Colfer Eoin - Artemis Fowl 05 Zaginiona kolonia

SAVE OFFLINE

Wydano z pomocą finansową Ireland Literature Exchange (Fundusz Promocji Tłumaczeń), Dublin, Irlandia. www.irelandliterature.com [email protected] Tytuł oryginału: Artemis Fowl. The Lost Colony Copyright © Eoin Colfer, 2006 Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo W.A.B., 2007 Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo W.A.B., 2007 Wydanie I Warszawa 2007 Redakcja: Filip Modrzejewski Korekta: Jadwiga Piller, Alicja Chylińska Redakcja techniczna: Urszula Ziętek Projekt okładki i stron tytułowych: Marek Goebel Fotografię autora zamieszczono dzięki uprzejmości The O'Brien Press Ltd, Dublin Wydawnictwo WAB. 02-502 Warszawa, ul. Łowicka 31 tel./fax (22) 646 01 74, 646 01 75, 646 05 10, 646 05 11 [email protected] www.wab.com.pl Skład i łamanie: Komputerowe Usługi Poligraficzne Piaseczno, Żółkiewskiego 7A Druk i oprawa: ABEDIK S.A., Poznań ISBN 978-83-7414-344-8

ROZDZIAŁ PIERWSZY SKOK W NADPRZESZŁOŚĆ

Barcelona, Hiszpania „Szczęśliwy”, to słowo na pewno nie przyszłoby do głowy komuś, kto chciałby opisać stan ducha osobistego ochroniarza Artemisa Fowla. „Rozbawiony” oraz „zadowolony z siebie” również mało kojarzyły się zarówno z Fowlem, jak i z osobami w jego bezpośrednim otoczeniu. Nie dlatego Butler miał opinię jednego z najbardziej niebezpiecznych ludzi na świecie, że wdawał się w urocze pogawędki, spacerując po parku, chyba że dotyczyły one wyboru dróg ucieczki z miejsca akcji lub ukrytej broni. Tego szczególnego popołudnia Butler i Artemis przebywali w Hiszpanii, a oblicze ochroniarza Eur-azjaty było jeszcze bardziej niż zazwyczaj nieprzeniknione. Młody człowiek, którym się opiekował, jak zwykle nadmiernie komplikował Butlerowi życie. Artemis upierał się, że muszą tkwić na chodniku barcelońskiej 5

Passeig de Gràcia w popołudniowym słońcu przez ponad godzinę. Osłonę przed upałem i ewentualnymi wrogami zapewniało im zaledwie kilka niedużych drzew. To była czwarta zagadkowa podróż za granicę w ciągu kilku miesięcy. Najpierw Edynburg, później Dolina Śmierci na amerykańskim Zachodzie, a w końcu niezwykle wyczerpująca wyprawa do podwójnie niedostępnego Uzbekistanu. Teraz zaś Barcelona. Wszystko po to, by czekać na tajemniczego g o ś c i a , który jak dotąd jeszcze się nie pojawił. Stanowili dziwaczną parę na zatłoczonym chodniku. Potężny, umięśniony mężczyzna około czterdziestki, w garniturze od Hugo Bossa, z ogoloną głową. I szczuplutki nastolatek - blada cera, kruczoczarne włosy, wielkie, przenikliwe, ciemnoniebieskie oczy. - Musisz tak krążyć, Butler? - spytał Artemis poirytowany, znając zresztą odpowiedź na własne pytanie. Zgodnie z tym, co zakładał, spodziewany gość, który miał przybyć do Barcelony, był już o minutę spóźniony i Artemis pozwolił sobie wyładować frustrację na ochroniarzu. - Doskonale wiesz dlaczego, Artemisie - odparł Butler. - Na wypadek, gdyby na jednym z dachów znajdował się snajper lub audiotechniczne urządzenia podsłuchowe. Krążę, żeby ci zapewnić maksymalną osłonę. Artemis był w nastroju skłaniającym do udowadniania całemu światu swojego geniuszu. Czuł się tak często i chociaż sprawiało to sporą satysfakcję irlandzkiemu czternastolatkowi, mogło być wysoce drażniące dla każdego rozmówcy. - Przede wszystkim to bardzo mało prawdopodobne, żeby jakiś snajper chciał mnie zastrzelić powiedział. - Po pierwsze, zlikwidowałem osiemdziesiąt procent swoich nielegalnych przedsięwzięć i rozlokowałem kapitał w niezwykle korzystnym portfolio. Po drugie, każdy próbujący nas podsłuchać specjalista od urządzeń audiotechnicznych może się od razu spakować i pójść do domu, ponieważ trzeci guzik twojej marynarki wysyła impuls Solinium, wymazujący zawartość wszelkich nośników, czy to zarejestrowaną przez ludzi, czy pochodzącą z krainy wróżek i elfów. Butler przyglądał się mijającej ich młodej zakochanej parze zapatrzonej w Hiszpanię. Mężczyzna miał na szyi kamerę cyfrową. Butler ze smutkiem dotknął trzeciego guzika marynarki. - Kto wie, czy nie niweczymy czyichś wspomnień z miodowego miesiąca - zauważył. Artemis wzruszył ramionami. - To niewysoka cena za brak ingerencji w moją prywatność. - A co po trzecie? - spytał jakby nigdy nic Butler. - Właśnie - odparł lekko dotknięty Artemis. Wciąż nie było ani śladu osoby, której oczekiwał. - Twierdzę, że jeżeli na którymś z budynków ukryłby się snajper, to na pewno na tym tuż za nami. Powinieneś więc stać gdzie indziej. 7

Butler był najlepszym ochroniarzem, ale nawet on nie miał stuprocentowej pewności, na którym dachu mógłby się znajdować zabójca. - No, mów. Powiedz mi, skąd wiesz? Widzę, że cię korci. - Cóż, skoro pytasz... Żaden snajper nie ulokowałby się na dachu Casa Milà na wprost nas, po drugiej stronie ulicy, ponieważ jest to budynek otwarty dla wszystkich, a zatem drogi dostępu i ucieczki prawdopodobnie są pod obserwacją kamer. - Snajper albo snajperka - poprawił go Butler. -Ostatnio coraz więcej kobiet pracuje w tym biznesie. - On albo ona - poprawił się Artemis. - Dwa budynki po prawej są trochę osłonięte roślinnością, więc czemu się od razu wystawiać? - Racja. Mów dalej. - Za nami po lewej jest kilka budynków zajmowanych przez instytucje finansowe, a w oknach widać naklejki prywatnych firm ochroniarskich. Zawodowiec będzie unikał wszelkiej konfrontacji, za którą mu nie płacą. Butler skinął głową. Racja. - Dochodzę zatem do logicznego wniosku, że twój wyimaginowany snajper wybrałby czteropiętrowy budynek tuż za nami. Jest to dom mieszkalny, łatwo się więc do niego dostać. Z dachu on lub o n a mieliby piękny strzał na wprost, a ochrona jest prawdopodobnie beznadziejna, pewnie w ogóle jej nie ma. Butler prychnął. Artemis chyba miał rację. Ale w ochronie osobistej „chyba” wzbudza mniejszy entuzjazm niż kewlarowa kamizelka kuloodporna. - C h y b a masz rację - przyznał ochroniarz. - Ale tylko jeżeli snajper jest tak samo bystry jak ty. - Słuszna uwaga - przyznał Artemis. - Domyślam się również, że mógłbyś przedstawić równie przekonującą argumentację dla każdego z tych budynków. Wybrałeś po prostu ten, żebym przed tobą nie łaził, z czego wnoszę, że ten, kto ma się pojawić, zjawi się przed Casa Milà. Artemis uśmiechnął się. - Dobra robota, stary przyjacielu. Casa Milà to budynek z początku XX wieku zaprojektowany przez hiszpańskiego architekta reprezentującego kierunek art nouveau, Antonio Gaudiego. Jego fasada składa się z falujących ścian i balkonów ozdobionych krętymi balustradami. Na chodniku przed budynkiem stał tłum turystów czekających w kolejce na zwiedzanie tego cudu architektury. - Czy rozpoznamy pośród tych ludzi naszego gościa? Jesteś pewien, że go tam nie ma? Że nas nie obserwuje? Artemis uśmiechnął się i oczy mu rozbłysły. - Wierz mi, tam go na pewno nie ma. Gdyby był, usłyszelibyśmy znacznie głośniejsze wrzaski. Butler się skrzywił. Raz, chociaż raz, chciałby znać wszystkie fakty, zanim wejdą na pokład odrzutowca.

Ale nie tak działał Artemis. Dla młodego irlandzkiego geniusza u j a w n i a n i e było najważniejszą częścią jego intryg. - Powiedz mi przynajmniej, czy nasz kontakt będzie uzbrojony. - Szczerze wątpię - odparł Artemis. - Nawet jeżeli, to nie pobędzie z nami dłużej niż przez sekundę. - Przez sekundę? Zjedzie na jakimś promieniu z przestrzeni kosmicznej, tak? - Nie z przestrzeni, stary przyjacielu - powiedział Artemis, patrząc na zegarek. - Z czasoprzestrzeni. Chłopak westchnął. - Tak czy owak, ten moment już minął. Mam wrażenie, że przyjechaliśmy tu na próżno. Nasz gość się nie zmaterializował. Szanse i tak były niewielkie. Jak widać, na drugim końcu szczeliny nikogo nie było. Butler nie wiedział, o jakiej szczelinie mówi Artemis, i poczuł się lepiej na myśl, że opuszczają to niebezpieczne miejsce. Im prędzej wrócą na lotnisko w Barcelonie, tym lepiej. Ochroniarz wyjął z kieszeni telefon komórkowy i nacisnął szybkie wybieranie. Osoba z drugiej strony linii podniosła słuchawkę po pierwszym sygnale. - Maria - powiedział Butler. - Zbieramy się, pronto. - Si - odparła krótko Maria. Pracowała w ekskluzywnej hiszpańskiej firmie wynajmującej limuzyny. Była niezwykle ładna, a poza tym potrafiła rozbić czołem betonową płytę. - Czy to była Maria? - spytał Artemis, doskonale udając tok swobodnej rozmowy. Butlera trudno było zwieść. Artemis Fowl rzadko zadawał zwyczajne pytania. - Tak, to była Maria. Łatwo się zorientować, ponieważ zwróciłem się do niej po imieniu. Zazwyczaj nie zadajesz tylu pytań dotyczących kierowcy limuzyny. To już czwarte w ciągu ostatnich piętnastu minut. Czy M a r i a nas stąd zabierze? Jak myślisz, gdzie jest teraz M a r i a ? Jak uważasz, ile M a r i a ma lat? Artemis potarł skronie. - To ten cholerny okres dojrzewania, Butler. Za każdym razem, kiedy widzę ładną dziewczynę, trwonię wartościową przestrzeń umysłu na rozważania na jej temat. Na przykład ta dziewczyna w restauracji... W ciągu kilku minut spojrzałem już na nią chyba ze dwanaście razy. Butler automatycznie zmierzył dziewczynę od stóp do głów fachowym spojrzeniem ochroniarza. Mogła być w wieku dwunastu albo trzynastu lat, nie wyglądała na uzbrojoną, miała na głowie szopę gęstych blond włosów. Dziewczyna uważnie czytała kartę dań, zawierającą przeróżne tapas, podczas gdy jej opiekun płci męskiej, być może ojciec, czytał gazetę. Przy stole siedział jeszcze jeden mężczyzna, który bezskutecznie próbował wsunąć dwie metalowe kule pod krzesło. Butler ocenił, że dziewczynka nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla ich bezpieczeństwa, choć w sumie mogłaby się stać przyczyną kłopotów, jeżeli Artemis nie potrafiłby skoncentrować się na swoim planie. 11

Butler poklepał swojego młodego przyjaciela po ramieniu. - To normalne, że człowieka rozpraszają dziewczyny. Całkiem naturalne. Jeżeli w ciągu ostatnich paru lat nie byłbyś tak potwornie zajęty ratowaniem świata, zdarzyłoby ci się to wcześniej. - Niemniej muszę to kontrolować, Butler. Mam mnóstwo spraw do załatwienia. - Kontrolować dojrzewanie? - prychnął ochroniarz. - Jeżeli ci się to uda, będziesz pierwszy na świecie. - Generalnie rzecz ujmując, przeważnie mi się udaje - odrzekł Artemis. Była to prawda. Żaden inny nastolatek nie porwał wróżki, nie wydobył swego ojca ze szponów rosyjskiej mafii i nie pomógł stłumić rewolucji goblinów w wieku zaledwie czternastu lat. Usłyszeli dwa sygnały klaksonu. Z drugiej strony skrzyżowania przez otwarte okno limuzyny machała w ich stronę młoda dama. - To M a r i a - powiedział Artemis, ale po chwili się otrząsnął. - To znaczy chodźmy. Może będziemy mieli więcej szczęścia w następnym miejscu spotkania. Butler ruszył przodem, zatrzymując jadące auta gestem olbrzymiej dłoni. - Może powinniśmy wziąć ze sobą Marię? Kierowca na pełny etat ułatwiłby mi życie. Dopiero po chwili Artemis zdał sobie sprawę, że ktoś go robi w konia. - Cha, cha. Bardzo śmieszne. Żartowałeś, Butler, prawda? - Oczywiście, żartowałem. - Tak myślałem, ale czasem nie wyczuwam dowcipu. Oprócz, oczywiście, dowcipu Mierzwy Grzebaczka. Mierzwa był krasnalem o skłonnościach do kleptomanii, który już nieraz okradał Artemisa albo kradł na jego polecenie. Grzebaczek lubił się uważać za bardzo zabawnego, a główną inspiracją jego dowcipów były jego własne funkcje cielesne. - Jeżeli można to nazwać poczuciem humoru - powiedział Butler, uśmiechając się na wspomnienie smrodliwego krasnala. Artemis nagle zamarł. Na samym środku pełnego samochodów skrzyżowania. Butler zgromił spojrzeniem trzy pasy ruchu i setkę niecierpliwych kierowców, wściekle naciskających klaksony. - Coś czuję - powiedział szeptem Artemis. - Elektryczność. - Mógłbyś ją poczuć po drugiej stronie ulicy? - spytał Butler. Artemis wyciągnął ramiona, czując łaskotanie na dłoniach. - W końcu przybywa, ale kilka metrów poza celem. Gdzieś tu jest punkt stały, który nie jest stały. W powietrzu sformował się jakiś kształt. Zupełnie znikąd pojawił się wir iskierek i zapach siarki. Wewnątrz iskierek pokazało się szarozielone coś ze złotymi oczami, wielkimi łuskami i długimi, zakrzywionymi uszami. Postać zrobiła krok znikąd wprost na ulicę. Stała prosto, miała mniej więcej metr pięćdziesiąt wzrostu, była humanoidalna, ale nie można było jej pomylić z człowiekiem. Wciągnęła powietrze

przez nozdrza w kształcie szczelin, otworzyła wężowate usta i przemówiła. - Padam do nóżek, lady Heatherington Smythe - powiedziała istota głosem, w którym słychać było tłuczone szkło i trzeszczącą stal. Chwyciła wyciągniętą rękę Artemisa czteropalczastą dłonią. - Dziwne - stwierdził irlandzki chłopiec. Butler nie był zainteresowany „dziwnym”, lecz tym, by odciągnąć Artemisa od tego stworzenia tak szybko, jak się da. - Chodźmy - powiedział krótko, kładąc dłoń na ramieniu chłopca. Ale Artemisa już nie było. Istota znikła tak szybko, jak się pojawiła, zabierając ze sobą nastolatka. Incydent ten będzie szeroko relacjonowany po południu i wieczorem w gazetach i w telewizji, ale o dziwo, mimo obecności setek turystów wyposażonych w aparaty fotograficzne i kamery nie będzie ani jednego zdjęcia. Stworzenie było nie do końca materialne, jakby nie miało odpowiedniego zaczepienia w naszym świecie. Chwyciło Artemisa za rękę czymś miękkim z twardym pod spodem, jakby kością owiniętą pianką. Nastolatek nie próbował wyrywać dłoni, był zafascynowany. - Panna Heatherington Smythe? - spytało stworzenie. Artemis usłyszał w jego głosie, że jest przerażone. - Czyż jest to może posiadłość waszej miłości? „Składnia mało współczesna - pomyślał Artemis. - Ale przecież mówi po angielsku. Ciekaw jestem, jak demon wygnany do Przedpiekla mógł się nauczyć tak mówić po angielsku?” W powietrzu aż buzowało od białych wyładowań elektrycznych, które trzaskały wokół zarysu istoty, wycinając dziury w przestrzeni. „Uskok w czasie. Dziura w czasoprzestrzeni”. Artemis nieszczególnie się tego bał, w końcu widział już, jak policja Niższej Krainy zatrzymała czas podczas odsieczy posiadłości Fowlów. Niepokoił go fakt, że prawdopodobnie zostanie wyrwany z miejsca razem z tym stworzeniem, i w takim wypadku szanse powrotu do współrzędnych w tej samej przestrzeni były niewielkie, a powrotu do własnych czasów - minimalne. Próbował coś krzyknąć do Butlera, ale było za późno. Jeżeli można użyć słowa „późno” w miejscu, gdzie czas nie istnieje, to było za późno. Uskok czasoprzestrzeni rozszerzył się i objął zarówno jego, jak i demona. Architektura i ludność Barcelony powoli traciły kolory i zanikały jak duchy, najpierw zastąpiła je purpurowa mgła, a później galaktyka. Artemis poczuł ogromne ciepło, a następnie przenikliwy chłód. Był pewien, że gdyby się w pełni zmaterializował, zostałby spalony na 15

węgiel, a wtedy jego prochy zamarzłyby i rozniosłyby się po kosmosie. Otoczenie zmieniło się w mgnieniu oka, być może trwało to rok, trudno powiedzieć. W miejsce gwiazd pojawił się ocean, a oni znajdowali się pod jego powierzchnią. Z głębin wyzierały dziwne podwodne stwory, ich błyszczące macki siekły wodę. Następnie Artemis zobaczył pole lodowe, a później czerwony krajobraz, w którym powietrze wypełniał drobny pył. W końcu znów patrzyli na Barcelonę. Ale inną. Miasto było młodsze. Demon zawył i zazgrzytał szpiczastymi zębami, porzucając próby mówienia po angielsku. Na szczęście Artemis był jedną z dwóch osób w którymkolwiek wymiarze, które mówiły językiem krasnoludzkim, jakim posługiwały się wróżki. - Uspokój się, przyjacielu - powiedział. - Nasz los jest przesądzony. Ciesz się tymi wspaniałymi widokami. Wycie demona nagle się urwało, a istota puściła dłoń Artemisa. - Mówisz waść biegle językiem wróżek? - Po krasnoludzku - poprawił go Artemis. - Lepiej niż ty, ośmielę się dodać. Demon zamilkł, przyglądając się Artemisowi, jakby ten był jakimś fantastycznym stworem. Bo oczywiście nim był. Artemis zaś przez te kilka chwil, które być może będą ostatnimi chwilami jego życia, przyglądał się widokowi przed swoimi oczami. Materializował się jako budowa. Wznoszono Casa Milà, ale obiekt nie został jeszcze skończony. Na rusztowaniach przed frontem budynku roiło się od murarzy, a ogorzały brodaty mężczyzna, marszcząc czoło, wpatrywał się w rysunek architektoniczny na wielkim zwoju papieru. Artemis się uśmiechnął. To był Antonio Gaudi we własnej osobie. Zadziwiające. Scena przed jego oczami coraz bardziej się materializowała, kolory były coraz wyrazistsze. Woń suchego hiszpańskiego powietrza dotarła do nosa Artemisa, który poczuł też ciężkie aromaty potu i farby. - Bardzo przepraszam - powiedział Artemis po hiszpańsku. Gaudi podniósł głowę znad rysunku, a zmarszczone czoło, ustąpiło teraz miejsca minie wyrażającej totalną niewiarę. Bóg wie skąd, z przezroczystego powietrza, wychodził chłopiec. Obok niego zaś gnący się w lansadach demon. Genialny architekt chłonął każdy szczegół tego obrazu, na zawsze utrwalając go sobie w pamięci. - Si? - spytał z wahaniem w głosie. Artemis wskazał na szczyt budynku. - Zaplanował pan kilka mozaik na dachu. Dobrze byłoby to przemyśleć. Czyste naśladownictwo. Wtedy chłopak i demon znikli. Butler nie spanikował, kiedy stworzenie wylazło z dziury w czasoprzestrzeni. Przecież szkolono go, by nie wpadać w panikę, niezależnie od tego, jak beznadziejna wydaje się sytuacja. Niestety, nikt inny na skrzyżowaniu Passeig de Gràcia nie uczęszczał na kursy w Akademii Ochrony Osobistej Madame Ko,

wszyscy panikowali więc i wydzierali się tak głośno i tak mocno, jak umieli. Wszyscy oprócz dziewczynki o blond lokach i towarzyszących jej dwóch mężczyzn. Kiedy pojawił się demon, ludzie zamarli. Kiedy zaś stworzenie znikło, wokół zawrzało. W powietrzu było gęsto od wrzasków. Kierowcy porzucali samochody albo wjeżdżali wprost w wystawy sklepowe, żeby jak najszybciej uciec z tego miejsca. Fala ludzka cofała się od punktu materializacji, jakby odpychana niewidzialną siłą. Ale dziewczynka i jej towarzysze nie poddawali się ogólnej panice i teraz biegli w kierunku miejsca, gdzie pojawił się demon. Mężczyzna o kulach wykazywał niezwykłą sprawność fizyczną jak na kogoś niesprawnego, kto ma cierpieć z powodu bólu w nogach. Butler zignorował kryzys, krzyki i wrzaski, skupiając się na swojej prawej dłoni. Czy też właściwie na miejscu, gdzie sekundę wcześniej znajdowała się jego prawa dłoń. Chwilę przed tym, gdy Artemis wyparował w inny wymiar, Butlerowi udało się chwycić go mocno za ramię. Teraz wirus znikania zawładnął i dłonią ochroniarza. Zaczął zmierzać tam, dokąd udał się Artemis. Cały czas Butler czuł w uścisku palców kościste ramię swojego pryncypała. Butler spodziewał się, że cała ręka zniknie, ale tak się nie stało. Znikła tylko dłoń. Wciąż ją czuł, ale tak, jakby była pod wodą, zamarznięta i zdrętwiała. Wciąż czuł też Artemisa. - Nie, nie pozwalam - sapnął, zaciskając niewidzialny uścisk. - Za dużo się nacierpiałem przez te wszystkie lata, żebyś mi teraz zniknął. W ten sposób Butler sięgnął przez dziesięciolecia i wyrwał swojego młodego przyjaciela z przeszłości. Czuł się tak, jak gdyby wyciągał olbrzymi głaz z morza lepkiego błota, ale nie był typem człowieka, który łatwo się poddaje. Zaparł się mocno na nogach i pociągnął z całej siły. Artemis wyskoczył z dwudziestego wieku i wylądował rozpłaszczony na ulicy w dwudziestym pierwszym stuleciu. - Jestem z powrotem - powiedział mały Irlandczyk, jak gdyby wrócił z codziennych sprawunków. Dosyć niespodziewanie. Butler podniósł swojego mocodawcę i wstępnie obejrzał go od góry do dołu. - Wszystko na miejscu. Niczego nie złamałeś. Teraz przypomnij mi, Artemisie, ile jest dwadzieścia siedem pomnożone przez osiemnaście i pół? Artemis wygładził marynarkę. - Rozumiem, sprawdzasz moje zdolności umysłowe. Bardzo dobrze. To chyba zrozumiałe, że podróżowanie w czasie może wpłynąć również i na umysł. - Odpowiedz na pytanie! - nie ustępował Butler. - Czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć przecinek pięć, jeżeli naprawdę musisz wiedzieć. - Wierzę ci na słowo. Potężnie zbudowany ochroniarz przechylił głowę na bok. 19

- Syreny. Musimy opuścić ten teren, Artemisie, zanim będę zmuszony wywołać incydent międzynarodowy. Mocno pociągnął chłopca na drugą stronę jezdni, do jedynego samochodu, który wciąż stał nieruchomo z włączonym silnikiem. Maria była trochę blada, ale nie opuściła swoich klientów w potrzebie. - Dobra robota - powiedział Butler, otwierając tylne drzwi. - Na lotnisko. Staraj się trzymać jak najdalej od autostrady. Maria nie czekała, aż Butler i Artemis zapną pasy. Przypaliła gumy i za chwilę była na drugim końcu ulicy, zupełnie ignorując światła. Blondynka i jej towarzysze zostali daleko z tyłu na chodniku. Maria spojrzała na Artemisa we wstecznym lusterku. - Co się tam stało? - Żadnych pytań - powiedział Butler spokojnie. - Nie spuszczaj oczu z drogi. Prowadź. Sam wiedział, że lepiej nie zadawać żadnych pytań. Artemis i tak wszystko wyjaśni, opowie o dziwnym stworzeniu i błyszczącej astralnym światłem szczelinie, kiedy będzie gotowy. Artemis milczał. Siedział na kanapie limuzyny płynącej miękko w kierunku Las Ramblas, a stamtąd ku labiryntowi bocznych uliczek na przedmieściach Barcelony. - Jak ja się tu dostałem? - spytał w końcu. Zastanawiał się głośno: - Albo inaczej, dlaczego nie jesteśmy tam? Albo dlaczego jesteśmy właśnie tu? Co nas zakotwiczyło w naszych czasach? - Spojrzał na Butlera. - Masz na sobie coś srebrnego? Butler zrobił głupią minę. - Wiesz, że przeważnie nie noszę biżuterii, ale mam to. - Podciągnął mankiet, na nadgarstku nosił skórzaną bransoletkę, w samym jej środku znajdował się kawałek surowego srebra. - Juliet mi przysłała. Z Meksyku. Ma odganiać złe duchy. Kazała mi przyrzec, że będę to nosił. Artemis uśmiechnął się od ucha do ucha. - To Juliet. To ona nas tu zakotwiczyła. - Stuknął palcem w kawałek srebra na nadgarstku Butlera. Powinieneś zadzwonić do swojej siostry. Uratowała nam życie. Kiedy Artemis stukał w bransoletkę swojego ochroniarza, zauważył, że coś jest nie tak z jego palcami. To na pewno b y ł y jego palce, co do tego nie miał wątpliwości. Wyglądały jednak jakoś inaczej. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, co się stało. Snuł oczywiście teorie na temat hipotetycznych rezultatów podróży między wymiarami i doszedł do wniosku, że pewne pogorszenie oryginału nie jest wykluczone, tak jak przy kopiowaniu programu komputerowego. Strumienie informacji mogą się gubić w eterze. Jak sądził Artemis, nic nie zaginęło, ale teraz palec wskazujący lewej dłoni miał dłuższy niż środkowy. Albo - mówiąc dokładniej - palec wskazujący zamienił się miejscami z palcem środkowym. Artemis eksperymentalnie rozprostował dłoń. - Co tu dużo mówić - powiedział. - Jestem wyjątkowy.

- Opowiedz mi o tym - mruknął Butler.

ROZDZIAŁ DRUGI DOODAH DAY

Miasto Haven, Niższa Kraina Kariera Holly Niedużej jako prywatnego detektywa w świecie elfów nie układała się tak, jakby Holly sobie tego życzyła. Głównie z tego powodu, że cieszące się największą oglądalnością kanały telewizyjne Niższej Krainy pokazywały nie jeden, ale dwa programy poświęcone ostatnim kilku miesiącom z jej życia. Trudno było pracować incognito, kiedy jej twarz pokazywała się co chwila w kablówkowych powtórkach. - Chirurgia plastyczna? - podrzucił jej głos w głowie. Nie była to pierwsza oznaka popadania w obłęd; do Holly mówił przez mikrofon jej partner Mierzwa Grzebaczek, a ona słyszała go w wetkniętej w ucho słuchawce. - Co takiego? - spytała. Jej głos docierał do mikrofonu, maleńkiego chipa barwy ciała, przyklejonego w jej gardle. - Właśnie patrzę na twoją słynną twarz na plakacie i myślę sobie, że powinnaś poddać się chirurgii plastycznej, jeżeli mamy utrzymać się w tym biznesie. Myślę tu o prawdziwym interesie, a nie głupim polowaniu. Ci od łapania przestępców to najniższa kategoria. Holly westchnęła. Jej partner krasnal miał rację. Nawet kryminalistom bardziej się ufa niż łowcom nagród. - Kilka implantów i zmiana kształtu nosa, a najlepsza koleżanka cię nie pozna - mówił dalej Mierzwa Grzebaczek. - Przecież nie jesteś królową piękności. - Głupi jesteś - fuknęła Holly. Podobała jej się obecna twarz. Przypominała twarz jej matki. - Może byś sobie czymś spryskała skórę? Mogłabyś się dać przemalować na zielono i udawać dzięcioła. - Mierzwa, jesteś na pozycji? - rzuciła ze złością Holly. - Tak - usłyszała odpowiedź krasnala. - Pojawił się chochlik? - Nie, jeszcze się tu nie kręcił, ale niedługo wylezie. Przestań gadać głupoty i przygotuj się. - Posłuchaj, jesteśmy teraz partnerami, a nie bandytą i funkcjonariuszem policji. Nie muszę słuchać twoich rozkazów. - B a r d z o c i ę p r o s z ę , przygotuj się. - Żaden problem. Mierzwa Grzebaczek, doświadczony łowca nagród, odmeldowuje się!

Holly westchnęła. Czasem brakowało jej dyscypliny panującej w Wydziale Zwiadu Sił Krasnoludzkiego Reagowania. Kiedy wydawano rozkaz, był on wykonywany. I sama musiała przyznać, że kilka razy napytała sobie biedy, nie wykonując jasnego polecenia. Przetrwała w Wydziale Zwiadu tak długo, bo kilka razy aresztowała jakieś szychy, a t a k ż e dzięki swojemu mentorowi i komendantowi - Juliuszowi Bulwie. Holly poczuła, że serce podskakuje jej do gardła, kiedy po raz tysięczny przypomniała sobie, że Juliusz nie żyje. Mogła o tym myśleć godzinami, ale w pewnym momencie zawsze się zatrzymywała. Zawsze tak, jak za pierwszym razem. Holly przestała służyć w Wydziale Zwiadu SKR, ponieważ ten, kto zastąpił Juliusza, de facto oskarżył ją o zamordowanie Komendanta. Doszła wówczas do wniosku, że skoro wybrano takiego szefa, uczyni więcej dobrego dla świata wróżek, jeżeli będzie działać poza systemem. Zaczynało jednak wyglądać na to, że koszmarnie się pomyliła. Kiedy służyła w Wydziale Zwiadu jako kapitan, brała udział w dławieniu rewolucji goblinów, zniweczyła plan ujawnienia podziemnej kultury wróżek ludziom i odebrała Błotnym Ludziom w Chicago wykradzioną wróżkom technologię. Teraz śledziła szmuglera ryb, który wyszedł za kaucją i wymknął się z rąk sprawiedliwości. Nie była to, szczerze mówiąc, sprawa wagi państwowej. - Może byś tak przedłużyła sobie podudzia? - spytał Mierzwa, przerywając bieg jej myśli. - W kilka godzin byłabyś znacznie wyższa. Holly się uśmiechnęła. Jej partner wprawdzie był irytujący, ale zawsze potrafił ją rozbawić. Mierzwa, jako krasnal, miał również wiele specjalnych talentów, które bardzo się przydawały w ich nowej działalności. Do niedawna wykorzystywał je do włamywania się d o domów i wydostawania się z więzień, ale teraz był po stronie aniołów, przynajmniej tak się zarzekał. Niestety, wszystkie wróżki wiedzą, że przysięga krasnoluda złożona nie-krasnoludowi jest tyle warta, ile przybicie otwartą, a przedtem oplutą dłonią piątki, na znak, że umowa stoi. - Może ty byś sobie dał powiększyć mózg - odparła Holly. Mierzwa zachichotał. - Cudownie. Muszę wpisać tę odzywkę do mojej księgi inteligentnych i dowcipnych cytatów. Holly zastanawiała się nad naprawdę inteligentną i dowcipną ripostą, kiedy ich cel pojawił się w drzwiach pokoju motelu. Był niegroźnie wyglądającym chochlikiem, miał z metr wzrostu, ale nie trzeba być wysokim, żeby prowadzić ciężarówkę pełną ryb. Szefowie gangów szmuglerskich wynajmowali chochliki jako kierowców i kurierów, bo wyglądały niewinnie i dziecinnie. Holly czytała jednak akta tego chochlika i wiedziała, że z niewinnością ma on niewiele wspólnego. Doodah Day już ponad sto lat szmuglował towar do nielegalnych restauracji. W kręgach przemytników był żywą legendą. Jako eks-kryminalista Mierzwa doskonale znał folklor półświatka i przekazywał Holly wszystkie użyteczne dane, które nie dotarłyby do raportów policyjnych zwykłymi kanałami. Na przykład o tym, że Doodah kiedyś przejechał gęsto patrolowaną trasą z Atlantis do Haven w czasie poniżej sześciu

godzin i nie zgubił ani jednej ryby z kontenera. Doodah został aresztowany w Atlantis Trench przez Zespół Nimf Wodnych SKR. Wymknął się jednak podczas transportu z celi do budynku sądu, a teraz Holly właśnie tutaj go namierzyła. Nagroda za jego ujęcie wystarczyłaby na opłacenie czynszu za ich biuro za pół roku z góry. Na mosiężnej plakietce na drzwiach widniała inskrypcja: N i e d u ż a & G r z e b a c z e k . A g e n c j a D e t e k t y w i s t y c z n a . Doodah Day wyszedł ze swojego pokoju, prezentując wszystkim niechętną minę, bo nie podobał mu się świat. Zapiął kurtkę na zamek błyskawiczny i ruszył na wschód, w stronę dzielnicy handlowej. Holly trzymała się dwadzieścia kroków za nim, chowając twarz w cieniu kaptura. Ta ulica zawsze miała złą sławę, a teraz Rada Miasta inwestowała miliony sztabek w jej gruntowną przebudowę. Za pięć lat nie będzie tu już goblińskiego getta. Olbrzymie żółte gryzarko-mieszarki przeżuwały stary chodnik i kładły za sobą nowiuteńkie ścieżki. Na górze duszki ze służb miejskich zdejmowały ze stropu tunelu przepalone jarzeniówki, które miały udawać słońce, i wymieniały je na nowe modele molekularne. Chochlik szedł tą samą drogą, którą przemierzał przez ostatnie trzy dni. Niespiesznym krokiem ruszył w kierunku najbliższego placu, kupił na straganie pudełeczko curry z nornika, następnie bilet do kina wyświetlającego filmy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jeżeli Doodah byłby w formie, zostałby w kinie co najmniej przez osiem godzin. „Krócej, jeżeli mogę coś na to poradzić” - pomyślała Holly. Była zdecydowana zamknąć tę sprawę pod koniec dnia pracy. To nie będzie łatwe. Doodah był co prawda mały, ale bardzo szybki. Bez broni i bez kajdanek schwytanie go było niemal niemożliwe. N i e m a l niemożliwe, ale istniał pewien sposób. Holly kupiła bilet w kasie obsługiwanej przez gnoma, a następnie wybrała miejsce dwa rzędy za celem. W kinie było o tej porze dnia bardzo spokojnie. Oprócz nich naliczyła może pięćdziesięciu widzów. Większość nie założyła nawet okularów kinowych. Przychodzili tutaj, żeby jakoś przepękać tych kilka godzin między posiłkami. W kinie puszczano na okrągło trylogię Wzgórze Taillte. Trylogia była kinowym obrazem przebiegu bitwy pod wzgórzem Taillte, w której ludzie w końcu zmusili wróżki do wycofania się pod ziemię. Ostatnia część trylogii zgarnęła kilka lat temu wszystkie nagrody AMP. Efekty wizualne były wspaniałe, ostatnio wydano nawet specjalną edycję w wersji interaktywnej, w której gracz mógł wcielić się w rolę jednego z drugoplanowych bohaterów. Oglądając film, Holly czuła ten sam ból, który nachodził ją zawsze, gdy myślała o bitwie. Lud powinien mieszkać na powierzchni ziemi, a został beznadziejnie stłamszony w tej zaawansowanej technologicznie jaskini. Mniej więcej przez czterdzieści minut Holly oglądała zapierające dech w piersiach ujęcia z góry i ukazujące bitwę w zwolnionym tempie, po czym ruszyła do przejścia między siedzeniami i zdjęła kaptur. W czasach, kiedy służyła w policji, zwyczajnie podeszłaby do chochlika z tyłu i przyłożyłaby mu do pleców

swoje Neutrino 3000, ale cywilom nie wolno nosić broni, trzeba więc będzie użyć bardziej subtelnej strategii. Stojąc w przejściu między fotelami, zawołała do chochlika: - Hej, ty. Czy to nie ty jesteś Doodah Day? Chochlik zeskoczył z fotela, ale wcale nie zrobił się wyższy. Przywołał najgroźniejszą minę, na jaką go było stać, i rzucił w kierunku Holly: - Kto pyta? - Policja - odparła Holly. Technicznie rzecz biorąc, nie przedstawiła się sama jako funkcjonariusz policji, bo to byłoby podszywanie się pod urzędnika państwowego. Doodah patrzył na nią, mrużąc oczy. - Znam cię. Ty jesteś elfem. Elfem, który pokonał gobliny. Widziałem cię na kablówce. Już nie pracujesz w policji. Holly poczuła, że serce zabiło jej mocniej. Dobrze jest znów być w samym środku jakiejś akcji. Jakiejkolwiek akcji. - Może nie, Doodah, ale jestem tutaj po to, żeby cię aresztować. Pójdziesz spokojnie czy będziesz się szamotać? - I co, mam spędzić kilka wieków w pudle w Atlantis? Jak myślisz? - spytał na odchodnym Doodah Day, padając na czworaki. Mały chochlik znikł w mgnieniu oka, wyrwał do przodu jak kamień wypuszczony z procy, czołgał się pod siedzeniami, rzucał się raz na lewo, raz na prawo. Holly nasunęła kaptur na twarz i pobiegła, do wyjścia awaryjnego. Tędy będzie uciekał Doodah. Codziennie tędy wychodził. Każdy dobry przestępca sprawdza drogę ucieczkową niezależnie od tego, w jakim budynku się znajdzie. Doodah był przy wyjściu awaryjnym sporo przed nią, z trzaskiem otworzył drzwi i rwał naprzód jak oszalały kot przez kocią klapkę. Holly widziała tylko błękitny ślad jego dresu. - Cel jest w ruchu - powiedziała, wiedząc, że mikrofon przyklejony do szyi przekaże każdy dźwięk i każde słowo. - Udaje się w twoją stronę. „Mam nadzieję” - pomyślała Holly, ale nie powiedziała tego głośno. Teoretycznie Doodah powinien uciekać w stronę swojej mety, maleńkiego magazynu przy Crystal, w którym czekało na niego niewielkie łóżko polowe i klimatyzator. Kiedy chochlik tam dotrze, Mierzwa będzie już na niego czekał. Była to klasyczna technika polowań stosowana przez ludzi - wal, czym popadnie, i bądź gotów, kiedy ptak zerwie się do lotu. Oczywiście - gdyby się było człowiekiem, ustrzeliłoby się ptaka, a następnie go zjadło. Metoda, którą Mierzwa stosował do łapania przestępców, była mniej drastyczna, lecz równie nieprzyjemna. Holly trzymała się blisko, ale nie za blisko. Słyszała tupot małych nóżek uciekiniera pędzących po wyłożonej miękkim dywanem podłodze, jednak malca nie widziała. Wcale nie chciała go widzieć. Dosyć ważnym elementem planu było to, żeby Doodah uwierzył, że zdołał uciec, w przeciwnym razie nie pobiegnie do swojej kryjówki. Kiedy służyła w policji, nie trzeba było prowadzić tak bliskiej obserwacji. Holly miałaby

nieograniczony dostęp do pięciu tysięcy kamer przemysłowych rozmieszczonych w całym mieście, nie wspominając już o setkach innych gadżetów i sprytnych urządzeń z arsenału Wydziału Obserwacji. Teraz była tylko ona i Mierzwa. Dwie pary oczu i pewien szczególny krasnali spryciarz. Drzwi wyjściowe sali kinowej wciąż się chwiały, kiedy Holly do nich dotarła. Tuż za nimi siedział na tyłku zbulwersowany gnom, oblany koktajlem z pokrzywy. - Jakiś dzieciak - skarżył się bileterowi - albo skrzat. Miał wielki łeb, tyle zdążyłem zobaczyć. Walnął mnie prosto w splot słoneczny. Holly minęła obydwu i kiedy wyszła na zewnątrz, przepchała się przez tłum na placu. Na zewnątrz, mówiąc umownie - kiedy się mieszka w tunelu, wszystko jest wewnątrz. Nad głowami lampy udające światło słoneczne ustawiono na wczesne popołudnie. Holly z łatwością śledziła dalszą drogę Doodaha dzięki chaosowi, jaki zostawiał za sobą. Stoisko sprzedawcy curry było przewrócone. Szarozielone curry z nornika i kawałki czegoś, co było w środku, leżały na bruku. Szarozielone odciski stóp prowadziły ku północnemu narożnikowi placu. Doodah zachowywał się w sposób bardzo przewidywalny. Holly przepchnęła się przez grupkę nabywców curry, nie spuszczając z oczu odcisków śladów chochlika. - Dwie minuty - powiedziała do Mierzwy informacyjnie. Nie było odpowiedzi, ale nie powinno być, jeżeli krasnal znajdował się na stanowisku. Doodah powinien skręcić w kolejną alejkę dla dostawców i skrótem pójść na Crystal. Następnym razem będą śledzić gnoma. Chochliki są za szybkie. Szczerze mówiąc, Radzie Wróżek nie podobają się łowcy nagród i stara się jak najbardziej utrudniać im życie. Nie istnieje coś takiego jak pozwolenie na broń dla kogoś, kto nie jest policjantem. Każdy, kto ma broń, a nie nosi odznaki, natychmiast ląduje w więzieniu. Holly obeszła narożnik, spodziewając się zobaczyć końcówkę błękitnego chochlikowego kilwatera. Zamiast tego zobaczyła trzytonową żółtą gryzarko-mieszarkę, która waliła wprost na nią. Niewątpliwie Doodah Day skończył z przewidywalnością. - D'Arvit! - zaklęła Holly, uskakując w bok. Przedni wirnik gryzarko-mieszarki wbijał się w bruk placu,wypluwając go za sobą w postaci idealnych co do centymetra płyt chodnikowych. Przetoczyła się i przykucnęła, odruchowo sięgając po neutrino, które jeszcze do niedawna nosiła na biodrze. Teraz poczuła tylko powietrze. Gryzarko-mieszarka ponownie nawróciła, wierzgając i sycząc jak drapieżnik z ery jurajskiej. Słychać było łomot gigantycznych tłoków, a łopaty wirnika miażdżyły wszystko, co się pod nie dostało. To, co zostawało, było wpychane pod brzuch maszyny, następnie przerabiane i formowane przez podgrzewane płyty prasy. „To mi trochę przypomina Mierzwę” - pomyślała Holly. Dziwne, co człowiekowi do głowy przychodzi, kiedy jego życie jest w niebezpieczeństwie. Krok za krokiem cofała się przed gryzarko-mieszarką. To prawda, maszyna była duża, ale poruszała się powoli i kiepsko się nią manewrowało. Holly spojrzała na kabinę kierowcy, w której oczywiście zobaczyła Doodaha, sprawnie przerzucającego bieg. Jego dłonie z szybkością błyskawicy przesuwały się po gałkach i

lewarkach, popychając metalowego potwora coraz bliżej ku Holly. Wokół rozpętało się istne piekło. Sklepikarze wyli jak stado wilków do księżyca, słychać było syreny alarmowe pojazdów służb miejskich. Holly nie miała jednak czasu, aby się tym martwić. Sprawa numer jeden - pozostać przy życiu. Ta sytuacja, choć przerażająca dla mieszkańców miasta, nie ruszała Holly, która miała za sobą lata szkoleń i pracy w Wydziale Zwiadu SKR. Zdarzało jej się uciekać przed znacznie zwinniejszymi wrogami niż gryzarko-mieszarka. Jak się jednak okazało, Holly myliła się. Gryzarko-mieszarka była wprawdzie powolna, ale niektóre jej części działały z przerażającą prędkością. Na przykład płyty osłonowe, dwie trzymetrowej wysokości ściany stali wystające po obu stronach przedniego wirnika, które chwytały wszelkie resztki wyrzucane w górę przez łopaty. Doodah Day, potrafiący kiedyś kierować każdym pojazdem, zrozumiał, jaka się przed nim otwiera okazja, i natychmiast z niej skorzystał. Wyłączył obwody czujników bezpieczeństwa i wysunął na boki płyty osłonowe. Natychmiast włączyły się cztery siłowniki pneumatyczne i pod naporem ogromnego ciśnienia dosłownie wepchnęły płyty w ścianę po jednej i po drugiej stronie Holly. Płyty osłonowe wgryzły się głęboko w kamień na około piętnaście centymetrów. Holly czuła, że opuszcza ją pewność siebie. Była w pułapce, a sto wygiętych i ostrych jak brzytwa łopat wirnika zdzierało przed sobą wszystko i z ziemi, i ze ścian. - Skrzydła - powiedziała Holly, ale tylko jej służbowy kombinezon był wyposażony w skrzydła, a ona zrezygnowała z przywileju noszenia go. Płyty osłonowe nie dopuszczały do rozprzestrzeniania się wiru tworzonego przez łopaty wirnika, od nich właśnie odbijało się wszystko to, co unosiło się w powietrzu, by po chwili zostać połknięte przez gębę gryzarki. Wibracja była przerażająca. Holly czuła, jak zęby drżą jej w dziąsłach. Widziała wszystko z niesamowitą ostrością. Cały świat kapitan Niedużej raportował kiepski odbiór. Tuż pod jej stopami łopaty chciwie mełły chodnik. Holly skoczyła na lewą płytę osłonową, ale stal była dobrze nasmarowana i nie dało się za nic chwycić. Równie mało szczęścia miała Holly z płytą z drugiej strony. Mogła tylko ruszyć wprost przed siebie, ale niestety nie tędy droga, na pewno nie teraz, kiedy z otwartą paszczą zbliżał się do Holly śmiercionośny wirnik. Holly krzyknęła coś do Doodah - może nawet jej usta rzeczywiście wypowiedziały jakieś słowa. Tego nie mogła być pewna, bo wszystko się trzęsło i wyło. Łopaty wirnika cięły powietrze jak szable, posuwając się wprost na nią. Przy każdym obrocie zdzierały z ulicy spod stóp Holly paski materiału służącego jako budulec. Nie zostało już zbyt wiele miejsca. Wkrótce będzie materiałem dla gryzarko-mieszarki. Zostanie posiekana na paseczki, przepuszczona przez maszynerię i w końcu ułożona na ulicy jako płyta chodnikowa. Holly Nieduża stanie się wkrótce częścią tego miasta. Nic nie można było zrobić. Nic. Mierzwa znajdował się za daleko, nie mógł się na nic przydać, a mało prawdopodobne, że jakiś cywil postanowi wejść na pracującą na pełnych obrotach potężną gryzarkę, nawet

jeżeli zdawał sobie sprawę, że Holly jest unieruchomiona między jej stalowymi płytami. Kiedy płyty osłonowe były już bardzo blisko, Holly spojrzała ku wygenerowanemu komputerowo niebu. Miło byłoby umierać na powierzchni. Czuć ciepło ogrzewającego jej czoło prawdziwego słońca... Naprawdę byłoby miło. I wtedy wirnik się zatrzymał. Holly została spryskana gradem na wpół zmielonych śmieci i ziemi z żołądka mieszarki. Kilka odprysków bruku drasnęło jej skórę, ale poza tym Niedużej nic się nie stało. Holly starła lepki brud z twarzy i podniosła oczy do góry. Cisza w jej uszach aż dzwoniła po hałasie silnika pracującego pełną mocą, oczy jej łzawiły od kurzu, który spadał na Holly jak brudny śnieg. Z kabiny kierowcy wyjrzał w dół Doodah. Twarz miał bladą, ale zaciętą. - Zostaw mnie w spokoju! - krzyknął. W nadwerężonych bębenkach Holly jego głos brzmiał słabo i metalicznie. - Po prostu zostaw mnie w spokoju! I już go nie było, schodził drabinką z kabiny na ulicę, kto wie - może uciekał do swojej mety? Holly oparła się o jedną z łopat wirnika, przez chwilę dochodząc do siebie. W miejscach, gdzie jej skóra została uszkodzona, pojawiły się maleńkie iskierki magii zasklepiające rany. W uszach jej coś puknęło, zaszumiało i napięło się, kiedy magia automatycznie ustawiała bębenki we właściwym położeniu. W ciągu kilku sekund słuch Holly wrócił do normy. Trzeba się stąd jakoś wydostać. Był tylko jeden sposób - wspiąć się po wirniku. Musi jakoś ominąć te ostrza. Holly dotknęła niepewnie palcem krawędzi jednego z nich. Z maleńkiego nacięcia naskórka wypłynęła kropelka krwi, która po chwili została wessana z powrotem - w błękitnym rozbłysku magii. Te noże pokroją ją na makaron, jeżeli tylko się poślizgnie, a w podziemnym świecie nie znajdzie się dość siły magicznej, żeby Holly połatać. Ale wirnik był jedyną drogą wyjścia, w przeciwnym razie Nieduża będzie musiała czekać, aż pojawi się policja drogowa, bez tego miałaby sporo kłopotów za spowodowanie takich zniszczeń - odczułaby ciężar ubezpieczenia w Niższej Krainie, którego wypłaty domagałaby się rada miejska - ale jako wolnego strzelca prawdopodobnie wsadziliby ją na kilka miesięcy do pudła, a sądy głowiłyby się, o co ją oskarżyć. Holly wsunęła palce między ostrza wirnika jak igłę w grubo tkane płótno i chwyciła dłonią pierwszy drążek. To będzie jak wspinanie się po drabinie. Po bardzo ostrej drabinie, mogącej spowodować śmierć lub kalectwo. Postawiła stopę na niższym drążku i podciągnęła się w górę. Wirnik zaskrzypiał i opadł o piętnaście centymetrów. Holly nie puszczała, bo tak było bezpieczniej. Ostrza drgały dwa centymetry od jej ciała. Powoli i ostrożnie. Żadnego fałszywego ruchu. Drążek po drążku Holly wspięła się na wirnik. Dwa razy ostrza poraniły jej skórę, ale rany nie były poważne i szybko wyleczyły je błękitne iskierki. Po chwili skupienia, która wydawała się wiecznością, Holly podciągnęła się na maskę maszyny. Blacha była brudna i gorąca, ale przynajmniej nie była ostrzejsza niż język centaura. - Pobiegł tamtędy - powiedział jakiś głos gdzieś z dołu.

Holly spojrzała tam i zobaczyła wielkiego, marszczącego czoło gnoma w mundurze służb miejskich, wskazującego palcem w kierunku Crystal. - Pobiegł tamtędy - powtórzył gnom. - Ten chochlik, który wyrzucił mnie z mojej mieszarki. Holly spojrzała na potężnie zbudowanego pracownika technicznego. - Ten mały chochlik wyrzucił cię z maszyny? Gnom niemal spąsowiał. - Jak wychodziłem, on mnie popchnął. - Nagle zapomniał o zakłopotaniu. - Powiedz, czy ty nie jesteś Polly coś tam? Polly Nieduża? Tak, tak. Ty jesteś bohaterką Wydziału Zwiadu! Holly schodziła po drabinie. - Polly Nieduża. Tak, to ja. Wylądowała i natychmiast ruszyła biegiem, podeszwy jej butów zgrzytały na kamyczkach z rozbitego chodnika. - Mierzwa - powiedziała. - Doodah kieruje się w twoją stronę. Bądź ostrożny. Jest znacznie bardziej niebezpieczny, niż myśleliśmy. „Niebezpieczny? Może tak, a może nie. Nie zabił jej, a miał szansę. Ten chochlik chyba nie odważy się na morderstwo”. Numer, który Doodah wykonał z gryzarko-mieszarką, spowodował kompletny chaos na placu. Zewsząd nadjeżdżały pojazdy drogówki, a cywile uciekali najdalej, jak mogli. Holly naliczyła co najmniej sześć magna-rowerów i dwa pojazdy patrolowe policji drogowej. Starała się nie zwracać na siebie uwagi, ale jeden z funkcjonariuszy drogówki zeskoczył ze swojego roweru i chwycił ją za ramię. - Widziałaś, co tu się stało, panienko? „Panienko?” Holly kusiło, by wykręcić dłoń spoczywającą na jej ramieniu i wrzucić funkcjonariusza do stojącego nieopodal pojemnika do recyklingu. Ale nie czas na obrażanie się - musiała gdzie indziej skierować jego uwagę. - O jejku, dobrze, że pan tu jest, panie władzo - ćwierkała głosem co najmniej o oktawę wyższym niż zwykle. - Tam, przy mieszarce. Tam jest wszędzie pełno krwi! - Krew! - wykrzyknął ten z drogówki wniebowzięty, że słyszy to słowo. - Wszędzie? - Absolutnie wszędzie. Policjant puścił ramię Holly. - Dziękuję, panienko. Już ja się tym zajmę. Zrobił kilka zdecydowanych kroków w stronę gryzarkomieszarki, a następnie się odwrócił. - Przepraszam, panienko - powiedział, a w jego oczach było widać jakiś dziwny błysk, jakby ją prawie rozpoznał. Nie wiedział, w którym kościele dzwoni, ale zapytał: - Czy ja cię skądś nie znam? Ale zakapturzonej elficzki już nie było. „No cóż - pomyślał policjant. - Powinienem chyba sprawdzić, gdzie jest ta rozbryzgana krew”.

Holly pobiegła w kierunku ulicy Crystal, chociaż czuła, że nie musi się spieszyć. W grę wchodziły dwie możliwości. Albo Doodah stwierdził, że za wiele się wokół niego dzieje, i postanowił, nie zdradzać swojej kryjówki, albo też Mierzwa już go miał. Tak czy owak, sytuacja znajdowała się poza jej kontrolą. Holly znów pożałowała, że straciła wsparcie sił policyjnych. Gdy pracowała w zwiadzie, wystarczyło rzucić krótki rozkaz do mikrofonu w hełmie i wszystkie okoliczne ulice były zablokowane. Minęła robota sprzątającego ulicę i skręciła w Crystal. Wąska uliczka była właściwie alejką dla dostawców przywożących towary do centrum handlowego i składała się głównie z ramp dla pojazdów. Reszta pomieszczeń to wynajęte magazyny. Holly zdziwiła się bardzo, widząc, że wprost przed nią stoi Doodah i grzebie w kieszeni, prawdopodobnie szukając chipowej karty dostępu do pomieszczenia, które wynajmował. Coś musiało go zatrzymać przez co najmniej minutę. Może ukrył się za jakąś skrzynią, żeby uniknąć spotkania z drogówką? Nieważne - teraz miała jeszcze jedną okazję. Doodah podniósł wzrok, a Holly mogła tylko mu pomachać. - Dzień dobry - powiedziała. Doodah pogroził jej maleńką piąstką. - Naprawdę nie masz nic lepszego do roboty, elficzko? Ja tylko przemycam ryby. To stwierdzenie głęboko uraziło Holly. Czy naprawdę to, co robi, jest najlepsze dla Ludu? Na pewno komendant Bulwa spodziewał się po niej czegoś więcej. W ciągu kilku miesięcy przeszła od priorytetowych operacji na powierzchni do ganiania przemytników ryb w bocznych alejkach. Z wysokiego konia spadła. Pokazała chochlikowi otwarte dłonie. - Nie chcę ci zrobić krzywdy, więc stój spokojnie. Doodah zachichotał. - Krzywdy? Ty chcesz mi zrobić krzywdę? Trudno w to uwierzyć. - Nie - powiedziała Holly. - Nie ja. On - wskazała palcem na błoto pod jego stopami. - On? - Doodah spojrzał podejrzliwie pod nogi, spodziewając się pułapki. Miał absolutną rację. Ziemia pod jego stopami delikatnie zabulgotała, a powierzchnia zadrżała i zaczęła podskakiwać. - Co takiego? - spytał Doodah, podnosząc nogę. Z pewnością wyskoczyłby z kałuży błota, jeżeli miałby czas. Ale to, co zdarzyło się później, stało się bardzo szybko. Ziemia nie tylko się zapadła - została wyssana spod jego stóp. Doodah usłyszał nieprzyjemne siorbanie. Olbrzymie zęby wgryzły się w podłoże, a zaraz za nimi ukazała się wielka gęba. Po jej drugiej stronie był krasnal, który wypadł z ziemi jak skaczący z wody delfin, prawdopodobnie popychany gazami wylatującymi z tylnej części jego organizmu. Pierścień zębów zamknął się wokół uciekiniera, sięgając jego szyi. Mierzwa - bo to oczywiście był on - wycofał się do dołu, który przed chwilą wygryzł, zabierając nieszczęsnego chochlika. Należy wspomnieć, że Doodah nie był już tak pewny siebie jak jeszcze sekundę

wcześniej. - K-krasnal - wymamrotał. - Sądziłem, że ta rasa nie przepada za wymiarem sprawiedliwości. - Na ogół tak jest. Mierzwa to jednak wyjątek. Nie masz chyba nic przeciwko temu, że nie wyjaśni ci tego osobiście, bo mógłby przypadkiem odgryźć ci głowę. Doodah nagle zaczął się wiercić. - Co on robi? - Chyba cię liże. Ślina krasnoludów twardnieje w kontakcie z powietrzem. Kiedy otworzy usta, będziesz tak ściśnięty, jak kurczak we wnętrzu jajka. Mierzwa mrugnął do Holly. Akurat w tym momencie nie znajdował żadnego innego sposobu i nie mógł się lepiej pochwalić tym, co robi, ale Holly wiedziała, że przez kilka następnych dni będzie się pysznił swoimi umiejętnościami. „Krasnoludy potrafią przekopywać kilometry tuneli pod ziemią. Krasnoludy mają potężny tylny napęd. Krasnoludy potrafią produkować dwa litry twardniejącej śliny na godzinę. A co ty masz? Oprócz słynnej twarzy, z powodu której nie możemy nawet działać pod przykrywką?” Holly spojrzała do dziury, stała czubkiem buta na jej krawędzi. - W porządku, partnerze. Dobra robota. Prosiłabym teraz o wyplucie naszego ściganego. Mierzwa uczynił to z wielką chęcią. Rzucił Doodaha na powierzchnię alejki, sam też wylazł z dołu i włożył sobie żuchwę w zawiasy. - To odrażające - jęczał Doodah, kiedy włóknista ślina zastygała na jego rękach i nogach. - I śmierdzi... - No - powiedział urażony Mierzwa. - Ten zapach to nie moja wina. Jakbyś wynajął pomieszczenie w jakiejś schludniejszej okolicy... - Tak, śmierdzielu? Właśnie. Uważam, że jesteś śmierdzielem! Doodah próbował zrobić obraźliwy gest chochlików, ale na szczęście zastygająca ślina unieruchomiła mu ramię, zanim zdążył dokończyć. - Dobra, wy dwaj. Dość tego - krzyknęła Holly. - Mamy trzydzieści minut na dostarczenie tego malucha na komendę, zanim mu się te więzy poluzują. Mierzwa spojrzał przez ramię w kierunku wylotu alejki. Zrobił się nagle blady pod warstwą mokrej ziemi i nerwowo potrząsnął brodą. - Wiesz co, partnerko - powiedział - chyba nie będziemy potrzebowali tych trzydziestu minut... Holly odwróciła się od więźnia. U wylotu alejki stało ze sześć elfów, wszyscy z SKR albo z czegoś bardzo podobnego. Ubrani po cywilnemu, nie mieli żadnych oznaczeń ani insygniów. Byli tu jednak oficjalnie. Ciężka artyleria wisząca u ich ramion stanowiła tego najlepszy dowód. Holly z ulgą zauważyła, że broń nie była wycelowana ani w nią, ani w Mierzwę. Jeden z nich zrobił krok naprzód, podnosząc pokrywę hełmu. - Witaj, Holly - powiedziała elficzka. - Szukamy cię całe rano. Jak się masz?

Holly odetchnęła z ulgą. Miała przed sobą komendant Vináye, długoletnią sojuszniczkę Juliusza Bulwy. Vináya przecierała szlaki wszystkim kobietom w siłach policyjnych. W swojej pięćsetletniej karierze robiła już wszystko, od dowodzenia Zespołem Odzysku, któremu powierzono misję na ciemnej stronie Księżyca, do przewodzenia liberałom, gdy zasiadała w Radzie Wróżek. Oprócz tego była też w Akademii instruktorem zajęć z latania i uczyła tam grupę, którą skończyła Holly. - Bardzo dobrze, pani komendant - odparła Holly. Vináya skinęła głową, wskazując gestem tężejącą masę śliny skalnej. - Widzę, że nie próżnujesz. - Tak. To jest Doodah Day. Przemytnik ryb. Niezły połów. Komendantka zmarszczyła brwi. - Będziesz musiała go odciąć i wypuścić, Holly. Musimy zacząć łapać znacznie większe ślimaki. Holly oparła but na przeponie unieruchomionego chochlika. Nie miała ochoty skakać przez płonące obręcze policji miejskiej, nawet jeśli z bata strzela osoba tak wysoko postawiona i na dodatek działająca incognito. - Jakie ślimaki? Vináya jeszcze mocniej zmarszczyła czoło, a między jej brwiami pokazała się równa, głęboka kreska. - Czy możemy porozmawiać w samochodzie, pani kapitan? Regularne siły policyjne już są w drodze. „Pani kapitan? Vináya zwraca się do niej, posługując się jej dawnym stopniem służbowym? Co się tu dzieje? Jeżeli tu jadą regularne siły policji, kim są te wróżki?” - Nie ufam siłom policyjnym tak jak kiedyś, pani komendant. Będzie pani musiała najpierw mi coś dać, zanim postanowię gdziekolwiek się udać. Vináya westchnęła głęboko. - Przede wszystkim, pani kapitan, nie wchodzimy w skład sił policji. W każdym razie nie w taki sposób, jak wszystkim się wydaje. Po drugie, chce pani, żebym coś dała ekstra? Wystarczą pani dwa słowa. Chciałaby pani zgadnąć jakie? Holly wiedziała bez zgadywania. Czuła to. - Artemis Fowl - szepnęła. - Zgadza się - potwierdziła Vináya. - Artemis Fowl. Czy teraz pani oraz pani partner zechcą pójść z nami? - Gdzie zaparkowaliście? - spytała Holly. Vináya i jej tajemnicza jednostka z pewnością dysponowały poważnym budżetem. Nie tylko najnowszą technologicznie bronią, ale i transportem, co świadczyło o tym, że należą do wyższej ligi niż zwykłe jednostki policyjne. Kilka minut po zdarciu tężejącej mazi z Doodaha Daya i wsunięciu mu w but pluskwy Holly i Mierzwa byli już przypięci do wygodnych foteli na tylnym siedzeniu długiej opancerzonej limuzyny. Nie byli więźniami, ale Holly miała wrażenie, że nie w pełni panuje nad własnym losem.

Vináya zdjęła hełm i na ramiona spłynęły jej długie, srebrne włosy. Holly zdziwiła się, a komendantka się uśmiechnęła. - Podoba ci się kolor? Nie chce mi się już ich farbować. - Tak. Pasuje do ciebie. Mierzwa uniósł dwa palce. - Nie chciałbym przerywać tej salonowej pogawędki, ale kim jesteście? Bo przecież nie policją miejską, dałbym sobie za to odciąć klapę na zadku. Vináya odwróciła się razem z krzesłem i spojrzała krasnoludowi w twarz. - Co wiesz o demonach? Mierzwa sprawdził zawartość lodówki w limuzynie i był w siódmym niebie, bo znalazł kurczaka na zimno i piwo z pokrzyw. Uwolnił i jedno, i drugie. - Demony? Niewiele. Sam nigdy takiego czegoś nie widziałem. - A ty, Holly? Pamiętasz coś ze szkoły? Holly była zaintrygowana. Dokąd zmierza ta rozmowa? Czy to jakiś test? Próbowała sobie przypomnieć zajęcia z historii w Akademii Policyjnej. - Demony. Ósma rodzina Ludu Wróżek. Dziesięć tysięcy lat temu tuż po bitwie pod Taillte odmówiły przeniesienia się pod ziemię, opowiadając się za umieszczeniem ich wyspy poza czasem i za życiem w izolacji. Vináya skinęła głową. - Bardzo dobrze. Zatem zebrali krąg czarowników i rzucili czar czasu na wyspę Hybras. - Demony zniknęły z powierzchni ziemi - recytował Mierzwa. - Od tej pory nikt już nigdy nie widział demona. - To nie do końca prawda. W ciągu wieków kilka z nich pokazało gęby. Prawdę mówiąc, jeden całkiem niedawno. I zgadnijcie, kto wyszedł mu na spotkanie... - Artemis - powiedzieli Holly i Mierzwa jednocześnie. - No właśnie. Jakoś mu się udało przewidzieć to, czego my nie potrafiliśmy wyliczyć. Wiedzieliśmy kiedy, ale nasza lokalizacja minęła się o kilka metrów. Holly pochyliła się do przodu. Była zainteresowana. Z powrotem w grze. - Mamy Artemisa na filmie? - Nie całkiem - odparła tajemniczo Vináya. - Jeżeli pozwolicie, zostawię wyjaśnienia komuś bardziej wykwalifikowanemu ode mnie. Jest w bazie. Więcej na ten temat nie chciała mówić. Niesamowicie irytujące. Mierzwa nie był dobry w sztuce cierpliwości. - Co takiego? Chcesz się teraz po prostu zdrzemnąć? No, rusz się, Vináya, i powiedz nam, co kombinuje mały Artemis.

Vináya była nieprzejednana. - Niech pan spróbuje się wyluzować, panie Mierzwa. Może jeszcze pokrzywowego piwka lub wody mineralnej? - Komendantka wyjęła z lodówki dwie butelki wody i podała jedną Mierzwie. Ten bacznie przyjrzał się naklejce. - Derrier? Nie, dziękuję. Wiecie, jak pompują to świństwo bąbelkami? Na twarzy Vináyi pojawił się przelotny uśmiech. - Sądziłam, że zawiera naturalny dwutlenek węgla. - Ja też tak sądziłem, dopóki nie zostałem oddelegowany z więzienia do roboty w fabryce Derriera. Zatrudniają wszystkich krasnali z Głębi. Każą nam podpisywać umowy z klauzulą tajności. Vináya okazała teraz duże zainteresowanie: - No, to powiedz mi. Jak naprawdę wpuszczają tam te bąbelki? Mierzwa przyłożył palec do ust. - Nie mogę powiedzieć. Złamałbym warunki umowy. Ale mogę jedynie dać do zrozumienia, że chodzi o ogromną kadź z wodą i pewną liczbę krasnali, korzystających z naszych... - Mierzwa pokazał dłonią tylną część swego ciała - ...naturalnych talentów. Vináya niechętnie odstawiła swoją butelkę. Holly usiadła wygodnie w komfortowym żelowym fotelu, wysłuchawszy z przyjemnością dykteryjki Mierzwy, ale jedna myśl nie dawała jej spokoju. Holly zdała sobie sprawę, że komendant Vináya unikała odpowiedzi na pierwsze pytanie krasnoluda. „Kim są ci ludzie?” Dziesięć minut później otrzymała odpowiedź. - Witamy w kwaterze głównej Sekcji ósmej - powiedziała Vináya. - Przepraszam za ten teatr, ale nieczęsto mamy okazję słyszeć z ust naszych gości „ojejku!”. Holly nie miała wrażenia, że chce wołać „ojejku!”. Wjechali na piętrowy parking kilka przecznic od placu Policji. Długa opancerzona limuzyna podążała za zakręcającymi strzałkami na siódme piętro wciśnięte pod spękany dach budynku. Kierowca zaparkował na ostatnim wolnym, najciemniejszym miejscu, a następnie wyłączył silnik. Siedzieli kilka sekund w wilgotnej ciemności, słuchając, jak skalna woda kapie ze stalaktytów na dach. - O j e j k u !- powiedział Mierzwa. - To jest naprawdę coś. Rozumiem, że całą forsę wydaliście na ten samochód. Vináya uśmiechnęła się do niego. - Jeszcze chwila. Kierowca wykonał szybką operację skanowania najbliższego terenu, włączając skaner na tablicy rozdzielczej, i okazało się, że jest czysto. Następnie wziął do ręki pilota na podczerwień ze skrytki i skierował go w górę, po czym nacisnął przycisk, kierując końcówkę urządzenia na wiszącą nad nim powierzchnię skały.

- Skała na pilota - powiedział sucho Mierzwa, wykorzystując każdą możliwość ćwiczenia się w sarkazmie. Vináya nie odpowiedziała, bo nie musiała. To, co się stało chwilę później, zamknęło Mierzwie gębę na kłódkę. Miejsce do parkowania uniosło się na hydraulicznych podnośnikach i katapultowało samochód w kierunku powierzchni skały nad dachem, ta nie ruszyła się jednak. Holly dobrze wiedziała, że kiedy metal zetknie się ze stropem, kamień z pewnością wygra. Oczywiście nie miało to żadnego sensu - Vináya nie przywiozła ich tu, żeby wszystkich zmiażdżyć. Na takie rozważania nie było jednak czasu w ciągu pół sekundy, gdy limuzyna dotarła do litej twardej skały. Prawdę mówiąc, skała nie była ani twarda, ani lita. Była cyfrowa. Przeszli, a raczej przeniknęli przez nią do mniejszej przestrzeni parkingowej, wykutej w prawdziwej skale. - Hologram - szepnęła Holly. Vináya mrugnęła do Mierzwy. - Skały na pilota - powiedziała. Szybko otworzyła tylne drzwi i wyszła na klimatyzowany korytarz. - Cała kwatera główna została wykuta w kamieniu. Większa część to prawdziwa jaskinia. Laserem tu i ówdzie powiększyliśmy ją i ulepszyliśmy. Wybaczcie tę intrygę jak z filmu płaszcza i szpady, ale to, co robimy w Sekcji Ósmej, naprawdę musi pozostać tajemnicą. Holly szła za komendantką przez automatyczne drzwi, a później korytarzem o prostych ścianach. Co kilka kroków znajdowały się tu czujniki i kamery i Holly wiedziała, że jej tożsamość została zweryfikowana co najmniej dwanaście razy, zanim dotarli do stalowych drzwi na końcu korytarza. Vináya zatopiła dłoń w stalowej płytce zamontowanej na środku drzwi. - Elastyczny metal - powiedziała, wyjmując dłoń. - Jest nasycony nanosensorami. Żaden oszust nie przedrze się przez te drzwi. Nanosensory odczytują wszystko, od odcisków moich palców po moje DNA. Nawet jeśli ktoś odciąłby mi rękę i położył ją tu, sensory zarejestrują brak pulsu. Holly skrzyżowała ramiona na piersiach. - Cała paranoja w jednym miejscu. Chyba wiem, kto jest waszym konsultantem technicznym. Drzwi rozsunęły się z szumem, a po drugiej stronie stał ktoś, kogo Holly już się tu spodziewała. - Ogierek - przywitała się ciepło, przechodząc przez próg, by objąć centaura. Ogierek uściskał ją serdecznie, tupiąc tylnymi kopytami z zadowolenia. - Holly - powiedział, trzymając ją na odległość wyciągniętych ramion. - Jak się masz? - Sporo pracuję - odparła Holly. Ogierek zmarszczył brwi. - Coś jakbyś wychudła. - Dziwne, bo ty też - zaśmiała się Holly.

Od kiedy się ostatni raz widzieli, Ogierek stracił trochę ciała, a jego sierść była błyszcząca i zadbana. Holly poklepała go po boku. - Hm - powiedziała z zadumą. - Stosujesz odżywkę i nie masz na głowie tego cynowego kapelusza z elektrodami kontrolującymi pracę mózgu. Nie mów mi, że nie ukrywasz gdzieś drobniutkiej centaurowej kobitki. Ogierek spłonił się jak panienka. - Jeszcze za wcześnie, żeby o tym mówić, ale jestem pełen nadziei. Całe pomieszczenie było od sufitu do podłogi wypełnione elektroniką najnowszej generacji. Poza tym elektronika była zamontowana w podłodze i na suficie, znajdowały się tu też gazowe ekrany rozmiaru całej ściany i niewiarygodnie realistyczne niebo nad ich głowami. Ogierek był oczywiście dumny z tego, co stworzył. - Sekcja Ósma ma odpowiedni budżet. Dostaję wszystko, co najlepsze. - Co z twoją starą pracą? Centaur zrobił niezadowoloną minę. - Próbowałem pracować u Soola, ale nie wyszło. Niszczy wszystko, co zbudował komendant Bulwa. Sekcja Ósma zwerbowała mnie dyskretnie podczas weekendu szybkich randek. Otrzymałem propozycję i ją przyjąłem. Bardzo mnie tutaj szanują i hołubią, nie wspominając o olbrzymiej podwyżce. Mierzwa rozejrzał się szybko wokół i zirytowało go, że w pomieszczeniu nie ma ani okruszka czegoś, co nadawałoby się do spożycia. - Ale nawet część tej pensji nie idzie na curry z nornika? Ogierek uniósł brew, spoglądając na krasnoluda, który wciąż miał na sobie warstwę ziemi. - Nie. Ale mamy prysznic. Wiesz, co to jest prysznic, prawda, Grzebaczku? Broda Mierzwy stanęła na sztorc. - Tak, wiem. Rozpoznaję też osła, kiedy go mam przed oczami. Holly weszła między nich. - Dobra, panowie. Nie ma sensu podejmować sporu tam, gdzie go zakończyliście. Zapomnijmy na chwilę o tradycyjnym obrażaniu się, aż się dowiemy, gdzie naprawdę jesteśmy i dlaczego. Mierzwa z satysfakcją rozsiadł się na kremowej kanapie, świadom, że część brudu, który się do niego przykleił, zostanie na jej powierzchni. Holly usiadła tuż przy nim, ale nie za blisko. Ogierek włączył ścienny ekran, a następnie dotknął go delikatnie i wyświetlił odpowiedni program. - Uwielbiam gazowe ekrany - rozpływał się nad nową technologią. - Impulsy elektryczne podgrzewają cząsteczki gazu do różnych temperatur i powstają wtedy rozmaite kolory, tworząc obrazy. Oczywiście, jest to znacznie bardziej skomplikowane, ale upraszczam wszystko dla tego głupiego skazańca. - Zostałem całkowicie oczyszczony z zarzutów - odparł Mierzwa. - Wiesz o tym doskonale. - Nie postawiono ci zarzutów - rzekł Ogierek. - Nie zostałeś z niczego oczyszczony. To różnica,

Niewielka. - Tak, tak jak centaur i osioł to dwie różne rzeczy. Niewielka różnica. Holly westchnęła. Ach, te dawne czasy. Ogierek pracował jako konsultant techniczny policji Niższej Krainy i prowadził ją podczas wielu operacji, a Mierzwa był ich niezbyt entuzjastycznym pomocnikiem. Ktoś z zewnątrz nie dałby wiary, że krasnal i centaur są w rzeczywistości bardzo dobrymi przyjaciółmi. Holly podejrzewała, że irytujące sprzeczki są sposobem, w jaki osobniki płci męskiej każdego gatunku okazują sobie sympatię. Na ekranie rozbłysnął obraz demona naturalnej wielkości. Demon miał skośne oczy, a jego uszy kończyły się kolcami. - D'Arvit! - Mierzwa aż podskoczył. - Wyluzuj - powiedział Ogierek. - To animacja komputerowa. Fantastyczna jakość obrazu zresztą. Centaur powiększył gębę demona, aż wypełniła cały ekran. - Zupełnie wyrośnięty nastoletni demon. Po przepoczwarzeniu. - Po przepoczwarzeniu? - Tak, Holly. Demony nie rosną tak jak wróżki. Są całkiem milusie do okresu dojrzewania, a wtedy ich ciała przechodzą fazę gwałtownych i bolesnych zmian, inaczej mówiąc, fazę przepoczwarzania. Trwa to osiem do dziesięciu godzin, po czym z kokonu pożywnej mazi wyłaniają się już demony. Przedtem są tylko niegroźnymi diabełkami. Choć nie dotyczy to demonów czarowników, te nigdy nie przechodzą fazy przepoczwarzania, od razu kiełkują w nich zdolności magiczne. Nie zazdroszczę im. Zamiast wyprysków na twarzy i chwiejnych nastrojów dojrzewający demon wojenny musi cierpieć z powodu strzał błyskawic, które wychodzą mu prosto z palców. I to jeżeli ma szczęście. - Skąd strzelają błyskawice, jeżeli nie ma szczęścia? I co nas to właściwie obchodzi? - spytał Mierzwa, przerywając arogancko wyjaśnienia. - Obchodzi nas, bo jakiś demon pojawił się niedawno ni stąd, ni zowąd w Europie. Nie myśmy też do niego pierwsi dotarli. - Tak, słyszeliśmy. Czy to znaczy, że demony zaczynają wracać z Hybras? - Kto wie, Holly. - Ogierek postukał w ekran, dzieląc go na mniejsze części. W każdej z nich pojawił się obraz demona. - Te demony zmaterializowały się na krótką chwilę w ostatnich pięciu wiekach. Na szczęście żaden z nich nie został na tyle długo, żeby porwali go Błotniacy. - Ogierek podświetlił czwarty z kolei obraz. - Mojemu poprzednikowi udało się przetrzymać tego przez dwanaście godzin. Umieścił na nim srebrny medalion, i to akurat przy pełni księżyca. - To musiała być bardzo szczególna chwila - wycedził Mierzwa. Ogierek westchnął. - Niczego cię nie nauczyli w szkole? Demony są wyjątkowe pośród wszystkich stworzeń na ziemi. Ich wyspa, Hybras, to tak naprawdę olbrzymi odłamek skały księżycowej, który spadł na Ziemię w okresie triasu,

kiedy w Księżyc uderzył meteoryt. Jak się domyślamy na podstawie naskalnych rysunków wróżek i wirtualnych modeli, księżycowa skała uderzyła prosto w strumień lawy i częściowo wtopiła się w jej powierzchnię. Demony są potomkami księżycowych mikroorganizmów, które kiedyś żyły wewnątrz tej skały. Są bardzo podatne i fizycznie, i psychicznie na przyciąganie Księżyca, nawet lewitują podczas pełni. Właśnie to przyciąganie przenosi je z powrotem w nasz wymiar. Muszą mieć na sobie coś srebrnego, żeby jakoś przeciwdziałać grawitacji Księżyca. Srebro jest najskuteczniejszą kotwicą. Złoto również działa, ale czasami zostawia się w innym wymiarze fragmenty samego siebie. - Powiedzmy więc, że uwierzyłem na chwilę w te gadki o międzywymiarowym przyciąganiu Księżyca powiedział Mierzwa, żeby Ogierka bardziej nakręcić. - Co to ma wspólnego z nami? - To ma bardzo dużo wspólnego z nami - odparł Ogierek. - Jeżeli ludzie złapią demona, kto następny, waszym zdaniem, znajdzie się pod ich mikroskopem? Historyczną opowieść kontynuowała Vináya. - Właśnie dlatego pięćset lat temu przewodnicząca Rady, Nan Burdeh, powołała do życia Sekcję Ósmą, która ma monitorować aktywność demonów. Na szczęście Burdeh była miliarderką i kiedy zmarła, zostawiła Sekcji Ósmej swój cały majątek. Stąd to dosyć imponujące wyposażenie. Jesteśmy bardzo niewielkim i tajnym wydziałem Rady, funkcjonującym w ramach struktur SKR Niższej Krainy, ale mamy do dyspozycji najlepszy sprzęt. Przez te wszystkie lata nasze zadania rozrosły się i teraz należą do nich tajne misje, zbyt delikatne, żeby powierzać je regularnym oddziałom. A demonologia jest wciąż naszym priorytetem. Przez pięć wieków najlepsi z najlepszych studiowali starożytne teksty demonów, próbując przewidzieć, gdzie kolejny demon wyskoczy z innego wymiaru. Nasze kalkulacje są z reguły poprawne i panujemy nad sytuacją. Niemniej dwanaście godzin temu coś się wydarzyło w Barcelonie. - Co takiego? - spytał Mierzwa, pierwszy raz w miarę rozsądnie. Ogierek włączył kolejną powierzchnię ekranu. Większa część obrazu była biała. - To właśnie się wydarzyło. Mierzwa gapił się w obraz. - Mała burza śnieżna? Ogierek pogroził mu palcem. - Daję słowo, że gdybym sam nie był szydercą w każdym calu, kazałbym cię stąd wyrzucić na twoim ognistym tylnym napędzie. Mierzwa przyjął komplement z uprzejmym skinieniem głowy. - Nie, to nie jest mała burza śnieżna. To jest wygaszenie obrazu. Ktoś zablokował nasze skopy. Holly pokiwała głową. Skopami nazywano wśród profesjonalistów ukryte urządzenia namierzające, podczepione do satelitów komunikacyjnych należących do ludzi. - Widzicie więc, że to, co się stało w naszej małej burzy śnieżnej, musiało być dość niezwykłe, ponieważ Błotniacy nie mogli się doczekać, żeby się stamtąd wydostać.

