Kneidl Laura - Someone new

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału: Someone New Redakcja: Justyna Techmańska Korekta: Aneta Szeliga Skład i łamanie: Robert Majcher Opracowanie graficzne polskiej okładki: Magdalena Zawadzka/Aureusart Copyright © 2019 by Bastei Lübbe AG, Köln Projekt okładki ZERO Werbeagentur GmbH Zdjęcie na okładce © FinePic / shutterstock Copyright for the Polish edition © 2020 by Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. Wyrażamy zgodę na wykorzystanie okładki w Internecie. ISBN 978-83-7686-912-4 Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2020 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ul. Ludwika Mierosławskiego 11a 01-527 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl instagram.com/wydawnictwojaguar facebook.com/wydawnictwojaguar Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2020

SPIS TREŚCI Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22

Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Epilog Posłowie Podziękowania

Moim wspaniałym czytelnikom

Rozdział 1 Jak długo jeszcze będę musiała to znosić? Po raz kolejny tego wieczoru zadawałam sobie to pytanie, kiedy Gwendoline Finn, najlepsza przyjaciółka mojej mamy, lustrowała mnie od stóp do głów. Krytycznie przyglądała się moim czarnym włosom z krótką grzywką, sukience od Louisa Vuittona i starym butom marki Jimmy Choo z przedostatniej wiosennej kolekcji. Zmarszczyła nos, co na jej skamieniałej od botoksu twarzy dało efekt zaledwie lekkiego grymasu. Żyję już jednak jakiś czas na tym świecie i nauczyłam się odczytywać zastygłe miny high society. – Słyszałam, że nie idzie pani na Yale – powiedziała pani Finn. Jej głos brzmiał przesadnie przyjaźnie, a jednocześnie słychać w nim było dystans. Tak jakby nie znała mnie od urodzenia. Widziała, jak sikam w pieluchy i wpycham sobie do buzi kawałki babki z piasku. – Dobrze pani słyszała – odpowiedziałam. Czułam się jak Sam Winchester z serialu Nie z tego świata, który skazany był na ciągłe oglądanie rozmaitych rodzajów śmierci brata. Nade mną z kolei wisiała klątwa prowadzenia tej samej rozmowy przez cały wieczór. Poszczególne konwersacje wprawdzie różniły się doborem słów, ale wszystkie kończyły się tak samo: niezrozumieniem i pogardą. – I rzeczywiście wybiera się pani do tutejszego koledżu? Z utęsknieniem spojrzałam na jedno z wyjść, po czym kiwnęłam głową. Pani Finn patrzyła na mnie ze zdumieniem, w którym była nawet odrobina wstrętu, tak jakby się bała, że mogłam złapać na MFC, koledżu w Mayfield, jakąś zaraźliwą chorobę. Kusiło mnie, aby jej powiedzieć, jaką renomą cieszy się MFC, ale ona i tak by tego nie zrozumiała. Wszystko, co nie było Yale, Brown, Dartmouth, Harvardem czy Princeton, było dla tych ludzi godne pogardy; może jeszcze semestr studiów gdzieś w Europie byłby do zaakceptowania. – Ale nadal zamierza pani studiować prawo? – Oczywiście – odpowiedziałam z fałszywym uśmiechem i próbowałam nie myśleć o tym, jak bardzo znienawidzę kolejne lata. Prawda była taka, że nie interesowałam się ani polityką, ani ustawami, ani państwem prawa. O ile w teorii adwokat walczył o sprawiedliwość na świecie (piękna myśl), o tyle w praktyce służył przede wszystkim temu, by bogaci bogacili się jeszcze bardziej, a biedni mieli jeszcze mniej. Przynajmniej tyle udało mi się zaobserwować w ostatnich latach. – Ta wiadomość z pewnością ucieszy pani rodziców – powiedziała pani Finn, ale to, co naprawdę chciała powiedzieć, brzmiało: „Przynajmniej ty nie będziesz hańbić nazwiska rodziny, studiując sztukę”. – A pani brat? Podróżuje właśnie po Europie, prawda? – Tak – odpowiedziałam znudzona. Dlaczego ta kobieta musi mnie wkurzać pytaniami, na które zna odpowiedzi? A przynajmniej zna kłamstwa rozsiewane przez moich rodziców. W ich mniemaniu prawda była zbyt wstydliwa, by się nią dzielić. A przecież to oni powinni się wstydzić. – Mój najstarszy syn, Carter, spędził kilka miesięcy we Włoszech. Wspaniałe doświadczenie. – Pani Finn uniosła rękę i skinęła na kelnerkę. Natychmiast podeszła do niej młoda kobieta w białej koszuli i czarnych spodniach z materiału z ciemnymi szelkami. Miała włosy gładko zaczesane do tyłu i chociaż się uśmiechała, jej spojrzenie było puste. Nie chciała tu być tak samo jak ja. Mimo to bez mrugnięcia okiem

