Rywale - Vi Keeland

SAVE OFFLINE

Kochaj mnie albo darz nienawiścią, jedno i drugie mi się przysłuży. Jeśli będziesz mnie kochać, zawsze będę w Twoim sercu… Jeśli będziesz mnie nienawidzić, zawsze będę w Twoich myślach. – Anonim

ROZDZIAŁ 1 Sophia Proszę zaczekać! Agentka przeciągnęła nylonowy pas od jednego słupka do drugiego i wpięła go, zagradzając przejście przez bramkę. Podniosła wzrok i spochmurniała, widząc, że gnam w jej stronę i ciągnę za sobą walizkę na kółkach. Przebiegłam całą drogą z terminala A do terminala B i teraz dyszałam niczym palacz wypalający dwie paczki dziennie. – Przepraszam, że się spóźniłam, ale czy mogę wsiąść do samolotu? Proszę! – Odprawa skończyła się dziesięć minut temu. – Mój pierwszy lot był opóźniony i musiałam przebiec całą drogę od terminala międzynarodowego. Proszę, muszę być rano w Nowym Jorku, a to ostatni lot. Nie wyglądała na życzliwie nastawioną. Poczułam desperację. – Niech pani posłucha – zaczęłam. – W zeszłym miesiącu rzucił mnie chłopak. Właśnie wróciłam z Londynu, żeby zacząć jutro rano nową pracę, i to u taty, z którym się nie dogaduję. Uważa, że nie mam kwalifikacji, i pewnie ma rację, ale ja naprawdę muszę wyrwać się z Londynu. – Potrząsnęłam głową. – Proszę, niech mi pani pozwoli wsiąść do tego samolotu. Nie mogę pojawić się za późno pierwszego dnia. Twarz kobiety złagodniała. – Dzięki ciężkiej pracy w niecałe dwa lata awansowałam w tych liniach na menedżera, ale za każdym razem, gdy spotykam się z ojcem, pyta, czy już poznałam jakiegoś faceta, a nie jak przebiega moja kariera. Sprawdzę, czy nie zamknęli już drzwi samolotu. Westchnęłam z ulgą, kiedy podeszła do biurka i zatelefonowała. Wróciła i odpięła pas w bramce. – Proszę o pani kartę pokładową. – Jest pani wspaniała! Bardzo dziękuję. Przyjrzała się e-karcie na moim telefonie i oddała mi go, mrugając okiem. – Niech pani udowodni, że ojciec się myli. Pognałam przez rękaw i wsiadłam do samolotu. Miałam fotel numer 3B, ale schowek na bagaże był już pełen. Podeszła do mnie stewardesa z bardzo niezadowoloną miną. – Wie pani, czy jest tu gdzieś jeszcze miejsce? – zapytałam cicho. – Wszystko jest już zajęte. Będę musiała poprosić, żeby włożyli to do bagażnika. Rozejrzałam się. Siedzący na fotelach pasażerowie wpatrywali się we mnie, jakbym opóźniała start. Och, może i opóźniam. Westchnęłam i zmusiłam się do uśmiechu. – Byłoby świetnie. Dziękuję.

Stewardesa wzięła moją torbę, a ja spojrzałam na pusty fotel przy przejściu. Mogłabym przysiąc, że rezerwowałam miejsce przy oknie. Jeszcze raz sprawdziłam kartę pokładową i numery foteli na górze, po czym pochyliłam się, by odezwać się do swojego sąsiada. – Ehmmm… przepraszam. Chyba siedzi pan na moim miejscu. Zasłonięty „The Wall Street Journal” mężczyzna opuścił gazetę. Ściągnął wargi, jakby miał prawo się irytować, choć siedział na moim miejscu. Minęło parę sekund, zanim objęłam wzrokiem resztę jego twarzy. Kiedy jednak to zrobiłam, opadła mi szczęka, a usta złodzieja fotela uniosły się w triumfalnym uśmieszku. Zamrugałam parę razy, mając nadzieję, że to jakieś złudzenie. Niestety. Wciąż tam był. Fuj. Potrząsnęłam głową. – To chyba jakieś żarty. – Miło cię widzieć, Fifi. Nie. Tylko nie to. Ostatnie tygodnie były wystarczająco kiepskie. To nie mogło się dziać. Weston Lockwood. Jak, u licha, mogłam siedzieć akurat obok niego, choć jest tyle samolotów i tylu cholernych ludzi na świecie? To musi być jakiś okrutny żart. Rozejrzałam się za pustym fotelem, ale oczywiście nie było żadnego. U mojego boku pojawiła się stewardesa, która już wcześniej nie była zadowolona, że musi wziąć mój bagaż, a teraz wyglądała na jeszcze bardziej wzburzoną. – Jakiś problem? Czekamy, aż pani zajmie swoje miejsce, byśmy mogli ruszyć spod bramki. – Owszem. Nie mogę tu siedzieć. Jest gdzieś inne miejsce? Oparła ręce na biodrach. – To jedyny wolny fotel w samolocie. Musi pani już usiąść, proszę pani. – Ale… – Jeśli pani nie zajmie swojego miejsca, będę musiała wezwać ochronę. Spojrzałam na Westona. Dupek miał czelność się uśmiechać. – Wstawaj. – Spiorunowałam go wzrokiem. – Chcę przynajmniej miejsce przy oknie, bo jest moje. Weston spojrzał na stewardesę i błysnął olśniewającym uśmiechem. – Buja się we mnie od ogólniaka. I tak to okazuje. – Mrugnął, wstając, i wskazał fotel. – Proszę, zajmij moje miejsce. Zmrużyłam oczy tak bardzo, że zwęziły się niemal w szparki. – Zejdź mi z drogi. – Spróbowałam go ominąć, unikając kontaktu cielesnego, i prześlizgnąć się na swoje miejsce przy oknie. Sapiąc, wepchnęłam torebkę pod fotel i zapięłam pas. Stewardesa od razu zabrała się za wygłaszanie instrukcji bezpieczeństwa przed lotem, a samolot zaczął wycofywać spod bramki. Mój sąsiad dupek nachylił się ku mnie. – Dobrze wyglądasz, Fif. Ile to już minęło? – Widocznie nie dość długo, bo właśnie koło mnie siedzisz. – Nadal udajesz niezainteresowaną? – Wyszczerzył się. – Jak widzę, nadal coś sobie roisz. – Przewróciłam oczami. Pech chciał, że kiedy znów spuściłam wzrok, spojrzałam z bliska na mężczyznę, którym

przez całe życie pogardzałam. Wyglądało na to, że palant jeszcze wyprzystojniał. Weston Lockwood jako nastolatek był ciachem, temu nie sposób było zaprzeczyć, ale mężczyzna siedzący obok mnie był wręcz olśniewający. Męska, kwadratowa szczęka, rzymski nos i wielkie, namiętne niebieskie oczy barwy lodowców na Alasce. Cerę miał smagłą, a w kącikach oczu drobne zmarszczki, które – Bóg wie dlaczego – uznałam za cholernie seksowne. Jego pełne usta otaczał zarost wyglądający na jednodniowy, a ciemnym włosom przydałoby się strzyżenie. Jednak zamiast wyglądać niechlujnie, Weston Lockwood swoim stylem ostentacyjnie pokazywał, że ma gdzieś korporacyjny światek schludnych krótkich fryzurek. W zasadzie nie był w moim typie, lecz gdy patrzyłam na tego palanta, zastanawiałam się, co w ogóle pociąga mnie u mężczyzn w moim typie. Wielka szkoda, że był palantem. I Lockwoodem. Choć to pierwsze określenie było tak naprawdę zbędne, gdyż samo to, że było się Lockwoodem automatycznie oznaczało, że jest się też palantem. Zmusiłam się, by przenieść wzrok na fotel przed sobą, ale czułam spojrzenie Westona na swojej twarzy. W końcu nie dało się już tego ignorować, więc sapnęłam i odwróciłam się do niego. – Będziesz się na mnie gapił przez cały lot? Drgnęła mu warga. – Może. To niezły widok. – Nie krępuj się. – Potrząsnęłam głową. – Mam coś do roboty. – Sięgnęłam pod fotel przed sobą i wyciągnęłam torebkę. Planowałam poczytać podczas lotu o hotelu Countess, ale szybko się zorientowałam, że nie mam w torbie laptopa. Wsunęłam go do wierzchniej przegródki swojej walizki na kółkach, bo zakładałam, że zostanie ona umieszczona w górnym schowku na bagaż. Wspaniale. Teraz mój laptop znajdował się w bagażniku. Jakie były szanse, że zostanie w jednym kawałku, kiedy go odbiorę – o ile w ogóle nadal będzie w walizce, gdy ją odzyskam? I co, u licha, miałam robić, by czymś się zająć w czasie lotu? Nie wspominając już, że spotkanie z prawnikami Countess miało się odbyć jutro rano, a ja nie byłam ani trochę przygotowana. I kiedy wreszcie dotrę do hotelu, prawie całą noc będę musiała studiować materiały. Super. Po prostu, kurde, super. Zamiast panikować, co było moim typowym zachowaniem, uznałam, że równie dobrze mogę zapaść w tak potrzebny mi sen, skoro nie miałam go zaznać dziś w nocy. Kiedy więc samolot wystartował, przymknęłam oczy i próbowałam odpocząć. Przeszkadzały mi jednak myśli o mężczyźnie siedzącym na fotelu obok. Boże, nie lubiłam go. Cała moja rodzina nie znosiła jego rodziny. Odkąd sięgałam pamięcią, prowadziliśmy klanową wojnę. Rodzinny spór trwał od czasów młodości naszych dziadków, chociaż przez prawie całe dzieciństwo obracaliśmy się w tych samych kręgach towarzyskich. Weston i ja uczęszczaliśmy do tych samych prywatnych szkół, często się widywaliśmy przy okazji kwest oraz wydarzeń towarzyskich i nawet mieliśmy wspólnych przyjaciół. Domy naszych rodzin na Upper West Side dzieliło tylko parę przecznic, lecz podobnie jak nasi ojcowie i dziadkowie utrzymywaliśmy jak największy dystans. Cóż, z wyjątkiem jednego razu. Okropnego, gigantycznego błędu pewnej nocy. Przez większość czasu udawałam, że to się nigdy nie zdarzyło. Przez większość czasu…

Tylko raz na jakiś czas… Tylko od wielkiego święta… Kiedy o tym myślałam… Nie zdarzało się to często. Ale kiedy już się zdarzało… Nieważne. Wzięłam głęboki, oczyszczający oddech, odsuwając te wspomnienia w swojej głowie. To była ostatnia rzecz, o jakiej powinnam teraz myśleć. Ale dlaczego, u licha, w ogóle siedział obok mnie? Z tego, co słyszałam, Weston mieszkał w Vegas. Prowadził hotele swojej rodziny na południowym zachodzie – nie żebym go śledziła czy coś. Jakie więc było prawdopodobieństwo, że natknę się na niego w drodze do Nowego Jorku? Nie byłam na wschodnim wybrzeżu od co najmniej sześciu lat, a jednak skończyło się na tym, że siedzieliśmy obok siebie w tym samym samolocie. Och! Cholera. Nagle otworzyłam oczy. Nie mogło o to chodzić. Proszę, Panie Boże. Proszę, niech to nie będzie to. Odwróciłam się do Westona. – Chwileczkę. Dlaczego lecisz do Nowego Jorku? – Zgadnij. – Wyszczerzył się. Wciąż nie chciałam w to uwierzyć i trzymałam się nadziei. – Żeby… odwiedzić rodzinę? Pokręcił głową, nadal uśmiechając się arogancko. – Żeby pozwiedzać? – Nie. Przymknęłam oczy i z rezygnacją opuściłam ramiona. – Rodzina wysłała cię, żebyś zarządzał Countess, prawda? Weston odczekał, aż otworzę oczy, i dopiero wtedy zadał cios. – Wygląda na to, że będziemy widywać się częściej niż tylko w czasie tego krótkiego lotu.

ROZDZIAŁ 2 Sophia Idziesz w złą stronę, Fifi. Wysiadłam z windy na czwartym piętrze i musiał mnie powitać akurat Pan Cudowny. – Spadaj, Lockwood. Wsiadł do windy, którą właśnie opuściłam, ale wyciągnął rękę i przytrzymał drzwi, zanim się zamknęły. Odezwał się, wzruszając ramionami: – Jak sobie chcesz. Ale w sali konferencyjnej dwadzieścia cztery nikogo nie ma. Odwróciłam się. – Dlaczego? – Przenieśli zebrania do biura pełnomocniczki hotelu we Flatiron Building. – Żartujesz sobie? – sapnęłam. – Nikt się ze mną nie skontaktował. Dlaczego je przenieśli? – Nie wiem. Pewnie dowiemy się tego, gdy tam dotrzemy. – Zwolnił przycisk na panelu i cofnął się. – Jadę. Wsiadasz czy nie? Nie przesuną godziny rozpoczęcia, a będą koszmarne korki. Spojrzałam przez ramię w kierunku sali konferencyjnej. Nikogo przy niej nie było. Z westchnieniem wsiadłam do windy. Weston stał za mną w głębi kabiny, ale gdy tylko drzwi się zamknęły, zrobił krok do przodu. – Co robisz? – Nic. – No to się cofnij. Nie stój tak blisko. Zarechotał, ale ani drgnął. Złościłam się, że zauważyłam, jak ładnie pachnie – połączeniem świeżo ściętego dębu i czegoś czystego, może z domieszką woni skóry. Te cholerne drzwi mogłyby się otworzyć szybciej. Gdy tylko tak się stało, wypadłam przez nie jak oparzona. Pognałam do holu i nie oglądając się za siebie, pobiegłam do wyjścia. Czterdzieści minut później, po próbie jazdy taksówką, która w ciągu dziesięciu minut pokonała zaledwie pół kwartału, i po dwóch przesiadkach w piekielnie rozgrzanym metrze, którego drugi wagon rozkosznie pachniał świeżą uryną, z pośpiechem wpadłam do holu Flatiron Building. – Może mi pan powiedzieć, na którym piętrze mieści się Barton & Fields? – zapytałam recepcjonisty. – Na piątym. – Wskazał długą kolejkę. – Ale jedna z wind dziś nie działa. Byłam już spóźniona i nie miałam czasu czekać. Z westchnieniem zapytałam ochroniarza: – Gdzie są schody?

Pokonałam pięć wysokich pięter na dziesięciocentymetrowych obcasach, dźwigając skórzaną torbę pełną dokumentów oraz torebkę, i podeszłam do podwójnych szklanych drzwi firmy prawniczej hotelu Countess. Recepcjonistka kogoś obsługiwała, a przede mną w kolejce były jeszcze dwie osoby, więc sprawdziłam godzinę na telefonie. Miałam nadzieję, że nie zaczęli zebrania punktualnie, skoro je przenieśli bez powiadomienia. Poza tym jak mogli? Westonowi dotarcie tutaj zajęło pewnie równie dużo czasu. Kiedy w końcu nadeszła moja kolej, zbliżyłam się do recepcjonistki. – Witam. Nazywam się Sophia Sterling. Mam spotkanie z Elizabeth Barton. Recepcjonistka pokręciła głową. – Pani Barton jest w centrum na porannym zebraniu. O której była pani umówiona? – W zasadzie nasze zebranie miało się początkowo odbyć w centrum, w hotelu Countess, ale zostało tu przeniesione. Kobieta ściągnęła brwi. – Widziałam, jak wychodzi, gdy przyszłam tu rano, ale pozwoli pani, że jeszcze sprawdzę. Może wróciła, kiedy piłam kawę. – Uderzyła w kilka klawiszy na klawiaturze i przez chwilę słuchała czegoś przez słuchawki, a potem je zdjęła. – Nie odpowiada. Pozwoli pani, że sprawdzę w jej biurze oraz w sali konferencyjnej. Parę minut później z głębi korytarza nadeszła kobieta w kostiumie, towarzysząca recepcjonistce. – Witam. Jestem Serena, asystentka prawna pani Barton. Pani spotkanie odbywa się dzisiaj w Countess. W sali dwadzieścia cztery. – Nie. Właśnie stamtąd przyjechałam. Początkowo miało się tam odbyć, ale przeniesiono je tutaj. – Przykro mi. – Pokręciła głową. – Ktokolwiek pani to powiedział, podał złą informację. Właśnie zadzwoniłam do Elizabeth na komórkę i to potwierdziłam. Zebranie zaczęło się już prawie godzinę temu. Poczułam gorąco napływające od stóp aż do czubka głowy. Zabiję tego gnojka Westona.

– Przepraszam za spóźnienie – powiedziałam, wchodząc. Kobieta siedząca u szczytu stołu konferencyjnego – którą, jak przypuszczałam, była Elizabeth Barton, główna radczyni prawna Countess – spojrzała na zegarek. Miała surową minę. – Może ktoś, kto zjawił się na czas, będzie tak miły i wprowadzi panią w to, na co pani nie zdążyła. – Wstała. – Zróbmy dziesięciominutową przerwę, a kiedy się znów zbierzemy, odpowiem na wszelkie wasze pytania. – Chętnie wprowadzę panią Sterling we wszystko – odezwał się Lockwood. Pełnomocniczka mu podziękowała i wyszła wraz z dwoma mężczyznami, których nigdy wcześniej nie widziałam, zostawiając mnie sam na sam z Westonem. Musiałam się bardzo hamować, żeby nie wybuchnąć – przynajmniej dopóki nie znalazła się za drzwiami. Weston wstał, jakby on też zamierzał zrobić sobie przerwę i wyjść stąd bez szwanku. Niedoczekanie. – Ty dupku! Z zadowolonym uśmieszkiem zapiął marynarkę. – Niczego się nie nauczyłaś w Wharton? W miłości i na wojnie wszystko jest dozwolone, Fifi. – Nie nazywaj mnie tak!

Weston strzepnął nieistniejący paproch z rękawa swojej zbyt drogiej marynarki. – Chciałabyś, bym cię wprowadził w to, na co nie zdążyłaś? – Oczywiście, że tak, dupku. Bo to twoja wina, że mnie tu nie było. – Nie ma sprawy. – Splótł ramiona i spojrzał na swoje paznokcie. – Przy kolacji. – Nie zjem z tobą kolacji. – Nie? – Nie. – Jak chcesz. – Wzruszył ramionami. – Próbuję zachowywać się jak dżentelmen, ale jeśli wolisz pójść od razu do mojego pokoju, też mi pasuje. – Chyba oszalałeś. – Zachichotałam. Nachylił się. Zagradzałam mu drogę, więc nie miałam się gdzie ruszyć, a nie zamierzałam dać mu satysfakcji i się wzdrygnąć. Stałam więc niewzruszenie, podczas gdy ten kretyn, który nadal niebiańsko pachniał, przyłożył usta do mojego ucha. – Wiem, że pamiętasz, jak nam było dobrze razem. Najlepsze rżnięcie z nienawiści, jakie kiedykolwiek zaliczyłem. – Jestem pewna, że nigdy nie zaliczyłeś żadnego innego – odezwałam się przez zaciśnięte zęby. – Bo nie spodobałbyś się nikomu przy zdrowych zmysłach. Cofnął głowę i do mnie mrugnął. – Trwaj w tym gniewie. Wkrótce zrobimy z niego dobry użytek.

O ósmej wieczorem naprawdę potrzebowałam drinka. To był bardzo długi dzień. – Mogę zamówić jedzenie tutaj czy muszę zająć stolik? – zapytałam barmana w hotelowej restauracji. – Może pani zamówić przy barze. Przyniosę pani menu. Zniknął, a ja usadowiłam się na stołku. Wyciągnęłam notes ze swojej gigantycznej torebki i zaczęłam zapisywać wszystko, co mój ojciec powiedział przez ostatnie dwadzieścia minut. Słowo „powiedział” oddawało to w przybliżeniu, bo tym, co naprawdę robił, było wrzeszczenie na mnie od chwili, gdy odebrałam telefon. Nie przywitał się nawet, tylko zaczął rozprawiać, wykrzykując pytanie za pytaniem. Czy zrobiłam już to albo tamto, ale nie przerywał nawet dla nabrania tchu, bym mogła wtrącić parę słów i odpowiedzieć. Ojciec nie mógł znieść, że dziadek wyznaczył mnie do opieki nad Countess. Jestem pewna, że wolałby, by zajmował się tym mój przyrodni brat Spencer. Nie dlatego, że Spencer był pod kompetentny – ofiarujcie tyle datków co mój ojciec na uczelnię Ligi Bluszczowej, a jakimś cudem znajdzie się w niej miejsce dla każdego – ale ponieważ Spencer to jego marionetka. Kiedy więc na telefonie wyświetliło się imię Scarlett, odłożyłam długopis, by skorzystać z tak potrzebnej przerwy. – Czy u was nie jest pierwsza w nocy? – zapytałam. – Oczywiście i jestem piekielnie zmordowana. Uśmiechnęłam się. Moja najlepsza przyjaciółka Scarlett była bardzo brytyjska i uwielbiałam każde „zjeżdżaj”, „zmordowana” i „złamas”, jakie wychodziło z jej ust. – Nie masz pojęcia, jak potrzebowałam teraz usłyszeć twój straszny akcent. – Straszny? Mówię angielskim królowej, kochana. Ty mówisz angielskim z Queens. Czyli z tej okropnej dzielnicy między Manhattanem i Tall Island. – To Long Island, nie Tall Island. – Nieważne.

Zaśmiałam się. – Co słychać? – Cóż, zatrudniliśmy w pracy nową kobietę i pomyślałam, że potencjalnie mogłaby cię zastąpić jako moja jedyna przyjaciółka. Ale w zeszły weekend poszłyśmy do kina i włożyła legginsy, spod których prześwitywały majtki. – O rany. – Z uśmiechem potrząsnęłam głową. – Niedobrze. – Scarlett pracowała w modzie i nawet Anna Wintour przy niej wydawała się tolerancyjna wobec stylistycznych faux pas. – Spójrzmy prawdzie w oczy: jestem po prostu niezastąpiona. – Owszem. I co, znudziłaś się Nowym Jorkiem i postanowiłaś już wrócić do Londynu? – Minęło dopiero męczące dwadzieścia sześć godzin, odkąd wyjechałam. – Zachichotałam. – Jak tam nowa praca? – Cóż, w pierwszy dzień spóźniłam się na spotkanie z pełnomocniczką hotelu, bo przedstawiciel rodziny, która obecnie posiada drugą część hotelu, wpuścił mnie w maliny. – Chodzi o rodzinę człowieka, który pięćdziesiąt lat temu bzykał właścicielkę hotelu w tym samym czasie, kiedy bzykał ją twój dziadek? – Tak. – Zaśmiałam się. Chociaż sprawa była trochę bardziej skomplikowana, Scarlett się nie myliła. Pięćdziesiąt lat temu mój dziadek, August Sterling, otworzył hotel wraz z dwójką swoich najlepszych przyjaciół – Oliverem Lockwoodem i Grace Copeland. Legenda głosi, że dziadek zakochał się w Grace, zaręczyli się i zaplanowali ślub na sylwestra. W dzień ślubu Grace, stojąc przy ołtarzu, oznajmiła mojemu dziadkowi, że nie może za niego wyjść, i wyznała, iż jest zakochana również w Oliverze Lockwoodzie. Kochała obu mężczyzn i nie chciała poślubić żadnego z nich, gdyż małżeństwo było deklaracją oddania serca jednemu mężczyźnie, a jej serce nie należało tylko do jednego. Mężczyźni walczyli o nią przez całe lata, ale ostatecznie żadnemu nie udało się skraść drugiemu połowy jej serca i każde z tej trójki w końcu poszło w swoją stronę. Mój dziadek i Oliver Lockwood stali się zażartymi rywalami, przez resztę życia budowali hotelowe imperia i próbowali pokonać jeden drugiego, podczas gdy Grace skupiła swoje wysiłki na wybudowaniu jednego luksusowego hotelu, a nie ich sieci. Dzięki ciężkiej pracy wszyscy troje osiągnęli ogromne sukcesy. Rodziny Sterlingów i Lockwoodów stały się właścicielami największych sieci hoteli w Stanach Zjednoczonych. I chociaż Grace posiadała tylko jeden hotel, ten pierwszy, od którego razem zaczynali, Countess, to dzięki wspaniałemu widokowi na Central Park stał się on jednym z najbardziej cenionych niesieciowych hoteli na świecie. Konkurował nawet z Four Seasons i Plazą. Trzy tygodnie temu, kiedy Grace zmarła po długich zmaganiach z rakiem, moja rodzina ze zdumieniem odkryła, że kobieta zostawiła czterdzieści dziewięć procent udziałów w Countess mojemu dziadkowi, a drugie czterdzieści dziewięć Oliverowi Lockwoodowi. Pozostałe dwa procent trafiły do organizacji charytatywnej, która teraz sprzeda swoją nową własność rodzinie proponującej najwyższą ofertę – co z kolei da jednemu z nas bardzo ważne pięćdziesiąt jeden procent, a tym samym pakiet kontrolny. Grace Copeland nigdy nie wyszła za mąż, a ja postrzegałam finałowy akt jej życia jak piękną grecką tragedię – chociaż, jak przypuszczam, mogło wydawać się szaleństwem zostawianie hotelu wartego setki milionów dolarów dwóm mężczyznom, z którymi nie rozmawiało się przez pięćdziesiąt lat. – Twoja rodzina jest stuknięta – powiedziała Scarlett. – Wiesz o tym, prawda? – Oczywiście. – Zaśmiałam się.

Porozmawiałyśmy przez chwilę o jej ostatniej randce i o tym, gdzie się wybiera na wakacje. Potem westchnęła. – Właściwie to zadzwoniłam do ciebie, żeby ci przekazać pewną nowinę. Gdzie teraz jesteś? – W hotelu. Albo raczej w Countess, hotelu, którego część posiada obecnie moja rodzina. Czemu pytasz? – Masz w pokoju alkohol? Ściągnęłam brwi. – Z pewnością tak, ale nie jestem w pokoju, tylko w barze na dole. Czemu pytasz? – Bo będziesz go potrzebować po tym, jak ci coś powiem. – Jak co mi powiesz? – Chodzi o Liama. Liam był moim byłym. Dramaturgiem z zachodniego Londynu. Zerwaliśmy ze sobą miesiąc temu. Chociaż wiedziałam, że to najlepsze wyjście, wciąż czułam ukłucie w piersi na dźwięk jego imienia. – Co z nim? – Widziałam go dzisiaj. – Aha… – Z językiem w gardle Marielle. – Marielle? Jakiej Marielle? – Jestem pewna, że obie znamy tylko jedną. To chyba jakieś żarty. – Masz na myśli moją kuzynkę Marielle? – We własnej osobie. Co za pizda. Poczułam, że w gardle rośnie mi gula. Jak mogła? Zbliżyłyśmy się do siebie, gdy mieszkałam w Londynie. – To jeszcze nie jest najgorsze. – Co jest gorsze? – Zapytałam pewną wspólną znajomą, jak długo już się rżną, a ona mi powiedziała, że blisko pół roku. Poczułam się, jakbym była chora. Trzy albo cztery miesiące temu, kiedy między mną a Liamem zaczęło się psuć, na tylnym siedzeniu jego samochodu znalazłam czerwony trencz Burberry. Powiedział, że należy do jego siostry. Wtedy nie miałam powodu, by cokolwiek podejrzewać, ale Marielle z całą pewnością posiadała czerwony trencz. Musiałam przez chwilę pomilczeć. – Jesteś tam jeszcze? – spytała Scarlett. Odetchnęłam głęboko. – Tak, jestem. – Przykro mi, kochana. Uznałam, że powinnaś wiedzieć, byś nie była miła dla tej zdziry. Zamierzałam zadzwonić także do kuzynki. Teraz cieszyłam się, że byłam zbyt zajęta. – Dziękuję, że mi powiedziałaś. – Wiesz, że zawsze będę cię wspierać. – Dobrze o tym wiem. – Uśmiechnęłam się smutno. – Dzięki, Scarlett. – Ale mam też dobre wieści. Nie sądziłam, że cokolwiek poprawi mi nastrój po tym, co mi właśnie powiedziała. – Co takiego? – Wylałam jedną z moich redaktorek. Odkryłam, że nie pisała o niektórych projektantach

ze względu na ich rasę. – I to jest twoja dobra wieść? – Cóż, nie do końca. Dobra wieść jest taka, że miała terminarz zapchany mnóstwem spraw i teraz będę musiała przepracować z milion godzin, żeby to nadrobić. – Chyba raczej nie rozumiesz, co to znaczy „dobra wieść”, Scarlett. – Wspomniałam ci, że jedną z miliona spraw, które muszę nadrobić, jest pokaz mody w Nowym Jorku za dwa tygodnie? – Przyjeżdżasz do Nowego Jorku! – Uśmiechnęłam się. – Tak, więc zarezerwuj mi pokój w tym o wiele za drogim hotelu, którego połowę posiada obecnie fiut twojego dziadka. Wyślę ci mailem daty. Kiedy się rozłączyłyśmy, barman przyniósł mi menu. – Poproszę wódkę z sokiem żurawinowym. – Jasne. Gdy wrócił, żeby przyjąć moje zamówienie, automatycznie zamówiłam sałatkę, ale powstrzymałam go, zanim zdążył się oddalić. – Niech pan poczeka! Mogę to zmienić? – Pewnie. Co mogę podać? Pieprzyć kalorie. – Wezmę cheeseburgera. Z bekonem, jeśli macie. I sałatkę coleslaw jako dodatek. I frytki. – Zły dzień? – Uśmiechnął się. Skinęłam głową. – Niech pan pamięta też o drinkach. Wódka z sokiem żurawinowym weszła gładko. Gdy siedziałam przy barze, patrząc na notatki z tego, czym bluzgnął na mnie ojciec, i myśląc o swojej kuzynce Marielle pieprzącej się za moimi plecami z Liamem, zaczął mnie ponosić gniew. Kiedy Scarlett mi to powiedziała, pierwszą reakcją było poczucie zranienia, ale gdzieś między pierwszą zamówioną wódką a drugą zmieniło się ono we wkurzenie. Ojciec może pójść do diabła. Pracuję dla dziadka. Nie inaczej niż on. A Marielle ma brzydko przedłużone włosy i nosowy, piskliwy głos. Pieprzyć ją. A Liam? Jego pieprzyć najbardziej. Zmarnowałam półtora roku na tego chadzającego w kardiganach niedoszłego Arthura Millera. I wiecie co? Jego sztuki nawet nie były dobre. Były pretensjonalne, tak jak i on. Jednym łykiem wychyliłam ćwiartkę swojej drugiej wódki. Przynajmniej nie może już być gorzej. To jest zaleta tej sytuacji. Jednak pomyślałam to o parę sekund za wcześnie. Stanowczo mogło być gorzej. I tak się stało. Kiedy podszedł Weston Lockwood i usadził swój tyłek na stołku obok mnie. – Cześć, Fifi.

– I jak ci minęło ostatnie dwanaście lat? Weston zamówił wodę sodową z cytryną i siedział, patrząc na mnie, chociaż gapiłam się prosto przed siebie, całkowicie ignorując jego obecność. – Spadaj, Lockwood. – Moje minęły całkiem dobrze. Dzięki, że pytasz. Po szkole średniej poszedłem na Harvard, chociaż na pewno to wiesz. Ukończyłem zarządzanie na Columbii, a potem zacząłem pracować w rodzinnym biznesie. Teraz jestem wiceprezesem. – Jeezu, powinnam się zachwycać, że ci nepoci przyznali ci jakiś wymyślny tytuł? – Nie. – Uśmiechnął się. – Jest wiele innych rzeczy, którymi można się zachwycać. Pamiętasz, jak wyglądam nago, prawda, Fif? Od osiemnastki ładnie się zaokrągliłem. Kiedy tylko będziesz gotowa, możemy pójść do mojego pokoju, byś mogła sobie zerknąć. Odwróciłam się i zmarszczyłam brwi. – Chyba pominąłeś coś ważnego, co się zdarzyło przez ostatnie dwanaście lat. Najwidoczniej doznałeś poważnego urazu głowy i żyjesz w świecie fantazji, nie umiejąc odczytywać emocji innych ludzi. Dupek nie przestawał się uśmiechać. – Ci, którzy najgłośniej protestują, zwykle próbują zamaskować swoje prawdziwe uczucia. Wydałam jęk frustracji. Podszedł barman i postawił danie, które zamówiłam. – Mogę coś jeszcze podać? – Środek na insekty. – Insekty? Gdzie? – Rozejrzał się. Zbyłam go machnięciem dłoni. – Przepraszam. Nie, nie ma żadnych insektów. Żartowałam. Weston spojrzał na barmana ze współczuciem. – Popracujemy nad żartami. Jeszcze niezupełnie jej wychodzą. Barman wydawał się nieco speszony, ale mimo to odszedł. Kiedy sięgnęłam po keczup, Weston ukradł mi z talerza frytkę. – Nie dotykaj mojego jedzenia. – Zmierzyłam go gniewnym spojrzeniem. – Strasznie go dużo. Jesteś pewna, że chcesz to wszystko zjeść? – Co to ma niby znaczyć? – Nic. Po prostu to dużo mięsa jak na twoją drobną posturę. – Wyszczerzył się. – Chociaż, o ile dobrze pamiętam, lubisz dużo mięsa. W każdym razie lubiłaś dwanaście lat temu. Przewróciłam oczami. Podniosłam cheeseburgera i wbiłam w niego zęby, nagle okropnie głodna. Zdawało się, że kretyn obok mnie to, jak przeżuwam, uważa za pasjonujące. Zakryłam usta serwetką i powiedziałam z pełną buzią: – Przestań się przyglądać, jak jem. Nie przestał, co nie było niespodzianką. Przez następne pół godziny skończyłam jedzenie i wyżłopałam kolejnego drinka. Weston wciąż próbował prowadzić towarzyską rozmowę, ale ja nadal go ignorowałam. Potem mój pęcherz zrobił się pełen, a nie chciałam dźwigać wielkiej torebki, laptopa i notesu, wyczekując przed publiczną toaletą. Dlatego niechętnie poprosiłam tego utrapieńca, by miał oko na moje rzeczy. – Z radością będę mieć oko na twoje rzeczy. Znowu przewróciłam oczami. Gdy podniosłam się z krzesła, lekko się zachwiałam. Najwyraźniej szumiało mi w głowie po alkoholu bardziej, niż sądziłam.

– Ej, no, uważaj. – Weston złapał mnie za ramię i mocno przytrzymał. Jego dłoń była ciepła, mocna i – o mój Boże, rzeczywiście jestem wstawiona, skoro o tym myślę. Wyszarpnęłam łokieć z jego uścisku. – Obcas mi się poślizgnął. Nic mi nie jest. Pilnuj moich rzeczy. W łazience załatwiłam się i umyłam ręce. Zobaczyłam swoje odbicie i zauważyłam, że pod okiem rozmazał mi się tusz. Wytarłam go i przeczesałam palcami włosy – z przyzwyczajenia, nie żeby mnie obchodziło, jak wyglądam przy Westonie Lockwoodzie. Kiedy wróciłam do baru, mój arcywróg dla odmiany był pochłonięty czymś innym niż moją osobą. Zajęłam swoje miejsce i zauważyłam, że szklanka z moim drinkiem jest znowu pełna. – Depilacja pastą cukrową, hm? – odezwał się Weston, nie podnosząc na mnie wzroku. – Czym to się różni od zwykłej depilacji? – Co? – Skrzywiłam się. Postukał palcem w coś na barze przed sobą, w czym miał utkwione spojrzenie. – Czy ta pasta jest jadalna? No wiesz, czy jak już jesteś całkiem gładka, jesteś gotowa na jakąś akcję? Czy też są tam dodane chemikalia? Pochyliłam się i spojrzałam spod przymrużonych powiek na to, co czytał. Szeroko otworzyłam oczy. – Dawaj mi to! Ależ z ciebie dupek! Palant wziął mój notes, który leżał na barze po lewej stronie, i czytał go bez pozwolenia. Chwyciłam zeszyt, a Weston uniósł ręce w geście poddania. – Nic dziwnego, że jesteś taka marudna. Za parę dni masz mieć okres. Próbowałaś kiedyś midolu? Te reklamy mnie rozwalają. Wsunęłam notes do torby i pomachałam do barmana, krzycząc: – Mogę prosić o rachunek?! Barman podszedł. – Mam go zapisać na pani pokój? Zarzuciłam pasek swojej pękatej torby na ramię i wstałam. – Właściwie to nie. Proszę go zapisać na pokój tego dupka. – Wskazałam kciukiem Westona. – I wziąć sobie ode mnie studolarowy napiwek. Barman spojrzał na Westona, a potem wzruszył ramionami. – Nie ma sprawy. Sapnęłam i ruszyłam w kierunku wind, nie czekając i mając gdzieś, czy Panu Cudownemu podoba się, że płaci rachunek. Niecierpliwie kilka razy dźgnęłam palcem przycisk przywołujący windę. Cokolwiek zdziałał alkohol, by złagodzić mój gniew, ten teraz natarł ze zdwojoną siłą. Miałam ochotę czymś rzucić. Najpierw w Liama. Potem w mojego ojca. I dwa razy w tego dupka Westona. Na szczęście drzwi windy się rozsunęły, zanim wyładowałam gniew na jakimś niczego niepodejrzewającym hotelowym gościu. Walnęłam w przycisk ósmego piętra i zastanawiałam się, czy w minibarku jest wino. – Co u diabła? – Nacisnęłam przycisk na panelu drugi raz. Rozświetlił się, ale kabina nadal stała w miejscu. Dźgnęłam go więc palcem po raz trzeci. W końcu drzwi zaczęły się zasuwać. Właśnie kiedy miały się całkiem zamknąć, zablokował je czyjś but. But z nakładanym noskiem. Gdy drzwi się otworzyły, powitała mnie uśmiechnięta twarz Westona.

Krew niemal we mnie zawrzała. – Nie ręczę za siebie, Lockwood. Jeśli spróbujesz wejść do tej kabiny, nie odpowiadam za to, co się z tobą stanie. Nie jestem już w nastroju. Mimo wszystko wszedł do windy. – Daj spokój, Fifi. Co jest nie tak? Ja tylko się wygłupiam. Bierzesz wszystko zbyt poważnie. Policzyłam w myślach do dziesięciu, ale to nie pomogło. Pieprzyć to. Chce mnie wkurzyć? Będzie to miał. Drzwi znów się zasunęły, a ja odwróciłam się i przyparłam go do kąta. Dostrzegłszy moją minę, miał przynajmniej na tyle poczucia przyzwoitości, że sprawiał wrażenie lekko zdenerwowanego. – Chcesz wiedzieć, co jest nie tak? Powiem ci, co jest nie tak! Ojciec uważa mnie za nieudolną, bo nie mam wyrostka dyndającego między nogami. Mężczyzna, z którym spędziłam ostatnie osiemnaście miesięcy, zdradzał mnie z jedną z moich kuzynek. Znowu. Nienawidzę Nowego Jorku. Gardzę rodziną Lockwoodów. A ty myślisz, że wszystko może ci ujść na sucho, bo masz dużego fiuta. – Dźgnęłam go palcem w pierś i szturchnięciem podkreślałam każde kolejne słowo. – Jestem zmęczona. Mężczyznami. Moim ojcem. Liamem. Tobą. Każdym z was, popaprańcy. Więc zostaw mnie, do diabła, w spokoju! Odwróciłam się wyczerpana i czekałam, aż drzwi się otworzą, ale wtedy dotarło do mnie, że jeszcze nie ruszyliśmy. Wspaniale. Po prostu, kurna, wspaniale. Dźgnęłam przycisk kilka razy, przymknęłam oczy i gdy winda ruszyła, wzięłam kilka głębokich, oczyszczających oddechów. Czułam za sobą żar ciała Westona. Musiał przysunąć się bliżej. Wciąż próbowałam go ignorować. Ale ten złamas nadal ładnie pachniał. Jak to, u licha, możliwe? Co to za woda kolońska, która utrzymuje się – ile to już minęło? – dwanaście godzin? Ja po morderczej gonitwie przez miasto, na którą mnie wysłał dziś rano, zapewne cuchnęłam potem. Wkurzało mnie, że ten dupek pachnie… zarąbiście niebiańsko. Przysunął się bliżej i poczułam, że jego oddech łaskocze mnie w szyję. – Czyli uważasz – szepnął chrapliwym głosem – że mam dużego fiuta. Odwróciłam się z nachmurzoną miną. Rano był gładko ogolony, a teraz jego mocną szczękę pokrywał lekki zarost. Nadawało mu to złowrogi wygląd. Marynarka, która opinała jego szerokie ramiona, zapewne kosztowała więcej niż cała szafa swetrów Liama. Weston Lockwood reprezentował wszystko, czego nienawidziłam w mężczyznach – bogaty, przystojny, zarozumiały, arogancki i nieustraszony. Liam by go nienawidził. Mój ojciec już go nienawidził. I w tej chwili Weston dzięki temu zyskiwał punkty. Podczas gdy ja zmagałam się z reakcją swojego ciała na jego zapach i z tym, jak bardzo podobał mi się zarost na jego twarzy, Weston powoli wyciągnął rękę i położył ją na moim biodrze. Najpierw pomyślałam, że sądzi, iż potrzebuję podparcia, tak jak wtedy, kiedy zachwiałam się w barze. Czyżbym znów się zachwiała? Wydawało mi się, że nie, ale widocznie tak. Kiedy jednak przesunął dłoń z biodra na mój tyłek, nie było już wątpliwości co do jego zamiarów. On nie próbował pomóc mi się utrzymać na nogach. Pierwszą myślą, jaka pojawiła mi się w głowie, była chęć nakrzyczenia na niego, ale gardło miałam zbyt zaciśnięte, by się

odezwać. Popełniłam błąd i przeniosłam wzrok z jego żuchwy na błękitne oczy. Migotał w nich żar, tak że zrobiły się niemal szare, a spojrzenie kierowały na moje usta. Nie. Po prostu nie. To się nie dzieje naprawdę. Znowu to samo. Serce waliło mi w piersi, a w uszach krew dudniła tak głośno, że niemal nie dosłyszałam dzwonka windy, oznajmiającego, że dotarliśmy na moje piętro. Ten dźwięk na szczęście wyrwał mnie z chwilowego zamroczenia, które mnie dopadło. – Ja… muszę już iść. Musiałam się bardzo skupić, żeby stawiać krok za krokiem, ale zdołałam przejść przez korytarz i dotrzeć do swojego pokoju. Jednakże… nie byłam sama. Weston znów był za mną. Blisko. Zbyt blisko. Grzebałam w torebce, próbując znaleźć klucz do pokoju, kiedy jego ręka chyłkiem objęła mnie w pasie i zaczęła gładzić górę mojej spódnicy. Wiedziałam, że powinnam zdusić to w zarodku, ale moje ciało szaleńczo zareagowało na jego dotyk. Mój oddech stał się płytki. Ręka Westona powędrowała na mój brzuch i zatrzymała się pod fiszbinem stanika. Przełknęłam ślinę, wiedząc, że muszę coś powiedzieć, zanim będzie za późno. – Gardzę tobą – syknęłam. Weston w odpowiedzi ujął dłonią moją lewą pierś i mocno ją ścisnął. – Gardzę tobą i tym czymś, co nazywasz fiutem i co próbuje mnie ująć lichą, słabą erekcją, która teraz wgniata się w mój tyłek. Nachylił się bliżej i sięgnął ręką, by objąć moją drugą pierś. – I wzajemnie, Fifi. Ale wiem, że pamiętasz, że to coś, co nazywam fiutem, jest dużo większe niż to, co ten pisarzyna kryje między swoimi nogami, ten pisarzyna, którego marny fiut tkwi pewnie teraz w twojej kuzynce. Zacisnęłam zęby. Pieprzony Liam. – Przynajmniej nie ma żadnych chorób. Ty pewnie złapałeś każdego możliwego syfa, zadając się z dziwkami w Vegas. Weston w odpowiedzi przycisnął biodra do mojego tyłka. Jego gorąca erekcja przypominała stalowy pręt próbujący wyrwać się ze spodni. Ale też, Boże, jak dobrze było ją czuć. Taką twardą. Taką ciepłą. Wróciło wspomnienie sprzed dwunastu lat. Weston miał wielkiego jak koń i nawet jako osiemnastolatek dokładnie wiedział, jak go używać. – Wejdźmy do środka – warknął. – Chcę cię pieprzyć tak mocno, żeby jutro trudno ci było usiedzieć na naszych spotkaniach. Przymknęłam oczy. Toczyła się we mnie bitwa. Wiedziałam, że zadawanie się z Westonem to kolosalny błąd, zwłaszcza ze względu na wojnę między naszymi rodzinami. Ale kurczę… moje ciało płonęło. Przecież nie musimy się przyjaźnić.

Ani się lubić, skoro już o tym mowa. Mogę po prostu ten jeden raz go wykorzystać. Zabawić się i jutro znowu trzymać go na dystans. Nie powinnam. Stanowczo nie powinnam. Weston uszczypnął mój sutek i przeszyła mnie iskra. Pieprzyć to. Pieprzyć Liama. Pieprzyć mojego ojca. Pieprzyć Westona. Dosłownie. – Podstawowe zasady – wychrypiałam. – Nie całuj mnie. I tylko od tyłu. Dochodzisz dopiero po mnie albo, przysięgam na Boga, wyrwę ci to coś między twoimi nogami. I użyjesz cholernego kondoma, bo nie chcę niczego, na co właśnie bierzesz antybiotyki. Weston przygryzł mi ucho. – Aj! – Zamknij się. Ja też mam parę zasad. – Zasad? Jakież ty masz zasady? – Nie spodziewaj się, że potem zostanę. Dochodzisz, ja dochodzę i wychodzę. W tej kolejności. Nie będziesz nic mówić, chyba że o tym, jak dobrze ci z moim kutasem w środku. I zostaniesz w tych pieprzonych szpiczastych butkach, które masz na sobie. Aha, i jeśli dojdziesz dzięki mnie więcej niż raz, jutro zepniesz włosy. Byłam tak podniecona, że nie potrafiłam się nawet zastanowić, na co się zgadzam. Po prostu tego chciałam… chciałam jego. Już. – Zgoda – rzuciłam. – A teraz wejdź i miejmy to już za sobą. Weston wyjął klucz z mojej dłoni i otworzył drzwi. Niezbyt delikatnie wprowadził mnie do środka i pchnął na ścianę. Byliśmy jeszcze przy wejściu, a już miałam policzek przyciśnięty do tapety. – Wyjmij mojego kutasa – warknął. Nie znosiłam, kiedy ktoś mi mówił, co mam robić, a zwłaszcza on. – Kim ja niby jestem, Houdinim? Muszę się odwrócić, żeby to zrobić. Weston przypierał mocno pierś do moich pleców, ale nieco zwolnił nacisk i zrobił pół kroku w tył, żebym mogła się obrócić. Otoczyłam dłonią przez spodnie jego pokaźną, wybrzuszoną erekcję i ścisnęłam. Mocno. Weston syknął. – Wyjmij swojego kutasa – warknęłam. Na jego twarz wypłynął szelmowski uśmiech. Sięgnął w dół, rozpiął spodnie i szarpnięciem rozsunął zamek. Potem chwycił mnie za nadgarstek i wsunął moją rękę do swoich bokserek. O Boże. Gładka skóra była tak gorąca i twarda. Ale wielki. Nigdy w życiu nie byłam tak

podniecona, chociaż nie zamierzałam mu tego okazać. Pohamowałam buzujące we mnie emocje, spojrzałam mu w oczy i mocno szarpnęłam dłonią w górę i w dół. Westonowi rozbłysły oczy. Oblizał dolną wargę i odezwał się napiętym głosem: – Będziemy kwita za ten rachunek za kolację i drinki, w który mnie wrobiłaś. Ściągnęłam brwi. Nie byłam pewna, o czym mówi, póki nie złapał dwoma rękami za moją jedwabną bluzkę i nie szarpnął. Materiał się rozdarł i parę guzików brzdęknęło o ścianę. – To bluzka za czterysta dolarów, dupku. – W takim razie chyba będę musiał ci postawić więcej kolacji. Jego wielkie dłonie po omacku szukały moich piersi. Zsunął kciukami koronkowy materiał stanika, a moje piersi ochoczo się z niego wyrwały. Weston mocno uszczypnął jeden sutek i obserwował moją reakcję. Przeszył mnie ból, ale nie chciałam dać mu tego, na co czekał. – I to ma boleć? – zadrwiłam. Warknął i pochylił się, by zassać sutek ustami. Jedną ręką chwycił za rąbek mojej spódnicy, ujął materiał w garść i szarpnięciem podciągnął mi ją do pasa. – Jesteś przeze mnie mokra, Fifi? Jeśli rzeczywiście pragnął odpowiedzi, nie dał mi na nią czasu. Zanim zdołałam sformułować wystarczająco sarkastyczną ripostę, uniósł brzeg moich majtek. Wsunął palce pod tkaninę, pogładził mnie raz w górę i w dół, a potem nieoczekiwanie je we mnie zanurzył. Westchnęłam głośno, a przez twarz Westona przemknął wyraz pierwotnej satysfakcji. Drań dostał, co chciał – zmusił mnie do utraty kontroli i do reakcji. Dzięki temu zyskał przewagę bez słów i oboje o tym wiedzieliśmy. – Jaka mokra. – Wsunął we mnie palce i wysunął, raz, a potem drugi. – Byłaś wilgotna już od lotu, prawda, ty mała flirciaro? Ciało miałam napięte do ostateczności. Pomyślałam, że całkiem możliwe, iż mogłabym dojść od samej jego ręki, co nigdy wcześniej mi się nie przydarzyło. Przynajmniej nie z Liamem. Liam. Ten drań. Pieprzyć jego też. Mój gniew wzrósł wraz z podnieceniem. Niezdolna skupić się na czymkolwiek innym niż na doznaniach, jakie wzniecała we mnie ręka Westona, zupełnie zapomniałam, że wciąż oplatam dłonią jego erekcję. Zacisnęłam ją. – Wyjmij już ten przeklęty kondom. Zacisnął zęby. Wetknął dłoń do kieszeni i zdołał wyciągnąć kondom z portfela jedną ręką. Podniósł opakowanie do ust i rozdarł je zębami. – Odwróć się, żebym nie musiał na ciebie patrzeć. Wyjął dłoń spomiędzy moich nóg i znowu obrócił mnie twarzą do ściany. Spojrzałam przez ramię. – Oby to było tego warte. Nałożył prezerwatywę i wypluł opakowanie na podłogę. – Pochyl się. – Nacisnął na moje plecy, zginając mnie wpół. – Oprzyj się o ścianę dwiema rękami, bo inaczej będziesz o nią uderzać głową. Podciągnął tył mojej spódnicy, objął mnie w pasie i podźwignął na palce. Opierałam się o ścianę rozcapierzonymi dłońmi, spoconymi z oczekiwania, kiedy po pokoju echem poniosło się

głośne plaśnięcie. Usłyszałam ten dźwięk, zanim poczułam pieczenie na tyłku. – Co u… Zanim zdążyłam skończyć zdanie, Weston we mnie wszedł. Nagły, ostry ruch sprawił, że zabrakło mi tchu w płucach. Zanurzył się do nasady i musiałam rozstawić szerzej nogi, żeby złagodzić lekki ból, jaki to sprawiało. Poczułam, że biodra Westona, przyciśnięte do mojego tyłka, zaczynają drżeć. – Jaka ciasna – warknął. – Jaka cholernie ciasna. – Przeniósł rękę z moich pleców na biodro i wpił mi palce w skórę. – A teraz bądź grzeczną dziewczynką i powiedz, że ci dobrze, Fifi. Przygryzłam wargę i z trudem kontrolowałam oddechy. Była to najlepsza rzecz, jaką czułam od wieków, nawet tylko po tym jednym pchnięciu, ale za nic bym tego nie przyznała. – Wcale nie. Wiesz, pieprzenie wymaga ruchów w tył i w przód, a nie tylko stania jak kołek. – Ach, tak chcesz to rozegrać? Nachyliłam się, zsuwając się z niego, a potem przesunęłam się mocno w tył, znów go w pełni w siebie wciągając. Przeszył mnie po tym cudowny ból. – Zamknij się i się rusz – powiedziałam do niego. Weston warknął i pochwycił garść moich włosów. Szarpnął je mocno i nie puszczając ich, wbił się we mnie raz, a potem przestał. – Jezu, twój tyłek strasznie podryguje. Powinienem zrzucić na ciebie całą robotę, by móc stać i oglądać przedstawienie. – Lockwood! – Tak, proszę pani. – Zachichotał. Mimo wszystko w końcu się zamknął i zabrał do roboty. Posuwał mnie twardo i szybko, desperacko i gniewnie, a jednak było to tak cholernie przyjemne. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek podnieciła się w tak krótkim czasie – z pewnością nie przez ostatnie półtora roku, kiedy kochał się ze mną pan Rogers. Ta myśl, myśl o Liamie, sprawiła, że cały mój gniew przeniósł się na mężczyznę, który właśnie mnie grzmocił. Chociaż Weston już mnie posuwał, zaczęłam się poruszać wraz z nim, wychodząc na spotkanie każdego pchnięcia, raz za razem. Kiedy wysunął rękę, by pomasować moją łechtaczkę, odleciałam. Orgazmy były czymś, nad czym zwykle musiałam się napracować. Jak w samochodowym wyścigu na torze, miałam nadzieję, że dotrę do końca, zanim mojemu partnerowi skończy się paliwo. Jednak nie dziś. Dziś mój orgazm przypominał raczej kraksę, jeszcze zanim w ogóle pokonałam pierwsze okrążenie. Ogarnął mnie z niespodziewaną intensywnością, moje ciało dygotało, aż wydałam głośny jęk. – Kurwa. – Weston przyspieszył pchnięcia. – Czuję, jak ściskasz mi kutasa. – Wbił się we mnie raz, drugi, a za trzecim razem wrzasnął dziko i zanurzył się jeszcze głębiej. Moje ciało obejmowało go tak ciasno, że nawet przez kondom wyczuwałam, jak pulsuje, wytryskując wewnątrz mnie. Staliśmy tak przez długi czas, dysząc i próbując opanować oddechy. W kącikach oczu zapiekły mnie łzy. Przez ostatni miesiąc gromadziły się we mnie gniew oraz frustracja i nagle wydawało się, jakby wyskoczył korek i wszystkie te emocje miały się wylać. Jezu. Świetna pora. Za żadne skarby nie pozwolę Westonowi zobaczyć tej powodzi emocji, której nadciąganie wyczuwałam. Przełknęłam więc gulę w gardle i zrobiłam to, co na szczęście przychodziło mi naturalnie, gdy przy nim byłam. Zachowałam się jak dupek.

– Skończyliśmy? Jeśli tak, możesz już iść. – Dopiero kiedy mi powiesz, że uwielbiasz, gdy w tobie jestem. Próbowałam się wyprostować, ale Weston położył rękę między moimi łopatkami i mnie przytrzymał. – Daj mi się wyprostować! – Powiedz to. Powiedz, jak bardzo uwielbiasz mojego kutasa. – Nie zrobię niczego podobnego. A teraz mnie puść, zanim zacznę się wydzierać i przybiegnie ochrona hotelowa. – Kochanie, wydzierałaś się przez ostatnie dziesięć minut. Chyba nie zauważyłaś, ale nikogo to raczej nie obchodzi. – Mimo to cofnął się i pomógł mi się wyprostować. Byłoby lepiej, gdyby wysunął się i zostawił mnie stojącą pod ścianą, by chłodne powietrze zastąpiło jego ciepło. On jednak, upewniwszy się, że złapałam równowagę, obciągnął mi spódnicę. – Wszystko gra? Muszę się pozbyć tego kondoma w twojej łazience. Skinęłam głową, unikając kontaktu wzrokowego. Już i tak targały mną emocje. Ostatnim, czego potrzebowałam, były uprzejmości Westona Lockwooda. Poszedł do łazienki, a ja wykorzystałam samotną chwilę, żeby się pozbierać. Włosy miałam rozczochrane, a piersi wylewały mi się ze zsuniętego stanika. Poprawiłam jedno i drugie i chwyciłam butelkę wody z minibarku, czekając, aż Weston wyłoni się z łazienki. Nie musiałam długo czekać. Chciałam uniknąć niezręcznego pożegnania, które mogłoby nastąpić, więc stanęłam w pobliżu okien po przeciwnej stronie pokoju i wyglądałam przez nie, nie patrząc na nic w szczególności. Liczyłam, że Weston pomacha mi tylko i się wymknie. I znów okazało się, że Lockwoodowie nigdy nie robią tego, czego chcieliby Sterlingowie. Weston podszedł do mnie od tyłu. Wyjął mi z ręki butelkę z wodą i się z niej napił, a potem owinął sobie wokół palca pasmo moich włosów. – Lubię, gdy masz takie włosy. Są dłuższe niż w szkole średniej. I są teraz pofalowane. Prostowałaś je wcześniej? Spojrzałam na niego, jakby mu odbiło. – Tak, kiedyś je prostowałam. I dzięki za przypomnienie, że czas na strzyżenie. Chyba zetnę je na krótko. – Jak byś określiła ich kolor? Kasztanowe? Skonsternowana jeszcze bardziej zmarszczyłam czoło. – Nie mam pojęcia. – Wiesz, kiedy się gniewasz, oczy z zielonych robią ci się niemal szare. – Wyszczerzył się. – Uczyli cię dziś w przedszkolu o kolorach czy co? Weston znów przytknął butelkę z wodą do ust, wypił ją do końca i wręczył mi pustą. – Gotowa na drugą rundkę? Nadal gapiłam się przed siebie. – Nie będzie drugiej rundki, ani dziś, ani nigdy. Wynoś się, Lockwood. Chociaż starałam się na niego nie patrzeć, dostrzegłam w odbiciu w szybie, że usta wyginają mu się w uśmiechu. – Chcesz się o to założyć? – Nie pochlebiaj sobie. Potrzebowałam odprężenia i akurat się napatoczyłeś. Sprawiłeś się co najwyżej dostatecznie. To mi nie wejdzie w nawyk. – Dostatecznie? Za tę uwagę następnym razem każę ci błagać.

– Wynoś się. – Przewróciłam oczami. – To był gigantyczny błąd. – Błąd? Ach tak, zapomniałem, że wolisz mizernych kolesi, którzy lubią literaturę i takie tam. Czy pomoże, jeśli podszlifuję się z poezji i będę ją recytował podczas następnego bzykanka? – Wynocha! Weston potrząsnął głową. – Dobra… Ale jak powiedział Szekspir, „Lepiej jest pieprzyć i utracić, niż nigdy nie zaznać pieprzenia”*. Omal nie wymknął mi się uśmiech. – Chyba nie całkiem tak powiedział. Ale podobnie. – Facet i tak był nudziarzem. – Wzruszył ramionami. – Dobranoc, Westonie. – Co za szkoda. Palcówka do wspomnień, jak to ze mną było, nie będzie nawet w połowie tak fajna, jak druga rundka. – Cierpisz na manię wielkości. – Dobranoc, Fif. Miło mi znów cię widzieć. – Mnie nie. Weston podszedł do drzwi. Skrzypnęły, gdy je otwierał, a ja obserwowałam w odbiciu w szybie, jak się odwrócił i patrzył na mnie przez chwilę. Potem wyszedł. Przymknęłam oczy i pokręciłam głową. Kiedy je otworzyłam, dotarło do mnie w pełni, co się działo przez ostatnie pół godziny. Jasny gwint. Co, u diabła, właśnie zrobiłam? * W oryg. „Lepiej jest kochać i utracić, niż nigdy nie zaznać miłości” – w rzeczywistości bohater cytuje nie Williama Szekspira, ale Alfreda Tennysona [wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki].

ROZDZIAŁ 3 Sophia Wszystko schrzaniłam. I musiałam to naprawić. Szybko. Zanim ktoś się dowie i narażę na jakieś niebezpieczeństwo zadanie, które mnie czeka. Nazajutrz rano Weston wszedł do sali konferencyjnej dokładnie za kwadrans dziewiąta. Nasze spotkanie miało się rozpocząć o dziewiątej. Uśmiechnął się promiennie, gdy zastał mnie w środku. – Dzień dobry – przywitał się. – Piękny mamy dziś dzień. Odetchnęłam głęboko. – Siadaj. – Powinienem je zamknąć na zasuwkę? – Wskazał kciukiem drzwi. – A może wolisz troszkę emocji, ryzyka, że nas przyłapią? Założę się, że to by ci się spodobało, prawda? Ktoś wchodzi, kiedy masz zadartą spódnicę, a mój… – Zamknij się i siadaj, Lockwood! – przerwałam mu. – Tak, proszę pani. – Uśmiechnął się. Palant sądził, że odgrywamy przedstawienie. Byłam jednak daleka od gierek. Z tego, co wiedziałam, stawką była moja praca. Poczekałam, aż usiądzie, a potem zajęłam miejsce naprzeciwko niego, po drugiej stronie stołu konferencyjnego. Splotłam dłonie i powiedziałam: – Ostatniej nocy nigdy nie było. Jego irytująco przystojną twarz rozjaśnił triumfalny uśmiech. – Ależ była. – Ujmę to inaczej: będziemy udawać, że do niczego nie doszło. – Dlaczego miałbym to robić, skoro zawsze mogę zamknąć oczy i wspomnieć tę chwilę? – Oparł się o krzesło i przymknął oczy. – O tak, zamierzam to ciągle oglądać. Ten dźwięk, który wydałaś, kiedy wsunęłaś się na całego mojego kutasa? Nie zapomnę tego, choćbym próbował. – Lockwood! – warknęłam. Nagle otworzył oczy. Wstałam i nachyliłam się nad stołem. Był to duży stół, więc nie mogłam dosięgnąć Lockwooda, ale dzięki temu łatwiej mi było utrzymać jego uwagę. – Posłuchaj mnie. Wczorajsza noc była błędem wielkości Teksasu. Nigdy nie powinno do tego dojść. Pomijając już to, jak bardzo cię nie lubię i jak bardzo nienawidzą się nasze rodziny, jestem tu, żeby wykonać swoją pracę. A moja praca jest dla mnie bardzo ważna. Nie możesz

więc się przy mnie kręcić i rzucać niestosownych komentarzy, które może podsłuchać ktoś z personelu. Weston nie przerwał kontaktu wzrokowego, ale widziałam, że coś tam rozważa w tej swojej głupiej głowie. Potarł kciukiem wargę i wyprostował się na krześle. – No dobra. Możemy udawać, że ostatniej nocy nigdy nie było. Zmrużyłam oczy. Poszło o wiele za łatwo. – Gdzie jest haczyk? – Czemu myślisz, że jest jakiś haczyk? – Bo jesteś Lockwoodem i narcystycznym dupkiem, który sądzi, że kobiety to zabawki i znalazły się na świecie dla twojej rozrywki. Więc gdzie ten haczyk? Poprawił węzeł krawata. – Mam trzy warunki. – No jasne, że masz. – Pokręciłam głową. Uniósł palec wskazujący. – Po pierwsze, chcę, żebyś mówiła do mnie Weston, nie Lockwood. – Co? To śmieszne. Jakie, u diabła, ma znaczenie, jak cię nazywam? – Tak wszyscy nazywają mojego ojca. – No i? – Jeśli wolisz, możesz do mnie mówić pan Lockwood. Właściwie może i bardziej by mi się podobało, gdybyś tak do mnie mówiła. – Teraz on pokręcił głową. – Ale nie Lockwood. To mylące dla personelu. Może i miał rację, chociaż musiało się za tym kryć coś więcej. Weston nie traciłby jednego ze swoich trzech życzeń, żeby zadowolić personel, to pewne. Ale jakoś przeżyję tę prośbę. – Zgoda. Co jeszcze? Uniósł złożoną dłoń i przytknął ją do ucha. – Co jeszcze... i? Pokręciłam głową. – Mówiłeś, że masz trzy warunki. Jakie są dwa pozostałe? Cmoknął językiem. – Pominęłaś coś na końcu zdania. Powiedziałaś: „Zgoda. Co jeszcze?”, a powinnaś powiedzieć: „Zgoda, co jeszcze, Westonie?”. Fuj. Brzmiało to jak łatwe zadanie. Przecież nie zawsze nazywałam go Lockwoodem, czasami używałam też słowa „dupek”. Powinno to więc być dosyć proste. Cholera, byłabym w stanie z kamienną twarzą nazwać dupka „Wasza Wysokość”, jednak zwrócenie się do niego „Westonie” po tym, jak mi to nakazał, wyglądało na uległość. – Dobrze – wydusiłam przez zęby. Znów przyłożył złożoną dłoń do ucha. – Dobrze… i? – Dobrze, Westonie – wycedziłam sztywno. Uśmiechnął się chełpliwie. – Otóż to. Dobra robota, Fifi. Zmrużyłam oczy. – Ja muszę cię nazywać Westonem, a ty nadal będziesz do mnie mówił Fifi? Zignorował tę uwagę i splótł dłonie na stole. – Po drugie, przynajmniej dwa razy w tygodniu będziesz nosiła spięte włosy. – Co? – zakpiłam. – Odbiło ci. – Potem przypomniałam sobie, że wczorajszej nocy

próbował nakłonić mnie do zakładu, że będę nosić spięte włosy, jeśli uda mu się dać mi dwa orgazmy. Wyrzuciłam go jednak po pierwszym. – Czemu cię w ogóle obchodzi, jak się czeszę? Poprawił stosik teczek, które leżały przed nim na stole. – Zgadzasz się na drugie życzenie czy nie? Zastanowiłam się. Czy naprawdę obchodziło mnie, czy ma jakiś nikczemny powód, życząc sobie, żebym nazywała go Westonem i nosiła spięte włosy? Nie umrę od tego, a z pewnością mógł prosić o coś znacznie gorszego. – Jakie jest trzecie? – Raz w tygodniu będziesz jadać ze mną kolację. Wykrzywiłam się pogardliwie. – Nie umówię się z tobą! – Pomyśl o tym jak o służbowym spotkaniu. Prowadzimy razem hotel. Na pewno znajdzie się wiele spraw, które będziemy musieli omówić. Miał rację, a jednak ogarniał mnie niepokój na myśl, że mam z nim siedzieć i wspólnie jeść posiłek. – Obiad – zaproponowałam. – Moje warunki nie podlegają negocjacji. – Pokręcił głową. – Wóz albo przewóz. Warknęłam. – Jeśli zgodzę się na twoje głupie warunki, będziesz musiał dotrzymać swojej części umowy. Nie wspomnisz o tym, co się zdarzyło zeszłej nocy, nikomu z twoich durnych znajomych ani żadnemu członkowi personelu i oczywiście nikomu z twojej okropnej rodziny. Moje chwilowe zamroczenie pozostanie na zawsze ukryte w twoim ptasim móżdżku i nigdy nie będzie już o nim mowy. Weston wyciągnął rękę. Wahałam się z tak wielu powodów. Ostatecznie jednak musiałam z nim przez jakiś czas pracować i to był mój pomysł, żeby zostawić wszystko za nami, byśmy mogli dalej robić swoje jak profesjonaliści. A profesjonaliści z pewnością ściskają sobie dłonie. Chociaż więc każdy nerw w moim ciele nakazywał mi unikać go za wszelką cenę, to jednak wsunęłam rękę w jego dłoń. Niczym w ckliwym filmowym romansie moje ciało przeszył dreszcz, od którego wszystkie włoski na ręce stanęły mi na baczność. I na moje nieszczęście ten dureń musiał to zauważyć. Spojrzał na gęsią skórkę pokrywającą moją rękę i uśmiechnął się znacząco. – Kolacja jutro o siódmej. Dam ci znać gdzie. Na szczęście zbliżała się dziewiąta i zebranie położyło kres naszej prywatnej rozmowie. Dyrektor hotelu otworzył drzwi i wpierw podszedł do mnie. – Jestem Louis Canter. – Sophia Sterling. Bardzo mi miło pana poznać. – Uścisnęliśmy sobie dłonie. Potem Louis podał rękę Westonowi, a ten się przedstawił. – Dziękuję panu za przybycie – powiedziałam. – Wiem, że zwykle pracuje pan od jedenastej do siódmej, doceniam, że przyszedł pan tak wcześnie, byśmy mogli spędzić nieco czasu, zanim zacznie się pana pracowity dzień. – Nie ma sprawy. – Słyszałam, że jest pan w Countess pracownikiem o najdłuższym stażu. Czy to prawda? – Tak. – Skinął głową. – Zacząłem w wieku piętnastu lat, wykonując drobne prace dla pani Copeland i obu waszych dziadków. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że przez te lata zajmowałem tu wszystkie możliwe stanowiska. Uśmiechnęłam się i wskazałam krzesło u szczytu stołu, pomiędzy Westonem a mną.

