Collins Dani - Miesiąc na Hawajach

SAVE OFFLINE

Dani Collins

Miesiąc na Hawajach Tłumaczenie: Monika Łesyszak HarperCollins Polska sp. z o.o. Warszawa 2020

Tytuł oryginału: Claiming His Christmas Wife Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2018 Redaktor serii: Marzena Cieśla Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla © 2018 by Dani Collins © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2020 Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Harlequin i Harlequin Światowe Życie są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji. HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25 www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-5541-7 Konwersja do formatu EPUB, MOBI: Katarzyna Rek / Woblink

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Pan Travis Sanders? – spytał damski głos w słuchawce. – Tak – potwierdził krótko, niecierpliwie czekając, aż nieznajoma przejdzie do rzeczy. Asystentka przerwała mu ważną konferencję, prosząc o odebranie pilnego telefonu. – O co chodzi? – O Imogen Gantry. Czy to pańska żona? Travis zesztywniał. Na dźwięk jej imienia oblała go fala gorąca. Po czterech latach od rozwodu nie powinien go usłyszeć. – Była – odrzekł ściszonym głosem, rozglądając się nerwowo dookoła. – Czy jest pani dziennikarką? – Usiłuję zlokalizować kogoś z jej rodziny. Dzwonię ze szpitala… – Podała nazwę jednej z niedofinansowanych nowojorskich publicznych placówek o fatalnej reputacji. Obudziła

w

nim

dawny

gniew.

Z

trudem

chwytał

powietrze. W uszach mu szumiało. Zacisnął powieki, lecz widział ją przed sobą, roześmianą, z figlarnym błyskiem w oku. Ogniste włosy otaczały śnieżnobiałą skórę płomienną aureolą. Zjawiskowo piękna, zerkała na niego spod rzęs zamglonymi z pożądania oczami, to znów z gniewnym błyskiem w oku. Ostatnim razem robiła wrażenie bezradnej i kruchej. Szybko pojął, że to tylko pozory, co wcale mu nie pomogło zaakceptować tego, co później nastąpiło.

Czyżby odeszła na zawsze? Powiedział, że nie chce jej więcej widzieć, ale skrycie liczył na jej powrót. Głos rejestratorki dobiegł go jakby z bardzo daleka: – Zasłabła na ulicy. Ma gorączkę i straciła przytomność. Czy bierze jakieś leki? Oczekuje na leczenie, ale… – Nie umarła? Pytanie Wytrawna

zabrzmiało

tak,

manipulatorka

jakby

życzył

zawsze

jej

go

śmierci.

szokowała

nieprzewidywalnością. Gdyby ją dopadł, zabiłby ją własnymi rękami. – Dlaczego trafiła właśnie do tego szpitala? – dopytywał z niedowierzaniem. – Przypuszczalnie przywieziono ją do najbliższego. Nie ma telefonu. W jej torebce znalazłam tylko pańskie nazwisko. Potrzebujemy dokumentów ubezpieczeniowych i historii jej chorób. Czy mógłby pan je dostarczyć? – Proszę zadzwonić do jej ojca. – Podszedł do drzwi sekretariatu i poprosił asystentkę: – Znajdź ojca Imogen Gantry. Działa w branży wydawniczej. Ma jakieś imię na W. Może William? Nigdy go nie spotkał. Imogen wspomniała go zaledwie raz czy dwa. Nic o niej nie wiedział. Ich małżeństwo trwało tylko chwilę. –

Wallace

Gantry?

–

spytała

asystentka,

wskazując

informację na ekranie komputera. – Zmarł kilka miesięcy temu. Wcześniej stracił żonę i starszą córkę. Przeżyła go tylko młodsza, Imogen.

Wspaniale! Wolałby nie zostać wciągnięty z powrotem w

jej

orbitę,

ale

nie

pozostało

mu

nic

innego,

jak

odpowiedzieć: – Przyjadę tak szybko, jak to możliwe. Imogen pamiętała, że usiadła na krawężniku, bynajmniej nie

przy

ogrodzie

różanym

rodzinnej

rezydencji

wśród

wypielęgnowanych trawników pod stuletnimi wiązami. O nie! Wylądowała na mokrym, zaśmieconym, cuchnącym chodniku w centrum miasta. Pomyślała, że zaraz jakiś samochód przejedzie jej po nogach albo ochlapie błotem. Nie dbała o to. Głowa jej pękała, ucho potwornie bolało. Tłumaczyła sobie, że nie mogła dostać zapalenia ucha. Chorują na nie dzieci, nie dorośli. Jej siostra czasami na nie zapadała, ale ona nie. Musiała usiąść, zanim upadnie. Podobno gorączka to naturalny sposób obrony organizmu przed wirusami. Dlaczego w jej przypadku nie zadziałał? I kto mdleje z tak błahych powodów? Mimo wszystko straciła ostrość widzenia. Nie zważała na to, że topniejący śnieg moczy jej ubranie. Pomyślała, że umiera.

Ojciec

życzyłby

jej,

żeby

zdechła

jak

pies

w rynsztoku. Travis też pewnie by uważał, że dostała to, na co zasłużyła, ale nigdy się nie dowie. Nie widziała powodu, żeby toczyć przegraną batalię. Z ulgą dała za wygraną. Dlaczego nigdy wcześniej nie spróbowała? A więc umarła. Nie trafiła do nieba, raczej do piekła. Wszystko ją bolało. W chorym uchu bulgotał jakiś płyn. Drugie, nadwrażliwe,

wychwytywało szelest materiału i dalekie odgłosy rozmowy. W ustach jej zaschło. Spróbowała coś powiedzieć, ale wydała tylko żałosny jęk. Ktoś położył jej rękę na ramieniu. Gdy ją cofnął, odniosła wrażenie niepowetowanej straty. Usłyszała kroki, a potem męski głos: – Budzi się. Znała ten głos. Oczy ją zapiekły. Strach i poczucie winy spowodowały nieznośny ucisk w piersiach. Z całą pewnością poszła do piekła. Ktoś

podszedł

do

niej

lżejszym,

szybszym

krokiem.

Otworzyła oczy. Zmrużyła je pod wpływem światła. Potem zobaczyła jasny, gustownie urządzony, sterylny pokój, taki, jaki zajmował jej ojciec w prywatnej klinice przez ostatnich kilka miesięcy życia. Umieszczono ją tu z powodu zapalenia ucha? Powinni dać jej receptę i odesłać jak najprędzej. Usiłowała wytłumaczyć, że nie stać jej na takie luksusy, ale zdołała tylko jęknąć: – Nie… – Proszę jeszcze nie próbować mówić – upomniała ją z uśmiechem macierzyńska, śniada pielęgniarka w bieli. Ujęła jej dłoń, zmierzyła puls, sprawdziła temperaturę. W końcu orzekła: – O wiele lepiej. Imogen ledwie widziała zarys jego postaci kątem oka. Nie odważyła się odwrócić głowy z obawy przed bólem. – Jak tu trafiłam? – zdołała wyszeptać.

– Wody? – Pielęgniarka podała jej zagiętą słomkę, jakich w dzieciństwie zabraniano jej używać jako zbyt pospolitych. Ledwie upiła dwa łyki, zabrała ją z powrotem. – Na razie wystarczy. Poinformuję doktora, że się pani obudziła. Potem damy pani więcej picia i może coś do jedzenia. – Od jak dawna tu leżę? – Przywieziono panią wczoraj. Półtorej

doby

w

drogiej

klinice

przy

niebotycznych

długach! Pielęgniarka

wyszła,

posyłając

uśmiech

gościowi

po

drugiej stronie łóżka. Imogen

ponownie

zacisnęła

powieki

w

dziecinnym

odruchu obrony przed rzeczywistością. Wszystko szło fatalnie. Może jej ojciec miał rację, twierdząc, że jest z gruntu zła. Obok zaszurały buty. Poczuła, że pochyla się nad nią. Usłyszała jego westchnięcie, jakby odgadł, że próbuje go uniknąć w jedyny dostępny sposób. –

Dlaczego

tu

przyjechałeś?

–

spytała

schrypniętym

głosem. W marzeniach spotykała go w znacznie przyjemniejszym miejscu: w kawiarni lub w plenerze z pięknym widokiem. Wręczała mu czek na sumę, którą jej wypłacił zgodnie z umową rozwodową – pieniądze, które niewątpliwie jego zdaniem wyłudziła. I znajdowała odpowiednie słowa, żeby wyjaśnić,

dlaczego

je

wzięła,

żeby

jej

wybaczył

albo

przynajmniej zrozumiał. Skoro ją odwiedził, może nie miał o niej aż tak złego zdania? Może jednak mu na niej troszeczkę zależało? Czy się

o nią martwił? Na

dźwięk

odsuwanego

zamka

otworzyła

oczy

z ciekawości i zaraz z powrotem je zamknęła na widok czerwonej torebeczki po matce. Zawierała cały jej dobytek: prawo jazdy, kartę debetową, klucz do pokoju, jedyne zdjęcie z mamą i siostrą i świadectwo ślubu z Travisem Sandersem. – Grzebałeś w moich rzeczach? – spytała. –

Pielęgniarka

szukała

kontaktu

z

twoją

rodziną

–

odburknął. Imogen nie wychwyciła w jego głosie ani śladu dawnego ciepła ani intrygującego południowego akcentu. Załamał ją do reszty. Przez całe życie słyszała dezaprobatę w głosie sąsiadów, nauczycieli, wreszcie kochanego tatusia. Obojętne słowa byłego męża przelały czarę goryczy. Nie obchodziło go, że nikt inny nie pozostał jej na świecie. Wspominał ich krótkotrwałe małżeństwo z odrazą, o ile w ogóle o niej myślał. – To mój jedyny dowód tożsamości – wyjaśniła. – A świadectwo urodzenia? Spaliła je wiele lat temu w odruchu dziecinnego buntu po kłótni z ojcem. Chciała zasłonić oczy, ale nie miała siły. Poza tym, kiedy uniosła ramię, spostrzegła, że tkwi w nim dren. Popatrzyła na kroplówkę, na sufit i w końcu na niego. Z biegiem lat jeszcze wyprzystojniał. Był gładko ogolony. Dawniej jednodniowy zarost i zmierzwione jej palcami włosy nadawały mu ludzkiego wyglądu. Pamiętała nagi, rozgrzany tors, gdy dociskał ją do prześcieradła.

Nie odnalazła w nim dawnego ciepła. Rysy mu się wyostrzyły

i

stwardniały.

Usta,

niegdyś

zdolne

do

szelmowskiego uśmieszku, zacisnął w prostą, wąską kreskę. Szare oczy patrzyły na nią jak na brudną szmatę. Tak też się czuła. Podczas gdy Travis… Samo jego imię budziło w niej tęsknotę. I wyrzuty sumienia. Dlaczego wciąż błądziła? Czemu zrażała do siebie ludzi, podczas gdy marzyła tylko o odrobinie miłości, zwłaszcza ze strony najbliższych? Chyba naprawdę nisko upadła, skoro pozwoliła sobie na takie rozrzewnienie. Postanowiła wziąć się w garść. – Do kogo mógłbym zadzwonić? – zapytał, patrząc na nią obojętnie. Niegdyś uważała te oczy za ciepłe i bystre. Pochlebiało jej, że skupiał na niej całą uwagę. Wypełniał bolesną uczuciową pustkę. Teraz widziała w nich tylko chłód, jak w niebieskich oczach ojca. Nic dla niego nie znaczyła. Absolutnie nic. – Dość już zrobiłaś – odrzekła, pewna, że to on przeniósł ją do tej ekskluzywnej placówki. Przeniosła wzrok na okno. Padający śnieg okrywał krajobraz niczym biały koc. – Drobiazg – rzucił krótko. Czyżby oczekiwał podziękowania za uratowanie życia kosztem dalszego zubożenia? – Nie prosiłam cię o pomoc – przypomniała, mimo że nosiła w torebce akt ślubu, a nie rozwodu.

– Przyjeżdżając tu, myślałem… Nieważne, pomyliłem się. Ty, Imogen, jesteś moją jedyną życiową pomyłką. Wiesz o tym?

ROZDZIAŁ DRUGI Travis słyszał, jak Imogen wstrzymuje oddech. Widział, jak robi wielkie oczy. Nie miał wyrzutów sumienia, że kopnął leżącą. Mówił prawdę, a ona nie okazała ani odrobiny wdzięczności. Powinien

był

odłożyć

słuchawkę,

słysząc

nazwisko

samolubnej i przebiegłej nowojorskiej księżniczki. Oczywiście w tej chwili na nią nie wyglądała. Jak to możliwe, że wylądowała

na

przeładowanym

oddziale

ratunkowym,

dysponującym zbyt małą ilością personelu? – Dobrze, że kazałem cię tu przewieźć. Zgarnęli cię przemarzniętą z zabłoconego chodnika. Co robiłaś w tej części miasta? – Gdybym ci powiedziała, nie uwierzyłbyś. – Zielone oczy popatrzyły na niego jakby z wahaniem, ale zaraz umknęła wzrokiem w bok. Podejrzewał, że bierze narkotyki. Nie znalazł innego wyjaśnienia, ale testy niczego nie wykazały. Miała gorączkę i ostre zapalenie ucha. Na szczęście dożylne antybiotyki zadziałały. Lekarz wytknął, że powinna je dostać wcześniej. Groziła jej głuchota albo zapalenie opon mózgowych. Patrzył na Travisa tak, jakby obwiniał go o zaniedbanie. Po przewiezieniu do prywatnej kliniki Travis usiłował sobie przypomnieć jej datę urodzenia. Poszukał informacji

w

internecie,

ale

wyglądało

na

to,

że

Imogen

istnieje

wyłącznie w fizycznej postaci. Znalazł tylko kilka bardzo starych wpisów, parę zdjęć z koleżankami z jakichś klubów jeszcze sprzed ślubu i nekrolog jej ojca z informacją, że nie odbędzie się msza żałobna. Szybko odkrył, że dom jej ojca został sprzedany. Nie znalazł jej bieżącego adresu, więc musiał podać własny. Zachowywał się, jakby nadal był jej mężem i wziął na siebie koszty leczenia. Co jeszcze miał zrobić? Środki przeciwbólowe uśpiły ją prawie na dobę. Sądząc z mizernego wyglądu, przypuszczał, że potrzebowała snu. Nadal miała ziemistą cerę i cienie pod oczami. Zapadnięte policzki przypisywał pogoni za modą na odchudzanie, ale zauważył też, że nie malowała paznokci, a zaniedbane włosy zmatowiały. Budziła w nim litość i gniew. Już biorąc z nią ślub, wiedział, że popełnia błąd. Dlaczego więc do niej przyszedł? W tym momencie do sali wkroczył lekarz z pielęgniarką. Zalecił

kontynuowanie

kuracji

doustnymi

antybiotykami.

