Jeanne Ryan - Nerve

SAVE OFFLINE

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

Tytuł oryginału: Nerve Projekt okładki: MOTION PICTURE ARTWORK™ Redakcja: URSZULA ŚMIETANA Korekta: BOGUSŁAWA OTFINOWSKA Redakcja techniczna: LOREM IPSUM Text copyright © 2012 by Jeanne Ryan. All Rights Reserved Polish edition © Publicat S.A. MMXVI (wydanie elektroniczne) Wykorzystywanie e-booka niezgodne z regulaminem dystrybutora, w tym nielegalne jego kopiowanie i rozpowszechnianie, jest zabronione. All rights reserved ISBN 978-83-271-5608-2

5/659

jest znakiem towarowym Publicat S.A. PUBLICAT S.A. 61-003 Poznań, ul. Chlebowa 24 tel. 61 652 92 52, fax 61 652 92 00 e-mail: [email protected], www.publicat.pl Oddział we Wrocławiu 50-010 Wrocław, ul. Podwale 62 tel. 71 785 90 40, fax 71 785 90 66 e-mail: [email protected] Konwersja publikacji do wersji elektronicznej

Spis treści Prolog I II III IV V VI VII VIII IX X

7/659

XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI Podziękowania Przypisy

Dla Jamesa, mojej głównej nagrody

9/659

Prolog Abigail musiała odczekać trzy dni, ale w końcu o czwartej rano w niedzielę ulica przed jej domem zupełnie opustoszała. Zniknęli wszyscy Obserwatorzy, najwidoczniej nawet szaleńcy muszą czasem sypiać. Jej też przydałby się odpoczynek, jednak przede wszystkim pragnęła wolności. Już niemal od tygodnia nie wychodziła z domu. Napisała liścik do rodziców, wrzuciła parę rzeczy do samochodu i szybko odjechała. Przez całą dwugodzinną jazdę do Shenandoah non stop zerkała

10/659

w lusterko wsteczne. Niezliczone razy, gdy pokonywała tę trasę z rodziną, podróż upływała pod znakiem gier, śpiewów, filmów, a czasami snów na jawie. Tym razem towarzyszyło jej tylko narastające uczucie paniki. Ignorując wielokrotne napominanie rodziców, żeby zawsze najpierw zgłaszała się do strażnika parku, Abigail zostawiła auto przy najmniej uczęszczanej ścieżce, jaką znalazła, i ruszyła przed siebie niemal całkowicie zarośniętą dróżką. Wczesnym popołudniem będzie musiała znaleźć miejsce na obozowisko, ale na razie miała zamiar zniknąć w gąszczu roślin. Gdyby udało jej się uniknąć Obserwatorów jeszcze przez jakiś czas, ta zieleń mogłaby przynieść jej ukojenie – przynajmniej na kilka dni.

11/659

Z ciążącym na ramionach plecakiem zaczęła wspinać się na skaliste wzgórze, rozgarniając paprocie, które pryskały na nią kropelkami rosy. Dochodzący gdzieś z przodu szum dawał nadzieję na spotkanie z wodospadem. Powinien odwrócić jej uwagę od uporczywych myśli, które zaprzątały ją bez reszty przez ostatnie dwadzieścia trzy dni. Przeklęta gra. Odepchnęła nisko zwieszoną gałąź, a wtedy na jej głowę spadła lawina mokrych liści. Nieważne, przecież i tak nikt nie zobaczy jej oblepionych włosów i twarzy. Jednak myśl o innych ludziach przyniosła ze sobą natarczywe, niechciane obrazy. A także strach. Strach, który tkwił na skraju jej świadomości i często przybierał fizyczną formę – tym

12/659

razem w postaci cichego odgłosu kroków za plecami. Stanęła w bezruchu, modląc się, by dźwięk ten okazał się jedynie wytworem jej wyobraźni. Umysł płatał jej ostatnio różne figle. Zatrzymaj się. Skup się. Pomyśl. Kroki przycichły na moment, ale zaraz usłyszała je ponownie, teraz szybsze. Tak, ktoś za nią szedł. I co teraz? Czy powinna ukryć się w krzakach i przepuścić tego kogoś? To na pewno przypadkowy wędrowiec, być może szukający odosobnienia, tak jak i ona. Mimo wszystko kryjówka wydawała się najlepszym rozwiązaniem. Popędziła do przodu, żeby zwiększyć dystans, a potem schowała się w gęstwinie rododendronu.

13/659

Kroki stały się głośne, ciężkie, co świadczyło o tym, że podąża za nią osoba pokaźnej postury. Czy to były te „konsekwencje” jej odmowy pokazywania się fanom, którymi grozili idioci prowadzący grę? Nikt jednak nie mógł oczekiwać, że będzie okazywać względy dupkom, którzy przychodzili do niej dzień i noc, zboczeńców, którzy włazili za nią do toalety, czy szaleńców, którzy stworzyli odrażającą stronę internetową ze zdjęciami przedstawiającymi ją i pozostałych graczy jako tarcze strzeleckie. Kiedy na nią trafiła, zaczęła symulować chorobę, żeby nie wychodzić z domu przez cały ostatni tydzień. Ale przecież nie mogła się ukrywać wiecznie. I nie mogła nakazać wszystkim mieszkańcom tego globu, żeby się do niej nie zbliżali.

14/659

Oddychała teraz szybciej i płycej, bo nieznajomy był już blisko. Kroki wydawały się równe, rytmiczne. Może to wcale nie człowiek? Zabawne, ale perspektywa spotkania z niedźwiedziem przerażała ją mniej niż możliwość konfrontacji z istotą ludzką. A może to nawet nie są prawdziwe kroki, tylko urojenie, zmanipulowane tak samo jak wszystkie jej myśli w czasie gry, a nawet po jej zakończeniu? Coraz trudniej było jej określić, co jest prawdą, a co nie. Na przykład ta kartka, która wpadła jej w ręce przy przeglądaniu czasopism w centrum handlowym, gdzie wymknęła się na chwilę z domu: Droga Abigail! Gra się nie skończy, dopóki na to nie pozwolimy.

15/659

Jakim sposobem ktokolwiek mógł wiedzieć, że ona odwiedzi akurat ten sklep i zajrzy akurat do tego czasopisma? Ale kiedy przejrzała wszystkie pozostałe gazety na półce, by sprawdzić, czy w innych też coś znajdzie, tamta kartka zniknęła, jakby w ogóle nie istniała. Być może została wykradziona przez tajemnicze indywidua, śledzące każdy jej krok. To właśnie wydawało się w tym wszystkim najgorsze − fakt, że nie miała pojęcia, jak wygląda wróg, podczas gdy jej podobizna była dostępna dla wszystkich, niczym jakaś perwersyjna karta dla kolekcjonerów. Do kroków dołączył gwizd. Nawet najbardziej wybujała wyobraźnia nie wymyśliłaby scenariusza, w którym zwierzę znałoby melodię Somewhere Over

16/659

the Rainbow. Oczy jej zaszły łzami. Tak bardzo chciała wierzyć, że to po prostu wędrowiec w dobrym humorze. Kroki ucichły i zaszeleściły pobliskie zarośla. Przykucnęła głębiej wśród liści. – Wiem, że tu jesteś – rozległ się głęboki głos. Jej żołądek zamienił się w galaretę. Przywarła do drzewa za plecami, żałując, że nie weszła na jego czubek. W promieniu wielu kilometrów nie było żywej duszy, a zerknięcie na telefon potwierdziło jej obawy: nie było też zasięgu. Mogła się tego spodziewać, komórka przynosiła ostatnio wyłącznie złe wieści. Nagle rozsunęły się gałęzie rododendronu, w którym się chowała, i jej oczom ukazał się mężczyzna o twarzy pitbulla i oddechu cuchnącym bekonem. O Boże,

17/659

już lepiej było nie wiedzieć, jak wyglądają jej prześladowcy. Ten obraz będzie się pojawiał w koszmarach do końca jej życia – jakkolwiek krótkie miałoby być. Mięsiste dłonie szeroko rozgarnęły liście. – Może wyjdziesz, maleńka? Tak będzie łatwiej dla nas obojga. Napięła wszystkie mięśnie, kolana się prawie pod nią ugięły. Potworne przerażenie, które wzbierało w jej żołądku, było znacznie gorsze niż podczas ostatniej rundy gry, gdy musiała wejść do pomieszczenia pełnego węży. Pomyśleć, że tego bała się kiedyś najbardziej. Mimo że cała się trzęsła, znalazła w sobie siłę, by mu odpowiedzieć. – Zostaw mnie, dupku! – rzuciła. Mężczyzna drgnął.

18/659

– Nie ma potrzeby tak się unosić. Byłem twoim największym fanem. Abigail omiotła wzrokiem ciemne poszycie. Tylko jedna opcja niosła ze sobą cień nadziei. Zsunęła plecak z ramion na ziemię, po czym rzuciła się w stronę najrzadszych zarośli. Okazały się jednak na tyle gęste, że podrapały jej ręce. Wypadła na ścieżkę. Niestety, mężczyzna zagradzał jej drogę do samochodu, mogła tylko biec w głąb pagórkowatego lasu. Ruszyła do przodu, słysząc za sobą dudniące kroki. Wkrótce jednak wszystkie dźwięki zostały zagłuszone przez huk wodospadu. Gdy zbliżyła się do platformy widokowej ogrodzonej zdezelowanym płotkiem, na jej twarz opadła delikatna mgiełka. W dół stromej skały prowadziła

19/659

droga po obrośniętych grubym mchem głazach. Za sobą usłyszała fałszujący gwizd, na tyle przenikliwy, że przedzierał się przez huk spadającej wody. Obróciła się do mężczyzny i dostrzegła, że kieszenie jego spodni wybrzuszały się nierównymi kształtami, przywodzącymi na myśl rozmaite narzędzia zbrodni z gry Cluedo. A przecież, skoro miał łapy grube jak pnie pobliskich drzew, nie był mu potrzebny ani nóż, ani świecznik. Czego mógł od niej chcieć? Czy był szalonym fanem, który postanowił ją ukarać za to, że poprzedniego wieczoru nie wzięła udziału w „epilogu”? Oglądała zakończenie. Zakrywając usta dłonią, patrzyła, jak pozostali gracze, mimo nerwowych tików i podkrążonych oczu,

20/659

żartują i się śmieją. A jednak żaden z nich nie odpowiedział później na jej SMS-y, jakby zadawanie się z nią stanowiło dla nich większe zagrożenie niż kontakt z tymi, którzy ich prześladowali. To szaleństwo. Kiedy wchodziła do gry, nikt nic nie mówił o nagrywaniu obowiązkowych programów po jej zakończeniu, nikt nie wspominał też o stalkerach. Przeszła przez ogrodzenie, trzymając się mocno śliskiego metalu. Nie miała pojęcia, czy zdoła zejść do rzeki, nie skręcając sobie przy tym karku. – Nie rób tego, Abigail, to niepotrzebne – wysapał mężczyzna i sięgnął do kieszeni. – Wróć i współpracuj ze mną. Moglibyśmy sfilmować coś, czego jeszcze nikt nie zrobił, i zdobyć tysiąc punktów.

21/659

Punktów? A więc to musi być jeden z tych wariatów, którzy nagrywali graczy tylko po to, żeby zdobyć szacunek innych Obserwatorów – szacunek przekładający się bezpośrednio na przyznane głosy, czyli punkty. Jeśli istniał sposób na wzbudzenie w niej jeszcze większej paniki, ten facet właśnie go znalazł. Tylko zboczeńcy robili coś takiego. Czy będzie chciał się posunąć jeszcze dalej? Na samą myśl gardło jej się ścisnęło. Oddychaj głęboko. Skup się na tym, żeby się stąd wydostać. Nieznajomy popatrzył na nią z ukosa, jakby szacował tło i oświetlenie. Czy to możliwe, żeby chodziło mu jedynie o zdjęcie? Wstrzymała oddech, gdy powoli wyjął rękę z kieszeni. Była w stanie myśleć tylko o tym, dlaczego całe życie

22/659

nie przesuwa się jej przed oczami. Zamiast tego przypomniał jej się stary film, który oglądali kiedyś na angielskim: Kobieta czy tygrys? Zdenerwowało ją wtedy, że film pozostawiał widzów w niewiedzy. Dlaczego nie zdecydowali się wybrać jakiegoś zakończenia? A teraz stojący przed nią facet mógł wyciągać aparat albo pistolet, w zależności od tego, czego chciał: jej zdjęcia czy życia. Wstrząsnął nią szloch, zdała sobie bowiem sprawę, że gdzieś w głębi duszy liczyła na opcję, której przed przyłączeniem się do gry nigdy by nie wybrała: żeby skończył się wreszcie horror, w jaki zamieniło się jej życie. Wyjął rękę z prawej kieszeni, palce zaciskał na maleńkim czarnym aparacie. Wypuściła powietrze z płuc

23/659

i powstrzymała się przed płaczem. A więc jednak zdjęcie. Być może – jeśli się bardzo postara – uda jej się zmusić do uśmiechu i będzie po sprawie. Rzuci się szaleńczym pędem do samochodu, dociśnie gaz do dechy, a kiedy dotrze do domu, schowa się w swoim pokoju do końca dnia, a może nawet dłużej. W końcu Obserwatorzy stracą zainteresowanie jej osobą, zwłaszcza kiedy rozpocznie się druga edycja gry, z nowymi zawodnikami. – Uśmiechnij się ładnie – powiedział mężczyzna. Wbiła w niego wzrok i spróbowała unieść kąciki ust. Po skroni pociekła jej kropla potu, za nią następna. Jeszcze kilka sekund i koniec. Pstryknięcie.

24/659

Wypuściła powietrze. W porządku, jeśli tego właśnie chciał – bardzo dobrze. To znaczy, nie tyle dobrze, ile do zniesienia. I wtedy nieznajomy uśmiechnął się jedną stroną twarzy i sięgnął do drugiej kieszeni.

I Jestem dziewczyną ukrytą za kurtyną. Dosłownie. Ale kiedy kurtyna rozsunie się już przed aktem drugim, mam czterdzieści minut dla siebie, bez konieczności poprawiania kostiumów i makijażu, chyba że któryś aktor nagle będzie potrzebował pomocy. Biorę głęboki wdech. Jak na premierę, wszystko dotąd idzie gładko, co mnie nieco martwi. Zawsze coś jest nie tak na pierwszym przedstawieniu, to już tradycja. Zastanawiam się, czy iść do garderoby dziewczyn, gdzie będziemy gadać

26/659

o chłopakach, czy raczej zostać na korytarzu, gdzie mogę nawet któregoś spotkać – zwłaszcza jednego konkretnego. Ponieważ ten konkretny chłopak za dziesięć minut wchodzi na scenę, postanawiam zostać na korytarzu i wyciągam telefon – chociaż pani Santana, nasza instruktorka teatralna, każe nam je wyłączać podczas wszystkich występów – i to pod groźbą śmierci. Nic nowego na stronie ThisIsMe. Trudno się dziwić, skoro większość moich przyjaciół gra teraz na scenie albo siedzi na widowni. Zamieszczam wiadomość: Zostało jeszcze parę biletów na następne dwa przedstawienia, więc

27/659

jeśli wasze tyłki nie siedzą w tej chwili na widowni, koniecznie je kupcie! Obowiązek obywatelski spełniony. Oprócz tekstu publikuję też zdjęcie, które zrobiłam przed premierą. Jestem na nim z moją najlepszą przyjaciółką Sydney, gwiazdą przedstawienia. Fotka przypomina obrazek z książki dla przedszkolaków ilustrujący przeciwieństwa: Sydney to złota hollywoodzka Barbie, ja wyglądam jak laleczka Blythe, o bladej cerze, ciemnobrązowych włosach i oczach za wielkich jak na małą twarz. Dobrze chociaż, że metaliczne cienie do powiek, które pożyczyłam sobie z zestawu kosmetyków z garderoby aktorów, podkreślają niebieski kolor moich oczu.

28/659

Nagle wyskakuje reklama Custom Clothz z obietnicą, że będę wyglądała cudownie w ich najnowszej kolekcji letnich sukienek. Letnie ciuchy to pobożne życzenie w Seattle, zwłaszcza w kwietniu, ale ta lawendowa z rozkloszowanym dołem jest zbyt śliczna, żebym mogła się jej oprzeć. Wrzucam swoje zdjęcie i wpisuję wzrost: metr sześćdziesiąt trzy; oraz wagę: pięćdziesiąt... z kawałkiem. Zastanawiam się właśnie, jakie jeszcze wymiary podać, kiedy z garderoby chłopaków dobiega znajomy śmiech i chwilę później na korytarz wychodzi on, czyli Matthew. Staje obok mnie tak, że stykamy się ramionami, to znaczy moje ramię dotyka jego wielkiego bicepsa futbolisty.

29/659

Pochyla się, aż jego usta znajdują się zaledwie kilka centymetrów od mojego ucha. – Siedemdziesiąt pięć C, prawda? Uch, jakim cudem zauważył? Zabieram telefon. – Nie twój interes – odpowiadam. Raczej siedemdziesiąt B, zwłaszcza dzisiaj, kiedy mam na sobie cienki stanik, który niestety nie czyni żadnych cudów. Wybucha śmiechem. – Byłaś gotowa podzielić się tą wiedzą z zupełnie obcymi ludźmi, a mnie nie możesz powiedzieć? Wygaszam ekran. – To na potrzeby głupiej reklamy, a nie dla ludzi.

30/659

Odwraca się do mnie twarzą, ręce opiera na ścianie po obu stronach mojej głowy. – No dawaj, naprawdę chciałbym zobaczyć cię w tej sukience – mówi tym swoim jedwabistym głosem, który zawsze brzmi tak, jakby dopuszczał rozmówcę do największej tajemnicy. Chowam rękę za plecami. – Naprawdę? – Mój własny głos w porównaniu z jego głosem brzmi jak skrzypiąca płyta winylowa. Po prostu cudownie. Wyjmuje mi telefon zza pleców. – Albo nawet w czymś, no wiesz, znacznie wygodniejszym. Wraca na miejsce obok mnie, stuka kilka razy w ekran mojej komórki, po czym przysuwa mi ją do twarzy. Widzę

31/659

swoją twarz nałożoną na ciało w białej bieliźnie. Piersi mam znacznie większe niż w rzeczywistości, to musi być miseczka D. Czuję, jak zalewa mnie rumieniec. – Bardzo zabawne – mówię. – Może teraz sprawdzimy ciebie? Zaczyna rozpinać koszulę. – Chętnie zapozuję na żywo, jeśli masz ochotę. Na korytarzu robi się duszno, nagle nie mam czym oddychać. Odchrząkuję. – Ponieważ musisz zostać w kostiumie, może jednak zaczniemy od twojej wirtualnej osoby? – Matko, chyba nie mogłam być bardziej żenująca. W jego oczach pojawia się zielony błysk.

32/659

– Nie ma sprawy. Jak tylko skończymy ubierać wirtualną Vee. Stoimy blisko siebie, Matthew wybiera kolejne koszulki i stroje kąpielowe. Co chwilę próbuję mu wyrwać telefon, ale trzyma go mocno i się śmieje. Postanawiam wypróbować inną taktykę, a mianowicie udaję nonszalancję. Prawie mi się udaje, zaskakuję go gwałtownym ruchem. Co prawda nie jestem wystarczająco szybka, żeby zabrać komórkę, ale przynajmniej udaje mi się stuknąć we właściwą część ekranu i zamykam stronę z ubraniami. Na jej miejscu pojawia się ogłoszenie reklamujące nową grę pod nazwą NERVE. To coś jak „prawda czy wyzwanie”, tylko bez elementu prawdy. Pod banerem z napisem: Zobacz, kto bierze udział! wyskakują trzy

33/659

miniaturki zdjęć młodych osób, które wykonały rozmaite zadania. Matthew unosi brwi. – Obejrzyjmy tę dziewczynę, która udaje, że kradnie w sklepie. Przesuwa telefon i oglądamy nagranie, na którym dziewczyna z mnóstwem kolczyków wsuwa buteleczki lakieru do paznokci w spodnie moro. Hm, nawet jeśli tylko udaje, wydaje mi się, że już samo upychanie towaru w ubrania jest wykroczeniem. I jak ona przechodzi przez bramki na lotnisku z tyloma agrafkami wpiętymi w szczękę? Nagle, zupełnie jak gdyby słyszała moje złośliwe uwagi, zwraca się do kamery i pokazuje środkowy palec. Na ekranie ukazuje się jej wilcza twarz, aż mi sztywnieją ramiona. Dziewczyna uśmiecha się kpiąco,

34/659

po czym wymaszerowuje ze sklepu na parking i maluje sobie lakierem czerwone XXX na czole. Nagranie dobiega końca, Matthew klika i daje dziewczynie cztery z pięciu możliwych gwiazdek. – Ja bym dała jej najwyżej trzy, jeśli w ogóle. Wyzwanie polegało na udawaniu, że się kradnie, a nie na wyprowadzeniu towaru ze sklepu – mówię. – Tylko idiota może nagrywać siebie podczas łamania prawa. Matthew śmieje się. – Bez przesady, to wymagało jaj. Zresztą, kto będzie narzekał, że dodała coś od siebie? To dziewczyna, którą fajnie będzie oglądać w zadaniach na żywo. – Lepiej nie wspominaj tego przy Sydney. Chciała koniecznie zgłosić się

35/659

do gry w tym miesiącu, ale odkryła, że wypada akurat w dzień premiery. – A co, główna rola w przedstawieniu już jej nie wystarcza? Przenoszę ciężar ciała z nogi na nogę. Co prawda sama dogryzam Sydney, że jest diwą, ale nie obgaduję jej za plecami. – Szkolny teatr nie gwarantuje wielkich nagród – odpowiadam. Wzrusza ramionami i znów zerka na telefon. – Hej, obejrzyjmy klip z gościem, który pozwala, żeby pies wychłeptał mu zupę z ust. – Ohyda. Matthew daje mu pięć gwiazdek. Kiedy klika, wyskakuje ogłoszenie:

36/659

Wrzuć własne nagranie, a zdobędziesz szansę uczestnictwa w grze na żywo już w najbliższą sobotę. Jeszcze nie jest za późno! Macha mi komórką przed nosem. – Coś dla ciebie, mała Vee. – Słucham? Czyżbyś zapomniał, że w sobotę robię ci makijaż? – Miałem na myśli któreś z tych wstępnych wyzwań, tak dla jaj. A jeśli przypadkiem cię wybiorą do rundy na żywo, zawsze ktoś może cię zastąpić w garderobie. Oczywiście jego zdaniem nie ma takiej opcji, żeby mnie wybrali, a jeśli nawet, byle kto mógłby machnąć twarze aktorów pomadką i pudrem. Nagle czuję się nic niewarta. Poprawiam sobie koszulkę.

37/659

– Po co miałabym to robić? I tak nigdy nie wzięłabym udziału w grze na żywo. W zeszłym miesiącu, kiedy emitowano pierwszą edycję gry, przyszli do mnie znajomi, zrobiliśmy zrzutkę i razem oglądaliśmy występy na żywo. Już samo przyglądanie się rozgrywkom było wystarczająco ekscytujące. Na przykład ci zawodnicy z rundy finałowej na Wschodnim Wybrzeżu, którzy musieli spędzić pół godziny z palcami stóp zawiniętymi o krawędź dachu. O nie, dziękuję bardzo. Matthew stuka w kilka okienek na stronie NERVE. – Oto lista wyzwań, których mogłabyś się podjąć: jedzenie rękoma w ekskluzywnej restauracji, udanie się do sklepu z egzotyczną żywnością i poproszenie o kozie jąd...

38/659

– Nie zamierzam podejmować żadnych wyzwań. Pisze coś na moim telefonie. – Wiem, że nie zamierzasz. Tak tylko żartuję, bo jesteś słodka, kiedy się rumienisz. Greta, nasza specjalistka od rekwizytów, wbiega na korytarz i trąca go w ramię. – Wchodzisz za dwie minuty – mówi. Matthew oddaje mi telefon i odchodzi na dobre trzy metry, kiedy zauważam, że zmienił mój status z „samotny” na „zaangażowany”. Serce mi fika małego koziołka. I chociaż mam jeszcze prawie pół godziny do opuszczenia kurtyny, idę za nim aż na skrzydło. Matthew wmaszerowuje w światło reflektorów,

39/659

zajmuje swoje miejsce po lewej stronie, obok Sydney i do końca przedstawienia przekomarzają się, kłócą, całują i śpiewają. W tym momencie Sydney całkowicie zawładnęła sceną, pławi się w swojej blond chwale. O dumę przyprawia mnie jej obłędny wizerunek, który stworzyłam, wykorzystując jej naturalne walory. Oczywiście więcej czasu poświęciłam Matthew, podkreślając starannie wszystkie rysy jego twarzy. Nawet z odległości sześciu metrów kolana mi miękną, gdy widzę błysk w jego oczach. Przez następne pół godziny wypowiadam kwestie razem ze wszystkimi aktorami, aż docieramy do wielkiego finału, kiedy to przeznaczeni sobie kochankowie znów się schodzą. Matthew ujmuje twarz

40/659

Syd w swoje dłonie, ich usta spotykają się w pocałunku, który trwa jedną, dwie, trzy sekundy. Przygryzam wargę, walczę z falą zazdrości, chociaż Sydney twierdzi, że Matthew to nie tyle treść, ile mocno podrasowana forma. Jak zwykle uważa, że lepiej wie, co jest dla mnie dobre. Cała obsada dołącza do Sydney i Matthew, żeby zaśpiewać finałową piosenkę, a potem ja opuszczam kurtynę. Ponieważ ukłony składane są na proscenium, nie mam tu już czego szukać. Idę do garderoby, żeby odebrać kostiumy. W pomieszczeniu dziewczyn unosi się zapach lakieru do włosów, a na środku blatu stoi olbrzymi bukiet czerwonych róż. Zerkam na karteczkę. Oczywiście – dla Syd. Kilka minut później Sydney i pozostałe

41/659

dziewczyny wpadają tanecznym krokiem do garderoby, zdyszane i roześmiane. – Byłaś świetna – mówię, ściskając przyjaciółkę. – I zobacz, co ktoś ci przysłał. Piszczy i otwiera kartkę. Otwiera szeroko oczy. – Anonimowy wielbiciel. Mam ochotę jęknąć, bo to taki oczywisty chwyt. – Anonimowy przez najbliższe dwie minuty, dopóki się nie wślizgnie do środka, po nagrodę. Syd wącha kwiaty i się uśmiecha. Jest przyzwyczajona do takich wyrazów uwielbienia. – Udało ci się przekonać rodziców, żeby zmienili zdanie co do dzisiejszego wieczoru? – pyta.

42/659

Żołądek ściska mi się boleśnie. – Nie. Ale przynajmniej wypuszczą mnie z więzienia na imprezę po ostatnim przedstawieniu. Po pięciu miesiącach stosowania się co do joty do ich zasad przekonałam ich, że zasłużyłam sobie na odrobinę wolności. To będzie moje pierwsze wyjście z przyjaciółmi – nie licząc pracy przy przedstawieniach czy nauce w bibliotece – od czasu „incydentu”. Tyle że to był incydent jedynie w wyobraźni moich rodziców. Ale i tak nie wierzą moim zapewnieniom, że wcale nie było tak, jak im się wydaje. – To ja też nie idę – mówi Syd. Trącam ją w ramię. – Nie wygłupiaj się. Zasłużyłaś na dobrą zabawę. Tylko nie upij się

43/659

za bardzo, bo jutro będziesz miała worki pod oczami i nawet mój makijaż sobie z nimi nie poradzi. Syd rozwiązuje tasiemki gorsetu. – Jesteś pewna? Znaczy, chodzi o imprezę, bo mam pełne zaufanie co do twoich umiejętności makijażystki. – Oczywiście. Opowiesz mi wszystko, albo jeszcze lepiej – wrzuć zdjęcia, okej? Zbieram od wszystkich kostiumy, sprawdzając, czy coś wymaga szybkiego przeprasowania albo wyczyszczenia przed jutrzejszym występem. Sydney ściska mnie raz jeszcze i wychodzi z Gretą oraz innymi dziewczynami. Kilka minut po ich wyjściu Matthew wtyka głowę do garderoby. – I co słychać u małej, odważnej Vee?

44/659

Chociaż na jego widok czuję mrowienie w brzuchu, staram się zachować obojętność. Oglądam tweedową marynarkę, sprawdzam rękawy. – W porządku – mówię. Po co komu impreza z okazji premiery, skoro mogę pobyć z nim sam na sam, zanim zacznie się moja godzina policyjna. Może jednak mam jakieś obiecujące perspektywy na przyszłość? – Idziecie z Syd na imprezę do Ashley? – Ona tak, ja nie mogę. – Nadal masz szlaban? Kurczę, dziewczyno, weź się do nauki. – Większość moich znajomych sądzi, że nieprzejednanie moich rodziców to wynik kiepskich ocen. Tylko Sydney zna prawdę.

45/659

– Na szczęście mogę iść na imprezę po ostatnim przedstawieniu. Do północy. – Może jeśli będę wspominać od czasu do czasu o zbliżającej się wolności, Matthew pomoże mi ją wykorzystać w sobotę. – Domyśliła się, kto je przysłał? – pyta, pokazując skinieniem głowy bukiet róż. Przestaję oddychać na chwilę. – Skąd wiedziałeś, że to był anonimowy nadawca? – Mam swoje sposoby. – Mruga jednym okiem. – Do jutra. – Kręci powoli głową, omiata mnie wzrokiem od stóp do głów i dodaje: – Mmmmm. Jesteś za ładna, żeby pracować za kulisami. – A potem odchodzi. To wszystko? Jedyna okazja, żebyśmy mogli pobyć sami, a on sobie idzie?

46/659

I dlaczego zainteresował się kwiatami? Staram się nie wyciągać pochopnych wniosków, ale analizuję szybko różne opcje. Może jego kumpel podkochuje się w Sydney, a Matthew miał tylko wybadać grunt. Jednak w jego głosie pojawiła się nuta niepewności, wrażliwości. Czy to możliwe, że Matthew przyniósł jej bukiet? Gra z nią na scenie, ale kto wie? Jedyną pociechę stanowi dla mnie fakt, że nawet jeśli to on kupił róże, Sydney nie zabrała ich do domu. Zgrzytam zębami, wyciągam z torebki kluczyk i otwieram szafkę, w której znajduje się tajemnicza broń kostiumologów: butelka z rozpylaczem zawierająca mieszankę wódki i wody. To tani sposób na odświeżenie kostiumów. Pani Santana twierdzi, że nigdy wcześniej nie ufała

47/659

żadnemu uczniowi na tyle, by pozwolić mu na korzystanie ze sprayu bez nadzoru. Cieszę się, że chociaż jedna dorosła osoba we mnie wierzy, ale gdyby moi rodzice się o tym dowiedzieli, pewnie natychmiast straciłaby pracę. Słyszę zbliżające się kroki i po chwili do garderoby zagląda Tommy Toth, który zaprojektował scenografię i zajmuje się wszystkimi sprawami technicznymi. – Poszło świetnie, prawda? Rozpylam mieszankę wewnątrz obszytej koralikami sukni, nad którą unosi się niezbyt przyjemny zapaszek. – Taaa. Bezproblemowo. – Wszyscy już poszli. Gdy skończysz, odprowadzę cię do samochodu. Gdyby wręczano nagrody za wychowanie grzecznych i kulturalnych dzieci,

48/659

rodzice Tommy’ego z pewnością dostaliby Grand Prix. Nawet w piątej klasie, kiedy wychodziliśmy na patrole na przejściach, zawsze proponował, że poniesie mój znak stopu. Wychodzę z garderoby, żeby wejść do sąsiedniego pomieszczenia i zająć się kostiumami chłopaków. – Nie musisz. Zaparkowałam tuż przy wejściu. Idzie za mną. – Wszystko w porządku? Składam spodnie Matthew, zostawił je przewieszone przez oparcie krzesła. – Jasne. Po prostu długi i męczący tydzień. – Właśnie, ty i ja robimy za całą ekipę teatralną.

49/659

Zgadza się, na nas się wszystko opiera. Ale nie dostajemy oklasków, nie ma dla nas róż. Mrugam oczami, żeby powstrzymać łzy, i odwracam się do niego tyłem: – Zrobiłeś kawał dobrej roboty, Tommy. Nikt nie potrafiłby tak zaprojektować scenografii jak ty. – Scena w ciągu minuty zmienia się ze zniszczonej wojną afgańskiej wioski na klub taneczny w Tokio. To wielokulturowa sztuka. Tommy wzrusza ramionami. – Nie bądź taki skromny. Należy ci się takie samo uznanie jak aktorom. – Trzymanie się z dala od sceny ma swoje korzyści. Unoszę brwi tak wysoko, że prawie sięgają linii włosów. – Na przykład?

50/659

– Prywatność. Wybucham śmiechem, co brzmi jak skrzyżowanie prychnięcia i kwiku. – To nazywasz korzyścią? Znowu wzrusza ramionami. Kiedy kończę przygotowywać kostiumy do następnego występu, rozlega się dźwięk mojego telefonu. Wyciągam komórkę i widzę SMS-a od mamy. Przypomina mi, że za czterdzieści minut mam być w domu. Wzdycham. Znowu pociągnięcie smyczy. Kasuję wiadomość, a wtedy moim oczom ukazuje się zostawiony przez Matthew link do strony NERVE. Gry, w której – jak dobrze wiedział – nigdy nie wezmę udziału. Odwracam się do Tommy’ego. – Uważasz, że jestem odważna? Odsuwa się do tyłu.

51/659

– Odważna? Bo ja wiem? Ale masz charyzmę. Pamiętasz, jak w pierwszej klasie liceum stworzyłaś nowy tekst do szkolnego hymnu? Tak właśnie zapisałam się w zbiorowej pamięci? Jako autorka wulgarnych słów, które się ledwo rymowały? Krzywię się i pokazuję mu telefon. – Zgłosiłbyś się do tej gry? Przygląda się uważnie ogłoszeniu. – Wątpię. To okropnie niebezpieczne. – Nie w moim stylu? – Tego nie powiedziałem. Staję obok niego i przeglądam stronę. Ukazuje się lista wyzwań, które można podjąć, żeby ubiegać się o udział w sobotniej grze na żywo. Wyskakują też obietnice natychmiastowej sławy oraz nagranie ukazujące finalistów gry

52/659

z poprzedniego miesiąca. Zostało zrobione na premierze filmu, a dwie dziewczyny mają na sobie fantastyczną biżuterię − nagrodę za podjęcie wyzwania. Szczęściary. Przebiegam wzrokiem listę. Większość wyzwań to tragedia, ale znajduję jedno, które wymaga pójścia do kawiarni, wylania na siebie wody i zawołania: „Od zimnej wody robię się gorrrąca!”. Brzmi idiotycznie, ale nie wydaje się tak ryzykowne jak kradzież lakieru do paznokci czy nawet pozorowanie kradzieży. Zerkam na zegarek. Po drodze do domu mam kafejkę Gotta-Hava-Java. Jeśli się pospieszę, powinnam zdążyć. Może wtedy ze słownika Matthew zniknie słowo „mała”, którego używa nawet wtedy, gdy pisze do mnie SMS-y –

53/659

co zaczął robić, odkąd chodzimy na próby. Słodkie, flirtujące wiadomości, zwykle przychodzące późno w nocy. Spoglądam na Tommy’ego. – Masz ochotę zrobić coś niezwykłego? Na policzki wypływa mu delikatny rumieniec. – Chyba nie masz zamiaru zgłosić się do głównej gry? – Nie ma mowy. Zresztą jest już za późno, żeby ktokolwiek mnie wybrał. Ale fajnie byłoby przyjąć jedno z wyzwań. Po prostu żeby przekonać się, jak to jest. – Eee. Chyba nie. – Mruga gwałtownie, jakby jego szkła kontaktowe postanowiły już iść spać. – Zdajesz sobie sprawę, że nagranie pojawi się w sieci i cały świat będzie mógł je zobaczyć? A ponieważ nie trzeba płacić za oglądanie

54/659

zwykłych wyzwań, to może oznaczać naprawdę mnóstwo ludzi. – No, w sumie właśnie o to chodzi. Przechyla głowę. – Naprawdę wszystko u ciebie w porządku? Podchodzę do szafki i zamykam butelkę z rozpylaczem. – Naprawdę. Nie musisz ze mną jechać. Po prostu uznałam, że to może być zabawne. – Może takie właśnie będzie. – Kiwa głową, najwyraźniej się zastanawia. – Okej, nagram cię. Kurczę, zupełnie zapomniałam, że przecież potrzebny mi ktoś, kto zarejestruje moje wyzwanie. Chwytam torebkę i wymijam go pospiesznie. Czuję się jak Lara Croft.

55/659

– Świetnie. W takim razie jedźmy. Biegnie za mną. – Możemy wziąć mój samochód – mówi. Rodzice sprezentowali mu na urodziny audi rodem z filmów sensacyjnych. – Pojedziemy moim – stwierdzam. W końcu to moje wyzwanie. W powietrzu czuć wilgoć, wcześniej jej nie było. Chociaż planuję wylać na siebie wodę w kawiarni, jakoś nie mam nastroju na deszcz. Idziemy do mojego wozu; to dziesięcioletnie subaru, w którym za każdym razem, gdy wciskam hamulec, grzechocze kierownica. Ale to mój samochód i jest w nim przytulnie. Wsiadamy i od razu ruszam.

56/659

Próbuję nucić piosenkę hiphopową, która leci w radiu, jednak głos mi się łamie. – Myślisz, że ludzie w Gotta-HavaJava domyślą się, że to wyzwanie do NERVE? Przygląda się mojej desce rozdzielczej, jakby chciał na niej znaleźć coś o wiele bardziej interesującego niż kiepskie radio samochodowe i przyklejoną do pokrętła karteczkę z odręcznym napisem: „Głośniej!”. – Nie sądzę, żeby klientela tej kawiarni stanowiła target, do którego adresowany jest NERVE – odpowiada. Zabawny jest sposób, w jaki wypowiada słowo „target”, zupełnie jakby brał udział w reklamie. To tekst, który mógłby paść z ust mojego taty. Nagle czuję się

57/659

niewyraźnie, bo przypominam sobie pobladłą twarz ojca, kiedy kilka miesięcy temu siedział przy moim szpitalnym łóżku, kręcił głową i powtarzał, że moje zachowanie pozostaje w zupełnej sprzeczności z moim charakterem. Dziewczyny takie jak ja nie siedzą w garażu przy włączonym silniku. „No właśnie”, odpowiedziałam mu wtedy. Odsuwam od siebie tę myśl. – Czyli zrobię z siebie kretynkę w obecności ludzi, którzy nie będą mieli pojęcia, że to wyzwanie do gry. Po prostu cudownie. – W zeszłym miesiącu spiker ciągle przypominał widzom, że zawodnikom nie wolno informować tłumu, iż to gra. Uniesione brwi Tommy’ego mówią: „no ba!”, ale on sam jest zbyt dobrze

58/659

wychowany, by powiedzieć to na głos. Zamiast tego opowiada mi o filmie dokumentalnym na temat szkoły biznesu w stylu samurajskim, w której studenci musieli śpiewać na rogu ruchliwej ulicy, żeby pokonać wstyd. – Może tobie też to wyjdzie na dobre – stwierdza. Przyglądam mu się uważnie. W sumie jest przystojniejszy niż sądziłam, chociaż oczywiście nigdy nie wyjdziemy poza znajomość czysto przyjacielską. Ma wyraźne rysy twarzy, podejście na zasadzie „da się zrobić” i bogatych rodziców, więc gdy zorganizujemy spotkanie klasowe dziesięć lat po skończeniu szkoły, on już pewnie będzie robił karierę polityczną. Nagle dociera do mnie, że nie wypełniłam formularza zgłoszeniowego.

59/659

– Mógłbyś wejść na stronę NERVE i wpisać moje dane? Włącza komórkę i zaczyna czytać pytania. Dyktuję mu adres, numer telefonu, adres mailowy oraz datę urodzin (24 grudnia, jeden z najcudowniejszych dni w roku). Na listę osób, z którymi należy się skontaktować w sytuacjach awaryjnych – to już duża przesada, mówimy o dwuminutowym wyzwaniu – wpisuję Sydney, potem Liv, Eulie, Tommy’ego i na końcu Matthew – tak dla jaj. Pięć minut później, po dwukrotnym okrążeniu kawiarni, znajduję w końcu miejsce parkingowe. W powietrzu nie czuć już wcześniejszego ciepła, co gwarantuje nieprzyjemny spacer do samochodu po wykonaniu zadania. Zakładając, że w ogóle je wykonam,

60/659

bo zaczynam w to delikatnie powątpiewać. Podaję Tommy’emu kurtkę. – Potrzymasz? Żebym miała coś suchego na potem. – Może powinienem też wziąć twoją torebkę? Na wszelki wypadek. Który inny facet pomyślałby o tym, żeby uchronić moje rzeczy przed zamoczeniem? Po plecach przechodzą mi ciarki. – Słusznie – mówię. Tommy trzyma moją kurtkę i torebkę bardzo ostrożnie, jakby bał się, że je zniszczy, co wcale nie oznaczałoby katastrofy, bowiem wszystko kupuję za połowę ceny w Vintage Love, gdzie pracuję. Wchodzimy do kawiarni i serce zaczyna mi łomotać, bo jest wypełniona

61/659

po brzegi ludźmi. Wybranie wyzwania z listy w telefonie to jedno, ale odegranie scenki – to zupełnie inna sprawa. „Odegranie” – na tym właśnie polega problem. Doskonale pamiętam casting do szkolnego przedstawienia, z którego uciekłam. Oraz to, jak się pociłam na środku klasy przy referatach z wiedzy o świecie. Po jakie licho ktoś mojego pokroju porywa się na takie wyzwanie? Wciągam powietrze do płuc i wyobrażam sobie, jak Matthew całuje Sydney na scenie, podczas gdy ja przyglądam się temu z boku. Oczywiście, że porywam się po to, by coś udowodnić. Dziękuję nauczycielowi wstępu do psychologii. Tommy znajduje wolne miejsce przy długim stole blisko środka kawiarni

62/659

i odkłada nasze rzeczy. Przez chwilę grzebie w telefonie. – Na stronie NERVE jest napisane, że mamy przesyłać transmisję na żywo, by nie można było później edytować materiału. Zacznę, kiedy będziesz gotowa. – Okej. Idąc na koniec kolejki, przez cały czas mam dziwne wrażenie, że tracę kontrolę nad nogami. Stawianie jednej nogi za drugą wymaga ode mnie pełnej koncentracji, zupełnie jakbym brodziła w basenie pełnym gęstego syropu. Oddychaj, oddychaj, oddychaj. Że też ten zapach kawy musi być taki silny. Mają tu okropną wentylację. Włosy i ubranie całkiem nim przesiąkną. Ciekawe, czy mama zwróci na to uwagę?

63/659

Stojąca przede mną para sprzecza się, czy zamówić na noc herbatę masala czai, skoro zawiera kofeinę, z kolei grupka kobiet przed nimi zarzuca sprzedawcę pytaniami o kaloryczność różnych produktów. Ta paplanina działa mi na nerwy. Mam ochotę wrzasnąć, że osoby, które liczą kalorie, nie powinny przychodzić do miejsc, w których serwują dziesiątki różnych ciastek. Macham ręką na jednego z baristów, próbując zwrócić jego uwagę. Uśmiecha się i dalej nalewa espresso. Według wiszącego na ścianie zegara jest 21:37. Cholera, mam tylko dwadzieścia trzy minuty, a przecież muszę jeszcze odwieźć Tommy’ego do jego auta. Przepycham się do lady, co wywołuje kilka nieprzyjemnych komentarzy. Może się przymkną,

64/659

kiedy zobaczą, co kombinuję. Nikt nie chce mieć do czynienia z wariatką. Na ladzie stoi dzbanek wody z lodem i stos plastikowych kubków. Napełniam jeden z nich i podchodzę bliżej Tommy’ego. Staram się nie rozlać ani kropli, chociaż trzęsą mi się i ręce, i nogi. 21:39. Biorę wdech i kiwam głową w stronę Tommy’ego, który podnosi telefon i mówi coś, czego nie rozumiem. Kilka osób marszczy brwi i patrzy na mnie z ukosa. Tommy uśmiecha się i unosi kciuk, dzięki czemu zalewa mnie potężna fala wdzięczności. Sama w życiu nie dałabym rady. Zresztą, może i tak nie dam rady. Cała się trzęsę i z trudem powstrzymuję łzy. O matko, ale ze mnie cienias. Nic dziwnego, że nie byłam

65/659

w stanie wydusić z siebie słowa na castingach szkolnych. Wbijam wzrok w zegar i nagle mój wzrok się zawęża. Wszystko dookoła ciemnieje, widzę tylko tarczę pulsującą niczym oskarżycielskie serce z noweli Edgara Allana Poego. Idiotyczne! To przecież tylko jeden kubek wody i jedna linijka tekstu. Syd mogłaby wylać na siebie cały dzban, jednocześnie śpiewając ulubiony kawałek z Les Misérables. Tyle że ja nie jestem nią. Przyspieszone bicie serca przechodzi w prawdziwy łomot, w głowie mi się zaczyna kręcić. Każda cząsteczka mojego ciała pragnie uciec. Albo wrzeszczeć. Albo i jedno, i drugie. Zmuszam się do oddychania. Jeszcze minuta i będzie po wszystkim. Zaledwie kilka chwil tej makabry.

66/659

Wycieram policzek. Kiedy wskazówka ściennego zegara przesuwa się na 21:40, odchrząkuję, żeby odblokować zaschnięte gardło. Czy dam radę? Powtarzam to pytanie raz za razem, nawet wtedy, gdy unoszę kubek nad głowę. Zaskakujące, ale moja ręka nadal funkcjonuje. Głosem niewiele głośniejszym od szeptu mówię: „Od zimnej wody robię się gorrrąca!” i strząsam sobie kilka kropli na włosy. Tommy krzywi się, być może mnie nie usłyszał. Podnoszę głos, ale wychodzi z tego skrzek. – Od zimnej wody robię się gorrrąca! – wołam, po czym wlewam zawartość kubka na głowę. Przez lodowaty szok odzyskuję jasność myślenia. O Boże!

67/659

Zrobiłam to! A teraz stoję przemoczona i bardziej niż kiedykolwiek marzę o tym, by zapaść się pod ziemię. Jakaś kobieta odskakuje z krzykiem. – Co to ma być? – Przepraszam – bąkam. Woda spływa mi po nosie. Wiem, że powinnam coś zrobić, ale jestem jak sparaliżowana. Mam odrętwiałe całe ciało oprócz oczu, rejestrujących milion szczegółów jednocześnie, z których dosłownie każdy wydaje się ze mnie szydzić. Z wysiłkiem wyrywam się z tego paraliżu i wycieram twarz dłonią. Ktoś obok robi mi zdjęcie. Rzucam mu wściekłe spojrzenie, a wtedy pstryka jeszcze raz. Tommy opuszcza rękę z telefonem i wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami.

68/659

– Eee, Vee... o matko... twoja bluzka... – Wskazuje na moją klatkę piersiową z wyrazem prawdziwego przerażenia na twarzy. Już mam opuścić wzrok, ale nagle przybiega barista z mopem. Krzywi się na widok kałuży u moich stóp. – Ja to zrobię – mówię, sięgając po mop. Dlaczego nie przyszło mi do głowy, żeby przygotować serwetki? Mężczyzna cofa się o krok. – Sądzisz, że mógłbym ci zaufać? – pyta. – Odsuń się. A jeśli niczego nie kupujesz, opuść, proszę, lokal. Cholera. Przecież nie naplułam mu do ekspresu do kawy. – Przepraszam – mówię i zmierzam do drzwi. Zimne powietrze na zewnątrz uderza w moją mokrą bluzkę jakbym wskoczyła do jeziora Washington.

69/659

Tommy dogania mnie i podaje kurtkę. – Zakładaj, szybko! Spoglądam na moją bluzkę w świetle latarni i aż się zapowietrzam. Kiedy oblewałam się wodą, zupełnie nie pomyślałam o tym, że mam ubranie z białej bawełny. A mój stanik to cieniutka mieszanka z jedwabiem. Kto jak kto, ale koordynatorka kostiumów, dorabiająca sobie w sklepie z ciuchami powinna przewidzieć skutek oblania wodą tego typu tkaniny. Równie dobrze mogłabym założyć mokry podkoszulek. Przed kamerą. O Boże, co ja najlepszego zrobiłam?

II Chwytam telefon Tommy’ego. – Wykasuj to nagranie! – Nie mogę. Wgrało się na żywo. Przyciskam kurtkę do piersi. – Dlaczego nie przestałeś nagrywać, kiedy się zorientowałeś, że bluzka prześwituje? Pociera sobie kark dłonią. – Byłem tak skupiony na tym, żebyś nie wypadła z kadru, że zauważyłem dopiero, jak wyłączyłem nagrywanie. Nie panikuj, okej? Na nagraniu różnie wychodzi. Może gorsze oświetlenie

71/659

i ograniczona rozdzielczość kamery zadziałały na twoją korzyść – mówi, ale na jego twarzy widzę powątpiewanie. – Można to jakoś sprawdzić? – Dlaczego nie włożyłam różowego stanika z dodatkowym wkładem w środku? – Nie, mój telefon nie zachowuje kopii chatów video. Zabierają za dużo pamięci. Wsiadamy do samochodu, odwracam się do niego plecami i mocuję się z założeniem kurtki. Chciałabym siedzieć tu, dopóki nie znajdę jakiegoś rozwiązania – o ile takowe w ogóle istnieje – ale za piętnaście minut muszę być w domu. Uruchamiam silnik, włączam ogrzewanie na cały regulator i ruszam w stronę sali teatralnej. Tommy majstruje coś przy telefonie.

72/659

– Może istnieje sposób, żeby usunąć twoje zgłoszenie. – Tak! Zrób to! Napisz, że nie wyrażam zgody. Po chwili odchrząkuje. – Napisali, że wszystkie zgłoszenia są ich własnością. Zapisując się do gry, przekazałaś im prawa do nagrania. Uderzam w deskę rozdzielczą. – Uch! To nasza ostatnia rozmowa przed dojechaniem do celu. – Pamiętaj, że tam są tysiące filmików – mówi, zanim wysiądzie. – Większość na pewno gorszych od twojego. Ludzie wyprawiają różne szaleństwa, żeby tylko wybrano ich do gry na żywo.

73/659

– Mam nadzieję, że się nie mylisz. Słuchaj, za dziewięć minut muszę być w domu albo... po prostu muszę. – Obiecuję, że nie pisnę ani słowa. – Kładzie sobie rękę na piersi i zamyka drzwi. Przełykam ciężko ślinę i odjeżdżam otumaniona. Jak mogłam być tak głupia? Przecież lekkomyślność nie leży w mojej naturze. Nieśmiałość, pracowitość, lojalność – te wszystkie nudne, charakterystyczne dla Koziorożców cechy, składają się na moje prawdziwe ja. Pędzę do domu, co także jest nowością. Ale jak się okazuje, i tak jechałam zbyt wolno. Kiedy wchodzę na korytarz łączący garaż z resztą domu, są dwie minuty po dziesiątej.

74/659

Mama czeka na mnie niczym poborca opłat na rogatkach. – Gdzie byłaś? – Na przedstawieniu. Pojawił się mały problem z umywalką w dziewczęcej garderobie i cała się pomoczyłam. Próbowałam się wysuszyć. Przepraszam, że się nieznacznie spóźniłam. – Od tego kłamstwa zbiera mi się na mdłości, ale nic by mi nie pomogło powiedzenie prawdy. Mama stoi nade mną z surową miną. – Obiecałaś, że wrócisz do domu przed dwudziestą drugą. – Mamo, proszę. To był wypadek przy pracy. – Ledwo to mówię, a już zdaję sobie sprawę z błędu, jaki popełniłam. Nazywanie czegokolwiek „wypadkiem” to

75/659

podłość wobec rodziców, nawet teraz, pięć miesięcy po tamtym wydarzeniu. Z kuchni wyłania się tata. – Wszystko w porządku? – pyta. Na którą uczennicę drugiej klasy liceum oboje rodzice czekają o dwudziestej drugiej? Chyba tylko na mnie. Owijam się mocniej kurtką i przygładzam włosy. Tata ma lekki ton głosu, ale jego mina mówi co innego. – Dlaczego nie zadzwoniłaś? – pyta. – Ponieważ sądziłam, że zdążę. Ale trafiłam na jedno czerwone światło za dużo. – Czy są w stanie sprawdzić rozkład świateł pomiędzy salą teatralną a naszym domem, żeby udowodnić mi kłamstwo?

76/659

Tata staje obok mamy, ja znajduję się przed nimi i marzę o tym, żeby zdjąć z siebie mokre ubranie. Rodzice spoglądają po sobie. Krzyżuję ręce na piersi. – Wszyscy moi przyjaciele są teraz na imprezie. Musiałam wyczyścić kostiumy i zająć się zepsutą umywalką. Nie sądzicie, że to wystarczająca kara za dwie minuty spóźnienia? Znów patrzą na siebie i w końcu tata wzdycha. – Dobrze. Wierzymy ci. Czuję kolejne ukłucie wyrzutów sumienia, ale bez przesady, przecież nie zrobiłam nic złego. Nie licząc obnażenia się przed nie wiadomo jak liczną widownią.

77/659

– Dzięki. Idę spać, jutro szkoła – odpowiadam i wstrzymuję oddech. Mam nadzieję, że nie zagrałam w zbyt oczywisty sposób kartą rozsądnej córki. – Dobranoc, skarbie – mówią rodzice jednym głosem, a potem każde mnie ściska. Czasami życie byłoby zdecydowanie prostsze, gdybym miała rodzeństwo. Czy jest już dla nich za późno na kolejne dziecko? Blee, lepiej o tym nie myśleć. Idę na górę, przygotowuję się do snu, a w mojej głowie odtwarzają się wydarzenia z dzisiejszego wieczoru. Łudzę się, że Tommy miał rację i mój filmik zginie w natłoku innych zgłoszeń. Ale i tak przez całą noc przewracam się z boku na bok i w końcu o piątej daję za wygraną. Mam dwie dodatkowe godziny, zanim będę musiała szykować się do szkoły, więc

78/659

powinnam nadgonić zadania domowe albo zrobić coś produktywnego. Jednak pierwsze, co robię po wstaniu, to łapię za telefon. Nie, moment. Na komputerze będzie szybciej. Siadam przy biurku i drżącymi rękoma włączam laptopa. Mija kilka minut, zanim uruchamia się strona NERVE i orientuję się w układzie zgłoszeń. Kiedy klikam, wyskakuje ogłoszenie przypominające, że podczas pierwszej edycji gry jakiś chłopak wygrał wycieczkę do Włoch, gdzie miał trenować z ekipą kolarzy Tour de France, a pewna dziewczyna została zaproszona na rozmowę o pracę do MTV. Ukazują się zdjęcia uśmiechniętych zwycięzców. Nie najgorzej jak na jeden wieczór upokorzenia. Przeglądam okienka i zdecydowanie poprawia mi się humor. Zgłosiło się

79/659

ponad pięć tysięcy osób z całego kraju. W sobotę, czyli jutro, organizatorzy wybiorą zawodników z dwunastu miast do rozgrywek na żywo. Połowa poleci na rundę finałową do Nowego Jorku, a połowa do Las Vegas. Będą grać o wszystko – albo o nic. Zaczyna mi się kręcić w głowie, kiedy zauważam, że wyzwanie w kawiarni okazało się najmniej popularne. Pewnie wydawało się zbyt łatwe, czytaj – nudne. Doskonale. Wchodzę w tę kategorię i przewijam filmiki, aż trafiam na ten, od którego serce przestaje mi bić. Nagranie zostało zatrzymane na mojej twarzy, skrzywionej i mokrej. Pod zdjęciem znajduje się licznik, według którego otrzymałam ponad osiemdziesiąt komentarzy. O nie! To co najmniej dwa razy

80/659

więcej niż dostał ktokolwiek inny w mojej kategorii. Biorę głęboki wdech i klikam na zdjęcie, żeby odtworzyć film. Stoję ze zbolałą miną i przenoszę wzrok z zegara na kamerę. Czuję się jak idiotka – i dokładnie tak wyglądam na nagraniu. Skąd mi przyszedł do głowy pomysł, żeby podjąć to wyzwanie? Bo Sydney dostała kwiaty, a ja nie? Przecież powinnam się już do tego przyzwyczaić. Słychać głos Tommy’ego: – Oto najcudowniejsza i najrozsądniejsza dziewczyna, jaką znam, ma zamiar zrobić coś, co zupełnie wykracza poza jej strefę bezpieczeństwa. Czy da radę? Nie wiedziałam, że Tommy postanowił zabawić się w komentatora. Co jeszcze powie? Moje ja waha się, jakby

81/659

odpowiedź na pytanie Tommy’ego brzmiała: „Nie ma mowy, nie da rady”. Przez ułamek sekundy łudzę się, że to, co wydarzyło się wczoraj wieczorem, było jedynie dziwacznym snem, ale nie − dziewczyna na filmiku wylewa sobie wodę na głowę i prycha. Tommy komentuje to krótkim: „Och”. A potem kamera ukazuje bardzo mokrą dziewczynę o mikroskopijnych piersiach w bardzo prześwitującej bluzce. Mój największy koszmar. Przeglądam uwagi pod nagraniem i czuję, jak wzbierają we mnie mdłości. Ktoś napisał: „Ładne rodzynki!”. A to chyba jeden z najmilszych komentarzy. Zamykam laptopa, wracam do łóżka i zakrywam się kołdrą po uszy.

82/659

Godzinę później dostaję SMS-a. Ignoruję go, tak samo jak i następną nadchodzącą wiadomość. Czy moi przyjaciele obejrzeli nagranie? Zanurzam się głębiej w pościeli. O siódmej trzydzieści mama staje pod drzwiami mojego pokoju: – Kochanie, bo się spóźnisz. – Już jestem prawie gotowa – kłamię. – Mogę wejść? – Moment. – Szybko wkładam dżinsy i koszulkę, a potem otwieram drzwi, z trudem powstrzymując ziewanie. Mama zagląda mi przez ramię do środka, jakby szukała lufki do palenia narkotyków. – Wczoraj ugotowałam zupę szparagową. Chcesz zabrać do szkoły? – Jasne. Dzięki.

83/659

Zamykam drzwi i pędzę do telefonu. Wiadomości od Sydney i Liv dotyczą wczorajszej imprezy, obie piszą, że szkoda, iż mnie nie było. Ostatni SMS jest od Tommy’ego: Zadzwoń! Dzwonię. – Widziałam – mówię, kiedy odbiera. – Okropność. A o co chodziło z tym twoim komentarzem? – W sumie nie mam nic przeciwko, ale łatwiej rozmawiać o tym, niż zapytać o to, co sądzi o moich piersiach. – Chciałem trochę urozmaicić nagranie, no i dać ci wymówkę, wiesz – tak na wszelki wypadek. – Gdybym stchórzyła? – Gdybyś zmieniła zdanie. Nie ma w tym nic niewłaściwego. Pocieram sobie skronie.

84/659

– Dzięki. Zresztą, twój komentarz był o wiele przyjemniejszy niż to, co ludzie napisali. Widziałeś, jacy niektórzy są podli? – Nie zwracaj na nich uwagi. Nie jest tak źle, jak myślisz. Niektóre nagrania z pokazywania gołych pośladków zyskały nawet po trzysta komentarzy. – Czy jest coś, co mogłabym zrobić, żeby to usunęli? No wiesz, czy teoretycznie zamieszczanie nagrania, na którym nieletnia pokazuje swoje... swój biust, nie jest czasem niezgodne z prawem? – Nikt jakoś nie protestuje w sprawie filmów z gołymi pośladkami. Zresztą NERVE zamieszcza jedynie formularze zgłoszeniowe i linki, nie ma możliwości, żeby skontaktować się z kimkolwiek

85/659

bezpośrednio. Nie mogłem ich nawet znaleźć przez stronę hostingową, chyba mają siedzibę za granicą i przeskakują z serwera na serwer. – Dzięki za twoje wysiłki, Tommy – odpowiadam, łapiąc się za czoło. – Jeśli nikt z nas nie piśnie pary z ust, istnieje spora szansa, że żaden znajomy nie trafi na ten filmik. A jutro, po rywalizacji na żywo, nikt już nie będzie pamiętał o tych nagraniach. Chciałabym mu wierzyć. Mówi logicznie, a jego głos działa na mnie kojąco. – Okej. To, co zdarzyło się w GottaHava-Java, zostaje między nami. – Tak jest. Jeszcze raz mu dziękuję i rozłączam się. W drodze do szkoły trzęsą mi się ręce i nogi, ale na miejscu wszyscy zachowują

86/659

się zwyczajnie. Po raz pierwsze cieszę się z tego, że w szkole nie wolno używać telefonów komórkowych, nie licząc wyjątkowych sytuacji. Przez cały dzień udaję, że wszystko gra, do długiej przerwy zapominam już o panice, która mnie wcześniej ogarnęła. Gdy mijam Tommy’ego przy szafkach, szepczę: – Jak dotąd bezproblemowo. Po szkole odrabiam lekcje, jem obiad, chociaż nie mam specjalnie apetytu, i obiecuję mamie, że wrócę na czas. Do sali teatralnej jadę około siedemnastej. Okazuje się, że w środku aż wre od przedwystępowych emocji. Mam zamiar iść do kabiny oświetleniowca, żeby pogadać z Tommym, ale podbiega do mnie Sydney z bardzo pochlebną

87/659

recenzją naszej sztuki. Zdaniem autora Chinook High School ma wśród swoich uczniów potencjalne gwiazdy teatralne. Tekstowi towarzyszy duże zdjęcie, na którym Syd policzkuje Matthew. Mojej przyjaciółce świecą się oczy. – Uwielbiam tę scenę – mówi. Podchodzi do nas Matthew i rozciera sobie policzek. – Chyba za bardzo ją uwielbiasz – stwierdza. Przyglądam się im uważnie, szukając śladu istniejącej między nimi chemii. Nie dostrzegam niczego takiego w przewracającej oczami Sydney. Po chwili rusza do garderoby, Matthew śledzi ją wzrokiem, ale tylko przez moment, zaraz odwraca się do mnie.