– Niewiarygodne. Dopisało nam szczęście, że mamy kogoś z tak wielką wiedzą i doświadczeniem. Proszę usiąść. Chcieliśmy omówić przejęcie hotelu i wysłuchać wszelkich uwag, jakie pan ma. – Właściwie – Weston wstał – coś mi wyskoczyło i muszę wyjść. Pewnie nie wrócę aż do wieczora. Zamrugałam parę razy. – O czym ty mówisz? Kiedy coś ci wyskoczyło? – Przepraszam, Louis – zwrócił się Weston do dyrektora. – Zobaczymy się jutro. Jestem pewien, że wraz z panią Sterling poradzicie sobie ze wszystkim, z czym trzeba sobie obecnie poradzić. Sophia może wprowadzić mnie jutro wieczorem w to, co mnie ominęło. Poważnie? Mieliśmy dziś wyznaczone z pół tuzina spotkań z kluczowymi pracownikami, a głównym celem było zapewnienie tych ludzi, że nie muszą się martwić o swoją pracę i że wszystko będzie nadal szło sprawnie. Wszyscy wiedzieli, że Sterlingowie i Lockwoodowie sobą pogardzają, co wywoływało u pracowników dodatkowe zdenerwowanie. A on postanawia opuścić spotkania? Jeden z nowych właścicieli nawet nie ma dla ciebie czasu? – Ehmm… – Wstałam. – Mogłabym z tobą chwilkę porozmawiać, zanim wyjdziesz, Lockwoo… Westonie? Uśmiechnął się z zadowoleniem, a ja skinięciem głowy wskazałam drzwi sali konferencyjnej. – Na korytarzu. – Odwróciłam się do Louisa. – Przepraszam na minutkę, jeśli można. – Nie ma pośpiechu. Gdy znaleźliśmy się na korytarzu, rozejrzałam się, by się upewnić, że w pobliżu nie ma nikogo z personelu. Oparłam ręce na biodrach i próbowałam nie podnosić głosu. – Co, do cholery? Mamy dzień pełen spotkań. Co jest tak ważne, że nas porzucasz? Weston, tak jak zeszłej nocy, owinął sobie pasmo moich włosów wokół palca i mocno za nie szarpnął. – Poradzisz sobie z tym, Fifi. Lubisz dogadzać ludziom. Jestem pewien, że kiedy skończysz, cały personel będzie się cieszył, że ta stara pokraka kopnęła w kalendarz. Trzepnęłam go w rękę, żeby puścił moje włosy. – Nie jestem twoją sekretarką. Co opuścisz, twoja strata. Nie oczekuj, że będę ci zdawała raport. W odpowiedzi ten palant mrugnął. Nie znosiłam, gdy ktoś mrugał. – Miłego dnia, piękna. – Nie nazywaj mnie tak! I Weston Lockwood po prostu sobie poszedł. Ten facet doprowadzał mnie do szału. Krzyżyk na drogę, palancie. Stanowczo nie potrzebowałam go na spotkaniach. Zdecydowanie lepiej było bez niego. Właściwie, jakby nad tym pomyśleć, jedynym miejscem, gdzie ten palant okazał się użyteczny, była sypialnia. A ja nie popełnię ponownie tego błędu. To było cholernie pewne.

Wróciłam na spotkanie z Louisem. – A więc, jak pan wie, hotel należy obecnie do Sterlingów i Lockwoodów – zagaiłam. – Obie rodziny mają po czterdzieści dziewięć procent udziałów, a dwa procent należy do

miejscowej organizacji charytatywnej, którą pani Copeland wspierała tu, w centrum. Louis uśmiechnął się czule. – Easy Feet. – Zgadza się. – Kiwnęłam głową. Organizacja charytatywna, której Grace zostawiła dwa procent udziałów, była interesującym przedsięwzięciem – prowadził ją człowiek dysponujący rocznym budżetem mniejszym niż pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Dwa procent udziałów w Countess były zapewne warte ze sto razy więcej niż roczny budżet instytucji. Nic dziwnego, że tak mu zależało, by sprzedać swój udział któremuś z nas. – Czy pani Copeland miała jakiś osobisty powód, żeby ofiarować tej organizacji tak hojny datek? Jasne, to wspaniała organizacja, ale jest dosyć specyficzna. Louis oparł się o krzesło i skinął głową. Gdy się odezwał, w oczach miał ciepło. – Leo Farley. Z ekipy sprzątającej. To nazwisko nic mi nie powiedziało. – Pracownik, który zainteresował ją tą organizacją? – Jakieś sześć lat temu Leo był bezdomny. Długa historia, ale miał ciężki rok. Stracił pracę, zmarła mu żona, eksmitowano go z mieszkania, córka popełniła samobójstwo, a wszystko to w ciągu paru miesięcy. Czasami sypiał w uliczce za rogiem, tuż obok hotelowego wejścia dla personelu. Pani Copeland dwa razy dziennie chodziła na spacery, o dziesiątej rano i trzeciej po południu, jak w zegarku, zawsze niedaleko. Któregoś popołudnia natknęła się na Ottona Pottera, gdy leczył stopy Leo. – Otto Potter to człowiek, który prowadzi Easy Feet? – Dokładnie tak. – Louis skinął głową. – Jest emerytowanym podologiem. Wielu bezdomnych ma kłopoty ze stopami, nieleczona cukrzyca, chodzenie bez butów, infekcje, najróżniejsze problemy. Założył Easy Feet, by tu, w centrum, pomóc ludziom, którym nie żyje się lekko. Wraz z paroma innymi wolontariuszami obchodzi miasto i na ulicy leczy ludzi takich jak Leo. – A Leo tu teraz pracuje? – Pani Copeland go polubiła. Kiedy stopy mu wydobrzały, Leo zaczął z nią spacerować. W końcu zaproponowała mu pracę. Był pracownikiem miesiąca dużo częściej niż ktokolwiek inny. Bardzo się stara. – Och, to wspaniała historia. Louis uśmiechnął się dumnie. – Mam ich w zanadrzu wiele, jeśli chodzi o panią Copeland. Była naprawdę dobrym człowiekiem. Bardzo lojalnym. Zważywszy na to, co zostawiła dwóm mężczyznom, którzy ją niegdyś kochali, było to spore niedopowiedzenie. To dla mnie dobra wieść, bo lojalni pracodawcy zwykle oznaczają lojalnych pracowników, i liczyłam, że wszystko pójdzie jak po maśle, skoro już tak tu utknęłam, nadzorując hotel i chroniąc interesy swojej rodziny. Skierowałam rozmowę z powrotem na powód naszego spotkania. Podniosłam długopis leżący na notesie, który ze sobą przyniosłam. – Proszę mi opowiedzieć o zarządzaniu Countess. Czy wszystko idzie gładko? Czy są jakieś problemy lub wątpliwości, które chciałby mi pan przekazać, zapoznając mnie z tym, jak to wszystko działa? Louis wskazał mój notes. – Dobrze, że przyniosła pani ten notatnik. Oho.

– Po pierwsze grozi nam strajk. – Strajk? – Pani Copeland była hojna i lojalna, ale jeśli chodzi o zarządzanie, trzymała wszystko twardą ręką. Jestem dyrektorem hotelu. Nadzoruję na co dzień jego funkcjonowanie, ale ona osobiście zajmowała się sprawami biznesowymi. Przez długi czas była chora i część spraw, którymi trzeba było się zająć, nie została załatwiona. Westchnęłam i zapisałam: „strajk”. – No dobrze, niech mi pan opowie szczegółowo, co pan wie o problemach ze związkiem. Czterdzieści minut później miałam sześć stron notatek dotyczących tylko pierwszego problemu. – Coś jeszcze? Proszę, niech odpowiedź brzmi „nie”. Louis zmarszczył brwi. – Powiedziałbym, że następnym najważniejszym problemem są podwójne rezerwacje wesel. – Podwójne rezerwacje wesel? – Uniosłam brwi. Skinął głową. – Na pewno pani wie, że Countess to jedno z najpopularniejszych miejsc, gdzie organizuje się różne imprezy. – Tak, oczywiście. – Cóż, mamy dwie sale balowe: Wielki Pałac i Salon Cesarski. Rezerwuje się je z trzyletnim wyprzedzeniem. – Tak… – Jakieś dwa lata temu zaczęliśmy przyjmować rezerwacje na Taras. To dokładna replika Salonu Cesarskiego, ale z osobnym tarasem na dachu. – Nie wiedziałam, że jest tu taras na dachu. Pokręcił głową. – Bo go nie ma. W tym część problemu. Budowa dopiero się zaczęła, podobnie jak nowej głównej sali balowej, a wesela, które rezerwowano dwa lata temu, szybko się zbliżają. Klienci robili rezerwacje, spodziewając się, że czeka ich koktajl albo i ceremonia ślubna na świeżym powietrzu. Pierwsze wesele wypada już za trzy miesiące. Jak pani się pewnie domyśla, hotel obsługuje bardzo wpływowe rodziny. Pierwszą imprezę zamówiła siostrzenica burmistrza. Szerzej otworzyłam oczy. Cholera. Dalej było jeszcze gorzej. Chociaż z perspektywy gości mogło się wydawać, że wytworny hotel jest w doskonałym stanie, ciążyła na nim długa lista poważnych problemów, które narastały od dawna. A teraz te problemy były moimi. Przez następne trzy i pół godziny Louis zwierzał się z jednego kłopotu po drugim. Mieliśmy tak wiele do omówienia, że musiałam przełożyć inne spotkania, na które umówiłam się tego ranka z kadrą zarządzającą. Kiedy skończyliśmy rozmawiać, kręciło mi się w głowie. Przystanęłam przy drzwiach. – Bardzo dziękuję, że mnie pan dziś we wszystko wprowadził. Uśmiechnął się. – To chyba dobrze, że jest was dwoje. Czeka was mnóstwo pracy. Ostatnim, o czym bym pomyślała, był Weston Lockwood, i Louis dostrzegł zmieszanie na mojej twarzy. – Mówiłem o panu Lockwoodzie – wyjaśnił – bo chyba miło mieć kogoś przy sobie w trudnych wyzwaniach, żeby sobie z tym wszystkim poradzić. Wolałam się uśmiechnąć, niż mu powiedzieć, że skłonienie Sterlingów i Lockwoodów do

zgody w jakiejkolwiek sprawie będzie być może największym problemem tego hotelu. – Tak. – Uśmiechnęłam się najserdeczniej, jak mogłam w tej chwili. – Miło mieć kogoś, na kogo można liczyć. I kto gdzieś sobie znika, jak to zrobił dzisiaj. – Proszę dać mi znać, jeśli będę mógł jakoś pomóc. – Dziękuję, Louis. Gdy dyrektor wyszedł z sali konferencyjnej, przygarbiłam się na krześle, próbując uporządkować myśli. Sądziłam, że przyjeżdżam do Nowego Jorku, żeby zająć się hotelem w czasie, gdy moja rodzina pracowała nad wykupieniem udziałów mniejszościowego akcjonariusza. Najwyraźniej miałam ręce pełne roboty. Kiedy tak siedziałam, czując się nieco zaszokowana, moja komórka na stole zaczęła brzęczeć. Podniosłam ją i głośno westchnęłam. Oprócz Westona Lockwooda był tylko jeden człowiek, z którym chciałam uniknąć dyskusji o wszystkim, czego się właśnie dowiedziałam. I oczywiście musiał zadzwonić w tym właśnie momencie. Wzięłam głęboki wdech i pomyślałam, że najlepiej mieć już tę tyradę za sobą, dlatego odebrałam. – Cześć, tato…

ROZDZIAŁ 4 Sophia Jak, u diabła, do tego doszło? Ojciec zaczął wrzeszczeć, zanim usiedliśmy przy naszym stoliku. Rozłączył się pięć minut po tym, jak dziś zadzwonił – w chwili gdy wspomniałam o grożącym nam strajku. Pół godziny po tym, jak trzasnął słuchawką przy moim uchu, jego sekretarka wysłała mi mail z wieścią, że ojciec wyląduje o siódmej, a kolacja odbędzie się w Prime, jednej z restauracji w Countess. Nie zapytała, czy mam czas, tylko poinformowała mnie, gdzie będziemy jeść. Nie wspomnę już o tym, że po raz pierwszy usłyszałam, iż ojciec w ogóle zamierza przybyć dziś do miasta. I nie miałam pojęcia, że będzie mu towarzyszył mój przyrodni brat Spencer, chociaż po latach doświadczeń tyle powinnam przewidzieć. – No cóż – zaczęłam – pani Copeland była chora i parę spraw zaniedbała, uważając, że zadba o nie, kiedy poczuje się lepiej. Jak widać, nie dostała tej szansy. Podszedł kelner, by przyjąć zamówienie na drinki. Ojciec nie dał biednemu człowiekowi szansy skończyć pytać, co chcemy, przerwał mu niegrzecznie i warknął: – Szkocka z lodem, dwudziestopięcioletnia glenlivet single malt. Żeby ojciec uznał alkohol za wart konsumpcji, ten musiał kosztować więcej niż pięćset dolarów za butelkę. Marionetka w postaci mojego przyrodniego brata uniosła rękę. – Niech będą dwie. Żadnego „proszę”. Żadnego „dziękuję”. I najwyraźniej żaden z nich nigdy nie słyszał o zasadzie „panie pierwsze”. Gdy nadeszła moja kolej na zamówienie, spróbowałam zrekompensować ich nieuprzejmość. – Czy mogłabym prosić o kieliszek merlota? Może być dowolny z tych, które macie otwarte. – Uśmiechnęłam się. – Bardzo dziękuję. Nawet jeśli ojciec zauważył, że przesadzam z uprzejmościami, wydawał się tym nie przejmować. – Spencer potrafi sobie poradzić ze związkiem – powiedział. – Ma doświadczenie w kontaktach z hotelarskim związkiem zawodowym. O nie. – Dziękuję, ale zdołam sobie z tym poradzić sama. – Nie pytałem cię, Sophio – rzekł surowo ojciec. Przez lata w kontaktach z ojcem przymykałam oko na wiele spraw, ale to nie miała być

jedna z nich. Dziadek powierzył mi zadanie kierowania hotelem i zamierzałam samodzielnie sprawić, że będzie ze mnie dumny. – Z całym szacunkiem, tato, ale nie potrzebuję pomocy Spencera. A jeśli będę potrzebowała jakiegoś wsparcia, skontaktuję się i o nie poproszę. Ojcu poczerwieniały uszy. – To cię przerasta. – Dziadek we mnie wierzy. Może ty też powinieneś spróbować. – Ludzie, którzy kierują związkiem, są przyzwyczajeni do współpracy z mężczyznami. Może się zrobić gorąco – odezwał się Spencer. Czy ten palant naprawdę właśnie mi mówi, że potrzebuję pomocy, bo jestem kobietą? Teraz to mnie poróżowiały uszy. Na szczęście nadszedł kelner z drinkami, dając mi chwilę na ochłonięcie. Chociaż miałam wielką ochotę wybuchnąć, nie zamierzałam zniżyć się do krzyku albo tyranizowania, żeby wytłumaczyć swój punkt widzenia – to były sposoby mojego ojca. Kiedy kelner przyniósł nam napoje, poprosiłam go, żeby dał nam chwilkę, bo żadne z nas nie zajrzało jeszcze do menu. Upiłam solidny łyk wina i odwróciłam się, by poświęcić pełną uwagę Spencerowi. – Nie wiedziałam, że negocjacje ze związkiem zależą od wielkości mojego fiuta, ale nie przejmuj się, Spencerze, wkładali nas czasami razem do wanny, gdy byliśmy dziećmi. Zapewniam cię, że mój jest większy niż twój. – Sophia! – wtrącił się ojciec. – Zachowuj się jak dama i uważaj na język. Jakby mało mi było lekceważenia ze strony ojca i przyrodniego brata, kątem oka dostrzegłam, że do restauracji wchodzi Weston. Nasze oczy się spotkały i szybko omiótł wzrokiem moich towarzyszy kolacji, a potem skierował się prosto do nas. Jednym haustem wychyliłam resztę wina, jakby to była butelka wody. – Pan Sterling. Jak miło pana widzieć. – Weston położył dłoń na oparciu mojego krzesła i zaszczycił nasz stolik swoim najbardziej olśniewającym i irytującym uśmiechem. Ojciec zmierzył go wzrokiem i warknął: – Chryste, czy kogoś w ogóle obchodzi ten hotel? Martwiłem się, że rodzina Lockwoodów wyśle kogoś, kto spróbuje orżnąć moją córkę. Nie muszę się przynajmniej martwić o tę jedną rzecz, skoro wysłali ciebie. Westonowi drgnęła warga i rzucił na mnie okiem. – Tak, może pan spać spokojnie, wiedząc, że nie orżnę pana córki. Spencer oparł się o krzesło. – Myślałem, że jesteś w Vegas – powiedział. – Wróciłem do Nowego Jorku dziewięć miesięcy temu. Coraz gorzej ci idzie szpiegowanie mnie, Spence. Musiałam ukryć uśmieszek. Mój przyrodni brat nie cierpiał, gdy nazywano go Spence. – Skoro tu jesteś – powiedział – to kto w Mieście Grzechu pilnuje striptizerek i kasyn, Lockwood? Weston rzucił zadowolony uśmieszek. – Na przykład Aurory Gables? Słyszałem, że ma się kim zajmować. Uśmiech Spencera przygasł. Ciekawe. Wyglądało na to, że Weston odrobił zadanie i znał związaną z moim perfekcyjnym przyrodnim bratem plotkę, która do mnie też dotarła. Spencer odezwał się, nadal z zaciśniętymi zębami: – Co robisz w sprawie związku? Weston zerknął na mnie z miną winowajcy. – Spotkałem się dziś z nimi. Jesteśmy blisko osiągnięcia porozumienia.

Szeroko otworzyłam oczy. Co za mały gnojek. Wiedział o problemie ze związkiem, ale zostawił mnie na uboczu, wysłuchującą personelu, a sam zniknął, żeby zadbać o interesy. Nie doceniałam go, przypuszczałam, że wyszedł gdzieś i się opieprza. Tymczasem był o dwa kroki przede mną, zajmując się sprawami, nad którymi powinniśmy pracować wspólnie. Spencer i mój ojciec doprowadzili mnie do gniewu, ale to? Byłam wściekła. – Pozwalasz, żeby Lockwood sam dbał o interesy? – warknął ojciec. – Co, u diabła, się z tobą dzieje? Jesteś zupełnie niekompetentna? Weston uniósł rękę. – Zaraz. Chwileczkę. Spuść trochę z tonu, staruszku. Nie ma potrzeby podnosić głosu. Niech pan nie mówi w ten sposób do Sophii. – Nie ucz mnie, jak mam rozmawiać z córką! Weston się wyprostował. – Nie będę tu stać i słuchać, jak unosi pan głos, rozmawiając z jakąkolwiek kobietą. Nie obchodzi mnie, czy to pańska córka czy nie. Niech pan okaże trochę szacunku. Ojciec wstał i rzucił serwetkę na stół. – Pilnuj swego nosa. Sprawy wymykały się spod kontroli i nie podobało mi się, w jakim kierunku zmierzają. Również wstałam. – Przestańcie obaj! – Wycelowałam palec w swojego ojca. – Nie będę tolerować tego, że podnosisz głos i mnie obrażasz. – Odwróciłam się do Westona i dźgnęłam go palcem w pierś. – A co do ciebie: nie potrzebuję, żebyś stawał w mojej obronie. Potrafię o siebie zadbać. Weston pokręcił głową. – Zapomniałem, jaka z was fajna paczka. Zawsze wiedziałem, że ten staruszek to sadysta. Nie spodziewałam się tylko, że z ciebie masochistka, Fifi. Smacznego, do cholery. – Odwrócił się i odszedł. Ojciec i ja nadal staliśmy. Nie miałam pojęcia czemu, ale nie chciałam jako pierwsza zajmować miejsca. – Jestem tu od trzydziestu sześciu godzin – powiedziałam. – Musisz mi dać chwilę wytchnienia. Skontaktuję się, jeśli będzie mi potrzebna pomoc. Wszyscy teraz jesteśmy po tej samej stronie i uważam, że umiejętność proszenia o potrzebną pomoc to cecha dobrego przywódcy, a nie oznaka słabości. A teraz, gdybyś zechciał usiąść i omówić sprawy, może i udzielić mi jakichś wskazówek opartych na latach doświadczeń, to z chęcią przeprowadzę taką rozmowę. Jeśli nie, zamówię posiłek do pokoju i zjem go na górze. Ojciec burknął pod nosem coś niezrozumiałego, ale podniósł serwetkę i usiadł. – Dziękuję – powiedziałam. Do końca posiłku było już mniej gorąco, chociaż im więcej hotelowych problemów przedstawiałam ojcu, tym trudniej było mu się powstrzymać od nalegania, bym przyjęła Spencera do współzarządzania. Mój przyrodni brat jak zwykle kiwał głową i powtarzał, co powiedział ojciec, ale nie miał do dodania niczego naprawdę wartościowego. Zrezygnowałam z kawy i deseru z nadzieją, że spotkanie nie przedłuży się bardziej niż to konieczne, i na szczęście obaj poszli w moje ślady. Pożegnaliśmy się w hotelowym holu, a w drodze do windy bardzo mnie kusiło, by zatrzymać się w barze i strzelić sobie jednego czy dwa głębsze. Musiałam jednak zachować trzeźwy umysł na następne spotkanie – choć Weston nie miał pojęcia, że do niego dojdzie.

– Wiedziałem, że nie będziesz w stanie się oprzeć drugiej „rundce”. – Weston otworzył drzwi do swojego apartamentu i oparł rękę na ich górnej krawędzi. Przecisnęłam się koło niego i wmaszerowałam do jego pokoju. Kiedy się odwróciłam, zauważyłam, że nie ma na sobie nic oprócz rozpiętej koszuli frakowej i czarnych bokserek. Wskazałam jego przyodziewek. – Co ty, u licha, wyrabiasz? Popatrzył po sobie. – Ehmmm… Rozbieram się. Odwróciłam głowę. – Załóż jakieś cholerne ubranie! O dziwo, posłuchał. Podszedł do krzesła, na którym wisiały jego spodnie, i naciągnął je na siebie. Zasunął zamek, ale guzik i pasek zostawił rozpięte. Odwróciłam się do niego, gdy wreszcie doprowadził się do ładu, i mój wzrok spoczął na cienkim pasemku włosów ciągnącym się od jego rozpiętych spodni do pępka. Starałam się, żeby mnie to nie rozpraszało, ale te cholerne włosy – cóż, były cholernie seksowne. Co jeszcze bardziej mnie wkurzyło. Zamrugałam parę razy i zmusiłam się, by przenieść wzrok na jego twarz, a ręce oparłam sobie na biodrach. – Co, u diabła? Wiedziałeś o problemie ze związkiem i poszedłeś się dziś z nimi zobaczyć? W co ty tak głupio pogrywasz? – Nie zauważyłem, że moja komórka zadzwoniła, kiedy już najwyraźniej się o tym dowiedziałaś. – Wzruszył ramionami. Warknęłam. – Dowiedziałam się dopiero dzisiaj, gdy ty uciekłeś z zaplanowanego spotkania! Pomalutku przysunął się bliżej. – Twój ojciec to prawdziwy dupek. To było oczywiste. Wszyscy o tym wiedzieli, zwłaszcza ja. I mogłam wygadywać na niego, co tylko chciałam, ale nikt inny nie powinien sobie na to pozwalać – zwłaszcza Lockwood. – Nie mów tak o moim ojcu. Szeroko otworzył oczy i odchylił głowę. – Poważnie? Będziesz go bronić po tym, jak się do ciebie odzywał? – To nie twój zakichany interes, jak do mnie mówi. Uśmiechnął się znacząco, ale nic nie powiedział. – Co, u diabła, cię tak śmieszy? – warknęłam. Postukał palcem w swoje przednie zęby. – Utkwiło ci tu coś malutkiego. Może szpinak albo pietruszka? Jadłaś ostrygi Rockefeller? Są pyszne, prawda? – Co? Nie! Nie jadłam ostryg! – Podniosłam rękę i potarłam zęby. – To mi przypomina czasy, kiedy byłaś dzieckiem. Pamiętasz? Miałaś wielką szparę między przednimi zębami. Trzeba było czegoś naprawdę dużego, żeby utkwiło w tej dziurze. A tak w ogóle czemu się jej pozbyłaś? Podobała mi się. Miałam straszne zęby, kiedy byliśmy dziećmi. Przez te pięć lat, gdy nosiłam aparat, spędzałam niezliczone godziny na fotelu ortodonty. Zaskoczyło mnie jednak, że Weston w ogóle o tym pamięta. Pochylił się znienacka i poskrobał w moje zęby, usuwając za mnie to, co w nich utkwiło. – Mam to – powiedział, unosząc palec. Nie miałam pojęcia czemu, ale ten prosty gest

wydał się tak intymny, że wzbudził we mnie jakieś ciepło. Przeciwstawiłam mu się zatem jak największym chłodem, na jaki mogłam się zdobyć. Odtrąciłam jego rękę i warknęłam: – Ręce przy sobie. Zrobił krok do przodu. – Jesteś pewna? – Wyciągnął rękę i położył mi ją na biodrze. – Wygląda na to, że dobrze by ci zrobiło, gdybyś się znów trochę wyszalała. Irytowało mnie, że moje ciało natychmiast zareagowało na jego dotyk. Wkurzało mnie to bardziej niż to, co zrobił czy jak się wtrącił do mojej rozmowy z ojcem. – Wal się. Przysunął się bliżej i wbił palce mocniej w moje biodro. – Wreszcie myślimy o tym samym. – Czemu mi nie powiedziałeś, że wiesz o problemie ze związkiem? Nachylił się bliżej i głęboko wciągnął powietrze. – Jakie masz perfumy? – Odpowiedz mi, dupku. Czemu nie wspomniałeś o strajku? – Powiem ci, ale prawda ci się nie spodoba. – Nie podoba mi się większość rzeczy, które wychodzą z twoich ust, ale to nigdy nie powstrzymało cię od gadania. – Przewodniczący związku nie za bardzo umie współpracować z kobietami. Gdybym ci powiedział, że wystąpiły problemy, upierałabyś się, że przyjdziesz, a ten gość to prawdziwy dupek. Nie wysłuchałby ani słowa z tego, co mówisz, a potem, gdy tylko byś zniknęła z pola widzenia, gadałby ze mną o twoich cyckach, co wkurwiłoby mnie na maksa i bym go walnął. Najlepiej było uniknąć całej tej chryi i po prostu to załatwić. – Żeby sobie poradzić z seksistowskim dupkiem, nie należy mu się poddawać. Trzeba stawić mu czoła w profesjonalny sposób. Weston wydawał się rozważać, co powiedziałam, a potem skinął głową. – No dobrze. Instynkt mi podpowiadał, by chronić cię przed tym dupkiem, a nie narażać na jego szajs. Ale cię rozumiem. Napięcie na mojej twarzy zelżało. – Żeby to się nie powtórzyło. Warga drgnęła mu w kąciku. – Tak, proszę pani. Zapatrzył się na swoją rękę, nadal opartą o moje biodro, sama też przeniosłam na nią uwagę. Ręka bardzo powolutku zaczęła przesuwać się do góry. Cholera. Rozkwitło we mnie pożądanie. Powinnam odtrącić jego dłoń i wymaszerować za drzwi, tymczasem stałam, obserwując, jak on pieści moje biodro, przesuwa palcami po wcięciu w talii i gładzi moją klatkę piersiową. Kiedy dosięgnął wypukłości piersi, podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. Miałam wrażenie, że daje mi czas, bym mogła go powstrzymać – a ja naprawdę chciałam to zrobić. Przynajmniej chciał tego mój rozum. Zaś ciało… cóż, nie za bardzo. Minęła zaledwie doba, odkąd mnie dotykał, a już czułam się spragniona i zdesperowana. Pierś zaczęła mi szybciej falować, gdy obserwowałam, jak jego ręka unosi się z mojego boku, muska jedwabną bluzkę, ujmuje mnie za pierś i ją ściska. – Boże, naprawdę tobą gardzę – syknęłam, przymykając oczy.

– Taak, twoje sutki sterczące pod tą bluzką też wyglądają, jakby mnie nienawidziły. Zanurzył dłoń w dekolt bluzki, zsunął koronki stanika i pociągnął za jeden z moich napiętych koniuszków. Zirytowało mnie, że wydałam cichy jęk. – Lubisz, jak jest trochę ostro, prawda? Nadal nie otwierałam oczu. – Nie psuj tej chwili gadaniem. Jego dłoń przesunęła się na drugą pierś, a drugą ręką ujął obie moje dłonie. Ciasno objął mi nadgarstki i nachylił się do ucha. – Może powinniśmy mieć jakieś hasło ostrzegawcze. O Boże. Co, u diabła, się ze mną dzieje? Czemu pomysł, że potrzebne nam hasło, tak mnie podnieca? Gdy nie odpowiadałam, przygryzł mi ucho. – Wybierz jakieś słowo, piękna. Otworzyłam oczy. – Dupek. Przy mojej skórze zawibrował jego cichy śmiech. – Chyba potrzebne ci słowo, którego nie używasz już jako pieszczotliwego przezwiska. Takie, którego nie powtarzasz co najmniej dziesięć razy dziennie, kiedy jestem w pobliżu. – Nie potrzebuję żadnego. Nie kręcą mnie perwersje. Weston cofnął głowę. – Gardzisz mną, a ja zamierzam skrępować ci ręce za plecami, żebyś mogła pieprzyć się z nienawiści, ile wlezie. Mów, co chcesz, ale potrzebne ci hasło, kochanie. Wyjął rękę z mojej bluzki, sięgnął do spodni i złapał za klamerkę paska. Jednym mocnym szarpnięciem wyrwał go ze wszystkich szlufek. Ten świst był jednym z najbardziej erotycznych odgłosów, jakie kiedykolwiek słyszałam. Puścił moje nadgarstki i uniósł pasek, by mi go pokazać. – Odwróć się. Złóż ręce za plecami. Boże, miał tak zachrypnięty i niski głos. Gdyby seks jakoś brzmiał, byłby to właśnie ten dźwięk. Zawahałam się jednak, czy się odwrócić. Czułam, że to chwila prawdy. Czy naprawdę zamierzałam pozwolić facetowi, którego nienawidziłam przez całe życie, by skrępował mi ręce i zrobił ze mną wszystko, co zechce? Weston dostrzegł niepokój w moich oczach i ujął mnie za policzek. – Nie zrobię niczego, czego nie będziesz chciała. – A jeśli nie chcę, byś związał mi ręce? – To ich nie zwiążę. – Patrzył mi badawczo w oczy. – Ale chcesz, żebym to zrobił, prawda? Przestań myśleć, co wydaje się dobre, a co złe, i zaakceptuj to, czego chcesz, Soph. Nie umknęło mi, że w końcu nazwał mnie moim prawdziwym imieniem. Odetchnęłam głęboko i podjęłam szaloną decyzję, wybierając ryzyko. Założyłam ręce za plecy, a on owinął paskiem moje nadgarstki i mocno go zacisnął. – Szarpnij trochę – polecił. Zrobiłam, co mogłam, żeby oswobodzić przeguby, ale nie drgnęły. Weston podprowadził mnie do biurka przed oknem. Przypuszczałam, że wszystko potoczy się podobnie jak ostatnim razem, gdy ze sobą byliśmy – to znaczy ja się nachylę, a on weźmie mnie od tyłu. Jednak moje przypuszczenia co do zamiarów Westona Lockwooda ponownie okazały się błędne. Odwrócił mnie, pochwycił w pasie obiema rękami i posadził na biurku. – Rozłóż nogi.

– Mamy zasady – wydyszałam. – Tylko od tyłu. Weston złapał mnie za kolana. – Obowiązują, kiedy cię pieprzę, ale nie jestem jeszcze na to gotów. Przełknęłam ślinę. Szeroko rozsunął moje nogi. Nawet nie próbowałam z nim walczyć. – Ostatnia szansa. Hasło, Sophio? – Countess – szepnęłam. – Dobry wybór. – Uśmiechnął się. Cofnął się o krok. Gdy siedziałam z rozpostartymi nogami i rękami związanymi za plecami, czułam się niewiarygodnie bezbronna. Sapnęłam, próbując przejąć choć odrobinę kontroli: – Pospiesz się. Miejmy to już za sobą. Weston przygryzł dolną wargę i przysięgam, że poczułam to między nogami. Było coś cholernie seksownego w tym, jak na mnie patrzył. – Patrz mi w oczy, gdy będę cię pieścił palcami. Szczęka mi opadła. Ten facet miał tupet. Rozbawiony moją miną znów zmniejszył dystans między nami. Wcisnął jedną rękę między moje rozpostarte nogi i niezbyt delikatnie przesunął mi majtki na bok. Dwoma palcami potarł mnie pośrodku w górę i w dół, a potem zanurzył jeden palec wewnątrz, tak jak zrobił zeszłej nocy. Mimo to jakimś cudem i tak się tego nie spodziewałam. Odetchnęłam głośno. – Już taka dla mnie mokra. Wsuwał palec i wysuwał, a ja zamknęłam oczy. – Ejże. Już zapomniałaś, co mówiłem? Oczy otwarte, moja mała Fifi. Zaczęłam coś mówić, chciałam mu powtórzyć, żeby przestał mnie tak nazywać, ale wtedy jego palec wsunął się jeszcze parę razy tam i z powrotem i cokolwiek myślałam, rozwiało się szybciej niż moje zahamowania. – Rozłóż nogi szerzej, bym mógł dać ci więcej. Uwielbiam to, że jesteś taka ciasna. Rozum mi podpowiadał, bym złączyła nogi, ale ciało pragnęło tego więcej, które chciał mi dać. Bezwstydnie rozłożyłam nogi. Weston się uśmiechnął. Patrząc mi w oczy, wysunął palec i wcisnął we mnie dwa. Napięłam się na chwilkę, a potem rozluźniłam, podczas gdy on poruszał palcami tam i z powrotem z metodyczną precyzją. – Jeszcze jeden… Tak się zatopiłam w chwili, że nie byłam pewna, o czym mówi, póki nie poczułam, że wchodzi we mnie trzeci palec. Jęknęłam i znów przymknęłam oczy. Weston odczekał chwilkę, a potem szepnął mi do ucha: – Jesteś taka piękna, kiedy się podniecasz. Co za szkoda, że chcesz, bym brał cię tylko od tyłu. Założę się, że widok, jak dochodzisz z moim fiutem zamiast z ręką, jest wręcz rewelacyjny. Zaczęłam ciężko oddychać. Jego ciepły oddech przy moim uchu i nieustanne pieszczenie mego wnętrza sprawiły, że spełnienie było już blisko. Weston zgiął palce i zmienił kąt pchnięć, a ja wiedziałam, że wkrótce osiągnę orgazm. Sięgnął za mnie i wplątał mi palce we włosy. Szarpnął mi głowę do tyłu i wessał się w moją odsłoniętą szyję. – Och… och, Boże. Pociągnął mnie mocniej za włosy, aż zabolało – choć to go nie powstrzymało – i wyciągnął kciuk, żeby pomasować moją łechtaczkę. – Oczy otwarte, kiedy będziesz dochodzić – mruknął i cofnął się, by na mnie popatrzeć.

Byłam jednak tak zatopiona w chwili, że ledwie go słyszałam. Powtórzył te słowa, tym razem surowym tonem. – Kurde, oczy otwarte, Sophio. Gwałtownie uniosłam powieki. Odruchowo spróbowałam do niego sięgnąć, zapominając, że ręce mam związane z tyłu. Ze skórzanym paskiem wokół nadgarstków nie było żartów i im mocniej ciągnęłam, tym silniej wrzynał mi się w skórę. O dziwo, to uczucie bycia skrępowaną mnie nie przerażało, a właściwie zdawało się mnie podniecać. Wysiliłam się więc jeszcze parę razy, daremnie próbując się wyswobodzić, aż poczułam, że moje ciało zaczyna szczytować. O Boże. Wydałam z siebie gardłowy dźwięk, na poły jęk, na poły okrzyk, i wstrząsnął mną orgazm. Nasze spojrzenia się spotkały, a żar w oczach Westona, kiedy obserwował mój orgazm, sprawił, że nie mogłam oderwać od niego wzroku. Kiedy minęły ostatnie dreszcze, pochyliłam się i oparłam głowę o jego ramię, przymykając oczy. Wkrótce znów poczułam się bezbronna. Nie otwierałam oczu. – Zdejmij to – szepnęłam. – Jesteś pewna? Skinęłam głową. Sięgnął za mnie i rozpiął klamrę, uwalniając moje ręce. Potarłam jeden z nadgarstków. Spuścił na nie wzrok. Były zaczerwienione od obtarcia, chociaż nie bolały. – Chcesz, żebym przyniósł trochę lodu? – Nic mi nie jest. – Pokręciłam głową. – Jakiś krem czy coś? Jego łagodny ton przeraził mnie niemal równie bardzo jak to, na co właśnie pozwoliłam. Przycisnęłam dłoń do jego piersi i szturchnęłam go, żeby cofnął się o krok. – Nie bądź dla mnie miły – warknęłam, poprawiając spódnicę. Uniósł brwi. – Chcesz, żebym zachowywał się jak fiut? – Wskazał za siebie kciukiem. – Na pewno jest tu gdzieś sól, którą mógłbym cię posypać. Wtedy cię zapiecze. To by ci odpowiadało? Zmrużyłam oczy i zeskoczyłam z biurka. – Wiesz, co mi odpowiada? Żebyś nie spotykał się ze związkiem, gdy mnie przy tym nie ma. Mamy równe udziały w tym hotelu i potrzebna ci moja zgoda na akceptację wszelkich porozumień, które z nimi zawierasz. – Serio? Dwie minuty temu jęczałaś, a teraz wracamy do spraw związku? Może moglibyśmy to odłożyć na potem. Otarłam przeguby o spódnicę. Nie planowałam wybiegać, ale też nie planowałam tego, co właśnie miało miejsce. Uderzyło mnie jednak, że mam teraz przewagę – sposób, by Weston poczuł się tak wydymany, jak wcześniej ja z jego winy. Na twarz powoli wypłynął mi niecny uśmiech, uniosłam brew. – Na potem? Spuścił wzrok na pokaźne wybrzuszenie w swoich spodniach, a potem znów na mnie spojrzał. – Jeszcze nie skończyliśmy. – Czyżby? – Podeszłam do drzwi, otworzyłam je i spojrzałam przez ramię. – Mam nadzieję, że czujesz się tak samo wydymany, jak ja się dziś czułam. Słodkich snów, Westonie.

ROZDZIAŁ 5 Weston No i co się z tobą dzieje? Cieszę się, że w tym tygodniu nie odwołałeś znów naszej sesji. – Doktor Halpern skrzyżowała nogi i położyła swój notes na stoliku obok. Chyba po raz pierwszy nie musiałem ukrywać, że pożeram wzrokiem jej kształtne łydki, a stało się tak dlatego, że postanowiła dla odmiany włożyć spodnie. Jak zwykle eksponowała swoje długie nogi. Jak zawsze leżałem na kozetce, chociaż lekarka powiedziała mi, że nie jest to konieczne i większość pacjentów siedzi. Jak widać, psychiatra siedzący na fotelu naprzeciwko wyżalającego się czubka to scena raczej z filmów niż z realnego życia. Skoro jednak już musiałem tu przyjść, mogłem równie dobrze przy okazji trochę wypocząć. – Mówiłem pani kiedyś o tym, jak chorowałem na krup? – spytałem. – Miałem chyba ze cztery lata, a Caroline jakieś sześć. – Chyba mi o tym nie wspominałeś. – Matka dała mi resztkę lodów, a mojej siostrze się to nie spodobało. Mama ustawiła w moim pokoju nawilżacz i kiedy delektowałem się lodami, weszła Caroline i do niego nasikała. Gdy przyszła matka, by położyć mnie z powrotem do łóżka, pokój wypełniała chmura rozpylonego moczu. Kątem oka dostrzegłem, że doktor Halpern podnosi notes i coś zapisuje. – Robi pani z tego notatki? Czy dlatego, że myśli pani, by wypróbować na kimś ten dowcip, czy też właśnie pani odkryła źródło wszystkich moich problemów? Doktor Halpern odłożyła notes i długopis. – Zapisałam, że dobrowolnie opowiedziałeś o swojej siostrze. Czy jest jakiś powód, dla którego myślałeś dziś o Caroline? Zwykle tak naprawdę nie zastanawiałem się nad niczym, o co spytała droga lekarka, ale dziś z jakiegoś powodu to zrobiłem. – Nic mi o tym nie wiadomo. – Opowiedz mi o ostatnich dwóch dobach. Nawet jeśli dzień minął ci częściowo prozaicznie, chciałabym o tym usłyszeć. Pokręciłem głową. – Jest pani pewna? Doktor Halpern splotła ręce na kolanach. – Tak. – No dobrze… Cóż…W ciągu następnych dwudziestu minut streściłem jej wydarzenia z ostatnich dwóch dni, chociaż pominąłem osobiste spotkania z Sophią, uznając, że te szczegóły

nie mają związku z czymkolwiek, co chciała przeanalizować. Mimo to zdawała się i tak skupiać na tej części mojej opowieści. – Czyli ciebie i Sophię łączy jakaś wspólna historia. – Łączy nasze rodziny. – Kiedy ostatni raz widziałeś Sophię, pominąwszy spotkanie sprzed paru dni? – Na balu maturalnym. – Uśmiechnąłem się. – Poszliście na niego razem? – Nie. – Pokręciłem głową. – Ale widziałeś ją na balu? Wróciłem myślą do czasu sprzed dwunastu lat. Wciąż potrafiłem przypomnieć sobie Sophię w tej sukience. Była czerwona i opinała wszystkie jej krągłości. Choć większość dziewczyn wyglądała ładnie, sprawiały też wrażenie, jakby wybierały się na bal maturalny. Z wyjątkiem Soph. Ona wyglądała elegancko i wyróżniała się, tak że przez cały wieczór nie mogłem od niej oderwać oczu – chociaż dziewczyna, z którą się umówiłem, wciąż mi opowiadała o tych wszystkich rzeczach, które ze mną zrobi, kiedy już będzie po balu, i na które nie mogła się doczekać. – Tak. Dla niej nie był to zbyt udany wieczór. – Czemu? – Jej chłopak przespał się z jej kuzynką. Dowiedziała się o tym, gdy podsłuchała, jak uprawiają seks w kabinie damskiej toalety. – Ojej. To musiało jej zepsuć wieczór. – Tak, zwłaszcza kiedy walnąłem fiuta w nos. – Przypomniałem sobie, jaką minę robiła zwykle doktor Halpern, gdy przeklinałem, i dodałem: – Przepraszam. Kiedy walnąłem cieniasa w nos. – Dziękuję ci. – Uśmiechnęła się lekarka. – A zatem ty i Sophia byliście dobrymi przyjaciółmi? – Nie, nienawidziliśmy się. – Uśmiechnąłem się. – Ale broniłeś jej honoru. – Bardziej chodziło o to, że nie lubiłem jej chłopaka. – Wzruszyłem ramionami. – Dlaczego? Zacząłem odpowiadać, ale urwałem. Czemu, u diabła, rozprawialiśmy o tym, co było dwanaście lat temu i czy lubiłem jej chłopaka, czy nie? Odwróciłem się, żeby spojrzeć na doktor Halpern, i powiedziałem: – Czy te wszystkie pytania mają sens? Myślę, że zboczyliśmy z tematu. – Co uważasz za temat na dziś? Czy jest coś konkretnego, o czym chciałbyś porozmawiać? Przeczesałem dłonią włosy. – Bez urazy, ale gdybym miał wybrać, nie rozmawiałbym tu z panią w ogóle. Czyli nie… Nie ma nic konkretnego, co chcę dziś omówić. Zamilkła na długi czas. – Dokończmy rozmowę. Czy Sophia i Caroline się przyjaźniły? – Caroline nie miała wielu przyjaciół. Często opuszczała zajęcia szkolne i nie mogła robić większości z tego, co robią normalne dzieci. – No dobrze, więc wróćmy na chwilę do Sophii i balu. Z jakiegoś powodu poczułeś potrzebę, żeby wtrącić się do jej związku i wdać w sprzeczkę z jej chłopakiem. Czy Sophię to zdenerwowało? – O ile wiem, nawet sobie nie uświadomiła, że to się stało. – Wzruszyłem ramionami. –

Wybiegła zaraz po tym, jak przyłapała ich na romansowaniu w łazience. – I wtedy widziałeś ją po raz ostatni? – Nie. – Uśmiechnąłem się. – Byłem w kiepskim nastroju. Wszyscy moi koledzy się upili i zachowywali jak idioci, a ja nie mogłem pić, więc wcześnie wyszedłem z balu. Wpadłem na Sophię na parkingu. – Dlaczego nie mogłeś pić tak jak twoi koledzy? – Na następny dzień miałem wyznaczony zabieg. Caroline znów była chora. – No dobrze. – Doktor Halpern zmarszczyła brwi. – Czyli wpadłeś na Sophię na parkingu i jak poszło? – Kłóciliśmy się. – Uśmiechnąłem się. – Jak zwykle. Myślała, że przyszedłem, by się ponapawać, że jej chłopak to taki palant. Nawet jej nie gonił. Oboje podjechaliśmy na bal limuzynami. Zadzwoniłem do swojego szofera i kazałem mu nas zabrać. – Rozumiem… Nie zamierzałem opowiadać, że kiedy Sophia na mnie wrzeszczała, przycisnąłem usta do jej warg i skończyło się na tym, że oboje tego wieczoru wyładowaliśmy nasze frustracje w o wiele bardziej produktywny sposób. – My… trochę pogadaliśmy i tuż przed świtem zasnąłem w jej domu. Obudziłem się pół godziny po tym, jak miałem być w szpitalu. Złapałem taksówkę i pojawiłem się w wymiętym smokingu z zeszłego wieczoru. – Pokręciłem głową. – Matka kazała im sprawdzić u mnie poziom alkoholu, bo uważała, że przedłożyłem zabawę nad Caroline. Nie wierzyła, kiedy jej mówiłem, że nie wypiłem ani kropelki. Doktor Halpern podniosła notes i długopis, tym razem na całą minutę. – Może spotkanie z Sophią przypomniało ci ten okres w twoim życiu. Okres, kiedy pomagałeś swojej siostrze. To chyba miało sens, chociaż zeszłego wieczoru siostra była z pewnością ostatnią osobą, o jakiej bym pomyślał. Wzruszyłem ramionami. – Może. Zakończyliśmy naszą podróż w zakamarki wspomnień. Kiedy doktor Halpern zapytała, jak idą sprawy w Countess, omal jej nie powiedziałem, jak koncertowo je spieprzyłem, sypiając z wrogiem. Potem jednak pomyślałem, że może spróbować trzymać mnie tu całe popołudnie, analizując prawdziwe powody moich postępków. Żaden psychiatra nie zaakceptuje, że czasami po prostu nie możesz sobie poradzić z kremowymi guzikami na granatowej jedwabnej bluzce doprowadzającymi cię do szaleństwa. Albo z tym, że kolor tych guzików idealnie pasuje do skóry na jej szyi, a ponieważ nie można ugryźć tej szyi tak, jak by się naprawdę chciało, trzeba się zadowolić słuchaniem, jak malutkie kremowe perełki uderzają o kafelkową podłogę. Tak, doktor Halpern stanowczo by tego nie zrozumiała. Spójrzmy prawdzie w oczy: gdyby zrozumiała, wypadłaby z interesu, gdyż aby utrzymać ten wykwintny gabinet w środku miasta, musi analizować każdą bzdurę, którą zrobimy. Lecz prawda jest taka, że czasami po prostu zachowujemy się instynktownie, jak zwierzęta. A cholerna Sophia Sterling posiadła niezwykłą umiejętność budzenia we mnie dzikusa.

ROZDZIAŁ 6 Sophia Możesz mieć sześć pokoi, jeśli chcesz. Mam je zarezerwować na twoje nazwisko? Ten ktoś przyleci z tobą czy zamelduje się sam? Scarlett wysłała mi mail z prośbą o zarezerwowanie drugiego pokoju na jej zbliżający się przyjazd. Podniosłam więc telefon, by odpowiedzieć, bo i tak nie spałam. – Jeszcze nie wiem, ale gdybyś mogła zarezerwować pokój na nazwisko Thomason, byłoby ekstra. – Nie ma sprawy. – Czy u was nie jest środek nocy. Tu jest dopiero siódma rano, więc w Nowym Jorku dochodzi jakaś… druga? – Tak – westchnęłam. – Nie mogłam zasnąć, więc pomyślałam, że przejrzę maile. – Chodzi o zmianę strefy czasowej? – Właściwie nie. – Nie mów mi, że nie śpisz przez tego obiboka Liama. – Nie, nie o to chodzi. – A więc co cię powstrzymuje przed porządnym wypoczynkiem? Nie zadzwoniłam do przyjaciółki po to, by obarczać ją swoimi kłopotami. Cóż, może to nie do końca była prawda i podświadomie liczyłam, że pogadamy. Minęły cztery godziny, odkąd czmychnęłam z pokoju Westona, a mimo to nadal kręciło mi się w głowie po tym, co się stało. – Mam… mały problem. – Nie możesz nosić brązowych butów do czarnych spodni, nawet jeśli już nie jestem przy tobie i nie ratuję cię przed tobą samą. – Chciałabym, żeby to było takie proste. – Zaśmiałam się. – Poczekaj chwileczkę. – Scarlett zakryła telefon, ale słyszałam przytłumioną rozmowę. – Co to jest? – spytała szorstko. Odpowiedział jej jakiś męski głos. Wydawał się zdenerwowany. – Ehm… to… twoja kawa. Z tej nowej kawiarni, Cinnabon, z której miałem ci ją przynieść. – Ale co jest w środku? To ciężkie jak kamień. – W środku jest bułeczka z cynamonem. – Co? – Zamówiłaś kawę z dodatkiem bułeczki z cynamonem. – Zamówiłam kawę z dodatkiem cynamonu. Kto przy zdrowych zmysłach uznałby, że ktoś mógłby chcieć bułeczkę z cynamonem w kawie?

– Ehm… Przepraszam. Pójdę tam jeszcze raz. – Tak, zrób to. Scarlett wróciła do telefonu. – Mówiłaś, że ty masz problem? Żaden nie może być większy niż nowy asystent, którego przysłał pośredniak. – Podsłuchałam. Czasami mi się wydaje, że jesteś zbyt surowa dla ludzi, ale zapewniam, nie w tym przypadku. Westchnęła. – A więc w jakie kłopoty się wpakowałaś, skarbie? – No cóż… pamiętasz rodzinę, o której ci mówiłam? Tę, która prowadzi konkurencyjną sieć hoteli, a teraz wraz z moją rodziną jest współwłaścicielem Countess? – Jasne. Lockowie czy coś takiego? – No właśnie. Lockwoodowie. Cóż, chyba ci nigdy nie wspominałam, że przypadkiem przespałam się z jednym z nich – z Westonem. Jesteśmy w tym samym wieku. – Przypadkiem się z kimś przespałaś? Spadłaś na jego fiuta i się na niego nadziałaś? – Nie. – Zaśmiałam się. – Może „przypadkiem” to nie jest właściwe słowo. Dopadło mnie raczej chwilowe zamroczenie i się z nim przespałam. Poza tym było to dawno temu, w wieczór balu maturalnego. Poszłam tam z innym facetem, a wróciłam do domu z Westonem. – Ty świntuszko. Nie sądziłam, że cię na to stać. Uśmiechnęłam się. – To długa historia, a ja odreagowywałam. Wcześniej tamtego roku zmarła mama. Podczas balu dowiedziałam się, że mój chłopak się z kimś przespał, i jak na ironię, była to jedna z moich kuzynek. To chyba jakiś mój pech. Ojciec nie pokazał się, gdy robiliśmy sobie zdjęcia przed balem, bo wtedy wypadał też bal mojego przyrodniego brata Spencera i to było o wiele ważniejsze. W każdym razie skończyło się na tym, że wyszłam z balu z Westonem. Spławił dziewczynę, z którą się umówił, i to była jednorazowa przygoda. Nienawidziliśmy się, ale seks… Ujmę to tak: mieliśmy tylko po osiemnaście lat, ale było fantastycznie. – Ach. Seks z nienawiści. Jeden z moich ulubionych. – Tak, no cóż, to jak widać mój problem. Ja też taki lubię. – Nie nadążam. – Weston, facet z mojego balu, jest w Countess. Wysłała go jego rodzina, podobnie jak moja wysłała mnie. Mamy oboje tu wszystkim pokierować i wycenić hotel, żeby jedno z nas mogło spróbować wykupić udziały mniejszościowego akcjonariusza i przejąć kontrolę nad nieruchomością. – I on cię pociąga, ale nadal się nie dogadujecie? – Tak. – Obróciłam się na bok i westchnęłam. – Ale też znów przypadkiem się z nim przespałam. Scarlett pisnęła tak głośno, że musiałam odsunąć telefon od ucha. – To świetnie. – Nie, stanowczo nie. – Dlaczego nie? – Boże, z wielu powodów. Po pierwsze w ogóle go nie lubię. Jest arogancki, zarozumiały i działa mi na nerwy, bo nazywa mnie tym głupim przezwiskiem, którego używał, kiedy byliśmy dziećmi. A po drugie to wróg! Nasze rodziny się nienawidzą i oboje próbujemy się wzajemnie przelicytować, żebyśmy mogli przejąć kontrolę nad interesem i pozbyć się drugiej strony. – Jednak znów przypadkiem spadłaś na jego kutasa? – Tak. – Uśmiechnęłam się.

– Brzmi… jak coś zakazanego. Może tego właśnie potrzebujesz po półtorarocznym zastoju z Liamem Albertsonem. – Tym, czego potrzebuję, jest trzymanie się z dala od Westona. Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale za każdym razem, gdy wdajemy się w sprzeczkę, kończy się na tym, że rzucamy się na siebie. – Brzmi wręcz bosko. Nie do końca się myliła. W gorączce chwili to było naprawdę boskie, lecz krótka, tania podnieta mijała, gdy zaczynały się rozwiewać chmury pożądania. I wtedy czułam się gorzej niż kiedykolwiek. Poza tym byłam tu, żeby wykonać swoją pracę, a nie bratać się z wrogiem. – Są jeszcze w sprzedaży pasy cnoty? Bo chyba takiego potrzebuję. – Uważam, że potrzebujesz tego, co właśnie cię spotkało. Dać się zaliczyć komuś ciekawszemu niż Liam. – Pociągał cię kiedyś ktoś, mimo że wiedziałaś, że nie jest dla ciebie odpowiedni? – Nie pamiętasz, jak ci opowiadałam, że na pierwszym roku studiów przespałam się ze swoim czterdziestoletnim profesorem psychologii? Już trzykrotnie się rozwiódł, a jego ostatnia żona to jego była studentka. To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam, ale o rany, był to też najlepszy seks, jaki kiedykolwiek zaliczyłam. Ten facet był jak kocimiętka. Każdego dnia, gdy wchodziłam na zajęcia, mówiłam sobie, że więcej tego nie zrobię. A wtedy on mówił: „Panno Everson, moglibyśmy się spotkać na chwilkę po zajęciach?”. Mówił to takim tonem, jakby mnie przyłapał na ściąganiu i zamierzał zbesztać. I to wystarczało. Wracałam do domu z tyłkiem umazanym czarnym markerem, bo lubił mnie przypierać do tablicy. – I jak to się skończyło? – Skończył się semestr i na drugim celowo nie zapisałam się na kurs psychologii. Póki go nie widziałam, było dobrze. – Cóż, to się nie sprawdzi w mojej sytuacji. – Westchnęłam. – Oboje utknęliśmy tu co najmniej na miesiąc. – To sprzeczki cię roznamiętniają i wtedy zawracasz sobie głowę tym gościem, prawda? Czułam się sobą rozczarowana, ale taka była prawda. – Tak. Jakbym chciała fizycznie wyładować na nim gniew. – No dobra. Po prostu przestań się z nim kłócić. Zaczęłam mówić, że to nie zadziała, ale… hm. To była prosta propozycja. Czy to mogło być tak łatwe? – Nie wiem, czy my dwoje możemy się dogadać. Zawsze tylko się sprzeczaliśmy. – Cóż, wygląda na to, że albo będziesz miła, albo czeka cię kolejny przypadek. Chyba nie zaszkodzi spróbować. – Może tak zrobię. – Dobrze. W takim razie ustalone. Zdrzemniesz się kilka godzin, a ja pod koniec dnia znów doprowadzę do łez tego nowego z pośredniaka. – Brzmi nieźle. – Zaśmiałam się. – Idź spać. Zadzwoń, kiedy wrócisz do nałogu i znów zerżniesz tego całego Westona. – Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Do zobaczenia pod koniec przyszłego tygodnia. – Pa, skarbie! Wyłączyłam telefon i podłączyłam go do ładowarki na nocnym stoliku, a potem naciągnęłam na siebie kołdrę. Scarlett miała rację. To było naprawdę proste. Musiałam tylko być miła dla Westona. To nie powinno być zbyt trudne. A może jednak?

ROZDZIAŁ 7 Sophia Dzień dobry, Westonie. – Rzuciłam mu swój najbardziej promienny uśmiech. Weston najwyraźniej nie przywykł do oglądania mnie rozpromienionej. Ściągnął brwi i przyjrzał mi się podejrzliwie. – Dzień dobry? Siedział za biurkiem w dawnym biurze pani Copeland. Z pewnością spodziewał się sprzeczki o to, kto będzie korzystał z dużego narożnego biura z widokiem na park, ale ja, zamiast się kłócić, podeszłam prosto do okrągłego stołu konferencyjnego, nie przestając się uśmiechać. – Wiesz, chciałabym wprowadzić cię w inne kwestie, o których powiedział mi wczoraj dyrektor naczelny. Może podzielimy listę, którą przygotowałam, i każde z nas będzie odpowiadało za inne sprawy? – Ehmm… Tak, to ma sens. Weston wyraźnie czekał, aż wydarzy się coś złego. Nie miałam jednak niczego takiego w zanadrzu. Wiele rozmyślałam nad rozmową, którą odbyłyśmy dziś Scarlett w nocy, i stwierdziłam, że może ma rację. Jeszcze kilka dni temu uważałam siebie za kogoś całkiem zwyczajnego, ale sprzeczki z tym mężczyzną najwyraźniej rozbudzały we mnie jakąś głęboko ukrytą mroczną część. Jeśli dogadamy się z Westonem, może wzrosną szanse, że nie skończę z majtkami wokół kostek. Weston wstał zza biurka i podszedł do miejsca, gdzie siedziałam. Tego ranka wydrukowałam długą listę problemów, które omówiliśmy z Louisem. Przesunęłam trzy zszyte strony na drugą stronę stołu i podniosłam wzrok na Westona. – To lista spraw, które powinniśmy omówić. Zbiegnę na dół i przyniosę jeszcze kawę. Może przeczytasz to, co napisałam, i omówimy to, kiedy wrócę? – Wstałam z krzesła. Mina Westona była wprost komiczna. Oczekiwał, że będę trudna. Dzisiaj nic z tego, stary. Skierowałam się do drzwi, po czym przystanęłam i się odwróciłam. – Tobie też wziąć kawę? I może jakiś owoc czy muffina? – Ehmm… Tak, byłoby świetnie. Poproszę dużą czarną kawę i muffina z borówkami. – Nie ma sprawy. – Tym razem udało mi się nawet pokazać zęby w przesadnym uśmiechu. Bycie miłą przypominało jakiś nowy rodzaj tortury dla Westona. Kto wie, może w sumie to nie będzie takie złe. Odwróciłam się, by odejść, ale mnie zatrzymał. – Poczekaj. Nie zamierzasz mi wsypać trucizny do kawy czy coś w tym stylu, prawda? – Wrócę za parę minut. – Zaśmiałam się. Sztucznie wesołe zachowanie zdawało się we mnie wsiąkać. W drodze do kawiarni

złapałam się na tym, że pogwizduję. Nie tylko dobrze się bawiłam, wzbudzając w Westonie niepewność, ale też moja szyja była bardzo wdzięczna za brak napięcia. Odkąd parę dni temu wsiadłam do samolotu, jej mięśnie były twarde jak kamień. Kiedy wróciłam do biura, Weston nadal siedział przy okrągłym stole konferencyjnym. Zapisał kilka notatek na otrzymanej liście, miał też teraz przy sobie żółty notatnik, w którym nabazgrał jeszcze więcej zapisków, i przeglądał telefon. Z radosnym uśmiechem podałam mu kawę i torebkę z muffinem z borówkami. – Kazałam im podgrzać twojego muffina. Mam nadzieję, że jest taki, jak trzeba. W torebce jest też masło, jeśli masz ochotę. Skonfundowany zmarszczył czoło. – Tak, to świetnie. Dzięki. Zajęłam krzesło naprzeciwko niego i oderwałam plastikową zatyczkę z kubka z kawą, po czym podniosłam długopis. – Może zaczniemy od mojej listy? A kiedy skończymy, powiesz mi, jak poszło wczoraj ze związkiem i jak mogę pomóc w tej sprawie. – Zgoda… Przez następną godzinę zaznajomiłam Westona z problemami, które omówiłam z Louisem. Kiedy skończyłam, osunął się na krześle. – Mamy pełne ręce roboty. – Tak, ale myślę, że stworzymy zgrany zespół i uda nam się w mig doprowadzić to miejsce do stanu używalności. – Naprawdę tak myślisz? – Oczywiście. Jeśli ktoś zna się na hotelach, to my. Oboje w nich dorastaliśmy, całe lata przed tym, zanim zaczęliśmy w ogóle pracować dla naszych rodzin. Mamy to we krwi. Skontaktowałam się już z dwoma wykonawcami, z których usług korzystaliśmy wcześniej przy nieruchomościach Sterlingów, i zorganizowałam spotkanie z jednym z nich dziś o drugiej po południu, żeby pomówić o dokończeniu budowy w sali balowej. – Czemu twoi wykonawcy? W zeszłym miesiącu byłem na spotkaniu w jednym z waszych budynków i to miejsce nie wyglądało najlepiej. W pierwszym odruchu chciałam się bronić, ale stłumiłam tę chęć i udało mi się zignorować przytyk, zamiast tego skupiłam się na współpracy. – Cóż, coś ci powiem. Z pewnością potrzebujemy kilku kosztorysów, więc może zaproś jednego czy dwóch swoich ludzi. Zobaczymy, co kto przedstawi i jak szybko według nich dadzą radę to skończyć. Weston znów się zawahał. – Tak, zgoda. Omówiliśmy parę innych ważnych kwestii, w tym jak sobie poradzić z pracownikiem, który według Louisa podkradał gotówkę z podręcznej kasy, i kim obsadzić pięć kluczowych wakujących stanowisk, w tym dwa zastępcy dyrektora. Tego popołudnia byłam też umówiona z zespołem księgowych i prawników, którzy mieli rozpocząć ekspertyzę prawną Countess, by moja rodzina mogła opracować ofertę kupna mniejszościowego pakietu akcji. Bez większej różnicy zdań uzgodniliśmy nawet z Westonem, w których salach konferencyjnych chcemy rozmieścić nasze zespoły. Potem rzuciliśmy kilka kontrpropozycji na omówioną wcześniej ofertę związku. W sumie był to bardzo produktywny poranek. – No dobrze… – Zgarnęłam rozrzucone papiery i ułożyłam je w stosik. – To było udane spotkanie. Idę porozmawiać z Louisem, żeby ulokował mnie w jakimś biurze, i pewnie zobaczymy się na górze, kiedy przyjdzie pierwszy wykonawca.

– Nie chcesz tego biura? – zapytał Weston. Wstałam. – Wygląda na to, że już się w nim rozgościłeś. Mogę znaleźć inne. To nic takiego. Jeszcze chwila, a Weston dotknąłby mojego czoła, by sprawdzić temperaturę. Przypuszczałam, że już dość mu namieszałam w głowie jak na jeden ranek i moja misja tutaj dobiegła końca. – Do zobaczenia o drugiej? – Tak. Mogę się spóźnić, ale zobaczymy się na miejscu. Teraz to ja zaczęłam być podejrzliwa. – Masz coś jeszcze w planach? Weston wstał i podszedł do biurka, unikając kontaktu wzrokowego. – Mam spotkanie. Ale potem wrócę. – Spotkanie? Jakie spotkanie? – Takie, które nie jest twoją sprawą. Wrócę najszybciej, jak się da. Opuściłam biuro niezdolna ukryć, jak zdenerwowała mnie jego odpowiedź. Właśnie wyłożyłam wszystkie karty na stół, a ten mały gnojek pewnie miał coś w zanadrzu, knując za moimi plecami. To całe bycie miłą ostatecznie nie będzie takie łatwe.

Sam Bolton kierował budowami w Nowym Jorku dla mojej rodziny, odkąd byłam dzieckiem – chociaż nie wiedziałam, że Bolton Usługi Budowlane nazywa się teraz Bolton i Syn. Travis, syn Sama, przedstawił się i uścisnął mi rękę. Był przystojny, bardziej w typie sympatycznego szefa niż wymachującego młotkiem budowlańca, i zdecydowanie atrakcyjny. – Miło mi cię poznać – powiedział. – Nie wiedziałem, że William ma córkę. Travis, wypowiadając tę uwagę, nie miał nic złego na myśli, ale trafiła ona w mój czuły punkt. – Mój ojciec wciąż liczy, że się opamiętam, założę fartuszek i będę siedzieć w domu, przygotowując się na powrót męża z pracy, jak przystało na kobietę. Uśmiechnął się. – Mam nadzieję, że się nie obrazisz, ale pracowałem ze Spencerem, twoim bratem, i sądzę, że jemu też pasowałby fartuszek. Już go lubiłam. – Przyrodnim bratem, i jestem pewna, że spaliłby w kuchni wszystko, za co by się zabrał. Wydawało mi się, że zauważyłam u Travisa to spojrzenie. Wiecie jakie, tę iskierkę, która błyszczy, kiedy ktoś jest zainteresowany czymś więcej niż tylko twoim biznesem. Był prawdziwym dżentelmenem i nie zrobił niczego niestosownego, kiedy oprowadzałam go po terenie budowy. Travis pojawił się przed czasem, więc jego ojciec przyszedł dopiero parę minut później. Zaprosiłam też Lena, kierownika technicznego hotelu, żeby do nas dołączył, a ten pokazał nam, co już jest zrobione, a co wciąż czeka na wykończenie. – Co się stało z pierwszym wykonawcą? – spytał Travis. – Ponoć pojawiły się rozmaite problemy z kontrolą – wyjaśnił Len. – Pani Copeland nie podobało się, że często dochodzi do opóźnień, więc wyrzuciła wykonawcę z zamiarem sprowadzenia nowego. Powiedziała mi kiedyś, że dała nowemu wykonawcy zaliczkę, ale prace nigdy się nie zaczęły. Wspaniale. Uwaga na przyszłość. Dodać do listy zadań: dowiedzieć się, czy wykonawcy

zapłacono za rozpoczęcie pracy, a on się nie stawił. – Wszystko stanęło w zasadzie czternaście miesięcy temu, gdy pani Copeland podupadła na zdrowiu. – A kiedy musicie to wszystko skończyć? – spytał Sam Bolton. – Za trzy miesiące – odparłam. Travis uniósł brwi, a jego ojciec odetchnął głęboko i pokręcił głową. – Nasze ekipy musiałyby tu pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę. To oznacza płacenie dodatku za pracę nocną, dwóch brygadzistów pracujących w nadgodzinach na dwunastogodzinnych zmianach i najróżniejsze dodatkowe świadczenia, jakich będzie wymagał związek. – Ale ukończenie prac jest możliwe? – spytałam. – Za trzy miesiące czeka nas szereg imprez, bardzo bym nie chciała, żebyśmy musieli je odwołać. Sam rozejrzał się wokół, drapiąc się w podbródek. – To możliwe. Nie będę kłamał, nie lubię tak pracować. Nie zrobię tego byle jak, żeby skończyć robotę. Nieraz bywam też zdany na łaskę podwykonawców, więc zawsze jest możliwość, że coś pójdzie źle. – Skinął głową. – Ale tak, myślę, że z tymi dodatkowymi świadczeniami moglibyśmy zaplanować to na trzy miesiące. Musimy zaraz pojechać do wydziału budownictwa i sprawdzić, co to za problemy wyniknęły na ostatnich kontrolach, i wziąć ze sobą kopie planów projektu. Ale możemy spróbować. – Jak szybko moglibyście dostarczyć mi kosztorys? – Za parę dni. – No dobrze. – Westchnęłam. – Cóż, tak zróbmy. Weston pojawił się, kiedy już mieliśmy kończyć – bardziej niż trochę spóźniony. Mimo to zachowałam spokój i nawet udało mi się uśmiechnąć, gdy ich sobie przedstawiałam. Wdali się z Samem w dyskusję o wspólnych znajomych i o zleceniach, które ich obu interesowały. Powiedziałam Lenowi z działu technicznego, że może już iść, i poświęciłam uwagę Travisowi. – Czyżbym słyszał delikatny brytyjski akcent? – zapytał. Nie sądziłam, że taki mam, ale nie był pierwszą osobą, która mnie o to pytała. Mieszkałam w Londynie tylko sześć lat. – Jesteś bardzo spostrzegawczy. – Uśmiechnęłam się. – Urodziłam się i dorastałam w Nowym Jorku, ale ostatnie kilka lat spędziłam w Londynie. Jak widać, podłapałam parę rzeczy, kiedy tam byłam. – Co cię sprowadziło do Londynu? – Praca. Mamy tam hotele, a z moim ojcem dogadujemy się najlepiej, kiedy jesteśmy na różnych kontynentach. Uśmiechnął się. – A co cię skłoniło do powrotu? – Ten hotel. Poza tym to był odpowiedni moment. Byłam gotowa na zmianę. Travis skinął głową. – Zakładam, że nie taką, która wiąże się z przepasaniem fartuszkiem? – Stanowczo nie. – Zaśmiałam się. Kątem oka dostrzegłam, że Weston spogląda na mnie i na Travisa już drugi czy trzeci raz w ciągu pięciu minut. Niewątpliwie śledził naszą dyskusję. Kiedy Boltonowie wyszli, Weston potrząsnął głową. – Ci dwaj stanowczo nie nadają się do tej pracy. – Co? O czym ty mówisz? Powiedzieli, że mogą nam dostarczyć kosztorys za parę dni i sprostać naszemu szalonemu terminowi. Moja rodzina od lat z nimi współpracuje. Można na

nich w pełni polegać. Na co jeszcze możemy liczyć w tej sytuacji? – Po prostu nie mam co do nich dobrych przeczuć. – Dobrych przeczuć? A jakie masz? – Sam nie wiem. Chyba wydają mi się niegodni zaufania. – To szaleństwo! – Mogą złożyć swoją ofertę na tę pracę, ale na twoim miejscu nie liczyłbym na mój głos. Oparłam ręce na biodrach. – A kto według ciebie nadaje się do tej pracy? Niech zgadnę, któryś z twoich ludzi. Weston wzruszył ramionami. – Nic nie poradzę, że korzystamy z lepszych wykonawców. – Lepszych? Skąd, u licha, wiesz na tym etapie, że ktoś jest lepszy niż kto inny? – Może gdybyś zwracała większą uwagę na to, co się wokół dzieje, zamiast gapić się na syna wykonawcy, miałabyś podobne zdanie jak ja. Szeroko otworzyłam oczy. – Ty chyba żartujesz! – Pożądanie jest ślepe. – Wzruszył ramionami. – Oczywiście! Bo inaczej czemu bym się z tobą przespała?! Oczy mu pociemniały, źrenice przysłoniły prawie całkiem subtelną błękitną barwę jego tęczówek. Czułam, że twarz pała mi gniewem i… – o mój Boże – poczułam ten przeklęty lekki dreszcz w brzuchu. Czy moje ciało oszalało? Z pewnością. Na czoło wystąpił mi zimny pot, a ciało zaczęło się rozświetlać niczym bożonarodzeniowa choinka. Co u diabła? Poważnie? Nie. Po prostu nie. W głowie mi wirowało od szalonej reakcji ciała, a tymczasem Weston spuścił wzrok na moje piersi. Z zażenowaniem odkryłam, że sterczą mi sutki. Zdradziecko stały na baczność, salutując temu dupkowi przez bluzkę. Splotłam ramiona na piersi, ale było już za późno. Uniosłam oczy i na twarzy Westona zobaczyłam szeroki szelmowski uśmieszek. Odetchnęłam głęboko, przymknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Kiedy je otworzyłam, Weston nadal uśmiechał się z zadowoleniem, ale brwi miał ściągnięte, a czoło zmarszczone. – Jeśli liczyłaś, że zniknę, to przepraszam, że cię rozczarowuję – powiedział. Wiem, że nie mam tyle szczęścia – miałam na końcu języka, ale zamiast to powiedzieć, przykleiłam do twarzy olśniewający uśmiech. No cóż, miał być olśniewający, lecz mina Westona powiedziała mi, że wyszedł raczej maniakalny jak u Jokera. Nie przejmowałam się tym jednak. – Dlaczego miałabym chcieć, żebyś zniknął? – wycedziłam przez zęby. – Jesteś tak pomocny. Nie mogę się doczekać spotkania z twoim wykonawcą. Ponieważ nie byłam pewna, ile jeszcze zdołam znieść, nie tracąc cierpliwości, obróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi. Nie oglądając się za siebie, rzuciłam: – Miłego popołudnia, Westonie. – Z pewnością takie będzie! – zawołał za mną. – I nie zapomnij o dzisiejszej kolacji, Fifi.