Ludzie, znajdujący się na ekranie poza obszarem białej plamy, rozbiegali się dziko na wszystko strony lub wjeżdżali samochodami w ściany. - W ludzkich programach informacyjnych donoszono o dostrzeżeniu podobnej do jaszczurki istoty, która zmaterializowała się z powietrza i tkwiła w miejscu przez kilka sekund. Nie ma oczywiście żadnych zdjęć. Wcześniej wyliczyłem, że demon się pojawi, ale ponad trzy metry dalej w lewo, i odpowiednio nastawiliśmy POS, przepraszam, Projektor Odkształcania Światła. Niestety, chociaż dobrze odgadliśmy czas, błędnie podaliśmy miejsce. Komuś jednak, kto był wewnątrz kuli interferencji, udało się dokładnie określić lokalizację. - Więc Artemis nas ocalił - zauważyła Holly. - Ocalił nas? - Vináya była zaskoczona. - Jak? - Chodzi o to, że gdyby się nie wtrącił, nasz przyjaciel demon byłby już teraz pokazywany w internecie. A ty sądzisz, że to właśnie Artemis znajdował się wewnątrz kuli interferencji? Ogierek się uśmiechnął, bardzo dumny ze swej przemyślności. - Mały Arty uważa, że można mnie przechytrzyć. Wie, że policja Niższej Krainy prowadzi ciągłą obserwację jego ruchów. - Chociaż obiecano mu, że będzie inaczej - wtrąciła się Holly. Ogierek pominął milczeniem ten mały szczegół techniczny i mówił dalej: - Wiemy zatem, że Artemis wypuścił przynęty do Brazylii i Finlandii, wszystkie trzy obserwowaliśmy przez satelitę. Sporo mnie to kosztowało i niewątpliwie uczyniło wyrwę w budżecie. Mierzwa jęknął. - Albo sobie pierdnę, albo zasnę, albo i jedno, i drugie. Vináya uderzyła pięścią w otwartą dłoń. - Wystarczy! Mam dosyć tego krasnala. Wrzućmy go na kilka dni do celi. - Nie możesz tego zrobić - zaoponował Mierzwa. Vináya uśmiechnęła się do niego złośliwie. - Mogę, mogę. Nie uwierzyłbyś, jakie mamy prerogatywy w Sekcji Ósmej. Zamknij się więc albo będziesz słuchał własnego głosu odbitego od stalowych ścian. Mierzwa zamknął się na dobre. - Wiemy zatem, że Artemis był w Barcelonie - mówił dalej Ogierek - Wiemy też, że pojawił się tam jakiś demon. Artemis był również w kilku innych miejscach możliwej materializacji demonów, ale żaden z nich tam się nie pokazał. Ten chłopak ma coś z tym wspólnego. - Skąd ta pewność? - spytała Holly. - Już ci mówię - odparł Ogierek. Stuknął w ekran, powiększając tę jego część, która ukazywała dach Casa Milà. Holly wpatrywała się kilka sekund w obraz, szukając czegoś, co miała znaleźć. Ogierek podrzucił jej

wskazówkę: - To jest budynek zaprojektowany przez Gaudiego. Lubisz Gaudiego? Zaprojektował kilka ślicznych mozaik. Holly przyjrzała się uważnie. - Ojej - powiedziała nagle. - To niemożliwe. - Ależ to prawda! - zaśmiał się Ogierek, powiększając wybrany fragment mozaiki na dachu, aż wypełnił cały ekran. Na obrazie widniały dwie postaci wychodzące z dziury w niebie. Jedną był oczywiście demon, a drugą niewątpliwie Artemis Fowl. - Ale to niemożliwe. Ten budynek ma co najmniej sto lat. - Sednem tej historii jest czas - powiedział Ogierek. - Hybras została wyjęta z wymiaru czasu. Demon, który zostanie wyssany z wyspy, dryfuje przez wieki jak temporalny nomada. Najwidoczniej demon chwycił Artemisa i zabrał go na przejażdżkę. Musieli się pojawić przed jednym z artystów pracujących dla Gaudiego, a może przed nim samym. Holly zbladła. - Chcesz powiedzieć, że Artemis jest... - Nie, nie. Artemis jest u siebie w domu, w łóżku. Przesunęliśmy specjalnie satelitę z orbity, żeby móc go obserwować dwadzieścia cztery godziny na dobę. - Jak to? Ogierek nie odpowiedział, Vináya podjęła więc temat. - Odpowiem ci na pytanie, bo Ogierek nie lubi wypowiadać tych słów. Nie wiemy, Holly. W całej tej aferze istnieje wiele pytań, na które brak odpowiedzi. Dlatego właśnie chcielibyśmy prosić cię o włączenie się do akcji. - Po co? Nie mam zielonego pojęcia o demonach. Vináya skinęła przewrotnie głową. - Tak, ale wiesz dużo o Artemisie Fowlu. Rozumiem, że nie straciliście kontaktu. Holly wzruszyła ramionami. - Nie powiedziałabym, że tak naprawdę... Ogierek odchrząknął i ten dźwięk wywołał z systemu plik audio. - Cześć, Artemisie - usłyszeli nagranie głosu Holly. - Mam mały problem i może byłbyś mi w stanie pomóc. - Z miłą chęcią, Holly - odpowiedział głos Artemisa. - Mam nadzieję, że to coś trudnego. - Ścigam takiego jednego chochlika, ale jest cholernie szybki. Ogierek zamknął plik. - Sądzę, że z czystym sumieniem możemy stwierdzić, że nie straciliście kontaktu. Holly uśmiechnęła się głupawo, mając nadzieję, że nikt nie spyta, kto podarował Artemisowi komunikator

wróżek. - No, dobra. Od czasu do czasu się do niego odzywam. Staram się go nie spuszczać z oka. Dla dobra ogółu. - Nieważne z jakiego powodu - powiedziała Vináya. - Chcemy jednak, żebyś się z nim ponownie skontaktowała. Jedź na powierzchnię i dowiedz się, jak udaje mu się tak dokładnie przewidywać pojawianie się demonów. Zgodnie z wyliczeniami Ogierka, za sześć tygodni ma nastąpić pojawienie się demona, ale chcielibyśmy wiedzieć ze szczegółami, gdzie to nastąpi. Holly nie spieszyła się z odpowiedzią. - W jakim charakterze miałabym się kontaktować z Artemisem? - W randze kapitana, jak dawniej. Oczywiście teraz będziesz pracowała dla Sekcji Ósmej. Wszystko, co dla nas będziesz robić, jest ściśle tajne. - Jako szpieg? - Jako szpieg, ale z godną stawką za nadgodziny i z pełnym ubezpieczeniem medycznym. Holly pokazała kciukiem na Mierzwę. - Co z moim wspólnikiem? Krasnal skoczył na równe nogi. - Nie chcę być szpiegiem. To niebezpieczne. - Mrugnął jednak porozumiewawczo do Ogierka. - Ale mógłbym pracować jako konsultant, oczywiście za odpowiednim wynagrodzeniem. Vináya skrzywiła się. - Nie jesteśmy gotowi przyznać Grzebaczkowi wizy na powierzchnię. Mierzwa wzruszył ramionami. - To dobrze. Nie lubię powierzchni. Za blisko słońca, a ja mam bardzo wrażliwą skórę. - Założyliśmy jednak, że zrekompensujemy mu utracone zarobki. - Nie wiem, czy jestem w stanie raz jeszcze włożyć mundur - rzekła Holly. - Lubię pracować z Mierzwą. - Nazwijmy tę misję próbą. Popracujesz dla nas, zobaczysz, jak działamy, i zdecydujesz, czy ci się to podoba. Holly zamyśliła się. - Jakiego koloru macie mundury? Vináya się uśmiechnęła. - Czarny mat. - W porządku - powiedziała Holly. - Wchodzę w to. Ogierek jeszcze raz ją objął. - Wiedziałem, że się zgodzisz. Wiedziałem. Holly Nieduża nie potrafi się oprzeć przygodzie. Mówiłem im. Vináya zasalutowała po wojskowemu.

- Witamy na pokładzie, pani kapitan Nieduża. Ogierek skończy przekazywanie najważniejszych informacji i wyposaży cię w sprzęt. Spodziewam się, że skontaktujesz się z przedmiotem obserwacji tak szybko, jak tylko się da. Holly również jej zasalutowała. - Tak jest, pani komendant. Dziękuję, pani komendant. - Teraz, wybaczcie, muszę przesłuchać chochlika, którego udało się nam umieścić w triadzie goblinów. Przez sześć miesięcy nosił przebranie z łusek i przeżywa kryzys tożsamości. Vináya wyszła, a włosy falowały za nią jak srebrny welon. Automatyczne drzwi zamknęły się bezgłośnie. Ogierek wyciągnął Holly z kanapy. - Mam ci tyle do pokazania - mówił podekscytowany. - Te wróżki są bardzo miłe, ale to wszystko formaliści. Oczywiście, że mówią „och i ach”, ale nikt mnie nie docenia tak jak ty. Wiesz, mamy tu własny port wahadłowców. Co za sprzęt do pracy w terenie! Nie uwierzysz specyfikacjom. Poczekaj, aż zobaczysz nowy kombinezon. A hełm! Holly, ta rzecz przerasta samą siebie. Wbudowałem w niego szereg minidopalaczy. To nie potrafi latać, ale skacze tam, gdzie chcesz. Dzieło geniuszu. Mierzwa zakrył uszy dłońmi. - Ten sam stary Ogierek. Skromny aż do przesady. Ogierek wycelował w Mierzwę i zatrzymał kopyto w ostatniej chwili. - Pilnuj się, Grzebaczku. W każdej chwili mogę ci złamać kość. Wiesz, że jestem w połowie zwierzęciem. Mierzwa palcem odsunął kopyto od swojej twarzy. - Nic na to nie poradzę - jęknął. - To takie melodramatyczne. Ktoś musi od czasu do czasu spuszczać z was powietrze. Ogierek raz jeszcze włączył swój drogocenny ekran naścienny. Wybrał i powiększył artystyczny rysunek wyspy Hybras. - Wiem, że to brzmi jak z sensacyjnego filmu, i wiem, że będziecie uważali, że robię z igły widły. Ale wierzcie mi, gdzieś na tej wyspie znajduje się zupełnie niczego niepodejrzewający demon, który z wielką niechęcią odwiedzi Ziemię i bardzo utrudni nam życie. Holly podeszła blisko do ekranu. - Ale gdzie jest ten niechętny wizycie demon? - zastanowiła się. - Czy ma pojęcie, że ktoś go wyrwie z jego wymiaru i wykopie go do zupełnie innej czasoprzestrzeni? Jak się okazuje, pytania Holly były z dwóch powodów nietrafione. Przede wszystkim demon, o którego chodziło, nie był demonem, tylko diabełkiem. Poza tym ów diabełek nie był wcale niechętny wizycie. Prawdę mówiąc, odwiedziny na Ziemi były jego najskrytszym marzeniem.

ROZDZIAŁ TRZECI

PIERWSZE WRAŻENIE

Wyspa Hybras, Przedpiekle Pewnej nocy Diabełek Numer Jeden śnił, że jest demonem. Śniło mu się, że rogi ma zakrzywione i szpiczaste. Jego skóra w tym śnie była szorstka i łuskowata, a szpony tak ostre, że mógłby zedrzeć skórę z dzika. Śnił, że inne demony się przed nim płaszczyły, a później uciekały w popłochu, chyba że zdążył je zranić podczas ataku spazmów bitewnych. Tamtej nocy śnił mu się ten cudowny sen, a później diabełek się obudził i stwierdził, że wciąż jest jedynie diabełkiem. Oczywiście, technicznie rzecz ujmując, nie śnił tego snu nocą. Niebo nad Hybras zawsze jest jak czerwona poświata świtu. Numer Jeden uznał jednak okres spoczynku za noc, chociaż nigdy w życiu nie widział nocy. Diabełek Numer Jeden ubrał się szybko i pospieszył do holu, żeby przyjrzeć się swojemu odbiciu w lustrze -tak na wszelki wypadek, gdyby przypadkiem przepoczwarzył się we śnie. Nie zauważył jednak żadnej zmiany. Wciąż ta sama postać co zwykle, nierobiąca wielkiego wrażenia. Stuprocentowy diabełek. - Wrrr - powiedział do swojego lustrzanego odbicia. Ale nawet Numer Jeden w lustrze nie był do końca przekonany do tego, co zrobił. A jeżeli nie potrafił sam siebie przestraszyć, nie był straszliwym stworem i równie dobrze mógł zmieniać pieluszki małym diabełkom. W lustrzanym odbiciu istniał pewien potencjał. Diabełek Numer Jeden miał ogólną budowę szkieletową typowego demona. Był jednak mniej więcej tego samego wzrostu co siedząca na tyłku owca. Jego skóra była szara jak pył księżycowy, tu i ówdzie pokryta łuską ochronną. Wzdłuż jego klatki piersiowej wiły się spiralnie czerwone runy - biegły wzdłuż szyi i wchodziły na czoło. Oczy miały dziwne pomarańczowe tęczówki, a szczęka szlachetnie wysuwała się do przodu; skądinąd inni nazywali ją wystającą. Miał parę ramion, które były nieco dłuższe niż u średniego ludzkiego dziesięciolatka, i dwie nogi - te nieco krótsze. Miał palce u nóg i rąk, i tu, i tam po osiem. Nic niezwyczajnego. Jeden ogon, a właściwie kawałeczek ogona, ale doskonały do kopania dziur, jeżeli poluje się na jakieś żarcie. Ciągle jednak to typowy diabełek. W wieku czternastu lat był najstarszym diabełkiem na Hybras. Mniej więcej czternaście lat, tak trzeba powiedzieć. Trudno stwierdzić coś dokładnie w miejscu, w którym nieustannie panuje świt. Godzina mocy, jak mówili czarownicy, zanim wessała ich głębia chłodnej przestrzeni pozaziemskiej. G o d z i n a m o c y . Chwytliwe. Hadley Shrivelington Basset - diabełek o pół roku młodszy niż Numer Jeden, który miał już jednak pełne kształty demona - kroczył wyłożonym kafelkami korytarzem do łazienki. Rogi Hadleya Shrivehngtona Basseta były imponująco zakręcone jak w korkociągu, a uszy spiczasto zakończone w co najmniej czterech punktach. Hadley uwielbiał paradować przed diabełkami, demonstrując swój wygląd demona. Właściwie

demon nie powinien spędzić nawet jednej nocy w internacie dla diabełków, ale Basset chyba się nie spieszył z wyprowadzką. - Hej, diabełku - powiedział, trzaskając jak z bicza ręcznikiem w tyłek Numeru Jeden. Trafił. - Masz zamiar się w najbliższej przyszłości przepoczwarzyć? nMoże ci się uda, jeżeli cię rozzłoszczę. Uderzenie ręcznikiem piekło, ale Numer Jeden się nie rozzłościł. Mimo że był nerwowy. Wszystko go denerwowało. Miał z tym problem. Czas na szybką zmianę tematu. - Cześć, Basset. Ładne masz uszy. - Wiem - powiedział Hadley, dotykając po kolei wszystkich ostrych miejsc. - Już mam cztery, a piąte chyba wyrasta. Sam Abbot ma sześć. Leon Abbot, bohater Hybras. Samozwańczy zbawiciel demonów. Hadley jeszcze raz przywalił Numerowi Jeden ręcznikiem.Nie boli cię gęba, jak patrzysz w lustro, diabełku? Bo mnie boli, jak na ciebie patrzę. Oparł ręce na biodrach, odrzucił głowę do tyłu i się zaśmiał. To wszystko było bardzo efektowne. Można by pomyśleć, że za kulisami siedzi artysta malarz i robi szkic do obrazu. - Hej ty, Basset. Nie masz na sobie nic ze srebra. Śmiech urwał się raptownie i dało się słyszeć żabie gulgotanie. Shrivelington Basset rzucił się wprost przed siebie korytarzem internatu i nikogo więcej już nie zaczepiał. Numer Jeden wiedział, że przerażanie demonów nie powinno mu dawać żadnej satysfakcji, i na ogół nie dawało. Ale dla Basseta zrobił wyjątek. Nienoszenie przy sobie srebra to coś więcej niż nieprzestrzeganie mody w świecie demonów i diabełków. Może się bowiem dla nich okazać śmiertelne groźne albo jeszcze gorzej. Bolesne na całą wieczność. Co prawda, należy tego przestrzegać właściwie wyłącznie w okolicach krateru wulkanu, ale na szczęście Basset był zbyt przestraszony, by pamiętać o takim szczególe. Numer Jeden pochylił się i wszedł z powrotem do sypialni starszych diabełków, mając nadzieję, że jego koledzy jeszcze chrapią. Niestety! Zaciśniętymi w pięści dłońmi ścierali resztki snu z oczu i już szukali celu, żeby jak co dzień nad kimś się poznęcać, a oczywiście pod ręką znajdował się on. Był najstarszy w sypialni starszaków, nikt jeszcze nie osiągnął wieku czternastu lat bez przepoczwarzenia się. Doszło do tego, że zaczęto go uważać za stały element wyposażenia internatu. Co noc nogi wystawały mu poza ramę łóżka, a kocyk ledwie przykrywał wirujące znaki księżycowe na piersi. - No i co, Kurduplu - zawołał jeden z nich. - Przepoczwarzasz się dzisiaj czy nie?! Może mi wyrosną pod pachami różowe kwiatki?! - Jutro sprawdzę, co masz pod pachami - szydził inny. Znów obelgi. Tym razem obrywał od dwunastolatków, którzy byli tak napompowani, że zaraz mogliby się przepoczwarzyć przed całą klasą. Ale mieli rację. On też prędzej by uwierzył, że komuś różowe kwiatki wyrosną pod pachami.

„Kurdupel” to jego ksywa. Nie mieli prawdziwych imion, nadawano im je po przepoczwarzeniu - dopiero wtedy każdy dostawał imię i nazwisko ze świętego tekstu. On musi się na razie zadowolić Numerem Jeden albo Kurduplem. Uśmiechnął się ciepło. Nie opłacało się źle do siebie nastawiać kolegów z sypialni starszaków. Choć dziś byli mniejsi niż on, jutro mogli być znacznie więksi. - Czuję się napompowany - powiedział, napinając bicepsy. - Dziś będzie mój wielki dzień. Wszyscy w sypialni byli podekscytowani. Nawet jutro mogliby na zawsze opuścić to pomieszczenie. Kiedy już się przepoczwarzą, przeniosą się do porządnych mieszkań, a nic na Hybras nie jest za daleko od centrum. - Kogo nie nawidzimy? - krzyknął jeden z nich. - Ludzi! - nadeszła odpowiedź. Następną minutę spędzili, wyjąc do sufitu. Diabełek Numer Jeden przyłączył się do tych głosów, ale tak naprawdę niczego nie czuł. „Nie powinni mówić

nie

nawidzimy

- pomyślał. - Tak naprawdę powinni mówić

n i e n a w i d z i m y ”. Ale tę kwestię poruszy może innym razem. Szkoła dla Diabełków Zdarzały się takie dni, gdy Numer Jeden żałował, że nie zna swojej matki. To uczucie było niepodobne do marzeń innych demonów, ukrywał je więc przed wszystkimi. Demony rodziły się równe, a to, jak kształtowały swoją przyszłość, zależało od ich determinacji, siły szponów i zębów. Kiedy samica złożyła jajo, wrzucano je do wiadra z błotem wzbogaconym minerałami i zostawiano aż do wyklucia. Diabełki nie znały swoich rodzin, ich rodziną byli zatem wszyscy. Czasami jednak Numer Jeden czuł się naprawdę podle i idąc do szkoły, nie mógł się oprzeć pragnieniu spoglądania z nadzieją i tęsknotą na osiedle demonie i zastanawiania się, która z nich jest jego matką. Była tam demonica mająca takie jak on czerwone znaki i życzliwą twarz. Często uśmiechała się do niego zza muru. Numer Jeden kiedyś zdał sobie nagle sprawę, że demonica szuka swojego syna. Od tamtego dnia uśmiechał się do niej. Oboje mogli udawać, że się odnaleźli. Numer Jeden nigdy nie doświadczył uczucia przynależności. Z utęsknieniem wyczekiwał, kiedy będzie mógł się obudzić i cieszyć tym, co przyniesie mu dzień. Ten czas jeszcze nie nadszedł i nie wyglądało na to, że szybko nadejdzie, bo przecież tkwili w Przedpiekle. Nic się nie zmieni. Nic n i e m o ż e się zmienić. No cóż, nie była to do końca prawda - mogło się zmienić na gorsze. Szkoła dla Diabełków mieściła się w niskim, kamiennym budynku o kiepskiej wentylacji i jeszcze gorszym oświetleniu. Idealne miejsce dla większości diabełków. Smród i dymiące kominki sprawiały, że czuli się

zaprawieni w trudach i niczym na wojnie. Numer Jeden tęsknił za światłem i świeżym powietrzem. Był wyjątkowy i inny, jak nowy azymut na kompasie. Może jednak stary? Numer Jeden często myślał, że - kto wie - może jest czarownikiem. To prawda, że w społeczności demonów nie było czarownika od chwili, gdy wszystkie wyniosły się z wymiaru czasu. Może był więc tym pierwszym i właśnie dlatego inaczej wszystko pojmował. Numer Jeden wspomniał kiedyś o swojej teorii profesorowi Rawleyowi, ale nauczyciel wsadził mu palec w ucho i wysłał do kopania larw dla innych diabełków. No i jeszcze coś - dlaczego chociaż raz nie mogliby zjeść czegoś gotowanego? Cóż strasznego jest w miękkiej zapiekance, a nawet w kilku przyprawach? Dlaczego diabełki tak bardzo uwielbiają pochłaniać pożywienie, zanim przestanie się ono wić? Jak zwykle Numer Jeden przyszedł do szkoły ostatni. Kilkanaście diabełków siedziało już na szkolnym korytarzu, ciesząc się na myśl o kolejnym dniu spędzonym na polowaniu, oprawianiu ze skóry, rozdzieraniu na strzępy, a może i nawet przepoczwarzaniu się. Numer Jeden nie robił sobie wielkich nadziei. Może dziś będzie ten szczególny dzień, ale szczerze w to wątpił. Do spazmu przepoczwarzania niezbędna była żądza krwi, a Numer Jeden nigdy nie czuł najmniejszej potrzeby wyrządzania krzywdy innym stworzeniom. Żałował nawet królików, które jadł, a niekiedy we śnie pokazywały mu się ich maleńkie dusze, które za nim goniły. Profesor Rawley siedział przy biurku, ostrząc zakrzywioną szablę. Od czasu do czasu odcinał kawał biurka i stękał z satysfakcją. Leżało tam mnóstwo różnych rodzajów broni służącej do kłucia, przecinania jak piłą i cięcia. Poza tym oczywiście jedna tylko książka. Egzemplarz Ogródeczka Panny Heatherington Smythe. Książka, którą Leon Abbot zabrał ze starego świata. Książka, która ich wszystkich ocali, według słów samego Abbota. Kiedy Rawley naostrzył już szablę tak, że można nią było przeciąć włos, zaczął walić rękojeścią w biurko. - Siadać! - ryknął na diabełki. - I to szybko mi siadać, wy cuchnące królicze bobki! Mam tu nową szablę i aż mnie ręka świerzbi, żeby sprawdzić, czy ładnie tnie. Diabełki pospiesznie zajmowały miejsca. Rawley by ich nie posiekał, ale na pewno nie zrezygnowałby z obicia im pleców płazem. A może by i posiekał? Numer Jeden wcisnął się na końcu czwartego rzędu. „Wyglądaj na twardziela - powiedział sobie. - Zrób ponurą minę. Przecież jesteś diabełkiem!” Rawley ciął, zatapiając ostrze w drewnie, a szabla zadrgała złowieszczo. Pozostałe diabełki jęknęły. Były pod wrażeniem. Numer jeden pomyślał jednak: „Przedstawienie - a później: - zepsuł biurko”. - A więc, świńskie pomioty - zaczął Rawley - chcecie być demonami, tak? - Tak, profesorze Rawley! - ryknęły diabełki. - I uważacie, że macie wszystko, co trzeba? - Tak, profesorze Rawley!

Rawley pokazał im umięśnione ramiona. Odrzucił w tył zieloną głowę i ryknął: - No, to dajcie glos! Diabełki zaczęły wrzeszczeć i tupać, waliły w ławki czym kto miał pod ręką, i poklepywały się po ramionach. Numer Jeden ukrywał, jak mógł, swą konsternację i starał się robić wrażenie, że jest w to wszystko poważnie zaangażowany. Niełatwa sztuczka. W końcu Rawley ich uspokoił. - No, to zobaczymy. Dzisiaj nastał ważny dzień dla niektórych z was, ale dzień ten może być też dniem dyshonoru, dniem polowania na jedzenie razem z kobietami. - Rawley rzucił znaczące spojrzenie Numerowi Jeden. - Musimy jednak nad tym wszystkim jeszcze sporo popracować.

Diabełki znów stęknęły. - Tak, tak, panienki. Teraz czas na historię. Nic do zabicia, nic do zjedzenia, tylko wiedza dla wiedzy. Rawley wzruszył masywnymi ramionami, a mięśnie poruszyły mu się pod skórą. - Moim zdaniem, to strata czasu. Ale muszę się podporządkowywać poleceniom służbowym. - Ma pan rację, profesorze Rawley - powiedział głos od strony drzwi. - Musi się pan podporządkowywać. Głos ten należał do samego Leona Abbota, który składał jedną ze swoich niezapowiedzianych wizyt w szkole. Natychmiast otoczyły go pełne uwielbienia diabełki, tłoczyły się, żeby dać się przyjacielsko pociągnąć za ucho albo żeby dotknąć jego miecza. Abbot przez jakiś czas przyjmował te oznaki adoracji, ale po chwili odsunął diabełki na bok. Wepchnął się przed Rawleya na miejsce za biurkiem i poczekał na ciszę. Długo nie musiał czekać. Był okazałym demonem, co robiło wrażenie, nawet jeżeli nie wiedziało się nic o jego przeszłości. Mierzył prawie metr pięćdziesiąt, a z czoła wyrastały mu baranie rogi. Jego grube łuski miały kolor głębokiej czerwieni i oczywiście były trudne do przebicia. Można było cały dzień walić toporem w pierś Abbota i nic nie osiągnąć. Przechwalał się tym na przyjęciach i wszystkich obecnych wyzywał na pojedynek, mówiąc, że i tak nikt go nie zdoła zranić. Abbot cisnął na krzesło płaszcz z surowej skóry i klepnął się w pierś. - Dobra. Kto chce spróbować? Kilka diabełków niemal od razu się przepoczwarzyło. - Ustawcie się w kolejkę, panienki - powiedział Rawley, jakby wciąż był najważniejszy w klasie. Diabełki ruszyły kupą w kierunku biurka nauczyciela, waliły Abbota pięściami, stopami i czołami. Odpadały jeden po drugim. Ku jego wielkiemu rozbawieniu. „Idioci - pomyślał Numer Jeden. - Sądzą, że któremuś naprawdę się uda”. Prawdę mówiąc, Numer Jeden miał swoją teorię na temat pancernych łusek. Kilka lat temu bawił się zrzuconą łuską dziecka i zauważył, że składają się one z kilkudziesięciu warstw, co sprawiało, że atak wprost

był raczej bez sensu, ale jeżeli zaatakować pod kątem czymś gorącym... - Może ty, Kurduplu? Przez klasę przetoczyła się salwa śmiechu, a Numer Jeden poczuł, że ma pustkę w głowie. Całe jego ciało fizycznie skrzywiło się, kiedy zszokowany zdał sobie sprawę, że Leon Abbot nie tylko zwrócił się do niego, ale nawet posłużył się jego ksywą z internatu. - Tak, proszę pana, nie dosłyszałem. Co takiego? Abbot z całej siły przywalił sobie pięścią w pierś. - Uważasz, że uda ci się przebić łuski najgrubszego pancerza na Hybras? - Wątpię, czy jest najgrubszy - powiedziały usta Numeru Jeden, zanim jego mózg zdążył zapanować nad sytuacją.

- Ha, hrrr - ryknął Abbot. - Chcesz mnie obrazić, diabliku? Nazwa „diablik” jest jeszcze gorsza niż ksywa „kurdupel”, gdyż oznacza przede wszystkim diabełki dopiero co wyklute z jaja. - Nie, nie, oczywiście, że nie, mistrzu Abbot. Myślałem tylko, że naturalnym biegiem rzeczy niektóre starsze demony będą miały więcej warstw na łuskach. Ale twoje są prawdopodobnie twardsze, bo na zewnątrz nie ma obumarłych warstw. Skośne oczy Abbota spojrzały koso na Numer Jeden. - Widzę, że dużo wiesz o łuskach. Może byś spróbował przebić się przez moje? Numer Jeden próbował zbyć tę prośbę. - Naprawdę, chyba nie... Abbot nawet się nie uśmiechnął. - Ja chyba myślę, że tak, Kurduplu! Przywlecz tu swój obcięty ogonek, zanim dam profesorowi Rawleyowi pozwolenie na to, co chce zrobić już od dłuższego czasu. Rawley wyciągnął szablę tkwiącą w biurku i zrobił oko do Numeru Jeden. Nie było to jednak przyjazne spojrzenie, które znaczy, że ty i ja znamy pewną tajemnicę. Zdecydowanie było to mrugnięcie pod tytułem „zobaczymy, jakiego koloru jesteś w środku”. Numer Jeden niechętnie ruszył powoli na środek klasy, a po drodze przechodził obok dogasających węgielków z kominka, który rozpalono poprzedniego wieczora. Z węgla wystawały maleńkie rożny do mięsa. Numer Jeden przystanął na sekundę przy dogasającym ogniu, przyglądając się ostro zakończonym rożnom. Pomyślał sobie, że jeśli miałby odwagę, jeden z nich pewnie by się doskonale nadawał. Abbot powiódł oczami za jego wzrokiem. - Co? Myślisz, że pomoże ci rożen do mięsa? -Demon prychnął. - Kiedyś zalała mnie płynna lawa, Kurduplu, a ja wciąż żyję. Przynieś tu sobie taki rożenek. I pokaż, co najgorszego potrafisz. - Pokaż, co najgorszego potrafisz! - odezwali się chórem koledzy z klasy Numeru Jeden, wiadomo było, po czyjej stronie stali. Numer Jeden niechętnie wyjął drewniany szpikulec z ognia. Rękojeść była dosyć solidna, ale czubek czarny i kruchy. Numer Jeden postukał nim o nogę, żeby strząsnąć luźny popiół. Abbot wyrwał rożen do mięsa z dłoni Numeru Jeden i uniósł go. - Oto jego tajna broń - powiedział z przekąsem. - Kurdupel myśli, że poluje na króliki. Nad zmarszczonym czołem Numeru Jeden zawisła chmura szyderstw i okrzyków. Czuł, że znów nadchodzi znajomy ból głowy. Zawsze mógł na niego liczyć, kiedy najmniej go potrzebował. - To chyba jest głupi pomysł - przyznał. - Powinienem tylko bić pięściami we wzmocnione łuski jak ci wszyscy kretyni... To znaczy, moi koledzy z klasy. - Nie, nie - powiedział Abbot, oddając mu szpikulec. - Proszę bardzo, mała pszczółko, ukłuj mnie swoim żądełkiem.

U k ł u j m n i e s w o i m ż ą d e ł k i e m - powtórzył szyderczo Numer Jeden obraźliwym tonem, naśladującym głos przywódcy demonów. Oczywiście nie powiedział tego głośno. Numer Jeden rzadko wchodził w konflikty z kimkolwiek, chyba że we własnej wyobraźni. Głośno powiedział: - Zrobię, co w mojej mocy, mistrzu Abbot. - Zrobię, co w mojej mocy, mistrzu Abbot - podchwycił Abbot, wysokim głosem, naśladując Numer Jeden tak głośno, jak potrafił. Numer Jeden poczuł krople potu spływające spiralą po kręgosłupie aż do ogona. Prawdę mówiąc, nie było dobrego wyjścia z tej sytuacji. Jeżeli mu się nie uda, znów narazi się na szyderstwo kolegów i niegroźną ranę ze strony nauczyciela. Jeżeli jednak wygra, to n a p r a w d ę przegra. Abbot postukał go w głowę. - No już, Kurduplu. Ruszaj. Mamy tu mnóstwo diabełków, które tylko czekają, żeby się przepoczwarzyć. Numer Jeden przyglądał się ostrej końcówce szpikulca do mięsa i po chwili pozwolił na to, by problem sam się rozwiązał. Położył otwartą prawą dłoń na klatce piersiowej Abbota, a następnie mocno chwycił w palce grubszy koniec szpikulca i kręcąc nim, wciskał go w jedną z łusek pancerza Abbota. Kręcił delikatnie, skupiając się na punkcie kontaktu. Łuska zszarzała delikatnie od popiołu, ale wciąż niczego nie przebił. Wokół drewnianego rożna wirowała chmurka gorzko-kwaśnego dymu. Abbot zachichotał, był wniebowzięty. - Próbujesz wzniecić pożar, Kurduplu? Mam wezwać straż pożarną? Jeden z diabełków rzucił obiadem w Numer Jeden. Obiad ześliznął się po jego głowie i szyi. Kawałek tłuszczu, kość i chrząstki. Numer Jeden nie ustawał, obracał i kręcił, trzymając rożen między palcem wskazującym a kciukiem. Kręcił teraz coraz szybciej, widząc, że trzymany w palcach rożen wypala maleńką dziurę. Numer Jeden czuł narastające podniecenie. Próbował je opanować, pomyśleć o konsekwencjach, ale nie potrafił. Był bliski osiągnięcia sukcesu. Za chwilę dokona rozumem czegoś, czego ci idioci nie potrafili osiągnąć prymitywną siłą. Oczywiście znowu dostanie cięgi, Abbot zaś wymyśli jakiś wykręt, żeby przedstawić jego osiągnięcie w gorszym świetle, ale Numer Jeden i tak będzie wiedział - i Abbot też. Rożen wszedł w łuskę zaledwie odrobinę. Numer Jeden czuł, że płytka ustępuje, może już przebił jedną warstwę. Mały diabełek odczuwał coś, czego nigdy przedtem nie zaznał. Tryumf. Uczucie tryumfu budowało się w jego wnętrzu, było nieodparte i niezaspokojone. Stało się czymś więcej niż tylko uczuciem. Przerodziło się w siłę, odbudowywało zapomniane połączenia neuronów, uwalniało w Numerze Jeden odwieczną, pradawną energię. „Co się dzieje? - zastanawiał się Numer Jeden. - Powinienem przestać? Czy jestem w ogóle w stanie przestać?” Na te pytania były dwie odpowiedzi. Tak, powinien przestać, ale nie mógł. Jakaś dziwna siła przepływała przez jego ręce i nogi, temperatura ciała rosła. Słyszał głosy śpiewające gdzieś w głębinach jego duszy. Numer Jeden zdał sobie sprawę, że śpiewa razem z nimi. Śpiewał, ale co? Nie miał pojęcia, lecz o dziwo jego pamięć

wiedziała, co śpiewa. Palce Numeru Jeden pulsowały dziwną mocą w rytm uderzeń serca, a impulsy przenosiły się na zewnątrz jego ciała i wlewały w drewniany rożen. Szpikulec zmieniał się w kamień. Na jego oczach drewno przekształciło się w granit. Kamienna fala sunęła po drewnianym ostrzu. W mgnieniu oka rożen był cały z kamienia. Numer Jeden wcisnął się mocniej w zrobione już przedtem miejsce w płytce ochronnej Abbota. Zmienione ostrze otworzyło płytkę na kilka centymetrów. Abbot usłyszał odgłos pęknięcia, inni też go usłyszeli. Przywódca grupy demonów spojrzał w dół i natychmiast zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje. - Magia - syknął. Słowo wyleciało mu z ust, zanim się zorientował. Jednym potężnym uderzeniem odrzucił rożenek od swojej klatki piersiowej prosto w ogień. Numer Jeden wciąż patrzył na swoją pulsującą dłoń. Moc ciągle pełgała wokół opuszek jego palców, delikatna mgiełka gorąca. - Magia? - powtórzył. - To znaczy, że ja muszę być... - Zamknij tę głupią gębę! - krótko rzucił Abbot, zakrywając pękniętą łuskę szatą. - Oczywiście, że nie mówię o prawdziwej magii, mam na myśli oszustwo. Przekręciłeś rękojeść rożna, żeby pękła, a potem powiedziałeś „uch” i „ach”, jakbyś naprawdę czegoś dokonał. Numer Jeden pociągnął szatę Abbota. - Ale ta łuska? Abbot zacisnął mocno krawędzie szaty na piersi. - Jaka łuska? Nawet nie ma na niej śladu. Nie została w ogóle naruszona. Przecież mi wierzysz, prawda? Numer Jeden westchnął. Taki właśnie był Leon Abbot. Prawda nic dla niego nie znaczyła. - Tak, mistrzu Abbot. Wierzę panu. - Z twojego bezczelnego tonu wnioskuję, że wcale nie. Dobrze, w takim razie udowodnię ci. Abbot szybkim ruchem odkrył pierś, a na niej nienaruszoną łuskę. Przez chwilę Numerowi Jeden wydawało się, że tam, gdzie jeszcze niedawno było pęknięcie, pełgała błękitna iskierka, ale po chwili zgasła. Błękitne iskierki. Czy to mogła być magia? Abbot dźgnął pierś diabełka sztywnym palcem. - Już o tym rozmawialiśmy, Numerze Jeden. Wiem, że uważasz, że jesteś czarownikiem, ale czarowników już nie ma. Nie było i nie ma od chwili, gdy znaleźliśmy się poza granicami czasu. Nie jesteś czarownikiem. Zapomnij o tym idiotycznym pomyśle i skoncentruj się na przepoczwarzeniu. Jesteś wrzodem na ciele swojej rasy. Numer Jeden już miał zaprotestować, ale poczuł, że ktoś go brutalnie łapie za ramię. - Ty oślizgły, mały robalu! - krzyczał Rawley, a kropelki jego śliny lądowały na twarzy Numeru Jeden. -

Próbujesz oszukać przywódcę demonów? Wracaj na miejsce! Policzę się z tobą później! Numerowi Jeden nie pozostało nic innego jak wrócić do ławki i cierpliwie znosić obraźliwe słowa kolegów. Było ich wiele, zazwyczaj towarzyszyło im uderzenie albo trafienie czymś ciężkim. Ale Numerowi Jeden udawało się jakoś ignorować te wszystkie próby poniżania, wciąż się wpatrywał w swoją dłoń. W tę samą, która zamieniła drewno w kamień. Czy to może być prawda? Czy rzeczywiście mógł być czarownikiem? Jeżeliby tak było, to czy ten incydent sprawiłby, że poczułby się gorzej, czy lepiej? Od jego czoła odbiła się wykałaczka i spadła na ławkę. Na jej końcu tkwił ochłap szarego mięsa. Numer Jeden spojrzał na Rawleya, który uśmiechał się do niego nieprzyjemnie. - Już od tygodnia próbowałem to wyciągnąć spomiędzy zębów. To chyba dziczyzna. Teraz uważaj, Kurduplu, bo pan Abbot będzie cię próbował wyedukować. No tak, lekcja historii. Zadziwiające, jak często udawało się Leonowi Abbotowi wcisnąć własną osobę w historię demonów. Kiedy się słuchało, jak opowiada, można było dojść do wniosku, że to on, sam jeden, ocalił Ósmą Rodzinę mimo obecności rzeszy czarowników. Abbot przyglądał się wyrastającym z palców zakrzywionym szponom. Każdym z nich potrafiłby rozpruć brzuch dużej świni. Jeżeli jego historie były prawdziwe, to przepoczwarzył się w wieku ośmiu lat, gdy stawał w szranki z którymś z dzikich psów na Hybras. Podczas tej walki jego paznokcie ponoć zmieniły się w szpony i rozdarły bok dzikiego psa. Numer Jeden uważał, że ta historia jest bardzo mało prawdopodobna. Pełne przepoczwarzenie zajmowało wiele godzin, niekiedy dni, Abbot zaś chełpił się, że u n i e g o przebiegło ono natychmiast. Stek bzdur. Wszystkie pozostałe diabełki z otwartymi oczami słuchały jednak legend o chwale Abbota. - Ze wszystkich demonów, które walczyły w ostatniej bitwie pod Taillte - przechwalał się Abbot, mówiąc głosem, który, jak sądził, doskonale pasuje do lekcji historii, ale według Numeru Jeden potrafiłby jedynie zamieniać miękki ser w twardy - ja, Leon Abbot, jestem ostatni. „To wygodne - pomyślał Numer Jeden. - Nikt się z tym nie może spierać, bo nikogo innego tu nie ma. Pomyślał również: - Wyglądasz na swój wiek, Leon. Za dużo beczek wieprzowego tłuszczu”. Numer Jeden nie miał litości, kiedy wpadał w zły nastrój. Natura wszystkich czarów rzucanych p o z a c z a s e m sprawia, że proces starzenia się drastycznie się spowalnia. Abbot był młodym demonkiem, kiedy czarownicy wynieśli Hybras poza granice czasu. Zatrzymany czas w połączeniu z dobrymi genami mógł więc utrzymywać Abbota i jego ogromne ego przy życiu od nie wiadomo jak dawna, może od tysiąca lat. Oczywiście od tysiąca lat normalnego czasu. W czasie Hybras tysiąclecie znaczyło bardzo niewiele. Na wyspie w mgnieniu oka mogłoby minąć kilka wieków. Któregoś dnia diabełek mógłby się na przykład obudzić i okazałoby się, że ewolucja wywarła na niego pewien wpływ. Jakiś czas temu wszystkie demony i diabełki na Hybras obudziły się pewnego rana z krótkim i grubym ogonkiem tam, gdzie kiedyś był długi, wspaniały ogon. Długo potem najczęstszymi odgłosami na wyspie były dźwięki przewracających się demonów albo przekleństwa, kiedy diabełki podnosiły się na nogi.

- Po tej wspaniałej bitwie, w której bataliony demonów były najdzielniejsze i najbardziej zajadłe ze wszystkich wojowników armii Ludu - mówił dalej Abbot, a w sali rozlegały się okrzyki aprobaty i uznania, wznoszone przez diabełki - okazało się, że pokonały nas zdrada i tchórzostwo. Elfy nie chciały walczyć, a krasnale kopać pułapek. Nie mieliśmy innego wyboru, musieliśmy rzucić czar, przegrupować się i czekać, aż nadejdzie czas powrotu. Jeszcze więcej okrzyków i tupanie nogami. „Za każdym razem - myślał Numer Jeden. - Czy musimy przechodzić przez to za każdym razem? Te diabełki zachowują się tak, jakby nigdy nie słyszały tej historii. Kiedy ktoś wstanie i powie: P r z e p r a s z a m bardzo, ale to są stare informacje. Idźmy dalej ”. - Rozmnażamy się więc. Mnożymy i rośniemy w siłę. Teraz w naszej armii jest ponad pięć tysięcy wojowników, a to na pewno wystarczy, żeby pokonać ludzi. Wiem to na pewno, ponieważ ja, Leon Abbot, byłem na świecie i wróciłem na Hybras żywy. To był diament w koronie Abbota. Tu właśnie każdy, kto mu się przeciwstawiał, pękał i odchodził skruszony. Abbot nie dostał się wprost do Przedpiekla razem z resztą wyspy Hybras. Z niewiadomego powodu został przekierowany do ludzkiej przyszłości, a następnie wessany przez czas i przestrzeń na Hybras. Widział obozowisko ludzi i podzielił się tą wiedzą z demonami na wyspie. Jak to się stało, nikt do końca nie wie. Zgodnie ze słowami Abbota, rozpętała się wielka bitwa, on sam pokonał mniej więcej pięćdziesięciu ludzi, a później tajemniczy czarownik ponownie wyciągnął go z czasoprzestrzeni. Wcześniej Abbotowi udało się jednak zgarnąć kilka przedmiotów, które przywiózł na wyspę. Ponieważ czarownicy zostali całkowicie usunięci z Ósmej Rodziny, nikt nie miał większego pojęcia o magii. Zwykłe demony nie posiadały własnych zasobów magii. Uważa się powszechnie, że wszyscy czarownicy zostali wessani w przestrzeń podczas transferu Hybras z Ziemi do Przedpiekla, ale - według słów Abbota - jeden z nich przeżył. Ów czarownik bitewny znalazł się w tej samej lidze co ludzie, a pomógł przywódcy demonów tylko dlatego, że bał się poważnych obrażeń. Numer Jeden raczej sceptycznie podchodził do tej wersji. Przede wszystkim dlatego, że pochodziła z ust Abbota, a poza tym dlatego, że znów pokazywała czarowników w złym świetle. Demony zapominały najwyraźniej, że gdyby czarownicy ich nie uratowali, wyspę Hybras zdobyliby ludzie. Tego wyjątkowego dnia Numer Jeden czuł szczególną łączność z czarownikami i nie podobało mu się to, że ich pamięć jest brukana przez owego samochwała. Nie było dnia, żeby Numer Jeden nie poświęcił chociaż chwili na modlitwę o powrót tajemniczego czarownika, który pomógł onegdaj Abbotowi. A teraz, kiedy był pewien, że w jego krwi jest magia, będzie się modlił jeszcze mocniej. - Pozostałą część wyspy oddzielił ode mnie Księżyc podczas tej wielkiej podróży - mówił dalej Abbot; miał na wpół przymknięte powieki, jakby wspomnienia miały zaraz sprawić, że osłabnie. - Nie mogłem się zatrzymać, byłem bezsilny w obliczu czaru Księżyca. Tak właśnie podróżowałem przez przestrzeń i czas, aż dotarłem do nowego świata, by tam odpocząć. Jest on teraz światem ludzi. Ludzie nałożyli mi na kostki

srebrne okowy, próbowali uczynić ze mnie swojego niewolnika, ale nie poddałem się. - Abbot skulił masywne ramiona i ryknął, patrząc w sufit: - Bo jestem z rodu demonów! My nigdy się nie poddajemy! Nie trzeba dodawać, że małe diabełki ogarnął szał. Całe pomieszczenie zadrżało od ich okrzyków. Według Numeru Jeden całe przestawienie Abbota było drewniane, bez wyrazu, a i to łagodnie mówiąc. Zdanie „nigdy się nie poddajemy” było wyświechtane, miało pozaginane rogi jak najstarsza kartka w książce Abbota. Numer Jeden pocierał skronie, próbując odgonić ból głowy.

Wiedział, że nadejdzie jeszcze coś gorszego. Najpierw książka, a następnie kusza, jeżeli Abbot będzie kontynuował zgodnie ze scenariuszem. Dlaczego miałby tego nie zrobić? Mówi to samo od lat, od powrotu z nowego świata. - I walczyłem! - krzyczał Abbot. - Zrzuciłem ich okowy, a z Hybras usłyszałem wołanie, ale zanim odszedłem od znienawidzonych ludzi, dostałem się do ich ołtarza i ukradłem dwa błogosławione przez nich przedmioty. - Książkę i kuszę - mruknął pod nosem Numer Jeden, podnosząc bursztynowe oczy ku niebu. - Co ukradłeś, powiedz, co ukradłeś!? - błagali pozostali jednym głosem, jakby nie wiedzieli. - Księgę i kuszę! - obwieścił Leon Abbot, wyciągając oba przedmioty spod szaty jakby za pomocą magii. „Jak magik... - pomyślał Numer Jeden. - Ale nie prawdziwej magii, bo w takim wypadku Abbot byłby czarownikiem, nie mógł jednak być czarownikiem, gdyż przeszedł już przepoczwarzenie, inaczej niż czarownicy”. - Teraz wiemy, jak myślą ludzie - powiedział Abbot, machając książką. - Wiemy też, jak walczą - oznajmił, potrząsając kuszą. „Nigdy w życiu w to nie uwierzę - pomyślał Numer Jeden. - Nie uwierzyłbym nawet, gdybyśmy mogli w Przedpieklu mierzyć życie upływem czasu. Och, jaka szkoda, że nie jestem na Ziemi z ostatnim czarownikiem. Byłoby nas tam dwóch, a ja dowiedziałbym się, co się naprawdę zdarzyło, kiedy odwiedził ją Leon Abbot”. - Wyposażeni w tę wiedzę, będziemy mogli powrócić, kiedy zniknie czar czasu, i przejąć władzę nad starym krajem.. - Kiedy? - zawołały diabełki. - Kiedy? - Wkrótce - odparł Abbot. - Wkrótce. Wystarczy też ludzi dla nas wszystkich. Zgnieciemy ich jak trawę butami. Będziemy urywać im głowy jak kwiaty dmuchawców. „Proszę, nie - pomyślał Numer Jeden. - Dosyć kwietnych paraleli”. Niewykluczone, że Numer Jeden był jedynym stworzeniem na Hybras, które potrafiło pomyśleć ludzkie słowo „paralela”. Gdyby wypowiedział je głośno, z pewnością dostałby niezłe lanie. Gdyby inne diabełki dowiedziały się od niego, że w ludzkim słowniku funkcjonują również takie słowa, jak „dbałość” i „ozdoba”, na pewno dostałby kocówę. O ironio, nauczył się tych słów z Ogródeczka Panny Heatherington Smythe - książki, która miała być ich podręcznikiem szkolnym. - Urwać im głowy! - krzyknął jeden z diabełków, a ten okrzyk wkrótce stał się skandowanym

zaśpiewem, który podjęli wszyscy w klasie. - Tak, urwać im głowy - dołączył do chóru Numer Jeden, sprawdzając, jak to brzmi, ale we własnym głosie nie znalazł ani krzty uczucia. „Jaką mam motywację? - zastanawiał się. - Nigdy nawet nie spotkałem przedstawiciela rasy ludzkiej”.

Diabełki wdrapały się na ławki i podskakiwały w dzikim rytmie. - Urwać im głowy! Urwać im głowy! Abbot i Rawley zachęcali klasę do okazywania gniewu. Wyciągali pazury i wyli. W powietrzu zrobiło się gęsto od mdląco-słodkiego zapachu. Śluz przepoczwarzania. Ktoś wchodził w fazę spazmu. Wszechobecna ekscytacja przynosiła zmianę. Numer Jeden nie czuł niczego. Nawet drgnienia pod skórą. Próbował, jak potrafił - zaciskał powieki, pozwalał, żeby gdzieś w głowie rosło ciśnienie, myślał o przeróżnych krwawych scenach. Zawsze jednak jego prawdziwe uczucia rozbijały przywoływane wizje jatek i obciętych członków. „To nie ma najmniejszego sensu - pomyślał. - Nie jestem tego rodzaju demonem”. Numer Jeden przestał powtarzać śpiewane hasło i usiadł z głową w dłoniach. Nie ma co udawać - przechodził mu koło nosa kolejny cykl przemian. Nie dotyczyło to jednak innych diabełków. Przedstawienie Abbota wzmogło naturalny ruch testosteronu i płynów cielesnych oraz żądzę krwi. Diabełki jeden po drugim poddawały się spazmom przepoczwarzania. Zielona maź wypływała z porów ich skóry, początkowo wolno, a po jakimś czasie fontannami. Jeden po drugim uczniowie padali jak muchy. To musi być jakiś rekord, tak wiele diabełków naraz wchodziło w fazę przepoczwarzania! Oczywiście Abbot uzna, że to jego zasługa.

Widok płynu wzbudził nowy koncert. Im więcej diabełków wyło, tym szybciej maź wylewała się z porów ich skóry. Numer Jeden słyszał kiedyś, że u ludzi przejście od dzieciństwa do dorosłości trwa wiele lat. U diabełków trwało kilka godzin. Taka zmiana na pewno musi boleć. Ekstatyczne wycie zmieniło się w jęki bólu, kiedy rozciągały się kości, rogi zakrzywiały, wydłużały się pokryte mazią członki. Zapach był tak duszący i słodki, że Numer Jeden poczuł, że nie ma czym oddychać. Diabełki jeden po drugim padały na podłogę. Zasypiały na kilka sekund i wtedy ich własny śluz je mumifikował. Zamierały w kokonach jak olbrzymie zielone robale, związane tężejącym śluzem. W klasie nagle zrobiło się cicho, było tylko słychać pękającą suchą maź odżywczą i trzask płonących polan w kamiennym kominku. Abbot promieniał, na jego twarzy widniał wyszczerzony uśmiech, który niemal podzielił mu głowę. - Dobra robota, co ty na to, Rawley? Dzięki mnie wszystkie się przepoczwarzyły. Rawley stęknął, co miało wyrażać zgodę, ale po chwili zauważył Numer Jeden. - Oprócz Kurdupla. - To niemożliwe... - zaczął Abbot, po czym ugryzł się w język. - Oczywiście. Wszystkie oprócz Kurdupla. Numer Jeden czuł, że czoło mu płonie pod spojrzeniami Rawleya i Abbota. - Ja chcę się przepoczwarzyć - powiedział, spuszczając wzrok na dłonie. - Naprawdę chcę. Ale chodzi o tę nienawiść. Nie potrafię jej w sobie wzbudzić. I cała ta maź. Na samą myśl, że mam być w niej zanurzony, już mi jest niedobrze. - Co ci jest? - spytał Rawley podejrzliwie. Numer Jeden zdawał sobie sprawę, że w obecności swojego nauczyciela musi się wydać trochę głupszy. - Mówię, że mi się rzygać chce. - Aha. - Rawley z obrzydzeniem pokręcił głową. - Na samą myśl o mazi chce ci się rzygać. Co z ciebie za diabełek? Wszystkie żyją dla tej mazi. Numer Jeden wziął głęboki oddech i powiedział coś, co wiedział już od dłuższego czasu: - Ja nie jestem taki jak inni - głos mu drżał. Numer Jeden był na granicy łez. - To co, rozpłaczemy się? - spytał Rawley z wytrzeszczonymi oczami. - Tego już za dużo, Leon. On się teraz rozpłacze jak baba. Poddaję się. Abbot podrapał się w brodę. - Chciałbym czegoś spróbować. Pogrzebał w kieszeni płaszcza tajemniczo, ukradkiem przymocowując coś do dłoni. „O, nie - pomyślał Numer Jeden. - Proszę, nie. Tylko nie Stony”. Abbot uniósł przedramię okryte płaszczem. Maleńka scena. Lalka wyobrażająca człowieka wychyliła głowę nad skórzany płaszcz. Głowa miała kształt groteskowej kuli wykonanej z pomalowanej gliny, ogromne czoło i nieudolnie zaznaczone rysy. Numer Jeden wątpił, żeby ludzie naprawdę byli tacy brzydcy, ale demony nie słyną z uzdolnień artystycznych. Abbot często pokazywał Stony'ego dla zachęty tym diabełkom, które

miały problemy z przepoczwarzaniem się. Nie trzeba dodawać, że Numer Jeden już nieraz widział kukiełkę. - Wrrr - warknęła kukiełka, a raczej Abbot, potrząsając nią. - Wrrr, nazywam się Stony. Jestem Błotniakiem. - Cześć, Stony - powiedział Numer Jeden słabiutko. - Jak się masz? Laleczka trzymała w dłoni drewniany mieczyk. - Co cię to obchodzi, jak się mam? Mnie w ogóle nie obchodzi, jak się masz, bo nienawidzę wszystkich wróżek - powiedział Abbot piskliwym głosikiem. - Wygnałem je z domu, a jeżeli spróbują wrócić, wszystkie pozabijam. Abbot przybliżył lalkę do ławki. - Powiedz, jakie to w tobie wzbudza uczucie? „Jedyne, co czuję, to przekonanie, że przewodzi nam niewłaściwy demon” - pomyślał Numer Jeden, ale głośno powiedział: - To może... Wściekłość? Abbot zamrugał oczami. - Wściekłość? Naprawdę? - Nie - wyznał Numer Jeden, zaciskając palce. - Nic nie czuję. To lalka. Widzę pana ręce przez materiał. Abbot wcisnął Stony'ego z powrotem do kieszeni. - Dosyć tego. Dopiekłeś mi, Numerze Jeden. Nigdy nie zasłużysz na nazwisko z książki. Kiedy demony się przepoczwarzyły, otrzymywały ludzkie nazwisko z książki pod tytułem Ogródeczek 92 Panny Heatherington Smythe. Zakładano bowiem, że nauczenie się ludzkiego języka i posiadanie ludzkiego nazwiska pomoże armii demonów myśleć po ludzku, a zatem ułatwi pokonanie ludzi. Może Abbot nienawidził Błotniaków, ale nie znaczyło to wcale, że ich nie podziwiał. Również z politycznego punktu widzenia to był dobry pomysł, żeby każdego demona na Hybras zmusić do nazywania innych demonów imionami, które wyznaczy Leon Abbot. Rawley chwycił Numer Jeden za ucho i wyciągnął go z ławki na koniec klasy, gdzie płytką, śmierdzącą gnojówką dziurę w podłodze przykrywała metalowa krata. - Do roboty, Kurduplu - powiedział szorstko. - Wiesz, co masz robić. Numer Jeden westchnął. Wiedział aż za dobrze. Nie pierwszy, nie drugi raz musiał wykonywać tę znienawidzoną robotę. Zdjął pogrzebacz z długą rękojeścią z haka na ścianie i niechętnie podniósł ciężką kratę. Zapach był nieprzyjemny, ale do wytrzymania, ponieważ na powierzchni gnojówka była zaschnięta. Po spękanej skorupie, tupiąc nóżkami, chodziły żuki gnojarze, a dźwięk ten przypominał stukanie pazurków po drewnie. Numer Jeden całkowicie odsłonił otwór, a następnie wybrał najbliższego kolegę z klasy. Trudno było powiedzieć, który to, ponieważ całe jego ciało otaczał kokon z mazi. Jedyny zauważalny ruch to

wydobywające się z ust i nosa bąbelki powietrza. Diabełek miał nadzieję, że to z ust i z nosa. 93 Numer Jeden schylił się nisko i potoczył kokon po podłodze w kierunku dziury z gnojówką. Przepoczwarzający się diabełek przeleciał przez skorupę, zabierając ze sobą z tuzin żuków do gnoju. Powiew smrodu owiał Numer Jeden. Diabełek wiedział, że skóra będzie mu śmierdziała całymi dniami. Inni nosili smród z dziury z gnojówką z podniesionym czołem, ale dla Numeru Jeden był to kolejny powód do wstydu. Zadanie wyciskało z niego siódme poty. Nie wszystkie przepoczwarzające się diabełki leżały spokojnie. Niektóre walczyły wewnątrz kokonów i ze dwa razy szpony demona przebiły zieloną błonę, tnąc zaledwie centymetr od skóry Numeru Jeden. Nie ustawał, jęczał głośno, mając nadzieję, że Rawley albo Leon Abbot podadzą mu pomocną dłoń. Nadzieja była płonna. Oba demony pochylały się nad książką Ogródeczek Panny Heatherington Smythe, stojąc obok siebie przy biurku. Wreszcie Numer Jeden przetoczył ostatniego kolegę z klasy do otworu z gnojówką. Byli teraz jak kawałki mięsa w gęstym gulaszu. Bogata w substancje odżywcze gęsta ciecz przyspieszy proces przepoczwarzania się i zapewni im osiągnięcie pełnej skali możliwości. Numer Jeden siedział na kamiennej podłodze, próbując złapać oddech. „Szczęściarz z ciebie - pomyślał Numer Jeden. - Ochlapany gnojówką”. Nie mógł im zazdrościć, przebywanie tak blisko dziury sprawiało, że dusił się od smrodu. Na samą myśl 94 o zanurzeniu w niej, o tym, że może być otoczony przez diabełki w kokonach, przewracało mu się w żołądku. Na wytartą kamienną podłogę tuż przed nim padł cień drżący w płomieniach kominka. - No, tak Numerze Jeden - powiedział Abbot. - Zawsze będziesz diabełkiem, nigdy demonem, jak sądzę. Co ja mam teraz z tobą zrobić? Numer Jeden spuścił wzrok i wpatrywał się we własne stopy, skrobiąc dziecięcymi pazurkami po podłodze. - Panie Abbot, proszę pana... Nie uważa pan... Może istnieje jednak maleńka szansa? - Wziął głęboki oddech i podniósł wzrok, by zaraz napotkać spojrzenie Abbota. - Czy nie mógłbym być czarownikiem? Widział pan, co się stało z rożnem. Nie chcę pana wprawiać w zakłopotanie, ale sam pan widział. Wyraz twarzy Abbota natychmiast się zmienił. Wcześniej udawał dobrodusznego nauczyciela, a po chwili ukazał swoje prawdziwe oblicze. - Niczego nie widziałem - syknął, unosząc Numer Jeden w górę i stawiając go na nogi. - Nic się nie stało, ty dziwaczny mały wybryku natury. Rożen był pokryty popiołem i nic więcej. Nie doszło do żadnej transformacji. Nie było magii.

Abbot przyciągnął diabełka do siebie tak blisko, że ten zobaczył skrawki mięsa między jego pożółkłymi zębami. Teraz jednak, kiedy Abbot się odezwał, wydawało się, że jego głos jest inny. Jakby składał się z warstw, jakby cały chór śpiewał w harmonii. To głos, 95 którego nie można zlekceważyć. Może magiczny? - Jeżeli jesteś czarownikiem, to, prawdę mówiąc, powinieneś być po drugiej stronie razem ze swoim krewnym. Czy to nie byłoby najlepsze dla nas wszystkich? Jeden zdecydowany skok, nic więcej. Rozumiesz, co do ciebie mówię, Kurduplu? Numer Jeden skinął głową zdezorientowany. Co za wspaniały głos. Skąd się wziął? Oczywiście, że z drugiej strony - tam właśnie powinien się udać. Jeden mały krok dla diabełka. - Rozumiem, proszę pana. - To dobrze. Temat uważam za zamknięty. Jak powiedziałaby Panna Heatherington Smythe: „Postaw zdecydowanie pierwszy krok, młody paniczu, świat czeka na ciebie z otwartymi ramionami”. Numer Jeden skinął głową, bo wiedział, że na to właśnie Abbot czeka, ale w głowie kłębiło mu się tak, jak przewracało przedtem w żołądku. Czy tak ma wyglądać jego całe życie? Zawsze wyszydzany, zawsze inny, ani chwili światła, ani chwili nadziei? Chyba że przejdzie na drugą stronę. Sugestia Abbota była nadzieją, której się raz chwycił. „Przejdź na drugą stronę”. Skok do krateru nigdy nie wydawał się Numerowi Jeden zbyt atrakcyjny, ale teraz ta myśl stawała się czymś, czemu trudno się oprzeć. Jest czarownikiem, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Gdzieś tam w ludzkim świecie istnieje ktoś inny, taki jak on. Odwieczny brat, który nauczy go wszystkiego o gatunku, do którego obaj należą. 96 Numer Jeden patrzył, jak Abbot odchodzi od niego, stawiając wielkie kroki. Odchodzi, żeby pokazać swoją władzę gdzieś w innej części wyspy, może upokorzyć demony płci żeńskiej w innej dzielnicy - to kolejna jego ulubiona rozrywka. Ciekawe, do jakiego stopnia zepsuty jest Abbot? Przecież w końcu podsunął Numerowi Jeden tę wspaniałą myśl. „Nie mogę tu zostać - pomyślał Numer Jeden. - Muszę pójść do wulkanu”. Myśl ta nie opuszczała go ani na chwilę, a po jakimś czasie wyparła z jego głowy wszystkie inne. „Iść do wulkanu”. Rozwalała mu czaszkę, uderzała w jej ściany jak fale atakujące morski brzeg. „Posłuchać Abbota. Iść do wulkanu”. Numer Jeden strzepnął kurz z kolan. - Wiesz co - mruknął pod nosem, na wypadek gdyby Rawley słyszał, co mówi. - Chyba pójdę do wulkanu.

ROZDZIAŁ CZWARTY MISJA BEZ SZANS

Teatr Massimo Bellini, Katania, wschodnia Sycylia Artemis Fowl i jego ochroniarz Butler rozsiedli się wygodnie w prywatnej loży po lewej stronie sceny słynnego na cały świat teatru Massimo Bellini na Sycylii. Może to nie do końca dobrze powiedziane, że Butler r o z s i a d ł s i ę w y g o d n i e . Raczej w y d a w a ł o s i ę , że się rozsiadł i jest odprężony, a postronny obserwator mógłby pomyśleć, że jest on jak tygrys na chwilę przed decydującym skokiem. Butlera jeszcze mniej cieszyło to, że jest tutaj, niż że był w Barcelonie. Przed podróżą do Hiszpanii miał przynajmniej kilka dni na przygotowania, ale w tym wypadku ledwie powtórzył wyuczone kata sztuk walki. Kiedy tylko bentley należący do Fowlów podjechał pod zamek Fowlów, Artemis zniknął w swoim gabinecie 98 i odpalił wszystkie komputery. Butler wykorzystał tę okazję, żeby poćwiczyć, odświeżyć się i przygotować kolację - tartinki z marmoladą cebulową, jagnięcina z cienko pokrojonymi ziemniaczkami z czosnkiem i naleśniki z czerwonymi jagodami na deser. Artemis ujawnił mu swoje plany, gdy pili kawę. - Musimy jechać na Sycylię - powiedział, bawiąc się cienkimi, twardymi biszkopcikami na talerzyku. Miałem szczęście i zrobiłem duży krok w obliczeniach dotyczących czaru wymiaru czasu. - Kiedy wyjeżdżamy? - spytał ochroniarz, próbując sobie przypomnieć, kogo zna i z kim się można skontaktować na wyspie na Morzu Śródziemnym. Artemis spojrzał na swój zegarek marki Rado, a Butler jęknął: - Nie patrz na zegarek, Artemisie. Patrz w kalendarz. - Nie gniewaj się, stary przyjacielu, ale wiesz, że czasu mamy mało. Nie mogę ryzykować. Muszę być przy tej materializacji. - W samolocie powiedziałeś przecież, że przez kolejne sześć tygodni nie będzie żadnej materializacji. - Myliłem się albo inaczej mówiąc, Ogierek się mylił. Zapomniał o kilku współczynnikach w równaniu czasowym. Artemis zdążył opowiedzieć Butlerowi szczegóły na temat Ósmej Rodziny, kiedy odrzutowiec sunął nad

kanałem La Manche. - Pozwól, że ci to zademonstruję - rzekł Artemis. Postawił srebrną solniczkę na talerzu. - Załóżmy, że ta solniczka to Hybras. Mój talerz jest tym, czym jest, czyli 99 naszym wymiarem. A twój talerz jest tym miejscem, do którego chcę dotrzeć, do Przedpiekla. Wszystko jasne na razie? Butler skinął głową niechętnie. Wiedział, że im więcej zrozumie, tym więcej Artemis mu powie, ale w głowie ochroniarza nie było miejsca na fizykę kwantową. - Czarownicy chcieli zatem przesunąć wyspę z talerza A na talerz B, ale nie przez wymiar przestrzeni, lecz czasu. - Skąd ty to wszystko wiesz? - To jest dokładnie opisane w Księdze Wróżek - odparł irlandzki nastolatek. - Bardzo szczegółowy opis, choć jak na mój gust nieco zbyt kwiecisty. Księga ta była biblią wróżek, zawierała ich historię i przykazania. Artemisowi udało się dziesięć lat wcześniej zdobyć egzemplarz od pijanego duszka w mieście Ho Szi Min. Opasłe tomisko okazało się bezcennym źródłem informacji. - Wątpię, czy w książce jest wiele wykresów i map - powiedział Butler. Artemis się uśmiechnął. - Nie, konkretny uzyskałem od Ogierka, choć on być może nie zdaje sobie sprawy, że dzielił się z kimś informacjami. Butler pomasował sobie skronie. - Artemisie. Ostrzegałem cię, żebyś nie wkurzał Ogierka. Ten numer z wabiami był dość niebezpieczny. Artemis był świadom, że Ogierek go namierza. Zarówno jego, jak i wabie, które wysłał w świat. Prawdę 100 mówiąc, wysłał wabie tylko po to, żeby Ogierek musiał wydać trochę więcej pieniędzy. Specyficzne poczucie humoru. - To nie ja zacząłem obserwację - zaoponował Artemis. - To pomysł Ogierka. W samych komputerach znalazłem kilkanaście pluskiew. Wystarczyło tylko odwrócić strzałkę w drugą stronę i wpiąć ją w dzielone pliki. Nic ściśle tajnego. No, może trochę. Ogierek miał dużo roboty od czasu, kiedy odszedł z Sił Krasnoludzkiego Reagowania. - Czego się więc dowiedziałeś z plików Ogierka? - spytał Butler zrezygnowany. - Dowiedziałem się tego i owego o magii. Zasadniczo magia jest energią i umiejętnością manipulowania energią. Aby przenieść wyspę Hybras z punktu A do punktu B, czarownicy wykorzystali moc wulkanu do

stworzenia szczeliny czasowej, inaczej mówiąc: tunelu. Artemis zwinął lnianą serwetkę w rurkę, włożył do niej solniczkę i pochylając zrobiony w ten sposób tunel, posłał solniczkę na talerz Butlera. - To takie proste? - spytał Butler z powątpiewaniem w głosie. - Nie bardzo - odparł Artemis. - Prawdę mówiąc, czarownikom demonów udało się dokonać czegoś wyjątkowego, jeśli uwzględnić instrumenty, które wtedy mieli do dyspozycji. Musieli przeliczyć siłę wulkanu, rozmiary wyspy, energię każdego demona mieszkającego na wyspie, że nie wspomnę o wstecznym ciągu przyciągania księżycowego. Zadziwiające, że czar zadziałał tak, jak zadziałał. 101 - Ale była jakaś wpadka? - Tak. Zgodnie z tym, co mówi Księga Wróżek, czarownicy doprowadzili do indukcji wulkanu, ale moc była zbyt potężna. Nie potrafili nad nią zapanować i magiczny krąg został przerwany. Wyspa Hybras i demony zostały przetransportowane poza wymiar, ale czarowników wyrzuciło w przestrzeń. Butler gwizdnął. - No ładnie. - To coś więcej. Wszyscy czarownicy zginęli, teraz reszta demonów tkwi więc w Przedpiekle, a trzyma je tam magiczny czar, który powinien był działać tymczasowo, ale nie mają czarownika, który by ich sprowadził z powrotem. - Czy Ogierek nie mógłby się tam wybrać i sam tego załatwić? - Nie. To byłaby misja bez szans, nie dałoby się odtworzyć takich samych okoliczności. Spróbuj sobie wyobrazić próbę sterowania kursem burzy piaskowej za pomocą piórka, a potem zmuszenie tego piórka, by wylądowało na wyznaczonym ziarnku piasku, ale nie wiesz dokładnie, gdzie to ziarnko piasku się znajduje. Nawet gdybyś wiedział, gdzie ono jest, nad magią demonów panują tylko same demony. Są bodaj najpotężniejszymi czarownikami. - Trudna sprawa - przyznał Butler. - Powiedz mi więc, dlaczego od czasu do czasu, ni stąd, ni zowąd, demony się tu i ówdzie pojawiają? 102 Artemis poprawił go, kiwając palcem: - Ani tu, ani ówdzie, ani stąd, ani zowąd. Demony zawsze czuły przyciąganie świata, który był ich domem, wabiło je połączenie księżycowego i ziemskiego światła. Niemniej jednak demon dałby się pociągnąć z powrotem tylko wtedy, kiedy byłby w swoim ujściu tunelu czasowego, krateru. Poza tym nie może mieć wtedy przy sobie kotwicy trzymającej go w jego własnym wymiarze. Butler dotknął palcem bransoletki.