88/659

– I jak mała Vee? – pyta, dając mi lekkiego pstryczka w nos. – Gotowa zrobić mi makijaż? – Jasne. – Zabieram kosmetyczkę i idę za nim do garderoby chłopaków, w której oprócz nas nie ma nikogo. Wyciągam podkład i nalewam wody do szklanki. Matthew związuje włosy gumką, a ja moczę gąbkę i zabieram się do pracy. Kiedy staję nad nim, żeby nałożyć podkład, nagle kładzie mi rękę na biodrze. Przysięgam, że czuję przez materiał ciepło bijące od jego dłoni. – Brakowało mi wczoraj ciebie u Ashley – odzywa się chrapliwie. Łał! Nigdy wcześnie nie mówił nic podobnego. Może moja przyszłość jest bardziej „obiecująca”, niż sądziłam.

89/659

– To beznadziejnie, że nie mogłam przyjść. Ale i tak to była impreza w tygodniu. Jutro będzie lepsza. – Jesteś pewna, że dzisiaj nie możesz wyjść? Choćby tylko na kawę? – szczypie mnie w biodro. Kawę? Brakuje mi tchu w piersiach. To chyba niemożliwe, żeby oglądał nagranie. Prawda? – Bardzo chętnie, ale spotkamy się jutro, okej? – Palce mi się trzęsą, kiedy wyjmuję krem do podkreślenia konturów, żeby nałożyć mu na szczękę i po obu stronach nosa. Chciałabym wypytać go o to nagłe zainteresowanie kawą, jednak do garderoby wchodzi kilku chłopaków i zmierza za parawan, żeby się przebrać.

90/659

W pomieszczeniu staje się coraz bardziej tłoczno, nie ma szansy na prywatną rozmowę. Kiedy kończę swoją robotę, w kolejce czekają już kolejni aktorzy, a potem idę do dziewczyn, żeby poprawić im make-up i fryzury – podstawowy makijaż potrafią zrobić sobie same. Muszę się spieszyć, żeby zdążyć na czas rozsunąć kurtynę przed pierwszym aktem. Prawdę powiedziawszy, powinien robić to ktoś inny, ale ekipa od rekwizytów i efektów specjalnych jest zajęta przygotowaniami do sceny rozgrywającej się w afgańskiej wiosce. Gdy kurtyna się podnosi, staję z boku, by sprawdzić, czy wszyscy wyglądają tak, jak powinni, i dopiero wtedy wracam pozbierać kosmetyki. W garderobie

91/659

siedzą Ashley i Ria, coś do siebie szepczą, ale na mój widok milkną. Nie jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, jednak wcześniej nigdy tak nie reagowały. Zbieram gąbki, żeby je odkazić. – Słyszałam, że wszyscy się wczoraj świetnie bawili. Szkoda, że rodzice mnie nie puścili. Ashley kiwa głową. – Rozumiem cię. – Psika lakierem, chociaż jej włosy błyszczą bardziej niż projekt decoupage’u. – Eee... Wszystko w porządku, Vee? Sztywnieję i czuję wzbierające mdłości. Tym samym pytaniem zarzucali mnie wszyscy pięć miesięcy temu, po tym, jak spędziłam tydzień w szpitalu. Natychmiast włącza mi się automatyczna odpowiedź:

92/659

– Świetnie. Dlaczego pytasz? – Bez powodu. Wyglądasz na zmęczoną. Cudownie. To właśnie mówią sobie ludzie w średnim wieku, chcąc zasugerować, że się staro wygląda. – Chyba muszę sama sobie zrobić makijaż sceniczny. – Zmuszam się do śmiechu i idę do garderoby chłopaków. John i Max uśmiechają się do mnie głupkowato. Czy to tylko moja wyobraźnia? Wpadam w paranoję, prawda? Ci faceci zawsze mają taki idiotyczny uśmieszek przyklejony do twarzy. Unikając dalszego kontaktu wzrokowego, odkładam wszystko na miejsce i wychodzę wyjściem awaryjnym, które na szczęście jest puste, dzięki bardzo

93/659

surowemu prawu zabraniającemu palenia papierosów w miejscach publicznych w Seattle. Wyjmuję komórkę i wchodzę na stronę NERVE. Pod moim nagraniem widnieje około stu pięćdziesięciu komentarzy. Czy znajdę w sobie odwagę, żeby je przeczytać? Jestem przerażona sytuacją, ale gdzieś tam w głębi duszy pochlebia mi takie zainteresowanie. Nie pochlebia mi jednak na tyle, żebym zabrała się do przeglądania wpisów. Zamiast tego wchodzę na stronę ulubionego sklepu internetowego i wciągam na listę marzeń ekskluzywne produkty do pielęgnacji włosów, chociaż tak naprawdę wystarczyłby mi dobry fryzjer. Wstrząsa mną dreszcz, bo muszę wrócić do środka i zająć się kurtyną

94/659

w przerwie. A gdybym tak zostawiła to zadanie komuś innemu? Oczywiście, nie zrobię tego. Jestem rozsądna i odpowiedzialna, nawet jeśli moi rodzice uważają chwilowo, że jest wręcz przeciwnie. Biorę głęboki wdech, wchodzę do budynku i biegnę do sali. Kiedy tylko akt dobiega końca, opuszczam kurtynę i zamierzam wrócić na zewnątrz. Zatrzymuje mnie Sydney. – Musimy pogadać – mówi. Super. Nie zatrzymuję się, ale ona idzie za mną na dwór, ciągnąc mnie za rękę. – Matthew szepnął mi coś o twoim udziale w NERVE. O co mu chodziło? Cała się kurczę w sobie i opieram o szorstki ceglany mur.

95/659

– Okej, ale nie wkurzaj się, dobrze? Byłam załamana tym, że nie mogę iść na imprezę do Ashley, więc zdecydowałam się na drobne wstępne wyzwanie. Mam wrażenie, że jej ciało uniosło się nad ziemię. – Co takiego zrobiłaś? – Wiem, to głupota. I na dodatek wszystko się schrzaniło. Miałam oblać sobie wodą głowę, ale zmoczyłam bluzkę i wszystko było widać. Jezu, ale wstyd. – Chowam twarz w dłoniach. Sydney cmoka. – Przestań, na pewno nie było aż tak dramatycznie. Zajmiemy się tym. Gdzie masz telefon? Łokciem pokazuję na kieszeń, nie odrywam rąk od twarzy. Sydney wyciąga

96/659

moją komórkę i słyszę, że klika. Oczywiście od razu wie, gdzie szukać, bo marzy o wzięciu udziału w tej grze. Przez ułamek sekundę czuję satysfakcję, że chociaż raz zrobiłam coś, na co Sydney miała ochotę, i ją w tym uprzedziłam. Ale uczucie szybko mija, bo uświadamiam sobie, że ona na moim miejscu nie okazałaby się taką kretynką. – Które wyzwanie? – pyta. – Kawiarnia – odpowiadam przez palce. Kolejne kliknięcia. A potem: – Och. No tak. – Mówiłam ci! – Zdejmuję ręce z twarzy. – No dobrze, pomyślmy lepiej – mówi z poważną miną. Nie dość, że jest śliczna

97/659

i ma blond włosy, to jeszcze utrzymuje średnią na poziomie 5,0. – Nie ma nad czym myśleć. Chcę wracać do domu. – Ej, ucieczka tylko wszystko pogorszy. Zresztą, to nagranie wcale tak dużo nie pokazuje. Nie byłaś przecież naga. Może da się to odwrócić, w końcu mnóstwo celebrytów zaczyna karierę od sekstaśm. – Jasne, tylko moje plany zawodowe nie obejmują programów typu reality show. – Okej, ale metodą tych dziewczyn było trzymanie głowy wysoko. Więc po pierwsze, nie przepraszaj. Uśmiechaj się, kiedy ktoś o tym wspomni, i wzruszaj ramionami, jakbyś chciała powiedzieć:

98/659

„Eeee tam, to się mogło przytrafić każdemu”. Zabieram telefon i zaczynam przeglądać komentarze. Oczywiście. Matthew też napisał. Mała Vee, nie sądziłem, że jesteś do tego zdolna! Cudownie. Zamykam link i sprawdzam wiadomości. Dostałam kilka maili od przyjaciół zatytułowanych: WTF?, kilka od znajomych z mnóstwem wykrzykników, a nawet jedną wiadomość od dziewczyny, której zupełnie nie znam, o treści: Zdzira. Skąd wzięła mój adres? Usuwam ją i wyłączam komórkę. Syd stoi w drzwiach. – Gotowa? – Chyba. Idziemy do garderoby dziewczyn, staram się trzymać wysoko podniesioną

99/659

głowę. Kątem oka widzę zwracające się w moją stronę twarze. – Moja najlepsza przyjaciółka jest na tyle odważna, że wykonała wyzwanie do NERVE! – obwieszcza Syd, gdy wchodzimy do środka. Początkowo dziewczyny wydają się zaskoczone, ale kiedy zerkają na mnie, a ja wzruszam ramionami i się uśmiecham, zaczynają chichotać i przybijają mi piątki. Poważnie? Pytają, czy byłam bardzo zdenerwowana, czy celowo założyłam prześwitującą bluzkę i tak dalej. Odpowiadam zgodnie z prawdą, patrząc im prosto w oczy, nie garbiąc się. Im dłużej rozmawiam na ten temat, tym lepiej się czuję. Wchodzi Matthew z szerokim uśmiechem na twarzy.

100/659

– Hej, dziewczyno z kawiarni! Poproszę podwójną bitą śmietanę! – Pozwalam mu się objąć, zwalczając w sobie okropne zakłopotanie. – Mówiłem, że powinnaś występować na scenie – szepcze mi do ucha. Wypuszcza mnie, wyciąga swoją komórkę i odtwarza nagranie. Wszyscy zbijają się w ciasną gromadkę, żeby obejrzeć. Śmieję się razem z nimi, chociaż marzę tylko o tym, żeby wyłączył. Głowa wysoko, pamiętaj – głowa wysoko. Mam nadzieję, że ta fałszywa pewność siebie w obliczu nieszczęścia z czasem zacznie przychodzić mi łatwiej. Po drugim odtworzeniu filmiku do pomieszczenia wchodzi Tommy. Na jego twarzy maluje się zaskoczenie.

101/659

Matthew wyciąga w jego stronę rękę z telefonem. – Hej, widziałeś wyzwanie Vee? – To głos Tommy’ego słychać na nagraniu – wyjaśniam. Wszyscy unoszą brwi, a Matthew klepie go po plecach. – Dobra robota! – mówi. – Ekipa zza kulis zamierza przyćmić główną obsadę! Śmiejemy się, a Matthew po raz kolejny puszcza nagranie. Tommy zerka na mnie pytająco, w odpowiedzi wzruszam ramionami. Na szczęście miga lampka, oznajmiając, że za minutę koniec przerwy. Kiedy Matthew kieruje się ku wyjściu, odciągam go na bok. – A tak w ogóle, jak znalazłeś moje nagranie? – pytam.

102/659

Wzrusza ramionami. – Przysłali mi – odpowiada i odchodzi. Stoję na środku garderoby, samotna i zdyszana, jakbym właśnie wzięła udział w wyścigu. Dlaczego NERVE wysłało to nagranie akurat do Matthew? I nagle uświadamiam sobie przyczynę. Przecież podałam jego dane jako osoby, z którą należy kontaktować się w sytuacjach awaryjnych. Dziwne jednak, że nie wysłali linku Syd ani Tommy’emu. Jedyne, czego pragnę, to uciec z budynku. Jednak robię, co mogę, żeby zachowywać się normalnie. Staję z boku sceny i powtarzam bezgłośnie wszystkie kwestie. Jak mawiają, the show must go on. I rzeczywiście, idzie tak samo gładko jak dzień wcześniej. Gdy dochodzimy do sceny pocałunku, wyobrażam sobie,

103/659

że to mnie Matthew trzyma w ramionach. Jestem pewna, że patrzy prosto na mnie, tuż zanim ich wargi się spotkają. I raz, i dwa, i trzy, i wreszcie się od siebie odrywają. Może jutro, na imprezie, przyjdzie kolej i na mnie. Po przedstawieniu moje przyjaciółki Liv i Eulie przychodzą za kulisy, żeby pogratulować wszystkim, no i porozmawiać ze mną. Każda z nich napisała mi chyba z pięć SMS-ów, wypytując o nagranie, które organizatorzy NERVE wysłali im w czasie występu. Zapewniam, że tylko się wygłupiałam i że wszystko jest w porządku. Ponieważ obie są wzorowymi uczennicami, podchodzą do sprawy bardziej sceptycznie niż reszta moich znajomych, ale nie drążą tematu. Na razie.

104/659

– Może pojedziemy teraz do mnie? – pyta Liv. – Chciałabym, ale zanim dotrę do twojego domu, zostanie mi jakieś dziesięć minut i będę musiała wracać. Ale jutro przychodzisz, prawda? – To one przygotowały wszystkie plakaty reklamujące przedstawienie i napisały entuzjastyczną recenzję w szkolnej gazetce, dzięki czemu zyskały wstęp na imprezę z okazji ostatniego występu. Eulie wybucha śmiechem. – Liv wyciąga mnie tam siłą. – Eulie jest wysoka i szczupła. Ma na sobie zwykłe dżinsy i sweter. Bardzo chciałabym móc zrobić jej kiedyś makijaż. W odpowiednim stroju i umiejętnie pomalowana wyglądałaby jak siostra Syd. Tyle że jest tak samo nieśmiała, jak

105/659

Syd otwarta. Wychodzi z Liv, żeby pogratulować pozostałym, a ja zostaję poskładać kostiumy. Przyłącza się do mnie Matthew, siada na krześle do makijażu i patrzy na mnie badawczo. – Masz ochotę zignorować godzinę policyjną? Mógłbym nakręcić jakiś filmik z twoim udziałem. – Dobre, dobre. Jeśli się spóźnię, będę miała szlaban do końca życia. Ale zostało mi jeszcze trzydzieści pięt minut, możemy razem spędzić dwadzieścia. Zerka na telefon. – Cholera, to nie wystarczy, żeby kupić coś do picia. – Przecież nie musimy. – Może ty nie musisz, mała Vee, ale mnie chce się pić – odpowiada, ocierając

106/659

czoło. – A dwadzieścia minut to za krótko, no nie? – Być może. Do drzwi podchodzą jego kumple, przepychają się i wołają: – No chodź, Mat! Wstaje i całuje mnie w czubek głowy. – Nie mogę się doczekać jutrzejszej imprezy. Może powinniśmy zawiesić na drzwiach garderoby tabliczkę z napisem: „Nie przeszkadzać!”? Łał. Zaczynam się zastanawiać, czy jego intencje nie są może jednak trochę mniej niewinne niż moje, ale mówię tylko: „Może”. Sydney, która zdążyła przebrać się z gorsetu w minispódniczkę, zakrywającą mniej więcej tyle samo co kostium, wraca do garderoby, a za nią Liv i Eulie.

107/659

– Chyba ci się udało – mówi. – Dzięki tobie. Baw się dobrze – odpowiadam. Co prawda nie ma w planach żadnej imprezy z innymi aktorami, ale jest w końcu piątkowy wieczór. Syd wydyma wargi. – Już się nie mogę doczekać, kiedy skończy ci się szlaban. – Jeszcze tylko jeden dzień. – Tylko tego nie spieprz. – Grozi mi palcem. – Koniec z wyzwaniami, okej? – Chyba sobie żartujesz. Za chwilę muszę być w domu. Ściska mnie, a potem Liv i Eulie. I znów, tak samo jak poprzedniego wieczoru, zostaję sama, żeby skończyć pracę. Potem siadam, wyjmuję telefon i czytam maile.

108/659

Co zaskakujące, większość to komplementy. Łał. Pod koniec listy nowych wiadomości znajduję maila od NERVE. Czuję pokusę, żeby go usunąć, ale co mi szkodzi przeczytać? Może chcą mi tylko pogratulować takiej popularności przy dość idiotycznym wyzwaniu. Serce mi podskakuje, gdy odczytuję wiadomość: Cześć, Vee! Masz dziesiątki nowych fanów! Chcielibyśmy zaprosić Cię na kolejne wyzwanie kwalifikacyjne. Postaramy się wynagrodzić Ci stracony czas. Zresztą, sprawdź sama! Klikam na link i ukazuje się moje zdjęcie z kawiarni, tylko że mam na nim

109/659

cudowne, wymarzone buty, które parę tygodni temu zamieściłam na stronie ThisIsMe. Jejku, nawet na zwykłe brązowe trzeba czekać trzy miesiące, a tu oferują mi unikatowy model w kolorze flaminga. Ci z NERVE muszą mieć niezłe znajomości. Skąd wiedzieli, że właśnie o nich marzę? Czy ktoś dał im dostęp do mojej strony? Odczytuję dalszą treść wiadomości: Aby wygrać buty, idź dzisiaj do tej samej kawiarni. O 21.40 pojawi się tam chłopak o imieniu Ian (zdjęcie za chwilę). Zażądaj, żeby kupił ci latte. Kiedy ustawi się w kolejce, wyjdź na środek lokalu, zamknij oczy i śpiewaj „One Hundred Bottles of Beer on the Wall” do momentu, aż Ian kupi Ci kawę.

110/659

Co takiego? Dlaczego chcą, żebym wróciła do kawiarni, w której zrobiłam z siebie idiotkę? Z drugiej strony, lepiej już pogrążyć się zupełnie w tym samym miejscu niż w nowym. Ale to nieważne, i tak nie pójdę. Obiecałam Sydney, że kończę z wyzwaniami. Tylko te buty. Przecież to wczorajsze wyzwanie dobrze się skończyło. A tu nie będzie żadnej wody, jedynie śpiew i spotkanie jakiegoś chłopaka. Jestem tak zatopiona w myślach, że nie zauważam Tommy’ego. Podnoszę wzrok dopiero, gdy staje obok mnie. Od razu pokazuję mu wiadomość od NERVE. – Nie ma mowy – stwierdza. Zerkam na zegar w komórce.

111/659

– Jeśli pojadę od razu, powinnam zdążyć. Tommy kiwa się na piętach, jakby miał jakiś atak. – Jeśli naprawdę interesuje cię NERVE, zgłoś się jutro jako Obserwatorka. – Dlaczego miałabym płacić za oglądanie, skoro to mnie mogą płacić za uczestnictwo? Mam już dosyć biernego przyglądania się wszystkiemu. – A poza tym tak bardzo pragnę tych butów, że aż czuję zapach ich skóry. Stoimy naprzeciwko siebie i patrzymy sobie w oczy niczym dwóch kowbojów na Dzikim Zachodzie. Dwóch chudych jak szczapa kowbojów, który nie mają bladego pojęcia, jak strzelać albo jeździć konno. Im dłużej myślę o tym wyzwaniu,

112/659

tym częściej przychodzi mi do głowy myśl: „A dlaczegóż by nie?”. Tommy wyczuwa chyba moje zamiary, bo mówi: – Skoro nie dajesz sobie tego wyperswadować, idę z tobą jako kamerzysta i ochroniarz. Duszę w sobie śmiech. Ale ochroniarz będący komputerowym geniuszem jest lepszy niż brak ochroniarza. Chyba. Poza tym ktoś to musi nagrać, a razem tworzymy zgrany zespół. – Tym razem każde z nas jedzie swoim autem, bo muszę szybciej dotrzeć do domu – mówię. Biegnę do samochodu, Tommy rusza za mną. Po drodze klikam w link i szybko wypełniam dodatkowy formularz, w którym zgadzam się na długą listę warunków i obowiązków. Omiatam je

113/659

wzrokiem i zaznaczam zgodę, a potem chowam telefon. Aż się spociłam. – Myślisz, że obsługa zadzwoni na policję, kiedy zobaczy mnie po raz kolejny? – pytam Tommy’ego na parkingu. Marszczy czoło. – Podejrzewam, że nie od razu. Nie wiedzieć dlaczego, ta odpowiedź mnie rozśmiesza. „Nie od razu” musi mi wystarczyć.

III Kiedy parkuję, jest 21:36. Po drodze do kawiarni zerkam na komórkę i widzę, że przysłali mi zdjęcie mojego partnera, Iana. Chłopak ma ciemne, sięgające brody włosy, równie ciemne oczy o bardzo intensywnym spojrzeniu, wystające kości policzkowe. Mówiąc w skrócie, niezłe ciacho. Czyli mam zażądać, żeby przystojniak kupił mi kawę, i czekając na nią, śpiewać? Ta pierwsza część zadania wydaje się prosta, ale śpiewy w miejscu publicznym? Zastanawiam się, czy nie wrócić jednak

115/659

do domu. Nie będzie butów, ale przynajmniej nie umrę ze wstydu. Napominam siebie, że przecież wykonałam pierwsze zadanie i mam nawet fanów. Okej, to zapewne pijani palanci, którzy nie mają nic do roboty i oglądają nagrania cycków w zwolnionym tempie, ale zawsze to coś. Iana jeszcze nie ma, Tommy znajduje wolny stolik na środku lokalu. Do kawiarni wpada grupa facetów w skarpetkach do sandałów, obiegają pomieszczenie wzrokiem i skupiają się na mnie. Siadają niedaleko, cały czas się na mnie gapiąc. Dla przypadkowego gościa kawiarni wyglądają pewnie jak typowi mieszkańcy Seattle, ze smartfonami oraz z zupełnym brakiem gustu, jednak gdy kierują swoje telefony na mnie, domyślam się, że to Obserwatorzy

116/659

przysłani przez organizatorów. Będą mnie nagrywać. Cholera. Z drugiej strony to logiczne, że producenci chcą przekonać się, jak zawodnicy reagują na stres wywołany obecnością publiczności. Żołądek podchodzi mi do gardła – oto moja reakcja. Wykręcam palce, kołyszę się na stopach, wzrok wbijam w ziemię. Co kilka sekund ryzykuję spojrzenie na drzwi. Gdzie jest Ian? Wyzwanie miało się zacząć o 21:40. Czy organizatorzy wiedzą o tym, że o dziesiątej muszę być w domu – tak samo, jak wiedzieli o wymarzonych butach? Jestem pewna, że narzekałam na ThisIsMe na więzienie, w którym trzymają mnie rodzice, więc jeśli oglądali moją stronę, wiedzą nie tylko to, ale

117/659

i mnóstwo innych rzeczy. No dobra, w końcu to żadna tajemnica. Stoję i czekam przez dłużące się jak cała godzina dwie minuty i w końcu Ian wchodzi do kawiarni. Widzę, że mnie poznaje, ale nic nie mówi. Jakaś smukła dziewczyna z telefonem zajmuje miejsce parę metrów od niego. A więc on też przyszedł z ochroniarzem. Krzyżuję ręce, gdy staje przede mną. Na zdjęciu, które mi przysłali, nie widać było jego oliwkowej cery ani szczupłej sylwetki w znoszonych dżinsach. Korona by mu spadła z głowy, gdyby się uśmiechnął? – Hej, kup mi latte – mówię. – Najbardziej lubię orzechową. – Czy zabrzmiałam jak rozkapryszona diwa? W odpowiedzi Ian ściąga usta.

118/659

– No i? Że co? Dla niego to także wyzwanie, prawda? Może chodziło o to, żebym była bardziej kategoryczna. Unoszę się na palcach balerinek i zarzucam włosy na plecy. – Co to ma znaczyć? Chcę latte. Teraz. Podchodzi bliżej, muszę wyciągać szyję, żeby dojrzeć jego twarz. – Za kogo ty mnie masz? Zaskoczył mnie. – Jesteś Ian, prawda? – Mój głos brzmi sztucznie, jak z kreskówki. – Taaa. – A ja Vee. – Od jakiego imienia to skrót? – pyta, a kąciki jego ust unoszą się nieznacznie. Ach, więc istnieje jakaś tajemnica. – Jakie to ma znaczenie?

119/659

Wzrusza ramionami. – Pewnie żadne. – Nadal jednak najwyraźniej nie zamierza kupować mi latte. Wypuszczam głośno powietrze z płuc. – Dobra. W takim razie oboje przegrywamy. No chyba że twoje wyzwanie polegało na byciu dupkiem – mówię i ruszam w stronę wyjścia. Chwyta mnie za rękę. – Tak szybko rezygnujesz? Patrzę na niego z ukosa. W co on sobie ze mną pogrywa? – Kupujesz mi tę kawę czy nie? – A ile jest dla ciebie warta? Parę zajebistych butów. – Co chcesz przez to powiedzieć? Pochyla się i szepcze: – Część mojego wyzwania zależy od ciebie.

120/659

Hmm. – W jaki sposób? – Musisz ogłosić, że jestem świetny w łóżku. – Jego głos jest tak cichy, że ledwo rozumiem poszczególne słowa. – Co takiego? – Musisz powiedzieć, że jestem świetny w łóżku. Głośno i wyraźnie. Naprawdę to element jego wyzwania? Czy tylko mnie podpuszcza? Może jego wyzwanie polega na tym, żeby mnie podpuścić? A jeśli oznajmię, że jest świetny w łóżku, a on nie kupi mi latte? Wtedy on wykona zadanie, a ja nie. Ba, jego zadanie może polegać na uniemożliwieniu mi wykonania mojego. Matko, to dopiero drugie moje wezwanie, a ja już widzę dookoła siebie sieć spisków. Czy NERVE tak właśnie działa?

121/659

Opieram jedną rękę na biodrze, palec drugiej kieruję na klatkę piersiową Iana. To pozycja, którą Sydney przyjmuje zawsze, gdy chce komuś coś udowodnić. – Ustaw się w kolejce po kawę. Kiedy zamówisz, poinformuję wszystkich w kawiarni, jak świetny jesteś w łóżku. Przygląda mi się przez chwilę, może także zastanawia się, czy może mi zaufać. – Umowa stoi – odpowiada i staje w ogonku do kasy. Jestem z siebie dumna, ale nie trwa to zbyt długo, bo uświadamiam sobie, że teraz dopiero zacznie się najgorsza część mojego wyzwania. Biorę głęboki wdech i zamykam oczy, ignorując śmieszki znajdujących się dookoła ludzi. Znów kręci mi się w głowie, serce mi łomocze nierytmicznie. Czy tak właśnie

122/659

objawiają się ataki paniki? Niedobrze, że nie mogę patrzeć, od zawsze nienawidzę ciemności. Moja wyobraźnia roztacza wówczas przede mną szalone wizje. A jeśli ktoś ma za zadanie uderzyć mnie w głowę? Albo podnieść mi spódniczkę? Jestem narażona na tyle niebezpieczeństw, że oczy nabiegają mi łzami. Kurczę, rozpłakałam się przy wszystkich. Fantastyczne przedstawienie. Nagle czuję ogarniającą mnie złość na całą tę grę, na tyle silną, żeby przedostać się przez warstwę paniki. Bardzo dobrze. Trzymaj się tego gniewu i zacznij śpiewać. Otwieram usta i ku mojemu zaskoczeniu wydostają się z nich słowa. Drżące i fałszujące, ale słowa piosenki.

123/659

Po pierwszym wersie mam kolejny dylemat. Skoro nie mogę otworzyć oczu, nie zobaczę, jak Ian zamawia mi latte. Skąd będę wiedziała, kiedy zawołać, że jest świetny w łóżku? Czy jeśli zrobię to za szybko, wycofa się i nie kupi kawy? Na razie śpiewam, wbijając paznokcie w dłonie. Z każdej strony dobiega mnie śmiech. Może Ian ma wylać mi espresso na głowę. Wzdrygam się, kiedy czuję, że ktoś przy mnie staje. – Właśnie zamówił ci kawę – szepcze Tommy i wciska mi chusteczkę do ręki. Byłabym gotowa go teraz wycałować. – Dzięki – mówię pomiędzy wersami i ocieram sobie policzki. Dopiero wtedy zastanawiam się, dlaczego właściwie nie

124/659

mogłam podejrzeć, co Ian robi i skąd Tommy wiedział, że tego nie zrobię. Czuję w sobie iskrę nadziei. Już niemal wykonałam swoje zadanie. Została mi jeszcze pomoc Ianowi w dopełnieniu jego wyzwania. Chyba że okażę się świnią i ucieknę. Oczywiście, nie zrobię tego. Jestem przecież Koziorożcem. Zaciskam powieki jeszcze mocniej i krzyczę: – Ian, jesteś najlepszym kochankiem, jakiego kiedykolwiek miałam! Ze wszystkich stron rozlega się śmiech. Policzki mi płoną, ale śpiewam dalej. Docieram do sześćdziesięciu trzech butelek piwa na ścianie, kiedy wyczuwam obok siebie czyjąś obecność. – Oto latte dla mojej najwspanialszej dziewczyny – mówi Ian. A potem zaczyna

125/659

śpiewać Beautiful Girl cudownym tenorem, dzięki któremu na pewno zyskałby główną rolę w szkolnym przedstawieniu. Otwieram oczy i wyjmuję mu z ręki kubek z gorącym napojem, podczas gdy on nadal śpiewa mi serenadę. To niemal tak samo zawstydzające jak śpiewanie solo. Jeden z nagrywających nas facetów unosi kciuk do góry. Dziewczyna, która przyszła tu z Ianem, śmieje się do siebie, cały czas nas filmując. Stojące obok dwie dziewczyny piszą coś na telefonach. Przyznają nam punkty? Odszukuję w sobie moją wewnętrzną Sydney i macham do nich radośnie, chociaż przecież wcale nie ubiegam się o rundę finałową. Ja tylko chcę buty. Właśnie sobie na nie zasłużyłam.

126/659

Piosenka wreszcie dobiega końca. No dobrze, wyzwanie zaliczone. Uff. Unoszę kubek w stronę Iana. – Brawo! – mówię. Kłania się i pozuje Obserwatorom, zwłaszcza swojej towarzyszce o urodzie modelki. To pewnie jego dziewczyna. A potem uśmiecha się. Łał. Ma superbiałe zęby, a na policzkach robią mu się głębokie dołeczki. Podchodzi do nas Tommy, wydaje się spięty, wpatruje się w Iana. – Jest za jedenaście dziesiąta – mówi. – Muszę lecieć – zwracam się do Iana. – Dziękuję za latte i za piosenkę. Ian macha ręką do dziewczyn, które nadal coś piszą na telefonach. – Przepraszam, że musiałem zachować się jak palant. Ale wkurzenie ciebie przed

127/659

prośbą o wygłoszenie tekstu o kochanku stanowiło część mojego zadania. – Dobrze wiedzieć, że to nie jest rzeczywista cecha twojego charakteru – mówię. Wpatruje się we mnie, jakby próbował mnie rozgryźć, ale coś mu się nie zgadzało. – Świetnie sobie poradziłaś – stwierdza. – Jestem pod wrażeniem. Puchnę z dumy. Pewnie, że byłam świetna. – Ty również – mówię. Pracownik, którzy wczoraj po mnie sprzątał, mierzy nas wzrokiem. Znak, że czas zejść ze sceny. – Powodzenia, Ian! – mówię i wychodzę na zewnątrz z Tommym.

128/659

Omiata mnie zimne powietrze, ale w przeciwieństwie do poprzedniego wieczoru, nie odbieram tego jako ataku na moją osobę − jest po prostu orzeźwiające. Udało mi się! Zrobiłam to! Gdy biegniemy do samochodów, głośno się śmiejąc, prawie gubię balerinę. To całkiem adekwatne do sytuacji, czuję się bowiem jak Kopciuszek uciekający z balu.

IV Tommy kręci głową, jakby nie mógł uwierzyć, że wykonałam wszystkie elementy zadania. – Gratulacje! – mówi. Podskakuję na chodniku. Kiedy ostatni raz skakałam z radości? W pierwszej klasie podstawówki? – Dziękuję, że jesteś moim pomocnikiem. Bez ciebie nie dałabym rady. Gdybyś był dziewczyną, pożyczyłabym ci moje wygrane buty. – Eee, dzięki? – Jego uśmiech nieco blednie.

130/659

– Oj, wiesz, co mam na myśli. Jesteś boski! – mówię, wsiadając do samochodu. – Chętnie bym to z tobą uczciła, ale znasz moich rodziców. – Taaa. Do jutra. Przez chwilę stoi nade mną, jakby czekał, aż powiem coś jeszcze, po czym wzrusza ramionami z zakłopotaniem i pomaga mi zamknąć drzwi. W drodze do domu podkręcam radio i śpiewam razem z piosenkarką country o tym, jak mści się na facecie, który ją skrzywdził. Dlaczego tego typu piosenki są takie fajne? Wjeżdżam do garażu i przekonuję się, że jestem nawet odrobinę przed czasem. Idealnie. Idę, tańcząc, przez korytarz i czuję pokusę, by zaśpiewać Everything’s Coming Up Roses z musicalu Gypsy, jednak wiem,

131/659

że wywołałoby to lawinę pytań ze strony mamy, która siedzi w salonie i udaje, że czyta książkę. Ściskam ją mocno. Mam nadzieję, że nie pachnę kawą. – Przedstawienie poszło świetnie – oznajmiam. – To cudownie, skarbie! Jutro przyjdziemy z tatą je obejrzeć. – Trzeci raz jest zawsze najlepszy, nie będziecie żałować, że nie było was na premierze. Wchodzę tanecznym krokiem na górę i nucę, przygotowując się do snu. Zasypiam z uśmiechem na twarzy i melodią z West Side Story w głowie. W tej całej radości zapominam o wyłączeniu komórki i jej dźwięk budzi mnie o ósmej. Ignoruję go, przewracam

132/659

się na drugi bok, żeby nadal śnić o Matthew, ale także o seksownych chłopakach z kawiarni. Telefon buczy po raz kolejny, a potem jeszcze raz i jeszcze. Kto chce ze mną rozmawiać tak wcześnie? Nagle otwieram szeroko oczy. Czy chodzi o wczorajsze wyzwanie? Szybko analizuję wydarzenia poprzedniego wieczoru. Nie, tym razem nie było nic kompromitującego. Nic a nic. Wyskakuję jednak z łóżka i sięgam po komórkę. Pierwszy SMS jest od Sydney: Jak mogłaś? No tak. Zapomniałam, przecież obiecałam jej nie podejmować już żadnych wyzwań. Poczekajmy, aż zobaczy buty. Szkoda, że ma stopę o dwa numery większą od mojej, na pewno zdołałabym

133/659

ją udobruchać, gdybym je mogła jej pożyczyć. Kolejne wiadomości też są od niej. I nie ma w nich nic miłego. Nie rozumiem, przecież nie obnażyłam się w żaden sposób, nie zrobiłam niczego kompromitującego, nie licząc mojego fatalnego śpiewu, więc czemu się tak przejmuje? I nagle dociera do mnie prawda: Syd chciała się zgłosić do gry. Tak naprawdę. Moje wyzwania zapewne uświadamiają jej to, czego sama nie może zrobić, przynajmniej nie w tym miesiącu. Ale nie ma mi czego zazdrościć, wykonałam zadania wyłącznie dla zabawy. No, dobrze, nie do końca – dla butów. Dopiero po śniadaniu jej odpisuję, załączam też swoje zdjęcie w butach, które

134/659

dostałam od NERVE. Zamiast odpisać, dzwoni. O nie. Odbieram, a wtedy krzyczy do telefonu: – Nie obchodzi mnie twoja nagroda. Mówiłaś, że już więcej nie będziesz brała w tym udziału. A gdyby coś poszło nie tak? Coś, czego nie mogłabym naprawić tak łatwo, jak twojego pierwszego wyzwania? Przeczesuję włosy dłonią. – Nikt cię nie prosi, żebyś cokolwiek naprawiała. To było tylko dodatkowe wyzwanie. Sama widziałaś, żadnych mokrych ubrań, obnażonego ciała, a tamten chłopak okazał się całkiem w porządku. A nawet gdyby było inaczej, Tommy poszedł ze mną.

135/659

– Nie rozumiesz. Przecież mogli wysłać innych graczy, żeby cię nękali albo zrobili coś wyjątkowo paskudnego. Pamiętasz tamtą dziewczynę z nerwicą natręctw? Po plecach przechodzą mi ciarki. – To była runda na żywo. Słuchaj, nikomu nic się nie stało. Wygrałam boskie buty. Koniec zabawy. – Wyobrażam sobie, jak kręci głową po drugiej stronie. – Wiesz co, Vee? Czasami w ogóle cię nie rozumiem. Jakbyś miała autodestrukcyjne tendencje czy coś w tym stylu. Cała tężeję. – Sugerujesz, że wcześniej próbowałam zrobić sobie krzywdę? Kto jak kto, ale ty powinnaś wiedzieć, jaka byłam zmęczona tamtego wieczoru,

136/659

po tym, jak pomagałam ci nauczyć się roli do przedstawienia bożonarodzeniowego! A twoja uwaga, że celowo zostawiłam włączony silnik, to wyjątkowa podłość! – Nie o tym mówiłam. – Jasne. Zapada chwila milczenia. – Słuchaj, muszę kończyć – mówię. Rozłączamy się bez słowa. Cudownie, dzień ostatniego przedstawienia, kiedy powinnyśmy planować mój pierwszy wieczór wolności, a moja najlepsza przyjaciółka się na mnie wkurzyła. I skąd tak szybko dowiedziała się o tym wyzwaniu? Sprawdzała ich stronę od razu po wstaniu, czy skontaktowali się z nią tak samo jak z niektórymi z moich znajomych po pierwszym wyzwaniu?

137/659

Wchodzę do Internetu i wyszukuję kategorię „Dalsze kwalifikacje”, w której znajdują się klipy – darmowe, zapewne po to, żeby podkręcić zainteresowanie płatną grą na żywo. Szybko trafiam na moje nagranie, ma ponad sto komentarzy. Naprawdę? Zadanie nie wydawało mi się szczególnie pasjonujące. Odtwarzam film. Na początku Tommy mówi, że Ian jest szczęściarzem, ponieważ trafił na taką osobę jak ja. To bardzo miłe. Nagranie zostało najwyraźniej zmontowane przez producentów, ponieważ zaraz potem pojawia się Ian, a w offie dziewczęcy głos opisuje, co jego właścicielka najchętniej by mu zrobiła. Bardzo plastycznie i ze szczegółami. Czy to komentarz dziewczyny, która przyszła z nim

138/659

do kawiarni? Byli razem, czy NERVE przydzieliło ją na jego Obserwatorkę? Na ekranie widać teraz scenę, w której śpiewam. Krzywię się, bo wydaję się taka przestraszona. Z drugiej strony muszę przyznać, że nie wypadam tak zupełnie nijako. Jest we mnie coś, przez co wyglądam – przyznaję to bardzo niechętnie – wyjątkowo niewinnie. Może to dlatego, ponieważ przy Ianie wydaję się taka drobna. A skoro już mowa o tym, jak kto wychodzi na nagraniu, Ian sprawia wrażenie faceta wyjętego z filmu. Chyba nie mógłby mieć bardziej wyrazistych rysów twarzy. Przeglądam komentarze pod filmikiem. Dziesiątki dziewczyn błagają o wybranie do roli Obserwatora na miejscu, jeśli Ian przejdzie do ostatniej rundy,

139/659

chociaż cena jest trzykrotnie wyższa niż koszt oglądania gry w sieci. Oczywiście Obserwatorzy mogą wygrać nagrody za udane filmiki z gry, jednak szanse na to nie są chyba zbyt wielkie. Reszta komentarzy jest podzielona, w zależności od płci piszących. Faceci zauważają, że jestem śliczna i taka przerażona, a dziewczyny twierdzą, że one byłyby zdecydowanie lepszymi partnerkami dla Iana. Ten chłopak ma własną grupę fanek. W każdym razie życzę mu powodzenia w dzisiejszym wyborze do rundy na żywo. W tej samej chwili wyskakuje okienko z napisem: Zobacz, kto weźmie udział w grze!, a obok niego nagrania pokazujące pierwszych zawodników wybranych do gry w dwóch lokalizacjach:

140/659

w Waszyngtonie i Tampie. Kilka chwil później pojawia się kolejne ogłoszenie: Zobacz, kto będzie Obserwatorem!, a z nim zdjęcia osób, które zgłosiły się do roli Obserwatorów – na miejscu albo w Internecie. Jak widać, nawet widownia marzy o chwili sławy. Teraz, kiedy wzięłam udział w dwóch wyzwaniach, też czuję pokusę, żeby oglądać grę – i zapewne zrobiłabym to, gdyby nie plany na dzisiejszy wieczór. W końcu będą kolejne edycje NERVE w następnych miesiącach. Dziś chcę znaleźć się w towarzystwie Matthew. Czas wylogować się z komputera i zabrać do obowiązków. Pomiędzy zadaniami z matematyki i szkicami pomysłów na zajęcia projektanckie piekę trzy różne ciasta

141/659

na wieczór. Ale i tak dzień dłuży się niemiłosiernie. Ledwo wybija siedemnasta, wsiadam do samochodu. Dzisiaj mam więcej pracy z makijażem, bo wszyscy chcą wyglądać obłędnie na ostatnim przedstawieniu. Czuję się dziwnie, gdy zabieram się do malowania Syd. Wydaje się wesoła, żartuje sobie ze wszystkimi dookoła, ale chyba tylko ja zauważam, że w ogóle nie patrzy mi w oczy. A kiedy ktoś mówi, jak to świetnie, że zrobiłam kolejne zadanie, szybko zmienia temat. Dzięki kolejnemu wielkiemu bukietowi w powietrzu wisi ciężki zapach piwonii. Syd nie chce zdradzić, kim jest tajemniczy wielbiciel, chociaż dziewczyny ciągle ją o to nagabują. Gdy tylko

142/659

przyklejam jej sztuczne rzęsy, a od razu wybiega z garderoby. Matthew szybko odwraca moją uwagę od Sydney. Kładzie rękę na moim nagim kolanie, podczas gdy wykonuję mu makijaż. Ma ochotę odtworzyć moje nagrania z NERVE, ale każę mu przestać się wiercić. Podnosi telefon, na którym widać kolejne ogłoszenie producentów. – Zaczęli rundy na żywo w Austin. Na pewno wyglądałabyś świetnie w ostrogach i kowbojskim kapeluszu. Czujesz się dzisiaj gotowa na wyzwanie, mała Vee? – Nie zamierzam wylewać sobie na głowę wody, jeśli do tego zmierzasz. – Mam nadzieję, że nie, bo bardzo lubię brokatowy żakiet i jedwabną

143/659

minispódniczkę, które mam na sobie. Szkoda, że musiałam włożyć te beznadziejne balerinki do pracy za kulisami. Zdecydowanie lepiej wyglądałyby wysokie botki. Mój image dopełnia koszulka z True Blood, a przypinka z kampanii Jimmy’ego Cartera, upolowana na osiedlowej wyprzedaży, stanowi akcent eklektyczny. Nie, żeby faceci doceniali doskonale dobrane elementy garderoby. Oraz Jimmy’ego C. Kiedy cała ekipa aktorska jest już umalowana i przebrana w kostiumy, przechodzę się między nimi, żeby sprawdzić, czy wszystko gra. Większość osób klepie mnie po ramieniu albo przybija piątkę w uznaniu za wykonanie dwóch zadań dla NERVE. Ich aplauz przypomina mi, żeby napawać się

144/659

cudownymi chwilami ostatniego przedstawienia, kiedy to każda chwila łączy w sobie słodko-gorzką tęsknotę oraz oszałamiające poczucie spełnienia. Może przed imprezą pogodzimy się z Sydney? Zwłaszcza jeśli ją przeproszę. Po raz trzeci z rzędu przedstawienie przebiega bez zakłóceń. Najwidoczniej te wszystkie miesiące prób na coś się zdały, chociaż wkrótce pozostaną po nich jedynie nagrane wspomnienia. Podczas trzeciego aktu stoję z boku sceny, wdycham zapach starego drewna i staram się nie wpaść na zakurzoną, welurową kurtynę. Zerkam na widownię i zauważam znajome twarze. Eulie i Liv przyszły kolejny raz. Daleko po prawej chyba rozpoznaję profil mojej mamy. Tak, to ona. Obok siedzi tata i obiega

145/659

wszystko wzrokiem, jakby bał się, że za chwilę spadnę z balkonu. Wypowiadam bezgłośnie kwestie razem z aktorami, już po raz ostatni, nie licząc imprez, na których fani teatru zaczynają się popisywać. Wreszcie, godzinę i trzydzieści dwie minuty od rozpoczęcia przedstawienia, Matthew i Sydney podchodzą do siebie, następuje zbliżenie kochanków, na które widownia czekała od trzech aktów. Matthew ujmuje twarz mojej przyjaciółki w dłonie, a ona z wdziękiem wygina plecy. Ich usta drżą i powoli się do siebie zbliżają. Kobieta w pierwszym rzędzie wzdycha. Wszyscy to robimy, w pewien sposób napawając się pocałunkiem. I raz, i dwa, i trzy, i cztery, i pięć... Co to ma znaczyć, do cholery? Mijają kolejne, niekończące się sekundy,

146/659

a oni ściskają się o wiele bardziej intensywnie, niż wymagał tego scenariusz. Ten pocałunek trwa eony lat dłużej niż poprzednie. Czuję kłucie w sercu. Sydney pozwala, żeby Matthew przyciskał ją mocno do siebie. Jestem pewna, że jego dłonie zostawią ślady na jej skórze. Przesuwam palcem po postrzępionym sznurze od kurtyny, czuję pokusę, żeby za niego pociągnąć i zakończyć przedstawienie przed czasem. Scena jest w takim stanie, że wszyscy uznaliby to za wypadek, ale, oczywiście, ktoś mojego pokroju nigdy nie zrobi czegoś takiego. Sydney i Matthew odrywają się wreszcie od siebie, nadal patrząc sobie w oczy, po czym zaczynają śpiewać w duecie, co zaraz przerodzi się w wielką finałową piosenkę z udziałem całej

147/659

obsady. Wymijają mnie aktorzy, zajmują miejsca na scenie. Klatka piersiowa Sydney unosi się przy wysokich dźwiękach i wkrótce słychać już tylko echo melodii oraz entuzjastyczne brawa. Przygryzam wargę i opuszczam kurtynę. Aktorzy kłaniają się na scenie, a ja wybiegam na zewnątrz tylnym wyjściem. Dobrze chociaż, że nie pada, to prawdziwy cud, jeśli chodzi o wiosnę w Seattle. Nie tak wyobrażałam sobie ten wieczór. Po nadzorowaniu kostiumów, po wielogodzinnym nakładaniu makijaży, po licznych popołudniach spędzonych na powtarzaniu kwestii Sydney, aż znałam jej rolę tak samo dobrze jak ona, po trzech ciastach upieczonych na imprezę? To ja zasłużyłam sobie na długi pocałunek z Matthew!

148/659

Opadam na lodowaty stopień, zimno przenika przez moją jedwabną spódniczkę. Włączam telefon i zmieniam status na ThisIsMe z „obiecującego” na „otwarty na propozycje”. Wpisuję także zdanie: Karma mnie nie dotyczy. Powinnam sobie iść. Zapomnieć o tej idiotycznej imprezie i pierwszym wolnym wieczorze po zdjęciu kary. Moja tak zwana najlepsza przyjaciółka nie mogła znieść, że ktoś zamiast niej zajmuje miejsce w świetle reflektorów, prawda? A przecież i tak moje dwa wyzwania w żaden sposób jej nie przyćmiły. Nikt inny nie dostał dwóch bukietów róż. Czy to Matthew je przysłał? Czy ona czuje do niego to samo, co on do niej? W końcu, ta scena na scenie... Co innego aktorstwo, a co innego prawda. W głowie

149/659

mi się kręci. Czy to możliwe, że chodzą ze sobą w tajemnicy? Aż mi się nie chce wierzyć, że przyjaciółka, która w piątej klasie zwichnęła sobie nadgarstek, broniąc mnie przed napastującym mnie z powodu imienia kolegą, teraz oszukałaby mnie w taki sposób. Ale ten pocałunek? Drzwi się otwierają. Czy to Syd przyszła przeprosić? – Co tu robisz? – Tommy mruga gwałtownie, a potem siada na stopniu wyżej. Pachnie sosną. – Potrzebowałam powietrza – odpowiadam, patrząc na niego. – O tak, powietrze to dobra rzecz. – Uśmiecha się. – Nie powinieneś teraz nadzorować ekipy zajmującej się scenografią?

150/659

– Nie. Dopiero jutro zaczynamy wszystko rozbierać. – Powinnam rozesłać wszystkim kolejną wiadomość przypominającą, żeby oddali kostiumy do czyszczenia. Lepiej by nikt nie zwrócił śmierdzących ubrań. – Co wtedy? Opieram brodę na ręce. – Może powieszę je na ich szkolnych szafkach razem z maską gazową? – Owszem, maski gazowe były rekwizytem w naszej sztuce. Tommy uśmiecha się. – Nie spodziewałbym się czegoś takiego po takiej miłej dziewczynie jak ty. – Miłe jest przereklamowane – mówię. Tak samo jak odpowiedzialne, lojalne oraz każdy inny przymiotnik, którym zostałam opisana w księdze pamiątkowej

151/659

naszej klasy. Tommy patrzy na mnie pytająco. Przez niedomknięte drzwi dobiega mnie śmiech aktorów zmierzających do garderoby. Zostawiłam na blatach słoiczki z kremem do demakijażu oraz waciki, ale pamiętam z poprzedniego przedstawienia, że większość poszła na imprezę umalowana, ponieważ podobało im się nienaturalne podkreślenie oczu i kości policzkowych. Trzęsę się na zimnym kwietniowym powietrzu i czuję nadchodzący ból głowy. Obserwowanie, jak moja najlepsza przyjaciółka publicznie rzuca się na chłopaka, który mnie interesuje, zupełnie wytrąciło mnie z równowagi. Czuję się odrętwiała.

152/659

A może i ogłupiała, ponieważ następne słowa, które wydostają się z moich ust, brzmią: – Co wy, faceci, tak w ogóle widzicie w Sydney? Prawdę powiedziawszy, to pytanie kwalifikuje się jako bezdennie głupie, ponieważ po pierwsze, robi ze mnie niepewną siebie nieudacznicę, a po drugie, odpowiedź jest oczywista: to, że wystarczy dziesięć sekund w jej obecności i każdy czuje się ważny, to że ma zajebiste blond włosy i ciało, które podkreśla obcisłymi sweterkami i dżinsamibiodrówkami. Nie wspominając o gorsecie, który miała na sobie w ostatnim akcie przedstawienia, a który będzie nosiła tak długo, aż ktoś go z niej zdejmie, rozwiązując wstążeczkę za wstążeczką.

153/659

Tommy krzywi się. – Eeee, nie wszyscy faceci gustują w dziewczynach jej typu. Niektórzy z nas wolą dziewczyny... eee... mniej rzucające się w oczy. – Rumieni się. Czy uważa, że drobne dziewczęta z upodobaniem ciuchów retro należą do kategorii nierzucających się w oczy czy raczej zupełnie niewidocznych? Za naszymi plecami otwierają się z hukiem drzwi, aż schody się trzęsą. Serce skacze mi do gardła. Matthew ma zaczerwienioną twarz, zdołał już zmyć połowę makijażu. Albo ktoś to zrobił za niego. – Hej, mała Vee. Szukałem cię. – Naprawdę? – Mój głos brzmi piskliwie. Śmieje się.

154/659

– Napraaaawdę. Oczy Tommy’ego niemal wyskakują z orbit. Wstaję i otrzepuję tył spódniczki. – O co chodzi? – Czy możemy udać się w bardziej odosobnione miejsce? Moje serce zaraz przestanie bić. – Eeee, pewnie. – Powstrzymuję się przed wyrzuceniem pięści w geście triumfu. Matthew chwyta mnie za rękę i wciąga do środka. – Na razie, Tommy – rzucam, zanim zamkną się za mną drzwi. Wymijamy grupki aktorów pozujących do zdjęć z rodziną i przyjaciółmi, którzy przyszli z gratulacjami. W powietrzu unosi się ciężki zapach wody kolońskiej.

155/659

Przez moment wydaje mi się, że widzę tatę, ale szybko tracę z oczu krótkie siwe włosy. Najwidoczniej to był ktoś inny. Po co mój ojciec miałby wchodzić za kulisy? Żeby powiedzieć: „Kochanie, jak wspaniale zestawiłaś te kostiumy?”. Poza tym to mój wolny wieczór, chyba spuszczą mnie ze smyczy? Matthew prowadzi mnie do małego pomieszczenia na końcu korytarza, który w sytuacjach kryzysowych służy jako dodatkowa garderoba. Jest puste. Zanim orientuję się, co robi, chwyta mnie w talii i okręca dookoła. Wybucham śmiechem, czuję się taka lekka. Stawia mnie na podłodze i puka palcem w nos. Znów znajdujemy się w cudownej bańce, w której tańczyliśmy

156/659

przez ostatnie tygodnie. Nie wyobraziłam sobie tego, być może źle zinterpretowałam ten ich pocałunek na scenie. W końcu odgrywali tylko swoje role. Serce zaczyna mi łomotać. – Byłeś dzisiaj świetny – mówię. – Dzięki tobie i reszcie ekipy – odpowiada. Obejmuje mnie ramieniem i prowadzi do lustra. – Jesteś jak anioł, kręcący się dookoła, pomagający nam włożyć kostiumy. A do tego przyniosłaś niezwykle apetyczne smakołyki. Siadam na blacie, a on opada na krzesło. Czy posadzi mnie sobie na kolanach? Na samą myśl po plecach przechodzą mi ciarki. Ujmuje moje dłonie. – Mogę cię prosić o drobną przysługę?

157/659

– Pewnie. – Szkoda, że nie użyłam błyszczyka do ust. Pokazuje na policzek. – Przypadkowo zepsułem sobie makijaż. Mogłabyś poprawić? Syd twierdzi, że pomalowany wyglądam jak twardziel, fajnie byłoby tak się pokazać na imprezie. Zwieszam ramiona. Chce poprawy makijażu? Chce nadal być odgrywaną postacią, ponieważ Sydney uważa, że wtedy jest bardziej macho? Siadam i wpatruję się w niego w milczeniu. Wskazuje na pudełko z kosmetykami, widocznie przyniósł je tutaj, zanim jeszcze mnie odszukał. Od kiedy jest tak dobrze przygotowany? Stuka w moje kolana jak w bębenki. – Tylko podstawa, szczegóły możesz sobie darować.

158/659

Biorę głęboki wdech, wstaję i staram się zapanować nad rosnącym rozczarowaniem. – Jasne – odpowiadam. Otwieram pudło, wyjmuję kredkę i puder. Kiedy zaczynam, Matthew zabiera dłonie z moich kolan. Podkreślam pudrem jego szczękę i nos i zabieram się do pomalowania oczu. Mniej więcej w połowie pracy zaczynają mi chodzić po głowie trudne pytania. Czy Matthew kiedykolwiek lubił mnie tak jak ja jego? Czy jestem dla niego jedynie sposobem na zbliżenie się do Sydney? Niechcący wbijam mu ołówek w brew, aż się wzdryga. – Przepraszam – mówię. Na widok kreski, którą zrobiłam, przychodzi mi do głowy pewien pomysł. A gdybym tak

159/659

subtelnie zmieniła makijaż? Różnica między twardzielem a szaleńcem nie wymagałaby wielkich zmian. Mogłabym pomalować go tak, żeby każda dziewczyna na imprezie czuła się nieswojo, patrząc mu w twarz. Moje palce już zaczynają domalowywać mu brwi, ale coś mnie powstrzymuje. To samo, co nie pozwala mi nigdy zrobić sceny ani doprowadzić do konfrontacji. Połykam łzy i nadaję Matthew seksowny, wspaniały wygląd, na który liczy. – Gotowe – mówię i wrzucam waciki do kosza. Czy jest szansa, że wróci nasz magiczny flirt? Siadam naprzeciwko, zauważam przy tym plamę na jego kołnierzyku. Może to róż, a może szminka.

160/659

Matthew obraca krzesło i przygląda się swojemu odbiciu w lustrze. – Świetnie, Vee! Jesteś najlepsza! Tylko że, obserwując jego zachwyt nad własnym odbiciem w lustrze, wcale się tak nie czuję. Wstaje i uderza mnie żartobliwie w ramię. Żadnego buziaka na podziękowanie, żadnego okręcania w powietrzu. Wychodzi z pomieszczenia, a ja wołam za nim: – To ty wysłałeś kwiaty Syd? Zatrzymuje się z wyraźnie zadowoloną miną. – Na jej stronie ThisIsMe róże i piwonie figurują jako jej ulubione kwiaty. Nadal nimi są, prawda?

161/659

– Skoro zamieściła to na swojej stronie, na pewno. – Zatrzaskuję pudełko z kosmetykami. – Super. Do zobaczenia na imprezie – mówi i wychodzi. Ostatnie, na co mam ochotę, to impreza. Ten wieczór jest totalną porażką. Im prędzej stąd wyjdę, tym lepiej. Biegnę do rekwizytorni, gdzie zostawiłam torebkę. Pomiędzy mną a drzwiami prowadzącymi na widownię kłębi się gęsty tłum, więc postanawiam wyjść tyłem. Mijam garderobę dziewcząt i słyszę śmiech Sydney, wielkiej gwiazdy pośród licznych wielbicieli i śmierdzących piwonii. Nie mam siły na to, żeby się przepychać między ludźmi ani żeby wytrzymać ataki Syd, która wścieknie się na wieść o tym, że nie idę na imprezę.

162/659

Prędzej czy później zorientuje się, że wyszłam. Zapewne później. Wybiegam pospiesznie na zewnątrz, zanim zaleją mnie łzy, i biorę głęboki, drżący wdech. Jak mogłam pozwolić na to, żeby Matthew traktował mnie jako zakochaną w nim zabawkę? Drzwi otwierają się ze skrzypieniem. Co znowu? Jeszcze chce poprawek makijażu? W progu pojawia się Tommy. – Nie prześladuję cię, naprawdę. Ale wyglądałaś na niezbyt szczęśliwą. Ocieram palcem policzek pod okiem. – Nic mi nie jest. Tommy wychodzi na zewnątrz. – Chcesz wody albo czegoś takiego? Może uważa, że my, niezbyt rzucające się w oczy dziewczyny, jesteśmy kruche

163/659

jak szkło. Zmuszam się do myślenia o śmiesznych kawałkach z komedii, żeby powstrzymać płacz. – Dziękuję – odpowiadam i żeby uniknąć kontaktu wzrokowego, wyciągam telefon, chociaż zaledwie kilka minut wcześniej sprawdzałam, czy nic nie przyszło. Aż kolana się pode mną uginają, kiedy widzę ostatnią wiadomość. NERVE organizuje finałową rundę tutaj, w Seattle. I chcą w niej widzieć mnie. Trzęsąc się, czytam resztę wiadomości. – O matko. – Co się stało? – Wybrali mnie! Tu będzie runda finałowa NERVE. – To szaleństwo!

164/659

– Wiem. Dają mi dziesięć minut na odpowiedź. Tommy kręci głową. – Widziałaś, jak sterroryzowali zawodników w ostatniej edycji. Słyszałaś o zespole stresu pourazowego? Mój kuzyn na to cierpi, odkąd wrócił z Afganistanu. Żadna nagroda nie jest tego warta. – Zgadzam się, ale większość tych przerażających rzeczy to na pewno symulacja. No wiesz, jak efekty specjalne w przedstawieniu. Naprawdę uważasz, że ten chłopak z ostatniej edycji został uwięziony w ciemnej windzie ze szczurem? Mogę się założyć, że wypuściliby go, gdyby chciał. A ten szczur był na sto procent udomowiony. – Przygryzam kciuk. Dlaczego nagle zaczęłam bronić tej gry?

165/659

– Jego strach wydawał się autentyczny. – Bo o to chodziło. Przecież nie mogą zażądać, żebyś robił rzeczy naprawdę niebezpieczne czy niezgodne z prawem. Ktoś by podał ich do sądu. Tommy wydaje z siebie jęk, jakbym była kretynką. – Skoro nie żądają, żeby zawodnicy robili podejrzane rzeczy, dlaczego producenci pozostają całkowicie anonimowi? – Pewnie mają siedzibę na Kajmanach, żeby uniknąć płacenia podatków czy coś w tym stylu. – Chyba nie zdajesz sobie sprawy, na co się porywasz. – Jego głos staje się natarczywy. – Przecież nie jesteś dziewczyną z tatuażem ze smokiem, która musi wygrzebywać osobiste informacje

166/659

na temat różnych ludzi. Wykorzystają to przeciwko tobie. – Nie mam nic do ukrycia. – Nie licząc krótkiego pobytu w szpitalu. Ale nawet organizatorzy NERVE nie są w stanie dotrzeć do poufnych informacji medycznych. Zresztą mam już serdecznie dosyć wstydu, zwłaszcza że od początku nie miałam się czego wstydzić. Tommy pokazuje brodą na drzwi. – Chodźmy na imprezę. Możesz zaśpiewać swoją wersję hymnu szkolnego. Udaję, że ciskam w nim telefonem. Uchyla się. Zza niedomkniętych drzwi dobiegają głosy aktorów, przypominających sobie ze śmiechem najlepsze kawałki swoich ról. Oczywiście najgłośniej recytują Matthew i Sydney. Wymijam

167/659

Tommy’ego i zamykam drzwi kopniakiem. – Rozumiem, że być może twoje uczucia zostały dzisiaj zranione – mówi cicho. – Ale to nie jest powód, żeby zamieniać się w femme fatale. Żeby tylko. – Fajnie byłoby zrobić coś nieoczekiwanego – odpowiadam. – Już to zrobiłaś, i to dwukrotnie. Zobacz, jak się zestresowałaś, kiedy wszystko poszło nie tak za pierwszym razem. – Ale za drugim wszystko poszło całkiem dobrze. Wygrałam nagrodę. – To były wstępne wyzwania. Podczas rundy na żywo tysiące ludzi z całego świata płaci, żeby oglądać zawodników. Uważasz, że zadowoli ich mokra bluzka?