ROZDZIAŁ 8 Sophia Przybyłam do Le Maison celowo kwadrans za późno. Weston wstał, gdy zbliżyłam się do stolika. – Zaczynałem już myśleć, że się nie pojawisz. Zajęłam swoje miejsce i złożyłam serwetkę na kolanach. – Powiedziałam, że przyjdę, więc jestem, chociaż czemu nie mogliśmy zjeść kolacji po prostu w którejś z restauracji w Countess? – W tej są tańce. Pomyślałem, że nie spodobałoby ci się, gdybym się przyciskał do ciebie na oczach wszystkich. Oboje wiemy, jak bardzo to lubisz na osobności. – Nie tańczę z tobą. Zamiast zdenerwować się moją odmową, Weston rzucił mi swój czarujący uśmiech. Uśmiech miał naprawdę olśniewający… co było niewiarygodnie irytujące. Byłam jednak zdecydowana zachować tego wieczoru zimną krew. Podszedł kelner i spytał, czy chcielibyśmy spojrzeć na menu z winami. Wzięłam je i szybko rzuciłam okiem, ale postanowiłam, że zamiast pić dla odprężenia bogate w setki kalorii wino, wysączę niskokalorycznego drinka. – Poproszę wódkę z sokiem żurawinowym i limonką. Jeśli macie dietetyczny sok, to jeszcze lepiej. – Przykro mi, nie mamy dietetycznego. Chce pani zwykły? – Jasne. Dziękuję. Kelner skinął głową i odwrócił się do Westona. – A dla pana? – Poproszę dietetyczną colę. To już trzeci raz, kiedy byliśmy razem i ja zamówiłam alkohol, a Weston nie. Zastanawiałam się, czy go o to nie zapytać, ale pomyślałam, że to mogłoby uwypuklić fakt, że piję w środku tygodnia, więc trzymałam buzię na kłódkę. Gdy kelner odszedł, Weston spojrzał na mnie. – Nie zapominaj o punkcie drugim naszej umowy. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, jakie w ogóle były warunki naszej durnej umowy. Uzgodniliśmy, że będę nazywać go Westonem, zjemy kolację raz w tygodniu i że… dwa razy w tygodniu będę nosiła spięte włosy. – Czemu cię w ogóle obchodzi, jak czeszę włosy? – Bo lubię patrzeć na skórę twojej szyi. Jest kremowa. Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, ale je zamknęłam. Jego uwaga wydawała się

szczera. Umiałam omawiać z nim interesy, nawet uprzejmie, ale nie miałam pojęcia, jak przyjąć komplement, kiedy Weston był miły. – Nie mów takich rzeczy – burknęłam w końcu. – Czemu nie? – Po prostu nie mów. Ponieważ interesy były bezpiecznym tematem rozmowy, splotłam dłonie na stole i zaczęłam: – Umówiłam się z drugim wykonawcą, że przyjdzie jutro rano o dziewiątej. – Ja umówiłem się z firmą budowlaną Brighton jutro o ósmej. Jestem pewien, że będziemy mogli odwołać twoje spotkanie, kiedy zobaczymy się z Jimem Brightonem. – Chyba powstrzymam się od tej decyzji, póki nie spotkamy się z oboma. W przeciwieństwie do ciebie mam otwarty umysł i nie widzę problemu w rozważeniu ofert wszystkich kompetentnych wykonawców, niezależnie od tego, kto ich sprowadzi. Weston upuścił serwetkę na stół i wstał. Wyciągnął do mnie rękę. – Zatańcz ze mną. – Powiedziałam ci, nie tańczę. – Tylko jeden taniec. – Nie. – Podaj mi jeden powód, dlaczego nie, a usiądę z powrotem. – Bo to nieprofesjonalne. To kolacja służbowa, a nie randka. – Podobnie jak pieszczenie cię palcami, gdy masz ręce związane moim paskiem. I raczej nie oponowałaś, mówiąc, że to nieprofesjonalne, choć gdybyś mnie pytała, nie popisałaś się profesjonalizmem, zostawiając mnie w takim stanie, jak to zrobiłaś zeszłej nocy. Nadszedł kelner z naszymi drinkami. Weston nadal stał i czekał na moją zgodę. Kiedy znów zostaliśmy sami, powiedziałam: – Jak widać, miałam kilka chwil zamroczenia, ale to już przeszłość i chciałabym, żebyśmy od teraz zachowywali się profesjonalnie. Weston przyglądał mi się przez chwilę. Byłam zaskoczona, kiedy bez dalszych sprzeczek znów zajął swoje miejsce. Pocierał kciukiem dolną wargę, nadal obserwując mnie zza stołu. Po chwili jego twarz się rozjaśniła. Brakowało mu tylko zapalonej żarówki w chmurce nad głową. Uśmiechnął się szeroko. – Uważasz, że jeśli będziemy dla siebie mili, nie skończysz już z moim kutasem w cipce. Poruszyłam się na krześle. – Musisz być tak wulgarny? – Co ja takiego powiedziałem? – Wydawał się naprawdę zdezorientowany. Nachyliłam się i ściszyłam głos. – Kutas. Musisz w ten sposób mówić? – Przepraszam. – Wyszczerzył się. – Możesz to powtórzyć? Nie dosłyszałem. – Dobrze słyszałeś. – Zmrużyłam oczy. – Wiem, że tak. Nachylił się i ściszył głos. – Może. Ale naprawdę mi się podobało, jak mówiłaś „kutas”. Akurat gdy to powiedział, obok naszego stolika przechodził pomocnik kelnera. Spojrzał w naszą stronę i uśmiechnął się znacząco, ale poszedł dalej. – Mów ciszej. Nie trzeba dodawać, że tego nie zrobił. – Nie chcesz rozmawiać tylko o moim kutasie czy o wszystkich kutasach ogólnie? – Boże, zachowujesz się jak dwunastolatek. – Przewróciłam oczami.

– Może. – Wzruszył ramionami. – Ale wiem, w co teraz pogrywasz. Myślisz, że zero sprzeczek równa się zero pieprzenia. – Wcale nie – skłamałam. – Próbuję tylko utrzymać profesjonalną relację, która źle się zaczęła. Weston porwał paluszek grissini ze środka stołu. – Podoba mi się, jak się zaczęła. – Jednak zrobimy to po mojemu. Odgryzł kawałek grissini i pomachał nim do mnie. – Zobaczymy. Podczas kolacji jakoś udało mi się skierować rozmowę z powrotem na interesy. Gdy czekaliśmy na rachunek, powiedziałam: – Umówiłam się z Lenem, kierownikiem technicznym, żeby dołączył do mnie dziś po południu i oprowadził wykonawców. Wyszedł, zanim dotarłeś, ale cieszę się, że go zaprosiłam. Pokazał Samowi i Travisowi, gdzie przerwano prace nad elektryką i systemem gaszenia pożarów, czego ja nie wiedziałam. Poprosiłam go, by dołączył do nas jutro, kiedy przyjdzie drugi wykonawca. Może powinieneś go zaprosić na spotkanie z twoimi ludźmi o ósmej. – Dobrze, tak zrobię. Rozmowa o dzisiejszym popołudniu przypomniała mi, jak późno Weston pojawił się na spotkaniu. Ponieważ się dogadywaliśmy i tak dobrze nam szła wymiana informacji, pomyślałam, że go przycisnę. – A tak przy okazji, czemu się spóźniłeś dziś po południu? Nie wspomniałeś ani razu, czego dotyczyło twoje spotkanie. Weston spojrzał mi badawczo w oczy, a potem odwrócił wzrok. – Masz rację. Nie wspomniałem. – Nieważne – westchnęłam. – Obyś tylko ze mną nie pogrywał, jak wtedy, kiedy poszedłeś do związku za moimi plecami. – Nic takiego się nie wydarzy. Countess dzieliło od restauracji pięć przecznic, więc wróciliśmy tam razem pieszo, ramię w ramię. Po drodze minęliśmy bar o nazwie Caroline’s. Zwróciłam na to uwagę i zaraz spojrzałam na Westona, żeby sprawdzić, czy też to zauważył. Wpatrywał się w rozświetlone imię nad barem. Opuścił wzrok i spojrzał na mnie z ukosa. Trochę dziwnie byłoby o tym nie wspomnieć. – Było mi bardzo przykro, gdy usłyszałam o twojej siostrze – wyznałam cicho. – Dziękuję ci. – Skinął głową. Caroline Lockwood była dwa lata starsza od Westona, ale w szkole wyprzedzała nas tylko o rok, bo ciągle miała nieobecności. Od dzieciństwa chorowała na białaczkę. Wiedziałam, że ta choroba ma różne rodzaje, i nie byłam do końca pewna, jaki typ miała Caroline, ale kiedy chodziliśmy do szkoły, zawsze wyglądała na zmęczoną i była bardzo chuda. Pamiętałam, że gdy mieliśmy koło osiemnastki, zaraz po maturze, usłyszałam, że przeszczepiono jej nerkę. Jej rodzina i przyjaciele wydawali się pełni optymizmu, wierząc, że odtąd wszystko się polepszy, ale jakieś pięć lat temu, gdy mieszkałam w Londynie, usłyszałam, że zmarła. Kiedy dotarliśmy przed Countess, Weston przystanął. Podniósł wzrok na piękną fasadę i się uśmiechnął. – Caroline zakochałaby się w tym budynku. Studiowała architekturę na Uniwersytecie Nowojorskim i dostała pracę w nowojorskim Towarzystwie Ochrony Zabytków. Uważała za swój osobisty obowiązek chronienie stylu najstarszych budynków w mieście. – Nie wiedziałam o tym.

Skinął głową, wciąż patrząc w górę. – Miała też obsesję na punkcie Bożego Narodzenia. Uważała za swoją misję wprowadzanie świątecznego nastroju przez dwa pełne miesiące każdego roku. Gdyby tu była, już by wciągnęła nas oboje w spotkania, na których planowalibyśmy, jak przystroić Countess na święta. – Tak się składa, że znam parę ciekawostek dotyczących świąt w Countess. I wiąże się to z naszymi rodzinami. Kiedy zbierałam informacje o hotelu, natknęłam się na stare zdjęcia z wielką choinką w holu. Przeczytałam też kilkaset opinii o hotelu na Tripadvisor, więc orientuję się, co goście myślą o pobycie tutaj. Zauważyłam, że sporo opinii napisano w grudniu i ludzie zwracali uwagę, że w hotelu nie ma choinki i jest bardzo mało świątecznych dekoracji. Spytałam o to Louisa, a on powiedział, że przez pierwszych kilka lat po otwarciu hotelu nasi dziadkowie wybierali się na poszukiwanie największej choinki, jaką udało im się znaleźć, i cała trójka osobiście ubierała drzewko. Było to jedno z ulubionych zajęć pani Copeland. Po wszystkim, co się między nimi wydarzyło w roku sześćdziesiątym drugim, i gdy rozeszły się ich drogi, w holu już nigdy nie było rozświetlonego drzewka. Grace uwielbiała mieć dużą choinkę, ale już takiej nie ustawiała, bo nie mogła znieść wspomnień, jakie to przywoływało. Zawsze czuła się źle z tym, że przez nią przyjaźń naszych dziadków legła w gruzach, i miała nadzieję, że pewnego dnia zakopią topór wojenny, a w holu znów stanie rozświetlone drzewko. – Co ty powiesz? – Tak. – Skinęłam głową. – Dlatego już na długo przed naszym urodzeniem nie było tu choinki ani prawdziwego świątecznego nastroju. Weston milczał przez chwilę, nadal patrząc w górę. – A więc Grace i ja mamy chyba coś wspólnego. – Co masz na myśli? – Ja też nie stawiałem choinki ani jej nie ubierałem, odkąd zmarła Caroline. Kiedy byliśmy dziećmi, wymuszała na mnie, żebym przez długie godziny pomagał jej dekorować dom. Gdy była starsza, zmuszała mnie, bym przychodził na jej urodziny, drugiego listopada, i przez cały dzień pomagał jej wieszać dekoracje. Robiła to w urodziny, bo przez to trudniej mi było odmówić. – Bardzo mi się podoba to, jaką mieliście relację. – Uśmiechnęłam się. – Pamiętam, jak w liceum zawsze wracaliście razem do domu albo śmialiście się na szkolnym korytarzu. Żałowałam wtedy, że nie mam rodzeństwa. Weston spojrzał na mnie z ciepłym uśmiechem. – Co? Stary, dobry Spencer się nie liczy? – Nie ma na to szans. – Zaśmiałam się. – A poza tym nawet gdybyśmy się dogadywali, dorastał na Florydzie, gdzie mój ojciec ukrywał swoją drugą rodzinę. Nie poznałam go więc zbyt dobrze. I może nigdy nie miał u mnie szans przez to, w jaki sposób wkroczył w moje życie. Weston zdawał się rozważać coś przez chwilę. – Czy pomogłoby ci, gdybyś miała na niego jakieś haki? – Czy by pomogło? Nie jestem pewna. Ale czy by mnie to ucieszyło? Oczywiście. Uśmiechnął się i pochylił lekko, chociaż nikogo nie było wokół nas na chodniku. – Twój przyrodni brat, który ma słodką narzeczoną z Południa i którego zaręczyny jej ojciec pastor ogłosił w „New York Timesie”, cóż, pieprzy w Vegas striptizerkę, znaną dominę. Szeroko otworzyłam oczy. – Już tamtego dnia podczas lunchu wiedziałam, że masz coś na niego. – Zatrzymują się w małym hotelu z kasynem na peryferiach miasta, pewnie żeby nikt ich nie zauważył. Spence chyba nie wie, że jestem w Ace cichym wspólnikiem. Widziałem ich razem

na własne oczy, a potem popytałem. To trwa już jakiś czas. – Niedaleko pada jabłko od jabłoni. – Pokręciłam głową. Ponieważ Weston coś mi zdradził, pomyślałam, że wtajemniczę go w jakiś swój sekret. – Chcesz poznać mały sekret, o którym mało kto wie? – Oczywiście. – Uśmiechnął się. – Spencera i mnie dzieli tylko pół roku różnicy wieku. Był w szkole o rok niżej, więc ludzie tego nie wiedzą. Mój szlachetny ojciec zapłodnił swoją żonę i kochankę w tym samym czasie. – Nigdy nie lubiłem twojego ojca. – Weston pokręcił głową. – Nawet kiedy byliśmy dziećmi, wydawał mi się podejrzany. Za to twój dziadek zawsze wyglądał na przyzwoitego faceta. – Tak – westchnęłam. – Dziadzio Sterling jest naprawdę wyjątkowy. Teraz, gdy przeprowadził się na Florydę, zbyt rzadko go widuję. Kiedy ojciec zostawił moją mamę, dziadek bardzo się do nas zbliżył. Nigdy nie opuścił szkolnego recitalu ani meczu tenisa. Parę razy w tygodniu, po szkole, zabierał mnie do jednego ze swoich hoteli. Nawet wtedy widziałam różnicę między tym, jak dziadek i ojciec traktują personel i jak personel się do nich odnosi. Pracownicy dziadzia Sterlinga go szanowali, podobnie jak personel Grace Copeland zdaje się ją uwielbiać, podczas gdy mojego ojca raczej się boją, niż go szanują. – Chyba każda rodzina ma swoją czarną owcę. – Z pewnością. – Skinęłam głową. Dotarło do mnie, że opowiedziałam mu o mojej rodzinie więcej niż on mi o swojej, i zapytałam: – Kto jest u was czarną owcą? Weston wsunął ręce do kieszeni i spuścił wzrok. – Ja. Omal się nie roześmiałam. – Ty? Ty w rodzinie Lockwoodów jesteś księciem. Weston potarł zarośnięty policzek. – Chcesz poznać sekret Lockwoodów? – Oczywiście. – Uśmiechnęłam się. – Nigdy nie byłem księciem w tej rodzinie. Trzymali mnie tylko na części zamienne. Mój uśmiech przygasł. – Co masz na myśli? – Nic. – Potrząsnął głową. – Zapomnij o tym. – Zamilkł, a potem przechylił głowę, wskazując drzwi. – Sprawdzę coś w biurze, zanim pójdę spać. Widzimy się rano? – Ehmm… Tak, jasne. Dobrej nocy.

ROZDZIAŁ 9 Sophia Następny ranek mieliśmy pracowity. Oprowadziliśmy wraz z Westonem po budowie dwóch wykonawców, a potem skierowałam się do sali konferencyjnej, gdzie zebrał się nasz zespół prawników i księgowych. Gdy otworzyłam drzwi, uśmiech mi przygasł. U szczytu stołu siedział mój ojciec. Nie wiedziałam, że znów jest w mieście… a może w ogóle nie wyjechał. – Myślałam, że wróciłeś na Florydę. Ojciec spojrzał na mnie surowo. – Najwyraźniej jestem tu potrzebny. – Ach tak? – Splotłam ramiona na piersi. – Ktoś ci tak powiedział? Uświadomiłam sobie, że sala jest pełna ludzi, którzy kręcą głowami raz w jedną, raz w drugą stronę, obserwując wymianę zdań między ojcem a mną. Przechyliłam głowę, wskazując drzwi. – Moglibyśmy… porozmawiać przez chwilkę na zewnątrz? Drogi ojczulek wyglądał, jakby chciał odmówić, ale zamiast tego westchnął z irytacją i pomaszerował do drzwi. Na zewnątrz odezwał się, zanim ja zdążyłam. – Sophio, to cię przerasta. Nie potrafisz poprowadzić hotelu i pokierować zespołem, by opracował ekspertyzę prawną tak, byśmy mogli przedstawić zwycięską ofertę temu udziałowcowi. Pokręciłam głową. – Chyba już to omówiliśmy przy kolacji. Jeśli będę potrzebować pomocy, to cię wezwę. Ojciec jak zwykle mnie zignorował. – Powinnaś się skupić na wydobyciu informacji od Lockwoodów. – Jakiej informacji? Westchnął, jakby nie mógł uwierzyć, że musi mi wszystko wyjaśniać. – Zgodziliśmy się na utajnioną aukcję, ale dobrze byłoby wiedzieć, jaka jest oferta Lockwoodów, żebyśmy mogli ją przebić i nie pójść z torbami. – I jak według ciebie miałabym to zrobić? – Młodzieniec, który stanął w twojej obronie tamtego dnia, uważa cię za damę w opałach. Wykorzystaj to przeciwko niemu. – O czym ty mówisz? Chciałam myśleć, że go źle zrozumiałam, bo było dla mnie niewiarygodne, że jakiś ojciec mógłby sugerować coś takiego własnemu dziecku. A może nie mogłam uwierzyć, iż mój bardziej przejmował się pieniędzmi niż prostytuowaniem się swojej jedynej córki.

– Użyj swoich kobiecych sztuczek, Sophio. Bóg mi świadkiem, odziedziczyłaś je po matce. Poczułam, że twarz mi płonie. – Mówisz poważnie? – Wszyscy musimy czasem robić różne rzeczy dla dobra rodziny. Zacisnęłam zęby i odetchnęłam głęboko, zanim odpowiedziałam: – Dla której rodziny robisz dziś różne rzeczy, tato? Dla tej, od której odszedłeś, kiedy miałam trzy tygodnie, czy dla tej, w której twoja kochanka zaszła w ciążę w wieku dziewiętnastu lat? – Nie wymądrzaj się, Sophio. To ci nie przystoi. Próba przeprowadzenia profesjonalnej rozmowy z ojcem jak zwykle okazała się bezowocna. Miałam lepsze rzeczy do roboty niż stać tutaj i się z nim kłócić, więc ustąpiłam… na razie. Mógł wygrać bitwę, ale ja doskonale wiedziałam, co muszę zrobić, żeby wygrać wojnę. Poza tym wycena tego hotelu miała zająć całe tygodnie, a żona mojego ojca nie zniesie tak długiej jego nieobecności. Na pewno go przetrzymam. – Wiesz co? Może ty popracujesz z zespołem audytowym. Mam mnóstwo innych rzeczy do roboty. Oschle skinął głową. – Dobrze. Cieszę się, że się rozumiemy. Zmusiłam się do sztucznego uśmiechu – ojciec nigdy nie spędzał ze mną dostatecznie dużo czasu, by zrozumieć mój sarkazm. – Doskonale cię rozumiem, tato. Do zobaczenia później.

– Widziałem, że wrócił nasz chłoptaś na posyłki. Pracowałam za ladą w recepcji w holu i Weston podszedł do mnie od tyłu. Stanął nieco zbyt blisko, więc przysunęłam się do komputera o trzy miejsca dalej i przycisnęłam klawisz spacji, żeby rozbudzić system operacyjny. – Chyba masz sporo wolnego czasu, skoro szwendasz się po hotelu i sprawdzasz, co porabiam ja i moja rodzina – powiedziałam. – Wielka szkoda, że nie wykorzystasz tego czasu, by zrobić coś pożytecznego. Louis zajmuje się obsadzaniem wolnych stanowisk, brakuje personelu. Jestem pewna, że mogliby cię wykorzystać do wyczyszczenia jakichś toalet, jeśli nie masz nic do roboty. Weston zbliżył się i oparł łokieć o ladę, spoglądając na mnie, podczas gdy ja stukałam w klawisze. – Nie wygląda na to, żebyś sama była zbytnio zajęta, skoro przenosisz się od komputera do komputera. Westchnęłam i wskazałam wokół ruchem dłoni. – Widzisz tu kogoś innego? Pomagam, żeby Louis mógł przeprowadzić na górze rozmowy z kandydatami na zastępcę dyrektora. Jedna z dwóch recepcjonistek jest na zapleczu, zajmuje się przydzielaniem pokoi nowym gościom, a druga je lunch. – Próbujesz już zostać pracownikiem miesiąca? – złajał mnie. – Co za lizuska. Z zaplecza nadeszła Renée, kobieta pracująca w recepcji. Spojrzała na nas i powiedziała: – Przepraszam. Mogę przyjść później. – Nie, nie, wszystko w porządku – zapewniłam ją. – Niczego pani nie przerwała. Co mogę dla pani zrobić?

Pokazała jeden z tych małych futerałów na klucze do pokoju, z plastikową kartą zbliżeniową w środku. – Zamieniłam pani pokój. Chciałaby pani, żebym wysłała na górę pokojówkę, by przeniosła pani rzeczy? Pokręciłam głową, wzięłam klucz i wsunęłam go do kieszeni. – Nie, nie potrzeba. Spakuję je i przeniosę później. Dziękuję, Renée. Gdy odeszła, Weston zmrużył oczy. – Dlaczego zmieniłaś pokój? – Chciałam mieć większy. Kiedy się meldowałam, nie było wolnych apartamentów. – Nie było ich też, kiedy ja się meldowałem. Gdzie się przeprowadzasz? Wiedziałam, że moja odpowiedź mu się nie spodoba. – Do jednego z apartamentów prezydenckich. – Ja też prosiłem o apartament, kiedy przyjechałem. Ile jest wolnych? – Tylko jeden. – A więc dlaczego ty go dostaniesz? – Bo jestem bardziej sumiennym pracownikiem i sprawdziłam to z samego rana. A gdzie byłeś ty? Widziałam, jak bladym świtem wybywasz z hotelu. – Miałem spotkanie. – Kolejne spotkanie? – Uniosłam brew. – Niech zgadnę. Ono też jest owiane tajemnicą? Weston zacisnął usta w wąską kreskę, a ja uśmiechnęłam się znacząco, po czym przeszłam na drugi koniec lady. – Tak myślałam. Znów podążył za mną. – Gdyby zameldowało się dwoje gości i oboje prosiliby o lepszy pokój, jak byś zadecydowała, komu go dać? – Dałabym go temu, kto poprosił pierwszy. – No właśnie. Więc tak powinniśmy zrobić i teraz. Po naszym locie musiałam zaczekać na bagaż rejestrowany, patrząc, jak Weston beztrosko opuszcza lotnisko Kennedy’ego. Zobaczyłam go znowu dopiero następnego ranka, więc można było przyjąć, że zameldował się pierwszy. Formalnie rzecz biorąc, miał rację co do tego, jak powinniśmy teraz postąpić. Jednak w zeszłym tygodniu miałam duże problemy z zaśnięciem i snem i pomyślałam, że gdybym miała osobne pokoje do pracy i do spania, mogłoby mi to pomóc się odprężyć. Za każdym razem, gdy spoglądałam na rosnącą górę dokumentów albo na laptop, miałam ochotę wyskoczyć z łóżka i zapisać na liście spraw do załatwienia kolejnych dziesięć rzeczy, które przyszły mi na myśl. Westchnęłam. – Moglibyśmy co najwyżej się wymieniać. Może co tydzień? – Albo… moglibyśmy mieszkać w nim razem. Oboje wiemy, jak ci się podoba przebywanie ze mną sam na sam w moim pokoju. – Raczej nie – zakpiłam. – Jak sobie chcesz. – Wzruszył ramionami. – Twoja strata. – Na pewno będę sobie pluć w brodę, że odrzuciłam tak wspaniałomyślną propozycję. – Potrząsnęłam głową. Weston przesunął się i stanął bezpośrednio za mną, podczas gdy ja ze spuszczonym wzrokiem pisałam na komputerze. – A tak przy okazji pięknie wyglądasz ze spiętymi włosami. Dziękuję ci. Doceniam to. Był tak blisko, że wyczuwałam na plecach żar bijący od jego ciała. – Nie zrobiłam tego, żebyś to doceniał, wypełniłam po prostu swoją część umowy, którą

zawarliśmy, niezależnie od tego, za jak głupią ją uważam. Weston powolutku przysunął się bliżej. Kiedy znów się odezwał, jego oddech łaskotał mój kark. – A więc nie myślałaś o mnie, gdy szykowałaś się dziś rano przed lustrem? Sądzę, że tak. Rzeczywiście pomyślałam o nim, kiedy spinałam włosy. Powiedział, że lubi patrzeć na moją szyję, i myśl, że ten widok może go dziś podnieci, sprawiła, że przez cały ranek wyczekiwałam, kiedy go zobaczę. Nigdy jednak bym się do tego nie przyznała. – Wbrew twojemu mniemaniu świat nie kręci się wokół ciebie. A zwłaszcza mój. – Chcesz wiedzieć, dlaczego tak bardzo uwielbiam twoją szyję? Tak. – Nie interesuje mnie to. – Uwielbiam twoją skórę. Kiedy masz spięte włosy, mogę gapić się na twoją szyję, a ty nie wiesz, że patrzę. Tak jak dziś rano, gdy dwadzieścia po szóstej stałaś w kolejce po kawę. Może powinnam się poczuć nieco dziwacznie na wieść, że obserwował, jak kupowałam poranną kawę, ale z jakiegoś powodu tak się nie stało. Dziwna rzecz, uznałam za dosyć erotyczne, że zerkał na mnie, kiedy miał okazję. Stłumiłam jednak to wrażenie. – Myślę, że przydałoby ci się jakieś hobby, Westonie. – Och, mam już takie, które całkiem mi się podoba. – Nachylił się bliżej i ściszył głos. – Tak sobie myślę, że następnym razem zerżnę cię, kiedy będziesz patrzeć w lustro, przed którym zwykle układasz włosy. Potem ilekroć spojrzysz na swoje odbicie, nie będziesz w stanie zobaczyć niczego innego, tylko mnie, zanurzonego głęboko w tobie i patrzącego, jak dochodzisz. Byłam pewna, że gdybym się troszeczkę cofnęła, wpadłabym prosto na jego stalową erekcję. I chociaż obecnie nosiłam spięte włosy jako część umowy, by zachować to, co się między nami stało, w tajemnicy, odczuwałam silne pragnienie, by cofnąć się o krok i się o tym przekonać, nawet stojąc w miejscu publicznym, gdzie każdy mógłby to zobaczyć. Na szczęście przez obrotowe drzwi weszła jakaś para i skierowała się prosto do recepcji, wyrywając mnie z chwilowego zamroczenia. Weston cofnął się o kilka kroków, gdy podeszli i ich meldowałam, po czym się ulotnił. Odetchnęłam głęboko i spróbowałam się skupić, chociaż efekty krótkiego szkolenia z systemu rejestracji gości hotelowych, jakiemu poddał mnie Louis dziś rano, zdawały się ginąć w mgiełce pożądania i musiałam wezwać z zaplecza Renée, by pomogła mi dokończyć. Wkrótce po tym wróciłam do działania. Spędziłam kolejnych parę godzin, pracując w recepcji, a potem poszłam do sali konferencyjnej na górze, by sprawdzić, co z zespołem mojej rodziny pracującym nad wyceną. Ku mojemu radosnemu zdziwieniu ojca już tam nie było. Usiadłam z Charlesem, naczelnym kierownikiem zespołu audytowego, który odpowiadał za projekt. Wokół stołu siedzieli trzej mężczyźni oraz jedna kobieta i pochłonięci dokumentami przeglądali aktywa hotelu. Charles powiedział mi, że sprowadzi znawców sztuki, by ocenili rynkową wartość kilku obrazów rozsianych po hotelu, miał załatwić także eksperta od antyków. Po godzinnej rozmowie zyskałam z tuzin kolejnych rzeczy do dodania na listę spraw do załatwienia, a kiedy sprawdziłam godzinę na telefonie, nie mogłam uwierzyć, że jest już prawie osiemnasta. – Ojciec mówił, czy wróci dziś wieczorem, czy jutro? – Nie sądzę, by zamierzał wrócić dzisiaj – Charles pokręcił głową – ale powiedział, że zobaczy się ze mną rano. – Świetnie – westchnęłam. Charles uśmiechnął się ze współczuciem. – Jeśli pani to pomoże, doskonale radzi sobie pani sama. Nie zadał ani jednego pytania

ponad te, które zadała nam pani wczoraj. To skłoniło mnie do lekkiego uśmiechu na koniec długiego dnia. – Dzięki, Charles. Ponieważ robiło się późno, a ja wiedziałam, że z ekipy sprzątającej zostanie wkrótce już tylko kilka osób, pomyślałam, że powinnam przenieść się do swojego nowego pokoju, by można było posprzątać dotychczasowy i oddać go do użytku, na wypadek, gdybyśmy dziś wieczór mieli jakichś nowych gości. Hotel nie był pełen, ale nie zostało aż tak wiele wolnych pokoi. Gdy wyjechałam na ósme piętro, spakowałam swoje ubrania, przybory toaletowe i wszystkie dokumenty, które rozłożyłam na biurku. Zgarnęłam rzeczy z szafy razem z wieszakami i zarzuciłam je sobie na ramię. Zamierzałam wpaść tu jeszcze i zamiast nich powiesić puste wieszaki ze swojego nowego pokoju, a potem pójść do recepcji, którą chciałam powiadomić, że dokonałam zamiany. Byłam obładowana torebką, laptopem, jedną dużą i jedną małą walizką, dokumentami oraz tuzinem wieszaków – zapewne powinnam wyprawić się po swoje rzeczy dwa razy, a nie raz. Wejście na wyższe piętra hotelu wymagało przytknięcia klucza do panelu windy, więc kiedy już się w niej znalazłam, próbowałam jakoś wszystko utrzymać, a jednocześnie wyszperać w kieszeni swoją nową kartę zbliżeniową. Trzydzieste drugie piętro hotelu było ostatnie i mieściły się tam tylko apartamenty. Dwa największe, prezydenckie, zajmowały skrzydła po przeciwnych stronach budynku. Między nimi rozpościerał się cały szereg luksusowych apartamentów. Znalazłam pokój trzydzieści dwa i upuściłam segregator na podłogę, usiłując zeskanować kartę w elektronicznym czytniku przy drzwiach. Pochyliłam się, by podnieść rzeczy, i dwie sukienki spadły mi z wieszaków. Ledwie zdołałam wepchnąć je do środka, a z rąk zaczęły mi wypadać kolejne klamoty. Przytrzymałam otwarte drzwi biodrem, wciągnęłam po kolei obie walizki do pokoju i nie podnosiłam już tego, co spadło na podłogę. Westchnęłam, zostawiłam wszystko przy drzwiach i ruszyłam korytarzem do wnętrza apartamentu. Rety. Opłacało się przejść tę mordęgę i zamienić pokoje. Po mojej prawej był w pełni urządzony salon z kominkiem, panoramicznym widokiem na Central Park, dwoma sofami i dwoma fotelami oraz ogromnym telewizorem. Przeszklone drzwi prowadziły do małego gabinetu, a drugie drzwi po lewej do sypialni. Tam weszłam najpierw i moim oczom ukazało się ogromne łoże ze wspaniałą pościelą. Po jednej stronie pokoju znajdowała się ładna mała dwuosobowa sofa i kolejny kominek, a po drugiej rozpościerały się takie same panoramiczne okna jak w salonie i – co to leży tam w rogu, na kolejnym fotelu? Przypominało bagaż. Podeszłam bliżej i szerzej otworzyłam oczy, gdy się okazało, że to rzeczywiście jest bagaż. O mój Boże. Przydzielili mi apartament, który jeszcze nie jest wolny! Odkąd przeszłam przez drzwi, nie odnotowałam żadnego dźwięku, ale teraz nagle usłyszałam szum wody pod prysznicem, głośno i wyraźnie. O mój Boże! Jestem w czyimś apartamencie, a ten ktoś bierze cholerny prysznic! Zamarłam na chwilę, a potem rzuciłam się do wyjścia. W panice upuściłam połowę dobytku, próbując wyrzucić wszystko na korytarz, zanim gość wyjdzie spod prysznica. Niestety byłam zbyt powolna. Usłyszałam czyjś głęboki głos i stanęłam jak wryta. – Dokądś się wybierasz?

Nie był to jednak jakiś tam zwykły głęboki głos. Nie. Jasne, że nie. Tylko jeden człowiek mówił tym niskim, ostrym, pewnym siebie tonem, który zarazem irytował mnie do szaleństwa i sprawiał, że chciałam zsunąć wilgotne majtki z drżących nóg. Nie musiałam nawet się obracać i spoglądać na jego twarz, by upewnić się, kim jest. Prawdę mówiąc, zapewne powinnam po prostu skończyć wyrzucanie swoich rzeczy na korytarz i rzucić się do ucieczki. Jednak tego nie zrobiłam. W zamian odetchnęłam głęboko i bardzo powoli się odwróciłam. Tylko po to, by się przekonać, że Weston nie ma na sobie niczego oprócz owiniętego wokół pasa ręcznika. Ten widok wywołał zamęt w mojej głowie. – Wiedziałem, że w końcu przyjdziesz. – Uśmiechnął się znacząco. – Powinnaś dołączyć do mnie pod prysznicem, chociaż z wielką przyjemnością sam cię rozbiorę. Wcześniej nie miałam okazji dobrze się przyjrzeć rozebranemu Westonowi. Gdy byliśmy razem po raz pierwszy, przez większość czasu był za mną, a za drugim razem miał na sobie rozpiętą frakową koszulę i spodnie. Oczywiście czułam jego pierś przyciśniętą do siebie, więc wiedziałam, że jest dobrze zbudowany, ale zobaczenie z bliska całego jego wyrzeźbionego ciała było całkowicie odmiennym doświadczeniem. Kropelki wody spływały po jego atletycznej piersi na umięśniony brzuch i poczułam silne pragnienie, żeby zlizać każdą z nich językiem. Niemal nie byłam w stanie podnieść oczu i pozbawić ich tak wspaniałego widoku. Zmusiłam się jednak, by oderwać od niego spojrzenie. – Co, u licha, robisz w moim pokoju? Myślałam, że Renée przypadkowo przydzieliła mi zajęty apartament. – W twoim pokoju? Postanowiliśmy, że będziemy się zamieniać co tydzień. – Tak, ale pierwszy tydzień był mój! – Kto tak powiedział? Zgodziłaś się, że pokój dostaje pierwszy gość, który poprosił o zamianę. – Ale miałam już klucz. Wiedziałeś o tym! Widziałeś, jak Renée mi go podaje. Weston, zamiast odpowiedzieć, opuścił wzrok na moje piersi. Nie miałam pojęcia, jak ten facet tego dokonał, ale kiedy błądził wzrokiem po moim ciele, czułam się tak, jakby pieścił mi skórę palcami. Czyżby nagle zrobiło się tu cieplej? Serce dudniło mi w piersi i zalewały mnie emocje. Niesmak – trochę wobec niego i sporo wobec samej siebie – gniew, zmaganie ze sobą, zmieszanie i obfita dawka Jezu Chryste, to jest najseksowniejszy widok, jaki kiedykolwiek widziałam. Weston powoli zbliżył się do mnie o parę kroków. Instynkt samozachowawczy kazał mi unieść dłoń w obronnym geście. – Zatrzymaj się. Nie podchodź bliżej. Zamarł w pół kroku i spojrzał mi w oczy. Przepiękne morze błękitnych tęczówek zniknęło przysłonięte czarnymi jak burzowe chmury źrenicami. Staliśmy tak przez długą chwilę, w napięciu mierząc się spojrzeniami. Weston zdawał się wahać, jaki wykonać następny ruch, póki nie dostrzegł czegoś po mojej prawej stronie. Utkwił tam na chwilę wzrok, a kiedy znów spojrzał mi w oczy, atmosfera się zmieniła. Z trudem powstrzymywał uśmiech, a jego oczy rozbłysły nowym rozbawieniem. Odwróciłam się, by sprawdzić, co spowodowało taką zmianę, i okazało się, że gapię się na swoje odbicie. W korytarzu, nad stolikiem w kształcie półksiężyca wisiało ogromne zwierciadło.

Cholera. Przymknęłam oczy. Gwałtownie wstrzymałam oddech, słysząc cichy odgłos czegoś spadającego na podłogę. Nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć się, co to było. Ręcznik Westona. – Odwróć się. Ręce na stole. Wypnij tyłek, kochanie. Ani drgnęłam. Wewnątrz mnie toczyła się walka. Czy jestem aż tak napalona, by z powodu pięknego ciała słuchać poleceń rzucanych przez faceta, którego nie mogę znieść? Znowu? Co ja, u licha, wyprawiam? Drzwi były zaledwie metr dalej. Z pewnością byłam w stanie zmusić się do wyjścia i zostawić tego palanta z niczym poza zawiedzionymi nadziejami i bolesną erekcją, którą musiałby zająć się sam. A jednak… nie mogłam zaprzeczyć, że moje ciało go pragnęło. Tak niepohamowanie. Miałam wrażenie, jakby skóra mi płonęła, czekając na jego dotyk. Przysunął się bliżej i poczułam za sobą promieniujący żar jego ciała. Niezdolna podjąć decyzji o ucieczce, ale też niegotowa ulec, wciąż nie otwierałam oczu. Weston chwycił mnie za biodro i wpił palce w moją skórę. – Musisz jakoś dać mi znać. Kiwnąć głową, przytaknąć, pochylić się i pokazać mi, czego chcesz, jęknąć. Zgodzę się nawet na parę mrugnięć, jeśli tylko tyle możesz zrobić. Chętnie poudaję, że nie chcesz, bym cię dotykał, jeśli to cię kręci, ale dopiero, gdy będę pewien, że mi na to pozwalasz, Soph. Drugą rękę uniósł do mojej szyi, przesunął mi palcem po gardle i pogładził obojczyk. Straciłam resztę determinacji, jakiej się jeszcze trzymałam. Otworzyłam oczy i spojrzałam w jego czarne jak burza źrenice. – Dobrze. Ale na tym koniec. Nie żartuję, Westonie. To się musi skończyć. – Jak sobie życzysz. – Mówię poważnie. – Ja też. A teraz się odwróć. Złap za stół. Oczy cały czas skierowane w lustro. Trochę trudno udać słuszne oburzenie, gdy masz się pochylić i pozwolić facetowi cię bzykać. Byłam jednak twarda. Zachowałam stoicką minę. – Hej, Soph? Napotkałam jego spojrzenie w lustrze. – Dojść albo nie dojść, oto jest pytanie*. – Wyszczerzył się. Musiałam się bardzo starać, żeby się nie uśmiechnąć. – Miejmy to już za sobą.

Dwa razy. Westchnęłam i przygładziłam włosy. Jak na faceta, który tak bardzo chciał, żebym je spinała, jakoś nie miał problemów ze zniszczeniem tej fryzury. Weston stanowczo lubił ciągnąć za włosy. A ja ku swojemu najwyższemu niesmakowi uwielbiałam każde szarpnięcie, chociaż pewnej rzeczy nie znosiłam. W ciągu dwóch minut, podczas których poprawił mi spódnicę i zniknął w łazience, żar szaleństwa zastąpił chłód rozsądku. W porywie chwili ciągle nie miałam dość. Kiedy Weston podszedł do mnie z tym mrokiem w oczach, poczułam się tak, jakby moim płucom zabrakło powietrza, ale gdy tylko było już po wszystkim, fala tlenu sprawiła, że w głowie

znów mi kipiało od myśli. Rzuciłam się, by pozbierać swoje rzeczy, zanim wyjdzie z łazienki, jednak mi się to nie udało. Stałam w korytarzu, sięgając po walizkę, kiedy Weston zakrył ręką moją dłoń, którą położyłam na klamce. – Poczekaj dwie minutki, a się stąd ulotnię. Odwróciłam się. – Dasz mi ten apartament? Skinął głową. – Muszę tylko spakować swoje rzeczy. Przypatrywałam się jego twarzy. – Jesteś pewien? – Chętnie z tobą zamieszkam, jeśli wolisz. Przewróciłam oczami, bo poczułam się, jakbyśmy byli parą. – Idź i spakuj swoje manele. Uśmiechnął się i zniknął w łazience, a ja wtoczyłam walizkę z powrotem do środka. Chwilę później wyszedł z bagażem w jednej ręce i frakową koszulą w drugiej. Postawił walizkę i uniósł ramiona, żeby wsunąć je w rękawy, a ja po raz pierwszy zauważyłam wielką bliznę biegnącą z boku jego ciała. Była ledwie widoczna, jedynie o ton jaśniejsza od jego smagłej skóry. Wcześniej jedynym, co dostrzegałam, była masa idealnych mięśni, które przyćmiły ewentualne skazy. – Czy to po jakiejś operacji? – spytałam. Weston spochmurniał. Spuścił wzrok i zaczął zapinać koszulę. – Tak. Najwyraźniej nie chciał o tym rozmawiać. Ja jednak byłam ciekawa. – Co to była za operacja? – Nerki. Dawno temu. – Aha. – Skinęłam głową. Podniósł walizkę, nie siląc się nawet, by skończyć zapinać koszulę czy wetknąć ją w spodnie. – Zostawiłem ci coś w łazience. – Co? – Zobaczysz. Zdawało się, że Weston nie ma pewności, jak ma się pożegnać. W końcu powiedział: – Wiesz, że wynoszę się tak szybko tylko dlatego, że rozumiem aluzję, i wiem, że nie chcesz, bym tu został po tym wszystkim, prawda? – Doceniam to. – A tak przy okazji, uwielbiam twój tyłek, ale w najbliższej przyszłości chętnie popatrzyłbym na ciebie, kiedy w tobie będę. Może nawet posmakowałbym tych ust, które tak lubią na mnie krzyczeć. – Mrugnął. – Ukąsiłbym je parę razy. Westchnęłam i odwróciłam wzrok. – Nie będzie następnego razu, Westonie. To naprawdę musi się skończyć. Nie musiałam podnosić wzroku, by wiedzieć, że się uśmiecha. Wszystko powiedział mi jego głos. – Dobranoc, Fif. * W oryg. „Być albo nie być, oto jest pytanie” – W. Szekspir, Hamlet, tłum. L. Ulrich, akt 3, scena 1.

ROZDZIAŁ 10 Weston Jak się masz, staruszku? – Z tyłka wystaje mi hemoroid wielkości piłki golfowej, nie ciupciałem od czasu rządów Clintona, a jedyną osobą, która przychodzi mnie odwiedzić, jesteś ty. I jak myślisz, jak się czuję? – gderał. Uśmiechnąłem się i przysunąłem krzesło do jego łóżka. – Dwie pierwsze rzeczy mogłeś sobie darować, a co do ostatniej, to jesteś wielkim szczęściarzem. Machnął ręką. – Przyniosłeś mi, co trzeba? Potrząsnąłem głową, z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnąłem dziesięć zdrapek i wygrzebałem ze spodni dwudziestopięciocentówkę. Chwyciłem książkę z jego nocnego stolika i położyłem mu ją na kolanach, żeby mógł zająć się swoimi losami na loterię. Pan Thorne zaczął zdrapywać szary lateks i nie podnosząc wzroku, wskazał nocny stolik. – Pamiętaj, żeby wziąć sobie dziesiątkę z moich pieniędzy. Toczyliśmy tę samą rozmowę za każdym razem, gdy tu wpadałem, odkąd wróciłem do Nowego Jorku. Nie byłem nawet pewien, czy wie, że nigdy nie wziąłem od niego ani dolara. Mogłem przynajmniej przynieść mu te dziesięć dolców za to, że wysłuchiwał moich żalów przez ostatnie parę lat. Kiedy on entuzjastycznie zajmował się swoimi losami na loterię, wziąłem pilot leżący obok niego na łóżku i przełączyłem na CNN. – Ejże. Oglądałem to. – Naprawdę? – Uniosłem brew. – Oszczędzę ci fatygi. To nie kawał chłopa z dzieciakami ostrzyżonymi jak skauci. To ten mizerny koleś z fryzurą czeskiego piłkarza i potomstwem z krzywymi zębami. Pan Thorne spędzał większość dnia, oglądając Jerry’ego Springera i podobne programy. Nie miałem pojęcia, czy ten konkretny odcinek był poświęcony ojcostwu, czy nie, ale wszystkie te głupie programy wydawały się kończyć tak samo. – Mądrala – zagderał. – Wiesz, co powinni robić w takich programach? – spytałem. – Wymagać od gości dochodów rzędu minimum miliona dolarów rocznie. Nieco zmieniłoby to scenerię. Może mógłbym zapisać tam paru członków mojej rodziny. Pranie brudów bogatych dupków jest równie zajmujące jak pranie brudów ludzi, którzy nie mają nocnika, żeby się wyszczać. – Jakby ktoś mógł zrozumieć twoje problemy, zepsuty bogaty chłopaku – zakpił pan

Thorne. Ktoś postronny mógłby pomyśleć, że mam powód, by uznać za obraźliwe, że staruszek tak ze mną rozmawia, ale to był jego sposób na przypomnienie mi, że mógłbym mieć o wiele większe problemy. Skończył zdrapywać losy i rzucił jednym we mnie. – Wygrałem pięć dolarów. Kosztowało mnie to tylko dziesięć. Oddaj mi moją dziesiątkę i weź to i jeszcze piątkę. Możesz wymienić ten los na gotówkę następnym razem, kiedy będziesz kupować dla mnie kolejne. Tylko przynieś mi jedną z tych zdrapek za dziesięć dolarów zamiast dziesięciu za jeden. Wsunąłem zwycięski los do kieszeni marynarki. Siedzieliśmy cicho przez następne dziesięć czy piętnaście minut, oglądając na CNN program o jakiejś firmie farmaceutycznej, w której trwało dochodzenie w sprawie sprzedaży taniej podróbki viagry. Ponoć niektórym facetom stał po niej twardo do czterech dni. Nie zrobiło to na mnie wrażenia – Sophii udawał się ten wyczyn nawet dłużej, choć nie używała niczego oprócz swojego charakterku. Pan Thorne wyłączył telewizję. – Pogadaj ze mną, chłopaku. Jak tam ostatnio z ciągotkami? Odruchowo chciałem odpowiedzieć tak samo, jak bym zrobił, gdyby zadał mi to pytanie mój ojciec czy dziadek, czyli skłamać, że świetnie sobie radzę. Jest jednak stare powiedzenie o czterech osobach, którym zawsze mówi się prawdę: swojej żonie, księdzu, lekarzowi i prawnikowi. Takie kredo wyznają jednak ludzie niepijący. Pozostali mają jeszcze piątą osobę: swojego opiekuna. – Miałem dobre chwile. Zapłaciłem ostatnio sprzątaczce w hotelu, gdzie mieszkam, sto dolców, żeby zabrała wszystkie te buteleczki z alkoholem z mojego pokoju. Skinął głową. – Chodziłeś na mityngi? Pokręciłem głową. – Przez ostatnie dwa tygodnie nie, ale byłem parę razy u psychiatry, do czego zmusza mnie dziadek. Pan Thorne pogroził mi zgiętym palcem. – Rusz tyłek na mityng. Znasz zasady. Nie musisz rozmawiać, ale powinieneś przynajmniej słuchać. Takie przypomnienie to klucz do trzeźwienia. Spróbowałem zbagatelizować sprawę. – Jestem tu i słucham ciebie. Dlaczego to się nie liczy jako moje codzienne katusze wysłuchiwania nauczek? Jednak pan Thorne podchodził do swojej trzeźwości bardzo poważnie. – Bo ja nie piję od czternastu lat i żebym mógł w ogóle kupić sobie drinka, musiałbym ściągnąć to wyschnięte cielsko z łóżka i zawlec swoje bezużyteczne nogi do sklepu. Na co, jak obaj wiemy, nie mam już siły. Ty jednak masz wszędzie wokół siebie pokusy. Pokusy na wyciągnięcie ręki. Do diabła, nie musisz nawet dźwigać tyłka, żeby przynieść sobie drinka. Leżysz po prostu w swoim odpicowanym łóżku w swoim odpicowanym apartamencie hotelowym, podnosisz słuchawkę i zamawiasz wszystko do pokoju. Przeczesałem dłonią włosy i skinąłem głową. – Tak. Dobrze. Znajdę jakiś mityng. Walter Thorne i ja znaliśmy się od dawna. Dziewięć lat temu, któregoś wieczora zawędrowałem pijany do jego szpitalnego pokoju, kiedy miałem odwiedzić swoją siostrę. Potknąłem się o własne nogi i obudziłem go, śmiejąc się histerycznie na podłodze obok jego

łóżka. Okazało się, że nie byłem nawet na właściwym piętrze szpitala, ale ten wredny drań usiadł i spytał mnie, jaki mam problem. Następne trzy godziny spędziłem, zwierzając mu się z szajsu, o którym nigdy nikomu nie mówiłem. Kiedy skończyłem, byłem prawie trzeźwy, a pan Thorne zaczął mi opowiadać, że jest w szpitalu na szóstej operacji w ciągu pięciu lat, odkąd dotknęła go paraplegia, gdy pijany rozbił samochód o drzewo. Nie poszedłem tego dnia do Caroline, ale nazajutrz wróciłem trzeźwy i przesiedziałem z panem Thorne’em kilka godzin po odwiedzinach u siostry. Gdy Caroline wypisano ze szpitala, odwiedzałem pana Thorne’a przez dziesięć dni. Połowę naszych spotkań poświęcał na opowiadanie mi świńskich kawałów, a drugą na wygłaszanie mi kazań o trzeźwieniu. Ta historia brzmiałaby o wiele lepiej, gdybym mógł powiedzieć, że stało się to dla mnie punktem zwrotnym. Ale tak nie było. Parę tygodni później wróciłem do imprezowania i wrzuciłem numer telefonu, który dał mi pan Thorne, do szuflady. A potem, pięć lat temu, wygrzebałem go i zadzwoniłem do niego tej nocy, kiedy zmarła Caroline. Zaczęliśmy rozmawiać i w końcu pozwoliłem, by pomógł mi przestać pić. – Jak ci się układa z tym durniem, twoim dziadkiem? Zmusiłem się do uśmiechu. – Wszystko dobrze, póki dostaje znakomite sprawozdania od mojej lekarki, a ja wypełniam dwadzieścia innych zobowiązań, na które musiałem się zgodzić, by odzyskać swoją pracę. – Po prostu troszczy się o ciebie. Było to o wiele bardziej skomplikowane, jak zawsze z moją rodziną. – Jak ci się układa z tą przyjaciółką, o której wspomniałeś jakiś czas temu? Nie miałem pojęcia, o kim mówi, ale to nie było konieczne, żeby odpowiedzieć. Wzruszyłem ramionami. – To była tylko randka. Nic więcej. – Chłopcze, w twoim wieku byłem żonaty i miałem dwoje dzieci. – Pewnie dlatego w wieku trzydziestu pięciu lat byłeś już rozwiedziony. – Nie. Moja Eliza się ze mną rozwiodła, bo byłem pijakiem, który nie potrafił utrzymać pracy dłużej niż trzy miesiące. Nie mogę obwiniać tej kobiety. Dobra kobieta zasługuje na dobrego mężczyznę i w końcu przejrzy oszusta. Ta uwaga kazała mi pomyśleć o Sophii. Chociaż nie chciałem tak myśleć – bo to mi ułatwiało sytuację – była dobrą kobietą. Pan Thorne to jedyna osoba, której mogłem wyznać wszystkie swoje brzydkie sprawki, on mną nie gardził ani mnie nie osądzał. Może działo się tak dlatego, że też miał na sumieniu różne grzechy, a jedynymi odwiedzającymi go osobami była pielęgniarka, której płacił za opiekę, i ja. Jakikolwiek jednak był powód, zwierzałem mu się ze wszystkiego. W pewnym sensie zajął miejsce Caroline. Była jedynym człowiekiem w moim życiu, przy którym czułem się sobą. Odetchnąłem głęboko i powiedziałem: – Właściwie to zacząłem się spotykać z nową kobietą. Cóż, tak naprawdę nie jest nowa, zważywszy, że znamy się, odkąd byliśmy dziećmi. I chyba w zasadzie się nie spotykamy, ale mniejsza z tym. Jest pewna kobieta. Pan Thorne skinął głową. – Opowiadaj dalej. – Nie ma za dużo do opowiadania. Ma na imię Sophia i w zasadzie jest moim wrogiem. – Czyli mówisz mi, że sypiasz z wrogiem, jak kiedyś w tym filmie?

– Innego rodzaju wrogiem. – Zaśmiałem się. – Nasze rodziny się nienawidzą. – Ale wy dwoje się dogadujecie? – Nie do końca. – Potrząsnąłem głową. – Przez większość czasu jest bliska skopania mi dupy. Pan Thorne ściągnął krzaczaste brwi. – Pogubiłem się. Czyli nie sypiasz z tą dziewczyną? – Nie, sypiam. – Ale ona chce ci skopać dupę? – Tak. – Uśmiechnąłem się. – A ty się uśmiechasz? Nie rozumiem tego pokolenia. – Nie lubi mnie, ale jej ciało już tak. Jesteśmy jak tornado i wulkan. One rzadko się spotykają. Ale kiedy do tego dojdzie, następuje wybuch. – Wybuch, co? To brzmi raczej jak katastrofa. Miał trochę racji, ale nie było się czym martwić. Sophii nie stanie się krzywda, bo jest tornadem, a one zazwyczaj poruszają się szybko. To wulkan tkwi uśpiony przez całe lata. – Uważaj. To brzmi jak coś, co może zagrozić twojemu trzeźwieniu. – Nie martw się o mnie. Mam wszystko pod kontrolą. Nasze oczy spotkały się na moment i obaj wiedzieliśmy, że nie pierwszy raz wypowiedziałem te słowa, całkowicie się myląc. Doceniałem jednak, że mi tego nie wypomniał. Wstałem. – Może byś tak zaciągnął swoje leniwe cielsko na wózek, a ja zabrałbym cię na spacer? Na dworze jest pięknie. Pan Thorne z uśmiechem skinął głową. – Byłoby miło.

Później tego popołudnia w drodze powrotnej do Countess wpadłem na mityng AA. Potem usiadłem w swoim biurze, myśląc o tym, co powiedział pan Thorne. Zapewniłem go, że mam wszystko pod kontrolą, i to się zgadzało, jeśli chodzi o picie, ale prawda była taka, że Sophia Sterling stawała się moją obsesją. Jeśli nie obserwowałem jej z daleka, wymyślałem jakieś wymówki, żeby pójść z nią porozmawiać, co nieuchronnie prowadziło do kłótni, które mnie podniecały. Moje dni zogniskowały się wokół obserwowania jej albo kontaktów z nią, a nasze wspólne noce były spełnieniem moich fantazji. Jeśli nie udawało mi się sprowokować jej do sprzeczki, która rozgrzewała między nami atmosferę, siedziałem sam w swoim pokoju, waląc konia do wspomnień. Zorganizowałem to nawet tak, że kiedy wyniosłem się z apartamentu prezydenckiego, wprowadziłem się do pokoju, który właśnie opuściła, i odwołałem sprzątanie. Teraz więc moje prześcieradła pachniały jak ona, a za każdym razem, gdy wchodziłem pod prysznic, wyobrażałem sobie, że stoi w tym samym miejscu, doprowadzając się do orgazmu. Lubiłem też potajemnie obserwować, jak stoi w kolejce do kawiarni i jak pracuje w recepcji. Zmieniałem się w prawdziwego zboka. Kiedy więc Sophia zapukała do moich otwartych drzwi, poczułem się jak dziecko nakryte z ręką w słoiku z ciastkami. Odchrząknąłem. – Tak, Fifi? Przewróciła oczami i weszła do środka. – Czemu w ogóle zacząłeś mnie tak nazywać w liceum?

Odchyliłem się na krześle i rzuciłem długopis na biurko. – Nie wiem. Powiedziałem tak raz i zobaczyłem, że cię to doprowadza do białej gorączki, więc tak zostało. – Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają, co? – Westchnęła. – Cóż, właściwie to się zmieniają. Obecnie to ty doprowadzasz mnie do białej gorączki, prawda? – Mrugnąłem. Sophia uśmiechnęła się znacząco, ale zignorowała moją uwagę. Zajęła miejsce na krześle po drugiej stronie biurka i założyła nogę na nogę. Czy tylko mi się zdawało, czy jej spódnica podjechała dziś trochę wyżej? Tego ranka, kiedy obserwowałem ją z daleka w kawiarni, miała włosy rozpuszczone, ale odgarnięte na bok, tak że zyskałem dobry widok na piękną skórę na jej karku. Gdy stała w kolejce, muskała się po szyi idealnie zadbanymi paznokciami, od linii włosów do jedwabnej bluzki i z powrotem. Zakładałem, że zadziałała moja wybujała wyobraźnia i że Sophia nie próbuje celowo doprowadzić mnie do szaleństwa, ale tego popołudnia jej spódnica była trochę krótsza. Kiedy uniosłem wzrok, żeby spojrzeć jej w oczy, mógłbym przysiąc, że delikatnie błyszczały. Mimo to, gdy się odezwała, mówiła tylko o pracy. – Dostałam dwie wyceny od swoich wykonawców. Kosztorysy niezbyt się różnią, ale tylko jeden z nich uważa, że mogliby skończyć pracę w terminie. Jest szansa, że napłynie twoja wycena? – Właściwie już napłynęła. Zerknąłem tylko na końcowy wynik, więc może przyjrzyjmy się wszystkim trzem i sprawdźmy, na czym stoimy. Przenieśliśmy się do okrągłego stołu konferencyjnego, żeby rozłożyć dokumenty, i wymieniliśmy się kosztorysami. Już na pierwszy rzut oka zdałem sobie sprawę, że obie jej wyceny są znacząco niższe niż moja. Chociaż mój wykonawca obiecywał, że bez problemu skończy pracę w trzy miesiące, dorzucał opłaty za pośpiech. Jedyne dodatkowe honoraria, jakie naliczyli wykonawcy Sophii, obejmowały takie sprawy jak nocna zmiana i nadgodziny. Kiedy przeglądaliśmy kosztorysy, zadzwonił telefon Sophii. Szybko przekierowała rozmowę na pocztę głosową, ale wcześniej oboje odczytaliśmy imię dzwoniącego. Poczułem ukłucie zazdrości. – Myślałem, że między tobą a tym nudnym Brytolem sprawa już zakończona. – Czy możemy oboje udawać, że tego nie zauważyłeś? – Westchnęła. Zacisnąłem zęby. – Jeśli tak wolisz. Sophia skinęła głową i wróciła do czytania kosztorysów. Chwilę później odsunęła papiery na bok. – Cóż, myślę, że jest oczywiste, z czyjej oferty powinniśmy skorzystać. Może tak wynikało z kosztorysów, ale nie zapomniałem, jak patrzył na nią Travis Bolton. – Nie zawsze chodzi o najniższą ofertę. – Wiem o tym – powiedziała obronnym tonem – ale Boltonowie są też najbardziej pewni, że uda im się skończyć pracę na czas, mają świetną opinię i nigdy nie zawiedli mojej rodziny. – Będę musiał wykonać parę telefonów i o nich popytać. Sophia zasznurowała wargi. – Jak chcesz. Ale oczywiście im wcześniej zadecydujemy, tym lepiej. Kurde. Miałem ochotę possać te ściągnięte usta. Było oczywiste, że nasze pożądanie zawsze wzrasta, kiedy jesteśmy wkurzeni, ale w tym momencie nie miałem pewności, co u diabła, w ogóle mnie wkurza. Czy to, że mój kosztorys najwyraźniej był najgorszy? Czy to, że ten dupek, jej eks, właśnie do niej zadzwonił? Czy też doprowadzała mnie do lekkiego szału myśl

o Travisie Boltonie, który będzie się koło niej kręcił, zajmując się tutejszą budową? Moje myśli znowu przerwał dźwięk telefonu Sophii. Jednocześnie odczytaliśmy imię „Liam” i wyciągnąłem rękę po telefon. – A może ja odpowiem? Sophia szeroko otworzyła oczy i przygryzła dolną wargę. – Co byś powiedział? – Czy to już koniec? Skinęła głową. – Chcę o nim zapomnieć. Uśmiechnąłem się szelmowsko. Mogłem z łatwością podnieść telefon ze stołu i wątpiłem, by mnie powstrzymywała, ale chciałem, żeby to ona mi go wręczyła. – Daj mi telefon. – Rękę miałem wciąż wyciągniętą w oczekiwaniu. Poczułem nagły przypływ dumy, kiedy rzuciła mi go na dłoń. Komórka zadzwoniła po raz trzeci, więc odebrałem i przyłożyłem sobie telefon do ucha. – Halo. – Kto to? – Facet, który pieprzy twoją byłą. Jesteśmy w tym momencie zajęci, więc co mogę dla ciebie zrobić, Liamie? Sophia wybałuszyła oczy i zakryła usta obiema rękami. Dupek po drugiej stronie linii miał czelność zdobyć się na oburzenie. – Poproś Sophię do telefonu. Odchyliłem się. – Nie mogę. Jest w tej chwili tak jakby związana, jeśli łapiesz, o co mi chodzi. – Czy to jakiś żart? – Żart? Nie, to ty jesteś śmieszny. Założę się, że w ogóle nie wiedziałeś, że nasza panna lubi być wiązana, prawda? Co za szkoda. Może gdybyś poświęcił czas na zbadanie, czego potrzebuje ta piękna kobieta, nie wyjękiwałaby nocą mojego imienia. Ale to nie w twoim stylu, prawda? Ty lubisz tylko zaspokajać swoje potrzeby. No wiesz, jak z jej kuzynką. Zamilkłem na chwilę i czekałem, żeby się przekonać, co ma na ten temat do powiedzenia stary, dobry Liam. Widocznie jednak zbiłem kretyna z tropu. Słyszałem tylko, że ciężko oddycha. Pomyślałem więc, że skończę wesołym tonem. – No dobrze. Wspaniale było z tobą pogawędzić. Aha, Liamie, skasuj numer Sophii. Zakończyłem rozmowę i zwróciłem telefon oszołomionej Sophii. Nadal się na mnie gapiła, wytrzeszczając oczy, nawet kiedy już wzięła komórkę. Sądząc z jej miny, pomyślałem, że kiedy tylko uda jej się pozbierać, czeka mnie tyrada. – Przesadziłem? – spytałem, unosząc brew. Sophia otworzyła usta, ale potem jej wargi rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – O mój Boże! To było niesamowite! – Cieszę się, że tak myślisz. Zaczynałem już sądzić, że mi przyłożysz, chociaż z tego wynikłaby wielka kłótnia, a oboje wiemy, jak to się przeważnie kończy. Nie byłoby to więc takie złe. Pośmialiśmy się, a potem Sophia ułożyła wszystkie dokumenty na stole w schludny stosik. Pomyślałem, że wracamy do interesów. – Mogę cię o coś zapytać? – odezwała się. Skinąłem głową, a ona znowu przygryzła dolną wargę. – Skąd wiedziałeś, że Liam nigdy mnie nie związał?

– Po tym, jak zareagowałaś, kiedy poprosiłem cię o pozwolenie na użycie paska. Chciałaś, żebym to zrobił, ale krępowało cię przyznanie się do tego. Gdyby to nie był twój pierwszy raz, zareagowałabyś inaczej. Skinęła głową, ale znów zamilkła. W końcu zapytała: – Ale skąd wiedziałeś, że tego chcę? Rany, ten Liam naprawdę był dupą wołową. Czy ten złamas nigdy się nie domyślił, czego chciała, i nie spróbował jej zaspokoić? Nie mogłem uwierzyć, że musiała zadawać mi to pytanie. Nie chciałem jednak, by poczuła się głupio, więc postarałem się odpowiedzieć bez cienia osądu w głosie. – To po prostu było coś, co u ciebie wyczułem. Pokręciła głową. – Jak? Wydaję się słaba czy coś takiego? – Wręcz przeciwnie. Wydajesz się mieć wszystko pod ścisłą kontrolą i dlatego pomyślałem, że mogłoby na ciebie zadziałać, gdybyś trochę odpuściła. To, co lubisz w sypialni, ani trochę nie odzwierciedla, kim jesteś jako kobieta interesu. Sophia znowu umilkła. – Czy to cię bawi? Lubisz dominować czy coś takiego? – Nie. – Pokręciłem głową. – Nie bawi mnie to. – Aha. W porządku. Nachyliłem się bliżej i owijałem pasmo jej włosów wokół palca, póki nie podniosła na mnie wzroku. Wtedy się uśmiechnąłem i mocno, porządnie je szarpnąłem. – Ale to zdaje się bawić nas.