trzymała tacę przed panią Finn, by ta mogła odstawić pusty kieliszek po szampanie i wziąć pełny. – Czy są jeszcze zakąski z homarem? – Sprawdzę w kuchni. – Kelnerka podeszła z tacą również do mnie. Podziękowałam, kręcąc głową, choć odrobina alkoholu na pewno ułatwiłaby mi przeżycie tego wieczoru. Tyle że córce adwokatów nie wypadało łamać ustawy o wychowaniu w trzeźwości, zwłaszcza w obecności klientów, którzy płacą im milionowe honoraria. – Michaella, tu jesteś! Na dźwięk głosu mojej mamy obie odwróciłyśmy głowy. Mama miała na sobie ciemny kostium z plisowaną spódnicą, jej szpilki stukały o wypolerowaną marmurową podłogę. W przeciwieństwie do wielu swoich koleżanek mama jeszcze nie wypełniła sobie twarzy botoksem, ale kilka warstw makijażu przykrywało jej zmarszczki i maskowało piegi, które i ja miałam na nosie. – Cały czas się za tobą rozglądam, chcę cię komuś przedstawić. Poznałaś już Marshalla Millingtona? – Wskazała na młodego mężczyznę, którego ciągnęła za sobą. Był chyba w moim wieku, ale nosił szary garnitur, identyczny jak ten, który wkładał mój ojciec. – Cieszę się, że w końcu mogę cię poznać – powiedział i wyciągnął rękę na powitanie. Miał miły uśmiech. Uścisnęłam jego dłoń. – Marshall Millington. Jaka ładna aliteracja. Jesteś superbohaterem? – Słucham? – No, jak Peter Parker albo Wade Wilson – wyjaśniłam. – Kim oni są? – zapytał ze zdumieniem i bezradnie spojrzał na moją mamę, która rzuciła mi surowe spojrzenie i ledwo zauważalnie pokręciła głową. Młodej kobiecie nie przystoją rozmowy o superbohaterach i komiksach. To są sprawy zastrzeżone dla dzieci i w dodatku wyłącznie dla chłopców, przynajmniej w średniowiecznym świecie moich rodziców. – Spiderman? Deadpool? Hulk? Bruce Banner? Marshall zmieszał się jeszcze bardziej. Jakim cudem ci ludzie podobno są tak światowi i jednocześnie żyją na Księżycu? Gdybym napomknęła o Wall Street, Marshall prawdopodobnie godzinami mógłby mówić o akcjach, kursach walut i światowych rynkach. – Nie przejmuj się – przyszła mu z pomocą mama. – Mnie też nic nie mówią te nazwiska. Michaella zawsze miała osobliwy gust. Wprost urzekający. – Pogłaskała Marshalla po ramieniu. Jej złote bransoletki zadźwięczały, uderzając o siebie. – Pani Finn? Wróciła kelnerka. Zamiast tacy z kieliszkami z szampanem trzymała teraz tacę z przekąskami. Pani Finn, mama i Marshall wzięli małe porcelanowe talerzyki i nałożyli sobie trochę smakołyków. – Ty nic nie jesz? – Mama spojrzała na mnie pytająco. – Nie, dziękuję, nie jestem głodna – skłamałam. W rzeczywistości umierałam z głodu, ale nie chciałam znowu wszystkim tłumaczyć, dlaczego homarów i kawioru nie ma w diecie wegetariańskiej, więc dałam sobie spokój. Przysłuchiwałam się z udawanym zainteresowaniem, jak Marshall opowiada o praktykach w jakiejś gazecie i o tym, jak przeprowadzał wywiad z Donaldem Trumpem Juniorem. Oczywiście był republikaninem, jakżeby inaczej. Zostałam aż do momentu, w którym rozmowa zeszła na obecnego prezydenta i nie mogłam już dłużej tego słuchać. Zostawiłam ich pod pretekstem konieczności odświeżenia się i zanim kolejni klienci i partnerzy biznesowi moich rodziców zdążyli mnie zaczepić, ruszyłam dalej.

Przeszłam przez salon z wysokim sufitem, ciemnym kompletem wypoczynkowym i gigantycznym oknem wykuszowym otwierającym się na ogród. Ale zamiast pójść do łazienki, zwiałam do kuchni. Donośne głosy i śmiechy za moimi plecami robiły się coraz cichsze i po raz pierwszy od dwóch godzin odetchnęłam z ulgą. Choć moi rodzice nigdy nie przebywali w kuchni, była tak wielka jak kawalerka i miała na wyposażeniu profesjonalny piec, jaki każdy kucharz chciałby mieć w swojej pięciogwiazdkowej restauracji. Gotowała tutaj jednak tylko Rita, gosposia. Nawet serwowane przez obsługę z kateringu przekąski nie były tu przygotowane. Wszędzie stały przykryte folią tace i pojemniki. Otworzyłam lodówkę, monstrualnych rozmiarów urządzenie ze stali szlachetnej, z podwójnymi drzwiami i miejscem na jedzenie dla dziesięcioosobowej rodziny. Ze środka ziała jednak pustka, nie licząc jakichś smoothies i kolejnych przekąsek. Zamknęłam lodówkę, zdjęłam buty i wdrapałam się na kredens, co w ciasnej sukience okazało się nie lada wyzwaniem. Moi rodzice nie życzyli sobie w domu białego cukru, więc Rita zawsze chowała dla mnie kilka czekoladowych batonów w najdalszym kącie jednej z szafek. Ale tym razem schowek był pusty. – Świetnie – mruknęłam zdenerwowana i już miałam zejść z kredensu, gdy z tyłu otworzyły się drzwi. Drgnęłam i musiałam się złapać jednej z szafek, żeby nie spaść. Shit. Odwróciłam się powoli, spodziewając się ujrzeć mamę. Od incydentu sprzed dwóch lat nie spuszczała mnie z oczu na tego typu imprezach. Ale to nie mama weszła do kuchni, tylko kelner. Stał jak rażony gromem i wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami. Przy próbie zejścia z kredensu podwinęła mi się sukienka i facet miał doskonały widok na moją czerwoną koronkową bieliznę. Gapił się na mnie bez skrępowania. Wyzywająco uniosłam brew. – Podoba ci się ten widok? Przesunął wzrok od mojego tyłka na twarz. Obojętnie wzruszył ramionami. – Jeśli mam być szczery, bardziej podobałaby mi się czarna bielizna, ale czerwona też jest w porządku. Ten grubiański komentarz całkowicie zbił mnie z tropu. Większość ludzi, którzy pracowali dla moich rodziców, obchodziła się ze mną jak z jajkiem. Albo uważali mnie za naiwną gąskę, albo bali się, że rozpuszczona panienka narobi im kłopotów. Dlatego mówili przy mnie tylko to, co, jak im się wydawało, chciałabym usłyszeć. Zeskoczyłam z kredensu, naciągnęłam sukienkę na uda i przeciągle spojrzałam na faceta. Byłam pewna, że jeszcze nie proponował mi dzisiaj szampana. Zwróciłam uwagę na kanciaste rysy twarzy i pełne usta, które właśnie ułożyły się w krzywy uśmiech. I choć spiczasty nos był trochę za duży, nie zmieniało to faktu, że był zdecydowanie najatrakcyjniejszym facetem, jakiego widziałam tego wieczoru. Ciemne włosy, przypominające kolorem karmel, były nieco za długie, tak jakby przegapił ostatnią wizytę u fryzjera, i niedbale zaczesane do tyłu w sposób, jaki nie spodobałby się mojej mamie. – Czarna jest nudna – powiedziałam w końcu. – Jest elegancka. – Twoja bielizna jest czarna? Przechyliłam głowę i próbowałam z daleka rozpoznać kolor jego oczu, co przy sztucznym świetle reflektorów sufitowych było praktycznie niemożliwe. Domyślałam się jednak, że są niebieskie albo zielone, nie brązowe tak jak moje. Na twarzy kelnera pojawił się wyraz rozbawienia, na jego gładko ogolonych policzkach pojawiły się dołki. Z całkowitym spokojem odstawił pustą tacę, tak jakby codziennie widywał obnażone kobiety na kredensach.

