Clare Cassandra - Diabelskie Maszyny 03 - Mechaniczna Księżniczka

SAVE OFFLINE

,,Mechaniczna Księżniczka” CASSANDRA CLARE Wersja z przypisami tłumaczek

* Tłumaczenie nieoficjalne: Drużyna Dobra * http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra

Prolog York, Północna Anglia, rok 1847. - Boję się - powiedziała mała dziewczynka siedząca na łóżku. - Dziadku, mógłbyś zostać ze mną? Aloysius Starkweather wydał ze swego gardła dźwięk zniecierpliwienia i przysunął krzesło bliżej łóżka. Ten niecierpliwy dźwięk był jedyną oznaką irytacji; tak naprawdę sprawiało mu przyjemność, że jego wnuczka tak bardzo mu ufała. Jego szorstki sposób bycia nigdy jej nie przeszkadzał, pomimo jej łagodnego charakteru. - Nie ma się czym martwić, Adele - powiedział. - Zobaczysz. Spojrzała na niego wielkimi oczyma. Zazwyczaj ceremonia nadania pierwszych run odbywała się w jednym z najwspanialszych pomieszczeń w Instytucie w Yorku, ale przez wzgląd na delikatne nerwy i kruche zdrowie Adele wyrażono zgodę, aby odbyła się w bezpiecznej przestrzeni jej sypialni. Siedziała u wezgłowia swojego łóżka z mocno wyprostowanymi plecami. Jej suknia ceremonialna była czerwona, z wstążką tego samego koloru zawiązaną na plecach. Miała jasne włosy, jej oczy wydawały się być zbyt ogromne względem szczupłej twarzy, a ramiona zbyt wąskie. Wszystko w niej było kruche, niczym chińska porcelana. - Cisi Bracia - zaczęła. - Co oni mi zrobią? - Podaj mi rękę - powiedział, a ona ufnie wyciągnęła dłoń w jego stronę. Obrócił ją i zobaczył bladoniebieską siateczkę żył pod jej skórą. - Użyją swoich steli - wiesz czym jest stela - by narysować na tobie Znak. Zazwyczaj zaczynają od runy Wzroku, co wiesz z nauk, ale w twoim przypadku zaczną od runy Siły. - Ponieważ nie jestem silna. - By wzmocnić twoje ciało. - Niczym bulion wołowy - Adele zmarszczyła nos. Roześmiał się. - Miejmy nadzieję, że nie będzie to nieprzyjemne. Poczujesz lekkie ukłucie,

więc musisz być dzielna i nie płakać, bo Nocni Łowcy nie płaczą z bólu. Potem ukłucie minie, a ty poczujesz się dużo silniejsza i zdrowsza. I to będzie koniec ceremonii, zejdziemy schodami na dół i zjemy lodowe ciasto w ramach świętowania. Adele zastukała obcasami. - Będzie przyjęcie! - Tak, przyjęcie. I prezenty – Poklepał się po kieszeni, w której spoczywało małe pudełko zawinięte w cieniutki błękitny papier, w którym znajdował się jeszcze mniejszy pierścień rodzinny. - Jeden z nich mam tutaj, przy sobie. Dostaniesz go wtedy, gdy zakończy się ceremonia nadania Znaków. - Nigdy nie miałam zorganizowanego przyjęcia na moją cześć. - To dlatego, że staniesz się Nocnym Łowcą - powiedział Aloysius. - Wiesz dlaczego to jest takie ważne, prawda? Twoje pierwsze Znaki będą oznaczać, że jesteś Nefilim, tak jak ja, jak twój ojciec i matka. Będą oznaczać, że jesteś częścią Clave. Częścią naszej rodziny wojowników. Kimś wyjątkowym i lepszym od innych. - Lepszym od innych - powtórzyła powoli, gdy drzwi jej pokoju otworzyły się i weszli doń dwaj Cisi Bracia. Aloysius ujrzał błysk strachu w oczach Adele. Wyciągnęła dłoń z jego uścisku. Zmarszczył brwi - nie lubił patrzeć na strach swojego potomstwa, lecz nie mógł zaprzeczyć, że Cisi Bracia byli straszni w tej swojej ciszy i swoich specyficznych, płynnych ruchach. Przeszli dookoła łóżka w stronę Adele, gdy drzwi znów się otworzyły i weszli przez nie rodzice dziewczyny: jej ojciec, syn Aloysiusa, w szkarłatnej zbroi; jego żona w czerwonej sukni wyciętej w pasie i złotym naszyjniku, na którym wisiała anielska runa. Uśmiechnęli się do córki, która odwzajemniła się drżącym uśmiechem, aż została otoczona przez Cichych Braci. Adele Lucinda Starkweather. Był to głos pierwszego z Cichych Braci, Brata Cimona. Jesteś w odpowiednim wieku. To pierwszy raz, kiedy zostaniesz obdarowana Znakami Anioła. Czy jesteś świadoma zaszczytu jakiego doznałaś, i zrobisz wszystko, co w twojej mocy, aby być ich godna? Adele skinęła posłusznie głową. - Tak. Czy akceptujesz te Anielskie Znaki, które będą już zawsze zdobić twe ciało, przypominając wszystko, co zawdzięczasz Aniołowi i o twoich świętych obowiązkach względem świata? Ponownie skinęła posłusznie. Serce Aloysius'a rozpierała duma. - Akceptuję - powiedziała. Wobec tego zaczynamy. Stela błysnęła w długiej, białej ręce Cichego Brata. Wziął drżącą dłoń Adele i przyłożył jej do skóry końcówkę steli, rozpoczynając rysować. Czarne linie kłębiły się pod jej czubkiem, a Adele przyglądała się ze

zdziwieniem jak symbol Siły nabierał kształtu na bladej skórze jej ramienia, subtelna linia krzyżowała się z innymi, przecinając jej żyły, okalając jej rękę. Jej ciało było napięte, jej małe zęby podążyły w kierunku dolnej wargi. Jej oczy błysnęły na Aloysiusa, a on spojrzał w nie i zobaczył to. Ból. Normalnym było, że w czasie przyjmowania Znaków odczuwało się odrobinę bólu, ale to, co ujrzał w oczach Adele było agonią. Aloysius zerwał się, posyłając krzesło na którym siedział za siebie. - Przestańcie! - zapłakał, lecz było już za późno. Runa została ukończona. Cichy Brat odsunął się, patrząc. Na steli była krew. Adele zaskomlała pomna przestrogi swego dziadka, że nie powinna płakać - lecz wtedy jej zakrwawiona, zraniona skóra zaczęła odchodzić od kości, czarniejąc i płonąc pod runą niczym ogień i nie mogła nic poradzić na to, że odchyliła głowę do tyłu i zaczęła krzyczeć, i krzyczeć, i krzyczeć... *** Londyn, rok 1873 - Will? - Charlotte Fairchild otworzyła drzwi pokoju treningowego Instytutu. Will, jesteś tutaj? Odpowiedział jej jedynie stłumiony pomruk. Drzwi otworzyły się na oścież, odsłaniając szeroki pokój z wysokim sufitem. Charlotte dorastała trenując w nim i bardzo dobrze znała każde wypaczenie w deskach podłogowych, każdą prastarą tarczę namalowaną na ścianie północnej, kwadratowe okna, tak stare, że ich dół był cieńszy niż góra. W środku tego pomieszczenia stał Will Herondale, dzierżący nóż w swej prawej dłoni. Odwrócił głowę w stronę Charlotte by na nią spojrzeć, a ona znowu zrozumiała, jakim dziwnym był dzieckiem - chociaż miał dwanaście lat, niewiele było w nim z chłopca. Był bardzo uroczy, z gęstymi czarnymi włosami, które delikatnie falowały w miejscu, gdzie dotykały jego, teraz mokrego od potu kołnierza i były przyklejone do jego czoła. Kiedy pierwszy raz pojawił się w Instytucie, jego skóra była opalona od wiejskiego powietrza i słońca, lecz 6 miesięcy życia w mieście pozbawiły go tego koloru, powodując, że na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Jego oczy były niespotykanie błękitne. Mógłby się stać pewnego dnia naprawdę przystojnym mężczyzną, jeśliby tylko mógł coś zrobić z tym groźnym spojrzeniem stale wypaczającym jego oblicze. - O co chodzi, Charlotte? - warknął. Ciągle mówił z lekko walijskim akcentem, przeciągając samogłoski, co mogłoby się nawet wydawać szarmanckie, gdyby nie ten groźny ton.

Przetarł czoło rękawem, gdy weszła, po czym się zatrzymała. - Szukam cię od kilku godzin - powiedziała z dozą szorstkości, która miała wpływ na Willa. Niewiele rzeczy robiło to, gdy miał zły humor, który miał prawie zawsze. - Chyba nie zapomniałeś o tym, co powiedziałam ci wczoraj, że powitamy dzisiaj nowego przybysza? - Och, ależ pamiętam - Will rzucił swoim nożem. Wbił się tuż za okręgiem tarczy, pogłębiając jego groźne spojrzenie. - Tylko, że mnie to po prostu nie obchodzi. Chłopiec stojący za Charlotte wydał z siebie stłumiony dźwięk. Śmiech, mogłaby pomyśleć, ale jak mógłby go z siebie wydać? Została ostrzeżona, że chłopiec, który przybędzie z Szanghaju do Instytutu nie czuł się zbyt dobrze, lecz wciąż była w szoku; odkąd wyszedł z powozu, blady i drżący niczym trzcina na wietrze, jego czarne kręcone włosy były przetkane srebrem, jakby był mężczyzną w wieku lat osiemdziesięciu, a nie dwunastoletnim chłopcem. Jego oczy były szerokie i srebrno-czarne, dziwnie piękne, lecz natarczywe w jego delikatnej twarzy. - Will, powinieneś był być uprzejmy - powiedziała teraz i wyciągnęła chłopca zza swoich pleców, wprowadzając go do pokoju. - Nie przejmuj się Willem. On jest po prostu humorzasty. Willu Herondale, chciałabym cię przedstawić Jamesowi Carstairsowi z Instytutu w Szanghaju. - Jem - powiedział chłopiec. - Wszyscy mówią na mnie Jem. - Zrobił kolejny krok w stronę pokoju, jego skierowane na Willa spojrzenie wyrażało przyjacielską ciekawość. Mówił bez cienia akcentu, ku zaskoczeniu Charlotte, no ale w końcu jego ojciec jest - to znaczy był - Brytyjczykiem. - Wy też możecie. - Cóż, jeżeli wszyscy cię tak nazywają, to chyba dostąpiłbym ogromnego zaszczytu, nieprawdaż? - Ton Willa był zgryźliwy: jak na jego młody wiek był niesamowicie dobrze obeznany ze wszelkimi formami nieuprzejmości. - Sądzę, że wkrótce odkryjesz, Jamesie Carstairs, że dla nas obu byłoby najlepiej, gdybyś trzymał się z dala ode mnie i zostawił mnie samego. Charlotte westchnęła w duchu. Miała wielką nadzieję, że ten chłopiec, będący w wieku Willa, mógłby rozbroić gniew i złośliwość Willa, ale wydawało się oczywistym, że Will mówił prawdę, gdy mówił jej, że nie obchodzi go inny chłopiec będący Nocnym Łowcą, który przybędzie do Instytutu. Nie chciał mieć przyjaciół, ani też być nim dla kogoś. Spojrzała na Jema, spodziewając się, że ujrzy jego zaskoczenie, lub ból, ale on tylko uśmiechał się lekko, jakby Will był małym kotkiem, który chciał go ugryźć. - Nie trenowałem, odkąd opuściłem Szanghaj - powiedział Jem. - Szukam partnera, kogoś z kim mógłbym ćwiczyć. - Ja mógłbym - zaczął Will. - Ale potrzebuję kogoś, kto dorównałby mi kroku, a nie jakieś chore stworzonko, które wygląda, jakby wisiało nad grobem. Chociaż podejrzewam, że mógłbyś być przydatny w nauce trafiania do celu. Charlotte wiedząc, co uczyniła względem Jamesa Cartairsa - fakt, którym się

nie podzieliła z Willem - poczuła jakby spłynął na nią jakiś mdły horror. Wisi nad grobem, ach, dobry Boże. Co też powiedział jej ojciec? Że Jem jest zależny od pewnego narkotyku, dzięki niemu żyje, który jest w pewnym sensie rodzajem leku, który może przedłużyć jego życie, ale nie uchroni go od śmierci. Och, Will. Zaczynała wchodzić pomiędzy dwóch chłopców, jakby mogła uchronić Jema przed okrucieństwem Willa, bardziej straszliwym niż sobie zdawał sprawę w tym przypadku - i wtedy zatrzymała się. Wyraz twarzy Jema się nawet nie zmienił. - Jeżeli przez wiszenie nad grobem masz na myśli umieranie, to oto jestem powiedział. - Mam przed sobą dwa lata życia, trzy jeżeli dopisze mi szczęście, lub po prostu mi tak powiedziano. Nawet Will nie mógł ukryć swojego szoku; jego policzki zapłonęły czerwienią. - Ja… Ale Jem skierował swoje kroki w stronę namalowanej na ścianie tarczy; gdy tam dotarł, wyszarpnął nóż z drewna. Następnie się obrócił i skierował prosto w stronę Willa. Był delikatny niczym on, tego samego wzrostu. Stali zaledwie cale od siebie, ich oczy się spotkały i zatrzymały. - Możesz trenować na mnie rzucanie do celu, jeśli chcesz - rzucił Jem tak lekko, jakby rozmawiali o pogodzie. - Dla mnie oznacza to, że powinienem odczuwać trochę strachu, zważywszy na fakt, że nie jesteś zbyt dobrym strzelcem. Obrócił się, wycelował i rzucił nóż. Utkwił dokładnie w sercu tarczy, drżąc lekko. Lub - Jem wrócił, odwracając się w stronę Willa. - Możesz pozwolić mi uczyć ciebie. Ponieważ ja jestem bardzo dobrym strzelcem. Charlotte przyglądała im się. Przez pół roku obserwowała jak Will odtrącał każdego, kto próbował się do niego zbliżyć – nauczycieli, jej ojca, jej narzeczonego Henrego, obu braci Lightwoodów - z pewną kombinacją nienawiści i precyzyjnie dokładnego okrucieństwa. Jeśli nie byłaby jedyną osobą, która kiedykolwiek widziała go jak płacze, to już dawno temu porzuciłaby nadzieję, że będzie dla kogoś jakkolwiek dobry. A teraz stał tutaj, patrząc na Jema Carstairsa, chłopca o tak kruchym wyglądzie, że wyglądał, jakby był wykonany ze szkła, z pewnym siebie wyrazem twarzy, który zmieniał się powoli w niepewność. - Ty nie umierasz tak naprawdę - zaczął, najbardziej dziwnym, niepodobnym do swojego głosu Will. - Prawda? Jem skinął głową. - Tak mi powiedzieli. - Przykro mi - powiedział Will. - Nie - zaprzeczył James miękko. Odsunął swoją kurtkę i wyjął nóż zza paska

spodni. - Nie bądź taki banalny. Nie mów, że ci przykro. Powiedz, że będziesz ze mną trenował. Wyciągnął nóż rękojeścią w stronę Willa. Charlotte wstrzymała oddech, zbyt przerażona, by się ruszyć. Czuła się tak, jakby działo się coś bardzo ważnego, lecz nie potrafiła stwierdzić co. Will sięgnął i chwycił nóż, nie spuszczając oczu z twarzy Jema. Jego palce musnęły chłopca, kiedy odbierał od niego broń. To pierwszy raz, pomyślała Charlotte, kiedy widziała jak dotyka ochoczo jakiejś innej osoby. - Będę z tobą trenował - powiedział.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Cheska Korekta: Nata

Rozdział 1

Okropny zgiełk ,,Wyjdź za mąż: Dla zdrowia w poniedziałek, dla bogactwa we wtorek, w środę, gdyż to najlepszy dzień ze wszystkich, dla sprzeczek wybierz czwartek, dla strat piątek, a by nie zaznać szczęścia sobotę.'' — Ludowy Wierszyk.

- Grudzień jest wspaniałym okresem na małżeństwo - powiedziała krawcowa, w ustach trzymając pełno szpilek, co robiła z łatwością przez lata praktyki. - Jak to się mówi: "Kiedy grudniowy śnieg szybko spadnie, weź ślub, a prawdziwa miłość będzie trwała". - Umieściła ostatnią szpilkę w sukni i zrobiła krok do tyłu. - Już. Co o tym sądzisz? Jest wzorowana na jednym z projektów Worth'a1. Tessa spojrzała na swoje odbicie w zwierciadle w swojej sypialni. Suknia z jedwabiu miała głęboki, złoty kolor, co było zwyczajem Nocnych Łowców, którzy wierzyli, że biel była kolorem oznaczającym żałobę. Dlatego nie można było brać w niej ślubu, pomimo że Królowa Wiktoria wyznaczyła tę modę. Koronki pochodzenia flamandzkiego - o wzorach delikatnych kwiatów i liści - szczelnie obszywały dopasowany stanik i opadały z rękawów. - Jest piękna! - Charlotte klasnęła w dłonie i pochyliła się do przodu. Jej brązowe oczy błyszczały z radości. - Tessa, ten kolor tak dobrze na tobie wygląda. Tessa odwróciła się obróciła się przed lustrem. Złoto dodawało koloru jej policzkom. Gorset był w kształcie klepsydry, zakrzywiony tam gdzie powinien, a mechaniczny anioł zwisał z jej szyi, dodając jej otuchy swoim tykaniem. Pod nim spoczywał wisiorek z jadeitu, który dał jej Jem. Miała przedłużony łańcuszek by mogła je nosić naraz, nie musząc rezygnować z drugiego. - Nie myślisz, może, że koronka jako dodatek jest zbyt ozdobna? 1

Charles Frederick Worth

- Wcale nie! - Charlotte wyprostowała się z jedną dłonią spoczywającą nieświadomie na brzuchu. Zawsze była zbyt szczupła - chuda, by naprawdę potrzebować gorsetu, a teraz, gdy spodziewa się dziecka nosiła herbacianą suknię, w której wyglądała jak mały ptaszek. - To dzień twojego ślubu, Tesso. Jeżeli jest jakieś usprawiedliwienie na nazbyt ozdobne dodatki to jest nim ten dzień. Uświadom to sobie. Tessa spędziła wiele nocy robiąc to. Nie była jeszcze pewna, gdzie odbędzie się ślub, bo Rada wciąż rozpatrywała ich sytuację. Ale zawsze, kiedy sobie wyobrażała ślub był on w Kościele, gdzie była prowadzona do ołtarza, może trzymając ramię Henry'ego, nie patrząc w lewo czy prawo, a przed siebie, na narzeczonego, jak powinna to robić narzeczona. Jem będzie miał na sobie strój - nie z rodzaju tych, w których walczył, ale specjalnie zaprojektowany, podobny do wojskowego munduru uszytego specjalnie na tę okazję: czarne rękawy ze złotymi pasami, złote runy wzdłuż kołnierza i rozcięcia marynarki. Będzie on wyglądał tak młodo. Obydwoje są tak młodzi. Tessa wiedziała, że to było niespotykane, ożenić się w wieku siedemnastu i osiemnastu lat, ale ścigali się z czasem. Z zegarem życia Jema, zanim się zatrzyma. Przyłożyła dłoń do gardła i poczuła znajome wibracje swojego mechanicznego anioła, którego skrzydła drapały jej dłoń. Krawcowa spojrzała na nią z niepokojem. Była przyziemną, nie Nephilim, ale miała Wzrok, tak jak wszyscy którzy służyli Nocnym Łowcom. - Usunąć koronki, panienko? Zanim Tessa odpowiedziała, rozległo się pukanie do drzwi i usłyszała znajomy głos. - To ja, Jem. Tessa, jesteś tutaj? Charlotte usiadła prosto. - Och! Nie może cię zobaczyć w sukni! Tessa stała zdziwiona. - Dlaczegóż by nie? - To zwyczaj Nocnych Łowców, to przynosi pecha! - Charlotte wstała. Szybko! Ukryj się za szafą! - Za szafą? Ale... - Tessa urwała z okrzykiem, gdy Charlotte objęła ją w pasie i zaczęła ją prowadzić za szafę jak policjant ze szczególnie opierającym się przestępcą. Uwolniona dziewczyna zgarnęła swoją suknię i spojrzała na Charlotte. Obydwie zerknęły zza szafy na szwaczkę, która po posłaniu im zdziwionego spojrzenia otworzyła drzwi. Srebrzysta głowa Jema pojawiła się w przerwie pomiędzy drzwiami a framugą.

Wyglądał trochę niechlujnie z krzywo leżącą marynarką. Rozglądał się przez chwilę po pomieszczeniu z zakłopotaniem na twarzy, zanim dostrzegł Charlotte i Tessę, które w połowie ukrywały się za szafą. - Dzięki niebiosom - powiedział. - Nie miałem pomysłów gdzie mogłyście pójść. Gabriel Lightwood jest na dole, gdzie rozpętał okropny zgiełk. ***

- Napisz do nich, Will - powiedziała Cecily Herondale. - Proszę. Tylko jeden list. Will odrzucił swoje przepocone, ciemne włosy i spiorunował ją wzrokiem. - Ustaw swoje nogi w pozycji - Tylko tyle odpowiedział. Wskazał ostrzem sztyletu. - Tam i tam. Cecily westchnęła i poruszyła stopami. Wiedziała, że nie stała we właściwej pozycji: robiła to celowo, by zirytować Willa. Łatwo było zirytować jej brata. Tylko tyle zapamiętała z czasów, gdy miał dwanaście lat. Nawet rzucając mu wyzwanie, jak na przykład wspinanie się na stromy dach dwuspadowy w ich rezydencji - to wszystko powodowało to samo: wściekły, niebieski płomień w jego oczach, zaciśnięta szczęka i czasami złamaną nogę lub ramię Willa na sam koniec. Oczywiście ten brat, niemal dorosła wersja Willa, nie przypominał jej tego z dzieciństwa. Urósł, stając się podwójnie wybuchowy i zamknięty w sobie. Miał w sobie całe piękno ich matki i cały upór ich ojca - i, czego się obawiała, jego skłonność do nałogów, chociaż wnioskowała to jedynie z szeptów wśród mieszkańców Instytutu. - Podnieś ostrze - powiedział Will. Jego głos był chłodny i profesjonalny jak jej guwernantki. Cecily podniosła miecz. Zajęło jej trochę czasu, aby przyzwyczaić się do uczucia stroju treningowego na jej skórze: miała na sobie luźną tunikę i spodnie, oraz pasek wokół jej bioder. Teraz poruszała się w tym stroju ze swobodą, jakby była w luźnej koszuli nocnej. - Nie rozumiem dlaczego nie rozważysz napisania listu. Jednego listu. - Nie rozumiem dlaczego nie rozważysz powrotu do domu - odpowiedział Will. - Jeśli po prostu zgodziłabyś się wrócić do Yorkshire, przestałabyś martwić się o naszych rodziców, a ja mógłbym zorganizować... Cecily przerwała mu po usłyszeniu tego już tysięczny raz. - Może rozważysz zakład, Will? Dziewczyna była jednocześnie zadowolona i trochę rozczarowana, gdy zobaczyła błysk w oczach Willa, który pojawiły się w ten sam sposób co u ich ojca, zawsze gdy dżentelmenowi został zaproponowany zakład. Ludzie byli tacy

przewidywalni. - Jaki rodzaj zakładu? - Will zrobił krok do przodu. Miał na sobie strój treningowy; Cecily widziała Znaki, które wiły się wokół jego nadgarstków, runę pamięci na jego gardle. Zajęło jej trochę czasu, by widzieć Znaki jako coś innego niż niedoskonałości, których teraz używała: przyzwyczaiła się do stroju, do świetnych sal rozbrzmiewających echem w Instytucie i do ich dziwnych mieszkańców. Wycelowała w ścianę przed nimi. Na niej namalowany był czarny cel: środek tarczy wewnątrz większego koła. - Jeżeli trafię w środek trzy razy, to napiszesz do Taty i Mamy jak się masz. Musisz powiedzieć im o klątwie i dlaczego odszedłeś. Twarz Willa zamknęła się jak zawsze, kiedy go o to prosiła. - Nigdy nie trafisz trzy razy bez pudłowania, Cecy. - Cóż, ten cały zakład nie powinien być dla ciebie wielkim problemem, William. - Użyła jego pełnego imienia celowo. Wiedziała, że zdenerwuje go to, gdy używa go ona. Kiedy robił to jego najlepszy przyjaciel - nie, jego parabatai; odkąd przybyła do Instytutu dowiedziała się, że to były całkiem dwie różne rzeczy - Will wydawał się odbierać to jako wyraz sympatii. Może było tak dlatego, że wciąż pamiętał ją drepczącą za nim niepewnym krokiem, zadyszaną, wołająca za nim ,,Will, Will” z walijskim akcentem. Nigdy nie nazwała go ,,William", zawsze tylko ,,Will”, lub jego walijskim imieniem, Gwilym. Zmrużył oczy, o tych samym ciemnoniebieskim kolorze jak jej. Kiedy ich matka powiedziała czule, że gdy Will urośnie będzie łamaczem serc, Cecily zawsze patrzyła na nią z powątpiewaniem. Chłopak z brakiem koordynacji, chudy, zaniedbany i zawsze brudny. Teraz mogła to dostrzec, odkąd zobaczyła go pierwszy raz, gdy weszła do jadalni Instytutu i stał tam w zdumieniu, a ona pomyślała: To nie może być Will. Spojrzał na nią oczami ich matki i zobaczyła w nich gniew. Wcale nie był zadowolony jej widokiem. W jej wspomnieniach był chudym chłopcem z dzikim gąszczem czarnych włosów niczym u Cygana, z liśćmi w ubraniach, a teraz był w zamian wysokim, przerażającym mężczyzną. Słowa, które chciała powiedzieć po prostu uleciały, gdy oddała jego wzrok, błysk za błysk w oczach. I było tak odkąd Will zaczął ledwie znosić jej obecność, jakby była kamieniem w jego bucie, stałym, ale tym samym niewielkim problemem. Cecily wzięła głęboki wdech, uniosła podbródek i przygotowała się do pierwszego rzutu nożem. Will nie wiedział, nigdy się nie dowiedział o godzinach, które spędziła w tym pomieszczeniu sama, praktykując, ucząc się jak zrównoważyć ciężar noża w ręce i odkrywając, że dobry rzut nożem był ten rzucany z tyłu ciała. Trzymała obie ręce luźno, następnie uniosła prawą za głowę i zanim rzuciła, przeniosła wagę swojego ciała do przodu. Ostrze noża było ustawione prosto w sam środek tarczy. Rzuciła nim i szybko cofnęła rękę, wsysając gwałtownie powietrze.

Nóż zatrzymał się, wbity w punkt na ścianie, dokładnie w środku tarczy. - Jeden - powiedziała Cecily, posyłając Willowi wyniosły uśmiech. Spojrzał na nią kamiennym wzrokiem, wyszarpnął nóż ze ściany i podał go jej. Dziewczyna rzuciła. Drugi rzut, podobnie jak pierwszy, poleciał bezpośrednio do swojego celu i utknął w nim wibrując. - Dwa - powiedziała Cecily grobowym tonem. Will zacisnął szczękę, gdy wziął ponownie nóż i podał go jej. Wzięła go z uśmiechem. Pewność siebie płynęła w jej żyłach, jak nowa krew. Wiedziała, że może to zrobić. Zawsze była w stanie wspiąć się tak wysoko jak Will, biec tak samo szybko, wstrzymywać oddech tak samo długo... Rzuciła nożem. Uderzył w cel, a ona skoczyła w powietrze i klasnęła w dłonie, zapominając się przez chwilę w dreszczu emocji wywołanych zwycięstwem. Jej włosy wymsknęły się z wsuwek opadając na twarz; odgarnęła je do tyłu i uśmiechnęła do Willa. - Napiszesz ten list. Zgodziłeś się na zakład! Ku jej zaskoczeniu uśmiechnął się do niej. - Och, napiszę go - powiedział. - Napiszę go, a następnie wrzucę do ognia. Podniósł dłoń wyczuwając jej wybuch oburzenia. - Powiedziałem, że go napiszę. Nigdy nie powiedziałem, że wyślę. Cecily gwałtownie wypuściła powietrze. - Jak śmiałeś mnie tak oszukać! - Mówiłem ci, że nie jesteś zaznajomiona ze sprawami Nocnych Łowców. Nie spodziewałem się, że oszukanie cię będzie takie łatwe. Nie napiszę listu, Cecily. To jest niezgodne z prawem i tyle. - Mówisz, jakby obchodziło cię prawo! - Cecily tupnęła nogą i to ją zdenerwowało jeszcze bardziej; nienawidziła dziewczyn, które tupały ze złości. Will zmrużył oczy. - A ty nie dbasz o bycie Nocnym Łowcą. Wiesz, jak to powinno być? Powinienem napisać list i dać ci go, jeżeli obiecasz mi, że dostarczysz go do domu osobiście - i nigdy nie wrócisz. Cecily odsunęła się. Miała wiele wspomnień z Willem gdy się kłócili, przez porcelanowe lalki, które jej potłukł, zrzucając je z okna na poddaszu, ale były też dobre wspomnienia - brat, który opatrywał jej skaleczone kolano, bandażował je lub zawiązywał wstążki we włosach, gdy zaczęły się rozluźniać. Ta dobroć była nieobecna w Willu, który stał przed nią teraz. Mama płakała przez pierwszy rok lub dwa po odejściu Willa: mówiła, trzymając Cecily, że Nocni Łowcy, zabiorą z niego całą miłość. Są zimnymi ludźmi, mówiła do Cecily, ludźmi, którzy zabronili jej małżeństwa z mężem. Co on od nich

chciał, jej Will, jej mały? - Nie odejdę - zaczęła dziewczyna, patrząc na brata, który odwrócił wzrok. Ale jeżeli twierdzisz, że muszę, zrobię to... zrobię to... Drzwi na poddaszu rozsunęły się i zaraz ujrzeli w nich sylwetkę Jema. - Ach - powiedział - znowu się kłócicie, jak widzę. Czy to trwa całe popołudnie, czy właśnie się zaczęło? - On zaczął - mruknęła Cecily, wskazując brodą na brata, chociaż wiedziała, że to bezcelowe. Jem, parabatai Willa, mógł traktować ją z uprzejmością przeznaczoną dla młodszych sióstr przyjaciół, ale zawsze był po stronie Willa. Uprzejmie, ale stanowczo stawiał Willa ponad wszystko na świecie. No cóż, niemal wszystko. Najbardziej zaskoczył ją Jem, kiedy pierwszy raz zjawiła się w Instytucie – odznaczał się nieziemską, niezwykłą urodą ze swoimi srebrzystymi włosami oraz delikatnymi rysami twarzy. Wyglądał jak książę z bajki, a ona mogła wziąć pod uwagę to, czy nie obdarzyć go większymi względami gdyby nie fakt, że Jem był zakochany po uszy w Tessie Gray. Wodził za nią wzrokiem, a jego głos zmieniał się, gdy do niej mówił. Cecily usłyszała raz, jak matka mówi z rozbawieniem, że jeden z chłopców ich sąsiadów patrzył na dziewczynę, jakby była „jedyną gwiazdą na niebie”, i to był właśnie sposób, w jaki Jem patrzył na Tessę. Cecily nie żywiła wobec niego urazy: Tessa była dla niej miła i uprzejma, nawet nieco nieśmiała, a twarz zawsze miała schowaną w książce, jak Will. Należała do rodzaju dziewcząt, jakich pragnął Jem. Ona i on nigdy by do siebie nie pasowali – i im dłużej pozostawała w Instytucie, tym bardziej docierało do niej to, jak niezręczna wyniknie z tego sytuacja z Willem. Był nad wyraz opiekuńczy wobec Jema i obserwowałby ją nieustannie, na wypadek gdyby w jakikolwiek sposób miała go zasmucić albo zranić. Nie. Lepiej będzie, jeśli postanowi trzymać się od tego z daleka. - Tak sobie myślałem o związaniu Cecily i nakarmieniu nią kaczek w Hyde Park'u – powiedział Will, odgarniając mokre włosy do tyłu i nagradzając Jema tak rzadkim dla niego uśmiechem. – Przydałaby mi się twoja pomoc. - Niestety, obawiam się, że będziesz musiał przełożyć swoje plany dotyczące zamordowania siostry. Gabriel Lightwood jest na dole, a ja mam ci do powiedzenia dwa słowa. Dwa twoje ulubione słowa, a przynajmniej wtedy, gdy występują razem. - Żałosny półgłówek? – podpytywał Will. – Przeklęty parweniusz? Jem uśmiechnął się. - Demoniczna ospa. *** Sophie balansowała tacą w jednej dłoni z wdziękiem świadczącym o długim

doświadczeniu, a drugą ręką zapukała do drzwi pokoju Gideona Lightwooda. Usłyszała odgłos pośpiesznych kroków, a drzwi otworzyły się na oścież. Gideon stał przed nią w spodniach, szelkach i białej koszuli z podwiniętymi rękawami. Dłonie miał mokre, jak gdyby przed chwilą przeczesał nimi włosy, które również były wilgotne. Jej serce podskoczyło w piersi, nim znów się uspokoiło zmusiła się do tego, żeby na niego spojrzeć, marszcząc brwi. - Panie Lightwood – powiedziała. – Przyniosłam bułeczki, o które pan prosił, a Bridget przygotowała dla pana kanapki. Gideon odsunął się na bok i wpuścił ją do pokoju - wyglądał jak pozostałe pomieszczenia w Instytucie: stały tu ciężkie, ciemne meble, wielkie łoże z baldachimem na czterech słupkach, szeroki kominek oraz wysokie okna, które w tym przypadku wychodziły na dolny dziedziniec. Sophie czuła na sobie jego spojrzenie, gdy przeszła przez pokój, by położyć tacę na stoliku przed kominkiem. Wyprostowała się i odwróciła z dłońmi złożonymi na fartuchu. - Sophie… - zaczął Gideon. - Panie Lightwood – przerwała mu. – Czy potrzebuje pan czegoś jeszcze? Rzucił jej na wpół buntownicze, na wpół smutne spojrzenie. - Wolałbym, żebyś zwracała się do mnie Gideon. - Powiedziałam panu wcześniej, że nie mogę zwracać się do pana używając jego chrześcijańskiego imienia. - Jestem Nocnym Łowcą. Nie mam chrześcijańskiego imienia. Sophie, proszę. – Zbliżył się do niej o krok. – Zanim zamieszkałem w Instytucie, wydawało mi się, że wszystko zmierza ku temu, byśmy zostali przyjaciółmi. A mimo to, od dnia w którym przyjechałem, jesteś dla mnie zimna i obojętna. Dłonie Sophie zawędrowały bezwiednie ku jej twarzy. Przypomniała sobie panicza Teddy’ego, syna swojego chlebodawcy i okropny sposób w jaki osaczał ją w mrocznych kątach i przyciskał do ściany, wsuwając dłonie pod stanik jej sukni i mamrocząc do ucha, że jeśli wie, co jest dla niej najlepsze, to powinna być dla niego milsza. Ta myśl napełniała ją zgorszeniem nawet teraz. - Sophie – Wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki świadczące o zmartwieniu. – O co chodzi? Jeśli zrobiłem ci coś złego, powiedz mi co to takiego, a ja postaram się to naprawić… - W niczym pan nie zawinił. Jest pan dżentelmenem, a ja służącą. Wszystko inne świadczyłoby o poufałości. Proszę, niech mnie pan dłużej nie wprawia w zakłopotanie, panie Lightwood. Gideon, który zdążył unieść dłoń, pozwolił, by opadła do jego boku. Wyglądał na tak zbolałego, że jej serce zmiękło. Mogę stracić wszystko, a on nie ma do stracenia nic, pomyślała. Właśnie to mówiła sobie co noc, leżąc w swoim wąskim łóżku, gdzie towarzyszyło jej wspomnienie oczu w kolorze burzy. - Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – powiedział.

- Nie mogę być pańską przyjaciółką. Gideon postąpił krok naprzód. - Co jeśli chciałbym spytać… - Gideonie! – W drzwiach stanął zdyszany Henry ubrany w jedną z tych swoich okropnych pasiastych, zielono-pomarańczowych kamizelek. – Twój brat tu jest. Na dole… Gideon wytrzeszczył oczy ze zdziwienia. - Gabriel jest tutaj? - Tak. Wywrzaskuje coś o twoim ojcu, ale nie chce nam zdradzić ani słowa, póki ty się nie zjawisz. Chodź na dół. Gideon zawahał się, przenosząc spojrzenie z Henry’ego na Sophie, która starała się sprawiać wrażenie niewidzialnej. - Ja… - Chodź, Gideonie. – Henry rzadko kiedy odzywał się nieprzyjemnie ostrym tonem, a gdy już to robił, efekt był zaskakujący. - Jest umazany krwią. Gideon zbladł i sięgnął po miecz wiszący na dwóch kołkach stojących przy drzwiach. - Już idę. *** Gabriel Lightwood opierał się o ścianę za drzwiami do Instytutu. Jego kurtka zniknęła, a koszula i spodnie przesiąkły szkarłatem. Na zewnątrz, przez otwarte drzwi Tessa widziała powóz Lightwoodów z płomienistym herbem wymalowanym u stóp schodków. Gabriel musiał przyjechać tu sam. - Gabrielu – zaczęła łagodnym głosem Charlotte, jak gdyby chciała uspokoić narowistego konia. – Opowiedz nam co się stało. Gabriel – wysoki i smukły, z brązowymi włosami lepkimi od krwi – podrapał się po twarzy. Wzrok miał rozkojarzony. Jego dłonie również były pokryte krwią. - Gdzie jest mój brat? Muszę z nim porozmawiać. - Właśnie schodzi na dół. Posłałam po niego Henry’ego i kazałam Cyrilowi przygotować powóz. Gabrielu, jesteś ranny? Potrzebujesz iratze? – Charlotte mówiła matczynym tonem, tak jakby chłopak nigdy nie spoglądał na nią z góry zza krzesła Benedicta Lightwooda i nie spiskował z ojcem, by odebrać jej Instytut. - To całkiem spora ilość krwi – odezwała się Tessa, przepychając się naprzód. – Nie należy w całości do ciebie, prawda? Gabriel spojrzał na nią. To był pierwszy raz, pomyślała Tessa, kiedy miała

okazję oglądać go bez tej całej sztucznej fasady. W jego oczach widać było jedynie strach oraz… dezorientację. - Nie… To ich krew. - Ich? To znaczy czyja? – To był Gideon zbiegający w pośpiechu ze schodów z mieczem w prawej dłoni. Zaraz za nim zjawił się Henry, Jem, a za nimi Will i Cecily. Jem zatrzymał się na schodach, zaskoczony, a Tessa uświadomiła sobie, że właśnie zobaczył ją w sukni ślubnej. Jego oczy rozszerzyły się, lecz pozostali napierali, aż w końcu dał się ponieść jak liść płynący nurtem rzeki. - Czy ojciec jest ranny? – ciągnął Gideon, zatrzymując się tuż przed bratem. – Nic ci nie jest? – Uniósł dłoń i ujął nią twarz brata, chwytając go za podbródek i obracając w swoją stronę. Choć Gabriel był wyższy, wyraz twarzy młodszego bliźniaka był oczywisty – ulga, że brat był tutaj oraz cień urazy w jego stanowczym głosie. - Ojciec… - zaczął Gabriel. – Ojciec to pasożyt. Will wybuchnął krótkim śmiechem. Miał na sobie zbroję, jakby dopiero co wrócił z sali treningowej. Wilgotne włosy zwijały mu się przy skroniach. Nie patrzył na Tessę, ale ona zdążyła już do tego przywyknąć. Will rzadko kiedy na nią spoglądał, nie licząc wyjątków kiedy musiał. - To świetnie, że wreszcie zacząłeś widzieć rzeczy z naszej perspektywy, Gabrielu, ale to dość niecodzienny sposób, żeby to wyrazić. Gideon rzucił Willowi pełne wyrzutu spojrzenie nim odwrócił się w stronę brata. - Co masz na myśli, Gabrielu? Co takiego zrobił ojciec? Gabriel pokręcił głową. - To pasożyt – powtórzył bezbarwnym tonem. - Wiem. Sprowadził hańbę na ród Lightwoodów i okłamał nas obu. Okrył wstydem i zniszczył naszą matkę. Ale nie musimy być tacy jak on. Gabriel wyrwał się z uścisku brata. Jego zęby błysnęły nagle w gniewnym grymasie. - Nie słuchasz mnie – powiedział. – To pasożyt. Robak. Ogromny stwór podobny do węża. Odkąd Mortmain przestał przesyłać lekarstwo, jego stan się pogarszał. Ulegał zmianie. Te wrzody na jego rękach… zaczęły pokrywać całe jego ciało. Dłonie, szyję, twarz… - Zielone oczy Gabriela odszukały Willa. – To ospa, prawda? Wiesz o niej niemal wszystko, tak? Nie jesteś przypadkiem jakimś ekspertem? - Cóż, nie musisz się zachowywać tak, jakbym to ja ją wynalazł – odparł Will. – Ja tylko wierzę w jej istnienie. Można znaleźć jej przypadki… w starych opowieściach w bibliotece… - Demoniczna ospa? – wtrąciła się Cecily, z twarzą zmarszczoną od

zakłopotania. – Will, o czym on właściwie mówi? Will otworzył usta, a jego policzki pokrył lekki rumieniec. Tessa ukryła uśmiech. Minęły tygodnie, odkąd Cecily znalazła się w Instytucie, a jej obecność nadal irytowała Willa. Wyglądało na to, że nie ma pojęcia jak zachowywać się w obecności młodszej siostry, która nie była dzieckiem jakie zapamiętał, a którego obecność nie była mile widziana. Mimo to Tessa dostrzegła jak wodził za nią wzrokiem po pokoju z tą samą opiekuńczą miłością, którą czasami okazywał w stosunku do Jema. Oczywiste było, że obecność demonicznej ospy i sposób w jaki ktoś się nią zarażał, były ostatnimi rzeczami o których Will chciałby teraz rozprawiać. - O niczym co musiałabyś wiedzieć – wymamrotał. Gabriel przeniósł wzrok na Cecily, otwierając ze zdumienia usta. Tessa widziała jak dociera do niego, kim jest. Pomyślała, że rodzice Willa musieli być bardzo pięknymi ludźmi, ponieważ Cecily była równie śliczna, co William przystojny. Miała te same lśniące czarne włosy i zaskakujące niebieskie oczy. Cecily odwzajemniła śmiało spojrzenie z zaciekawionym wyrazem twarzy. Musiała się zastanawiać kim był ten chłopak, który tak bardzo nie znosił jej brata. - Czy ojciec nie żyje? – spytał Gideon, podnosząc głos. – Czy demoniczna ospa go zabiła? - Nie zabiła – odparł Gabriel. – Zmieniła. Zmieniła go. Kilka tygodni temu przeniósł naszą rodzinę do Chiswick. Nie powiedział dlaczego. Potem zamknął się w swoim gabinecie. Nie wychodził nawet w porze posiłku. Dziś rano poszedłem tam, żeby go obudzić. Drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Zobaczyłem… ślad jakiejś lepkiej substancji prowadzący wzdłuż korytarza. Poszedłem za nim na dół i do ogrodu. – Rozejrzał się po pogrążonym w milczeniu wejściu. – Stał się robakiem. Właśnie to chcę ci powiedzieć. - Domyślam się, że niemożliwym będzie – odezwał się w ciszy Henry – by na niego... eee… nadepnąć? Gabriel rzucił mu zdegustowane spojrzenie. - Szukałem w ogrodzie. Znalazłem część służby. I kiedy mówię „część”, mam na myśli dokładnie to, co powiedziałem. Zostali rozerwani na… na strzępy. – Przełknął ślinę i obejrzał swoje zakrwawione ubranie. – Usłyszałem jakiś dźwięk. Wysokie, mrożące krew w żyłach wycie. Odwróciłem się i zobaczyłem jak rzuca się w moją stronę. Ogromny, ślepy robak - podobny do smoka z legendy. Paszczę miał szeroko otwartą, a w niej zęby podobne do sztyletów. Odwróciłem się i pobiegłem w stronę stajni. Popełznął za mną, ale udało mi się wskoczyć na powóz i wyjechać za bramę. Ten stwór – ojciec – nie podążył za mną. Wydaje mi się, że boi się wystawiać na widok publiczny. - Ach – odezwał się Henry. – W takim razie jest za duży, by na niego nadepnąć. - Nie powinienem był uciekać – powiedział Gabriel, patrząc na brata. – Powinienem był zostać i walczyć ze stworem. Może mógłbym mu przemówić do

rozsądku. Może ojciec jest gdzieś tam w jego wnętrzu. - A może ten robak przegryzłby cię na pół – odparł Will. – To, co opisujesz, transformację w demona, to ostatnie stadium demonicznej ospy. - Will! – Charlotte wyrzuciła ręce w górę w geście rozpaczy. – Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej? - Jakby ktoś chciał wiedzieć, to książki dotyczące demonicznej ospy są dostępne w bibliotece – powiedział Will urażony tonem. – Przecież nie zabroniłem wam ich czytać. - Owszem, ale gdyby Benedict miał zamiar zmienić się w gigantycznego węża, można było się spodziewać, że chociaż o tym wspomnisz – dodała Charlotte. – W dobrym interesie nas wszystkich. - Po pierwsze – powiedział Will – nie wiedziałem, że zmieni się w olbrzymiego robala. Końcowym stadium ospy jest przemiana w demona. Jakiegokolwiek rodzaju. Po drugie, potrzeba tygodni żeby wystąpił proces transformacji. I pomyślałbym nawet, że dyplomowany idiota, jak Gabriel, zwróci na to uwagę i kogoś zawiadomi. - Powiadomi kogo? - spytał Jem z zainteresowaniem. Przysunął się bliżej Tessy w trakcie rozmowy. Gdy stali tuż obok siebie, za plecami trzymali się za dłonie. - Clave. Listonosza. Nas. Kogokolwiek - powiedział Will, posyłając szybkie, zirytowane spojrzenie na Gabriela, który zaczął nabierać kolorów i wyglądał na wściekłego. - Nie jestem dyplomowanym idiotą. - Brak poświadczenia ledwie dowodzi inteligencji - mruknął Will. - Jak mówiłem, ojciec zamknął się w swoim gabinecie w zeszłym tygodniu... - I nie zwróciłeś na to zbytnio uwagi? - spytał William. - Nie znasz naszego ojca. - odpowiedział Gideon swoim bezbarwnym tonem, który używał czasami, gdy rozmowa o jego rodzinie była nieunikniona. Odwrócił się do brata i położył dłonie na jego ramionach, mówiąc po cichu, takim tonem, by nikt z obecnych go nie usłyszał. Jem, obok Tessy, splótł swój najmniejszy palec z tym samym u dziewczyny. To był zwykły, czuły gest, którego Tessa używała w ciągu ostatnich miesięcy na tyle, że czasami wyciągała dłoń bez myślenia, gdy stał przy niej. - To twoja suknia ślubna? - spytał pod nosem. Tessa została uratowana przed odpowiedzią pojawieniem się Bridget, niosącą stroje. Gideon nagle odwrócił się do nich i powiedział: - Chiswick. Musimy iść. Gabriel i ja, nikt inny. - Sami? - spytała Tessa, zaskoczona na tyle by przemówić. - Dlaczego nie wezwiesz innych, by poszli z tobą...

- Clave - zaczął Will, a jego niebieskie oczy były przenikliwe. - Nie chce by dowiedzieli się o jego ojcu. - A ty chciałbyś? - spytał ostro Gabriel. - Jeżeli stałoby się to w twojej rodzinie? - Uniósł kącik ust. - Nie ważne. Nie znasz znaczenia lojalności... - Gabriel. - W głosie Gideona była nagana. - Nie mów do Willa w ten sposób. Gabriel spojrzał na niego zdziwiony, a Tessa nie mogła go winić. Gideon wiedział o klątwie Willa, o jego wierze w nią, która spowodowała wrogość i jego obcesowe zachowanie wobec wszystkich w Instytucie. Ale historia była ich prywatną sprawą i nikt z zewnątrz się o niej nie dowiedział. - Pójdziemy z wami. Oczywiście, że pójdziemy - powiedział Jem, uwalniając dłoń z ręki Tessy i robiąc krok do przodu. - Gideon nam zrobił przysługę. Nie zapomnieliśmy o tym, prawda, Charlotte? - Oczywiście, że nie - odpowiedziała, odwracając się. - Bridget, stroje... - Jestem już w stroju - powiedział Will, gdy Henry zdjął płaszcz i sięgnął po pas z bronią; Jem zrobił to samo i nagle przejście zrobiło się tłoczne. Charlotte mówiła coś cicho do Henry'ego, unosząc dłoń tuż nad jej brzuchem. Tessa odwróciła wzrok od prywatnej chwili i zobaczyła ciemną głowę wraz z jasną. Jem był po stronie Willa z wyciągniętą stelą, rysując runy po jednej stronie jego gardła. Cecily spojrzała na brata i skrzywiła się. - Ja też jestem już w stroju - oznajmiła. Will podniósł głowę, wywołując dźwięk protestu z ust Jema. - Cecily, absolutnie nie. - Nie masz prawa mi tego zabronić. - Jej oczy rozbłysły. - Idę. William skinął głową w stronę Henry'ego, który wzruszył ramionami. - Ma rację. Trenowała prawie dwa miesiące... - Jest małą dziewczynką! - Robiłeś to samo w wieku piętnastu lat - powiedział spokojnie Jem, a Will odwrócił się w jego stronę. Przez chwilę wszyscy wydawali się wstrzymywać oddech, nawet Gabriel. Jem wpatrywał się w Willa, stale, i nie po raz pierwszy Tessa wyczuwała między nimi niewypowiedziane słowa. Will westchnął i przymknął oczy. - Pewnie Tessa to kolejna osoba, która będzie chciała iść. - Oczywiście, że idę - powiedziała Tessa. - Może nie jestem Nocnym Łowcą, ale jestem przeszkolona. Jem nie pójdzie beze mnie. - Jesteś w sukni ślubnej - zaprotestował Will. - Cóż, wszyscy ją widzieliście, nie mogę jej założyć na ślub - odpowiedziała. Przynosi to pecha, jak wiesz.

Will jęknął coś po walijsku - niezrozumiale, ale wyraźnie, był to ton człowieka pokonanego. Po drugiej stronie Jem patrzył na Tessę z delikatnym, zmartwionym uśmiechem. Drzwi Instytutu otworzyły się i w korytarzu pojawił się blask jesiennego słońca. Cyril stał w progu, bez tchu. - Drugi powóz jest gotowy - powiedział. - Kto jedzie? *** Do: Konsula Josiah Wayland. Od: Rady. Drogi Panie, Jak jest pan zapewne świadomy, pana okres pracy jako Konsula, po dziesięciu latach, dobiega końca. Nadszedł czas, aby wyznaczyć następcę. Poważnie rozważamy powołanie Charlotte Branwell, z domu Fairchild. Wykonała dobrą pracę jako szef Instytutu w Londynie i wierzymy, że ma pańskie poparcie po tym, jak została wybrana przez pana po śmierci ojca. Ponieważ pańska opinia i szacunek są dla nas najwyżej wartości, docenilibyśmy jakąkolwiek pańską myśl, którą pan rozważa w związku z tą sprawą. Z pozdrowieniami, Victor Whitelaw, Inkwizytor, w imieniu Rady.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: EricaNorthnam, JimmyK Korekta: Domi

Rozdział 2

Robak zdobywca „Dużo Szaleństwa, więcej Grzechu, I Groza - sztuki treść.” — Edgar Allan Poe, „Robak zdobywca”2

Kiedy powóz Instytutu toczył się przez bramę rezydencji Lightwoodów w Chiswick, Tessa miała okazję podziwiać to miejsce, co było niemożliwe w czasie jej pierwszej wizyty z powodu panującej wtedy ciemności. Długa, żwirowana droga otoczona drzewami prowadziła do ogromnego białego budynku z okrągłym podjazdem. Dom był podobny do szkiców klasycznych greckich i rzymskich świątyń, które widziała; wraz ze swoimi symetrycznymi liniami i prostymi kolumnami. Przed schodami stał powóz, a żwirowane ścieżki rozchodziły się po ogrodach. A były to urocze ogrody. Nawet w październiku pełne kwiatów, późno kwitnących róż, a chryzantemy swoim brązem, pomarańczą, żółcią i ciemnym złotem otaczały czyste ścieżki ciągnące się między drzewami. Kiedy tylko Henry zatrzymał powóz, Tessa z pomocą Jema wyszła na zewnątrz i usłyszała szum wody, strumienia, jak podejrzewała, który płynął przez ogrody. Było to tak urocze miejsce, że ledwo mogła skojarzyć je z diabelskim balem wydanym przez Benedicta, chociaż dostrzegła ścieżkę wijącą się wzdłuż boku domu, którą szła tamtej nocy. Prowadziła do skrzydła budynku, które wyglądało, jakby zostało niedawno dobudowane... Powóz Lightwoodów kierowany przez Gideona zatrzymał się za nimi. Wyszli z niego Gabriel, Will i Cecily. Rodzeństwo Herondale'ów nadal się ze sobą sprzeczało, kiedy Gideon zszedł z woźnicy; Will, dowodząc swoich racji, żywo gestykulował ramionami. Cecily rzucała mu groźne spojrzenia. Wściekły wyraz twarzy tak bardzo upodabniał ją do brata, że w innych okolicznościach byłoby to zabawne. Gideon, jeszcze bledszy niż wcześniej, obrócił się wkoło, dobywając miecza. - Powóz Tatiany – powiedział krótko, kiedy Jem i Tessa do niego podeszli. Wskazał na pojazd stojący przy schodach. Wszystkie jego drzwi były otwarte. Musiała się zdecydować, by złożyć wizytę. 2

Przekład: Barbara Beaupré.

- Ze wszystkich momentów... - Gabriel brzmiał na wściekłego, ale jego zielone oczy były pełne strachu. Tatiana była ich siostrą, która niedawno wyszła za mąż. Herb zdobiący powóz, wieniec z cierni, musiał być symbolem rodziny jej męża, pomyślała Tessa. Grupa stała bez ruchu, patrząc, jak Gabriel zbliża się do pojazdu, wysuwając długą szablę ze swojego pasa. Zajrzał przez drzwi i głośno przeklął. Odsunął się, wzrokiem odszukując oczy Gideona. - Na siedzeniach jest krew – odezwał się. - I... to coś. - Końcówką szabli dźgnął koło; kiedy podniósł ją w górę, zwisało z niej pasmo śmierdzącego śluzu. Will dobył serafickiego noża ze swojego okrycia. - Eremiel! - wykrzyknął. Kiedy rozbłysło światłem niczym blada gwiazda w jesiennym słońcu, wskazał nim najpierw północ potem południe. - Ogrody roztaczają się wokół całego domu aż do rzeki – powiedział. - Powinno się zgadzać... Jednej nocy ścigałem tędy demona Marbasa. Gdziekolwiek znajduje się Benedict, wątpię, by opuścił te tereny. Za duże ryzyko, że go ktoś zobaczy. - Zajmiemy się zachodnią stroną domu. Wy weźcie wschód – zadecydował Gabriel. - Krzyczcie, jeśli coś dostrzeżecie, a my przybędziemy. Gabriel oczyścił swoją broń o żwir na podjeździe, po czym podążył za bratem w kierunku tyłów domu. Will skierował się w przeciwnym kierunku, za nim Jem, Cecily i Tessa. Zatrzymawszy się za rogiem budynku, Will rozejrzał się po ogrodzie, wyczulony na jakikolwiek widok lub dźwięk. Chwilę później skinął na resztę. Kiedy szli, Tessa zaczepiła obcasem o luźny kawałek żwiru. Zatoczyła się i mimo że od razu się wyprostowała, Will zerknął do tyłu i zgromił ją spojrzeniem. - Tessa – odezwał się. Był kiedyś czas, kiedy nazywał ją Tess. - Nie powinnaś być z nami. Nie jesteś przygotowana. Przynajmniej zaczekaj w powozie. - Nie zrobię tego – odparła Tessa buntowniczo. Will zwrócił się do Jema, który wyglądał, jakby ukrywał uśmiech. - Tessa jest twoją narzeczoną. Spraw, żeby dostrzegła w tym sens. Jem, trzymając w ręku swoją laskę z ostrzem, podszedł do Tessy. - Tesso, zrobiłabyś to dla mnie? - Myślisz, że nie umiem walczyć? - powiedziała Tessa, odsuwając się i krzyżując spojrzenie ze srebrnymi tęczówkami Jema. - Ponieważ jestem dziewczyną. - Nie sądzę, żebyś umiała walczyć, ponieważ masz na sobie suknię ślubną – odparł Jem. - Jeśli to coś da, powiem, że Will pewnie też nie umiałby w niej walczyć. - Możliwe – wtrącił Will, który miał słuch niczym nietoperz. - Ale byłbym zjawiskową panną młodą3. Cecily uniosła rękę, wskazując coś w oddali. 3

Boże, Will.. jesteś powodem moich idiotycznych fantazji z tobą i suknią ślubną w roli głównej! (przyp. Firefly)

- Co to takiego? Cała czwórka odwróciła się, by zobaczyć zbliżającą się do nich postać. Słońce świeciło na nich, więc zanim oczy Tessy przywykły do jasności, widziała jedynie zamazany obraz. Chwilę później mogła dostrzec, że w ich stronę biegła dziewczyna. Nie miała kapelusza, jej jasnobrązowe włosy rozwiewał wiatr. Była wysoka i chuda, miała na sobie suknię w kolorze jasnej fuksji, która prawdopodobnie kiedyś elegancka, teraz była podarta i cała we krwi. Piszczała, kiedy dotarła do nich, rzucając się w ramiona Willa4. Chłopak zachwiał się, niemalże upuszczając Eremiela. - Tatiana... Tessa nie potrafiła określić, czy to Will ją odepchnął, czy Tatiana sama się odsunęła, ale w każdym razie dziewczyna oddaliła się od Willa, a Tessa po raz pierwszy ujrzała jej twarz. Była ona wąska i kanciasta. Miała włosy koloru piasku jak Gideon i zielone oczy Gabriela; mogłaby uchodzić za ładną, gdyby nie ten nieustający wyraz dezaprobaty na jej twarzy. Nawet jeśli była zapłakana i zdyszana, to w jej gestach było coś teatralnego, jakby była świadoma spoczywających na niej spojrzeniach – szczególnie wzroku Willa. - Wielki potwór – załkała. - Monstrum.. To coś porwało drogiego Ruperta z powozu i uciekło z nim! Will jeszcze bardziej ją od siebie odsunął. - Co masz na myśli, mówiąc „uciekło z nim”? Wskazała palcem. - Ta... Tam – wyjąkała. - Zaciągnęło go do włoskich ogrodów. Na początku Rupert zdołał uniknąć wylądowania w jego żołądku, ale potem uciekło z nim. Nieważne, jak głośno krzyczałam, to coś nie chciało go od... odstawić! - Tatiana wybuchła nowym spazmem płaczu. - Krzyczałaś – powtórzył Will. - To wszystko, na co się zdobyłaś? - Krzyczałam bardzo głośno i długo. - Tatiana brzmiała na urażoną. Całkiem odsunęła się od Willa i zmierzyła go wzrokiem. - Widzę, że jesteś nadal tak nieuprzejmy, jak byłeś. - Jej wzrok powędrował ku Tessie, Cecily i Jemowi. - Panie Carstairs – powitała go szorstko, jakby znajdowali się na przyjęciu w ogrodzie. Jej oczy zwęziły się, gdy napotkały Cecily. - A pani... - Och, na Anioła! - Will przepchnął się obok niej; Jem, uśmiechnąwszy się do Tessy, podążył za nim. - Pani musi być siostrą Willa – stwierdziła Tatiana w stronę Cecily, kiedy chłopcy zniknęli z pola widzenia. Wyraźnie ignorowała Tessę. Cecily spojrzała na nią z niedowierzaniem. - Jestem, chociaż nie rozumiem, jaką robi to różnicę. Tessa, idziesz? 4

Niezły podryw, nie powiem. (przyp. Firefly)

- Idę – odparła Tessa i dołączyła do niej; nieważne, czy Will lub Jem tego chcieli, nie mogła patrzeć, jak obaj się narażają i nie być wtedy z nimi. Po chwili usłyszała niechętne kroki Tatiany na ścieżce za nimi. Oddalali się od domu, kierując się w stronę francuskich ogrodów w połowie ukrytych za ich wysokimi żywopłotami. W oddali słońce odbijało się od drewnianoszklanej altany z kopułą. Dzień był typowo jesienny: wiał rześki wiatr, w powietrzu unosił się zapach liści. Tessa usłyszała szelest i rzuciła okiem na dom za sobą. Jego gładki biały front wznosił się wysoko, przetykany gdzieniegdzie łukami balkonów. - Will – szepnęła, kiedy sięgnął, by rozplątać jej ręce ze swojego karku. Ściągnął jej rękawiczki, które dołączyły do maski i wsuwek Jessie na balkonowej podłodze. Zdjął też swoją maskę i odrzucił ją na bok, przebiegając dłońmi po ciemnych, wilgotnych włosach, odsuwając je ze swojego czoła. Dolna krawędź maski zostawiła ślady na jego wysokich kościach policzkowych, wyglądających niczym blizny; lecz kiedy sięgnęła, by ich dotknąć, on delikatnie złapał jej dłonie i pociągnął je w dół. - Nie - odezwał się. - Pozwól, bym ja dotknął cię pierwszy. Od zawsze pragnąłem... Rumieniąc się, Tessa odwróciła wzrok od domu i wspomnień, jakie przywoływał. Grupa dotarła do przerwy między żywopłotami po ich prawej. Przez nią dokładnie było widać „włoski ogród” otoczony listowiem. W środku okręgu szeregami stały naturalnej wielkości posągi antycznych bohaterów i postaci z mitów. Na głównej fontannie Wenus wylewała wodę z urny, a rzeźby wielkich historyków lub prawodawców – Cezar, Herodot, Tukidydes – patrzyły na siebie pustym wzrokiem oddzielone ścieżkami, które rozchodziły ze środka. Byli tam również poeci i dramatopisarze. Tessa, spiesząc się, przeszła obok Arystotelesa, Owidiusza, Homera – jego oczy niczym maska, by pokazać jego ślepotę – Wergiliusza i Sofoklesa, zanim rozdzierający uszy krzyk rozbrzmiał w powietrzu. Tessa obróciła się. Kilka metrów za nią stała sparaliżowana Tatiana z wytrzeszczonymi oczami. Tessa rzuciła się w jej stronę, reszta deptała jej po piętach; dotarła na miejsce pierwsza i Tatiana złapała się jej na ślepo, jakby zapominając, kim była Tessa. - Rupert – jęknęła Tatiana, wpatrując się w coś przed sobą. Tessa podążyła za jej wzrokiem i dostrzegła męskiego buta wystającego zza żywopłotu. Przez chwilę myślała, że musiał leżeć ogłuszony na ziemi, a reszta ciała ukryta za listowiem, ale kiedy się pochyliła, zdała sobie sprawę, że but – razem z kilkoma centymetrami poszarpanego, zakrwawionego ciała, które wystawało z cholewki – był wszystkim, co można było zobaczyć. *** - Dwunastometrowy robak? - mruknął Will do Jema, kiedy poruszali się przez

włoski ogród, dzięki kilku runom Bezgłośności nie robiąc hałasu na żwirze. - Pomyśl tylko, jaką rybę moglibyśmy na niego złapać. Usta Jema drgnęły. - To nie jest śmieszne, wiesz. - Trochę jest. - Nie możesz bagatelizować sytuacji do żartów o robakach, Will. Mowa jest o ojcu Gabriela i Gideona. - Nie tylko o nim rozmawiamy; ścigamy go przez ogród pełen rzeźb, ponieważ zmienił się w robaka. - Demonicznego robaka – poprawił go Jem, zatrzymując się, by wyjrzeć ostrożnie zza żywopłotu. - Wielki wąż. Czy to pomoże z twoim niestosownym humorem? - Był czas, kiedy mój niestosowny humor wywoływał u ciebie niemałe rozbawienie – westchnął Will. - Patrzcie, jak się robal postawił5. - Will... Jemowi przeszkodził rozdzierający uszy wrzask. Obaj obrócili się, by zobaczyć, jak Tatiana Blackthorn zatacza się do tyłu w ramiona Tessy, która złapała ją. W tym czasie Cecily przeszła przez przerwę w żywopłocie, dobywając serafickiego noża ze swojego pasa z wprawą doświadczonego Nocnego Łowcy. Will nie dosłyszał, co powiedziała, ale ostrze zajaśniało w jej rękach, oświetlając twarz dziewczyny i wywołując skurcz strachu w żołądku Willa. Zaczął biec z Jemem za plecami. Tatiana zwisała bezwładnie w ramionach Tessy, wyrazem twarzy ukazując swój żal. - Rupert! Rupert! - zawodziła. Tessa walczyła z ciężarem drugiej kobiety, a Will chciał zatrzymać się, by jej pomóc, ale Jem zdążył już to zrobić; z ręką na ramieniu Tessy i to właśnie było rozsądne. To było miejsce Jema, jako jej narzeczonego. Will szybko skierował swoją uwagę z powrotem na swoją siostrę, która poruszała się pomiędzy przerwami w żywopłocie. Broń trzymała wysoko, kiedy zbliżała się do pozostałości po Rupercie Blackthorn. - Cecily! - krzyknął Will z rozdrażnieniem. Zaczęła się odwracać... I świat eksplodował. Fontanna brudu i błota wybuchła przed nimi, wystrzeliwując w niebo. Grudy ziemi i mułu opadały na nich niczym grad. W centrum gejzeru pojawiła się ogromna, ślepa glista koloru szaro-białego. Od niej pochodził zapach grobu. Tatiana zawyła i zemdlała, pociągając na ziemię również i Tessę. 5 Żart był śmieszniejszy w wersji angielskiej, jak chyba wszystkie.. Chodziło o to, że Will powiedział „How the worm has turned” co jest angielskim powiedzeniem, oznaczającym, że ktoś, kto wcześniej był potulny i nie sprawiał problemów (Jem), teraz zaczął się stawiać. Humor Willa polegał na użyciu powiedzenia ze słowem worm – robak. He, he, he… xD (przyp. Firefly)

Robak zaczął kiwać się w tą i z powrotem, chcąc pozbyć się resztek ziemi. Miał otwartą paszczę, która bardziej niż na jamę ustną wyglądała raczej na bliznę dzielącą jego głowę i wypełnioną zębami jak u rekina. Z jego gardła wydobył się przenikliwy syk. - Stój! - wykrzyknęła Cecily. Przed sobą trzymała jaśniejący seraficki miecz; wyglądała na nieustraszoną. - Cofnij się, przeklęty stworze! Robak ruszył w jej stronę. Cecily szybko przyjęła pozycję z bronią w ręku, podczas gdy szczęki potwora rozwarły się... I Will skoczył ku niej, zwalając ją z nóg. Obydwoje wtoczyli się w żywopłot6, a głowa robaka uderzyła w miejsce, gdzie stała Cecily, zostawiając niemałych rozmiarów dół. - Will! - Cecily odsunęła się od niego, jednak nie dość szybko. Jej seraficki nóż przejechał po jego ramieniu, zostawiając czerwony ślad. Jej niebieskie oczy jarzyły się ogniem. - To nie było konieczne! - Nie jesteś wyszkolona! - krzyknął Will, w połowie oszalały z wściekłości i strachu. - Dasz się bez problemu zabić! Zostań tu, gdzie jesteś! - Sięgnął po jej broń, lecz Cecily zdążyła ją zabrać i stanąć na nogi. Chwilę później robak znów ruszył do przodu z otwartą paszczą. Will upuścił wcześniej swoją broń, śpiesząc do Cecily, teraz leżała kilka stóp dalej. Skoczył w bok, na centymetry unikając zębów bestii; wtedy pojawił się Jem ze swoją laską w dłoni. Uniósł sztylet do góry, mocno wbijając go w bok robaka. Piekielny wrzask opuścił jego gardło, kiedy szarpnął się do tyłu, rozchlapując wokół czarną krew. Z sykiem potwór zniknął za żywopłotem. Will odwrócił się. Ledwie mógł zobaczyć Cecily; Jem rzucił się między nią a Benedicta, był cały pokryty czarną substancją i błotem. Za Jemem, Tessie udało się wciągnąć Tatianę na swoje kolana; ich suknie splątały się, pstrokaty róż Tatiany zmieszał się ze zrujnowanym złotem ślubnej sukni Tessy, która teraz pochyliła się nad nią, chcąc ją jakby uchronić od widoku jej ojca. Przez to większość krwi demona wylądowało na włosach i ubraniach Tessy. Uniosła wzrok i jej oczy napotkały spojrzenie Willa. Na chwilę ogród, hałas, odór krwi i demon zniknęli, a Will był sam na sam z Tessą w cichym miejscu. Pragnął do niej podbiec, objąć ją ramionami. Ochronić ją. Ale to zadaniem Jema było to robić, nie jego. Nie jego. Chwila minęła i Tessa podniosła się z ziemi, ciągnąc za sobą Tatianę, przerzucając jej ramię przez swój kark, mimo że kobieta opierała się o nią na wpół nieprzytomna. - Musisz ją stąd zabrać. Inaczej zostanie zabita – powiedział Will, obrzucając wzrokiem ogród. - Nie ma żadnego wyszkolenia. Usta Tessy zaczynały się układać w znajomą, upartą linię. - Nie mam zamiaru was zostawiać. Cecily wyglądała na przerażoną. 6

Brzmi to.. ciekawie. Wiem. (przyp. Firefly)

- Chyba nie sądzisz... Czy potwór by się nie powstrzymał? Ona jest jego córką. Jeśli to... jeśli on posiada jeszcze jakieś poszanowanie dla rodziny... - On skonsumował swojego zięcia, Cecy – warknął Will. - Tesso, idź z Tatianą, jeśli chcesz uratować jej życie. Nastałaby katastrofa, jeśli zdecydowałaby się tu wrócić. - Dziękuję, Will – wymruczał Jem, kiedy Tessa zabrała zataczającą się dziewczynę tak szybko, jak tylko mogła; słowa Jema były niczym szpilki wbijające się w serce Willa. Za każdym razem, gdy Will robił coś, by chronić Tessę, Jem uważał, że to z jego powodu. I za każdym razem Will marzył, by Jem miał rację. Każda szpilka miała swoją własną nazwę. Wina. Wstyd. Miłość. Cecily wrzasnęła. Słońce zasłonił im cień, kiedy żywopłot przed Willem został rozdarty. Nagle Will zrozumiał, że wpatruje się w ciemnoczerwony przełyk olbrzymiego robaka. Strzępki śliny zwisały z jego ogromnych zębów. Will sięgnął po miecz przy swoim pasie, lecz robak już przygotowywał się do ataku; razem ze sztyletem sterczącym z jego boku. Will rozpoznał go bez problemu. Należał do Jema. Usłyszał, jak jego parabatai wykrzykuje ostrzeżenia, po czym w jego kierunku ruszył potwór. Will skierował swój miecz ku górze, wbijając go w szczękę stwora. Zza jego kłów trysnęła krew, ochlapując zbroję Willa z syczącym odgłosem. Coś go podcięło, więc, nieprzygotowany, poleciał do tyłu, ramionami mocno uderzając w ziemię. Zakrztusił się, kiedy z jego płuc uszło powietrze. Robak owinął swój cienki, pierścieniowaty ogon wokół jego kolan. Zaczął się szarpać, przed oczami mając gwiazdy, zaniepokojoną twarz Jema, niebieskie niebo nad nim... Myśl. W ogonie potwora, tuż nad kolanem Willa wylądowała strzała. Uścisk Benedicta zelżał, więc Will przetoczył się po błocie i podniósł się na kolana, by zobaczyć Gabriela i Gideona Lightwoodów biegnących w ich stronę po ścieżce. Gabriel trzymał w ręku łuk. Napinał go ponownie w czasie, gdy biegł, a Will zdał sobie sprawę z niemałym zaskoczeniem, że Gabriel Lightwood właśnie postrzelił swojego ojca, by uratować życie Willa. Robak cofnął się, a Will poczuł ręce pod swoimi ramionami, stawiające go na nogi. Jem. Puścił Willa, który odwrócił się i zobaczył, że jego parabatai trzymał już w ręku swoją broń i wpatrywał się przed siebie. Demon zdawał się wić w agonii, falując, kiedy jego wielka, ślepa głowa kiwała się z boku na bok, wyrywając tym samym krzewy z korzeniami. Powietrze wypełniły liście, a mała grupka Nocnych Łowców zakrztusiła się pyłem. Will słyszał kaszlącą Cecily chciał nakazać jej wrócić do domu, ale wiedział, że i tak by tego nie zrobiła. W jakiś sposób robak, kłapiąc szczęką, zdołał pozbyć się miecza; broń upadła na ziemię wśród krzewów róży, wysmarowana posoką. Robak zaczął pełznąć do tyłu, zostawiając za sobą smugę krwi i śluzu. Gideon skrzywił się i popędził przed siebie, by przez rękawicę podnieść z ziemi broń. Nagle Benedict uniósł się niczym kobra, otwierając ociekającą śliną szczękę. Gideon uniósł miecz, wyglądając na niesamowicie małego przy ogromnym cielsku potwora.