ROZDZIAŁ 11 Sophia Nie byłam pewna, co wkurzało mnie bardziej – fakt, że podczas trzech krótkich intymnych spotkań Weston odkrył coś, o czym Liam nie miał pojęcia po ponad osiemnastu wspólnie przeżytych miesiącach, czy to, że odkrył coś, czego nawet ja sobie nie uświadamiałam. Tak czy owak, miał rację. Chociaż chciałam się spierać z Westonem o interesy i współzawodniczyć z nim we wszystkim, w sypialni zdawałam się lubić to, że przejmuje inicjatywę. Seks z Westonem był o lata świetlne lepszy niż ten, który łączył mnie z Liamem. Przypisywałam to iskrzeniu, jakie towarzyszyło naszym kłótniom, ale chodziło o coś więcej, i to odkrycie trochę mnie przerażało. Tak więc przez następną dobę starałam się unikać Westona i udawało mi się to, dopóki koło ósmej wieczorem nie wyszłam ze sklepu z artykułami biurowymi niedaleko hotelu i przypadkiem nie zobaczyłam go przed sobą po przeciwnej stronie ulicy. Ponieważ szliśmy w tym samym kierunku, mijając następne dwie przecznice, miałam go w zasięgu wzroku. Myślałam, że wraca do hotelu, jak ja, ale kiedy na następnym rogu skręcił w prawo zamiast w lewo, zdałam sobie sprawę, że tak nie jest. Stojąc na skrzyżowaniu, spojrzałam w lewo i dojrzałam Countess o jedną przecznicę dalej. Po prawej widziałam Westona, który kontynuował marsz. Rozdarta parę razy obracałam głowę to w jedną stronę, to w drugą, a w końcu westchnęłam i uznałam, że krótki spacerek dobrze mi zrobi. Podążałam za nim po przeciwnej stronie ulicy, pozwalając, by dystans między nami się zwiększył. Wcześniej oboje kierowaliśmy się w stronę hotelu i gdyby mnie przyłapał, miałabym uzasadnioną wymówkę, ale teraz byłam po prostu zwykłym natrętem. Śledziłam go przez dobrych dziesięć minut, skręcając w lewo i w prawo i nie mając pojęcia, dokąd, u licha, zdążamy. W końcu wszedł do jakiegoś biurowca. Podeszłam bliżej i z drugiej strony ulicy obserwowałam, jak przechodzi przez oszklone drzwi i zmierza prosto do windy. Przedstawienie się skończyło – pewnie powinnam obrócić się na pięcie i ruszyć z powrotem do Countess, jednak zżerała mnie ciekawość. Spojrzałam w obie strony i choć nie było tu pasów, przeszłam przez ruchliwą ulicę do budynku. Gdy zmierzałam do oszklonych drzwi, serce zaczęło mi bić szybciej. Weston zniknął już w windzie, a ja nie miałam pojęcia, czego, u licha, szukam. Mimo to z jakiegoś głupiego powodu chciałam w to brnąć, żeby sprawdzić, czy uda mi się dowiedzieć, dokąd się wybiera. W holu przestudiowałam książkę telefoniczną budynku. Sądząc po wpisach w niej zamieszczonych, był to typowy drapacz chmur na Manhattanie, z tuzinami lekarzy, prawników i biur korporacji. Weston nie przystanął, żeby zajrzeć do książki, więc widocznie był tu już

wcześniej albo przynajmniej wiedział, dokąd idzie. Rozczarowana – chociaż nie miałam pojęcia, dlaczego w ogóle go śledziłam – odwróciłam się, by wyjść. Ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę, było zostać przyłapaną, mimo że moje śledztwo nie przyniosło mi żadnej sensownej informacji. Gdy wracałam do frontowych drzwi budynku, zabrzęczała moja komórka, wygrzebałam ją więc z torebki, nie zwalniając kroku. Zamarłam jednak, kiedy odczytałam esemes, który dostałam. Skoro chciałaś się dowiedzieć, dokąd idę, wystarczyło zapytać. O Boże. Poczułam mdłości. Nie mogła to być jednak wiadomość od Westona. O ile było mi wiadomo, nie miał numeru mojej komórki. Łamałam sobie głowę, próbując wymyślić, kto jeszcze mógłby mi wysłać taki esemes. Wszystkich znajomych miałam w kontaktach, a ta wiadomość przyszła z nieznanego numeru. To musiał być Weston. Nic innego nie miało sensu. Byłam jednak tak przerażona, że uczepiłam się nadziei. Drżącymi rękami wystukałam odpowiedź. Kim jesteś? Wstrzymałam oddech, patrząc na tańczące kropki wskazujące, że nadawca odpisuje, i czekałam na odpowiedź. Kiedy się pojawiła, zaschło mi w ustach. Wiesz, kim jestem. Spotkaj się ze mną za godzinę w moim pokoju. Wróciłam do hotelu niemal biegiem. Jedyne, czego pragnęłam, to się ukryć. W swoim apartamencie spojrzałam na telefon i uświadomiłam sobie, że chociaż esemes przyszedł piętnaście minut temu, nie pamiętam niczego z drogi powrotnej. Usiadłam na łóżku i wciąż na nowo odczytywałam esemes Westona: Spotkaj się ze mną za godzinę w moim pokoju. Czy on oszalał? Nie pójdę do jego pokoju. Jaki w tym sens? Ułatwić mu dręczenie mnie za to, że mnie przyłapał? I skąd w ogóle wiedział, że go śledziłam? Nawet gdyby mnie jakoś zauważył, mogłam mieć spotkanie w tym samym budynku. Cała ta sprawa mogła być całkowitym zbiegiem okoliczności. Szłam na jakieś spotkanie i w ogóle nie zauważyłam go przed sobą po drugiej stronie ulicy. Czyżby jego cholerne ego było tak wielkie, że po prostu zakładał, iż go śledziłam? Tak, tak właśnie było. Taka przynajmniej była moja wersja i zamierzałam się jej trzymać. Prawdę mówiąc, im więcej o tym rozmyślałam, tym bardziej irytowało mnie, że ten arogancki dupek uważa, że go śledziłam. Nie miał na to absolutnie żadnego dowodu. Odczuwałam dotkliwą mieszaninę gniewu i niepokoju, dlatego postanowiłam wziąć kąpiel, by się rozluźnić. Weston Lockwood to cholerny egocentryk i nie było powodu, by się denerwować. Miał spory tupet, nakazując mi, bym przyszła do jego pokoju. Puściłam wodę do wanny, spięłam włosy w koński ogon i wyślizgnęłam się z ubrań, podczas gdy wanna się napełniała. Przyjemna, długa kąpiel pozwoli mi zapomnieć o tym, jak głupio przebiegł ten wieczór. Tyle że kiedy już siedziałam w ciepłej wodzie, nie potrafiłam się ani trochę odprężyć. Wciąż utyskiwałam na Westona, mrucząc coraz to nowsze tyrady pod jego adresem. Nie tylko był zarozumiałym palantem, który uważał, że go śledziłam, ale też teraz, gdy się nad wszystkim zastanowiłam, uznałam, iż miał tupet, mówiąc do mnie te rzeczy wczoraj w swoim biurze. Ten facet snuł wiele przypuszczeń, które nie były prawdziwe. Spotkaj się ze mną za godzinę w moim pokoju. Co jego zdaniem miało się wydarzyć? Że niby się pojawię i rozłożę nogi, bo jestem nim tak zauroczona, że aż musiałam go śledzić?

Założę się, że właśnie tak myślał. A to budziło we mnie jeszcze większy gniew. Taki, że postanowiłam stanąć u jego drzwi i dać mu ostrą reprymendę, a nie ostry seks. Gwałtownie wyskoczyłam z wanny, rozpryskując wodę po całej podłodze. Wytarłam się i naciągnęłam dżinsy oraz podkoszulek. Chwyciłam z blatu telefon i kartę do pokoju, nie zawracając sobie głowy sprawdzaniem, która jest godzina. Ani trochę mnie nie obchodziło, czy pojawię się za wcześnie, czy też za późno na wyznaczone spotkanie. W windzie ostro wcisnęłam guzik na panelu i pojechałam na ósme piętro. Gdy uniosłam rękę i zastukałam knykciami do jego drzwi, w żyłach buzowała mi adrenalina. Byłam tak nakręcona i gotowa do walki, że zaczęłam wymyślać, zanim drzwi otwarły się do końca. – Masz spory tupet. Jak śmiałeś… O cholera. Ten mężczyzna stanowczo nie był Westonem. Miał na sobie szlafrok i pantofle, wyglądał na siedemdziesięciolatka i marszczył siwe brwi. – W czym mogę pomóc? – Ehmm… chyba pomyliłam pokój. Szukam Westona. Mężczyzna potrząsnął głową. – Chyba pomyliła pani faceta. – Przepraszam, że pana niepokoję. – Nie ma sprawy. – Wzruszył ramionami. – Ale niech pani trochę odpuści swojemu Westonowi, kiedy go pani znajdzie. – Uśmiechnął się. – My, mężczyźni, przeważnie chcemy dobrze. Czasami po prostu trudno coś dostrzec, gdy myślimy tylko o własnej dupie. – Dzięki. – Uśmiechnęłam się. – I jeszcze raz przepraszam. Kiedy mężczyzna zamknął drzwi, jeszcze raz sprawdziłam numer. Był to zdecydowanie ten pokój, który zajmował Weston, kiedy mieszkaliśmy na tym samym piętrze. Byłam tego pewna, bo dzieliło go od mojego jedynie dwoje drzwi. Być może jednak zwolnił się inny apartament i on też się przeniósł. Gdy znów czekałam na windę, uznałam, że pewnie dobrze się stało. Nie musiałam tracić czasu ani energii na Westona. Mogłam od razu wrócić do swojego pokoju. Kiedy drzwi się rozsunęły, moim oczom ukazał się Louis. – Cześć. Siedzi pan dziś do późna – powiedziałam. – Właśnie wychodzę. – Uśmiechnął się. Weszłam do kabiny. – Och, świetnie. – Wysiadła pani na złym piętrze? Zapomniała pani o zamianie pokoi? Pokręciłam głową. – Nie, właściwie to miałam się spotkać z Westonem, ale musiał też zmienić pokój. Myślę, że może zwolnił się jakiś apartament. Wiem, że też czekał na większe lokum. – Zmienił pokój. – Louis skinął głową. – Parę dni temu byłem na dole, kiedy zszedł wymienić klucz. Jest o dwoje drzwi dalej na tym piętrze, w pani dawnym pokoju. – W moim dawnym pokoju? – Zmarszczyłam czoło. – Czyżby mu go przydzielili, kiedy się wymeldował, czy jak? – Nic o tym nie wiem. – Louis pokręcił głową. – Po prostu oznajmił, że chce się przenieść do pokoju, który pani opuściła. Powiedziałem mu, że jeszcze nie jest wysprzątany, ale odrzekł, by się tym nie przejmować, on się tym zajmie. Przypuszczałem, że pani o tym wie. Drzwi windy zaczęły się zasuwać, ale w ostatniej chwili wsunęłam między nie rękę i je

zatrzymałam. – Och, racja. Zupełnie o tym zapomniałam. Przepraszam, Louis, to był długi dzień. Wysiądę tutaj i jednak pójdę się z nim zobaczyć. Dobrej nocy. Ruszyłam korytarzem do swojego dawnego pokoju, mając w głowie kompletny mętlik. Czemu, u licha, zmienił pokój? Gniew, który już zaczął się rozpraszać, wrócił ze zdwojoną siłą. Tym razem załomotałam w drzwi z większym przekonaniem. Bam. Bam. Bam. Weston otworzył ze znaczącym uśmieszkiem i od razu zrobił mi przejście. – Ktoś się irytuje – zamruczał. – Co, u licha, robisz w moim dawnym pokoju? – Wyminęłam go gniewnie. – Myślę, że lepsze pytanie brzmi: czemu mnie śledziłaś? – Nie śledziłam cię, ty egocentryczny dupku! Uśmiechnął się szerzej. – Jasne. – Nie śledziłam! – Uniosłam głos tak bardzo, że pod koniec z moich ust wydobył się lekki pisk. – Usiądź, Sophio. Zignorowałam tę prośbę. – Czemu jesteś w moim dawnym pokoju? Weston oparł się o biurko i skrzyżował nogi w kostkach. – Powiem ci, kiedy ty mi powiesz, czemu mnie śledziłaś. – Nie śledziłam cię. Ciągle sobie coś roisz na mój temat. Przypadkiem byłam w tym samym budynku, co ty, bo miałam spotkanie. A tak przy okazji nie uprawiałam też z tobą seksu dlatego, że lubię, jak mną rządzisz. Ten arogancki drań wyglądał na rozbawionego. Splótł ramiona na piersi. – Nie? Ja też splotłam ramiona. – Nie. Gapiliśmy się na siebie. Westonowi błyszczały oczy i widziałam, że coś rozważa w głowie, gdy toczyliśmy cichą wojnę na to, kto mrugnie pierwszy. – Usiądź, Sophio. – Nie. – Widzisz? – Uśmiechnął się. – To, że lubisz, kiedy przejmuję kontrolę podczas seksu, nie oznacza, że chcesz, bym tobą rządził w innych sytuacjach. Jedno nie równa się drugiemu. Zapewniam cię, to, że lubisz być zdominowana w seksie, nie czyni cię w moich oczach słabą. – Wcale nie lubię. Weston odepchnął się od biurka i ruszył w moim kierunku. Atmosfera w pokoju zaczęła iskrzyć. Chociaż byłam wkurzona, czy też chciałam taka być, nie mogłam zaprzeczyć, że ten mężczyzna mnie niewiarygodnie pociągał, jak nikt wcześniej. Kiedy był w pobliżu, czułam się tak, jakbym miała eksplodować, jeśli mnie nie dotknie. Złapał mnie jedną ręką za biodro i spojrzał mi w twarz. Chociaż trzymał mocno, wiedziałam bez cienia wątpliwości, że gdybym mu kazała zabrać rękę, od razu by posłuchał. To, co się działo między nami, było pokręcone. – Gdybym ci powiedziała, żebyś zaraz zabrał rękę, co byś zrobił? Spojrzał mi prosto w oczy. – Zabrałbym rękę. – A więc jak możesz mówić, że chcę być przez ciebie zdominowana? – Mylisz dominację z kontrolą. Możesz chcieć być zdominowana, a mimo to zachować

kontrolę. Prawdę mówiąc, to ty miałaś kontrolę nad tym, co działo się między nami za każdym razem, gdy byliśmy ze sobą. Męczyłam się, żeby to zaakceptować, i Weston poznał to po mojej minie. – Po prostu przestań o tym myśleć i poddaj się temu, jeśli to lubisz. Odwróciłam wzrok, ale zaraz znów spojrzałam mu w oczy. Nie wiedziałam, czemu to takie ważne, lecz musiałam zapytać. – Dokąd szedłeś dziś wieczorem? Co było w tym budynku? Weston milczał przez chwilę. – Spotkałem się z psychiatrą. Ma gabinet w tym miejscu. O rany. Była to ostatnia rzecz, jaką spodziewałam się od niego usłyszeć. Patrzył na mnie, gdy przyswajałam jego odpowiedź. Odczekał chwilę i przechylił głowę. – Jakieś inne pytania? – Nie. – Świetnie, a więc moja kolej. Czy mnie śledziłaś? Jak mogłam nie być szczera, skoro właśnie wyznał mi coś tak osobistego? Uśmiechnęłam się z zażenowaniem. – Tak. – Dlaczego? Zastanowiłam się nad tym i odpowiedziałam ze śmiechem: – Nie mam zielonego pojęcia. Zobaczyłam cię na ulicy, kiedy wyszłam ze sklepu, i po prostu to zrobiłam. Weston się uśmiechnął, a we mnie coś zmiękło. – Gdzie byłaś przez cały dzień? – zapytał. – Szukałem cię, ale nie było cię w twoim biurze. Nie mogłem nawet podglądać cię rano, jak zamawiasz kawę. – Przez prawie cały dzień ukrywałam się w swoim pokoju, żeby nie musieć cię oglądać. – Wyszczerzyłam się. Na twarz Westona wypłynął szeroki, szczery uśmiech. Można by pomyśleć, że właśnie mu powiedziałam, jak jest wspaniały, a nie, że spędziłam cały dzień, unikając go. Znowu mierzyliśmy się spojrzeniami, ale tym razem przerwał to Weston. Sięgnął w dół ręką, żeby rozpiąć pasek. Odgłos pobrzękiwania metalu odczułam aż między nogami. – Na kolana, Sophio. O Boże. Położył ręce na moich barkach i leciutko nacisnął, zachęcając mnie do uklęknięcia. Ku swojemu najwyższemu niesmakowi posłuchałam go. Padłam na kolana i sięgnęłam do zamka jego spodni. – Hej, Soph? – odezwał się Weston. Uniosłam wzrok, a on uśmiechnął się szeroko. – Długo czekałem, żeby to zacytować. Przełknięcie rozstania tak bardzo jest miłe*. * W oryg. „Smutek rozstania tak bardzo jest miły” – W. Szekspir, Romeo i Julia, tłum. J. Paszkowski, akt 2, scena 2.

ROZDZIAŁ 12 Weston Cieszę się, że zgodziłeś się dziś przyjść, byśmy mogli wrócić do tego, na co wczoraj zabrakło nam czasu. Jak minął wieczór? – spytała doktor Halpern. – Nic nie wypiłem ani nie zrobiłem niczego głupiego, jeśli o to pani pyta. Domyślam się, że musi pani o tym wspomnieć w swoim cotygodniowym sprawozdaniu dla mojego dziadka? Tak naprawdę głupota to pojęcie względne. Niektórzy mogliby uznać, że sypianie z wrogiem jest głupie, ale ja akurat uważałem, że to, co dzieje się między Sophią a mną, jest wręcz rewelacyjne. – W sprawozdaniach, które każdego tygodnia wysyłam twojemu dziadkowi, skupiam się na twoich postępach i stabilności zdrowia psychicznego. Wiem, że podpisałeś oświadczenie o zrzeczeniu się poufności, ale ono ma ścisłe ograniczenia. Powinieneś wiedzieć, że zgodnie z prawem nie mogę, i oczywiście tego nie robię, ujawnić żadnych szczegółów z naszych rozmów. Informuję go po prostu, czy nadal robisz postępy i czy według mnie twój stan emocjonalny naraża cię na powrót do nałogu. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem o tym. Tego dnia, kiedy dziadek zgodził się dać mi jeszcze jedną szansę, bez czytania podpisałem jakieś prawnicze bzdety, które przede mną położył. Z tego, co wiedziałem, od niego zależało, czy zachowa swoje przywileje. Więcej czasu poświęciłem jednak na rozważania, czy chcę co tydzień robić testy alkoholowe, czy wolę spotykać się z psychiatrą. Kiedy zgodziłem się na warunki dziadka, by odzyskać pracę, myślałem, że ta część okaże się łatwizną. Pójdę i co tydzień powciskam kit jakiejś szarlatance, będę spotykał się regularnie z opiekunem i wpadnę na parę mityngów AA. Szybko wrócę do łask dziadka. Nie zakładałem, że naprawdę będę miał ochotę porozmawiać z tą kobietą. – I jak sobie radziłeś, widując Sophię codziennie w pracy? Gdy o niej rozmawialiśmy ostatnim razem, pomyślałam, że może ci przypominać trudne chwile z twojego życia. Nawet jeśli Sophia początkowo przypominała mi o Caroline, obecnie, gdy ją widywałem, myślałem zdecydowanie o czymś innym. Prawdę mówiąc, było niemal niemożliwe myśleć o czymkolwiek innym niż o tym, jak wyglądała Sophia, klęcząc przede mną ostatniej nocy. Tego ranka omal nie przyprawiłem się o śpiączkę cukrzycową, tyle cukru wsypałem do kawy. Zwykle dodawałem dwie saszetki, ale kiedy podglądałem ją, jak zamawia kawę, nie potrafiłem przestać wspominać odgłosu, jaki wydawała z moim kutasem w gardle. Było to coś pośredniego pomiędzy mruczeniem a jękiem i za każdym razem, gdy o tym myślałem, twardniały mi jaja. Nawet teraz musiałem dyskretnie poprawiać spodnie. – Praca z Sophią okazała się… interesująca. – Ach tak? Jak to?

Spojrzałem na lekarkę. – Naprawdę nie może pani powtórzyć niczego, o czym rozmawiamy na tych sesjach, mojemu dziadkowi? – Niczego. – Pokręciła głową doktor Halpern. – Przekazuję tylko informacje o twoim ogólnym stanie psychicznym. – No dobrze – odetchnąłem głęboko. – Cóż, Sophia i ja… znaleźliśmy produktywny sposób na spożytkowanie energii, jaka rodzi się z naszej wzajemnej niechęci. Doktor Halpern zapisała coś w swoim notatniku. Zastanawiałem się, czy może to były słowa „pieprzenie się z wrogiem”. Kiedy skończyła, splotła ręce na kolanach. – Czyli ty i Sophia nawiązaliście osobistą relację? – Coś w tym rodzaju. – Wtajemniczyłeś ją w swoją historię? – Musi pani ująć to nieco precyzyjniej, pani doktor. O jakiej historii mówimy? O tym, że spałem z połową tancerek w Vegas? O nadużywaniu alkoholu? O tym, że moja rodzina mnie wydziedziczy, jeśli nie wezmę się w garść? A może chodzi pani o to, że mam niańki, które co tydzień składają sprawozdanie mojemu dziadkowi? Podobało mi się, że doktor Halpern rzadko reaguje – nawet na moje sarkastyczne pytania. Zamiast tego po prostu odpowiedziała nieosądzającym tonem: – Miałam na myśli twoje trudności z alkoholem. – Nie, tego tematu nie poruszyliśmy. – Pokręciłem głową. – Czy obawiasz się, że to może być dla niej problem, i dlatego o tym nie wspomniałeś? – Po prostu nie łączy nas tego typu relacja. – Cóż, wiele relacji kończy się inaczej, niż się zaczyna. Czasami, gdy ludzie czekają zbyt długo, żeby się z czegoś zwierzyć, pojawiają się trudne uczucia, kiedy w końcu wychodzi to na jaw. Osoba, która była trzymana w niewiedzy, może się poczuć nieco oszukana. – Niech pani mi wierzy, nasza relacja nie rozwinie się w nic innego niż to, czym jest. – Czyli? – To miła dziewczyna, spotyka się z walczącymi o uznanie dramaturgami, a nie z trzeźwiejącymi alkoholikami, którzy zawiedli rodzinę i nie potrafią sobie przypomnieć imion połowy kobiet, które wylądowały w ich łóżku. – Czy kiedy mówisz, że zawiodłeś rodzinę, chodzi ci o sprawy zawodowe, bo twoje picie przeszkadzało w pracy? Czy też masz na myśli Caroline? – Wszystko razem. Doktor Halpern podniosła swój wierny notatnik i znów zapisała kilka słów. – A gdybym chciał na nie spojrzeć? – Na moje notatki? Skinąłem głową. – Zawsze pani coś pisze, to mnie ciekawi. Doktor Halpern uśmiechnęła się i ponownie splotła ręce na kolanach. – Chętnie pokażę ci moje notatki, jeśli cię stresuje, że nie wiesz, o czym piszę. Nie jestem jednak pewna, czy ich przeczytanie wyjaśniłoby ci, dlaczego te akurat zapiski uznałam za ważne. Jeśli cię to ciekawi, może mnie po prostu zapytaj, a ja powiem ci, co zapisałam, i wytłumaczę, dlaczego tak zrobiłam. – No dobrze… Co pani zapisała, kiedy powiedziałem, że czuję, że zawiodłem swoją rodzinę? Spojrzała na notatnik, a potem znów na mnie. – Napisałam „nieuzasadnione poczucie winy z powodu śmierci Caroline”. A zrobiłam tak

dlatego, że sednem twoich problemów psychicznych wydaje się twoja siostra. – Myli się pani. – Pokręciłem głową. – Czyli nie uważasz, że niektóre z twoich trudności mają związek ze śmiercią siostry? – Och, nie. Nie to miałem na myśli. Z całą pewnością zmagam się ze śmiercią siostry. Chodziło mi o to, że myliła się pani, pisząc o nieuzasadnionym poczuciu winy. Ono jest całkowicie uzasadnione.

Lampy na korytarzu biur dyrekcji miały włącznik czasowy. Po siódmej czujniki rozmieszczone w różnych miejscach uruchamiały je tylko wtedy, gdy wykryły ruch. Jako że spędziłem raczej bezproduktywne popołudnie, o wpół do ósmej postanowiłem skończyć na dzisiaj i wybrać się coś zjeść. Gdy zamykałem swoje biuro, zauważyłem, że korytarz nie rozświetlił się od razu i łatwo było dostrzec, że wszystkie drzwi do biur albo zostały zamknięte, albo było za nimi ciemno. Kiedy więc ruszyłem do windy, przypuszczałem, że Sophii nie ma w jej biurze. Gdy jednak je mijałem, kątem oka dostrzegłem coś, co kazało mi zawrócić pod jej drzwi. – Wciąż tu jesteś? W biurze Sophii zaświeciły się lampy. Musiała siedzieć tak spokojnie, że czujniki ruchu jej nie wykryły. – Spałaś czy co? Wydawało się, że jej myśli skądś wracają. – Nie, chyba pogrążyłam się w myślach i nawet sobie nie uświadomiłam, że zgasło światło. Tak, znam to uczucie. Skinąłem głową. – Wykonałem dziś kilka telefonów i popytałem o twojego wykonawcę. Wybierzmy Boltonów. – Och, świetnie. Miałam cię o to zapytać. Travis dzwonił do mnie dzisiaj w tej sprawie. Na wieść, że ten dupek do niej zadzwonił, naszła mnie chęć, by zmienić zdanie. – O której dzwonił? – Nie wiem, może koło jedenastej. Bo co? – A więc czemu mnie nie zapytałaś? Sophia ściągnęła wargi, a moje drgnęły w uśmiechu. – Znów mnie unikasz? – Byłam po prostu zajęta, Westonie. Czy możesz chociaż raz nie odnosić wszystkiego do siebie? – Jasne, kiedy tylko nie uważam, że tak naprawdę jest. Sophia przewróciła oczami. – Chyba trudno targać ze sobą takie ego? Musi być ciężkie. Zaśmiałem się. Wskazałem ruchem głowy na panel windy i powiedziałem: – Miałem zjechać na dół i coś zjeść. Jadłaś już kolację? Sophia pokręciła głową. – Chcesz do mnie dołączyć? Przygryzła tę wydętą dolną wargę. – Mam jeszcze dużo roboty. – Nie proszę cię o rękę, Fifi. Dwoje ludzi, którzy razem pracują, może wspólnie coś zjeść.

Jeśli to ci poprawi humor, możemy podczas posiłku omawiać interesy. Rozmawiałem dziś ze związkiem i mogę cię w to wprowadzić. Zawahała się, ale w końcu westchnęła. – Zgoda. – Co za poświęcenie. – Pokręciłem głową. – Pewnie pójdziesz do nieba, taka jesteś dla mnie dobra. Sophia próbowała ukryć znaczący uśmieszek, ale nadaremnie. – Muszę najpierw skoczyć do łazienki. Spotkam się z tobą na dole. – Dobrze. Jeśli chcesz uniknąć przebywania ze mną w windzie sam na sam, potrafię to zrozumieć. – Mrugnąłem. – Zajmę dla nas stolik w Prime.

– I jak, tęsknisz za Londynem? – spytałem, biorąc swoją wodę. Kelner podrzucił nam menu z winami i Sophia była zajęta jego przeglądaniem. Podniosła wzrok i westchnęła. – Tak, z wielu względów. Ale też, chociaż się tego nie spodziewałam, jednocześnie za nim nie tęsknię. A jak z tobą? Tęsknisz za Vegas? – W ogóle. – Pokręciłem głową. – Ja i Vegas nie przypadliśmy sobie do gustu. – Nawet nieustanne imprezy? – Zaśmiała się Sophia. – Wiem, że Nowy Jork to miasto, które nigdy nie śpi, ale jest inne niż Las Vegas. Może to dlatego, że zawsze spędzałam czas tylko w miejscach dla turystów, ale wszyscy w Vegas wyglądają, jakby byli na wakacjach i świetnie się bawili, podczas gdy tutaj ludzie chodzą w garniturach, spiesząc się do pracy. Przesunąłem palcem po skroplonej parze na swojej szklance. – Szczególnie imprezy. Sophia znów spojrzała na listę win i mi ją podała. – Chcesz wziąć butelkę na spółkę? Zawahałem się, ale nasze oczy się spotkały i prawda jakoś wypłynęła z moich ust. – Jestem niepijącym alkoholikiem. Sophia uniosła brwi. – Och! Rety. Bardzo przepraszam, że zapytałam. Nie miałam pojęcia. – Nic się nie stało. Nie musisz przepraszać. I zamów dla siebie wino. Nie rezygnuj ze swoich zachcianek z mojego powodu. Nie przeszkadza mi, że siedzę z kimś, kto pije, choć ja tego nie robię. Miała niepewną minę. – Jesteś pewien? Nie muszę pić wina. I w tym momencie podszedł kelner. – Mam przynieść państwu coś do picia czy najpierw kieliszek wina? Spojrzałem na Sophię. Wydawała się rozdarta, więc wziąłem menu z jej rąk i oddałem je kelnerowi. – Dla pani kieliszek Merlota Merryvale z dwa tysiące piętnastego roku, a ja poproszę wodę sodową z cytryną. – Doskonale. – Skinął głową. – Dam państwu jeszcze parę minut na przejrzenie dań w menu. Kiedy odszedł, Sophia nadal na mnie patrzyła. – Jest dobrze, naprawdę. Przestań myśleć, że przez ciebie wrócę do nałogu czy coś. – Przeceniasz mnie. – Uśmiechnęła się. – W ogóle nie przejmowałam się twoją

trzeźwością. Zastanawiałam się, skąd wiedziałeś, jakie wino lubię. – Po przeprowadzce do apartamentu zostawiłaś w swoim pokoju do połowy opróżnioną butelkę. Skinęła głową. – To mi przypomina, że kiedy cię zapytałam, nie wyjaśniłeś mi, dlaczego wprowadziłeś się do mojego pokoju. – Masz rację, nie wyjaśniłem. – Uśmiechnąłem się znacząco. – Szczerze, coś było nie tak z twoim pokojem? – Zachichotała. – Nie, był w porządku. – Było w nim za głośno? – Nie, całkiem spokojnie. – Więc dlaczego się przeprowadziłeś? – Jeśli ci nie powiem, doprowadzi cię to do szału, prawda? Trochę tak jak z tym, dlaczego mnie niedawno śledziłaś. Jesteś troszeczkę wścibska, co nie, Fifi? Zmrużyła oczy. – A ty jesteś troszeczkę irytujący. Więc gadaj. Czemu się przeprowadziłeś? Na chwilę zawisłem wzrokiem na jej ustach, a potem znów spojrzałem jej w oczy. – Pomyślałem, że będzie pachniał tak jak ty. Sophia gwałtownie wciągnęła powietrze. – To dlatego kazałeś nie sprzątać pokoju? Pochyliłem się ku niej. – Pościel ciągle pachnie tobą. Lubię sobie wyobrażać, że leżysz w niej kompletnie naga z palcami w sobie. Twarz Sophii pokryła się rumieńcem. Rozchyliła usta, a jej oddech stał się nieco szybszy i o wiele płytszy. Wyglądała tak seksownie. Poczułem w głowie natłok myśli i zastanawiałem się, czy by mnie powstrzymała, gdybym wsunął rękę pod stolik i popieścił ją palcami. Na szczęście dla nas obojga wrócił kelner. Nieświadomy napięcia postawił na stoliku wino Sophii i mój napój. – Już się państwo zdecydowaliście? Znaleźliście państwo coś na zaostrzenie apetytu czy chcielibyście usłyszeć o specjalnościach dnia? Z ukosa spojrzałem Sophii w oczy. – Och, apetyt już mam zaostrzony, to pewne. Oczy Sophii błysnęły, ale odchrząknęła i splotła ręce. – Tak, chciałabym poznać te specjalności. Kelner ględził przez chwilę… o jakiejś rybie… o jakimś japońskim befsztyku… wymienił wymyślne nazwy usprawiedliwiające niebotyczną cenę. W zasadzie jednak wszystko, co mówił, wpadało mi jednym uchem i wylatywało drugim. Jego słowa nie docierały do mnie, bo myśli miałem zajęte wyobrażaniem sobie, jak Sophia próbuje zachować kamienną twarz, kiedy wsuwam w nią i wysuwam z niej palce, a kelner stoi obok i gada. W pewnym momencie męski głos zamilkł i odezwał się czyjś bardziej piskliwy, a potem zapadła cisza. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że Sophia i kelner na mnie patrzą. – Ehmm… wezmę to samo, co pani. – Doskonale, proszę pana. – Skinął głową kelner. Kiedy się oddalił, Sophia uniosła do ust kieliszek wina, kryjąc uśmieszek. – Nie wiesz, co właśnie zamówiłeś, prawda? – Nie mam bladego pojęcia. Znów parę razy nam przerwano. Pomocnik kelnera przyniósł chleb, ocet balsamiczny

i oliwę, podszedł też kierownik restauracji, żeby się przedstawić. Wszyscy w hotelu nas teraz rozpoznawali. Tak się nieszczęśliwie – a dla Sophii może szczęśliwie – złożyło, że kiedy znów zostaliśmy sami, atmosfera namiętności wyparowała. A nawet gdyby jeszcze się tliła, z pewnością zgasiłby ją temat rozmowy, jaki wybrała Sophia. – Mogę spytać, jak długo jesteś na odwyku? – Czternaście miesięcy. – Gratulacje. – Skinęła głową. – Naprawdę nie miałam o tym pojęcia. A myślałam, że nasze rodziny potrafią wywęszyć każdą plotkę o sobie nawzajem. – Tylko wtedy, gdy chodzi o sprawy, które chcą rozgłosić. Ukrywamy jednak skrzętnie te rzeczy, które mogłyby za bardzo skazić dobre imię rodziny. – Zdjąłem plasterek cytryny z brzegu szklanki i wycisnąłem go do wody sodowej. – Wszyscy myślą, że twoja matka rozwiodła się z twoim ojcem w przyjaznej atmosferze. Gdybyśmy nie spędzili razem tej nocy po balu maturalnym, nie wiedziałbym nawet, że was zostawił. Sophia przekrzywiła głowę i przez chwilę mi się przyglądała. – Nigdy nie wspomniałeś nikomu ze swojej rodziny o tym, co ci opowiedziałam tamtej nocy, prawda? Chyba dopiero teraz sobie uświadomiłam, że mogłeś rozpowiedzieć to jako plotkę. Twój ojciec czy dziadek na pewno by to rozgłosili. Upiłem łyczek wody sodowej. – Zwierzyłaś mi się z tego, kiedy leżeliśmy w twoim łóżku. Powinnaś mnie bardziej doceniać. Sophia odwróciła wzrok, ale skinęła głową. – Czyli… wizyty u psychiatry, do której chodzisz, są częścią twojego odwyku? – W każdym razie częścią planu na odwyk autorstwa mojego dziadka. – Co masz na myśli? – Jeśli chcę zachować pracę, muszę robić, co każe. Czternaście miesięcy temu wylądowałem na pogotowiu, bo omal nie zapiłem się na śmierć. Siedziałem miesiąc na odwyku zamkniętym, żeby się odtruć. W tym czasie mój ojciec i dziadek wkroczyli, by przejąć nieruchomości, którymi kierowałem. Hotele w Las Vegas trzeba stale obserwować. Pracownikami zwykle bywają gracze, którzy mają kłopoty finansowe, a jeśli nikt nie pilnuje interesu, może dojść do kradzieży i defraudacji. Pokiwałam głową. – Musieli zrobić porządek, kiedy mnie nie było. Przez większość czasu byłem zbyt urżnięty, by zauważyć, że ludzie okradają mnie tuż pod nosem. Kobieta, z którą sypiałem, próbowała szantażować moją rodzinę filmami, na których robię głupie rzeczy, na przykład sikam do hotelowej fontanny. Nie wyglądało to dobrze. Tego dnia, kiedy wyszedłem z odwyku, dziadek postawił mi ultimatum: „Zrobisz, co każę, albo radź sobie sam”. Psychiatra, mityngi AA, niezapowiedziane testy alkoholowe – co tylko chcesz. Jestem marionetką, a on pociąga za sznurki. – Rety. Cóż, jeśli to ci poprawi nastrój, jestem więcej niż pewna, że gdybym to ja straciła nad sobą kontrolę i wylądowała na pogotowiu, ojciec nie odbierałby telefonów i nigdy by mnie nawet nie odwiedził. Zmusiłem się do uśmiechu, ale prawda była taka, że jej ojciec wkurzał mnie bardziej niż moja własna rodzina. Moja przynajmniej miała powód, by traktować mnie jak śmiecia. Byłem popierdolony. Pojawił się kelner z naszym jedzeniem i cieszyłem się, że coś nas oderwie od tej rozmowy. Rozkroiłem stek i skierowałem konwersację w inną stronę. – I co, miałaś jakieś wieści od dramaturga po naszej miłej pogawędce?

– Wysłał mi esemes. Napisał, że mam tupet, skoro pozwalam innemu facetowi odbierać telefon do mnie. Zablokowałam po tym rozmowy i esemesy od niego. – Brawo. – Uśmiechnąłem się. – A co z tobą? Żadnych fatalnych zauroczeń, odkąd rozstaliśmy się tej nocy po balu? – Przez ostatnie dwanaście lat spotykały mnie chyba tylko takie. – Żadnej dziewczyny na poważnie? – Była jedna. Brooke. Byliśmy razem trochę ponad rok. Sophia wytarła usta serwetką. – I co się stało? – Spieprzyłem to. Byliśmy parą pięć lat temu, parę miesięcy przed śmiercią Caroline. Po tym sprawy wymknęły mi się spod kontroli. Ona w końcu nie miała już ochoty znosić mojego syfu. – Wzruszyłem ramionami. – Nie obwiniam jej. Dostrzegłem współczucie w oczach Sophii, co mnie wkurzyło. Chyba jednak nie skierowałem konwersacji we właściwą stronę. – Nie żebym chciał zmienić urocze tematy, jakie omawiamy, ale zostały mi jeszcze tylko dwie sprawy do załatwienia ze związkiem: liczba dni chorobowego i liczba pokoi, które ma posprzątać ekipa sprzątająca podczas jednej zmiany. – Och, to świetnie. Mogę jakoś pomóc? – Pod koniec tygodnia mam zaplanowaną naradę. – Rozważałem, jak to rozegrać. – Gdybyś chciała się przyłączyć, zapraszam. – Chętnie. – Uśmiechnęła się Sophia. – Aha, jeszcze jedno, przyjeżdża do mnie przyjaciółka z Londynu. Scarlett zatrzyma się tutaj. Przylatuje w piątek. Przypomniałam sobie o tym, gdy wspomniałeś o spotkaniu ze związkiem. Jeśli zobaczysz kobietę umalowaną jaskrawoczerwoną szminką, pasującą do podeszew jej butów, i wyglądającą, jakby zeszła z okładki „Vogue’a”, to będzie ona. – Brzmi interesująco. – Och, bo taka też jest. – Sophia uniosła kieliszek i przechyliła go w moją stronę. – Wiesz, jak teraz nad tym myślę, ona w pewnym sensie przypomina mi ciebie. – Jak to? – Jest arogancka i pewna siebie. Kiedy wchodzi do pokoju, wszystko wokół zamiera. Uniosłem brew. – Lepiej uważaj, to zabrzmiało prawie jak komplement. – Nie przesadzajmy. – Pokręciła głową. – Ale skoro już jesteś w tak dobrym nastroju, czy mogłabym zatrzymać apartament kilka dni dłużej? Przynajmniej dopóki nie wyjedzie Scarlett? Potem możemy się zamienić i możesz zatrzymać go tak długo, jak ja wcześniej. Scarlett i ja lubimy przesiadywać do późna w nocy i gadać, więc miło byłoby mieć salon, kiedy będzie w mieście. – Nie ma sprawy. I tak nie zamierzałem zmuszać cię do zamiany. – Naprawdę? Potrząsnąłem głową. – W ogóle nie prosiłem o lepszy pokój, kiedy się zameldowałem. Powiedziałem tak tylko, żeby dać ci popalić. Sophia szeroko otworzyła oczy. – O mój Boże. Ależ z ciebie palant. – Mówisz, jakbyś była zaskoczona. – Zaśmiałem się. – Ale nie możesz szczerze przyznać, że to dla ciebie nowina. – Nie, zdecydowanie nie. Mimo to dzięki, że się przyznałeś i pozwalasz mi zatrzymać

apartament, kiedy Scarlett tutaj będzie. Po kolacji podeszliśmy razem do wind. Trzymałem się z dala, po drugiej stronie kabiny, i wsunąłem ręce do kieszeni spodni. Spędziliśmy miły wieczór. Po raz pierwszy czułem, że Sophia przestała się pilnować. Dlatego, choć bardzo pragnąłem przyprzeć ją do ściany windy i nacisnąć guzik zatrzymania awaryjnego, takie zachowanie wydawało mi się nie na miejscu, skoro wyglądała tak bezbronnie. Gdy wysiadałem na ósmym piętrze, zawahałem się, zwłaszcza kiedy spojrzałem na Sophię – przysiągłbym, że wyglądała na nieco rozczarowaną tym, jak kończy się nasz wieczór. Musiałem się zmuszać do stawiania kroku za krokiem, by się przełamać i wyjść z tej cholernej windy. Zerknąłem za siebie i po raz ostatni spojrzałem jej w oczy. – Słodkich snów, Fifi. Potrząsnęła głową. – Dobranoc, Westonie.

ROZDZIAŁ 13 Sophia Przewracałam się na łóżku, nie mogąc zasnąć od półgodziny. Wkurzało mnie, że Weston nawet nie starał się namówić mnie, bym poszła do jego pokoju, ani nie próbował wcisnąć się do mojego. Wiedziałam, że głupotą jest tracić przez to sen, ale nie potrafiłam przestać się zastanawiać, dlaczego tak postąpił. Mógł po prostu być zmęczony albo nie mieć nastroju, ale ani jedno, ani drugie nie wydawało się w jego przypadku prawdopodobne, więc jedyny logiczny wniosek, jaki mi się nasuwał, był taki, że się znudził. Nie powinno być szokiem odkrycie, że jest jednym z tego typu facetów – takich, których bardziej cieszy pościg niż sama wygrana. W sumie gdy teraz o tym myślałam, było w tym sporo racji. Mieliśmy za sobą przyjemną kolację, udaną rozmowę – czy ośmieliłabym się twierdzić, że wieczór upłynął w przyjaznej atmosferze? Pomyliłam pociąg Westona do pościgu z pociągiem do mnie. Ale to nic nie szkodzi. Naprawdę nie szkodzi – nawet jeśli zaakceptowanie tego faktu przyprawiało mnie o dziwny ból w piersi. Poza tym z tego szaleństwa, jakie się między nami rozegrało, nie mogło wyniknąć absolutnie nic dobrego. Rozum mi podpowiadał, że będzie dla nas lepiej, jeśli zachowamy dystans. A jednak nadal nie mogłam zasnąć. Zamiast więc poddawać dalszej analizie nasze niebezpieczne pożądanie, wróciłam myślą do spraw, o których opowiedział mi dziś Weston. Był alkoholikiem. I jeśli prawidłowo czytałam między wierszami, sytuacja pogorszyła się po śmierci jego siostry. Ci dwoje byli nierozłączni. Sama uważałam siebie za jedynaczkę, bo nie liczyłam swojego przyrodniego brata Spencera, więc nigdy nie poznałam takiej relacji, jaka łączyła tych dwoje. Mogę sobie wyobrazić, że dorastanie w którejś z naszych dużych, a jednak samotnych rodzin skłaniało rodzeństwo do jeszcze większej zażyłości – my przeciwko nim. Dodajmy chorobę Caroline i stawało się zrozumiałe, dlaczego Weston wziął na siebie rolę opiekuńczego starszego brata, chociaż był młodszy. Było coś pięknego w tym, że zależało mu na niej tak bardzo, że po śmierci siostry popadł w autodestrukcję. W pewnym sensie czułam się trochę zazdrosna o taką miłość i oddanie drugiej osobie. Byłam blisko ze swoją matką, ale zmarła, zanim dorosłam. Rozmyślanie o tej drugiej stronie Westona wzbudziło we mnie jakieś ciepło. Wywołało też jednak lekki niepokój. Może więc dobrze się stało, że zdawał się tracić zainteresowanie. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, było obdarzenie uczuciem członka rodziny Lockwoodów.

Następnego dnia właśnie kończyłam rozmowę przez telefon, kiedy Weston wetknął głowę

do mojego biura. – Spotkanie ze związkiem w piątek o drugiej. – Och, jasne. Świetnie. Dziękuję ci. Zamierzałam właśnie wpaść do twojego biura i się z tobą zobaczyć. – Już za mną tęsknisz, co? – Wyszczerzył się. – Jak miałabym za tobą tęsknić, skoro widziałam cię parę godzin temu, gdy stałeś za kolumną w holu i obserwowałeś, jak kupuję kawę? Weston, zamiast zaprzeczyć, uśmiechnął się szerzej. – Tam, gdzie zwykle bywam, stał jakiś facet. – Ciekawe, że nawet nie próbujesz ukrywać, że mnie podglądasz. Czy to twoje hobby? To znaczy podglądanie. – Ciebie śledzę jako pierwszą. – Mrugnął. – Szczęściara z ciebie. Pokręciłam głową. – Tak czy owak, rozmawiałam niedawno z Boltonami i udało im się wyjaśnić wszystkie nierozstrzygnięte kwestie zezwoleń, więc mogą zaczynać. Chcieli dziś omówić jeszcze parę spraw przy lunchu, jeśli masz czas. Weston potarł kciukiem dolną wargę. – Dzwonili do ciebie, co? – Tak. – Który dzwonił? – Przechylił głowę. – Sam czy Travis? Wiedziałam, o co mu chodzi, ale nie zamierzałam mu tego ułatwiać. – Travis. – Czyli dzwonił do ciebie, ale wyraźnie cię poprosił, żebyś mnie też zaprosiła? Przewróciłam oczami. – Opanuj się, Westonie. Twoje wielkie ego nie powinno tak łatwo doznawać szwanku, jeśli ktoś woli zadzwonić do mnie, a nie do ciebie. To ma sens, bo moja rodzina z nimi wcześniej pracowała. – Jasne… racja… Westchnęłam. – Dołączysz do nas czy nie? Zadzwonię na dół i zarezerwuję stolik na pierwszą. Powinnam go zamówić na dwie czy trzy osoby? – Zdecydowanie trzy. Nic nie cieszy mnie bardziej niż bycie piątym kołem u wozu. – Zastukał knykciami w drzwi. – Do zobaczenia później, Fifi. Parę godzin później straciłam poczucie czasu i przybyłam do restauracji dziesięć po pierwszej. Travis i Weston już tam siedzieli. Wstali, gdy zbliżyłam się do stolika. – Przepraszam za spóźnienie. Sama nie wiem, kiedy mi ten ranek tak szybko przeleciał. Obaj mężczyźni jednocześnie zaczęli wysuwać spod stołu krzesła pomiędzy nimi. Co dziwne, to Travis dał za wygraną. – Dziękuję – powiedziałam, siadając. – Mam nadzieję, że nie ominęło mnie zbyt wiele. – Skąd. – Uśmiechnął się Travis. – Przynajmniej Weston i ja mieliśmy okazję trochę się poznać. Spojrzałam z ukosa na Westona. Podniósł szklankę wody i przytknął ją do ust. – Poprawiło mi to humor. Nachmurzyłam się. Na szczęście Travis albo nie zauważył sarkazmu Westona, albo był profesjonalistą za nich dwóch i go zignorował. – Właśnie zacząłem mówić Westonowi, że możemy zacząć nawet jutro, jeśli wam obojgu to odpowiada. Wszystkie otwarte kwestie z wydziałem budownictwa zostały wyjaśnione,

a brakujące dokumenty złożone. Musiałem przedłużyć pozwolenia, bo straciły ważność, ale pozwoliłem sobie wpisać jutrzejszy dzień jako datę rozpoczęcia. Jesteśmy więc gotowi do pracy, jeśli nam pozwolicie. Weston i ja zgodziliśmy się, że im szybciej, tym lepiej, i przeszliśmy do omówienia, na ile zmian mają pracować oraz kiedy chcielibyśmy zwolnić pokoje mieszczące się bezpośrednio pod miejscem budowy ze względu na większe natężenie hałasu. Zamówiliśmy dania, a kiedy podano nam posiłek, wydawało się, że Weston jest już w nieco lepszym nastroju. Travis podniósł keczup i odkręcił wieczko. Zdejmując bułkę z hamburgera, powiedział: – Wiecie co, kiedy zaręczyliśmy się z moją narzeczoną, myśleliśmy o Salonie Cesarskim. – Uśmiechnął się. – Gdy oceniliśmy koszty, dotarło do nas, że musielibyśmy skrócić listę gości o połowę, żeby urządzić tam wesele. Myślę jednak, że gdyby taras był otwarty wtedy, gdy nas to interesowało, moja narzeczona namówiłaby mnie, bym wziął pożyczkę i załapał się na to miejsce. Myślę, że będzie naprawdę piękne, kiedy się je skończy. – Gdzie ostatecznie urządziliście wesele? – spytał Weston. – Nigdzie. – Potrząsnął głową Travis. – Sprawy… nie poszły do końca tak, jak planowaliśmy. Weston posłał mi triumfalny uśmiech. – Czyli lubisz życie singla? Niektórzy po prostu nie nadają się do żeniaczki. – Och, nie. Ja zdecydowanie się nadaję. Nie cierpię barów i wolę spokojny wieczór w domu po całym dniu pracy. Moja narzeczona, Alana, nie żyje. – Potrząsnął głową. – Rak piersi. Położyłam mu dłoń na ramieniu. – Tak mi przykro. Nie wiedziałam o tym. Nie umknęło mojej uwadze, że Weston utkwił wzrok w mojej ręce. – Współczuję, moje kondolencje – burknął z zaciśniętymi zębami. Chwilę później zeszliśmy na temat studiów i Travis wspomniał, że je rzucił. Weston znów jakby się ożywił i zauważył, że nie wszyscy dają radę ukończyć edukację. Travis odpowiedział wtedy, że rzucił naukę, by pomóc tacie, który musiał przejść operację kręgosłupa. Wymienili jeszcze kilka podobnych uwag i mogłabym przysiąc, że Weston z przyjemnością słuchał nowin potencjalnie niekorzystnych dla Travisa, i za każdym razem go wkurzało, gdy okazywało się, że stały za nimi szlachetne pobudki. Kiedy nasze talerze były już puste, podszedł kelner i podał nam karty z deserami. – Mamy też wspaniały wybór kaw z alkoholem, między innymi kawę po irlandzku z Bailey’s, cappuccino po francusku z likierem Grand Marnier i klasyczną włoską kawę z amaretto. Syta po lunchu zrezygnowałam z deseru, ale zamówiłam cappuccino. Weston zamówił zwykłą kawę, a kelner zwrócił się do Travisa. – A co dla pana? Kawy z alkoholem są wyśmienite. Może się pan skusi? – Nie, żadnych pokus. – Uniósł rękę Travis. – Dziękuję. Wezmę zwykłą kawę. – Lunch zakrapiany alkoholem to chyba niezbyt dobry pomysł, kiedy pracuje się z ciężkim sprzętem – zauważył Weston. Travis skinął głową. – Właściwie nie piję w ogóle. Widziałem zbyt wielu facetów, którzy wpadali po alkoholu w kłopoty. To mój osobisty wybór. Weston zacisnął szczęki i rzucił swoją serwetkę na stół. – Wiecie co? Właśnie sobie przypomniałem, że mam iść na inne spotkanie. Do zobaczenia jutro, Travisie. – Skinął mi głową. – Zajmę się rachunkiem przy wyjściu. Bawcie się

dobrze.

ROZDZIAŁ 14 Sophia O mój Boże, jest gorzej, niż się spodziewałam. Co to za straszna rzecz, jaką masz na sobie? – Scarlett! Jak wcześnie! – Wybiegłam zza lady recepcji i objęłam przyjaciółkę. Gdy się uścisnęłyśmy, Scarlett się cofnęła i ujęła mnie za barki. – Czy to brązowe? Zerknęłam na swoją marynarkę. – To część hotelowego uniformu. Noszę ją, kiedy jestem w recepcji. Co jest z nią nie tak? Scarlett zdawała się zdezorientowana moim pytaniem. – Jest brązowa. Roześmiałam się. Tak jak się spodziewałam, Scarlett wyglądała, jakby właśnie zstąpiła z okładki magazynu mody, a nie spędziła siedem godzin w samolocie. Jej długie do ramion, jasne włosy były ułożone w fale niczym z lat dwudziestych. Miała na sobie szerokie, kremowe spodnie i prostą, jedwabną granatową bluzkę, ale sześć czy siedem sznurów pereł owiniętych wokół szyi, duży męski roleks na przegubie i jaskrawoczerwone buty ze szpiczastym czubkiem jednoznacznie wskazywały, że to fashionistka. Scarlett była o dobrych dziesięć centymetrów niższa ode mnie – miała tylko metr sześćdziesiąt wzrostu, ale wątpiłam, czy ktokolwiek to zauważał, gdyż zawsze nosiła niebotycznie wysokie obcasy. Skórę miała jasną jak ja, a jednak jaskrawoczerwona szminka pasowała jej jak nikomu innemu. Myślę, że kiedy matka daje córce imię Scarlett, tak naprawdę nie pozostawia jej wyboru. – Nie wszyscy możemy wyglądać zjawiskowo jak ty. Jak ci minął lot? Myślałam, że przylecisz z kimś. – Owszem, ale musiał jechać prosto na zebranie. Powiedziałam mu, że jestem umówiona i będzie musiał radzić sobie sam. – Mam nadzieję, że nie znikniesz na długo – nadąsałam się. – Nie mogłam się doczekać, kiedy się napijemy. Nie znalazłam jeszcze nowej kumpelki na piątkową happy hour. Scarlett objęła mnie za szyję. – Jestem umówiona z tobą. Niby dlaczego wyleciałam tak strasznie wcześnie rano? – Och, wspaniale! – Uśmiechnęłam się. – Właśnie tego mi było trzeba. Po raz pierwszy od paru dni otrząsnęłam się z lekkiego smutku. Nie cierpiałam się do tego przyznawać, ale brak uwagi ze strony Westona przyprawił mnie niemal o melancholię. Było to głupie, wiedziałam, lecz logiczne myślenie w ogóle nie podnosiło mnie na duchu. Smutne, ale nasze sprzeczki – i to, co następowało po nich – były dla mnie główną atrakcją ostatnich paru tygodni. Od czasu lunchu z Travisem sprzed dwóch dni widywałam Westona rzadko. Teraz

zamykał nawet drzwi do swojego biura, czego nigdy wcześniej nie robił. Zgoda, oboje byliśmy naprawdę zajęci. Pochłaniała nas budowa, spotkanie ze związkiem, nasze zespoły prawników okupujące sale konferencyjne i nieustannie wymagające od nas załatwiania czegoś, by mogli kontynuować ekspertyzę prawną, a do tego naturalne ograniczenia czasowe, gdy próbowaliśmy kierować mało nam znanym hotelem, więc to był istny cud, że oboje mieliśmy czas, by zauważyć nieobecność tego drugiego. Byłam naprawdę zła, że mnie to wkurzało. Odwiedziny Scarlett nie mogły wypaść w lepszym czasie. Nie było lepszego lekarstwa na poczucie przegranej niż obfita dawka sarkazmu mojej przyjaciółki. Chwyciłam jedną z jej dwóch ogromnych toreb na kółkach. – Jak długo zostaniesz? Kazałaś mi zarezerwować tylko cztery noce, a bagażu masz tyle, że starczyłby ci na dwa miesiące. – Kochanie, gdybym miała zostać na dwa miesiące, potrzebowałabym osobnego samolotu na swoje torby. Zaśmiałam się. – Chodź, pokażę ci twój pokój. Już cię zameldowałam. Pozwolę ci się rozlokować, a potem będziemy mogły skorzystać z happy hour w głównym barze na dole. Jest stamtąd piękny widok na centrum.

– Poznaj moich nowych znajomych. – Scarlett obróciła się na stołku, gdy znów weszłam do baru. Wezwano mnie na dół do piwnicy, bo trzeba było uporać się z pękniętą rurą. Kiedy wróciłam, po lewej stronie Scarlett siedzieli dwaj bardzo przystojni mężczyźni. Obaj wstali. – Ty pewnie jesteś Sophia. – Wyższy z nich uśmiechnął się, podając mi rękę. – Jestem Ethan, a to mój wspólnik w interesach, Bryce. Spojrzałam na Scarlett, żeby się zorientować, o co chodzi. Nie było mnie około dwudziestu minut. Może byli to jej znajomi stąd, pracujący przy pokazie mody. – Miło mi was poznać. – Ethan i Bryce też pracują w branży turystycznej – wyjaśniła Scarlett. – Mają prywatne samoloty, wynajmowane przez ludzi, których nie zadowala podróżowanie w celach biznesowych pierwszą klasą. Powiedziałam im, że mogliby postawić nam następną kolejkę. – Podniosła swojego drinka i zakręciła słomką. – Czego więcej potrzeba dziewczynie niż najlepszej przyjaciółki, właścicielki pięknych hoteli, i dwóch nowych przyjaciół, którzy mają prywatne samoloty? Moim zdaniem nie mogłam lepiej trafić. Przy barze nie było już wolnych miejsc, więc Bryce wskazał stołek, na którym siedział. – Proszę, usiądź. Scarlett przechwyciła moje spojrzenie i dyskretnie poruszyła brwiami. Mężczyźni byli przystojni i najwyraźniej dobrze im się wiodło, ale ja cieszyłam się na spotkanie sam na sam z przyjaciółką. Scarlett jednak wydawała się uradowana towarzystwem naszych nowych kompanów, więc uśmiechnęłam się i usiadłam. – Co mogę ci zamówić do picia? – spytał Bryce. W tym momencie podszedł barman Sean i położył serwetkę na kontuarze przede mną. – Podać wódkę z dietetycznym sokiem żurawinowym, pani Sterling? – Och, brzmi świetnie. Macie dziś dietetyczny sok? – Oczywiście. – Skinął głową. – Pan Lockwood zadbał niedawno o to, żebyśmy zamówili

skrzynkę. – Naprawdę? Dopisujemy do menu jakiś specjalny drink z jego dodatkiem? – Nic mi o tym nie wiadomo. – Wzruszył ramionami. – Powiedział nam tylko, żebyśmy zadbali, by od teraz był w sprzedaży, bo pani go lubi. Czułam się dziwnie, siadając i godząc się na wypicie drinków z tymi dwoma facetami, ale szybko przypisałam to wrażenie temu, że wyszłam z wprawy. Związek z Liamem trwał długo i jeszcze nie wróciłam do świata randek. Cóż, nie do końca. Oczywiście były też perypetie z Westonem. Jednak na wzmiankę barmana o tym, że Weston pomyślał o tak miłej drobnostce, uświadomiłam sobie, iż powód, przez który czuję się nieswojo, pijąc drinka z jakimś facetem, nie ma nic wspólnego z tym, że wyszłam z wprawy. Odepchnęłam tę myśl i powiedziałam: – Wódka z dietetycznym sokiem żurawinowym brzmi świetnie, Seanie. Dziękuję. – Chyba trudno postawić drinka kobiecie w hotelu, który do niej należy, co? – Uśmiechnął się Bryce. Posłałam mu uśmiech i wdaliśmy się we czwórkę w swobodną rozmowę. Stołek po mojej lewej stronie w końcu się zwolnił, więc Bryce usiadł obok mnie. Dzięki temu rozmowa we czwórkę przerodziła się w bardziej intymne konwersacje w parach. – A więc mieszkasz tutaj, w centrum? – zapytał. – Obecnie mieszkam w tym hotelu. Moja rodzina niedawno została współwłaścicielem Countess. Przez ostatnie parę lat mieszkałam w Londynie i przeniosłam się tutaj, żeby pomóc w przejęciu hotelu. – Czy to oznacza, że po załatwieniu tych spraw wrócisz do Londynu? – Nie, nie sądzę. – Pokręciłam głową. – Miło mi to słyszeć. – Uśmiechnął się Bryce. – Nowy Jork to także moja baza. Prowadził niewinny flirt, ale uczestniczenie w nim wywoływało u mnie poczucie winy. Weston i ja oczywiście nie rozmawialiśmy o spotykaniu się z innymi i właściwie my też się nie spotykaliśmy. Nie byłam tak naiwna, by myśleć, że łączy nas coś oprócz relacji czysto fizycznej, a nawet ona wydawała się ostatnio wygasać. Zmuszałam się więc, by otworzyć się na nowe, chociaż tak naprawdę pragnęłam jedynie wrócić do swojego apartamentu ze Scarlett i opowiedzieć jej o mnie i Westonie. Upiłam łyk drinka. – A więc masz biuro tutaj, w centrum? – Zaledwie parę przecznic dalej, ale nigdy nie byłem w tym hotelu. – Rozejrzał się po barze i spojrzał za pobliską przeszkloną ścianę. – Niesamowity widok. Muszę przyznać, że Ethan chciał tu przyjść na drinki, by uczcić nowy kontrakt, który właśnie podpisaliśmy, a ja nie miałem ochoty. Teraz cieszę się, że przyszedłem. Spędziłam z Bryce’em pół godziny, a rozmowa płynęła całkiem swobodnie. Dowiedziałam się, że pół roku temu zakończył dwuletni związek, a ja zwierzyłam mu się, że też niedawno rozstałam się z kimś, z kim byłam długo. – Mieliśmy razem psa – wyznał Bryce. – A raczej ona wybrała psa, a ja musiałem go karmić i wyprowadzać. – Co to był za pies? – Jest, nie był. Mam go dalej. Sprinkles to shih tzu. To ona chciała psa, ale potem pojawiła się u mnie z paroma ubraniami, które u niej zostawiłem, i ze szczeniakiem. Powiedziała, że jeśli go nie wezmę, pójdzie do weterynarza i go uśpi. Kto robi coś takiego? W każdym razie mam teraz słodką psinkę imieniem Sprinkles. Roześmiałam się.

– A tak w ogóle chciałeś mieć psa? – Chciałem, choć myślałem raczej o czarnym labradorze o imieniu Fred. – Wzruszył ramionami. – Ten malec ujada jak wściekły, ale zaczyna mi się podobać. Sypia na poduszce tuż obok mojej głowy i lubi lizać mi ucho o piątej rano. Jeśli miałbym być szczery, to jedyna jego aktywność od dłuższego czasu – zaśmiał się Bryce. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, dopóki nie zobaczyłam mężczyzny idącego w moją stronę. Weston zdecydowanie nie wyglądał na uszczęśliwionego. Stawiał długie kroki i szybko się do mnie zbliżał. – W recepcji mi powiedzieli, że tu będziesz. Nie wiedziałem, że masz randkę. – Nie tyle wymówił to słowo, co je wypluł. – Nie mam. To znaczy nie miałam… Nie jesteśmy… – Pokręciłam głową. Wskazałam Scarlett, która się odwróciła, i wyjaśniłam. – Przyszłyśmy ze Scarlett na happy hour. Weston spojrzał na Scarlett, skinął jej oschle głową i zwrócił na mnie gniewne spojrzenie. – Zajmowałaś się zepsutą rurą w pralni? – Tak, bo co? Kiedy przyszedł hydraulik, wróciłam skończyć drinki ze Scarlett. Wszystko w porządku? Weston spojrzał z ukosa na Bryce’a, a potem znów na mnie. – Hydraulik chce, żebyś podpisała kosztorys naprawy, bo to ty go sprowadziłaś. Powiedziałem mu, że mogę się tym zająć, ale jak widać, według niego jesteś jedyną osobą zdolną do podjęcia takiej decyzji. Wstałam. – Och. Dobrze. Idę. Weston jeszcze raz omiótł wzrokiem naszą grupkę i zacisnął szczęki. – Scarlett. – Skinął głową, odwrócił się i wymaszerował z baru. – Ehmmm. – Wstałam. – Wrócę jak najszybciej. Bryce również wstał. – Czy to był twój kierownik? Odzywał się do ciebie trochę szorstko. Chcesz, żebym poszedł z tobą spotkać się z hydraulikiem? – Nie, nie trzeba. – Uniosłam ręce. – To nie powinno potrwać zbyt długo. Gdy zmierzałam do pralni w piwnicy, Westona nie było nigdzie widać. Z początku, kiedy wszedł i zastał mnie siedzącą w barze i rozmawiającą z innym mężczyzną, poczułam się winna. Kiedy jednak jechałam windą, mój nastrój zaczął się zmieniać. Co za dupek. Jak mógł wparować do baru i tak mnie potraktować? Nawet ze mną nie rozmawiał przez ostatnie parę dni. Zachowywał się całkowicie nieprofesjonalnie. Kiedy drzwi windy rozsunęły się na poziomie piwnicy, całe nieuzasadnione poczucie winy, jakie mnie gryzło, przeobraziło się w gniew. Stukot moich obcasów po podłodze rozbrzmiewał echem, gdy maszerowałam do pralni i z rozmachem otworzyłam drzwi. W środku zastałam Westona. Spojrzałam na niego spode łba i podeszłam do hydraulika ze sztucznym uśmiechem, który zwykle rezerwowałam na sytuacje, kiedy w pobliżu był mój ojciec. – Witam. Pan Lockwood mówił, że chce pan mojego podpisu na kosztorysie? Hydraulik klęczał na podłodze i pakował swoje narzędzia. Zatrzasnął wieko metalowej skrzynki, wstał i podał mi świstek papieru. – Na razie zamknąłem dopływ wody do dwóch pralek na końcu, ale macie na górze parę

mocno przerdzewiałych rur. – Wskazał miejsce na suficie, gdzie usunięto kilka kafelków, odsłaniając instalację wodno-kanalizacyjną. – Wygląda na to, że są tu stare rury. Powinny być wymienione dwadzieścia lat temu. Macie szczęście. Przygotowałem wam ogólny kosztorys wymiany rur do wszystkich pralek i wycenę za ich ponowne uruchomienie. Wspaniale. Przegniłe rury. Spuściłam wzrok i przyjrzałam się ostatecznej kwocie na kosztorysach. Kierownicy mogli zatwierdzać cenę o pięć procent wyższą niż przeciętna, na podstawie wykonanej pracy. Kiedy wcześniej pękła rura, sprawdziłam przeciętny koszt wymiany pękniętej rury w pralni i wycena naprawy, którą miałam w ręku, była z nim zgodna. Nie sprawdziłam jednak, ile będzie kosztować wymiana rur w całej pralni. Popatrzyłam na Westona. – Co myślisz o tej sprawie? Gdy odpowiadał, nawet na mnie nie patrzył. – Wskoczyłem na pralkę i przyjrzałem się rurom na suficie. Sama naprawa nie ma sensu, kiedy wszystko na górze jest przegniłe. To uczciwa cena. Skinęłam głową i spytałam hydraulika: – Kiedy może pan zacząć wymianę wszystkich rur? – We wtorek. Poradzicie sobie do tego czasu bez dwóch pralek czy chcecie, żebym je uruchomił jutro, kiedy otworzą sklep z armaturą? Potrząsnęłam głową. W Countess było co najmniej dwadzieścia pralek i tyle samo suszarek. – Powinniśmy dać sobie radę do wtorku. – W porządku. – Skinął głową. – Widzimy się w przyszłym tygodniu. Weston otworzył przed hydraulikiem drzwi pralni i gestem zaprosił mężczyznę, by wyszedł pierwszy. Nie poszedł jednak w jego ślady, tylko wskazał korytarz. – Windy są na końcu korytarza po prawej. Dobrej nocy. – Ledwie mężczyzna ruszył, Weston zamknął drzwi. Gdy zostaliśmy w pralni tylko we dwoje, wielkie pomieszczenie nagle wydało się bardzo ciasne. Weston przez długi czas stał plecami do mnie, a twarzą do drzwi. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. W piwnicy było tak cicho, że słyszałam tykanie zegara na ścianie. Wydawało mi się, że słucham odliczania przed wybuchem bomby. Tyk. Tyk. Tyk. Nadal cisza. Tyk. Tyk. Tyk. Nie uświadamiałam sobie, że wstrzymuję oddech, póki Weston nie wyciągnął ręki i nie położył jej na gałce od drzwi. Wtedy wydałam westchnienie ulgi. Odetchnęłam jednak za wcześnie… Weston, zamiast przekręcić gałkę, zaryglował drzwi. Głośne szczęknięcie zamykanej zasuwy rozniosło się echem po pomieszczeniu, a mnie serce zaczęło bić jak szalone. Weston odwrócił się, bez słowa ściągnął marynarkę, rzucił ją na jedną z pralek i zaczął podwijać rękawy koszuli. Utkwiłam wzrok w jego umięśnionych przedramionach, a serce waliło mi o żebra. Skończył z jednym rękawem i zabrał się za drugi. – Zamierzasz pieprzyć się z tym miłym gościem, z którym piłaś drinki, Fifi? Spojrzałam na niego gniewnie. – Nawet jeśli, co ci do tego?