Stwierdził też, że ma anemię i potrzebuje żelaza. – Jest pani wyczerpana, wypalona. Dam pani dwa tygodnie zwolnienia,

przepiszę

multiwitaminy

i

zalecam

właściwe

odżywianie, żeby odzyskała pani siły. Travis nie wierzył własnym uszom. Zwolnienie od czego? W życiu nie przepracowała ani jednego dnia. – Dziękuję. – Złożyła receptę na pół, po czym wyciągnęła rękę do Travisa.

Podał jej jedwabną portmonetkę, niegdyś elegancką, ale obecnie wystrzępioną i wyblakłą. Wyglądała paskudnie. – Więc mogę wyjść? – spytała, wskazując nadal tkwiącą w ramieniu igłę. – Na Boga, nie! – zaprotestował lekarz. – Dostanie pani jeszcze jedną kroplówkę z antybiotykiem i jedną z żelazem. Jutro zadecydujemy o wypisaniu, ale nie wcześniej jak pod koniec tygodnia. – Nie stać mnie na dalszy pobyt. Proszę usunąć igłę, nawet jeżeli będę musiała zapłacić za ten lek. Jestem spłukana. – Pani Sanders… – Gantry – sprostowała równocześnie z Travisem. – Jesteśmy rozwiedzeni. Lekarz popatrzył na nich z zakłopotaniem. – Mój były mąż nie płaci za mój pobyt w szpitalu, tylko ja. Travis uniósł brwi ze zdziwienia, ale następne zdanie mniej go zaskoczyło: – Proszę mnie wypisać tak szybko, jak to możliwe ze względu na moją fatalną sytuację finansową. – Jeszcze jest pani bardzo chora – stwierdził lekarz, co irytująco poruszyło sumienie Travisa. Dlaczego miała na niego taki wpływ? Imogen nie miała siły podnieść ręki. Głowa też jej ciążyła. – Czy to bezpłatne świadczenie? – spytała, choć doskonale wiedziała, że nie. Zdawała sobie sprawę, że stawia Travisa

w niezręcznej sytuacji. Skoro ją tu przywiózł, wziął na siebie odpowiedzialność również za koszty leczenia. – Ureguluję rachunek. Możesz mi zwrócić pieniądze – dodał z ironią i nieskrywaną pogardą. – Nie. Sama za siebie zapłacę, ale więcej już nie zdołam. Proszę odłączyć kroplówkę i przynieść mi formularze do podpisania. Gdzie moje ubranie? – Wyrzuciłem je. –

Poważnie?

Wspaniale,

dziękuję.

–

Popatrzyła

na

pielęgniarkę. – Potrzebuję jakiejś piżamy. I gorącego posiłku, skoro już trwonię pieniądze jak pijany marynarz. – Nie. Jak Imogen Gantry – wtrącił Travis na tyle cicho, żeby tylko ona usłyszała. Następnie dał lekarzowi głową znak, żeby wyszedł z nim podyskutować na zewnątrz. – Tylko nie waż się nic o mnie mówić – zastrzegła. – Skończymy tę dawkę leku, a potem przyniosę pani zupę – zaproponowała pielęgniarka, gdy zostały same. Imogen i

szklance

zasnęła, soku

czekając

warzywnego

na

posiłek.

poczuła

się

Po

jedzeniu

nieco

lepiej.

Przypuszczała, że zasłabła między innymi z głodu. Kilka kandyzowanych czereśni, skubniętych z baru podczas mycia podłogi go nie zaspokoiło. Pielęgniarka dała jej kilka tabletek do połknięcia, po czym odłączyła kroplówkę, zaprowadziła pod prysznic i pomogła założyć piżamę i podkoszulek w nadrukowane ptaki. Te czynności tak wyczerpały Imogen, że nie zdołała nawet przeczesać włosów palcami. Poprosiła o gumkę i związała mokre włosy w nieporządny supeł. Potem usiadła na krześle

i

wsunęła

stopy

w

kapcie,

które

niewątpliwie

będą

ją

kosztować po sto dolarów za sztukę. Podpisała stosowne zobowiązania, zadowolona, że Travis nie wyrzucił jej butów razem z kurtką. Mimo to czekała ją ciężka, daleka droga. O trzeciej po południu zapadał zmrok, a śnieg nadal padał. Z braku funduszy na bilet musiała iść piechotą. W drodze do wyjścia zgarnęła koc z wózka na bieliznę. – Proszę go doliczyć do rachunku – poprosiła, przechodząc koło recepcji. – Do widzenia. Dziękuję za opiekę. – Naprawdę powinna pani odpocząć – zaprotestowała macierzyńska pielęgniarka. – Odpocznę w domu – skłamała. Postanowiła jeszcze zajrzeć do baru dla rowerzystów, sprawdzić, czy nie wyrzucili jej z pracy po wczorajszej nieobecności. Po wyjściu z dobrze ogrzanego wnętrza przez dwoje automatycznych drzwi owionął ją lodowaty wiatr. W ciągu dziesięciu minut zmarzła i straciła resztki energii. Krok za krokiem ruszyła ku pozłacanej furtce. Musiała jednak przysiąść na ławce poświęconej dobroczyńcy szpitala. Łzy napłynęły jej do oczu. Na szczęście ból ucha nieco zelżał. Na próżno usiłowała znaleźć jakąś pozytywną stronę swego położenia. Drżała z zimna i szczękała zębami. Zanim zdążyła zebrać siły, żeby wstać, przystanął przy niej czarny samochód. Kierowca obszedł go dookoła i otworzył tylne drzwi. Wiedziała, kto przez nie wysiądzie. Przybrała znudzoną minę, żeby nie okazać rozpaczy.

Nawet

ojciec

nie

potrafił

jej

złamać

jednym

zniecierpliwionym spojrzeniem tak jak były mąż. Włożył szyty na miarę wełniany płaszcz, równie eleganckie spodnie i włoskie skórzane buty. – Wyglądasz jak gangster – stwierdziła. – Nie mam twoich pieniędzy. Możesz najwyżej kazać połamać mi nogi. – Czy zdołasz na nich dojść do auta, czy potrzebujesz pomocy? – Co cię to obchodzi? – odburknęła. – Kompletnie nic – zapewnił z brutalną szczerością. – Ale obiecałem lekarzowi, że odwiozę cię do domu i poproszę sąsiada, żeby do ciebie zaglądał. Dilera

narkotyków

z

naprzeciwka?

Fantastycznie!

Przycisnęła torebkę do piersi i spuściła wzrok, żeby nie zobaczył jej łez. – Sama trafię – mruknęła. Zanim zdążyła zareagować, wziął ją na ręce i wsadził do samochodu, po czym sam wsiadł. Dalszy protest nie miał sensu.

Nawet

nie

poczuła

kojącego

ciepła

jego

torsu.

W ogrzanym wnętrzu westchnęła tylko z ulgą. – Gdzie mieszkasz? – zapytał Travis. – Nie powiedzieli ci w szpitalu? Wygląda na to, że chętnie udzielali wszelkich innych informacji. Jaką mam grupę krwi? Nigdy nie sprawdziłam. Travis

gestem

nakazał

czekanie

kierowcy,

wykazywał znacznie więcej cierpliwości niż szef.

który

Po krótkim namyśle Imogen doszła do wniosku, że jeśli Travis zobaczy, że los ją ukarał, może nieco złagodnieje. Podała adres. Obydwaj z kierowcą zmarszczyli brwi. – Mówisz poważnie? – zapytał Travis z niedowierzaniem. Imogen wzruszyła ramionami. – Chciałeś wiedzieć, co robiłam w tamtej okolicy. Otóż mieszkam tam. – Jaką grę prowadzisz tym razem? Nie pozwolę, żebyś znów mnie zwiodła. – Więc mnie nie podwieziesz? – Sięgnęła do klamki. Travis

westchnął,

wykrzywiając

usta

w

pogardliwym

grymasie. – Co zrobisz, jeżeli cię tam zawiozę? Pójdziesz do łóżka z jednym z tych typów, jakich twój ojciec nie aprobował? Czy chociaż raz sprawił ci lanie, na jakie zasłużyłaś? – Nie musiał. Godnie go zastępujesz – warknęła. – Popatrzyła na niego, ale nie wytrzymała jego spojrzenia. Nigdy nie pociągały ich erotyczne gry, ale teraz oboje o nich pomyśleli. Oblała ją fala gorąca, podczas gdy Travis mocno zacisnął usta. – Pójdę spać sama i mam nadzieję nigdy się nie obudzić – odpowiedziała. – Podaj mi swój prawdziwy adres – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Właśnie to zrobiłam.

Musiała zasnąć, bo nagle obudziły ją jego słowa: – Jesteśmy na miejscu. – Świetnie, dziękuję – wymamrotała, rozglądając się dookoła, czy może bezpiecznie otworzyć drzwi. Travis z przekleństwem na ustach pomógł jej wysiąść. Pochwyciła kurczowo jego dłoń. Najchętniej poprosiłaby, żeby jej tu nie zostawiał, ale doświadczenia z dzieciństwa nauczyły ją, że okazywanie słabości nie popłaca. Puszczenie jego

ręki

wymagało

Rozpaczliwie

od

niej

potrzebowała

nadludzkiego

bliskości.

wysiłku.

Doskwierała

jej

straszliwa samotność. Drżąc z zimna, wyciągnęła klucz do drzwi kamienicy. Nie zamknięto

ich.

Nigdy

nie

zamykano.

Klatkę

schodową

wypełniał odór gotowanej kiszonej kapusty, mimo wszystko mniej odrażający niż w inne dni. Travis zaklął, objął ją ramieniem i podtrzymał w drodze na górę. Mimo jego wyniosłego zachowania czuła się otoczona opieką,

przynajmniej

przez

chwilę.

Minęła

ich

sąsiadka

w minispódniczce, wysokich kozakach i lśniącym biustonoszu z frędzelkami pod kurtką ze sztucznego futra. – Hej! Żadnych numerków w pokoju! – ostrzegła. – On mnie tylko odprowadza – wyjaśniła Imogen. – Uważaj. Jak cię złapią, to cię wywalą. Imogen nie patrzyła na Travisa, ale ciężka cisza pulsowała w uszach, gdy otwierała drzwi pokoju. Tu spała, ale wyglądał tak paskudnie, że wolała chodzić do pracy. Doprowadziła go do

względnego

porządku,

ale

niewiele

osiągnęła.

Nie

posiadała prawie nic. Sprzedała wszystkie ubrania i drobiazgi, żeby zyskać choćby parę dolarów. Na jedynym krześle stał mały garnek. Zwykle gotowała w nim torebkę ryżu lub makaron. Kilka dni temu zostawiła go we wspólnej kuchni. Na szczęście go odzyskała. Dopiero następnego dnia dostawała wypłatę, dlatego nie jadła w dniu, w którym zemdlała. Padła na cienki materac na skrzypiących sprężynach jednoosobowego łóżka i wymieniła szpitalny koc na suchy. – Wyjdź, proszę, żeby nie pomyśleli, że cię zabawiam – poprosiła. – Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby mnie wyrzucono. Travis popatrzył na zniszczony koszyk z grzebieniem, szamponem i szczoteczką do zębów, który nosiła do wspólnej łazienki,

na

ręcznik

na

haku

przy

drzwiach,

budzik

i reklamowy kalendarz z drogerii. – A więc tak mieszkasz. Lepiej by ci było na ulicy. – Próbowałam. W rezultacie wezwano mojego byłego męża, który załamał mnie do reszty. Travis obrzucił ją ponurym spojrzeniem spode łba. W tym momencie ktoś załomotał do drzwi. – Żadnych narkotyków, żadnych numerów! Wynocha! Travis otworzył drzwi i zmierzył gospodarza wrogim spojrzeniem. – On tu nie zostanie – tłumaczyła niezręcznie Imogen, ale leżała na łóżku, co fatalnie wyglądało. Odwróciła się do obydwu plecami.

– Wychodzimy, Imogen – zarządził Travis. – Zabieram to. Imogen nie znosiła, kiedy wymawiał jej imię z taką odrazą, jakby miotał przekleństwo. Zwróciwszy ku niemu wzrok, zobaczyła, że trzyma jej torebkę. – Daj spokój, proszę. Nie mogę teraz z tobą walczyć – błagała ze łzami w oczach. – W takim razie powinnaś zostać w szpitalu. Zaraz cię tam z powrotem zabiorę. – Dobrze, weź ją. Już o nic nie dbam – jęknęła zgodnie z

prawdą.

Marzyła

tylko

o

tym,

żeby

zamknąć

oczy

i zapomnieć o wszystkim. Travis zaklął pod nosem, zdarł z niej koc i wziął ją na ręce. Mimo że rozsadzała go złość, podniósł ją zadziwiająco delikatnie i zniósł po schodach. – Przestań, Travis. Stracę cały dobytek. – Jaki znowu dobytek? Co tu się, do diabła, dzieje, Imogen?

ROZDZIAŁ TRZECI W ciągu kilku minut, które spędzili na górze, zgraja szakali

otoczyła

drzwiach.

Travis

auto.

Kierowca

posadził

Imogen

czekał na

przy

otwartych

tylnym

siedzeniu,

zadając sobie pytanie, po co w ogóle wysiadał. Odpowiedź przyszła natychmiast: żeby sprawdzić, co Imogen

jeszcze

wykombinuje.

Nie

przyjmował

do

wiadomości, że pokazała mu rzeczywiste miejsce aktualnego zamieszkania. Spostrzegł, że straciła wolę walki. Miała wydęte wargi i szkliste oczy. Ręce opadły jej bezwładnie na kolana. Ważyła mniej niż pięćdziesiąt kilo, zdecydowanie za mało nawet przy wzroście nieco ponad metr sześćdziesiąt. – Nie stać mnie na szpital. Czy mógłbyś wytłumaczyć mojemu gospodarzowi, że jestem chora, a nie naćpana, i pozwolić mi zasnąć? – Nie. – Zatrzasnął drzwi i gestem nakazał kierowcy ruszyć, nieważne dokąd, byle szybko i jak najdalej stąd. – Wpadłaś w długi z powodu hazardu? – dopytywał. – Niewątpliwie postawiłam na niewłaściwego konia. To stare porzekadło, że miłości nie można kupić, mówi prawdę. – Co to znaczy? Czyżby okradł cię kochanek? Powiedz, co czułaś – naciskał,

ignorując

o innym mężczyźnie w jej życiu.

narastający

gniew na myśl

Imogen

odwróciła

głowę,

ale

nie

otworzyła

oczu.