- Srebra. - Właśnie. A teraz, ze względu na potężny wzrost poziomu promieniowania na całym świecie, demony czują znacznie silniejsze przyciąganie osiągające z coraz większą częstotliwością poziom krytyczny. Butler z trudem nadążał. Niekiedy niełatwo być ochroniarzem geniusza. - Artemisie, myślałem, że nie będziemy wchodzić w szczegóły. Artemis mówił dalej, nie zważając na jego obiekcje. Nie miał zamiaru przestać, zwłaszcza gdy był w połowie wykładu. - Jeszcze chwilę, stary przyjacielu. Już prawie skończyłem. Chodzi o to, że teraz lokalne ekstrema występują znacznie częściej, niż sądzi Ogierek. Butler uniósł dłoń z wyciągniętym palcem. - No tak, ale demonom nic się nie stanie, jeżeli będą się trzymały z dala od krateru. Artemis uniósł tryumfalnie palec wskazujący. 103 - Tak! - powiedział dobitnie. - Tak właśnie można by pomyśleć. I tak myśli Ogierek. Ale kiedy nasz ostatni demon zszedł z kursu, ja przeliczyłem równanie od tyłu. Doszedłem do wniosku, że moc czaru temporalnego słabnie. A tunel ujawnia się coraz wyraźniej. Artemis poszerzył rurkę z lnianej serwetki w dłoni. - Teraz obszar, z którego demony są zasysane, jest większy, podobnie jak obszar, na którym lądują. Już niedługo nigdzie na Hybras nie będą bezpieczne. Butler zadał oczywiste pytanie: - Co będzie, kiedy czar tunelu w ogóle przestanie działać? - Tuż zanim to nastąpi, demony na całej Hybras zostaną wyciągnięte z wyspy, niezależnie od tego, czy będą miały przy sobie coś ze srebra. Kiedy tunel się zapadnie, niektóre znajdą się na Ziemi, większość na Księżycu, a reszta zostanie rozproszona w czasie i przestrzeni. Jedno jest pewne: niewiele ich przeżyje, a te, którym się uda, zostaną zamknięte w laboratoriach i ogrodach zoologicznych. Butler zmarszczył brwi. - Musimy powiadomić o tym Holly. - Tak - zgodził się z nim Artemis. - Ale nie teraz. Potrzebny mi jeszcze jeden dzień, żeby potwierdzić wszystkie obliczenia. Nie mam zamiaru iść do Ogierka z gołą teorią. - Niech zgadnę - powiedział Butler. - Sycylia, tak? Siedzieli więc w loży teatru Massimo Bellini, a Butler nie był do końca pewien, po co tu przyjechali. Jeżeli 104 Artemis miałby rację i demon zmaterializowałby się na scenie, Lud ze świata wróżek wpadłby w poważne

kłopoty. Jeśli zaś wróżki będą miały poważne kłopoty, Artemis zdoła im pomóc. Butler właściwie czuł dumę z tego, że młody człowiek, którym się opiekuje, robi coś nie tylko dla siebie. Mieli jednak tylko tydzień na zrealizowanie zadania i powrót do zamku Fowlów, ponieważ za siedem dni rodzice Artemisa wracali z Rhode Island, gdzie Artemis Fowl Senior w końcu został właścicielem sztucznej nogi biohybrydowej, zastępującej tę, którą stracił, kiedy rosyjska mafia wysadziła w powietrze jego statek. Butler wyjrzał z loży i ogarnął wzrokiem setki złotych łukowatych przejść i ponad tysiąc trzystu widzów czerpiących radość z błyskotliwego wykonania Normy Belliniego. - Najpierw budynek Gaudiego, a teraz ten teatr - powiedział ochroniarz. Jego słowa słyszał tylko Artemis, bo ich loża była oddzielona od innych, a dźwięki orkiestry i głosy śpiewaków rozbrzmiewały potężnie w murach opery. - Czy te demony nigdy się nie materializują w spokojniejszych miejscach? Artemis szepnął: - Pozwól, żeby twoje wnętrze wypełniła wysublimowana muzyka, delektuj się przedstawieniem. Wiesz, jak trudno jest dostać miejsce w loży na operę Vincenza Belliniego? Zwłaszcza na Normę, która wymaga bardzo wiele od sopranu. A partię sopranu, szczególnie koloratury, śpiewaczka wykonuje w sposób doskonały, da się ją porównać do samej Callas. 105 Butler westchnął. Z w y k ł e m u człowiekowi byłoby trudno załatwić lożę w tej operze, ale Artemis po prostu zadzwonił do swojego znajomego miliardera, Giovanniego Zito, bardzo zaangażowanego w działalność na rzecz ochrony środowiska. Sycylijczyk chętnie oddał mu swoją lożę za dwie skrzynki najlepszego bordeaux. Nic dziwnego - przecież Artemis niedawno zainwestował ponad dziesięć milionów euro w badania Zito nad oczyszczaniem wody. „Sycylijczyk pijący bordeaux? - Artemis chichotał w słuchawkę telefonu. - Powinieneś się wstydzić”. - Celuj zegarkiem w scenę - nakazał Artemis, przerywając rozmyślania Butlera. - Istnieje szansa, wprawdzie minimalna, że przyłapiemy demona bez srebra, nawet jeżeli będzie daleko od krateru, ale jeżeli się pojawi, chciałbym go sfilmować i udowodnić Ogierkowi, że moja teoria jest słuszna. Jeśli nie będziemy mieli stuprocentowego dowodu, Rada Wróżek nie podejmie zdecydowanych kroków. Butler sprawdził, czy kryształek jego zegarka, który działał również jak soczewka kamery, jest skierowany pod odpowiednim kątem na scenę. - Kamera jest w porządku, ale jeżeli nie masz nic przeciwko temu, nie będę pozwalał wysublimowanej muzyce na przepływanie przez moją duszę, mam już dość roboty z pilnowaniem, żeby nic ci się nie stało. Teatr Massimo Bellini był dla ochroniarza jak nocny koszmar. Mnóstwo wyjść i wejść, ponad tysiąc widzów, których nie da się przeszukać, setki kapiących złotą 106

farbą łukowatych przejść, które mogły kryć strzelca wyborowego, niezliczone korytarzyki, półpiętra i wnęki, które prawdopodobnie nie figurowały na architektonicznym planie teatru. Mimo to Butler był w miarę spokojny, wiedząc, że zrobił wszystko, co mógł, by strzec Artemisa. Oczywiście istniały pewne rzeczy, przed którymi ochroniarze nie mogli nikogo ochronić, a Butler miał się niedługo o tym dowiedzieć. Rzeczy niewidzialne. Telefon Artemisa delikatnie zawibrował. Zazwyczaj nastolatek z pogardą patrzył na ludzi, którzy nie wyłączali telefonu w czasie przedstawienia, ale ten aparat był bardzo szczególny i chłopiec nigdy go nie wyłączał. Był to komunikator wróżek, który podarowała mu Holly Nieduża, wyposażony w kilka modyfikacji i dodatków, które Artemis wykonał własnoręcznie. Telefon miał kształt i rozmiar monety o nominale dwóch euro, w jego środku znajdował się pulsujący czerwony kryształ. Był to omnisensor wróżek, który współpracował z każdym systemem komunikacyjnym, również z ludzkim organizmem. Telefon był ukryty w dosyć ostentacyjnym pierścieniu, tkwiącym na środkowym palcu Artemisa. Teraz chłopiec przekręcił pierścień w ten sposób, że telefon leżał na jego dłoni, po czym zacisnął trzy środkowe palce, prostując jednocześnie kciuk i mały palec. Czujnik przeniósł wibracje na mały palec i wysłał je jako wzorce głosowe, wykorzystując również kości dłoni, aby przekazywać głos dzwoniącego do czubka kciuka. 107 Artemis wyglądał jak chłopiec rozmawiający przez wyimaginowany telefon. - Holly? - powiedział. Butler przyglądał się, jak Artemis słucha czegoś przez kilka chwil, a następnie wyłącza telefon, przekręcając pierścień na poprzednie położenie. Artemis spojrzał spokojnie na Butlera. - Nie wyciągaj broni - powiedział. Oczywiście Butler natychmiast sięgnął do swojego sig sauera. - Wszystko w porządku - powiedział Artemis uspokajająco. - Ktoś tu jest. Ktoś, kogo znasz. Dłoń Butlera opadła na bok. Wiedział, o kim mowa. Na pokrytym pluszem fotelu obok Artemisa zmaterializowała się Holly Nieduża. Kolana miała podciągnięte pod brodę, a jej szpiczaste uszy przykrywał czarny hełm. Kiedy z delikatnym poszumem przechodziła w widzialne spektrum, pełna osłona twarzy rozpadła się na kilka części i schowała we wnętrzu hełmu. Przybycie Holly do świata ludzi ukryła ciemność teatru. - Dobry wieczór, Błotniacy - powiedziała, uśmiechając się. W jej migdałowych oczach błyskały diabelskie iskierki, a dokładniej: e l f i c k i e iskierki. - Dzięki za uprzedzenie przez telefon - powiedział sarkastycznie Butler. - Nie chciałabyś nikogo przestraszyć, prawda? Żadnego migającego światła? Zazwyczaj kiedy wróżki posługują się magią, aby ochronić się nią jak tarczą, jedyną rzeczą widzialną jest

delikatna poświata, przypominająca drżące rozgrzane 108 powietrze. Tym razem pojawienie się Holly nie wywołało takiego efektu. Poklepała się po ramieniu. - Nowy kombinezon. Cały wykonany z inteligentnych wafelków. Wibruje razem ze mną. Artemis przyglądał się badawczo jednemu z wafelków i zauważył w materiale mikrowłókna. - Dzieło Ogierka? Model wykonany dla Sekcji Ósmej. Holly nie potrafiła ukryć zdziwienia. Uszczypnęła Artemisa zaczepnie w ramię. - Skąd wiesz o Sekcji Ósmej? Nie wolno nam mieć żadnych sekretów? - Ogierek nie powinien mnie szpiegować - powiedział Artemis. - Jeżeli można się dostać do środka, można i wrócić tą samą drogą. Chyba powinienem ci pogratulować nowej pracy. Ogierkowi również. - Kiwnął głową w kierunku maleńkiego obiektywu nad prawym okiem Holly. - Przygląda się nam? - Nie. Próbuje dojść, skąd wiesz, że się nie przygląda. Ale wszystko filmujemy. - Rozumiem, że rozmawiamy o demonach. - Niewykluczone. Butler wszedł między nich, przerywając werbalną potyczkę, która miała zaraz nastąpić: - Zanim zaczniecie negocjować, może byśmy się przywitali? Holly uśmiechnęła się ciepło do ogromnego ochroniarza. Uruchomiła elektroniczne skrzydła wbudowane w kombinezon i podfrunęła na poziom jego oczu. Pocałowała go w policzek, a potem otoczyła ramionami 109 głowę Butlera. Z trudem udało jej się złączyć dłonie. Butler postukał palcem w jej hełm. - Fajny sprzęt. Nie to, co ten złom używany w policji Niższej Krainy. - Masz rację - zgodziła się Holly, zdejmując hełm. - Zabawki, które mają w Sekcji Ósmej, są technologicznie całe lata do przodu w porównaniu ze standardem SKR. Płacisz, więc masz. Butler wyjął hełm z jej dłoni. - Jest tu coś, co mogłoby zainteresować starego żołnierza? Holly przycisnęła guzik komputera na nadgarstku. - Sprawdź sobie noktowizor. Widać jak... Jak w dzień. Tu jest taki sprytny filtr, który reaguje na światło przechodzące przez noktowizor, nie ma więc obawy, że oślepi cię błysk aparatu fotograficznego. Butler z uznaniem skinął głową. Kiedyś główną wadą noktowizorów było to, że żołnierz stawał się bezbronny z powodu nagłych rozbłysków światła. Nawet promień świecy mógł na chwilę oślepić komandosa z noktowizorem na oczach. Artemis odchrząknął. - Przepraszam, kapitan Nieduża. Czy macie zamiar cały wieczór zachwycać się tym hełmem, czy

możemy przejść do omawiania ważniejszych kwestii? Holly mrugnęła do Butlera. - Twój pan wzywa. Lepiej zobaczmy, czego chce. Holly wyłączyła skrzydła i usadowiła się w fotelu. 110 Skrzyżowała ramiona na piersi i spojrzała Artemisowi prosto w oczy. - W porządku, Błotniaku. Nastawiam uszu. - Demony. Musimy porozmawiać o demonach. Iskierki wesołości zniknęły z oczu Holly. - Dlaczego interesujesz się demonami, Artemisie? Artemis odpiął dwa górne guziki koszuli i wyciągnął złotą monetę na rzemieniu. Moneta miała w środku małą, okrągłą dziurkę. Wypaloną strzałem z broni laserowej Holly. - Podarowałaś mi to, kiedy ocaliłaś życie mojemu ojcu. Jestem ci coś winien. Jestem coś winien Ludowi. Zatem teraz ja coś dla was zrobię. Holly nie była całkiem przekonana. - Zazwyczaj zanim zrobisz coś dla Ludu, negocjujesz stawkę. Artemis przyjął oskarżenie lekkim skinieniem głowy. - To prawda. To b y ł a prawda. Ale się zmieniłem. Holly skrzyżowała ramiona na piersi. - No i? - No i to miło odkryć coś, co umknęło uwadze Ogierka, nawet jeżeli wpadłem na to przypadkiem. - No i? Artemis westchnął. - Dobrze. Jest i inny powód. - Tak też myślałam. Czego więc chcesz? Złota? Technologii? 111 - Nie. Nic z tych rzeczy. Artemis pochylił się do przodu. - Masz pojęcie, jak ciężko jest, kiedy człowiek przeżył tyle fantastycznych przygód razem z policją Niższej Krainy i nagle okazuje się, że to koniec? - Tak - odparła Holly. - Prawdę mówiąc, mam. - W ciągu tygodnia przeszedłem od ratowania świata do geometrii. Jestem znudzony, Holly. Dla mojego intelektu nie ma żadnych wyzwań, kiedy więc natknąłem się w Księdze Wróżek na ewangelię demonów,

zdałem sobie sprawę, że jest sposób na udział bez zmieniania czegokolwiek w szerszym sensie. Mógłbym po prostu zająć się obserwacją, a może i coś leciutko poprawić. Chodzi o obliczenia Ogierka. - Których jak wiesz, nie ma w Księdze - rzekła Holly. - Chcesz tylko obserwować. Akurat. Artemis odpowiedział na argument Holly machnięciem ręki. - To niegroźna działalność hakerska. Poza tym i tak zapoczątkował ją centaur. Zacząłem więc jeździć na miejsca materializacji, ale nic się nie działo, aż do Barcelony. Wprawdzie pokazał się demon, ale nie w tym miejscu i za późno. Po prostu udało mi się na niego wpaść. Gdyby Butler nie zakotwiczył mnie srebrem do naszego wymiaru, unosiłbym się teraz gdzieś w prehistorycznej przestrzeni. Holly zdławiła śmiech. - Po prostu miałeś szczęście. Wielki Artemis Fowl pokonuje potężnego Ogierka dzięki zwykłemu łutowi szczęścia! 112 - Łutowi szczęścia popartemu informacją, tak należałoby powiedzieć. Ale nieważne. Przeliczyłem ponownie dane i moje wnioski, gdyby ujrzały światło dzienne, mogłyby być prawdziwą klęską dla Ludu. Artemis był urażony. - No to śmiało, powiedz mi. Tylko w krótkich żołnierskich słowach, bo nie uwierzysz, ile się musiałam nasłuchać dzisiaj o naukach ścisłych. - To bardzo poważna sprawa, Holly - przerwał jej Artemis. Po jego słowach usłyszeli z sali kilkanaście gwałtownych „psst”. - Sprawa jest poważna - powtórzył ciszej. - Co się dzieje? - spytała Holly. - Rzeczywiście to kwestia udostępnienia twoich obliczeń Ogierkowi, który zajmie się resztą za pomocą projektorów odkształcania światła? - Nie całkiem - odparł Artemis, sadowiąc się w fotelu. - Jeżeli w ciągu kilku minut na tej scenie pojawi się demon, to niedługo na całym świecie nie starczy projektorów. Jeżeli mam rację i czar czasu zniknie, wtedy Hybras i wszyscy mieszkańcy wyspy przeniosą się wkrótce z powrotem w nasz wymiar. Większość demonów tego nie przeżyje, ale te, które przeżyją, będą wyskakiwać gdzie bądź i o dowolnej porze. Holly spojrzała na scenę. Kobieta o kruczoczarnych włosach śpiewała śmiesznie wysokie nuty przez śmiesznie długi czas. Holly zastanawiała się, czy artystka w ogóle zauważyłaby demona wyskakującego skądś na sekundę czy dwie. Dzisiaj nie miało dojść do żadnej materializacji. Ale jeżeli dojdzie, będzie to oznaczało, 113 że jak zwykle Artemis ma rację i że w drodze jest mnóstwo innych demonów. A jeżeli tak się stanie, Artemis Fowl i Holly Nieduża będą bardzo, ale to bardzo zajęci ratowaniem Ludu wróżek. Po raz kolejny. Holly spojrzała z ukosa na Artemisa, który przyglądał się uważnie scenie przez lornetkę teatralną. Nigdy

mu tego nie powie, ale jeżeli uratowaniem rasy wróżek miałby się zająć jakiś człowiek, to Artemis był prawdopodobnie najlepszym człowiekiem albo mówiąc dokładnie: najlepszym chłopcem do tego zadania. Wyspa Hybras, Przedpiekle Numer Jeden z trudem piął się w kierunku pierwszych skał na zboczu wulkanu. Na ścieżce minęło go kilka demonów, ale nikt nie próbował go odwodzić od powziętego zamiaru. Wpadł nawet na Hadleya Shrivelingtona Basseta, który zaproponował, że wydrapie mu pazurem mapę na kawałku kory. Numer Jeden podejrzewał, że jeżeli uda mu się przeskoczyć przez wymiar czasoprzestrzeni, nikt nie będzie za nim tęsknił bardziej niż za ulubionym celem do strzelania z kuszy. Może poza tą demonicą z czerwonymi znakami na skórze, która często się do niego uśmiechała. Tą z osiedla. Może ona za nim zatęskni? Numer Jeden zatrzymał się w pół kroku, kiedy zdał sobie sprawę, że jedynym przedstawicielem rasy demonów, któremu zrobi 114 jakąkolwiek różnicę, czy tu jest, czy go nie ma, jest ktoś, z kim nigdy nie zamienił ani słowa. Jęknął głośno. Co za przygnębiająca myśl! Numer Jeden powlókł się dalej i minął ostatni punkt ostrzegawczy, który z typową dla demonów subtelnością przedstawiał umazaną krwią, zatkniętą na kiju czaszkę wilka. - Co to właściwie ma znaczyć? - mruknął Numer Jeden, kiedy minął znak. - Wilczy łeb na kiju. Dziś wilcze mięso z rusztu. Przynieś z domu własnego wilka. Ruszt. Kolejne słowo z Ogródeczka Panny Heatherington Smythe. Numer Jeden usiadł na brzegu skały i pokręcił trochę tyłeczkiem, żeby wykopać otworek na ogon. Co mu szkodzi usiąść wygodnie, zanim skoczy sto metrów w dół, w paszczę dymiącego wulkanu. Oczywiście, nawet jeżeli mu się nie uda i nie przedostanie się do starego kraju, nie wyparuje pod wpływem temperatury lawy. Nie, prawdopodobnie całą drogę w dół będzie się obijał o skały. Cóż za radosna myśl! Z miejsca na grani, gdzie siedział, Numer Jeden widział postrzępiony otwór krateru i rytmicznie pojawiające się, wyrzucane z jego wnętrza kłęby dymu, płynące ku niebu jak oddech śpiącego olbrzyma. Na tym polegała natura czaru temporalnego - pewne zdarzenia przebiegały tak, jakby Hybras wciąż była przyłączona do reszty świata, choć czas płynął w niej inaczej. Wulkan wciąż dymił, a od czasu do czasu wyrzucał jęzory płomieni, choć Ziemi pod nim nie było. 115 Jeżeli Numer Jeden miałby zachować uczciwość wobec samego siebie, musiałby przyznać, że jego determinacja słabnie. Łatwo sobie wyobrazić wskoczenie do międzywymiarowego krateru, kiedy się toczy zawiniętych w kokony kolegów z klasy do pokrytej twardą skorupą dziury z łajnem. Teraz jednak, gdy opadały na niego płatki popiołu, Numerowi Jeden wydawało się, że gorzej już być nie może. Mimo wszystko

coś było w słowach Abbota. Teraz jednak, gdy siedział na grani, a łagodny powiew wiatru chłodził płytki na jego piersi, rzeczywistość nie wydawała mu się taka ponura. Przynajmniej żył, a nie było żadnej gwarancji, że krater prowadzi gdziekolwiek indziej niż do wnętrza wulkanu. Żaden z demonów nie wrócił stamtąd cało. Wracali, to prawda. Niektórzy zamarznięci w blokach lodu, niektórzy spaleni na węgiel, ale żaden nie był zdrowy i silny jak przywódca grupy. Numer Jeden sam nie wiedział dlaczego, ale kiedy myślał teraz o tym, co robił Abbot, udręki, które cierpiał z rąk przywódcy demonów, wydały mu się snem, jakby pozostały za mgłą, trudno było je sobie przypomnieć. Pamiętał tylko piękny, mocny głos, który go namawiał, żeby przeszedł na drugą stronę. Szaleństwo Księżyca. Tu tkwiło sedno. Księżyc przyciąga demony. Śpiewa im, burzy ich krew. Demony nocą śnią o Księżycu i zgrzytają zębami, kiedy znika. W każdej chwili tak zwanego dnia tutaj, na Hybras, można spotkać demona, który przystaje w pół kroku i wpatruje 116 się w przestrzeń, w miejsce, gdzie kiedyś był Księżyc. On jest ich częścią, żywą częścią ich organizmów, a na poziomie atomów są jednością. Wokół krateru wciąż się unosiły strzępy czaru czasoprzestrzennego. Wiry magii, kręcące się wokół górskiego szczytu, zahaczające każdego demona, który był na tyle głupi, by dać się tu złapać bez srebra. W magii przechowała się pieśń Księżyca namawiająca demony do powrotu, kusząca je wizjami białego światła i bezcielesnej lekkości. Kiedy jedna z bladych macek oplecie umysł demona, robi on wszystko, by znaleźć się bliżej źródła. Magia i księżycowe szaleństwo wlewają nową energię w atomy jego istnienia, pobudzają elektrony dążące ku nowym orbitom, zmieniają jego strukturę molekularną i ciągną go przez czas i przestrzeń. Tylko jednak w słowach Abbota można było znaleźć potwierdzenie, że podróż zakończy się na Ziemi. Mogłaby się też skończyć na Księżycu, a chociaż demony uwielbiały go, wiedziały, że nikt nie przeżyje na jego nagiej powierzchni. Starszyzna mówiła, że nikt nie przeleci blisko Księżyca, nawet wróżki. Zamarzają one w locie na śmierć, spadają w dół na Ziemię, pikując spiralnie z zamarzniętymi skrzydłami i sinymi twarzami. Sam nie wiedząc dlaczego, Numer Jeden chciał wyruszyć w podróż właśnie dzisiaj. Chciał, żeby Księżyc przywołał go do krateru, a następnie złożył tam, gdzie znajdował się też inny czarownik. Ktoś, kto nauczy go panować nad rozpierającą go mocą. Niemniej- przyznawał 117 zniechęcony i nieszczęśliwy diabełek - nie znajdował w sobie dość odwagi. Nie potrafił tak zwyczajnie i po prostu rzucić się w głębinę skalistego krateru. Podstawa wulkanu była usiana zwęglonymi zwłokami tych, którzy tak jak on wyobrażali sobie, że woła ich Księżyc. Skąd ma wiedzieć, czy rzeczywiście kusi go moc Księżyca, czy też jest to gra wyobraźni?

Numer Jeden podparł brodę dłońmi. Nie pozostało nic, tylko wrócić do szkoły. Trzeba obrócić na drugi bok diabełki tkwiące w dziurze z łajnem, w przeciwnym razie zostaną im na skórze brązowe ślady. Westchnął głęboko. Nie po raz pierwszy odbywał tę drogę. Już nieraz czuł się tak zdesperowany. Tym razem Numer Jeden naprawdę jednak myślał, że mu się uda. Usłyszał w głowie głos Abbota, namawiający go, żeby zrobił krok dalej. Niemal bez bólu wyobraził sobie, że rozszalałe skały pędzą w jego kierunku. Prawie. Numer Jeden bawił się srebrną bransoletką na ręce. Tak łatwo byłoby ten drobiazg zsunąć z dłoni i zniknąć. „Zsuń ją w takim razie, maleńki - mówił głos w jego głowie. - Zsuń ją i chodź do mnie”. Numer Jeden nie był zdziwiony tym głosem. Właściwie bardziej odczuciem niż głosem. Numer Jeden sam ubierał je w słowa. Często toczył rozmowy z głosami w głowie. Z nikim innym nie mógł rozmawiać. Słyszał głosy Flambarda, szewca, lady Bonnie, starej panny i swój ulubiony: głos Bookie, sepleniącej plotkary. 118 Ten głos był nowy. Potężniejszy. „Jedna chwila bez srebra, a nowy świat stanie przed tobą otworem”. Numer Jeden wysunął dolną wargę i rozmyślał. Mógłby zdjąć bransoletkę. Tylko na chwilę. Co by mu szkodziło? Nie był blisko krateru, a magia rzadko błądzi poza granicami wulkanu. „Nic by nie zaszkodziło. Zupełnie nic. Wystarczy tylko raz pociągnąć...” Owa dziwna myśl opanowała teraz Numer Jeden całkowicie. Zdjęcie bransoletki będzie jak ćwiczenie przed dniem, kiedy w końcu znajdzie w sobie odwagę, poczuje ją i da się pociągnąć szaleństwu Księżyca. Wodził palcami po runach na srebrze. Były takie same jak znaki na jego klatce piersiowej. Podwójny czar. Odstraszający magię księżyca. Usunięcie jednych oznaczało, że siła jego własnych znaków zostanie odwrócona i pociągnie go prosto ku Księżycowi. „Zdejmij ją. Odwróć siłę ciągu”. Numer Jeden patrzył na swoje palce chwytające brzeg bransoletki. Był jak zamroczony, choć coś w nim buzowało. Nowy głos przesłonił jego umysł jak strzęp mgły. Teraz całkowicie nad nim zapanował. „Będziemy razem, ty i ja. Będziesz się kąpał w moim świetle”. „Kąpał w moim świetle?” - pomyślał Numer Jeden resztkami świadomości. Ten nowy głos brzmi dosyć pompatycznie. Bookie cię nie polubi. 119 „Zdejmij ją, mój malutki”. Numer Jeden patrzył, jak jego własna dłoń przeciąga bransoletkę przez palce. Był bezsilny. Nie mógł się powstrzymać. Nie to, żeby chciał to zrobić. „Szaleństwo Księżyca - teraz zdał sobie z tego sprawę, chwytając się resztek świadomości. - Tak daleko,

aż do końca. Jak to możliwe?” Było w nim coś, co wiedziało. Może ta część, która była czarownikiem, kto wie? „Czar traci moc. Nikt nie jest bezpieczny”. Numer Jeden patrzył, jak bransoletka - kotwica trzymająca go w tym samym co innych wymiarze ześlizguje mu się z palców i wirując, opada na ziemię. Wydawało mu się, że to wszystko dzieje się w zwolnionym tempie, srebro płynęło powoli i migotało jak światło słońca przenikające przez wodę. Numer Jeden poczuł łaskotanie, które nadchodzi, kiedy każdy atom ciała ma za dużo energii i eksploduje, zmieniając się w postać gazową. Prawdę mówiąc, to powinno strasznie boleć, ale ciało nie wie, jak zareagować na tego rodzaju autodestrukcję, przywołuje więc odczucie dziwacznego łaskotania. Nie było czasu, żeby krzyknąć - Numer Jeden mógł tylko zniknąć, zamieniając się w milion błyszczących punkcików światła, które szybko utworzyły wąski promień, podążający ścieżką do innego wymiaru. Kilka sekund później nie było już nic, co by wskazywało na to, że kiedykolwiek przebywał tu Numer Jeden - oprócz wirującej bransoletki. 120 Minie dużo czasu, to oczywiście bardzo względne, zanim ktoś zacznie za nim tęsknić. Ale nikogo nie obchodził na tyle, żeby od razu zaczęto go szukać. Teatr Massimo Bellini, Sycylia Gdyby ktoś spojrzał na Artemisa Fowla, mógłby pomyśleć, że przyszedł on tutaj tylko po to, by posłuchać opery. Jedną ręką trzymał lornetkę, wzrokiem omiatając scenę, a drugą dyrygował orkiestrą, nie opuszczając ani jednej nuty. - Maria Callas jest powszechnie uznawana za najlepszą Normę - powiedział do Holly, która skinęła uprzejmie głową, a później podniosła oczy na Butlera. - Muszę wam coś jednak wyznać. Z ręką na sercu wolę Montserrat Caballé. Śpiewała tę partię w latach siedemdziesiątych. Mam oczywiście tylko nagrania, ale moim zdaniem interpretacja Caballé jest bardziej krwista. - Naprawdę? - powiedziała Holly. - Próbuję się tym przejąć, Artemisie, wierz mi. Sądziłam jednak, że to będzie już wszystko, kiedy ta pani zaśpiewa. No i wciąż śpiewa, ale nie jest po wszystkim. Artemis uśmiechnął się, pokazując siekacze. - Masz na myśli Wagnera. Butler nie brał udziału w tej operowej konwersacji. Dla niego śpiew był kolejną rozpraszającą uwagę warstwą rzeczywistości, od której trzeba było się uwolnić. Postanowił jednak przetestować filtr noktowizyjny w nowym hełmie Holly. Jeżeli rzeczywiście można uporać 121

się z problemem rozświetlających noktowizor rozbłysków, jak twierdzi Nieduża, będzie musiał poprosić Artemisa, żeby mu taki załatwił. Nie trzeba dodawać, że hełm Holly na głowę Butlera nie pasował. Prawdę mówiąc, ochroniarz ledwie mógłby go wcisnął na pięść, wyciągnął więc lewą soczewkę wizjera na tak daleko, że przyłożywszy hełm do policzka, mógł patrzeć przez niego jednym okiem. Wrażenie było imponujące. Filtr skutecznie wyrównywał natężenie światła w całym budynku. Było intensywniejsze lub ciemniejsze w zależności od tego, gdzie padało, teraz więc każdy widz w budynku opery, każdy śpiewak na scenie był widoczny w tym samym oświetleniu. Śpiewacy robili wrażenie oklejonych makijażem, a siedzący w lożach zostali pozbawieni cieni, w których mogliby się ukryć. Butler zrobił przegląd lóż, z satysfakcją stwierdzając, że nie widać żadnego zagrożenia. Zauważył dużo dłubania w nosie i trzymania się za ręce, niekiedy jednocześnie, ale na oko nie było żadnego niebezpieczeństwa. A jednak - w loży drugiego piętra tuż przy scenie siedziała dziewczynka z burzą blond loków, ubrana elegancko, stosownie jak na wieczór w operze. Butler natychmiast sobie przypomniał, że tę samą dziewczynkę widział podczas materializacji demona w Barcelonie. Teraz jest tutaj. Zbieg okoliczności? Takie coś się nie zdarza. Z doświadczenia ochroniarza wynikało, że jeżeli widziało się zupełnie obcą osobę więcej niż jeden raz, to albo ten ktoś cię śledzi, albo zmierzacie do tego samego celu. 122 Przyjrzał się reszcie widzów w loży. Za dziewczynką siedziało dwóch mężczyzn. Jeden mniej więcej pięćdziesięcioletni, z brzuszkiem, w drogim ciemnym garniturze, filmował scenę kamerą zamontowaną w telefonie komórkowym. To ten pierwszy facet z Barcelony. Drugi też tam był, wyglądał na Chińczyka, chudy, żylasty, o sztywnych, sterczących włosach. Butler miał wrażenie, że mężczyzna jeszcze nie przyszedł do siebie po urazie nogi i majstrował przy jednej ze swoich kul. Odwrócił ją, zdjął gumową końcówkę, a teraz przyłożył ją sobie do ramienia jak strzelbę. Butler automatycznie wsunął się między Artemisa a mężczyznę, by znaleźć się na ewentualnej linii ognia. Jednak broń nie była wymierzona w jego podopiecznego, mężczyzna celował w scenę, mniej więcej metr od sopranu. Dokładnie tam, gdzie - jak Artemis oczekiwał - miał pojawić się jego demon. - Holly - powiedział niskim, spokojnym głosem. - Sądzę, że powinnaś włączyć kombinezon ochronny. Artemis odjął od oczu lornetkę. - Jakieś problemy? - Może - odparł Butler. - Chociaż nie nasze. Sądzę, że ktoś oprócz was wie o nowych współrzędnych materializacji i chyba coś planuje. Nie tylko obserwację. Artemis podparł dwoma palcami brodę i zaczął szybko myśleć. - Gdzie?

- Drugie piętro. Tuż obok sceny. Widzę coś, co może być bronią wycelowaną w scenę. Niestandardową bronią. Coś w rodzaju przerobionej wiatrówki. 123 Artemis pochylił się do przodu, chwytając za mosiężną poręcz. - Chcą wziąć demona żywcem, jeżeli się pokaże. W takim wypadku będą potrzebowali czegoś, by odwrócić naszą uwagę. Holly skoczyła na równe nogi. - Co możemy zrobić? - Już za późno, nie powstrzymamy ich - powiedział Artemis, marszcząc czoło. - Jeżeli teraz zrobimy coś, co ma odwrócić uwagę wszystkich, demon zostanie ujawniony. Jeżeli ci ludzie byli dostatecznie sprytni, żeby się tu znaleźć, możesz być pewna, że mają porządny plan. Holly odebrała Butlerowi swój hełm i włożyła go na głowę, przykrywając twarz i uszy. Wewnętrzne poduszki powietrzne napełniły się automatycznie i objęły jej głowę. - Nie pozwolę im tak po prostu porwać kogoś ze świata wróżek. - Nie masz wyboru - rzucił Artemis, ryzykując kolejne objawy niezadowolenia na widowni. - Najlepszy i najbardziej prawdopodobny scenariusz jest taki, że nic się nie stanie. Nie będzie żadnej materializacji. Holly zrobiła niezadowoloną minę. - Wiesz tak dobrze jak ja, że los nie podsuwa nam nigdy najlepszych scenariuszy. Bo masz w sobie za dużo złej karmy. Artemis musiał się zaśmiać. - Oczywiście masz rację. Najgorszy scenariusz jest taki, że demon się pojawia, oni go neutralizują za pomocą 124 lotki wystrzelonej ze strzelby, my się wtrącamy, w tym całym bałaganie i chaosie demona zgarnia miejscowa polizia i wszyscy lądujemy w pudle. - To niedobrze. Pozostaje nam więc tylko siedzieć wygodnie i patrzeć. - Butler i ja pozostaniemy tu i będziemy patrzeć. A ty leć tam i rejestruj, ile się da. Idź za nimi, kiedy się oddalą. Holly przeprowadziła aktywację skrzydeł. Wysunęły się z plecaczka, pobłyskując błękitnymi iskrami, kiedy komputer wysłał do nich impulsy elektryczne. - Ile mam czasu? - spytała Holly, znikając z pola widzenia. Artemis spojrzał na stoper w zegarku. - Jeżeli się pospieszysz... - powiedział. - Właściwie nie zostało ci już ani sekundy.

Holly rzuciła się z loży i przeleciała nad widownią, kontrolując trajektorię za pomocą joysticka wbudowanego w kciuk rękawiczki. Płynęła nad głowami zgromadzonych ludzi dla wszystkich niewidoczna. Dzięki filtrom noktowizyjnym w hełmie wyraźnie widziała boczną lożę tuż przy scenie. Artemis się mylił. Jest jeszcze czas, żeby wszystkiemu zapobiec. Holly będzie musiała lekko przesunąć strzelbę wymierzoną w scenę i strzelec chybi. Wtedy nie przejmą demona, a Sekcja Ósma będzie mogła spokojnie śledzić Błotniaków. Trzeba tylko delikatnie dotknąć łokcia snajpera pałką elektryczną, żeby na kilka 125

sekund stracił kontrolę nad funkcjami motorycznymi. To dla demona mnóstwo czasu, spokojnie się pojawi, a następnie zniknie. Wtedy właśnie Holly poczuła płonący ozon, a na ramieniu falę gorąca. Artemis się nie mylił. Nie było czasu. Coś nadchodziło. Numer Jeden pojawił się na scenie w stanie mniej więcej nienaruszonym. Podróż kosztowała go utratę kawałka palca wskazującego prawej dłoni i około dwóch gigabajtów wspomnień. Nie były to jednak dobre wspomnienia, nigdy nie miał też dużych zdolności manualnych. Dematerializacja nie jest procesem bardzo bolesnym, ale akurat materializacja to proces bardzo pozytywny. Mózg jest zadowolony, wykrywszy najważniejsze elementy organizmu, które są znów razem. Do tego stopnia, że radośnie uwalnia do krwi potok endorfin. Numer Jeden patrzył w przestrzeń, gdzie kiedyś był jego cały palec wskazujący. - Co za widok! - powiedział, uśmiechając się głupkowato. - Nie ma palca! Wtedy właśnie zauważył ludzi - wielką rzeszę usadowioną koliście, a koła te wznosiły się ku niebu. Numer Jeden od razu się zorientował, gdzie jest. - Teatr. Jestem w teatrze. Tylko siedem i pół palca. To znaczy, ja mam tylko siedem i pół palca, a nie teatr. Po głośnym wypowiedzeniu tego zdania znów zachichotał i to właściwie byłoby na tyle, jeżeli chodzi o 126 Numer Jeden. Po chwili zostałby bowiem porwany w dalszą podróż i obudziłby się na następnym przystanku swojej nadprzestrzennej wycieczki, gdyby pewien człowiek siedzący obok sceny nie mierzył w niego z jakiejś rury. - Rura - powiedział Numer Jeden, dumny ze swojej znajomości ludzkiego słownika, pokazując w jej kierunku palcem, który nie do końca był obecny. Od tego momentu wydarzenia nabrały ogromnego tempa, przypominały pomieszane, pospiesznie nakreślone żywym kolorem linie. Z jednego końca rury coś błysnęło i coś eksplodowało nad jego głową. Pszczoła użądliła Numer Jeden w nogę, jakaś kobieta wrzasnęła przeraźliwie. Stado zwierząt - kto wie, czy nie słoni - przebiegło tuż pod nim. A najdziwniejsze, że grunt usunął mu się spod nóg i wszystko pociemniało. Czerń była szorstka, dotykała jego palców i twarzy. Ostatnią rzeczą, którą usłyszał Numer Jeden, zanim uspokoiła go jego osobista ciemność, był głos. Nie był to głos demona - był o ton wyższy, coś między ptakiem a dzikiem. - Witamy, demonie - powiedział głos, który następnie zachichotał. „Oni wiedzą - pomyślał Numer Jeden i z pewnością wpadłby w panikę, gdyby rozprzestrzeniający się po całym jego organizmie wodzian chloru, wprowadzony przez udo, pozwalał na taki wysiłek umysłowy. - Oni

wszystko o nas wiedzą”. Środek uspokajający zaczął 127 łagodnie pieścić jego mózg, spychając go ze skały w przepastną czarną dziurę. Siedzący w loży Artemis obserwował rozgrywające się wydarzenia jak sztukę teatralną. Pełen podziwu uśmiech uniósł kąciki jego ust. Plan rozwijał się cudownie jak kosztowny, tunezyjski dywan. Ten, kto za tym stoi, jest dobry. Więcej niż dobry. Może to nawet jakiś krewniak? - Kieruj kamerę na scenę - powiedział Artemis do Butlera. - Holly sfilmuje lożę. Butlera aż korciło, żeby chronić tyły Holly, ale jego miejsce było przy Artemisie. Poza tym kapitan Nieduża potrafi o siebie zadbać. Butler sprawdził, czy kryształ w jego zegarku jest nakierowany na scenę. Artemis nigdy by ochroniarzowi nie wybaczył, jeżeli straciłby choć nanosekundę akcji. Opera na scenie właściwie już się kończyła. Norma prowadziła Polliona na stos, gdzie oboje mieli spłonąć. Oczy wszystkich widzów skierowane były na nią - z wyjątkiem tych, którzy brali udział w dramacie świata wróżek. Muzyka była rozbudowana, rozbrzmiewała miękko, tworząc zarazem niespodziewane tło dźwiękowe dla prawdziwego dramatu w sycylijskim teatrze. Zaczęło się od elektrycznego rozbłysku w głębi sceny, po prawej stronie. Ledwie zauważalnego, chyba że się na niego czekało. Nawet jeśli któryś z widzów rzeczywiście zauważył dziwne światło, nie robił z tego afery. Równie dobrze mogło to być światło odbite albo 128 jeden z efektów specjalnych, jakie uwielbiają dyrektorzy teatrów operowych. „Świetnie - pomyślał Artemis, czując, że krew szybciej krąży w jego żyłach, a koniuszki palców drżą ze zniecierpliwienia. - Coś się zaczyna. Nowa gra”. „Coś” zaczęło się materializować wewnątrz połyskującej błękitnej otoczki. Przybrało nie do końca wyraźny, humanoidalny kształt. Demon był mniejszy niż ostatnim razem, ale to zdecydowanie demon, na pewno n i e odbity rozbłysk światła. Początkowo kształt był niematerialny, duchowy, ale po chwili zaczął gęstnieć, zrobił się mniej przejrzysty i jakby bardziej z tego świata. „Teraz - pomyślał Artemis. - Zakotwiczcie go, a jednocześnie go uśpijcie”. Z cieni po drugiej stronie teatru wychynęła smukła, srebrna rura. Rozległ się delikatny dźwięk, jakby odkorkowywanej butelki, a z końca rury wyleciała strzałka. Artemis wiedział, że kierowała się prosto w nogę istoty. Najlepsza byłaby noga. Dobre miejsce i taki strzał raczej nie uśmierci. Pocisk ze srebrnym czubkiem, a w nim jakaś mieszanka usypiająca. Stworzenie próbowało się skomunikować ze światem i robiło gwałtowne gesty. Artemis usłyszał kilka zdumionych westchnień z widowni, kiedy zauważono jakiś kształt wewnątrz światła. „Bardzo dobrze. Zakotwiczyliście go. Teraz trzeba coś zrobić, żeby odwrócić uwagę widzów. Coś

głośnego i zdecydowanego, lecz niezbyt groźnego. Jeżeli ktoś 129 zostanie ranny, z pewnością rozpocznie się dochodzenie”. Artemis przeniósł wzrok na demona tkwiącego teraz w gęstym cieniu. Po operze przetaczało się walcem drogowym crescendo z czwartego aktu. Sopran podnosił histeryczny lament. Śpiewaczka przykuwała całą uwagę widzów. Nie wszystkich jednak. W operze zawsze się znajdzie kilku znudzonych, zwłaszcza kiedy się zbliża czwarty akt. Wzrok takiej osoby będzie błądził po sali, szukając czegoś, czegokolwiek interesującego, na czym mógłby spocząć. Zaraz wzrok ten zatrzyma się na małym demonie w głębi sceny, po prawej stronie, chyba że na czymś innym. Jakby na dany znak wielka lampa sceniczna urwała się z uchwytu nad sceną i jak olbrzymie wahadło popłynęła na grubym kablu, rozdzierając materię tła scenografii. Wszystko było doskonale widać i słychać. Eksplodowała żarówka, posyłając na scenę i orkiestrę deszcz szkła. Rozżarzone drobinki oświetliły wszystko efektownym blaskiem magnezji, oślepiając na chwilę widzów, którzy się temu przyglądali. A przyglądała się temu niemal cała widownia. Szkło leciało na orkiestrę, muzycy w panice uciekali w kierunku proscenium, ciągnąc za sobą instrumenty. Kakofonia jęczących strun, przewracanych czyneli i bębnów zagłuszała echa arcydzieła Belliniego. „No ładnie - pomyślał Artemis z podziwem. - Ktoś majstrował przy zawieszeniu i druciku w lampie. Uciekająca w panice orkiestra to efekt dodatkowy”. 130 Artemis przyglądał się temu z uznaniem, rejestrując akcję dramatu kątem oka. Skupiał się bowiem na maleńkim demonie zagubionym w cieniach za scenografią. „Gdybym to był ja - pomyślał irlandzki nastolatek - kazałbym Butlerowi wrzucić to małe stworzenie do czarnego worka i uciec ze sceny tylnymi drzwiami do samochodu terenowego. Bylibyśmy na promie do Rawenny, zanim ekipie technicznej udałoby się wymienić żarówkę”. Wydarzenia jednak przybrały nieco inny obrót. Pod demonem otworzyła się zapadnia sceniczna, a on zniknął na hydraulicznie opuszczanej platformie. Artemis z podziwem pokręcił głową. Bajka! Jego tajemniczy przeciwnicy z pewnością przejęli kontrolę nad systemem komputerowym opery. Gdy pojawił się demon, wysłali polecenie otwarcia odpowiedniej zapadni. Ktoś na pewno czeka pod sceną, przeniesie śpiącego demona do czekającego z włączonym silnikiem pojazdu gdzieś z tyłu za budynkiem. Artemis wychylił się przez poręcz i wpatrywał się w widownię. W miarę jak zapalały się światła, widzowie przecierali zdumione oczy i nieśmiało komentowali wydarzenia, budząc się z szoku. Nikt nie mówił o demonach. Nikt nie pokazywał niczego palcem i nie wrzeszczał. Widownia była świadkiem idealnej realizacji

doskonałego planu. Artemis spojrzał w kierunku loży przy scenie. Zajmujące ją trzy osoby zachowywały się spokojnie i ruszyły do wyjścia. Przedstawienie się skończyło i czas 131 iść do domu. Artemis rozpoznał dziewczynę z Barcelony i jej dwóch opiekunów. Ten żylasty chyba już wydobrzał po urazie nogi, bo obie kule trzymał teraz pod pachą. Na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech samozadowolenia, jaki zwykle zdobił twarz Artemisa po udanej misji. „To ta dziewczyna - Artemis zdał sobie ze zdumieniem sprawę. - Ona jest mózgiem całej operacji”. Uśmiech owej dziewczyny, wierne odbicie jego własnego uśmiechu, grał Artemisowi na nerwach. Jeszcze nigdy nie znalazł się dwa kroki z tyłu. Dziewczyna była przekonana, że odniosła zwycięstwo. Może wygrała bitwę, ale kampania na pewno się jeszcze nie skończyła. „Już czas - pomyślał - żeby ta mała się dowiedziała, że ma przeciwnika”. Artemis wstał, uniósł dłonie i zaczął powoli klaskać. - Brava - zawołał. - Brava, ragazza! Jego głos niósł się ponad głowami widzów. Uśmiech zamarł na ustach dziewczyny, a jej wzrok szukał, skąd doleciał komplement. W ciągu kilku sekund zlokalizowała irlandzkiego nastolatka, a ich wrogie spojrzenia się spotkały. Jeżeli Artemis spodziewał się, że dziewczyna skuli ramiona i zacznie drżeć, widząc jego i Butlera, był w błędzie. To prawda - przez jej twarz przemknął cień zdziwienia, ale ułamek sekundy później przyjęła aplauz eleganckim skinieniem głowy i królewskim gestem. Zanim wyszła, powiedziała dwa słowa. Odległość była 132 zbyt duża i Artemis ich nie usłyszał, ale nawet gdyby dawno temu nie nauczył się czytać słów z ruchu warg, bez trudu odgadłby ich treść. „Artemis Fowl”, to powiedziała. I nic więcej. Zaczyna się jakaś gra. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Intrygujące. Wtedy nastąpiło coś zabawnego. Złożone do oklasków dłonie Artemisa zapoczątkowały rozproszone oklaski z różnych innych miejsc na widowni. Aplauz rósł od początkowo niepewnego, aż do śmiałego crescendo. Wkrótce wszyscy widzowie stali, a zadziwieni i zdezorientowani artyści zostali zmuszeni do kilkukrotnego wyjścia przed kurtynę. Nieco później Artemis, już w holu opery, poczuł spore rozbawienie, słysząc komentarze widzów rozpływających się nad zaskakującym i nowoczesnym sposobem, a jaki wyreżyserowano finałową scenę opery. Eksplodująca lampa - jak dowodził ktoś z publiczności - na pewno jest metaforą spadającej gwiazdy

Normy. To niemożliwe - spierał się inny. Lampa jest na pewno metaforą stosu ofiarnego, który czeka Normę. „A może - pomyślał Artemis, przeciskając się przez tłum, by po wyjściu z teatru poczuć, że sycylijska mgła przykleja mu się do czoła i policzków - eksplodująca lampa jest po prostu eksplodującą lampą?”

ROZDZIAŁ PIĄTY W POTRZASKU

Kapitan Holly Nieduża z Sekcji Ósmej udała się za porywaczami do landrovera discovery, a stamtąd na prom płynący do Rawenny. Jeńca przełożono z lnianego worka do solidnej torby sportowej, z której wystawały kije do golfa. Operacja była bardzo sprytna i szybko przeprowadzona. Trzy dorosłe osoby płci męskiej i nastolatka. Holly nie była specjalnie zdziwiona faktem, że we wszystko jest zamieszana ta dziewczyna. W końcu Artemis Fowl sam jeszcze niedawno był dzieckiem, a brał udział w znacznie bardziej skomplikowanych akcjach. Landrovera jeszcze we Włoszech zwrócono do Hertza, agencji wynajmującej samochody, a następnie grupa ruszyła nocnym sleepingiem, pierwszą klasą, wzdłuż zachodniego wybrzeża. Podróż pociągiem miała sporą zaletę. Nie trzeba było poddawać torby golfowej kontroli 134 promieniami rentgenowskimi, tak jak na lotnisku. Holly nie musiała się martwić promieniami rentgenowskimi ani żadnymi innymi ludzkimi urządzeniami zabezpieczającymi. Ubrana w nowy kombinezon, stanowiący wyposażenie Sekcji Ósmej, była niewidoczna dla wszystkich promieni, jakimi dysponowali pracownicy służb pogranicza i policja. Jedynym sposobem znalezienia wróżki osłanianej przez taki kombinezon jest trafienie w nią przypadkiem kamieniem, a nawet wtedy rzucający dostanie prawdopodobnie tylko niewidzialnego prztyczka w ucho i będzie po wszystkim. Holly wsunęła się do wagonu sypialnego i ułożyła na pustej półce na bagaż nad głową dziewczyny. Tuż pod nią trzej podróżni ustawili torbę golfową. Oparli ją o stolik i wpatrywali się w nią tak, jakby... W środku był demon. Trzej mężczyźni i jedna dziewczyna. Można by ich bez problemu zgarnąć. Mogłaby ich unieszkodliwić swoim miotaczem Neutrino, a następnie poprosić Ogierka, żeby przysłał ekipę techniczną i wymazał im część pamięci. Holly aż świerzbiło, żeby uwolnić biednego demona. Dałoby się to zrobić w kilka sekund. Jedyne, co ją przed tym powstrzymywało, to głosy w głowie.

Jeden z tych głosów należał do Ogierka, drugi do Artemisa. - Proszę utrzymywać pozycję, kapitan Nieduża - takie instrukcje przekazywał centaur Ogierek. - Musimy 135 się przekonać, do czego to wszystko zmierza. Sekcja Ósma bardzo się interesowała misją Holly od czasu porwania demona. Ogierek miał gorącą linię wprost do jej hełmu. Hełm był dźwiękoszczelny, Holly ciągle jednak czuła pewien niepokój, rozmawiając tak blisko celu. Cały problem w takiej sytuacji polega na tym, by nauczyć się mówić bez gestów, które zazwyczaj towarzyszą rozmowie. Jest to trudniejsze, niż się wydaje. - Ten biedny demon na pewno jest przerażony - powiedziała Holly, leżąc zupełnie nieruchomo. - Muszę go stamtąd wydostać. - Nie - ostro zaprotestował Artemis. - Musisz spojrzeć na to wszystko w szerszej perspektywie, Holly. Nie mamy pojęcia, jak duża jest ich organizacja i ile wiedzą na temat Małego Ludu., - Mniej niż ty. Demony nie noszą przy sobie Księgi Wróżek. Nic ich nie obchodzą reguły. - Przynajmniej to jedno macie ze sobą wspólnego - wtrącił się Butler. - Mogłabym ich z m e s m e r y z o w a ć - podrzuciła Holly. Mesmeryzacja to jedna ze sztuczek, jakimi się posługują wróżki. Jest to syrenia pieśń, która sprawia, że każdy człowiek bez wahania dzieli się z wróżką wszystkim, co wie. - To by ich z m u s i ł o do wyznania wszystkiego. - Ale tylko tego, co o n i wiedzą - odparł Artemis. - Jeżeli ja bym stał na czele tej organizacji, każdy 136 wiedziałby tylko tyle, ile musi wiedzieć. Nikt nie wie działby wszystkiego, oczywiście oprócz mnie. Holly powstrzymała się od przywalenia mu jakimś argumentem, bo była mocno sfrustrowana. Artemis miał oczywiście rację. Będzie musiała zacisnąć zęby i czekać na rozwój wypadków. Muszą zarzucić sieć tak daleko, jak tylko się da, i wyłapać wszystkich członków tej grupy. - Będę potrzebowała wsparcia - szeptała Holly. - Ilu macie wolnych agentów w Sekcji Ósmej? Ogierek odchrząknął, ale nic nie odpowiedział. - Co jest, Ogierku? Co się tam dzieje? - Przywra Popędek zwietrzył porwane demony. Na samo wspomnienie imienia gnoma Holly skoczyło ciśnienie. Istnienie komendanta Przywry Popędka było zasadniczym powodem, dla którego Holly rzuciła pracę w Siłach Krasnoludzkiego Reagowania. - Popędek! Jak się o tym tak szybko dowiedział? - Ma kreta w Sekcji Ósmej. Wezwał Vináye. Nie miała wyjścia, musiała mu podać fakty. Holly aż jęknęła. Przywra Popędek był cesarzem biurokracji. Jak mówiły krasnale: „Nie potrafiłby podjąć decyzji, nawet kiedy trzymałby w dłoni dzban z wodą, a klapa na jego tyłku płonęłaby żywym ogniem”.

- Jakie wieści? - Popędek dąży do ograniczenia możliwych szkód. Osłony przeciwuderzeniowe zostały już podniesione, a wszystkie misje na powierzchni Ziemi odwołane. I nie podejmujcie żadnych pochopnych działań przed 137 spotkaniem Rady. Jeśli coś potężnie dupnie, Popędek nie chce brać za to odpowiedzialności. A już na pewno nie sam. - Polityka - rzuciła pogardliwie Holly. - Popędka obchodzi tylko jego drogocenna kariera. Więc nikogo nie możecie mi przysłać? Ogierek ostrożnie dobierał słowa. - Oficjalnie nie. I nikogo oficjalnego. Jego słowa znaczyły: „Nikt, na przykład żaden konsultant, nie mógłby przejść poza ściany przeciwuderzeniowe, mając przy sobie coś, co mogłoby ci być potrzebne, jeżeli rozumiesz, co mam na myśli”. Holly zrozumiała, co Ogierek próbuje jej powiedzieć. - Potwierdzam, Ogierku. Jestem zdana na siebie. Oficjalnie. - No właśnie. Jeżeli chodzi o komendanta Popędka, to po prostu śledzisz podejrzanych. Masz podjąć działania tylko wtedy, kiedy podejrzani postanowią coś ujawnić szerszemu gronu. W takim wypadku twoje rozkazy brzmią następująco, tutaj cytuję Popędka: „Podjąć najmniej skomplikowane i najbardziej ostateczne kroki”. - Czy on ma na myśli, że mam „zwaporyzować” demona? - Tego słowa nie użył, ale właśnie tego chce. Holly z każdym uderzeniem serca coraz bardziej nienawidziła Popędka. - On nie może mi wydać takiego rozkazu! Zabicie przedstawiciela świata wróżek jest wbrew wszelkiemu prawu zapisanemu w Księdze. Ja tego nie zrobię. 138 - Popędek wic, że oficjalnie nic może ci wydać rozkazu użycia ostatecznych rozwiązań siłowych w zmaganiach z wróżką. Daje ci tylko nieoficjalną zgodę. Taką zgodę, która w zasadniczy sposób może wpłynąć na twoją karierę. Sprawa jest skomplikowana, Holly. W najlepszym razie wszystko rozejdzie się po kościach. Artemis głośno powiedział to, co wszystkim wydawało się oczywiste: - Do tego nie dojdzie. To nie jest przypadkowe porwanie z wykorzystaniem nadarzającej się okazji. Mamy tu do czynienia ze zorganizowaną grupą, oni doskonale wiedzą, o co chodzi. Ci ludzie byli w Barcelonie, a teraz są tutaj. Mają plan, coś chcą zrobić z demonem. Jeśli tylko nie są przedstawicielami wojska, założyłbym się, że chodzi o publiczne pokazywanie demona, za duże pieniądze. Będzie większą atrakcją niż potwór z Loch Ness, yeti i Wielka Stopa razem wzięci.

Ogierek westchnął. - Jesteś w kropce, Holly. Najlepsze, co się może zdarzyć, to żeby ktoś cię zgrabnie, ale niegroźnie uszkodził, i wtedy wyleciałabyś z gry. Holly przypomniała sobie słowa swojego dawnego mentora. „Nie chodzi o to, co jest najlepsze dla nas powiedział jej kiedyś Juliusz Bulwa. - Chodzi o to, co jest najlepsze dla Ludu”. - Zdarza się, że wcale nie chodzi o nas, Ogierku. Jakoś sobie z tym wszystkim poradzę. Mam wsparcie, prawda? 139 - Tak, masz - potwierdził centaur. - Nie pierwszy raz ocalamy świat wróżek od zagłady. Głos Ogierka, tak pewny siebie, sprawił, że Holly poczuła się lepiej, chociaż centaur był setki kilometrów pod ziemią. Przerwał im Artemis: - Możecie jeszcze poczekać z tymi opowieściami wojennymi. Nie wolno nam pominąć żadnego słowa z rozmów tych ludzi. Jeżeli uda nam się być wcześniej tam, dokąd oni jadą, będziemy mieli nad nimi przewagę. Artemis miał rację. Nie czas na rozpamiętywanie. Holly szybko i sprawnie przejrzała systemy w hełmie, a następnie skierowała wizjer na znajdujących się poniżej ludzi. - Nagrywasz to, Ogierku? - spytała. - Obraz jest krystalicznie czysty. Opowiadałem ci już o moich nowych ekranach gazowych? W głośnikach rozległo się głębokie westchnienie Artemisa. - Tak, opowiadałeś. Teraz bądź cicho, centaurze. Mamy misję do wypełnienia. - Jestem wpatrzony w ciebie jak w obraz, Błotny Chłopcze. Ale zobacz, t w o j a d z i e w c z y n a coś mówi. Artemis zawsze miał olbrzymi zasób ciętych ripost, ale żadna z nich nie dotyczyła obraźliwych słów związanych z pojęciem „dziewczyna”. Nie był nawet pewien, czy ma być obrażony. Jeżeli tak, to kto został obrażony? On czy dziewczyna? 140 Dziewczyna odezwała się po francusku z akcentem, jaki mógł mieć tylko ktoś urodzony na galijskiej ziemi. - Technicznie rzecz biorąc, jedynym przestępstwem, jakie popełniliśmy, jest być może próba uniknięcia opłaty za przejazd jednej osoby, ale to też nie na pewno - powiedziała. - Z punktu widzenia prawa nie można chyba porwać i przewozić kogoś, kto nie istnieje. Wątpię, czy ktokolwiek oskarżył Murraya Gell-Manna o porwanie kwarka, chociaż świadomie nosił w kieszeni z miliard kwarków. - Dziewczynka lekko zachichotała, a okulary znów lekko zsunęły się z jej nosa. Nikt inny się nie zaśmiał oprócz podsłuchującego kilkunastoletniego Irlandczyka, znajdującego się w odległości około trzystu kilometrów na międzynarodowym lotnisku Fontanarossa, który miał za chwilę

wsiadać do samolotu Alitalii lecącego do Rzymu. Rzym, jak sądził Artemis, jest położony znacznie bliżej centrum kraju niż Sycylia. Niezależnie od tego, dokąd przewożono demona, Artemis dotrze tam prędzej, jeśli wyruszy z Rzymu. - To nie było najgorsze - skomentował Artemis, po czym opowiedział ten dowcip Butlerowi. Oczywiście istnieją różnice w scenariuszach, ale to tylko dowcip, a nie wykład z fizyki kwantowej. Lewa brew Butlera uniosła się jak most zwodzony. - Różnice w scenariuszach, o tym właśnie pomyślałem. 141 W nocnym pociągu jeden z mężczyzn, ten z cudownie uzdrowioną nogą, poprawił się na wyłożonym dermą siedzeniu. - O której dotrzemy do Nicei, Minerwo? - spytał. To jedno zdanie było kopalnią informacji dla przysłuchującego się rozmowie Artemisa. Przede wszystkim okazało się, że dziewczyna ma na imię Minerwa, prawdopodobnie od rzymskiej bogini mądrości. Imię jak na razie brzmiące sensownie. Poza tym - udawali się do Nicei na południu Francji i Artemis zauważył też, że dziewczyna rządzi nimi wszystkimi. Niesamowite. Dziewczyna, która wciąż uśmiechała się na myśl o kwarkowym dowcipie, nagle zirytowała się: - Nie mówiłam ci, żebyś nie używał imion? Ściany mają uszy. Jeżeli chociaż jedna osoba odkryje szczegóły naszego planu, wszystko, nad czym pracowaliśmy, legnie w gruzach. „Za późno, Błotna Dziewczynko - pomyślała kapitan Holly Nieduża, usadowiona na półce na bagaże. Artemis Fowl już i tak dużo wie o tobie. Nie wspominając o moim własnym aniele stróżu, Ogierku”. Holly zrobiła zdjęcie twarzy dziewczyny w zbliżeniu. - Mamy już zdjęcie twarzy i imię, Ogierku. Czy to wystarczy? - Powinno wystarczyć - odparł centaur. - Mam też zdjęcia mężczyzn. Daj mi trochę czasu, to sprawdzę ich w bazie danych. 142 Tuż pod nią drugi mężczyzna z Barcelony rozpiął zamek na dorobionej części torby. - Chyba powinienem sprawdzić, jak się mają moje k i j e - powiedział. - Zobaczę, czy dobrze siedzą. Gdyby zaczęły się ruszać, musiałbym im dać coś na uspokojenie. Wszystko to mogłoby brzmieć jak wypowiedź całkowicie do przyjęcia, gdyby nie wycelowana w niego kamera. Mężczyzna sięgnął do torby i po chwili macania wyciągnął z niej maleńkie ramię i sprawdził puls. - W porządku. Wszystko jest w porządku. - Dobrze - powiedziała Minerwa. - Powinieneś się teraz przespać. Mamy przed sobą długą podróż. Ja

jeszcze przez chwilę nie zasnę, chcę trochę poczytać. Następna osoba może zacząć czytać za cztery godziny. Wszyscy troje kiwnęli głowami, ale nikt się nie położył. Siedzieli w przedziale, wpatrując się w torbę na kije golfowe, jakby tkwił w niej demon. Artemis i Butler mieli szczęście, bo złapali połączenie do Nicei liniami Air France i przed dziesiątą już byli w hotelu Negresco, a teraz zadowoleni pili kawę i pochłaniali francuskie rogaliki na Promenade des Anglais. Holly nie miała tyle szczęścia. Wciąż tkwiła na półce w pędzącym pociągu. Nie na tej samej półce jednak - to była już trzecia półka z kolei. Najpierw musieli się przesiadać w Rzymie, później raz jeszcze w Monte Carlo, a teraz w końcu jechali do Nicei. 143 Artemis mówił do swojego małego palca, który przekazywał drgania do trzymanego w dłoni komunikatora wróżek. - Masz jakieś wskazówki co do szczegółów miejsca, do którego zmierzają? - Jeszcze nic - odparła zmęczona i poirytowana Holly. - Ta dziewczyna trzyma dorosłych żelazną ręką. Boją się cokolwiek powiedzieć. Już mam dosyć leżenia na tej półce. Czuję się tak, jakbym całe lata spędziła, leżąc na półkach. Co robicie? Artemis ostrożnie odstawił filiżankę bezkofeinowego cappuccino na spodek tak, żeby nie zabrzęczał. - Jesteśmy w bibliotece miejskiej, próbujemy się dowiedzieć czegoś o tej Minerwie. Może się okaże, że ma tu gdzieś niedaleko willę. - To mnie bardzo cieszy - powiedziała Holly. - Miałam wizję was obu pijących herbatę na plaży, gdy ja tu wyciskam z siebie siódme poty. Sześć metrów od miejsca, w którym siedział Artemis, fale obmywały żółty piasek jak wylana z wiaderka szmaragdowa farba. - Herbatę? Na plaży? Nie ma czasu na takie luksusy, Holly. Mamy jeszcze wiele do zrobienia. - Mrugnął do Butlera. - Na pewno jesteście w bibliotece? Wydawało mi się, że słyszę wodę. Artemis uśmiechnął się, ciesząc się z tej rozmowy. - Wodę? Na pewno nie. Jedyne, co tu płynie, to strumień danych. 144 - Szczerzysz zęby, Artemisie? Nic wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że uśmiechasz się tym swoim przewrotnym uśmieszkiem. Do rozmowy włączył się nagle Ogierek. - Dosyć pogaduszek, Holly. Trochę mi to zajęło, ale udało nam się namierzyć tę tajemniczą dziewczynę.

Uśmiech zniknął z twarzy Artemisa. Czas na pracę. - Kim ona jest, Ogierku? Szczerze mówiąc, jestem zdumiony, że jej nie rozpoznałem. - Dziewczyna nazywa się Minerwa Paradizo, ma dwanaście lat, urodzona w Cagnes sûr Mer na południu Francji. Mężczyzna w okularach to jej ojciec. Gaspard Paradizo. Pięćdziesiąt dwa lata. Zajmuje się chirurgią plastyczną, z pochodzenia Brazylijczyk. Ma jeszcze jedno dziecko, syna o imieniu Beau, lat pięć. Matka zostawiła ich rok temu. Mieszka w Marsylii z ich byłym ogrodnikiem. Artemis był zadziwiony. - Gaspard Paradizo jest chirurgiem? Dlaczego ustalenie tych danych tak długo trwało? Przecież muszą być jakieś notatki, zdjęcia. - Właśnie o to chodzi. W internecie nie było żadnych zdjęć. Nawet z miejscowej gazety. Mam wrażenie, że ktoś systematycznie wymazywał elektroniczne ślady istnienia tej rodziny. - Nikt się przed tobą nie ukryje, prawda, Ogierku? - No właśnie. Zapuściłem głęboką sondę i natrafiłem na niejasny ślad na stronie archiwum francuskiej telewizji. Minerwa Paradizo w wieku czterech lat wygrała krajowy konkurs ortograficzny. Kiedy miałem już 145 imię i nazwisko, odzyskanie pozostałych śladów było łatwe. T w o j a d z i e w c z y n a to nie byle kto, Artemisie. Już ukończyła liceum, a obecnie studiuje eksternistycznie na dwóch fakultetach. Fizykę kwantową i psychologię. Podejrzewam, że ma również doktorat z chemii pod przybranym nazwiskiem. - A ci dwaj pozostali? - spytała Holly, popychając rozmowę o krok dalej, zanim Ogierkowi udało się wcisnąć kolejny żart o d z i e w c z y n i e . - Ten Latynos to Juan Soto. Szef firmy ochroniarskiej Soto Security. To chyba legalnie działający agent ochrony. Nie ma zbyt wiele doświadczenia, prawie żadnych szkoleń. Nie ma się czego bać. - A snajper? - Facet z kulą to Billy Kong. Kawał drania. Posyłam plik do twojego hełmu. Kilka sekund później w uchu Holly zadźwięczał sygnał otrzymanej poczty, a ona otworzyła na ekranie przezroczystego wizjera hełmu plik. W lewym górnym rogu obracał się powoli trójwymiarowy wizerunek Konga, a przed jej oczami rozwijał się tekst z opisem jego działalności przestępczej. Artemis odchrząknął. - Ja akurat nie mam na sobie hełmu, Ogierku. - Aha, tak, panie niskotechnologiczny - powiedział Ogierek głosem pełnym samozadowolenia. - Mam ci przeczytać? - Jeśli twój potężny umysł zniesie zwykłą funkcję lektora. - W porządku. Billy Kong. Wychował się w cyrku, stracił oko w walce z tygrysem. 146

Artemis westchnął. - Bardzo cię proszę, Ogierku. Nie mam czasu na głupie kawały. - Oczywiście - odparł centaur. - Na przykład ten o bibliotece miejskiej. W porządku, w takim razie teraz sama prawda. Urodzony jako Jonah Lee w Malibu na początku lat siedemdziesiątych. Rodzina pochodzi z Tajwanu. Matka Annie. Jeden starszy brat o imieniu Eric zginął w walkach ulicznych gangów. Matka przeniosła się z powrotem do Hsinchu na południe od Taipej. Kong przeniósł się do miasta i został drobnym złodziejaszkiem. Musiał w latach dziewięćdziesiątych uciekać, kiedy po sprzeczce ze wspólnikiem został oskarżony o zabójstwo. Kong potraktował swojego kumpla nożem kuchennym. Wciąż mają tam nakaz aresztowania wystawiony na nazwisko Jonah Lee. Holly była zaskoczona. Billy Kong wydawał się jej raczej niegroźny. Był niewysokim mężczyzną o postawionych na żel ostrzyżonych na jeża i rozjaśnianych włosach. Robił wrażenie chłopaczka z młodzieżowego zespołu muzycznego, a nie zawodowego mordercy. - Przeniósł się do Paryża i zmienił nazwisko - mówił dalej Ogierek. - Zainteresował się sztukami walki. Przeszedł operację plastyczną, ale mój komputer i tak go wychwycił. Artemis odsunął słuchawkę z dłoni i zwrócił się do Butlera. - Billy Kong? 147 Ochroniarz westchnął krótko. - Niebezpieczny człowiek. Ma niewielki, ale dobrze wyszkolony zespół. Oferują swoje usługi ludziom lubiącym niebezpieczne życie. Słyszałem, że teraz uczciwie pracuje dla jakiegoś lekarza w Europie. - Kong jest w pociągu - powiedział Artemis. - To był ten gość z nieprawdziwą kulą. Butler skinął głową w zamyśleniu. Kong cieszył się złą sławą w kręgach świata przestępczego. Był to człowiek bez moralności, który z satysfakcją wykona każde zadanie, niezależnie od tego, jak byłoby odrażające. Gdy zaproponują mu odpowiednią cenę. Kong miał tylko jedną zasadę - nigdy nie rzucaj roboty, dopóki jej nie wykonasz do końca. - Jeżeli bierze w tym udział Billy Kong, wszystko staje się znacznie bardziej niebezpieczne. Musimy tego demona uratować tak szybko, jak tylko się da. - Zgoda - odparł Artemis, przykładając dłoń z telefonem do ucha. - Mamy jakiś adres, Ogierku? - Gaspard Paradizo ma zamek w Tourrettes sûr Loup, po stronie Vence, dwadzieścia minut drogi od Nicei. Artemis skończył cappuccino dużym łykiem. - Dobrze. W takim razie, Holly, spotkamy się na zamku. Artemis wstał i poprawił marynarkę. - Butler, stary przyjacielu, będziemy potrzebowali trochę sprzętu obserwacyjnego. Znasz kogoś w Nicei,

kto mógłby nam służyć pomocą? 148 Butler otworzył cienki jak krakers telefon komórkowy. Co właściwie masz na myśli? Tourrettes sûr Loup, południowa Francja Tourrettes sûr Loup to mała wioska artystów i malarzy przycupnięta na niższych zboczach Alp Nadmorskich. Zamek Paradizo zbudowano wyżej, na płaskim szczycie tuż poniżej linii śniegu. Zamek wybudowano jeszcze w dziewiętnastym wieku, ale niedawno przeszedł gruntowną renowację. Ściany były z litego kamienia, okna z lustrzanymi szybami i prawdopodobnie kuloodporne, wszędzie umieszczono kamery przemysłowe. Szosa prowadząca do zamku była typowa dla tych okolic - wąska i kręta. W południowej części zamku znajdowała się wieża obserwacyjna, z której strażnik miał pełny, obejmujący trzysta sześćdziesiąt stopni, widok na wszystkie drogi. Rejon głównego budynku zamkowego patrolowało kilkunastu mężczyzn, a chociaż teren ogrodu był pofalowany, nie można się było tam w żaden sposób schować. Artemis i Butler skryli się za linią krzewów na zboczu pobliskiego wzgórza. Butler obserwował zamek przez silną lornetkę. 149 - Z pewnością dałoby się przeprowadzić szturm - stwierdził ochroniarz. - Chyba widziałem kiedyś ten zamek w jakimś filmie z Bondem. - Dla ciebie to pewnie nie jest żaden problem? Butler zmarszczył brwi. - Jestem ochroniarzem, Artemisie. Żywą kamizelką kuloodporną. Zdobywanie ufortyfikowanych zamków to nie moja specjalność. - Wyciągałeś mnie z groźniejszych miejsc niż to. - To prawda - zgodził się ochroniarz. - Miałem wtedy jednak wtyczkę, swojego człowieka wewnątrz. Albo byłem w sytuacji przymusowej. Jeżeli miałbym stąd odejść, wcale bym się tym nie martwił, jeżeli tylko byłbyś razem ze mną. Artemis poklepał go po ramieniu. - Nie możemy ot tak, po prostu odejść, stary przyjacielu. Butler westchnął ciężko.

- Chyba nie. - Podał Artemisowi lornetkę. - Zacznij od zachodniego skraju i jedź na wschód. Artemis podniósł lornetkę do oczu i nastawił ostrość. - Widzę dwójkowe patrole. - Prywatna firma ochroniarska Soto. Nie widać żadnej broni, ale pod marynarkami mają wypukłości. Podejrzewam, że przeszli tylko podstawowe szkolenie. Jest ich tutaj jednak ponad dwudziestu, zarówno na zamku, jak i w ogrodach, bardzo trudno będzie więc wszystkich pokonać. A nawet gdyby, miejscowa policja byłaby na miejscu w ciągu kilku minut. 150 Artemis przesunął lornetkę o kilka stopni. - Widzę chłopczyka w kowbojskim kapeluszu, jeżdżącego samochodem zabawką. - Przypuszczam, że to syn Paradizo, Beau. Nikt się nim nie zajmuje. Idź dalej. - Czujniki między ścianą a dachem? - Pamiętam, że sam przeprowadzałem testy tego modelu. To najnowsze osiągnięcie technologiczne. Zamknięty obwód, podczerwień, czujniki ruchu, noktowizja. Ma wszystko. Zastanawiałem się, czy ich nie zastosować w posiadłości Fowlów. Wokół zamku porozstawiano maleńkie głośniczki, zamontowane na cienkich statywach. - System dźwiękowy? Butler prychnął. - Fajnie by było. To są panele waflowe. Przekazują interferencje. Nasze mikrofony kierunkowe na nic się tu nie zdadzą. Wątpię, czy nawet Ogierek dałby radę wyłapać jakiś dźwięk z zamku. Tuż obok nich, pobłyskując światłem, zmaterializowała się Holly. - Masz rację. Przesunął jeden z naszych satelitów na nową orbitę, żeby się przyjrzeć zamkowi, ale minie kilka ładnych godzin, zanim budynki znajdą się w zasięgu kamer. Butler zdjął rękę z kolby pistoletu. - Holly, wolałbym, żebyś się tak nie pojawiała bez ostrzeżenia. Jestem ochroniarzem. Robię się nerwowy. 151 Holly uśmiechnęła się, dając mu przyjacielskiego kuksańca w nogę. - Wiem, wielkoludzie. Właśnie dlatego tak mi się to podoba. Potraktuj to jako szkolenie w trakcie pracy. Artemis nie odrywał się od lornetki. - Musimy się dowiedzieć, co się dzieje. Żałuję, że nie możemy tam kogoś umieścić. Holly zmarszczyła brwi. - Mnie nie wolno wchodzić do siedzib ludzkich bez pozwolenia. Znasz reguły. Jeżeli wróżka wejdzie do ludzkiego mieszkania bez zaproszenia, traci zdolności magiczne, a potem czeka ją kilka godzin bolesnych

wymiotów i skurczów. Po bitwie pod Taillte król Ludu wróżek, Frond, próbował powstrzymać przewrotne wróżki przed wchodzeniem do ludzkich siedzib, rzucając na nie magiczne geasa, inaczej reguły. Poprosił swoich czarowników, by skonstruowali mocny czar narzucający jego wolę. Każdy, kto spróbuje złamać te reguły, śmiertelnie zachoruje i straci moc magiczną. Teraz, wraz z upływem czasu, czar oczywiście nieco osłabł, ale wciąż jest na tyle silny, by spowodować mdłości i przygasić iskierki magii. - Co sądzisz o Butlerze? Można by mu pożyczyć arkusz specjalnej folii Ogierka. Stałby się niewidzialny. Holly pokręciła głową. - Teren zamku jest oświetlony piramidą laserową. Nawet zawinięty w folię Butler przerwałby promienie. 152 - W takim razie może Mierzwa? To kryminalista. Już jest dawno po alergicznym stadium reakcji. Skurcze i wymioty nie zaszkodzą mu. Holly rozejrzała się, włączając filtr promieni rentgenowskich. - Zamek stoi na litej skale, ściany mają metr grubości, Mierzwa nie przebije się niezauważony. Patrząc przez wizjer z filtrem promieni rentgenowskich, zauważyła szkielet małego chłopca jeżdżącego dziecięcym samochodzikiem. Podniosła pokrywę hełmu i ujrzała Beau Paradizo wycinającego zygzaki w zamkowym parku. Nie bał się, że ktoś się do niego przyczepi. - Mierzwa tam nie wejdzie - powiedziała, uśmiechając się. - Ale chyba znam kogoś, komu się uda.

ROZDZIAŁ SZÓSTY DO BARU WCHODZI KRASNAL

Niższa Kraina Mierzwa Grzebaczek szedł powoli przez Market w mieście Haven, z każdym krokiem czując się bardziej odprężony. Market to dzielnica, w której panoszyły się przeróżne szumowiny - jeżeli można mówić o dzielnicy szumowin na ulicy, która była pod obserwacją dwustu kamer, a na rogu miała budkę policji Niższej Krainy. Ale i tak kryminaliści w stosunku do porządnych obywateli byli w proporcji osiem do jednego. „To ludzie tacy jak ja - myślał Mierzwa. - Przecież byłem jak oni, zanim zacząłem współpracować z Holly”. Nie chodziło o to, że skumał się z Holly, ale niekiedy tęsknił za dawnymi czasami. W złodziejskim fachu

było coś, co go rajcowało. Podniecenie, kiedy się coś zwinie. Radość z łatwej kasy. 154 „Nie zapominaj o depresji więzień - przypomniał sobie rozsądnie. - A także o samotności życia w biegu”. To prawda. Życie przestępcy to nie tylko szampańska zabawa i sztuczki. Ma ono i ciemne strony: lęk, ból i śmierć. Mierzwa na dłuższy czas potrafił jednak o nich zapomnieć, aż do momentu, gdy komendant Juliusz Bulwa zginął z ręki przestępcy. Do tego dnia wszystko było jedną wielką grą. Juliusz był kotem, a on myszą. Teraz jednak, kiedy Juliusza nie było, powrót do życia przestępcy byłby jak policzek wymierzony pamięci komendanta. „Dlatego tak mi się podoba w tej nowej robocie - podsumował pogodnie Mierzwa. - Zszedłem z oczu policji i stykam się z kryminalistami”. Jakiś czas temu oglądał serial w pokoju wypoczynkowym Sekcji Ósmej, kiedy w drzwiach pojawił się Ogierek. Prawdę mówiąc, Mierzwa lubił Ogierka. Iskrzyło między nimi, gdy się spotykali, ale to stawiało obu na paluszkach albo na kopytach, jednego lub drugiego. Tym razem nie było czasu na wygłupy, Ogierek ogólnie przedstawił sytuację na powierzchni. Mieli plan, ale jego wykonanie będzie zależało od tego, czy Mierzwa potrafi odnaleźć chochlika, szmuglera zwanego Doodah Day, i sprowadzić go do Sekcji Ósmej. - To nie będzie takie łatwe - zauważył Mierzwa. - Ostatnim razem, kiedy go widziałem, zdrapywał krasnoludzki śluz z butów. Nie pała do mnie sympatią. Będę musiał coś mu zaproponować. 155 - Powiedz temu chochlikowi, że jeżeli nam pomoże, będzie wolnym elfem. Osobiście wejdę do systemu i wymażę jego kartotekę. Mierzwa uniósł krzaczaste brwi. - To takie ważne? - Tak. To takie ważne. - Ja uratowałem to miasto - narzekał krasnal. - Właściwie dwa razy! I nikt nie wyczyścił mojej kartoteki. A ten chochlik udaje się na jedną misję i h o k u s - p o k u s , odzyskuje wolność. Co ja będę z tego miał? Nic już nie mogę sobie zażyczyć? Ogierek zastukał niecierpliwie kopytami. - Dostajesz niewiarygodnie wysoką stawkę jako konsultant. Mniejsza o to. Po prostu weź się do roboty. Masz jakiś pomysł, jak wytropić pana Daya? Mierzwa gwizdnął. - To będzie diabelnie trudne. Ten chochlik od tamtej pory jakby zapadł się pod ziemię. Mam jednak pewne możliwości. Sprowadzę go.

Ogierek spojrzał niechętnie. - Właśnie dlatego płacą ci kupę kasy. W rzeczywistości odnalezienie Doodaha Daya nie było takie diabelnie trudne, jak twierdził Mierzwa. Ostatnią rzeczą, którą Mierzwa zrobił, zanim się z nim pożegnał, było wsunięcie mu do buta pluskwy, dzięki której teraz go bez trudu namierzy. Małe pluskwy dostali od Ogierka, który lubił przekazywać Holly nieużywany sprzęt, żeby jej agencja detektywistyczna jakoś się utrzymywała na powierzchni. Pluskwy były wykonane z twardego, klejącego się do 156 wszystkiego żelu, który zaczynał się topić w momencie, gdy się go wyciskało z foliowego opakowania. Żel przyklejał się do każdego materiału, którego dotknął, i przybierał jego kolor. Wewnątrz pluskwy znajdował się maleńki przekaźniczek, emitujący niegroźne promieniowanie nawet przez pięć lat. System namierzania nie był zbyt skomplikowany. Każda pluskwa zostawiała podpis elektroniczny na foliowym opakowaniu i dzięki temu jaśniało ono delikatnym blaskiem, kiedy rejestrowało dane promieniowanie. Im jaśniejsze światło, tym bliżej była pluskwa. D l a i d i o t ó w - powiedziała Holly, wydając mu pluskwy. Rzeczywiście, okazało się, że są bardzo proste w działaniu. Zaledwie dziesięć minut po wyjściu z siedziby Sekcji Ósmej Mierzwa wyśledził Doodaha Daya w dzielnicy Market. Był przekonany, że namierzony chochlik musi się znajdować w promieniu dwudziestu metrów. Najbardziej prawdopodobnym miejscem był bar rybny po drugiej stronie ulicy. Chochliki uwielbiają takie pożywienie. Szczególnie owoce morza, i zwłaszcza te chronione, jak kraby. Trudno się dziwić, że umiejętności szmuglerskie Doodaha Daya były tak wysoko cenione. Mierzwa przeszedł przez ulicę, zrobił groźną minę i wlazł do baru „Szczęśliwy Ślimaczek”, jakby był jego właścicielem. Bar już na pierwszy rzut oka robił wrażenie przykrywki. Podłoga z gołych desek, unoszący się od tygodnia w powietrzu smród makreli. Menu wypisano 157 na ścianie czymś, co wyglądało jak rybia krew, a jedyny klient drzemał w talerzu zupy rybnej. Kelner chochlik spojrzał niechętnie zza kontuaru sięgającego Mierzwie do kolan. - Dalej po tej samej stronie ulicy jest bar dla krasnali - powiedział. Mierzwa uśmiechnął się do niego szeroko. - To nie było miłe. Kto wie, może jestem dobrym klientem? - Mało prawdopodobne - odpowiedział kelner. - W życiu nie widziałem, żeby jakiś krasnal zapłacił za obiad.

To prawda. Krasnale były z natury potwornie skąpe. - Rozpracowałeś mnie - przyznał Mierzwa. - Nie jestem klientem. Szukam kogoś. Kelner pokazał gestem na niemal pustą knajpę. - Jeżeli go nie widzisz, to tutaj go nie ma. Mierzwa wyjął bardzo błyszczącą tymczasową odznakę funkcjonariusza SKR, którą dał mu Ogierek. - Chyba będę musiał się tutaj rozejrzeć. Kelner wybiegł zza kontuaru. - A ja myślę, że będziesz musiał, glino, pokazać mi nakaz, zanim zrobisz jeszcze krok! Mierzwa odepchnął chochlika natychmiast. - Nie jestem zwykłym gliną. Ruszył za coraz silniejszym sygnałem przekaźnika przez główne pomieszczenie do brudnego korytarza, później do toalet, w których było jeszcze bardziej brudno. 158 Nawet Mierzwa się skrzywił, a przecież sam paprał się w błocie za pieniądze. Na drzwiach jednej z kabin wisiała karteczka: „Nieczynne”. Mierzwa wcisnął się w wąską szczelinę, ani na chochlika, ani na krasnala, i od razu zlokalizował tajne przejście. Przecisnął się na drugą stronę do pomieszczenia urządzonego znacznie ciekawiej niż to, z którego dopiero wyszedł. Znalazł się w wyłożonej satyną szatni, obsługiwanej przez chochliczkę w różowej sukience. - Ma pan rezerwację? - zdziwiona zapytała niepewnie. - Nawet dwie - odparł Mierzwa. - Przede wszystkim mam duże wątpliwości, czy umieszczanie tajnego przejścia do restauracji w toalecie to dobry pomysł. Mnie nie nabraliście, ale chyba straciłem apetyt. Mierzwa nie czekał na odpowiedź. Pochylił się i przeszedł pod niskim okapem do urządzonej z przepychem głównej sali. Przy stołach siedziały dziesiątki chochlików, opychając się aromatycznymi owocami morza. Doodah Day, sam przy stoliku dla dwóch osób, walił młotkiem w pancerz kraba, jakby go nienawidził. Mierzwa podszedł do Doodaha, nie zważając na zdziwione spojrzenia pozostałych ucztujących. - Myślisz teraz o kimś? - spytał i przykucnął na niziutkim chochliczym krzesełku. Doodah podniósł na niego wzrok. Jeżeli był zdziwiony, dobrze to ukrywał. - Myślę o tobie, krasnalu. Wyobrażam sobie, że to odnóże kraba to twój tłusty łeb. 159 Doodah walnął młotkiem, opryskując Mierzwę białym mięsem. - Uważaj! To śmierdzi. Doodah zagotował się ze wściekłości.