– Jestem rozpuszczony. Sama tak powiedziałaś, prawda? I cóż, my, rozpuszczeni ludzie, nie lubimy się dzielić naszymi rzeczami. – Czyżbyś insynuował, że jestem rzeczą? Ależ z ciebie dupek. Weston spokojnie skończył podwijać drugi rękaw i w końcu podniósł na mnie wzrok. Szeroki uśmiech, który pojawił się na jego niewiarygodnie przystojnej twarzy, można by opisać jedynie jako złowieszczy. – Jesteś czymś o wiele więcej niż rzeczą. W istocie jesteś wszystkim. I dlatego nie mam zamiaru się tobą dzielić. Splotłam ramiona na piersi. – To nie ty o tym decydujesz. Postąpił ku mnie o parę kroków, a moje ciało zaczęło drżeć. – Nie, masz rację. To nie ja decyduję, komu oddajesz swoje ciało. – Owinął sobie pasmo moich włosów wokół palca i mocno je szarpnął. Spojrzał mi głęboko w oczy. – Ale tak naprawdę nie chcesz nikogo oprócz mnie. Już miałam zacząć się z nim spierać, ale oboje wiedzieliśmy, dokąd by nas to zaprowadziło, więc zamiast tego wyprostowałam się i postanowiłam zrobić użytek z tej rozmowy. – Dlaczego mnie unikałeś przez ostatnie kilka dni? Weston odwrócił wzrok. Zdawał się rozważać moje pytanie. – Bo jesteś miłą kobietą i zasługujesz na kogoś lepszego niż playboy alkoholik. – Nie jesteś alkoholikiem. Przestałeś pić czternaście miesięcy temu. – To nie do końca tak działa. – Pokręcił głową. – Jeśli było się kiedyś alkoholikiem, jest się nim zawsze. – To drobiazg, definicja. Ty już nie pijesz i to się liczy, mam rację? Spojrzał mi w oczy. Między nami wibrowało seksualne napięcie, ale wydawało się, że mnie słucha. A ja miałam jeszcze coś do powiedzenia. – A co do tego, że jesteś playboyem, czy obecnie sypiasz z jakąś inną kobietą? Pokręcił głową. – No dobrze, czyli obecnie nie jesteś playboyem ani pijakiem. A teraz, kiedy już to ustaliliśmy, czy są jakieś inne powody, przez które mnie unikałeś? Weston zapatrzył się w moje oczy. – Zasługujesz na kogoś lepszego. – Może nie chcę nikogo lepszego. Jestem prawie jedynaczką, więc jeśli ktoś tu jest egoistą, to ja. Ty może i nie chcesz, żeby inni ludzie dotykali twoich rzeczy. Ale ja chcę, czego chcę. Weston opuścił wzrok na moje usta. Wyciągnął palec ku mojej szyi i powiódł nim od brody do obojczyka. – W porządku. Ale żadnego pieprzenia innych mężczyzn, gdy twoja rozpuszczona dupcia będzie dostawała, czego chce. Zmrużyłam oczy. – Zgoda. – Ściągaj majtki, Fifi. Zamrugałam kilka razy. Powtórzył, tym razem bardziej szorstko, ostro akcentując każde wymawiane słowo: – Ściągaj. Majtki. Na całym moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Chyba zwariowałam. Na górze w barze siedział miły, przystojny mężczyzna, który nie był Lockwoodem, i czekał, żeby mnie poznać,

a tymczasem ja tkwiłam w obskurnej piwnicy z facetem, który właśnie nazwał mnie rzeczą. Mimo to ręce mi drżały, kiedy schyliłam się i sięgnęłam pod spódnicę. Wsunęłam palce z obu stron pod koronkowy materiał i ściągnęłam bieliznę. Kiedy majtki opadły na podłogę, wyszłam z nich, unosząc jedną nogę po drugiej. Westonowi zaświeciły się oczy. Okrążył mnie, podszedł do jednej z pralek i przekręcił tarczę. Pralka się włączyła i zaczęła szumieć. Weston odwrócił się do mnie, oblizał dolną wargę i omiótł spojrzeniem moje ciało od stóp do głów. – Zadrzyj spódnicę. Spojrzałam mu w oczy. – Co? – Podciągnij ją do tyłka. Zadrzyj. Zawahałam się, ale szczerze mówiąc, byłam tak podniecona, że zrobiłabym prawie wszystko, o co by mnie poprosił. Ujęłam rąbek spódnicy i podciągnęłam ją, aż materiał zebrał mi się wokół pasa. Gdy tak stałam, wystawiając na pokaz wszystko od pasa aż do stóp, czułam się bardzo obnażona. Weston postąpił o krok, ujął mnie w pasie obiema rękami i podniósł z podłogi. Zaniósł mnie do pralki, którą włączył, i delikatnie na niej posadził. – Rozłóż nogi. Rozpostarłam je lekko, a Weston powoli pokręcił głową. – Szerzej. Jedna noga po każdej stronie pralki. Usiądź dla mnie okrakiem. I w tym momencie pusta pralka zaczęła wirować, z początku powoli, ale szybko się rozkręciła i zaczęła podskakiwać jak rozbrykany koń. Weston dostrzegł zaniepokojenie na mojej twarzy i uśmiechnął się. – Wszystko dobrze. Pusta pralka w cyklu wirowania cię nie zrzuci, więc rozłóż dla mnie te nogi. Była to może najdziwniejsza rzecz, o jakiej kiedykolwiek pomyślałam, ale mimo to zrobiłam, co polecił, i usiadłam na pralce okrakiem, z nogami zwisającymi z obu jej stron. Weston się uśmiechnął. – A teraz się lekko nachyl. Złapałam za przód pralki i przeniosłam ciężar z tyłka na biodra. Wrażliwa skóra między moimi nogami zetknęła się z zimnym metalem, ale szybko uświadomiłam sobie, dlaczego chciał, żebym się nachyliła. O mój Boże. O rety. Szeroko otworzyłam oczy. Pusta pralka wirowała i podskakiwała. Kiedy się nachyliłam, wszystkie te drgania odczułam w najbardziej wrażliwym miejscu. Było tak, jakbym trzymała wibrator między nogami, tylko lepiej. Po raz pierwszy w życiu mogłam odczuć, jak wszystkie osiemdziesiąt tysięcy moich zakończeń nerwowych rozpala się jednocześnie. Usta mi się rozchyliły, a skóra zaczęła lśnić od potu. Weston utkwił wzrok w mojej twarzy. Emanujący od niego żar wręcz mnie palił. Byłam pewna, że to taka szybka gra wstępna, ale wówczas on podszedł do jednej z nieczynnych pralek w głębi pomieszczenia i wspiął się na nią. – Co… co ty robisz? – spytałam. Gdy tak wibrowało mi między nogami, ledwie byłam w stanie sklecić parę składnych słów. Weston sięgnął nad głowę do sufitu i zaczął manipulować kafelkami, które usunął hydraulik. – Naprawiam sufit. – Teraz?! – wrzasnęłam.

Zachichotał. – Uwierz mi, oboje potrzebujemy paru minut. Dobiło mnie, gdy zobaczyłem cię z tym kretynem. Ta pralka załatwia grę wstępną, której ja ci nie dam. Nie masz pojęcia, jak bardzo chcę wybić ci z głowy myśli o tym facecie z baru. Poza tym byłem już bliski końca i nie wytrzymałbym zbyt długo. Nie byłam w stanie się spierać i czułam się tak cholernie dobrze, że przymknęłam oczy i pomyślałam, iż będę się rozkoszować tym, co się dzieje. Chwilę później poczułam na szyi gorący oddech Westona. – Nadal gramy według twoich zasad? To pytanie wprawiło mnie w zakłopotanie, bo wydawało się, że to Weston wymyślał zasady do wszelkich gier, w jakie graliśmy. Musiał dostrzec zdziwienie na mojej twarzy. Zatknął mi kosmyk włosów za ucho i wyjaśnił: – Bez całowania. Tylko od tyłu. W tym momencie naprawdę pragnęłam, by mnie pocałował, ale coś mi powiedziało, że to nie byłby dobry pomysł. Przełknęłam więc ślinę i skinęłam głową. Weston ściągnął usta w kreskę, aż napiął mu się mięsień szczęki. Skinął jednak głową, podniósł mnie z pralki i postawił na podłodze. – Odwróć się i pochyl nad pralką. Spódnica opadła, więc znów podciągnęłam ją do pasa. Odgłosy rozpinanego paska, rozsuwanego zamka u spodni i rozdzieranej folii opakowania kondoma sprawiły, że napięcie w moim podbrzuszu stężało. Weston pochylił się nade mną, przykrył mi plecy swoim ciałem i poczułam, że szturcha moją cipkę. – Głupie, pieprzone zasady. Lepiej trzymaj się mocno.

Pamiętacie, jak pierwszy raz weszliście do domu po popijawie z przyjaciółmi, gdy mieliście piętnaście lat, i okazało się, że rodzice są w salonie i jeszcze nie śpią? Nie byliście pewni, czy powinniście im szybko pomachać i spróbować uciec do swojego pokoju, czy też wzbudzi to podejrzenia. Gdybyście jednak podeszli i usiedli na sofie, była spora szansa, że albo wyczuliby od was woń alkoholu, albo zaczęlibyście coś bełkotać. Cóż, może i miałam teraz dwadzieścia dziewięć lat, a Scarlett była moją najlepszą przyjaciółką, a nie rodzicem, ale właśnie tak się czułam, wchodząc do restauracji prosto z pralni. Zniknęłam na ponad godzinę, więc nie miałam nawet pewności, czy Scarlett wciąż będzie przy barze. Była i z ulgą przekonałam się, że jest sama. Gdy się zbliżałam, była do mnie zwrócona plecami, więc przygładziłam włosy i starałam się zachowywać normalnie. – Bardzo przepraszam. Zajęło to o wiele dłużej, niż się spodziewałam. Scarlett machnęła ręką. – Nie ma sprawy. Nasi przyjaciele i tak odeszli ledwie pięć minut temu, więc miałam dobre towarzystwo. Usadowiłam się na pustym stołku obok niej i nieco się rozluźniłam. No dobra, może mama i tata niczego nie będą podejrzewać. – Musisz już umierać z głodu – zauważyłam. – Zjadłam… – Scarlett urwała i omiotła wzrokiem moją twarz. Potem oczy nagle jej się rozszerzyły. – O mój Boże. Właśnie zerżnęłaś ten wulkan testosteronu!

Zastanawiałam się, czy nie zaprzeczyć, ale gdy rozważałam, jakie mam opcje, czułam, że zaczynam się rumienić. – Omal nie poszłam cię szukać. – Klasnęła w ręce Scarlett. – Ten przystojniaczek miał morderczą minę. Teraz czuję ulgę, że tego nie zrobiłam, bo mogłam go przyłapać na tym, jak dobrze pożytkuje swój gniew. Zakryłam twarz obiema rękami i lekko potrząsnęłam głową. – Chyba postradałam zmysły. – Cóż, nie pogniewałabym się, gdyby i mnie się to przytrafiło. Jest szansa, że twój facet ma dla mnie jakiegoś wkurzonego przyjaciela? – Uśmiechnęła się. Podszedł barman. – Mam podać następną wódkę z dietetycznym sokiem żurawinowym, pani Sterling? Już miałam się zgodzić, bo wydawało się, że w tym momencie potrzebuję właśnie alkoholu, ale Scarlett odpowiedziała, zanim zdążyłam to zrobić. Pochyliła się i ściszyła głos. – Sean, mój kochany, czy jest szansa, że namówimy cię, byś nam podrzucił butelkę tego wina, które piję, butelkę wódki i ten dietetyczny sok żurawinowy? Dawno nie widziałam przyjaciółki i chyba obu nam przydałoby się wskoczenie w piżamy i trochę obsługi hotelowej. Sean uśmiechnął się i skinął głową. – Dorzucę coś ekstra. Może panie udadzą się na górę, a ja przyślę butelki? Scarlett przechyliła się nad barem i złożyła pocałunek na policzku Seana, zostawiając odcisk swojej charakterystycznej czerwonej szminki. – Kocham Amerykę. Dziękuję ci, kochanie. Podziękowałam mu i wyszperałam w torebce pięćdziesiątkę. – Zapisz, proszę, wszystko na mój pokój. – Nie trzeba. – Wzruszył ramionami. – Ci panowie zostawili dla pań otwarty rachunek. Powiedzieli, żebym dopilnował, by wszystkie wasze drinki i posiłki, które zamówicie, dopisywać im do rachunku. Cóż, poczułam się teraz podle, niemniej jednak udałyśmy się ze Scarlett na górę do swoich pokoi. Poszła się przebrać u siebie, a kwadrans później zastukała do moich drzwi w jednoczęściowej piżamie z napisem „Dynastia kaczorów”. Zachichotałam, gdy weszła do mojego apartamentu. – Nigdy nie zrozumiem, jak kobieta, która nie cierpi telewizji i paraduje, jakby właśnie zeszła z wybiegu, może mieć obsesję na punkcie tych piżam. – Jesteś po prostu zazdrosna, że w niej wymiatam. – Scarlett usadowiła się na sofie. Obsługa hotelowa dostarczyła tacę z butelką wina, dwoma srebrnymi shakerami do schłodzonych koktajli, nieotwartą butelką wódki Tito’s, pełną butelką dietetycznego soku żurawinowego oraz rozmaitymi orzeszkami, precelkami, serami i krakersami. Scarlett chwyciła garść nerkowców i wrzuciła sobie kilka do ust, a potem nalała do szklanek drinka dla każdej z nas. – Przypomnij mi, czemu nie mieszkałaś w jednym ze swoich hoteli w Londynie? Bo z pewnością mogłabym się przyzwyczaić do takiej obsługi. Zwłaszcza że rezyduje tu ogier, który dba o hotel i o twoje rury. Wzięłam drinka z niskiego stolika i usiadłam na fotelu naprzeciwko niej. Wsunęłam nogi pod siebie i upiłam łyk. – Uwierz mi, takie życie wydaje się bardziej efektowne, niż jest w rzeczywistości. Gdy mieszka się w hotelu, błyskawicznie zmienia się to w bardzo samotną egzystencję. – Tak? Nie wyglądałaś na bardzo samotną, kiedy wróciłaś do restauracji. Poważnie, Soph,

Liam dawniej zostawał u nas na noc, ale nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek wyglądała na tak porządnie wypieprzoną przez tego nudziarza. Westchnęłam. – Chyba dlatego, że seks z Liamem nie był nawet w połowie tak dobry, jak seks z Westonem. – Jestem przeszczęśliwa. – Uśmiechnęła się Scarlett. – Dokładnie tego potrzebowałaś. Uniosłam brew. – Migdalenia się z zaprzysięgłym wrogiem mojej rodziny, kiedy próbuję wymyślić zwycięską ofertę, która pozwoli mi całkiem go odsunąć od zarządzania hotelem? – Po pierwsze… migdalenia się? Teraz już wiem, że jesteś Amerykanką, ale o ile mi wiadomo, nie przekroczyłaś jeszcze siedemdziesiątki. Oddajmy więc temu, co się dzieje, należny szacunek, dobrze? Rżniątko, pieprzenie się, zgodzę się nawet na zabawianie się z tego programu, który wy, jankesi, uwielbiacie, a który aż prosi się o kłopoty, Jersey Shore. A po drugie to twój dziadek ma z nim na pieńku, nie ty, prawda? Czy ten zagniewany adonis kiedykolwiek osobiście zalazł ci za skórę, poza tym, że obdarza cię, jak przypuszczam, spektakularnymi orgazmami? – Cóż, nie… Ale… nie jesteśmy nawet dla siebie mili. Scarlett upiła łyk wina, patrząc na mnie zza brzegu kieliszka. – Bycie miłym nie jest warunkiem dobrego seksu. – Wiem. Ale… Od chwili, gdy Scarlett odkryła, co się dzieje, uśmiech nie schodził jej z twarzy. Aż do teraz. Odstawiła kieliszek na stolik i pokręciła głową. – Zaczynasz coś do niego czuć, prawda? – Nie. – Potrząsnęłam głową. – Zdecydowanie nie… To znaczy nie wiem. – Byłoby łatwiej, gdybyś potrafiła nie dopuszczać do tego uczuć. – Westchnęła Scarlett. – Uwierz mi, próbowałam. – Skinęłam głową. – I tak było na początku. Nie lubiłam go ani trochę, kiedy to się zaczęło. No dobrze, może coś w nim lubiłam. Ale to było czysto fizyczne. Za każdym razem, gdy się kłóciliśmy, kończyło się seksem. Jest absolutnie ostatnią osobą, którą bym wybrała na randki. Pominąwszy już fakt, że jesteśmy konkurentami i że nasze rodziny wojują ze sobą od pół wieku, to playboy, arogant, nie jest do końca stabilny i ma więcej emocjonalnych problemów niż ja. – No cóż, spędziłaś ostatnie dziesięć lat, wybierając mężczyzn, o których myślałaś, że będą dla ciebie odpowiedni. I jak to się skończyło? Skrzywiłam się z dezaprobatą. – Dzięki. – Choć ty uważałaś, że Liam idealnie pasuje do twoich wymagań, ja zawsze sądziłam, że to samolubny obibok. Ilekroć gdzieś się wszyscy razem wybieraliśmy, to zawsze w porze, która jemu odpowiadała, i w miejsce, które on lubił. Chyba nigdy nie zapytał, czego ty chcesz. Nigdy nie omawiałyśmy twojego życia seksualnego, ale przypuszczam, że nie był szczodry także w tej dziedzinie. Nie myliła się. Pod koniec Liam poświęcał więcej niż trzy minuty na grę wstępną tylko przy specjalnych okazjach, a seksem oralnym obdarzał mnie w zasadzie jedynie w urodziny albo na walentynki, chociaż wiedział, że mam przy nim orgazmy nieporównywalne z żadnymi innymi. Ja pracowałam w tygodniu, on w weekendy, ale wychodziliśmy wieczorami tylko w te dni, kiedy on nie musiał wstawać, nawet jeśli ja musiałam. – Rzeczywiście zauważyłam, że Weston jest w seksie bardziej troskliwy. Jest uważny i domyśla się, co na mnie działa. Liam miał kilka stałych numerków i jemu to wystarczało, mnie

czasami też. Ale mogę przypisać to doświadczeniu. Nie pytałam o liczby, lecz jestem pewna, że Weston miał więcej kobiet niż Liam. Scarlett wskazała mojego drinka. – A jak się ma sprawa z tym dietetycznym sokiem żurawinowym? – Jest świetny. Nie czuje się różnicy. – Uniosłam ku niej szklankę. – Chcesz spróbować? Scarlett przechyliła głowę. – Czy Liam kiedykolwiek zapełniał lodówkę tym, co lubisz? Wiedziałam, o co jej chodzi. – To bardzo miłe ze strony Westona, ale… – Posłuchaj, Soph. Nie mam pojęcia, kim jest ten facet, więc mogę się grubo mylić, ale mam wrażenie, że jeśli porządnie się nad tym zastanowisz, zobaczysz, że chodzi o coś więcej niż tylko fakt, że Weston zamawia ci dietetyczny sok żurawinowy i dba, byś skończyła pierwsza. I to samo odnosi się do Liama. Jeśli sięgniesz pamięcią, bez wątpienia zobaczysz, że byłaś druga na jego liście priorytetów. Numerem jeden był zawsze on sam.

ROZDZIAŁ 15 Sophia O nie. Tych dwoje razem nie wróży nic dobrego. Nazajutrz rano zeszłam do części wypoczynkowej holu, gdzie roześmiani Weston i Scarlett pili kawę. – Dzień dobry, śpiochu. – Scarlett z szerokim uśmiechem sączyła kawę z kubka. – Późno jak na ciebie – wtrącił Weston. Oczy mu rozbłysły. – Musisz być wykończona po wczorajszym wieczorze. – Co tu robicie? Scarlett przybrała niewinną minkę. – Pijemy kawę. A co, nie widać? Przewróciłam oczami. – Ja też potrzebuję kawy, żeby sobie poradzić z wami dwojgiem jednocześnie. Zaraz wracam. – Wezmę jeszcze jedno macchiato z małą dolewką syropu waniliowego. – Scarlett uniosła swój kubek. – A ja poproszę dużą czarną kawę – dodał Weston obojętnym tonem. – Nie żebym pytała… – Zmrużyłam oczy. Gdy odchodziłam, słyszałam, jak chichoczą. Odczekałam swoje w kolejce, postawiłam wszystkie trzy napoje na plastikowej tacy i wróciłam do Westona oraz Scarlett. Wyglądało, że nadal świetnie się bawią. – O czym rozmawiacie? – Podałam kawę Scarlett, a potem Westonowi. – Wygląda na to, że trochę zbyt dobrze się razem bawicie. – Spytałam Westona, czy zna jakieś dobre kluby w pobliżu. Musimy pójść gdzieś potańczyć. Powiedział mi o pewnym miejscu niedaleko stąd, gdzie lubią się spotykać celebryci. – Och, naprawdę? Nie wiedziałam, że Weston szaleje po klubach. Weston sączył kawę. – Nie szaleję. A przynajmniej już nie. Właścicielem Church jest jeden z moich kumpli z liceum. Urządził go w nieczynnej katedrze. Ciągle o tym pisze w mediach społecznościowych. – Wes nas tam wprowadzi, więc nie będziemy musiały czekać w kolejce. – Wes? – Tak nazywali mnie przyjaciele w szkole średniej. – Wyszczerzył się Weston. – Może kiedyś zaczniesz tak do mnie mówić, co, Fifi? Westchnęłam. Ta nowa zażyłość nieco mnie wkurzała, co ich wyraźnie bawiło. – Kiedy to nastąpi? Mam na myśli to wyjście do klubu.

– Dziś wieczorem. – Weston wstał. – Dopilnuję, żeby wasze nazwiska dopisano do listy VIP-ów, i dam im znać, że pojawicie się koło dziesiątej. Co wy na to? – Brzmi bajecznie – zachwyciła się Scarlett. – No dobrze. Muszę iść na górę do sali konferencyjnej. – Weston zapiął marynarkę i lekko skłonił się w stronę Scarlett. – Dziękuję ci za towarzystwo, Scarlett. To było pouczające. Do mnie się wyszczerzył. – Miłego dnia, Sophio. Klapnęłam na krzesło Westona i gniewnie spojrzałam na przyjaciółkę. – Pouczające? O czym rozmawialiście? – O tym i owym. – Scarlett machnęła ręką. – Jest czarujący. – Proszę, nie baw się w swatkę. To, co łączy mnie z Westonem, czyli sporadyczny seks bez znaczenia, jest doskonałe takie, jakie jest. – Zgadzam się. – Jej głos ociekał protekcjonalnością. – Scarlett… – westchnęłam. – Nawet jeśli masz rację i za całą tą butną arogancją kryje się wspaniały facet, dopiero co zakończyłam związek. Nie szukam kolejnego. A zwłaszcza nie z gościem, który ma swoje problemy, a nasze rodziny się nienawidzą. To zbyt skomplikowane. Czasami lepiej nie komplikować spraw. Uśmiechnęła się szerzej. – Jasne. Zmrużyłam oczy i pokazałam jej język. – Bardzo dojrzałe – napawała się. – Właściwie to też muszę iść na górę, do sali konferencyjnej, gdzie pracuje mój zespół – powiedziałam. – O której jest twój pokaz mody? – O jedenastej. I gdy tylko skończę ten drugi kubek kawy, wybiorę się do Bergdorfa. Ale powinnam być z powrotem koło siódmej. Wstałam i pochyliłam się, by pocałować przyjaciółkę w policzek. – Wkurzasz mnie, ale cieszę się, że tu jesteś.

Tego wieczoru uświadomiłam sobie, że minęło dużo czasu, odkąd wybrałam się do jakiegoś klubu. Nałożyłam dżinsy, uroczą granatową bluzkę oraz koturny, w których byłam w stanie tańczyć. Scarlett zapukała do drzwi mojego pokoju kwadrans przed dziesiątą. – Myślałam, że spotykamy się w holu na dole o dziesiątej? Zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów i weszła do środka z naręczem ubrań. – Tak było, ale potem sobie uświadomiłam, że bez mojej pomocy ubierzesz się właśnie tak. Popatrzyłam na swój strój. – Co jest nie tak z moim ubraniem? – Wczoraj rżnęłaś się z facetem w pralni. – Westchnęła Scarlett. – Nie jesteś nudna, ale upierasz się, żeby się ubierać jak nudziara. – To droga bluzka. I włożyłam obcisłe dżinsy i buty na obcasach. Zignorowała tę uwagę i podniosła ręce, w jednej trzymając cienką błyszczącą bluzkę z drapowanym dekoltem w szpic, a w drugiej parę błyszczących srebrnych sandałków na obcasach. – Ta podoba mi się najbardziej – powiedziała. – Ale ta… – Rzuciła srebrne rzeczy na łóżko i uniosła jaskrawozielony top na ramiączkach oraz parę czarnych szpilek na niebotycznych

obcasach, w których nie byłabym w stanie chodzić. – Ta wyglądałaby bajecznie przy twoich włosach. Wiedziałam, że lepiej się nie spierać ze Scarlett, kiedy nie akceptuje mojego stroju. Poza tym nie mogłam zaprzeczyć, że oba wybrane przez nią zestawy były bardziej porywające niż to, co miałam na sobie. – No dobrze. – Podniosłam srebrne rzeczy z łóżka z taką miną, jakby to było poświęcenie. Kiedy jednak przebrałam się i spojrzałam w lustro, zrozumiałam, że przyjaciółka miała całkowitą rację. Tamten strój był przyjemny, ale ten stanowił zapowiedź odlotowej nocy w klubie. I jeśli miałam być szczera, intrygująco było ubrać się nieco bardziej sexy. Odwróciłam się, czekając na aprobatę Scarlett. – Przeleciałabym cię, gdybym miała fiuta. – Wzruszyła ramionami. Zaśmiałam się, ujęłam ją pod ramię i ruszyłyśmy razem ku drzwiom mojego apartamentu. – Wiesz, myślałam, że tęsknię za tobą, ale właściwie to chyba tęskniłam za twoją szafą.

Weston nie tylko wprowadził nas do klubu poza kolejką. Gdy przybyłyśmy, czekał na nas wydzielony stolik w strefie dla VIP-ów oraz wiaderko z szampanem. Kelnerka oznajmiła, że jest naszą osobistą asystentką na ten wieczór, a gospodarz strefy VIP-ów wręczył nam klucze do specjalnej damskiej toalety, zawsze pustej. Wraz ze Scarlett w pełni korzystałyśmy z tych przywilejów. Sączyłyśmy szampana, obserwując ludzi kołyszących się na tanecznym parkiecie poniżej do muzyki miksowanej przez DJ-a, i wczuwałyśmy się w atmosferę. Potem żwawo ruszyłyśmy na parkiet. Jedna piosenka przechodziła w następną, wszędzie wokół nas cisnęli się ludzie, a moje serce zdawało się bić w rytmie łomotu basów. Godzinę później kark miałam śliski od potu, aż kleiły mi się do niego włosy. Przez cały wieczór próbowali z nami zatańczyć mężczyźni, ale my bawiłyśmy się dobrze razem i nie interesowało nas poznawanie kogokolwiek. Większość z nich to rozumiała. W pewnym momencie jednak, przy zmianie piosenki, do Scarlett podszedł bardzo przystojny facet i powiedział coś, czego nie dosłyszałam. Cokolwiek to było, rozśmieszyło ją i nieznajomy zaczął tańczyć razem z nami. W przeciwieństwie do niektórych facetów, którzy uważają, że jeśli kobieta uśmiecha się na parkiecie, mają prawo ją obmacywać, ten mężczyzna zachowywał dystans jak dżentelmen i utworzyliśmy razem mały krąg, chociaż wyraźnie interesowała go Scarlett. Chwilę później dołączył do nas jego znajomy i zaczęliśmy tańczyć w parach. Facet, który był ze mną, nie próbował mnie obmacywać ani nic takiego, więc nie przerywałam tańca. Przymknęłam oczy i kołysałam się do muzyki, ale nastrój zepsuła mi czyjaś ręka, ukradkiem obejmująca mnie w pasie. Gwałtownie otworzyłam oczy. Przypuszczałam, że to facet, z którym tańczyłam, nazbyt się spoufala, ale on nadal znajdował się przede mną. Odwróciłam się szybko, gotowa fuknąć na jakiegoś dupka, żeby trzymał ręce przy sobie, lecz w połowie pierwszego słowa uświadomiłam sobie, że to nie był jakiś tam dupek. To był mój dupek. Weston. Zacieśnił uścisk, nachylił się nad moim ramieniem i odezwał do faceta przede mną: – Ona jest tu z kimś. Była to zagrywka samca alfa, ale jakoś udało mu się nie wyjść przy tym na obmierzłego typa. Facet, z którym tańczyłam, spojrzał na mnie, szukając potwierdzenia, a ja westchnęłam i kiwnęłam głową. Ulotnił się grzecznie, nie robiąc scen.

Odwróciłam się twarzą do Westona. – Co ty tu robisz? Wzruszył ramionami. – Tańczę. Nie widać? – Tutaj? Akurat dziś nabrałeś ochoty na tańce? – Nie. – Zaśmiał się. – Scarlett mnie zaprosiła. Wzrokiem poszukałam w tłumie swojej przyjaciółki. Kiedy nasze oczy się spotkały, spojrzałam na nią gniewnie. Wyszczerzyła się i pomachała mi palcami. Urocze. Jakże urocze. Weston skorzystał ze sposobności i znów objął mnie w pasie. Zaczął się kołysać, przyciskając mi do pleców twardą pierś. Nachylił się nad moim ramieniem, przysunął usta do ucha i szepnął: – Odpręż się i tańcz ze mną. Już wiesz, że potrafimy się zgrać. Tak naprawdę nie miałam okazji zgodzić się lub odmówić. Weston zaczął po prostu prowadzić mnie od tyłu, przejmując inicjatywę podobnie, jak to robił podczas seksu – co tak uwielbiałam. Było mi dobrze i nasze ciała rzeczywiście zgodnie się poruszały, więc tym razem nie miałam ochoty się spierać. W trakcie tańca Weston zaborczo powiódł jedną dłonią wzdłuż mojego boku, zsuwając ją z żeber na biodra, i zaczął pieścić górę mojego uda. Uniosłam jedną rękę i zarzuciłam mu na kark, a on przytrzymał ją tam dłonią. Tańczyliśmy tak przez parę piosenek i w miarę upływu czasu wyczuwałam, że nabrzmiewa przy moich plecach. Zaczęłam się zastanawiać, czy łazienka dla VIP-ów jest dźwiękoszczelna. Weston pochylił się i znów szepnął mi do ucha: – Chcesz zrobić przerwę i czegoś się napić? Skinęłam głową. Z powodu muzyki na głównym parkiecie nie dało się w zasadzie porozumiewać inaczej, niż tylko przytykając komuś usta do ucha. Wróciliśmy więc do stolika dla VIP-ów na górze, gdzie mogliśmy prowadzić rozmowę. Gdy tylko usiedliśmy, podeszła kelnerka. Przy pomocy szczypczyków wyjęła z koszyka schłodzone ręczniczki do twarzy i podała nam po jednym. Otarłam swoim kark, a Weston schłodził sobie twarz. Wrzuciliśmy je z powrotem do koszyka, a kelnerka zapytała: – Co mogę podać do picia? Macie państwo jeszcze ochotę na szampana? – Z chęcią. – Uśmiechnęłam się. – Dziękuję pani. – Dla mnie tylko woda, dzięki. Aż do tej chwili zupełnie nie pamiętałam, że Weston nie pije. – Przepraszam. Nie pomyślałam. Weston potrząsnął głową. – Nic się nie stało. Tylko ja muszę o tym pamiętać. – Trudno ci przebywać w tym otoczeniu? Pokręcił głową. – Przez pierwsze pół roku unikałem klubów i barów, ale teraz mi nie przeszkadzają. Przynajmniej gdy jest wcześnie. Kiedy piłem, uwielbiałem ten tłum o trzeciej nad ranem. Im później się robiło, tym większe zdarzały się szaleństwa. Dla mnie była to godzina duchów. Czasami wychodziłem z domu dopiero o pierwszej w nocy, żebym mógł do trzeciej zalać się w trupa i być gotowy do akcji. Zabawne, kiedy pierwszy raz byłem w barze trzeźwy o tej porze, zdałem sobie sprawę, że ludzie, których uważałem za rozrywkowych, to tak naprawdę banda obmierzłych dupków. – Wszystko lepiej wygląda po paru piwach.

– Raczej po rumie, ale tak. Byłam rozgrzana tańcem. Ściągnęłam włosy z tyłu w koński ogon i powachlowałam się, żeby się ochłodzić. – Nadal gorąco? – Piekielnie. – Spojrzałam na godzinę na telefonie. – Byłyśmy ze Scarlett na parkiecie chyba ze dwie godziny. – Owszem. – Skinął głową Weston. – Skąd wiesz? – Ściągnęłam brwi. – Obserwowałem was stąd przez co najmniej godzinę. Masz w torebce jakąś gumkę do włosów? Pokręciłam głową. – Chciałabym. Wróciła kelnerka z moim szampanem i wodą dla Westona. – Podać coś jeszcze? Weston skinął głową. – Mogłaby pani zdobyć dla nas jakąś gumkę do włosów, taką jak ma pani, żeby związać włosy w koński ogon? – Jasne. – Uśmiechnęła się. – Nie ma sprawy. – I czy moglibyśmy dostać jeszcze jeden z tych zimnych ręczników? – Już podaję. Kiedy odeszła, Weston od niechcenia ulokował ramię na oparciu boksu za mną. – Dziękuję ci. Nie pomyślałam, żeby ją o to poprosić. – Jestem na twe usługi. – Mrugnął. – Jakieś inne potrzeby, które mógłbym zaspokoić? – Nie w tym momencie, ale dam ci znać. – Zaśmiałam się. Kiedy wróciła kelnerka z gumką do włosów i świeżymi schłodzonymi ręcznikami, Weston zamówił dla mnie szklankę wody. Siedzieliśmy, patrząc na parkiet taneczny, ale myślami byłam daleko od klubu czy ludzi kołyszących się poniżej do muzyki. Myślałam o tym, co Scarlett powiedziała wczoraj wieczorem o Westonie – że zauważyła, iż stawia mnie na pierwszym miejscu, czego Liam nigdy nie robił. Choćby dziś wieczór: Weston załatwił nam wejście do klubu, zadbał, żeby traktowano nas jak VIP-ów, zdobył dla mnie gumkę do włosów, bym związała je w koński ogon, bo było mi gorąco, i poprosił kelnerkę o więcej zimnych ręczników oraz wodę. Nawet obserwował nas z dystansu i wtrącił się, kiedy dwaj faceci zaczęli się spoufalać nieco bardziej niż inni. Weston miał opiekuńczą naturę. Po części było to terytorialne zachowanie samca alfa, ale nie odstręczające. Jego zazdrość wydawała mi się seksowna. Weston nachylił się do przodu. – Ochłonęłaś już? Skinęłam głową. – Bardzo pomogła ta gumka. Powolutku przysunął się ku mnie, a jego ręka, rozciągnięta na oparciu ławy, ześlizgnęła się na moje ramię. Delikatnie mnie trącił, bym oparła się o niego, a ja posłuchałam. Wiele razy widzieliśmy siebie nago, ale to zwykłe przytulenie było o wiele bardziej intymne niż nasze rozmaite harce. Weston wodził palcami tam i z powrotem po moim nagim ramieniu, a ja czułam, jak moje ciało odpręża się pod jego dotykiem. To było miłe uczucie, nawet bardzo miłe, i zwiesiłam głowę, opierając ją o jego pierś. Wpatrywałam się w parkiet taneczny, nie zwracając uwagi na nic w szczególności, i wtedy zobaczyłam, że Scarlett podaje rękę facetowi, z którym tańczyła. Ujął ją i nachylił się, by

coś powiedzieć. Chwilę później jej uśmiech zgasł, a on odszedł przygarbiony. Scarlett uniosła ramiona do góry, przymknęła oczy i wróciła do radosnego samotnego tańca. – Zauważyłaś to? – spytał Weston. – Tak. Chyba go odprawiła. – Zaśmiałam się. – Bardzo ją lubię. Mówi, co myśli. – Taka jest Scarlett. Ludzie albo to u niej doceniają i ją kochają, albo nie. – Domyślam się, że nie płacze za tymi, którzy tego nie cenią. – Zdecydowanie nie. Żartuje, że jestem jej jedyną przyjaciółką i że odkąd wyjechałam, szuka zastępczyń, ale tak naprawdę ludzie ustawiają się w kolejce, by być bliżej niej, choć ona nie dopuszcza wielu do swojego kręgu. – Zdaje się, że macie ze sobą wiele wspólnego. Skinęłam głową. – Myślałam, że będę bardzo tęsknić za Londynem, ale tylko jej mi naprawdę brakuje. – A nie Liama? Nie musiałam się nad tym zastanawiać. Oderwałam wzrok od parkietu, spojrzałam Westonowi w oczy i zapytałam: – Jakiego Liama? Weston się uśmiechnął i na moment spuścił wzrok na moje wargi. Wokół nas głośno dudniła muzyka, a w klubie musiało być kilkaset ludzi, a jednak wydawało się, że jesteśmy tylko my dwoje. Weston bez słów potrafił sprawić, że czułam się wyjątkowa i atrakcyjna. Spojrzałam na jego usta i tym razem nie zastanawiałam się, co robić. Pochyliłam się i przycisnęłam do nich wargi. Objął mnie za szyję i oddał pocałunek, ale nie próbował się ze mną pieścić. Zamiast tego wymieniliśmy pierwszy bardzo czuły pocałunek. Potem się odsunął. – Złamałaś własną zasadę? – Ech. Pieprzyć zasady. Na jego twarz wypłynął szeroki uśmiech, a oczy mu pociemniały. – Tak? – Tak. – Skinęłam głową. Ścisnął mnie za szyję i przyciągnął moją twarz ku swojej. Drugi pocałunek nie był czuły. Weston całował mnie jak szalony, aż zabrakło mi tchu. Potem przysunął usta do mojego ucha. – A może byśmy zachowali jedną z twoich zasad? Ty dochodzisz pierwsza.

Było już po drugiej, kiedy nasza trójka wróciła do hotelowego holu. Scarlett bawiła nas przez całą drogę najgorszymi tekstami na podryw, jakie dzisiaj usłyszała, oraz kilkoma niezapomnianymi z dawniejszych lat. Weston przycisnął guzik, żeby wezwać windę, a kiedy przyjechała, odsunął się na bok, byśmy weszły pierwsze. – A jaki jest twój bajer, Wes? – spytała Scarlett. – Zwykle pozostaję przy… cześć. – Domyślam się, że to wystarczy, kiedy wygląda się tak jak ty, pięknisiu – prychnęła Scarlett. Weston mrugnął i przechylił głowę w moim kierunku. – Przećwiczyłem to na niej. Stałam przed panelem z przyciskami po prawej stronie windy, ale zapomniałam wybrać

nasze piętra. – Pomaga, jeśli powie się windzie, gdzie chce się jechać, Soph. – O kurczę. Tak. – Nacisnęłam wszystkie trzy przyciski i kabina ruszyła. Pokój Scarlett był na trzecim piętrze, więc wysiadła jako pierwsza. – Dziękuję za uroczy wieczór, Westonie. Świetnie się bawiłam. – Nie ma za co, ale mam wrażenie, że ty wszędzie świetnie się bawisz. Uścisnęłyśmy się ze Scarlett, po czym winda pojechała na górę, do następnego przystanku. Drzwi się rozsunęły, ale Weston nie ruszył ku wyjściu. – I co… nie lecisz? – zapytałam. – To twoje piętro. Potrząsnął głową. – Nie. Jadę do twojego pokoju, żeby ciebie przelecieć.

ROZDZIAŁ 16 Weston Sophia weszła do apartamentu pierwsza i zapaliła światło w korytarzu. W salonie włączyła lampę. Szedłem tuż za nią i ją wyłączyłem. Zwykle miałem gdzieś nastrojowe oświetlenie. W sumie nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej o tym pamiętałem. Jednak światło na korytarzu rozjaśniało pokój na tyle, bym ją widział, i czułem, że mocniejsze by nas rozpraszało. – Masz ochotę na wodę albo coś? – spytała Sophia. Pokręciłem głową i przywołałem ją palcem. – Albo coś. Chodź tutaj. Sophia przygryzła dolną wargę, ale podeszła do mnie bliżej. Powiodłem palcem po jej szyi. – Nie masz pojęcia, jak na mnie działa twoja skóra. Jest taka delikatna, po prostu idealna. Każdego dnia, gdy patrzę, jak zamawiasz kawę, marzę, żeby zatopić w niej zęby. Chcę ssać każdy skrawek twojego ciała i zostawić ślady. – Ale wtedy nie byłaby już idealna, prawda? – Zaśmiała się nerwowo. – Tak się składa, że oznakowana jako moja wyglądałaby jeszcze bardziej idealnie. Ująłem ją za policzki i przyciągnąłem bliżej. Teraz, gdy mogłem ją wreszcie całować, nie chciałem nigdy przestawać. Ta kobieta umiała całować. Ssała mój język, przygryzała mi wargę i za nią pociągała, póki nie poczułem tego aż w spodniach. Najbardziej jednak poruszało mnie ciche pojękiwanie, jakie wydawała. Przenikało przez nasze złączone usta i trafiało mi wprost do serca. Złapałem ją za tyłek i uniosłem z podłogi. Gdy szedłem z nią do sypialni, opasała mnie swoimi długimi nogami. Z żadną inną kobietą tak bardzo nie pragnąłem kochać się „na misjonarza”. W sumie nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak, jak w tej chwili pragnąłem Sophii. Nie mogłem się doczekać, kiedy rozłożę ją na tym ogromnym łożu i będę patrzył na jej piękną twarz, gdy zapomni o bożym świecie. Sophia wplotła palce w moje włosy i za nie szarpnęła. Oboje byliśmy nadal całkowicie ubrani, ale wiedziałem, że jeśli nie zwolnię tempa, złamię tę jedyną zasadę, którą, jak jej powiedziałem, chciałem zachować. Zmusiłem się więc, by oderwać usta od jej warg i przerwać pocałunek. Pokręciła głową, gdy próbowałem się odsunąć. – Nie. Jeszcze. – Nie chcę się dziś spieszyć. – Uśmiechnąłem się. Jęknęła, a ja ze śmiechem postawiłem ją na podłodze. Cofnąłem się kilka kroków

i powiedziałem: – Zdejmij bluzkę. Nasze oczy się spotkały. Nadąsała się. – Nie możemy rozebrać się oboje jednocześnie? Słysząc desperację w jej głosie, poczułem się jak król dżungli. Lecz dziś wieczór oddawała mi całą siebie i chciałem, żeby to wypadło dobrze. Dużo się pieprzyliśmy, lecz to było czysto cielesne. Dziś wieczorem podnosiliśmy stawkę. Powściągnąłem więc pożądanie i powtórzyłem: – Zdejmij bluzkę, Sophio. Udało mi się nie oderwać wzroku od jej twarzy, kiedy zsunęła srebrny top z ramion i upuściła go pod stopy. Ale – kurwa – nie miała na sobie stanika. Jej cudowna, gładka skóra była całkowicie odsłonięta, a jej pełne, jędrne piersi naturalnie, seksownie zaokrąglone. Ciemnoróżowe sutki stały na baczność, zakończone sterczącymi, twardymi koniuszkami. Do ust napłynęła mi ślina. Nie mogłem się doczekać, kiedy ich posmakuję. Uniosłem podbródek i powiedziałem: – Teraz spodnie. Dźwięk rozpinanego zamka jej dżinsów poniósł się echem po pokoju. Ten mały striptiz miał dać mi czas na opanowanie się, ale wywarł przeciwny skutek. Byłem tak twardy, że zaczynało to być bolesne. Sophia zsunęła dżinsy ze swoich seksownych, sprężystych nóg i wyszła ze spodni. Stała przede mną, mając na sobie tylko malutki trójkącik czarnej koronki zakrywający cipkę. Boże, uwielbiałem wszystkie jej krągłości… wąską talię, łuk bioder, te gładkie, długie nogi. – Jesteś taka piękna. – Mój głos zabrzmiał szorstko. Chociaż stała przede mną prawie naga, po moich słowach delikatnie się zaczerwieniła. – Dziękuję. Zacząłem się niespiesznie rozbierać, a napięcie między nami narastało. Tak jak ona upuściłem koszulę na podłogę, a potem zdjąłem spodnie. Sophia spuściła wzrok na zauważalne wybrzuszenie w moich bokserkach, a ja niemal jęknąłem, gdy oblizała wargi. – Kurde, Soph. Nie patrz tak na mnie. Przygryzła dolną wargę. – Niby jak? – Jakbyś chciała, żebym kazał ci klęknąć, owinął sobie twoje włosy wokół ręki i wsunął ci do ust kutasa. Oczy jej rozbłysły, a wargi wygięły się w diabolicznym uśmieszku. – Ściągaj bokserki. Kurwa. Pokręciłem głową. – Chodź tu. W chwili, gdy przycisnęła mi do piersi swoje gorące sutki, straciłem resztkę samokontroli. Z dłońmi w jej włosach niezbyt delikatnie przyciągnąłem jej twarz na spotkanie mojej. A potem zaczęło się szaleństwo. Sophia chwyciła moje bokserki, drapiąc mnie paznokciami po ciele, gdy gorączkowo je ściągała, a ja ująłem zębami jej wyprężony sutek i pociągałem go, póki nie usłyszałem, że wstrzymuje oddech. Oplotła mnie jedną nogą w pasie i podciągnęła się, wspinając się po mnie jak po jakimś pieprzonym drzewie. Jeśli miałem wątpliwości, czy jest gotowa, teraz się rozwiały. Cipkę miała mokrą, gdy tak kołysała się w górę i w dół, pokrywając mnie swoimi sokami.

– Pragnę cię – jęknęła. Przysiadłem na brzegu łóżka z nią na kolanach. Ramiona Sophii drżały, gdy objęła mnie rękami za szyję i uniosła się na tyle, żeby przyjąć mnie w swoje ciało. Czułem żar jej cipki zsuwającej się po główce mojego kutasa, a potem się zatrzymała. Nie użyliśmy kondoma. Zamierzałem właśnie o tym wspomnieć, ale Sophia mnie ubiegła. – Ja… biorę pigułki. I przebadałam się, zanim wyjechałam z Londynu. Od tego czasu nikogo nie było. A ja myślałem, że pozwalając mi się całować, pozwalając mi patrzeć na swoją piękną twarz, kiedy w niej jestem, ofiarowuje mi największy możliwy dar. Jednak obdarowała mnie czymś o wiele większym. Zaufaniem. Spojrzałem jej w oczy. – Jestem zdrowy. Od lat nie byłem z kobietą bez kondoma i regularnie się badam. Sophia skinęła głową i nachyliła się, żeby mnie pocałować, zaczynając znów się obniżać. Nie przystałem jednak na to. Pozwoliłem jej przejąć kontrolę, ujeżdżać mnie tak wolno czy tak szybko, jak miała ochotę, ale musiałem dziś na nią patrzeć. Przytrzymałem więc jej twarz o parę centymetrów od mojej. W jej oczach dostrzegłem zakłopotanie. – Zgodzę się na wszystko, co zechcesz, szybko, wolno, na górze czy pode mną, ale chcę na ciebie patrzeć. Spojrzała mi badawczo w oczy, po czym skinęła głową. Potem uniosła się znowu i wolno na mnie nasunęła. Musiałem się bardzo starać, żeby nie rzucić biodrami i nie poderwać się w górę, wypełniając ją całą jednym ruchem. Dała mi dziś jednak tak wiele, że chciałem podarować jej coś, czego zwykle nie dawałem sobie wyrwać – kontrolę. – Piękna. – Spuściłem wzrok między nas i patrzyłem, jak mój kutas powolutku wsuwa się do jej cipki. – Taka piękna. Uśmiechnęła się słodko, przymknęła oczy, a potem jednym szybkim ruchem opadła do końca, wsysając mnie w swoje ciało, póki jej tyłek nie zderzył się z moimi udami. – Jezu Chryste – wymamrotałem. Sophia zamrugała i otworzyła oczy. Może zabrzmi to, jakbym był największym mięczakiem na świecie, ale przysięgam, że w tym momencie czułem się uświęcony. Oczy szkliły jej się pożądaniem, skóra była tak kremowa i promienna, a na jej ciele lśnił pojedynczy promień światła. Wyglądała jak anioł i chociaż była na górze, coś w jej twarzy mówiło mi, że właśnie się poddała. – Ja… ja… – wydukała. – Wiem, skarbie. – Uśmiechnąłem się. Zaczęliśmy się razem poruszać. Sophia kołysała się do przodu i w tył, a ja posuwałem ją w górę i w dół. Obejmowała mnie tak ciasno, czułem się, jakby ktoś mi ściskał kutasa ręką. – Weston… – jęknęła. – Jeszcze… Kurwa, tak. Uniosłem ją, tak że został w niej zaledwie koniuszek mojego kutasa, a potem jednym szybkim ruchem opuściłem ją mocno na siebie. Jęknęła znowu. Zrobiłem to więc drugi raz. Kolejny jęk. Uniosłem ją ponownie i tym razem, kiedy szarpnąłem ją znów w dół na swojego kutasa, jednocześnie się w nią wbiłem. Jęknęła głośniej. Raz za razem chwialiśmy się i sapaliśmy, pchaliśmy i powracaliśmy, wbijaliśmy się

i wysuwali, aż nie mogłem już powiedzieć, gdzie się kończy jęk Sophii, a zaczyna następny. Wszystkie zlały się w jedną piękną pieśń. Szeroko otworzyła oczy, a obręcz jej mięśni zacisnęła się wokół mnie. – Wes… – Jestem, kotku. Jestem. – Proszę – jęknęła. – Proszę. – Powiedz mi, czego chcesz. – Skończ… skończ we mnie. Teraz – wyjąkała. Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. Ostatnim pchnięciem wsunąłem się aż po korzeń. Moje ciało zadrżało pochłonięte wszystkim, co miało związek z Sophią – jej zapachem, jej smakiem, tym, jak wciąż wyjękiwała moje imię, gdy wsuwała się na mojego kutasa, dotykiem jej paznokci wpijających się w moje plecy, jej piersiami przyciśniętymi do mojej klatki, jej pośladkami spoczywającymi na moich jajach. Całkowicie i zupełnie zatraciłem się w tej chwili… w tej kobiecie. – Soph… – Nie mogłem się już dłużej powstrzymywać. – Soph… kurde. Możliwe, że gdy w niej wytrysnąłem, pociekło mi parę łez. Był to absolutnie, niepodważalnie najbardziej zajebisty i fantastyczny orgazm mojego życia. Sophia była po nim całkowicie wyczerpana. Osunęła się na mnie i wtuliła głowę w moją pierś, gdy oboje próbowaliśmy złapać oddech. Mój fiut najwyraźniej uważał, że właśnie wybuchł wulkan. Dygotał cały, drgając i wyrzucając z siebie resztki gorącej lawy. Sophia uniosła na mnie wzrok z uśmiechem, który można by opisać jedynie jako nieprzytomny. – To ty to robisz? Zmuszasz go do takich ruchów? – Nie. – Zachichotałem. – Ma własny rozum. Oplotła ramionami moją szyję, pocałowała mnie w usta i westchnęła. – To było naprawdę miłe. Uniosłem brew. – Miłe? – Tak. Jak inaczej miałabym to nazwać? Miłe znaczy… miłe. Chwyciłem się dłonią za pierś, jakby coś mnie zakłuło. – To boli. Zachichotała. – Znakomite? Brzmi lepiej? – Trochę. – Co powiesz na orgazmiczne? Pasuje? – Rozgrzewasz się. Mów dalej. – Epickie. To było epickie. – Masz coś innego? – Fenomenalne? Wstrząsające? Niezwykłe? Poruszyłem się i delikatnie ją uniosłem. Wstałem, tuląc ją w ramionach, aż krzyknęła ze zdziwienia. Po uśmiechu na jej twarzy odgadłem jednak, że rozkoszuje się tą chwilą. – Co robisz? – Zachichotała. Przeniosłem ją bliżej wezgłowia łóżka i ulokowałem pośrodku, a potem położyłem się na niej i rozsunąłem jej nogi kolanem. – Wypieprzę z ciebie to „miłe”. Odpowiedziała ze śmiechem:

– To może chwilę zająć. No wiesz, jestem całkiem miła. – Spoko. – Uśmiechnąłem się. – Jestem dobry w tym, co robię. No wiesz, niektórzy rodzą się wielkimi, inni w pocie czoła do wielkości dochodzą, innych wielkość popycha sama. Sophia zachichotała. – Szekspir chyba powiedział, że niektórych „wielkość szuka sama”*. – Tak czy siak to zrobimy. – Mrugnąłem. * W. Szekspir, Wieczór Trzech Króli, tłum. L. Ulrich, akt 2, scena 5.

ROZDZIAŁ 17 Sophia Następny ranek rozpoczął się tak samo, jak skończył się zeszły wieczór – znów miałam w sobie Westona. Coś jednak między nami się zmieniło. Zamiast gorączkowo ścigać się do mety, niespiesznie badaliśmy wzajemnie swoje ciała. Była w tym teraz intymność, której zabrakło wcześniej. Położyłam dłoń na jego piersi i powiodłam nią wzdłuż bladej blizny na brzuchu. – Mówiłeś, że to po operacji nerki, prawda? Weston delikatnie pogładził mnie po włosach. – Tak, badania przed operacją robili mi akurat dzień po naszym balu. – Tak? Nie pamiętam, żebyś coś wspominał o zbliżającej się operacji. – O ile dobrze pamiętam, tamtego wieczora nie rozmawialiśmy zbyt wiele. Wróciłam myślami do tamtego dnia i uśmiechnęłam się. – Tak, chyba masz rację. Co ci dolegało, że konieczna była operacja? Weston milczał przez chwilę. – Nic. Oddałem nerkę Caroline. Przekręciłam głowę, żeby na niego spojrzeć, i oparłam podbródek na rękach. – O rety. Nie miałam pojęcia. To niesamowite. Weston lekceważąco wzruszył ramionami. – Wcale nie. Trzy lata po transplantacji pojawiły się u niej objawy odrzucenia. Z początku myśleliśmy, że ma grypę, lecz tak nie było. Lekarze próbowali to powstrzymać, podając jej immunosupresanty, ale to wszystko osłabiało jej układ odpornościowy. Przez trzy lata zmagała się z nawrotami choroby i w końcu zmarła na infekcję, bo brane przez nią leki zapobiegające odrzuceniu mojej cholernej nerki wzmogły jej podatność na mnóstwo chorób. Poczułam ból w piersi. – Tak mi przykro. – Nie ma powodu, żeby ci było przykro. To nie twoja wina. Tak oczywiście było, ale coś mi podpowiedziało, że Weston kogoś obwinia. – Wiesz, że to też nie twoja wina, prawda? Odwrócił wzrok. – Pewnie. – Nie. – Dotknęłam jego podbródka i odwróciłam mu twarz znowu ku sobie. – Wiesz, że to nie twoja wina, prawda? – Miałem w życiu jedno zadanie: uzdrowić siostrę. I nie potrafiłem zrobić nawet tego. Badawczo przyglądałam się jego twarzy. Był śmiertelnie poważny. Potrząsnęłam głową

i powiedziałam: – Uzdrowienie Caroline nie było twoim zadaniem. Myślę, że to niesamowite, iż oddałeś jej nerkę, ale jestem pewna, że zrobiłeś to, bo ją kochałeś, a nie dlatego, że czułeś się do tego zobowiązany. – Nie, Soph – zakpił Weston. – To było moje zadanie. Jestem dzieckiem genetycznie zaprojektowanym. – Dzieckiem genetycznie zaprojektowanym? – Ściągnęłam brwi. Skinął głową. – U Caroline zdiagnozowano chorobę, gdy miała roczek. Rodzice poczęli mnie poprzez zapłodnienie in vitro. W moją matkę wszczepiono taką zygotę, która była genetycznie zgodna z moją siostrą i wolna od wszelkich chorób genetycznych. Byłem chodzącym magazynem organów do przeszczepu. Otworzyłam usta. – Mówisz poważnie? – Trzy przeszczepy szpiku kostnego plus nerka. Nie wiedziałam, co powiedzieć. – To jest… to jest… – Popierdolone. – Uśmiechnął się smutno Weston. – Wiem. Ale jest, jak jest. Szczerze mówiąc, w ogóle o tym nie myślałem, dorastając. Kiedy moja siostra była chora, ja też musiałem zostawać w domu. Sądziłem, że matka denerwuje się, że przyniosę zarazki i Caroline się pogorszy. – Pokręcił głową. – Ona jednak chciała dopilnować, żebym nie zachorował i był gotowy, gdyby siostra potrzebowała kolejnego przeszczepu. – Wydawaliście się tacy sobie bliscy z Caroline. Pamiętam, że wracaliście ze szkoły do domu razem i ciągle uczyliście się w bibliotece. Zawsze byłam trochę zazdrosna o waszą relację, bo ja miałam jedynie przyrodniego brata kretyna. – Byliśmy blisko. Kochałem Caroline bardziej niż samego siebie. Gdyby jakimś cudem udało mi się zachorować zamiast niej, natychmiast zamieniłbym się z nią miejscami. Była niesamowitą osobą. Poczułam w gardle słony smak. – To piękne. Naprawdę. Ale też pokazuje, że nie pomagałeś Caroline tylko dlatego, że takie miałeś zadanie. Robiłeś to z miłości. Weston spojrzał na mnie. Zanim się odezwał, zdawał się badawczo patrzeć mi w oczy. – Kiedy się urodziłem, dziadek przelał na moje konto pięć milionów dolarów. Myślałem, że to samo zrobił dla wszystkich wnuków. Wieczorem po pogrzebie Caroline dowiedziałem się, że ja jako jedyny mam taki fundusz powierniczy. Założył go, by mi zrekompensować to, że byłem dawcą dla Caroline. Ciężko westchnęłam. – To popieprzone. – Matka dzwoni do mnie dwa razy w roku, w urodziny Caroline i w rocznicę jej śmierci. Nie dzwoniła do mnie na moje urodziny od dziesięciu lat. – Boże, Westonie. Uśmiechnął się i musnął mi ręką włosy. – Myślałaś, że twoja rodzina jest popierdolona? Nie może się równać z moją, kochanie. Pomyślałam o tym, jak się pogrążył po śmierci siostry. To, co właśnie mi opowiedział, wiele wyjaśniało. Pocałowałam go czule nad sercem. – Przykro mi – powiedziałam. – Nie z powodu twojej straty, choć oczywiście przez to też.

Przykro mi, że przez tyle lat cię osądzałam, nigdy nie próbując cię poznać. Z pozoru jesteś dupkiem, z czym tak dumnie się obnosisz, ale pod spodem kryje się naprawdę piękny człowiek. Weston spojrzał gdzieś w przestrzeń. – Jesteś dobrą osobą, a dobrzy ludzie szukają w każdym dobra. – No i? Co w tym złego, że chce się odnaleźć dobro? Znów się odwrócił, by na mnie spojrzeć, i uśmiechnął smutno. – Może to nie jest złe, ale zniekształca to, co widzimy. Czasami ludzie są naprawdę tacy, jak nam się przedstawiają. Uznałam, że się myli, ale wiedziałam, że nie ma sensu się sprzeczać. Spuściłam wzrok i znów pogładziłam jego bliznę. – Mogę cię spytać o coś osobistego? – Bo to, o co pytałaś mnie przez ostatnie dziesięć minut, albo i przez ostatnie parę tygodni, takie nie było? Zaśmiałam się i plasnęłam go w brzuch. – Zamknij się, Lockwood. – Co to za pytanie, pani wścibska? – Rozmawiasz o tych sprawach z terapeutką, do której chodzisz? O stracie siostry i o tym, że czułeś się odpowiedzialny za jej zdrowie? Weston zmarszczył brwi. – Chodzę do psychiatry, bo to warunek utrzymania mojej pracy. Nie bywam tam po to, żeby ktoś mnie naprawiał. Zapadło między nami milczenie i w końcu Weston odchrząknął. – Będę się zbierał. Muszę dziś rano odwiedzić pewnego znajomego. – Och… Dobrze. Przesunęłam się na swoją stronę łóżka, żeby mógł wstać, i patrzyłam, jak się ubiera. Nie byłam pewna, czy Weston rzeczywiście musi gdzieś iść, czy też poczuł się po naszej rozmowie na tyle nieswojo, że zapragnął uciec. Tak czy owak, atmosfera w pokoju się zmieniła. Naciągnęłam kołdrę na ramiona, by odpędzić chłód. Weston pochylił się i pocałował mnie w czoło. – Zobaczymy się później? Zmusiłam się do uśmiechu. – Jasne. Chwilę później trzasnęły drzwi. Leżałam w łóżku sama, wspominając ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Seks z Westonem był bez wątpienia najbardziej niesamowitym fizycznym przeżyciem, jakiego kiedykolwiek zaznałam z mężczyzną. Łączyła nas niezaprzeczalna chemia. Myślałam, że to intensywne iskrzenie bierze się z przyciągania i odpychania w naszej przepojonej wrogością waśni, ale ostatniej nocy nie było żadnej waśni, a nasze zespolenie i chemia były bardziej intensywne niż kiedykolwiek. Może więc było to coś więcej niż tylko wyładowywanie na sobie nagromadzonych frustracji. Z jakiegoś powodu ta myśl wywołała u mnie zdenerwowanie. Czy miałam jakieś obawy po tym, co zaszło między mną a Liamem? Czy też ostrzegające mnie wewnętrzne mechanizmy obronne wiązały się tylko z Westonem Lockwoodem? Było się nad czym zastanawiać. Na szczęście zabrzęczała moja komórka na szafce nocnej, przerywając niepotrzebne analizy. Na ekranie ukazało się imię Scarlett, co wywołało mój uśmiech. – Dzień dobry – powitała mnie. Już po tych dwóch słowach odgadłam, że uśmiecha się po drugiej stronie linii. – Przerywam ci coś?

– Nie. Leżę w łóżku samotna jak palec i leniuchuję. – Samotna jak palec? Zaśmiałam się. Wiedziałam, do czego zmierza. Scarlett nie bawiła się w subtelności. – Tak, Weston wyszedł dosłownie przed chwilą. – Doskonale. A więc otwórz drzwi. Zmarszczyłam czoło. – Jakie drzwi? Usłyszałam pukanie. Dochodziło z telefonu oraz z drugiego pokoju mojego apartamentu. – Te. I pospiesz się. Nasze śniadanie stygnie.

– Czyli… po tym, jak wysiadłam z windy, wydarzyło się coś interesującego? – Scarlett zaświeciły się oczy. Wzięłam kawałek ananasa z talerza ze świeżymi owocami i wsunęłam go sobie do ust. Wskazałam na nie, że niby nie mogę odpowiedzieć z pełną buzią, i coś wymamrotałam. – Tak myślałam – zaśmiała się Scarlett. – Weston przez cały wieczór w klubie nie mógł oderwać od ciebie oczu. – Zdecydowanie jest między nami niezła chemia – westchnęłam. – I tyle? Tylko niezła chemia? Potrząsnęłam głową. – Szczerze mówiąc, już sama nie wiem. Zaczęło się jako coś czysto fizycznego, w zasadzie pieprzyliśmy się z nienawiści, Scarlett. Ale wszystko się zmieniło. On nadal jest dla mnie utrapieniem, lecz kryje się w nim coś więcej niż to, co chce pokazać ludziom. Wie, że mój były jest dramaturgiem, więc wygłasza te cytaty z Szekspira, tyle że nadaje im wulgarne znaczenie. Na przykład „Lepiej jest pieprzyć i utracić, niż nigdy nie zaznać pieprzenia” albo „Dojść albo nie dojść, oto jest pytanie”. Wiem, że siedzi za biurkiem, czytając Szekspira, więc uśmiecham się pod nosem. To dziwnie miłe. Scarlett złapała winogrono i wrzuciła je sobie do ust. – Czyli jest przystojny, troskliwy i zabawny. Brzmi okropnie. – Jest też bardzo opiekuńczy wobec ludzi, na których mu zależy, chociaż chyba nie dopuszcza do siebie wielu osób. – Przypomina kogoś, kogo znam… Skinęłam głową. – Zawsze myślałam, że bardzo się różnimy, ale im bliżej go poznaję, tym bardziej do mnie dociera, że po prostu nosimy inne maski. – Rany… To brzmi cholernie głęboko i nudno. – Wyszczerzyła się Scarlett. – Myślałam, że usłyszę, jak posuwał cię do utraty tchu, a zamiast tego muszę znosić gadanie o uczuciach… Fuj. Ze śmiechem rzuciłam w nią poduszką. – Zamknij się. – Lubię go, serio. – To zapewne najgłupsza rzecz, jaką w życiu zrobiłam. – Czemu? – Cóż, po pierwsze, jak już wspominałam, nasze rodziny wojują ze sobą od półwiecza. Gdybyśmy jednak nawet o tym na chwilę zapomnieli, to zły pomysł z miliona powodów. Właśnie zakończyłam długotrwały związek. To, co łączy mnie z Westonem, jest niczym innym

jak pocieszaniem się. Daj spokój – zamieniłam ładnego, bezpiecznego, stabilnego dramaturga na seksownego jak diabli, niegrzecznego chłopaka z mnóstwem problemów. Czy mogłabym popaść w większy banał? Nie wspominając już o tym, że oboje mamy poważne trudności z zaufaniem. – Pokręciłam głową. – Weston jest jak jasna gwiazda na ciemnym niebie. Potrafi je rozświetlić, ale w końcu ten ogień się wypali i gwiazda rozpadnie się na kawałki. A wtedy zostanie się w ciemności. – Wiesz, że Słońce też jest gwiazdą, prawda? Czasami możemy liczyć na to, że gwiazda każdego dnia powróci. Westchnęłam. – Coś wymyślisz – pocieszyła mnie Scarlett. – Ale zapewniam cię, że nie pozwolę, by twoja rodzina czy Liam wpłynęli na twoją decyzję co do tego, czy Weston jest dla ciebie odpowiedni. Cokolwiek postanowisz, powinno w tym chodzić tylko o ciebie i Westona. – Dzięki. – Skinęłam głową. Gdy skończyłyśmy śniadanie, Scarlett namówiła mnie na zakupy. Poszłam sprawdzić, co z budową, gdyż kazaliśmy naszym ekipom pracować nawet w niedziele. Potem wzięłam szybki prysznic i spięłam włosy, podczas gdy Scarlett siedziała w moim apartamencie, pijąc trzeci kubek kawy i czytając mi na głos urywki najświeższych wiadomości. Czułam się jak w niedzielne poranki w Londynie, co uświadomiło mi, że nie stracę naszej przyjaźni z powodu dzielącej nas obecnie odległości. Nie miało znaczenia, gdzie byłyśmy: zawsze jakoś sobie poradzimy. Tyle że Londyn już nie był moim domem. – Gotowa na zakupy? – spytałam, kiedy w końcu się wyszykowałam i chwyciłam torebkę. Spojrzała na siebie. – Mam na sobie mokasyny. Co ci to mówi? Uśmiechnęłam się. Choć ja często nosiłam mokasyny, a czasami nawet sneakersy, Scarlett niemal zawsze zakładała jakieś buty na wysokim obcasie, chyba że ćwiczyła. Co oznaczało, że czekał nas dzisiaj pełny trening cardio w postaci biegania po sklepach. Otworzyłam drzwi apartamentu i omal nie wpadłam na gońca hotelowego, który unosił już rękę, by zapukać. Zaskoczona przyłożyłam dłoń do piersi i przystanęłam gwałtownie. – Przepraszam. Nie chciałem pani przestraszyć – powiedział. – To moja wina. Nie uważałam, jak idę. Walter, prawda? – Tak. – Z uśmiechem skinął głową, a potem uniósł długie białe pudełko z kwiatami. – Miałem to właśnie dostarczyć. Pan Lockwood powiedział, żebym położył je w pani apartamencie, jeśli pani nie będzie. – Pan Lockwood prosił, żebyś mi je dostarczył? Skinął głową. – Był w recepcji, kiedy je przed chwilą przynieśli. Byłam zaskoczona, nie tylko tym, że Weston posłał mi kwiaty, ale że kazał mi je dostarczyć komuś z personelu. W hotelu utrzymywaliśmy ścisłą dyskrecję. – Och. Dobrze, dziękuję. Walter podał mi pudełko i odwrócił się gotów do odejścia. – Poczekaj! Pozwól, że dam ci napiwek. – Zaczęłam grzebać w torebce, ale goniec uniósł rękę. – Pan Lockwood już o to zadbał, dziękuję. Gdy wniosłam pudełko do apartamentu, Scarlett rozpromieniła się w uśmiechu. – Wygląda na to, że twoja rozbłyskująca gwiazda ma też romantyczną stronę. Pudełko było przewiązane wielką czerwoną wstęgą, więc położyłam je na niskim stoliku w salonie i ją rozwiązałam. W środku znajdowały się dwa tuziny pięknych żółtych róż. Na

wierzchu leżał mały liścik. Nie uświadamiałam sobie nawet, że się uśmiecham, póki nie wysunęłam go z koperty i nie przeczytałam. Wtedy poczułam, iż moje uniesione w uśmiechu usta chmurnie się krzywią. Nigdy jeszcze strumień wiernej miłości nie płynął spokojnie*. Tęsknię za Tobą. Proszę, oddzwoń. Liam Scarlett dostrzegła moją minę, podeszła i zerknęła na liścik. – Nie płynął spokojnie? – powiedziała. – Tak, wierna miłość napotyka wiry, kiedy wtyka się fiuta w kuzynkę dziewczyny. Boże, ten facet to naprawdę kapcan. – To cytat z Szekspira. – Typowe. – Przewróciła oczami. – Nudne róże i wyświechtane brednie. Nigdy nie był oryginalny. Założę się, że gdyby Weston posłał ci kwiaty, byłyby to polne kwiatuszki albo coś równie rzadkiego i wyjątkowego jak ty. I wolałabym liścik ze słowami: „Pieprzyć pretensjonalne cytaty, świątek czy piątek”. Weston. Cholera. Na chwilę zapomniałam, że goniec mówił, iż to pan Lockwood odebrał przesyłkę i dopilnował, by ją wysłano prosto do mojego pokoju. Coś mi jednak powiedziało, że kiedy następnym razem na niego wpadnę, on będzie pamiętał. * W. Szekspir, Sen nocy letniej, tłum. L. Ulrich, akt 1, scena 1.

