspomnienie o Donnie Cantrell – gorącej miłości, która utonęła w Hudson River. Claire zapytała: – Czy coś jest nie tak, Ted? Norm Kostenz dotknął jej dłoni, jakby chciał powiedzieć „to męskie sprawy”. Danny skrzywił się, teraz ból mięśni naprawdę dał mu się we znaki. – Nie, po prostu przypomniałaś mi o kimś, kogo kiedyś znałem. Claire uśmiechnęła się. – Przypomniałam ci ja czy to, co powiedziałam? Danny skrzywił się przesadnie. – I jedno, i drugie, Claire. – Masz ochotę o tym porozmawiać? – Jeszcze nie teraz. Claire zawołała kelnerkę i powiedziała: – Dzbanek martini. Dziewczyna odeszła, zapisując zamówienie. Danny zapytał: – Więc nie wywoływać więcej rozrób podczas pikiety? Kostenz odparł: – Nie jest teraz na to dobra pora, ale wkrótce przypuścimy atak. Claire uciszyła go – ledwie mrużąc swe oczy fanatyczki. Danny zainteresował się: Czerwony Ted, natarczywy facet, który nikomu nie popuści. – Co za atak? O czym ty mówisz? Claire bawiła się zapalniczką. – Norm jest w gorącej wodzie kąpany i jak na wielbiciela boksu przystało, przeczytał dużo twórczości Gandhiego. Ted, on jest niespokojny i ja jestem niespokojna. Szykowało się śledztwo sądu przysięgłych, coś jak nowsza wersja HUAC-u, ale teraz wygląda na to, że sprawa wzięła w łeb. Jednak wciąż nas to przeraża. Po drodze tutaj słuchałam radia: dokonano kolejnego zamachu na życie Mickeya Cohena. Prędzej czy później on się wścieknie i przyśle swoich goryli na naszą pikietę. Trzeba będzie postarać się o kamery, żeby to nakręcić. Właściwie to nie odpowiedziała na jego pytanie, a gadanina o biernym oporze brzmiała jak unik. Danny przygotował się, by zacząć flirt, ale powstrzymał go powrót kelnerki. Claire powiedziała: – Proszę tylko dwa

kieliszki. Norm Kostenz wyjaśnił: – Jestem abstynentem. – I zaraz wyszedł, machając na pożegnanie. Claire nalała dwa pełne kieliszki, Danny wzniósł toast: – Za sprawę. Claire dodała: – Za wszystko, co w tym życiu dobre. Danny wypił, krzywiąc się – jako stroniący od alkoholu młokos łapał punkty u kobiety pijaczki. Claire wzięła łyczek i powiedziała: – Złodziej samochodów, buntownik, ulubieniec kobiet. Jestem pod wrażeniem. Popuścić żyłkę, pozwolić jej wykonać ruch, a potem nawinąć kołowrotek. – Niepotrzebnie, bo to wszystko blaga. – Tak? Co masz na myśli? – Fakt, że byłem głupim zbuntowanym dzieciakiem i wystraszonym złodziejem samochodów. – A co z ulubieńcem kobiet? Przynęta chwyciła. – Powiedzmy, że po prostu usiłowałem odzyskać swój image. – Czy ci się to udało? – Nie. – Bo ona jest taka wyjątkowa? Danny wziął długi łyk, alkohol i brak snu wprawiały go w zamroczenie. – Była. – Była? Danny wiedział, że słyszała tę historię od Kostenza, ale grał dalej. – Tak, była. Ja jestem wdowcem HUAC-u, Claire. Inne kobiety nie były po prostu… Claire dokończyła: – Nie były po prostu nią. – Właśnie, nie były nią. Nie były silne, nie były oddane sprawie, nie… – Nie były nią. Danny zaśmiał się. – Tak, nie były nią. Cholera, czuję się jak zdarta płyta. Claire zaśmiała się. – Dałabym ci wykład na temat złamanych serc, ale zapewne byś mnie pobił. – Ja biję tylko faszystów. – Nie obchodzisz się brutalnie z kobietami? – To nie w moim stylu. – A w moim od czasu do czasu tak.

– Jestem zdumiony. – Wątpię. Danny dokończył drinka. – Claire, chcę pracować dla związku. Chcę robić coś więcej, niż tylko wyciągać forsę od starych rur. – Jeszcze będziesz miał szansę. A one nie są wcale stare, chyba że uważasz za takie kobiety w moim wieku. Wspaniały początek. – A ile masz lat? Trzydzieści jeden, trzydzieści dwa? Claire wyśmiała komplement. – Dyplomata. Ile ty masz lat? Danny zastanowił się, ile lat mógłby mieć Ted Krugman, odpowiadając może odrobinę za późno. – Dwadzieścia sześć. – Cóż, jestem za stara dla młodych chłopców, a za młoda jeszcze na żigolaków. Jak ci się podoba ta odpowiedź? – Wymijająca. Claire zaśmiała się i zaczęła bawić się popielniczką. – W maju skończę czterdzieści, więc dziękuję za odjęcie mi kilku lat. – Mówiłem szczerze. – Wcale nie. Złapać ją teraz na haczyk i wrócić wcześniej na posterunek. – Claire, czy ja jestem dla ciebie wiarygodny politycznie? – Owszem, jesteś. – Więc spróbujmy czegoś innego. Chciałbym się z tobą spotkać z innej okazji niż tylko praca dla związku. Twarz Claire przybrała pogodny wyraz; Danny miał ochotę walnąć głupią sukę tak, by się wściekła i stała się jego najgorszym wrogiem. Zamiast tego zapewnił głosem uczciwego człowieka w komunistycznym wydaniu: – Mówię poważnie. Claire odparła: – Ted, ja jestem zaręczona. Danny oświadczył: – Nic mnie to nie obchodzi. Claire sięgnęła do torebki, wyciągnęła pachnącą wizytówkę i położyła ją na stole. – Powinniśmy się przynajmniej lepiej poznać. Paru związkowców spotyka się dziś wieczorem u mnie w domu. Może byś przyszedł pod koniec spotkania, żeby się ze wszystkimi zapoznać. A później, jeśli będziesz miał ochotę, możemy wybrać się na przejażdżkę i porozmawiać. Danny wziął do ręki wizytówkę i wstał. – O której godzinie?

– O 20:30. Jednak uda mu się wrócić wcześniej do czystej gliniarskiej roboty. – Będę czekał z niecierpliwością. Claire De Haven wróciła do dawnej postaci, jej twarz znów była poważna, wyniosła. – Ja również. Krugman z powrotem stał się Upshawem. Danny pojechał na posterunek Hollywood, zaparkował trzy ulice od niego i dalej poszedł pieszo. W drzwiach pokoju odpraw spotkał się z uśmiechniętym Mikiem Breuningiem. – Jesteś mi winny przysługę, detektywie. – Za co? – Ci kolesie z twojej listy są teraz śledzeni. Dudley wyraził na to zgodę, więc i jemu jesteś dłużny. Danny uśmiechnął się. – Zajebiście. Kim oni są? Dałeś im mój numer telefonu? – Nie. To, jak by to nazwać, chłopcy Dudleya. No wiesz, kolesie z Wydziału Zabójstw, których Dud ściągnął tam, jeszcze kiedy byli młodzikami. Są bystrzy, ale złożą meldunki tylko jemu. – Breuning, to jest moje śledztwo. – Upshaw, ja wiem. Ale i tak masz cholerne szczęście, że dostałeś tych ludzi, bo Dudley też pracuje nad tą sprawą z sądem przysięgłych, więc chce, żebyś był zadowolony. Okaż, do cholery, trochę wdzięczności. Nie masz żadnego stopnia, a masz pod sobą siedmiu ludzi pracujących na pełny etat. Kiedy byłem w twoim wieku, łapałem zaszczanych nierobów w podejrzanych dzielnicach. Danny ominął Breuninga i wszedł do pokoju odpraw, wiedząc, że tamten ma rację, a mimo to nadal czując złość. Policjanci w cywilu i umundurowani kręcili się, chichocząc na widok czegoś, co wisiało na tablicy informacyjnej. Spojrzał przez ramię i ujrzał nowy rysunek, gorszy niż ten, który zdarł Jack Shortell. Mickey Cohen, kły, jarmułka i olbrzymi członek w odbycie faceta w mundurze Biura Szeryfa L.A. Z kieszeni policjanta sypały się pieniądze, a chmurka wychodząca z ust Cohena zawierała słowa: „Uśmiech, kotku! Mickey C. daje koszernie!” Danny odepchnął grupę umundurowanych na bok i zdarł obsceniczny

rysunek ze ściany, odwrócił się, stanął twarzą w twarz z całą armią wrogich gliniarzy i podarł papier na drobne kawałki. Policjanci z Wydziału Policji L.A. gapili się na niego, jedni gotując się z wściekłości, inni zupełnie bez wyrazu. Przepchnął się między nimi Gene Niles i spojrzał na Danny’ego z góry. Powiedział: – Rozmawiałem z facetem o nazwisku Leo Bordoni. Nie chciał mówić wprost, ale widać było, że ktoś już go wcześniej przesłuchiwał. Myślę, że to ty go przygwoździłeś, i wydaje mi się, że stało się to w mieszkaniu Goinesa. Kiedy opisałem mu to miejsce, wyglądało, kurwa, na to, że on już tam był. Z wyjątkiem Nilesa cały pokój był jedną wielką plamą. Danny powiedział: – Nie teraz, sierżancie. – Ważniak, autorytarny głos. – Pierdol się z tym nie teraz. Moim zdaniem włamałeś się i uciekłeś z miejsca, które jest w mojej jurysdykcji. Wiem, że nie usłyszałeś tego przez radio w barze szybkiej obsługi, i mam cholernie dobry trop mówiący mi, skąd się o tym dowiedziałeś. Jeżeli uda mi się to udowodnić, to jesteś… – Niles, nie teraz. – Pierdol się z tym nie teraz. Miałem świetną robotę związaną z kradzieżą, zanim przyplątałeś się z tą twoją szajbą i pedalskim gównem. Masz do tego dziwne podejście, masz świra na punkcie pedałów i może sam jesteś pierdoloną ciotą! Danny rzucił się na niego: krótkie sierpowe – lewy, prawy – od których Niles zrobił się czerwony; twarz miał obitą, ale nie cofnął się nawet o centymetr. Wrodzy policjanci rozproszyli się. Danny wymierzył cios w brzuch, Niles obronił się i przyłożył mu w podbródek, posyłając go na ścianę. Zawisł tam, nieruchomy cel, udając, że został pokonany. Niles posłał mocny prawy sierpowy w stronę jego brzucha. Danny odsunął się tuż przed uderzeniem, pięść Nilesa trafiła w ścianę, a jego jęk zlał się z trzaskiem kości łamanych w zetknięciu z murem. Danny stanął bokiem do ściany, obrócił Nilesa i zaczął walić go w brzuch. Ten zgiął się wpół, Danny poczuł, że wrodzy policjanci zbliżają się do niego. Ktoś krzyknął: – Dość! – Objęły go i podniosły silne ramiona. Pojawiła się twarz Jacka Shortella szepczącego: – Spokojnie, spokojnie – w jego ucho; ramiona zwolniły uścisk. Ktoś krzyknął: – Idzie szef zmiany! Danny poczuł bezwład i pozwolił wyprowadzić się staremu wydze

bocznym wyjściem. Krugman – Upshaw, Upshaw – Krugman. Shortell zaprowadził Danny’ego z powrotem do jego samochodu i wymusił obietnicę, że przynajmniej spróbuje zasnąć. Danny pojechał do domu, półprzytomny w jednej chwili, podminowany zaraz potem. W końcu uderzyło go skrajne wycieńczenie, więc zaczął w myślach przekomarzać się Ted – Claire, by nie zasnąć. Sprzeczka towarzyszyła mu aż do łóżka, po drodze zahaczył wzrokiem o butelkę od Considine’a. Ze skórzaną kurtką Krugmana w charakterze koca zasnął natychmiast. I dołączyły do niego dziwne kobiety oraz ON. Potańcówka w szkole w San Berdoo w 1939 roku. Z głośników płynie muzyka Glenna Millera i Tommy’ego Dorseya, Susan Leffert prowadzi go z sali gimnastycznej do szatni chłopców, przynętą jest wóda w słoiku. W środku dobiera się do guzików jego koszuli, liże mu klatkę piersiową, przygryza włoski. On stara się wskrzesić w sobie entuzjazm, wpatrując się w odbicie swojego ciała w lustrze, ale ciągle myśli o Timie; uczucie jest fajne, ale rani, a kombinacja tych dwóch odczuć jest zwyczajnie nieprzyjemna. Mówi Susan, że spotkał starszą kobietę, w stosunku do której chce być lojalny, bo przypomina mu o Donnie Samobójczyni, która kupiła mu tę ładną kurtkę bombardiera z prawdziwym numerem bohatera wojennego. Susan pyta: „Z jakiej wojny?”, akcja staje się wolniejsza, gdyż on wie, że coś się nie zgadza, Pearl Harbor zdarzy się dopiero za dwa lata. Następnie pojawia się ten wysoki, srebrnowłosy nagi mężczyzna bez twarzy, jest wszędzie dokoła niego, a mrużenie oczu z wysiłku, by ujrzeć jego oblicze, sprawia, że spuszcza się w usta Susan. Potem cały korytarz luster, on ściga JEGO; Karen Hiltscher, Roxy Beausoleil, Janice Modine i cała gromada panienek z Sunset Strip napiera na niego, a on wymyśla wymówki. „Dzisiaj nie mogę, muszę się uczyć”. „Nie tańczę, krępuje mnie to”. „Innym razem, dobrze?” „Kochanie, nie angażujmy się, pracujemy razem”. „Nie chcę”. „Nie”. „Claire, jesteś jedyną prawdziwą kobietą, jaką spotkałem od czasu

Donny”. „Claire, chcę cię pieprzyć tak mocno, jak pieprzyłem Donnę i wszystkie inne. Wszystkie to uwielbiały, bo ja uwielbiałem to robić”. Zbliżał się do NIEGO, skupiając się na krępej budowie ciała siwowłosego. Zjawa odwróciła się, nie miała twarzy, tylko ciało Tima i większy interes niż sam Demon Don Eversall, który zwykł przesiadywać pod prysznicem, łapać wodę w napletek, wystawiać fiuta i śpiewać: „Przyjdź, zaczerpnij z mego kielicha miłości”. Namiętne pocałunki, splecione ciała, jeden facet w drugim, Claire wychodząca z lustra ze słowami: „To niemożliwe”. A potem strzał, jeszcze jeden, jeszcze jeden. Danny obudził się gwałtownie. Usłyszał czwarty dzwonek, zauważył, że łóżko jest całe mokre od jego potu, poczuł, że musi się wysikać, odrzucił kurtkę i okazało się, że ma mokre spodnie. Namacał słuchawkę telefonu i wymamrotał: – Tak? – Danny, tu Jack. – Słucham cię, Jack. – Synu, oczyściłem cię przed zastępcą szefa zmiany, niejakim porucznikiem Poulsonem. To kumpel Ala Dietricha i ma normalne podejście do naszego wydziału. Danny pomyślał – a Dietrich to kumpel Felixa Gordeana, który ma kumpli w Wydziale Policji L.A. i Biurze Prokuratora Okręgowego, a Niles kumpluje się z Bóg jeden wie kim od szeryfa. – A co z Nilesem? – Odsunięto go od naszej sprawy. Powiedziałem Poulsonowi, że cię dręczył i że to on sprowokował bójkę. Wydaje mi się, że nie będziesz miał problemów. – Przerwa, a potem: – Wszystko w porządku? Spałeś? Sen powracał, ON mignął Danny’emu przed oczami. – Tak, Jack, spałem. Nie chcę, żeby Mal Considine usłyszał o tym, co się stało. – On jest szefem tego dochodzenia dla sądu przysięgłych? – Zgadza się. – Hm, ja mu nie powiem, ale na pewno znajdzie się ktoś, kto to zrobi. Zastąpili GO Mike Breuning i Dudley Smith. – Jack, mam trochę pracy nad tą drugą sprawą. Zadzwonię do ciebie jutro. Shortell rzekł: – Jeszcze jedno. Trochę nam się poszczęściło w sprawie kradzionych samochodów: dwie przecznice od La Paloma dmuchnięto oldsmobile’a. Został porzucony na nabrzeżu w Samo, żadnych odcisków, ale

dodam „złodziej samochodów” do naszego profilu mordercy. Jeżeli chodzi o gabinety dentystyczne, sprawdziliśmy sto czterdzieści jeden z nich. Idzie to powoli, ale mam przeczucie, że go dorwiemy. GO. Danny zaśmiał się, zabolały go sińce z poprzedniego dnia, a nowe, na kostkach dłoni, też zaczęły dawać się we znaki. – Tak, dorwiemy go. Danny za pomocą gorącego prysznica i zmiany ubrania przeistoczył się znowu w Krugmana. Czerwony Ted, ogier w sportowej marynarce od Karen Hiltscher, zwężanych flanelowych spodniach i jedwabnej koszuli z zestawu przygotowanego przez Considine’a. Pojechał do Beverly Hills środkowym pasem, powoli, zerkając co kilka sekund we wsteczne lusterko, sprawdzając, czy nie jest śledzony albo czy człowiek bez twarzy nie przygląda mu się zbyt intensywnie, świecąc zbyt jasnymi światłami, gdyż gdzieś głęboko w podświadomości chce, żeby go złapano, chce, żeby każdy dowiedział się DLACZEGO. Żadnych podejrzanych w lusterku, a jego intensywna obserwacja dwa razy prawie skończyła się stłuczką. Przyjechał do domu Claire De Haven czterdzieści pięć minut za wcześnie, zobaczył cadillaki i lincolny na podjeździe, zasłony tłumiły blask świateł w domu, jeden boczny lufcik w pokoju był uchylony, przesłonięty żaluzjami i moskitierą, ale otwarty. Mansardowe okna wychodziły na ścieżkę i wysoki żywopłot, który oddzielał posiadłość De Haven od sąsiedniego domu. Danny podszedł bliżej, przykucnął i słuchał. Dobiegły go słowa przenikające przez pokasływanie i zniekształcone wtrącenia. Wyłowił krzyk mężczyzny: – Cohen i jego służalcze pieski muszą się najpierw wściec. Potem Claire: – Cała sztuka polega na tym, żeby wiedzieć, kogo i kiedy przydusić. Cichy głos z akcentem ze Wschodniego Wybrzeża: – Żeby zachować twarz, musimy załatwić wytwórnie, dlatego tak ważny jest dobór chwili. Trzeba się do nich dobrać wtedy, gdy będzie można liczyć na najlepszy efekt. Danny sprawdził, czy nie został zauważony, usłyszał długi wywód na temat wyborów prezydenckich w pięćdziesiątym drugim – kto w nich wystartuje, a kto nie – który zmienił się w zawody w przekrzykiwaniu się nawzajem. W końcu zwyciężyło zdanie Claire na temat Stevensona i Tafta, faszystowskich sługusów różnych kategorii. Mówiono coś o reżyserze, który

nazywa się Paul Doinelle i jego dziełach w stylu Jeana Cocteau, a później usłyszał duet: mężczyzna o delikatnym głosie chichoczący ze „starych miłostek” i facet o południowym akcencie, puentujący „A jednak dostałem Claire”. Danny przypomniał sobie kartoteki psychiatryczne: Reynolds Loftis i Chaz Minear byli kochankami wiele lat temu, a Considine powiedział mu, że teraz Claire i Loftis byli zaręczeni i mieli się pobrać. Zabulgotało mu w żołądku i spojrzał na zegarek: 20:27, czas poznać wroga. Podszedł do drzwi i zadzwonił. Claire otworzyła i powiedziała: – W samą porę. Danny zauważył, że makijaż maskował zmarszczki, a kostium ze spodniami podkreślał jej figurę o wiele lepiej niż sukienka, którą miała na sobie w restauracji. Odpowiedział: – Wyglądasz prześlicznie, Claire. Claire wyszeptała: – Zostaw to na później. Wzięła go pod rękę i wprowadziła do pokoju gościnnego, którego nieco zbyt elegancki wystrój równoważyły oprawione w ramy plakaty filmowe o komunistycznych tytułach z akt sądu przysięgłych. Stało tam trzech mężczyzn trzymających drinki: facet wyglądający na Żyda w tweedowych spodniach, mały, krótko ostrzyżony koleś w sweterku do gry w tenisa i białych spodniach i wypisz wymaluj ON – srebrnowłosy mężczyzna pod pięćdziesiątkę, mierzący ponad metr osiemdziesiąt, tak samo szczupły jak Mal Considine, ale dziesięć razy bardziej przystojny. Danny utkwił wzrok w jego twarzy, myśląc, że gdzieś już widział te oczy, po czym odwrócił wzrok – pedał czy były pedał, czy kim on tam był, stanowił dla niego tylko wizerunek – komunisty, nie zabójcy. Claire przedstawiła go. – Panowie, Ted Krugman. Ted, od lewej to Mort Ziffkin, Chaz Minear i Reynolds Loftis. Danny uścisnął ich dłonie, a w odpowiedzi otrzymał: – Się masz, rozrabiako – od Ziffkina. – Miło mi – od Mineara. I lekko drwiący uśmiech od Loftisa, z podtekstem: pozwalam mojej narzeczonej na zadawanie się z młodymi chłopcami. Najsilniej uścisnął dłoń wysokiego mężczyzny, starając się jak najbardziej wczuć się w rolę Teda K. – Cała przyjemność po mojej stronie, czekam z niecierpliwością na współpracę z wami. Minear uśmiechnął się, Ziffkin powiedział: – Zuch chłopak.

Loftis dodał: – Ty i Claire macie do omówienia parę spraw dotyczących strategii, ale przywieź ją do domu wcześnie, słyszysz? – Kulturalny południowy akcent, choć ton głosu nie pozostawił żadnych wątpliwości: to on będzie dzisiaj spał z Claire De Haven. Danny zaśmiał się, wiedząc, że twarz Loftisa utkwiła mu w pamięci na dobre; Claire westchnęła: – Chodźmy, Ted. Sprawa czeka. Wyszli na zewnątrz. Danny pomyślał, że jednocześnie mógłby przeprowadzić małe śledztwo, i skierował Claire do swojego samochodu. Ona zapytała: – Gdzie chcesz się strategizować? – parodiując słodkiego Loftisa. Danny otworzył drzwi pasażera, wpadając na pomysł: przeszukać czarną dzielnicę, mając tę kobietę jako swą przykrywkę. Minęło już prawie dwa tygodnie, odkąd użył tam siły, i prawdopodobnie nikt go nie rozpozna w tym ubraniu; no i ON był w pobliżu południowej części miasta nie dalej jak wczoraj. – Lubię jazz, a ty? – Uwielbiam jazz i znam wspaniałe miejsce w Hollywood. – Ja znam kilka naprawdę odjazdowych miejsc na South Central. Co ty na to? Claire przez chwilę wahała się, w końcu rzekła: – Jasne, brzmi interesująco. Na wschód wzdłuż Wilshire, na południe po Normandie. Danny jechał szybko, myśląc o swoim spotkaniu o północy i o tym, w jaki sposób opowiedzieć Considine’owi o burdzie z Nilesem, by zabrzmiało to jak najlepiej. Ciągle spoglądał w lusterko wsteczne, za każdym razem posyłając Claire uśmiech, by sądziła, że myśli o niej. Nic niezwykłego nie pojawiło się z tyłu, twarz Reynoldsa Loftisa tkwiła mu w pamięci – niewłaściwa twarz, przez którą mógł stracić czujność, podczas gdy ta właściwa mogła pojawić się znienacka i go pokąsać. Claire odpalała papierosa od papierosa i wystukiwała paznokciami rytm na desce rozdzielczej. Milczenie wydawało się stosowne, dwoje idealistów pogrążonych głęboko w rozmyślaniach. Na wschód po Slauson, na południe wzdłuż Central, jeszcze kilka spojrzeń w lusterko, zwłaszcza że teraz byli na JEGO terytorium. Danny zatrzymał się przed klubem Zombie, Claire zapytała: – Czego się boisz, Ted?

Pytanie padło w chwili, gdy sprawdzał, czy ma przy pasie krótką pałkę, którą zawsze zabierał, idąc do czarnej dzielnicy. Zatrzymał się i położył ręce na kierownicy, Czerwony Ted, przyjaciel prześladowanych czarnuchów. – Chyba Teamstersów. Trochę straciłem formę. Claire położyła dłoń na jego policzku. – Jesteś zmęczony, samotny i oddany sprawie. Chcesz się sprawdzić i postępować właściwie tak bardzo, że gdy na to patrzę, serce mi się kraje. Danny poddał się pieszczocie, czując kluchę w gardle tak jak wtedy, gdy zobaczył butelkę od Considine’a. Claire zabrała rękę i pocałowała miejsce, którego wcześniej dotykała. – Uwielbiam samotnych chłopców. No dalej, mój silny milczku. Chodźmy posłuchać muzyki, potrzymać się za ręce i nie rozmawiać o polityce. Klucha w gardle pozostała, pocałunek wciąż palił. Danny ruszył przodem do drzwi; był tam ten sam bramkarz co w Nowy Rok i spojrzał na niego tak, jakby był tylko jakimś kolejnym białym fanem jazzu. Claire dogoniła go akurat w chwili, gdy zimne powietrze pozwoliło mu dojść do siebie: Krugman komunista na randce; Upshaw glina z Wydziału Zabójstw pracujący po godzinach. Wziął ją za rękę i poprowadził do środka. Wnętrze Zombie wyglądało tak samo jak dwa tygodnie temu, było tam tylko głośniej i jeszcze gorszy zespół występował na scenie. Tym razem wszyscy klienci byli czarni: morze ciemnych twarzy w oprawce kolorowego oświetlenia, migające obrazy, pomiędzy którymi biała twarz o siwych włosach bardzo by się wyróżniała i krzyczała wręcz: „To ja!” Danny dał szefowi sali piątkę i poprosił o stolik przy ścianie z widokiem na salę. Mężczyzna poprowadził ich do stołu w pobliżu tylnego wyjścia, przyjął zamówienie na podwójnego bourbona i martini, skłonił się i zawołał kelnerkę. Danny posadził towarzyszkę na krześle stojącym najbliżej sceny, sam usiadł na tym, które stało przodem do baru i publiczności. Claire splotła swoje palce z palcami Danny’ego i dłońmi wystukiwała na stole rytm, delikatnie, w przeciwieństwie do skrzeczącej muzyki, która wypełniała salę. Przyniesiono drinki, Claire zapłaciła, dając piątkę kelnerce Mulatce i wznosząc wolną rękę w odmownym geście, gdy ta chciała wydać resztę. Dziewczyna odeszła po cichu, Danny sączył bourbona – taniej rodzimej produkcji, aż palił. Claire ścisnęła jego dłoń, on oddał uścisk, wdzięczny, że głośna muzyka uniemożliwiała konwersację. Patrząc na tłum,

zdał sobie sprawę, że szanse na to, iż ON się tu pojawi, były żadne, prawdopodobnie wiedział, że policja określiła go już jako złodzieja z murzyńskiej dzielnicy – będzie teraz unikał South Central jak zarazy. Jednak dobrze się czuł w tym miejscu, było bezpieczne i ciemne. Danny zamknął oczy i słuchał, ręka Claire na jego dłoni ciągle wybijała rytm. Muzyka grupy była bardzo skomplikowana: perkusja podawała rytm saksofonowi, który odchodził od zasadniczej melodii, po czym wracał do coraz prostszych akordów i tematu głównego, a później wchodziła trąbka i gitara basowa, szalejąc, wydając z siebie coraz bardziej skomplikowane riffy. Słuchanie wciągało; część dźwięków była okropna i dziwaczna i budziła w Dannym pragnienie, by powróciła prosta, ładna melodia. Słuchał, nie zwracając uwagi na swojego drinka, próbując zrozumieć muzykę i przewidzieć, dokąd zmierza. Czuł, że już ją prawie rozpracował, gdy ni stąd, ni zowąd muzycy zagrali crescendo i zamilkli, aplauz uderzył jak grom i zapalono światła. Claire puściła jego rękę i zaczęła klaskać, a do stolika zbliżył się Mulat bawidamek i powiedział: – Witaj, kotku. Nie widziałem cię całe wieki. – Claire odwróciła wzrok, Danny wstał, Mulat dodał: – Zapomniało się starych przyjaciół; właściwie gówno mnie to obchodzi – i odszedł. Claire zapaliła papierosa trzęsącą się ręką. Danny zapytał: – Kto to był? – Przyjaciel przyjaciela, kiedyś miałam słabość do muzyków jazzowych. Mulat doszedł do sceny i Danny zauważył, jak wsuwa coś w dłoń basisty, a w tym samym momencie mignął zielony banknot. Considine na temat De Haven: brała w żyłę, lubiła też farmaceutyki. Danny usiadł; Claire zgasiła papierosa i zapaliła następnego. Przyciemniono światła, zabrzmiała muzyka – wolna, romantyczna ballada. Danny spróbował numeru z wybijaniem rytmu, ale dłoń Claire pozostała niewzruszona. Jej wzrok biegał po sali, a on spostrzegł, jak drzwi wyjściowe po przeciwnej stronie otwierają się, oświetlając Carltona W. Jeffriesa, dilera, którego poturbował, usiłując dowiedzieć się czegoś na temat handlarzy herą. Promień ze szpary w drzwiach dobiegł aż do Claire, która spłoszona zmrużyła oczy: bogata biała dziewczyna z sentymentem do półświatka, obawiająca się, że kolejna kłopotliwa sytuacja może zrujnować jej randkę z gliniarzem w przebraniu, który ma ją doprowadzić do oskarżenia o zdradę stanu. Drzwi zamknęły się, Danny poczuł, jak jej strach udziela się jemu

i zmienia to miłe, ciemne, bezpieczne miejsce w złą dżunglę pełną oszalałych czarnuchów, którzy połknęliby go w całości, mszcząc się za wszystkich Murzynów, którym kiedykolwiek spuścił manto. Powiedział: – Claire, wyjdźmy stąd, dobrze? Claire odparła: – Chodźmy. W drodze powrotnej Claire ględziła o tym, co osiągnęła w różnych organizacjach – litania, która wydawała się nieszkodliwa i prawdopodobnie nie zawierała krzty informacji, która zainteresowałaby Considine’a albo Loewa. Danny pozwolił, by spłynęło to po nim jak po kaczce, myśląc o swoim spotkaniu, zastanawiając się, co Leo Bordoni powiedział Gene’owi Nilesowi i czy Niles naprawdę miał informatora, który wiedział, że Danny był w mieszkaniu pod 2307, a gdyby to udowodnił, to czy kogokolwiek by to obchodziło. Czy powinien tak na wszelki wypadek przekupić Karen? Była jedyną osobą, która mogłaby udzielić tego typu informacji, choć fakt, że znała Nilesa, wydawał się dalece nieprawdopodobny. I w jaki sposób może zdjąć z siebie winę za bójkę? Jak przekonać Considine’a, że jego przyszły operacyjny, który pobił jednego z jego ludzi, jest czysty, podczas gdy ten może go załatwić w każdej chwili? Danny skręcił w ulicę, gdzie mieszkała Claire, myśląc o jakimś zdaniu na pożegnanie; zwalniając i zatrzymując się, miał w zanadrzu już dwa. Uśmiechnął się i przygotował do wystąpienia. Claire dotknęła jego policzka, delikatniej niż poprzednim razem. – Przykro mi, Teddy. Ta pierwsza randka była beznadziejna. Spróbujemy jeszcze raz? Danny odparł: – Jasne – ciepłym głosem, próbując ją ponownie oczarować. – Jutro wieczorem tutaj? Tylko my, strategia i cokolwiek nam przyjdzie do głowy? – Obróciła dłoń, jej kostki delikatnie musnęły jego policzek. – Jasne… skarbie. Zamarła w bezruchu, zamknęła oczy i otworzyła usta. Danny przygotował się do pocałunku, pragnąc delikatnej dłoni, a nie głodnych ust pomalowanych na różowoczerwony kolor. Jak tylko się zetknęli, zamarł i omal się nie cofnął. Język Claire wcisnął się pomiędzy jego zęby, sondując. Pomyślał o Reynoldsie Loftisie, nadał kobiecie jego twarz i zrobił to.

24 Mal obserwował jedzącego Buzza Meeksa, myśląc, że samobójcza miłość musi wzmagać apetyt. Grubas pożarł już cały talerz nadziewanych krewetek, dwa grube kotlety schabowe z cebulą, a teraz kończył olbrzymi kawałek brzoskwiniowego ciasta z lodami. To był ich drugi wspólny posiłek, pomiędzy którymi pracowali nad aktami Urzędu Imigracyjnego, a on zahaczył o biuro Jake’a Kellermana. Podczas lunchu Meeks zjadł stek, frytki i trzy talerze ryżowego puddingu. Mal pogrzebał trochę w sałatce z kurczaka i pokręcił głową. Meeks wytłumaczył się: – Chłopak, który rośnie, musi się dobrze odżywiać. O której ma przyjść Upshaw? Mal spojrzał na zegarek: – Mówiłem mu, żeby był o północy. Dlaczego? Masz jakieś inne plany? – Późne spotkanie z moim słoneczkiem. Howard korzysta dziś ze swojego gniazdka przy Bowl, więc spotykamy się u niej. Powiedziałem jej, że będę najpóźniej o pierwszej, i zamierzam być punktualny. – Meeks, czy wy jesteście ostrożni? Buzz odpowiedział: – Stosujemy metodę regularnego rytmu. I spotykamy się u niej, gdy wchodzi nam w drogę rytm Howarda. – Pogrzebał w kieszeniach swojego płaszcza i wyciągnął kopertę. – Zapomniałem ci powiedzieć. Kiedy byłeś u adwokata, wpadł Ellis. Dałem mu twoją notatkę, przeczytał ją i odpisał ci. Wygląda na to, że twój chłopiec pobił się z jakimś fiutem z Wydziału Policji L.A. Ellis kazał ci to przeczytać i się zastosować. Mal otworzył kopertę i wyciągnął kartkę zapisaną charakterem Ellisa Loewa. Zaczął czytać: M. C., zgadzam się w pełni ze wszystkim prócz Twojej oceny metod Dudleya. Dlaczego nie przyjmiesz do wiadomości, że są one skuteczne i minimalizują szansę na to, że potencjalny świadek załamie się i poinformuje o nas UAES? Poza tym nie mogę ustanowić Cię dowódcą tego śledztwa, nie w sytuacji, gdy między Tobą a Dudleyem

istnieje tak otwarta niechęć. To zirytowałoby człowieka, który jeszcze do wczoraj był równy Ci rangą, a przy tym ma o wiele dłuższy staż. Podczas tego śledztwa działacie razem, a jak tylko sprawa trafi do sądu, nigdy więcej nie będziecie musieli razem pracować. Doszły mnie słuchy na temat zastępcy szeryfa Upshawa. Niejaki sierżant Breuning (Wydział Policji L.A.) zadzwonił do mnie, żeby poinformować, iż Upshaw wdał się w walkę na pięści z innym funkcjonariuszem tegoż Wydziału (sierżantem G. Nilesem) dzisiaj po południu z powodu jakiejś głupiej uwagi, którą zrobił Niles na temat „pedałów”. Takie zachowanie, w świetle faktu, że ustanowiliśmy go dowodzącym międzywydziałowym śledztwem, jest nie do przyjęcia. Breuning powiedział mi również, że Upshaw zażądał czterech funkcjonariuszy do obserwacji, i że Dudley, chcąc go zadowolić, dał mu ich. To również jest nie do przyjęcia. Upshaw jest młodym, niedoświadczonym policjantem, który mimo swego talentu nie ma prawa stawiać takich wymagań. Chcę, abyś mu stanowczo oznajmił, że nie będziemy tolerować bijatyk ani takiego pyszałkowatego zachowania. Sierżant Bowman szuka obecnie doktora Lesnicka. Ja również mam nadzieję, że się nie przekręcił – jest cennym dodatkiem do naszego zespołu. E. L. PS Powodzenia jutro w sądzie. Twój awans i obecnie wykonywane obowiązki powinny umożliwić odroczenie rozprawy. Uważam, że strategia Jake’a Kellermana jest rozsądna.

Mal zmiął papier i cisnął nim na oślep; kartka odbiła się od ściany i wylądowała na tłustym talerzu Meeksa. Buzz rzekł: – Spokojnie, partnerze. Mal podniósł wzrok i zobaczył zbliżającego się Danny’ego Upshawa. Rzucił: – Proszę siadać, detektywie – wściekły, dopóki nie zauważył, że ręce dzieciaka się trzęsą. Danny usiadł obok Meeksa. Buzz przedstawił się: – Turner Meeks – i uścisnął mu rękę. Danny skinął głową i odwrócił się do Mala. – Gratulacje, kapitanie. I dziękuję za butelkę. Mal przyjrzał się swojej wtyce, myśląc, że w tej chwili nie wygląda on ani trochę na gliniarza. – Dziękuję i nie ma za co. A zanim zabierzemy się do konkretów, chcę usłyszeć, co zaszło między tobą a sierżantem Nilesem. Danny ścisnął pustą szklankę. – Strzeliło mu do głowy, że włamałem się do mieszkania, gdzie znalezione zostały druga i trzecia ofiara. A tak naprawdę to jest po prostu wściekły, że musi słuchać moich rozkazów. Jack Shortell powiedział mi, że dowódca zmiany wykluczył go z udziału w sprawie, więc jestem zadowolony, że mam go z głowy.

Odpowiedź brzmiała jak dobrze przećwiczona. Mal zapytał: – I to wszystko? – Tak. – A dokonałeś tego włamania? – Nie, oczywiście, że nie. Mal pomyślał o wzmiance o „pedale”, ale nic nie powiedział. – W porządku. W takim razie uznaj to za reprymendę od Ellisa Loewa i ode mnie. Koniec z tym, kropka. Nie pozwól, żeby to się powtórzyło. Zrozumiano? Danny podniósł szklankę, wyglądając na zawiedzionego, gdy uświadomił sobie, że jest pusta. – Tak jest, kapitanie. – Nadal jestem Mal. Chcesz coś zjeść? – Nie, dziękuję. – Drinka? Danny odepchnął szklankę. – Nie. Buzz odezwał się: – Zachowaj swoje ciosy na policyjny turniej bokserski. Znałem kiedyś faceta, który doszedł do stopnia sierżanta, bijąc kolesi, których nienawidził jego przełożony. Danny zaśmiał się; Mal żałował, że nie zamówił sobie kieliszka dla ukojenia nerwów. – Opowiedz mi o zadaniu. Czy spotkałeś się z De Haven? – Tak, dwukrotnie. – I? – I próbuje mnie uwieść. – Danny zarumienił się. Mal rzucił: – Opowiedz mi o tym. – Jeszcze nie ma zbyt wiele do opowiadania. Byliśmy dzisiaj wieczorem na randce, jutro idziemy na drugą. Podsłuchiwałem pod jej domem, gdy trwało zebranie, i usłyszałem kilka rzeczy. Dość ogólnych, ale wynikało z nich, że zamierzają wymusić coś na wytwórniach filmowych i chcą to zgrać w czasie z tym, jak Teamsters zaczną się ciskać na pikiecie. Powiedz więc Mickeyowi, żeby trzymał swoich chłopaków na wodzy. Wiem, że ten plan jest ważny dla ich strategii, i kiedy jutro spotkam się z De Haven, zamierzam wyciągnąć z niej kilka szczegółów. Mal przetrawił nowiny, myśląc, że zgadzały się z jego założeniami dotyczącymi zarządu – jego członkowie byli obłudni, mówili dużo, nie spieszyli się z akcją, czekając, aż wszystko dokoła samo ułoży się po ich

myśli. – Kogo jeszcze poznałeś poza Kostenzem i De Haven? – Loftisa, Mineara i Ziffkina, ale widziałem ich tylko przelotnie. – Jakie na tobie zrobili wrażenie? Danny rozłożył ręce. – Właściwie to żadnego. Rozmawiałem z nimi może z minutę. Buzz zachichotał i poluźnił pasek. – Miałeś szczęście, że zamiast De Haven nie przeleciał cię stary Reynolds. Taki przystojny młody mężczyzna jak ty doprowadziłby pewnie tego starego pedała do ekstazy. Danny znowu się zarumienił. Mal pomyślał, że chłopak pracuje nad dwiema całodobowymi sprawami, wciskając je w jeden dzień. Zapytał: – Powiedz mi, jak ci idzie ta druga sprawa? Wzrok Danny’ego przemknął po sąsiednich stolikach, zatrzymując się na mężczyznach przy barze, po czym wrócił do Mala. Odpowiedział: – Powoli, ale wydaje mi się, że dobrze. Mam w domu własne akta, dowody i spostrzeżenia; to jest pomocne. W toku jest sprawdzanie pewnych kartotek, jak dotychczas idzie to żmudnie, ale do przodu. Wydaje mi się, że jestem bardzo blisko powiązania ofiar. Morderca nie jest jakimś tam psycholem wybierającym z przypadku, wiem to. Jeżeli znajdę się bliżej, będę potrzebował kogoś na wabia. Czy byłoby to możliwe, żebym dostał jeszcze jednego człowieka? Mal odparł: – Nie. – Obserwował, jak Danny odprowadził wzrokiem dwóch mężczyzn przechodzących obok nich. – Nie, nie po tym wyczynie z Nilesem. Masz tych czterech funkcjonariuszy, których załatwił ci Dudley Smith… – Ale oni są ludźmi Dudleya, a nie moimi! Nie składają mi nawet meldunków, a Mike Breuning próbuje rządzić wszystkim za mnie! Mam wrażenie, jakby to on tym wszystkim kierował! Mal walnął pięścią w stół, przywołując do siebie wzrok Danny’ego. – Patrz na mnie i słuchaj. Chcę, żebyś się uspokoił i podchodził do wszystkiego bez emocji. Robisz wszystko co w twojej mocy, w tych dwóch sprawach i nie licząc wybryku z Nilesem, świetnie ci idzie. Teraz odebrano ci jednego człowieka, ale masz tych śledzących, więc zrozum wreszcie, że wcale za wiele nie straciłeś, weź się do roboty i zachowuj się jak zawodowiec. Jak policjant. Zamglone oczy Danny’ego wytrzymały wzrok Mala. Buzz wtrącił: – Detektywie, ale masz jakiś główny trop dotyczący ofiar, coś, co można by

nazwać wspólnym mianownikiem? Podwładny przemówił do przełożonego: – Mężczyznę, który nazywa się Felix Gordean. Jest stręczycielem homoseksualistów powiązanym z jedną z ofiar i wiem, że ma coś wspólnego z zabójcą. Jeszcze go zbyt mocno nie przycisnąłem, bo płaci Okręgówce i mówi, że zna ludzi z Wydziału Policji L.A. i Biura Prokuratora. Mal powiedział: – Nigdy o nim nie słyszałem, choć jestem tam prawie najważniejszy. Buzz, znasz tego gościa? – Jasne, szefie. Ma spore wpływy w mieście, jeszcze większe w okręgu. Chudy, perfidny pedał, gra w golfa z szeryfem Eugene’em Biscailuzem, a na święta Bożego Narodzenia wkłada kilka groszy w kieszenie Ala Dietricha. Jak tylko wypowiedział te słowa, Mal wiedział, że to jeden z najlepszych momentów w jego życiu. – Przyciśnij go, Danny. Ja będę cię krył, a jeśli ktokolwiek spróbuje stwarzać ci problemy, masz głównego śledczego Biura Prokuratora Los Angeles po swojej stronie. Danny wstał, patrząc z rozczulającą wdzięcznością. Mal powiedział: – Idź do domu i połóż się spać, Ted. Golnij jednego za moje zdrowie przed snem. Wtyka wyszła, salutując swym kolegom oficerom. Buzz powoli wypuścił powietrze. – Ten chłopiec stoi na gałęzi wysokiego starego drzewa, patrząc w dół na wysokiego starego chłopa z piłą, a ty masz więcej odwagi niż rozumu. To była niemal najmilsza rzecz, jaką ktokolwiek kiedykolwiek mu powiedział. Mal zaproponował: – Weź sobie jeszcze kawałek ciasta, chłopie. Ja stawiam.

25 Skrzypnięcie otwieranego okna w holu, trzy ciche kroki na podłodze sypialni. Buzz poruszył się, odsunął od Audrey, sięgnął pod poduszkę i złapał swoją trzydziestkęósemkę, udając, że wzdycha przez sen. Dwa kolejne kroki, Audrey chrapie, przez szparę w zasłonach wpada światło: sylwetka zbliżająca się do łóżka z jego strony, dźwięk odbezpieczanego magazynka. – Mickey, jesteś trupem. Buzz zepchnął Audrey na podłogę z drugiej strony łóżka, rozległ się trzask tłumika i błysk z lufy oświetlił potężnego mężczyznę w ciemnym płaszczu. Audrey krzyknęła, Buzz poczuł, jak materac zostaje rozdarty cal od jego nóg. Jednym ruchem zgarnął swą pałkę z nocnego stolika i wymierzył nią w kolana mężczyzny; pokryty drewnem stalowy pręt skruszył kości, facet zatoczył się w stronę łóżka. Audrey wrzasnęła: – Meeks! – Strzał rozdarł ścianę. W kolejnym półsekundowym błysku z lufy Buzz mógł wreszcie coś zobaczyć. Złapał płaszcz mężczyzny i pociągnął go na posłanie, przykrył mu głowę poduszką i wypalił dwa razy prosto w nią. Odgłosy strzałów były stłumione, wrzaski Audrey głośne jak syrena. Buzz obszedł łóżko dokoła i objął ją mocno, powstrzymując jej dreszcze własnym drżeniem. Wyszeptał: – Idź do łazienki, nie zapalaj światła i nie wstawaj. Chodziło mu o Mickeya i jeżeli jest na zewnątrz jeszcze jeden, to na pewno już tu idzie. Tylko, kurwa, nie wstawaj i zachowuj się spokojnie. Audrey wycofała się na czworakach, Buzz poszedł do pokoju gościnnego, rozsunął zasłony i wyjrzał na dwór. Po drugiej stronie ulicy parkował sedan, którego nie było, kiedy tu przyszedł. Poza nim przy krawężniku nie stały żadne inne auta. W myślach zrobił rekonstrukcję zdarzeń tego, co się prawdopodobnie stało: On z daleka wyglądał jak Mickey, on jeździł zielonym eldo, rocznik 48. Wczoraj podłożono bombę w domu Mickeya – Mickey, jego żona i pies ocaleli. On zaparkował swój samochód standardowo trzy ulice dalej,

amatorska obserwacja przekonała strzelającego, że on to Mickey, niski, gruby wieśniak z Oklahomy wzięty za niskiego grubego Żyda. Buzz obserwował sedana: stał samotnie, nie było też widać złowieszczego ognika zapalonego papierosa. Minęło pięć minut, nie pojawili się ani policjanci, ani kolejni strzelcy. Buzz stwierdził, że był to solowy występ, wrócił do sypialni i zapalił górne światło. Pokój pachniał prochem, łóżko przesiąknięte było krwią, poduszka miała nasycony karmazynowy kolor. Buzz zdjął ją i podniósł głowę zabitego mężczyzny. Nie zobaczył twarzy, nie było też widać śladów po wyjściu kul, a krew płynęła uszami. Przejrzał jego kieszenie – i zrobiło mu się niedobrze ze zdenerwowania. Odznaka Wydziału Policji L.A., legitymacja: detektyw sierżant Eugene J. Niles, posterunek Hollywood. Karta klubu automobilowego, w lewym dolnym rogu informacje na temat samochodu: czerwony ford crown victoria sedan, rocznik 46, nr rej. Kalifornia 1949, JS 1497. Prawo jazdy wydane w stanie Kalifornia dla Eugene’a Nilesa, zam. przy Melbourne Avenue 3987 w Hollywood. Kluczyki do wozu i jeszcze inne klucze, kartki z adresem Audrey i planem domu, który wyglądał jak ten Mickeya w Brentwood. Stare plotki, nowe fakty, zabójcze dreszcze. To Wydział Policji L.A. stał za tą strzelaniną w Sherry’s, Jack D. i Mickey zakopali topór wojenny, Niles pracował w Hollywood, w samym oku cyklonu szalejącego wokół Brendy Allen. Buzz pobiegł na drugą stronę ulicy, wiedziony strachem sprawdził, że był to sedan rocznik 46, vicky JS 1497, otworzył bagażnik i pobiegł z powrotem. Wyciągnął wielką kapę na łóżko, zawinął w nią Nilesa i jego broń, przerzucił go sobie przez ramię, zaniósł do samochodu i zamknął w bagażniku, układając obok koła zapasowego. Dysząc, ociekając potem i drżąc, poszedł z powrotem do domu, żeby uspokoić Audrey. Siedziała nago na sedesie i paliła papierosa. Pół tuzina niedopałków leżało na podłodze, łazienka była jedną wielką chmurą dymu. Wyglądała jak kobieta z Marsa – łzy zniszczyły jej makijaż, a szminka wciąż jeszcze była rozmazana od pocałunków. Buzz uklęknął przed nią. – Kochanie, ja się wszystkim zajmę. Wziął mnie za Mickeya, więc wydaje mi się, że nam nic nie grozi. Ale przez jakiś czas powinienem trzymać się od ciebie z daleka, na wypadek gdyby ten facet miał

kolegów – nie chcemy przecież, żeby się domyślili, że to byłaś ty i ja, a nie ty i Mickey. Audrey rzuciła papierosa na podłogę i zadeptała go bosą stopą, nie czując nawet bólu. Powiedziała: – W porządku – chrypiącym głosem nałogowego palacza. Buzz nakazał: – Zdejmij pościel i spal ją w piecu do palenia śmieci. W materacu i w ścianie są kule, wydłub je i wyrzuć. I nie mów nic nikomu. Audrey poprosiła: – Powiedz mi, że wszystko będzie dobrze. Buzz pocałował ją w przedziałek na głowie, oczami wyobraźni widząc ich oboje w komorze gazowej. – Kochanie, na pewno wszystko będzie dobrze. Buzz pojechał samochodem Nilesa do Hollywood Hills. Znalazł narzędzia ogrodnicze na tylnym siedzeniu, zjechał kawałek z drogi prowadzącej do napisu „Hollywood” i pogrzebał niedoszłego zabójcę Mickeya Cohena w otworze metr na metr na metr, posługując się łopatą i motyką. Ubił mocno ziemię, żeby kojoty nie zwęszyły gnijącego ciała i nie poczuły głodu. Na wierzch położył gałęzie i na koniec się na to wszystko wysikał – epitafium dla równie jak on skorumpowanego gliniarza, który wpakował go w największe tarapaty jego pełnego problemów życia. Zakopał broń Nilesa pod krzakiem cierniowym, pojechał samochodem do Valley, oczyścił go z odcisków palców, przedziurawił zbiornik na paliwo i zostawił w opuszczonym garażu na szczycie Wzgórza Samobójców – w miejscu, gdzie pieprzą się młodzi członkowie gangów. Ponieważ nie da się nim jeździć, w przeciągu dwudziestu czterech godzin vicky stanie się kupą części zamiennych. Była 4:30 rano. Buzz zszedł w dół do Victory Boulevard, złapał taksówkę na Vermont w Hollywood, przemierzył ostatnie pół kilometra do Melbourne Avenue na piechotę. Znalazł budkę telefoniczną, wyszukał w książce Eugene’a Nilesa, wykręcił numer i odczekał dwadzieścia dzwonków – nikt nie podniósł słuchawki. Zlokalizował numer 3987 – mieszkanie w dolnym lewym rogu czteropiętrowego różowego budynku – i otworzył sobie drzwi kluczami Nilesa, chcąc dowiedzieć się tylko jednego – czy jeszcze jacyś ludzie byli zaangażowani w próbę zabójstwa Mickeya. Była to typowa kawalerska nora: jeden pokój z rozkładaną kanapą, łazienka, kuchenka. Pod zasłoniętym żaluzjami oknem stało biurko; Buzz podszedł od razu do niego, wycierając wszystko, czego dotknął, rękawami

koszuli. Po dziesięciu minutach miał kilka poważnych poszlak: certyfikat ze Szkoły Wojskowej kształcącej specjalistów od materiałów wybuchowych w Camp Polk w Luizjanie, stwierdzający, że kapral Eugene Niles ukończył pomyślnie szkolenie w zakresie materiałów wybuchowych w grudniu 1931 – co czyniło skurwiela odpowiedzialnym za bombę podłożoną w domu Mickeya. Listy od byłej żony Nilesa, przeklinającej go za to, że sypiał z dziwkami Brendy Allen. Przeczytała wcześniej stenogram z rozprawy przed sądem przysięgłych i dowiedziała się, że jej mąż miał spory udział w tym, co się działo w celi aresztu posterunku Hollywood – Niles miał powody, by chcieć śmierci Mickeya. Notes z adresami zawierał nazwiska i numery telefonów czterech ochroniarzy Jacka Dragny, nazwiska trzech innych jego ludzi – gliniarzy, których znał, będąc jeszcze w Wydziale Policji L.A. – i dziwny zapis: „Karen Hiltscher, Posterunek Szeryfa Zach. Hollywood” z „!!!!” w otoczeniu jaskrawoczerwonych bazgrołów. To tylko potwierdzało, że Niles nienawidził Mickeya, jeszcze zanim ten zawarł rozejm z Jackiem D. W sumie wyglądało to na nędznie zaplanowaną solową zagrywkę Nilesa ogarniętego desperacją, gdy jego bomba nie rozerwała Micka na drobne kawałki. Buzz zgasił światła i wychodząc, wytarł klamkę po obu stronach drzwi. Dotarł piechotą do skrzyżowania Sunset i Vermont, wrzucił kluczyki do samochodu i klucze od mieszkania Nilesa do studzienki kanalizacyjnej, i zaczął śmiać się dziko, aż dostał kolki. Właśnie ocalił życie najbardziej niebezpiecznemu i hojnemu człowiekowi, jakiego kiedykolwiek spotkał, a za żadne skarby świata nie mógł mu o tym powiedzieć. Śmiech stał się tak mocny, że musiał zgiąć się wpół i usiąść na ławce na przystanku autobusowym. Śmiał się, dopóki nie przyszła mu do głowy pewna myśl – wtedy zastygł w bezruchu. Danny Upshaw pobił Gene’a Nilesa. Policjanci z miasta nienawidzili tych z okręgu. Kiedy Niles zostanie uznany za zaginionego, Wydział Policji L.A. zacznie krążyć jak muchy nad gównem wokół tego zielonego dzieciaka, który i tak tkwi już po uszy w szambie.