- Gideon! - To był Gabriel, pobladły, unosił łuk; Will odsunął się, kiedy obok niego przemknęła strzała i wbiła się w ciało robaka. Demon zaskowyczał, szybko odsuwając się z daleka od nich. Kiedy odchodził, końcówka jego ogona złapała krawędź posągu i lekko ją ścisnęła; statua eksplodowała pyłem, rozsypując się w beznamiętną kupkę gruzu. - Na Anioła, to coś właśnie zniszczyło Sofoklesa – wytknął Will, kiedy robak zniknął za dużą budowlą przypominającą kształtem grecką świątynię. - Czy w dzisiejszych czasach nikt już nie ma szacunku dla klasyków? Gabriel, oddychając ciężko, opuścił łuk. - Ty głupcze – powiedział do Gideona z furią w głosie. - Co sobie myślałeś, kiedy tak pędziłeś w jego stronę? Gideon odwrócił się, wskazując zakrwawionym mieczem w stronę Gabriela. - Nie „jego”. Tego czegoś. To nie jest nasz ojciec, Gabriel. Jeśli nie potrafisz stawić czoła prawdzie... - Postrzeliłem go! - krzyknął Gabriel. - Czego więcej ode mnie oczekujesz, Gideonie? Starszy z Lightwoodów tylko potrząsnął głową, jakby zdegustowany zachowaniem brata. Nawet Will, który nie lubił Gabriela, poczuł nutę współczucia. W końcu przecież postrzelił bestię. - Musimy za tym gonić – przemówił Gideon. - Schowało się za pałacykiem7... - Za czym? - wtrącił Will. - Pałacykiem, Will – powtórzył Jem. - To dekoracyjna budowla. Podejrzewam, że nie posiada wnętrza. Gideon pokręcił głową. - To tylko gips. Gdyby nasza dwójka zajęłaby jego jedną stronę, a ty i James drugą... - Cecily, co ty wyrabiasz? - Will przerwał Gideonowi. Wiedział, że zabrzmiał niczym rozproszony rodzic, ale nie obchodziło go to. Cecily wsunęła miecz za pas i wyglądało na to, że próbowała się wdrapać na jedno z niższych cisów w pierwszym rzędzie żywopłotu. - To nie jest czas na wdrapywanie się na drzewa! Zmierzyła go gniewnym spojrzeniem, jej czarne włosy smagały jej twarz. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz zanim zdążyła się odezwać, rozległ się hałas niczym przy trzęsieniu ziemi i pałacyk rozpadł się na kawałki. Robak pędził prosto w ich stronę z oszałamiającą prędkością pociągu. ***

7

Z ang. folly – głupota, kaprys lub właśnie ozdobna miniatura pałacu stawiana w ogrodach. Stąd zapewne zdezorientowanie Willa.

Z chwilą, gdy dotarły na podjazd domu Lightwoodów, Tessę bolała szyja i plecy. Pod ciężką suknią ślubną miała mocno zasznurowany gorset, a ciało łkającej Tatiany boleśnie obciążało jej lewe ramię. Ulżyło jej, gdy ujrzała powozy. Ulżyło, lecz również była oniemiała. Tu, pod domem było tak spokojnie: powozy stały tam, gdzie je pozostawiono, konie skubały trawę, budynek był nienaruszony. Po dociągnięciu Tatiany do jednego z pojazdów, Tessa otworzyła drzwiczki i pomogła jej wejść do środka, krzywiąc się, gdy ostre paznokcie Tatiany wbiły się w jej ramię w czasie, gdy ta podparła się całym ciałem o Tessę. - O, Boże – jęknęła Tatiana. - Wstyd, okropna hańba. Clave dowie się, co dopadło mojego ojca. Czy z litości nie mógł pomyśleć o mnie, chociaż przez chwilę? Tessa zamrugała. - To coś – zaczęła. - Nie sądzę, by było zdolne do myślenia o kimkolwiek, pani Blackthorn. Tatiana spojrzała na nią oszołomionym spojrzeniem i przez chwilę Tessa poczuła wstyd z powodu urazy, jaką odczuwała do dziewczyny. Nie podobało jej się to, że została odesłana z ogrodów, gdzie prawdopodobnie mogła jakoś pomóc... ale Tatiana była świadkiem, jak jej mąż jest rozrywany na kawałki przez jej własnego ojca. Zasługiwała na więcej współczucia niż to, co czuła do niej Tessa. Głos Tessy złagodniał. - Wiem, że przeżyłaś wielki szok. Gdybyś się położyła... - Jesteś bardzo wysoka – wytknęła Tatiana. - Czy panowie się na to skarżą? Tessa wpatrywała się w nią. - I jesteś ubrana jak panna młoda – kontynuowała. - Czy to nie jest bardzo dziwne? Czy nałożenie zbroi nie ułatwiłoby zadania? Rozumiem, że to się nie godzi i wymaga szatańskich pobudek, ale... Nagle rozległ się głośny trzask. Tessa wysiadła z powozu i rozejrzała się wokół; odgłos dobiegł z wnętrza domu. Henry, pomyślała Tessa. Henry poszedł do domu, sam. Oczywiście potwór był w ogrodzie, ale i tak... to był dom Benedicta. Przypomniała sobie o sali balowej pełnej demonów ostatnim razem, kiedy Tessa tu była i zebrała suknie w obie dłonie. - Proszę tutaj zostać, pani Blackthorn – powiedziała. - Muszę sprawdzić, co było przyczyną tego hałasu. - Nie! - Tatiana szybko siadła prosto. - Nie zostawiaj mnie! - Przykro mi. - Tessa cofnęła się, kręcąc głową. - Muszę. Proszę zostać w środku powozu! Tatiana krzyczała jeszcze coś za nią, ale Tessa zdążyła już dobiec do schodów. Przeszła przez drzwi frontowe i znalazła się w przestronnym holu wyłożonym białoczarnym marmurem na podobieństwo szachownicy. Z sufitu zwisał ogromny

żyrandol, jednak nie paliła się żadna ze świec. Jedyne światło pochodziło zza wysokich okien. Kręte, majestatyczne schody prowadziły w górę. - Henry! - krzyknęła Tessa. - Henry, gdzie jesteś? W odpowiedzi usłyszała krzyk i kolejny trzask dobiegające z górnego piętra. Tessa popędziła schodami, potykając się, kiedy jej stopa trafiła na krawędź sukni i rozerwał się szew. Niecierpliwym gestem odsunęła strzępki na bok i kontynuowała bieg długim korytarzem, którego ściany były pomalowane na pastelowy błękit i przyozdobione grawerunkami w pozłacanych ramkach, potem przez drzwi, aż do kolejnego pomieszczenia. Pokój najprawdopodobniej należał do mężczyzny, biblioteka lub gabinet: zasłony z ciężkiego i ciemnego materiału, olejne obrazy okrętów wojennych na ścianach pokrytych zieloną bogatą tapetą, chociaż wyglądała na pokrytą dziwnymi, ciemnymi plamami. Miejsce miało specyficzny zapach: podobny do tego przy brzegach Tamizy, gdzie rzeczy gniły w słabym świetle dnia. Dodatkowo ostry zapach krwi. Biblioteczka leżała wywrócona, kłębowisko potłuczonego szkła i drewna pokrywało podłogę, a na perskim dywanie obok stał Henry, złączony w zapaśniczym uścisku z czymś o szarej skórze i niezliczonej ilości ramion. Henry wrzeszczał i kopał swoimi długimi nogami, a to coś – bez wątpienia demon – rozrywało jego zbroję swoimi pazurami i paszczą podobną do wilczej, próbując dosięgnąć jego twarzy. Tessa rozejrzała się dziko wokół, wzięła do ręki pogrzebacz leżący obok wygasłego kominka i zamierzyła się. Próbowała przypomnieć sobie treningi – wszystkie godziny przemów Gideona na temat wymierzenia, prędkości i chwytu – ale i tak to czysty instynkt wydawał się pchnąć stalowy pręt w ciało stwora; tam, gdzie powinna być klatka piersiowa, jeśli byłoby to prawdziwe, ziemskie zwierzę. Usłyszała, jak coś chrupnęło, gdy broń zanurzyła się w środku. Demon zawył jak ujadający pies i stoczyło się z Henry'ego, a pogrzebacz upadł na ziemię. Rozlała się czarna ciecz, wypełniając pomieszczenie zapachem dymu i zgnilizny. Tessa zatoczyła się do tyłu, obcasem zahaczając o fragment sukni. Upadła na podłogę w chwili, gdy Henry dźwignął się do góry i klnąc pod nosem, ciął demona wzdłuż gardła bronią podobną do sztyletu, która jaśniała runami. Stwór wydał z siebie bulgoczący jęk i złożył się jak papier. Henry poderwał się na nogi, jego rude włosy były poplamione krwią i ciemną posoką. Miał rozdartą zbroję na ramieniu, krwawił. - Tessa – odezwał się i po chwili był przy niej, pomagając jej wstać. - Na Anioła, niezła z nas para – powiedział swoim pochmurnym tonem, patrząc na nią z zaniepokojeniem. - Nie jesteś ranna, prawda? Tessa zerknęła po sobie i zobaczyła, co miał na myśli. Jej suknia była przemoknięta plamami posoki, a na przedramieniu miała nieciekawą ranę po upadku na potłuczone szkło. Jeszcze nie bardzo ją bolało, ale pojawiła się krew. - Ze mną jest całkiem w porządku – odparła. - Co się stało, Henry? Co to było i

dlaczego się tutaj znalazło? - Pilnujący demon. Przeszukiwałem biurko Benedicta i musiałem ruszyć lub dotknąć czegoś, co go obudziło. Z szuflady zaczął wydobywać się czarny dym, który uformował się w to. Ruszyło na mnie... - I zaatakowało pazurami. - Głos Tessy był pełen troski. - Krwawisz... - Nie, sam to sobie zrobiłem. Upadłem na mój sztylet – przyznał nieśmiało Henry, wyjmując stelę ze swojego pasa. - Nie mów Charlotte. Tessa prawie się uśmiechnęła; po czym przypomniała sobie i popędziła w stronę okna. Odsłoniła jedną z kotar. Mogła dostrzec ogrody, jednak, co ją zdenerwowało, to nie ogrody włoskie. Znajdowała się po drugiej stronie domu. Przed nią roztaczały się zielone kwadraty żywopłotów i płaska trawa, brązowiejąca z powodu nadchodzącej zimy. - Muszę iść – powiedziała. - Will, Jem i Cecily... walczyli z potworem. To coś zabiło męża Tatiany Blackthorn. Musiałam doprowadzić ją do powozu, bo była bliska omdlenia. Nastała cisza. - Tessa – przemówił Henry dziwnym głosem, a ona odwróciła się, by na niego spojrzeć. Henry zastygł w połowie wykonywania sobie iratze na wnętrzu ramienia. Wpatrywał się w ścianę przed sobą; tę, o której Tessa wcześniej myślała, że jest pokryta plamami. Teraz dostrzegła, że nie był to przypadkowy bałagan. Na tapecie widniały litery, każda na stopę wysoka, wypisane czymś, co wyglądało jak wyschnięta czarna krew. DIABELSKIE MASZYNY NIE MAJĄ LITOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIE ŻAŁUJĄ. DIABELSKIE MASZYNY SĄ NIEOGRANICZONEJ ILOŚCI. DIABELSKIE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ PRZYBYWAĆ. I pod bazgrołami było ostatnie zdanie, które ledwo dało się odczytać, jakby autor tracił czucie w rękach. Wyobraziła sobie Benedicta zamkniętego w tym pokoju, powoli odchodzącego od zmysłów i piszącego te słowa własną czarną krwią. NIECH BÓG ZLITUJE SIĘ NAD NASZYMI DUSZAMI. *** Robak zanurkował w dół, a Will przetoczył się po ziemi, ledwo unikając jego

kłapiących zębów. Uklęknął, potem podniósł się na nogi i obiegł podłużne cielsko robaka, aż dotarł do jego niszczycielskiego ogona. Obrócił się i ujrzał demona nachylającego się nad Gideonem i Gabrielem niczym kobra, chociaż ku jego zaskoczeniu potwór zdawał się zastygnąć, syczał, lecz nie atakował. Czy rozpoznał swoje dzieci? Czuł coś do nich? Nie dało się tego stwierdzić. Cecily była w połowie drzewa, wspinając się na jego gałąź. Licząc na to, że zmądrzeje i tam zostanie, Will obrócił się w stronę Jema i uniósł dłoń tak, by jego parabatai mógł go zobaczyć. Dawno temu wypracowali zestaw gestów, którego używali, by porozumiewać się w czasie walki w momencie, gdy nie słyszeli swoich głosów. Oczy Jema błysnęły zrozumieniem i rzucił w jego stronę swoją laskę. W prostym locie dotarła do Willa, który złapał ją jedną ręką i przekręcił rączkę. Wysunął się sztylet i Will opuścił go szybko i mocno, zanurzając go w grubej skórze potwora. Robak szarpnął się do tyłu i zawył, kiedy Will znów uderzył, odcinając mu ogon. Benedict zaczął się rzucać, kiedy z rany trysnęła czarna ciecz, pokrywając Willa. Rzucił się w bok z krzykiem i poparzoną skórą. - Will! - Jem ruszył w jego stronę. Gideon i Gabriel cięli robaka w głowę, robiąc wszystko, co w ich mocy, by skupić na sobie jego uwagę. Kiedy Will wolną ręką wycierał parzącą ciecz z oczu, Cecily zeskoczyła z drzewa i wylądowała prosto na grzbiecie demona. Zszokowany Will upuścił laskę Jema na ziemię. Nigdy wcześniej mu się to nie zdarzyło, nigdy nie upuścił broni w czasie walki8, ale teraz jego mała siostrzyczka trzymała się z groźną determinacją grzbietu robaka, niczym mała pchła uczepiona psiej sierści. Wpatrywał się z przerażeniem, jak Cecily wyciąga sztylet ze swojego pasa i wbija go zamaszyście w ciało demona. Co ona sobie myśli? Jakby mały sztylecik mógł zabić demona tych rozmiarów. - Will, Will – mówił Jem do jego ucha zniecierpliwionym głosem i Will zdał sobie sprawę, że wypowiedział to na głos. Na Anioła, teraz głowa robaka obracała się w stronę Cecily z otwartą paszczą, ogromną i wypełnioną zębami... Cecily puściła sztylet i zsunęła się z ciała demona. Jego szczęki minęły ją na grubość włosa i zacisnęły się na jego własnym korpusie. Wypłynęła czarna posoka, a robak szarpnął głową do tyłu i zawył niczym cierpiąca zjawa. Na boku miał ogromną ranę, a z zębów zwisały mu strzępki własnego mięsa. Kiedy Will się tylko wpatrywał, Gabriel uniósł łuk i wypuścił strzałę. Poleciała w stronę celu i zanurzyła się w jednym z nieosłoniętych powieką oczu robaka. Stwór cofnął się, a potem jego głowa poleciała do przodu, kurcząc się i zwijając, w końcu znikając, co spotykało wszystkie umierające demony. Łuk Gabriela upadł ze stukotem na ziemię, lecz Will ledwie to usłyszał. Zdeptana ziemia była pokryta krwią z poranionego ciała robaka. W środku tego wszystkiego Cecy podnosiła się na nogi, krzywiąc się na nadgarstek wygięty pod dziwnym kątem. 8

Echem, patrz wcześniej w tym rozdziale, kiedy próbował ratować Cecily.. Tak tylko mówię! :D (przyp. Firefly)

Will nawet się nie zorientował, że biegnie w jej stronę – zdał sobie z tego sprawę, kiedy poczuł na ramieniu hamującą rękę Jema. Odwrócił się dziko w stronę swojego parabatai. - Moja siostra... - Twoja twarz – odparł Jem z niewiarygodnym spokojem, zważając na całą sytuację. - Jesteś cały pokryty krwią demona, William, i ona cię parzy. Muszę ci narysować irazte dopóki obrażenia da się odwrócić. - Puść mnie – nalegał Will i chciał się odsunąć, ale chłodna dłoń Jema trzymała jego kark. Nagle poczuł parzącą stelę na swoim nadgarstku i ból, którego do tej pory nie czuł, zaczął maleć. Jem puścił go, sam sycząc z bólu, kiedy trochę czarnej krwi dotknęło jego palców. Will zatrzymał się, niezdecydowany, ale Jem machnął na niego ręką, sam przykładając stelę do dłoni. To był jedynie moment zwłoki, lecz w momencie, kiedy Will dotarł do swojej siostry, Gabriel już tam był. Jego dłoń była pod podbródkiem Cecily, a on zielonymi oczami wpatrywał się w jej twarz. Popatrzyła na Willa ze zdumieniem, kiedy ten podszedł do niej i złapał ją za ramię. - Odsuń się od mojej siostry – warknął i Gabriel cofnął się, zaciskając usta w cienką linię. Gideon stał za nim i razem kręcili się wokół, kiedy Will trzymał Cecily jedną ręką, drugą sięgając po stelę. Obserwowała go błyszczącymi oczami, jak rysował czarne iratze na jednym boku jej szyi oraz mendelin na drugiej. Jej czarne włosy wysunęły się z warkocza i wyglądała jak szalona dziewczynka, którą pamiętał, dzika i nieustraszona. - Jesteś ranna, cariad9? - Słowo opuściło jego usta zanim zdążył je powstrzymać. Czułe przezwisko z dzieciństwa, o którym prawie zapomniał. - Cariad? - powtórzyła z niedowierzaniem w oczach. - Właściwie nie jestem ranna. - Właściwie – zaznaczył Will, wskazując na skręcony nadgarstek i zadrapania na twarzy i rękach, które zaczęły się goić, z powodu działającego iratze. Złość tak się w nim kotłowała, że nie słyszał Jema za sobą, który zaczął kaszleć, a zazwyczaj ten dźwięk, który poruszyłby go do działania niczym iskra rzucona w suchą trawę. Cecily, co ty w ogóle sobie... - To była jedna z najbardziej śmiałych rzeczy, jaką widziałem, którą zrobił Nocny Łowca – wtrącił Gabriel. Nie patrzył na Willa, lecz na Cecily z zaskoczeniem i nutą czegoś jeszcze wypisanym na twarzy. We włosach miał błoto i krew tak, jak wszyscy, ale jego zielone oczy błyszczały. Cecily się zarumieniła. - Ja tylko... Urwała, wytrzeszczając oczy, kiedy spojrzała za Willa. Jem znowu kaszlał i tym razem Will to usłyszał. Odwrócił się w momencie, kiedy jego parabatai osunął się na kolana. 9

Z walijskiego: miłość. Tutaj: kochana, kochanie.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 3

Do ostatniej godziny Nie, trupia otucho, Rozpaczy, ja nie, ja nie będę się sycił Twą padliną; ostatnich – niechby wiotkich – splotów męstwa w sobie Nie rozplączę, ani, znużony, nie jęknę Nie mogę już. Mogę; Mogę coś: mieć nadzieję, świt witać, nie szukać wyjścia w niebycie. —Gerard Manley Hopkins, “Trupia otucha”10

Jem opierał się o powóz należący do Instytutu. Miał zamknięte oczy, a twarz bladą jak ściana. Will stał obok niego, dłonią ściskając mocno ramię swojego parabatai. Tessa zrozumiała, gdy przybyła do nich w pośpiechu, że to nie był jedynie braterski gest. Tylko jego uścisk trzymał Jema w pionie. Ona i Henry słyszeli ostatni krzyk umierającego robaka. Gabriel odnalazł ich jakby wieki później, zbiegając z frontowych schodów. Powiedział im o ostatnim tchnieniu potwora, a potem o tym co stało się z Jemem. Po tym wszystkim Tessa pobladła, jakby nagle została mocno uderzona w twarz. To były słowa, których nie słyszała od dłuższego czasu, ale częściowo zawsze się ich spodziewała i dręczyły ją w koszmarach, które sprawiały, że zrywała się z łóżka próbując złapać oddech - „Jem”, „upadek”, „krew”. „Will”, „Will jest z nim”, „Will…” Oczywiście Will był z nim. Inni kręcili się dookoła, bracia Lightwoodowie ze swoją siostrą, nawet Tatiana była cicho, lub po prostu Tessa nie była w stanie usłyszeć jej histerii. Theresa zdawała sobie sprawę, że Cecily była w pobliżu, a Henry stał niezgrabnie obok niej, jakby chciał ją pocieszyć, ale nie wiedział jak zacząć. 10

Przekład: Stanisław Barańczak.

Oczy Willa napotkały wzrok Tessy, gdy podeszła bliżej. Znów prawie potknęła się o swoją rozdartą suknię. Przez moment łączyło ich doskonałe porozumienie. Dzięki Jem'owi wciąż mogli patrzyć w oczy innych dookoła. W sprawie chłopaka oboje byli zacięci i nieustępliwi. Tessa zobaczyła jak dłoń Willa zacisnęła się na rękawie przyjaciela. - Jest tutaj - powiedział. Jem powoli otworzył oczy. Tessa próbowała nie okazywać szoku na widok jego twarzy. Źrenice były jakby zgaszone, a jego tęczówki były cienkim pierścieniem wokół czerni. - Ni shou shang le ma, quin ai de - wyszeptał. Jem uczył Tessę Mandaryńskiego, bo go o to prosiła. Zrozumiała znaczenie ,,quin ai de,”, ale nie resztę. Moja droga, moja ukochana. Sięgnęła po jego dłoń i ścisnęła. - Jem… - Czy jesteś ranna, moja miła? - spytał Will. Jego głos wyrażał to samo co jego oczy i przez moment krew uderzyła do policzków Tessy. Spojrzała w dół na dłoń, którą obejmowała: palce Jema były bledsze niż jej, jak dłoni lalki zrobionej porcelany. Jakim cudem nie zauważyła, jak bardzo jest chory? - Dziękuję ci za przetłumaczenie mi tego, Willu - odpowiedziała, nie odrywając wzroku od narzeczonego. Obaj, mężczyźni byli zbryzgani czarną posoką, ale na podbródku i krtani Jema znajdowały się plamki czerwonej krwi. Jego własnej krwi. Nie jestem ranna - wyszeptała Tessa, a potem zastanowiła się. Nie, nie zrobię tego, w żaden sposób. Będę silna. Dla niego. Wyprostowała ramiona, nie wypuszczając dłoni Jema z uścisku. –

Gdzie jest jego lekarstwo? - spytała Willa. - Czy wziął je zanim opuściliśmy Instytut? –

Nie rozmawiajcie o mnie, jakby mnie tu nie było - powiedział Jem, ale w jego głosie nie było gniewu. Odwrócił głowę w bok i powiedział coś cicho pod nosem do Willa, który skinął głową i puścił jego ramię. Tessa mogła zauważyć napięcie w postawie Willa; był przyczajony, niczym kot, gotowy znów chwycić Jema, gdyby chłopak miał się pośliznąć lub upaść, ale Jem nadal stał. –

Jestem silniejszy, gdy Tessa tu jest, jak widzisz. Mówiłem ci. - powiedział Jem tym samym kojącym głosem. –

Po tym Will spuścił głowę, więc dziewczyna nie mogła zobaczyć jego oczu. - Widzę - powiedział. - Tesso, on nie ma przy sobie swojego leku. Myślę, że opuścił Instytut, nie biorąc go wystarczająco dużo, mimo iż się do tego nie przyzna. Jedź z nim z powrotem do Instytutu i czuwaj nad nim - ktoś musi.

Jem wziął szybki wdech. - Ale inni... - Będę powoził. To będzie mały kłopot. Balios i Xanthos znają drogę. Henry może pokierować Lightwoodów. - Will był energiczny i efektywny, zbyt energiczny i efektywny, aby mu nawet podziękować: nie wyglądał, jakby tego chciał. Pomógł Tessie wprowadzić Jema do powozu, bardzo uważając, aby nie otrzeć się o jej ramię, albo dotknąć jej dłoni. Podszedł do innych, aby poinformować ich co się dzieje. Tessa usłyszała Henry’ego mówiącego, że powinien usunąć księgi Benedicta z domu, zanim zamknęła drzwi powozu, odcinając siebie i Jema w upragnionej ciszy. Co się działo we wnętrzu domu? - zapytał Jem, gdy przejeżdżali przez otwartą bramę na skraju posiadłości Lightwoodów. Wciąż wyglądał upiornie. Ponownie oparł głowę na poduszkach powozu, jego oczy przymknięte, policzki lśniły od gorączki. –

–

Słyszałem, że Henry mówił o badaniach Benedicta…

- On tam oszalał - powiedziała, ocierając jego zimne dłonie o jej. - Dzień przed przemianą, kiedy Gabriel powiedział, że nie opuścił pokoju, musiał stracić zmysły. Napisał na ścianie czymś, co wyglądało jak krew zdanie o „Diabelskich Maszynach”. Że nie mają litości, że nigdy nie przestaną nadchodzić… - Musiał mieć na myśli armię automatów. - Musiał mieć. - Tessa wzdrygnęła się lekko i przysunęła bliżej Jema. Przypuszczam, że to było głupie z mojej strony, ale było tak spokojnie przez te ostatnie dwa miesiące… - Zapomniałaś o Mortmainie? - Nie. Nigdy nie zapomniałam. - Spojrzała w stronę okna, chociaż nie mogła nic przez nie zobaczyć; zaciągnęła zasłony, gdy światło zdawało się ranić oczy Jema. - Miałam nadzieję, po prostu, że może skupił swoją uwagę na czymś innym. - Nie wiemy, jak było. - Palce Jema zacisnęły się wokół jej. - Co prawda, śmierć Benedicta jest tragedią, ale koła były w ruchu już dawno temu. To nie ma nic wspólnego z tobą. - W bibliotece były różne rzeczy. Notatki i książki Benedicta. Dzienniki. Henry zabierze je ze sobą do Instytutu, aby je zbadać. Moje imię jest w nich. - Tessa urwała; jak mogła niepokoić Jema tym wszystkim, kiedy z nim było tak źle? Gdy Jem badał jej nastrój, jego palec przesunął się na jej nadgarstku, opierając lekko na miejscu, gdzie bił jej puls. - Tesso, to był tylko chwilowy atak. Nie ostatni. Wolałbym, abyś powiedziała mi prawdę, całą prawdę, jakkolwiek jest gorzka i przerażająca, żebym mógł ją dzielić z tobą. Nigdy nie pozwoliłbym skrzywdzić ciebie ani nikogo w Instytucie uśmiechnął się. - Twoje tętno przyśpieszyło.

Prawdę, całą prawdę, jakakolwiek jest gorzka i przerażająca. - Kocham cię - powiedziała. Spojrzał na nią. Jego twarz promieniała, co uczyniło ją piękniejszą. - Wo xi wang ni ming tian ke yi jia gei wo. - Ty… - zmarszczyła brwi. - Chcesz się ze mną ożenić? Ale jesteśmy już zaręczeni. Nie sądzę, że ktoś może zaręczyć się dwa razy. Zaśmiał się, co przerodziło się w kaszel; całe ciało Tessy zesztywniało, ale kaszel był niewielki i nie było w nim krwi. - Powiedziałem, że możemy wziąć ślub jutro, jeśli chcesz. Tessa udała, że potrząsa głową. - Jutrzejszy dzień mi nie odpowiada, sir. - Ale jesteś już stosownie odziana - powiedział z uśmiechem. Tessa spojrzała w dół na jej zniszczoną złotą suknię ślubną. - Jeśli wzięlibyśmy ślub w rzeźni - przyznała. - Ach, cóż. Nie podobała mi się aż tak bardzo. Była zbyt krzykliwa. - Sądziłem, że wyglądasz pięknie. - Jego głos był miękki. Tessa oparła głowę o jego ramię. - Będzie inny moment - powiedziała. - Inny dzień, inna suknia. Czas, gdy będziesz się dobrze czuł i wszystko będzie doskonałe. Jego głos wciąż był łagodny, ale wkradało się do niego potworne znużenie. - Nie ma takiej rzeczy jak doskonałość, Tesso. *** Sophie stała przy oknie w swojej małej sypialni, które było odsłonięte, a jej wzrok był wlepiony w dziedziniec. Minęły godziny odkąd ucichł turkot oddalających się powozów, a ona miała zmieść paleniska, ale szczotka i wiadro stały nietknięte u jej stóp. Słyszała głos Bridget unoszący się cicho z kuchni na dole: „Earl Richard miał córkę: Urodziwa z niej panna była. Powierzyła swą miłość Słodkiemu Williamowi, Jednak rangą mu równa nie była.” Czasami Bridget była w szczególnie śpiewnym nastroju. Sophie pomyślała o

podkradnięciu się na dół i wepchnięciu jej do pieca jak wiedźma w „Jasiu i Małgosi”. Ale Charlotte na pewno by tego nie zaaprobowała. Nawet jeśli Bridget śpiewała o niemożliwej miłości między klasami społecznymi dokładnie w tym momencie, gdy Sophie przeklinała samą siebie za ściskanie mocno zasłony, widząc szaro-zielone oczy w jej głowie, gdy zastanawiała się i martwiła - czy z Gideonem wszystko w porządku? Czy jest ranny? Czy musiał walczyć ze swoim ojcem? I jak straszne musiało to dla niego być, jeśli tak… Bramy Instytutu otworzyły się ze skrzypieniem i powóz zaturkotał w środku; Will powoził. Sophie rozpoznała go bez kapelusza, jego czarne włosy na wietrze. Zeskoczył z siedzenia woźnicy i podbiegł pomóc Tessie wysiąść z powozu - nawet z tak daleka Sophie widziała ponury wrak, jaki pozostał z jej złotej sukni - a potem Jema opartego ciężko o ramię swojego parabatai. Dziewczyna wciągnęła powietrze. Chociaż nie była już zakochana w Jemie, wciąż bardzo się o niego martwiła. To nie było trudne, biorąc pod uwagę jego dobre serce, słodycz i łaskawość. Nie było wcześniej nikogo, kto był tak niezwykle dla niej miły. Czuła ulgę przez ostatnie miesiące, gdy nie miał ani jednego ze swoich „złych okresów” jak to nazywała je Charlotte - że choć niestety nie wyzdrowiał, to wydawał się być silniejszy, zdrowszy… Cala trójka zniknęła wewnątrz Instytutu. Cyril przybył ze stajni i zajął się cicho rżącymi Baliosem i Xanthosem. Sophie wzięła głęboki oddech i pozwoliła zasłonie wypaść z jej dłoni. Charlotte mogła jej potrzebować do pomocy przy Jemie. Jeśli było cokolwiek, co mogła zrobić…. Odsunęła się od okna, pobiegła korytarzem i zeszła wąskimi schodami dla służby. W korytarzu na dole spotkała Tessę, bladą i spiętą, wahającą się przed sypialnią chłopaka. Przez częściowo otwarte drzwi Sophie widziała Charlotte pochylającą się nad Jemem, który siedział na łóżku; Willa opierającego się o kominek, ze skrzyżowanymi ramionami, napięciem widocznym w całym jego ciele. Dziewczyna podniosła głowę. Gdy zauważyła Sophie odrobina koloru wróciła na jej twarz. - Sophie - zapłakała cicho. - Sophie, z Jemem nie jest dobrze. Miał kolejny… kolejny atak choroby. - Wszytko będzie dobrze, panienko Tesso. Widziałam go wcześniej, gdy był bardzo chory i zawsze z tego wychodził. Tessa przymknęła oczy. Cienie pod nimi były szare. Nie trzeba było mówić, co one obie myślały - pewnego dnia nadejdzie chwila, kiedy będzie miał atak, z którego nie wyjdzie. - Powinnam przynieść gorącą wodę - dodała Sophie - i ubrania… - Ja powinnam to zrobić - powiedziała Tessa. - Zrobiłabym to, ale Charlotte powiedziała, że muszę zmienić tę suknię, że demoniczna krew może być niebezpieczna w kontakcie ze skórą. Wysłała Bridget po tkaniny i okłady, a Brat Enoch może przybyć w każdej chwili. I Jem raczej nie będzie słyszał, ale…

- Wystarczy - twierdziła Sophie stanowczo. - To nie będzie dobre dla niego, jeśli ty również zachorujesz. Pomogę ci z sukienką. Chodź, zajmiemy się tym szybko. Tessa zamrugała szybko. Droga, rozsądna Sophie. Oczywiście masz rację. - Zaczęła iść wzdłuż korytarza, w kierunku swojego pokoju. Przy drzwiach zatrzymała się i odwróciła, by spojrzeć na Sophie. Jej duże szare oczy studiowały twarz dziewczyny i wydawało się, jakby sama potwierdziła swoje przypuszczenia. –

–

Wszystko z nim w porządku, nie jest ranny.

- Panicz Jem? Tessa potrząsnęła głową. - Gideon Lightwood. Sophie zaczerwieniła się. *** Gabriel nie był całkowicie pewien, dlaczego znajdował się w salonie Instytutu – z wyjątkiem tego, że jego brat powiedział mu, żeby przyszedł tutaj i czekał, a po tym wszystkim, co się wydarzyło, wciąż zamierzał uczynić to, co powiedział Gideon. Był zaskoczony jak bardzo zwyczajny był ten pokój, w przeciwieństwie do wspaniałych salonów Lightwoodów, zarówno w Pilico czy drugi w Chiswick. Ściany były wytapetowane wyblakłym wzorem w róże stulistne, blat biurka poplamiony atramentem i porysowany znakami pozostawionymi przez otwieracze do listów i stalówki, a ruszt okopcony. Nad kominkiem wisiało poplamione lustro, oprawione w złotą ramę. Gabriel rzucił okiem na swoje odbicie. Jego odzież była rozdarta przy karku, a na jego szczęce widniało długie otarcie, które było w trakcie gojenia się. Krew znajdowała się na całym stroju bojowym - To była jego, czy jego ojca krew? Szybko przerwał te rozmyślania. To było dziwne, pomyślał, że to właśnie on wyglądał jak ich matka, Barbara. Ona była wysoka i szczupła, miała kręcone brązowe włosy, a jej oczy zapamiętał jako najczystszą zieleń, niczym trawa rosnąca nad brzegiem rzeki za ich domem. Gideon wyglądał jak ich ojciec: szeroki i krępy, o oczach bardziej szarych niż zielonych. To było ironiczne, ponieważ Gabriel był tym, który odziedziczył po ojcu temperament: uparty i skory do gniewu, nieskłonny do wybaczania. Gideon i Barbara byli spokojniejsi: cisi i opanowani, wierni swoim przekonaniom. Oboje byli bardziej jak… Charlotte Branwell weszła przez drzwi do salonu, ubrana w luźną sukienkę, o oczach bystrych jak u małego ptaka. Zawsze, kiedy Gabriel ją widział, był zaskoczony, jak była niska, jak góruje on nad nią. Co Konsul Wayland myślał dając temu małemu stworowi władzę nad Instytutem i wszystkimi Nocnymi Łowcami w

Londynie? - Gabrielu - skinęła głową. - Twój brat twierdzi, że nie odniosłeś obrażeń. Wszystko ze mną w porządku - powiedział krótko i natychmiast zrozumiał, że to zabrzmiało niegrzecznie. Nie to miał na celu. Jego ojciec wpajał mu przez lata, jaka to Charlotte jest głupia, bezużyteczna i jak łatwo ulega naciskom, a chociaż wiedział, że jego brat się z tym nie zgadzał – pozbycie się tego było trudne. –

–

Myślałem, że będziesz z Carstairsem.

Brat Enoch przybył z innym Cichym Bratem. Wyrzucili nas z pokoju Jema. Will przemierza korytarz jak pantera w klatce. Biedny chłopiec. - Charlotte spojrzała krótko na Gabriela przed tym jak podeszła do kominka. W jej spojrzeniu widać było wielką mądrość, którą szybko zamaskowała przez spuszczenie rzęs. –

Ale dość o tym. Rozumiem, że twoja siostra została dostarczona do rezydencji Blackthornsów w Kensington - powiedziała. - Czy jest ktoś, komu mam dostarczyć wiadomość od ciebie? –

- Wiadomość? Zatrzymała się przed kominkiem, składając ręce za plecami. - Musisz gdzieś pójść, Gabrielu, jeśli nie chcesz mnie zmusić, abym wyrzuciła cię za drzwi prosto na ulicę. Wyrzuca mnie za drzwi? Czy ta okropna kobieta rzeczywiście wyrzuca go z Instytutu? Pomyślał o tym, co ojciec zawsze mu mówił: Fairchildsowie nie dbają o nikogo poza sobą i Prawem. - Ja… dom w Pimlico… - Konsul zostanie wkrótce poinformowany o wszystkim, co miało miejsce w Domu Lightwoodów - powiedziała Charlotte. - obie z waszych rodzinnych rezydencji zostaną skonfiskowane w imieniu Clave, przynajmniej do czasu gdy zostaną przeszukane i będzie można stwierdzić, że twój ojciec nie pozostawił nic, co mogłoby być wskazówką dla Rady. - Wskazówką do czego? - Do planów twojego ojca. - powiedziała. - Do jego powiązań z planami Mortmaina. Do Diabelskich Maszyn. - Nigdy nawet nie słyszałem o krwawych Diabelskich Maszynach zaprotestował Gabriel i zaczerwienił się. Przysięgał przed kobietą. Nie, żeby Charlotte była jak inne kobiety. - Wierzę ci - stwierdziła. - Nie wiem czy Konsul Wayland także, ale to już twoja sprawa. Jeśli dasz mi adres… - Nie mam żadnego - powiedział Gabriel w desperacji. - Jak myślisz gdzie mam pójść?

Spojrzała na niego unosząc jedną brew. - Chcę zostać z bratem - wyznał ostatecznie, wiedząc, że brzmi na rozdrażnionego i złego, ale zupełnie nie wiedział, co ma z tym zrobić. - Ale twój brat mieszka tutaj - zaczęła. - A ty jasno wyraziłeś swoje uczucia o Instytucie i o moim sposobie prowadzenia go. Jem powiedział mi w co wierzysz. Że mój ojciec pchnął twojego wujka do samobójstwa. To nie prawda, wiesz, ale nie oczekuję, że mi uwierzysz. To jednak nakazuje mi się zastanowić, jednakże, dlaczego chcesz tu zostać. - Instytut jest schronieniem. - Czy twój ojciec planował wykorzystać go jako schronienie? - Nie wiem! Ja nie wiem, jakie ma plany - jakie miał! - Więc dlaczego poszedłeś z nimi? - Jej głos był miękki, ale bezlitosny. - Ponieważ był moim ojcem! - krzyknął Gabriel. Odwrócił się od Charlotte, jego oddech był urywany. Ledwie świadomy tego, co robi, otoczył się ramionami, szczelnie obejmując swoje własne ciało, jakby mógł powstrzymać się przed tym co nadchodziło. Wspomnienia ostatnich paru tygodni, wspomnienia tego, co Gabriel próbował wcisnąć do najdalszych zakamarków swojego umysłu, zagroziło wyjściem na światło dzienne: tygodnie w domu, po tym jak służący zostali odprawieni, słysząc odgłosy dochodzące z pokoi na górze, krzyki w nocy, krew na schodach nad ranem. Bełkot ojca zza zamkniętych drzwi biblioteki, jakby nie potrafił już dłużej sformułować słów po angielsku…. - Jeżeli zamierzasz wyrzucić mnie na ulicę - powiedział Gabriel z jakąś straszną desperacją. - Zrób to teraz. Nie chcę myśleć, że mam dom, jeśli tak nie jest. Nie chcę myśleć, że spotkam brata ponownie, jeśli tak się nie stanie. - Myślisz, że nie poszedłby za tobą? Znalazł cię gdziekolwiek byś był? - Myślę, że udowodnił on o kogo troszczy się bardziej - wyznał Gabriel. - I to nie jestem ja. - Wyprostował się powoli, zmniejszając uścisk. - Odeślij mnie, lub pozwól zostać. Nie będę cię o to błagał. Charlotte westchnęła. - Nie musisz - powiedziała. - Nigdy wcześniej nie odesłałam nikogo, kto powiedział mi, że nie ma gdzie pójść i nie zrobię tego teraz. Powiem ci tylko jedną rzecz. Pozwalając komuś mieszkać w Instytucie, w samym sercu Enklawy, to oznacza, że wierzę w twoje dobre intencje. Nie spraw, że będę żałować, że ci zaufałam, Gabrielu Lightwoodzie11. *** 11

Czarno to widzę (przyp. Domi).

Cienie rozciągały się w bibliotece. Tessa siedziała w kałuży światła padającego z jednego z okien, przy zadaszonej niebieskiej lampie. Książka leżała otwarta na jej kolanach od paru godzin, ale nie była w stanie się na niej skupić. Jej oczy przebiegały przez słowa, bez przywiązywania do nich uwagi i często przyłapywała się na tym, że przerywała, próbując przypomnieć sobie, kim był bohater lub dlaczego robią to, co robią. Właśnie znów była w połowie rozdziału piątego, gdy skrzypienie desek podłogowych zaalarmowało ją i zobaczyła przed sobą Willa. Miał wilgotne włosy i rękawiczki na dłoniach. - Will. - Tessa położyła książkę na parapecie za nią. - Zaskoczyłeś mnie. - Nie chciałem ci przeszkadzać - powiedział niskim głosem. - Jeśli czytasz… zaczął się odwracać. - Nie czytam - przerwała mu, a on zatrzymał się, zerkając na nią przez ramię. Nie potrafię skupić się teraz na słowach. Nie potrafię uporządkować swoich myśli. - Ani ja - wyznał odwracając się teraz w pełni. Nie był już poplamiony krwią. Jego ubranie było czyste, a skóra prawie nienaruszona, chociaż widziała różowobiałe linie przecinające jego szyję, znikające pod kołnierzykiem koszuli, uzdrawiając się pod wpływem iratze. - Czy są jakieś wiadomości o moim… czy są wiadomości o Jemie? - Bez zmian - odpowiedział, chociaż ona sama to odgadła. Jeśli coś by się zmieniło, Willa nie byłoby tutaj. - Bracia wciąż nie pozwolili nikomu wejść do pokoju, nawet Charlotte... Dlaczego tu jesteś? - kontynuował. - Siedząc w ciemności? - Benedict napisał na ścianie o swoich badaniach - powiedziała niskim głosem. - Zanim zamienił się w tamtą istotę, jak sądzę, lub gdy to robił. „Diabelskie Maszyny nie mają litości. Diabelskie Maszyny nie żałują. Diabelskie Maszyny są nieograniczonej ilości. Diabelskie Maszyny nigdy nie przestaną przybywać.” - Diabelskie Maszyny? Zakładam, że miał na myśli mechaniczne istoty Mortmaina. Nie żebyśmy nie widzieli żadnych od miesięcy. - To nie znaczy, że nie wrócą - stwierdziła Tessa. Spojrzała na dół, na biblioteczny stół, jego zarysowany fornir. Jak często Will i Jem musieli siedzieć tu razem, ucząc się, rzeźbiąc swoje inicjały na powierzchni stołu tak, jak czynili znudzeni uczniowie. - Jestem tutaj dla was zagrożeniem. - Tesso, rozmawialiśmy o tym wcześniej. Nie jesteś dla nas zagrożeniem. Tak, jesteś tym, czego chce Mortmain. Jeśli nie będziesz tutaj chroniona, on łatwo cię dostanie i do jakich zniszczeń użyje twojej mocy? Nie wiemy. Wiemy tylko tyle, że chce od ciebie czegoś i to nasza szansa. Trzymać cię z dala od niego. To nie bezinteresowność. My, Nocni Łowcy, nie jesteśmy bezinteresowni. Podniosła wzrok na niego. - Uważam, że jesteś bardzo bezinteresowny. - Na dźwięk jego zaprzeczenia powiedziała: - Naprawdę musisz wiedzieć, że to co robisz jest wzorowe. Ta oziębłość

Clave jest prawdą. Jesteśmy prochem i cieniami. Ale ty jesteś jak antyczni herosi, jak Achilles i Jazon. - Achilles został zamordowany zatrutą strzałą, a Jazon umierał w samotności, zabity przez jego własny gnijący statek. Taki jest los bohaterów; tylko Anioł wie dlaczego ktoś chce być jednym z nich. Tessa spojrzała na niego. Miał cienie pod swoimi niebieskimi oczami, palcami szarpał mankiety, bezmyślnie, jakby nie był świadom tego, co robi. Miesiące, pomyślała. Minęły miesiące, odkąd byli razem sami dłużej niż przez chwilę. Mieli tylko przypadkowe spotkania w korytarzach, na dziedzińcu, niezdarnie wymieniali uprzejmości. Tęskniła za jego żartami, książkami, które jej przynosił, śladami uśmiechu w jego spojrzeniu. Złapała się na tym, że myśli o mniej skomplikowanym Willu, tym z przeszłości, i powiedziała bez zastanowienia: - Nie mogę zapomnieć o czymś, co powiedziałeś mi wcześniej - powiedziała. Spojrzał na nią zaskoczony. - Tak? O czym? - Że czasami, kiedy nie wiesz co zrobić, udajesz postać z książki, bo łatwiej ci wtedy podejmować decyzje. - Tak powiedziałem - przyznał Will - ale nie jestem kimś, kto powinien udzielać rad, jeśli szukasz szczęścia. - Nie szczęścia. Nie do końca. Ja chcę pomóc - czynić dobro… - urwała i westchnęła. - Odniosłam się do wielu książek, i jeżeli była w nich wskazówka, nie znalazłam jej. Mówiłeś, że jesteś Sydneyem Cartonem… Will westchnął i usiadł na krześle przy stole, naprzeciwko niej. Opuszczone rzęsy przesłoniły jego oczy. - I przypuszczam, że wiem co to znaczy dla reszty z nas - powiedziała. - Ale nie chcę być Lucie Manetce, która nie zrobiła nic aby uratować Charlesa; pozwalając Sydneyowi zrobić to wszystko. Była dla niego okrutna. - Dla Charlesa? - spytał Will. - Dla Sydneya - potwierdziła Tessa. - Chciał być lepszym człowiekiem, a ona mu nie pomogła. - Nie mogła. Była zaręczona z Charlesem Darleyem12. - I tak to nie było miłe. Will zerwał się z krzesła tak szybko, jakby ktoś rzucił się na niego. Pochylił się, opierając dłonie na stole. Jego oczy był bardzo niebieskie w błękitnym świetle lampy13. - Czasami musisz wybrać pomiędzy byciem miłym, a honorowym – Historia opisana w „Opowieści o dwóch miastach” Karola Dickensa. (dzięki ciociu W.) btw. mam wrażenie, że Tessa to niezła hipokrytka :P (przyp.Martinaza). 12

13

Tu naprawdę jest tak napisane O.o (przyp.Martinaza).

powiedział. - Czasem nie da się połączyć tych obu rzeczy. - Co jest lepsze? - wyszeptała Tessa. Usta Willa wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu. - Sądzę, że to zależy od książki. Tessa wyciągnęła szyję, aby spojrzeć na niego. Znasz to uczucie - zaczęła - kiedy czytasz książkę i wiesz, że zmierza do stania się tragedią; możesz poczuć jak zbliża się zimno i ciemność, widzisz sieć otaczającą bohaterów, którzy żyją i oddychają na stronicach. Ale jesteś uzależniony od historii, jakbyś prowadził powóz i nie mógł zostawić go, lub zjechać na bok. - Jego niebieskie oczy pociemniały ze zrozumieniem. Oczywistym było, że Will rozumiał. Kontynuowała: –

Czuję jakby teraz działo się to samo, ale nie z bohaterami książki, ale z moimi ukochanymi przyjaciółmi i towarzyszami. Nie chcę siedzieć, kiedy tragedia zbliża się do nas. Nie będę stała z boku, tylko walczyła, aby odkryć, co mogę zrobić. –

- Martwisz się o Jema - stwierdził Will. - Tak - potwierdziła. - I o ciebie również. - Nie - powiedział William ochryple. - Nie marnuj tego na mnie, Tesso14. Zanim zdążyła odpowiedzieć, drzwi biblioteki otworzyły się. To była Charlotte - wyglądała na wyczerpaną i zmęczoną. Will szybko odwrócił się do niej . - Co z Jemem? - zapytał. - Jest przytomny i rozmawia - powiedziała Charlotte. - Zażył trochę yin fen, a Cisi Bracia byli w stanie ustabilizować jego stan i zatrzymali krwotok wewnętrzny. Na wspomnienie krwotoku wewnętrznego Will wyglądał jakby miał zamiar zwymiotować; Tessa zdawała sobie sprawę, że wygląda prawie tak samo. - Może przyjmować gości - kontynuowała Charlotte. - Tak naprawdę prosił o to. Will i Tessa wymienili szybkie spojrzenie. Dziewczyna wiedziała o czym oboje pomyśleli: które z nich powinno być odwiedzającym? Tessa była narzeczoną Jema, ale Will był jego parabatai, co było święte same w sobie. Chłopak zaczął się cofać, kiedy Charlotte znów przemówiła, brzmiąc na znużoną do szpiku kości. - On pytał o ciebie, Will. Nocny Łowca wyglądał na zdziwionego, gdy zerknął na Tessę. - Ja… Theresa nie mogła zaprzeczyć przypływowi zaskoczenia - i prawie zazdrości, jaką poczuła w swojej klatce piersiowej - ale szybko odepchnęła te uczucia. Kochała Jema wystarczająco mocno, aby chcieć wszystkiego, czego on chciał dla siebie, względem czego miał swoje powody. 14

Jezu, Will ;_; (przyp. Domi).

- Idźcie - powiedziała delikatnie. - Oczywiście, że on chce cię zobaczyć. Will ruszył w kierunku drzwi za Charlotte. W połowie drogi odwrócił się i podszedł do dziewczyny. - Tesso - zaczął - Kiedy będę z Jemem, możesz coś dla mnie zrobić? Dziewczyna spojrzała na niego i przełknęła ślinę. Był zbyt blisko, zbyt blisko. Wszystkie linie, kształty, kąty Willa zapełniały jej pole widzenia, a dźwięk jego głosu wypełnił jej uszy. - Tak, oczywiście - powiedziała. - O co chodzi? *** Do: Edmund and Linette Herondale Ravenscar Manor West Riding, Yorkshire Drodzy Tato i Mamo, Wiem, że to było tchórzostwo z mojej strony odejść, tak jak to zrobiłam: wczesnym rankiem, zanim się obudziliście, tylko z notatką wyjaśniającą moją nieobecność. Nie potrafiłam spojrzeć wam w oczy wiedząc, co postanowiłam zrobić i że byłam najgorszą z nieposłusznych córek. Jak ja wyjaśnię wam decyzję, jaką podjęłam, kiedy przyjechałam? Nawet teraz wydaje mi się to szaleństwem. Każdy dzień tak naprawdę jest bardziej szalony niż poprzedni. Nie kłamałeś Tato, mówiąc, że życie Nocnego Łowcy było jak w gorączkowym śnie… Cecily przekreśliła zaciekle zdania, które napisała, potem zgniotła papier w dłoni i oparła głowę na biurku. Zaczynała ten list tak wiele razy i wciąż nie dotarła do satysfakcjonującej wersji. Być może nie powinna teraz próbować, pomyślała - nie, kiedy próbowała uspokoić nerwy odkąd wrócili do Instytutu. Wszyscy tłoczyli się wokół Jema, a Will, po opatrzeniu jej urazów w ogrodzie, prawie nie odezwał się do niej ponownie. Henry pobiegł do Charlotte, Gideon wziął Gabriela na stronę, a Cecily znalazła się na schodach Instytutu zupełnie sama. Wślizgnęła się do swojej sypialni, nie przejmując się pozbyciem rynsztunku i skuliła się na miękkim łóżku z baldachimem. Gdy leżała pośród cieni, słuchając cichych odgłosów Londynu dochodzących z zewnątrz, jej serce ścisnęło się z nagłej, bolesnej tęsknoty. Myślała o zielonych wzgórzach Walii, o matce i ojcu i zerwała się z łóżka jak oparzona, w pośpiechu. Potykając się podbiegła do biurka i chwyciła

pióro i kartkę. Atrament barwił jej palce, ale wciąż właściwe słowa nie nadchodziły. Czuła jakby krwawiła żalem i samotnością ze wszystkich miejsc, jednak ciągle nie potrafiła ukształtować swoich uczuć w słowa, jakie jej rodzice mogli znieść by je przeczytać. W tamtym momencie ktoś zapukał do drzwi. Cecily złapała książkę leżącą na biurku, ułożyła ją, jakby czytała i zawołała. - Wejść. Drzwi otworzyły się. To była Tessa stojąca niepewnie na progu. Nie była już ubrana w zniszczoną sukienkę ślubną, ale w prostą suknię z niebieskiego muślinu i nosiła dwa błyszczące naszyjniki na szyi: mechanicznego anioła i jadeitowy wisiorek, który był jej prezentem ślubnym od Jema. Cecily patrzyła na Tessę z zaciekawieniem. Chociaż dwie dziewczyny były dla siebie przyjazne, nie były ze sobą blisko. Od Theresy biła niezwykła ostrożność, a Cecily obawiała się, że nie będzie potrafiła odkryć jej źródła; na dodatek było w niej coś niepokojącego i dziwnego. Wiedziała, że ta dziewczyna potrafi zmieniać postać, może przekształcić się na podobieństwo jakiejś innej osoby, ale Cecily nie mogła pozbyć się poczucia, że to było nienaturalne. Jak mogłeś poznać czyjąś prawdziwą twarz, jeśli mógł zmienić ją tak łatwo, jak ktoś inny może zmienić suknię? - Tak? - spytała Cecily. - Panno Gray? - Proszę mów mi Tessa - opowiedziała, zamykając drzwi za sobą. To nie był pierwszy raz, gdy prosiła Cecily o nazywanie jej po imieniu, ale nawyki i przekora powstrzymywały dziewczynę przed tym. - Przyszłam zobaczyć czy wszystko w porządku i czy czegoś nie potrzebujesz. - Ach. - Cecily poczuła lekkie uczucie rozczarowania. - Wszystko w porządku. Tessa poruszyła się do przodu nieznacznie. - Czy to „Wielkie Nadzieje?”. - Tak. - Cecily nie powiedziała, że widziała Willa czytającego to i wybrała ją, aby spróbować uzyskać wgląd w jego myśli. Dotychczas była żałośnie zagubiona. Pip był makabryczny, a Estella tak straszna, że Cecily miała ochotę nią potrząsnąć. - ,,Estello - zaczęła Tessa miękko - Aż do końca twojego życia będziesz stanowiła część mojej istoty i wszystkiego, co w niej jest dobrego i złego.’' - Więc zapamiętujesz fragmenty książek, tak jak Will? Lub ten jest twoim ulubionym? - Nie mam pamięci Willa - powiedziała Tessa, pesząc się odrobinę. - Lub jego runy pamięci. Ale kocham tę książkę. - Jej szare oczy badały twarz Cecily. - Wciąż jesteś w rynsztunku? - Myślałam o pójściu na górę do pokoju treningowego - odpowiedziała Nocna Łowczyni. - Zauważyłam, że mogę tam lepiej myśleć, nikt nie pilnuję jak i co robię. - Więcej treningu? Cecily, właśnie brałaś udział w bitwie! - zaprotestowała

Tessa. - Wiem, że czasami potrzeba więcej niż jednej aplikacji run, aby całkowicie wyzdrowieć - zanim zaczniesz trening powinnam wezwać kogoś do ciebie, Charlotte, lub… - Lub Willa? - Cecily pękła. - Jeśli komukolwiek by zależało, byłby tu. Tessa zatrzymała się przy łóżku. - Nie możesz myśleć, ze Will nie martwi się o ciebie. - Jego tu nie ma, czyż nie?15 - Przysłał mnie - odpowiedziała Theresa - ponieważ jest z Jemem. Jakby to wyjaśniało wszystko. Cecily podejrzewała, że w pewnym sensie tak było. Wiedziała, że Will i James są bliskimi przyjaciółmi, ale także, że było to coś więcej. Czytała o parabatai w Kodeksie i wiedziała, że ta więź nie istniała wśród przyziemnych; była czymś bliższym niż bracia, i czymś więcej niż krew. - Jem jest jego parabatai. Will ślubował być z nim w takich chwilach jak ta. - Powinien być tutaj, czy ślubował coś, czy nie. Powinien być tu zamiast ciebie. Ale nie przyszedł nawet aby zobaczyć czy nie potrzebuję iratze. - Cecy… - zaczęła Tessa. – Przekleństwo Willa… - To nie było prawdziwe przekleństwo! - Wiesz - zaczęła Tessa w zamyśleniu. - Na swój sposób było. On wierzył, że nikt nie może go kochać i jeśli on na to pozwoli, spowoduje śmierć kogoś bliskiego. Dlatego opuścił was wszystkich. Opuścił cię, aby zapewnić ci bezpieczeństwo, a teraz jesteś tutaj, dla niego to definicja niebezpieczeństwa. On nie może znieść przyjścia i patrzenia na twoje rany, ponieważ dla niego to tak, jakby sam je miał. - Wybrałam to. Bycie Nocnym Łowcą. Nie tylko dlatego, że chcę być z Willem. - Wiem to - powiedziała Tessa. - Ale gdy siedziałam z nim, gdy majaczył po kontakcie z krwią wampira, krztusząc się wodą święconą, słyszałam imię, jakie wołał. To było twoje. - Will wołał moje imię? - Och, tak. - Mały uśmiech wykrzywił kącik ust Tessy. - Nie powiedział mi kim byłaś, oczywiście, kiedy go zapytałam, i to prawie doprowadziło mnie do sza… przerwała i odwróciła wzrok. - Dlaczego? - Ciekawość - odpowiedziała Theresa, wzruszając ramionami, a na jej policzkach pojawił się rumieniec. - To mój największy grzech. W każdym razie, on cię kocha. Wiem, że z Willem wszystko jest odwrotnie. Nie ma go tutaj, co jest tylko kolejnym dowodem jak bardzo jesteś dla niego cenna. On zwykł odpychać wszystkich, których kocha, a im bardziej ciebie kocha, tym silniej będzie próbował 15

Dobra, tu mi się nasunęło pojęcie „rozpieszczony bachor” -_- (przyp. Domi).

tego nie okazać. - Ale nie ma klątwy… - Wieloletnich zwyczajów nie da się oduczyć tak szybko - powiedziała Tessa, a jej oczy wyrażały smutek. - Nie popełnij błędu myśląc, że on cię nie kocha, ponieważ nie okazuje troski, Cecily. Stań z nim twarzą w twarz i domagaj się prawdy, ale nie popełnij błędu odrzucając go, ponieważ sądzisz, że sprawa jest przegrana. Nie wyrzucaj go ze swojego serca, bo jeśli to zrobisz, będziesz tego żałować. *** Do: Członkowie Rady Od: Konsul Josiah Wayland Wybaczcie moją spóźnioną odpowiedź, panowie. Chciałem być pewien, że nie udzielam mojej opinii jako pochodny osąd, ale raczej, że moje słowa są solidne i dobrze uzasadnione cierpliwymi przemyśleniami. Obawiam się, że nie mogę przyjąć waszej rekomendacji Charlotte Branwell jako mojego następcy. Chociaż posiada dobre serce, jest całkowicie zbyt lekkomyślna, żywiołowa i nieposłuszna, aby pełnić funkcję Konsula. Jak wiecie, płeć piękna ma swoje słabości, których mężczyźni nie posiadają i niestety ona posiada wszystkie z nich. Nie, nie mogę jej zarekomendować. Zachęcam was do rozważenia innego kandydata – mojego siostrzeńca, George’a Penhallow'a, który ukończy dwadzieścia pięć lat w listopadzie – jest wspaniałym Nocnym Łowcą i uczciwym młodym człowiekiem. Uważam, że ma całkowitą moralną pewność i silny charakter aby być liderem Nocnych Łowców w nowej dekadzie. W imię Razjela, Konsul Josiah Wayland

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Martinaza Korekta: Domi

Rozdział 4

Mieć rozum i kochać ,,Bowiem to siły przekracza człowieka – Kochać i mądrym być w tej samej chwili.” — William Szekspir, ,,Troilus i Kresyda”

- Myślałem, że uda ci się przynajmniej zrobić z tego piosenkę – powiedział Jem. Will spojrzał z zaciekawieniem na swojego parabatai. Choć Jem poprosił go o spotkanie, nie sprawiał wrażenia, jakby był w nastroju do rozmowy. Siedział w milczeniu na krawędzi swojego łóżka w czystych spodniach i koszuli, która była na niego za luźna i bardziej niż zwykle podkreślała jego mizerny wygląd. Wokół obojczyków nadal miał plamki zaschniętej krwi, wyglądające jak makabryczny naszyjnik. - Zrobić piosenkę z czego? Usta Jema drgnęły w uśmiechu. - Z naszego zwycięstwa nad robakiem? – podsunął. – Po tych wszystkich żartach, jakie opowiedziałeś… - W przeciągu kilku ostatnich godzin nie byłem w nastroju do żartów – odparł Will, zerkając ukradkiem na stertę zakrwawionych szmat zaścielających nocny stolik przy łóżku i do połowy pełną miskę różowawego płynu. - Nie marudź, Will. Wszyscy obchodzą się ze mną jak z jajkiem, a ja nie mogę dłużej tego tolerować. Chciałem się z tobą zobaczyć bo… bo ty byś tego nie robił. Dzięki tobie znów mam ochotę się śmiać. Will wyrzucił ręce do góry. - Och, w porządku. Co powiesz na to? ,,A zatem, nie będę dłużej trudził się na darmo,

By dowieść, że demoniczna ospa wypacza mózg. Więc choć to zmartwienie nie poszło na marne, Że zarażony nią robal trafił pod nóż. By mi uwierzyć, musicie spróbować już.” Jem wybuchnął śmiechem. - Cóż, to było okropne. - Raczej improwizowane! - Will, istnieje coś takiego jak mowa skandowana… - W jednej chwili wybuch śmiechu Jema zmienił się w atak kaszlu. William rzucił się w jego stronę, gdy James zgiął się w pół z bólu, a jego wąskie ramiona zaczęły drżeć. Krew spryskała białą narzutę na łóżku. - Jem… James wskazał ręką na pudełko na swoim stoliku nocnym. Will sięgnął po nie. Delikatnie wyrzeźbiona postać kobiety na wieczku, nalewająca wody z dzbana, była mu doskonale znana. Nienawidził jej widoku. Otworzył pudełko – i zamarł. To, co w środku wyglądało jak srebrzysty cukier puder, ledwie zakrywało drewniane dno. Być może zanim Cisi Bracia wyleczyli Jema, w pudełku był większy zapas. Will nie miał pojęcia. Wiedział jednak na pewno, że powinno zostać o wiele, wiele więcej. - Jem – odezwał się zduszonym głosem. – Jakim sposobem zostało tego tylko tyle? James przestał kasłać. Na ustach miał krew, a w miarę jak Will go obserwował, zbyt wstrząśnięty by ruszyć się z miejsca, Jem uniósł rękę i rękawem wytarł krew z twarzy. Materiał koszuli momentalnie pokrył się szkarłatem. Wyglądał na rozpalonego. Jego blada skóra lśniła, choć nie okazał żadnej zewnętrznej oznaki pobudzenia. - Will – powiedział przyciszonym głosem. - Dwa miesiące temu – zaczął William, a uświadomiwszy sobie, że podniósł głos, zmusił się żeby go nieco zniżyć. – Dwa miesiące temu kupiłem tyle yin fen, że powinno starczyć na rok. W spojrzeniu Jema mieszały się ze sobą wyzwanie i smutek. - Przyśpieszyłem proces przyjmowania proszku. - Przyśpieszyłeś? Jak bardzo? Jem unikał jego spojrzenia. - Brałem go dwa, może trzy razy dziennie. - Tyle, że tempo, w jakim przyjmujesz narkotyk, jest ściśle związane z pogorszeniem twojego stanu zdrowia – powiedział Will, a kiedy Jem przemilczał jego uwagę, jego głos podniósł się i załamał na jednym słowie: - Dlaczego?