168/659

– Pozwól mi chociaż obejrzeć, co proponują w zamian – mówię i sprawdzam w telefonie. Jak mogłam się spodziewać, NERVE od razu kusi mnie główną nagrodą. Łał, cały dzień zabiegów w Salon Dev, w tym masaż, depilacja woskiem, konsultacje w sprawie makijażu, zabiegi. A co najlepsze, zająłby się mną właściciel salonu, fryzjer, który obsługuje wyłącznie miejscowych celebrytów. Jakby tego było mało, jakbym już się nie śliniła, organizatorzy przysyłają mi jeszcze moje zdjęcie w tej cudnej sukience, którą niedawno oglądałam na stronie Custom Clothz. Tym razem moje ciało ma właściwe proporcje i wyglądam nieźle, mimo miseczek B. Na nogach i rękach czuję gęsią skórkę, po części ze względu na rewelacyjne

169/659

nagrody, po części po tym, co mówił Tommy. Takie cuda muszą wiązać się z potężnymi oczekiwaniami. Przesuwam się ku popękanej poręczy i analizuję opcje. W uliczce naprzeciw dwie wrony wskakują na śmietnik. Dlaczego w Seattle jest tyle wron? Czy ptaki nie powinny lecieć do ciepłych krajów? Podmuch wiatru przepędza ptaszyska i zostawia po sobie ciszę. To mój pierwszy wieczór bez kary, odkąd w listopadzie wjechałam do garażu i zasnęłam w samochodzie, słuchając ulubionych piosenek. Od tamtego czasu rodzice uważają mnie za kruchą istotę, która próbowała zrobić coś niewyobrażalnego – chociaż setki razy powtarzałam im, że wcale tak nie było.

170/659

Dobrze chociaż, że Syd mi uwierzyła. A przynajmniej tak sądziłam. Wszyscy inni usłyszeli historię o tym, jak zachorowałam na paskudną grypę i wylądowałam w szpitalu. Przez pewien czas pojawiały się różne plotki, ale kiedy wróciłam do szkoły, zainteresowanie przeniosło się na trójkąt miłosny w drużynie futbolowej. Nikt nie lubi starych historii. Dzisiaj mam okazję zastąpić mój stary dramat czymś zupełnie nowym. Gdybym tylko wiedziała, czy będzie to coś lepszego, czy gorszego. Wpatruję się w telefon. – Jesteś mądrym chłopakiem, Tommy. Zapewne najmądrzejszym, jakiego znam. Doceniam twoją radę. – Czy to znaczy, że rezygnujesz? – Nie. Gra się dopiero zaczyna.

V Dwie minuty po wysłaniu zgody NERVE przysyła mi opis pierwszego zadania. Czytam wiadomość i mój oddech przyspiesza. Intuicyjnie przesuwam telefon, z dala od wzroku Tommy’ego. Vee! Witaj w rundzie na żywo! Będziesz miała możliwość wygrania naprawdę wspaniałych nagród. Twoim partnerem będzie ktoś, kogo już poznałaś – Ian!

172/659

Ten przystojniak z kawiarni ma być moim partnerem? Nieźle. Oto elementy Twojego pierwszego zadania: • Zostaw swojego chłopaka. Na ekranie pojawia się zdjęcie Tommy’ego. Hmm, może jednak nie przeprowadzili tak wnikliwej analizy mojego życia, jak się tego obawiałam. Ale chłopak czy nie chłopak, sama idea podjęcia wyzwań bez mojego nieoficjalnego partnera napawa mnie niepokojem. • Ściągnij i uruchom załączoną aplikację – pozwoli Ci na szybki dostęp do gry.

173/659

• Za 25 minut spotkaj się z Ianem przed kręgielnią Pacifica. • Wejdź do środka i poproś dziesięciu chłopaków o prezerwatywę. • Wyjdź razem z Ianem, śpiewając pierwszy wers podanej niżej piosenki. W obawie, że może jakimś cudem należę do Amiszów albo żyję zamknięta w klatce, załączają tekst przeboju o seksie, który leci dwadzieścia razy dziennie w radiu. To znaczy większość piosenek w radiu opowiada o seksie, ale ta robi to w sposób najbardziej bezpośredni. Tommy opiera się o ścianę. – I co to będzie? – pyta. – Eeee, mam wykonać zadanie razem z Ianem.

174/659

– On jest twoim partnerem? – Głos mu się łamie na ostatnim słowie. – Przykro mi. Powinni przydzielić mi ciebie. Szkoda, że też się nie zgłosiłeś. Odwraca wzrok i przełyka ciężko ślinę. – Na czym polega wyzwanie? – Nie wiem, czy wolno mi zdradzać. – Teoretycznie rzecz biorąc, nie jestem ani widzem, ani Obserwatorem. Zresztą, nikt się nie dowie. Postanawiam mu powiedzieć. Zachowuje neutralny wyraz twarzy, ale wzrok mu twardnieje. – Przynajmniej zabierz mnie ze sobą. Spotykanie się z nim w pojedynkę będzie szaleństwem. – Ale muszę to zrobić – odpowiadam i pokazuję mu telefon.

175/659

Zaciska usta jak wtedy, gdy pani Santana, nasza instruktorka teatralna, próbowała okroić budżet przewidziany na scenografię. – Jesteś na to za inteligentna – stwierdza. – Przecież nie idę z nim w ciemny las. Kręgielnia to miejsce publiczne. – W takim razie zgłaszam się na Obserwatora – mówi i wyciąga komórkę. – Nie musisz tracić pieniędzy, żeby mnie pilnować. Wzrusza ramionami. – I tak bym się zgłosił. Główne role mnie nie interesują. – Jesteś pewien? Matthew planuje dodać małą wkładkę do ponczu. – Pani Santana słynie ze swojego talentu do grania przyzwoitki, a Tommy na pewno

176/659

będzie się dobrze bawił, jeśli się trochę rozluźni. Wzdycha. – Ale uważaj na siebie. Obiecujesz? – O ile ty obiecasz, że zgłosisz się na Obserwatora internetowego, a nie osobistego, w przeciwnym razie przez ciebie mnie zdyskwalifikują. Kiwa głową. – Umowa stoi. I pamiętaj, że w każdej chwili możesz zrezygnować. – Oczywiście. Kiedy tylko coś będzie wyglądało podejrzanie, wycofam się. Nie mam czasu zastanawiać się, czy jego mina to wyraz nadziei czy raczej powątpiewania. Biegnę do samochodu i sprawdzam wskazówki dojazdu przysłane przez organizatorów. Zaczynam też ściągać aplikację, o której pisali.

177/659

Szkoda, że nie mogę przedyskutować strategii z Tommym. Z drugiej strony, to wyzwanie wydaje się dość jasne. Hmm, to z wodą też takie było. Na samo wspomnienie chłodnej tkaniny przyklejonej do piersi po plecach przechodzą mi ciarki. Staram się nie rozmyślać o zadaniu, które mnie czeka, i włączam hiphopowe piosenki. Ale zamiast mnie wyciszyć, jeszcze bardziej mnie pobudzają. Dwadzieścia minut później wjeżdżam na parking pełen suvów i minivanów. Ian stoi przy wejściu, przenosi ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Sprawiedliwie, tym razem on na mnie musiał czekać. Rozglądam się w poszukiwaniu Obserwatorów. Czy nie powinni przysłać kilku, żeby nas nagrywali? Może dopiero jadą.

178/659

Nie ma co zwlekać, czas wysiąść z samochodu i przywitać się z partnerem. Kiedy dochodzę do drzwi, zauważam wiszącą kartkę: „Witamy tych, którzy ślubują czystość!”. – To wyzwanie będzie trudniejsze, niż sądziłam – mówię. Ian wzrusza ramionami, jakby się tego spodziewał. – Pamiętaj, że naszym zadaniem jest pytanie. Nie było mowy o czekaniu na odpowiedź. Dlaczego sama na to nie wpadłam? Muszę się bardziej starać, jeśli chcę cokolwiek wygrać. – Słuszne rozumowanie – stwierdzam. Ian stuka w moją przypinkę z Jimmym Carterem.

179/659

– Spotkałem go kiedyś przy projekcie dla Habitat for Humanity[1]. Łał. Oto facet, który zauważa elementy garderoby i pomaga bezdomnym. Najwyraźniej Tommy niepotrzebnie się martwił. – Jak długo mamy czekać na Obserwatorów? – A po co czekać? Możemy sami się nagrać. W tej aplikacji NERVE jest video chat, z którego możemy korzystać. Sprawdzam komórkę, w sekcji ulubionych aplikacji mam teraz ustawiony ściągnięty od nich program. Uruchamiam go zgodnie z instrukcją. Pojawia się moje wyzwanie, przycisk video chatu oraz pasek z informacją: Zadanie nierozpoczęte.

180/659

– Mam beznadziejny aparat w telefonie – mówię. – Nie przejmuj się. Otwórz ten link, może nagrasz dodatkowo głos. Do filmowania wykorzystamy mój telefon. Może ja najpierw nagram ciebie, zanim ich rozdrażnimy, a potem ty mnie? Dziękuję mu za troskę, ale krzywię się na samą myśl, co to rozdrażnienie może oznaczać. Wymija nas para − dziewczyna o zaróżowionych policzkach oraz jej chłopak. Śmieją się, trzymają się za ręce, ale nieśmiałe spojrzenia, jakimi się obrzucają, świadczą o tym, że jeszcze się nie całowali. W ich obecności wydaję się sobie taka światowa, chociaż sama nie wyszłam w zasadzie poza etap pocałunków.

181/659

– Czuję się jak idiotka – mówię, spięta. – Te dzieciaki pomyślą, że sobie z nich szydzimy. Nie zasłużyli na takie traktowanie. Ian wzdycha i zerka do środka, a potem wpisuje coś do telefonu. Czyta przez chwilę, po czym odzywa się: – Badania przeprowadzone na programach wstrzemięźliwości wykazują, że najbardziej skuteczne są te, które nie dyskredytują bezpiecznego seksu. A więc ci panowie powinni być świadomi istnienia kondomów, a jeśli nawet nie są, tylko wyświadczymy im przysługę. Kręcę głową. – W sumie masz rację. – Słuchaj, to tylko głupie wyzwanie. Może uznają, że to zabawne. Będziemy pytać delikatnie, okej?

182/659

Chyba ludzie w naszym wieku powinni uporać się z dwojgiem kretynów pytających o prezerwatywę? Przecież nie zrobimy nikomu krzywdy. Kto wie, może nawet niektórzy słyszeli o NERVE i pośmieją się razem z nami. Naprawdę − świetny żart. – Gotowa? – pyta Ian. Kiwam głową, zanim uznam, że jest wręcz przeciwnie. Wchodzimy do jasno oświetlonego przejścia, gdzie uderza w nas fala okrzyków i śmiechu, a wraz z nią zapach frytek i pasty do drewna, którą wypolerowano podłogi. W sali znajduje się kilkudziesięciu młodych ludzi oraz garstka pilnujących ich dorosłych. Wiszące na ścianach transparenty głoszą: „Zachowaj to, co najlepsze, dla

183/659

małżeństwa!” oraz „Ta właściwa osoba dzisiaj może nie być TĄ właściwą osobą”. Serce mi wali jak gitara basowa. Nie, raczej jak banjo. Ian chwyta mnie za rękę, co mnie wcale nie uspokaja, chociaż ma taką gładką i ciepłą skórę. Znajdujące się w odległym kącie automaty do gry mrugają do nas światłami i mruczą. Przed nimi stoi pięciu rosłych facetów i gra joystickami w kształcie karabinów. Jeśli zapytam każdego z nich, zaliczę połowę zadania, a jak dobrze pójdzie, nikt w sali nie usłyszy, co się dzieje. Pokazuję głową w ich stronę, Ian prowadzi. Kiedy dochodzimy do automatów, Ian uruchamia video chat. Chłopak stojący najbliżej mnie, potężny blondyn o krótko obciętych włosach, unosi pytająco brwi. Odchrząkuję.

184/659

– Przepraszam, masz może zapasową gumkę? – Słucham? – Opiera ręce na biodrach i pręży się. – Czy masz może prezerwatywę? – pytam głośniej. – To wcale nie jest zabawne. Jeden zaliczony. Podchodzą do jego towarzysza w kręconych włosach. – Masz może prezerwatywę do pożyczenia? – Jakby było to coś, co można zwrócić po użyciu. Ohyda. Chłopak robi groźną minę. – Spadaj stąd. – Najpierw zapytam twojego kolegę – oznajmiam i przysuwam się do chłopaka, który przygryza dolną wargę. – Masz prezerwatywę? – Zanim zdoła cokolwiek powiedzieć, to samo pytanie

185/659

zadaję chłopakom, którzy grają na automatach. Obaj kierują joysticki w moją stronę, a powietrze przeszywa dźwięk kul uderzających w kręgle. Brzmi to jak wystrzał. Podskakuję. Ian kładzie mi rękę na plecach, po czym – mogę przysiąc – przeszywa mnie prąd, chociaż jestem tak bardzo zdenerwowana. – Dziękuję – odpowiadam i idziemy do kolejnej grupki. Przy stoliku siedzi trzech chłopaków i dwie dziewczyny. Nie czekam, aż w głowie ukształtuje mi się jakiś plan, tylko dotykam ramienia pierwszej osoby. Aż się zapowietrzam, gdy się odwraca. To Jack, mój kolega, w którym Eulie podkochuje się od wielu miesięcy. A więc jego obecność wyjaśnia, dlaczego Eulie nic z nim nie ugrała. Wydaje mi się, że Jack

186/659

chodzi też z Tommym do klubu video. Błagam Boga, żeby Jack domyślił się, iż gram w NERVE. Obawiam się jednak, że w tej przygodzie Bóg raczej nie stanie po mojej stronie. Wycieram dłonie w spódniczkę. – Eee, cześć Jack. Zastanawiałam się, czy nie masz może... eee... prezerwatywy? Twarz Jacka oblewa się purpurą. – Dlaczego zadajesz mi takie pytanie? Walczę z napływającymi łzami. – Bardzo cię przepraszam. – Przepraszanie nie jest chyba wbrew regułom gry? Mruży oczy, jakby przyglądał mi się badawczo, i potrząsa głową. Ian chwyta mnie za rękę i ciągnie do następnego stołu.

187/659

– Nie zaczynaj teraz się nad tym zastanawiać. Już prawie skończyłaś. Ma rację. Pytam jeszcze dwóch chłopaków, jednego za drugim, nie czekając na odpowiedź. Jeden z nich podnosi się z miejsca. – To wcale nie jest śmieszne. Powinniście wyjść. Przesuwamy się w stronę dziewczyn, a ja czuję się jak podła świnia. Oni nic nam nie zrobili, nie zasłużyli sobie na takie nękanie. Trzęsącymi się palcami wyjmuję telefon z ręki Iana. – Bądź delikatny – mówię. Ian zwraca się do dziewczyny z grubą warstwą niebieskich cieni na powiekach. – Jak rozumiem, nie masz przy sobie prezerwatywy? Nie, żebyś miała jej potrzebować ani nic takiego.

188/659

– Wynoś się stąd, dupku! – warczy dziewczyna. Czy powinna używać takich słów jak „dupek”? – A ty? – Ian pyta jej koleżankę. Kiedy tamta wrzeszczy: „Nie”, wycofujemy się. Osiem dla mnie, dwie dla Iana. Podchodzimy do kolejnej mieszanej grupki. Jack cały czas mnie obserwuje, marszcząc przy tym czoło. Odwracam się od jego spojrzenia, wyrzucam z siebie pytanie pod adresem dwóch kolejnych osób. Jedną z nich jest chłopak, który wcześniej wchodził ze swoją dziewczyną do lokalu. Teraz ona, najwyraźniej przerażona, trzyma go za rękę. Czy właśnie zepsułam im randkę? Wyduszam z siebie szybkie przeprosiny i zabieram aparat od Iana. To już dziesięciu, dlaczego nie czuję się podekscytowana? Mam ochotę zawołać,

189/659

że jest mi bardzo przykro, i wybiec na zewnątrz. Ale nie mogę, przynajmniej dopóki Ian nie wykona swojego zadania. Celuję w niego aparatem, gdy pyta drobną brunetkę. Dziewczyna wydaje z siebie pisk jak zraniony szczeniak, co odrywa tamtą piątkę od automatów. Duży blondyn patrzy na nas z wściekłością. – Mamy serdecznie dosyć waszej dwójki. Spadajcie! – Już zaraz sobie idziemy – zapewniam. – Jeszcze tylko momencik. Ian pyta dziewczynę numer cztery i numer pięć, a tymczasem krąg otaczających nas osób się zacieśnia. Blondyn wygląda, jakby nie miał czym oddychać. Najwidoczniej te obietnice czystości nie obejmują ćwiczeń na obniżenie stresu.

190/659

Do grupy dołącza jeden z dorosłych, którzy przyglądają się nam z rogu pomieszczenia. Ma zaczesane do tyłu włosy, a jego marynarka jest warta więcej niż połowa mojej garderoby. To ich przywódca czy co? Mężczyzna obejmuje Iana ramieniem. – Co tu się dzieje, moi kochani? – pyta jowialnie. Ian wydostaje się spod jego ramienia, jakby go parzyło. – Prowadzimy tu... eee... prowadzimy wywiad. I z radością muszę stwierdzić, że pana podopieczni zdali go śpiewająco! Mężczyzna marszczy czoło. – Wywiad? Ian przeciska się przez tłum do następnego stolika, przy którym siedzą trzy dziewczyny. Jego oliwkowe

191/659

policzki mają teraz odcień czerwony. Idę za nim z kamerą, nagrywając najlepiej jak potrafię, chociaż nie jestem pewna, czy udało mi się zarejestrować jego ostatnie pytanie. Jednak wrzask, który wydaje z siebie wysoka rudowłosa dziewczyna, powinien wystarczyć jako dowód dla ludzi z NERVE. Zaraz potem jej koleżanki reagują bardzo podobnie. To już osiem. Blondyn mówi coś do faceta w kosztownej marynarce, ten kiwa głową i się uśmiecha. Co oni kombinują? Ian zerka na mnie, twarz mu się błyszczy, ma przyspieszony oddech. Tłum idzie za nim, dając wyraz swoim niezbyt przyjaznym odczuciom. Kieruję na nich kamerę, a wtedy blondyn próbuje mi zabrać aparat. Jego palce mijają komórkę dosłownie o milimetry, szybko upycham

192/659

ją w staniku. Wystaje mi zza koszulki, jakby wyzywając go, żeby sięgnął pod nadruk z kłami wampira. Modlę się, żeby tego nie zrobił. Chłopak wyciąga rękę, ale zatrzymuje ją kilkanaście centymetrów przed moją klatką piersiową. Na jego szyi wystąpiły czerwone plamy, których wcześniej nie było. – Wynocha, dziwko! Hmm, nikt mnie nigdy tak nie nazwał, jednak nie zamierzam omawiać mojego życia uczuciowego z tym facetem. Ruszam, żeby filmować Iana. Zapytał następną dziewczynę, ale tego nie nagrałam. Czy wystarczy, jeśli za niego poręczę? Wyciągam aparat i udaje mi się zarejestrować jego kolejne pytanie. – Zapytaj jeszcze jedną! – wołam.

193/659

– To była dziesiąta. – Nie nagrało się. Wydaje z siebie jęk. Do tłumu dołącza kobieta i wymachuje palcem przed nosem Iana. – Powinieneś się wstydzić! – krzyczy. – Wstydzę się, ale może pani ma na zbyciu jakiś środek antykoncepcyjny? – pyta, uśmiechając się słodko. – Trochę szacunku, ty cholerny dupku! – wrzeszczy mu blondyn prosto w twarz. Wygląda, jakby miał go zaraz uderzyć. Chowam telefon za koszulkę i macham pięścią. – Pamiętaj, szóste: nie zabijaj! W odpowiedzi pluje w moją stronę. Krzyczę, kiedy jego ślina ląduje na moim bucie. Śmieje się i klepie w plecy młodszego kolegę.

194/659

– Świnie! – odwzajemniam się. Blondyn chwyta mnie za ręce i ściska w łokciach. Jego oddech cuchnie benzyną, co stanowi idealne dopełnienie jego jakże niewinnego zachowania. Ian ciągnie go za ramię. – Idziemy, gościu, zostaw ją! – Mieliście szansę na normalne wyjście, teraz zrobicie to na naszych zasadach! – Ciągnie mnie do drzwi, a tymczasem facet o zaczesanych do tyłu włosach i kilku chłopaków chwytają Iana. Tłum zaczyna krzyczeć. Jack ciągnie za rękaw blondyna. – Zostawcie ich. To chyba tylko ta gra! W końcu ktoś do tego doszedł, jednak blondyn odpycha Jacka i mocno mnie trzyma. Mam wrażenie, że moje ręce znalazły się w imadle.

195/659

Biorę głęboki wdech i chociaż na samą myśl o tym, co zamierzam zrobić, mam ochotę zwinąć się w kulkę, zaczynam śpiewać piosenkę o seksie. Jack patrzy na mnie z przerażeniem. Może Tommy albo Eulie przekonają go, że nie jestem aż taka straszna. O ile przeżyję. Ian dołącza do mnie i kiedy wypychają nas za drzwi, śpiewamy pełną piersią. Na zewnątrz także zgromadził się tłumek. Czy uda nam się dojść do samochodu, zanim dostaniemy wycisk? Ktoś mnie popycha, upadam z krzykiem na asfalt i ląduję boleśnie na biodrze. Ian przewraca się obok mnie. Odwracamy się w stronę drzwi i śpiewamy jednym głosem, patrząc, jak te się za nami zamykają.

196/659

Mam ochotę płakać i śmiać się jednocześnie. Zamiast tego śpiewam piosenkę, która jest jak mantra – mam nadzieję, że utrzyma wszelką wrogość na dystans. Ian podnosi się. – Koniec wyzwania – mówi. – Daliśmy radę. Pomaga mi wstać, ciągnąc mnie delikatnie, ale stanowczo za ręce. Otrzepuję spódniczkę. Żadnych pęknięć, ale jestem pewna, że jutro będę miała wielkiego siniaka na biodrze. Ian pociera swój łokieć i patrzy na mnie, zapewne dlatego, że nie przestaję śpiewać. – Powiedziałem, że to koniec naszego wyzwania. – Kładzie mi ręce na ramionach. – Weź głęboki wdech. Próbuję, ale zamiast tego z mojej piersi wydostaje się szloch.

197/659

– Przepraszam, że nie nagrałam naszej piosenki – mówię. Wyciągam komórkę ze stanika, wycieram o spódniczkę i mu oddaję. Ian śmieje się i pokazuje brodą na parking. – Nie musiałaś. W całym tym zamieszaniu nie zauważyłam, że tłum na zewnątrz ma zdecydowanie bardziej przyjazne zamiary niż ten w środku. Gdy odwracamy się w ich stronę, biją nam brawo. Większość kieruje w nas swoje telefony. To Obserwatorzy – wszyscy dysponują bezpośrednimi linkami do strony NERVE. Ian chwyta mnie za rękę, kłaniamy się. Owacja nasila się, wraz z nią poprawia się mój nastrój. Nawet ból biodra zanika. Nagle to całe nasze wyzwanie nie wydaje

198/659

się tak straszne jak jeszcze minutę temu; ogarnia mnie radość, że wyszliśmy z tego cało. Chcę tańczyć, biegać i krzyczeć. Podchodzi do nas kilkunastu Obserwatorów, żeby przybić piątkę. Niektórzy są w naszym wieku, inni kilkadziesiąt lat starsi. Nie miałam pojęcia, że w tę grę angażują się tak różni ludzie. – Widzieliśmy wszystko przez okna. Organizatorzy nie pozwolili nam wejść do środka – odzywa się drobna kobieta w okularach z rogowymi oprawkami. – Wyglądało to tak, jakby chcieli was zjeść żywcem. – Widocznie to ta ich stłumiona energia – odpowiadam głośno. Tłum wybucha śmiechem, chociaż przecież to, co powiedziałam, nie było

199/659

aż tak dowcipne. Ich entuzjazm mnie jednak dopinguje. Wykonuję teatralny gest w kierunku mojego telefonu. – Mam nadzieję, że udało wam się nagrać, jak nas wyrzucają – mówię. Im więcej dowodów, tym lepiej. Ian nadal ciężko dyszy, ale uśmiecha się do obiektywów. Ustawia się pod każdym kątem, jakiego tylko sobie zażyczą, jakby znajdował się na czerwonym dywanie. Mam ochotę go wyściskać za to, że mnie wspierał. Serce mi wali jak sportowcowi, a im głośniej tłum wiwatuje, tym czuję się bardziej podniecona. Podejrzewam, że to właśnie napędza celebrytów. Na znak dany przez Iana wykonujemy zwycięski taniec dla naszych fanów

200/659

i nawet śpiewamy kilka wersów „naszej” piosenki. Znajdujący się najbliżej nas ludzie przyłączają się do śpiewu, a potem to samo robią ci, którzy stoją za nimi, aż w końcu wszyscy ryczymy i tańczymy. Ale numer! Nie mogę uwierzyć, że tak doskonale się bawię z setką zupełnie obcych ludzi, zwłaszcza że w znajdującym się nieopodal budynku znajduje się kolejna setka, która najchętniej rozszarpałaby mnie na strzępy. W całym tym zamieszaniu daje się słyszeć płacz dziecka, chociaż przecież w pobliżu nie ma żadnych maluchów. Dziwne. Zauważam, że mój telefon wibruje. Sprawdzam. NERVE przysyła gratulacje. Unosimy z Ianem nasze komórki.

201/659

– Wyzwanie! Kolejne wyzwanie! – woła tłum. Czy jestem gotowa? To zadanie było okropne. Zawodnicy mogą się wycofać w każdej chwili, ale o ile wiem, w zeszłym miesiącu nikt nie zrezygnował z własnej woli. Tłum cichnie w oczekiwaniu na to, co nastąpi. Ich spojrzenia przeszywają moją skórę tysiącami igieł, a jednak jesteśmy w jakiś sposób połączeni, niczym stworzenie o setce płuc, które oddychają jednocześnie. Mam gęsią skórkę, ale śmieję się razem ze wszystkimi. Ciekawe, co myślą o tym moi przyjaciele. Na pewno niektórzy z nich oglądają grę. Zerkam na ekran telefonu, lecz jest pusty. Żadnych SMS-ów? Od nikogo?

202/659

Próbuję napisać wiadomość do Tommy’ego i kilku innych osób, ale wyskakuje błąd. Próbuję zadzwonić, jednak linia jest zablokowana. Wszystko jest zablokowane, nawet dostęp do mojej strony ThisIsMe. W tym otaczającym mnie tłumie nagle czuję się bardzo samotna. Znów dociera do mnie głos dziecka, intonując szyderczo. W końcu zdaję sobie sprawę, że to mój telefon – najwidoczniej organizatorzy gry zmienili mi ustawienia dźwięków. Ich wiadomość dociera do mnie bez problemu. Po prostu cudownie, ta ich aplikacja gwarantuje „bezpośrednie łącze”, ale blokuje wszystko inne. Powinnam była się domyślić. Czytam SMS-a, to w zasadzie raport z naszego statusu. Mamy więcej widzów

203/659

niż większość pozostałych zawodników w Nowym Jorku i Las Vegas, więc z następnym wyzwaniem czeka nas premia. Naprawdę aż tyle osób nas ogląda? Zerkam na bluzkę, żeby sprawdzić, czy przypadkiem się nie rozdarła albo nie pomoczyła, ale nie, wszystko wygląda skromnie. Ian też sprawdza telefon. – Wygląda na to, że jesteśmy dość popularni – mówi. Popularni? Hmm. Kto nas ogląda? Matthew? Ciekawe, co teraz myśli o małej Vee? – Zastanawiam się, jaką nagrodę zaproponują w następnej rundzie – odzywa się Ian. To musi być coś równie kuszącego jak buty albo dzień w gabinecie odnowy.

204/659

Może wycieczka do Nowego Jorku? A co, pomarzyć sobie nie wolno? Tłum znów wiwatuje, a mnie ogarnia fala ciepła. Znajdujący się nad wejściem neon rzuca na wszystkich pastelową poświatę. Ian posyła mi uśmiech. – Chcesz usiąść w samochodzie i poczekać na kolejne wyzwanie? – pyta. – Tam zaparkowałem – dodaje, pokazując na szare volvo stojące kawałek dalej. Rozsądny samochód, należący do chłopaka, który pomaga budować domy dla potrzebujących. Kiwam głową. Miło będzie usiąść w spokoju i móc się skupić. Machamy zebranym, po czym wsiadamy do auta. Zamykamy drzwi i otacza nas cudowna cisza.

205/659

– No widzisz, partnerko! Skończyliśmy kolejną rundę wyzwań! – mówi. Trudno w to uwierzyć, ale jesteśmy dla siebie zupełnie obcy. Przyglądam się jego silnie zarysowanym rysom twarzy. – A zatem co NERVE wie o tobie, czego ja nie wiem? – pytam. Ja cię kręcę, czyżbym z nim flirtowała? – Hmm. Jestem pewien, że mnóstwo. Pomyślmy. Chodzę do trzeciej klasy Jackson Academy, jem o wiele za dużo precli i uwielbiam długie spacery po plaży. A ty, Vee? – Kiedy wymawia moje imię, przyciska zęby do idealnej dolnej wargi w taki sposób, że miękną mi kolana. – Trzecia klasa w Chinook, fascynuję się obsługą teatralną, marzę o tym, żeby świat stał się lepszy. – Macham do niego

206/659

w taki sam sposób, w jaki wcześniej machałam do tłumu. – Dlaczego zgłosiłaś się do gry? – Bez szczególnego powodu, chciałam po prostu zrobić coś zupełnie innego niż dotychczas. A ty? Przybliża się. – Dla nagród, rzecz jasna. No tak, nagrody. – Co wygrałeś? – Jak dotąd pieniądze za pierwsze zadanie i bilet autokarowy za ostatnie. Nabija się ze mnie? Ale dlaczego miałby kłamać? – Bilet autokarowy? To wydaje się... nie wiem... – Nie do końca przemyślane. – Idealna nagroda. Mogę wykorzystać ją do podróży po całych Stanach. W dowolnym czasie.

207/659

– Dlaczego nie możesz po prostu jechać samochodem? – Ponieważ musiałbym najpierw ukraść go rodzicom. Przez chwilę na jego twarzy pojawia się posępna mina, ale zaraz znów się do mnie odwraca. Uśmiecha się powoli. – Mieliśmy szczęście, że udało nam się uciec bandzie nienawistnych dziewic – mówi. Kolejne słowa z głoską „w”. Kiedy je wymawia, mam ochotę się oblizać – nawet jeśli ma dość nietypowy gust, jeśli chodzi o wybór nagród. Zanim zdołam zmusić go podstępnie, żeby powiedział takie słowa jak „wiewiórka” albo „przewiewny”, nasze komórki rozdzwaniają się w jednej chwili. „Ee-ee-ee-buu-buu-ee-ee” – płacz dziecka rodem z horroru. To dźwięk NERVE.

208/659

Nasze kolejne wyzwanie.

VI Co powiesz na taką nagrodę? Klikam na link i widzę telefon komórkowy wysokiej jakości, ze wszystkimi aplikacjami, o jakich tylko mogłabym zamarzyć, oraz aparatem fotograficznym o wysokiej rozdzielczości, z niezwykle szybkim połączeniem internetowym i dwuletnim okresem korzystania z tego wszystkiego bez ograniczeń. Nieźle.

210/659

Twoje następne wyzwanie: udaj się do miejsca zaznaczonego na mapie. Spaceruj po wskazanych ulicach tak długo, aż uda Ci się przekonać kogoś, żeby zapłacił sto dolarów za wyświadczenie usługi seksualnej. Nie musisz wykonywać żadnych usług, wystarczy, że znajdziesz osobę gotową zapłacić wspomnianą kwotę. W żołądku wszystko mi się przewraca. Mam zachowywać się jak prostytutka? W tej części miasta? Powinni dać mi broń i kamizelkę kuloodporną. Kiedy moja mama pracowała w biurowcu ulicę dalej, narzekała przy tacie na paskudztwa znajdujące się na podziemnym parkingu. Tata żartował wtedy, że jej firma powinna reklamować to jako bonus, zapewniać

211/659

pracownikom dodatkowe przerwy na kawę i dorzucać im naklejki na zderzak „nie wchodzić, jeśli się kołysze”. Brakuje mi ich żartów. Nasz dom wypełniała kiedyś optymistyczna energia, niestety, przeze mnie wyparowała. Próbuję zerknąć na telefon Iana, ale trzyma go zbyt blisko siebie. W świetle neonów rzucanych przez kręgielnię jego twarz mieni się różnymi kolorami, raz jest lawendowa, za chwilę krwistoczerwona. Tłumek ludzi na zewnątrz także sprawdza w telefonach, dokąd ich teraz wyślą. Jedna z kobiet o rudych lokach, przypominająca mi sopranistkę z Upiora w operze, uderza palcami w szybę samochodu.

212/659

– Jakie macie wyzwanie? – woła, po czym wskazuje na mnie. – Chyba niezłe, bo ta twoja towarzyszka zaraz puści pawia! Ian opuszcza szybę i wzrusza ramionami. – Przykro mi. Musicie poczekać, aż organizatorzy was poinformują. Sama powinna wiedzieć, jakie są zasady gry. Nie oglądała poprzedniej edycji? A może Obserwatorzy dostają nagrody, jeśli uda im się nakłonić zawodników do złamania reguł – tak samo jak wygrywają nagrody za najlepsze nagrania? O matko, znowu przychodzą mi do głowy teorie spiskowe. Machamy tym, którzy nas wspierają – czy mogę nazwać ich naszymi fanami? – a Ian podnosi szybę. Jakiś facet próbuje

213/659

mu w tym przeszkodzić i wpycha telefon do środka. Ostre światło lampy błyskowej wywołuje mroczki przed moimi oczami, na szczęście Ianowi udaje się zamknąć okno i pokazuje zebranym ludziom znak pokoju. Wachluję się ręką. – Uff. Normalnie jak paparazzi. – Jakie masz wyzwanie? – Ty pierwszy. Opiera się o siedzenie. – Muszę być czarujący w zupełnie nieczarującej dzielnicy naszego miasta. Na tyle czarujący, żeby przekonać jedną z dziewczyn z ulicy, żeby dała mi za darmo – wyjaśnia. – Teraz ty. – Gdybym, hipotetycznie rzecz biorąc, podjęła się kolejnego wyzwania,

214/659

musiałabym przekonać kogoś, żeby zaoferował mi sto dolców za moje usługi. Ian mierzy mnie leniwym wzrokiem od góry do dołu. – To byłaby prawdziwa okazja. – Dzięki. Mam nadzieję – odpowiadam, po czym marszczę czoło. – Ale czy to będzie okazja w tej właśnie dzielnicy? No wiesz, nie mogę uwierzyć, że ktoś w ogóle może sprzedawać swoje ciało za jakąkolwiek kwotę, ale z drugiej strony, jeśli zażądam więcej, niż wynosi bieżąca stawka, to może to być naprawdę twardy orzech do zgryzienia. Ian wybucha śmiechem i wyjmuje telefon. – Im twardszy, tym lepszy, co ci zapewne powiedzą potencjalni klienci. Wydaję z siebie jęk.

215/659

Po chwili przeglądania Internetu Ian mówi: – Typowa stawka za dziewczynę na telefon wynosi od stu do trzystu dolarów. Na ulicy stawki są niższe, od dwudziestu do pięćdziesięciu. Będziesz więc żądała wysokiej ceny, ale nie wyglądasz jak ćpunka, a to powinno przemawiać na twoją korzyść. – Super. Dzięki. Żołądek mi się wywraca na drugą stronę, ale zaraz przypominam sobie o nagrodzie. Fantastyczny telefon z opłaconym abonamentem! Tylko czy jestem gotowa wyjść na ulicę, żeby go zdobyć? Ian opowiada mi o zestawie luksusowego sprzętu kempingowego. Ten chłopak zdecydowanie wybiera nagrody z motywem podróżniczym. Oczy mu

216/659

błyszczą mocniej niż neon przed nami, rozbłyskują jeszcze bardziej, kiedy NERVE przysyła nam ofertę dodatkową: za każdy tysiąc zarejestrowanych w Internecie Obserwatorów każde z nas zarobi dwieście dolarów. Łał. Ciekawe, ile osób zapłaci za oglądanie nas w dzielnicy prostytucji? – Nasze wyzwania już i tak będą trudne do udokumentowania bez stada ludzi płoszących prostytutki i ich klientów. – Będziemy musieli zachowywać się dyskretnie. Obserwatorzy również. Kilkudziesięciu z nich, głównie w wieku około osiemnastu-dwudziestu paru lat, otacza nasz samochód i krąży wokół niego jak stado sępów.

217/659

Mój telefon znów drażni mnie dźwiękiem. Warto byłoby zrezygnować z dalszej gry choćby po to, żeby wróciła moja dawna muzyczka. Kiedy widzę, kto dzwoni, nie chce mi się wierzyć, że organizatorzy pozwolili na tę rozmowę. Szybko odbieram, zanim zmienią zdanie. – Wszystko w porządku? – pyta Tommy. – Wyglądało jakby cię paskudnie popchnęli na tym ostatnim nagraniu. Nieźle, NERVE naprawdę szybko zamieściło nasz filmik, niemal w czasie rzeczywistym. Widocznie niespecjalnie edytowali nadesłany materiał. Ale dlaczego pozwalają mi na rozmowę z Tommym? Czy jest puszczana na żywo? Może chcą wiedzieć, co myślę o tym wszystkim – tak, to jedyne wytłumaczenie.

218/659

– Trochę mnie boli biodro, ale poza tym nic mi nie jest. – Mogę przyjechać po ciebie, jestem niedaleko. – To mnie akurat nie dziwi. Biorę głęboki wdech. – Moment, Tommy. Jeszcze nie, właśnie dostaliśmy nasze kolejne wyzwanie, nadal się waham, czy zrezygnować, czy nie. Kątem oka widzę, że Ian się szeroko uśmiecha. Tommy aż się zapowietrza. – Chyba nie myślisz o kontynuowaniu tej gry? – Proponują w zamian świetny telefon, a być może także pieniądze. Może to nic wielkiego dla kogoś, kto dysponuje funduszem powierniczym i nowym samochodem, ale dla mnie to naprawdę dużo.

219/659

– Już ucierpiałaś. Nie warto ginąć dla takiej nagrody. – Nie dramatyzuj. Przecież nie wyznaczają zadań, w których ryzykuje się życie. One tylko je znacznie utrudniają. – To na czym polega to następne wyzwanie? – Zarejestrowałeś się jako Obserwator, nie mogę powiedzieć. – Czy istnieje sposób, żeby mógł się kręcić w pobliżu jako moja ochrona? Gdybyśmy tylko mieli tajny kod, mogłabym podać mu adres i NERVE by się o tym nie dowiedziało. Rozmyślanie o tajnym kodzie od razu przypomina mi czasy, kiedy w siódmej klasie przygotowywałyśmy się z Syd do jej castingu do Cudotwórczyni. Nauczyłyśmy się na pamięć ról Annie

220/659

Sullivan oraz Helen Keller, ba!, opanowałyśmy nawet alfabet migowy, co okazało się bardzo przydatne podczas lekcji. Szkoda, że nie mogę zadzwonić do Sydney, powiedzieć jej, na co się porywam. Dlaczego musiała lecieć na Matthew? Głos Tommy’ego wyrywa mnie z zamyślenia. – Nie wchodź w to, Vee. Słyszałem plotki o jednej z dziewczyn, które wygrały ostatnią edycję, że... Rozmowa zostaje przerwana, słychać tylko szum. Kiedy próbuję oddzwonić, nie ma zasięgu. Beznadziejny telefon. Ian stuka palcami w kierownicę. – A gdybyś, hipotetycznie rzecz biorąc, nie rezygnowała z gry, chciałabyś zabrać się ze mną? – Zapina pas, co mnie

221/659

uspokaja. Czy psychopatyczni mordercy kiedykolwiek zapinają pasy? Zresztą jazda w pojedynkę do tej części miasta wydaje mi się bardziej ryzykowna niż jazda z nim. Poza tym, co miałby mi zrobić, skoro cały czas jesteśmy pod obstrzałem spojrzeń Obserwatorów? – Pewnie – odpowiadam, nie tylko na pytanie o środek transportu, ale także o mój udział w wyzwaniu. Nie mogę uwierzyć, że ledwo skończyłam jedno, a już się porywam na następne. I to ja, Vee, dziewczyna zza kulis. Ian uruchamia silnik, podnosimy kciuki w stronę Obserwatorów, by powiadomić ich, że gramy dalej. Wiwatują i pędzą do swoich aut, a tymczasem ja informuję NERVE o swojej decyzji. Co czeka mnie dalej w tej grze?

222/659

Za nami słychać dźwięk klaksonów, ktoś tak mocno podkręcił muzykę, że czuję basy. Ian marszczy czoło. – Co prawda, byłoby dobrze, gdyby ktoś jeszcze nagrał nasze wyzwanie, ale obawiam się, że ci ludzie mogą nam bardziej zaszkodzić, niż pomóc. Jakiś facet na zewnątrz pokazuje goły tyłek swoim kumplom, którzy rżą jak konie. Rozumiem, co Ian ma na myśli, ale z drugiej strony zgubienie Obserwatorów oznacza utratę ich wsparcia. W zeszłym miesiącu zawodnik w Los Angeles ciągle pokazywał środkowy palec swoim Obserwatorom, a wtedy oni dokonali sabotażu jego wyzwania i tym samym wyleciał z gry.

223/659

– Możemy poprosić ich o zmianę zachowania, jeśli zaczną się awanturować – mówię. – Zresztą prędzej czy później organizatorzy i tak podadzą im szczegóły dotyczące naszego wyzwania. Ian robi nagły zwrot, żeby nie uderzyć w dziewczynę robiącą gwiazdy na parkingu. – Są niebezpieczni. Znacznie przyspiesza, a potem wykonuje kilka nagłych skrętów, by odseparować nas od ekipy Obserwatorów. Kilka aut jedzie za nami z piskiem opon, ale szybki przejazd na czerwonym świetle zostawia ich w tyle. Kto by pomyślał, że tak rozsądnie wyglądający samochód jest aż tak zwrotny. Rozumiem motywy, jakie przyświecają Ianowi, jednak mam wrażenie,

224/659

że wchodzę na most, w którym przecięto przytrzymującą go linę. Czy NERVE zmusiło go do ucieczki przed Obserwatorami w taki sam sposób, w jaki mnie zmusiło do pozbycia się Tommy’ego? A jeśli tak, to co jeszcze każą mu zrobić, nie informując mnie o tym? Zaczynam bawić się pasem bezpieczeństwa. – Nie jestem pewna, czy zgubienie Obserwatorów to taki dobry pomysł – mówię. – Nie martw się, to tylko na chwilę. – Skręca jeszcze kilka razy, by upewnić się, że nikt za nami nie jedzie, po czym włącza płytę. – Obiecuję ci, że wynagrodzimy im to bardzo pikantnym materiałem. – Nie tylko im trzeba będzie wynagrodzić dzisiejszy wieczór – odpowiadam.

225/659

– Taaa. Twój chłopak jest chyba wkurzony. – Czy mówi to, żeby dowiedzieć się, czy mam chłopaka? – Twoja dziewczyna też się nie ucieszyła, że ją zostawiasz. Kąciki jego ust unoszą się nieznacznie. – Nie mam dziewczyny. Hmm, dobra wiadomość jest taka, że jest wolny, zła – że może zmienia dziewczyny jak rękawiczki. – Tommy też nie jest moim chłopakiem. I nie rozumie, dlaczego ktoś mógłby chcieć brać udział w grze dla fajnych nagród. – Ludzie, którzy przychodzą na świat w bogatych rodzinach, nigdy nic nie rozumieją.

226/659

– A skąd ty to wiesz, chłopaku z prywatnej szkoły z wyjechanym w kosmos telefonem? Twarz mu tężeje. – Zarobiłem na ten telefon. Na szkołę także. – Naprawdę? W jaki sposób? Biorę twoją pracę. – Nie, żebym miała coś przeciwko pracy w Vintage Love, ale pensja jest wyjątkowo żałosna. Kręci głową, uśmiechając się delikatnie, i podkręca głośność. Samochód zaczyna wibrować. W porządku, nie jest mi winien żadnych wyjaśnień, w końcu ja też nie zdradzam mu historii mojego życia. – Kto to? – pytam, wskazując głową na głośnik. Otwiera usta ze zdumienia.

227/659

– Nigdy nie słyszałaś o Rolling Stones? O Micku Jaggerze? To klasyka. – Słyszałam. Po prostu nie znałam tej piosenki. – W takim razie to twój szczęśliwy wieczór. Czy to prawda? To mój szczęśliwy wieczór? Niecałe dwie godziny temu moja najlepsza przyjaciółka rzuciła się w objęcia chłopaka, który podoba mi się od miesiąca. Ale w końcu wygrałam boskie buty i dzień w centrum odnowy biologicznej. Plus jadę właśnie samochodem z superprzystojnym facetem. Owszem, zmierzamy właśnie do najbardziej szemranej dzielnicy w mieście, gdzie mam udawać prostytutkę. I gdzie może oberwę. Albo coś gorszego, w końcu wszyscy wiedzą, że życie prostytutki

228/659

w niczym nie przypomina tego z Pretty Woman czy z Cyganki, ale ja będę tylko udawać. Bilans szczęścia wychodzi więc chyba na zero. Parkujemy kilka ulic dalej od zaznaczonego na mapie terenu, pociągam usta błyszczykiem i przyglądam się sobie. Moje ubranie i baleriny to kiepski materiał na prostytutkę, ale może przejdę jako wersja niegrzecznej uczennicy. Obciągam bluzkę, żeby odsłonić ramiączko stanika, podciągam spódniczkę do góry i związuję włosy w dwie kitki za pomocą gumek, które znalazłam na dnie torebki. Brakuje mi tylko lizaka. Zanim wysiądziemy z auta, dochodzimy do wniosku, że moja torebka będzie bezpieczniejsza w skrytce samochodowej niż ze mną, chociaż żołądek ściska mi się

229/659

boleśnie, że wychodzę bez niczego do tej części miasta. Na szczęście będę miała przy sobie komórkę, nie ma mowy, żebym ją zostawiła. Wysiadamy, a wtedy Ian wskazuje na moją przypinkę. – Chyba powinnaś ją zdjąć. Moim zdaniem to nierozsądne, kiedy ludzie z eee... przemysłu rozrywkowego wykazują preferencje polityczne. – Wątpię, czy ktokolwiek będzie tu wiedział, kim jest Jimmy Carter, ale masz rację. – Odpinam broszkę i chowam do kieszeni. No dobra, czas wczuć się w rolę. Syd mówi, że zawsze trzeba zacząć od sylwetki. Próbuję uaktywnić w sobie wszelkie geny primadonny, jakie mogę posiadać, i przyjmuję stosowną pozę.

230/659

– Halo, Seattle! Nowe ciało na sprzedaż! Ian lustruje mnie wzrokiem przez dłuższą chwilę. – Mogę się założyć, że dostaniesz propozycję w ciągu pierwszych dziesięciu minut. Ci wszyscy potworni faceci, którzy spacerują tu w poszukiwaniu prostytutki, zapewne uwielbiają olśniewające, niebieskookie brunetki, które wyglądają jak gimnazjalistki. – Eee, dzięki. – Olśniewająca i gimnazjalistka to w zasadzie słowa wzajemnie się wykluczające, ale uznaję, że miał to być komplement. Pocieram uda rękoma. – Szkoda, że nie mam przy sobie kosmetyków do makijażu. Wbija we mnie wzrok, od którego dreszcz przebiega mi po łopatkach.

231/659

– Wiesz, że prostytutki były jednymi z pierwszych kobiet, które malowały sobie usta? – Brzmi sensownie. Chciały wyglądać ładnie, żeby przyciągnąć klientów. – Oczywiście, że stosowały szminkę do przyciągnięcia klientów, ale chodziło nie tyle o urodę, ile o reklamę szczególnych usług, o charakterze oralnym. – Och. – Patrzę na niego przez zmrużone oczy. – Najpierw badania na temat wstrzemięźliwości, potem ceny usług seksualnych, a teraz dawne prostytutki. Uczę się od ciebie mnóstwa rzeczy na temat seksu. Ian wyjmuje telefon. – Możemy także rozmawiać na inne tematy. Na przykład: wiedziałaś,

232/659

że istnieją kultury, które uważają, że zdjęcie wykrada ci część duszy? – Myślałam, że to jedna z tych miejskich legend, którymi ludzie straszą innych, kiedy mają zły dzień. – Jeśli wolisz takie wytłumaczenie, proszę bardzo – odpowiada i celuje we mnie aparatem. Wydymam wargi najlepiej jak potrafię, a on robi zdjęcie. Które to już dzisiaj? – Chyba powinniśmy zacząć – mówi, przeczesując włosy palcami. – Nie będzie łatwo przekonać obleganą dziewczynę, żeby dała mi cokolwiek za darmo. Jestem pewna, że z tymi ciemnymi oczami i inteligentnym uśmiechem będzie mógł przebierać w ofertach. – Pójdzie ci świetnie – odpowiadam.

233/659

Ruszamy raźnym krokiem, co mi odpowiada – raz, bo jest zimno, dwa – ponieważ mam nadzieję, że to zmniejszy nieco moje zdenerwowanie. Muszę jednak się natrudzić, żeby utrzymać narzucone tempo. Kiedy docieramy do głównej ulicy, Ian zwalnia. – Może pójdziesz przede mną? Uruchomię video chat, trzymaj się tylko światła latarni. To jedyny plan, jaki mamy. Mrugam do niego, macham ręką i ruszam samotnie, kołysząc biodrami w przypływie śmiałości, której wcale nie czuję, zwłaszcza że od zimnego powietrza zdrętwiały mi pośladki. Na chodniku roi się od ludzi wszelkiej maści – studentów niosących piwo, par trzymających się za ręce,

234/659

siwych facetów w kilku warstwach ubrań, proszących przechodniów o pieniądze na „jedzenie”. Studenci śmieją się i bekają. Urocze. Kiedy mijają mnie chwiejnym krokiem, zakrywam rękoma klatkę piersiową i odwracam wzrok. Praca w handlu nauczyła mnie odróżniać potencjalnych klientów od zwykłych oglądaczy. – Ile bierzesz, mała? – woła jeden z nich. – Nie stać cię – odpowiadam, wchodząc w to, co – jak mam nadzieję – jest typowym sposobem porozumiewania się prostytutek. Co prawda pomagałam Sydney przygotowywać się do rozmaitych ról, od Liesl z Dźwięków muzyki po księżniczkę ninja na motywach Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka.

235/659

Syd nigdy nie grała jednak prostytutki, więc nie mam porównania. Odchodzę, podczas gdy studenci szydzą ze swojego upokorzonego kolegi. Na szczęście nie idzie za mną, żeby udowodnić swoją męskość. Jestem tak skupiona na chłopakach, że nie zauważam dwóch dziewczyn zmierzających w moją stronę. Jedna ma jasną karnację i ciuchy we fluorescencyjnych barwach, druga jest ciemnoskóra i ma na sobie metaliczne ubranie. Obie są chyba mniej więcej w moim wieku, tyle że ich oczy są zmęczone bardziej niż oczy mojej mamy. Skąpe bluzeczki wystawiają tak dużo ciała na działanie lodowatego nocnego powietrza, że aż mnie przechodzi dreszcz współczucia.

236/659

Ta fluorescencyjna szczerzy się nieprzyjemnie, widzę błysk złotego zęba. – Co tu robisz? – Idę sobie. – Obciągam kurtkę, zasłaniając to, co miało robić za dekolt, ale teraz już wiem, że było jedynie pobożnym życzeniem z mojej strony. Dziewczyna w metalicznym stroju wystawia palec w moim kierunku. Jej paznokcie mają pewnie co najmniej dwa i pół centymetra i pomalowane są na ciemny kolor. – I lepiej, żeby tak było – mówi. Obie podchodzą bliżej. Staram się nie myśleć, do czego byłyby zdolne ich pazury, ale od razu widzę przed oczami obraz dzikich kotów z dżungli rozszarpujących swoją ofiarę. To wstrętne wyzwanie, gorsze nawet

237/659

od poprzedniego. Na szczęście nie jestem zupełnie sama, Ian też ma przed sobą trudne zadanie. Nagle przychodzi mi do głowy pewien pomysł. Siłą woli powstrzymuję się, żeby się nie cofać – tego właśnie uczą strażnicy w parku Yellowstone na wypadek spotkania z niedźwiedziem. Kiedy dziewczyny niemal się ze mną zrównują, odzywam się ponownie: – Dzisiaj taki jeden muzyk daje tu koncert. Może go widziałyście? – pytam i uśmiecham się jak koleżanka do koleżanki. Dziewczyna o jasnej skórze przesuwa językiem po wargach. – Muzyk? Kołyszę się na swoich balerinach jak zagorzała fanka.

238/659

– No tak. Nazywa się Ian... eee Jagger. Jego ojciec jest z Rolling Stonesów, taki stary zespół, kojarzycie? Jaki ojciec, taki syn, nieźle, co? W każdym razie jego zespół gra dzisiaj w Seattle. Widziałam na fan page’u, że po występie szuka towarzystwa i wymienił nazwę klubu. To gdzieś tutaj nie, znacie Flash? – To nazwa klubu, w którym w każdym weekend aresztują przynajmniej kilka osób. Muszę wziąć kilka głębokich wdechów po tej przemowie, bo inaczej dojdzie do hiperwentylacji. Dziewczyna krzywi się. – A po co miałby chodzić do takiego dupnego miejsca? – pyta. Omiatam wzrokiem ulicę, po czym teatralnie zamieram, udając, że właśnie

239/659

dostrzegłam znajdującego się jakieś trzy metry dalej Iana. – O Jezu! – krzyczę i pędzę w jego stronę. Dziewczyny idą za mną. Chwytam go za rękę. – Ian Jagger! Uwielbiam, po prostu uwielbiam twoje piosenki! Dyszenia akurat nie muszę udawać. Ian maskuje zaskoczenie szerokim uśmiechem. – Dzięki, skarbie – odpowiada. Dziewczyny odpychają mnie na bok. Śmierdzą mieszanką perfum i papierosów; jak one chcą zdobyć klientów takim zapachem? – Cześć, Ian – mówi ciemniejsza z nich. – Jestem Tiffany. Naprawdę jesteś sławny?

240/659

Chłopak wzrusza ramionami i uśmiecha się w idealnie gwiazdorski sposób. Druga dziewczyna przedstawia się jako Ambrosia. – No pewnie, kurde, że jest sławny. Poznaję jego twarz z czasopism. Idzie lepiej, niż sądziłam. Czy Ian zdaje sobie sprawę, że wyświadczam mu w tym momencie ogromną przysługę? I ile będzie mi winien w zamian? Znowu uśmiecha się tak zajebiście, że na jego twarzy pokazują się dołeczki. – Jutro już stąd wyjeżdżamy. Nie wiecie czasem, gdzie dzisiaj mógłbym się zabawić? – Mogę zapewnić ci mnóstwo dobrej zabawy – oświadcza Tiffany. Ian podaje mi telefon.

241/659

– Ej, księżniczko, mogłabyś zrobić mi zdjęcie z tymi uroczymi paniami? Moja wytwórnia lubi kiedy spotykam się z ludźmi w różnych miastach. Przejmuję komórkę i ustawiam. – Jasne, ale ja mogłabym pokazać ci lepszą zabawę niż te dwie, i do tego całkowicie za darmo. Tiffany zwija dłonie w pięści i robi krok w moją stronę. – A kto powiedział, że ja nie chcę za darmo, suko? Bingo. – Przepraszam, myślałam... Ambrosia kładzie ręce na biodrach i też się przysuwa. – To lepiej nie myśl, dziwko. Ian staje pomiędzy nimi a mną.

242/659

– Hej, zapomnijcie o tej małej. Czyli co, obie macie ochotę na zabawę? Bez żadnych zobowiązań? – Pewnie – odpowiada mu Tiffany. – Zamieścisz nasze zdjęcia na swojej stronie? Ian uśmiecha się do mnie. – Wasze fotki pojawią się w całym Internecie, obiecuję. To dlatego dałem aparat tej chudej lasencji. Obie patrzą triumfalnie na chudą lasencję, czyli na mnie, po czym pytają Iana, gdzie mieszka i czy można zamówić obsługę do pokoju. W tym właśnie momencie pojawia się potężny facet z białą fedorą na głowie. Fedora? To jakiś żart? Ręce ma upchnięte głęboko w kieszeniach prochowca, który powinien mieć

243/659

jeszcze panterkę na kołnierzu, żeby dopełnić całości. – Tiff, Am, czy ten gość was napastuje? Tiffany i Ambrosia mało sobie nóg nie połamią, tak szybko do niego pędzą. Każda chwyta go za rękę i coś mu szepcze do ucha. Marszczy brwi w reakcji na to, co mu mówią. – Nie słyszałem, kurna, o żadnym Ianie Dżaggerze – odpowiada. Przyciskam komórkę do siebie, z nadzieję, że facet mnie nie zauważy. Mruży oczy, patrząc na Iana, po czym odsuwa swoje podopieczne i podchodzi bliżej. – Mówiłem, że o tobie nie słyszałem. Ian wzrusza ramionami.

244/659

– Gramy głównie emo. – Homo? Gracie muzę homo? – Nie, emo. To rodzaj punka, rodzaj angsty. Mężczyzna nadal się zbliża, ręce cały czas trzyma w kieszeniach. Zatrzymuje się tuż przed chłopakiem. – A więc coś w rodzaju punka, hę? A gdzie dzisiaj gracie? Ian przełyka ciężko ślinę. – W takim małym lokalu, pewnie pan nawet o nim nie słyszał. – Pytałem, gdzie dzisiaj gracie, Ianie punku homo Dżaggerze? Przysuwa się tak, że prawie go dotyka. Ian znów przełyka ślinę. W dalszym ciągu nagrywam tę scenę, chociaż chyba już mamy potrzebny materiał. Ale nie mogę przestać. Tiffany i Ambrosia kryją się

245/659

za swoim alfonsem, wymieniają spojrzenia, otwierając przy tym szeroko oczy, przez co wydają się znacznie młodsze. – Widzę, że byłeś zainteresowanym spędzeniem czasu z moimi dziewczynkami – odzywa się alfons niższym głosem. Ian uśmiecha się. – Tylko rozmawialiśmy. Są śliczne. Mężczyzna wyciąga rękę z kieszeni i pociera zarost na brodzie. – Jasne, że są. Powiem ci coś, ze mną też się fajnie rozmawia. Może zróbmy sobie spacer i pogadajmy. – Brzmi nieźle, ale muszę już iść. Kumple z zespołu pewnie się zastanawiają, co się ze mną stało. – To nie była prośba – szepcze facet.

246/659

Ian zerka na mnie bezradnie. Aparat ślizga mi się w spoconych ze strachu dłoniach. Mam ochotę wsunąć go do kieszeni, zanim ten alfons mi go zabierze, ale nie chcę stracić tego nagrania. – Zostań tu – mówi do mnie. Wzrok faceta po raz pierwszy kieruje się na mnie. – Ona jest z tobą? Słodka. Też może z nami iść – stwierdza i trąca go w łokieć. Nie mam pojęcia, czy powinnam iść z nimi, czy uciekać w przeciwnym kierunku. Nie będzie gonił nas jednocześnie, ale zawsze może wysłać za mną Tiffany i Ambrosię. Rozglądam się w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby nam pomóc.

247/659

I w tej właśnie chwili zza rogu wyłania się grupka dwudziestokilkulatków. Jeden z nich pokazuje na nas, a wtedy reszta wyciąga telefony. Przyszli Obserwatorzy. Nagle dookoła wszyscy zaczynają nagrywać mnie i Iana. Kiedy tłumek się zbliża, alfons marszczy czoło z niepokoju. – Co to, kurna, ma być? Ian macha ręką na Obserwatorów. – Widzę, że zauważyli mnie fani. Powinienem spędzić z nimi trochę czasu – mówi, po czym nurkuje w sam środek grupy. Ja też się wycofuję. Rozpoznaję kilka osób, to oni tkwili pod kręgielnią. Jednak nikt nie jest zły, że ich zgubiliśmy po drodze. A ja tym razem nie mam nic przeciwko aparatom wycelowanym

248/659

w moją twarz. Idziemy dalej pośród wiwatów i zalewu pytań. – Zobaczycie wszystko, kiedy NERVE zamieści film – tłumaczy Ian. Wyjmuje mi telefon z rąk i śmiejąc się, nagrywa filmujących nas Obserwatorów. Alfons i jego dziewczyny wpatrują się w nas z zaintrygowaniem. Tiffany płacze, jakby coś niesamowitego przeszło jej koło nosa. Ja też mam ochotę się rozpłakać, ale z poczucia ulgi. Wiwaty Obserwatorów otaczają mnie niczym tarcza. Wielka, hałaśliwa, cudowna tarcza. Jestem kimś. Jestem bezpieczna.