26 Danny próbował zastać Felixa Gordeana samego. Rozpoczął podglądanie na parkingu przed Chateau Marmont. Gordean pokrzyżował jego plany, ciągnąc ze sobą do biura Chrisa Pięknisia. Deszcz lał jak z cebra przez całe trzy godziny, które spędził na obserwacji drzwi wejściowych agencji. Na parkingu nie zjawił się żaden samochód, ulicą płynął potok, a on stał na zakazie postoju, swój identyfikator, odznakę i czterdziestkępiątkę zostawiwszy w domu, bo przecież był Czerwonym Krugmanem. Dzięki skórzanej kurtce Teda i przychylności Considine’a nie czuł chłodu ani deszczu pomimo otwartego okna. Danny postanowił, że jeśli Gordean nie wyjdzie ze swojego biura do godziny 13:00, przyciśnie go tam i teraz. O 12:45 drzwi się otworzyły. Gordean wyszedł, rozłożył parasolkę i przebiegł na drugą stronę Sunset. Danny włączył wycieraczki i obserwował, jak tamten daje nura do Cyrano’s. Odźwierny tak się z nim cackał, jakby był ich ulubionym gościem. Dał Gordeanowi trzydzieści sekund na to, by się usadowił, postawił kołnierz i pobiegł za nim, kuląc się przed deszczem. Bramkarz popatrzył dziwnym wzrokiem, ale wpuścił go do środka. Danny zamrugał, by pozbyć się z oczu wody, zobaczył złocone i obite czerwonym aksamitem ściany, długi dębowy bar i Felixa Gordeana sączącego martini przy stoliku z boku. Ruszył pewnie w jego stronę, mijając grupę facetów w garniturach, i usiadł naprzeciwko niego. Gordean prawie połknął wykałaczkę, którą trzymał w zębach. Danny powiedział: – Chcę wiedzieć to, co ty wiesz. Chcę, żebyś powiedział mi wszystko o mężczyznach, których sobie przedstawiłeś, chcę usłyszeć raport na temat wszystkich twoich klientów i stałych bywalców, i chcę tego teraz. Gordean bawił się wykałaczką. – Powiedz porucznikowi Matthewsowi, żeby do mnie zadzwonił. Może z nim dojdziemy do jakiegoś porozumienia. – Pieprzę porucznika Matthewsa. Powiesz mi wreszcie to, co chcę

wiedzieć? Teraz? – Nie, nie powiem. Danny uśmiechnął się. – Masz czterdzieści osiem godzin, żeby zmienić zdanie. – Albo? – Albo przekażę wszystko, co o tobie wiem, prasie. Gordean pstryknął palcami, podszedł do nich kelner; Danny wyszedł z restauracji prosto na deszcz. Pamiętał obietnicę, jaką dał Jackowi Shortellowi, więc poszedł do budki telefonicznej naprzeciwko agencji, wykręcił numer posterunku Hollywood i usłyszał: – Tak? – Shortell we własnej osobie, jego głos pełen napięcia. – Jack, tu Upshaw. Co macie na… – Mamy następnego trupa. Wydział Policji L.A. znalazł go wczorajszej nocy na nabrzeżu w górę rzeki. Doktor Layman go właśnie obrabia, więc… Danny pozostawił dyndającą słuchawkę i Shortella krzyczącego „Upshaw!”. Popędził do śródmieścia, zaparkował przed pochylnią dla wózków Kostnicy Miejskiej i omal nie upadł, potykając się o wwożonego sztywniaka, gdy wbiegał do środka. Jack Shortell już tam był, spocony, z odznaką przypiętą z przodu płaszcza. Zobaczył Danny’ego, zablokował drogę do gabinetu Laymana i rzekł: – Przygotuj się. Danny złapał oddech. – Na co? Shortell odparł: – To Augie Luis Duarte, jeden z facetów z twojej listy, których mieliśmy śledzić. Mundurowi, którzy go znaleźli, ustalili tożsamość na podstawie prawa jazdy. Wydział Policji L.A. trzymał go od wpół do pierwszej w nocy – detektyw, który miał akurat służbę, nie wiedział o naszej ekipie. Przed chwilą był tu Breuning i bełkotał coś, że Duarte zgubił go, gdy go śledził poprzedniej nocy. Danny, wiem, że to wszystko śmierdzi. Dzwoniłem wczoraj wszędzie, szukając cię, żeby ci powiedzieć, że wszyscy olewają sobie nasze zapytania o złodziei samochodów i zoot-pałki. Rozmawiałem z policjantką z posterunku w Wilshire, a ona powiedziała mi, że Breuning siedzi tam przez cały wieczór z Dudleyem Smithem. Zadzwoniłem później i okazało się, że są tam nadal. Breuning mówił, że ci trzej pozostali mężczyźni są nadal obserwowani, ale ja mu nie wierzę. Głowa Danny’ego pulsowała, od wyziewów kostnicy przewracał mu się żołądek i piekły zacięcia po goleniu. Rzucił się do drzwi z tabliczką „dr

Norton Layman”, otworzył je i zobaczył specjalistę medycyny sądowej numer jeden w kraju piszącego coś na podkładce. Nagie ciało leżało za nim płasko na płycie; Layman odsunął się na bok, jakby chciał powiedzieć: „Nasyć swoje oczy”. Augie Duarte, przystojny Meksykanin, który stanął w drzwiach agencji Gordeana dwie noce wcześniej, leżał teraz na wznak na stole z nierdzewnej stali. Nie było krwi; rany po ugryzieniach, z których sterczały wnętrzności, pokrywały jego brzuch, ślady ukąszeń sięgały aż na klatkę piersiową, tworząc pewnego rodzaju wzór. Na twarzy znajdowały się cięcia od kości policzkowych aż do szczęk, a penis został oderżnięty i wsunięty w najgłębszą z ciętych ran, ułożony tak, że jego koniec wystawał z ust, a zęby zaciśnięte były na napletku; stężenie pośmiertne utrwaliło obsceniczną kompozycję. Danny wymamrotał: – O mój Boże, kurwa, nie. Layman powiedział: – Deszcz obmył ciało i utrzymał rany w świeżym stanie. Znalazłem kawałek zęba w jednej z nich i zrobiłem jego odcisk. Jest to niewątpliwie ząb zwierzęcy i kazałem mojemu asystentowi zawieźć go do sądowego ortodonty w Muzeum Historii Naturalnej. Właśnie teraz go bada. Danny oderwał wzrok od ciała, wyszedł na korytarz, szukając Jacka Shortella, dusząc się zapachem formaldehydu – jego płuca domagały się świeżego powietrza. Grupa Meksykanów wyglądających na pogrążoną w żałobie rodzinę stała obok rampy, zaglądając do środka; jeden z nich wpatrywał się w Danny’ego ze szczególnym natężeniem. On zaś usiłował dojrzeć Shortella, gdy nagle poczuł dłoń na ramieniu. To był Norton Layman. Powiedział: – Właśnie rozmawiałem z tym człowiekiem z muzeum. Zidentyfikował ząb. Zabójca nosi szczęki rosomaka. Danny zobaczył krwawe R na taniej tapecie. Zobaczył R czarno-białe, R wypalone na twarzy Felixa Gordeana, R na zebranych razem, opłakujących i przebierających paciorki różańca nielegalnych imigrantach z Meksyku. Miał przed oczami R aż do chwili, gdy Jack Shortell wszedł do środka i złapał go za ramię. Usłyszał siebie samego mówiącego: – Znajdź Breuninga, nie ręczę za siebie co do niego. A później widział już tylko krew.

27 Czatowanie na własnego syna. Mal siedział na schodach przed oddziałem 32 Sądu Cywilnego w Los Angeles. Otaczali go palący papierosy prawnicy; siedział do nich plecami, więc nie musiał wsłuchiwać się w ich rozmowy, tylko szukał wzrokiem Stefana, Celesty i jej agresywnego adwokata. Gdy ich zobaczy, odbędzie krótką rozmowę w ubikacji ze swoim synem: nie wierz w złe rzeczy, które usłyszysz na mój temat, a kiedy mój prawnik zacznie źle mówić o mamie, postaraj się nie słuchać. Dziesiąta godzina: ani Stefana, ani Celesty, ani prawnika. Mal usłyszał, jak rozmowa za nim ożywiła się. – Znasz Charliego Hartshorna? – Jasne. Miły facet, choć może trochę za miękki. Bronił tych z SLDC za darmo. – Nie żyje. Samobójstwo. Powiesił się we własnym domu wczoraj wieczorem. Piękna rezydencja, zaraz przy skrzyżowaniu Wilshire i Rimpau. Podali to w wiadomościach. Raz byłem tam nawet na przyjęciu. – Biedny Charlie. Co za cholerna strata. Mal odwrócił się; dwóch rozmówców już nie było. Przypomniał sobie, jak Meeks mówił mu, że Reynolds Loftis był z nim związany poprzez ten nalot na bar dla pedałów, ale nie wspominał, że facet miał coś wspólnego z SLDC. Nie było najmniejszej wzmianki o Hartshornie w żadnych aktach, ani psychiatrycznych, ani tych sądu przysięgłych. Meeks mówił też, że mężczyzna ten przewinął się – choć nie jako podejrzany – w sprawie zabójstw, nad którymi pracował Danny Upshaw. Zbieg okoliczności z Hartshornem nie dawał mu spokoju. Mal zastanawiał się, jak Meeks przyjmie jego samobójstwo – mówił, że zmusi go do mówienia, szantażując ujawnieniem jego pedalstwa. Patrząc w stronę ulicy, zobaczył Celestę, Stefana i młodego mężczyznę z aktówką, wysiadających z taksówki. Chłopczyk spojrzał do góry, jego twarz rozjaśniła się i zaczął

biec. Mal spotkał go w połowie schodów, złapał ze śmiechem, podniósł i obrócił do góry nogami. Stefan zapiszczał, Celesta i Pan Aktówka przyspieszyli. Mal przerzucił sobie syna przez ramię i szybkim krokiem pomaszerował do środka, gdzie skręcił zdecydowanie do męskiej ubikacji. Dysząc ciężko, postawił Stefana z powrotem na ziemię i rzekł: – Twój tata jest kapitanem. – Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął jedno z insygniów, które dał mu Buzz. – Ty też jesteś kapitanem. Pamiętaj o tym. Pamiętaj o tym, gdy prawnik twojej mamy zacznie źle o mnie mówić. Stefan zacisnął srebrne belki w piąstce. Mal zauważył, że wygląda jak gruby, rozpuszczony bachor, co zawsze miało miejsce, gdy Celesta dokarmiała go tym bogatym w skrobię czeskim jadłem. – Jak się miewasz? Jak traktuje cię mama? Stefan mówił nieporadnie, jakby przez cały czas od chwili, gdy go ostatnio widział, był na siłę karmiony gadaniną ze starego kraju. – Mutti… chce, że my powinniśmy się wyprowadzić. Powiedziała, że my… my musimy się wyprowadzić, zanim zdecyduje się poślubić Rich… Richarda. Richard. – J-ja nie lubię Richarda. On jest miły dla Mutti, ale n-niedobry dla swojego p-p-psa. Mal objął chłopca. – Nie pozwolę, żeby tak się stało. Ona jest szalona i nie pozwolę, żeby mi ciebie odebrała. – Malcolm… – Tato, Stefanie. – Tato, proszę nigdy nie bić Mutti. Proszę. Mal przycisnął Stefana do siebie, próbując wyżąć z niego te złe słowa i skłonić, by powiedział „kocham cię”. Chłopiec był nieswój, sztywny, jakby źle się czuł we własnej skórze. – Szszsz. Nigdy już jej więcej nie uderzę i nigdy nie pozwolę, żeby mi cię odebrała. Szszsz. Za nimi otworzyły się drzwi, Mal usłyszał głos starego woźnego, który pracował w oddziale 32 od zawsze. – Poruczniku Considine, sąd już się zbiera i kazano mi przyprowadzić chłopca na salę. Mal po raz ostatni uścisnął Stefana. – Jestem już kapitanem. Stefanie, pójdź z tym panem i spotkamy się w środku.

Stefan oddał uścisk – z całej siły. Sąd zaczął obrady dziesięć minut później. Mal siedział z Jakiem Kellermanem przy stoliku naprzeciw stołu sędziego. Celestę, jej prawnika i Stefana usadowiono na krzesłach po przekątnej od miejsca dla świadka. Stary woźny zaintonował: – Proszę o ciszę. Sąd rozpoczyna obrady, przewodniczy sędzia Arthur F. Hardesty. Mal wstał. Jake Kellerman szepnął: – Za sekundę ten stary pierdziel powie: „Pełnomocnicy obu stron, proszę zbliżyć się do sędziego”. Poproszę go o miesięczne odroczenie, usprawiedliwiając to twoimi obowiązkami związanymi z pracą w prokuraturze. Później uzyskamy kolejne, trwające do momentu rozpoczęcia obrad sądu przysięgłych, i jesteś wygrany. Wówczas załatwimy sobie Greenberga. Mal ścisnął ramię Kellermana: – Jake, zrób wszystko, żeby tak się stało. Kellerman wyszeptał bardzo cicho: – Stanie się. Módl się tylko, żeby plotka, o której słyszałem, okazała się nieprawdą. Sędzia Arthur F. Hardesty stuknął młotkiem. – Pełnomocnicy obu stron, proszę zbliżyć się do sędziego. Jake Kellerman i prawnik Celesty podeszli do Hardesty’ego. Mal starał się coś usłyszeć, ale nie wyłowił nic poza mamrotaniem – Jake wydawał się rozdrażniony. Mruczenie skończyło się uderzeniem młotka. Kellerman wrócił wściekły. Hardesty powiedział: – Panie Considine, prośba pańskiego prawnika o miesięczne odroczenie rozprawy została odrzucona. Pomimo pańskich licznych policyjnych obowiązków, sądzę, że znajdzie pan czas na konsultacje z panem Kellermanem. Obie strony spotkają się na sali sądowej za dziesięć dni, w poniedziałek 22 stycznia. Rodzice ubiegający się o prawo do opieki nad dzieckiem powinni być gotowi do złożenia zeznań. Panie Kellerman i panie Castleberry, proszę dopilnować, by świadkowie zostali poinformowani o dacie rozprawy, i proszę dostarczyć dokumenty, które zechcą panowie przedstawić w charakterze dowodów. Rozprawa wstępna dobiegła końca. Sędzia stuknął młotkiem, Castleberry wyprowadził Celestę i Stefana. Chłopiec odwrócił się i pomachał, Mal pokazał mu V jako znak zwycięstwa i usiłował się uśmiechnąć, ale nie potrafił. Jego syn zniknął w mgnieniu oka. Kellerman powiedział: – Słyszałem, że Castleberry dowiedział się o twoim

awansie i się wściekł. Ponoć przemycił zdjęcia ze szpitala do jednego z urzędników pracujących dla sędziego, który mu o wszystkim doniósł. Mal, jest mi przykro i jestem wściekły. Mam zamiar powiedzieć Ellisowi, co zrobił Castleberry, i dopilnować, żeby ten pajac poniósł konsekwencje. Mal wpatrywał się w miejsce, skąd syn pomachał mu na pożegnanie. – Zgnój ją. Nie zważaj na nic. Jeżeli Stefan będzie musiał to usłyszeć, niech słyszy. Po prostu, kurwa, zniszcz ją.

28 Rozglądając się po pokoju gościnnym Ellisa Loewa, Buzz stawiał zakłady. Dwadzieścia do jednego, że sąd przysięgłych postawi w stan oskarżenia mnóstwo członków UAES-u. Dwadzieścia do jednego, że wytwórnie filmowe wywalą ich na podstawie oskarżenia o zdradę, nie czekając na wynik rozpraw, a Teamsters już są wyznaczeni, by zająć ich miejsce w przeciągu dwudziestu czterech godzin. Gdyby namówił Mickeya, by zaczął przyjmować zakłady o rezultaty śledztwa, mógłby zarobić niezłą kasę. znacznie lepszą niż premia, którą dostawał od Howarda. To, co działo się w biurze u Loewa, świadczyło, że czerwoni już mogli kupować bilety w jedną stronę jak najdalej stąd. Z wyjątkiem stołów i krzeseł ustawionych po bokach dla urzędników, wszystkie meble zostały wyniesione i ustawione na podwórku za domem. Kominek zastawiały regały z aktami świadków ich strony, do okna przyczepiona była korkowa tablica – miejsce na sprawozdania drużyny czterech detektywów: M. Considine’a, D. Smitha, T. Meeksa i D. Upshawa. Stos formularzy Mala Considine’a z pytaniami i odpowiedziami poszczególnych lewicowców, wypełnionych i poświadczonych przez urzędników miejskich, był gruby; jeszcze więcej miejsca zajmowały raporty Dudleya – jak dotąd przekabacił czternastu świadków strony przeciwnej na ich stronę, przy okazji odkrywając brudy na temat jakiejś setki innych informatorów. Jego własne sprawozdania zmieściły się na sześciu stronach i mówiły o Sammym Benavidesie posuwającym własną siostrę, Claire De Haven dającej sobie w żyłę, Reynoldsie Loftisie bywającym w barach dla pedałów, a reszta była laniem wody nic nie wartym w porównaniu z tym, co uzyskali Mal i Dudley. Meldunek Danny’ego zmieścił się na dwóch stronach, dotyczył spekulacji na temat tego, co podejrzał, i migdalenia się z komunistką Claire. Można więc było powiedzieć, że on i ten dzieciak nie stawali na głowie w swym dążeniu do zgładzenia Komunistycznego Spisku. W jadalni znajdowały się też stoły z koszami oznaczonymi „Przychodzące”

i „Wychodzące”, by ułatwić wymianę informacji, stoły ze zdjęciami dowodowymi, które gromadził Szalony Ed Satterlee, olbrzymie pudło z zestawieniami nazwisk i dat wstąpienia do organizacji politycznych: komuniści, zwolennicy komunizmu, lewicowcy kochający Matuszkę Rossiję i orędujący za końcem USA na różne sposoby, zarówno legalne, jak i niezgodne z prawem. Zaś na najdłuższej ścianie znajdował się wykres całego przedsięwzięcia – narzędzie tortur do wykorzystania przez sąd przysięgłych. W pierwszym wierszu zarząd UAES-u, w kolejnym nazwy komunistycznych organizacji, do których należeli. W kolumnie pionowej widniały nazwiska świadków ich strony i ich „siła oskarżenia” oceniona w gwiazdkach; w bok od nich biegły linie przecinające się z przywódcami i najważniejszymi działaczami. Ilość gwiazdek równa była liczbie dni, jakich według Satterleego warte były zeznania danego świadka. Zeznania te zaś miały się opierać głównie na datach, miejscach i wypowiedziach: który ze zwolenników komunizmu był obecny w danym miejscu, co powiedział, kto to usłyszał – olbrzymia, frapująca, zdumiewająco wielka i absolutnie zadziwiająca ilość informacji, którym nie sposób było zaprzeczyć. A on ciągle widział Danny’ego Upshawa w samym środku tego wszystkiego, po uszy w gównie, mimo że dzieciak był po stronie prawa. Buzz przeszedł na tylną werandę. Pod przykrywką pisania raportów przez wiele godzin głowił się nad wyjściem z tej sytuacji. Trzy telefony załatwiły sprawę krętactw finansowych Audrey. Pierwszy z nich był do Mickeya; opowiedział mu zawiłą historyjkę o tym, jak to jakiś bukmacher oszukał pewnego handlarza alkoholem, który pieprzył siostrę tego bukmachera i nie mógł go wsypać, ale w końcu zmusił go do oddania tych sześciu kawałków, które był mu winien – była to dokładna suma, na jaką Audrey oskubała Micka. Drugi telefon był do Peteya Skourasa, handlarza alkoholem potrafiącego trzymać język za zębami, który skłonny był odegrać zakochanego głupka i ostatecznie wynagrodzić Cohenowi tę nieprzyjemną sytuację okrągłym tysiączkiem. Buzz wiedział, że Johnny Stompanato będzie węszył, jeśli nie poda mu nazwiska, że wyczuje dziwne zachowanie Peteya i pięścią wydusi z niego zeznanie – zwrócona gotówka miała być gwarancją tego, że żadna inna kara go nie spotka. Trzeci telefon był do lichwiarza: siedem tysięcy dolarów na dwadzieścia procent, do zwrotu 8.400 dolarów do

końca kwietnia – za tę kwotę wybawi z tarapatów swą kobietę, zadośćuczyni jej za wszystkie zmartwienia, czyli za Gene’a Nilesa z odstrzeloną twarzą na jej łóżku. A zatem dzięki Bogu za tę łatwą, lukratywną robotę z komunistami. Jeżeli on i jego lwica nie poddadzą się wzajemnemu pożądaniu i nie będą ze sobą sypiać, to być może uda im się przetrwać. Dzieciak był ciągle kartą, którą nie wiedział jak zagrać. Minęło dwanaście godzin od czasu, gdy przeszukał mieszkanie Nilesa. Czy powinien tam wrócić i zostawić je w takim stanie, by wyglądało, jakby Niles szukał czegoś w strasznym pośpiechu? Czy powinien podłożyć tam jakieś oczerniające go dowody? Kiedy zorientują się, że go nie ma, czy Wydział Policji L.A. uzna go za zgniłka od Dragny i nie będzie rozdmuchiwał sprawy? Czy wrobią go w podłożenie bomby i zaczną przesłuchiwać Mickeya? Czy uznają wreszcie, że było to zwykłe zabójstwo, i wezmą się za szukanie sprawcy? Buzz zobaczył Dudleya Smitha i Mike’a Breuninga na końcu podwórka za domem, stojących przy kanapie Loewa, zostawionej na wilgotnym powietrzu, gdyż Prokurator Okręgowy przedkładał swą karierę nad wygodę. Późne słońce jeszcze nie zaszło, Dudley śmiał się i wskazywał na nie palcem. Buzz obserwował, jak ciemne chmury wtaczają się znad oceanu. Myślał: naprawić to, naprawić to, naprawić to, być naprawiaczem. Być tym, kim kapitan kazał być dzieciakowi. Być policjantem.

29 Danny otworzył drzwi i pstryknął światło na ścianie. Krwawe R towarzyszyło mu przez całą drogę z kostnicy do jego pokoju, przestrzennego i czystego, jednakże coś mu się w nim nie zgadzało. Przejrzał pokój centymetr po centymetrze, aż odkrył, co to było: dywanik koło ławy był pofałdowany – zawsze go wygładzał, wychodząc. Próbował uzmysłowić sobie, czy zrobił to dziś rano przed wyjściem. Przypomniał sobie, jak ubierał się w rzeczy Teda Krugmana, od bielizny po skórzaną kurtkę przed lustrem w łazience. Pamiętał, jak wychodził, myśląc o Felixie Gordeanie, a „przyciśnij go, Danny” Mala Considine’a brzmiało mu w uszach. Nie pamiętał swojej odruchowej czynności z dywanikiem prawdopodobnie dlatego, że Teddy K. nie był typem pedanta. Nic innego w pokoju nie wydawało się nie na swoim miejscu, nie było takiej możliwości na tym świecie, by ON włamał się do mieszkania policjanta… Danny pomyślał o swoich aktach, pobiegł do szafy w przedpokoju i otworzył drzwi. Wszystko było na miejscu: zdjęcia i dokumenty nietknięte, przykryte kawałkiem dywanu zwiniętym dokładnie tak, jak je zostawił. Sprawdził łazienkę, kuchnię i sypialnię, wszystko wyglądało tak jak zawsze; usiadł w fotelu przy telefonie i przejrzał książkę, którą właśnie kupił. „Rodzina łasicowatych – fizjologia i zwyczaje”, jeszcze ciepła, prosto z półki księgarni Stanleya Rose’a. Rozdział 6, strona 59: Rosomak. Ważący 20 do 25 kilogramów członek rodziny łasicowatych, występujący na terenie północno- i środkowo-zachodniej Kanady, najbardziej krwiożercze zwierzę na świecie. Zupełnie pozbawione strachu i znane z tego, iż atakuje zwierzęta o wiele większe od siebie oraz jest w stanie odstraszyć od ofiary nawet niedźwiedzia i kuguara. Jest to bestia, która nie może znieść widoku innych zwierząt jedzących swój łup, bardzo często odstrasza je tylko po to, by dobrać się do tego, co zostanie z ich posiłku. Zwierzę obdarzone bardzo wydajnym systemem trawiennym: rosomaki

jedzą szybko, trawią szybko, wypróżniają się szybko i są zawsze głodne, posiadają olbrzymi apetyt, jakby dostosowany do ich krwiożerczości. Te małe dranie pragną tylko zabijać, jeść i od czasu do czasu kopulować z innym członkiem swego samotniczego gatunku. R R R R R R R R Rosomak. Alter ego krwiożerczego, żarłocznego, gwałcącego, jedzącego ludzkie ciało zabójcy o olbrzymim głodzie zarówno seksualnym, jak i emocjonalnym. Mężczyzny, który całkowicie utożsamiał się z obscenicznym, drapieżnym zwierzęciem, przybierał jego tożsamość, aby wynagrodzić sobie wszystkie dawne krzywdy, a obrażenia przypominające te pochodzące od bestii były na to sposobem, jego charakterystyczną podświadomą rekonstrukcją tego, co mu uczyniono. Danny obejrzał ilustracje na końcu książki, wyrwał trzy zdjęcia rosomaka, przekopał swoje akta w poszukiwaniu zdjęć śladów krwi z mieszkania pod numerem 2307 i zrobił z tego collage nad swoim łóżkiem. Przyczepił zdjęcie ohydnego łasicowatego stworzenia pośrodku, ustawił podłogową lampę tak, by oświetlała kolekcję, cofnął się i zaczął się zastanawiać. Tłuste zwierzę o krótkich łapach, wyłupiastych oczach i grubym brązowym futrze chroniącym przed zimnem. Zakręcony ogon, krótki spiczasty pysk, ostre pazury i długie ostre zęby wyszczerzone do obiektywu. Brzydkie dziecko, które wie, że jest brzydkie, i stara się to sobie wynagrodzić, raniąc tych, za których przyczyną takim się stało. Krótkie olśnienia, gdy zwierzę zlewało się w jedno z mieszkaniem pod numerem 2307: zabójca był w jakiś sposób zdeformowany bądź też tak mu się wydawało. Ponieważ świadkowie zaprzeczyli, jakoby miał na twarzy jakieś blizny, deformacja mogła znajdować się gdzieś na ciele. Morderca uważał, że jest brzydki, i wiązał to z seksem, stąd też pocięty policzek z wystającym

z ust penisem Augiego Duarte. Olbrzymie olśnienie, wyłącznie instynktowne, ale pewne: ON znał chłopca włamywacza z poparzoną twarzą, który sam był zbyt młody, by być zabójcą; ON czerpał inspirację bądź seksualne spełnienie z okaleczeń chłopca – stąd pocięta twarz ostatniej ofiary. Bójki z użyciem zoot-pałki były sprawdzane na każdym posterunku w mieście, przeglądano akta złodziei samochodów. Powiedział Jackowi Shortellowi, by zaczął dzwonić do hodowców dzikich zwierząt, dostawców okazów dla ogrodów zoologicznych, myśliwych i sprzedawców futer. Trzeba będzie sprawdzić, czy w jakiś sposób nie łączą się oni z zakładami dentystycznymi i do roboty. Włamywacz, miłośnik jazzu, ćpun, technik dentystyczny, złodziej samochodów, wielbiciel zwierząt, ciota, pedał, pederasta, cwel i zwolennik męskich dziwek. To wszystko gdzieś na nich czekało, niektóre z tych rzeczy w aktach policyjnych, inne u jakiegoś nie sprawdzonego jeszcze pracownika gabinetu dentystycznego, który powie: „Tak, pamiętam takiego faceta”. Danny zapisał swoje nowe spostrzeżenia, myśląc o Mike’u Breuningu, który wstawiał mu kit o śledzeniu Augiego Duarte; obserwacja pozostałych trzech osób była też prawdopodobnie kłamstwem. Jedynym logicznym motywem Breuninga było po prostu utrzymywanie go w dobrym nastroju – uszczęśliwianie go, gdy chodziło o śledztwo w sprawie zabójstw po to, by był dobrym komunistą i uszczęśliwiał z kolei Dudleya Smitha z jego antykomunistyczną krucjatą. Shortell zadzwonił wcześniej do trzech pozostałych mężczyzn, ostrzegł ich o potencjalnym niebezpieczeństwie i usiłował zorganizować z nimi spotkania, by ich przesłuchać: był w tej chwili jedynym gliniarzem, któremu Danny mógł zaufać. Jack spróbuje sprawdzić „chłopców” Dudleya, czy ci trzej „przyjaciele” Felixa byli w ogóle kiedykolwiek śledzeni. On osobiście stał pod agencją Gordeana, usiłując uzyskać więcej numerów tablic rejestracyjnych, więcej potencjalnych ofiar, więcej informacji i być może spotkać Gordeana sam na sam, by go trochę przycisnąć. Niestety, wiata pozostawała jednak pusta, alfons w ogóle się nie pokazał, nie było żadnego ruchu przy drzwiach wejściowych – deszcz prawdopodobnie odstraszył „klientów” i „przyjaciół”. A on musiał przerwać obserwację, by spotkać się na umówionej randce z Claire De Haven. Za drzwiami rozległo się głuche puknięcie – gazeciarz rzucił Evening Herald. Danny wyszedł na zewnątrz i podniósł gazetę, patrząc na nagłówek

artykułu o Trumanie i jakichś tam embargach handlowych. Otworzył na drugiej stronie, myśląc, że znajdzie może coś na temat swojej sprawy, ale przejrzawszy ją, przekonał się, że odpowiedź brzmi „nie”. Jego uwagę przykuł natomiast krótki artykuł w prawym dolnym rogu. „Samobójstwo Charlesa Hartshorna – adwokata zasłużonego dla elity i niższych warstw społeczeństwa” „Dziś rano Charles E. (Eddington) Hartshorn, lat 52, znakomity prawnik wyższych sfer zasłużony także jako obrońca biednych, został znaleziony w pokoju dziennym we własnym domu przy Hancock Park. Wszystko wskazuje na samobójstwo przez powieszenie. Ciało Hartshorna zostało odkryte przez jego córkę Betsy, lat 24, która właśnie wróciła do domu z wycieczki i powiedziała miejskiemu reporterowi Bevo Meansowi: «Ojciec był ostatnio przygnębiony. Rozmawiał z nim pewien człowiek – tato był pewien, że chodziło o śledztwo sądu przysięgłych, o którym słyszał. Ludzie go ciągle niepokoili, bo pracował jako ochotnik na rzecz Komitetu Obrony Śpiącej Laguny i wydawało im się to bardzo dziwne, że bogaty człowiek chciał pomóc biednym Meksykanom». Porucznik Walter Reddin z posterunku Wydziału Policji L.A. w Wilshire powiedział: «Było to samobójstwo przez powieszenie, wszystko na to wskazuje. Nie ma wprawdzie żadnego listu pożegnalnego, ale nie ma też śladów walki. Hartshorn po prostu znalazł linę i belkę w suficie i zrobił to. Najgorzej, że to właśnie jego córka musiała go znaleźć». Hartshorn, założyciel i wspólnik „Hartshorn, Welborn and Hayes”, pozostawił córkę Betsy i żonę Margaret, lat 49. Informacja o dacie i miejscu pogrzebu zostanie opublikowana wkrótce.

Osłupiały Danny odłożył gazetę. Hartshorn był szantażowany przez Duane’a Lindenaura w 1941 roku. Felix Gordean powiedział, że bywał na jego przyjęciach i miał „pecha w miłości i polityce”. Nigdy nie przesłuchał tego mężczyzny z trzech powodów: nie pasował do opisu zabójcy, szantaż miał miejsce dziewięć lat wcześniej, sierżant Frank Skakel, zajmujący się sprawą funkcjonariusz, powiedział, że Hartshorn nie będzie rozmawiał z policją na temat tego incydentu – i położył nacisk na jego powiązania. Hartshorn było tylko kolejnym nazwiskiem w jego aktach, nazwiskiem mniej ważnym, prowadzącym jedynie do Gordeana. Nic związanego z prawnikiem nie wydawało się podejrzane; z wyjątkiem prostackiej uwagi Gordeana na temat „polityki”, nic nie wskazywało na to, że angażował się w wielkie „sprawy”, nie było też o nim ani słowa w aktach sądu przysięgłych – pomimo związków

ze Śpiącą Laguną. A jednak został przesłuchany przez jakiegoś członka ekipy sądu przysięgłych. Danny wykręcił numer Mala Considine’a w Biurze Prokuratora Okręgowego; nikt nie podniósł słuchawki, więc spróbował w domu Ellisa Loewa. Trzy sygnały, a potem: – Tak? Kto mówi? – charakterystyczny akcent prosto z Oklahomy: Buzz Meeks. – Mówi detektyw Upshaw. Czy jest tam gdzieś Mal? – Nie ma go, detektywie. Tu Meeks. Potrzebujesz czegoś? Buzz wydawał się przygaszony. Danny zapytał: – Nie wie pan, czy ktoś przesłuchiwał prawnika o nazwisku Hartshorn? – Tak. Ja go przesłuchałem. W zeszłym tygodniu. Dlaczego? – Właśnie przeczytałem w gazecie, że popełnił samobójstwo. Długa cisza, głębokie westchnienie. Wreszcie Meeks rzekł: – O cholera. Danny zapytał: – O co chodzi? – O nic, synku. Czy on ma coś wspólnego z twoim śledztwem w sprawie zabójstw? – Tak. Skąd pan wie? – Cóż, odwiedziłem Hartshorna, a on myślał, że jestem gliną z Wydziału Zabójstw, bo koleś, który go wiele lat temu szantażował, że wyjawi jego homoseksualizm, właśnie został rąbnięty. To było mniej więcej w tym samym czasie, gdy do nas dołączyłeś, i kojarzyłem coś z tym fiutem Lindenaurem z gazet. Synku, przez kupę lat byłem gliniarzem i wiem, że ten Hartshorn nie ukrywał nic poza faktem, że lubił chłopców, więc nie mówiłem ci o nim; po prostu pomyślałem sobie, że żaden z niego podejrzany. – Meeks, i tak powinien był mi pan powiedzieć. – Upshaw, w pewnym sensie przysłużyłeś mi się z tym starym pedałem. Jestem ci za to winien przysługę. Musiałem go trochę przycisnąć i obiecałem w zamian, że będę od niego trzymał z daleka fiutów z Wydziału Zabójstw. I wiesz co, synku, ten biedny dupek nie byłby w stanie zabić nawet muchy. – Cholera! Po pierwsze, dlaczego poszedł pan w ogóle z nim rozmawiać? Bo był związany z Komitetem Śpiącej Laguny? – Nie. Szukałem jakichś brudów na komuchów i dostałem cynk, że Hartshorn został przyskrzyniony z Reynoldsem Loftisem w barze dla pedałów w Santa Monica w czterdziestym czwartym. Chciałem się

przekonać, czy uda mi się wycisnąć z niego jeszcze coś na Loftisa. Danny przycisnął słuchawkę do piersi, żeby Meeks nie słyszał, jak sapie z wściekłości, jak w mózgu huczy mu od faktów, które właśnie zostały mu przedstawione i które zaczęły układać się w jedną sensowną całość: Reynolds Loftis był wysokim siwym mężczyzną w średnim wieku. Był związany z Charlesem Hartshornem, samobójcą, ofiarą szantażu Duane’a Lindenaura, zamordowanego numer trzy. Na początku lat czterdziestych był kochankiem Chaza Mineara; w dokumentach psychiatrycznych sądu przysięgłych Sammy Benavides wspomniał „puto” Chaza płacącego za usługi seksualne świadczone przez pedalską agencję towarzyską – co mogłoby odnosić się do przybytku Felixa Gordeana, który zatrudniał kolejne ofiary: George’a Wiltsiego i Augiego Duarte. Poprzedniego wieczora w murzyńskiej dzielnicy Claire De Haven była bardzo zdenerwowana; byli w okolicy, z której zabójca zabrał Goinesa, a w klubie Zombie zaczepił ją diler prochów. Pozbyła się go, ale była znana sądowi przysięgłych jako ćpunka. Czy to ona zdobyła dawkę narkotyku, która zabiła Marty’ego Goinesa? Danny przyłożył słuchawkę do ucha i usłyszał Meeksa po drugiej stronie: – Hej, synku, jesteś tam? Słuchasz mnie? Zdołał przyłożyć mikrofon z powrotem do ust. – Tak, słucham. – Jest coś, o czym mi nie mówisz? – Tak… nie… kurwa, sam nie wiem. W słuchawce zapadła cisza na baaardzo długą chwilę; Danny wpatrywał się w zdjęcia rosomaka. Meeks zapytał: – Chcesz powiedzieć, że Loftis jest podejrzany o te twoje zabójstwa? Danny odpowiedział: – Powiem tylko może. Choć to dość pewne może. Pasuje do opisu zabójcy i… w ogóle pasuje. Buzz Meeks rzucił: – Kurwa jego mać. Danny odłożył słuchawkę, myśląc o tym, że w wyobraźni całował się z Reynoldsem Loftisem – i bardzo mu się to podobało. Krugman w Upshawa, Upshaw w Krugmana; gliniarz z Wydziału Zabójstw. Danny jechał do Beverly Hills, nie patrząc we wsteczne lusterko. Przyjrzał

się okiem Człowieka Kamery rosomakowym morderstwom Reynoldsa Loftisa. Zlepek obrazów z mieszkania pod numerem 2307, ciało Augiego Duarte i przystojna twarz Loftisa umazane jedną krwią powodowały, że cisnął na sprzęgło i zmieniał biegi bez potrzeby, byle tylko trzymać tę wizję jak najdalej od siebie. Zwalniając, zobaczył w domu światła, jasne, radosne, jakby mieszkający w nim ludzie nie mieli nic do ukrycia. Podszedł do drzwi i znalazł wiadomość pod kołatką: „Ted. Zaraz wracam. Rozgość się – C.” Kompletnie nic do ukrycia. Danny otworzył drzwi, wszedł do środka i jego wzrok padł na biurko przy ścianie w pobliżu schodów. Stojąca lampa rzucała na nie światło, papiery walały się po tekturowej podkładce do pisania, na nich leżała oprawiona w skórę teczka, jak znak mówiący znowu: „Nie mam nic do ukrycia”. Podszedł, wziął ją do ręki i otworzył. Na stronie tytułowej widniał starannie napisany na maszynie tytuł: PROTOKOŁY I FREKWENCJA, KOMITET WYKONAWCZY UAES, ZEBRANIA W ROKU 1950. Danny otworzył na pierwszej stronie. Idealnie czysty maszynopis: zebranie/przyjęcie noworoczne 31.12.1949. Lista obecności – nakreślone podpisy: Claire De Haven, M. Ziffkin, R. Loftis, S. Benavides, M. Lopez i jeszcze jedno nazwisko wykreślone, nieczytelne. Porządek zebrania: „Zadania związane z pikietą”, „Sprawozdanie sekretarza”, „Sprawozdanie skarbnika” oraz debata nad tym, czy wynająć prywatnych detektywów, by sprawdzili kartoteki kryminalne pikietujących Teamsters. Przyjęcie rozpoczęło się o 23:00, zakończyło o 6:00 nad ranem. Danny skojarzył od razu: księga mogła być spreparowana po to, by zapewnić alibi Reynoldsowi Loftisowi – był na zebraniu w czasie, gdy Marty Goines został zamordowany, a protokoły nie zawierały nic wywrotowego. Za dużo tej otwartości. Danny przeglądał dalej, znajdując spotkanie 4.01.1950; ci sami uczestnicy zebrania w chwili zabójstwa Wiltsiego i Lindenaura, to samo dziwnie wykreślone nazwisko, te same nudne tematy dyskusji. No a zeszłej nocy, kiedy prawdopodobnie zabito Augiego Duarte, Loftis miał być z Claire; będzie musiał zapytać doktora Laymana o domniemany czas zgonu. Idealne zbiorowe alibi, a przy tym żadnej zdrady stanu; Loftis nie mógł być NIM, chyba że za zabójstwami stał cały zarząd, co było absurdalne. Danny przestał się nad tym zastanawiać, odłożył księgę i wcisnął rozedrgane ręce do kieszeni swojej ciepłej skórzanej kurtki. Było w tym

wszystkim zbyt wiele jawności, lecz przecież nie mieli nic do ukrycia, bo nikt z zarządu nie wiedział, że on jest gliniarzem z Wydziału Zabójstw, Loftis mógł uczestniczyć w zebraniu tylko na papierze, a potwierdzone przez pięć osób alibi nie zostałoby w sądzie podważone, choćby nawet osobami zapewniającymi to alibi byli komunistyczni zdrajcy, nic z tego nie miało znaczenia, trzeba by rozdzielić sprawy, rozdzielić wcielenia i być policjantem. W domu zaczęło robić się gorąco. Danny zdjął kurtkę, powiesił ją na wieszaku, poszedł do salonu i zaczął udawać, że podziwia afisz reklamowy Burzy nad Leningradem. Przywiodło mu to na myśl głupie filmidła, na które ciągnęła go Karen Hiltscher; usiłował wymyślić coś, by skłonić ją do właściwego zachowania w temacie mieszkania numer 2307, gdy usłyszał: – Ted, jak się, kurczę, miewasz? ON. Danny odwrócił się. Reynolds Loftis i Claire zdejmowali płaszcze w holu. Ona wyglądała na zmęczoną; on wydawał się przystojny, jak miłośnik krwawych polowań, czynnie w nich uczestniczący. Danny odpowiedział: – Witam. Miło was widzieć, ale mam złe nowiny. Claire westchnęła: – Och. Loftis zatarł dłonie, a następnie w nie chuchnął. – Co za złe nowiny? Danny podszedł bliżej, by przyjrzeć się ich reakcjom. – Przeczytałem to w gazecie. Prawnik o nazwisku Charles Hartshorn popełnił samobójstwo. Napisano, że pracował dla SLDC, i sugerowano, że był prześladowany przez faszystów prokuratora okręgowego. Zareagowali bez zarzutu. Claire wygładziła płaszcz, mówiąc: – Słyszeliśmy o tym. Charlie był wielkim przyjacielem naszej sprawy. Loftis zastygł dosłownie na sekundę, być może dlatego, że kiedyś uprawiał seks z prawnikiem. – Ten sąd przysięgłych poszedł na dno, ale zabrał ze sobą Charliego. To był delikatny i dobry człowiek, a tacy ludzie stanowią łatwy cel dla faszystów. Danny doznał olśnienia: mówi o sobie, jest słaby, jego siłą jest Claire. Podszedł do nich bardzo blisko i wypalił z grubej rury: – Czytałem w jakimś brukowcu, że Hartshorn był przesłuchiwany w związku z serią zabójstw. Jakiś szalony pedał morduje swoich znajomych.

Loftis odwrócił się do niego plecami, żałośnie udając atak kaszlu; Claire odgrywała swą rolę pomocniczą, pochylając się nad nim z odwróconą twarzą i mamrocząc: – Znowu masz bronchit. Danny przyglądał się im uważnie i starał się odgadnąć to, czego nie mógł dojrzeć: Claire dodawała narzeczonemu siły; Loftis, będąc aktorem, wiedział, że twarz nie kłamie, więc ukrywał swoją. Danny poszedł do kuchni i napełnił szklankę wodą z kranu, dając im chwilę na odzyskanie sił. Wrócił do pokoju powoli i zastał ich udających nonszalancję – Claire paliła, Loftis opierał się o schody, spokorniały, dżentelmen z południa, który uważał, że kaszel to nietakt. – Biedny Charlie. Od czasu do czasu lubił sobie pohulać i pewni ludzie chętnie by go za to zniszczyli. Danny wręczył mu szklankę wody. – Ci ludzie zniszczyliby każdego za byle co. Szkoda mi Hartshorna, ale osobiście wolę kobiety. Loftis wypił, złapał swój płaszcz i mrugnął. Powiedział: – Ja też – pocałował Claire w policzek i wyszedł. Danny zauważył: – Jak dotąd mamy pecha. Najpierw nieudany wieczór, teraz twój przyjaciel Charlie. Claire rzuciła swą torebkę na biurko, gdzie leżała księga – trochę zbyt swobodnie. Jej trochę zbyt uważne spojrzenie zdradziło, że to ona przygotowała dla niego tę martwą naturę – alibi Loftisa – mimo że nie mogli przecież wiedzieć, kim on był. Wątki, kto był kim, kto kogo znał i kto co wiedział, znowu się poplątały, Danny odsunął je od siebie, puszczając do Claire dwuznaczne oczko. – Zostańmy w domu, co? Claire odparła: – Czytasz w moich myślach. Masz ochotę zobaczyć film? – Masz telewizor? – Nie, głupolu. Mam salę projekcyjną. Danny uśmiechnął się nieśmiało: proletariusz Ted onieśmielony hollywoodzkimi obyczajami. Claire wzięła go za rękę i poprowadziła przez kuchnię do pokoju wypełnionego regałami z książkami, którego jedną ścianę zajmował ekran. Naprzeciw niego stała długa skórzana kanapa, jakiś metr za nią rzutnik na trójnogu, taśma filmowa była już przygotowana. Danny usiadł, Claire włączyła film, przyciemniła światła i wtuliła się w niego, kuląc nogi pod spódniczką. Na ekranie pojawiło się światło, pokaz się rozpoczął.

Klatki kontrolne, czarno-białe rozjaśnienie, zdrowa blondyna i Meksykanin z włosami na „kaczy kuper” robiący striptiz. W tle pokój motelowy: łóżko, obdrapany tynk na ścianach, lampy w kształcie sombrero i plakat reklamujący walki byków na drzwiach szafy. Tijuana, to jasne i oczywiste. Danny poczuł wędrującą rękę Claire. Blondynka zwróciła oczy ku niebu; właśnie ujrzała ptaka swojego partnera – wielkiego, ukrwionego, zakrzywionego jak pałeczka różdżkarza. Pokłoniła się przed nim nisko, padła na kolana i zaczęła ssać. Obiektyw wyłowił jej blizny po trądziku i jego ślady po igle. Ona ssała, podczas gdy on poruszał biodrami, wyjął członka z jej ust i spuścił się na zewnątrz. Danny odwrócił wzrok, Claire dotknęła jego uda. Danny naprężył się, próbował się rozluźnić, ale jego ciało pozostało spięte. Claire dotykała palcami mięśni wokół jego interesu. Ćpun pieprzył Dziobatą od tyłu; zbliżenie na genitalia. Żołądek Danny’ego przewracał się gorzej niż po długotrwałej głodówce. Ręka Claire nadal się poruszała, a Danny poczuł, jak mu się kurczy – tak jak pod zimnym prysznicem, gdy robi się tak mały, że prawie go nie widać. Blondyna i meksyk pieprzyli się bez opamiętania. Claire urabiała mięśnie, które nie chciały się poddać. Danny zaczął cierpnąć, chwycił dłoń Claire i przycisnął ją do swojego kolana tak, jakby znów byli w klubie jazzowym, a on zamawiał kolejki. Claire odsunęła się, film zakończył się zbliżeniem blondyny całującej się z Meksykaninem. Taśma zaczęła uderzać o rzutnik, Claire wstała, zapaliła światło i zmieniła szpule. Danny rozluźnił się i powrócił do swojej najlepszej wersji zrelaksowanego Teda Krugmana – nogi swobodnie skrzyżowane przed sobą, ręce założone za głowę. Claire odwróciła się i rzekła: – Chciałam zachować to na potem, ale bardziej chyba przyda nam się teraz. Danny puścił do niej oczko, odwracając głowę: Ted – pożeracz niewieścich serc. Claire włączyła projektor i zgasiła światła, wróciła na kanapę i przytuliła się do niego. Druga część rozrywki rozpoczęła się na ekranie. Żadnej muzyki, żadnego tytułu, żadnych napisów jak w starych niemych filmach, po prostu czerń i szare plamy, które były jedynym znakiem, że taśma się kręci. Ciemność zaczęła rozjaśniać się w rogach ekranu, kształt

przybrał formę i w zbliżeniu ukazała się głowa psa: pitbull w masce. Zwierzę rzuciło się na obiektyw, ekran znowu stał się czarny, a następnie zaczął powoli przechodzić w biel. Danny przypomniał sobie hodowcę psów i jego opowieść o typkach z Hollywood kupujących pitbulle do filmu; później przyszli mu do głowy mężczyźni w maskach w domu Felixa Gordeana. Złapał się na tym, że zamknął oczy i wstrzymał oddech, by móc lepiej pomyśleć, kto co wiedział, kto co powiedział, kto skłamał. Otworzył oczy, zobaczył dwa walczące psy, animowana czerwień bryzgała, tworząc surrealistyczne wzory na czarnobiałej taśmie filmowej, to nikła, to nadawała barwę lejącej się naprawdę krwi; obiektyw kamery zaparował, najpierw na szaro, potem na czerwono, jak w kreskówce. Pomyślał o zwariowanym Walcie Disneyu i jakby w odpowiedzi na ekranie pojawił się podle wyglądający Kaczor Donald z opierzonym fallusem zwisającym aż do błoniastych łap. Kaczor miotał się z wściekłości na swą impotencję jak prawdziwy Donald. Claire zaśmiała się, Danny patrzył, jak kłapiące psy ścigają się i szarżują, ciemniejszy wgryza się w tułów cętkowanego, zatapia w nim kły. Wiedział już, że jego morderca, kimkolwiek był, oszalał, oglądając właśnie ten film. Czarny ekran. Danny poczuł, jak w głowie mu się kręci od wstrzymywanego oddechu, wyczuł na sobie oczy Claire. A później obraz w pełnym kolorze. Nadzy mężczyźni krążący wokół siebie jak te psy, rzucający się na siebie i całujący, zbliżenia pozycji 69, odjazd kamery i ujęcie Felixa Gordeana w czerwonym kostiumie diabła, figlującego i paradującego przed kamerą. Danny miał erekcję, dłoń Claire zaraz się tam znalazła, jak gdyby ona wiedziała. Danny skulił się, próbował zamknąć oczy, nie mógł, więc patrzył dalej. Krótkie cięcie i ukazał się Chris Piękniś, nagi, ze wzwodem, celujący prosto w obiektyw penisem z główką ledwo mieszczącą się na ekranie, wielkim jak maczuga, podczas gdy biała obramówka tła wyglądała dokładnie tak jak otwarte usta trzymające w zębach członek, zastygłe w stężeniu pośmiertnym… Danny zerwał się, popędził do frontowej części domu, znalazł łazienkę i zamknął się w niej. Starał się uspokoić dreszcze litanią: BĄDŹ POLICJANTEM, BĄDŹ POLICJANTEM, BĄDŹ POLICJANTEM. Zmusił się do przemyślenia faktów, otworzył apteczkę i od razu znalazł jedno: fiolkę

sekobarbitalu sodu na receptę, bilet do tamtego świata dla Wiltsiego i Lindenaura – pigułki nasenne Reynoldsa Loftisa przepisane przez doktora D. Waltrowa 14.11.1949. Przegląd półek z maściami, balsamami i tabletkami nie dał już żadnych więcej rezultatów. Zauważył drugie drzwi, uchylone, zaraz obok prysznica. Otworzył je szerzej i zobaczył mały, przytulnie urządzony pokoik z regałami na książki, fotelami ustawionymi wokół skórzanej otomany i kolejnym biurkiem zawalonym papierami. Przejrzał je i odkrył kopie scenariuszy filmowych z ręcznie wykonanymi notatkami na marginesie. Otworzył szuflady i znalazł artykuły piśmienne Claire De Haven, koperty, znaczki i stary skórzany portfel. Przeglądając przegródki, odkrył nieważne już dowody tożsamości Reynoldsa Loftisa: kartę biblioteczną, karty członkowskie różnych lewicowych organizacji, kalifornijskie prawo jazdy wydane w roku 1936 z przyczepioną na odwrocie kartką z informacjami niezbędnymi w razie wypadku: alergia na penicylinę, lekkie chroniczne zapalenie stawów, grupa krwi 0 Rh+. ON? Danny zamknął szuflady, otworzył drzwi do łazienki, wytarł twarz ręcznikiem i powoli wrócił do sali projekcyjnej. Światła były zapalone, ekran martwy, a Claire siedziała na kanapie. Powiedziała: – Nie sądziłam, że taki twardziel jak ty okaże się taki wrażliwy. Danny usiadł obok niej, ich nogi otarły się. Claire odsunęła się, a potem przechyliła do przodu. Danny pomyślał: ona wie, ona nie może wiedzieć. Odpowiedział: – Nie bardzo się na tym znam. Claire przyłożyła ciepłą dłoń do jego twarzy; jej twarz była obojętna. – Doprawdy? Wszyscy moi przyjaciele z Partii w Nowym Jorku mieli bzika na punkcie Nowoczesnego Dramatu, Kabuki i tym podobnych. Czy ten film nie przypominał ci Cocteau, tyle że z lepszym poczuciem humoru? Nie miał zielonego pojęcia, kim był Cocteau. – Cocteau nigdy mnie nie kręcił. Ani Salvador Dalí, ani żaden z tych kolesi. Jestem tylko prostym chłopakiem z Long Island. Dłoń Claire nadal gładziła go po twarzy. Robiła to delikatnie, ale czułość wczorajszego wieczora znikła. – Kiedy byłam małą dziewczynką, spędzałam wakacje w Easthampton, było tam pięknie. Danny zaśmiał się, zadowolony, że przeczytał turystyczną broszurkę

Considine’a. – Moje Huntington to niezupełnie to samo co Easthampton, skarbie. Claire zmieszała się na dźwięk tego „skarbie”, po czym zaczęła go dotykać z większą czułością. Danny zapytał: – Kto nakręcił ten film? – Wybitny artysta o nazwisku Paul Doinelle. – Tylko dla przyjaciół? – Dlaczego tak mówisz? – Bo to jest pornografia. Nie można rozpowszechniać takich filmów. To niezgodne z prawem. – Mówisz to z taką pasją, jakby obchodziły cię prawa burżuazji ograniczające artystyczną swobodę. – To było ohydne. Prawdę mówiąc, zastanawiałem się, jakiemu mężczyźnie mogłoby się to podobać. – Dlaczego mówisz „mężczyźnie”? Ja jestem kobietą i doceniam sztukę tego rodzaju. Masz bardzo ograniczone poglądy, Ted. A to zła cecha charakteru u człowieka walczącego w naszej sprawie. Poza tym wiem, że ten film cię podniecił. – To nieprawda. Claire zaśmiała się. – Nie bądź taki nieśmiały. Powiedz mi, czego chcesz. Powiedz mi, co chcesz ze mną zrobić. Zamierzała go przelecieć tylko po to, by wyciągnąć z niego to, co wiedział, co oznaczało, że ona wiedziała, co znaczyło… Danny usiłował zapomnieć, że to Claire, i pocałował ją w szyję i policzki. Ona westchnęła, fałszywie, zabrzmiało to jak sapnięcie dziewczyny z klubu nocnego udającej, że striptiz jest dla niej podniecający. Dotykała jego pleców, klatki piersiowej i ramion, jej ręce przebiegały po jego ciele, miał wrażenie, jakby chciała go pożreć. Próbował pocałować ją w usta, ale pozostały one zaciśnięte; włożyła dłoń pomiędzy jego nogi. Skostniał i skurczył się tam, a jej dłoń jeszcze ten stan pogorszyła. Danny czuł, jakby dławiło go własne ciało. Claire przestała go dotykać, sięgnęła rękoma za plecy i jednym ruchem zdjęła sweter i biustonosz. Jej piersi były piegowate, niektóre plamy wyglądały na raka. Lewa pierś była większa i zwisała dziwnie, a sutki były ciemne i płaskie, otoczone pomarszczoną skórą. Danny pomyślał o ssących je zdrajcach i meksykach.