– Kto powiedział, że w ogóle noszę bieliznę? – Wiesz, że serwujesz tutaj jedzenie? – Ale do tego akurat używam rąk, a nie… – Urwał i zacisnął usta, żeby nie powiedzieć tego, co miał już na końcu języka, a potem odchrząknął. – Co ty tu w ogóle robisz? Szukasz czegoś? – Wskazał na otwartą szafkę. – Jedzenia. – Przecież jest go mnóstwo. Prychnęłam. – Widzę, ale macie coś bez kawioru, homarów i innych martwych zwierząt? – Obawiam się, że nie. – Kurczę. Z jękiem oparłam się o kredens i objęłam się rękami w pasie, jakby to mogło powstrzymać mój żołądek przed ciągłym burczeniem. Dlaczego po drodze nie zatrzymałam się przy Whole Foods? – Może będę mógł ci pomóc. Kelner podszedł bliżej i zobaczyłam, że jego oczy są zielone. Nie jasnozielone jak pączki na wiosnę, tylko ciemne jak liście, zanim zaczną brązowieć i spadać z drzew. Nie zatrzymał się jednak przy mnie, tylko poszedł do spiżarni, w której zwykle przechowywano konserwy i suche produkty. Dzisiaj znajdowały się tam stosy ubrań i torebek. Kelner ukląkł i zaczął się przez nie przekopywać. Nie wiedziałam, czego szuka, aż w końcu wstał i podszedł do mnie z kanapką. Podał mi ją bez słowa. Nie wahałam się. – Dzięki, masz u mnie dług. – Chętnie wezmę napiwek. – Dostaniesz. Odwinęłam folię z kanapki, upewniłam się, że naprawdę jest bez mięsa, ugryzłam kawałek i jęknęłam z zachwytu. Smakowała fantastycznie, nie tylko dlatego, że byłam wygłodniała. Chleb był miękki, jak świeżo upieczony, i obłożony nie tylko, tak jak zwykle, żółtym serem, majonezem, sałatą, ogórkami i pomidorami, ale miał dodatkowo odrobinę musztardy i czegoś słodkiego, czego nie umiałam rozpoznać. Kelner mnie obserwował. Powoli i jednocześnie natarczywie przesuwał wzrok po moim ciele, tak jakby chciał zobaczyć nie tylko wymuskaną postać, ale i ukrywającą się pod spodem osobowość. Wielu mężczyzn przyglądało mi się tego wieczoru, ale od ich spojrzeń robiło mi się zimno. Teraz serce zaczęło mi bić szybciej. – Jak masz na imię? – zapytałam z pełnymi ustami. – W myślach przez cały czas nazywam cię kelnerem. – Ludzie już mnie gorzej nazywali. Powiedział to w lekki sposób, lecz jednocześnie w jego oczach zamigotało coś ciemnego, co nie pasowało do tonu głosu. Czekałam, żeby się przedstawił, ale zamilkł. – Powiedz – nalegałam. Nie wiedziałam, dlaczego tak mi zależy na poznaniu jego imienia, prawdopodobnie nigdy więcej już się nie spotkamy. W firmach kateringowych ludzie ciągle się zmieniali. Studenci przychodzili i odchodzili, jak im pasowało w danym semestrze. Nie byłam pewna, czy on jest jednym z nich. Był trochę starszy, wyglądał na dwadzieścia parę lat, ale może studiował jakąś trudną dziedzinę, na przykład medycynę, albo robił doktorat na jakimś innym kierunku. – Julian – powiedział w końcu i to było wszystko: Julian. Bez tytułu, bez drugiego