ROZDZIAŁ 18 Weston Cóż, wyglądasz raczej gównianie. Dziś rano nawet obraźliwe uwagi pana Thorne’a nie mogły mnie zmusić do uśmiechu. Wyszedłem z pokoju Sophii, czując się rozdarty. Nie chciałem, by myślała, że jestem dobrym człowiekiem, i czuła się oszukana, gdy pozna mnie lepiej i uświadomi sobie, iż wcale taki nie jestem. Tak właśnie zrobił ten dupek – jej były. Kiedy jednak wziąłem prysznic i się ubrałem, trochę się uspokoiłem. Fantastyczna noc, jaką wspólnie przeżyliśmy, nieco ukoiła moje obawy, przynajmniej na jakiś czas. Zamówiłem dla niej nawet cholerne kwiaty. Nie pamiętałem, kiedy ostatni raz posłałem kobiecie kwiaty. Potem jednak zjechałem na dół i akurat byłem w recepcji, gdy przyszła dla niej przesyłka – i to nie z tej kwiaciarni, którą odwiedziłem. Po tym zdarzeniu mój przyjemny ranek diabli wzięli. Przeczesałem dłonią włosy. – Niewiele spałem dzisiejszej nocy. Po minie pana Thorne’a zgadłem, o czym myśli. Potrząsnąłem głową. – Nie imprezowałem. Owszem, wybrałem się do klubu, ale nie poszedłem w tango. Pogroził mi zgiętym palcem. – Nie powinieneś tego robić. Prosisz się o kłopoty, wybierając się w miejsce, gdzie wszyscy wokół ciebie sobie folgują. Nie mogłem zaprzeczyć, bo miał rację – chociaż spędzałem wszystkie dni w tym czy innym hotelu, gdzie było kilka barów. W niektórych naszych hotelach znajdowały się nawet kluby. Nie mogłem unikać miejsc, w których serwowano alkohol, chyba że zmieniłbym zawód. Poza tym wczoraj wieczorem nie miałem ochoty pić. Moje myśli były zbyt zajęte obsesją na punkcie Sophii. – Tak, wiem. Ale to wcale nie tak. – Wzruszyłem ramionami. – Nawet mnie nie kusiło. Pan Thorne mimo to potrząsnął głową. – Przyniosłeś mi przynajmniej los? Wyjąłem zdrapkę z tylnej kieszeni spodni i podałem mu z nocnego stolika książkę, której zawsze używał jako podkładki. – Jeden los za dziesięć dolarów, tak jak prosiłeś. Nałożył okulary do czytania, chwycił dwudziestopięciocentówkę i zabrał się do dzieła. – Czyli… zostałeś w tym klubie na całą noc? I dlatego wyglądasz jak wyżęty? Pokręciłem głową. – Jeśli już musisz wiedzieć, to spędziłem tę noc z kobietą, z którą się widuję. – Z Sophią?

– Tak, z Sophią. Skończył zdrapywać szary lateks i strzepnął okruszki z losu na loterię. – Chodzicie ze sobą? – Zważywszy, że to już nie pięćdziesiąty trzeci rok, nie, nie chodzimy ze sobą. – A więc się bzykacie? Zachichotałem, słysząc, że używa tego określenia, ale większość swojego słownictwa czerpał od Jerry’ego Springera, więc nie byłem zaskoczony, iż wie, co to znaczy. – Tak, chyba to właśnie robimy. – Nigdy nie chciałeś się ustatkować? Poznać jakąś miłą kobietę? Wracać do domu po długim dniu pracy i jeść razem smaczny posiłek, który dla ciebie ugotowała? Może mieć parę smyków? Nie potrafiłem sobie wyobrazić Sophii w fartuszku, przygotowującej mi kolację, ale rozumiałem, co pan Thorne próbuje mi przekazać. Nigdy się nie zastanawiałem nad zakładaniem rodziny czy wracaniem do domu do kobiety, ale prawda była taka, że potrafiłem to sobie wyobrazić z Sophią. Jednak moja wersja tych spraw różniła się od wersji pana Thorne’a. Zamiast przyrządzać smaczną kolację, rezerwowalibyśmy stolik na siódmą, bo oboje byśmy dużo pracowali. Traciłbym poczucie czasu i pojawiałbym się w restauracji spóźniony o pół godziny, a ona by się wkurzała. Wślizgiwałbym się do boksu obok niej, zamiast siadać naprzeciwko, i bym przepraszał. Kazałaby mi sobie włożyć swoje przeprosiny w tyłek. Sprzeczalibyśmy się, a ja bym dostrzegał, jak seksownie wygląda z płonącym wzrokiem, i wsuwałbym rękę pod stół. Kiedy przyszedłby kelner, żeby przyjąć zamówienie, moja dłoń tkwiłaby już prawie cała w jej pięknej cipce, a po odejściu kelnera ona by się gniewała, że jej nie cofnąłem. Potem jednak miałaby tak potężny orgazm, że po części przegrałaby już potyczkę. Kiedy by zmiękła, szeptałbym kolejne przeprosiny, a ona by mnie napominała, by to się więcej nie powtórzyło. Jednak ta fantazja nigdy nie miała się spełnić, bo wcześniej czy później Sophia by mnie znienawidziła. – Tak naprawdę nie mamy na to szans. – Wzruszyłem ramionami. Pan Thorne ściągnął brwi. – Czemu nie? – To skomplikowane. Powiedzmy, że na naszej drodze piętrzy się wiele przeszkód. Pan Thorne złączył palce obu rąk. – Wiesz, czym są przeszkody? – Czym? – To sprawdzian, czy zasługujesz na zwycięstwo. Jak pokazać komuś, że jest wart walki, jeśli nie pokonując wszystko, co ci staje na drodze? Jeśli będziesz tylko siedzieć na dupie i nawet nie spróbujesz… – Potrząsnął głową. – Cóż, chyba i tak nie zasługujesz na tę nagrodę. Myślałem, że masz większe jaja, chłopaku. Zacisnąłem zęby i ugryzłem się w język. – Chcesz, żebym cię zabrał na spacer czy jak? – A może zabrałbyś mnie do tego swojego nowego odpicowanego wykwintnego hotelu? Chciałbym go zobaczyć. Wiesz, to tam oświadczyłem się mojej Elizie. – Nie wiedziałem o tym. – Ładnie przystrajają to miejsce na święta. Zabrałem ją tam i oświadczyłem jej się przed tą wielką choinką w Wigilię Bożego Narodzenia. – Zgaduję, że zaręczyłeś się przed sześćdziesiątym drugim rokiem? Pan Thorne zmarszczył czoło. – To był sześćdziesiąty pierwszy. Skąd wiedziałeś?

– Bo w roku sześćdziesiątym drugim przestali stawiać choinkę. – Co ty powiesz? Skinąłem głową. – Choinka była kolejną ofiarą zatargu Sterlingów z Lockwoodami. Grace Copeland, kobieta, która kierowała hotelem i niedawno zmarła, zapisawszy go dziadkowi Sophii i mojemu, nigdy nie stawiała choinki po tym, jak się z nimi rozeszła, ze względów sentymentalnych. – A więc moje oświadczyny przed choinką były tym bardziej wyjątkowe. To miejsce w święta wyglądało magicznie. Nie byłem w Countess przed tym, jak moja rodzina stała się współwłaścicielem, ale mogłem sobie wyobrazić, że hol wyglądał naprawdę ładnie rozświetlony lampkami wielkiej choinki. Na dworze było dziś przyjemnie i mógłbym pewnie zawieźć tam pana Thorne’a w jakieś pół godziny – żeby się przewietrzył i trochę sobie powspominał. Chwyciłem więc wózek inwalidzki, zablokowałem koła i przygotowałem się, żeby podnieść mężczyznę z łóżka. – No dobra, staruszku. Zawiozę cię, żebyś zobaczył hotel. Tylko żadnych sprośnych żarcików z personelem, jak wtedy, kiedy w zeszłym miesiącu zabrałem cię na ten głupi talk-show z udziałem publiczności. Jeszcze przez ciebie wyląduję w sądzie.

Gdy już zawiozłem pana Thorne’a do Countess, spędziłem godzinę, pokazując mu hotel. Cieszyłem się, że nie wpadliśmy na Sophię. Ledwie się wlokłem, więc zabrałem go do kawiarni w holu, by uzupełnić braki kofeiny. Usiedliśmy w tym samym kącie, w którym często siadałem rano, czekając, aż Sophia zejdzie i stanie w kolejce po kawę. Pan Thorne sączył mrożoną herbatę i z uśmiechem na twarzy rozglądał się po okazałym holu. – To wyjątkowe miejsce. – Tak, jest przyjemne. – Skinąłem głową. – Więcej niż przyjemne, chłopaku. – Potrząsnął głową. – Jest magiczne. Wyczuwasz to? – Wskazał dwa okazałe ciągi schodów, wiodące na drugie piętro z różnych kierunków. – Tam była choinka. I właśnie tam padłem na kolana. Najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Wiedziałem, że ostatnie parę lat nie było dla niego łatwe, ale zakrawało na wariactwo, iż potrafił nazwać dzień, kiedy oświadczył się kobiecie, obecnie swojej byłej żonie, najszczęśliwszym w swoim życiu. – Nie rozumiem cię. Jesteś rozwiedziony. Sam mówiłeś, że wszystko nie za dobrze się skończyło. Jakim cudem początek czegoś, co się źle skończyło, może być najszczęśliwszym dniem w twoim życiu? – Jeden dobry dzień z moją Elizą był wart setki złych w samotności. Mamy tylko jedno życie, synu. Możliwe, że pewnego dnia umrę samotnie, tkwiąc na tym wózku. Ale wiesz co? Kiedy tu siedzę, wciąż wracam wspomnieniem do tych dobrych czasów, więc choć jestem teraz sam, nadal mam wspomnienia, które dotrzymują mi towarzystwa. Słodko-gorzkie wspomnienia są lepsze niż żale. I wtedy właśnie kątem oka dostrzegłem Sophię wchodzącą wraz ze Scarlett przez obrotowe drzwi do holu. W jednej ręce miała torbę z zakupami, a jej przyjaciółka niosła ich przynajmniej z pół tuzina. Śmiały się i ja się uśmiechnąłem, widząc, że dzień upływa jej przyjemnie. Panie były już niemal w połowie drogi przez hol, kiedy Sophia się rozejrzała. Chyba wyczuła, że ktoś ją obserwuje, bo zerknęła na miejsce, gdzie siedziałem z panem Thorne’em, po

czym szybko spojrzała jeszcze raz. Nachyliła się do Scarlett, coś do niej powiedziała i obie ruszyły w naszą stronę. Niczego nieświadomy pan Thorne trącił mnie łokciem. – Nie podnoś wzroku, ale w naszą stronę idą dwie piękne panienki. Zaklepuję tę po lewej. – Nic z tego, staruszku. – Pokręciłem głową. – Ta jest zajęta. Zbliżając się, Sophia uśmiechała się z mieszaniną ciekawości i rozbawienia. – Cześć. Ruchem podbródka wskazałem torby Scarlett. – Chyba będziesz potrzebowała kolejnej walizki na podróż do domu. – Sklep dostarczy resztę. Nie uniosłabym wszystkiego. Z uśmiechem pokręciłem głową. – Ona wcale nie żartuje – wtrąciła Sophia. – Naprawdę je dostarczają. Nawet nie wiedziałam, że robią coś takiego. Pan Thorne odchrząknął przy moim boku. – Przepraszam. Sophio, Scarlett, to Walter Thorne. Kobiety po kolei podały mu rękę. – Miło pana poznać, panie Thorne – powiedziała Scarlett. – Proszę, mów mi Walter – odparł. – Co, u licha? – zapytałem. – Ja muszę cię nazywać panem Thorne’em, a te dwie, które dopiero co poznałeś, mogą ci mówić Walter? – Gdybyś był tak ładny jak one, pozwoliłbym ci się nazywać, jak byś tylko chciał. Przewróciłem oczami. – Jesteś niemożliwy. Może więc to one od teraz powinny ci kupować zdrapki. Pan Thorne zbył mnie machnięciem ręki. – Do starego człowieka powinno się zwracać oficjalnie, przynajmniej dopóki nie zasłuży się na mówienie do niego po imieniu. Dopiero teraz naprawdę się zirytowałem. – A ja jeszcze na to nie zasłużyłem? Przekrzywił głowę. – Niezupełnie. – Zakładam, że znacie się już od jakiegoś czasu? – Zaśmiała się Sophia. – Za długo – burknąłem. Pan Thorne pochylił się ku kobietom i ściszył głos. – Wiecie, co można ściągnąć z nagiej recepcjonistki? – Co? – spytała Sophia. – Nagiego dyrektora. Obie panie się roześmiały, co tylko rozochociło pana Thorne’a. – Do hotelu przychodzi młode małżeństwo. „Pokój na dobę”, mówi młody żonkoś. „Ma pani szczęście”, mruga portier do żony. „Zwykle bierze pokój na godzinę”. Panie znów wybuchnęły śmiechem, a ja potarłem dłonią twarz. – No dobrze. Chyba to dla mnie znak, że pora się zbierać. Po takim początku może być tylko gorzej. Pożegnaliśmy się i pan Thorne rozpostarł ramiona przed Sophią. Uśmiechnęła się i pochyliła, dając się uścisnąć. Dosłyszałem, że na tym się nie skończyło, chociaż starał się ściszyć głos. – Nie rezygnuj z niego za szybko, dobrze, kochanie? – szepnął. – Co jakiś czas przestaje myśleć tylko o swojej dupie i wtedy te wszystkie jego grzeszki już nie uwierają.

ROZDZIAŁ 19 Sophia Nazajutrz rano do mojego apartamentu wstąpił Louis, dyrektor hotelu, żeby dostarczyć stos sprawozdań, których potrzebował nasz zespół prawników. Położył je na biurku i zauważył leżące na nim puste pudełko po kwiatach oraz łodyżki dwóch tuzinów róż, wystające ze stojącego obok kosza na śmieci. – Przegapiłem pani urodziny? – zapytał. – Nie, urodziny mam w październiku. Więcej już nie wyjaśniałam, a on pojął aluzję i skinął głową. – Może wezmę je ze sobą? Wybieram się do pobliskiego magazynu. Jest tam śmietnik. Będzie pani to miała z głowy i zaoszczędzę sprzątaczkom znoszenia ich na dół. – Ehmmmm… pewnie, byłoby świetnie. Dziękuję ci. Podniósł pudełko i wepchnął róże z kosza z powrotem do środka. – Wyrzuciła pani też te drugie? Mogę je też zabrać, jeśli pani chce. – Drugie? Louis skinął głową. – Z Kwiaciarni Parkowej, tej za rogiem. Przyszły jakieś pół godziny po tych. – Jesteś pewien, że były dla mnie? – Oczywiście. Mógłbym przysiąc, że Matt, który zwykle je dostarcza, powiedział: „Kwiaty dla Sophii Sterling”. – Louis potrząsnął głową. – Ale może się przesłyszałem. Mogę jeszcze raz spytać pana Lockwooda. – Westona? Skąd miałby to wiedzieć? – Podszedł i powiedział, że zajmie się przesyłką. Hmm… Intuicja mi podpowiedziała, że Louis się nie przesłyszał. Ale kto inny miałby mi posyłać kwiaty i dlaczego Weston miałby się zająć ich dostarczeniem, a nie inni? – Nie przejmuj się tym. Spytam Westona. Dziękuję, że mi dałeś znać. Gdy Louis wyszedł, musiałam znieść sprawozdania dla swojego zespołu prawników, więc na razie odłożyłam sprawę z Westonem. Potem przez cały ranek byłam tak zapracowana, że zapomniałam o tym aż do chwili, kiedy szłam po sałatkę na późny lunch i zauważyłam szyld nad pobliskim budynkiem: „Kwiaciarnia Parkowa”. Wiedziona impulsem postanowiłam wstąpić. – Witam. Wczoraj dostarczono mi kwiaty i chyba były z tej kwiaciarni, ale brakowało liściku, więc nie jestem pewna, od kogo je dostałam. Kobieta za ladą zmarszczyła brwi.

– O nie. Przepraszam za to. Sprawdzę, co mamy w pliku. – Byłoby świetnie. – Uśmiechnęłam się. – Mogę panią prosić o jakiś dokument? – Jasne. – Wygrzebałam z torebki prawo jazdy i podałam je kobiecie. – Sophia Sterling. – Uśmiechnęła się. – Pamiętam pana, który je zamówił. Niezły przystojniak, jeśli mogę zauważyć, i bardzo wybredny. Powinnam mieć liścik w naszym systemie. Prosimy naszych klientów, żeby wpisali tekst na iPadzie, by drukowanie poszło gładko i bez błędów. – Dziękuję pani. Byłoby świetnie. Kobieta wpisała coś na komputerze, a potem podeszła do drukarki i wyjęła mały liścik, jaki się przypina do kwiatów. Podała mi go z uśmiechem. – Proszę. Jeszcze raz za to przepraszam. Spojrzałam na bilecik i go przeczytałam. Usta na Twojej twarzy smakują niemal tak dobrze, jak te między Twoimi nogami. Przepraszam za to nagłe wyjście. Pozwól, że Ci to wynagrodzę. Kolacja w moim pokoju o siódmej. Nie byłam pewna, czy kwiaciarka przeczytała to, czy nie, ale i tak poczułam, że czerwienieją mi policzki. – Ehm, dziękuję pani. Miłego dnia. – Ruszyłam pospiesznie w kierunku drzwi, ale po drodze mój wzrok przyciągnęła chłodnia pełna kolorowych kwiatów. Odwróciłam się. – Co to były za kwiaty, które mi wysłał? Nigdy wcześniej ich nie widziałam. – To dalie kaktusowe Blackberry Ripple. Piękne, prawda? Udawałam, że wiem, jak wyglądają. – Tak, rzeczywiście. – Wie pani, ludzie traktują kwiaciarkę trochę jak księdza. Przychodzą do nas, szukając przebaczenia za swoje grzechy, a znowuż inni posyłają kwiaty kobietom, które nie są ich żonami. Zdumiałaby się pani, ilu opowiada nam osobiste historie, gdy wybierają bukiet. Mamy zwyczaj dochowywać tajemnicy naszych klientów, ale chyba nic się nie stanie, jeśli pani powiem, że ten pan, który wysłał pani kwiaty, podszedł od razu do tych dalii. Spytałam go, czy to pani ulubione kwiaty, a on powiedział, że nie wie, ale są piękne i wyjątkowe, całkiem jak kobieta, której je posyła. Serce zabiło mi mocniej. Tylko Weston Lockwood potrafił tak podgrzać emocje. Tamta noc była niesamowita – piękna, wzruszająca i tak satysfakcjonująca fizycznie. Mimo to następnego ranka wydawało się, że zamknął się w sobie. Rozmawialiśmy dużo o Caroline, a to nie było dla niego łatwe. Dlatego kiedy wyszedł, próbowałam przypisać to, co odbierałam jako wycofanie się, ponuremu nastrojowi. A potem przyszła przesyłka kwiatowa od Liama i nie przyszły kwiaty od Westona. No i jeszcze ten pan Thorne. Kim był? Przez tych kilka minut, które razem spędziliśmy, dostrzegłam między nimi interesującą dynamikę. Uśmiechnęłam się do kwiaciarki, czując się bardziej zakłopotana, niż kiedy weszłam. – Dziękuję, że mi to pani opowiedziała. Gdy znalazłam się na zewnątrz, na ulicy, zaczęłam pisać esemes do Westona w sprawie kwiatów, ale zadecydowałam, że chcę zobaczyć jego minę, kiedy zapytam go o te dwie przesyłki. Zamiast tego wysłałam więc krótką, ogólnikową wiadomość: Sophia: Muszę omówić sprawę pewnej przesyłki. Jesteś wolny? Gdy kupiłam już sałatkę i wracałam do hotelu, dostałam odpowiedź.

Weston: Jestem na Florydzie. Czy możemy to załatwić przez telefon? Co? Sophia: Kiedy poleciałeś na Florydę? Weston: Dziś rano. Nie wiedziałam dlaczego, ale poczułam się nieco urażona, że nie wspomniał mi o tej podróży. Choć może to była pilna sytuacja i coś się stało. Wiedziałam, że mieszka tam jego dziadek, na przeciwległym wybrzeżu niż mój. Sophia: Wszystko dobrze? Weston: Tak, w porządku. Rozważałam, czy nie zapytać go, dlaczego nie wspomniał o wyjeździe. W końcu prowadziliśmy razem hotel, więc nawet gdyby nie łączyło nas nic osobistego, byłoby uprzejmie, gdyby mnie uprzedził. Nie chciałam jednak załatwiać tego esemesem, postanowiłam więc poczekać i omówić to osobiście, podobnie jak sprawę kwiatów. Sophia: To może poczekać. Zadzwoń do mnie, kiedy wrócisz. Dwa dni później nadal nie miałam wieści od Westona. Drzwi jego biura były ciągle zamknięte, nie zadzwonił też, by mnie powiadomić o powrocie, jak go prosiłam. Scarlett poleciała rano do Londynu, a ja prawie całe popołudnie spędziłam z zespołem prawników oraz księgowych, starając się domknąć listę aktywów, które wymagały wyceny. Nasza oferta zakupu mniejszościowego pakietu akcji od organizacji charytatywnej miała wpłynąć za mniej niż trzy tygodnie. Około siódmej zeszłam po schodach do recepcji, by porozmawiać z jej kierowniczką, jako że Louis miał tego dnia wolne. Kiedy tam byłam, kurier przyniósł jakąś paczkę, a ja dosłyszałam, że goniec hotelowy mówi do którejś z pracownic: – Podrzucę to do pana Lockwooda. W razie gdyby ktoś mnie szukał, wrócę za pięć minut. Recepcjonistka skinęła głową. – Nie ma sprawy. Będę miała oko na twoje stanowisko. Podeszłam do niej i wtrąciłam: – Pana Lockwooda nie ma w mieście, ale pojemnik na jego pocztę jest w biurze kierownika na zapleczu. Recepcjonistka wyglądała na zakłopotaną. – Znowu wyjechał? Widziałam go kilka godzin temu. – Widziała pani dziś Westona? Skinęła głową. – Przyszedł koło jedenastej rano, ze swoim bagażem. Co, u licha? Wrócił? Gdzie, u diabła, podziewał się przez cały dzień i czemu do mnie nie zadzwonił, jak powinien? Zmusiłam się do uśmiechu i wyciągnęłam rękę do gońca. – Zaniosę mu to. Nie wiedziałam, że wrócił, a mam mu też podrzucić parę sprawozdań. Denerwowałam się, jadąc windą na ósme piętro. Jaki, u licha, miał problem? Gdyby chciał się wycofać z tego, co nas łączyło, to byłoby co innego. Ale powiedziałam mu, że mam sprawę do omówienia, a on nie był nawet na tyle uprzejmy, by mnie powiadomić, że wrócił do miasta? Kiedy dotarłam pod jego drzwi, odetchnęłam głęboko i zapukałam. Na całym piętrze było cicho, w tym również w jego pokoju. Gdy minęło parę minut, a Weston nie dał znaku życia,

pomyślałam, że może recepcjonistka się pomyliła. Westchnęłam i skierowałam się do windy wraz z paczką, ale gdy srebrzyste drzwi się rozsunęły, zgadnijcie, kogo zobaczyłam. – Wróciłeś? – zapytałam. Weston wyszedł z windy. – Potrzebujesz czegoś? – Przyleciałeś dziś rano? – Raczej w porze lunchu, blisko południa. – Gdzie byłeś? – Na Florydzie. Mówiłem ci ostatnio. – Nie, chodzi mi o całe popołudnie. Zajrzałam wcześniej do twojego biura i drzwi były zamknięte. Odwrócił wzrok. – Miałem dużo pracy, więc je zamknąłem. – Chyba miałeś do mnie zadzwonić, kiedy przylecisz. – Zmrużyłam oczy. Nadal unikał mojego spojrzenia. – Tak? – Tak, pamiętasz? Napisałam ci ostatnio esemes, że chcę omówić sprawę przesyłki. Drzwi sąsiedniej windy zadzwoniły i się rozsunęły. Sprzątaczka wytoczyła wózek i wszyscy wymieniliśmy uprzejmości. Kobieta ustawiła wózek przed pokojem niedaleko windy i podparła nim otwarte drzwi. Popatrzyłam na Westona, czekając na odpowiedź. Wzruszył ramionami. – Musiało mi to wylecieć z głowy. A co się dzieje? Sprzątaczka krążyła między korytarzem a pobliskim pokojem, wnosząc pościel i wynosząc śmieci, dlatego nie chciałam prowadzić tej rozmowy w przejściu. – Moglibyśmy o tym porozmawiać w twoim pokoju? Weston zdawał się przez chwilę wahać, ale skinął głową. W niezręcznej ciszy podeszliśmy razem do jego pokoju. Nie byłam pewna, co się stało, ale wiedziałam już, że coś na pewno. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, był ogromny bukiet kwiatów leżący na biurku. Był wciąż owinięty w papier oznakowany logo Kwiaciarni Parkowej. – Kwiaty? – spytałam, unosząc brew. – Masz sekretną wielbicielkę? Podszedł do minibaru i wziął wodę. – Ja… ehm… próbowałem je ostatnio dostarczyć jednemu z gości w zastępstwie za gońca, tuż przed wyjazdem, ale gość się wcześnie wymeldował. Byłem już spóźniony, więc je tu zostawiłem. Muszę je wyrzucić. – Och, naprawdę? Szkoda by było. Jakie to kwiaty? Cóż, tego dnia dowiedziałam się o Westonie jednej rzeczy: był naprawdę kiepskim kłamcą. Nie potrafił spojrzeć mi w oczy, gdy coś kręcił. – Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Nie sprawdzałem. Wpatrywałam się w niego, póki nie odwzajemnił mojego spojrzenia. – No co? – zapytał. – Nic. Szkoda by było wyrzucić całkiem dobre kwiaty. Może je wezmę. Uwielbiam kwiaty. – Bardzo mnie bawiło pogrywanie z nim, więc dodałam: – Chyba że to dalie. Nie jestem ich wielbicielką, bo od nich kicham. Weston wcześniej znów odwrócił wzrok, ale teraz spojrzał mi w oczy. Obserwowałam, jak rozważa, jak powinien postąpić.

W końcu wybrał ostrożność. – Tylko od dalii? Uśmiechnęłam się przelotnie, trochę triumfalnie, trochę przyjaźnie, co tylko spotęgowało jego zmieszanie. – Tak, tylko od dalii. A najgorsza jest odmiana Blackberry Ripple. Kicham od niej bez końca… Zwęził jeszcze bardziej i tak już zmrużone oczy. Uśmiechnęłam się więc szerzej i podbiłam stawkę. Podeszłam do kwiatów leżących po drugiej stronie pokoju i dotknęłam palcami liściku nadal przypiętego do papieru, w który były owinięte. – Nie byłeś ani trochę ciekaw, co jest w tym liściku? Weston stał, jakby wrósł w ziemię. Zdawał się w siedemdziesięciu pięciu procentach pewien, że robię sobie z niego żarty, ale pozostałe dwadzieścia pięć kazało mu się wahać. Powoli pokręcił głową. Tym razem, gdy się odezwał, patrzył mi prosto w oczy. – Nie. W ogóle mnie to nie obchodzi. Bawiłam się liścikiem, ale nie odrywałam go od papieru. – Hmmm… cóż, mnie tak. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, jeśli go przeczytam. Westonowi drgała szczęka, gdy zmuszałam go do odkrycia kart. – To naruszenie czyjejś prywatności – burknął. – Nie sądzisz? Z uśmiechem oderwałam liścik. – A więc nie musisz tego czytać. Powoli, rozkoszując się tą chwilą, przejechałam paznokciem z tyłu koperty i ją rozcięłam. Żeby wzmóc dramatyzm sytuacji, uśmiechnęłam się promiennie do Westona i wolnym ruchem wyciągnęłam karteczkę. Zanim zdążyłam przeczytać pierwsze słowo, już był przy mnie. Wyrwał mi liścik z ręki i chwycił za biurko z obu stron, przypierając mnie do niego. Oczy mu rozbłysły. – Nie pogrywaj ze mną. Uniosłam rękę do piersi, udając niewinną. – Niby czemu? Co masz na myśli? – Pytaj, o co chcesz zapytać, Sophio. Poklepałam palcem usta, patrząc na sufit. – Hmm… mam tyle pytań. Nie wiem, od czego zacząć. – Zacznij, od czego chcesz, bo twoje gierki po prostu mnie wkurzają. A wiesz, co się dzieje, kiedy jesteśmy na siebie wkurzeni. – Nachylił się bliżej. Nasze nosy dzieliło tylko pięć centymetrów. – Prawda, Soph? W wyobraźni natychmiast zobaczyłam siebie przyciśniętą do ściany ze spódnicą wokół pasa i stojącego za mną Westona ściskającego w garści moje włosy. Uśmiechnął się znacząco, widząc, że nie odpowiadam od razu. – Tak, to. Dokładnie to, o czym myślisz. – Och, wiesz, o czym teraz myślę, co? – Zmrużyłam oczy. – Myślałaś o tym, jak byliśmy razem pierwszy raz. – Skinięciem głowy wskazał drzwi. – Pieprzyłem cię przy tej ścianie. Otwarłam usta, a Weston powiódł kciukiem po mojej dolnej wardze. – Cóż, przed chwilą oboje myśleliśmy o tym samym. Ale teraz, gdy te piękne usta rozchylają się tak zapraszająco, przypominam sobie inny wieczór. Na szczęście w tym momencie poczułam zapach leżących za mną kwiatów, co mi

przypomniało o celu mojej wizyty. Odchrząknęłam. – Czemu kupiłeś mi kwiaty, a potem mi ich nie dałeś? Weston zacisnął szczęki. – Zdaje się, że dostałaś inną przesyłkę, a nie sądziłem, byś potrzebowała dwóch bukietów. Przekrzywiłam głowę. – Dlaczego nie pozwoliłeś mi zadecydować, który bukiet chcę zatrzymać? Weston rozluźnił się i skrzyżował ramiona na piersi. – Wkurzało mnie, że inny mężczyzna uznał, iż ma powód wysłać ci kwiaty. – Skąd wiesz, że wysłał je inny mężczyzna? Może były od przyjaciółki? – Bo przeczytałem ten cholerny liścik, Sophio. Podobnie jak on splotłam ramiona na piersi. – Naprawdę? Czyż nie powiedziałeś mi właśnie, że to byłoby naruszenie czyjejś prywatności? – A gdyby role się odwróciły? Możesz mi szczerze wyznać, że nie zerknęłabyś na liścik, gdyby kwiaty były dla mnie? Zastanowiłam się nad tym i potrząsnęłam głową. – Nie jestem pewna. Weston skinął mi oschle głową. – Jesteś lepszym człowiekiem niż ja. Stało się i już. Proszę, możemy już zostawić tę sprawę? Pokręciłam głową. – Sprawę kwiatów tak… kiedy przeprosisz, że naruszyłeś moją prywatność i zatrzymałeś przeznaczoną dla mnie przesyłkę. Przez chwilkę patrzył mi w oczy, a potem skinął głową. – Dobrze. Przepraszam, że przeczytałem liścik. Przesyłkę, którą zatrzymałem, wysłałem sam, więc miałem do tego pełne prawo. Przewróciłam oczami. – No dobra. Przyjmuję te kiepskie przeprosiny. Ale oprócz sprawy kwiatów mam też inne pytania. – No jasne – mruknął Weston pod nosem. – Czemu tamtego ranka tak nagle wyszedłeś? Weston potrząsnął głową i odetchnął głęboko. – Nasza sytuacja jest skomplikowana, Sophio. Wiesz o tym. – Owszem, wiem. Ale wtedy dopiero co spędziliśmy razem miły wieczór. Myślałam, że się do siebie zbliżyliśmy. – Bingo. To już samo w sobie jest komplikacją. Wszystko, co nas dotyczyło, było skomplikowane. Nasza relacja była skazana na trudności, jeszcze zanim się w ogóle urodziliśmy. Jednak coś w głębi serca mi mówiło, że to nie ta sprawa wystraszyła Westona tamtego ranka. – Czyli… niepokoiło cię, że nasze rodziny toczą spór od pięćdziesięciu lat i że w zasadzie jesteśmy rywalami? Weston odwrócił wzrok. – Tak, po części. – Tak jak ty potrafisz odgadnąć, co myślę, ja umiem odgadnąć, kiedy ściemniasz. Weston znów spojrzał mi w oczy. – Jaka jest ta druga część? – zapytałam. Przeczesał dłonią włosy i gwałtownie wypuścił powietrze.

– Co chcesz ode mnie usłyszeć? Że jestem alkoholikiem, który spieprzył w życiu niemal wszystko, co ważne, i że jesteś dla mnie za dobra? – Jeżeli tak to odczuwasz, to tak. – Oczywiście, że tak to odczuwam. – Potrząsnął głową. – Nie jestem idiotą. – No dobrze, cóż, skoro wiem, jak się czujesz, to przynajmniej nie będę się czuć wykorzystywana. Westonowi złagodniała twarz. – Czułaś się wykorzystywana? Skinęłam głową. – Przykro mi. Nie chciałem, żebyś się poczuła w ten sposób. – Nic nie szkodzi. Najwyraźniej oboje mamy skłonność do pochopnych wniosków. Weston skinął głową, spuszczając wzrok. – Czy planowałeś tę podróż na Florydę? Wiedziałeś o tym, kiedy wyszedłeś ode mnie z pokoju? Pokręcił głową. – Musiałem pogadać z dziadkiem o paru sprawach. Babcia nie za dobrze się miewa, więc dziadek nie podróżuje, chyba że to konieczne. – Nie wiedziałam. Przykro mi to słyszeć. – Dziękuję. Milczeliśmy przez dłuższą chwilę. Oczyściliśmy atmosferę, ale coś z tego, co powiedział, mnie niepokoiło. Wahałam się pewnie tak samo jak on, czy się zaangażować, lecz żadna z tych rzeczy, które mnie powstrzymywały, nie miała nic wspólnego z tym, że on nie jest dość dobry, i chciałam, by o tym wiedział. – Mogę cię o coś zapytać? – odezwałam się. – O co? – Czy masz jakąś osobę, którą podziwiasz bardziej niż inne? Od razu skinął głową. – Caroline. Nigdy się nad sobą nie użalała, nie skarżyła się ani nie przestawała uśmiechać. – Potrząsnął głową. – Cholera, więcej czasu spędzała, słuchając o moich problemach i próbując mnie rozweselić, niż na narzekaniach. – Żałuję, że jej lepiej nie poznałam. – Uśmiechnęłam się. – Wydaje się wyjątkowa. – Bo taka była. – Dla mnie osobą, którą podziwiam bardziej niż inne, była moja mama. Była alkoholiczką. – Naprawdę? Nie wiedziałem. – Jak większość ludzi. – Wzruszyłam ramionami. – Nie daj Boże, żeby wyciekło coś istotnego, co ma związek z rodziną Sterlingów. Mój ojciec odszedł od nas, nie oglądając się za siebie, ale zawsze pilnował, by ukrywać skłonności mamy. W końcu nadal nazywała się Sterling, nawet po rozwodzie. – Zaczęła pić, gdy się rozstali? Pokręciłam głową. – Chciałabym móc tak powiedzieć. Dzięki temu miałabym kolejny powód, by pogardzać ojcem. Zrozumiałam, że jest alkoholiczką dopiero, gdy byłam nastolatką. Kiedy dowiedziała się, że ma raka, chodziłam z nią do wielu lekarzy. Paru z nich proponowało, by przed pierwszą operacją poszła na odwyk. Wierz albo nie, to mnie zdumiało, mimo że widziałam, iż codziennie pije. Moja mama piła martini z drogich kryształowych kieliszków, więc jakoś nigdy mi nie zaświtało, że ma problem. Alkoholicy żłopią z butelki, noszą brudne ubrania, chlają i się

przewracają. Nie przystrajają się perłami ani nie pieką ciast. Weston skinął głową. – Kiedy poszedłem na odwyk, zaskoczyło mnie, że połowa ludzi tam ma ponad pięćdziesiątkę i wygląda całkiem normalnie. – Moją mamę naprostowało co innego. Wciąż miewała bóle głowy i niewyraźnie widziała. Pewnie przypisywała obie te dolegliwości kacom. To opóźniło u niej diagnozę. Kiedy powiedziała lekarzowi o swoich objawach, miała już w mózgu wielkiego guza. Przyzwyczaiła się po prostu, by ukrywać sprawy związane ze swoim piciem. Weston ujął mnie za rękę i ją uścisnął. – Zmierzam do tego, że moja mama była lojalna, kochająca, uprzejma, inteligentna i szczodra aż do przesady. Była pierwszą osobą w swojej rodzinie, która poszła na studia, i nawet kiedy wyszła za mojego ojca, nadal pracowała na pół etatu jako adiunkt. Większość ludzi zapewne uznałoby to za bezsensowne zajęcie, bo poślubiła więcej pieniędzy, niż kiedykolwiek by potrzebowała. Ona jednak odbierała wypłatę i wysyłała ją co tydzień rodzicom, bo trzeba im było trochę pomóc. A kiedy ojciec nas zostawił, zaczęła prowadzić więcej zajęć i nie chciała wziąć od niego ani grosza, z wyjątkiem kosztów mojej edukacji. – Rany. Uśmiechnęłam się. – Robiła te wszystkie cudowne rzeczy i była alkoholiczką. Nie będę udawać, że nie zdarzały się kiepskie dni, bo było ich wiele, ale alkoholizm to choroba, a nie cecha charakteru, i nie definiuje tego, kim była. Weston wpatrywał się we mnie. Widziałam, że jest zatopiony w myślach, lecz nie byłam pewna, czy zrozumiał, dlaczego mu to opowiedziałam. Miał poważną minę, a grdyka podskakiwała mu w górę i w dół. – Czy zatwierdziłaś zwiększenie o pięćdziesiąt tysięcy dolarów naszego budżetu na budowę prowadzoną przez Boltonów? Zmarszczyłam czoło. Nie miałam pojęcia, jakich słów spodziewałam się od niego w odpowiedzi na moje szczere wyznanie, ale na pewno nie tych. – Tak. Musieli dostać odpowiedź, żeby uniknąć opóźnienia, a ciebie tu nie było. – A twój telefon nie działa? Zaczął we mnie narastać gniew. – Raz do ciebie zadzwoniłam. Miałeś się do mnie odezwać, kiedy dolecisz, ale tego nie zrobiłeś. Musieli dodać stalowe wiązary do ściany nośnej, żeby wytrzymała dodatkowy ciężar na suficie powyżej. Nie zatwierdziłam przecież faktury na jakieś tam malowanie! Jeśli chcesz uczestniczyć w podejmowaniu każdej decyzji, radziłabym, żebyś tutaj był. – Niech to się nie powtórzy. Oparłam dłonie na biodrach. – A więc, do cholery, bądź bardziej dostępny. Westonowi pociemniały oczy. – Nie znasz się na tyle na budowach, żeby podejmować ważne finansowe decyzje, zwłaszcza takie, w których uczestniczy Travis Bolton. On czaruje cię bez umiaru, a ty się na to nabierasz. Dwie minuty temu miałam ochotę go uścisnąć, a teraz poważnie rozważałam, czy nie walnąć go w twarz. – Wal się. – To mam już za sobą. – Uśmiechnął się znacząco. Oczy mi się rozszerzyły.

– Idź do diabła? Spojrzał na mnie gniewnie. – Odwróć się. – Co? – Odwróć się. Pochyl się nad biurkiem. Czyżby pił? Musiał pójść w tango i upaść na tę cholerną głowę, jeśli myślał, że zamierzam uprawiać z nim seks. – Nie mam pojęcia, co sobie myślałam, gdy byłam dla ciebie miła i się otworzyłam. – Wyminęłam go szybko i pomaszerowałam w kierunku drzwi. – Zapomniałaś kwiatów! – zawołał za mną. Przystanęłam i postanowiłam, że pokażę mu, co może zrobić ze swoimi kwiatami. Wróciłam do biurka i wzięłam bukiet, zamierzając wyrzucić go do śmieci. Zanim jednak zdążyłam się obrócić, naparł na mnie. – Nie umiem być miły, Soph – szepnął mi do ucha. – Umiem robić to. Serce zaczęło mi bić szybciej. Niemal dygotałam z gniewu. – Żartujesz sobie? Prowokowałeś mnie do kłótni, bo nie wiesz, jak być dla mnie miły? Przycisnął swoją erekcję do mojego tyłka. – To zależy, jak zdefiniujesz to, co miłe. Powiedziałbym, że obdarowanie cię wielokrotnymi orgazmami jest całkiem miłe. Chciałam być wściekła, ale poczułam, że moja determinacja słabnie. – Dupek z ciebie, wiesz o tym? – Tak, wiem. – W jego głosie słyszałam rozbawienie. Umilkł. – A teraz pochyl się, kochanie. Kochanie. Jedno małe słówko, a całkiem zmiękłam. Stałam tam, bijąc się z myślami i desperacko pragnąc wyjść, ale nie mogłam zmusić nóg, by posłuchały głowy. Weston odgarnął mi włosy z szyi i obsypał ją pocałunkami aż do ucha. – Tęskniłem za tobą, skarbie. – Otoczył ręką moją talię i ujął mnie między nogami, zgarniając w garść materiał spódnicy. – Powiedz mi, że jesteś dla mnie mokra. Byłam tego bliska, ale nie zamierzałam się przyznawać. – Chcesz, żebym wszystko za ciebie robiła? Nie wystarczy, że zastępowałam cię przez dwa dni? – Zamierzam ci to wynagrodzić. – Zachichotał. Odsunął spódnicę i majtki na bok, pogłaskał mnie raz w górę i w dół, po czym wepchnął we mnie dwa palce. Doszłam pod dotykiem jego ręki w niecałe trzy minuty, a dziesięć sekund później pochylałam się nad biurkiem, a on we mnie wszedł. Kiedy doszłam po raz drugi, trzęśliśmy biurkiem tak mocno, że kwiaty spadły na podłogę. Weston wytrysnął we mnie, nieustannie powtarzając moje imię. Ten seks był szybki i wściekły, ale tak fizycznie satysfakcjonujący, jakby był długi i czuły. Pochylił się nad moimi plecami, próbując złapać oddech. – Dziękuję ci – powiedział. – To ja powinnam ci podziękować. Prawie wszystko zrobiłeś ty. Weston wysunął się ze mnie i odwrócił mnie do siebie przodem. Odgarnął mi włosy z twarzy. – Nie mówiłem o orgazmie. Mówiłem o tym, co powiedziałaś wcześniej. Złapałam go obiema garściami za koszulę i skinęłam głową. – Nie musisz mi za to dziękować. To była prawda. Twoje problemy z alkoholem nie muszą cię definiować. Wszyscy prędzej czy później w życiu upadamy. Ale kiedy się podnosisz,

tym bardziej nie masz się czego wstydzić. Powinieneś być z tego dumny. Przez chwilę stał ze spuszczonym wzrokiem, a potem znów spojrzał mi w oczy. – Zapraszam cię na kolację jutro wieczorem. Przez ostatnie tygodnie jedliśmy razem kolację już kilka razy. – Dobrze… – Nie chodzi mi o kolację w restauracji na dole i omawianie interesów ani żebyś ze mną zjadła, bo szantażem wymuszam na tobie wspólne posiłki. Chcę randki, prawdziwej randki. – Brzmi miło. – Uśmiechnęłam się. – Chętnie. – Nie zapędzajmy się tak i nie nazywajmy tego miłym. To się jeszcze skończy się z moim kutasem w tobie. – Tego się spodziewam. – Zaśmiałam się. Niestety miałam tego dnia jeszcze z milion spraw do zrobienia, spraw, które trzeba było skończyć do rana i przekazać zespołowi audytowemu. Przycisnęłam więc usta do jego warg i powiedziałam: – Muszę się już zbierać. Czeka mnie dziś jeszcze dużo pracy. Weston nie ukrywał, że się dąsa. Poprawiłam na sobie ubranie i obdarzyłam go ostatnim, szybkim pocałunkiem. Gdy już byłam przy drzwiach, spojrzałam za siebie. – Och, a tak przy okazji, wyrzuciłam te róże w ten sam dzień, kiedy przyszły, i nie mam alergii na dalie. Znasz numer mojego pokoju, więc uporządkuj ten bałagan i kup mi jakieś nowe kwiaty.

ROZDZIAŁ 20 Sophia Nazajutrz rano przesyłki napływały nieustannie. Zaczęło się o dziesiątej, a o drugiej po południu miałam już cztery ogromne bukiety dalii. Każdy był w innym jaskrawym kolorze i każdy z innej kwiaciarni. Weston przez cały dzień siedział w sali konferencyjnej ze swoim zespołem, więc gdy wetknął głowę do mojego biura, nie miałam jeszcze okazji mu podziękować za pierwszą przesyłkę. Rozmawiałam przez telefon, toteż uniosłam palec, zapraszając go gestem do wejścia, i starałam się skończyć rozmowę z ojcem. – Tak, zajmuję się tym – powiedziałam. – Znają nasz ostateczny termin i mam ich pod kontrolą. Weston zamknął za sobą drzwi i upewnił się, że nie umyka mojej uwadze, iż sięga do nich ponownie i przekręca zasuwę. Tymczasem ojciec był zajęty przepytywaniem mnie z każdej decyzji, którą podjęłam w hotelu, i recytowaniem litanii spraw do zrobienia. Jego słowa jednak przestawały do mnie docierać, gdy patrzyłam na mężczyznę, który z diabolicznym uśmieszkiem zmierzał w moją stronę. Weston Lockwood był niebezpiecznie pociągający. Zarys jego szczęki rozrzewniłby rzeźbiarza, a jego oczy nieustannie mnie rozbierały. Rozbrajał mnie jednak ten krzywy, lubieżny uśmieszek. Wszedł za moje biurko, oparł się o nie tyłkiem i od niechcenia zaczął zdejmować krawat. – A co z tymi rozprawami sądowymi przed publicznością? – warknął ojciec. – Czy Charles odezwał się do ciebie w sprawie rozgłosu, jaki nam tam grozi? Weston zerwał krawat z szyi i owinął sobie jego końce wokół dłoni. – Ehmm… Tak. Wysłał mi opinię o procesie w sprawie upadku w hotelu, ale wciąż czekam na jego analizę pozostałych dwóch rozpraw. – Są cztery rozprawy do załatwienia, Sophio! – warknął ojciec. – Co ty robisz w tym hotelu? Czy muszę tam bywać codziennie? Weston uniósł ręce w górę, naprężając trzymany w nich krawat. Spod półprzymkniętych powiek omiatał wzrokiem moje ciało, jakby rozważał, co mógłby związać najpierw. Roztargniona słyszałam, co mówi ojciec, ale reagowałam w zwolnionym tempie. – Chyba muszę znów wsiąść do samolotu. Te słowa wyrwały mnie z zamroczenia. Pokręciłam głową i odwróciłam się od Westona. – Nie, nie. To nie jest konieczne. Są cztery rozprawy, wiem o tym. Po prostu się przejęzyczyłam. – Chcę wiadomości jutro rano – burknął.

– Dobrze. A więc porozmawiam z tobą jutro. Jak zwykle nie silił się na pożegnania. Na linii po prostu zapadła cisza. Zwykle po takiej rozmowie siedziałam i się irytowałam, ale nie dało się czuć gniewu, widząc ten błysk w oczach Westona. Rzuciłam komórkę na biurko i obróciłam się wraz z krzesłem twarzą do tego mężczyzny. – Chyba trochę przesadziłeś z tymi kwiatami. – Uśmiechnęłam się. Utkwił wzrok w moich ustach. – Uprawiałaś kiedyś seks z zawiązanymi oczami? No dobra… chyba nie rozmawiamy o dostawach kwiatów. Założyłam nogę na nogę. – Nie, nie uprawiałam. A ty zawiązałeś kiedyś komuś oczy? Pokręcił głową, co mnie zaskoczyło. – Ty będziesz pierwsza. – Pewniaczek z ciebie, co? – Uniosłam brew. – A w miejscu w publicznym? – Liczy się w samochodzie? – To zależy. Gdzie był zaparkowany? – Na parkingu przy plaży po jej zamknięciu. – Czyli nie. – Wyszczerzył się Weston. – To się nie liczy. – A co z tobą? Uprawiałeś kiedyś seks w miejscu publicznym? – Nie na trzeźwo. Chociaż to śmieszne, poczułam ukłucie zazdrości. – Cóż, czyli tak, a ja nie chcę być kolejnym nacięciem na twoim pasku. Uśmiech Westona zmienił się w szeroki, zarozumiały grymas. – Słodko wyglądasz, kiedy jesteś zazdrosna. Skrzyżowałam ramiona na piersi. – Nie jestem zazdrosna. – Mamy teraz spotkanie. W przeciwnym razie z rozkoszą bym się z tobą posprzeczał, kto ma rację, a kto nie. Albo przynajmniej oparłbym cię o biurko i wylizał, podczas gdy ty próbowałabyś mi wyrwać włosy. Och… To zabrzmiało dobrze. Weston odgadł moje myśli i zachichotał. – Wstrzymaj się z tym. Wyniknął jeszcze jeden problem z budową i powiedziałem Samowi, że przyjdziemy to omówić. Powinnam być rozczarowana, że mamy się zmagać z kolejną trudnością, ale prawdę mówiąc, chciałam tylko załatwić tę sprawę, jakakolwiek była, a potem wrócić tu i podjąć od nowa to, co przerwaliśmy. Wstałam. – Okej. Chodźmy. Weston nie ustąpił mi z drogi, ale objął mnie jedną ręką za szyję, przyciągnął do siebie i złożył czuły pocałunek na moich wargach. – Nie musisz mi dziękować – mruknął w moje usta. – Za co ci niby dziękuję? – Za kwiaty. I nie, ani trochę nie przesadziłem. Powiedziałaś, że je lubisz, więc powinnaś je mieć. Poczułam, że w środku cała mięknę. – To słodkie, ale cztery przesyłki nie były konieczne. Liczył się gest, choć nie mogę się

doczekać, aż ci podziękuję za każdą z nich. – To dobrze. – Mrugnął. – Bo przyjdzie ich więcej niż cztery.

Gdy wyjechaliśmy na górę, Boltonowie nie musieli nam pokazywać, jaki jest problem z budową. Otwarta, zbutwiała w środku ściana sama w sobie była wyjaśnieniem. Kiedy przyglądaliśmy się jej z Westonem, podeszli Sam i Travis. – Tę ścianę trzeba usunąć – powiedział Travis. – Na górze jest parę nieszczelnych rur, które musiały cieknąć przez lata. Drewno jest miękkie i wypaczone. Ściana ciągnęła się wzdłuż całej sali balowej. Musiała mieć co najmniej trzydzieści metrów. – A co z samym wyciekiem? – spytał Weston. – Ile rur trzeba wymienić? – Możemy pewnie powstrzymać wyciek i naprawić bieżący problem, ale to tylko prowizorka. Powinno się wymienić rury wzdłuż całego sufitu. Są mocno skorodowane. Trzeba by to zrobić teraz, gdy ściany są otwarte, ale oznacza to też co najmniej parodniowe opóźnienie i kolejny rachunek za hydraulikę. Weston i ja spojrzeliśmy na siebie. Pokręciłam głową. – Ostatnia rzecz, jakiej nam trzeba, to pojawienie się wycieku, kiedy zaczniemy organizować imprezy. Weston kiwnął głową. – Zgadzam się. – Popatrzył na Sama. – Jak szybko możecie nam dostarczyć kosztorys? – Mogę zacząć pracować nad tym teraz i przynieść ci go, kiedy stąd wyjdę dziś o ósmej. – Dziś wieczór mnie tu nie będzie – odparł Weston. Travis spojrzał na mnie i się uśmiechnął. – Mogę go podrzucić Sophii. Weston zacisnął szczęki. – Jej też tu dziś nie będzie. Oboje będziemy zajęci, przez całą noc. Może być jutro rano. Travis spojrzał na nas pytająco, ale wiedział, że lepiej nie pytać, więc tylko oschle skinął głową. – Dobrze. Pasuje mi. W drodze do wyjścia docięłam Westonowi. – Zachowałeś się jak piesek znaczący swój teren. – O czym ty mówisz? – Oboje jesteśmy zajęci przez całą noc? Może nie ująłeś tego dosłownie, ale było całkiem oczywiste, o czym mówisz. Dotarliśmy pod windy i Weston przycisnął guzik. – Chcesz się o to pospierać? Moglibyśmy skreślić seks w miejscu publicznym z mojej listy. Dla Saula z ochrony byłoby to z pewnością wydarzenie roku. Często pracuje na dwie zmiany, bo jeszcze nie znaleźliśmy nocnego strażnika na zastępstwo. Myślałem, że kupię mu w podzięce jakąś butelczynę, ale chyba o wiele bardziej spodobałoby mu się słuchanie twoich jęków. Popatrzyłam na niego gniewnie. Tymczasem drzwi windy się rozsunęły, a Weston położył mi rękę na plecach i pokierował mną, żebym weszła pierwsza. – Po co w ogóle idę z tobą dzisiaj na kolację? – spytałam. – Jesteś takim dupkiem. Stanął za mną w windzie i szepnął mi do ucha: – Bo lubisz mojego kutasa.

Poruszyłam się niespokojnie. – Często jest to jedyne, co w tobie lubię. Kiedy drzwi się rozsunęły na poziomie naszego biura, wysiadłam. Weston pozostał w windzie. – Nie idziesz? – zapytałam. – Pojawię się później. – Uśmiechnął się znacząco. – Bądź na dole o wpół do siódmej, Sophio.

ROZDZIAŁ 21 Weston Kto wpadł na genialny pomysł, żeby umawiać się na kolację po drugiej stronie miasta, w wykwintnej restauracji z przystawkami, kolacją, deserem i dancingiem? – Piękna ta restauracja. – Sophia rozejrzała się wokół. – Byłeś tu już wcześniej? Pokręciłem głową. – Spięłaś włosy ze względu na mnie? – Często to robisz, wiesz? – Co? – Zadaję ci pytanie, a ty odpowiadasz pytaniem z zupełnie innej bajki. – Widocznie kiedy jestem przy tobie, czasami myślę tylko o jednym. – Tak, owszem. – Uśmiechnęła się. Przez chwilę nie wiedziałem, o co chodzi. Domyśliłem się, że nawiązała do mojego pytania o włosy. – Dziękuję ci, ale skoro już to zrobiłaś, możesz się spodziewać, że będę rozkojarzony przez cały wieczór. Sophia wyglądała jeszcze bardziej olśniewająco niż zwykle. Miała na sobie czerwoną sukienkę z odkrytymi plecami, pokazującą cholernie dużo biustu. Bardzo mi się podobało, że wiązanie wokół szyi odsłaniało tak uwielbiany przeze mnie obojczyk. Wędrowałem wzrokiem tam i z powrotem, jak na meczu tenisowym, przenosząc spojrzenie z jej krągłych, pełnych piersi na jędrną szyję. Już od paru minut trzymałem w rękach menu i wpatrywałem się w nie z pochyloną głową, ale nie potrafiłem odczytać ani słowa. Kiedy więc kelner podszedł przyjąć nasze zamówienie, nie wiedziałem, co wybrać. – Poproszę okonia morskiego w pistacjowej panierce – odezwała się Sophia. Podałem kelnerowi swoje menu. – To samo. Kiedy się oddalił, Sophia ze znaczącym uśmieszkiem upiła łyk swojego drinka. – Nie masz pojęcia, co było w menu, prawda? – Nie. Chyba mam szczęście, bo zwykle lubię to co ty. – Cóż to za myśli cię tak zaprzątają, Lockwood? – Jesteś pewna, że chcesz odpowiedzi na to pytanie? Zachichotała i przysięgam, że poczułem w piersi napływ gorąca. Umawiałem się wcześniej ze śmieszkami, ale Sophia zdecydowanie nie była jedną z nich. W ciągu dnia nosiła konserwatywne, służbowe stroje i ciężko pracowała, nie pozwalając, by coś nazbyt kobiecego

przyćmiło jej zdolności. Śmiała się podczas służbowych lunchów i nosiła wysokie obcasy, a ja obie te rzeczy uważałem za niezwykle seksowne. Kiedy jednak ogarnął ją randkowy nastrój, coś się zmieniło. Przestała się pilnować i cała ta skumulowana kobiecość wyszła na jaw. I owszem, Sophia jako kobieta biznesu mnie pociągała, ale Sophia jako kobieta na randce, pozwalająca sobie na swobodny chichot? Była wręcz fascynująca. – Stanowczo chcę znać odpowiedź – rzekła. Sięgnąłem po wodę i wypiłem połowę. – No dobrze. Wiesz, że uwielbiam twoją szyję? – Tak. – Cóż, dziś wieczór pokazujesz też swój niesamowity biust, więc nie mogę się zdecydować, na co mam patrzeć. Wyglądasz wręcz olśniewająco, Soph. – Dziękuję. – Uśmiechnęła się. – Muszę przyznać, że to o wiele bardziej przyzwoite, niż się spodziewałam. Pochyliłem się ku niej nad stołem. – Jeszcze nie skończyłem. Kiedy patrzę na twoje piękne cycki i kremową skórę na dekolcie i szyi, wyobrażam sobie, jak by wyglądały całe w mojej spermie. Byłem zaprzątnięty rozważaniem, czy jeden wytrysk wystarczyłby, żeby pokryć wszystko, co chcę namaścić, czy też może musiałbym wytrysnąć dwa razy, by skropić cię, jak należy. Sophia otwarła usta i zaśmiała się nerwowo. – Ojej… Jedynym, co podobało mi się bardziej niż kobieca Sophia na randce, była podniecona Sophia z rozchylonymi wargami. Wsunąłem jej dwa palce pod brodę i przymknąłem usta. – Aresztują mnie, jeśli nie będziesz zamykać tych pięknych usteczek. Na szczęście dla mnie wrócił kelner, niosąc nasze przystawki. Przez parę minut opowiadał nam o deserach, gdyż niektóre z nich trzeba było zamówić godzinę wcześniej. Byłem wdzięczny, że Sophia zrezygnowała z sufletu, bo ja zamierzałem zjeść swój deser bez świadków. Kiedy kelner odszedł, to Sophia z kolei wypiła trochę swojej wody z lodem. Odstawiła ją, od razu podniosła koktajl, który zamówiła, i też wypiła połowę. Zachichotałem. – Jestem trochę zazdrosny, że nie mam czegoś, przy czym mógłbym się wyluzować. – No jasne. Musisz być cholernie spięty, skoro chodzą ci po głowie takie bzdury. Zaśmialiśmy się, co trochę złagodziło niebezpieczne seksualne napięcie sprzed paru minut. – Na balu maturalnym też byłaś ubrana na czerwono – zauważyłem. – Tak? – Ściągnęła brwi. – Już nie pamiętam, jak wyglądała moja sukienka. Oparłem się o krzesło i przymknąłem oczy. – Bez ramiączek. W trochę jaśniejszym kolorze niż ta, którą masz teraz na sobie. Miała srebrny, błyszczący pasek, który wyglądał jak wstążka. – Zakreśliłem palcem kółko. – Miałaś te srebrne sandałki z rzemykiem wokół kostki. Próbowałaś je zdjąć, kiedy przyszliśmy do twojego domu, ale wymogłem, byś je zostawiła. – O mój Boże. – Rozpromieniła się Sophia. – Rzeczywiście! Jak, u licha, to zapamiętałeś? – Nie zapomina się, jak wygląda suknia kobiety, na którą zerkało się przez połowę życia, kiedy w końcu uda się ją z niej ściągnąć. – Ty… dawniej na mnie zerkałeś? – Gdy tylko miałem okazję. Myślałem, że o tym wiesz, ale widzę z twojej miny, że się myliłem. Chyba umiałem się nieźle maskować. – Chyba tak. Naprawdę myślałam, że mnie nienawidzisz. – Och, bo tak było. – Uśmiechnąłem się znacząco. – Ale jednocześnie pragnąłem

pieprzyć cię do upadłego. – Czyli niewiele się zmieniło? – Zaśmiała się. – Nie. Teraz chciałbym cię nienawidzić. – Potrząsnąłem głową. – Ciebie się nie da nie… – zawahałem się – …lubić. Ciebie się nie da nie lubić. Sophia zdawała się nie dostrzegać, co mi się wymknęło, a jeśli nawet, nie wypomniała mi tego. – Skoro już wyznajemy sobie prawdę, w liceum lubiłam ci się przyglądać. – Uśmiechnęła się. – Może nawet w gimnazjum. – Aż mnie świerzbiło, żeby znaleźć jakiś powód i przywalić temu bałwanowi, z którym się umawiałaś, jeszcze przed balem. – Cóż, ktoś się tym zajął zamiast ciebie. Może tego nie wiesz, ale najwyraźniej wdał się w bójkę, gdy wyszłam z balu, i ktoś mu złamał nos. – Wiem. Moja rodzina wybuliła dwadzieścia patyków, żeby nie wniósł skargi. Sophia szerzej otworzyła oczy. – To byłeś ty? Czemu nigdy niczego nie powiedziałeś? – Nie uważałem tego za jakąś wielką sprawę. – Wzruszyłem ramionami. – Dostał, na co zasłużył. Poza tym nie byliśmy przyjaciółmi. – Chyba nie. – Sophia umilkła na chwilę. Powiodła palcem po skroplonej parze na swojej szklance z wodą, po czym znów uniosła na mnie wzrok. – A teraz jesteśmy przyjaciółmi? – Ty mi powiedz, Soph. Zastanowiła się przez chwilkę, a potem skinęła głową. – Dla mnie przyjaciel to ktoś, na kogo mogę liczyć, ktoś, komu ufam i kogo szanuję, a także z kim lubię spędzać czas. A więc tak, myślę, że się przyjaźnimy. Wiesz, to zabawne, spędziłam niemal dwa lata z Liamem, lecz nigdy nie czułam, że mogę na niego liczyć. – Potrząsnęła głową. – Miałam kiedyś małą stłuczkę, ale na szczęście otworzyła się poduszka powietrzna, no i czułam się po tym trochę roztrzęsiona. Zadzwoniłam do Liama z nadzieją, że przyjdzie, ale wymówił się, że akurat ma próbę generalną, i poradził, bym zadzwoniła do Scarlett. – Ten facet naprawdę był fiutem. – Pokręciłem głową. – Owszem. – Uśmiechnęła się smutno. – Ty jesteś zupełnie innym człowiekiem. Coś mi mówi, że gdybym zadzwoniła do ciebie w takiej sprawie, zjawiłbyś się, obojętnie, co byś robił. – Przyszedłbym do ciebie, Soph. – Skinął głową. – Nawet wcześniej, w liceum. Zmyłbym ci głowę, ale bym przyszedł. Uśmiechnęła się. – Czyli… chyba w takim razie jesteśmy… no czym? Przyjaciółmi, którzy chodzą do łóżka? Nasze rodziny na pewno by się nas wyrzekły, gdyby się dowiedziały. – Pieprzyć ich – rzuciłem. – Och… nie obchodzi cię to? – Uniosła brew. – Czyli twoja rodzina wie, że ze sobą sypiamy i się zaprzyjaźniliśmy? Pokręciłem głową. – Nie, ale głównie dlatego, że nie omawiam z nimi swojego życia osobistego. Ani mój ojciec, ani dziadek nigdy wcześniej się tym nie interesowali i spodziewam się, że nieprędko zaczną. – Czy to ci przeszkadza? Że nie chce im się ciebie poznawać? – Kiedyś tak – wzruszyłem ramionami – ale zbyt wiele lat spędziłem, starając się ich zmusić, by mnie dostrzegli. Przez długi czas myślałem, że mam w sobie truciznę. Ostatnio zacząłem sobie uświadamiać, że ten jad może pochodzić z rodziny węży.

Sophia wyglądała tak bezbronnie. Wyciągnęła rękę przez stół i skinęła głową, jakby rozumiała. I jestem pewien, że rozumiała… przynajmniej trochę, choć wątpiłem, by w pełni pojmowała, do czego zdolna jest moja rodzina. Wsunąłem rękę w jej dłoń i przez długi czas wpatrywałem się w nasze splecione palce. – Masz jakieś plany na weekend przed świętem pracy? Zaczęła kręcić głową, a potem nagle przestała. – Och, właściwie to mam. Zwykle w ten weekend chodzę na imprezę charytatywną w Szpitalu Dziecięcym, podobnie jak cała moja rodzina. Twoja też, prawda? Pochyliłem się, uniosłem jej dłoń do ust i złożyłem na niej pocałunek. – Owszem. Wybierzesz się ze mną? Wyglądała na zaskoczoną. – Prosisz mnie, żebym ci tam towarzyszyła? – Tak. – Skinąłem głową. – W obecności całej twojej rodziny? – Czemu nie? Zabawnie będzie zobaczyć ich miny. Sophia przez chwilę przygryzała dolną wargę, a potem twarz jej się rozjaśniła. – Zgoda! Uśmiechnąłem się. – Dobrze, a więc chyba mam nową przyjaciółkę i osobę towarzyszącą na weekend przed Świętem Pracy. – Wysunąłem rękę z jej dłoni i podniosłem widelec. – A teraz zjedzmy tę twoją przeklętą rybę, zanim wystygnie, żebym mógł zabrać cię z powrotem do hotelu i ozdobić tę szyjkę.

– I jak tam twoje sprawy? – spytała doktor Halpern. Położyła sobie notatnik na kolanach i splotła na nim dłonie. – W porządku. – Dobrze sypiasz? – Tak samo jak zwykle. – Ściągnąłem brwi. – Czemu pani pyta? – Wyglądasz dziś na nieco zmęczonego. Nawet nie próbowałem ukryć uśmiechu. – Późno się położyłem, ale niech się pani nie martwi, nie musi pani biec do mojego dziadka. Nie piłem ani nie robiłem niczego głupiego. Cóż, to już chyba była kwestia gustu. Moja rodzina z pewnością uznałaby spędzenie całej nocy w łóżku Sophii Sterling za głupie. – Rozumiem. Czyli z kimś się spotykasz? Wahałem się, czy rozmawiać o Sophii z doktor Halpern, chociaż zapewniała mnie, że nic, co omawiamy, z wyjątkiem mojego ogólnego stanu emocjonalnego, nie trafi do jej sprawozdania dla mojego dziadka. Tajemnica lekarska nic nie znaczyła, kiedy miało się nieograniczone zasoby – chociaż nie chciałem, by pewne sprawy wyszły na jaw. – Tak. Z kimś się spotykam. – Opowiedz mi o niej. Zastanowiłem się, jak opisać Sophię. – Jest inteligentna, piękna, silna i lojalna. W zasadzie to nie dorastam jej do pięt. – Myślisz, że jest dla ciebie za dobra? Pokręciłem głową.

– Nie myślę, wiem. Jest dla mnie zdecydowanie za dobra. – Dlaczego tak mówisz? – Po prostu taka jest. – Wzruszyłem ramionami. – Cofnijmy się na chwilę. Powiedziałeś, że jest inteligentna. Czujesz się pod tym względem gorszy? – Nie. Możemy rywalizować jak równy z równym. – No dobrze. Powiedziałeś, że jest piękna. Uważasz się za nieatrakcyjnego? Wiedziałem, że tak nie jest. Ale nie o to w tym wszystkim chodziło. – Oszczędzę pani czasu, pani doktor. Nie jesteśmy sobie równi w kwestii lojalności. – Czy to dlatego, że ty masz skłonność do skoków w bok, a ona nie? Gdy Sophia była w moim łóżku, zdrada absolutnie nie wchodziła w grę. – Nie, seks zdecydowanie nie stanowi problemu. – Chodzi więc o to, że nie mogłaby na tobie polegać w sprawach innych niż te cielesne? Wydałem z siebie długie, ciche westchnienie. – Właściwie nigdy nie byłem kimś, na kim ludzie mogą polegać. Poza tym… Powiedzmy po prostu, że to, co się dzieje między nami, w zasadzie nie zaczęło się od uczciwości. Doktor Halpern podniosła swój notes i coś zapisała. – Jak myślisz, kogo w swoim życiu zawiodłeś? – Pewnie łatwiej byłoby zapytać, kogo nie – zakpiłem. Milczała przez chwilę, a potem skinęła głową. – No dobrze. Przyjmijmy, że wszystko, co właśnie powiedziałeś, to prawda, chociaż jestem pewna, że nie. Dlaczego ta kobieta nie może być pierwszą osobą, która pozna nowego Westona Lockwooda? – Ludzie się nie zmieniają. Doktor Halpern zasznurowała wargi. – Wtedy moja praca byłaby bezcelowa, czyż nie? Nic nie odpowiedziałem. Doktor Halpern się roześmiała. – Jesteś dobrze wychowany, więc nie odpowiesz na to pytanie wprost. Doceniam to. Jednak twoja mina powiedziała mi wszystko. Jest tylko kilka spraw, o które sprzeczam się z pacjentami, ale zdolność do zmiany stanowi jedną z nich. Wszyscy jesteśmy zdolni do zmiany, Westonie. Może nie zmienimy swojego DNA, lecz z pewnością wszyscy potrafimy poprawić sposób, w jaki traktujemy innych ludzi. To nie zawsze łatwe, ale pierwszym krokiem jest świadomość, rozpoznanie, co trzeba zmienić, i chęć, żeby było inaczej. Niemal nieistotne, czy to, co sądzisz o sobie, jest prawdziwe czy nie. Ważne, że ty wierzysz, iż to prawda, i że masz chęć coś zmienić. – Bez urazy, pani doktor, ale to mi wygląda na psychologiczny bełkot. Skoro zmiana jest taka prosta, to czemu nikomu nie wychodzi? Więzienia są pełne recydywistów. Jestem pewien, że większość gości, którzy okradają sklepy spożywcze, w dniu zwolnienia nie wychodzi za bramę, rozmyślając: „Nie mogę się doczekać, kiedy znów kogoś okradnę i tu wrócę”. – Muszę się z tobą zgodzić. Kiedy ktoś wychodzi z więzienia, jest mu ciężko. Zapewne nie ma pieniędzy, a życie, jakie znał wcześniej, nie istnieje. Nigdy nie twierdziłam, że zmiana jest łatwa. Ale kiedy ktoś codziennie przez osiem godzin szuka pracy, gotów przyjąć jakąkolwiek robotę za minimalną stawkę, w końcu znajdzie dla siebie coś, co zapewni mu wyżywienie i dach nad głową. Problem w tym, że o wiele trudniej pracować po czterdzieści godzin tygodniowo, szorując podłogi i zmywając naczynia, niż wycelować w kogoś z rewolweru i ukraść tysiąc dolarów z jakiejś kasy. By się udało, trzeba za wszelką cenę chcieć żyć uczciwie. Doktor Halpern potrząsnęła głową.