Claire wyszeptała: – No, skarbie. Zabrzmiało to jak kołysanka, która miała ukoić go i skłonić do powiedzenia tego, co wiedział, kogo znał, na jaki temat skłamał. Zbliżyła piersi do jego twarzy, on zamknął oczy i nie mógł; myślał o chłopcach, o Timie i o NIM, i nie mógł… Claire powiedziała: – Kobieciarz? Teddy, jak udawało ci się tak długo to grać? Danny odepchnął ją od siebie, wypadł z domu, trzaskając drzwiami, i pojechał do siebie, myśląc: ONA NIE MOŻE WIEDZIEĆ, KIM JA JESTEM. Na miejscu od razu wygrzebał swój pakiet akt sądu przysięgłych, przejrzał go, by się upewnić. Znalazł „Juan Duarte – zarząd UAES, aktor/inspicjent na liście płac w Variety International Pictures”; skojarzył to z Augiem Duarte dławiącym się własnym członkiem na stole w kostnicy; skojarzył z trzema meksykami na planie Latających tomahawków w dniu, kiedy przesłuchiwał współpracowników Duane’a Lindenaura; skojarzył z Normem Kostenzem robiącym mu zdjęcie po bójce podczas pikiety. Cyk, cyk, cyk, cyk, wreszcie ostatnie dwa skojarzenia: meksyk w kostnicy, który dziwnie mu się przyglądał, był tym latynoskim aktorem z planu filmowego, który musiał być krewnym Augiego Duarte, musiał być Juanem Duarte, meksykańskim komunistą, aktorem, inspicjentem; a to wykreślone, nieczytelne nazwisko w księdze musiało być jego nazwiskiem, co znaczyło, że zobaczył zdjęcie, które zrobił Kostenz, i powiedział Loftisowi i Claire, że Ted Krugman jest detektywem z policji pracującym nad sprawą morderstwa Augiego. Co znaczyło, że księga była spreparowanym alibi. Co znaczyło, że film był sposobem na sprawdzenie jego reakcji i wybadanie, o czym wie. Co znaczyło, że ta Czerwona Suka próbowała zrobić z nim to, co Mal Considine kazał mu zrobić z nią. CO ZNACZYŁO, ŻE ONI WIEDZIELI, KIM JEST. Danny podszedł do półki nad lodówką, gdzie złożył tożsamość porucznika Danny’ego Upshawa. Wziął odznakę i kajdanki i potrzymał je chwilę. Wyjął z kabury swoją czterdziestkępiątkę i wycelował do świata.

30 Szef detektywów Thad Green skinął głową najpierw do Mala, potem do Dudleya Smitha. – Panowie, nie wezwałbym was tak wcześnie rano, gdyby sprawa nie była pilna. Nie było jeszcze żadnych przecieków na temat tego, co teraz wam powiem, i tak ma pozostać. Mal spojrzał na swego mistrza z Wydziału Policji L.A. Mężczyzna, który rzadko zachowywał powagę, był w prawie grobowym nastroju. – Co się stało, sir? Green zapalił papierosa. – Deszcz spowodował osunięcia się ziemi ze wzgórz. Około godziny temu na drodze prowadzącej do znaku „Hollywood” znaleziono zwłoki. Sierżant Eugene Niles, posterunek Hollywood. Zakopany z odstrzeloną twarzą. Wezwałem Laymana, by dokonał wstępnych oględzin, i doktor wyjął z czaszki dwie kule z trzydziestkiósemki. Wyszły z broni policyjnej typu iver-johnson, która jak wiecie, stanowi standardowe uzbrojenie w Wydziale Policji L.A. i Wydziale Szeryfa L.A. Ostatnio widziano go przedwczoraj na posterunku Hollywood, gdzie wdał się w bójkę na pięści z waszym kumplem od sądu przysięgłych, zastępcą szeryfa Danielem Upshawem. Pracujecie z Upshawem, więc wezwałem was, by usłyszeć, co macie w tej sprawie do powiedzenia. Mal, ty pierwszy. Mal uporał się z szokiem, pomyślał i zaczął mówić: – Nie sądzę, by Upshaw był zdolny zabić człowieka. Dałem mu reprymendę w sprawie Nilesa przedostatniej nocy, a on przyjął ją jak zawodowy policjant. Wyglądał na zadowolonego z faktu, że Niles został wykluczony z jego śledztwa w sprawie zabójstwa, poza tym wszyscy wiemy, że Niles był zamieszany po uszy w sprawę Brendy Allen. Słyszałem, że pracował dla Dragny i najpierw przyjrzałbym się Jackowi i Mickeyowi, a potem oskarżał kolegę funkcjonariusza. Green skinął głową. – Poruczniku Smith. Dudley zaoponował: – Nie zgadzam się z kapitanem Considine’em.

Sierżant Mike Breuning, który również pracuje nad sprawą morderstw z Upshawem, powiedział mi, że Niles bał się tego chłopaka i że był przekonany, iż Upshaw dokonał włamania na obszarze jurysdykcji Wydziału Policji L.A., aby zdobyć materiał dowodowy. Niles powiedział sierżantowi Breuningowi, że Upshaw skłamał, tłumacząc, w jaki sposób dowiedział się o drugiej i trzeciej ofierze, i że zamierza go oskarżyć. Co więcej, Niles był przekonany, że Upshaw ma bzika na punkcie tych zboczonych zabójstw, okropnie się nimi przejmuje, a to, że nazwał go „ciotą”, stało się właśnie powodem bójki. Jeden z moich informatorów doniósł, że widziano, jak Upshaw groził znanemu pedalskiemu alfonsowi Felixowi Gordeanowi, mężczyźnie, o którym wszyscy wiedzą, że płaci szeryfowi. Gordean powiedział mojemu człowiekowi, że Upshaw jest szalony, ma obsesję na punkcie jakiegoś tam pedalskiego spisku i że go szantażował – grożąc, że pójdzie do gazety, jeżeli nie uzyska pewnych informacji – informacji, które wedle zapewnień Gordeana w ogóle nie istnieją. Mal zastanowił się chwilę nad tym oskarżeniem. – Kto jest twoim informatorem, Dudley? I dlaczego ty i Breuning tak bardzo przejmujecie się Upshawem? Dudley uśmiechnął się; rekin bez zębów. – Nie chciałbym, aby gwałtowne, porywcze zachowanie tego chłopaka przeszkodziło w jego pracy dla naszego sądu przysięgłych. I nie wydam nazwiska mojego informatora, podobnie jak ty nie wydałbyś swojego, kapitanie. – Nie, chętnie za to oczernisz kolegę policjanta. Człowieka, którego ja uważam za oddanego sprawie i wyśmienitego młodego funkcjonariusza. – Zawsze chodziły słuchy, że masz słabość do swoich protegowanych, Malcolmie. Jednakże powinieneś okazywać to nieco dyskretniej. Zwłaszcza teraz, gdy zostałeś kapitanem. Ja osobiście uważam, że Upshaw byłby zdolny do popełnienia morderstwa. Przemoc jest często domeną słabeuszy. Mal pomyślał, że w odpowiedniej sytuacji i po jednym głębszym za dużo dzieciak byłby w stanie zabić z zimną krwią. Powiedział: – Szefie, Dudley mówi bardzo przekonująco, ale nie winię za wszystko Upshawa. Thad Green zgasił papierosa. – Myślę, że jesteście w to zbytnio zaangażowani osobiście. Przekażę tę sprawę jakimś bezstronnym oficerom.

31 Zadzwonił telefon. Danny sięgnął po słuchawkę aparatu przy łóżku, zauważył, że zasnął pijany na podłodze, ruszył w stronę telefonu i potknął się o puste butelki i teczki. – Tak? Jack? Jack Shortell odparł: – To ja. Słuchasz? Danny zmrużył oczy przed rażącym go światłem dziennym i wziął do ręki kartkę i ołówek. – Mów. – Po pierwsze, obserwacja tamtych osób przez Breuninga i jego ludzi to była blaga. Zadzwoniłem do starego kumpla z Wydziału Zabójstw Policji L.A., sprawdziłem grafiki ludzi, których ma pod sobą Dudley, i dowiedziałem się, że wszyscy pracują w pełnym wymiarze godzin nad swoimi codziennymi zadaniami. Rozglądałem się za Gene’em Nilesem, bo chciałem do niego słodko zagadać i dowiedzieć się czegoś więcej, ale nigdzie drania nie ma. Wydział Policji L.A. przeszukał miejsce, gdzie znaleziono ciało Duartego – fiuty z Centralnego przejęły sprawę i jakiś żółtodziób stamtąd się tym zajął. Jak na razie nic. Doktor Layman szuka na miejscu zbrodni jakichś śladów – chce dokładnie zbadać przypadek Duartego, by móc go umieścić w swojej następnej książce. Boi się, że deszcz popsuje mu szyki, ale i tak próbuje. Jeżeli chodzi o sekcję zwłok, to mamy znów to samo co w trzech poprzednich przypadkach: uśpienie, uduszenie, pośmiertne okaleczenie. Zadzwoniłem do tych pozostałych mężczyzn z twojej listy naszych podopiecznych i kazałem im się wybrać na krótkie wakacje, aż do wyjaśnienia sprawy. Danny, a czy wiesz, że ten facet, Hartshorn, o którym mi mówiłeś, popełnił samobójstwo? Danny odparł: – Tak. Ale nie wiem, czy to ma jakiś związek z naszą sprawą, czy nie. – Zatrzymałem się na posterunku w Wilshire i sprawdziłem raport. Wszystko wydaje się w porządku – nie było włamania, żadnych śladów walki. Córka Hartshorna powiedziała, że ojciec był przybity z powodu twojej sprawy związanej z sądem przysięgłych.

Danny zaczął się denerwować. Ta scena z De Haven powracała – ona wie, oni wiedzą, koniec Czerwonego Teda. – Jack, masz coś naprawdę gorącego? Shortell odpowiedział: – Być może prosto z pieca. Przez całą noc ślęczałem nad tymi rosomakami i znalazłem staruszka, który nazywa się Thomas Cormier, C-O-R-M-I-E-R. Jest przyrodnikiem amatorem, chyba nawet dosyć znanym. Mieszka na Bunker Hill i wypożycza łasicowate do różnych filmów i programów o zwierzętach. Ma stado rosomaków pozamykanych każdy w osobnej klatce, jedyne stado w L.A. A teraz słuchaj, bo to był dopiero początek. Zeszłego wieczora zatrzymałem się na posterunku w Zachodnim Hollywood, żeby porozmawiać z kumplem, którego właśnie przeniesiono. Słyszałem, jak dziewczyna obsługująca centralkę skarżyła się na ciebie sierżantowi będącemu na zmianie, więc trochę się jej podlizałem, zrobiłem maślane oczy, a ona powiedziała mi, że tak się grzebała z tym sprawdzaniem pracowni dentystycznych, bo myślała, że ją po prostu wykorzystujesz. Dała mi swoje notatki: nie znalazła nikogo o pasującym wyglądzie zewnętrznym, ale jest coś, jeśli chodzi o zwierzęce zęby. Zakład Techniki Dentystycznej Joredco na rogu Beverly i Beaudry wykonuje szczęki zwierzęce dla wypychaczy zwierząt. Jest to jedyne miejsce w L.A., gdzie wykorzystuje się do tego autentyczne zęby zwierzęce – to, co ci powiedziano, że wypychacze używają wyłącznie plastikowych szczęk, było nieprawdą. A skrzyżowanie Beverly i Beaudry jest oddalone o siedem przecznic od domu Thomasa Cormiera – South Corondelet 343. Informacja rozżarzona do czerwoności i paląca. Danny powiedział: – Już tam jadę. – I odłożył słuchawkę. Odłożył na później przyciśnięcie Felixa Gordeana, pozbierał i poukładał swoje akta, umył się i ubrał jak Daniel T. Upshaw, policjant wyposażony w odznakę, broń i oficjalną legitymację. Ted Krugman umarł i został pochowany, a Upshaw pojechał na Bunker Hill. Pod adresem South Corondelet 343 znajdował się wysoki dom w stylu wiktoriańskim, z okapami i wieżyczkami, wepchnięty pomiędzy puste parcele na zachodniej krawędzi wzgórza. Danny zaparkował przed budynkiem i usłyszał ujadanie zwierząt. Poszedł wzdłuż podjazdu w stronę, z której dochodziły odgłosy, aż do podwórka schodzącego w dół kilkoma poziomami za domem z bajecznym widokiem na Angel’s Flight. Boksy z dachami z blachy falistej ustawione były w kształcie liter L, po jednej na

każdej terasie, wszystkie ogrodzone grubą drucianą siatką, a najdłuższe L miało coś, co wyglądało na generator umieszczony z boku. Całe podwórko śmierdziało zwierzętami i ich odchodami. – Drażni pana zapach, panie władzo? Danny odwrócił się. Czytającym w myślach był siwiejący mężczyzna w kombinezonie i wysokich butach; szedł w jego stronę, wymachując grubym cygarem, którego zapach mieszał się idealnie ze smrodem gówna i czynił go jeszcze gorszym. Uśmiechnął się, dodając do odoru nieprzyjemny zapach z ust. – Czy jest pan z Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami lub z Wydziału Zdrowia? Danny poczuł, że słońce i zapach zaczynają oddziaływać na jego nasycone alkoholem ciało jak papier ścierny. – Jestem detektywem z Wydziału Zabójstw Biura Szeryfa. Czy pan nazywa się Thomas Cormier? – Zgadza się, ale nigdy nikogo nie zabiłem i nie zadaję się z zabójcami. Mam kilku łasicowatych zabójców, ale oni zabijają tylko gryzonie, którymi je karmię. Jeżeli jest to przestępstwem, to owszem, jestem winny. Trzymam moje zwierzaki w zamknięciu, więc jeżeli któreś z nich się wydostało, poniosę konsekwencje. Mężczyzna wydawał się zbyt inteligentny, by być łamiącym prawo szaleńcem. Danny powiedział: – Panie Cormier, słyszałem, że jest pan ekspertem od rosomaków. – To szczera prawda. W tej chwili mam u siebie jedenaście, a mój mały zestaw obniżający temperaturę zapewnia im przyjemny chłodek, tak jak lubią. Dym cygara i cuchnący oddech zemdliły Danny’ego. Napomniał siebie, że jest przecież zawodowcem. – I właśnie dlatego tutaj jestem, panie Cormier. Od Nowego Roku do chwili obecnej zostało zabitych czterech mężczyzn. Zostali okaleczeni przez mężczyznę, który miał założone sztuczne szczęki z zębami rosomaka. Kilka przecznic stąd jest zakład techniki dentystycznej, jedyny w L.A., który wykonuje sztuczne szczęki z autentycznych zwierzęcych kłów. Wydało mi się to dość dziwnym zbiegiem okoliczności i pomyślałem, że mógłby mi pan w tej sprawie pomóc. Thomas Cormier zgasił cygaro i schował niedopałek do kieszeni. – To chyba najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem, odkąd chodzę po

tej planecie, co sięga wstecz do roku 1887. Co jeszcze wie pan o zabójcy? Danny odpowiedział: – Jest wysoki, w średnim wieku, ma siwe włosy. Zna światek jazzowy, wie, gdzie kupić heroinę i znaleźć męskie prostytutki. – Zamilkł na chwilę, myśląc o Reynoldsie Loftisie; zastanawiał się, czy uda mu się zdobyć przeciwko niemu jakiś dowód, który nie byłby jedynie poszlaką. – Jest też homoseksualistą. Cormier zaśmiał się. – To musi być niezwykle miły facet, lecz przykro mi, nie mogę panu pomóc. Nie znam nikogo takiego, a gdybym znał, to chyba stawałbym zawsze plecami do ściany i trzymał gotową strzelbę, ilekroć miałby się tu pojawić. I ten gość lubi Gulo luscus? – Jeżeli mówi pan o rosomakach, to tak. – Boże. Podziwiam jego gust do łasicowatych, choć z pewnością nie sposób, w jaki okazuje to swoje uwielbienie. Danny westchnął. – Panie Cormier, a czy wie pan coś na temat zakładu Joredco? – Jasne, to zaraz na końcu ulicy. Chyba rzeczywiście robią tam zwierzęce szczęki. Jasne. Danny zobaczył oczami wyobraźni ujęcia z filmu Claire De Haven, wyobraził sobie JEGO, jak to ogląda, podnieca się, chce więcej. – Chciałbym zobaczyć pańskie rosomaki. Cormier odparł: – Już myślałem, że nigdy pan o to nie poprosi. – I poprowadził Danny’ego do chłodzonej szopy. Powietrze zmieniło się z ciepłego w mroźne; ujadanie przeszło w warczenie; ciemne kształty wypadły z dalekich kątów i rzuciły się na ogrodzenie klatek. Cormier powiedział: – Gulo luscus. Carcajou – zły duch – dla Indian. Najbardziej nienasycony drapieżnik na świecie i w każdym calu najbardziej wredny ze ssaków. Jak już mówiłem, podziwiam gust pańskiego mordercy. Danny znalazł lepiej oświetlone miejsce – jasny kwadrat nad środkową zagrodą – nachylił się i zajrzał z nosem przy siatce. Wewnątrz długie stworzenie dreptało w kółko, chwytając zębami za siatkę. Jego kły błyszczały, pazury drapały podłogę, zwierzę wyglądało jak jeden napięty mięsień, który nie przestanie się napinać, dopóki nie zabije i nie zaśnie zaspokojone – albo dopóki nie umrze. Danny obserwował, czując siłę bestii, czując, jak ON to czuje.

Cormier mówił dalej: – Gulo luscus posiada dwie cechy: jest bystry i niemożliwy do wytropienia. Wiem, że gdy mają apetyt na jelenia, kryją się na drzewach i wydają z siebie miłe porykiwania, by zwabić rogacza, a potem skaczą w dół i jednym kęsem wyszarpują kawał szyi aż do tchawicy. Jak już poczują krew, nigdy nie odpuszczą. Słyszałem o rosomakach nękających kuguary zranione w walkach podczas godów. Atakują je od tyłu, biorą kęs i uciekają, jedno ukąszenie za każdym razem, aż kuguar wykrwawia się prawie na śmierć. Kiedy biedne stworzenie jest już ledwie żywe, Gulo atakuje z przodu, wydrapuje kuguarowi oczy i zjada je. Danny skrzywił się, wyobraził sobie Marty’ego Goinesa, JEGO i stworzenie, na które patrzył. – Muszę spojrzeć na pana zapiski dotyczące rosomaków, które wypożyczył pan do filmów albo programów o zwierzętach. Cormier odparł: – Panie władzo, choć bardzo chciałbym zarobić, Gulo nie da się wypożyczyć. Są one moją osobistą pasją, kocham je i trzymam, bo dają mi dobrą reputację jako hodowcy łasicowatych. Gdybym wypożyczył takiego Gulo, to on zaatakowałby wszystko, co znalazłoby się w zasięgu szczęk, nieważne, czy byłby to człowiek, czy zwierzę. Pięć czy sześć lat temu ktoś ukradł mi jednego i moim jedynym pocieszeniem było to, że złodziej bez wątpienia sam został pożarty. Danny podniósł wzrok. – Proszę mi o tym opowiedzieć. Jak to się stało? Cormier wyjął swój niedopałek cygara i zaczął go miętosić w palcach. – Latem czterdziestego drugiego pracowałem nocami w zoo w Griffith Park, tamtejszy zoolog przeprowadzał badania nad nocnymi zwyczajami łasicowatych. Miałem wtedy inne stado rosomaków, które robiły się coraz grubsze. Wiedziałem, że ktoś musi je dokarmiać, i zacząłem znajdować dodatkowe szczątki myszy i chomików w zagrodach. Ktoś podnosił klapy i karmił moje Gulo, i pomyślałem, że to pewnie dzieciak z sąsiedztwa, który usłyszał o nich i chciał je zobaczyć na własne oczy. Prawdę mówiąc, nie miałem nic przeciwko temu i zrobiło mi się miło, że znalazł się jeszcze jeden miłośnik Gulo. Później, pod koniec lipca, wszystko się skończyło. Wiedziałem, że już ich nie dokarmia, bo nie było dodatkowych szczątków w klatkach, a moje Gulo wróciły do swojej normalnej wagi. Minęło około półtora roku, gdy pewnej nocy ktoś skradł mojego Otto. Śmiałem się jak cholera. Pomyślałem sobie, że ten dokarmiający bardzo chciał mieć

własnego zwierzaka i ukradł akurat Otto. Otto był jak torpeda. Jeżeli złodziejowi udało się go utrzymać, jestem pewien, że musiał go porządnie pogryźć. Obdzwoniłem okoliczne szpitale, żeby sprawdzić, czy zszywali kogoś, kto został pogryziony, ale nic nie znalazłem, ani śladu Otto. Musiał go porządnie pogryźć… Danny pomyślał o środkach usypiających – rosomak uśpiony i skradziony – ON ze swoją własną potworną maskotką – wszystko może się zgadzać. Zajrzał ponownie do klatki, zwierzę zauważyło coś i rzuciło się na drut, popiskując. Cormier zaśmiał się i powiedział: – Juno, ty też jesteś jak torpeda. Danny przybliżył twarz do klatki, by poczuć oddech zwierzęcia. Rzekł: – Dziękuję, panie Cormier. Wrócił do samochodu i pojechał do Zakładu Techniki Dentystycznej Joredco. Spodziewał się niemal fasady z wielkim neonem w kształcie otwartego pyska i napisu z liter stylizowanych na zęby. Mylił się – zakład znajdował się w ciemnym otynkowanym budynku, mały subtelny napis nad drzwiami stanowił jego jedyną reklamę. Danny zaparkował przed wejściem i wszedł do malutkiej poczekalni, gdzie za biurkiem siedziała sekretarka, a na ścianie znajdował się telefon i kalendarz na rok 1950 z dzikimi zwierzętami, wypchanymi i przeznaczonymi do specjalistycznych sklepów. Dziewczyna uśmiechnęła się i zapytała: – W czym mogę pomóc? Danny pokazał odznakę: – Jestem z Wydziału Szeryfa. Chciałbym rozmawiać z właścicielem. – W jakiej sprawie? – W sprawie zwierzęcych zębów. Dziewczyna wcisnęła przycisk interkomu i powiedziała: – Panie Carmichael, chce się z panem zobaczyć policjant. Danny popatrzył na zdjęcia łosi, niedźwiedzi, wilków i bizonów. Zauważył smukłą pumę i pomyślał o nękającym ją rosomaku, zabijającym z niepohamowaną, obrzydliwą wytrwałością. Otworzyły się drzwi i wszedł mężczyzna w białym zakrwawionym kitlu. Danny zapytał: – Pan Carmichael? – Tak. A pan to kto? – Zastępca szeryfa Upshaw.

– W jakiej sprawie? – W sprawie zębów rosomaka. Żadnej reakcji poza zniecierpliwieniem, mężczyzna najwyraźniej chciał powrócić do swojej pracy. – W takim razie nie mogę panu pomóc. Joredco jest jedynym zakładem techniki dentystycznej w L.A., które wykonuje zwierzęce szczęki, i nigdy nie robiliśmy szczęk rosomaka. – Dlaczego? – Dlaczego? Bo wypychacze zwierząt nie robią rosomaków, nie należą one do zwierząt, które ludzie chcieliby trzymać wypchane w domu czy górskiej chacie. Pracuję tu od trzynastu lat i nigdy nie wykonywałem szczęk rosomaka na zamówienie. Danny zastanowił się. – Czy ktoś, kto nauczył się podstaw tworzenia zwierzęcych szczęk tutaj, mógłby je zrobić sam? – Tak, ale wykonanie byłoby bardzo niedbałe i polałoby się mnóstwo krwi bez odpowiednich narzędzi. – To dobrze, bo szukam mężczyzny, który lubi krew. Carmichael wytarł ręce w fartuch. – Detektywie, z czym to ma związek? – Z poczwórnym morderstwem. Jak daleko wstecz sięgają pańskie dokumenty dotyczące tutaj zatrudnionych? „Poczwórne morderstwo” przestraszyło Carmichaela – wydawało się, że wstrząsnęło nim pomimo okazywanej szorstkości. – Mój Boże. Nasze akta sięgają roku 1940, ale Joredco zatrudnia głównie kobiety. Nie myśli pan chyba… Danny pomyślał, że Reynolds Loftis nie przestąpiłby progu takiego miejsca jak to. – Myślę, że może jednak… Proszę mi opowiedzieć o mężczyznach, którzy tu pracowali. – Nie było ich wielu. Szczerze mówiąc, kobiety pracują za niższą stawkę. Obecny personel zatrudniam tu od lat, a kiedy mamy coś pilnego, wynajmujemy przygodnych ludzi i dzieciaki ze szkół średnich Lincoln i Belmont High, aby odwalili najgorszą robotę. Podczas wojny mieliśmy mnóstwo tymczasowych pracowników. Trop związany z Joredco wydawał się, o dziwo, bardzo trafny, choć jednocześnie wykluczał Loftisa. – Panie Carmichael, czy posiada pan kartoteki medyczne swoich stałych pracowników? – Tak.

– A mógłbym je zobaczyć? Carmichael odwrócił się do recepcjonistki: – Sally, pokaż temu policjantowi, jak mu tam, kartoteki. Danny puścił to „jak mu tam” mimo uszu. Carmichael wrócił do swoich zajęć. Sally wskazała na szafkę. – Wredny gnój, przepraszam za wyrażenie. Kartoteki są w dolnej szufladzie. Mężczyźni i kobiety razem. Chyba pan nie sądzi, że pracował tu prawdziwy zabójca, co? Danny zaśmiał się. – Nie, ale zatrudnialiście prawdziwego potwora. Przejrzenie kartotek lekarskich zabrało mu godzinę. Od listopada trzydziestego dziewiątego roku szesnastu mężczyzn było zatrudnionych w charakterze techników. Trzech z nich było Japończykami, którzy zostali zatrudnieni zaraz po zakończeniu internowania w czterdziestym czwartym, czterech było białych, teraz mieliby około trzydziestu lat, trzech białych obecnie w średnim wieku, sześciu było Meksykanami. Wszystkich szesnastu mężczyzn przynajmniej raz oddało krew w Czerwonym Krzyżu. Pięciu z szesnastki miało grupę 0+, tę najpopularniejszą. Trójkę z nich stanowili Meksykanie, pozostali dwaj byli Japończykami – mimo to Joredco nadal wydawało się dobrym tropem. Danny spędził kolejną godzinę na rozmowach z technikami, podczas gdy ci wyrywali zęby z fragmentów dziąseł wyciętych z głów łosia, jelenia i dzika. Rozpytywał o wysokiego siwego mężczyznę, który dziwnie się zachowywał, o jazz, o heroinę, o facetów mających bzika na punkcie rosomaków. Wdychał zapach krwi i popsutych zwierzęcych zębów i kładł nacisk na dziwne zachowanie pracowników dorywczych, którzy pojawiali się i znikali, próbował ich naprowadzić na przystojnego hollywoodzkiego aktora, który mógł się tu pojawić w takim charakterze. Technicy gasili go, odpowiadali przecząco i pracowali dalej, a jego jedyną deską ratunku była droga eliminacji. Większość tych dorywczych pracowników była Meksykanami, uczniami szkół średnich Lincoln i Belmont, nie posiadającymi zielonych kart, dawnymi pracownikami rzeźni w Vernon, gdzie robota była dwa razy bardziej krwawa, a pieniądze jeszcze gorsze niż skromne pensyjki u pana Carmichaela. Danny wyszedł, myśląc, że Loftis zemdlałby w pierwszej sekundzie po przekroczeniu progu Joredco, i że może on być tylko pośrednio z tym związany. Jednak Joredco/Cormier ciągle wydawało się dobrym tropem, krew i rozkładające się szczątki pachniały jak coś, co ON mógłby

pokochać. Dzień stawał się cieplejszy, nadciągał upał, tym cięższy do zniesienia po ulewnym deszczu. Danny wsiadł do samochodu i wypocił to, co wypił poprzedniej nocy. Eliminował; myślał o tym, że agencje wysyłające dorywczych pracowników nie prowadziły rejestru, by uniknąć podatków, i że archiwa szkół średnich mogły służyć raczej niewielką pomocą, ale i tak będzie musiał spróbować. Pojechał do szkoły średniej w Belmont, porozmawiał z pedagogiem doradzającym w sprawie wyboru zawodu, dowiedział się, że ich dokumenty sięgały wstecz tylko do roku czterdziestego piątego, i sprawdził osoby wysłane do Joredco; było ich dwadzieścia siedem, same meksyki i japońce. Mimo iż wiedział, że wiek byłych uczniów nie będzie pasował, zrobił to samo w Lincoln – meksyki, japońce i jeden umysłowo upośledzony chłopiec zatrudniony tylko dlatego, że miał dość siły, by przeciągnąć dwa martwe jelenie naraz. Nic. Nadal jednak nękało go przeczucie. Danny pojechał do baru w Chinatown. Po dwóch szklaneczkach podwójnej whisky wiedział, że był to jego ostatni dzień pracy jako ważniaka z Wydziału Zabójstw. Kiedy powie Considine’owi, że Ted Krugman został zdemaskowany, przeniosą go z powrotem na posterunek w Zachodnim Hollywood, naznaczonego ogromną winą, jeżeli Ellis Loew stwierdzi, że to on przekreślił szanse na sukces sądu przysięgłych. Mógłby GO nadal szukać po godzinach, ale istniało duże prawdopodobieństwo, że Felix Gordean pogada ze swymi kumplami od golfa – szeryfem Biscailuzem i Alem Dietrichem – i zdegradują go, zostanie posterunkowym albo strażnikiem w areszcie. Zrobił sobie wroga z Gene’a Nilesa i wkurzył Dudleya Smitha i Mike’a Breuninga, Karen Hiltscher nie będzie dłużej odgrywać jego słodkiej dupeczki, a jeśli Niles zdoła mu udowodnić włamanie do mieszkania numer 2307, znajdzie się w prawdziwych opałach. Dwie kolejne szklaneczki, ciepłe strużki wypierające przygnębienie. Miał przyjaciela wysokiej rangi i przy władzy; gdyby tylko udało mu się w jakiś sposób nadrobić spapraną robotę w przebraniu, mógłby nadal korzystać z wpływów Considine’a. Ostatnia szklaneczka, znowu ON, ON nieskazitelny i abstrakcyjny, jak gdyby istniał od zawsze, mimo że byli razem dopiero od kilku tygodni. Pomyślał o NIM, wyłączając z tego Reynoldsa Loftisa i poprzedni wieczór z Claire, układając wszystko chronologicznie,

zatrzymując się na martwym Augiem Duarte leżącym na stole z nierdzewnej stali. Rany cięte na twarzy. Myślowy skok do pracy nad aktami poprzedniej nocy. Instynkt mówił mu, że morderca znał kumpla Marty’ego Goinesa – młodzieńca z zabandażowaną twarzą – i z niego czerpał seksualną inspirację. Skok do Thomasa Cormiera, którego rosomaki były dokarmiane – i czczone? – latem czterdziestego drugiego roku, roku Śpiącej Laguny, kiedy kije zoot-pałki cieszyły się największą popularnością. Interpretacja Cormiera: dzieciak z sąsiedztwa. Skok do Joredco. Zakład zatrudniał młodzież, młodzież zasilającą szeregi kandydatów do dorywczej pracy skupionych w agencjach, gdzie nie prowadzono żadnych rejestrów. Poparzony chłopiec był biały, wszystkie dzieciaki przysłane ze szkoły były bądź meksykami, bądź japońcami, z wyjątkiem tego nie przystosowanego przygłupa. Być może pracownicy, z którymi rozmawiał, nigdy nie spotkali tego chłopaka, bo pracował tam za krótko, być może o nim zapomnieli, może go po prostu nie zauważyli. Przeskok do chwili obecnej. Chłopiec z poparzoną twarzą był włamywaczem – amator płynu do ust Chester Brown twierdził, że chłopak z zabandażowaną twarzą działał z Goinesem około roku 1943, może 1944. Jeżeli to on ukradł rosomaka Thomasa Cormiera w jakieś osiemnaście miesięcy po tym, jak podziwiał go latem 1942, i jeśli pochodził gdzieś stamtąd, to mógł dokonać innych włamań w okolicy Bunker Hill w tym przedziale czasu. Danny pojechał na posterunek Rampart, który należał do Wydziału Policji L.A., a który zajmował się przestępstwami na Bunker Hill. Nazwisko Considine pomogło mu zyskać uwagę komendanta i w kilka minut później znalazł się w stęchłym pomieszczeniu, gdzie przechowywano przedawnione raporty, i zaczął je przeglądać. Pudła oznakowane były datami. Danny znalazł dwa kartony po produktach spożywczych oznaczone „1942”. Raporty w środku latały luzem, kilkustronicowe, nie pooddzielane jeden od drugiego. Nie było żadnej chronologii ani logiki w ich ułożeniu – kradzieże torebek, rozboje, inne drobne kradzieże, włamania, publiczne obnażanie się i włóczęgostwo – wszystko było wymieszane. Danny usiadł na pudle z raportami z roku 1948 i zaczął przekopywać te starsze. Przeglądał prawe górne rogi, by zobaczyć, pod jaki paragraf dana sprawa

została podciągnięta – Włamanie, paragraf 459.1. Dwa kartony z roku czterdziestego drugiego dały mu trzydzieści jeden raportów, teraz musiał ustalić miejsca włamań. Przeniósł papiery do dyżurki, usiadł przy pustym biurku przodem do wiszącej na ścianie mapy terytorium posterunku Rampart. Popatrzył na nazwy ulic w okolicy Bunker Hill, żeby móc je dopasować do miejsc zdarzeń. Z czterech przejrzanych raportów wybrał jeden, z kolejnych sześciu trzy. Zapamiętał dziesięć ulic na północ i na południe i osiem na wschód i zachód od Bunker Hill, przebrnął przez resztę dokumentów i zakończył poszukiwania, mając jedenaście włamań na Bunker Hill w roku 1942, których sprawcy nie wykryto. I wszystkie jedenaście adresów znajdowało się niedaleko od domu Thomasa Cormiera i Zakładu Techniki Dentystycznej Joredco. Następnie daty. Danny jeszcze raz szybko przejrzał raporty. Dzień, miesiąc i rok znajdowały się na dole każdej pierwszej strony. 16 maja 1942, 1 lipca 1942, 27 maja 1942, 9 maja 1942, 16 czerwca 1942 i jeszcze sześć, które razem tworzyły szereg nierozwiązanych spraw między 9 maja a 1 sierpnia. Z hukiem w głowie odnalazł sekcję „Skradzione przedmioty” i dowiedział się, dlaczego tak niewiele wysiłku włożono w rozwiązanie tych spraw. Błyskotki, rodzinne portrety, sztuczna biżuteria, pieniądze z portfeli i torebek. Ozdobny zegar ścienny. Cedrowe pudełko na cygara. Kolekcja szklanych figurek. Wypchany bażant, wypchany ryś tkwiący na kawałku palisandru. Coraz więcej JEGO, JEGO, a jednak nie Loftisa. To musiało być to. Danny wstrząsnął się, jakby poraził go prąd. Poszedł z powrotem na zaplecze, znalazł pudła z rokiem 1943 i 1944, przejrzał je, nie znalazł już żadnych drobnych włamań dokonanych w okolicy Bunker Hill. Jedyne raporty ze zdarzeń z tego okresu opisywały prawdziwe kradzieże, gdzie zginęły naprawdę wartościowe przedmioty, włamania, które zakończyły się aresztowaniem sprawcy. Danny skończył i kopnął w pudła; przyszły mu do głowy dwie rzeczy. Zabójca został zidentyfikowany jako mężczyzna w średnim wieku. Musiał być w jakiś sposób związany z wielbiącym rosomaki włamywaczem, młodzieńcem, którego sylwetka wyłoniła się na skutek dzisiejszej pracy. Chester Brown powiedział mu, że Marty Goines i jego wspólnik z poparzoną

twarzą dokonywali włamań w okolicy San Fernando Valley na przełomie roku 1943 i 1944. Tamtejsze posterunki policyjne powinny mieć jakieś raporty o tych zdarzeniach – mógłby tam pojechać, dając najpierw w kość pewnemu czerwonemu inspicjentowi. Drugim olśnieniem było to, że lato 1942 stanowiło kulminację wojennej zawieruchy, obowiązywało zaciemnienie, a godzina policyjna była ściśle egzekwowana. Osoby, które zostały zatrzymane po 22:00, były przesłuchiwane, a przecież dopiero po tej godzinie najprawdopodobniej grasował miłośnik rosomaków. Jeżeli raporty z tych przesłuchań się zachowały, to… Danny przewrócił pomieszczenie do góry nogami, odrzucając puste kartony. Wypocił swój cały alkoholowy lunch, pobrudził się pajęczynami, pleśnią i mysimi odchodami. Znalazł karton z raportami z przesłuchań z lat 1941-43, przekartkował kilka pierwszych i zobaczył, że o dziwo, ułożone były w porządku chronologicznym. Zaczął przyglądać się uważniej: późna wiosna i początek lata roku 1942 dały mu osiem nazwisk – ośmiu białych mężczyzn w wieku od dziewiętnastu do czterdziestu siedmiu lat zatrzymanych po rozpoczęciu się godziny policyjnej, mężczyzn przesłuchanych i wypuszczonych. Raporty wypełniano byle jak, na wszystkich znajdowało się nazwisko, rasa i data urodzenia przesłuchiwanego, ale tylko połowa miała adresy zatrzymanych – w większości były to adresy hoteli w śródmieściu. Pięciu z tamtych mężczyzn będzie obecnie w średnim wieku i teoretycznie któryś z nich może być NIM; pozostali trzej byli wyrostkami, z których jeden mógł okazać się poparzonym chłopcem jeszcze przed wypadkiem bądź też – jeśli ma on jakiś związek ze sprawą – dzieciakiem z sąsiedztwa Thomasa Cormiera, miłośnikiem rosomaków. Danny włożył raporty do kieszeni, pojechał do budki telefonicznej i zadzwonił do Jacka Shortella na posterunek Hollywood. Połączono go z sierżantem, który odezwał się udręczonym głosem: – Tak? Danny? – To ja. Co się stało? – Nic poza tym, że wszystkie miejskie gliny tutaj patrzą na mnie bykiem, jakbym ni stąd, ni zowąd stał się najgorszą zarazą. Co masz? – Nazwiska, być może szukamy jednego z tych ludzi. Rozmawiałem z tym Cormierem i byłem w Joredco, i nie mogę tego bezpośrednio połączyć, ale jestem pewien jak cholera, że nasz facet obcował bardzo blisko

z rosomakami Cormiera. Pamiętasz tego wspólnika od włamań Marty’ego Goinesa, o którym ci mówiłem? – Tak. – Wydaje mi się, że czegoś się o nim dowiedziałem, chyba wszystko zaczyna pasować. Od maja do sierpnia 1942 w okolicy Bunker Hill dokonano szeregu włamań, których sprawca nigdy nie został wykryty. Nic poważnego, zginęły same mało wartościowe przedmioty, a wszystkich kradzieży dokonano niedaleko Cormiera i Joredco. W tym czasie Wydział Policji L.A. czuwał nad przestrzeganiem godziny policyjnej i wybrałem osiem raportów z zatrzymań od maja do sierpnia. Mam przeczucie, że zabójstwa sięgają korzeniami do tego czasu – do zabójstwa znad Śpiącej Laguny i SLDC – i chcę, żebyś sprawdził dla mnie tych ludzi. Aktualne adresy, grupy krwi, dawne związki z zakładami techniki dentystycznej, czy byli notowani i tak dalej. – Mów, notuję. Danny wyciągnął raporty. – Na niektórych dokumentach jest adres, na niektórych nie ma. Numer jeden: James George Whitacre urodzony 5.10.1903, zamieszkały w hotelu Havana na skrzyżowaniu ulic Dziewiątej i Olive. Numer dwa: Ronald Dennison urodzony 30.06.1920, brak adresu. Numer trzy: Coleman Masskie urodzony 9.05.1923, zamieszkały przy South Beaudry 236. Numer cztery: Lawrence Thomas Waznicki, z „ki” na końcu, urodzony 29.11.1908, zamieszkały przy Bunker Hill Avenue 641 1/4. Numer pięć: Leland Hardell urodzony 4.06.1924, zamieszkały w hotelu American Eagle na skrzyżowaniu ulic Czwartej i Hill. Numer sześć: Loren Harold Nadick urodzony 2.03.1902, brak adresu. Numer siedem: David Villers urodzony 15.01.1904, brak adresu. I Bruno Andrew Gaffney urodzony 29.07.1906, brak adresu. Shortell odparł: – Mam wszystko. Synu, czy jesteś już blisko? Jeszcze jeden dreszcz – włamania w okolicy Bunker Hill ustały wraz z 1 sierpnia 1942 roku. Morderstwo nad Śpiącą Laguną – ubrania ofiary pocięte były zoot-pałką – zostało popełnione 2 sierpnia. – Bardzo blisko, Jack. Kilka trafnych odpowiedzi, odrobina szczęścia i ten skurwysyn jest mój. Danny dotarł do Variety International Pictures w chwili, gdy zaczął zapadać zmrok i pikietujący kończyli swój dzień. Zaparkował na widoku, zatknął

znak POJAZD POLICJI za przednią szybę samochodu i przypiął odznakę do marynarki. Podszedł do stróżówki – żadnych znajomych twarzy – wkurzony, że nikt nie zwrócił na niego uwagi. Odźwierny wpuścił go, a on skierował się prosto na plan filmowy numer 23. Znak na ścianie obwieszczał, że Latające tomahawki nadal są kręcone, drzwi były otwarte. Danny usłyszał huk, zajrzał i zobaczył, jak kowboj i Indianin strzelają do siebie, kryjąc się za kartonowymi wzgórzami. Świeciły na nich lampy, chodziły kamery. Meksykanin, którego widział przed kostnicą, zmiatał sztuczny śnieg przed inną scenerią – przed pasącymi się bizonami namalowanymi na tekturze. Danny podszedł, trzymając się blisko ściany. Meksyk podniósł wzrok, rzucił miotłę i zaczął uciekać przed samymi kamerami. Danny ruszył za nim, ślizgając się na mydlanych płatkach; przerwano kręcenie filmu, ktoś krzyknął: – Juan, do cholery! Cięcie! Cięcie! Juan wypadł bocznym wyjściem, trzaskając drzwiami. Danny przebiegł przez środek sceny, zwolnił i pchnął drzwi. Ktoś zatrzasnął mu je z powrotem prosto w twarz; uderzenie stalowego wzmocnienia odrzuciło go w tył. Poślizgnął się na sztucznym śniegu, wygramolił na zewnątrz i zobaczył Duartego biegnącego przejściem w stronę płotu. Danny ruszył, jak mógł najszybciej, Juan Duarte dopadł ogrodzenia i zaczął się po nim wspinać. Zahaczył nogawką o drut, zaczął kopać, szarpać i wykręcać nogę, aby się uwolnić. Danny dogonił go, ściągnął na dół za pasek u spodni i dostał silny prawy sierpowy prosto w twarz. Oszołomiony zwolnił uścisk, Duarte spadł prosto na niego. Danny podniósł się na kolana i uderzył; Duarte chciał mu oddać, nie trafił i rozkwasił sobie pięść o chodnik. Danny przeturlał się nieco w bok, natarł na niego od tyłu i przygwoździł swoim ciężarem. Meksyk wysapał: – Puto, faszysta, gnój, faszystowski gliniarz, faszysta, gnój. Danny złapał za kajdanki, zatrzasnął je na lewym nadgarstku Duartego i przykuł go do płotu. Meksyk przekręcił się na brzuch i próbował rozwalić ogrodzenie, wyrzucając z siebie hiszpańskie epitety. Danny odzyskał oddech, pozwolił mu wyszamotać się i wykrzyczeć, po czym uklęknął obok niego. – Wiem, że widziałeś moje zdjęcie i widziałeś mnie w kostnicy, i wydałeś

mnie Claire. Gówno mnie to obchodzi i mam w dupie UAES i pieprzoną Czerwoną Zmorę. Chcę złapać mordercę Augiego i mam przeczucie, że sprawa ta sięga aż do czasu Śpiącej Laguny. Możesz ze mną porozmawiać teraz albo przymknę cię za czynną napaść na policjanta. Decyduj się. – Duarte potrząsnął kajdankami. Danny dodał: – Dostaniesz od dwóch do pięciu lat i gówno mnie obchodzi UAES. W przejściu zaczynał gromadzić się tłum; Danny odgonił gapiów ruchem ręki i wycofali się, ukradkiem rzucając spojrzenia i wolno kręcąc głowami. Duarte odpowiedział: – Zdejmij to ze mnie, to może z tobą porozmawiam. Danny zdjął mu kajdanki. Duarte rozmasował nadgarstek, wstał, jego nogi zrobiły się miękkie i powoli osunął się do pozycji siedzącej, opierając się plecami o płot. Zapytał: – Co wynajętego przez wytwórnię gliniarza obchodzi mój nieżyjący kuzyn pedał? Danny odparł: – Wstań, Duarte. – Lepiej mi się mówi, jak siedzę na tyłku. Gadaj. Dlaczego obchodzi cię jakiś pedał, który chciał być meksykańskim gwiazdorem filmowym jak każdy inny pieprzony Meksykanin w tym pieprzonym meksykańskim mieście? – Nie wiem. Ale chcę przymknąć tego faceta, który zabił Augiego. – A co to ma wspólnego z twoimi próbami zbliżenia się do Claire De Haven? – Już ci mówiłem, mam to gdzieś. – Norm Kostenz twierdził, że wcale nie. Jak mu powiedziałem, że jesteś pieprzonym psem, stwierdził, że powinieneś dostać pieprzonego Oscara za świetne podszywanie się pod Teda Krug… Danny ukucnął przy Juanie, trzymając się płotu. – Zamierzasz gadać czy nie? Duarte odparł: – Zamierzam, pendejo. Powiedziałeś, że na twój rozum zabójstwo Augiego ma jakiś związek ze Śpiącą Laguną i to mnie zainteresowało. Charlie Hartshorn też tak uważał, więc… Ręka Danny’ego potrząsnęła siatką; zmusił się do zachowania spokoju. – Co powiedziałeś? – Powiedziałem, że Charlie Hartshorn też tak uważał, więc może rozmowa z pieprzonym gliną nie będzie wcale taka głupia. Danny osunął się po ogrodzeniu tak, by móc z bliska widzieć meksyka. – Opowiedz mi o tym wszystkim, powoli i spokojnie. Wiesz, że Hartshorn

popełnił samobójstwo? Duarte odparł: – Może i popełnił. Ty mi to powiedz. – Nie, ty mi powiedz, bo ja nie wiem, a muszę wiedzieć. Duarte utkwił wzrok w Dannym, zmrużył oczy, jakby starał się go rozpracować. – Charlie był prawnikiem. Był zniewieściały, ale nie był żadnym pedałem. Pracował nad sprawą Śpiącej Laguny, prowadził akta, robił to za darmo. – Wiem o tym. – W porządku. Oto coś, czego nie wiesz i dzięki czemu dowiesz się, co to był za człowiek. Kiedy zobaczyłeś mnie w kostnicy, byłem tam po raz drugi. Zadzwonił do mnie kumpel, który tam pracuje, była chyba pierwsza nad ranem, i powiedział o Augiem – rany cięte od zoot-pałki i tak dalej. Pojechałem do Charliego. On miał wpływy w środowisku prawniczym i chciałem się przekonać, czy będzie mógł pogadać z policją, by przeprowadzili porządne śledztwo w sprawie zabójstwa Augiego. Powiedział mi, że nachodził go jakiś gliniarz i pytał o nieboszczyka o nazwisku Duane Lindenaur, chociaż gnojek udawał, że mało go to obchodzi. Charlie przeczytał o tym skandalu, że Lindenaur i jakiś klaun o nazwisku Wiltsie zostali pocięci zoot-pałką, a mój kumpel z kostnicy powiedział, że Augie został załatwiony w ten sam sposób. Powiedziałem to Charliemu i zaraz przyszło mu na myśl, że wszystkie trzy zabójstwa sięgają wstecz do Śpiącej Laguny. Zadzwonił na policję i rozmawiał z jakimś facetem, który nazywał się sierżant Bruner czy jakoś tak… Danny przerwał mu: – Breuning? Sierżant Mike Breuning? – Tak, to on. Charlie powiedział Breuningowi to samo, co ja ci właśnie powiedziałem, a Breuning oznajmił, że zaraz przyjedzie się z nim zobaczyć i porozmawiać w jego domu. Wtedy wyszedłem. Więc jeżeli Charlie uważał, że te morderstwa mają związek ze Śpiącą Laguną, to może nie jesteś wcale taki cabrón. Umysł Danny’ego kotłował się od natłoku myśli: Zaintrygowanie Breuninga, gdy padła nazwa zoot-pałka, jego lekceważenie tego aspektu sprawy. Dziwna reakcja po usłyszeniu nazwisk osób, które miały znaleźć się pod obserwacją, w szczególności Augiego Duartego – bo był Meksykaninem, znajomym członka Komitetu Obrony Śpiącej Laguny? Informacja Mala, że Dudley Smith prosił, by pozwolono mu

się przyłączyć do ekipy sądu przysięgłych, choć jako porucznik z Wydziału Zabójstw Policji L.A. nie miał żadnego logicznego powodu, by pracować nad tą sprawą. Opowieść Mala: Dudley brutalnie przesłuchujący Duartego, Sammy’ego Benavidesa i Mondo Lopeza, kładący nacisk na sprawę Śpiącej Laguny i winę siedemnastki dzieciaków pierwotnie oskarżonych o popełnienie tego przestępstwa – mimo że nie miało to kluczowego znaczenia dla sprawy UAES-u. Hartshorn wspominający zoot-pałkę w rozmowie telefonicznej z Breuningiem. Sprawozdanie ustne Jacka Shortella: Dudley Smith i Breuning przesiadujący na posterunku w Wilshire w przedwczorajszy wieczór – wieczór, kiedy Hartshorn popełnił samobójstwo. Czy złożyli krótką wizytę w domu prawnika oddalonym o nieco ponad kilometr, zabili go i wrócili na posterunek, mając nadzieję, że nikt nie zauważył ich nieobecności – policyjne alibi absolutne? Ale dlaczego? Juan Duarte patrzył na niego, jakby przybył z innej planety. Danny uspokoił swe myśli na tyle, by móc mówić. – Skojarz coś z tego. Muzycy jazzowi, włamania, rosomaki, heroina, pedalskie agencje towarzyskie. Duarte odsunął się od niego. – Wszystko to gówno. Bo co? – A dzieciak, który uwielbia rosomaki…? Duarte postukał się palcem w głowę. – Też mierda. Rosomak to jakiś pieprzony szczur, no nie? Danny ujrzał kłapiące szczęki Juno. – Spróbuj tak, Duarte: Śpiąca Laguna, Komitet Obrony, lata 1942-44 i Reynolds Loftis. Pomyśl spokojnie i odpowiadaj powoli. Duarte odpowiedział: – To łatwe. Reynolds i jego młodszy brat. Danny już zaczynał mówić „co?”, ale powstrzymał się i zastanowił. Przeczytał wszystkie materiały z pakietu od Considine’a dwa razy, biorąc się za to zadanie, i dwa razy zeszłej nocy; zapoznał się też z kartotekami psychiatrycznymi, zanim Mal je zabrał. W żadnym przeczytanym przez niego dokumencie nie było najmniejszej wzmianki o tym, że Loftis ma brata. Jednak w kartotekach psychiatrycznych gwiazdora brakowało zapisków z lat 1942 do 1944. – Opowiedz mi o tym młodszym bracie, Duarte. Powoli i dokładnie.