- To śmierdzi! To śmierdzi?! Trzy razy brałem prysznic. Trzy razy! I nie mogę zmyć z siebie smrodu twojej gęby. Chodzi za mną jak prywatny szalet. Widzisz, że jem sam. Zazwyczaj przy stole mam pełno kumpli, ale dzisiaj nie. Dzisiaj śmierdzę jak krasnal. Mierzwa nie tracił dobrego humoru: - Spokojnie, mały. Bo się na ciebie obrażę. Doodah zaczął machać młotkiem. - Widzisz tu kogoś, kto się przejmuje twoimi uczuciami? Znalazł się, obrażalski! Mierzwa westchnął głęboko. To nie będą łatwe negocjacje. - OK, Doodah. Pokazałeś, na co cię stać. Jesteś z miasta. Masz przechlapane, ale mam dla ciebie propozycję. Doodah zaśmiał się głośno. - Ty masz dla mnie propozycję! To ja ci coś zaproponuję: może byś zerwał się stąd razem z tym swoim krasnalim smrodem, zanim powybijam ci zęby młotkiem. - Rozumiem - powiedział Mierzwa uprzejmie. - Jesteś twardziel i niczego się nie boisz. A krasnal musiałby być idiotą, żeby z tobą zadzierać. Innego dnia obrzucalibyśmy się przez kilka godzin obelgami. Ale dzisiaj jestem zajęty. Mój znajomy ma kłopoty. 160 Doodah uśmiechnął się szeroko, unosząc kieliszek wina jak przy toaście. - No cóż, krasnalu. Wznoszę toast, mając nadzieję, że chodzi o tę oślizgłą elficzkę, Holly Niedużą. Chyba nie ma nikogo innego na świecie, komu życzyłbym, by po szpiczaste uszy tkwił w czymś nieprzyjemnym. Mierzwa wyszczerzył zęby, ale wcale nie w uśmiechu. - Prawdę mówiąc, chciałem o tym z tobą porozmawiać. Zaatakowałeś moją znajomą gryzarko-mieszarką. Mało jej nie zabiłeś. - Właśnie - powiedział Doodah, unosząc palec. - Tylko ją trochę postraszyłem. Po co za mną łaziła? Ja tylko czasem przewożę kilka skrzynek krewetek. Nikogo nie zabijam. - Tylko jeździsz. - No właśnie. Tylko sobie jeżdżę. Mierzwa się odprężył. - To wiesz co, Doodah, masz szczęście, bo tylko twoja umiejętność prowadzenia pojazdów powstrzymuje mnie od wyjęcia szczęki ze stawów i przeżucia cię, jak ty przeżuwasz krewetki. Innym razem, kto wie, którym końcem byś wyszedł. Z twarzy Doodaha zniknęły wszystkie kolory. - Już cię słucham - powiedział. Mierzwa schował zęby.

- Dobra. Mówisz więc, że potrafisz prowadzić wszystko, co jeździ, tak? 161 - Absolutnie wszystko. Nieważne, czy zbudowali to Marsjanie, czy kto tam, Doodah Day będzie umiał to poprowadzić. - To dobrze, bo mam dla ciebie propozycję. Nie jestem szczególnie z tego zadowolony, ale tak czy owak muszę ci to powiedzieć. - No to wal, śmierdzielu. Mierzwa jęknął, ale tylko w myślach. Wszak grupie łowców przygód przemądrzały chochlik był potrzebny jak dziura w moście. - Potrzebuję cię na jeden dzień. Masz poprowadzić pewien pojazd i zrobić kurs. Wykonasz zadanie i masz czystą kartotekę. Doodah był pod wrażeniem. Układ był poważny. - Muszę więc tylko czymś się przejechać i czyścicie mi kartotekę? - Na to wygląda. Doodah popukał się w czoło szczypcami kraba. - To jest za proste. Musi być jakiś haczyk. Mierzwa wzruszył ramionami. - No cóż, akcja jest na powierzchni, będziesz miał naokoło kupę uzbrojonych po zęby Błotnych Ludzi, którzy będą próbowali cię złapać. - Tak - uśmiechnął się szeroko Doodah, przeżuwając soczyste mięso kraba. - Ale gdzie jest ten haczyk?

ROZDZIAŁ SIÓDMY DZIECINNIE ŁATWA PRZEJAŻDŻKA

Zamek Paradizo, południowa Francja Kiedy wreszcie Mierzwa i Doodah wylądowali przed Tourrettes sûr Loup, krasnal był psychicznym wrakiem. - To wariat - mamrotał, gramoląc się z maleńkiego tytanowego pojazdu, który przed chwilą zawodowo wylądował na płaskim kawałku nie większym niż znaczek pocztowy. - Ten chochlik jest szalony! Daj mi pistolet, Holly. Zaraz go zastrzelę.

Doodah Day pojawił się we włazie, a następnie zgrabnie zeskoczył na ziemię. - Pojazd jest fantastyczny - powiedział w języku gnomskim. - Gdzie można taki kupić? Uśmiech zszedł mu z twarzy, kiedy zobaczył, że coś, co wcześniej wziął za drzewo, poruszyło się i przemówiło w jednym z prymitywnych języków Błotniaków: 163 To pewnie będzie Doodah Day. Robi wokół siebie dużo szumu, co? - Fuj - powiedział Doodah. - Duży Błotniak. - Tak, właśnie - powiedział inny Błotny Człowiek, a właściwie Błotny Chłopiec. Był mniejszy, ale nie wiadomo czemu sprawiał wrażenie groźniejszego. - Mówisz po gnomsku? - spytał przerażony chochlik na wypadek, gdyby ten duży chciał go zjeść za to, że nie jest dość uprzejmy. - Tak - odparł Artemis. - Mówię, ale Butler nie jest tak biegły. Przejdźmy więc na angielski, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. - Oczywiście, żaden problem - powiedział Doodah wdzięczny za to, że ma jeszcze w zakamarkach mózgu maleńką iskierkę magii, która podtrzymuje jego dar języków. Doodah i Mierzwa przylecieli tu przez środek niższych szczytów Alp Nadmorskich w pojeździe przeznaczonym do podróży przez wypływy magmy z jądra ziemi. W wersji podstawowej takie promy są wyposażone w osłony, ale nie przystosowano ich do latania nad ziemią. Instrukcje, które otrzymał Doodah, mówiły, że ma przewieźć siebie i tego drugiego kowboja do maleńkiego portu niedaleko Berna w Szwajcarii, następnie założyć parę skrzydeł i pokonać resztę drogi, lecąc nisko nad ziemią. Kiedy jednak Doodah siadł za stery tytanowego pojazdu, doszedł do wniosku, że będzie znacznie szybciej, jeżeli drugą część drogi pokonają na pokładzie maleńkiego promu. Holly była pod wrażeniem: 164 - Latasz całkiem dobrze jak na przemytnika. Te promy zachowują się w powietrzu jak trzynożne woły. Doodah z radością poklepał dłonią tytanową płetwę. - To świetna maszyna. Tylko trzeba ją odpowiednio traktować. Mierzwa był wciąż roztrzęsiony. - Byliśmy tak blisko, tak blisko od spłonięcia! Przestałem liczyć po pierwszych razach. Doodah zarechotał. - Nie wszystko stracone, krasnalu. Ktoś będzie musiał po tobie wyczyścić pokład. Holly spojrzała prosto w oczy Doodaha. W porządku, teraz sobie rozmawiali jak gdyby nigdy nic, ale coś się przecież wydarzyło.

- Mogłeś mnie zabić, chochliku - powiedziała spokojnym głosem Holly, dając małemu przemytnikowi szansę na wytłumaczenie się. - Wiem. Niemal tak się stało. Dlatego powinienem się wycofać z interesu. Przemyśleć sytuację. Zdecydować, co jest w życiu ważne. - Chrzanisz - powiedziała Holly, psykając. - Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. - Ja też - odparł Doodah. - To jest moja gadka dla komisji do spraw zwolnień warunkowych. Robię wielkie oczy i drżą mi wargi, jakbym się chciał rozpłakać, a to za każdym razem działa. Ale poważnie, pani władzo. Naprawdę mi przykro z powodu tej gryzarki. Zostałem zapędzony w kozi róg. Ale pani ani przez chwilę nie była w niebezpieczeństwie. Te dłonie na kierownicy to czysta magia. Holly postanowiła nie drążyć tematu. Czynienie mu wyrzutów zamieniłoby trudną misję w niemal niewykonalną. Doodah będzie miał teraz okazję wszystko jej wynagrodzić. Butler podniósł Mierzwę i postawił go na równe nogi. - Jak się czujesz, Mierzwo? Mierzwa obrzucił Doodaha niechętnym spojrzeniem. - Będzie w porządku, jak mi przestanie we łbie wirować. Ten stateczek zaprojektowano jako pojazd jednoosobowy. Miałem tę małą małpę na kolanach przez kilka ładnych godzin. Za każdym razem, kiedy trafialiśmy na jakiś wybój, walił mnie w głowę. Butler zrobił oko do swojego kumpla krasnala. - Można na to spojrzeć inaczej. Ty miałeś okazję przeżyć przejażdżkę w jego naturalnym środowisku, ale teraz on odbędzie podobną w twoim. Doodah nie dosłyszał: - Przejażdżkę? Jaką przejażdżkę? Kto ma się gdzieś przejechać? Mierzwa zatarł włochate ręce. - Ale będzie radocha! Leżeli płasko na ziemi w płytkim rowie nad zamkiem. Zbocze schodziło łagodnie w dół, tu i ówdzie rosły poskręcane drzewa oliwne o przedziwnych kształtach. 166 Gleba na powierzchni była sucha i luźna, ale według Mierzwy dosyć smaczna. - Woda w Alpach jest całkiem niezła - wyjaśniał, wypluwając porcję otoczaków. - Z kolei drzewa oliwne nadają glinie interesujący posmak. - To wszystko bardzo ładnie - odparł cierpliwie Artemis. - Chciałbym jednak wiedzieć, czy uda ci się dotrzeć do szamba? - Do szamba? - spytał Doodah nerwowo. - Po co mówimy o jakimś szambie? Nie wchodzę do żadnego

szamba. Nie ma mowy. - Nie do środka szamba - poprawił go Artemis. - Ale pod nie. Jedynie zbiornik szamba daje szansę ukrycia się pod samym murem zamku. Holly przyglądała się rzeźbie terenu przez wizjer hełmu. - Zbiornik został wykopany blisko murów. Bliżej by się nie dało. Z tyłu za nim znajduje się już tylko skała. Ale do tego miejsca mamy ładną, grubą żyłę ziemi. Musisz tylko tabliczką czekolady zwabić tego chłopca w kowbojskim kapeluszu, który bawi się za szambem. Później jego miejsce zajmie Doodah. - Co dalej? Ta zabawka za szybko nie pojedzie. - Nie musi, Doodah. Masz tylko wprowadzić nasz samochodzik do wnętrza budynku i wpiąć się zwojem światłowodu do pierwszego lepszego kabla wideo. Holly podała Doodahowi zwinięty kabel z maleńkimi iskierkami błyskającymi wewnątrz przezroczystej izolacji. 167 - To jest naładowane włókno optyczne. Jak uda ci się wpiąć, przejmiemy ich układ zabezpieczający i będziemy mieli pełny podgląd. - Możemy cofnąć taśmę do tabliczki czekolady? - spytał Mierzwa. - Ma tu ktoś czekoladę? - Proszę - powiedział Artemis, podając mu płaską tabliczkę w zielonym papierku. - Butler kupił ją w miasteczku. Jest bardzo kiepskiej jakości, nie ma siedemdziesięciu procent kakao ani deklaracji o uczciwym handlu na opakowaniu, ale to musi nam wystarczyć. - No, a gdy ten mały zje już czekoladę? - spytał Mierzwa. - Co mam z nim zrobić? - Masz mu nie robić krzywdy - powiedziała Holly. - Zabawiaj go mniej więcej przez minutę. - Zabawiać go? Ale jak? - Użyj swoich talentów krasnoluda - podsunął Artemis. - Małe dzieci są ciekawskie. Zjedz kilka kamieni. Pierdnij. Mały Beau będzie zafascynowany. - Nie mógłbym go po prostu zastrzelić? - Mierzwa! - krzyknęła przerażona Holly. - Nie chciałem powiedzieć, że go zabiję. Tylko go na kilka minut pozbawię przytomności. Dzieciaki lubią sobie pospać. Właściwie oddam mu przysługę. - Mały nokaut byłby idealny - przyznała Holly. - Ale nie mam przy sobie nic bezpiecznego, proszę więc, po prostu zabawiaj go jakiś czas. - Zawsze twierdziłem, że jestem czarujący - rzekł Mierzwa. - Jak przyjdzie co do czego, nawet będę mógł go zjeść. - Uśmiechnął się od ucha do ucha, widząc przerażoną minę Holly. - Żartuję. Naprawdę. Nie mógłbym zjeść Błotnego Dziecka. Są zbyt kościste. Holly szturchnęła Artemisa pod żebro. Nastolatek leżał tuż obok w rowie.

- Jesteś pewien, że to wszystko zadziała? - To był twój pomysł, przynajmniej w zarysie -odparł Artemis. - Ale tak, jestem pewien. Są i inne opcje, lecz nie mamy czasu. Mierzwa zawsze wykazywał dużo inicjatywy. Jestem przekonany, że nas nie zawiedzie. Jeżeli chodzi o pana Daya, to stawką tego eksperymentu jest jego wolność. To bardzo silna motywacja. - Dość gadania - powiedział Mierzwa. - Zaczyna mi się robić gorąco. Wiecie, jak wrażliwą skórę mają krasnale. - Wstał i rozpiął klapę spodni na tyłku. - No dobra, chochliku. Wskakuj. Doodah Day był poważnie przestraszony. - Na pewno? Mierzwa westchnął ciężko. - Oczywiście. Czego się boisz? To tylko tylny koniec. - Tak, może masz rację. Ale on się do mnie uśmiecha. - Może jest zadowolony, że cię widzi? Nie chciałbyś siedzieć z tyłu, kiedy jest wściekły. Holly przywaliła Mierzwie pięścią w ramię. - To bardzo nieładny zwyczaj - poskarżył się Mierzwa, masując mięsień. - Powinnaś porozmawiać z psychoterapeutą na temat unikania gniewu. 169 - Czy możesz skończyć tę głupią gadkę? Mamy zadanie do wykonania i bardzo mało czasu! - No dobra. Wsiadaj, chochliku. Przyrzekam, że cię nie ugryzę. Butler posadził małego chochlika na plecach Mierzwy. - Tylko nie patrz w dół - poradził mu ochroniarz. - Wszystko będzie w porządku. - Łatwo ci mówić - narzekał Doodah. - To nie ty będziesz jechał w wirze kamieni i ziemi. O tym mi nie mówiłeś w restauracji, Grzebaczku. Artemis pokazał dłonią plecak chochlika. - Naprawdę to panu potrzebne, panie Day? Ten bagaż nie jest zbyt opływowy. Doodah nie puszczał paska plecaka. - Narzędzia niezbędne do mojego rzemiosła, Błotny Chłopcze. Jadą tam, gdzie ja. - Niech będzie - zgodził się Artemis. - Teraz mała rada. Zakradnij się do środka, a jak skończysz, pryskaj stamtąd tak szybko, jak potrafisz. Doodah wzniósł oczy do góry. - Dzięki. Rewelacja. Powinieneś napisać podręcznik. Mierzwa zarżał. - To dobre. - I unikaj kontaktu z jego rodziną - mówił dalej Artemis. - Zwłaszcza z dziewczyną, Minerwą. - Rodzina. Minerwa. Kapuję. Teraz jedźmy, jeżeli mam to zrobić, zanim stracę resztki odwagi.

170 Krasnal zdjął szczękę z zawiasów - rozległy się dwa głośne chrupnięcia - i zanurkował głową prosto w pagórek. Był to widok jedyny w swoim rodzaju. Szczęki Mierzwy jak dwa sierpy cięły glebę i kopały tunel dla krasnala i jego pasażera. Doodah mocno zacisnął powieki, a wyraz jego twarzy świadczył o tym, że jest w głębokim szoku. - O, bogowie - mówił. - Ja chcę wysiąść. Chcę... I już ich nie było, znikli w wibrującej ziemi. Holly podczołgała się na łokciach na brzeg rowu i śledziła ich postępy przez wizjer. - Mierzwa jest szybki - stwierdziła. - Dziwię się, że w ogóle go złapaliśmy. Artemis leżał tuż obok niej. - Oby był dość szybki. Ostatnią rzeczą, jakiej nam trzeba, jest powiększenie kolekcji Minerwy Paradizo o krasnala i chochlika. Mierzwa czuł się pod ziemią bardzo dobrze. To było jego naturalne środowisko. Palce wyczuwały rytmy ziemi, a wibracje go uspokajały. Sztywne włosy jego brody, które właściwie były wiązkami czujników, wdzierały się w glinę, wciskały w szczeliny i szpary, wysyłając jak łódź podwodna pojedyncze impulsy, które wracały z informacjami do mózgu Mierzwy. Wyczuwał króliki kopiące norę mniej więcej pół kilometra z lewej. Może w drodze powrotnej złapie sobie jednego na przekąskę. 171 Nieszczęsny Doodah trzymał się resztkami sił. Twarz miał wykrzywioną ze strachu. Krzyknąłby, ale do tego trzeba by otworzyć usta. A otwarcie ust nie wchodziło w grę. Tuż pod palcami nóg Doodaha z tyłka Mierzwy wylatywał wir złożony z powietrza i fragmentów gleby. Obaj coraz głębiej wchodzili w drążony tunel. Doodah czuł, że powstające podczas kopania ciepło rozsuwa mu nogi. Od czasu do czasu buty chochlika opadały zbyt blisko tylnego wylotu krasnala i Doodah musiał unosić stopy, w przeciwnym razie mógłby stracić palec. Dotarcie do szamba zajęło Mierzwie tylko minutę. Otrzepywał się z ziemi, strącając błoto z powiek specjalnymi krasnoludzimi rzęsami w kształcie korkociągu. - Idealnie w celu - wymamrotał, wypluwając wijącą się glistę. Doodah podciągnął się nad głowę krasnala, cały czas trzymając dłoń na ustach, żeby powstrzymać się przed krzykiem. Wziął kilka głębokich oddechów i uspokoił się na tyle, żeby syknąć do Mierzwy: - Podobało ci się, co? Mierzwa założył żuchwę na zawiasy i wypuścił z siebie ostatnią chmurę gazu tunelowego, który wypchnął go jak pocisk.

- To moje życie. Powiedzmy, że jesteśmy kwita za przejażdżkę wahadłowcem. Doodah się nie zgodził: 172 - Powiedzmy, że wciąż jestem ci coś winien za to, że mnie połknąłeś. Ta przepychanka słowna prawdopodobnie trwałaby jeszcze długo - chociaż misja była bardzo pilna gdyby zza zbiornika z szambem nie wyłonił się mały chłopiec w elektrycznym samochodziku. - Cześć. Nazywam się Beau Paradizo - powiedział kierowca. - Czy wy jesteście potworami? Mierzwa i Doodah na chwilę zamarli, ale pamiętali o planie. - Nie, chłopczyku - powiedział Mierzwa, zadowolony z tego, że ma wciąż maleńką iskierkę magii konieczną do rozmowy po francusku. Próbował się uroczo uśmiechnąć, ale dawno nie ćwiczył przed lustrem uśmiechów tego typu. - Jesteśmy wróżkami czekoladowymi. I mamy dla ciebie specjalny podarunek! Pomachał chłopcu przed oczami tabliczką czekolady, mając nadzieję, że ta teatralna prezentacja zmieni tani batonik w niezwykły smakołyk. - Jesteście wróżkami czekoladowymi? - spytał chłopczyk, gramoląc się zza kierownicy swojego wozu. Mam nadzieję, że to jest czekolada z małą zawartością cukru. Bo tato mówi, że robię się nadaktywny, kiedy jem czekoladę z cukrem. Tato mówi, że Bóg wie, że bez czekolady i tak jestem nadaktywny, ale mimo wszystko mnie kocha. Mierzwa spojrzał na opakowanie. Osiemnaście procent cukru. - Tak. Bezcukrowa. Chcesz kawałek? 173 Beau wyrwał mu z ręki całą tabliczkę i pochłonął ją, co nie trwało dziesięciu sekund. - Wy, wróżki! Śmierdzicie. Zwłaszcza ty, włochaty. Cuchniesz gorzej niż zatkana ubikacja u ciotki Morgany. Śmierdząca wróżka. Doodah się zaśmiał. - Coś ci powiem. Ten dzieciak mówi szczerą prawdę. - Ma pan zatkaną ubikację? Panie gruba wróżko czekoladowa? - Słuchaj - powiedział Mierzwa pogodnym tonem. - Może byś się tak zdrzemnął? Chciałbyś się zdrzemnąć, chłopcze? Beau Paradizo przywalił Mierzwie prosto w splot słoneczny. - Już jestem po drzemce, durniu. Dawać no mi więcej czekolady. Ale już! - Żadnego bicia! Nie ma więcej czekolady. Beau znowu mu przywalił. - Powiedziałem: dawać więcej czekolady! Albo zawołam ochroniarzy. A Pierre złapie cię za gardło i

wyrwie ci wnętrzności. Pierre tak robi. Bo mi mówił. Mierzwa uśmiechnął się sceptycznie. - Chciałbym widzieć, jak sięga do moich wnętrzności. - Naprawdę? - spytał ożywiony Beau. - Zawołam go! Chłopczyk puścił się biegiem, znikając za zbiornikiem szamba. Ruszał się zadziwiająco szybko, ale instynkt Mierzwy przejął kontrolę nad jego mózgiem. Krasnal skoczył w kierunku chłopca, zdejmując żuchwę z zawiasów. - Pierre! - krzyknął Beau, ale nie zdążył powtórzyć wołania, bo Mierzwa miał go już w ustach. Zmieścił wszystko oprócz kowbojskiego kapelusza. - Nie połykaj! - syknął Doodah. Mierzwa obracał chłopca wewnątrz jednego, a później drugiego policzka przez kilka sekund i w końcu go wypluł. Beau ociekał mazią i spał głęboko. Grzebaczek otarł twarz dziecka, zanim śluz stwardniał. - Środek nasenny w ślinie - wyjaśnił, zaczepiając żuchwę. - To cecha drapieżników. Ty nie zasnąłeś, bo nie obrobiłem ci głowy. Chłopak obudzi się wyspany. A ja to wszystko zedrę z niego, kiedy stwardnieje. Doodah wzruszył ramionami. - Co mnie to obchodzi? I tak go nie polubiłem. Spoza szamba usłyszeli jakiś głos. - Beau? Gdzie jesteś? - To musi być Pierre. Lepiej ruszaj, odciągnij go gdzieś na bok. Doodah wystawił głowę nad krawędź zbiornika. W ich stronę szedł ogromny mężczyzna. Nie tak ogromny jak Butler, to prawda, ale na tyle duży, że mógł małego chochlika zmiażdżyć butem. Był ubrany w czarny strój ochroniarza, a na głowie miał czarną wełnianą czapeczkę. Spomiędzy guzików jego bluzy wystawała kolba pistoletu. Mrużąc oczy, ochroniarz patrzył w kierunku zbiornika. - Beau? To ty? - spytał po francusku. 175 - Oui. C'est moi - odparł Doodah niepewnym falsetem. Pierre nie dał się podejść. Głos, który usłyszał, bardziej przypominał kwik prosiaczka niż wołanie dziecka. Szedł dalej i sięgnął po broń. Doodah puścił się pędem w kierunku elektrycznego samochodziku. Po drodze podniósł kapelusz kowbojski Beau i wsadził go sobie na głowę. Pierre był już tylko kilkanaście kroków od niego i szedł coraz szybciej. - Beau? Chodź tu natychmiast. Minerwa powiedziała, że masz wracać do domu. Doodah przeskoczył nad bagażnikiem samochodu po kowbojsku, jakby wskakiwał na kozioł. Obrzucił pojazd spojrzeniem i już wiedział, że zabawka nie pojedzie szybciej niż z prędkością idącego człowieka i w

razie niebezpieczeństwa na nic mu się nie zda. Wyciągnął z plecaka czarny płaski panel i przymocował go przyssawką do plastikowej tablicy rozdzielczej. To był zasilacz mongocharger - coś, bez czego szanujący się przemytnik nie wychodzi z domu. Mongocharger był wyposażony w komputer o dużej mocy obliczeniowej, omnisensor i akumulator zasilany czystą energią atomową. Omnisensor automatycznie podłączył się pod maleńki chip samochodziku i przejął kontrolę nad jego czynnościami. Doodah odczepił wyciągany kabel z podstawy mongochargera i wcisnął jego ostry koniec w kabel zasilający wozu pod tablicą rozdzielczą. Teraz była to zabawka z napędem atomowym. 176 Doodah kilka razy nacisnął pedał gazu, silnik zabrzmiał zupełnie inaczej. - To mi się podoba - powiedział z satysfakcją. Z prawej strony zza zbiornika wyłonił się Pierre. Dobrze, że właśnie z tej, ponieważ Mierzwa i śpiący Beau znajdowali się po drugiej stronie. Mimo to źle, bo Pierre szedł wprost na Doodaha. - Beau? - spytał Pierre. - Coś nie tak? Wyciągnął broń, a lufę skierował ku ziemi. Stopa Doodaha zawisła nad pedałem gazu, ale na razie go nie naciskał. Goryl patrzył mu prosto w kark. - Wszystko w porządku... Pierre - ćwierkał, zakrywając twarz kowbojskim kapeluszem. - Twój głos dziwnie brzmi, Beau. Jesteś chory? Doodah dotknął czubkiem buta pedału gazu i samochodzik ruszył powoli do przodu. - Nie. W porządku. Bawię się tylko, naśladując śmieszne głosy, jak ludzkie dzieci. Wątpliwości nie opuszczały Pierre'a: - Ludzkie dzieci? Doodah uznał, że to jego szansa. - Tak. Ludzkie dzieci. Dzisiaj jestem obcym, który udaje człowieka, odejdź więc, bo w przeciwnym wypadku sięgnę ci do gardła i wyrwę ci wnętrzności! Pierre zatrzymał się w pół kroku, pomyślał chwilę i wtedy sobie przypomniał: - Beau, ty łotrze! Mam nadzieję, że Minerwa nie usłyszy, co gadasz. Bo inaczej nie dostaniesz ode mnie więcej ani kawałka czekolady. 177 - Wypruję ci flaki! - rzucił Doodah dla lepszego efektu, delikatnie przyspieszając na wysypanym żwirem podjeździe. Chochlik wyciągnął z plecaka wypukłe lusterko i przykleił je przyssawką do przedniej szyby. Ulżyło mu, gdy zobaczył, że Pierre chowa broń i zawraca. Choć było to niezgodne ze wszystkim, co nakazywał instynkt przemytnika, Doodah zwolnił na podjeździe.

Zęby mu szczękały, kiedy prowadził samochodzik po nierównych kocich łbach. Z odczytu cyfrowego dowiedział się, że wykorzystuje jedną setną jednego procenta nowej mocy silnika. Doodah w porę sobie przypomniał, żeby wyłączyć dźwięk w mongochargerze. Nie chciał, żeby teraz komputer swoim kretyńskim elektronicznym głosem narzekał na jego umiejętności kierowcy. Przed głównym wejściem do zamku stało dwóch ochroniarzy. Ledwie spojrzeli na Doodaha, kiedy śmignął między nimi. - Siemanko, szeryfie - powiedział jeden z nich, uśmiechając się szeroko. - Czekolada - pisnął Doodah. Mało wiedział o Beau, ale to słowo chyba najlepiej do niego pasowało. Dotknął lekko pedału gazu, żeby przejechać próg, i ruszył powoli po podłodze z gładkiego marmuru. Opony ślizgały się na idealnej gładzi, co go trochę martwiło - mógł stracić tutaj kilka cennych sekund, gdyby miał się szybko ewakuować. Przynajmniej korytarz był na tyle szeroki, że jeżeli trzeba, będzie można zawrócić bez kłopotu. Doodah jechał wzdłuż holu, minął rzędy górujących nad nim palm w wielkich donicach, szereg abstrakcyjnych obrazów w jaskrawych kolorach, aż dotarł do końca. Nad łukowatym przejściem zamontowano kamerę skierowaną wprost na ogromny hol. Z prostopadłościanu kamery przemysłowej wychodził kabel i łączył się z przewodem biegnącym pionowo w dół ściany. Doodah zatrzymał się przy przewodzie i wyskoczył z samochodziku. Na razie szczęście mu dopisywało. Nikt go o nic nie pytał. Zabezpieczenia w tym ludzkim zamku były kiepskie. W każdym budynku wróżek pewnie już z dziesięć razy omiótłby go jakiś laser. Chochlik oderwał kawałek izolacji, a pod spodem zobaczył kabel. Kilka sekund zajęło mu okręcenie naładowanego magią światłowodu wokół kabla kamery. Po robocie! Uśmiechając się do siebie, Doodah wsiadł do ukradzionego pojazdu. To była bułka z masłem. Amnestia za pięć minut roboty. Czas zawrócić i jechać do domu, cieszyć się wolnością aż do następnego zatargu z prawem. - Beau Paradizo, ty mały łotrze. Chodź tu, ale już! Doodah na chwilę zamarł, następnie rzucił okiem w lusterko. Gdzieś za nim stała dziewczyna, miała niechętną minę, a dłonie oparła na biodrach. To pewnie Minerwa. Jeżeli go pamięć nie myli, miał się trzymać z dala od Minerwy. 179 - Beau. Czas na antybiotyk. Chcesz do końca życia chorować na oskrzela? Doodah włączył silnik samochodu, jechał nim powolutku w kierunku wyjścia i jak najdalej od linii wzroku Błotnej Dziewczyny. Za rogiem będzie mógł wcisnąć gaz do dechy. - Ani się waż odjeżdżać, Bobo! „Bobo? Nic dziwnego, że ruszam jak najdalej” - pomyślał Doodah. Kto by wracał do kogoś, kto nazywa cię imieniem Bobo? - E... Czekolada? - powiedział z nadzieją w głosie chochlik.

Tu zrobił błąd. Dziewczyna znała głos swojego brata, a teraz zorientowała się, że coś jest nie tak. - Bobo? Co się stało z twoim głosem? Doodah zaklął pod nosem. - Zapalenie... Oskrzela? - spytał. Minerwa nie dała się zwieść. Wyjęła z kieszeni krótkofalówkę i ruszyła zdecydowanym krokiem w kierunku samochodzika. - Pierre, przyjdź tutaj, dobrze? Przyprowadź André i Louisa. - Teraz mówiła do Doodaha: - Nie ruszaj się z miejsca, Bobo. Mam dla ciebie pyszną czekoladę. „No pewnie - pomyślał Doodah. - Czekoladę i celę o betonowych ścianach”. Przez sekundę rozważał wszystkie możliwe wyjścia z sytuacji i wreszcie doszedł do wniosku, który brzmiał: „Wolałbym uciec jak najszybciej, niż dać się złapać i torturować na śmierć!” 180 „Zmywam się stąd” - pomyślał Doodah i przycisnął gaz do dechy, posyłając kilkaset koni mechanicznych w pracujący miniwał napędowy. Miał może minutę, zanim samochodzik się rozpadnie, ale wtedy będzie już daleko od Błotnej Dziewczyny i jej złudnych obietnic. Samochodzik ruszył z miejsca tak szybko, że zostawił w powietrzu drżące odbicie samego siebie. Minerwa zatrzymała się raptownie. - Co jest? Zakręt korytarza zbliżał się ze sporą szybkością. Doodah skręcił kierownicę tak daleko, jak się dało, ale promień skrętu pojazdu okazał się zbyt duży. - Muszę się odbić - powiedział Doodah pod nosem, zaciskając zęby. Pochylił się mocno w lewo, puścił pedał gazu i przywalił bokiem wozu w ścianę. W momencie uderzenia przesunął ciężar ciała w drugą stronę i nacisnął znów gaz. Zabawka straciła drzwi, ale wystrzeliła z rogu jak kamień z procy. „Pięknie” - pomyślał Doodah, kiedy przestało mu dzwonić w uszach. Miał tylko kilka sekund, zanim dziewczyna znowu go zobaczy, a kto wie, ilu ochroniarzy stoi między nim a wolnością. Znajdował się w długim, prostym korytarzu, prowadzącym do saloniku. Doodah zobaczył płaski plazmowy telewizor zawieszony na ścianie i górny brzeg czerwonej pluszowej sofy. Do tego pokoju z pewnością prowadzą schody. Niedobrze. Samochód wytrzyma tylko jedno zderzenie. 181 - Gdzie jest Beau? - krzyczała dziewczyna. - Co wyście z nim zrobili? Nie ma co tracić czasu na drobiazgi. Trzeba zobaczyć, co ten wózeczek potrafi. Doodah wcisnął pedał gazu, płynną ósemką dojechał do okna za pluszową sofą. Poklepał dłonią tablicę rozdzielczą.

- Dasz radę, przecież nie jesteś kupą złomu. Tylko jeden skok. Masz szansę stać się koniem wyścigowym. Samochód nie odpowiedział. Nigdy nie odpowiadają. Chociaż czasami w czasie ekstremalnego stresu i skrajnego niedotlenienia Doodah wyobrażał sobie, że dzielą jego kawaleryjską fantazję. Zza zakrętu wyłoniła się Minerwa. Biegła co sił w nogach i wrzeszczała do krótkofalówki. Doodah usłyszał słowa: z ł a p a ć , b ę d z i e k o n i e c z n e u ż y c i e p r z e m o c y i p r z e s ł u c h a n i e . A więc ani iskierki nadziei. Koła samochodu zabawki zabuksowały na długim dywanie i wreszcie złapały przyczepność. Dywan wyrzuciło do tyłu jak szalik porwany przez wiatr. Minerwę przewróciło, ale nawet upadając na podłogę, mówiła do krótkofalówki: - Jedzie w kierunku biblioteki. Złapać go. Jeżeli trzeba, strzelajcie. Przerażony Doodah ściskał kierownicę, utrzymując obrany kierunek. Wystrzeli z tego okna, niezależnie od tego, czy jest zamknięte, czy otwarte. Wjechał do pokoju z prędkością stu kilometrów na godzinę i wyskoczył w powietrze. Niezłe przyspieszenie jak na zabawkę. W 182 pomieszczeniu było dwóch ochroniarzy, obaj wyciągali broń. Chyba do niego nie strzelą? Przecież widzą, że samochód prowadzi dziecko. „Palanty” - pomyślał Doodah. Wtedy pierwsza kula trafiła w podwozie. No dobra, w samochód mogą sobie strzelać. Leciał łagodnym łukiem w kierunku okna. Kolejne dwie kule odłupały plastik z karoserii, ale było za późno i nie dało się zatrzymać maleńkiego pojazdu. Samochodzik uderzył w dolną część ramy okiennej, stracił zderzak i wyfrunął przez otwarte okno. „Daję słowo, ktoś powinien to filmować” - pomyślał Doodah, zaciskając zęby przed upadkiem. Uderzenie zatrzęsło nim od stóp do głów. Przez chwilę miał gwiazdy w oczach, ale prawie natychmiast odzyskał kontrolę, sunąc w kierunku zbiornika. Mierzwa czekał na niego niecierpliwie, dzika aureola jego włosów nerwowo pulsowała. - Gdzie byłeś? Zaczyna mi brakować kremu przeciwsłonecznego. Doodah nie miał czasu na odpowiedź. Wygramolił się ze zdemolowanego samochodu, nie zapominając o zabraniu mongochargera i lusterka. Mierzwa wycelował w niego gruby palec. - Mam do ciebie kilka pytań... Wystrzelona z otwartego okna kula odbiła się od ściany zbiornika, rozsiewając wokół nich odpryski betonu. - Ale to może poczekać. Wskakuj!

183 Mierzwa odwrócił się plecami do Doodaha. Zresztą nie tylko plecami. Doodah wskoczył, chwytając za grubą brodę Mierzwy. - Ruszaj! - krzyknął. - Są tuż za mną! Mierzwa zdjął żuchwę z zawiasów i pomknął w głąb jak włochata torpeda. Chociaż był bardzo szybki, chybaby im się nie udało. Uzbrojeni strażnicy znajdowali się dwa kroki za nimi. Gdyby zobaczyli lekko pochrapującego Beau, zasypaliby ruchomy wzgórek po tunelu kulami. Pewnie rzuciliby też dla pewności kilka granatów. Ale do tego nie doszło, ponieważ w tej samej chwili na zamku rozpętało się piekło. Kiedy tylko Doodah okręcił światłowód wokół kabla przekazującego obraz z kamer, setki maleńkich igiełek przekłuło gumę, tworząc dziesiątki solidnych połączeń z drutami wewnątrz izolacji. Kilka sekund później w kwaterze głównej Sekcji Ósmej do terminala Ogierka potężną falą zaczęły spływać informacje. W osobnych oknach otwartych na gazowym ekranie miał podgląd na podgląd systemów alarmowych, paneli waflowych i wszystkich obwodów komunikacyjnych. Ogierek cmoknął i rozprostował splecione palce jak pianista koncertowy. Uwielbiał stare światłowody. Może nie tak wyrafinowane jak nowe pluskwy organiczne, ale dwa razy bardziej skuteczne. - W porządku - powiedział do cienkiego jak trzcina 184 mikrofonu na konsoli. - Przejąłem nad nimi kontrolę. Jakie koszmary nocne chcemy zafundować państwu Paradizo? Kapitan Holly Nieduża odpowiedziała mu z południowej Francji, delikatnie pochylając głowę ku mikrofonowi hełmu: - Daj, co tam masz. Oddziały szturmowe, helikoptery. Musisz przeciążyć ich systemy komunikacyjne i rozwalić panele waflowe. Włącz im wszystkie alarmy. Chcę, żeby uwierzyli, że są oblężeni. Ogierek ściągnął kilka plików fantomowych. Fantomy należały do jego ulubionych projektów. Wykorzystywał motywy z ludzkich filmów, postaci żołnierzy, wybuchy, a następnie używał ich wszędzie tam, gdzie chciał. Teraz wysłał oddział sił specjalnych armii francuskiej - Commandement des Opérations Spéciales, czyli COS - wprost do wewnętrznego systemu Paradizo. Na początek powinno wystarczyć. W murach zamku szef ochrony rodziny Paradizo, Juan Soto, miał mały problem. Polegał on na tym, że wewnątrz budynku wystrzelono kilka razy z ostrej amunicji. Okazało się to jednak nieważne w porównaniu z problemem znacznie większym, który podsyłał mu Ogierek. Soto rozmawiał teraz przez radio: - Tak, panno Paradizo - powiedział, nie podnosząc głosu. - Zdaję sobie sprawę, że być może zaginął pani

brat. Mówię być może, ponieważ może to on jest w tym samochodziku. Na moje oko to właśnie on. Rozumiem, rozumiem pani argumenty. To dosyć niezwykłe, żeby samochody latały tak daleko. Zapewne to jakaś awaria. Soto postanowił ostro zrugać dwóch idiotów, którzy strzelali do pojazdu na rozkaz Minerwy. Nie obchodziło go, czy ta dziewczyna jest bystra, czy nie, żadne dziecko nie będzie na jego zmianie wydawać takich rozkazów. Chociaż Minerwy nie było w pomieszczeniu ochrony, Juan Soto spoważniał przed kazaniem, które zamierzał wygłosić. - Panno Paradizo, niech pani posłucha... - zaczął poważnie, ale zmienił się na twarzy, kiedy tuż przed oczami zabłysły mu kontrolki systemu bezpieczeństwa. - Tak jest szefie, słucham. Szef trzymał w jednej ręce krótkofalówkę, a drugą klikał włącznikami na konsoli systemu zabezpieczeń zamku, modląc się, żeby to była usterka techniczna. - Mam wrażenie, że do zamku zbliża się spory oddział COS. Mój Boże, już są w środku! Helikoptery, kamery z dachu pokazują helikoptery. - Nagle pojawiły się nowe dźwięki i obrazy w kolejnych monitorach. - Mamy kłopot. Szukają pani, panno Paradizo, i pani więźnia. Niesamowite, włączyły się wszystkie alarmy! We wszystkich sektorach. Jesteśmy otoczeni! Musimy się ewakuować. Widzę ich między drzewami na skraju parku. Mają czołg. Jak, do cholery, udało im się przywlec tutaj czołg?! Przyczajeni na zewnątrz Artemis i Butler przyglądali się chaosowi, który wywołał Ogierek. Klaksony i wycie alarmów wypełniły alpejskie powietrze, a ochroniarze biegli na wyznaczone stanowiska. Butler rzucił lobem kilka granatów dymnych w kierunku ogrodów zamkowych, żeby wzmocnić efekt. - Czołg - powiedział zadziwiony Artemis do słuchawki swojego elfickiego komunikatora. - Podesłaliście im czołg? - Włamałeś się do kanału audio? - spytał ostro Ogierek. - Co jeszcze ten twój telefonik potrafi? - Grać w pasjansa. I w durnia - odparł Artemis niewinnie. Ogierek jęknął niezadowolony. - Pogadamy o tym później, Błotny Chłopcze. Na razie skupmy się na planie. - Doskonała uwaga. Masz pod ręką jakieś pociski samonaprowadzające? Szef ochrony prawie zemdlał. Radar pokazywał zbliżające się ku nim spiralnie dwa ślady pocisków wystrzelonych z helikoptera. - Mon Dieu! Rakiety. Walą w nas inteligentnymi rakietami. Musimy się natychmiast ewakuować. Jednym ruchem dłoni otworzył plastikową pokrywę panelu, pod którą widniał pomarańczowy przełącznik. Wahał się tylko sekundę, po czym nacisnął guzik. Głosy innych alarmów zostały natychmiast odcięte i zastąpione ciągłym sygnałem. Alarm ewakuacyjny.

Gdy alarm się rozpoczął, ochroniarze zmienili kierunek biegu i ruszyli do odpowiednich pojazdów lub swoich podopiecznych, a osoby nienależące do ochrony zaczęły zbierać dane lub inne najcenniejsze rzeczy. Drzwi od garaży po wschodniej stronie zamku otworzyły się po kolei, a na dziedziniec wyskoczyło sześć czarnych bmw z napędem na cztery koła, gotowych do natychmiastowego startu. W jednym z nich okna były zaciemnione. Artemis obserwował rozwój wypadków przez lornetkę. - Nie spuszczajcie oczu z dziewczyny - powiedział do maleńkiego telefonu w dłoni. - Dziewczyna jest najważniejsza. Jej samochód to chyba ten z przyciemnionymi szybami. Minerwa wyszła z drzwi wiodących na dziedziniec, spokojnie wydając polecenia przez krótkofalówkę. Tuż za nią szedł jej ojciec ciągnący za rączkę protestującego Beau Paradizo. Ostatni wyszedł Billy Kong, lekko uginając pod ciężarem sporej torby na kije golfowe. - Zaczynamy, Holly. Jesteś gotowa? - Artemisie! To ja dowodzę tą operacją - krzyknęła poirytowana. - Zejdź z mojej częstotliwości, chyba że masz coś ważnego do dodania. - Ja tylko sądziłem... - A ja tylko sądziłam, że powinieneś mieć na drugie imię K o n t r o l e r ! Artemis spojrzał na Butlera, który leżał tuż przy nim w rowie melioracyjnym i na pewno słyszał całą rozmowę. - Kontroler? Uwierzysz w to? 188 - Niektórzy to mają czelność, nie do wiary... - odparł ochroniarz, nie spuszczając wzroku z zamku. Gdzieś po lewej stronie poczuli drżenie gleby. Nagle wystrzeliło błoto, trawa i oszołomione światłem dżdżownice. Tuż za nimi pojawiły się dwie głowy. Jedna należąca do krasnoluda, druga do chochlika. Doodah wspiął się po ramionach Mierzwy i padł bez życia. - Jesteście porąbani - dyszał ciężko, wydłubując żuczka z kieszeni koszuli. - Za to powinienem dostać znacznie więcej niż tylko amnestię. Dożywotnią rentę. - Uspokój się, mały - powiedział spokojnym tonem Butler. - Zaraz się zacznie druga faza planu, a nie chciałbym nic zawalić. Ty zaś wciąż jęczysz i narzekasz. Doodah zbladł jak ściana. - Ja też, wierz mi, nie chcę, żebyś cokolwiek zawalił. Z mojego powodu. Przed garażami zobaczyli Billy'ego Konga, który otworzył bagażnik jednego z samochodów i umieścił w nim torbę na kije golfowe. Był to wóz z przyciemnionymi szybami. Artemis otworzył usta, żeby wydać rozkaz, ale po chwili je zamknął. Holly chyba wie, co robić.

Wiedziała. Drzwi od strony kierowcy otworzyły się lekko - dla postronnego obserwatora otworzyły się same - a następnie zamknęły. Zanim Minerwa lub Billy Kong zwrócili na to uwagę, auto z napędem na cztery koła ruszyło, zostawiwszy sześć metrów spalonej gumy, i pomknęło w kierunku głównej bramy. 189 - Doskonałe - mruknął Artemis. - Teraz, panno Minerwo Paradizo, supermózgu całej akcji, pokaż nam, jaka jesteś bystra. Ja to wiem, co bym zrobił w takiej sytuacji. Reakcja Minerwy Paradizo była nieco spokojniejsza, niż można by się spodziewać po dziecku, które właśnie spotkała ogromna przykrość. Ani wybuchów histerii, ani tupania nogami. Billy Kong również nie zachowywał się w ten sposób. Nawet nie sięgnął po broń. Przysiadł tylko na piętach, przeczesał palcami sterczące kolorowe włosy i zapalił papierosa, którego Minerwa natychmiast wyrwała mu z ust i zmiażdżyła obcasem buta. Tymczasem terenowe bmw było coraz dalej, gnało prosto do głównej bramy. Może Minerwa nie wątpiła, że przeszkoda w postaci specjalnie wzmocnionej stali wystarczy, by zatrzymać rozpędzone bmw. Myliła się. Holly już wcześniej osłabiła okucia za pomocą neutrina. Wystarczyłoby uderzenie zderzaka, a skrzydła otworzyłyby się jak drzwi do raju. Jeżeliby tam dotarła. A nie dotarła. Minerwa zdeptała obcasem niedopałek Konga, wyciągnęła z kieszeni pilota, wstukała kod i nacisnęła „Wyślij”. W przewodach systemu wentylacyjnego kabiny kierowcy bmw eksplodował maleńki ładunek, wypuszczając chmurę sewofluranu - silnego gazu usypiającego. Kilka sekund później samochód zaczął zbaczać, skręcił w zarośla przy podjeździe i wyciął skibę w elegancko przystrzyżonym trawniku. 190 - Mamy problem - powiedział Butler. - Uhm - odparł Artemis. - Sądzę, że to urządzenie rozpylające. Szybko działający gaz. Prawdopodobnie cyklopropan albo sewofluran. Butler ukląkł i wyciągnął pistolet. - Mógłbym tam podejść i zakończyć sprawę. - Nie. Chyba nie powinieneś. Samochód jechał bezładnie trasą wyznaczoną przez ukształtowanie terenu, wpadał w dziury i podskakiwał na wybojach. Zniszczył boisko do minigolfa, rozwalił w drobny mak altankę i oderwał głowę posągowi centaura. Setki kilometrów pod ziemią Ogierek skrzywił się. Pojazd zatrzymał się w końcu na lawendowym klombie, przechylił się do przodu, a tylne koła wciąż się kręciły, wypluwając grudy i wyrwane z korzeniami kwiaty o długich łodygach. „Piękna robota” - pomyślał Mierzwa, ale nie podzielił się z nikim swoją refleksją, świadom, że nie jest to

najlepszy moment, by sprawdzać cierpliwość Butlera. Ten aż rwał się do akcji. Wyjął pistolet, ścięgna i mięśnie karku miał napięte do ostatnich granic, ale Artemis powstrzymał go, kładąc mu dłoń na przedramieniu. - Nie - powiedział. - Nie teraz. Wiem, że bardzo chcesz jej pomóc, ale jeszcze nie teraz. Ochroniarz wcisnął sig sauera z powrotem do kabury, mrużąc oczy i krzywiąc twarz. - Czy aby na pewno, Artemisie? - Wierz mi, stary przyjacielu. 191 Oczywiście uwierzył, choć instynkt podpowiadał mu coś zupełnie innego. Kilkunastu ochroniarzy ostrożnie i niepewnie podchodziło do samochodu, a prowadził ich Billy Kong. Poruszał się jak kot, stawiając stopy delikatnie, od palców. Nawet twarz - z lekko skośnymi oczami - miał kocią, a na niej nieustanny, wszechwiedzący, chytry uśmieszek. Na jego znak ochroniarze pobiegli do samochodu, wyjęli torbę z kijami golfowymi i zabrali nieprzytomną Holly z siedzenia kierowcy. Kapitan Niedużą skuto plastikowymi kajdankami i przeniesiono na drugą stronę ogrodu, gdzie obok Minerwy Paradizo stał jej ojciec. Minerwa zdjęła hełm Holly i uklękła, żeby się przyjrzeć jej szpiczastym uszom. Artemis zobaczył przez lornetkę, jak dziewczyna się uśmiecha. „To od początku była pułapka. Tylko pułapka”. Minerwa wsunęła hełm pod pachę i szybkim krokiem ruszyła w kierunku zamku. W połowie drogi zatrzymała się i odwróciła. Osłaniając dłonią oczy od słońca, powiodła wzrokiem po szczytach i ocienionych dolinach okolicznych gór. - Czego ona szuka? - spekulował głośno Butler. Artemis nie musiał się nad tym zastanawiać. Wiedział dokładnie, o co chodzi niezwykłej Francuzce. - Szuka nas, stary przyjacielu. Jeżeli to byłby twój zamek, ty też zastanawiałbyś się, gdzie ukrył się szpieg. - Oczywiście. Dlatego wybrałem właśnie to miejsce. Idealna lokalizacja to miejsce trochę wyżej na zboczu, w tamtych skałkach, które każdy spec od ochrony zabezpieczyłby miną pułapką. Tu byłby mój plan awaryjny. Wzrok Minerwy przemknął po skałkach i zatrzymał się na linii zarośli, w których się ukrywali. W żaden sposób nie mogła ich widzieć, ale rozum podpowiadał jej, że tam są. Artemis przyjrzał się ślicznej twarzy dziewczyny. Był zdumiony tym, że podziwia jej urodę, chociaż przed chwilą została porwana jego przyjaciółka i jest w niewoli. Dojrzewanie to potężna i tajemnicza siła. Minerwa się uśmiechała. Spojrzenie miała jasne, jej oczy patrzyły kpiąco i wyzywająco na Artemisa przez dzielącą ich dolinę. Odezwała się do niego po angielsku. Artemis i Butler - obaj biegli w sztuce czytania z ruchu warg - bez trudu zrozumieli to krótkie zdanie. - Masz to, Artemisie? - spytał Butler.

- Mam. A ona ma nas. „Twój ruch, Artemisie Fowlu” - to przed chwilą powiedziała Minerwa. Butler usiadł w rowie i otrzepywał błoto z łokci. - Sądziłem, że jesteś jedyny w swoim rodzaju, Artemisie, ale ta dziewczyna też jest bardzo bystra. - Tak - zgodził się Artemis, nad czymś rozmyślając. - To prawdziwy mózg przedsięwzięcia. Pod ziemią, w siedzibie Sekcji Ósmej, Ogierek jęknął w mikrofon: - Wspaniale. To teraz jest was dwoje młodych geniuszy.

ROZDZIAŁ ÓSMY UDERZENIE

Na zamku Paradizo Numerowi Jeden śnił się cudowny sen: jego matka urządziła mu niespodziewane przyjęcie, żeby uczcić ukończenie szkoły dla czarowników. Jedzenie było przepyszne. Wszystko zostało ugotowane, a mięso na ogół już nie żyło. Sięgał właśnie po przepięknie udekorowanego bażanta stojącego w koszu utkanym z ciasta chlebowego z ziołami - takiego, jakiego opisuje trzeci rozdział Ogródeczka Panny Heatherington Smythe - kiedy nagle jego wzrok sięgnął nieco dalej, jakby rzeczywistość sama się rozciągnęła. Numer Jeden próbował w dalszym ciągu uczestniczyć w uczcie, ale jej obraz oddalał się coraz bardziej, a teraz nogi odmówiły mu posłuszeństwa i diabełek zastanawiał się dlaczego, bo nie mógł tego zrozumieć. Spojrzał w dół i ku swemu przerażeniu stwierdził, że całe jego ciało od pach w dół zamieniło się w kamień. 194 Wirus kamienia rozprzestrzeniał się w górę przez jego klatkę piersiową i kark. Numer Jeden czuł nieprzepartą chęć, żeby wrzasnąć. Bał się, że usta również mu skamienieją, zanim je otworzy. Być na zawsze zamienionym w kamień i mieć w sobie zamarły okrzyk! Nic potworniejszego nie mogło go spotkać. Numer Jeden otworzył usta i wrzasnął. Rozparty na fotelu Billy Kong, który go pilnował, strzelił palcami w kierunku kamery umieszczonej na suficie. - Brzydal się obudził - powiedział. - Chyba chce do mamusi. Numer Jeden przestał wrzeszczeć, kiedy stracił oddech. Trochę to głupio wypadło, bo zaczął od wilczego wycia, a skończył na cienkim skowycie. „W porządku - pomyślał. - Żyję i jestem na terytorium człowieka. Czas otworzyć oczy i przekonać się, jak głęboko tkwię w tym szambie”. Numer Jeden niepewnie podnosił powieki, jakby spodziewał się ujrzeć coś ogromnego i twardego, z olbrzymią prędkością zmierzającego ku jego twarzy. Ujrzał zaś niewielkie, skromnie umeblowane pomieszczenie. Na suficie znajdowały się prostokątne lampy, mocne jak tysiące świec, a sporą powierzchnię jednej ściany zajmowało lustro. Był tam też jakiś człowiek - może dziecko, a może kobieta - ze śmiesznymi blond lokami i dodatkowym palcem na każdej dłoni. Stworzenie miało na sobie śmiesznie niepraktyczne

wdzianko, podobne do togi, i buty na gąbczastych podeszwach, na ich bokach ktoś wyrzeźbił błyskawice. W pomieszczeniu była jeszcze jedna osoba. Chudy, pochylony w ramionach mężczyzna z nieprzyjemnym uśmiechem na ustach palcem wystukiwał nerwowy rytm na własnej nodze. Wzrok Numeru Jeden przyciągnęły włosy tej drugiej istoty. Zobaczył w nich przynajmniej sześć kolorów. Ten mężczyzna był pawiem! Numer Jeden pomyślał, że może będzie mądrze podnieść w górę ręce, żeby im pokazać, że nie ma broni, ale trudno to zrobić, kiedy jest się przywiązanym do krzesła. - Jestem przywiązany do krzesła - powiedział, usprawiedliwiając się, jakby to była jego wina. Niestety, powiedział to w języku gnomskim, a w dodatku w dialekcie demonów. Dla ludzkich uszu zabrzmiało to tak, jakby próbował odchrząknąć coś, co nieznośnie blokuje mu krtań. Numer Jeden postanowił już nic nie mówić. Z pewnością powie coś złego i ludzie będą musieli dokonać na nim rytualnej egzekucji. Na szczęście kobieta chyba bardzo chciała z nim rozmawiać. - Cześć, jestem Minerwa Paradizo, a ten mężczyzna to pan Kong - powiedziała. - Rozumiesz, co mówię? Dla Numeru Jeden brzmiało to jak bełkot, ani jednego słowa znanego z Ogródeczka Panny Heatherington Smythe. Uśmiechnął się zachęcająco, żeby pokazać, że docenia ich wysiłki. - Mówisz po francusku? - spytała blondynka, a następnie przeszła na inny język: - Może po angielsku? 196 Numer Jeden usiadł wyprostowany. To przynajmniej coś mu przypominało. Dziwna składnia, to pewne, ale same słowa pochodziły z książki. - Po angielsku? - spytał, powtarzając jej słowa. Był to język Panny Heatherington Smythe. Wyssała go z mlekiem matki. Studiowała pilnie w salach wykładowych Oksfordu. Używała go, by wyznawać miłość po grób profesorowi Rupertowi Smythe. Numer Jeden uwielbiał jej Ogródeczek. Wyobrażał sobie czasem, że tylko on ją uwielbia. Nawet Abbot chyba nie doceniał tych bardziej romantycznych urywków. - Tak - powiedziała Minerwa. - Po angielsku. Ten ostatni też całkiem nieźle sobie radził z angielskim. Z francuskim również. „W świecie poza książką ludzie na pewno doceniają dobre maniery” - tak zawsze sądził Numer Jeden, postanowił więc wprowadzić tę myśl w życie. Warknął, co w kulturze demonów jest pytaniem, czy wolno się odezwać przed lepszymi od siebie. Ludzie chyba nie tak to interpretowali, ponieważ kościsty człowiek skoczył na równe nogi i wyciągnął nóż. - O nie, łaskawy panie - powiedział Numer Jeden, pospiesznie klecąc kilka zdań z Ogródeczka Panny Heatherington Smythe. - Błagam, schowaj swe ostrze. Ja przynoszę tylko dobre wieści. Kościsty człowiek był ogłupiony. Mówił po angielsku tak jak każdy Amerykanin, ale ten mały kurdupel wydawał z siebie jakieś nonsensowne średniowieczne zdania. Kong podszedł do Numeru Jeden i przyłożył

mu nóż do gardła. 197 - Gadaj normalnie, brzydalu - powiedział, tym razem po tajwańsku. - Chciałbym pana zrozumieć - odparł Numer Jeden, trzęsąc się cały. Niestety wypowiedział to zdanie w języku gnomskim. - To, co... Więc... Chciałem rzec, to... Niedobrze. Wynajdywanie cytatów z Ogródeczka Panny Heatherington Smythe, którymi zazwyczaj mógł sypać jak z rękawa, było trudniejsze, gdy działał pod presją. - Gadaj normalnie albo zdechniesz! - Jak mogę mówić normalnie, ty synu trzynogiego psa! - wrzasnął Numer Jeden, patrząc mu prosto w oczy. - Nie mówię po tajwańsku. Wszystko to powiedział w czystym dialekcie tajwańskim. Numer Jeden był oszołomiony. Daru języków demony nie posiadały. Poza czarownikami. Oto kolejny dowód! Miał zamiar przez kilka chwil zastanowić się głębiej nad rozwojem wypadków, bo człowiek wymachujący nożem się wycofał, ale nagle od piękna języka zakręciło mu się w głowie. Przecież nawet jego własny język, gnomski, demony brutalnie okroiły. Istniały tysiące słów, których na co dzień nie używano, gdyż nie mają żadnego związku z zabijaniem, rozrywaniem na strzępy i żarciem, kolejność może być dowolna. - Cappuccino! - wykrzyknął Numer Jeden, zadziwiając wszystkich obecnych. - Przepraszam? - rzekła Minerwa. - Cóż za wspaniałe słowo. A jeszcze manewr! I balon. 198 Kościsty mężczyzna schował nóż do kieszeni. - Teraz facet gada. Jeżeli jest podobny do tego, którego pokazywałaś mi na wideo, nigdy nie zamkniemy mu gęby. - Różowy! - powiedział rozanielony Numer Jeden. - W potocznej mowie demonów nie mamy określenia na ten kolor. Uważa się, że różowy jest niedemoniczny, ignorujemy więc jego istnienie. Cóż za ulga móc powiedzieć „różowy”! - Różowy - powiedziała Minerwa. - Cudownie. - Powiedz mi, co to jest wata cukrowa? - spytał Numer Jeden. - Znam słowo i brzmi tak... zachęcająco... Ale obraz, który mam w głowie, może być niedokładny. Numer Jeden odniósł wrażenie, że dziewczyna jest zadowolona z tego, że potrafi mówić ludzkim językiem, ale lekko zdezorientowana tym, że zapomina o swojej sytuacji. - Możemy porozmawiać o wacie cukrowej trochę później, mały demonie. Jest wiele innych, ważniejszych rzeczy do omówienia.

- Tak - zgodził się Kong. - Na przykład inwazja demonów. Numer Jeden wałkował to zdanie w głowie bezowocnie. - Przepraszam, ale mój dar pewnie jeszcze nie jest w pełni ukształtowany. Jedyne znaczenie t e g o w y r a z u , które znam, to wkroczenie wrogich uzbrojonych oddziałów wojskowych na czyjeś terytorium. 199 - To właśnie mam na myśli, kijanko. - Znów czuję się lekko zdezorientowany. Mój nowy zasób słów informuje mnie, że kijanka to stworzenie podobne do żaby... - Numerowi Jeden opadła szczęka. - Aha, rozumiem... Pan mnie obraża. Kong zrobił do Minerwy zdziwioną minę. - Chyba wolałem, kiedy gadał jak w starym kinie. - Cytowałem święty tekst - wyjaśnił Numer Jeden, ciesząc się kształtem słów formujących się w jego ustach. - Świętą księgę Ogródeczek Panny Heatherington Smythe. Minerwa zmarszczyła czoło i zapatrzyła się w sufit, jakby cofała się myślą w przeszłość. - Ogródeczek Panny Heatherington Smythe... Dlaczego to brzmi tak znajomo? - Ogródeczek Panny Heatherington Smythe to źródło wszelkiej ludzkiej wiedzy. Lord Abbot przywiózł nam tę księgę. - Numer Jeden przygryzł wargę, powstrzymując potok własnych słów. Za dużo już im zdradził. Ci ludzie to wrogowie, a on im dał zarys planu Abbota. „Zarys”. Ładne słowo. Minerwa klasnęła mocno w dłonie. Znalazła w pamięci to, czego szukała. - Ogródeczek Panny Heatherington Smythe. Mój Boże, to śmieszne romansidło! Pamięta pan to, panie Kong? Kong wzruszył ramionami. 200 - Nie czytam literatury pięknej. Głównie instrukcje obsługi. - Nie pamiętasz filmu, który nakręciliśmy z tym drugim demonem? Daliśmy mu książkę, a on ją nosił ze sobą jak kamizelkę kuloodporną. - Ach, tak. Pamiętam to. Głupi baran. Zawsze łaził z tą głupią książką. - Wie pan, że pan się powtarza, prawda? - powiedział Numer Jeden, wiercąc się nerwowo. - Istnieją inne słowa, którymi można zastąpić wyraz „głupi”. Durny, ograniczony, tępy, debil. Wymieniłem tylko kilka. Mogę też po tajwańsku, jeśli pan woli. W mgnieniu oka w dłoni Konga znów pojawił się nóż. - Ojejku - powiedział Numer Jeden. - To prawdziwy talent. A właściwie bravura!. Kong pominął milczeniem jego komplement, podrzucając nóż i chwytając go tak, że teraz trzymał ostrze między palcami.

- Zamknij się, stworze. Albo to znajdzie się między twoimi oczami. Nie obchodzi mnie, jaką przedstawiasz wartość dla panny Paradizo. Dla mnie ty i tobie podobni to zaraza, którą trzeba zmieść z powierzchni ziemi. Minerwa skrzyżowała ramiona. - Będę panu wdzięczna, panie Kong, za niestraszenie naszego gościa. Pracuje pan u mojego ojca i będzie pan robił to, co ojciec i ja panu każemy, a jestem prawie pewna, że mój ojciec kazał panu się wyrażać w sposób cywilizowany. 201 Być może Minerwa Paradizo wcześnie ujawniła talenty w wielu dziedzinach, ale z powodu swojego wieku miała jednak skromne doświadczenie życiowe. Wiedziała z lektury, jak odczytywać mowę ciała, ale nie miała pojęcia, że utalentowany adept sztuk walki potrafi tak się wyćwiczyć w kontrolowaniu swego ciała, że umie ukryć prawdziwe uczucia. Doświadczony adept tej dyscypliny dostrzegłby subtelne naprężenie mięśni i napięty jak postronki kark Billy'ego Konga. Był to człowiek siłą utrzymujący emocje ma wodzy. Jeszcze nie - mówiła jego postawa. - Jeszcze nie. Minerwa znów skoncentrowała swoją uwagę na więźniu: - Ogródeczek Panny Heatherington Smythe, powiadasz... Numer Jeden skinął głową. Bał się, że znów z jego ust wyleje się potok słów i zdradzi jeszcze więcej. I tak już im dużo powiedział. Minerwa przemówiła teraz do olbrzymiego lustra. - Pamiętasz to, papo? Zabawne romansidło, którego nie cierpiałeś. Uwielbiałam je, kiedy miałam sześć lat. To było o dziewiętnastowiecznej angielskiej arystokratce. Poczekaj, kto to napisał... Carter Cooper Barbison. Ta Kanadyjka. Gdy to pisała, miała osiemnaście lat. Nie sprawdziła żadnych faktów. Kazała dziewiętnastowiecznym angielskim arystokratom mówić tak, jakby się urodzili w czasach Szekspira. Totalna bzdura, a zarazem oczywiście ogólnoświatowy hit. Wiesz, najwyraźniej nasz stary przyjaciel Abbot zabrał tę książkę ze sobą do domu. I ten chytry diabeł przedstawił ją tam jako... ewangelię. Mam wrażenie, że kazał się reszcie demonów wyuczyć całej Cooper Barbison, jakby ta głosiła dobrą nowinę. Numer Jeden przerwał narzucony sobie nakaz milczenia. - Abbot? Był tu Abbot? - Mais oui - powiedziała Minerwa. - Jak myślisz, skąd wiedzieliśmy, gdzie cię znaleźć? Abbot nam wszystko wyśpiewał. Jakiś głos rozległ się w głośniku zamontowanym na ścianie. - Nie wszystko. Jego obliczenia były błędne. Ale moja mała genialna Minerwa je poprawiła. Dostaniesz za to kucyka, kochanie. Takiej maści, jakiej sobie zażyczysz. Minerwa pomachała w kierunku lustra.

- Dzięki, papo. Powinieneś pamiętać, że nie lubię kucyków. Ani baletu. Z głośnika rozległ się śmiech. - Dzielna dziewczynka. To może wycieczka do Disneylandu pod Paryżem? Mogłabyś się przebrać za księżniczkę. - Może jak już będzie po zebraniu komitetu - powiedziała Minerwa z uśmiechem, był on jednak nieco wymuszony. W tej chwili z pewnością nie marzyła o disneyowskim świecie. - Jak będę pewna, że otrzymam nagrodę Nobla. Mamy niecały tydzień, żeby przesłuchać naszych gości i zorganizować bezpieczny przelot do Królewskiej Akademii w Sztokholmie. 203 Numer Jeden miał kolejne ważne pytanie: - A Ogródeczek Panny Heatherington Smythe? Co z prawdą? Minerwa roześmiała się wesoło. - Prawda? Mój mały przyjacielu, nie ma nic dalszego od prawdy. Ta książka jest mieszanką kłamstw ugotowanych na rosole nastoletniej burzy hormonów. Numer Jeden był zdruzgotany. - Ale ja tę książkę dokładnie przeczytałem. Badałem ją godzinami. Odgrywałem sceny. Robiłem kostiumy. Chcesz mi powiedzieć, że nie ma żadnego Heatherington Hall? - Nie ma Heatherington Hall. - Nie ma też złego księcia Karloza? - To tylko fikcja. Numer Jeden coś sobie przypomniał. - Przecież Abbot wrócił z kuszą. Taką jak w książce. To jest wszak dowód. Do dyskusji włączył się Kong, bo w końcu była to jego działka. - Kusze? To przeszłość, kijanko. Teraz posługujemy się czymś takim. - Billy Kong wyciągnął z kabury pod pachą czarny ceramiczny pistolet. - Ta mała ślicznotka strzela ogniem i śmiercią. Mamy również o wiele większe rodzaje broni. Latamy dookoła świata w metalowych ptakach i zrzucamy na ziemię deszcz eksplodujących jaj, które rozwalają naszych wrogów na strzępy. Numer Jeden prychnął. 204 - Ta mała ślicznotka strzela ogniem i śmiercią? Latające metalowe ptaki? Co, może mi jeszcze powiesz, że jecie ołów i puszczacie ustami złote baloniki? Kong niezbyt dobrze reagował na cynizm, a zwłaszcza cynizm małego, przypominającego płaza stworzenia. Jednym płynnym ruchem odbezpieczył broń i wystrzelił trzykrotnie, rozwalając zagłówek fotela,

na którym siedział Numer Jeden. Na twarz diabełka posypały się iskry i drzazgi, a odgłos wystrzałów zabrzmiał w niewielkiej, zamkniętej przestrzeni jak seria grzmotów. Minerwa była wściekła. Zaczęła wrzeszczeć już wcześniej, lecz nikt jej nie usłyszał. - Wynoś się stąd, Kong. Wynoś mi się stąd! Wciąż tak wrzeszczała albo wypowiadała inne słowa o bardzo podobnym znaczeniu, kiedy przestało już im wszystkim dzwonić w uszach. Gdy Minerwa zdała sobie sprawę, że Billy Kong ignoruje jej rozkazy, przeszła na tajwański: - Mówiłam ojcu, żeby cię nie zatrudniał. Jesteś impulsywny i gwałtowny. My tu przeprowadzamy eksperyment naukowy. Ten demon na nic mi się nie przyda, jeśli będzie martwy, palancie! Muszę się porozumieć z naszym gościem, masz więc stąd wyjść; już na pierwszy rzut oka widać, że więzień jest przerażony. Wstań i wyjdź, bo ostrzegam cię, zerwiemy z tobą kontrakt! Kong potarł nos. Musiał się bardzo mocno starać, żeby nie pozbyć się tu i teraz tej zepsutej małej dziewczynki, a później wymknąć się jej ochroniarzom. Ryzykowanie 205 wszystkim byłoby jednak głupotą. Lepiej wytrzymać i wziąć się w garść jeszcze przez kilka godzin. Na razie będzie musiał znieść kolejną bezczelność. Kong wyciągnął małe lusterko z kieszeni spodni, otworzył je i poprawił nażelowane pasmo włosów na głowie. - Teraz sobie pójdę, mała, ale uważaj, co mówisz. Bo możesz tego pożałować. Minerwa pokazała mu palcami prawej dłoni literę „W”. - Wynoś się! - rzuciła po angielsku. Kong schował lusterko, mrugnął do Numeru Jeden i wyszedł. Diabełka nie pocieszyło to mrugnięcie. W kulturze demonów mruga się na przeciwnika w ogniu bitwy, żeby dać mu jasno do zrozumienia, że będzie następny do zarżnięcia. Numer Jeden miał nieodparte wrażenie, że człowiek obcięty na jeża żywi wobec niego właśnie taki zamiar. Minerwa westchnęła. Chwilę milczała, zbierając się w sobie, a następnie kontynuowała przesłuchanie: - Zacznijmy od początku. Jak się nazywasz? Numer Jeden doszedł do wniosku, że na to pytanie można bezpiecznie odpowiedzieć. - Nie mam prawdziwego imienia, bo się nie przepoczwarzyłem. Kiedyś bardzo mnie to martwiło. Ale teraz widzę, że mam zdecydowanie więcej powodów do zmartwień. Minerwa zdała sobie sprawę, że musi stawiać bardziej konkretne pytania. 206 - Jak cię nazywają?

- Ludzie? Czy inne demony? - Demony. - Aha... Rozumiem. Nazywają mnie Numerem Jeden. - Numerem Jeden? - Tak właśnie, to nazwisko takie sobie, ale nic więcej nie otrzymałem. Pocieszam się, że jest lepsze niż Numer Dwa. - Rozumiem. W takim razie, Numerze Jeden, chciałbyś chyba wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Numer Jeden spojrzał błagalnie. - Tak, proszę. - No cóż... - zaczęła Minerwa, siedząc twarzą w twarz z więźniem. - Dwa lata temu zmaterializował się tu jeden z waszych demonów. Ot tak sobie wyskoczył nie wiadomo skąd na statui D'Artagnana na dziedzińcu zamkowym. Miał dużo szczęścia, że nie zginął. Prawdę mówiąc, szpada D'Artagnana przebiła mu ramię. Jej czubek się złamał i został wewnątrz jego ciała. - Czy szpada była ze srebra? - spytał Numer Jeden. - Tak, była. Później zdaliśmy sobie sprawę, że to właśnie srebro zakotwiczyło go w naszym wymiarze, bo w przeciwnym razie ściągnąłby go własny czas i własna przestrzeń. Ten demon to oczywiście Abbot. Moi rodzice chcieli zadzwonić po żandarmerię, ale przekonałam ich, żeby zabrać tego na wpół żywego stwora do środka. 207 Papa ma tutaj mały gabinet lekarski, z którego korzysta, jeśli akurat pacjent przejawia oznaki niezwykłej paranoi. Opatrzył rany Abbota, ale nie zauważyliśmy srebrnego końca szpady, dopiero kilka tygodni później, kiedy okazało się, że rana jest zakażona, papa zrobił mu prześwietlenie. Abbot był fascynującym obiektem. Początkowo, i to przez wiele dni, wpadał w psychotyczną wściekłość, kiedy zbliżali się do niego ludzie. Próbował nas zabić i zarzekał się, że nadchodzi jego armia i zmiecie rasę ludzką z powierzchni ziemi. Sam ze sobą prowadził długie spory. To było coś więcej niż rozdwojenie jaźni. Było to tak, jakby rzeczywiście w jednym ciele mieszkały dwie osoby, wojownik i naukowiec. Wojownik szalał i w tym szaleństwie chciał wszystko niszczyć, a naukowiec pisał obliczenia na ścianach. Wiedziałam, że trafiłam na coś bardzo ważnego. Coś wręcz rewolucyjnego. Odkryłam nowy gatunek albo raczej ponownie odkryłam bardzo stary gatunek. Jeżeli Abbot rzeczywiście miałby sprowadzić armię demonów, to na mnie spoczywał obowiązek ocalenia milionów istnień. Zarówno ludzkich, jak i diabelskich. Ale jestem tylko dzieckiem i nikt mnie nie słuchał. Z drugiej strony, jeśli mogłabym to wszystko nagrać i zaprezentować komitetowi Nagrody Nobla w Sztokholmie, zdobyłabym nagrodę w dziedzinie fizyki i zapewniłabym demonom ochronę gatunkową. Ochrona gatunku przyniosłaby mi pewną satysfakcję, a nie zdarzyło się jeszcze nigdy, by dziecko zdobyło Nagrodę Nobla, nie dokonał tego nawet wielki Artemis Fowl.

208 Coś nie dawało spokoju Numerowi Jeden. - Czy nie jesteś nieco za młoda na studiowanie kultur innych gatunków? Jesteś przecież dziewczynką. Propozycja kucyka, którą złożyła magiczna skrzynka głosowa, wydaje mi się bardzo dobra. Nie ulega wątpliwości, że Minerwa usłyszała to nie pierwszy raz. - Czasy się zmieniają, demonie - rzuciła oschle. -Dzieci są teraz znacznie bystrzejsze niż kiedyś. Piszemy książki, panujemy nad komputerami, rozbijamy w puch naukowe mity. Czy zdajesz sobie sprawę, że większość naukowców nie chce nawet uznać istnienia magii? Kiedy doda się magię do równania zachowania energii, okazuje się, że niemal wszystkie prawa fizyki mają poważne wady. - Rozumiem - powiedział Numer Jeden, nie do końca zgodnie z prawdą. - Jestem w idealnym wieku do pracy nad tym projektem - dodała Minerwa. - Jestem młoda i wierzę, że magia jest stara. Chcę wyjaśnić, jak działa. Kiedy cię przedstawię w Sztokholmie, wspólnie zaproponujemy pracę naukową na temat podróży w czasie i magii jako energii elementarnej, i to będzie historyczna chwila. Świat będzie musiał poważnie przyjrzeć się magii i przygotować się na inwazję. - Nie ma żadnej inwazji - zaprotestował Numer Jeden. Minerwa uśmiechnęła się tak, jak przedszkolanka uśmiecha się do psotnego malucha. 209 - Jasne, wiem o tym. Kiedy dominację nad Abbotem przejmowała jego osobowość wojownika, mówił nam o bitwie pod Taillte i o tym, że demony wrócą i wypowiedzą straszliwą wojnę Błotniakom, bo tak nas nazywał. W jego opowieści krew płynęła strumieniami, a poodcinane nogi i ręce latały w powietrzu jak stado kruków. Numer Jeden skinął głową. To było do Abbota podobne. - Abbot w to wierzył, ale czasy się zmieniły. - To mu wyjaśniałam. Mówiłam mu, że przez tysiące lat podróżował w czasie i przestrzeni, a przez te wieki my poczyniliśmy znaczne postępy. Teraz jest nas o wiele więcej niż kiedyś i już nie strzelamy z kusz. - Rzeczywiście? Nie strzelacie? - Widziałeś broń pana Konga. To tylko mała próbka naszego arsenału. Nawet jeżeli wszystkie demony naraz zjawiłyby się uzbrojone po zęby, zamknięcie was pod kluczem zajęłoby nam mniej więcej dziesięć minut. - Takie macie plany? Zamknąć nas pod kluczem? - Taki był plan, przyznaję - stwierdziła Minerwa. - Kiedy jednak Abbot zdał sobie sprawę, że demony nigdy nas nie pokonają, zmienił taktykę. Sam, nieproszony, wyjaśnił mi podstawy mechaniki tunelu czasowego, a ja w zamian dałam mu książki i starą broń, którą mógł sobie do woli badać. Po kilku dniach czytania poprosił, żeby go nazywać Abbotem, od generała Leona Abbota z książki. Wiedziałam, że kiedy

przedstawię Leona Abbota 210 w Sztokholmie, bez trudu dostanę fundusze na stworzenie międzynarodowych oddziałów szybkiego reagowania. Kiedy na ziemi pojawi się jakiś demon, będziemy go mogli oznaczyć srebrem i umieścić w sztucznej społeczności demonów, prowadząc dalsze badania. Uznałam, że najlepsze do tego celu będzie zoo w Central Parku. Numer Jeden poszukał słowa „zoo” w swoim nowym słowniku. - Czy w zoo nie trzyma się zwierząt? Minerwa spuściła wzrok i spojrzała w podłogę. - Tak, teraz muszę to wszystko przemyśleć, szczególnie gdy cię poznałam. Sprawiasz wrażenie bardzo cywilizowanego, inaczej niż ta kreatura Abbot. On rzeczywiście był zwierzęciem. Kiedy się tu zjawił, wyleczyliśmy mu rany, pielęgnowaliśmy go, aż wyzdrowiał, a jego było stać tylko na to, żeby chcieć nas pożreć. Nie mieliśmy wyboru, musieliśmy mu ograniczyć swobodę. - Nie będziecie więc zamykać nas w zoo? - Ja nie mam właściwie żadnego wyboru. Jak wynika z obliczeń, tunel czasowy otwiera się po obu stronach i zanika wzdłuż osi. Wkrótce wszelkie analizy okażą się mało wiarygodne i trudno będzie przewidzieć, gdzie pojawią się demony i kiedy. Boję się, Numerze Jeden, że twój gatunek niedługo zniknie ze wszystkich zakątków wszechświata. Numer Jeden był oszołomiony. Za dużo informacji jak na jeden dzień. Nie wiedział dlaczego, ale nagle pomyślał o demonicy z czerwonymi znakami na skórze. 211 - Czy nie można by jakoś temu zapobiec? Jesteśmy inteligentni, wiesz? Wcale nie jesteśmy zwierzętami. Minerwa wstała i zaczęła krążyć, skubiąc gęste, kręcone włosy. - Trochę o tym myślałam. Nic nie można zrobić bez magii, a Abbot powiedział mi, że wszyscy wasi czarownicy zginęli podczas przejścia. - To prawda - przyznał Numer Jeden. Nie wspomniał o tym, że sam może być czarownikiem. Coś mu mówiło, że to cenna informacja, a osobie, która przywiązała cię do krzesła, lepiej nie przekazywać zbyt wielu cennych informacji. I tak już za dużo powiedział. - Może gdyby Abbot wiedział o czarze czasu, nie wyrywałby się tak mocno z powrotem na Hybras zastanawiała się głośno Minerwa. - Papa poinformował go, że w ramieniu ma odprysk srebra, a on tej samej nocy wydrapał go sobie pazurami i znikł. Mamy to wszystko na taśmie. Codziennie się zastanawiałam, czy udało mu się wrócić do domu.