– Zboczyliśmy z tematu, ale zasada pozostaje ta sama. Znajdziesz się w sytuacjach, kiedy będzie cię kusiło, żeby porzucić lojalność, i czasami nieuleganie pokusie będzie cię coś kosztowało. Rzecz w tym, jak mocno chcesz tego, na czym ci zależy, i co jesteś gotów poświęcić, by to osiągnąć. W jej ustach brzmiało to bardzo prosto. Nie było tak, że w przeszłości dokonywałem świadomego wyboru, iż wszystko spieprzę, lecz nagle coś robiłem i zwykle nie uświadamiałem sobie, dokąd zmierzam, dopóki to się nie stało. – Nie zawsze zauważam, że moje decyzje są złe, zanim je podejmę. – To zrozumiałe. – Skinęła głową. – Ale jest parę rzeczy, które możesz zacząć ćwiczyć, a które poprowadzą cię we właściwym kierunku. – Na przykład jakich? – Przede wszystkim wyrażaj swoje uczucia. Czy to będzie coś dobrego, czy nieprzyjemnego, spróbuj być otwarty. Nie kłam ani nie przemilczaj tego, co cię dręczy. I jest to zadanie, o którym łatwiej powiedzieć, niż je wykonać. Na przykład czy ta kobieta wie, co do niej czujesz? – Nie jestem pewien, czy nawet ja wiem, co do niej czuję. – Potrząsnąłem głową. – Na pewno? – Uśmiechnęła się doktor Halpern. – Bardzo często wmawiamy sobie, że mamy sprzeczne uczucia wobec kogoś czy czegoś, bo przeraża nas myśl o tym, co naprawdę czujemy. Kurde. Przeczesałem dłonią włosy. Miała rację. Zakochiwałem się w Sophii i nie było to takie uczucie, które rozwija się powoli. Traciłem dla niej głowę, nieodwołalnie, co przerażało mnie nie na żarty. Dopiero po chwili to do mnie dotarło, chociaż trwało już tak długo. Pękała mi głowa, a w ustach miałem sucho jak na Saharze. Spojrzałem na doktor Halpern, która obserwowała, jak wszystko rozważam. Zmarszczyłem brwi i powiedziałem: – No dobrze. Może jednak nie jest pani taką szarlatanką. Roześmiała się. – Myślę, że mieliśmy dziś dobrą sesję, więc nie będę cię zmuszała do omawiania uczuć, jakie budzi w tobie ta nowa kobieta. Ale lojalność powinna obowiązywać obie strony i zaczyna się od uczciwości. Skoro już przyznałeś się do tego, co masz w sercu, może następnym krokiem będzie podzielenie się tym z osobą, która to serce skradła.

ROZDZIAŁ 22 Sophia Przez ostatnie kilka dni byłam szaleńczo zapracowana. Ojciec wrócił do miasta, a zespół prawników pracował po dwanaście godzin dziennie, gdyż zbliżał się ostateczny termin złożenia oferty. W niektóre wieczory kończyłam dopiero przed północą i nawet wtedy, kiedy wychodziłam, w biurze Westona nadal paliło się światło. To nie powstrzymywało go jednak przed dotarciem do mojego łóżka, gdy w końcu dawał sobie spokój z pracą. Tego ranka wydawało się, że ledwie przyłożyliśmy głowy do poduszki, a trzeba było wstawać. Przez szparę w zasłonach przenikały pierwsze poranne promienie i smuga słonecznego blasku padała na twarz Westona. Pogłaskał mnie po włosach, gdy patrzyłam na niego, podparłszy podbródek na pięści. – Na biurku leży klucz do pokoju. Ręka Westona zamarła w bezruchu. – Chcesz, żebym miał klucz do twojego apartamentu? – No cóż, ostatniej nocy obudziłeś mnie jakieś dziesięć minut po tym, jak zasnęłam, więc pomyślałam, że mógłbyś sam sobie otwierać. – Pewnie zaprosiłaś mnie po to, żebym wsuwał w ciebie kutasa, kiedy śpisz. – Wyszczerzył się. Żartobliwie plasnęłam go w pierś. – Chodziło mi o to, żebyś wchodził sam do pokoju, nie we mnie. Weston oparł swój ciężar na jednym boku i przetoczył nas oboje. Teraz leżałam na plecach, a on unosił się nade mną. Odgarnął mi włosy z twarzy. – Mój pomysł podoba mi się o wiele bardziej. – Nie wątpię. – Uśmiechnęłam się. Byliśmy wciąż nadzy po poprzedniej nocy i poczułam, że twardnieje przy moim udzie. – Mój ojciec wylatuje po południu, dlatego powiedziałam mu, że spotkamy się na dole o siódmej. Niestety muszę teraz wskoczyć pod prysznic. Pochylił się i pocałował mnie w szyję. – Czy mogę cię jakoś przekonać, żebyś się parę minut spóźniła? – Z tobą to nigdy nie jest parę minut. – Mówisz tak, jakby to było coś złego. – Zdecydowanie nie. – Pokręciłam głową. – Ale też właśnie dlatego zamierzam pójść do łazienki i zamknąć drzwi na klucz. Weston się nadąsał, co było urocze. Przewrócił się na plecy i z irytacją wypuścił powietrze. – No dobrze. Idź. Ale nie obwiniaj mnie, jeśli po twojej stronie łóżka będzie mokra

plama, kiedy wyjdziesz spod prysznica. Zmarszczyłam nos i wstałam, podkradając prześcieradło z łóżka. – Po mojej stronie? Czemu nie nabałaganisz po swojej? Pociągnął za prześcieradło, którym próbowałam się owinąć. – Zacznijmy od tego, że to twoja wina, że będzie bałagan. Gdybyś dała mi pięć minutek, mógłbym nabałaganić tam, gdzie jest na to miejsce. W tobie. Boże, miałam słabość do tego faceta. To, co właśnie powiedział, było prostackie, lecz poczułam, że w brzuchu coś mi mięknie, gdy usłyszałam, jak mówi, że miejsce jego spermy jest we mnie. Romantyczne, co? Pochyliłam się nad łóżkiem i pocałowałam go w usta. – Mój ojciec powinien się zmyć w południe. Co ty na to, żebyśmy się spotkali tu znów na lunchu o pierwszej, a ja pozwolę ci nabałaganić, gdziekolwiek zechcesz? Westonowi pociemniały oczy. – Gdziekolwiek zechcę? O kurczę. To było niebezpieczne oświadczenie. Ale co z tego? Uśmiechnęłam się. – Gdziekolwiek. Życzę ci dziś powodzenia w skupianiu się, kiedy będziesz rozważał, gdzie to dokładnie ma być.

– Ty i ten chłopak Lockwoodów chyba się zaprzyjaźniliście – stwierdził ojciec. Zostaliśmy w sali konferencyjnej tylko we dwoje, po tym jak niegrzecznie nakazał zespołowi prawników i księgowych, żeby się ulotnili. Do czego zmierza? Tata rzadko czynił spostrzeżenia, które nie miały jakiegoś celu. Traktował ludzi jak pionki w grze w szachy. Zgarnęłam stertę papierów w schludny stosik. – Znaleźliśmy wspólną płaszczyznę. Chyba nie mamy wyboru, skoro kierujemy razem hotelem. – On nie skupia się na kierowaniu z tobą hotelem, Sophio. On skupia się na twoim tyłku. Nie jestem głupi. Widzę, jak na ciebie patrzy, kiedy myśli, że nikt nie zwraca na to uwagi. Zamarłam. – Jak niby na mnie patrzy? – Jakby był pitbullem, który nie jadł od tygodni, a ty soczystym stekiem. Wzdrygnęłam się – nie dlatego, że to mogła być prawda, ale dlatego, że usłyszenie tego od ojca było nie na miejscu. Słowo „soczysty” w jakiejkolwiek formie – kiedy odnosiło się do mnie – brzmiało w jego ustach ohydnie. Wiedziałam, że zwykle nie potrafię ukryć kłamstwa, więc unikałam kontaktu wzrokowego, spacerując po sali i zbierając puste kubki po kawie oraz talerze pozostawione przez zespół. – Myślę, że przesadzasz – stwierdziłam. – Ale… jeżeli nawet tak jest, to co? Weston to przystojny mężczyzna. Nie mogę powiedzieć, że tego nie zauważyłam. Zerknęłam ukradkiem na twarz ojca i przekonałam się, że ma surową minę. – Jezu, Sophio… Nawet o tym nie myśl. Ten mężczyzna nie jest ciebie godny. Ale tak czy inaczej, może mogłabyś… – Niegodny? – przerwałam mu. – Co to w ogóle znaczy? Czy ludzie dzielą się na jakieś niepisane kasty, których nie dostrzegam? Może to dlatego odszedłeś od mojej matki. Czyżby nie była z tej samej kasty co ty? – Nie teraz, Sophio. – Ojciec przewrócił oczami. – Muszę zdążyć na samolot. Nie mamy czasu na jeszcze jedną kłótnię, bo poczułaś się zraniona naszym rozwodem.

Pokręciłam głową i wymamrotałam, nie do końca pod nosem: – Niewiarygodne… Tata wziął wiszącą na oparciu krzesła marynarkę i narzucił ją na siebie. – W każdym razie, tak jak mówiłem, ten chłopak Lockwoodów jest tobą zainteresowany. Może mogłabyś obrócić to na naszą korzyść. – Na naszą korzyść? Co dokładnie sugerujesz? – Dyskutowaliśmy już o tym wcześniej. A z ciebie mądra dziewczyna, Sophio. Doskonale wiesz, o czym mówię. Na licytacji mamy tylko jedno podejście. Dobrze by było wiedzieć, jaka będzie oferta Lockwoodów, żebyśmy mogli przejąć ten pakiet mniejszościowy. – Wyjaśnijmy to sobie… Co sugerujesz? Chcesz, żebym rozłożyła nogi przed Westonem, poczekała i tuż przed wytryskiem zapytała go, jaka jest jego oferta? – Nie bądź ordynarna. Na pewno możesz wyczuć tę sprawę w jakiś inny sposób. Poflirtuj z nim trochę. Przez lata przeżyłam przy ojcu tyle rozczarowań, że myślałam, iż już się na nie uodporniłam. Najwyraźniej jednak tak nie było. Potrząsnęłam głową, czując się znowu przybita. – Powinieneś już iść. Nie chcesz się spóźnić na samolot. Ojciec był takim arogantem, że zdawał się nie słyszeć pogardy w moim głosie. Podszedł, jakby nie radził mi przed chwilą, bym się prostytuowała, i pocałował mnie w czoło. – Pogadamy wkrótce. Gdy wyszedł, przez dłuższy czas stałam w sali konferencyjnej. Ojciec za żadne skarby nie zaakceptowałby mojego związku z Westonem. William Sterling może i był znakomitym biznesmenem, ale też ignorantem, jeśli chodziło o ważne sprawy, takie jak związki. Nie miałoby dla niego znaczenia, gdybym mu powiedziała, że spotkałam miłość życia i jestem szczęśliwa. To, że Weston pochodził z Lockwoodów, a nasze rodziny żywiły do siebie głupią urazę sięgającą czasów przed moimi narodzinami, było dla niego ważniejsze niż własna córka.

Po „lunchu” z Westonem spojrzałam na sufit i westchnęłam. – Potrzebowałam tego. – Domyślałem się, zważywszy, że wmaszerowałaś do tego pokoju i niemal złapałaś mnie za fiuta. – Zachichotał. Uśmiechnęłam się. W pewnym sensie tak zrobiłam. – Przepraszam. Byłam tak sfrustrowana. Mój ojciec to najbardziej irytujący człowiek na tej planecie. Weston przewrócił się na bok i oparł brodę na łokciu. Zaczął delikatnie kreślić palcem ósemki na moim brzuchu. – Nie przepraszaj. Cieszę się, że czerpię korzyści z faktu, iż William jest fiutem, chociaż sądzę, że to ja powinienem wybrać otwór, w którym złożę depozyt. – Otwór? – Zmarszczyłam nos. – Naprawdę? – Masz szczęście, że wybrałaś moją ulubioną dziurkę. – Mrugnął. – Och, serio? Będę musiała zapamiętać na przyszłość, że wolisz seks niż obciąganie. Weston potrząsnął głową. – Nie zrozum mnie źle, nie ma nic lepszego niż widok, jak klęczysz przede mną. Ale kurde, uwielbiam patrzeć na twoją twarz, gdy dochodzisz. Po raz kolejny poczułam rozchodzące się po brzuchu ciepło, chociaż to, co powiedział, było dalekie od typowej romantyczności.

– Cóż, dziękuję ci, że pozwoliłeś mi się wykorzystać. – Bardzo proszę. – Zatknął mi za ucho kosmyk włosów. – Chcesz o tym porozmawiać? – O moich otworach? – zażartowałam. – O wszystkim, co zaszło między tobą a twoim ojcem. Ale zamiast tego możemy pogadać o otworach. A jeszcze lepiej obróć się i ochrzcimy nową dziurkę. Zachichotałam. Weston jednak wydawał się naprawdę zainteresowany tym, co mnie rozgniewało, więc postanowiłam opowiedzieć mu, co zasugerował mi ojciec. Przewróciłam się na bok i oparłam brodę na łokciu, naśladując jego pozycję. – Ojciec powiedział mi, że zauważył, jak gapisz się na mój tyłek. Weston uniósł brwi i potrząsnął głową. – Cholera… I jak poszła dalsza część rozmowy? – Nie za dobrze. Wodził dłonią po moim ciele, od wcięcia w talii do uda i z powrotem. – Przepraszam za to. Robię, co mogę, ale nie da się patrzeć na ciebie i nie myśleć, jak wyglądasz nago. – To dziwnie słodkie. – Uśmiechnęłam się. Wzruszył ramionami i nadal nie odrywał wzroku od mojego biodra, nie przestając mnie gładzić. – Taka jest prawda. – Cóż, to jeszcze nie było najgorsze. Najpierw powiedział, że widział, jak pożerasz mnie wzrokiem, a potem zasugerował, bym obróciła to na swoją korzyść i wyciągnęła z ciebie informacje o ofercie twojej rodziny. Ręka Westona zamarła, szybko uniósł na mnie wzrok. – Co? – Dobrze słyszałeś. Mój ojciec w zasadzie poradził mi, żebym cię uwiodła, by zdobyć informacje. Weston zamilkł, chociaż jego osłupiała mina mówiła sama za siebie. – Co odpowiedziałaś? – Szczerze mówiąc, za mało. Chyba byłam tak rozczarowana, że nie potrafiłam wymyślić stosownej odpowiedzi. Na przykład z chęcią zobaczyłabym jego minę, gdybym mu powiedziała, że już czekasz na mnie w moim pokoju, bo dałam ci klucz, zanim dziś rano wymknęłam się od ciebie z łóżka. Roześmiałam się i wskazałam kciukiem stertę papierów na moim biurku. – Musiałabym pewnie zadzwonić po pogotowie, gdybym mu powiedziała, że masz dostęp do wszystkich urzędowych dokumentów, które tu trzymam, nie wspominając już o moim ciele. Chociaż dokumenty pewnie byłyby dużo ważniejsze. Weston potrząsnął głową. – Przepraszam. Zasługujesz na coś więcej. – Tak, no cóż, Scarlett ma takie powiedzonko: „Tracisz czas, kiedy się zastanawiasz, czy zasługujesz na więcej. Bo jeśli się zastanawiasz, to tak jest”. Poświęciłam zbyt wiele lat na zadawanie sobie pytania, czy zasłużyłam na to, jak ojciec traktował moją matkę i mnie, więc nie zamierzam już marnować czasu i tego roztrząsać. Zawsze znałam odpowiedź. Weston spuścił wzrok. – Zasługujesz na dużo więcej ze strony mężczyzn w swoim życiu, cholernie dużo więcej.

ROZDZIAŁ 23 Sophia Przez ostatnie parę dni Weston wyglądał na tak zestresowanego, jak ja się czułam. Nasze oferty powinny wpłynąć za niecałe dwa tygodnie i oboje nadal mieliśmy bardzo dużo do roboty, choć jeśli mam być wobec siebie szczera, z równowagi wyprowadzał mnie nie tylko wiszący nad nami ostateczny termin. Nie rozmawialiśmy z Westonem o tym, co się stanie, gdy oferty przetargowe zostaną już otwarte, i zaczynało mnie to mocno martwić. Kiedy jedna rodzina stanie się właścicielem większości akcji Countess, druga nieuchronnie zostanie odprawiona. Rozmawialiśmy wcześniej z Westonem o wspólnym wyjściu na imprezę charytatywną w weekend przed Świętem Pracy, ale dzieliły nas od tego dwa miesiące, co wydawało się wiecznością. Bardziej naglące pytanie brzmiało: co się stanie po licytacji? Jedno z nas nie będzie już brało udziału w codziennym kierowaniu hotelem. Czy to oznaczało, że Weston przestanie się wieczorami zakradać do mojego pokoju? A jeśli to ja wygram, czy Weston zaszyje się w jednej ze swoich nieruchomości w mieście, jak to robił w miesiącach poprzedzających śmierć Grace Copeland? Czy też może znów wyślą go do Vegas, gdzie nadal ma dom? Żyliśmy w atmosferze niepewności, a nieznane towarzyszyło mi niczym wielki cień. Było mi tym trudniej, że przez ostatnie parę dni Weston zdawał się nieco ode mnie odsuwać. Coś się chyba zmieniło po mojej sprzeczce z ojcem – w naszej relacji zarysowało się pęknięcie i zdawało się poszerzać z każdym dniem. Czy po licytacji będziemy musieli krzyczeć, żeby się wzajemnie usłyszeć z dwóch stron przepaści, na których staliśmy? Gdy jednak opuszczaliśmy teren budowy nowej sali balowej, w oczach postronnych zapewne wyglądaliśmy, jakby nic się między nami nie zmieniło. – Prace naprawdę postępują świetnie – zauważyłam. Weston skinął głową. – Burmistrz i jego siostrzenica chcą przyjechać zobaczyć salę. Louis ich powstrzymuje, ale pod koniec przyszłego tygodnia powinna już być w przyzwoitym stanie. Zerknęłam na niego. – To chyba oznacza, że z burmistrzem będzie musiało się spotkać jedno z nas. Weston wytrzymał moje spojrzenie. Spochmurniał i skinął głową, ale nic nie powiedział. Najwyraźniej nie miał pomysłu, jak rozpocząć rozmowę, którą musieliśmy przeprowadzić, i to mnie strasznie irytowało. Czułam wręcz, że mój niepokój narasta z każdym krokiem. Kiedy wsiedliśmy do windy, zaczęłam się czuć tak, jakby brakowało mi powietrza, zwłaszcza w ciasnej kabinie. Miałam do wyboru albo pochylić się i szybko łapać dech, albo

zrzucić ciężar z piersi, bym znów mogła oddychać. Między szóstym a siódmym piętrem uznałam, że tego nie wytrzymam. Gwałtownie zatrzymałam windę. – Co się stanie w następnym tygodniu? – zapytałam. Weston z początku wyglądał na zmieszanego, ale po paru sekundach się pozbierał. Pokręcił głową i wsunął ręce do kieszeni spodni. – Nie wiem, Soph. – Cóż… A chcesz, żeby co się stało? – Chodzi ci o nas? Przewróciłam oczami. – Tak. O czym innym bym mówiła? Jeśli chodzi o interesy, jest to dosyć jasne. Prawnik Easy Feet otworzy dwie koperty i jedno z nas zostanie głównym udziałowcem. Oboje wiemy, że nasze rodziny nie będą chciały zarządzać hotelem wspólnie, więc zwycięzca przejmie prowadzenie Countess, a przegrany parę razy do roku będzie dostawał pokaźne czeki. Ale jak to wpłynie na nas? Weston skinął głową i wskazał kamerę w rogu windy. – Może powinniśmy tę rozmowę przeprowadzić gdzieś indziej, chyba że chcesz, by ochrona wiedziała, że nie jestem gotów przestać cię pieprzyć. Za parę minut mam rozmowę telefoniczną. Odpowiada ci szósta? – O szóstej mam spotkanie z prawnikami. Siódma? Skinął głową. – Zamówię dla nas jakąś kolację i spotkamy się w twoim apartamencie. – Dobrze.

Podczas kolacji gawędziliśmy o tym i owym. Bardzo chciałam już porozmawiać, ale pomyślałam, że może Weston woli poczekać, aż skończymy jeść, by wyglądało to na normalną randkę, a nie na służbowe spotkanie. Kiedy skończyliśmy posiłek, wytoczył stolik z talerzami na korytarz i podszedł do barku. – Masz ochotę na kieliszek wina? – Ehmmm… Ściągnął brwi. – Musisz wracać na dół? – Nie ma nic, co nie mogłoby poczekać do rana. – Pokręciłam głową. – Jesteś zbyt syta na wino? – Nigdy nie jestem zbyt syta na wino. Spochmurniał. – Myślałem, że odmawianie alkoholu z tego powodu, że ja nie piję, mamy już za sobą. – Och, nie w tym rzecz. – Uśmiechnęłam się. – Już mi przeszło. Myślałam tylko, że może powinnam zachować jasny umysł przed naszą rozmową. Weston znów odwrócił się w stronę baru, wyjął butelkę wina i napełnił kieliszek po same brzegi. Wręczył mi go ze słowami: – Proszę. Mnie tam daleko do jasności umysłu. Dzięki temu wyrównamy szanse. Sączyłam wino i wpatrywaliśmy się w siebie. Usiadłam na krańcu sofy, a on usadowił się na fotelu naprzeciwko mnie. – To dla mnie coś nowego, Soph. Może będziesz musiała mi pokazać, jak to się robi. – Co? Rozmowa o związku?

Pokręcił głową. – Generalnie rozmowa o uczuciach. Sporo czasu minęło, odkąd w ogóle miałem z nimi do czynienia, nie wspominając już o ich omawianiu. Te, które przeżywałem, nie były zbyt przyjemne i robiłem, co mogłem, by utopić je w alkoholu. Odstawiłam wino na stolik i ujęłam go za rękę. – Cóż, co powiesz na to… Udawajmy przez chwilę, że nie jesteś Lockwoodem, a ja nie nazywam się Sterling. Jesteśmy po prostu dwojgiem ludzi, którzy razem pracują, i jedno z nas za parę dni zostanie zwolnione. Czego będziesz ode mnie oczekiwał, kiedy to się stanie? Weston przez chwilę patrzył mi w oczy, a potem na twarz wypłynął mu uśmiech. – Właśnie sobie uświadomiłem, że jedno z nas będzie wkurzone. Naprawdę wkurzone. – I uśmiechasz się na myśl o tym, że jedno z nas przeżyje zawód i rozczarowanie? Chyba naprawdę zapomniałeś, o co chodzi z tymi całymi emocjami. – To prawda – wzruszył ramionami – ale uśmiechałem się, bo dotarło do mnie, że już dawno nie zaliczyliśmy dobrego, gniewnego pieprzenia. – A co poza tym? – Zachichotałam. – Czego chcesz? Weston na dłuższą chwilę spuścił wzrok. W końcu potrząsnął głową. – Chcę wszystkiego. Serce zaczęło mi bić szybciej, ale bałam się wybiegać myślami za daleko. – Wytłumacz to – powiedziałam. – Co to znaczy „chcę wszystkiego”? Ujął moją dłoń, podniósł ją do ust i pocałował mnie w knykcie. Patrząc mi w oczy, głęboko odetchnął. – Oznacza to, że chcę zaczynać dzień tak samo, jak codziennie go kończę, czyli w twoim łóżku. Będziesz mi opowiadać o wszystkich tych nudziarstwach, które zamierzasz robić, żeby zapełnić czas między naszym pocałunkiem na pożegnanie i pocałunkiem na powitanie, a ja będę słuchał na tyle uważnie, by wiedzieć, kiedy kiwnąć głową. Chcę się z tobą nie zgadzać, głośno się kłócić, a potem pieprzyć się, aż gniew przeminie. Chcę, żebyś w ciągu dnia była twardą kobietą biznesu, jaką jesteś, a potem pozwalała mi rządzić w sypialni. Chcę patrzeć na ciebie z daleka, jak kupujesz sobie poranną kawę, i marzyć, że zostawiam ślady na twojej pięknej skórze. I chcę czytać tego nudnego Szekspira, bym mógł stroić sobie z niego żarty i słyszeć, jak się śmiejesz. Kiedy mówił, nawet nie mrugnęłam. Weston spojrzał mi badawczo w oczy. – I jak? Wytłumaczyłem to na tyle, że rozumiesz, co czuję? – Rety… tak… rozumiem. – Pokiwałam głową. – Mówiłeś chyba, że nie jesteś w tym dobry? Westonowi drgnęły usta. – Nie jestem. To wszystko jest dla mnie nowe. Ale z drugiej strony, jestem dobry we wszystkim. – Co za zarozumialec. – Przewróciłam oczami. Weston posadził mnie sobie na kolanach, położył jedną dłoń na moim barku i mówiąc, pieścił mi kciukiem obojczyk. – Powiedz mi, czego chcesz ty. Miałam tyle pytań. Gdzie będę mieszkać? Gdzie zamieszka on? Jak oddzielimy interesy od życia osobistego, skoro w zasadzie jesteśmy rywalami? Co powiedzą nasze rodziny? Czy to dla mnie nie za wcześnie na rozpoczęcie czegoś nowego? Znałam jednak odpowiedź na jedno pytanie – to, które właśnie zadał. – Ciebie – odparłam. – Chcę ciebie. – Cóż, to łatwe. – Weston się uśmiechnął. – Od samego początku jestem twój.

Nazajutrz rano oboje zaspaliśmy, jeśli można nazwać leżenie w łóżku do szóstej rano zaspaniem. Obudził nas dzwonek komórki. Obróciłam się i sięgnęłam na szafkę nocną, lecz dotarło do mnie, że to nie mój telefon dzwoni, ale Westona. Szturchnęłam go lekko. – Hej, to twój. Jest dosyć wcześnie, więc to może być coś ważnego. Burknął coś niezrozumiałego i zaczął na oślep macać po nocnym stoliku. Gdy odszukał komórkę, dostrzegłam na ekranie napis „nieodebrane połączenie”. Zerknął jednym otwartym okiem, żeby wpisać hasło. – Serio? – zachichotałam. – Masz hasło 6969? Ile ty masz lat? – A jakie jest twoje? „Sztywniara” przełożona na cyfry? Walnęłam go w twarz poduszką, gdy naciskał „oddzwoń”. Właśnie to w nas uwielbiałam. Zeszłego wieczora był słodki i oddany, kochał się ze mną tak, że w oczach miałam łzy, a rano znów był zwykłym, gburowatym sobą. Weston Lockwood to chodząca sprzeczność, a ja lubiłam zarówno tarcia, jak i harmonię. – Lepiej niech to będzie ważne – warknął do telefonu. Słuchał przez chwilę, a potem usiadł na łóżku. – Kurwa. Już idę. Ledwie się rozłączył i już wstawał z łóżka. – Co się stało? – zapytałam. – Co się dzieje? – Zalanie. – Chwycił spodnie z podłogi i je na siebie naciągnął. – Na terenie tej cholernej budowy. Akurat w tę jedną noc, kiedy ekipa nie pracowała dla nas przez całą dobę, bo wykończyli drewniane podłogi. – O kurczę. – Wstałam z łóżka i rzuciłam się po ubrania. Zanim zlokalizowałam coś ze swoich rzeczy, Weston już naciągał koszulę. Podszedł i pocałował mnie w czoło. – Nie spiesz się. Skoczę na górę i zabiorę się za minimalizowanie szkód. – Dobrze, dzięki. Kwadrans później dołączyłam do Westona w sali balowej. Był tam już Sam Bolton i wyglądało na to, że też dopiero co wstał z łóżka. Górne oświetlenie było wygaszone i obaj mężczyźni używali latarek w telefonach. Dostrzegałam ich twarze, ale nie rozmiar strat – chociaż chlupotanie wody pod nogami, gdy szłam, podpowiadało mi, że sprawy nie mają się dobrze. – Cześć – odezwałam się. – Co się stało? Sam potrząsnął głową i wskazał sufit. – Poważna awaria hydrauliki. Sądząc z tego, ile tu wody, musiało do tego dojść, jak wyszliśmy. Zeszłej nocy parkieciarze położyli na wierzchu warstwę szpachlówki, która powinna schnąć co najmniej dwanaście godzin, więc od piątej było tu pusto. Gdy podłogi są mokre, nie można na nie wchodzić. Zamknęliśmy drzwi na klucz i powiedzieliśmy ochronie, by tutaj nie zaglądali podczas rutynowego obchodu. – Sądziłam, że wymieniliśmy przerdzewiałe rury. – Owszem. Nie wiem, co się stało, ale możesz być pewna, że znajdę przyczynę. Musiał być gdzieś kiepski lut czy coś takiego. Bob Maxwell, właściciel firmy hydraulicznej, już tu jedzie. – Jak źle to wygląda? – zapytałam. – Poza rurami przemokło też sporo elektryki, więc trzeba ją będzie wymienić. Podłogi

jeszcze nie wyschły, dlatego całe drewno pewnie się wypaczy i trzeba będzie je zerwać. Nie wspominając już o nowej płycie gipsowej i izolacji. Głośno wypuściłam powietrze. – Cholera… Już przedtem ledwie mieliśmy zdążyć na pierwsze zaplanowane wydarzenie, a w następny poniedziałek burmistrz i jego siostrzenica przyjeżdżają zobaczyć salę. Sam Bolton potarł kark. – Tak mi przykro. Pracuję z tą firmą hydrauliczną od ponad dwudziestu lat i nigdy nie było problemu. Oczywiście mam ubezpieczenie, które pokryje dodatkowe koszty, i zrobimy co w naszej mocy, żeby wszystko wróciło do normy. Obawiam się jednak, że Sophia ma rację. Przekroczymy przez to termin końcowy. Nie wiem jeszcze o ile, ale będziemy się starać to nadgonić. Weston był całkiem cicho aż do tej chwili. Teraz oparł ręce na biodrach i odezwał się do Sama: – Zadzwonię do Kena Sullivana i poproszę go, żeby przyjechał i wszystkiemu się przyjrzał. Sam otworzył usta, by coś powiedzieć, ale go ubiegłam. – Do Kena Sullivana z Usług Budowlanych Tri-State? Dlaczego? – Bo chcę wiedzieć, co tu się stało, i muszę mieć pewność, że ktoś tutaj wie, co robi. – Westonie… – zaczął Sam. – Zdaję sobie sprawę, że jesteś zdenerwowany, ale mogę cię zapewnić, że wiem, co robię. Siedzę w tym od czterdziestu lat i niemal równie długo współpracuję z rodziną Sterlingów. – I o to mi właśnie chodzi. Nie współpracowałeś z rodziną Lockwoodów. Nie wiem z pierwszej ręki, jak ci zwykle idzie robota, i zamierzam sprowadzić własną ekipę, by się upewnić, że cokolwiek się tu dzieje, już się nie powtórzy. Sam wydął policzki i głośno wypuścił powietrze. – Dobrze. Zamiast spierać się z Westonem przy Samie, zaczekałam, aż znajdziemy się sami na korytarzu. – Myślę, że przesadzasz – powiedziałam, gdy zamknęły się za nami drzwi. – Rury nie powinny tak pękać, chyba że zamarzną. Gdyby to mój wykonawca doprowadził do takiej katastrofy, ty jako pierwsza byś kwestionowała, czy jest kompetentny. Oparłam ręce na biodrach. – Skoro kwestionujesz kompetencje mojego wykonawcy, kwestionujesz też moje kompetencje w zatrudnianiu ludzi. – Nie wściekaj się o to, Sophio. To interesy. – Nieważne… – Lekceważąco machnęłam ręką. Weston wskazał głową windy w głębi korytarza. – Idę po kawę, a potem skoczę do swojego pokoju na szybki prysznic. Chcesz, żebym ci coś kupił? Pokręciłam głową. – Obsłużę się sama. – Jak chcesz. – Wzruszył ramionami.

Później tego dnia było tylko gorzej. Tak jak się spodziewałam, ojciec nie przyjął zbyt dobrze nowiny o zalaniu. W zasadzie

nazwał mnie niekompetentną, jakbym to ja wadliwie zamontowała rurę, a nie wykonawca, z którego usług sam korzystał od dekad. Potem, kiedy byłam na górze z Samem i hydraulikiem, potknęłam się o jakieś narzędzie leżące na podłodze i wypadł mi z rąk mój iPhone. Uderzył w stos gruzu, który spadł z sufitu, i nie dało się go już włączyć. Później zespół prawników dowiedział się o nowym procesie wytoczonym hotelowi i w najbliższych dniach musieliśmy omówić ten problem, by go uwzględnić w wycenie naszej oferty. Na domiar złego Liam zostawił mi dwie wiadomości na biurowym telefonie. Kiedy więc Weston otworzył drzwi mojego biura o czwartej, nie byłam w humorze. – Jeśli przychodzisz mi znów mówić, jak jestem niekompetentna, to zawróć i wyjdź. Weston podszedł do mojego biurka i podał mi jakąś kopertę. – Tak się składa, że przyszedłem ci to wręczyć. W środku były dwa bilety. – Pijany Szekspir? Co to jest? – Sztuka wystawiana tutaj, w centrum. Zbiera się grupa aktorów. Jeden z nich wypija co najmniej pięć kielonków whiskey, a potem próbują grać Szekspira. – Mówisz poważnie? – zaśmiałam się. – Tak. Pomyślałem, że to jedyna sztuka, na której oboje będziemy się dobrze bawić. Zauważyłam datę przedstawienia. Sztukę grano za niemal półtora miesiąca. Mój gniew znów szybko zastąpiło znajome ciepło. Podniosłam wzrok na Westona. – Kiedy je kupiłeś? – Parę dni temu. Właśnie przyniósł je goniec, więc pomyślałem, że wykorzystam je jako białą flagę. – Kupiłeś bilety na przedstawienie za kilka miesięcy, zanim w ogóle odbyliśmy rozmowę o naszej przyszłości? – Tylko tobie potrzebna była ta rozmowa, Soph. Wstałam, obeszłam biurko i zarzuciłam mu ręce na szyję. – Może idź i zamknij drzwi na klucz… Weston rzucił mi zarozumiały uśmiech. – Już to zrobiłem, gdy wchodziłem, kochanie.

Wetknęłam bluzkę do spódnicy i odwróciłam się plecami do Westona. – To działa lepiej niż xanax – rzuciłam przez ramię. – Zapnij mnie, proszę. Zasunął zamek mojej spódnicy, odgarnął mi włosy na bok i pocałował mnie w szyję. – Zawsze do twoich usług. Co masz w planach na resztę popołudnia? Odwróciłam się i przygładziłam ubranie. – Mamy niedługo telekonferencję z Elizabeth, pełnomocniczką hotelu, w sprawie tego nowego procesu. Planowałam pobiec do sklepu i kupić nową komórkę. Upuściłam ją i teraz się nie włącza. – Spojrzałam na zegarek. – Ale chyba nie starczy mi czasu. Nie chcę spóźnić się na początek rozmowy, a w Verizonie zwykle jest kolejka… – Chcesz wziąć moją? Zaraz wracam do biura, żeby przejrzeć raporty. Dzięki temu dołączysz do rozmowy, nawet jeśli jeszcze będziesz w sklepie. – Na pewno nie masz nic przeciwko? Weston wyciągnął ku mnie telefon. – Nie ma sprawy. Już znasz mój ściśle tajny kod. Uznałam ten gest za przełomowy. Takie rzeczy robi dla siebie para. To, co trzymamy

w swoich telefonach, może być bardzo osobiste – nie żebym planowała grzebać w jego komórce i czegoś szukać. Oznaczało to jednak, że Weston nie ma nic do ukrycia. Co więcej, dowiódł, że mi ufa. A to wiele mówiło. Wzięłam telefon i pocałowałam Westona. – Dziękuję ci. I wiesz co, w dowód wdzięczności możemy wieczorem odtworzyć twój kod na żywo.

ROZDZIAŁ 24 Sophia Dobrze się stało, że pożyczyłam telefon Westona. Przez ostatnie czterdzieści minut tkwiłam w Verizonie, bawiąc się rozmaitymi telefonami, których nie miałam chęci kupować, i czekając, aż zostanie wywołane moje nazwisko. Za pięć minut musiałam dołączyć do telekonferencji z pełnomocniczką hotelu. Zaczęłam więc grzebać w torebce, by znaleźć karteczkę z numerem. Traf chciał, że na minutę przed początkiem rozmowy wywołano moje nazwisko. Podałam sprzedawcy swój zepsuty iPhone. – Witam. Mój telefon nie działa, upuściłam go i się nie włącza. Mam wykupione AppleCare, więc byłoby świetnie, gdybym mogła zaraz go naprawić albo dostać nowy. – Jasne. Nie ma sprawy. Czy konto jest na adres mailowy, którego użyła pani do umówienia się na to spotkanie? – Tak. – Dobrze. Pozwoli pani, że wezwę kogoś, by spojrzał na telefon, a potem powiadomię panią, jakie ma pani opcje. Spojrzałam na zegar na komórce Westona. Musiałam wdzwonić się na spotkanie. – Wie pan, jak długo to potrwa? Mam ważną rozmowę w pracy. – Jakiś kwadrans. – Dobrze, świetnie. – Skinęłam głową. – Jeśli nadal będę rozmawiać, kiedy pan będzie gotów, mógłby pan obsłużyć następnego klienta i potem mnie wezwać? – Jasne. Nie ma sprawy. Okazało się, że rozmowa, o której myślałam, iż potrwa kwadrans, ciągnęła się niemal godzinę. Kiedy w końcu się rozłączyłam, sprzedawca obsługiwał już co najmniej trzeciego klienta, więc musiałam poczekać, aż skończy. Gdy przemierzałam sklep, zabrzęczał mi w dłoni telefon Westona. Z przyzwyczajenia spojrzałam, by zobaczyć, kto to. Ekran się rozświetlił i pokazał podgląd przychodzącego esemesa od kogoś imieniem Eli, zaczynającego się od słów: „Joł, stary, zmiotło cię z tej planety?”. Uśmiechnęłam się, bo większość moich przyjaciół z pewnością ostatnio myślała o mnie podobnie. Nie chciałam naruszać prywatności Westona, więc nie otworzyłam wiadomości. Kiedy jednak już miałam nacisnąć przycisk z boku i wygasić ekran, pojawiła się druga wiadomość. Tym razem był to podgląd maila: „Zdobyłeś, czego nam trzeba, od dziewczyny Sterlingów?”. Zamarłam. O co tu chodzi?

Pewna, że musiałam to mylnie odczytać, przeczytałam podgląd wiadomości ponownie, wolniej. Przyszła z adresu [email protected]. Serce zaczęło mi szybko bić i trochę mnie zemdliło, chociaż starałam się zachować spokój. Ta wiadomość musiała mieć jakieś logiczne wyjaśnienie. Może mail był od Sama Boltona… Wycenili szkody po zalaniu i chcieli uzyskać zatwierdzenia od nas obojga, żeby kontynuować prace. Chociaż chyba było na to za wcześnie. No i Oil44? Czemu mail Sama miałby mieć coś wspólnego z olejem? Pokręciłam głową. Jestem śmieszna. Ta wiadomość mogła przyjść od któregoś z wykonawców, z którymi współpracował Weston. Dlaczego od razu zakładałam najgorsze i myślałam, że dzieje się coś złego? Może Weston przyjmował oferty na coś i powiedział wykonawcy, że potrzebuje mojego podpisu? Ostatnio byliśmy tak zajęci, że pewnie nawet mi o tym nie wspomniał. I to wszystko. Zdecydowanie o to musiało chodzić. A jednak… „Zdobyłeś, czego nam trzeba, od dziewczyny Sterlingów?” Od dziewczyny Sterlingów… Wykonawca z pewnością nie powinien nazywać tak osoby, z którą chce prowadzić interesy. Przypuszczam jednak, że jest wielu staromodnych idiotów, którzy nadal nazywają kobietę dziewczyną. To nie wina Westona. Ten wykonawca najwyraźniej był palantem. W zasadzie powinnam zapewne otworzyć ten mail i dowiedzieć się, kto nazywa kobiety w tak uwłaczający sposób. Ale… Weston dał mi swój telefon, bo mi ufał, a przeczytanie maila byłoby naruszeniem tego zaufania. Jednak zobaczyłam już podgląd – co się stało, to się nie odstanie. Sprawdzenie nadawcy nie będzie większym naruszeniem jego prywatności niż to, czego niechcący już się dopuściłam. W każdym razie nie całkiem. Prawda? Wpatrywałam się w komórkę, trzymając palec w pogotowiu, by otworzyć podgląd. Jednak nie potrafiłam się do tego zmusić. Wydawało się to niewłaściwe, niezależnie, jak próbowałam usprawiedliwiać to przed sobą. Kiedy więc sprzedawca podszedł, by ze mną porozmawiać, wsunęłam telefon Westona do torebki i spróbowałam przestać się zastanawiać nad tym, co mam zrobić. Okazało się, że mojego telefonu nie da się naprawić, więc sprzedawca przyniósł mi nowy i zaproponował, że przeniesie wszystkie informacje ze starego iPhone’a. Powiedział, że to zajmie kolejne dziesięć minut i że zaraz wróci. To niestety dało mi więcej czasu na bezczynne wyczekiwanie i nadmierne analizy. Dlaczego czułam się tak niespokojna po jednym krótkim podglądzie jakiegoś maila? To nie było trudne do odgadnięcia. Bo miałam problemy z zaufaniem. Niemal każdy mężczyzna, któremu zawierzyłam, mnie zawiódł. Nic więc dziwnego, że w mojej wyobraźni pojawiło się najgorsze. Weston tak naprawdę nic do mnie nie czuje. Wykorzystywał mnie, żeby coś zdobyć.

„Zdobyłeś, czego nam trzeba, od dziewczyny Sterlingów?” Boże, ta wiadomość brzmi jak coś, co mógłby powiedzieć mój ojciec. „Zdobyłaś, czego nam trzeba od chłopaka Lockwoodów?” To zdanie można było interpretować na rozmaite sposoby. Mogło znaczyć cokolwiek. Jednak gdybym otworzyła mail Westona, naruszyłabym jego zaufanie. W pewnym sensie nie byłabym lepsza od Liama, gdyż bez zaufania nie ma związku. Jakimś cudem udało mi się pozostawić komórkę Westona w torebce, kiedy kończyłam sprawy w Verizonie. Gdy znalazłam się na ulicy, świeże powietrze sprawiło, że poczułam się troszkę lepiej. Podczas krótkiego powrotnego spaceru do Countess zaświtało mi, że gdy oddam telefon Westonowi, w końcu zobaczy ten mail. Jeśli odkładał rozmowę ze mną o czymś, co wyniknęło – do czegokolwiek odnosiła się ta mailowa wymiana zdań – zapewne i tak wkrótce poruszy ten temat. Prawdopodobnie nie będę musiała długo czekać, żeby zaspokoić ciekawość. Za godzinę czy dwie będę się śmiała z tego, jaka byłam głupia, że się przejmowałam mailem od sześćdziesięcioletniego instalatora hydrauliki czy czymś podobnym. Weston powie mi, że dostał do przejrzenia wycenę, która wymagała mojego podpisu, i na tym koniec. Tak, tak właśnie się stanie. Pewnie zdrowo się też pośmieję z siebie. Mimo to, gdy weszłam znów do Countess, czułam się bardziej niespokojna niż rozbawiona.

– A zatem… Czy mamy jakieś otwarte kwestie, które powinniśmy przedyskutować? – zapytałam Westona. Dopiero co skończyłam pracę na dzisiaj i przyszłam do jego biura. Była prawie dziesiąta wieczorem, a komórkę oddałam Westonowi już kilka godzin wcześniej. Mimo to nadal nie wspomniał o niczym, co wymagało mojego podpisu. – Nic mi nie przychodzi do głowy. – Pokręcił głową. Może potrzebował małej podpowiedzi, bo zapomniał… – Może jakieś remonty albo wyceny, które oboje powinniśmy podpisać? Parę godzin temu przyniosłam ci jedną od operatora wi-fi, który chce rozszerzyć usługę. Masz coś dla mnie? Weston zdawał się nad tym zastanawiać. – Nie. Jedyna zaległa sprawa to zrewidowany harmonogram prac, jaki są nam winni Boltonowie. Poza tym chyba wszystko między nami załatwione. Poczułam pustkę w żołądku. Czyżby zapomniał o mailu? – Cóż, pójdę na górę. Dostałam dziś mnóstwo maili, które wciąż czekają na odpowiedź. A jak z tobą? Też się nie możesz spod nich wygrzebać? – Nie. – Wzruszył ramionami Weston. – Właściwie jestem ze wszystkim na bieżąco. – Uśmiechnął się znacząco. – Chyba działam o wiele bardziej skutecznie niż ty. Zmusiłam się do uśmiechu. Nie byłam jeszcze gotowa, by wyjść z jego biura, bo wciąż czepiałam się nadziei, że coś sobie przypomni. Stałam więc tam i czułam się niezręcznie. – Spotkam się z tobą na górze trochę później – powiedział w końcu Weston. – Muszę skończyć parę spraw. Poczułam się przybita. – Dobrze. Gdy znalazłam się znów w swoim pokoju, byłam sobą rozczarowana. Dlaczego po prostu nie zapytałam go o tego maila? To był całkowity przypadek, że przeczytałam jedno zdanie

z podglądu wiadomości na jego telefonie. Nie mógłby się o to wściekać. Jednak zamiast skrócić swoje męki, pozwoliłam, by gnębiły mnie ponure myśli. W głębi serca wiedziałam, że prawdziwy problem nie ma nic wspólnego z tym, że zrobiłam coś źle. Nie obawiałam się powiedzieć Westonowi, iż przeczytałam jego wiadomość. Bałam się, że powie, iż to nie jest to, o czym myślałam, a ja mu nie uwierzę. Miałam poważne problemy z zaufaniem i wkurzało mnie, że zakładam najgorsze. Zamiast tego stłumiłam swoje obawy i próbowałam czepiać się nadziei, że sytuacja rozwiąże się sama. Pewnie zobaczy ten mail i wspomni o nim, kiedy tu przyjdzie. Robię z igły widły. Zamiast przemierzać pokój i wycierać dywan, postanowiłam wziąć kąpiel. Napełniłam wannę ciepłą wodą i wsypałam do niej trochę soli kąpielowych. Wsunęłam się do wody, przymknęłam oczy, odetchnęłam głęboko i długo wypuszczałam powietrze. Jestem na hawajskiej plaży. Czuję na skórze ciepło słońca, do snu kołysze mnie szum fal łagodnie rozbijających się o brzeg. Ale… gdzie jest Weston? Dlaczego ze mną nie przyszedł? Bo to kłamliwy drań, z którym nie chcę już więcej rozmawiać. Oto dlaczego. Wzięłam głęboki, oczyszczający oddech i spróbowałam skupić się na czymś innym. Tym razem powędrowałam myślą do swojego ulubionego miejsca w Londynie, które nie miało nic wspólnego z Westonem – niewielkiego parku z widokiem na rzekę, parę przecznic od miejsca, gdzie mieszkałam. Niestety kiedy wyobraziłam sobie, jak siedzę na huśtawce i cieszę się spokojnym widokiem, kątem oka zauważyłam jakąś parę leżącą na kocu. Liam i moja kuzynka. Odwróciłam się, by uciec w przeciwną stronę, i nade mną zamajaczył mój ojciec. – A nie mówiłem – syknął. Westchnęłam i otworzyłam oczy. Może powinnam posłuchać jakiejś muzyki, piosenki, którą mogłabym śpiewać. Sięgnęłam po telefon, wybrałam aplikację Spotify i wyszperałam playlistę starych przebojów, których słowa powinnam znać. Po jakichś sześciu czy siedmiu piosenkach poczułam wreszcie, że barki nieco mi się rozluźniają. Dopóki nie zaczęła się Honesty Billy’ego Joela. Zawodził, jakie to samotne słowo i jak trudno o prawdę, i całe napięcie, które udało mi się odpędzić, od razu wróciło. Zirytowana wyszłam z wanny i wyłączyłam muzykę, zanim piosenka się skończyła. Wytarłam się, owinęłam w jeden z wygodnych hotelowych szlafroków i nałożyłam trochę kremu do twarzy i do ciała. Ruszyłam korytarzem do sypialni i aż podskoczyłam, gdy zastałam tam Westona zdejmującego buty. – Jasny gwint. – Położyłam rękę na sercu. – Okropnie mnie wystraszyłeś. Nie usłyszałam, jak wchodzisz. Weston odrzucił na bok drugi but i wstał. – To dlatego, że byłaś zajęta wyśpiewywaniem kiepskich starych piosenek. – Uśmiechnął się znacząco. – Masz szczęście, że jesteś śliczna i mądra, bo śpiewać za cholerę nie umiesz. Mocniej owinęłam się szlafrokiem. – Śpiewanie pomaga mi się odprężyć. Weston podszedł i położył mi ręce na barkach. – Znam coś, co pomoże ci się odprężyć i przy czym sąsiedzi nie będą myśleli, że mordujemy tu koty. Żartował, ale trudno mi było zmusić się do uśmiechu i on to zauważył. Wsunął dwa palce pod mój podbródek i uniósł go, by nasze oczy się spotkały.

– Nic ci nie jest? Odwróciłam wzrok. – Po prostu mam sporo na głowie. – Tak, rozumiem. Zbliżamy się już do finału. Wiesz co, wezmę szybki prysznic, a potem wrócę i rozmasuję ci barki, używając kremu, który tak bardzo lubisz. – Nachylił się, by na mnie spojrzeć. Bardzo chciałam mu zaufać, ale paradoksalnie szukałam u niego jakichś oznak nieszczerości. Niczego jednak nie znalazłam. – Może zdejmij ten szlafrok, wejdź pod kołdrę i się na mnie przygotuj? – zaproponował. – To mi zajmie tylko parę minut. Zmusiłam się do uśmiechu i skinęłam głową. Delikatnie pocałował mnie w usta, a potem zniknął w łazience. Parę minut później, kiedy usłyszałam, jak odkręca wodę pod prysznicem, nadal stałam w tym samym miejscu. Co miałam zrobić? On nie miał pojęcia, co się dzieje w mojej głowie, więc pewnie wyjdzie z łazienki, pomasuje mi barki i pomyśli, że to była gra wstępna. Za nic nie mogłam na to pozwolić, skoro tak się czułam. Musiałam z nim porozmawiać. Zakręciło mi się w głowie, gdy chodziłam w kółko, rozważając, jak mogłabym poruszyć temat, by nie zabrzmiało to oskarżycielsko. Byłam tak zatopiona w myślach, że nie od razu zarejestrowałam dźwięki dochodzące z łazienki. Weston puścił Don’t Stop Believin’ Journey, jedną z piosenek, które śpiewałam pod koniec kąpieli. Poklepałam się po kieszeni szlafroka i uświadomiłam sobie, że zostawiłam telefon koło wanny i Weston postanowił włączyć moją playlistę. Chwilę później do Steve’a Perry’ego dołączył głęboki baryton. Weston nie tylko potrafił czysto śpiewać, ale też miał całkiem seksowny głos. Mimo tych wszystkich strasznych rzeczy, o których myślałam, musiałam się uśmiechnąć, rozbawiona jego poczuciem humoru. Przedrzeźniał mnie, by się ze mną podroczyć. Boże, naprawdę go lubiłam i chciałam, żeby to wszystko było jednym wielkim nieporozumieniem. Desperacko pragnęłam skrócić męki niewiedzy. Podeszłam do łóżka od swojej strony i dostrzegłam na nim coś srebrnego – tuż obok miejsca, gdzie dopiero co siedział Weston. Serce zaczęło mi mocniej bić. Telefon Westona. Miałam jeszcze jedną szansę. Mogłam szybko rzucić okiem i byłoby po wszystkim. Nie musiałabym nawet o tym wspominać. Weston nigdy by się nie dowiedział, że w niego zwątpiłam. W niecałe pół minuty zakończyłabym te męki i wiedziałabym, że nie zrobił niczego złego. Albo… Albo… Nie potrafiłam zmusić się do myślenia o drugiej możliwości. Musiałam jednak się upewnić i nie mogłam przepuścić takiej okazji. Z szybko bijącym sercem podniosłam telefon z nóg łóżka. Zaczęłam wpisywać kod Westona, kiedy muzyka w łazience ucichła. Cholera. Skończył brać prysznic. Osuszenie się zajmie mu tylko minutkę lub dwie.

Musiałam się pospieszyć. Ręce mi drżały, gdy wpisywałam ostatnie dwie cyfry i telefon się odblokował. Otworzyłam aplikację z mailami i przejrzałam wiadomości. Dwie strony dalej otworzyłam jakiś przypadkowy mail, żeby sprawdzić, o której godzinie przyszedł, i zauważyłam, że napłynął przed tym, którego szukałam. Musiałam go w pośpiechu przegapić. Przewinęłam więc pocztę znowu w górę i przeczytałam po kolei pierwsze zdanie każdej wiadomości, póki nie wróciłam do tej, którą otworzyłam jako pierwszą. Nic. Ani śladu maila, który przyszedł wcześniej. Rzuciłam okiem na wciąż zamknięte drzwi łazienki i poczułam się, jakby w piersi miała mi wybuchnąć tykająca bomba. Weston wyjdzie lada chwila. Gdzie, u licha, jest ten przeklęty mail? Och! Cholera. Usunięty! Musiałam sprawdzić jego usuniętą pocztę. Szybko znalazłam folder, otwarłam go i serce mi zamarło. Wiadomość była na samej górze. Tylko tę jedną usunął po południu. Jeszcze raz zerknęłam na drzwi łazienki, odetchnęłam głęboko i otworzyłam mail. Do: [email protected] Od: [email protected] Czy zdobyłeś już informacje od dziewczyny Sterlingów? Musisz się tu wykazać, Westonie. Pokaż mi, że nadal potrafisz coś wnieść do tej rodziny. Musimy poznać wartość ich oferty. Na dole wiadomości był podpis: Oliver I. Lockwood Dyr. nacz., Grupa Hotelowa Lockwood Poniżej widniała odpowiedź: Do: [email protected] Od: [email protected] Już je mam. Czekam tylko, aż skończy, żeby sprawdzić, czy coś się zmieniło. Poczułam, że zaraz zwymiotuję. Gdy jednak drzwi łazienki się otwarły, zrobiłam coś innego.

ROZDZIAŁ 25 Weston Ten szlafrok jest cholernie wygodny. – Wyszedłem z łazienki, pocierając ramię. – Nic dziwnego, że ciągle go nosisz. A myślałem, że po prostu jesteś skromna. Czy uważasz… Buch. Coś uderzyło mnie w głowę. Mocno. Uniosłem rękę i wyczułem wilgoć tuż nad lewą brwią. Zdezorientowany spodziewałem się jakiegoś intruza. Jednak tym, co ujrzałem, gdy podniosłem wzrok, była pewna bardzo wkurzona kobieta. – Co, do cholery, Sophio? Czyżbyś właśnie czymś we mnie rzuciła? Twarz jej spurpurowiała. – Ty gnojku! Jakiś metr dalej na podłodze leżała moja komórka. Przez środek ekranu biegło pęknięcie. – Czy to był mój telefon? – Spojrzałem na swoje palce. Wilgoć okazała się krwią. – Kurde, ja krwawię! – I dobrze! – Oszalałaś? Właśnie rozbiłaś mi głowę telefonem! – Jak widać, oszalałam, skoro w ogóle się z tobą związałam. Wynoś się, Westonie. Wynoś się, już! – Co się dzieje? Co ja, do diabła, zrobiłem? – Co zrobiłeś? Powiem ci, co, do diabła, zrobiłeś. Urodziłeś się! – Soph, nie wiem, co cię ugryzło, ale cokolwiek według ciebie zrobiłem, nie rzucaj mi w głowę cholernym telefonem. Pomaszerowała do stołu i podniosła lampkę nocną. – Masz rację. To bardziej zaboli. A teraz się wynoś albo to będzie następna rzecz, jaką walnę cię w głowę. Uniosłem ręce. – Powiedz mi tylko, co zrobiłem. A raczej co według ciebie, u diabła, zrobiłem, i sobie pójdę. Spojrzała na mnie i wycedziła przez zaciśnięte zęby: – „Zdobyłeś, czego nam trzeba, od dziewczyny Sterlingów?” Skrzywiłem się. – Co? O czym tym mówisz? – Nic ci to nie przypomina? A co powiesz na to: „Już je mam. Czekam tylko, aż skończy, żeby sprawdzić, czy coś się zmieniło”. Może powodem był uraz głowy, ale nawet to docierało do mojej świadomości przez kilka

sekund. Kiedy jednak już dotarło, rąbnęło mnie mocniej niż telefon. Przymknąłem oczy. Cholera. Cholera. Cholera. Cholera. Przeczytała moje maile. Potrząsnąłem głową. – Mogę to wyjaśnić. – Wypierdalaj. Stąd. Już. Zrobiłem krok w jej stronę. – Soph, posłuchaj… – Ani kroku dalej! – Zamilkła na dłuższą chwilę. Patrzyłem, jak oczy napełniają jej się łzami, chociaż bardzo starała się je powstrzymać. Kiedy w końcu się odezwała, głos jej drżał. – Po prostu wyjdź. Nie chcę słyszeć niczego, co masz do powiedzenia. Dolna warga jej zadrżała, a ja odczułem to aż w sercu. – Pójdę. Ale musimy porozmawiać, Soph. To nie tak, jak myślisz. Po policzku spłynęła jej wielka łza, lecz Sophia nie odrywała ode mnie wzroku. – Potrafisz spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że ten mail mówi o czymś innym niż o tym, że mnie wykorzystujesz, by wykraść informacje o naszej ofercie? Przełknąłem ślinę. – Nie. Ale… Uniosła ręce. – Proszę, wyjdź, Westonie. Spuściłem wzrok. – Wyjdę, ale to nie koniec. Musimy porozmawiać, kiedy się uspokoisz. Ruszyłem do drzwi, nie chcąc okazywać jej więcej braku szacunku, niż już okazałem. Jedyne, co mogłem zrobić, to dać jej trochę czasu. Wyszedłem więc cicho, nic już nie mówiąc. Gdy znalazłem się na korytarzu, jakaś starsza kobieta wyszła z pokoju parę drzwi dalej. Na mój widok otuliła się szczelniej kardiganem i odwróciła głowę. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że mam na sobie tylko hotelowy szlafrok. Zostawiłem też w środku klucz do swojego pokoju, nie wspominając już o rozbitej komórce. Rzuciłem okiem na apartament Sophii, ale uznałem, że pukanie nie wchodzi w grę. Musiałem po prostu wziąć się w garść i w takim stroju zejść do holu po drugi klucz. A co do komórki… cóż, to teraz było najmniejsze zmartwienie. Liczyło się tylko jedno: musiałem skłonić Sophię, by mnie wysłuchała. Chociaż nie byłem pewien, czy dzięki temu naprawię, co zniszczyłem.

Następnego dnia zwlokłem się z łóżka o siódmej, chociaż nie zmrużyłem oka. Naciągnąłem spodnie i koszulę, umyłem zęby i opryskałem wodą twarz. Plaster, który nakleiłem na czole zeszłego wieczora, pociemniał od zaschniętej krwi, więc zmieniłem go na świeży. Na więcej przygotowań nie miałem siły. Pieprzyć golenie. Pieprzyć prysznic. Przez ostatnie osiem czy dziewięć godzin rozważałem, co powiedzieć Sophii. Gdybym

powiedział jej prawdę, niezbyt by jej się to spodobało. Jednak wpakowałem się w te tarapaty dlatego, że kłamałem i wszystko przed nią ukrywałem, i jeśli kiedykolwiek miałem odzyskać jej zaufanie, musiałem teraz przyznać się do winy. Nawet gdyby prawda bolała. W holu na dole kupiłem dwie duże kawy i udałem się prosto do biura Sophii. Drzwi były zamknięte, więc skierowałem się do sali konferencyjnej jej zespołu. Zapukałem i otworzyłem drzwi. – Czy jest tu Sophia? Charles pokręcił głową. – Ciężka noc? – Hm? Wskazał plaster na moim czole. – Och – odparłem. – Coś w tym stylu. Jest tutaj? – Nie. Niech pan spróbuje zadzwonić na komórkę, choć teraz powinna wsiadać do samolotu, więc może jej pan nie złapać przez parę godzin. – Do samolotu? Gdzie się wybiera? – Do West Palm, żeby spotkać się z dziadkiem. Kurwa. Miała w planach podróż pod koniec tego tygodnia, na dzień przed wpłynięciem naszych ofert, ale nie dzisiaj. – Wie pan, dlaczego wyjechała? Charles zasznurował wargi. – Przypuszczam, że w celu omówienia interesów. I z pewnością udzieliłem już panu więcej informacji, niż chcieliby ode mnie Sterlingowie. Jeśli więc ma pan jakieś inne pytania, powinien pan je kierować do Sophii. Przybity poszedłem do swojego biura. Musiałem się z nią skontaktować, chociaż potrzebowałem wziąć od kogoś jej numer, bo go nie zapamiętałem, a nadal nie miałem swojej komórki. Gdy otwarłem drzwi, na biurku zobaczyłem stertę rzeczy. Na wierzchu stosu złożonych ubrań, które ostatniej nocy zostawiłem w apartamencie Sophii, leżała moja rozbita komórka. Zwiesiłem ramiona. Przesłanie od Sophii było wyraźne i jasne. Skończyła ze mną. Przez resztę dnia bez entuzjazmu wykonywałem swoje zadania. Zająłem się skutkami awarii na terenie budowy, przejrzałem parę ostatnich sprawozdań z wyceny, jakie napłynęły, spotkałem się ze swoim zespołem prawników i wstąpiłem do sklepu z komórkami, żeby naprawić ekran. Na szczęście było to chyba jedyne uszkodzenie, co zaskakujące, zważywszy, że telefon walnął mnie w głowę tak mocno, że mnie skaleczył. Cztery razy dzwoniłem do Sophii, ale za każdym włączała się poczta głosowa. Spraw, o których chciałem jej powiedzieć, nie powinno się omawiać przez telefon, a tym bardziej za pośrednictwem poczty głosowej, więc każdorazowo się rozłączałem. O szóstej wieczorem zaczynałem już świrować, dlatego postanowiłem przespacerować się po mieście. Moją uwagę przykuł pierwszy bar, który mijałem, ale szedłem dalej, nie zwalniając. Drugi był w tym samym kwartale. Zawahałem się lekko, mimo to go minąłem. Przy trzecim barze w trzecim kwartale zacząłem odczuwać ten przeklęty zew. Kiedy więc zwolniłem tak, że ledwie się wlokłem, zmusiłem się, by zadzwonić po Ubera, zamiast próbować przejść tych parę kwartałów dzielących mnie od Countess. Na szczęście dla mnie po Nowym Jorku jeździło obecnie równie wielu kierowców Ubera, co taksówek, więc mój samochód podjechał po dwóch minutach. – Hotel Countess? – spytał kierowca, zerkając w lusterko wsteczne. Było tak blisko, że pomyślał pewnie „Co za śmierdzący leń”.

– Tak… a właściwie nie, niech pan to wycofa. Może mnie pan zamiast tego zabrać na Bowery 409? Facet się skrzywił. – Będzie pan musiał to zmienić w apce. Mruknąłem coś i pogrzebałem w kieszeni. Wyjąłem setkę z pliku w portfelu i rzuciłem ją na przednie siedzenie. – Niech pan po prostu jedzie. Jesteśmy kwita? Mężczyzna zgarnął setkę i wetknął ją sobie do kieszeni. – Jasne.

– Proszę, proszę, kogo tu przywiało. Zaraz będzie Jeopardy!. Przyniosłeś przynajmniej zdrapki, skoro przeszkodzisz mi w oglądaniu teleturnieju? Pierwszy raz, odkąd pamiętałem, pojawiłem się z pustymi rękami, i to nie przez zapomnienie. – Przepraszam – powiedziałem. – Nie chciałem się zatrzymywać. W delikatesach za rogiem, do których zwykle chodzę, sprzedają piwo. Pan Thorne podniósł pilot i wyłączył telewizję. – Usiądź, synu. Nie powiedział nic więcej, tylko czekał, aż wyjaśnię mu, co się dzieje. Wiedziałem, że będzie cierpliwie siedział, póki nie uporządkuję myśli, więc odetchnąłem głęboko i przeczesałem dłonią włosy. – Nie wiem, od czego zacząć. – A więc zacznij od początku. Ukryłem twarz w dłoniach. – Spieprzyłem sprawę. – Nie szkodzi. Wszyscy popełniamy błędy. Każdy dzień to okazja na nową szansę pozostania w trzeźwości. – Nie, nie o to chodzi. – Pokręciłem głową. – Niczego nie wypiłem. Kiedy zdałem sobie sprawę, że ciągnie mnie w tym kierunku, złapałem podwózkę i przyjechałem prosto tutaj. – Cóż, to dobrze. Po to się ma opiekuna. Cieszę się, że czułeś, że możesz przyjechać do mnie. Powiedz mi, co się dzieje. Odetchnąłem z trudem. – Pamiętasz tę kobietę, o której wspominałem parę razy, tę, którą poznałeś niedawno w Countess. – Jasne, Sophię. – Skinął głową. – Kobietę, która przez połowę czasu ma ochotę ci skopać dupę i jest o wiele za piękna dla takiego brzydala? Uśmiechnąłem się smutno. – Tak. To ona. – Co z nią? – Jesteśmy teraz razem. A raczej byliśmy. – No dobrze… Co takiego się stało, że wszystko się zmieniło? – Zawiodłem jej zaufanie. – Zdradziłeś ją? – Nie. Cóż, w każdym razie nie tak, jak myślisz. – A więc jak?