Duarte zaczął mówić szybko: – Był śmieciem, lamento. Reynolds zaczął go przyprowadzać ze sobą mniej więcej w tym czasie, gdy było najwięcej szumu wokół SLDC. Zapomniałem, jak miał na imię, ale miał wtedy może z osiemnaście, dziewiętnaście lat. Miał zabandażowaną twarz. Poparzył się dość poważnie w jakimś pożarze. Kiedy jego rany się wygoiły i pozdejmowano mu opatrunki, wszystkie dziewczyny z Komitetu stwierdziły, że jest naprawdę niezły. Wyglądał tak samo jak Reynolds, był nawet przystojniejszy. Nowe fakty, które się pojawiły, stukały – puk, puk, puk – do drzwi, które ciągle dalekie były jeszcze od otwarcia. Pojawienie się młodszego brata Loftisa postawiło wielki znak zapytania obok aktora jako JEGO, a jednocześnie przeczyło jego instynktowi mówiącemu, że zabójca czerpał inspirację seksualną z okaleczeń młodzieńca. Wszystko zgadzało się z teorią, że Miłośnik Rosomaków i Sparzona Twarz to jedna i ta sama osoba, i wydawało się możliwe, że był to też wspólnik zabójcy. Tłumaczyło to także niezgodność wieku. Danny poprosił: – Opowiedz mi o tym chłopaku. Dlaczego nazwałeś go śmieciem? – Zawsze kleił się do Meksykanów. Opowiadał tę trefną historyjkę, jak to wielki biały mężczyzna zabił José Diaza, jakbyśmy mieli go za to polubić, bo powiedział, że zabójca nie był Meksykaninem. Każdy wiedział, że to był Meksykanin – tyle że gliniarze przymknęli nie tych, co trzeba. Wygadywał bzdury, że był świadkiem zabójstwa, ale nie potrafił podać szczegółów, a kiedy chłopaki go przycisnęły, to zamknął się w sobie. SLDC otrzymał kilka anonimowych listów, w których mowa była o tym, że zrobił to biały, i wszyscy wiedzieli, że wysłał je młodszy brat – same brednie. Dzieciak powiedział, że uciekał przed mordercą, więc raz go zapytałem: „Palancie, jeżeli morderca cię szuka, to po co ty tu, kurwa, przychodzisz, żeby od razu dobrał ci się do tej pieprzonej sfiksowanej dupy?” Odpowiedział, że ma specjalną ochronę, ale nic więcej mi nie powie. Mówię ci, był walnięty. Gdyby nie był bratem Reynoldsa, nikt by go nie tolerował. Stuk, stuk, stuk, stuk, stuk. Danny zapytał: – I co się z nim stało? Duarte wzruszył ramionami. – Nie wiem. Nie widziałem go od czasu SLDC i nie sądzę, żeby ktokolwiek inny go widział. Reynolds o nim nie mówi. To dziwne. Wydaje mi się, że

przez parę dobrych lat nie słyszałem, by Chaz albo Claire, albo Reynolds o nim rozmawiali. – A co z Benavidesem i Lopezem? Gdzie oni teraz są? – Na planie jakiegoś innego gównianego westernu. Czy myślisz, że ta historia z bratem Reynoldsa ma coś wspólnego z Augiem? Danny przemyślał pytanie. Brat Reynoldsa Loftisa był chłopcem włamywaczem z poparzoną twarzą, wspólnikiem Marty’ego Goinesa, bardzo możliwe, że był też tym kręcącym się po Bunker Hill miłośnikiem rosomaków. Włamania na Bunker Hill ustały 1 sierpnia 1942 roku. Następnej nocy José Diaz został zamordowany nad Śpiącą Laguną, jakieś pięć kilometrów na południowy wschód od Bunker Hill. Młodszy brat twierdził, że widział, jak „wielki biały mężczyzna” zabił José Diaza. Stuk, stuk, stuk. Łup, łup, łup. Dudley Smith był wielkim białym mężczyzną budzącym postrach dokoła. Przyłączył się do ekipy sądu przysięgłych z chęci zablokowania mogących go obciążyć zeznań dotyczących Śpiącej Laguny, myśląc, że dzięki dostępowi do świadków i dokumentacji, będzie mógł pierwszy dopaść i zniszczyć ewentualne obciążające go dowody. Telefon Hartshorne’a do Breuninga dotyczący zoot-pałki przestraszył go. On i Breuning, albo tylko jeden z nich, pojechali z posterunku Wilshire do domu prawnika, żeby z nim porozmawiać – Hartshorn stał się podejrzliwy. Albo z premedytacją, albo w afekcie Smith i/lub Breuning zabili go, pozorując samobójstwo. Bum, bum, bum – głośno jak grzmot – ale drzwi pozostawały zamknięte, gdy chodzi o odpowiedź na najważniejsze pytanie: W jaki sposób zabójstwo José Diaza przez Smitha, jego próby zatajenia wszelkich dowodów i zabójstwo Hartshorna wiązały się z zabójstwami Goinesa, Wiltsiego, Lindenaura i Duartego? I dlaczego Smith zabił Diaza? Danny rozejrzał się wokoło, widząc kawałki różnych planów filmowych: Dziki Zachód, podmokłą dżunglę, drzewa w lesie. Powiedział: – Vaya con Dios. Zostawił siedzącego tam Duartego i pojechał do domu, żeby jeszcze raz przejrzeć akta sądu przysięgłych, wierząc, że w końcu stał się detektywem w wydaniu Maslicka i Vollmera. Wszedł do swojego budynku lekki jak powietrze, nacisnął guzik przy windzie i usłyszał za sobą kroki. Odwracając się, dostrzegł dwóch potężnych mężczyzn z wyciągniętą bronią. Sięgnął po

swoją, ale wielka pięść zbrojna w kastet uderzyła go wcześniej. Ocknął się przykuty kajdankami do krzesła. Kręciło mu się w głowie, nie czuł nadgarstków, a język wydawał mu się za duży. Jego oczy przebiegły po pokoju przesłuchań, trzech mężczyzn za mgłą siedziało przy stole, na środku którego leżał duży czarny rewolwer. Głos rzekł: – W twoim wydziale, Upshaw, standardową bronią są trzydziestkiósemki. Dlaczego ty nosisz czterdziestkipiątkę? Danny zamrugał i odkaszlnął krwawą flegmę. Zamrugał jeszcze raz i rozpoznał mówiącego mężczyznę. Był to Thad Green, szef detektywów Wydziału Policji L.A. W polu jego widzenia znaleźli się też dwaj mężczyźni siedzący po bokach – byli najpotężniejszymi policjantami, jakich kiedykolwiek widział. – Detektywie, zadałem ci pytanie. Danny usiłował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio pił, ustalił, że w Chinatown, i wiedział, że nie mógł to być skutek szaleństwa wywołanego spożyciem whisky. Zakaszlał i odpowiedział: – Sprzedałem ją, kiedy zostałem detektywem. Green zapalił papierosa. – To poważne wykroczenie. Czy uważasz, że stoisz ponad prawem? – Nie! – Twoja przyjaciółka Karen Hiltscher twierdzi co innego. Mówi, że namawiałeś ją, by wyświadczała ci specjalne przysługi, odkąd zostałeś detektywem. Powiedziała sierżantowi Eugene’owi Nilesowi, że włamałeś się do mieszkania przy Tamarind 2307 i wiedziałeś, iż niewiele wcześniej zabito tam dwie kolejne osoby. Powiedziała mu też, że twoja historia o dziewczynie w pobliżu baru na skrzyżowaniu Western i Franklin jest kłamstwem, że sama przekazała ci informację o znalezieniu ciał po usłyszeniu jej w eterze. Detektywie, Niles zamierzał złożyć na ciebie skargę. Wiedziałeś o tym? Danny’emu kręciło się w głowie. Przełknął krew, rozpoznał mężczyznę po lewej stronie Greena jako tego, który zadał mu cios. – Taak. Tak, wiedziałem. Green zapytał: – Komu sprzedałeś trzydziestkęósemkę? – Jakiemuś facetowi w barze. – To przestępstwo, detektywie. Kryminalne. Naprawdę prawo wcale cię nie obchodzi, mam rację? – Obchodzi, obchodzi! Jestem policjantem! Do cholery, co to wszystko ma

znaczyć! Facet, który go zdzielił, powiedział: – Widziano, jak sprzeczałeś się ze znanym alfonsem homoseksualistów Felixem Gordeanem. Czy on ci płaci? – Nie! – A Mickey Cohen? – Nie! Green przejął wodze. – Powierzono ci dowodzenie ekipą detektywów z Wydziału Zabójstw, na zachętę, żebyś pracował dla sądu przysięgłych. Sierżant Breuning i sierżant Niles uważali za bardzo dziwny fakt, że taki młody inteligentny oficer jak ty tak bardzo kłopotał się serią pedalskich zabójstw. Czy zechciałbyś nam wyjaśnić dlaczego? – Nie! Co to, kurwa, jest! Owszem, włamałem się do mieszkania na Tamarind 2307! Czego wy, kurwa, jeszcze ode mnie chcecie! Trzeci policjant, wielki mięśniak, powiedział: – Dlaczego pobiłeś się z Nilesem? – Bo szantażował mnie tym mieszkaniem na Tamarind, grożąc, że mnie podkopie. – I to cię wkurzyło? – Tak. – Cholernie wkurzyło? – Tak! Green wtrącił: – Usłyszeliśmy inną wersję zdarzeń, detektywie. Słyszeliśmy, że Niles nazwał cię pedałem. Danny zamarł, szukał jakiejś odpowiedzi i nie mógł nic znaleźć. Pomyślał o wsypaniu Dudleya, ale zaniechał tego – na pewno by mu nie uwierzyli – jeszcze nie. – Jeżeli Niles to powiedział, to nie słyszałem tego. Policjant, który go uderzył, zaśmiał się. – Poruszyłem czułą strunę, synku? – Pieprz się! Mięśniak uderzył go wierzchem dłoni, Danny splunął mu w twarz. Green wrzasnął: – Dość! Ten, który wcześniej go uderzył, złapał mięśniaka i powstrzymał go. Green odpalił jednego papierosa od drugiego. Danny wykrztusił: – Powiedzcie mi, o co w tym wszystkim chodzi… Green kazał policjantom odejść na drugi koniec pomieszczenia, zaciągnął

się papierosem i zgasił go. – Gdzie byłeś przedwczorajszej nocy pomiędzy 2:00 a 7:00 rano? – Byłem w domu w łóżku. Spałem. – Sam, detektywie? – Tak. – W tym czasie sierżant Gene Niles został zabity strzałem z pistoletu, a następnie pogrzebany na Hollywood Hills. Czy to ty go zabiłeś? – Nie! – To powiedz nam, kto to zrobił. – Jack! Mickey! Niles był pieprzonym zbirem! Policjant, który go uderzył przy windzie, zrobił krok do przodu, ale ten drugi złapał go, mamrocząc: – To tak, jakbyś obraził mnie osobiście, ty pieprzony miłośniku ciot. Gene Niles był moim kumplem, moim dobrym towarzyszem z wojska, wielbicielu cieplaków. Danny wbił się stopami w ziemię i wjechał z krzesłem w ścianę. – Gene Niles był niekompetentnym skurwysynem zbierającym haracze. Mięśniak zaatakował, celując prosto w gardło Danny’ego. Drzwi do pomieszczenia otworzyły się i wpadł przez nie Mal Considine. Thad Green wykrzykiwał jakieś rozkazy, których nie dało się usłyszeć. Danny uniósł kolana, przewrócił się razem z krzesłem, dłonie policjanta potwora chwyciły powietrze. Mal wpadł na niego, bijąc pięściami na oślep, drugi z policjantów odepchnął go, wyrzucając na korytarz. Wołanie „Danny!” odbijało się echem. Green ustawił się pomiędzy krzesłem a potworem, powtarzając: – Nie, Harry, nie – jak gdyby strofował nieposłusznego psa ludojada. Danny miał w ustach linoleum i niedopałki papierosów. Usłyszał: – Zabierzcie Considine’a do celi – i został podniesiony razem z krzesłem do pozycji siedzącej. Jeden z policjantów stanął za nim i odpiął kajdanki. Thad Green sięgnął po jego czterdziestkępiątkę, która leżała na stole. Danny wstał, zataczając się; Green wręczył mu broń. – Nie wiem, co zrobiłeś, a czego nie, ale jest jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć. Zamelduj się tutaj, w ratuszu, w pokoju 1003 jutro w południe. Zostaniesz poddany testowi na wykrywaczu kłamstw i dostaniesz „serum prawdy” w zastrzyku. Zadamy ci szczegółowe pytania dotyczące sprawy zabójstw, nad którą pracujesz, i twoich układów z Felixem Gordeanem i Gene’em

Nilesem. Dobranoc, detektywie. Danny ruszył chwiejnym krokiem w stronę windy, zjechał na parter i wyszedł na zewnątrz; zaczynał powoli odzyskiwać władzę w nogach. Przechodził akurat przez trawnik w stronę postoju taksówek na Temple, gdy zatrzymał go cichy głos. – Chłopcze. Danny zamarł, z cienia wyłonił się Dudley Smith. Zapytał: – Przepiękna noc, nieprawdaż? Pogadanka o niczym z mordercą. Danny odparł: – To ty zabiłeś José Diaza. Razem z Breuningiem zabiliście Charlesa Hartshorna i zamierzam to udowodnić. Dudley Smith uśmiechnął się. – Nigdy nie wątpiłem w twoją inteligencję, chłopcze. W twoją odwagę, tak. W inteligencję, nigdy. Muszę przyznać, że nie doceniłem twej wytrwałości. Ale wiesz przecież, jestem tylko człowiekiem. – O nie, nie jesteś. – Z krwi i kości, chłopcze. Tak jak wszyscy śmiertelnicy. Tak jak ty, chłopcze, pełzający w rynsztoku w poszukiwaniu odpowiedzi, bez których byłbyś w lepszej sytuacji. – Jesteś skończony. – Nie, chłopcze. To ty jesteś skończony. Rozmawiałem z moim dobrym przyjacielem Felixem Gordeanem i nakreślił mi on barwny obraz twojej osoby. Chłopcze, nie licząc mnie, Felix jest jedynym człowiekiem na świecie mającym tak doskonałe oko do słabostek. On o tobie wie i wie, że gdy zostaniesz jutro poddany temu testowi na wykrywaczu kłamstw, dowie się cały świat. Danny rzucił: – Nie. Dudley Smith powiedział: – Tak. Pocałował go prosto w usta i odszedł, gwiżdżąc melodię jakiejś piosenki o miłości. Wszechwiedzące maszyny. Lekarstwa, które nie pozwalają kłamać. Danny pojechał do domu taksówką. Otworzył drzwi i skierował się prosto do swoich akt, faktów, które można było poskładać, by uzyskać całą prawdę. Dudley, Breuning i ON przygwożdżeni za pięć dwunasta, w ostatniej chwili,

jak w sensacyjnym filmie. Zapalił światło w korytarzu, otworzył drzwi do szafy. Pudła z aktami zniknęły, dywanik, który je przykrywał, leżał złożony na dnie. Danny zdarł dywan w przedpokoju i zajrzał pod niego, przekopał szafę w sypialni i opróżnił szuflady, zrzucił wszystko z łóżka i zwalił apteczkę ze ściany w łazience. Zajrzał pod każdy mebel w pokoju, pod poduszki i powyrzucał zawartość szuflad w kuchni, aż podłoga zapełniła się sztućcami i pobitymi naczyniami. Zauważył do połowy opróżnioną butelkę obok radia, otworzył ją i przekonał się, że mięśnie jego przełyku są zbyt ściśnięte, więc odrzucił ją, rozwalając żaluzje. Podszedł do okna, wyjrzał na zewnątrz i zobaczył Dudleya Smitha oświetlonego przez uliczną latarnię. I wiedział, że on wie. A jutro dowiedzą się wszyscy. Szantaże. Jego akta w katalogu wykroczeń seksualnych. Jego nazwisko przewijające się w pedalskich pogaduszkach w Chateau Marmont. Wszechwiedzące maszyny. Lekarstwa, które nie pozwalają kłamać. Igły wykrywacza kłamstw odchylą się za każdym razem, gdy zapytają go, dlaczego tak bardzo przejmował się serią zabójstw pedałów, ciot, homosów, cieplaków. Nie będzie ułaskawienia. Danny wyjął swoją broń z kabury i wetknął lufę do ust. Smak oleju wywołał odruch wymiotny. Wyobraził sobie, jak będzie wyglądał, gdy znajdą go policjanci, jak będą sobie żartować, dlaczego zrobił to w taki sposób. Odłożył czterdziestkępiątkę i poszedł do kuchni. Broni miał w bród. Wybrał ząbkowany nóż. Sprawdził ostrze, stwierdził, że może być, i pożegnał się z Malem, Jackiem i doktorem. Przeprosił za te wszystkie samochody, które ukradł, i za facetów, których pobił, mimo że na to nie zasłużyli, którzy nawinęli mu się, kiedy miał ochotę w coś uderzyć. Pomyślał o zabójcy, pomyślał, że mordował, bo ktoś zrobił z niego kogoś, kim on – Danny – sam był. Podniósł nóż i przebaczył mu, przytknął ostrze do gardła i wykonał cięcie od ucha do ucha, aż po tchawicę, jednym zdecydowanym ruchem.

III ROSOMAK

32 Tydzień później Buzz poszedł na grób, była to jego czwarta wizyta, odkąd Wydział Szeryfa L.A. umieścił dzieciaka w ziemi. Leżał w taniej kwaterze na cmentarzu we Wschodnim L.A., na nagrobku napisano: Daniel Thomas Upshaw 1922–1950 Niczyj ukochany. Niczyj syn. Nie było krzyża wyrzeźbionego w kamieniu, nie było napisu „Spoczywaj w pokoju”. Żadnej inskrypcji, która mogłaby przyciągnąć oko przechodnia, w stylu „Gliniarz morderca” bądź „Niedoszła szycha w Biurze Prokuratora Okręgowego”. Nic, co powiedziałoby prawdę komukolwiek, kto przeczytał zdawkową notatkę prasową mówiącą o przypadkowej śmierci dzieciaka – potknął się o krzesło i upadł prosto na stojak z nożami kuchennymi, a wszystko po to, by uniknąć szumu. Straceniec. Buzz schylił się i wyrwał kępkę chwastów; lufa broni, którą zabił Gene’a Nilesa, wbiła mu się w bok. Wstał i kopnął płytę. Pomyślał, że „Ofiara hieny” oraz „Kokosowy interes i fuks głupiego wieśniaka” też mogłyby wyglądać całkiem stosownie; po nich następowałby wywód opisujący ostatnie dni porucznika Danny’ego Upshawa, całe mnóstwo szczegółów na pomniku sięgającym aż pod niebo, takim, jakie stawiali sobie czarni alfonsi, wyznawcy wudu. A to dlatego, że detektyw Upshaw też rzucał na niego czar, wbijał cieniutkie igiełki w grubą, małą laleczkę wudu o wyglądzie Buzza Meeksa. Mal zadzwonił do niego z informacją. Deszcz odkrył ciało Nilesa, Wydział Policji L.A. przymknął Danny’ego jako podejrzanego, poturbował go i zwolnił, nakazując zgłoszenie się nazajutrz na test z wykrywaczem

kłamstw i rozmowę po zaaplikowaniu skopolaminy. Ponieważ dzieciak się nie stawił, policjanci natychmiast do niego pojechali i znaleźli jego ciało z podciętym gardłem na podłodze w mieszkaniu, w którym panował nieprzeciętny bałagan. Nort Layman, załamany, dokonał sekcji zwłok, rozpaczliwie szukając potwierdzenia, że to było morderstwo, ale dowody na to nie wskazywały. Odciski palców na nożu, kształt rany i upadek potwierdzały samobójstwo, sprawa została zamknięta. Doktor nazwał śmiertelne cięcie „zadziwiającym” – nie było żadnych śladów wahania, Danny Upshaw chciał umrzeć z całych sił i natychmiastowo. Wydział Szeryfa L.A. przyspieszył pogrzeb dzieciaka. W ceremonii wzięły udział cztery osoby: Layman, Mal, gliniarz z Okręgówki o nazwisku Jack Shortell i on sam. Śledztwo w sprawie zabójstw homoseksualistów zostało natychmiast przerwane i Shortell wyjechał na wakacje do Montany. Wydział Policji L.A. zamknął sprawę dotyczącą zabójstwa Gene’a Nilesa, uznając samobójstwo Upshawa za przyznanie się do winy i autoegzekucję zarazem. Stosunki między policją miejską i okręgową były tragiczne – a on balansował na linie, próbując uratować tyłki i reputację ich obu, bez powodzenia, i tak za późno, by dzieciak miał z tego jakąś korzyść. Kokosowy interes. Dręczyło go też to, jak naprawił sprawy związane z kradzieżami Audrey. Petey Skouras oddał Mickeyowi sumę, którą ukradła lwica. Mickey był bardzo wyrozumiały i tylko go pobił – Johnny Stomp popracował pałką nad jego nerkami. Petey wyjechał do San Francisco, mimo że Mickey, któremu zaimponowała jego skrucha, nie skreślił go ze swojej listy płac. Tą ucieczką Scouras wpasował się w jego plan. Mickey, „pan Wylewność”, podwyższył jego płacę za ochronę podczas narkotykowego szczytu do tysiąca, dodając, że czarujący porucznik Dudley Smith będzie również stał na straży jego bezpieczeństwa. On zarabiał kasę, podczas gdy Danny Upshaw piął się na szubienicę. Fuks głupiego wieśniaka. Mal ciężko to zniósł, pijąc do nieprzytomności przez dwa dni i trzeźwiejąc podczas bezpośredniego ataku na Czerwoną Zmorę. Dość mocno przyciśnięty lewicowiec wyznał Dudleyowi Smithowi, że Claire De Haven domyśliła się, iż Ted Krugman był policjantem. Mal oszalał, ale cały zespół zgodził się, że mieli już dość zeznań, by zniszczyć UAES bez brudów, które

mógłby odkryć Upshaw. Czas rozprawy został wyznaczony, jeżeli wszystko pójdzie dobrze, sąd przysięgłych zbierze się za dwa tygodnie. Mal wpadł w szał, nękał Czerwonych, by zdobyć argumenty na swą korzyść przed swoją sprawą w sądzie. Wertował pamiętnik Nathana Eislera w tę i z powrotem w poszukiwaniu nazwisk, wyciągając informacje od czterech mężczyzn, którym oddała się Claire De Haven, gdy tworzyła związek. Jego nora w motelu Shangri-Lodge wyglądała teraz jak pokój gościnny Ellisa Loewa: wykresy, tabele i zestawienia pozyskanych informacji, oda Mala do Danny’ego Upshawa, zaś wszystko to sprowadzało się do jednego – komuniści dużo gadali. A kiedy członkowie sądu przysięgłych usłyszą to gadanie, pewnie nawet do głowy im nie przyjdzie, że ci żałośni, omamieni popieprzeńcy gadają, bo nie mają odwagi zrobić nic innego. Buzz znów kopnął płytę nagrobkową. Pomyślał, że kapitan Mal Considine prawie sobie wmówił, że UAES stanowi największe możliwe zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego Ameryki, że musiał w to wierzyć, by móc zatrzymać syna i wciąż być w stanie spojrzeć sobie w oczy. Szanse na to, że za pomocą tanich filmideł zawierających propagandę dziwacznej treści, zebrań i awanturniczych pikiet hollywoodzcy komuniści doprowadzą do przewrotu, wynosiły według Buzza jeden do trzydziestu trylionów, tyle co prawdopodobieństwo wylądowania Marsjan. Cała ta sprawa była tylko zamieszaniem, grą, która miała pomóc w ocaleniu pieniędzy wytwórni filmowych i zrobieniu z Ellisa Loewa prokuratora okręgowego i gubernatora Kalifornii. Poborca haraczy. Naprawiacz. Od chwili, gdy Mal zadzwonił do niego z nowinami, zaczął wszystko olewać. Ellis kazał mu sprawdzić osoby, których nazwiska pojawiły się w pamiętniku Eislera, więc zadzwonił do działu informacji, dowiedział się kilku szczegółów, a resztę zostawił im. Mal kazał mu przeprowadzić rozmowy telefoniczne z informatorami HUAC-u ze Wschodu; zadzwonił do jednej trzeciej wskazanych osób, zadał im tylko połowę przygotowanych pytań i ograniczył odpowiedzi do dwóch kartek na głowę, żeby oszczędzić pracy sekretarce przepisującej to na maszynie. Jego najważniejszym zadaniem było odnalezienie doktora Saula Lesnicka, głównego informatora sądu przysięgłych. Jeżeli chodzi o tę sprawę, olał ją zupełnie – ogólnie

zaniedbywał wszystko. A powodem tego był Danny Upshaw. Kiedy upewnił się, że wszystko ucichło, pojechał do San Bernardino, by poznać przeszłość dzieciaka. Rozmawiał z jego owdowiałą matką, kruchą staruszką żyjącą z pomocy społecznej. Powiedziała mu, że nie poszła na pogrzeb, bo Danny odnosił się do niej niegrzecznie podczas kilku ostatnich wizyt, a poza tym nie pochwalała jego picia. Skłonił ją do mówienia. Nakreśliła obraz Danny’ego jako dziecka bystrego i chłodnego, młodzieńca, który czytał, uczył się i był zamknięty w sobie. Kiedy umarł jego ojciec, nie okazał żadnego żalu. Lubił samochody, majsterkowanie i książki naukowe. Nigdy nie uganiał się za dziewczynami, a jego pokój zawsze był nieskazitelny. Odkąd został policjantem, odwiedzał ją tylko na Boże Narodzenie i w jej urodziny, ni mniej, ni więcej. W liceum miał same czwórki, a w college’u piątki. Ignorował lafiryndy, które za nim latały, składał samochody. Miał jednego bliskiego przyjaciela – nazywał się Tim Bergstrom i był obecnie nauczycielem wychowania fizycznego w liceum w San Berdoo. Buzz pojechał do szkoły i pokazał Bergstromowi odznakę. Mężczyzna widział już wcześniej informację o śmierci Upshawa w prasie, powiedział, że Danny urodził się po to, by umrzeć młodo, i zaczął rozwodzić się nad tą kwestią przy piwie w pobliskim barze. Powiedział, że Danny lubił poznawać zasady działania motorów i silników i rozwiązywać zadania arytmetyczne. Kradł samochody, bo lubił ryzyko, zawsze starał się sobie coś udowodnić, ale nigdy z nikim o tym nie rozmawiał. Dało się poznać, że dręczyło go jakieś wewnętrzne szaleństwo, ale nikt nie wiedział, co to było i skąd się brało. Był naprawdę inteligentny, ale nie sposób było się domyślić, jak tę swoją mądrość wykorzysta. Podobał się dziewczynom, bo był tajemniczy i grał trudnego do zdobycia. Poza tym doskonale się bił. Wiele lat temu po pijanemu Danny opowiedział mu historię o tym, że był świadkiem morderstwa. Wtedy to właśnie dostał bzika na punkcie zostania policjantem, na punkcie spraw związanych z medycyną sądową. Był chłodnym alkoholikiem, pod wpływem wódy jeszcze bardziej zamykał się w sobie, stawał się jeszcze bardziej tajemniczy i uparty, od razu wiadomo było, że wcześniej czy później zadrze z niewłaściwym facetem i zostanie zastrzelony. Zaskoczyło go tylko, że Danny zmarł na skutek wypadku. Buzz puścił to mimo uszu i zapytał: – Czy Danny był ciotą?

Bergstrom zaczerwienił się, drgnął, splunął w swoje piwo i odparł: – Nie, do cholery – i od razu wyciągnął zdjęcia swej żony i dzieciaków. Buzz pojechał z powrotem do L.A., zadzwonił do kumpla z Okręgówki i dowiedział się, że akta osobowe Upshawa zostały zniszczone i praktycznie rzecz biorąc, dzieciak nie był nigdy pracownikiem Wydziału Szeryfa L.A. Odbył wycieczkę na posterunek w Zachodnim Hollywood, porozmawiał z tamtejszymi policjantami i dowiedział się, że Danny nigdy nie dał się przekupić pieniędzmi ani ciałem, nigdy nie usiłował wymóc usług seksualnych od swojej informatorki Janice Modine ani operatorki centrali Karen Hiltscher, choć obie z największą przyjemnością same by mu się oddały. Koledzy Upshawa albo podziwiali jego inteligencję, albo określali go jako idealistycznego głupca, który potrafił być podły. Plotka głosiła, że kapitan Al Dietrich lubił go, bo działał metodycznie, ciężko pracował i miał wielkie ambicje. Buzz pomyślał o nim jako o dzieciaku, który przerzucił się z maszyn na ludzi w fatalnym momencie, który szukał odpowiedzi na swoje DLACZEGO? w rzece gówna, wyławiając z niej najgorszą odpowiedź, jaką tylko tamte dwie sprawy mogły mu dać, i zakończyło się to dla niego śmiercią, bo nie potrafił skłamać sam przed sobą. Daniel Thomas Upshaw, 1922 – 1950. Pedał. Turner Prescott Meeks, 1906 – ? Hiena żyjąca kosztem swej ofiary, bo dzieciak nie mógł się z tym pogodzić. „To” nie mogło być niczym innym. Danny Upshaw nie zabił Gene’a Nilesa. Mal powiedział, że Thad Green i dwóch mięśniaków się do niego dobrało; pewnie uczepili się tego, że Niles nazwał go ciotą, i roztrząsali to, co Dudley Smith powiedział Malowi i Greenowi: że widziano Danny’ego, jak gadał z Felixem Gordeanem. Pewnie zagrozili mu przesłuchaniem z wykrywaczem kłamstw i „serum prawdy”, Green puścił dzieciaka do domu, oddając mu broń w nadziei, że chłopak oszczędzi Wydziałowi Policji L.A. rozprawy i wyjścia na jaw faktu, że Niles był na usługach Dragny. Danny oddał im tę przysługę – choć z innych pobudek i nie użył pistoletu. Ofiara. Która na swój sposób śmiała się ostatnia. Za cholerę nie mógł spać. Kiedy udało mu się przespać trzy czy cztery godziny jednym ciągiem, śnił o tych wszystkich szaleństwach, które popełnił – wiejskie dziewczyny zawleczone do łóżka Howarda, przechwycona,

a później sprzedana Mickeyowi heroina, gotówka w jego kieszeni i upchnięty na boku towar, który nie zdążył dotrzeć do żyły jakiegoś ćpuna. Jedynym dla niego lekarstwem było sypianie z Audrey – grała swoją rolę od tego wypadku z Nilesem jak zawodowa aktorka – a gdy jej dotykał i pilnował, by była bezpieczna, przestawał na chwilę myśleć o dzieciaku. Jednak ich cztery noce pod rząd u Howarda również stanowiły ryzyko i za każdym razem, gdy zostawiał ją samą, bał się i wiedział, że musi coś z tym zrobić. Musiał też trzymać w tajemnicy przed Malem to, co sam wiedział o dzieciaku. Mal nie wierzył, że chłopak zabił Nilesa, i całkiem rozsądnie przypisywał winę ludziom Cohena – widział przecież, jak Danny przesłuchiwał zbira Dragny, Vinniego Scoppettone, który puścił farbę na temat strzelaniny przed Sherry’s – uczestniczyli w niej ludzie z Wydziału Policji L.A. Ale to było wszystko, do czego na razie doszedł. Nadal idealizował Upshawa i uważał go za bystrego młodego gliniarza, który mógł dojść do wysokiej rangi i chwały. Musiał więc przede wszystkim dochować sekretu dzieciaka. Buzz pokiwał palcem nad nagrobkiem i stwierdził dwa fakty. Po pierwsze, gdy Wydział Policji L.A. dotarł do mieszkania Danny’ego, było one przewrócone do góry nogami. Nort Layman pobrał odciski palców, znalazł na poprzewracanych meblach całe mnóstwo śladów linii papilarnych Danny’ego i stwierdził, że chłopak wpadł w szał w ostatnich chwilach swego życia. Raport Wydziału Policji L.A. o tym, co zastano w mieszkaniu – wszystko zostało poddane inwentaryzacji – nie wspominał nic o dokumentacji dotyczącej sądu przysięgłych ani o prywatnych aktach, które gromadził Danny, na temat zabójstw. Buzz włamał się do mieszkania i przeszukał je bardzo dokładnie: w żadnym z czterech pomieszczeń nie znalazł ukrytych dokumentów. Mal był na miejscu, gdy znaleziono ciało. Twierdził, że Wydział Policji L.A. dokładnie wszystko zaplombował i że mieszkanie opuścił tylko Danny i jego nóż. Po drugie w noc przed swoją śmiercią Danny zadzwonił do niego: był zdumiony, że obie jego sprawy zbiegały się przy nazwiskach Charlesa Hartshorna i Reynoldsa Loftisa. „Chcesz powiedzieć, że Loftis jest podejrzany o te twoje zabójstwa?” „Powiem tylko może. Choć to dość pewne może. Pasuje do opisu zabójcy i… w ogóle pasuje”. Było niemożliwe, by Danny Upshaw padł ofiarą morderstwa. Niemożliwe

też było to, by złodziej akt przewrócił jego mieszkanie do góry nogami. Dudley Smith miał dziwnego bzika na punkcie tego dzieciaka, ale nie miałby po co kraść akt, a gdyby już to zrobił, to upozorowałby włamanie. Dokonała więc tego nieznana osoba lub osoby – dobry początek, by spłacić swój dług. Buzz znalazł Mala na podwórku za domem Ellisa Loewa. Siedział na wyblakłej od słońca sofie, przeglądając dokumenty. Wyglądał na bardzo wychudzonego, jak gdyby głodził się, by zakwalifikować się do wagi koguciej. – Cześć, szefie. Mal skinął głową i czytał dalej. Buzz rzekł: – Chcę z tobą porozmawiać. – O czym? – Na pewno nie o Czerwonej Zmorze. Mal połączył ołówkiem serię nazwisk. – Wiem, że nie traktujesz tego poważnie, ale to jest poważne. – To lukratywna robota, muszę to przyznać, i na pewno chcę dostać swoją działkę, tyle że teraz krążą mi nad głową inne zmory. – Na przykład? – Na przykład Upshaw. Mal odłożył ołówek i dokumenty. – To jest zmora Wydziału Policji L.A., nie twoja. – Jestem pewien, szefie, że on nie zabił Nilesa. – Już o tym rozmawialiśmy. Zrobił to Mickey lub Jack i nigdy w życiu nie będziemy w stanie tego udowodnić. Buzz usiadł na sofie; śmierdziała pleśnią, a jakiś tropiciel czerwonych wypalił papierosem dziury w boku. – Mal, czy pamiętasz, jak Upshaw mówił nam o swoich prywatnych aktach śledztwa w sprawie tych pedalskich morderstw? – Jasne. – Ktoś ukradł je z jego mieszkania wraz z pakietem informacji od ekipy sądu przysięgłych. – Co? – Jestem tego pewien. Powiedziałeś, że Wydział Policji L.A. zaplombował mieszkanie i nie zabrano stamtąd nic, a ja sprawdziłem biurko Upshawa na

posterunku w Zachodnim Hollywood. Było tam mnóstwo starych papierów, ale nic związanego z tymi morderstwami czy z sądem przysięgłych. Byłeś tak zaabsorbowany uganianiem się za lewicowcami, że pewnie nawet o tym nie pomyślałeś. Mal zaczął dziobać Buzza ołówkiem. – Masz rację, nie pomyślałem, ale w czym ty się grzebiesz? Dzieciak nie żyje i został pochowany. Znalazł się w tarapatach przez to włamanie, którego sam dokonał, i był prawdopodobnie skończony jako gliniarz. Może i był świetny i brak mi go, ale sam wykopał sobie grób. Buzz złapał Mala za rękę z ołówkiem. – Szefie, to my wykopaliśmy mu grób. Ty wywierałeś na niego zbyt dużą presję, jeśli chodzi o De Haven, a ja… Ach, pieprzyć to wszystko. Mal uwolnił dłoń. – A ty co? – Ten dzieciak miał coś na Reynoldsa Loftisa. Rozmawiałem z nim przez telefon w wieczór przed jego śmiercią. Przeczytał informację o samobójstwie Charlesa Hartshorna. W gazecie napisano, że był prawnikiem w sprawie Śpiącej Laguny, a dla Upshawa stanowił trop w jego śledztwie, bo był szantażowany przez jedną z ofiar. Powiedziałem mu, że Loftis został przymknięty z Hartshornem w barze dla pedałów w czterdziestym czwartym, a chłopak mało nie oszalał. Nie wiedział, że Hartshorn był zaangażowany w sprawę Śpiącej Laguny, i wiadomość najwyraźniej wytrąciła go z równowagi. Zapytałem, czy Loftis jest może podejrzany w jego sprawie, a on mi odpowiedział: „To dość pewne może”. Mal zapytał: – Czy rozmawiałeś o tym z tym policjantem z okręgu, z Shortellem? – Nie, jest na wakacjach w Montanie. – A z Mikiem Breuningiem? – Nie wierzę, żeby on chciał powiedzieć nam prawdę. Pamiętasz, jak Danny mówił, że Breuning przeszkadza mu w śledztwie i go oszukuje? – Meeks, widzę, że naprawdę się w to zaangażowałeś. – Zastanawiałem się nad tym, a podjęcie decyzji, co robić dalej, zabrało mi trochę czasu. – I co zrobisz? Buzz uśmiechnął się. – Być może Loftis jest właściwym podejrzanym, być może nie. W każdym razie zamierzam dopaść tego rzeźnika pedałów,

kimkolwiek on jest. Mal odwdzięczył się uśmiechem: – I co wtedy? – Wtedy go aresztuję albo zabiję. Mal rzekł: – Chyba oszalałeś. Buzz odparł: – Prawdę mówiąc, chciałem prosić, żebyś się do mnie przyłączył. Szalony kapitan ma więcej władzy niż sprzedajny glina, któremu brakuje kilku klepek. – Meeks, ja mam na głowie tę sprawę z sądem przysięgłych. A pojutrze odbywa się moja rozprawa rozwodowa… Buzz strzelił sobie kostkami u dłoni. – Wchodzisz w to? – Nie, to szaleństwo. Poza tym nie uważam cię za faceta zdolnego do tak dramatycznych gestów. – Jestem mu winien przysługę. My jesteśmy mu winni przysługę. – Nie, to bzdura. – Pomyśl o wszystkich korzyściach, kapitanie. Loftis jako zabójca psychopata. Przymkniesz go za to, zanim sąd przysięgłych zacznie obrady, i UAES pęknie z takim hukiem, że usłyszą go w Cleveland. Mal zaśmiał się. Buzz zaśmiał się również i dodał: – Poświęćmy temu jakiś tydzień. Poskładamy razem wszystko, co się da, z akt sądu przysięgłych, i porozmawiamy z Shortellem, zobaczymy, co on ma. Przyciśniemy Loftisa, a jeśli nic nam z tego nie wyjdzie, to trudno. – A co z sądem przysięgłych? – Komuch taki jak Loftis przymknięty za cztery zabójstwa zrobi z ciebie takiego bohatera, że żaden sędzia w tym stanie nie odmówi ci prawa do opieki nad dzieckiem. Pomyśl. Mal złamał ołówek. – Potrzebne mi jest odroczenie, i to teraz, i nie będę zajmował się wrabianiem Loftisa. – Czy to oznacza, że wchodzisz w to? – Nie wiem. Buzz spróbował ostatniego wybiegu. – Jasna cholera, kapitanie. Wydawało mi się, że perspektywa sukcesu na ciebie zadziała, ale zdaje się, że się myliłem. Pomyśl tylko o Dannym Upshaw, o tym, jak bardzo mu zależało, i o tym, jak cię kręciło napuszczanie go na Claire De Haven. Pomyśl, jak ona i Loftis prawdopodobnie zabawiali się z tym prawiczkiem, zanim poderżnął

sobie to pieprzone gardło. A później ty… Mal uderzył Buzza z całej siły w twarz. Buzz usiadł na dłoniach, by mu nie oddać. Mal rzucił swoją listę z nazwiskami na ziemię i rzekł: – Wchodzę w to. Ale jak to spieprzy sprawę sądu przysięgłych, to wtedy naprawdę zostaniemy wrogami. Już na zawsze. Buzz uśmiechnął się: – Tak jest, kapitanie.

33 Claire De Haven powiedziała: – Jak rozumiem, przestajemy wreszcie udawać. Słabe wejście – wiedział, że rozpracowała Upshaw i śledziła poczynania sądu przysięgłych. Mal odparł: – Przyszedłem tu w sprawie czterech zabójstw. – Och? – Gdzie jest Reynolds Loftis? Chcę z nim porozmawiać. – Reynoldsa nie ma i mówiłam wam już wcześniej, że ani on, ani ja nie podamy wam żadnych nazwisk. Mal wszedł do domu. Zobaczył Heralda z zeszłej środy na krześle; wiedział, że Claire widziała artykuł o śmierci Danny’ego ze zdjęciem z akademii policyjnej. Zamknęła drzwi – ona przestała udawać – chciała się dowiedzieć, co on wie. Mal odezwał się: – Cztery zabójstwa. Żadnej polityki, chyba że zdecyduje pani inaczej. Claire odpowiedziała: – Nie wiem, o czym pan mówi. Mal wskazał na gazetę. – Co panią tak zainteresowało w wiadomościach z zeszłego tygodnia? – Krótki, smutny nekrolog o śmierci pewnego młodego człowieka, którego znałam. Mal podjął grę. – Co to był za człowiek? – Wydaje mi się, że „wystraszony”, „bezsilny” i „zdradliwy” to słowa, które najlepiej go charakteryzują. Takie epitafium zabolało. Mal zastanawiał się po raz setny, co Danny Upshaw i Claire De Haven zrobili sobie nawzajem. – Czterech mężczyzn zostało zgwałconych i okaleczonych. To nie ma nic wspólnego z polityką, więc nie musi się pani zgrywać z tą swoją szlachetnością. Czy zechciałaby pani łaskawie zejść z komunistycznego piedestału i powiedzieć mi, co na ten temat wie? I co o tym wie Reynolds Loftis?

Claire podeszła do niego, zapach perfum uderzył go prosto w twarz. – Wysłał pan tego chłopaka, by w łóżku wyciągnął ze mnie informacje, a teraz usiłuje mi pan prawić kazania o moralności? Mal złapał ją za ramiona i ścisnął. Przypomniało mu się wszystko, co przeczytał w nocy. – Pierwszy stycznia, Marty Goines wywieziony z South Central, odurzony heroiną, poraniony i zamordowany. Czwarty stycznia, George Wiltsie i Duane Lindenaur, uśpieni barbituranami, okaleczeni i zamordowani. Czternasty stycznia, Augie Luis Duarte, to samo. Wiltsie i Duarte byli męskimi dziwkami. Wiemy, że pewni mężczyźni z waszej organizacji korzystają z usług takowych, a opis zabójcy kropka w kropkę zgadza się z wyglądem zewnętrznym Loftisa. Nadal chce pani zgrywać słodkie niewiniątko? Claire próbowała się uwolnić. Mal poczuł, że nie powinien jej dotykać i puścił ją. Podeszła do biurka przy schodach, chwyciła księgę i cisnęła nią w jego stronę. – Pierwszego, czwartego i czternastego stycznia Reynolds był tutaj w zasięgu mojego i wszystkich tu obecnych wzroku. Musi pan być szalony, by uważać, że on mógłby kogoś zabić, i oto ma pan dowód. Mal wziął księgę, przejrzał ją i rzucił z powrotem w jej stronę. – To wszystko jest sfałszowane. Nie wiem, co oznaczają te wykreślenia, ale tylko dwa podpisy są prawdziwe – pani i Loftisa. Inne są podrobione, a szczegóły zmyślone. To oszustwo, które pani przygotowała. A teraz proszę wytłumaczyć to wszystko albo zdobędę nakaz aresztowania Loftisa na podstawie wskazujących na niego poszlak. Claire trzymała księgę. – Nie wierzę w pańskie pogróżki. Wydaje mi się, że wchodzi tu w grę jakaś osobista zemsta. – Proszę mi odpowiedzieć. – Pański młody detektyw Ted naciskał na mnie, chcąc dowiedzieć się, co Reynolds robił w te noce, więc gdy dowiedziałam się, że to policjant, pomyślałam, że musiał sobie wmówić, że Reynolds zrobił coś okropnego. A Reynolds był w tym czasie tu na spotkaniach, więc zostawiłam tę księgę na wierzchu, by chłopak sam zobaczył i nie zorganizował jakiegoś pogromu na podstawie poszlak. Odpowiedź idealna. – I nie pomyślała pani, że grafolog w sądzie pożarłby tę księgę na pierwsze

śniadanie? – Nie. – A pani zdaniem co Danny Upshaw chciał udowodnić Loftisowi? – Nie wiem! Jakąś zdradę, ale nie zabójstwa na tle seksualnym! Mal nie był w stanie stwierdzić, czy uniosła głos, by ukryć kłamstwo. – Dlaczego nie pokazała pani Upshawowi swojej prawdziwej księgi? Ryzykowała pani, że zauważy, iż ta jest fałszywa. – Nie mogłam. Policjant pewnie uznałby prawdziwe protokoły spotkań za dowód na zdradę stanu. „Zdrada stanu” zabrzmiała niedorzecznie; cóż za poważne słowa z ust kobiety, która rozłożyłaby nogi przed każdym, kto miał coś w rozporku. Mal zaśmiał się, zapanował nad sobą i przestał. Claire zapytała: – Co pana tak rozbawiło? – Ależ nic. – Niech pan mnie nie traktuje tak protekcjonalnie. – Zmieńmy temat. Danny Upshaw miał prywatne akta dotyczące tych zabójstw. Zostały one skradzione z jego mieszkania. Wie pani coś na ten temat? – Nie. Nie jestem złodziejką. Ani komediantką. Wściekłość odjęła jej co najmniej dziesięć lat. – W takim razie niech pani nie przypisuje sobie więcej, niż jest warta. Claire uniosła rękę, ale się powstrzymała: – Jeżeli nie traktuje pan poważnie mnie ani moich przyjaciół, dlaczego usiłuje nas pan oczernić i zrujnować nasze życie? Mala zbiła z pantałyku ta inteligentna uwaga. Powiedział: – Chcę porozmawiać z Loftisem. – Nie odpowiedział pan na moje pytanie. – To ja tutaj zadaję pytania. Kiedy wróci Loftis? Claire zaśmiała się. – Och, mój panie policjancie, wyraz pańskiej twarzy właśnie wszystko mi powiedział. Wie pan, że to wszystko jest parodią, prawda? Uważa pan, że jesteśmy zbyt słabi, by stanowić zagrożenie, co jest prawie równie błędne jak uznanie nas za zdrajców. Mal pomyślał o Dudleyu Smisie, o Czerwonej Królowej pożerającej żywcem Danny’ego Upshaw. – Co wydarzyło się między panią a Tedem

Krugmanem? – Niech się pan zdecyduje na jedno imię. Ma pan na myśli detektywa Upshawa, tak? – Proszę mi powiedzieć. – Był naiwny i blefował, gdy chodziło o kobiety. Powiem, że nie powinien był pan wysyłać tak delikatnego amerykańskiego patrioty, by nas rozpracował. Delikatnego i niezdarnego. Czy on naprawdę potknął się i upadł na stojak ze sztućcami? Mal uderzył ją otwartą dłonią. Claire zachwiała się i oddała; żadnych łez, tylko rozmazana szminka i rumieniec na policzku. Mal odwrócił się i oparł o poręcz, sam bojąc się tego, jak wyglądał. Claire odezwała się: – Przecież mógłby pan po prostu dać temu spokój. Mógłby pan stwierdzić, że nie widzi pan w tym nic złego, powiedzieć, że jesteśmy nieskuteczni i niewarci ani tych pieniędzy, ani wysiłku, a i tak wyszedłby pan na twardego policjanta. Mal poczuł krew na ustach. – Ale ja tego chcę. – Po co? Dla sławy? Jest pan zbyt inteligentny jak na patriotę. Mal ujrzał Stefana, machającego mu na pożegnanie. Claire zapytała: – Dla syna? Mal, drżąc, zapytał: – Co pani powiedziała? – Nie jesteśmy takimi głupcami, za jakich nas pan ma, niedawno awansowany kapitanie. Wiemy, jak wynająć prywatnych detektywów, a oni wiedzą, jak sprawdzać akta i stare plotki. Wie pan, imponuje mi fakt, że zabił pan tego nazistę, i dziwię się, że nie dostrzega pan punktów wspólnych tamtego reżimu z tym, którego częścią sam pan jest. Mal nadal spoglądał w inną stronę. Claire podeszła do niego. – Wiem, co musi pan czuć do swojego syna, i chyba oboje wiemy, że pański problem niełatwo będzie rozwiązać. Mal oderwał się od poręczy i spojrzał na nią. – Tak. Niełatwo. A ta rozmowa nigdy nie miała miejsca. I mimo wszystko chciałbym porozmawiać z Reynoldsem Loftisem. Jeżeli to on zabił tych mężczyzn, przymknę go. – Reynolds nikogo nie zabił. – Gdzie on jest? Claire odparła: – Wróci dziś wieczorem i wtedy będzie pan mógł z nim porozmawiać. On pana przekona, a ja tymczasem proponuję panu układ.