imienia, bez nazwiska, które mogłoby jakoś go określić i dać mi do zrozumienia, ile pieniędzy mają jego rodzice. Uśmiechnęłam się i wskoczyłam na blat kredensu. Nogi wisiały mi w powietrzu. – Ja jestem Micah. – Wiem, kim jesteś. Michaella Rosalie Owens. – Zabrzmiało jakoś groźnie. Jakbyś był stalkerem. – Nie jestem żadnym stalkerem, tylko kelnerem z dobrym słuchem. Ludzie mówią o tobie. – Co mówią? – To i owo. Przede wszystkim zastanawiają się, dlaczego nie poszłaś na Yale. Podejrzewają, że jesteś w ciąży, tak jak kiedyś Lilly Sullivan. I że ojcem jest pewnie syn waszej gosposi, z którym niedawno miałaś romans. Julian pokręcił głową, jakbym go rozczarowała. Przewróciłam oczami i ugryzłam kanapkę, żałując, że razem z chlebem nie mogę połknąć własnych uczuć. Ludzie zachowują się, jakby świat miał się skończyć tylko dlatego, że zdecydowałam się na uczelnię, która nie należy do Ivy-League-College. Nie mogłam jednak z czystym sumieniem iść na Yale, nie wiedząc, co z Adrianem. Tak samo jak nie byłam w ciąży, on nie był w Europie – rodzice wyrzucili go z domu po tym, jak miesiąc temu nakryli go w łóżku z chłopakiem. Homoseksualizm nie pasował do konserwatywnego światopoglądu naszych rodziców i ich partnerów w biznesie. Żaden z nich nie odważył się nigdy otwarcie skrytykować orientacji seksualnej Adriana. Nikt nie chciał uchodzić za ignoranta. Jednak z czasem większość kontrahentów znalazła jakąś wymówkę, by zaprzestać kontaktów z kancelarią rodziców. Bali się, że ich nazwiska zostaną zbrukane jakimiś plotkami. Od tamtej pory nie widziałam się z Adrianem. Tylko raz potajemnie zakradł się nocą do domu, żeby spakować swoje rzeczy i zostawić klucz. W pierwszym tygodniu po „incydencie” nie zamieniłam z rodzicami nawet słowa i ze wszystkich sił starałam się odszukać brata bliźniaka. Bezskutecznie. Przepadł. Nie było go u przyjaciół. Ani w ulubionej kawiarni. Ani w muzeum architektury nowoczesnej, które traktował jak swój azyl. Gdziekolwiek był, nie chciał, by ktoś go odnalazł. Nawet ja. Nie mógł uciec daleko, bo rodzice zablokowali mu wszystkie konta. Musiał być gdzieś w pobliżu i to był powód, dla którego nie wyjechałam z Mayfield na Yale. Adrian wycofał swoje zgłoszenie na studia, choć zawsze marzył o nauce na prestiżowej uczelni, bardziej niż ja. Nigdy nie chciałabym spełniać tego marzenia bez brata i w dodatku zostawiać go samego. Chciałam tu być, gdyby zdecydował, że wraca, a nie siedzieć prawie pięć tysięcy kilometrów stąd. Skoro nie miał wsparcia od rodziców, potrzebował go ode mnie. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego go wyrzucili, i jakaś część mnie chyba nigdy im tego nie wybaczy, ale w sumie nie byli złymi ludźmi. Zawsze dawali nam wszystko, czego nam było trzeba – ubrania, jedzenie, dach nad głową i miłość. I choć dużo pracowali, przynajmniej raz w tygodniu znajdowali czas na wspólny wieczór. Aż do zeszłego miesiąca. Nadal mam nadzieję, że będzie kiedyś tak jak dawniej i że pewnego dnia nauczą się akceptować Adriana takim, jaki jest. Mieli przecież mnie, a ja mogłabym być wszystkim, czym chcieli, żebym była: studentką prawa, adwokatką, partnerką biznesową i spadkobierczynią. – Nie smakuje ci kanapka? Z rozmyślań wyrwał mnie głos Juliana. Zamrugałam. – Smakuje. Dobra jest. Czemu pytasz? – Bo miałaś właśnie taką minę, jakby ktoś cię zmuszał do jedzenia śmieci. – O, sorry, to nie przez tę kanapkę. – Uśmiechnęłam się, ale czułam, że wyglądało to jeszcze gorzej niż parę minut temu. Kiedy myślałam o Adrianie i swojej przyszłości, miało to na