VII Przepycham się do Iana. – Teraz możesz jechać do Kentucky, Kansas czy gdzie tam chcesz i zrobić sobie biwak. Śmieje się. – To, co zrobiłaś, było boskie, chociaż o mały włos zostalibyśmy pobici i okradzeni. Na szczęście nadal mam telefon. Obserwatorzy nas otaczają, przybijają Ianowi piątki, a on przyjmuje gratulacje. – Mogę wam poświadczyć, że dzięki mojej niesamowitej partnerce to nagranie

250/659

będzie wyjątkowe! A teraz musicie dać jej trochę luzu, żeby mogła zrobić to, co musi. W przeciwnym razie zabawa się skończy. Wydają się rozczarowani, ale spełniają prośbę i zostają na tej stronie ulicy, po czym my przechodzimy na drugą i ruszamy kawałek dalej, poza terytorium Tiffany i Ambrosii. A przynajmniej taką mam nadzieję. Teraz mam przed sobą cudowną perspektywę znalezienia sobie klienta. Ian podchodzi do lokalu, który reklamuje się hasłem „Piękne panie na żądanie”. To dziwne, że przy milionach stron porno w Internecie niektórzy faceci mają jeszcze ochotę na okropne spotkanie twarzą w twarz ze striptizerką. Dla nas to jednak plus, ponieważ neon

251/659

oświetla jasno pewnie z dziesięć metrów chodnika. Kolejna grupka facetów omiata mnie wzrokiem, ale nikt nie podchodzi, nawet wtedy, gdy Ian macha do nich ręką. Uznajemy, że może woleliby pogadać w cztery oczy z facetem czy coś w tym stylu, więc odchodzę w kierunku krawężnika. Twarz mam zwróconą ku ulicy, jedną rękę opieram na biodrze, druga zwisa mi wzdłuż ciała. Przejeżdżające samochody oślepiają mnie na chwilę, ale uśmiecham się za każdym razem sztywno i wypinam pierś. Mam na sobie dwa razy tyle ubrań co Tiffany i Ambrosia razem wzięte, a jeszcze nigdy nie czułam się tak naga. Z drugiej strony ulicy dobiega mnie śmiech. Niech ci

252/659

Obserwatorzy lepiej się ogarną, w przeciwnym razie w ogóle nie wykonam zadania. Dochodzę do przecznicy, odwracam się i ruszam powoli w kierunku Iana. Rozmawia z facetami w kolejce, pokazuje na mnie palcem. Mój osobisty alfons. Potencjalni klienci, a przynajmniej tak im się wydaje, stoją i gapią się na mnie. Oblizują się, a jednak kręcą głowami. W czym problem? Może z tej odległości uważają mnie za wychudzoną narkomankę, która pod długimi rękawami chowa ślady po nakłuciach? A może moje ciuchy i buty zdradzają, że tak naprawdę nie pracuję w tej branży? Chyba będę musiała ich przekonać. Uch. Chociaż żołądek zawiązuje mi się w supeł, którego nigdy chyba nie rozwiążę, ruszam w stronę

253/659

facetów. Dzięki Bogu Obserwatorzy mieli na tyle rozumu, że ucichli. Im bliżej lokalu peep show podchodzę, tym mocniejszy jest odór, który do mnie dociera. Przypomina kapuśniak. Jęczę w głębi duszy, gdy uświadamiam sobie, że to zapach tych facetów. Czy Ian musiał wybrać najbardziej śmierdzących zboczeńców z całej ulicy? – Chodź tu, Roxie. – Kiwa do mnie. Roxie? Jest w ogóle takie imię? – Jasne, Stone – odpowiadam. Chwyta mnie za nadgarstek, jakbym była jego własnością. – Ci panowie nie wierzą, że jesteś warta takich pieniędzy. Przygryzam wargę. – Może mają rację. To moja pierwsza noc na ulicy, trochę się denerwuję.

254/659

Facet o obwisłej skórze na twarzy patrzy na mnie pożądliwie. – Nigdy wcześniej tego nie robiłaś? No, to wyjaśnia dziwne ubranie. Dziwne? Najpierw czuję się obrażona, ale zaraz uznaję, że to pochlebstwo. Kto chciałby wyglądać jak dziewczyna z ulicy? – Tylko na takie mnie stać. – Pociągam nosem. – Imprezowe ubrania są bardzo drogie. – Wbijam wzrok w moje biedne, zupełnie niepasujące do ulicznicy baleriny. Gdzieś w oddali słychać dźwięk syreny. Nasz rozmówca drapie się pod pachą. – Dam ci pięćdziesiąt, to wszystko, co mam i znacznie więcej niż biorą inne dziewczyny. Unoszę głowę i patrzę sarnim wzrokiem na Iana.

255/659

– Nie wiem, czy mogę to zrobić, chociaż mama naprawdę potrzebuje pieniędzy na operację. Dajcie mi chwilę do namysłu. – Muszę natychmiast odejść od tego smrodu albo zemdleję. – Jasne, siostrzyczko. – Ian gładzi mnie po głowie i wraca do negocjacji z facetami, jak przystało na dobrego brata. Po raz kolejny przechadzam się wzdłuż krawężnika. Mija mnie kilka par, wszystkie reagują podobnie: nieznaczny uśmiech i szybko odwrócony wzrok ze strony chłopaka, pogardliwe prychnięcie i dłuższe spojrzenie ze strony dziewczyny. Czy nie zdają sobie sprawy, że jestem jedną z nich? Kurczę, przecież ostatnia, która rzuciła mi ostre spojrzenie, miała na sobie identyczną koszulkę jak ja.

256/659

Nie mogę jednak brać sobie tego do serca. Rola, którą odgrywam, nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Zmuszam się do uśmiechu w stronę następnej mijającej mnie pary i jestem zszokowana, bo odpowiadają tym samym. A potem chłopak podbiega do mnie i obejmuje mnie w pasie. – Hej! – Próbuję się wyswobodzić. Dziewczyna robi nam zdjęcie, a on ciągnie mnie za kitkę i szepcze: – Świetnie ci idzie, Vee. Uderzam go. – Łapy przy sobie, zboczeńcu! Ian od razu do nas podbiega i grozi, że sprowadzi go do parteru, ale oboje wybuchają śmiechem i wracają, skąd przyszli. Ian chce za nimi biec.

257/659

– Zapomnij o nich – mówię, zatrzymując go. Biorę głęboki wdech. – Skupmy się na wyzwaniu. Wydaje się rozdarty, jednak po paru sekundach namysłu przyznaje mi rację. – Jeśli jeszcze raz pojawią się jacyś napastujący cię Obserwatorzy, krzycz. Dobrze? Obiecuję i wracam do zadania. Kilka chwil później jakiś samochód zwalnia i zatrzymuje się tuż obok mnie. Wewnątrz siedzi facet w średnim wieku o krzaczastych brwiach. Uśmiecha się na mój widok. – Wydajesz się za młoda, żeby tak samotnie tu spacerować. Cała się trzęsiesz. – Jestem w odpowiednim wieku, tylko mi zimno.

258/659

– Mój samochód ma podgrzewane siedzenia. Mogę cię podwieźć. Stoję i czekam, co powie dalej. Błagam, żeby ktoś to nagrywał! Mogłabym to zrobić moim badziewnym aparatem, ale boję się, że go spłoszę. Stuka w kierownicę w rytmie popowej piosenki. – To jak, wsiadasz? – Eee, pan jest miły, ale... Ian przechodzi obok mnie, ręce ma skrzyżowane na piersi, dzięki czemu może trzymać komórkę tak, żeby nikt nie domyślił się, że nagrywa. Zajmuje miejsce za samochodem. Przechodnie powinni wziąć go za alfonsa pilnującego swojej dziewczyny. Facet w samochodzie chyba go nawet nie zauważa. Pociera swój policzek.

259/659

– Potrzebne ci są pieniądze na jedzenie? Może mógłbym ci pomóc. – O tak, jestem głodna – odpowiadam, przeciągając ostatnie słowo. Śmieje się. – A ile zwykle jesz? Mam ochotę zwinąć się w kłębek, ale wyduszam z siebie: – Dużo. – Mała dziewczynka o dużym apetycie – śmieje się mężczyzna. – Wartym dwadzieścia dolców? Otwieram szeroko oczy. – Raczej pięć razy tyle. Uśmiech gaśnie mu na twarzy. – Zachłanna jesteś, co? Pocieram ręką brzuch. – Nie. Po prostu gotowa do ciężkiej pracy.

260/659

Unosi brwi, wolę nie myśleć, co teraz chodzi mu po głowie. – Jesteś niezwykle urocza, ale nie mogę zaakceptować takiej stawki. To wbrew moim zasadom. Jakby facet polujący na nieletnie prostytutki miał jakieś zasady. – Szkoda. Miłego wieczoru – odpowiadam i ruszam przed siebie. Cofa auto, aż Ian musi uciekać. – Uważasz, że taka z ciebie seksowna dupa? – pyta. Już wiem, że to się nie skończy dobrze. – Nie. – Dziwka! – wrzeszczy, wciska gaz i pędzi z piskiem opon, zatrzymując się przy dziewczynie w wysadzanych ćwiekami botkach na dwunastocentymetrowych obcasach.

261/659

Kolana mam jak z waty. Najpierw prostytutki, a teraz on. Jeszcze nikt nie nazwał mnie „dziwką” dwukrotnie w ciągu tego samego wieczoru – ba, w ciągu tego samego miesiąca. Drży mi dolna warga. Ian podchodzi i ściska mnie za ramię. – Nie stresuj się nim. To tylko dupek, który nie dostał tego, czego chciał. Damy radę, zobaczysz. A tymczasem mamy świetne nagranie. – Odsuwa się i zajmuje strategiczną pozycję. Przełykam ślinę, sfrustrowana, i obserwuję, jak dziewczyna w wysadzanych ćwiekami butach rozmawia z facetem, potakując i uśmiechając się. Skoro tyle tu prostytutek gotowych pracować za mniej niż sto dolarów, jak mam znaleźć klienta? Oczywiście, organizatorzy gry specjalnie

262/659

wyśrubowali stopień trudności. A czego się spodziewałam za taki telefon z dodatkami? Po kilku minutach dziewczyna okrąża samochód, żeby usiąść na siedzeniu pasażera. Kiedy tylko znika z pola widzenia kierowcy, jej twarz staje się zupełnie wyprana z emocji. Ciekawe, co sobie myśli? Że to nie jest jej prawdziwe życie, tak samo jak ja sobie to przed chwilą tłumaczyłam? Nagle czuję się taka zmęczona, chciałabym pojechać do domu, wziąć gorącą kąpiel i położyć się do łóżka. Spaceruję wzdłuż krawężnika, sprawdzając komórkę. Żadnych wiadomości, zapewne NERVE blokuje wszystkie połączenia. Czy nie rozumieją, że przydałoby mi się wsparcie mentalne?

263/659

Już mam zapytać Iana o drobne do telefonu ulicznego, bo chcę usłyszeć przyjazny głos – zakładając oczywiście, że znajdę działający i niepokryty czymś obleśnym aparat – kiedy zwalnia kolejny samochód. Tuż obok mnie zatrzymuje się maska z logo mercedesa. Kierowca opuszcza szybę i widzę elegancko obciętego faceta po trzydziestce. Ma równo przystrzyżone baki i chłopięce rysy twarzy, to mężczyzna, który nie powinien szukać prostytutek. Ale kto wie, co kogo kręci. Opiera łokieć na oknie, moim oczom ukazuje się ogromny zegarek, wart więcej niż mój samochód. – Cześć – odzywa się, błyskając bielutkimi zębami. Staję poza zasięgiem jego rąk i wystawiam biodro.

264/659

– Cześć – odpowiadam. – Nie musisz tu być, wiesz o tym? Czekam, aż doda, że powinnam skorzystać z ciepłych jak tosty siedzeń jego samochodu. Ale on mówi coś innego: – Bez względu na to, jakie problemy skłaniają cię do myślenia, że to twoja jedyna opcja, pamiętaj, że można je rozwiązać w inny sposób. Zwłaszcza jeśli pozwolisz, żeby ktoś ci pomógł. – Na przykład pan? Uśmiecha się. – Myślałem o kimś znacznie potężniejszym. Hmm. – Ma pan na myśli trójkąt? – Czy jeśli zaproponuje stówę za orgię, mogę uznać zadanie za wykonane?

265/659

Jego twarz przybiera wyraz obrzydzenia, ale zaraz wraca na nią uśmiech. – Miałem na myśli siłę znacznie wyższą. Prowadzimy z żoną duszpasterstwo pomocy dla dziewcząt takich jak ty. Postanawiam nie wypadać z roli. – Takich jak ja? Przecież pan mnie nie zna. – Ale wiem, że potrzebujesz miejsca, w którym poczujesz się bezpiecznie. Jeśli masz ochotę na domowy posiłek i chcesz porozmawiać z młodymi kobietami, które znajdowały się w takiej samej sytuacji, możesz natychmiast stąd odejść. Zerkam na Iana, który mija nas z uniesionym aparatem. – Bardzo dziękuję, ale nie skorzystam. Mężczyzna śledzi wzrokiem Iana, wychyla się nawet, gdy ten staje w miejscu,

266/659

które powinno pozostawać niewidoczne dla kierowcy. Najwyraźniej rzeczywiście czuwa nad nim wyższa siła, skoro z taką wprawą przeszywa wzrokiem prawdziwych alfonsów. – Czy to ty jesteś odpowiedzialny za los tej młodej damy? – pyta Iana. Ten wzrusza ramionami. – Jesteśmy przyjaciółmi. Facet wyciąga rękę. – Dobrze słyszeć. Ponieważ chciałbym zabrać ją w bezpieczne miejsce, gdzie uzyska pomoc. Jestem pewien, że jako przyjaciel nie będziesz miał nic przeciwko. Macham ręką. – Halo? Mam coś przeciwko temu. Bardzo dziękuję panu za troskę, ale ze mną wszystko w porządku. To nie jest

267/659

tak, jak się panu wydaje. My tu sobie po prostu przyszliśmy. Kręci głową, ale tak, że ani jeden włosek nie zmienia miejsca na jego głowie. – Muszę stwierdzić ze smutkiem, że wiele młodych kobiet doznaje największej krzywdy z ręki swoich tak zwanych przyjaciół, którzy podobno się nimi opiekują. Wskazuję na drugą stronę ulicy. – Jeśli chce pan naprawdę komuś pomóc, tam są dwie dziewczyny. Ambrosia i Tiffany, im ta pomoc by się z pewnością przydała. Jednak ich przyjaciel wydaje się niebezpieczny, więc niech pan lepiej uważa, dobrze?

268/659

Odmaszerowuję, ciągnąc Iana za rękę. Mężczyzna patrzy za nami, ale ostatecznie odjeżdża. Ian potrząsa głową. – Nie brakuje tu szaleńców – stwierdza. – On nie wydawał się szalony. Mam nadzieję, że nie naraziłam go na niebezpieczeństwo, wysyłając do tych dwóch dziewczyn. – Pocieram skronie, nie jestem pewna, czy zrobiłam coś szlachetnego czy raczej idiotycznego. Ian chwyta mnie za ramiona. – Nie jesteś odpowiedzialna za nikogo na tych ulicach, nie licząc samej siebie, i – jeśli zechcesz – mnie. Szkoda, że tamta dziewczyna w wysadzanych ćwiekami botkach odjechała z facetem o zrośniętych

269/659

brwiach. Jej przydałaby się chyba jakaś nadzieja. Jestem wdzięczna losowi, że dla mnie to tylko gra. No właśnie. – Czas wracać do zadania – mówię. Ian mruga jednym okiem. – Zgadza się. Możemy próbować zbawić świat, kiedy już wygramy nasze nagrody. – Odchodzi i znów zostawia mnie samą. Przyglądam się znajdującym się po drugiej stronie ulicy Obserwatorom z nadzieją, że ujrzę Tommy’ego, chociaż mówił, że zgłosił się tylko do obserwacji w sieci. Czy nadal mnie pilnuje, czy wrócił do domu zdegustowany? Spaceruję tam i z powrotem, a Ian nagabuje pieszych. Zatrzymuje się jeszcze kilka samochodów, ale historia jest zawsze taka sama – żądam zbyt wiele. Kiedy czwarty samochód w ciągu

270/659

dziesięciu minut odjeżdża z hukiem, czuję się przegrana, chociaż przecież przegranymi są tu faceci, którzy muszą płacić za seks. Kolejne nieudane negocjacje cenowe, po czym podjeżdża ford taurus. Wzdycham i czekam, aż rozpocznie się targowanie. Facet o delikatnej urodzie opuszcza szybę. – Jesteś sama? – Chwilowo. – Przygryzam wargę. – Ja też. Samotność jest okropna, co? Kiwam głową. Czy wszystkie rozmowy z prostytutkami są takie kretyńskie? Mężczyzna stuka w drzwi auta. – A ile kosztowałaby zmiana naszego statusu samotników? – Sto dolarów.

271/659

Unosi brwi. – Ojoj. Co mógłbym dostać za tak wysoką stawkę? – Nie nazwał mnie zachłanną suką ani nie odjechał. To dobry znak. Przesuwam palec w dół dekoltu. – A co by pan chciał? Śmieje się cicho i omiata mnie wzrokiem. – Dużo. Rozglądam się, łapię spojrzenie Iana, który mija nas z telefonem w wyciągniętej ręce. Odwracam się do kierowcy z uśmiechem. Ian zajmuje swoje stanowisko. – A więc zgoda? – Trzepoczę rzęsami. – Zapłaci pan sto dolarów? – Wszystko, czego zechcę? – Wargi ma pulchne, błyszczące, jakby często je oblizywał.

272/659

– Uhm. Zza szyby wyłania się owłosiona ręka i gładzi mnie po spódniczce, a ja z trudem powstrzymuję mdłości. Mężczyzna odblokowuje drzwi. – W takim razie zgoda. Może od razu wsiądziesz? Pochyla się, żeby zdjąć z siedzenia jakieś pudełko, a wtedy dostrzegam coś połyskującego w kieszeni na piersi. Jezus Maria, czy to odznaka policyjna? – Przepraszam pana, ale tylko się wygłupiałam. Przepraszam za wprowadzenie pana w błąd. – To mówiąc, biegnę do Iana, wrzeszcząc: – Uciekaj! Za nami słychać trzaśnięcie drzwi. – Wracaj! Stać!

273/659

Tłum po drugiej stronie ulicy wznosi wiwaty. Pędzimy w ich kierunku, wymijając samochody na jezdni. Studenci zwijają się ze śmiechu, inni wyciągają telefony. Ale tym razem żaden z naszych fanów nas nie ochroni. Biegniemy z Ianem na południe. Wątpię, żeby którykolwiek Obserwator był na tyle głupi, żeby nas gonić. Zwłaszcza że pędzi za nami gliniarz, wymachując bronią. Skręcamy w kolejną ulicę: nie czuję już stóp. Baleriny mają fatalne podeszwy. – Nie wiem, czy utrzymam takie tempo do samochodu – mówię, ciężko dysząc. Trzy budynki dalej Ian wciąga mnie do jakiejś wnęki. Automatycznie wstrzymuję oddech w obawie przed zapachami, które mogą czekać na nas

274/659

w miejscu z pewnością obleganym przez pijaków. Czuć tu stęchlizną, ale nie ma smrodu, jakiego się spodziewałam. Kryjemy się w ciemności, Ian opiera się o ścianę, trzyma mnie w objęciach. Pół minuty później słychać kroki. Policjant przebiega, sapiąc i przeklinając pod nosem. Za nim pędzi dwóch chłopaków w sportowych bluzach, śmieją się i go nagrywają. Okej, a jednak ktoś był na tyle głupi, żeby go gonić. Serce Iana łomocze mi pod policzkiem, poza tym stoimy zupełnie nieruchomo. – Chodźcie tu! – wrzeszczy gliniarz do chłopaków. Sądząc po krokach, wypełniają polecenie, nawet śmiech nagle zamiera. Policjant każe im oddać telefony, pewnie chce usunąć wszystko, co zdołali nagrać,

275/659

zanim trafi to do Internetu. „Za późno, człowieku”, myślę. Gdy przechodzą obok wnęki, jeden z chłopaków otwiera szeroko oczy, jednak zamiast nas wydać, opuszcza głowę. Policjant także zerka w naszą stronę, mruży powieki, ale idzie dalej. Nie ośmielam się oddychać, dopóki ich kroki nie ucichną w oddali. Wtedy dopiero dociera do mnie zapach Iana – coś jak góry w czasie spaceru późnym latem. Wdycham go ponownie. – Chyba nam się udało – szepcze. – Niesamowite. – Patrzę mu prosto w twarz, chociaż w ciemności ledwo dostrzegam jego rysy. Muska palcem moją brodę. – Ian Jagger, hę? – Nie chciałbyś być gwiazdą rocka?

276/659

– Jak na razie to ty okazałaś się prawdziwą gwiazdą – odpowiada i przyciąga mnie jeszcze bliżej, o ile to w ogóle możliwe. Czy pocałuje mnie teraz? Prawie się nie znamy, ale zmierzyliśmy się wspólnie z różnymi niebezpieczeństwami, a to coś znaczy. Poza tym najwyraźniej mogę na niego liczyć. A to znaczy coś więcej. Okej, może to jego zainteresowanie jest jedynie częścią gry, jednak dreszcz przechodzący mi po plecach wydaje się autentyczny. Przesuwa palec z brody na moje usta, delikatnie muska wargi. Stoimy naprzeciwko siebie, oddychając tym samym powietrzem, czując wzajemnie swój puls. W budynku zapala się światło, przestraszona odrywam się od Iana.

277/659

Za znajdującymi się obok nas drzwiami z grubego szkła widać teraz maleńki hol, a w nim zdezelowaną sofę i rząd skrzynek pocztowych. Po schodach schodzi pomału siwowłosy mężczyzna, opiera się o rzeźbioną poręcz. – Koniec przerwy na odpoczynek – mówię, rozczarowana jak dziecko z drugiej klasy, które musi wrócić z boiska do klasy. Schodzimy na palcach ze schodów, rozglądamy się w obie strony, by upewnić się, że policjanta już tu nie ma, po czym biegniemy truchtem do samochodu, z luźno splecionymi palcami. Dopiero w aucie zaczynamy rozmowę o moim wyzwaniu. – Myślisz, że się będzie liczyć? – pytam.

278/659

– No pewnie. Propozycja to propozycja, czy złożył ją policjant, czy ktoś inny. Mam nadzieję, że się nie myli. Siedzimy, uśmiechając się do siebie, i czekamy na wiadomość od NERVE. Trudno mi uwierzyć, że jeszcze kilka godzin temu dąsałam się za kurtyną, patrząc jak moja najlepsza przyjaciółka wbija mi nóż w plecy. A teraz? Nagrody, dobra zabawa, może nawet gotówka. A co najważniejsze, niezwykle seksowny chłopak, który patrzy na mnie jak na cenny skarb. Ta gra jest cudowna.

VIII Ian uruchamia silnik i włącza ogrzewanie. Właśnie zaczął padać deszcz. Czy tamte dziewczyny mają ze sobą parasole, czy może deszcz nie stanowi dla nich powodu do narzekań? Może mżawka pomaga zmyć smród po klientach. Opieram policzek o fotel, zadowolona, że nie muszę uciekać, trząść się na zimnie albo negocjować z napalonymi starymi facetami. Ian zajmuje taką samą pozycję, więc siedzimy naprzeciwko siebie, w odległości może dwudziestu centymetrów.

280/659

– To jak daleko jesteś gotowa się posunąć? Pyta o grę czy o coś innego? Co prawda wieczór był jak dotąd bardzo ekscytujący, ale nie wiem, czy jestem gotowa stawić czoła temu, co wymyślającym wyzwania ludziom – jak podejrzewam to banda grubasów zajadających się hamburgerami – przyjdzie jeszcze do głowy. – Nie muszę wracać do domu przed północą – wymyka mi się. Ian odsuwa kosmyk włosów z mojego czoła. – Możemy się świetnie bawić w ciągu najbliższych pięćdziesięciu minut – mówi. Moje wnętrzności rozpływają się jak pianka na latte. Pięćdziesiąt cudownych minut. Ale chwila, czy on mówi o grze?

281/659

– Dobra zabawa to podstawa – stwierdzam, z nadzieją, że rozwinie temat. Nie spuszczając ze mnie wzroku, zdejmuje kurtkę i przysuwa się bliżej. Od jego ciała bije ciepło, przyciąga mnie do niego. Przesuwam dłoń po jego ramieniu, zdumiona tym, jakie wydaje się mocne, a jeszcze bardziej zaskoczona faktem, że dotknęłam go bez namysłu. Może udział w tej grze w jakiś sposób wpływa na moje DNA odpowiedzialne za podejmowanie ryzyka. Bębniący w dach samochodu deszcz wydaje się zapewniać nam ekscytującą osłonę. Przebywanie w tej niewielkiej przestrzeni sam na sam z Ianem bardzo mi się podoba. Naprawdę bardzo. Oczywiście dokładnie w tej chwili nasze telefony rozbrzmiewają głośnym

282/659

dźwiękiem. Podskakuję tak, że o mało nie uderzam głową o sufit. Nie sądziłam, że mogę się stęsknić za tym niepokojącym płaczem dziecka. Otwieram telefon, ale nie dlatego, że chcę jak najszybciej przeczytać wiadomość, ale by uciszyć hałas. SMS od NERVE pełen jest wykrzykników. – Jasna cholera – mówi Ian, kiedy zaczynamy czytać. Myślę dokładnie to samo. Nie tylko wygrałam nowy telefon, ale nasza widownia wzrosła o siedem tysięcy Obserwatorów, a to oznacza tysiąc czterysta dolarów premii. Aż mi słabo z wrażenia. Organizatorzy przepuścili także wiadomości. Dostałam kilkanaście od Liv i Eulie, najpierw z wyrazami współczucia (ale to Matthew na tym traci, niech

283/659

żałuje), potem – zdumienia (to naprawdę ty?), a na końcu z gratulacjami (O matko! O matko!). Nie mogę się doczekać, kiedy opowiem im ze szczegółami wydarzenia dzisiejszego wieczoru, co normalnie zrobiłabym z Sydney. Mimo wszystko to dziwne, że ani ona, ani Tommy nie przysłali żadnej wiadomość – choćby WTF? Postanawiam przeprowadzić test. Wybieram numer Tommy’ego. Odbiera, głos ma chrapliwy. – Wszystko w porządku? Dlaczego wcześniej nie dzwoniłaś? Jasna dupa. Powinnam była po prostu wysłać mu SMS-a. – NERVE zablokowało mi połączenia, to element gry. Nie zgadniesz,

284/659

ile pieniędzy wygrałam dodatkowo w tym zadaniu. Wzdycha tak głośno, że w uchu czuję szum. – Lepiej, żeby to było sporo, zważywszy na to, co kazali ci zrobić. Czy ty masz pojęcie, ile ludzi ginie od strzału w tej części miasta? A jeśli cię aresztują, założą ci kartotekę policyjną. Deszcz nasila się, słychać nawet grzmot burzy. Znów czuję ból biodra, na które upadłam pod kręgielnią. – Nie zrobiłam nic złego, to było tylko udawanie. – Szukałaś klientów, negocjowałaś z nimi, uniknęłaś aresztowania. Powodzenia w udowadnianiu, że to były tylko żarty. Śmieję się.

285/659

– Gratulacje. Zdałeś właśnie egzamin z prawa i praworządności – oznajmiam, ale ścisk w żołądku mówi mi, że Tommy ma rację. – Słuchaj, zdobyłaś różne nagrody, zabawiłaś się, teraz zrezygnujesz, prawda? Póki jesteś w tym wszystkim wygrana. Świat rozświetla się nagle na niebiesko, bowiem błyskawica przecina niebo. – Jasne. Robi się późno. – To dobrze. Cieszę się, że wracasz do domu, zanim zrobi się naprawdę niebezpiecznie. I nie ufam temu twojemu Ianowi. „Ten mój Ian” muska moje palce, jakby grał na harfie. Z miejsca dostaję gęsiej skórki, a ból w biodrze ustaje. Aha, nadal rozmawiam przez telefon.

286/659

– Ian był świetny – mówię. – Przyjdę jutro, pomogę ci rozebrać scenografię, okej? I dzięki za pomoc przy tych pierwszych wyzwaniach. Jestem twoją dłużniczką. Cześć, Tommy, jesteś najlepszy ze wszystkich. – Rozłączam się, zanim znów zacznie marudzić. Ian marszczy czoło. – Sądziłem, że to ja jestem najlepszy. Ledwo się poznaliśmy, a już zdradzasz mnie z innym? – Uśmiecha się. Hmm. A więc Ian czuje, że łączy nas tyle, żeby można było wspomnieć o „zdradzaniu”? Przygryza wargę w taki sposób, że ja też chciałabym ją ugryźć. Jeśli tylko sobie ze mną pogrywa, jest w tym dobry. Ale dlaczego miałby to robić? W końcu znajdujemy się po tej samej stronie.

287/659

Mój telefon rozbrzmiewa piosenką, którą pamiętam z jednego przedstawienia. Wychodzi na to, że dzisiaj nie odpędzę się od Rolling Stonesów. Co dziwne, komórka Iana milczy. Czytam wiadomość, krzywiąc się. – Co takiego? – pyta Ian. Próbuję zrozumieć sens tekstu. – To wyzwanie jest... inne. – To znaczy? Ciepło panujące w samochodzie gdzieś znika. Opowiedzenie Ianowi o tym wyzwaniu oznaczałoby wyjawienie pewnych moich sekretów. Tego, że zawsze zajmuję miejsce za kulisami i we wszystkim wyprzedza mnie Sydney. Kiedy pozna moje prawdziwe ja, ta bajka się skończy.

288/659

– Dotyczy mojego prawdziwego życia – odpowiadam, przełykając z trudem ślinę. Jego grające na harfie palce przesuwają się w górę moich rąk. Słodka muzyka. – W przeciwieństwie do tego życia, zupełnie fałszywego? – Nie fałszywego, raczej surrealistycznego. Ian patrzy mi prosto w oczy. – Wyzwania to gra, ale cała reszta pomiędzy nimi już nią nie jest. A przynajmniej nie dla mnie. – Dla mnie też nie. Chcę powiedzieć, że tym razem wyzwanie NERVE polega na namieszaniu nie wśród obcych, ale wśród znanych mi osób. Z jakiegoś powodu w moim wyzwaniu nie ma ani słowa o tobie.

289/659

Wzrusza ramionami. – Jestem pewien, że znajdą dla mnie jakąś rolę. To czego od ciebie oczekują? Wbijam wzrok w przednią szybę. – Że pójdę do sali teatralnej, w której dzisiaj mieliśmy szkolne przedstawienie. Ja zajmowałam się charakteryzacją i kostiumami. W każdym razie, teraz trwa tam impreza, a ja mam doprowadzić do konfrontacji z moją koleżanką w pewnej sprawie. A potem jeszcze skrytykować jej występ. – To ostatnie wydaje się zupełnie niepotrzebne i okrutne. W rzeczywistości nie mogę pozbyć się jednej myśli: skąd NERVE wiedziało, że jestem wściekła na Sydney? Kto im o tym powiedział? Luv i Eulie? Sądziły, że mi w ten sposób pomagają? Ian zsuwa palce po mojej ręce.

290/659

– W porównaniu z tym, co musiałaś dzisiaj przejść, to zadanie nie wydaje się takie straszne. Te prostytutki były gotowe wydrapać ci oczy, a przecież koleżanka tego nie zrobi, prawda? Zastanawiam się przez chwilę. – Nie. Ona woli dramatyczne przedstawienie niż przemoc. – Wydycham głośno powietrze. – Ale to wyzwanie wydaje się trudniejsze. Co innego zachowywać się paskudnie wobec obcych, a co innego wobec przyjaciół. – Teoretycznie powinno być więc łatwiej, tylko że nic w tym zadaniu nie będzie łatwe. – Rozumiem – mówi, nadal trzymając swoją rękę na mojej. Jego dłoń jest taka gładka i ciepła. Ale czy naprawdę rozumie? Nie potrafię wyobrazić sobie go zmieszanego

291/659

albo onieśmielonego w towarzystwie przyjaciół. Co prawda wydawał się zdenerwowany, kiedy ten alfons chciał iść z nim na spacer, ale kto by nie był? – Powiesz mi, czego będzie dotyczyła ta konfrontacja? Wzdycham. – Chłopaka. Ale to stara historia. – Zaskakujące, jak szybko zbladło moje uczucie do Matthew. Ian unosi brew. – Czy ta konfrontacja doprowadzi do zapasów w kisielu? Proszę, powiedz, że tak. Sam ci za to zapłacę. Uderzam go w ramię. – Nie łudź się. Ten chłopak nie jest tego wart. Zresztą mówiłam, że to stara historia. – Nie ma jak towarzystwo

292/659

jednego atrakcyjnego chłopaka, żeby zapomnieć o drugim. – Jak bardzo stara? Zerkam na telefon. – Mniej więcej sprzed trzech godzin. Wybuchamy śmiechem. Rozlega się dźwięk jego telefonu. Czyta wiadomość z zaintrygowaną miną. – Moje zadanie zostało podzielone na dwie części, na razie przysłali instrukcje do pierwszej. Generalnie rzecz biorąc, mam cię wspierać w twoim wyzwaniu. – Co musisz zrobić? – Flirtować z najatrakcyjniejszą dziewczyną, jaka tam będzie. Załamuję się. Kolejny podbój Sydney. Skąd organizatorzy wiedzieli, jak zepsuć mi wieczór? Konfrontacja z Syd, podczas gdy Ian będzie z nią flirtował, to

293/659

prawdziwe piekło na ziemi. I wtedy dociera do mnie, że to piekło stanie się rzeczywistością tylko wtedy, gdy się na nie zdecyduję. – Nieważne – stwierdzam. – Rezygnuję. Ian prostuje się gwałtownie. – Dlaczego? Przecież to nie będzie niebezpieczne. Zobaczysz się z przyjaciółmi, a ja przez cały czas będę się nad tobą rozpływał. – Nie. Będziesz zbyt zajęty flirtowaniem z najatrakcyjniejszą dziewczyną. – A ona będzie się tym upajała. Ujmuje moją twarz w dłonie. – Najatrakcyjniejszą dziewczyną będziesz ty, nie mam co do tego wątpliwości. Wpatruję się w te jego mięsiste wargi.

294/659

– Nie spotkałeś jeszcze primaseksownej-donny, czyli mojej przyjaciółki Sydney, gwiazdy przedstawienia oraz wszystkich szkolnych imprez. – Teraz wreszcie dotrze do niego prawda. Przyznanie się do niej to pierwsza rysa na baśniowej fasadzie, jaką stworzyliśmy dzisiejszego wieczoru, jeszcze mniej trwałej niż jakakolwiek scenografia, która wyszła spod ręki Tommy’ego. Ian wbija we mnie wzrok. – Spotkałem ciebie. I przysięgam, że jesteś o wiele bardziej pociągająca niż jakakolwiek królowa teatralnych desek. Flirtowanie z tobą będzie dla mnie najłatwiejszym wyzwaniem. – Hmm. Kiedy tak to przedstawiasz, zadanie wydaje się wręcz kuszące.

295/659

– Powinnaś wiedzieć sporo na temat bycia kuszącą – odpowiada. Zdejmuje jedną gumkę z moich włosów, potem drugą i jednocześnie pochyla się powoli w moją stronę. Gdy nasze usta spotykają się, przeszywa mnie prąd. Jego wargi okazują się tak mięsiste, jak na to wyglądały, mogłabym się w tym chłopaku całkowicie zatracić. I robię to. Przywieramy do siebie, tracąc poczucie czasu. Smakuje owocowo, to ten rodzaj owoców, których nigdy nie ma się dosyć. Czuję przyjemnie bolesny dreszcz przeszywający mnie od stóp do głów. Gdy się od siebie odrywamy, z trudem łapię oddech. – Zgódź się, Vee – mówi ochryple. – To wyzwanie będzie o tobie. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś

296/659

błyszczała wśród swoich przyjaciół. Wszyscy zapomną o twojej teatralnej przyjaciółce. Jakby o Sydney można było zapomnieć. Zawsze rzucała się w oczy, już od pierwszego dnia w przedszkolu, kiedy pojawiła się w diademie i pawich piórach. Wszystkie dzieci chciały się z nią bawić, ale ona wybrała mnie na swoją powierniczkę, cichą dziewczynkę, która ubierała się pod kolor ołówków i gumek w piórniku. Nosiłam wtedy dużo żółtych i różowych strojów. Począwszy od tamtego dnia czułam się wyjątkowa, ponieważ Syd mnie wybrała i ceniła sobie moje zdanie. Oczywiście, swoje ceni bardziej, uważa się za doskonałą znawczynię ludzkich charakterów i twierdzi, iż od początku wiedziała,

297/659

że zostaniemy przyjaciółkami na całe życie. Przyjęłam z wdzięcznością jej przyjaźń, nie przejmowałam się zupełnie tym, że w oczach innych jestem jedynie jej przyboczną. Może i bywa emocjonalna oraz apodyktyczna, ale zawsze zachowywała się lojalnie. Aż do dzisiaj. Jak mogła zwrócić się przeciwko mnie? Przypatruję się idealnie zarysowanym kościom policzkowym Iana. W odpowiedzi przesuwa palec po mojej skroni, aż na wskroś przeszywa mnie dreszcz. Kto by pomyślał, że tak delikatne muśnięcie może być tak cudowne? I jak niesamowicie byłoby pokazać się na imprezie w towarzystwie chłopaka, który wydaje się mną tak zafascynowany. Chociaż raz to ja będę tą wygraną. Perspektywa

298/659

wydaje się zbyt piękna, żebym mogła ją zignorować. Rozważam za i przeciw. Do sali teatralnej dotrzemy w ciągu dwudziestu minut, będziemy tam może z dziesięć. Przy odrobinie szczęścia powinnam zdążyć do domu przed północą, a jeśli nie, może rodzice zasnęli przed telewizorem. Ian uśmiecha się. – Jeśli wykonam pierwszą część zadania, w nagrodę otrzymam kartę podarunkową do Gotta-Hava-Java. Chyba nie chciałabyś, żeby coś takiego przeszło mi koło nosa? – Jestem pewna, że obsługa przywita cię z otwartymi ramionami. – Nas. Zapraszam cię na randkę. Randka. Przyszłość. Brzmi magicznie. Ale jego wyznanie uświadamia mi,

299/659

że kiedy przeczytałam imię Sydney w moim SMS-ie, zupełnie pominęłam link do nagrody. Wstrzymuję oddech, otwieram telefon i sprawdzam. Szczęka mi opada. – O matko! Jeśli podejmę to wyzwanie, mogę zrobić zakupy w ulubionym sklepie z ubraniami. Za trzy tysiące dolarów. – To pozwoliłoby mi wymienić całą garderobę. Nadal byłyby to ubrania w stylu vintage, ale nie tak ubogie, zdecydowanie bardziej krzykliwe niż teraz – nie, nie tyle krzykliwe, ile mniej nijakie i przeciętne. Ludzie zobaczyliby inną mnie w szkole w poniedziałek. – Nie ma żadnych minusów, maleńka – mówi Ian, przysuwając się.

300/659

O matko, wykonam to zadanie, byleby tylko mówił do mnie „maleńka”. – Nigdy wcześniej nie stawałam do konfrontacji z Sydney, nie w taki sposób. Wykręcam sobie ręce w nadgarstkach, niepewna, co powinnam powiedzieć. – Większość naszych kłótni to nic wielkiego, ponieważ ona stawia na swoim. Ale kiedy naprawdę się na siebie rozzłościmy, ona robi prawdziwy show, płacze, tupie, miewa ciche dni. Zawsze się jednak godzimy. No i nigdy nie kłóciłyśmy się o facetów. – Nie dodaję, że nie miałoby to sensu. Sydney zawsze zdobywa każdego chłopaka, którego chce, cokolwiek inni sądzą na ten temat.

301/659

– Wydaje się rozpieszczona. A ten gość, o którego się posprzeczałyście, to jakiś kretyn. Śmieję się. Czy Matthew poczułby się zazdrosny, gdybym przyszła z Ianem? Czy to byłaby dla niego nauczka za to, że mnie zwodził przez ostatnie tygodnie? Sydney na pewno zrozumiałaby, że chcę dać mu prztyczka w nos. I powinna szanować mnie za to, że dążyłam do konfrontacji po tym, jak przyjęła zaloty kogoś, kim byłam zainteresowana – nawet jeśli to dość dramatyczny sposób na rozmowę. Z drugiej strony, któż bardziej doceni dramaturgię sytuacji, jeśli nie ona? Może dzisiejszy wieczór okaże się punktem zwrotnym dla naszej przyjaźni? Może odrobinę wyrówna szale.

302/659

– Okej – mówię, mając przed oczami obraz patriotów domagających się sprawiedliwości. – Zróbmy to. Uruchamia silnik. – Vee, Vee, Vee... – śpiewa, mrużąc oczy. – Jesteś wyjątkowo... – Wyjątkowo jaka? Wbija we mnie wzrok tak intensywnie, że czuję się, jakby wwiercał się w moją duszę. – Wyjątkowo wyjątkowa. Taka właśnie jesteś. Wyjątkowa. – Mmm. Te wszystkie „w”. Te jego wargi. – Ty też jesteś wyjątkowo wyjątkowy – stwierdzam. Na światłach przyciąga mnie do siebie, żeby przypomnieć, jak bardzo jest wyjątkowy. Samochód za nami zaczyna trąbić, gdy włącza się zielone.

303/659

Podjeżdżamy pod teatr wcześniej, niż sądziłam. Na parkingu stoi kilkanaście samochodów, ale nie widzę auta Tommy’ego. Najwidoczniej oglądał mnie z domu i stamtąd się zamartwiał. Mam nadzieję, że jeśli nadal to robi, zrozumie. Skąd miałam wiedzieć, że NERVE wyskoczy z takim wyzwaniem? A jeśli się głębiej nad tym zastanowić, co jest w tym zadaniu atrakcyjnego dla widzów? Przecież na imprezę nie wejdą przypadkowi Obserwatorzy. Pani Santana nie jest może najlepszą przyzwoitką, ale obcych natychmiast by wyrzuciła. Może organizatorzy sprzedali widzom tkliwą historię o tym, jak to podoba mi się Matthew, a teraz spodobał mi się także Ian. Widzowie będą myśleli, że są świadkami trójkąta miłosnego. Niezręczna sytuacja,

304/659

skoro Ian ma to nagrywać, ale jeśli NERVE zamierza wydawać pieniądze w taki sposób, mnie to ani ziębi, ani grzeje. To znaczy, może jednak trochę tak. Zaczynam mieć wątpliwości, czy Ian powinien poznać Sydney. Czy istnieje facet, który kiedykolwiek zwracał na mnie większą uwagę niż na nią? A co jeśli nie będzie mógł się powstrzymać? Wyłącza silnik. – Deszcz trochę zelżał. Pobiegnijmy, zanim znów zacznie lać jak z cebra. Nie mam czasu, żeby zastanawiać się, co zrobić. Im dłużej będę o tym myślała, tym większe prawdopodobieństwo, że się wycofam, a mam już tego serdecznie dosyć. Przygryzam dolną wargę, żeby była czerwona i pulchna – sztuczka

305/659

makijażowa biednej dziewczyny. Zakładamy kurtki na głowę, wysiadamy i biegniemy do wejścia. – Czas na przedstawienie, moja śliczna – mówi Ian, chwytając mnie za rękę. Zmuszam się do uśmiechu i biorę głęboki wdech. A potem jeszcze jeden. Rzeczywiście, czas na przedstawienie.

IX Wchodzimy przez główne wejście i rękawami wycieramy mokre od deszczu twarze. Słychać głośną muzykę oraz wybuchy śmiechu. Przez główną salę przemyka Sydney, nadal w gorsecie zaciśniętym tak mocno, że większość śmiertelników udusiłaby się, a za nią pędzi stado facetów, tak hetero-, jak i homoseksualnych. Wpadają za maskującą tkaninę, którą Tommy zaprojektował, a ja pomagałam malować. W zależności od tego, jak światło pada na delikatny materiał, widownia widzi albo arktyczną łąkę, albo

307/659

surowy obraz izby przesłuchań. W tej chwili widać łąkę, a Sydney jawi się na jej tle jak kolorowy motyl. Owijam się kurtką niczym kokonem i przyglądam się Ianowi obserwującemu aktorów. Czy zawiesił wzrok na Sydney? Moja przyjaciółka zauważa nas i zeskakuje ze sceny. – Veeeeeee! Kibicowałam ci! – krzyczy, po czym biegnie mimo dziesięciocentymetrowych obcasów i prawie mnie przewraca, bo rzuca się na mnie i ściska tak mocno, że czuję bambusowe fiszbiny jej kostiumu. Hę? Skoro po wczorajszym wyzwaniu była na mnie wściekła, teraz powinna wręcz kipieć ze złości. Może to tylko publiczny pokaz wsparcia dla przyjaciółki – w co jest mi trudno uwierzyć

308/659

po publicznym zdradzeniu mnie z Matthew. Odsuwa się, nie spuszczając wzroku z Iana. Ten obejmuje mnie jedną ręką, drugą wyciąga do Syd i się przedstawia. Sydney wybucha śmiechem. – Oczywiście, że wiem, kim jesteś – mówi, podnosząc komórkę. – Wszyscy wiemy. Widzieliście już rundę finałową z Chicago? Jeden chłopak musiał pływać w rybich wnętrznościach. Daje znak Jake’owi, niskiemu i drobnemu jak ja, który podchodzi do nas z tabletem. Rzeczywiście ktoś próbuje płynąć na nagraniu, a ja prawie czuję zapach zgniłych ryb. Kiedy filmik dobiega końca, pojawia się reklama. To obraz dziewczyny, która także płynie w jakiejś brei, tyle że breja jest zielona, a ona

309/659

z trudem łapie powietrze. Jej zdjęcie zostaje zastąpione innym, przedstawiającym dziewczynę w wampirskiej koszulce i dwóch kitkach, spłoszonej na widok dwóch lasek w obcisłych, błyszczących spodenkach. O matko! – Nie wierzę, że wykorzystują moje zdjęcie, żeby reklamować tę grę – mówię. – To lepiej uwierz – odpowiada Sydney. – To jak, dlaczego tu przyszliście? Gra się skończyła? Postanowiliście nie ryzykować dotychczasowych nagród w rundzie finałowej? O, widzę, że w Kolorado już zaczęli. Ian obejmuje mnie w pasie, co nie umyka wzrokowi Sydney. – Mamy chwilę przerwy, czekamy na dalsze instrukcje. Tak na marginesie, masz świetny makijaż.

310/659

Syd gładzi się po policzku. – Taaak. Vee jest bardzo zdolna. Ian przyciska twarz do moich włosów. – O tak, bardzo – mówi. Syd przechyla głowę, jakby coś źle usłyszała. Z jednej strony chciałabym napawać się tą chwilą, z drugiej, chcę już to wszystko mieć z głowy. Natychmiast. – Eeee, Syd. Muszę ci coś powiedzieć. – Szkoda, że nie mogę wyjaśnić jej, że to część mojego wyzwania. Marszczy czoło. – Na przykład dlaczego nadal grasz w NERVE? – pyta. – Chyba rozumiem – dodaje i mruga do Iana. Co jej się stało? Czyżby sądziła, że wstawimy się za nią, kiedy zgłosi się do kolejnej edycji w następnym miesiącu?

311/659

Mój towarzysz zupełnie ją ignoruje, wyciąga telefon jakby chciał sprawdzić wiadomości. Zerka jeszcze na mnie, przesyła mi buziaka w powietrzu i ani razu nie patrzy na Syd. Chyba się w nim zakochałam. Sydney stoi obok z beznamiętnym wyrazem twarzy. Czy kiedykolwiek została zignorowana przez chłopaka? – Syd... – zaczynam. Z tyłu teatru rozlega się trzaśnięcie drzwiami i do sali wmaszerowuje Tommy. Jego wzrok przeszywa mnie niczym laser. Na ten widok oblewa mnie fala wyrzutów sumienia. Macham do niego nieśmiało. Co on tu robi? Unosi profesjonalnie wyglądającą kamerę na wysokość twarzy. Z przodu,

312/659

na wysięgniku, umocowany jest mikrofon, przypominający róg nosorożca. O kurczę, widocznie Tommy jest naszym oficjalnym Obserwatorem. Odwracam się do Iana, jednak on wpatruje się w swój telefon ze zdumioną miną. – Powiedz jej to, co masz do powiedzenia – mówi, przełykając z trudem ślinę. – Szybko. Odchrząkuję i zaczynam ponownie: – Zgodziłam się wziąć udział w grze na żywo, ponieważ byłam na ciebie wściekła. – Na mnie? – Syd kładzie sobie rękę na sercu. Jest mi jej żal. Po tym, jak zobaczyła moje i Iana poufałości, z pewnością

313/659

zaczęła kwestionować rzeczywistość w postaci, w jakiej dotychczas ją znała. Tommy staje obok nas tak, że obejmuje mnie i Syd w kadrze, mikrofon wisi nam nad głowami. Czerwone światełko na kamerze pulsuje jak rozwścieczone tętno. – Co ty robisz, Tommy? – pyta Sydney. W odpowiedzi nasz kolega kładzie sobie palec na ustach. – Chodźmy do garderoby. – Chwytam ją za rękę, ale się opiera. – O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego byłaś wściekła? – Jej głos jest teraz o kilka decybeli głośniejszy. Naprawdę się nie domyśla? – Powiem ci w bardziej ustronnym miejscu.

314/659

Tommy prycha. – Gdybyś chciała ustronności, twój chłopak by tego nie nagrywał. Sydney marszczy czoło, a potem próbuje wyrwać Ianowi telefon. – Ty też nas filmujesz? To wyzwanie? Robicie to dla kolejnego wyzwania? Ian chowa telefon do kieszeni, ale zamiast odpowiedzieć jej na pytanie, rzuca harde spojrzenie na wszystkich obecnych, jakby prowokował ich do tego, by mnie powstrzymali. Próbuję zakończyć tę tragiczną misję. – Słuchaj, Syd. Muszę ci powiedzieć jedną rzecz. Zrobię to szybko, a potem znikamy. – Wmawiam sobie, że to wcale nie jest brak poszanowania dla jej prywatności. Chociaż przecież ona nigdy nie przejmowała się prywatnością; na swojej

315/659

stronie ThisIsMe ma mnóstwo zdjęć w bikini. – Byłam na ciebie wściekła, ponieważ podrywałaś kogoś, kim byłam zainteresowana – mówię cicho. – Głośniej – domaga się Tommy. – Widzowie cię nie usłyszą. Sydney krzyżuje ręce na piersi, przez co jej dekolt wydaje się głębszy. Teraz, kiedy wie, że znalazła się na scenie, nie mam pojęcia, jaki obrót przyjmie nasza rozmowa. Jestem tylko pewna jednego: cokolwiek się stanie, Syd będzie się świetnie prezentowała wobec swojej widowni. Ale chwila, to moja widownia. Im szybciej wykonam to zadanie, tym większe prawdopodobieństwo, że je przeżyję. Albo chociaż nie zemdleję,

316/659

bo już zaczynam mieć mroczki przed oczami. – Wiesz, że podobał mi się grający z tobą aktor. – Zerkam na Iana, z nadzieją, że zauważył użycie czasu przeszłego, jednak on nie zwraca na mnie uwagi. Na jego twarzy maluje się grymas bólu. Tak czy inaczej, kontynuuję. – A jednak rzuciłaś się na niego podczas dzisiejszego występu. W scenariuszu było „całują się”, a nie „przywierają do siebie namiętnie na długi czas”. Syd otwiera szeroko oczy. – Mówisz o Matthew? – Jej wyszkolony głos niesie się po całej sali. – Co o mnie? – pyta sam zainteresowany, zeskakując ze sceny. Kiedy do nas podchodzi, zauważam na jego policzkach

317/659

trzy różne odcienie szminki i wyczuwam zapach co najmniej tylu perfum. Ten facet to cholerny lowelas. Wystawiam rękę, żeby go zatrzymać. – Nic o tobie, Matthew. Ktoś wyłączył muzykę. Pani Santana? Gdzie ona jest, tak w ogóle? I gdzie podziały się Liv i Eulie, jestem pewna, że mogłabym liczyć na ich wsparcie. Wszyscy na nas patrzą, kilka osób celuje w nas telefonami. Nawet Jake, chłopak, który czasami pomaga mi przy projektowaniu kostiumów, teraz filmuje scenę swoim tabletem. Powinnam się już przyzwyczaić do takiego zainteresowania, ale te wszystkie kamery wypalają mi dziury w skórze. Odwracam się do zebranych. – No dobra, wracajcie do imprezowania, to wszystko i tak znajdzie się w sieci.

318/659

Nikt się nie rusza. – W zasadzie tylko tyle chciałam powiedzieć, Sydney. Ach, i jeszcze jedno, trochę przesadziłaś z emocjami podczas sceny przesłuchania. – To powinno wystarczyć do zaliczenia wyzwania. Teraz, kiedy to zrobiłam, wcale się już na nią nie wściekam. Kogo obchodzi Matthew? Syd chwyta mnie za rękę. – Zaraz ci pokażę emocje! Właśnie oskarżyłaś mnie o to, że cię zdradziłam. Nie sądziłam, że nadal poważnie interesujesz się Matthew, zwłaszcza po moich ostrzeżeniach. – Policzki jej nabiegły czerwienią, każda inna osoba wyglądałaby z tym okropnie, ale w jej przypadku rumieniec tylko podkreśla perfekcyjny układ kości policzkowych. – Już wcześniej oskarżałaś mnie o różne głupoty, ale ja

319/659

nigdy nie zrobiłabym niczego za twoimi plecami. Nie zauważyłaś, jak Matthew mnie chwycił na scenie? Nie mogłam się uwolnić. Widzisz ten siniec? – Pokazuje na swoją rękę. Matthew nie chciał jej puścić? Faktycznie mocno ją trzymał. A to, że być może to on przyniósł jej kwiaty, nie znaczy wcale, że ona odwzajemnia jego uczucia. O matko, ale namieszałam. Wycofuję się. – Przepraszam. Pogadamy o tym jutro, dobrze? – Nie, pogadajmy teraz. Po to są tu kamery. – Ręce oparła na biodrach, góruje nade mną o ponad piętnaście centymetrów, a to dzięki tym kretyńskim szpilkom, które osobiście dobrałam do jej kostiumu.

320/659

W teatrze panuje cisza. Rozglądam się i widzę, że twarze i telefony przyglądają się mi jak ława sędziów. Cholera jasna, spieprzyłam wszystko, i to jeszcze jak. Sydney stoi jak posąg, oburzona, zarumieniona. Jak zwykle bierze górę. – Czekam na wyjaśnienia, Vee – mówi, stukając stopą o podłogę. Mam wrażenie, że wszyscy na sali przyjęli identyczną pozycję, i mogę przysiąc, że również postukują stopami. Atmosfera gęstnieje od niewypowiedzianych oskarżeń. Znów jestem tylko biedną Vee z wielkimi aspiracjami, tylko że nie ukrywam się już za kurtyną, ale pozostaję obiektem obserwacji tysięcy świadków. Czas chyba się zatrzymał w miejscu. Chciałabym wrócić do tamtych cudownych chwil w samochodzie Iana, zanim

321/659

miał okazję widzieć moje całkowite upokorzenie. Jaka szkoda, że Tommy też jest na mnie zły. Tylko on mógłby zbudować wehikuł czasu. Zostaje mi już tylko jedno. Poruszam prawą dłonią, żeby zwrócić uwagę Syd. Kiedy patrzy na moje palce, językiem migowym mówię: „Przepraszam. Naprawdę. Pozwól mi iść, okej?”. Obserwuje moją rękę, wzrok jej łagodnieje. Czy mi odpuści? Chyba rozumie, dlaczego myślałam sobie to, co myślałam, i dlaczego zrobiłam tak, a nie inaczej. Nikt nie zna mnie lepiej. I czy nie chciała mnie zawsze chronić? Wstrzymuję oddech i pokazuję palcami: „Proszę”. Unosi gwałtownie głowę. – Jesteś mi winna przeprosiny. Teraz.

322/659

Przecież właśnie przeprosiłam ją w języku migowym. Chce mnie publicznie upokorzyć? Oczywiście, że tak. To kara. Dlaczego wszystko obróciło się przeciwko mnie? Czuję w piersi falę gorąca. – Muszę iść – mówię. Wbija we mnie wzrok. – Znowu? Po tym, jak mnie zdradziłaś i wyraziłaś profesjonalną krytykę mojej gry aktorskiej? – Kręci głową. – Mogłaś pogadać ze mną i wszystko wyjaśnić zaraz po przedstawieniu. Bez kamer. Ale nie zostałaś ani chwili, nawet żeby przywitać się z rodzicami. – Z rodzicami? – Głos mi się trzęsie. Syd cmoka. – Owszem. Byli niesamowicie dumni. Do czasu, kiedy nie zrozumieli,

323/659

że wyszłaś, nie mówiąc nic nikomu. Dobra robota, Vee. Wyobrażam sobie twarze moich rodziców. Spuszczenie mnie dzisiaj z oczu wiele ich kosztowało. A ja miałam im udowodnić, że nie mają powodów do obaw. Jak mogłam ich zawieść? I jak Syd mogła ich teraz w to mieszać? To najgorsze wyzwanie ze wszystkich. Gdyby nie NERVE, spotkałabym się z rodzicami, pokazałabym, że wszystko wróciło do normalności. A ja zepsułam to dla telefonu i nowych butów. Po policzkach płyną mi łzy frustracji i wściekłości. Ian robi krok do przodu. – I co, dupki cholerne? – pyta i bez słowa ostrzeżenia, rzuca się na Jake’a i wyrywa mu tablet. – Wyłącz to albo oberwiesz!

324/659

Chwytam Iana za rękę. – Jake jest w porządku – mówię. Odpycha mnie i warczy do Jake’a: – Wynocha stąd, cherlaku! Chłopak robi krok do tyłu, wygląda jakby miał się zaraz rozpłakać. Rusza na scenę, gdzie stoi reszta ekipy, po drodze obija się o krzesła. – Chodź. – Ian chwyta mnie za rękę. Nie chcę jego towarzystwa, kiedy się tak zachowuje. Ale pozostanie tu, gdzie wszyscy patrzą na mnie jak na kogoś wyjętego spod prawa, wydaje się jeszcze gorsze. Tommy opuszcza kamerę, gdy go mijamy. Pod oczami ma głębokie cienie. – Kolejne fantastyczne przedstawienie – mówi. Rzucam mu gniewne spojrzenie.

325/659

– Mam nadzieję, że dobrze cię wynagradzają za twoją produkcję filmową – odpowiadam. Mruczy coś pod nosem, mocując się z kablem. – Dostałem to, czego chciałem. Czuję potrzebę, żeby się zatrzymać i dodać coś jeszcze. – Dla twojej wiadomości, kiedy z tobą rozmawiałam, byłam pewna, że to moje ostatnie wyzwanie. Ale potem zaproponowali następne i nie mogłam się mu oprzeć ze względu na nagrodę. Twarz mu tężeje. – Skoro nagrodą można cię skłonić do zrobienia czegoś takiego, nie jesteś dziewczyną, za jaką cię uważałem. Nie jestem też dziewczyną, za jaką sama siebie uważałam. Już nie wiem, kim

326/659

jestem. Osobą, która idzie ze zwieszoną głową, kiedy Ian wyprowadza ją z teatru. Przed drzwiami wyjściowymi podbiega do nas Sydney. Zmieniła zdanie? – Chociaż jestem na ciebie maksymalnie wkurzona, uważam, że nie powinnaś z nim iść. Odejdź z gry. To zadanie z prostytutkami było bardzo niebezpieczne. A to wyzwanie... sama wiesz. Naprawdę chcesz iść z tym palantem, po tym jak potraktował Jake’a? Patrzy wściekle na Iana, który odwraca wzrok, potwornie zakłopotany. Jego gniew nagle wyparował. Czy on jest jakimś współczesnym doktorem Jekyllem i panem Hyde’em? – Chcę wrócić do domu – mówię.

327/659

– Dasz nam chwilę? – Syd zwraca się do Iana. – Bez rzucania się na nas z pięściami? Ian wzdycha głośno i wychodzi na zewnątrz. – Rozumiem, że on jest atrakcyjny, ale na litość boską, Vee, naprawdę muszę ci tłumaczyć, dlaczego nie powinnaś z nim iść? Nagle czuję się bardzo zmęczona. – Za kogo ty mnie uważasz? Za jakąś bezmózgą tipsiarę, która nie potrafi o siebie zadbać? Syd wbija w powietrze idealnie wypielęgnowany palec. – Mówię ci to jako przyjaciółka, chociaż ty przez ostatnich kilka minut wcale nią nie byłaś! Ten facet to nic dobrego. Wzdycham.

328/659

– A ty skąd o tym wiesz? Sydney marszczy nos. – Sama widziałaś, jak zastraszał Jake’a. A nawet wcześniej było w nim coś... eee... zbyt idealnego. Słysząc to, cała się spinam. – Chcesz powiedzieć, że zbyt idealnego dla mnie? – Nie to miałam na myśli. – Po jej minie widzę jednak, że miała. – Dobranoc, Syd. – Wybiegam na zewnątrz, żeby zebrać myśli. Może powinnam zamówić taksówkę. Ian stoi pod markizą, ale niezbyt chroni go to przed deszczem i wiatrem. Wydaje się smutny, a nie zły, ale i tak nie mam ochoty wsiadać z nim do samochodu.

329/659

– Co to miało być, do cholery? – wołam, trzymając się na dystans. Uderza dłonią w mur. – Moje wyzwanie. Te dupki zażyczyły sobie, żebym zachował się jak jeden z tych gości, którymi pogardzam. Przepraszam. Kurczę, oczywiście. W tej grze nikt z nas nie ma łatwo. Podchodzę, trącam go i pokazuję na auto. Biegniemy na parking, słyszę, że Sydney otwiera drzwi i coś za mną krzyczy, ale wiatr wszystko zagłusza. Wsiadamy, a Ian od razu uruchamia silnik i włącza ogrzewanie. Nadal ma zaciśniętą szczękę. – Myślisz, że u Jake’a wszystko w porządku? – Tak. Przecież go nie uderzyłeś.

330/659

– Ale upokorzyłem. I przestraszyłem. Uwierz mi, czasem cios w twarz jest lepszy. – To było koszmarne wyzwanie. Moi przyjaciele mnie teraz nienawidzą. Ian chwyta mnie za rękę. – Może jest w tym jedna dobra rzecz: nie dałaś się Sydney. A poza tym wyglądałaś uroczo z zaciśniętymi pięściami. – Uch. Szkoda, że nie można wejść na ich stronę i usunąć wszystkich nagrań. – Sprawdzam komórkę. Za dziesięć dwunasta. Nawet gdybyśmy popędzili na złamanie karku do kręgielni, i tak nie zdążyłabym do domu przed północą. No cóż, kolejny szlaban nie wpłynie znacząco na moje życie towarzyskie, już i tak wszystko totalnie zabagniłam. – Jedźmy – mówię.