Wiem, że potrzebuje pan odroczenia swojej rozprawy o prawo do opieki nad synem, i mam przyjaciół w sądzie, którzy mogliby to załatwić. Ale nie chcę, żeby Reynolds został obsmarowany przed sądem przysięgłych. – Chyba nie mówi pani tego poważnie. – Niech pan nie próbuje robić kariery, bazując na takim traktowaniu mojej osoby. Reynolds został bardzo zraniony w czterdziestym siódmym i nie sądzę, by był w stanie jeszcze raz przez to przejść. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by pomóc w sprawie pańskiego syna, ale nie chcę, żeby Reynolds został skrzywdzony. – A pani? – Ja przyjmę wymierzone we mnie ciosy. – To jest niemożliwe. – Reynolds nikogo nie zabił. – Może to i prawda, ale zbyt wiele osób nazwało go wywrotowcem. – W takim razie niech pan zniszczy te zeznania i nie powołuje tych świadków. – Nie rozumie pani. Jego nazwisko pojawia się w każdym jednym pieprzonym dokumencie, który mamy. Claire złapała Mala za ręce. – Niech pan zwyczajnie obieca mi, że będzie pilnował, by go zbyt mocno nie skrzywdzono. Niech pan powie, że to zrobi, a ja wykonam moje telefony i nie będzie pan musiał jutro iść na rozprawę. Mal zobaczył siebie samego cenzurującego zeznania, zmieniającego nazwiska i tabele tak, by na czoło wysunąć innych komunistów, którzy przed sądem przysięgłych mogliby zeznawać przeciwko sobie – jego zdolności redakcyjne przeciwko pamięci Dudleya Smitha. – Niech pani dzwoni, sprowadzi tu Loftisa na 20:00 i powie mu, że to nie będzie przyjemne. Claire puściła jego ręce. – Na pewno nie będzie to gorsze niż ten pański ukochany sąd przysięgłych. – Niech mi tu pani nie zgrywa takiej cnotki, bo wiem, kim pani jest. – A pan niech mnie nie oszuka, bo wykorzystam swych przyjaciół, by pana zniszczyć. Układ z prawdziwym czerwonym diabłem – odroczenie dające mu czas na to, by oczyścić wywrotowca, złapać mordercę i zrobić z siebie bohatera. No i być może ukrzyżować Claire De Haven. – Nie oszukam pani.

– Muszę panu zaufać. Czy mogę o coś zapytać? Tak nieoficjalnie? – O co? – O pańskie zdanie na temat tego sądu przysięgłych. Mal odpowiedział: – Kompletna strata pieniędzy, czasu i żenada.

34 Mickey Cohen wrzał, a oliwy do ognia dolewał Johnny Stompanato. Buzz tylko obserwował, nieprzytomny ze strachu. Znajdowali się w azylu Mickeya, otoczeni przez jego goryli. Po tym, jak pod jego domem wybuchła bomba, Mickey wysłał Lavonne’a z powrotem na wschód i przeprowadził się do bungalowu w Samo Canyon, zastanawiając się, kto, do kurwy nędzy, chciał widzieć go martwym. Jack D. zadzwonił, żeby powiedzieć, że to nie on, i Mickey mu uwierzył. Brenda Allen nadal siedziała w więzieniu, policjanci miejscy z niczym się nie wyrywali, a poza tym gliniarze podkładający bomby to czyste science fiction. Mickey uznał, że musieli to być komuniści. Jakiś lewicowy spec od materiałów wybuchowych dowiedział się, że on popierał Teamsters, wkurzył się i podłożył ładunek, który zniszczył trzydzieści cztery z jego szytych na miarę garniturów. To musiał być komunistyczny spisek, nic innego. Buzz nadal się przyglądał, czekając przy aparacie na telefon od Mala Considine’a. Davey Goldman i Mo Jahelka sprawdzali teren, grupka zbirów czyściła broń schowaną w ściance działowej pomiędzy pokojem dziennym a sypialnią. Mickey zaczął gadać pół godziny temu. Tematy zmieniały się od Audrey, która mu nie dawała, przez bierny opór komuchów podczas pikiet, aż po to, jak zamierza załatwić UAES. Istna komedia, aż do chwili, gdy pojawił się Johnny Stomp i zaczął mówić o swoim spisku. Makaroniarski Adonis przyniósł złe wieści. Kiedy zbierał pieniądze na Southside, Audrey powiedziała mu, że gdy Petey Skouras nawiał do San Francisco, zabrał ze sobą kwotę równą tygodniowym wpływom. Buzz nastawił ucha, myśląc, że lwica nie mogłaby być aż tak głupia, by wykorzystać ucieczkę Peteya z pieniędzmi dla swoich własnych zysków. Musiał to zrobić sam Petey, biorąc gotówkę jako premię od kwoty tysiąca dolarów za pobicie. Wieści Johnny’ego stawały się coraz gorsze z każdym zdaniem. Potraktował kijem baseballowym jednego z kolesiów z listy Skourasa, a ten powiedział mu, że Petey nigdy by nikogo nie oskubał i nigdy

nie starałby się ochronić brata swojej dziewczyny, bo lubił chłopców – młodych i ciemnych – była to skłonność, którą nabył podczas pobytu w więzieniu wojskowym w Alabamie. Mickey dostał wtedy szału. Z pianą na ustach jak wściekły pies miotał hebrajskie przekleństwa, aż jego żydowscy goryle krzywili się z niesmakiem. Johnny musiał wiedzieć, że jego historia przeczyła tej, którą opowiedział Buzz. Potwierdzał to fakt, że nawet na niego nie spojrzał. Kiedy Mickey przestanie się wkurzać i zacznie myśleć, też zda sobie z tego sprawę. Zacznie wtedy zadawać pytania i usłyszy kolejną zmyśloną historię o bracie chłopaka Peteya, jak to Buzz nie chciał, by biedny Grek Petey został oczerniony jako ten, co lubi kakałko. Mickey uwierzy mu – najprawdopodobniej. Buzz wyciągnął notes i sporządził notatkę do Mala i Ellisa Loewa, bardzo lakoniczną, zawierającą informacje od trzech policjantów udających pikietujących. Ich wnioski: UAES nadal gra na zwłokę, członkowie Teamsters aż się gotują z niecierpliwości, by skopać komuś tyłek, jedyną nowością jest podejrzanie wyglądający samochód zaparkowany na Gower, z siedzącym z tyłu mężczyzną z kamerą. Widziano, jak ten mężczyzna, typ naukowca w okularach à la Trocki, rozmawiał z szefem pikiety UAES Normem Kostenzem. Wniosek: UAES chciał, by Teamsters wszczęli bójkę, tak by oni mogli to zarejestrować na taśmie filmowej. Odwaliwszy robotę z sądem przysięgłych, Buzz posłuchał, jak Mickey się wkurza, i sprawdził swoje ważniejsze notatki – sporządzone z akt sądu przysięgłych i kartotek psychiatrycznych przeczytanych ponownie i połączonych z innymi informacjami oraz faktami uzyskanymi podczas rozmowy z partnerem Jacka Shortella na posterunku San Dimas. Shortell wraca jutro z Montany i wtedy będzie mógł z nim porządnie porozmawiać na temat sprawy Upshawa. Partner wyjawił, że według Jacka wyglądało na to, iż Danny myślał, że zabójstwa sięgały korzeniami do czasów morderstwa nad Śpiącą Laguną i SLDC – była to ostatnia rzecz, o której mówił dzieciak, zanim przymknął go Wydział Policji L.A. Pamiętając o tym, Buzz zestawił swą teorię i fakty. Oto co otrzymał: Danny powiedział mu, że Reynolds Loftis pasuje do opisu zabójcy i „tak w ogóle pasuje”. Charles Hartshorn, niedawny samobójca, został przyłapany z Loftisem w barze dla pedałów w czterdziestym czwartym.

Sprawdzenie dwóch identycznie brzmiących nazwisk dało mu Augiego Duarte, ofiarę zabójstwa numer cztery, i jego kuzyna, Juana Duarte, członka SLDC i UAES-u, obecnie pracującego w Variety International Pictures na planie filmowym zaraz obok pokoju, w którym ofiara numer trzy, Duane Lindenaur, redagował scenariusze. Prawnik SLDC, Hartshorn, przed laty był szantażowany przez Lindenaura; meldunek o tamtym przestępstwie doprowadził go do sierżanta Skakela, który również rozmawiał z Dannym Upshawem. Skakel powiedział mu, że Lindenaur poznał Hartshorna na przyjęciu zorganizowanym przez impresaria pedałów Felixa Gordeana, mężczyznę, który według Danny’ego w jakiś szczególny sposób był powiązany z mordercą. Pierwsza ofiara, Marty Goines, zmarła na skutek wstrzyknięcia olbrzymiej dawki heroiny. Narzeczona Loftisa, Claire De Haven, była ćpunką, trzykrotnie przebywała na odwyku w klinice doktora Terry’ego Luxa. Terry mówił, że Loftis zdobywał dla niej heroinę. Według raportu Mala, dotyczącego przesłuchania Sammy’ego Benavidesa, Mondo Lopeza i Juana Duarte, Benavides wykrzykiwał coś na temat Chaza Mineara, kochanka Loftisa, który miał zdobywać chłopców w „pedalskiej agencji towarzyskiej” – czyżby tej należącej do Gordeana? W swojej kartotece psychiatrycznej natomiast Minear usprawiedliwiał wydanie HUAC-owi Loftisa, wskazując na trzeciego mężczyznę, w trójkącie miłosnym – „Gdybyś wiedział, kim on był, to zrozumiałbyś, dlaczego to zrobiłem”. Dwa dziwne fakty: W kartotece Loftisa brakowało stron dotyczących lat 1942-44, a doktora Lesnicka nie można było nigdzie znaleźć. Natomiast podczas przesłuchania trzech meksyków jeden z nich mamrotał coś pod nosem, że SLDC dostawał listy mówiące, że to „potężny biały człowiek” popełnił to morderstwo nad Śpiącą Laguną. Mnóstwo niezwyczajnych faktów. Wszystko to poszlaki, ale zbyt konkretne, by były tylko zbiegiem okoliczności. Zadzwonił telefon, wcinając się w tyradę Mickeya na temat komunistów. Buzz podniósł słuchawkę, a Johnny Stomp obserwował go podczas rozmowy. – Tak? Kapitanie, to ty?

– To ja, Turner, chłopcze. – Szefie, wydajesz się zadowolony. – Właśnie uzyskałem odroczenie na dziewięćdziesiąt dni, więc jestem zadowolony. Odrobiłeś swoje zadanie domowe? Stompanato nadal się gapił. Buzz odparł: – No jasne. Mam poszlaki, ale mocne. Rozmawiałeś z Loftisem? – Spotkaj się ze mną za godzinę przy Canon Drive 463. Będziemy go mieli jako świadka naszej strony. – Chyba żartujesz. – Nie żartuję. Buzz odłożył słuchawkę. Johnny Stomp puścił do niego oczko i odwrócił się z powrotem do Mickeya.

35 Światła samochodu podskoczyły na jezdni, przesunęły się po jego szybie i zgasły. Mal usłyszał trzaśnięcie drzwi i mrugnął długimi. Buzz podszedł i zapytał: – A ty odrobiłeś swoje zadanie domowe? – Tak. Podobnie jak ty, mam poszlaki, ale zawsze to coś. – Więc czego się dowiedziałeś, kapitanie? Mal zachował w tajemnicy układ z De Haven. – Danny nie był zbyt dyskretny, dociekając miejsca pobytu Loftisa w czasie, gdy miały miejsce zabójstwa, więc ona sfałszowała protokoły ze spotkań i dała Loftisowi alibi na te trzy noce. Twierdzi, że zebrania się odbyły i on był na nich obecny, ale planowali jakąś działalność wywrotową i dlatego musiała wszystko zatuszować. Utrzymuje, że Loftis jest czysty. – I ty w to wierzysz? – Być może, ale przeczucie mówi mi, że oni mają jakiś związek z całą tą sprawą. Po południu sprawdziłem wyciągi z kont Loftisa sięgające wstecz do roku 1940. Wiosną i latem 1944 trzykrotnie pobrał z banku po dziesięć kawałków. W zeszłym tygodniu zrobił to samo. Ciekawe, nie? Buzz gwizdnął. – I to wszystko w okresie, z którego brakuje akt starego Reynoldsa. To musi być szantaż, cały ten bałagan opiera się na szantażu. Chcesz z nim zagrać w złego i dobrego gliniarza? Mal wysiadł z samochodu. – Ty będziesz tym złym. Najpierw pozbędę się De Haven, a potem nad nim popracujemy. Podeszli do drzwi i zadzwonili. Otworzyła Claire De Haven. Mal powiedział jej: – Proszę gdzieś wyjść na parę godzin. Claire spojrzała na Buzza, zatrzymując wzrok na jego znoszonej marynarce i broni. – Nie wolno wam go tknąć. Mal wskazał za siebie palcem. – Proszę gdzieś iść. – Żadnego „dziękuję” za to, co zrobiłam? Mal zauważył, że Buzz powoli łapie, o co chodzi. – Proszę wyjść, Claire. Czerwona Królowa przeszła obok nich, omijając Buzza szerokim łukiem,

i wyszła na zewnątrz. Mal szepnął: – Umówmy się co do znaków. Jeżeli dotknę krawata trzema palcami, to znaczy, że masz go uderzyć. – Masz na to dość nerwów? – Tak. A ty? – Robię to dla tego dzieciaka, szefie. Mal zauważył: – Nadal nie uważam cię za człowieka zdolnego do sentymentów. – Nawet stare wygi mogą się czasem czegoś nauczyć. Co zaszło przed sekundą między tobą a tą księżniczką? – Nic. – Jasne, szefie. Mal usłyszał pokasływanie w pokoju gościnnym. Buzz zasugerował: – Ja zacznę. Usłyszeli głos: – Panowie, czy możemy to załatwić jak najszybciej? Buzz wszedł pierwszy, gwiżdżąc z podziwu na widok mebli. Mal szedł za nim, długo przypatrując się Loftisowi. Mężczyzna był wysoki i miał siwe włosy, zgodnie z opisem podejrzanego według Upshawa. Był niesamowicie przystojny jak na pięćdziesięciolatka i cechował go dość niedbały sposób bycia. Miał na sobie tweedowe spodnie i rozpinany sweter, siedział rozwalony na sofie z jedną nogą założoną na drugą. Mal usiadł obok niego; Buzz klapnął w fotelu, który przysunął bardzo blisko. – Więc ty i słodka Claire się pobieracie? Loftis odparł: – Zgadza się. Buzz uśmiechnął się, miło i szczerze. – Jakież to urocze. I pozwoli ci posuwać chłopców na boku? Loftis westchnął. – Nie muszę odpowiadać na to pytanie. – Jak to, kurwa, nie musisz. Odpowiesz na nie, i to zaraz. Mal wtrącił się. – Pan Loftis ma rację, sierżancie. To pytanie nie ma żadnego związku. Panie Loftis, gdzie pan przebywał nocą pierwszego, czwartego i czternastego stycznia? – Byłem tutaj, na zebraniach Komitetu Wykonawczego UAES-u. – I o czym mówiono podczas tych zebrań? – Claire powiedziała, że nie muszę na ten temat z wami rozmawiać.

Buzz wtrącił: – Rozkazuje ci kobieta? – Claire nie jest zwykłą kobietą. – Pewnie, że nie. Bogata komunistyczna suka zadająca się z pedałem na pewno nie jest czymś normalnym. Loftis znowu westchnął. – Claire powiedziała mi, że to nie będzie przyjemne, i miała rację. Powiedziała mi też, że chcecie jedynie się upewnić, że nikogo nie zabiłem, i dodała, że nie muszę z wami rozmawiać na temat spraw, które omawiał UAES podczas tych trzech nocy. Mal wiedział, że lada moment Meeks domyśli się, iż zawarł układ z Claire. Dołączył do partnera, grając też złego faceta. – Loftis, nie sądzę, żebyś kogoś zabił, ale wydaje mi się, że siedzisz po uszy w jakimś innym gównie, i nie mam tu na myśli polityki. Chcemy dopaść zabójcę i ty nam w tym pomożesz. Loftis oblizał usta i splótł palce. Mal dotknął krawata: idź na całość. Buzz zapytał: – Jaką masz grupę krwi? Loftis odparł: – Zero plus. – Szefie, wiesz, że to grupa krwi zabójcy, prawda? – To najczęściej spotykana grupa krwi wśród białych ludzi, a twój przyjaciel właśnie powiedział, że nie jestem już podejrzany. – Mój przyjaciel ma miękkie serce. Znasz puzonistę Marty’ego Goinesa? – Nie. – Duane’a Lindenaura? – Nie. – George’a Wiltsiego? Trafiony: Loftis zmienił ułożenie jednej nogi na drugiej, oblizał usta. – Nie. Buzz przeklął: – Kurwa, akurat, pieprzony pedale. Mów. – Powiedziałem, że nigdy go nie znałem! – To dlaczego mówisz o nim w czasie przeszłym? – O Boże… Mal pokazał dwa palce, a później położył lewą rękę na prawej pięści: Jest mój, bez bicia. – Loftis, Augie Duarte. Co wiesz na jego temat? – Nie znam go. – Suchy język usiłujący zwilżyć suche usta. Buzz strzelił knykciami. Loftis skulił się. Mal powiedział: – George Wiltsie był męską prostytutką. Czy kiedykolwiek

się z nim spotykałeś? Powiedz prawdę, bo mój partner się zezłości. Loftis spuścił wzrok. – Tak. Mal zapytał: – Kto to zorganizował? – Nikt! To była po prostu… randka. Buzz zapytał: – Randka, za którą ty zapłaciłeś? – Nie. Mal zapytał: – To Felix Gordean was poznał, prawda? – Nie! – Nie wierzę ci. – Nie! Mal wiedział, że nie może go zwyczajnie sprać. Stuknął Loftisa silnie w ramię. – Augie Duarte. Czy to była tylko randka? – Nie! – Mów prawdę albo zostawię cię samego z sierżantem. Loftis złączył kolana i skulił ramiona. – Tak. – Tak co? – Tak. Spotkaliśmy się raz. Buzz zauważył: – Zdaje się, że jesteś facetem lubiącym przygody na jedną noc. Randka z Wiltsiem, randka z Duartem. Gdzie poznałeś tych mężczyzn? – Nigdzie… W barze. – W jakim barze? – W The Oak Room w Biltimore albo w Mocombo, nie wiem. – Wkurzasz mnie, chłopcze. Duarte był meksykiem, a te knajpy nie obsługują Latynosów. Spróbuj jeszcze raz. Dwie ofiary pieprzonych pedalskich morderstw, a ty spałeś z obiema. Gdzie ich poznałeś? Reynolds Loftis nadal siedział skulony i cichy. Buzz zapytał: – Zapłaciłeś za ich usługi, prawda? To żaden grzech. Zdarzało mi się płacić za cipki, to dlaczego ktoś o twojej orientacji seksualnej nie miałby płacić za chłopców? – Nie, nie, nie, to nieprawda. Mal, bardzo cicho. – Felix Gordean. Loftis, drżąc: – Nie, nie, nie, nie, nie. Buzz zakręcił palcem i wygładził krawat – zmiana. – Charles Hartshorn. Dlaczego popełnił samobójstwo? – Bo był dręczony przez takich ludzi jak wy! Mal znów pokazał znak zamiany. – Zdobywałeś herę dla Claire. Od kogo ją

kupowałeś? – Kto ci to powiedział? – W głosie Loftisa słychać było autentyczne oburzenie. Buzz pochylił się i wyszeptał: – Felix Gordean. Loftis odskoczył do tyłu i uderzył głową w ścianę. Mal rzekł: – Duane Lindenaur pracował w Variety International Pictures, gdzie bywają też twoi przyjaciele Lopez, Duarte i Benavides. Juan Duarte jest kuzynem Augiego Duarte. Ty kiedyś pojawiałeś się w filmach wytwórni Variety International. Duane Lindenaur szantażował Charlesa Hartshorna. Może byś to dla mnie wszystko razem poukładał. Loftis pocił się; Mal zauważył, że skrzywił się, słysząc o szantażu. – Trzy razy w roku 1944 i ponownie w zeszłym tygodniu pobrałeś dziesięć kawałków ze swojego konta. Kto cię szantażuje? Mężczyzna ociekał potem. Buzz pokazał pięść, ale Mal pokręcił głową i dał mu znak, by zmienili role. Buzz powiedział: – Opowiedz nam o Komitecie Obrony Śpiącej Laguny. Wydarzyły się jakieś dziwne rzeczy, prawda? Loftis otarł pot ze skroni. – Jakie dziwne rzeczy? – zapytał łamiącym się głosem. – Do Komitetu przychodziły listy mówiące o tym, że to potężny biały mężczyzna zabił José Diaza. Jeden z naszych kumpli detektywów uważał, że zabójstwa wiążą się ze Śpiącą Laguną – z okresem, kiedy używano zoot pałek. Wszystkie ofiary miały rany cięte zadane tym narzędziem. Loftis załamał ręce, pocąc się jeszcze bardziej; jego oczy się zaszkliły. Mal wiedział, że Meeks chciał zagrać delikatnie – nieszkodliwym materiałem z notatek uzyskanych podczas przesłuchań – ale zamiast tego wystrzelił z grubej rury. Buzz zdumiał się; Mal przyjął znów rolę dobrego faceta. – Loftis, kto cię szantażuje? Loftis wyskrzeczał: – Nikt. Mal zauważył, że przepocił już kompletnie swoje ubranie. – Co stało się w związku z SLDC? – Nic! – Czy Gordean cię szantażuje? – Odmawiam odpowiedzi, bo moje sło… – Jesteś wstrętnym, obślizgłym, komunistycznym gównem. Jaki przewrót

planujecie na tych waszych zebraniach? Mów! – Claire mówiła, że nie będę musiał! – Kim jest ten fiutek, o którego ty i Chaz Minear walczyliście podczas wojny? Co to za cipucha? Loftis szlochał, zawodził, a w końcu zdołał wykrztusić formułkę: – Odmawiam odpowiedzi, bo informacje te mogą zostać użyte przeciwko mnie. Nigdy nikogo nie skrzywdziłem, ani ja, ani żaden z moich przyjaciół, więc proszę, nie krzywdźcie nas. Mal zwinął dłoń w pięść, uczelniany sygnet z kamieniem obracając tak, by zadać jak największy ból. Buzz położył dłoń na własnej pięści i ścisnął ją – nowy znak: nie bij go, bo jeśli to zrobisz, to ja uderzę ciebie. Mal przestraszył się i zdecydował się na ciężki atak słowny: Loftis nie wiedział, że Chaz Minear nakablował na niego do HUAC-u. – Usiłujesz chronić Mineara? Nie powinieneś, bo to właśnie on wydał cię federalnym. To on sprawił, że znalazłeś się na czarnej liście. Loftis zwinął się w kłębek, wymamrotał znów formułkę Piątej Poprawki, tak jakby to przesłuchanie było oficjalne, a obrońca miał mu się rzucić na ratunek. Buzz rzekł: – Ty idioto, a mogliśmy go dopaść. Mal odwrócił się i zobaczył stojącą za nimi Claire De Haven. Powtarzała w kółko: – Chaz, Chaz, Chaz…

36 Pikietujący wrzeli. Buzz obserwował to z holu trzeciego piętra budynku Variety International. Jack Shortell i Mal mieli zadzwonić. Ellis Loew skontaktował się z nim w domu, budząc go z kolejnego koszmaru o Dannym. Polecenie prokuratora okręgowego: przekonać Hermana Gersteina, by dorzucił jeszcze pięć tysięcy do szkatuły przeznaczonej na czynności wojenne sądu przysięgłych. Hermana nie było – prawdopodobnie nurkował w futerku Betty Grable – więc Buzz nie miał nic do roboty poza wkurzaniem się na głupie zagranie Considine’a i obserwowaniem przygotowań do rzezi na ulicy. Widać to było wyraźnie: Goryl z Teamsters z kijem baseballowym w ręku kręcił się koło samochodu z kamerą. Kiedy zacznie się jatka i kamerzysta zacznie filmować, będzie na miejscu, by go obezwładnić i zniszczyć mu sprzęt. Pikietujący Teamsters mieli w rękach transparenty na podwójnych i potrójnych kijach przymocowanych taśmami, które w razie bijatyki mogły służyć jako broń. Przy ciężarówce z jedzeniem dla lewicowców stało czterech mięśniaków – akurat tylu, ilu było potrzeba, by przewrócić samochód i poparzyć kawą faceta w środku. Minutę wcześniej zauważył, jak goryl Cohena dostarczył przesyłkę – pistolety z gumowymi pociskami owinięte w materiał jak dzieciątko Jezus. Na ulicy De Longpre Teamsters mieli swoją ekipę filmową w stanie gotowości: aktorzy-pikietujący, którzy wkroczą do akcji, w odpowiedni sposób sprowokują bijatykę i dopilnują, by uderzyło ich paru członków UAES-u, a trzech kamerzystów będzie siedziało w samochodzie i zapisywało to na taśmie. Gdy kurz opadnie, chłopcy Mickeya przetrwają na filmie jako ci dobrzy. Buzz ciągle myślał o Malu i jego zachowaniu. Kapitan omal nie zdradził, że doktor Lesnick nie dochował tajemnicy lekarskiej, gdy chodzi o kartoteki psychiatryczne, psując wszystko wzmianką, że to Minear wydał Loftisa, i to

w chwili, gdy już udało im się zbliżyć do kwestii szantażu i Felixa Gordeana. Musiał czym prędzej wyprowadzić go z domu, by nie zniszczył całego kamuflażu ekipy – jeżeli będą mieli szczęście, De Haven i Loftis pomyślą, że to HUAC przekazał im informację na temat Mineara. Jak na bystrego gliniarza, Mal popełniał głupie błędy. Stawiał dwadzieścia do jednego, że zawarł umowę z Czerwoną Claire w sprawie odroczenia rozprawy; dziesięć do jednego, że przypuszczając atak na Loftisa, prawie zawalił tę sprawę. Stara ciota nie był mordercą, ale luka w jego kartotekach psychiatrycznych z lat 1942-44 – z okresu, z którego wspomnienia tak go przerażały – mówiła wiele, a on i De Haven wyglądali jak główni podejrzani w notatkach dzieciaka. Zaś fakt, że nigdzie nie można było znaleźć doktora Lesnicka, wydawał się równie dziwny jak to, że Mal o mały włos nie pożegnał się ze swym marzeniem o prawie do opieki nad dzieckiem. Teamsters podawali sobie butelki. Członkowie UAES maszerowali i wykrzykiwali swoje stare, żałosne hasła: „Sprawiedliwe płace od zaraz”, „Koniec z tyranią wytwórni filmowych”. Buzz pomyślał o kocie, który przymierzał się do skoku na mysz podgryzającą ser leżący na krawędzi przepaści, postanowił spróbować ponownie i wszedł do biura Hermana Gersteina. Magnata wciąż nie było; dziewczyna przy telefonie wiedziała, że ma przełączać rozmowy na prywatną linię Hermana. Buzz usiadł za biurkiem Gersteina, powąchał jego pudełko na cygara, popodziwiał zdjęcia gwiazdeczek wiszące na ścianach. Spekulował akurat w myślach na temat premii, jaką dostanie za pracę nad tą sprawą, gdy zadzwonił telefon. – Halo. – Meeks? Nie Mal, nie Shortell – ale znajomy głos. – To ja. Kto mówi? – Johnny. – Stompanato? – Szybko się zapomina, co? – Johnny, po co do mnie dzwonisz? – Jak szybko się zapomina dobre uczynki. Jestem ci winny przysługę, pamiętasz? Buzz przypomniał sobie ten numer z Lucy Whitehall – wydawało się, jakby minęło od wtedy z tysiąc lat. – Mów, Johnny.

– Odpłacam ci się, ptasi móżdżku. Mickey dowiedział się, że to Audrey go oszukiwała. Ja mu tego nie powiedziałem, nie mówiłem mu nawet o tym numerze, który wyciąłeś z Peteyem S. Dowiedział się od banku. Audrey wpłaciła pieniądze do banku Hollywood, w którym Mickey trzyma swój szmal z wyścigów. Kierownik zaczął coś podejrzewać i zadzwonił do niego. Mickey wysyła po nią Fritziego. Jesteś bliżej. Tak więc jesteśmy kwita. Buzz zobaczył Fritziego Szpilę w akcji. – Wiedziałeś o nas? – Pomyślałem, że Audrey wyglądała ostatnio na zdenerwowaną, więc pojechałem za nią do Hollywood, a ona spotkała się tam z tobą. Mickey nie wie o tobie i o niej, więc zachowaj spokój. Buzz puścił buziaka w słuchawkę, rozłączył się i wykręcił numer Audrey. Linia była zajęta, więc pobiegł na parking do samochodu. Przejeżdżał przez czerwone i pomarańczowe światła, brał każdy znany sobie skrót i pędził, jak najszybciej mógł. Zobaczył packarda Audrey na podjeździe, przejechał przez krawężnik i zahamował na trawie. Zostawił włączony silnik, wyciągnął swoją trzydziestkęósemkę, pobiegł do drzwi i otworzył je, popychając barkiem. Audrey siedziała na krześle, we włosach miała wałki, a na twarzy maseczkę. Zobaczyła Buzza i usiłowała się zakryć. Buzz podbiegł do niej i zaczął ją całować, rozmazując maseczkę. Wysapał: – Mickey wie, że go oszukałaś – pomiędzy pocałunkami. Audrey zapiszczała: – To nie w porządku! – I: – Nie powinieneś mnie w takim stanie widzieć! Buzz myślał o zbliżającym się Fritziem K., złapał lwicę i wepchnął ją do jej samochodu. Rzucił: – Ventura w pobliżu autostrady Pacific Coast, będę jechał tuż za tobą. Wprawdzie nie jest to Beverly Wilshire, ale jest tam przynajmniej bezpiecznie. Audrey zapytała: – Mam pięć minut na spakowanie? Buzz odparł: – Nie. Audrey westchnęła: – Cholera, naprawdę lubiłam L.A. Buzz rzekł: – To się z nim pożegnaj. Audrey zdjęła całą garść wałków i wytarła twarz. – Pa, pa, L.A. Kolumna składająca się z dwóch samochodów dojechała do Ventura w godzinę i dziesięć minut. Buzz umieścił Audrey w domku na skraju swojej ziemi, schował jej packarda w sosnowym lasku, zostawił jej wszystkie swoje pieniądze z wyjątkiem dziesiątki i jednodolarówki, żeby zadzwonić do

przyjaciela w Biurze Szeryfa Ventura, by znalazł jej jakieś lokum – człowiek ten zawdzięczał mu prawie tyle, ile on Johnny’emu Stompanato. Audrey zaczęła płakać, gdy zdała sobie sprawę, że to naprawdę było pożegnanie z L.A., pożegnanie z domem, kontem w banku, ubraniami i wszystkim innym z wyjątkiem kochanka kanciarza. Buzz scałował resztę jej maseczki, powiedział, że poprosi kumpla, by zatarł ślady opon, i zadzwoni do niej wieczorem. Lwica rzuciła mu na pożegnanie spojrzenie suchych oczu. – Mickey był dobry, jeżeli chodzi o pieniądze, ale beznadziejny w łóżku. Postaram się za nim nie tęsknić. Buzz pojechał prosto do Oxnard, następnego miasteczka na południe. Znalazł budkę telefoniczną, zadzwonił do Dave’a Klecknera w siedzibie Sądu Ventura, załatwił z nim, żeby pojechał po Audrey, i wykręcił do siebie, do Hughes Aircraft. Jego sekretarka powiedziała mu, że dzwonił Jack Shortell. Kazała mu się odezwać do biura Hermana Gersteina i do Mala Considine’a. Buzz rozmienił dolara na dziesięciocentówki i poprosił centralę, by połączono go z Madison pokój 4609. Odezwał się Mal: – Tak? – To ja. – Gdzie jesteś? Próbuję cię złapać od samego rana. – W Ventura. Miałem sprawę do załatwienia. – Straciłeś najlepsze. Mickey się wściekł. Dał wolną rękę swoim chłopakom na Gower Gulch i w tej chwili wszyscy piorą się po łbach, aż wióry lecą. Właśnie zadzwonił do mnie porucznik z oddziałów porządkowych i powiedział, że w życiu nie widział nic gorszego. Chcesz obstawiać zakłady? Szanse na to, że wydostanie lwicę z kraju – jeden do jednego. – Szefie, Mickey wściekł się na Audrey i to prawdopodobnie było powodem tego wszystkiego. Dowiedział się, że go skubała. – Jezu. Czy on wie o… – Nie ma zielonego pojęcia i chcę, żeby tak zostało. Na razie umieściłem ją tutaj, ale tak nie może pozostać. Mal powiedział: – Coś wymyślimy. Nadal myślisz o tamtej spłacie długu? – Bardziej niż kiedykolwiek. Rozmawiałeś z Shortellem? – Dziesięć minut temu. Masz coś do pisania? – Nie, ale mam dobrą pamięć. Mów. – Ostatnią rzeczą, nad którą pracował Danny, był związek pomiędzy

Zakładem Techniki Dentystycznej Joredco na Bunker Hill – robią tam zwierzęce szczęki – a przyrodnikiem, który hoduje drapieżniki kilka przecznic dalej. Norton Layman stwierdził, że ślady zębów na ciałach ofiar pochodzą od rosomaka – o to w tym wszystkim chodzi. Buzz gwizdnął. – Chryste Panie! – Otóż to, sprawa plącze się coraz bardziej. Po pierwsze, Dudley Smith nigdy nie zlecił obserwacji tych mężczyzn, których Danny kazał pilnować. Shortell dowiedział się o tym i sam nie wie, co to może znaczyć. Po drugie, zainteresowanie Danny’ego zabójstwem nad Śpiącą Laguną i SLDC ma jakiś związek ze wspólnikiem Marty’ego Goinesa – młodzieńcem na początku lat czterdziestych – dzieciakiem z poparzoną twarzą. Latem 1942 na Bunker Hill miało miejsce wiele niewyjaśnionych włamań i Danny podał Shortellowi osiem nazwisk z kartotek zatrzymań – obowiązywała wtedy godzina policyjna, więc nie miał problemów z ich znalezieniem. Shortell posprawdzał nazwiska i jedno z nich pasuje; chodzi o mężczyznę o grupie krwi 0 Rh+. Facet nazywa się Coleman Masskie, urodzony 9.05.1923, zamieszkały przy South Beaudry 236, Bunker Hill. Shortell uważa, że ten facet mógł być tym wspólnikiem Goinesa od włamań. Buzz policzył. – Szefie, ten Masskie nie ma jeszcze nawet dwudziestu siedmiu lat, co w pewnym sensie przeczy teorii o zabójcy w średnim wieku. Mal odpowiedział: – Wiem i też mnie to męczy. Ale Shortell uważa, że Danny był o włos od rozwiązania sprawy – i był przekonany, że te włamania stanowiły do niej klucz. – Szefie, musimy przyskrzynić Felixa Gordeana. Byliśmy już blisko wczoraj wieczorem, kiedy zacząłeś… Cisza, a potem głos Mala pełen obrzydzenia: – Wiem. Posłuchaj, ty zajmij się tym tropem związanym z Masskiem, ja potrząsnę Juanem Duarte. Wysłałem czterech moich ludzi na poszukiwanie doktora Lesnicka i jeżeli jeszcze żyje i go znajdziemy, to po sprawie. Spotkajmy się dzisiaj przed Chateau Marmont o 17:30. I zajmiemy się Gordeanem. Buzz odparł: – Nareszcie. Mal zapytał: – Domyśliłeś się, że mam układ z De Haven? – Zabrało mi to nie więcej niż dwie sekundy. Nie boisz się, że cię wyroluje? – Nie. Mam nad nią przewagę. Ty i kobieta Mickeya. Jezu… – Czuj się zaproszony na ślub, szefie.

– Żebyś tylko tego dożył, chłopcze. Buzz pojechał autostradą Pacific Coast z powrotem do L.A. i przez Wilshire dotarł do Bunker Hill. Zbierały się ciemne chmury, zapowiadając ulewę, która przemoczy do cna Southland i być może odkryje jeszcze paru sztywniaków, wysyłając kolejnych twardzieli w poszukiwaniu zadośćuczynienia. Budynek przy South Beaudry 236 był tanim domem w stylu wiktoriańskim, każda jedna deska jego sidingu była zniszczona i pozbawiona farby. Buzz zatrzymał się i zauważył starą kobietę grabiącą liście na trawniku. Była tak sterana życiem jak jej mieszkanie. Wysiadł z samochodu i podszedł do niej. Z bliska widać było, że kiedyś była pięknością. Jej blada, prawie przezroczysta skóra pokrywała arystokratyczne rysy, miała pełne usta i najpiękniejsze siwobrązowe włosy, jakie kiedykolwiek widział. Tylko oczy nie pasowały do reszty – były zbyt jasne, zbyt wyłupiaste. Buzz odezwał się: – Proszę pani? Kobieta oparła się na grabiach, na których był tylko jeden liść, jedyny zresztą na całym trawniku. – Słucham, młody człowieku. Czy przyszedłeś tu, by przyczynić się do misji siostry Aimee26? – Siostra Aimee wypadła z obiegu już jakiś czas temu, proszę pani. Kobieta wyciągnęła rękę, zniszczoną i powykręcaną reumatyzmem, dłoń żebraczki. Buzz dał jej kilka drobniaków. – Szukam mężczyzny, który nazywa się Coleman Masskie. Czy pani go zna? Mieszkał tu jakieś siedem, osiem lat temu. Teraz kobieta uśmiechnęła się. – Pamiętam Colemana bardzo dobrze. Nazywam się Delores Masskie Tucker Kafesjian Luderman Jensen Tyson Jones. Jestem matką Colemana. Był on jednym z najbardziej oddanych niewolników, jakich urodziłam, by nawracali dla siostry Aimee. Buzz przełknął ślinę. – Niewolników, proszę pani? A tak w ogóle to ma pani sporo nazwisk. Kobieta zaśmiała się. – Próbowałam sobie kiedyś przypomnieć moje panieńskie nazwisko i nie mogłam. Widzisz, młody człowieku, miałam wielu kochanków, rodząc dzieci dla siostry Aimee. Bóg stworzył mnie piękną i płodną, by zapewnić wyznawców siostrze Aimee Semple McPherson,

a okręg Los Angeles otoczył mnie opieką materialną tak, bym mogła wykarmić moje maleństwa. Niektórzy cynicy uważają mnie za fanatyczkę i osobę wykorzystującą pomoc społeczną, ale to diabeł przez nich przemawia. Czy nie sądzisz, że płodzenie dobrego, białego potomstwa dla siostry Aimee jest szlachetnym zadaniem? Buzz odparł: – Oczywiście, że tak, nawet myślałem, by samemu się do tego przyłączyć. Proszę pani, gdzie jest teraz Coleman? Mam dla niego trochę pieniędzy, z których część, jak się domyślam, przekaże pani. Delores przejechała grabiami po trawie. – Coleman zawsze był hojny. Miałam w sumie dziewięcioro dzieci, sześciu chłopców i trzy dziewczynki. Dwie z dziewczynek stały się wyznawczyniami siostry Aimee, jedna, wstyd powiedzieć, została prostytutką. Chłopcy pouciekali, gdy pokończyli czternaście, piętnaście lat – osiem godzin modłów i czytania Biblii dziennie, to było dla nich zbyt wyczerpujące. Coleman wytrzymał najdłużej, bo aż do swych dziewiętnastych urodzin. Udzieliłam mu dyspensy: żadnych modlitw i czytania Biblii, bo pracował dorywczo w okolicy i oddawał mi połowę tego, co zarobił. Ile pieniędzy jesteś winny Colemanowi, młody człowieku? Buzz odpowiedział: – Mnóstwo. Gdzie teraz jest Coleman? – Obawiam się, że w piekle. Ci, którzy odrzucają siostrę Aimee, są skazani na wieczne smażenie się w kotle pełnym ropy i nasienia czarnuchów. – Proszę pani, kiedy pani widziała Colemana po raz ostatni? – Wydaje mi się, że ostatnio widziałam go późną jesienią 1942 roku. Nawet sensowna odpowiedź – przynajmniej pasowała do ram czasowych ustalonych przez Upshawa. – A czym wtedy zajmował się Coleman? Delores zdjęła liść z grabi i zgniotła go w dłoni. – Poznawał świat. Słuchał płyt z muzyką jazzową na adapterze, włóczył się gdzieś wieczorami i rzucił szkołę, co mnie rozgniewało, bo siostra Aimee woli, by jej niewolnicy byli wykształceni. Zdobył tę okropną pracę w zakładzie techniki dentystycznej i, co tu kryć, został złodziejem. Znajdowałam dziwne przedmioty w jego pokoju, ale pozwoliłam mu zostać, gdy przyznał się do swoich postępków i oświadczył, że odda dziesięć procent siostrze Aimee. Zakład techniki dentystycznej, Coleman jako włamywacz – teoria Upshawa zaczynała nabierać kształtów. – Proszę pani, czy Coleman dokonywał tych kradzieży w roku 1942? – Tak. Latem, zanim opuścił dom.

– A czy pani syn miał poparzoną twarz? Czy był w jakiś sposób oszpecony? Stara wariatka wściekła się. – Coleman był wcieloną męską pięknością! Najpiękniejszym z niewolników, wyglądał jak gwiazdor filmowy! Buzz odrzekł: – Przepraszam za kwestionowanie jego urody. Proszę pani, kim był pan Masskie, ojciec chłopca? – Właściwie to nie pamiętam. Oddawałam się mężczyznom dość często w latach dwudziestych i znałam nazwiska tylko tych z dużym interesem, bo gwarantowali spełnienie mych modlitw o potomstwo. A ile dokładnie pieniędzy jesteś winien Colemanowi? Wiesz, że on jest w piekle. Może jeśli dasz mi pieniądze, to jego dusza zostanie zbawiona. Buzz wyłuskał swą ostatnią dziesiątkę. – Proszę pani, powiedziała pani, że Coleman uciekł jesienią 1942? – Tak, to prawda. Siostra Aimee będzie ci wdzięczna. – Dlaczego odszedł? Dokąd poszedł? Na Delores padł strach – jej skóra na policzkach zapadła się, a oczy stały się jeszcze bardziej wyłupiaste. – Coleman wyruszył na poszukiwanie swojego ojca, kimkolwiek on był. Wstrętny człowiek ze wstrętnym celtyckim akcentem przyszedł go tutaj szukać, Coleman przestraszył się i uciekł. Ten z akcentem wciąż tu przychodził i wypytywał, ale ja zawsze wzywałam pomocy siostry Aimee i przestał mnie nachodzić. Czas zabójstwa nad Śpiącą Laguną; prośba Dudleya Smitha, by pozwolono mu przyłączyć się do ekipy sądu przysięgłych; jego absurdalne zainteresowanie zabójstwem José Diaza i SLDC. – Proszę pani, czy ten człowiek mówił z irlandzkim akcentem? Potężny mężczyzna, wówczas około czterdziestki, o czerwonej twarzy, brązowych włosach i oczach? Delores zaczęła czynić znaki, przykładać ręce do klatki piersiowej i do twarzy, jakby odstraszała wampiry rodem ze starego horroru. – Odejdź, szatanie! Na moc Kościoła Czterech Sprawiedliwych, Świątyni Angelusa i siostry Aimee Semple McPherson, nie odpowiem na żadne więcej pytanie, dopóki nie dasz mi odpowiedniego datku pieniężnego. Odejdź albo bądź potępiony na wieki! Buzz przeszukał kieszenie, nie znajdując nic. Wiedział dobrze, że teraz głową muru nie przebije. – Niech pani powie siostrze Aimee, żeby była cierpliwa – jeszcze tu wrócę.

Pojechał do domu, wydarł zdjęcie Dudleya Smitha zrobione w czasach, gdy był posterunkowym, z albumu Akademii Wydziału Policji L.A. i wyruszył do Chateau Marmont. Kiedy parkował na Sunset przed wejściem do przybytku, zapadał zmierzch i zaczął kapać lekki deszcz. Myślał właśnie o lwicy, gdy Mal zapukał w szybę i wsiadł do samochodu. Buzz rzekł: – Mam bombę. A ty? – Atomową. – Szefie, to wszystko wydaje się już dawno znajome i znowu wszystko przeczy określeniu „w średnim wieku”. Mal wyprostował nogi. – Tak samo jak i to, czego ja się dowiedziałem. Nort Layman zadzwonił do Jacka Shortella, a on oddzwonił do mnie. Doktor przeszukał dokładnie okolice rzeki w miejscu, gdzie znaleziono ciało Augiego Duarte; facet zbiera dokładne dane do jakiejś książki, którą akurat pisze. Posłuchaj tego: znalazł kosmyki siwych włosów z peruki ze śladami krwi grupy 0+ – pochodzącymi najwyraźniej z zadrapania na głowie – dokładnie w miejscu, gdzie zabójca musiałby przeskoczyć przez płot, uciekając. Dlatego wydaje ci się, że skądś już to wszystko znasz. Buzz dodał: – I dlatego Loftis do niczego nam tu nie pasuje. Szefie, myślisz, że ktoś chce wrobić tę starą ciotę? – Myślałem o tym. – A co udało ci się wydusić z Juana Duarte? – Przerażające rzeczy, gorsze niż te pieprzone zęby rosomaka. Wiedziałeś, że Danny z nim rozmawiał? – Nie. – Tuż przed tym, jak zwinął go Wydział Policji L.A. Duarte powiedział mu, że za czasów SLDC Loftis przyprowadzał młodszego brata, który wyglądał dokładnie tak samo jak on. Na początku dzieciak miał zabandażowaną twarz, bo doznał poparzeń podczas jakiegoś pożaru. Nikt nie wiedział, jak bardzo podobny był do Loftisa, aż zdjęto mu bandaże. Gówniarz bełkotał coś na spotkaniach SLDC, że to potężny biały mężczyzna zabił José Diaza, ale nikt mu nie wierzył. Mówił, że ucieka przed zabójcą, lecz gdy Duarte zapytał go, dlaczego w takim razie pokazuje się tam, gdzie morderca może go zobaczyć, chłopak odpowiedział mu, że ma specjalną ochronę. Buzz, nie ma ani jednej wzmianki na temat młodszego brata Loftisa w żadnych dokumentach sądu przysięgłych. Tak więc robi się coraz ciekawiej.

Buzz pomyślał: „Wiem o tym” – i zastanowił się, który z nich jako pierwszy wymieni nazwisko Dudleya Smitha. – Mów dalej, to, czego ja się dowiedziałem, pasuje do tego idealnie. Mal kontynuował: – Duarte poszedł zobaczyć się z Charlesem Hartshornem tuż przed jego rzekomym samobójstwem, by sprawdzić, czy uda mu się z jego pomocą skłonić policję do przeprowadzenia dokładnego śledztwa w sprawie morderstwa Augiego. Hartshorn powiedział, że już był przesłuchiwany w sprawie zabójstwa Duane’a Lindenaura, przez ciebie, partnerze, i że przeczytał w jakimś brukowcu o ranach zadanych innym ofiarom zoot-pałką. Pomyślał wtedy, że morderstwa mogą mieć jakiś związek z SLDC i zadzwonił do Wydziału Policji L.A. Rozmawiał z sierżantem Breuningiem, który powiedział mu, że zaraz do niego przyjedzie. Duarte wyszedł, a następnego ranka znaleziono ciało Hartshorna. Bingo! Buzz powiedział to pierwszy. – Dudley Smith. On był tym potężnym białym mężczyzną i przyłączył się do naszej ekipy, by móc nadzorować wszystkie zeznania dotyczące SLDC. Dlatego tak interesował się Upshawem. Danny’emu nie dawały spokoju te rany zadane zoot-pałką, a Augie Duarte, kuzyn Juana, był na jego liście osób do pilnowania. To dlatego Dudley uniemożliwił ich śledzenie. Pojechał z Breuningiem do Hartshorna i ktoś musiał palnąć coś, czego nie powinien. Założyli mu więc krawacik i żegnaj, Charlie. Mal uderzył w deskę rozdzielczą: – Nie mogę w to, kurwa, uwierzyć. – Ja mogę. Mam dobre pytanie. Ostatnio spędzałeś z Dudleyem więcej czasu niż ja. Czy on jest w jakiś sposób związany z tymi pedalskimi zabójstwami? Mal pokręcił głową. – Nie. Łamałem sobie nad tym głowę i nie widzę żadnego związku. Dudley chciał, żeby Upshaw przyłączył się do naszego zespołu, i nie mógł być bardziej obojętny, jeśli chodzi o tych martwych homoseksualistów. Dudley przestraszył się dopiero wtedy, gdy Danny zaczął węszyć wokół zoot-pałki i Augiego Duarte. Czy José Diaz nie był czasami pocięty tą brzytewką? Buzz odparł: – Zdaje się, że tak. Chyba coś takiego pamiętam. Masz jakiś motyw, dla którego Dudley zabiłby Diaza?