mnie określony wpływ. Muszę zająć głowę czymś innym. W tym stanie nie mogłam wrócić do salonu. – Gdzie trzymacie szampana? Julian podniósł pokrywę styropianowej skrzyni. Ze środka wyleciały kłęby pary. Pochodziły od agregatu, który miał utrzymywać alkohol w chłodzie. Wyjął jedną butelkę i zręcznie otworzył ją z głośnym hukiem. Mimowolnie spojrzałam na jego ramiona i mięśnie ukryte pod białą koszulą. Julian nie był typem faceta ze studia fitness, ale widać było, że dba o siebie. Miał giętkie i szczupłe ciało. Zauważył moje szybkie spojrzenie, ale zamiast je odwzajemnić i przyjąć z wyniosłym uśmieszkiem, odwrócił się i przyniósł kieliszek. Napełnił go szampanem po brzeg i podał mi. – Dziękuję. – To moja praca. Ale dawanie mi kanapki, którą przyniósł dla siebie, nie należało do jego obowiązków, tak samo jak dotrzymywanie mi towarzystwa podczas ukrywania się przed gośćmi. Doceniałam to. – Weź też kieliszek dla siebie. Wzniesiemy toast. – Nie mogę. Zmarszczyłam czoło. Czyżbym pomyliła się co do jego wieku? – Daj spokój. Tylko jeden kieliszek. – Wyciągnęłam nogę i wyzywająco trąciłam Juliana palcem z polakierowanym na czerwono paznokciem. – Ja też nie powinnam jeszcze pić alkoholu. – Ale ja nie mówię o moim wieku, tylko o tym, że jestem teraz w pracy. – Pracujesz dla moich rodziców. – To niczego nie zmienia. – Proszę. – Wysunęłam dolną wargę. – Picie w pojedynkę nie jest fajne. Julian zawahał się, spojrzał na mnie uważnie, tak jakby się zastanawiał, czy dla mojej prośby warto złamać zasady. I dokładnie w tej chwili pożałowałam swoich słów. Nie powinien ze względu na mnie ryzykować utraty pracy. Moje żądanie było aroganckie i bezczelne, moja mama mogłaby tak zrobić, nie ja. Już miałam powiedzieć Julianowi, by zapomniał o tej prośbie, gdy westchnął, wziął kieliszek i napełnił go do połowy. – Tyle musi wystarczyć – powiedział. – Za co wzniesiemy toast? – Żeby ten wieczór szybko się skończył – odpowiedziałam, cały czas mając nadzieję, że mama nie wybrała właśnie tej chwili, by wejść do kuchni. – Cheers. – Cheers – zawtórował mi Julian i podszedł do mnie z kieliszkiem. Rękaw jego koszuli lekko się przy tym podwinął. Wydawało mi się, że zobaczyłam tam jakąś bliznę, ale materiał tak szybko wrócił na miejsce, że ostatecznie nie byłam pewna, czy sobie tego nie ubzdurałam. Żeby nie wydać się Julianowi jeszcze bardziej niewrażliwą niż przedtem, zamknęłam się i wypiłam łyk szampana. Musował mi w gardle, aż usłyszałam głośne brzęczenie. Instynktownie znieruchomiałam, ale to była tylko komórka Juliana. Odstawił kieliszek, wyciągnął telefon z kieszeni spodni i ze ściągniętymi brwiami wpatrywał się w wyświetlacz, zanim zdecydował się odebrać. – Hej, co jest? Odwrócił się do mnie plecami i odszedł parę kroków dalej, słuchając odpowiedzi rozmówcy. Wbiłam zęby w kanapkę, tak jakby żucie mogło sprawić, że nie będę podsłuchiwać Juliana. – Weź go i posadź w kuwecie.

Zmarszczyłam czoło. Z kim on, do diabła, rozmawia? – Teraz nic na to nie poradzę. … Julian westchnął. – Cassie powinna to sprzątnąć. … – W takim razie zostaw to, dopóki nie wrócę. Julian zaczął układać w styropianowej skrzyni brudne kieliszki, które jakiś inny kelner beztrosko zostawił na blacie. – Dwie, trzy godziny. … Julian jęknął z frustracją i potarł nasadę nosa wierzchem dłoni, podczas gdy osoba po drugiej stronie słuchawki najwyraźniej mówiła dalej. W końcu opuścił rękę. – Dzięki, na razie. Rozłączył się i wsunął telefon z powrotem do kieszeni, wypychając ją. Powoli odwrócił się w moją stronę i podchwycił moje pytające spojrzenie, ale nic nie powiedział. Kiedy dotarło do mnie, że sam nie powie mi, co zaszło, zapytałam: – Kto to był? – Mój współlokator. – Musisz już iść? – zapytałam, zaskoczona tym, jak bardzo chciałam, żeby odpowiedź brzmiała „Nie”. Julian potrząsnął głową i na czoło spadł mu brązowy kosmyk. – Mój kot narobił pod łóżkiem. Mój współlokator nie chce tego sprzątać, ale też nie chce, żeby to tak leżało. Mam go dopiero od tygodnia. – Kota czy współlokatora? Julian się uśmiechnął. – Kota. – Jak ma na imię? – Laurence. Wzięłam jeszcze jeden kęs kanapki i resztę zostawiłam Julianowi. Nie powinien z mojego powodu głodować przez resztę wieczoru. – Zawsze chciałam mieć kota, ale rodzice się na to nie zgadzają. – Dlaczego? – Boją się, że na ich drogich meblach będzie leżeć sierść. – A od czego są rolki do ubrań? Wzruszyłam ramionami i kiedy Julian zjadał resztę kanapki, opowiedziałam mu o akwarium, które dostałam od rodziców, gdy miałam siedem lat. Julian za szybko zjadł kanapkę, nasze kieliszki też już były puste. Nie było teraz żadnego powodu, by dłużej siedzieć w kuchni, tylko taki, że tego chciałam. Mama na pewno wkrótce odkryje moje zniknięcie. Zeskoczyłam z kredensu i włożyłam buty. – Myślę, że czas tam wrócić – powiedziałam, ale nie ruszyłam się z miejsca. – Dlaczego przychodzisz na imprezę, na którą nie masz ochoty? – zapytał Julian i sprzątnął nasze kieliszki ze zręcznością, która pozwalała się domyślać, że zajmuje się kelnerowaniem już jakiś czas. – Bo nie mam wyboru. Julian pytająco uniósł brew. – Chcę się wyprowadzić i szukam właśnie jakiegoś mieszkania. Nie stać mnie jednak na