331/659

Ian kiwa głową, też wydaje się pokonany. Ale zanim zdąży wyjechać z parkingu, oba nasze telefony rozbrzmiewają dzwoneczkami i dźwiękiem harf. Nie mam siły czytać SMS-a. Ta gra zniszczyła mi życie, a teraz chce ukoić moje nerwy łagodną melodią prosto z nieba? Kiedy tylko znajdę w sobie siły, wyślę im wiadomość o treści: Rezygnuję. Na razie ukrywam twarz w dłoniach. Wielki szloch napiera mi do gardła jak tsunami, grożąc kataklizmem i kałużami pełnymi tuszu do rzęs. Jednak nadal stoimy. Po chwili Ian gwiżdże. – Nie uwierzysz – mówi.

X – Zawieź mnie, proszę, do domu. – Żeby się nie rozklejać, przynajmniej dopóki nie znajdę się w swoim pokoju, zmuszam się do myślenia o czasach, kiedy nie byłam taka całkiem do niczego – kiedy mój projekt na sukienkę na bal maturalny zdobył drugie miejsce w konkursie mody licealnej. Sydney promieniała wtedy z dumy i wymogła na mnie obietnicę, że kiedy nadejdzie czas, zaprojektuję dla niej suknię ślubną. To mi tylko uświadamia, że nawet kiedy jestem w swoim żywiole, i tak zajmuję jedynie drugie miejsce –

333/659

nigdy, przenigdy nie jestem gwiazdą. I że to Sydney okazała się lojalna, a nie ja. Teraz Ian widzi mnie taką, jaką jestem naprawdę: zupełnie nieszczególną, pełną aspiracji dziewczyną, która kręci się na orbicie Sydney, żeby uszczknąć trochę z jej blasku. Tyle że ani ona, ani nikt inny nie będzie chciał się ze mną przyjaźnić po dzisiejszym wieczorze. Ian przysuwa się tak blisko, że czuję jego oddech na moim uchu. – Musisz to koniecznie zobaczyć – wypowiadają jego idealne wargi. Odkrywam twarz i moim oczom ukazuje się jego telefon. Na ekranie widzę zmontowane fragmenty wyzwań, które z wielkim poświęceniem wykonaliśmy, a obok nich baner z napisem: Zobaczcie,

334/659

kogo chcielibyśmy zobaczyć w rundzie finałowej! Oczy mu się świecą. – Finał jest w Seattle, jeśli wykonamy zadania, ja wygram samochód i karnet na paliwo, taki że będę mógł pojechać dosłownie wszędzie. – Gdzie tak bardzo chciałbyś się wybrać? Ian przełyka z trudem ślinę. – Chodzi o możliwość wyjechania. O wolność. – I czego oczekują od ciebie w zamian za ten samochód? Masz skoczyć na bungee bez liny? Wybucha śmiechem. – No, znowu jesteś sobą. Jakim cudem znajduje we mnie cokolwiek zabawnego?

335/659

– Mówię poważnie. To muszą być wyzwania nie do wykonania. Ian wzrusza ramionami. – Wkrótce się przekonamy. Sprawdź swoje wiadomości, to się dowiesz, jaką główną nagrodę ci proponują. – A kogo to obchodzi? Uśmiecha się powoli. – Ciebie. Zamykam oczy. Ma rację. Mimo mojej całkiem świeżej niechęci do gry nadal jestem ciekawa. Okej, jak dotąd organizatorzy machali mi przed nosem tym, czego najbardziej pragnę. Co ich zdaniem skusi mnie do dalszej gry po katastrofie z Sydney? Fałszywy paszport w komplecie z zestawem płyt do nauki języka obcego oraz stosowną walutą?

336/659

– Sprawdzę, co proponują, pod warunkiem że zaczniesz jechać pod kręgielnię. I tak już jestem spóźniona. Ian rusza, a ja chwytam za telefon. Czytam wiadomość i krew odpływa mi z twarzy. – O mój Boże – mówię słabym głosem. – To chyba żart. – Dobrze wiesz, że nie. Widziałaś film ze zwycięzcą, który mógł latać z Blue Angels[2]. Przełykam ślinę. Nie ma już ani śladu po klusce, która tkwiła mi w gardle jeszcze przed chwilą. Moja rozpacz została zmieciona przez szok. – Całkowite sfinansowanie studiów w szkole projektowania. – Cudnie.

337/659

Przychodzi kolejna wiadomość. Głos mi się trzęsie, gdy ją czytam: Udowodniliście, że tworzycie zgrany zespół. Czy jesteście gotowi zagrać o wszystko albo nic? Oto Wasze wyzwanie: • Udajcie się do Club Poppy i do 24:30 wejdźcie do sali dla VIP-ów (mapa za chwilę). • Weźcie udział w pięciominutowym wywiadzie. • Pozostańcie w sali przez kolejne trzy godziny i wykonajcie wszystkie finałowe wyzwania, które zostaną Wam wyznaczone. Wpatrujemy się w siebie z Ianem. Deszcz przerodził się w mżawkę,

338/659

zostawiając na bocznych szybach połyskujące w świetle księżyca łezki. Być może najgorsza burza już za nami. Kręcę głową. – Wydaje mi się, że to prywatny klub taneczny. Dobrze chociaż, że nie każą nam jechać do starej opuszczonej rzeźni na jakimś zadupiu. Ian uśmiecha się. – Widzę, że jednak rozważasz tę opcję. Znaczy udział w finale, nie rzeźnię. – Rodzice zgotują mi piekło. Wybucha śmiechem. – Stawiłaś czoła rozwścieczonemu tłumowi dziewic i prawiczków, udawałaś prostytutkę, uciekłaś policjantowi i wkurzyłaś swoją najlepszą przyjaciółkę, a zamartwiasz się spóźnieniem do domu?

339/659

– Moja mama jest groźniejsza niż ci wszyscy ludzie razem wzięci. – A co może zrobić w najgorszym wypadku? Wbijam wzrok w sufit. – W najgorszym? Na przykład dać mi szlaban do końca roku szkolnego. Nie przesadzam, miałam szlaban od listopada do teraz. – A perspektywa pokrycia kosztów twoich studiów nie złagodzi jej gniewu? – Ian zastanawia się głośno, pocierając podbródek. – Musisz jej tylko uświadomić, ile może mieć razem z twoim ojcem przyjemności za pieniądze, które przeznaczyliby na twoją dalszą naukę. Może wakacje na Fidżi? – Chwyta mnie za rękę nonszalancko, jakbyśmy byli od dawna

340/659

parą. Ale jego dotyk jest dla mnie nowy i elektryzujący. – To trochę bardziej skomplikowane. Od pewnego czasu stosunki między mną a rodzicami są dość napięte. – Jezu, może od razu powiem mu, jakich tamponów używam? – Może potrzebne ci jest to wyzwanie – stwierdza, biorąc głęboki wdech. – Żeby zmienić sytuację. Skóra mnie pali, jakby wzrok Iana przenikał przez nią do mojej duszy. – Jeśli nie wrócę wkrótce do domu, zaczną się martwić. – Zadzwoń do nich z jakąś wymówką. Masz stary samochód. Powiedz, że się zepsuł, a ja pomagam ci go naprawić. – Tego nie kupią. A nawet gdyby, wyśledziliby mnie. Może aparat

341/659

fotograficzny w mojej komórce jest do niczego, ale jestem pewna, że GPS działa jak złoto. – Okej, w takim razie musisz zdecydować, co będzie lepsze. Powrót do domu teraz, z opóźnieniem, za to z telefonem i pieniędzmi na nowe ciuchy, czy za kilka godzin z tymi samymi nagrodami plus opłatą za studia. Gdybyś dostała szlaban, mogłabyś wykorzystać ten czas na opracowanie portfolio czy co tam będzie ci potrzebne, żeby dostać się na najdroższą uczelnię. No i nie zapominaj o dodatkowych korzyściach. Kiedy twoi przyjaciele przekonają się, jak rewelacyjnie poszło ci w rundzie finałowej, zapomną o tej drobnej scence z Sydney − zapewne uznają, że była zabawna.

342/659

Zabawna. Jasne. Już to widzę. Oczywiście mówi to, ponieważ potrzebuje partnerki, a chciałby wygrać ten samochód. Czuję się przyparta do muru, ale nie mam pretensji, że próbuje mnie przekonać. Zresztą, nawet gdyby on mnie nie nagabywał, to jest jeszcze kwestia uczelni, o której nie mogę przestać myśleć. Zwłaszcza że oszczędności na moje studia zostały poważnie nadszarpnięte opłatami za szpital. Owszem, zaryzykuję stratę tego, co do tej pory wygrałam, ale żadna z tych nagród nie złagodzi napięć w mojej rodzinie ani nie umożliwi mi nowego startu w życiu. Obejmuję się rękoma w pasie. – Jak myślisz, co tam się będzie działo? Przy tylu tysiącach Obserwatorów chyba nie zrobią nam krzywdy, co? –

343/659

Bezpieczeństwo zapewniane przez rozgłos to moja nowa mantra. Ale ile programów telewizyjnych polegało na powstrzymywaniu uczestników, by nie pozabijali się nawzajem? Ian stuka palcami w kierownicę. – Mogą zaaranżować scenę, w której inni zawodnicy będą chcieli skopać nam tyłki, jak ci z kręgielni. Ale wątpię, żeby sytuacja wymknęła się spod kontroli, przecież chcą zachęcać ludzi do udziału w kolejnych edycjach. Stajemy na światłach, a ja obserwuję mężczyznę wyprowadzającego psa. Podnosi głowę, a wtedy nasze spojrzenia się spotykają. Gwałtownie odwraca się, ciągnie za smycz i przechodzi na drugą stronę ulicy, jakby bał się, że wyskoczę i go zaatakuję. Czy moja twarz wygląda aż tak

344/659

groźnie? Nikt nigdy się mnie nie bał. Nigdy. Moja komórka rozbrzmiewa łagodną muzyką fortepianową. Przyjrzeliśmy się nagraniom wykonanym przez Iana i Tommy’ego. Wygląda na to, że to ostatnie wyzwanie kosztowało Cię więcej, niż sądziliśmy. Co powiesz na możliwość naprawienia sytuacji? Jeśli wykonasz wyzwania finałowe, do Twoich nagród dodamy rozmowę z agentem z Hollywood dla Sydney. To nasza drobna pomoc w złagodzeniu napięć pomiędzy dwiema przyjaciółkami. Sydney byłaby zachwycona! To mogłoby oznaczać dla niej początek kariery.

345/659

Nic podobnego nie byłabym w stanie sama dla niej zrobić. Mam wrażenie, że NERVE zna nas obie na wylot. Dlaczego mnie to dziwi? Pojawia się kolejna wiadomość: Grasz czy nie? Wasi widzowie czekają na odpowiedź. Nasi widzowie. Ciekawe, ilu ich jest. Aktorzy i znajomi z obsługi teatru też pewnie mnie oglądają, chociaż widzieli już najgorsze, i to z bliska. Na pewno? Przydałaby mi się rada ze strony kogoś, komu ufam, czyjego osądu nie przesłania możliwość wygrania nowego samochodu. Próbuję dodzwonić się do Eulie, a potem do Liv, ale połączenia są zablokowane. Przychodzi SMS: Decyzję musisz podjąć samodzielnie.

346/659

– Nie mogę do nikogo zadzwonić. – Przeczesuję palcami wilgotne włosy. – Nawet do rodziców, żeby podać im jakąś wymówkę, jeśli zdecyduję się zostać. Ian przenosi wzrok na mnie, a potem znów na szosę. – W takim razie będziesz musiała błagać o wybaczenie po fakcie. To znaczy, jeśli postanowisz grać dalej. Wszystko zależy od ciebie, Vee. Wszystko zależy ode mnie. Wpatruję się w jego profil i myślę na głos. – Trzy godziny w komfortowym klubie tanecznym, z tysiącami ludzi obserwujących każdy nasz ruch. To wszystko w zamian za opłacenie studiów. A ty dostaniesz nowy samochód. – Wolność dla nas obojga.

347/659

– Tak, wolność, a może coś jeszcze. Tyle osób bardzo się mną rozczarowało. – Wątpię. Masz zbyt dobry charakter. Zobacz, jak się przejmowałaś tym, że urazisz te dzieciaki z ruchu popierającego wstrzemięźliwość. A potem chciałaś ratować prostytutki, chociaż cię prawie zaatakowały. Masz wielkie serce, Vee. I wspaniałą osobowość. Nie wiem, czemu ją ukrywasz w obecności przyjaciół. Ja jednak miałem okazję ją widzieć i uważam, że jest seksowna jak cholera. Jego słowa są jak balsam na moją zbolałą duszę. Bez względu na to, jakie motywacje się za nimi kryją. Nie jestem pewna, na ile mu ufam. Życia bym mu nie powierzyła, ale parę części ciała – pewnie tak.

348/659

Chwyta mnie za rękę w czasie jazdy i całuje moje palce. – Teraz musisz zdecydować, co robić z grą. Zrozumiem, jeśli będziesz chciała się wycofać. Naprawdę. Biorę głęboki wdech. Mogę wrócić do domu z kwotą tysiąca czterystu dolarów oraz rewelacyjnymi nagrodami. Ian dostanie złoty bilet na autokar, nawet jeśli będzie musiał zrezygnować z gry ze względu na moją decyzję. Jeżeli jednak spóźnię się o te kilka godzin i wytrzymam koszmary, które czekają na nas w finałowych wyzwaniach, mogę całkowicie zmienić swoje życie. Nie wrócę do szkoły jako kretynka, która pokłóciła się z przyjaciółką przed kamerą, ale jako ktoś, kto zaryzykował wszystko, żeby wygrać coś wielkiego. Ludzie

349/659

zrozumieją, że ta łagodna brunetka, która wygląda jakby śpiewała w kościele zielonoświątkowym, nie jest tym, na kogo wygląda. Jestem osobą o wspaniałej osobowości. Interesującą dla tysięcy widzów. A nawet dla większej ich liczby, jeśli wykonam dalsze zadania. Dzisiejszy wieczór pokazał mi, że mogę mieć wyższe aspiracje, a przynajmniej inne. Na litość boską, przecież zagrałam prostytutkę, jeśli to potrafię, to co jeszcze jest możliwe? Udział w castingu do następnego przedstawienia? Prośba o podwyżkę w pracy? Zjednanie sobie z powrotem Tommy’ego? Mogłabym przeprosić Sydney za to, że musiała uczestniczyć w moim wyzwaniu, ale przestałabym tolerować jej żądania i oczekiwania. Może

350/659

rodzice wreszcie uwierzyliby, że wcale nie próbowałam popełnić samobójstwa w garażu. Wszystko jest możliwe. Wszystko. Nawet kolejne wyzwanie. – Gram dalej – szepczę. – Super! – Ian zatrzymuje samochód na poboczu i pochyla się nade mną. Całuje mnie w usta, najpierw lekko, potem mocniej. Jego dłonie wędrują po moich włosach, ramionach, talii. Kiedy się ode mnie odrywa, wargi mam obolałe. – Nie będziesz żałowała – mówi. – Możesz liczyć na moją pomoc, ale wiesz o tym, prawda? – Uhm. – Z Ianem u boku jestem nie do pobicia. Wstrzymuję oddech i piszę wiadomość do NERVE.

351/659

Ian uruchamia silnik i zawraca. Trzymamy się za ręce tak mocno, że czuję jego puls, silny i miarowy. Na każdych światłach przywieramy do siebie gorączkowo ustami. Organizatorzy nie pomylili się co jednego – tworzymy naprawdę zgrany duet. Po drodze próbuję jeszcze pisać i dzwonić do rodziców, ale oczywiście wszystkie moje połączenia są zablokowane. Nic nie zrobię, chyba że znajdziemy automat na monety. Muszę się skoncentrować na nagrodzie. Na studiach, rodzinie, przyjaciołach. Dojazd do Club Poppy – czteropiętrowego budynku z klubem tańca na parterze – zajmuje nam dwadzieścia minut. Ian znajduje miejsce na parkingu

352/659

dla VIP-ów, do wnętrza samochodu przesącza się pulsująca muzyka. Kiedy wysiadam, wilgotny wiatr smaga mnie po nogach, a nad głową miga światło. Chociaż przy głównym wejściu kłębi się tłum, ścieżka prowadząca ku bocznym drzwiom z napisem „Sala dla VIP-ów” świeci pustkami. Dobrze, że jest osłonięta markizą, to ochroni nas przed mżawką. Biegniemy do wejścia, gdzie stoi potężny ochroniarz. Pyta nas o nazwiska i porównuje nasze twarze ze zdjęciami na swojej komórce. W końcu kiwa głową i uśmiechając się w wyższością, otwiera nam drzwi. – Windą do góry – mówi. Chowamy się przed wiatrem, ale nadal czuję chłód, nawet gdy się tulę do Iana. Dźwięk naszych kroków brzmi głucho

353/659

na marmurowej posadzce holu, w którym czuć delikatny zapach goździków. Z klubu dochodzą słabe uderzenia basów i perkusji. Jestem zaskoczona, że muzyka nie jest głośniejsza, ale zapewne gościom o statusie VIP-ów przysługują dźwiękoszczelne ściany, dzięki którym sami mogą decydować, czego chcą słuchać. Przed nami znajduje się nieduża winda, napis nad nią głosi: „Witamy VIPów”, na wypadek, gdybyśmy zapomnieli, że zaparkowaliśmy na miejscu dla gości specjalnych i weszliśmy przeznaczonym dla nich wejściem. Wsiadamy do windy i w wielkich lustrach widzimy nasze odbicia. Nie wyglądam już jak słoneczna dziewczyna w stylu retro sprzed paru godzin. Pod oczami mam sińce, twarz

354/659

Iana też wydaje się bardziej pociągła, napięta. Ciekawe, jak bardzo postarzejemy się w tę jedną noc. – Nie bój się – szepcze. Jego ciepły oddech łaskocze mnie w szyję. Wjeżdżamy kilka pięter, po czym winda zatrzymuje się i otwiera. Naszym oczom ukazuje się luksusowy hol urządzony w różnych odcieniach czerwieni, oświetlony ciepłymi, nastrojowymi lampami. Po naszej lewej stronie dostrzegam większą windę, z napisem „obsługa”. Jedyne drzwi w całym holu znajdują się dokładnie naprzeciw nas, wykonane są z rzeźbionego drewna i, co zaskakujące, nie ma na nich żadnej tabliczki, która przypominałaby nam o naszym statusie VIP-ów. Wyglądają jak zamkowe wrota, coś w rodzaju takich, które prowadzą

355/659

do lochów. Mam nieprzepartą ochotę odwrócić się na pięcie i uciec do domu. Widocznie moja sylwetka to zdradza, bowiem Ian przyciska policzek do mojej twarzy. – Dasz radę, Vee. To tylko trzy godziny. Będę cię chronił. – Całuje mnie w skroń i ściska za rękę. Coś ciepłego i czystego wypełnia moją klatkę piersiową. Trzy godziny w klubie za trzy lata w college’u. A co najważniejsze, możliwość naprawienia wszystkiego. Kiedy wykonam tak ogromny krok w stronę mojej przyszłej kariery, rodzice będą musieli uwierzyć, że chcę żyć. Powinni. No i Sydney ucieszy się ogromnie z szansy na spotkanie z agentem, co być może będzie dla niej oznaczało początek realizacji własnych

356/659

marzeń. Popracujemy nad naszą przyjaźnią – mamy za sobą zbyt wiele świetnych wspólnie spędzonych chwil, żeby to odrzucać. Tak, te nagrody wszystko zmienią. Zdobędę je dla rodziny. Dla przyjaciółki. Dla siebie. Trzy godziny. To nawet nie dwieście minut. Oglądałam filmy, które trwały dłużej. Kiwam głową i prostuję ramiona. A potem razem popychamy ciężkie drzwi.

XI Wchodzimy do niewielkiego pomieszczenia, z takim samym przygaszonym światłem, jakie panowało na korytarzu. Znajduje się tu tylko kilka mebli: połyskujące biurko konsjerża oraz trzy fotele z maleńkimi stoliczkami, na których stoi to, czego nie ma już w żadnym miejscu publicznym – popielniczki. Po naszej prawej stronie, w holu, widzę dwie pary drzwi. Wiszą nad nimi oświetlone znaki: „Ian” oraz „Vee”. Rozlega się dźwięk przychodzącego SMS-a: Wejdźcie do kabin na rozmowę.

358/659

– Czas zacząć zdobywać nagrody – mówi Ian. Całuje mnie i wchodzi do swojej kabiny. Drzwi zamykają się za nim, nim zdążę dojrzeć cokolwiek, oprócz prostego stolika i bladozielonych ścian. Wchodzę do kabiny z napisem „Vee”. Wewnątrz pachnie drzewem cedrowym, przy jednej ze ścian stoją wieszaki, widocznie na co dzień jest to szatnia. Teraz zaaranżowano tutaj przytulną garderobę. Na środku stoi błyszcząca toaletka z wiśniowego drewna, przed dobrze oświetlonym lustrem postawiono obity czerwoną skórą fotel. Siadam. Na stoliku leży koperta z wykaligrafowanym imieniem. Wewnątrz znajduje się pachnący bzem kartonik wypełniony ozdobnym pismem. Jakież to staroświeckie. Liścik sugeruje, żebym się odświeżyła

359/659

za pomocą kosmetyków, które znajdę w szufladach. Otwieram jedną z nich i widzę stosy maleńkich foliowych paczuszek z logo producenta kosmetyków, których używam jedynie od wielkiego święta. W środku znajdują się miniaturki błyszczyków do ust, cieni do powiek, tuszy oraz wielu innych. W kolejnej szufladzie trafiam na butelkę z wodą oraz woreczek z zimnymi kompresami. Biorę duży łyk wody i kładę kompres na podpuchnięte oczy. Ten zestaw od razu mnie odświeża. Z maleńkiego różowego głośnika stojącego na toaletce wypływa kojąca muzyka i odzywa się kobiecy głos: – Masz trzy minuty, a potem zaczynamy rozmowę.

360/659

Przyglądam się obiektywnie swojemu odbiciu, w taki sam sposób, w jaki patrzę na aktorów podczas charakteryzacji. Poszarzała cera, zmęczone oczy, potargane włosy. Nic dziwnego, że NERVE każe mi się doprowadzić do porządku. Ale jaką rolę mam tu odegrać? Nieustraszonej jędzy? Niewinnej ofiary? Może zdobędę więcej zwolenników, jeśli narysuję sobie rany odniesione w walce? Pieprzyć to. Idę jako ja, i tyle. Zaczynam szperać w szufladzie w poszukiwaniu właściwych kolorów i od razu ogarnia mnie pewien spokój. To akurat potrafię robić. Wybieram popielate cienie do powiek, zwykłą czarną maskarę i kredkę. Pudruję się, żeby poprawić kolory skóry, usta pociągam błyszczykiem. Znajduję nawet

361/659

ekskluzywną szczotkę, która powinna wygładzić mi włosy za pomocą procesu jonizacji. Zawsze reagowałam sceptycznie, gdy widziałam ją w reklamach telewizyjnych, ale muszę przyznać, że wystarczy kilka pociągnięć i moje włosy wydają się jedwabiste. Wpatruję się w swoje odbicie. Dziwnie jest widzieć skończony produkt, który nie jest cudzą twarzą, lecz moją własną. Odrobina makijażu zdziałała cuda i ukryła moje dzisiejsze koszmarne przeżycia. Opieram się o fotel, zadowolona ze swojego dzieła. Moje odbicie nagle się rozmywa, a lustro przekształca się w pusty ekran. Łał. Na monitorze ukazuje się kobieca twarz, od razu przypomina mi się dziecięca zabawa w wywoływanie ducha Krwawej Mary. Ale

362/659

zamiast groteskowej zjawy, widzę kobietę może z dziesięć lat ode mnie starszą. Ma ciemne włosy, niebieskie oczy i pogniecioną koszulę. Jest w niej coś zaskakująco znajomego. Dopiero po chwili dociera do mnie, że to mogę być ja w przyszłości. – Cześć, Vee – mówi. – Jestem Gayle. Zdaję sobie sprawę, że w poprzednim odcinku prezenterzy byli jedynie głosami i konturami osób w tle. Czy widownia zobaczy Gayle? Czy to ona stoi za wyzwaniami? Już się nie mogę doczekać, kiedy powiem Tommy’emu, że w grze pojawiają się konkretne ludzkie twarze, a nie jacyś anonimowi biznesmeni z kontami bankowymi na Kajmanach. Wygładzam bluzkę.

363/659

– Cześć. Nie sądziłam, że będę rozmawiać z realną osobą. Gayle zakłada włosy za ucho w bardzo dziewczęcym geście. – Postanowiliśmy ułatwić ci nieco tę rozmowę. Od kiedy to NERVE zamierza mi cokolwiek ułatwiać? Rozglądam się po pokoju. – Gdzie są kamery? Jestem nagrywana, prawda? Gayle uśmiecha się, ukazując dołeczki w policzkach. – Kamera jest wkomponowana w ekran, wydaje mi się, że powinna znajdować się mniej więcej w okolicach mojego prawego oka. I tak, twoi Obserwatorzy będą mogli cię obejrzeć.

364/659

Mrużę oczy. Rzeczywiście w miejscu, gdzie widzę jej prawe oko, piksele są jakby trochę nierówne. Cudownie, wszyscy widzieli, jak robiłam miny do lustra, gdy się malowałam. – Co sądzisz o dotychczasowych wyzwaniach? – pyta Gayle, krzyżując nogi. Od czego mam zacząć? Że na zmianę gra oferuje mi coś niezwykle ekscytującego, a zaraz potem rujnuje mi życie? – Były trudniejsze, niż sądziłam, w sposób, jakiego się nie spodziewałam. – Jak to zadanie z udziałem Sydney? A więc będziemy rozmawiali o konkretach. – Uhm. – Czy chciałabyś coś jej powiedzieć? Puls mi przyspiesza.

365/659

– Czy ona nadal mnie ogląda? – pytam, oczekując z pełną ufnością, że osoba z NERVE będzie znała odpowiedź. – Nie mogę powiedzieć, czy Sydney znajduje się na naszej widowni. A gdyby była? Wpatruję się w blat toaletki, zastanawiając się, co powiedzieć, a potem wbijam wzrok w prawe oko Gayle. – Przeprosiłabym ją za ten atak i powiedziała, że kiedy to się skończy, musimy porozmawiać. A tak na marginesie, chyba zasłoniliście jej twarz na nagraniu? Ponieważ nie podpisała zgody na udostępnianie wizerunku. Nie, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Wszyscy, którzy dla mnie coś znaczą, będą wiedzieć, z kim się sprzeczałam.

366/659

Gayle nie traci rezonu. – Nie będziemy chyba traciły czasu na nudne szczegóły techniczne, prawda? Tak się składa, że chętnie przedyskutowałabym rozmaite szczegóły techniczne, na przykład, kiedy przestaną blokować moje połączenia albo w jaki sposób dowiedzieli się, że jestem wściekła na Syd. Wiem jednak, że ta kobieta nie udzieli mi żadnych odpowiedzi, więc siedzę nieruchomo z pozbawioną wyrazu twarzą. Gayle siada prosto, opiera łokcie na udach i pochyla się do przodu. – Porozmawiajmy o Ianie. Co o nim sądzisz? – Jej głos przyjął teraz zażyły ton, jakbyśmy były koleżankami. Myślę o tym, że ogląda nas ponad dziewięć

367/659

tysięcy osób. Prawdopodobnie znacznie więcej. Czuję, jak się czerwienię. – To świetny facet. – Nasi widzowie uważają, że jest bardzo przystojny. Podzielasz to zdanie? Wzruszam ramionami. – Mam oczy – mówię. Śmieje się. – Uznaję to za odpowiedź twierdzącą. Myślisz, że będziecie spotykać się po dzisiejszej grze? Czego ona po mnie oczekuje? – Nie rozmawialiśmy na ten temat. – Chyba że poważnie mówił o randce w Gotta-Hava-Java. Czy to możliwe? – Całowaliście się? Prostuję się na fotelu.

368/659

– Nie sądzisz, że to moja prywatna sprawa? Gayle uśmiecha się kpiąco. – Nie sądzisz, że dawno wyszliśmy poza prywatność? Nie jestem pewna, jak mam zareagować, więc czekam, co powie dalej. – Powiedz nam, Vee, dlaczego zgłosiłaś się do NERVE. Niektórzy twierdzą, że coś takiego zupełnie nie współgra z twoją osobowością. Na widok jej zadowolonej miny cała sztywnieję. Jak ktokolwiek może sądzić, że wie, co zrobiłabym lub czego nie zrobiłabym w normalnych okolicznościach? Zresztą po dramacie z Syd i Matthew powinno być oczywiste, dlaczego biorę udział w grze. Do czego

369/659

mam się jeszcze przyznać? Że miałam powyżej uszu bycia niewidoczną? Pochylam się do przodu i odpowiadam szeptem: – Czasami fajnie jest zrobić coś, co nie współgra z osobowością. Gayle klaszcze. – Brawo, Vee! Jesteśmy wszyscy z ciebie dumni. Jak znalazłaś w sobie odwagę? Odwagę czy głupotę? – Nie wiem. Po prostu koncentruję się na każdym zadaniu osobno. – Jaka skromna. To dlatego widzowie cię uwielbiają. Czy chciałabyś coś im powiedzieć? Wygładzam spódniczkę na udach. Po raz pierwszy zwrócę się bezpośrednio

370/659

do Obserwatorów. Co się mówi tysiącom osób? Sydney by na pewno wiedziała. – Dziękuję wam wszystkim. Zwłaszcza tym, którzy dołączyli do nas, gdy udawałam prostytutkę. Uratowaliście nam wtedy tyłki. – To prawda. Podejrzewam, że nie możesz się już doczekać, kiedy rozpoczniesz kolejne wyzwanie? Wcale nie. Chcę tylko wygrać nagrodę. – Przede wszystkim jestem zdenerwowana. – To naturalne. Nerwy to nieodłączny element tej gry. Ale również dobra zabawa. Dzisiaj zdobyłaś mnóstwo nowych doświadczeń, jestem pewna, że teraz dojdą kolejne. Jednak zanim wejdziesz do pokoju gry, chciałabym omówić z tobą kilka kluczowych spraw.

371/659

Kiwam głową. Kobieta podnosi palec wskazujący. – Po pierwsze, utworzysz drużynę wraz z sześcioma innymi zawodnikami. Jeśli jedna osoba nie wykona głównego zadania, wszyscy stracicie nagrody. Nie martw się jednak, na początku wykonacie kilka zadań przełamujących lody, będą nieobowiązkowe i całkiem przyjemne. – Okej. – Kolejna ważna rzecz. Jeśli zrobisz coś, co zagrozi spójności gry, możesz ponieść konsekwencje w postaci utrudnionych zadań. – Zagrozi spójności gry? Co to oznacza? Gayle macha lekceważąco ręką. – Chodzi o nieuczciwość podczas wykonywania zadania, o oszukiwanie.

372/659

Jeśli zaistnieje taka sytuacja, z pewnością od razu ją zauważymy. Halo, jestem dziewczyną, której opiekunka powierza opiekę nad butelką wódki w spreju, więc uczciwość nie będzie dla mnie problemem. – Rozumiem. – Cudownie! – Gayle rozpromienia się. – Powodzenia, Vee. Ach, jeszcze jedno. Sponsorzy kosmetyków proszą, żebyś zabrała sobie wszystko, co może ci być potrzebne. Być może zechcesz później jeszcze raz się odświeżyć. Ekran wyłącza się, w jego miejsce pojawia się tafla lustra. Mam zaczerwienioną twarz i błyszczące oczy. Czy nadal mnie nagrywają? Głupie pytanie. Widzowie pewnie sądzą, że wyglądam na oszołomioną. Tylko po co miałabym

373/659

się jeszcze raz malować? Czy będę musiała znów wylewać sobie wodę na głowę? Woda czy nie woda, to są markowe kosmetyki. Jaka szkoda, że moja torebka została w samochodzie Iana. Wkładam paczuszki do małej kosmetyczki. – Dziękuję wam, sponsorzy – mówię do lustra. Ian, z odświeżoną fryzurą, czeka na mnie w holu i wskazuje na pomieszczenie w głębi korytarza. – Tam mamy iść. W rozmowie z Gayle było coś, co zasiało we mnie ziarno niepokoju, którego nie zdołał zatrzeć podarunek w formie torby kosmetyków. Fałszywie przyjazna Gayle wcale mnie nie uspokoiła, wręcz przeciwnie. Ale pewnie taki był cel tej rozmowy.

374/659

Wzruszam ramionami. – Chyba. Ian chwyta mnie w objęcia. – Masz wątpliwości? Co do jego objęć? Zdecydowanie nie. Wzdycham. – Już trochę za późno, żeby się wycofać. – Tam jest wyjście. – Straciłbyś samochód. A ja studia i te wszystkie inne nagrody. – Zostałoby nam coś ważniejszego – mówi i patrzy na mnie czule. Normalnie zabrzmiałoby to tandetnie, ale w jego ustach wcale się takie nie wydaje. A może po prostu jestem już w nim zakochana. Całuje mnie w czubek głowy, a ja wtulam się między jego szyję i ramię. Mimo

375/659

wcześniejszych przeżyć nadal pachnie mydłem z drzewa sandałowego. Wdycham głęboko ten zapach. To tylko trzy godziny, a przecież mam świetnego partnera. – Chodźmy – mówię. Mijamy biurko, wychodzimy z holu, a wtedy z oświetlonego pomieszczenia po prawej stronie korytarza dobiega nas salwa śmiechu. Wyobrażam sobie grę w alkochińczyka albo w butelkę. Nie, to byłoby zbyt proste. Już prędzej zaprosili te prostytutki, Tiffany i Ambrosię, żeby mi spuściły łomot. W kupie gnoju. Uzbrojone w noże. Zza drzwi naprzeciwko dobiegają głosy, ale są zbyt ciche, żeby rozróżnić słowa. Z kolei drzwi po lewej stronie prowadzą do pokoju pełnego foteli, jakby

376/659

było to miejsce, do którego odsyłają za karę niesubordynowanych klubowiczów. Prawa ściana korytarza pokryta jest wyszukaną tapetą, przypominającą jedwab. Zatrzymuję się na chwilę, żeby podziwiać widok haftowanych motyli i kwiatów w barwnych kolorach. To tkanina nadająca się na suknię dla królowej albo do dekoracji w scenie łąki w naszym przedstawieniu. Ian popycha mnie w stronę otwartych drzwi na środku korytarza, jeszcze jedne drzwi znajdują się zupełnie na końcu i są zamknięte. Już mamy wejść do środka, kiedy mnie zatrzymuje i szepcze: – Może lepiej, żebyśmy nie pokazywali tym, którzy tam są, że jesteśmy... razem? Nie bądźmy dla nich łatwym celem.

377/659

Celem? Przecież wszyscy mieliśmy tworzyć jedną drużynę? Jednak z tą grą nic nigdy nie wiadomo, więc zgadzam się z Ianem i ledwo się ode mnie odsuwa, już tęsknię za jego ciepłem. Gdy tylko przechodzimy przez próg, rozmowy milkną. Znajdujemy się w pomieszczeniu, które ma może sześć na sześć metrów. A więc to jest nasz pokój gry? Po lewej stronie podłogę pokrywa bordowy dywan, po prawej stoją dwuosobowe sofy, po dwie z każdego boku długiej szklanej ławy. Ława ta wisi w powietrzu, utrzymywana przez srebrne sznury. Wokół stolika siedzą trzy dziewczyny oraz dwóch chłopaków, wszyscy mają po kilkanaście lat. – Cześć – mówi Ian, po czym zajmuje miejsce na pustej sofie.

378/659

Uśmiecham się blado i siadam obok niego, kosmetyczkę upycham z boku. Siedzenie podskakuje, jakby było na sprężynach. Próbuję utrzymać się nieruchomo, jednak mam wrażenie, że znalazłam się na łódce. Z każdym podskokiem poduszka wydaje z siebie westchnienie i znów odbija mnie w górę. Wszyscy pozostali podobnie podskakują. Dlaczego ludzie płacą dodatkowe pieniądze, żeby znaleźć się w tak dziwnym pomieszczeniu? A może NERVE urządziło je tak specjalnie na dzisiejszy wieczór? – A więc postanowiliście się do nas przyłączyć – odzywa się rudzielec siedzący naprzeciwko mnie. Ma nadmiernie rozbudowane bicepsy i obwisłe policzki kogoś, kto nadużywa sterydów. Potężnym ramieniem obejmuje bardzo

379/659

opaloną dziewczynę o przesadnie kobiecych kształtach i setce brzęczących bransoletek, która pociera jego łydkę gołą stopą. Pod szklanym blatem ławy nie ma żadnych tajemnic. Na sąsiedniej sofie siedzą dwie dziewczyny, biała i Azjatka, każda ma co najmniej pięć kolczyków. W tej jasnoskórej rozpoznaję dziewczynę, która ukradła lakier do paznokci w swoim pierwszym wyzwaniu. Siedzi przytulona do swojej towarzyszki, jakby chciała pokazać wszystkim, że one także są „razem”. Ich masywne buty nie pozwalają jednak na pieszczoty stóp. Po naszej stronie stołu siedzi ciemnoskóry chłopak o bardzo krótkich włosach i maleńkich okularkach. Ręce skrzyżował na piersi. Jakimś cudem potrafi utrzymać się na swojej sofie

380/659

zupełnie nieruchomo. Jest ładny, w stylu Tommy’ego, schludny, pilny uczeń. Nie ma żadnego towarzystwa. Ian pochyla się do przodu, przytrzymuje siedzenie, żeby utrzymać równowagę. – Myślicie, że przyślą do nas Obserwatorów? – pyta. Chłopak w okularach mruga kilkakrotnie. – Obserwatorzy są tutaj – mówi, pokazując na zamontowaną w narożniku sufitu kamerę. Rozglądam się dookoła. Z każdego kąta pomieszczenia wyzierają kamery, niczym złowrogie jastrzębie. Górny metr trzech ścian zajmują czarne ekrany, mur pod nimi przykryty jest tapetą o bogatej fakturze, popielatą w czerwone

381/659

geometryczne wzory. Jedyną odmianę stanowi ściana z drzwiami, pokryta tym samym wzorem, ale błyszczącym, a nie matowym. To raczej farba, a nie tapeta. Tak czy inaczej, wygląda to drogo i brzydko. – Ian. – Mój towarzysz wyciąga rękę do chłopaka w okularach. – Samuel. – Chłopak odwzajemnia uścisk. Nikt więcej nie ma ochoty się przedstawić. Może w tym wyzwaniu chodzi właśnie o to, żebyśmy poczuli się zakłopotani. Zaczynam wykręcać sobie dłonie ze zdenerwowania. Dziewczyna w ciężkich butach, której kolczyki to głównie agrafki i śruby, wybucha śmiechem. – Boisz się, Velma?

382/659

Rzucam jej niechętne spojrzenie. Jeśli najgorsze, czego mam tu doświadczyć, to wyzwiska na bazie Scooby-Doo, myślę, że dam radę. Ian zwraca się do rudzielca i jego dziewczyny. – Jakie było wasze najgorsze zadanie? – Zdecydowanie sex-shop – śmieje się dziewczyna. – Musieliśmy wybrać produkt i powiedzieć wszystkim, co o nim sądzimy. – Unosi porozumiewawczo brwi do swojego towarzysza. Ian też się śmieje, ja zmuszam się do uśmiechu. Jeszcze wczoraj takie wyzwanie wydawałoby mi się niemożliwe do wykonania. Teraz uważam, że mieli łatwo. Azjatka z różowym irokezem marszczy czoło.

383/659

– Cholera, że też my nie dostałyśmy czegoś takiego! Koleżanka gładzi ją po ramieniu. – Możemy jutro to zrobić, skarbie. Próbuję siedzieć nieruchomo, jednak nawet najmniejsze moje drgnięcie wywołuje falowanie siedzenia. Jeśli to ma być salon dla VIP-ów, jakie koszmarne warunki musi mieć motłoch na dole, w klubie tanecznym? – Znaliście się wcześniej, przed wyzwaniami? – Ian kieruje pytanie do wszystkich obecnych. Dziewczyna w bransoletkach obdarza go uśmiechem. – Skąd. Ale to był strzał w dziesiątkę. Wszystkie portale łączące ludzi w pary mogą się schować przy NERVE.

384/659

Muszę przyznać, że mnie z Ianem też świetnie dobrali. Wystarczyło tylko przeczytać to, co zamieściłam w formularzu zgłoszeniowym, i to, co udało im się znaleźć na mojej stronie ThisIsMe. Czy skontaktowali się z Liv i Eulie? Kiedy to wszystko się skończy, muszę wypytać swoje koleżanki i dowiedzieć się, która co im powiedziała. – A ty? – Ian pyta Samuela. – Nie dali ci partnerki? – Dali. – Samuel wzrusza ramionami. – Ale miała alergię na galaretkę cytrynową. Zanim ktokolwiek zdoła zapytać o szczegóły, telefon Samuela rozbrzmiewa zwyczajną melodią. To nie fair. Chłopak czyta wiadomość, wstaje i podchodzi

385/659

do drzwi. Zamyka je z głośnym trzaskiem, a wtedy cała się napinam. – Po co to zrobiłeś? – pytają go Bransoletki. Samuel uśmiecha się. – Ponieważ organizatorzy zaproponowali mi dodatkowe pięćdziesiąt dolarów. Chłopak Bransoletek uderza pięścią w blat, wprawiając ławę w ruch. Ian zatrzymuje ją, nim uderzy nas w kolana. Czy wszystkie meble muszą się tu ruszać? Rudzielec odwraca się do jednej z kamer i rozkłada ręce. – Hej, wy tam! Ja zamknąłbym drzwi za trzydzieści dolców! Już prawie się spodziewam, że kamera kiwnie na znak zgody, ale zamiast tego w pomieszczeniu przygasa światło.

386/659

Spoglądamy na siebie pytająco. Powoli każdy wyciąga telefon, czekamy, kto następny będzie miał szansę zarobienia pięćdziesięciu dolarów. Mój ekran jest jednak pusty. W pokoju rozlega się pikanie, wszyscy się prostują, sprężynując na sofach. Czarne ekrany na ścianach rozbłyskują światłami, które mrugają jak lampki na automatach do gry. Zaraz potem pojawia się obraz Gayle, kobiety, która ze mną rozmawiała, oraz faceta po trzydziestce, z ogoloną głową, koszulką zespołu indie oraz tunelami w uszach, które z pewnością zostawiają trwałe ślady. Nasi mistrzowie ceremonii wykrzykują zgodnym chórem: – Witajcie w rundzie finałowej!

387/659

Ich wizerunki przeplatają się na ekranie z hasłem „Witamy!”, rysunkami fajerwerków oraz melodią staccato, w której rozpoznaję motyw przewodni z poprzedniej edycji. Ostatecznie kamera skupia się na naszych gospodarzach. Stoją na niewielkiej scenie w otoczeniu ludzi, których rozentuzjazmowane spojrzenia kojarzą mi się nieodłącznie z Obserwatorami. Mężczyzna przedstawia Gayle oraz siebie. Ma na imię Guy i kiwa palcem w naszą stronę. – Przypominam wam zasady: teraz tworzycie drużynę, jeśli więc jedno z was zrezygnuje, nikt nie wygra żadnej nagrody.

388/659

Dziewczyna w agrafkach zaciska dłoń w pięść, rozgląda się dookoła i zatrzymuje wzrok na mnie. – Jeśli ktoś z was stchórzy, nogi z dupy powyrywam. Nagle odczuwam nieprzepartą ochotę skorzystania z toalety. Kamera pokazuje teraz Gayle. – Zaczniemy od kilku łatwych zadań na rozgrzewkę. Zrelaksujcie się i bawcie się dobrze. Chciałabym zapytać pozostałych, co im zaproponowano za udział w rundzie finałowej, ale uznaję, że to byłoby jak pytanie o rozmiar stanika albo wagę, więc rezygnuję. – Ciekawe, ilu teraz mamy widzów – zwracam się cicho do Iana. Gayle uśmiecha się z ekranu.

389/659

– Doskonałe pytanie, Vee. Macie mnóstwo nowych fanów. Może zgadniecie, ilu? Wiem, zróbmy z tego zadanie. Kto poda liczbę najbliższą rzeczywistości, wygra sto dolarów. Rzucamy nasze typy, od dwudziestu tysięcy (ja) do pół miliona (rudzielec). Guy i Gayle uśmiechają się do siebie, a potem Guy ogłasza, że wygrywa Timon – jak się okazuje, to ten rudy. Nie chcą nam jednak zdradzić, ile wynosi dokładna liczba. Skoro jednak na drugim miejscu padło sto tysięcy, musi to oznaczać, że ogląda nas multum ludzi. Powinnam poczuć się sławna, a ja tylko zastanawiam się, ile musieli zapłacić, żeby oglądać siedmioro nastolatków zamkniętych w salonie dla VIP-ów

390/659

pełnym ruchomych I co spodziewają się zobaczyć?

mebli.

XII Gayle klaszcze w dłonie z udawanej ekscytacji. – Okej, wasze następne zadanie pochodzi od naszych widzów. Rozbrzmiewa muzyczka, a na ekranie pojawia się migający napis: ZOBACZCIE, OBSERWATOREM.

KTO

JEST

Na ekranie widać teraz grupę młodzieży w niewielkim pomieszczeniu, które wygląda jak pokój w akademiku.

392/659

Długowłosa dziewczyna o szklistym wzroku czyta tekst z komórki: – Czas na szybkie zapoznanie, aby zacząć wyzwania przyjacielską nutą. Każdy z was dostanie pięćdziesiąt dolarów, jeśli przejdziecie się po pokoju i przedstawicie wszystkim obecnym, podając imię i miasto, z którego pochodzicie. – Dziewczyna unosi pięść i próbuje zawołać: – Dawaj, Ro... Obraz znika. Pięćdziesiąt dolców za to, że powiem, jak mam na imię? To za proste. Pewnie jest w tym jakiś haczyk, ale na razie go nie dostrzegam. Takie przedstawienie się może mieć swoje dobre strony. Chyba gdzieś kiedyś czytałam, że trudniej jest być wrednym dla innych, jeśli widzi się w nich istoty ludzkie. Nie, żeby pozostali

393/659

zawodnicy planowali nas zaatakować, ale kto wie, może się nawet z niektórymi zaprzyjaźnię? Oczywiście nie na tyle, by wykonywać wraz z nimi perwersyjne zadania. Raczej w stopniu, który pozwoli nam śmiać się z uczestnictwa w grze na późniejszej imprezie, tak jak to robili zawodnicy z poprzedniej edycji, ukazani w epilogowym nagraniu. Ruszamy wokół stołu. Ta Azjatka z irokezem to Jen. Jej przyjaciółka, która groziła, że mnie dopadnie, jeśli się wycofam, ma na imię Micki. Obie przyjechały z Reno, żartują nawet, że przyłączyły się do zbieraczy mil, kiedy zostały zapakowane do samolotu lecącego do Seattle. Opalone Bransoletki to Daniella; ona i jej partner pochodzą z Boise i też od razu zostali tu

394/659

przetransportowani po swoim ostatnim wyzwaniu. Samuela już znamy, jest z Portland. Kiedy się przedstawiam, Micki przewraca oczami. – A co to za imię, Vee? Twoich rodziców nie stać było na nic lepszego? – Wybucha śmiechem, a wraz z nią Jen, Timon i Daniella. Unoszę brwi. – Twoi rodzice dali ci imię po myszce? – pytam. To tyle, jeśli chodzi o zadzierzganie przyjaźni. Niemal widzę, jak w jej mózgu obraca się zardzewiały kołowrotek dla chomika, gdy próbuje wymyślić ciętą ripostę – zanim to jej się uda, ekrany rozbłyskują rozpromienionymi twarzami naszych gospodarzy. Gayle każe Timonowi podejść

395/659

do drzwi na ścianie, którą ma za plecami, a następnie otworzyć znajdującą się za nimi czerwoną (i tylko czerwoną) szufladę. Timon nie rusza się z miejsca. – Ile mi zapłacicie? – pyta. Guy uśmiecha się. – Możecie zabrać wszystko, co znajdziecie w środku. Kto pierwszy, ten lepszy. Timon podrywa się z miejsca i zaczyna przyglądać się wzorom na ścianie. Nie widać żadnych drzwi. – To jakaś sztuczka? – pyta do kamery. Raczej test na inteligencję. Jeden ze spiralnych wzorów podświetla się jak przycisk windy. Timon wciska go, a wtedy otwierają się drzwi. Odwracam głowę,

396/659

żeby spojrzeć na ścianę, którą mam za sobą. Ile tu jeszcze jest ukrytych wejść? Sądząc po liczbie spiralnych motywów na tapecie, całkiem sporo. Daniella podchodzi do Timona. Mruga do kamery i ściska go za pośladek. Samuel patrzy na nas, przewracając oczami. Może jednak będzie można na niego liczyć. A przynajmniej ośmielam się sądzić, że jeśli dojdzie do walki wręcz, nie będzie się angażował. Moment, dlaczego w ogóle biorę pod uwagę coś takiego? Za drzwiami mieści się skrytka wypełniona od góry do dołu szufladami w różnych kolorach. Timon ciągnie za rączkę górnej, czerwonej, a ta otwiera się jak lodówka. Prostuję się, próbuję dostrzec, co jest w środku, i jęczę

397/659

w duchu, bo widzę same butelki z piwem. Nic dobrego z tego nie wyniknie, skoro chcą nas upić. Oczywiście Timon i Daniella wiwatują, jakby odkryli zakopany skarb. Micki i Jen zaraz zaczynają im wtórować. Timon otwiera kilka butelek i podaje dalej. Zawodnicy trącają się szkłem z głośnym „Na zdrowie!”. Na ekranach pojawia się napis: ZA KAŻDE WYPITE PIWO DOSTANIECIE KOLEJNE PIĘĆDZIESIĄT DOLARÓW! – Co o tym myślisz? – szepczę do Iana. – Powinniśmy udzielać się towarzysko, ale musimy zachować kontrolę. Kiwam głową. – Maksymalnie jedno piwo na głowę.

398/659

Podchodzimy do szafki, mijając Samuela. Ian proponuje, że przyniesie mu butelkę, jednak chłopak postanawia do nas dołączyć, pewnie nie chce się wyróżniać. Ian otwiera dla mnie piwo. Oglądam butelkę, sprawdzając, czy ktoś przy niej nie majstrował. – Kiedy zdjąłem kapsel, zasyczało – uspokaja mnie. Wącham – pachnie jak piwo. Chce mi się pić, jednak jeśli zaryzykuję, złamię prawo. W normalnym życiu zupełnie się tym nie przejmuję, ale kto chciałby być filmowany podczas pijaństwa? Zwierzam się Ianowi ze swoich obaw. Wybucha śmiechem. – A kto ci udowodni, że to nie był sok jabłkowy? Pijemy to, co powiemy, że pijemy.

399/659

No tak. Biorę małego łyka, napój jest gorzki i lodowaty. Z całą pewnością to nie sok. Nalepka jest niemiecka, udaje mi się jednak odczytać, że zawartość alkoholu wynosi sześć procent. Można się było spodziewać, że dadzą nam coś mocnego. To tyle, jeśli chodzi o legalność gry. A skoro nie przeszkadza im upijanie nieletnich, co jeszcze każą nam zrobić? Timon oraz dziewczyny stają w narożniku, kołyszą się, jakby byli na imprezie, i opowiadają sobie historie o rzyganiu po alkoholu. Jestem pewna, że widzowie spijają im z ust każde słowo. Ian popycha mnie w ich stronę. Co prawda uważam, że są obmierźli, ale rozumiem jego strategię. Nie potrzeba nam tworzących się klik, zwłaszcza jeśli my do nich nie należymy. Nawet

400/659

do Samuela to dociera, bo staje na końcu grupy i wpatruje się w swoje stopy. Przyglądam się pozostałym zawodnikom i zauważam, że organizatorzy postarali się znaleźć przedstawicieli każdej rasy, orientacji seksualnej, typu sylwetki i licho wie jakiej jeszcze kategorii. Jakby to powiedział Tommy: żeby trafić do jak najszerszej populacji. Czy gdybyśmy chodzili wszyscy do jednej szkoły, moglibyśmy się zaprzyjaźnić? Nie licząc mnie i Iana, rzecz jasna. W mojej szkole grupki nie są aż tak bardzo wyalienowane, ale większość osób dobrze wie, do kogo najbardziej pasuje. Oprócz Sydney, Liv i Eulie najczęściej rozmawiam z dziewczynami, które potrafią odróżnić prawdziwy styl od sztucznego blichtru i szanują mój

401/659

wybór strojów oparty na balansie między zamiłowaniem do tego, co vintage, a ograniczonym budżetem. Dobrze się czuję wśród przyjaciół, chociaż zawsze zazdrościłam Sydney, że potrafi poruszać się pomiędzy różnymi ludźmi, jakby wszędzie miała przepustkę. Zaczynam się nagle zastanawiać, czy wszyscy traktowaliby mnie równie przyjaźnie, gdybym nie była jej cieniem. Może po fiasku ostatniego wyzwania wkrótce przekonam się o tym na własnej skórze. Micki beka i unosi butelkę do kamery. – Niemieckie piwo jest najlepsze – mówi. Samuel odchrząkuje. – Nie powinniśmy chyba za dużo pić – stwierdza. – Być może do następnych

402/659

zadań będzie nam potrzebna dobra koordynacja ruchów. Tak tylko mówię. Micki wybucha śmiechem. – Dzięki, ale zrozum – NERVE to nie jest gra dla takich cieniasów jak ty – oznajmia, ale następny łyk piwa, który upija, jest już mniejszy. Ian unosi butelkę. – Proponuję wzniesienie toastu. Za główne nagrody i worki dodatkowych pieniędzy! Wszyscy wiwatują i stukają się butelkami, jakbyśmy tworzyli jedną, wielką, szczęśliwą rodzinę. Może jednak nie będzie tak źle, mimo tej okropnej Micki? Z każdym kolejnym łykiem piwo wchodzi mi coraz bardziej gładko, wkrótce w głowie odczuwam przyjemny szum. Sięgam po komórkę i pokazuję ją

403/659

Ianowi. Jeszcze dwie godziny i trzydzieści osiem minut. Odczuwam szaloną pokusę, żeby zaśpiewać piosenkę o butelkach piwa, ale wolę nie podsuwać nikomu żadnych pomysłów. Ian chwyta mnie za rękę, co tylko wzmaga ciepło, które wzbiera się w mojej klatce piersiowej. – Damy radę – szepczę. Ściskam jego palce. Już nie udajemy, że jesteśmy jedynie kumplami. Ian próbuje włączyć Samuela do rozmowy o grach komputerowych, nie mam nic ciekawego do powiedzenia, ale stoję z całkowicie niegroźnym, wywołanym procentami uśmiechem przyklejonym do twarzy. Nie, żebym stanowiła jakiekolwiek zagrożenie – nawet gdyby nagle wyrosły mi kły.

404/659

Rozbrzmiewa muzyka techno, pozostałe dwie pary zaczynają tańczyć, wymachując przy tym butelkami. To już drugie piwo każdego z nich – liczyłam. Muzyka ustępuje pikaniu, co oznacza, że czarne panele zamienią się zaraz w ekrany. ZOBACZCIE, OBSERWATOREM!

KTO

JEST

Kamery ukazują dwóch naprawdę przystojnych chłopaków siedzących obok siebie na czerwonej welurowej sofie. Jeden z nich macha do nas ręką. – Cześć, zawodnicy! Jestem Houston! NERVE doda po sto dolarów do waszych nagród, jeśli wszyscy zatańczycie. – Obaj wstają, zaczynają podskakiwać

405/659

z uniesioną ręką razem z tłumem znajdujących się za nimi ludzi. Nie mam nic przeciwko tańcom. Ba, uwielbiam tańczyć. Ale na samą myśl, że mam to robić za pieniądze, sztywnieją mi ramiona. NERVE chce zrobić z nas tresowane małpki, które będą podskakiwać za każdym razem, gdy ktoś pomacha im przed nosem bananem. Wiem, że na tym polega ta gra, ale bez przesady. W naszym pokoju słychać tę samą muzykę, co u Houstona i jak się okazuje – również w kilku innych miejscach, w których zebrali się Obserwatorzy. Na każdym ekranie widać inne ujęcie tańczących osób, jakbyśmy wszyscy znajdowali się w ogromnym klubie. Ian kołysze biodrami i ramionami, porusza

406/659

się na tyle płynnie, na ile potrafi heteroseksualny chłopak. Nawet Samuel macha rękoma. Wszyscy patrzą na mnie. Micki marszczy czoło i mówi coś do Jen. Ian uśmiecha się, chwyta mnie za rękę i zaczyna okręcać. Waham się przez chwilę. Czy chcę być osobą, która odrzuca łatwe pieniądze? Czy taniec to aż taki problem, skoro przecież wpływa pozytywnie na kontakty towarzyskie? Zaczynam poruszać się w rytm kroków Iana, zaskoczona, gdy moje ciało reaguje napływem świeżej energii. Pozwalam, żeby muzyka mnie przeniknęła, śmieję się, gdy mam wrażenie, że niektórzy Obserwatorzy machają z ekranów prosto do mnie. Dźwięki narastają, tańczę coraz swobodniej, przestaję przejmować się kamerami.

407/659

Czy ktoś dosypał nam czegoś do piwa? Odstawiam pustą butelkę pod ścianę i dalej się poruszam w rytm muzyki. Odbijamy się od siebie, reagując na to śmiechem. Nawet z twarzy Micki znika wieczny grymas. Po bodajże trzech utworach muzyka zwalnia, a ja przywieram do Iana. Światła przygasają, w pomieszczeniu panuje teraz półmrok, a obraz na ekranach zaciera się powoli, aż w końcu stanowi tylko plamę. Tworzy się erotyczna atmosfera. Bardzo przyjemnie. Jeśli pozostałe wyzwania będą wyglądały podobnie, chyba dam radę. A tymczasem tulę się do Iana. Oczywiście, jak można się spodziewać, ten przytulny klimat nie trwa zbyt długo. Muzyka cichnie, rozlega się znajome pikanie, a ja przestaję tańczyć i dopiero

408/659

wtedy zdaję sobie sprawę z tego, jak mi gorąco. Podnoszę opadające na kark włosy, a Ian dmucha mi na wilgotną szyję, aż pojawia się na niej gęsia skórka. Na ekranach ukazują się twarze Guya i Gayle. Kobieta uśmiecha się szeroko. – Niektórzy z naszych widzów uważają, że ruchów Samuela nie można nazwać tańcem. Jednak ponieważ nie było to obowiązkowe wyzwanie, Samuel nie poniesie żadnych konsekwencji. – Wybucha śmiechem i mówi dalej: – Czas na ostatnie relaksujące zadanie. Na ścianie za stołem znajdują się cztery pary drzwi. Wszystkie prowadzą do prywatnych pokoi. Możecie udać się tam w dowolnych kombinacjach na „Siedem niebiańskich minut”. Chyba nie muszę wyjaśniać wam zasad tej zabawy? –

409/659

Mruga do nas jednym okiem. – Ta drużyna czy ten zawodnik, którzy dostarczą naszym widzom najlepszej rozrywki, wygrają pięćset dolarów. Zdobywcy drugiego miejsca otrzymają sto dolarów. A pozostałym musi wystarczyć czas spędzony w niebie. Bawcie się dobrze! Ian trąca mnie łokciem. – Idziemy? To żart, prawda? Chociaż spędzenie z nim czasu na osobności z pewnością byłoby cudowne, na dzisiaj wystarczy już zabawy w prostytutkę. A Obserwatorzy widzieli przecież, jak tańczyliśmy. Unoszę włosy, żeby się ochłodzić. – Zostawmy to sobie na inną okazję – stwierdzam. Iana chwyta moją rękę i całuje palce. – Bosko.

410/659

Znów rozlega się muzyka, teraz techno. Jakież to romantyczne. Timon i Daniella zaczynają, zanim jeszcze znajdą się w osobnym pomieszczeniu. Naprawdę wolę nie widzieć, gdzie on jej wkłada ręce. A jednak jestem ciekawa, jak wyglądają te pokoje, podchodzę więc do ściany i stukam w jedną ze spirali. Otwierają się drzwi, a moim oczom ukazuje się niewielkie pomieszczenie, w którym stoją jedynie małe łóżko i miniaturowy stolik nocny, i nic więcej. To znaczy, oprócz tego, co może znajdować się w szufladzie stolika. Na suficie świeci przyciemniona lampa, obok wisi lustro. Odsuwam się, żeby Ian też mógł zajrzeć. Śmieje się i stwierdza, że moglibyśmy chociaż się zdrzemnąć. Dobre. Jakbym była w stanie zasnąć, wiedząc, że on leży obok.