– Może. Poszedłem raz z Dudleyem odwiedzić jego siostrzenicę. Najwyraźniej pociągają ją meksyki, a Dudley nie może tego znieść. – To za słabe, szefie. – Dudley jest walnięty! Czego ty, kurwa, więcej chcesz? Buzz złapał partnera za ramię. – Spokojnie, chłopie. Posłuchaj tego, co ja mam. Szalona mamuśka Colemana Masskiego i ja odbyliśmy małą pogadankę. Kobieta miała gromadę dzieciaków z wieloma tatusiami i nie wie nawet, które jest czyje. Coleman wyprowadził się z domu późną jesienią 1942. Był włamywaczem, kochał jazz i pracował w zakładzie dentystycznym. Wszystko pasuje do scenariusza Upshawa. Ale posłuchaj tego: jesień 1942, wielki mężczyzna z celtyckim akcentem pojawia się, rozpytując o Colemana. Opisuję Dudleya, a ta stara wariatka zaczyna tak się bać, że nie chce nic więcej powiedzieć. Moim zdaniem Coleman jest tym uciekającym przed potężnym białym mężczyzną, czyli Dudleyem, który kropnął José Diaza; Coleman musiał być tego świadkiem. Przyciśnijmy teraz Gordeana, a potem pojedźmy z powrotem do tej staruchy i spróbujmy się dowiedzieć, czy coś ją łączy z Reynoldsem Loftisem. Mal rzekł: – Od razu zgarniam Dudleya. Buzz pokręcił głową. – Zastanów się: żadnych dowodów, żadnych śladów, gdy chodzi o Hartshorna, i zabójstwo Latynosa sprzed ośmiu lat. Do tego gliniarz z pozycją Dudleya… Jesteś równie szalony jak on, jeśli wydaje ci się, że to się uda. Mal starał się naśladować akcent Dudleya: – W takim razie go zabiję, chłopcze. – Jasne, kurwa. – Meeks, już raz zabiłem człowieka, mogę zrobić to ponownie. Buzz zauważył, że był do tego gotów, napawając się związanym z tym ryzykiem. – Partnerze, nazista podczas wojny to nie to samo. – Wiedziałeś o tym? – A z jakiego innego powodu myślałbym, że to ty, a nie Dragna, poczęstowałeś mnie kulką? Jak facet twojego pokroju zabije raz, może zrobić to po raz kolejny. Mal zaśmiał się. – A ty zabiłeś kiedyś kogoś? – Powołuję się na Piątą Poprawkę, szefie. To chcesz iść przycisnąć tego

pedalskiego alfonsa czy nie? Mal przytaknął: – Mieszka pod numerem 7941, to chyba w tej części, gdzie są bungalowy. – Dzisiejszego wieczora ty bądź tym złym facetem. Jesteś w tym dobry. – Idź przodem, chłopcze. Buzz ruszył. Przeszli przez hol budynku głównego, następnie wyszli bocznymi drzwiami na podwórze. Było ciemne, a wysokie żywopłoty oddzielały poszczególne bungalowy. Buzz patrzył na numery na słupkach z kutego żelaza, zobaczył 7939 i rzekł: – To musi być następny. Padły strzały. Jeden, dwa, trzy, cztery – niedaleko, po tej stronie przejścia z nieparzystymi numerami. Buzz wyciągnął trzydziestkęósemkę, Mal wyjął i odbezpieczył swoją broń. Podbiegli do numeru 7941, przylgnęli do ściany po przeciwnych stronach drzwi i zaczęli nasłuchiwać. Buzz usłyszał w środku oddalające się kroki. Spojrzał na Mala, pokazał na palcach raz, dwa, trzy, wziął zamach i kopnięciem otworzył drzwi. Dwa strzały drasnęły drewno nad jego głową, w drugim – ciemnym – pokoju błysnęła lufa pistoletu. Buzz padł na podłogę, Mal runął na niego, wypalając dwukrotnie na oślep. Buzz dostrzegł leżącego na dywanie mężczyznę z rozłożonymi rękoma i nogami, jego żółty jedwabny szlafrok był od pasa po kołnierz przesiąknięty krwią. Dookoła ciała walały się banknoty owinięte bankowymi banderolami. Mal potknął się i rzucił do przodu. Buzz zaczekał, usłyszał ciosy, tłukące się szkło i żadnych strzałów. Wstał i sprawdził sztywniaka – elegancki mężczyzna z ładnie przystrzyżoną brodą, dokładnym manicure’em i resztką tego, co zostało z jego klatki piersiowej. Znaczki na banderolach wskazywały na Bank Federalny Beverly Hills i leżały przed nim co najmniej trzy tysiące w zwitkach po pół kawałka. Buzz oparł się pokusie; wrócił Mal, dysząc ciężko. Wysapał: – Czekał samochód. Nowy model jakiegoś białego sedana. Buzz kopnął zwitek zielonych; uderzyły w wyszywane „F.G.” na rękawie nieżyjącego mężczyzny. – Bank Federalny Beverly Hills. To stamtąd Loftis pobierał pieniądze? – Tak. Dźwięk syren w oddali. Buzz pomachał gotówce na pożegnanie. – Loftis, Claire czy zabójca, jak

sądzisz? – Jedźmy teraz do nich, zanim policjanci od szeryfa zaczną nas wypytywać, co tu… Buzz rzucił: – Osobne samochody. – I wybiegł najszybciej, jak tylko potrafił. Mal dotarł tam pierwszy. Buzz zauważył go stojącego naprzeciw domu Claire, zawrócił i zgasił silnik. Mal zajrzał do środka. – Czemu tak długo? – Jeżdżę powoli. – Ktoś cię widział? – Nie. A ciebie? – Nie sądzę. Buzz, nie było nas tam. – Co dzień lepiej radzisz sobie w tej grze, szefie. Co tu mamy? – Dwa samochody z zimnymi silnikami. Zajrzałem przez okno i zobaczyłem De Haven i Loftisa grających w karty. Są czyści. Myślisz, że to był nasz morderca? Buzz odparł: – Nie. To nie pasuje. On jest pierdolonym psycholem, co uwielbia szczury, a tacy moim zdaniem nie noszą ze sobą broni. Zastanawiam się, czy to nie robota Mineara. Był związany z Loftisem, a w aktach była wzmianka o tym, że lubił kupować sobie chłopców. – Może masz rację. Ta Masskie jest następna? – South Beaudry 236, szefie. – Jedźmy tam. Buzz dotarł pierwszy. Zadzwonił do drzwi i spotkał się oko w oko z Delores w długiej białej szacie. Zapytała: – Czy przyniosłeś datek pieniężny dla siostry? Buzz odparł: – Mój człowiek od pieniędzy zaraz tu będzie. – Wyjął zdjęcie Dudleya Smitha. – Proszę pani, czy to ten facet rozpytywał o Colemana? Delores spojrzała na fotografię i przeżegnała się. – Idź precz, szatanie. Tak, to on. Wszystko jasne, kolejny punkt dla Danny’ego. – Proszę pani, czy zna pani kogoś o nazwisku Reynolds Loftis? – Nie, nie sądzę. – Nikogo o nazwisku Loftis?

– Nie. – A czy mogło być tak, że zabawiała się pani z mężczyzną o nazwisku Loftis, zanim urodził się Coleman? Stara kobieta oburzyła się. – Jeżeli przez „zabawianie się” rozumiesz prokreację dla siostry Aimee, to odpowiedź brzmi nie. Buzz powiedział: – Proszę pani, mówiła mi pani, że Coleman zaczął szukać ojca, gdy wyprowadził się w 1942 roku. Jeżeli nie miała pani pojęcia, kto go spłodził, to skąd chłopak mógł wiedzieć, gdzie go szukać? Delores odparła: – Dwadzieścia dolarów dla siostry Aimee, to ci pokażę. Buzz ściągnął z ręki swój sygnet z symbolem szkoły. – Należy do pani, słodziutka. Tylko niech mi pani pokaże. Delores przyjrzała mu się uważnie, schowała do kieszeni i odeszła. Buzz stał na ganku, zastanawiając się, gdzie podziewa się Mal. Minuty płynęły powoli, kobieta wróciła ze starym skórzanym albumem. Powiedziała: – Drzewo genealogiczne mojej hodowli niewolników. Zrobiłam zdjęcie każdemu mężczyźnie, który dał mi swoje nasienie, i sporządziłam na odwrocie odpowiedni komentarz. Kiedy Coleman zdecydował, że musi odnaleźć ojca, przejrzał ten album, szukając mężczyzn, do których był najbardziej podobny. Schowałam go, jak przyszedł tu ten człowiek z akcentem, a teraz chcę dwadzieścia dolarów za tę informację. Buzz otworzył album i zobaczył przypięte zszywkami zdjęcia dziesiątek mężczyzn; przybliżył się do światła na ganku i zaczął oglądać. Na czwartej stronie jedno ze zdjęć przykuło jego uwagę – niesamowicie młody, niesamowicie przystojny Reynolds Loftis w tweedowym garniturze. Wyciągnął fotkę i przeczytał napis na odwrocie. „Randolph Lawrence (pseudonim?), aktor grający latem w zastępstwie za urlopowiczów; Ramona Pageant, 30 sierpnia 1922. Prawdziwy dżentelmen z Południa. Czysta biała krew. Mam nadzieję, że jego nasienie wyda plon”. Rok 1942: włamywacz, technik dentystyczny, miłośnik szczurów Coleman jest świadkiem zabójstwa José Diaza, widzi zdjęcie tatusia Reynoldsa Loftisa i odnajduje go. Rok 1943: Coleman z twarzą poparzoną w pożarze???, pojawia się na zebraniach SLDC wraz ze swym ojcem, niby bratem, opowiada o potężnym białym mężczyźnie, nikt mu nie wierzy. Lata 1942–1944; brak kartoteki psychiatrycznej Loftisa. 1950: morderca Coleman. Czy ten wariat próbował wrobić tatusia Reynoldsa w morderstwa pedałów, ubierając się tak

samo jak Loftis, czego ostatecznym dowodem był fragment peruki? Buzz pokazał zdjęcie. – To Coleman, proszę pani? Delores uśmiechnęła się. – Jest bardzo podobny. Cóż za przystojny mężczyzna. Szkoda, że nie pamiętam, jak z nim spółkowałam. Trzaśnięcie drzwi samochodu. Mal wysiadł i podszedł do nich szybkim krokiem. Buzz pokazał mu zdjęcie. – Loftis, rok 1922. Vel Randolph Lawrence, sezonowy aktor. Jest ojcem Colemana, a nie jego bratem. Mal postukał palcem w zdjęcie. – Ciekawe, jak chłopiec został poparzony i po co była ta cała przebieranka z braćmi… Aha, miałeś rację co do Mineara. – Co masz na myśli? – Zadzwoniłem do Wydziału Komunikacji. Minear jest właścicielem białego chryslera sedana new yorker rocznik 49. Po drodze tutaj zatrzymałem się przy jego bloku na Chapman Park. Samochód stał już w podziemnym garażu, silnik był jeszcze ciepły i wyglądał dokładnie tak samo jak ten w Marmont. Buzz objął Mala ramieniem. – Wszystko jak na tacy. I jeszcze coś – ta szalona kobieta w wejściu rozpoznała Dudleya na zdjęciu, które przywiozłem. To on jest tym mężczyzną z celtyckim akcentem. Mal spojrzał na Delores. – Czy sądzisz, że to Dudley ukradł akta Danny’ego? – Nie, wydaje mi się, że on upozorowałby włamanie. Coleman jest naszym zabójcą, teraz tylko musimy go znaleźć. – Cholera. Loftis i Claire nie będą chcieli nic mówić. Jestem tego pewien. Buzz zdjął rękę z ramienia Mala. – Masz rację, ale założę się, że wydusimy coś z pięknego Chaza. Był z Loftisem w latach 1943-44, a ja znam świetnego fachowca od wyciągania informacji. Ty dasz tej pani dwudziestkę, a ja skoczę do niego zadzwonić. Mal otworzył portfel, Buzz wszedł do domu i znalazł telefon przy drzwiach do kuchni. Zadzwonił do informacji, uzyskał numer i wybrał go. Johnny Stompanato odezwał się niskim barytonem makaroniarza: – Słucham. – Tu Meeks. Chcesz zarobić trochę kasy? Jako pierwszorzędny mięśniak miałbyś przypilnować, żeby mój kumpel, wyduszając zeznania, nie wkurzył się i nie zabił jednego gościa.

Johnny Stomp odparł: – Ty już jesteś trupem, Meeks. Mickey dowiedział się o tobie i Audrey. Sąsiedzi widzieli, jak ją zabierałeś, a ja mam szczęście, że się nie domyślił mojego w tym udziału. Miło było cię znać, Meeks. Zawsze uważałem, że masz klasę. Olać teraz Danny’ego Upshawa, oto nadciąga grubas. Buzz spojrzał na Mala płacącego matce zabójcy szczurów. Przyszedł mu do głowy pomysł. – Wyznaczono już cenę za moją głowę? – Dziesięć kawałków. Piętnaście, jak dostarczą cię żywcem, by Mickey mógł się zabawić. – Śmieszna kasa. Johnny, chcesz zarobić dwadzieścia kawałków za dwie godziny roboty? – Nie pierdziel. Zaraz zaproponujesz mi randkę z Ritą Hayworth. – Mówię poważnie. – Skąd ty weźmiesz tyle kasy? – Zdobędę ją w ciągu dwóch tygodni. Umowa? – Uważasz, że tak długo pociągniesz? – Johnny, jesteś przecież hazardzistą. – Kurde. No niech ci będzie. Buzz zakończył: – Zadzwonię jeszcze. – I odłożył słuchawkę. Mal stał obok niego, kręcąc głową. – Mickey wie? – Tak, Mickey wie. Masz wolne łóżko? Mal uderzył Buzza delikatnie w ramię. – Coś mi się zdaje, że ludzie zaczynają cię powoli rozgryzać. – Słucham? – Domyśliłem się dzisiaj czegoś. – Czego? – To ty zabiłeś Gene’a Nilesa.

37 Johnny Stompanato w oczach Mala: 20% makaroniarskiego czaru, 20% jazzowego kmiecia, 60% brzydoty. Cała sytuacja w jego ocenie: Buzz był skończony, a jego głos podczas rozmowy telefonicznej z Audrey mówił, że sam dobrze o tym wie. Aresztowanie Colemana za popełnienie czterech morderstw na tle seksualnym plus osoby skazane przez sąd przysięgłych dadzą mu Stefana niczym gwiazdkowy prezent podrzucony na próg domu. Herald i Mirror rozpisywały się na temat zabójstwa Gordeana, nie było żadnych podejrzanych, przedstawiano go jako porządnego impresaria młodych talentów. Nie było żadnej wzmianki o pieniądzach, prawdopodobnie policjanci, którzy go znaleźli, nieźle się obłowili. Gazety obwiniły UAES o zamieszki wszczęte przez Teamsters. Buzz był pod wrażeniem celności jego strzału w ciemno dotyczącego Gene’a Nilesa i uwierzył w obietnicę, że nie piśnie o tym nikomu ani słowa. Grubas zamierzał pogawędzić z siostrzenicą Dudleya, podczas gdy on i Stompanato będą rozmawiali z Chazem Minearem. Kiedy zlokalizują Colemana, zadzwoni do znajomych z prasy, by byli na miejscu zdarzenia, zrobili zdjęcia i przeprowadzili pierwszy wywiad z kapitanem Malcolmem E. Considine’em, człowiekiem, który schwytał Rosomakowego Potwora. A potem weźmie się za Dudleya Smitha. Siedzieli w samochodzie Stompanata; 8:00 rano – wspólne czaty policjanta i zbira. Mal wiedział, co ma robić; Buzz powiedział Johnny’emu, jakie jest jego zadanie, i przekupił portiera budynku, w którym mieszkał Minear. Mężczyzna powiedział mu, że Chaz wychodzi na śniadanie codziennie około 8:10, idzie ulicą Mariposa do Wilshire Derby i wraca z gazetą około 9:30. Buzz posmarował mu okrągłą setką, żeby nie było go w budynku od 9:30 do 10:00, żeby przez te pół godziny mieli wolną drogę. Mal obserwował drzwi, Stompanato czyścił scyzorykiem paznokcie i mruczał pod nosem jakieś operowe melodie. O 8:09 niski mężczyzna w swetrze i spodniach do gry w tenisa wyszedł z Conquistador Apartments,

a portier dał im znak. Stompanato wyciął sobie skórkę i uśmiechnął się; Mal w myślach jeszcze podwyższył jego odsetek brzydoty. Czekali. O 9:30 portier zasalutował im, wsiadł do samochodu i odjechał. O 9:33 do budynku wszedł Chaz Minear, trzymając w ręku gazetę. Stompanato schował nóż. Mal rzekł: – Teraz. Szybkim krokiem weszli do holu. Minear sprawdzał swoją skrzynkę na listy, Johnny Stomp poszedł prosto do windy i otworzył drzwi. Mal przeglądał się w lustrze wiszącym na ścianie, poprawiał krawat, obserwując odbicie Mineara wyjmującego listy i Stompanata przytrzymującego nogą drzwi do windy – z uśmiechem, jak na dobrego sąsiada przystało. Mały Chaz wszedł prosto w pułapkę, Mal tuż za nim, odsuwając nogę Johnny’ego tak, by drzwi mogły się zamknąć. Minear wcisnął guzik trzeciego piętra. Mal zauważył w jego dłoni klucz do mieszkania, wyrwał mu go i uderzył w kark. Minear upuścił gazetę i listy i zgiął się wpół. Johnny przygwoździł go do ściany, trzymając ręką za szyję. Minear zrobił się fioletowoniebieski; wyglądał, jakby mu miały oczy wyskoczyć. Mal przemówił, naśladując Dudleya Smitha: – Wiemy, że zabiłeś Felixa Gordeana. Byliśmy jego wspólnikami w robocie z Loftisem, a ty powiesz nam wszyyystko na temat Reynoldsa i jego syna. Wszyyystko. Chłopcze. Drzwi się otworzyły. Mal dostrzegł „311” na kluczu i ujrzał pusty korytarz. Wyszedł z windy, znalazł numer na czwartych drzwiach z kolei, otworzył je i stanął obok. Stompanato wepchnął Mineara do środka i uwolnił jego szyję. Chaz upadł, z trudem łapiąc powietrze. Mal powiedział: – Wiesz, o co go pytać. Załatw to, a ja w tym czasie poszukam akt. Minear kaszlał, bełkocząc coś; Johnny postawił nogę na jego szyi. Mal zdjął marynarkę, zakasał rękawy i zaczął poszukiwania. Mieszkanie składało się z pięciu pomieszczeń: pokoju dziennego, sypialni, kuchni, łazienki i gabinetu. Mal najpierw ruszył do gabinetu – jak najdalej od Stompanata i tej cioty. W pokoju dziennym zagrało radio: przeleciało kilka stacji z jazzem, jakieś reklamy, aż w końcu popłynęła muzyka operowa – baryton i sopran śpiewający przy akompaniamencie orkiestry. Malowi

wydawało się, że usłyszał krzyk Mineara; muzyka rozbrzmiała głośniej. Mal szukał. W gabinecie – w biurku, szafkach i szufladach – znajdowały się stosy scenariuszy filmowych, kopii odezw politycznych Mineara, korespondencji, notatek oraz rewolwer kalibru .32 z opróżnionym magazynkiem i lufą ze śladami prochu. Sypialnia była w pastelowych kolorach i walały się w niej hałdy książek. Stała tam też szafa pełna drogich ubrań i butów. Szuflady antycznej komody zawierały papiery z propagandą. Nie znalazł nic więcej poza jeszcze kilkoma parami butów pod łóżkiem. Muzyka operowa wciąż brzmiała. Mal spojrzał na zegarek, była 10:25, w ciągu godziny przeszukał dwa pokoje. Zabrał się za łazienkę; muzyka ucichła i Stompanato wetknął głowę. Obwieścił: – Pedzio zaczął gadać. Powiedz Meeksowi, że ma się nie dać wykończyć i oddać mi moje pieniądze. Twardziel był niesamowicie blady. Mal rzekł: – Sprawdzę jeszcze kuchnię i porozmawiam z nim. – Daj spokój. Loftis i Claire, jak jej tam, mają te akta. Chodź, musisz to usłyszeć. Mal poszedł za Johnnym do pokoju dziennego. Chaz siedział wyprostowany w ratanowym fotelu. Jego policzki nosiły ślady uderzeń, a pod nosem miał zakrzepłe strużki krwi. Jego białe ubranie było wciąż nieskazitelnie czyste, oczy rozbiegane, a na twarzy widniał zmęczony, prawie błogi uśmiech. Mal spojrzał na Stompanata. Johnny wyznał: – Wlałem w niego prawie pół litra wódy. – Poklepał dłonią pałkę przytwierdzoną do swego paska. – In vino veritas, kapujesz? Danny Upshaw powiedział mu to samo tego razu, gdy pili u niego na posterunku. Mal usiadł na krześle naprzeciw Mineara. – Powiedz mi, dlaczego zabiłeś Gordeana? Minear z akcentem znad Atlantyku odparł: – Z powodu dumy. Wyglądał rzeczywiście dumnie. Mal zapytał: – Co to ma znaczyć? – Chodziło o moją godność. Gordean dręczył Loftisa. – Zaczął go dręczyć już w czterdziestym czwartym. Sporo ci zajęło podjęcie decyzji o zemście… Minear skoncentrował wzrok na Malu. – Policja powiedziała Reynoldsowi

i Claire, że to ja doniosłem na Reynoldsa do HUAC-u. Nie wiem, skąd mieli taką informację, dość, że ją mieli. Reynolds i Claire przyszli z tym do mnie i widziałem, że serce biednego Reynoldsa zostało złamane. Wiedziałem, że Gordean go znowu szantażuje, więc odbyłem swą pokutę. Claire, Reynolds i ja byliśmy sobie bardzo bliscy, więc pewnie moglibyście mi zarzucić, że działałem dla własnej korzyści. Dobrze było mieć przyjaciół i nie mogłem znieść tego, że zaczęli mnie nienawidzić. Mal poczuł się odpowiedzialny za tę niedolę – przecież to on zakapował kapusia. – Dlaczego nie wziąłeś pieniędzy? – O mój Boże, nie mogłem. Zniweczyłoby to mój gest. A poza tym Claire ma mnóstwo pieniędzy, którymi dzieli się tak wspaniałomyślnie z Reynoldsem… i wszystkimi swoimi przyjaciółmi. Nie jesteś prawdziwym przestępcą, prawda? Wyglądasz bardziej na prawnika albo księgowego. Mal zaśmiał się – rozgryzł go romantyczny pedał kamikadze. – Jestem policjantem. – Czy zamierzasz mnie aresztować? – Nie. A chcesz, żebym to zrobił? – Chcę, żeby wszyscy dowiedzieli się o tym, co zrobiłem dla Reynoldsa, ale… – Ale nie chcesz, żeby dowiedzieli się, dlaczego. Dlaczego Gordean szantażował Loftisa. – Tak. To prawda. Mal zmienił temat. – Dlaczego Reynolds i Claire wykradli akta Upshawa? By chronić was wszystkich przed sądem przysięgłych? – Nie. – Z powodu młodszego brata Reynoldsa? Jego syna? Czy to akta Upshawa związane z zabójstwami tak ich interesowały? Minear milczał. Mal pokazał Joemu Stompanato, by udał się w głąb mieszkania. – Chaz, już raz to powiedziałeś. Teraz musisz tylko powtórzyć to przede mną. Żadnej odpowiedzi. – Chaz, zawrzyjmy umowę. Ja dopilnuję, by wszyscy się dowiedzieli, że to ty zabiłeś Gordeana, i nie pozwolę, by ktokolwiek skrzywdził jeszcze raz Reynoldsa. Dostaniesz to wszystko, czego pragniesz. Reynolds dowie się, że byłeś odważny i że wynagrodziłeś mu krzywdy. Znowu cię pokocha.

Wybaczy ci. „Pokocha” i „wybaczy ci” doprowadziły Mineara do płaczu; ocierał potoki łez rękawami swetra. Powiedział: – Reynolds zostawił mnie dla niego. Dlatego doniosłem na niego do HUAC-u. Mal przysunął się bliżej. – Dla kogo cię zostawił? – Dla niego. – Kim jest ten „on”? Minear uśmiechnął się. – Młodszy brat Loftisa był tak naprawdę jego synem. Jego matką była jakaś religijna wariatka, z którą Reynolds miał romans. Wyciągnęła od niego pieniądze i zatrzymała chłopca. Kiedy Coleman skończył dziewiętnaście lat, uciekł od niej i odnalazł Loftisa. Reynolds przygarnął go i został jego kochankiem. Zostawił mnie, by być z własnym synem. Mal odsunął się od niego razem z krzesłem, wyznanie było jak film grozy, od którego chce się uciec. Nakazał: – Mów wszystko – nim naprawdę rzuciłby się do ucieczki. Minear podniósł głos, jak gdyby obawiał się, że jego spowiednik odejdzie. Mówił coraz szybciej, jakby nie mógł się już doczekać rozgrzeszenia i pokuty. – Felix Gordean szantażował Reynoldsa w czterdziestym czwartym. W jakiś sposób domyślił się, co go łączy z Colemanem, i zagroził, że powie o tym Hermanowi Gersteinowi. Gerstein nienawidzi takich jak my i zniszczyłby Loftisa. Gdy tamten policjant pojawił się i przesłuchał Felixa w sprawie trzech pierwszych morderstw, Felix poskładał wszystko do kupy. George Wiltsie był z Reynoldsem. Marty Goines i Coleman byli obaj jazzmanami. Później Augie Duarte został zabity i w gazetach ukazało się jeszcze więcej szczegółów. Policjant wygadał się z paroma rzeczami i Felix wiedział, że to Coleman musiał być zabójcą. Zaczął ponownie szantażować Reynoldsa, a ten dał mu kolejne dziesięć tysięcy. Claire i Reynolds zwierzyli mi się i wiedziałem, że będę mógł im wynagrodzić to, że na niego doniosłem. Wiedzieli już po trzech pierwszych zabójstwach, że to musiał być Coleman – przeczytali w gazecie o szczegółach dotyczących okaleczeń i po nazwiskach domyślili się, że to musiał być on. Wiedzieli to, jeszcze zanim ten policjant spróbował wniknąć w głąb UAES-u, i zaczęli szukać Colemana, by go powstrzymać. Juan Duarte zobaczył Upshawa w kostnicy, gdy Augie

się tam znalazł, i rozpoznał go ze zdjęcia, które zrobił Norm Kostenz. Powiedział Claire i Reynoldsowi, kim był naprawdę, a oni się przestraszyli. Przeczytali wcześniej, że policja szuka mężczyzny o rysopisie Reynoldsa, i pomyśleli, że Coleman usiłuje wrobić ojca. Spreparowali dowody, by oczyścić Reynoldsa, a ja jechałem za Upshawem do domu, śledząc go od chwili, gdy wyszedł z domu Claire. Następnego dnia Claire kazała Mondo Lopezowi wejść do jego mieszkania i poszukać czegoś na temat zabójstw – czegoś, co pomogłoby im znaleźć Colemana. Mondo znalazł jego akta i przyniósł je Claire. Jej i Reynoldsowi bardzo zależało, żeby powstrzymać Colemana i nie dopuścić… Nie dopuścić, by cały ten horror pogrążył Reynoldsa Loftisa bardziej niż jakikolwiek sąd przysięgłych. Mal pomyślał o Claire – zaalarmowanej niewinną uwagą na temat Śpiącej Laguny podczas ich pierwszej rozmowy, pomyślał o poparzonej twarzy Colemana, ale odsunął te myśli na bok i zapytał wprost o kobietę: – Claire i Coleman. Co ich łączy? Wybawca pedałów zaczerwienił się. – Claire matkowała Colemanowi w okresie, gdy działał w SLDC. Był w niej zakochany i powiedział, że myślał o niej zawsze, kiedy był z Reynoldsem. Wysłuchała jego wszystkich wstrętnych, przepełnionych agresją fantazji. Wybaczyła im fakt, że byli razem. Zawsze była taka silna i tolerancyjna. Morderstwa zaczęły się w kilka tygodni po tym, jak w gazecie ukazały się ogłoszenia o ślubie. Kiedy Coleman dowiedział się, że Reynolds będzie miał Claire na zawsze, musiało go to rozwścieczyć. Czy teraz mnie aresztujesz? Mal nie mógł się zmusić, by rzec „nie” i wydusić z Chaza Mineara resztę informacji. Nie mógł nic powiedzieć, bo Johnny Stompanato wszedł właśnie do pokoju, wnosząc z powrotem swój makaroniarski powab, i wszystko, o czym był w stanie w tej chwili myśleć, to fakt, że nie było mu dane uchronić przed takim horrorem Stefana.

38 Wyglądało na to, że Mary Margaret Conroy uwielbiała meksyków. Buzz śledził ją od jej akademika do miejsca spotkań Związku Studentów Uniwersytetu Kalifornijskiego; była bladą istotą o głupawym uśmiechu, prowadzającą się z przystojnym meksem imieniem Ricardo. Cały czas mówili po hiszpańsku i udało mu się zrozumieć jedynie corazon i felicidad, miłosne gruchanie, które znał z muzyki płynącej z szaf grających w meksykańskich knajpach. Stamtąd pyzata siostrzenica Dudleya poszła na spotkanie Ligi Studentów Panamerykańskich, na zajęcia z historii Argentyny, na lunch i jeszcze trochę pieszczot z Ricardem. Obecnie już od godziny siedziała na wykładzie ze sztuki Majów, a kiedy wyjdzie, Buzz zada jej pytanie, zaś wtedy albo coś się wyjaśni, albo on wdepnie w jeszcze gorsze gówno. Wciąż rozglądał się wkoło, widząc wszędzie złych facetów, całkiem jak Mickey z komuchami. Tyle że jego wrogowie byli realni – Mickey we własnej osobie, jego goryle uzbrojeni w szpikulce, pałki, struny i pistolety z tłumikami, które mogły uśmiercić cię w tłumie, pozostawiając jako ofiarę zawału serca, zdaną na pomoc przygodnych osób wzywających karetkę, podczas gdy zabójcy spokojnie by sobie odeszli. Ciągle patrzył na twarze i próbował nie obstawiać w myślach zakładów, bo zbyt dobrze się na tym znał, aby dać sobie i Audrey szansę. Do tego jeszcze miał potwornego kaca. Do tego jeszcze kręgosłup bolał go od pijackich drzemek na podłodze u Mala Considine’a. Nie spali prawie całą noc, snując plany. Zadzwonił do Dave’a Klecknera w Ventura – Audrey była bezpieczna u niego w mieszkaniu. Wykręcił do Johnny’ego Stompanato z instrukcją, jak ma przycisnąć Mineara, i opowiedział Malowi o Genie Nilesie. Mal wyznał, że tylko przeczucie mówiło mu, iż to on jest zabójcą, bo ta chęć zadośćuczynienia Danny’emu tak nie współgrała z jego charakterem, że domyślił się, iż dług musiał być

olbrzymi. Mal najpierw poużalał się nad dzieciakiem, a potem wściekł się na Dudleya Smitha – Dudleya odpowiedzialnego za śmierć José Diaza, Charlesa Hartshorna, ukrywanie dowodów i całej kupy akt, Dudleya, który będzie wdychał gaz w Quentin. Jemu samemu nigdy nie przyszło to do głowy – żadne władze nigdy nie pozwolą na to, by Dudley Smith stanął za cokolwiek przed sądem – jego ranga, wpływy i reputacja dawały mu immunitet. Później omówili wszystkie możliwe wyjścia z jego sytuacji. Buzz nie wspomniał o swoim pomyśle, brzmiałby on równie nieprawdopodobnie jak ten, że Mal udupi Dudleya. Rozmawiali o kryjówkach na Wschodnim Wybrzeżu, popłynięciu do Chin, pracy w charakterze najemnego żołnierza w Ameryce Środkowej, gdzie miejscowi wpływowi gangsterzy płacili gringo niezłe pesos, by trzymali pod kontrolą Czerwoną Zmorę. Rozważali argumenty za i przeciw zabraniu Audrey ze sobą i zostawieniu jej w Ventura, umieszczeniu lwicy w jakimś bezpiecznym miejscu na kilka lat. Doszli do jednego wniosku – poświęci na odwet za Danny’ego jeszcze czterdzieści osiem godzin, a potem zaszyje się w jakiejś dziurze. Zadzwonił szkolny dzwonek. Buzz się wkurzył – Mary Margaret Conroy nigdy nie zacznie mówić, to widać po jej zachowaniu – właściwie to był tu tylko przez to, że Mal zawziął się na Dudleya. Sztuka Majów zakończyła się wyjściem grupy studentów, z których najpoważniejsza Mary Margaret była o dobre dziesięć lat starsza od pozostałych. Buzz podążał za nią, aż wyszli na zewnątrz, postukał ją w bark i zapytał: – Panno Conroy, czy mógłbym z panią przez chwilę porozmawiać? Mary Margaret odwróciła się z całym stosem książek w ramionach. Spojrzała na Buzza z pogardą i zapytała: – Nie należy pan do kadry uniwersyteckiej, prawda? Buzz o mało się nie roześmiał. – Nie, nie należę. Kotku, czy nie uważasz, że wujaszek Dudley posunął się trochę za daleko, odstraszając od ciebie José Diaza? Mary Margaret zrobiła się blada jak ściana i zemdlała, padając na trawnik. Dudley załatwił Diaza. Buzz zostawił Mary Margaret na trawniku ze stabilnym pulsem wśród gromadzących się dokoła studentów. Szybko opuścił campus i kierowany przeczuciem pojechał do Ellisa Loewa – nieobecność doktora Lesnicka, podczas gdy szaleństwo UAES-u nie miało granic, wydawała się zbyt

podejrzana. Do domu Ellisa czterech federalnych palantów słało swe raporty i może znajdzie w nich coś, co dałoby mu jakąś wskazówkę poza przeczuciem, i wyjaśni to, co się do zrodzenia owego przeczucia przyczyniło: wszelka dokumentacja urywała się latem 1949, mimo że przywódcy organizacji nadal chodzili na wizyty do doktora. Coś tu śmierdziało. Buzz zaparkował przed domem Loewa na trawniku, który już był pełen samochodów. Usłyszał głosy dochodzące z podwórka za domem, ruszył w tamtą stronę i zobaczył, że Ellis zorganizował spotkanie na werandzie. Szampan chłodził się w pojemniku z lodem. Loew, Herman Gerstein, Ed Satterlee i Mickey Cohen stukali się kieliszkami. Na straży stało dwóch ludzi Cohena, odwróconych do niego tyłem – jeszcze go nikt nie zauważył. Schował się za ogrodzeniem i słuchał. Gerstein nie posiadał się z radości: za wczorajszą awanturę podczas pikiety obwiniano UAES; ekipa filmowa Teamsters przekazała swe materiały jednej z redakcji kroniki filmowej, która miała mu nadać tytuł „Czerwona febra trzęsie Hollywoodem” i pokazywać w kinach całego kraju. Ellis podzielił się swoimi nowinami – członkowie sądu przysięgłych wybrani przez Radę Miasta wyglądali na mucho simpatico, w jego domu pełno było niepodważalnych dowodów, dzięki którym dalsze oskarżenia wydawały się nieuniknione. Satterlee mówił bez ustanku o tym, jaki to jest teraz sprzyjający klimat, i o tym, że rozprawa przed sądem przysięgłych jest doskonałą ideą Boga specjalnie na ten czas i miejsce, i że taka okazja już nigdy się nie przytrafi. Wydawało się, że zaraz poprosi ich, by uklęknęli i zaczęli się modlić. Mickey kazał mu się zamknąć i niezbyt subtelnie zaczął wypytywać o to, gdzie podziewa się detektyw Turner Buzz Meeks. Buzz przeszedł z powrotem do frontu domu i wszedł do środka. Maszynistki stukały w klawiatury, urzędnicy wypełniali formularze, w salonie znajdowało się dość dokumentów do zrobienia z nich confetti na tysiąc paradnych pochodów. Podszedł do tablicy z informacjami i zauważył, że została zastąpiona całą ścianą zdjęć. Wszystkie nosiły pieczątki federalnych. Buzz dostrzegł na wielu „SLDC” i przyjrzał się im bliżej. Zdjęcia musiały być fotkami z inwigilacji, które Ed Satterlee kupił od współpracującej z nim grupy dochodzeniowej; przyglądając się jeszcze dokładniej, zauważył, że wszystkie zdjęcia oznakowane były symbolem „SLDC” i nosiły daty z 1943 lub 1944 roku

przyczepione na samym dole. Fotki uszeregowane były chronologicznie, prawdopodobnie czekały na to, by ktoś z nich zrobił dzieło sztuki, zakreślając twarze znanych komunistów. Buzz pomyślał o Colemanie i zaczął szukać zabandażowanej twarzy. Większość to były fotografie grupowe, niektóre z nich powiększone i na tych twarze były lepiej widoczne. Jakość zdjęć była doskonała – federalni znali się na rzeczy. Buzz dostrzegł jednak także ujęcia nieco mniej ostre, twarze zbyt białe na wcześniejszych obrazkach tłumu wiosną 1943. Przyglądał się po kolei zdjęciom na ścianie, mając nadzieję, że znajdzie Colemana bez bandaży i opatrunków, co pomoże mu w zidentyfikowaniu drapieżnego zabójcy. Bandaże migały mu tu i ówdzie latem 1943, poza tym gdzieniegdzie przewijali się Claire De Haven i Reynolds Loftis. I nagle – strzał w dziesiątkę! – zdjęcie Reynoldsa Loftisa, tyle że nieco zmienionego. Też przystojny pedał, ale o zbyt małych zębach i zbyt bujnych włosach. Buzz sprawdził datę – 17.08.1943. Sprawdził jeszcze raz zdjęcia Loftisa i ubrania mężczyzny w bandażach. Na wszystkich fotkach dało się zauważyć, że włosy Loftisa były raczej rzednące, podczas gdy jego młodszy sobowtór miał zdecydowanie gęściejszą czuprynę. Na trzech ujęciach z daleka mężczyzna w bandażach miał na sobie koszulkę w paski. Na zbliżeniach zbyt młody Reynolds ubrany był w identyczną. Juan Duarte powiedział Malowi, że „młodszy brat” Reynoldsa wyglądał tak jak on, ale ten mężczyzna był Reynoldsem pod każdym względem z wyjątkiem włosów, każdy rys twarzy był dokładnie taki sam jak jego ojca – lustrzane odbicie tatusia o dwadzieścia lat młodsze. Buzz pomyślał o semantyce, pomyślał, że „wyglądał tak jak on” dla niewykształconego pajaca mogło stanowić synonim wyrażenia „identyczny jak bliźniak”. Delores Masskie stwierdziła, że jeden do drugiego był „bardzo podobny”. Złapał szkło powiększające z biurka maszynistki i obejrzał dalsze fotografie, szukając Colemana. O trzy zdjęcia dalej znalazł zbliżenie chłopca z mężczyzną i kobietą. Przybliżył lupę i przyjrzał się najlepiej, jak tylko mógł. Żadnych blizn, żadnej pomarszczonej, połyskującej skóry, żadnych nierównych zrostów tam, gdzie skóra została przeszczepiona. O dwa zdjęcia dalej, rząd niżej. 10 listopada 1943. Chłopiec stoi bokiem, twarzą w twarz z Claire De Haven, bez koszulki. Na jego prawym ramieniu

widać głębokie, idealnie proste blizny, cały rządek. Wyglądały identycznie jak te, jakie widział na ramieniu pewnego aktora, który przeszedł operację plastyczną rekonstrukcji twarzy po wypadku samochodowym; blizny, które aktor pokazywał dumnie, mówiąc, że tylko doktor Terry Lux robił przeszczepy z ramienia, a tam właśnie skóra jest najlepsza, tak dobra, że godna tego, by przeszczepić ją na twarz. Aktor powiedział, że Terry sprawił, iż wyglądał dokładnie tak jak przed wypadkiem, nawet gdy sam na siebie patrzył, to nie widział różnicy. Terry Lux trzykrotnie przeprowadzał w swojej klinice detoksykację Claire De Haven. Terry Lux miał pracowników, którzy zabijali kurczaki zoot-pałkami. Terry Lux powiedział mu, że Loftis kiedyś kupował dla Claire heroinę. Marty Goines zginął z powodu przedawkowania tego narkotyku. Terry Lux produkował morfinę jako lekarstwo dla pacjentów na odwyku na terenie swojej kliniki. Buzz cały czas badawczo przyglądał się zdjęciom przez lupę. Zobaczył zdjęcie Colemana od tyłu, bez koszulki, zauważył idealnie proste blizny, które przywiodły mu na myśl rany od zoot-pałki. Znalazł kilka kolejnych zdjęć grupowych, na których widać było Colemana nadskakującego Claire De Haven. Niepodważalny dowód – Coleman Masskie Loftis poddał się operacji plastycznej, by być jeszcze bardziej podobnym do swego ojca. Na zdjęciach Delores był do niego tak podobny, że można go było z nich rozpoznać, ale teraz był nim. Jego „szczególną ochronę” przed Dudleyem Smithem stanowiło podszywanie się pod Loftisa. Buzz zerwał najlepsze zdjęcie Colemana ze ściany, włożył je do kieszeni i znalazł stół z raportami federalnych. Przejrzał te ostatnie. Oficerzy dowiedzieli się tylko od zwolnionej niedawno warunkowo córki Lesnicka, że umiera na raka płuc i myśli o tym, by zamieszkać w domu starców i tam spokojnie dokonać żywota. Już miał włożyć do kieszeni listę okolicznych domów spokojnej starości, gdy usłyszał: – Zdrajca – i zobaczył Mickeya z Hermanem Gersteinem, stojących w odległości pół metra od niego. Cohen miał idealną pozycję do strzału, ale przy okazji z pół tuzina świadków psujących mu okazję. Buzz rzekł: – To, jak sądzę, oznacza, że ta posada ochroniarza podczas dobijania targu jest już nieaktualna? Prawda, Mick?

Mężczyzna wyglądał, jakby był tyleż zraniony, co rozwścieczony. – Cholerny zdradziecki goj. Fiut. Komunista. Ile dałem ci pieniędzy? Ile kasy dałem ci zarobić, żebyś mnie teraz tak wystawił. – Za dużo, Mick – odparł Buzz. – To nie jest zbyt mądra odpowiedź, skurwielu. Powinieneś błagać. Powinieneś błagać, żebym nie wykańczał cię powoli. – Czy to coś pomoże? – Nie. – No właśnie, szefie. Mickey rozkazał: – Herman, wyjdź z tego pokoju. Gerstein wyszedł. Maszynistki nadal stukały w klawiatury, a urzędnicy pisali. Buzz podpuścił fiutka. – Chyba nie żywisz do mnie urazy, co? Mickey odparł: – Zawrę z tobą układ, bo kiedy mówię „układ”, to zawsze można pokładać we mnie zaufanie. Zgadza się? „Zaufanie” i „układ” stanowiły domenę ludzi honoru, dlatego właśnie zadawał się z nim, a nie z Siegelem czy Dragną. – Jasne, Mick. – Przyślij mi z powrotem Audrey, a nie spadnie jej włos z głowy i nie będę wykańczał cię powoli. Ufasz mi? – Tak. – Wierzysz w to, że cię dopadnę? – Ty zawsze masz szczęście, szefie. – Więc bądź mądry i zrób to, co ci mówię. – Nie będzie żadnego układu. Trzymaj się, Żydku. Będę za tobą tęsknił. Naprawdę. Teraz do Sanatorium Pacific, szybko. Buzz zjechał z autostrady, dojechał do bramy i zatrąbił; usłyszał w głośniku: – Tak? – Turner Meeks do doktora Luxa. Trzaski w głośniku przez dobre dziesięć sekund, a później: – Proszę na lewo przy drzwiach z napisem „Odwiedziny”, przejść przez hol i wjechać windą na drugie piętro. Doktor przyjmie pana w swoim gabinecie. Buzz zrobił dokładnie tak, jak mu polecono. Zaparkował i przeszedł przez hol. Winda była w ruchu, więc poszedł na drugie piętro schodami, zobaczył otwarte drzwi, usłyszał „małpa z wiochy” i zatrzymał się na przedostatnim stopniu.

Głos Terry’ego Luxa: – …ale muszę z nim pogadać, bo jest moim łącznikiem z Howardem Hughesem. Posłuchaj, w dzisiejszych gazetach powinno być coś, co mnie interesuje – facet, z którym kiedyś robiłem interesy, został zamordowany. Usłyszałem o tym w radio, więc zdobądź dla mnie wszystkie dzienniki z L.A., jakie uda ci się znaleźć, podczas gdy ja będę rozmawiał z tym klaunem. Zakład, że Lux robił interesy z Gordeanem – sześć do jednego. Buzz cofnął się do samochodu, wziął z niego swoją pałkę, wetknął ją za spodnie z tyłu i powoli wszedł do środka. Winda była pusta, nacisnął guzik drugiego piętra i pojechał w górę, myśląc, jak bardzo Terry kochał pieniądze i jak mało przejmował się tym, skąd one pochodziły. Otworzyły się drzwi. Na jego powitanie wyszedł doktor we własnej osobie. – Buzzy, kopę lat. Na korytarzu było przyjemnie i pusto – żadnych pielęgniarek ani sanitariuszy. Buzz rzucił: – Terry, jak się masz? – Masz jakiś interes, Buzz? – Jasne, szefie. Bardzo poufna sprawa. Jest tu jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy porozmawiać? Lux poprowadził Buzza na koniec korytarza, do małego pokoju wypełnionego szafkami i planszami ukazującymi techniki rekonstrukcji twarzy. Zamknął drzwi. Buzz przekręcił klucz i oparł się o nie. Lux zapytał: – Co ty, do diabła, robisz? Buzz poczuł, jak pałka łaskocze go w kręgosłup. – Wiosną 1943 zrobiłeś operację plastyczną synowi Loftisa. Opowiedz mi o tym. – Nie wiem, o czym mówisz. Możesz sobie sprawdzić kartoteki z czterdziestego trzeciego. – Nie będziemy negocjować, Terry. Wykrztusisz wszystko, włączając w to Gordeana. – Nie ma czego negocjować, bo nie wiem, o czym mówisz. Buzz wyjął swój kij i zdzielił Luxa w zagłębienia kolan. Uderzenie rzuciło doktorka na ścianę. Buzz złapał w garść jego włosy i uderzył głową o zawias drzwi. Lux osunął się na podłogę, zostawiając krwawą smugę na lakierowanym mahoniu i plując, błagał: – Nie bij mnie. Nie bij mnie. Buzz cofnął się o krok. – Zostań tam, podłoga ci pasuje. Dlaczego

zmieniłeś chłopca tak, by wyglądał jak ojciec? Kto ci kazał to zrobić? Lux odchylił do tyłu głowę, stęknął i otrząsnął się jak pies, który chce się pozbyć wody z sierści. – Będę miał bliznę. Ty… ty mnie oszpeciłeś. – Zrób sobie operację plastyczną i odpowiedz na pytanie. – Loftis mi kazał. Zapłacił, żebym nikomu o tym nie powiedział. Loftis i ten psychol mają mniej więcej taką samą strukturę kości, więc było to możliwe. – Czemu Loftis kazał ci to zrobić? Lux podniósł się do pozycji siedzącej i rozmasował kolana. Jego oczy powędrowały do interkomu znajdującego się na szafce z aktami, tuż poza jego zasięgiem. Buzz roztrzaskał go pałką. – Dlaczego? I nie mów mi, że Loftis chciał, by dzieciak był do niego podobny, żeby mógł zostać gwiazdą filmową. – Tak mi właśnie powiedział! Buzz postukał się pałką po nodze. – Dlaczego nazwałeś Colemana psycholem? – Został tu trochę po operacji i przyłapałem go, jak wtargnął do wylęgarni! Ciął kurczaki jedną z zoot-pałek, których używają moi ludzie! On pił tę ich pieprzoną krew! Buzz zgodził się: – Masz rację, to psychol. Pomyślał, że Terry pewnie nie wie nic o morderstwach; głupiec myślał, że skończyło się na kurczakach. – A jaki to rodzaj interesów robiłeś z Felixem Gordeanem? – Nie zabiłem go! – Wiem, że go nie zabiłeś, i jestem pewny, że nie wiesz, kto to zrobił. Ale założę się, że szepnąłeś mu kilka słów o Reynoldsie Loftisie około roku 1943, może 1944, i od tamtej pory Gordean zaczął zarabiać pieniądze za milczenie. Tak było? Lux nie odpowiedział. Buzz rzekł: – Gadaj albo popracuję nad twoimi nerkami. – Kiedy powiem o tym Howardowi, będziesz miał problemy. – Skończyłem z Howardem Lux poruszył się powoli. – Pieniądze, Buzz. O to w tym wszystkim chodzi,

nieprawdaż? Chcesz coś załatwić i potrzebujesz wsparcia. Mam rację? Buzz wyrzucił pałkę poziomo do przodu, trzymając ją za przytwierdzony na końcu rzemień. Końcówka uderzyła Luxa w klatkę piersiową, Buzz przyciągnął pałkę jak jo-jo. Doktorek zaskomlał zdziwiony. Buzz rozkazał: – Coleman, Loftis i Gordean. Połącz ich ze sobą. Lux wstał i wygładził fałdy swojego kitla. Odpowiedział: – W jakiś rok po operacji Colemana poszedłem na przyjęcie w Bel Air. Loftis i jego tak zwany młodszy brat też tam byli. Udawałem, że ich nie znam, bo Loftis nie chciał, by ktokolwiek dowiedział się o operacji. Nieco później tego wieczora przy przebieralniach na plaży zobaczyłem, jak Coleman i Reynolds się całowali. To mnie rozwścieczyło. Przerobiłem dzieciaka dla jakiegoś zboczonego kazirodcy. Wiedziałem, że Felix lubił szantażować pedałów, więc mu o tym powiedziałem. Domyślałem się, że zdzierał z Loftisa… Coś taki zdziwiony, Meeks? Zrobiłbyś dokładnie to samo. Cytat z wypowiedzi Mineara: „Gdyby pan wiedział, dla kogo on mnie porzucił, zrozumiałby pan, dlaczego to zrobiłem” – jedyna wskazówka, jaką doktor Lesnick dał poznać ekipie sądu przysięgłych – stary kapuś jedną nogą w grobie musiał znać całą historię. Buzz spojrzał na Luxa, próbującego odzyskać swą godność, popchnął go na ścianę i przytrzymał tam swoją pałką. – Kiedy ostatni raz widziałeś Colemana? Głos Luxa był wysoki i piskliwy. – Około roku 1945. Tatuś i synek musieli się pokłócić. Coleman przyszedł do mnie z dwoma kawałkami i powiedział, że już nie chce być taki podobny do ojca. Poprosił mnie, żebym fachowo połamał mu kości. Powiedziałem, że ponieważ lubię zadawać ból, wezmę tylko półtora tysiąca. Przypiąłem go do fotela dentystycznego, założyłem ciężkie rękawice bokserskie i skruszyłem każdą jedną kosteczkę jego twarzy. Podawałem mu potem morfinę i dochodził do siebie przy wylęgarni kurcząt. Opuścił to miejsce z malutkim uzależnieniem i porządnymi siniakami. Zapuścił brodę i jedyne, co pozostało z jego podobieństwa do ojca, to oczy. A teraz możesz schować tę cholerną pałkę? Bingo – związek Goinesa z heroiną. Buzz oparł się na pałce. – Wiem, że produkujesz własną morfinę na terenie kliniki. Lux wyciągnął z kieszeni skalpel i zaczął czyścić paznokcie. – Mam zezwolenie policji. – Powiedziałeś mi, że Loftis zdobywał heroinę dla Claire De Haven. Czy ty

i on korzystaliście z usług tych samych dostawców? – Kilku. Kolorowych ze śródmieścia mających powiązania z policją. Ja zadaję się tylko z oficjalnie sankcjonowanymi sługusami – takimi jak ty. – Czy Coleman miał ich nazwiska? – Oczywiście. Po pierwszej operacji dałem mu listę. Podkochiwał się w Claire i powiedział, że chce jej pomóc zdobywać towar, żeby nie musiała zadawać się z czarnuchami. Kiedy wyszedł stąd po drugiej operacji, prawdopodobnie wykorzystywał je dla zaspokojenia własnego nałogu. Brawa dla Colemana Loftisa. Brał morfinę i stał się rzeźnikiem czczącym szczury. – Chcę mieć tę listę, i to zaraz. Lux otworzył szafkę obok rozwalonego interkomu. Wyciągnął kartkę papieru w linie i kilka czystych arkuszy. Buzz rzekł: – Wezmę oryginał. – I tak też zrobił. Lekarz wzruszył ramionami i wrócił do czyszczenia paznokci. Buzz już miał odłożyć pałkę, gdy Lux przemówił: – Czy matka ci nie mówiła, że to niegrzeczne gapić się na kogoś? Buzz nie odezwał się. – Silny, milczący typ. Jestem pod wrażeniem. – A ja jestem pod twoim wrażeniem, Terry. – Dlaczego? – Szybko odzyskujesz siły. Jestem pewien, że już sobie wmówiłeś, że to małe poniżenie wcale cię nie dotyczyło. Lux westchnął: – Tak to już jest w Hollywood, Buzz. Łatwo przyszło, łatwo poszło; każde zdarzenie momentalnie staje się tylko mglistym wspomnieniem. Masz sekundkę? Mogę zadać ci pytanie? – Jasne. – O co w tym wszystkim chodzi? Gdzieś w tym musi być jakaś kasa. Ty nie pracujesz za darmo. Adios, Terry. Buzz walnął Luxa pałką w nerki, najmocniej, jak tylko potrafił. Skalpel wypadł z ręki lekarza. Buzz podniósł przyrząd, kopnął doktorka w krocze, rozpłaszczył go na ścianie i przytrzymał jego prawą dłoń w takiej pozycji, w jakiej ukrzyżowano Jezusa. Lux wrzasnął. Buzz wbił mu skalpel w dłoń i poprawił jeszcze pałką. Lux darł się coraz głośniej, przewracał oczami. Buzz wepchnął mu do ust całą garść pieniędzy.

– W tym wszystkim chodzi o zadośćuczynienie. To masz za Colemana.