wynajęcie, więc mam umowę z rodzicami, że oni zapłacą mi za to i za studia, a w zamian ja raz w tygodniu zjawię się u nich na kolacji i będę się pokazywać na wszystkich ważnych towarzyskich eventach. – Brzmi uczciwie. – Wiem. – To było bardziej niż uczciwe. Kilka godzin mojego czasu za tysiące dolarów. Mimo to nienawidziłam każdej spędzonej w ten sposób sekundy. – A dlaczego ty tutaj jesteś? – zapytałam. Julian wydawał się tak samo zniechęcony jak ja i ani na krok nie zbliżył się do salonu. – Czy to nie oczywiste? Zarabiam tu pieniądze. Laurence jest mały, ale kosztuje majątek. – Ile dostajesz? – Siedemdziesiąt pięć dolarów. – Za godzinę? Roześmiał się. – Za cały wieczór. – To nie za dużo. – Więcej niż gdzie indziej. – Nie wiedziałam. – Niby skąd miałam wiedzieć? W życiu nie musiałam przepracować nawet sekundy. Mimo to byłam pewna, że siedemdziesiąt pięć dolarów to za mało za obsługiwanie przez cały wieczór ludzi pokroju Gwendoline Finn. Dałam Julianowi znak, by za mną poszedł. – Chodź. – Dokąd? – Zobaczysz. Zawahał się, ale nie opierał zbyt długo. Kilka chwil później wyszedł za mną z kuchni. Minęliśmy salon i przeszliśmy do garderoby. W małym pomieszczeniu pachniało drogimi skórzanymi torebkami i wyperfumowanymi płaszczami gości. Odszukałam moją purpurową parkę, którą dostałam od mamy trzy miesiące temu na urodziny. Na wieszaku obok wisiała kopertówka, do której wepchnęłam notes. – Potrzymaj. – Podałam zeszyt Julianowi. Wziął go ode mnie. Drzwi garderoby zamknęły się za nim. Światło było tu słabe, w porównaniu z kuchnią pomieszczenie wydawało się niewielkie. Musieliśmy stać między płaszczami i kurtkami dość blisko siebie. Nie uszło mojej uwadze, że ładnie pachniał, jodłą i ziemią, mimo że przez cały wieczór biegał z tacami. – Co to jest? – zapytał. Podniosłam głowę i ze zdziwieniem stwierdziłam, że jesteśmy podobnego wzrostu. Przyzwyczaiłam się, że przy moim metrze sześćdziesiąt muszę zadzierać głowę, nawet w czółenkach na obcasach, ale nie przy Julianie. Kartkował mój notes i oglądał rysunki. – To tylko coś, nad czym pracuję. – Wygląda dobrze. – Otworzył na stronie ze szkicem postaci Albtraumlady. – Czy to będzie komiks? – Może – odparłam i żeby nie musieć więcej o tym mówić, szybko sięgnęłam do kopertówki po portmonetkę. Uwielbiam komiksy, powieści graficzne i mangi. Dobrze znam ten rodzaj sztuki, ale trudno jest objaśniać ją ludziom. Moja pasja, zwłaszcza w kręgach, w jakich obracali się rodzice, wywoływała zwykle tylko zmęczone uśmiechy. Otworzyłam portmonetkę, wyjęłam kilka banknotów i podałam je Julianowi. – Masz. Podniósł głowę znad notesu i spojrzał na pieniądze. Ze zdumienia szeroko otworzył oczy. – To za dużo.

– Wcale nie. – To było dwieście trzydzieści dolarów. Więcej kosztowała moja kopertówka. Potrząsnął głową. – Nie mogę. – Dlaczego nie? Julian otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale go ubiegłam. – I nie mów, że to za dużo. – Ja… – Julian nie zdążył dodać nic więcej, bo w tej właśnie chwili otworzyły się drzwi garderoby. Julian zamarł, a ja instynktownie schowałam pieniądze do torebki. – Michaella! – Nie było poza mamą drugiej osoby, która w jednym słowie umiałaby zawrzeć tak dużo oburzenia, rozczarowania i wściekłości. – Czy to jakieś żarty? Znowu? Patrzyła to na mnie, to na Juliana i kiedy dostrzegła, jak blisko siebie staliśmy, w jej wzroku pojawiło się jeszcze więcej pogardy. Nie trzeba było być jasnowidzką, by wiedzieć, co sobie myślała; scena, jaką przedstawialiśmy, była jednoznaczna. Sami w zamkniętej garderobie, przy przygaszonym świetle, z poczuciem winy na twarzach. – Chciałam dać mu napiwek – powiedziałam. – Napiwek. – Mama prawie wypluła z siebie to słowo. – Ten rodzaj „napiwków” możesz sobie darować, Michaello. Już rozmawialiśmy na ten temat, czy może zapomniałaś? – Nie, ale naprawdę chciałam… – Podniosłam torebkę, żeby znowu wyjąć z niej pieniądze. Ale mama już była przy Julianie. Jej pomalowane na czerwono usta wykrzywiał uśmieszek, jakim częstowała tylko adwokatów stojących po przeciwnej stronie. Czułam, że Julian spiął się cały, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił. Spoglądał na mamę obojętnym wzrokiem, a jej się to wyraźnie nie podobało. – A pan… jest pan zwolniony. Niech pan się wynosi. Wzięłam głęboki oddech. – Mamo! Nie możesz go tak po prostu zwolnić! – Mogę. I zrobię to – powiedziała krótko. – Cokolwiek tu robiliście, nie płacimy tym ludziom za to, żeby chowali się z tobą w szafie. Powinien być tam i nas obsługiwać. – To nie był jego pomysł. Ja… – Daj spokój, Micah – przerwał mi Julian. Z obojętną miną oddał mi notes i zrobił krok w tył. Serce mi się ścisnęło. Pomyślałam o Laurensie. Czy Julian będzie mógł go teraz utrzymać? Przeszedł koło mamy, kiedy ta nagle wyciągnęła rękę do przodu. Złapała go za ramię i nachyliła się ku niemu, pociągając nosem. – Pił pan alkohol? – Ja… Tak – przyznał Julian przygaszonym tonem. – Pół kieliszka. Mama z odrazą pokręciła głową, choć sama wypiła już ze cztery kieliszki szampana. – Zgłoszę to pańskiemu szefowi. Załatwię pana tak, że już nigdy nie dostanie pan w tym mieście pracy w kateringu. Julian zacisnął zęby i zwinął dłonie w pięści. Chciałam mu pomóc, ale znałam mamę. Była nieprzejednana, miała żelazną wolę i realizowała postanowienia, co sprawiało, że była znakomitą adwokatką. Wszystko, co powiedziałabym w obronie Juliana, obróciłoby się przeciwko niemu. Mogłam tylko milczeć i mieć nadzieję, że mama zajmie się pracą i zapomni na niego donieść. Julian odwrócił się i wyszedł z garderoby, nie patrząc na mnie. Nie mogłam mieć mu tego