411/659

Micki i Jen całują się namiętnie i zataczając się oraz jęcząc, idą do kabiny. Zanim znikną w środku, Jen woła do Samuela: – Chcesz się przyłączyć? Mam wrażenie, że on poważnie się nad tym zastanawia, chociaż Micki rzuca mu groźne spojrzenia znad ramienia swojej towarzyszki. Ostatecznie jednak rozwaga zwycięża nad pożądaniem i Samuel kręci głową. Dziewczyny wzruszają ramionami i zamykają za sobą drzwi. Siadamy we trójkę na podskakujących sofach. Samuel wyciąga telefon i zaczyna stukać w ekran, jakby w coś grał. Widocznie po wcześniejszej rozmowie z Ianem uznał, że to dopuszczalne zajęcie w towarzystwie. Na pewno łatwiejsze do zniesienia niż to, co dzieje się

412/659

za ścianą. Opieram głowę o ramię Iana i zamykam oczy. Próbuję się zdrzemnąć, podczas gdy inni zawodnicy grają w czasie rzeczywistym w filmie porno. Podskakujemy, gdy panele zaczynają pikać, a potem ukazuje się na nich rząd zdjęć, niczym z kartoteki policyjnej. Pod fotografiami wszystkich graczy widnieje napis: RANKING ZAWODNIKÓW WEDŁUG OBSERWATORÓW O matko, mam najgorszy wynik, tylko dwadzieścia dwa procent. Samuel dostał dwadzieścia cztery procent, Ian aż sześćdziesiąt siedem, widocznie głosują jego fani. Na prowadzenie wysuwają się Micki i Timon z wynikiem

413/659

ponad dziewięćdziesięciu procent, natomiast Jen i Daniella plasują się gdzieś pomiędzy. Nie powinnam się przejmować tym, co myślą sobie oglądający nas zboczeńcy, jednak policzki oblewają mi się rumieńcem. Czuję się odrzucona. Ian twierdzi, że nie powinnam się przejmować. Łatwo mu mówić. Po kilku minutach otwierają się drzwi za naszymi plecami. Oglądam się przez ramię, ale zaraz odwracam się z powrotem i próbuję wymazać z pamięci obraz gołego brzucha Timona. Wszyscy wracają na swoje miejsca, poprawiając stroje, wycierając sobie usta wierzchem dłoni. Śmieją się i pokazują na wyniki. Obraz niknie, a Guy oznajmia: – Po głosowaniu Obserwatorów mogę stwierdzić, że najlepiej te siedem minut

414/659

spędziły Jen i Micki. Doskonale, drogie damy! To chyba pierwszy raz, kiedy ktoś nazwał Micki damą. Obok Guya pokazuje się głowa Gayle. – No dobrze, moi drodzy. Koniec zadań na przełamanie lodów, teraz przechodzimy do najlepszej części, czyli głównych nagród, które wygracie, jeśli przyjmiecie wyzwania. Gotowi na pierwsze zadanie? – pyta, unosząc brwi. Kilka osób odpowiada „tak”, jakby interesowało to Gayle czy organizatorów. Prowadzący odzywają się jednocześnie: – Wystarczy, że wykonacie jeden telefon.

XIII Telefon? Aż mi się nie chce wierzyć, że pierwszym zadaniem prowadzącym do zdobycia takich rewelacyjnych nagród może być telefoniczny kawał. – To łatwe – mówi Guy. – Podamy wam instrukcje, a wy zadzwonicie. Każda rozmowa będzie trwała jedynie parę minut. Kto chciałby zacząć? Przez chwilę nikt się nie zgłasza, wreszcie Daniella unosi rękę. – Ja. W końcu lubię gadać przez telefon. Guy uśmiecha się promiennie.

416/659

– Świetnie! Dodatkowe pięćdziesiąt dolarów za odwagę dla Danielli! Zadzwonisz do swojego byłego chłopaka, Marco. Powiesz mu, że kiedy oskarżał cię, że zdradzałaś go z bratem, miał rację. Opalenizna dziewczyny traci nagle swój blask. – Skąd... Ale moment, nawet jeśli tak było, nie chodzę już z Marco. – Dzwonisz albo przepadają nagrody wszystkich zawodników – oświadcza Guy surowo. Timon ściska ją za ramię, ale wcale nie wygląda to na romantyczny gest. Wzrok dziewczyny omiata pomieszczenie, szukając – nie wiem czego, wyjścia? Kiedy dociera do niej, że organizatorzy nie zmienią nagle wyzwania ani nie otworzą drzwi do kabiny, żeby mogła schować się

417/659

pod poplamioną pościelą, wyjmuje telefon. Reszta z nas kołysze się i podskakuje na zwariowanych sofach. Na następnych kilka minut sami stajemy się obserwatorami. I chociaż jest mi żal Danielli, jestem też ciekawa, jak potoczy się ta rozmowa. Kurczę, czy coś jest ze mną nie tak? Daniella odwraca się do nas plecami, ale NERVE jakimś cudem podłączyło jej komórkę do głośników, zapewne przez tę szpiegowską aplikację, którą kazali nam zainstalować. W pomieszczeniu rozlega się dźwięk telefonu dzwoniącego po drugiej stronie, a na ekranie widzimy zbliżenie twarzy Danielli. Po dwóch sygnałach Marco odbiera. – Eee... cześć, tu Dani.

418/659

Z telefonu dobiegają dźwięki muzyki. – No hej, co tam? – pyta chłopak. Czy to możliwe, że nas nie ogląda? Daniella i Timon z pewnością są dzisiaj celebrytami w Boise, a on o tym nie wie? Czy organizatorzy zdawali sobie z tego sprawę, zanim wymyślili to wyzwanie? Daniella odzywa się słodkim głosikiem: – Chciałam powiedzieć, że kiedy byliśmy razem, spotykałam się też z Nate’em. Miałeś rację. W słuchawce rozlega się szmer, a potem następuje wybuch: – Wiedziałem, ty zdziro! Daniella trzyma telefon jak najdalej ucha, ale to w żaden sposób nie wycisza obelg i przekleństw dobiegających

419/659

z drugiej strony. Dziewczyna wybucha płaczem, a potem krzyczy do kamery: – Okej, zrobiłam to! – Rozłącza się i spogląda na Timona, który krzywi się, jakby to jego zdradziła. Nad nami ukazuje się obraz dobrodusznej tym razem Gayle. Jej głos brzmi bardzo łagodnie. – Widzicie, to wcale nie było aż tak trudne, prawda? – Wzywa kolejnych graczy, którzy muszą zadzwonić do swoich przyjaciół albo byłych z wiadomościami, które są dla obu stron niezwykle kłopotliwe. Ian musi skontaktować się ze swoją byłą dziewczyną i powiedzieć jej, że zerwanie z nią było najgłupszą rzeczą, jaką zrobił w życiu, i że chciałby do niej wrócić. W głosie dziewczyny słychać taką nadzieję, że aż mnie ściska w dołku.

420/659

Po rozmowie Ian ściera pot z czoła. – Mam nadzieję, że ktoś powie jej prawdę, zanim ja będę musiał to zrobić. Cholerne wyzwanie! Jakim cudem organizatorzy NERVE znaleźli osoby, które nie oglądają gry? Czy zorganizowali im inne zajęcia, na przykład dostarczyli darmowe bilety na koncert czy coś w tym stylu? Zaczynam wierzyć, że mają nieograniczone możliwości. Wkrótce – zbyt szybko – przychodzi kolej na mnie. Muszę zadzwonić do Tommy’ego i powiedzieć mu, że zdaję sobie sprawę z tego, że się we mnie podkochuje, a następnie wymienić trzy powody, dla których nigdy nie będziemy razem. Mój oddech uspokaja się. Tommy się we mnie nie podkochuje, a do tego

421/659

na pewno nas ogląda, więc zorientuje się, że to zadanie na potrzeby programu. Hmm. Może jednak możliwości organizatorów są ograniczone albo tak późno wykonałam wstępne wyzwania, że nie mieli czasu zaplanować dla mnie niczego paskudnego. Tak czy inaczej, jestem spokojniejsza. Tommy odbiera po pierwszym sygnale. – Cześć – mówię. – Przepraszam za to wcześniejsze. Z ekranów dobiega głośne pikanie. TRZYMAJ SIĘ SCENARIUSZA! Znaczy co? Nie mogę przeprosić, zanim zacznę właściwą rozmowę? Na tym polega zagrożenie spójności gry?

422/659

Kontynuuję, chociaż nie słyszałam odpowiedzi Tommy’ego. – Tak w ogóle, to wiem, że ci się trochę podobam, ale nie możemy być razem, bo... eee... bo jesteśmy do siebie zbyt podobni. No wiesz, zawsze stoimy za kulisami i tak dalej. I, trochę się za bardzo angażujesz. – W końcu spędził niezliczone godziny, poprawiając i modyfikując scenografię, prawda? – A poza tym i tak nigdy nie dorównam twoim standardom. – Matko święta, skąd to wytrzasnęłam? Powinnam była sobie to lepiej przemyśleć. Ale podałam trzy powody. Tommy milczy przez krótką chwilę. – Łał. Wiedziałem, że jesteś egoistką, ale teraz przesadziłaś.

423/659

Moment, przecież on musi się domyślać, że to tylko wyzwanie. Rozumiem, postanowił odegrać swoją rolę. – Prawdziwym powodem, dla którego nigdy nie będziesz z kimś takim jak ja, jest to, że nienawidzisz samej siebie tak bardzo, że nie zwiążesz się z nikim, kto jest tobą zainteresowany z właściwych powodów. Wolisz wybrać faceta, który traktuje cię lekceważąco i pozwala, żebyś wydawała się rozpaczliwie zdesperowana w obecności przyjaciół. Myślałem, że jesteś inna, inteligentniejsza od pozostałych. Teraz widzę, że po prostu nie miałaś okazji pokazania swojego prawdziwego, żałosnego ja. Tommy rozłącza się, zanim ja zdążę to zrobić.

424/659

Czuję się, jakbym otrzymała cios prosto w serce. Po raz kolejny zostałam upokorzona na oczach świata. To tyle, jeśli chodzi o pomoc i wsparcie ze strony Tommy’ego. Mam ochotę zwinąć się w kulkę. – Jest zazdrosny i zraniony. – Ian chwyta mnie za rękę. – Czego się spodziewałaś? Nie wiem czego. Wiem tylko, że NERVE dostało od nas wszystkich to, co chciało. Sukinsyny. Dopiero jedno wyzwanie za nami, zostały jeszcze dwie godziny, a już jesteśmy jak grupa żołnierzy po traumatycznych przejściach. Na ekranie ukazuje się Guy. Ma na sobie marynarkę i krawat, ale się nie uśmiecha.

425/659

– No dobrze, skontaktowaliście się już ze znajomymi, teraz czas zadzwonić do rodziców. Robi mi się ciemno przed oczami. Niemożliwe, żeby moi rodzice, którzy z trudem opanowali obsługę pilota do telewizora, oglądali NERVE. Mój umysł podsuwa sposoby, w jaki organizatorzy gry mogą się nad nimi znęcać. Guy odchrząkuje. – Wszyscy wykonacie rozmowy według tego samego scenariusza, ale będziecie rozmawiać nie ze swoją rodziną, ale z najbliższym krewnym innego zawodnika. Wiadomość jest prosta. Przekażcie, że dana osoba uległa poważnemu wypadkowi, a następnie się rozłączcie. To wszystko.

426/659

Jezu. Na samą myśl o minach moich rodziców po usłyszeniu takiej wiadomości zaczynają mnie szczypać oczy. – Nie zrobię im czegoś takiego – szepczę. Ian mnie obejmuje. – Wiem, to okropne. Możesz mi wierzyć, mój tata nie jest osobą, której chce się przekazywać złe wieści. Pomyśl, jacy będą szczęśliwi, kiedy wrócisz do domu z opłaconymi studiami. A zresztą, na pewno ogląda cię mnóstwo znajomych. Ktoś zadzwoni do twoich rodziców i powie im prawdę. Wiem, że moi przyjaciele tak zrobią. – Odwraca się do najbliższej kamery. – Prawda? Mówi to z uśmiechem, ale w jego oczach czai się strach. Wiem jednak, że ma rację. Nawet jeśli Syd się na mnie

427/659

wścieka, nie pozwoli, by moi rodzice wierzyli, że stała mi się krzywda. Ledwo to zobaczy, od razu do nich zatelefonuje. Tak samo Liv i Eulie. A to oznacza, że moi rodzice pocierpią najwyższej przez kilkanaście sekund w zamian za środki na moją dalszą naukę. Poza tym telefon od moich przyjaciół wyjaśni im, dlaczego nie ma mnie jeszcze w domu, więc tylko na tym zyskam. Nawet jeśli dostanę szlaban, co w zasadzie jest stuprocentowo pewne. Biorę głęboki wdech. – Okej. Ponieważ poprzednie zadanie wykonywałam jako ostatnia, teraz mam zadzwonić jako pierwsza – do ojca Jen. Jego numer telefonu ukazuje się na ekranie. Chociaż Jen wygląda na twardzielkę,

428/659

patrzy na mnie niespokojnie. Kiwam głową w jej stronę, żałując, iż nie mogę jej powiedzieć, że będę starała się być delikatna. Tyle że nie istnieje życzliwy sposób przekazania rodzicom, że ich dziecko uczestniczyło w wypadku. Mam nadzieję, że jej przyjaciele dopilnują, aby ta sprawa jak najszybciej się wyjaśniła. Dźwięk wybieranego numeru rozlega się w głośnikach jak marsz idących na skazanie. Kiedy ojciec Jen odbiera, szybko przekazuję mu wiadomość i rozłączam się w połowie jego „Co takiego?”. Może to gwałtowne przerwanie rozmowy uświadomi mu, że to tylko żart. Psychopatyczny, autorstwa obłąkanej umysłowo osoby, ale żart. Błagam w myślach przyjaciół Jen, żeby szybko wyprowadzili go z błędu.

429/659

Pozostałe rozmowy przebiegają w podobny sposób. Wbijam paznokcie w skórę, kiedy Timon dzwoni do mojego domu. Odbiera mama, a Timon spiętym głos, jakby płakał, oznajmia: – Z przykrością muszę panią poinformować, że Vee miała bardzo poważny wypadek. – Uśmiecha się kpiąco i pozostaje na linii na tyle długo, że skowyt mojej mamy przeszywa mi serce. – Nic mi nie jest, mamo! – krzyczę, myśląc wyłącznie o jej cierpieniu. Słysząc mój wrzask, Timon rozłącza się. Czy mama mnie usłyszała? Zamykam oczy i modlę się cicho. Och, Syd, proszę cię, wiem, że mnie nienawidzisz, ale zatroszcz się o moją mamę tak, jak zawsze troszczyłaś się o mnie.

430/659

Pikanie rozlegające się z ekranów przywraca mnie do rzeczywistości. Widzę grupki Obserwatorów, którzy buczą na mnie, zaraz jednak pojawia się Gayle. – Och, Vee – wzdycha z rozczarowaniem. – A ty sądziłaś, że karma cię nie dotyczy. Że co? Zaraz jednak przypominam sobie to, co zamieściłam na stronie ThisIsMe. Pod kręcącą się głową Gayle pojawia się powoli napis. Duże czerwone litery głoszą: VEE ZAGROZIŁA SPÓJNOŚCI GRY PODCZAS OSTATNIEGO WYZWANIA. WYMIERZYMY KONSEKWENCJE W STOSOWNYM CZASIE.

431/659

A więc to mieli na myśli, mówiąc o spójności. Czekam na jakieś wskazówki odnośnie do kary, ale ekran gaśnie. No tak, mogłam się spodziewać, że będą chcieli dać mi czas na zamartwianie się tym, co mi zgotują. Może posadzą mnie na jednym z tych foteli, które mijaliśmy na korytarzu. Albo wepchną z Ianem do kabiny z łóżkiem, obawiam się jednak, że tyle szczęścia nie będę miała. Zaciskam zęby. Co Gayle mówiła o karmie? Czy zasłużyłam sobie na to wszystko? Przypominam sobie tamtą zarumienioną dziewczynę w kręgielni i jej sympatycznego chłopaka. Zepsuliśmy im randkę. A kto wie, czy ten facet, który chciał ratować prostytutki, przeżył atak alfonsa, do którego go pokierowałam. Jezu, może teraz leży w szpitalu! Dobrze

432/659

chociaż, że to, co zrobiłam Syd, nie oznaczało krzywdy fizycznej. Z drugiej strony, nie powstrzymałam Iana przed atakiem na Jake’a. No i zgłosiłam się do tej pokręconej rundy finałowej, przez którą moi rodzice przeżyli traumę. Jednak w ostatecznym rozrachunku, zyskałam więcej minusów niż plusów. Karma pewnie ma ochotę skopać mi tyłek.

XIV – Ktoś tu nieźle oberwie – intonuje Micki. Opadam na to głupie siedzenie, na którym moje ciało podskakuje. – Zamknij mordę. – Jestem pewna, że odezwałam się w ten sposób po raz pierwszy w życiu. Proszę, jak ta gra korzystnie wpływa na moje słownictwo. Micki zrywa się z miejsca. – Coś ty powiedziała, suko? Najpierw chcesz wszystko zepsuć, a potem mnie wyzywasz? – Zaczyna obchodzić stół. – To organizatorzy cię wystawili, żebyśmy

434/659

przez ciebie spieprzyli nasze zadania? Jak to zrobili ci Obserwatorzy w Atlancie? Jesteś pieprzoną wtyką... Co takiego? Ona naprawdę uważa, że pracuję dla NERVE? Szacuję odległość, jaka dzieli mnie od drzwi. Micki znajduje się bliżej. Świetnie, zostanę pobita w ramach rozrywki dla widzów. Na szczęście Ian staje między nami. – Uspokój się – mówi. Micki wypina płaską jak deska pierś. – Nie mów, że mam się uspokoić, przystojniaczku. Ian jest od niej o głowę wyższy i nie wycofuje się. – Naprawdę? – pyta. – Chodź tu, skarbie! – woła ją Jen. – Nie chcemy straszyć zawodników. Poza tym nie dasz rady temu lowelasowi.

435/659

Micki wystawia palec w moim kierunku. – Jeśli się dowiem, że nas sabotujesz, skopię ci tę chudą dupę na miazgę. Co jest grane? Wszyscy dzisiaj podkreślają, że mam kościsty tyłek. Dobrze chociaż, że Micki wraca na swoje miejsce. Mądrzej byłoby siedzieć cicho, ale i tak się odzywam. – Naprawdę sądzisz, że mogłabym sprzymierzyć się z tymi zdemoralizowanymi ludźmi, którzy stoją za grą? A skąd mamy wiedzieć, że nie jesteś szpiegiem przysłanym, żeby dochodziło tu do spięć i przemocy? – Pokazać ci przemoc?

436/659

Jen ciągnie swoją dziewczynę za koszulkę i coś jej szepcze do ucha. Nie wiem, co, ale tamta siada. Ian zajmuje miejsce obok mnie, kładzie mi głowę na ramieniu i szepcze: – Ten telefon wstrząsnął nią bardziej, niż chce po sobie pokazać. – Micki musiała oznajmić pewnej dziewczynie, że od lat się w niej kocha i zrobi wszystko, byle były razem. – Dziewczyna wydawała się zniesmaczona tym wyznaniem, a Micki poczerwieniała na twarzy. Przy kolejnym zadaniu udawała zupełną obojętność, gdy Ian dzwonił do jej przebywającej w domu opieki babci, ale widziałam pulsującą na jej szyi żyłkę, jakby miała za chwilę wybuchnąć. – Jak myślisz, jakie będę musiała ponieść konsekwencje?

437/659

– Na pewno takie, że utrudnią ci zadanie – odpowiada. Wydaję z siebie jęk. – Jakby to, co robimy, nie było trudne samo w sobie? Organizatorzy zostawiają nas na kilka minut. Pewnie to czas na blok reklamowy albo może pokazują rundę finałową z innej miejscowości. Oczywiście zawodnicy od razu ruszają po piwo. Opieram się o Iana i rozmyślam o tym, jakby to było być z nim poza grą. Szepcze mi do ucha, że świetnie sobie radzę i tym podobne komplementy, tym bardziej ekscytujące, że podparte jego gorącym oddechem na moim uchu. Komu potrzebna ekscytacja płynąca z wyzwań, skoro już sam jego dotyk działa na mnie elektryzująco?

438/659

Moje fantazjowanie nie trwa zbyt długo. Na ekranie pojawia się Gayle z informacją, że przygotowania do kolejnego zadania zostały zakończone. – Jesteście gotowi? – pyta, oblizując wargi. Nikt nie udaje entuzjazmu, nie licząc Timona. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że będzie okropnie. Zerkam na telefon, jeszcze godzina i czterdzieści minut. Gayle klaszcze w dłonie, jakby za moment miała zacząć solowy śpiew. – Następne wyzwanie zostało indywidualnie opracowane dla każdego z was. Na ścianie naprzeciwko drzwi wejściowych znajdują się cztery wyjścia, prowadzące do naszych specjalnych pomieszczeń. Wykonacie to zadanie w dwóch

439/659

grupach. Kiedy wywołamy wasze imiona, udajcie się proszę do otwartych drzwi. Pierwsze z nich otwierają się samoczynnie. Czy prowadzą do kabiny dla lubiących perwersje? A może do trampoliny, żeby skoczyć z dachu? Nie chciałabym spotkać ludzi, którzy stanowią typową klientelę tego klubu. Obok Gayle staje Guy i wywołuje Iana. Ten ściska mnie przelotnie i podchodzi do drzwi. Jeśli nawet denerwuje się tym, że jest pierwszy, nie pokazuje tego po sobie. – Gdy drzwi się zamkną, otworzą się automatycznie dopiero po piętnastu minutach, no chyba że będzie alarm pożarowy. Bardzo ciekawy sposób zamknięcia nas w naszych zadaniach, jak

440/659

we własnoręcznie skonstruowanych pułapkach. Ian wzrusza ramionami i zamyka za sobą drzwi, zapewne chce już to mieć za sobą. Mam podobne odczucia, a jednocześnie boję się wyzwania, w którym zostaniemy zamknięci w odosobnieniu. Moje imię nie pada w pierwszej grupie. Guy wywołuje Samuela, Micki i Timona. Zostaję z Jen i Daniellą. Podczas gdy nasi partnerzy (partnerki) są poddawani torturom albo umieszczani w klatce ze szczurami, my podchodzimy do szafki i dzielimy się czekoladą, która leży w lodówce obok piwa. Czemu nie? Dociera do mnie, że jesteśmy słabszymi połowami naszych par. Łatwiejszym celem do sterroryzowania podczas drugiej rundy?

441/659

Jen podjada czekoladę i wyciera sobie usta. – Micki nie jest aż tak agresywna, jak sądzisz – mówi. – Ta gra tak na nią działa. – Albo może ukazuje jej prawdziwą naturę – odpowiadam, bo nie mam zamiaru odpuścić jej dziewczynie. – Tak czy inaczej, dzięki, że skłoniłaś ją do powrotu na miejsce. To szaleństwo myśleć, że pracuję dla organizatorów. Jen unosi brwi. – Naprawdę? Otwieram szeroko usta. – No przecież – mówię. Uderza mnie w ramię. – Tylko się z tobą droczę. Jeśli ktoś tu jest szpiegiem, to Samuel. Jest za cichy. Daniella zaczyna się trząść.

442/659

– Boję się ciemności. Myślicie, że każą nam siedzieć po ciemku i w samotności? Wygładzam spódniczkę. – Teraz, kiedy już wiedzą, czego się boisz – być może. – Wcale nie próbuję być wredna, ale ktoś musi jej uświadomić, że wszystkie słabości, które zdradzi, mogą zostać wykorzystane przeciwko niej. Ramiona jej drżą. Uśmiecham się do niej. – Nic złego się nie stanie. Jeśli zgaszą światła, spróbuj się zdrzemnąć i zebrać energię na następne wyzwanie. – Łatwo mi mówić. Daniella otwiera szeroko oczy. – Nie ma mowy. Ledwo tylko zamknę powieki, ześlą na mnie pająki albo coś takiego. Pamiętacie tamtą dziewczynę,

443/659

Abigail? Najbardziej się bała węży, i co jej zrobili? Przypominam sobie przerażenie malujące się na twarzy tamtej zawodniczki z poprzedniej edycji. Wmawiam sobie, że przecież to niemożliwe, żeby węże były jadowite. Wystarczy, że się zrelaksuje, i wszystko będzie okej. Ale ona się nie zrelaksowała, a ja patrzyłam, jak się wije. Dla rozrywki. Jen częstuje się kolejnymi kostkami czekolady. – Tamta dziewczyna chciała występować w filmach. Sądzicie, że to były prawdziwe krzyki? Myślę, że gra była dla niej jednym wielkim castingiem. Nawet po jej zakończeniu ciągle pokazywała się na ThisIsMe. A słyszałyście, co zrobiła w zeszłym tygodniu? Skoczyła ze skały

444/659

do wodospadu na oczach kogoś, kto to filmował. Wszystko, byle tylko zwrócić na siebie uwagę. Wyjmuję puszkę coli. – To trochę przesadne zachowanie jak na chęć zdobycia roli w filmie. Słyszałam, że po tym ostatnim nagraniu zupełnie zniknęła. – To tylko chwyt marketingowy – śmieje się Jen. Omawiamy pozostałe wyzwania z zeszłego miesiąca, wybieramy najbardziej ekscytujące z nich, porównujemy plotki dotyczące znalezionych w sieci informacji na temat planów poprzednich zawodników. Nie żeby ktokolwiek miał się tym interesować po dzisiejszym finale. Zawsze liczy się jedynie ekipa z ostatniej edycji.

445/659

Hmm. Od kiedy to uważam siebie za członka „ekipy”? To ciekawe. Dochodzę do wniosku, że Jen i Daniella nie są wcale takie złe. Gdyby tylko miały lepszych partnerów. Ale wtedy z pewnością nie znalazłyby się w rundzie finałowej, bo to właśnie ich drugie połowy mają silniejsze osobowości. Czy w naszym przypadku znaleźliśmy się w finale ze względu na Iana? Czy też to ja zrobiłam z siebie taką kretynkę, że ludzie chcieli zobaczyć więcej moich odjechanych akcji? Otwierają się pierwsze drzwi przy wtórze dźwięków trąbki. Wychodzi Ian, ma przekrwione oczy, nogi mu się trzęsą. Co to znaczy, do licha? Podbiegam do niego i pomagam mu usiąść na sofie.

446/659

Jestem zaskoczona, bo wyczuwam, jak trzęsą mu się plecy. – Co oni ci tam zrobili? Ian kręci głową. – Przypomnieli mi o rzeczach, o których nie chcę pamiętać. Rzeczach, o których nie chcę rozmawiać. Przepraszam. Hej, sądziłam, że jesteśmy partnerami. – Rozumiem. Chcesz coś z lodówki? Kiwa się w przód i w tył, twarz chowa w dłoniach. – Nie, dzięki. Co tak mogło nim wstrząsnąć? W tej samej chwili otwierają się kolejne drzwi i wychodzi Timon. Unosi zgiętą rękę w triumfalnym geście i żąda piwa od Danielli, jednak ma dziwny tik nerwowy w oczach, jakby próbował

447/659

powstrzymać łzy. Widocznie nawet psychopatom można zaleźć za skórę. Dołącza do nas Micki. Ma szkliste oczy i od progu krzyczy: – Ktokolwiek rzuci jakąś niewłaściwą uwagę, a wykurzę wszystkich z tej gry, jasne? Wreszcie wraca Samuel. Wchodzi z opuszczoną głową, zajmuje miejsce i wpatruje się w swoje dłonie. Nie wiem, jak bardzo to wyzwanie dało mu się we znaki, ponieważ już kilkakrotnie wcześniej siedział w podobny sposób. Na ekranie pojawia się Guy i klaszcze. – No dobrze, następna grupa, wstawajcie, wstawajcie. Pierwszy pokój – dla Danielli. Idzie, trzęsąc się, do pierwszych drzwi, odwraca się, macha nam nieśmiało ręką

448/659

i wchodzi do środka. Ja jestem następna. Gdybym tylko mogła zostać z Ianem jeszcze przez chwilę. Nie chcę go zostawiać, kiedy jest taki zdruzgotany. Ale co mogę zrobić? Ściskam go, bardziej, żeby dodać pewności siebie jemu niż sobie – a przynajmniej tak mi się wydaje – i ruszam ku wejściu. Wyczuwam zimne powietrze, jakby dochodziło z zewnątrz. Wchodzę na korytarz, w którym umieszczone wzdłuż podłogi lampki prowadzą w dół stromego zejścia, i zamykam za sobą drzwi. Rozlega się kliknięcie. Mogłabym przysiąc, że słyszę ciche tykanie zegara, a może to bomba zegarowa? Idę dalej wzdłuż świateł, schodzę przynajmniej jedno piętro niżej. Na dole korytarz skręca w prawo, gdzie znajdują się dwie

449/659

pary drzwi. Strzałka wskazuje na drugie z nich. Popycham je i wchodzę do pomieszczenia oświetlonego czerwoną kopułą umocowaną na suficie. W jej świetle widzę niewielką przestrzeń, w której stoi skórzany fotel, odwrócony do ściany, tyłem do drzwi. Głos Gayle wydaje się dochodzić z wielu różnych miejsc. – Usiądź wygodnie, Vee. Zajmuję miejsce w skórzanym fotelu i słyszę, jak zamykają się za mną drzwi. Co to ma być, jakaś atrakcja z wesołego miasteczka? Powoli przysuwa się do mnie panel, gaśnie górne światło, zamiast tego rozbłyskują małe lampki na panelu. Wokół mnie panuje ciemność, aż mi serce szybciej bije. Czyżby przez pomyłkę dali mi wyzwanie przewidziane dla Danielli?

450/659

Może ona teraz stoi na scenie w przemoczonym ubraniu, podczas gdy Matthew się z niej śmieje, a Sydney oskarża ją, że jest fałszywą przyjaciółką? Mój wzrok przyzwyczaja się do mroku, a wtedy dostrzegam zarys panelu. Wyciągam ręce i trafiam najpierw na kierownicę, a potem na pokrętła. To deska rozdzielcza. Co to ma być, symulator jazdy samochodem? – Zapnij pas, Vee – mówi Gayle, ale słyszę tylko głos, jej samej nie widać. Nie sądziłam, że to prośba, ale powtarza polecenie zdecydowanie bardziej stanowczym tonem. – Już, już – mówię. Macam boki siedzenia i znajduję jeden koniec pasa na lewym ramieniu, drugi przy prawym biodrze. Przeciągam go przez klatkę

451/659

piersiową i zapinam. Może w tym budynku znajduje się kolejka wysokogórska, kto wie? Całkiem możliwe, skoro klub taneczny i salon dla VIP-ów dzieliły trzy piętra. Jeździłam już w parku rozrywki w ciemności, to nie jest moja ulubiona atrakcja, ale da się przeżyć. Teraz dostrzegam szczegóły tego, co znajduje się przede mną: wywietrzniki na desce rozdzielczej, głośniki. Ciekawe, czy działają. Także i reszta detali powoli się ujawnia, uzupełniając obraz. Mrużę oczy, patrząc na tarcze, i aż się zapowietrzam, kiedy zauważam, że na pokrętle radia znajduje się naklejka z napisem „Głośniej!”. To atrapa mojego samochodu. Krzywię się i włączam radio. Rozlega się piosenka indie, którą mam na swojej

452/659

liście – ta, której słucham naprawdę często. Kto przekazał organizatorom listę moich piosenek? Czy to Syd się z nimi spiknęła, żeby się na mnie zemścić? Spod deski rozdzielczej rozlega się dźwięk uruchamianego silnika, mój fotel wibruje jak w prawdziwym samochodzie. To nawet dość przyjemne. Kojące. Na tyle, że opieram się wygodnie i przymykam oczy, chociaż podejrzewam, że to tylko skłoni NERVE do zarzucenia mnie pająkami. A niech to robią. Uwielbiam tę piosenkę, zaczynam śpiewać razem z wykonawcą. Kolejna jest jeszcze lepsza. Jest mi wygodnie, jakbym siedziała we własnym aucie. Widzę, że osoba odpowiedzialna za scenografię wykazała się wielką dbałością o szczegóły

453/659

– zupełnie jak Tommy na potrzeby naszej sztuki. Czuć nawet delikatnie spaliny. Spaliny? W zamkniętym pomieszczeniu? Rzucam się do przodu. Nie ma mowy! Wduszam gorączkowo przycisk zwalniający pas, ale nic się nie dzieje. Im bardziej go ciągnę, tym staje się ciaśniejszy. A muzyka – głośniejsza. Oblewa mnie zimny pot, gdy dociera do mnie, że to te same piosenki, które leciały wtedy, w garażu. I też wszystko zaczęło się tak spokojnie. Skąd oni to wiedzą? A może wypytali moich przyjaciół o moje upodobania muzyczne i po prostu trafili zupełnie przypadkowo? Swąd staje się coraz silniejszy, zaczyna mi się kręcić w głowie. Nie, to nie może być prawda. Pewnie ktoś zapalił

454/659

papierosa za ścianą i wdmuchuje dym przez kratkę wentylacyjną, żeby mnie przestraszyć. Skutecznie, jak się okazuje. Wyjmuję telefon, żeby zadzwonić po pomoc, jednak nie ma sygnału. Może te ściany są stalowe – jak w więzieniu. Na samą myśl przechodzi mnie dreszcz. Cały czas szarpię za pas, ale po chwili zdaję sobie sprawę, że z pewnością mam widownię. Oczywiście. Unoszę głowę w stronę, gdzie – jak podejrzewam – zamontowali kamerę. – Gayle, Guy, wypuśćcie mnie! – Przestałam się martwić, czy nie zagrożę tym samym spójności gry. Czy to śmiech Gayle dobiega z głośników?

455/659

– Ktokolwiek ogląda to wyzwanie, zadzwońcie natychmiast na policję! – wrzeszczę. – Wpompowują tu spaliny samochodowe i mam zawroty głowy! To nie jest żart. Zadzwońcie na policję, niech przyjadą do salonu dla VIP-ów w Club Poppy. Proszę! Czy ktokolwiek mnie wysłucha? A może każdy założy, że ktoś inny mnie uratuje, przed czym ostrzegali nas na zajęciach z pierwszej pomocy? – Sydney, Liv, Eulie, dzwońcie wszystkie na policję! Błagam was! NERVE to cholernie pokręcona gra. – Czy mnie zobaczą? Pewnie organizatorzy emitują wszystko z opóźnieniem, żeby Obserwatorzy zobaczyli tylko to, co mają zobaczyć. A skoro jednocześnie mają miejsce wyzwania Danielli i Jen, kamery zapewne

456/659

przeskakują pomiędzy pomieszczeniami. Ale chyba nie chcą zrobić mi krzywdy? Przecież istnieją jakieś granice, do jakich mogą się posunąć. Muszą istnieć! Coraz mocniej kręci mi się w głowie. Z całej siły szarpię za pas, ale jest zbyt ciasny. Nawet jeśli to tylko potężna mistyfikacja, wszystkie moje mięśnie rwą się do ucieczki. Okręcam ciało, próbuję wysunąć się spod pasa przechodzącego mi przez klatkę piersiową. Udaje mi się przełożyć rękę i ramię, ale głowa się tam nie zmieści. Wykręcam się tak, że prawie leżę na fotelu, a potem wciskam się w siedzenie i przesuwam pod pasem. Ostry ból przeszywa mi szyję, ale w końcu wyswobadzam się z górnej części. Teraz zapieram się o kierownicę i przesuwam się do góry, żeby wydostać się

457/659

spod pasa biodrowego. Po kilku minutach ciężko dyszę, ale jestem wolna. Tylko czy naprawdę? Wyskakuję z siedzenia i prostuję ręce przed sobą, aż natrafiam na ścianę za „samochodem”. Jest zimna i gładka, jak marmur – albo wnętrze grobowca. Po chwili znajduję klamkę, szarpię za nią i ciągnę. Jak mogłam się domyślić, drzwi są zablokowane. Pozwolą mi się tu udusić pod okiem kamery? A może to jedna z tych sytuacji związanych z karmą, kiedy w końcu dostajesz to, co ci było przeznaczone, tyle że wcześniej temu umknąłeś? Czy śmierć w garażu była moim przeznaczeniem? Nie, przecież to szaleństwo. Gdyby tylko nie kręciło mi się tak w głowie. Z trudem zbieram myśli.

458/659

– Wypuśćcie mnie! – Łomoczę w drzwi. Odwracam się i błagam tych, którzy mnie oglądają, żeby ściągnęli pomoc. Silnik nadal mruczy. Muzyka nadal gra. Osuwam się wzdłuż ściany, tyłem do drzwi. Czy spaliny czuć tu mocniej? Nie, moment, przecież dym wędruje chyba do góry? Jestem zbyt otumaniona, żeby pamiętać. Opieram głowę o kolana i zamykam piekące oczy. Nawet w gardle mnie pali. To, co tu wpuszczają, jest silniejsze od spalin. Kiedy zasnęłam w garażu kilka miesięcy temu, absolutnie nic nie czułam. Czy aby na pewno? Zrobiłam wszystko, żeby wyprzeć to z pamięci, nigdy nie analizowałam szczegółów, nawet wtedy, gdy próbowałam opisać to psychiatrze.

459/659

Co ja sobie do cholery myślałam tamtego wieczoru? Przecież wszyscy doskonale wiedzą, jak niebezpiecznie jest siedzieć w garażu przy włączonym silniku. W którymś momencie musiało przemknąć mi przez myśl, że powinnam zgasić silnik. Ale ta muzyka, siedzenie i ogrzewanie dawały mi wrażenie takiej przytulności. No i byłam zdenerwowana. To prawda, wściekłam się wtedy na Sydney. W sumie wcześniej jakoś o tym zapomniałam. Przez długie godziny powtarzałam z nią jej rolę, a pod koniec ona, zamiast mi podziękować, zaczęła narzekać, że w kostiumie grubo wygląda. W kostiumie, który dla niej przerabiałam, i to dwukrotnie. Czy byłam na tyle wściekła, żeby się zabić? Przecież to głupota. Ale może,

460/659

może, zrobiłam to, co zrobiłam, żeby zwrócić na siebie uwagę. To też idiotyzm, ale przynajmniej jakiś ułamek mojego umysłu zastanawia się, czy nie ma w tym ziarenka prawdy. Uderzam w kamienną podłogę. Ta gra, te rozważania, to wszystko okropieństwo. Chcę wrócić do domu, położyć się spać i zapomnieć o wszystkim. Wrzeszczę i łomoczę w drzwi, obijając sobie palce aż do kości. Jestem zła na siebie, że wpakowałam się w to gówno, zła na NERVE za to beznadziejne wyzwanie, zła na Obserwatorów, że mnie nie uratowali. Odwracam rozgorączkowaną twarz w stronę ciemnego pomieszczenia i pokazuję środkowy palec. Skoro chcą, żebym cierpiała, będę ich prześladować. Ale nie zamierzam płakać.

461/659

Za moimi plecami rozlega się kliknięcie. Wstaję, chociaż to niełatwe, bo zupełnie zdrętwiały mi nogi, a potem przekręcam gałkę i tym razem drzwi się otwierają. Opieram się o nie i myślę, że nie zdziwiłabym się, gdybym ujrzała za nimi kolejną scenerię rodem z horroru. Wychodzę jednak na korytarz oświetlony małymi podłogowymi lampkami, zupełnie jak w samolocie. Powietrze jest chłodne, ale czyste. Wdycham je łapczywie i idę ku drzwiom prowadzącym do sali, w której siedzą pozostali zawodnicy. Gdy do nich dochodzę, same się otwierają. Mrużę oczy przed jaskrawym światłem, wcześniej nie wydawało mi się takie intensywne. Ian czeka na progu

462/659

z otwartymi ramionami. Wpadam mu w objęcia. – Dałaś radę – mówi. – A miałam inny wybór? – Moje ciało i dusza odmawiają posłuszeństwa. Gdybym miała siłę, wymaszerowałabym z tego budynku, ale ledwo stoję na nogach. Ian najwidoczniej to wyczuwa, bo niemal zanosi mnie na naszą sofę, gdzie przytulam się do niego, pragnąc zapomnieć o całym świecie. Jego serce bije tak mocno, pewnie, jest takie pełne życia. Kiedy podnoszę głowę, żeby zerknąć na pozostałych, którzy tłoczą się przy barku, widzę, że Jen i Daniella są w jeszcze gorszym stanie niż ja, o ile to w ogóle możliwe.

463/659

NERVE puszcza muzykę techno. Według mojego telefonu została nam jeszcze godzina. Jak to możliwe? Nie wytrzymam ani minuty dłużej, co tu mówić o godzinie? Na ekranie ukazują się Guy i Gayle. Mają na sobie imprezowe stroje, jakbyśmy wszyscy bawili się na sylwestrze. – Gratulacje! Zaliczyliście kolejny etap wyzwań. Ruszamy dalej – mówi Guy. – Nie – odzywam się. Patrzy na mnie ze zdziwieniem, a Gayle unosi wysoko brwi. Kilku zawodników odwraca się w moją stronę, rzucając takie spojrzenia, jakbym co najmniej splunęła w kościele. Micki zwija dłonie w pięści, to samo robi Timon. Daniella i Jen kiwają głowami, na co ci dwoje

464/659

patrzą na nich z wściekłością. Przez kilka sekund na ekranie wyświetlane są nasze zdjęcia oraz ranking według Obserwatorów. Nie muszę sprawdzać, wiem, że znów spadłam. No i co z tego? – Właśnie próbowaliście mnie zabić – mówię, biorąc głęboki wdech. – Mam dosyć. – Masz rację. – Na ekranie znów ukazuje się Guy. – Masz absolutną rację. Tak? Guy kiwa palcem. – Ale nie w kwestii zabijania, głuptasie. To tylko twoje nerwy i wypite piwo. Widocznie umysł spłatał ci figla. Niesamowite, do czego zdolne są nasze umysły, kiedy tkwimy w ciemności. Ale zachowajmy zdrowy rozsądek. Przecież nikomu z was nic się nie stało, prawda?

465/659

Wszyscy milczą. Obok Guya staje teraz Gayle. – Widzowie uważają, że należy was trochę podnieść na duchu. Zgadzamy się z tą opinią i dlatego zajrzyjcie do telefonów. Jaka troskliwa widownia. Żebym tylko nie zapomniała wysłać im kartek z podziękowaniami, nasączonych wąglikiem. Chociaż nie mam ochoty robić niczego, co każe mi NERVE, jestem na tyle ciekawa, że wyjmuję komórkę i mój wzrok pada na wiadomość pod tytułem: Zobacz, kto Cię ogląda! Otwieram ją i widzę nagranie od Eulie i Liv. Liv zaczyna od przybicia piątki do kamery.

466/659

– Jestem taka dumna z ciebie, Vee! Jesteś najodważniejszą dziewczyną, jaką znam – mówi. – I jeszcze większą gwiazdą niż wiesz kto – przyłącza się Eulie ze śmiechem. Opowiadają mi, że wszyscy nasi znajomi mi kibicują i że jutro koniecznie musimy to uczcić. Widocznie nie zdają sobie sprawy, że będę miała szlaban aż do wakacji, ale i tak uśmiecham się na myśl, że jednak nie wszyscy mnie nienawidzą. Ian i pozostali także oglądają filmiki na swoich komórkach. Wszyscy pogodnieją, nawet Micki. – Lepiej teraz? – woła Gayle z ekranu. Tylko ja decyduję się odpowiedzieć na to pytanie. – Niewystarczająco.

467/659

Uśmiecha się na te słowa. – Widocznie nie sprawdziliście, co jeszcze macie w telefonach. Opuszczam wzrok i widzę kolejną wiadomość. Czytam ją i mało nie upuszczam komórki. Do mojej głównej nagrody dołożyli teraz staż wakacyjny w jednym z największych domów mody w Nowym Jorku. Pozostali muszą mieć równie kuszące oferty, ponieważ słychać gwizdy i okrzyki. Ian ma czerwoną twarz. – Nie wierzę. – Czym próbują cię przekupić? – Prawnikiem, specjalistą od usamodzielnienia – szepcze. Przechylam głowę pytająco, a wtedy dodaje:

468/659

– To oznacza całkowitą wolność. A ciebie? Mówię mu o mojej nagrodzie. Jest niemal oszołomiony, jakby nie miało zupełnie znaczenia to wszystko, co się stało podczas ostatniego wyzwania. – To warte jest jeszcze jednej godziny gówna, które dla nas przewidzieli, prawda? – Nie wiem. – Czy organizatorzy próbowali mnie zagazować? Teraz, w jasnym pomieszczeniu, z Ianem u boku mam wrażenie, że to obłąkana myśl. Za coś takiego nie uniknęliby odpowiedzialności, prawda? Poza tym jestem zmęczona i zestresowana, a oni zmanipulowali mój umysł. To właśnie robią. Ale jednocześnie oferują nagrody, jakich nikt inny nie jest w stanie zaoferować. Dam

469/659

radę, skoro mam w perspektywie staż i studia. Ian całuje mnie w policzek. – Nic nas nie zatrzyma. – Taaa. – Przewracam oczami. – Jesteśmy niepowstrzymani. Guy klaszcze, żeby zwrócić na siebie uwagę. – Czy wszyscy są gotowi do kolejnego wyzwania? Pozostali zawodnicy wołają głośno: „Tak!”. Nie jestem podekscytowana, ale przekupstwo zadziałało. Kiwam głową. Guy uśmiecha się. – Cudownie! W takim razie czas na ostatnią rundę finałowych wyzwań! Ekran gaśnie. Czekamy, aż znów pojawią się nasi gospodarze. Muzyka techno

470/659

cichnie, zamiast niej rozlega się kawałek new age, w rodzaju tych, które puszczają na zajęciach z jogi. To rozstraja mnie bardziej niż ci napakowani sterydami goście na syntetyzatorach, chociaż przecież decyzja o kontynuowaniu gry należała do mnie. Próbuję wziąć głęboki wdech, ale brakuje mi powietrza. Po skroni spływa mi kropla potu. Ciemny ekran drażni nasze nerwy. Mija długa chwila i wokół naszych głów przewija się napis: MUSICIE TYLKO WYBRAĆ OFIARĘ.

XV W pomieszczeniu aż huczy od pytań, jedynie Micki prycha szyderczo. Znów kręci mi się w głowie, jakby mój umysł próbował się wydostać na zewnątrz. Zaciskam zęby, żeby nad sobą zapanować. Potrzebna im ofiara. Jakim cudem, do jasnej cholery, mogłam sądzić, że dadzą mi pełne stypendium do szkoły projektantów, nie doprowadzając mnie przy tym do szaleństwa? Próbuję podnieść się na trzęsących się nogach.

472/659

Ian chwyta mnie za nadgarstek i delikatnie ściska. – Nie odrzucaj jeszcze nagród – szepcze, po czym odwraca się do kamery. – Po co wam ofiara? – pyta. – Dla zabawy! – śmieje się Timon. Czekamy, wpatrując się w ekran, aż Guy lub Gayle wyjaśnią, do czego potrzebna będzie ta „ofiara”. Wyświetlacz jest jednak wygaszony. Ian pociera policzek. – Może to tylko taka sztuczka, a ofiara w rzeczywistości coś wygra? Pozostali uśmiechają się ironicznie. Ja też w to nie wierzę. Micki unosi kolejną butelkę piwa, już piątą, w moją stronę. – Głosuję na nią. Vee jak wieczna ofiara. A może wieczna dziewica?

473/659

Jen całuje swoją przyjaciółkę w szyję, a kiedy w końcu podnosi wzrok, mówi: – Ja też jestem za wiecznie dziewiczą ofiarą. Co takiego? Myślałam, że się zakumplowałyśmy przy jedzeniu czekolady. Mam nadzieję, że zahaczy o jeden z ostrych kolczyków na brodzie swojej dziewczyny i się poharata. Krzyżuję ręce na pustce, którą czuję w piersi, i zmuszam się do otwarcia ust, chociaż nie jestem pewna, czy dam radę cokolwiek powiedzieć. – Słuchajcie, przecież to szaleństwo. Nie łapiecie tego? Oni chcą, żebyśmy dla zabawy zwrócili się przeciwko sobie nawzajem. – No. – Timon upija duży łyk piwa. – Ale to tylko głosowanie. Nic ci przecież

474/659

nie robimy, no nie? – Odwraca się twarzą do pozostałych, rozpościerając masywne ramiona. W każdej ręce trzyma butelkę. – Jaaaaasne. – Micki kiwa głową. – Chyba że dziewica nie zechce głosować i stracimy nagrody, a wtedy, owszem, coś jej zrobimy. Ian kręci głową z obrzydzeniem. – Jeśli ktokolwiek spróbuje ją zaatakować, będzie miał ze mną do czynienia! – Ojoj, jaki twardy chłopiec. Uważasz, że dzięki temu dziewicza Vee wpuści cię do swoich majtek? Timon mruga do mnie jednym okiem. – To ja dam spokój naszemu słodziakowi i zagłosuję na jej bohaterskiego obrońcę, Iana. – Podnosi piwo i wypija do końca.

475/659

W pomieszczeniu panuje zupełna cisza, słyszę tylko dzwonienie w uszach. Nagle z głośników rozlega się głos Guy, chociaż ekrany pozostają ciemne. – A reszta z was? Samuel? Daniella? Ian? Vee? Daniella wydyma usta i porusza nimi raz w jedną, raz w drugą stronę. – Naprawdę jesteś dziewicą, Vee? Rzucam jej wściekłe spojrzenie. – Sorry. – Wzrusza ramionami. – Ale będę miła i też postawię na Iana. Samuel wpatruje się w swoje dłonie. – Przepraszam, Vee, ale zagłosuję na ciebie. Żeby była większość. Patrzę na niego, jakbym chciała powiedzieć: „wielkie dzięki, cholerny dupku”. Biernie podąża za stadem, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo, a ja stanowię

476/659

mniejsze zagrożenie od Iana. To najlepsza taktyka, kiedy jest się w pojedynkę. Ian głosuje na Timona, a ja na Micki – jakby miało to jakiekolwiek znaczenie. Teraz pozostaje nam czekać nerwowo na dalszy rozwój wydarzeń. Pozostali zawodnicy wracają do stołu i zajmują miejsca, chociaż rozlega się beznadziejny pop, który grają we wszystkich klubach muzycznych. Tyle że wszystkim dawno minęła ochota na tańce. Czuję usta Iana przy moim uchu. – Oni tylko próbują nas przestraszyć, sama się przekonasz. – Jeżeli NERVE napuści na mnie tych idiotów, wycofuję się. Możemy stracić wszystkie nagrody. – Jasne. – Całuje mnie w policzek.

477/659

Przez pięć długich minut nic się nie dzieje. Tylko Micki bierze kolejne piwo, a mnie coraz mocniej drżą nogi i ręce pokryte gęsią skórką. Chciałabym, żeby organizatorzy jak najszybciej powiedzieli nam, na czym polega następne wyzwanie. Chciałabym mieć to już za sobą. Ian próbuje mnie uspokoić, szepcząc słowa otuchy, ale to nie on został wybrany na ofiarę. – Jest tu łazienka? – zwracam się do ciemnych wyświetlaczy. Chyba możemy skorzystać z toalety? Nie przypominam sobie jednak, żebym mijała jakiekolwiek drzwi w korytarzu. Micki, która musi mieć pęcherz wielki niczym balon, zważywszy na to, ile piwa wyżłopała, celuje we mnie palcem:

478/659

– Nawet nie myśl o ucieczce, bo cię dorwę! Ian podnosi rękę. – Wyluzuj. Wszyscy chcemy zdobyć nasze nagrody, nie zależy nam na kłopotach. – Drzwi do toalety znajdują się na ścianie za twoimi plecami, Vee – rozlega się beznamiętny głos Gayle. Oczywiście, kolejne przejście w ścianie. Odwracam się w stronę, gdzie znajdowały się wejścia do pokoików z łóżkami i rzeczywiście, po lewej stronie zapalają się lampki. Podnoszę się i chwiejnym krokiem obchodzę naszą sofę, zauważając przy tym, że wszyscy odwracają wzrok, jakbym nie istniała. O mój Boże, czy to nie tak właśnie

479/659

zachowują się ludzie na wojnie? Traktują swoich wrogów bezosobowo? Naciskam podświetlony przycisk i drzwi się otwierają. Przede mną znajduje się maleńka łazienka, oczywiście pozbawiona okien. – Jeśli nie wyjdziesz w ciągu pięciu minut, idziemy po ciebie – stwierdza Jen i patrzy na Micki, szukając aprobaty. Otrzymuje ją w postaci głośnego cmoknięcia. Zamykam się w pomieszczeniu, z wdzięcznością przyjmując włączający się wywietrznik, który zagłuszy ewentualne wstydliwe dźwięki. W drzwiach nie ma zamka, ale i tak to najbardziej intymna chwila, jaką miałam od wielu godzin. Siadam na ubikacji i ukrywam twarz w dłoniach, już chyba tysięczny raz tego

480/659

wieczoru. Teraz jestem „ofiarą”. Co to w ogóle oznacza? Będą mnie tak szarpać, jak ta ślubująca czystość młodzież w restauracji? A może wydrapią mi oczy, jak wygrażały te prostytutki? Czy może wzbudzą we mnie takie poczucie winy i bezwartościowości jak Syd i Tommy? Chociaż staram się powstrzymać łzy, te i tak napływają mi do oczu. Po chwili zaciskam dłonie w pięści. Przecież to głupota. Ostatnie, czego mi trzeba, to Micki wparowująca do łazienki i przyłapująca mnie na płaczu. Czy kamery też tu są? Jasna dupa, aż mi się żołądek zawiązuje w bolesny supeł, gdy zdaję sobie sprawę, że tu też mogą wisieć urządzenia nagrywające. Spoglądam na sufit, niczego nie zauważam, ale to wcale nie oznacza, że nie zostały

481/659

wkomponowane w ściany. Kurczę, że też nie przyszło mi to do głowy, zanim tu weszłam. Ile zobaczyli widzowie? Ci sami, którzy nie zadali sobie trudu, żeby uratować mnie z pomieszczenia ze spalinami. Nie podnosząc spódniczki, podciągam majtki, a potem uruchamiam spłuczkę i myję ręce. Zerkam w lustro, widzę przekrwione oczy oraz żałosne resztki makijażu. To tyle, jeśli chodzi o wcześniejszą poprawę wyglądu. Ochlapuję twarz zimną wodą. To pomaga na zaczerwienione oczy, ale usuwa resztki maskary. Teraz wyglądam jak gimnazjalistka, o której mówił Ian wcześniej, na ulicy. Mogłabym pójść po kosmetyczkę i naprawić szkody, może nawet pomalować się od nowa, zupełnie inaczej, ale

482/659

podejrzewam, że tego właśnie oczekują ode mnie organizatorzy, i dlatego rezygnuję. Ktoś puka do drzwi. – Pospiesz się, ja też muszę skorzystać! – mówi Daniella piskliwym głosem. – Wytrzymaj jeszcze chwilę, już wychodzę! – Mój głos brzmi szorstko, ale czuję, że wraca mi energia. Biorę głęboki wdech, otwieram drzwi i patrzę na Daniellę spod zmrużonych powiek. Takim samym wściekłym spojrzeniem obdarzam wszystkich pozostałych – z wyjątkiem Iana – i w milczeniu opadam na sofę, przeklinając pod nosem, kiedy pode mną sprężynuje. – Ojoj, ktoś tu płakał! – śmieje się Micki.

483/659

– Zamknij się! – odpowiadam. – Jestem zmęczona. Micki gładzi Jen po irokezie. – No tak – stwierdza. – Wszystkie grzeczne dziewczynki już dawno poszły spać. – Im mocniej będziesz reagowała na jej słowa, tym bardziej ona będzie ci dokuczać – szepcze Ian. – Skup się na mnie. Wyjdziemy stąd jako zwycięzcy. Pomyśl lepiej, jak to uczcimy. Słucham go, wpatrując się przez przezroczysty blat stołu w bordową wykładzinę. Wzór tworzy delikatne spirale prowadzące ku punktowi znajdującemu się pod stołem. Śledzę wzrokiem wszystkie esy-floresy. Z rytmu wybija mnie dopiero dźwięk otwieranych drzwi.

484/659

Z łazienki wychodzi Daniella, usta ma świeżo pomalowane szminką, tak grubo, że z pewnością stanowiłaby poważną konkurencję dla starożytnych kurtyzan. Siada na swoim miejscu, a nas owiewa fala piżmowych perfum, zapach jest tak intensywny, że aż boli mnie głowa. Organizatorzy nie mogliby wymyślić lepszego ataku na nasz zmysł powonienia. Wracam do przyglądania się wykładzinie i coś zaczyna mnie niepokoić. Pod stołem zauważam okrągłe plamy w ciemniejszym kolorze. Pochylam się, by im się lepiej przyjrzeć, opieram się delikatnie o stół, żeby się nie kołysał. Z głośników rozlega się głos Guya. – Jesteście ostatnią ekipą finalistów, jaka została w grze. Wszyscy

485/659

Obserwatorzy skupiają teraz całą swoją uwagę na tym pomieszczeniu! Jen i Micki machają do kamer, a ja miałabym ochotę ponownie skorzystać z toalety. Dlaczego prowadzący nie pokazują już swoich twarzy? To dziwne i trochę przerażające, kiedy ze wszystkich stron otacza nas dźwięk ich głosów, ale nie możemy ich zobaczyć. – Daniello, otwórz zieloną szufladę – mówi Gayle rozkazującym tonem. Daniella podskakuje i klaszcze w dłonie. – Znów coś dobrego! Świetnie. Ciekawe, co teraz? Whisky czy może arszenik? Wcale nie chcę wiedzieć. Krzywię się i znowu patrzę na plamy widniejące na wykładzinie. Właściwie to nie plamy, ale odstępy. Czy

486/659

raczej otwory. Otwory? Aż mi się wszystko w środku skręca, kiedy uświadamiam sobie, co widzę. To odpływ. Po jaką cholerę w salonie dla VIP-ów potrzebny jest odpływ w samym środku czerwonej gumowej wykładziny, która – jestem tego pewna – wykonana została z wodoodpornego materiału? Gwałtownie podnoszę głowę. Daniella zagląda do szafki, wydaje z siebie cichy okrzyk i zatrzaskuje drzwiczki. Zapominając, że pobrudzi sobie zęby szminką, zaczyna przygryzać pomalowaną dolną wargę. Timon uderza w stół. – Koniec przedstawienia! Co tam jest? Dziewczyna uśmiecha się, ukazując naznaczone pomadką zęby, i drżącymi

487/659

rękoma otwiera szafkę. Tym razem na oścież. Zapowietrzamy się na widok jej zawartości. W szafce wisi siedem pistoletów.

XVI Dwie sekundy później stoję pod drzwiami. Micki jest jednak równie szybka. – Nigdzie się nie wybierasz, suko! – Chwyta mnie za łokieć i ciągnie do tyłu. Krzyczę i próbuję sięgnąć do klamki. – Nie zostanę tu z bandą pijanych małp bawiących się naładowaną bronią! Ian podrywa się z miejsca, staje obok i stara się oderwać Micki ode mnie. – Puść ją. Dziewczyna wbija mi paznokcie w ramię.

489/659

– Nie stracimy nagród przez tę strachliwą lalunię! – mówi. Jen i Timon przyłączają się do bójki, odciągając Iana ode mnie i od drzwi. Mocuje się z nimi, ja tymczasem próbuję się wyrwać. Micki trzyma mnie mocno. Okręca mnie, przewraca i przyciska ciałem do podłogi. Jej ciężar masakruje mi kręgosłup. Czuję wbijające się w policzek agrafki, kiedy przywiera do mnie twarzą i wpuszcza mi do ucha gorące, cuchnące piwem powietrze. – Mogę się założyć, że taka suczka jak ty lubi to robić na pieska. Wiercę się pod nią, ale nie jestem w stanie się wyswobodzić. Zakleszcza moją twarz między sobą a podłogą. Wykładzinę czuć gumą, co tylko potwierdza moje

490/659

przypuszczenia, że została wybrana, ponieważ łatwo można ją zmyć. Boję się pomyśleć, z jakimi płynami miała kontakt. Muzyka przeradza się w rockmetal, a głębokie basy uderzają w rytmie, w jakim bije moje serce. Sapiąc, uwalniam łokieć na tyle, że udaje mi się wbić go Micki w żebra. W odwecie ciągnie mnie za włosy. Łzy napływają mi do oczu, ale jednocześnie unosi się moja głowa, dzięki czemu mogę szybko rozejrzeć się dookoła. Samuel nadal siedzi przy stole. Daniella stoi w kącie, obejmuje się rękoma i przygląda się z przerażeniem temu, co się dzieje. Po mojej lewej stronie Ian, Timon oraz Jen szarpią się ze sobą. W chwili, w której Timon odstawia piwo i naprawdę zabiera

491/659

się do walki, wiem, że już po nas. Ian też chyba zdaje sobie z tego sprawę, ponieważ ruchem rodem z filmów Tarantino opiera się o ścianę i wyrzuca nogę prosto w klatkę piersiową Timona. Ten wpada na Jen i oboje przewracają się na podłogę. Uff. Przynajmniej jedno z nas może uciec i zakończyć tę okropną grę. Mój partner pędzi do drzwi i chwyta za klamkę. Raz, drugi. – Co jest, do diabła? – woła. Ciężar przyciskającej mnie do podłogi Micki słabnie, ale nadal czuję ucisk na sercu, gdy patrzę, jak Ian szarpie za drzwi. Coś jest nie tak. Zanim zdołam się poderwać na kolana, moja prześladowczyni rzuca się na Iana i ciągnie go za włosy. Chłopak odwraca się gwałtownie, przez co Micki traci

492/659

równowagę. Tworzy się efekt domina, ponieważ ona przewraca się na mnie, a ja na Timona i Jen, którzy dopiero co wstali z podłogi. Wszyscy upadamy na ziemię, wykrzykując niecenzuralne słowa. Jakimś cudem ląduję na samej górze – szmaciana lalka na stadzie kotłujących się rottweilerów. Turlam się, szybko wstaję i pędzę do Iana. Napina mięśnie, próbując raz za razem otworzyć drzwi. Te ani drgną. Podskakuje i wygraża pięścią w kierunku kamery. – Zamknęliście nas tu, sukinsyny! To porwanie! Micki przepycha się bliżej drzwi i naciska klamkę. Wybucha śmiechem, kiedy nic się nie dzieje. Jakim trzeba być

493/659

popaprańcem, żeby śmiać się z własnego uwięzienia? Muzyka przeradza się w dźwięk furgonetki rozwożącej lody, a potem zagłusza ją głośne pikanie panelu, na którym pojawia się napis: DRZWI SIĘ ZACIĘŁY. PRZYŚLEMY ŚLUSARZA NAJSZYBCIEJ JAK TO MOŻLIWE. – Nie możecie tego robić! – wrzeszczę do ekranu. – Pozwiemy was! KOGO, KONKRETNIE, ZAMIERZACIE POZWAĆ? Pokazuję na Micki. – Zacznę od tej wiedźmy.