39 Mal po raz kolejny okrążał dom Claire De Haven, zastanawiając się, czy oni kiedykolwiek wyjdą i dadzą mu szansę spojrzenia na akta, i czy już wiedzą o Gordeanie. Gdyby zadzwonił Chaz Minear, natychmiast pojechaliby do niego. Informacje o zabójstwie znajdowały się na pierwszych stronach gazet i w radio, a ich przyjaciele musieli wiedzieć, że Loftis znał ofiarę. Obydwa samochody stały na miejscu i nie pozostawało mu nic innego, jak czekać, kręcić się w kółko i czatować na okazję przeszukania domu. Z ulicy Canon Drive na Elvado, z Comstick na Hillcrest i na Santa Monica, i tak na okrągło – gdyby prowadził obserwację po prostu siedząc w stojącym samochodzie, byłoby to zaproszeniem dla wszędobylskich gliniarzy z Beverly Hills, by go zgarnęli, bo przebywał poza swoim obszarem jurysdykcji i szykował się do popełnienia wykroczenia. Z każdym okrążeniem domu wyobrażał sobie coraz gorsze okropieństwa, jakie się w nim działy – Loftis z własnym synem, to było jak nóż rozdzierający tę część jego osoby, która żyła po to, by ochraniać Stefana. Dwie godziny jazdy w kółko przyprawiły go o zawroty głowy. Zadzwonił do Meeksa i zostawił wiadomość: spotkaj się ze mną na Canon Drive – ale cadillac Buzza nie pojawiał się, a wszystko wskazywało na to, że za chwilę będzie musiał po prostu wtargnąć do domu z bronią w ręku. Santa Monica do Canon. Mal zauważył gazeciarza, rzucającego prasę na werandy i trawniki; przyszła mu do głowy pewna myśl, zaparkował trzy numery dalej od domu Claire i ustawił wsteczne lusterko tak, by widzieć jej ganek. Chłopiec rzucił gazety, które uderzyły o drzwi, i niezidentyfikowana ręka zabrała prasę. Jeżeli jeszcze nie wiedzieli, wkrótce się dowiedzą, a jeżeli mimo strachu będą w stanie trzeźwo myśleć, to pomyślą: Chaz. Upłynęła chwila. Mal obejrzał się i znalazł stary sweter na tylnym siedzeniu – dobry, by owinąć rękę przed wybiciem szyby. Minęła kolejna chwila i już Claire i Loftis spieszyli do lincolna na podjeździe. Ona wsiadła za kierownicę, on usiadł obok. Wycofała samochód i skierowała się na południe

– w stronę miejsca zamieszkania Mineara. Mal podszedł do domu – wysoki, dystyngowany mężczyzna w trzyczęściowym garniturze ze zmiętym swetrem przewieszonym przez rękę. Przy wejściu zauważył boczne okno, wybił je, sięgnął do środka i namacał zamek. Drzwi otworzyły się, Mal wszedł, zamknął je i zasunął górny rygielek. Miał co najmniej piętnaście pomieszczeń do przeszukania. Zastanowił się chwilę: garderoby, gabinety, pokoje z biurkami – i zaczął od sekretarzyka przy schodach. Otworzył z pół tuzina szuflad, pogrzebał w stojącej obok szafie na okrycia wierzchnie, starając się wyczuć teczki czy luźne kartki. I nic. Poszedł na tył domu i sprawdził jeszcze dwie szafy. Odkurzacze i szczotki do czyszczenia dywanów, futra z norek. Zaczął modlić się do swojego prezbiteriańskiego Boga: proszę, niech tylko nie trzymają tego w sejfie. Gabinet obok łazienki na tyłach: regały z książkami, biurko – osiem szuflad wypełnionych różnościami: scenariusze filmowe, artykuły piśmienne, stare dokumenty Loftisa, żadnych fałszywych spodów ani skrytek. Mal wyszedł z pokoiku i poczuł zapach kawy. Ruszył za nim i dotarł do wielkiego pokoju z ekranem do wyświetlania filmów i ustawionym projektorem. Dokładnie pośrodku stał rozkładany stolik, a na nim dzbanek z kawą i stos papierów. Do stolika dostawione były dwa krzesła – to tu badano dokumenty. Podszedł bliżej, zaczął je przeglądać i nabrał tym większej pewności, że Danny Upshaw mógł zostać świetnym gliniarzem. Dzieciak pisał schludnie, myślał inteligentnie, formułował wszystko przejrzyście i rozwiązałby sprawę czterech zabójstw z łatwością, gdyby Wydział Policji L.A. dał mu jeszcze dodatkowy dzień lub dwa. Wszystko znajdowało się w pierwszym raporcie, strona numer trzy, drugi świadek w sprawie zabójstwa Goinesa. Claire i Reynolds zakreślili tę informację, potwierdzając to, co mówił Minear: próbowali znaleźć syna Loftisa. Strona numer trzy. Świadek Coleman Healy, przesłuchany przez Danny’ego Upshawa w pierwszym dniu pracy nad sprawą. Miał dwadzieścia parę do trzydziestu lat – wiek pasował. Był opisany jako wysoki, szczupły i z brodą – która niewątpliwie była sztuczna i którą zdejmował, gdy wcielał się w swojego ojca/kochanka. Potwierdził podany

przez barmana opis własnej sylwetki, dodając tylko, że zabójca był w średnim wieku. Był pierwszym, i według Jacka Shortella jedynym świadkiem, który twierdził, że Marty Goines był pedałem. Wtedy to, nie licząc okaleczeń genitaliów, Upshaw stwierdził, że zabójstwo musiało mieć podtekst homoseksualny. Gdyby Coleman się trochę podmalował, mógł wyglądać na mężczyznę w średnim wieku; gdyby połączyć to wszystko w całość razem z kosmykami z peruki, które znalazł doktor Layman nad rzeką, to otrzymałoby się Colemana Masskiego/Loftisa/Healy’ego popełniającego morderstwa z czystej żądzy krwi i jakiejś chęci zemsty na gwałcicielu kazirodcy Reynoldsie. Jednak nie zgadzała się jedna rzecz: Danny przesłuchał Colemana i poznał Loftisa. Dlaczego nie zauważył ich uderzającego podobieństwa? Mal przejrzał pozostałe strony, czując, jak dzieciak dodaje mu sił. Wszystko było idealnie logiczne i niesamowicie inteligentne: Danny prawie rozpracował psychikę mordercy. Był tam sześciostronicowy raport dotyczący włamania do mieszkania przy ulicy Tamarind – a jednak to zrobił. Każdy sobie rzepę skrobie, ten pierdolony podział na obszar jurysdykcji miasta i okręgu – chłopak bał się, że Wydział Policji L.A. zniszczy go za to, więc nie zgodził się na test na wykrywaczu kłamstw, który oczyściłby go z podejrzeń o Nilesa, ale na jaw wyszłaby sprawa włamania. Zdjęcia ukazujące smugi krwi wymieszane były z raportami. Danny musiał sam je zrobić, zaryzykował oględziny miejsca zbrodni na terytorium wroga. Mal poczuł łzy w oczach, zobaczył w wyobraźni, jak sam tworzy akt oskarżenia dla Ellisa Loewa w oparciu o materiał dowodowy Danny’ego, jak sam zdobywa w ten sposób sławę. Zabójca Rosomak w komorze gazowej – wysłany tam przez ich dwójkę i najmniej spodziewanego przyjaciela, jakiego policjant wysokiej rangi mógłby kiedykolwiek mieć: Buzza Meeksa. Mal wytarł oczy, ułożył papiery i zdjęcia w ładną kupkę. Na marginesie zauważył kobiece dopiski – lista hoteli w Southside przy spisie klubów jazzowych sprawdzonych przez Danny’ego. Włożył tę stronę do kieszeni, zebrał na kupkę resztę dokumentów i ruszył z nimi do drzwi wyjściowych. Odsuwając zasuwę, usłyszał, jak ktoś wkłada klucz do zamka; otworzył drzwi, śmiało jak Danny na Tamarind. Na ganku stali Claire i Loftis. Spojrzeli na potłuczone szkło, a później na Mala z plikiem dokumentów. Claire rzekła: – Złamałeś naszą umowę.

– Pieprzę naszą umowę. – Zamierzałem go zabić. W końcu przekonałem się, że nie ma innego wyjścia. Mal zobaczył torbę z zakupami w ręku Loftisa i zdał sobie sprawę, że nie mieli dość czasu, by zobaczyć się z Minearem. – Dla sprawiedliwości? Samosądu? – Właśnie rozmawialiśmy z prawnikiem. Powiedział, że w żaden sposób nie jesteś w stanie udowodnić nam jakichkolwiek zarzutów. Mal spojrzał na Loftisa. – Wszystko wychodzi na jaw. Ty i Coleman, wszystko. Przed nami sąd przysięgłych i proces Colemana. Loftis stanął za Claire, spuścił głowę. Mal spojrzał w stronę ulicy i zobaczył wysiadającego z samochodu Buzza. Claire objęła swojego narzeczonego. Mal powiedział: – Idź, zajmij się Chazem. Zabił dla ciebie człowieka.

40 Samochodem Mala pojechali do śródmieścia, przyczepiwszy do deski rozdzielczej listę handlarzy heroiny od Luxa i listę Danny’ego z notatkami Claire. Mal prowadził, Buzz zastanawiał się, czy nie zabił przypadkiem chirurga plastycznego gwiazd; obaj rozmawiali. Buzz zdawał relację pierwszy. Opowiedział o omdleniu Mary Margaret, które potwierdziło ich przypuszczenia, i o Luxie, słowem nie wspominając ukrzyżowania. Opowiedział o operacji plastycznej Colemana, która miała chronić go przed Dudleyem i spełnić perwersyjne zachcianki jego ojca, i o Luxie opowiadającym tę historię Gordeanowi, żeby ten wykorzystał ją do szantażu. Opowiedział o poparzonej twarzy, która była tylko wybiegiem, by ukryć zboczenie przed lewicowymi przyjaciółmi Loftisa, podczas gdy bandaże zasłaniały po prostu gojące się rany pooperacyjne. Na koniec Buzz zachował opowieść o ponownej zmianie wyglądu twarzy Colemana przez Luxa. Mal wydał okrzyk zdziwienia i wykorzystał tę wzmiankę, by zacząć mówić o puzoniście Healym przesłuchanym przez Danny’ego Upshawa w Nowy Rok – to był powód, dla którego dzieciak nigdy nie widział idealnego podobieństwa pomiędzy Colemanem i Loftisem – takowe już nie istniało. Mal zaczął mówić o Colemanie. O tym, jak tenże oznajmił, że Marty Goines był pedałem, jak dokładnie opisał wysokiego siwego mężczyznę, o tym, że nosił siwą perukę i był najprawdopodobniej ucharakteryzowany podczas popełniania morderstw, ściągając brodę, w której widział go Upshaw. Loftis i Claire kazali Mondo Lopezowi ukraść akta Danny’ego, kiedy dowiedzieli się, że pracował nad sprawą morderstw pedałów – Juan Duarte doniósł im, że dzieciak był gliniarzem. Mal zdał raport z przesłuchania Mineara: Coleman jako ten trzeci w trójkącie miłosnym z lat 1942–44; Chaz Minear mordujący szantażystę, aby zrehabilitować się w oczach Claire i Loftisa; Claire i Loftis szukający Colemana. Obaj zgodzili się co do jednego – Marty Goines, stary przyjaciel Colemana, był prawdopodobnie przypadkową ofiarą, po prostu był pod ręką, kiedy człowiek-szczur musiał

zabić. Podstawą wyboru kolejnych ofiar był ich związek z tatusiem Reynoldsem – szatańska taktyka oczernienia. Wjechali w cichą za dnia Central Avenue Strip, ulicę tandetnych fasad – Tadż Mahal, palmy w przybraniu choinkowych lampek, klucze wiolinowe z cekinów, paski zebry i wielki gipsowy Murzyn ze świecącymi czerwonymi oczami. Wyglądało na to, że żaden z klubów nie był otwarty. Wykidajły i parkingowi zmiatający pety i potłuczone szkło byli jedynymi ludźmi na ulicy. Mal zaparkował i ruszył na ścianę zachodnią; Buzz zajął się wschodnią. Rozmawiał z bramkarzami, z pajacami z parkingu, rozdał wszystkie pieniądze, których nie wepchnął do gardła Terry’emu Luxowi. Trzech ciemnych skwitowało go tylko pytaniem „Hę?”, dwóch nie widziało Colemana saksofonisty już od kilku tygodni, klaun ubrany w fioletowy mundur admiralski powiedział, że słyszał, iż Healy pogrywa sobie teraz w prywatnym klubie dla ciemnych w Watts, w którym czasami pozwalano występować białym, jeśli naprawdę dobrze grali i trzymali się z dala od czarnych. Buzz przeszedł na drugą stronę i zmierzał w stronę swojego partnera. Jeszcze trzy „Hę?”, po których wielkimi krokami zbliżył się do niego Mal. Zaczął swoją relację: – Rozmawiałem z facetem, który widział Colemana w zeszłym tygodniu w Bido Lito’s. Ponoć gadał ze starym, schorowanym, ledwie żywym i prawie głuchym Żydem. Facet powiedział mi, że wyglądał jak jeden z tych starych fanów jazzu z domu opieki na skrzyżowaniu Siedemdziesiątej Ósmej i Normandie. Buzz zapytał: – Myślisz, że to Lesnick? – Mamy te same skojarzenia, chłopcze. – Przestań mówić do mnie chłopcze, bo mi się flaki przewracają. Szefie, czytałem notatkę federalnych w domu Ellisa. Córka Lesnicka powiedziała, że tatuś zastanawiał się nad przeprowadzką do domu spokojnej starości, by tam dokonać żywota. Była tam lista takich przybytków, ale nie zdołałem jej zabrać. – Jedźmy najpierw do tego miejsca na Normandie. Dowiedziałeś się czegoś? – Coleman może grać na saksofonie w którymś z prywatnych klubów w Watts.

Mal zaklął: – Cholera. Pracowałem na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej wiele lat temu i było tam mnóstwo takich miejsc. Nie znasz żadnych bliższych szczegółów? – Nic. – No to dalej, ruszamy. Szybko jechali do domu opieki „Gwiazda Dawida”. Mal przejeżdżał na pomarańczowych światłach, przekraczając dozwoloną prędkość o trzydzieści kilometrów na godzinę. Budynek był niski i pokryty tynkiem w ciemnym kolorze, wyglądał jak więzienie o złagodzonym rygorze dla ludzi czekających na śmierć. Mal zaparkował i poszedł prosto do recepcji. Buzz znalazł na zewnątrz budkę z aparatem i zaczął sprawdzać domy starców w książce telefonicznej. Znalazł ich trzydzieści cztery tylko w Southside. Buzz wydarł stronę z adresami i zobaczył Mala stojącego przy samochodzie. Podszedł do niego, kręcąc głową. – W okolicy są trzydzieści cztery domy. Zapowiada się cholernie długi dzień. Mal odparł: – W środku nic. Żaden Lesnick nie jest tu zameldowany, a na oddziale nikt nie umiera na raka płuc. I żadnego Colemana. Buzz zasugerował: – Spróbujmy zacząć od hoteli i dealerów. Jeżeli z tego nic nie wyjdzie, zdobędziemy drobne i zaczniemy dzwonić po tych domach. Wiesz, co myślę? Lesnick jest cwany. Jeżeli z Colemanem to był on, to by znaczyło, że jest w to jakoś zamieszany i nie zamelduje się pod własnym nazwiskiem. Mal postukał w maskę samochodu. – Buzz, Claire sporządziła tę listę hoteli. Minear powiedział, że ona i Loftis próbują znaleźć Colemana. Jeżeli już zaczęli… – To nic nie znaczy. Coleman kręcił się tutaj nie dawniej jak w tym tygodniu. Może się przemieszczać, ale zawsze będzie pozostawał blisko muzyki. W tej sprawie też jest coś dziwnego, bo nigdy nie był znany jako muzyk, a teraz wszyscy tamtejsi obwiesie twierdzą, że jest wziętym saksofonistą. Moim zdaniem powinniśmy najpierw ruszyć do hoteli i handlarzy heroiną, póki jest jeszcze jasno, a potem, jak zapadnie zmrok, wyruszymy do barów. – Chodźmy.

Hotel Tevere na rogu Osiemdziesiątej Czwartej i Beach – nie ma żadnego białego gościa. Hotel Galleon na Dziewięćdziesiątej Pierwszej i Bekin – jedyny biały mężczyzna w nim mieszkający to ważący sto czterdzieści kilogramów pijaczek, wciśnięty w jednoosobowy pokój razem z czarną żoną i czwórką dzieci. Idąc z powrotem do samochodu, Buzz sprawdził jeszcze raz obie listy i złapał Mala za ramię. – Zaczekaj. Mal zapytał: – Co? – Pasuje. Hotel Purple Eagle na rogu Dziewięćdziesiątej Szóstej i Central na liście Claire. Roland Navarette, pokój 402, Purple Eagle na liście Luxa. – Zabrało ci to chwilę. – Atrament się rozmazał. Mal wręczył mu kluczyki. – Ty poprowadź, a ja sprawdzę, co jeszcze przeoczyłeś. Pojechali na południowy wschód. Buzz szybko zmieniał biegi. Mal porównał obie listy i przyznał: – Nie ma więcej zbieżności. Wiesz, co sobie pomyślałem? – Co? – Lux zna Loftisa i De Haven, a Loftis kupował towar dla Claire. Być może sami też mieli dostęp do dostawców Luxa. Buzz dostrzegł Purple Eagle – sześciopiętrową budę z pustaków z całą kolekcją chromowanych znaczków z masek samochodowych nad zniszczonym, fioletowym zadaszeniem. Odpowiedział: – Być może – i zaparkował za jakimś samochodem. Mal wysiadł pierwszy i praktycznie pobiegł do środka. Buzz dogonił go w recepcji. Mal pokazywał odznakę chłopakowi za kontuarem. Był to czarnuch w koszuli zapiętej na ostatni guzik w dusznym holu. Mamrotał: – Tak, psze pana, tak, psze pana – jednym okiem łypiąc na Mala, a ręką sięgając pod kontuar. Mal zapytał: – Roland Navarette. Nadal mieszka pod numerem 402? Recepcjonista odparł: – Nie, psze pana, nie, psze pana – wciąż trzymając rękę pod kontuarem. Buzz przechylił się i przygwoździł jego nadgarstek w chwili, kiedy zaciskał dłoń na zawiniątku z towarem. Odgiął mu palce; ćpun wykrztusił: – Tak, psze pana, tak, psze pana.

Buzz podał opis: – Biały mężczyzna, pod trzydziestkę, być może z brodą. Jazzman. Kupował taki herę od Navarette’a? – Nie, psze pana, nie, psze pana. – Chłopcze, albo powiesz prawdę, albo złamię rękę, którą trzepiesz kapucyna, i zamknę cię w areszcie z białasami na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej. – Tak, psze pana, tak, psze pana. Buzz puścił go i położył zawiniątko na kontuarze. Recepcjonista rozmasował sobie palce. – Biały mężczyzna, biała kobieta; byli tutaj, pytali o to samo jakieś dwadzieścia minut temu. Powiedziałem im to, co mówię wam: Roland przestał ćpać, stał się porządnym człowiekiem i nie sprzedaje już słodkiej hery. Oczy idioty powędrowały do telefonu. Buzz wyrwał wtyczkę i roztrzaskał aparat o podłogę. Mal pobiegł w stronę schodów. Buzz dyszał i sapał z tyłu, doganiając go na czwartym piętrze. Mal był już w połowie śmierdzącego zgnilizną korytarza, z bronią skierowaną na drzwi. Buzz złapał oddech, wyciągnął swoją spluwę i podszedł. Mal policzył na palcach – na trzy wyważyli kopniakiem drzwi. Na podłodze siedział Murzyn w brudnej bieliźnie, wkłuwający sobie w przedramię igłę i naciskający tłok strzykawki. Był obojętny na hałas i dwóch białych mężczyzn celujących do niego z broni. Mal kopnął go w nogi i wyciągnął igłę; Buzz zauważył studolarowy banknot leżący pod czystą strzykawką na szafce i wiedział już, że Claire i Loftis kupili sobie świeży trop. Mal policzkował ćpuna, próbując sprowadzić go z siódmego nieba na ziemię; Buzz wiedział, że te wysiłki są daremne. Odciągnął go od swego partnera, zawlókł do łazienki, włożył głowę do muszli klozetowej i spuścił wodę. Roland Navarette powrócił na ziemię, trzęsąc się, dygocząc i parskając; pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, podnosząc głowę, była trzydziestkaósemka wycelowana prosto w jego twarz. Buzz zapytał: – Dokąd wysłałeś tych białych szukających Colemana? Roland Navarette odparł: – Człowieku, to jest napad. Buzz odbezpieczył broń. – Nie prowokuj mnie. Roland Navarette wyśpiewał: – Coleman pogrywa dziś po południu na

rogu Sto Szóstej i Avalon. Do Watts, pędem, ale bez sygnału. Buzz przejechał ręką po swojej pałce; Mal gnał pogrążającymi się w zmierzchu ulicami. Skrzyżowanie Sto Szóstej i Avalon leżało w samym sercu Watts: każda kryta papą szopa w okolicy miała na tyłach podwórko pełne kóz i kurczaków za płotem z drutu kolczastego. Buzz pomyślał o szalonych czarnuchach składających je w ofierze podczas rytuałów wudu, być może zapraszających Colemana na gulasz z rosomaka i całonocne jazzowanie. Zauważył niebieskie światełka, które otaczały drzwi wejściowe do budynku na rogu; powiedział: – Zatrzymaj się. To tam. Mal wziął ostry zakręt w prawo i stanął na chodniku. Buzz wskazał na przeciwną stronę ulicy. – Ten biały samochód był na podjeździe De Haven. Mal skinął głową, otworzył schowek i wyciągnął kajdanki. – Chciałem, żeby była przy tym prasa, ale chyba nie ma na to czasu. Buzz zauważył: – Może go tu nie być. Mógł zobaczyć Loftisa i Claire czekających na zewnątrz albo może już się to źle skończyło. Na pewno jesteś gotowy? Mal skinął głową. Buzz zauważył grupę czarnych ustawiających się w kolejkę przed oświetlonymi na niebiesko drzwiami i powoli wchodzących do środka. Dał Malowi znak, by wysiadł z samochodu; pospieszyli w tamtą stronę i przepchnęli się pomiędzy ostatnimi wchodzącymi do środka fanami jazzu. Bramkarz był potężnym czarnuchem w niebieskiej koszuli. Zagrodził im drogę, lecz zaraz odsunął się na bok i ukłonił – jawna uprzejmość wobec stróżów prawa. Buzz wszedł pierwszy. Nie licząc niebieskich świątecznych żarówek zawieszonych na ścianie i małego reflektorka oświetlającego bar, w knajpie było ciemno. Ludzie siedzieli przy karcianych stolikach przodem do sceny i grupy oświetlonej od tyłu jeszcze większą liczbą niebieskich lampek: migoczących i przesłoniętych celofanem. Muzyka była ogłuszającym gównem, o stopień gorszym od zwykłego hałasu. Na trąbce, gitarze basowej, perkusji, pianinie i puzonie grali czarni mężczyźni w niebieskich koszulach. Na saksofonie altowym grał Coleman, bez brody, z pękniętą niebieską żarówką migającą nad parą oczu tatusia Reynoldsa. Mal szturchnął Buzza i powiedział głośno prosto w jego ucho: – Claire

i Loftis są przy barze. W samym rogu, schowani. Buzz obrócił się na pięcie, zobaczył ich dwoje i prawie krzyczał, by być słyszanym: – Coleman ich nie widzi. Zdejmiemy go, jak tylko ucichnie ten cholerny hałas. Mal ruszył w stronę lewej ściany; ze spuszczoną głową sunął ku scenie. Buzz, kilka kroków za nim, postanowił udawać: wcale nie rzucam się w oczy, wcale nie jestem gliniarzem. Gdy byli już prawie przy estradzie, odwrócił się i spojrzał w stronę baru. Claire wciąż tam siedziała, Loftis zniknął. Drzwi po prawej stronie pomieszczenia właśnie się zamykały, przepuszczając wąską smużkę światła. Buzz stuknął Mala w ramię, Mal uczynił gest, jakby już wiedział, o co chodzi. Buzz przełożył broń z kabury do prawej kieszeni spodni; Mal przyciskał swoją do nogi. Zespół przestał grać, a Coleman zaczął solówkę: piski, zgrzyty, trąbienia, szczeknięcia, warknięcia, skrzypnięcia – Buzz pomyślał o gigantycznych szczurach rozszarpujących ciało zgodnie z tym rytmem. Przenikliwy hałas wydawał się trwać wiecznie, Coleman kierował swój saksofon do gwiazd. Niebieskie lampki zgasły, przeraźliwy zgrzyt powoli cichnął, aż umilkł. Zapalono światła i publiczność rzuciła się ku scenie, klaskając. Buzz wcisnął się pomiędzy stłumione ciała, obok niego Mal wydawał się jeszcze wyższy, bo stał na palcach. Wszyscy wokół byli czarni, Buzz szukał białej osoby i zobaczył Colemana trzymającego nad głową saksofon, wychodzącego bocznymi drzwiami po prawej stronie. Mal spojrzał na niego, Buzz obejrzał się. Pchali się, walili na oślep pięściami, łokciami, kolanami, odsuwali wszystkich na bok, torując sobie drogę. W zamian otrzymywali kuksańce, byli popychani i wylewano na nich drinki. Buzz zbliżył się do drzwi, ocierając oczy z bourbona, usłyszał krzyk i strzał po drugiej stronie – Mal wszedł z bronią gotową do działania. Kolejny strzał, Buzz pobiegł za cieniem Mala śmierdzącym korytarzem wyłożonym linoleum. Dwa ciała szarpały się na ziemi kilka metrów od nich. Mal celował, trzymając broń w obu dłoniach. Jakiś czarny mężczyzna pojawił się i próbował zablokować mu drogę; Mal strzelił do niego dwa razy. Mężczyzna odbił się od ściany i padł na twarz. Buzz spojrzał na dwójkę na podłodze: Coleman Healy dusił Loftisa. Do jego twarzy przyczepione były wielkie,

ohydne, różowe szczęki z kłami. Jego klatka piersiowa była zakrwawiona; Loftis miał krew w okolicy nóg i krocza. Obok nich leżał rewolwer. Mal krzyknął: – Coleman, zostaw go! Buzz osunął się po ścianie z trzydziestkąósemką w pogotowiu, czekał na okazję strzału do człowieka szczura. Coleman wydał z siebie przytłumiony przez szczęki ryk i odgryzł swemu ojcu nos. Mal wystrzelił trzykrotnie, trafiając Loftisa w bok i klatkę piersiową, odrzucając go od tego, co go atakowało. Coleman objął tatusia ramionami jak wygłodniałe zwierzę i rzucił mu się do gardła. Buzz mierzył w jego żarłoczny łeb; Mal przyblokował mu ramię i strzelił ponownie; kula odbiła się rykoszetem od ścian. Buzz uwolnił się i wycelował; Coleman złapał się za bark, Mal namacał kajdanki i podbiegł. Buzz rzucił się na podłogę i próbował strzelić, ale nie pozwalały mu na to nogi i trzepocząca w powietrzu marynarka Mala. Dźwignął się i rzucił do biegu; zauważył, że Coleman chwycił leżącą na ziemi broń i przymierzał się do strzału. Raz, dwa, trzy – Mal podrzucony w górę i obrócony wokół własnej osi z odstrzeloną twarzą. Ciało upadło mu u stóp; Buzz zbliżył się do Colemana; Coleman uśmiechnął się lubieżnie zza zakrwawionych kłów i uniósł broń. Buzz strzelił pierwszy, opróżniając magazynek w szczękę rosomaka, krzycząc, gdy był już pusty. Krzyczał i krzyczał, i krzyczał nadal, gdy przybyła cała chmara policjantów i usiłowała odebrać mu zwłoki Mala Considine’a.

IV BLUES TROPICIELA CZERWONYCH

41 Minęło dziesięć dni; Buzz ukrywał się w motelu w San Pedro. Johnny Stompanato nie szczędził mu wieści i męczył o pieniądze za zeznania Mineara. Chińska restauracja z końca ulicy dostarczała mu trzy tłuste posiłki dziennie, gazety i radio zapewniały dopływ informacji. Co wieczór dzwonił do Audrey do Ventura, snując opowieści o Rio i Buenos Aires, dokąd nie sięgały umowy o ekstradycję Stanów Zjednoczonych, a Mickeya nie było stać, by wysyłać tam swoich ludzi. Trapił się nad ostatnim i najbardziej szalonym planem zarobienia pieniędzy w swojej karierze w L.A., zastanawiając się, czy dożyje czasu, kiedy będzie mógł je wydać. Słuchał muzyki country, choć Hank Williams i Spade Cooley mieli na niego bardzo zły wpływ. Cholernie brakowało mu Mala Considine’a. Po strzelaninie armia policjantów z Wydziału Policji L.A. rozpędziła tłum gapiów i usunęła ciała. Czterech zabitych: Coleman, Loftis, Mal i ochroniarz tylnego wyjścia, którego zastrzelił. Claire De Haven znikła – prawdopodobnie wysłała Loftisa z szaloną misją, usłyszała strzały, uznała, że misja zakończona i spokojnie pojechała taksówką do domu, żeby snuć dalsze plany dotyczące Powstania Ludu w stylu rodem z Beverly Hills. Pojechał z ciałem Mala do kostnicy i złożył oświadczenie na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej, łącząc śmierć Healy’ego i Loftisa z zabójstwami homoseksualistów i nalegając, by zasługa rozwiązania sprawy przypadła detektywowi Danny’emu Upshawowi. W swym oświadczeniu zatuszował wykroczenia, które on i Mal popełnili; nie wspomniał w ogóle Felixa Gordeana, Chaza Mineara, Dudleya Smitha ani Mike’a Breuninga. Niech pedałek Chaz żyje sobie i cieszy się przebaczeniem; szalony Dud był zbyt grubą rybą, by przymknąć go za zabójstwo José Diaza lub „samobójstwo” Charlesa Hartshorna. Czytając pomiędzy wierszami w gazetach, można było domyślić się dalszego ciągu: morderstwo Gordeana nie rozwiązane, brak podejrzanych; strzelaninę wyjaśniono w ten sposób, że on i Mal „sprawdzali trop

w prowadzonej od dawna sprawie”; śmierć bramkarza przypisano Colemanowi. Ani słowa o komuchach czy pedalskich zabójstwach – Ellis Loew miał mnóstwo znajomych w prasie, a nienawidził komplikacji. Reynolds i jego syn kochanek zostali uznani za „dawnych wrogów załatwiających dawne porachunki” – bzdura nad bzdurami. Malowi Considine’owi sprawiono pogrzeb bohatera. Uczestniczył w nim burmistrz Bowron wraz z całą Radą Miasta L.A., Zarządem i ważniejszymi osobistościami z Wydziału Policji L.A. Dudley Smith wygłosił wzruszającą przemowę, przytaczając „chlubną krucjatę” Mala przeciwko komunistom. Herald wydrukował zdjęcie Dudleya trzymającego za brodę syna Mala, Stefana, i zachęcającego go, by „został policjantem”. Johnny Stomp dostarczał informacji na temat sądu przysięgłych, Ellisa Loewa i Mickeya – wyglądało na to, że wszyscy żyli jak pączki w maśle: Loew rozpocznie prezentację materiału dowodowego w przyszłym tygodniu – wszystko zgra się idealnie w czasie – radio i gazety ciągle huczały o tym, że UAES ponosił odpowiedzialność za jatkę na Gower Gulch. Herman Gerstein, Howard Hughes i dwaj inni ważniacy z wytwórni filmowych powiedzieli Loewowi, że usuną UAES w dniu, w którym zbierze się sąd przysięgłych, zrywając kontrakt związkowy na podstawie klauzuli odnoszącej się do wydalenia za działania niezgodne z prawem. Inne dobre wieści od Johnny’ego: Terry Lux dostał wylewu spowodowanego „niedotlenieniem” na skutek tego, że miał usta pełne pieniędzy i przebitą żyłę w prawej dłoni. Powoli dochodził do zdrowia, ale zerwane ścięgna w ręce nie pozwolą mu na to, by jeszcze kiedykolwiek przeprowadził operację plastyczną. Mickey podwyższył cenę za głowę Meeksa do 20.000 dolarów; Buzz podniósł wysokość zapłaty za robotę z Minearem do 25.000 dolców, żeby Stompanato nie strzelił mu w łeb. Mick rwał sobie włosy z głowy z powodu Audrey; zrobił sobie ołtarzyk z rzeczy, które po niej pozostały: plakatów reklamujących ją jako striptizerkę, strojów, które nosiła, będąc gwiazdą w Burbank w trzydziestym ósmym. Mickey zamknął to wszystko w sypialni swojej kryjówki i gapił się bezmyślnie całymi godzinami. Czasami było słychać, że płacze jak dziecko. A Turner Meeks we własnej osobie, zdobywca prawdziwej miłości „dziewczyny z Va Va Voom”, robił się gruby, grubszy, i jeszcze grubszy, pochłaniając kaczkę moo shu, słodko-kwaśną wieprzowinę, krewetki

i wołowinę – całą seryjkę ostatnich posiłków skazańca. Dzień przed spodziewaną wypłatą doszedł do wniosku, że chciałby się dowiedzieć dwóch rzeczy, zanim założy sobie pętlę na szyję: chciałby poznać całą historię Colemana i odkryć, dlaczego UAES nie zaczął jeszcze realizować swojego planu wymuszenia czegoś – cokolwiek by to było – od wytwórni filmowych. I ogarnęło go przeczucie, że wie, gdzie szukać odpowiedzi. Buzz poszedł do recepcji motelu, rozmienił pięciodolarówkę na drobne i ruszył do budki telefonicznej na parkingu. Wyciągnął listę domów spokojnej starości, którą wydarł z książki telefonicznej w dniu strzelaniny, i zaczął dzwonić, udając oficera policji. Domyślił się, że Lesnick będzie się prawdopodobnie ukrywał pod fałszywym nazwiskiem, ale pytając o niego recepcjonistów, i tak podawał jego prawdziwe imię, dodając takie epitety jak „stary”, „Żyd” i „umierający na raka płuc”. Miał już o 3 dolary i 10 centów mniej, gdy jakaś dziewczyna wreszcie powiedziała: – Ten opis pasuje do pana Leona Trockiego. Dodała też, że staruszek wypisał się mimo przeciwwskazań lekarzy, lecz zostawił swój nowy adres: Motel Seaspray, Hibiscus Lane 10671, Redondo Beach. Tani, komunistyczny żart, który tylko ułatwił mu sprawę. Buzz poszedł do wypożyczalni samochodów i wziął starego forda sedana, myśląc, że wóz jest zbyt zdezelowany, by w razie konieczności nadawać się do ucieczki. Zapłacił za tydzień z góry, podał urzędnikowi swoje prawo jazdy i poprosił go o długopis i kartkę. Urzędnik spełnił prośbę; Buzz napisał: Doktorze Lesnick, Przez pewien czas współpracowałem z ekipą sądu przysięgłych. Byłem przy tym, jak zginęli Coleman i Reynolds Loftis, i wiem, co się z nimi działo w latach 1942–44. Nikomu nie zdradziłem tej informacji. Proszę sprawdzić w gazetach, jeżeli mi Pan nie wierzy. Muszę wyjechać z Los Angeles z powodu pewnych problemów, w które się wpakowałem, i chciałbym porozmawiać z Panem na temat Colemana. Nic z tego, co mi Pan powie, nie dotrze do sądu przysięgłych – gdyby tak się stało, sam bym na tym ucierpiał. T. Meeks

Buzz pojechał do motelu Seaspray, mając nadzieję, że śmierć Mala zatrzymała federalnych szukających Lesnicka. Motel był parterowym budynkiem z wielkim parkingiem; znajdował się na końcu ślepej uliczki

i stał przodem do plaży, a recepcja stylizowana była na statek kosmiczny skierowany do gwiazd. Buzz wszedł do środka i nacisnął dzwonek. Z zaplecza wyszedł młodzieniec z potwornym trądzikiem. – Szuka pan pokoju? Buzz odpowiedział pytaniem: – Pan Trocki jeszcze żyje? – Ledwo, ledwo. Dlaczego? Buzz wręczył mu wiadomość i pięć dolarów. – Jest na miejscu? – On zawsze jest na miejscu. Tutaj albo na plaży. Gdzie miałby pójść? Na tańce? – Przekaż mu tę wiadomość, synku. Zatrzymaj piątkę. Jeśli pan Trocki zdecyduje się ze mną porozmawiać, twój Abraham Lincoln na tym zielonym papierku będzie miał brata. Pryszczaty chłopiec pokazał Buzzowi, by wyszedł na zewnątrz; Buzz stał przy samochodzie i obserwował go, jak idzie do pokoju usytuowanego pośrodku budynku i puka do drzwi. Drzwi otworzyły się, chłopiec wszedł do środka, za minutę wyszedł, ciągnąc ze sobą dwa leżaki i zgarbionego staruszka wspierającego się na jego ramieniu. Sprawdziło się jego przeczucie – Lesnick musiał się komuś zwierzyć przed śmiercią. Buzz poczekał, aż do niego podejdą. Starzec już z daleka wyciągał rękę; jego oczy szkliły się od choroby, twarz miała ziemisty kolor i wydawała się zapadnięta. Jego głos był silny, a uśmiech, który mu towarzyszył, pokazał, jaki jest z tego dumny. – Pan Meeks? Buzz delikatnie uścisnął jego dłoń, obawiając się, by nie połamać kości. – Tak jest, panie doktorze. – A jaki jest pański stopień? – Nie jestem policjantem. – To co w takim razie robił pan w grupie pracującej dla sądu przysięgłych? Buzz wręczył chłopakowi obiecaną piątkę i złapał leżaki. Recepcjonista odszedł z uśmiechem na twarzy. Lesnick chwycił Buzza za ramię. – Skąd wziął się pan w tamtej ekipie? Myślałem, że wszystkie sługusy Ellisa Loewa to policjanci. Lesnick był lekki jak piórko – najmniejszy podmuch wiatru wywiałby skurwysyna na Wyspy Świętej Barbary. Buzz odpowiedział: – Zrobiłem to dla pieniędzy. Chce pan porozmawiać

na plaży? Lesnick wskazał miejsce w pobliżu skał – wolne od szkła i papierków po cukierkach. Buzz poprowadził go tam, przy czym leżaki ciążyły mu daleko bardziej od mężczyzny. Ustawił krzesła naprzeciwko siebie, blisko, tak by słyszeć, gdyby głos doktora osłabł. Usadowił go i patrzył, jak otula się szlafrokiem. Lesnick zapytał: – Wie pan, w jaki sposób przekonano mnie, bym został informatorem? Typowe zachowanie kapusia – musiał się najpierw usprawiedliwić. Buzz usiadł i odpowiedział: – Niezupełnie. Lesnick uśmiechnął się, jakby był zadowolony, że może się wygadać. – W roku 1939 przedstawiciele rządu federalnego przyszli do mnie z propozycją załatwienia zwolnienia mojej córki z więzienia Tehachapi, gdzie odbywała karę za spowodowanie wypadku samochodowego z ofiarą śmiertelną. W tym czasie byłem oficjalnym psychoanalitykiem Partii Komunistycznej i pozostałem nim nadal. Powiedzieli mi, że jeśli udostępnię im moje kartoteki do wykorzystania w śledztwie Prokuratury Generalnej Stanu Kalifornia w 1940 roku i ewentualnie w dalszych dochodzeniach, zwolnią Andreę natychmiastowo. Jako że moja córka miała jeszcze przed sobą co najmniej cztery lata w więzieniu, a opowiadała mi, jak była wykorzystywana przez strażniczki i współwięźniarki, nie zastanawiałem się ani chwili. Buzz poczekał, aż Lesnick złapie oddech – i sprowadził temat do Colemana. – A powód, dla którego nie pokazał pan kartotek Loftisa z lat 1942-44 był taki, że bezustannie przewijał się w nich Coleman. Zgadza się? Lesnick potwierdził: – Tak. Oznaczałoby to zbyt wiele niepotrzebnego cierpienia dla Reynoldsa i jego syna. Zanim wręczyłem im wszystkie kartoteki, sprawdziłem, czy nie ma w nich wzmianek o Colemanie. Chaz Minear robił do niego aluzje, ale bardzo ogólne, więc dałem im jego akta. W ten sam sposób przeprowadziłem cenzurę, kiedy dawałem akta śledczym z HUAC-u, ale skłamałem i powiedziałem im, że kartoteka Loftisa zaginęła. Nie sądziłem, by Ellis Loew uwierzył w to kłamstwo, więc po prostu ukryłem część dokumentów dotyczących Reynoldsa i modliłem się, by umrzeć, nim mnie o nie zapytają.

– Dlaczego nie wyrzucił pan tego cholerstwa? Lesnick zakaszlał i otulił się szczelniej szlafrokiem. – Wciąż je przeglądałem. Ta historia nie dawała mi spokoju. Dlaczego przestał pan pracować dla sądu przysięgłych? Czy pana zasady moralne nie zgadzały się z metodami, które stosował Ellis Loew? – Po prostu nie uważam, że UAES jest wart zachodu. – To, co powiedział pan o prasie, dodaje panu wiarygodności i zastanawiam się, ile pan właściwie wie. Buzz usiłował przekrzyczeć nagły huk fal. – Załatwiłem sprawę zabójstw i sądu przysięgłych! Nie znam tylko przeszłości! Szum oceanu stał się mniej głośny; Lesnick zakaszlał i powiedział: – Wie pan wszystko o… – Doktorze, wiem wszystko na temat kazirodztwa, operacji plastycznej i wszystko o Colemanie, który próbował wrobić swojego tatusia. Jedynym facetem poza mną, który znał tę historię, był kapitan z Prokuratury Okręgowej, który został zabity w tym klubie jazzowym. I wydaje mi się, że chce się pan podzielić tym, co pan wie, bo inaczej nie odstawiałby pan tego dziecinnego numeru z nazwiskiem „Trocki”. Czy nie mam racji, panie psychiatro? Lesnick śmiał się, kaszlał i śmiał się. – Rozumie pan chyba ideę podświadomej potrzeby, panie Meeks? – Jestem półgłówkiem, szefie. Chce pan usłyszeć moją teorię, dlaczego ukrywał pan kartoteki od lata 1949 roku? – Proszę mówić. – Członkowie UAES-u, którzy znali sprawę, mówili pewnie o ślubie Reynoldsa i Claire i o tym, jak Coleman na to zareaguje. Zgadza się? – Tak. Obawiałem się, że oficerowie śledczy przyczepią się do wzmianek o Colemanie i będą usiłowali go odnaleźć i pozyskać w charakterze świadka ich strony. Claire starała się, by wiadomość o ślubie nie przedostała się do prasy, by Coleman tego nie zobaczył, ale jej się nie udało. Zapłaciła za to bardzo wysoką cenę, jak sam pan z pewnością wie. Buzz wpatrywał się w wodę, milczał jak grób – była to jego ulubiona sztuczka, by skłonić podejrzanych do mówienia. Po jakiejś minucie Lesnick rzekł: – Kiedy w gazetach pojawiły się informacje o drugim zabójstwie i dwóch

ofiarach, wiedziałem, że sprawcą musi być Coleman. W okresie działalności SLDC odbywał ze mną konsultacje. Wiedziałem, że musi mieszkać gdzieś w pobliżu klubów jazzowych na Central Avenue, i odnalazłem go. Kiedyś byliśmy dość blisko i wydawało mi się, że będę mu w stanie przemówić do rozumu, doprowadzić do zakładu zamkniętego i powstrzymać tę bezsensowną rzeź. Los Augiego Duarte udowodnił, że się myliłem, ale próbowałem. Próbowałem. Proszę o tym pomyśleć, zanim mnie pan zacznie zbyt surowo osądzać. Buzz spojrzał na chodzącego trupa. – Doktorze, nie sądzę nikogo w tej popierdolonej sytuacji. Wyjeżdżam z miasta za dzień lub dwa i po prostu chciałbym, żeby dopowiedział mi pan to, czego nie wiem. – I nikt inny się o tym nie dowie? Buzz starał się jeszcze zachęcić Lesnicka. – Pan usiłował oszczędzić zmartwień przyjaciołom, prowadząc tę swoją grę. Mnie również zdarzało się odstawiać takie numery. Mam takich dwóch kolegów, którzy chcieliby się dowiedzieć dlaczego, ale już nigdy nie będzie im to dane. Więc może mógłby pan powiedzieć chociaż mnie? Saul Lesnick jął snuć opowieść. Zabrało mu to dwie godziny, z wieloma długimi przerwami, by wziąć kilka głębokich wdechów, które dodawały mu sił. Czasami patrzył na Buzza, czasami w dal na ocean. Wahał się w najgorszych momentach, lecz mimo to mówił dalej. 1942. Wojenne zaciemnienia w L.A., godzina policyjna od 22:00. Coleman miał dziewiętnaście lat, mieszkał na Bunker Hill ze swoją szaloną matką Delores i dwiema przyrodnimi siostrami. Posługiwał się nazwiskiem Masskie, gdyż matce rodzącej niewolników potrzebne było nazwisko ojca, by uzyskać pieniądze z pomocy społecznej dla syna, a siedem liter zgadzało się z nakazami numerologii siostry Aimee. Coleman odszedł z liceum Belmont High, kiedy nie pozwolono mu grać w szkolnej orkiestrze. Nauczyciel złamał mu serce, mówiąc, że to głupie zawodzenie na saksofonie w jego wykonaniu świadczyło o braku talentu i posiadaniu jedynie silnych płuc. Coleman próbował wstąpić do wojska dwa lata po ataku na Pearl Harbor; nie przeszedł przez komisję lekarską z powodu zwyrodnienia stawów kolanowych i zespołu nadwrażliwego jelita grubego. Rozdawał ulotki Świątyni Angelus, zarobił dość pieniędzy, by kupić sobie nowy saksofon

altowy, i spędzał godziny na wygrywaniu dźwięków i melodii, które potrafił docenić jedynie on sam. Delores nie pozwalała mu ćwiczyć w domu, więc zabierał swój instrument na wzgórza w Griffith Park i trąbił wiewiórkom, kojotom i bezpańskim psom, które się tam wałęsały. Czasami chodził do biblioteki w śródmieściu i słuchał nagrań z czarnych płyt. Najbardziej lubił piosenkę „Rosomakowy blues” śpiewaną przez starego czarnucha o nazwisku Hudson Healy. Gramofon zniekształcał słowa i ledwo dało się je zrozumieć, Coleman wymyślił więc własne – sprośny tekst o pieprzących się rosomakach – i czasami je sobie podśpiewywał. Słuchał tej płyty tyle razy, że starła się do tego stopnia, iż ledwie można było cokolwiek usłyszeć, więc śpiewał coraz głośniej. W końcu do starej baby, która pracowała w bibliotece, dotarł nowy tekst, więc wywaliła Colemana. Przez wiele tygodni onanizował się, mając w głowie fantazje Colemana-Rosomaka, który ją gwałci. Delores wciąż domagała się od niego pieniędzy dla siostry Aimee, więc podjął pracę w Zakładzie Techniki Dentystycznej Joredco i oddawał jej część swojej pensji. Praca polegała na wyrywaniu zębów z odciętych głów zwierzęcych, a on to uwielbiał. Obserwował, jak bardziej doświadczeni pracownicy robili z zębów szczęki, utwardzając je plastikiem i cementem tak, by mogły gryźć już przez wieczność. Ukradł zestaw rysich szczęk i zakładał je, grając na wzgórzach. Udawał, że jest rysiem i że Delores i jego przyrodnie rodzeństwo odczuwają przed nim strach. Joredco zwolniło go, gdy szef znalazł rodzinę nielegalnych imigrantów z Meksyku, która zgodziła się pracować za najniższą stawkę. Coleman poczuł się urażony i usiłował znaleźć robotę w kilku innych pracowniach dentystycznych, ale przekonał się, że Joredco było jedynym wykonującym szczęki z prawdziwych zwierzęcych zębów. Zaczął włóczyć się w ciemnościach – prawdziwych ciemnościach – wszyscy ukrywali się za grubymi zasłonami, by japońcy nie zobaczyli świateł i nie załatwili L.A. tak, jak załatwili Pearl Harbor. Podczas tych eskapad Coleman komponował w głowie muzykę; ciekawość, jak płynęło życie za kotarami, doprowadzała go niemal do szaleństwa. W lokalnym zakładzie fryzjerskim wisiała na ścianie lista – lista mieszkańców Bunker Hill, którzy byli dobrymi obywatelami pracującymi ochotniczo w obronie cywilnej. Był to jednocześnie grafik: kto pracował w dzień, kto na zmiany, a kto nocą. Coleman sprawdził nazwiska w książce

telefonicznej i dopasował adresy. Następnie zaczął dzwonić, udając, że przeprowadza jakiś sondaż, i dowiedział się, kto ma rodzinę, a kto nie. Ci wolnego stanu i pracujący na nocną zmianę padali jego ofiarami. Dokonywał włamań wielokrotnie – wchodząc przez otwarte okno, rozwalając drewniane drzwi, czasami wyważając je z zawiasów. Zabierał drobiazgi i pieniądze, żeby tylko Delores dała mu święty spokój. Jego najlepszą zdobyczą był wypchany ryś. Ale Coleman najbardziej lubił po prostu przebywać w pustych domach. Udawanie zwierzęcia, które potrafiło zachwycać się muzyką, było świetną zabawą. Fajnie było siedzieć w mrocznych miejscach i udawać, że widzi się w ciemności. Na początku czerwca Coleman jechał trolejbusem po Hill Street i usłyszał dwóch mężczyzn rozmawiających o dziwaku nazywającym się Thomas Cormier i o jego śmierdzących zwierzętach, które hodował za domem przy Carondelet. Jeden z mężczyzn wymieniał ich nazwy: łasice, fretki, borsuki, wydry i rosomaki. Coleman był tym bardzo podekscytowany, zadzwonił do Thomasa Cormiera pod pretekstem sondażu i dowiedział się, że pracuje on na nocnych zmianach w zoo w Griffith Park. Następnej nocy, wyposażony w latarkę, odwiedził rosomaki i zapałał do nich miłością. Były wstrętne. Były mściwe. Nikomu nie odpuściły. Próbowały przegryźć klatkę, by go dopaść. Ich skowyt brzmiał jak wysokie dźwięki dobywające się z jego saksofonu. Coleman odszedł, nie włamał się do domu, bo zamierzał odwiedzić go jeszcze parę razy. Czytał o rosomakach i odkrywał opowieści o ich dzikości. Zastawiał pułapki na szczury w Griffith Park i przynosił to, co się złapało, dla swych nowych przyjaciół. Przynosił chomiki i wpuszczał je drapieżcom na pożarcie żywcem. Oświetlał je latarką i przyglądał się, jak pochłaniają smakołyki, które im serwował. Patrząc na nie, doznawał orgazmu, choć nawet się nie dotykał. Zmorą lata Colemana była Delores, żądająca od niego coraz więcej pieniędzy. Pod koniec lipca przeczytał w gazecie o kawalerze, który pracował na różne zmiany i posiadał kolekcję cennych monet. Postanowił je ukraść, sprzedać i dać część pieniędzy Delores, by zostawiła go w spokoju. W nocy drugiego sierpnia Coleman podjął próbę i został złapany na gorącym uczynku przez właściciela i dwóch jego przyjaciół. Rzucił się do oczu właściciela jak prawdziwy rosomak – bezskutecznie – ale zdołał uciec.

Minął sześć przecznic w drodze do domu, zastał Delores i jakiegoś obcego mężczyznę uprawiających seks w pozycji 69 na kanapie przy zapalonych światłach, poczuł odrazę i wybiegł w panice na zewnątrz. Próbował dobiec do rosomaków, ale kolekcjoner monet i jego kumple, krążąc samochodem, znaleźli go, wywieźli do Parku Śpiącej Laguny i pobili. Kolekcjoner monet chciał go wykastrować, ale przyjaciele go powstrzymali. Zostawili tam Colemana pobitego i zakrwawionego, komponującego w głowie muzykę. Chłopak zawlókł się na porośniętą trawą wydmę i zobaczył – bądź zdawało mu się, że zobaczył – potężnego białego mężczyznę, który bił młodego Meksykanina pięściami i ciął jego ubrania kijem zakończonym ostrzem. Biały mężczyzna wrzeszczał z wyraźnym celtyckim akcentem: – Hiszpański śmieć! Ja ci wybiję z głowy zadawanie się z białymi dziewczynami! Przejechał po chłopaku samochodem i odjechał. Coleman podszedł do Meksykanina i przekonał się, że nie żyje. Dowlókł się do domu, nakłamał coś Delores na temat swoich obrażeń i powoli zaczął dochodzić do siebie. Siedemnastu młodych Meksykanów zostało oskarżonych o zabójstwo nad Śpiącą Laguną; potem społeczeństwo zaczęło debatować na temat ich niewinności; szybko odbył się proces i chłopców osadzono w więzieniu. Jeszcze podczas procesu Coleman wysyłał anonimy do Wydziału Policji L.A. – opisywał potwora, którego zaczął nazywać Celtyckim Głosem – i opowiadał, co naprawdę zaszło. Mijały miesiące; Coleman grał na swoim saksofonie, bał się dokonywać włamań, bał się odwiedzać swych krwiożerczych przyjaciół. Pracował dorywczo i oddawał większość pieniędzy Delores, żeby mu nie zawracała głowy. Aż pewnego dnia Celtycki Głos pojawił się we własnej osobie na ganku domu przy South Beaudry 236. Delores i jego przyrodnich sióstr nie było w domu, a Coleman ukrył się, uświadamiając sobie, co się musiało wydarzyć – zostawił odciski palców na listach i Celtycki Głos dopasował je do odcisków palców w jego karcie Wojskowej Komisji Rekrutacyjnej. Coleman siedział w ukryciu przez cały tamten dzień i jeszcze następny; Delores powiedziała mu, że jakiś „zły człowiek” go szukał. Wiedział, że musi uciekać, ale nie miał pieniędzy. Wpadł na pomysł, by sprawdzić album szalonej mamuśki ze zdjęciami dawnych miłości i spróbować znaleźć mężczyzn, do których był podobny.