- Wrócił - powiedział Numer Jeden. - Czar czasu rzucił go do samych początków. Nigdy nam nie mówił o was ani o waszym zamku. Po prostu pojawił się ni stąd, ni zowąd z książką i kuszą, twierdząc, że jest naszym wybawicielem. Łgał jak z nut. - No cóż - westchnęła Minerwa. Wydawało się, że jest jej naprawdę przykro. - Nie mam pojęcia, jak ocalić wasz gatunek. Może twoja koleżanka z pokoju obok nam pomoże, kiedy się wybudzi. 212 - Jaka koleżanka? - spytał zaskoczony Numer Jeden. - Ta, która znokautowała Bobo, mojego brata. Złapaliśmy ją, kiedy próbowała cię uratować - wyjaśniła Minerwa. - Albo ściślej: próbowała uratować moją pustą torbę na kije do golfa. Wygląda na stworzenie magiczne. Niewykluczone, że ona nam pomoże. „Kto chciałby uratować torbę na kije golfowe?” - zastanawiał się Numer Jeden. Drzwi otworzyły się, a w szczelinie ukazała się głowa Juana Soto. - Minerwo? - Nie teraz - rzuciła ostro Minerwa, powstrzymując mężczyznę gestem. - Jest do ciebie telefon. - Nie ma mnie w domu. Zapytaj, kto dzwoni, i zapisz numer. Ochroniarz nie ustępował, wszedł do pokoju, trzymając w dłoni słuchawkę bezprzewodowego telefonu i zakrywając mikrofon drugą dłonią. - Chyba powinnaś z tym kimś porozmawiać. Mówi, że nazywa się Artemis Fowl. Minerwa skupiła całą uwagę na Soto. - W takim razie odbiorę - powiedziała, sięgając po słuchawkę. Hełm bojowy oddziałów zwiadu SKR to zadziwiające urządzenie, a hełm bojowy Sekcji Ósmej to istny cud współczesnej nauki. Porównanie jednego i drugiego byłoby niczym zestawianie strzelby skałkowej i karabinka snajperskiego wyposażonego w laserowy celownik. Ogierek w pełni wykorzystał swój niemal nieograniczony budżet, pozwalając sobie na spełnienie wszelkich fantazji technologicznych, jakie mu przyszły do głowy, i wcisnął w hełm sprzęt diagnostyczny, obserwacyjny, obronny oraz kilka fajnych gadżetów, które jeszcze dało się tam umieścić. Centaur nie ukrywał dumy z tego pakietu sprzętowego. Jeżeli ktoś by go zmusił, by wskazał jakiś dodatek, którym szczególnie chciałby się pochwalić, na pewno wybrałby odbijające poduszki. Poduszki nie były właściwie niczym nowym. Nawet cywilne kaski i hełmy mają między zewnętrzną a wewnętrzną skorupą poduszki z żelem, które amortyzują silne uderzenia. Ogierek zastąpił sztywną skorupę zewnętrzną elastycznym polimerem, a elektroczuły żel elektroczułymi koralikami. Za pomocą impulsów elektronicznych można było sterować koralikami w ten sposób, że się rozszerzały, kurczyły, okręcały lub

układały w grupy, co wyposażyło hełm w prosty, ale bardzo skuteczny system napędu. „Mój maleńki cud techniki nie potrafi latać, ale może się odbijać tam, gdzie chcesz - mówił wcześniej Ogierek, kiedy Holly kwitowała odbiór sprzętu. 214 - Tylko komendanci i komendantki dostają latające hełmy. Ja bym jednak ci takiego nie polecał, bo wiadomo przecież, że pole magnetyczne silnika prostuje trwałą. Nie chcę przez to powiedzieć, że ty masz trwałą. Albo że ci jest potrzebna”. Gdy Numer Jeden był przesłuchiwany przez Minerwę, Ogierek rozprostowywał palce jak pianista nad klawiaturą zdalnego sterowania hełmem Sekcji Ósmej, który należał do Holly. Hełm był teraz zamknięty w stalowej klatce na kłódkę na tyłach biura ochrony. Ogierek lubił podczas pracy śpiewać. Tym razem nucił klasyczny temat z musicalu Wierna Rzeka: „Jeżeli to wygląda jak krasnal i śmierdzi jak krasnal, to prawdopodobnie będzie krasnal (albo gumiaki, które zakładasz do latryny)”. Był to względnie krótki tytuł piosenki z Wiernej Rzeki, która w świecie elfów stanowiła odpowiednik ludzkiego przeboju w stylu country and western. Gdy rece mam zajęte, a swędzi mnie nos, Kiedy dwa ślimaki w gulasz wlezą mi, Kiedy mi łysinę spali słońce na brąz, Wtedy przypominasz mi się tyyy... Podczas popisów wokalnych Ogierek wyłączał mikrofon, żeby nie dać Artemisowi okazji do protestów. Posługiwał się anteną bardzo starego typu, mając nadzieję, że nikt z funkcjonariuszy SKR nie przejmie transmisji. Miasto Haven było zamknięte, co znaczyło, 215 że nie ma żadnej komunikacji z powierzchnią. Ogierek świadomie łamał rozkaz komendanta Przywry i nawet mu się to podobało. Centaur założył gogle typu „v”, przez które widział wszystko w zasięgu wizjera hełmu. Nie tylko to, bo zamontowany w goglach układ PIP pokazywał obraz z boku i z tyłu dzięki zamontowanym w hełmie kamerom. Ogierek opanował już systemy zabezpieczeń i alarmów, teraz chciał zajrzeć do plików w komputerach na zamku, a tego nie mógł zrobić z kwatery głównej Sekcji Ósmej, zwłaszcza że policja tylko czekała, aby przejąć każdy wychodzący z miasta sygnał. Jego hełm był oczywiście wyposażony w bezprzewodowe omnisensory, ale im bliżej twardego dysku się znajdzie, tym szybciej wykona zadanie. Ogierek wybierał kombinacje klawiszy na klawiaturze sterującej goglami „v”. Komuś patrzącemu z

zewnątrz mogłoby się wydać, że centaur gra na niewidzialnym pianinie, ale tak naprawdę gogle interpretowały jego ruchy jako uderzenia w klawiaturę. Z ukrytej szczeliny w hełmie, tuż powyżej prawej poduszki nad uchem Holly, wysunął się maleńki laserowy ołówek. Ogierek namierzył mechanizm zamykający drucianą klatkę. - Na dwa. Ognia. - Nic się nie stało, Ogierek zaklął pod nosem, włączył mikrofon i spróbował jeszcze raz. - Na dwa. Ognia! 216 Tym razem z końcówki ołóweczka wypłynął rubinowy promień i kłódka zaczęła się topić, kapiąc gorącym metalem. „Zawsze dobrze mieć włączony sprzęt” - pomyślał Ogierek, zadowolony, że nie było świadków jego błędu, a zwłaszcza Artemisa Fowla. Ogierek wycelował teraz w komputer stojący na biurku z drugiej strony biura ochrony i uderzył w niego trzema impulsami. - Przeliczyć współrzędne odbijania - nakazał hełmowi i niemal natychmiast na ekranie pokazał się kursor, który znacząc kropkami swą drogę, powędrował po podłodze, a następnie w górę ku biurku, na którym stał komputer. - Wykonać odbijanie - powiedział Ogierek i uśmiechnął się, kiedy owoc pracy jego umysłu ruszył i potoczył się jak żywy. Hełm uderzył o podłogę niczym piłeczka bejsbolowa, a następnie, odbijając się i podskakując, zmierzał do biurka, na którym stał komputer. - Idealnie, geniuszu - powiedział Ogierek, gratulując sobie. Czasem jego dokonania sprawiały, że prawie płakał ze wzruszenia. „Szkoda, że Caballina nie może tego zobaczyć - pomyślał, a później: - Jejku, chyba zaczynam poważnie myśleć o tej dziewczynie!” Caballina była centaurką, którą spotkał przypadkiem w galerii sztuki w centrum miasta. W dzień pracowała, przygotowując programy telewizyjne dla PPTV, a nocami rzeźbiła. Bardzo bystra dziewczyna i sporo wiedziała 217 o Ogierku. Caballina była chyba wielką zwolenniczką koca nastrojów, ubioru wyposażonego w multisensor do masażu oraz mającego właściwości homeopatyczne, który Ogierek zaprojektował specjalnie dla centaurów. Rozmawiali o tym przez pół godziny. I tak od słowa do słowa, a teraz okazuje się, że co wieczór chodzi z nią na jogging. Jeśli tylko nie wzywano go do sytuacji alarmowej. „Teraz właśnie jest taka sytuacja!” - przypomniał sobie, skupiając się z powrotem na pracy. Hełm leżał tuż obok ludzkiego komputera, a jego omnisensor kierował się dokładnie tam, gdzie był twardy

dysk. Ogierek wpatrywał się w twardy dysk i wybrawszy go spośród innych ikon na ekranie, wysłał trzy impulsy. - Ściągnąć pliki z tego komputera i ze wszystkich komputerów w tej sieci - centaur wydał precyzyjną instrukcję, a hełm zaczął natychmiast wysysać informacje z mąka. Po kilku sekundach animowana butelka na ekranie gogli typu „v” była wypełniona po brzegi i rozległ się sygnał końca operacji. Transfer danych zakończony. Teraz będą się mogli dowiedzieć, co wiedzą ci ludzie i skąd biorą informacje. Wciąż jednak pozostawała kwestia plików zabezpieczenia danych, które grupa mogła zapisywać na płytach CD, a nawet wysyłać pocztą elektroniczną i przechowywać gdzieś w internecie. Ogierek, posługując się wirtualną klawiaturą, otworzył folder wysyłania danych i posłał wirusa do komputera 218 ludzi. Ten artyleryjski wystrzał wymaże wszystkie dane z komputerów w ich sieci, ale zanim to się stanie, przebiegnie przez wszystkie ścieżki internetowe, na które wchodzili ci ludzie, i całkowicie zniszczy odwiedzane witryny. Ogierek chciałby zachowywać się nieco bardziej delikatnie i wymazać tylko pliki dotyczące wróżek, ale grupa była tajemnicza i nie mógł ryzykować. Fakt, że tak długo pozostawali w ukryciu, dowodził, że trzeba ich traktować poważnie. Był to silny wirus, który miał się wedrzeć do ludzkiego systemu. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, rozbije przy okazji w pył tysiące witryn, łącznie z przeglądarkami Google czy Yahoo, ale Ogierek uznał, że nie ma wyboru. Na ekranie centaura ładunek danych pojawił się w postaci pełzającego płomyczka, który nieprzyjemnie chichotał, nurkując w strumień danych omnisensora. Za niecałe pięć minut twarde dyski rodziny Paradizo zostaną do tego stopnia uszkodzone, że nie będzie można nic naprawić. Ładunek niszczący - co będzie stanowiło dodatkową nagrodę - zainfekuje również wszelkie urządzenia używane do przechowywania danych, które znajdą się w zasięgu działania sensora, i będą one nosiły charakterystyczny podpis. Zatem wszelkie informacje zapisane na dyskach CD lub kartach pamięci ulegną zniszczeniu w momencie, gdy ktoś będzie próbował je otworzyć. Wirus był potężny, nie istniała przed nim żadna ochrona, żaden antywirus nie mógł go powstrzymać. 219 Z dwóch wbudowanych w biurko Ogierka okrągłych żelowych głośników rozległ się głos Artemisa, co zdekoncentrowało Centaura: - W biurze ochrony znajduje się w ścianie sejf, w którym Minerwa trzyma swoje notatki. Musisz spalić wszystko, co jest w środku. - Sejf w ścianie - powtórzył Ogierek. - Zobaczmy. Centaur prześwietlił promieniami rentgenowskimi całe pomieszczenie i odnalazł sejf za rzędem półek z książkami. Chciałby mieć czas, żeby przeskanować jego zawartość, ale był już umówiony i nie mógł się

spóźnić. Wysłał do wnętrza sejfu wiązkę lasera, który spalił jego zawartość na popiół. Miał nadzieję, że niszczy coś więcej niż tylko rodzinną biżuterię. Prześwietlając pomieszczenie promieniami, Ogierek nie zobaczył nic obiecującego poza sejfem, więc znów rozpędził paciorki hełmu i spuścił go z biurka na podłogę. Wykazując się niezwykłą wirtuozerią, Ogierek wyciął laserem fragment u podstawy skrzydła drzwi w biurze ochrony, gdy hełm znajdował się jeszcze w powietrzu. W dwóch przepięknie zaprojektowanych choreograficznie odbiciach hełm przefrunął przez powstały otwór i znalazł się na korytarzu po drugiej stronie. Ogierek uśmiechnął się szeroko. - Nawet nie dotknął drewna - stwierdził. Centaur otworzył plan zamku Paradizo i nałożył go na siatkę na swoim ekranie. Widniały na niej dwa punkciki. 220 Jednym z nich był hełm, a drugim Holly. Czas, by się znów połączyły. Pogrążony w pracy Ogierek, zapominając się, odśpiewał kolejną zwrotkę z Wiernej Rzeki: Kiedy w totolotku szczęścia w kumulacji brak, Kiedy z dziury w ziemi trudno wygramolić sig, Kiedy przytulanka wpadnie mi pod ratrak, Wtedy wszystko wokół przypomina mi cię! Na powierzchni planety Artemis skrzywił się, gdy dźwięki piosenki rozległy się w maleńkim telefonie i rozbrzmiały z czubka jego kciuka. - Proszę cię, Ogierku - powiedział tonem pełnym boleści. - Próbuję na drugiej linii coś wynegocjować. Ogierek zawył zdziwiony. Zupełnie zapomniał o Artemisie. - Niektórym ludziom nie gra w duszy muzyka - skomentował, wyłączając mikrofon. Billy Kong postanowił zamienić słówko z nowym więźniem. Z tą małą. Jeśli oczywiście jest płci żeńskiej. Skąd miał wiedzieć, skoro nie był do końca pewien, co to za stworzenie? Wyglądała jak zwykła dziewczyna, ale może dziewczyny demonów są inne. Billy Kong pomyślał, że między innymi zapyta t o , czym naprawdę t o jest. Nie miało dla niego znaczenia, czy stworzenie postanowi milczeć. Są sposoby, żeby zmusić kogoś do mówienia. Jednym z nich jest pytanie zadane grzecznym tonem. Innym danie cukierka. Billy Kong wolał jednak tortury. 221 We wczesnych latach osiemdziesiątych, kiedy Billy Kong był jeszcze Jonahem Lee, mieszkał w Kalifornii,

w Malibu, razem z matką Anną i starszym bratem Erykiem. Anna pracowała na dwa etaty, żeby chłopcom zapewnić przyzwoite życie, więc Jonah wieczory spędzał z Erykiem w domu. Właściwie ich życie powinno było toczyć się dobrze. Eryk miał szesnaście lat i był na tyle duży, że mógł się opiekować młodszym bratem. Niemniej jednak - jak większość szesnastolatków - miał inne zmartwienia niż opieka nad młodszym bratem. I dlatego siedzenie z Jonahem kolidowało z jego życiem towarzyskim. Według Eryka, cały problem polegał na tym, że Jonah był chłopcem lubiącym przebywać poza domem. Kiedy tylko Eryk wychodził, żeby wałęsać się z kumplami, Jonah lekceważył nakazy starszego brata i wieczorami ruszał w miasto. Ulica to jednak nie miejsce dla ośmiolatka, Eryk musiał zatem wymyślić jakąś strategię, by zatrzymać brata w domu i móc się swobodnie wypuszczać. Przyszedł mu do głowy idealny plan, a zdarzyło się to zupełnie przypadkiem, kiedy pewnego wieczoru wracał po sprzeczce z chłopakiem swojej byłej dziewczyny i jego braćmi. Choć raz Jonah nie wyszedł z domu, ale zasiadł przed telewizorem i nielegalnie podczepiony do kablówki oglądał horrory. Eryk, który zawsze był impulsywny i postrzelony, właśnie zaczął się spotykać z dziewczyną miejscowego gangstera. Zaraz po tym, jak 222 się pożegnali, gang chciał Erykowi dać nauczkę. Dokopali mu, ale zdołał im uciec. Był zakrwawiony i ledwie żywy, ale bardzo zadowolony z siebie. - Zamknij drzwi na klucz! - krzyknął do młodszego brata, wyrywając go z telewizyjnego stuporu. Jonah skoczył na równe nogi, a oczy zrobiły mu się ogromne, kiedy zauważył zakrwawiony nos i wargę Eryka. - Co ci się stało? Eryk uśmiechnął się od ucha do ucha. Taki był: nawet wyczerpany, zbity na kwaśne jabłko, wciąż kipiał adrenaliną. - Oberwałem... Wiesz, to była banda... I wtedy urwał w pół słowa, ponieważ wpadła mu do głowy pewna myśl. Z pewnością wyglądał na porządnie pobitego. Może właśnie dzięki temu, jeżeli uda mu się to wykorzystać, zatrzyma małego Jonaha w domu, kiedy mama będzie w pracy. - Nie mogę się wygadać - rzekł, ścierając rękawem z twarzy zasychającą krew. - Dałem słowo. Ty, zamknij drzwi i zasuń żaluzje! Jonah zwykle nie zwracał uwagi na popisy swojego brata, ale dziś wieczór krew i horror w telewizji oraz kroki zbliżające się do drzwi sprawiły, że zmienił zdanie. - Szlag by to, znaleźli mnie - zaklął Eryk, wyglądając przez szparę w żaluzji. Mały Jonah chwycił brata za rękaw.

- Kto cię znalazł, Eryk? Musisz mi powiedzieć! 223 Eryk przez chwilę się zastanawiał. - W porządku - powiedział w końcu. - Należę do... Takiego... Tajnego stowarzyszenia. Walczymy z ukrytym wrogiem. - Z gangiem? - Nie - odparł Eryk. - Walczymy z demonami. - Z demonami? - spytał mały Jonah na wpół sceptyczny, na wpół przerażony. - Tak. Są w całej Kalifornii. W dzień to normalni faceci: księgowi, piłkarze i tak dalej. Ale nocą zrzucają z siebie skórę i ruszają na polowanie. Polują na dzieciaki, które nie mają jeszcze dziesięciu lat. - Mniej niż dziesięć? To tak jak ja. - Tak jak ty. Dokładnie tak jak ty. Dziś trafiłem na demony, kiedy przeżuwały dwie bliźniaczki. Miały może z osiem lat. Większość bestii wybiłem, ale kilka pewnie mnie śledziło aż do domú. Musimy być cicho, naprawdę cicho, dopóki nie odejdą. Jonah podbiegł do telefonu. - Powinniśmy zadzwonić do mamy. - Nie! - stanowczo odparł Eryk, wyrywając mu słuchawkę z ręki. - Chcesz, żeby nam ją zabili? Naprawdę? Na samą myśl o tym, że jego matkę czeka śmierć, Jonah prawie się popłakał. - Nie! - krzyczał. - Mama nie może umrzeć! - No właśnie - powiedział łagodnie Eryk. - Musisz zostawić zabijanie demonów mnie i moim kolegom. Gdy skończysz piętnaście lat, będziemy mogli cię zaprzysiąc, ale do tego czasu niech ta sprawa zostanie 224 między nami. Siedź w domu i pozwól mi wypełniać mój obowiązek. Przyrzekasz? Jonah skinął głową, zbyt roztrzęsiony, żeby cokolwiek powiedzieć. Bracia siedzieli przytuleni na kanapie, gdy bracia nowego chłopaka byłej dziewczyny Eryka walili w okna i wołali, żeby wyszedł. „To okrutne kłamstwo - pomyślał Eryk. - Wystarczy na kilka miesięcy. I Jonah będzie bezpieczny”. Oszustwo się udało. Całymi tygodniami Jonah nie wystawiał nosa za drzwi po zmroku. Siedział na kanapie, podciągał kolana pod brodę i czekał, aż Eryk wróci i opowie mu kolejną skomplikowaną historię z zarzynanym demonem w roli głównej. Co wieczór drżał z niepokoju, że brat nie wróci i że demony w końcu go zabiją. Pewnego wieczoru jego lęki stały się prawdą. Gliniarze powiedzieli, że Eryka zabił gang. Jacyś bracia,

którzy go od dawna szukali. Chodziło o dziewczynę. Jonah dobrze wiedział, że prawda jest inna. Wiedział, że to zrobiły demony. Zdjęły skórę z twarzy i zabiły jego brata. Jonah Lee, znany teraz jako Billy Kong, zamierzał zatem wejść do pokoju i sprawdzić, czy Holly jest odpowiedzialna za koszmar jego dzieciństwa. Aby zachować zdrowie psychiczne, latami wmawiał sobie, że demony nie istnieją i że jego ukochany brat po prostu kłamał. Ta zdrada namieszała mu w głowie, Jonah nigdy z nikim się nie zaprzyjaźnił i bez wahania mógł 225 zadawać ludziom ból. Teraz ta pokręcona Minerwa płaci mu za to, żeby polował na prawdziwe demony, i okazało się, że demony rzeczywiście istnieją. Widział to na własne oczy. I dlatego Billy Kong nie był w stanie oddzielić faktów od fikcji. Część jego umysłu była przekonana, że miał jakiś poważny wypadek i że cierpi na halucynacje wynikające ze śpiączki. Billy wiedział tylko tyle, że jeśli istnieje choć cień możliwości, że te demony należą do szajki, która zabiła Eryka, to wtedy słono za to zapłacą. Holly nie była zadowolona, że musi odgrywać rolę ofiary. Miała tego pod dostatkiem podczas kursów w Akademii. Za każdym razem, kiedy w planie zajęć było odgrywanie ról, Holly, jedyna dziewczyna w klasie, dostawała rolę zakładnika, elfa samotnie wracającego do domu, albo kasjerki, która musi rozmawiać z bandytą napadającym na bank. Próbowała protestować, ale instruktor odpowiadał, że stereotypy to stereotypy i nikt tego nie wymyślił: „...więc wkładaj perukę i do roboty”. Kiedy zatem Artemis zaproponował, żeby pozwoliła się złapać, Holly początkowo się nie zgodziła i trzeba ją było przekonywać. Teraz siedziała przywiązana do drewnianego krzesła w ciemnej, wilgotnej piwnicy, czekając, aż przyjdzie jakiś człowiek i zacznie ją torturować. Następnym razem, kiedy Artemis zaproponuje jakiś genialny plan, w którym ktoś da się złapać, to niech sam zostanie zakładnikiem! To śmieszne. Była 226 kapitanem, miała ponad osiemdziesiąt lat, a Artemis był czternastoletnim cywilem. I to on wydawał rozkazy, a ona go słuchała! „To dlatego, że Artemis jest geniuszem taktyki” - mówił rozsądek. „Zamknij się wreszcie!” - odpowiadała złość. Kiedy do pomieszczenia wszedł Billy Kong, Holly wkurzyła się jeszcze bardziej. Wsunął się przez drzwi i szybował nad podłogą jak blady duch, z włosami postawionymi na żel. Okrążył Holly kilka razy w milczeniu, zanim się odezwał: - Powiedz mi coś, demonie. Potrafisz ściągnąć z siebie twarz? Holly spojrzała mu prosto w oczy. - Czym? Zębami? Mam związane ręce, kretynie.

Billy Kong westchnął ciężko. Ostatnio każdy, kto miał poniżej metra pięćdziesiąt, uważał, że może go obrażać. - Chyba wiesz, że mam cię nie zabijać - powiedział Billy, układając sobie palcami włosy. - Ale często robię coś, czego nie powinienem. Holly postanowiła zachwiać pewnością siebie tego chudzielca. - Wiem, Billy, a może powinnam mówić Jonah. Przez te wszystkie lata robiłeś wiele bardzo złych rzeczy. Kong zrobił krok do tyłu. - Znasz mnie? 227 - Sporo o tobie wiemy, Billy. Obserwujemy cię od lat. To oczywiście nie była prawda. Holly wiedziała o Kongu tylko tyle, ile przekazał jej Ogierek. Może nie rzucałaby przynęty, gdyby znała jego historię związaną z demonami. Dla Billy'ego Konga było to potwierdzenie wszystkiego, co powiedział mu Eryk. Nagle cała konstrukcja jego świata zawaliła się jak domek z kart. „To wszystko była prawda! Eryk nie kłamał. Demony chodzą po powierzchni ziemi, a mój brat próbował mnie przed nimi ochronić i zapłacił za to życiem”. - Pamiętasz mojego brata? - spytał drżącym głosem. Holly uznała, że to jakiś test. Ogierek rzeczywiście wspominał o jakimś bracie. - Tak, pamiętam. Chyba miał na imię Derek? Kong wyciągnął sztylet z kieszeni na piersi i zacisnął dłoń na rękojeści tak mocno, że zbielały mu kłykcie. - Eryk! - krzyknął, tryskając kropelkami śliny. - Miał na imię Eryk! Pamiętasz, co się z nim stało? Holly nagle poczuła się niepewnie. Błotny Człowiek zachowywał się jak niezrównoważony. Wydostanie się z więzów zajęłoby jej sekundę, ale może trwać o sekundę za długo. Artemis prosił ją, żeby nie rozwiązywała się tak długo, ale sądząc z wyrazu twarzy Billy'ego Konga, pozostawanie na krześle ze związanymi rękami mogło okazać się błędem, który skończy się bardzo źle. 228 - Pamiętasz, co się stało z moim bratem? - spytał raz jeszcze Kong, machając nożem jak dyrygent prowadzący orkiestrę. - Pamiętam - powiedziała Holly. - Zginął. Gwałtowną śmiercią. Kong stanął jak rażony piorunem. Kręciło mu się w głowie. Przez kilka chwil chodził w kółko i mamrotał coś pod nosem, co Holly wcale nie podnosiło na duchu. - To prawda. Eryk mnie nie zdradził! Mój brat mnie kochał. Kochał mnie, a oni go zabrali! Holly skorzystała z tego, że Bill się zdekoncentrował, i uwolniła się z plastikowych kajdanek. Posłużyła

się starą sztuczką policji Niższej Krainy, której nauczyła ją jeszcze w Akademii komendant Vináya. Holly potarła nadgarstki o ostrą krawędź i w dwóch miejscach naderwała sobie skórę. Kiedy z koniuszków jej palców wydobywały się magiczne iskierki, żeby zaleczyć rany, nakierowała kilka z nich, aby roztopiły plastik kajdanek, dzięki czemu dłonie miała teraz wolne. Kiedy Kong raz jeszcze spojrzał Holly w twarz, ta była już wolna, ale jeszcze to przed nim ukrywała. Kong ukląkł przed nią tak, że ich oczy się zrównały. Gwałtownie mrugał powiekami, a na skroni pulsowała mu granatowa żyłka. Mówił powoli, w jego głosie brzmiało ledwo wstrzymywane szaleństwo. Przeszedł na tajwański, język, którym mówiło się u niego w domu: - Chcę, żebyś zdjęła sobie twarz. Teraz, natychmiast! 229 To, jak rozumował Kong, będzie ostatecznym dowodem. Jeżeli ten demon potrafił zdjąć sobie twarz, Kong dźgnie go w serce i niech diabli porwą wszystko. - Nie potrafię - powiedziała Holly. - Mam związane ręce. Może ty byś mi ją zdjął? Mamy teraz nowe maski. Jednorazowego użytku. Schodzą bardzo łatwo. Kong zakaszlał zdumiony, kiwając się w tył i w przód na piętach. Uspokoił się po chwili i wyciągnął przed siebie drżące dłonie. Nie drżały ze strachu, ale z wściekłości i smutku, że zbrukał honor i pamięć brata, pamiętając tylko to, co najgorsze. - Na linii włosów - powiedziała Holly. - Chwyć i ciągnij, nie martw się, że podrzesz. Kong podniósł wzrok i ich oczy się spotkały. Tego tylko potrzebowała Holly, by zastosować magiczną mesmeryzację. - Nie czujesz, że ramiona masz bardzo ciężkie? - spytała głosem słodkim jak miód, któremu nie można było się oprzeć. Kong nagle zmarszczył czoło, które zaraz pokryło się potem. - Ramiona. Co takiego? Są jak z ołowiu. Jak dwie bardzo ciężkie rury. Nie potrafię... Holly m e s m e r y z o w a ł a go dalej. - Może byś tak sobie odpuścił? Spokojnie. Usiądź po prostu na podłodze. Kong usiadł na betonie. - Tak, siądę sobie na chwilę. Zaraz będziemy ściągać tę twarz. Ale za minutę. Jestem zmęczony. 230 - Chyba chciałbyś o czymś opowiedzieć... - Wiesz co, demonie? Chciałbym o czymś opowiedzieć. O czym porozmawiamy? - O tej grupie, w której pracujesz, Billy. O rodzinie Paradizo. Opowiedz mi coś o nich. Kong prychnął.

- Rodzina Paradizo! Masz do czynienia z jedną Paradizo. Z tą dziewczynką, Minerwą. Jej tata tylko daje kasę. Jeżeli Minerwa czegoś potrzebuje, Gaspard za to płaci. Jest taki dumny ze swojej małej geniuszki, że robi wszystko, co ona mu każe. Uwierzysz, że przekonała go, żeby nie rozgłaszał tej historii o demonach i poczekał, aż komitet przyznający Nagrodę Nobla pozna jej badania? To były bardzo dobre wiadomości. - Chcesz powiedzieć, że nikt poza murami tego zamku nie wie nic o demonach? - Mało kto w e w n ą t r z zamku coś o nich wie. Minerwa jest opanowana paranoją i boi się, że jakiś inny jajogłowy wykradnie wyniki jej pracy. Służba i ochrona sądzą, że strzeżemy więźnia politycznego, który czeka na operację plastyczną. Prawdę zna tylko Juan Soto, szef ochrony zamku, i ja. - Czy Minerwa ma jakieś notatki? - Notatki? Zapisuje wszystko, dosłownie wszystko. Mamy zapiski dotyczące każdej czynności demona, nawet kiedy chodził do ubikacji. Wszystko ma nagrane na wideo, każdy ruch jego twarzy, a tutaj nie ma żadnych kamer tylko dlatego, że nikogo się nie spodziewaliśmy. 231 - Gdzie trzyma le notatki? - W małym sejfie ściennym w biurze ochrony zamku. Minerwa sądzi, że nie znam kombinacji otwierającej zamki, ale znam. To data urodzin Bobo. Holly dotknęła mikrofonu w kolorze skóry, maleńkiego plasterka przyklejonego do gardła. - Sejf ścienny w biurze ochrony - powiedziała jasno i wyraźnie. - Mam nadzieję, że to nagrywacie. Nie było odpowiedzi. Umieszczenie mikrofonu w jej uchu wiązałoby się z wielkim ryzykiem, Holly musiała się więc zadowolić mikrofonem w kolorze skóry na szyi i kamerą tęczówkową, przyklejoną jak soczewka kontaktowa do powierzchni jej prawego oka. Kong wciąż miał ochotę mówić: - Wiesz, mam zamiar zabić wszystkie demony. Mam plan. Bardzo sprytny. Panna Minerwa uważa, że pojedzie do Sztokholmu, ale do tego nie dojdzie. Ja tylko czekam na właściwy moment. Wiem, że srebro trzyma was w tym wymiarze. Zamierzam więc odesłać was do domu i dać wam na drogę maleńki prezent. „Nie dojdzie do tego, jeśli ja będę miała coś do powiedzenia” - pomyślała Holly. Kong prawie się do niej uśmiechnął. - To co, zdejmujemy teraz twarz? Naprawdę to potrafisz? - Oczywiście, że potrafię - odparła Holly. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Kong skinął głową, a szczęka mu opadła. - No, to dobrze. Patrz uważnie. 232

Holly podniosła ręce ku twarzy, a kiedy je opuściła, jej głowa zniknęła. Po chwili zniknęło całe ciało i kończyny. - Potrafię zdejmować nie tylko twarz - powiedział głos Holly z góry. - Umiem ściągnąć z siebie całe ciało. - To prawda - mówił łamiącym się głosem Kong. - To wszystko prawda! Wtedy maleńka, niewidzialna pięść ze świstem przecięła powietrze, nokautując Konga. Billy Kong, rozciągnięty na betonowej podłodze, śnił, że znów jest Jonahem Lee, a jego brat stoi tuż przed nim i mówi: „Mówiłem ci, braciszku. Mówiłem ci, że demony istnieją. Zamordowały mnie w Malibu. Co teraz zrobisz?” Mały Jonah odparł: „Pracuję nad tym, Eryk”. Minerwa wzięła słuchawkę z ręki ochroniarza. - Słucham, przy telefonie Minerwa Paradizo. - Minerwo, mówi Artemis Fowl - powiedział głos w słuchawce doskonałą francuszczyzną. - Widzieliśmy się raz w pewnym bardzo zatłoczonym miejscu na Sycylii. - Wiem, kim jesteś. Mało brakowało, a spotkalibyśmy się również w Barcelonie. Wiem też, że to naprawdę ty. Zapamiętałam sobie twoje wzorce głosowe i kadencje intonacyjne podczas twojego wykładu o polityce bałkańskiej dwa lata temu w Trinity College. - Bardzo dobrze. Wydaje mi się jednak dziwne, że ja nigdy o tobie nie słyszałem. 233 Minerwa uśmiechnęła się do siebie. - Nie jestem tak lekkomyślna jak ty, Artemisie. Wolę anonimowość, aż dojdę do czegoś wyjątkowego, co przyniesie mi uznanie. - Na przykład opowiesz światu o istnieniu demonów - podsunął jej Artemis. - To r z e c z y w i ś c i e byłoby wyjątkowe. Minerwa mocniej ścisnęła słuchawkę. - Tak, mistrzu Fowl. To byłoby wyjątkowe. To jest wyjątkowe. Trzymaj więc swoje irlandzkie łapy z dala od moich badań. Nie potrzebuję, żeby jakiś jajogłowy nastolatek w ostatniej chwili zgarnął wszystkie wyniki moich badań. Miałeś swojego demona, ale to ci nie wystarczyło, musiałeś też ukraść mojego. Kiedy cię rozpoznałam w Barcelonie, od razu wiedziałam, że będziesz chciał mi zabrać obiekt badań. Wiedziałam, że zamierzasz nas stąd wykurzyć i że ukryjesz kogoś w samochodzie. Podążając tropem twojego rozumowania, urządziłam w wozie małą pułapkę. Znokautowałeś mojego braciszka. Jak mogłeś? - Podobno oddałem ci tym przysługę - powiedział Artemis lekko. - Mały Bobo jest straszliwie rozkapryszony. - Po to do mnie dzwonisz? Żeby obrażać mojego brata?

- Nie - odparł Artemis. - Wybacz, to było głupie. Dzwonię do ciebie, żeby spróbować przemówić ci do rozsądku. Chodzi tu o coś więcej niż o Nagrodę Nobla, oczywiście nie umniejszając samej nagrody. Minerwa uśmiechnęła się z wyższością. 234 - Artemisie Fowlu, nie udawaj, dzwonisz do mnie, bo nie powiódł ci się plan. Porwałam twojego demona, a ty go chcesz z powrotem. Ale jeżeli to ma ci poprawić samopoczucie, proszę, mów dalej, chętnie wysłucham twojego przemówienia na temat tego, co jest d o b r e d l a l u d z k o ś c i . Ukryty na zewnątrz, za wzgórkiem nad zamkiem Paradizo, Artemis zmarszczył brwi. Ta dziewczyna przypominała mu jego samego osiemnaście miesięcy temu, gdy najważniejsze było to, co chciał osiągnąć, a rodzina i przyjaciele stali na drugim planie. W tej sytuacji uczciwość będzie najlepszą taktyką. - Panno Paradizo - powiedział łagodnie. - Minerwo. Posłuchaj mnie jeszcze chwilę, a przekonasz się, że mówię z serca. Minerwa niedowierzająco cmoknęła językiem. - Dlaczegóż to? Dlatego że coś nas łączy? - Właśnie dlatego. Jesteśmy do siebie bardzo podobni. Oboje najinteligentniejsi w każdym salonie, w jakim się znajdziemy. Oboje nieustannie niedoceniani. Oboje zdeterminowani, by błyszczeć w każdej dyscyplinie i na każdym polu. Oboje przygięci do ziemi samotnością i wymówkami innych. - To śmieszne - prychnęła Minerwa, ale głos miała słaby. - Nie jestem sama. Mam swoją pracę. Artemis nie ustępował: - Wiem, co czujesz, Minerwo. Coś więc ci powiem. Nieważne, ile zdobędziesz nagród, nieważne, ile udowodnisz teorii, to nie wystarczy, żeby ludzie cię polubili. 235 - O, daruj sobie te amatorskie wykłady z psychologii. Nie jesteś nawet trzy lata starszy ode mnie. Artemis poczuł się urażony. - Nie są amatorskie. Jeżeli chcesz wiedzieć, wiek często nie sprzyja inteligencji. Napisałem na ten temat artykuł we „Współczesnej Psychologii” pod pseudonimem doktor Starch A. DeMentia. Minerwa zachichotała. - Upośledzenie starcze. Bardzo dobre. Sam Artemis również się uśmiechnął. - Jesteś pierwszą osobą, która to rozszyfrowała. - Zawsze jestem pierwsza. - Ja też. - Czy to cię trochę nie męczy?

- Niesamowicie. Co jest nie tak z ludźmi? Wszyscy mówią, że nie mam poczucia humoru. Kiedy buduję stuprocentowo jasną grę słów na fundamencie dobrze znanego w psychologii zespołu upośledzenia, nikt tego nie zauważa. Ludzie powinni się tarzać ze śmiechu. - Jak najbardziej - zgodziła się Minerwa. - Mnie też to cały czas spotyka. - Wiem. Bardzo mi się spodobał ten dowcip na temat Murraya Gell-Manna, który porywa kwarka, ten z pociągu. Bardzo inteligentna analogia. Przyjazna rozmowa nagle zamarła. - Jak ci się udało to usłyszeć? Od kiedy mnie szpiegujesz? Artemis nic nie powiedział, ale poczuł się nieswojo. Tego nie chciał jej zdradzać. To zupełnie do niego 236 niepodobne - rozmawiać o trywialnych sprawach, kiedy w grę wchodziło życie. Ale polubił Minerwę. Była do niego tak podobna. - W korytarzu pociągu była kamera przemysłowa. Zdobyłem zapis obrazu, kazałem powiększyć i odczytałem słowa z ruchu twoich warg. - Hm - powiedziała Minerwa. - Nie zauważyłam żadnej kamery. - Była. W czerwonej plastikowej obudowie. Rybie oko. Wybacz mi wchodzenie z butami w twoje życie, ale sytuacja była podbramkowa. Minerwa przez chwilę milczała. - Artemisie. Moglibyśmy jeszcze rozmawiać i rozmawiać. Tak długo nie rozmawiałam z żadnym chłopakiem już od... Właściwie nigdy. Muszę jednak dokończyć swój projekt. Czy mógłbyś do mnie zadzwonić za sześć tygodni? - Za sześć tygodni będzie za późno. Świat stanie się zupełnie inny i chyba nie lepszy niż dzisiaj. - Artemisie, przestań. Już zaczynałam cię lubić, a ty teraz wracasz do tego samego. - Daj mi tylko minutę - nalegał Artemis. - Jeżeli nie zdołam cię przekonać w ciągu minuty, wyłączę się i zostawię cię w spokoju razem z twoimi badaniami. - Pięćdziesiąt dziewięć - odparła Minerwa. - Pięćdziesiąt osiem... Artemis zastanawiał się, czy wszystkie dziewczyny tak grają na emocjach. Kto wie, może Holly też taka jest? Raz ciepła i sympatyczna, a za chwilę zimna jak lód. 237 - Więzisz dwa stworzenia. Oba mają uczucia. Żadne z nich nie jest człowiekiem. Jeżeli jedno lub drugie przedstawisz środowisku naukowemu, zacznie się polowanie na ten gatunek. I wtedy będziesz odpowiedzialna za wyginięcie co najmniej jednego gatunku. Czy tego właśnie chcesz? - To oni tego chcą - odparła Minerwa. - Pierwszy demon, którego uratowaliśmy, groził, że nas wszystkich

pozabija, a być może zje. Powiedział, że demony wrócą i zetrą ludzkość z powierzchni ziemi. - Wiem wszystko o Abbocie - powiedział Artemis, korzystając z informacji, które uzyskał dzięki monitorowaniu kamer wewnątrz zamku Minerwy. - On był dinozaurem. Demony w naszych czasach nie są w stanie nam zagrozić. Jak wynika z moich wyliczeń temporalnych, Abbota kopnęło dziesięć tysięcy lat do przodu, znalazł się we własnej przyszłości, a następnie znów cofnęło. Wypowiadanie wojny demonom byłoby jak wojna z małpami. Małpy zresztą stanowią większe zagrożenie, bo są liczniejsze. W każdym razie demony nie mogą się nawet w pełni zmaterializować, chyba że naszpikujemy je wszystkie srebrem. - Jestem przekonana, że znajdę jakieś wyjście. Może też jeden z nich zdoła przypadkowo przejść jak Abbot, a następnie otworzy bramę dla całej reszty. - Bardzo mało prawdopodobne. Tak z ręką na sercu, Minerwo, jak oceniasz prawdopodobieństwo takiego zdarzenia? - Artemis Fowl każe mi zatem zapomnieć o Nagrodzie Nobla i uwolnić uwięzione demony. 238 - Na pewno zapomnieć o nagrodzie - odparł Artemis, sprawdzając, która godzina. - Ale chyba nie ma już potrzeby uwalniać twoich więźniów. - Naprawdę? A to dlaczego? - Bo chyba już ich tam nie ma. Minerwa okręciła się, by spojrzeć na miejsce, gdzie siedział Numer Jeden. Było puste. Uwięziony przez nią demon zniknął razem z krzesłem. Rozejrzała się po pomieszczeniu i stwierdziła, że w środku znajduje się tylko ona. - Gdzie on jest, Artemisie?! - krzyczała do telefonu. - Gdzie jest moja zdobycz?! - Lepiej o tym zapomnij - powiedział cicho Artemis. - Nie warto. Uwierz komuś, kto sam popełniał błędy. Niedługo się odezwę. Minerwa ściskała dłonią telefon, jakby to była szyja Artemisa. - Wystawiłeś mnie do wiatru! - krzyknęła, kiedy nagle zrozumiała prawdę. - P o z w o l i ł e ś mi pojmać swojego demona! Artemis jednak nie odpowiedział. Wprawdzie niechętnie, ale zamknął dłoń i zakończył rozmowę. Przechytrzenie kogoś zazwyczaj sprawiało, że czuł buzowanie pod skórą, ale numer z Minerwą sprawił, że wydawało mu się, jakby ukradkiem wdarł się w czyjeś życie. Ironia polegała na tym, że czuł się do szpiku zły właśnie teraz, kiedy zrobił się prawie dobry. Butler spojrzał na niego ze swojego stanowiska na wzgórku. 239 - Jak poszło? - spytał. - Jak ci poszło w pierwszej dłuższej rozmowie z dziewczyną w twoim wieku?

- Bajkowo - powiedział Artemis z głębokim sarkazmem. - Planujemy ślub w czerwcu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY CAŁKIEM NA ODWRÓT

Zamek Paradizo Kiedy Holly Nieduża otworzyła drzwi zaimprowizowanej celi w piwnicy, zobaczyła przed sobą swój własny hełm, podskakujący i wyświetlający trójwymiarowy obraz twarzy Ogierka. - Można dostać gęsiej skórki - powiedziała. - Nie mogłeś mi po prostu wysłać SMS-a? Ogierek wgrał trójwymiarowy program pomocy do komputera hełmu. Holly ani trochę nie zdziwiło to, że moduł pomocy miał rysy Ogierka. - Straciłem sporo na wadze od czasu, kiedy zbudowałem ten model - powiedział fantom Ogierka. Chodziłem na jogging. Co wieczór. - Skup się - rzuciła Holly. Kapitan Nieduża zbliżyła brodę do piersi i Ogierek nakazał hełmowi wskoczyć jej na głowę. Holly zamknęła szczelnie wizjer. 241 - Gdzie jest ten demon? - Prosto schodami. Drugie drzwi na lewo - odparł Ogierek. - Dobrze. Wymazałeś nasze dane z systemu bezpieczeństwa? - Oczywiście. Demon jest niewidzialny i nie zobaczą go, choćby nie wiem jakich użyli soczewek. Holly przeskakiwała po stopniach przystosowanych dla ludzi. Łatwiej byłoby polecieć, ale zostawiła skrzydła na zewnątrz razem z komputerem i kombinezonem. Nie warto ryzykować - mogłyby się dostać w ludzkie ręce. Nie mówimy tu oczywiście o rękach Artemisa, chociaż nawet i to trzeba wziąć pod uwagę. Pobiegła korytarzem, minęła po lewej pokój i wśliznęła się przez uchylone drzwi do drugiego pokoju, szybko ogarniając sytuację. Demon siedział zabezpieczony na krześle, a dziewczyna rasy ludzkiej rozmawiała przez telefon i nie patrzyła na niego. Na ścianie wisiało duże lustro weneckie, Holly posłużyła się więc skanowaniem termicznym, by się upewnić, że w sąsiednim pokoju jest jedna osoba - sporej wielkości, płci męskiej. Wyglądało na to, że rozmawia przez telefon komórkowy i nie patrzy na demona. - Mam ją pozbawić przytomności? - spytał Ogierek głosem pełnym nadziei. - Przecież uśpiła cię gazem.

- Podobała mu się zabawa tą nową zabawką. Przypominała pierwszoosobową grę akcji. - Nie straciłam przytomności - powiedziała Holly, 242 której słowa nie wychodziły poza wizjer hełmu. - Wstrzymałam oddech. Artemis uprzedził mnie, że użyją gazu. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było przewietrzenie pojazdu. - Co z Błotniakiem w pokoju obok? - Ogierek nie dawał za wygraną. - Mogę skupić promień laserowy i strzelić przez szkło. To naprawdę bardzo sprytne urządzenie. - Zamknij się albo policzymy się, jak wrócę do domu - ostrzegła go Holly. - Strzelamy tylko w sytuacji zagrożenia. Holly obeszła Minerwę z daleka, ostrożnie, żeby nie otrzeć się o Błotną Dziewczynę i nie nastąpić na jakąś skrzypiącą deskę. Najlżejszy odgłos zniweczyłby wszystkie ich plany. Kucnęła przed małym demonem, który nie wydawał się zbyt zaniepokojony swoim losem. Był zajęty wypowiadaniem ciągu słów, a po każdym lekko chichotał. - Róg obfitości, a to dobre - powiedział. A później: - Sanitarny. To mi się podoba. Hi, hi! „No to pięknie” - pomyślała Holly. Demon najwidoczniej stracił kilka komórek mózgowych podczas transferu. Komendą głosową wywołała tekst na pokrywie hełmu. - Kiwnij głową, jeżeli potrafisz to odczytać - brzmiał tekst. Dla demona wyglądało to tak, jakby w powietrzu przed nim nagle ukazały się świecące słowa. - Kiwnij głową, jeżeli potrafisz... - wypowiedział głośno początek zdania, następnie przerwał i zaczął energicznie kiwać głową. 243 - Przestań kiwać tą głową! - wysłała mu Holly następny komunikat. - Jestem elfem. Z jednej z pierwszych rodzin wróżek. Jestem tu po to, żeby cię uratować. Rozumiesz? Żadnej reakcji, więc Holly wysłała polecenie: - Kiwnij głową raz, jeżeli rozumiesz. Pojedyncze kiwnięcie głowy demona. - Dobrze. Teraz musisz być cicho i się nie ruszać. Kolejne kiwnięcie. Mały demon zaczynał łapać, o co chodzi. Ogierek przeniósł jego obraz na wewnętrzną stronę wizjera Holly. - Gotowa? - spytał centaur. - Tak. Nie spuszczaj oka z Błotniaka w sąsiednim pomieszczeniu. Jeżeli się ruszy, ogłuszyć go. Holly ostrożnie wsunęła dłoń do prawego rękawa i poruszając wskazującym i środkowym palcem, wyciągnęła arkusz folii. To nie takie łatwe, jak się wydaje, gdy wróżka jest osłonięta i wibruje z

częstotliwością większą, niż ludzkie oko może zobaczyć. Było jej jednak łatwiej w kombinezonie Sekcji Ósmej, który redukował wibracje. Holly wyciągnęła i rozwinęła spory kwadrat folii klinowej, która automatycznie pokazuje obraz, mający się znaleźć w miejscu, gdzie leży arkusz. Każdy paciorek folii, zrobiony z wielopowierzchniowych diamentów wykonanych przez wróżki, dokładnie odbija obraz, niezależnie od tego, pod jakim kątem się na niego patrzy. Holly podeszła blisko do Numeru Jeden, rozciągnęła i przytrzymała arkusz folii. Folia była wyposażona w multisensory, więc Ogierek po prostu wymazał Numer 244 Jeden z projekcji. Minerwie będzie się teraz wydawało, że porwany przez nią demon zniknął. Numerowi Jeden będzie się zaś wydawało, że nie dzieje się zupełnie nic i jest to najbardziej nieudolnie przeprowadzana akcja ratunkowa. Kilka sekund później Minerwa odwróciła się gwałtownie i spojrzała na nich. Numer Jeden ukłonił się jej uprzejmie i był zdumiony, że Minerwa nie widzi. - Gdzie on jest, Artemisie? - krzyknęła dziewczyna do mikrofonu. - Gdzie jest moja zdobycz? Numer Jeden pomyślał, czyby nie powiedzieć „Jestem tutaj!”, ale postanowił, że jednak się powstrzyma. - Wystawiłeś mnie do wiatru! - pisnęła Minerwa. - P o z w o l i ł e ś mi pojmać swojego demona! „Nareszcie ją oświeciło - pomyślała Holly. - Teraz bądź grzeczną dziewczynką i leć przeszukać zamek”. Minerwa posłuchała i wyszła na sztywnych nogach z pokoju, krzycząc, żeby sprowadzili jej ojca. Papa Paradizo w pokoju obok, słysząc wrzaski córki, zamknął telefon komórkowy i zaczął się odwracać... Ogierek włączył laser w hełmie i strzelił mu prosto w pierś. Papa upadł jak martwy na podłogę, oddychał teraz powoli jak człowiek nieprzytomny. - Ślicznie - ucieszył się centaur. - Widziałaś? Został tylko lekki ślad na szkle. - On szedł w kierunku drzwi! - protestowała Holly, puszczając folię. - Podchodził do lustra. Musiałem go ogłuszyć. 245 - O tym porozmawiamy później, Ogierku. Nie podoba mi się, że tak łatwo naciskasz spust. - Caballina chce, żebym panował nad sytuacją. Nazywa mnie swoim ogierem. - Kto? Posłuchaj, przestań paplać! - syknęła Holly, roztapiając plastikowe więzy Numeru Jeden dwoma krótkimi strzałami z lasera. - Jestem wolny! - zawołał diabełek, zrywając się na równe nogi. - Oswobodzony. Rozwiązany. Bez ograniczeń. Holly wyłączyła osłonę, ukazując się Numerowi Jeden. - To chyba hełm - powiedział Numer Jeden.

Holly dotknęła przycisku. Wizjer hełmu podniósł się i ukrył wewnątrz ścianek. - Tak. Jestem wróżką tak jak ty, tylko z innej rodziny. - Elf! - krzyknął zachwycony Numer Jeden. -Prawdziwy elf. Słyszałem, że gotujecie wasze jedzenie i lubicie muzykę. Czy to prawda? - Od czasu do czasu, gdy nie próbujemy uciec z rąk morderczo nastawionych ludzi. - Nie są tacy morderczy, zabójczy ani krwiożerczy, nawet nie pragną wojny. - Może nie ci, których spotkałeś. Ale w piwnicy jest facet ze śmiesznymi włosami. Uwierz mi, kiedy się zbudzi, będzie miał mordercze instynkty i wszystko to, o czym przed chwilą mówiłeś. Numer Jeden przypomniał sobie Billy'ego Konga. Nie miał ochoty znów się z nim spotykać. 246 - No, to świetnie, elfie. Co dalej? - Mów mi Holly. - Ja jestem Numer Jeden. No i co dalej, Holly? - Dalej to uciekamy. Tam czekają na ciebie przyjaciele... Eee... Numerze Jeden. - Przyjaciele? - spytał Numer Jeden. Znał to słowo oczywiście, ale nigdy sobie nie wyobrażał, że może dotyczyć jego osoby. To było wzruszające, nawet w tak niesprzyjających okolicznościach. - Co mam robić? Holly okryła go folią klinową jak szalem. - Włóż to na siebie. Powinno cię zasłonić. - Niesamowite - powiedział Numer Jeden. - Szata niewidka. Ogierek jęknął wprost od ucha Holly: - Szata niewidka? To bardzo istotny element wyposażenia agentów działających w terenie. Co on sobie myśli? Że jakiś czarownik wyciągnął ją z kapelusza? Holly nie zważała na pretensje centaura, zaczynała się już do tego przyzwyczajać. - Trzymaj tę folię blisko siebie jedną ręką. Drugą chwyć mnie za pasek. Musimy się stąd szybko wydostać. Zostało mi tylko kilka minut magii do osłony. Gotowy? Lekko zdenerwowana twarz Numeru Jeden wychynęła na sekundę zza szaty niewidki. - Trzymać folię, druga ręka na pasku. Kapuję. - To dobrze. Ogierku, pilnuj, czy coś się nie dzieje. Ruszamy. Holly włączyła osłonę, a następnie pospiesznie wyszła przez otwarte drzwi, ciągnąc za sobą Numer Jeden. 247 Wzdłuż korytarza stały rośliny w doniczkach, na ścianach wisiały obrazy olejne, między innymi Matisse. Holly słyszała wrzeszczących i pieklących się ludzi w sąsiednich pomieszczeniach. Wokół było jak w ulu, za kilka sekund Błotniacy wysypią się na korytarz.

Numer Jeden z trudem nadążał za Holly, dreptał na krótkich nóżkach i potykał się, biegnąc tuż za elficzką. Kapitan Holly była w doskonałej formie i zaprawiona w boju. Wydawało się jednak, że nie zdołają uciec. Wokół słyszeli odgłos zbliżających się kroków. Numer Jeden, nieco rozproszony, zaplątał się w folię i przydepnął ją sobie. Elektroniczne obwody zatrzeszczały i padły. Demon był teraz widoczny jak plama krwi na świeżym śniegu. - Straciliśmy ochronę - powiedział Ogierek. Holly zacisnęła pięści. Niestety była bez broni. - W porządku. Nie traćmy czasu, trzeba wiać. Ogierku, masz wolną rękę, możesz do woli strzelać z bicza, wybacz tę końską analogię. - Nareszcie - westchnął centaur. - Dodałem do klawiatury joystick. Może to trochę nietypowe rozwiązanie, ale okazuje się skuteczne. Mamy wrogie jednostki zbliżające się ze wszystkich stron. Moja rada to droga na wprost. Udajcie się na koniec korytarza i dalej trasą naszego przyjaciela Doodaha, czyli przez okno. Butler będzie was osłaniał, kiedy znajdziecie się na zewnątrz. - W porządku. Trzymaj się mnie, Numerze Jeden, i niezależnie od tego, co się stanie, nie puszczaj. 248 Pierwsze zagrożenie pojawiło się z przodu. Dwóch ochroniarzy wypadło zza załomu korytarza z wyciągniętą bronią. „Byli policjanci - zgadywała Holly. - Ubezpieczają się . Mężczyźni byli zaszokowani na widok Numeru Jeden. Z pewnością należeli do grupy, która nie została wtajemniczona w przedsięwzięcie Minerwy. - Co, do cholery! - krzyknął jeden. Drugi nie stracił zimnej krwi. - Stać i nie ruszać się! Ogierek przywalił im obu w klatki piersiowe grubymi wiązkami lasera. Energia przesączyła się przez ich ubrania i obaj mężczyźni osunęli się po ścianie. - Nieprzytomni - dyszał, biegnąc, Numer Jeden. - W śpiączce, w katalepsji, wyliczeni do dziesięciu. - Zdał sobie sprawę z tego, że zagłębianie się w nowo poznane słownictwo to dobry sposób radzenia sobie ze stresem. - Stres. Presja, napięcie i lęk. Holly pociągnęła Numer Jeden do wciąż otwartego okna. Z bocznych korytarzy nadbiegali kolejni ochroniarze, ale Ogierek skutecznie się z nimi rozprawiał. - Powinienem mieć za to coś ekstra - powiedział. - Albo co najmniej dodatkowe życie. W bawialni siedzieli dwaj ochroniarze, dyskretnie popijając espresso. Ogierek powalił ich na miejscu, a następnie wypalił wachlarzowym promieniem lasera, żeby kawa lecąca na dywan wyparowała w powietrzu. - Tunezyjski - wyjaśnił. - Bardzo trudno spiera się

249 plamy z kawy. Teraz wystarczy tylko odkurzaczem wyssać granulki. Holly weszła do pomieszczenia. - Czasami mam wrażenie, że nie doceniasz powagi misji w terenie - powiedziała, obiegając potężną pluszową sofę. Numer Jeden źle sobie radził ze zbieganiem ze stopni zaprojektowanych dla człowieka i deptał po piętach swojej wybawicielce. Mimo że miał do dyspozycji pełny zakres nowego słownictwa, diabełek nie był pewien, jak się czuje. Oczywiście, że się bał. Wielcy Błotniacy z ognistymi klamkami i tak dalej. Był również podekscytowany. Ratował go jakiś elficki heros, do tego niewidzialny. Ból w nodze, o tym nie wolno zapominać. Wściekły człowiek strzelił mu w nogę, na pewno srebrną kulą. Numer Jeden zdał sobie jednak sprawę, że jednego uczucia brakowało w tym wszystkim. Uczucia, które - odkąd pamiętał - zawsze go prześladowało. Niepewności. Mimo dziwnych i niecodziennych spraw, które się wokół niego toczyły, czuł się na tej planecie znacznie bardziej u siebie niż kiedykolwiek na Hybras. Kula świsnęła mu koło ucha. „Chociaż może na Hybras nie było aż tak źle...” - Obudź się, Ogierku - zawołała Holly. - Masz czuwać i pilnować, co się dzieje. - Wybacz - odparł centaur, odwracając lufę lasera i waląc wachlarzem stroboskopowego światła w skrzydło drzwi. Kobieta z ochrony zamku uśmiechnęła się szeroko 250 i upadła. Leżąc, zaczęła śpiewać przedszkolną piosenkę o kotkach i łapkach. - Dziwne - powiedział Ogierek. - Ta kobieta śpiewa. - To się często zdarza - stęknęła Holly, wdrapując się na parapet. - Promień lasera wyłącza pewne funkcje, ale zdarza się, że budzi inne. „Interesujące - pomyślał centaur. - Niezły pistolecik. Na pewno warto zbadać tę sprawę”. Holly sięgnęła w dół i chwyciła Numer Jeden za nadgarstek, a następnie podciągnęła go na parapet. Była rozczarowana, widząc, że jej ramiona nie są już tak niewidzialne, jak powinny. Magia powoli znikała. Osłona tego typu bardzo szybko wysysa moc. Wkrótce elficzka stanie się widzialna, niezależnie od tego, czy będą bezpieczni, czy nie. - Już prawie jesteśmy - powiedziała. - Trzeba tylko przejść przez tę szeroką, otwartą, zieloną przestrzeń, prawda? - zapytał Numer Jeden, ujawniając prawdziwy talent ironisty. - Podoba mi się ten gość - stwierdził Ogierek. Potoczyli się na rabatkę. Stan alarmowy panował teraz wszędzie, ochroniarze wysypywali się ze

wszystkich drzwi jak paciorki z przerwanego naszyjnika. - Teraz możesz sobie poszaleć - powiedziała Holly. - Rozwal im przy okazji samochody. - Tak jest, pani kapitan - odparł Ogierek i zaczął strzelać. Holly pobiegła na wprost, ciągnąc za sobą diabełka. 251 Nie było czasu na zastanawianie się nad jego wytrzymałością - albo dotrzyma jej kroku, albo będzie ciągnęła go po trawniku. Lufa lasera wielkości ołówka w jej hełmie raz po raz tryskała czerwienią, rysowała szerokie łuki, kryjąc ogniem wszystkie kierunki, z których nadbiegali ochroniarze. Holly czuła ciepło rozgrzanej broni na szczycie głowy i postanowiła powiedzieć Ogierkowi kilka słów o ponoć rewolucyjnym systemie chłodzenia. Jeżeli uda im się dotrzeć do celu. Centaur był teraz zbyt zajęty i nie mógł rozmawiać. Holly słyszała poświstywania i postękiwania świadczące o tym, że Ogierek był bardzo skoncentrowany na zadaniu. Już go nie obchodziło, czy trafia w cel, bo musiał strzelać do wielu obiektów naraz. Wysyłał snopy energii jak czerwone sierpy, które trafiały kilku ochroniarzy jednocześnie. Za pół godziny poczują się całkiem dobrze, chociaż niektórzy mogą cierpieć na bóle głowy, wypadanie włosów, nadmierne podenerwowanie, problemy żołądkowe i jeszcze przez kilka dni będą im dokuczać inne skutki uboczne. Następnie Ogierek wycelował w samochody terenowe i przywalił kilkoma impulsami w zbiorniki paliwa. Eleganckie bmw eksplodowały jeden za drugim, podskakując w płomieniach. Siła wybuchu pchnęła Holly i Numer Jeden jak gigantyczna dłoń, przyspieszając nieco ich ucieczkę. Hełm Holly uchronił ją przed hałasem, ale w uszach biednego Numeru Jeden będzie przez jakiś czas dzwonić. Gęsty czarny dym wydostawał się ze zniszczonych 252 silników i zasnuwał starannie utrzymany ogród, zatrzymując światło skuteczniej niż granat dymny. Holly i Numer Jeden pędzili tuż przed chmurą dymu w kierunku głównej bramy. - Brama - powiedziała Holly, ciężko dysząc do mikrofonu. - Widzę - odparł Ogierek i roztopił zawiasy kutej żelaznej bramy. Oba skrzydła spadły na ziemię, wydając potężny odgłos. Wynajęta terenówka zatrzymała się z piskiem opon tuż przed rozwaloną bramą. Drzwi od strony pasażera się otworzyły. W środku był Artemis i wyciągał rękę do Numeru Jeden. - Wskakujcie - zawołał niecierpliwie. - Do środka. - Grrrh! - warknął Numer Jeden. - Człowiek! Holly wskoczyła do samochodu, ciągnąc za sobą diabełka. - Wszystko w porządku - powiedziała, wyłączając osłonę, żeby zachować resztki energii, które jeszcze

pozostały. - To przyjaciel. Numer Jeden trzymał się pleców Holly, próbując nie zwymiotować. Spojrzał z ukosa na przód samochodu, gdzie siedział Butler. - A on? Proszę, powiedz, czy to też przyjaciel? Holly uśmiechnęła się i wdrapała na fotel. - Tak, to też przyjaciel. Najlepszy. Butler przesunął dźwignię skrzyni biegów na pozycję „jazda”. - Zapnijcie się, dziewczynki i chłopcy. Za chwilę zaczynamy rajdową ucieczkę. 253 Słońce już zachodziło, a Butler prowadził samochód jak zawodowy kierowca po wijącej się w zakrętach Route de Vence. Droga szła zboczem góry, nad nimi do skał przyczepione były kamienne domy, a poniżej otwierała się przepaść Gorge du Loup. Branie zakrętów z dużą prędkością wymagało sporych umiejętności, ale Butler przejechał kiedyś pojazdem opancerzonym al-fahda przez zatłoczony bazar w Kairze, więc alpejskie drogi nie stanowiły dla niego wyzwania. Jak się okazało, pościgu samochodowego nie było. Wszystkie pojazdy rodziny Paradizo stały w ogniu, bezużyteczne, do góry kołami, na podjeździe do zamku. Wóz z uciekinierami mogła gonić tylko motorynka - jedyny nienaruszony pojazd rodziny Paradizo. Butler ciągle spoglądał w lusterko wsteczne, a na uśmiech pozwolił sobie dopiero wtedy, kiedy przejechali przez rogatkę w Cagnes sûr Mer. - Niebezpieczeństwo minęło - oznajmił, zjeżdżając na lewy pas autostrady. - W całym zamku nie ma pojazdu, który byłby cały, dotyczy to też zabawki małego Beau. Artemis uśmiechał się, lekko oszołomiony sukcesem. - Może trzeba było im zostawić magiczny przyspieszacz pana Daya? Holly zauważyła, że Numer Jeden, zadowolony z siebie, przygląda się pasom. - Zapinamy się - powiedziała, mocując metalową końcówkę. 254 - Zapinka - powiedział Numer Jeden. - Zapadka, zasuwa, łapka. Dlaczego jesteś z tymi ludźmi? - Oni ci pomogą - wyjaśniła łagodnie Holly. Numer Jeden miał milion pytań i dokładnie wiedział, jak każde z nich ubrać w słowa. Na razie jednak milczał, oszołomiony obrazami, a jego kwadratowa, diablikowata żuchwa opadała coraz niżej i niżej, kiedy patrzył przez przyciemnione szkło, chłonąc widok nowoczesnej autostrady. Holly wykorzystała okazję, żeby się dowiedzieć, jak poszło reszcie. - Doodah i Mierzwa uciekli bez problemów, tak? - Tak - potwierdził Artemis. - Ogierek się denerwował i mówił, że chce, żeby mu zwrócono wahadłowiec,

bo wziął pojazd bez pozwolenia. Nie powinniśmy być więcej niż kilka godzin za nimi. Kiedy dotrzesz do portu wahadłowców, blokada będzie już chyba zniesiona. Nie zdziwiłbym się, gdyby dostał ci się medal, Holly. Zadanie wykonane perfekcyjnie. Wręcz spektakularnie. - Trzeba jeszcze powiązać kilka różnych wątków. - To prawda. Ale tym zajmie się ekipa wymazywania wspomnień SKR. Nie ma żadnych dowodów, że zniszczenia nie dokonali sami ludzie. Holly oparła się na siedzeniu. - O czymś zapominam. - Zapominasz o demonach. Ich czar słabnie, wyspa zgubi się w czasie. Albo się zgubi, albo już się zagubiła. Demony wynurzają się i zanurzają w strumieniu czasu, 255 wchodząc w kontakt na bardzo krótko, jak odbita od podłogi piłeczka. Numer Jeden usłyszał kawałek rozmowy. - Czar słabnie? - Na Hybras zapadł już wyrok - powiedział rzeczowo Artemis. - Wkrótce twój dom rodzinny zostanie przeciągnięty przez tunel czasowy, a wraz z nim wszystko, co się tam znajduje. Kiedy mówię w k r ó t c e , mam na myśli nasz koniec. Na twoim końcu już się to stało albo stanie się za milion lat. - Podał mu dłoń. Tak przy okazji, nazywam się Artemis Fowl. Numer Jeden wziął dłoń i kilka razy ugryzł palec wskazujący, jak to było w zwyczaju demonów. - Ja jestem Numer Jeden. Diabełek. Czy nie można czegoś zrobić, żeby ocalić Hybras? - Raczej nie - odparł Artemis, cofając palec i oglądając ślady po ugryzieniu. - Jedynym sposobem na ocalenie Hybras jest sprowadzenie jej z powrotem na ziemię w sposób kontrolowany. Niestety, mogliby to zrobić jedynie czarownicy, a oni wszyscy nie żyją. Numer Jeden przygryzł dolną wargę. - Hm, nie jestem pewien, ale może ja jestem czarownikiem. Mówię językami. Artemis pochylił się do przodu, napinając pasy. - Mówienie językami może świadczyć tylko o zdolnościach językowych. Co jeszcze potrafisz? - Powtórzę: nie jestem do końca pewien, ale kto wie, może potrafię zamieniać drewno w kamień. - Dotyk Gargulca. Cóż, to interesujące. Wiesz co, 256 Numerze Jeden, chyba coś w tobie jest. Te znaki. Wydajesz mi się jakoś znajomy. - Artemis zmarszczył czoło, poirytowany tym, że nie potrafi umiejscowić wspomnienia. - Nie znam cię, bo na pewno bym cię pamiętał. Jednak jest coś takiego...

- Te oznaczenia są dość typowe, zwłaszcza znak na czole. Demony często mówiły, że mnie skądś znają. To co, jak będzie z ocalaniem Hybras? Artemis skinął głową. - Najlepiej teraz zabrać cię pod ziemię. Ja ledwie liznąłem teorii magii, ale Ogierek ma ekspertów, którzy nie mogą się doczekać, żeby cię zbadać. Jestem przekonany, że SKR opracuje jakiś plan ocalenia twojej wyspy. - Naprawdę? Rozmowę przerwał siedzący za kierownicą Butler, dzięki czemu Artemis nie musiał odpowiadać na to pytanie. - Sytuacja w zamku Paradizo jest nieciekawa - powiedział, postukując opuszką w ekran małego laptopa przyklejonego do deski rozdzielczej. - Chyba powinniście się temu przyjrzeć. Ochroniarz podał chłopcu komputer nad ramieniem. Ekran był podzielony na kilkanaście okienek, światłowód Ogierka wciąż dostarczał obraz z kamer na zamku Paradizo. Artemis położył laptopa na kolanach i szeroko otwartymi oczami wodził po ekranie. - Kurczę pieczone - powiedział zamyślony. - Niedobrze... 257 Holly przysunęła się, żeby spojrzeć na ekran. Numer Jeden nie przejmował się zbytnio komputerem. On widział tylko małe pudełko. - Niedobrze - mówił ciągle zamyślony, przeglądając w myślach słownik. - Synonim słowa „źle”. Artemis nie odrywał wzroku od ekranu. - Masz absolutną rację, Numerze Jeden. Niedobrze. B a r d z o źle.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY KING KONG

Zamek Paradizo Minerwa Paradizo była zwyczajnie wściekła. Znienawidzonemu Fowlowi, szczeniakowi, udało się wykraść obiekt jej badań naukowych, sprzątnąć go sprzed nosa! A papa wydał tyle pieniędzy na ochronę. Nawet zatrudnił tego okropnego pana Konga. Minerwa zastanawiała się czasem, czy przypadkiem nie jest tak, że wszyscy mężczyźni to gbury, oczywiście poza papą. Przed zamkiem i w parku panował chaos. Panicz Fowl zostawił za sobą liczne ślady zniszczenia. Samochody nadawały się na złom. W troskliwie pielęgnowanych trawnikach widniały głębokie koleiny, w których można by posadzić warzywa, smród dymu i oleju wsiąkł we wszystkie ściany zamkowych sal. Tylko szybki telefon na komisariat w Vence i kilka ratunkowych kłamstw o poważnej awarii generatora zapobiegło wizycie wozu patrolowego pełnego policjantów. 259 Kiedy opanowano pożar, Minerwa zwołała naradę sztabową na dziedzińcu. Przybyli na nią Juan Soto szef ochrony - jej ojciec i oczywiście Billy Kong. Pan Kong robił wrażenie bardziej podminowanego niż zazwyczaj. - Demony - mamrotał urodzony w Malibu Kong. - To prawda. Wszystko prawda. Mam dług wobec brata. Trzeba skończyć, co on zaczął. Jeżeli Minerwa zwracałaby uwagę na to, co mówi Kong, mogłaby zauważyć, że brzmi w tym coś złowieszczego, ale pochłaniały ją jej własne sprawy. A zdaniem Minerwy, jej problemy były znacznie ważniejsze niż czyjekolwiek inne. - Moglibyśmy się przez chwilę skupić? Bardzo proszę! Pewnie zauważyliście, że mój projekt legł na razie w gruzach. Gaspard Paradizo miał już trochę dosyć p r o j e k t u Minerwy. Do tej pory hojną ręką wydał pół miliona euro, ale teraz cała jego posiadłość została właściwie zamieniona w ruinę. Tego było już za wiele. - Minerwo, chérie - powiedział, przygładzając srebrnosiwe włosy. - Uważam, że powinniśmy zrezygnować z tego projektu. Powinniśmy go przerwać, zanim wszystko stracimy. - Przerwać, papo? Porzucić? Gdy Artemis Fowl przeprowadza swój projekt? Jestem przeciwna. Gaspard znów zabrał głos, brzmiał bardziej zdecydowanie:

- Nie mylisz się, Minerwo? 260 Minerwa spąsowiała. - Przepraszam cię, papo. Jestem wściekła, to wszystko. Ten Irlandczyk najechał ze swoimi oddziałami twój zamek i w okamgnieniu zniszczył całą naszą pracę. Trudno się z tym pogodzić, prawda? Gaspard siedział jak wszyscy przy kutym żeliwnym stole w głębi dziedzińca koło basenu. Odsunął krzesło, obszedł stół i zbliżył się do krzesła córki. Z jej miejsca rozciągał się wspaniały widok na zalesione urwisko i miasto Antibes. Tego wieczoru nikt go jednak nie podziwiał. - Uważam, Minerwo - odpowiedział, przykucając tuż przy niej na piętach - że w tej sprawie posunęliśmy się za daleko. Działają tu siły nie z tego świata. To oznacza niebezpieczeństwo. Nie mogę dłużej pozwolić ani tobie, ani innym wystawiać się na niebezpieczeństwo. Walczyliśmy dzielnie, z podniesionym czołem, i jestem tak dumny z ciebie, że mało nie pęknę z dumy. Ale teraz cała sprawa musi trafić w ręce organów ścigania. - To niemożliwe, papo - odpowiedziała Minerwa z uporem. - Nie mamy żadnych dowodów?- żadnych poszlak. Niczego. Wszystkie pliki komputerowe i dyski zostały zniszczone. Wywiercili nawet dziurę w sejfie i wszystko spalili. Sądzę że Artemis Fowl rozwalił przy okazji Google i Yahoo. Sprawa jest beznadziejna. Co byś powiedział, gdyby mała dziewczynka pojawiła się w Departamencie Obrony, mówiąc coś o monstrach w piwnicy? Potrzebne mi są dowody. 261 Gaspard wstał i strzeliło mu w kolanach. - Dowody, maleńka? To nie są kryminaliści. Przyglądałem się, jak rozmawiasz z naszym gościem. Był inteligentny, bystry i niczego złego nie zrobił. Nie był zwierzęciem. Przedstawić komitetowi noblowskiemu dowody inwazji przez wymiar czasu to jedna rzecz, ale tropić niewinne, obdarzone uczuciami stworzenia to zupełnie inna sprawa. - Ależ papo! - błagała Minerwa. - Spróbujmy jeszcze tylko jeden raz. Potrzebny mi miesiąc, żeby odbudować model tunelu czasowego, i będę mogła wyliczyć czas i miejsce następnej materializacji. Gaspard ucałował córkę w czoło. - Spójrz w swoje serce, mój mały geniuszu. Co ono ci mówi? Minerwa była zdruzgotana. - Mam patrzeć w serce? Doprawdy, papo. Ja nie jestem pluszową przytulanką. - Bardzo cię proszę, chérie - przekonywał ją ojciec. - Wiesz, że cię kocham i podziwiam twój geniusz, ale czy chociaż raz nie moglibyśmy porozmawiać o kucyku? Czy nie mógłbym sprowadzić Justina Timberguya, żeby zagrał na twoim przyjęciu urodzinowym?

Minerwa jeszcze kilka chwil się nadymała, ale wiedziała, że ojciec ma rację. Nie miała prawa więzić inteligentnych stworzeń. To było okrucieństwo, nic innego, zwłaszcza jeżeli te istoty nie miały zamiaru nikogo krzywdzić. Nie mogła jednak tak łatwo się poddać. Przyrzekła sobie w duchu, że jej następnym wyzwaniem będzie Artemis Fowl. Dowie się wszystkiego o tym 262 małym Irlandczyku, a zwłaszcza tego, co Fowl wie o demonach. - No dobrze, papo - westchnęła. - Dla ciebie zapomnę o Nagrodzie Nobla. W każdym razie w tym roku. „W przyszłym roku będzie inaczej - pomyślała. - Kiedy się dowiem, co wie Artemis Fowl. Tam gdzieś są całe światy poza moim zasięgiem!” Gaspard objął i mocno przytulił swoją córkę. - Dobrze. Tak będzie dla nas najlepiej. Po czym wrócił na swoje miejsce. - No dobrze. Panie Soto. Raport o stratach. Hiszpański szef ochrony zamku spojrzał w swoje notatki. - Mam tylko wstępny raport, monsieur Paradizo. Podejrzewam, że zniszczenia będziemy odkrywać jeszcze tygodniami. Samochody są na złom. Na szczęście mamy specjalne ubezpieczenie, więc w ciągu pięciu dni roboczych powinniśmy mieć nowe bmw. W basenie jest szrapnel. Odłamek przebił rurę dopływu wody i ścianę, więc jest wyciek i filtr nie działa. Znam kogoś w Tourrettes sûr Loup. Jest niedrogi i bardzo dyskretny. - Co z ludźmi? Soto pokręcił głową. - Nie wiem, czym w nas walili. Jakąś bronią wysyłającą promienie. Jak Marsjanie. Mimo to większość z moich ludzi już jest na nogach i właściwie wszyscy czują się dobrze. Kilku boli głowa. Nie mają żadnych innych dolegliwości, tylko Thierry ostatnie pół godziny spędził w ubikacji. Co chwila słychać okropny wrzask... Nagle Billy Kong przebudził się ze swojego snu na jawie, przestał mamrotać i uderzył otwartą dłonią o szklany blat na żeliwnych nogach. - Nie. To nie wystarczy. Absolutnie. Potrzebuję innego demona. Gaspard zmarszczył brwi. - Ten nieszczęsny eksperyment został już zakończony. W ogóle nie powinienem był się na niego zgodzić. Zaślepiła mnie duma i ambicja. W tym domu nie będzie już więcej demonów. - Nie zgadzam się - powiedział Kong, jakby to on był pracodawcą, a nie pracownikiem. - Trzeba dokończyć pracę, którą rozpoczął Eryk. Tyle jestem mu winien. - Posłuchaj pan - odparł twardo Soto. - To, z czym się pan nie zgadzasz, nas nie obchodzi. Pan i pańscy ludzie zostali wynajęci, żeby wykonać pewne zadanie, a nie należy do waszych obowiązków składanie

oświadczeń na temat tego, co jest dopuszczalne, a co nie. Kiedy Soto mówił, Kong wyjął małe lusterko, które zawsze ze sobą nosił, i sprawdził stan swoich włosów. - Musisz zrozumieć kilka rzeczy, Paradizo. Przede wszystkim nie ty tu rządzisz. Już nie ty. Od kiedy przyłączyłem się do was z moimi ludźmi. Dalej: najogólniej rzecz biorąc, nie jestem po tej samej stronie barykady co wymiar sprawiedliwości. Moją specjalnością jest branie 264 wszystkiego, co mi się podoba, przy użyciu wszelkich środków. Zgodziłem się być opiekunką dziecka tylko dlatego, że muszę odpłacić demonom za to, co mi zrobiły. I to ostatecznie. Wiem, że mała Minerwa chciała tylko swoim gościom robić zdjęcia i zadawać im pytania z dziedziny psychologii, ale ja mam wobec nich własny plan. Coś, co je zaboli. Gaspard zwrócił się do Soto: - Panie Soto, co pan na to bezczelne stwierdzenie? - Oczywiście, że muszę na to odpowiedzieć - wypalił Juan Soto. - Jak śmiesz odzywać się w ten sposób do pana Paradizo? Jesteś tu pracownikiem i nikim więcej. I możesz zaraz się pakować, bo już u nas nie pracujesz. Twój kontrakt się skończył. Masz godzinę na opuszczenie swojego pokoju i wyniesienie się z terenu posiadłości. Uśmiech Billy'ego Konga był bardzo groźny. - Bo co? - Bo moi ochroniarze cię usuną. Chciałbym ci przypomnieć, że masz tylko czterech ludzi, a ja mam ich pięciokrotnie więcej. Kong spojrzał na niego twardo. - Może i tak. Ale moja czwórka to najlepsi z najlepszych. Odchylił połę marynarki i pokazał wszystkim mały mikrofonik. - Ruszamy według planu - powiedział do mikrofonu. - Otworzyć konia. Soto nie wiedział, jak zareagować. „O czym ten idiota mówi? Jakiego konia?” 265 - Skąd masz ten mikrofon? Z sejfu? Kanały łączności powinny być czyste, zarezerwowane na oficjalne transmisje. Minerwa odgadła jednak hasło z Iliady. O t w i e r a n i e k o n i a mogło odnosić się do drewnianego konia z Troi. Kong porozmieszczał tu gdzieś zdrajców. - Papo - powiedziała nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Musimy stąd uciekać! - Uciekać? To jest mój dom. Zgadzałem się na prawie wszystko, o co mnie prosiłaś, chérie, ale to brzmi śmiesznie...