- Nie chcę tak żyć… Chcę żyć pełnią życia. - W takim tempie nie dożyjesz nawet jednej piątej! – wrzasnął Will, wciągając gwałtownie powietrze. Wyraz twarzy Jema zmienił się, a jego parabatai musiał odłożyć z trzaskiem pudełko z powrotem na stolik, żeby powstrzymać się od ciśnięcia nim o ścianę. Jem usiadł wyprostowany, jego oczy płonęły. - W życiu chodzi o coś więcej niż o nieumieranie – powiedział. – Spójrz na to jak ty żyjesz, Will. Płoniesz jasno jak gwiazda. Brałem tylko tyle, żeby wystarczyło na utrzymanie mnie przy życiu, ale nie wystarczająco dużo, żebym czuł się dobrze. Nieco więcej przed walką, by dodać sobie więcej energii, ale dalej prowadziłem marną egzystencję, szary zmierzch życia… - Ale teraz zmieniłeś dawki, prawda? Od kiedy to trwa? Od czasu zaręczyn? – domagał się odpowiedzi Will. – Czy to z powodu Tessy? - Nie możesz jej za to obwiniać. To była moja decyzja. Ona nie ma o niczym pojęcia. - Chciałaby, żebyś żył, James… - Niedługo i tak nie będę żył! – Jem zerwał się na równe nogi. Na jego policzkach wykwitły rumieńce. Will pomyślał, że to jego najbardziej rozwścieczone oblicze, jakie kiedykolwiek widział. – Nie będę żył i mogę być dla niej taki, jaki jestem, płonąć tak mocno, jak tylko będę chciał, i to o wiele krócej. Nie mam zamiaru obarczać jej kimś, kto będzie żył w połowie tak jak ja przez długi czas. To mój wybór, Williamie, i nie odwiedziesz mnie od niego. - Możliwe, że mi się uda. Przecież to ja kupowałem dla ciebie yin fen… Krew odpłynęła z twarzy Jema. - Jeśli odmówisz, sam będę go kupował. Zawsze byłem do tego skłonny. Powiedziałeś, że to ty wolisz mi go kupować. A skoro już o tym mowa… - Ściągnął z palca rodzinny pierścień Carstairsów i podał Willowi. – Weź go. William zerknął na pierścień, a potem wrócił spojrzeniem do twarzy Jema. Co najmniej tuzin paskudnych rzeczy, które mógł powiedzieć lub zrobić, przeszło mu przez myśl. Nikt nie zrzucał tak szybko maski. Przez wiele lat udawał okrutnego, że pozory były pierwszą rzeczą po jaką sięgał, tak jak człowiek bezwiednie zawracający powóz w stronę domu, w którym mieszkał przez całe życie, pomimo faktu, że niedawno się wyprowadził. - Teraz to ze mną chcesz się ożenić? – spytał w końcu. - Sprzedaj pierścień – odparł Jem. – Dla pieniędzy. Mówiłem ci już, że nie powinieneś płacić za moje narkotyki. Kiedyś ja zapłaciłem za twoje i już znam to uczucie. Nie było przyjemne. Will skrzywił się, a potem spojrzał na symbol rodziny Carstairsów połyskujący w bladej, pokrytej bliznami dłoni. Ujął delikatnie rękę swojego przyjaciela, zaciskając palce wokół pierścienia.

- Od kiedy to ty jesteś bezmyślny, a ja rozważny? Jak to się stało, że teraz to ja muszę cię chronić przed tobą samym? To ty zawsze ochraniałeś mnie. – Przyjrzał się twarzy Jema. – Pomóż mi cię zrozumieć. James stał w całkowitym bezruchu. W końcu powiedział: - Na początku, kiedy uświadomiłem sobie, że kocham Tessę, nie sądziłem, że to miłość sprawia, że czuję się lepiej. Od tak dawna nie miałem ataku. Kiedy poprosiłem ją żeby została moją żoną, opowiedziałem jej o tym. Że miłość mnie uzdrawia. Więc kiedy pierwszy raz byłem… kiedy atak się powtórzył, nie mogłem jej tego powiedzieć, żeby nie pomyślała, że przez to moja miłość do niej osłabła. Brałem coraz większe dawki, by odpędzić pozostałe choroby. Potem zacząłem brać jeszcze więcej, żeby móc trzymać się na nogach na co dzień, a nie jak wtedy, gdy dawka wystarczała mi na tydzień. Nie zostało mi wiele lat, Will. Może nawet nie miesięcy. Nie chcę, żeby Tessa o tym wiedziała. Proszę, nie mów jej. Nie przez wzgląd na nią, tylko na mnie. Niemal na przekór swojej woli, Will poczuł, że zaczyna rozumieć. Zrobiłby wszystko, powiedziałby każde kłamstwo, żeby tylko Tessa go pokochała. Zrobiłby… Niemal wszystko. Nie zdradziłby jednak Jamesa. Tylko tego nie mógłby zrobić. A Jem stał tutaj przed nim, z dłonią w jego dłoni i spojrzeniem proszącym o odrobinę współczucia, zrozumienia. I niby jak miałby go nie okazać? Przypomniał sobie jak stał w salonie Magnusa błagając, żeby wysłał go do królestwa demonów, żeby nie musiał już znosić kolejnej minuty swojego życia. - Umierasz więc z powodu miłości – powiedział w końcu Will stłumionym głosem. - Umieram nieco szybciej. Istnieją o wiele gorsze rzeczy, dla których można umrzeć. William puścił dłoń Jamesa. Jem przeniósł pytające spojrzenie z niego na pierścień. - Will… - Pojadę do Whitechapel – odparł William. – Dziś wieczór. Kupię dla ciebie cały zapas yin fen jaki tam znajdę, wszystko czego będziesz potrzebował. Jem pokręcił głową. - Nie mogę prosić cię o zrobienie czegoś, co kłóci się z twoim sumieniem. - Moje sumienie – szepnął Will. – Ty jesteś moim sumieniem. Zawsze nim byłeś, Jamesie Carstairs. Zrobię to dla ciebie, ale w zamian poproszę cię o złożenie pewnej obietnicy. - Jakiej? - Lata temu poprosiłeś mnie, żebym przestał szukać dla ciebie lekarstwa – powiedział Will. – Chcę, żebyś uwolnił mnie od tej obietnicy. Pozwól mi przynajmniej poszukać.

Jem spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Kiedy już myślę, że znam cię na wylot, znowu mnie zaskakujesz. Dobrze, uwolnię cię od tej obietnicy. Szukaj. Rób, co musisz. Nie mogę ignorować twoich dobrych intencji. To by było okrutne. Poza tym zrobiłbym dla ciebie to samo, gdybym był na twoim miejscu. Wiesz o tym, prawda? - Wiem. – Will zrobił krok do przodu. Położył dłonie na ramionach Jema, czując pod nimi jego ostre, wystające kości. – To nie jest pusta obietnica, James. Wierz mi, nie ma nikogo kto wiedziałby o bólu i fałszywej nadziei więcej ode mnie. Zacznę szukać. Jeśli jest szansa na znalezienie czegokolwiek. Ale do tego momentu… masz prawo żyć tak jak chcesz. Niewiarygodne, ale na twarzy Jema pojawił się uśmiech. - Wiem o tym – powiedział. – Ale to łaskawe z twojej strony, że mi o tym przypominasz. - Jestem łaskawy – dodał Will. – Utkwił wzrok w twarzy Jema, która była dla niego równie znajoma co jego własna. – I zdeterminowany. Nie zostawisz mnie. Nie, kiedy żyję. James otworzył szeroko oczy, ale nie odezwał się ani słowem. Nie zostało już nic do powiedzenia. William zdjął dłonie z ramion swojego parabatai i odwrócił się w stronę drzwi. *** Cecily stała w miejscu, które obrała sobie wcześniej, z nożem w prawej dłoni. Wycelowała go na linii wzroku, odciągnęła w tył i rzuciła przed siebie. Wbił się w ścianę, tuż za narysowanym na niej kręgiem. Rozmowa z Tessą nie ukoiła jej nerwów. Wręcz odwrotnie, jeszcze pogorszyła sytuację. Otaczała ją aura pełnego rezygnacji smutku, która przyprawiała Cecily o niepokój i zdenerwowanie. Choć była wściekła na Willa, nie mogła nie zauważyć, że Tessa żywiła w stosunku do niego jakiś strach, o którym nie chciała rozmawiać, a który tkwił głęboko w jej sercu. Chciała wiedzieć, co to było. Niby jak miała chronić swojego brata, skoro nie wiedziała, przed kim należało go chronić? Po tym, jak wyjęła nóż, znów uniosła go na wysokość ramienia i rzuciła. Tym razem wbił się jeszcze dalej od celu. Cecily westchnęła ze złością. - Uffern nef! – wymamrotała po walijsku. Jej matka byłaby wstrząśnięta, ale z drugiej strony, nie było jej tutaj. - Pięć – odezwał się czyjś głos z korytarza na zewnątrz. Cecily odwróciła się, zaskoczona. W przejściu majaczył jakiś cień, który w miarę jak się zbliżał, przybrał postać Gabriela Lightwooda z burzą brązowych włosów i przenikliwymi, zielonymi oczami. Był równie wysoki co Will, może nawet

wyższy i szczuplejszy od brata. - Nie rozumiem, o co panu chodzi, panie Lightwood. - Twój rzut – powiedział, wskazując elegancko dłonią. – Jak dla mnie był na pięć punktów. Twoje umiejętności i technika być może wymagają doszlifowania, ale z pewnością masz wrodzony talent. Potrzeba ci tylko nieco praktyki. - Will mnie trenuje – odparła, gdy podszedł bliżej. Kącik jego ust drgnął w uśmiechu. - Tak jak powiedziałem. - Wydaje mi się, że mógłbyś zrobić więcej. Zatrzymał się, wyrywając nóż ze ściany. Ostrze zaiskrzyło w jego palcach. - Mógłbym – dodał. – Zostałem wyszkolony przez najlepszych. Trenowałem pannę Collins i pannę Grey… - Słyszałem. Aż w końcu ci się znudziło. Nie jest to rodzaj zaangażowania, którego uczeń mógłby spodziewać się po swoim nauczycielu. – Cecily mówiła zrównoważonym głosem. Pamiętała dotyk dłoni Gabriela, gdy pomógł jej się podnieść po upadku w Domu Lightwoodów, ale wiedziała, że Will nie darzy go sympatią, lecz dystans w jego głosie działał jej na nerwy. Gabriel dotknął ostrza opuszkiem palca i po chwili ukazała się nim kropla krwi. Miał palce pokryte zgrubieniami i odciskami, a grzbiety jego dłoni były upstrzone piegami. - Zmieniłaś strój bojowy. - Byłam pokryta krwią i śluzem. – Spojrzała na niego, taksując go spojrzeniem od stóp do głów. – Widzę, że ty nie. Dziwny wyraz przemknął po jego twarzy. Chwilę później zniknął, ale wystarczająco dużo razy widziała, jak jej brat ukrywa emocje, żeby rozpoznać oznaki. - Nie mam tu żadnych swoich ubrań – powiedział. – Nie mam pojęcia, gdzie będę mieszkał. Mógłbym wrócić do jednej z naszych rodzinnych rezydencji, ale… - Bierzesz pod uwagę pozostanie w Instytucie? – spytała zaskoczona Cecily, wyczytując to z jego twarzy. – Co powiedziała Charlotte? - Pozwoli mi na to. – Wyraz twarzy Gabriela zmienił się na sekundę. Nagła bezbronność pojawiła się w miejscu, w którym przed chwilą była jedynie zawziętość. – Mój brat tu jest. - Tak – odparła Cecily. – Mój również. Gabriel umilkł na chwilę, zupełnie jakby nie przeszło mu to przez myśl. - Will – powiedział. – Wyglądasz zupełnie jak on. To… potrafi wytrącić z równowagi. – Pokręcił głową, jakby otrząsał się z zamyślenia. – Przed chwilą widziałem twojego brata. Zbiegał po frontowych schodach Instytutu tak szybko,

jakby goniło go czterech jeźdźców Apokalipsy. Domyślam się, że nie wiesz o co mogło mu chodzić? Cel. Serce Cecily podskoczyło w piersi. Wyjęła nóż z dłoni Gabriela, ignorując jego pełen zaskoczenia okrzyk. - Nie mam pojęcia, ale zamierzam się tego dowiedzieć. *** W chwili, w której Londyn pogrążał się we śnie wraz z końcem dnia pracy, East End dopiero budził się do życia. Will poruszał się ulicami obstawionymi straganami, gdzie sprzedawano ubrania i buty z drugiej ręki. Handlarze starzyzną i ostrzyciele noży pchali swoje wózki bocznymi drogami, zachwalając swoje towary ochrypłymi głosami. Rzeźnicy opierali się w drzwiach z fartuchami zachlapanymi krwią. Zwierzęce półtusze wisiały w ich witrynach. Praczki nawoływały się wzajemnie głosami, w których słychać było tak ciężki akcent, że równie dobrze mogły mówić po rosyjsku. Zaczął siąpić drobny deszcz, mocząc Willowi włosy, gdy minął zamknięty sklep właściciela z wyrobami tytoniowymi. Skręcił w jeszcze węższą uliczkę. W oddali widział wieże kościoła w Whitechapel. Cienie otaczały to miejsce, mgła była gruba i miękka, w powietrzu unosił się zapach żelaza i śmieci. Rynną biegnącą środkiem ulicy płynęła cuchnąca woda. Tuż przed nim były drzwi, a lampy gazowe wiszące po bokach oświetlały je. Gdy je mijał, nagle przyparł do ściany i wyciągnął rękę. Rozległ się krzyk, a on przyciągnął do siebie wąską postać, ubraną w czarny płaszcz – to była Cecily, która próbowała mu się wyrwać. Ciemne włosy rozsypały się na jej plecach, a on patrzył na nią niebieskimi oczami pałającymi wściekłością. - Puść mnie! - Dlaczego mnie śledzisz mała idiotko? - potrząsnął nią lekko. Jej oczy zwęziły się. - Dzisiaj rano byłam cariad, a teraz jestem idiotką? - Te ulice są niebezpieczne - powiedział Will. - Nie znasz ich. Nie użyłaś nawet runy niewidzialności. Może i nie musisz się niczego bać, gdy żyjesz w małym miasteczku, ale to jest Londyn. - Nie boję się Londynu - stwierdziła wyzywająco Cecily. Will nachylił się do niej, sycząc jej do ucha: - Fyddai’n wneud unrhyw dda yn ddweud wrthych i fynd adref? Zaśmiała się. - Nie, to, że każesz mi iść do domu, nic nie zdziała. Rwyt ti fy mrawd ac rwy

eisiau mynd efo chi. Zamrugał, gdy usłyszał jej słowa. Jesteś moim bratem i chcę z tobą iść. Był przyzwyczajony, że coś takiego mówi Jem, a choć Cecily nie była do niego ani trochę podobna, to mieli jedną wspólną cechę: upór. Kiedy jego siostra mówiła, że czegoś chce, to nie mówiła tego z prośbą lecz z żelazną determinacją. - Czy obchodzi cię w ogóle, gdzie idę? - spytał. - Co być zrobiła, gdybym szedł do piekła? - Zawsze chciałam zobaczyć piekło - odpowiedziała mu spokojnie. - A ty nie chciałeś? - Większość z nas stara się trzymać od niego z daleka - powiedział Will. - Idę do jaskini Ifrytów, jeśli musisz wiedzieć. Muszę kupić narkotyki. To miejsce jest pełne przemocy i rozwiązłości. Mogą sobie ciebie upatrzyć i sprzedać. - Nie zatrzymasz ich wtedy? - Wszystko zależy od tego, ile by mi zapłacili. Potrząsnęła głową. - Jem jest twoim parabatai - powiedziała. - Jest twoim bratem danym ci przez Clave. A ja jestem twoją siostrą z krwi. Dlaczego robisz dla niego coś niebezpiecznego, a chcesz, abym ja poszła do domu? - Skąd wiesz, że te leki są dla Jema? - Nie jestem głupia, Will. - Nie, ale szkoda... - mruknął. - Jem... Jem jest lepszą częścią mnie. Nie spodziewam się, że to zrozumiesz. Wiele mu zawdzięczam. - A kim ja dla ciebie jestem? - zapytała Cecily. William westchnął, zbyt zdenerwowany, by się opanować. - Ty jesteś moją słabością. - A Tessa jest twoim sercem - powiedziała nie ze złością, lecz z namysłem. Nie jestem głupia, już ci mówiłam - dodała, gdy spojrzał na nią zaskoczony. - Wiem, że ją kochasz. Złapał się za głowę, jakby jej słowa wywołały ból. - Powiedziałaś komuś? Nie możesz, Cecily. Nikt o tym nie wie i tak ma pozostać. - Nikomu nie powiedziałam. - Nie i przypuszczam, że nie powiesz, prawda? - mówił mocnym głosem. Musisz się wstydzić uczuć twojego brata do narzeczonej jego parabatai... - Nie wstydzę się ciebie, Will. Cokolwiek czujesz, nie masz na to wpływu i sądzę, że każdy z nas pragnie czegoś, czego nie może mieć. - Och? - spytał. - A ty czego chcesz, czego mieć nie możesz?

- Chcę, byś wrócił do domu. - Kosmyk czarnych włosów przykleił jej się do policzka przez co wyglądała, jakby płakała, choć wiedział, że się nie rozpłacze. - Moim domem jest Instytut. - Will westchnął i oparł głowę o ścianę. - Nie mogę tu stać i sprzeczać się z tobą cały wieczór, Cecily. Jeśli jesteś zdecydowana, by pójść ze mną do piekła, nie mogę cię powstrzymać. - Nareszcie zrozumiałeś. Wiedziałam, że tak jest: mimo wszystko jesteś do mnie przywiązany. Zwalczył chęć, by znowu nią potrząsnąć. - Gotowa? Skinęła głową, a Will uniósł rękę i zapukał do drzwi. *** Drzwi otworzyły się i Gideon stanął w progu swojej sypialni mrugając, jakby z ciemnego pomieszczenia wyszedł na słońce. Ubrania miał pomarszczone, a jedna z jego szelek zsunęła mu się do połowy ramienia. - Panie Lightwood? - spytała Sophie, wahając się w progu. W dłoniach miała tacę z herbatę i bułeczkami. - Bridget mi powiedziała, że prosił pan o coś do jedzenia. - Tak. Oczywiście, że tak. Wejdź, proszę. - Wyglądał, jakby już wrócił do rzeczywistości. Wyprostował się i przepuścił ją w progu. Swoje buty kopnął w kąt. Miał bałagan. Kurtkę przerzucił przez oparcie krzesła - Sophie skrzywiła się w środku, gdy na szafce zobaczyła zjedzone do połowy jabłko. Na łóżku leżał Gabriel Lightwood. Spał. Z pewnością miał na sobie ubrania brata, bo były z krótkie. Odkrywały jego nadgarstki i kostki. Gdy spał, wyglądał młodziej, bo napięcie znikało z jego twarzy. Jedną ręką obejmował poduszkę, jakby dla otuchy. - Nie mogłem go obudzić - powiedział Gideon, nieświadomie obejmując się ramionami. - Powinienem go odesłać do jego pokoju, ale... - westchnął. - Nie mogłem się zmusić. - Czy on tu zostanie? - zapytała Sophie, stawiając tacę na stoliku. - W Instytucie, rzecz jasna. - Ja... nie wiem. Myślę, że tak. Charlotte powiedziała mu, że jest tu mile widziany. Chyba go przeraża. - Gideon uśmiechnął się lekko. - Pani Barnwell? - Sophie zjeżyła się, jak zawsze, gdy uważała, że ktoś krytykuje jej panią. - Przecież to najłagodniejsza osoba na świecie! - Tak i właśnie dlatego myślę, że go przeraża. Objęła go i powiedziała mu, że jeśli chce tu zostać, to zapomni o incydencie z ojcem. Nie jestem pewien, jaki incydent z moim ojcem miała na myśli - dodał oschle. - Najprawdopodobniej ten, w

którym Gabriel poparł ojca w chęci przejęcia Instytutu. - Myśli pan, że nie miała na myśli tego najnowszego? - Sophie wepchnęła kosmyk włosów z powrotem pod czepek. - Z… - Ogromnym robakiem? Nie sądzę. To nie jest w naturze mojego brata, by oczekiwać przebaczenia. W każdej kwestii. On rozumie tylko najsurowszą dyscyplinę. On może myśleć, że Charlotte próbuje go przekabacić, albo zrobić z niego idiotę. Była dla niego dobra, ale myślę, że tym go wystraszyła. Przyszedł mi o tym powiedzieć i zasnął. - Gideon westchnął z mieszaniną miłości, rozdrażnienia i smutku, przez co serce Sophie zabiło mocniej. - Pańska siostra... - zaczęła. - Och, Tatiana nigdy by tu nie została, nawet na chwilę - powiedział Gideon. Ona uciekła do Blackthornów, jej teściów. I było to dobre posunięcie. Nie jest w rzeczywistości tak głupią dziewczyną. Jest dość inteligentna, ale uważa się za najważniejszą i jest strasznie próżna. Ale ona kocha mojego brata. A on czuwał przez ostatnie dwa tygodnie. Czekał w tym przeklętym domu, pod drzwiami biblioteki, waląc w drzwi, a gdy ojciec nie odpowiadał... - Czuje się pan za niego odpowiedzialny - stwierdziła. - Oczywiście, że tak; jest moim młodszym bratem. - Podszedł do łóżka i przeczesał rozczochrane włosy Gabriela, a ten mruknął coś niespokojnie, ale się nie obudził. - Myślałam, że nie wybaczy panu tego, że odwrócił się pan od ojca powiedziała Sophie. – Powiedział pan, że się o niego boi. Że on zastanawia się, czy przypadkiem pańskie działania nie były zdradą Lightwoodów. - Myślę, że kwestionował nazwisko Lightwoodów. Tak samo jak ja, w Madrycie - odszedł od łóżka. Sophie opuściła głowę. - Przepraszam - powiedziała. - Przykro mi z powodu pańskiego ojca. Cokolwiek o nim mówiono i cokolwiek zrobił, nadal był pańskim ojcem. Odwrócił się w jej stronę. - Ale Sophie... Nie zwróciła mu uwagi na to, że zwrócił się do niej po imieniu. - Wiem, że uczynił wiele złych rzeczy - zaczęła - ale powinien go pan opłakiwać. Nikt nie może tego panu odebrać, jedynie pan sam. Dotknął lekko palcami jej policzka. - Czy wiesz, że twoje imię oznacza "mądrość"? To bardzo trafne. Sophie przełknęła ślinę. - Panie Loghtwood. Ale on objął jej policzek dłonią i pochylił się, by ją pocałować.

- Sophie - szepnął, a potem ich usta zetknęły się. Najpierw lekko, potem coraz mocniej. Gideon pochylił się bardziej, a ona objęła jego szyję ramionami - dłonie miała szorstkie od prania i dźwigania, czyszczenia rusztu, odkurzania i polerowania, ale nie wyglądało na to, by mu to jakoś specjalnie przeszkadzało, gdy zarzuciła mu je na szyję. Potem przysunęła się do niego, ale potknęła się i zaczęła upadać, a Gideon chwycił ją mocniej i przewrócili się razem na dywan. Sophie czuła zakłopotanie: dobry Boże, żeby tylko nie pomyślał, że to było celowo, że jest rozwiązła i próbuje coś zainicjować. Jej czepek spadł, loki rozsypały się wokół jej głowy. Dywan pod nią był miękki, a Gideon unosił się nad nią na łokciach i szeptał wciąż jej imię. Odwróciła głowę, jej policzki płonęły. Spojrzała pod jego łóżko z baldachimem. - Panie Lightwood - powiedziała, unoszą się na łokciach - Czy pod pana łóżkiem leżą bułeczki?16 Gideon zamarł i wyglądał jak królik osaczony przez psy. - Co? - Tam. - Wskazała na ciemne kształty pod meblem. - Pod pańskim łóżkiem leży sterta bułeczek. Co one robią na ziemi? Gideon usiadł, przeczesując włosy. Sophie odsunęła się od niego, wygładzając spódnicę. - Ja... - Prosił pan o te bułeczki, panie Lightwood. Po co pan to robił, skoro ich pan nie chciał? Spłonął rumieńcem. - To był jedyny sposób na to, by cię zobaczyć. Nie chciałaś ze mną rozmawiać, nie chciałaś mnie słuchać, gdy prosiłem cię o rozmowę... - Więc kłamał pan? - Sophie zabrała swój czepek i wstała. - Czy zdaje sobie pan sprawę z tego, ile ja mam pracy, panie Lightwood? Noszenie węgla i ciepłej wody, odkurzanie, polerowanie, sprzątanie po sobie i innych i nie mam nic przeciwko temu, ale jak pan śmie dodawać mi jeszcze pracy prosząc, bym przynosiła panu coś, czego pan nawet nie chce? Gideon podniósł się z ziemi, a jego ubranie było jeszcze bardziej pogniecione. - Wybacz mi - powiedział. - Nie pomyślałem. - Nie - Sophie z wściekłością wcisnęła włosy pod czepek. - Nie robi pan tego za często, prawda? Po tych słowach wyszła z pokoju, zostawiając Gideona wpatrującego się ze smutkiem w drzwi. - Dobra robota, bracie - powiedział Gabriel, patrząc na Gideona zaspanymi, zielonymi oczami. 16

NIE. MOGĘ. xD (przyp. Domi).

Gideon rzucił w niego bułeczką. *** - Henry - Charlotte kroczyła po podłodze krypty. Pochodnie płonęły tak jasno, jakby był dzień, choć wiedziała, że jest już około północy. Henry pochylał się nad największym z drewnianych stołów porozstawianych po pomieszczeniu. Coś wstrętnego płonęło w zlewce na innym stole, wydzielając kłęby dymu i lawendowy zapach. Duża płachta papieru, jakiego rzeźnicy używają do zawijania towaru, leżała rozłożona na stole, a Henry na niej coś pisał: szyfry i obliczenia. - Henry, kochanie, nie jesteś zmęczony? Jesteś tu od kilku godzin. Przerwał pisanie i spojrzał w górę, zdejmując okulary. - Charlotte! - Wydawał się zdziwiony, że ją widział. Kobieta pomyślała cierpko, że to wręcz zaskakujące, że widzi własną żonę w ich własnym domu. - Aniele, co ty tu robisz? Jest zimno. To może zaszkodzić dziecku. - Charlotte zaśmiała się, ale nie zaprotestowała, kiedy Henry podbiegł do niej i delikatnie uścisnął. Odkąd dowiedział się, że będą mieli dziecko, traktował ją jak delikatną porcelanę. Złożył pocałunek na czubku jej głowy, cofnął się i zaczął studiować jej twarz. - Prawdę mówiąc, wyglądasz trochę blado. Może zamiast kolacji powinnaś poprosić Sophie, by przyniosła ci do twojego pokoju trochę bulionu na wzmocnienie. Mogę pójść i…17 - Henry. Zdecydowaliśmy nie robić kolacji kilka godzin temu; wszyscy zanieśli sobie kanapki do swoich pokoi. Jem nadal jest zbyt chory by jeść, a Lightwoodowie zbyt wstrząśnięci. Poza tym wiesz jaki jest Will, kiedy Jem nie jest zdrowy. No i oczywiście Tessa. Naprawdę, cały dom rozpada się na kawałki. - Kanapki? - spytał Henry, który wydawał się usłyszeć tylko tę część wypowiedzi Charlotte, wyglądając na zdumionego. Kobieta uśmiechnęła się. - Jest ich kilka dla ciebie na górze, Henry, jeżeli potrafisz oderwać się od pracy. Powinnam cię skarcić - przejrzałam dzienniki Benedicta i są nawet fascynujące - podczas gdy nad czym pracujesz? - Nad portalem - powiedział Henry z zapałem. - Forma transportu. Coś, co może szybko przenieść Nocnych Łowców z jednego miejsca na ziemi do innego w zaledwie kilka sekund. To pierścienie Mortmaina podsunęły mi pomysł. Oczy Charlotte rozszerzyły się ze zdumienia. - Pierścienie Mortmaina są zapewne stworzone dzięki czarnej magii… 17

Jezu jaki on kochany :3 (przyp. Domi)

- Ale to nie jest... Och, jest jeszcze coś. Chodź. To dla Buforda. Charlotte pozwoliła swojemu mężowi wziąć ją za nadgarstek i poprowadzić przez pokój. - Mówiłam ci tysiąc razy, Henry, że nasz syn nigdy nie będzie miał na imię Buford... Na Anioła, czy to kołyska? Henry rozpromienił się. - To lepsze niż kołyska! - zakomunikował, wyciągając dłoń do solidnie wyglądającego łóżka dziecięcego. Było ono zawieszone pomiędzy dwoma dyszami tak, że można było kołysać nim z boku na bok. Charlotte musiała przyznać, że to całkiem ładnie wyglądający mebel. - To samo-bujająca się kołyska! - Co? - spytała słabo Charlotte. - Patrz. Dumny Henry podszedł do mebla i nacisnął jakiś niewidzialny przycisk. Kołyska zaczęła się delikatnie bujać z boku na bok. Charlotte wypuściła powietrze. - To urocze, kochanie. - Podoba ci się? - Henry uśmiechnął się radośnie - Tutaj, teraz kołysze się trochę szybciej. Wraz z gwałtowniejszym kołysaniem się, Charlotte poczuła, że zaczyna dryfować na lekko wzburzonym morzu. - Hm - zaczęła - Henry, jest coś o czym chciałabym z tobą porozmawiać. Coś ważnego. - Coś ważniejszego od naszego dziecka będącego kołysanego do snu każdej nocy? - Clave zdecydowało wypuścić Jessamine - powiedziała Charlotte. - Wraca do Instytutu za dwa dni. Henry odwrócił się do niej z niedowierzaniem wypisanym na twarzy. Kołyska za nim bujała się jeszcze szybciej, jak kareta szybko pędząca naprzód. - Wraca tutaj? - Henry, ona nie ma gdzie się podziać. Mężczyzna otworzył usta by odpowiedzieć, ale zanim to zrobił, usłyszeli straszny dźwięk pękania czegoś. Kołyska wyrwała się ze swojego miejsca i przeleciała przez pokój, by rozbić się na ścianie, gdzie zostały po niej tylko drzazgi. Oddech Charlotte przyspieszył, a jej dłoń powędrowała do ust. Henry zmarszczył brwi. - Może dzięki kilku udoskonaleniom... - Nie, Henry – powiedziała Charlotte stanowczo.

- Ale… - W żadnym wypadku – głos kobiety był ostry. Henry westchnął. - Dobrze, kochanie. *** Diabelskie Maszyny nie mają litości. Diabelskie Maszyny nie żałują. Diabelskie Maszyny są nieograniczonej ilości. Diabelskie Maszyny nigdy nie przestaną przybywać. Słowa napisane na ścianie biura Benedicta echem brzmiały w głowie Tessy, gdy usiadła przy łóżku Jema, patrząc jak śpi. Nie była pewna, która jest godzina: ale na pewno było ,,w godzinach rannych'', jakby to powiedziała Bridget, czyli bez wątpienia po północy. Jem obudził się, gdy przyszła, zaraz po tym jak wyszedł Will. Usiadł i czuł się na tyle dobrze, by wypić trochę herbaty i zjeść tosta. Był bardziej zdyszany i bledszy niż sobie wyobrażała. Sophie przyszła później, by wziąć jedzenie. Uśmiechnęła się do Tessy. - Napusz mu poduszki - zasugerowała szeptem. Gdy Theresa to robiła, Jem spoglądał na nią z rozbawieniem, jak robi to nazbyt dokładnie. Tessa nie miała dużego doświadczenia związanego z zajmowaniem się chorym. Dbanie o brata, gdy był pijany, było bardziej zbliżone do tego, że zachowywała się jak opiekunka. Teraz jej to nie przeszkadzało, bo był to Jem. Nie przeszkadzało jej, że siedzi trzymając jego dłoń, gdy oddychał cicho, o na wpół zamkniętych oczach i rzęsach, które drżą nad jego kośćmi policzkowymi. - To nie było zbyt bohaterskie - powiedział spokojnie, nie otwierając oczu. Tessa spojrzała na niego, pochylając się w jego stronę. Wsunęła swoje palce między jego, a ich złączone dłonie leżały na łóżku. Skórę miał chłodniejszą od niej, jego puls był spokojny. - Co masz na myśli? - Dzisiaj - zaczął półgłosem i zakaszlał. - Ukrywanie się i zakaszlenie krwią całego terenu wokół domu Lightwoodów... - To tylko poprawi wygląd temu miejscu - stwierdziła Tessa. - Teraz mówisz jak Will. - Jem posłał jej senny uśmiech. - I zmieniasz temat tak, jak on to robił. - Oczywiście, że to robię. Jakbym mogła przestać kiedykolwiek myśleć o tym, że jesteś chory; wiesz, że nie przestanę. Jesteś dzisiaj w pewnym sensie bohaterem. Mimo, że Will mówił wcześniej - dodała - że wszyscy herosi źle kończą, jak i to, że

nie wie, dlaczego ktokolwiek chciałby być jednym z nich. - Ach. - Jem ścisnął jej dłoń na krótko, a następnie ją puścił. - Cóż, Will patrzy na to pod kątem widzenia bohatera, prawda? Ale dla reszty z nas jest to łatwa odpowiedź. - Tak? - Oczywiście. Znosimy Herosów, bo ich potrzebujemy. Nie dla samych siebie. - Mówisz o nich tak, jakbyś nie był jednym z nich. - Sięgnęła ręką, by odgarnąć mu włosy z czoła. Wtulił się w jej dłoń, przymykając oczy. - Jem, czy kiedykolwiek... - zawahała się. - Czy kiedykolwiek myślałeś o sposobach przedłużenia swojego życia, które nie będą zawierać narkotyku jako lekarstwa? Wytrzeszczył oczy na te słowa. - Co masz na myśli? Pomyślała o Willu, który siedział na podłodze na poddaszu, dławiąc się wodą święconą. - Stanie się wampirem. Mógłbyś żyć wiecznie... Uniósł się do góry na poduszkach. - Tessa, nie. Nie - nie myśl w ten sposób. Odwróciła od niego wzrok. - Czy myśl o staniu się podziemnym jest naprawdę dla ciebie taka straszna? - Tessa... - westchnął. - Jestem Nocnym Łowcą. Nephilim. Tak jak moi rodzice. To w pewnym sensie dziedzictwo, które odziedziczyłem po nich, coś co jest częścią mnie. Honorem jest to, co mi dali: krew Anioła, pokładane we mnie nadzieję, przysięgi, które złożyłem. Ani myślę być wampirem. Oni gardzą nami. Czasami przemieniają Nephilim, w akcie żartu, ale te przemienione wampiry są lekceważone przez innych. Mamy w żyłach chęć zwycięstwa, ogień Aniołów - wszystko czego nienawidzą. Unikaliby mnie, a tym samym Nephilim. Nie byłbym dłużej parabatai Willa, nie byłbym już mile widziany w Instytucie. Nie, Tesso. Wolałbym umrzeć, odrodzić się i zobaczyć ponownie słońce, niż żyć do końca świata bez światła dziennego. - A stanie się Cichym Bratem? - spytała. - Kodeks mówi, że runy, które na siebie nakładają, są tak potężne, że zatrzymują ich śmiertelność. - Cisi Bracia nie mogą się ożenić, Tesso. - Podniósł podbródek. Dziewczyna wiedziała od dawna, że pod swoją łagodnością Jem był tak mocno uparty jak Will. Teraz to widziała, stal pod jedwabiem. - Wiesz, wolałabym widzieć ciebie żywego, niż jako mojego męża... - Słowa uwięzły jej w gardle. Jego wzrok złagodniał. - Ścieżka Braterstwa z Braćmi nie jest dla mnie otwarta. Z yin fen w mojej

krwi, która jest przez to skażona, nie dam rady przeżyć runy, którą umieszczają na skórze. Musiałbym przestać brać leki. Moja krew musiałaby być czysta, a to najprawdopodobniej by mnie zabiło. - Musiał zobaczyć coś w wyrazie jej twarzy, bo jego głos złagodniał. - Niewiele z życia mają Cisi Bracia, cienie i ciemności, cisza i... brak muzyki. - Przełknął ślinę. - A poza tym, nie chcę żyć wiecznie. - Ja może będę żyła wiecznie - powiedziała Tessa. Sens tych słów był czymś, czego jeszcze nie mogła pojąć. To było ciężkie do zrozumienia, że twoje życie nigdy się nie skończy, jak i to, że może się skończyć. - Wiem - powiedział Jem. - Przykro mi z tego powodu, bo myślę, że nie każdy uniósłby taki ciężar. Wiesz, że wierzę w drugie życie. Wrócę, ale nie w tym ciele. Kochające siebie dusze przyciągają się w kolejnym życiu. Zobaczę Willa, moich rodziców, wujków, Charlotte i Henry’ego… - Ale nie zobaczysz mnie. - Nie po raz pierwszy tak pomyślała. Często odpychała te myśli od siebie, gdy narastały. - Jeżeli jestem nieśmiertelna, to mam tylko to, to jedno życie. Nie będę miała szansy powrotu jak ty, James. Nie zobaczę cię w Niebie, czy na brzegu rzeki, lub w jakimkolwiek innym życiu poza tym. - Widzę cię teraz. - Wyciągnął rękę i położył dłoń na jej policzku, a jego przejrzyste srebrno-szare oczy odszukały jej. - A ja widzę ciebie - szepnęła, a on uśmiechnął się ze zmęczeniem, zamykając oczy. Włożyła dłoń w jego, a swój policzek przycisnęła do wnętrza jego drugiej dłoni. Usiadła bez słowa. Jego palce były chłodne na jej skórze. Jego oddech zwolnił, palce stały się kruche w jej dłoniach: zasnął. Ze smutnym uśmiechem opuściła jego dłoń delikatnie tak, aby spoczywała na kołdrze, u jego boku. Drzwi sypialni otworzyły się; Tessa odwróciła się na krześle i zobaczyła Willa stojącego w progu: nadal w płaszczu i rękawiczkach. Jedno spojrzenie na jego poważną, zrozpaczoną twarz postawiło ją na nogi i podążyła za Willem na korytarz. William pośpiesznie pędził w głąb korytarza jak człowiek, który ma diabła za uszami. Tessa ostrożnie zamknęła drzwi sypialni i pobiegła za nim. - Will? Co się stało? - Właśnie wróciłem z East End - W jego głosie był ból, którego nie słyszała od czasu tamtego dnia w salonie, kiedy powiedziała mu, że jest zaręczona z Jem’em. Poszedłem poszukać więcej yin fen, ale nic już nie ma. Will odwrócił się do niej, schodząc tyłem po schodach. - Zabrakło - dodał szorstko. - Nie chciał, żebyś wiedziała, ale nie było jak tego ukryć. Zabrakło i nie mogę znaleźć nic więcej. Zawsze byłem tym, który pierwszy to kupuje. Miałem dostawców - ale oni też zniknęli albo przychodzili z pustymi rękoma. Najpierw poszedłem do tego miejsca, gdzie przyszliście i mnie znaleźliście, ty i Jem, razem. Nie mieli yin fen. - Gdzieś indziej...

- Byłem wszędzie - powiedział Will, odwracając się. Wyszli na korytarz na drugim piętrze Instytutu: znajdowała się tutaj biblioteka i salon. Drzwi obu pomieszczeń były otwarte, rzucając na korytarz żółte światło. - Wszędzie. W ostatnim miejscu, w jakim byłem, ktoś powiedział mi, że ciągu ostatnich kilku tygodni wykupiono wszystko celowo. Nie ma zupełnie nic. - Ale Jem - zaczęła Tessa, a szok przetoczył się przez nią jak ogień. - Bez yin fen... - Umrze. - Will zatrzymał się na chwilę przed drzwiami biblioteki, a jego oczy napotkały jej. - Tylko tego południa pozwolił mi poszukać swojego lekarstwa. Żeby wszystko sprawdzić. A teraz umrze, ponieważ nie mogę utrzymać go przy życiu na tyle, by je znaleźć. - Nie - powiedziała Tessa. - On nie umrze: nie pozwolimy mu na to. Will wszedł do biblioteki z Theresą u boku, jego wzrok przesunął się po znanym pokoju, stołach, półkach pełnych starych woluminów. - Tutaj były książki - powiedział, kiedy nic nie powiedziała. - Książki, które sprawdzałem, woluminy o rzadkich truciznach. - Odsunął się od niej i podszedł do pobliskiej półki, jego rękawiczki przesunęły się gorączkowo po stojących tam tomach. - To było rok temu, zanim Jem zakazał jakichkolwiek poszukiwań. Zapomniałem... Tessa podeszła do niego, a spódnice zafalowały wokół jej kostek. - Will, przestań. - Ale muszę pamiętać. - Przeniósł się do innej półki, a potem następnej, jego długie smukłe ciało rzucało ukośne cienie na podłogę. - Muszę znaleźć... - Will, nie możesz przeczytać każdej książki w tej bibliotece na raz. Zatrzymaj się. - Podeszła do niego, na tyle blisko, żeby zobaczyć, że kołnierz jego marynarki jest wilgotny od deszczu. - To nie pomoże Jem'owi. - Więc co będzie? Co? - Sięgnął do innej książki, spojrzał na nią i rzucił na podłogę: Tessa odskoczyła. - Stop. - powiedziała ponownie, i złapała go za rękaw, odwracając do siebie. Był cały czerwony, bez tchu, a jego ramię było napięte jak żelazo w jej uścisku. Kiedy wcześniej szukałeś lekarstwa, nie wiedziałeś wtedy tego, co teraz. Nie miałeś takich sojuszników. Pójdziemy i poprosimy Magnusa Bane'a. On ma uszy i oczy w świecie podziemnym, wie o wszystkich rodzajach magii. Pomógł ci z tym przekleństwem: teraz również może nam pomóc. - Nie było żadnego przekleństwa - powiedział William, jakby recytował wiersz, a jego oczy były szkliste. - Will, posłuchaj mnie. Proszę. Pójdziemy do Magnusa. On może pomóc. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Tessa obserwowała go. Nie pomagała,

tak go obserwując, kiedy wiedziała, że nie może jej zobaczyć - pukle ciemnych loków, rzęsy rzucających cienie na kości policzkowe i słaby niebieski odcień powiek. - Tak, - odezwał się w końcu - Tak. Oczywiście. Tessa, dziękuję. Nie pomyślałem. - Zasmuciłeś się - powiedziała, nagle świadoma, że wciąż trzyma go za rękę i że są na tyle blisko, że mogła złożyć na jego policzku pocałunek, lub objąć wokół szyi, aby go pocieszyć. Cofnęła się, uwalniając go. Otworzył oczy. - Myślałeś, że na zawsze zakazał ci szukania tego lekarstwa. Wiesz, że nigdy się z tym nie pogodziłam. Myślałam wcześniej o Magnusie. Oczy miał utkwione w jej twarzy. - Ale nigdy go nie zapytałaś? Pokręciła głową. - Jem tego nie chciał. Ale teraz... Teraz wszystko się zmieniło. - Tak. - Cofnął się, nadal na nią patrząc. - Pójdę na dół i wezwę Cyrila, aby przygotował powóz. Spotkamy się na podwórzu. *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Członkowie Rady Szanowny Panie, Możemy jedynie wyrazić nasz wielki niepokój po otrzymaniu listu. Byliśmy pewni, że Charlotte Branwell była wyborem, który całym sercem przyjęliśmy, a sama udowodniła, że jest godna posady lidera londyńskiego Instytutu. Nasz Inkwizytor Whitelaw dobrze mówi o niej i o sposobie, w jaki sprostała wyzwaniu wymierzonemu przeciwko jej rządom przez Benedicta Lightwooda. Naszym zdaniem, jako organu, Georg Penhallow nie jest następcą na miejsce Konsula. Odmiennie od Pani Branwell, nie okazał się przywódcą innych. To prawda, że Pani Branwell jest młoda i zaciekła, ale rola Konsula jest tą, która wymaga zaciekłości. Radzimy odłożyć przemyślenia o Panu Penhallow, który jest za młody i za zielony na tę posadę oraz ponownie przemyśleć ewentualność Pani Branwell. W imię Raziela, Członkowie Rady

Drużyna Dobra Tłumaczenie: EricaNorthman Korekta: Domi

Rozdział 5

Rozdarte serce ,,Myślę, że Bóg szukał tego wystarczająco dokładnie, By zrozumieć, że nie ma brzmiącej rzeczy we mnie. Myślę, że przeszukał wszystkie moje żyły dokładnie, I możliwe, że nie znalazł nic istotnego poza miłością.” — Algernon Charles Swinburne, “Laus Veneris”

Do: Członkowie Rady Od: Josiah Wayland, Konsul Z ciężkim sercem wziąłem moje pióro, aby napisać do was, panowie. Wielu z was zna mnie dobrych kilka lat i wieloma dowodziłem jako Konsul. Wierzę, że dowodziłem wami dobrze i najlepiej jak potrafiłem służyłem Aniołowi. Jednakże ludzie popełniają błędy i sądzę, iż zrobiłem taki mianując Charlotte Branwell dyrektorem Londyńskiego Instytutu. Kiedy przyznawałem jej stanowisko, wierzyłem, że pójdzie ona w ślady swego ojca i wykaże się jako wierny przywódca, posłuszny zasadom Clave. Wierzyłem również, że jej mąż powstrzyma jej naturalne, kobiece tendencje do impulsywności oraz bezmyślności. Niestety, tak się nie stało. Henremu Branwell brakuje siły charakteru, aby wyhamować swoją żonę i nieograniczona przez kobiecy obowiązek, zostawiła ona cnoty posłuszeństwa daleko w tyle. Niedawno odkryłem, że Charlotte wydała rozkaz, aby szpieg - Jessamine Lovelace - powróciła do Instytutu po zwolnieniu z Cichego Miasta, pomimo moich wyraźnych pragnień, by została wysłana do Idrisu. Podejrzewam też, że słucha tych, którzy nie są przyjaźni sprawom Nephilim i w istocie może mieć konszachty z Mortmainem, tak jak wilkołak Woolsey Scott. Rada nie służy Konsulowi; zawsze było na odwrót. Jestem symbolem władzy Rady i Clave. Gdy mój autorytet jest podważany przez nieposłuszeństwo, to podważa autorytet nas wszystkich. Lepszy pełen oddania chłopiec, jak mój siostrzeniec, którego wartości są niesprawdzone, niż ten, którego wartości zostały sprawdzone, ale

są niewystarczające. W imieniu Anioła, Konsul Josiah Wayland *** Will pamiętał. To było niedawno - miesiąc temu, w sypialni Jema. Deszcz bębnił w okna Instytutu, pokrywając szyby przezroczystymi liniami. - I to wszystko? – zapytał Jem. – To jest całość? Prawda? – Siedział przy swoim biurku, jedną z nóg podkurczył pod krzesłem; wyglądał bardzo młodo. Jego skrzypce stały oparte o fotel. Grał na nich, kiedy Will wszedł do pokoju i bez żadnych wstępów ogłosił, że koniec z udawaniem – miał przyznać się do tego, co zrobił i miał to zrobić teraz. Jem przerwał grać Bacha i odłożył skrzypce na miejsce. Jego wzrok wciąż był utkwiony w twarzy Willa. Patrzył na niego z lękiem kwitnącym za srebrnymi oczami w trakcie, kiedy William mówił w pośpiechu. Robił to szybko, dopóki nie zabrakło mu słów. - To wszystko – powiedział w końcu Will, kiedy skończył. – I nie winię cię jeśli mnie znienawidzisz. Mogę to zrozumieć. Nastąpiła długa cisza. Spojrzenie Jema było opanowane, stałe i srebrne w migoczącym świetle płomieni. - Nigdy nie mógłbym cię znienawidzić, William. Odwaga Willa została teraz znokautowana widząc parę opanowanych szaroniebieskich oczu patrzących na niego. - Próbowałem cię nienawidzić, Will, ale nie potrafiłem tego zrobić18 – stwierdził W tym momencie Will był boleśnie świadom, że to, co powiedział Jemowi, nie było „całością”. Było coś jeszcze. Jego miłość do Tessy. Ale to był jego ciężar do niesienia, nie Jema. To było coś, co musi być ukryte, by James mógł być szczęśliwy. - Zasługuję na twoją nienawiść – powiedział Will, załamany. – Naraziłem cię na niebezpieczeństwo. Wierzyłem, że zostałem przeklęty i że wszyscy, na których mi zależało, mogą umrzeć; pozwoliłem sobie, aby zależało mi na tobie i żebyś był dla mnie bratem, narażając cię na niebezpieczeństwo… - Nie było żadnego niebezpieczeństwa. - Ale wierzyłem, że było. Jeśli przyłożyłbym ci rewolwer do głowy, James i 18

Przypomina mi się Miasto Popiołów ;) (przyp. Domi).

pociągnął za spust, to czy byłoby naprawdę ważne, że nie wiem, że jest nienaładowany? Oczy Jema się rozszerzyły, a następnie zaśmiał się cicho. - Myślisz, że nie wiedziałem, że coś przede mną ukrywasz? – zapytał. – Myślisz, że wszedłem do naszej przyjaźni z zamkniętymi oczami? Nie znałem natury ciężaru, który nosiłeś. Ale wiedziałem, że był ciężarem. – Wstał. – Wiedziałem, że myślałeś, że zatruwasz wszystkich wokół ciebie – dodał. – Wiedziałem, że myślałeś, że musi być w tym jakaś destruktywna siła, która by mnie złamała. Miałem zamiar pokazać ci, że się nie złamię, że ta miłość nie była tak krucha. Udało mi się to? Will wzruszył bezradnie ramionami. Prawie życzył sobie, by Jem był na niego zły. Byłoby łatwiej. Nigdy nie czuł się tak mały tak jak wtedy, gdy stanął twarzą w twarz z wylewną dobrocią Jema. Pomyślał o szatanie Miltona. Speszony Diabeł stanął i poczuł jak straszna jest dobroć. - Uratowałeś mi życie – powiedział Will. Uśmiech na twarzy Jema powiększył się, tak olśniewający, jak wschód słońca nad Tamizą. - To wszystko czego kiedykolwiek chciałem. - Will? – Delikatny głos wyrwał go z zadumy. Tessa siedząca naprzeciw niego wewnątrz powozu, patrząc na niego szarymi oczami w kolorze deszczu w przyćmionym świetle. - Słucham? Z trudem wycofał się ze wspomnień i skupił wzrok na twarzy Tessy. Nie miała kapelusza, a kaptur jej błyszczącego płaszcza19 spadł do tyłu. Jej twarz była blada – szersza przez kości policzkowe, lekko ostry podbródek. Pomyślał, że nigdy nie widział twarzy, która miała taką siłę ekspresji: każdy jej uśmiech rozdzierał mu serce, jak piorun może rozedrzeć osmolone drzewo, tak samo jak jej każde smutne spojrzenie. W tej chwili wpatrywała się w niego ze smutnym niepokojem, który chwycił go za serce. - Jem – powiedział zgodnie z prawdą. – Myślałem o jego reakcji, kiedy powiedziałem mu o klątwie Marbas. - Czuł tylko żal do ciebie – odpowiedziała natychmiast. – Wiem, że tak; powiedział mi jak bardzo. - Żal, ale nie litość – mruknął Will. – Jem zawsze dawał mi to, czego potrzebowałem w sposób, w jaki tego potrzebowałem, nawet wtedy, gdy nie wiedziałem, czego sam wymagam. Wszyscy parabatai są sobie oddani. Musimy być, by dać tak wiele z siebie drugiej osobie, nawet jeśli wzrastamy przez to w siłę. Ale z Jemem jest inaczej. Przez tyle lat potrzebowałem go by żyć, a on utrzymywał mnie przy życiu. Myślałem, że on nie wiedział, że to robi, ale najprawdopodobniej byłem w błędzie. 19

Czyżby Magnus lubił Tesse na tyle, żeby pożyczyć jej swój płaszcz :O Pewnie mu go ukradła… (przyp. Nata).

- Być może – powiedziała Tessa. – On nigdy nie powiedziałby, że taki wysiłek to marnowanie czasu. - Mówił ci o tym? Potrząsnęła głową. Jej małe dłonie w białych rękawiczkach były zaciśnięte w pięści na jej kolanach. - Gdy mówi o tobie, Will, robił to z narastającą dumą – stwierdziła. – On podziwia cię bardziej niż mogłeś kiedykolwiek wiedzieć. Kiedy dowiedział się o klątwie był zrozpaczony, ale było to też tak jakby… - Usprawiedliwienie? Skinęła głową - On zawsze wierzył, że jesteś dobry – powiedziała. – A potem zostało to udowodnione. - Och, nie wiem – mruknął z goryczą. – Być dobrym i być przeklętym to nie to samo. Pochyliła się do przodu i złapała go za dłoń, wciskając ją między jej własne. Jej dotyk był niczym ogień płynący przez jego żyły. Nie mógł wyczuć jej skóry, tylko tkaninę rękawiczek, a jednak to nie miało znaczenia. Podpaliłaś mnie, stertę popiołów, którą jestem. Zastanawiał się kiedyś, dlaczego miłość była zawsze ujmowana pod względem spalania. Pożar w jego własnych żyłach dał mu teraz odpowiedź. - Jesteś dobry, Will – wyznała. - Nie ma nikogo, kto mógłby ci powiedzieć bardziej prawdziwie niż ja, jak dobry jesteś. Mówił powoli nie chcąc, by zabrała swoje dłonie: - Wiesz, gdy mieliśmy piętnaście lat, Yanluo, demon, który zamordował rodziców Jema, został ostatecznie zabity. Wujek Jamesa postanowił przenieść się z Chin do Idrisu i zaprosił Jema, aby do niego przyjechał i zamieszkał z nim. Jem odmówił – dla mnie. Powiedział, że nie wolno porzucać swojego parabatai, że to część przysięgi. „Lud twój będzie ludem moim.” Zastanawiam się, gdybym miał okazję powrócić do mojej rodziny, czy zrobiłbym to samo dla niego. - Robisz to – powiedziała Tessa. – Nie myśl, że nie wiem, że Cecily chce, abyś wrócił z nią do domu. I nie myśl, że nie wiem, że pozostajesz tu przez wzgląd na Jema. - I twój – dodał, zanim zdążył się powstrzymać. Zabrała swoje ręce, a on przeklął siebie cicho i brutalnie: jak mogłeś być tak głupi? Jak mogłeś zrobić to po dwóch miesiącach? Byłeś tak uważny. Twoja miłość jest dla niej ciężarem, który znosi z grzeczności. Pamiętaj o tym. Ale Tessa pociągnęła jedynie za zasłonkę, gdy powóz się zatrzymał. Wjechali na ulicę20, na której wjeździe wisiał ogromny napis: wszystkich kierowców upomina 20

W oryginale mews - ulica wzdłuż, której znajdują się budynki przerobione z dawnych stajni (przyp.Nata).

się, aby przeprowadzili swoje konie podczas przejazdu pod tym łukiem. - Dojechaliśmy – powiedziała, jakby nie słyszała, co przed chwilą powiedział. Być może tego nie zrobił, pomyślał Will. Być może nie mówił głośno. Być może on tylko traci rozum. Z pewnością nie było to niemożliwe w tych okolicznościach. Kiedy drzwi powozu się otworzyły, przyniosło to ze sobą podmuch chłodnego powietrza Chelsea. Zobaczył, jak Tessa podniosła swoją głowę, gdy Cyryl pomógł jej zejść. Dołączył do dziewczyny na bruku. Miejsce to pachniało Tamizą. Zanim Wybrzeże zostało zbudowane, rzeka była blisko nadbrzeżnych domów, a oświetlenie gazowe w ciemnościach zmiękczało ich ostre krawędzie. Teraz rzeka była oddzielona, ale wciąż można było poczuć intensywny zapach słonej wody. Front numeru 16 był gregoriański, wykonany z prostej, czerwonej cegły, z wykuszowym21 oknem, które wystawało nad frontowymi drzwiami. Był tam niewielki wybrukowany dziedziniec z ogródkiem za eleganckim ogrodzeniem z wieloma delikatnymi wyrobami kowalstwa artystycznego. Brama była już otwarta. Tessa przeszła przez nią i ruszyła w górę frontowych schodów, a następnie zapukała do drzwi. Will był tylko kilka schodków za nią. Drzwi otworzył Woolsey Scott, mający na sobie kanarkowożółty, brokatowy22, jedwabny szlafrok narzucony na spodnie i koszulę. Miał złoty monokl umieszczony na jednym oku i przyglądał się dwójce przez niego ze wstrętem. - Szkoda - stwierdził. - Miałem wysłać lokaja, by was odesłał, ale myślałem, że jesteście kimś innym. - Kim? – zapytała dziewczyna, co nie wydawało się związane z tematem dla Willa, ale to była Tessa – zawsze zadawała pytania; zostaw ją samą w pokoju, a zacznie zadawać pytania meblom i roślinom. - Kogoś z piołunówką23. - Wypijesz tego dostatecznie dużo i myślisz, że jesteś kimś innym – stwierdził Will. – Poszukujemy Magnusa Bane, a jeśli go tu nie ma, to po prostu nam powiedz gdzie jest, a my nie będziemy już marnować twojego cennego czasu. Woolsey westchnął tak, jakby go przekonał. - Magnus – zwołał. – To twój niebieskooki chłopiec. Rozległy się kroki na korytarzu i za Woolseyem pojawił się Magnus24 w całości ubrany w strój wieczorowy, jakby właśnie wrócił z balu. Wykrochmalony gors25 i makiety, czarny frak, a włosy wyglądały jak poszarpane frędzle czarnego jedwabiu. - Przysługa – stwierdził Will i poprawił się, gdy Magnus uniósł brwi. – Sprawa. Woolsey westchnął i odsunął się od drzwi. 21

To te takie fajne okna, na których parapetach często w amerykańskich filmach są łóżka ;) (przyp. Nata). Hahaha to chyba nie tylko Tessa włamała się do garderoby Magnusa :D (przyp. Domi). 23 Jest to wódka ziołowa (70 proc. alkoholu) o charakterystycznej zielonej lub zielonkawożółtej barwie (przyp. Nata). 22

24 25

Ach, to wszystko wyjaśnia :D (przyp. Domi). Przednia część koszuli (przyp. Nata).

- Bardzo dobrze. Przejdźmy do bawialni. Nikt nie zaproponował, że weźmie ich kapelusze lub płaszcze, a gdy dotarli do bawialni Tessa zdjęła rękawiczki i stanęła blisko ognia, drżąc nieznacznie. Jej włosy były wilgotną masą loków przy karku. Will odwrócił wzrok, zanim mógłby sobie przypomnieć jak to jest przeczesać dłońmi jej włosy, czuć kosmyki skręcające się na jego palcach. Było to łatwiejsze w Instytucie z Jemem i innymi odwracającymi jego uwagę, co przypominało mu, że Tessa nie jest jego, że nie mógł jej wspominać w taki sposób. Tutaj, z nią u boku, uczucie, że była tu dla niego zamiast - całkiem rozsądnie - dla zdrowia swojego narzeczonego, było prawie niemożliwe. Woolsey rzucił się na fotel w kwieciste wzory. Wyszarpnął monokl ze swojego oka i zaczął kołysać nim wokół palców na jego długim, złotym łańcuszku. - Po prostu nie mogę się doczekać, aby usłyszeć o co chodzi. Magnus podszedł do kominka i oparł się o gzyms, co było typowym obrazem niespieszącego się młodzieńca. Pokój był pomalowany na jasnoniebiesko i ozdobiony obrazami, które przedstawiały olbrzymie pola granitu; błyszczące, niebieskie morze i ludzi w klasycznych strojach. Will sądził, że rozpoznał reprodukcję Alma-Tadema – lub przynajmniej to musiało być reprodukcją, prawda? - Nie gap się na ściany, Will – powiedział Magnus. – Byłeś nieobecny prawie miesiącami, więc co cię sprowadza tu teraz? - Nie chciałem ci przeszkadzać – wymamrotał William. To była tylko częściowo prawda. Gdy Magnus udowodnił, że klątwa obciążająca Willa jest fałszywa, zaczął unikać czarownika – nie dlatego, że był zły na niego, albo go już więcej nie potrzebował, ale ponieważ widok Magnusa sprawiał mu ból. Napisał do niego krótki list, mówiący co się stało i że jego sekret nie jest już więcej sekretem. pisał o zaręczynach Tessy i Jema. Poprosił Magnusa, aby ten nie odpowiadał. – Ale to jest – to jest kryzys. Kocie oczy Magnusa się rozszerzyły. - O jaki kryzys ci chodzi? - Yin fen – powiedział Will. - Nieźle – stwierdził Woolsey – nie mów mi, że moja paczka znowu to bierze? - Nie – odpowiedział William. – W ogóle tego nie ma. - Zobaczył zrozumienie na twarzy Magnusa i zaczął kontynuować wyjaśnianie sytuacji najlepiej jak umiał. Podczas, gdy Will mówił, wyraz twarzy czarownika nie zmienił się bardziej niż Churcha, kiedy ktoś się do niego odzywał. Magnus tylko obserwował swymi złoto-zielonymi oczami dopóki Will nie skończył. - I bez yin fen…? – spytał w końcu Magnus. - Umrze – powiedziała Tessa, odwracając się od kominka. Jej policzki były zaróżowione, ale czy od ognia, czy ze stresu, tego już Will nie mógł powiedzieć. – Nie od razu, ale… w przeciągu tygodnia. Jego organizm nie może funkcjonować bez proszku.

- Jak go zażywał? – zapytał Woolsey. - Rozpuszczał go w wodzie lub wziewał – co to ma do rzeczy? – zażądał Will. - Nic – odpowiedział Scott. – Zastanawiałem się tylko. Narkotyki demonów są ciekawą rzeczą. - Dla nas, którzy go kochają, jest to coś o wiele więcej niż ciekawe – powiedziała Tessa. Jej podbródek był uniesiony i Will przypomniał sobie co kiedyś do niej powiedział, o tym jaka była Boadicea. Była odważna i uwielbiał ją za to, nawet jeśli robiła to w obronie swojej miłości do kogo innego. - Dlaczego przychodzisz z tym do mnie? – Głos Magnusa był cichy. - Pomogłeś nam wcześniej – przypomniała mu Tessa. – Myśleliśmy, że możesz nam pomóc jeszcze raz. Pomogłeś z de Quincey'em – i Willowi z jego klątwą… - Nie jestem na każde twoje zawołanie – powiedział czarownik. – Pomogłem z de Quincey’em, ponieważ zażądała tego ode mnie Camille, a Will zaproponował mi przysługę w zamian. Jestem czarownikiem i nie służę Nocnym Łowcom za darmo. - A ja nie jestem Nocnym Łowcom – sprzeciwiła się Tessa. Zapadła cisza. Następnie: - Hmm – zaczął Magnus, odwracając się od ognia. - Rozumiem Tesso, że mamy ci pogratulować? - Ja… - Twoich zaręczyn z Jamesem Carstairs. - Och. – Zarumieniła się, a jej ręka powędrowała do szyi, na której zawsze nosiła naszyjnik mamy Jema: jego prezent dla niej. – Tak, dziękuję. Will bardziej poczuł, niż zobaczył, spojrzenie Woolsey’a skupione na ich trójce – przesuwał je od jednego do drugiego, jego umysł badał, dedukował, cieszył się. Ramiona Willa zesztywniały. - Byłbym szczęśliwy mogąc ci cokolwiek zaoferować w zamian – powiedział. – Inną przysługę lub cokolwiek byś chciał za yin fen. Jeśli to zapłata to, mogę zorganizować – to znaczy, mógłbym spróbować…. - Mogłem pomóc ci wcześniej – odpowiedział Magnus. – Ale to… - westchnął. – Pomyślcie. Jeśli ktoś kupuje cały zapas yin fen w kraju, wtedy ten ktoś musi mieć jakiś powód. A kto ma powód, żeby to zrobić? - Mortmain – wyszeptała Tessa, zanim Will mógł to powiedzieć. Wciąż pamiętał swój głos: - Sługusy Mortmaina skupowały zapasy yin fen na East End. Potwierdziłem to.