za złe. To ja wplątałam go w kłopoty, on nawet nie zdążył wziąć ode mnie obiecanych pieniędzy. Przypuszczalnie już teraz żałował swojej fałszywej skromności. Ze ściśniętym żołądkiem patrzyłam w milczeniu, jak idzie do kuchni po swoje rzeczy. Pewnie wyjdzie drzwiami dla służby i już więcej go nie zobaczę. – Idziesz ze mną! – powiedziała mama ostrym tonem. To nie było pytanie, to był rozkaz. Zapraszającym gestem otworzyła drzwi. I tak jak w ostatnich tygodniach ugryzłam się w język i posłuchałam jej. Dla Adriana. Odwiesiłam torebkę i ruszyłam z mamą w kierunku salonu. Szła tuż za mną, jakby chciała się upewnić, że nie pobiegnę za Julianem, i przez cały czas czułam na plecach jej pełen wyrzutu wzrok.

Rozdział 2 Dwa miesiące później Odeszłam krok do tyłu i spojrzałam na swoje dzieło: twierdza zbudowana z kartonów po przeprowadzce. Sięgała aż do sufitu mojego nowego mieszkania, a przez otwór z prawej strony można było wpełznąć do środka. Poświęciłam trzy godziny z życia, żeby to zbudować i byłam spocona od układania pudeł, ale było warto. Wytarłam czoło ręką, a potem wyciągnęłam telefon i pstryknęłam kilka zdjęć, żeby wysłać je Adrianowi. Moje wiadomości najwyraźniej docierały do niego, ale nie wiedziałam, czy je czyta, bo nigdy nie dostawałam odpowiedzi. Mimo to podtrzymywałam tę jednostronną korespondencję. Pisząc do brata, miałam poczucie, że jestem nadal częścią jego życia, choć nie widzieliśmy się od trzech miesięcy. Tęskniłam za nim i coraz bardziej się o niego martwiłam, choć zdaje się, że byłam w tym odosobniona. Rodzice zajmowali się codziennymi sprawami, tak jakby nigdy nie mieli syna. Inni też tak naprawdę się nim nie interesowali. Kilka tygodni temu próbowałam zamieścić ogłoszenie o zaginięciu, ale na próżno. Policja nie chciała się na to zgodzić. Adrian był zdrowym psychicznie, dorosłym mężczyzną. Spakował swoje rzeczy i odszedł z własnej woli, przynajmniej w jakimś stopniu. Według nich nie stało się nic, co mogłoby budzić obawy lub byłoby sprzeczne z prawem. Potrząsnęłam głową i odepchnęłam od siebie wspomnienie, które znowu mogłoby mnie wpędzić we wściekłość; uczucie, którego ostatnio często doświadczałam wobec rodziców. Tym bardziej więc uszczęśliwiła mnie ta wyprowadzka. Szukanie własnego lokum trwało dłużej, niż myślałam, ale od dziś oficjalnie byłam właścicielką mieszkania na Copper Avenue – sfinansowanego przez rodziców. Nigdy nie odkładałam pieniędzy. Nie było takiej potrzeby. Przed historią z Adrianem nigdy bym nie pomyślała, że pewnego dnia nie będę już chciała żyć za pieniądze mojej rodziny. Finansowa zależność miała jednak też dobrą stronę: ja i rodzice musieliśmy ze sobą rozmawiać. Choć nie miałam o nich najlepszego zdania, kochałam ich i miałam nadzieję, że pewnego dnia nasza rodzina znów będzie razem. Nie miałam pojęcia, czy to w ogóle jest możliwe, czy to tylko moje pobożne życzenie, ale musiałam przynajmniej spróbować. A to się uda tylko wtedy, gdy zostaniemy w kontakcie. Byłam łącznikiem między rodzicami a Adrianem – musiałam tylko go znaleźć. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na zdjęcia, które wysłałam Adrianowi i już miałam zamiar schować telefon z powrotem do kieszeni, gdy zaczął dzwonić. Poczułam mieszankę strachu i nadziei. To przecież nie mógł być przypadek. Drżącą dłonią podniosłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. I w tym samym momencie zobaczyłam z żalem, że to nie Adrian dzwoni. Ale też nie miałam pewności, że to nie on. Nieznany numer. Szybko przejechałam kciukiem po ekranie, zanim osoba po drugiej stronie przerwie połączenie. – Halo? – Dzień dobry, czy rozmawiam z Micah Owens? – zapytał obcy niski głos. Opuściłam ramiona z poczuciem zawodu. – Tak, to ja. – Mówi Patrick Walsh, kierownik Rainpride Center. Rozmawialiśmy trzy tygodnie temu, kiedy przez moją instytucję szukałaś brata.