Przypuszczał, że napłynęły do nich łzy. – Wygląda na to, że masz obsesję na punkcie moich rzekomych romansów. Możesz mnie oskarżyć o wszystko, ale nie o rozwiązłość. Sam najlepiej wiesz, że nie oddaję się łatwo. Zaskoczyła go na chwilę. Sam nie rozumiał, dlaczego. Kilka lat po rozwodzie nie powinno go interesować, z kim śpi. Dlaczego

więc

ją

maglował?

Przypuszczał,

że

nie

żyła

w celibacie przy swoim wybujałym libido. Wbrew woli powróciły erotyczne wspomnienia, a wraz z

nimi

pożądanie.

Uparcie

ignorował

ukłucie

zazdrości.

Dawno sobie wytłumaczył, że poznał ją w okresie dążenia do sukcesu, kiedy patrzył na świat przez różowe okulary. Na nią też. Cokolwiek wywołało jego entuzjazm, nie było warte kosztów, jakie poniósł. A jeżeli chodzi o jej nastawienie… – Racja. Żądasz obrączki i hojnego zadośćuczynienia w przypadku rozwodu, zanim pójdziesz z kimś do łóżka. Nie znalazłaś kolejnego chętnego? Oczywiście. Miałaś tylko jedno dziewictwo do sprzedania, a bez takiej osłody to niezbyt atrakcyjna oferta. – Wzruszył ramionami, usiłując zapomnieć, jaką przyjemność mu sprawiała, kiedy nabierała śmiałości w jego ramionach. Jego ego potrzebowało wiary, że jego zainteresowanie wygasło. Nadal wprawiała go w zakłopotanie świadomość, że niegdyś zaślepiła go namiętność. Poślubił ją pospiesznie, po kryjomu, ponieważ przeczuwał, że ich związek nie przetrwa długo. Ogień, który tak nagle zapłonął, równie szybko wygasł.

Wkrótce

go

porzuciła.

zagwarantował

jej

Odeszła

w

z

kontrakcie

pieniędzmi, przedślubnym

które jako

zabezpieczenie w przypadku rozwodu. – To cios poniżej pasa – wytknęła schrypniętym głosem. – Przynajmniej

zyskałeś

swobodę

nawiązywania

bardziej

satysfakcjonujących romansów niż ze mną. Travis nie rozumiał, czemu ostatnia uwaga tak mocno zabolała. Przypuszczalnie dlatego, że żadna inna nie obudziła w nim tak wielkiej namiętności jak była żona. Regularnie tłumaczył sobie, że to dobrze. Nawet jeżeli nie wyrzucił jej z pamięci, nie potrzebował ani nie pragnął takiego szaleństwa, do jakiego go doprowadzała. Spędził ostatnie lata na randkach z kobietami, które nie wywoływały zbyt silnych emocji, póki jego

asystentka

nie

przerwała

wczorajszej

porannej

konferencji. Czy to możliwe, że od tamtej chwili upłynęło dopiero półtorej doby? Tak właśnie działała Imogen: z siłą bomby wodorowej

bez

namysłu

przewracała

wszystko

do

góry

nogami. Przypomniał sobie o recepcie. Wyjął ją z jej torebki, podał kierowcy i poprosił o zrealizowanie po podrzuceniu ich pod jego dom. Po

przyjeździe

do

Chelsea

zobaczyli

dozorcę

powstrzymującego tłum reporterów przed wejściem. Często ich nachodzili, gdy ktoś ze sławnych sąsiadów wracał do domu. Chodniki wypełniały tłumy ludzi robiących świąteczne zakupy,

a

przebraniach.

nawet

paru

kolędników

w

archaicznych

Na wszelki wypadek poprosił kierowcę, żeby wysadził ich na podziemnym parkingu. Ostatniej nocy krótko spał. Wrócił późno

i

wcześnie

wyjechał

z

powrotem

do

szpitala.

Niepokoiło go, że tak mu śpieszno, żeby zajrzeć do Imogen. Teraz

też

chciał

jak

najszybciej

umieścić

ją

w

swoim

mieszkaniu i odpocząć. – Nie chcesz, żeby cię sfotografowano z uciekinierką z oddziału psychiatrycznego? – skomentowała z przekąsem. – Nie

zdajesz

bezdomną.

sobie

Mój

sprawy,

gospodarz

że

nie

tylko

już

spakował

wyglądam moje

na

manatki

i wynajął pokój komuś innemu. Wielkie dzięki! – Ale tupet zachowałaś. – Nic więcej mi nie zostało. Po co mnie tu przywiozłeś? Na pewno nie po to, żebym z tobą zamieszkała. Zresztą nawet gdybyś złożył taką propozycję, nie przyjęłabym jej. Travis nie wiedział, co robi, ale sumienie nie pozwoliło mu jej zostawić w zapuszczonej ruderze. Przypuszczał, że gdyby zawiózł ją z powrotem do szpitala, natychmiast by się wypisała. Nie widział innego wyjścia, jak zabrać ją do swojego apartamentu. – Będziesz sobie mogła pozwolić na wymarzoną drzemkę, a ja wykorzystam chwilę spokoju na zastanowienie, co dalej z tobą zrobić. Imogen

miała

ochotę

na

niego

nakrzyczeć,

ale

nie

starczyło jej siły nawet na otworzenie drzwi auta. Wyręczył ją kierowca, który też pomógł jej wysiąść. Travis podszedł, objął ją ramieniem i podprowadził do windy. Użył odcisku palca do przejechania przez punkt kontrolny i zawiózł ją na najwyższe piętro.

Imogen chętnie skorzystała z jego wsparcia. W jej sercu rozbłysła iskierka nadziei, że nie wszystko stracone. Może jej nie znienawidził. Może dostała szansę naprawienia dawnych błędów.

Nie

mogła

zmienić

przeszłości,

ale

przyszłość

stanowiła niewiadomą. Jedno spojrzenie w lustro ugasiło jej optymizm. Kiedyś była mu niemal równa, kiedy jej rodzina miała pieniądze i należała do jednej z wyższych klas społecznych. Od

tamtej

pory

Travis

błyskawicznie

awansował

z zamożnego architekta na korporacyjnego potentata na rynku nieruchomości. Realizował prestiżowe projekty na całym świecie.

Mieszkał

na

najwyższym

piętrze

najlepszego

budynku w mieście. Pozostawał poza zasięgiem czarnej owcy w rodzinie prasowego wydawcy, a tym bardziej dziewczynki z zapałkami, jak można by ją nazwać w chwili, gdy je ukradła. Kiedy umierała na ulicy, myślała, że upadła najniżej, jak to możliwe. Gdy Travis zobaczył, jak mieszka, spadła jeszcze niżej. Jadąc do mieszkania, w którym mogła żyć, gdyby inaczej rozegrała swoje karty, sięgnęła dna. Do tej chwili w jej życiu panował zamęt, ale nie brakowało jej woli walki. Liczyła na to, że kiedyś spojrzy mu w oczy i wynagrodzi krzywdy. Ta wiara kazała jej wstawać co rano do okropnych, niskopłatnych zajęć. Teraz je straciła. Drzwi kabiny otworzyły się na wykładany marmurem i mahoniem hol. Po prawej stronie zbudowano kręte schody. Poniżej z prawej strony ustawiono ławkę, a naprzeciwko stolik. Wisiał nad nim olbrzymi impresjonistyczny obraz przedstawiający Central Park. Gdzieś z głębi dobiegł radosny okrzyk:

– Tato! Tupot drobnych stópek załamał Imogen do reszty. Dopiero w tym momencie spadła na samo dno. Travis omal nie zaklął, gdy Imogen odstąpiła od niego. Jej zbolałe spojrzenie wstrząsnęło nim do głębi, ale musiał przywitać trzyletnią siostrzenicę, Antoniettę. Podbiegła do nich z rozłożonymi ramionami i szerokim uśmiechem. – Zio! Wujku! Gdy wziął ją na ręce, objęła go za szyję i głośno cmoknęła w policzek. Jego siostra, Gwyn, podeszła ze śpiącym Enrikiem na ręce. Na widok towarzyszki Travisa, skrajnie odmiennej od jego typu, zastygła w bezruchu. Jako że nie zwykła pochopnie oceniać

ludzi,

szybko

odzyskała

rezon

i

powitała

ich

serdecznym uśmiechem. – Zupełnie zapomniałem, co to za dzień – przyznał Travis. – Nie szkodzi. Jestem Gwyn – dodała, wyciągając rękę do Imogen. Imogen zmrużyła oczy, kiedy skojarzyła, z kim ma do czynienia, ale gdyby powiedziała choć jedno niewłaściwe słowo… – Siostra Travisa! Miło cię poznać. Mam na imię Imogen. – Przybyliście w samą porę. Właśnie naparzyłam kawy. Zaraz wrócę, tylko położę Enrika spać. Imogen nieprędko ochłonęła po wstrząsie. W pierwszej chwili myślała, że Travis ma nową żonę i dzieci. Od czasu do czasu szukała informacji o nim w internecie jak wiele byłych

współmałżonków. Chodził na randki, ale wyglądało na to, że nikogo nie traktuje poważnie. Dlatego przeżyła szok. Zabroniła sobie dziecinnych rojeń. Tłumaczyła sobie, że wszystko między nimi skończone. Kilka lat temu wyczytała o kłopotach Gwyn w związku z międzynarodową aferą bankową i skandalem związanym z wyciekiem rozbieranych zdjęć. Imogen śledziła wiadomości z innych przyczyn niż pusta ciekawość. Podczas trwania ich małżeństwa Travis ani razu nie wspomniał o przyrodniej siostrze. Dlatego zaszokowało ją skojarzenie jego nazwiska z sensacyjnymi nagłówkami w prasie niedługo po rozwodzie. Czytała

każdą

wzmiankę,

usiłując

zrozumieć,

dlaczego

trzymał przed nią swe rodzinne sprawy w tajemnicy. Sama zresztą postępowała podobnie. Nie wtajemniczyła ojca w swoje powiązania z sensacyjną historią. Rozstała się już z Travisem, a ojciec bankrutował. Nie zamierzała go więcej eksploatować. Liczyła na to, że dzięki pieniądzom uzyskanym od niego po rozwodzie i z funduszu powierniczego matki za kilka miesięcy spółka z powrotem stanie na nogi. Jej opory przeciwko wykorzystywaniu Travisa wynikały głównie z tego, że odtrącenie przez niego straszliwie bolało. Nie zdradziła ojcu nawet, że była mężatką, z obawy przed jego reakcją. Oczywiście zaakceptowałby Travisa, ale nie chciała, żeby Travis go poznał. A po bolesnym rozczarowaniu wolała uniknąć

dodatkowych

przykrości.

Ojciec

niewątpliwie

potępiłby ją za to, że nie potrafiła utrzymać przy sobie męża. I bez jego reprymendy świadomość, że uległa romantycznym złudzeniom, straszliwie bolała. Po tylu upokorzeniach wolała

zachować ich krótkotrwałe małżeństwo w tajemnicy tak samo jak jej były mąż. Wprowadził udekorowanego

ją

do

eleganckiego

świątecznymi

salonu,

girlandami

gustownie

wokół

okien,

lampkami na roślinach doniczkowych na tarasie i żywą, pachnącą choinką. Prezenty pod nią zapakowano w papier o bajkowych wzorach. Najwyraźniej przygotowano je dla dzieci. – Mama kazała zapytać, czy to dla mnie – powiedziała dziewczynka. Nadal obejmowała Travisa za szyję, ale wzrok wbiła w paczki. – Tak. I dla Enrika. – Mogę je otworzyć? Per favore, Zio – prosiła słodkim głosikiem. – Jeszcze nie teraz. Mała wydała westchnienie rozczarowania. Mówiła po włosku! Imogen opadła na sofę, żeby nie upaść. – Nigdy nie wspomniałeś o siostrze – wytknęła. Wiedziała tylko, że był blisko z ojcem, który mieszkał w Charleston. Matki nie widywał, choć żyła w tym samym mieście. – Matka Gwyn poślubiła ojca, kiedy studiowałem na uniwersytecie.

Wkrótce

potem

umarła.

Nie

dorastaliśmy

razem. Teraz

najwyraźniej

łączyła

ich

bliska

więź,

skoro

wpuszczał ją do mieszkania podczas swojej nieobecności. Żonie bronił dostępu do swej prywatnej przestrzeni. Ciągle

gdzieś upychał kilka rzeczy, które wzięła ze sobą, jako że jego zdaniem

nie

pasowały

do

wystroju

wnętrza.

Wtedy

przypisywała jego postępowanie kawalerskim nawykom, ale teraz wiedziała, że w ogóle jej nie chciał. Na myśl o tym nadal łzy napływały jej do oczu. –

To

Antoniette

–

przedstawił

trzymaną

na

rękach

siostrzenicę. – Nazywamy ją Toni. Mała szepnęła mu coś do ucha, co wywołało jego uśmiech. – Toni Balonik – powtórzył. Toni zachichotała. – A ty jak masz na imię? – spytała. –

Imogen.

Siostra

nazywała

mnie

Wyimaginowaną

Czarodziejką. – Ładnie! Travis miał uroczą, kochającą rodzinę. Dlaczego zataił przed żoną jej istnienie? – Chodź zjeść serek z jabłkiem, Toni – zaproponowała Gwyn, która właśnie wróciła. Travis

puścił

dziewczynkę,

która

podbiegła

do

eleganckiego stołu ze szklanym blatem, żeby usiąść na obitym aksamitem krześle. Gwyn postawiła kawę, śmietankę i cukier, po czym zajęła takie miejsce, żeby móc obserwować córeczkę. Imogen nie sadzano z dorosłymi do dwunastego roku życia. – Portier nas wpuścił, ponieważ zostawiłeś wiadomość, że dzisiaj przyjedziemy. Myślałam, że pamiętasz. Zamierzałam cię

uprzedzić,

ale

zaabsorbowały

mnie

dzieci.

Jeżeli

przeszkadzamy,

poproszę

Vita,

żeby

zarezerwował

nam

miejsce w hotelu. – Zostajecie tylko na jedną noc. Po prostu zapomniałem – dodał,

obrzucając

Imogen

karcącym

spojrzeniem,

jakby

obwiniał ją o swoje roztargnienie. Imogen ciekawiło, jak wyjaśni jej obecność. Nawet nie spróbował. Wziął sobie czarną kawę i usiadł. – Czy Vito ma jakieś spotkanie? – zapytał. Po chwili zaskoczenia Gwyn skinęła głową. Uśmiechnęła się do Imogen. – Właśnie przylecieliśmy z Włoch. Mój mąż często prowadzi interesy w Nowym Jorku, więc przyjechaliśmy tu odpocząć i pozwolić dzieciakom zostawić odciski palców na meblach wujka. Potem jedziemy do Charleston. – Do ojca Travisa? – Tak. Bank ma tu swoje biura. Vito pracuje tam podczas wizyt u Henry’ego. Przez ostatnich kilka lat Henry przyjeżdżał do nas, ale w tym roku tuż przed Bożym Narodzeniem obchodzi

siedemdziesiąte

urodziny.