Minerwa odepchnęła krzesło i przebiegła wokół stołu. - Proszę, papo. Jesteśmy w niebezpieczeństwie. Soto cmoknął językiem o podniebienie. - Mademoiselle nie znajduje się w niebezpieczeństwie. Moi ludzie panienkę chronią. Jest panienka poirytowana, bo ten dzień był zbyt nerwowy. Może powinna się panienka zdrzemnąć? Minerwa skrzywiła twarz. Była wściekła. - Nie widzisz, co tu się dzieje? Pan Kong dał sygnał swoim ludziom. Może już przejęli nad wszystkim kontrolę. Przybył do nas jak wilk w owczej skórze. Gaspard Paradizo głęboko ufał inteligencji swojej córki. - Soto? Czy to możliwe? - zapytał. - Niemożliwe! - odparł dobitnie Juan Soto, ale za jego zdenerwowaniem wyczuwało się lęk. W spokojnym uśmiechu Konga było coś, co wyprowadzało Soto 266 z równowagi. Prawdę mówiąc, nie był aż tak dzielnym żołnierzem, jak wynikało z jego życiorysu zawodowego. To prawda, spędził rok z wojskami hiszpańskimi w Namibii, ale przez cały ten czas pilnował dziennikarza i nie brał udziału w żadnej akcji. U pana Paradizo jakoś mu się udawało, trochę blefował, dysponował też podstawową wiedzą o broni i taktyce. Ale jeżeli rzeczywiście ma na karku kogoś, kto wie, o czym mówi Kong... Soto sięgnął do paska u spodni po krótkofalówkę. - To niemożliwe - powtórzył. - Ale chcę, żebyście mieli pewność. Podwoję straże, dam instrukcje moim ludziom i każę, żeby byli czujni. - Wcisnął nadawanie. - Zgłaszać się parami. Od góry. Soto odblokował przycisk i wszyscy usłyszeli tylko trzaski. Szum eteru był bardziej złowieszczy niż wycie upiora. Trwał kilka sekund. Soto rozpaczliwie próbował zachować optymizm, na jego czole ochrony pojawiła się kropla potu. - Wysiadł sprzęt - powiedział słabym głosem. Billy Kong pokręcił głową. - Dwa strzały - rzekł do swojego mikrofonu. Sekundę później z zamkowego parku usłyszeli dwa ostre dźwięki. Kong się uśmiechnął. - To potwierdzenie - powiedział. - Ja tu teraz rządzę. Soto nieraz się zastanawiał, jak by zareagował, gdyby stał twarzą w twarz z prawdziwym niebezpieczeństwem. Wcześniej, kiedy uznali, że są otoczeni, spanikował tylko trochę, ale działał zgodnie z procedurą. 267

Teraz było jednak zupełnie inaczej. Soto sięgnął po broń. Wyćwiczony strzelec robi to odruchowo. Soto nie miał jednak praktyki. Kiedy kierował wzrok ku kaburze, Kong skoczył na stół i znokautował go jednym ciosem. Szef ochrony poleciał na plecy z ciężkim jękiem. Kong usiadł na stole, opierając łokcie na kolanach. - Muszę mieć tego demona - powiedział i jednocześnie jakby od niechcenia wyciągnął cienki sztylet z tajnego miejsca w rękawie marynarki. - Jak go znajdziemy? Gaspard Paradizo mocno objął Minerwę ramionami, chroniąc każdy centymetr kwadratowy ciała swojej córki. - Jeżeli zrobisz jej krzywdę, Kong... Billy Kong podniósł oczy do góry. - Nie ma czasu na negocjacje, panie doktorze! Obrócił nóż między palcami, a następnie cisnął go w Gasparda. Rękojeść trafiła doktora prosto w czoło, ojciec Minerwy osunął się jak upuszczony płaszcz. Minerwa uklękła i objęła głowę ojca ramionami. - Papo! Obudź się, papo! - Przez chwilę była małą dziewczynką, ale szybko przyszła rozsądna reakcja. Minerwa sprawdziła ojcu puls i postukała palcem wskazującym i środkowym w miejsce, gdzie nóż uderzył w czoło. - Ma pan szczęście, panie Kong. Nie zostanie pan oskarżony o morderstwo. Kong wzruszył ramionami. 268 - Byłem już oskarżony o morderstwo. To zadziwiające, jak łatwo uciec przed sprawiedliwością. Kosztuje to dokładnie dziesięć tysięcy dolarów. Trzy za chirurgię plastyczną i zmianę twarzy, dwa za nowe papiery i pięć dla naprawdę dobrego hakera, który tworzy nową przeszłość w komputerze. - Niemniej jeszcze półobrót noża, a mój ojciec by zginął, a nie tylko zemdlał. Kong wyciągnął drugi nóż z rękawa marynarki. - Na to przyjdzie jeszcze czas. A teraz powiedz mi, jak znajdę twojego młodego przyjaciela. Minerwa wstała. Patrzyła Kongowi prosto w oczy, a dłonie miała zaciśnięte w pięści. - Posłuchaj mnie, idioto. Tego demona już nie ma. Nie mam żadnych wątpliwości, że ci, którzy go przejęli, wyciągnęli mu srebrną kulę z nogi w momencie, kiedy wsadzili go do samochodu. Jest z powrotem na wyspie. Zapomnij o nim. Kong zmarszczył brwi. - To ma sens. Ja bym zrobił to samo. Dobrze, w takim razie, kiedy będzie następna materializacja? Minerwa powinna być przerażona. Powinna zatrzymać się i szlochać. W końcu jej ojciec leżał nieprzytomny, a człowiek, który go zaatakował, siedział na stole na jej dziedzińcu i bawił się nożem. Minerwa Paradizo nie była jednak typową dwunastolatką. Zawsze wykazywała niezwykłe opanowanie w chwilach stresu. Zatem chociaż była przestraszona, potrafiła dać Billy'emu Kongowi do zrozumienia, że ma do niego

pretensje. 269 - Gdzie byłeś przez ostatnie trzydzieści minut? - spytała i strzeliła z palców. - Oczywiście spałeś. Wy to chyba nazywacie n e u t r a l i z a c j ą . I to za sprawą małej demonicy. Powiem ci więc, co się wtedy działo. Nasza cała operacja została z n e u t r a l i z o w a n a . Nie mam już żadnego zaplecza badawczego, żadnych obliczeń ani przedmiotu badań. Zaczynam od zera. Tak naprawdę zawsze chciałabym zaczynać od zera. Zaczynanie od zera byłoby jak spełnione marzenie. Ostatnim razem otrzymałam wyliczenia dotyczące tunelu czasu, tym razem sama będę musiała je wykonać. Nie zrozum mnie źle, potrafię to zrobić. W końcu jestem geniuszem. Ale zajmie to co najmniej siedemnaście miesięcy. Co najmniej. Comprenez-vous, monsieur Kong? Billy Kong rozumiał to znakomicie. Rozumiał, że ta mała zołza próbuje go omamić nauką. - Siedemnaście miesięcy, co? Jak długo by to trwało, gdybyś miała silną motywację? - Motywacja nie zmieni praw fizyki. Kong zeskoczył ze stołu cicho jak kot. - Myślałem, że to twoja specjalność. Zmienianie praw nauki. Czy w tym projekcie nie chodziło o to, by udowodnić, że wszyscy inni naukowcy na świecie mają pusto w głowie, a tylko ty olej? - To nie takie proste... Kong zaczął podrzucać nóż i łapać go, nie patrząc prawie na ostrze. Za każdym razem nóż furkotał w powietrzu i obracał się jak srebrny wachlarz. Hipnotycznie. 270 - Powiem wprost. Uważam, że możesz mi sprowadzić demona i że potrafisz to zrobić w czasie krótszym niż siedemnaście miesięcy. Powiem ci więc, co teraz zrobię. - Kong pochylił się i postawił krzesło z Juanem Soto. Szef ochrony opadł do przodu, uderzając twarzą w blat. - Mam zamiar zrobić krzywdę panu Soto. Najzwyczajniej. Nie możesz mnie powstrzymać. Będzie to demonstracja. Wtedy zdasz sobie wreszcie sprawę ze swego położenia. Będziesz wiedziała, że mówię serio. Zaczniesz więc ze mną poważnie rozmawiać. Jeżeli nie, przejdziemy do szczęśliwego uczestnika loterii numer dwa. Minerwa nie miała wątpliwości, że uczestnik loterii numer dwa to jej ojciec. - Proszę, panie Kong, nie ma potrzeby tego robić. Naprawdę. Nie kłamię. - Aha, teraz już „proszę” - powiedział Kong, udając zdziwienie. - I „panie Kong”. A co się stało z „idiotą” i „kretynem”? - Nie zabijaj go. To dobry człowiek. I ma rodzinę. Kong chwycił Soto za włosy i odchylił mu głowę do tyłu. Jabłko Adama na szyi szefa ochrony wyglądało

jak śliwka. - To człowiek niekompetentny - warknął Kong. - Pamiętaj, jak łatwo uciekł demon. Pamiętaj, jak bez problemów przejąłem kontrolę nad sytuacją. - Pozwól mu żyć - błagała Minerwa. - Mój ojciec ma pieniądze. Kong westchnął. 271 - Nic nie rozumiesz, prawda? Jesteś bystrą dziewczyną, a czasami dajesz dowody głupoty. Ja nie chcę pieniędzy. Ja chcę demona. Teraz przestań gadać i uważaj, co mówię. Próby negocjacji nie mają sensu. Minerwie prawie serce pękło, kiedy zdała sobie sprawę, jak bardzo nie rozumie całej sytuacji. Znalazła się w świecie ciemności i okrucieństwa. I stało się to dzięki jej własnej arogancji. - Proszę - powiedziała. Z trudem starała się zachować spokój. - Proszę. Kong ścisnął rękojeść noża. - Nie odwracaj teraz wzroku, dziewczynko. Przyglądaj się i zapamiętaj sobie, kto tu jest szefem. Minerwa nie potrafiła odwrócić wzroku. Nie mogła oderwać się od przerażającego obrazu. Oglądała scenę jak ze strasznego filmu z idealnie pasującą ścieżką dźwiękową. Minerwa zmarszczyła czoło. Prawdziwe życie nie miało podkładu dźwiękowego. Skądś dobiegała jakaś muzyka. To „skądś”, jak się okazało, było kieszenią spodni Konga. Polifoniczne dzwonki wygrywały arię toreadora z Carmen. Kong wyciągnął telefon z kieszeni. - Kto mówi? - zapytał. - Moje nazwisko nie jest ważne - powiedział młody głos. - Ważne jest to, że mam coś, czego ty chcesz. - Skąd wziąłeś mój numer? - Mam kumpla - odparł tajemniczy głos. - Zna wszystkie numery. Teraz przejdźmy do interesów. Rozumiem, że chciałbyś kupić demona? 272 Kilka minut wcześniej Butler skierował samochód na zjazd na lotnisko i wcisnął się na tylne siedzenie między Artemisa i Holly. Oglądali na maleńkim laptopie dramat rozgrywający się w zamku Paradizo. Artemis mocno ścisnął kolana. - Na to nie mogę pozwolić. Nie, nie pozwolę na to. Holly położyła dłoń na jego rękach. - Nie mamy wyboru, Artemisie. Walka się skończyła. Jesteśmy wolni. Ja nie mogę ryzykować ujawnienia Numeru Jeden. Zmarszczka na czole Artemisa była jak gruba kreska zaczynająca się u nasady nosa, a kończąca na linii włosów.

- Wiem. Oczywiście. Ale przecież nie mogę nie podjąć walki! - Chłopak spojrzał ostro na Butlera. - Czy Kong zabije tego człowieka? - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - odparł ochroniarz. - W swoich myślach już to uczynił. Artemis potarł oczy, nagle poczuł się bardzo zmęczony. - Jestem za to odpowiedzialny, co prawda nie bezpośrednio. Nie mogę mieć na sumieniu śmierci tego człowieka. Holly, rób, co masz robić, ale ja tych ludzi muszę ocalić. - Sumienie - powiedział Numer Jeden - co za cudowne słowo. Głoski „ie” w samym środku. Jasne było, że diabełek nie słucha ich rozmowy, tylko wyławia z niej poszczególne słowa. Zdziwiony słowami Numeru Jeden Artemis spojrzał w bok. Jego wzrok spoczął na chwilę na znakach na piersi demona. I 273 Artemis uprzytomnił sobie, gdzie go wcześniej widział. Plan był gotowy w mgnieniu oka. - Holly, ufasz mi? Holly jęknęła. - Artemisie, nie zadawaj takich pytań. Wiem, że wpadłeś już na jeden z twoich bezczelnych i niesamowitych pomysłów. - Ufasz mi? - Tak. - Holly westchnęła. - Ufam ci. Bardziej niż komukolwiek. - Zaufaj mi zatem, że nas z tego wyciągnę. Wyjaśnię ci wszystko później. Holly czuła, że jest rozdarta. Ta decyzja mogła wpłynąć na jej całe życie i na życie diabełka, które mogło bardzo szybko się skończyć. - W porządku, Artemisie. Ale będę cię kontrolować. Artemis zaczął mówić do swojego telefonu w pierścieniu na palcu. - Ogierku, możesz mnie połączyć z komórką pana Konga? - Żaden problem - odparł centaur z kwatery głównej Sekcji Ósmej. - Ale to będzie ostatnia rzecz, jaką dla ciebie zrobię. Przywra namierzył moją linię. Za trzydzieści sekund wyłączą mnie i będziesz musiał sam sobie radzić. - Rozumiem. Połącz mnie. Butler chwycił Artemisa za ramię. - Jeżeli do niego zadzwonisz, przejmie inicjatywę. Będzie chciał wybrać miejsce spotkania. 274 - Wiem, gdzie powinniśmy się spotkać. Muszę tylko przekonać pana Konga, że wybór miejsca to jego pomysł. - Artemis zacisnął pięść, zakrywając telefon.

- Cicho. Dzwonię. - Kto mówi? - zapytał Kong. - Moje nazwisko nie jest ważne - powiedział Artemis. - Ważne jest to, że mam coś, czego ty chcesz. - Skąd wziąłeś mój numer? - Mam kumpla - odparł chłopak. - Zna wszystkie numery. Teraz przejdźmy do interesów. Rozumiem, że chciałbyś kupić demona? - Musisz więc być tym wielkim Artemisem Fowlem, idolem Minerwy. Już mi się niedobrze robi od tych inteligentnych dzieciaków. Dlaczego nie możecie po prostu kraść samochodów albo zwinąć czegoś w sklepie jak normalne dzieci? - K r a d n i e m y różne rzeczy. Ale trochę większe. A zatem interesuje cię mój demon czy nie? - Być może - powiedział Kong. - Co masz na myśli? - Prostą wymianę. Ja ci mówię gdzie, wskazuję publiczne miejsce, i wymieniamy się. Mój demon za twoją dziewczynkę. - Niczego nie wskażesz, chłopcze. Ja wybiorę miejsce spotkania. To ty do mnie zadzwoniłeś. Pamiętaj! A tak w ogóle, to po co ci ona? - Chodzi o jej życie - powiedział wprost Artemis. - Nie lubię ani morderstw, ani morderców. Ty i twoja ekipa 275 przyjedziecie z jednym zakładnikiem i się wymieniamy. Prosta transakcja. Nie mów mi, że nigdy nie zwolniłeś zakładnika. - Jestem specjalistą, chłopcze. Okupy zgarniam od lat. - To dobrze. Cieszę się, że zrobimy interes. W takim razie podaj miejsce spotkania. Pamiętaj, w Anglii jest sto jeden sposobów na uczciwe załatwienie sprawy. I pamiętaj, pejcze to nie mój styl. Siedząca w samochodzie Holly zmarszczyła czoło, patrząc na chłopaka. Takie pogaduszki i Fowl? Artemis uspokoił ją spojrzeniem i gestem dłoni. - W porządku - odparł Kong. - Właśnie mi coś przyszło do głowy. Znasz Tajpej 101? - Na Tajwanie? - spytał Artemis. - Jeden z najwyższych budynków świata? Chyba nie mówisz poważnie. To po drugiej stronie kuli ziemskiej. - Mówię całkowicie poważnie. Tajpej to mój drugi dom. Świetnie znam to miasto. Dotarcie na miejsce w wyznaczonym terminie będzie was kosztowało sporo zachodu, nie będziecie mieli więc czasu na żadne sztuczki. Wymiany dokonamy za dwa dni od dziś, o dwunastej w południe, na tarasie widokowym. Jeśli się nie pojawicie, dziewczyna wysiądzie na najwyższym piętrze i poleci na ziemię. Jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

- Rozumiem. Będę na miejscu. - Dobrze, ale nie przychodź sam. Przywieź ze sobą tego brzydala albo tę małą. Nie obchodzi mnie które z nich. Potrzebuję tylko jednego. 276 - Małą już wypuściliśmy. - Dobrze. W takim razie tego gościa. Widzisz, jak masz ze mną łatwo? Jestem bardzo rozsądny, chyba że mnie ktoś wkurzy. Więc nie wkurzaj mnie, przyjacielu! - Nie obawiaj się - odparł Artemis. - Nie będę. Powiedział to z takim przekonaniem, że gdybyśmy go nie znali, uwierzylibyśmy mu na pewno.

ROZDZIAŁ JEDENASTY WINDĄ DO NIEBA

Tajpej, Tajwan Tajpej 101 to jeden z najwyższych budynków na świecie. Niektórzy mówią, że jest najwyższy, jeżeli uwzględnić sześćdziesięciometrową wieżę na szczycie, inni twierdzą jednak, że wieża nie należy do budynku, a zatem Tajpej - z technicznego punktu widzenia - nie można nazwać najwyższą budowlą na świecie. Tak czy owak, powstają jeszcze cztery budynki - dwa w Azji, jeden w Afryce i jeden w Arabii Saudyjskiej - a projektujący je architekci chcą dorównać najwyższej budowli świata. Sława i chwała Tajpej może się okazać ulotna. Artemis i spółka wylądowali czarterowym odrzutowcem typu Lear na międzynarodowym lotnisku im. Czang Kaj-szeka zaledwie trzy godziny przed terminem wymiany. Chociaż Butler miał licencję pilota i mógł pilotować różne maszyny w ciągu dnia i nocą, przez większość lotu za sterami siedział Artemis. 278 Prowadzenie odrzutowca pomagało mu w myśleniu, tak przynajmniej twierdził. Poza tym nikt mu nie przeszkadzał w dopracowywaniu detali śmiałego planu. Artemis był w pełni świadomy ryzyka. Zasadniczy element, na którym wszystko się opierało, był czysto teoretyczny, a reszta bardzo mało prawdopodobna. Siedząc z tyłu wynajętego lexusa, podczas czterdziestominutowej jazdy z lotniska do centrum Tajpej przedstawił szczegóły pozostałym członkom grupy. Wszyscy wyglądali na wykończonych, chociaż zjedli i odpoczęli w samolocie. Tylko Numer Jeden miał świetny humor. Wszędzie, gdzie spojrzał, widział cuda, na

które mógł się gapić godzinami. Nie wyobrażał sobie, że ktoś mógłby mu zrobić krzywdę, skoro znajduje się pod opieką Butlera. - Jesteśmy bardzo blisko wyznaczonego terminu spotkania i to jest zła wiadomość - powiedział Artemis. - Nie będzie więc czasu na zastawienie żadnej pułapki. - A dobra wiadomość, Artemisie? - spytała nabzdyczona Holly. Była nabzdyczona z kilku powodów. Ubrała się jak dziewczynka rasy ludzkiej, ponieważ Artemis poprosił ją, żeby oszczędzała magię, kiedy będzie jej naprawdę potrzebna. Udało jej się uzyskać więcej energii magicznej, bo ukryła zamknięty w specjalnej osłonie żołądź, który nosiła na szyi, ale księżyc nie był w pełni, i dlatego jej rezerwy mocy pozostawały ograniczone. Poza tym była zupełnie odcięta od Małego Ludu i nie miała żadnych wątpliwości, że Przywra Popędek natychmiast ją o coś oskarży, o ile w ogóle przeżyją 279 wymianę. Przecież zawiozła Numer Jeden na drugą stronę planety, zamiast zapewnić mu eskortę do miasta Haven. - Dobra wiadomość to ta, że Kong nie może być daleko przed nami, równie mało prawdopodobne jest więc, że to on zastawił na nas jakąś pułapkę. Wjechali do dzielnicy Xinyi, a wśród budynków na horyzoncie jak gigantyczny pęd bambusa wyrósł Tajpej 101. Mieli wrażenie, że wieżowce wokół niego kurczą się ze strachu. Butler przekręcił głowę, żeby dojrzeć szczyt mierzącego ponad pięćset metrów budynku. - Nigdy nie robimy niczego w małej skali, prawda? Dlaczego nie moglibyśmy chociaż raz wyznaczyć sobie spotkania w kawiarni Starbucks? - To nie ja wybrałem ten budynek - odparł Artemis. - Budynek wybrał nas. Los nas tu przywiódł. Klepnął Butlera po ramieniu, a ochroniarz zaparkował na pierwszym wolnym miejscu, jakie znalazł. Trwało to całe wieki. Poranny ruch w Tajpej był gęsty, powolny i rozlewał się po ulicach jak dym z pyska rozdrażnionego smoka. Wielu z tysięcy przechodniów i rowerzystów miało na twarzach maski chroniące przed smogiem. Kiedy lexus się zatrzymał, Artemis kontynuował prezentację planu. - Tajpej 101 to cud współczesnej myśli inżynierskiej. Architektów zainspirował zwykły bambus. Sam kształt budynku nie pozwoliłby jednak utrzymać go nieruchomo w razie trzęsienia ziemi lub silnych wiatrów, konstruktorzy zbudowali go więc na ramie ze 280 specjalnych kolumn o stalowych ścianach wypełnionych betonem i zainstalowali wahadłowy mechanizm, którego ruchy amortyzują siły wiatru. Bardzo zmyślne. Olbrzymie wahadło porusza się zamiast budynku. Stało się też dużą atrakcją turystyczną. Można je nawet obserwować ze specjalnego tarasu. Właściciele budynku pokryli je piętnastocentymetrową warstwą srebra, które ozdobił rzeźbami słynny tajwański artysta

Alexander Chou. - Bardzo dziękujemy za tę porcję sztuki współczesnej - przerwała Holly. - Teraz może byś nam zdradził swój plan? Chciałabym już mieć to z głowy i zdjąć te śmieszne szmaty. Tak się świecą, że na pewno widać je z satelity. - Mnie też nie za bardzo się podoba ubranie - poskarżył się Numer Jeden, który miał na sobie czepek i pomarańczową szeroką sukieneczkę w kwiaty. Stwierdził, że kolor pomarańczowy zdecydowanie do niego nie pasuje. - Twoje przebranie nie spędza nam snu z powiek - zauważyła Holly. - Rozumiem, że mamy Numer Jeden przekazać temu szukającemu pomsty bandycie, czy tak, Artemisie? - Tak, rzeczywiście - potwierdził Artemis. - Ale tylko na kilka sekund. Nie znajdziesz się, Numerze Jeden, w wielkim niebezpieczeństwie. Jeżeli zaś moje przypuszczenia się sprawdzą, całkiem możliwe, że uda nam się uratować Hybras. - A co ze mną i niebezpieczeństwem, które potrwa kilka sekund?! - powiedział Numer Jeden, marszcząc 281 krzaczaste brwi. - Na Hybras kilka sekund może trwać bardzo, bardzo długo. - Ale nie tutaj - odparł Artemis tonem, który miał brzmieć pocieszająco. - Tutaj k i l k a s e k u n d to czas, który wystarczy akurat na otwarcie zamkniętej dłoni. Numer Jeden na próbę kilka razy otworzył zaciśniętą w pięść dłoń. - Dosyć długo to trwa. Dałoby radę jakoś to skrócić? - Chyba nie. Jeżeli będziemy próbowali to skrócić, stracimy Minerwę. - No wiesz, przywiązała mnie do krzesła. - Numer Jeden spojrzał na bardzo zaskoczone twarze. - Co? Przecież żartuję. Oczywiście, że biorę w tym udział. Ale proszę, koniec z pomarańczowym! Artemis się uśmiechnął, ale blado. - Dobrze. Nie będzie więcej pomarańczowego. Teraz mój plan. Dzieli się na dwie części. Jeżeli pierwsza część nie zadziała, to druga będzie nadmiarowa. - Nadmiarowa - powiedział Numer Jeden jakoś tak odruchowo. - Niepotrzebna, zbędna. - Właśnie. Wyjaśnię ją wam więc, kiedy już dojdziemy do tego etapu. - Co z pierwszą częścią? - spytała Holly. - W pierwszej części spotykamy zawodowego zabójcę i jego bandę, a on będzie myślał, że przekazujemy mu Numer Jeden. - Więc co zrobimy? 282 - Przekażemy mu Numer Jeden - odparł Artemis i odwrócił się do nieco podenerwowanego diabełka: -

Jak ci się na razie podoba mój plan? - Jak to ująć? Nie podoba mi się pierwsza część, a ostatniej jeszcze nie znam. Mam więc szczerą nadzieję, że ta środkowa będzie wyjątkowa. - Nie martw się - powiedział Artemis. - Będzie. Tajpej 101 Cała grupka wsiadła do szybkobieżnej windy, zabierającej pasażerów z imponującego wielkością holu na taras widokowy. Holly i Numer Jeden otrzymali pozwolenie wejścia do budynku, na plakietce umieszczonej na drzwiach wejściowych było napisane, żeby wszyscy odwiedzający wchodzili do środka i poruszali się swobodnie po budynku. Zważywszy na to, że Holly nie czuła potrzeby wymiotowania w windzie, zgadywała, że można uznać tę plakietkę za zaproszenie do ludzkiej siedziby. - Windy firmy Toshiba - powiedział Artemis, czytając informacje z folderu, który wziął sobie w głównym holu. - To najszybsze windy na świecie. Poruszamy się z prędkością osiemnastu metrów na sekundę, dotarcie do osiemdziesiątego dziewiątego piętra nie powinno zająć nam więcej niż pół minuty. Spojrzał na zegarek, kiedy drzwi otworzyły się i zadźwięczał elektroniczny gong. 283 - Hm. Jesteśmy na czas. Imponująca myśl inżynierska. Kto wie, może zamówię sobie taką windę do domu. Wyszli na taras widokowy, na którego końcu znajdowała się restauracja. Z najwyżej położonego punktu goście Tajpej 101 mogli fotografować lub filmować widok na wszystkie strony świata, chodząc wokoło. Z tej wysokości przy dobrej pogodzie można nawet zobaczyć Chiny po drugiej stronie Zatoki Tajwańskiej. Grupa przybyszów na chwilę zapomniała o troskach, pozwalając sobie na poddanie się pięknu niezwykłej budowli. Za oknem widzieli niebo, które łagodnie łączyło się z ziemią na horyzoncie. Numer Jeden był oszołomiony. Obracał się, robiąc maleńkie kółeczka, a wzorzysta sukienka kręciła się wokół jego kostek. - Nie rób tylu piruetów, mały - poradził mu Butler, który pierwszy wrócił myślą do czekającego ich zadania. - Pokazujesz nogi. Zakryj twarz czepkiem. Numer Jeden posłuchał polecenia, chociaż nie był zadowolony z nakrycia głowy. Czepek był bezkształtny, opadał, a głowa diabełka wyglądała w nim jak worek z praniem. - Powodzenia, Holly - powiedział Artemis jakby do siebie. - Spotkamy się na dwudziestym trzecim piętrze. - Pospieszcie się - szepnęła mu Holly do ucha. - Nie mam dość magii na długą ochronę. Ledwie udaje mi się utrzymywać niewidzialność. - Rozumiem - rzucił Artemis konspiracyjnie.

284 Cała grupka ruszyła powoli w kierunku baru. Zajęli stolik pod olbrzymim stalowym obciążnikiem, zawieszonym metr nad osiemdziesiątym dziewiątym piętrem. Siedmiotonowa kula wyglądała imponująco, była jak wewnętrzny księżyc, a na jej powierzchni wyryto tradycyjne rysunki Yuanzhumin. - To legenda Nian - wyjaśniał Artemis spokojnie, gdy Butler wodził wzrokiem po pomieszczeniu. - O krwiożerczej bestii, która dzień przed Nowym Rokiem żywi się ludzkim mięsem. Zapalano łuczywa i strzelano z rac, by odstraszyć Nian, gdyż Nian, jak wiadomo, boi się czerwonego koloru. Stąd plamy czerwonej farby. Z jego wizerunku wnoszę, że Nian to troll. Chou wzorował się pewnie na współczesnych mu opowieściach. Do ich stolika podeszła kelnerka. - Li ho bo - powiedział Artemis. - Prosilibyśmy o imbryczek herbaty ulung. Naturalnej, jeżeli macie. Kelnerka mrugnęła powiekami, patrząc na Artemisa, a następnie spojrzała na Butlera, który jeszcze nie usiadł. - Czy pan Fowl? - spytała doskonałą angielszczyzną. - J a jestem p a n i c z e m Fowlem - powiedział Artemis, stukając znacząco palcem w stół. - Ma pani coś dla mnie? Kelnerka podała mu lnianą serwetkę. - Od tego pana siedzącego przy barze - powiedziała. 285 Artemis spojrzał wzdłuż łuku metalowej poręczy i systemu ochrony, który utrzymywał klientów restauracji z dala od stalowego obciążnika, a co ważniejsze - stalowy obciążnik z dala od klientów. Billy Kong siedział kilkanaście stolików dalej, na ich widok uniósł brew. Nie był sam. Nikt inny nie poruszał brwiami, ale przy jednym stoliku siedziało z nim trzech mężczyzn, a kilku innych było rozstawionych w całym barze. Minerwa siedziała na kolanach Konga. Trzymał ją mocno. Skuliła ramiona, ale z jej twarzy można było odczytać, że się nie poddaje. - No i... ? - spytał Artemis Butlera. - Co najmniej dwunastu - odparł ochroniarz. - Billy musi mieć przyjaciół na Tajwanie. - Na szczęście żaden z nich nie jest niewidzialny - powiedział Artemis, rozchylając serwetkę. „Poślij tego stwora do zarezerwowanego stolika - odczytywał wiadomość z serwetki. - Ja poślę dziewczynę. Żadnych sztuczek, bo komuś się stanie krzywda”. Pokazał serwetkę Butlerowi. - Co o tym sądzisz? Butler rzucił okiem na wiadomość. - Uważam, że tu niczego nie będzie próbował. Zbyt wiele kamer przemysłowych. Jeżeli nie sfilmuje go

ochrona, z pewnością zrobi to jakiś turysta. Jeśli Kong próbuje nas podejść, zrobi coś poza budynkiem. - Wtedy powinno być już za późno. - Taką mam nadzieję. 286 Kelnerka wróciła, niosąc imbryk z herbatą i trzy filiżanki na bambusowej tacy. Artemis nie spieszył się, nalewając sobie do filiżanki parujący płyn. - Jak się czujesz, Numerze Jeden? - Trochę mnie boli noga. - Lek przeciwbólowy przestaje działać. Poproszę Butlera, żeby później zrobił ci jeszcze jeden zastrzyk. Jesteś gotowy? Wszystko będzie dobrze, zapewniam cię. - Muszę tylko otworzyć dłoń? - Jak tylko znajdziecie się wewnątrz windy. - To wszystko? Chcesz, żebym odciągnął uwagę tego złego człowieka jakimś żartem albo gadką, jaką ty zazwyczaj sprzedajesz Holly? - Nie. To nie będzie potrzebne. Tylko otwórz dłoń. - Mam wyglądać na przestraszonego? - Tak byłoby najlepiej. - Dobra. Z tym chyba nie będzie problemu. Butler był w pełnej gotowości. Zazwyczaj relaksował się i chodził lekko pochylony w ramionach, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Teraz jednak stał w pełni wyprostowany, napięty, gotów ruszyć do akcji. Spojrzenie miał złowrogie, mięśnie na karku napięte. Znalazł wzrok Billy'ego Konga i wlepił w niego oczy. Nawet po drugiej stronie zatłoczonego pomieszczenia czuło się niemal namacalnie jego wrogość. Kilku bardziej wrażliwych przypadkowych obserwatorów tej sceny poczuło nagły lęk i zaczęło szukać wzrokiem toalety. 287 Kiedy skończył pojedynek na spojrzenia z Billym Kongiem, Butler ukląkł, żeby udzielić ostatniej instrukcji Numerowi Jeden. - Musisz tylko podejść do tego stolika, na którym jest napisane „rezerwacja”. Poczekaj, aż dojdzie tam Minerwa, a później idź dalej w kierunku Konga. Jeżeli od razu cię stąd wyprowadzą, policz do dwudziestu i otwórz dłoń. Jeżeli poczekają, aż my wyjdziemy, otwórz dłoń dopiero wtedy, kiedy zamkną się za wami drzwi do windy. Zrozumiałeś? - Zrozumiałem wszystko. W jakimkolwiek języku byś to powiedział. - Jesteś gotowy?

Numer Jeden wziął głęboki oddech. Czuł, jak z niepokoju drży mu ogon. Od kiedy wynurzył się z tunelu czasu, był lekko oszołomiony, żył jakby we śnie. Jak ktokolwiek mógłby to wszystko ogarnąć? Drapacze chmur, do jasnej ciasnej! Budynki, które naprawdę drapią chmury! - Jestem gotowy - powiedział. - No to ruszaj. Powodzenia. Numer Jeden zaczął długą, samotną drogę ku niewoli. Tłoczyło się wokół niego mnóstwo ludzi, podekscytowanych, spoconych, żujących różne rzeczy, kierujących na siebie nawzajem różne maszyny i urządzenia. „To pewnie kamery”. Słońce południa świeciło pełnym blaskiem, wpadając przez przeszkloną ścianę budynku i odbijając się od srebrnej powłoki stalowego okrągłego obciążnika, który 288wyglądał jak kula na dyskotece. Blaty stolików znajdowały się tuż nad jego głową. Przepychali się obok niego kelnerzy i kelnerki z pełnymi tacami. Spadały szklanki, dzieci wrzeszczały. „Za dużo ludzi - pomyślał Numer Jeden. - Brakuje mi demonów, nawet Abbota. No dobra, może nie Abbota”. Numer Jeden dotarł do zarezerwowanego stolika. Musiał stanąć na paluszkach, żeby zobaczyć zgiętą tekturkę z wydrukowanym słowem. Uniósł rondo czepka, żeby lepiej widzieć. Zaczynał sobie zdawać sprawę, że długie, wzorzyste, luźne sukienki i czepki nie są typowe dla ubrań dzieci Błotniaków, jak powiedział mu Artemis. „To okropne przebranie. Wyglądam jak świr. Na pewno ktoś się zorientuje, że nie jestem człowiekiem. Szkoda, że nie mogę ukrywać się za osłoną jak Holly”. Niestety, nawet Numer Jeden nie potrafił kontrolować swoich budzących się do życia mocy magicznych, a osłona nigdy nie była bronią czarowników z rasy demonów. Zrobił krok w prawo, mrużąc oczy przed potężnym odblaskiem kuli. Minerwa szła w jego kierunku. Małymi, ostrożnymi krokami zbliżała się do zarezerwowanego stolika. Za jej plecami Kong pochylił się do przodu na stołku i w nerwowym oczekiwaniu postukiwał podeszwą buta o podłogę. Był jak pies na smyczy, który zwietrzył zapach lisa. Minerwa wreszcie dotarła. Uniosła skraj czepka Numeru Jeden, żeby sprawdzić, czy to naprawdę on. 289

- To nie mój czepek - powiedział Numer Jeden. - Na pewno nie jest to też moja sukienka. Minerwa wzięła go za rękę. Przed porwaniem była w osiemdziesięciu procentach geniuszem i w dwudziestu procentach normalną dziewczynką. Teraz proporcja wynosiła mniej więcej pół na pół. - Przepraszam za wszystko. Za to, że cię związałam, i za resztę. Za to, że myślałam, że będziesz chciał mnie zjeść. - Nie wszyscy jesteśmy dzikusami - powiedział Numer Jeden. - Nadgarstki bolały mnie jak cholera. Ale chyba ci wybaczę. Jeżeli obiecasz, że już nie będziesz nikogo więcej wiązać. - Tak. Obiecuję. - Minerwa spojrzała nad głową Numeru Jeden w stronę stołu Artemisa. - Dlaczego on mi pomaga? Wiesz może? Numer Jeden wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nie jestem pewien. Nasza przyjaciółka Holly powiedziała, że to ma coś wspólnego z dojrzewaniem. Podobno jesteś ładna, chociaż ja sam tego nie dostrzegam. Ich rozmowę przerwało gwizdnięcie z odległego końca baru. Billy Kong się niecierpliwił. Były pracownik rodziny Paradizo przywoływał Numer Jeden palcem wskazującym. - Powinienem iść. Odejść. Zniknąć. Minerwa skinęła głową. - Dobra. Tylko bądź ostrożny. Niedługo się zobaczymy. Gdzie to masz? W ręce? 290 - Tak - powiedział automatycznie Numer Jeden, a po chwili spytał: - Skąd wiesz? Minerwa ruszyła powoli. - Geniusz. Nic na to nie poradzę. „Pełno tu geniuszy - pomyślał Numer Jeden. - Trzeba mieć nadzieję, że pan Kong nie należy do ich grona”. Szedł dalej, pilnując, żeby dłonie i ręce nie wystawały mu spod sukienki. Nie chciał wywoływać paniki, pokazując szare, kikutowate kończyny. Chociaż może wtedy ludzie będą mu się kłaniać i go podziwiać. W końcu był niewiarygodnie przystojny, w porównaniu z tymi ich okropnymi mężczyznami. Billy Kong uśmiechał się od ucha do ucha, kiedy Numer Jeden dotarł do jego stolika. Na jego twarzy uśmiech wyglądał jak pierwszy objaw choroby. Włosy miał postawione na żel, sterczały jak rząd idealnych szpikulców. Nawet podczas akcji Kong miał czas, by zadbać o fryzurę. Dbałość o higienę osobistą dużo mówi o człowieku. - Witamy z powrotem, demonie - powiedział, chwytając rąbek sukienki. - Jak miło cię widzieć. Jeżeli to oczywiście ty... - Czy to ja? - odparł zdezorientowany Numer Jeden. - Tylko ja mogę być mną. - Wybacz mi, że nie dowierzam twoim słowom - prychnął Kong, odsłaniając koronkę czepka i spoglądając w twarz Numeru Jeden. - Jeżeli ten Fowl jest tak bystry, jak mówią, na pewno będzie czegoś

próbował. 291 Kong przyglądał się twarzy diabełka, szturchał płytkę na jego czole, odwracał wargi, żeby sprawdzić różowe dziąsła i kwadratowe, białe zęby. W końcu przesunął palcem po czole Numeru Jeden, żeby się upewnić, czy umieszczony tam run nie jest namalowany. - Zadowolony? - Raczej. Artemis chyba nie miał czasu cię podmienić. Za bardzo na niego naciskałem. - Za bardzo naciskałeś na nas wszystkich - poskarżył się Numer Jeden. - Musieliśmy tu przylecieć maszyną. Widziałem z bliska Księżyc. - Łamiesz mi serce, demonie. Po tym, co zrobiliście mojemu bratu, masz szczęście, że żyjesz. Mam nadzieję to wyjaśnić w ciągu najbliższych kilkunastu minut. Numer Jeden odwrócił głowę i kątem oka zobaczył windy. Artemis, Butler i Minerwa byli dwa kroki od drzwi. - Nie patrz na nich. Już ci nie pomogą. Tobie nic już nie pomoże. Kong strzelił z palców i do ich stołu podszedł umięśniony mężczyzna. Dźwigał sporych rozmiarów metalową walizkę. - Jeżeli się zastanawiasz, co w niej jest, to ci powiem. Bomba. Wiesz, co to jest bomba, prawda? - Bomba - powiedział Numer Jeden. - Materiały wybuchowe. Zapalnik. Eksplozja. - Oczy mu się zrobiły wielkie ze strachu. - Ale przecież możesz komuś zrobić krzywdę. Dużą krzywdę. 292 - Właśnie o to chodzi. Nie ludziom jednak. Demonom. Założę ci to na plecy, ustawię zapalnik czasowy i wyślę cię na twoją wyspę. Wybuch powinien zrobić co najmniej sporą wyrwę w populacji demonów. Przez jakiś czas nie będziecie przechodzić na naszą stronę na swoje nocne polowania. - Nie zrobię tego - powiedział Numer Jeden, tupiąc nogą. Kong się zaśmiał. - Na pewno jesteś demonem? Jak słyszałem, ostatni był bardziej... Demoniczny. - Jestem demonem. Jestem czarownikiem demonów. Kong nachylił się nad Numerem Jeden tak blisko, że czuć było jego cytrusową wodę po goleniu. - No to, panie mały czarowniku, może zdoła pan zamienić tę bombę w bukiet kwiatów, ale szczerze wątpię. - Nie muszę nic robić, bo nie potrafisz wysłać mnie z powrotem na Hybras. Kong wyjął z kieszeni kajdanki. - Wprost przeciwnie. Dokładnie wiem, co mam robić. Nauczyłem się tego i owego w zamku. Musimy

tylko wydobyć ci ten kawałek srebra z nogi, a Hybras porwie cię z powrotem, do domu. Numer Jeden znów spojrzał na windy. Drzwi zamykały się za jego nowymi przyjaciółmi. - Masz na myśli tę srebrną kulę? - zapytał, pokazując Kongowi, co ukrywał w dłoni. 293 - On ją wyjął - zdumiał się Billy Kong. - Fowl wyjął tę kulę! - Wyjął - zgodził się Numer Jeden. - Ekstrahował. Usunął. W tym samym momencie upuścił trzymane w dłoni srebro i zniknął. Holly siedziała skulona na wahadle stalowego obciążnika antygrawitacyjnego i przyglądała się rozwojowi wypadków. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Minerwa dotarła już do Artemisa, a Butler zabrał ich do windy. Na drugim końcu baru Billy Kong uśmiechał się diabolicznie, jak to miał w zwyczaju. Kiedy już będzie po wszystkim, Błotniakowi trzeba będzie wyczyścić umysł. Zostanie kilka spraw do rozwiązania, to pewne. Na szczęście nie będzie się musiała tym zajmować, bo nie pracuje już w Siłach Krasnoludzkiego Reagowania. Będzie miała dużo szczęścia, jeżeli pozwolą jej zostać w Sekcji Ósmej po tej całej historii. Holly dotknęła przycisku na komputerze założonym na nadgarstku i skupiła obraz kamery na Numerze Jeden. Diabełek podniósł lewą dłoń. Umówiony sygnał. Teraz. Czas przetestować teorię - albo witamy ponownie, albo żegnaj na zawsze! Plan Artemisa był ryzykowny, bo obliczenia były teoretyczne, ale stanowił jedyną szansę uratowania wyspy demonów. Jak dotąd Artemis nie mylił się. Jeżeli Holly miałaby polegać na czyichś teoriach, to niech już 294 będą to teorie wysnute przez Artemisa Fowla. Kiedy Holly przyglądała się, jak Numer Jeden upuszcza srebrną kulę i znika, nie mogła się opanować i strzeliła fotkę twarzy Konga kamerą umieszczoną w hełmie. Jego reakcja była cudowna. Będą się z tego później śmiali do rozpuku. Następnie uruchomiła skrzydła i uniosła się nad powierzchnią gigantycznej srebrnej kuli, szukając znaków. Kilka sekund później nad koroną srebrnej kuli zobaczyła niemal niedostrzegalny, błękitny, elektryczny prostokąt, dokładnie tam, gdzie przewidział Artemis. Numer Jeden powracał. Tak jak przewidział Artemis. „Tak ogromna masa srebra w odległości trzech metrów powinna przerwać drogę Numeru Jeden do domu. Powinna spowodować chwilową materializację na samym szczycie kuli, gdzie energia pola olbrzymiego wahadła jest najsilniejsza. Ty, Holly, musisz tam być i przypilnować, żeby ta chwilowa materializacja stała się dłuższa”. Kształt Numeru Jeden był już widoczny w zarysie lśniącego prostokąta na tle srebrnej kuli wahadła. Rytm był trochę nieregularny i jakby półuśpiony. Ramię diabełka przedarło się do świata, chwytając rzeczywistość.

Holly to wystarczyło. Rzuciła się w dół i opasała szary nadgarstek ręki Numeru Jeden srebrną bransoletką. Upiorne paluszki zamknęły się i wyprostowały, a następnie stwardniały. Stwardnienie rozproszyło się wzdłuż ramienia Numeru Jeden jak szara farba, ratując go z Przedpiekla. Po kilku sekundach tam, gdzie przed 295 chwilką była jeszcze pusta przestrzeń, siedziało w kucki dygoczące stworzenie. - Byłem tam? - spytał mały diabełek. - Jestem z powrotem? - Dwa razy tak - odparła Holly. - Teraz bądź cicho i nie ruszaj się. Musimy cię stąd wyciągnąć. Obciążnik wahadła lekko się przesunął, osłabiając siłę wiatru uderzającego w Tajpej 101. Holly wychyliła się w kierunku tego ruchu, chwyciła mocno Numer Jeden i wystartowała pionowo, dbając o to, żeby jej ładunek ciągle był zasłonięty siedmiusettonową srebrną kulą. Piętro wyżej znajdował się kolejny poziom widokowy, czasowo zamknięty z powodu remontu. W narożniku pracownik techniczny przycinał dywan, ale nie był zdziwiony, widząc diabełka we wzorzystej, szerokiej sukience płynącego nad poręczą. - Cześć - powiedział. - To diabełek we wzorzystej sukience. Wiesz co, diabełku? Numer Jeden wylądował z hukiem na podłodze. - Nie - odparł ostrożnie. - Powiedz mi. - W ogóle nie jestem zdziwiony, że cię widzę - powiedział mężczyzna. - Szczerze mówiąc, jesteś tak mało istotny, że natychmiast o tobie zapomnę, jak tylko stąd znikniesz. Numer Jeden stanął na równe nogi i poprawił czepek na głowie. - Widzę, że z nim już sobie porozmawiałaś. Holly wyłączyła osłonę i ukazała się światu. 296 - Troszkę go z m e s m e r y z o w a ł a m . - Spojrzała przez poręcz w dół, na restaurację. - Chodź, Numerze Jeden. Spodoba ci się to. Numer Jeden oparł palce o szklaną ścianę. Kong i jego kumple rozpętali w restauracji niezłą awanturę, gnając bezładnie w kierunku wind. Szczególnie niespokojny był Kong, przepychał się między turystami i przewracał stoliki. - Domyślam się, że chyba nie mamy na to czasu - powiedział Numer Jeden. - Chyba nie - zgodziła się Holly. Ani jedno z nich nie ruszyło się jednak z miejsca. - No, patrzcie - powiedział mężczyzna pracujący przy dywanie. - Jeszcze jedna wróżka. To naprawdę drobiazg. Dopiero kiedy drzwi windy firmy Toshiba zamknęły się za Kongiem i jego ekipą, Holly skierowała się do

wyjścia. - Dokąd teraz? - spytał Numer Jeden, ocierając łzę wzruszenia. - Teraz przechodzimy do etapu drugiego - odparła Holly, naciskając przycisk i przywołując windę. - Czas ocalić Hybras. - Ani chwili się nie nudzimy, prawda? - podsumował Numer Jeden, pędząc do metalowego pudła. - Tak, to moje pierwsze powiedzonko! Artemis i Butler patrzyli, jak Minerwa idzie przez restaurację w ich kierunku. Radziła sobie nieźle jak na 297 takie okoliczności. Głowę trzymała wysoko. W jej oczach malował się upór. - Butler, mogę cię o coś zapytać? - rzucił Artemis. Butler próbował obserwować wszystkich obecnych w restauracji. - Jestem akurat trochę zajęty, Artemisie. - To nie będzie trudne pytanie. Odpowiedz mi tylko „tak” albo „nie”. Czy to normalne w okresie dojrzewania, że człowiek czuje takie niezwykłe fale przyciągania do drugiego człowieka w momentach stresu? Na przykład podczas wymiany zakładników. - Ładna jest, prawda? - Bardzo. I dowcipna. Pamiętasz ten żart o kwarkach? - Pamiętam. Musimy kiedyś poważnie porozmawiać o żartach. Może Minerwa będzie mogła się przysłuchiwać tej rozmowie. W odpowiedzi na twoje pytanie wyjaśnię ci, że to jest normalne. Im bardziej stresująca sytuacja, tym więcej hormonów pompuje twoje ciało. - To dobrze. W takim razie to normalne. Dobra, wracajmy do roboty. Minerwa nigdzie się nie spieszyła. Szła między turystami i stolikami, powoli zbliżając się do Artemisa i Butlera. Kiedy się z nimi zrównała, ochroniarz położył jej dłoń na plecach. - Nie porywają cię codziennie, co? - mruknął, kierując ją ku windom. Artemis szedł krok za nimi, oglądając się przez ramię 298 i sprawdzając, czy ich nikt nie śledzi. Kong nawet nie odprowadził ich wzrokiem, tak był szczęśliwy, że wreszcie ma demona. Winda się otworzyła i cała trójka weszła do środka. Na ścianie kabiny widzieli odblask podłogi, mrugający, gdy jechali w dół. Artemis wyciągnął dłoń do Minerwy. - Artemis Fowl Drugi. Bardzo mi miło w końcu cię poznać. Minerwa potrząsnęła mocno jego dłoń. - Minerwa Paradizo. Mnie również. Oddałeś za mnie swojego demona. Bardzo ci za to dziękuję. Dziewczyna oblała się lekkim rumieńcem.

Winda zwolniła i zatrzymała się łagodnie, a stalowe drzwi rozsunęły się z lekkim sykiem. Minerwa wyjrzała. - To nie hol. Dlaczego stąd nie wychodzimy? Artemis wyszedł na czterdzieste piętro. - Nasza praca jeszcze się nie skończyła. Muszę odzyskać naszego demona, a poza tym czas, żebyś się przekonała, na co się porywałaś.

ROZDZIAŁ DWUNASTY SERCE Z KAMIENIA

Tajpej 101, czterdzieste piętro, galeria Kimsichiog Artemis kroczył, z jednej strony mając Butlera, a z drugiej Minerwę, przez galerię Kimsichiog. - Jesteśmy w galerii - powiedziała Minerwa. - Czy naprawdę mamy czas na podziwianie sztuki? Artemis zatrzymał się zdziwiony. - Zawsze jest czas na sztukę - powiedział. - Ale jesteśmy tu po to, żeby podziwiać bardzo szczególne dzieło. - To znaczy? Artemis wskazał dłonią na ręcznie malowane jedwabne flagi, zwisające w regularnych odległościach z sufitu. Na każdej z nich wymalowano jeden dynamiczny, spiralnie biegnący run. - Śledzę wydarzenia w świecie sztuki. Ta wystawa interesuje mnie szczególnie. Jej głównym eksponatem są pozostałości fantastycznej rzeźby. Półkole dziwacznych 300 tańczących stworzeń. Mają około dziesięciu tysięcy lat. Ponoć znaleziono je na wybrzeżu Irlandii, a jednak rzeźba jest tutaj, na Tajwanie, i wystawia ją amerykańska firma naftowa. - Artemisie, co my tu robimy? Muszę wracać do domu, do ojca. - Nie rozpoznajesz tego runu? Nie widziałaś go gdzieś? Minerwa przypomniała sobie natychmiast: - Mais oui! Certainement. To znak z czoła demona. Ten sam. Artemis strzelił palcami i kontynuował: - No właśnie. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Numer Jeden, wiedziałem, że skądś znam znaki, które na sobie nosi. Dopiero po pewnym czasie przypomniałem sobie, gdzie je widziałem, i domyśliłem się, że ta rzeźba wcale nie jest rzeźbą. Mózg Minerwy pracował na pełnych obrotach. - To był pierścień czarowników. Z pierwszego czaru czasu. - Właśnie! A jeżeli wcale nie zostali wystrzeleni w przestrzeń? Może jeden z nich miał tyle oleju w głowie, żeby posłużyć się Dotykiem Gargulca i zamienić ich wszystkich w kamień?

- Jeśli zaś Numer Jeden jest rzeczywiście czarownikiem, to tylko on będzie potrafił ich ożywić. - Świetnie, Minerwo. Szybko łapiesz. Jesteś młoda, bystra i arogancka. Kogoś mi przypominasz. Ale nie wiem kogo. 301 - Ja też nie mam pojęcia - powiedział Butler, przewracając oczami. - Ale jak to ustawiłeś? - zastanawiała się mała Francuzka. - Miejsce spotkania to przecież był pomysł Konga. Słyszałam, jak rozmawia przez telefon. Artemis uśmiechnął się na myśl o własnej przemyślności. - Kiedy Kong zastanawiał się, co zaproponować, ja powiedziałem: „Pamiętaj, w Anglii jest sto jeden sposobów na uczciwe załatwienie sprawy. I pamiętaj, pejcze to nie mój styl”. Rozumiesz teraz? Minerwa w zamyśleniu bawiła się włosami. - Mon Dieu! Wykorzystałeś siłę sugestii... Pamiętaj. W Anglii. Pamiętaj. Pejcze. Sto jeden. - To właśnie usłyszała podświadomość Konga. „Tajwan, Tajpej 101”! - Bardzo sprytne, Artemisie. Nadzwyczajne. Taka pochwała z moich ust, doceń to. - To było bardzo sprytne - powiedział Artemis z charakterystycznym dla siebie brakiem skromności. Ponieważ wiedziałem, że drugim domem Konga jest Tajwan, byłem prawie pewien, że mi się uda. Za kontuarem recepcji stał mężczyzna wyraźnie czymś zaniepokojony. Miał na sobie błękitny odblaskowy garnitur, a jego głowa była ogolona na łyso, z pozostawioną spiralą włosów długich na centymetr, przystrzyżoną na kształt runu Numeru Jeden. Z ust jak z karabinu wystrzeliwały mu tajwańskie słowa, które kierował do przypiętej do ucha słuchawki. 302 - Nie, nie. Łosoś nie wystarczy. Zamawialiśmy ośmiornice i kraby. Mają tu być punkt o ósmej, w przeciwnym razie pojadę tam, osobiście pokroję cię na plasterki i podam jako sushi. - Problemy z organizatorami przyjęcia? - uprzejmym tonem spytał Artemis po tajwańsku, kiedy mężczyzna się wyłączył. - Tak - odparł tamten. - Dzisiaj mamy wernisaż i... Mężczyzna przerwał, ponieważ spojrzał, kto do niego mówi, i zauważył Butlera. - No cóż, dzień dobry. Wielce... To znaczy, siema. Jestem pan Lin, kurator wystawy. W czym mogę pomóc? - Mamy ochotę na prywatne obejrzenie ekspozycji - rzekł Artemis. - Zwłaszcza tańczących rzeźb. Pan Lin był tak zdziwiony, że przez chwilę nic nie odpowiedział, tylko zrobił wielkie oczy. - Co takiego? To znaczy, co chcecie zobaczyć? Prywatnie? Nie, nie, nie. Niemożliwe, wykluczone. To jest bardzo ważne dzieło sztuki. Proszę tylko spojrzeć na moją głowę. Popatrzcie na moją głowę. Dla jakichś

starych eksponatów bym to zrobił? - Rozumiem, ale mój przyjaciel, ten duży, byłby w siódmym niebie, jeśli wpuściłby pan nas chociaż na minutę. Pan Lin otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale coś w głębi korytarza zwróciło jego uwagę. - Co to jest? Czy to kwiecista sukienka? Artemisowi nie chciało się nawet odwracać głowy. 303 - Tak. Przebraliśmy naszego znajomego z kraju wróżek za dziecko w kwiecistej sukience. Pan Lin zmarszczył brwi, a spirala na jego głowie lekko zadrżała. - Z kraju wróżek? Naprawdę? A kim wy jesteście? Może jesteście z czasopisma „Pop Art”? Czy to jedna z postmodernistycznych gier Dougiego Hemlera? - Nie. To prawdziwa wróżka. Dokładniej mówiąc, czarownik z gatunku demonów. To zaś, co za nim lata w powietrzu, to elf. - Lata? Powiedzcie Dougiemu Hemlerowi ode mnie, że nie ma żadnej szansy na to... - W tym momencie zauważył Holly, unoszącą się w powietrzu nad głową Numeru Jeden. - Ojej! - Ojej! - zgodził się Artemis. - To właściwa reakcja. Czy możemy już tam wejść? To bardzo ważne. - Zniszczycie mi wystawę? - Prawdopodobnie - przyznał Artemis. Usta pana Lina drżały, kiedy otworzył je, żeby powiedzieć następne zdanie: - W takim razie nie mogę was wpuścić. Holly podfrunęła do przodu, odsłaniając wizjer hełmu. - Chyba możesz nas wpuścić - powiedziała, a w jej głosie czuć było magię. - Ponieważ ci trzej ludzie to twoi najstarsi przyjaciele. Zaprosiłeś ich na obejrzenie wystawy przed wszystkimi gośćmi. - A wy dwoje? - Nie martw się o nas. Nas tu nawet nie ma. Jesteśmy tylko twoją inspiracją do następnej wystawy. Może byś więc po prostu otworzył drzwi i nas wszystkich wpuścił? Pan Lin machnął ręką w stronę Holly. - Czemu miałbym się wami martwić? Przecież was tu nawet nie ma. To tylko jakiś głupi pomysł, który mi lata koło głowy. Jeżeli chodzi o waszą trójkę, to bardzo się cieszę, że mogliście wpaść. - Nie musisz nas filmować. Może byś wyłączył kamery w galerii? - Tak, zaraz wyłączę kamery w galerii. Zostawię wam trochę prywatności. - Świetny pomysł. Kurator wystawy skierował uwagę na stos plakatów leżących na biurku, a za Artemisem i całą grupą drzwi zamknęły się cicho.

Sala wystawowa była ultranowoczesna, podłogi miała z ciemnego drewna, a żaluzje w oknach z cienkich deszczułek. Na ścianach wisiały fotografie - ogromne powiększenia tańczących figur, które stały w samym środku pomieszczenia. Rzeźby umieszczono na postumencie, żeby łatwiej było przyjrzeć się szczegółom. Świeciło na nie tyle reflektorów, że kamienie prawie nie rzucały cienia. Numer Jeden, nieobecny duchem, ściągnął z głowy czepek i podszedł w półśnie do eksponatu, jakby to on był poddany mesmeryzacji, a nie kurator wystawy. Wszedł na podwyższenie i zaczął głaskać kamienną skórę pierwszej figurki. 305 - Czarownicy - szepnął. - Bracia. Rzeźba była w każdym calu piękna, ale obiekt, który przedstawiała, był przerażający. Składała się z czterech postaci stojących półkolem, uchwyconych w tańcu albo przed czymś uciekających. Były to niewielkie wróżki o kwadratowych ramionach, podobne do Numeru Jeden; miały wysunięte do przodu szczęki, okrągłe klatki piersiowe i ucięte ogony. Ich ciała, nogi, ręce i czoła były pokryte wirami runów. Wszystkie demony trzymały się za ręce, a czwarty trzymał urwaną dłoń następnego w linii. - Krąg został przerwany - powiedział Numer Jeden. - Coś poszło nie tak. Artemis wszedł na podwyższenie i stanął tuż przy nim. - Możesz je przywołać do rzeczywistości? - Przywołać do rzeczywistości? - zapytał zdumiony Numer Jeden. - Jak słyszałem, ten, kto ma moc Dotyku Gargulca, potrafi przekształcać żywe istoty w kamień, a kamiennym przywracać życie. A ty potrafisz tak dotykać. Mógłbyś użyć swego daru? Numer Jeden nerwowo potarł dłonie. - Może i mam Dotyk Gargulca. Rozumiesz to? M o ż e , a to jest takie wielkie m o ż e . Udało mi się zamienić drewniany rożen w kamień, myślę, że to był kamień. Chociaż może rożen pokrył się warstwą popiołu. Znajdowałem się wtedy pod sporą presją. Wszyscy się przyglądali. Patrzyli mi na palce. Wiesz, jak to jest, a może nie. Kto z was był w szkole dla diabełków? Nikt, prawda? Artemis chwycił go za ramię. - Coś bredzisz, Numerze Jeden. Spróbuj się skoncentrować. - Tak. Oczywiście. Skoncentrować się. Skupić. Myśleć. - Dobrze. Teraz zastanów się, czy możesz ich przywrócić. To jedyny sposób na ocalenie Hybras. Holly pokręciła głową. - Świetną masz metodę walki ze stresem, geniuszu. Minerwa krążyła wokół eksponatu podobnie półprzytomna jak jej były jeniec. - Te posągi to p r a w d z i w e demony, były wśród nas bez przerwy. Powinnam była na to wpaść, domyślić się, ale Abbot wyglądał zupełnie inaczej.

Holly wylądowała przy dziewczynce i podeszła bliżej. - To cały gatunek, o którym nic nie wiesz. Jeszcze krok, a przyczyniłabyś się do unicestwienia jednego z demonów. Masz szczęście, bo gdyby do tego doszło, nawet tuzin Artemisów Fowlów nie potrafiłby cię uratować przed policją świata wróżek. - Rozumiem. Już za to przeprosiłam. Możemy iść dalej? Holly spojrzała na nią i zmarszczyła brwi. - Cieszę się, że tak szybko potrafiłaś sobie wybaczyć. - Rozpamiętywanie poczucia winy może mieć ujemny wpływ na zdrowie psychiczne. 307 - Eugeniusze - warknęła Holly. - Nie, geniusze - odparowała Minerwa. Na podwyższeniu Numer Jeden położył dłonie na jednym ze skamieniałych demonów. - No więc, na Hybras jakoś tak trzymałem w ręku ten rożen, czymś byłem poruszony, podekscytowany, i wtedy się zaczęło. Wcale nie próbowałem go zamienić w kamień. - Mógłbyś teraz poczuć się poruszony i podekscytowany? - spytał Artemis. - Co takiego? Ot, tak sobie? Nie wiem. Szczerze mówiąc, jest mi trochę niedobrze. Od tej sukienki chyba rozbolała mnie głowa. Kolory są naprawdę jaskrawe. - Może Butler by cię przestraszył? - To nie to samo. Potrzebna mi prawdziwa presja. Wiem, że pan Butler by mnie nie skrzywdził. - Tego nie byłbym taki pewien. - Cha, cha, cha. Dziwadło z ciebie, Artemisie Fowlu. Widzę, że będę musiał uważać na słowa. Butler sprawdzał swą broń, kiedy usłyszał w korytarzu jakiś hałas. Podbiegł do drzwi i wyjrzał przez małe prostokątne okienko z grubego szkła. - Mamy towarzystwo - ogłosił, odbezpieczając pistolet. - Kong nas znalazł. Ochroniarz oddał jeden strzał w elektroniczny zamek, spalił zainstalowanego w nim chipa i zabezpieczył drzwi. - Długo nie potrwa, zanim otworzą te drzwi. Musimy obudzić demony i zwijać się stąd. I to już! 308 Artemis ścisnął ramię Numeru Jeden i wskazał głową drzwi do pomieszczenia. - Czy to wystarczająca presja? Po drugiej stronie Konga i jego ludzi zatrzymała dymiąca klawiatura zamka. - Niech to - zaklął Kong. - Rozwalił zamek. Będziemy musieli się tam dostać. Nie ma czasu na planowanie. Don, masz walizkę?

Don uniósł w górę walizkę. - Tutaj. - To dobrze. Gdyby jakimś cudem ten demon się tu znalazł, przypnij mu ją do nadgarstka, ale dobrze i ciasno. Nie możemy stracić kolejnej szansy. - Zrobi się. Mamy granaty, szefie. Moglibyśmy rozwalić te drzwi. - Nie - rzucił Kong. - Potrzebna mi jest Minerwa i nie chcę, żeby coś jej się stało. Jeżeli ktoś jej coś zrobi, to ja mu zrobię krzywdę. Zrozumiano? Wszyscy zrozumieli. Nie było w tym nic skomplikowanego. Artemis zaczął się trochę denerwować. Miał nadzieję, że Kong natychmiast wyjdzie z budynku, ale zabójca musiał się natknąć na jeden z plakatów reklamujących wystawę w windzie i dokonał tego samego odkrycia co on. - Masz coś? - spytał Numeru Jeden, który bez przekonania pocierał ramię rzeźby. 309 - Jeszcze nie. Próbuję. Artemis poklepał go po plecach. - Postaraj się. Nie mam ochoty rozpętywać strzelaniny w drapaczu chmur. Mogłoby się to dla nas wszystkich skończyć w tajwańskim areszcie. „Dobra - pomyślał Numer Jeden. - Skoncentruj się. Wejdź w serce kamienia”. Ścisnął mocno kamienny palec jednego z czarowników i spróbował coś poczuć. Mało wiedział o czarownikach, ale zgadywał, że to prawdopodobnie jest Qwan, starszy mag. Głowę kamiennej figury otaczała prosta opaska, na której z przodu widniał motyw spirali - znak przywództwa. „Jakie to musiało być straszne - pomyślał Numer Jeden. - Widzieć, jak dematerializuje się twój dom, a ty zostajesz gdzieś w przestrzeni. Wiedzieć, że to wszystko twoja wina”. „To nie była moja wina! - odezwał się głos w głowie Numeru Jeden. - To była wina tego głupiego demona N'zalla. To jak, wyciągniesz mnie stąd, czy nie?” Numer Jeden prawie zemdlał. Oddychał krótko i nieregularnie, wydawało mu się, że serce wyskoczy mu przez gardło. „No, dalej, młody czarowniku. Uwolnij mnie! Czekam tu już długo. Bardzo długo”. Ten głos, to coś było wewnątrz posągu! To był Qwan. „Oczywiście, że Qwan. Trzymasz mnie za rękę. Kim niby mam być? Nie jesteś chyba jakimś głupkiem, prawda? Ale takie mam cholerne szczęście. Czekam 310 dziesięć tysięcy lat, a potem przychodzi jakiś głupek”.

- Nie jestem głupkiem! - wypalił Numer Jeden. - Oczywiście, że nie - powiedział zachęcająco Artemis. - Postaraj się jak najlepiej potrafisz. Każę Butlerowi odpierać atak Konga tak długo, jak się da. Numer Jeden przygryzł wargę i skinął głową. Jeżeli będzie się głośno odzywał, wszystko może się skomplikować. Ta sytuacja była już dostatecznie poplątana i bez tego. Spróbuje siłą myśli. Qwan mówił do niego głosem, który słyszał tylko w głowie; może w drugą stronę to też zadziała. „Oczywiście, że działa! - odparł Qwan. - I o co chodzi z tym nonsensem na temat gotowanego jedzenia? Szybko uwolnij mnie z tego więzienia”. Numer Jeden mrugnął, próbując wyrzucić z umysłu marzenia o bankiecie z gotowanym jedzeniem. „Nie wiem, jak cię oswobodzić - pomyślał. - Nie wiem, czy potrafię”. „Oczywiście, że potrafisz - odparł Qwan. - Masz w sobie dosyć magii, żeby nauczyć trolla grać na instrumencie muzycznym. Tylko ją uwolnij”. „Jak? Nie mam pojęcia jak”. Qwan przez chwilę milczał, zaglądając szybko we wspomnienia Numeru Jeden. „Aha, rozumiem. Jesteś kompletnym nowicjuszem. Nie masz żadnego doświadczenia. No cóż, nie szkodzi. Bez specjalistycznego szkolenia mógłbyś rozwalić pół Hybras. Dobrze, szturchnę cię we właściwym kierunku. 311 Stąd trudno mi dużo zdziałać, ale może uda mi się pobudzić twoją moc magiczną. Później pójdzie łatwiej. Kiedy kontaktujesz się z prawdziwym czarownikiem, część jego wiedzy na ciebie przechodzi”. Numer Jeden mógłby przysiąc, że kamienne palce zacisnęły się delikatnie na jego ręce, ale może tylko sobie to wyobraził. Na pewno złudzeniem nie było uczucie nagłej straty, które pełzło mu po ramieniu. Jakby coś wysysało z niego życie. „Nie przejmuj się i nie martw, młody czarowniku. Ja tylko przepompowuję trochę magii, żeby pobudzić iskierki. Wiem, że czujesz się okropnie, ale to długo nie potrwa”. I Numer Jeden czuł się okropnie. Wyobrażał sobie, że właśnie tak wygląda umieranie kawałek po kawałku, a to w pewnym sensie teraz się działo. W takiej sytuacji organizm próbuje się bronić, odpędzając intruza. Magia, która dotychczas drzemała w ciele Numeru Jeden, nagle eksplodowała mu w głowie i zaczęła wyganiać najeźdźcę. Numer Jeden poczuł, jakby nagle otworzyło się przed nim zupełnie nowe pole widzenia. Przedtem był ślepy, teraz widział przez ścianę. Oczywiście nie była to tak naprawdę żadna iluminacja, chodziło po prostu o zrozumienie własnych zdolności. Magia wypełniała jego żyły jak płynny ogień, wypychając nieczystości przez pory skóry. Wypuszczając parę przez otwory ciała i rozpalając runy na jego skórze.

„Dobry chłopiec - przekazywał mu Qwan. - Teraz się otwórz. Wypędź mnie”. 312 Okazało się, że Numer Jeden potrafił to doskonale - kontrolował już przepływ magii. Wysłał ją w pogoni za włóknem Qwana, przez własne palce wchodząc w palce czarownika. Uczucie martwoty zamieniło się teraz w odczucie pulsującej mocy. Numer Jeden zaczął drgać, a za nim rzeźba, która zrzucała z siebie płaty kamienia jak wąż pozbywający się martwej skóry. Palce starego czarownika już nie były twarde, Numer Jeden poczuł na swojej dłoni żywą, oddychającą skórę. Ręka ta trzymała mocno dłoń Numeru Jeden i nie puszczała jej. „Tak jest, chłopcze. Udaje ci się”. „Udaje mi się - myślał Numer Jeden, nie wierząc własnym oczom. - To się naprawdę dzieje”. Artemis i Holly zadziwieni przyglądali się rozprzestrzeniającej się po ciele Qwana magii , która zrzucała kamień z jego nóg, rąk i skóry. Kamień pękał jak pod gradem pocisków, widzieli pomarańczowe płomienie. Życie wracało do dłoni Qwana, później do jego ramienia i tułowia. Kamień płatami odpadał z jego podbródka i ust, czarownik po raz pierwszy od dziesięciu tysiącleci wziął głęboki oddech. Mrużył jasnobłękitne oczy przed światłem, później mocno zacisnął powieki. Magia wciąż rozbiegała się po jego ciele, odstrzeliwując ostatnie kawałki kamienia. Nagle się zatrzymała. Kiedy iskry mocy Numeru Jeden dotarły do następnego czarownika w linii, po prostu pękły i obumarły. - Co z resztą? - spytał Numer Jeden. Przecież na pewno potrafiłby ich uwolnić. Qwan kaszlał i charczał przez kilka chwil, zanim odpowiedział: 313 - Są martwi - powiedział, po czym sam padł na kamienny gruz jak nieżywy. Po drugiej stronie drzwi galerii Kong opróżniał trzeci magazynek pistoletu maszynowego, waląc prosto w zamek cyfrowy. - Drzwi już długo nie wytrzymają - ostrzegł Butler. - Zostały sekundy. - Możesz im trochę zwolnić ruchy? - spytał Artemis. - Z tym nie powinno być problemu. Nie chcę tu jednak zostawiać trupów, Artemisie. Sądzę, że policja i tak jest w drodze. - Może byś tak trochę ich postraszył? Butler uśmiechnął się szeroko. - Z przyjemnością. Strzały ustały, a drzwi zachwiały się nieco na zawiasach. Butler jednym zręcznym ruchem otworzył je, wciągnął Billy'ego Konga do środka, a następnie z trzaskiem je zamknął. - Cześć, Billy - powiedział, przyduszając mniejszego od siebie mężczyznę do ściany.

Kong był zbyt oszalały, żeby się bać. Wyprowadził serię ciosów, z których każdy byłby śmiertelny dla normalnego człowieka. Ciosy jednak odbijały się od Butlera, jak muchy od przechodzącego przez most słonia. Co wcale nie znaczy, że nie bolały. Wyszkolone ręce Konga zostawiały ślady jak od przypalania łuczywem tam, gdzie wchodziły w kontakt ze skórą. Jedyną reakcją Butlera na ból było lekkie skrzywienie kącików ust. - Holly? - powiedział. - Już - powiedziała Holly, celując ze swojego neutrina. Butler jak z katapulty wyrzucił Billy'ego Konga w górę, a Holly znalazła go w powietrzu, trafiając jedną potężną salwą. Kong, okręciwszy się wokół własnej osi, poleciał na podłogę, wciąż zadając spazmatyczne ciosy. - Głowa smoka została odcięta - powiedział Artemis. - Miejmy nadzieję, że reszta pójdzie w ślady szefa. Minerwa postanowiła skorzystać z tego, że Billy Kong jest nieprzytomny, i odpłacić mu pięknym za nadobne. Podeszła ostrożnie do leżącego na podłodze porywacza. - Panie Kong, jest pan zwykłym bandytą - powiedziała, kopiąc go w nogę. - Młoda damo - powiedział ostro Butler. - Proszę się odsunąć. Nie wiadomo, czy on jest zupełnie nieprzytomny. - Jeżeli mojemu ojcu choć włos z głowy spadnie - mówiła dalej Minerwa, nie bacząc na ostrzeżenie Butlera - osobiście dopilnuję, żeby pan spędził resztę życia w więzieniu. Kong otworzył załzawione oko. - Nie wolno się w ten sposób zwracać do swoich pracowników - powiedział zduszonym głosem i objął jej kostkę stalowym uściskiem palców. 315 Minerwa dopiero teraz zrozumiała, że popełniła niewybaczalny błąd, i uznała, że najlepiej będzie wrzeszczeć co sił w płucach. Swój plan natychmiast wprowadziła w życie. Butler był rozdarty. Miał obowiązek chronić Artemisa, a nie Minerwę, ale przez lata pracy z Artemisem i Holly podświadomie odgrywał rolę osoby, która chroni wszystkich. Tam, gdzie ktoś był w niebezpieczeństwie, Butler pojawiał się, żeby go ratować. Ta niemądra dziewczyna na pewno była w niebezpieczeństwie. W śmiertelnym niebezpieczeństwie. „Dlaczego tak jest, że ci najbystrzejsi zawsze sądzą, że są niepokonani?” - pomyślał ochroniarz. Butler podjął zatem decyzję, której konsekwencje będą go nawiedzać w snach i na jawie przez wiele lat. Jako zawodowy ochroniarz wiedział, że próżne jest rozpamiętywanie, ale wieczorami często będzie siadał przy kominku z głową w dłoniach i, - jakby cofając taśmę, odtwarzał ten moment w wyobraźni, żałując, że nie postąpił inaczej. Jakkolwiek by bowiem to rozegrał, rezultaty byłyby tragiczne. Ale przynajmniej nie byłyby tragiczne dla Artemisa. Butler ruszył do akcji. Odsunął się od drzwi na cztery kroki, żeby uwolnić Minerwę z uchwytu Konga.

Sprawa była prosta, bo Kong nie odzyskał całkowicie przytomności. Butler odniósł wrażenie, że Kong działa popychany jakąś psychotyczną energią. Wystarczyło mu mocniej nastąpić na nadgarstek, a następnie uderzyć kłykciem palca wskazującego między oczy. Kong spojrzał przed siebie, zamknął powieki, a palce jego dłoni otworzyły się jak odnóża umierającego pająka. Minerwa rozsądnie odeszła kilka kroków od Konga. - To było bardzo głupie. Przepraszam - mruknęła pod nosem. - Trochę na to za późno - zbeształ ją Butler. - Teraz może się gdzieś schowasz, jeśli łaska? Cały ten krótki epizod trwał może cztery sekundy, ale właśnie wtedy po drugiej stronie drzwi do galerii dużo się wydarzyło. Don, który trzymał bombę, a któremu niedawno bez powodu oberwało się od szefa, postanowił mu się przypodobać i wpadł do galerii, atakując olbrzyma. Przywalił ramieniem w drzwi w tym samym momencie, w którym Butler zrobił krok wstecz, i ku własnemu zdziwieniu wpadł głową prosto do galerii, a za nim ruszyło jeszcze czterech ludzi Konga, uzbrojonych po zęby. Holly, która osłaniała drzwi swoim neutrinem, nie była zbyt zmartwiona. Zaczęła się martwić, kiedy spośród masy, jaką tworzyli ludzie Konga, wytoczył się granat i zatrzymał tuż przy jej stopie. Łatwo byłoby uciec przed eksplozją, ale Artemis i Numer Jeden znajdowaliby się w zasięgu wybuchu. „Teraz trzeba myśleć szybko!” Istniało pewne rozwiązanie, ale bardzo kosztowne, jeżeli chodzi o wyposażenie. Holly schowała broń do kabury, zdjęła hełm i przykryła nim granat, przytrzymując go ciężarem własnego ciała. Była to sztuczka, którą już wcześniej stosowała, zresztą z różnym skutkiem. Miała nadzieję, że nie wejdzie jej to w krew. 317 Kucała na hełmie jak ropucha na kijance przez chwilę, która wydawała się jej wiecznością, choć nie mogła trwać dłużej niż kilka sekund. Holly zauważyła kątem oka, że bandzior ze srebrną walizką spoliczkował mężczyznę, który wpuścił do środka granat. Może używanie śmiercionośnej broni było wbrew rozkazom? Granat eksplodował, wyrzucając Holly w powietrze ostrym łukiem. Większość siły wybuchu zneutralizował hełm, zatrzymał wszystkie odłamki, ale siła była tak duża, że roztrzaskała obie kości strzałkowe elficzki i złamała jej kość udową. Holly wylądowała na plecach Artemisa jak worek ziemniaków. - Au - jęknęła i zemdlała. Artemis i Numer Jeden próbowali przywrócić Qwana do życia. - On żyje - stwierdził Artemis, sprawdziwszy puls czarownika. - Równa praca serca. Powinien z tego wkrótce wyjść. Musisz z nim być w silnym kontakcie, w przeciwnym razie nam zniknie. Numer Jeden trzymał w ramionach głowę starego demona. - Nazwał mnie czarownikiem - powiedział ze łzami w oczach. - Nie jestem sam. - Później będzie więcej czasu na wzruszenia - powiedział Artemis szorstko. - Musimy was stąd

wyprowadzić. Ludzie Konga znajdowali się teraz wewnątrz galerii, tu i ówdzie rozlegały się strzały. Artemis był przekonany, że Butler i Holly dadzą sobie radę z kilkoma bandziorami, ale jego wiara zachwiała się, kiedy nagle usłyszał wybuch, a ranna Holly wylądowała mu na plecach. Jej ciało natychmiast otoczył kokon błękitnego światła. Z kokonu wyskakiwały iskierki, jak spadające gwiazdy, wprost na najcięższe rany. Artemis wyczołgał się spod Holly i położył dochodzącą do siebie przyjaciółkę na podłodze tuż przy Qwanie. Ludzie Konga byli teraz zajęci Butlerem i według wszelkiego prawdopodobieństwa żałowali, że wybrali akurat ten zawód. Butler wdarł się między nich jak kula rozbijająca jednym szybkim uderzeniem ułożone w trójkąt bile. Jednemu udało się ominąć Butlera. Był to wysoki mężczyzna z tatuażami na szyi i z aluminiową walizką w ręce. Artemis domyślał się, że walizka nie zawiera chińskich przypraw, i zdał sobie sprawę, że sam będzie musiał wejść do akcji. Gdy zastanawiał się, co powinien zrobić, mężczyzna jednym ciosem rozłożył go na ziemi. Kiedy Artemis wrócił do Holly, jego przyjaciółka siedziała lekko oszołomiona na podłodze, a do jej nadgarstka była przykuta walizka. Mężczyzna, który to zrobił, wrócił teraz do walki, w której udało mu się przetrwać mniej niż dziesięć sekund, zanim Butler wyłączył go z gry. Artemis ukląkł przy Holly. - Wszystko w porządku? Holly się uśmiechnęła, ale z wielkim wysiłkiem. 319 - Mniej więcej, dzięki magii. Zużyłam jednak wszystkie jej zasoby, nie mam już ani kropli. Radziłabym więc wszystkim pozostawać w dobrym zdrowiu, zanim skończę swój rytuał. - Potrząsnęła dłonią, aż zabrzęczał łańcuch. - Co jest w tej walizce? Artemis wydawał się bledszy niż zazwyczaj. - Pewnie nic przyjemnego. - Otworzył boczne zamki i uniósł wieko. - Chyba miałem rację. To bomba. Duża i bardzo skomplikowana. Jakoś udało im się ją przenieść mimo ochrony. Myślę, że przez tę część budynku, która wciąż jest w budowie. Holly mrugała oczami i potrząsała głową, próbując się obudzić dodatkową porcją bólu. - Rozumiem. Bomba. Widzisz zegar odmierzający czas do wybuchu? - Osiem minut. Wciąż tyka. - Potrafisz ją rozbroić? Artemis wydął wargi. - Może. Muszę otworzyć obudowę i zobaczyć, jak to działa, zanim będę wiedział na pewno. To może

być zwykły detonator albo cały szereg pułapek. Qwan z trudem podniósł się na łokciach, kaszląc wypluwał z płuc kurz i ślinę. - Co takiego? Znów jestem z krwi i kości po dziesięciu tysiącach lat, a wy mi mówicie, że jakaś bomba rozwali mnie na milion kawałków? - To jest Qwan - wyjaśnił Numer Jeden. - Najpotężniejszy czarownik w magicznym kręgu. 320 - Teraz tylko jedyny - powiedział Qwan. - Nic mogłem ocalić reszty. Zostało nas tylko dwóch, chłopcze. - Czy potrafisz zamienić tę bombę w kamień? - spytała Holly. - Może minąć kilkanaście minut, zanim odzyskam pełnię sił magicznych. Poza tym Dotyk Gargulca działa tylko na materię organiczną. Na rośliny i zwierzęta. A w bombie jest mnóstwo elementów wykonanych przez człowieka. Artemis uniósł brew. - Wiesz coś o bombach? - Zostałem zamieniony w kamień. Ale nie byłem martwy. Widziałem, co się wokół mnie dzieje. Mógłbym wam niejedną historię opowiedzieć. Nie uwierzylibyście, gdzie turyści przyklejają gumę do żucia. Butler układał ciała nieprzytomnych mężczyzn pod drzwiami wejściowymi do sali wystawowej. - Musimy się stąd zmywać! - krzyknął. - Policja jest już w holu! Artemis wstał, przeszedł kilka kroków, a następnie stanął z dala od grupy i zamknął oczy. - Artemisie, nie czas na popadanie w depresję - wtrąciła swoje trzy grosze Minerwa, wygrzebując się zza szafki z eksponatami. - Potrzebny jest nam plan. - Ciii, młoda damo - powiedział Butler. - On myśli. Artemis dał sobie dwadzieścia sekund na przeczesanie wszystkich myśli. Zaproponował coś, co było dalekie od doskonałości. 321 - No dobra. Holly, musisz nas stąd wszystkich wyciągnąć na skrzydłach. Holly liczyła coś w głowie. - Będziemy musieli lecieć na dwie, a może i na trzy tury. - No, to nie ma czasu. Pierwsza musi być bomba. W tym budynku jest mnóstwo ludzi. Ja zaś muszę polecieć z bombą, gdyż jest szansa, że zdołam ją zdetonować. Czarownicy też muszą lecieć; najważniejsze jest to, żeby nie zostali złapani. W przeciwnym razie wyspa Hybras będzie zgubiona. - Nie mogę na to pozwolić - zaoponował Butler. - Mam zobowiązania wobec twoich rodziców. Artemis był nieugięty. - Wyznaczam ci nowy zakres obowiązków. Opiekuj się Minerwą. Chroń ją, zanim się znów spotkamy.