Jeśli by ci zabrakło, a on byłby jedynym dostawcą… - Zostalibyśmy na łasce i niełasce jego mocy – powiedział Jem. – Jeśli nie jesteś gotów pozwolić mi umrzeć, co oczywiście byłoby rozsądnym sposobem postępowania. Ale z wystarczającą ilością yin fen przez ostatnie dwanaście miesięcy Will myślał, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Myślał, że Mortmain znajdzie inny sposób nękania i dręczenia ich, z pewnością zobaczyłby, że ten plan nie mógł się udać. Will nie spodziewał się że zapas wystarczający na rok skończy się w ciągu 8 tygodni - Nie chcesz nam pomóc – stwierdził Will. – Nie chcesz postawić siebie jako wroga Mortmaina. - Nie można go za to winić. – Woolsey wstał w fałdach żółtego jedwabiu. – Co ewentualnie masz mu do zaoferowania, że uczyniłoby to warte tego ryzyka? - Dam ci wszystko – powiedziała Tessa głosem, którego Will poczuł w kościach. – Cokolwiek, jeśli możesz nam pomóc, pomóc Jemowi. Magnus chwycił garść swoich czarnych włosów. - Boże, ta wasza dwójka... Mogę popytać, wyśledzić niektóre bardziej niespotykane szlaki żeglugowe. Stara Molly… - Byłem u niej – powiedział Will. – Coś przeraziło ją tak bardzo, że nawet nie wychodzi ze swojego grobu. Woolsey prychnął. - I nic ci to nie mówi, mały Nocny Łowco? Czy to wszystko jest warte tego, aby przedłużyć życie twojego przyjaciela na kilka kolejnych miesięcy, kolejny rok? On i tak umrze. Im prędzej umrze, tym szybciej będziesz mógł mieć jego narzeczoną, tę w której jesteś zakochany. – Posłał rozbawione spojrzenie Tessie. – Naprawdę powinieneś odliczać dni do jego śmierci z wielkim zapałem.26 William nie wiedział co się później stało; wszystko nagle zrobiło się białe, a monokl Woolsey’a leciał przez pokój. Głowa Willa boleśnie w coś uderzyła, a wilkołak pod nim kopał go i przeklinał, gdy toczyli się w poprzek dywanu, aż nagle na nadgarstku poczuł ostry ból w miejscu, w którym podrapał go Woolsey. Ból rozjaśnił mu w głowie i zdał sobie sprawę, że wilkołak przyciskał go do ziemi, jego oczy zrobiły się żółte, a zęby, ostre jak sztylety, gotowe były by go ugryźć. - Przestań, przestań! – Tessa przy kominku chwyciła za pogrzebacz; Will wykrztusił coś i położył rękę na twarzy Woolsey’a, odpychając go. Wilkołak krzyknął i nagle jego ciężar znikł z klatki piersiowej Williama; Magnus podniósł wilkołaka i odepchnął go. Następnie ręce czarownika zacisnęły się na marynarce Willa i zaczął wywlekać go z pokoju. Woolsey gapił się na Willa, przykładając jedną rękę do twarzy w miejscu, w którym William poparzył mu skórę srebrnym pierścieniem. 26

Zabiłabym (przyp. Domi).

- Puść mnie! Puszczaj! – Will walczył, ale chwyt Magnusa był żelazny. Zaciągnął Williama do na wpół oświetlonej biblioteki. Will poderwał się, jak tylko Magnus go puścił, w wyniku czego nieelegancko się potknął lądując na aksamitnej, czerwonej kanapie. - Nie mogę zostawić Tessy samej z Woolsey’em… - Jej cnota jest z nim bezpieczna – powiedział Magnus oschle. – Woolsey będzie się zachowywać, czego nie można powiedzieć o tobie. Will odwrócił się powoli, wycierając krew z twarzy. - Gapisz się na mnie – mruknął Will do Magnusa. – Wyglądasz jak Church, zanim kogoś ugryzie. - Wdałeś się w bójkę z głową Praetor Lupus – zaczął czarownik gorzko. – Wiesz, co jego paczka zrobiłaby ci, jeśli mieliby wymówkę? Ty chcesz umrzeć, prawda? - Nie chcę – odpowiedział Will, zaskakując trochę nawet siebie. - Nie mam pojęcia, dlaczego ja ci w ogóle kiedykolwiek pomogłem. - Lubisz zepsute rzeczy. Magnus zrobił dwa kroki w jego stronę i chwycił twarz Willa w swoje długie palce, zmuszając go do uniesienia podbródka. - Nie jesteś Sydneyem Cartonem - stwierdził. – Co dobrego wyniknie z tego, że umrzesz za Jamesa Carstairsa, jeśli on i tak umiera? - Bo jeśli go uratuję, to warto to… - Boże! – Magnus zmrużył oczy. – Co jest tego warte? Co może być tego warte? - Wszystko to, co straciłem! – wykrzyknął Will. – Tesse! Czarownik zabrał dłoń z twarzy Willa. Zrobił kilka kroków do tyłu, oddychał powoli, jakby mentalnie licząc do dziesięciu. - Przykro mi – powiedział w końcu. – Za to, co powiedział Woolsey. - Jeśli Jem umrze, nie będę mógł być z Tessą – wyznał Will. – Bo to by wyglądało tak, jakbym czekał aż umrze lub czerpał radość z jego śmierci, bo to pozwoliło mi ją mieć. A ja nie będę taką osobą. Nie będę wykorzystywać jego śmierci. On musi żyć. – Opuścił ramiona, jego rękaw był cały we krwi. – To jedyny sposób spośród tego, co miało kiedykolwiek znaczenie. W przeciwnym razie to jest tylko… - Bezcelowe, niepotrzebne cierpienie i ból? Nie sądzę, że to pomoże, jeśli powiem ci, że takie jest życie. Dobry cierpi, zły dobrze prosperuje, a wszystko, co jest śmiertelne, przemija. - Chcę więcej – stwierdził Will. – Sprawiłeś, że chcę czegoś więcej niż to. Pokazałeś mi, że byłem przeklęty tylko dlatego, iż postanowiłem w to wierzyć.

Powiedziałeś mi, że było jakieś wyjście. A teraz odwracasz się od tego, co stworzyłeś. Magnus zaśmiał się krótko. - Jesteś niepoprawny. - Słyszałem to. – Will podniósł się z kanapy, krzywiąc się. – Pomożesz nam? - Pomogę. – Magnus sięgną do gorsu i wyciągnął coś, co wisiało na łańcuszku, coś, co świeciło delikatnym, czerwonym światłem. Kwadratowy czerwony kamień. Weź to. Położył to na dłoni Willa. William spojrzał na niego zmieszany. - To należało do Camille. - Dałem jej to w prezencie – mruknął Magnus z lekkim żalem błąkającym się na jego ustach. – Zwróciła mi wszystkie prezenty, jakie jej dałem w zeszłym miesiącu. Równie dobrze możesz to wziąć. Ostrzega, kiedy demony są blisko. Może będzie działać na te mechaniczne maszyny Mortmaina. - Prawdziwa miłość nie może umrzeć – powiedział Will, tłumacząc napis na odwrocie kamienia w świetle korytarza. – Nie mogę tego nosić, Magnusie. Jest zbyt ładny jak na mężczyznę. - Tak jak ty. Idź do domu i umyj się. Wezwę was, jak tylko zdobędę jakieś informacje. – Spojrzał bacznie na Willa. – W między czasie rób co w twojej mocy, abyś zasłużył na moją pomoc. *** - Jeśli się do mnie zbliżysz, walnę cię w łeb tym pogrzebaczem – powiedziała Tessa, wymachując narzędziem kominkowym w kierunku Woolsey’a Scott, jak gdyby był mieczem. - Nie mam wątpliwości, że byś to zrobiła – stwierdził, patrząc na nią z niechętnym szacunkiem, kiedy wycierał krew ze swojej brody chustką z monogramem. Will też był we krwi, swojej własnej i Woolsey’a; był on teraz z Magnusem w innym pokoju, roznosząc wszędzie krew. William nigdy nie był zbytnio schludny, a jeszcze mniej gdy władały nim emocje. - Widzę, że zaczynasz być taka jak oni – Nocni Łowcy. Wydajesz się uwielbiać ich tak bardzo. Co cię opętało, żeby zaręczyć się z jednym z nich? Do tego umierającym? Wściekłość zapłonęła w Tessie, przez co walnęła Woolsey’a pogrzebaczem, nie zważając na to, czy się do niej zbliżył czy nie. Poruszał się bardzo szybko podczas walki z Willem i nawet nie przypuszczała, że ma jakiekolwiek szanse. - Nie znasz Jamesa Carstairsa. Nie mów o nim.

- Kochasz go, prawda? – Woosley sprawił, że zabrzmiało to nieprzyjemnie. – Ale kochasz też Willa. Tessę zmroziło. Wiedziała, że Magnus wiedział o miłości Williama do niej, ale pomysł, że to, co ona czuła do niego było wypisane na jej twarzy, był zbyt przerażający, by go rozważyć. - To nieprawda. - Kłamiesz – zauważył Woolsey. – Naprawdę, jaka to różnica jak i tak jeden z nich umrze? Zawsze masz znakomitą drugą opcję. Tessa pomyślała o Jemie, o kształcie jego twarzy, o jego oczach zamkniętych w koncentracji, kiedy grał na skrzypcach, krzywiźnie jego ust, gdy się uśmiechał, o jego delikatnych palcach – o każdym wyznaniu miłości do niej. - Jeśli miałbyś dwoje dzieci – zaczęła – powiedziałbyś, że jest w porządku, jakby jedno z nich zmarło, bo wciąż masz to drugie? - Można kochać dwoje dzieci. Ale serce może być poddane tylko jednej romantycznej miłości – powiedział Woolsey. – To jest natura Erosa, prawda? Opowieści przekażą nam coś, w czym sami nie mamy żadnego doświadczenia. - Zrozumiałam coś dzięki powieści. - I co to jest? - To, że nie są prawdziwe. Woolsey uniósł brew. - Zabawna jesteś – stwierdził. – Powiedziałbym, że nie wiem, co w tobie widzą ci chłopcy, ale… - Wzruszył ramionami. Jego żółty szlafrok miał teraz na sobie krwawą plamę. - Kobiety nie są czymś, co kiedykolwiek zrozumiałem. - Co uważasz w nich za tajemnicze, sir? - Głównie sam ich sens. - Cóż, musisz mieć matkę – powiedziała Tessa. - Ktoś mnie takim urodził – odpowiedział Woolsey bez entuzjazmu. – Pamiętam ją trochę. - Być może, ale nie mógłbyś istnieć bez kobiety, prawda? Jakkolwiek mało dla ciebie znaczymy, jesteśmy bystrzejsze i bardziej zdeterminowane oraz bardziej cierpliwe niż mężczyźni. Mężczyźni mogą być silni, ale to kobiety są tymi, które to znoszą. - To jest to co robisz? Znosisz? Zaręczona kobieta powinna być szczęśliwsza. – Jego oczy obserwowały ją bacznie. – Podzielone serce nie może się ostać, jak to mówią. Kochasz ich obydwu, a to cię niszczy. - Dom – powiedziała Tessa. Uniósł brwi.

- Co? - Dom podzielony nie może się ostać, a nie serce. Być może nie powinieneś próbować cytować, jeśli nie umiesz zrobić tego poprawnie. - A ty może powinnaś przestać użalać się nad sobą – powiedział. – Większość ludzi jest szczęśliwa mając jedną wielką miłość w swoim życiu. Ty znalazłaś dwie. - Mówi mężczyzna, który nie ma żadnej.27 - Och! – Woolsey cofnął się, chwytając się za pierś i udając, że zabolało go serce. - Gołąbeczek gryzie. Bardzo dobrze, jeśli nie chcesz omawiać swoich prywatnych spraw to może porozmawiamy o czymś bardziej ogólnym? Twoja własna natura? Magnus wydaje się być przekonany, że jesteś czarownicą, ale ja nie jestem tego taki pewien. Myślę, że masz w sobie trochę krwi faerie, ale co to za magia zmiany kształtu, jeśli nie magia iluzji? I kim są mistrzowie magii i iluzji, jeśli nie Fair Folk? Tessa pomyślała o niebieskich włosach kobiety faerie na przyjęciu Benedicta, która twierdziła, że zna jej matkę i oddech uwiązł jej w gardle. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Magnus i William wrócili. Will, tak ja przewidywała, tak samo zakrwawiony jak wcześniej, marszczący brwi. Jego spojrzenie przeniosło się z Tessy na Woolsey'a i roześmiał się. - Przypuszczam, że miałeś rację, Magnusie – stwierdził. – Tessie nie grozi żadne niebezpieczeństwo z jego strony. Nie można powiedzieć tego o drugiej stronie. - Tessa, kochanie odłóż pogrzebacz – powiedział czarownik wyciągając rękę. – Woolsey może być okropny, ale są lepsze sposoby na znoszenie jego humorów. Patrząc się na Woolsey’a, Tessa podała pogrzebacz Magnusowi. Ledwie zwracała na cokolwiek uwagę; była zbyt skupiona na Willu. Poznała już po jego minie, że cokolwiek on i czarownik powiedzieli sobie na osobności, nie rozwiązało to problemu z narkotykami Jema. Wyglądał na przygnębionego i trochę przerażonego, a plamy z krwi - pokrywające jego wydatne kości policzkowe - sprawiały, że błękit jego oczu bardziej zaskakiwał. Magnus wyprowadził ich z bawialni na zewnątrz do frontowych drzwi, gdzie chłodne powietrze uderzyło Tessę jak fala. Założyła rękawiczki i kiwnęła głową na pożegnanie czarownikowi, który zamknął drzwi, zostawiając ich dwójkę na zewnątrz w nocy. Tamiza znajdowała się za trzema drzewami, ulica i Nasyp oraz lampy gazowe na Battersea Bridge błyszczały w odbiciu wody pośród złoto-niebieskiej nocy. Cień powozu był widoczny pomiędzy drzewami przy bramie. Nad nimi pojawił się księżyc, który zaraz znikł pomiędzy obłokami szarych chmur. Will był zupełnie nieruchomy. - Tessa – powiedział. 27

Jezu Tessa jaka pyskata… (przyp. Domi).

Jego głos był zdławiony i dziwny. Theresa zeszła szybko niżej i stanęła naprzeciwko niego, patrząc mu w oczy. Twarz Willa była często tak samo zmienna jak księżyc; nigdy wcześniej nie widziała jej takiej bez emocjonalnej. - Powiedział, że pomoże? – wyszeptała. – Magnus? - Spróbuje, ale – sposób w jaki na mnie patrzył – współczuł mi, Tess. To znaczy, że nie ma nadziei, prawda? Jeśli nawet Magnus myśli, że to przedsięwzięcie jest skazane na porażkę, to nie ma nic więcej co mogę uczynić, prawda? Położyła dłoń na jego ramieniu. Nie poruszył się. To było dziwne, być tak blisko niego, czuć znajome uczucie jego obecności, gdy przez miesiące unikali swojego towarzystwa i prawie wcale ze sobą nie rozmawiali. Nie chciał nawet spojrzeć jej w oczy. A teraz był tu, pachnący mydłem, deszczem i krwią. Sobą. - Zrobiłeś tak wiele – szepnęła. – Magnus postara się pomóc, a my będziemy szukać i może coś w końcu uda się zrobić. Nie można porzucać nadziei. - Wiem. Wiem to. I czuję taki strach w sercu, jakby to były ostatnie godziny mojego życia. Czułem taką rozpacz wcześniej, Tess, ale nigdy nie czułem takiego strachu. A jednak znałem to uczucie – zawsze wiedziałem… Że Jem umrze. Nie powiedziała tego. Zawisło to pomiędzy nimi niewypowiedziane. - Kim jestem? – wyszeptał. – Przez wiele lat udawałem kogoś innego, a potem czułem dumę, że mogę powrócić do prawdy, tylko nie było już żadnej prawdy, do której mogłem wrócić. Byłem zwyczajnym dzieckiem, a następnie niedobrym mężczyzną, a teraz nie wiem, jak być którymkolwiek z nich. Nie wiem kim jestem, a kiedy Jem odejdzie, nie będzie już nikogo by mi to pokazał. - Ja wiem, kim jesteś. Jesteś Willem Herondale.28 – To było wszystko, co powiedziała i nagle była w jego uścisku, a jego głowa leżała na jej ramieniu. Na początku zamarła z czystego zdziwienia, a następnie odwzajemniła uścisk, trzymała go w ramionach, ponieważ drżał. Nie płakał; to było coś innego, coś w rodzaju ataku, jakby się dusił. Wiedziała, że nie powinna go dotykać, ale nie mogła sobie wyobrazić, by Jem chciał, aby odepchnęła Willa w takim momencie. Nie może być Jemem dla niego, pomyślała, nie może być jego kompasem, który zawsze wskazywał północ, ale jeśli było coś, co mogła zrobić, to uczynić jego ciężar lżejszym do niesienia. *** - Chcesz tą straszną tabakierkę, którą ktoś mi dał? Jest ze srebra, więc nie mogę jej dotknąć – zaproponował Woolsey. Magnus stał przy wykuszowym oknie salonu. Odsunął zasłonę nieco na bok, aby móc zobaczyć Tessę i Willa na frontowych schodach, tulących się do siebie, jakby od tego zależało ich życie. Nucił wymijająco w odpowiedzi. 28

Nie wpadłabym na to (przyp. Domi).

Woolsey przewrócił oczami. - Ciągle tam są, prawda? - Cicho. - Skomplikowany jest ten romantyczny biznes – powiedział Woolsey. Znacznie lepiej robić to, co my robimy. Biznesowe sprawy.

–

- Rzeczywiście. – Will i Tessa w końcu się od siebie odsunęli, ale wciąż trzymali się za ręce. William wydawał się być ciągnięty przez Tessę na dół. – Ożeniłbyś się, gdybyś nie miał żadnych siostrzeńców, którzy przekazaliby nazwisko? - Przypuszczam, że tak. Boże dopomóż Anglii, Harremu, świętemu Jerzemu i Preator Lupus! – Woolsey zaśmiał się; nalał sobie kieliszek czerwonego wina z karafki na kredensie i mieszał go teraz spoglądając na jego zawartość. – Dałeś Willowi naszyjnik Camille – zauważył. - Skąd wiesz? – Magnus poświęcał tylko połowę swojej uwagi rozmowie; druga połowa skupiała się na idących w kierunku powozu Willu i Tessie. Jakoś, pomimo różnicy w ich wzroście i budowie, to ona wydawała się być osobą, która jest oparciem dla Williama. - Nosiłeś go, gdy wychodziłeś z nim z pokoju, ale gdy wróciłeś, już go na sobie nie miałeś. Przypuszczam, że nie powiedziałeś mu ile to jest warte? Że nosi na sobie rubin, który jest wart więcej niż Instytut? - Nie chciałem go – powiedział czarownik. - Tragicznie przypominał o utraconej miłości? - Nie pasował do mojej cery. – Will i Tessa byli teraz w powozie, a ich kierowca uderzył lejcami. – Myślisz, że jest dla niego szansa? - Szansa dla kogo? - Willa Herondale. Żeby być szczęśliwym. Woosley odstawił kieliszek i westchnął. - Czy jest szansa dla ciebie, żebyś był szczęśliwy, jeśli on nie jest? Magnus nic nie odpowiedział. - Zakochałeś się w nim? – zapytał Woolsey, z ciekawości, nie zazdrości. Czarownik zastanawiał się, jak to jest mieć takie serce – a raczej nie mieć go w ogóle. - Nie – powiedział Magnus. – Zastanawiałem się nad tym, ale nie. To coś innego. Czuję, że jestem mu to winny. Słyszałem, że jak uratujesz komuś życie, to jesteś za to życie odpowiedzialny. Czuję się odpowiedzialny za tego chłopaka. Jeśli nigdy nie znajdzie szczęścia, będę czuł, że go zawiodłem. Jeśli nie może mieć dziewczyny, którą kocha, będę czuł, że go zawiodłem. Jeśli nie utrzymam jego parabatai przy życiu, będę czuł, że go zawiodłem. - W takim razie zawiedziesz go – stwierdził Woolsey. – W między czasie, gdy

ty będziesz rozczulać się nad sobą i szukać yin fen, myślę, że wybiorę się w podróż. Zobaczyć okolicę. Miasto zimą mnie przygnębia. - Rób jak chcesz. – Magnus pozwolił by zasłony opadły na swoje miejsce, zasłaniając mu widok na powóz Willa i Tessy, gdy znikał z pola widzenia. *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Inkwizytor Victor Whitelaw Josiah, Byłem głęboko zaniepokojony z powodu twojego listu do Rady w sprawie Charlotte Branwell. Jako starzy znajomi, miałem nadzieję, że będziesz mówił do mnie bardziej swobodniej niż do nich. Czy jest jakiś problem w związku z nią, który dotyczy ciebie? Jej ojciec był naszym serdecznym przyjacielem i nic nie wiem o tym, żeby zrobiła jakąś hańbiącą rzecz. Pozdrawiam w niepokoju, Victor Whitelaw

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Nata Korekta: Domi

Rozdział 6

Niechaj nastanie ciemność ,,Pozwól Miłości objąć Smutek, aby obydwie nas nie pogrążyły, Pozwól ciemności zachować jej kruczoczarny połysk: Ach, słodziej jest być pijanym po stracie, Tańcząc ze śmiercią, upadając na ziemię.'' —Alfred, Lord Tennyson, “Ku pamięci A.H.H.”

Do: Inkwizytor Victor Whitelaw Od: Konsul Josiah Wayland Oznaką niepokoju jest to, że piszę do ciebie ten list, Victor, kiedy to znamy siebie już ładnych kilka lat. Czuję się trochę jak prorokini Cassandra, skazany na znanie prawdy i nie znanie nikogo, kto w nią wierzy. Być może to była oznaka mojej pychy, umieszczenie Charlotte Branwell na miejscu, które teraz zajmuje, z którego mnie drażni. Wciąż podważa mój autorytet, a jej niestabilność - czego się obawiam - może przyczynić się do tego, że będzie to dotkliwe dla Clave. To, co powinno być dla niej katastrofą - odkrycie, że trzyma pod swoim dachem szpiegów: dziewczynę Lovelace, która brała współudział w planach Mistrza - zostało przekształcone w triumf. Enklawa chwali mieszkańców Instytutu jako tych, którzy odnaleźli Mistrza i wygnali go z Londynu. Nie widziano go - jak i nie słyszano o nim - od kilku miesięcy, co jest przypisane Charlotte i jest to dobry znak, chociaż podejrzewam, że wycofał się specjalnie i przegrupował swoje oddziały. Chociaż jestem Konsulem i kieruję Clave, to wiele dla mnie znaczy to, że te wydarzenia przejdą do historii jako czas Charlotte Branwell, jaki i to, że moje dziedzictwo zostanie utracone...

Do: Inkwizytor Victor Whitelaw Od: Konsul Josiah Wayland Victor, Twoja troska jest bardzo cieniona, ale nie czuję żadnego niepokoju względem Charlotte Branwell, której bym nie umieścił w swoim liście do Rady. Możesz nabrać wiary dzięki sile Anioła w tych trudnych czasach, Josiah Wayland *** Śniadanie na początku odbywało się w spokojnej atmosferze. Gideon i Gabriel przyszli razem, obydwoje przygnębieni. Ten drugi powiedział zaledwie słowo, prócz pytania skierowanego do Henrego o to, by podał mu masło. Cecily usadowiła się na drugim końcu stołu i czytała w czasie posiłku książkę; Tessa chciała przeczytać tytuł, ale dziewczyna umieściła książkę pod takim kątem, że nie mogła tego zrobić. Will, który siedział naprzeciwko Theresy, miał cienie pod oczami przez nieprzespaną, pełną wydarzeń noc. Tessa bez entuzjazmu dłubała w swojej potrawce z ryżu w ciszy, dopóki drzwi otworzyły się i wszedł Jem. Spojrzała w górę z zaskoczeniem, jak i radością. Nie wyglądał wyjątkowo źle, był tylko zmęczony i blady. Wsunął się z gracją na krzesełko obok niej. - Dzień dobry. - Wyglądasz dużo lepiej, Jemmy. - Zaobserwowała z zachwytem Charlotte. Jemmy? Tessa spojrzała na Jema z rozbawieniem: wzruszył ramionami i posłał jej skromny uśmiech. Spojrzała nad stołem i odnalazła wzrok Willa, który ich obserwował. Gdy na siebie patrzyli, zauważył w jej oczach pytanie. Czy jest jakaś szansa, że znalazł zamiennik yin gen w czasie, gdy wracał do domu bądź też rano? Ale nie, spojrzał na nią z zaskoczeniem, tak jak przeczuwała. - Czuję się dobrze - powiedział Jem. - Cisi Bracia bardzo mi pomogli. - Sięgnął i zaczął nalewać sobie filiżankę herbaty, a Tessa przyjrzała się jak kości i ścięgna poruszając się w jego wąskim nadgarstku, niepokojąco widoczne. Gdy odstawił dzbanek, sięgnęła swoją dłonią pod stół i ścisnęła jego dłoń. Jego szczupłe palce splotły się z jej, co było dla niej uspokajające. Głos Bridget wydobywał się z kuchni na zewnątrz. ,,Chłodny wiatr wieje dzisiaj, ukochany,

Zimne są krople deszczu; Prawdziwa pierwsza miłość, jaką miałam Została pogrzebana w lesie. Zrobię tak wiele dla mojego ukochanego, Jak tylko młoda kobieta może: Usiądę tuż przy jego grobie i będę nosić żałobę Dwunastomiesięczną żałość i jeszcze jeden dzień dłużej.” - Na Anioła, jest przygnębiająca. - stwierdził Henry, odkładając swoją gazetę wprost na swój talerz, co spowodowało, że jej brzegi przesiąkły żółtkiem. Charlotte otworzyła usta, jakby chciała zaprotestować, ale zamknęła je. - Te wszystkie złamane serca, śmierci i nieodwzajemnione miłości. - Cóż, o tym jest właśnie większość piosenek - zaczął Will - Bo chociaż odwzajemniona miłość jest do nich idealna, nie ma wiele wspólnego z balladą. Jem spojrzał w górę, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, potężny rozbrzmiał zabrzmiał w Instytucie. Tessa była wystarczająco zaznajomiona ze swoim Londyńskim domem, że poznała ten dźwięk, dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeli jednocześnie na Charlotte, jakby ich głowy były złączone z resztą ciała sprężyną. Charlotte, wyglądając na zaskoczoną, odłożyła widelec. - Och, kochanie - zaczęła - Jest coś, co chciałam ci powiedzieć, ale... - Madam? - To była Sophie, wchodząc do pokoju z tacą w jednej dłoni. Tessa nie mogła nie zauważyć tego, że Gideon wpatrywał się w nią, a ona rozmyślnie unikała jego wzroku. Jej policzki zrobiły się delikatnie różowe. - Konsul Wayland jest na dole. Prosił o rozmowę z panią. Charlotte wzięła złożony pergamin z tacy, przeczytała jego zawartość, westchnęła i powiedziała: - Cóż, niech wejdzie. Sophie zniknęła, a spódnica zawirowała wokół jej nóg. - Charlotte? - Henry brzmiał na zdziwionego. - Co się dzieje? - Właśnie - Will położył sztućce z brzękiem na talerzu. - Konsul? Przerywający nasz czas na śniadanie? Co będzie następne? Inkwizytor na herbatce? Piknik z Cichymi Braćmi? - Paszteciki z kaczki w parku - dodał Jem pod nosem. On i Will posłali sobie szybki uśmiech, zanim drzwi otworzyły się i wszedł przez nie Konsul. Konsul Wayland był rosłym człowiekiem, o szerokim torsie, dobrze uzbrojonym. Szata zawsze wydawała się trochę niezgrabnie zwisać z jego szerokich ramion. Miał blond brodę jak Viking, a w tej chwili ekspresja jego twarzy była burzliwa. - Charlotte - powiedział bez przywitania się. - Jestem tutaj by porozmawiać z tobą o Benedict’cie Lightwoodzie.

Rozległ się słaby szelest: Gabriel zacisnął dłoń na obrusie. Gideon położył dłoń na nadgarstku brata, uspokajając go, ale Konsul już na nich patrzył. - Gabriel – zaczął - myślałem o tym, żebyś udał się do domu Blackthornsów wraz z siostrą. Gabriel ścisnął drugą dłonią uchwyt szklanki z wodą. - Są całkowicie pochłonięci w żalu przez Ruperta - odpowiedział. - Nie sądziłem, że jest to odpowiedni czas na zamieszkanie z nimi. - Cóż, a ty opłakujesz śmierć swojego ojca, prawda? - spytał Konsul. Dzielenie się smutkiem sprawia, że jest mniejszy, tak mówią. - Konsulu... - zaczął Gideon, spoglądając szybko z zaniepokojeniem na brata. - Chociaż dzielenie się z siostrą może być dość niewygodne, biorąc pod uwagę to, że wniosła skargę przeciwko tobie za morderstwo. Gabriel wydał z siebie odgłos, jakby ktoś wylał na niego wodę. Gideon rzucił serwetkę na stół i wstał. - Co Tatiana zrobiła? - spytał. - Słyszałeś mnie - odpowiedział Konsul. - To nie było morderstwo - powiedział Jem. - Jak już mówiłem - zaczął Konsul - Zostałem poinformowany, że tak właśnie było. - Zostałeś też poinformowany, że Benedict przemienił się w gigantycznego robaka? - spytał Will, a Gabriel spojrzał na niego z dziwieniem, jakby nie oczekiwał, że będzie broniony przez niego. - Will, proszę - powiedziała Charlotte. - Konsulu, napisałam ci wczoraj, że Benedict Lightwood jest w ostatnim stadium przem.... - Powiedziałaś mi, że odbyła się walka i umarł. - odpowiedział Konsul. - Ale to, co słyszałem to to, że był chory na ospę, został wytropiony i zabity, jak i to, że nie stawiał oporu. Will, którego oczy były podejrzanie błyszczące, otworzył usta. Jem wyciągnął dłoń i mu je zasłonił. - Nie rozumiem - powiedział James, zagłuszając stłumione protesty Willa. Skąd możesz wiedzieć, że Benedict Lightwood nie żyje nie wiedząc jak zginął. Nie ma ciała, które można znaleźć, ponieważ stał się bardziej demonem, niż człowiekiem, a jak wiadomo, zniknął po śmierci tak, jak robią to demony. A zaginieni służący, śmierć męża Tatiany... Konsul wyglądał na znużonego. - Tatiana Blackthorn powiedziała, że grupa Nocnych Łowców z Instytutu zabiła jej ojca, a Rupert został zabity przypadkowo, podczas bójki. - Czy wspomniała, że jej ojciec zjadł jej męża? - spytał Henry, patrząc w górę

znad gazety. - Och, tak. Zjadł go. Pozostał po nim zakrwawiony but w ogrodzie. Były na nim znaki zębów. Chciałbym wiedzieć, dlaczego jest to uważane jako przypadek. - Pomyślałbym nawet, że spowodowany był on stawianiem oporu - dodał William. - Zjedzenie jedynego zięcia. Chociaż, przypuszczam, że w każdej rodzinie zdarzają się sprzeczki - Nie mówi pan poważnie, - zaczęła Charlotte - że robak, którym był Benedict, powinien uspokoić się i powstrzymać, prawda, Josiah? Był w ostatnim stadium ospy! Oszalał i stał się robakiem! - Mógł się stać robakiem, a dopiero następnie oszaleć - powiedział dyplomatycznie Will. - Nie jesteśmy całkowicie pewni. - Tatiana jest zmartwiona - zaczął Konsul - Rozważa domagania się zadośćuczynienia za... - W takim razie zapłacę jej - powiedział Gabriel, odpychając swoje krzesło od stołu i wstając. – Będę oddawał swojej niedorzecznej siostrze każdą moją pensję, do końca życia, jeżeli tego zechce. Tak, przebiłem strzałą jego oko. I zrobiłbym to jeszcze raz. Czymkolwiek to coś było, nie był to już mój ojciec. Nastała cisza. Nawet Wayland wydawał się nie wiedzieć co powiedzieć. Cecily odłożyła książkę i wpatrywała się raz w Gabriela, raz w Konsula i z powrotem. - Wybacz, Konsulu, ale cokolwiek powiedziała ci Tatiana, nie znała prawdy o sytuacji. - powiedział Gabriel. - Tylko ja byłem w domu z ojcem, gdy zachorował. Byłem z nim sam, gdy w ciągu ostatnich dwóch tygodni zaczął wariować. W końcu przyszedłem tutaj: błagałem brata o pomoc - ciągnął. - Charlotte życzliwie ofiarowała mi pomoc swoich Nocnych Łowców. Do czasu, gdy przybyliśmy z powrotem do domu, to coś, czym stał się mój ojciec, rozszarpało męża mojej siostry. Zapewniam cię, Konsulu, nie było sposobu na uratowanie naszego ojca. Walczyliśmy o swoje życia. - Dlaczego więc Tatiana... - Ponieważ została upokorzona - odpowiedziała Tessa. To były je pierwsze słowa, odkąd Konsul pojawił się w pokoju. - Tak mi powiedziała. Wierzy, że to będzie ciążyć na jej rodzinnym nazwisku, jeżeli ktoś dowie się o demonicznej ospie: Przypuszczam, że próbowała zmienić trochę zdarzenia w nadziei, że powtórzysz je Radzie. Ale nie mówiła prawdy. - Naprawdę, Konsulu - zaczął Gideon - czy to ma sens? Że wszyscy pobiegliśmy jak szaleni by zabić mojego ojca, że jego synowie chcą to ukryć, czy też, że Tatiana kłamie? Ona nigdy nie zastanawia się dostatecznie nad czymkolwiek: wiesz o tym. Gabriel stał z dłonią na oparciu krzesła jego brata. - Jeżeli sądzisz, że tak łatwo pozwoliłbym na zabicie ojca, proszę bardzo, zabierz mnie do Cichego Miasta, żebym został tam przesłuchany. - To będzie najrozsądniejsze rozwiązanie - stwierdził Konsul.

Cecily postawiła filiżankę na dole z hukiem, co sprawiło, że wszyscy przy stole podskoczyli. - To nie fair. - powiedziała. - On mówi prawdę. Tak jak my wszyscy. Musisz to wiedzieć. Konsul posłał jej długie, uważne spojrzenie, a następnie odwrócił się do Charlotte. - Oczekujesz mojego zaufania? - spytał. - A mimo to ukrywasz swoje czyny przede mną. Czyny wywierają konsekwencję, Charlotte. - Josiah, poinformowałam cię, co stało się przy domu Lightwoodów w momencie, gdy wszyscy wrócili do domu i po upewnieniu się, że wszystko z nimi w porządku... - Powinnaś mi powiedzieć wcześniej - przerwał jej stanowczo Konsul. - W momencie, gdy przybył Gabriel. To nie była rutynowa misja. Postawiłaś się w pozycji, w której muszę cię bronić pomimo faktu, że nie przestrzegałaś protokołu i wyruszyłaś na misję bez zgody Rady. - Nie było czasu... - Dosyć - powiedział Konsul takim tonem, żeby przestali się tłumaczyć. Gideon i Gabriel, udacie się ze mną do Cichego Miasta na przesłuchanie. - Charlotte zaczęła protestować, ale Wayland uniósł dłoń. - Zaprowadzenie Gabriela i Gideona do Braci jest już postanowione; unikniemy w ten sposób zamieszania i pozwoli mi to szybko odpowiedzieć na prośbę Tatiany o odszkodowanie. Wy dwaj - Konsul odwrócił się do braci Lightwood. - Pójdźcie na dół do mojej karocy i poczekajcie tam na mnie. W trójkę udamy się do Cichego Miasta; kiedy Cisi Bracia skończą z wami, a jeśli nie znajdą nic interesującego, wrócicie tutaj. - Nic nie znajdą - powiedział Gideon zdegustowanym tonem. Położył dłonie na ramionach brata i zaczął go wyprowadzać z pokoju. Kiedy Gideon zamknął drzwi za nimi, Tessa zauważyła coś błyszczącego w jego dłoni. Znów miał swój pierścień rodzinny Lightwoodów. - Dobrze - zaczął Konsul, odwracając się do Charlotte. - Dlaczego mi nie powiedziałaś - w odpowiednim czasie - że twoi Nocni Łowcy wrócili i powiedzieli ci, że Benedict jest martwy? Charlotte utkwiła wzrok w swojej herbacie. Usta miała mocno ściągnięte w linię. - Chciałam ochronić chłopaków - zaczęła. - Chciałam, by mieli trochę czasu na uspokojenie się, wyciszenie. Potrzebowali trochę zwłoki, po tym, jak zobaczyli umierającego ojca, zanim zacząłbyś im zadawać pytania, Josiah! - Te wszystkie - kontynuował Konsul, ignorując jej odpowiedź - książki i papiery Benedicta, Tatiana powiedziała nam o nich. Przeszukaliśmy jego dom, ale jego dzienniki zniknęły, jego biurko jest puste. To nie twoje dochodzenie, Charlotte; te papiery należą do Clave.

- Czego będziecie w nich szukać? - spytał Henry, odsuwając swoją gazetę z talerza. Brzmiał na pozornie niezainteresowanego odpowiedzią, ale błysk w jego oczach zdradzał prawdę. - Informacji na temat jego powiązania z Mortmainem. Informacji o innych członkach Clave, którzy mogą być w zmowie z Mortmainem. Wskazówek co do jego miejsca pobytu... - A jego urządzenia? - spytał Henry. Konsul urwał w połowie zdania. - Jego urządzenia? - Diabelskie Maszyny. Jego armia automatów, stworzona w celu zniszczenia Nocnych Łowców, którą chce nas zaatakować. - Charlotte, która wydawała się pozornie wrócić do siebie, powiedziała to, odkładając serwetkę w dół. - Faktem jest to, że prędzej czy później rozszyfrujemy coraz mniej zrozumiałe notatki Benedicta. - A więc wzięłaś jego notatki i dzienniki. Inkwizytor był przekonany co do tego. - Konsul potarł wierzchem dłoni oczy. - Oczywiście, że tak. I oczywiście, że ci je oddam. Od początku to planowałam. - Wybitnie opanowana Charlotte podniosła mały srebrny dzwonek z talerzyka i zadzwoniła nim; kiedy Sophie się pojawiła, szepnęła jej coś krótko, a dziewczyna, dygając w stronę Konsula, wymknęła się z pokoju. - Powinnaś zostawić papiery tam, gdzie były, Charlotte. To wymagana procedura - powiedział Konsul. - Nie było żadnego powodu, dla którego nie powinnam do nich zaglądać... - Musisz zaufać mojemu osądowi i Prawu. Ochrona chłopaków Lightwood nie jest większym priorytetem niż odkrycie, gdzie jest Mortmain, Charlotte. Nie postępujesz prawidłowo względem Clave. Jesteś częścią Enklawy, powinnaś to zgłosić do mnie. Czy to jasne? - Tak, Konsulu - powiedziała Charlotte, gdy Sophie wróciła do pokoju z pakietem papierów, które cicho oddała Konsulowi. - Następnym razem, gdy jeden z naszych cenionych członków zamieni się w robaka i zje innego szanowanego członka, poinformujemy cię niezwłocznie. Konsul zacisnął szczękę. - Twój ojciec był moim przyjacielem – zaczął. - Ufałem mu i przez to ufam też tobie. Nie zmuszaj mnie, bym pożałował powołania cię na to stanowisko, bądź też wstawiania się za tobą, gdy Benedict Lightwoodowi podważał twoją pozycję. - Byłeś po stronie Benedicta! - krzyknęła Charlotte. - Gdy zasugerował, by dać mi dwa tygodnie na zakończenie zadania, co było niemożliwe, a ty zgodziłeś się na to! Nie powiedziałeś słowa w mojej obronie! Gdybym nie była kobietą, nie traktowałbyś mnie tak. - Jeżeli nie byłabyś kobietą - zaczął Konsul - nie musiałbym tego robić.

I mówiąc to, odszedł, w wirze ciemnych szat i lekkim skrzeniu run. Zaraz po tym, jak zamknęły się za nim drzwi, Will syknął: - Jak mogłaś mu dać te papiery? Potrzebujemy ich... Charlotte, która osunęła się na krześle, powiedziała: - Will, całą noc kopiowałam istotne urywki. Większość z nich było... - Bełkotem? - zasugerował Jem. - Pornofrafią? - spytał Will w tym samym czasie co James. - Albo to i to. Słyszałaś wcześniej o pornograficznym bełkocie? Jem uśmiechnął się, a Charlotte oparła głowę na dłoniach. - Było więcej tego pierwszego, niż drugiego, jeżeli musisz wiedzieć powiedziała. - Skopiowałam wszystko, co mogłam, z nieocenioną pomocą Sophie. Uniosła wzrok. - Will, musisz o tym pamiętać. To nie jest już nasza sprawa. Mortmain jest problemem Clave, co zresztą tak postrzegają. Był czas, gdy byliśmy odpowiedzialni za Mortmaina, ale... - Jesteśmy odpowiedzialni za ochronę Tessy! - powiedział Will ostro, czym zaskoczył nawet Tessę. Chłopak lekko pobladł, gdy zdał sobie sprawę, że wszyscy patrzą na niego ze zdziwieniem, ale szybko wytłumaczył się: - Mortmain wciąż jej chce. Nie możemy sobie wmówić, że odpuścił. Może wrócić z automatami, wraz z czarami, ogniem, zdradą, ale przyjdzie. - Oczywiście, będziemy ją chronić - zaczęła Charlotte - Nie potrzebujemy przypomnienia, Will. Jest teraz jedną z nas. A mówiąc o nas... - spojrzała na talerz. Jessamine wróci jutro. - Co? - Will przewrócił swoją filiżankę, której zawartość zmoczyła obrus. Wokół stołu zapanował chaos, któremu Cecily przyglądała się ze zdziwieniem. Tessa, po ostrym wciągnięciu powietrza, zamilkła. Pamiętała ostatni raz, gdy widziała Jessamine: w Cichym Mieście, bladą, o czerwonych oczach, rozpłakaną i przerażoną... - Próbowała nas zdradzić, Charlotte. A ty po prostu pozwalasz jej wrócić? - Nie ma innej rodziny, a jej majątek został skonfiskowany przez Clave i nie jest w stanie żyć na własną rękę. Dwa miesiące przesłuchiwań w Mieście Kości sprawiło, że prawie oszalała. Nie sądzę, by stanowiła dla nas zagrożenie. - Nikt z nas wcześniej też nie myślał, że będzie dla nas niebezpieczna - zaczął Jem, silniejszym głosem, niż Tessa mogła od niego oczekiwać. - Gdy swoim postępowaniem prawie oddała Tessę w ręce Mortmaina, a resztę nas okryła wstydem. Charlotte potrząsnęła głową. - Musimy okazać jej miłosierdzie i litość. Jessamine nie jest tym, kim była – co niektórzy z was mieli tego świadomość, gdy odwiedzaliście ją w Cichym Mieście. - Nie odwiedzam zdrajców - powiedział chłodno Will. - Czy wciąż bełkocze o

Mortmainie, który przebywa w Idris? - Tak, to dlatego Cisi Bracia się poddali; nie było już sensu. Nie ma tajemnic, nic wartego, co wie. I ona to rozumie. Czuje się bezwartościowa. Jeżeli postawiłbyś się w jej sytuacji... - Och, nie ma wątpliwości, że robi to na pokaz przed tobą, Charlotte, płacząc i rozdzierając swoje ubrania... - Cóż, skoro rozdziera swoje ciuchy… - zaczął Jem, uśmiechając się do swojego parabatai. - Musisz wiedzieć, jak bardzo Jessamine je lubi. Will uśmiechnął się do niego nie z niechęcią, ale szczerze. Charlotte zauważyła, że ma przewagę. - Nawet jej nie poznasz, gdy ją zobaczysz, obiecuję ci to - powiedziała. - Daj jej tydzień, jedynie tydzień, a jeżeli nikt nie będzie jej mógł tutaj znieść, przeniosę ją do Idrisu - odepchnęła talerz. - A teraz idę przeglądać kopi papierów Benedicta. Ktoś chce mi towarzyszyć? *** Do: Konsul Josiah Wayland Od: Rady Szanowny Panie, Dopóki nie otrzymaliśmy twojego ostatniego listu, myśleliśmy o różnicach w naszym myśleniu na temat Charlotte Branwell, co było kwestią opinii. Chociaż nie dałeś wyraźnej zgody na przeniesienie Jessamine Lovelance do Instytutu, stało się to za zgodą Bractwa, które jest odpowiedzialne za takie sprawy. Wydaje nam się, umożliwienie dziewczynie powrót do jedynego domu, który zna, mimo jej wykroczenia, jest hojnym darem. Tak uważa Woolsey Scott, który prowadzi Praetor Lupus, organizacje, którą od dawna rozważamy jako nowych sojuszników. Twoja sugestia, że Pani Branwell powinna mieć na oku tych, którzy nie mają najlepszych intencji względem Clave jest głęboko niepokojąca. Na podstawie tych informacji nie jesteśmy chętni wyciągać konsekwencji. W imieniu Raziela, Członkowie Rady Nephilim. ***

Karoca Konsula była czerwona, czterokołowa, lśniąca i miała pięć szyb. Na jej boku widniały cztery litery C - znak Clave. Była ciągnięta przez parę nieskazitelnych, szarych ogierów. To był deszczowy dzień, lekko mżyło; woźnica siedział skulony na siedzeniu z przodu, całkowicie ukryty pod kapeluszem i płaszczem. Krzywiąc się Konsul, który nie powiedział słowa odkąd opuścił pokój śniadaniowy, wprowadził Gideona i Gabriela do powozu, wspiął się do niego i zatrzasnął drzwi. Gdy karoca wyruszyła spod kościoła, Gabriel odwrócił się by spojrzeć przez okno. Czuł lekkie, palące kłucie w oczach i żołądku. Pojawiał się i znikał, od wczorajszego dnia, a czasami czuł to tak mocno, że myślał, że jest chory. Gigantyczny robak... ostatnie etapy astrioli.... demonicznej ospy. Kiedy Charlotte i reszta z nich przedstawili pierwszy raz swoje oskarżenia przeciwko jego ojcu, nie chciał im uwierzyć. Odejście Gideona wydawało mu się być szalone, bo ta zdrada mogła być wytłumaczona tylko i wyłącznie jako szaleństwo. Ojciec obiecał, że Gideon przemyśli swoje decyzję, że wróci by pomóc prowadzić dom i zajmować się sprawami, które należały do Lightwoodów. Ale nie wrócił, a gdy dnie robiły się krótsze i ciemniejsze, a Gabriel widział coraz mniej i mniej swojego ojca, po raz pierwszy zaczął rozmyślać, a następnie czuł się przerażony. Benedict był ścigany i został zabity. Ścigany i zabity. Gabriel powtarzał w kółko te słowa w głowie, ale nie miały dla niego sensu. Zabił potwora, do czego był trenowany, a ten stwór nie był jego ojcem. Jego ojciec jest tam gdzieś, żywy, a Gabriel może w każdej chwili spojrzeć przez okno na dom i zobaczyć go, gdy spaceruje po ogrodzie. Jego długi, szary płaszcz trzepocze na wietrze, a jego ostry profil jest widoczny na tle nieba. - Gabriel. - Głos należał do jego brata, który przerwał mu rozmyślania. Gabriel, Konsul zadał ci pytanie. Chłopak spojrzał w gorę. Wayland spoglądał na niego, a w jego ciemnych oczach było wyczekiwanie. Powóz jechał przez Fleet Street, gdzie dziennikarze, adwokaci i straganiarze pędzili tam i z powrotem wśród ruchu ulicznego. - Spytałem cię - zaczął Konsul - jak się czujesz, korzystając z gościnności Instytutu. Gabriel zamrugał. Wśród mgły, którą było kilka ostatnich dni, przypomniał sobie wyróżniające się chwile. Charlotte, która go objęła. Gideon zmywający krew z dłoni. Twarz Cecily, która była jak promienisty, wściekły kwiat. - Wszystko w porządku, tak sądzę - powiedział zachrypniętym głosem. - Ale to nie jest mój dom. - Cóż, Dom Lightwoodów jest wspaniały - zaczął Konsul - Zbudowany dzięki łupom i krwi, oczywiście. Gabriel patrzył na niego, nie rozumiejąc. Gideon spoglądał przez okno, wyglądając tak, jakby się rozchorował.

- Myślałem, że chcesz rozmawiać z nami o Tatianie - powiedział. - Znam Tatianę - stwierdził Konsul. - Nie ma nic z rozsądku waszego ojca, czy też dobroci waszej matki. To dla niej raczej zły interes, obawiam się. Jej prośba o odszkodowanie zostanie odrzucona, oczywiście. Gideon poprawił się w siedzeniu i spojrzał z niedowierzaniem na Konsula. - Jeżeli ufasz jej relacjom tak mało, dlaczego tutaj jesteśmy? - Żebym mógł porozmawiać z wami w odosobnieniu - odpowiedział Wayland. - Chyba rozumiecie, że gdy przekazałem Instytut Charlotte myślałem, że prowadzenie go przez kobietę będzie dobre dla tego miejsca. Granville Fairchild był jednym z najsurowszych ludzi, jakich znałem. Chociaż zarządzał Instytutem zgodnie z prawem, było to zimne, zniechęcające miejsce. Tu, w Londynie, najwspanialszym mieście na świecie, Instytut nie był dla Nocnych Łowców odczuwany jako dom. Wzruszył płynnie ramionami. - Pomyślałem, że przekazując zarządzanie Instytutem Charlotte pomoże to w zmienieniu tego. - Charlotte i Henry’emu. - poprawił Gideon. - Henry jest przykrywką - odpowiedział Konsul - Wszyscy wiemy, jak to się mówiło... Że szara klacz jest lepszym koniem w tym małżeństwie. Henry miał nigdy nie ingerować w jakiekolwiek sprawy. Ale nie Charlotte. Miała być posłuszna i wypełniać moje życzenia. Zawiodła mnie w tym do głębi. - Poparłeś ją przeciwko naszemu ojcowi - wypalił Gabriel i natychmiast pożałował, że to powiedział. Gideon posłał mu stłumione, gniewne spojrzenie, a Gabriel splótł mocno dłonie na kolanach, zaciskając wargi. Konsul uniósł brwi. - A czy twój ojciec byłby posłuszny? - spytał. - Były dwa silne końce i wybrałem lepszy z nich. Wciąż mam nadzieję, że będę mógł ją kontrolować. Ale teraz... - Proszę pana - Gideon przerwał mu swoim najbardziej uprzejmym tonem. Dlaczego nam to pan mówi? - Ach - zaczął Konsul, patrząc na okno, za którym deszcz lał się strugami. Jesteśmy. - Zapukał w okno karocy. - Richard! Zatrzymaj powóz przy Argent Rooms. Gabriel powiódł wzrokiem po bracie, który wzruszył w zdumieniu ramionami. Argent Rooms, był to znany budynek z salą koncertową i klubem dżentelmenów przy Piccadilly Circus. Kobiety o złej reputacji przebywały w tym miejscu i słyszano nawet pogłoski, że to miejsce jest własnością Podziemnych, a w niektóre wieczory odbywają się tam ,,pokazy magiczne”, gdzie stosuje się prawdziwą magię. - Zwykłem przychodzić tu z waszym ojcem - powiedział Konsul, gdy cała trójka wysiadła z wozu. Gideon i Gabriel patrzyli w górę przez mżawkę na front budynku w włoskim stylu teatralnym, który był wyraźnie przebudowany ze skromnych budynków, które stały tam wcześniej. Miał potrójną loggię, z których niektóre były pomalowane niebieską farbą. - Policja cofnęła licencję Alhambra,

ponieważ zarząd pozwolił tańczyć kankana na jego terenie. Ale wtedy Alhambra zaczęła być prowadzona przez normalnych ludzi. To jest bardziej zadowalające. Wchodzimy? Jego ton nie pozostawiał miejsca na sprzeciw. Gabriel podążył za Konsulem pod arkadowym wejściem, gdzie pieniądze zostały zamienione na bilety, które zostały zakupione dla każdego z nich. Gabriel spojrzał na bilet ze zdziwieniem. Zrobiono go w formie reklamy, która obiecywała najlepsza rozrywkę w Londynie! - Pokazy siły - Czytał Gideonowi, gdy torowali sobie drogę w dół korytarza. Tresowane zwierzęta, kobiety siłaczki, pokazy cyrkowe i komiczni śpiewacy. Gideon mruczał coś pod nosem. - I akrobaci - dodał wesoło Gabriel. - Wygląda na to, że jest tutaj kobieta, która może postawić stopę na jej... - Na Anioła, to miejsce jest lepsze niż penny gaff - powiedział Gideon. Gabriel, nie patrz na nic, dopóki nie powiem ci, że wszystko jest w porządku. Gabriel przewrócił oczami, gdy brat złapał go mocno za łokieć i popchnął do tego, co było najwyraźniej wielkim salonem - ogromne pomieszczenie, na którego ścianach została namalowana reprodukcja Italian Great Masters, jak i Narodziny Wenus Botticellego, teraz zniszczona i przydymiona. Lichtarz, którego światło wypełniało pokój żółtawym światłem, zawieszony był na pozłacanej, półkolistej formie z tynku. Koło ścian stały szeregiem aksamitne ławy, na których siedziały skulone postacie - dżentelmeni otoczeni paniami, które były ubrane zbyt jaskrawo i śmiały się zbyt głośno. Muzyka wylewała się ze sceny, która znajdowała się na froncie pomieszczenia. Konsul podszedł do nich z uśmiechem. Kobieta w cylindrze i fraku chodziła po scenie, śpiewając utwór zatytułowany: ,,To nieprzyzwoite, ale miłe''. Gdy odwróciła się, jej oczy błysnęły zielenią w świetle lichtarzu. Wilkołak, pomyślał Gabriel. - Poczekajcie tutaj chwilę, chłopcy. - powiedział Konsul i zniknął w tłumie. - Uroczo - mruknął Gideon i przysunął się bliżej Gabriela, gdy kobieta w jaskrawej sukni ominęła ich. Pachniała ginem i czymś innym, czymś słodkim i mrocznym, trochę jak James Carstairs, jakby spalonym cukrem. - Kto by się spodziewał, że Konsul ma takie odchyły? - spytał Gabriel. - Nie mógł poczekać, aż weźmie nas do Cichego Miasta? - Nie zabiera nas tam. - Gideon mocno zaciskał usta. - Nie? - Nie bądź półgłówkiem, Gabriel. Oczywiście, że nie. Chce od nas czegoś innego. Nie wiem tylko czego. Wziął nas tutaj, żeby nas zaniepokoić - nie robiłby tego, gdyby nie był pewny, że ma coś na nas, czego nie chce nam powiedzieć przy Charlotte lub kimkolwiek innym. - Może miał zwyczaj przyjeżdżać tutaj z ojcem.

- Być może, ale nie jesteśmy tutaj z tego powodu - powiedział z rezygnacją Gideon. Zacisnął palce na ramieniu brata, gdy Konsul wrócił, niosąc ze sobą małą butelkę z czymś, co wyglądało jak gazowana woda, ale jak Gabriel zgadywał, miał w niej zapewne dwa pensy spirytusu. - Co, nic dla nas? - spytał Gabriel, przez co spotkał się z piorunującym spojrzeniem brata i kwaśnym uśmiechem Konsula. Gabriel zdał sobie sprawę, że nie wie, czy Konsul ma rodzinę, czy też dzieci. Był po prostu Konsulem. - Czy wy, chłopcy, macie pojęcie - zaczął - w jakim jesteście niebezpieczeństwie? - Niebezpieczeństwie? Ze strony Charlotte? - spytał z niedowierzaniem Gideon. - Nie Charlotte – Konsul spojrzał na nich. - Twój ojciec nie tylko złamał prawo; on je sprofanował. Nie tylko zadawał się z demonami; ale był między nimi. Jesteście Lightwoodami - tylko wy pozostaliście z tej rodziny. Nie macie kuzynów, ciotek czy też wujków. Mógłbym całą waszą rodzinę wykreślić z rejestrów Nephilim, wyrzucić was i waszą siostrę na ulicę, żebyście głodowali i błagali o życie wśród Przyziemnych. Mam w zasięgu Clave i Radę, mogę to zrobić. Jak myślicie, kto was wesprze? Kto będzie mówił w waszej obronie? Gideon bardzo zbladł, mocniej zacisnął rękę na ramieniu brata. - To nie fair – zaczął - nie wiedzieliśmy. Mój brat ufał ojcu. Nie może ponieść odpowiedzialności... - Ufał mu? I wymierzył mu śmiertelny cios, prawda? - spytał Konsul. - Och, obydwoje się do tego przyczyniliście, chociaż to on zadał coup de grâce waszemu ojcu, co raczej wskazuje na to, że wiedział dokładnie, kim był. Gabriel był świadomy tego, że Gideon spogląda na niego z niepokojem. Powietrze w Argent Rooms było gorące i gęste, przez co ciężko mu się oddychało. Kobieta na scenie śpiewała teraz piosenkę ,,To wszystko przez uprzejmość damy'', wciąż krążąc po scenie, przy czym uderzała w parkiet końcówką jej laski, co sprawiało, że podłoga drżała. - Grzechy ojców przechodzą na dzieci. Możesz zostać ukarany za swoje zbrodnie, jeżeli tak postanowię. Co zrobisz, Gideonie, gdy runy twojego brata i Tatiany zostaną wypalone? Będziesz stał i patrzył na to? Prawa ręka Gabriela drgnęła; był pewny, że wyciągnąłby ją i zacisnął na gardle Konsula, jeśli Gideon nie chwyciłby go za nadgarstek. - Czego od nas chcesz? - spytał Gideon, kontrolując swój głos. - Nie przyprowadziłeś nas tutaj, żeby nam po prostu grozić, nie, jeżeli chcesz czegoś w zamian. A jeżeli chciałbyś spytać o coś, co jest legalne i proste, dostałbyś to w Cichym Mieście. - Bystry chłopak - zaczął Konsul - Chcę, żebyście coś dla mnie zrobili. Zróbcie to, a ja zobaczę co da się zrobić, bo chociaż dom Lightwoodów może zostać

skonfiskowany, możecie zachować swój honor i imię, jak i swoje ziemie w Idrisie, a także miejsce wśród Nocnych Łowców. - Czego od nas chcesz? - Chciałbym, żebyście obserwowali Charlotte. Najbardziej zależy mi na jej korespondencji. Będziecie mi mówić jakie listy wysyła i odbiera, zwłaszcza z i do Idrisu. - Chcesz, żebyśmy ją szpiegowali - stwierdził Gideon stłumionym głosem. - Nie chcę żadnych niespodzianek, jak ta z waszym ojcem. - powiedział Konsul - Nigdy nie powinna ukrywać przede mną swoich sekretów. - Musiała - zaczął Gideon - To był warunek jaki mieli... Konsul zacisnął wargi. - Charlotte Branwell nie miała prawa do zawierania umów w tym zakresie bez konsultacji ze mną. Jestem jej przełożonym. Nie powinna i nie może podejmować takich decyzji. Ona i ta grupa w Instytucie zachowuje się tak, jakby byli w ich własnym kraju, w którym obowiązują ich prawa. Zobaczcie, co stało się z Jessamine Lovelance. Zdradziła nas wszystkich, doprowadzając prawie do naszej zagłady. James Carstairs jest umierającym narkomanem. Gray, dziewczyna która jest odmieńcem, czy też czarownicą, dla której nie ma miejsca w Instytucie, jest zaręczona, co zostanie potępione. I Will Herondale, który jest kłamcą i rozpieszczonym bachorem, który wyrośnie na kryminalistę, jeżeli w ogóle kiedyś dorośnie. - Konsul urwał, oddychając ciężko. - Charlotte może to miejsce traktować jako swoją własność, ale nim nie jest. To jest Instytut, z którego powinny przychodzić raporty do Konsula. I tak będzie. - Charlotte nie zrobiła nic, by zasłużyć na zdradę z mojej strony - powiedział Gideon. Konsul wskazał palcem w jego kierunku. - Właśnie o tym mówię. Twoja lojalność nie powinna być skierowana względem niej, tak nie może być. Powinna być skierowana do mnie. Rozumiesz to? - A jeżeli powiem „nie”? - Wtedy stracisz wszystko. Dom, ziemie, nazwisko, swoje pochodzenie, cel. - Zrobimy to - powiedział Gabriel, zanim Gideon miał szansę coś powiedzieć. Będziemy ją obserwować dla ciebie. - Gabriel... - zaczął Gideon. Gabriel odwrócił się do brata. - Nie - przerwał mu. - To zbyt wiele. Nie chcesz być kłamcą, rozumiem to. Ale nasza lojalność jest na pierwszym miejscu, lojalność wobec rodziny. Rodzina Blackthorn może wyrzucić Tati na ulicę, gdzie nie przetrwa długo. Ona i dziecko... Gideon zbladł.

- Tatiana będzie mieć dziecko? Mimo grozy sytuacji Gabriel poczuł chwilowe zadowolenie, że wiedział coś, o czym nie miał pojęcia jego brat. - Tak - zaczął - Wiedziałbyś o tym, gdybyś był nadal częścią naszej rodziny. Gideon rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając znajomych twarzy, następnie spojrzał bezradnie na brata i Konsula. - Ja... Wayland uśmiechnął się chłodno do Gabriela, a następnie do jego brata. - Mamy umowę, panowie? Po dłuższej chwili Gideon przytaknął. - Zrobimy to. Gabriel nie zapomni szybko o wyrazie twarzy Konsula. Była w niej satysfakcja, jak i lekkie zaskoczenie. Było jasne, że nie oczekiwał nic innego - nic lepszego - od chłopaków Lightwood. *** - Bułeczki? - spytała z niedowierzaniem Tessa. Usta Sophie drgnęły, a następnie wygięły się w uśmiechu. Klęczała na podłodze ze szmatką w dłoni i wiadrem pełnym wody z mydłem, które stało koło niej. - Można mnie było rozłożyć na łopatki, taka byłam zaskoczona... Dziesiątki bułeczek. - potwierdziła. - Pod jego łóżkiem, wszystkie twarde jak skała. - Mój Boże - powiedziała Tessa, przesuwając się na brzeg łóżka, gdzie oparła się w tyle na rękach. Ilekroć Sophie sprzątała w jej pokoju, Tessa chciała jej pomóc, w ścieraniu kurzów, czy też z krzesiwem. Próbowała to zrobić przy kilku okazjach, ale po tym, jak Sophie powiedziała czwarty raz Tessie delikatnie, ale stanowczo, że nie potrzebuje jej pomocy, poddała się. - Byłaś zła? - spytała Tessa. - Oczywiście, że tak! Dołożył mi pracy, którą było donoszenie bułeczek po schodach. Nie zdziwi mnie, jeżeli wraz z końcem jesieni będziemy mieć myszy. Tessa skinęła głową, poważnie rozważając potencjalne zagrożenie gryzoniami. - Ale nie jest to w pewnym aspekcie pochlebianie, że posunął się do tego, by ciebie zobaczyć? Sophie usiadła prosto. - To nie jest pochlebianie. On nie myślał. Jest Nocnym Łowcą, a ja Przyziemną. Nie mogę niczego od niego oczekiwać. W najlepszym wypadku zaoferuje mi stanie się jego kochanką, gdy poślubi Nocną Łowczynię.

Gardło Tessy zacisnęło się, gdy przypomniała sobie Willa na dachu, który oferował jej to, wstyd i hańbę, przez co czuła się bezwartościowa, jakby była nikim. To było kłamstwo, ale to wspomnienie wciąż wywoływało u niej ból. - Nie - zaczęła Sophie, patrząc z powrotem w dół na jej czerwone, zniszczone pracą dłonie. - Będzie lepiej, jeżeli nigdy nie będę mieć okazji podejmować takiej decyzji. Wtedy nikt nie będzie zawiedziony. - Mężczyźni z rodziny Lightwood nie są tacy - stwierdziła Tessa. Sophie odgarnęła włosy z twarzy, a jej palce delikatnie dotknęły blizny, która szpeciła jej policzek. - Czasami myślę, że wcale tak nie jest. *** Ani Gideon ani Gabriel nie rozmawiali, gdy ich powóz jechał przez West End w drodze do Instytutu. Nadal padał deszcz, a krople uderzały w powóz tak głośno, że Gabriel wątpił czy ktokolwiek usłyszałby go, gdyby coś powiedział. Gideon wpatrywał się w swoje buty i nie spojrzał w górę, gdy wjechali na teren Instytutu. Konsul sięgnął koło Gabriela do drzwi i otworzył je, by wysiedli. - Ufam wam, chłopcy - powiedział - Sprawcie teraz, żeby Charlotte też to zrobiła. I nie mówcie nikomu o naszej rozmowie. Tak długo, jak was nie było , spędziliście czas z Braćmi. Gideon wyszedł z powozu bez słowa, a Gabriel podążył za nim. Powóz zakołysał się i z szarpnięciem odjechał w Londyńskie, szare popołudnie. Niebo było czarno-żółte, mżawka ciężka jak ołowiane kulki, a mgła tak gęsta, że Gabriel ledwo widział bramy Instytutu, gdy te zamknęły się za powozem. Z pewnością nie widział rąk brata, kiedy ten rzucił się do przodu, chwycił go za kołnierz marynarki i zaciągnął go w środek boku Instytutu. Niemal upadł, gdy Gideon popchnął go na kamienną ścianę starego kościoła. Byli niedaleko stajen, w połowie ukryci dzięki jednej z podpór, jednak nie chroniła ich przed deszczem. Zimne krople zaatakowały głowę i szyję Gabriela, zsuwając się pod jego koszulę. - Gideon… - zaprotestował, ślizgając się na zabłoconym chodniku. - Bądź cicho. - Oczy Gideona były wielkie i szare w ciemnym świetle, lekko zabarwione zielenią. - Masz rację - Gabriel zniżył głos. - Powinniśmy ustalić wspólną wersję wydarzeń. Kiedy zapytają nas co robiliśmy dzisiejszego popołudnia, nasze odpowiedzi muszą się świetnie harmonizować, albo nie będziemy wiarygodni… - Powiedziałem, bądź cicho. - Gideon przycisnął ramiona brata do ściany

wystarczająco mocno, by ten sapnął z bólu. - Nie powiemy Charlotte o naszej rozmowie z Konsulem, ale również nie będziemy jej szpiegować. Gabriel, jesteś moim bratem i kocham cię. Zrobię wszystko, aby cię chronić, ale nie sprzedam twojej i mojej duszy. Gabriel spojrzał na brata. Deszcz zmoczył włosy Gideona i kapał na kołnierz jego płaszcza. - Umrzemy na ulicy, jeżeli zdradzimy to, co nam powiedział Konsul. - Nie zamierzam okłamywać Charlotte – powiedział Gideon. - Gideon… - Widziałeś wyraz twarzy Konsula? - Przerwał mu brat. - Kiedy zgodziliśmy szpiegować dla niego, by zdradzić gospodarzy tego domu, którzy nas goszczą? Nie był w najmniejszym stopniu zaskoczony. Nie było chwili, żeby w nas wątpił. Nie oczekiwał niczego poza zdradą Lightwoodów. To jest naszym pierworództwem – zacisnął dłonie ramionach Gabriela. - Życie to coś więcej niż jego przetrwanie powiedział. - Mamy honor, jesteśmy Nephilim. Jeśli nam to zabierze, nie będziemy mieli już nic. - Dlaczego? - spytał Gabriel - Dlaczego jesteś taki pewny, że strona Charlotte jest tą właściwą? - Ponieważ naszego ojca nie była - powiedział Gideon - Ponieważ znam Charlotte. Żyłem wśród tych ludzi przez miesiące i są to dobrzy ludzie. Bo Charlotte Branwell zawsze była dla mnie miła. I Sophie ją kocha. - A ty kochasz Sophie. Usta Gideona napięły się. - Ona jest Przyziemną i służącą - zaczął Gabriel - Nie wiem czego oczekujesz, Gideon. - Niczego - odpowiedział szorstko Gideon - Niczego nie oczekuję, ale prawda jest taka, że przypuszczasz, iż powinienem pokazać, że nasz ojciec wychował nas w wierze, iż powinnyśmy robić dobre rzeczy tylko wtedy, kiedy przyniosą one rezultat. Nie zdradzę słowa, które dałem Charlotte. Takie jest moje zdanie, Gabriel. Jeżeli nie chcesz być jego częścią, wyślę cię Tatiany i Blackthornów. Jestem pewny, że cię przyjmą, ale nie okłamię Charlotte. - Owszem, okłamiesz. - powiedział Gabriel - Obaj okłamiemy, bo okłamiemy też Konsula. Gideon zmrużył oczy. Krople deszczu kapały z jego rzęs. - Co masz na myśli? - Zrobimy tak, jak powiedział Konsul. Będziemy czytać korespondencję Charlotte. Później zgłosimy raport, ale będzie on fałszywy. - Jeżeli mamy mu wysyłać fałszywy raport to po co czytać jej korespondencję?