Coleman znalazł cztery zdjęcia sezonowego aktora o nazwisku Randolph Lawrence – daty na odwrocie zdjęć i silne podobieństwo wizualne wskazywały na to, iż był to jego ojciec. Zabrał dwie fotki, pojechał stopem do Hollywood i opowiedział tanią historyjkę urzędniczce w Zrzeszeniu Aktorów Filmowych. Ona uwierzyła w jego skróconą opowieść o tym, jak opuścił go ojciec, sprawdziła w aktach zatrudnienia i poinformowała, że Randolph Lawrence to naprawdę Reynolds Loftis, obiecujący aktor zamieszkały przy Belvedere 816 w Santa Monica Canyon. Syn zjawił się u drzwi swego ojca. Reynolds Loftis był przejęty, starał się przekonać go, że historia o Celtyckim Głosie nie ma większego znaczenia, przyznał się do ojcostwa i dał Colemanowi dach nad głową. Loftis mieszkał z twórcą scenariuszy Chazem Minearem; mężczyźni byli kochankami. Obaj byli członkami lewicowej społeczności Hollywood i włóczącymi się z przyjęcia na przyjęcie miłośnikami kina awangardowego. Coleman podglądał ich w łóżku – uwielbiał to, a jednocześnie nienawidził. Chodził z nimi na przyjęcia organizowane przez belgijskiego reżysera; mężczyzna ten kręcił filmy, w których występowali nadzy mężczyźni i kłapiące zębami psy przypominające mu o jego rosomakach – dostał obsesji na punkcie tych obrazów. Reynolds był hojny, gdy chodzi o pieniądze, i nie miał nic przeciwko temu, że Coleman spędzał całe dnie, grając na saksofonie na podwórku za domem. Chłopak zaczął chodzić do klubów jazzowych w Valley i tam poznał puzonistę, który nazywał siebie „Szalony Marty Goines”. Szalony Marty był heroinistą, dilerem trawy, włamywaczem i kiepskim puzonistą. Był najgorszą z szumowin i przejawiał talent jedynie do nauki złodziejskiego rzemiosła i muzyki. To on nauczył Colemana, jak kraść samochody i uruchamiać je bez kluczyków; jak dmuchać w saksofon, jak wydobywać z niego dźwięki, odczytywać nuty, jak wykorzystać tę kocią muzykę i silne płuca, by nadać jego graniu jakikolwiek sens. Była zima 1943 roku. Coleman zrzucał swój dziecinny tłuszczyk i stawał się coraz przystojniejszy. Reynolds stał się w stosunku do niego wylewny, czuły – obdarzał go mnóstwem uścisków i pocałunków w policzek. Nagle uwierzył w historię Celtyckiego Głosu. Wstąpił do Komitetu Obrony Śpiącej Laguny – akurat była to gorąca lewicowa inicjatywa, zwłaszcza że skazano tych siedemnastu chłopców – chcąc w ten sposób udowodnić synkowi, że mu

wierzy. Reynolds kazał Colemanowi milczeć na temat Celtyckiego Głosu – nikt by mu i tak nie uwierzył, a najważniejszą rzeczą było teraz wydostać tych biednych prześladowanych chłopców z więzienia. Powiedział mu, że Celtycki Głos nigdy nie zostanie schwytany, ale że ten zły człowiek na pewno ciągle go szuka i dlatego potrzebne mu jest przebranie ochronne, by był bezpieczny. Reynolds zabrał Colemana do doktora Terence’a Luxa i kazał zmienić jego twarz według własnych wskazówek. Podczas dochodzenia do siebie w klinice Coleman oszalał, zabijał kurczaki w wylęgarni i pijąc ich krew, udawał, że jest rosomakiem. Wychodził na przepustki i dokonywał włamań z Szalonym Martym, twarz miał całą w bandażach niczym potwór z filmu. Razem ze swoim troskliwym ojcem chodził na zebrania SLDC i wbrew jego woli opowiadał historię José Diaza i Celtyckiego Głosu. Nikt mu nie wierzył, wszyscy traktowali go z pobłażaniem, uważając za stukniętego młodszego brata Reynoldsa, poparzonego w pożarze – to kłamstwo kazał mu rozpowiadać ojciec. Później zdjęto bandaże i Coleman stał się swoim ojcem, tyle że o dwadzieścia lat młodszym. I Reynolds uwiódł swe własne młodzieńcze odbicie. Coleman zgodził się na to. Wiedział, że jest chroniony przed Celtyckim Głosem. Podczas dochodzenia do siebie po operacji nie wiedział, jak będzie wyglądała jego nowa twarz, ale teraz przekonał się, że jest piękna. Zboczenie było ohydne, jednak bezustannie ekscytujące, tak jak bycie rosomakiem grasującym po obcym ciemnym domu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Odgrywanie roli platonicznego młodszego brata było ekscytującym wybiegiem; Coleman wiedział, że tatuś panicznie się boi, że ich sekret wyjdzie na jaw, i nie puszczał pary z ust; wiedział też, że Reynolds chodził na zebrania i dawał datki pieniężne „na sprawę”, bo dręczyło go poczucie winy, że go uwiódł. Być może operacja plastyczna nie miała wcale na celu jego bezpieczeństwa, tylko właśnie uwiedzenie. Chaz wyprowadził się – czując gorycz, że przyprawiono mu rogi, i to w tak okropny sposób – odrzucając ofertę Reynoldsa, by stworzyć trójkąt. Minear oszalał wtedy na punkcie seksu, każdej nocy brał sobie inną męską prostytutkę z agencji Felixa Gordeana – Reynolds był przerażony, że jego były kochanek opowie im o kazirodztwie i sam spotkał się z kilkoma chłoptasiami, dla seksu i po to, by trzymać rękę na pulsie. Coleman był zazdrosny, ale milczał, a nagła

oszczędność i wybuchy złości przekonały go, że Reynolds był szantażowany. Wtedy Coleman spotkał Claire De Haven i zakochał się w niej. Była przyjaciółką Reynoldsa i działaczką w różnych lewicowych organizacjach i stała się powierniczką Colemana. Nie mógł dłużej znieść seksu z własnym ojcem; wyobrażał sobie, że to Claire, by jakoś znieść ich wspólne noce. Claire wysłuchała okropnej historii Colemana i przekonała go, by poszedł do doktora Lesnicka, uznanego i szanowanego przez Partię Komunistyczną psychiatry – Saul nigdy nie naruszyłby tajemnicy lekarskiej. Lesnick poznał historię Colemana – podczas serii męczących, szczegółowo opracowanych dwugodzinnych sesji. Uważał, że historia o Śpiącej Lagunie została zmyślona z dwóch powodów – po pierwsze, Coleman musiał uzasadnić swą chęć odnalezienia ojca i usprawiedliwić się z własnego homoseksualizmu; po drugie, chciał on zyskać sympatię Latynosów z SLDC, mówiąc, że zabójcą był biały, a nie, jak sugerowali członkowie lewicowej społeczności, bandyci z nieznanego meksykańskiego gangu. Poza tym doktor wierzył w jego opowieści, pocieszał go i nakłaniał do zakończenia romansu z ojcem. Pacjentem Lesnicka był również Loftis, doktor wiedział, że Reynolds miał olbrzymie poczucie winy z powodu uwiedzenia własnego syna, dawał coraz więcej pieniędzy na różne kampanie – szczególnie na działania SLDC – pamiętając również o manipulacjach, do jakich musiał się posunąć, by namówić Colemana na operację plastyczną. Coleman czuł, że rzeczywistość go przytłacza, i zaczął znów odwiedzać rosomaki, karmiąc je i uwielbiając. Pewnej nocy poczuł nieodpartą chęć pogłaskania i potrzymania jednego. Otworzył klatkę, próbował złapać bestię, a ta pogryzła mu całe ręce aż po barki. On i rosomak walczyli, Coleman wygrał, zaduszając zwierzę. Zabrał jego ścierwo do domu, obdarł ze skóry, zjadł surowe mięso, a z zębów zrobił szczęki, które nosił w samotności, udając, że jest rosomakiem – skradając się, pieprząc, zabijając. Mijał czas. Reynolds, namówiony przez Claire i Lesnicka, zerwał z Colemanem. Coleman nie mógł się pogodzić z faktem, że jego seksualna moc została mu odebrana, i natychmiast znienawidził ojca. Chłopcy skazani za zabójstwo nad Śpiącą Laguną zostali oczyszczeni z zarzutów i uwolnieni – przyczynił się do tego w głównej mierze SLDC. Claire i Coleman nadal utrzymywali

kontakty, jednak już dość sporadyczne. Coleman dostarczał jej heroinę z Southside, żeby miała co robić; Claire była bardziej zaniepokojona niż ucieszona tymi prezentami, mimo to jednak pożyczyła mu dwa tysiące dolarów, o które poprosił. Za te pieniądze zażyczył sobie drugiej operacji u Terry’ego Luxa: doktor rozkwasił mu twarz dodatkowo obciążonymi rękawicami bokserskimi, a potem ukrył go w wylęgarni, dostarczając morfinę i strzykawki, by ukoić ból. Coleman czytał tam podręczniki anatomii i fizjologii; wyszedł z kliniki, z dnia na dzień odstawił wszelkie prochy i stanął w drzwiach Claire cały posiniaczony, ale niepodobny do swego ojca. Kiedy poprosił, żeby się z nim przespała, uciekła w panice. 1945. Coleman wyniósł się z Los Angeles, nie mogąc zapomnieć o odrazie Claire. Włóczył się po kraju i grał na saksofonie z przygodnymi grupami, przybierając nazwisko Hudsona Healy’ego. W 1947 roku Loftis został postawiony przed HUAC-em, nie zgodził się zeznawać i został umieszczony na czarnej liście. Coleman przeczytał o tym i był zachwycony. Żył w świecie zajadłości i fantazji o zadawaniu bólu swemu ojcu, o tym, jak bierze Claire, gwałci mężczyzn, którzy krzywo na niego spojrzeli, i szarpie, i pożera ich zębami rosomaka, które wszędzie ze sobą nosił. Jedyną rzeczą, która go od tego powstrzymywała, było komponowanie muzyki i granie. Później, pod koniec 1949 roku, wrócił do L.A. i przeczytał, że tatuś i Claire się pobierają. Jego zszargany, zbudowany z tanich prefabrykatów świat legł w gruzach. Wizje Colemana nasiliły się do tego stopnia, że nie mógł już nawet myśleć o muzyce. Wiedział, że musi zacząć spełniać swoje fantazje i dorobić do tego jakąś teorię, jasną i precyzyjną jak muzyka, która tak wiele dla niego znaczyła. Dowiedział się, że Reynolds należy do UAES-u, i odkrył, kiedy związek ma zebrania Komitetu Wykonawczego. Postanowił zabijać partnerów seksualnych swego ojca – tych, których pamiętał z okresu, gdy tatuś zerwał z Chazem. Coleman przypomniał sobie twarze i nazwiska George’a Wiltsiego i latynoskiego kochanka Augiego, ale oni nie byliby nigdy w stanie go rozpoznać – w tamtym okresie udawał skromnego młodszego brata Loftisa. Inne podboje Reynoldsa pamiętał wyłącznie z twarzy, ale wiedział, do jakich barów chodzą. Wyszukanie ofiar miało być najłatwiejsze, cała reszta mogła przysporzyć nieco problemów. Sporządził plan:

Będzie zabijał kochanków Reynoldsa w te wieczory, gdy odbywają się spotkania UAES-u; będzie przebrany za Reynoldsa; wszędzie zostawi identyczne jak u Reynoldsa nasienie 0+; będzie zostawiał wskazówki sugerujące, że to Reynolds jest zabójcą, wrabiając go – w najgorszym razie – w morderstwo, a w bardziej optymistycznej dla niego wersji w zdradzieckie spotkania UAES-u, które będą musiały stanowić jego alibi. Tatuś mógłby zostać oskarżony o te zbrodnie; mógłby być przynajmniej podejrzany i zmuszony przyznać się do swojego homoseksualizmu przed policją; mógłby zostać oczerniony w prasie, a jeśli wykorzystałby swe cudowne związkowe wieczorki jako alibi, mógłby – przez czerwone powiązania – zburzyć swą dopiero co odbudowaną karierę filmową. Coleman wiedział, że będzie potrzebował pieniędzy na sfinansowanie całego szeregu morderstw, a zarabiał tylko marne grosze, grając na Central Avenue. W wieczór bożonarodzeniowy spotkał w Bido Lito’s swojego starego kumpla Marty’ego Goinesa. Marty był zaskoczony, a zarazem szczęśliwy, był to pierwszy raz, gdy zobaczył Colemana po zdjęciu bandaży; lata minęły, chłopiec stał się mężczyzną z nową twarzą i do tego całkiem dobrze grał na saksofonie. Coleman zasugerował, żeby wspólnie dokonali nowej serii włamań; Szalony Marty zgodził się. Postanowili ustalić szczegóły po Nowym Roku; wówczas wczesnym wieczorem w sylwestra Goines spotkał Colemana przed Malloy’s Nest i powiedział mu, że zadzwonił do kumpla z Quentin mieszkającego w San Francisco, do Leo Bordoniego, i zaproponował mu, by przyłączył się do ich gangu. Coleman, wściekły, że nie zostało to z nim uzgodnione – lecz nie pokazując tego po sobie – przekonany, że Goines nie wspomniał o nim ani go nie opisał Bordoniemu, uznał, że jego nauczyciel muzyki będzie doskonałą ofiarą dla rosomaka. Umówił się z Martym na rogu Sześćdziesiątej i Central o 00:15 i kazał mu zachować to w tajemnicy – miał ku temu powód. Coleman poszedł do swojego pokoju i zabrał siwą perukę Reynoldsa i przybory do makijażu, które sobie wcześniej przygotował. Zrobił coś w rodzaju zoot-pałki z deski, którą znalazł na śmietniku, i pięciu ostrzy brzytew marki Gillette. Przypomniał sobie, że UAES miał tego wieczora przyjęcie/spotkanie, zdobył cztery działki heroiny i strzykawkę od swojego dawnego dostawcy Rolanda Navarette’a, upatrzył sobie nie zamkniętego buicka na Sześćdziesiątej Siódmej, który miał mu posłużyć za środek

transportu, zagrał ostatni występ w klubie „Zombi”, wszedł do męskiej toalety na stacji benzynowej Texaco na Sześćdziesiątej Ósmej jako Coleman i wyszedł z niej jako tatuś. Marty zjawił się punktualnie, tyle że był pijany – nie zwrócił nawet uwagi na przebranie Colemana. Ten zgarnął go z chodnika, chwycił pod ramię jak zalanego kumpla, wsadził do buicka i zapalił samochód na styk. Wstrzyknął Marty’emu porządną dawkę narkotyku, zawiózł do jego nory w Hollywood, wstrzyknął mu pozostałe trzy działki i wepchnął do ust kaptur frotowego szlafroka, tak by nie zwymiotował na niego krwią, kiedy pękną odchodzące od serca naczynia krwionośne. Serce Marty’ego pękło z hukiem; Coleman wydusił z niego resztę życia, pociął mu plecy, wykłuł oczy, tak jak to próbował zrobić temu kolekcjonerowi monet znad Śpiącej Laguny. Zgwałcił puste oczodoły, założył zęby rosomaka i zaczął ucztę, rozbryzgując krew na ścianach w rytm dzikich melodii na saksofonie, które rozbrzmiewały w jego głowie. Kiedy skończył, włożył gałki oczne do lodówki, ubrał Goinesa w biały szlafrok, zniósł na dół i posadził na tylnym siedzeniu buicka. Ustawił sobie lusterko wsteczne tak, by patrzeć na kiwającą się głowę Marty’ego z wydłubanymi oczami. Pojechał w deszczu na Sunset Strip, myśląc o tatusiu i Claire wyssanych z krwi do samej kości. Porzucił nagiego Marty’ego w okolicy Allegro, na pierwszorzędnym pedalskim terytorium, wystawiając ciało na widok, tak jak w sprawie Czarnej Dalii. Jak mu się poszczęści, to pierwsza jego ofiara zyska równie wielki rozgłos. Coleman powrócił do muzyki, swojego drugiego życia. Zabójstwo Goinesa nie stało się tak głośne, jak pragnął – Dalia była piękną kobietą, Marty tylko anonimową ofiarą. Coleman wypożyczał samochody i jeździł o różnych porach na ulicę Tamarind 2307 – nie pokazał się żaden policjant, więc mógł ponownie wykorzystać to miejsce. Zdobył adres George’a Wiltsiego z książki telefonicznej i postanowił, że Wiltsie zostanie ofiarą numer dwa. Spędzał całe noce na włóczeniu się po pedalskich spelunkach w okolicy jego mieszkania, widywał go w barach, ale zawsze w towarzystwie jego partnera, faceta, do którego zwracał się „Duane”. Prawie już odpuścił draniowi i pozwolił mu żyć, ale myśląc o możliwościach, jakie przedstawiało podwójne morderstwo, poczuł dreszcze i przypomniał sobie Delores i mężczyznę w pozycji 69. Wtedy też Duane wspomniał barmanowi, że pracuje w Variety International – na terytorium tatusia.

Opatrzność. Coleman zbliżył się do George’a i Duane’a z małym zestawem do zabijania, który sobie przygotował: barbiturany zakupione od Rolanda Navarette’a i strychnina z apteki. Wymieszał w proporcji dwa do jednego i zrobił nakłucia na kapsułkach, żeby szybciej podziałały. Coleman zaproponował imprezę „u siebie” w Hollywood, George i Duane się zgodzili. Podczas jazdy wypożyczonym samochodem dał im połówkę żytniej do wypicia. Gdy byli już półprzytomni, zapytał, czy chcieliby spróbować prawdziwej hiszpańskiej muchy. Obaj mężczyźni chętnie połknęli śmiertelne pigułki; nim dotarli do nory Marty’ego, byli tak otumanieni, że nie mogli sami wejść po schodach. Lindenaur kipnął zaraz na miejscu, a Wiltsie zapadł w głęboką śpiączkę. Coleman rozebrał ich i zabrał się za cięcie zmarłego. Wiltsie ocknął się i zaczął walczyć o życie. Coleman, broniąc się, odciął pedałowi jeden z palców i zabił go pchnięciem noża w szyję. Mając dwa trupy, ciął, udawał rosomaka, gwałcił, po czym zostawił po sobie fantazje plastyczne i znak firmowy R na ścianach. Włożył palec Wiltsiego do lodówki, zmył pod prysznicem krew ze zwłok Duane’a i George’a, zawinął ich w koce, zniósł na dół i zawiózł do Griffith Park, miejsca, gdzie kiedyś sobie pogrywał. Rozebrał ich i zaniósł w górę ścieżki; ułożył ich w pozycji 69, by tak ich zobaczył cały świat. Jeśli nawet ktoś go przyuważył, to był pewien, że widział jego ojca. Zbiegły się dwa zdarzenia. Doktor Lesnick, znajdując się na łożu śmierci, chciał w jakiś sposób wynagrodzić wyrządzone przez siebie szkody moralne; przeczytał w jakimś brukowcu artykuł o morderstwie Wiltsiego i Lindenaura. Przypomniał sobie, że nazwisko Wiltsie pojawiało się podczas sesji psychoanalitycznych Reynoldsa Loftisa kilka lat wcześniej; rany od zoot-pałki przypomniały mu fantazje Colemana na temat Celtyckiego Głosu i narzędzia w wylęgarni Terry’ego Luxa. Ostatecznie o fakcie, że to Coleman był zabójcą, przekonał go głód, którego przejawem były szarpane rany brzucha. Coleman zaś był wcieleniem głodu. Chciał być najbardziej krwiożerczym, nienasyconym zwierzęciem na ziemi, a teraz udowadniał, że nim rzeczywiście był. Lesnick wiedział, że policja zabiłaby chłopaka, gdyby go złapała. Wiedział, że musi spróbować umieścić go w zakładzie zamkniętym, zanim dostanie

kolejną ofiarę albo wymyśli sobie, że następni będą Reynolds i Claire. Wiedział, że Coleman musi kręcić się gdzieś w światku muzyki i znalazł go, jak grał w klubie na Central Avenue. Zdobył ponownie zaufanie Colemana jako osoba, która nigdy go nie zraniła, zabezpieczył mu tanie mieszkanie w Compton i mówił, mówił, mówił, ukrywając się razem z nim, gdy jeden z przyjaciół z lewicowej społeczności dowiedział się, że Reynolds i Claire również poszukują chłopaka. Coleman miewał przebłyski normalności – to typowe zachowanie psychopatów seksualnych, którzy poddają się żądzy zabijania, by zaspokoić popęd. Opowiedział mu ze szczegółami o trzech pierwszych zabójstwach; Lesnick wiedział, że jazda z trupem na tylnym siedzeniu i przywiezienie dwóch następnych ofiar na ulicę Tamarind stanowiły podświadomy wyraz pragnienia, by zostać schwytanym. Psychologiczne doły istniały po to, by wykwalifikowani psycholodzy mogli je jakoś wyrównać – miało to być odkupienie Saula Lesnicka za to, że przez dziesięć lat donosił na osoby, które kochał. Coleman powoli zwalczał swe żądze muzyką. Pracował nad długą solówką nasyconą chwilami niezwykłej ciszy, mającymi symbolizować kłamstwa i obłudę. Główny temat kompozycji miał stanowić tło dla niespotykanie wysokich dźwięków, które wydobywał ze swojego saksofonu, głośnych na początku, później delikatniejszych, przeplatanych coraz dłuższymi chwilami milczenia. Kompozycja kończyła się sekwencją powoli zamierających nut i niezmąconą ciszą – którą Coleman uważał za głośniejszą od jakiegokolwiek dźwięku. Chciał nazwać swoją kompozycję „Wielkie nic”. Lesnick powiedział mu, że jeżeli pójdzie do szpitala, to pewnie dożyje chwili, gdy będzie mógł to zagrać. Doktor widział, że chłopak załamuje się i zaczyna odzyskiwać jasność umysłu. Wtedy to Coleman powiedział mu o Dannym Upshawie. Spotkał Upshawa nazajutrz wieczorem po zabiciu Marty’ego Goinesa. Detektyw rutynowo sprawdzał bary i Coleman wcisnął mu niepodważalne alibi, twierdząc, że przez całą noc był na widoku, i wiedząc, że Upshaw w to uwierzył. Ta wiara zaś oznaczała, iż Goines nie powiedział nikomu, że mieli się spotkać, więc Coleman wykorzystał szansę, by skłamać i powiedzieć, że Marty był pedałem, i skierować tym samym podejrzenie na wysokiego, siwego tatusia. Zapomniał o dannym i działał nadal według planu, zabijając Wiltsiego i Lindenaura, a następnie wahając się pomiędzy Augiem Duarte i jeszcze jednym z partnerów ojca, którego poznał jako ofiarę numer cztery.

Ale zaczął śnić o młodym detektywie sprośne rzeczy, które świadczyły o tym, że rzeczywiście stał się tym, kogo usiłował z niego zrobić ojciec. Coleman postanowił zabić Reynoldsa i Claire, gdyby nie udało mu się obsmarować tatusia przed opinią publiczną – wydawało mu się, że jeżeli doda krwi do piwa, którego sobie nawarzył, to podkręci go to i zacznie śnić o kobietach, które kiedyś kochał. Nic z tego nie wyszło. Coleman coraz częściej marzył o Dannym i miał coraz więcej fantazji na jego temat. Był przebrany za tatusia i obserwował biuro Felixa Gordeana w poszukiwaniu byłych kochanków Reynoldsa, gdy zauważył Upshawa prowadzącego swą inwigilację. Był w pobliżu, kiedy detektyw dzwonił policyjną linią do Wydziału Komunikacji. Podsłuchał strzępy rozmowy i śledził Upshawa skradzionym pontiakiem – tylko po to, by się do niego zbliżyć. Upshaw zauważył, że ktoś mu siedzi na ogonie, a potem odbył się pościg; Coleman uciekł, skradł inny samochód, po czym zadzwonił do Wydziału Komunikacji i podał się za partnera detektywa. Jednym z nazwisk, które powtórzył mu urzędnik, było Augie Duarte. Coleman uznał, że ponownie zadziałała opatrzność i natychmiast postanowił, że on właśnie będzie ofiarą numer cztery. Pojechał do należącego do Gordeana domu przy plaży, zauważył samochód Upshawa, schował się i podsłuchał rozmowę Gordeana z jednym z jego ochroniarzy. Alfons/ekspert od pedałów powiedział: „Ten policjant już wkrótce sam okaże się ciotą. Jestem o tym przekonany”. Następnego dnia Coleman włamał się do mieszkania Upshawa i przeszukał je. Nie znalazł choćby śladu kobiety, nic poza zbyt schludnym, zbyt bezosobowym mieszkaniem. Coleman wówczas już wiedział i zaczął całkowicie identyfikować się z Upshawem – dostrzegł pomiędzy nimi swoistą symbiozę. Tej nocy Lesnick wyszedł z mieszkania na zabieg w szpitalu, myśląc, że fiksacja Colemana na punkcie Upshawa pomoże mu się pogodzić z własnym homoseksualizmem, że powstrzyma go i zablokuje. Mylił się. Coleman zgarnął Augiego Duarte z baru w śródmieściu, uśpił go i zabrał do opuszczonego garażu w okolicy Lincoln Heights. Udusił go, pociął, pogryzł i pozbawił męskości, tak jak tatuś i inni chcieli pozbawić jego. Zostawił ciało w pobliżu rzeki L.A., pojechał z powrotem do Compton i oznajmił Lesnickowi, że w końcu nabrał odpowiedniego dystansu do Upshawa. Zamierzał rywalizować z tym człowiekiem, zabójca kontra

detektyw. Saul Lesnick wyszedł z mieszkania i pojechał taksówką do swojego domu spokojnej starości, wiedząc, że Coleman będzie zabijał, dopóki sam nie zostanie zabity. I od tamtej pory kruchy stary psychiatra zbierał się na odwagę, by dokonać morderstwa dla dobra ludzkości. Lesnick zakończył swą opowieść gestem wytrawnego gawędziarza – wyciągnął rewolwer spod fałd swojego szlafroka. Powiedział: – Widziałem Colemana jeszcze tylko raz. Przeczytał, że Upshaw zmarł na skutek nieszczęśliwego wypadku, i bardzo go to poruszyło. Właśnie kupił opium od Navarette’a i zamierzał zabić kolejnego człowieka, statystę z jednego z filmów Reynoldsa, amatora owego specyfiku. Mężczyzna ten miał krótki romans z Reynoldsem i Coleman chciał z nim skończyć. Powiedział mi o tym tak, jak gdyby myślał, że nie zrobię nic, by temu zapobiec. Kupiłem tę broń w lombardzie w Watts. Zamierzałem zabić Colemana tamtej nocy, ale pan i kapitan Considine dopadliście go pierwsi. Buzz spojrzał na broń. Była stara, zardzewiała i najprawdopodobniej byłby to niewypał, tak samo jak szalona teoria psychiatry na temat fantazji o Śpiącej Lagunie. Coleman wytrąciłby ją z kościstej dłoni staruszka, zanim ten zdążyłby pociągnąć za spust. – Jest pan zadowolony z takiego zakończenia, doktorze? – Nie. Żal mi Reynoldsa. Buzz pomyślał o Malu, który strzelił prosto w tatuśka – chciał Colemana żywego dla dobra swojej kariery i być może miało to też związek z jego własnym synem. – Mam typowo policyjne pytanie, doktorze. – Słucham. – Wydawało mi się, że Terry Lux powiedział Gordeanowi o wszystkim tym, czym później Gordean szantażował Loftisa. Pańska historia każe mi wierzyć, że to Chaz Minear szepnął Felixowi kilka słów, które ten poskładał do kupy, by szantażować Loftisa po raz kolejny całkiem niedawno. Kilka słów, dzięki którym wiedział, iż Coleman zabija ludzi. Lesnick uśmiechnął się. – Tak, Chaz zdradził Felixowi Gordeanowi wiele szczegółów z pobytu Colemana w klinice, które mogły potem posłużyć jako wskazówki do złożenia całości wraz z faktami z gazet. Czytałem, że Gordean został zamordowany. Czy zrobił to Chaz? – Tak. Cieszy się pan z tego powodu?

– To takie szczęśliwe zakończenie… – Czy ma pan jakieś uwagi na temat Claire? – Tak. Ta kobieta przeżyje pogrom, który szykuje pański sąd przysięgłych, jak tygrysica. Znajdzie kolejnego słabego faceta, którego będzie mogła ochraniać, i kolejne sprawy, dla których będzie mogła walczyć. Będzie czyniła dobro ludziom, którzy na to zasługują, lecz nie będę wypowiadał się na temat jej charakteru. Buzz powiedział: – Zanim sprawy wymknęły się spod kontroli, wyglądało na to, że UAES ma jakiś plan szantażu wobec wytwórni filmowych. Czy usiłował pan grać na dwa fronty? Zatrzymując dla siebie rzeczy, które pan usłyszał jako psychiatra, by pomóc związkowi? Lesnick zakaszlał i zapytał: – A kto chce wiedzieć? – Dwóch nieżyjących i ja. – A kto jeszcze się o tym dowie? – Nikt poza mną. – Wierzę panu, chociaż sam nie wiem dlaczego. – Zmarli nie mają powodu kłamać. Dalej, doktorze, niech pan to z siebie wydusi. Lesnick pogładził swą przestarzałą broń. – Sprawdziłem informacje dotyczące pana Howarda Hughesa i jego skłonności do nieletnich dziewcząt, oraz informacje na temat różnych aktorów z RKO i Variety International i odwyków, którym się regularnie poddają. Mam informacje na temat związków ze światem podziemnym wielu osób będących u władzy w wytwórniach filmowych, włączając w to pewnego pana z RKO, który wjechał w czteroosobową rodzinę, prowadząc auto, i pozabijał ich wszystkich. Jego areszt został uchylony, a proces nigdy się nie odbył, ale już samo takie oskarżenie byłoby bardzo krępujące. Proszę zrozumieć, że UAES nie jest zupełnie bezbronny. Buzz odrzekł: – Szefie, przywoziłem większość tych dziewcząt dla Howarda i załatwiałem odwyki większości z tych aktorów. To ja wyciągnąłem z aresztu tego kolesia z RKO i ja załatwiałem z sędzią zwolnienie za kaucją. Doktorze, gazety nigdy nie wydrukują tego, co pan wie, a radio nigdy nie puści tego w eter. Howard Hughes i Herman Gerstein wyśmieją ten szantaż panu prosto w twarz. Ja najlepiej załatwiam tego typu

sprawy w tym mieście i proszę mi wierzyć, UAES już jest ukrzyżowany. Saul Lesnick podniósł się, zachwiał, ale ustał. Zapytał: – I co pan zamierza w związku z tym zrobić? Buzz odszedł, pozostawiając go bez odpowiedzi na to pytanie. Kiedy wrócił do motelu, na drzwiach znalazł informację od kierownika: „Proszę zadzwonić do Johnny’ego S.” Buzz poszedł do budki telefonicznej i wykręcił numer Stompanata. – Mów. – Tu Meeks. Co słychać? – Twoje nazwisko, a nic o moich pieniądzach. Właśnie dowiedziałem się czegoś przez jednego z przyjaciół Mickeya. Wydział Policji L.A. przeprowadził rutynowe badania balistyczne dotyczące tej strzelaniny w klubie jazzowym, w której brałeś udział. Genialny Layman przejrzał raport na temat kul, które wyjęto z ciała tego człowieka-szczura, o którym mi opowiadałeś. Wydawały mu się znajome, więc zaczął cofać się w czasie. Kule z twojej broni były identyczne z tymi, które wyjęto z ciała Gene’a Nilesa. Wydział Policji L.A. uważa, że to ty jesteś odpowiedzialny za morderstwo Nilesa, i zebrał wszystkie swoje siły, by cię odnaleźć. I zastrzelić. Przykro mi o tym mówić, bo jesteś mi winien kupę forsy. Buzz westchnął: – Johnny, jesteś bogatym facetem. – Co? Buzz przykazał: – Spotkaj się ze mną w motelu jutro w południe. I odłożył słuchawkę. Wykręcił numer do Wschodniego L.A. i usłyszał hiszpańskie: – Quien? Quien es? – Mów po angielsku. Chico, tu Meeks. – Buzz! Mój Padrone! – Zmieniam zamówienie, Chico. Nie chcę strzelby, daj mi duży kaliber z podciętą lufą. – Dwunastkę, Padrone? – Coś większego, Chico, największą spluwę, jaką kiedykolwiek miałeś.

42 Była to dziesiątka z trzydziestocentymetrową lufą. Naboje zawierały potrójną ilość śrutu. Pięć pocisków wystarczyłoby, by przerobić fabrykę pasmanterii Cohena i wszystkich obecnych na narkotykowym szczycie na karmę dla psów. Buzz niósł broń w pojemniku zawiniętym w papier do pakowania gwiazdkowych prezentów. Jego wypożyczony gruchot stał zaparkowany przy krawężniku na końcu ulicy na południe od Sunset. Parking fabryki zastawiony był samochodami Żydów i makaroniarzy. Jeden strażnik stał przy wejściu głównym, odganiając przechodniów; mężczyzna przy tylnym wyjściu prawie zasypiał, siedząc na krześle i wygrzewając się w słońcu późnego poranka. Dwóch nie zrzeszonych strzelców, których trzeba było brać pod uwagę – Dudley i czwarty człowiek – musiało być w środku, gdzie się wszystko odbywało. Buzz pokiwał facetowi stojącemu na rogu – z góry opłaconemu wspólnikowi, którego zwerbował w przydrożnym barze. Mężczyzna wszedł na parking, rozglądając się podejrzanie, próbował klamek lincolnów i cadillaców, okrążając ostatni rząd samochodów stojących przy ogrodzeniu. Buzz spokojnie czekał, aż strażnik to zauważy i ruszy go przegonić. Ptasiemu móżdżkowi wygrzewającemu się na słońcu zabrało to prawie pół minuty. W końcu ruszył się, pomyślał i poczłapał w jego stronę z ręką w kieszeni kurtki. Buzz pobiegł najszybciej, jak tylko potrafił: tłusta błyskawica w tenisówkach na nogach. Strażnik odwrócił się w ostatniej sekundzie. Buzz walnął go pudełkiem świątecznym w twarz i przewrócił na maskę continentala rocznik 49. Mężczyzna wyciągnął broń, Buzz kopnął go kolanem w krocze, uderzył wewnętrzną stroną dłoni w nos i patrzył, jak czterdziestkapiątka upada na chodnik. Kolejny kopniak sprowadził go na kolana, Buzz stopą odepchnął broń, zdarł opakowanie ze swojej i użył jej, by go uciszyć. Wspólnika z baru już nie było, strażnikowi, który był daleko w krainie snów – być może już na zawsze – krew lała się z nosa i ust. Buzz włożył do

kieszeni swoje małe działko, podszedł do tylnego wyjścia i wszedł do środka. Usłyszał śmiech i grzmiącą, swobodną rozmowę; po obu stronach korytarza ciągnęły się szatnie. Buzz podszedł powolutku do zasłony, uchylił rąbek i zajrzał. Trafił w sam środek spotkania. Mickey Cohen i Jack Dragna podawali sobie ręce, stojąc przy stole zastawionym zimnymi zakąskami, butelkami z piwem i innymi alkoholami. Davey Goldman, Mo Jahelka i Dudley Smith pili drinki, przy oknie obok zasłony stał cały rząd mięśniaków Dragny. Nigdzie nie było widać Johnny’ego Stompanato, bo w tym momencie Johnny Stompanato znajdował się już pewnie w pół drogi do San Pedro, mając nadzieję, że pewien grubas przeżył poranek. Prawdziwy handelek odbywał się przy lewej ścianie: dwóch rodowitych Meksykan liczyło pieniądze, które wypełniały walizkę, podczas gdy człowiek Dragny i człowiek Mickeya smakowali brunatny proszek znajdujący się w mocnych papierowych torebkach w drugiej walizie. Ich uśmiechy sugerowały, że towar był dobry. Buzz odsunął zasłonę i przyłączył się do imprezy, strzelając w powietrze, by zwrócić na siebie uwagę. Hałas sprawił, że wszystkie głowy odwróciły się, a talerze i drinki pospadały na podłogę; Dudley Smith uśmiechał się; Jack Dragna patrzył na jego broń. Buzz zauważył faceta wyglądającego na policjanta obok meksyków. Dwadzieścia do jednego, że jedynie on i Dud byli uzbrojeni; Dud był zbyt inteligentny, żeby czegoś próbować. Mickey Cohen wyglądał na głęboko ugodzonego. Odezwał się: – Bóg mi świadkiem, że potraktuję cię okrutniej niż kolesia, który załatwił Hooky’ego Rothmana. Buzz poczuł się lekki, jak pozbawiony ciała. Meksyki zaczęli wyglądać na przestraszonych; stuknięcie w okno sprowadzi tu strażnika z dworu. Przesunął się w miejsce, z którego widział wszystkich ludzi w pomieszczeniu, i wycelował lufą tak, by broń miała jak najszerszy zasięg – Jack i Mickey wyparują, jak tylko pociągnie za spust. – Pieniądze i towar w jednej z twoich toreb na fatałaszki, Mick. Teraz i powoli. Mickey krzyknął: – Davey, on strzeli. Zrób to! Buzz patrzył, jak Davey Goldman przecina jego pole widzenia i zaczyna po cichu mówić po hiszpańsku do meksyków. Kątem oka widział, jak papierowe torby i kupki banknotów są pakowane do zamykanej na zamek torby na

ubrania: brązowe płótno z czerwonym obramowaniem i twarzą Mickeya wytłoczoną z przodu. Mickey powiedział: – Jeżeli przyślesz mi z powrotem Audrey, nie spadnie jej włos z głowy i nie będę cię powoli dobijał. Jeżeli znajdę ją z tobą, nie mogę obiecać żadnego miłosierdzia. Przyślij ją z powrotem do mnie. Spieprzony milionowy interes – a Mickey Cohen myślał tylko o kobiecie. – Nie. Torba została zapięta; Goldman podszedł z nią bardzo powoli. Buzz wyciągnął lewą rękę; Mickey trząsł się jak ćpun na głodzie. Buzz zastanawiał się, jakie będą jego następne słowa; wielki mały człowiek rzekł: – Proszę. Torba w ręku; Buzz poczuł obciążenie. Dudley Smith mrugnął. Buzz zagroził: – Jeszcze po ciebie wrócę, chłopcze. Za Diaza i Hartshorna. Dudley zaśmiał się. – Nie dożyjesz tego. Buzz cofnął się za zasłonę. – Nie wychodźcie przez tylne drzwi. Zastawiłem tam pułapkę. Mickey Cohen powtórzył: – Proszę. Nie możesz z nią uciec. Nie spadnie jej włos z głowy. Buzz uciekł. Johnny Stompanato czekał na niego w motelu; leżał na łóżku, słuchając opery, którą nadawano w radio. Buzz rzucił torbę na ubrania, odpiął zamek i wyciągnął dziesięć dziesięciotysięcznych zwitków. Szczęka Johnny’ego opadła, papieros spadł na jego pierś i wypalił dziurę w koszuli. Zagasił niedopałek poduszką i powiedział: – Naprawdę to zrobiłeś. Buzz rzucił pieniądze na łóżko. – Pięć dych dla ciebie, pięć dla pani Celesty Considine, ulica South Gramercy 641, L.A. Dostarczysz je i powiesz, że to na naukę dla dziecka. Stompanato zgarnął pieniądze w jedną małą kupkę i pochylił się nad nimi. – Skąd wiesz, że nie zatrzymam wszystkiego dla siebie? – Zbytnio podoba ci się to, co robię, żebyś miał mnie wyrolować. Buzz pojechał do Ventura. Zaparkował przed domem zastępcy szeryfa Dave’a Klecknera i zadzwonił do drzwi. Otworzyła Audrey. Miała na sobie starą koszulę Mickeya i luźne ogrodniczki, tak jak za pierwszym razem, gdy ją pocałował. Spojrzała na torbę na ubrania i zapytała: – Planujesz zostać tu przez jakiś czas?

– Może. Wyglądasz na zmęczoną. – Nie spałam całą noc, myślałam. Buzz pogładził ją po twarzy i odgarnął kosmyk włosów. – Dave jest w domu? – Dave będzie na służbie do późnego wieczora i wydaje mi się, że się we mnie zakochał. – Wszyscy się w tobie kochają. – Dlaczego? – Bo sprawiasz, że każdy boi się zostać sam. – Czy ty też się do nich zaliczasz? – Ja w szczególności. Audrey rzuciła się w jego ramiona. Buzz upuścił torbę i kopnął ją na szczęście. Zaniósł swoją lwicę do sypialni i wyciągnął rękę, by zgasić światło; Audrey powstrzymała go. – Zostaw zapalone. Chcę cię widzieć. Buzz rozebrał się i usiadł na krawędzi łóżka; Audrey powoli zdjęła z siebie ubranie i skoczyła na niego. Całowali się dziesięć razy dłużej niż kiedykolwiek i przeciągali w czasie wszystko, co kiedykolwiek razem robili. Buzz wszedł w nią szybko, ale poruszał się niesamowicie powoli, a ona unosiła biodra jeszcze wyżej, niż gdy kochali się za pierwszym razem. On nie mógł dłużej się wstrzymywać i nie chciał tego; ona oszalała razem z nim. Tak jak za pierwszym razem, pościągali całą pościel z łóżka i leżeli obok siebie, zlani potem. Buzz przypomniał sobie, jak owinął wtedy palce wokół jej nadgarstka, by nie tracić z nią kontaktu, próbując złapać oddech. Teraz zrobił to znowu, lecz tym razem ona ścisnęła całą jego dłoń, jakby nie wiedziała, co ten gest znaczy. Skulili się, tuląc się do siebie. Buzz rozejrzał się po obcej sypialni. Podania o paszport i cała kupka broszurek turystycznych reklamujących ciekawe miejsca Ameryki Południowej leżała na nocnej szafce, a przy drzwiach stały rządkiem pudła z damskimi ubraniami i zupełnie nowa walizka. Audrey ziewnęła, ucałowała jego tors, jakby właśnie była pora iść spać, i ziewnęła ponownie. Buzz zapytał: – Kochanie, czy Mickey kiedykolwiek cię uderzył? Audrey sennie pokręciła głową. – Rozmowy będą później. Długie rozmowy, ale później. – Uderzył?

– Nie. Bił tylko mężczyzn. Żadnych rozmów o Mickeyu, pamiętasz nasz układ? – Tak. Pamiętam. Audrey uścisnęła go i ułożyła się do snu. Buzz wziął do ręki pierwszą z brzegu broszurkę reklamującą Rio de Janeiro. Przejrzał ją i zauważył, że Audrey zakreśliła oferty domków dla nowożeńców. Próbował sobie wyobrazić poszukiwanego zabójcę gliniarza i byłą striptizerkę wygrzewających się w słońcu Ameryki Południowej. Nie potrafił. Próbował wyobrazić sobie Audrey czekającą na niego, gdy będzie próbował opchnąć dwanaście kilogramów heroiny jakiemuś zdegenerowanemu facetowi z mafii, który jeszcze nie słyszał o skoku i nagrodzie za jego głowę. Nie potrafił. Próbował wyobrazić sobie Audrey i siebie okrążonych przez Wydział Policji L.A.: wspaniali twardzi chłopcy wstrzymują ogień, bo w towarzystwie zabójcy jest kobieta. Nie potrafił. Pomyślał o Fritziem Szpili, który rzuca się ze swym szpikulcem na twarz Audrey – i ten obraz stanął mu przed oczami bez problemu. Z jeszcze większą łatwością przypomniał sobie proszę Mickeya i to, jak rozklejał się pełen przebaczenia. Buzz wsłuchiwał się w oddech Audrey; czuł, jak jej spocona skóra robi się chłodniejsza. Próbował wyobrazić sobie, jak ona znajduje sobie pracę w charakterze księgowej, wraca do domu w Mobile w Alabamie i poznaje miłego agenta ubezpieczeniowego szukającego południowej piękności. Nie potrafił. Na koniec jeszcze raz spróbował sobie wyobrazić, jak we dwójkę płacą za to, by wydostać się za granicę z listem gończym za nim rozesłanym po całym kraju. Starał się to sobie wyobrazić bardzo, bardzo mocno – i nie mógł znaleźć żadnego sposobu na to, by wszystko miało razem jakiś sens. Audrey poruszyła się i odsunęła od niego. Buzz ujrzał Mickeya, który za parę lat znudzi się nią i wymieni na jakąś młodszą, dając jej miły prezent pożegnalny w postaci całkiem ładnej sumki pieniędzy. Ujrzał ludzi szeryfa, policjantów miejskich, federalnych i zbirów Cohena ścigających jego wieśniacki tyłek na drugi koniec świata. Ujrzał Ellisa Loewa i Eda Satterlee, idących po trupach do obranego celu, i doktora Lesnicka, mówiącego: „I co pan zamierza w związku z tym zrobić?”. To właśnie Lesnick dał mu kopa do działania. Buzz wstał, przeszedł do pokoju gościnnego, podniósł słuchawkę i zamówił połączenie z Los Angeles. Usłyszał głos: – Taak?

To był Mickey. Buzz powiedział: – Masz tu jej adres: Montebello Drive 1006, Ventura. Jeżeli ją skrzywdzisz, czeka cię śmierć bardziej powolna od tej, jaką zamierzałeś zafundować mnie. Mickey odparł: – Mazeł tow. Mój przyjacielu, i tak jesteś trupem, ale przynajmniej zginiesz szybko. Buzz po cichu odłożył słuchawkę, wrócił do sypialni i ubrał się. Audrey leżała wciąż w tej samej pozycji, wtulona w poduszkę, w żaden sposób nie mógł dojrzeć jej twarzy. Wyszeptał: – Ty byłaś tą jedyną. – I zgasił światło. Wychodząc, wziął torbę i zostawił otwarte drzwi. Telepiąc się bocznymi drogami, dotarł do San Fernando Valley tuż po 19:30 – wieczór w pełni, ciemny i gwieździsty. W domu Ellisa Loewa nie paliło się światło i nie stały przed nim żadne samochody. Buzz obszedł budynek, idąc do garażu, wyłamał zamek i wszedł do środka. Światło księżyca ukazało żarówkę ze sznurkiem. Pociągnął go i znalazł to, czego szukał, na najniższej półce – dwie ośmiolitrowe puszki benzyny. Podniósł je, przekonał się, że są prawie pełne, zaniósł je przed drzwi wejściowe i wszedł do domu, używając klucza, który dostał jako oficer śledczy. Zapalił światło; pokój gościnny był przeraźliwie biały – ściany, stoły, pudła, półki i całe sterty papieru – najważniejszy w życiu poryw z motyką na polityczne słońce Ellisa Loewa i jego towarzyszy. Wykresy, tabele i całe tony wymuszonych zeznań. Pudełka zdjęć związanych ze sprawą osób, by udowodnić im zdradę stanu. Stek kłamstw zebranych do kupy, by dowieść słuszności teorii, w którą nietrudno było uwierzyć, bo wiara w nią przyszłaby łatwiej niż przebrnięcie przez to całe gówno po to tylko, by stwierdzić, że to wszystko bzdury. Buzz zlał benzyną i ściany, i półki, i stoły, i stosy papierów. Polał zdjęcia Komitetu Obrony Śpiącej Laguny. Zdarł ze ściany wykresy Eda Satterlee, wylał to, co zostało w puszkach, na podłogę i zrobił ścieżkę do ganku. Zapalił zapałkę i patrzył, jak biel zamienia się w czerwień i bucha ogniem. Pożar rozprzestrzenił się na wszystkie strony, dom stał się jednym wielkim płomieniem. Buzz wsiadł do samochodu i odjechał, czerwona poświata oświetlała mu przednią szybę. Pojechał na północ bocznymi ulicami, aż zniknął blask, a on usłyszał zmierzające w przeciwnym kierunku

syreny. Kiedy umilkł hałas, wjeżdżał już w okolicę wzgórz, a L.A. było tylko zamazaną plamą we wstecznym lusterku. Pomacał swą leżącą na siedzeniu obok przyszłość: obrzyn, heroina, sto pięćdziesiąt kawałków. Nie czuł się z tym zbyt dobrze, więc włączył radio i znalazł stację grającą country. Muzyka była zbyt spokojna i smutna, jak lament za czasem, gdy wszystko przychodziło bez trudu. Ale i tak jej słuchał. Przy tych piosenkach pomyślał o sobie i Malu, i biednym Dannym Upshaw. Twardzi ludzie, samotni policjanci, tropiciele czerwonych. Trzej niebezpieczni mężczyźni, których drogi już nigdy się nie spotkają.

1

Strip, czy raczej Sunset Strip, to miejscowe określenie Sunset Boulevard, słynnej ulicy w Hollywood związanej z przemysłem filmowym (wszystkie przypisy od redakcji). 2 Auld Lang Syne – tradycyjna pieśń szkocka śpiewana w Nowy Rok. 3 Sąd przysięgłych – istniejąca w amerykańskim systemie prawnym instytucja decydująca o tym, czy sprawa ma być skierowana do dalszego rozpatrywania. 4 Teamsters – pierwotnie Związek Zawodowy Kierowców Ciężarówek, który z czasem wykroczył znacznie poza tę branżę i stał się jedną z najbardziej znaczących organizacji związkowych w USA. 5 Piąta Poprawka amerykańskiej Konstytucji gwarantuje podsądnym prawo do nieskładania zeznań na własną niekorzyść. 6 HUAC – Komitet Izby Reprezentantów do spraw Działań Antyamerykańskich. 7 Zoot suit – garnitur złożony z długiej, luźnej marynarki z mocno rozbudowanymi ramionami, szerokimi klapami i licznymi guzikami przy rękawach oraz bardzo luźnych spodni z podwyższoną talią, zakładkami i zwężanymi nogawkami. W latach czterdziestych był chętnie noszony przez mieszkających w USA Meksykan i głównie czarnoskórych muzyków jazzowych. Prawdopodobnie z tego też powodu zamieszki rasowe, jakie przetoczyły się w tamtym czasie wzdłuż wybrzeża Pacyfiku i przez Nowy Jork, nazwano „The Zoot Suit Riots” – zamieszkami „zoot suit”. 8 Dustbowl – obszary preriowe m.in. w Oklahomie, na których w latach trzydziestych nastąpiła erozja gleby, co doprowadziło do masowych migracji ludności. 9 AFL (American Federation of Labour) – Amerykańska Federacja Pracy. 10 micwa – w judaizmie wypełnienie bożych nakazów. 11 Lena Horne – urodzona w 1917 roku amerykańska aktorka i piosenkarka; Murzynka o wyjątkowo jasnej skórze. 12 SLDC (Sleeping Lagoon Defense Committee) – Komitet Obrony Śpiącej Laguny. 13 NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) – Narodowe Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Ludności Kolorowej. 14 AFL-CIO (American Federation of Labour and Congress of Industrial Organizations) Amerykańska Federacja Pracy – Kongres Organizacji Przemysłowych. 15 pendejo (hiszp.) – debil, imbecyl, głupiec. 16 puto (hiszp.) – fiut. 17 verdad (hiszp.) – prawda. 18 Billy Conn – amerykański bokser wagi ciężkiej. 19 maricón (hiszp.) – pedał. 20 loca grande (hiszp.) – wielki świr. 21 cabrón (hiszp.) – łobuz. 22 Quién? (hiszp.) – Kim pan jest? 23 Yo soy la madre del diablo! (hiszp.) – Jestem matką diabła! 24 Norman Rockwell (1894-1978) – amerykański artysta, twórca ilustracji dla wielu

popularnych magazynów w idealistyczny sposób przedstawiających życie zwykłych ludzi. 25 Joseph Paul DiMaggio – słynny amerykański gracz w baseball. 26 Aimee Semple McPherson – głosicielka Ewangelii szczególnie znana i popularna w latach dwudziestych w Los Angeles. Wybudowała tam Świątynię Angelusa dla pięciu tysięcy wiernych założonego przez siebie Kościoła Czterech Sprawiedliwych. Zasłynęła jako bohaterka skandali i twórczyni pierwszej w Ameryce religijnej radiostacji.