- Niech Holly leci nad morze i tam zrzuci bombę - przekonywał Butler. - Akcję ratunkową zorganizujemy później. - Będzie za późno. Jeżeli nie wyciągniemy stąd wróżek, oczy całego świata zwrócą się na Tajpej. Na okolicznych wodach przybrzeżnych jest mnóstwo łodzi rybackich. To jedyny sposób. Nie pozwolę, żeby umierali ludzie i wróżki, jeżeli mogę temu zapobiec. Butler nie chciał się na to zgodzić: - Posłuchaj, co mówisz. To zupełnie, jakbyś nie mówił ty, tylko... jakiś d o b r o d u s z n y k o l e ś ! Nic na tym nie zyskasz. Artemis nie miał czasu na emocje. 322 - Powtarzając słowa H.P. Woodmana, stary przyjacielu, z e g a r t y k a , m u s i m y w i ę c r u s z a ć . Holly, przypnij nas do pasa. Wszystkich oprócz Butlera i Minerwy. Holly skinęła głową, wciąż nieco oszołomiona po wybuchu granatu. Wyciągnęła z pasa kilka elastycznych taśm, żałując, że nie dostała jednego z Pasów Księżycowych Ogierka, które generują pole niskiej grawitacji wokół wszystkich podczepionych osób. - Pod ramionami - poinstruowała Numer Jeden. - Teraz zapnij z powrotem na pętli. Butler pomógł Artemisowi się wpiąć. - Mam dosyć, Artemisie. Przyrzekam. Kiedy wrócimy do domu, idę na emeryturę. Jestem starszy, niż wyglądam, a czuję się starszy, niż jestem. I koniec z intrygami. Przyrzekasz? Artemis zmusił się do uśmiechu. - Ja po prostu przelatuję do następnego budynku. Jeżeli nie będę potrafił rozbroić tej bomby, Holly może wylecieć nad otwarte morze i spróbować znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. Obaj wiedzieli, że Artemis kłamie. Jeżeli nie zdoła rozbroić bomby, to w ogóle zabraknie czasu, żeby znaleźć jakiś bezpieczny punkt, gdzie będzie można ją zrzucić. - Masz - powiedział Butler, wręczając mu płaskie, skórzane etui. - Mój zestaw wytrychów. Żebyś przynajmniej mógł jakoś się dobrać do tego mechanizmu. - Dziękuję ci, stary przyjacielu. 323 Holly była załadowana po same uszy. Numer Jeden i Qwan zostali podczepieni do jej pasa, a Artemis na karabinku z przodu. - Dobrze. Wszyscy gotowi? - Szkoda, że moja magia jeszcze nie wraca - narzekał Qwan. - Zamieniłbym się z powrotem w kamienną rzeźbę.

- Przerażony - powiedział Numer Jeden. - Skóra cierpnie. Robi w gacie. Ma pietra. - Kolokwializmy - powiedział Artemis. - Bardzo dobrze. Butler wydał instrukcje: - Wystarczy na następny budynek. Dalej nie musicie lecieć. Zdejmij ten panel i dostań się prosto do materiału wybuchowego. Wyrwij detonator, jeżeli będziesz musiał. - Rozumiem. - Dobrze. Nie powiem „do widzenia”, tylko życzę wam szczęścia. Widzimy się, jak tylko ja i Minerwa jakoś się z tej sytuacji wypłaczemy! - Góra trzydzieści minut. Do tej pory Minerwa trzymała się z tyłu zawstydzona. Teraz wysunęła się krok do przodu. - Nie gniewaj się, Artemisie. Nie powinnam była się w ogóle zbliżać do pana Konga. Butler uniósł ją i postawił obok. - Nie powinnaś, ale teraz nie ma czasu na usprawiedliwianie się. Stań przy drzwiach i wyglądaj niewinnie. - Ale ja... 324 - Niewinnie! I to już! Minerwa posłuchała, zdając sobie sprawę z tego, że nie czas na fochy. - W porządku, Holly - powiedział Artemis. - Odrywamy się. - Robi się - odparła Holly, aktywując swój plecaczek. Skrzydła przez dłuższą chwilę walczyły z dodatkowym ciężarem, a Holly nie podobała się praca silnika, ale stopniowo uniosły ciężar i oderwały całą czwórkę od podłogi. - Dobra - powiedziała. - Chyba będzie w porządku. Butler popychał lecącą grupę w kierunku okna. Wszystko było bardzo ryzykowne i nie potrafił uwierzyć, że się na to godzi. Nie było jednak czasu na rozterki. Trzeba działać inaczej koniec blisko. Sięgnął w górę i pociągnął zasuwkę na oknie. Otworzył się cały dwumetrowy szklany panel i szalejący na tej wysokości wiatr wdarł się do budynku. Nagle wszyscy zostali ogłuszeni jego rykiem, zaatakowała ich dzika natura. Trudno było cokolwiek zobaczyć, a jeszcze trudniej usłyszeć. Holly wyprowadzała grupę na zewnątrz i zostaliby porwani przez podmuch, gdyby Butler nie przytrzymał ich na sekundę. - Lećcie z wiatrem! - krzyknął do Holly, wypuszczając ich. - Obniżaj stopniowo lot! Holly skinęła głową. Silnik skrzydeł opuścił jedno uderzenie i opadli dwa metry. Artemis poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. 325

- Butler - krzyknął, a jego głos był dziecięcy i cienki na wietrze. - Tak, Artemisie? - Jeżeli coś pójdzie źle, czekaj na mnie. Nieważna, jak by to wyglądało, ja wrócę. Wszyscy wrócimy. Butler niemal wyskoczył za nimi przez okno. - Co ty planujesz, Artemisie? Co knujesz, co chcesz zrobić? Artemis odpowiedział coś najgłośniej, jak potrafił, ale wiatr porwał jego słowa, a potężny ochroniarz mógł tylko stać w oknie, otoczony stalą i szkłem, przekrzykując ryk wiatru. Szybko opadali. Trochę szybciej, niż Holly chciała. „Skrzydła nas nie uniosą - zdała sobie teraz z tego jasno sprawę. - Nie ten ciężar, nie ten wiatr. Nie uda nam się”. Postukała pięścią w głowę Artemisa. - Artemisie! - krzyknęła. - Wiem - odkrzyknął młody Irlandczyk. - Za duży ciężar. Jeżeliby teraz spadli, bomba wybuchłaby w samym środku Tajpej. To byłaby katastrofa. Można było zrobić tylko jedno. Artemis nie mógł wspomnieć o tym Butlerowi, bo wiedział, że jego ochroniarz odrzuciłby ten pomysł, niezależnie od tego, jak logiczna mogła być argumentacja. Zanim Artemis zdążył cokolwiek zrobić, wprowadzając swój plan w czyn, skrzydła Holly zadrżały, szarpnęły i stanęły. Spadali teraz jak worek węgla, obracali się w 326 powietrzu - najpierw głowa, potem kolana - i koziołkowali niebezpiecznie blisko drapacza chmur. Zimny wiatr bił Artemisowi prosto w oczy. Chłopak miał ręce przyciśnięte do ciała i czuł, że pęd powietrza łamie mu stawy. Jego policzki wydęły się komicznie, chociaż nie było nic śmiesznego w spadaniu ku pewnej śmierci. „Nie - Artemis usłyszał gdzieś w głowie. - Nie pozwolę, żeby to się tak skończyło”. Powodowany ponurą determinacją, czysto fizyczną, którą musiał poznać u Butlera, Artemis uniósł ręce i chwycił ramię Numeru Jeden. Przedmiot, którego szukał, znajdował się tuż przed jego oczami, ale tak trudno było do niego sięgnąć! „Trudno czy nie, muszę dosięgnąć”. Artemis czuł się, tak, jakby próbował pchać powłokę gigantycznego balonu, ale wyciągał niestrudzenie dłoń ku obranemu celowi. Ziemia zbliżała się coraz bardziej i coraz szybciej, mniejsze drapacze chmur wystawały w górę jak nastawione dzidy. A Artemis wciąż pchał. W końcu jego dłoń zamknęła się na srebrnej bransoletce Numeru Jeden.

„Do widzenia, mój świecie - pomyślał. - Tak czy inaczej”. Zerwał bransoletkę diabełka z nadgarstka i wyrzucił ją w powietrze. Teraz demony nie były już zakotwiczone w tym wymiarze. Przez sekundę nie zauważył żadnej reakcji na to, co zrobił, ale gdy przelatywali między pierwszymi niższymi drapaczami chmur, na niebie otworzyła się wirująca, purpurowa, trapezoidalna przestrzeń 327 i połknęła ich błyskawicznie, jak dziecko połyka rzuconą w górę landrynkę. Butler na chwiejnych nogach cofnął się od okna, próbując zrozumieć to, co właśnie zobaczył. Skrzydła Holly zawiodły, to wiedział na pewno, ale potem co? No właśnie. Nagle zrozumiał. Artemis musiał mieć jakiś plan awaryjny, ten chłopak zawsze go ma. Artemis bez planu awaryjnego nie poszedłby do łazienki. Nie są zatem martwi, istnieje na to spora szansa. Po prostu znikli w wymiarze demonów. Będzie musiał sobie to powtarzać tak długo, aż sam uwierzy. Butler zauważył, że Minerwa płacze. - Wszyscy nie żyją, prawda? Z mojego powodu. Butler położył jej dłoń na ramieniu. - Gdyby wszyscy nie żyli, to rzeczywiście byłoby z twojego powodu, ale tak nie jest. Artemis wszystko kontroluje. Teraz głowa do góry, musimy się z tego wszystkiego jakoś wyplątać, moja córeczko. Minerwa zmarszczyła brwi. - Córeczko? Butler puścił do niej oko, chociaż nie miał powodów do zadowolenia. - Tak, córeczko. Kilka sekund później oddział tajwańskiej policji wyważył drzwi, zalewając pomieszczenie galerii błękitnoszarymi mundurami. Butler miał przed sobą kilkanaście 328 specjalnych pistoletów maszynowych, których lufy były wycelowane prosto w niego. Większość z nich lekko drżała. - Nie, kretyni - pisnął pan Lin, przedzierając się między policjantami i uderzając otwartą dłonią w lufy. Nie ten. To mój dobry przyjaciel. To tamci, którzy są nieprzytomni. Oni się tu włamali, oni mnie znokautowali. To cud, że mój przyjaciel i jego... - Córka - podsunął mu Butler. - ...i jego córka wyszli z tego cało. Wtedy właśnie kurator wystawy zauważył zniszczony eksponat i teatralnie zemdlał. Kiedy nikt nie podbiegł, żeby mu pomóc, sam się podniósł i ruszył do kąta, żeby zapłakać.

Inspektor policji, który nosił broń na pasku jak kowboj, podszedł do Butlera. - To pana dzieło? - Nie. Nie moje. Myśmy się schowali za drewnianą skrzynią. To oni rozwalili rzeźbę, a później zaczęli między sobą walczyć. - Przychodzi panu do głowy jakiś powód, dlaczego ci ludzie mieliby zniszczyć rzeźbę? Butler wzruszył ramionami. - Sądzę, że uważają się za anarchistów. Z takimi ludźmi, któż to wie? - Nie mają żadnych dokumentów - powiedział inspektor. - Ani jeden. To trochę dziwne. Butler uśmiechnął się gorzko. Po tym wszystkim, co zrobił Billy Kong, będą go ścigać za zwykłe zniszczenie 329 mienia. Oczywiście można by wspomnieć to i owo o porwaniu, ale w Tajpej będzie to znaczyło tygodnie, a może i miesiące biurokratycznych przepychanek. Butler nie chciał, żeby ktokolwiek za głęboko zaglądał w jego przeszłość ani w podrobione paszporty w kieszeni jego marynarki. Wtedy coś go tknęło. Przypomniał sobie fragment rozmowy, jeszcze z Nicei. „Kong zaatakował nożem kuchennym swojego kumpla - powiedział wtedy Ogierek. - Tam wciąż czeka na niego nakaz aresztowania, nazywał się wtedy Jonah Lee”. Butler przypomniał sobie, że Kong jest na Tajwanie poszukiwany za morderstwo, a to oskarżenie nie ulega przedawnieniu. - Słyszałem, jak mówią do tego tu - powiedział Butler, wskazując palcem leżącego na podłodze Billy'ego Konga. - Nazywali go pan Lee albo Jonah. To szef. Inspektor się nagle zainteresował. - Naprawdę? Słyszał pan może coś jeszcze? Czasem nawet drobny szczegół może się okazać ważny. Butler zmarszczył brwi, jakby się namyślał. - Jeden z nich coś powiedział, ale nie wiem, co to znaczy... - Proszę dalej - nalegał inspektor. - Powiedział... Niech pomyślę. Jeden z nich powiedział: „Nie jesteś takim twardzielem, Jonah. Mokrej roboty nie widziałeś od lat”. Co to znaczy „mokrej roboty”? Inspektor wyjął z kieszeni telefon komórkowy. 330 - To znaczy, że ten człowiek jest podejrzany o morderstwo. - Nacisnął na klawiaturze komórki „1”, a następnie usłyszeli wybieranie numeru. - Baza? Mówi Chan. Sprawdźcie w archiwach nazwisko Jonah Lee. Dobre kilka lat wstecz. - Zamknął telefon. - Dziękuję panu, panie... ?

- Arnott - odparł Butler. - Franklin Arnott, z Nowego Jorku. Posługiwał się paszportem na nazwisko Arnott od wielu lat. Paszport był autentycznie podniszczony. - Dziękuję, panie Arnott, kto wie, może właśnie wskazał pan mordercę. Butler zamrugał powiekami. - Mordercę! To by było coś. Słyszałaś, Eloise? Tatuś złapał mordercę. - To świetnie, tatusiu - powiedziała E l o i s e , która nie wiadomo dlaczego wyglądała na nieszczęśliwą, patrząc na swojego ojca. Inspektor odwrócił się, żeby zająć się swoimi sprawami, ale zatrzymał się w pół kroku. - Kurator wystawy mówił, że był tu ktoś jeszcze. Jakiś chłopiec. To wasz znajomy? - Tak. I nie. To mój syn. Artus. - Nigdzie go nie widzę. - Na chwilę wyskoczył, ale jeszcze wróci. - Na pewno? Butler na chwilę stracił wątek. - Tak. Na pewno. Obiecał mi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY POZA CZASEM

Artemis odniósł wrażenie, że podróż między wymiarami przebiega gwałtowniej niż ostatnim razem. Nie było czasu na refleksje na temat scenerii, ledwie starczyło go, żeby rejestrować obrazy, dźwięki i zmiany temperatury. Zostali wyrwani z własnego wymiaru i przeciągnięci przez szczeliny w czasie i przestrzeni jedynie ich świadomość pozostała nietknięta. Tylko raz się zmaterializowali na ułamek sekundy. Krajobraz był szary, ponury i poznaczony jakby krostami po ospie, a z daleka Artemis zobaczył błękitną planetę przykrytą płaszczem chmur. „Jestem na Księżycu” - pomyślał i znów ruszyli w drogę, ciągnięci zwodniczą siłą Hybras. Czuł się bardzo dziwnie, to była tajemnicza podróż poza ciałem i poza umysłem. „Jak to się dzieje, że wciąż mam świadomość? - pomyślał Artemis. - Jak to jest w ogóle możliwe?” 332 Co jeszcze dziwniejsze, kiedy się skupiał, odczuwał myśli pozostałych podróżników w czasie, wirujące bardzo blisko niego. Odbierał przede wszystkim bardzo różne emocje, na przykład lęk i podniecenie. Po chwili wglądu w warstwy uczuć Artemis odkrył również bardzo konkretne myśli. Dostrzegł myśl Holly, zastanawiającej się, czy jej broń dotrze na miejsce bez szwanku. Typowy odruch wojskowy. Były też myśli Numeru Jeden, który nieustannie się niepokoił, ale nie chodziło o samą podróż, tylko o kogoś, kto będzie na niego czekał na Hybras. Abbot - demon nazywający się Abbot. Artemis skierował myśl ku Qwanowi unoszącemu się w eterze. Jego umysł był wspaniały, skomplikowana budowla obliczeń i zagadek filozoficznych. „Widzę, że utrzymujesz umysł przy życiu, młody człowieku”. Świadomość Artemisa zarejestrowała, że myśl ta biegła w jego kierunku. Czarownik poczuł jego niepewnie wystawiony i zanurzony w eter palec. Artemis czuł różnicę między swoim umysłem a umysłami pozostałych podróżników. Oni mieli w sobie coś innego. Jakąś obcą energię. Trudno wyjaśnić to wrażenie, nie odwołując się do zmysłów, ale nie wiadomo dlaczego, to coś było błękitne. Błękitna plazma, elektryczna i żywa. Artemis pozwolił, by to nasycone, pełne uczucie przepłynęło przez jego umysł, i poczuł, że nagle rozpiera go energia.

333 „Magia - teraz już wiedział. - Magia jest w umyśle”. Taka wiedza była coś warta. Artemis wycofał się w przestrzeń własnego umysłu, ale zabrał ze sobą próbkę błękitnej plazmy. Nigdy nie wiadomo, kiedy przyda się człowiekowi trochę magii. Zmaterializowali się na Hybras wewnątrz krateru. Ich przybyciu towarzyszył błysk rozpraszającej się energii. Grupa podróżników leżała na poczerniałym od sadzy stoku, dysząc i parując. Ziemia pod ich plecami była ciepła, a w nozdrza uderzył ich kwaśno-gorzki smród siarki. Euforia spowodowana materializacją wkrótce z nich wyparowała. Artemis eksperymentalnie odetchnął i w wydychanym powietrzu zobaczył niewielkie wiry pyłu. Od wulkanicznego gazu zaczęły mu łzawić oczy, a lepkie płatki popiołu natychmiast przykryły każdy fragment odsłoniętej skóry. - Tak mogłoby wyglądać piekło - rzucił. - Piekło albo Hybras - powiedział Numer Jeden, klękając. - Ten popiół już mi kiedyś osiadł na ubraniu. Nie chce zejść. Holly też się podniosła i sprawdzała, czy systemy broni i wyposażenia są sprawne. - Neutrino działa. Ale nie mogę namierzyć systemu komunikacyjnego. Jesteśmy zdani na samych siebie. Mam wrażenie, że zgubiłam bombę. Artemis ukląkł, jego kolana z trzaskiem łamały cienką warstewkę stwardniałego pyłu wulkanicznego. 334 Chłopak czuł bijące od spodu gorąco. Spojrzał na zegarek i zobaczył odbitą w nim własną twarz. Włosy miał szare od pyłu i przez sekundę odniósł wrażenie, że wygląda jak swój własny ojciec. Uderzyła go pewna myśl. „Wyglądam jak swój własny ojciec, ojciec, którego mogę już nigdy nie zobaczyć. Matka. Butler. Z przyjaciół pozostała mi już tylko jedna osoba”. - Holly - powiedział. - Muszę ci się przyjrzeć. Holly nie odrywała wzroku od komputera na nadgarstku. - Teraz nie czas na to, Artemisie. Artemis podszedł do niej chwiejnie, stąpając niepewnie po cienkiej warstwie stwardniałego popiołu. - Holly, muszę na ciebie spojrzeć - powiedział jeszcze raz, trzymając ją za ramiona. Było w głosie Artemisa coś, co sprawiło, że Holly przerwała to, co robiła. Takim tonem Artemis Fowl nie przemawiał do niej często. Można by to nawet uznać za czułość. - Muszę się upewnić, że ty to wciąż ty. Między wymiarami różne rzeczy się mieszają. Podczas ostatniej podróży zamieniły mi się palce. - Uniósł dłoń, żeby mogła jej się przyjrzeć. - To dziwne, wiem. Ale z tobą chyba wszystko w porządku, wszystko jest na właściwym miejscu.

Artemis zauważył kątem oka jakiś błysk. W zboczu krateru, na wpół zakopana w popiele, tkwiła metalowa walizka. 335 - To ta bomba - westchnął Artemis. - Myślałem, że ją zgubiliśmy podczas przejścia. Kiedy wylądowaliśmy, widziałem, że coś błysnęło. Qwan pospiesznie podszedł do bomby. - Nie. To było przemieszczenie energii. Głównie mojej. Magia to prawie odrębny byt. Płynie tam, gdzie ją posyłamy. Część mojej magii nie przypłynęła do mnie z powrotem i uwolniła się podczas powrotu na Hybras. Z zadowoleniem stwierdzam, że nastąpił zapłon reszty zasobów mojej mocy. Jestem gotów do dalszych działań. Artemisa uderzyło to, jak bardzo język, którym posługiwała się ta prehistoryczna istota, przypominał sposób mówienia naukowców z NASA. „Nic dziwnego, że nie mamy żadnej szansy w walce przeciw wróżkom - pomyślał. - Rozwiązywały równania przestrzenne, kiedy my jeszcze tłukliśmy kamieniem o kamień”. Artemis pomógł czarownikowi wydobyć bombę z popiołu. Mechanizm czasowy solidnie oberwał podczas przeskoku z wymiaru do wymiaru i teraz odczyt wskazywał pięć tysięcy godzin. W końcu choć trochę im się poszczęściło. Artemis zbadał mechanizm bomby za pomocą wytrychów Butlera. Może gdyby miał kilka miesięcy, udałoby mu się ją rozbroić, ale musiałby mieć do dyspozycji kilka komputerów i narzędzia laserowe. Bez nich miał mniej więcej taką samą szansę na rozbrojenie bomby jak wiewiórka na wykonanie papierowego samolociku. 336 - Bomba jest w pełni sprawna technicznie - powiedział do Qwana. - Ucierpiał tylko mechanizm czasowy. Czarownik pogładził się po brodzie. - Racja. W porównaniu z naszymi organizmami, jest to względnie proste urządzenie. Tunel nie miał żadnego problemu, żeby je złożyć. Inna sprawa z urządzeniem odmierzającym czas. Na ten element oddziałują przepływające tędy i eksplodujące tu skoncentrowane wiązki czasowe. Bomba może wybuchnąć w każdej chwili albo nigdy. „Nie nigdy - pomyślał Artemis. - Może nie zdołam jej rozbroić, ale na pewno będę mógł doprowadzić do wybuchu, kiedy zajdzie taka potrzeba”. Holly spojrzała na śmiercionośną walizkę. - Nie moglibyśmy się tego jakoś pozbyć? Qwan pokręcił głową.

- Obiekty nieożywione nie są w stanie samoistnie, bez żywych organizmów, podróżować w tunelu czasu. Za to nas może on wciągnąć z powrotem w każdej chwili. Musimy natychmiast zdobyć i trzymać przy sobie coś ze srebra. Holly spojrzała na Artemisa. - Może niektórzy z nas chcą, żeby ich z powrotem wessało. - Może chcą - powiedział Qwan. - Jest to jednak możliwe tylko pod pewnymi warunkami. Jeżeli puścicie się bezmyślnie w podróż, kto wie, gdzie ją skończycie. Albo kiedy. Będzie was przyciągać wasza naturalna przestrzeń i czas, ale czar czasu słabnie, możecie też 337 dotrzeć na miejsce i okaże się, że zostaliście zamknięci w zboczu jakiejś góry albo kilometr pod ziemią lub utknęliście na Księżycu. Ta myśl wszystkich otrzeźwiła. Przelotne spojrzenie turysty na powierzchnię Księżyca to jedno, ale zupełnie co innego zostać tam na zawsze. Chociaż po pierwszej minucie i tak człowiekowi będzie wszystko jedno. - Utkwiliśmy więc tu na dobre? - spytała Holly. - Rusz głową, Artemisie. Na pewno masz plan. Zawsze masz jakiś plan. Cała reszta zebrała się wokół Artemisa. Było w nim coś takiego, że ludzie czuli, że to on właśnie jest przywódcą. Może chodzi o to, że on sam tak myślał. Poza tym akurat teraz był najwyższą osobą w grupie. Uśmiechnął się lekko. Więc tak czuje się Butler. - Wszyscy mamy powód, żeby wrócić do swojego świata - zaczął. - Holly i ja zostawiliśmy tam osoby najbliższe naszym sercom. Przyjaciół, rodzinę, którą bardzo chcielibyśmy jeszcze zobaczyć. Numerze Jeden i Qwanie, wy musicie wydostać wasz Lud z tego wymiaru. Czar powoli zanika i wkrótce nikt na tej wyspie nie będzie bezpieczny. Jeżeli moje obliczenia są poprawne, a z pewnością są, to nawet srebro na dłużej was tu nie zakotwiczy. No i możecie udać się tam, dokąd popchnie was czar, albo w s z y s c y r a z e m możemy postanowić, kiedy dokonać skoku. Zmrużywszy oczy, Qwan nad czymś się zastanawiał: 338 - To niemożliwe. Żeby tę wyspę przemieścić tutaj, trzeba by siedmiu czarowników i wulkanu. Żebyśmy mogli wrócić, będę potrzebował siedmiu bytów magicznych. Najlepiej czarowników. I oczywiście aktywnego wulkanu, którego tu nie mamy. - Czy to musi być wulkan? Czy nie wystarczyłoby jakiekolwiek źródło energii? - Teoretycznie tak - zgodził się Qwan. - Chcesz powiedzieć, że możemy wykorzystać bombę? - To możliwe.

- Mało prawdopodobne, ale wciąż możliwe. Nie zapominajmy, że będę też potrzebował siedmiu bytów magicznych. - Ale przecież czar już rzucono - argumentował Artemis. - Mamy tu warunki. Nie udałoby się z mniejszą ilością? Qwan pogroził Artemisowi palcem. - Jesteś bystrym Błotniakiem. Tak, może udałoby mi się z mniejszą liczbą. Oczywiście, tego nie będziemy wiedzieli, dopóki nie dotrzemy na miejsce. - Ilu? - Pięć. Pięciu czarowników to absolutne minimum. Holly zazgrzytała zębami. - Mamy tylko trzy byty magiczne, przy czym Numer Jeden jest nowicjuszem. Musimy na wyspie znaleźć dwa demony z zasobami magii. - To niemożliwe - rzucił krótko Qwan. - Kiedy diabełek się przepoczwarza, znikają zdolności magiczne. Tylko czarownicy, tacy jak ja i Numer Jeden, nie 339 przepoczwarzają się. I dlatego mogą posługiwać się magią. Artemis strzepnął z marynarki popiół wulkaniczny. - Przede wszystkim musimy się wydostać z tego krateru i znaleźć coś ze srebra. Proponuję bombę tu zostawić. Temperatura wulkanu nie doprowadzi do jej wybuchu, ale gdyby eksplodowała, wulkan wchłonie nieco jej mocy. Jeżeli mamy trafić na jakieś magiczne stworzenie, to z pewnością poza kraterem. Poza tym opary siarki przyprawiają mnie o ból głowy. Artemis nie czekał, aż ktoś wyrazi zgodę. Odwrócił się i ruszył w kierunku krawędzi krateru. Niebawem pozostali poszli w jego ślady, starając się utrzymać na cienkiej, sztywnej i kruchej skorupie z popiołu wulkanicznego. Artemis przypomniał sobie potężną wydmę, po której kiedyś chodził z ojcem. Tutaj jednak upadek miałby znacznie poważniejsze konsekwencje. Wspinaczka była trudna, a droga pełna pułapek. Popiół wypełniał szczeliny w skale i drobne otwory, przez które z wulkanu wypływało gorące powietrze. W tych otworach rosły kolorowe grzyby, które pobłyskiwały w cieniu krateru jak podwodne koralowce w ciemnej głębinie. Podczas wspinaczki nikt się nie odzywał. Numer Jeden pomagał sobie, mamrocząc pod nosem całe hasła ze słownika, ale pozostali zrozumieli, że to jego sposób na trzymanie wysoko podniesionego czoła. Artemis od czasu do czasu spoglądał w górę. Niebo zrobiło się czerwone i jaśniało nad nimi jak morze krwi. 340 „To ci pogodna metafora - pomyślał Artemis. - Może coś mówi o moim charakterze, bo morze krwi to

jedyny obraz, który mi akurat przychodzi do głowy”. Anatomicznie do takiej wspinaczki najlepiej nadawał się Numer Jeden. Jego środek ciężkości był nisko, w razie czego diabełek mógł się opierać na przyciętym ogonku. Gruba skóra na stopach dawała mu solidne podparcie, a płytki pokrywające całe ciało chroniły od sińców, gdyby upadł. Wyraźnie za to cierpiał Qwan. Stary czarownik przez ostatnie dziesięć tysięcy lat był posągiem i wciąż musiał przyzwyczajać kości i stawy do normalnego funkcjonowania. W pewnym stopniu proces ten ułatwiała magia, ale nawet ona nie była w stanie całkowicie złagodzić bólu. Qwan marszczył się za każdym razem, kiedy stopą przebijał warstwę stwardniałego pyłu. W końcu cała grupa doszła do szczytu. Minęło zapewne nieco czasu, trudno powiedzieć ile. Niebo było wciąż tak samo czerwone, a wszystkie czasomierze się zatrzymały. Ostatnie kilka kroków Holly podbiegła, a następnie uniosła zaciśniętą w pięść prawą dłoń. - To oznacza „zatrzymajcie się” - powiedział pozostałym Artemis. - W języku armii. Żołnierze z ludzkiego wojska posługują się takim znakiem. Holly na chwilę wychyliła się z krateru wulkanu, a później wróciła do grupy. - Co to znaczy, jeżeli mnóstwo demonów wspina się na górę? 341 Qwan się uśmiechnął. - To znaczy, że nasi bracia zobaczyli rozbłysk towarzyszący naszemu przybyciu i idą nas przywitać. - Co więc znaczy to, że wszyscy są uzbrojeni w kusze? - Hm... - mruknął w zamyśleniu Qwan. - To chyba nieco poważniejsza sprawa. - Czy to aż takie straszne? - spytał Artemis. - Razem dawaliśmy sobie już radę z trollami. - W porządku - powiedziała Holly, włączając broń ręczną. - Nie są tacy duzi. Wszystko będzie dobrze. Naprawdę. Artemis zmarszczył brwi. Holly zapewniała go, że wszystko będzie w najlepszym porządku, tylko wtedy, kiedy czuła, że znalazła się w prawdziwych kłopotach. - Jest aż tak źle? - spytał. Holly gwizdnęła i pokręciła głową. - Nawet nie masz pojęcia.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY PRZYWÓDCA STADA

Wyspa Hybras W tym samym czasie, gdy Artemis i jego kompania sunęli tunelem czasu, Leon Abbot zwoływał zebranie, na którym była obecna starszyzna demonów. Rada podejmowała wszystkie najważniejsze decyzje lub dokładniej mówiąc - wtedy właśnie Abbot podejmował wszystkie ważniejsze decyzje. Pozostali członkowie Rady sądzili, że w tym uczestniczą, Abbot jednak miał sposób na nich sposób i osiągał to, co chciał. „Gdyby wiedzieli, gdyby znali prawdę - pomyślał, gryząc się w wewnętrzną stronę policzka, żeby na jego twarz nie wypłynął uśmieszek wyższości. - Zjedliby mnie żywcem. Ale nie będą wiedzieli, bo nie pozostał przy życiu nikt, kto mógłby im cokolwiek powiedzieć. Ten durny Numer Jeden był ostatni. Już go nie ma. Co za szkoda”. Abbot planował na dzisiaj coś bardzo poważnego. Wielką zmianę w społeczności demonów, świt nowej ery. Ery Leona Abbota. 343 Spojrzał na siedzące przy stole demony, wysysające szpik z kości wyjmowanych z wiadra nie tak dawno pełnego jeszcze żywych królików, które dostarczył na spotkanie. Abbot nie znosił pozostałych członków Rady, wszystkich razem i każdego z osobna. Były to stworzenia słabe i głupie, myślące bardzo prymitywnie. Dlatego właśnie potrzebowały przywództwa. Żadnych argumentów, żadnych debat, wystarczy jego słowo, które będzie prawem, nie ma co gadać po próżnicy. Oczywiście, w normalnych okolicznościach pozostałe demony mogły nie zgodzić się z jego wizją przyszłości. Szczerze mówiąc, jeśliby ją im przedstawił, najprawdopodobniej zrobiłyby z nim to, co teraz z królikami. To nie były jednak normalne okoliczności. Miał pewną przewagę, gdy dochodziło do negocjowania z Radą. Po drugiej stronie stołu Hadley Shrivelington Basset, nowy nabytek Rady, wstał i głośno zawarczał. To sygnał, że chce coś powiedzieć. Właśnie Basset trochę Abbota niepokoił. Był nieco odporny na normalne środki perswazji i wiele osób w Radzie zaczynało go słuchać. Z Bassetem wkrótce trzeba będzie się rozprawić. Basset znowu zawarczał, przykładając dłonie do ust, żeby dźwięk dotarł do drugiego końca stołu. - Pragnąłbym przemówić, Leonie Abbocie. Pragnąłbym, żebyś mnie wysłuchał. Abbot westchnął zmęczony, gestem nakazując demonowi, żeby zaczął. Młodzież uwielbiała taki

ceremoniał. 344 - Są rzeczy, które mnie niepokoją, Abbocie. Rzeczy, do których nie powinno się dopuszczać w naszej społeczności. Wokół stołu słychać było pomruki oznaczające poparcie. Nie ma się czym martwić. Pozostali wkrótce zmienią zdanie. - Nosimy ludzkie nazwiska. Czcimy ludzką książkę. Uważam, że to chore. Czy mamy stać się w końcu ludźmi? - Już to wyjaśniałem, Basset. Chyba z milion razy. Czy jesteś tak tępy, że nic ci w głowie nie świta? Basset wydał niski, głuchy, gardłowy warkot. To była wypowiedź zachęcająca do walki. Niezależnie od tego, czy jest przywódcą, czy nie, Abbotowi trzeba będzie zamknąć usta. - Spróbuję jeszcze raz - mówił dalej Abbot, kładąc nogi na stół, żeby jeszcze bardziej obrazić Basseta. Uczymy się sposobów życia ludzi, żeby lepiej ich zrozumieć i łatwiej pokonać. Czytamy książkę, ćwiczymy strzelanie z kuszy, nosimy ich nazwiska. Basset nie dawał się zapędzić w kozi róg. - Rzeczywiście, s ł y s z a ł e m to wszystko chyba z milion razy i za każdym razem wydawało mi się śmieszne. Nie dajemy sobie przecież imion królików, kiedy polujemy na króliki. Nie mieszkamy w lisich norach, żeby polować na lisy. Możemy się uczyć z książki i strzelania z kuszy, ale jesteśmy demonami, nie ludźmi. Moja rodzina nosi nazwisko Chrząstka. To jest prawdziwe nazwisko rodu demonów! Nie jakiś głupi Hadley Shrivelington Basset. 345 Był to dobry argument i nieźle przedstawiony. Może w innych okolicznościach Abbot sam by mu przyklasnął i powołał młodego demona na swojego porucznika, ale porucznicy rosną w siłę i po jakimś czasie stają się groźni. Tego Abbot zdecydowanie nie chciał. Wstał i powoli przeszedł wzdłuż stołu, patrząc każdemu z członków Rady prosto w oczy. Na początku z ich spojrzeń biła bezczelność, ale kiedy Abbot zaczął mówić, płomień ten przygasał, zastępowany przez pokorne posłuszeństwo. - Masz oczywiście rację - powiedział Abbot, drapiąc się szponem w zakrzywiony róg i paznokciem krzesając iskry. - Wszystko, co mówisz, jest słuszne. Te nazwiska, śmieszna książka, ta kusza. Uczenie się angielskiego. To wszystko żart. Basset odsłonił szpiczaste, białe zęby, a jego rude oczy zwęziły się. - Przyznajesz to, Abbocie? Słyszycie, że on to przyznaje? Jeszcze przed chwilą pozostali siedzący przy stole sieknięciem przyznawali mu rację i murem stali za wyzwaniem młodego demona, ale teraz odwaga z nich wyparowała. Wpatrywali się tylko w stół, jakby

odpowiedzi na wszystkie pytania można było zobaczyć w drewnie. - Prawda jest taka, Basset - mówił dalej Abbot, zbliżając się coraz bardziej do młodzieńca - że nigdy nie wrócimy do domu. Tu i teraz jest nasz nowy dom. 346 - Ale mówiłeś... - Wiem. Mówiłem, że czar pryśnie i że zostaniemy wessani tam, skąd przybyliśmy. Kto wie, może to i prawda. Ale nie mam pojęcia, co się naprawdę zdarzy. Wiem tylko, że tak długo, jak tu będziemy, zamierzam wszystkim rządzić. Basset był oszołomiony i zdruzgotany. - Nie będzie wielkiej bitwy? Przecież tak długo już się do niej przygotowujemy! - To dla odwrócenia uwagi - powiedział Abbot, poruszając palcami jak magik. - Dym i czary. Dzięki temu wojsko ma się na czym skoncentrować. - Na czym co? - spytał Basset zdziwiony. - Skoncentrować, ty kretynie. Ma o czym myśleć. Tak długo, jak planujemy wojnę, demony są szczęśliwe. Ja im daję wojnę i pokazuję, jak ją wygrać. Oczywiście jestem więc ich wybawcą. - Dałeś nam kuszę. Abbot musiał się zatrzymać i roześmiał się. Ten Basset rzeczywiście był nie lada głupcem. Można go nawet wziąć za gnoma. - Kusza - powiedział w końcu, dysząc ciężko, kiedy przeszedł mu atak śmiechu. - Kusza! Błotniacy mają broń strzelającą śmiercią. Mają żelazne ptaki, które latają w powietrzu i zrzucają eksplodujące jaja. Są ich miliony. Miliony. Gdyby na naszą maleńką wyspę zrzucili jedno takie jajo, wszyscy byśmy znikli. I t y m razem nie byłoby mowy o powrocie. 347 Basset nie wiedział, czy atakować, czy się wycofać. Wszystkie te rewelacje namieszały mu w głowie, a pozostali członkowie Rady siedzieli tylko i coś bełkotali. Sprawiali wrażenie, że wszyscy byli pod wpływem jakiegoś czaru... - No już - powiedział Abbot ironicznie. - Zaczynasz rozumieć. Zrób coś z tym swoim mózgiem. - Omamiłeś Radę. - Brawo! - tryumfował Abbot. - Dajcie temu demonowi surowego królika! - Aa... ale to niemożliwe - jąkał się Basset. - Demony nie mają zdolności magicznych, tylko czarownicy. Czarownicy zaś się nie przepoczwarzają. Abbot rozpostarł szeroko ramiona. - A ja, jak widać na załączonym obrazku, zostałem cudownie przepoczwarzony. Boli cię główka? Czy to

za dużo dla ciebie jak na jeden raz, Basset? Basset wyjął długi miecz z pochwy. - Nazywam się Chrząstka! - ryknął, rzucając się na przywódcę demonów. Abbot odparował cios przedramieniem i ruszył na przeciwnika. Być może był kłamcą i manipulatorem, ale walczył jak nieustraszony wojownik. Basset zaś przypominał gołębia atakującego orła. Abbot powalił mniejszego demona na kamienną podłogę i usiadł mu na piersi, nie zważając na ciosy, którymi Basset usiłował trafić w jego mocne płytki. - Na więcej cię nie stać, mały? Ja się na ostro przewalam na ziemi z moim psem. 348 Chwycił głowę Basseta w dłonie i zaczął ściskać, aż oczy młodszego demona wyszły z orbit. - Wiesz co, m ó g ł b y m cię zabić - powiedział Abbot, a już sama myśl sprawiła mu oczywistą przyjemność. - Jesteś jednak popularnym młodziakiem wśród diabełków, a one zaraz zaczęłyby mnie wypytywać. Pozwolę ci więc żyć. W pewnym sensie. Twoja wolna wola będzie należała do mnie. Basset właściwie powinien był już tylko milczeć, ale zdołał wydusić z siebie jedno słowo: - Nigdy. Abbot ścisnął jeszcze mocniej. - Co? Nigdy, powiadasz. Nie wiesz, jak szybko nigdy przychodzi na Hybras? Wtedy Abbot zrobił coś, czego przepoczwarzony demon nie powinien umieć zrobić - przywołał ze swojego wnętrza magię i pozwolił, by zaświeciła w jego oczach. - Jesteś mój - powiedział do Basseta, a w jego mocnym głosie zabrzmiała magia. Pozostali byli już do tego stopnia podporządkowani, że poddawali się najmniejszemu impulsowi m e s m e - r y z a c j i, ale by przekonać młody, świeży umysł Basseta, Abbot przywoływał każdą najmniejszą iskierkę magii przepływającą przez jego umysł. Magii, którą ukradł. Magii, której zgodnie z prawem wróżek, nigdy nie było mu wolno używać przeciwko wróżce. Basset poczerwieniał na twarzy, a jego płytka czołowa zaczęła pękać. 349 - Jesteś mój! - powtarzał Abbot, patrząc prosto w oczy unieruchomionego Basseta. - Nigdy więcej nie podważysz mojej decyzji. Trzeba małemu oddać, że walczył z czarem przez kilka sekund, aż moc magii zwyciężyła, i Bassetowi pękła żyłka w oku. Kiedy krew rozpływała się po pomarańczowej siatkówce, diabełek opadł z sił. Był teraz potulny jak baranek. - Jestem twój - zaczął. - Nigdy więcej ci się nie sprzeciwię. Abbot zamknął na chwilę oczy, ściągając magię z powrotem w siebie. Kiedy je otworzył, znów był cały

w uśmiechach. - To dobrze. Cieszę się, że tak mówisz, Basset. Miałeś jeszcze do wyboru szybką i bolesną śmierć, lepiej ci więc będzie jako psu łaszącemu się do moich nóg. Wstał i uprzejmie pomógł Bassetowi się podnieść. - Upadłeś - wyjaśniał rzeczowo i sucho. - Ja pomagam ci wstać na nogi. Basset zamrugał jak obudzony ze snu. - Nigdy więcej ci się nie sprzeciwię. - Nie przejmuj się tym teraz. Tylko usiądź i rób to, co mówię. - Jestem twój - powiedział Basset. Abbot poklepał go delikatnie po policzku. - A reszta Rady twierdziła, że się nie dogadamy. Abbot wrócił na swoje miejsce u szczytu stołu. Jego fotel z wysokim oparciem wykonano z różnych części zwierząt. Rozsiadł się w nim, gładząc dłońmi o-parcia. 350 - Uwielbiam ten fotel - powiedział. - To jest właściwie bardziej tron niż fotel, co przypomina mi o celu naszego dzisiejszego spotkania. - Abbot sięgnął pod skórzaną pokrywę krzesła i wyciągnął prymitywnie wykonaną koronę z brązu. - Sądzę, że już czas, żeby Rada ogłosiła mnie królem, i to dożywotnio - powiedział, wkładając sobie koronę na głowę. Nowy pomysł z dożywotnio władającym królem trudno będzie przeprowadzić. Społecznością demonów zawsze rządził demon najsprawniejszy fizycznie i jego władza była tymczasowa. Abbot przetrwał tak długo tylko dlatego, że mesmeryzował każdego, kto ośmielił się mu zagrozić. Większość Rady już od dawna znajdowała się pod działaniem czaru Abbota i przyjęli oni jego sugestię tak, jakby była dekretem królewskim. Ale niektórymi spośród młodszych członków Rady wstrząsały gwałtowne spazmy, ponieważ ich prawdziwe przekonania walczyły z nowym, dziwacznym pomysłem. Walka nie trwała długo. Sugestia Abbota rozprzestrzeniała się jak wirus w ich świadomości i podświadomości, opanowując i tłumiąc protesty w zarodku. Abbot poprawił koronę na głowie. - Dość gadania. Wszyscy, którzy są za, niech powiedzą „graaargh”! - GRAAARGH! - zawyły demony, waląc w stół nałokietnikami i rękojeściami mieczy. - Niech żyje król Leon! - zakrzyknął Abbot. 351

- NIECH ŻYJE KRÓL LEON! - powtarzali za nim jak papugi członkowie Rady. Okrzyki zachwytu przerwał żołnierz armii demonów, który wpadł do wnętrza sali. - Jest... Był taki wielki... Abbot jednym ruchem ściągnął z głowy koronę. Jego lud nie był jeszcze gotowy. - Jest co? - spytał. - Wielki? Żołnierz przystanął, łapiąc oddech. Zdał sobie nagle sprawę, że powinien jak najszybciej przekazać im wagę tego, co się stało na górze, w przeciwnym razie Abbot każe go ściąć za wtargnięcie na posiedzenie. - Był wielki rozbłysk. - Wielki rozbłysk? To należało wyrazić o wiele mocniej. - Zacznę od początku. Ogromny rozbłysk światła pojawił się na wulkanie. Niedaleko byli dwaj myśliwi. Mówią, że ze środka coś wyszło. Grupa. Cztery stworzenia. Abbot zmarszczył brwi. - Stworzenia? - Może dwa demony. Ale ta pozostała dwójka... Myśliwi nie wiedzą, co to może być. Sprawa była poważna. Abbot nie miał wątpliwości. Te istoty mogły być ludźmi albo co gorsza czarownikami, którzy przeżyli przejście. Jeżeli rzeczywiście znajduje się wśród nich czarownik, niewątpliwie odgadnie tajemnicę Abbota. Wystarczy tylko jeden demon z zapasem prawdziwej mocy, a rządy Abbota natychmiast się skończą. Należy opanować sytuację. - Bardzo dobrze. Rada zbada tę sprawę. Niech nikt nie waży się tam chodzić. 352 Grdyka żołnierza poruszała się nerwowo w dół i w górę, jakby ten miał zaraz oznajmić coś straszniejszego. - Już za późno, panie Abbot. Wszyscy poszli na wulkan. Abbot był już w połowie drogi do drzwi, zanim żołnierz skończył tamto zdanie. - Za mną! - krzyknął na inne demony. - Weźcie ze sobą broń! - GRAAARGH! - ryknęła opanowana czarem Rada Demonów. Artemis dziwił się, że jest taki spokojny. Można by pomyśleć, że nastolatek rasy ludzkiej przerazi się na widok stada demonów wspinającego się zboczem w jego kierunku, ale Artemis był bardziej podenerwowany niż przerażony, a jeszcze bardziej zaciekawiony niż podenerwowany. Spojrzał przez ramię na krater, z którego dopiero co się wygramolili. - Nadchodzą nasi milusińscy - powiedział cicho i uśmiechnął się, słysząc własny żart. Holly usłyszała jego słowa. - Znalazłeś sobie świetny moment na popisywanie się poczuciem humoru. - W normalnych okolicznościach bym coś planował, ale w tej chwili wszystko jest poza moją kontrolą. Teraz rządzi tu Qwan.

353 Numer Jeden poprowadził ich wzdłuż grani krateru w stronę skalnej półki poniżej. W szczelinę wetknięto tam drewniany drąg, na którym wisiało kilkadziesiąt srebrnych bransoletek. Większość starych i oblepionych sadzą. Numer Jeden strącił z drąga kilka z nich. - Zostawiają je tu ci, którzy chcą przeskoczyć w inny wymiar - wyjaśnił, podając srebrne kółka członkom grupy. - Na wypadek, gdyby wrócili. Jak dotąd nikt nie wrócił. Oczywiście poza Leonem Abbotem. Qwan wsunął sobie bransoletkę na przegub. - Skoki w nadprzeszłość to samobójstwo - powiedział Qwan. - Bez ochrony srebra demon nigdy nie będzie mógł zostać w jednym miejscu dłużej niż kilka sekund. Będzie dryfował między różnymi czasami i przestrzeniami, aż zginie z zimna, gorąca lub głodu. Trzyma nas tu jedynie magia. Jestem zdziwiony, że ten Abbot wrócił. Jak się nazywa ten demon? Numer Jeden, mrużąc oczy, spojrzał na górską ścieżkę. - Sam go możesz spytać. To on, ten ogromny, przepychający się na czoło grupy. Holly zmrużyła oczy, wpatrując się w przywódcę demonów. - Ten z zakrzywionymi rogami i wielkim mieczem? - spytała. - Czy się uśmiecha? - Nie. - Tak, to będzie Abbot. 354 To było bardzo dziwne spotkanie po latach. Bez obejmowania się, bez szampana i łzy kręcącej się w oku. Zamiast tego - wyszczerzone zęby, wyciągnięte miecze i groźny wygląd. Niedawno przepoczwarzone diabełki aż się paliły, by nadziać przybyszy na ostrza i udowodnić, ile same potrafią. Najważniejszym celem był oczywiście Artemis. Wyobraźcie sobie: prawdziwy człowiek tu, na Hybras. Nie wygląda wcale na twardziela. Artemis i pozostali nie ruszali się ze skalnej półki, czekając, aż demony do nich podejdą. Nie minęło wiele czasu. Pierwsze pojawiły się diabełki dyszące z wysiłku po wspinaczce i bardzo chcące kogoś zabić. Jeśli Qwan by nie zareagował, Artemis zostałby na miejscu rozdarty na strzępy. Szczerze mówiąc, Holly też się przyczyniła do ocalenia Irlandczyka. Przywaliła pierwszym kilku diabełkom z neutrina tak mocno, że zawróciły i poleciały pędem przed siebie, zatrzymując się dopiero wtedy, gdy uznały, że są bezpieczne. Później Qwanowi udało się odwrócić ich uwagę, gdy wyczarował w powietrzu tańczącą kolorową małpę. Wkrótce wszystkie demony, które zdołały dotrzeć na górę, były już na miejscu i jak jeden mąż wpatrywały się w magiczną małpę.

Nawet Numer Jeden prawie wpadł w trans. - Co to jest? Qwan poruszał palcami jakby grał na instrumencie, a posłuszna jego ruchom małpa zrobiła salto w przód. 355 - To prosta magiczna konstrukcja. Zamiast pozwolić iskrom wędrować tam, gdzie je popycha instynkt, układam je w rozpoznawalny kształt. Zabiera to trochę czasu i wymaga wysiłku, ale niedługo ty też będziesz panował nad iskrami. - Nie - upierał się Numer Jeden. - Chciałem zapytać, co t o jest. Qwan westchnął. - To małpa. Gromadziło się coraz więcej demonów i wszystkie były coraz bardziej niespokojne. Wojownicy uderzali się nawzajem rogami, żeby pokazać swą siłę. Uderzali ramionami w płytki na piersiach kolegów i z werwą ostrzyli miecze na kamieniach. - Tęsknię za Butlerem - powiedział Artemis. - Ja też - rzuciła Holly, lustrując tłum, żeby ustalić źródło największego niebezpieczeństwa. Nie było to łatwe. Każdy demon robił wrażenie kogoś, kto zaraz rzuci się na przybyszy. Holly oczywiście widziała wcześniej trójwymiarowe modele demonów, ale nigdy nie zetknęła się z tymi stworzeniami. Modele były dokładne, ale nie odzwierciedlały takich drobiazgów jak żądza krwi, czająca się w oczach demonów, ani dziwacznych jęków i odgłosów, które wydobywały się z ich nozdrzy w miarę, jak rósł zapał bitewny. Abbot wyszedł na czoło grupy, rozpychając się łokciami, a Holly natychmiast wycelowała broń w jego pierś. 356 - Qwan! - powiedział Abbot niewątpliwie zdumiony. - Ty żyjesz? Sądziłem, że wszyscy czarownicy są martwi. - Oprócz tego, który ci pomógł - powiedział Numer Jeden, zanim zdołał się powstrzymać. Abbot zrobił krok wstecz. - Oczywiście tak. Z wyjątkiem właśnie tego. Qwan zacisnął pięść i małpa zniknęła. - Znam cię - powiedział powoli, grzebiąc we wspomnieniach. - Ty byłeś pod Taillte. Byłeś zdrajcą. Abbot wyprostował się cały. - To prawda. Jestem Abbot odszczepieniec. Nie powinniśmy nigdy się tu znaleźć. Powinniśmy stanąć twarzą w twarz z ludźmi. Czarownicy nas zdradzili! - Opuścił miecz i wymierzył go w Qwana. - Ty nas zdradziłeś!

Pozostałe demony warczały i groźnie potrząsały bronią. Abbot przyglądał się chwilę pozostałym członkom grupy. - Człowiek! To jest człowiek. Sprowadziłeś wroga na sam próg. Ile czasu minie, zanim pojawi się tu reszta w metalowych ptakach? - W metalowych ptakach? - spytał Artemis w języku gnomskim. - W jakich metalowych ptakach? My jesteśmy przecież uzbrojeni w kusze, pamiętasz? Z tłumu demonów wyrwał się okrzyk: „Och”, kiedy zdały sobie sprawę, że ten człowiek mówi ich językiem, choć z obcym akcentem. Abbot postanowił zmienić temat. Ten chłopak podważał jego wiarygodność. 357 - Elfa też sprowadziłeś, czarowniku. Uzbrojonego w magiczną broń. Elfy zdradziły nas pod Taillte! Qwan był już lekko znudzony. - Wiem, wszyscy cię zdradzili pod Taillte. Dlaczego nie wydasz rozkazu, skoro masz taki zamiar? Chcesz, żebyśmy zginęli. Wydaj rozkaz i zobacz, czy pozostali bracia zaatakują jedyne stworzenie, które potrafi ich ocalić. Abbot zrozumiał, że stoi na grząskim gruncie. Zatruwają demonom umysły, a to wymaga natychmiastowej reakcji. Trzeba się z nimi rozprawić raz na zawsze. - Tak bardzo chcesz zginąć? Dobrze, więc giń. Wycelował miecz w maleńką grupę i już miał krzyknąć na całe gardło: „Zabić ich!”, albo może: „Śmierć zdrajcom!”, kiedy Qwan strzelił palcami. Zrobił to w sposób bardzo teatralny, doprowadzając do magicznej minieksplozji. - Już teraz pamiętam. Ty się wcale nie nazywasz Abbot. Ty jesteś N'zall, ten idiota, który zniszczył czar czasu. Ale wyglądasz jakoś inaczej. Te czerwone znaki. Abbot cofnął się, jakby go coś uderzyło. Kilka starszych demonów zaśmiało się cicho. Nieczęsto używano tego imienia Abbota. Abbot trochę się go wstydził, i nic dziwnego, bo N'zall w starym dialekcie znaczy „Mały Róg”. - Tak, to ty, N'zall. Teraz wszystko sobie przypominam. Ty i ten drugi kretyn, Bludwin, byliście przeciwko użyciu czaru czasu. Chcieliście walczyć z ludźmi. 358

- Dziś też chcę z nimi walczyć - ryknął Abbot, próbując głośnym okrzykiem zatrzeć złe wrażenie, które pojawiło się na dźwięk jego prawdziwego imienia. - Mamy pośród nas jednego. Możemy od niego zacząć. Qwan wściekł się, po raz pierwszy odkąd wrócił do życia: - Wszystko zostało przygotowane. Mieliśmy krąg siedmiu na wulkanie, lawa wzbierała i płynęła w kierunku grani, wszystko było pod kontrolą, a wtedy ty i Bludwin wyskoczyliście zza skały i przerwaliście krąg. Abbot zaśmiał się głucho. - To się nigdy nie zdarzyło. Za długo cię nie było na świecie, czarowniku. Zupełnie oszalałeś. Oczy Qwana płonęły błękitnymi iskierkami, a magia falą płynęła wzdłuż jego ramion. - Przez ciebie dziesięć tysięcy lat byłem głupią rzeźbą. - Nikt nie wierzy ani jednemu twojemu słowu, czarowniku. - Ja wierzę - powiedział Numer Jeden. W obozie demonów rosła grupa tych, którzy wierzyli Qwanowi. To było widać w ich oczach. - Próbowałeś wymordować czarowników! - mówił dalej oskarżycielsko Qwan. - Zrobiło się zamieszanie i Bludwin spadł do wulkanu. Jego energia naruszyła czar. Później wciągnąłeś do lawy Qweffora, mojego czeladnika. Obaj tam wlecieliście. Widziałem na własne oczy. - Qwan zmarszczył brwi, próbując wszystko sobie przypomnieć. Ale ty nie umarłeś. Nic umarłeś, bo czar zaczął już działać. Magia przetransportowała cię w jakieś odległe miejsce, zanim lawa stopiła ci kości. Ale gdzie się podział Qweffor? Co się z tobą działo? Numer Jeden znał odpowiedź na to pytanie. - Wylądował w przyszłości. Zdradził wszystkie nasze sekrety ludziom w zamian za ich książkę z historyjkami i egzemplarz starodawnej broni z muzeum. Abbot skierował ku niemu miecz. - Chciałem cię pozostawić przy życiu, diabełku. Numer Jeden poczuł, jak wściekłość wzbiera w jego żołądku. - Tak jak c h c i a ł e ś m n i e z o s t a w i ć p r z y ż y c i u ostatnim razem? Kazałeś mi wskoczyć do krateru. Zmesmeryzowałeś mnie! Abbot znalazł się w ciężkim położeniu. Mógł Radzie kazać atakować, ale wiele pytań pozostałoby bez odpowiedzi, a przecież wszystkich nie mógł zmesmeryzować. Jeśli jednak pozwoli Qwanowi mówić, wszystkie jego tajemnice ujrzą światło dzienne. Potrzebował czasu, żeby trochę pomyśleć. Niestety, czasu właśnie nie miał. Będzie musiał posłużyć się fortelem i orężem. - Ja cię zmesmeryzowałem? Nie bądź śmieszny. Demony nie dysponują magią. Nienawidzimy magii. Abbot aż się zatrząsł. - Dlaczego w ogóle się tłumaczę przed takim kurduplem jak ty? Zamknij gębę, Numerze Jeden, albo ja ci ją zamknę mieczem i wrzucę cię do wulkanu. 360

Qwanowi wcale się nie podobało, że jego nowemu czeladnikowi ktoś grozi w ten sposób: - Mam cię już dosyć, N'zallu. Chcesz grozić czarownikom? Numer Jeden, jak go nazywasz, ma w sobie więcej mocy, niż ty kiedykolwiek będziesz miał. Abbot się zaśmiał. - Chociaż raz masz rację, stary czarowniku. We mnie nie ma mocy. Ani iskierki. Mam tylko siłę pięści, a reszta demonów stanie za mną murem. Artemis był już zniecierpliwiony tą przepychanką. - Nie mamy na to czasu - powiedział, wysuwając się zza pleców Qwana. - Czar czasu słabnie, musimy się przygotować do drogi do domu. Żeby ruszyć, musimy zgromadzić całe dostępne zasoby magii. Łącznie z twoją, N'zallu czy Abbocie, czy jak cię tam zwą. - Nie będę się spierał z ludźmi - warczał Abbot. - Ale jeżeli chciałbym się kłócić, powtórzyłbym, że nie ma we mnie ani krzty magii. - Nie opowiadaj - odparł Artemis. - Znam efekty uboczne m e s m e r y z a c j i . Na przykład nieregularne źrenice i przekrwione oczy. Paru kumpli tak z m e s m e r y z o w a ł e ś , że dziwię się, że w ogóle mają źrenice. - Skąd miałbym jakąś magię? - Ukradłeś ją w tunelu czasu. Rozumiem, że ty i Qweffor zostaliście stopieni w jedno pod wpływem gorącej lawy i magii. Kiedy w niedalekiej przeszłości pojawiłeś się na Ziemi, udało ci się nie stracić zdolności magicznych czarownika. 361 To dla wszystkich obecnych było już trochę za wiele. Abbot zdawał sobie sprawę, że nie będzie musiał nikogo m e s m e r y z o w a ć i przekonywać, że słowa tego człowieka są śmieszne. Potrafi zniszczyć argumentację człowieka, zanim zniszczy jego samego. Abbot odegrał scenę z wyśmiewaniem Artemisa. Dał występ na miarę przywódcy demonów: drapał pazurami po zakręconych rogach, szczekał krótkimi wybuchami śmiechu. Po chwili niemal wszyscy obecni się śmiali. - Mówisz więc, człowieku, że w y k r a d ł e m magię z tunelu czasu - powiedział Abbot, kiedy śmiechy ucichły. - Chyba coś ci się w głowie pomieszało, Błotniaku. Może dlatego, że zaraz rozkażę moim diabełkom, żeby cię obdarły ze skóry, wydłubały z ciebie kości i wyssały z nich szpik. Nawet jeżeli to, co mówisz, byłoby możliwe, skąd to wiesz? Skąd mógłby to wiedzieć człowiek? - Abbot uśmiechnął się chytrze, pewny, że Artemis nie ma na to żadnej odpowiedzi. Artemis Fowl również się do niego uśmiechnął i skierował palec wskazujący na niebo. Właściwie był to jego środkowy palec, który zamienił się miejscami ze wskazującym w tunelu czasu. Z czubka palca wystrzeliła maleńka błękitna iskierka i eksplodowała jak mikroskopijny fajerwerk. - Wiem, że magię można ukraść - powiedział Artemis. - Sam jej trochę zdobyłem. Po tej kiczowatej scenie nastąpiła chwila ciszy, a pierwszy roześmiał się głośno Qwan:

362 - Mówiłem, że jesteś bystry, Błotny Chłopcze. Myliłem się, jesteś wyjątkowy. Nawet w tunelu czasu coś knułeś. Wykradłeś więc trochę magii, tak? Artemis wzruszył ramionami i zamknął palce, obejmując nimi iskierki. - Latała sobie taka bezpańska. Zastanawiałem się, co będzie, jeżeli sobie trochę wezmę. Qwan patrzył na niego spod przymkniętych powiek. - Teraz już wiesz. Zostałeś zmieniony. Jesteś istotą magiczną. Taką jak my. Mam nadzieję, że mądrze wykorzystasz ten dar. - Tylko tego nam trzeba - jęknęła Holly. - Artemis Fowl obdarzony magiczną mocą. - Sądzę, że jeżeli wliczymy pana N'zalla, jest nas pięcioro obdarzonych magią. To wystarczy, żeby odwrócić czar czasu. Abbot został trafiony i zatopiony, wiedział o tym doskonale. Wszystkie demony patrzyły na niego zaciekawione. Zastanawiały się, czy manipulował nimi za pomocą magii. Kilku członków Rady walczyło nawet, żeby zrzucić okowy ze swoich umysłów. To była kwestia minut, bo już wkrótce marzenia Abbota o królowaniu prysną jak bańka mydlana. Pozostała mu tylko jedna możliwość. - Zabić ich wszystkich! - ryknął, choć nie tak groźnie, jak by chciał. - Diabełki, droga wolna, ruszajcie! Zmesmeryzowani członkowie Rady ruszyli do boju, może trochę nierozsądnie. Diabełki były tak uradowane, że dano im szansę zabicia czegoś, co ma tylko dwie nogi, że popędziły z błyskiem w oku. 363 - Krew i flaki! - zawył jeden z nich i wszystkie demony podjęły bojowy okrzyk. Nie był on zbyt wyrafinowany, ale stanowił silną zachętę. Holly nie była szczególnie zaniepokojona. Jej neutrino mogło strzelać tak szybko, jak ona była w stanie mierzyć, a wachlarzem promienia mogła ogłuszyć całą tyralierę demonów i diabełków, zanim zrobią komuś krzywdę. Teoretycznie. Holly odepchnęła łokciem Artemisa, stanęła przed nim i otworzyła ogień. Z lufy jej pistoletu wystrzeliły promienie i utworzyły stożek. Waliły w demony, wywracały je na ziemię i nie pozwalały trafionym wstać przez co najmniej dziesięć minut. Poza tymi wrogami, którzy wstawali niemal natychmiast, Holly miała wrażenie, że wstaje większość. Nawet diabełki otrząsały się po uderzeniach neutrina, jakby to były powiewy wiatru. Holly zmarszczyła brwi. Niedobrze. Nie miała jednak odwagi zmieniać ustawień broni, bojąc się, że naprawdę zrobi komuś krzywdę. Takiego ryzyka nie podjęłaby w żadnych okolicznościach. - Qwan? - rzuciła do czarownika. - Mój promień nie działa tak jak trzeba. Masz jakiś pomysł? Holly wiedziała, że podczas ostrej walki na linii frontu czarownicy nie na wiele się zdają. Robienie krzywdy innym stworzeniom było wbrew ich zasadom, do walki stawali zatem tylko w najgroźniejszych sytuacjach.

Kiedy Qwan porzuci postawę pacyfisty, może być już za późno. 364 Qwan drapał się po brodzie, a Holly cały czas strzelała. Każda seria powalała kilka demonów, ale po chwili wszystkie znów były gotowe do walki. - Jeżeli członkowie Rady zostali zmesmeryzowani, będę mógł ich uzdrowić - rzekł Qwan. - Mózg to jednak organ bardzo delikatny, będzie mi potrzebny bezpośredni kontakt. - Na to nie ma czasu - odparła Holly, oddając kolejną serię. - Artemisie, czy coś ci przychodzi do głowy? Artemis trzymał dłoń na brzuchu. - Muszę natychmiast iść do łazienki. Jeszcze sekundę temu było wszystko świetnie. Ale teraz... Holly żałowała, że jej skrzydła nie działają. Jeżeli mogłaby zobaczyć cele z lotu ptaka, ostrzał byłby znacznie łatwiejszy. - Do łazienki, Artemisie? Czy naprawdę teraz pora na to? Jeden z demonów przedarł się przez jej serię z neutrina. Na tyle blisko, że go poczuła nosem. Holly zrobiła unik przed ciosem maczugi i kopnęła go w klatkę piersiową. Napastnikowi powietrze uciekło z płuc z głośnym syknięciem i demon upadł, próbując złapać oddech. - Muszę do łazienki, a twoje neutrino prawie w ogóle nie działa. Czas zaczął przyspieszać. Niesie nas fala. Artemis chwycił Holly za ramię i kolejna seria poszła za wysoko i za szeroko. - Muszę się dostać do bomby. 365 Holly strząsnęła jego dłoń ze swojego ramienia. - Maleńka podpowiedź dotycząca bezpieczeństwa, Artemisie: nie trącaj mnie, kiedy strzelam. Qwan, możesz nam dać nieco więcej czasu? - Czas - powiedział Qwan, uśmiechając się. - Wiesz co, to ironia losu, że potrzebujemy czasu, bo... Holly zazgrzytała zębami. Dlaczego zawsze musi trafiać na intelektualistów? Numer Jeden był podczas ataku równie przerażony, co zamyślony. Przerażony z powodów dosyć oczywistych - rozczłonkowanie, bolesna śmierć i tak dalej. Wiele jednak rozmyślał. Był czarownikiem. Na pewno jest coś, co może zrobić. Dawniej, zanim odszedł z wyspy, byłby oszołomiony takim nagłym, bezpardonowym atakiem i nie ruszyłby palcem. Teraz okazuje się, że to jeszcze nie najgorsza rzecz, jaka mu się przydarzyła. Ci ochroniarze w zamku Błotniaków. Tacy ogromni, w garniturach i z kijami, z których walił ogień! Numer Jeden widział oczami wyobraźni, widział ich tak jasno, jakby tu byli! „ Z a m i a s t p o z w o l i ć iskrom wędrować tam, gdzie je popycha inst ynkt, układam je w rozpoznawalną formę”.

Numer Jeden skoncentrował się na postaciach ludzi i wywołał ich z pamięci, stworzył ich magią i wypchnął do przodu. Czuł, jak się zestalają, jakby krew w jego własnym czole zamarzała na lód. Kiedy ciśnienie w głowie zrobiło się za wysokie, nie mógł tego dłużej wytrzymać i wysłał ich w rzeczywistość. Wyczarował 366 duchowe obrazy dwunastu ludzkich najemników, walących z broni automatycznej. Widok zapierał dech w piersiach. Nawet Abbot się cofnął. Reszta całkowicie stchórzyła - napastnicy odwrócili się i rzucili do ucieczki. - Świetnie, Qwan. Niezły pomysł - powiedział Artemis. Qwan był zdumiony. - Potrafisz czytać w moich myślach? Aha, chodzi ci o tych żołnierzy. To nie ja. Numer Jeden to mały czarownik o wielkiej mocy. Za dziesięć lat będzie mógł tę wyspę przesunąć samodzielnie. Abbot został sam dziesięć kroków od grupy, z mieczem w dłoni, a wokół niego spadała kaskada błękitnych kuleczek. Trzeba oddać sprawiedliwość przywódcy demonów, że nie ustąpił, nie uląkł się, patrzył pewnej śmierci prosto w oczy, jak prawdziwy demon, z mieczem w dłoni i wyrazem pogardy na twarzy. Qwan pokręcił głową. - Patrzcie tylko. To tacy jak on idioci wpędzili nas u zarania w kłopoty. Abbot miał pewne doświadczenie z magią i wkrótce zdał sobie sprawę, że nowi Błotniacy i ich pociski to iluzja. - Wracajcie, kretyni - krzyczał na swoich żołnierzy. - Oni wam nic nie zrobią. Artemis poklepał Holly po ramieniu. - Przepraszam, że znowu ci przeszkadzam. Ale musimy wrócić do bomby. Wszyscy. Jeśli to możliwe, trzeba zwabić tam również Abbota. 367 Holly wpakowała Abbotowi w pierś kilka serii, żeby trochę zyskać na czasie. Przywódca demonów upadł na plecy, jakby jakiś gigant przywalił mu w pierś młotem. - Dobrze. Chodźmy. Artemisie, ty przodem. Ja będę osłaniać tyły. Wdrapali się z powrotem do krateru, zjeżdżali na butach po warstwie stwardniałego popiołu. W dół szło im szybciej, ale było równie niebezpiecznie jak podczas drogi pod górę. Najtrudniej miała Holly, bo szła tyłem, gotowa na walenie z neutrina w kogokolwiek, kto wynurzyłby się chociaż o włos zza krateru. Była to scena jak ze złego snu pięciolatka. Kwaśno-gorzki dym, palący w oczy i w gardło, ziemia, która wciąga człowieka za nogi, czerwone niebo, odgłos szybkich oddechów i walenie oszalałego serca. Nie wspominając już o lęku, że zaraz nadejdą demony. Miało być jeszcze gorzej. Uwolnienie magicznej energii Qwana przyspieszyło rozpadanie się czaru czasu,

który lada chwila miał zupełnie zniknąć. Niestety, stanie się to w odwrotnym porządku i zacznie na Hybras. Artemis był tego świadom, ale nie miał nawet sekundy, żeby dokonać jakichkolwiek obliczeń. Zgadywał, że wszystko nastąpi wkrótce. To na pewno. Ale kto wie, co znaczy wkrótce, kiedy jest się w środku napierającej fali czasu? Artemis zdawał sobie sprawę, że to coś więcej niż tylko zgadywanie. Wiedział, że tunel zawali się niemal natychmiast. Czuł to. Był teraz w bezpośrednim kontakcie z magią. Stał się jej częścią, a ona stanowiła jego 368 część. Pociągnął Qwana za ramię, popychając go do przodu. - Szybko. Nie mamy ani chwili. Stary czarownik skinął głową. - Czujesz to? Chaos w powietrzu. Popatrz tylko na Numer Jeden - powiedział. Artemis obejrzał się za siebie. Numer Jeden deptał im po piętach, czoło zmarszczył z bólu i bił się zaciśniętymi pięściami po głowie. - To bardzo wrażliwy chłopak - mówił Qwan, próbując chwycić oddech. - Wiek dojrzewania. Nagle wiek dojrzewania u ludzi wydał się Artemisowi nie taki zły. Holly miała kłopoty. Lata szkoleń i doświadczenia w walce nie przygotowały jej na moment, w którym będzie się wycofywać d o w n ę t r z a wulkanu, broniąc człowieka i dwóch przedstawicieli podobno wymarłego gatunku, a to wszystko w środku napierającej fali czasu. Fala ta zaburzała jej funkcje cielesne i oddziaływała na neutrino. Holly omiatała krawędź wulkanu ogniem, ale serie laserowych wybuchów znikały, jakby się rozpływały w powietrzu. „Co się dzieje z tymi seriami? - zastanawiała się Holly. - Znikły w przeszłości?” Grupy obrazów duchów na krótką chwilę wyłaniały się drżące, powołane na moment do istnienia, a Holly miała wrażenie, że demonów jest dwa razy tyle co w rzeczywistości. Do tego dochodziły nagle skurcze głodowe i Holly mogłaby przysiąc, że rosną jej paznokcie. 369 Demony Abbota zbliżały się szybko i już nie w zwartej grupie. Rozproszyły się wzdłuż krawędzi wulkanu, przelewając się przez nią równymi falami. Był to przerażający widok - dziesiątki wojowników na grani, ich znaki świeciły w czerwonawej poświacie, szczerzyli zęby, potrząsali rogami, a między ścianami krateru rozlegały się mrożące krew w żyłach okrzyki bitewne. Walka nie przypominała potyczki z trollami. Trolle miały pewne podstawowe umiejętności, były na swój sposób bystre, z kolei demony były dobrze zorganizowane i rwały się do walki. Wiedziały, jak się rozproszyć w tyralierę i unikać lasera. Holly wyłowiła spośród biegnących przywódcę demonów. „Cześć, Abbocie - pomyślała. - Nie wiem, co tu się jeszcze stanie, ale ty wracasz do domu z bólem głowy”.

Oddała do niego trzy strzały, dwa znikły, ale jeden trafił i Abbot runął jak długi na ziemię. Holly robiła co mogła, strzelała szeroko, ustawiwszy spust na automat. Gdyby była całkowicie wyposażona w sprzęt bojowy, walka nie stanowiłaby żadnego problemu. Kilka granatów oślepiających i ogłuszających w odpowiednim momencie zatrzymałoby w miejscu falę demonów, a karabinek bojowy, strzelający impulsami, unieszkodliwiłby napastników na co najmniej kilkaset lat. Teraz jednak Holly miała jedną sztukę ręcznej broni i nie miała żadnego wsparcia, a fala czasu połykała połowę jej wystrzelonych ładunków. Zatrzymanie ataku Abbota i jego łotrów wydawało się niemożliwe. Artemis nie dotrze 370 chyba do bomby. Nawet jeżeli mu się to uda, to co dalej? Demony nadchodziły, pochylone nisko nad ziemią wyskakiwały raz po raz do przodu. Biegnąc, strzelały z kusz, a ich strzały nie znikały w fali czasu. Ani trochę. Promienie neutrina były skalibrowane na krótkie trwanie, a kiedy stykały się z powietrzem, rozpraszały się po kilku sekundach. Holly mogła ewentualnie zresetować odpowiednio broń, i wtedy wytrzymywałyby dłużej. Na szczęście strzały z kusz nie dolatywały do nich. Strzelające demony były jednak coraz bliżej. Czas uciekał i to stwierdzenie można by zastosować do co najmniej jednego aspektu wydarzeń. Grupa szczególnie nieulękłych diabełków przedarła się przez pole ostrzału Holly. Ich metoda ataku była lekkomyślna i samobójcza. Ale głupi ma szczęście i nie porozbijały sobie czaszek. Za pomocą tarcz ze skóry, z których zrobiły sobie sanki, trzy diabełki zjechały do wnętrza krateru. Siła rozpędu ciskała nimi od skały do skały i pędziły coraz szybciej, kiedy zbocze nachylało się mocniej. W jednej chwili napastnicy byli pięćdziesiąt metrów od niej, a w następnej Holly już czuła ich pot spływający na płyty czołowe. Przesunęła w ich kierunku lufę, ale było za późno, już nie zdążyła. Nawet gdyby zdążyła, inne demony skorzystałyby z chwili jej nieuwagi i ruszyłyby do przodu. Diabełki uśmiechały się tryumfalnie i szczerzyły ku niej spiczaste zęby. Jeden był szczególnie podekscytowany, a z porów w jego skórze wypływała jakaś ciecz. Holly odniosła wrażenie, że diabełki przez bardzo długą chwilę są jakby zawieszone w powietrzu, a wtedy c o ś się wydarzyło. Powietrze zaczęło pulsować, a rzeczywistość na chwilę rozbiła się na miliony kolorowych pikseli jak na zepsutym ekranie komputerowym. Holly zrobiło się niedobrze, a diabełki znikły z jej pola widzenia, zabierając ze sobą część krateru o średnicy dwóch metrów. Holly odskoczyła od otworu, który się zapadł. Numer Jeden padł na kolana i zwymiotował. - Magia - sapnął. - Czar pryska. Przyciąganie Ziemi działa teraz silniej niż srebro. Nikt już nie jest bezpieczny. Artemis i Qwan czuli się nieco lepiej, ale tylko trochę. - Jestem starszy i potrafię lepiej kontrolować empatię - powiedział Qwan. - Dlatego nie zwymiotowałem.