- Żeby wiedzieć czego mamy nie mówić - odpowiedział Gabriel. Poczuł w ustach dziwny smak, który pochodził z wody która kapała z dachu Instytutu. Czuł brud i coś gorzkiego. - Aby uniknąć przypadkowego powiedzenia mu prawdy. - Jeśli nas przyłapie, możemy zostać ukarani z największą surowością. Gabriel splunął deszczówką. - Powiedz mi więc. Chcesz zaryzykować dla mieszkańców Instytutu, czy nie? Bo ja… ja robię to dla ciebie i dlatego, że… - Dlaczego? - Bo popełniłem błąd. Myliłem się co do naszego ojca. Wierzyłem mu, a nie powinienem. - Gabriel wziął głęboki wdech. - Myliłem się i staram się to cofnąć, a jeżeli jest cena, którą należy zapłacić, zrobię to. Gideon spoglądał na niego przez dłuższy czas. - Cały czas miałeś ten plan? Gdy zgodziłeś się na żądania Konsula w Argent Rooms, już go miałeś? Gabriel odwrócił się od brata, w stronę deszczowego dziedzińca. W myślach widział ich dwóch, o wiele młodszych, stojących tam, gdzie Tamiza przepływała niedaleko ich domu. Gideon pokazywał mu bezpieczne ścieżki przez bagnisty grunt. Jego brat zawsze był przy nim, by pokazać mu bezpieczną drogę. Był czas, gdy ufali sobie bezgranicznie i nie wiedział nawet kiedy to się skończyło. Serce wciąż bolało go po stracie ojca. - Czy uwierzysz mi - powiedział z goryczą - jeżeli powiem ci, że tak? To prawda. Gideon stał przez dłuższą chwilę. Następnie Gabriel zrozumiał, że zaczyna przechylać się do przodu, a jego twarz zderzyła się z mokrym, wełnianym płaszczem Gideona, który złapał go w ramionach i wymamrotał: - Wszystko się ułoży, bracie. Wszystko będzie w porządku. - mówił, gdy kołysał się z bratem w tył i przód w deszczu. *** Do: Członków Rady Od: Konsul Josiah Wayland Cóż, panowie - w tej sprawie proszę was tylko o cierpliwość i o to, byście nie działali w pośpiechu. Jeżeli chcecie dowodu, dostarczę go wam. Napiszę ponownie na ten temat wkrótce. W imieniu Razjela i w obronie swojego honoru,

Konsul Josiah Wayland.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: JimmyK Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 7

Ośmiel się marzyć „Gdybym ponownie mogła przeżyć ubiegły rok, I miałabym wybrać między dobrem i zepsuciem Czy przyjęłabym przyjemność z cierpieniem? Czy wolałabym, byśmy się nigdy nie spotkali?” - Augusta, Lady Gregory „If the Past Year Were Offered Me Again”

Do: Konsul Wayland Od: Gabriel i Gideon Lightwood Szanowny Panie! Jesteśmy bardzo wdzięczni za to, że wyznaczył nas Pan do obserwowania zachowania Pani Branwell. Kobiety, jak wiemy, muszą być pilnowane, aby nie zbłądziły. Z przykrością informujemy, że mamy szokujące wieści. Zarządzanie domostwem jest najważniejszym obowiązkiem kobiety, a jej najważniejszą cechą jest skromność. Jednakże wydaje się, iż Pani Branwell jest uzależniona od wydatków i nie dba o nic poza wulgarną wystawnością. Chociaż może ubiera się skromnie, kiedy Pan składa jej wizytę, ze smutkiem informujemy, że w wolnym czasie stroi się w najświetniejsze jedwabie i ozdabia najbardziej kosztowną biżuterią, jaką można sobie wyobrazić. Poprosił nas Pan i choć nie mieliśmy ochoty naruszać prywatności damy, jednak uczyniliśmy to. Moglibyśmy wyłożyć wszystkie szczegóły listu od niej do modniarki29, ale obawiamy się, iż byłoby to zbyt wiele. Wystarczy powiedzieć, że sumy przeznaczane na kapelusze są porównywalne z dochodami dużego hrabstwa lub małego państwa. Nie rozumiemy, po co tak drobnej kobiecie potrzebne jest tyle kapeluszy. Nieprawdopodobne, by ukrywała dodatkowe głowy przy swoim ciele. Jesteśmy zbyt dobrze wychowani, by komentować kobiecy ubiór, jednakże ma on szkodliwy wpływ na nasze obowiązki. W przerażającym stopniu żałuje pieniędzy na podstawowe domowe wydatki. Co wieczór zasiadamy do kolacji złożonej z kleiku, podczas gdy ona ocieka klejnotami i ozdóbkami. Może Pan sobie wyobrazić, że to marna strawa dla Twych walecznych Nocnych Łowców. Jesteśmy tak osłabieni, że w 29

Krawcowa od kapeluszy (przyp. Firefly)

ostatni wtorek prawie pokonały nas demony Behemoth, a przecież te kreatury składają się głównie z lepkiej substancji. W szczytowej formie i wspomagani odpowiednim posiłkiem każdy z nas byłby w stanie rozdeptać tuzin tych demonów naraz. Mamy wielką nadzieję, iż udzieli nam Pan w tej sprawie pomocy i że wydatki Pani Branwell na kapelusze – oraz inne kobiece części garderoby, których nazw nawet nie próbujemy wymawiać – zostaną sprawdzone. Pańscy, Gideon i Gabriel Lightwood. - Co to takiego błyskotki? - spytał Gabriel, mrugając niczym sowa na list, który przed chwilą pomagał pisać. Właściwie to Gideon podyktował większość; Gabriel jedynie to spisał. Zaczął podejrzewać, że pod oschłością jego brata kryje się geniusz komizmu. Gideon machnął lekceważąco ręką. - To nie ma znaczenia. Zapieczętuj kopertę i dostarcz Cyrylowi by mogła zostać wysłana poranną pocztą. *** Minęło kilka dni od walki z ogromnym robakiem, a Cecily znów była w sali treningowej. Zaczynała się zastanawiać nad przeniesieniem tutaj swojego łóżka i innych mebli, skoro spędzała tu większość czasu. Sypialnia, którą dała jej Charlotte, była niemal całkowicie pozbawiona ozdób lub czegokolwiek, co przypominałoby jej o domu. Nie wzięła ze sobą żadnych osobistych rzeczy z Walii, jako że nie oczekiwała pozostać tu długo. Przynajmniej tutaj, w pokoju z bronią, czuła się bezpiecznie. Może dlatego, że w miejscu, gdzie dorastała, nie było takiego pomieszczenia; należało ono tylko do świata Nocnych Łowców. Nic tutaj nie mogło wywołać u niej tęsknoty za domem. Na ścianach wisiały tuziny broni. Pierwsza lekcja z Willem, kiedy jej brat nadal trząsł się z wściekłości, że Cecily w ogóle tu była, polegała na zapamiętywaniu ich nazw i tego, jak działały. Katany z Japonii, oburęczne pałasze, mizerykordia30 o cienkich ostrzach, korbacze31 i maczugi, zakrzywione tureckie klingi, kusze i proce oraz małe rurki, przez które wydmuchiwało się zatrute igły. Przypomniała sobie, jak Will wypluwał z siebie słowa, jakby i one były zatrute. Wściekaj się, ile chcesz, braciszku, pomyślała wtedy. Może teraz udaję, że chcę 30

Wg Wikipedii: krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego lub konającego przeciwnika (przyp. Firefly) Jest to krótki kij z przymocowaną do niego na łańcuchu kulą z kolcami. W ogóle mam nadzieję, że nie gniewacie się za te przypisy. Nie uważam, że możecie nie wiedzieć, ale uznałam, że skoro ja miałam problem z odgadnięciem znaczenia tych nazw, to równie dobrze mogę się tym z Wami podzielić. ☺ (przyp. Firefly)

31

zostać Nocnym łowcą, ponieważ to zmusza cię do zatrzymania mnie tutaj. Ale udowodnię ci, że te osoby nie są twoją rodziną. Zabiorę cię do domu. Wzięła ze ściany miecz i zważyła go w dłoni. Will wyjaśnił jej, że oburęczną broń trzyma się tuż pod klatką piersiową, kierując ostrze przed siebie. Ciężar ciała musi być rozłożony po równo na obie nogi, a zamach ma wychodzić z barków, nie z ramion, by śmiercionośny cios był jak najpotężniejszy. Śmiercionośny cios. Przez tyle lat była wściekła na swojego brata za zostawienie ich dla Nocnych Łowców w Londynie, za oddanie się - jak nazywała to ich matka - życiu pełnym bezmyślnego mordowania, broni, krwi i śmierci. Co było gorszego w zielonych wzgórzach Walii? Czego brakowało jego rodzinie? Dlaczego odrzucać najbardziej błękitne ze wszystkich wód dla czegoś tak pustego, jak to wszystko? Mimo to była tu, woląc spędzać czas samotnie w sali treningowej z milczącym zbiorem uzbrojenia. Ciężar broni w ręku uspokajał ją, prawie jakby ustawiała ona barierę między sobą a jej uczuciami. Kilka nocy wcześniej razem z Willem przeszła cały Londyn, od spelun z opium przez hazardowe piekła, po miejsca spotkań ifrytów; mieszanka kolorów, zapachów i świateł. Will nie był specjalnie miły, jednak Cecily wiedziała, że w jego przypadku zgodzenie się, by towarzyszyła mu w tak delikatnej sprawie, było wyjątkowym gestem. Cecily podobała się ich wspólna wyprawa tamtej nocy. Czuła się, jakby odzyskała brata, jednak wraz z upływem wieczoru, Will stawał się coraz bardziej milczący, a kiedy dotarli do Instytutu, odszedł bez słowa, najwyraźniej chcąc być sam. Cecily nie mogła zrobić nic innego niż pójść do pokoju i do rana wpatrywać się w sufit. Kiedy planowała przyjazd tutaj, myślała, że więzi, które trzymają tu Willa, nie mogą być tak mocne. Przywiązanie do tych ludzi nie może być podobne do przywiązania rodzinnego. Mijała noc, a ona widziała jego nadzieję, następnie rozczarowanie przy każdym miejscu, gdzie pytał o yin fen, a którego nikt nie miał, zrozumiała – och, mówiono już jej o tym wcześniej, wiedziała to wcześniej, jednak to nie to samo, co zrozumienie – że więzi, które go tu trzymają są tak samo mocne jak więzy krwi. Teraz była zmęczona i choć trzymała miecz tak, jak nauczył ją Will – prawa ręka pod jelcem, lewa na gałce rękojeści – wyślizgnął się z jej uchwytu i poleciał do przodu, wbijając się ostrzem w podłogę. - Och, kochanie – odezwał się głos spod drzwi. - Obawiam się, że tej próbie mógłbym dać trzy. Może cztery, jeśli dodałbym jeden punkt za ćwiczenie rzutów mieczem w sukni popołudniowej. Cecily, która rzeczywiście nie przejęła się przebraniem w zbroję, obróciła głowę i zgromiła spojrzeniem Gabriela Lightwooda, który pojawił się w wejściu niczym przekorny chochlik.

- Może nie jestem zainteresowana pańską opinią, sir. - Może - Ruszył w głąb pomieszczenia. - Anioł wie, że pański brat nigdy nie był. - To nas łączy – zauważyła Cecily, podnosząc miecz. - Ale niewiele więcej. - Gabriel przesunął się, by stanąć za nią. Ich odbicia były widoczne w lustrze treningowym; Gabriel był wyższy o głowę, mogła dostrzec jego twarz ponad własnym ramieniem. Jego rysy były ostre: z jednej strony był przystojny, a z drugiej intrygująco interesujący. Na podbródku miał małą, białą bliznę, jakby został tu zadraśnięty cienkim ostrzem. - Czy zechciałaby pani, bym pokazał jej, jak właściwie należy trzymać miecz? - Jeśli pan musi. Nie odpowiedział, lecz wyciągnął wokół niej ramiona, poprawiając jej uchwyt na gałce rękojeści. - Nie należy trzymać miecza ostrzem do dołu – powiedział. - Proszę trzymać w ten sposób, ostrze w górę, bo kiedy pański przeciwnik zaatakuje, nadzieje się na nie. Cecily posłuchała porady. Jej myśli pędziły. Przez tak długi czas uważała Nocnych Łowców za potwory, kreatury, które porwały jej brata, a siebie za bohaterkę, która go ratuje, mimo że on nie zdaje sobie sprawy, że potrzebuje uwolnienia. Stopniowo dochodziła do dziwnego wniosku, jak bardzo byli ludzcy. Mogła poczuć ciepło ciała Gabriela, jego oddech poruszający kosmykami jej włosów i och, to było osobliwe – dostrzegać tyle rzeczy w kimś innym: to, jak się czuli; to, jak stykała się ich skóra; to, jak pachnieli... - Widziałem, jak pani walczyła w Domu Lightwoodów – wymruczał Gabriel. Jego szorstka dłoń musnęła jej palce i Cecily zwalczyła delikatny dreszcz. - Źle? - spytała, siląc się na żartobliwy ton. - Z uczuciem. Są ci, którzy walczą, gdyż jest to ich obowiązek i ci, którzy to kochają. Pani to uwielbia. - Ja nie... - zaczęła Cecily, ale przerwało jej głośne trzaśnięcie otwieranych drzwi sali treningowej. To był Will, wypełniając wejście swoją wysoką postacią o szerokich ramionach. Jego niebieskie oczy piorunowały. - Co ty tutaj robisz? - zapytał. I tyle z ich namiastki pokoju, jaką osiągnęli ostatniej nocy. - Ćwiczę – odparła Cecily. - Powiedziałeś mi, że nie będę lepsza, jeśli nie będę trenować. - Nie ty. Gabriel Lightworm32. - Will skinął podbródkiem na drugiego chłopaka. - Przepraszam. Lightwood. Z kolekcji: śmieszny, ale tylko po angielsku, Will. Worm z ang. to robak. A ojciec Gabriela zmienił się w………? Ha ha ha (przyp. Firefly)

32

Gabriel powoli zabrał ramiona, którymi obejmował Cecily. - Ktokolwiek uczył twoją siostrę rzutu mieczem, przekazał jej wiele złych nawyków. Ja jedynie próbowałem pomóc. - Powiedziałam, że to w porządku – wtrąciła Cecily, nie mając pojęcia, dlaczego broniła Gabriela, poza tym, że spodziewała się zdenerwować Willa. Tak się stało. Zmrużył oczy. - A czy on powiedział tobie, że od lat szuka sposobu, by zemścić się na mnie za coś, co on uważa za obrazę jego siostry? Cecily odwróciła szybko głowę, by spojrzeć na Gabriela, którego wyraz twarzy był mieszanką zirytowania oraz oporu. - Czy to prawda? On nie odpowiedział jej, lecz słowa skierował do Willa. - Jeżeli mamy mieszkać w tym samym domu, Herondale, musimy nauczyć się traktować siebie nawzajem z serdecznością. Nie zgodzisz się? - Dopóki złamanie ci ręki jest dla mnie tak łatwe, jak patrzenie na ciebie, nie mogę się na coś takiego zgodzić. - Will sięgnął ręką i ściągnął ze ściany rapier. Teraz idź stąd, Gabriel. I zostaw moją siostrę w spokoju. Z pogardliwym wyrazem twarzy Gabriel przeszedł obok Williama i opuścił pomieszczenie. - Czy to było absolutnie konieczne, Will? - spytała Cecily w chwili, kiedy drzwi zamknęły się za chłopakiem. - Znam Gabriela Lightwooda, ty nie. Proponuję, byś pozostawiła mi rolę najlepszego sędzi w kwestii jego charakteru. On chce cię wykorzystać, żeby mnie skrzywdzić... - Naprawdę nie bierzesz pod uwagę opcji, że motyw, jaki nim kieruje, nie dotyczy ciebie? - Znam go – powtórzył Will. - Udowodnił, że jest kłamcą i zdrajcą... - Ludzie się zmieniają. - Nie aż tak. - Ty się zmieniłeś – wytknęła Cecily, przechodząc przez pokój i rzucając z brzękiem swój miecz na ławkę. - Ty również – odparł Will, zaskakując ją. Odwróciła się w jego stronę. - Ja się zmieniłam? Jak? - Kiedy tu przybyłaś, bez przerwy mówiłaś o zabraniu mnie do domu. Nie przepadałaś za treningami. Udawałaś, że jest inaczej, ale przejrzałem cię. Potem „Will, musisz wrócić do domu” zmieniło się w „Napisz list, Will” i zaczęłaś lubić ćwiczenia. Gabriel Lightwood to kanalia, ale w jednej sprawie miał rację: podobała ci

się walka z robakiem w Domu Lightwoodów. Krew Nocnego Łowcy jest jak proch strzelniczy w twoich żyłach, Cecy. Zapalona raz jest niełatwa do zgaszenia. Zostań tu jeszcze trochę, a jest prawdopodobieństwo, że staniesz się taka jak ja: zbyt przywiązana, by odejść. Cecily spojrzała na brata. Jego koszula nie była zapięta przy kołnierzu, ukazując coś szkarłatnego, błyszczącego w zagłębieniu szyi. - Czy ty masz na sobie kobiecy naszyjnik, Will? Chłopak przyłożył dłoń do szyi ze zdziwionym wyrazem twarzy, lecz zanim mógł odpowiedzieć, drzwi do sali znów się otworzyły i tym razem stała tam niespokojna Sophie. - Paniczu Will, panienko Herondale – odezwała się. - Szukałam was. Charlotte zażądała, by wszyscy zjawili się natychmiast w salonie. To pilna sprawa. *** Cecily zawsze była samotnym dzieckiem. Trudno, by było inaczej, skoro dwójka starszego rodzeństwa była albo nieżywa, albo zaginiona, a w pobliżu nie było młodych ludzi, których jej rodzice uznaliby za odpowiednich towarzyszy. Wcześnie nauczyła się zabawiać obserwowaniem ludzi, nie dzieląc się tym z nikim, lecz zachowując dla siebie, by móc zastanawiać się nad nimi, kiedy była sama. Nawyki z całego życia nie ustępowały tak szybko i chociaż Cecily nie była już samotna odkąd przybyła do Instytutu osiem tygodni temu, uczyniła mieszkańców obiektem swoich dokładnych obserwacji. W końcu to byli Nocni Łowcy – na początku wróg, lecz z czasem, kiedy jej poglądy ulegały zmianie, stali się tematem jej zainteresowania. Przypatrywała im się teraz, kiedy za Willem wchodziła do salonu. Na początku była Charlotte siedząca za biurkiem. Cecily nie znała jej długo, ale już wiedziała, że była typem kobiety, która nawet pod presją zachowywała spokój. Była drobna, lecz silna, trochę jak matka Cecily, choć bez zamiłowania do narzekania po walijsku. Następnie Henry. To on mógł być pierwszym, który przekonał Cecily, że choć Nocni Łowcy byli inni, to nie byli niebezpiecznie odcięci od świata. Nic w Henrym nie wywoływało strachu. Same długie nogi, nachylenia, kiedy stał oparty o biurko Charlotte. Jej oczy spoczęły na Gideonie - niższym i bardziej przysadzistym niż jego brat. Gideon, który szarozielonymi oczami zazwyczaj śledził Sophie, niczym pełen nadziei szczeniak. Cecily zastanawiała się, czy inni w Instytucie zauważyli jego przywiązanie do służącej i co myślała o tym Sophie. Następny był Gabriel. Przemyślenia na jego temat były poplątane i dezorientujące. Jego oczy jaśniały, ciało miał napięte niczym zwinięta sprężyna, kiedy opierał się o fotel brata. Na ciemnej aksamitnej sofie naprzeciw Lightwoodów

siedział Jem z Tessą obok. Podniósł wzrok, kiedy drzwi się otworzyły i jak zawsze po zobaczeniu Willa, zdawał się rozpromieniać. To było równie dziwne w przypadku ich obu i Cecily zastanawiała się, czy to normalne dla parabatai, czy oni są wyjątkiem. Tak czy inaczej, to musiało przerażać – być tak mocno związanym z drugą osobą, szczególnie kiedy jedna z nich była tak krucha jak Jem. Kiedy Cecily ich obserwowała, Tessa przykryła dłoń Jema swoją i powiedziała mu coś cicho, co wywołało jego uśmiech. Potem szybko zerknęła na Willa, ale on tylko przeszedł przez pokój i jak zawsze oparł się o półkę nad kominkiem. Cecily nigdy nie umiała zdecydować, czy było mu wyjątkowo zimno, czy może uważał, że wygląda oszałamiająco, stojąc przed buchającymi płomieniami33. Musisz się wstydzić swojego brata – żywiącym niepoprawne uczucia do narzeczonej swojego parabatai, powiedział jej Will. Jeśli chodziłoby o kogoś innego, powiedziałaby, że trzymanie tego w tajemnicy nie ma sensu. Prawda w końcu wyjdzie na jaw. Ale nie była tego pewna w przypadku Willa. Miał umiejętność ukrywania i udawania przez lata. Był mistrzem aktorstwa. Gdyby nie to, że była jego siostrą, gdyby nie to, że widziała jego twarz w chwilach, kiedy Jem nie patrzył, sama chyba by tego nie zauważyła. Druzgocąca prawda była taka, że nie będzie musiał ukrywać się do końca życia. Tylko dopóki żyje Jem. Gdyby James Carstairs nie byłby tak zawzięcie miły i o dobrych intencjach, myślała Cecily, to mogłaby go nienawidzić za Willa. Nie tylko żenił się z dziewczyną, którą kochał William, ale poza tym, kiedy umrze, Cecily bała się, że jej brat nigdy nie dojdzie do siebie. Ale nie możesz winić kogoś za to, że umiera. Za to, że odchodzi bez celu, możliwe, jak to zrobił Will jej i ich rodzicom, ale nie za to, że umiera – była to siła poza zasięgiem każdego człowieka. - Cieszę się, że wszyscy tu jesteście – odezwała się Charlotte spiętym głosem, który wyrwał Cecily z jej zamyślenia. Charlotte posępnie wpatrywała się w wypolerowaną tacę na swoim biurku, na której leżał otwarty list i paczuszka opakowana w woskowany papier. - Otrzymałam niepokojącą przesyłkę. Od Mistrza. - Od Mortmaina? - Tessa nachyliła się do przodu, a mechaniczny aniołek, który zawsze nosiła, zwisał luźno z jej szyi, błyszcząc w blasku ognia. - Napisał do ciebie? - Nie po to, by spytać o twoje zdrowie, jak można przypuszczać – wtrącił Will. - Czego chce? Charlotte wzięła głęboki oddech. - Przeczytam wam list. Moja Droga Pani Branwell, Proszę mi wybaczyć, że niepokoję w tak stresujących chwilach dla Pani domostwa. Przykro mi było słyszeć, choć nie były to szokujące wieści, o poważnej niedyspozycji 33

Wszyscy dobrze wiemy, że chodzi o to drugie, prawda? (przyp. Firefly)

Pana Carstairsa. Ufam, że zdaje sobie Pani sprawę, że jestem szczęśliwym posiadaczem dużej – można nawet powiedzieć ogromnej – ilości leku, którego Pan Carstairs potrzebuje, by poprawić swój stan zdrowia. W taki sposób zostaliśmy postawieni w bardzo interesującej sytuacji, którą z chęcią rozwiążę tak, aby obie strony były usatysfakcjonowane. Chciałbym dokonać wymiany: jeśli zechciałaby Pani oddać pod mą pieczę Panią Gray, ja oddam Pani pokaźną porcję yin fen. Wysyłam dowód dobrych intencji. Proszę dać mi znać o Pańskiej decyzji poprzez list. Jeżeli odpowiedni ciąg cyfr, który zapisany jest pod tym listem, zostanie wypowiedziany do automatu, na pewno go dostanę. Pański, Axel Mortmain - To wszystko – zakończyła Charlotte, składając list na pół i kładąc go z powrotem na tacę. - Są jeszcze instrukcje, jak przyzwać automat, któremu mamy podać odpowiedź oraz cyfry, o których pisze, ale nic nie daje wskazówki na temat miejsca jego pobytu. Nastała zadziwiająca cisza. Cecily, która siedziała w małym fotelu we wzorki w kwiaty zerknęła na Willa i dostrzegła, jak szybko się obraca, jakby chcąc ukryć swój wyraz twarzy. Jem zbladł, jego twarz nabrała koloru popiołu, a Tessa... Siedziała nieruchomo, a światło płomieni rzucało cienie na jej twarz. - Mortmain chce mnie – powiedziała w końcu, przerywając milczenie. - W zamian za yin fen dla Jema. - To niedorzeczne – powiedział James. - Nie do wytrzymania. List powinien być przekazany Clave, a może uda im się zdobyć informacje na temat lokalizacji Mortmaina, ale to wszystko. - Nie uda im się niczego dowiedzieć – stwierdził Will cicho. - Mistrz wiele razy udowodnił, że jest na to zbyt inteligentny. - To nie jest inteligencja – powiedział Jem. - To najbardziej ordynarna forma szantażu... - Nie przeczę – przyznał mu Will. - Proponuję wziąć paczkę jako błogosławieństwo, tą garść więcej yin fen dla ciebie i zignorować resztę. - Mortmain napisał w liście o mnie – Tessa przerwała im obu. - Decyzja powinna należeć do mnie - Pochyliła się w stronę Charlotte. - Pójdę. Znów nastała martwa cisza. Charlotte zbladła; Cecily czuła, jak pocą jej się dłonie, które zaciskała na swoim podołku. Widać, że bracia Lightwood czuli się bardzo niekomfortowo. Gabriel wyglądał, jakby pragnął być gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. Cecily nie mogła ich za to winić. Napięcie pomiędzy Willem, Jemem i

Tessą było niczym beczka z prochem, która potrzebuje jedynie zapałki, by wybuchnąć. - Nie – odezwał się w końcu Jem, wstając. - Tesso, nie możesz. Powtórzyła jego ruch, również podnosząc się na nogi. - Mogę. Jesteś moim narzeczonym. Nie mogę pozwolić ci umrzeć, kiedy jestem w stanie ci pomóc, a Mortmain nie zamierza mnie fizycznie skrzywdzić... - Nie wiemy, co on zamierza! Jemu nie można ufać! - krzyknął nagle Will, po czym spuścił głowę, zaciskając dłonie na półce nad kominkiem tak mocno, że zbielały mu palce. Cecily wiedziała, że walczy ze sobą, by się nie odezwać. - Gdyby to ciebie chciał Mortmain, Will, poszedłbyś – stwierdziła Tessa, patrząc na brata Cecily wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu. William wzdrygnął się na jej słowa. - Nie – odezwał się Jem. - Jemu również bym nie pozwolił. Tessa odwróciła się do niego z rozgniewaną miną, pierwszą, jaką Cecily widziała u niej skierowaną do Jamesa. - Nie możesz mi zabronić... Tak jak nie możesz Willowi... - Mogę – przerwał jej Jem. - Z prostej przyczyny. Narkotyk nie jest lekarstwem, Tesso. On tylko wydłuża moje życie. Nie pozwolę, byś straciła swoje życie za pozostałości mojego. Jeśli pójdziesz z Mortmainem, to na próżno. I tak nie wezmę narkotyku. Will uniósł głowę. - James... Ale Tessa i Jem wpatrywali się w siebie, krzyżując spojrzenia. - Nie zrobiłbyś tego – wysapała Tessa. - Nie znieważyłbyś mnie tak, by rzucić mi w twarz poświęceniem, jakie bym dla ciebie poniosła. Jem przeszedł przez pokój i wziął do ręki paczkę razem z listem z biurka Charlotte. - Wolałbym cię znieważyć niż stracić – powiedział i zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, wrzucił oba przedmioty w ogień. Pokój wypełnił się krzykami. Henry ruszył do przodu, ale Will już padł na kolana przed kominkiem i sięgnął dłońmi w płomienie. Cecily rzuciła się na nogi. - Will! - krzyknęła i popędziła w stronę swojego brata. Złapała za materiał jego okrycia i odciągnęła od ognia. Zatoczył się do tyłu, a z jego rąk wypadła nadal paląca się paczuszka. Chwilę później znalazł się tam Gideon, depcząc małe płomienie, zostawiając na dywanie bałagan ze spalonego papieru i srebrnego proszku.

Cecily wpatrzyła się w kominek. List z instrukcją odnośnie tego, w jaki sposób wezwać automat Mortmaina, zmienił się w popiół. - Will – zaczął Jem. Wyglądał, jakby miał mdłości. Upadł na kolana obok Cecily, która nadal trzymała brata za ramiona, i wyciągnął stelę ze swojego płaszcza. Dłonie Willa były ciemnoczerwone i pokryte sadzą, a na skórze pojawiały się już białe pęcherze. Oddychał ostro i z przerwami przy uchu Cecily – było to sapanie z bólu; tak samo brzmiał, kiedy, mając dziewięć lat, spadł z dachu ich domu i połamał kości w lewej ręce. - Byddwch yn iawn, Will34 – powiedziała, podczas gdy Jem przyłożył stelę do ramienia jej brata i zaczął szybko rysować runę. - Wszystko będzie w porządku. - Will – sapnął Jem. - Will, tak mi przykro, przepraszam. Will... Urywany oddech Williama zwalniał, kiedy zaczęło działać iratze, a skóra zaczęła powracać do normalnego koloru. - Nadal jest trochę yin fen do zebrania – powiedział Will, opierając się o Cecily. Pachniał jak dym i żelazo. Czuła przez jego plecy, jak wali mu serce. - Lepiej, żebyśmy je zebrali, zanim cokolwiek... - Tutaj. - To była Tessa, klęcząca obok. Cecily widziała jak przez mgłę, że pozostali stali, Charlotte przykryła usta dłonią w szoku. W prawej ręce Tessy była chusteczka, na której było prawdopodobnie pół garści yin fen, wszystko, co Willowi udało się uratować z płomieni. - Weź to – powiedziała, kładąc chusteczkę w wolnej dłoni Jema, w której nie trzymał steli. Wyglądał, jakby chciał coś do niej powiedzieć, lecz ona już zdążyła wstać. Wyglądając na zrozpaczonego, obserwował jak wychodzi z pokoju. *** - Och, Will. I co my z tobą zrobimy? William, czując się raczej nie na miejscu, siedział w fotelu w kwiaty w salonie, pozwalając Charlotte, która przysiadła na małym stołku u jego boku, na rozsmarowywanie balsamu na jego dłoniach. Po trzech iratze już go nie bolały i powróciły do normalnego koloru, ale Charlotte nalegała, by i tak je leczyć. Pozostali wyszli, poza Cecily i Jemem. Cecily siedziała obok niego na ramieniu fotela, a Jem klęczał na spalonym dywanie ze stelą w rękach, nie dotykając Willa, lecz trzymając się blisko niego. Odmówili, by wyjść nawet wtedy, gdy reszta zniknęła, a Charlotte wysłała Henry'ego do pracy w jego krypcie. W końcu i tak nic więcej nie dało się zrobić. Instrukcja, odnośnie sposobu skontaktowania się z Mortmainem zmieniła się w popiół, więc nie trzeba było podejmować żadnej decyzji. Charlotte nalegała, by Will został, aby mogła mu nasmarować dłonie, a Cecily 34

No, nie mogę. Ten walijski to tak dziwaczny język! Jak można pisać tyle spółgłosek przy sobie i jak to w ogóle wymówić?! (przyp. Firefly)

i Jem odmówili opuszczenia go. William musiał przyznać, że podobało mu się to: siostra na krawędzi jego fotela, rzucająca ogniste spojrzenia pełne troski na kogokolwiek, kto zbliżył się do jej brata, nawet na słodką i nieszkodliwą Charlotte z jej balsamem i matczynym gadaniem. I Jem u jego stóp, opierający się nieco o jego fotel, jak to robił wiele razy, kiedy Will był opatrywany z powodu ran, jakie odnosił w walce. - Pamiętasz, jak Meliorn próbował wybić ci zęby za to, że nazwałeś leniem ze szpiczastymi uszami? - spytał Jem. Zażył nieco yin fen od Mortmaina, więc na jego policzkach znów pojawił się kolor. Will mimo wszystko uśmiechnął się; nie mógł się powstrzymać. To była jedyna rzecz, która na przestrzeni lat sprawiała, że czuł się szczęściarzem: że miał kogoś w swoim życiu, kto go znał, kto wiedział, co ma na myśli, zanim zdążył to powiedzieć. - Też bym mu wybił, ale kiedy chciałem go znów odnaleźć, okazało się, że wyjechał do Ameryki – powiedział Will. - Bez wątpienia, by uniknąć mojego gniewu35. - Hmph – westchnęła Charlotte, jak to robiła za każdym razem, kiedy uważała, że Will się przemądrzał. - Według mnie miał wielu wrogów w Londynie. - Dydw I ddim yn gwybod pwy yw unrhyw un o'r bobl yr ydych yn siarad amdano – jęknęła Cecily. - Możesz nie wiedzieć, o kim rozmawiamy, ale nikt inny nie wie, co mówisz – stwierdził Will, chociaż jego ton nie miał w sobie żadnej nagany. Mógł usłyszeć wyczerpanie we własnym głosie. Brak snu z poprzedniej nocy zaczynał dawać się we znaki. - Mów po angielsku, Cecy. Charlotte wstała i powróciwszy do swojego biurka, postawiła na nim słoik z maścią. Cecily pociągnęła Willa za kosmyk włosów. - Pokaż mi swoje dłonie. Uniósł je w górę. Przypomniał sobie płomienie, rozgrzany do białości ból i ponad wszystko zszokowaną twarz Tessy. Wiedział, że zrozumie, dlaczego to zrobił, dlaczego tego nie przemyślał, ale jej wzrok – jakby jej serce złamało się z jego powodu. Chciałby tylko, by nadal tu była. Przyjemnie było siedzieć tu z Jemem, Cecily i Charlotte, otoczonym ich zainteresowaniem, ale bez niej zawsze będzie mu czegoś brakować. Z serca została mu wycięta część należąca do Tessy, której już nigdy nie odzyska. Cecily dotknęła jego palców, które wyglądały teraz całkiem normalnie, nie licząc sadzy pod paznokciami. - To niesamowite – stwierdziła i lekko poklepała go po dłoniach, uważając, by nie wytrzeć balsamu. - Will zawsze miał skłonności, by robić sobie krzywdę – dodała w uczuciem w głosie. - Nie potrafię zliczyć złamanych kości, które miał, kiedy 35

Och, tak, Will… jesteś taki groźny, babe xD (przyp. Firefly)

byliśmy dziećmi; zadrapania, blizny. Jem bardziej oparł się o fotel, wpatrując się w ogień. - To powinny być moje dłonie – powiedział. Will potrząsnął głową. Wyczerpanie rozmywało pomieszczenia, czyniąc z wzorzystej tapety ciemną plamę.

krawędzie

całego

- Nie. Tylko nie twoje dłonie. Potrzebujesz ich do skrzypiec. Po co mi moje36? - Powinienem był wiedzieć, co zrobisz – stwierdził Jem niskim głosem. Zawsze przewiduję twoje zachowanie. Powinienem był też przewidzieć, że sięgniesz dłońmi w ogień. - A ja powinienem był wiedzieć, że wrzucisz paczkę do kominka – odparł Will bez złośliwości. - To było coś szalonego, ale szlachetnego. Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. - Myślałem o Tessie. - Jem przyciągnął kolana do klatki piersiowej i oparł o nie podbródek, po czym lekko się zaśmiał. Coś szalonego, ale szlachetnego. Czy to nie jest twoja działka? Nagle to ja robię niedorzeczne rzeczy, a ty mnie powstrzymujesz? - Boże – odezwał się Will. - Kiedy zamieniliśmy się rolami? Światło płomieni tańczyło na twarzy i włosach Jema, kiedy potrząsnął głową. - To bardzo dziwna sprawa, być zakochanym – stwierdził. - Zmienia cię. Will spojrzał w dół na Jema i bardziej niż zazdrość, bardziej niż cokolwiek innego, czuł pragnienie współczucia przyjacielowi, chęć wyznania mu uczuć, które nosił w sercu. Bo czy nie były to takie same uczucia? Czyż nie kochali w taki sam sposób tej samej osoby? - Chciałbym, abyś nie ryzykował swojego życia. - Jednak powiedział tylko tyle. Jem wstał. - Zawsze pragnąłem tego dla ciebie. Will uniósł wzrok tak zaspany i zmęczony od zaaplikowanych mu runów, że widział Jema jako cień figury na tle blasku płomieni. - Idziesz? - Tak, idę spać. - Jem lekko dotknął palcami dłoni Williama. - Odpocznij, Will. Oczy Willa były już zamknięte, gdy James się odwracał, by wyjść. Nie usłyszał zamykających się za nim drzwi. Gdzieś na korytarzu śpiewała Bridget, jej głos unosił się ponad trzaskaniem ognia. Will nie uważał tego za irytujące jak zazwyczaj, raczej za kołysankę, którą przed snem śpiewała mu matka. „Och, cóż jest jaśniejsze od światła? Cóż jest mroczniejsze od nocy? 36

Znalazłabym wiele powodów, byś zachował swoje łapki, Will…. (przyp. Firefly)

Cóż ostrzejsze od topora? Cóż delikatniejsze od topionego wosku? Prawda jest jaśniejsza od światła. Obłuda mroczniejsza od nocy. Zemsta ostrzejsza jest od topora. A miłość delikatniejsza od topionego wosku37.” - Zagadkowa piosenka – stwierdziła Cecily zaspanym głosem. - Zawsze takie lubiłam. Pamiętasz, jak Mama nam śpiewała? - Trochę – przyznał Will. Gdyby nie był tak zmęczony, w ogóle by tego nie potwierdził. Ich matka zawsze uwielbiała śpiewać, wypełniając muzyką każdy kąt ich rezydencji. Śpiewała spacerując brzegiem ujścia rzeki Mawddach lub wśród żonkili w ogrodzie. Llawn yw'r coed o ddail a blode, llawn o goriad merch wyf inne38. - Pamiętasz jezioro? - spytał, ciężkim od wykończenia głosem. - Jezioro Tal-yLlyn? W Londynie nie ma nic tak błękitnego. Usłyszał, jak Cecily nabiera ostro powietrza. - Oczywiście, że pamiętam. Myślałam, że ty zapomniałeś. Senne obrazy zaczęły pojawiać się pod powiekami Willa, sen porywał go niczym przypływ, odciągając go od słonecznego wybrzeża. - Nie sądzę, bym był w stanie wstać z tego fotela, Cecy – wymruczał. - Dziś tu będę spał. Ona uniosła rękę, odszukała jego dłoń i ujęła ją lekko. - W takim razie zostaję z tobą – powiedziała, a jej głos stał się prądem, który pociągnął go do snu, kołysząc nim na wszystkie strony. *** Do: Gabriel i Gideon Lightwood Od: Konsul Josiah Wayland Byłem bardzo zaskoczony, otrzymawszy Wasz list. Nie potrafię doszukać się, jak mógłbym wyrazić się jaśniej. Proszę, byście przekazywali mi szczegóły korespondencji Pani Branwell z jej krewnymi i przyjaciółmi z Idrisu. Nie prosiłem o drwiny z modniarki tej kobiety. Nie interesuje mnie ani jej styl ubierania się, ani Wasz codzienny jadłospis. Proszę, by następny list zawierał wartościowe informacje. Mam również szczerą 37 38

Hmm, w oryginale się rymuje. Sorreh ☺ (przyp. Firefly) Hehe, no nie mogę! (przyp. Firefly)

nadzieję, że będzie on bardziej odpowiedni dla Nocnych Łowców, a nie dla szaleńców. W imieniu Razjela, Konsul Wayland

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Firefly Korekta: Semper

Rozdział 8

Ogień z ognia Nazywasz to oczekiwaniem - ten ogień z ognia! Ale jest to agonia pożądania. —Edgar Allan Poe, “Tamerlane”

Tessa usiadła przy toaletce, raz po raz przeczesując włosy. Powietrze na zewnątrz było chłodne, ale wilgotne. Wydawałoby się, że zatrzymuje wodę z Tamizy, pachnącą żelazem i miejskim brudem. To był ten typ pogody, podczas której końcówki jej falowanych włosów skręcały się na końcach. To nie to, że jej uwaga była skupiona na rozczesywaniu włosów. Ten wciąż powtarzający się ruch pozwalał jej zachować rodzaj silnego spokoju. Wciąż miała w głowie obraz Jema, wstrząśniętego listem od Mortmaina, który przeczytała Charlotte, poparzone ręce Willa i odrobinę yin fen, który zdołała zebrać z podłogi. Widziała Cecily, która trzymała w objęciach swojego brata, cierpienie Jema, gdy ten przepraszał Willa. Tak mi przykro, tak mi przykro. Nie była w stanie tego znieść. Byli w agonii, obaj, a ona kochała ich obu. To przez nią cierpieli – ona była tą, którą chciał dostać Mortmain. Ona była przyczyną braku yin fen i cierpienia Willa. Kiedy odwróciła się i wybiegła z pokoju to dlatego, że nie mogła tego dłużej znieść. Jakim cudem troje ludzi, którym zależy na jednej osobie, mogą ją doprowadzać do takiego bólu? Przeczesała włosy jeszcze raz i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Widać było, że jest wyczerpana – wskazywały na to sine ślady pod oczami. Wyglądała jak Will przez cały dzień, kiedy usiadł z nią w bibliotece i pomógł z dokumentami Charlotte i Benedicta, tłumacząc niektóre fragmenty, które były napisane w języku łacińskim, greckim lub Purgatic. Siedział z pochylona głową, jego pióro szybko poruszało się na papierze. Dziwnie się czuła patrząc na Willa w świetle dnia, pamiętając jednocześnie kiedy trzymał ją, jakby była łodzią ratunkową podczas sztormu, na schodach domu Woolsey'a. Twarz Willa w słońcu nie wyrażała zaniepokojenia, jednak nie dało się też z niej niczego odczytać. Nie bił od niego chłód, nie zachowywał się niesympatycznie, lecz też nie patrzył na nią, nie uśmiechał

się, nie dał po sobie poznać, że pamięta wydarzenia z ostatniej nocy. Chciała go zapytać, czy rozmawiał ostatnio z Magnusem, chciała mu powiedzieć: Nikt nie rozumie, co czujesz z wyjątkiem mnie i nikt nie rozumie, co ja czuję z wyjątkiem ciebie, więc czy nie możemy czuć razem? Ale jeśli Magnus by się z nim kontaktował, powiedziałby to jej; w tej kwestii był uczciwy. Oni wszyscy byli uczciwi. Gdyby tak nie było, pomyślała, jednocześnie spuszczając wzrok na swoje dłonie, być może to wszystko nie byłoby takie okropne. Propozycja pójścia do Mortmaina była głupia - teraz to wiedziała - lecz ta myśl chwyciła ją i nie chciała odejść. Nie mogła być powodem tych wszystkich zmartwień i nie robić nic, żeby to wszystko załagodzić. Jeśli oddałaby się w ręce Mortmaina, Jem żyłby dłużej, Will i James mieliby siebie i byłoby tak, jakby nigdy nie zjawiła się w Instytucie. Lecz teraz, w zimne godziny poranka wiedziała, że nic nie mogła zrobić, by cofnąć czas. Nie mogła też zlikwidować uczuć, które ich wszystkich łączyły. Czuła pustkę, jakby zgubiła jakiś kawałek siebie. Jakaś jej część chciała podbiec do Willa, by zobaczyć czy jego ręce są wyleczone i powiedzieć, że rozumie. Reszta chciała przejść przez korytarz prosto do pokoju Jema i błagać, go, by jej wybaczył. Nigdy wcześniej się na siebie nie wściekali i nie wiedziała, jak porozmawiać z Jemem, który był wściekły. Czy chciałby zerwać zaręczyny? Byłby nią rozczarowany? W jakiś sposób ta myśl była trudna do zniesienia. Że mogła go rozczarować. Usłyszała drapanie. Podniosła głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu – był to ledwo słyszalny dźwięk. Być może jej się to tylko wydawało? Była zmęczona; może to był czas, by zawołać Sophie, która pomoże jej z suknią i następnie położyć się do łóżka z książką w ręku. Była w trakcie The Castle of Otranto i zaczęła odnajdywać w tym prawdziwą rozrywkę. Podniosła się z krzesła i poszła zadzwonić dzwonkiem dla służących, kiedy ponownie usłyszała ten dziwny głos, tym razem bardziej natarczywy. Skrobanie dochodziło zza drzwi do jej sypialni. Z lekkim niepokojem zbliżyła się do drzwi i otworzyła je gwałtownie. Church przyczaił się po drugiej stronie, jego niebiesko-szare futro nastroszyło się z wściekłości. Wokół szyi miał zawiązaną srebrną koronkową wstążkę i dołączony do tego kawałek zrolowanego papieru, który wyglądał jak mały zwój. Tessa opadła na kolana i sięgnęła po wstążkę by ją rozwiązać. Kiedy skończyła, kot natychmiast pognał w głąb korytarza. Zza wstążki wypadł zwój. Tessa podniosła go z podłogi i rozwinęła. Zobaczyła znajome zapętlone litery wzdłuż strony. Spotkajmy się w pokoju muzycznym -J ***

- Nic tu nie ma – powiedział Gabriel. Razem z Gideonem byli w pokoju gościnnym. W pomieszczeniu było dosyć ciemno, zważając na zasunięte zasłony; gdyby nie magiczne światło, nic nie można by było zobaczyć. Gabriel zamierzał po raz drugi szybko przejrzeć korespondencję leżącą na biurku Charlotte. - Co masz na myśli mówiąc „nic”? – zapytał Gideon, stojąc przy drzwiach. – Jest tu mnóstwo listów, na pewno w którymś musi coś… - Nic, co by wywołało skandal – przerwał mu Gabriel, zatrzaskując szufladę. – Lub nawet co by było warte uwagi. Kilka listów od wuja z Idrisu. Chyba ma artretyzm. - Fascynujące – mruknął Gideon. - Jeden dowód nic nie wskóra, ale zastanów się, co dokładnie Konsul podejrzewa w związku z Charlotte. Myśli, że zdradziła Radę? – Gabriel podniósł plik listów i skrzywił się. – Moglibyśmy zapewnić go, że Charlotte jest niewinna, jeśli tylko byśmy wiedzieli, o co ją podejrzewa. - Jakbym uwierzył, że chce dowieść jej niewinności – powiedział Gideon. – Chodzi mu raczej o złapanie jej na gorącym uczynku. – Wyciągnął dłoń. – Daj mi ten list. - Ten do jej wuja? – zapytał Gabriel niepewnie, ale podał mu go. W drugiej ręce trzymał magiczne światło, oświetlające biurko. Gideon pochylił się, żeby przywłaszczyć sobie jedno z piór Charlotte i po chwili już skrobał pismo do Konsula. Już dmuchał na atrament, by go wysuszyć, kiedy nagle drzwi do pokoju gościnnego powoli się otworzyły. Gideon wyprostował się gwałtownie. Do pokoju wpłynęła żółta poświata, dużo jaśniejsza niż magiczne światło; Gabriel zamrugał i zasłonił dłonią oczy. Powinien mieć znak widzenia w ciemności, pomyślał, lecz nie mieli na to czasu, a nawet gdyby, to byłoby to podejrzane. W chwili, kiedy jego wzrok przyzwyczajał się do światła, usłyszał, jak jego brat woła z przerażeniem: - Sophie? - Mówiłam panu, żeby mnie pan tak nie nazywał, panie Lightwood. – Ton jej głosu był zimny. Wzrok Gabriela wrócił już do normalności i zobaczył, że służąca stoi w drzwiach, trzymając w jednej ręce zapaloną lampę. Sophie zmrużyła oczy. Jej wzrok spoczął na liście Charlotte, który Gabriel wciąż trzymał w dłoni. – Czy pan… Czy to korespondencja pani Branwell? Gabriel szybko upuścił listy na biurko. - Ja… My… - Czytał pan prywatne listy pani Branwell? – Sophie wyglądała na wściekłą, niczym anioł zemsty. Gabriel szybko zerknął na brata, lecz ten wydawał się stracić zdolność mowy.

Gabriel nie pamiętał, żeby w całym swoim życiu widział, jak jego brat, nawet na najpiękniejszą Nocną Łowczynię choćby zerka. A tym razem patrzył on na przestraszoną Przyziemną służącą, jakby była wschodem słońca. Było to niewytłumaczalne, ale też niezaprzeczalne. Widział przerażenie na twarzy brata, kiedy jego dobre imię roztrzaskało się na drobne kawałeczki w oczach Sophie. - Tak – powiedział Gabriel. – Tak, istotnie przeglądamy jej korespondencję. Sophie zrobiła krok do tyłu. - Powinnam natychmiast pójść po panią Branwell… - Nie. – Gabriel zatrzymał ją gestem dłoni. – To nie to, co myślisz. Czekaj. – Pospiesznie wyjaśnił jej, co się stało: groźby Konsula, prośbę, by szpiegowali Charlotte oraz ich rozwiązanie tego problemu. – Nie chcieliśmy zdradzać żadnego napisanego przez nią słowa – zakończył. – Mieliśmy na celu chronić Charlotte. Podejrzliwy wyraz twarzy się nie zmienił. – A dlaczegóż to miałabym uwierzyć w jakiekolwiek pańskie słowo, panie Lightwood? Gideon wreszcie przemówił. – Panno Collins – powiedział. – Wiem, że od czasu… incydentu z bułeczkami… nie masz do mnie żadnego szacunku, lecz proszę mi uwierzyć, że nie zdradziłbym zaufania, jakie do mnie żywi Charlotte, nie odwdzięczyłbym się zdradą za jej życzliwość. Sophie zawahała się przez chwilę i spuściła wzrok. – Proszę mi wybaczyć, panie Lightwood, chciałabym panu uwierzyć, lecz chodzi tu o panią Branwell, a muszę być wobec niej lojalna. Gabriel porwał z biurka list, który przed chwilą napisał jego brat. - Panno Collins, proszę to przeczytać. To jest to, co chcieliśmy przekazać Konsulowi. Jeśli po przeczytaniu tego będzie pani nadal chciała pójść po panią Branwell, nie będziemy pani zatrzymywać. Sophie przeniosła wzrok na Gideona. Następnie pochyliła głowę, przeszła przez pokój i postawiła lampę na biurku. Wzięła list od Gideona, rozwinęła go i przeczytała na głos: Do: Konsul Josiah Wayland Od: Gideon i Gabriel Lightwood Szanowny Panie, Jak zwykle wykazał się Pan wielką mądrością, prosząc nas o sprawdzenie listów pani Branwell, które wysyłała do Idrisu. Rzuciliśmy okiem na wspomnianą przez Pana korespondencję i informujemy, że pani Branwell jest w stałym kontakcie z jej

stryjecznym wujem Roderickiem Fairchild. Kontekst tych listów może być dla Pana szokująca i rozczarowująca. Obrobiono nas z naszej wiary w płeć piękną. Pani Branwell wykazuje najbardziej bezduszną i nieludzką postawę wobec jego ciężkiej choroby. Zaleca stosowanie mniejszej ilości alkoholu, by wyleczyć jego artretyzm, wykazuje niewątpliwe oznaki rozbawienia jego wzmiankami o opuchliźnie i całkowicie go ignoruje, kiedy pisze o podejrzanej substancji formującej się w jego uszach i innych otworach39. Oznaki troski, jakich można oczekiwać od kobiety dla swojego męskiego krewnego i szacunek, jaki każda młoda kobieta powinna okazać starszemu od siebie człowiekowi – nie ma tu żadnej z tych rzeczy! Obawiamy się, że władza może panią Branwell doprowadzić do szaleństwa. Trzeba ją powstrzymać, nim będzie za późno i wielu odważnych Nocnych Łowców upadnie ze względu na brak kobiecej opieki. Z wyrazami szacunku Gideon i Gabriel Lightwood40 Kiedy Sophie skończyła czytać list, zapadła długa cisza, która wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Patrzyła się na papier szeroko otwartymi oczami. W końcu zapytała: - Który z panów to napisał? Gideon odchrząknął. – Ja. Podniosła wzrok. Zacisnęła usta, które zaczęły drżeć. Przez jedną, straszną chwilę Gabriel myślał, że Sophie zaraz się rozpłacze. – Och, mój łaskawy – powiedziała. – I to jest pierwszy? - Nie, było jeszcze wiele innych – odpowiedział Gabriel. – Wcześniejszy był o kapeluszach Charlotte. - O kapeluszach? – Z jej ust wydobył się niekontrolowany chichot, a Gideon spojrzał na nią, jakby w życiu nie widział czegoś tak cudownego. Gabriel musiał przyznać mu rację, wyglądała całkiem ładnie, kiedy się śmiała. Z blizną czy bez. – Konsul był wściekły? - Wręcz morderczo – powiedział Gideon. - Zamierza pani o tym wszystkim powiedzieć pani Branwell? – dopytywał się Gabriel, który nie mógł już znieść tej niepewności ani chwili dłużej. Sophie przestała się śmiać. – Nie powiem – odrzekła. – Po pierwsze, nie chcę panów skompromitować w 39

o_O… (przyp. Domi). ŁOT DA FAK? O.o (przyp. Klaudia). 40 Hahahah xD Boże, kocham ich po prostu :D http://25.media.tumblr.com/814c4e27bfa4e0c1531f2867f9ee46dd/tumblr_mjsxdbzRop1r7h6o2o1_500.gif (przyp. Domi).

oczach Konsula, a po drugie: myślę, że ta wiadomość mogłaby ją zranić i nie skończyłoby się to dla niej dobrze. Żeby śledzić ją w taki sposób, okropny człowiek! – Jej oczy ciskały gromy. – Jeśli chciałby pan udaremnić plany Konsula z przyjemnością dostarczę mu ten list. Proszę mi go dać, a ja zadbam o to, żeby go mu jutro dostarczono. *** Pokój muzyczny nie był tak zakurzony, jak Tessa to zapamiętała – miała wrażenie, jakby ostatnio ktoś solidnie go posprzątał; aksamitne drewno, z którego były zrobione parapety i podłoga, błyszczało jak wielki fortepian stojący w rogu pomieszczenia. Ogień trzaskał w kominku i rzucał poświatę na stojącego przed nim Jema, który odwrócił się, kiedy ją usłyszał. Uśmiechnął się nerwowo. Wszystko w pokoju wydawało się delikatne, wyciszone jak akwarela – światło ognia budziło do życia instrumenty przykryte białym prześcieradłem, jak duchy, ciemny błysk fortepianu, płomienie odbijały się przyciemnionym złotem w szybach okiennych. Mogła w nich dostrzec siebie i Jema, stojących razem twarzą w twarz: dziewczyna w ciemnoniebieskiej, wieczorowej sukni i cienki kształt chłopca z szopą srebrzystobiałych włosów, jego czarny płaszcz wisiał zbyt luźno na jego szczupłych ramionach. Jego ukryta w cieniu twarz była jakby podatna na zranienie, niepokój wykrzywiał jego usta. – Nie byłem pewien, czy przyjdziesz. W odpowiedzi zrobiła krok w jego stronę, chcąc rzucić mu się w objęcia, jednak zatrzymała się. Musiała najpierw coś powiedzieć. – Oczywiście, że przyszłam. Jem, tak bardzo mi przykro. Nie mogę tego wyjaśnić – to było szaleństwo. Nie zniosłabym myśli, że mogłoby ci się coś stać z mojej winy, bo w pewien sposób jestem połączona z Mortmainem, a on ze mną. - To nie twoja wina. Nie wybrałaś tego. - Nie widziałam w tym sensu. Will miał rację; Mortmain'owi nie można ufać. Nawet gdybym sama do niego poszła, nie można mieć pewności, że dotrzyma on swojej części umowy. I ja mogłabym być tą, która wręczy broń prosto w ręce wroga. Nie wiem, do czego chce mnie wykorzystać, ale nie będzie to dobre dla Nocnych Łowców; tego możemy być pewni. Mogłabym nawet być przyczyną waszych ran. – Oczy zaszły jej łzami, lecz zmusiła się, aby je powstrzymać. – Wybacz mi, Jem. Nie możemy tracić czasu na wściekanie się na siebie. Rozumiem, czemu zrobiłeś to, co zrobiłeś. Zrobiłabym dla ciebie to samo. Jego oczy były spokojne i srebrne, kiedy wyszeptał: - Zhe shi jie shang, wo shi zui ai ne de. Zrozumiała, co powiedział. W całym świecie jesteś tym, co kocham

najbardziej. - Jem… - Wiesz to. Musisz to wiedzieć. Nigdy nie pozwoliłbym, żebyś była w niebezpieczeństwie, nie, póki jeszcze oddycham. – Podniósł rękę, zanim chciała zrobić krok w jego stronę. – Poczekaj. – Pochylił się, a kiedy się wyprostował, trzymał kwadratową walizkę na swoje skrzypce i skłonił się w jej stronę. – Ja… jest coś, coś chciałbym ci dać. Prezent ślubny. Chciałbym ci go dać teraz, jeśli mi pozwolisz. - Prezent? – zapytała ze zdumieniem. – Po… ale my się pokłóciliśmy! Uśmiechnął się na te słowa. Ten uroczy uśmiech, który wykrzywia jego usta i od razu zapominasz, jak wątło i mizernie wygląda. - Nieodzowna część życia małżeńskiego, jak mnie poinformowano. To będzie dobre ćwiczenie. - Ale… - Tesso, czy ty myślałaś, że jakakolwiek kłótnia – czy duża czy mała – mogłaby sprawić, że przestałbym cię kochać? – W jego głosie brzmiało zdumienie, a Tessa pomyślała nagle o Willu. O tych wszystkich latach, kiedy wystawiał lojalność Jema na próbę, kiedy doprowadzał go do szaleństwa jego kłamstwami, oszustwami i samookaleczeniem. I pomimo tego wszystkiego miłość Jema do swojego brata krwi nie osłabła. - Bałam się – powiedziała delikatnie. – I… ja nie mam prezentu dla ciebie. - Owszem, masz – powiedział to cicho, lecz w jego głosie pobrzmiewała stanowczość. – Usiądź, Tesso, proszę. Czy pamiętasz, jak się poznaliśmy? Tessa usiadła na niskim krześle z pozłacanymi podłokietnikami. Jej spódnice zmarszczyły się wokół niej. - Wparowałam do twojego pokoju w środku nocy jak jakaś wariatka. Zaśmiał się. – Wparowałaś wdzięcznie do mojego pokoju i zastałaś mnie, jak gram na skrzypcach. – Ściskał śrubkę od walizki; Zdjął ją, uniósł wieko i wyrazem miłości na twarzy wyjął skrzypce. – Nie miałabyś nic przeciwko, gdybym teraz dla ciebie zagrał? - Wiesz, że kocham słuchać, kiedy grasz. – To była prawda. Kochała nawet kiedy mówił o swoich skrzypcach, pomimo, że niewiele z tego rozumiała. Mogła słuchać, jak nawija namiętnie godzinami o kalafonii, kołkach, spiralach, ustawieniach palców i o strunie A, która miała tendencję do zrywania się – nie nudziło jej to. - Wo wei ni xie de – powiedział i podniósł instrument do swojego lewego ramienia i wetknął pod podbródek. Powiedział jej kiedyś, że wielu skrzypków używa reszty ramienia, ale on tak nie robił. Na boku szyi, tam, gdzie spoczywały skrzypce, miał niewielkie znamię.