I

wydaje

przyjęcie.

Dlatego to my go odwiedzamy. – Brzmi zachęcająco – skomentowała Imogen, rozmyślnie nie wyjawiając powodów swojej wizyty. – I będzie miło. Wszyscy zamilkli, dmuchając na zbyt gorącą kawę. Gwyn najwyraźniej rozsadzała ciekawość, ale nie śmiała o nic zapytać albo wiedziała, że Travis nic nie powie, póki nie będzie

gotowy.

Imogen

dobrze

poznała

jego

skrytość.

Najwięcej o jego prywatnym życiu dowiedziała się w tej chwili od jego siostry. – Zajęliśmy dwie sypialnie, ale jeśli trzeba, zabierzemy dzieci

do

siebie

–

znów

spróbowała

ich

dyskretnie

wysondować Gwyn. Nic jednak nie zyskała, bo Imogen udawała całkowicie zaabsorbowaną kolejną słowną zabawą z małą. Zaproponowała więc córeczce popołudniową drzemkę. – Czy Imogen też pójdzie spać? – dopytywała Toni, najwyraźniej

zdziwiona,

że

Imogen

zasiadła

do

stołu

w piżamie. – Tak, ale sama – odpowiedziała Imogen. – Znajdziesz dla niej jakieś ubranie? – poprosił Travis siostrę. – Oczywiście. Zaraz poszukam. Kiedy Gwyn zabrała Toni na górę, Travis dopił kawę, choć wolałby coś mocniejszego. Powinien sprawdzić telefon. Nie spojrzał na niego od momentu opuszczenia biura. Wizyta siostry przypomniała mu, że ma inne życie oprócz Imogen. Za kilka dni czekała go podróż do Charleston na urodziny ojca i rodzinne święta. Nie potrafił jednak myśleć o niczym innym jak tylko o kobiecie, która zajmowała jego myśli od początku znajomości. Przed czterema laty wkroczyła do jego nowiutkiego biura w

Nowym

Rozpoczynał

Jorku

w

właśnie

okresie

ekspansji

realizację

poza

jednego

Charleston. ze

swoich

prestiżowych projektów. Przedstawiła się jako pisarka jednego z nowojorskich wydawnictw i poprosiła o wywiad.

Gdy zwróciła ku niemu twarz, kasztanowe włosy spłynęły satynową falą na ramiona. Patrzyła na niego z autentycznym zainteresowaniem, które ogromnie mu pochlebiało. Czarna minispódniczka odsłaniała zgrabne nogi. Wyciągnęła notatnik i smukłą dłonią kreśliła śmiałe litery. Piersi wyglądały na idealnie

pasujące

odpowiadało.

do

Po

jego

ręki.

godzinie

Wszystko

mu

narastającej

w

niej

fascynacji

zaproponował wspólną kolację. Następnie zaprosił ją do swojego

dawnego

mieszkania.

Wtedy

wyznała,

że

jest

dziewicą. –

W

wieku

dwudziestu

lat?

–

dopytywał

z niedowierzaniem. – Jak to możliwe? – Prawdopodobnie dlatego, że nie wiem, co tracę – odparła ze śmiechem. Szczerze rozbawiony, natychmiast jej zawtórował. Ta dowcipna riposta przekonała go o jej szczerości. Uwierzył bez zastrzeżeń, że naprawdę jest pochodzącą z dobrej rodziny studentką

dziennikarstwa,

obdarzoną

bystrym

umysłem

i poczuciem humoru. Na pierwszy rzut oka nie dostrzegł w niej żadnej wady. Oczywiście szybko się przekonał, że to tylko przereklamowany, sceniczny wizerunek. Dawno zdążył wyblaknąć w jego oczach. Dokończywszy

kawę,

Imogen

odstawiła

filiżankę,

przywracając go do teraźniejszości. – Nie chcesz mnie tutaj. Najlepiej jak już pójdę – stwierdziła,

rozglądając

się

dookoła,

prawdopodobnie

za

maleńką torebką, nadal tkwiącą w kieszeni jego płaszcza, który powiesił w szafie. Zdaniem Travisa na razie mogła spokojnie tam pozostać.

– Dokąd? – zapytał, znużony jej upartym udawaniem, że ma jakiekolwiek wyjście, podczas kiedy obydwoje nie mieli. – Porozmawiam z gospodarzem… – Nie! – wpadł jej w słowo. Imogen obrzuciła go gniewnym spojrzeniem. – Czego ode mnie chcesz, Travisie? – Na początek wyjaśnienia, na co poszły moje pieniądze. I twoje – dodał, wskazując piżamę, za którą nie byłaby w stanie zapłacić z własnej kieszeni. Kiedy ją poznał, nie była bogata, ale też nie biedna. Imogen przyciskając

z

ciężkim poduszkę

westchnieniem do

brzucha.

opadła Travis

na

sofę,

czekał

na

odpowiedź, niepewny, czy usłyszy prawdę i czy będzie umiał odróżnić ją od kłamstwa. – Usiłowałam ratować firmę taty. – Wydawnictwo. – Tak. Prasowe. – To właśnie ten zły koń – wtrącił, pamiętając zagadkowe słowa, wypowiedziane przez nią wcześniej w samochodzie. – Praktycznie zdechły, ale postawiłam na niego więcej, niż sobie wyobrażasz. Tata sprzedał dom i cały prywatny majątek. Zainwestowaliśmy każdego pensa. Potem poszedł do domu opieki, co przysporzyło rachunków. Na wszystkich widniało moje nazwisko. Póki żył, nie mogłam ogłosić bankructwa. Upokorzyłabym go jeszcze bardziej. Sprzedawałam meble i

biżuterię

po

mamie,

żeby

związać

koniec

z

końcem.

Kremacja zrujnowała mnie do reszty. Zalegałam z czynszem

i

zostałam

znajomości.

wyrzucona.

Wtedy

Zaciągnęłam

długi

już u

nie

podtrzymywałam

nielicznych

przyjaciół,

których opuściłam. Zmieniłam lokum, żeby zacząć nowe życie. – W tym zaplutym burdelu? Dlaczego nie przyszłaś do mnie? – Zabawne! – prychnęła z rozgoryczeniem. – Jak byś zareagował? Przypuszczalnie tak jak teraz, ale nie pozwoliłby jej umrzeć na ulicy z niedożywienia i zaniedbania. – Wyszłaś za mnie, żeby położyć ręce na funduszu powierniczym, prawda? Nigdy tego nie przyznała, ale był o tym przekonany. Milczała przez chwilę. Potem spuściła wzrok. Ze wstydu, czy żeby coś ukryć? – Potrzebowałam dostępu do niego, żeby wesprzeć tatę – wyznała z pogardą dla siebie. – Aczkolwiek znałam lepszy sposób wyjścia z kryzysu. W szkole zapoznano nas z mediami cyfrowymi. Usiłowałam go przekonać, ale starsze pokolenie niełatwo przyjmuje techniczne nowinki. Zresztą to by nie wystarczyło, nawet gdyby przyjął moją propozycję. – Więc jesteś spłukana? – Do cna. –

Mówisz

prawdę?

Bo

jeżeli

popadłaś

w

jakieś

uzależnienie, załatwiłbym ci pomoc. – Niestety nie. Nałóg przynajmniej stanowiłby ucieczkę. Uśmierzyłby ból.

Travis

nerwowo

zabębnił

palcami

o

poręcz

krzesła,

wstrząśnięty jej brutalną szczerością. – Mój Boże! – westchnął ciężko. – Jakże chciałbym ci uwierzyć! – Co by to zmieniło? Dziękuję za odwiezienie mnie do szpitala. Spróbuję zwrócić ci koszty, jeżeli będę sobie mogła pozwolić na los na loterii i zgarnę całą pulę wygranej, ale nasze drogi więcej się nie zejdą, więc… – Mimo lekkiego tonu wypowiedziała to zdanie z bólem serca. – Tak byłoby najlepiej, ale wziąłem odpowiedzialność za twój szpitalny rachunek. Za ciebie też. Co mam zrobić? Wyrzucić cię na ulicę w środku zimy? Tak się składa, że mam sumienie. – Sugerujesz, że ja nie? – Wykalkulowałaś wszystko z zimną krwią. –

To

ty

ustaliłeś

warunki

umowy

przedślubnej

–

przypomniała. – Ja ją tylko podpisałam. – I zgarnęłaś pieniądze po trzech tygodniach małżeństwa. –

Miałam

ci

oddać

dziewictwo

za

sam

zaszczyt

ogrzewania łóżka Travisa Sandersa przez jedną noc? – rzuciła mu wyzywająco w twarz w nadziei, że zaprotestuje. Powinien

pamiętać,

że

w

porywie

namiętności

była

gotowa ofiarować mu całą siebie bez małżeńskiej przysięgi. To on zaproponował ślub. Pozwolił wierzyć, że mu na niej zależy. – Dziwne, że nie sprzedałaś naszej historii, skoro tak rozpaczliwie potrzebowałaś pieniędzy.

Imogen zacisnęła zęby, ale Travis zdążył odczytać jej myśli. –

Rozważałaś

ten

pomysł,

prawda?

–

dociekał

niezmordowanie. – Nie mogę uwierzyć, że kiedyś uważałem cię za bratnią duszę. – Na pewno? Spuść z tonu i wyznaj swoje motywy. Dlaczego mnie poślubiłeś? – Dobrze wiesz. Odmówiłaś spania ze mną bez obrączki. – A ty tak bardzo pragnąłeś zedrzeć ze mnie ubranie, że natychmiast

zaproponowałeś

ślub

–

skomentowała

z przekąsem, jako że znali się wtedy dopiero tydzień. – I co potem? Czy przyprowadziłeś mnie do domu, żeby z dumą przedstawić

swojej

przemiłej

rodzinie?

Nawet

mi

nie

powiedziałeś, że masz siostrę. Nie miała pojęcia, kim jestem. Czy twój tata wie? Kamienne oblicze Travisa wyraźnie powiedziało jej, że nie. – Ani przez chwilę ci na mnie nie zależało – wyrzuciła z siebie szorstkim tonem, który najwyraźniej ranił bardziej ją niż jego. – Byłeś przerażony, że wziąłeś mnie za żonę. Ilekroć prosiłam,

żebyśmy

gdzieś

wyszli,

postanawiałeś

zostać

w domu. Jeden jedyny raz, kiedy spotkaliśmy kogoś z twoich znajomych, nie przedstawiłeś mnie nie tylko jako żony. W ogóle mnie z nimi nie zapoznałeś. Policzek

mu

drgnął.

Odwrócił

wzrok,

nie

udzielając

żadnego wyjaśnienia, co jeszcze bardziej ją przygnębiło. – Nie pozwoliłeś mi zmienić swojego statusu w internecie, tłumacząc, że chcesz mnie zachować wyłącznie dla siebie.

Potem codziennie wychodziłeś do pracy, zostawiając mnie samą w ogromnym mieszkaniu, w którym nie wolno mi było niczego dotknąć. – Twierdziłaś, że piszesz dla ojca. Dlaczego nigdy nie zobaczyłem żadnego z tych artykułów? Imogen

spłonęła

rumieńcem,

ale

nie

zamierzała

przysparzać sobie dodatkowych cierpień wyznaniem, że ojciec jej nie kochał. – Zaplanowałeś rozwód jeszcze przed ślubem. Dlatego ułożyłeś kontrakt przedmałżeński. Zależało ci tylko na tym, żeby

zredukować

do

minimum

uszczerbek

dla

swojej

reputacji. Nie zainwestowałeś w nasze małżeństwo nic prócz tego, co zabrałam. Bynajmniej nie serce. Zawarłeś transakcję tak samo jak ja. Zraniłam twoje ego, nie uczucia, odchodząc, zanim zdążyłeś mnie porzucić. Powiedz, że się mylę. Błagała go w myślach, żeby zaprzeczył, żeby nakreślił jaśniejszy obraz ich burzliwego, krótkotrwałego związku. Czekała na to zaprzeczenie, drżąc z napięcia. – Masz rację – rzucił w końcu. – Wiedziałem, że popełniam błąd już w momencie składania przysięgi. Załamał ją do reszty. Wolałaby umrzeć w rynsztoku niż przeżyć i usłyszeć te słowa. – Ja popełniłam tysiące pomyłek – prychnęła. – Nie stanowiłeś żadnego wyjątku. – Nie wiesz, kiedy skończyć, nie licząc dnia, kiedy mnie opuściłaś – wytknął gniewnym tonem. – Sprowokowałeś mnie do odejścia.

– Mąż ma prawo zapytać, czemu żona prosi o uzupełnienie karty kredytowej przed upływem miesiąca – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Twoje słowa brzmiały dokładnie tak: „Nie obchodzi mnie, na co wydałaś te pieniądze”. Nie chciałeś nic o mnie wiedzieć ani nic wyjawić o sobie. W tym momencie odarłeś mnie ze złudzeń. Nic nas nie łączyło, skoro doszedłeś do wniosku,

że

za

drogo

cię

kosztuję.

Odchodząc,

wyświadczyłam ci przysługę. – To twój punkt widzenia. – Teraz też usiłuję cię od siebie uwolnić, ale uparcie zmuszasz mnie do pozostania. Dlaczego? – Bo jesteś mi coś winna, Imogen – odparł, zaciskając palce na poręczy krzesła, jakby szukał oparcia. – Nie tylko tobie. Zaciągnęłam wiele długów. Czekaj w kolejce. Zamilkli na dźwięk nadjeżdżającej windy, nadal patrząc na siebie spode łba. Niebawem

do

środka

wkroczył

zabójczo

przystojny,

gładko ogolony mężczyzna w nienagannym garniturze. Płatki śniegu topniały na ciemnych włosach i ramionach. Spokojny, pewny siebie, nie wyglądał na zbitego z tropu widokiem skulonej sieroty w szpitalnej piżamie na eleganckiej sofie Travisa. – Musisz być Imogen – stwierdził z melodyjnym, włoskim akcentem, podchodząc, żeby uprzejmie podać jej rękę. – Nie, nie wstawaj. Vittorio Donatelli. Dla najbliższych Vito. – Gwyn przesłała ci wiadomość? – odgadł Travis.