494/659

POWODZENIA. TO Z GÓRY PRZEGRANA SPRAWA. JEJ ZDANIE PRZECIWKO TWOJEMU. Czy widzowie mogą zobaczyć to, co piszą organizatorzy NERVE? Czy widzą jedynie ocenzurowaną wersję, która chroni tyłki producentów? Może dlatego właśnie nasi prowadzący przestali się pojawiać – ponieważ weszliśmy na terytorium broni palnej. Na samą myśl krew zaczyna mi szybciej pulsować w żyłach. Chowam się za Ianem, wyjmuję komórkę z kieszeni i wybieram alarmowo 911. Rozwścieczona Micki rzuca się w moją stronę, jednak Ian ją przytrzymuje. To

495/659

nieważne, połączenia są zablokowane. Jęczę z rozpaczy, co wzbudza radość Micki i Timona. Nie mogę w to uwierzyć. – Czy wy jesteście psychopatami? Zostaliśmy zamknięci tu z bronią. Nikt się tym nie przejmuje, oprócz mnie i Iana? Samuel nadal siedzi na sofie. – Pewnie wyjęli naboje i załadowali ślepaki – stwierdza. – Naprawdę na to stawiasz? – warczę. – Wyluzuj – odzywa się Timon. – Nikt nie strzela. To tylko zabawa. Daniella zakrywa usta dłonią, jakby powstrzymywała płacz, ale się nie odzywa. Jen i Micki całują się w usta i chichoczą. Czy wiedzą o czymś, z czego ja nie zdaję sobie sprawy?

496/659

Znów sprawdzam komórkę. Może uda mi się usunąć tę ich aplikację i wróci mi zasięg? Program żąda podania hasła. Podnoszę telefon do kamery. – Zabierzcie tę waszą aplikację! – krzyczę. Jak mogłam się spodziewać, nikt mi nie odpowiada. Rozcieram ręce, próbując zwalczyć panikę, która za chwilę pozbawi mnie tchu. Rękaw kurtki mam oddarty, widzę głębokie skaleczenia na prawym ramieniu. – Potrzebny mi lekarz. Wasz pitbull zerwał się ze smyczy i mnie zaatakował! – wyję. Micki trzyma rękę na czole. – Zasługujesz na gorsze uszkodzenia ciała – mówi.

497/659

APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY ZNAJDUJE SIĘ W ŻÓŁTEJ SZUFLADZIE. NASZ WIRTUALNY LEKARZ UWAŻA, ŻE NIC CI NIE JEST, ALE ZOSTANIESZ ZBADANA, KIEDY ŚLUSARZ OTWORZY DRZWI. Szuflada. Rzucam się w jej stronę, nie po to, żeby zabrać środki opatrunkowe, ale by zablokować pozostałym dostęp do broni. Zauważam, że ktoś, pewnie Daniella, zamknął drzwiczki. Timon mnie uprzedza. – Na pewno nie! – woła. Chcę go wyminąć, ale jest za duży. – Potrzebny mi bandaż. I pewnie zastrzyk przeciwko wściekliźnie. Ian staje obok mnie.

498/659

– Daj spokój, chłopie, przecież wszyscy stoimy po tej samej stronie. Niech weźmie, co jest jej potrzebne. – Ja jej wyjmę – odpowiada Timon. – Na wszelki wypadek. Jeszcze przypadkowo jakiś idiota będzie chciał zabrać pistolet i przestrzelić zamek w drzwiach. – Wbija we mnie wzrok. – Co i tak byłoby nieskuteczne. Przetestowali to w telewizji. Super. To chyba jedyna informacja naukowa, jaka mieści się w tym jego kurzym móżdżku. Boli mnie ręka. Może faktycznie powinnam dostać zastrzyk przeciwko wściekliźnie. Albo przynajmniej przeciwko zołzom. – Okej, przecież nie chcę iść po broń. Daj mi jakiś opatrunek na rękę, dobra? A zresztą, może powinniście pozwolić mi

499/659

się wykrwawiać tak długo, aż moje życie będzie zagrożone i NERVE przerwie grę. – Mogę się założyć, że i tak by nie przerwali. Timon szuka wsparcia u swojej bandy. Stoimy twarzą w twarz, trzęsąc się nerwowo, podczas gdy on otwiera żółtą szufladę i grzebie w środku. Podaje mi bandaż i kilka innych środków. Wracamy na miejsce. Ian przemywa moje skaleczenia i zakłada opatrunek. Po drugiej stronie stołu Jen przykłada woreczek z lodem do głowy Micki. Czyżby ona też ucierpiała? Bardzo dobrze. Timon siedzi ze skrzyżowanymi rękoma, a jego spojrzenie mówi: „Tylko spróbujcie zbliżyć się do szafki”. Daniella mruczy i przeczesuje palcami jego włosy, bransoletki brzęczą na jej nadgarstku jak

500/659

klucze strażnika więziennego. Po naszej lewej stronie stoi Samuel. Milczy i przygląda się wszystkim zza okularów. Normalnie jak na Ostatniej Wieczerzy, tyle że brakuje jedzenia i świętych. Z głośników rozbrzmiewa typowa supermarketowa tapeta muzyczna. Kto wybiera ścieżkę dźwiękową? Szatan? A TERAZ ZARÓBCIE NA GŁÓWNE NAGRODY. Polecenia znów pojawiają się na ekranach. Chociaż wcześniej uważałam Guya i Gayle za sztuczne, plastikowe osoby, bez nich jest tu jeszcze gorzej.

501/659

TIMONIE, POŁÓŻ PISTOLETY NA STOLE, PO JEDNYM NAPRZECIWKO KAŻDEGO GRACZA. Żołądek zawiązuje mi się w ciasny supeł. Timon wpatruje się w wyświetlacz, marszcząc czoło, jakby nie potrafił czytać. A może obudziło się w nim sumienie. UZYSKASZ ZA TO PREMIĘ W WYSOKOŚCI STU DOLARÓW. Uśmiecha się szeroko i wstaje. Wstrzymuję oddech, modlę się, żeby jakimś cudem broń w szafce zamieniła się w gołębie. Ledwo jednak Timon otwiera drzwiczki, wiem, że to tylko pobożne życzenie. Pech, który prześladuje mnie

502/659

od początku wieczoru, nadal trzyma się mocno mojego kościstego tyłka. – Nie rób tego! – wołam do Timona. – To jak z Władcy much! Ten program chce zrobić z nas dzikie bestie. Pokaż im, że masz wolną wolę. – Mógłbyś powstrzymać swoją dziewczynę? – zwraca się do Iana Timon. – Ona ma rację – odpowiada mój partner. – Nie rób tego. – Mięczak. – Chłopak wyciąga pistolet i gładzi lufę. – SIG Sauer P226. Cudeńko. Prawdziwy przyjaciel komandosa. Trzymając broń u boku, wyciąga kolejną i kładzie przed Daniellą. Następne dwa pistolety wędrują do Jen i Micki, która pochyla się nad swoim i cicho gwiżdże. Wzdrygam się, gdy zerka w moją stronę. Timon kładzie broń przed

503/659

Samuelem, potem przede mną i na końcu przed Ianem. Dwie ostatnie sztuki położył lufami skierowanymi w naszą stronę. – Ktokolwiek nas ogląda, zadzwońcie pod 911! – wołam. – Ktokolwiek nas ogląda, dzwońcie na policję. – Co mogą zrobić, zagrożą mi dalszymi konsekwencjami? Zamienią pistolety na karabiny maszynowe? Cały czas powtarzam swoją prośbę. Nawet jeśli organizatorzy zablokowali moje wołanie, kiedy zamknęli mnie w symulatorze samochodu, nie mogą przez cały czas cenzurować tego, co mówię, zwłaszcza teraz, skoro skończyły się już wszystkie inne rundy finałowe. Zepsuliby całą zabawę. W końcu będą musieli nas wypuścić albo pokazać nagranie Obserwatorom. Tak czy

504/659

inaczej, gra się skończy. Pieprzyć stypendia i darmowe studia. CZAS SKOŃCZYĆ TE KRZYKI, VEE. – Czas mnie stąd wypuścić. Rezygnuję. Odchodzę. Wycofuję się. – Na zmianę powtarzam to oświadczenie i prośbę o kontakt z policją. Ian się do mnie przyłącza. SPÓJRZCIE NA TELEFONY. Przerywam moje prośby. – Nie ma żadnej nagrody, którą moglibyście mnie skusić. Ani stypendium, ani studia nie są tego warte. Nic nie jest tego warte.

505/659

– Podróż do Irlandii z moim tatą, zanim będzie zbyt chory, żeby gdziekolwiek jechać, jest tego absolutnie warta, więc się przymknij – mówi Timon. SPÓJRZCIE NA TELEFONY. WASI RODZICE NA PEWNO TO DOCENIĄ. Co takiego? Znów mieszają w to wszystko moich rodziców? Zerkam na ekran komórki i widzę długą wiadomość. Zaczynam czytać. To najwyraźniej notatki z moich sesji u psychiatry, wszystko, co wpisywała do komputera, podczas gdy ja nawijałam. Szczegóły, jak na przykład muzyka, która leciała tamtej nocy w moim aucie. Niesamowite, ile informacji zawarła w tych zapiskach. Wydawało mi się, że byłam taka sprytna, próbując

506/659

odwrócić jej uwagę od incydentu w garażu i prezentując jej jakiś szajs o tym, jak to się czułam niewidzialna w obecności Sydney. Nawet opisałam historię, kiedy spotykałam się z Jasonem Walkerem, a on przez pomyłkę zwrócił się do mnie jej imieniem. Dalej znajdują się jeszcze bardziej poniżające rzeczy. Matko święta, naprawdę opowiedziałam wszystko tej lekarce? Jeśli nie ja, to pewnie te wszystkie formularze, które podpisywałam. A co gorsza, przysłali także drugą wiadomość ze szczegółami sesji moich rodziców – coś o tym, że nie dochodzi między nimi do zbliżeń od czasu... O nie, załamaliby się, gdyby to się wydostało na światło dzienne.

507/659

Spoglądam na ekrany. Ian, który także skończył czytać swoją wiadomość, robi to samo. W jego wzroku kryje się udręka. ZACHOWAMY MILCZENIE, JEŚLI I WY BĘDZIECIE MILCZEĆ. Zamykam usta. KAŻDY GRACZ MUSI PODNIEŚĆ BROŃ. OSOBA, KTÓRA TEGO NIE ZROBI, UTRACI SWÓJ PISTOLET NA RZECZ WSKAZANEGO PRZEZ NAS GRACZA. Micki reaguje jako pierwsza, wszyscy pozostali idą jej śladem. Oprócz mnie. Odchrząkuję.

508/659

– Gra jest niewarta świeczki – mówię. – Napijmy się po prostu piwa i pogadajmy. Jeszcze jest szansa, żeby wszystko się dobrze skończyło. Ian spogląda na mnie, marszcząc czoło. – Weź pistolet, Vee. Kurczę, musieli wyciągnąć jeszcze gorsze rzeczy z jego przeszłości niż z mojej. A może zaoferowali mu dodatkową nagrodę? Tylko co byłoby warte zabawy z bronią? Żałuję, że nie potrafię czytać mu w myślach, wiedziałabym, jaką ma motywację. Skupiam się na leżącej naprzeciw czarnej połyskującej spluwie. W gardle zupełnie mi zaschło. – To szaleństwo – mówię.

509/659

Ian przesuwa wzrokiem po siedzących wokół stolika osobach. – Zgadza się. Ale jeśli go nie weźmiesz, będziesz całkowicie bezbronna. Każdy wdech, który biorę, ma szansę przerodzić się w szloch, a wtedy już chyba nie przestanę płakać. Zmuszam się, żeby mu odpowiedzieć drżącymi ustami. – Zostawienie tej broni na stole będzie bezpieczniejsze niż jej zabranie. Nawet ci tutaj nie będę przecież strzelać do nieuzbrojonej osoby. – Oczywiście, że nie. – Micki cmoka. MASZ TRZYDZIEŚCI SEKUND NA PODJĘCIE DECYZJI. – Bądź rozsądna, Vee – rozlega się szept Gayle.

510/659

Na to jest już za późno. Na wyświetlaczu pojawia się zegar odmierzający czas. Rozglądam się dookoła. Micki i Timon gładzą swoje pistolety, jakby to były zwierzątka. Nawet Samuel trzyma swój tak, jakby wcześniej miał już w ręku broń. Jestem zaskoczona – pewnie to dzięki grom komputerowym. Daniella i Jen położyły pistolety na kolanach i trzymają się kurczowo podłokietników. Zostało jeszcze dwadzieścia sekund. – Przecież nie musisz do nikogo mierzyć, tylko go weź – odzywa się Ian. – Tak to się właśnie zaczyna, od drobnych kroczków – odpowiadam szeptem, chociaż i tak wszyscy mnie słyszą. – Nikt cię nie zmusi do strzelania. – Ian ma nerwowy głos. – Ale jeśli go

511/659

weźmiesz, ci tu nie położą na nim swoich łap. Micki i Timon wpatrują się we mnie jak wygłodniałe pytony w królika. Może powinnam chwycić ten pistolet i strzelić w kamery? Dziesięć sekund. – Proszę, Vee. Sam nas nie ochronię. – Po czole Iana spływa kropla potu. Tak bardzo nie chcę tego robić, ale jak mam tu siedzieć zupełnie bezbronna? Kiedy do końca odliczania zostają trzy sekundy, chwytam pistolet. Jest ciężki, tłusty i absolutnie nie wygląda jak straszak. Kładę go sobie na kolanach, nawet nie zastanawiając się, czy nie poplami mi spódniczki. Micki prycha i śmieje się kpiąco.

512/659

ŚWIETNIE! A TERAZ USIĄDŹCIE WYGODNIE, OBEJRZYCIE KRÓTKI FILM. JEN, OTWÓRZ PROSZĘ RÓŻOWĄ SZUFLADĘ, ZNAJDZIESZ TAM PRZEKĄSKI NA CZAS SEANSU. Jen wstaje, niepewna, co powinna zrobić z pistoletem. Spogląda pytająco na swoją towarzyszkę. – Trzymaj go lufą na dół – radzi jej Micki. Jen odwraca broń i podchodzi na palcach do szafki. Mogę się domyślać, co organizatorzy NERVE rozumieją pod słowem „przekąski”. Zapewne coś trującego. Jeszcze nie mieliśmy wyzwań z użyciem toksycznych substancji. Kiedy jednak Jen otwiera szafkę,

513/659

w pomieszczeniu zaczyna unosić się maślany zapach popcornu. Aż mnie mdli od niego. Dziewczyna wyciąga porcję w firmowym pudełku i kładzie ją na stole, a potem wraca jeszcze dwukrotnie do szafki po równie czytelnie oznakowane paczki słodyczy. Czy sponsorzy sądzą, że w ten sposób sprzedadzą więcej swoich produktów? No tak, to idiotyczne pytanie. – Jest tu jeszcze lodóweczka z red bullami. Chcesz, skarbie? – Jen zwraca się do Micki. Oczywiście, zarówno Micki, jak i ci, którzy wcześniej żłopali piwo, teraz łapią się za napoje energetyczne. Alkohol oraz kofeina, cudowne połączenie. Tylko Micki i Timon rzucają się na popcorn i napychają go sobie

514/659

garściami do ust. Samuel wzrusza ramionami i bierze słodycze. Kiedy Jen wraca na miejsce, światło w pomieszczeniu przygasa, a na panelach rozpoczyna się projekcja. Tytuł brzmi Obsługa broni dla laików. W ciągu kolejnych pięciu minut dowiadujemy się, jak ładować broń, odciągać kurek, przeładowywać, celować, trzymając pistolet w jednej dłoni albo w dwóch. Z każdą kolejną instrukcją mam ochotę krzyczeć. Zostaniemy zastrzeleni. Nasza krew ścieknie odpływem, a pomieszczenie będzie czyste dla następnych graczy. Kolana trzęsą mi się tak mocno, że za chwilę pistolet spadnie na podłogę. Ian chwyta mnie za rękę.

515/659

– To tylko na pokaz. Próbują nas przestraszyć. – Próbują? Nawet on jest blady jak ściana, a palcami wyczuwam jego oszalały puls. ZA CHWILĘ DOJDZIEMY DO NAJPRZYJEMNIEJSZEJ CZĘŚCI ZABAWY, ALE NAJPIERW CZAS NA KRÓTKĄ PRZERWĘ. KTOŚ MUSI PONIEŚĆ KONSEKWENCJE SWOJEGO ZACHOWANIA PODCZAS JEDNEGO Z WCZEŚNIEJSZYCH ZADAŃ. Poważnie? Może być coś jeszcze gorszego niż to, co nam na bieżąco serwują? Ledwo ta myśl przychodzi mi do głowy, a mam ochotę kopnąć się w cztery litery. To jedno z tych pytań, w przypadku

516/659

których odpowiedź jest taka, że człowiek od razu żałuje, że je zadał. Pomiędzy radosnymi pokrzykiwaniami Micki słyszę czyjąś rozmowę za drzwiami, którędy niektórzy z nas wychodzili do swoich indywidualnych komnat tortur. Rozlega się kliknięcie, drzwi się otwierają i do pomieszczenia wchodzą dwie osoby z przewiązanymi oczami. Broń, która leży mi na kolanach, wydaje się nagle o wiele cięższa, bowiem zdaję sobie sprawę, kto do nas dołączył. Sydney i Tommy.

XVII Ich widok mnie załamuje, ale podrywam się z miejsca. – Wracajcie, szybko! Póki jeszcze możecie! Zrywają opaski z oczu i mrugają, oślepieni światłem. Wyglądają na oszołomionych. Drzwi, przez które weszli do środka, zamykają się powoli. Biegnę w ich stronę i pokazuję palcem. – Uciekajcie! Przenoszą nerwowe spojrzenia to na mnie, to na drzwi. Te zamykają się z cichym kliknięciem. Micki i Timon,

518/659

którzy zerwali się ze swoich siedzeń, pewnie żeby uniemożliwić mi ucieczkę, siadają z powrotem z pyszałkowatymi minami. Sydney mruga kilkakrotnie. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby była tak zdezorientowana. Jej zagubienie przeradza się w szok, kiedy zauważa pistolet w mojej dłoni. – Chyba nie jest prawdziwy? – pyta. Upycham broń z tyłu, za paskiem spódniczki. – Nie wiem. Tommy rozgląda się po pomieszczeniu, zniesmaczony, ale i zaintrygowany. A potem spogląda na mnie, kręci głową i wydyma wargi, jakby chciał powiedzieć: „a nie mówiłem!”. Pozostali zawodnicy nie

519/659

ruszają się z miejsca, niektórzy żują popcorn i gapią się, jak byśmy byli częścią seansu filmowego. Sydney podchodzi bliżej i wbija we mnie wzrok. – Pozwoliłaś, żeby to zaszło za daleko. Dlaczego nie wycofałaś się, kiedy wywołali u ciebie halucynacje i sądziłaś, że wdychasz spaliny z tlenku węgla? Ja pierniczę, Vee! – Chwyta mnie za rękę i ciągnie w stronę drzwi, którymi przed chwilą tu weszła. Idę za nią. – Jak dużo widziałaś? Czy puścili mój apel o kontakt z policją czy sądziliście, że to też były halucynacje? Ignoruje moje pytanie i puka do drzwi. – Okej, możecie nas wypuścić. Panele podświetlają się i pikają. Syd musi odchylić głowę do tyłu, żeby

520/659

przeczytać wiadomość, która pojawia się nad jej głową. Opieram dłoń na plecach mojej przyjaciółki, bo jestem pewna, że to, co zobaczy, wytrąci ją z równowagi. TE DRZWI MAJĄ WMONTOWANY MECHANIZM ZEGAROWY I NIE BĘDZIE ICH MOŻNA OTWORZYĆ PRZEZ NASTĘPNE TRZYDZIEŚCI MINUT, O ILE NIE DOJDZIE DO SYTUACJI KRYZYSOWEJ. ZAWODNICY POKAŻĄ CI, GDZIE SĄ NAPOJE. CZUJ SIĘ JAK U SIEBIE W DOMU! Sydney uderza w ścianę. – Nie chcę czuć się jak w domu! – woła. – A poza tym to jest sytuacja kryzysowa! – Próbuje wcisnąć palce w niemal niewidoczną szparę, a kiedy to

521/659

nic nie daje, biegnie do głównego wejścia i szarpie za klamkę. Oczywiście bez skutku, wobec czego zaczyna walić w drzwi i krzyczeć: – Powiedzieliście, że Vee nie daje sobie rady psychicznie i mamy ją z Tommym zabrać. Przyszliśmy po nią, więc nas wypuśćcie albo zadzwonię do ojca. Jest prawnikiem. Micki wybucha śmiechem i pyta pozostałych, czy mają ochotę na piwo. Kiedy nas mija, udaje, że idzie na wysokich obcasach. Syd wyciąga telefon i przeklina, gdy się przekonuje, że nie ma zasięgu. Podchodzi do mnie na środek pokoju. – Daj mi twój. Wzdycham ciężko. To moja kara. Nie wystarczy, że narażam się na niebezpieczeństwo i przyprawiam

522/659

rodziców o zawał serca. NERVE gra na moim sumieniu, a moje poczucie winy, jak to bywa u Koziorożców, już i tak było ogromne, zanim zaczęła się runda finałowa. Nie mogę znieść myśli, że to ja odpowiadam za to, że moi przyjaciele trafili do piekła, z czego jeszcze nie zdają sobie sprawy. Jeśli cokolwiek im się stanie... Zwieszam głowę. – Nasze telefony nie działają, nikt nie zostanie stąd uratowany ani pozwany do sądu. Przynajmniej dopóki Obserwatorzy chcą nas oglądać. A teraz dali nam wszystkim broń i pokazali film szkoleniowy. Tak mi przykro, że przeze mnie zostaliście w to wplątani. Tommy ma zaciętą minę.

523/659

– To twoja wina, sukinsynu! – krzyczy na Iana, który wstaje i wychodzi zza stołu, a następnie robi krok w jego stronę. Ian trzyma pistolet u boku, ale w jego oczach pojawia się nienawiść. – Lepiej się do mnie nie zbliżaj. Rzucam się do przodu, staję przed Tommym i wyciągam rękę. – Nie oglądałeś tego? – pytam. – Dopóki jesteśmy tu uwięzieni, ciesz się, że Ian stoi po naszej stronie. Tommy wypuszcza głośno powietrze i napiera na mnie. – To nazywasz staniem po twojej stronie? Nigdy byś się tu nie znalazła, gdyby nie on! Przyciskam dłoń do jego klatki piersiowej. Jestem zaskoczona, bo wydaje się tak samo umięśniona jak Iana.

524/659

– Nikt nie przystawiał mi pistoletu do skroni. Jeszcze nie. Ian tkwi w tej cholernej grze tak samo jak ja, a teraz niestety, dołączyliście jeszcze ty i Sydney. Matko, czemu musieliście tu się zjawić? Sydney trzyma ręce na biodrach, jakby to był akt pierwszy, scena druga. – Trochę za późno na żal – stwierdza. – Dlaczego nie zadzwoniliście na policję, skoro chcieliście mi pomóc? – pytam. Wzdycha z rozdrażnieniem. – Policję? Do gry? Przecież wszyscy wiedzą, że to ustawka. Teraz ja czuję irytację. – I ty w to wierzysz? – Spoglądam na Tommy’ego. On powinien był się zorientować.

525/659

– W Kolorado zawodnicy skakali z samolotu w rundzie finałowej i wszystkie spadochrony się otworzyły – odpowiada. Ma czerwone policzki. – Wasz strach jest sztucznie podtrzymywany. – Uwierz mi, sztuczny jest tak samo odczuwalny jak prawdziwy – rzucam, po czym wzdycham: – Wszyscy daliśmy się nabrać. Tommy wymija Iana. – Twój partner w niczym ci nie pomógł. To męska internetowa dziwka. Znalazłem parę stron ze zdjęciami i jestem pewien, że to on się na nich znajduje. Poczekaj tylko, aż uruchomię program rozpoznający twarze. – Tommy wyciąga telefon i odwraca się do mnie. – Chodź, pokażę ci.

526/659

Próbuję mu wyrwać komórkę. – Myślałam, że nie masz zasięgu. Dzwoń pod 911! Szybko! Micki i Timon zrywają się z sofy, a Tommy przyciska telefon do piersi. Oczy ma wielkie jak spodki. – Nie mam zasięgu. Załadowałem ten filmik wcześniej. – Klika i przysuwa mi ekran pod nos. Ian oblewa się rumieńcem. – To jakaś bzdura! – mówi. Widzę nagranie wykonane w kiepskim oświetleniu, przedstawiające kilka roznegliżowanych osób, które uprawiają zapasy, a może coś innego. Odpycham telefon. – To nie pora na oglądanie dziwnych klipów – stwierdzam. Tommy nie wyłącza nagrania.

527/659

– Musisz się przekonać, kto jest twoim partnerem, a komu możesz zaufać. Micki śmieje się i zerka przez ramię. – Co się dzieje? Nasza dziewica nie wytrzymuje widoku nagiego ciała? Ekrany pikają, zwracając ku sobie naszą uwagę. DOSYĆ POGADUSZEK. PRZED WAMI KOLEJNE ZADANIE. WYCELUJCIE Z BRONI W OSOBĘ, KTÓRĄ WYBRALIŚCIE NA OFIARĘ BĄDŹ W KTÓREGOŚ Z NASZYCH GOŚCI. Sydney aż podskakuje. – Co do... Z mojego gardła wydobywa się skowyt. Mam wrażenie, że wyparowała ze mnie

528/659

cała krew. Czy w ten sposób zginę? Albo zginie ktoś z moich przyjaciół? To właśnie chce oglądać widownia? Ściska mnie w krtani. Dlaczego nie mogłam zostać po przedstawieniu, żeby zobaczyć się z rodzicami? Dobra córka by tak zrobiła. Micki i Timon odwracają się, kładą ręce na oparciu sofy i mierzą. Ona trzyma pistolet oburącz, on – jedną ręką, prosto i pewnie. Otwory w lufach wpatrują się we mnie i w Iana bez mrugnięcia okiem. Samuel bierze głęboki wdech i unosi pistolet. – Przepraszam, Vee. Obiecuję, że nigdy nie pociągnę za spust. – Rzeczywiście, czuję się o niebo lepiej. – Mój głos jest teraz o oktawę wyższy. Zastanawiam się, czy nie schować się w łazience razem z przyjaciółmi, ale

529/659

zdaję sobie sprawę, że drzwi się przecież nie zamykają. – Weź pistolet – zwraca się do Danielli Timon. Dziewczyna krzyżuje ręce na piersi. – Nie wiem – mówi. – To się robi zbyt przerażające. Timon zaciska zęby. – Myślałem, że masz w sobie więcej odwagi. Daniella odwraca się powoli w naszą stronę, przygryzając wargę, a potem podnosi broń obiema rękoma, jedną trzyma za uchwyt, drugą od dołu za lufę. Dzięki filmowi instruktażowemu znam teraz terminologię. Czy to będzie ostatnia rzecz, jakiej się nauczyłam w życiu? Daniella płacze i wyciera policzek w ramię, a jej bransoletki brzęczą,

530/659

brzęczą i brzęczą, aż mnie ściska w żołądku. – Może być – mówi jej partner. Micki szepcze coś do Jen, po czym skubie jej małżowinę uszną zębami. Jen wzdycha i podnosi broń. To już kolejny pistolet wymierzony we mnie i kolejny w Iana. Odwracam się do niego, widzę żyłę pulsującą mu na szyi. Powoli unosi pistolet i celuje w Timona. W pomieszczeniu zalega taka cisza, że słychać buczenie świateł na suficie. Mam ochotę wtopić się w wykładzinę, mimo że jest taka paskudna, ale muszę zastanowić się nad sytuacją. – Sydney, Tommy, to nie jest wasza gra. – Pokazuję na główne wejście. – Stańcie z boku.

531/659

Obchodzę stolik, żeby dojść do mojego miejsca na sofie, stojącej po przeciwnej stronie pomieszczenia. Tommy i Syd idą za mną. – Nie – mówię, odwracając się. – Ci idioci będą mieli większy cel. Chyba macie tyle rozumu, żeby to dostrzec? – I tyle rozumu, że zadzwoniliśmy po policję, zanim tu weszliśmy. – Tommy szepcze mi do ucha. – To kwestia czasu i tu wpadną. Musimy tylko grać na zwłokę. Mam ochotę westchnąć z ulgą. Czy organizatorzy słyszeli, co powiedział? Jeśli tak, nie mam pojęcia, czy dobrze, czy raczej źle. – Powinnam była się domyślić – odpowiadam szeptem. – Jesteś niesamowity, Tommy. A teraz stań tam, proszę.

532/659

Obiecuję, że obejrzę każdy filmik, który mi pokażesz, kiedy już się stąd wydostaniemy. Chłopak chwyta Sydney za rękę i ciągnie ją w stronę drzwi, ale oczywiście bezskutecznie. Moja przyjaciółka wyrywa się i kładzie mi ręce na ramionach, jakby nie zdawała sobie sprawy, że znalazła się na muszce kilku pistoletów. Oczy ma wilgotne, ale makijaż nadal idealny. – Vee, chociaż zachowywałaś się dzisiaj jak wredna suka, przyszłam tu pomóc, a nie chować się po kątach. – Wiesz co, Syd? Masz rację. Byłam okropna. Jakoś ci to zrekompensuję. Ale jeśli naprawdę chcesz pomóc, zejdź, proszę, z drogi. Błagam, zrób to dla mnie.

533/659

Syd ani drgnie. Jak mam zapewnić jej ochronę, skoro uparła się jak osioł, żeby tu ze mną stać? Światło zaczyna przygasać. – Idź – mówię i popycham ją w stronę drzwi. − Zanim wyłączą oświetlenie i znajdziesz się na linii ognia. Wtedy już nikomu nie pomożesz. Syd drży, nie wiem, czy ze strachu, czy z bezradności, ale w końcu zdrowy rozsądek zwycięża. Odchodzi. Tommy idzie razem z nią, zerkając na mnie oraz Iana. Ruszam do naszej sofy, po drodze uderzam w ten idiotyczny stół, który zaczyna chwiać się i skrzypieć. Samuel zatrzymuje go wolną ręką, nadal mierząc do mnie z pistoletu. Nie siadam jednak, tylko przykucam za meblem i tak samo jak pozostali kładę broń na oparciu.

534/659

Cienka poducha raczej nie zatrzyma kuli, ale i tak czuję się lepiej, mogąc wykorzystać ją jako tarczę. Celuję w Micki, która śmieje się pogardliwie i robi to samo. Nie mogę uwierzyć, że mierzę z pistoletu do drugiego człowieka. Ian w dalszym ciągu stoi na środku pomieszczenia, na celowniku wszystkich. Kiedy światła przygasają jeszcze bardziej, on też obchodzi wiszący stolik i zajmuje miejsce za sofą Samuela. Że też nie przyszło mi do głowy, by polecić Tommy’emu i Syd, aby również się schowali! Moi przyjaciele wyglądają tak bezbronnie pod drzwiami. Znów zawiodłam ludzi, na których mi zależy. Chociaż pozostali gracze z pewnością woleliby nie przyznawać się do tego, że spodobał im się pomysł mój i Iana,

535/659

obie pary wstają z miejsc i zajmują pozycje za sofami. Pewnie Samuel chciałby ukryć się za oparciem swojego siedzenia, ale ponieważ tkwi tam Ian, jest zmuszony dołączyć do Timona i Danielli. Tworzymy dwie armie, pięć osób przeciwko dwóm, celujemy nad oparciami sof i granicą, którą tworzy stół. Zajęcie pozycji zabrało nam zaledwie minutę, ale organizatorzy już się niecierpliwią, ponieważ rozlega się pikanie. ODCIĄGNIJCIE PISTOLETÓW.

KURKI

Na panelach ukazuje się animacja ilustrująca, jak należy to zrobić – na wypadek, gdybyśmy zapomnieli, co wcześniej pokazywano na filmiku.

536/659

Żołądek podchodzi mi do gardła. Zaciskam uda, żeby powstrzymać drżenie nóg. – Naprawdę sądzicie, że wam się to upiecze? – pytam. – Jeśli ta broń jest naładowana i ktoś z nas zostanie zastrzelony, to będzie koniec waszej gry i to na zawsze. NIE KONIEC, ALE REKLAMA. Słowa przesuwają się szybko na panelu po drugiej stronie pomieszczenia, naprzeciwko mnie oraz Iana. Sydney i Tommy wyciągają szyje, ale chyba nie udało im się przeczytać tekstu. – Chyba sobie żarty stroicie! – odzywam się do kamery. – Nawet jeśli nikt

537/659

was nie znajdzie, to kto chciałby brać udział w grze po czymś takim? Pozostali zawodnicy wydają się zaskoczeni. Czyżby panel nad moją głową, ten, który znajduje się przed ich oczami, nie działał? Naprzeciwko mnie pojawia się kolejna odpowiedź: LUDZIE, KTÓRZY LUBIĄ WYGRYWAĆ, ZAWSZE BĘDĄ GRAĆ. Gdzieś w zakamarkach umysłu czai się myśl, że to prawda, nawet jeśli wolałabym, żeby tak nie było. Wystarczy przyjrzeć się temu, co zrobiłam, żeby zdobyć stypendium. Skoro nie mogę przemówić do rozumu organizatorom NERVE, może uda mi się

538/659

znaleźć cień zdrowego rozsądku wśród innych graczy, którzy – ponieważ są świadkami jednostronnej rozmowy – pewnie sądzą, że zupełnie sfiksowałam. – Słuchajcie – mówię. – Przerwijmy to. Oni chcą, żebyśmy do siebie strzelali. I to ma być reklama kolejnej edycji. Uważacie, że przesadzam? Popatrzcie na wykładzinę pod stołem. Tam jest odpływ. Wiecie po co? Żeby można było umyć wężem całe to pomieszczenie. Schlapane naszą krwią. Micki prycha. – Raczej żeby zmyć siki takich tchórzy jak ty, którzy się moczą ze strachu. Przesuwa kciukiem z tyłu pistoletu i rozlega się głośne kliknięcie. Jen zamyka oczy na dłuższą chwilę, a potem,

539/659

nie patrząc na mnie, robi to samo. Po niej Timon. Ian. Klik, klik, klik. – Na co czekasz? – pyta Timon Daniellę, unosząc brwi. – One są naładowane? – woła dziewczyna. A JAK SĄDZICIE? Teraz na wszystkich panelach ukazuje się tekst. Czy wcześniej inni otrzymywali wiadomości, których nie widziałam? – Nie mam doświadczenia z bronią. – Danielli trzęsą się ramiona. – Co będzie, jeśli wystrzeli? Timon się krzywi. – Nie wystrzeli, dopóki nie pociągniesz za spust, kretynko. Kiedy przesuniesz

540/659

zamek, do strzału będziesz potrzebowała jednego ruchu, a nie dwóch, i tyle. – A poza tym problem jest tylko wtedy, kiedy pistolet zostanie załadowany prawdziwymi nabojami – dodaje Samuel. Czyżby nadal uważał, że ta broń nie jest śmiercionośna? Ciekawe, co sądzi widownia. Jak dotąd nie wparowała tu policja, żeby nas uratować. Może wszyscy sądzą, że to zabawa w paintball albo coś w tym stylu? Że wyjdziemy stąd najwyżej z paroma siniakami? Na pewno oglądają nas sadyści, którzy chcieliby, żeby to wszystko działo się naprawdę. Ale moi przyjaciele patrzą na to z przerażeniem, jestem tego pewna – a do tego z poczuciem bezradności, bo przecież nikt nie wie, gdzie jesteśmy.

541/659

Nie przypominam sobie, co filmik instruktażowy mówił o dwóch ruchach i kulach w komorze, ale wiem, że odciągnięcie kurka to krok bliżej do strzału. Daniella też zdaje sobie z tego sprawę. Tusz spływa jej po policzkach. Ostatecznie jednak zwycięża strach przed tym, że jeśli spieprzy szansę na zdobycie głównej nagrody, stanie się następną ofiarą. Odciąga kurek. – Vee? – odzywa się Ian. Czuję to samo co Daniella, też nie mam ochoty dotykać kurka i celować z tego czegoś. Z drugiej strony, gdyby miało się tu rozpętać szaleństwo, muszę się jakoś bronić. Siebie i moich przyjaciół. Przesuwam palcem wypustkę z tyłu pistoletu. Klik. Górna warga Micki błyszczy się, czego wcześniej nie widziałam. To

542/659

dobrze. Wzrok zasnuwa mi czerwona mgła. – Jak długo mamy tak siedzieć? – woła Jen piskliwie. Nikt nie odpowiada. – Powiedzieli nam, że mamy odbezpieczyć broń, ale nie mówili, jak długo mamy z nią siedzieć. Wykonaliśmy tę część zadania, przesuńmy kurki z powrotem i odłóżmy pistolety, zanim stanie się coś głupiego – mówię. Samuel kiwa głową. Wolałabym jednak, żeby coś powiedział. Wszyscy spoglądamy na ekrany, spodziewając się, że organizatorzy włączą się do rozmowy. Ian patrzy na graczy znajdujących się po drugiej stronie stołu.

543/659

– To ja policzę do trzech i wszyscy jednocześnie zabezpieczymy broń, okej? Dajmy sobie spokój, zanim stanie się coś, od czego nie będzie już odwrotu. Bierze wdech. – Raz – zaczyna odliczanie. Jen unosi brwi w stronę Micki, ale ta nie spuszcza ze mnie wzroku. – Dwa. Pot ścieka mi po plecach. W pomieszczeniu panuje cisza, nie ma muzyki, nikt się nie rusza. Ian wciąga głęboko powietrze. Czy tylko my cofniemy kurki? Oddycham tak płytko, że w każdej chwili mogę zemdleć. – Trzy. Kładę kciuk na dźwigni, jednak zanim ją przesunę, robi się ciemno. Gasną wszystkie światła, włączają się lampy

544/659

stroboskopowe. Słychać krzyki. A potem rozlegają się wystrzały.

XVIII Automatycznie chowam się za sofą. Pistolet jest ciężki i śliski, ale trzymam go na oparciu, wysoko nad głową. Serce łomocze mi w piersi tak, jakby chciało się wyrwać, a kiedy odzyskuję zmysły, rozpoznaję brzękliwą muzykę przypominającą jakiś salonowy taniec. Po prostu cudnie. Ktoś ma fantastyczne poczucie humoru. Prawa ręka mi zesztywniała, prawie jej nie czuję. Powoli opuszczam broń, mam ochotę w ogóle ją położyć. Uznaję jednak, że być może będę jej potrzebowała,

546/659

by obronić się przed pozostałymi graczami. Jestem pewna, że mimo ciemności nadal we mnie mierzą. – Nic wam się nie stało? – pytam cicho. Nie chcę nikogo przestraszyć, żeby nie wywołać kolejnej strzelaniny. – Nie – słyszę dochodzący z lewej strony głos Iana. – Tommy? Syd? – pytam głośniej, żeby przekrzyczeć dźwięk banjo. W przeciwległym kącie coś szura, a potem odzywa się Syd, jak zwykle czysto i wyraźnie: – Nic nam nie jest. Wzdycham z ulgą. – A o nas się nie zatroszczysz? – pyta Micki słodkim głosikiem. – Domyśliłam się, że przeżyłaś, bo ja nie strzeliłam.

547/659

– Akurat! – prycha. – A może to ten twój piękniś chciał nas zabić? – Nie – mówi Ian, zmieniając pozycję. – Nie wszystkich nas świerzbi palec na spuście. – Ona twierdziła coś innego. – Timon wybucha śmiechem. – Padło pięć strzałów. – Samuel odzywa się po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. – Ja nie strzeliłem. I dźwięk wystrzałów nie dobiegał stąd. To musieliście być wy. – Mam zimny pistolet. – Ian jest rozeźlony. – Chcesz przyjść i sprawdzić? Oczywiście, Micki musi się wtrącić. – Wiedziałam, że ma zimny pistolet. Pasuje do tej jego sztywnej dziewczyny. – Jezu, czy jej się wszystko kojarzy z seksem? I dlaczego nie przyzna, że się

548/659

wystraszyła i wypaliła? Chyba że... Aż mnie trzęsie ze złości, kiedy uświadamiam sobie inną możliwość. Odchrząkuję, żeby odezwać się tak samo wyraźnie jak Sydney: – Może to organizatorzy strzelali. A może odtworzyli nagranie wystrzałów i wpuścili odpowietrznikami zapach prochu. Tak czy inaczej, chcieli nas przestraszyć i zmusić do strzelania. Nie kapujecie? Na tym polega finał. Przez moment panuje cisza. Podejrzewam, że wszyscy zrozumieli, iż to całkiem prawdopodobny scenariusz. – Panowała ciemność, świeciły lampy stroboskopowe, nie było widać, kto strzelał, a kto nie – stwierdza Ian. – Cholerne dupki. – Jen pociąga nosem. – Włączcie światło. Widzowie

549/659

i tak nas nie zobaczą po ciemku. – Nie sądziłam, że jest typem płaczki. Z drugiej strony w życiu nie powiedziałabym, że jestem typem gotowym mierzyć do innych z pistoletu. – Śmierdzi tu szczynami – odzywa się Timon. Czy rzeczywiście w powietrzu, oprócz zapachu popcornu i prochu, unosi się ledwo wyczuwalna woń amoniaku? Bleee. Producenci chyba robią jakąś sztuczkę z oświetleniem, bo chociaż nie widać żadnych lamp, zaczynam rozróżniać kontury swojego ciała. Siadam, głównie po to, żeby odsunąć się od ohydnej wykładziny, ale także, żeby rozejrzeć się dookoła. Widzę wyłaniające się z ciemności kontury sof oraz głów, które odwracają się w moją stronę. Stół pozostaje

550/659

niewidoczny, jednak w końcu zauważam grube sznury, na których jest zawieszony. DOŚĆ WYMÓWEK. MACIE NATYCHMIAST WYMIERZYĆ BROŃ W WYBRANE OSOBY. DLA JASNOŚCI, MUSICIE CELOWAĆ Z PISTOLETÓW PRZEZ OSTATNIE DWADZIEŚCIA MINUT GRY. Pamiętam, jak oglądałam wielki finał w ubiegłym miesiącu, kiedy zawodnicy stali na krawędzi dachu. Byłam pewna, że niżej wisi siatka. Gracze trzęśli się ze strachu, a producenci pokazywali wycinki nagrań z poprzednich wyzwań. Podejrzewam, że teraz robią to samo.

551/659

Wszystko dla sadystycznej uciechy widzów. Moje źrenice rozszerzają się coraz bardziej i zauważam, że Timon podnosi się znad swojej barykady, cały czas mierząc z pistoletu do Iana. Syczy coś pod adresem Danielli, która powoli do niego dołącza. Jen i Micki celują we mnie – to znaczy w moją sofę, ale co za różnica. Tak samo Samuel. Ian unosi broń w stronę Timona. Trzymam pistolet na kolanach, zastanawiając się, co robić. Przesuwam palcami po metalu, próbuję wyczuć, gdzie znajduje się dźwignia. Powinnam ją przesunąć? Muszę się przecież jakoś bronić, a jestem pewna, że wszyscy mają odbezpieczone pistolety, chociaż organizatorzy nie mówili, że to konieczne. Ale chyba nie mam wyboru, prawda? Jeśli

552/659

zamierzam ocalić siebie i przyjaciół, muszę stać się żołnierzem w tej chorej zabawie. Podnoszę się na kolana i celuję ponad oparciem sofy. Czekamy. Światła znów przygasają, muzyka cichnie, przez co nawet najdrobniejsze dźwięki stają się wyraźnie słyszalne – buczenie prądu, szum w rurach piętro wyżej, przyspieszony oddech, zmiana pozycji. Ciemność jest nieprzenikniona i jak żywe stworzenie wpełza mi do oczu, nosa i ust. Chcę się jej pozbyć, ale trzyma mnie w swoich mackach. Mam wrażenie, że za moment eksploduje mi klatka piersiowa i wyskoczy z niej oszalałe serce. Czkam, bo nie jestem w stanie zapanować nad oddechem i wydawanymi przez siebie

553/659

dźwiękami. Ktoś po drugiej stronie barykady wybucha śmiechem. Micki. Ian przysuwa się bliżej mnie. – Na moment opuść głowę – szepcze. – Skup się na tym, żeby wziąć długi, powolny wdech. Postępuję według jego wskazówek, cały czas trzymając pistolet i celując w Micki. Mam w nosie cholerne zadanie, ale jeśli ta idiotka zacznie strzelać, będę musiała się bronić. Oddycham głęboko. Po jakiejś minucie znów zaczynam nad sobą panować, ale czuję pulsujący ból pod czaszką. Opuszczam jedną rękę i masuję sobie skroń. To jakaś horrendalna fantazja, prawda? Próbuję wyobrazić sobie, że jestem gdzieś indziej. Nagle przychodzi mi do głowy wykład, który wygłosił nasz nauczyciel fizyki

554/659

na temat fizyki kwantowej. Coś o kocie. Kot Schrödingera. To była historia o tym, że zdarzenia pozostają w sferze prawdopodobieństwa, dopóki się nie wydarzą albo ktoś ich nie zaobserwuje. Naukowiec o nazwisku Schrödinger twierdził, że jeśli zamknie kota w pudełku, nikt nie będzie mógł stwierdził z całą pewnością, czy kot jest żywy, czy martwy – dopóki nie otworzy pudełka i się nie przekona. Teraz zaczynam się zastanawiać, czy Obserwatorzy nie dowiedzą się, jaki los nas spotkał, dopóki ktoś nie otworzy naszej przeklętej klatki. Nie, moment. Muszę zapanować nad niekontrolowanym biciem serca. Ciemność, która nas otacza, może znajdować się wszędzie i w każdym czasie. Mogę być żywa albo i martwa. Okej, wybieram

555/659

żywą. A skoro już jestem przy wyborze, decyduję, że ciemność to delikatny koc podczas bezksiężycowej nocy, na którym leżę tuż obok chłopaka, słodkiego i ciepłego. Gdy mnie dotyka, jego serce bije żywiołowo, ale tłumaczę sobie, że to namiętność, a nie strach. Już niemal uwierzyłam w tę romantyczną wizję, kiedy znów pojawia się blade światło i widzę trzy wymierzone we mnie pistolety. Koniec fantazji. W oczach wzbierają mi łzy, a między żebrami czuję wielki ucisk bezradności. Staje się jeszcze większy, gdy Sydney wzdycha teatralnie. – No dobrze, minęły jakieś cztery minuty – mówi. – Czas na zmianę scenografii. Jestem pewna, że możemy zrobić coś znacznie ciekawszego, niż celować

556/659

do siebie z broni w ciemności. – W jej głosie słyszę zupełnie nieznane mi drżenie. Wolałabym, żeby się nie odzywała. Tylko czy ona kiedykolwiek w milczeniu znosiła swój los? – Zapraszam – prycha Timon. – Możesz usiąść obok mnie i pokazać mi, co miałaś na myśli. Jedną rękę mam wolną. Z kąta, w którym znajdują się Syd i Tommy, dochodzą gorączkowe szepty. Czuję się tak, jakby po skórze pełzły mi robale. – Nie ruszaj się z miejsca, Syd – wołam. Poszłabym tam i ją zatrzymała, tylko że kilka pistoletów od razu zmieniłoby swój cel. – Jak masz na imię? – pyta.

557/659

− Timon – odpowiada chłopak i znacząco mruga. Prostuję się. – Syd, nawet nie myśl o tym, żeby się stamtąd ruszać! Zawsze można liczyć na to, że moja przyjaciółka będzie próbowała zmienić kierunek zdarzeń. Tylko że to coś o wiele większego niż szkolne przedstawienie. Nie postawi na swoim, używając do tego wyłącznie swojego wdzięku. Na samą myśl, że Timon mógłby dotknąć jej swoim grubym paluchem, robi mi się niedobrze. A co z Daniellą? Poczuje się zazdrosna i w końcu do niej dotrze, że trzymanie w ręku pistoletu ma swoje dobre strony. – O Jezu! – jęczy Micki. – Kumpela naszej dziewicy jest jeszcze bardziej

558/659

wkurzająca niż ona sama. Może powinniśmy jednak zmienić ofiarę. – Właśnie – odpowiadam. – Mogłam się po tobie spodziewać, że będziesz mierzyć do bezbronnych ludzi. Tylko nie zapominaj, czyj pistolet celuje w twoją głowę. Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam, jednak Micki nadal kieruje broń we mnie, a nie w Sydney. Z trudem znoszę myśl, że moja przyjaciółka jest zupełnie bezbronna. Moja uparta, odważna przyjaciółka, która cały czas ma na sobie ten okropny gorset i pewnie bardzo bolą ją plecy. – Syd, trzymaj się blisko Tommy’ego, okej? – Ocieram oczy. Chyba powiedział jej, że zadzwonił na policję? A może boi

559/659

się, że Syd zdradzi to w niewłaściwym momencie? – Wychodzi na to, że my też powinniśmy dostać broń – odzywa się Tommy. Nie! Co mu przyszło do głowy? Zwłaszcza że w każdej chwili może tu wparować policja. A może właśnie na to liczy i tylko gra twardziela? Ale komu chciałby zaimponować? Ta widownia nie jest tego warta. – Wystarczy tu tych pistoletów! – wołam do niego. – Nie ma potrzeby dodawania kolejnych do ich chorej gry. Ból przeszywa moją prawą rękę – być może od zaciskania palców na rękojeści broni przez dłuższy czas. Nie wiem, jak długo utrzymam ten śliski metal. Ile nam jeszcze zostało czasu, piętnaście minut? Skoro ja już się męczę, ciekawe, jak radzą

560/659

sobie inni. Wystarczy, żeby włączyli światła stroboskopowe albo puścili dźwięk wystrzału, a ktoś może pociągnąć za spust. Im bardziej będziemy zmęczeni, tym łatwiej popełnimy błąd. W pomieszczeniu znów zalega zupełny mrok. – Musimy położyć temu kres i to jak najszybciej – szepczę do Iana. Zanim ktoś dostanie skurczu w ręce. Zanim Sydney przekona Tommy’ego i wprowadzą niepotrzebne zamieszanie. Zanim organizatorzy NERVE wymyślą coś, co doprowadzi nas na skraj przepaści. A jestem pewna, że to zrobią. – Właśnie obmyślam plan działania – odpowiada Ian szeptem. – Jaki? Rzucić się na podłogę i mieć nadzieję, że nic się nie stanie? – Wcale nie chciałam, żeby zabrzmiało to tak

561/659

ostro, ale brak nadziei wydobywa w każdym najgorsze cechy. – Rozumiem, że w łazience nie ma okna? – pyta Ian. Tylko na to go stać? – Oczywiście, że nie. Żadnych okien w tym teatrze dla zboczeńców. – Ledwo to mówię, a od razu przychodzą mi do głowy obrazy: sceny, widownie, okna, broń. Jesteśmy aktorami w przedstawieniu reżyserowanym przez chorych ludzi. Te żądne krwi szumowiny, które są Obserwatorami, mogą siedzieć w każdym miejscu na świecie, popijając koktajle, przyjmując zakłady. Gdy wyobrażam sobie widzów oglądających nasz finał, puls mi przyspiesza, bo coś mi się kołacze po głowie. Co to może być? Mam wrażenie, że jestem

562/659

bardzo bliska odkrycia jakiegoś ważnego szczegółu. Myśl! Szkoda, że nie mogę lepiej przyjrzeć się pomieszczeniu. Może udałoby mi się otworzyć któreś drzwi? Ile ich widzieliśmy, dziewięć? Mrużę oczy, próbując dostrzec cokolwiek w ciemności. Podejrzewam, że organizatorzy zastosowali kamery noktowizyjne, żeby wyświetlać zbliżenia naszych twarzy. Pewnie sądzą, że uda im się uchwycić nasze zdenerwowanie. To ich kręci. Myślę, że najbardziej zboczeni ze wszystkich widzów chcieliby znaleźć się wśród nas, wciągać do nozdrzy zapach naszego strachu. Wyobrażam sobie widownię wiwatującą przy najbardziej drastycznych scenach, jak cesarz, który ze swojego złoconego tronu napawał się walkami

563/659

na śmierć i życie toczonymi na rzymskiej arenie. Zamieram. To jest to! Niektórzy z widzów na pewno zażyczyli sobie najlepszych miejsc, bo zawsze tak jest. Ściana po lewej stronie wygląda inaczej niż pozostałe, a do tego ma tylko jedne drzwi, w narożniku, a nie mnóstwo różnych skrytek i wejść. Kiedy wchodziliśmy tu z Ianem na samym początku, minęliśmy stojące w holu fotele. Pierwszy rząd widowni. Teraz jestem już pewna, że jedwabne tapety na korytarzu to coś więcej niż tylko dekoracja – to kurtyna podnoszona przed tym chorym przedstawieniem. A błyszcząca ściana z drzwiami to nie ściana, ale coś w rodzaju lustra

564/659

weneckiego. Obserwatorzy siedzą kilka metrów stąd, czuję ich oddech na karku. Czy powinnam podzielić się z Ianem swoimi przypuszczeniami? A co, jeśli Tommy miał rację? Czy Ian zmanipulował mnie, żeby zyskać swoje pięć minut sławy? Może Micki się nie myliła i faktycznie jest wśród nas wtyczka. Bo jak byłby w stanie opłacić prywatną szkołę? Syd też uważała, że Ian jest podejrzany, a ona dobrze znała się na ludziach. Tylko czy na pewno? Czy rzeczywiście potrafi oceniać charaktery, skoro to mnie wybrała na swoją przyjaciółkę? Przyjaciółkę, która podważyła jej lojalność i zgłosiła się do zdradliwej gry, w której obie możemy stracić życie. Ian był dzisiaj dla mnie opoką. A poza tym potrzebny mi ktoś do pomocy, żeby

565/659

się stąd wydostać. Może Tommy pomylił się i to nie jego widział na odrażającej stronie internetowej, tak samo jak pomylił się, sądząc, że można liczyć na policję. Zobaczył to, co chciał, a nie co rzeczywiście widniało na stronie. A jednak to najinteligentniejszy facet, jakiego znam. Czy mógł się więc pomylić? Mam ochotę rwać sobie włosy z głowy, ale nie ma czasu na dociekanie prawdy. Muszę zaufać intuicji. Zasłaniam usta dłonią i szeptem zdradzam Ianowi swoje podejrzenia. Modlę się, żeby stał po mojej stronie. – To szaleństwo – stwierdza, ale w jego głosie słyszę cień niepewności. – A nawet jeśli to prawda, co z tym zrobimy? – Na szczęście odpowiada

566/659

szeptem, nie rozgłaszając publicznie moich hipotez. Kręcę głową, sfrustrowana, że nie widzi tego co ja. Albo nie chce widzieć. Czy będzie próbował mnie powstrzymać? – Zaczniemy strzelać do lustra – mówię. Milczy przez chwilę. – Kule albo przelecą na drugą stronę i trafią w kogoś, zakładając, że tam rzeczywiście są ludzie, albo odbiją się rykoszetem i uderzą w nas. Obie opcje odpadają. Nie jestem pewna, czy widzowie nie zasłużyli sobie przypadkiem na kulkę, ale przyjmuję jego punkt widzenia. – W takim razie może uderzymy w lustro sofą?

567/659

– Są wielkie i nie mają kółek. Nie uda nam się wziąć rozpędu, żeby przepchnąć je na drugą stronę. W pomieszczeniu nie ma nic więcej, oprócz butelek po piwie i opakowań po popcornie. No i pozostałych zawodników – nie powiem, paru chętnie przerzuciłabym na drugą stronę. Gdyby tylko dało się podnieść ten dziwny szklany stolik. Wstrzymuję oddech. Nie musimy go podnosić. Zawieszony na sznurach, jest jak pocisk. A skoro naprzeciwko nie stoją żadne sofy, nic nie blokuje nam dostępu do lustra. Szeptem wyjawiam Ianowi swój plan. Początkowo się opiera, ale jaką mamy alternatywę? Wymieniamy parę uwag, ustalamy szczegóły, jak zrealizować pomysł tak,

568/659

żeby inni nie zaczęli do nas strzelać. Kiedy tylko zarysowuje się ogólny i całkiem realny scenariusz, do moich uszu dobiega ciche kliknięcie. – Co to? – pytam. – Zabezpieczyłem broń – mówi. Serce mi się ściska. Czuję się bezbronna. Ale Ian ma rację, co z tego, że uciekniemy, jeśli niechcący zastrzelimy przy tym innych ludzi? Zresztą, organizatorzy nie sprecyzowali, że musimy mieć odbezpieczoną broń, kazali nam tylko do siebie mierzyć. Jeśli będziemy to robić, nie będą mieli podstaw do ogłoszenia, że zasady gry zostały naruszone. Przesuwam dźwignię, ale cały czas celuję do Micki. – Gotowa? – pyta Ian.

569/659

Muszę być. W każdej chwili Syd może podejść do Timona, co na pewno rozsierdzi innych zawodników. Albo NERVE puści głośną muzykę bądź wodę ze zraszaczy i ktoś ze strachu wypali. Podnoszę się z miejsca. – Czas na działanie – mówię. Ian przysuwa się bliżej. – Najpierw muszę ci coś powiedzieć. Nie wiem, jakie chore nagranie z moją twarzą widział Tommy, kiedy się onanizował, ale zapewniam cię, że to było oszustwo. Nie mogę teraz zastanawiać się nad tym, co jest prawdą, a co nie. Tommy byłby zdolny do stworzenia dowolnego filmiku. A to, co Ian zrobił w sieci, nie ma i tak znaczenia. Liczy się tylko próba

570/659

ucieczki. Teraz. Rozumiem jednak, że chciał po prostu wyjaśnić sytuację. – Naprawdę mam na imię Venus. Chciałam, żebyś wiedział. Na wszelki wypadek... Cokolwiek się zdarzy, musisz chronić Syd. – Wyjdziemy z tego cali, Venus. – Przyciska usta do moich warg. Naprawdę? A Syd i Tommy? Oddałabym wszystko, żeby stać teraz za kulisami i przyglądać się pocałunkowi Sydney i Matthew. Mogliby się nawet całować bez końca. Biorę głęboki wdech. – Okej. Akcja! – Szkoda, że nie mamy czasu, żeby dopuścić moich przyjaciół do tajemnicy. Przesuwamy się w prawo. Ian zaczyna się śmiać, najpierw cicho, potem coraz

571/659

głośniej. Dreszcz przebiega mi po plecach, chociaż przecież się tego spodziewałam. Jak dotąd nikt nie strzelił. To dobrze. – Co cię tak, kurde, rozbawiło? – pyta Timon. – My. Zachowujemy się jak stado przestraszonych królików w ciemności. Nic nie możemy zrobić, więc może urządzimy małe przedstawienie dla widzów? Jeśli im się spodoba, kto wie, może dołożą nam dodatkowe nagrody? – mówi i mnie wymija. Chwytam go jedną ręką za koszulkę, drugą trzymam pistolet i mierzę do Micki. Obchodzimy sofę i stajemy przy stole. Ian ściska moje palce, a potem przechodzi na drugą stronę stolika, w pobliże naszych wrogów. Ja zostaję

572/659

na miejscu i wyciągam rękę, żeby znaleźć sznur, do którego przymocowany jest szklany blat. Mam nadzieję, że mój partner robi to samo z drugiej strony. Jeśli ma zamiar mnie zdradzić, powinno to nastąpić niebawem. – Ktoś ma ochotę na huśtawkę? – pyta Ian i zaczyna kołysać blatem. – Mamy celować do siebie, ty durniu! – krzyczy Micki. – Niektórzy z nas potrafią bawić się i celować jednocześnie – odpowiadam, zmuszając się do radosnego tonu. – Co wy robicie? – odzywa się Syd. Ciągnę za sznur równo z Ianem. – Jeżeli organizatorom spodoba się nasze przedstawienie, może wypuszczą ciebie i Tommy’ego.

573/659

Rozkołysaliśmy lekko stół. Trzymam pistolet blisko siebie, żeby huśtający się blat nie wtrącił mi go z ręki. – Ktoś ma ochotę na zabawę, zanim ja i Vee zaczniemy się huśtać? – Ian znów się śmieje. – Te sznury mogą nie wytrzymać dodatkowego ciężaru – odzywa się drżący głos Samuela. – Uważasz, że jestem gruba? – pozoruję oburzenie. Kołyszemy coraz mocniej. Słychać skrzypienie. – Ostatnia szansa! – wykrzykuje Ian. – Micki i Jen, pokażcie nam, jak to się robi! – Blat zbliża się do lustra. Na szczęście nikt tego nie zauważa. – Odpierdol się! – mówi Micki.

574/659

Czy organizatorzy są w stanie nam przerwać? A może zagadkowość naszych poczynań zwiększa zainteresowanie widzów, co z pewnością ucieszy sponsorów? – Jeszcze raz – szepcze Ian. Teraz albo nigdy. Jeśli mój plan zawiedzie, nic mi już nie zostanie. Nie uratuję przyjaciół. Kolana się pode mną uginają, gdy uświadamiam sobie powagę sytuacji. Nogi mi się trzęsą tak, jak wtedy, gdy ubiegałam się o rolę w przedstawieniu. Albo jak wylewałam na siebie wodę w kawiarni. Jak zawsze, gdy jestem w centrum zainteresowania. Staram się zapanować nad drżeniem, muszę być silna. Chociaż raz musi mi się udać. Kiedy stół do nas wraca, biorę głęboki wdech i kołyszę sznurem najmocniej jak

575/659

potrafię. Czy Ian też da z siebie wszystko, czy nagle zatrzyma rozbujany mebel i pokaże, po której stoi stronie? Stół leci jednak przed siebie, aż skrzypią mocowania. Uderza w ścianę, która – jak mam nadzieję – została zrobiona ze szkła. W pomieszczeniu rozlega się ogłuszający trzask. A potem słyszę najcudowniejszy dźwięk dzisiejszego wieczoru, wrzaski siedzących po drugiej stronie widzów. Witajcie w naszym przedstawieniu, gnojki.