- Ty… zrobiłeś coś dla mnie? - Napisałem coś dla ciebie – poprawił ją z uśmiechem i zaczął grać. Obserwowała go ze zdumieniem. Zaczął prosto, delikatnie, lekko trzymając instrument na zgięciu szyi i wydając z niego delikatne, harmonijne dźwięki. Melodia wypełniła ją, chłodna i słodka jak woda, tak pełna nadziei i piękna jak wschód słońca. Patrzyła, jak jego palce z fascynacją i wspaniałością układają się na strunach, by wydobyć z nich kolejne nuty. Dźwięk pogłębił się, kiedy smyczek poruszał się po strunach coraz szybciej. Przedramię Jema poruszało się w tę i z powrotem, jego szczupłe ciało wydawało się zgrać z ruchem ramienia. Jego palce nieznacznie przesuwały się w górę i w dół, ton muzyki pogłębił się, chmury burzowe zebrały się na jasnym niebie, rzeka przerodziła się w potok. Nuty rozbijały się o jej stopy i wzrastały, by ją otoczyć; całe ciało Jema wydawało się podążać za muzyką, mimo że wiedziała, że jego stopy stabilnie spoczywały na podłodze. Jej serce biło zgodnie z tempem muzyki; oczy Jema były zamknięte, kąciki ust skierowane nieznacznie w dół, jakby w cierpieniu. Jakaś część jej chciała do niego podejść i go objąć. Ta druga część pragnęła jednak słuchać pięknego dźwięku muzyki. To było tak, jakby Jem wziął smyczek i użył go jak pędzla na płótnie, na którym jego dusza była wyraźnie widoczna. Ostatnie nuty były coraz wyższe, wspinające się jakby ku Niebu. Tessa była świadoma tego, że jej twarz była mokra od łez, ale dopiero wtedy, gdy ucichły ostatnie dźwięki muzyki i Jem opuścił skrzypce zorientowała się, że płacze. Jem powoli odłożył instrument razem ze smyczkiem z powrotem do walizki. Wyprostował się o odwrócił w jej stronę. Miał nieśmiały wyraz twarzy, jednak jego biała koszula była mokra od potu, a puls na jego szyi był mocno przyspieszony. Tessa oniemiała. - Podobało ci się? – zapytał. – Mogłem dać ci… biżuterię, lecz pragnąłem ci podarować coś, co by należało tylko do ciebie. Czego nikt nie mógł sobie przywłaszczyć lub posiąść. Nie jestem dobry w słowach, więc wyraziłem to, co do ciebie czuję, za pomocą muzyki – urwał. – Podobało ci się? – zapytał ponownie, a lekkie zrezygnowanie, które dało się usłyszeć w jego głosie wskazywało, że spodziewa się negatywnej odpowiedzi. Tessa uniosła głowę tak, że James mógł dostrzec łzy na jej twarzy. - Jem. Upadł przed nią na kolana z wyrazem żalu na twarzy. - Ni jue de tong man, qin aide? - Nie… nie – powiedziała na wpół płacząc, na wpół śmiejąc się. – Nie jestem ranna. Ani nieszczęśliwa. Ani trochę. Delikatny uśmiech wykrzywił jego usta, a w oczach pojawiło się światło. – Więc ci się podobało. - Czułam się jakbym w nutach dostrzegła duszę. To było piękne. – Pochyliła

się i dotknęła lekko jego twarzy, delikatna skóra na jego twardej kości policzkowej, jego włosy jak pióra ocierające się o jej dłoń. – Widziałam rzeki, łodzie, kwiaty, wszystkie kolory nocnego nieba. Jem westchnął, opadając na podłogę obok jej krzesła, jakby to wszystko pozbawiło go sił. – To rzadka magia. - Pochylił się i oparł głowę na jej kolanie. Przytrzymała ją i zaczęła głaskać jego włosy, rozkoszując się ich miękkością. - Moi rodzice kochali muzykę – powiedział nagle. – Ojciec grał na skrzypcach, matka na qin41. Wybrałem skrzypce, choć miałem wybór. Czasem tego żałowałem przez te wszystkie chińskie pieśni, których nie potrafiłem zagrać na skrzypcach, a moja matka pragnęła, bym umiał. Opowiadała mi kiedyś historię o Yu Boya42, który potrafił doskonale grać na qin. Miał przyjaciela, drwala. Nazywał się Hong Ziai i właśnie dla niego grał. Powiadali, że kiedy Yu Boya grał pieśń wody, jego przyjaciel natychmiast wiedział, że Yu opisuje rzeki. Kiedy grał pieśń gór, Ziai widział ich szczyty. I Yu Boya mawiał: „To dlatego, że rozumiesz moją muzykę”. – Jem spojrzał w dół na swoją dłoń zaciśniętą na kolanie. – Ludzie nadal używają wyrażenia „zhi yin”, jako „bliscy przyjaciele” lub „bratnie dusze”. Lecz tak naprawdę znaczy to „zrozumienie muzyki”. - Wyciągnął dłoń i ujął ją za rękę. – Kiedy grałem, widziałaś to, co widziałem ja. Rozumiesz moją muzykę. - Nic nie wiem o muzyce, Jem. Nie potrafię ci powiedzieć teraz sonaty ze szczegó… - Nie – przerwał jej, podnosząc się z kolan i opierając ręce na podłokietnikach jej krzesła. Byli na tyle blisko, że mogła widzieć miejsca, gdzie jego włosy, mokre od potu, kleiły mu się do skroni i karku. Pachniały tak jak zwykle – żywicą i spalonym cukrem. - To nie jest rodzaj muzyki, o który mi chodziło. Mam na myśli to, że… Wydał z siebie dźwięk frustracji, ujął jej dłoń i przycisnął ją do swojej piersi. Poczuła pod palcami stałe bicie jego serca. – Każde serce ma swoją melodię, według której bije – powiedział. – Ty znasz moją. - Co się z nimi stało? – wyszeptała Tessa. – Z drwalem i muzykiem? Jem uśmiechnął się smutno. – Zhong Ziqi umarł, a Yu Boya ostatnią pieśń w swoim życiu zagrał stojąc nad jego grobem. Potem zniszczył qin i nigdy więcej już nie grał. Tessa poczuła, jak pod powiekami zbierają jej się łzy. - To okropna historia.43 - Naprawdę? – Serce Jema podskoczyło pod jej palcami. – Byli przyjaciółmi za 41

http://pl.wikipedia.org/wiki/Guqin o to chyba o to chodziło ;) (przyp. Domi). http://polish.cri.cn/236/2006/07/03/[email protected] 43 Przypomniało mi się Miasto Kości, kiedy Jace opowiadał Clary o sokole o.O Chyba tak samo skomentowała. (przyp. Domi). 42

życia, Yu Boya napisał parę największych utworów muzycznych, jakie znamy. Myślisz, ze byłby w stanie dokonać tego wszystkiego sam? Nasze serca, każde potrzebuje swojego własnego odbicia. Widzimy swoje lepsze ja w oczach tych, którzy nas kochają. Jest to łatwe i zwięzłe – i to jest piękne w tym wszystkim. – Spuścił wzrok, lecz zaraz znów spojrzał jej w oczy. – Mógłbym dać ci z siebie dosłownie wszystko – powiedział. – Dałbym ci w ciągu dwóch tygodni więcej, niż większość mężczyzn dałaby ci to samo w ciągu całego życia. - Nie ma nic, czego mi nie ofiarowałeś, nic, z czego byłabym niezadowolona… - Właśnie, że jest coś jeszcze – przerwał jej. – Chcę się z tobą ożenić. Mógłbym czekać całą wieczność, ale… Ale nie mamy całej wieczności. - Nie mam żadnej rodziny – powiedziała wolno Tessa, patrząc mu się prosto w oczy. – Żadnego opiekuna, nikogo, kto mógłby… oburzyć się… tak nagłym małżeństwem. Oczy Jema rozszerzyły się lekko. – Ja… Co masz na myśli? Nie chciałbym, żebyś nie miała wystarczająco dużo czasu na przygotowania. - O jaki rodzaj przygotowań ci chodzi? – zapytała Tessa i w tej samej chwili przypomniała sobie chwilę, kiedy Will wyciągnął dłonie w ogień, by ocalić lekarstwo Jema i jak go wtedy obserwowała, nie mogąc mu wtedy pomóc. Pamiętała dzień, w którym powiedział jej, że ją kocha i wyszedł po tym z salonu, a ona zamknęła dłoń wokół rozgrzanego pogrzebacza. Pamiętała ten rozdzierający ból, który mógłby chociaż na chwilę przyćmić ból w jej sercu. Will. Okłamała go wtedy – może nie dosłownie. Pozwoliła mu myśleć, że nie odwzajemnia jego uczuć. Ta myśl wciąż sprawiała jej ból, ale nie żałowała tego, co zrobiła. Nie było innego wyjścia. Znała jednak Willa – nie byłby z nią nawet wtedy, kiedy nie udałoby jej się z Jemem. Nie mógłby znieść miłości, która byłaby ceną jego szczęścia jako parabatai. I jeśli była w niej jakaś część należąca tylko do Willa, ujawnienie jej nikomu nie wyszłoby na dobre. Kochała Jema – teraz nawet bardziej niż wtedy, kiedy zgodziła się, aby zostać jego żoną. Czasem człowiek musi wybrać między uprzejmością a honorem – powiedział do niej kiedyś Will. Czasem nie da się wybrać tylko jednego. Być może to jednak zależało od książki, pomyślała. Ale w tym, w powieści jej życia, sposobem na dyshonor była tylko nieuprzejmość. Nawet, gdyby skrzywdziła Willa wtedy w pokoju gościnnym, przez ten cały czas, kiedy jego uczucia do niej osłabły, podziękowałby jej po tym wszystkim, że go uwolniła. Wierzyła w to. Nie mógł przecież wiecznie jej kochać. Już dawno przez to przeszła. Kochała Jema i pomimo, że jakaś część jej kochała też Willa, to było najlepsze, co mogła im obojgu dać i żaden z nich nie

powinien i tym wiedzieć. - Nie wiem - powiedział Jem, patrząc na nią z dołu. Na jego twarzy widać było mieszaninę nadziei i niedowierzania. - Rada jeszcze nie zgodziła się na naszą prośbę... i ty nie masz sukni... - Nie obchodzi mnie, co myśli Rada. I nie obchodzi mnie, w co się ubiorę, jeśli ty też na to nie zwracasz uwagi. Jeśli o to chodzi, Jem, poślubię cię, kiedy tylko chcesz. - Tessa - odetchnął. Sięgnął po nią, jakby tonął. Pochyliła się w jego stronę, by przycisnąć swoje usta do jego warg. Jem podniósł się z kolan. Jego usta musnęły jej jeden raz, potem kolejny. Poczuła słodki smak spalonego cukru. - Za daleko stoisz wyszeptał i objął ją, przysuwając tak, że między nimi nie było już żadnej przestrzeni. Ściągnął ją z krzesła i po chwili oboje, spleceni, klęczeli na podłodze. Przyciskał ją do siebie, a ona śledziła palcami kształt jego twarzy, ostrych kości policzkowych. Są takie ostre, zbyt ostre, puls bije zbyt blisko powierzchni skóry, kości policzkowe są tak twarde jak naszyjnik z metalu. Jego ręce ślizgały się od jej talii do ramion, wargi muskały skórę na obojczykach i gardle w trakcie, kiedy jej palce ściskały jego koszulę, podciągając ją do góry, by zaraz potem przesuwać się po jego nagiej piersi. Był bardzo chudy, jego kręgosłup był bardzo ostry pod jej dotykiem. W świetle ognia mogła zobaczyć jego sylwetkę, ognistą ścieżkę płomieni zmieniającą włosy Jema w złoto. Kocham cię, powiedział. W całym świecie jesteś tym, co kocham najbardziej. Znów poczuła gorący nacisk jego ust na swoim gardle, potem niżej. Jego pocałunki kończyły się tam, gdzie zaczynał się materiał sukni. Poczuła bicie własnego serca pod jego ustami, jakby chciało go dosięgnąć, jakby biło tylko dla niego. Poczuła jak nieśmiało ślizga dłonią po jej ciele tam, gdzie znajdowały się zapięcia sukni... Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem, a oni oderwali się od siebie dysząc, jakby właśnie biegli w wyścigu. Tessa słyszała, jak jej krew głośno szumi w uszach kiedy spojrzała w stronę drzwi. Nikt tam nie stał. Słyszała, jak dyszenie Jema zmienia się w atak śmiechu. - Co... - zaczęła. - Church - powiedział, a Tessa opuściła wzrok i zobaczyła kota przechodzącego przez drzwi pokoju gościnnego, otwierając je szturchnięciem. Wyglądał na ucieszonego. - Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby kot był taki zadowolony z siebie stwierdziła, kiedy Church - ignorujący ją, jak zwykle - podszedł do Jema i zaczął go szturchać głową. - Kiedy mówiłem, że możemy potrzebować przyzwoitki, to nie to miałem na myśli - powiedział Jem, ale pogłaskał Churcha i uśmiechnął się do niej kącikiem ust.

- Tessa - zaczął - To miałaś na myśli? Że mogłabyś za mnie wyjść już jutro? Uniosła podbródek i spojrzała mu prosto w oczy. Nie mogłaby znieść czekania i utraty kolejnych chwil jego życia. Chciała być już trwale do niego przywiązana - w chorobie, zdrowiu, w lepszych i gorszych momentach - przywiązana do niego obietnicą i dać mu słowo i miłość, bez możliwości powstrzymania się od tego. - Właśnie to miałam na myśli - powiedziała. *** Jadalnia nie była całkowicie zapełniona, nie wszyscy jeszcze dotarli na śniadanie, kiedy Jem ogłosił: - Tessa i ja zamierzamy się pobrać - powiedział, bardzo spokojnie, wygładzając serwetkę na kolanach. - Miało to nas zaskoczyć? - zapytał Gabriel, ubrany w strój treningowy, jakby miał zamiar trenować po śniadaniu. Właśnie wziął cały bekon, jaki podano, a Henry patrzył się na niego ponuro. - Czy przypadkiem już się nie zaręczyliście? - Data ślubu była wyznaczona na grudzień - odparł Jem, sięgając przez stół po rękę Tessy, ściskając ją uspokajająco. - Ale zmieniliśmy zdanie. Zamierzamy się pobrać już jutro. Reakcja była natychmiastowa. Henry zakrztusił się herbatą, aż Charlotte musiała go poklepać w plecy, żeby doszedł do siebie. Ona z kolei zaniemówiła. Gideon opuścił filiżankę z trzaskiem na spodek i nawet Gabriel zamarł, trzymając widelec z jedzeniem w połowie drogi do ust. Sophie, która dopiero weszła do kuchni niosąc talerz z tostami, wydyszała: - Ale nie możecie! Suknia panny Gray jest zniszczona, a na nową jeszcze trzeba długo poczekać! - Może założyć jakąkolwiek suknię - powiedział Jem. - Nie musi nosić koniecznie złotej, przecież nie jest Nocnym Łowcą. Ma parę naprawdę ładnych sukni, może wybrać swoją ulubioną. - Kiwnął nieśmiało głową w stronę Tessy. - To znaczy, jeśli ty nie masz oczywiście nic przeciwko. Tessa nie odpowiedziała i w tym momencie do jadalni weszli Will i Cecily. - Mam potworny skurcz szyi - powiedziała Cecily z uśmiechem. - Jestem pewna, że będę musiała zasypiać w bardzo dziwnej pozy... Urwała, kiedy oboje zdali sobie sprawę z atmosfery panującej w pomieszczeniu. Will wydawał się w lepszym nastroju niż dzień wcześniej i zadowolony, że był z Cecily, jednak jego dobry nastrój wyraźnie wyparował, kiedy rozejrzał się po pomieszczeniu widząc emocje na twarzach ludzi wokół. - Co się dzieje? - zapytał. - Stało się coś?

- Zdecydowaliśmy z Tessą przyspieszyć datę ślubu - odparł Jem. - Pobierzemy się w przeciągu następnych paru dni. Will nic nie odpowiedział i wyraz jego twarzy się nie zmienił, lecz straszliwie zbladł. Nie patrzył na Tessę. - Jem, Clave... - powiedziała Charlotte, przestając klepać Henry'ego po plecach. Wyprostowała się, a na jej twarzy można było dostrzec zmieszanie. - Oni jeszcze nie zaakceptowali waszego małżeństwa. Nie możesz wystąpić przeciwko nim... - Nie możemy też na nich czekać - przerwał je Jem. - Może to trwać całe miesiące, nawet rok... wiesz jak lubią opóźniać odpowiedź, która może ci się nie spodobać. - I na pewno nasze małżeństwo nie jest ich głównym tematem rozmów w tym momencie - powiedziała Tessa. - Dokumenty Benedicta Lightwooda, poszukiwania Mortmaina - to jest dla nich najważniejsze. A to jest sprawa prywatna. - Dla Clave nie ma czegoś takiego jak prywatne sprawy - powiedział Will. Jego głos był dziwnie pusty, jakby myślami był gdzie indziej. Tessa pomyślała o relacjach pomiędzy nią a Willem, które już zaczęły się odbudowywać i zastanawiała się czy teraz tego nie zniszczyła, rozbijając to na kawałki, niczym statek o skały. - Moi rodzice... - Są prawa mówiące o ślubach z Przyziemnymi. Nie ma natomiast żadnych o ślubach Nephilim z tym, czym Tessa jest. I jeśli będę musiał, tak jak twój ojciec, zrezygnować z bycia Nocnym Łowcą, to zrobię to. - James… - Myślałem, że przynajmniej ty jeden to zrozumiesz – powiedział Jem patrząc na Willa, a w jego spojrzeniu widać było zakłopotanie i ból. - Nie mówię, że nie rozumiem. Chcę po prostu, żebyś się nad tym zastanowił… - Zastanowiłem się – odparł. – Mam licencję na przyziemny ślub, prawnie zamówiony i podpisany. Moglibyśmy wejść do jakiegokolwiek kościoła, nawet dzisiaj. Chciałbym, żebyście przy tym byli, ale jeśli nie możecie, zrobimy to nie zważając na nic i na nikogo. - By poślubić dziewczynę po to tylko, żeby niedługo zrobić z niej wdowę – powiedział Gabriel Lightwood. Wielu by powiedziało, że to nieuprzejme. Jem zesztywniał stojąc obok Tessy, nadal trzymając ją za dłoń. Will zaczął iść w ich stronę, lecz Tessa już stała na nogach, piorunując wzrokiem Gabriela Lightwooda. - Nie śmiej mówić o tym, jakby to tylko Jem miał wybór w tej kwestii – powiedziała, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. – On nie zmusił mnie do tych zaręczyn, nie mam też żadnych złudzeń co do jego zdrowia. Wybrałam bycie z nim na nie wiadomo ile dni lub minut nam zostało i będę się cieszyć z każdej tej minuty,

że je w ogóle mamy. Oczy Gabriela były tak zimne, jak zimna jest woda na wybrzeżach Nowej Finlandii. – Troszczę się tylko o pani dobro, panno Gray. - Lepiej, żeby troszczył się pan o własne – rzuciła Tessa. Gabriel zmrużył oczy. – To znaczy? - Myślę, że lady miała na myśli to – wycedził Will – że ona nie jest tą, która zabiła swojego ojca. Już tak szybko ochłonąłeś po tej sytuacji, że nie musimy się martwić o twoją wrażliwość, Gabriel? Cecily westchnęła. Gabriel stanął na nogi, a na jego twarzy Tessa zobaczyła znowu tego młodzieńca, który zmierzył się z Willem w pojedynku podczas pierwszego spotkania – cała arogancja, twardość i nienawiść były teraz znowu widoczne. – Jeśli kiedykolwiek byś… - zaczął. - Stop – powiedziała Charlotte… i urwała, kiedy usłyszeli skrzypienie otwierającej się zardzewiałej bramy Instytutu i odgłos końskich kopyt na bruku. – Och, na Anioła. Jessamine. – Charlotte wstała, odkładając serwetkę na talerz. – Chodźmy, musimy się z nią przywitać. Okazało się, że niefortunny przyjazd w tej sytuacji akurat doskonale rozpraszał. Nastąpiło niewielkie poruszenie i na twarzach Cecily i Gabriela pojawiło się zdezorientowanie. Żadne z nich nie wiedziało, kto to był, lub jaką Jessamine odegrała rolę w życiu Instytutu. Szli korytarzem Instytutu. Tessa trzymała się nieco z tyłu; była bez tchu. Jakby właśnie ktoś jej sznurował gorset zbyt mocno. Pomyślała o ostatniej nocy, o Jemie trzymającym ją w ramionach w pokoju muzycznym, kiedy całowali się i całe godziny szeptali o ślubie, jaki mogliby mieć, o miejscu, w jakim mogliby żyć – jakby mieli na to całą wieczność. Jakby małżeństwo mogło im zagwarantować nieśmiertelność, pomimo że wiedziała, że tak nie było. W momencie, kiedy przechodziła przez drzwi wejściowe, potknęła się, rozproszona. Poczuła dłoń na swoim ramieniu. Podniosła wzrok i zobaczyła Willa. Stali tak przez chwilę, nieruchomi jak posągi. Wszyscy byli właśnie w drodze na dół, ich głosy niosły się niczym dym. Ręka Willa delikatnie spoczywała na ramieniu Tessy, pomimo że jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, jakby wyrzeźbiona z marmuru. - Nie zgadzasz się z pozostałymi, prawda? – zapytała ostrzejszym tonem niż zamierzała. – Że nie powinnam dzisiaj wychodzić za Jema. Zapytałeś mnie, czy kocham Jema na tyle, żeby za niego wyjść i uczynić go szczęśliwym i powiedziałam, że tak. Nie wiem czy uczynię go całkowicie szczęśliwym, ale mogę próbować. - Jeśli ktokolwiek potrafi, to ty – powiedział, napotykając jej spojrzenie. - Inni myślą, że jego zdrowie to jest tylko moja iluzja.

- Miejmy nadzieję, że to nie iluzja. Słowa były motywujące, lecz w jego głosie było coś martwego, co ją przeraziło. - Will – złapała go za nadgarstek. – Nie powinieneś mnie teraz opuszczać – nie zostawiaj mnie jako jedynej szukającej lekarstwa. Nie zrobię tego bez twojej pomocy. Wziął głęboki oddech, przymykając ciemnoniebieskie oczy. – Oczywiście że nie. Nie mógłbym go zawieść. Albo ciebie. Pomogę. Pociągnę to dalej. To tylko… - urwał i odwrócił od niej twarz. Światło wpadające przez okno rzucało poświatę na jego policzek, podbródek i krzywiznę jego szczęki. - Tylko co? - Pamiętasz co ci jeszcze powiedziałem tego dnia w pokoju gościnnym? – zapytał. – Chcę, żebyś była szczęśliwa i żebyś uczyniła szczęśliwym także jego. I jeszcze, kiedy przejdziesz przez ten korytarz i dołączysz do niego na wieczność, zawsze będziesz stąpać na niewidzialnej ścieżce zbudowanej z odłamków mojego serca, Tessa. Przełożyłbym twoje życie nad swoje własne, poświęciłbym nawet swoje życie, byś była szczęśliwa. Myślałem, że być może kiedy powiedziałaś mi, że mnie nie kochasz, moje uczucia zanikną. Ale tak nie było. Rosły z każdym dniem. Kocham cię teraz bardziej rozpaczliwie, w tym momencie, niż kochałem cię kiedykolwiek wcześniej. I w ciągu godziny będę cię kochał jeszcze bardziej. To jest niesprawiedliwe, że mówię ci to w tym momencie. – Wziął drżący wdech. – Jak ty musisz mną gardzić. Tessa poczuła, jakby pod nią zapadła się ziemia. Pamiętała, co sobie pomyślała zeszłej nocy: że z pewnością uczucia Willa do niej zblakły. Że na przestrzeni lat jego ból będzie mniejszy od jej własnego. Wierzyła w to, ale teraz… - Nie gardzę tobą, Will. Nie pokazałeś nic, co by było nieuczciwe – w tym wszystkim było więcej uczciwości, niż mogłabym cię poprosić… - Nie – odpowiedział twardo. – Myślę, że niczego ode mnie nie oczekiwałaś. - Wszystkiego od ciebie oczekiwałam, Will – wyszeptała. – Więcej, niż sam od siebie kiedykolwiek oczekiwałeś. Lecz dałeś z siebie jeszcze więcej. – Głos jej zadrżał. – Mówią, że nie można dzielić swojego serca, a jednak… - Will! Tessa! – To była Charlotte. Wołała ich, stojąc w drzwiach wejściowych. – Co się tak guzdrzecie? Może ktoś sprowadzić Cyrila? Możemy potrzebować pomocy przy bagażu, jeśli Cisi Bracia w ogóle mają zamiar zostać. Tessa spojrzała bezradnie na Willa, ale wydawał się już nie myśleć o tym, co sobie przed chwilą powiedzieli; jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Znikła desperacja, którą przed chwilą okazywał. Odciął się, jakby między nimi było tysiące zamkniętych drzwi. – Ty idź. Ja będę zaraz za tobą – powiedział sztywno, potem odwrócił się i wbiegł z powrotem na górę po schodach.

Tessa położyła dłoń na ścianie, kiedy zaczęła schodzić dalej w dół. Co ona prawie zrobiła? Co prawie powiedziała Willowi? A jednak cię kocham. Ale na Boga, co dobrego mogłoby z tego wyniknąć? Jakie korzyści by to przyniosło komukolwiek? Ściągnęłoby to na niego tylko okropne brzemię, bo będzie wiedział, co do niego czuje i nie będzie potrafił sobie z tym poradzić. I mogłoby to go do niej przywiązać tak mocno, że nigdy już nie mógłby się uwolnić i pokochać kogoś innego – kogoś, kto nie byłby zaręczony z jego najlepszym przyjacielem. Pokochać kogoś innego. Wyszła z budynku na schody z przodu Instytutu, czując chłodny wiatr przenikający przez jej sukienkę niczym ostrza noży. Inni już tu byli, gromadzili się na schodach. Cała sytuacja była nieco niezręczna, szczególnie dla Cecily i Gabriela, którzy wyglądali, jakby się zastanawiali, co do diabła oni tutaj w ogóle robią. Tessa ledwo ich zauważyła. Czuła chłód w sercu i wiedziała, że to nie przez zimno. To była wizja Willa zakochanego w kimś innym. Ale to był czysty egoizm. Gdyby Will kogoś znalazł, cierpiałaby z tego powodu, tak jak on cierpiał przez jej zaręczyny z Jemem. Zawdzięczała mu tak wiele, pomyślała, w trakcie kiedy ciemny powóz prowadzony przez człowieka w pergaminowej szacie Cichych Braci wjechał przez bramę wjazdową do Instytutu. Zawdzięczała Willowi to, że zachował się uczciwie. Powóz zatrzymał się u stóp schodów. Tessa poczuła, jak za nią Charlotte porusza się niespokojnie. – Jeszcze jeden powóz? – zapytała, a Tessa skierowała wzrok we wskazane przez nią miejsce i faktycznie zobaczyła jeszcze jeden powóz. Cały czarny, bez herbu, kołyszący się cicho za pierwszym. - Eskorta – powiedział Gabriel. – Być może Cisi Bracia obawiają się, że będzie próbowała uciec. - Nie – zaprotestowała Charlotte słabym głosem. – Nie powinna… Cichy Brat prowadzący pierwszy powóz odłożył wodze, zsiadł z konia i zbliżył się do drzwi powozu. W tym momencie drugi pojazd zatrzymał się obok niego. Odwrócił się. Tessa mogła nie zobaczyć emocji na jego twarzy, głowę miał przykrytą kapturem, ale coś w jego postawie wyrażało zaskoczenie. Zmrużyła oczy – coś dziwnego było w koniach prowadzących drugi powóz: ich sierść nie błyszczała się jak u zwykłych zwierząt tylko metaliczny i poruszały się nienaturalnie szybko. Kierowca drugiego powozu zeskoczył z siedzenia, lądując twardo na bruku. Tessa zobaczyła błysk metalu, kiedy jego dłoń powędrowała do zapięcia jego pergaminowego płaszcza i po chwili go ściągnął. Pod nim skrywało się metaliczne ciało z owalną głową, pozbawione oczu, miedziane nity przytrzymujące razem stawy łokci, kolan i ramion. Jego prawa ręka, jeśli można tak to nazwać, kończyła się grubą, brązową kuszą. Podniósł to ramię i zgiął je w łokciu. Stalowa strzała zrobiona z czarnego metalu przecięła powietrze i wbiła się w pierś pierwszego Cichego Brata, wyrzucając go parę metrów w

powietrze, zanim twardo uderzył w ziemię, mocząc płaszcz na piersi krwią.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Domi Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 9

Wygrawerowane w metalu ,,Ów płynną rudę w już przygotowane Formy napuszczał, z których swe narzędzia Najpierw wykonał, a później to wszystko, Co można odlać lub odkuć w metalu.'' — John Milton, Raj utracony

Cisi Bracia, na których Tessa patrzyła zszokowana, krwawili jak każdy normalny śmiertelnik. Usłyszała jak Charlotte wykrzykuje polecenia, a następnie Henry gna w dół schodów, w stronę pierwszego powozu. Szarpnięciem otworzył drzwi, a Jessamine wpadła mu w ramiona. Jej ciało było bezwładne, oczy półprzymknięte. Miała na sobie podartą, białą suknie, w której Tessa widziała ją, gdy odwiedziła dziewczynę w Cichym Mieście. Jej śliczne blond włosy były ostrzyżone blisko jej czaszki, jak u chorego pacjenta. - Henry - zaszlochała głośno, chwytając go za klapy od marynarki. - Pomóż mi, Henry. Zanieś mnie do Instytutu, proszę... Henry wyprostował się i odwrócił, trzymając Jessamine w ramionach, podczas gdy drzwi drugiego powozu nagle się otworzyły. Wyszły z niego automaty, dołączając do tych pierwszych. Wydawały się ustawiać w określonych miejscach, gdy wychodziły jak papierowe zabawki dzieci - jeden, dwa, trzy. Tessa straciła rachubę, gdy Nocni Łowcy wokół niej wyciągnęli zza pasków bronie. Dostrzegła błysk metalu czubka mieczo-laski Jema, i usłyszała pomruki po łacinie, gdy serafickie ostrza buchnęły światłem wokół niej, niczym koło ze świętego ognia. Automaty rzuciły się w ich stronę. Jeden z nich popędził do Henrego i Jessamine, podczas gdy inni zbiegli ze schodów. Usłyszała jak Jem woła jej imię i

zdała sobie sprawę, że nie ma żadnej broni. Nie planowała dzisiaj trenować. Rozejrzała się szybko za czymkolwiek: za ciężkim kamieniem lub nawet za patykiem. Wewnątrz, w korytarzu, była powieszona broń na ścianach - jako ozdoba, ale broń była bronią. Wbiegła do środka i wyciągnęła miecz z haków, które przytwierdzały go do ściany, a następnie odwróciła się i wybiegła z powrotem na zewnątrz. Scena, którą zobaczyła była istnym chaosem. Jessamine z opuszczoną głową kucała na ziemi obok koła jej powozu. Henry stał koło niej z serafickim ostrzem w dłoniach, którym machał w tę i z powrotem, gdy odpierał atak automatów, próbujących się za niego przedostać, a ich ostre, mechaniczne ręce sięgały po Jessamine. Reszta maszyn rozstawiła się w poprzek względem schodów, napierając na Nocnych Łowców. Gdy Tessa podniosła miecz, jej wzrok powędrował na dziedziniec. Te automaty były inne od tych, które widziała wcześniej. Poruszały się szybciej, bardziej zwinnie, a ich miedziane stawy składały się i rozkładały płynniej. Na najniższym stopniu Gideon, jak i Gabriel, walczył wściekle z mechanicznym potworem, który miał dziesięć stóp wysokości. Machał on swoimi ostrymi, mechanicznymi dłońmi w dół, w stronę Nocnych Łowców, jakby były one maczugami. Gabriel miał już szerokie rozcięcie w poprzek swojego ramienia, z którego płynęła krew. Pomimo to on i jego brat walczyli ze stworzeniem, jeden z przodu, drugi z tyłu. Jem podniósł się z przysiadu, wznosząc swój lasko-miecz wprost w stronę głowy innego automatu. Mechanizm poruszał ramionami próbując wyszarpnąć z siebie broń, ale miecz utkwił w metalowej czaszce. Jem wyjął swoje ostrze, a kiedy automat zaatakował go jeszcze raz, wymachiwał nim w stronę nóg mechanizmu. Jedną z nich uciął, przez co automat przechylił się na bok, przewracając na bruk. Gdzieś obok Tessy bicz Charlotte błysnął w powietrzu niczym błyskawica, przecinając ramię jednego z pierwszych automatów, które było skonstruowane tak, że przypominało kuszę. To nawet nie spowolniło jego ruchów. Dotarł do niej w sekundę, wymachując szponiastym ramieniem. Tessa wbiegła między nich i zamachnęła się mieczem w sposób, w jaki uczył ją Gideon: użyła całego swojego ciała, by włożyć w ten ruch jak najwięcej siły, uderzając z góry, aby mieć dodatkową siłę grawitacyjną. Sztylet pognał w dół, odcinając mechanizmowi drugie ramię, a czarny płyn wypłynął z jego rany. Automat zachował swój kurs, schylając się tak w stronę Charlotte, że zobaczyła krótkie i ostre ostrza wystające z jego głowy. Krzyknęła, gdy uderzyły w jej ramię. Następnie jej bat ze srebrno-złotego elektrum błysnął, owijając się wokół gardła automatu. Nocna Łowczyni szarpnęła dłonią w swoją stronę, a odcięta głowa spadła na dół. Stwór wreszcie runął, a ciemny płyn zaczął powoli wypływać z rozcięć jego metalowej konstrukcji. Tessa dysząc odrzuciła głowę do tyłu: pot przykleił jej włosy do czoła i skroni, ale potrzebowała obydwóch dłoni do trzymania ciężkiego miecza i nie mogła ich odgarnąć. Włosy zakuły ją w oczy, gdy spojrzała na Gabriela i Gideona. Sprawili, że

automat z którym walczyli leżał na ziemi i wciąż zadawali ciosy. Za nimi był Henry, który w ostatniej chwili uchylił się od ciosu, a automat, który mu go zadał, osaczył go przy powozie. Jego ręka w kształcie maczugi uderzyła w okno powozu, które rozbite spadło na Jessamine. Krzyknęła zakrywając głowę. Henry wbił świecące serafickie ostrze w tors automatu. Tessa był przyzwyczajona, by te ostrza paliły demony, przemieniając je w nicość, ale automat jedynie cofnął się, a następnie zbliżył, a świecące ostrze w jego piersi płonęło jak pochodnia. Z krzykiem Charlotte zaczęła zbiegać ze schodów w stronę męża. Tessa rozejrzała się - i nie zobaczyła Jema. Jej serce zabiło mocniej. Zrobiła krok do przodu... Ciemna postać wyrosła tuż przed nią. Czarne rękawiczki pokrywały jej dłonie i miała czarne buty na nogach. Tessa nie widziała nic poza śnieżnobiałą twarzą, która była otoczona fałdami czarnego kaptura, co było dla niej jak powracający koszmar znany i straszny. - Witam, panno Gray - powiedziała pani Black. *** Pomimo zaglądania do każdego pokoju Will nie znalazł Cyrila. Był tym zirytowany, a ten jego nerwowy humor nie sprzyjał mu też podczas spotkania z Tessą na schodach. Po dwóch miesiącach bycia ostrożnym wobec niej, przez co czuł się tak, jakby chodził po ostrzu brzytwy, chciał powiedzieć wszystko co czuł, co było jak krew wypływająca z otwartej rany. Tylko wołanie Charlotte stanęło na przeszkodzie jego głupoty, a tym samym doprowadzenia do katastrofy. A jednak wciąż jej odpowiedź błąkała się w jego głowie, gdy ruszył w głąb korytarza mijając kuchnię. Mówią, że nie można dzielić swojego serca, a jednak... A jednak co? Co chciała powiedzieć? Śpiewny głos Bridget wydobył się z kuchni, gdzie ona i Sophie sprzątały. ,,Och, Mamo, Mamo, zaściel mi łoże, Spraw, by było miękkie i zadbaj o to drobiazgowo, Gdyż mój William umarł z miłości do mnie, A ja umrę ze smutku. Pochowano ją na starym cmentarzu. Grób Słodkiego Williama był blisko jej A z jego grobu wyrosła czerwona, czerwona róża A z jej grobu dzika róża. Rosły i rosły w górę, w stronę starej wieży Kościoła Dopóki nie mogły urosnąć wyżej

I tam połączyły się, w prawdziwym węźle miłości, Czerwona, czerwona róża i dzika róża.” Will czasami zastanawiał się, jak Sophie powstrzymuje się od uderzenia Bridget w głowę talerzem. Nagle coś sprawiło, że przeszedł przez jego ciało wstrząs, jakby został uderzony w klatkę piersiową. Oparł się plecami o ścianę, nabierając szybko powietrza, dłoń przykładając do gardła. Czuł coś tam, co biło, jakby drugie serce tuż przy jego. Łańcuszek i wisiorek, który dał mu Magnus, były zimne w dotyku. Wyciągnął je spod koszuli i spojrzał na przywieszkę, która zadyndała, gdy ją wydostał. Miała intensywny, czerwony kolor i pulsowała szkarłatnym światłem, jakby była w centrum płomienia. Nawet nie zauważył, że Bridget przestała śpiewać, a obie dziewczyny pojawiły się w drzwiach jadalni, patrząc na niego dużymi, zdziwionymi oczami. Puścił wisiorek pozwalając mu upaść na jego pierś. - O co chodzi, paniczu Willu? - spytała Sophie. Przestała nazywać go "panem Herondale" odkąd prawda o jego klątwie wyszła na jaw, chociaż wciąż zastanawiał się, czy go lubi. - Wszystko w porządku? - To nie chodzi o mnie - zaczął - musimy iść na dół, szybko. Dzieje się coś złego. *** - Ale ty nie żyjesz - wydyszała Tessa, cofając się o krok. - Widziałam jak umierasz... Urwała z krzykiem, gdy owinęły ją z tyłu długie, metalowe ramiona, które były jak obręcze, a następnie uniosły ją do góry. Miecz upadł z brzękiem na ziemię, gdy uchwyt automatu zrobił się silniejszy. Pani Black uśmiechnęła się do niej przerażająco zimnym uśmiechem. - Już dobrze, panno Gray. Nie cieszysz się chociaż trochę na mój widok? Po tym wszystkim, co się stało, ja pierwsza powitałam cię w Anglii. Chociaż teraz zapewne jest dla ciebie jak dom, jak sądzę. - Puść mnie! - Tessa próbowała się uwolnić, ale automat jedynie zniżył głowę w jej stronę, sprawiając że ugryzła się mocno w wargę. Zaczęła kaszleć i splunęła: śliną i krwią, które rozbryzgały się na wciąż bladej twarzy pani Black. - Wolę umrzeć niż iść z tobą... Mroczna Siostra wytarła się rękawiczką i skrzywiła z niesmakiem. - Niestety, nie taki mam plan. Mortmain chce cię żywą. - Strzeliła palcami w stronę automatu. - Weź ją do powozu. Automat zrobił krok do przodu wraz z Tessą w ramionach i upadł. Dziewczyna miała ledwie czas na to, by wyciągnąć dłonie zanim uderzy w ziemię, wraz z mechaniczną kreaturą na niej. Ból przeszył jej prawy nadgarstek, ale odepchnęła go,

a krzyk wydostał się z jej gardła, gdy się wyrwała, uciekając w bok o kilka kroków. Wrzask frustracji pani Black odbijał się echem w jej uszach. Rozejrzała się, podczas gdy kręciło jej się w głowie. Pani Black zniknęła. Automat, który trzymał Tessę, leżał teraz ukosem na schodach, a część jego metalowego ciała była odcięta. Dziewczyna szybko spojrzała na to, co miał w środku: mechanizmy i przekładnie, jak i przezroczyste rurki, przez które był pompowany słonawy płyn. Jem stał za nim oddychając ciężko. Był poplamiony czarną, tłustą krwią automatu. Jego twarz była blada i skupiona. Spojrzał na nią szybko, oceniając czy wszystko z nią w porządku, a następnie zeskoczył ze schodów, atakując automat i oddzielając jego nogi od torsu. Zaczął się wić jak umierający wąż, a jego ocalałe ramie wystrzeliło i złapało Jema za kostkę, mocno za nią szarpiąc. Jem został ścięty z nóg, przez co upadł z łoskotem na ziemię i zaczął się staczać w dół schodów, wraz z automatem, który mocno go trzymał. Okropny hałas, wywoływany przez spadający mechanizm, przypominał metal ocierający się o kamień. Gdy uderzyli razem o ziemię siła upadku sprawiła, że rozłączyli się. Tessa patrzyła z przerażeniem jak Jem wstaje chwiejnie, a jego ubrania są pokryte jego krwią zmieszaną z czarnym płynem. Jego lasko-miecz zniknął - leżał na jednym z kamiennych schodów, gdzie chłopak upuścił go podczas upadku. - Jem - szepnęła i uniosła się na kolana. Usiłowała się do niego doczołgać, ale jej nadgarstek na to nie pozwolił, przez co upadła z powrotem na kolana i sięgnęła po laskę... Wtedy objęły ją ramiona, podnosząc z szarpnięciem. Usłyszała syk pani Black tuż przy uchu. - Nie walcz, panno Gray, bo to będzie bardzo dla ciebie złe, naprawdę bardzo złe. Tessa próbowała się wykręcić, ale coś miękkiego dotknęło jej ust i nosa. Pachniało mdłym, słodkim zapachem. Po chwili ciemność zastąpiła jej widok i doprowadziła do stracenia przytomności.

*** Z serafickim ostrzem w dłoni Will wyskoczył przez otwarte drzwi Instytutu wprost na scenę, która była pogrążona w chaosie. Automatycznie poszukał wzrokiem Tessy, ale nigdzie jej nie było - dzięki Bogu. Musiała się gdzieś ukryć. Czarny powóz był przy schodach. Oparta o jedno z kół pośród sterty tłuczonego szkła była Jessamine. Po obu jej stronach znajdowali się Henry z mieczem i Charlotte ze swoim biczem. Odpierali oni trzy długonogie metalowe automaty z ostrzami zamiast ramion i gładkimi kulami zamiast starannie zrobionych głów. Mieczo-laska Jema leżała na schodach, które wszędzie był śliskie od tłustej czarnej cieczy. Blisko drzwi Gabriel i Gideon walczyli z dwoma

automatami. Było widać, że są dwoma wojownikami którzy trenowali wspólnie od lat. Cecily klęczała nad ciałem Cichego Brata, którego szaty były zabarwione szkarłatną krwią. Bramy Instytutu były otwarte. Drugi powóz wyjeżdżał przez nie z dala od nich na najwyższych obrotach. Jednak Will nie zaprzątał sobie tym głowy, ponieważ u podnóża schodów był Jem. Blady jak papier, ale stojący prosto, cofał się przed automatem idącym w jego stronę. W osłupienie wprawiało go to, jak chwiejnym krokiem, z połową tułowia, bez ramienia, automat szedł w stronę nieuzbrojonego Jema. Gwałtowne, zimne uczucie chęci walki ogarnęło Willem, a wszystko wokół niego wydawało się spowolnić. Był świadomy, że Sophie i Bridget, obydwie uzbrojone, są po obydwóch jego stronach. Sophie pobiegła w stronę Cecily, a Bridget, w wirze swoich czerwonych włosów, tnąc ostrzami, zaskakująco szybko zlikwidowała ogromny automat, zmieniając go w stos metalowego złomu. Zrobiła to z takim okrucieństwem, które w innej sytuacji zadziwiłoby Willa. Ale teraz jego świat zwężał się do automatów i Jema, który, patrząc w górę, zobaczył go i wyciągnął dłoń. Zbiegał co cztery stopnie, ślizgając się przy tym na boki, Will chwycił laskomiecz Jema i rzucił nią. James złapał ją w powietrzu, podczas gdy automat skoczył na niego, na co chłopak zamachnął się i przeciął go idealnie na pół. Jego górna połowa odpadła, zostały jeszcze nogi i dół torsu, które teraz wypompowywały z siebie nadmiar ohydnych płynów, czarnych i zielonych, idąc nadal ku niemu. Jem obrócił się lekko, zamachnął i uciął maszynie nogi w miejscu kolan. W końcu upadł, a jego oddzielne kawałki wciąż jeszcze drgały. Jem odwrócił głowę i spojrzał na Willa. Ich wzrok spotkał się na chwilę i Will uśmiechnął się - ale James nie odwzajemnił tego; był biały jak sól, a William nie mógł odczytać nic z jego oczu. Czy był ranny? Miał na sobie wiele oleju i płynu, przez co Will nie mógł stwierdzić, czy krwawi. Nagle poczuł lęk i chłopak zaczął zbiegać ze schodów w stronę Jema - a gdy minął kilka schodów James odwrócił się i zaczął biec w stronę bramy. Will patrzył zdziwiony na to, jak James znika za bramą, a następnie w ulicy za nią. Will zerwał się by biec - i zatrzymał się na dole schodów, gdy automat pojawił się przed nim, poruszając się szybko i płynnie jak woda, blokując mu drogę. Jego ramiona były zakończone długi nożycami; Will zrobił unik, gdy jeden z nich ciął w stronę jego twarzy i wbił serafickie ostrze w mechaniczną pierś. Rozległ się odgłos rozcinania metalu, ale automat jedynie cofnął się o krok i rzucił ponownie. Will uchylił się od jego nożycowatych dłoni, chwytając za sztylet, który miał włożony za pas. Odwrócił się, tnąc ostrzem - zobaczył, jak automat nagle rozpada się na wielkie plastry, co przypominało obieranie pomarańczy ze skórki. Prysnął czarny płyn i poplamił jego twarz, gdy to coś - teraz w kawałkach - upadło. Wpatrywał się w to. Bridget spokojnie spojrzała na niego - stojącego nad zniszczonym metalowym ciałem. Jej potargane włosy wyglądały jak burza

czerwonych loków wokół jej głowy, a jej biały fartuch był pokryty czarną krwią. Wydawało się, że dziewczyna nie jest niczym poruszona. - Powinieneś być bardziej ostrożny - zaczęła - nie sądzisz? Will był osłupiał; na szczęście Bridget nie czekała na jego odpowiedź. Odrzuciła włosy i ruszyła w stronę Henrego, który walczył ze szczególnie groźnie wyglądającym automatem, mającym co najmniej czternaście stóp wysokości. Henry pozbawił go jednego z ramion, ale druga, długa kończyna, która kończyła się zgiętym ostrzem jak kindżał, była skierowana w jego stronę. Bridget podeszła do nich cicho od tyłu i wbiła ostrze w złącze tułowia. Pojawiły się iskry i kreatura zaczęła się chwiać. Jessamine, która wciąż kucała przy kole powozu, wydała krzyk i zaczęła czołgać się na rękach i kolanach w kierunku Willa. Will zdziwiony patrzył na nią w oszołomieniu przez chwilę, gdy raniła sobie ręce i kolana o odłamki szkła - rozbite okno powozu - wciąż czołgając się, chociaż krwawiła. Następnie, jakby coś pchnęło go do działania, ruszył do przodu, mijając Bridget, dopóki nie dotarł do Jessie. Wsunął pod nią ręce, podnosząc ją z ziemi. Wydała z siebie cichy szept - może jego imię, tak pomyślał - a następnie opadła bezwładnie, a jedynie jej ręce były mocno zaciśnięte na jego klapach. Zabrał ją z daleka od powozu, obserwując co dzieje się na dziedzińcu. Charlotte dobiła swój automat, a Bridget i Henry byli w trakcie niszczenia drugiego na kawałki. Sophie, Gideon, Gabriel i Cecily powalili dwa automaty na ziemie między sobą i wbijali w nie swoje ostrza jak w świąteczną pieczeń. Jem nie wrócił. - Will - zaczęła Jessie słabym głosem. - Will, proszę, połóż mnie. - Muszę dostać się do środka, Jessamine. - Nie. - Zakaszlała, a Will z przerażeniem zobaczył jak krew pojawia się w kącikach jej ust. - Nie dożyję tego. Will - jeżeli kiedykolwiek zależało ci na mnie, nawet trochę, połóż mnie. Will osunął się na końcu schodów z Jessie w ramionach, próbując jak najlepiej i ostrożniej ułożyć jej głowę na swoim ramieniu. Krew swobodnie spływała po jej gardle i na przodzie jej sukienki, przyklejając materiał do ciała. Była przerażająco chuda; jej obojczyki sterczały jak skrzydła ptaka, a policzki były zapadnięte. Przypominała bardziej pacjenta, który wyszedł z Bedlam, niż ładną dziewczynę, która opuściła ich zaledwie osiem tygodni temu. - Jess - powiedział łagodnie - Jessie. Gdzie jesteś ranna? Uśmiechnęła się upiornie. Czerwień oprawiała krawędzi jej zębów. - Jedna z tych kreatur zraniła mnie w plecy swoimi szponami. - szepnęła. Rzeczywiście, gdy Will spojrzał w dół zobaczył, że tył jej sukienki był przesiąknięty krwią. Barwiła ona jego dłonie, spodnie, koszulę - napełniając jego gardło smakiem miedzi. - Przekuła moje serce. Czuję to. - Iratze... - zaczął Will, zaczynając szukać zza swojego paska swojej steli.

- Iratze nie pomoże mi teraz. - Jej głos był pewny. - Cisi Bracia... - Nawet z ich mocami nie mogą mnie uratować. Poza tym, nie zniosę ich kolejnego dotyku. Wolę umrzeć. I umieram, z czego jestem zadowolona. Will spojrzał na nią, oszołomiony. Pamiętał, gdy Jessie przyszła do Instytutu w wieku czternastu lat. Była nieznośna jak rozjuszony kot, który rzucał się na nich z pazurami. Nigdy nie był dla niej miły, ona dla niego też - był miły tylko dla Jema. Na szczęście Jessie zaoszczędziła mu kłopotu żałowania tego. Wciąż podziwiał ją w dziwny sposób, siłę jej nienawiści, woli. - Jessie. - Położył dłoń na jej policzku, niezdarnie rozmazując krew. - Nie musisz tego robić. - Zakaszlała ponownie. - Nie musisz być miły. Wiem, że mnie nienawidzisz. - Nie nienawidzę cię. - Nigdy mnie nie odwiedziłeś w Cichym Mieście. Inni przyszli. Tessa i Jem, Henry i Charlotte. Ale nie ty. Nie jesteś wyrozumiały, Will. - Nie jestem - powiedział. To była prawda, część jego z jakiegoś powodu nie lubiła Jessamine, możliwe że dlatego, że w pewien sposób przypominała mu jego samego. - Jem jest tym, który jest wyrozumiały. - A mimo to zawszę lubiłam cię bardziej. - Jej oczy biegały po jego twarzy w zamyśleniu. - Och, nie, nie rób tego. Nie waż się. Sposób, w jaki nienawidzisz siebie... Rozumiem to. Jem zawsze dawał mi szansę, Charlotte też. Ale nie chciałam darów od hojnych serc. Chciałam być postrzegana taka, jaka jestem. A ty nie żałowałeś mnie. Wiem, że jeżeli spytałabym cię o coś, zrobiłbyś to. Nabrała oddechu. Krew utworzyła pęcherzyki koło jej ust. Will wiedział co to oznacza: Jej płuca zostały przebite - lub w jakiś sposób naruszone - przez co zaczęły się napełniać krwią. - O co chodzi? - spytał ponaglająco. - Co chcesz żebym zrobił? - Dbaj o nich - szepnęła. - O dzieci Jessie i innych. Zajęło Willowi chwilę zanim zdał sobie sprawę, że ma na myśli swoje lalki. - Nie pozwolę żeby ktoś zniszczył żadną z twoich rzeczy, Jessamine. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. - Pomyślałam, że mogliby nie chcieć niczego, co przypomina im o mnie. - Nie jesteś znienawidzona, Jessamine. Jakikolwiek świat leży poza tym, nie idź do niego myśląc w ten sposób. - Och, nie? - Zamknęła oczy. - Wszyscy na pewno bardziej byście mnie lubili, gdybym wam powiedziała gdzie jest Mortmain. Nie straciłabym wtedy waszej miłości. - Powiedź mi teraz - Will namawiał ją. - Powiedź mi, jeżeli możesz, a

otrzymasz tę miłość z powrotem... - Idris - szepnęła. - Jessamine, obydwoje wiemy, że to nieprawda... Jess otworzyła oczy. Ich białka były teraz zabarwione krwią, jak woda szkarłatem. - Ty - zaczęła - Ty ze wszystkich ludzi powinieneś zrozumieć. - Nagle zacisnęła mocno swoje palce na jego klapie. - Jesteś okropnym Walijczykiem powiedziała niewyraźnie, a następnie jej pierś opadła i nie podniosła się już ponownie. Umarła. Jej oczy były wciąż otwarte, wpatrzone w jego twarz. Zamknął jej powieki, a na jego kciuku i palcu wskazującym zostały krwawe odciski. - Ave atque vale, Jessamine Lovelance. - Nie! - To była Charlotte. Will spojrzał do góry przez mgłę wywołaną szokiem, by zobaczyć innych zebranych wokół nich. Charlotte, osunięta w ramionach Henrego; Cecily z szeroko otwartymi oczami; i Bridget, trzymającą dwa poplamione olejem ostrza, całkowicie bez wyrazu. Za nimi Gideon siedział na schodach Instytutu z bratem i Sophie obydwoje byli po jego obu stronach. Był odchylony do tyłu, bardzo blady, bez marynarki; podarty pas materiału został przywiązany do jednej z jego nóg, a Gabriel rysował na nim coś co było podobne do uzdrawiającej runy. Henry trącił nosem Charlotte w szyję i szeptał jakieś kojące rzeczy, gdy łzy spływały po twarzy jego żony. Will spojrzał na nich, a następnie na siostrę. - Jem - zaczął, a w jego imieniu było zawarte pytanie. - Pobiegł za Tessą - powiedziała Cecily. Spoglądała w dół na Jessamine, a jej twarz wyrażała mieszaninę litości i przerażenia. Biało światło zdawało się zapulsować w oczach Willa. - Pobiegł za Tessą? Co masz na myśli? - Jeden - jeden z automatów złapał ją i wrzucił do powozu. - Zacięty głos Cecily załamał się. - Nikt nie mógł za nią podążyć. Te stworzenia nas zablokowały. A wtedy Jem wybiegł przez bramę. Sądziłam... Will zorientował się, że jego dłonie są zaciśnięte - całkiem nieświadomie - na ramionach Jessamine, pozostawiając sine ślady na jej skórze. - Niech ktoś zabierze ode mnie Jessamine - powiedział ochryple - Muszę biec za nimi. - Will, nie... - zaczęła Charlotte. - Charlotte. - Słowo utkwiło mu w gardle. - Muszę iść... Rozbrzmiał dźwięk zamykanych bram Instytutu. Will gwałtownie obrócił gwałtownie głowę i ujrzał Jema.

Bramy zamknęły się tuż za nim, gdy przeszedł przez nie. Poruszał się wolno, jakby był pijany lub zraniony, a gdy tylko się zbliżył, Will ujrzał, że był on pokryty krwią. Czarna jak węgiel krew automatów, ale także wiele czerwonej krwi znajdowało się na jego koszuli, spływając po jego twarzy, rękach i włosach. Zbliżył się do nich i zatrzymał. Jego wzrok był taki sam jak Thomasa, kiedy to Will znalazł go na schodach Instytutu, krwawiącego, bliskiego śmierci. - James? - spytał Will. W tym jednym słowie zawarte były miliony pytań. - Odeszła - powiedział Jem głosem bez emocji. - Biegłem za powozem , ale nabierał szybkości i nie mogłem ich dogonić. Straciłem ich z oczu niedaleko Temple Bar. - Jego oczy skierowały się ku Jessamine, ale nie zdawał się widzieć jej ciała, lub Willa, który ją trzymał. - Gdybym tylko mógł biec szybciej... - powiedział i padł jakby został powalony, duszony przez kaszel. Uderzył w ziemię kolanami i łokciami, rozpryskując krew na podłożu. Zacisnął palce na kamieniu. Następnie przewrócił się na plecy i znieruchomiał.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Domi

Rozdział 10

Jak woda na piasku ,,Dziwiłem się, że inni śmiertelni ludzie żyją jeszcze, skoro umarł ten, którego tak kochałem, jakby nigdy nie miał umrzeć. A zwłaszcza dziwiłem się, że po jego śmierci żyję ja, który byłem połową jego duszy. Trafnie to ktoś powiedział o przyjacielu: „Połowa duszy mej". Odczuwałem to tak, że jego i moja dusza były jedną duszą w dwóch ciałach. Dlatego też przerażało mnie życie, bo nie chciałem przez nie kroczyć będąc tylko połową siebie. Może też właśnie dlatego tak bardzo bałem się umrzeć, aby ze mną nie umarł już cały ten, którego tak kochałem.'' — Święty Augustyn, Wyznania, Księga IV

Cecily opuszkami palców popchnęła drzwi do sypialni Jema i weszła do środka. Pokój był pogrążony w ciszy, prawie dało się usłyszeć bicie serca. Dwaj Cisi Bracia stali przy łóżku Jema z Charlotte pomiędzy nimi. Miała grobowy wyraz twarzy, a na policzkach ślady łez. Will klęczał przy łóżku, ciągle w ubraniach splamionych krwią po walce na dziedzińcu. Głowę miał spuszczoną, a ramiona skrzyżowane, wyglądał jakby się modlił. Przez to wydawał się młodszy, podatny na zranienia i zdesperowany, ale pomimo jej sprzecznych uczuć, część Cecily pragnęła wejść do pokoju i go pocieszyć. Reszta jej widziała nieruchomą, białą postać, leżącą na łóżku i czuła lęk. Była tu na razie bardzo krótko; czuła tylko, że narzuca się mieszkańcom Instytutu – ale też ich gniew, smutek. Ale musiała porozmawiać z Willem. To było konieczne. Ruszyła naprzód...

Poczuła jednak rękę na ramieniu, odciągającą ją. Jej plecy uderzyły w ścianę korytarza, a Gabriel Lightwood od razu ją puścił. Spojrzała na niego zaskoczona. Wyglądał na wyczerpanego, cienie rysowały się pod jego zielonymi oczami, włosy oraz mankiety koszuli znaczyła krew. Kołnierz był wilgotny. Najwyraźniej wracał z pokoju brata. Gideon miał poważnie zranioną nogę przez ostrze automatu, pomyśleć, że iratze już pomogło i wydawało się, że zrobiło tyle, ile mogło – miało swój limit w leczeniu. Zarówno Sophie, jak i Gabriel towarzyszyli mu w drodze do pokoju, a on protestował przez cały czas, kiedy cała uwaga powinna być skupiona na Jemie. - Nie wchodź tam – powiedział Gabriel niskim głosem. – Próbują ocalić Jema. Twój brat potrzebuje być tam dla niego. - Być tam dla niego? Co on może zrobić? Will nie jest lekarzem. - Nawet nieświadomie, Jem korzysta z sił swojego parabatai. - Muszę porozmawiać z Willem tylko przez chwilę. Gabriel przebiegł ręką po jego potarganych włosach. - Nie byłaś z Nocnymi Łowcami bardzo długo – powiedział. – Możesz tego nie rozumieć. Stracić swojego parabatai – to nie jest mała rzecz. Traktujemy to tak poważnie, jak stracić męża, żonę, czy brata lub siostrę. To tak, jakby również leżeć w tym łóżku. - Will nie przejmowałby się tak, gdybym to ja była na miejscu Jema. Gabriel prychnął. - Twój brat nie zadawałby sobie problemu ostrzegając cię przed mną, gdyby o ciebie nie dbał, panno Herondale. - Nie, po prostu cię nie lubi. Czemu tak jest? Czemu dajesz mi rady odnośnie jego, właśnie teraz? W końcu też go nie lubisz. - Nie – powiedział Gabriel. – To nie jest dokładnie tak. Nie lubię Willa Herondale’a. Nie darzymy się sympatią od lat. W zasadzie, raz złamał mi rękę. - Naprawdę? – Brwi Cecily uniosły się mimo jej woli. - A teraz zaczynam rozumieć, że rzeczy, które zawsze były pewne, nie są takie. A Will zalicza się właśnie do takich niepewnych rzeczy. Byłem przekonany, że to łajdak, ale Gideon opowiedział mi o nim więcej i zaczynam rozumieć jego bardzo specyficzne poczucie humoru. - I szanujesz je. - Chciałbym szanować. Chciałbym również rozumieć to wszystko. James Carstairs jest jednym z najlepszych z nas; nawet jeśli nienawidziłem Willa, chciałbym ulżyć mu, z uwagi na Jema. - Ta rzecz, którą muszę powiedzieć bratu – Cecily powiedziała. – Jem chciałby, żebym to zrobiła. To jest wystarczająco ważne. Zajmie dosłownie chwilę.

Gabriel potarł skórę na skroniach. Był bardzo wysoki – wydawał się górować nad Cecily, mimo że był bardzo szczupły. Miał ostre rysy twarzy, a ta nie była całkiem ładna, ale szarmancka, a jego dolna warga ukształtowana była prawie w idealny łuk. - W porządku – powiedział. – Pójdę po niego. - Czemu ty? A nie ja? - Jeśli jest zły, pogrążony w smutku to lepiej, żebym to ja go najpierw zobaczył, będzie wtedy wściekły na mnie, a nie na ciebie. – powiedział rzeczowo Gabriel. – Wierzę, panno Herondale, że jest to ważne. Mam nadzieje, że nie zawiedziesz mnie. Cecily nic na to nie odpowiedziała, patrzyła po prostu, jak Gabriel popchnął drzwi, otwierając je i wchodząc. Oparła się o ścianę, a jej serce waliło, gdy strzępki rozmów dobiegały ze środka. Mogła usłyszeć Charlotte mówiącą coś o runach transfuzji krwi, które zdawały się być niebezpieczne – wtedy drzwi się otworzyły i wyszedł Gabriel. Wyprostowała się. - Czy Will… Oczy Gabriela błysnęły na nią, a moment później pojawił się Will, depczący mu po piętach, sięgając, by zamknąć za nimi drzwi. Gabriel skinął do Cecily i podążył w głąb korytarza, zostawiając ją samą z bratem. Zawsze się zastanawiała, jak można być samotnym, będąc z kimś. Będąc Czy bycie z kimś nie powinno być gwarancją na nie samotność? Ale ona czuła się teraz całkiem sama, Will wydawał się być kompletnie gdzie indziej. Nie wyglądał nawet na złego. Oparł się o ścianę przy drzwiach, obok niej i zdawał się być bezcielesny, jak duch. - Will – powiedziała. Jakby jej nie usłyszał. Cały drżał, jego ręce się trzęsły z przemęczenia i napięcia. - Gwilym Owaim – Spróbowała znowu, bardziej delikatnie. Przynajmniej odwrócił głowę, by spojrzeć na nią, jego oczy były niebieskie i zimne, jak woda Llyn Mwyngil pod osłoną gór. - Pierwszy raz przyszedłem tu, kiedy miałem dwanaście lat – powiedział. - Wiem – odparła Cecily, osłupiała. Myśli, że mogłaby zapomnieć? Utrata Elli, a potem Willa - jej najdroższego starszego brata w ciągu kilku dni? Will wydawał się jej nie usłyszeć . - To było, będąc dokładnym, dziesiątego listopada. Nawet rok później, w rocznicę tego dnia, mógłbym wpaść w czarną otchłań rozpaczy. To był ten dzień – moich urodzin – który najbardziej przypominał mi o mamie i tacie, tobie. Wiedziałem, że żyliście, że byliście gdzieś tam, że chcieliście mnie z powrotem, ale

nie mogłem wrócić, nawet wysłać listu. Napisałem ich dziesiątki, a potem spaliłem. Powinniście mnie nienawidzić i winić za śmierć Elli. - Nigdy cię nie winiliśmy. - Po pierwszym roku, nawet myśl, by zbliżyć się, budziła mój strach. Zacząłem zauważać, że Jem zawsze starał się coś ze mną robić, co roku, dziesiątego listopada. Razem ćwiczyliśmy, szukał miejsc, do których mógłby mnie wziąć, na koniec miasta w zimną, mokrą pogodę. Byłem oczywiście oburzony. Czasami przez to chorował, zdarzało mu się również zapomnieć o narkotyku i było gorzej przez dzień - kaszlał krwią i był zdolny jedynie leżeć w łóżku – to mogło być dla niego wyrokiem śmierci. Dopiero kiedy stało się to trzeci raz – byłem niesamowicie głupi, Cecy, myślałem tylko o sobie – zdałem sobie sprawę, że on robił to dla mnie. Pamiętał tej dzień i robił wszystko, by odciągnąć od niego moje myśli. Cecily stała wyprostowana jak struna, wpatrując się w niego. Mimo słów, obijających się jej w głowie, domagających się wypowiedzenia, nie mogła wydusić z siebie dźwięku. To było tak, jakby ciężar lat spadł, a ona w końcu widziała swojego brata, kiedy była dzieckiem, a on pocieszał ją niezgrabnie, gdy się zraniła, zasypiającego na dywanie przy kominku z otwartą i leżącą na jego klatce piersiowej książce, wychodzącego z jeziora i strząsającego wodę z jego czarnych włosów. Will bez swojej bariery między nim, a resztą świata. Skrzyżował ramiona jakby było mu zimno. - Nie wiem kim byłby bez niego – powiedział. – Tessy nie ma, każdy moment bez niej jest jak nóż rozrywający mnie od środka. Nie ma jej, oni nie mogą jej śledzić, nie mam pojęcia, gdzie pójść, co dalej robić, a jedyną osobą, z którą mógłbym porozmawiać o tym, jest ktoś, kto nic nie wie o tym, gdzie jest. Nawet jeśli by nie umierał. - Will. Will. – Położyła rękę na jego ramieniu. – Proszę, wysłuchaj mnie. Chcę powiedzieć ci coś o szukaniu Tessy. Wierzę, że wiem, gdzie jest Mortmain. Jego oczy otworzyły się szeroko. - Skąd ty mogłabyś wiedzieć? - Byłam wystarczająco blisko ciebie, by usłyszeć co mówiła Jessamine, kiedy umierała – powiedziała Cecily, czując pulsującą krew pod jego skórą. Jego serce łomotało. – Powiedziała, że byłeś okropnym Walijczykiem. - Jessamine? – Był oszołomiony, ale w końcu zauważyła błysk w jego oku. Byś może nieświadomie, myślał w ten sam sposób, jak ona. - Powtarzała, że Mortmain był w Idrisie. Ale Clave twierdzi, że nie – powiedziała Cecily szybko. – Nie znałeś Mortmaina, kiedy mieszkał w Walii, ale ja tak. On dobrze to wie. Ty również. Dorastaliśmy w cieniu gór, Will. Pomyśl. Wpatrywał się w nią. - Myślisz… Cadair Idris? - Zna te góry, Will – odparła. – Mógłby uznać to za zabawny żart, którym

mógłby ośmieszyć ciebie i resztę Nephilim. Biorąc ją dokładnie tam, skąd pochodzisz. Zabrał ją do naszego domu. *** - Posset?44 –spytał Gideon, biorąc parujący kubek od Sophie. – Znowu czuję się jak dzieciak. - W środku jest przyprawa korzenna i wino. Dobrze ci zrobi. Pomoże na krew. – Sophie się zmieszała i nie patrząc na Gideona, odstawiła tacę na szafkę obok jego łóżka. Usiadł wyprostowany, jedna z nogawek jego spodni była odcięta poniżej kolana, sam zawinął nogę bandażem. Jego włosy wciąż były w nieładzie od czasu walki, mimo że dano mu czyste ubrania do przebrania się. Nadal lekko pachniał krwią i potem. - To pomaga na krew – powiedział, wyciągając ręce z dwoma runami uzupełniającymi krew, Sangliers. - Czy to ma oznaczać, że nie lubisz posset? – zapytała, kładąc ręce na biodrach. Ciągle pamiętała, jak zirytował ją plackami, ale wybaczyła mu to całkowicie ostatniej nocy, kiedy czytała jego list do Konsula (którego nie miała szansy jeszcze dostarczyć – wciąż był w kieszeni jej zakrwawionego fartucha). Dzisiaj, kiedy automaty uszkodziły jego nogę na stopniach Instytutu i upadł z krwawiącą raną, jej serce zadrżało, co przeraziło ją samą. - Wszyscy nie lubią possetów – powiedział z lekkim, ale uroczym uśmiechem. - Mam zostać tutaj i dopilnować, być to wypił, czy masz zamiar wylać to pod łóżkiem? Muszę wiedzieć, bo nie chcę tutaj myszy. Przynajmniej wyglądał na zawstydzonego; Sophie żałowała, że nie dane jej było tutaj być, kiedy Bridget wpadła do jego pokoju i oznajmiła, że przyszła posprzątać bułeczki spod łóżka. - Sophie – zaczął, ale kiedy posłała mu surowe spojrzenie, pośpiesznie wziął łyk possetu. – Panienko Collins. Nie było jeszcze okazji, bym mógł przeprosić, więc proszę pozwól mi zrobić to teraz. Wybacz za tak bezczelne zachowanie. Nie miałem zamiaru okazać braku szacunku. Mam nadzieję, że nie myślisz, że myślę o tobie choć trochę gorzej, ze względu na twoją pozycję w domu. Jesteś jedną z najlepszych i najodważniejszych kobiet, które miałem przyjemność poznać. Sophie zdjęła dłonie z bioder. - Cóż – powiedziała. Nie było wielu mężczyzn, którzy przeprosiliby służącą. – To bardzo ładne przeprosiny. - Jestem pewny, że bułeczki są bardzo dobre – dodał pospiesznie. – Po prostu nie przepadam za nimi. W zasadzie nigdy ich nie lubiłem. Nie chodzi tylko o twoje 44

Napój typu hot drink wynaleziony przez anglików składający się z gorącego wina, mleka oraz ziół.

bułeczki. - Proszę przestań mówić ,bułeczki’, panie Lightwood. - W porządku. - I to nie były moje bułeczki; zrobiła je Bridget. - Rozumiem. - Nie pijesz possetu. Otworzył usta, by chwilę potem je zamknąć i wziąć łyk z kubka. Kiedy patrzył na nią, pijąc jednocześnie, ustąpiła i uśmiechnęła się. Jego oczy się rozjaśniły. - Bardzo dobrze – powiedziała. – Nie lubisz bułeczek. A co powiesz na ciasto biszkoptowe? *** Było wczesne popołudnie, słońce świeciło wysoko i blado na niebie. Kilkunastu Nocnych Łowców Enklawy i kilku Cichych Braci rozproszyło się wokół Instytutu. Już wcześniej wzięli ciało Jessamine i jednego z Cichych Braci, którego imienia Cecily nie znała. Mogła usłyszeć głosy dobiegające z dziedzińca, szczękanie metalu, kiedy Enklawa zajmowała się szczątkami automatów. W pokoju gościnnym jednakże, najgłośniejszy dźwięk wydobywał się z zegara w rogu. Kotary zostały odsłonięte, blade słoneczne światło omiatało sylwetkę Konsula, stojącego z posępnym wyrazem twarzy, jego grube ramiona krzyżowały się na klatce piersiowej. - To szaleństwo, Charlotte – zaczął – całkowite szaleństwo, bazujące na dziecięcych fantazjach. - Nie jestem dzieckiem – odparła Cecily. Siedziała na krześle przy kominku, na tym samym, na którym zasnął Will ostatniej nocy – czy to było tak niedawno? Will stał za nią, patrząc gniewnie. Nie zmienił ubrań. Henry był w pokoju Jema z Cichym Bratem; Jem ciągle jeszcze nie odzyskał przytomności i tylko przybycie Konsula odciągnęło Charlotte i Willa od jego boku. – Moi rodzice znali Mortmaina, jak pan wie. Zaprzyjaźnił się z moją rodziną, ojcem. Dał nam Revenscar Manor, kiedy mój ojciec… kiedy straciliśmy dom blisko Dolgellau. - To prawda – potwierdziła Charlotte, która stała za biurkiem, papiery zaściełały całą powierzchnię blatu. – Rozmawiałam z tobą o tym tego lata, gdy Ragnor Fell doniósł mi o Herondalach. Will włożył ręce w kieszenie i spojrzał groźnie na Konsula. - To był żart Mortmaina, dać naszej rodzinie ten dom! Bawił się nami. Czemu nie miałby powiększyć żartu do większych rozmiarów? - Tutaj, Josiah – powiedziała Charlotte, wskazując na jednym z papierów,

leżących na biurku przed nią. Mapa Walii. – Tu jest Lake Lyn w Idrysie, a tu – jezioro Tal-y-Llyn, u stóp Cadair Idris. - Llyn oznacza jezioro – uzupełniła Cecily z rozdrażnieniem w głosie. – Nazywamy je również Llyn Mwyngil, a niektórzy Tal-u-Llyn. - Prawdopodobnie są inne miejsca na świecie, które mają w nazwie Idris – rzucił Konsul, zanim zdał sobie sprawę, że kłóci się z piętnastolatką i ustąpił. - Ale ta jedna coś znaczy – powiedział Will. – Mówi się, że jeziora otoczone przez góry są bezdenne – góra sama w sobie jest pusta, ale w środku czuwa Cwn Annwn45, Ogar z Podziemi. - Dzikie polowanie46 - powiedziała Charlotte. - Tak – Will zgarnął swoje czarne włosy do tyłu. – Jesteśmy Nephilim. Wierzymy w legendy, mity. Wszystkie historie są prawdziwe. Gdzie lepiej, niż w pustych górach, już kojarzonych z czarną magią i zwiastunami śmierci, ukryć siebie i swoje urządzenia? Nikomu dziwne odgłosy z gór nie wydawały by się nie na miejscu, a nikt z miejscowych nie dociekałby. Co innego sprowadziłoby go w tamte tereny? Zawsze zastanawiałem się, czemu zainteresował się naszą rodziną. Może chodziło o zbliżenie się do Nephilim – okazję na zemstę. Nie mógł oprzeć się pokusie. Konsul opierał się o biurko, jego oczy śledziły mapę pod dłoniami Charlotte. - To nie wystarczy. - Nie wystarczy? Nie wystarczy do czego? – krzyknęła Cecily. - By przekonać Clave – wyjaśnił Konsul. – Charlotte, musisz zrozumieć. Kierując siły przeciw Mortmainowi, zakładając, że jest w Walii, musimy zwołać posiedzenie Rady. Nie możemy ryzykować wysyłając mały oddział i obawiać się przewagi liczebnej, szczególnie przeciwko tym kreaturom – jak dużo z nich było tu dzisiejszego ranka, kiedy zostaliście zaatakowani? - Sześć albo siedem, nie licząc tej, która zabrała Tessę – odpowiedziała Charlotte. – Wierzymy, że potrafią się złożyć w jedno, więc były w stanie zmieścić się w małym, ciasnym powozie. - A ja wierzę, że Mortmain nie zdawał sobie sprawy z obecności Gabriela i Gideona Lightwoodów tutaj, więc źle oszacował ilość, którą tu posłał. W innym wypadku moglibyście być martwi. - Lightwoodowie – mruknął Will. – Nie docenił Bridget. Posiekała te stwory, jak indyka na Święto Dziękczynienia. Konsul wyrzucił ręce w górę. - Czytaliśmy zapiski Benedicta Lightwooda. Utrzymuje w nich, że Mortmain zabunkrował się na obrzeżach Londynu, a Mortmain zamierza wysłać swoje siły 45

W mitologii brytańskiej były białymi, czerwonouchymi ogarami-duchami z Annwn, czyli krainy zmarłych. Dzikie Polowanie – mit; głównym jego założeniem – niezależnie od wersji – są łowy, w których udział bierze gromada myśliwychzjaw, w pełnym rynsztunku myśliwskim, gnających konno jak szaleni przez nieboskłon, z towarzyszącymi im psami i innymi nieodłącznymi elementami polowań.