–

A

fotografowie

na

dole

poinformowali

mnie,

że

sprowadziłeś żonę. Moje gratulacje. Prosili o komentarz. Powiedziałem, że bardzo się cieszę. – Żartujesz? Travis zamknął oczy. Imogen dałaby głowę, że rozsadza go złość. – Nikomu nie mówiłam – przysięgła. – Nie musiałaś – wytknął oskarżycielskim tonem. – Mój paszport stracił ważność, legitymacja studentka też. Czasami człowiek potrzebuje więcej niż jednego dowodu tożsamości. Kogo mogło obchodzić, za kogo wyszłam? Jestem nikim, a ty jednym z wielu przedsiębiorców w mieście… – zamilkła,

widząc,

że

panowie

wymienili

między

sobą

spojrzenia. Przypomniała sobie, że losy i powiązania Gwyn ciągle śledzono w mediach społecznościowych. – To nie jej wina – zapewnił Travis. – Spróbuję ją o tym przekonać, ale dobrze ją znasz – odrzekł jego szwagier ze zbolałą miną. Nerwowo potarł kark, przeprosił i poszedł na górę. – Właśnie dlatego nie wspomniałam nikomu, że za ciebie wyszłam. Na mnie też internetowe hieny chętnie by się rzuciły.

Widząc,

jak

ją

prześladują,

nie

chciałam,

żeby

kojarzono ją ze mną, żeby jej nie zaszkodzić. – Nie wmówisz mi, że o niej myślałaś. – Nie zmuszę cię, żebyś mi uwierzył. Jego brak zaufania bardziej bolał niż towarzyski bojkot.

– To ty ściągnąłeś na nas uwagę ze swym garniturem od najlepszego krawca i najnowszym pozłacanym telefonem. Gdybyś zostawił mnie w pierwszym lepszym szpitalu, nie wzbudziłbyś sensacji. Travis wskazał swój aparat. – To zeszłoroczny model. – Nieważne. Grunt, że nie zabiegałam o popularność. To ty sprawiłeś, że uznano mnie za kogoś ważnego. –

Przestańmy

się

oskarżać.

Lepiej

spróbujmy

zminimalizować szkody. Teraz naprawdę jesteś mi to winna. Ta historia zostanie wkrótce opublikowana na plotkarskich stronach, może nawet na finansowych i w wiadomościach telewizyjnych. Przypuszczam, że odkopią datę naszego ślubu i warunki rozwodu. Mimo że Imogen próbowała usprawiedliwić przed sobą wzięcie od niego pieniędzy, nadal palił ją wstyd, że ich zażądała. Travis z pogardą wypełnił umowę. Nie krył, że fizyczna fascynacja jej osobą wygasła na zawsze. Czuł do niej tylko odrazę. Marzyła o tym, żeby zwrócić mu wszystko, by poprawić swoją opinię w jego oczach, ale doświadczenia z dzieciństwa nauczyły ją, że to nierealne aspiracje. – Niebawem ojciec zadzwoni, żeby spytać, czy informacje o moim małżeństwie są prawdziwe. – Co mam dla ciebie zrobić? – spytała bezradnie. – Nie upokarzaj mnie więcej. Ona jego? To on ją poniżył, kiedy spróbowała mu naświetlić problemy finansowe ojca i ich trudne wzajemne

relacje. Nie obchodziły go jej motywy. Odsądził ją od czci i wiary, jeszcze zanim wróciła z gabinetu ojca tamtego dnia. –

Oświadczysz,

młodzieńczego

że

wzięliśmy

impulsu

i

ślub

pod

rozstaliśmy

wpływem

się,

kiedy

uświadomiliśmy sobie, że popełniliśmy błąd. Po śmierci ojca rozpoczęłaś

działalność

dobroczynną,

dlatego

zubożałaś.

Poczynię stosowne darowizny, żeby uwiarygodnić tę wersję. Pokażemy

światu,

że

nawet

jeśli

rozdzieliły

nas

jakieś

nieporozumienia, wykazałem dobry gust i rozsądek, prosząc cię o rękę. Zostaniesz ze mną, udając, że zawarliśmy pokój, i będziesz się zachowywać tak, jak przystało na dobrą małżonkę. Znów zabrzmiała jej w uszach dawna reprymenda: „Niegrzeczna dziewczynka. Nie pozwoliłem ci wyjść z pokoju. Wracaj tam natychmiast”. Przełknęła gorzką pigułkę w gardle i spytała: – Tego ode mnie żądasz? – O ile nie chcesz zarabiać na życie w taki sposób jak twoja sąsiadka, zrobisz, co każę. – Czy nie dostrzegasz ironii w przedstawianiu mnie rodzinie i znajomym po rozwodzie, podczas gdy wstydziłeś się mnie w trakcie trwania małżeństwa? – To dla mnie koszmar, ale skoro kot wyskoczył z worka, uczeszemy go i założymy śliczną obróżkę, żeby nie drapał mebli. – Uważasz, że w ten sposób spłacę zaciągnięty u ciebie dług?

– Przynajmniej go nie powiększysz. Imogen szczerze w to wątpiła. Czuła się jak w pułapce. –

Nie

masz

dokąd

pójść

–

przypomniał,

jakby

nie

pamiętała. – Jak bym wyglądał, gdybym zostawił cię na ulicy? O nie! Ponownie odkryjemy siebie nawzajem, w samo Boże Narodzenie,

och,

jakże

romantycznie!

Prasa

będzie

zachwycona. Ostatnie zdanie zabrzmiało w jej odczuciu jak groźba. „Jeżeli nie będziesz się pilnować, zostaniesz w swoim pokoju”. – Jak długo to potrwa? –

Dopóki

zainteresowanie

nie

opadnie

na

tyle,

że

będziemy mogli niepostrzeżenie się rozstać. – Nadal jestem ci winna pieniądze za pobyt w klinice. Szkoda, że nie wymagasz seksu. Zapłaciłabym ci dokładnie w taki sposób jak moja sąsiadka. – Nie twierdziłem, że nie będę z tobą spać. Musisz tylko uatrakcyjnić ofertę. Przez chwilę Imogen słyszała tylko szum we własnych uszach. Policzki jej płonęły, nie z gniewu, lecz ze wstydu. Cokolwiek zrobiła, nigdy nie wystarczało. Ta świadomość paliła ją od środka niczym rozżarzone węgle. – Miałam tylko jednego partnera, który wszystkiego mnie nauczył, więc jedynie siebie możesz winić za mój brak doświadczenia – odrzekła w desperackiej próbie ratowania resztek godności. – Mimo to po twojej uwadze wolałabym

oddawać ciało obcym na ulicy niż tobie – oświadczyła, wstając z miejsca. Travis skoczył na równe nogi, jakby chciał ją zatrzymać. Nie wychodziła jednak. Nie miała dokąd pójść, jak sam bezlitośnie

wytknął.

Przycisnęła

łokcie

do

boków,

żeby

uniknąć jego dotyku. – Czy mogę wyjść do łazienki? Bez słowa wskazał głową dalszy koniec kuchni. Zamknęła drzwi od środka i przemyła wodą piekące oczy.

ROZDZIAŁ CZWARTY Travis nie czuł żadnej satysfakcji z pognębienia byłej żony. Przez moment widział w jej oczach ból. Przeżyła wstrząs, jakby ją uderzył. Wpadł w popłoch, że ucieknie. Był gotów zatrzymać ją siłą, choć rozsądniej byłoby ją wypuścić. Wymierzył jej cios poniżej pasa, ale uderzyła w czuły punkt,

sugerując

spłatę

długu

w

sypialni.

Oskarżenie

o zawarcie małżeńskiej transakcji i podejrzenie, że jej żałuje, równie mocno zabolało. Czy naprawdę podchodził w tak bezduszny sposób do małżeństwa? Z całą pewnością nie traktował go jak świętego sakramentu. Jego rodzice się rozwiedli, jak wiele innych par. Dlatego opracował strategię ucieczki

już

podczas

oświadczyn,

tak

jak

podejrzewała

Imogen. „Zraniłam twoje ego, odchodząc, zanim zdążyłeś mnie porzucić” – wyrzuciła z siebie w złości. Nie miała racji. Naprawdę nie był gotów na rozstanie. Nadal jej pragnął. Nieprzyzwoita sugestia spłacenia długu ciałem rozpaliła mu krew w żyłach, ale jej realizacja nie wchodziła w grę. Zyskałaby nad nim jeszcze większą przewagę. Już za bardzo zajmowała jego myśli. Jeden

partner?

Niemożliwe.

Twierdziła,

że

nie

jest

rozwiązła, ale nie mógł uwierzyć, że nie miała nikogo oprócz niego. Gorzej zniósł to kłamstwo niż całą resztę, jakby wiedziała, że to jego pięta achillesowa. Nie mógł sobie

pozwolić na to, żeby jej uwierzyć, choć z niewiadomych powodów bardzo by chciał. Już dość zamętu narobiła zarówno w jego życiu, jak i w głowie. W tym momencie zadzwonił jego ojciec. Plotki dotarły do niego przez znajomego, który coś wyczytał w internecie. Travis

obiecał,

że

wszystko

wyjaśni

podczas

wizyty

w Charleston. Nie miał już innego wyjścia niż udawać oczarowanego byłą żoną. Doszedł do wniosku, że lepiej odegrać farsę niż pozwolić jej znowu zrujnować siebie, a może nawet i jego. Nadjechała winda. Kierowca przywiózł lekarstwa z apteki. Zaraz potem Gwyn zeszła po schodach i podążyła za nim do kuchni. – Nie powinnam pić tej kawy – stwierdziła. – Vito twardo śpi, a ja nie mogę zasnąć. Pomyślałam, że zrobię kolację. Zostawiłam sukienkę dla Imogen w twoim pokoju. Nadal tu jest? – W łazience. – Zerknął w stronę holu i usłyszał szum wody.

Przeczytał

instrukcję

dawkowania

leków

i

wyjął

z opakowania dwie tabletki, żeby jej podać, jak wyjdzie. –

Zostanie

na

kolację?

–

spytała

warzywa z lodówki. – Tak. – Rozmawiałeś z Henrym? – Tak. Gwyn posłała mu urażone spojrzenie.

Gwyn,

wyjmując

– Miałeś do mnie żal, kiedy zataiłam kłopoty związane z aferą w banku. Wiesz, że możesz na mnie liczyć, gdybyś czegoś potrzebował, prawda? – Wystarczy, jak przygotujesz coś do jedzenia. Gwyn przewróciła oczami. Travis chętnie zapraszał ich na noc między innymi dlatego, że przyrządzała jedyne domowe potrawy, jakie ostatnio jadał. Pamiętał, że Imogen też doskonale gotowała. Głównie z tego powodu namawiał ją do pozostania w domu. Zresztą kto miałby

ochotę

się

ubierać

po

namiętnych

pieszczotach?

Prawdopodobnie dzisiaj po raz pierwszy od dnia ślubu nie zdarł z niej ubrania zaraz po przekroczeniu progu mieszkania. Gwyn zaczęła podsmażać czosnek z bazylią. – Moglibyśmy zostać jeszcze jeden dzień – zagadnęła. – Zabrałabym ją na zakupy, jeśli chcesz. Travis podejrzliwie traktował Gwyn i jej matkę, kiedy ojciec sprowadził je do siebie. Później odkrył, że Gwyn prócz oszałamiającej powierzchowności ma złote serce. Tak bardzo marzyła o rodzinnym szczęściu, że dołożyła wszelkich starań, żeby nawiązał więź z jej mężem i dziećmi. Przepadał za nią, dlatego zrobiłby wszystko, żeby ją ochronić przed zranieniem. – Nie angażuj się za bardzo – ostrzegł. – To nie potrwa długo. Próbuję tylko zminimalizować szkody. Gwyn posmutniała. – Z całego serca życzę ci udanego związku. – Nie jestem stworzony do małżeństwa ani dzieci – odparł, wzruszając ramionami.

– Cztery lata temu można by to samo powiedzieć o nas. Zaczęliśmy z Vitem od minimalizowania szkód. – Vito nie miał pojęcia, z kim miał do czynienia. Imogen nie posiada twojej dobrotliwej natury. Gwyn uśmiechnęła się radośnie, słysząc komplement, ale zaraz spoważniała, kiedy zerknęła mu przez ramię. Odwróciwszy wyszła

z

głowę,

łazienki

i

Travis

ujrzał

zesztywniała

po

Imogen.

Właśnie

wysłuchaniu

jego

wypowiedzi. Nie mogę tego zrobić – myślała Imogen, przymierzając zostawioną przez Gwyn sukienkę. Wisiała na niej jak worek. Martwił ją nie tylko jej obecny mizerny wygląd, choć w

niemal

symboliczny

sposób

odzwierciedlał

jej

niedopasowanie do świata Travisa. Spędziła

niemal

całe

życie

na

daremnych

próbach

dostosowania się do otoczenia, które jej nie akceptowało. Wszędzie była obca: we własnym domu, w nieodpowiednim kręgu znajomych, na wybranych przez ojca studiach i przy mężu, który się jej wstydził. Nie wyobrażała sobie, jak zejdzie na dół, by zjeść z jego rodziną i udawać dobrą żonę, taką, która ma serce. Kompletnie

rozbita,

ściągnęła

sukienkę,

zrzuciła

na

podłogę i wpełzła do łóżka. Do łóżka Travisa. Nie obchodziło jej, co o niej pomyśli. Co zrobi. Posądzi ją o niezbyt wyrafinowaną próbę uwiedzenia i znów skrzyczy lub wykpi? Nie potrzebowała kolejnej reprymendy. Zwinęła się w kłębek i podciągnęła koc pod samą szyję, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Musiała zebrać siły,

żeby wstać i wyjść, ale przekraczało to jej możliwości. Nie uważała się za złą osobę. Popełniała tylko mnóstwo głupich błędów ze ślepego optymizmu. Uznała za rażącą niesprawiedliwość, że taka drobna wada wpędziła ją w tak wielkie tarapaty. Ojciec zamknął ją na klucz, głośno przeklinając. Kazał jej tu zostać. Ale burczało jej w brzuchu. Może udałoby się przemknąć po kryjomu do pokoju Juliany? Poprosić, żeby przyniosła jej chleba lub zaplotła warkocz? To zawsze poprawiało jej nastrój. Była okropnie głodna, smutna i straszliwie samotna. A przecież nie zrobiła nic strasznego. Pobiegła tylko na górę. Ojciec zabronił jej wprawdzie biegać po domu, ale zapomniała wstążki, a nie znosił, kiedy włosy opadały jej na twarz. Twierdził, że wygląda jak strach na wróble. Mama coś tłumaczyła na dole, cicho i łagodnie, jakby płakała, co go jeszcze bardziej rozzłościło. Grzmiał na cały głos: „Mówiłem ci przecież! Nie powinnaś jej była urodzić!”. Nie wiedziała, dlaczego jej nie chce. Zacisnęła powieki, ale nie zdołała powstrzymać łez. Wtuliła twarz w poduszkę, żeby nie usłyszał jej szlochu. Gdyby podszedł do drzwi i odkrył, że płacze, musiałaby zostać jeszcze dłużej. Mogła wychodzić tylko wtedy, kiedy była grzeczna. Proszę, przyjdź do mnie, Juliano! – błagała w myślach. Nagle jakby nastąpił cud. Materac ugiął się obok niej. Ktoś wyszeptał: – Ciii…

Potem objęły ją ramiona, nie miękkie i szczupłe jak jej siostry,

tylko

gorące,

muskularne,

dające

poczucie

bezpieczeństwa. – Travis! – wyszeptała. Przez chwilę myślała, że budzi się z kolejnego złego snu, w którym po okropnej kłótni z Travisem wróciła do ojca. Mimo to nadal pozostali małżeństwem. Jego skóra niemal parzyła piersi i uda. Z ulgą wtuliła się w niego, spragniona jeszcze większej bliskości. Pachniał wspaniale, gładził ją po dolnej części pleców, rozgrzewając krew w żyłach. On też jej pragnął, ale gdy przesunęła rękę w dół jego brzucha, mięśnie mu stężały i odepchnął jej dłoń. – Przestań. Stanowczy Gwałtownie i

spróbowała

zakaz

nabrała

przywrócił powietrza,

odrzucić

ją

do

rzeczywistości.

przetoczyła

skotłowany

koc.