- Wypowiedziawszy te słowa, natychmiast zwymiotował. Artemis nie dał staremu czarownikowi spokoju. Nie było czasu. Czas w tym momencie nadpływał i odpływał. - Chodźmy - powiedział. - Naprzód. Holly wstała i odwróciła się tyłem, po czym podniosła Numer Jeden. Tuż za nimi na zboczu demony zamarły na widok znikających postaci, ale teraz zaatakowały ze zdwojoną siłą. Były z pewnością przekonane, że to Holly jest odpowiedzialna za zniknięcie ich małych braci. Burza czasowa grzmiała nad wyspą, a kawałki 372 Hybras wpadały, wirując, do tunelu czasowego. Niektóre zmaterializują się na Ziemi, niektóre w przestrzeni kosmicznej. Te demony, które nie będą miały szczęścia i wpadną do tunelu, raczej nie przeżyją. Nie przeżyją bez skupionej siły magii, która stworzyła dla nich potężny kompas. Artemis z trudem zrobił kilka ostatnich kroków i upadł przy bombie na kolana. Otarł rękawem pył z okienka wyświetlacza, jakiś czas przyglądał się urządzeniu i kiwał głową w rytmie zmieniających się cyfr na zegarze. Miał wrażenie, że cyfry na wyświetlaczu zachowują się dziwacznie - skaczą do przodu, zwalniają, a nawet lekko się cofają. Artemis wiedział jednak, że gdzieś tu musi być jakaś reguła, że coś się powtarza. Magia jest po prostu inną formą energii, a energia zachowuje się zgodnie z ustalonymi regułami. Trzeba było przyjrzeć się urządzeniu czasowemu i policzyć. Trwało to dłużej, niż powinno, ale w końcu Artemis zauważył pewien system. Przeliczył szybko cyfry w głowie. - Już rozumiem - krzyknął do Qwana, który klęczał tuż przy nim. - Przede wszystkim idzie do przodu. Godzinę na sekundę, kiedy odliczysz do czterdziestu, potem cofnięcie do trzydziestu minut na sekundę, kiedy policzysz do osiemnastu, a następnie lekki skok w tył w czasie, minutę na sekundę, kiedy policzysz do dwóch. I wszystko od początku się powtarza. Qwan uśmiechnął się słabo. - Jak to było? 373 Artemis wstał i zaczął wyciągać bombę z pyłu i wulkanicznych grzybów. - Już nic. Musisz przygotować wszystko do transportu. Przemieszczę tę bombę tam, gdzie mi wskażesz. - Bardzo dobrze, bystry Błotniaku. Wciąż mamy jednak tylko cztery byty magiczne. Potrzebny nam N'zall. Holly dołączyła do grupy, odwrócona tyłem, wciąż strzelała. - Zobaczę, co się da zrobić. Qwan skinął głową.

- Wierzę w panią, pani kapitan. Z drugiej strony, zobaczcie, dokąd mnie ta łatwowierność zaprowadziła. - Gdzie mam zanieść tę walizkę? Qwan się zastanawiał. - Musimy wokół niej stworzyć krąg, czyli gdzieś na coś równego. Popatrz, tam jest takie wypłaszczenie. Najlepiej będzie tam. Artemis zaczął ciągnąć bombę w kierunku wyznaczonego miejsca. Daleko nie było. Będą mogli wszyscy stanąć wokół niej w kręgu i patrzeć, jak wybucha. Każdy teraz miał coś do zrobienia, szanse zaś, że zadania zostaną wypełnione pomyślnie, były nieco mniejsze niż małżeństwo krasnala z goblinem - goblin wolałby zjeść własne stopy niż ożenić się z krasnalem. Artemis musiał umieścić bombę na właściwym miejscu. Numer Jeden i Qwan mieli rzucić czar, a Holly otrzymała godne pozazdroszczenia zadanie utrzymywania 374 ich wszystkich przy życiu i wyperswadowania Abbotowi, że należałoby się do nich przyłączyć. Wszystko to w chwili, kiedy wszędzie wokół nich rozpadała się wyspa. Wulkan dosłownie rozłamywał się na części. Olbrzymie fragmenty góry znikały w przestrzeni jak elementy potężnej trójwymiarowej układanki. Za kilka minut nie będzie już niczego do przetransportowania. Qwan wziął w rękę dłoń Numeru Jeden i zaprowadził go na niewielkie wypłaszczenie terenu. - Dobrze, młody człowieku. To, co zrobiłeś tam na grani, z tymi żołnierzami... To było bardzo spektakularne. Byłem pod wrażeniem. Teraz czeka nas poważne zadanie. Wiem, że wszystko cię boli. To dlatego, że jesteś wrażliwy na rozpadanie się czaru. Musisz jednak spróbować te uczucia pokonać. Musimy przesunąć tę wyspę w inne miejsce. Numer Jeden poczuł, że jego ogon drży nerwowo. - Wyspę? Całą wyspę? Qwan mrugnął porozumiewawczo. - A także wszystkich, którzy się na niej znajdują. - Co mamy robić? - Od ciebie chciałbym tylko jednego. Przywołaj swoją magię, każdą kroplę, niech przejdzie przeze mnie, a ja dokonam reszty. T o w y g l ą d a ł o raczej prosto. Ale przywoływanie magii, kiedy wokół latają strzały, a kawałki świata znikają w czasoprzestrzeni, było równie łatwe jak pójście na rozkaz do ubikacji, gdy przygląda ci się kilkanaście osób, a wszystkie cię nie znoszą. 375 Numer Jeden zamknął oczy i zaczął zbierać magiczne myśli.

„Magio. Chodź do mnie, magio”. Próbował otwierać te same drzwi i okna umysłu, które otwierał, kiedy wyczarowywał żołnierzy w ludzkiej postaci. Ku jego zdziwieniu okazało się, że magia przychodzi znacznie łatwiej, jakby sama szykowała się do wyjścia. Klatka już została otwarta, a bestia uwolniona. Numer Jeden czuł, jak moc przepływa mu przez ramiona i ożywia go jak kukiełkę. - Stój, gigancie - powstrzymał go Qwan. - Nie urywaj mi głowy. Zwolnij tempo, aż nadejdzie właściwy moment. - Stary czarownik krzyknął teraz do Artemisa, a jego cienki głosik niemal zniknął w fali przewalających się przez wulkan wybuchów: - Jak długo jeszcze? Artemis ciągnął bombę z trudem, wciskał obcasy w skorupę popiołu i pociągał z krzyża. Pomyślał, że Butler wziąłby po prostu bombę w stalowej obudowie na ramię i bez kłopotu zaniósł na miejsce. - Policz do trzystu. Może do dwustu dziewięćdziesięciu dziewięciu. Zakładamy, że ciąg powtórzeń będzie stały, a powinien. Qwan przestał słuchać po słowie „trzystu”. Ścisnął mocno dłoń Numeru Jeden. - Jeszcze pięć minut i jedziemy do domu. Czas rozpocząć mantrę. Stary czarownik zamknął oczy i kiwał głową z boku na bok, mrucząc coś pod nosem w starożytnym języku demonów. 376 Numer Jeden czuł siłę płynącą z tych słów, układającą magię we wznoszące się coraz wyżej koła błękitnego ognia, który ich otaczał. Trzymał się swojego nowego mentora i włączał do zaśpiewu, powtarzał mantrę, jakby od tego zależało jego życie. Bo rzeczywiście tak było. Holly miała teraz nową misję. Musiała znaleźć sposób, żeby włączyć do ich grupy Abbota, przekonać go do tego, żeby stanął w magicznym kręgu. Wydawało się to bardzo mało prawdopodobne, gdy się widziało, jak machał swoim wspaniałym mieczem. Bardzo mało prawdopodobne, że uczyni to z własnej woli. Atak demonów był teraz chaotyczny i rozproszony, bo spore fragmenty otoczenia w wielkich rozbłyskach przemieszczały się do innych wymiarów, ale Abbot i członkowie Rady parli zapamiętale naprzód, nie zwalniali, nawet kiedy kilku z nich najzwyczajniej wyparowało. Holly nieustannie strzelała, zastanawiając się nad skutecznym porozumieniem się z przywódcą demonów. Była wyszkolonym negocjatorem, a z jej własnych obserwacji i z tego, co mówił jej wcześniej Numer Jeden, wynikało, że Abbot miał skłonność do nabytego narcyzmu sytuacyjnego. Był bezbrzeżnie zakochany w sobie i w tym, że jest ważny dla społeczności. Osoby cierpiące na narcyzm bardzo często, mając do wyboru śmierć lub utratę swego statusu, wybierają to pierwsze. W oczach Abbota to Holly reprezentowała siły, które próbują usunąć go ze stanowiska przywódcy demonów, a zatem kogoś, z kim trzeba się natychmiast rozprawić. „No, świetnie - pomyślała Holly. - Niezależnie od tego, w jakim się jest wymiarze, zawsze się znajdzie jakiś wielki facet, który próbuje przejąć kontrolę nad światem”.

Demony zbliżały się nierówną tyralierą. Na czele szedł Abbot, machając swoim mieczem i wiodąc zmesmeryzowane oddziały do ataku. Czerwone niebo nad jego głową pękało i płonęło. Świat, jaki znał Abbot, właśnie się kończył, ale on wciąż nie chciał się poddać. Śmierć wszystkim - potem choćby niesława. - Zawróć swoich wojowników, Abbot - krzyknęła Holly. - Możemy o tym porozmawiać. Abbot właściwie jej nie odpowiedział, chyba że wilcze wycie i potrząsanie mieczem można uznać za odpowiedź. Demony rozpraszały się coraz bardziej. Otaczały ją, oskrzydlały, nie dawały się wciągnąć w inny wymiar jako duża grupa. Abbot wyskoczył do przodu, jego buciory grzęzły w pyle wulkanicznym, i pochylił się mocno, żeby nie upaść. Był od stóp do głów przykryty warstwą pyłu, nawet jego baranie rogi stały się szare. Szare tumany ciągnęły się za nim za każdym razem, kiedy skakał do przodu, wyrzucając w powietrze tysiące drobin. „Nic nie mogę zrobić - pomyślała Holly. - Ten facet nie posłuchałby nawet własnej matki. Jeśli w ogóle wie, kim jest jego matka”. 378 Nie było innego wyjścia. Zwiększy siłę rażenia i na kilka godzin wycofa Abbota z obiegu. Qwan będzie musiał przyłączyć nieprzytomnego demona do magicznego kręgu. - Przykro mi - powiedziała i zmieniła ustawienia mocy nad oparciem dla kciuka na kolbie pistoletu. Holly mierzyła celnie, setki razy to ćwiczyła. Promień, który wyleciał, jeden krótki impuls z lufy neutrina, miał niebezpiecznie czerwony kolor i powinien wystarczyć, aby przewrócić Abbota na tyłek bardzo skutecznie. „Spróbuję się nie uśmiechnąć” - pomyślała Holly. Ale w tym właśnie momencie fala czasu odwróciła się i kapitan Nieduża nie miała powodu do zadowolenia. Promień zapadł gdzieś w odmętach przeszłości, a Holly zrobiło się niedobrze, kiedy jej atomy ponownie łączyły się w wirze czasu. Złapała kątem oka cień samej siebie mniej niż metr po prawej. Nieskupione w jednym punkcie poprzednie wersje demonów goniły swoje oryginały jak cienie. I wtedy przeszłość znów na minutę znikła. Abbot nie ustawał. Był teraz niebezpiecznie blisko. Holly uznała, że ma czas na jeszcze jeden strzał. Jeśli jej się poszczęści, Rada Demonów pozbędzie się kłopotu, a z Hybras zniknie jej przywódca. Wymierzyła raz jeszcze i wtedy świat rozpadł się przed nią na tysiące kawałków jak pęknięte lustro. Zakrzywiony fragment ziemi podniósł się nad Holly jak fala przypływu, a następnie zdematerializował w błyszczącej chmurze iskier. Holly kątem oka zauważyła przez szczeliny inne wymiary. Widziała słońce, przestrzeń i olbrzymie stwory z wijącymi się mackami zamiast odnóży. Ilość czystej magii obecnej w powietrzu ścisnęła głowę elficzki jak w imadle. Holly ledwie usłyszała gdzieś za plecami jęki, kiedy Artemis i pozostali znaleźli się pod wpływem magicznego przeciążenia.

Ona jednak nie mogła się poddać. Część demonów już wciągnął tunel czasowy, ale kilka mogło jeszcze zostać. Powietrze rozbłysło i nagle wszystko stanęło. Nie wiadomo skąd wytrysnęły strumyczki pyłu i kamieni. Wokół Holly rozwierały pyski olbrzymie uskoki skalne i urwiska, a w ich wnętrzu nie było nic, tylko pusta czerwona przestrzeń. Teraz wokół Holly było więcej pustki niż lądu. Większość demonów znikła. Większość, ale nie wszystkie. Został jeszcze Abbot. Na twarzy miał uśmiech szaleńca, przed sobą trzymał miecz. - Witam, elfie - powiedział i wbił miecz w pierś Holly. Holly poczuła, jak stal prześlizguje się przez delikatną membranę skóry, wcina się między ósme a dziewiąte żebro i zatrzymuje się milimetr pod koniuszkiem serca. Była zimna jak lód i czuła ból potężniejszy, niż dałoby się ująć w słowa. Runęła do tyłu, ześlizgując się z ostrza i wpadając plecami w twardą skorupę pyłu. Krew lała się z niej jak woda z pękniętego naczynia. Serce z każdym uderzeniem wypompowywało coraz więcej krwi z jej żył. 380 - Magio - szepnęła rozdzierana bólem. Abbot był w siódmym niebie. - Magia ci nie pomoże, elfie. Długo pracowałem nad tym mieczem na wypadek, gdyby kiedyś pojawili się czarownicy. W tej stali jest dosyć czarów, żeby zatrzymać cały magiczny krąg. Mówiąc te słowa, potrząsał mieczem. Z kącików jego ust tryskały krople śliny, a z ostrza kapała krew Holly, rysując nierówne linie śladami na popiele. Holly kaszlnęła, poczuła, że coś ją rozdziera na dwie części. Magia tu nic nie pomoże. Pomóc mogła tylko jedna osoba. - Artemisie - szepnęła słabym, ledwie słyszalnym głosem. - Artemisie, pomóż mi. Artemis Fowl spojrzał przelotnie na Holly, a następnie wbił wzrok z powrotem w zapalnik czasowy i zostawił Holly swojemu losowi, umierającą powoli na obcej ziemi. Tak umarła.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ZNÓW W DOMU, ZNÓW W DOMU

Artemis ciągnął bombę, kiedy nadeszło wielkie przesunięcie. Wylew magii uderzył go jak rozpędzony rugbista i powalił na kolana. Na chwilę wszystkie zmysły zawiesiły się, a on mógł tylko dyszeć w próżni. Pierwszy powrócił wzrok, rozproszony przez łzy i gwiazdy. Artemis sprawdził urządzenie czasowe bomby. Jeszcze trzy minuty - pod warunkiem, że wzór jest poprawny. Spojrzał w lewo, gdzie Qwan i Numer Jeden wracali do swoich czarów, a po prawej, tuż za jego ramieniem, Holly trzymała na muszce te demony, które jeszcze pozostały przy życiu. Świat wokół nich, wibrując i trzęsąc się, znikał. Chaos był piekielny, a smród jak gdyby przyklejał się do nozdrzy Artemisa od wewnątrz. Bomba była bardzo ciężka, Artemis czuł, że trzeszczą mu palce i nie pierwszy raz żałował, że u jego boku nie stoi Butler, który mógłby wziąć na siebie część ciężaru. Butlera jednak nie było i już go nie będzie, jeżeli Artemis się nie pospieszy. Plan wyglądał prosto - przenieść skrzynkę z bombą na równy kawałek terenu. Przedmiot a do punktu B. Nie było sensu się nad tym zastanawiać. Wtedy Holly została pchnięta mieczem i plan znacznie bardziej się skomplikował. Artemis kątem oka ujrzał ostrze wbijające się w jej ciało. Co gorsza, usłyszał też dźwięk, jaki wydało. Miecz wszedł w ciało lekko, jak klucz do naoliwionego zamka. „To nie może być prawda - pomyślał. - Za dużo razem z Holly przeszliśmy, żeby tak szybko wycofała się z gry”. Dźwięk miecza wydobywającego się z ciała Holly był już ohydny ponad wszelką miarę. Artemis wiedział, że wspomnienie tego dźwięku zabierze ze sobą do grobu. Abbot chełpił się teraz swoją wygraną. - Magia nic ci tu nie pomoże, elfie. Długo pracowałem nad tym mieczem. Artemis usiadł na piętach, walcząc z myślą, by podczołgać się do Holly. Magia Holly nie pomoże jej, ale kto wie, czy nie pomoże jej połączenie magii i nauki. Zmusił się do tego, by nie zważać na wypływające z rany strugi ciemnoczerwonej krwi. W przyszłości Holly Niedużej nie było nic oprócz śmierci. W jej obecnej przyszłości. Ale przyszłość można zmienić. 383 Numer Jeden i Qwan nie widzieli tego zbrojnego ataku. Byli całkowicie pochłonięci budowaniem błękitnych pierścieni. Abbot szedł teraz w ich kierunku. Krew kapała z czubka jego miecza na popiół jak czerwony atrament z pióra rysującego kropki, jak drogę prowadzącą do następnych ofiar. Holly wypowiedziała swoje ostatnie słowa: - Artemisie. Artemisie, pomóż mi. Artemis spojrzał na nią. Raz. Krótko. Nie powinien był. Widok umierającej przyjaciółki niemal wybił go z rytmu. Teraz liczenie było rzeczą najważniejszą. Holly wyzionęła ducha, a przyjaciel nie trzymał jej za rękę. Artemis czuł, jak odchodzi - to kolejny dar magii. Wciąż liczył, ścierając łzy z policzków.

„Nie przestawaj liczyć. Tylko to ma teraz znaczenie”. Artemis wstał i podszedł szybkim krokiem do ciała nieżywej przyjaciółki. Abbot zobaczył, że chłopak się zbliża. Skierował miecz ku Artemisowi. - Ty będziesz następny, Błotniaku. Najpierw czarownicy, później ty. Jak już was nie będzie, wszystko wróci do normy. Artemis nie zwracał na niego uwagi, kiwając głową, liczył w myślach i pilnował, by utrzymywać tempo. Liczenie musi być dokładne, w przeciwnym razie wszystko stracą. Abbot wepchnął się między Qwana a Numer Jeden. Byli tak skoncentrowani, że chyba nie poczuli, że ktoś jeszcze się tam znajduje oprócz nich. Dwoma ciosami 384 magicznego miecza Abbot dokończył dzieła. Numer Jeden padł na plecy, a błękitna magia wypływała mu z palców. Qwan nie upadł, ponieważ czubek miecza nie pozwalał mu upaść. Artemis nie patrzył w oczy Holly. Nie mógł. Wyjął tylko z jej dłoni pistolet i wycelował w inną stronę. „Teraz bądź ostrożny. Najważniejsze jest wyczucie właściwego momentu”. Abbot wyszarpnął miecz z piersi Qwana, a ciało czarownika opadło bez życia na ziemię. Zabicie całej trójki zabrało mu mniej czasu niż zawiązanie sznurowadła. Artemis zignorował ostatnie oddechy i zgrzyt twardej skorupy pyłu, zapowiadający, że nadchodzi Abbot. Demon przecież nie próbował się ukrywać. - Tu jestem, człowieku. Może byś spojrzał? Artemis rozglądał się wokół ciała Holly, badając ślady odciśnięte w pyle wulkanicznym. Było ich wiele, ale tylko dwa jeden przy drugim - tam, gdzie stał Abbot i gdzie uderzył mieczem. Artemis cały czas liczył, nie zapominając o ustalonym wzorze. Godzinę na sekundę, kiedy odliczysz do czterdziestu, potem zwolnienie do trzydziestu minut na sekundę, kiedy policzysz do osiemnastu, a następnie lekki skok w tył w czasie, minuta na sekundę, kiedy policzysz do dwóch. I wszystko od początku. - Może cię zatrzymam - zachichotał Abbot, trącając Artemisa mieczem w plecy. - Byłoby miło mieć zwierzątko domowe w kształcie człowieka. Mógłbym cię nauczyć różnych sztuczek. 385 - Ja też mam dla ciebie sztuczkę - powiedział Artemis i oddał pojedynczy strzał. Strzał nastąpił, a następnie został gwałtownie przesunięty o minutę w przeszłość, dokładnie tak, jak Artemis to wyliczył. Promień zbladł w teraźniejszości i wyłonił się w tej sekundzie, w której powinien uderzyć w duchowy odblask Abbota, przebijającego mieczem pierś Holly. Abbot minutę temu został uniesiony w górę i rzucony o ścianę krateru.

Abbot w tej chwili miał tylko tyle czasu, żeby spytać: „Co się stało?”, zanim został unicestwiony. Nie był już ciałem, lecz tylko niezrealizowaną możliwością. - Nie zabiłeś moich przyjaciół - odparł Artemis, chociaż mówił sam do siebie. - To się nigdy nie wydarzyło. Spojrzał zdenerwowany pod nogi: Holly już tam nie było. „Dzięki Bogu”. Kolejnym szybkim spojrzeniem upewnił się, że Qwan i Numer Jeden powrócili i budowali magiczny krąg, jakby się nic nie wydarzyło. „Oczywiście, że nie. Nic się nie wydarzyło”. Artemis skupił się na własnej pamięci. Wyobraził sobie Abbota wirującego w powietrzu. Zawinął to wydarzenie w magię, żeby je zachować. „Pamiętaj” - powiedział sobie. To, co właśnie zrobił, nigdy nie miało być zrobione, zrobione więc nie zostało. Poza tym oczywiście, że z o s t a ł o zrobione. W trosce o własne zdrowie psychiczne takie sztuczki z czasem powinno się zapominać, ale Artemis nie znosił spychać wspomnień w niepamięć. - Ty, tam - powiedział znajomy głos. - Artemisie, nie masz czasami czegoś do zrobienia? To była Holly. Wiązała Abbota jak prosiaka jego własnymi sznurowadłami. Artemis tylko na nią spojrzał i uśmiechnął się. Wciąż czuł ból po jej śmierci, ale ból szybko ustąpił, bo Holly znów żyła. Holly przyłapała go na tym uśmiechu. - Artemisie, mógłbyś zanieść tę skrzynkę tam wyżej? To bardzo proste zadanie. Artemis znów się uśmiechnął. - Tak. Oczywiście. Skrzynka z bombą na miejsce. „Holly nie żyła, a teraz znów żyje!” Dłoń Artemisa pulsowała pamięcią duchowej broni, którą trzymał, a może i nie trzymał, jeszcze chwilę temu. „To nie pozostanie bez konsekwencji - pomyślał. - Nie da się zmieniać wydarzeń w czasie tak, żeby nic się nie zmieniło. Niezależnie od konsekwencji, to jednak ja je będę ponosił, inna możliwość jest zbyt straszna”. Wrócił do swojej misji i przeciągnął bombę jeszcze kilka metrów na wyznaczone miejsce. Ukląkł i wsadził ramię do wnętrza metalowej obudowy, a następnie ustawił bombę na sztorc między nogami Qwana i Numeru Jeden. Numer Jeden nawet nie zauważył, że Artemis się pojawił. Oczy ucznia czarownika były teraz zupełnie błękitne, pełne czystej magii. Runy na piersi Numeru Jeden świeciły, po czym zaczęły się ruszać, wiły się jak oślizgłe węże, i krążyły po jego szyi. - Artemisie! Pomóż mi, ciężko! Wołała go Holly próbująca przetoczyć nieprzytomnego Abbota przez pełen nierówności krater. Za każdym razem, kiedy został obrócony, zahaczał rogami o ziemię, rysując na niej ciemną linię. Artemis powlókł się do niej, nogi bolały go już od wspinaczki tam i z powrotem. Chwycił za jeden róg demona i pociągnął. Holly

chwyciła za drugi. - Strzeliłaś do niego? - spytał Artemis. Holly wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Może. Przez minutę byłam jak we mgle. To pewnie ten czar czasu. - Masz rację - powiedział Artemis, uspokojony, że Holly nie pamiętała, co się stało. Nikt nie powinien pamiętać swojej śmierci, choć Artemis był zainteresowany tym, co przychodzi później. Czas biegł na oślep i było go coraz mniej. Tak czy inaczej, wyspa Hybras niedługo zniknie. Albo czar czasu rozbije ją na kawałki, albo Qwan wykorzysta energię bomby i przeniesie ich wszystkich na Ziemię. Artemis i Holly zaciągnęli Abbota do kręgu i złożyli u stóp Qwana. - Przepraszam, że jest nieprzytomny - powiedziała Holly. - Albo to, alboby nie żył. - Z nim będzie trudno - powiedział Qwan, chwytając Abbota za róg. Artemis chwycił za drugi i podciągnęli omdlałego na klęczki. Było ich teraz w kręgu pięcioro. 388 - Miałem nadzieję, że będzie pięciu czarowników - narzekał Qwan. - Jeden czarownik, jeden czeladnik, elf, człowiek i chrapiący maniak to nie to, co miałem na myśli. Sprawy się trochę komplikują. - Co mamy robić? - spytał Artemis. Przez ramiona Qwana przeszedł wstrząs, a przed jego oczami przepłynęło błękitne pasmo. - D'Arvit - zaklął. - Ten młody ma bardzo dużo mocy. Dłużej go już nie utrzymam. Jeszcze dwie minuty czegoś takiego, a on nam zlasuje mózgi w czaszkach. Już to kiedyś widziałem. Płyny wylewają się z uszu. Straszne. - Qwan! Co mamy robić? - Przepraszam. Jestem pod lekką presją. Dobra. To ma wyglądać w ten sposób: ja nas wszystkich z pomocą juniora wyniosę stąd w górę. Kiedy eksploduje to urządzenie, zamienię jego energię w magię. Pani kapitan Nieduża, pani będzie odpowiedzialna za to, dokąd zmierzamy. Artemisie, ty będziesz odpowiedzialny za to kiedy. - Dokąd? - spytała Holly. - Kiedy? - spytał Artemis w tej samej chwili. Qwan chwycił Abbota za róg tak mocno, że usłyszeli skrzypienie. - Ty wiesz, dokąd ta wyspa ma się udać, Holly. Wyobraź sobie to miejsce. Artemisie, pozwól, by twoje czasy cię przywołały. Pozwól, żeby cię wciągnęły do siebie, do środka. My nie możemy wrócić do własnego czasu. To by spowodowało tyle niezgodności, że planeta prawdopodobnie spadłaby na niższą orbitę i cała stanęła w ogniu. - Rozumiem, co mówisz - powiedział Artemis. - Ale pozwolić, żeby mnie wciągnęło? Wolę fakty i cyfry. Może byśmy porozmawiali o trajektoriach?

Adresach w przestrzeni? Qwan już był w pół drogi do transu. - Żadnej nauki. Tylko magia. Wyczuj drogę do domu, Artemisie Fowlu. Artemis zmarszczył brwi, zniechęcony i poirytowany. P o c z u ć d r o g ę to nie jego metoda działania. Ludzie, którzy c z u j ą s w o j ą d r o g ę , nie mając oparcia w faktach naukowych, przeważnie kończą jako bankruci albo trupy. Czy miał jednak jakiś wybór? Holly było łatwiej. Magia zawsze stanowiła część jej życia. Elficzka studiowała magię na uniwersytecie, poza tym wszyscy oficerowie policji Niższej Krainy musieli przechodzić regularne szkolenia z magii. W ciągu kilku sekund jej oczy zaczęły sypać błękitnymi iskrami, a wewnętrzna magia dodała błękitny pierścień do pulsujących wokół nich kręgów. „Przeprowadź wizualizację - pomyślał Artemis. - Zobacz, dokąd chcesz się udać albo raczej: gdzie chcesz się dostać”. Próbował, ale chociaż była w nim magia, nie pochodziła z niego. Wróżki były skoncentrowane na rzucaniu zaklęcia, ale Artemis Fowl mógł tylko przyglądać się wielkiej bombie u ich stóp i zastanawiać się, dlaczego czekają, aż wybuchnie. 390 „Teraz jest trochę za późno na wątpliwości. W końcu całe to wykorzystanie siły bomby to twój pomysł”. To prawda, że wcześniej udało mu się wydobyć z siebie kilka iskierek. Wtedy było zupełnie inaczej, zrobił to bez udziału myślenia. Iskierki podkreślały wniosek, były dobitnym znakiem, że Artemis ma rację. Tutaj zaś jego magia mogłaby utrzymywać wszystkich na wyspie w stanie czuwania. Artemis przyglądał się uważnie stojącym w kręgu. Qwan i Numer Jeden drżeli z nienaturalną częstotliwością. Oczy mieli błękitne, a znaki kręciły im się na czołach jak małe spirale. Magia Holly wydostawała się przez palce i pokrywała jej dłonie prawie płynnym błękitnym światłem. Abbot był oczywiście nieprzytomny, ale jego rogi jarzyły się niebiesko, wylatywały z nich niekończące się strumienie iskier, spadając kaskadą na wszystkich, co przypominało efekty specjalne podczas koncertu rockowego. Szczerze mówiąc, cały ten widok mógłby stanowić scenerię do muzycznego klipu. Wyspa wokół nich przechodziła swoją własną tragedię. Tunel czasowy wciąż się topił, wsysał i porywał coraz większe jej obszary, wyrzucając je w inne wymiary. Kręgi mocy, trzaskające wokoło wyładowania elektryczne, połączyły się, tworząc magiczną półkulę. Nie była jednak idealna - jej powierzchnię przecinały rozziewy, grożąc całości i spójności struktury. „Ja sam stanowię problem - pomyślał Artemis. - Nic tu nie mam do roboty”. 391 Artemis był na granicy paniki. Zawsze kiedy opanowywało go to uczucie, nakazywał swojemu umysłowi

zmianę biegu i wejście w nastrój medytacyjny. Uczynił to także teraz i poczuł, że serce zaczęło mu wolniej bić, a szaleństwo wokół niego gdzieś odpływa. Skupił się na jednym elemencie rzeczywistości. Na dłoni Holly pozostającej w jego dłoni. Ściskała mu palce, pełna życia i energii. Palce Holly poruszały się delikatnie, posyłając przez dłoń do ramienia Artemisa magiczne włókna. W stanie relaksacji chłopak był otwarty na wszystko, a jej magia rozpalała również jego. Artemis poczuł, jak magia drażni mu końcówki nerwów, wypełnia go i unosi jego świadomość w zupełnie inne miejsce. Było to doświadczenie euforyczne. Artemis zdał sobie sprawę, że nagle otwierają się te obszary jego mózgu, których ludzie nie używali przez tysiąclecia. Zrozumiał, że ludzie też musieli mieć kiedyś swoją magię, ale zapomnieli, jak z niej korzystać. - Gotowi? - zapytał Qwan, ale nie powiedział tego na głos. Dzielili teraz wspólną świadomość jak wtedy, kiedy znajdowali się w tunelu. Tym razem jednak doświadczenie było jaśniejsze i czystsze, jak sygnał cyfrowy w porównaniu z sygnałem radiowym. „Gotowi” - odparli pozostali, a ich myśli nakładały się na siebie falami dźwięków. Można tam było znaleźć jednak i dysonans, i walkę. „To nie wystarczy - pomyślał Qwan. - Nie potrafię zamknąć półkuli nieboskłonu. Potrzebuję czegoś więcej od Abbota”. 392 Pozostali natężali się, jak umieli, ale żadne z nich nie miało już ani krzty magii. Abbot powyrzyna ich wszystkich we śnie! „Halo? Jest tam kto?” - powiedział nowy głos, a to coś, czego człowiek nie oczekuje w zamkniętym magicznym kręgu, nawet jeżeli znajduje się w nim pierwszy raz w życiu. Razem z głosem przyszła seria wspomnień. Wielkie bitwy, zdrada i skok w plujący ogniem wulkan. „Qweffor? - spytał Qwan. - Czy to ty, chłopcze?” „Qwan? To naprawdę ty? Też cię złapało w pułapkę?” Qweffor, czeladnik, którego Abbot wrzucił do wulkanu jeszcze na Ziemi. Qwan natychmiast zrozumiał, co się musiało stać. „Nie. Znów jesteśmy w magicznym kręgu. Potrzebuję twojej mocy. Teraz!” „O, Bogowie! Mistrzu Qwan, to już tak długo trwa. Nie uwierzyłbyś, co je ten demon”. „Mocy, Qwefforze! Teraz! Możemy porozmawiać po drugiej stronie”. „O, przepraszam. Jak to miło znów posłuchać myśli czarownika. Minęło już tyle czasu. Myślałem...” „Mocy!” „Przepraszam. Już się robi”. Po chwili przez magiczny krąg przetoczył się silny impuls mocy. Magiczna półkula została zamknięta,

zmieniając się w nieprzeniknioną tarczę światła. Qwan 393 przekierował w dół niewielki odprysk mocy, który teraz krążył nad samą bombą. Z małej złotej kuli wydobywał się przenikliwy dźwięk. „Wysokie C” - pomyślał Artemis jakby nieobecny. „Skup się! - przywołał go do porządku Qwan. - Zabierz nas do swoich czasów”. Artemis skupił się na ważnych elementach swojego życia, które zostawił za sobą, i zdał sobie sprawę, że do głowy przychodzą mu ludzie. Matka, ojciec, Butler, Ogierek i Mierzwa. Przedmioty, które miał i uważał za ważne, teraz nic nie znaczyły. Może poza kolekcją francuskich impresjonistów. „Przestań myśleć o sztuce, Artemisie - ostrzegła go Holly. - W przeciwnym razie skończymy w dwudziestym wieku”. „W dziewiętnastym - odparł Artemis. - Ale rozumiem, o co ci chodzi”. Mogłoby się wydawać, że cała ta przepychanka była stratą czasu, trwała ułamek sekundy. Milion multisensorycznych wiadomości płynęło magicznymi ścieżkami, przy których kable światłowodowe wyglądały na tak samo pożyteczne, jak dwie puste puszki po farbie i kawałek sznurka. Wspomnienia, uczucia i tajemnice leżały jak karty na stole. „Interesujące - pomyślał Artemis. - Jeśli potrafiłbym to odtworzyć, zrewolucjonizowałbym branżę komunikacyjną”. „Byłeś rzeźbą? - spytał Qweffor. - Dobrze to odczytuję?” 394 W samym centrum kręgu pracował mechanizm zegarowy bomby, a pozostały czas zbliżał się do zera. W jednej sekundzie na zegarze przemknęła ostatnia godzina. Kiedy na wyświetlaczu pojawiło się zero, impuls rozszedł się do detonatorów łącznie z trzema fałszywymi, a następnie do sporego bloku plastiku wielkości niewielkiego telewizora. „Nadchodzi” - przekazał im Qwan. Bomba wybuchła, zamieniając metalową obudowę w milion ponaddźwiękowych pocisków. Wewnętrzna osłona zatrzymała je, ale pochłonęła ich energię kinetyczną, przekazując ją do osłony zewnętrznej. „Widziałem to - pomyślał Artemis, który był pod wrażeniem. - Bardzo sprytne”. Jakoś to zobaczył. Dzięki pewnemu rodzajowi widzenia wszyscy mogli oglądać przebieg wypadków, każdy w swoim własnym tempie i z takiego punktu, jaki uznał za wygodny. Artemis mógł również skupić umysł w stu procentach na własnych czasach, zarazem podziwiając przedstawienie. Postanowił przesunąć trzecie oko poza krąg. To, co się działo na wyspie, z pewnością było bardzo efektowne. Wybuch uwolnił wyładowanie elektryczne rozmiarów czteroosobowej kopuły, która runęła w przestrzeń.

Wszystko wewnątrz tej przestrzeni powinno wyparować, lecz zarówno płomień, jak i falę uderzeniową przyjęła na siebie mała złota kula. Toczyli się w niej, przebijając się przez różne miejsca. Rozproszoną siłę przyciągały błękitne pierścienie mocy i zasysały ją jak błyskawice, które ziemia ściąga z ciężkich burzowych chmur. Artemis przyglądał się, jak błyskawice przebijają mu ciało i wychodzą po drugiej stronie. Nie raniły go jednak; przeciwnie, czuł się naenergetyzowany i silniejszy. „Chroni mnie czar Qwana - pomyślał. - To proste prawo fizyki, bo energii nie da się zniszczyć, zamienia się więc w inną formę, czyli w magię”. Był to wspaniały widok. Energia bomby podsycała magię wewnątrz kręgu, aż w końcu pomarańczowe płomienie powstrzymał błękit. Stopniowo moc bomby, wchłonięta przez błękit, została przetransformowana dzięki czarowi. Promienie świeciły oślepiającym błękitnym światłem, a postaci wewnątrz kręgu były jak ulepione z czystej mocy. Wszystkie nieznacznie świeciły, kiedy ogarnął je czar odwróconego czasu. Nagle błękitne pierścienie zaczęły pulsować i fala uderzeniowa ogarnęła samą wyspę. Magia była jak przezroczysta fala na wodzie, sunąca po całej powierzchni wyspy i pod nią. Impuls szedł za impulsem, aż magia rozeszła się pod kraterem. W oczach demonów w wiosce musiało to wyglądać, jakby magia zjadła wulkan. Z każdym impulsem coraz bardziej rozszerzała się nicość, zostawiając za sobą tylko pełgające złote iskierki tam, gdzie przed kilkoma chwilami był materialny świat. Dematerializacja dotarła do wybrzeża i poszła jeszcze dalej, dziesięć metrów w głąb oceanu, który przybył tu wraz z wyspą. Wkrótce nie było już nic oprócz płonącego w przestrzeni błękitu w pofalowanej nicości Przedpiekla. Qwan zwrócił się teraz do nich: „Musicie się skupić. Artemisie i Holly, zabierzcie nas do domu”. Artemis ścisnął mocno dłoń Holly. Już bliżej być ze sobą nie mogli. Ich umysły stanowiły jedność. Chłopiec odwrócił się i patrzył błękitnymi oczami na swoją przyjaciółkę. Holly, uśmiechając się, patrzyła na niego. - Pamiętam - powiedziała głośno. - Uratowałeś mi życie. Artemis uśmiechnął się do niej. - To się nigdy nie wydarzyło - odparł. Wtedy ich umysły i ciała zostały rozproszone i rozbite, aż do poziomu subatomowego, a potem wysłane błyskawicznie przez galaktyki i tysiąclecia. Przestrzeń i czas nie miały żadnej rozpoznawalnej formy. To nie było jak lot balonem nad linią wyznaczającą czas, nie można było powiedzieć: „Patrz, tam jest XXI wiek. Tu chcielibyśmy wylądować”. Wszystko, co istniało, było wrażeniem i uczuciem. Artemis musiał odciąć pragnienia setek demonów, które go otaczały, i skupić się na własnym wewnętrznym kompasie. Jego umysł i dusza tęskniły za własnymi, naturalnymi czasami, a on musiał tylko pójść tym śladem. Ta tęsknota była jak światło ogrzewające jego umysł, kiedy kierował się w tamtą stronę.

397 „Dobrze - myślał Qwan. - Kieruj się ku światłu”. „Czy to jakiś żart?” - spytał Artemis. „Nie - odparł Qwan. - Nie żartuję, kiedy muszę brać pod uwagę setki istnień”. „Zdrowa polityka” - pomyślał Artemis i zwrócił się ku światłu. Holly skoncentrowała się na tym, gdzie posadzić wyspę. To akurat było niewiarygodnie łatwe. Zawsze głęboko w sercu hołubiła wspomnienia z powierzchni ziemi, teraz mogła je wywołać. Jawiły się przed oczami jej duszy zadziwiająco wyraźnie. Pamiętała wycieczkę szkolną na miejsce, gdzie kiedyś leżała Hybras. Okiem umysłu widziała lekko pofalowany piasek na plaży, złoty, świecący w letnim słońcu. Widziała szarobłękitny przebłysk na grzbiecie delfina wyskakującego nad fale, żeby pozdrowić gości ze świata wróżek. Widziała usianą srebrem czerń wody, którą ludzie nazywali Kanałem Świętego Jerzego. Światło tych wspomnień ogrzało jej twarz. „Dobrze - przekazał jej Qwan. - Idź...” „Wiem. Muszę iść w kierunku światła”. Artemis próbował przełożyć te nowe doświadczenia na słowa, żeby móc je zapisać w dzienniczku. To było jednak bardzo trudne. Dla niego całkiem nowe doświadczenie. „Chyba się po prostu skupię na odnalezieniu moich czasów” - pomyślał. „Dobry pomysł” - pomyślał Qwan. 398 „Zamieniłeś się więc w posąg?” - to znów był Qweffor, który nie mógł się doczekać wiadomości z przeszłości. „Na niebiosa - narzekał Qwan. - Sam zobacz”. I wysłał swojemu staremu uczniowi zbiór odpowiednich wspomnień. Wszyscy w tunelu oglądali jak w kinie scenę tworzenia tunelu czasowego sprzed dziesięciu tysięcy lat. Oczami umysłu widzieli siedmiu czarowników unoszących się nad kraterem czynnego wulkanu - od gorąca chronił ich magiczny krąg. Był to widok wywołujący znacznie większe wrażenie niż zaimprowizowany krąg, który wcześniej oglądał Artemis. Czarownicy byli pewni swego, byli naprawdę znaczącymi postaciami, mieli na sobie wymyślne szaty. Ich magiczny krąg był kulą wielokolorowego światła. Co więcej - nie musieli sobie brudzić butów w pyle, bo unosili się siedem metrów nad kraterem wulkanu. Śpiewali coś głębokimi, basowymi głosami i kierowali piorun za piorunem magii w samo serce magmy, aż zaczęła się gwałtownie gotować. Kiedy czarownicy skupiali się na ogarnięciu czarem samego wulkanu, Abbot i jego towarzysz Bludwin wyleźli zza znajdującej się nieco dalej formacji skalnej. A chociaż skóry demonów znosiły bardzo wysokie temperatury, obaj obficie się pocili.

Mieli tylko ułamek sekundy, żeby zdać sobie sprawę z tego, jak idiotyczny i niedoskonały mieli plan. Obaj sabotażyści wyskoczyli zza formacji skalnej i ruszyli w kierunku znajdującego się niżej kręgu. Bludwin, którego matka natura obdarzyła podwójnym darem skretynienia i pecha, nie trafił w żadnego z czarowników w kręgu i spadł prosto do gotującej się lawy. Jego ciało podniosło nieco temperaturę powierzchniową lawy, nie znacząco, na tyle jednak, by zaburzyć równowagę czaru. Abbot rzucił się na Qweffora, wyrwał go z kręgu i pociągnął na krawędź krateru. Skóra Abbota zaczęła natychmiast parować, a biedny Qweffor, wciąż w magicznym otępieniu, był wobec demona bezradny jak dziecko. Wszystko to wydarzyło się w najgorszym momencie. Czar został uwolniony we wnętrzu wulkanu, a czarownicy, nawet jeśli chcieliby go zatrzymać, mieli takie same szanse, jak gdyby chcieli zatrzymać dłonią wodospad Niagara. Wzmocniona magią płyta twardej lawy zrobiła się czerwona, pomarańczowa i wspaniała - tak jak sam wulkan - i tryskała rzeką prosto w odwrócony kocioł błękitnej magii. Z grymasem na twarzach, głęboko nieszczęśliwi czarownicy zamienili topiącą się skałę w czystą moc, pompując energię z powrotem w ziemię. Lawa i powracająca fala magii porwały Abbota i Qweffora jednocześnie. Qweffor, który już znajdował się w niematerialnym stanie magicznym, rozpadł się i zamienił w chmurę gwiazd, ukształtowaną jak ciało, które zostały wchłonięte przez ciało Abbota. Abbot zwijał się w bólu, przez chwilę pociągając się za skórę, później został zagarnięty przez falę magii i zniknął. Czarownicy utrzymywali czar tak długo, jak potrafili, aż większa część wyspy została przeniesiona w inny wymiar. Lawa biła falami z głębi ziemi. Krąg był teraz złamany, a czarownicy nie potrafili opanować erupcji. Lawa odpychała ich krótkimi uderzeniami, jak niedźwiedź oganiający się od natrętnych owadów. Po potężnym uderzeniu czarownicy unieśli się spiralą w powietrze. Lecieli nierówną linią, ich płonące szaty dymiły. Wyspy już nie było, a całą magię zużyli na potężny czar; rozciągający się pod nimi ocean był gotów zmiażdżyć im kości. Istniała tylko jedna szansa na przeżycie. Qwan przywołał ostatnie iskry magii i rzucił Dotyk Gargulca. Wykorzystał jeden z podstawowych talentów czarowników i w locie wszyscy zostali zamienieni w kamień, runęli ku falującemu oceanowi razem, przewracając się i kręcąc w powietrzu, aż uderzyli w wodę. Jeden zginął natychmiast, bo odpadła mu głowa, dwóch straciło nogi i ręce, a pozostałych zabił szok. Wszystkich oprócz Qwana, który wiedział, co nadejdzie. Opadli na dno Kanału Świętego Jerzego, gdzie przez kilka tysięcy lat stanowili schronienie dla krabów i żyjątek morskich. „Przez kilka tysięcy lat - pomyślał Qweffor. - Może życie wewnątrz Abbota nie było takie złe?” A gdzie teraz jest Abbot? - zapytał Artemis. „Jest wewnątrz mnie - odparł uczeń. - Próbuje się wydostać”. „To dobrze - pomyślał Qwan. - Bo chcę z nim zamienić kilka słów”.

ROZDZIAŁ SZESNASTY W CELU

Tym razem materializacja okazała się bolesna. Oddzielenie od tysięcy świadomości sprawiło, że Artemis miał głębokie poczucie straty. Po raz pierwszy w życiu naprawdę gdzieś należał. Znał wszystkich, a wszyscy znali jego. Do końca świata będą ich łączyć więzy, chociaż konkretne szczegóły wspomnień reszty grupy już gasły. Artemis czuł się jak plaster, który jakiś olbrzym jednym ruchem odkleja od potwornie długiej nogi. Upadł i leżał na ziemi, cały drżąc. Dzielenie świadomości było czymś niezwykłym, a teraz czuł się tak, jakby tracił zdolność posługiwania się wieloma zmysłami, między innymi zmysłem równowagi. Otworzył oczy i zmrużył powieki w świetle słońca. Słońce! Byli na Ziemi. Ale gdzie i kiedy - to trzeba jeszcze sprawdzić. 402 Artemis obrócił się na brzuch, po czym powoli stanął na czworakach. Pozostali leżeli w kraterze, zdezorientowani jak on, ale żywi, sądząc po odgłosach i jękach. On sam czuł się całkiem dobrze, choć czuł mocny ból w lewym oku. Widział wszystko wyraźnie, ale w nieco zażółconych kolorach, jakby nosił jasne okulary przeciwsłoneczne. Holly, jak prawdziwy żołnierz, była już w pozycji stojącej i wypluwała pył z płuc. Kiedy oczyściła drogi oddechowe, pomogła Artemisowi wstać. Mrugnęła do niego. - Błękitne niebo. Udało się. Artemis skinął głową. - Być może. - Mrugnięcie zwróciło jego uwagę na lewe oko Holly. Miał wrażenie, że jednak nie udało im się przejść przez tunel bez zmian. - Popatrz na mnie, Holly. Zauważyłaś coś niezwykłego? - Mam nadzieję, że to nie ma nic wspólnego z dojrzewaniem - powiedziała Holly, uśmiechając się. Wtedy zauważyła... - Twoje oczy. Są inne. Jedno jest niebieskie, a drugie migdałowe. Artemis się uśmiechnął. - Twoje też. Zamieniliśmy się podczas przejścia. Tylko oczami, z tego, co widzę.

Holly chwilę się zastanowiła, a następnie sprawdziła dłońmi resztę swojego ciała. - Dzięki Bogu, wszystko inne jest na swoim miejscu. Tylko teraz mam ludzkie oko. 403 - Mogło być znacznie gorzej - powiedział Artemis. - Mogłaś podróżować z Mierzwą. Holly mrugnęła do niego. - Tak, nad tym musiałabym się zastanowić. W nowej gałce ocznej Holly rozbłysła mała błękitna iskierka magii, zmniejszając trochę rozmiar oka. - Już lepiej - westchnęła. - Potwornie mnie bolała głowa. Pewnie masz za małe oko. Może byś wykorzystał swoją podstępnie przejętą magię, żeby to poprawić? Artemis spróbował, zamknął oczy i się skupił. Nic się jednak nie wydarzyło. - Mam wrażenie, że przeszczep się nie przyjął. Pewnie wykorzystałem wszystkie zasoby magii w tunelu. Holly uderzyła go pięścią lekko w ramię. - Może magia przeszła na mnie. Ja się czuję wspaniale. Ten tunel był jak gigantyczna błotna kąpiel. Może i dobrze, że straciłeś zdolności magiczne. Ostatnią rzeczą, jakiej ludzie potrzebują na Ziemi, jest młody genialny przestępca o zdolnościach magicznych, który potrafi latać. - Co za szkoda - westchnął Artemis. - Możliwości są spore. - Dobrze - powiedziała Holly, ujmując jego głowę w dłonie. - Pozwól, że ja się tym zajmę. Z koniuszka palca, który zrobił się błękitny, coś wypłynęło i Artemis poczuł, że oko w oczodole nieco mu się powiększyło. Po policzku popłynęła mu jedna łza i ból głowy znikł. 404 - Szkoda, że sam tego nie mogłem zrobić. Zanurzenie w magii, chociaż na krótką chwilę, było po prostu... - Magiczne? Artemis się uśmiechnął. - Właśnie tak. Dzięki ci, Holly. Holly również się do niego uśmiechnęła. - Przynajmniej tyle mogę zrobić dla kogoś, kto dał mi nowe życie. Qwan i Numer Jeden już stali o własnych siłach. Stary czarownik próbował nie okazać, jak jest z siebie zadowolony, a Numer Jeden eksperymentalnie machał ogonkiem. - Nie wiadomo, co z tobą zrobił tunel - powiedział Artemis do Holly. - Ostatnim razem straciłem palec. A to był mój ulubiony palec. - Bardzo rzadko zdarza się to w moich tunelach - powiedział Qwan. - Moje tunele to piękna robota. Jeżeli pozostali czarownicy by żyli, dostałbym medal. - A tak przy okazji, gdzie jest Qweffor?

Qweffor był zakopany po szyję w stercie pyłu. Głową w dół. Qwan i Numer Jeden wyciągnęli go za buty. Teraz leżał, kaszląc i plując na ziemię. - Chcesz chusteczkę? - zapytał Numer Jeden. - Cały ten pył i śluz, który leci ci z nosa, okropnie wygląda. Qweffor otarł oczy wierzchem dłoni. - Zamknij się, Kurduplu! Numer Jeden zrobił krok do tyłu, ale okazało się, że to za mało. 405 - Kurduplu? - pisnął. - Ty nie jesteś Qwefforem, jesteś N'zallem! - Jestem Abbot! - ryknął demon, sięgając w górę i chwytając Numer Jeden mocno za gardło. - Nazywam się Abbot. Zanim Abbot skończył, Holly miała już w dłoni broń gotową do strzału. - Puszczaj go, Abbot! - krzyknęła. - Nie uciekniesz stąd. Nie masz dokąd uciec. Twojego świata już nie ma. Były przywódca demonów rozpłakał się jak dziecko. - Wiem, że go nie ma. Ten Kurdupel mi go zabrał! A teraz ja mu odbiorę życie. Holly oddała strzał ostrzegawczy ponad głową Abbota. - Następny dostaniesz między oczy, demonie. Abbot podniósł Numer Jeden i osłonił się nim jak tarczą. - Strzelaj teraz, głupi elfie. Zakończ nasze cierpienia. W Numerze Jeden nastąpiła zmiana. Na początku chlipał - to zwykłe zachowanie diabełka - ale teraz łzy wysychały mu na policzkach, a jego wzrok stwardniał. „Zawsze kiedy coś mi się dobrze układa, Abbot to rujnuje - pomyślał. - Mam dosyć tego demona. Niech sobie pójdzie”. Dla Numeru Jeden był to wielki przełom. Zazwyczaj gdy znajdował się w niekorzystnej sytuacji, myślał, że najlepiej będzie, jeśli się wycofa. Tym razem wyraził 406 życzenie, żeby ktoś inny zniknął. W końcu miał dosyć, odrzucił lęk i sprzeciwił się Abbotowi. - Chcę rozmawiać z Qwefforem - powiedział drżącym głosem. - Qweffora nie ma! - wrzasnął Abbot, plując przy okazji Numerowi Jeden w kark. - Została tylko jego magia. Moja magia! - Chcę rozmawiać z Qwefforem - powtórzył zakładnik, tym razem głośniej i dobitniej. Dla Abbota ta ostatnia niesubordynacja była jak wiatry, które podwiewają klapę na tyłku krasnala. Chociaż

nie miał już ani ziemi, ani lokajów, postanowił, że nie daruje diabełkowi bezczelności. Podrzucił Numer Jeden w górę tak, że ten zakręcił się w powietrzu, a kiedy spadał, Abbot chwycił go mocno za ramię. Numer Jeden wylądował twarzą w twarz z Abbotem, rogi demona łaskotały go w uszy. Abbot miał szeroko otwarte i pełne szaleństwa oczy, zęby ociekały mu śliną. - Długo nie pożyjesz, Kurduplu. Jeżeli Abbot uważnie spojrzałby na swojego jeńca, mógłby zauważyć, że oczy Numeru Jeden zaszły błękitem, a jego znaki świeciły. Abbot jednak, tak jak zwykle, był przejęty tylko własnym losem. Numer Jeden wyrwał się i chwycił Abbota za rogi. - Jak śmiesz! - powiedział Abbot z niedowierzaniem. Dotknięcie rogów demona oznaczało wyzwanie do walki. Numer Jeden patrzył wprost w oczy tego, który go pojmał. 407 - Powiedziałem, że chcę rozmawiać z Qwefforem. Abbot tym razem go usłyszał, bo głos nie należał do Numeru Jeden. Był to głos czystej magii, w którym bez wątpienia brzmiała. Abbot zamrugał. - Zobaczę... Zobaczę, czy jest. Było za późno na współpracę. Numer Jeden teraz nie popuści. Wysłał przez rogi magiczną sondę do wnętrza mózgu Abbota. Rogi zaświeciły błękitnie, a następnie zaczęły z nich odpadać duże, kruche płaty. - Uwaga na rogi - powiedział Abbot słabiutko, a po chwili uniósł oczy i przewrócił nimi. - Panie uwielbiają te rogi. Numer Jeden pogrzebał chwilę w głowie Abbota, aż odnalazł Qweffora śpiącego w ciemnym narożniku, w miejscu, które naukowcy nazwaliby układem limbicznym. „Problem polega na tym - uprzytomnił sobie Numer Jeden - że w jednej głowie jest miejsce tylko dla jednej świadomości. Abbot musi się udać gdzie indziej”. I tak powodowany instynktowną wiedzą i bez żadnego doświadczenia, Numer Jeden zwiększał świadomość Qweffora, aż się rozszerzyła do tego stopnia, że zajęła całe miejsce w mózgu. Idealnie nie pasowała, biedny Qweffor będzie więc cierpiał na tiki i ataki nagłej utraty kontroli nad funkcjami układu pokarmowego; zespół ten zostanie nazwany przez świat medyczny Zemstą Abbota. Qweffor będzie jednak kontrolował swoje ciało, przynajmniej na ogół. 408 Po kilku latach i trzech przesłuchaniach czarownikom wróżek uda się przenieść świadomość Abbota do formy życia niższego rzędu. Do ciała świnki morskiej, mówiąc dokładnie. Świadomość świnki morskiej zostanie wkrótce poddana świadomości Abbota. Czeladnicy uczący się czarów i magii będą się podczas staży

często bawić w rzucanie maleńkich mieczy do zagrody świnki i będą śmiać się do rozpuku, patrząc, jak maleństwo próbuje je podnieść. Qweffor zamrugał oczami Abbota. - Dzięki ci, Numerze Jeden - powiedział, stawiając małego czarownika na ziemię. - On był zawsze dla mnie za silny, ale teraz już go nie ma. Jestem wolny... - Qweffor przyjrzał się swoim nowym ramionom. - I mam muskuły. Holly opuściła broń i oparła dłoń na biodrze. - Sprawa załatwiona. Nie ma już chyba innych problemów? Artemis poczuł, że ziemia lekko drgnęła. Ukląkł na jedno kolano i położył płasko dłonie. - Nie wiem, jak ci to powiedzieć, Holly, ale chyba toniemy. Tonięcie okazało się nie tak poważne, jak się na początku wydawało. Oczywiście b y ł o poważne, bo ostatecznie wyspa tonęła. Niemniej jednak pomoc była niedaleko. 409 Holly zdała sobie z tego sprawę, kiedy ledwie dyszący komputer na nadgarstku nagle zabrzmiał rozmowami na kanałach SKR. „To niebo jest tylko projekcją - pomyślała. - Oni na nas czekają”. Nagle tam, gdzie przed chwilą jeszcze nie było niczego, pojawiły się nad wyspą setki pojazdów wróżek. Leciały w ich kierunku powietrzne karetki pogotowia, po chwili krążyły nad wyspą i szukały miejsc do lądowania. Małe stateczki powietrzne pilotowały olbrzymie platformy budowlane, a prosto do wulkanu wpadł prom policji Niższej Krainy. Prom miał kształt kropli i matową powierzchnię, trudno go było zauważyć nawet wtedy, kiedy wyłączył osłonę. - Czekali na nas - powiedział Artemis bez zdziwienia. - Tak mi się wydawało. Numer Jeden kichnął. - Nareszcie. Mam już dosyć tego wulkanu. Pewnie dobry miesiąc minie, zanim smród tego krateru wyparuje mi z płytek. - Nie, nie - Qwan pocieszył swojego nowego czeladnika. - Można magią przewentylować pory. To bardzo przydatny talent. Holly machała ramionami, żeby przywołać wahadłowiec, chociaż nie było takiej potrzeby. Urządzenia na pewno już przeskanowały, sklasyfikowały i sprawdziły bazę danych policji Niższej Krainy, znajdując akta każdego z ocalonych w pamięci komputera. 410 Prom okręcił się i cofnął w ich kierunku, siadając ogonem. Odrzut silników rysował ruchome linie w

popiele. - Ojej - ucieszył się Qwan. - Te statki są fantastyczne. Mały Lud nie próżnował. - Sporo się wydarzyło w ciągu dziesięciu tysięcy lat - powiedziała Holly, podnosząc ręce, żeby pokazać pilotowi, że nie ma broni. To znów prawdopodobnie nie było konieczne, ale teraz, kiedy Popędek jest komendantem policji, nie wolno niczego zakładać z góry. Z promu wystrzeliły cztery haki, przebiły się przez twardą warstwę pyłu i wcięły wprost w skałę. Kiedy haki się zakotwiczyły, pojazd wylądował. Tylne drzwi otworzyły się na boki i z rampy truchtem zbiegł Ogierek ubrany w specjalnie skrojony, czteronożny kombinezon SKR. Ruszył zboczem w kierunku Holly, robiąc kopytami dziury w zaschniętym popiele. - Holly! - powiedział, obejmując ją mocno ramionami. - Udało ci się wrócić. Wiedziałem, że ci się uda. Holly również uścisnęła serdecznie centaura. - A ja wiedziałam, że będziesz na mnie czekał. Ogierek objął ramionami plecy Artemisa. - Cóż, kiedy Artemis mówi, że jeszcze tu wróci, to wiemy, że nawet przestrzeń i czas go nie powstrzymają. - Ogierek przywitał się z Numerem Jeden i Qwanem. - Widzę, że przywieźliście ze sobą sporo gości. Holly się uśmiechnęła, białe zęby zabłysły w twarzy pokrytej popiołem. 411 - Setki. - Powinniśmy się kogoś obawiać? - Nie. Kilku zostało poddanych mesmeryzacji, ale wystarczy kilka sesji terapeutycznych i wszystko się wyprostuje. - Dobrze, przekażę to dalej - powiedział centaur. - Teraz musimy natychmiast przerwać to powitanie i wsiadać na pokład. Mamy trzydzieści minut, żeby tę wyspę zatopić i spakować cały obiekt. „Obiekt? - pomyślał Artemis. - Mieli czas, żeby zorganizować obiekt? Jak długo nas nie było?” Weszli na rampę i przypięli się pasami bezpieczeństwa do kubełkowych żelowych foteli z tyłu skromnie wyposażonego promu. Nie był to pojazd komfortowy, miał tylko siedzenia i półki na broń. Wróżka z oddziałów medycznych przeskanowała każdego z nich po kolei, a następnie zrobiła im domięśniowo zastrzyk przeciwbakteryjny i wzmacniający, na wypadek gdyby przez ostatnich dziesięć tysięcy lat na Hybras nastąpiła ewolucja jakichś nowych zmutowanych wirusów. Wróżka z oddziału medycznego była prawdziwą profesjonalistką, nie mrugnęła nawet okiem, badając Qwana i Numer Jeden, choć nigdy w życiu nie widziała kogoś takiego jak oni. Ogierek usiadł tuż obok Holly. - Nie uwierzysz, jak fantastycznie cię znowu zobaczyć, Holly. Sam poprosiłem o ten przydział. Jestem

teraz na przepustce z Sekcji Ósmej. Ten cały obiekt to mój własny pomysł i projekt. Największy, nad którym 412w życiu pracowałem, gotowy do zwinięcia w trzydzieści minut. Wiedziałem, że wrócisz. Holly myślała przez chwilę nad tym, co usłyszała. „Miałam być jakimś przydziałem?” Prom zakołysał się na kotwicach i oderwał od ściany krateru. Kilka sekund później wystrzelili w górę jak kula z pistoletu. Wibracja była tak duża, że przez chwilę wszystkim dzwoniły zęby, ale prom miał już wysunięte z obu stron płetwy stabilizacyjne i drgania ustały. - Cieszę się, że to już koniec tego wulkanu - powiedział Numer Jeden, starając się, żeby to zabrzmiało jak mimochodem rzucona uwaga, chociaż leciał wewnątrz metalowej kropli. W końcu to nie był jego pierwszy w życiu lot. Ogierek oparł dłoń na bulaju i spojrzał w dół. - Uwierz mi, że naprawdę widzisz go ostatni raz w życiu. Kiedy tylko uda nam się wszystkich zabrać z wyspy, maszyny budowlane laserami potną ją na kawałki. Najpierw wyspę potniemy, a potem za pomocą zdalnego sterowania spuścimy powietrze z boi pod jej dnem. Będziemy ją opuszczać powoli. Dzięki temu nie wytworzy się fala tsunami. Samo poruszenie takich mas wody wystarczyłoby, żeby w kierunku Dublina popłynęły potężne grzywacze, ale odparowaliśmy wodę. Kiedy wyspa zatonie, będziemy mogli spakować osłony i ruszać do domu. - Aha - powiedział Numer Jeden, który nie zrozumiał zbyt wiele z tego, co przed chwilą usłyszał. 413 Artemis wyjrzał przez bulaj, na którym opierał łokieć. Na wyspie ekipy ratunkowe prowadziły demony na pokłady promów. Kiedy wahadłowce odlecą, wszyscy włączą osłony i znikną z pola widzenia. - Poważnie nas przestraszyłaś, Holly - zaśmiał się Ogierek. - Trzydzieści kilometrów od celu. Musieliśmy przypiec pilotom tyłki, żeby się tu jak najszybciej znaleźli i odpalili te projekcje. Na szczęście jest wcześnie rano, a przypływ się jeszcze nie rozpoczął. Mamy jakieś pół godziny, zanim pojawią się pierwsze łodzie rybackie. - Rozumiem - powiedziała powoli Holly. - Spory budżet. Popędek musi pluć ogniem. Ogierek prychnął. - Popędek? Może pluć czymkolwiek chce i z któregokolwiek końca. Kilka lat temu wylali go z policji. Zdajesz sobie sprawę, że ten zdrajca chciał pozwolić na to, by cała Ósma Rodzina wymarła? Ten kretyn nawet napisał to czarno na białym w okólniku. Holly ścisnęła mocno oparcie fotela. - Kilka lat temu? Jak długo nas nie było? Ogierek strzelił z palców. - Cóż, że tak powiem. Miałem wam tego nie mówić, ale mi się wypsnęło. Przepraszam. Wiesz, nic

poważnego, żadne tam tysiąc lat. - Jak długo, Ogierku? - Holly nie ustawała. Centaur myślał o tym przez chwilę. - Dobra. Nie było was trzy lata. Qwan sięgnął dłonią w kierunku Artemisa i klepnął go w ramię. 414 - Trzy lata! Niezła jazda, Błotny Chłopcze. Musisz mieć bystry umysł, że nas tak niedaleko rzuciło. Nie spodziewałem się, że wylądujemy w tym stuleciu. Artemis był zdumiony. Trzy lata! Rodzice nie widzieli go trzy lata. Jakie tortury musieli przejść? I jak im to teraz wynagrodzić? Ogierek próbował wypełnić pełną konsternacji ciszę nowinami. - Mierzwa pilnuje firmy detektywistycznej. Co więcej, firma ma się świetnie. Przyjął nowego partnera. Nie zgadniecie kogo. Doodaha Daya. Kolejny kryminalista nawrócony na dobrą drogę. Poczekaj, aż się dowie, że już jesteś. Dzwoni do mnie codziennie. Mam łeb jak bania od wyjaśniania fizyki kwantowej krasnalowi. Holly wzięła Artemisa za rękę. - Na to można spojrzeć tylko w jeden sposób, Artemisie. Pomyśl, ile istnień ocaliłeś. To na pewno jest warte kilku lat nieobecności. Artemis mógł patrzeć tylko prosto przed siebie. Śmierć w tunelu czasowym byłaby prawdziwym nieszczęściem; to było jeszcze gorsze nieszczęście. Co można powiedzieć? Jak się usprawiedliwić, jak wszystko wyjaśnić? - Muszę wracać do domu - powiedział wreszcie jak prawdziwy czternastolatek. - Ogierku, podaj pilotowi, gdzie mieszkam. Centaur zachichotał. - Jakby funkcjonariusz SKR nie wiedział, gdzie mieszka Artemis Fowl. Prawdę mówiąc, nie ma takiej 415 potrzeby. Ktoś czeka na ciebie na brzegu. Już od dłuższego czasu. Artemis przylgnął czołem do szyby. Nagle poczuł się bardzo zmęczony, jakby naprawdę przez te lata nie spał. W którym miejscu zacząć wyjaśnianie wszystkiego rodzicom? Wiedział, jak się muszą czuć - właśnie tak, jak on się czuł, kiedy zaginął jego ojciec. Może już ogłoszono jego śmierć, tak jak ojca? A chociaż jego powrót przyniesie wszystkim radość, ból zawsze pozostanie mimo radości. Ogierek zwrócił się teraz do demonów. - Kim jest ten maleńki? - zapytał, łaskocząc Numer Jeden pod brodą. - Ten maleńki to Numer Jeden - odparł Qwan. - To obdarzony największą mocą czarownik na tej

planecie. Mógłby przypadkiem usmażyć ci mózg, na przykład gdybyś łaskotał go pod brodą, a on by się wkurzył. Centaur szybko cofnął rękę. - Rozumiem. Podoba mi się. Na pewno będziemy się świetnie dogadywać. Dlaczego nazywają cię Numer Jeden? Czy to jakaś ksywa? Numer Jeden czuł płynącą w żyłach magię, czuł ciepło i komfort. - Tak się nazywałem jako diabełek. Ale przemyślałem sprawę i chyba zatrzymam to imię. Qwan był zdziwiony. - Co takiego? Nie chcesz imienia zaczynającego się na QW? Tego wymaga tradycja. Przez dłuższy czas nie mieliśmy Qwandriego. A co powiesz na Qwertiego? 416 Numer Jeden pokręcił głową. - Jestem Numer Jeden. To imię mnie wyróżniało, zawsze byłem inny. Teraz jestem wyjątkowy. Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy ani dokąd zmierzamy, ale już czuję się tu bardziej w domu niż kiedykolwiek w życiu. Ogierek podniósł oczy. - Wybaczcie, muszę lecieć po chusteczkę. Naprawdę myślałem, że wy, demony, jesteście stoikami i kochacie wojnę. A ten mały gada jak z jakiegoś taniego romansidła. - Ten mały, który mógłby ci usmażyć mózg - przypomniał mu Qwan. - Jak z taniego romansidła, które skądinąd uwielbiam - powiedział Ogierek, powoli się wycofując. Numer Jeden uśmiechał się zadowolony z siebie. Żył, a poza tym pomógł uratować wyspę. W końcu znał swoje miejsce na tym świecie. Teraz, kiedy uporali się z Abbotem, będzie mógł ułożyć sobie życie, jak chce. A pierwszą rzeczą, którą zrobi, kiedy wszystko się trochę uspokoi, będzie odnalezienie demonicy z czerwonymi znakami, takimi jak jego własne. Może będzie chciała z nim zjeść kolację. Ugotowaną kolację. Być może będą mieli sobie coś do powiedzenia. Prom pomknął w poranne niebo, zrzucając na chwilę osłony. Z fal wyłoniły się ostre skały wybrzeża Irlandii, rozświetlone rozbłyskami porannego słońca. Będzie piękny dzień. Daleko na północy było widać chmury, ale dzisiaj na pewno nikt nie będzie siedział w domu. 417 Wokół zatoczki zobaczyli kilka budynków mieszkalnych, a w porcie kształtem przypominającym końskie kopyto rybacy przygotowywali sieci do porannego połowu. - Twój przystanek, Artemisie - powiedział Ogierek. - Zostawimy cię na nabrzeżu, za falochronem. Zadzwonię za kilka dni, żebyśmy mogli o wszystkim porozmawiać. - Centaur położył mu rękę na ramieniu. - Mały Lud dziękuje ci za wszystko, co zrobiłeś, ale wiedz, że to, czego się dowiedziałeś, jest tajne. Nie wolno

ci niczego zdradzić nawet rodzicom, Artemisie. Będziesz musiał coś wymyślić, byle im nie powiedzieć prawdy. - Oczywiście - zapewnił Artemis. - To dobrze. Nie muszę ci tego powtarzać, wiem. Tak czy inaczej, człowiek, którego szukasz, jest tam, w tym małym domku z żaluzjami w oknach. Pozdrów go ode mnie. Artemis skinął głową lekko otępiały. - Pozdrowię. Pilot obniżył lot i wahadłowiec zniknął z pola widzenia za opuszczonym kamiennym budynkiem. Kiedy się upewnił, że nikogo nie ma w zasięgu wzroku, pilot zapalił zielone światło nad tylnymi drzwiami. Holly pomogła Artemisowi wygramolić się z fotela. - Kiedyś moglibyśmy się po prostu spotkać - powiedziała. Artemis się zaśmiał. - Wiem. Zawsze musi być jakiś kryzys. 418 - Jeżeli nie gangi goblinów, to podróżujące w czasie demony. - Holly pocałowała go w policzek. - To pewnie było niebezpieczne. Jesteś jak młody wulkan. - Mam wszystko pod kontrolą. Mniej więcej. Holly pokazała palcem na swoje nowe niebieskie oko. - Od teraz zawsze będziemy częścią siebie. Artemis stuknął palcem w policzek pod swoim migdałowym okiem elfa. - Będę cię miał na oku. - Czy to był żart? Nie do wiary, ty się zmieniasz. Artemis był nieco oszołomiony. - Podobno mam prawie osiemnaście lat. - Boże, ratuj! Artemis Fowl uprawniony do głosowania. Artemis zachichotał. - Głosuję od lat. - Dotknął dłonią elfickiego telefonu. - Zadzwonię do ciebie. - Czuję, że będziemy mieć sporo do obgadania. Objęli się krótko, ale mocno, i Artemis zszedł po rampie. Zrobił trzy kroki i obejrzał się za siebie, ale zobaczył tylko niebo i morze. Tego poranka w nadmorskim miasteczku Duncade Artemis Fowl przedstawiał sobą dziwny widok. Samotny nastolatek w poszarpanym garniturze, zostawiający za sobą ślad wulkanicznego popiołu, kiedy wspiął się na kamienny falochron przy molo i potykając się, szedł deptakiem.

419 Widział przed sobą grupkę ludzi opartych o betonowy poler. Rybak z wystrzępioną brodą opowiadał niewiarygodną historię o sześciometrowej fali, którą widział minionej nocy i która zanim dotarła do brzegu, najzwyczajniej wyparowała. Opowiadał ładnie, gestykulując, machając rękami jak wiatrak i wydając dramatyczne odgłosy. Słuchacze kiwali głowami, a kiedy nie patrzył, robili do siebie oko, mając na myśli trzeźwość rybaka. Artemis nie zwrócił na nich uwagi. Szedł dalej wzdłuż nabrzeża w kierunku domku z doniczkami pod okiennicami. „Skrzynki na doniczki? Kto by pomyślał”. Na framudze był panel z klawiaturą - w takiej wiosce wyglądała trochę nie na miejscu, ale Artemis wiedział, że jest niezbędna. Wystukał na klawiaturze własną datę urodzenia: zero, jeden, zero, dziewięć i wyłączył wewnętrzny system alarmowy. W środku było ciemno, kotary były zaciągnięte, a światła wyłączone. Artemis wszedł do spartańsko urządzonego pokoju, obok znajdowała się wygodna kuchnia: jedno krzesło i drewniany wiejski stół. Nie było telewizora, tylko ściana zwykłych półek z książkami z różnych dziedzin. Kiedy oczy Artemisa przyzwyczaiły się do półmroku, dojrzał kilka tytułów, między innymi Gormenghast, Sztuka wojny i Przeminęło z wiatrem. - Zaskakujesz mnie, stary przyjacielu - mruknął Artemis pod nosem, sięgając, by dotknąć grzbietu Moby Dicka. 420 Kiedy przesuwał dłonią po wyciśniętych na skórzanej okładce literach tytułu, na czubku palca ujrzał mały czerwony punkcik. - Wiesz, co to jest? - odezwał się za jego plecami niski głos, grzmiący jak ruszająca lawina kamieni. Jeżeli grzmot błyskawicy mógłby przemówić, jego głos zabrzmiałby właśnie tak. Artemis skinął głową. To nie była pora na wybuchy emocji ani na gwałtowne ruchy. - To dobrze. A zatem wiesz, co będzie, jeśli mnie zdenerwujesz. Znów skinienie głową. - Świetnie. Cieszę się, że się dogadujemy. A teraz zapleć dłonie za głową i obróć się powoli. Artemis zrobił, co mu kazano, i stanął twarzą w twarz z potężnym brodatym mężczyzną, o długich, poprzetykanych siwizną włosach związanych w kucyk. Twarz mężczyzny była znajoma, ale jakaś inna. Wokół oczu zauważył więcej zmarszczek, a przez środek czoła biegła głęboka bruzda. - Butler? To ty się chowasz za tymi włosami i brodą? Butler cofnął się o krok jak rażony piorunem. Zrobił wielkie oczy i gwałtownie przełknął ślinę, jakby mu zaschło w ustach. - Artemisie? Czy to... Ile ty masz lat?! Zawsze myślałem, że...

- To tunel czasu, stary przyjacielu - wyjaśnił Artemis. - Ja widziałem cię zaledwie wczoraj. 421 Butler wciąż nie dawał się przekonać. Podszedł szybko do okna i odsłaniając je gwałtownie, zerwał kotary razem z karniszami. Nasączone czerwienią promienie słońca zalały małe pomieszczenie. Butler odwrócił się do swojego młodego gościa i ujął twarz chłopca w dłonie. Potężnymi kciukami starł brud z policzków i oczu Artemisa. Mało się kolana pod nim nie ugięły, kiedy odczytał, co kryje się w jego oczach. - Artemisie, to ty. A ja już myślałem... Nie, nie. Wiedziałem, że wrócisz. - Po chwili dodał z większą wiarą: - W i e d z i a ł e m . Cały czas wiedziałem. Ochroniarz objął Artemisa potężnymi ramionami, które mogłyby zmiażdżyć kark niedźwiedzia. Artemis przysiągłby, że słyszał chlipnięcie, ale kiedy Butler go puścił, był znowu sobą. - Wybacz mi tę brodę i włosy, Artemisie. Starałem się wtopić w tłum. A jak tam twoja… hm... wycieczka? Artemis poczuł łzy szczypiące go pod powiekami. - Cóż... Pełna wrażeń. Gdyby nie Holly, nie udałoby się nam wrócić. Butler przyglądał się oczom Artemisa. - Coś się zmieniło. Boże, twoje oczy! - Tak. Dostało mi się oko Holly. To trochę skomplikowana historia. Butler skinął głową. - Później sobie wszystko opowiemy. Teraz trzeba załatwić kilka telefonów. - „Telefonów”? Więcej niż jeden? 422 Butler sięgnął po słuchawkę telefonu bezprzewodowego. - Trzeba oczywiście zadzwonić do twoich rodziców, ale powinienem też przekręcić do Minerwy. Artemis był zdziwiony. Przyjemnie. - Do Minerwy? - Tak. Była tu już kilka razy. Tak naprawdę spędza tutaj zawsze ferie szkolne. To ona zachęciła mnie do czytania powieści. - Rozumiem. Butler skierował antenę słuchawki w Artemisa. - Wciąż tylko „Artemis to”, „Artemis tamto”. Zrobiła z ciebie kogoś szczególnego. Będziesz musiał się mocno postarać, żeby jej nie rozczarować. Artemis głośno przełknął ślinę. Liczył na święty spokój, a tu od razu nowe wyzwanie.

- Oczywiście trochę podrosła, chociaż ty nie bardzo - mówił dalej Butler. - I wypiękniała. Języczek ma cięty jak miecz samuraja. Ta młoda dama mogłaby grać z tobą w szachy na pieniądze i musiałbyś mieć pełny portfel. „Choć z drugiej strony - pomyślał Artemis - nic tak nie utrzymuje człowieka w formie jak ciągłe wyzwania. Szachy jednak zostawmy na później”. - A rodzice? - Dopiero co wyjechali. Siedzieli tu cały weekend. Kiedy mogą, zatrzymują się w hoteliku w miasteczku. - Butler położył dłoń na ramieniu Artemisa. - Tych kilka ostatnich lat. To było dla nich straszne. Wszystko im opowiedziałem, Artemisie. Musiałem. 423 - I uwierzyli ci? Butler wzruszył ramionami. - Bywają dni, że wierzą. Martwią się, kiedy im opowiadam historie o wróżkach. Są chyba przekonani, że oszalałem z poczucia winy. I chociaż wróciłeś, nic już nie będzie takie jak dawniej. Potrzeba cudu, żeby wymazać im z pamięci moje opowieści oraz ich cierpienia. Artemis powoli skinął głową. C u d . Podniósł rękę. Miał przeciętą skórę na dłoni, zranił się, przechodząc przez kamienny mur przy molo. Artemis skupił swój umysł i z koniuszków jego palców wyłoniło się pięć błękitnych iskierek i zaczęło pracować nad przeciętym naskórkiem, wymazując skaleczenie, jak szmatka ściera brud. Miał w sobie więcej magii, niż się spodziewał. - Może da się załatwić jakiś cud. Butler nie mógł się nadziwić. - To jakaś nowa sztuczka - powiedział lakonicznie. - W tunelu czasu trafiło mi się coś więcej niż oko Holly. - Rozumiem - odparł Butler. - Tylko nie rób tego w obecności bliźniaków. - Nie martw się - pocieszył go Artemis. - Nie będę. - Jego umysł przetwarzał to, co powiedział Butler. Jakich bliźniaków? Butler z uśmiechem na ustach wykręcił numer posiadłości Fowlów. - Może dla ciebie czas stanął, wielki bracie, ale dla innych biegł zwykłym torem. 424 Artemis podszedł niepewnie do jedynego krzesła w pokoju i usiadł ciężko. „Wielki bracie?” - pomyślał i wtedy... „Bliźniaki!”

SPIS RZECZY

Rozdział pierwszy Skok w nadprzeszłość 5 Rozdział drugi Doodah Day 22 Rozdział trzeci Pierwsze wrażenie 65 Rozdział czwarty Misja bez szans 98 Rozdział piąty W potrzasku 134 Rozdział szósty Do baru wchodzi krasnal 154 Rozdział siódmy Dziecinnie łatwa przejażdżka 163 Rozdział ósmy Uderzenie 194

Rozdział dziewiąty Całkiem na odwrót 241 Rozdział dziesiąty King Kong 259 Rozdział jedenasty Windą do nieba 278 Rozdział dwunasty Serce z kamienia 300 Rozdział trzynasty Poza czasem 332 Rozdział czternasty Przywódca stada 343 Rozdział piętnasty Znów w domu, znów w domu 382 Rozdział szesnasty W celu 402