46

przeciwko londyńskiej Enklawie. - Benedict Lightwood popadał w szaleństwo, kiedy to pisał – przerwała Charlotte. – Dlaczego Mortmain miałby podzielić się z nim swoimi prawdziwymi planami? - No i co dalej? – Głos Konsula był zgryźliwy, ale jednocześnie śmiertelnie lodowaty. – Benedict nie miał powodu, by kłamać w swoich własnych dziennikach, Charlotte, których ty nie powinnaś była czytać. Jeśli nie byłabyś tak przekonana, że musisz wiedzieć nawet więcej od Rady, oddałabyś je natychmiast. Taki przejaw posłuszeństwa nie przemawia na twoją korzyść i zwiększa szanse na moje zaufanie tobie. Jeśli musisz, możesz poddać to pod głosowanie na zgromadzeniu Rady, które odbędzie się za dwa tygodnie. - Dwa tygodnie? – Głos Willa podniósł się, był blady, a na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy. – Tessa została zabrana dzisiaj. Ona nie ma dwóch tygodni. - Mistrz chce jej nietkniętej. Wiesz to, Will – powiedziała Charlotte cichym głosem. - On chce ją również poślubić! Wolałaby umrzeć niż zostać jego zabawką! Może ją poślubić nawet jutro. - Do diabła, niech i to zrobi! – powiedział Konsul. – Jedna dziewczyna, która nie jest w dodatku Nephilim, nie jest i nie może być naszym priorytetem! - Ona jest moim priorytetem! – odkrzyknął Will. Zapanowała cisza. Cecily mogła usłyszeć dźwięk trzaskających drzew w kominku. Mgła, która majaczyła za oknem miała kolor ciemno-żółty. Twarz Konsula schowana była w cieniu. - Myślałem, że jest narzeczoną twojego parabatai – powiedział bez ogródek. – A nie twoją. Will uniósł głowę. – Jeśli jest narzeczoną Jema, to moim obowiązkiem jest traktować ją jak swoją. To znaczy dla mnie być parabatai. - Och tak – Głos Konsula ociekał sarkazmem. – Taka lojalność jest chlubą. – Potrząsnął głową. – Herondale’owie. Uparci jak skały. Pamiętam, jak twój ojciec chciał poślubić twoją matkę. Nic by go nie powstrzymało, chociaż nie byłą odpowiednią kandydatką do przemiany w Nocną Łowczynię. Miałem nadzieję, że dzieci będą bardziej odpowiedzialne. - Wybacz, że z siostrą nie zgodzimy się z tobą – powiedział Will. – Gdyby nasz ojciec był bardziej uległy, tak jak mówisz, nie bylibyśmy tu teraz. Konsul potrząsnął głową. - To jest wojna – odparł. – Nie akcja ratunkowa. - A to nie jest zwykła dziewczyna – powiedziała Charlotte. – Jest bronią w

rękach wroga. Mówię ci, Mortmain może użyć jej przeciwko nam. - Wystarczy – Konsul chwycił swój płaszcz z oparcia krzesła i narzucił go na siebie. – To jest bezsensowna rozmowa. Charlotte, zwróć uwagę na swoich Nocnych Łowców. – Jego wzrok podążył do Willa i Cecily. – Wydają się być…nadmiernie podnieceni. - Rozumiem, że nie możemy skłonić cię do współpracy, Konsulu – Twarz Charlotte była jak wyciosana w kamieniu. – Ale pamiętaj, że cię ostrzegałam i poinformowałam o sytuacji. Jeśli okaże się, że mieliśmy rację i twoja ignorancja spowoduje katastrofę, wtedy wszystkie konsekwencje poniesiesz ty. Cecily spodziewała się, że Konsul zareaguje złością, zamiast tego narzucił tylko kaptur, chowając się pod nim. - To właśnie znaczy być Konsulem, Charlotte. *** Krew. Krew na kamiennych płytach podwórza. Krew plamiąca schody domu. Krew na liściach w ogrodzie, pozostałości, które zostały po szwagrze Gabriela, leżące w kałużach krzepnącej krwi, gorące strumienie krwi rozbryzgujące się na Lightwoodzie, kiedy strzała, którą wypuścił, utkwiła w oku jego ojca. - Żałujesz swojej decyzji pozostania w Instytucie, Gabrielu? – Zimny, znajomy głos uciął myśli chłopaka i spojrzał w górę, łapiąc krótki oddech. Konsul stał nad nim, otoczony przez słabe słoneczne światło. Ubrany był w ciężki płaszcz, okulary, patrzył na Gabriela tak, jakby zrobił coś, co by go rozbawiło. - Ja… - Gabriel wziął kolejny oddech, zmagając się ze słowami. – Nie, oczywiście, że nie. Konsul uniósł brew. - Więc to dlatego jesteś po tej stronie kościoła, przyczajony, w zakrwawionych ubraniach, bojąc się, że ktoś mógłby cię znaleźć. Gabriel zerwał się na nogi, wdzięczny za ścianę, o którą mógł się oprzeć. Spojrzał na Konsula. - Sugerujesz, że nie walczyłem? Że uciekłem? - Nic nie sugeruję – powiedział łagodnie Konsul. – Wiem, że zostałeś. Wiem, że twój brat został zraniony. Gabriel wziął krótki, urywany oddech, a oczy Konsula się zwęziły. - Ach – zaczął – Więc to tak? Widziałeś, jak umiera twój ojciec, więc myślałeś, że zobaczysz śmierć brata? Gabriel miał ochotę zaryć dłońmi w ścianę. Chciał uderzyć Konsula w tę jego obłudną, fałszywie współczującą twarz. Chciał pobiec na górę i rzucić się koło łóżka

brata tak, jak Will klęczał przy łóżku Jema, dopóki Gabriel go stamtąd nie wyciągnął. William był lepszym bratem dla Jamesa, niż Gideon kiedykolwiek był dla swojego pomyślał z goryczą - a nie było między nimi więzów krwi. To spowodowało jego powrót do Instytutu, do jego kryjówki za stajnią. Był pewien, że nikt nie będzie go tu szukał. Mylił się. Ale robił to często, co robi różnicę ten kolejny raz? - Widziałeś, jak twój brat krwawił – zaczął Konsul tym samym głosem. - I przypomniałeś sobie… - Zabiłem swojego ojca – odparł Gabriel. – Posłałem strzałę w jego oko, rozlałem jego krew. Myślisz, że nie wiem co to znaczy? Jego krew będzie wołać mnie z ziemi, jak krew Abla wołała Kaina. Wszyscy mówią, że nie był już moim ojcem, ale ciągle były w nim jego szczątki. Był jednym z Lightwoodów. A Gideon mógł dzisiaj zginąć. Mogłem go stracić. - Wiedziałeś co mam na myśli - powiedział Konsul - Kiedy mówiłem o Charlotte i jej odmowie względem dostosowania się do prawa. To mogło kosztować kogoś życie. Mogłaby poświęcić życie twojego brata, dla swojej dumy. - Nie wydaje się być dumna. - Więc dlatego to napisałeś? – Konsul wyciągnął ze swego płaszcza pierwszy list, który napisał do niego wraz z Gideonem. Spojrzał na niego ze wzgardą, a potem upuścił go na ziemię. – To niedorzeczna wiadomość, próbowałeś mnie zdenerwować? - A podziałało? Przez moment Gabriel myślał, że Wayland go uderzy. Ale złość tak szybko jak się pojawiła, zniknęła z oczu mężczyzny; kiedy odezwał się ponownie, był spokojny. - Powinienem przepuszczać, że nie mogę liczyć na odpowiednią reakcję po szantażu u Lightwooda. Twój ojciec by tego dobrze nie przyjął. Przyznaję myślałem, że jesteś słabszy. - Jeśli masz zamiar spróbować czegoś innego, nie kłopocz się – oznajmił Gabriel. – Nie ma sensu. - Naprawdę? Jesteś lojalny Charlotte Branwell, po tym, co jej rodzina zrobiła twojej? Mógłbym się tego spodziewać po Gideonie – jest jak twoja matka. Zbyt ufny z natury. Ale nie po tobie, Gabrielu. Od ciebie oczekiwałem więcej dumy, przez wzgląd na pochodzenie. Gabriel oparł głowę o ścianę. - Nie ma nic – odparł. – Rozumiesz? Nie ma nic w korespondencji Charlotte, co by cię zainteresowało, by zainteresowało kogokolwiek. Powiedziałeś, że mógłbyś nas zniszczyć, gdybyśmy nie dostarczali ci raportów, ale nie ma z czego ich zdawać. Nie dałeś nam wyboru. - Mogłeś powiedzieć mi prawdę. - Nie chciałbyś jej słyszeć – odpowiedział Gabriel. – Nie jestem głupi, nie

jestem moim bratem. Chcesz się pozbyć Charlotte z Instytutu, ale wolałbyś nie być tym, który to zrobi. Chciałbyś odkryć jej udział w czymś nielegalnym. Ale prawda jest taka, że nie ma czego odkrywać. - Prawda jest pojęciem względnym. Prawda może być odkryta, z pewnością, ale może być również stworzona. Gabriel rzucił spojrzenie na twarz Konsula. - Wolałbyś, żebym ci skłamał? - Och, nie – zaprzeczył Konsul. – Nie mnie – położył rękę na ramieniu chłopaka. – Lightwoodowie zawsze byli honorowi. Twój ojciec popełniał błędy. Nie powinieneś za nie płacić. Pozwól zwrócić sobie to, co straciłeś. Mógłbym zwrócić ci posiadłość Lightwoodów, dobre imię twojej rodziny. Mógłbyś żyć w tym domu razem z bratem i siostrą. Nie musiałbyś być dłużej zależny i zdany na łaskę Enklawy. Łaska. Gorzkie słowo. Gabriel pomyślał o krwi brata, rozlanej na betonowych płytach Instytutu. Gdyby Charlotte nie była tak nierozsądna, tak zdeterminowana by wziąć zmienną dziewczynę pod dach Instytutu, mimo sprzeciwu Clave i Konsula, Mistrz nie posłałby swych sił przeciw nim. Krew Gideona nie zostałaby rozlana. W zasadzie, szeptał cichy głosik w jego głowie, gdyby nie Charlotte, sekret mojego ojca nie ujrzałby światła dziennego. Benedict nie zostałby zmuszony do zdrady Mistrza. Nie zostałby odcięty od swojego lekarstwa na astriolę. Nigdy by się nie zmienił. Jego synowie nigdy nie dowiedzieliby się o jego grzechach. Lightwoodowie mogli by żyć dalej w błogiej nieświadomości. - Gabrielu – rzekł Konsul. – Ta oferta dotyczy tylko ciebie. Musi być zachowana w sekrecie przed twoim bratem. On jest jak twoja matka, zbyt lojalny. Lojalny Charlotte. Jego lojalność może w jego przypadku zapunktować, ale nie pomoże nam. Powiedz mu, że znudziły mnie wasze wyskoki; że nie oczekuje już żadnych działań z waszej strony. Umiesz dobrze kłamać – uśmiechnął się z pewnością. – Jestem pewny, że umiesz go przekonać. Co na to powiesz? Gabriel zacisnął szczękę. - Co miałbym zrobić? *** Will wiercił się w fotelu przy łóżku Jema. Był tu już od wielu godzin, jego plecy sztywniały, ale nie chciał się oddalać. Jem mógłby się obudzić i oczekiwać jego obecności. Przynajmniej było ciepło. Bridget napaliła w kominku; wilgotne drewno trzeszczało i trzaskało, sporadycznie strzelając iskierkami. Noc za oknem była ciemna, bez niebieskich cieni czy chmur. Za szybą malowała się tylko ciemność. Skrzypce Jema stały oparte o jego łóżko, a jego laska, ciągle ubrudzona krwią

podczas walki stała obok. Jem leżał oparty o poduszki, bez kolorów na jego bladej twarzy. Will czuł się tak, jakby widział go po raz pierwszy od dawna, jak wtedy, kiedy zauważa się zmiany na znajomej twarzy, zanim stają się one z powrotem normalne. Jem był tak chudy – jak Will mógł tego nie zauważyć? – kości ostro rysowały się na jego twarzy, policzki, broda, szczęka i czoło, wszystkie zagłębienia i kąty były widoczne. Zamknięte powieki przybrały siny kolor, tak samo jak usta. Jego obojczyki rysowały się mocno, jak dzioby statków. William zganił sam siebie. Jak mógł nie zdawać sobie sprawy z tych miesięcy, kiedy umierał Jem – tak szybko, tak wcześnie? Jak mógł tego wszystkiego nie zauważyć? - Will – Dobiegł go szept ze strony drzwi. Obrócił się i zobaczył stojącą tam Charlotte, w zasadzie tylko jej głowę. - Jest ktoś… kto przyszedł tu zobaczyć się z tobą. Zamrugał, kiedy Charlotte się przesunęła, a Magnus Bane wszedł do pokoju. Przez chwilę William nie mógł wymyślić, co powiedzieć. - Mówi, że go wzywałeś – powiedziała Charlotte trochę niepewnie. Magnus stanął, patrząc obojętnie, w ciemno-grafitowym garniturze. Powoli zsunął ciemnoszare rękawiczki, ze szczupłych, opalonych dłoni. - Tak, wzywałem go – powiedział Will, czując się tak, jakby się budził. – Dziękuję, Charlotte. Charlotte spojrzała na niego z mieszaniną sympatii i niewypowiedzianych słów ,Otrząśnij się, Willu Herondale' i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. - Przyszedłeś – powiedział William, świadomy tego, jak głupio to zabrzmiało. Nigdy nie lubił ludzi, którzy mówili oczywiste rzeczy na głos, a teraz zrobił to samo. Nie mógł odeprzeć od siebie zawstydzenia, które powodowało, że czuł się zmieszany. Widząc Magnusa tutaj, na środku sypialni Jema, to jak zobaczyć żołnierza faerie siedzącego pośród adwokatów w białych perukach w Old Baileyl. Magnus rzucił swoje rękawiczki na stolik i skierował się w stronę łóżka. Wyciągnął rękę, by oprzeć się o jedną z kolumn, kiedy patrzył w dół na Jema, bladego jak ściana, jakby już jedną nogą był w grobie. - James Carstairs – powiedział, mrucząc pod nosem, jakby te słowa miały jakąś moc. - On umiera – rzekł William. - To dość oczywiste. – To mogłoby zabrzmieć bezdusznie, ale słychać było smutek w głosie Magnusa, smutek, który zbliżył Willa do niego. – Myślałem, że mówiłeś, że ma on jeszcze kilka dni, może tygodni. - To nie tylko brak lekarstwa. – Głos Willa brzmiał szorstko; odchrząknął. – W zasadzie mamy go jeszcze trochę i podaliśmy mu je. Ale po południu stoczyliśmy walkę, stracił sporo krwi, co go osłabiło. Nie jest wystarczająco silny, boimy się, że nie poradzi sobie.

Magnus sięgnął w stronę Jema i z wielką delikatnością uniósł dłoń chorego. Na jasnej skórze jego palców były blizny, białe żyły jak mapa znaczyły jego nadgarstki. - Czy on cierpi? - Tego nie wiemy. - Może byłoby dla niego lepiej, gdyby umarł. – Czarownik spojrzał na Williama, jego ciemnymi złoto-zielonymi oczami. – Każde życie kiedyś się kończy, Will. Kiedy go wybierałeś, wiedziałeś, że umrze przed tobą. William patrzył przed siebie. Czuł, jakby spadał w dół ciemnego tunelu, który nie ma końca, żadnych krawędzi, by spowolnić upadek. - Więc myślisz, że to byłoby dla niego najlepsze. - Will – Głos Magnusa był delikatny, lecz naglący. – Poprosiłeś, żebym tu przyszedł, bo miałeś nadzieję, że mogę mu pomóc? Will spojrzał na niego bezwiednie. - Nie wiem, czemu to zrobiłem – powiedział. – Nie sądzę, iż dlatego, bo wierzyłem, że jest coś, co można zrobić. Myślę, że jesteś jedyną osobą, która może zrozumieć. Magnus wyglądał na zaskoczonego. - Jedyny, który może zrozumieć? - Żyjesz tak długo – zaczął Will. – Musiałeś widzieć tak wiele umierających osób, tak dużo, których kochałeś. Ale przetrwałeś i ruszyłeś dalej. Magnus wciąż był zdziwiony. - Wezwałeś mnie, czarownika, tutaj do Instytutu, zaraz po bitwie, która zmiotła prawie was wszystkich, żeby porozmawiać? - Z tobą łatwo mi się rozmawia – odpowiedział Will. – Nie mogę nawet powiedzieć czemu. Magnus wolno potrząsnął swoją głową i oparł się o ramę łóżka. - Jesteś tak młody – wymruczał. – Chyba żaden z Nocnych Łowców nigdy nie wezwał mnie tylko po to, by porozmawiać i razem czuwać. - Nie wiem co robić – powiedział William. – Mortmain zabrał Tessę, wierzę, że wiem, gdzie ona może być. Jedna część mnie chce jedynie po nią iść. Ale nie mogę zostawić Jema. Przysięgałem to. I co, jeśli obudzi się w nocy i dowie się, że nie ma mnie tu? – Wyglądał jak zagubione dziecko. – Pomyśli, że zostawiłem go z własnej woli, nie martwiąc się o to, czy umrze. Nie wiedziałby. Jeśli mógłby mówić, czy powiedziałby mi, że mam iść po Tessę? Czy to nie jest to, czego by chciał? – Will schował twarz w dłoniach. – Nie wiem tego, to rozrywa mnie na pół. Magnus patrzył na niego w ciszy przez długi moment. - Czy on wie, że kochasz Tessę?

- Nie – Will uniósł głowę, zszokowany. – Nie. I nigdy się o tym nie dowie. To nie jest jego problem. Magnus wziął głęboki oddech i przemówił łagodnie. - Will. Zapytałeś mnie o wiedzę, która posiada ktoś, kto przeżył wiele pokoleń i pochował sporo swoich miłości. Mogę ci powiedzieć, że koniec życia to suma miłości, które w nie włożyłeś. Cokolwiek myślisz, bycie tutaj, gdy życie Jema się kończy nie jest ważne. Byłeś z nim w każdym jego momencie. Odkąd go poznałeś, nie zostawiłeś go, ani nie przestałeś kochać. To się naprawdę liczy. - Naprawdę tak sądzisz? – spytał Will, zastanawiając się. – Czemu jesteś dla mnie taki miły? Wciąż jestem ci dłużny przysługę, prawda? Pamiętam, wiem o tym, ale nigdy nie poprosiłeś o odwdzięczenie się. - Nie prosiłem? – spytał Magnus i uśmiechnął się do niego. – Will, traktujesz mnie jakbym był człowiekiem, osobą taką, jak ty sam jesteś; Nocni Łowcy rzadko mają taki stosunek do czarowników. Nie jestem tak bezduszny, by poprosić chłopca ze złamanym sercem o przysługę. Choć sądzę, że ten chłopiec pewnego dnia będzie bardzo dobrym mężczyzną. Więc powiem ci to. Zostanę tu, kiedy pójdziesz, będę czuwał przy Jemie zamiast ciebie, a kiedy się obudzi, powiem mu, gdzie się udałeś i że robisz to dla niego. I zrobię, co mogę, by pomóc mu przeżyć. Nie mam yin fen, ale uprawiam magię, możliwe, że w księdze zaklęć jest coś, czego mógłbym użyć, by mu pomóc. - To wielka przysługa – odparł Will. Magnus wyprostował się, przyglądając się Jem’owi. Na jego twarzy widniał smutek, chociaż zwykle była wesoła, sardoniczna lub obojętna. Ten smutek zdziwił Willa. - „Bo czyż nie dlatego właśnie tamten ból zdołał mnie tak łatwo dosięgnąć i tak głęboko przeniknąć, że rozlałem duszę moją jak wodę na piasku, kochając istotę śmiertelną tak, jakby nigdy nie miała umrzeć?” – wyrecytował Magnus. Will spojrzał na niego. - Co to było? - Wyznania świętego Augusta – odpowiedział Magnus. – zapytałeś mnie, jak będąc nieśmiertelnym, przetrwałem tyle śmierci. To nie jest wielka tajemnica. Wytrzymujesz to, co pozornie nie jest możliwe do wytrzymania i cierpisz. To wszystko. – Odsunął się od łóżka. – Dam ci chwilę sam na sam z nim, by się pożegnać. Będę czekał w bibliotece. Will skinął głową bez słowa, Magnus wziął rękawiczki i obrócił się, opuszczając pokój. Myśli Willa spędziły jak szalone. Ponownie spojrzał na Jema, leżącego nieruchomo w łóżku. Muszę pogodzić się z tym, że to koniec, pomyślał. Jego myśli wydawały się być puste i odległe. Muszę zaakceptować fakt, że Jem nigdy więcej na mnie nie spojrzy, nie przemówi do mnie. Wytrzymujesz to, co pozornie jest niemożliwe do wytrzymania i cierpisz. To wszystko.

To wszystko ciągle wydawało się nierealne, jakby to był sen. Wstał i schylił się nad Jemem. Dotknął delikatnie policzka swojego parabatai. Był zimny. - Atque in perpetuum, frater, ave atque vale – wyszeptał. Słowa wiersza nigdy nie wydawały się tak pasujące. Na wieki wieków, mój bracie, witaj i żegnaj. William zaczął się prostować, by odwrócić się od łóżka. Kiedy to robił, poczuł uścisk na nadgarstku. Spojrzał w dół i zobaczył rękę Jema, ściskającą jego własną. Przez moment był zbyt zszokowany, by zrobić coś poza gapieniem się. - Jeszcze nie umarłem, Will – powiedział Jem cichym głosem, cienkim, ale silnym jak stal. – Co Magnus miał na myśli, pytając cię, czy wiem, że jesteś zakochany w Tessie?

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Dillay Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 11

Obawiając się nocy ,,Choć moja dusza może pogrążyć się w ciemnościach, wzrośnie do doskonałego światła; Kochałem gwiazdy zbyt czule by obawiać się nocy.'' — Sarah Williams, “Stary Astronom”

-Will? Po tak długiej ciszy, przerywanej jedynie przez nierówny oddech Jema, Will myślał, że to tylko jego własna wyobraźnia, głos jego najlepszego przyjaciela mówiący do niego w półmroku. Gdy tylko Jem poluzował swój chwyt na nadgarstku Willa, William opadł na fotel obok łóżka. Jego serce waliło, w połowie z ulgi, a w połowie z chorobliwego strachu. Jem odwrócił głowę na poduszce w jego stronę. Oczy miał ciemne, ich srebro zostało pochłonięte przez czerń. Przez chwilę obaj młodzi mężczyźni po prostu patrzyli się na siebie. To było tylko jedne ciche zaangażowanie w walkę, pomyślał Will, kiedy jego myśli uciekły i nieuchronność wzięła górę. - Will – powtórzył Jem i zakaszlał, zasłaniając dłonią usta. Kiedy ją odsunął, na jego palcach była krew. – Czy ja śniłem? William wyprostował się. Jem brzmiał tak wyraźnie, tak pewnie. Co Magnus miał na myśli pytając cię czy wiem o tym, że jesteś zakochany w Tessie? Ale to było tak, jakby ten wybuch siły go opuścił i brzmiał on teraz na oszołomionego i zadziwionego. Jem naprawdę słyszał to, co powiedział do niego Magnus? A jeśli tak, to czy była jakakolwiek szansa, aby wcisnąć mu to jako sen lub halucynację? Myśli Willa były przepełnione mieszaniną ulgi i rozczarowania. - Co ci się śniło? Jem spojrzał na swoją zakrwawioną dłoń i powoli zacisnął ją w pięść.

- Walka na dziedzińcu. Śmierć Jessamine. I zabrali ją, prawda? Tessę. - Tak – wyszeptał Will i powtórzył słowa Charlotte wypowiedziane do niego wcześniej. Podniosły go one na duchu, być może zrobią to samo z Jemem. – Tak, ale nie sądzę, żeby ją skrzywdzili. Pamiętaj, potrzebuje jej jako całą i zdrową. - Musimy ją znaleźć. Wiesz o tym, Will. Musimy… - Jem zmagał się z utrzymaniem w pozycji siedzącej i natychmiast zaczął znowu walczyć z kaszlem. Krew pobrudziła białą kołdrę. William przytrzymał wątłe ciało Jema i trzęsące się ramiona, aż kaszel przestał szarpać jego ciałem. Następnie wziął jedną z wilgotnych ściereczek na stoliku i zaczął czyścić Jemowi ręce. Gdy dotarł do wytarcia krwi z twarzy parabatai, James delikatnie wziął od niego ściereczkę i spojrzał na niego z powagą. – Nie jestem dzieckiem, Will. - Wiem. – William zabrał ręce. Nie mył się od czasu ich walki na dziedzińcu i zaschnięta krew Jessamine zmieszała się na palcach ze świeżą krwią Jema. James wziął głęboki oddech. Zarówno on jak i Will czekali na kolejny spazm kaszlu, ale kiedy nie nadszedł, Jem powiedział: - Magnus powiedział, że jesteś zakochany w Tessie. Czy to prawda? - Tak – powiedział Will czując się, jakby spadał z klifu. – Tak, to prawda. Oczy Jema były szeroko otwarte i świeciły w ciemności. - Czy ona cię kocha? - Nie – głos Willa załamał się. – Powiedziałem jej, że ją kocham, ale ona nigdy nie zawahała się co do ciebie. Tylko ciebie kocha. Jem rozluźnił chwyt na tkaninie. - Powiedziałeś jej – rzucił. – Że jesteś w niej zakochany. - Jem… - Kiedy to się stało i co cię do tego zmusiło? - To było zanim dowiedziałem się o waszych zaręczynach. W dniu dniu, w którym okazało się, że nie ma żadnej klątwy – mówił Will niepewnie – Poszedłem do Tessy i powiedziałem, że ją kocham. Była tak miła mówiąc mi, że kocha ciebie, a nie mnie i że już się zaręczyliście. – Will spuścił wzrok. – Nie wiem czy uczyni to dla ciebie jakąś różnicę, James. Ale naprawdę nie miałem pojęcia, że ci na niej zależy. Byłem całkowicie opętany moimi własnymi uczuciami. Jem przygryzł swoja wargę, aż zbielała. - Wybacz mi, że pytam, ale to nie jest chwilowy kaprys, przemijająca fantazja…? – Urwał, patrząc na twarz Willa. – Nie – mruknął. – Widzę, że nie jest. - Kocham ją na tyle, że kiedy zapewniła mnie, że będzie z tobą szczęśliwa, przysiągłem sobie, że już nigdy więcej nie będę mówić o moich pragnieniach, nigdy nie wspomnę o nich słowem lub gestem, nigdy działaniami lub mową nie naruszę jej szczęścia. Moje uczucia się nie zmieniły, a jednak zależy mi na niej i na tobie na tyle,

by nie powiedzieć o tym, czego się dowiedziałeś, ani słowem. – Słowa wypłynęły z ust Willa; wydawało się, że nie było żadnego powodu, aby je odwoływać. Jem go znienawidzi, będzie go nienawidził za prawdę, nie za kłamstwo. Jem wyglądał na dotkniętego. - Przykro mi Will. Tak, bardzo, bardzo przykro. Gdybym tylko wiedział… William opadł na fotel. - Co byś zrobił? - Mógłbym odwołać zaręczyny… - I złamać serca wam obojgu? Jaką przyniosłoby mi to korzyść? Jesteś mi tak bliski, jak druga połowa duszy, Jem. Nie mógłbym być szczęśliwy, gdybyś ty był nieszczęśliwy. A Tessa, ona kocha ciebie. Jakim byłbym okropnym potworem czerpiąc radość z tego, że sprawiam ból dwóm osobom, które kocham najbardziej na świecie, aby po prostu mieć satysfakcję z tego, że jeśli Tessa nie może być moja, nie może być niczyja? - Ale jesteś moim parabatai. Jeśli odczuwasz ból, pragnę to zmienić… - To – powiedział Will – jest jedyna rzecz, w której nie możesz mnie pokrzepić. Jem pokręcił głową. - Ale jak mogłem tego nie zauważyć? Mówiłem ci, wiedziałem, że te ściany wokół twojego serca runą. Myślałem... Myślałem, że wiedziałem dlaczego; mówiłem ci, że zawsze wiedziałem, że niesiesz ciężar i wiedziałem, że poszedłeś zobaczyć się z Magnusem. Myślałem, że być może znalazłeś jakieś wykorzystanie jego magii, aby uwolnić się od jakiejś wyimaginowanej winy. Gdybym kiedykolwiek wiedział, że to z powodu Tessy, musisz wiedzieć Will, nigdy nie żywiłbym do niej uczuć. - Jak mógłbyś się domyślić? – Nieszczęśliwy, pomyślał Will, ale poczuł się wolny, jakby pozbył się ciężkiego brzemienia. - Zrobiłem wszystko co mogłem, aby to ukryć i zaprzeczyć temu. Ty nigdy nie kryłeś się ze swoimi uczuciami. Patrząc wstecz to było jasne i proste, a jednak nigdy tego nie dostrzegłem. Byłem zdumiony, kiedy Tessa powiedziała mi, że się zaręczyliście. Zawsze byłeś źródłem dobrych rzeczy w moim życiu, James. Nigdy nie sądziłem, że będziesz źródłem bólu i, co najgorsze, nigdy nie myślałem o twoich uczuciach. I to dlatego byłem tak ślepy. Jem zamknął swoje oczy. Jego powieki były jak pergamin. - Jestem zasmucony twoim bólem – zaczął – Ale cieszę się, że ją kochasz. - Cieszysz się? - To wszystko ułatwia – powiedział Jem. – Aby poprosić cię, żebyś zrobił to co chcę, żebyś zrobił: zostawił mnie i poszedł po Tessę. - Teraz? W takim stanie? James, chociaż było to niewiarygodne, uśmiechnął się. - Czy nie to robiłeś, kiedy złapałem cię za rękę?

- Ale nie wierzyłem, że odzyskasz przytomność. To różnica. Nie mogę cię zostawić w takim stanie; nie możesz stawać do walki w pojedynkę, gdziekolwiek byś miał…. Jem wyciągnął rękę i przez chwilę Will myślał, że sięga po jego dłoń, ale zamiast tego on zacisnął palce na materiale rękawa przyjaciela. - Jesteś moim parabatai – powiedział. – Powiedziałeś, że mogę cię prosić o wszystko. - Ale przysięgałem pozostać z tobą. Jeśli coś innego niż śmierć oddzieli mnie od ciebie... - Śmierć nas rozdzieli. - Wiesz, że słowa przysięgi pochodzą z dłuższego fragmentu – powiedział Will. – „Błagaj mnie, żebym cię nie zostawił, albo powrócił po ciebie: dokąd pójdziesz, pójdę.” Jem krzyknął z całej pozostałej mu siły. - Nie możesz pójść tam, gdzie ja idę! Nawet nie chciałbym tego dla ciebie! - Ani ja nie mogę odejść i zostawić cię na pewną śmierć! Właśnie. Will powiedział to, powiedział to słowo, uznał tę możliwość. Śmierć. - Nikomu innemu nie mogę z tym zaufać. – Oczy Jema były szkliste, rozgorączkowane, niemal dzikie. – Czy uważasz, że nie wiem, że jeśli ty po nią nie pójdziesz to nikt tego nie zrobi? Myślisz, że mnie nie zabija to, że nie mogę iść lub przynajmniej pójść z tobą. – Pochylił się do Willa. Jego skóra była blada jak matowy abażur lampy, zdawało się jakby światło biło od niego z jakiegoś wewnętrznego źródła. Przesunął dłońmi po narzucie. - Weź moje ręce, Will. William tępo zacisnął swoje dłonie wokół Jema. Wyobraził sobie, że mógłby poczuć pulsujący ból w runie parabatai na jego piersi, jakby wiedziała to czego, on nie wiedział i ostrzegała go o nadchodzącym cierpieniu. Cierpieniu tak wielkim, że nie mógł sobie wyobrazić, jak by mógł je wytrzymać i z nim żyć. Jem jest moim wielkim grzechem, powiedział Magnusowi i to teraz było karą za to. Myślał, że strata Tessy było jego pokutą; nie myślał, jak to będzie, kiedy straci ich oboje. - Will – powiedział Jem. – Przez te wszystkie lata starałem się dać ci to, czego ty nie mogłeś dać sobie. Dłonie Willa zacisnęły się na Jema, które były cienkie jak wiązki gałązek. - I co to jest? - Wiara – powiedział Jem. – To, że jesteś lepszy niż ci się wydawało. Przebaczenie, że nie musisz wiecznie siebie karać. Zawsze cię kochałem, Will, nieważne co zrobiłeś. I teraz potrzebuję, byś zrobił dla mnie to, czego sam nie mogę zrobić dla siebie. Abyś był moimi oczami, gdy ich nie mam. Abyś był moimi rękoma,

gdy nie mogę użyć własnych47. Abyś był moim sercem, kiedy moje przestanie bić. - Nie – zaczął Will gwałtownie – Nie, nie, nie. Nie będę żadną z tych rzeczy. Twoje oczy będą widzieć, twoje ręce będą czuć, twoje serce będzie bić. - Ale jeśli nie, Will… - Gdybym mógł się rozdwoić, zrobiłbym to, połowa mnie by pozostała z tobą, a druga szukałaby Tessy… - Połowa ciebie nie byłaby dobra dla żadnego z nas – powiedział Jem. – Nie ma nikogo innego, komu mógłbym zaufać, aby po nią poszedł, nikogo kto oddał by własne życie, jak ja bym to zrobił, żeby ją uratować. Poprosiłbym cię, żebyś podjął się tej misji, nawet jakbym nie znał twoich uczuć, ale będąc pewnym, że kochasz ją tak samo, jak ja, Will, ufam ci nade wszystko i wierzę w ciebie nade wszystko wiedząc, że jak zawsze twoje serce jest zespolone z moim w tej sprawie. Wo men shi jie bai xiong di – jesteśmy więcej niż braćmi, Will. Podejmując tę podróż, nie podejmujesz jej sam, ale my obaj. - Nie mogę zostawić cię samego stawiającego czoła śmierci – wyszeptał Will, ale wiedział, że został pokonany; piaski jego woli się wyczerpały. Jem dotknął runy parabatai na swoim ramieniu, znajdującą się pod cienkim materiałem jego koszuli nocnej. - Nie jestem sam – powiedział. – Gdziekolwiek jesteśmy, jesteśmy jednym. Will powoli się podniósł. Nie mógł uwierzyć, że robi to, co robi, ale było to tak jasne jak obwódki wokół czarnych oczu Jema. - Jeśli jest jakieś życie po tym – zaczął – Pozwól mi się w nim poznać, Jamesie Cairstairs. - Tam będzie inne życie – Jem wyciągnął swoją dłoń i przez moment ściskali swoje ręce tak, jak robili to podczas ich rytuału parabatai, sięgając poprzez dwa pierścienie ognia splatając ze sobą swoje palce. - Świat jest kołem – powiedział. – Kiedy wzrastamy lub spadamy, robimy to razem. William zacisnął palce na dłoni Jema. - No cóż – rzekł przez zaciśnięte gardło. – Od kiedy powiedziałeś, że będzie inne życie dla mnie, módlmy się, żebym nie uczynił w nim tak olbrzymiego bałaganu, jaki mam w tym. Jem uśmiechnął się do niego tym uśmiechem, który zawsze, nawet w najczarniejsze dni Willa, uspokajał go. - Myślę, że jest jeszcze dla ciebie nadzieja, Willu Herondale. - Postaram się nauczyć jak ją zdobyć bez twojej pomocy. - Tessa – powiedział Jem. – Ona również zna rozpacz i nadzieję. Możecie się 47 I weź tu człowieku nie bądź zboczony, if you know what i mean… :D pozdro dla kumatych :P/nata; Nata, ten przypis mnie zabił xD (przyp. Domi).

uczyć od siebie nawzajem. Znajdź ją, Will i powiedz jej, że zawsze ją kochałem. Jeśli czemuś warto błogosławić, to błogosławię wam obojgu48. Ich oczy spotkały się na krótką chwilę. Will nie mógł się zdobyć na pożegnanie lub cokolwiek innego. Chwycił Jema po raz ostatni za rękę, a kiedy to sobie uświadomił, odwrócił się i ruszył do drzwi. *** Konie były trzymane na zewnątrz za Instytutem. W trakcie dnia było to terytorium Cyrila, gdzie reszta z nich rzadko się zapuszczała. Stajnia była kiedyś plebanią i podłogę z nierównego kamienia zamiatano, doskonale czyszczono. Boksy znajdowały się wzdłuż ścian, jednak tylko dwa były zajęte: jeden przez Baliosa, a inny przez Xanthosa, oboje twardo spali, lekko machając swoimi ogonami, tak jak to robią konie podczas snu. Ich żłoby były wypełnione świeżym sianem, a lśniący, wypolerowany do perfekcji sprzęt do osiodłania koni wisiał na ścianie. Will postanowił, że jeśli wróci z misji żywy, to upewni się, że powie Charlotte o tym, jak świetnie spisuje się Cyril. Will obudził Baliosa cichym szeptaniem i wyciągnął go z jego boksu. Był nauczony jak osiodłać i nałożyć uzdę koniowi, gdy był jeszcze chłopcem - zanim przyszedł do Instytutu. Pozwolił, by jego umysł błądził daleko, gdy robił to teraz, poprawiając puśliska, sprawdzając obydwie strony siodła i dociągając dokładnie popręg pod Bailosem. Nie zostawił żadnego listu, żadnej wiadomości dla kogoś z Instytutu. Jem powie im, gdzie poszedł i Will stwierdził, że teraz, kiedy najbardziej potrzebował słów, które zazwyczaj znajdował tak łatwo, żadne mu nie przychodziły na myśl. Nie mógł sobie wyobrazić siebie mówiącego do widzenia, więc myślami krążył wokół tego, co zapakował do torby przy siodle: ubrania, czystą koszulę i kołnierz (kto wie kiedy trzeba będzie wyglądać jak dżentelmen?), dwie stele, tyle broni ile udało mu się zmieścić, chleb, ser, suszone owoce i pieniądze przyziemnych. Gdy Will zapiął popręg, Balios podniósł głowę i zarżał. Will odwrócił się. Drobna, kobieca figura stała w drzwiach stajni. Podczas, gdy Will patrzył się na nią, ona uniosła prawą rękę i czarodziejskie światło rozbłysło jej dłoni, oświetlając jej twarz. To była Cecily, owinięta w niebieski, aksamitny płaszcz. Miała rozpuszczone włosy, a jej stopy wystające spod rąbka płaszcza były gołe. Wyprostował się. - Cecy, co ty tu robisz? Zrobiła krok do przodu, a następnie zatrzymała się w progu, spoglądając w dół na jej bose stopy. - Mogłabym cię zapytać o to samo. 48

To było skierowane do wszystkich, którzy są za Jessą :D (przyp. Domi).

- Lubię mówić do koni w nocy. Są dobrymi towarzyszami. A ty nie powinnaś wychodzić na zewnątrz w koszuli nocnej. Lightwoodowie przechadzają się tymi korytarzami. - Bardzo zabawne. Gdzie się wybierasz, Will? Jeśli zamierzasz szukać więcej yin fen, zabierz mnie ze sobą. - Nie idę szukać yin fen. Zrozumienie zaświtało w jej niebieskich oczach. - Jedziesz po Tessę. Do Cadair Idris. Will pokiwał głową. - Zabierz mnie – powiedziała. – Zabierz mnie ze sobą. Will nie mógł na nią patrzeć; poszedł po wędzidło i uzdę, jego ręce drżały, jak je zdejmował, odwrócił się, i wrócił do Baliosa. - Nie mogę wziąć cię ze sobą. Nie umiesz jeździć na Xanthosie, nie masz szkolenia, a zwykły koń tylko spowolni naszą podróż. - Konie powozu są automatami. Nie łudź się, że je dogonisz… - Nie oczekuję tego. Balios może być najszybszym koniem w Anglii, ale musi odpoczywać i spać. Pogodziłem się już z tym. Nie uda mi się dogonić Tessy w drodze49. Mogę mieć tylko nadzieję, że przybędę do Cadair Idris zanim będzie za późno. - Więc pozwól mi jechać za tobą i nie przejmuj się, jeśli mnie wyprzedzisz. - Bądź rozsądna, Cecy! - Rozsądna? – wybuchła. – Wszystko co widzę, to mój brat, który znowu mnie zostawia! Minęły lata, Will! Lata! Przybyłam do Londynu, aby cię odnaleźć, a teraz, kiedy znowu jesteśmy razem, ty wyjeżdżasz! Balios poruszył się niespokojnie, gdy William włożył mu wędzidło do pyska i wsunął uzdę na jego głowę. Will delikatnie położył dłoń na jego szyi. - Will – Cecily brzmiała niebezpiecznie. – Spójrz na mnie. Mam iść i obudzić wszystkich domowników, żeby cię zatrzymali? Przysięgam, że to zrobię. William oparł głowę na szyi konia i zamknął oczy. Czuł zapach siana i koni, i ubrań, i potu, i słodkawy zapach dymu kominka w pokoju Jema, którym przesiąkły jego ubrania. - Cecily – zaczął – Muszę wiedzieć, że jesteś tutaj, tak bezpieczna jak to możliwe, w innym wypadku nie mogę jechać. Nie mogę obawiać się o Tessę przede mną i o ciebie za mną, inaczej strach mnie złamie. Już zbyt wiele tych co kocham jest w niebezpieczeństwie. Zapadła długa cisza. Will mógł słyszeć bicie serca Baliosa, ale nic więcej. Zastanawiał się czy Cecily poszła teraz, czy poszła kiedy jeszcze mówił, być może 49

No na pewno ci się nie uda dogonić skoro tyle czasu przegadałeś z Jemem -_- (przyp. Domi).

obudzić domowników. Podniósł głowę. Ale nie, Cecily nadal tam była, stała w tym samym miejscu, czarodziejskie światło świeciło w jej dłoni. - Tessa powiedziała, że wołałeś mnie raz – powiedziała. – Kiedy byłeś chory. Czemu mnie, Will? - Cecily. – To słowo było delikatnym szeptem. – Przez lata byłaś moim talizmanem. Myślałem, że zabiłem Ellę. Opuściłem Walię, abyś była bezpieczna. Tak długo, jak mogłem sobie wyobrazić, jak dobrze i szczęśliwie dorastasz, ból z tęsknoty za tobą i Mamą, i Tatą był tego warty. - Nigdy nie rozumiałam, dlaczego odszedłeś – powiedziała Cecily. – I myślałam, że Nocni Łowcy są potworami. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tu przyszedłeś i myślałam, zawsze myślałam, że kiedy będę wystarczająco duża, to przyjdę i będę udawać, że chcę być Nocnym Łowcą tak długo, aż zdołam cię przekonać, abyś wrócił do domu. Kiedy dowiedziałam się o klątwie, nie wiedziałam już co myśleć. Rozumiem, czemu tu przyszedłeś, ale nie rozumiem, czemu tu zostałeś. - Jem… - Ale nawet, gdyby on umarł – zaczęła, a on wzdrygnął się – Nie wróciłbyś do Mamy i Taty, prawda? Jesteś Nocnym Łowcą w każdym calu. Podczas gdy Ojciec nigdy nim nie był. To dlatego byłeś tak uparty w pisaniu do nich. Nie wiesz, jak jednocześnie prosić o przebaczenie i powiedzieć, że nie wracasz do domu. - Nie mogę wrócić do domu, Cecily, lub przynajmniej to nie jest już mój dom. Jestem Nocnym Łowcą. Mam to we krwi. - Wiesz, że jestem twoją siostrą, prawda? – zapytała. – To jest także w mojej krwi. - Mówiłaś, że udajesz. – Obserwował jej twarz przez chwilę i powiedział powoli: - Ale nie robisz tego, prawda? Widziałem cię trenującą, walczącą. Czułaś się tak jak ja. Jakby podłoga Instytutu była pierwszym prawdziwie solidnym gruntem pod twoimi stopami. Jakbyś znalazła miejsce, do którego należysz. Jesteś Nocnym Łowcą. Cecily nic nie powiedziała. Will poczuł jak na jego ustach pojawia się uśmiech. - Cieszę się – powiedział. – Cieszę się, że będzie Herondale w Instytucie, nawet jeśli… - Nawet jeśli nie wrócisz? Will, pozwól mi jechać z sobą, pozwól mi pomóc… - Nie, Cecily. Nie wystarczy, że się zgodziłem, żebyś wybrała to życie, życie walk i niebezpieczeństwa, choć zawsze chciałem, żebyś była bezpieczna? Nie, nie mogę pozwolić ci jechać, nawet jeśli mnie przez to znienawidzisz. Cecily westchnęła.

- Nie bądź taki dramatyczny, Will. Musisz zawsze uparcie twierdzić, że ludzie cię znienawidzą, chociaż tego nie zrobią? - Jestem dramatyczny – stwierdził William. – Jeśli nie byłbym Nocnym Łowcą, miałbym przyszłość na scenie. Nie mam wątpliwości, że byłbym witany z uznaniem. Cecily to nie rozbawiło. Will nie mógł jej winić. - Nie interesuje mnie twoja interpretacja Hamleta – powiedziała. – Jeśli nie mogę iść z tobą to obiecaj mi, że jeśli teraz pójdziesz, to wrócisz. - Nie mogę tego obiecać – przyznał Will. – Ale jeśli będę mógł wrócić do ciebie, zrobię to. I jeśli wrócę, napiszę do Mamy i Taty. Tyle mogę obiecać. - Nie – powiedziała Cecily. – Żadnych listów. Obiecaj mi, że jeśli wrócisz, wrócisz ze mną do Matki i Ojca i powiesz im, czemu odszedłeś i że nie winisz ich oraz że ciągle ich kochasz. Nie proszę cię o to, żebyś wrócił do domu na stałe. Ani ty ani ja nie możemy wrócić do domu na stałe, ale aby ich pocieszyć wystarczy zapytać. Nie mów mi, że jest to niezgodne z przepisami, Will, bo wiem, aż za dobrze, jak lubisz je łamać. - Widzisz? – zapytał Will. – Znasz swojego brata po tym wszystkim. Daję ci słowo, że wszystkie twoje warunki zostaną spełnione, zrobię to, o co prosisz. Jej ramiona i twarz odprężyły się. Wyglądała na małą i bezbronną kiedy opuścił ją gniew, chociaż wiedział, że taka nie była. - I Cecy – powiedział cicho. – Zanim pójdę chcę ci dać jeszcze jedną rzecz. Sięgnął pod swoją koszulę i zdjął naszyjnik, który dał mu Magnus. Zakołysał się, świecąc intensywnym ciemnoczerwonym blaskiem w przyćmionym świetle stajni. - Twój dziewczyński naszyjnik? – spytała Cecily. – No cóż muszę przyznać, że ci on nie pasuje. Podszedł do Cecily i założył jej wisiorek. Rubin ułożył się tak, jakby został wykonany dla niej. Spojrzała na niego, jej oczy były poważne. - Noś to zawsze. Ostrzeże cię, kiedy demony będą blisko – powiedział Will. Pomoże ci chronić się, co jest tym, czego ja chcę i pomoże ci być wojowniczką, co jest tym, czego ty chcesz. Położyła dłoń na jego policzku. - Da bo ti, Gwilym. Byddaf yn dy golli di. - I ty – powiedział. Nie patrząc na nią więcej, odwrócił się do Baliosa i wsiadł na siodło. Cofnęła się, gdy on popędził konia w kierunku drzwi stajni, pochylając głowę przed wiatrem, wygalopował na zewnątrz w noc. ***

Ze snu o krwi i metalowych potworach, Tessa obudziła się dysząc. Leżała skulona jak dziecko na kanapie dużego powozu, którego okna były całkowicie zasłonięte aksamitnymi kotarami. Siedzenie było twarde i niewygodne ze sprężynami, które kuły ją w boki przez materiał sukni, podartej i poplamionej. Jej włosy wisiały strąkami wokół jej twarzy. Po przeciwnej stronie w rogu powozu siedziała nieruchoma, zakapturzona postać, całkowicie okryta grubym, czarnym, futrzanym płaszczem. W powozie nie było nikogo więcej. Tessa walczyła z ogarniającymi ją mdłościami i zawrotami głowy. Położyła rękę na brzuchu i próbowała głęboko oddychać, choć powietrze wewnątrz powozu niewiele pomagało w tym, by uspokoić jej żołądek. Położyła rękę na piersi, czując jak pot spływa po górnej części jej sukienki. - Nie będziesz chorować, prawda? – powiedział ktoś zachrypniętym głosem. – Po chloroformie występują czasem efektu uboczne. Zakapturzona twarz pochyliła się ku niej i Tessa zobaczyła, że to pani Black. Była zbyt zszokowana na schodach Instytutu, by dokładnie poznać oblicze swojego dawnego porywacza. Teraz, gdy mogła go zobaczyć z bliska, zadrżała. Skóra miała zielonkawy odcień, oczy były czarne, a usta obwisłe, przez które było widać szary język. - Gdzie mnie zabierasz? - zażądała Tessa. To było pierwsze pytanie, jakie bohaterki zadawały w Gotyckich powieściach, gdy zostały porwane. To zawsze ją irytowało, ale zdała sobie sprawę, że te słowa mają jednak sens. W tego typu sytuacjach pierwszą rzeczą, jaką chcesz wiedzieć to, gdzie ciebie zabierają. - Do Mortmaina - powiedziała Pani Black. - To wszystkie informacje jakie uzyskasz ode mnie, dziewczyno. Otrzymałam ścisłe instrukcje. To było coś, czego Tessa oczekiwała, ale mimo to czuła ucisk w klatce piersiowej i oddychała płytko. Pod wpływem impulsu odsunęła się od pani Black i odsłoniła okno. Na zewnątrz było ciemno, a księżyc w połowie zakrywały chmury. Krajobraz był górzysty i kanciasty, bez plam światła, które oznaczałyby, że niedaleko znajdują się domy. Stos czarnych kamieni pokrywał ziemię. Tessa sięgnęła nieznacznie w stronę klamki od drzwi i nacisnęła ją: były zamknięte na klucz. - Nie kłopocz się - powiedziała Mroczna Siostra. - Nie możesz otworzyć drzwi, a gdybyś chciała uciec, złapię cię. Jestem teraz o wiele szybsza niż pamiętam. - To w taki sposób zniknęłaś na schodach? - spytała Tessa. - Przy Instytucie? Pani Black posłała jej wywyższający się uśmiech. - Zniknęłam w twoich oczach, a jedynie ruszyłam się szybko i wróciłam. Mortmain dał mi ten dar. - To dlatego to robisz? - Tessa prychnęła. - Z wdzięczności dla Mortmaina? On o tobie nie myśli. Wysłał Jema i Willa by zabili cię, gdy myślał, że powrócisz.

W momencie, gdy wypowiedziała imię Jema i Willa, zobaczyła słaby błysk wspomnienia. Została porwana, gdy Nocni Łowcy walczyli desperacko o swoje życia przy schodach Instytutu. Czy odparli atak automatów? Czy którykolwiek z nich był ranny, lub - broń Boże - nie żyje? Ale zapewne wiedziałaby, czułaby to, gdyby coś takiego stało się z Jemem lub Willem? Była świadoma ich obydwu jakby byli kawałkami jej serca. - Nie - powiedziała pani Black. - To odpowiedź na pytanie w twoich oczach. Nie wiedziałabyś czy któryś z nich żyje, ci śliczni Nocni Łowcy, których tak bardzo lubisz. Ludzie zawsze wyobrażają sobie, że istnieje magiczna więź, jak u parabatai, ale to jak bujanie w obłokach. Gdy ich opuszczałam, walczyli o życia. - Uśmiechnęła się, a jej zęby zalśniły metalicznie w półmroku. - Gdybym nie dostała rozkazów od Mortmaina by przyprowadzać cię całą i zdrową, zostawiłabym cię tam, by cię poćwiartowano. - Dlaczego chciał, żebyś przyprowadziła mnie zdrową? - Ty i te twoje pytania. Niemal zapomniałam, jakie to było denerwujące. Chce jakiś informacji, których tylko ty możesz mu dostarczyć. I wciąż chce cię poślubić. Głupiec z niego. Zrobisz coś dla niego, na co czekał całe życie, coś co mogę sobie tylko wyobrazić. Gdy to zrobisz dostanę to, co od niego chcę, a następnie odejdę. - Nie wiem nic o interesach Mortmaina! Pani Black prychnęła. - Jesteś taka młoda i głupia. Nie jesteś człowiekiem, panno Gray i nie zdajesz sobie sprawy z tego, co możesz zrobić. Mogłyśmy nauczyć cię więcej, ale byłaś zbyt oporna. Znajdziesz się u Mortmaina, mniej pobłażliwego nauczyciela. - Pobłażliwego? - warknęła Tessa. - Pobiłaś mnie do krwi. - Są gorsze rzeczy od bólu fizycznego, panno Gray. Mortmain ma trochę litości. - Właśnie. - Tessa pochyliła się, a jej Mechaniczny Anioł bił dwa razy szybciej pod jej suknią. - Dlaczego spytał ciebie? Wiesz, że nie możesz mu ufać. Wiesz, że może po prostu cię zniszczyć... - Potrzebuje tego, co mi dał - powiedziała pani Black. - I będę robić to, co muszę, by to zdobyć. - Co to jest? - spytała Tessa. Usłyszała śmiech pani Black; jej kaptur opadł i rozpięła kołnierz płaszcza. Tessa czytała w książkach historycznych o głowach nabitych na pale ponad London Bridge, ale nigdy nie wyobrażała sobie, jak okropnie by one wyglądały. Cokolwiek pojawiało się u Pani Black pod głową - która była ucięta - nie było pokryte. Poszarpana, szara skóra zwisała z metalowego kolca, który był wbity w jej czaszkę. Nie miała ciała, jedynie gładki metal, z którego wychodziły dwie ręce. Szare, skórzane rękawiczki, które pokrywały coś w rodzaju dłoni, sterczały z końców jej rąk, dodając im makabrycznego charakteru.

Tessa krzyknęła.

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Nata262 Korekta: Domi

Rozdział 12

Duchy w drodze ,,Och, zawsze uroczy, zawsze przyjazny! Powiedź, Czy w Niebie przestępstwem jest kochać zbyt mocno? Nieść zbyt wiele czułości lub zbyt zdecydowane mieć serce, By grać kochanka lub po części Rzymianina? Czy nie ma żadnego jasnego znaku na niebie, Dla tych, którzy silnie wierzą lub dzielnie umierają?'' —Alexander Pope, ,,Elegia ku Pamięci Nieszczęśliwej Damy”

Will stał na szczycie niskiego wzgórza z dłońmi wetkniętymi w kieszenie. Z niecierpliwością patrzył na spokojny, wiejski widok Bedfordshire, który rozciągał się pod nim. Jechał najszybciej jak tylko mógł na Baliosie z Londynu, w kierunku Great North Road. Wyruszenie przed świtem oznaczało, że ulice będą praktycznie puste, gdy będzie jechał przez Islington, Holloway i Highgate. Minął kilka powozów straganiarzy, jednego lub dwóch pieszych i nic poza tym nie sprawiło, że zwolnił. Jako, że Balios nie męczył się tak szybko jak przeciętny koń, Will szybko wyjechał z Barnet i galopem przejechał przez South Mimms oraz London Colney. Will kochał jechać galopem - praktycznie kładł się na końskim grzbiecie z wiatrem rozwiewającym jego włosy i odgłosem kopyt Bailosa, gdy pokonywali drogę. Teraz, gdy opuścił Londyn, odczuwał jednocześnie rozrywający go ból jak i dziwną wolność. To było dziwne, czuć te uczucia naraz, ale nie mógł przestać tego robić. Niedaleko Colney były sadzawki: zatrzymał się przy wodzie by napoić Baliosa przed dalszą podróżą. Teraz, niemal trzydzieści mil na północ od Londynu, nie mógł przestać wracać do wspomnień z okresu, gdy podróżował tą drogą do Instytutu lata temu. Zabrał wtedy jednego z koni ojca na podróż z Walii, jednak sprzedał go w Staffordshire, gdy zdał sobie sprawę, że nie ma pieniędzy na nic podczas drogi. Teraz wiedział, że dostał za niego bardzo niską kwotę, a samo pożegnanie się z Hengroenem, koniem na którym uczył się jeździć, gdy dorastał, było jeszcze większym wysiłkiem niż pokonanie pozostałych mil do Londynu piechotą. W czasie, gdy dotarł do Instytutu, jego stopy krwawiły, tak samo jak dłonie, gdy upadał i kaleczył je.

Spojrzał teraz w dół na swoje dłonie, które przypominały tamte, poranione. Długie, szczupłe dłonie z długimi placami - wszyscy Herondale'owie takie mieli. Jem zawsze mówił, że to wstyd, że nie ma chociaż trochę talentu muzycznego i że jego ręce są stworzone do grania na pianinie. Myśl o Jemie była jak ukłucie igłą; Will odepchnął pamięć o nim i odwrócił się do Baliosa. Zatrzymał się tutaj nie tylko by koń mógł się napić, ale też żeby nakarmić go garścią owsa - dobrego dla zwiększenia szybkości i wytrzymałości – a także po to, by pozwolić mu odpocząć. Często słyszał o kawalerii, która zajeżdżała swoje konie na śmierć, ale mimo to, jak zdesperowany był, by dostać się do Tessy, nie mógł wyobrazić sobie, że zrobiłby coś tak okrutnego. Panował duży ruch; powozy na drogach, konie, które ciągnęły przyczepy z beczkami z piwem, przetworami mlecznymi, a nawet dziwny, ciągnięty przez nie bus. Doprawdy, czy ci wszyscy ludzie muszą być teraz na zewnątrz, w środę, w południe, zapełniając drogi? Przynajmniej nie było rozbójników; koleje, płatne drogi i odpowiedni nadzór policji wieki temu położył kres rabusiom w takich miejscach. Will byłby zły, gdyby musiał marnować czas na zabicie kogokolwiek. Ominął Saint Albans, nie zatrzymując się na lunch, by w pośpiechu wjechać na Watling Street - starożytną drogę rzymską, która rozwidlała się na Wroxeter- jedna prowadziła do Szkocji, druga przecinała Anglię aż do portu Holyhead w Walii. Były tutaj duchy - Will słyszał szepty starego Anglo-Sasa, nazywającego drogę Woecelinga Street i mówiącego o ostatnim zatrzymaniu się na niej kompanii wojska Boadicei, którzy zostali pokonani przez Rzymian przy tej drodze wiele lat temu. Teraz, z dłońmi w kieszeniach, przyglądał się wiejskim krajobrazom. Była trzecia po południu, a niebo zaczynało się ściemniać, co oznaczało, że Will wkrótce będzie musiał rozważyć co z nocą; znaleźć miejsce gdzie mógłby się zatrzymać, by koń odpoczął i przespał się. Nie mógł przestać myśleć o tym, gdy powiedział Tessie, że Boadicea udowodniła, że kobiety też mogą być wojowniczkami. Nie powiedział jej wtedy, że czytał jej listy, że kochał jej waleczną duszę, ukrytą za spokojnymi, szarymi oczami. Przypomniał sobie swój sen, niebieskie niebo i Tessa siedząca przy nim na zielonym wzgórzu. Zawsze będziesz dla mnie najważniejsza. Gwałtowna wściekłość zakwitła w jego duszy. Jak Mortmain śmiał jej dotknąć. Ona była jedną z nich. Nie należała do Willa - to do niej nie pasowało, należenie do kogoś, nawet Jema - ale należała do nich. Cicho przeklął na Konsula za to, że tego nie widział. Znajdzie ją. Znajdzie i sprowadzi z powrotem do domu - nawet jeżeli nigdy go nie kochała. Wszystko będzie dobrze, zrobi to dla niej, jak i dla siebie samego. Odwrócił się w stronę Baliosa, który spoglądał na niego złowrogo. Will usiadł w siodle. - No dalej, staruszku – powiedział. - Słońce zachodzi i powinniśmy dotrzeć przed zmrokiem do Hockliffe, bo zapowiada się, że będzie deszcz. Szturchnął piętami boki konia i Balios, jakby rozumiał słowa jeźdźca, wystartował jak strzała.

*** - Podróżuje do Walii samotnie? - spytała Charlotte. - Jak mogłeś pozwolić mu na zrobienie czegoś... czegoś tak głupiego? Magnus wzruszył ramionami. - Nie jestem odpowiedzialny - i nigdy nie będę – za zajmowanie się krnąbrnymi Nocnymi Łowcami. Tak naprawdę nie wiem, dlaczego jestem za to winiony. Spędziłem noc w bibliotece, czekając aż Will po mnie przyjdzie, porozmawia ze mną, do czego nie doszło. Ostatecznie usnąłem w sekcji o wściekliznach i likantropach. Woolsey czasami mnie gryzie, co mnie niepokoi. Nikt nie zareagował na tę informację, chociaż Charlotte wyglądała tak, jakby martwiła się teraz bardziej niż kiedykolwiek. To było ciche śniadanie, z całkiem sporą ilością pustych miejsc przy stole. Nieobecność Willa nie była zaskoczeniem. Przypuszczali, że William jest przy boku swojego parabatai. Tak zresztą było, dopóki do środka nie wpadł zdyszany i wzburzony Cyril by donieść, że Balios zniknął ze swojego boksu, przez co podniesiono alarm. Poszukiwania w Instytucie przyniosły jedynie to, że znaleziono Magnusa Bane'a śpiącego w kącie biblioteki. Charlotte potrząsnęła nim lekko, by go obudzić. Na pytanie, gdzie według niego jest Will, Czarownik odpowiedział - całkowicie szczerze - że William najprawdopodobniej jedzie do Walii. Jego priorytetem jest odkrycie miejsca pobytu Tessy i sprowadzenie jej z powrotem do Instytutu, nawet jeżeli będzie musiał użyć podstępu lub całej swojej siły. Te informacje, ku zdumieniu wszystkich sprawiły, że Charlotte popadła w panikę i zwołała w bibliotece naradę wszystkich Nocnych Łowców z Instytutu, którzy mieli stawić się obowiązkowo poza Jemem. Pojawił się nawet Gideon - utykając, chwiejąc się i poruszając za pomocą laski. - Czy ktoś wie, kiedy Will wyruszył? - spytała Charlotte, stojąc u szczytu długiego stołu, wokół którego siedziała reszta. Cecily, która miała dłonie złożone przed sobą, nagle stała się bardzo zainteresowana studiowaniem dywanu. - To bardzo ładny kamień, ten, który nosisz, Cecily - stwierdziła Charlotte, zwężając oczy, gdy patrzyła na gardło dziewczyny. - Nie pamiętam byś miała go wczoraj. Pamiętam, że miał go Will. Kiedy ci go dał? Cecily skrzyżowała ręce. - Nic nie powiem. To decyzja Willa. Próbowaliśmy wyjaśnić Konsulowi, co powinniśmy zrobić. Odkąd Clave nie chciało pomóc, Will wziął sprawy w swoje ręce. Nie wiem, dlaczego oczekiwałaś czegoś innego. - Nie pomyślałabym, że zostawił Jema - powiedziała Charlotte. Gdy to zrobiła wyglądała na zszokowaną. - Ja... Ja nawet nie wiem jak mu to powiemy, gdy się obudzi.