Do

się

na

oczu

bok znów

napłynęły jej łzy żalu i frustracji. Całym jej ciałem wstrząsnął szloch. Cierpiała męki odtrącenia. Spuściła nogi i usiadła na brzegu łóżka. Z mocno bijącym sercem wsparła łokcie o uda, złapała się za głowę i usiłowała spowolnić nierówny, przyspieszony oddech. Tłumaczyła sobie, że nie jest już dzieckiem ani mężatką tylko dorosłą, rozwiedzioną, opuszczoną i zubożałą kobietą. Travis dotknął jej pleców. – Nadal dręczą cię koszmary? – zapytał. – Cała drżysz. Strząsnęła

jego

dłoń

i

otarła

mokre

oczy

brzegiem

prześcieradła. Potem zasłoniła piersi przedramieniem, wstała i zaczęła szukać szpitalnej piżamy.

– Dokąd idziesz? – Jestem głodna – odrzekła zgodnie z prawdą, choć przede wszystkim musiała odsunąć się od niego, żeby dojść do siebie. Ta wizja nawiedziła ją tylko dwa razy w czasie trwania małżeństwa. Tulił ją wtedy, głaskał, uspakajał i kochał się z nią, zachęcając do stworzenia więzi, jakiej nie śmiała ponownie ryzykować. Tym razem jednak nie oferował bliskości. Praktycznie odepchnął ją jak zarazę. Przewidywała, że ten układ ją wykończy. Ubrała się szybko. Travis podążył za nią w samych spodniach. Odwróciła wzrok od gładkiego torsu i świeżego zarostu na żuchwie. Lampka nad kuchenką łagodnie oświetlała kuchnię. Gdy wyjmowała jogurt z lodówki, przyniósł musli ze spiżarni. Dodała trochę płatków do miseczki i zaniosła do stołu. Travis przyniósł jej szklankę wody i przepisaną kapsułkę. Pierwszą wzięła, zanim poszła na górę przymierzyć sukienkę, ale potem zasnęła i przegapiła drugą, którą powinna połknąć po jedzeniu. – Zrobić ci grzanki? Mógłbym odgrzać to, co pozostało z kolacji. – To wystarczy. Travis przytknął grzbiet dłoni do jej policzka. Cofnęła się. Nawet lekkie muśnięcie raniło jej duszę. – Sprawdzam temperaturę – wyjaśnił. – Nic mi nie jest. – Nie powiesz, co ci się śni?

– Tylko udaję, żeby wzbudzić w tobie współczucie. Nie daj się zwieść. Zaklął pod nosem, odszedł od niej, żeby popatrzeć na przykryty, zasypany śniegiem basen. W słabym świetle jego wspaniała

sylwetka

wyglądała

potężnie.

Chwilę

później

przemówił już znacznie łagodniej: – Czy mówiłaś komuś o tych snach? – Po co? – Żeby przestały cię dręczyć. – Będę spać tutaj, żeby cię nie obudzić. – Nie chodzi o mnie. Widać, że cierpisz. Serce bije ci jak oszalałe. Może gdybyś o tym komuś powiedziała, twój mózg nie tworzyłby demonów podczas snu. – To wspomnienie. – Potwora? – Nie byłam molestowana, jeżeli o to pytasz. Wracają do mnie wydarzenia pewnego przykrego dnia z dzieciństwa. – Nie dodała, że jednego z wielu. – Ale czasami, kiedy się nie obudzę, przychodzi do mnie Juliana. Dlatego warto zaczekać. – Twoja zmarła siostra? – Tak. – Dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałaś? – Bo nie chciałam – odparła, wygarniając ostatnie resztki z miseczki. – Lubiłam, kiedy okazywałeś mi współczucie i mnie tuliłeś. Poza tym obawiałam się, że jeśli poznasz prawdę, pójdziesz do mojego ojca.

– Dlaczego? Imogen włożyła kapsułkę do ust i zachłannie wypiła wszystko ze szklanki. Uświadomiła sobie, że bardzo chciało jej się pić. Włożyła brudne naczynia do zlewozmywaka i

dolała

sobie

wody.

Potem

stanęła

plecami

do

zlewu

i popatrzyła na niego. Czy wystarczy jej odwagi, żeby otworzyć najciemniejszą szafę w swoim sercu i pokazać odrażający szkielet? Dawno straciła godność, a ojciec już nie mógł jej skrzywdzić. – Nie zapominaj, że kiedy za ciebie wyszłam, miałam dwadzieścia lat. Przez cztery lata dorosłam. Zdążyłam sobie uświadomić, że postawiłam na złego konia, ale wtedy nie byłam gotowa zerwać cienkiej, słabej więzi, która mnie z nim łączyła. Liczyłam na to, że w końcu mnie pokocha – dodała na koniec przez ściśnięte gardło. W głębi duszy zawsze wiedziała, że to niemożliwe, ale po raz pierwszy wyznała to na głos. –

Nie

dramatyzuj,

Imogen.

Wielu

nastolatków

traci

kontakt z rodzicami. – On mnie nienawidził, Travis. Z całego serca. – Dlaczego? – dopytywał cierpliwie, łagodnym głosem, jakby uważał, że przesadza. – Zapytaj go! – prychnęła z gorzkim śmiechem. – Ja próbowałam.

Raz

spytałam,

czy

mama

miała

romans.

Myślałam, że nie potrafił zaakceptować owocu zdrady, ale zaprzeczył. Stwierdził tylko, że mnie nie chciał. – Rzucił ci w twarz takie słowa?

– Tak. Rodzice zawarli małżeństwo z rozsądku, dla korzyści.

Pozwolił

mamie

urodzić

jedno

dziecko,

bo

potrzebował spadkobiercy, ale nie dwoje. Mama pragnęła drugiego i rodzeństwa dla Juliany. Próbowała go przekonać, że warto mieć zapasowego potomka, a kiedy nic nie zyskała, odstawiła pigułki i zaszła w ciążę. Miała nadzieję, że moje przyjście na świat zmiękczy jego serce. Julianę kochał, ale do mnie nie zmienił nastawienia. Sądzę, że otwarcie okazywał mi nienawiść, żeby ukarać ją za sprzeciwienie się jego woli. – I zainwestowałaś wszystko w takiego człowieka? Imogen spróbowała zwilżyć wodą wyschnięte gardło, ale nadal ją w nim paliło. – Masz prawo do oburzenia. Wyobrażam sobie, że mama przewraca się w grobie. – Dlaczego…? – Dlaczego zabiegałam o jego miłość? Bo byłam jego dzieckiem. Powinien mnie kochać, ale nie potrafił. Nie wiem, dlaczego. Dlaczego ty mnie nie pokochałeś? Bo jestem zła? Nie zasługuję na miłość? – Imogen! – spróbował ją powstrzymać, unosząc rękę do góry. – Nie żałuj tego, co powiedziałeś Gwyn. Jeżeli zrażam do siebie ludzi, to dlatego, że odziedziczyłam jego DNA. Nie umiał być lepszy i ja też. Próbowałam naśladować słodką, dobrą Julianę. Ją kochał, jak wszyscy, łącznie ze mną. Ty też byś za nią przepadał. Zajrzała do lodówki w poszukiwaniu jeszcze czegoś do zjedzenia. Znalazła resztki serka z jabłkiem, zostawione na

zawiniętym

w

folię

talerzyku.

Wzięła

kromkę

chleba

i ostrożnie przeniosła na nią całą zawartość. – Był alkoholikiem czy kimś w tym rodzaju? – Nie, tylko zgorzkniałym, okrutnym draniem. Zamykał mnie w pokoju bez kolacji, żebym zniknęła mu z oczu. Jeśli mówiłam za głośno, zmokłam albo przyniosłam lepsze oceny niż Juliana, wskazywał mi schody. Byłam zdolniejsza od niej. Znacznie

zdolniejsza.

Czytanie

sprawiało

jej

trudność.

Odrabiałam za nią lekcje. Przypuszczam, że między innymi to go drażniło. Lubił przewyższać wszystkich dookoła, a ja żartowałam albo zadawałam kłopotliwe pytania. Kiedy nie umiał

odpowiedzieć

albo

wybuchałam

śmiechem,

podejrzewał, że z niego kpię. – Powinnaś była mi wszystko wyznać. – Po co? Co byś zrobił? Kazałbyś mu mnie pokochać? Kiedy mama z Julianą zginęły, wiedziałam, że to stracona sprawa, ale nie miałam odwagi tego przed sobą przyznać. – Przygniotła dłonią kanapkę tak mocno, że uzyskała grubość kartki. I równie apetycznie wyglądała. Jej serce też ściskał ból, jak zawsze, gdy usiłowała zrozumieć, dlaczego wszystkich rozczarowuje. – Chcesz wiedzieć, co powiedział po przyjeździe policji? – Prawdopodobnie nie – odrzekł ponurym tonem. Imogen zaczęła odcinać skórkę z chleba, żeby nie podnieść wzroku.

To

wspomnienie

nadal

tak

ją

zawstydzało

i przygnębiało, że nie wiedziała, jak zbierze odwagę, żeby je przywołać, ale ten duch potrzebował egzorcyzmów.

– Już był wściekły. Musiał mnie odebrać z lekcji tańca, bo mama nie przyjechała. Zjechała z drogi do rzeki razem z Julianą. Policja znalazła je kilka godzin później. Oczywiście powinnam zostać w swoim pokoju, ale kiedy usłyszałam głosy, wyszłam, żeby zobaczyć, czy to one. Stałam u szczytu schodów, kiedy wyjaśnili, co się stało. Tata podziękował im i zamknął drzwi. Na mój widok stwierdził: „To śmieć powinien utonąć”. –

Naprawdę?

–

wykrztusił

z

niedowierzaniem

i przerażeniem. – Właśnie tak zareagował – jęknęła. – Jeszcze nie zdążyłam przyjąć do wiadomości, że straciłam mamę i siostrę, a już mnie odesłał na górę. Potem zamknął się w gabinecie aż do pogrzebu. Imogen bardzo brakowało Juliany, ale tylko gospodyni uścisnęła ją, kiedy przyszła pomóc jej znaleźć coś do ubrania. – Miałam dopiero jedenaście lat, na tyle mało, żeby wierzyć, że zmieni nastawienie. Przecież tylko ja jedna mu pozostałam. Ciężko pracowałam w szkole. Utrzymywałam kontakty z tymi wszystkimi rozpuszczonymi dzieciakami z rodzin, które podziwiał. Z nikim nie znalazłam wspólnego języka, ale próbowałam. Zdobyłam dyplom z dziennikarstwa, choć

znacznie

bardziej

interesowała

mnie

literatura.

Profesorowie zarzucali mi zbyt emocjonalny styl. Pisałam do podupadających szmatławców taty, nawet jeśli dawał mi podrzędne tematy i publikował moje artykuły tylko wtedy, kiedy nie miał innego wyjścia. Myślałeś, że zrobiłam z tobą wywiad,

żeby

imponowałeś.

złapać

cię

Napisałam

na

dobry

męża,

ale

artykuł,

ale

naprawdę

mi

odrzucił

go

w ostatniej chwili. Próbowałam go sprzedać konkurencji, ze względu na ciebie, bo zasługiwał na publikację. Doszło do okropnej kłótni. Często ze sobą ostro walczyliśmy. Zawsze wybiegałam,

nie

przebierając

w

słowach,

ale

zawsze

wracałam. Podobno szaleńca można poznać po tym, że ciągle postępuje tak samo, oczekując odmiennych rezultatów. Jestem modelowym przykładem. Z przyzwyczajenia zjadła kawałki skórki. Nie lubiła ich, ale uczono ją, że nie wolno marnować jedzenia, więc zjadała je pierwsze, żeby później zagryźć czymś smaczniejszym. – Kiedy wychodziłam za ciebie, miałam go już serdecznie dość. Niewiele brakowało, żebym zrezygnowała i opuściła go na zawsze. Skoro miałam ciebie, już go nie potrzebowałam. Potem odkryłam, że ci na mnie nie zależy, że poślubiłeś mnie tylko dla mojego dziewictwa. Uznałam, że lepiej wrócić do znanego diabła. Liczyłam na to, że jeśli uratuję spółkę, zyskam jego szacunek. Travis stał nieruchomo jak posąg. Nie widziała nawet, czy oddycha, co ułatwiało jej zadanie. Łatwiej wyznawać grzechy rzeźbie niż żywemu człowiekowi. Z ulgą wyrzucała z siebie wszystko, co jej leżało na sercu. – W końcu znienawidził mnie jeszcze bardziej niż ty za to, że

widziałam

go

w

chwilach

największej

słabości.

Opiekowałam się nim przez cały rok, póki starczyło mi sił fizycznych. Był za ciężki, żebym mogła go zanieść do wanny. Musiałam go oddać do domu opieki, co podsyciło jego nienawiść. Twierdził, że niepotrzebnie przyszłam na świat. Wytykał, że nie uratowałam jego firmy i oddałam pod opiekę obcym, mimo że spędzałam u niego całe dnie i dawałam

wszystko,

czego

potrzebować.