XIX – Co to ma być, do cholery? – wrzeszczy Micki. – Ups – mówi Ian. Chwytam za blat, kiedy do nas wraca, popychamy go ponownie i za moment znowu słychać przeszywający dźwięk szkła uderzającego o szkło. Rozbrzmiewają wystrzały. Przykucam, kiedy rozlega się kolejna seria oraz błyskają światła stroboskopowe. Czy to prawdziwe strzały? Krzyki brzmią autentycznie. Do pomieszczenia, w którym migoczą lampy, wpełza teraz także światło

577/659

z korytarza. Czy zapewniliśmy widzom emocje, jakich oczekiwali? Czuję nienawiść do tych ludzi – znajdowali się tak blisko, jednak nie przyszli nam na ratunek. Nawet gdy gasną migające stroboskopy, światło z holu rozprasza panujący w naszym pomieszczeniu mrok. Dzięki temu nasze zadanie staje się łatwiejsze, a jednocześnie trudniejsze. Widzimy wszystko, ale i sami jesteśmy widoczni. Timon podnosi się zza sofy, a trzymany w ręku pistolet kieruje raz we mnie, raz w Iana. – Co wy robicie, kutasy? – To, co nam kazał NERVE – odpowiadam. – Nie dostałeś wiadomości na telefon?

578/659

Chwytamy za sznury i popychamy blat po raz kolejny. Nawet jeśli pozostali gracze nie zorientowali się jeszcze, że zepsuliśmy zadanie, organizatorzy z pewnością już sobie z tego zdają sprawę. To kwestia czasu i wyskoczą z kolejnymi konsekwencjami albo i czymś gorszym. Wpycham pistolet za pasek spódnicy, żeby mieć wolne obie ręce przed kolejnym pchnięciem stołu. Blat trafia w ścianę mniej więcej pół metra nad podłogą i powiększa otwór, który ma teraz około trzydziestu centymetrów średnicy. Wpada więcej światła. Słychać kolejne wrzaski. Jaka szkoda, że wprawione w ruch szkło nie przebiło się do holu i nie uderzyło w tych beznadziejnych widzów. Sądząc po dźwiękach, rozpierzchli się teraz i szukają kryjówki.

579/659

Panele nad naszymi głowami budzą się do życia. Pojawia się napis, litery są olbrzymie: SPÓJNOŚĆ GRY ZOSTAŁA ZAGROŻONA! SKIERUJCIE BROŃ NA GRACZY ALBO PRZEPADNĄ WSZYSTKIE NAGRODY! Rozlega się także ryk klaksonu. Micki zrywa się z miejsca, krzywi się na widok dziury w ścianie, ale cały czas do mnie mierzy. – Znów próbują uciec! Teraz, kiedy zostało nam osiem minut do końca! Raczej osiem minut do śmierci w wielkiej finałowej rzezi. Udaje nam się jeszcze raz rozkołysać stół, zanim Micki

580/659

zdąży do mnie podbiec. Ze ściany odpada kawał szkła, otwór ma teraz średnicę pół metra. – Przestańcie, idioci, albo was zastrzelę! – wyje Micki. Ian chwyta sznur z mojej strony i pchamy blat koślawo ku lustru. – Nie trzymamy w ręku broni – mówi. – Zastrzelisz nas z zimną krwią? Wstrzymuję oddech. Czy będzie zdolna do czegoś takiego? Na jej twarzy maluje się wściekłość. – Daję wam jeszcze jedną szansę na zostawienie tego stołu w spokoju i powrót do zadania. – Ja też. – Timon staje obok niej. Pchamy blat jeszcze raz, tak samo krzywo, przez co uderza w ścianę z mniejszym impetem niż poprzednio.

581/659

Przełykam z trudem ślinę. – Nie ma mowy, abyście wy albo organizatorzy przekonali wszystkich widzów, że zastrzelenie z zimną krwią mnie oraz Iana, kiedy nawet nie mieliśmy w ręku pistoletów, było konieczne i słuszne. Zresztą, Tommy wezwał policję, zanim tu wszedł. Naprawdę sądzicie, że to się wam upiecze? – Zerkam na Jen i Daniellę, z nadzieją, że staną po właściwej stronie, ale obie celują mniej więcej w naszym kierunku. – A ty naprawdę uważasz, że możesz mi wszystko spieprzyć? – Micki przeskakuje przez siedzenie. Odsuwam się wzdłuż blatu. Ona jednak nie strzela, tylko chwyta za sznur od strony Iana, żeby już nie czynił

582/659

dalszych szkód. To dla mnie sygnał do ucieczki. Ian jest tuż za mną, Tommy i Syd też znajdują się obok. Kopię w krawędź rozbitej szyby, a wtedy odpada kolejny odłamek. Otwór zaczyna się na wysokości moich kolan, może ciut wyżej, ma około sześćdziesięciu centymetrów szerokości i krawędzie tak ostre, że pewnie przecięłyby mi kości. Z holu rozlega się krzyk któregoś z Obserwatorów: – Ruszajcie się! Te gnojki wydostają się na wolność! Micki rzuca się na Iana, a tymczasem ja kopię w ścianę u dołu i odłamuję kolejny kawałek szkła. Sydney próbuje mi pomóc, ale jej szpilki niespecjalnie nadają się do tego celu. Tommy stoi

583/659

oszołomiony. W pewnej chwili Timon chwyta go i rozlega się przerażający łomot. Tommy wydaje z siebie jęk. – Przestańcie! – woła. – Nie na to się pisaliśmy! Musicie to zakończyć! Jasna dupa, ani on, ani Syd na nic się przecież nie pisali, chodziło tylko o uratowanie mojej osoby. Jednak Timon nic sobie z tego nie robi, a organizatorzy mają to gdzieś. Ian obejmuje Micki w pasie i zaczyna nią okręcać w obie strony. Wierzgające nogi dziewczyny uderzają w Timona, który zdołał odciągnąć Tommy’ego od ściany. Jen szarpie Syd za włosy i obie zaczynają się okładać pięściami. Daniella kuli się i zakrywa uszy rękoma. Czyżby

584/659

płakała? Wszystko jedno, o ile nikogo z nas nie atakuje. Kopię w szklaną ścianę. Ian okręca Micki i albo to jej stopy, albo noga Tommy’ego uderza Timona w krocze, bo ten zwija się z bólu i puszcza mojego przyjaciela. – Pomóż mi! – krzyczę do Samuela. Udaje mi się odłamać kolejny kawał szkła. Żałuję, że nie włożyłam cięższych butów. Samuel kręci głową. – Nie każ mi rezygnować z mojej przyszłości, Vee. Poważnie? – Jeśli tu zostaniemy, nie czeka nas żadna przyszłość, idioto. Nie sądzisz, że za kilka minut organizatorzy zrobią coś

585/659

znacznie gorszego niż dotąd? Uwierz mi, wystarczą sekundy, żeby kogoś zabić. Kopię ponownie, mocniej, i odrywam szkło wielkości ludzkiej twarzy. Tym samym otwór sięga już podłogi. Timon zaczyna się prostować, co prawda Tommy leży przed nim na podłodze, ale raczej nie będzie w stanie nikogo powstrzymać. Ian znów kołysze Micki, dzięki czemu być może zagrodzi Timonowi drogę, co da mi kilka sekund. Mam coraz mniej czasu. Żeby ochronić się przed szkłem, chowam ręce w rękawy i opadam na czworaki. Wypełzam do holu, ostrożnie stąpając po rozbitym szkle. Ostre krawędzie zahaczają o moją kurtkę, na szczęście materiał jest dość gruby, więc nic nie harata mi pleców. Wydostaję się na opustoszały korytarz. Jeśli skręcę w prawo, dojdę

586/659

do zamkniętych drzwi na końcu – kto wie, co się za nimi kryje: wyjście na zewnątrz czy sala straceń. Jeżeli pójdę na lewo, dotrę do recepcji, a tam mogą czaić się Obserwatorzy, gotowi urządzić zasadzkę. Nagle coś ciągnie mnie za kostkę i obraca mi nogę. Przetaczam się na pośladki i widzę głowę Timona w otworze. Ma doskonały widok na to, co znajduje się pod moją spódniczką, ale nie patrzy w tamtym kierunku, bo wbija wzrok w moje oczy. Jest wściekły. Wokół jego twarzy, na ścianie – która z tej strony jest olbrzymim oknem – dostrzegam wyraźnie wszystko to, co znajduje się w środku. Nad oknem wiszą ekrany, każdy z nich ukazuje widok z innej kamery.

587/659

Timon ciągnie mnie za nogę. Drugą nogą kopię go w twarz. Wydaje z siebie jęk, ale prawie w ogóle nie luzuje chwytu. Próbuję kopnąć go ponownie, jednak przewidział mój ruch i łapie mnie za drugą kostkę. Uśmiecha się wrednie, po czym przyciska moje stopy swoją ciężką klatką piersiową do gumowej wykładziny. Odłamki szkła przebijają się przez rajstopy i kaleczą mi uda. Timon unieruchamia moje łydki swoimi silnymi łapami. – Mogę tak leżeć całą noc – mówi. – Albo po prostu wciągnę cię z powrotem. O matko, nie ma mowy, żebym to przeżyła, szkło potnie mnie na kawałki. Wyciągam rękę w prawą stronę, próbując chwycić się jedwabnej tkaniny, ale została odciągnięta niczym kurtyna i znajduje się

588/659

za daleko. Skręcam więc rękę i sięgam do tyłu, żeby wyjąć pistolet zza paska, jednak owinął się w kurtkę i spódniczkę. Na szczęście kieszeń z telefonem znalazła się na moim brzuchu. Wkładam palce do wewnątrz. Czy uda mi się odpowiednio szybko wybrać 911? Czy teraz jest zasięg? Timon najwyraźniej zrozumiał, co kombinuję, ponieważ niemal miażdży mi kostki, podnosząc się na kolana. Ciągnie mnie za stopy, pośladkami przesuwam się kilka centymetrów po podłodze i szkło znów kaleczy mi nogi. Grzebię w kieszeni, chociaż w życiu nie dam rady zadzwonić. W tej samej chwili moje palce trafiają na okrągły przedmiot. Przypinka! Dzięki Ci, Boże, za Jimmy’ego Cartera! Chwytam znaczek, odpinam go

589/659

bez namysłu i wbijam szpilkę w policzek chłopaka. – Ty wredna suko! – wrzeszczy, kiedy kłuję go w czoło i w drugi policzek. Kopniak w twarz nie wystarczył, żeby się wyswobodzić z jego uścisku, ale mała przypinka ma większą moc. Timon łapie się za policzki, a ja wyciągam nogi z otworu i odpełzam pospiesznie przez odłamki szkła, które pękają pod naporem mojego ciała i wbijają mi się w dłonie. Wstaję i zerkam na ręce. Tylko jeden fragment szkła przebił skórę, czuję ostry ból u nasady kciuka. Uda mnie szczypią, pewnie mam tam kilka drobnych skaleczeń. Otrzepuję się, nic więcej teraz nie zrobię. Timon próbuje przecisnąć się przez otwór. Jest aż czerwony z wściekłości. Ma

590/659

jednak zbyt szerokie ramiona, żeby wydostać się przez dziurę, nie robiąc sobie przy tym poważnej krzywdy. – Uciekaj, Vee! – krzyczy Ian. – Wystarczy, że jedna osoba ucieknie i gra się skończy! Mimo że tak walczyłam, by wydostać się na zewnątrz, teraz waham się przez ułamek sekundy, bo wolałabym znaleźć się u boku Iana, Syd i Tommy’ego. Nie wiem tylko jak. Zostawienie ich tam w środku to właściwie wydanie ich na pastwę losu. Wiem jednak, że ściągnięcie pomocy to nasza jedyna nadzieja. Timon podnosi się i zaczyna kopać w szkło. Udaje mu się oderwać kolejny jego fragment. – Już nie żyjesz, suko. Uciekam.

591/659

– Znajdę policję! – wrzeszczę i pędzę na lewo, w stronę recepcji. Nagle robi się ciemno. Uderzam ramieniem w ścianę i przeszywa mnie ostry ból. Chwytam się za obolałe miejsce, ale biegnę dalej, napędzana łomotem i brzękiem, które rozbrzmiewają za moimi plecami. Rozlega się wystrzał i nagle zalega cisza. Nie! Nie! – Wracaj tu, dziwko, i ponieś kolejną karę czy cokolwiek przewidzieli dla ciebie organizatorzy! – woła Micki. – W przeciwnym razie następna kulka trafi w jednego z twoich przyjaciół! Zasycha mi w ustach. Czy byłaby w stanie to zrobić? Wcześniej nie strzelała do nikogo z zimną krwią, ale teraz jest zdesperowana.

592/659

– Biegnij, Vee! – krzyczy Sydney. – Gra już i tak się skończyła! – wtóruje jej Ian. Czy tak? Co zrobią Micki i Timon, jeśli nie wrócę? Co zrobią, jeśli jednak się cofnę? W głębi duszy wiem, że Ian ma rację, ale i tak czuję się tak, jakbym ich zdradzała. Słychać brzęk szkła, Timon już pewnie prawie się wydostał. Idę po omacku i wpadam na coś, co ma ostre kanty. Biurko. Jestem już blisko wyjścia. Nagle przypominam sobie o komórce. Wyciągam ją z kieszeni, wstrzymując oddech z nadzieją. Wystarcza jednak jedno spojrzenie na ekran i z moich ust wydobywa się jęk. Nadal brak zasięgu. Przynajmniej mogę jednak oświetlać sobie drogę ekranem telefonu. Dzięki temu dostrzegam drzwi. Z tyłu słychać

593/659

krzyki i sapanie, zaraz potem rozlega się kolejny wystrzał. O Jezu! Jezu! Ale jeśli Micki zrobiła to, o czym nawet nie chcę myśleć, mój powrót tylko pogorszy sytuację. Otwieram drzwi prowadzące do niewielkiego korytarzyka z windami i od razu oślepia mnie światło, chociaż jest przytłumione. Dostrzegam jakiś ruch – drzwi windy po lewej stronie właśnie się zamykają. W środku znajduje się kilkoro Obserwatorów. Mają kolorowe stroje, ale poszarzałe twarze. Jeden z nich, mężczyzna po pięćdziesiątce o przylizanych włosach i w eleganckiej skórzanej kurtce przesyła mi buziaka. Sukinsyn. Rozpoznaję w nim opiekuna wstrzemięźliwej młodzieży, tego samego, który wyrzucił mnie i Iana na bruk.

594/659

Rzucam się do przodu, wyciągam pistolet i wsuwam go w coraz mniejszą szparę pomiędzy zamykającymi się drzwiami. Stal ociera się ze zgrzytem o stal, a Obserwatorzy krzyczą ze strachu i cofają ku tylnej ściance kabiny. Co, przedstawienie przestało wam się nagle podobać? Drzwi dają za wygraną i otwierają się szeroko. Celuję z broni do faceta, który posłał mi całusa. – Ty – mówię. – Daj mi swój telefon. Mężczyzna wzrusza ramionami. – Musieliśmy zdać nasze aparaty. Organizatorzy nie życzą sobie, żeby ktokolwiek oprócz nich zarabiał na rozpowszechnianiu nagrań. Cholera! Mam zmusić ich do wyjścia z windy i zjechać na dół w poszukiwaniu

595/659

policji, która być może przeczesuje właśnie budynek, a być może wcale nie? Nie mam tyle czasu do stracenia. W mojej głowie krystalizuje się inny plan. Przełykam ślinę. – Dobrze. W takim razie wychodź. Tylko ty. Mężczyzna opiera się o ścianę windy, krzyżuje ręce na piersi i wystawia jedną nogę do przodu. Uśmiecha się, co za dupek. Naprawdę się uśmiecha. – Nie zastrzelisz mnie – mówi. Stawiam nogę w kabinie, żeby zapobiec zamknięciu się drzwi. Mam wyrzucić inną osobę? Moim zdaniem wszyscy są równie paskudni, ale pyszałkowatość tego faceta działa mi na nerwy. – Przecież te kule są ślepakami, prawda? – pytam, poprawiając ułożenie

596/659

broni. – Dlaczego więc nie mam strzelić? Nic się nie stanie. – Odbezpieczam pistolet. Mężczyzna oblizuje wargi. – Cała zabawa polegała na tym, że nikt nie wie, czy ta broń jest prawdziwa. Ale wiem, co z nią zrobisz albo czego nie zrobisz. Przemoc nie wpisuje się w twój profil. Kiwam głową. – Chcesz się założyć, że mój profil w tej chwili cholernie różni się od tego sprzed kilku godzin? Jeśli dowiem się, że któremuś z moich przyjaciół stała się krzywda, nie będę miała żadnych oporów, żeby odstrzelić ci jakąś ulubioną część ciała. Chodź.

597/659

Facet zerka na swoje krocze, a potem podnosi głowę z uśmiechem, który wygląda naprawdę przerażająco. – Nie próbuj mi grozić, dziecko. – Raz. – Kieruję pistolet w jego kolano. Pulchna kobieta stojąca obok szturcha go w łokieć. – No idź z nią – mówi. – Organizatorzy wszystko wyprostują. Przecież nie pozwolą sobie na stratę najlepszych kibiców. Mężczyzna purpurowieje na twarzy. – Zamknij jadaczkę! – warczy do swojej towarzyszki. – Dwa. – Unoszę pistolet nieco wyżej. Drzwi zaczynają się zamykać, otwieram je porządnym kopniakiem. Facet ciska gromy w moim kierunku.

598/659

– Sam tego chciałeś. – Zaciskam palec na spuście. – Trz... – Okej, suko. – Wychodzi tak szybko, że przez chwilę boję się, iż wyrwie mi pistolet. – Wolniej! Albo strzelę. Uwierz mi, po tym, co przeszłam, będzie to nawet przyjemne. – Co zaskakujące, rzeczywiście tak czuję. Najwyraźniej zobaczył to w moich oczach, ponieważ wypełnia polecenie. Mój Boże, kim ja teraz jestem? Cofam się, mężczyzna stoi naprzeciwko i patrzy na mnie z wściekłością. Tkwimy tak, dopóki nie zamkną się drzwi windy. Ma napiętą skórę na twarzy, jakby regularnie wstrzykiwał sobie botoks. Jego spodnie musiały kosztować co najmniej pięćset dolców. Ma tyle kasy, a marnuje

599/659

ją na perwersyjną rozrywkę. Z przyjemnością popatrzę, jak się wije. – Wracamy do pokoju gry – mówię. – Idź. Pozwalam, żeby szedł kilka kroków przede mną. Otwiera zdobione drzwi, w korytarzu jest ciemno, ale w poświacie bijącej od strony wind zauważam Timona, który trzyma się za ramię i błądzi po holu. Chyba się zgubił w ciemności. Na nasz widok uśmiecha się od ucha do ucha. Mrużę oczy, próbując dostrzec cokolwiek w czerni za jego plecami. Na próżno. Staję za moim jeńcem. – Wracaj, Timon, albo zastrzelę tego faceta. To jedna z szych programu, miał nawet rolę do zagrania w jednym

600/659

z naszych wyzwań. Możesz zapomnieć o nagrodach, jeśli coś mu się stanie. – Kogo ty chcesz nabrać? – Timon wybucha śmiechem. Mężczyzna prostuje się. – Nawet nie myśl, żeby zrobić jeden krok w naszą stronę. Jeśli ona do mnie strzeli, wszyscy za to zapłacicie, i to jeszcze jak. – Ale... – Timon zawiesza głos. – Moja ręka... – Dalej! – mówi facet stanowczo. Widać, że jest przyzwyczajony do wydawania poleceń. – Kto został postrzelony? – pytam. – Nie przyszło mi do głowy, żeby sprawdzić – odpowiada chłopak. Co za gnojek.

601/659

Zerkam przez ramię mojego zakładnika, by upewnić się, że Timon wraca, skąd przyszedł. Coś ciemnego kapie mu z łokcia. No cóż, chyba wie, gdzie znajduje się apteczka? Gdzieś zza jego pleców dobiegają krzyki i łomot. – I co teraz, księżniczko? – pyta mężczyzna. – Otwórz szybko drzwi – mówię. Potrzebne nam światło. Robi, co mu każę. – A teraz idź korytarzem w stronę sali gry. Żadnych gwałtownych ruchów, ale też się nie ociągaj. Rusza do przodu. Idę kilka kroków za nim, mierząc mu w tyłek i oświetlając sobie drogę komórką. Co chwilę zerkam dookoła, by sprawdzić, czy nikt inny nie wszedł na korytarz. Z pokoju gry

602/659

dobiegają wrzaski. Czy organizatorzy przysłali posiłki? – Syd, Tommy, Ian, wszystko z wami okej? – wołam. – Tak! – odpowiada Sydney. – O ile ta wariatka nie zacznie znów strzelać w sufit. Oddycham z ulgą. Dzięki Bogu. – Wchodź do środka – rozkazuję Timonowi, kiedy podchodzimy do rozbitej szyby. – Dlaczego? Przecież chciałaś, żeby gra się skończyła. – Zrób to – każe mu zakładnik. Timon pochyla się i wchodzi do przypominającego wejście do jaskini otworu. Chociaż wewnątrz panuje ciemność, panele nad oknem ukazują rozmaite obrazy w zielonej tonacji, co potwierdza

603/659

moje wcześniejsze przypuszczenia. Rzeczywiście nagrywali nas kamerami z noktowizorem. Micki i Ian podnoszą się z podłogi, gdzie się zapewne szarpali. Odwracają głowy w moim kierunku, jak gdyby próbowali zrozumieć, co się właściwie dzieje. – Co jest, kurwa? – Micki kuca, a jej oczy znajdują się na wysokości otworu w ścianie. Dlaczego nie wyszła razem z Timonem? Czyżby sądziła, że istnieje choćby cień szansy na kontynuację gry, jeśli zostanie w środku? Jakie nagrody jej zaoferowali oprócz harleya? Władzę nad walkami wściekłych psów w okolicy? – Ian. Tommy. Sydney – wychodźcie. – Mój głos brzmi jak stal. Micki prostuje się i wyrywa pistolet Jen.

604/659

– Następny strzał nie będzie ostrzegawczy – grozi. Na ekranie widzę, jak celuje w Sydney. Wtedy odzywa się mężczyzna. – Jeśli nie wykonacie poleceń Vee, nikt z was nie dostanie żadnej nagrody. Mogę tego dopilnować. Timon wystawia głowę przez otwór w szkle. – A kim pan jest, szefem NERVE? – Nie, ale możecie być pewni, że zależy im na moim zadowoleniu. Zapada cisza. Pewnie czekają, aż organizatorzy potwierdzą jego słowa. Najwyraźniej są jednak zbyt zajęci gromadzeniem armii. Na ekranach widać tylko graczy. – Widzę, że nikt nie poparł pana słów, panie sponsor – mówi Micki ostrym

605/659

tonem. Nadal mierzy do Syd. – Może mają w nosie, czy dostanie pan kulkę, czy nie. Facet zaczyna się trząść. – Ale ja nie mam tego w nosie – mówi. – Za to mam środki, dzięki którym dostaniecie swoje nagrody. Z pomieszczenia dochodzą szmery i szepty. – Jak nam to pan zagwarantuje? – odzywa się Timon. – Jeśli ona mnie postrzeli, gwarantuję, że nic nie dostaniecie. A jeśli wyjdę z tego cało... Mogę was zapewnić, że zawsze nagradzam tych, którzy mi pomagają. I wymierzam karę tym, którzy tego nie robią. – Ale to my mamy broń. – Micki podnosi głos. – Może NERVE chciałoby,

606/659

żebyśmy zastrzelili pana, a potem dziewicę i jej znajomych. – Teraz celuje z pistoletu w mojego zakładnika. – Naćpałaś się czy co? – pyta Ian. – Cokolwiek wydarzy się w tym pomieszczeniu, zostanie wyemitowane. I przechowane na nagraniu. Chcesz spędzić resztę życia za kratkami albo jako niewolnica właściciela tego nagrania, który będzie cię nim szantażował? – Zresztą i tak odpowiemy ogniem – wtrącam, poprawiając ustawienie pistoletu. – W ramach samoobrony. Nie, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie, na korytarzu nie ma żadnych kamer. Jestem jedyną osobą, która nie jest nagrywana. – Głos mam twardy, krew w żyłach zamieniła mi się w lód. – No, nie wiem – rzuca Timon.

607/659

– Ale ja wiem. Mam dosyć tej pieprzonej gry. Ten dupek ponosi karę, na jaką zasłużył, a wy możecie się pożegnać ze wszystkimi nagrodami. Mężczyzna sztywnieje. – Wyciągam portfel. Jest pełen gotówki i kart kredytowych. Proszę. – Wyjmuje go z kieszeni i kładzie na podłodze. Micki wpatruje się w otwór w ścianie, pewnie kalkuluje, czy powinna wybiec na zewnątrz i walnąć mnie w łeb, zanim zastrzelę tego gościa. Bądź ją. Chociaż czuję ogromną pokusę, by ją do tego nakłonić, daję jej czas do namysłu. Może i jest wredna, ale nie głupia. Wtedy zwiesza ramiona i opuszcza pistolet.

608/659

– Wyłaźcie, gnojki. – Jen chce ją przytulić, ale ona się odsuwa. Chwilę później Tommy wyłania się z otworu, za nim Syd oraz Ian. Pokazuję gestem na leżący na podłodze portfel. – Wyjmij prawo jazdy – mówię do zakładnika. – Po co? Za nie niczego nie kupisz. Nie, nie kupię. Bo wcale nie chcę. Robi mi się niedobrze na myśl o kupowaniu czegokolwiek za pieniądze tego zboczeńca. – Wyjmij – powtarzam. Niech się przekona, jak to jest, kiedy ktoś narusza jego prywatność. Klęka, wyciąga kartę i kładzie portfel na podłodze. W kiepskim oświetleniu mojej komórki nie jestem pewna, czy to

609/659

prawo jazdy, czy karta członkowska organizacji anonimowych dewiantów, ale musi wiedzieć, że nie żartuję. Wstaje i podaje mi dokument. Nie ma mowy, żebym się do niego zbliżyła, wytrąci mi pistolet z ręki. Każę mu podać kartę Tommy’emu. Idę pierwsza, tyłem, żeby przez cały czas mieć faceta na muszce. Ian zamyka pochód, mierząc do niego z drugiej strony. Kiedy dochodzimy do windy, kopię stoper do drzwi i krzyczę: – Ktokolwiek wyjdzie, zanim wydostaniemy się z budynku, strzelę temu facetowi w dupę! – Wmawiam sobie, że nikt jeszcze nie umarł od strzału w pośladki. Zamykam drzwi i wyobrażam sobie wyłaniające się z otworu ręce,

610/659

by w ciemności wymacać i przechwycić portfel. Ian chce ściągnąć windę dla VIP-ów, ale wołam, żeby tego nie robił. – Cały hol został przejęty przez organizatorów. Jeśli ściągną posiłki albo okaże się, że kierowcy na dole są uzbrojeni, na pewno skorzystają z wejścia dla gości specjalnych. Ian posłusznie przywołuje windę dla obsługi klubu. Podskakujemy, kiedy rozlega się jej dzwonek, z niepokojem wyczekując, czy ktoś jedzie w naszą stronę. Drzwi się otwierają, kabina jest pusta. Uff. Nadal nie wykluczam jednak, że organizatorzy zorganizowali pluton egzekucyjny na dole, choćby w klubie tanecznym.

611/659

Ruszamy do windy, a wtedy odzywa się mężczyzna, którego trzymam na muszce: – Czy moja rola zakładnika dobiegła końca? Przystaję. Jeśli wpadniemy na organizatorów, czy jego obecność da nam jakąś przewagę? Nie sądzę. Gdyby im na nim zależało, już by go uratowali. Z drugiej strony jeżeli na dole czeka policja, nie będzie dobrze wyglądało, kiedy wyjdę, mierząc do zakładnika. – Możesz zostać na górze – mówię. Wsiadamy do kabiny, wciskam przycisk z napisem „klub”, modląc się w duchu, żeby do zjazdu nie był potrzebny żaden specjalny kod dostępu. Drzwi się zamykają, winda rusza, a wtedy Sydney i Ian rzucają się, by mnie

612/659

uściskać. Nie mogę uwierzyć, że udało nam się uciec. Ciekawe, ile czasu zajmie pozostałym zawodnikom rezygnacja z gry i opuszczenie pomieszczenia. Ponad ramieniem Syd dostrzegam Tommy’ego. Stoi w kącie wyraźnie zakłopotany. Mam wyrzuty sumienia wobec mojego pomocnika, chociaż filmował mnie podczas wyzwania w teatrze. W końcu jednak przyszedł mi na ratunek, czyż nie? Kiedy Ian i Syd mnie puszczają, podchodzę do niego i ściskam. Wydaje się zaskoczony, ale chwyta mnie w objęcia. Tracę równowagę i opieram się o jego bok. Coś wibruje mu na biodrze. Zabieram gwałtownie rękę. Co to ma być, do cholery?

613/659

Tommy odsuwa się i odpycha mnie od siebie. Jest zaczerwieniony, a wzrok mu ucieka w stronę biodra. – Twój telefon działa! – mówię. – Poczułam przed chwilą. Odbierz! Usta układają mu się w uśmiech, ale oczy pozostają poważne. – Widocznie wrócił zasięg. – Wyciąga komórkę drżącymi rękoma i czyta wiadomość. Sprawdzam swój telefon, jednak nadal jest zablokowany. Każę to samo zrobić Ianowi i Syd. Żaden nie działa – z wyjątkiem Tommy’ego. – Dlaczego nie dzwonisz na policję? – pytam. – A tak. Już – odpowiada, grzebiąc w komórce.

614/659

– No dalej, czy tak trudno jest wybrać trzy cyfry? – Dlaczego on się waha? Chaos minionych godzin wreszcie układa się w mojej głowie w logiczną całość i dostrzegam to, czego nie widziałam wcześniej. – Gdzie tak właściwie jest policja, Tommy? Czy ty w ogóle do nich dzwoniłeś? – Oczywiście, że tak. – Wpatruje się w wyświetlacz. – Widocznie pojechali pod zły adres czy coś w tym stylu. GPS nie jest tak dokładny, jak się ludziom wydaje. – Za to ty jesteś – mówię. Wszystko, co się dzisiaj zdarzyło, nabiera nagle ostrości – jak to jednostronne okno oddzielające pomieszczenie gry od korytarza. – Daj mi telefon, Tommy.

615/659

– Powiedziałem, że zadzwonię. – Dotyka wyświetlacza. – Zrób to dla mnie. – Zrób to dla mnie, zrób to dla mnie – naśladuje mnie wysokim głosem. – Brzmisz jak postać z jednego z tych przedstawień, do których nie dostałaś roli. – Chcę twój telefon, Tommy, i to w tej chwili. – Daj jej. – Ian zamyka drzwi windy, żeby nie mógł wysiąść. – Przymknij się. – Tommy ociera pot z czoła. – Vee, przyszedłem, żeby cię stąd wydostać, a ty mi nie ufasz? – Nie wiem, dlaczego się tu znalazłeś. Ale to, że nie zjawiłeś się z policją, to głupota. Głupota nie leży w twojej naturze, Tommy. Ani śmiałość. Ale

616/659

praktyczna kalkulacja – owszem. Mogę się założyć, że to ty poinformowałeś NERVE o przyczynie mojej wściekłości na Sydney. Liv i Eulie nie zdradziłyby mnie w taki sposób. A ile osób wiedziało o nalepce na moim radioodbiorniku samochodowym? Ty cholerny dupku! – Ja jestem największym dupkiem dzisiejszego wieczoru? – prycha i kręci głową z obrzydzenia. Zalewa mnie fala rozgrzanego do białości gniewu. Ruchem rodem ze sztuk walk, które ćwiczyłyśmy z Sydney, gdy miała rolę w przedstawieniu o ninjach, wyrzucam nogę w powietrze i bokiem uderzam go poniżej pasa. Zwija się z bólu, a wtedy wyrywam mu telefon z ręki. Pełno w nim wiadomości

617/659

od NERVE, co tylko potwierdza moje podejrzenia. – Ty sukinsynu! Zdradziłeś mnie, żeby dostać wielki telewizor? Podnosi na mnie przekrwione oczy. – Pieprzyć telewizor. Mam w domu trzy. Nie tylko ty masz dosyć życia za kulisami. Staję jak najbliżej drzwi i wybieram numer, który wszystko zakończy. Tommy nie rusza się ze swojego kąta, kiedy opowiadam policji o pistoletach w pomieszczeniu dla VIP-ów. – Mówiłem ci, że on jest porąbany – odzywa się Ian. Tommy uderza pięścią w ścianę i rzuca mu wściekłe spojrzenie. – Wybrali cię zamiast mnie tylko dlatego, bo wiedzieli, że złamiesz serce Vee!

618/659

– Ty też się zgłosiłeś? – Sydney patrzy na niego z ukosa. – Dlaczego nikt nie wspominał, że zamieściłeś filmik? W odpowiedzi Tommy patrzy na nią gniewnie. Z trudem się powstrzymuję, by na niego nie splunąć. Wykiwał mnie i zdradził, ponieważ NERVE wybrało Iana zamiast niego? Żałosne. Ian otwiera drzwi windy i naszym oczom ukazuje się zupełnie nijaki korytarz. Wystawiam głowę i widzę drzwi, zza których dochodzą głębokie basy, oraz drugie drzwi, na końcu korytarza. Wracam do kabiny i każę Tommy’emu oddać prawo jazdy mojego zakładnika. Zamiast mi je podać, ciska nim we mnie. Chowam dokument do kieszeni i wychodzę razem z Syd

619/659

i Ianem. Kiedy drzwi zaczynają zamykać, rzucam przez ramię: – Gra skończona, Tommy.

się

XX – Które drzwi? – pyta Ian. Sydney także czeka na moją decyzję, po raz pierwszy w życiu. Odległe drzwi prowadzą bezpośrednio na zewnątrz, ale równie dobrze możemy wpaść w sidła psycholi z NERVE, a kto wie, ile trzeba będzie czekać na przyjazd policji. Otwieram bliższe drzwi, za którymi grzmi muzyka. Wychodzimy na balkon nad dużym parkietem tanecznym. Zerkamy na siebie z Ianem i szybko chowamy broń w ubraniu.

621/659

Schodzimy po krętych schodach, tłum wydaje się nie zwracać na nas uwagi. Pewnie wyglądamy jak kiepsko ubrane nieletnie dzieciaki, które wślizgnęły się nielegalnie do klubu, nie licząc oczywiście mojej podartej kurtki i krwawiącej dłoni. Na dole zabieram serwetkę z pierwszego lepszego stolika i przyciskam do skaleczenia. Poranione uda będą musiały poczekać. Zderzamy się z ludźmi, którzy śmieją się i tańczą, jakby to była zupełnie zwyczajna sobotnia noc. Skupiam się jedynie na neonie widniejącym nad wyjściem. Docieramy do połowy sali i wtedy jakaś kobieta pokazuje nas palcem. – Ej, to są ci gracze z NERVE! – woła.

622/659

Muzyka natychmiast cichnie, wszyscy odwracają się w naszym kierunku. Jeden gość wyjmuje telefon. – Co tu robicie? Gra już się skończyła? Odkąd wybiliście dziurę w szybie, pokazują tylko wcześniejsze nagrania. Ta wasza akcja ze stołem była super! – Oglądaliście? – warczę. – Wszyscy. – Pokazuje na wielki ekran, na którym w tej chwili wyświetlana jest scena z Timonem i Daniellą na łóżku. Są zieloni w kamerze noktowizyjnej – nie żebym miała ochotę oglądać to, co robią w kolorze. – Widzieliście, że jesteśmy uwięzieni z bronią? – rzucam mężczyźnie w twarz. – Dlaczego, do cholery, nam nie pomogliście?

623/659

– Przecież pilnują was producenci i ekipa, no nie? – Facet ustawia telefon i krzyczy do swoich znajomych: – Mówiłem wam, że są w pokoju na górze. Rozpoznałem ten stolik! Wszyscy przeciskają się, żeby mieć lepszy widok, wykrzykują nasze imiona i się śmieją. Dwie dziewczyny proszą mnie o autograf, a ich partnerzy próbują podnieść mnie do góry. Dopiero Ian im w tym przeszkadza. Sztywnieję. Jak oni mogą się zachowywać tak, jakby nas znali? Trudno mi zrozumieć, że podczas gdy parę pięter wyżej ja martwiłam się, czy przeżyję, dla nich to była jedynie dodatkowa forma rozrywki, coś, czemu nie warto poświęcić większej uwagi.

624/659

Ian i Syd ciągną mnie w stronę wyjścia, ale odrywam ich ręce od siebie i przepycham się pomiędzy falami ludzi oraz okrzykami „Hej, Vee!”, aż nie znajdę się obok DJ-a. Na widniejących nad naszymi głowami ekranach pojawia się nagranie przedstawiające Iana, siedzącego w małym pokoiku i oglądającego ziarniste video. Widzę wysokiego mężczyznę, który bije małego chłopca i wciąga go do samochodu, a potem kamera przenosi się na Iana. Chłopak tkwi samotnie w ciemności i ogląda filmik z przerażoną miną. No chyba to nie może być nagranie rodzinne, prawda? Kto by coś takiego nagrywał? Nic dziwnego, że wszystkie nagrody Iana dotyczyły ucieczki. Odwracam się i patrzę na niego. Przełyka z trudem ślinę i mruga gwałtownie.

625/659

– Ten mały chłopiec to nie ty, prawda? Kręci głową. – Ale mógł być mną. DJ wita nas szerokim uśmiechem. – Mamy dzisiaj szczególnych gości, moi kochani! – mówi do mikrofonu. Szczególni goście, jasne. Chwytam mikrofon i każę mu wyłączyć muzykę. Ponieważ jestem chwilową celebrytką, wykonuje moje polecenie. Tłum odwraca się w naszą stronę, niektórzy nadal tańczą do brzmiącej w głowie melodii. Organizując tyle szkolnych przedstawień, powinnam wiedzieć, jak używać mikrofonu, ale i tak czuję się niezręcznie. Dmucham, żeby się upewnić, czy jest włączony. – Cześć, jestem Vee – mówię. – Hej, laska! – woła kilku klubowiczów.

626/659

Pokazuję na ekran. – Widzieliście, jak gram w NERVE, i zapewne uznaliście, że to świetny sposób na wygranie rewelacyjnych nagród. Prawda wygląda jednak inaczej. O mało tam nie zginęliśmy. Ta gra jest realna. Za żadne skarby nie zapisujcie się do kolejnej edycji i nie oglądajcie filmów. Ani w następnym miesiącu, ani już nigdy. Kilka osób podchodzi do baru, żeby zamówić drinka i pogadać. Reszta się we mnie wpatruje, niektórzy uśmiechają się z wyższością, inni szepczą coś do swoich kumpli albo patrzą zdezorientowani. Rozpoznaję kobietę z kręgielni, tę „sopranistkę” z rudymi lokami. Wcześniej stała po naszej stronie, może teraz przemówi swoim znajomym do rozumu. Ale ona wyciąga aparat i kieruje go

627/659

w moją stronę. Wszyscy dookoła idą w jej ślady. Sala staje się oceanem rąk unoszących wysoko telefony, żeby zyskać lepsze ujęcie. Mogłam zginąć, a ich jedyną reakcją jest nagrywanie? Z trudem powstrzymuję się, żeby nie cisnąć w nich mikrofonem albo się nie rozpłakać. W takiej chwili legenda o tym, że każde zdjęcie kradnie ci kawałek duszy, wydaje mi się prawdziwa, ponieważ mam wrażenie, jakby moja dusza była zasysana przez setki wszechwidzących obiektywów, pragnących zarejestrować mój strach, gniew, moje działania. Stoję tylko, odrętwiała, oszołomiona i pusta w środku. DJ z powrotem włącza muzykę, a kiedy Ian i Syd pchają mnie do przodu, nie

628/659

protestuję. Przedzieramy się przez tłum ludzi krzyczących, żebyśmy opisali im wyzwania, dali swoje numery telefonów, adresy stron internetowych albo chociaż uśmiech do kolejnego zdjęcia i nagrania. Ciągną mnie za kurtkę, chwytają za ręce, nawet klepią po głowie jak psa. Bez ostrzeżenia unoszą mnie z podłogi, jestem niesiona przez grupę Obserwatorów. Młócę kończynami i wrzeszczę, żeby mnie zostawili, w końcu ląduję na ziemi z głuchym łomotem. Jeden z facetów masuje sobie policzek w miejscu, w które go uderzyłam, i nazywa mnie nadętą dziwką. Ile razy słyszałam dzisiaj to określenie? To już nie ma znaczenia. Ian odnajduje mnie w tym chaosie i ciągnie ze sobą. Zbliżamy się do wyjścia, kiedy drzwi się nagle otwierają

629/659

i wkraczają dwaj policjanci. Chcą widzieć się z kierownikiem. Co prawda pragnęłam wcześniej, żeby przyszli, ale teraz nie zniosę myśli, że cokolwiek mogłoby mnie zatrzymać choćby minutę dłużej w tym cyrku. Zresztą na górze i tak już nikogo nie ma, prawda? A jeśli nawet ktokolwiek został, pewnie dopija resztę piwa. Powinnam chociaż oddać im prawo jazdy sponsora oraz pistolet. Sięgam do kieszeni i ze zdumieniem stwierdzam ich brak. Wypadły mi czy organizatorzy nasłali na mnie kieszonkowca? Dreszcz przechodzi mi po plecach, gdy sobie pomyślę, że te cholerne dupki nadal są górą. Czy policjantów też mają w kieszeni? Być może Ian i Syd mają podobne spostrzeżenia, ponieważ wychodzimy

630/659

na lodowate powietrze, trzymając nisko spuszczone głowy, dopóki nie dotrzemy na parking dla VIP-ów. Jestem zdziwiona, że nikt nie przeciął opon w samochodzie Iana. Za to zupełnie nie zaskakuje mnie fakt, że nigdzie nie widać auta Tommy’ego. Ponieważ Syd z nim przyjechała, teraz wsiada do volvo. Zresztą, nawet gdyby przyjechała tu swoim wozem, nie jest jeszcze gotowa na to, żeby zostać sama. Ja także czuję się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Dzisiaj oglądały nas tysiące osób, ale nikt nie zastanowił się nawet przez chwilę, że gracze to prawdziwi ludzie, z krwi i kości. Jeden z Obserwatorów podbiega do samochodu i łomocze w szybę,

631/659

domagając się jeszcze jednego zdjęcia. Kręcę głową i odwracam się. – Co ty sobie myślisz, do cholery? W tym sęk, że nic nie myślę. Ian wykonuje kolejny manewr w celu zgubienia paru najbardziej zatwardziałych Obserwatorów, a potem jedziemy w milczeniu. Nawet Sydney zmaga się chyba z jakimś wewnętrznym konfliktem, siedzi skulona z tyłu i obejmuje się rękoma. Czy zarzuca sobie, że pozwoliła, by Tommy wprowadził ją do gry? Że oszukał ją, chociaż zawsze uważała się za znawczynię ludzi i ludzkich charakterów? A skoro już o charakterze mowa, muszę zyskać pewność w kwestii Iana. Nie, żebym wierzyła, iż jest wtyczką wysłaną przez organizatorów czy

632/659

ekshibicjonistą internetowym. Ale czy mogę zaufać własnej intuicji? Zerkam na niego kątem oka. – Mogę zapytać, jakim cudem cię stać na prywatną szkołę? Wydaje się zaskoczony, ale kiwa głową, jakby rozumiał kierujące mną motywy. Zwiesza ramiona. – Pomoc finansowa od państwa. No i roznoszę mnóstwo pizzy. Fajnie, prawda? Muskam palcami jego ramię. – Przykro mi, że nie wygrałeś wolności. – Kurczę, w grze, w której gracze dostają do ręki broń, chyba nie można stać się naprawdę wolnym.

633/659

Sydney odchrząkuje. Kiedy odwracam wzrok, widzę, jak pokazuje mi na migi: bierz go; warto. Coś mi mówi, że ma rację. Wszystko, co Ian dzisiaj zrobił, świadczy o tym, że jest świetnym facetem. A co, jeśli jego prawdziwym wyzwaniem było złamanie mi serca, jak mówił Tommy? Głowa mnie boli. Powinnam zadzwonić do rodziców, ale najbardziej chciałabym zamknąć się w sobie i odzyskać choćby cień prywatności, którą zupełnie straciłam. Reszta jazdy upływa nam w milczeniu. Kiedy dojeżdżamy do domu Syd, wysiadam razem z nią. – Tak bardzo cię przepraszam za wszystko. – Zwieszam głowę.

634/659

– Chyba rozumiem, dlaczego się zgłosiłaś do gry – wzdycha moja przyjaciółka. – Ale najważniejsze, że nas uratowałaś. Jesteśmy kwita. Podnoszę głowę. Wątpię, żeby Ian słyszał nasze ciche głosy w samochodzie, ale i tak pokazuje mi na migi: siostro. Odpowiadam tym samym znakiem i czekam, aż wejdzie do domu. Ian chce mnie odwieźć, ale proszę, żeby mnie zawiózł na parking przed kręgielnią, gdzie zostawiłam auto. Uparta część mojej natury chce zakończyć tę noc tak, jak ją zaczęłam: mając kontrolę nad wszystkim, co się dzieje. Neony kręgielni są wyłączone. Nie ma tu ślubującej czystość młodzieży ani Obserwatorów. Tylko prawie pusty parking,

635/659

na którym stoją mój samochód i zdezelowana furgonetka. Spojrzenie Iana wydaje się o wiele poważniejsze i dojrzalsze niż kilka godzin temu, kiedy spotkałam go po raz pierwszy. – To może chociaż pojadę za tobą do domu, żeby się upewnić, czy dotarłaś szczęśliwie na miejsce? – To naprawdę miłe z twojej strony, ale jesteś tak samo zmęczony jak ja. Wracaj do siebie i zadzwoń do mnie jutro. To znaczy, dzisiaj. Kiedy się wyśpimy. Uśmiecha się. – Nie mam twojego numeru. Tyle osób widziało mnie sterroryzowaną i poznało rozmiar miseczki mojego stanika, a mój partner nie zna mojego

636/659

numeru. Co za szaleństwo. Wymieniamy się telefonami. Pochyla się i całuje mnie delikatne. – Jedyną dobrą rzeczą z dzisiejszej nocy jesteś ty. Kiwam głową i wsiadam do auta. Chciałabym mu wierzyć, ale ciągle ogarniają mnie wątpliwości: że jest taki kochany, ponieważ w grę wchodzi jakaś dodatkowa nagroda. Może ktoś nas filmuje z tej furgonetki. Ech. Jeśli tak ma wyglądać życie paranoika, już jestem nim wyczerpana. Nie mam jednak siły z tym walczyć. Z czasem przekonam się o prawdziwych uczuciach Iana. Kiedy skończy się to wariactwo.

XXI Miesiąc później Nie jestem rannym ptaszkiem, ale uczę się wcześnie wstawać. Spokój, jaki niesie ze sobą świt, to obietnica, że wszystko wróci do normy. Jednak – tak jak w przypadku kota Schrödingera – jedynym sposobem, by się o tym przekonać, jest wystawienie głowy z pudełka. Dopiero po śniadaniu włączam telefon, ulegam bowiem pokusie, żeby przedłużyć tę chwilę spokoju. Z drugiej strony chcę się dowiedzieć, czy coś się zmieniło.

638/659

Jedna wiadomość zwraca moją szczególną uwagę, chociaż niemal ginie pośród setek SMS-ów i próśb o umożliwienie połączenia z taką czy inną stroną. Codziennie dostaję tyle wiadomości, a to oznacza, że szaleństwo nadal trwa. Mnóstwo ludzi mną się interesuje. Staram się to wykorzystać. Wysyłam moją cotygodniową wiadomość na każdy nowy numer telefonu i na każdą stronę ThisIsMe, jakie udało mi się zgromadzić w ciągu minionych siedmiu dni. Większość osób zapewne zignoruje moje przesłanie, ale mam nadzieję, że chociaż ktoś się nad nim zastanowi. Moi drodzy,

639/659

niemal zginęłam podczas gry w NERVE po to tylko, żeby organizatorzy mogli na mnie zarobić. Uważają, że ujdzie im płazem znęcanie się nad graczami, ponieważ nikt się tym nie przejmuje i nikt ich nie znajdzie. Mylą się. Nie ukryją się, nie przed całym światem. Wykorzystajcie więc swoje zdolności komputerowe, skorzystajcie z pomocy przyjaciół i namierzcie tych paskudnych gnojków. To Wasze wyzwanie. Wysyłam wiadomość i odkładam komórkę. Nie zamierzam do niej zaglądać do jutra rana, o ile uda mi się wytrzymać. Moja nauczycielka projektowania mody nazywa mnie przeciwniczką postępu

640/659

technologicznego. Dla mnie to sposób na zachowanie zdrowego rozsądku. Związuję włosy w kitkę i idę do garażu. Mam szlaban na wychodzenie wieczorami oraz w weekendy, dopóki nie osiągnę wieku upoważniającego do głosowania, ale wolno mi trzy razy w tygodniu wychodzić na poranne ćwiczenia. Wsiadam do samochodu i jadę ku ścieżkom do biegania, gdzie już czeka na mnie poważnie wyglądające volvo. Ian stoi obok i rozciąga mięśnie czworogłowe. Ma na sobie sportowe spodenki i koszulkę; strój podkreśla jego opalone, muskularne ramiona i nogi. Sama też stałam się bardziej umięśniona dzięki regularnym treningom. Uznałam, że bicepsy to atrakcyjny dodatek do wyglądu. Podchodzę do Iana, całujemy się

641/659

przez dłuższą chwilę, a potem zajmujemy miejsca na krawężniku i rozciągamy łydki. – Być może tym razem się udało – mówię, odnosząc się do wiadomości, którą odczytałam rano. – On czy ona? – Ona. Gayle, której prawdziwe imię brzmi Jordan. O ile program do rozpoznawania twarzy się nie pomylił. Ian się uśmiecha. – Brawo, Tommy – mówi. Tommy wybłagał moje wybaczenie. Nasza przyjaźń jest dość ostrożna, ale chłopak okazał się niezwykle pomocny w rozpowszechnianiu protestów wymierzonych w NERVE. Wierzę, że nie miał pojęcia, iż sprawy przybiorą tak

642/659

ekstremalny obrót. Zresztą nie tylko on tego wieczoru wykazał się brakiem rozsądku. Przechodzimy z Ianem do pobliskiego drzewa, opieramy się o pień, rozciągamy, a potem ruszamy ścieżką. Utrzymujemy swobodne tempo. W pierwszym tygodniu po naszym udziale w grze podczas porannego joggingu co chwilę atakowali nas Obserwatorzy. Nagrywali nasze poczynania, żeby zdobyć dodatkowe punkty. Tommy znalazł nawet lokalizator GPS przymocowany do zderzaka mojego auta. Policja okazała się niezbyt pomocna. Zasłania się brakiem dowodów. Pozostali zawodnicy twierdzili, że pistolety były z plastiku, a do picia dostali sok. Jestem pewna, że zostali przekupieni. Ten

643/659

podejrzany sponsor, który zaatakował nas w kręgielni, też milczy jak grób. Ale my się nie poddajemy. Odezwało się do nas mnóstwo osób, oferując swoją pomoc, w tym także jeden z Obserwatorów. Udało mu się zarejestrować prowadzących w czasie rundy finałowej. To nagranie nagrania, obraz jest więc ziarnisty, ale Tommy zrobił co mógł, by go oczyścić i uruchomił program do rozpoznawania twarzy, porównując ich wygląd z milionami zdjęć w sieci. Oczywiście podejrzewam, że Guy i Gayle zostali wynajęci i opłaceni, ale warto iść każdym tropem, dzięki któremu możemy dotrzeć do tych, którzy stoją za grą i zarabiają na niej kokosy. Mijamy kępę wiciokrzewów, omiatających ścieżkę zapachem niosącym w sobie

644/659

obietnicę lata. Wdycham go głęboko i zaraz podskakuję ze zdenerwowania, bo jakiś chuderlawy gość wyskakuje zza następnego drzewa i ustawia aparat w moją stronę. Ian zatrzymuje się tuż przed nim. – Ej! Nie musisz się czaić ! Gdybyś poprosił o zdjęcie, chętnie byśmy ci na nie pozwolili. To prawda. Dowiedzieliśmy się czegoś bardzo ciekawego o sławie. Najbardziej pragną jej ci, których nikt nie chce oglądać. Dlatego poproszeni, pozujemy do zdjęć. Mamy nadzieję, że im częściej będziemy pokazywani, tym szybciej zaczniemy tracić na popularności. Jednak ten facet nie zapytał nas o zgodę, dlatego musi ponieść

645/659

konsekwencje. Wyjmujemy telefony i zaczynamy go filmować. Zasłania twarz rękoma. – Po co wam to? – Na nową stronę „Zobacz, kto nas prześladuje”. Uśmiech proszę – mówi Ian. Facet ucieka, przeklinając pod nosem. Poszło lepiej niż zwykle. Moje nagranie jest pewnie nieostre i poruszone, ponieważ nadal mam beznadziejny aparat. W życiu są jednak gorsze rzeczy niż gówniany sprzęt. Półtora kilometra później zatrzymujemy się przy długiej drewnianej ławce. Ian bierze mnie na kolana i przyciąga do ciepłego, cudownego pocałunku. Mimo to nie mogę się powstrzymać

646/659

i omiatam wzrokiem drzewa, zastanawiając się, czy naprawdę jesteśmy sami. Próbowaliśmy znaleźć więcej prywatności podczas naszych porannych schadzek, ale nie wchodzi w grę spędzenie tego czasu ani u mnie w domu, ani u niego. Nawet gdy staraliśmy się zaparkować gdzieś na zupełnym odludziu, i tak przerywało nam klikanie aparatów za oknami auta. Teraz rozumiem, dlaczego tamta zawodniczka, Abigail, uciekła na tydzień w dzicz. Chociaż z całego serca pragnę końca NERVE, gdzieś w głębi duszy czai się ułamek nadziei, że w sobotę zgodnie z planem rozpocznie się kolejna edycja, a tym samym uwaga publiczności skieruje się

647/659

na kolejnych graczy. To okropne życzenie, zdaję sobie z tego sprawę. Mija nas para biegaczy, a wtedy wracamy do joggingu. Dzień zapowiada się pogodnie, słonecznie. Może podczas przerwy obiadowej spotkamy się z Syd i paroma osobami z kółka fotograficznego, żeby zrobić jej kilka ujęć twarzy. Wieczory wykorzystuję na tworzenie portfolio. Pieprzyć NERVE, sami zrealizujemy swoje marzenia. Nasz trening szybko dobiega końca, żegnamy się długim, powolnym pocałunkiem, po czym wsiadam do samochodu. Gdy ruszam, nieoczekiwanie wyczuwam we wnętrzu auta woń bekonu. Czy zapach dotarł przez wywietrzniki? Zerkam za siebie, by upewnić się, czy nikt nie siedzi za moimi plecami. Jest pusto,

648/659

ale i tak mam gęsią skórkę. Czy to nigdy nie minie? Rodzice witają mnie z ulgą – tak jest za każdym razem, gdy idę biegać. Wiem, że wiele ich kosztowało, by choćby trochę mi zaufać, więc robię, co mogę, żeby zasłużyć sobie na to zaufanie. Jedyny zysk z udziału w NERVE jest taki, że rodzice zrozumieli, jak bardzo chcę żyć. Chyba wreszcie uwierzyli, że to, co wydarzyło się wtedy w garażu, to był wypadek, a nie próba samobójcza. Może jeśli będę miała szczęście, dadzą mi przepustkę z tego domowego więzienia i w przyszłym miesiącu pozwolą mi wziąć udział w wolontariacie dla organizacji Habitat for Humanity, gdzie będzie też Ian. – Zamawiałaś coś? – pyta mama, pokazując w stronę holu. – Kiedy

649/659

wyszłam podlać kwiaty, leżała na schodach. Jakbym miała pieniądze na cokolwiek innego niż studia. Zerkam na stolik przy drzwiach wejściowych, gdzie leży paczka. Chyba trochę za wczesna godzina jak na kuriera, prawda? Może leżała od wczoraj? Adres nadawcy to napisana złotymi literami nazwa ekskluzywnego sklepu w Nowym Jorku. Pieczątka też jest z Nowego Jorku, a więc istnieje spora szansa, że to jednak nie bomba. Jak widać, moja paranoja ma się całkiem dobrze. Otwieram karton, w którym znajduje się zabezpieczone przed uszkodzeniami pudełko, a w nim – aksamitny woreczek z logo projektanta, w które godzinami wgapiałam się w Internecie. Drżącymi rękoma wyjmuję z niego parę butów

650/659

w kolorze flaminga. To te same buty, którymi organizatorzy kusili mnie przed wyzwaniem w kawiarni. Dziwne. Przecież wyraźnie dali mi do zrozumienia, że, uciekając z rundy finałowej, straciłam wszystkie nagrody. Czy to jakaś pomyłka? W jednym z butów tkwi mała srebrna koperta, a w niej karteczka. Czytam i powoli osuwam się na zimną posadzkę. Nigdy nie znudzi mi się patrzenie na Ciebie. Nie mogę się doczekać, kiedy znów wrócisz do gry. Wpatruję się w buty, z każdą sekundą wydają mi się coraz brzydsze. No cóż, ktoś ze schroniska dla bezdomnych otrzyma wkrótce niezwykle stylowe obuwie. Wrzucam je do pudła, w którym

651/659

mama gromadzi rzeczy do oddania. Przechodzę przez salon, a wtedy rozlega się znajomy dźwięk. Moja komórka. Nie jest to jednak zwykła, wpisana w telefon melodyjka. To zawodzenie rozpieszczonego dziecka. KURTYNA

Podziękowania Przy tworzeniu tej książki otrzymałam mnóstwo pomocy oraz słów zachęty. Serdeczne wyrazy wdzięczności kieruję do mojej rodziny i przyjaciół, zarówno tych bliskich, jak i tych dalszych osób, które wspierały mnie przez te wszystkie lata, kiedy starałam się realizować marzenie o pisaniu powieści. Wasze zachęty i entuzjazm dawały mi energię podczas chwil zwątpienia. Dziękuję redaktorce z Dial, Heather Alexander, której wskazówki pomogły mi doprowadzić moją opowieść o wiele dalej,

653/659

niż pierwotnie zamierzałam, a także Andrew Harwellowi, którego wizja NERVE została ze mną jeszcze długo po jego pożegnaniu się z tym projektem. Wielkie podziękowanie składam mojej niesamowitej agentce, Ammi-Joan Paquette, która nieustannie wspierała mnie w moich poczynaniach. To jej bystre oko i zdrowy rozsądek pomogły nadać mojemu rękopisowi ostateczny kształt. Takiej agentki życzę każdemu autorowi. W tym miejscu należy także wspomnieć o moich krytykach, którzy śledzili całą drogę, jaką ta powieść przebyła od pierwowzoru aż po wariant ostateczny nadający się do druku. Dziękuję grupie zaprzyjaźnionych autorów, gotowych podrzucać pomysły na ostatnią chwilę. Oto osoby,

654/659

które wiernie towarzyszyły mi podczas pisania ostatnich pięciu wersji (a na tym jeszcze nie koniec): Annika de Groot, Lee Harris, Christine Putnam oraz Lesley Reece. Wyrazy wdzięczności kieruję również pod adresem krytyków internetowych. To oni zmusili mnie do wymyślenia lepszego początku dla mojej powieści i to dzięki nim Vee znalazła się w teatrze: Kelly Dyksterhouse, Kristi Helvig (która dokonała także wstępnej redakcji tekstu), Joanne Linden, Mary Louise Sanchez oraz Niki Schoenfeldt. Za gotowość do czytania mojej książki i rozwiewania moich obaw dziękuję Wam, moje kochane siostry oraz moja droga siostrzenico: Mary Ryan, Rachel Ryan oraz Madeline Anderson (która ma chirurgicznie przymocowaną komórkę

655/659

do ręki, dzięki czemu wpadłam na pomysł napisania historii, w której telefony odgrywają tak ważną rolę). Dziękuję mojemu przyrodniemu bratu, Timowi Beauchampowi, do którego mogę dzwonić dwadzieścia cztery godziny na dobę i pytać o wszystko, co chciałabym wiedzieć. W tym przypadku była to obsługa pistoletu. Ewentualne błędy związane z bronią palną, które znalazły się w książce, to wyłącznie moja wina. Jedną z moich największych orędowniczek od pierwszego napisanego rękopisu była moja kochana przyjaciółka, Lisa Berglund, która WIEDZIAŁA, że któregoś dnia w końcu doczekam się wydania moich tekstów. Jedyną chmurą przesłaniającą błękitne niebo mojego sukcesu jest fakt, że nie może go ze mną

656/659

uczcić. Jestem pewna, że jeśli w niebie istnieje klub książki, to właśnie ona stoi na jego czele. No i wreszcie dziękuję mężowi i dzieciom, wspierającym mnie podczas niezliczonych wieczorów, kiedy „mama musi iść do kawiarni pisać”. Dają mi ogrom wsparcia, a przy tym czynnie uczestniczą w pisaniu: od przygotowywania rysunków przedstawiających sceny tak, jak ich zdaniem powinny wyglądać, po dyskusje nad rozmaitymi pomysłami. Kocham ich bardziej, niż jestem w stanie wyrazić to słowami. O ile dobrze liczę, jestem im winna około 1509 domowych obiadów.

Przypisy [1] Habitat for Humanity – organizacja dobroczynna działająca w ok. stu krajach świata, w tym także w Polsce. Pomaga biednym rodzinom w zdobyciu mieszkania [przyp. tłum.]. [2] Zespół akrobacyjny Marynarki Stanów Zjednoczonych [przyp. tłum.].

658/659

@Created by PDF to ePub