- Jem wie... - zaczęła z oburzeniem Cecily, ale przerwał jej, co było dla niej zdziwieniem, Gabriel. - Oczywiście, że wie – stwierdził. - Will jedynie wypełnia swój obowiązek bycia parabatai. Robi to, co Jem by robił, gdyby mógł. Jest teraz na miejscu Jema. To jest to, co powinien robić parabatai. - Bronisz Willa? - spytał Gideon. - Po tym, jak go zawsze traktowałeś? Po tym, jak mówiłeś przy każdej nadarzającej się okazji, że źle sobie dobrał parabatai? - Will może i jest kimś, kto zachowuje się nagannie, ale mimo to nie dowodzi temu, że jest nagannym Nocnym Łowcą. - powiedział Gabriel, a następnie napotkał spojrzenie Cecily i dodał: - Możliwe, że nie jest kimś zachowującym się całkowicie karygodnie. - Bardzo łaskawe oświadczenie, Gideon - powiedział Magnus. - Jestem Gabriel. Czarownik machnął ręką. - Wszyscy Lightwoodowie wyglądają dla mnie tak samo... - Ekhm - Gideon przerwał, zanim Gabriel miał szansę by podnieś coś i rzucić tym w Magnusa. - Niezależnie od cech osobistych, czy też wad kogokolwiek lub niezdolność odróżnienia jednego Lightwooda od drugiego, pozostaje pytanie: wyruszymy po Willa? - Gdyby Will potrzebował pomocy, nie wyruszyłby konno w środku nocy, bez powiedzenia tego nikomu - powiedziała Cecily. - Tak - zgodził się Gideon - ponieważ Will znany jest z tego, że podejmuje decyzje po przemyśleniu i z rozwagą. - Ukradł naszego najszybszego konia - zauważył Henry - Co świadczy o przezorności, w pewnym sensie. - Nie możemy pozwolić Willowi wyruszyć na bitwę z Mortmainem samemu. To będzie masakra - powiedział Gideon. - Jeżeli wyruszył w środku nocy, wciąż mamy szansę, by wyprzedzić go... - Ma najszybszego konia - przypomniał mu Henry, a Magnus prychnął pod nosem. - Właściwie to nie jest nieunikniona masakra - powiedział Gabriel. - Wszyscy możemy jechać za Willem, na pewno, ale faktem jest, że taka grupa, wysłana przeciwko Mistrzowi, będzie bardziej zauważalna niż jeden chłopak na koniu. Najlepszą nadzieją dla Willa jest pozostanie niezauważonym. Po tym wszystkim nie wyruszył na wojnę. Chce ocalić Tessę. Ostrożnie i dyskretnie, tak jak powinno się robić podczas takich misji... Charlotte uderzyła dłonią w stół z taką siłą, że dźwięk odbił się echem po pomieszczeniu. - Niech wszyscy zamilkną - powiedziała tak władczym tonem, że nawet

Magnus wyglądał na zaalarmowanego. - Gabriel, Gideon, macie rację. Będzie lepiej dla Willa, jeżeli nie wyruszymy za nim. Nie możemy pozwolić na to, by ktokolwiek z nas zginął. Mistrz jest poza naszym zasięgiem; odbędzie się zebranie Rady, na którym zdecydują, co robić. Nie ma teraz nic, co możemy zrobić. Dlatego też musimy poświęcić całą naszą energię by uratować Jema. Umiera, ale jeszcze żyje. Część sił Willa jest w nim, a on jest jednym z nas. W końcu pozwolił nam na szukanie lekarstwa i dlatego musimy to robić. - Ale... - zaczął Gabriel. - Cisza - powiedziała Charlotte. - Jestem szefem Instytutu; przypomnij sobie, kto uratował cię przed ojcem i okaż mu szacunek. - Dobrze, to zepchnie Gideona na jego miejsce - stwierdził Magnus z satysfakcją. Charlotte spojrzała na niego płonącym wzrokiem. - Ty też, Czarowniku; może Will ciebie tutaj wezwał, ale pozostajesz tutaj dzięki mojej łasce. Z tego, co powiedziałeś rano zrozumiałam, iż obiecałeś Willowi, że zrobisz wszystko by pomóc znaleźć lekarstwo dla Jema, zanim William wróci. Będziesz mówił Gabrielowi i Cecily, w którym sklepie będą mogli nabyć potrzebne składniki. Gideon, ponieważ jesteś ranny, będziesz w bibliotece szukać jakiejkolwiek książki o jaką Magnus poprosi; jeżeli będziesz potrzebował jakiejkolwiek pomocy, mojej lub Sophie, pomożemy ci. Henry, może Magnus użyje twojej krypty jako laboratorium, chyba że masz jakiś projekt, w który jesteś zaangażowany, a który to wyklucza? - Spojrzała na męża z uniesionymi brwiami. - Jest - powiedział niepewnie Henry - Ale może to pomóc Jemowi i byłbym zadowolony z tego, że pan Bane stałby się moim asystentem. W zamian za to mógłby skorzystać z każdych moich naukowych narzędzi. Magnus spojrzał na niego z zaciekawieniem. - Nad czym pracujesz, tak dokładnie? - Cóż, wiesz że nie preferujemy magii, panie Bane wyglądając na zadowolonego, że ktoś zainteresował się jego Pracuję nad naukową wersją urządzenia, które będzie podobne teleportacji. Otworzy ono drzwi do jakiegokolwiek miejsca, do udać...

powiedział Henry, eksperymentami. trochę do zaklęcia którego chcesz się

- Na przykład do magazynu pełnego yin fen w Chinach? - spytał Magnus z błyskiem w oczach. - W rzeczy samej, to brzmi bardzo ciekawie, bardzo interesująco. - Nie, wcale nie - mruknął Gabriel. Charlotte posłała mu spojrzenie ostre niczym ostrze. - Panie Lightwood, dosyć. Wszyscy macie przydzielone zadania. Idźcie i wykonajcie je. Mam nadzieję nic od was nie usłyszeć, dopóki nie przyniesiecie mi raportów, które będą dla nas postępem. Będę z Jemem. Mówiąc to wyszła z pomieszczenia.

*** - Co za zadowalająca odpowiedź - rzekła Pani Black. Tessa spiorunowała ją wzrokiem. Siedziała ściśnięta w rogu powozu, tak daleko jak tylko mogła znaleźć się od istoty, którą kiedyś była Pani Black. Krzyczała, gdy ją zobaczyła pierwszy raz i pośpiesznie przyłożyła dłoń do ust; ale było za późno. Pani Black była najwyraźniej zachwycona jej przerażeniem. - Odcięto ci głowę - powiedziała Tessa - Jak żyjesz? W jaki sposób? - Magia - odpowiedziała Pani Black. - To twój brat zasugerował Mortmainowi, że w tej formie mogę być dla niego użyteczna. To twój brat, który przelał krew, umożliwił mi kontynuowanie mojego istnienia. Życie za życie. Uśmiechnęła się upiornie, a Tessa pomyślała o bracie, umierającym w jej ramionach. Nie wiesz o wszystkim, co zrobiłem, Tessie. Przełknęła żółć. Po tym, jak jej brat umarł, chciała się w niego zmienić, wydobyć z niego informację o Mortmainie, jednak znalazła tam jedynie mieszaninę gniewu, goryczy i ambicji; nic poza tym. Poczuła nową jeszcze większą nienawiść do Mortmaina, który odkrył słabości jej brata i wykorzystał je. Mistrz, który przetrzymuje narkotyk Jema by sprawdzić czy Nocni Łowcy zatańczą tak, jak im zagra. Nawet pani Black była w pewien sposób jego więźniem, którym manipulował. - Robisz to, co nakazał ci Mortmain, ponieważ myślisz, że da ci ciało powiedziała Tessa. - Nie to… to co masz, ale jakieś bardziej realne, ludzkie ciało. - Ludzkie - Pani Black prychnęła. - Oczekuję lepszego niż ludzkiego. Lepszego niż tego; jakiegoś, które pomoże mi przejść niezauważoną między normalnymi ludźmi i kontynuować swoją pracę. Wiem, że Mistrz może to zrobić - dzięki tobie. Wkrótce będzie wszechmocny, a ty mu w tym pomożesz. - Jesteś głupia wierząc, że cię wynagrodzi. Szare usta Pani Black wygięły się w uśmiechu. - Och, zrobi to. Przysiągł, a ja zrobię wszystko co obiecałam. Oto jestem, dostarczając mu jego doskonałą narzeczoną, którą wyszkoliłam! Na Azazela, pamiętam kiedy wyszłaś ze statku z Ameryki. Wyglądałaś na taką niewinną, zwyczajną, bezużyteczną. Zrozpaczona zaczęłam cię trenować, żebyś stała się przydatna. Z wystarczającą ilością brutalności wszystko może zostać ukształtowane. Będziesz teraz służyć dobrze. - Nie wszystko, co jest śmiertelne, jest jednocześnie bezużyteczne. Pani Black prychnęła. - Mówisz tak ze względu na powiązanie z Nephilim. Byłaś z nimi zbyt długo, dłużej niż ze swoim rodzajem. - Jakim rodzajem? Ja nie mam rodzaju. Jessamine powiedziała, że moja mama

była Nocnym Łowcą... - Była - powiedziała Pani Black. - Ale twój ojciec nie. Serce Tessy przestało na chwilę bić. - Był demonem? - Nie był aniołem - uśmiechnęła się złośliwie Pani Black. - Mistrz wszystko wyjaśni tobie w odpowiednim czasie - kim jesteś, dlaczego żyjesz, do czego zostałaś stworzona. - Oparła się o siedzenie, czemu towarzyszyło skrzypienie jej stawów. Muszę przyznać, że byłam pod wrażeniem, gdy uciekłaś z chłopcem, Nocnym Łowcą. No wiesz, to udowodniło, że masz ducha. Tak naprawdę okazało się, że to było korzystne dla Mistrza, że spędziłaś tyle czasu z Nephilim. Jesteś teraz zaznajomiona z Podziemnymi, zaprezentowałaś się jako im równa. Byłaś zmuszona do użycia swojego talentu w ciężkich warunkach. Testy, jakie stworzyłam dla ciebie, nie były tak ambitne i nie dostarczały tej samej nauki oraz pewności siebie. Widzę różnicę w tobie. Będzie z ciebie idealna panna młoda dla Mistrza. Tessa wydała z siebie dźwięk niedowierzania. - Dlaczego? Jestem zmuszona by go poślubić. Jaką różnicę robi to, czy mam ducha, czy też jestem wyszkolona? Dlaczego o to dba? - Och, będziesz więcej niż jego panną młodą, Panno Gray. Będziesz końcem dla Nephilim. To dlatego zostałaś stworzona. Czym więcej wiedzy o nich masz, czym bardziej cię lubią, tym bardziej efektywną bronią będziesz by zrównać ich z ziemią. Tessa poczuła, że uszło z niej powietrze. - Nie dbam o to, co Mortmain chce zrobić. Nie pomogę mu przy krzywdzeniu Nocnych Łowców. Mogę być torturowana lub umrzeć - nie zrobię tego. - Nie jest ważne to, co chcesz. Odkryjesz, że nie możesz się sprzeciwić jego woli. Nie musisz niczego robić by zniszczyć Nephilim poza tym, że jesteś sobą. Wyjdziesz za Mortmaina, który nie wymaga żadnego działania z twojej strony. - Jestem zaręczona z kimś innym - warknęła Tessa. - Z Jamesem Carstairsem. - Och, kochanie - powiedziała Pani Black. - Obawiam się, że Mistrz go zastąpi. Poza tym, James Carstairs będzie martwy do wtorku. Mortmain kupił całe zapasy yin fen w Anglii i zablokował nowe dostawy. Powinnaś to rozważyć, taką sytuację, zanim zakochasz się w kimś uzależnionym. Chociaż myślałam, że to będzie ten niebieskooki - zamyśliła się. - Czy dziewczyny, zazwyczaj, nie zakochują się w swoich...wybawcach? Tessa czuła przez płaszcz potworne zimno. Nie mogła uwierzyć, że była tu, uwięziona w powozie z panią Black i że ta mechaniczna kobieta omawia udręki z jej miłosnego życia. Odwróciła się w stronę okna. Księżyc świecił w górze, a Tessa zauważyła, że jadą wąską ścieżką, na którą powóz rzucał cień. W dole roztaczała się przepaść niknąca w ciemności. - Jest wiele sposobów na ratunek.

- Cóż - powiedziała pani Black, w uśmiechu prezentując swoje okropne zęby. Możesz być pewna, że nikt cię teraz nie uratuje. Jesteś zniszczeniem dla Nephilim. - A więc będę musiała uratować się sama - odpowiedziała Tessa. Pani Black spojrzała na nią z uniesionymi brwiami. Widać było, że jest skonsternowana. Tessa zebrała całą się w nogach, jaką miała, tak, jak ją uczono. Uderzyła w drzwi najmocniej, jak tylko umiała. Usłyszała trzask puszczającego zamka i poczuła, jak metalowa ręka chwyta ją za kołnierz, który się rozdarł. Tessa wypadła, uderzając w skały na brzegu drogi, a pani Black darła się na kierowcę, by zatrzymał powóz. Wiatr huczał w uszach Tessy, a ona machała szaleńczo rękoma, gdy zaczęła się zsuwać w przepaść. Miała nadzieję, że szczelina jest płytka i że upadek nie będzie śmiertelny. Gdy spojrzała w dół, dostrzegła bystry strumień płynący między ostrymi skałami i zdała sobie sprawę, że jeżeli spadnie, to roztrzaska się jak porcelana po upadku na podłogę. Zamknęła oczy i prosiła, by koniec był szybki. *** Will stał na szczycie zielonego wzgórza i patrzył na morze. Niebo i woda były tego samego koloru i wydawało się, że są jednością. Mewy i rybitwy kołowały w górze i skrzeczały, a wiatr rozwiewał mu włosy. Było ciepło jak latem, jego kurtka leżała na trawie - stał w koszuli i szelkach, a jego ręce były opalone. - Will - odwrócił się, gdy usłyszał znajomy głos i zobaczył Tessę idącą pod górę w jego stronę. Ścieżka biegła stromo po zboczu wzgórza, a wzdłuż niej ciągnęły się pasy białych kwiatów. Tessa również wyglądała jak kwiat, w białej sukni, którą miała w noc, gdy pocałował ją na balkonie Benedicta Lightwooda. Jej długie, czarne włosy powiewały na wietrze. Zdjęła maskę i pomachała do niego z uśmiechem, jakby była zadowolona z tego, że go widzi. On był więcej, niż zadowolony. Jej widok był dla niego największą radością, a jego serce aż podskakiwało w euforii. - Tess - zawołał i wyciągnął rękę, jakby chciał przyciągnąć ją ku sobie, ale była w takiej odległości, iż wydawało się, że jest zarówno blisko i daleko. Widział każdy szczegół jej twarzy, ale nie mógł jej dotknąć i stał tak, czekając i pragnąc, a jego serce biło szaleńczo w klatce piersiowej. W końcu była na tyle blisko, że mógł zauważyć, jak trawa ugina się pod jej stopami. Wyciągnął w jej stronę ręce, a ona je chwyciła. Stali tak, uśmiechając się do siebie, a Will czuł jej ciepłe dłonie w swoich. - Czekałem na ciebie - powiedział, a ona spojrzała na niego z uśmiechem, który nagle zniknął z jej twarzy, gdy straciła równowagę i przechyliła się w stronę urwiska. Jej ręce wysunęły się z jego - spadała w milczeniu. Była białą plamą na tle niebieskiego horyzontu…

Will usiadł na łóżku, a jego serce tłukło się o żebra. Jego pokój w White Horse był skąpany w blasku księżyca, który delikatnie oświetlał meble: umywalka i stół, na którym leżały kopie "Kazań Fordycea do Młodych Kobiet", wyściełany fotel przy kominku, w którym żarzyły się drwa. Pościel była chłodna, ale on cały ociekał potem. Opuścił nogi na podłogę, wstał z łóżka i podszedł do okna. W wazonie na parapecie stało kilk ususzonych kwiatów. Odsunął je na bok, czując w dłoni ból. Bolał go każdy fragment ciała. Jeszcze nigdy nie jechał tak długo i jeszcze nigdy nie był tak wykończony o obolały. Nim ruszy jutro w podróż, będzie musiał użyć Iratze. Okno otwierało się na zewnątrz, a zimne powietrze uderzyło w jego twarz, chłodząc skórę. Ból w okolicy żeber nie miał nic wspólnego z jazdą. Czy było to spowodowane rozłąką z Jemem czy też niepokojem o Tessę - tego nie wiedział. Wciąż miał przed oczami ich rozłączające się dłonie, jej upadek. Nigdy nie wierzył w prorocze sny, jednak nie mógł pozbyć się niepokoju skręcającego jego żołądek i uspokoić drżącego oddechu. Widział w szybie odbicie swojej twarzy. Dotknął lekko okna, jego palce zetknęły się z chłodnym szkłem. Zastanawiał się, co powie Tessie, gdy już ją znajdzie - jak jej wytłumaczy, że to on przyjechał ją uratować, a nie Jem. Jeśli na tym świecie jest łaska, to przynajmniej będzie mógł smucić się razem z nią. Jeżeli nigdy nie wierzyła w to, że on naprawdę ją kocha, przynajmniej będą mogli dzielić ze sobą rozpacz. Nie mogąc znieść tego, jak bardzo potrzebował jej siły, zamknął oczy i oparł czoło o chłodną szybę. *** Kiedy pokonywali kręte uliczki East End od stacji Limehouse ku Gill Street, Gabriel nie mógł uwierzyć, że Cecily była u jego boku. Odznaczali się wśród innych, co było przydatne, jako że ich pojawienie się w tej części Londynu w przeciwnym razie bez wątpienia wywołałoby podekscytowany komentarz i być może pociągnęłoby ich do sklepu maklerskiego, by chcąc nie chcąc oglądać towary na sprzedaż. W trakcie marszu Cecily była bardzo ciekawa tego, co ją otacza – zatrzymywała się niemal co chwilę, patrząc przez okna sklepów i obserwując to, co było w środku – nie tylko modystki i wytwórców czepków, ale też wszystko: od past do butów, przez książki do ołowianych żołnierzyków. Gabriel musiał sobie przypomnieć, że przyjechała ze wsi i prawdopodobnie nigdy na własne oczy nie widziała tętniącego życiem miasta, a już tym bardziej takiego jak Londyn. Żałował, że nie wziął jej gdzieś, gdzie byłaby przyzwyczajona – sklepy Burlington Arcade lub Piccadilly, nie te ciemne, pobliskie ulice. Nie wiedział, czego oczekiwał od siostry Willa Herondale. Że mogłaby być tak samo niesympatyczna? Że będzie wyglądać niepokojąco, jak on i jednocześnie będzie tak niewiarygodnie piękna? Ostatnio spojrzał na twarz Willa bez chęci uderzenia jej,

lecz twarz Cecily była dużo bardziej fascynująca50. Ostatnio złapał się na tym, że chciał napisać wiersz o tym, że jej oczy są niczym światło gwiazd, a włosy jak noc, lecz nie spodziewał się, że utwór będzie dobry. Tatiana była raczej przerażona jego poezją. Poza tym nie powinno się umieszczać w wierszach pewnych rzeczy. Na przykład takich jak sposób, w jaki pewna dziewczyna wygina usta, który powoduje, że chciałoby się pochylić w jej stronę i… - Panie Lightwood – powiedziała Cecily niecierpliwym tonem dając do zrozumienia, że to nie był pierwszy raz, kiedy próbowała zwrócić uwagę Gabriela. – Chyba właśnie przegapiliśmy ten sklep. Gabriel zaklął pod nosem i odwrócił się. Faktycznie przegapili numer budynku, który dał im Magnus; odtwarzali swoje kroki, dopóki nie znaleźli się przed ciemnym, brzydkim sklepem z brudnymi oknami. Przez zamazane szkło można było dostrzec półki, na których umieszczone były różnego rodzaju elementy – słoiki, w których pływały martwe węże z otwartymi białymi oczami; lalki, których głowy zastąpione były małymi, złotymi klatkami dla ptaków; i ułożone w stos bransolety zrobione z ludzkich zębów. - Ojej – powiedziała Cecily. – Jakie to wszystko paskudne. - Nie chcesz wchodzić do środka? – Gabriel odwrócił się w jej stronę. – Mógłbym pójść… - I zostawić mnie tutaj samą na tym zimnie? Jakież to kulturalne. Oczywiście że nie. – Sięgnęła do gałki i otworzyła drzwi, potrącając mały dzwoneczek zawieszony gdzieś w środku. – Za mną, panie Lightwood. Gabriel zamrugał i wszedł za nią do słabo oświetlonego sklepu. Wewnątrz nie było bardziej gościnnie niż na zewnątrz51. Długie rzędy zakurzonych półek ciągnęły się w stronę ciemnej lady. Okna wydawały się być umazane jakąś ciemną maścią, blokującą dostęp światła słonecznego. Półki były strasznie zagracone – mosiężne dzwony z uchwytami w kształcie kości, tłuste świece, których wosk był wypchany owadami i kwiatami, piękne złote korony o osobliwym kształcie i średnicy, która nie pozwalała na to, żeby którakolwiek z nich weszła na ludzką głowę. Na półkach leżały noże, misy z miedzi i kamienia oznaczone specyficznymi brązowymi plamami. Były tam też sterty rękawiczek we wszystkich rozmiarach, niektóre miały więcej niż pięć palców u jednej ręki. W przedniej części sklepu na cienkim kablu wisiał kościotrup, leniwie obracając się w powietrzu, chociaż nie było żadnego wiatru. Gabriel zerknął szybko na Cecily by sprawdzić, czy się bała. Nie okazywała jednak strachu. Wyglądała raczej na zirytowaną. - Ktoś zdecydowanie powinien tutaj odkurzyć – oświadczyła. Drobne kwiaty na jej kapeluszu podskakiwały, kiedy przechodziła na tylną część sklepu. Gabriel pokręcił głową. Podszedł do Cecily w chwili, kiedy przejechała dłonią w rękawiczce po mosiężnym dzwonku postawionym na ladzie. Rozległo się niecierpliwe dzwonienie. 50 51

Biseksualizm się szerzy? O.o (przyp. Domi). Po TAKIM opisie to na pewno zbyt gościnnie nie było ☺ (przyp. Domi).

- Halo? – zawołała Cecily. – Czy ktoś tu jest? - Stoję dokładnie przed tobą, pani – usłyszeli zirytowany głos, dochodzący z dołu i z lewej strony. Oboje wychylili poza ladę. Zaraz za krawędzią mebla widać było czubek głowy niskiego człowieka52. Niezupełnie człowieka, pomyślał Gabriel, kiedy zobaczył jego twarz rozjaśnioną przez niewielką ilość światła. To satyr. Miał na sobie spodnie i kamizelkę, ale bez koszuli, stopy miał rozszczepione, a na głowie zgrabnie zwijały mu się rogi kozła. Ostro zakończoną szczękę porastała mu starannie przycięta broda, a prostokątne źrenice w połowie ukryte były za okularami. - Łaskawy – odezwała się Cecily. – Pan musi być panem Sallows. - Nephilim – zauważył ponuro właściciel sklepu. – Nie cierpię Nephilim. - Hmph53 - mruknęła Cecily. – Jest pan oczarowany, jak sądzę. Gabriel pomyślał, że czas, by się odezwać. - Skąd pan wiedział, że jesteśmy Nocnymi Łowcami? – przerwał im. Sallows uniósł brwi. - Wasze Znaki, panie. Są dobrze widoczna na waszych dłoniach i gardłach – powiedział, jakby mówił do dziecka. – A co do dziewczyny, wygląda dokładnie tak jak jej brat. - Skąd pan zna mojego brata? – zażądała Cecily, podnosząc głos. - Nie widuje się tutaj zbyt często waszej rasy. Jest to godne uwagi, kiedy któryś z was się tu kręci. Twój brat Will był tu niedawno, jakieś dwa miesiące temu. Załatwiał coś dla tego czarownika Magnusa Bane. Też szedł w dół Cross Bones, niepokojąc Starą Mol. Will Herondale jest dobrze znany w Podziemnym Świcie, mimo że zwykle trzyma się z dala od kłopotów. - To jest niezwykle zaskakująca wiadomość – powiedział Gabriel. Cecily obrzuciła go zimnym spojrzeniem. - Jesteśmy tutaj ze względu na Charlotte Branwell – powiedziała. – Jest głową londyńskiego Instytutu. Satyr uniósł dłoń. – Wiecie, nie obchodzi mnie, kto wami kieruje. Prawdę mówiąc nikogo z Fair Folk to nie interesuje. Powiedzcie mi po prostu, czego chcecie, a ja wyznaczę wam za to odpowiednią cenę. Gabriel rozwinął papier, który dostał od Magnusa i podał mu go. - Ocet złodziei, korzeń głowy nietoperza54, belladonnę55, dzięgiel56, liść damiany57, sproszkowane syrenie łuski i sześć gwoździ pochodzących z trumny dziewicy. 52 53 54

Mały ale wariat ☺ (przyp. Domi). Bardzo wymowne to było xD (przyp. Domi).

http://www.ruhr-uni-bochum.de/boga/html/Tacca.chantrierei.ka3.jpg http://pl.wikipedia.org/wiki/Pokrzyk_wilcza_jagoda 56 http://pl.wikipedia.org/wiki/Dzi%C4%99giel_litwor 57 http://pl.wikipedia.org/wiki/Turnera_diffusa - działa jako afrodyzjak xD (przyp. Domi). 55

- Cóż… - powiedział Sallows. – Nie słyszy się tu zbytnio o tego rodzaju rzeczach. Będę musiał sprawdzić na zapleczu. - Cóż, jeśli nie słyszy się tu zbytnio o tego typu rzeczach, to o jakich się słyszy? – zapytał Gabriel, tracąc cierpliwość. – Co to jest, kwiaciarnia? - Panie Lightwood – zbeształa go Cecily pod nosem, jednak powiedziała to na tyle głośno, że Sallows ją usłyszał, a jego okulary drgnęły mu na nosie. - Pan Lightwood? – zapytał. – Syn Benedicta Lightwood? Gabriel poczuł, jak krew uderza mu do policzków. Niemal nikomu nie mówił o ojcu od chwili jego śmierci – jeśli to coś, co umarło we włoskim ogrodzie można nazwać jego ojcem. Kiedyś on ze swoją rodziną byli przeciwko całemu światu, Lightwoodowie stali nad innymi, ale teraz… ich nazwisko jest kojarzone ze wstydem, tak jak kiedyś z dumą. Gabriel nie wiedział, co powiedzieć. - Tak – odpowiedział w końcu. – Jestem synem Benedicta Lightwood. - Wspaniale. Otrzymałem parę zamówień od twojego ojca. Zacząłem się zastanawiać czy kiedykolwiek przyjdzie i je odbierze. Kiedy satyr krzątał się na zapleczu, Gabriel zajął się badaniem ściany. Wisiały tam szkice krajobrazów i mapy, ale kiedy przyjrzał im się dokładniej, stwierdził, że nie zna żadnego z miejsc, które były tam przedstawione. Był tam przedstawiony oczywiście Idris z Lasem Brocelind i Alicante na jego wzgórzu, ale mapa pokazywała kontynenty, których Gabriel nigdy wcześniej nie widział – i co to było Srebrne Morze? Góry Cierniowe? Jaki kraj miał fioletowe niebo? - Gabriel – odezwała się za nim Cecily niskim tonem. To był pierwszy raz, kiedy zwracając się do niego użyła jego chrześcijańskiego imienia. Zaczął się odwracać w jej stronę w chwili, kiedy Sallows wyłonił się zza zaplecza. W jednej ręce niósł zawiązaną paczkę, którą podał Gabrielowi. Była dosyć grudkowata – z pewnością zawierała składniki Magnusa. W drugiej ręce Sallows trzymał stos papierów, które położył na ladzie. - Zamówienie pana ojca – powiedział ze złośliwym uśmiechem. Gabriel opuścił wzrok na dokumenty – i szczęka mu opadła z przerażenia. - Łaskawy – rzekła Cecily. – Jest pan pewien, że to nie jest możliwe? Satyr wyciągnął szyję by zobaczyć, na co patrzyła. - Cóż, nie, jeżeli zrobi to jedna osoba, ale demon Vetis i najprawdopodobniej kozioł. – Odwrócił się do Gabriela. – No, masz pieniądze na to wszystko, czy nie? Twój ojciec jest do tyłu jeśli chodzi o długi, a nie może wiecznie kupować na kredyt. To jak będzie, Lightwood? ***

- Czy Charlotte zapytała cię kiedykolwiek, czy chcesz być Nocną Łowczynią? – zapytał Gideon. W połowie drogi na dół, stojąc na drabinie z książką w ręku, Sophie zastygła w bezruchu. Gideon siedział na jednym z długich bibliotecznych stołów niedaleko okna wykuszowego z widokiem na dziedziniec. Książki i dokumenty leżały rozrzucone przed nim. Razem z Sophie spędzili kilka przyjemnych godzin na przeglądaniu ich w poszukiwaniu jakichś spisów lub historii zaklęć, szczegółów dotyczących yin fen i konkretów na temat wiedzy ludowej na temat ziół. Mimo, że noga Gideona szybko się wyleczyła, siedział podpierając ją na dwóch krzesłach stojących przed nim, a Sophie wesoło zaproponowała, że zrobi wszystkie te rzeczy, które wymagały wspinania się na drabinę, by sięgnąć po najwyżej położone książki. Trzymała teraz jedną w ręku. Nazywała się Pseudomonarchia Daemonum, która miała dość śliską w dotyku okładkę i Sophie najchętniej by ją odłożyła, jednak pytanie Gideona zaskoczyło ją na tyle, żeby zatrzymać się w połowie drogi po drabinie na górę. - Co masz na myśli? – zapytała, kontynuując schodzenie z drabiny. – Dlaczego Charlotte miałaby mnie pytać o coś takiego? Gideon wyglądał blado. Lub to magiczne światło rzucało na niego bladą poświatę. - Panno Collins – powiedział. – Jest pani jedną z najlepszych wojowniczek, jakie kiedykolwiek trenowałem, wliczając Nocne Łowczynie. Dlatego pytam. To wstyd marnować taki talent. Mimo, że być może to nie jest coś, czego pani chce? Sophie odłożyła książkę na stół i usiadła naprzeciwko Gideona. Wiedziała, że powinna się zawahać, zastanowić się nad pytaniem, ale odpowiedź była już na jej ustach, zanim mogła ją powstrzymać. - Wszystko, czego chciałam, to bycie Nocnym Łowcą. Pochylił się w jej stronę, a magiczne światło odbiło się w jego oczach, zmywając ich kolor. - Nie boisz się niebezpieczeństwa? Ten starszy jest wtedy, kiedy ktoś podlega Rytuałowi Przejścia – temu bardziej ryzykownemu procesowi. Słyszałem, że mają obniżyć wiek przystąpienia do Rytuału Przejścia do czternastu lub nawet dwunastu lat. Sophie pokręciła głową. - Nigdy nie bałam się ryzyka. Zniosłabym to wszystko z przyjemnością. Tylko jednego się obawiam – boję się, że jeśli się na to godzę, pani Branwell pomyśli, że nie jestem godna jej poświęcenia dla mnie. Uratowała mi życie i wychowała mnie. Zapewniła mi bezpieczeństwo i dach nad głową. Nie mogłabym odwdzięczyć jej się za to wszystko porzucając u niej służbę. - Nie. – Gideon pokręcił głową. – Sophie… Panno Collins… jesteś wolną służącą w domu Nocnych Łowców. Masz Wzrok. Wiesz już wszystko, co musisz wiedzieć o Podziemnych i Nephilim. Jesteś idealną kandydatką do Rytuału Wstąpienia.

Położył rękę na wierzchu książki o demonologii. - Jestem głosem Rady. Mógłbym do ciebie mówić. - Nie mogę – powiedziała Sophie delikatnie. Czy on nie wiedział, co jej proponował? Że to była pokusa? – A z pewnością nie teraz. - Nie, nie teraz, oczywiście że nie. Nie, kiedy Jem jest w takim ciężkim stanie – powiedział Gideon pośpiesznie. – Ale w przyszłości? Byłoby to możliwe? – Jego oczy odszukały jej spojrzenie, a ona poczuła, że rumieniec zaczyna powoli zalewać jej szyję. Najbardziej oczywistym i powszechnym sposobem na zostanie Nocnym Łowcą przez Przyziemną było poślubienie Nocnego Łowcy. Zastanawiała się, dlaczego wydawał się być tak bardzo zdeterminowany, by o tym nie wspominać58. – Ale kiedy zapytałem cię o to, byłaś zdecydowana. Powiedziałaś, że bycie Nocnym Łowcą to wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś. Dlaczego? To może być dla ciebie okrutne życie. - Każde życie może okazać się okrutne – odpowiedziała. – Moje życie przed tym, jak przyszłam do Instytutu, z pewnością nie było zbyt słodkie. Przypuszczam, że częściowo wiem, dlaczego chcę zostać Nocnym Łowcą. Jeżeli kiedyś jakiś mężczyzna napadnie na mnie z nożem w ręku, tak jak to zrobił mój dawny pracodawca, mogłabym go z miejsca zabić. – Kiedy mówiła, dotknęła swojego policzka. Był to nieświadomy gest, nad którym nie mogła zapanować. Poczuła fakturę blizn pod opuszkami palców. Zobaczyła wyraz twarzy Gideona – szok zmieszany ze skrępowaniem – i opuściła rękę. - Nie wiedziałem, że to tego się boisz - powiedział. Odwróciła wzrok. - Teraz powiesz, że nie jest aż taka szpetna, że jej nawet nie zauważałeś albo coś w tym stylu. - Widzę ją - odpowiedział cicho. - Nie jestem ślepy. Jesteśmy ludźmi, którym blizny nie są obce. Widzę twoją, ale nie jest szpetna. to tylko kolejna część najpiękniejszej dziewczyny, jaką kiedykolwiek widziałem. Tym razem Sophie zarumieniła się - czuła, jak płoną jej policzki. Gideon pochylił się nad stołem, oczy płonęły mu intensywną, rozmytą zielenią. Wzięła głęboki, pewny oddech. Nie był jak jej poprzedni pracodawca. To był Gideon. Nie chciała go odtrącić tym razem. Drzwi do biblioteki powoli się otworzyły59. Charlotte stanęła w progu. Wyglądała na zmęczoną; jej niebieska suknia była poplamiona w niektórych miejscach, a w jej oczach widać było wyczerpanie. Sophie natychmiast stanęła na nogi. - Pani Branwell? 58 59

BO CIĘ KOCHA DO CHOLERY (przyp. Domi). No Jezu -_-… (przyp. Domi).

- Och, Sophie - westchnęła Charlotte. - Miałam nadzieję, że mogłabyś usiąść na chwilę przy Jemie. Jeszcze się nie obudził, ale Bridget musi zrobić kolację, a ja myślę, że jej okropne pieśni przysporzą Jemowi koszmarów. - Oczywiście. - Sophie pospieszyła do drzwi, nie patrząc na Gideona. kiedy zamykała za sobą drzwi, mogłaby przysiąc że słyszała, jak sfrustrowany przeklina cicho po hiszpańsku. *** - Wiesz - powiedziała Cecily. - Naprawdę nie musiałeś wyrzucać tego mężczyzny przez okno. - To nie był mężczyzna - powiedział Gabriel, krzywiąc się na widok sterty rzeczy, które trzymał w rękach. Wziął paczkę składników dla Magnusa, które wcześniej przygotował dla nich Sallows oraz kilka przedmiotów z półek wyglądających na przydatne. Ostentacyjnie wszystkie dokumenty zostawione przez jego ojca zostawił na ladzie, gdzie położył je wcześniej Sallows – po tym, jak Gabriel cisnął satyra przez jedno z zabrudzonych okien. Poczuł wielką satysfakcję widząc rozrzucone wokół odłamki szkła. Ta siła potrąciła nawet wiszący wcześniej szkielet, który ze stukotem rozpadł się na pojedyncze kości. - To był faerie z Ciemnego Dworu. Jeden z tych niegrzecznych. - To dlatego goniłeś go w dół ulicy? - Nie powinien pokazywać takich obrazków damie – wymamrotał Gabriel. Trzeba było jednak przyznać, że owa dama ledwo wykazała w tym pytaniu jakiś cień zmartwienia. Wydawała się raczej poirytowana reakcją Gabriela niż zaintrygowana jego rycerskością. - I myślę, że wrzucanie go do kanału, to już była przesada. - Umie pływać. Kąciki ust Cecily drgnęły. - To było naprawdę niewłaściwe. - Śmiejesz się – powiedział Gabriel zdziwiony. - Wcale nie. – Cecily uniosła podbródek, odwracając twarz, ale Gabriel zdążył jeszcze zauważyć uśmiech, który pojawił się na jej twarzy. To go zaskoczyło. Po tym całym lekceważeniu i pyskowaniu, był prawie pewien, że jego ostatni wybuch skłoniłby ją do opowiadania tej całej historii Charlotte, lecz zamiast tego wyglądała na rozbawioną. Pokręcił głową, kiedy skręcali w Garnet Street. Nigdy nie zrozumie Herondale’ów. ***

- Mógłby pan podać mi tę fiolkę stojącą na tamtej półce, panie Bane? – zapytał Henry. Magnus tak zrobił. Stał w centrum laboratorium Henry’ego, patrząc na świecące kształty rozpościerające się na stołach wokół niego. - Co to za wszystkie ustrojstwa, jeśli mogę spytać? - Henry, który miał na sobie dwie pary okularów – jedną na głowie a drugą na nosie – wyglądał jednocześnie na zadowolonego i podenerwowanego pytaniem. (Magnus mniemał, że założenie dwóch par okularów było z roztargnienia, ale w przypadku pogoni za modą, wolał nie pytać). Henry podniósł kwadratowy, mosiężny przedmiot z wieloma przyciskami. - Cóż, to tam, to jest Sensor60. Reaguje, kiedy demony są w pobliżu. – Zrobił parę kroków w stronę Magnusa, a Sensor wydał z siebie głośny, zawodzący dźwięk. - Imponujące! – zawołał Magnus, zadowolony. Podniósł konstrukcję z tkaniny z dużym ptakiem na jej szczycie. – A to co? - Śmiercionośny czepek61 - oznajmił Henry - Ach – powiedział Magnus. – W razie potrzeby panie mogą przerobić go na broń, by zabić tym wrogów. - Cóż, nie – przyznał Henry. – To jest dużo lepszy pomysł lepszy pomysł. Szkoda, że nie byłeś na miejscu, kiedy na to wpadłem. Niestety ten czepek owija się wokół szyi ofiary i dusi ją, pod warunkiem że ma ona ten czepek na sobie. - Wyobrażam sobie, że przekonanie Mortmaina to włożenia czepka nie będzie łatwe - zauważył Magnus. – Choć kolor mógłby mu się spodobać. 62

Henry wybuchnął śmiechem. – Bardzo zabawne, panie Bane. - Proszę, mów mi Magnus. - Dobrze! – Henry przerzucił czepek przez ramię i podniósł słoik iskrzącej się substancji. – To jest proszek, którego wyrzucenie w powietrze powoduje, że duchy stają się widzialne – powiedział. Magnus przechylił słoik w stronę lampy z podziwem na twarzy, a kiedy Henry uśmiechnął się zachęcająco, zdjął pokrywkę. - Wydaje się w porządku – powiedział i bez zapowiedzi wysypał substancję na swoją dłoń. Pokryła jego brązową skórę niczym rękawiczka połyskującej luminescencji. – Poza jego praktycznym zastosowaniem, wydaje się być dobrym zastosowaniem do celów kosmetycznych. Ten proszek mógłby już na zawsze rozświetlić każdą skórę. Henry zmarszczył brwi. – Nie na zawsze – powiedział, lecz zaraz twarz mu się rozjaśniła. – Ale mógłbym zrobić ci inną serię, jeśli chcesz! 60

:O… Henry jest genialny :D (przyp. Domi). Tak jak mówiłam – genialny :D (przyp. Domi). 62 ZDECHŁAM (przyp. Domi). 61

- Mógłbym świecić do woli! – Magnus zaśmiał się do Henry’ego. – To są naprawdę fascynujące rzeczy, panie Branwell. Widzi pan świat inaczej niż inny Nocni Łowcy, z którymi się kiedykolwiek spotkałem. Przyznaję, myślałem, że ludziom pana pokroju brakuje wyobraźni, pomimo własnych przeżyć, lecz dzięki panu zmieniłem zdanie! Z pewnością społeczność Nocnych Łowców musi okazywać ci wielki szacunek i traktować szacunkiem jako gentelmana, który jest odpowiedzialny za rozwijanie się ich rasy. - Nie – odpowiedział smutno Henry. – Większość z nich chcą, żebym zaprzestał wynajdywanie nowych wynalazków i skończył z podpalaniem różnych rzeczy. - Ale każdy nowy wynalazek wiąże się z ryzykiem! – krzyknął Magnus. – Widziałem, jak wynalazki zmieniały świat – maszyna parowa, rozprzestrzenianie się druku, fabryk i młynów, dzięki którym oblicze Anglii jest teraz nie do poznania. Przyziemni wzięli świat w swoje ręce i zrobili z niego coś cudownego. Czarownicy przez lata wymyślali różne perfekcyjne zaklęcia, by zmieniać świat. Czy Nocni Łowcy mogliby być tymi, którzy stoją w miejscu, są niezmienni, a potem przez to zgubieni? Jak mogą zadzierać nosy widząc cały geniusz, który prezentujesz? To jak odwracanie się od światła. Na policzkach Henry’ego wykwity szkarłatne rumieńce. Było jasne, że nikt wcześniej nie zachwalał jego wynalazków, z wyjątkiem może Charlotte. - Zawstydza mnie pan, panie Bane. - Magnus – przypomniał mu czarownik. – Mogę zobaczyć tę twoją pracę nad tym portalem, którą mi opisywałeś? Wynalazek, który przenosi żywą istotę z jednego miejsca do drugiego? - Oczywiście. – Henry wziął wielki stos papierów listowych z jednego rogu zaśmieconego stołu i przepchnął go w stronę Magnusa. Czarownik wziął go i przejrzał strony z zainteresowaniem. Każda pojedyncza strona była pokryta nieczytelnym, pajęczym pismem i mnóstwem równań matematycznych i runów zachowanych w zaskakującej harmonii. Serce Magnusa przyśpieszyło, kiedy przeglądał te wszystkie notatki – ten człowiek był geniuszem, prawdziwym geniuszem63. Był tylko jeden problem. - Rozumiem, do czego próbujesz dojść – powiedział. – I to jest prawie perfekcyjne, ale… - Właśnie, prawie. – Henry przeczesał dłonią rude włosy, zdejmując przy okazji okulary. - Portal można otworzyć, ale nie ma żadnego sposobu, żeby go nakierować. Nie wiemy, czy jeśli przez niego przejdziesz, dotrzesz do miejsca usytuowanego w tym świecie, czy w innym, nawet w Piekle. To zbyt ryzykowne i przez to Portal jest bezużyteczny. - Nie możesz tego zrobić za pomocą tych run – powiedział Magnus. – 63

MÓWIŁAM :D (przyp. Domi).

Potrzebujesz innych. Henry pokręcił głową. - Możemy używać run pochodzących tylko i wyłącznie z Szarej Księgi. Jakiekolwiek inne są magiczne. Nephilim nie posługują się magią. Jest to coś, czego nie powinniśmy uprawiać. Magnus patrzył się przez moment w zamyśleniu na Henry’ego. - Jest to coś, co ja mogę zrobić – oznajmił i popchnął stos papierów z powrotem w jego stronę. *** Faerie Ciemnego Dworu nie lubiły zbyt dużej ilości światła. Pierwszą rzeczą, jaką Sallows – nie było to jego prawdziwe imię – zrobił po powrocie do sklepu, było obklejenie papierami okna, które Nephilim tak lekkomyślnie wybił. Okulary także zgubił – gdzieś w wodach Limehouse Cut. I wyglądało na to, że nikt nie miał zamiaru zapłacić mu za te bardzo drogie zamówienia dla Benedicta Lightwood. Ogólnie rzecz biorąc był to dla satyra bardzo zły dzień. Uniósł głowę z rozdrażnieniem, kiedy usłyszał dzwonienie. Był to dzwonek sklepowy, zwiastujący otwarcie drzwi. Zamarł. Myślał, że je zamknął. - Znowu ty, Nephilim? – rzucił. – Nie wystarczy ci, że już raz mnie wrzuciłeś do rzeki? Chcesz to zrobić znowu? Pamiętaj, że mam wpływowych przyjaciół… - Nie wątpię, naciągaczu. – Wysoka, zakapturzona postać pojawiła się w wejściu i zamknęła za sobą drzwi. – Ciekaw jestem więcej na ich temat. – Zimne, żelazne ostrze zabłysło w półmroku. Oczy satyra rozszerzyły się ze strachu. – Mam do ciebie kilka pytań – powiedział mężczyzna stojący w drzwiach. – I na twoim miejscu nie próbowałbym uciekać. Nie, jeśli chcesz, by twoje palce były nadal połączone z resztą ciała…

Drużyna Dobra Tłumaczenie: Domi, JimmyK Korekta: KlaudiaBower

Rozdział 13

Wzgórza umysłów ,,O, myśl, myśl w sobie góry ma: jeśli na szczycie Staniesz, pod tobą urwisk stromość niezgłębiona. Jak straszna – wie ten tylko, to z nich zwisał. Czy się Długo da w dłoniach otchłań utrzymać? Osłona Czeka, nieszczęsny, schroń się przed wichurą: życie Wszelkie kończy się w śmierci, każdy dzień w śnie kona.'' Gerard Manley Hopkins - „Nie ma dna udręk”

Tessa nie mogła sobie później przypomnieć, czy krzyczała w czasie spadania. Pamiętała tylko długi i cichy lot, przybliżającą się do niej rzekę i kamienie oraz niebo u jej stóp. Wiatr dmuchał w jej twarz i włosy, kiedy przekręciła się w powietrzu, nagle czując ostre szarpnięcie przy szyi. Uniosła dłonie. Naszyjnik z aniołkiem wznosił się nad jej głową, jak gdyby z nieba pojawiła się ogromna ręka i chciała go zdjąć. Otoczył ją zamazany widok metalu, para ogromnych skrzydeł otworzyła się niczym brama i coś ją złapało, asekurując jej ciało przy upadku. Wytrzeszczyła oczy – to było niemożliwe, niewyobrażalne – jej aniołek, jej mechaniczny aniołek, w jakiś sposób urósł do rozmiarów człowieka i obejmował ją, jego mechaniczne skrzydła tłukły powietrze. Tessa wpatrywała się w piękną, pustą twarz – twarz figury wykutej z metalu – bez wyrazu, jak nigdy, jednakże anioł miał ręce rozmiaru jej własnych i obejmował ją, podtrzymując, kiedy on machał i machał swoimi skrzydłami. Teraz opadała powoli i delikatnie, niczym pyłek mlecza unoszony przez wiatr. Może ja umieram, pomyślała Tessa64. I, To nie może się dziać naprawdę. Ale kiedy anioł ją trzymał i razem dryfowali ku ziemi, jej wzrok zaczął się wyostrzać. Mogła dostrzec pojedyncze kamienie na brzegu strumienia, jego nurt i promienie słońca odbijające się od powierzchni wody. W dole pojawił się cień ogromnych skrzydeł i powiększał się, aż w końcu cała się w nim zanurzyła. Razem z aniołem wylądowali pośród miękkiego błota i ostrych skał na brzegu rzeki. Tessa zaczerpnęła powietrza, kiedy zetknęła się z ziemią, bardziej z szoku niż z powodu zderzenia. Wyciągnęła ręce, chcąc jakby osłonić anioła, jednak on już się kurczył, składając swoje skrzydła, aż upadł na ziemię znów będąc rozmiarów 64

Dobrze by było (przyp. Domi).

zabawki. Sięgnęła w jego stronę i podniosła go drżącą dłonią. Leżała na nierównych kamieniach, będąc w połowie zanurzona w strumyku. Jej suknia już przemakała zimną wodą. Ścisnęła naszyjnik w dłoni i resztkami sił wyczołgała się na brzeg rzeki, po czym w końcu opadła na suchą ziemię z aniołkiem przyciśniętym do piersi, który znajomo tykał tuż przy jej sercu. ***

Sophie siedziała w fotelu u boku łóżka Jema na miejscu, które zawsze należało do Willa i przyglądała się śpiącemu. Był taki czas, kiedy byłaby niemalże wdzięczna za okazję, za szansę przebywania tak blisko niego, przykładania chłodnych szmatek do jego czoła, kiedy on wiercił się i mruczał w gorączce. I chociaż już go nie kochała tak, jak kiedyś – tak, jak kocha drugą osobą, gdy nie ma o tym pojęcia, z podziwem i na dystans, pomyślała – nadal jego widok łamał jej serce. Jedna dziewczyna z miasta, w którym dorastała Sophie, umarła na gruźlicę i Sophie przypomniała sobie, jak wszyscy mówili o tym, że zanim ją zabiła, choroba sprawiła, że wyglądała piękniej: bladziej, szczuplej, a jej twarz zdobiły wypieki spowodowane gorączką. Jem również miał takie rumieńce, kiedy rzucał się w pościeli; jego srebrzystobiałe włosy były jakby pokryte szronem, a palce nieustannie zaciskał na kocu. Co chwilę się odzywał, jednak słowa były po mandaryńsku, którego Sophie nie znała. Wołał Tessę. Wo ai ni, Tessa. Bu lu run, he qing kuang fa sheng, wo men dou hui zai yi qi. Wzywał też imię Willa, sheng si zhi jiao, w sposób, który sprawiał, że Sophie chciała ująć jego dłoń i tak trzymać, chociaż gdy sięgnęła, by go dotknąć, był rozgorączkowany i zabrał rękę z jękiem. Sophie skurczyła się w fotelu, zastanawiając się, czy nie powinna wezwać Charlotte. Na pewno chciałaby wiedzieć, że stan Jema się pogorszył. Już miała wstawać, kiedy Jem westchnął i otworzył oczy. Sophie usiadła z powrotem, wpatrując się w chłopaka. Jego tęczówki były tak jasnosrebrne, że wyglądały na białe. - Will? - odezwał się. - Will, czy to ty? - Nie – odparła Sophie, prawie obawiając się poruszyć. - To Sophie. Jem odetchnął lekko i obrócił głowę w jej stronę. Widziała, jaki wysiłek wkładał w to, by skupić na niej wzrok. Nagle, ku jej zaskoczeniu, na jego ustach pojawił się uśmiech pełen słodyczy, którym kiedyś podbił jej serce. - Oczywiście – powiedział. - Will nie jest... Odesłałem Willa. - Podążył za Tessą – dodała Sophie. - Dobrze. - Długie palce Jema szarpnęły koc, zaciskając się w pięści, po czym rozluźniły się. - Ja... cieszę się. - Pan za nim tęskni – stwierdziła.

Jem powoli skinął głową. - Mogę to wyczuć... Odległość między nami jest jak sznur zaciśnięty wewnątrz mnie. Nie spodziewałem się tego. Nie byliśmy osobno odkąd zostaliśmy parabatai. - Cecily powiedziała, że go pan odesłał. - Tak – potwierdził Jem. - Trudno było go przekonać. Myślę, że gdyby nie był zakochany w Tessie, nie byłbym w stanie go zmusić. Sophie otworzyła szeroko usta. - Pan wiedział? - Od niedawna – powiedział Jem. - Nie, nie byłbym tak okrutny. Gdybym wiedział, nigdy bym się nie oświadczył. Usunąłbym się z drogi. Nie wiedziałem. Ale mimo to teraz, kiedy wszystko ode mnie odchodzi, różne sprawy widzę w tak jasnym świetle, że pewnie i tak bym się domyślił, nawet gdyby mi nie powiedział. Pod sam koniec bym już wiedział. - Uśmiechnął się lekko, dostrzegając sparaliżowany wyraz twarzy Sophie. - Cieszę się jednak, że nie musiałem czekać do końca, by się dowiedzieć. - Nie jest pan zły? - Cieszę się – powtórzył. - Będą mogli zadbać o siebie nawzajem, kiedy mnie nie będzie lub przynajmniej taką mam nadzieję. Will mówi, że Tessa go nie kocha, jednak... na pewno z czasem go pokocha. Willa łatwo obdarzyć uczuciem, a on oddał jej całe swoje serce. Widzę to. Mam nadzieję, że Tessa go nie złamie. Sophie nie umiała znaleźć słów, by się odezwać. Nie miała pojęcia, co ktokolwiek mógłby powiedzieć w obliczu takiej miłości, jak ta – pełnej wyrozumiałości, wytrzymałości i nadziei. Wiele razy w ciągu tych ostatnich miesięcy żałowała, że kiedykolwiek źle pomyślała o Willu, kiedy widziała, jak odsunął się, pozwalając Tessie być szczęśliwej z Jemem. Wiedziała o bólu, jaki Tessa znosiła wraz z radością – spowodowany świadomością, iż krzywdzi Willa. Tylko Sophie wiedziała, że czasem Tessa przez sen wołała imię Willa. Tylko Sophie wiedziała, że blizna na dłoni Tessy to nie była przypadkowa styczność z pogrzebaczem, tylko świadome zadanie sobie bólu, którym pragnęła dorównać cierpieniu psychicznemu, jaki czuła po odrzuceniu Willa. Sophie trzymała Tessę w ramionach, kiedy ta szlochała i wyrywała z włosów kwiaty w kolorze oczu Willa, Sophie też ukrywała pod warstwą pudru dowody łez i nieprzespanych nocy Powinna mu powiedzieć? Sophie się zastanawiała. Czy dobrym uczynkiem byłoby powiedzieć mu: Tak, Tessa również go kocha; próbowała to zwalczyć, ale jednak go kocha? Czy jakikolwiek mężczyzna szczerze chciałby usłyszeć takie słowa o kobiecie, z którą zamierzał wziąć ślub? - Panna Gray ma wielki wpływ na uczucia pana Herondale i uważam, że tak łatwo nie złamie mu serca. Ale wolałabym, by nie mówił pan tak, jakby pańska śmierć była czymś nieuchronnym, panie Carstairs. W tej właśnie chwili pani Branwell i inni są pełni nadziei w odnalezieniu lekarstwa. Sądzę, że w szczęściu dożyje pan starości razem z panną Gray.

Uśmiechnął się, jakby wiedział o czymś, co dla niej było tajemnicą. - Bardzo miłe słowa, Sophie. Wiem, że jestem Nocnym Łowcą, a my tak łatwo nie opuszczamy tego świata. Walczymy do końca. Pochodzimy z królestwa aniołów a mimo to się go obawiamy. A ja uważam, że człowiek powinien stawić czoła końcowi bez uginania kolan wobec śmierci. Śmierć nigdy nie będzie miała nade mną władzy. Sophie popatrzyła na niego lekko zaniepokojona. Brzmiał na opętanego gorączką. - Panie Carstairs? Czy powinnam wezwać Charlotte? - Za chwilę, ale, Sophie... twój wyraz twarzy, przed chwilą, kiedy mówiłem... Pochylił się w jej stronę. - A więc to prawda? - Co ma być prawdą? - spytała słabym głosem, chociaż wiedziała, jak zabrzmi pytanie, a one nie była w stanie okłamać Jema. ***

Will był w beznadziejnym humorze. Zaświtał mglisty, wilgotny i okropny dzień. Obudził się z uczuciem mdłości i ledwo był w stanie przełknąć gumowate jajka i zimny bekon, który podała mu żona gospodarza w zatłoczonym salonie. Każda część jego ciała rwała się, by kontynuować podróż. Atak deszczu wywoływał nieustające dreszcze mimo, iż bez przerwy używał runów ogrzewających. Baliosowi nie podobało się błoto przylepiające się do jego kopyt, kiedy pędzili drogą. Will zrzędliwie narzekał, jak to w ogóle możliwe, by mgła skraplała się wewnątrz jego ubrania. Dotarł chociaż do Northamptonshire, a to było coś, jednak przebył jedynie 20 mil i uparcie odmówił postoju, mimo błagalnego wzroku Baliosa w czasie przejazdu przez Towcester, jakby proszącego o ciepłą stajnię i trochę owsa, a Will niemal mu uległ. Zalało go poczucie bezsilności zimne i nieuchronne niczym deszcz. Co on sobie myślał? Czy naprawdę sądził, że w ten sposób znajdzie Tessę? Czy był głupcem? Przejeżdżali teraz przez nieprzyjemne tereny, gdzie błoto uczyniło ścieżkę zdradliwą. Po jednej stronie wznosił się ogromny klif zasłaniający niebo. Druga strona ścieżki opadała ostro w wąwóz pełen ostrych skał. W dole migotały wody mętnego strumyka. Will trzymał łeb Baliosa prosto, z dala od uskoku, jednak koń nadal był niespokojny, obawiając się upadku. Sam Will swoją głowę trzymał nisko, ochraniając ją kołnierzem, by uniknąć deszczu. Jedynie przypadkiem, zerkając na chwilę w bok, dostrzegł błysk zieleni i złota pomiędzy kamieniami na brzegu strumienia. Natychmiast zatrzymał Baliosa i już po chwili schodził w dół wąwozu tak szybko, że niemal wywrócił się na błocie. Deszcz padał jeszcze bardziej teraz, kiedy klęknął, by przyjrzeć się złotemu naszyjnikowi, który zaplątał się wokół jednego z ostrych kamieni. Ostrożnie wziął go do rąk. Był to nefrytowy, okrągły wisior ze słowami wyrytymi na drugiej stronie. Bardzo dobrze wiedział, co one oznaczały.

Kiedy ludzie są jednością w sercach, złamią nawet siłę żelaza czy brązu. Podarunek Jema dla Tessy z okazji oświadczyn. Will zacisnął na nim dłoń. Przypomniał sobie spotkanie z nią na klatce schodowej – łańcuszek nefrytowego wisiorka na jej szyi okrutnie przypominał mu o Jemie – kiedy powiedziała: Mówią, że nie da się podzielić serca, a jednak... - Tessa! - zawołał nagle, kamienne ściany odbijały jego głos. - Tessa! Stał przez chwilę na brzegu drogi wstrząsany dreszczami. Nie wiedział, czego oczekiwał – odpowiedzi? Nieprawdopodobne, by była tutaj, chowała się między rozrzuconymi skałami. Panowała cisza, nie licząc odgłosów wiatru i deszczu. Jednak bez wątpienia był to naszyjnik Tessy. Może zerwała go ze swojej szyi i wyrzuciła przez okno powozu, by zaznaczyć dla niego drogę, niczym Jaś i Małgosia i ich ścieżka z okruszków chleba. Tak postąpiłaby bohaterka powieści, a więc tak zrobiłaby i jego Tessa. Może odnajdzie więcej śladów na swojej drodze. Po raz pierwszy nadzieja rozpaliła mu żyły. Bez wahania dopadł do Baliosa i wskoczył na siodło. Nie będzie żadnego zwalniania; dotrą do Staffordshire przed nocą. Kiedy kierował konia z powrotem na drogę, wsunął naszyjnik do kieszeni, gdzie wyryte na nim słowa miłości i przywiązania paliły niczym piętno. ***

Charlotte nigdy wcześniej nie czuła się tak zmęczona. Dziecko w jej łonie wykańczało ją bardziej, niż na początku przypuszczała, więc nie spała całą noc, a w dzień kręciła się po domu. Na jej sukni widniały plamy z krypty Henry'ego, bolały ją kostki od nieustannego chodzenia po schodach i drabinach w bibliotece. Mimo tego wszystkiego, kiedy otworzyła drzwi do sypialni Jema i ujrzała go nie tylko przytomnego, ale siedzącego i rozmawiającego z Sophie, zapomniała o swoim zmęczeniu i poczuła, jak na jej twarzy pojawia się uśmiech pełen ulgi. - James! - wykrzyknęła. - Zastanawiałam się... to znaczy... cieszę się, że się obudziłeś. Sophie, która wyglądała na niecodziennie zarumienioną, wstała. - Wyjść, pani Branwell? - Och, tak, proszę, Sophie. Bridget ma jeden ze swoich nastrojów; mówi, że nie może znaleźć Bang Mary, a ja nie mam najmniejszego pojęcia, o co jej chodzi. Sophie prawie się uśmiechnęła – zrobiłaby to, gdyby jej serce nie łomotało w piersi, gdyż prawdopodobnie uczyniła coś strasznego. - Bain-marie65 -poprawiła ją. - Poszukam tego dla niej. - Ruszyła w stronę drzwi, po czym zatrzymawszy się na chwilę, rzuciła przez ramię osobliwe spojrzenie w stronę Jema, który opierał się o poduszki, wyglądając na wycieńczonego i 65

Rodzaj podgrzewacza na wózkach – Wikipedia. (przyp. Firefly)

spokojnego. Zanim Charlotte zdążyła się odezwać, Sophie już nie było, a Jem przyciągał uwagę Charlotte swoim zmęczonym uśmiechem. - Charlotte, byłabyś tak łaskawa i... Mogłabyś podać mi moje skrzypce? - Oczywiście. - Charlotte podeszła do stolika stojącego przy oknie, na którym leżał futerał z drzewa różanego, gdzie przetrzymywane były skrzypce ze smyczkiem i okrągłym pojemniczkiem z kalafonią. Podniosła instrument i podała Jemowi, który delikatnie wyjął go z jej dłoni, a Charlotte wdzięcznie opadła na fotel. - Och – westchnęła chwilę później. - Przepraszam. Zapomniałam smyczka. Chciałeś zagrać? - W porządku. - Lekko szarpnął struny opuszkami palców, co wywołało cichy, wibrujący dźwięk. - To pizzicato, pierwsza rzecz, jaką nauczył mnie robić ojciec, kiedy pokazał mi skrzypce. Przypomina mi czasy, kiedy byłem dzieckiem. Ty nadal jesteś dzieckiem, chciała powiedzieć Charlotte, jednak tego nie zrobiła. Tylko kilka tygodni dzieliło go od osiemnastych urodzin, kiedy to Nocni Łowcy stawali się dorośli. Nawet jeśli, kiedy na niego patrzyła, nadal widziała ciemnowłosego chłopca, który przybył z Szanghaju, kurczowo trzymającego skrzypce, z dużymi oczami na bladej twarzy, nie znaczyło to, że nie dorósł. Sięgnęła po pojemnik z yin fen stojący na szafce przy łóżku. Został jedynie mały kopczyk na dnie, ledwie łyżeczka. Przełknęła ślinę przez zaciśnięte gardło i wysypała resztkę proszku do szklanki, po czym zalała ją wodą z karafki, pozwalając, by yin fen rozpuściło się niczym cukier. Kiedy podała naczynie Jemowi, on odłożył skrzypce i wziął szklankę do rąk. Wpatrywał się w płyn zamyślonym wzrokiem. - To ostatnia porcja? - spytał. - Magnus pracuje nad lekarstwem – powiedziała Charlotte. - Wszyscy pracujemy. Gabriel i Cecily kupują składniki na lek, który cię wzmocni, a Sophie, Gideon i ja prowadzimy poszukiwania. Robimy wszystko. Wszystko. Jem wyglądał na nieco zaskoczonego. - Nie zdawałem sobie sprawy. - Ale oczywiście, że tak jest. Jesteśmy twoją rodziną. Zrobilibyśmy dla ciebie wszystko. Proszę, nie trać nadziei, Jem. Musisz być silny. - Cała moja siła należy do was – wyznał tajemniczo. Przełknął rozpuszczone yin fen i podał jej pustą szklankę. - Charlotte? - Tak? - Wygrałaś już bitwę o imię dla dziecka? Charlotte, zaskoczona, roześmiała się. Dziwne wydawało jej się teraz myślenie o dziecku, ale dlaczego nie? W obliczu śmierci, jesteśmy życiem. Był to temat do rozważań, który nie dotyczył choroby, zniknięcia Tessy lub niebezpiecznej wyprawy Willa. - Jeszcze nie – przyznała. - Henry nadal nalega na Bufforda.

- Uda ci się - stwierdził Jem. - Jak zawsze. Byłabyś wspaniałym Konsulem, Charlotte. Zmarszczyła brwi. - Kobieta Konsulem? Po wszystkich kłopotach jakie miałam z samego prowadzenia Instytutu! - Zawsze musi być ten pierwszy raz. Niełatwo jest nim być i nie zawsze się opłaca, ale jest to bardzo ważne. - Schylił głowę. - Nosisz w sobie jeden z mych niewielu żali. Charlotte spojrzała na niego zdezorientowana. - Chciałem zobaczyć dziecko66. Były to proste, tęskne słowa, które wbiły się w serce Charlotte niczym odłamki szkła. Zaczęła płakać, łzy cicho płynęły po jej twarzy. - Charlotte – powiedział Jem, jakby chcąc ją pocieszyć. - Zawsze o mnie dbałaś. Zdumiewająco dobrze zajmiesz się i dzieckiem. Będziesz cudowną matką. - Nie możesz się poddać, Jem – wyjąkała. - Kiedy cię do mnie przyprowadzili, powiedzieli, że przeżyjesz jedynie rok lub dwa. Przeżyłeś niemal sześć. Proszę, żyj jeszcze przez kilka dni. Te kilka dni dla mnie. Jem obdarzył ją delikatnym, spokojnym spojrzeniem. - Żyłem dla ciebie – stwierdził. - Żyłem dla Willa i potem żyłem dla Tessy. No i dla siebie, ponieważ pragnąłem z nią być. Ale nie mogę wiecznie żyć dla innych ludzi. Nie można powiedzieć, by śmierć znalazła we mnie chętnego kompana lub że łatwo się jej poddałem. Powiesz, że mnie potrzebujesz, a będę żył dla ciebie tak długo, jak potrafię. Będę żył dla ciebie i twoich, odejdę waleczną śmiercią aż zostaną ze mnie roztrzaskane kości. Ale to nie będzie mój wybór. - W takim razie... - Charlotte popatrzyła na niego niepewnie. - Jaki będzie twój wybór? Przełknął ślinę i opuścił rękę, by dotknąć skrzypiec leżących u jego boku. - Podjąłem decyzję. Zrobiłem to, kiedy kazałem Willowi wyjechać. - Schylił głowę, po czym podniósł wzrok na Charlotte, skupiając blade, niebieskoszare oczy na jej twarzy, jakby zmuszając ją, by zrozumiała. - Chcę, by to się skończyło – wyznał. Sophie mówi, że wszyscy nadal szukają dla mnie lekarstwa. Wiem, że dałem Willowi swoje pozwolenie, ale chcę, żebyście zaprzestali poszukiwań, Charlotte. To koniec. ***

Ściemniało się, kiedy Cecily i Gabriel wrócili do Instytutu. Przebywanie na zewnątrz z kimś poza Charlotte i jej bratem było wyjątkowym doświadczeniem dla Cecily i była zadziwiona tym, jak dobrym towarzyszem okazał się Gabriel 66

;____;