– To długa historia. – Chyba dopisało ci szczęście, bo masz mimowolnego słuchacza. Wiesz, że nogi mam niesprawne i nie mogę wstać i wyjść, choćbyś nie wiem jak przynudzał czy biadolił, prawda? – Tak – westchnąłem. Chociaż pan Thorne znał mnie już z najgorszej strony, krępowałem się przyznać do tego, co zrobiłem. Większość świństw, których się dopuściłem przez lata, mogłem przynajmniej zrzucić na alkohol. – No, gadaj – zachęcił. – Zaufaj mi, cokolwiek to jest, robiłem gorsze rzeczy, synu. Nie stracisz przez to w moich oczach. – Dobrze. – Odetchnąłem głęboko, szykując się, by zacząć od początku. – Cóż, mówiłem ci, że nasze rodziny się nie dogadują. Nasi dziadkowie ponad pięćdziesiąt lat temu pokłócili się o kobietę imieniem Grace. Grace zmarła parę miesięcy temu, zostawiając dziadkowi mojemu i Sophii po czterdzieści dziewięć procent udziałów w hotelu. – Ja od mojej byłej nigdy nie dostałem niczego oprócz papierów rozwodowych – mruknął pan Thorne. Uśmiechnąłem się. – Tak czy owak, mój dziadek nienawidzi dziadka Sophii. A wiesz, jak źle było między mną a nim, odkąd ostatni raz nawaliłem. – Wiem. – Skinął głową. Odetchnąłem głęboko. – Cóż, dziadek zadzwonił do mnie zaraz po tym, jak wysiadłem z samolotu, w którym spotkałem Sophię. Wspomniałem mu, obok kogo właśnie siedziałem, a on objechał mnie, że rozprasza mnie jakaś kobietka. – Potrząsnąłem głową. – Powiedział, bym zawrócił i zabrał się najbliższym powrotnym lotem, mówił, że nie nadaję się do tej pracy, bo moją słabością są kobiety i gorzała. Przekonywałem go, że się myli, a on na to, że zamiast mnie wyśle mojego ojca. Potem się rozłączył. Właśnie przeszedłem kontrolę bezpieczeństwa, więc pomyślałem, że odetchnę świeżym powietrzem i postanowię, co robić dalej. Dziesięć minut później dziadek znów zadzwonił i powiedział, że zmienił zdanie i obmyślił nową strategię. Byłem kobieciarzem, więc chciał, bym uwiódł Sophię i wydobył od niej wysokość oferty Sterlingów. Oczy pana Thorne’a pociemniały z rozczarowania. – I zgodziłeś się to zrobić? Przymknąłem oczy, zwiesiłem głowę i przytaknąłem. – Myślałem tylko o tym, jak go przekonać, żeby mi pozwolił zostać, bym mógł udowodnić, że nie jestem totalnym nieudacznikiem. Zgodziłbym się na wszystko. Kiedy przestałem pić, uświadomiłem sobie, że w życiu nie zostało mi wiele poza pracą. Straciłem Caroline, większość moich przyjaciół lubiła imprezować, a ja musiałem wyrwać się z tego środowiska. W zasadzie jesteś jedynym przyjacielem, jakiego mam – zadrwiłem. – Ze wszystkich rzeczy, o których rozmawialiśmy przez te lata, to ostatnie jest chyba najsmutniejsze. – Pokręcił głową. – Ale wrócimy do tego. Skupmy się na tej dziewczynie. Czyli powiedziałeś dziadkowi, że to zrobisz, i co się potem wydarzyło? – I potem… zakochałem się w niej. – Wzruszyłem ramionami. – Czyli zacząłeś to wszystko z zamiarem uwiedzenia tej kobiety, ale to się zmieniło? – Właśnie w tym rzecz. Chociaż powiedziałem dziadkowi, że zagram w jego gierkę, nigdy tak naprawdę tego nie zrobiłem. Sophię i mnie od liceum łączyła ta dziwna relacja miłości i nienawiści, kiedy więc dawałem jej się we znaki i robiło się gorąco, nie pogrywałem z nią. To było prawdziwe. To zawsze było cholernie prawdziwe. Nic z tego, co kiedykolwiek powiedziałem Sophii albo z nią zrobiłem, nie miało związku z moim dziadkiem. – Przeczesałem

palcami włosy, szarpiąc za kosmyki. – Ale za każdym razem, gdy on pyta, czy uda mi się wydostać informacje o ich ofercie, zapewniam go, że tak. – Ale nigdy nie zamierzałeś wydobyć tych informacji od Sophii? Pokręciłem głową. – Miałem plan, żeby wymyślić jakąś sumę nieco niższą od mojej i zaryzykować. Gdyby się okazało, że jakimś cudem trafiłem, i tak wygralibyśmy licytację i nikt by się o niczym nie dowiedział. – Powiedziałeś o tym Sophii? – Nigdy nie dała mi na to szansy. – A teraz myślisz, że nie uwierzy w prawdę, kiedy w końcu ją jej wyznasz. – Na pewno nie uwierzy. Ta cała sprawa brzmi jak stek bzdur. Nawet teraz, gdy ci opowiadałem tę historię. Pan Thorne skinął głową. – Ciężko mi to mówić, ale masz rację. – Świetnie. – Zwiesiłem ramiona. – Przyszedłem tu, licząc, że powiesz mi coś innego. – Zważywszy, że jestem twoim jedynym przyjacielem, myślę, że moim zadaniem jest powiedzieć ci, jak jest. Nie potrzebujesz mnie do wciskania kitu. Potrzebujesz przyjaciela, żeby się wygadać, przepracować z nim swoje problemy i by ci pomógł zrozumieć, jak je rozwiązać, a przede wszystkim potrzebujesz kogoś, kto by ci przypomniał, że picie tylko pogorszy ten syf. Spojrzałem na niego. – Wiem. Chyba po prostu chciałem przez chwilę poudawać, że jest jakieś łatwe wyjście z tego bajzlu. – Wiem, synu. Kiedy zdarza się coś dobrego, naszym pierwszym odruchem jest się napić, żeby to uczcić. Kiedy zdarza się coś złego, jesteśmy gotowi pić, by zapomnieć. A kiedy nic się nie dzieje, pijemy, żeby coś się wydarzyło. I dlatego jesteśmy alkoholikami. Nie możemy jednak topić swoich problemów w alkoholu, bo nasze smutki i tak wypłyną. Zmusiłem się do uśmiechu. – Dzięki. – Nie ma za co. Od tego są najlepsi przyjaciele. Nie oczekuj tylko, że będę ci zaplatał włosy. A tak przy okazji, miałem ci wspomnieć, że przydałoby ci się strzyżenie. Skończyło się na tym, że zostałem u pana Thorne’a prawie cały wieczór. Nie wymyśliliśmy łatwego wyjścia z bajzlu, w który się wpakowałem, ale nie dlatego, że nie próbowaliśmy. Niestety, z tego bajzlu nie było łatwego wyjścia. Miałem nadzieję, że w ogóle jakieś jest.

ROZDZIAŁ 26 Sophia Puk. Puk. Puk. Była prawie północ. O ile do drzwi mojego biura nie pukała sprzątaczka, w co szczerze wątpiłam, o tej godzinie mogła to być tylko jedna osoba. Siedziałam cicho z nadzieją, że pomyśli, iż zostawiłam włączone światło i wyszłam. Ostatnim, czego potrzebowałam, było starcie z Westonem. Czułam się wycieńczona, wyczerpana fizycznie i emocjonalnie po spędzeniu ostatnich dwóch dni z dziadkiem i ojcem. Dziś wieczór, kiedy zakradłam się z powrotem do Countess, pragnęłam jedynie położyć się do łóżka. Dziadek jednak poprosił, bym wysłała mu garść informacji, a ponieważ po tym, co mu powiedziałam, stąpałam po grząskim gruncie, chciałam dowieść, że jestem w pełni zaangażowana. Udałam się więc prosto do swojego biura, zanim jeszcze poszłam do pokoju. Mijając parę minut temu biuro Westona, z ulgą dostrzegłam, że światła w nim są zgaszone. Puk. Puk. Puk. Wstrzymałam oddech po raz drugi. – Soph, wiem, że tam jesteś. Odkąd wyjechałaś, obserwowałem na telefonie podgląd z hotelowych kamer, czekając, aż wrócisz. Widziałem, jak niedawno wchodziłaś. – Idź sobie, Westonie. Jak można się było spodziewać, nie posłuchał, za to pchnął drzwi mojego biura. Zamiast jednak otworzyć je do końca, poprzestał na ich lekkim uchyleniu. – Wchodzę. Proszę, niczym nie rzucaj. Chcę tylko dwóch minut. Skrzywiłam się. Chociaż go w tej chwili nienawidziłam, było mi troszeczkę przykro, że rzuciłam komórką i go zraniłam. Nigdy nie bywałam agresywna. Drzwi powoli otworzyły się ze skrzypnięciem i zobaczyłam Westona. Wyglądał tak, że mimowolnie poczułam ból w piersi. Włosy miał potargane i można było odnieść wrażenie, że nie golił się od paru dni. Miał na sobie pomiętą koszulę frakową, spodnie, w których zapewne spał, i wielki plaster zakrywający mu czoło nad lewą brwią. Westchnęłam. Nastrój zmienił mi się wczoraj z gniewnego na smutny. Nie chciałam już rzucać komórką, ale zeszłego wieczora płakałam, aż zasnęłam. Kiedy zerwaliśmy z Liamem, ani razu nie zapłakałam, chociaż byliśmy razem przez długi czas. Nie zamierzałam jednak dać Westonowi satysfakcji i pokazać, że czuję się zraniona. Wystarczało, że dałam się nabrać na jego oszustwo. Byłam zbyt dumna, by widział, w jak żałosny i smutny stan mnie ono wpędziło. Starałam się więc, jak mogłam, by wyjść na złośliwą i szorstką, chociaż brakowało mi na to energii. Chciałam jedynie zakończyć tę sytuację i ruszyć dalej. – Czego chcesz, Westonie? Jestem wyczerpana podróżą i muszę skończyć pewną pracę,

zanim się położę. Wszedł do środka i cicho zamknął za sobą drzwi. – Tak mi przykro, Soph. – No dobrze. Świetnie. Dziękuję. Czy już skończyliśmy? Weston ze swoją miną zbitego psa świetnie udawał zranienie. Gdybym nie wiedziała, jaki znakomity z niego aktor, mogłabym uwierzyć, że jest równie zasmucony jak ja. – Wiem, że po tym, co przeczytałaś, nie wygląda to dobrze, ale przysięgam, nigdy nie wyciągnąłem od ciebie żadnej informacji i nigdy nie zamierzałem niczego przekazywać swojej rodzinie. Musisz mi uwierzyć. – Nie, wcale nie muszę. Powinnam za to uczyć się na błędach, które popełniłam, a największy z nich polegał na tym, że uwierzyłam w cokolwiek, co wychodzi z twoich ust. Uwierz mi, więcej tego nie zrobię. Zbliżył się o parę kroków. – Mój dziadek nie chciał mnie tu zostawić, kiedy mu powiedziałem, że ty grasz pierwsze skrzypce w imieniu Sterlingów. Znał moją historię z ostatnich paru lat i wiedział, że kobiety i alkohol są moją zgubą. Chciał, by stery przejął mój ojciec. Pozwolił mi zostać tylko pod warunkiem, że zgodzę się wydobyć od ciebie informacje. – Mój ojciec mówił mi to samo. O ile pamiętam, dosłownie powiedział, bym użyła swoich „kobiecych sztuczek” i wycisnęła z ciebie informacje. Ale to już wiesz, prawda? A pamiętasz, dlaczego to już wiesz? Bo ci o tym powiedziałam. Weston przymknął oczy. – Wiem. Poczułam w gardle znajome pieczenie, zapowiedź łez. Z trudem przełknęłam ślinę i powiedziałam: – A ja byłam na tyle głupia, że zostawiałam cię samego w moim apartamencie ze wszystkimi swoimi dokumentami i laptopem. Musiałeś mieć niezły ubaw, kiedy grzebałeś w moich rzeczach. Byłam najłatwiejszym celem na świecie. – Nie, to nie było tak. Ani razu nie przeszukiwałem twoich rzeczy. Przysięgam. Kręciło mi się w głowie od idiotyzmów, jakich się dopuściłam z tym człowiekiem. – Jezu. Uprawialiśmy seks bez kondomu. Czy powinnam szybko zrobić badania na choroby weneryczne? Czy w tej sprawie też kłamałeś? Weston przymknął oczy. – Nie. Jestem zdrowy. Nigdy bym tego nie zrobił. Boże, naprawdę byłam idiotką. Zawierzyłam zaprzysięgłemu wrogowi – zaufałam mu wbrew opinii rodziny i przy okazji naraziłam swoją karierę. – Co mogę zrobić, Soph? – błagał Weston. – Co mogę zrobić, by ci udowodnić, że mówię prawdę? Możemy zadzwonić do mojego dziadka i włączyć głośnik, a ja spytam go, czy kiedykolwiek przekazywałem mu jakieś informacje. Zrobię, co zechcesz. Tylko mi powiedz. Pokręciłam głową. – Jedyne, co możesz dla mnie zrobić, to wyjść, Westonie. Nasze spojrzenia się spotkały. Oczy miał pełne łez. Boże, byłam taką idiotką. Nawet po wszystkim, co się stało, nadal chciałam mu wierzyć. Chciałam udawać, że nigdy nie widziałam tego maila, i wrócić do tego, co było. Naprawdę się zakochałam. W końcu Weston skinął głową. – Zgoda. Odwrócił się i otworzył drzwi, ale przyszła mi na myśl jedna rzecz, którą mógł dla mnie zrobić. Zawołałam więc za nim:

– Słuchaj, powiedziałam swojej rodzinie, że przypadkowo zostawiłam niektóre urzędowe dokumenty w miejscu, do którego miałeś dostęp. Czułam się zbyt zażenowana, by wyznać ojcu i dziadkowi, że tym miejscem była moja sypialnia, gdzie dałam ci więcej niż tylko wgląd w naszą ofertę. Jeśli więc możesz coś dla mnie zrobić, ciągnij dalej tę szopkę. Ostatnie, co powinni wiedzieć mężczyźni z mojej rodziny, to, że pozwoliłam, by emocje przeszkodziły mi w interesach. Weston się skrzywił. – Rozumiem. Kiedy wyszedł, siedziałam, gapiąc się na zamknięte drzwi swojego biura. Wydawało się to symboliczne. Tamtej nocy pozostawiliśmy tę sprawę niedokończoną. Widocznie musieliśmy odbyć ostatnią rozmowę. Teraz, gdy już do niej doszło, powinnam poczuć, że coś się domknęło. To domknięcie oznaczało jednak, że powinnam zaakceptować, co się stało, i odejść od zamkniętych drzwi. Moje serce nie chciało się ruszyć. Zamiast tego musiałam więc zamknąć te drzwi na oba zamki, by mieć pewność, że przypadkiem znów się nie otworzą.

ROZDZIAŁ 27 Weston Dwa dni później czekałem niecierpliwie, żeby się przekonać, czy Sophia się pojawi. Mieliśmy zaplanowane spotkanie z Elizabeth Barton, pełnomocniczką hotelu, by omówić kilka ostatnich kwestii z odnowieniem kontraktu. Spodziewałem się, że dostanę telefon z wieścią, że zebranie odwołano albo zmieniono je na telekonferencję zamiast stawienia się osobiście. Przybyłem pół godziny przed wyznaczonym spotkaniem, na wypadek, gdyby pokazała się Sophia, ale z każdą minutą traciłem nadzieję, że się pojawi. Dokładnie o dziewiątej w drzwiach mignęło coś czerwonego. Wejście do holu było przeszklone, więc widziałem, jak Sophia się waha z ręką na drzwiach. Odetchnęła głęboko, uniosła podbródek, wyprostowała się i kurna, przysięgam, że zakochałem się w niej jeszcze bardziej. Przez cały czas myślałem, że to nasze kłótnie sprawiają, iż nie mogę się jej oprzeć. Jej gniew krzesał we mnie iskry i byłem jak mały chłopiec, który lubi się bawić zapałkami. W tym momencie jednak zrozumiałem, że to wcale nie gniew tej kobiety mnie tak pociąga, lecz jej siła. Kiedy wchodziła do sali, wyglądała niezaprzeczalnie pięknie. Gdy się uśmiechała, miękły mi kolana. Ale kiedy się prostowała i oczy błyszczały jej determinacją, nie tylko krzesała we mnie iskry. Sama była ogniem. Niezaprzeczalnie pięknym ogniem. Zachwycająca. Po prostu doskonała. Serce mi waliło, gdy szła do recepcji, coś mówiąc. Chociaż dzieliło mnie od niej zaledwie półtora metra i w recepcji było cicho, nie słyszałem ani słowa. Zbyt głośno pulsowała mi krew. Od czasu naszej rozmowy tamtego wieczora ćwiczyłem, co jej powiem, jeśli dostanę kolejną szansę. Zamierzałem podać jej więcej szczegółów – wyłożyć wszystkie karty na stół i przekonać ją, że nigdy nie zamierzałem jej zdradzić. Ale szczerze mówiąc, nic z tego już się nie liczyło. Było niemal nieistotne, czy zamierzałem przekazać skradzione od niej informacje. Sam fakt, że zgodziłem się to zrobić i nigdy jej o tym nie powiedziałem, oznaczał zdradę. Teraz musiałem się skupić nie na tym, co zrobiłem źle, ale na tym, co do niej czuję i co powinienem zrobić, żeby wszystko naprawić. Z nowym planem działania wstałem i podszedłem do recepcjonistki, obok której stała Sophia. – Och, witam – odezwała się kobieta. – Mówiłam właśnie pani Sterling, że pani Barton spóźni się parę minut. Miała przed waszym spotkaniem telekonferencję międzynarodową, która zaczęła się z opóźnieniem.

Sophia uniosła głowę nieco wyżej, całkowicie ignorując moją obecność. – Wiesz, jak bardzo się spóźni? – zapytała. – Mam potem kolejne spotkanie. Mógłbym się założyć o swoje konto w banku, że nie miała żadnego spotkania. – Nie powinno to potrwać dłużej niż dziesięć czy piętnaście minut – odparła recepcjonistka. – Może podam wam kawę albo herbatę, kiedy będziecie czekać? – Nie – westchnęła Sophia. – Dziękuję. Recepcjonistka spojrzała na mnie, a ja machnąłem ręką. – Nie trzeba, dzięki. – Dobrze, więc może usiądziecie, a ja was powiadomię, gdy tylko pani Burton skończy rozmowę. – A tak w ogóle – postąpiłem o krok – ma pani wolną salę konferencyjną? – Ehmm… pewnie. Dostępna jest ta, w której ma się odbyć spotkanie. Chce pan zadzwonić czy coś takiego? – Nie. – Pokręciłem głową. – Mamy z panią Sterling pewne sprawy do omówienia. Myśli pani, że moglibyśmy skorzystać z tej sali, zanim pani Barton się zjawi? – Jasne. – Uśmiechnęła się recepcjonistka. – Nie ma sprawy. – Wstała. – Proszę za mną, a ja powiadomię Elizabeth, gdzie jesteście, kiedy skończy. Sophia wydawała się zmieszana, więc wykorzystałem to, wiedząc, że gdy tylko odzyska równowagę, nie wejdzie ze mną dobrowolnie do tej sali. Położyłem dłoń nisko na jej plecach i zaprosiłem gestem, by ruszyła pierwsza. – Ty przodem… Zacisnęła zęby, ale nie zamierzała robić sceny. To nie było w stylu Sophii, a przynajmniej nie w holu, w obecności recepcjonistki. Nie miałem jednak wątpliwości, że zruga mnie, kiedy tylko zamkną się drzwi od sali konferencyjnej. Musiałem więc zapobiec jej gierkom, zanim zacznie. Weszliśmy za recepcjonistką do długiej sali konferencyjnej. Cieszyłem się, że nie jest to jedna z tych oszklonych sal, które uwielbia korporacyjna Ameryka i gdzie wszystko, co się dzieje w środku, jest widoczne dla każdego, kto przechodzi obok. – Może jednak przyniosę kawę? – spytała recepcjonistka od drzwi, kiedy oboje byliśmy już w środku. – Nie, dziękuję – odrzekła Sophia. – Nie trzeba, dzięki. – Uśmiechnąłem się i wskazałem drzwi. – Zamknę je, jeśli można. – Och, tak. Jasne. Ja to zrobię. – Ujęła klamkę i delikatnie zamknęła za sobą drzwi. – Weston… – zaczęła od razu Sophia. – Potrzebuję pół minuty – przerwałem jej. – Jeżeli chcesz, pójdę potem zaczekać w holu. – Nie wiedziałem, ile mamy czasu ani czy będziemy mieli szansę jeszcze porozmawiać, zanim zakończymy wszystko w Countess, więc musiałem powiedzieć, co miałem do powiedzenia, i to szybko. Sophia zacisnęła usta w ponurą kreskę. Nie przyznała, że da mi te pół minuty, ale pomyślałem, że wystarczy mi jej milczenie. Zacząłem przemierzać salę, wbijając wzrok w podłogę i próbując dobrać właściwe słowa. Czułem się tak, jakby żebra uciskał mi jakiś ciężar, nie pozwalając płucom oddychać. I doskonale wiedziałem, czym ten ciężar jest. Miałem chwilę, żeby wszystko z siebie wyrzucić. Teraz albo nigdy. Nie bądź tchórzem przez całe życie. Odetchnąłem głęboko i spojrzałem przez stół, czekając, aż Sophia uniesie wzrok.

Niezręczna cisza w końcu skłoniła ją do spojrzenia mi w oczy, a ja się odważyłem. Pieprzyć to. Wszystko albo nic. – Kocham cię, Sophio. Nie wiem, kiedy to się zaczęło ani czy w ogóle jeszcze ma znaczenie, ale musisz wiedzieć, że cię kocham. Najpierw ujrzałem, jak w jej oczach rozkwitła nadzieja. Rozszerzyły się ze zdziwienia, a w kącikach ust zaigrał cień uśmiechu. Ta nadzieja jednak zgasła równie szybko, jak rozkwitła. I widziałem, jak sobie przypomina. Przypomina sobie, jak ją wydymałem. Przypomina sobie, że powinna mnie nienawidzić. Przypomina sobie, że nie może ufać niczemu, co powiem. W niecałe dziesięć sekund jej leciutko uśmiechnięte usta skrzywiły się ponuro, a szeroko otwarte oczy zmrużyły podejrzliwie. – Nie masz pojęcia, czym jest miłość. – Mylisz się. – Pokręciłem głową. – Może nie wiem wielu rzeczy, na przykład jak wykazać się odwagą w kontaktach z rodziną albo jak odmówić dziadkowi, kiedy każe mi robić coś moralnie nagannego, albo nawet jak być w związku, bo ja, kurwa, nigdy nie miałem prawdziwego wzorca tego, jak powinien wyglądać normalny związek. Ale stanowczo i z całą pewnością wiem, że jestem w tobie zakochany. A wiesz dlaczego? Nie odpowiedziała, ale też nie kazała mi zamilknąć. Mówiłem więc dalej. – Wiem, że cię kocham, bo przez te pięć lat od śmierci Caroline nigdy nie chciałem być lepszym człowiekiem. Zawsze gdy patrzyłem w lustro, miałem gdzieś, czy spodoba mi się, co tam zobaczę. Jednak każdego ranka od chwili, kiedy wsiadłaś do tego samolotu i kazałaś mi się przenieść z miejsca koło okna, wpatrywałem się w siebie, zastanawiając się, co mógłbym dziś zrobić, by być lepszą osobą, lepszym mężczyzną, który zasługuje na kobietę taką jak ty. Wiem, że cię kocham, bo moja rodzina wyrzeknie się mnie przez to, że się w tobie zakochałem. I to nie przeraża mnie ani w połowie tak bardzo jak fakt, że mogłabyś wyjść z tego pokoju, nie wierząc, że moje serce należy do ciebie, jak nigdy nie należało do nikogo. Wiem, że cię kocham, bo przez całe życie czułem, że nie mam celu, chyba że jako dawca organów dla swojej siostry… dopóki nie spotkałem ciebie. Wiem, że cię kocham, bo… – Potrząsnąłem głową i przeczesałem dłonią włosy. – Bo „jesteś najwspanialszą, najbardziej uroczą, najczulszą i najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałem – i nawet to jest niedomówienie”*. Sophia rozchyliła usta, a oczy napełniły jej się łzami. Nie musiałem jej mówić, że pożyczyłem te słowa od Francisa Scotta Fitzgeralda zamiast od Szekspira. Jakiś miesiąc temu szukałem cytatów, żeby droczyć się z nią, kpiąc z jej byłego, ale ostatnio zacząłem je czytać z przyjemnością. Tak wiele z nich mi o niej przypominało, na przykład ten. Odchrząknąłem. – Soph, spieprzyłem sprawę. Nie jest tak, jak myślisz, ale dociera do mnie, że nie ma znaczenia, czy przekazałem dziadkowi jakieś informacje. Powinienem ci o tym powiedzieć albo nie dawać mu do zrozumienia, że gram w jego gierkę. Nie musiałem naruszać twojego zaufania, by je stracić. Nawet najmniejsze kłamstwo może wyrządzić wielką szkodę. Pociągnęła nosem. – Czuję się jak idiotka, że ci uwierzyłam. – Pokręciła głową i spuściła wzrok. – Po prostu nie potrafię, Westonie. Nie potrafię.

– Soph, nie. Nie mów tak. Spójrz na mnie. Nadal kręciła głową. Z oka spłynęła jej łza, podniosła na mnie wzrok i szepnęła: – Countess. Zmarszczyłem czoło, a potem przypomniałem sobie, że kazałem jej wybrać hasło na wypadek, gdyby sprawy posunęły się za daleko. Nie wypowiedziała go nigdy, aż do teraz. Poczułem, że serce rozdziera mi się na dwoje. Sophia podeszła do drzwi sali konferencyjnej. Ruszyłem, żeby ją zatrzymać, ale uniosła rękę, powstrzymując mnie. – Proszę, nie. Muszę skorzystać z toalety. – Głos miała tak łagodny i przepełniony emocjami, że przeszył mnie na wylot. – Nie idź za mną. Zostaw mnie, proszę. Powiedziałeś, co chciałeś powiedzieć. Wysłuchałam, naprawdę wysłuchałam. A teraz chcę, żebyś zostawił mnie samą. Opuściłem rękę i skinąłem głową. – Idź. Nie chcę pogarszać sprawy. Sophia nie wracała przez dziesięć minut. Kiedy znów się pojawiła, domyśliłem się, że płakała. Poczułem się jak idiota, że ją denerwuję tuż przed służbowym spotkaniem. Oboje milczeliśmy, czekając za stołem konferencyjnym. Zerkałem na nią ukradkiem, ale unikała kontaktu wzrokowego. Kiedy w końcu weszła Elizabeth Barton, Sophia wreszcie spojrzała mi w oczy. Wiedziałem, że czuje się zdenerwowana, gdy tak siedzi za stołem naprzeciwko mnie, więc kiedy Elizabeth zajęła miejsce, wstałem. Dostałem to, po co przyszedłem, a reszta już się nie liczyła. Nic się nie liczyło. Mogłem przynajmniej sprawić, by Sophia poczuła się nieco lżej, nie musząc na mnie patrzeć. Zapiąłem marynarkę i odchrząknąłem. – Przepraszam, Elizabeth, ale coś mi wypadło i muszę uciekać. Pełnomocniczka wyglądała na zaskoczoną. – Przykro mi. Powinniśmy przełożyć spotkanie? Spojrzałem na Sophię. – Nie. Zacznijcie we dwie. Skontaktuję się z tobą kiedyś, jeśli będziesz miała czas. Elizabeth wyglądała na naprawdę zmieszaną. – Och… dobrze. Cóż, może wyznacz jakiś termin u recepcjonistki i porozmawiamy później. Wymijająco skinąłem głową. – Jasne.

W ciągu następnych czterdziestu ośmiu godzin odwiedziłem pana Thorne’a cztery razy. Miałem do wyboru to albo wypicie butelki wódki. Ignorowałem telefony od dziadka i nie skontaktowałem się z Elizabeth Barton, żeby uzyskać potrzebne mi informacje. Chyba jedynym obowiązkiem, którego nie zawaliłem, były kontakty z Boltonami. Napłynęły wyceny oraz skorygowane plany budowy i pracowałem z Travisem nad okrojeniem niektórych projektów, co oznaczało, że nadal mieliśmy szansę na dokończenie wszystkiego przed pierwszym wydarzeniem planowanym w przyszłym miesiącu. Nie w tym rzecz, że budowa obchodziła mnie bardziej niż wszystko inne, ale Sophia była bezbronna i nie chciałem, żeby spędzała czas z mężczyzną, który się nią interesował. Może i się zakochałem, ale nadal byłem samolubnym fiutem. Mijaliśmy się z Sophią na korytarzach. Próbowała unikać kontaktu wzrokowego, podczas

gdy ja starałem się nie paść na kolana i nie błagać jej o wybaczenie. Upływały godziny i zbliżał się ostateczny termin złożenia naszych ofert. Za niecałą dobę wszystko miało się zakończyć. Jedno z nas przyniesie swojej rodzinie zwycięstwo, a drugiemu nigdy nie zapomną porażki. Jedno z nas najpewniej zostanie poproszone o zwolnienie pokoju jako gość i wrócimy do tego, co było przez ostatnie dwanaście lat – będziemy się widywać od czasu do czasu na jakimś wydarzeniu, stojąc na przeciwległych końcach sali. W noc przed napłynięciem ofert nie mogłem zasnąć. Wysłałem dziadkowi mailem ostateczną wycenę hotelu. Odpisał z pytaniem, czy jestem pewien, że oferta będzie wyższa niż Sterlingów. Odpowiedziałem twierdząco, chociaż nie miałem bladego pojęcia. O wpół do piątej rano nie mogłem już wyleżeć w łóżku, więc postanowiłem pobiegać. Zwykle robiłem około pięciu kilometrów, ale dziś biegłem, póki nie rozbolały mnie nogi, a potem przebiegłem całą drogę z powrotem, z zadowoleniem przyjmując katusze, które każdy ciężki krok wywoływał w moim ciele. Kawiarnia w holu była już otwarta, więc wziąłem butelkę wody i poszedłem usiąść w spokojnym kącie, który zajmowaliśmy wcześniej z Sophią. W pobliżu wisiał wielki portret Grace Copeland i po raz pierwszy dobrze mu się przyjrzałem. – Powstał na podstawie zdjęcia zrobionego w jej pięćdziesiąte urodziny – usłyszałem znajomy głos. Obejrzałem się i zobaczyłem, że Louis, dyrektor hotelu, również podziwia obraz. Wskazał krzesło obok mnie. – Mogę się dosiąść? – Oczywiście. Proszę. Nadal w milczeniu przyglądaliśmy się malowidłu i w końcu zapytałem: – Był pan z nią od samego początku, prawda? Louis skinął głową. – Prawie. Pracowałem w recepcji, kiedy jeszcze to miejsce było ruderą. Przez całe lata po tym, jak wykupiła udziały od pana Sterlinga i pańskiego dziadka, sytuacja była niepewna. Bywały tygodnie, że nie wypłacała nam pensji, ale wszyscy byliśmy Grace tak oddani, że staraliśmy się jakoś przetrwać. Znów spojrzałem na obraz. Grace Copeland była piękną kobietą. – Czemu nigdy nie wyszła za mąż po zerwanych zaręczynach ze staruszkiem Sterlingiem? Na pewno nie stało się tak przez brak okazji. Louis potrząsnął głową. – Oczywiście nie brakowało konkurentów zainteresowanych Grace i od czasu do czasu się z kimś umawiała. Myślę jednak, że jej złamane serce nigdy się tak naprawdę nie zagoiło. Nauczyła się żyć z sercem w kawałkach i od czasu do czasu rozdawała okruch czy dwa, ale była głęboko przekonana, że człowiek wiąże się z kimś tylko wtedy, gdy oddaje mu całe swoje serce. Znów spojrzałem na Louisa. – Jest pan żonaty, prawda? – Czterdzieści trzy lata. – Uśmiechnął się. – Czasami rano nie mogę się doczekać, kiedy wyjdę z domu, żeby trochę odpocząć od mojej Agnes. Lubi dużo mówić, przeważnie o sprawach innych. Ale co wieczór nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do niej do domu. – A więc myśli pan, że to prawda? – Co takiego? – zmarszczył brwi. – Uważa pan, że jeśli oddaje się komuś serce, to nie da się już potem kochać tak samo? Louis zastanawiał się przez chwilę. – Myślę, że niektórzy ludzie trafiają do naszych serc i tam zostają, nawet długo po tym,

jak od nas odeszli.

Dziesięć po dziewiątej zadzwonił mój telefon. Nie znałem tego numeru, ale miałem przeczucie, kto to. – Halo? – Pan Lockwood? – Tak. – Mówi Otto Potter. Oparłem się o krzesło. – Przypuszczałem, że się pan odezwie. – Cóż, chciałem się tylko upewnić, że suma, jaka widnieje na pańskim formularzu przetargowym, jest poprawna. Wciągnąłem głęboko powietrze i je wypuściłem. – Tak. Zapisana tam suma to moja oferta w imieniu rodziny Lockwoodów. – Zdaje sobie pan sprawę, że nie jest to typ przetargu, w którym podbija się stawkę? Jest tylko jedno podejście, najlepsza oferta przejęcia. Przełknąłem ślinę. – Tak. – Zatem w porządku. Wkrótce znów się z panem skontaktuję. Rozłączyłem się i przymknąłem oczy, spodziewając się ataku paniki. O dziwo, nic takiego nie nastąpiło, za to czułem niesamowity spokój. Może po raz pierwszy od dawna – a może po raz pierwszy w życiu. * Cytat pochodzi z jednego z listów Francisa Scotta Fitzgeralda do żony Zeldy.

ROZDZIAŁ 28 Sophia Jeszcze raz gratuluję, Sophio. – Elizabeth Barton podała mi rękę, gdy wstałyśmy od stołu w sali konferencyjnej. – Dziękuję. – Zmusiłam się do lekkiego uśmiechu. Minęło siedem dni, odkąd odebrałam telefon z wieścią, że wygrała oferta mojej rodziny, a mimo to wciąż czułam się tak, jakbym przegrała tę wojnę. Przyleciał ojciec, żeby zabrać mnie na kolację i uczcić zwycięstwo bez Spencera, a dziadek zaproponował mi stanowisko – miałam nadzorować zarządzanie hotelami na całym zachodnim wybrzeżu, w naszym największym regionie. Wszystko się układało, a jednak nigdy nie czułam się taka pusta w środku. Powód był oczywisty. – Zostaniesz tu, żeby kierować Countess? – zapytała Elizabeth. – Jeszcze nie wiem. Czeka na mnie stanowisko na zachodnim wybrzeżu, ale na razie nie zdecydowałam, gdzie trafię. Skinęła głową. – Cóż, pozostaniemy w kontakcie, póki czegoś nie postanowisz. – Dziękuję. Elizabeth podała rękę Ottonowi Potterowi. – Miło było pana poznać. Życzę powodzenia z Easy Feet. – Biorąc pod uwagę czek, który mi pani właśnie wręczyła, sądzę, że Easy Feet czekają same sukcesy. Uśmiechnęła się. – Wraca pan na przedmieścia? Możemy pojechać jedną taksówką. – Właściwie to zamierzam tu jeszcze trochę zostać. – Otto potrząsnął głową. Uścisnęli sobie dłonie i zostaliśmy z Ottonem sami. Uśmiechnął się ciepło. – Liczyłem, że będę mógł z panią chwilę porozmawiać, jeśli ma pani czas. Wskazałam dłonią nasze krzesła. – Jasne. Mam mnóstwo czasu. Kiedy usiedliśmy, Otto wyjął z kieszeni kartkę i ją rozłożył. Przesunął ją do mnie po stole. – Warunki licytacji były poufne, ale pomyślałem, że teraz, kiedy wszystkie dokumenty zostały podpisane i jest pani głównym udziałowcem Countess, nic się nie stanie, jeśli pokażę pani ofertę, którą otrzymałem od Lockwoodów. Spojrzałam na kartkę. Był to taki sam formularz przetargowy, jaki podpisałam, przedstawiając ofertę swojej rodziny, tyle że na tym widniała suma jednego dolara. Zerknęłam na

podpis. Oczywiście dokument podpisał Weston Lockwood. Pokręciłam głową i podniosłam wzrok na Ottona. – Nie rozumiem. Wzruszył ramionami. – Ja też nie, więc zadzwoniłem do Westona, by się upewnić, że to nie pomyłka. Potwierdził, że to oferta jego rodziny. – Ale… to oznacza, że chciał przegrać? Otto wziął kartkę i ją złożył. Wetknął dokument do kieszeni, po czym powiedział: – Myślę, że raczej chciał mieć pewność, że wygra kto inny.

Stanęłam przed drzwiami z szybko bijącym sercem. Ostatnie parę tygodni było piekłem. Z każdym krokiem wydawało mi się, że idę po długim moście. Dzisiejszy dzień miał być tym, w którym w końcu przejdę na drugą stronę. Zamiast tego jednak nadal stałam w miejscu, z którego wyruszyłam. Tego ranka planowałam podpisać dokumenty prawne Countess, by uprawomocnić sprawę, a potem spróbować się odprężyć i ustalić, co dalej. Powiedziałam dziadkowi, że jutro z nim porozmawiam o pracy na zachodnim wybrzeżu, więc miałam przed sobą ważne decyzje. Zakładałam, że po załatwieniu dzisiejszych formalności będę w lepszym stanie psychicznym. Miałam jednak w głowie większy mętlik niż kiedykolwiek i musiałam dowiedzieć się wszystkiego z pewnego źródła. Uniosłam rękę, odetchnęłam głęboko i zastukałam do drzwi hotelowego pokoju Westona. Minęło osiem dni, odkąd widziałam go w sali konferencyjnej. Jego biuro było ciemne i zamknięte na głucho. Nie spotkałam Westona nigdzie w hotelu. Gdybym nie znała sytuacji, pomyślałabym, że wyjechał, ale śledziłam system rezerwacji hotelowej, by sprawdzić, czy się wymeldował. Od zeszłej nocy tego nie zrobił. Odetchnęłam z trudem i zmusiłam się, by przytknąć knykcie do drzwi. Serce mi waliło, gdy czekałam, aż się otworzą, i czułam się, jakbym była przeziębiona – głowę miałam pełną niejasnych myśli, których nie potrafiłam uporządkować. Potrzebowałam odpowiedzi na tak wiele pytań. Kiedy przez minutę czy dwie nie było żadnej reakcji, zapukałam znowu, tym razem głośniej. Gdy tak czekałam, w głębi korytarza zadźwięczała winda i drzwi się rozsunęły. Goniec wypchnął z niej wózek pełen bagażu i ruszył w moim kierunku. Uchylił czapki. – Dzień dobry, pani Sterling. – Proszę, mów do mnie Sophia. – Dobrze. – Wsunął klucz do zamka jednego z pokoi i zaczął ładować torby do środka. Kiedy skończył, wskazał drzwi, przed którymi stałam. – Szuka pani pana Lockwooda? – Tak, owszem. – Chyba się niedawno wymeldował. – Potrząsnął głową. – Kiedy wchodziłem, widziałem go z bagażem przy recepcji, gdzieś koło dziewiątej. Poczułam, że zamiera mi serce. – Och. Rozumiem. Jako że nie było sensu nadal tam stać, rozważałam, czy nie zejść do recepcji, by potwierdzić to, co powiedział goniec. Nie byłam jednak pewna, czy uda mi się powstrzymać łzy. Zamiast tego weszłam do windy i nacisnęłam przycisk z numerem swojego piętra. Pomyślałam, że jest po południu, więc formalnie rzecz biorąc, nie będę piła rano.

Musiałam się bardzo wysilić, by wlekąc się noga za nogą, wyjść z windy, ale kiedy to zrobiłam, zawahałam się. Zamrugałam parę razy. – Weston? Siedział oparty o ścianę przy drzwiach mojego pokoju, ze spuszczonym wzrokiem, a obok leżał jego bagaż. Gdy mnie zobaczył, wstał. Serce zaczęło mi bić szybciej. – Co… co ty wyprawiasz? Weston wyglądał jeszcze gorzej, niż kiedy go ostatnio widziałam. Pod szklistymi, zaczerwienionymi oczami miał ciemne kręgi, a jego z natury smagła cera stała się ziemista. Wyhodował już dość długą brodę, ale nie była ona zadbana i schludna. Wyglądało na to, że po prostu nie chciało mu się golić. Mimo to nadal był niezwykle przystojny. – Możemy porozmawiać? Dopiero co go szukałam, a jednak mój mechanizm obronny kazał mi się zawahać. Zauważył to i spochmurniał. – Proszę… – Jasne. – Skinęłam głową. Mój wzrok przykuła kamera w rogu korytarza. – Wejdźmy do środka. Gdy otwarłam drzwi, byłam kłębkiem nerwów. Pilnie potrzebowałam drinka, a to mi o czymś przypomniało. Odwróciłam się i spojrzałam w zaczerwienione oczy Westona. – Czy ty… piłeś? – Nie. – Pokręcił głową. – Miałem tylko kłopoty ze snem. Skinąwszy głową, położyłam laptop oraz torebkę na niskim stoliku i zajęłam miejsce na jednym końcu sofy, obok fotela, na którym, jak się spodziewałam, usiądzie Weston. On jednak nie pojął aluzji i usiadł na sofie tuż obok mnie. Po chwili wyciągnął rękę i ujął moją dłoń. – Brakuje mi ciebie. – Głos mu się załamał. – Tak cholernie mi ciebie brakuje. Poczułam w gardle znajomy słony smak, ale wszystkie łzy już wypłakałam. Zanim zdążyłam wymyślić, co by tu odpowiedzieć, odezwał się znowu: – Tak mi przykro, że cię zraniłem. Tak mi przykro, że przeze mnie zwątpiłaś, ile dla mnie znaczysz. Pokręciłam głową i wpatrzyłam się w nasze ręce. – Boję się, Westonie. Boję się ci uwierzyć. – Wiem, ale proszę, daj mi drugą szansę, bym ci udowodnił, że potrafię być mężczyzną, na jakiego zasługujesz. Spieprzyłem sprawę. To się już nie powtórzy. Obiecuję ci, Soph. Milczałam przez długi czas, usiłując się rozeznać w gąszczu splątanych myśli i wątpliwości. Kiedy w końcu udało mi się nieco skupić, podniosłam na niego wzrok. – Czemu licytowałeś za jednego dolara? Widać było, że nie spodziewał się, iż wiem, co zrobił. – Moja rodzina nie zasłużyła na zajmowanie się tym hotelem, nie po tym, co mój dziadek przed laty zrobił twojemu, i nie po tym, co według niego powinienem był zrobić tobie. Trzeba było wszystko naprawić, raz a dobrze. – To bardzo szlachetnie z twojej strony. A jeżeli twój dziadek się dowie, co zrobiłeś? Weston spojrzał mi w oczy. – Już wie. Poleciałem się z nim zobaczyć nazajutrz po tym, jak złożyłem naszą ofertę i gdy poinformowali cię, że wygrałaś. Powiedziałem mu osobiście. Szeroko otworzyłam oczy.

– I jak poszło? Westonowi zadrgał kącik ust. – Nie za dobrze. – Wylał cię? – Nie musiał. – Pokręcił głową. – Sam odszedłem. – Boże, Westonie. Dlaczego to zrobiłeś? Żeby udowodnić swoją lojalność wobec mnie? – Chodziło o coś więcej. Musiałem to zrobić dla siebie, Soph. Dawno się na to zanosiło i miarka się przebrała. Uświadomiłem sobie, że moje problemy z alkoholem mają dużo wspólnego z rodziną. Piłem, bo nie lubiłem siebie. A to wynikało z tego, jak się przez nich czułem. Przez prawie całe życie próbowałem udowodnić rodzicom i dziadkowi, że jestem czymś więcej niż tylko organami do przeszczepu. W końcu zdałem sobie sprawę, że jedyną osobą, której to muszę udowodnić, jestem ja. Nie wiedziałam, co powiedzieć. – Wygląda na to, że w ostatnim tygodniu sporo nad sobą myślałeś. – Owszem. – Co teraz zrobisz? No wiesz, skoro już nie jesteś zatrudniony u Lockwoodów? Wzruszył ramionami i uśmiechnął się blado. – Nie jestem pewien. Znajdzie się jakieś wolne stanowisko w Hotelach Sterling? Spojrzałam mu w oczy. Bardzo mnie zranił, to było pewne, ale jeszcze bardziej raniła mnie rozłąka z nim. Czy się sparzę, jeśli dam mu drugą szansę? Całkiem możliwe. Nic w życiu nie jest pewne. Cóż, z wyjątkiem faktu, że będę nieszczęśliwa, jeśli nie podejmę ryzyka i nie dam sobie kolejnej szansy z tym mężczyzną. Weston skoczył w przepaść. Może gdybym ja też to zrobiła, razem nauczylibyśmy się latać. – Właściwie… – Odetchnęłam głęboko i wyobraziłam sobie, że staję na krawędzi urwiska. – W tym hotelu jest stanowisko, na które według mnie idealnie byś się nadawał. – Ach tak? – Weston uniósł brew. – Co to takiego? – Cóż, byłbyś wtedy pode mną. Oczy rozbłysły mu nadzieją. – Pod tobą? Z tym bym sobie poradził. – I trzeba długo pracować. Kącik ust uniósł mu się leciutko do góry. – Nie ma sprawy. Jestem bardzo wytrzymały. Uniosłam palec i poklepałam nim dolną wargę, jakby się zastanawiając. – Właściwie to nie jestem pewna, czy nadajesz się na to stanowisko. Jest paru innych kandydatów, których muszę wpierw rozważyć. Mogę do ciebie oddzwonić? – Paru innych kandydatów… na stanowisko pod tobą? Nie udało mi się powstrzymać uśmieszku. – No właśnie. Iskry w oczach Westona zapłonęły ogniem. Kompletnie mnie zaskakując, pochylił się, docisnął bark do mojej piersi i uniósł mnie z sofy niczym strażak. Wystarczył jeden ukradkowy ruch i znalazłam się w powietrzu, obrócona na plecy, po czym nagle z łomotem wylądowałam na sofie. Weston poszedł w moje ślady i zawisł nade mną. – Myślę, że masz rację – powiedział. – Stanowisko pod tobą może nie być dla mnie odpowiednim miejscem. Masz coś wolnego na górze? Za bardzo lubię rządzić i myślę, że o wiele bardziej pasowałbym do tego działu. – Nie. – Roześmiałam się. – Przykro mi. Wszystko zajęte.

– Ja cię czymś zajmę – mruknął Weston. Boże, brakowało mi go. Ujęłam go za policzek. – Wygląda na to, że jesteś dobrym pracownikiem. Daj mi trochę pomyśleć. Może jednak znajdę dla ciebie właściwe miejsce. – Znam właściwe miejsce, kochanie. – Odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów. – W tobie. To tam przynależę. Jak mam się starać o tę pracę? – Jestem pewna, że już ma pan tę pracę, panie Lockwood. – Uśmiechnęłam się. – Jesteś we mnie od dawna. Tyle że bałam się do tego przyznać. Weston spojrzał mi głęboko w oczy. – Tak? – Tak. – Skinęłam głową. – Kocham cię, Soph. Już nigdy cię nie zawiodę. – Ja też cię kocham, ty utrapieńcu. – Uśmiechnęłam się. Weston musnął ustami moje wargi. Czułam, że serce przepełnia mi radość, ale wciąż było coś, co musiałam wiedzieć. – Jaka była twoja prawdziwa oferta? – Na Countess? Skinęłam głową. – Wyceniłem hotel na nieco mniej niż sto milionów, toteż za mniejszościowy pakiet akcji złożyłbym ofertę na dwa miliony. Czemu pytasz? – Moja oferta wynosiła dwa i sto tysięcy. – Wyszczerzyłam się. – I tak bym wygrała. – Czy to dla ciebie ważne? – Zachichotał Weston. – No raczej. Pokonałabym cię w uczciwej walce. Teraz mogę tobą dyrygować, zamiast myśleć, że pozwoliłeś mi wygrać. – Masz zamiar mną dyrygować? – Uśmiechnął się. – Przy każdej okazji. – Wiesz, teraz jestem gotów się płaszczyć, ale w końcu mnie zirytuje, kiedy będziesz ciągle mi to wypominać. Nie lubię przegrywać. Ale w porządku. Nie ma na świecie nikogo, z kim chętniej bym się kłócił albo godził. W przyszłości czeka nas dużo kłótni i pieprzenia. – Jak romantycznie. – Przewróciłam oczami. – To cały ja. Pan Romantyczny. Szczęściara z ciebie.

EPILOG Weston Proszę wejść! Drzwi mojego biura się otwarły i ujrzałem uśmiechniętą twarz kogoś, kogo nie spodziewałem się zobaczyć. Louis Canter rozejrzał się po pokoju. – No proszę, obywasz się bez wygód. Umeblowanie mojego biura składało się ze składanego stołu, metalowego krzesła i trzech skrzynek na mleko, które pełniły funkcję prowizorycznych szafek na dokumenty. U góry wisiała pojedyncza żarówka na długim pomarańczowym przedłużaczu. Doprowadzenie biura do przyzwoitego stanu nie zajmowało wysokiego miejsca na mojej liście zadań. Wstałem i obszedłem biurko, by przywitać się z Louisem. Klasnąłem w dłonie i zakpiłem: – I co, ciągnie cię dziś do szemranego towarzystwa? Wiesz, że jedyny widok na park, jaki mamy w tym hotelu, wychodzi na ulicę, gdzie dilują crackiem. Zachichotał. – Budowa w holu wygląda dobrze. Bardzo mi przypomina dawne czasy, kiedy zaczynałem w Countess. – Jakoś nie wierzę, że Grace musiała płacić menelom, by przestali sikać przy wejściu. – Może nie, ale energia jest podobna. Gdy wchodzi się głównym wejściem, słychać gwar. Budowlańcy starają się skończyć ostatnie prace, nowi pracownicy uwijają się, by wszystko było dopięte na ostatni guzik, gdy przybędą pierwsi goście. Ma się wrażenie, jakby zanosiło się na coś wyjątkowego. Uśmiechnąłem się. Myślałem, że tylko ja tak to odbieram. Sześć tygodni po tym, jak rodzina Sterlingów przejęła rządy w Countess, szedłem odwiedzić pana Thorne’a, gdy zauważyłem szyld „Na sprzedaż” w oknie jakiegoś zamkniętego na głucho hotelu. Tak się złożyło, że agentka nieruchomości była w środku, więc tam wstąpiłem. Porozglądałem się, gdy ona rozmawiała przez telefon. Hotel wyglądał katastrofalnie, zaniedbany i zarośnięty pajęczynami, ale mój wzrok przyciągnął napis w holu, w miejscu, gdzie niegdyś była recepcja. „Hotel Caroline”. I w tamtej chwili zrozumiałem, że moje życie ulegnie zmianie. Budynek stał zamknięty od pięciu lat. Później dowiedziałem się, że hotel zamknięto tydzień po tym, jak zmarła moja siostra. Nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie, ale lubiłem myśleć, że tamtego dnia siostra spojrzała na mnie z góry, dając mi znak, że pora się pozbierać i wykrzesać z siebie odwagę. Dzielnica obecnie nie należała do najlepszych, ale dobrze się zapowiadała, a ja wierzyłem w ten rejon. Co ważniejsze, wierzyłem też w siebie. Wreszcie. Miesiąc po tym, jak wszedłem do Hotelu Caroline, akurat w dzień swoich trzydziestych

urodzin, wręczyłem czek na prawie pięć milionów dolarów w zamian za prawo własności do tej totalnej rozsypki. Wtedy po raz pierwszy wziąłem coś z funduszu powierniczego, który mój dziadek założył jako rekompensatę za to, że byłem dostarczycielem organów do przeszczepu dla swojej siostry. Z grzeczności zadzwoniłem tego popołudnia do dziadka i ojca, by im powiedzieć, że idę na swoje. Obaj nigdy do końca nie przeboleli numeru, który wykręciłem z Countess, ale powiadomienie ich wydawało mi się słuszną decyzją. Żaden z nich nie życzył mi szczęścia, nie próbowali mnie też przekonać, że popełniam błąd. Szczerze mówiąc, mieli to gdzieś. Nie wspominając już o tym, że żaden nie pamiętał, że to dzień moich urodzin. Krzyżyk na drogę. I znikaj stąd czym prędzej. Później tego wieczora poszedłem zobaczyć się z Sophią i uczciłem swoją wolność dokładnie tak, jak chciałem – porządną kłótnią ze swoją dziewczyną. Była nieco zdenerwowana, że nie wspomniałem jej o żadnym ze swoich planów, zanim je zrealizowałem. Kupiłem zrujnowany hotel i w zasadzie wyrzekłem się rodziny, nie mówiąc ani słowa. Do dziś nie jestem pewien, dlaczego tak zrobiłem. Może bałem się, że spróbuje mi wyperswadować moje plany, a może było to coś, co musiałem zrobić sam. Tak czy siak, nie była zadowolona, że trzymałem ją w niewiedzy. Przebaczyła mi jednak, gdy obdarzyłem ją trzema orgazmami i uwolniłem z więzów. – Co cię tu sprowadza, Louis? – zapytałem. – W Countess wszystko gotowe na dzisiejszy wieczór? – Wszystko doskonale. Ekipa techniczna zabrała się do roboty, gdy tylko Sophia wyjechała wczoraj na lotnisko. Kiedy pojawisz się dziś wieczorem, wszystko będzie gotowe. – Świetnie. Dziękuję ci. Louis trzymał w ręku małą, brązową papierową torebkę. Podał mi ją. – Pomyślałem, że może ci się spodobać. Znalazłem to w jednym z pudeł, które wyciągnęliśmy z magazynu. Ściągnałem brwi. – Co to takiego? – Bożonarodzeniowy prezent, który dałem Grace w roku sześćdziesiątym pierwszym. Całkiem o tym zapomniałem, ale rzuć na to okiem. Pomyślałem, że świetnie by się nadał na dzisiejszą okazję. W papierowej torebce znalazłem szklaną ozdobę opakowaną w stare gazety. Z początku nie zrozumiałem, czemu to tak ważne, ale kiedy ją obróciłem i zobaczyłem, co jest namalowane po drugiej stronie, uniosłem wzrok. – Ja pierniczę. – Życie to wielki krąg, prawda? – Uśmiechnął się Louis. – Czasami myślimy, że dotarliśmy do końca i zamknęliśmy cykl, a wtedy pojmujemy, że znów wróciliśmy do punktu wyjścia. Powodzenia wieczorem, synu.

Sophia Z uśmiechem obserwowałam z ruchomych schodów na lotnisku, jak Weston szuka mnie wzrokiem w tłumie. Nawet gdyby nie był najwyższą osobą w otoczeniu, wyróżniałby się na tle reszty. Było w nim coś magnetycznego. Jasne, był wysoki, smagły i przystojny – to oczywiste. Jednak nie dlatego rzucał się w oczy. Chodziło o to, jak się zachowywał – szeroko rozstawione

nogi, wysoko uniesiony podbródek, szelmowskie ogniki w oczach i do tego zarozumiały uśmiech, który zawsze wydawał się czaić w kącikach jego ust. Stał w miejscu odbioru bagażu, trzymając bukiet kwiatów, i byłam pewna, że serca paru kobiet w pobliżu mocniej zabiły na ten widok. Gdy byłam w połowie schodów, zauważył mnie i ten jego wiecznie czający się uśmieszek rozbłysnął w pełni. Minął już ponad rok, odkąd zaryzykowaliśmy i zamieszkaliśmy razem, a mimo to jego seksowny uśmiech wciąż mnie rozpalał. Weston ruszył długim krokiem przez halę przylotów w stronę ruchomych schodów, nie odrywając ode mnie wzroku. – Co ty tu robisz? – zapytałam z uśmiechem. Wziął ode mnie walizkę, otoczył mnie ramieniem w pasie i przyciągnął do siebie. – Nie mogłem się doczekać, aż cię zobaczę. Pocałował mnie, jakbyśmy nie widzieli się od miesiąca, chociaż zaledwie wczoraj rano wyleciałam, żeby odwiedzić dziadka. – Cóż, to miła niespodzianka. Dziękuję, że po mnie przyjechałeś. Gdy wyszliśmy z lotniska, owinęłam się płaszczem. – Widać, że już nie jestem na Florydzie. – Tak. Jutro ma padać śnieg. – Oooooch. Uwielbiam śnieg. Mam nadzieję, że nie stopnieje aż do świąt i będą białe. – Kochanie, jeśli jutro napada śniegu, który nie stopnieje przez dwa tygodnie, czekają nas brudne, szare święta. – Nie psuj mi marzeń tylko dlatego, że jesteś Scrooge’em. – Nie jestem Scrooge’em. – To dobrze. Czyli możemy w końcu przystroić w ten weekend mieszkanie? – Tak, pewnie. Wiedziałam, że święta to dla Westona trudny okres w roku, bo wieszanie ozdób przypominało mu o Caroline. Chciałam jednak zrobić coś więcej niż rok temu, kiedy nie zdziałaliśmy wiele. W drodze do centrum opowiedziałam Westonowi o szczegółach swojej podróży, a on przekazał mi najnowsze nowiny o Hotelu Caroline, który miał otworzyć tuż po Nowym Roku. Wydawało się, że Weston jest w dobrym nastroju, więc pomyślałam, że poruszę inny temat, o którym chciałam porozmawiać. – Wiesz… moja babcia w przyszłym miesiącu kończy osiemdziesiąt lat. Dziadek urządza dla niej na Florydzie przyjęcie niespodziankę. – Ach tak? – Weston zerknął na mnie. – To miłe. – Pomyślałam, że moglibyśmy się wybrać na to przyjęcie. – Razem? – Tak, razem. – Chcesz, żebym pojawił się na przyjęciu, gdzie będzie pełno Sterlingów. – Owszem. – Skinęłam głową. – Jak myślisz, co powie na to twój dziadek? – Wspomniałam mu o tym. No i… przekonał się do tego. – To była prawda. Cóż, w pewnym sensie. Przynajmniej tym razem nie powiedział „po moim trupie”, kiedy oznajmiłam, że pozna mężczyznę, z którym mieszkam. Uznałam to za postęp. Weston zabębnił palcami w kierownicę. – Pójdę, jeśli tego chcesz. Otwarłam szeroko oczy. – Naprawdę?

– To dla ciebie ważne, prawda? – Tak. Wiem, że mój dziadek cię pokocha, gdy tylko cię pozna. Weston potrząsnął głową. – Może dążmy do tego, żeby tolerował moją obecność, byś nie była rozczarowana, skarbie. – Dobrze. – Uśmiechnęłam się. Gdy wyjechaliśmy z tunelu, Weston skręcił w prawo zamiast w lewo. – Nie jedziemy do domu? – Muszę wstąpić do Countess. – Po co? – Ehmm… Przez pomyłkę przysłano mi tam paczkę. Zamówiłem ją z twojego konta Prime i nie zauważyłem, że ostatnim adresem, na który coś wysyłałaś, był właśnie ten. – Jestem zmęczona. – Ziewnęłam. – Czy to ważne? Mogę po prostu przynieść ją do domu jutro po pracy. – Tak. To ważne. – Co to jest? Zamilkł na chwilę. – Nie twoja sprawa. Coś tam jest i już. – To mój bożonarodzeniowy prezent, prawda? – Wyszczerzyłam się. Zatrzymaliśmy się niedaleko Countess i Weston zaparkował przy ulicy. Odpiął pas i zaczął wysiadać. – Zaczekam tutaj – oznajmiłam. – Nie. – Co to znaczy „nie”? Czemu nie mogę tu zaczekać? Weston przeczesał dłonią włosy. – Bo paczka jest w twoim biurze, a ja nie mam klucza. Sięgnęłam po torebkę, którą położyłam na podłodze. – Ach tak. Dam ci moje klucze. – Po prostu chodź ze mną. – Naburmuszył się. – Jestem zmęczona. – To nie zajmie dłużej niż minutkę. Teraz ja się naburmuszyłam. – Świetnie. Czasami bywasz irytujący, wiesz o tym? Burknął coś, wysiadając z samochodu, ale obiegł go, żeby otworzyć mi drzwi. Kiedy ujął mnie za rękę, by pomóc mi wyjść, zauważyłam, że ma spoconą dłoń. – Nie sądziłam, że twój samochód ma podgrzewaną kierownicę. – Nie ma. – A więc czemu masz takie spocone dłonie? Weston zrobił minę i pociągnął mnie, żebym się ruszyła. Przy wejściu do Countess odprawił portiera machnięciem ręki i otworzył przede mną drzwi. Nastrój szybko mu się zmienił z radosnego na zrzędliwy. Gdy znalazłam się w środku, przeszłam cztery czy pięć kroków, po czym przystanęłam. Zakłopotana zamrugałam parę razy. – Co… co to jest? – A na co wygląda? – Wygląda na największą bożonarodzeniową choinkę, jaką kiedykolwiek widziałam. Weston podprowadził mnie bliżej. Stanęliśmy metr od ogromnej jodły balsamicznej.

Uniosłam wzrok. Górowała nade mną, ustawiona między dwoma ciągami spiralnych schodów, prowadzących na piętro. Niemal dotykała sufitu drugiej kondygnacji. Musiała mieć prawie dziesięć metrów wysokości i napełniała cały hol świątecznym zapachem. – Podoba ci się? – zapytał. Potrząsnęłam głową. – Bardzo. Co za olbrzym! Weston mrugnął i nachylił się ku mnie. – Już to wcześniej słyszałem. – Serio, nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. – Zaśmiałam się. Podszedł do nas Len z działu technicznego. W jednej ręce trzymał przedłużacz, a w drugiej wtyczkę. Spojrzał na Westona. – Jest pan gotów? – Jak nigdy w życiu. Len połączył przewody i drzewko rozjarzyło się białymi światełkami. Chyba nigdy bym nie zgadła, ile tysięcy lampek na nim wisiało. Chwilę później choinka zaczęła migotać. Wyglądało to wprost magicznie. To wszystko tak mnie urzekło, że nie zauważyłam, jak Weston zmienił miejsce. Kiedy jednak to do mnie dotarło, miałam wrażenie, jakby cały świat się zatrzymał. Wszystko poza mężczyzną, który uklęknął na jedno kolano, zdawało się zacierać. Zakryłam usta dłońmi, a z oczu popłynęły mi łzy. – O mój Boże, Westonie! A ja nie chciałam wysiąść z samochodu! Zachichotał. – Ta sprzeczka oczywiście była nieprzewidziana, ale świetnie się wpasowała, nie sądzisz? Musieliśmy się pokłócić tuż przed tym, zanim wszedłem tu, by to zrobić. Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy się pławili w uśmiechach i różach. – Masz rację. – Potrząsnęłam głową. – Nie bylibyśmy. Weston odetchnął głęboko, a ja patrzyłam, jak pierś unosi mu się i opada. Ujął mnie za rękę, a wtedy zrozumiałam, dlaczego ma spocone dłonie. Nadal takie były. Mój pewny siebie facet był zdenerwowany. Uniosłam drugą dłoń do piersi i położyłam na mocno bijącym sercu. Nie on jeden. Weston odchrząknął. – Sophio Rose Sterling, zanim cię poznałem, nie miałem żadnego celu. Niedługo po tym, jak wtargnęłaś w moje życie, zrozumiałem, że byłem zagubiony, bo mnie jeszcze nie odnalazłaś. W głębi duszy wiedziałem to od pierwszego dnia, kiedy tutaj weszliśmy. Ale to nie miało sensu. Trochę trwało, zanim zrozumiałem, że miłość nie musi mieć sensu, musi nas tylko uszczęśliwiać. A ty to robisz, sprawiasz, że jestem szczęśliwy jak nigdy w życiu, Soph. Chcę spędzić resztę życia, kłócąc się z tobą, żebyśmy mogli się godzić. I chcę tę resztę życia rozpocząć dzisiaj. A więc czy uczynisz mi, proszę, ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie, bo „nie chcę innego w życiu jak ty towarzysza”*? Po policzkach płynęły mi łzy. Nie wiem dlaczego, ale padłam na kolana i przycisnęłam czoło do jego czoła. – Jak mogę ci odmówić, skoro w końcu poprawnie zacytowałeś Szekspira? Tak! Tak! Wyjdę za ciebie. Weston wsunął mi na palec przepiękny pierścionek z klasycznie oszlifowanym diamentem. Tysiące lampek rozświetlających choinkę nad nami przygasło w porównaniu z blaskiem tego klejnotu. Weston, jak to on, objął mnie za szyję i mocno przyciągnął do siebie, rozgniatając mi usta

wargami. – Dobrze. A teraz się zamknij i daj mi te usta. Całował mnie pośrodku holu, przed wielką bożonarodzeniową choinką, długo i mocno. Kiedy w końcu się od siebie oderwaliśmy, usłyszałam klaszczących ludzi. Dopiero po paru sekundach zorientowałam się, że to owacja dla nas. Oświadczyny odbyły się na oczach wszystkich. Rozejrzałam się, zaczynając znów wyraźnie widzieć. O mój Boże! Jest tu pan Thorne. I… czy to… zamrugałam parę razy. – Czy to…? – Scarlett. – Uśmiechnął się Weston. – Tak. Wczoraj wieczorem sprowadziłem samolotem twoją przyjaciółkę, by prosić ją o pozwolenie na oświadczyny. Pomyślałem, że z twoim ojcem mi się nie poszczęści, a ty i tak bardziej cenisz jej opinię. Oboje nadal klęczeliśmy na podłodze, więc Weston pomógł mi wstać. Scarlett i pan Thorne złożyli nam gratulacje, podobnie jak mnóstwo osób z personelu. Spojrzałam na Westona, wciąż nie dowierzając. – Nie mogę uwierzyć, że to wszystko zrobiłeś. Pamiętasz historię, którą ci opowiadałam, o tym, kiedy ostatni raz w holu stała choinka? – Tak – odparł. – Mieli zwyczaj przystrajać ją razem, we troje, dokładnie w tym miejscu. Grace zawsze miała nadzieję, że nasi dziadkowie kiedyś się pogodzą, znów będą się wszyscy przyjaźnić i wspólnie ubierać drzewko. Tak się nigdy nie stało, więc już nigdy nie ustawiła tu choinki. I dlatego to zrobiłem. Nasi dziadkowie są zbyt uparci, by się pogodzić, ale myślę, że Grace Copeland cieszyłaby się, że Sterlingowie i Lockwoodowie w końcu znowu się zaprzyjaźnili. – Cieszyłaby się. – Uśmiechnęłam się. – Jestem tego pewna. Weston sięgnął do kieszeni płaszcza. – Och, prawie zapomniałem. Kazałem rozwiesić lampki, żebyś miała przyjemny widok, ale przystroimy drzewko razem, tak jak kiedyś oni. Za choinką jest schowane parę tuzinów skrzynek z ozdobami, ale tu mam dla ciebie pierwszą, którą zawiesisz. – Tak? Odwinął z papieru szklaną bombkę i wręczył mi ją. – Któregoś roku Louis dał to Grace w prezencie. Znalazł ją wczoraj w magazynie. Jeśli miałem jakieś wątpliwości, czy oświadczyny przed choinką są słuszną decyzją, ta ozdoba potwierdziła, że tak miało być. Spojrzałam na bożonarodzeniową bombkę opatrzoną nazwiskami, jak wiele ozdób współcześnie. Były na niej namalowane trzy srebrne ludziki trzymające się za ręce, te na skraju nieco większe niż środkowy, a poniżej wymalowano nazwiska. Sterling – Copeland – Lockwood Na zawsze – To my i Grace Copeland, która nas połączyła, Soph. – O mój Boże! Masz rację! Weston pochylił się i musnął mi usta wargami. – Oczywiście, że tak. Zawsze mam rację. Zawiesiłam ozdobę na choince i oplotłam Westonowi szyję ramionami. – Wiesz, nie podoba mi się pierścionek, który wybrałeś, i myślę, że mógłbyś się przy oświadczynach wykazać nieco większą kreatywnością. Aha, i choinka… jest dosyć kiepska. Weston szeroko otworzył oczy. – Mam nadzieję, że żartujesz.

– Nie. – Próbowałam ukryć uśmieszek, ale na próżno. – Może powinniśmy się o to pokłócić później, kiedy dotrzemy do domu. Oczy mojego narzeczonego pociemniały. – Po co czekać tak długo? Spotkajmy się za pięć minut w pralni… * W. Szekspir, Burza, tłum. L. Ulrich, akt 3, scena 1.

PODZIĘKOWANIA Dla Was – czytelników. Dziękuję, że pozwoliliście mi uczestniczyć w swojej czytelniczej eskapadzie. Życie ostatnio wydaje się stać na głowie i jestem bardzo wdzięczna, że mogę wam pozwolić na chwilę od niego uciec. Mam nadzieję, że podobała wam się historia Westona i Sophii, którzy z wrogów stali się kochankami, i że wrócicie znowu, by sprawdzić, kogo następnego poznacie! Dla Penelope – ostatnie parę lat to jedna wielka, szalona przygoda i z nikim innym nie chciałabym jej przeżywać. Dla Cheri – dziękuję Ci, że zawsze mnie wspierasz i trzymasz w sekrecie to, ile mam lat. Połączyły nas książki, ale przyjaźń zbliżyła nas na zawsze. Dla Julie – dziękuję Ci za Twoją przyjaźń i mądrość. Dla Luny – tyle zmian w ciągu roku, a ja z radością obserwowałam je wszystkie. Dziękuję Ci za Twoją przyjaźń. Dla mojej cudownej grupy czytelniczej na Facebooku, Vi’s Violets – siedemnaście tysięcy inteligentnych kobiet, które uwielbiają rozmawiać o książkach? Nie ma większego daru. Dziękuję Wam, że uczestniczycie w tej szalonej podróży. Dla Sommer – ta okładka należy do moich ulubionych. Wiem, że mówiłam to już wcześniej. Ale tym razem tak jest naprawdę… póki nie przejdziesz sama siebie następnym razem! Dziękuję Ci za jeszcze jedną wspaniałą okładkę. Dla mojej agentki i przyjaciółki Kimberly Brower – dziękuję Ci, że zawsze przy mnie jesteś. Każdy rok przynosi jakąś wyjątkową propozycję z Twojej strony. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę, co jeszcze wymyślisz! Dla Jessiki, Elaine i Julie – dziękuję Wam, że wygładzacie wszelkie nierówności tekstu i że dzięki Wam błyszczę! Dla Edy – dziękuję Ci za Twoją pomoc i opinie! Dla wszystkich blogerów – dziękuję Wam, że inspirujecie innych, by dali mi szansę. Bez Was by ich nie było. Wiele miłości

Vi

O autorce Vi Keeland to autorka bestsellerów zajmujących pierwsze miejsce na listach „New York Timesa”, „The Wall Street Journal” i „USA Today”. Sprzedała miliony książek, a jej tytuły pojawiły się na ponad stu listach bestsellerów i są obecnie tłumaczone na dwadzieścia pięć języków. Mieszka w Nowym Jorku z mężem i trójką dzieci, wiodąc tam szczęśliwe życie z chłopakiem, którego poznała w wieku sześciu lat.

Spis treści: Okładka Karta tytułowa ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 EPILOG PODZIĘKOWANIA O autorce Karta redakcyjna

TYTUŁ ORYGINAŁU: The Rivals Redaktorka prowadząca: Ewelina Kapelewska Wydawczyni: Milena Buszkiewicz Redakcja: Monika Kardasz Korekta: Ewa Popielarz Projekt okładki: Sommer Stein, Perfect Pear Creative, www.perfectpearcreative.com Opracowanie graficzne okładki: Łukasz Werpachowski Zdjęcie na okładce: © Walter Chin Copyright © 2020. THE RIVALS by Vi Keeland Published by arrangement of Brower Literary & Management Inc., USA and Book/Lab Literary Agency, Poland. Copyright © 2021 for the Polish edition by Niegrzeczne Książki an imprint of Wydawnictwo Kobiece Łukasz Kierus Copyright © for the Polish translation by Małgorzata Bortnowska, 2021 Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione. Wydanie elektroniczne Białystok 2021 ISBN 978-83-66890-35-0

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku:

www.facebook.com/kobiece

Wydawnictwo Kobiece E-mail: [email protected] Pełna oferta wydawnictwa jest dostępna na stronie www.wydawnictwokobiece.pl Na zlecenie Woblink

woblink.com plik przygotowała Katarzyna Rek