Nie

jego

nieistniejące

wiem,

co

uczyniło

serce z

mogłoby

niego

takiego

bezdusznego drania, ale żałuję, że mu się urodziłam. I wstyd mi za niego. Dlatego nigdy nie wspomniałam ci o tym, co mnie z jego strony spotkało. Kto chciałby przyznać, że własny ojciec go nie kochał? Podniosła kanapkę, ale nie ugryzła. Mdliło ją tak, że nie zdołałaby przełknąć ani kęsa. – Ilekroć idę spać głodna i przygnębiona, śni mi się, że znów zamknął mnie w sypialni. Jeżeli to możliwe, Juliana wkrada się do mnie, żeby mnie pocieszyć. Tylko ciebie to obchodziło,

bo

tylko

z

tobą

spałam.

Nie

oczekuję,

że

uwierzysz czarnej owcy, która nie powinna się urodzić. Ugryzła kanapkę i zmusiła się, żeby ją przeżuć. Travis nie wątpił, że Imogen naprawdę płakała we śnie. Łkała jak dziecko. Budziła się tak wstrząśnięta i zmieszana, że niemożliwe, żeby udawała. Pamiętał, kiedy po raz pierwszy obudził go jej szloch, kilka dni po jej przeprowadzce do jego starego mieszkania. Wieczorem pokłócili się o to, czy poinformować kogokolwiek, że wzięli ślub. Zamiast zabrać ją na kolację, ułagodził ją gorącymi pieszczotami w łóżku. Z początku myślał, że płacze przez niego. Dopiero po chwili stwierdził, że mocno śpi. Czuł się winny, a potem jeszcze gorzej, kiedy jego dotknięcie śmiertelnie ją wystraszyło. – To tylko zły sen – zapewniła, kiedy znowu porwał ją w ramiona. Później wstała, zawstydzona, i poszła usmażyć sobie jajka na boczku w środku nocy.

– Szkoda, że mi nie powiedziałaś tamtej pierwszej nocy – stwierdził, usiłując dopasować to, co usłyszał, do obrazu zakłamanej intrygantki. Własny ojciec też go umęczył, ale nigdy rozmyślnie. Obaj nie byli wylewni, ale nigdy nie zwątpił w ojcowską miłość i dumę. – Co by to zmieniło? – spytała. Nie znał odpowiedzi. Czy próbowałby ją trzymać z dala od tyrana? Wiedział, że niezbyt dobrze się między nimi układa. Drugi raz płakała przez sen dwa tygodnie później, na kilka dni przed swoim odejściem. Wróciła od niego późno, wyraźnie zdruzgotana. Przypuszczał, że nie chce rozmawiać o trudnych relacjach rodzinnych, podobnie jak on sam, dlatego o nic nie pytał. Wolał całować ją do utraty tchu i dać fizyczną przyjemność, choć czasami przeczuwał, że szuka głębszej, emocjonalnej więzi. Dlaczego nie otworzył przed nią duszy? Ponieważ jego matka zdradziła i porzuciła ojca. Po brutalnym, burzliwym rozwodzie rodziców przysiągł sobie, że nie będzie nosił ran przez

resztę

życia.

Prawdopodobnie

też

obawiał

się

oczarowania kobietą, widząc, jak zniszczyło jego ojca. Zresztą nie

przeżył

nic

na

tyle

okropnego,

żeby

wspomnienia

prześladowały go po nocach. Zepchnął bolesne doświadczenia do podświadomości. Zapomniał

o

jej

koszmarach.

Gdyby

wiedział,

że

wywołuje je głód, obudziłby ją na kolację, ale gdy zobaczył, że zasnęła w jego łóżku, odczuł ulgę, że uniknie niezręcznych sytuacji. Kto mógł przewidzieć, co by powiedziała i jakie szkody by spowodowała?

Sama nazywała siebie czarną owcą, która nie powinna się urodzić. Kiedy goście poszli spać, zasiadł do pracy z zamiarem nadrobienia zaległości, ale po powrocie do łóżka nie mógł zasnąć. Leżąc obok Imogen, usiłował przepędzić wspomnienia dawnych wspólnych nocy, kiedy słyszał, jak jej oddech się zmienia. Chwilę później przewróciła się na brzuch i zaszlochała w

poduszkę,

rozpaczliwie

jak

skrzywdzone

dziecko.

Oczywiście ją obudził, żeby przerwać senny koszmar. Od razu wiedziała, że to on ją zbudził. Wtuliła się w niego, jakby nic ich nigdy nie rozdzieliło, natychmiast rozpalając mu krew w żyłach. Instynktownie przesunęła rękę w dół. Niewiele brakowało, by zabrała go do świata erotyki, w którym istnieli tylko oni dwoje. Nie mógł pozwolić, żeby nim manipulowała. Przytrzymał jej rękę. Dopiero kiedy drgnęła, uświadomił sobie, że szukała bliskości

przez

sen.

Ucieszyło

go,

że

nieświadomie

zareagowała na niego tak jak dawniej. Czasami zadawał sobie pytanie,

czy

w

trakcie

trwania

małżeństwa

udawała

namiętność, żeby wyciągnąć od niego pieniądze, ale teraz na pewno nie. – Widzisz? – wymamrotała, marszcząc brwi. – Moje wyznanie nic nie zmieniło. To nie powinno się więcej powtórzyć. Na wszelki wypadek będę spała na parterze. – Wracaj do łóżka. Imogen skuliła ramiona w obronnym geście. – Nie chcę z tobą spać.

– Nie? – Chętnie by to sprawdził, ale odpowiedział tylko: – Ja zostanę na dole. – Nie mam sumienia wyganiać cię z sypialni. Travis tylko prychnął. Zobaczył w jej oczach ból. Ten widok poraził go jak grom, odebrał mowę. Zastygły w bezruchu, patrzył, jak wychodzi bez słowa. Nie życzyła mu nawet dobrej nocy. I nie spędził jej dobrze. Imogen późno zasnęła. Obudził ją szum wody w łazience, gdy Travis brał prysznic. Kiedy zeszła na dół, stwierdziła, że jego siostra wyjechała wraz z rodziną. – Toni zabrała prezenty? – spytała. – Oszczędziła mi ich pakowania, więc jej pozwoliłem. Chwilę później poinformował, że pojadą na południe na urodziny jego ojca i spędzą święta wraz ze wszystkimi. – Nie zmuszaj mnie do tego – jęknęła. – Nie stać mnie na upominki. – Póki dzieci nie przyszły na świat, my też sobie nawzajem niczego nie kupowaliśmy. Teraz dajemy je tylko dzieciakom. Gwyn piecze ciasta i przygotowuje dobrą kolację. Nie uspokoił jej. Nadal czułaby się jak intruz. Modliła się, żeby doktor zabronił jej podróży, ale godzinę później zajrzał jej w ucho i stwierdził, że stan zapalny ustępuje. Pozwolił jej polecieć pod warunkiem, że nadal będzie brała antybiotyki. Od tego momentu Travis podejmował za nią wszelkie decyzje. Z każdą chwilą tracił cierpliwość.

– Przestań ciągle dopytywać o ceny – upomniał ją podczas przymiarki w butiku na Piątej Alei. – Potrzebujesz ubrań. – Zwyczajnych, nie luksusowych. Włożyła

właśnie

sukienkę

z

zielonej

dzianiny

o oryginalnym fasonie. W przeciwieństwie do tej, którą pożyczyła

jej

Gwyn,

przylegała

do

szczupłej

sylwetki.

Sznurowanie po bokach umożliwiało regulację długości tak, że przy odpowiednim doborze dodatków pasowała na każdą okazję. Kupił jej też błyszczące kozaki, markowe dżinsy i trencz. Następnie

zażądał

prezentacji

sukien

wieczorowych.

Ofuknął ekspedientkę za przyniesienie sukni w zimnych barwach i kazał znaleźć coś żywszego. Miał oko artysty w

głowie

przedsiębiorcy.

Zbudował

fortunę

na

obrocie

nieruchomościami na bazie sukcesów ojca, ale zaszedł na szczyty dzięki twórczemu talentowi w dziedzinie architektury, umiejętnie

łącząc

klasykę

z

nowoczesnością

i funkcjonalnością. Dopiero długa, szafirowa suknia zyskała jego uznanie. Po przejściu

do

przymierzalni

Imogen

przeprosiła

za

jego

zachowanie. Gdy dziewczyna pospieszyła po buty, wychyliła głowę z kabiny. Travis popijał szampana na sofie, przeglądając wiadomości w telefonie. – Czy nie mógłbyś wytłumaczyć tacie, że jestem chora, i sam pojechać do Charleston?– zasugerowała. – Przecież nie masz ochoty mu mnie przedstawić. – Ale on chce cię poznać. – Nawet nie wiem, czego ode mnie oczekujesz.

Ani jaką karę wymierzy za złamanie ustalonych przez niego reguł. – Po pierwsze nie walcz ze mną o każdą rzecz. Pozwól mi zobaczyć, co włożyłaś. – Czekam na buty. – Wyjdź. Towarzysząc ojcu w niezliczonych galach i ceremoniach rozdania nagród, Imogen nosiła suknie koktajlowe, nigdy do ziemi. Czuła się jak księżniczka, gdy cienki jedwab szeleścił wokół nóg i muskał bose stopy. Krój podniósł niewielki biust, a

barwa

nadała

oczom

odcień

morza

karaibskiego.

Przeszkadzał jej tylko brak makijażu i stosownej fryzury, związała bowiem włosy w koński ogon. Tymczasem nie ulegało wątpliwości, że Travis wymaga od niej perfekcyjnego wyglądu.

Skrzywił

się,

widząc

luźno

zwisającą

na

niej

sukienkę od Gwyn. Tym niemniej nie krył, że oglądanie prezentacji nie sprawia mu przyjemności. Dbał o jej wizerunek tylko dlatego, żeby nie zrujnowała jego reputacji. Zdawkowo skinął głową na widok zielonej dzianiny. Na spodnie i lśniące kozaczki ledwie zerknął. Miała cichą nadzieję, że tym razem wreszcie zyska uznanie w jego oczach. Po chwili wahania uniosła brzeg sukni i wyszła z kabiny. Doznała gorzkiego rozczarowania, gdy zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów, po czym rzucił od niechcenia: – Może być. Następnie kazał przymierzyć przyniesione właśnie szpilki z rzemykami.

– Po co? – odburknęła. – Już podjąłeś decyzję. – A teraz zdecydowałem, że je założysz. Ekspedientka rozładować

usłyszała

napięcie,

groźbę

poprosiła

w

go

jego o

głosie.

opinię.

Żeby

Czekały

w nieskończoność, ale nie wypowiedział ani słowa. W końcu Imogen nie wytrzymała i zwróciła mu uwagę: – Nie stać cię na odrobinę uprzejmości? Karcące spojrzenie Travisa wyraźnie mówiło, że już ją okazał, wydając na nią fortunę. Doprowadzona do pasji, zacisnęła ręce w pięści. – Skoro chodzi ci tylko o to, żeby pokazać, kto tu rządzi, to lepiej kup mi smycz i każ paradować nago! Travis zachował kamienną twarz, nie licząc przelotnego błysku gniewu w oczach. Odstawił kieliszek, odłożył telefon na poduszkę i wstał, nie spuszczając jej z oka. Następnie nieznacznym ruchem głowy odprawił sprzedawczynię. Gdy podszedł

do

Imogen

i

ujął

ją

pod

brodę.

Jej

serce

przyspieszyło do galopu. –

Przesadziłaś,

Imogen

–

upomniał

ją

podejrzanie

łagodnym tonem. – Wyszliśmy na skłóconych. – Co cię bardzo denerwuje, bo dbasz tylko o pozory. Nigdy nie dorastałam do twoich oczekiwań, prawda? Dlatego muszę nosić te drogie metki, żeby mnie widziano, a nie słyszano. – Gdybym chciał cię uciszyć, wiedziałbym, jak to zrobić. – Nie wątpię. Znasz wszelkie możliwe sposoby, żeby mnie zranić, i z upodobaniem je stosujesz.

Travis pochylił głowę i przybliżył usta do jej ust. – Czy to boli, Imogen? Choć nie wierzę, że wytrzymałaś cztery lata bez mężczyzny, wczoraj w nocy sięgnęłaś po mnie, jakbyś

zachowała

w

pamięci

nasze

gorące

noce.

Czy

wspomniałaś, co czułaś, kiedy trzymałem cię w objęciach? Czy chciałabyś znowu spróbować? Powinna go odepchnąć, ale wbrew rozsądkowi wyszeptała: – Tak. Zbyt długo tęskniła za jego dotykiem, żeby odeprzeć pokusę. Myślała o nim każdego dnia przez długie cztery lata. Kilka razy poszła na randkę, ale nawet nie zapragnęła pocałunku żadnego innego mężczyzny. Gdy musnął jej wargi swoimi, nie stawiała oporu. Zabrał ją w podróż do przeszłości. Objęła go w pasie i przyciągnęła do siebie z całej siły. Odżyła przy nim jak pustynia po deszczu. Z lubością wdychała jego korzenny zapach. Należała do niego. Pogłębił pocałunek, jakby jej o tym przypominał. Jak zawsze straciła przy nim głowę. Znów oddawała mu całą siebie. Zatrwożona

własną

rozwiązłością,

chłonęła

słodkie

doznania po długich latach tęsknoty, gdy nagle chwycił ją za ramiona i odsunął od siebie. Musiała złapać go za nadgarstki, żeby nie upaść. Chyba dostrzegła

w jego oczach

pożądanie,

ale też potępienie

i satysfakcję. Niewątpliwie udzielał jej lekcji. Nauczył ją tylko tego, że nie może ufać ani sobie, ani jemu. – W tej chwili cię nienawidzę – wycedziła resztką tchu przez zaciśnięte zęby, po czym wróciła do przymierzalni i zamknęła za sobą drzwi, żeby nie widział jej łez.