– Tak, pamiętam. Jak mogłabym zapomnieć? Kiedy policja nie zgodziła się na przyjęcie zgłoszenia o zaginięciu, rozpoczęłam poszukiwania na własną rękę. Obleciałam wszystkie znane mi miejsca spotkań osób LGBTQ w mieście, od poradni po nocne kluby, i specjalnie dla tych ostatnich wyrobiłam sobie fałszywy dowód. Gdyby rodzice się o tym dowiedzieli, zabiliby mnie. Ale warto było zaryzykować. – Ma pan jakieś wieści? – zapytałam bez wielkich nadziei. Ton pana Walsha nie wskazywał na dobre wiadomości. Westchnął. – Niestety nie. Rozpytywałem wszędzie i powiadomiłem współpracowników o twoim bracie, ale nie zgłosił się do nas. – Pan Walsh zamilkł na chwilę. Jesteś pewna, że on nadal jest w mieście? Nie. – Tak – powiedziałam z uporem. Nie chciałam nawet myśleć o tym, że Adrian zdobył skądś pieniądze i wyjechał z Mayfield. W takim wypadku szanse na odnalezienie go byłyby marne. A jeśli wyjechał nie tylko z Mayfield, ale i z Waszyngtonu? Albo w ogóle ze Stanów? Może pojechał do Kanady. Na samą myśl o tym zmiękły mi nogi. Wolną ręką oparłam się o moją nową fortecę. – Byłaś już na policji? – zapytał pan Walsh. Kiwnęłam głową, ale zaraz zorientowałam się, że on tego nie widzi. – Tak, byłam. Nie mogą mi pomóc. – Przykro mi. – W jego słowach słychać było prawdziwy żal. – Mam nadzieję, że znajdziesz brata. Ma szczęście, że jesteś jego siostrą. – Naprawdę? – Czasami nie byłam pewna, czy na pewno zawsze byłam dla niego taką siostrą, jaką powinnam być. Na pewno coś zrobiłam źle. Gdyby było inaczej, dlaczego uciekałby przede mną tak jak przed rodzicami? Ta myśl za każdym razem boleśnie mnie dotykała. – Dziękuję za pomoc, panie Walsh. – Nie ma o czym mówić. Gdy się czegoś dowiem, dam znać. – Dziękuję – powtórzyłam i zakończyłam rozmowę. Powoli opuściłam rękę z telefonem, miałam zesztywniałe z napięcia palce, i spojrzałam na tapetę na wyświetlaczu. Na zdjęciu był Adrian, rodzice i ja na pokładzie łodzi, wszyscy opatuleni w grube kurtki, podczas rejsu przez lodowy krajobraz Grenlandii. Wybrałam to zdjęcie ze względu ma niesamowite lodowce w tle, ale dziś przypomniało mi tylko o tym, co utraciłam, a co znowu chciałabym mieć. Wsunęłam telefon do kieszeni spodni i wyciągnęłam laptop z walizki, do której spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, tak, by mimo przeprowadzki mieć je w każdej chwili pod ręką. Oprócz Macbooka było tam kilka ubrań i kosmetyczka oraz tablet graficzny, pięć komiksów i dwa notesy mojej ulubionej marki. W jednym zostało tylko pięć wolnych kartek, drugi był jeszcze czysty. Nie mogłam się już doczekać, kiedy będę go zapełniać przemyśleniami i pomysłami na Albtraumlady. Z laptopem w ręce obeszłam twierdzę i usiadłam na jednym z kartonów tworzących wejście. Załadowałam stronę Rainpride Center i przywitało mnie zdjęcie uśmiechniętego pana Welsha. Zdaje się, że miało już kilka lat. Obok znajdował się krótki tekst, w którym opowiadał o swoich osobistych doświadczeniach i decyzji o założeniu Rainpride Center. Przeczytałam to i kliknęłam w zakładkę „Datki”. Przebiegłam wzrokiem informację o tym, na co przeznaczane są darowizny i przeszłam do tego, co mnie interesowało: Proszę wybrać sumę. Wpisałam

czterocyfrową kwotę, kliknęłam przycisk „Dalej” i podałam numer i kod mojej karty kredytowej. Miałam ją, odkąd skończyłam dziesięć lat. Rodzice co miesiąc ją zasilali. – Państwo Owens, dziękujemy za datek – zaszczebiotałam. Skoro nie mają w sobie tyle przyzwoitości, by zająć się własnym synem, to niech przynajmniej ich pieniądze pomogą innym młodym ludziom, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji. Otworzyłam Messengera i wysłałam wiadomość do mojej najlepszej przyjaciółki Lilly. Kolacja? Nie musiałam długo czekać na odpowiedź. Lilly: Nie mam czasu. Mam randkę na Skype z Tannerem. Ja: Jutro. B&B? Lilly: Chętnie. Ja: O 16.00? Lilly: O 17.00. Wcześniej mam jeszcze wspólną naukę. Ja: Świetnie. Cieszę się! Lilly: Ja też. Do jutra! Ja: Do jutra! Powodzenia!!! Lilly: Dzięki