ROZDZIAŁ PIĄTY – Wystarczy na dzisiaj. Proszę to spakować – rzucił Travis w

stronę

sprzedawczyń,

udających

brak

zainteresowania

spektaklem. Wyciągnął kartę kredytową, opróżnił kieliszek i wrócił do odczytywania wiadomości, żeby nie podążyć za Imogen i nie dokończyć w przymierzalni tego, co zaczęli. Powiedziała, że go nienawidzi. Zważywszy, że daremnie usiłował stłumić palące pożądanie na tyłach butiku, on również żywił do niej urazę. Niewiele spał minionej nocy. Usiłował dopasować to, co od niej usłyszał, do swojej opinii na jej temat. Czy ułożyłoby im się inaczej, gdyby od razu wyznała prawdę? Nie mógł jej darować, że nie dała mu szansy sprawdzić. Usiłowała uniknąć wyjazdu do Charleston i kwestionowała każdy kolejny zakup, jeszcze bardziej nadużywając jego cierpliwości. I bez tego cierpiał męki na widok obcisłych dżinsów opinających kształtne pośladki. Usiłował nie widzieć nagiego kolana pomiędzy brzegiem spódniczki a cholewkami kozaków. Głęboki dekolt, odsłaniający nasadę piersi, też za bardzo mu przypominał zdecydowanie zbyt krótki fizyczny kontakt minionej nocy. Gdy ujrzał ją w kreacji nadającej cerze kremowy odcień, włosom blask, a oczom głębi, obudziła w nim dziką żądzę. I

jeszcze

żądała

uprzejmości,

gdy

targały

nim

najpierwotniejsze instynkty i inne, równie silne, co trudne do zidentyfikowania emocje! Chwilę później wyszła w zielonej sukience ze złotym paskiem

na

biodrach,

podkreślającej

nieprawdopodobną

smukłość talii. Ciągle zapominał o jej chorobie, ale jej bladość skutecznie mu o niej przypominała. Oczekiwał zaczepnego spojrzenia napięcie

czy

w

jej

uszczypliwych twarzy

i

uwag,

ale

zobaczył

zaczerwienione

od

tylko

namiętnego

pocałunku wargi. Nawet na niego nie spojrzała. Posłała tylko uśmiech właścicielce sklepu i podziękowała za pomoc. Travis odprowadził ją do auta, pozostawiając kierowcy przyniesienie pakunków. Sam wsiadł do samochodu i zamknął za sobą drzwi. – Jaką grę znów prowadzisz? – zapytał, gdy odwróciła od niego wzrok. – Jesteś zła, że cię pocałowałem? – Oczywiście, że nie – odrzekła bezbarwnym głosem. – Udowodniłeś, że możesz ze mną zrobić, co zechcesz. Kierowca

zatrzasnął

bagażnik.

Kiedy

otworzył

sobie

drzwi, Travis kazał mu zaczekać na zewnątrz. Podszedł więc do kilku fotografów, którzy ich wyśledzili, żeby ich odprawić. – Uważasz, że skradłem ten pocałunek? Nie sprawił ci przyjemności? – dociekał Travis, mocno wstrząśnięty jej zarzutami. – To bez znaczenia. Nie obchodzi cię, co czuję. Każde twoje działanie ma na celu ukaranie mnie za to, co ci zrobiłam i nadal robię. Głos jej drżał, a ręce zacisnęła tak mocno, że kostki zbielały. Rozluźniła je i powoli wypuściła z płuc powietrze,

jakby przeżywała jakieś wyjątkowo bolesne doświadczenie. – Nie pocałowałem cię za karę – zapewnił. – Nie odczuwałaś przyjemności? – zapytał jeszcze raz, niepewny, czy nie robił sobie złudzeń, kiedy myślał, że obydwoje zareagowali na siebie z równą pasją. – Owszem – rzuciła krótko. – Mógłbyś mnie wziąć natychmiast na podłodze na środku sklepu. Czy to chciałeś usłyszeć?

Jak

bardzo

musisz

mnie

poniżyć,

żeby

mieć

pewność, że gorzko żałuję, że wkroczyłam w twoje życie? W

końcu

spojrzała

na

niego.

Widok

błyszczących

gniewem i od łez oczu mocno poruszył jego sumienie. Zawstydziła go. – Nie próbowałem cię upokorzyć. Imogen znów zacisnęła ręce w pięści. – Po prostu wyłóż mi zasady, to będę ich przestrzegać. Nie warto ryzykować kary. Travis spostrzegł, że zesztywniała, jakby oczekiwała ciosu. – Bez obawy. Nie uderzę cię – zapewnił. – Nie podejrzewałam cię o to – zapewniła, ale nadal stała nieruchomo z wbitym w niego wzrokiem. Travis nadal nie zdołał wyciągnąć żadnych wniosków z

wczorajszej

opowieści.

Nie

wspomniała

o

przemocy

w rodzinie, a nie sądził, żeby zabiegała o przychylność brutala, który podniósłby na nią rękę. Wyglądało raczej na to, że jej ojciec zgorzkniał, prawdopodobnie z rozpaczy. Nie mógł jednak wykluczyć, że Imogen dramatyzuje, żeby zyskać jego współczucie i wybaczenie. Sama ostrzegła, żeby jej nie

wierzył. Teraz jednak instynktownie okazała strach. Choć nie chciał znać odpowiedzi, musiał w końcu zapytać: – Czy ojciec cię bił? Gdyby potwierdziła, wykopałby go z grobu i znowu zabił. – Nie. – Imogen! – Przestań wypowiadać moje imię tak, jakbyś upominał nieznośną, głupiutką dziewczynkę. Nie trzeba używać pięści, żeby kogoś zranić. Wystarczą słowa, takie jak te, które usłyszała po śmierci matki i siostry: „Śmieć powinien utonąć”. Travis nie chciał uwierzyć w okrucieństwo jej ojca, bo musiałby przyznać przed sobą, że źle zrobił, pozwalając jej wrócić do Wallace’a. Właściwie wypchnął ją do niego, co obciążało jego sumienie. – Po prostu przedstaw mi zasady, a będę ich przestrzegać – powtórzyła. – Mam nosić to, co mi kupisz, nie sprzeciwiać ci się w miejscach publicznych i co jeszcze? – Imo… Widząc, że drgnęła, zamknął oczy, usiłując opanować wzburzone nerwy. Chwilę później przemówił już znacznie łagodniej: – To nie egzamin ani mecz. Nie próbowałem zdobyć nad tobą przewagi za pomocą pocałunku – tłumaczył, poniekąd zgodnie z prawdą. Chciał tylko sprawdzić, czy jej reakcja w przeszłości była autentyczna, czy udawana.

– Znajdziesz we mnie winę, cokolwiek zrobię. Daj mi przynajmniej szansę powalczyć. Nie zniosę nieustannego tłamszenia.

Życzysz

sobie,

żebym

publicznie

udawała

zakochaną? Wystarczyło, że z westchnieniem potarł czoło, żeby znowu zadrżała. Wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć, ale zaraz ją cofnął. Nie potrafił przewidzieć, jak zareaguje. Przerażała go jej nadwrażliwość. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, że tak łatwo ją zranić. – Żądasz ode mnie seksu? – spytała drżącym głosem. – Nie – odpowiedział. Owszem, pragnął, ale nie wymagał. – To dobrze, bo nie umiałabym wprowadzić żadnych urozmaiceń. dodała,

Nie

umykając

znam

żadnych

wzrokiem

w

erotycznych bok.

–

sztuczek

Próba

–

ratowania

wydawnictwa ojca, a potem opieka nad nim pochłaniały cały mój czas poza pracą. Wyszłam wprawdzie z kimś parę razy, ale tylko na kolację. Przez długi czas nikt mnie nie tknął, dlatego tak silnie zareagowałam na pocałunek – podkreśliła z naciskiem. Travis w mig odgadł, że desperacko próbuje ratować twarz, ale jej słowa zabolały jak policzek. Rozpaliła w nim wielką namiętność. – Nie wiem, dlaczego nie jestem stworzona do przelotnych romansów. Zawsze mnie to martwiło. – Co w tym złego? – Bo dobrze byłoby zaznać czyjejś bliskości bez ryzyka zranienia. – Jeżeli uważasz, że potraktowałem cię zbyt brutalnie…

– Przestań! Grunt, że nie wymagasz ode mnie seksu. Czy oczekujesz zwrotu wydatków na stroje? Właśnie dlatego pytałam, ile każda rzecz kosztuje. – Nie – wpadł jej w słowo. – Potrzebujesz ubrań. Przestań dopytywać o moje żądania. Wystarczy, jeśli pozwolisz mi pomóc ci stanąć na nogi i będziesz uważać na siebie, żeby znów nie popaść w tarapaty. Jedz, kiedy jesteś głodna, śpij, ile trzeba, i bierz leki. Jeżeli moje zalecenia brzmią jak rozkazy, to dlatego, że słyszysz w moim głosie frustrację. Trudno mi uwierzyć, że doprowadziłaś się do takiego rozpaczliwego położenia i że walczysz ze mną, kiedy próbuję cię z niego wyciągnąć. Imogen zmarszczyła brwi, słysząc szorstki ton jego głosu. Gorączkowo szukała sposobu obrony. – Nie chcę, żebyś mnie nienawidził jeszcze bardziej niż do tej pory. –

Więc

przyjmij

propozycję

spłaty

twoich

długów

i powiedz, ile wynoszą. – Nie! – zaprotestowała gwałtownie. – Twoi wierzyciele wydzwaniają do mojego biura. Muszę wiedzieć, ile im jesteś winna. – Nie ponosisz żadnej odpowiedzialności za moje długi ani tym bardziej mojego ojca. – Nie obchodzi ich, kto zapłaci, jeżeli tylko dostaną swoje pieniądze. Ratując spółkę własnego ojca przed bankructwem, Travis poznał sposoby działania finansowych sępów. Doświadczenie

nauczyło go, że doliczają kary za zwłokę w spłacaniu należności, zanim dłużnik zdąży wypisać czek. – Nie mogę na to pozwolić – wymamrotała, zwieszając głowę. – Nie utrudniaj mi zadania. Najlepiej od razu wszystko uregulować.

Zwlekanie

do

niczego

nie

prowadzi

prócz

nakręcania spirali długów. – No dobrze. Potrzebuję tylko dostępu do internetu po powrocie do twojego mieszkania, ale czy możemy wcześniej podjechać w jedno miejsce? Chciałabym ci coś dać, żeby chociaż w tym względzie odciążyć swoje sumienie. – Co to takiego? – Twoje pierścionki. Drogę do zaadaptowanego na mieszkalny budynku na Brooklynie odbyli w milczeniu. Imogen przerwała je jako pierwsza: – Nie znalazłam się w aż tak dramatycznym położeniu, żeby je sprzedać – oznajmiła znienacka. Niemal słyszała myśli Travisa. Nie wierzył własnym uszom, że mieszkając w obskurnej, śmierdzącej kapuśniakiem ruderze, nie uznała swojej sytuacji za rozpaczliwą. Przygryzła wargę, gdy podchodzili pod klatkę schodową. Gdyby nie zastali Jolie, Travis znów by się zirytował, ale nie śmiała wyznać, że bez listy kontaktów w swoim starym telefonie nie ma jej numeru. Na szczęście odpowiedziała na dzwonek domofonu: – Zastanawiałam się, czy przyjdziesz. Wchodź.

– Kto to jest? – zapytał Travis, wchodząc po schodach skromnego, lecz zadbanego budynku. W środku pachniało gałką

muszkatołową

i

cynamonem

dzięki

świątecznym

wypiekom sąsiadów. – Jedna z wydawczyń taty. Wcześniej wiele lat pracowała jako

niezależna

dziennikarka.

Po

upadku

wydawnictwa

wróciła do dawnego zawodu. Po jego śmierci przysłała kondolencje,

ale

nie

utrzymywałyśmy

zbyt

częstych

kontaktów, odkąd zaczęła pracować na własny rachunek. Kiedy dotarli na trzecie piętro, otworzyła im tęga kobieta o krótko obciętych, siwych włosach. Okulary wymagały oczyszczenia, a w ustach tkwił papieros. Służące

za

biuro

mieszkanie

przypominało

skład

makulatury ze stosami grubych segregatorów, otoczonych przepełnionymi kartonowymi pudłami. Blat kuchennego stołu pokrywały wycinki i notatniki, a stolik do kawy poplamione kawą gazety. W rogu stało biurko z komputerem, górą notatników, kolorowych zakładek i pełnych popielniczek. Całe pomieszczenie cuchnęło zatęchłym dymem tytoniowym. – Jak się masz, dziecino? – powitała Imogen. Niezbyt

wylewna,

rzeczowa

i

obiektywna

Jolie

o analitycznym, dziennikarskim umyśle przez lata była jej zaufaną sojuszniczką. – To ten architekt – stwierdziła, gdy Imogen przedstawiła jej Travisa. – Gdy dziś rano zobaczyłam wasze nazwiska w nagłówkach, wygrzebałam twój artykuł i przeczytałam jeszcze raz. – Co takiego?

– Trochę za bardzo kwiecisty, ale rzetelny. Powinien go wydrukować – orzekła Jolie, wyciągając kilka kartek ze stosu obok komputera. Wręczyła je Imogen. – Och, nie… – Dziękuję – powiedział Travis. Wziął papiery i złożył je na pół. Imogen zaprotestowała i spróbowała je odebrać, ale jej nie oddał. Złożył jeszcze raz i wsunął do kieszeni marynarki. Imogen zacisnęła zęby i zwróciła się do Jolie: – Przyszłam po pierścionki. Nie masz nic przeciwko temu? – Trzymam je w ogniotrwałym sejfie. – Podeszła do drzwiczek za biurkiem i wystukała kod. – Dla kogo teraz pracujesz? – Nie piszę. Musiałam sprzedać komputer. – Widząc, że Travis zmarszczył brwi, dodała, wzruszając ramionami: – Inaczej by go ukradziono. Pieniądze mogłam przynajmniej schować w staniku. Travis omal nie zapytał, skąd by go wzięła. Zamiast tego spytał: – Dlatego zostawiłaś pierścionki tutaj? Z obawy przed kradzieżą? – Zostawiałam je u Jolie, kiedy szłam do redakcji. Gdyby tata je zobaczył, kazałby mi je sprzedać. Jolie pogrzebała w skrytce wśród taśm i dysków USB. Następnie

wyjęła

zapieczętowaną

„Własność Imogen Gantry”.

kopertę

z

napisem:

Imogen rozdarła ją i poczekała, aż Travis wyciągnie rękę. Zrobił to z ociąganiem, bez entuzjazmu. Wysypała mu na dłoń dwie platynowe obrączki, które stworzyły kształt ósemki. Jedną

zdobił

brylancikami.

symbol Druga

miała

nieskończoności, prostokątne

wysadzany

oczko,

otoczone

brylancikami w kształcie bagietek. Imogen je uwielbiała, dlatego nie potrafiła się zmusić do sprzedania ich bez względu na okoliczności. Serce ją bolało, gdy

zwracała

je

ofiarodawcy.

Gdyby

ich

dotknęła,

rozpłakałaby się. Znaczyły dla niej znacznie więcej niż piękne dzieła sztuki jubilerskiej. Symbolizowały magiczną, czystą, dozgonną więź. Czasami myślała, że popełniła błąd, zdejmując je codziennie, ukrywając przed światem i zakładając tylko w mieszkaniu Travisa. Może gdyby nosiła je stale, czar by działał. Albo też za wiele sobie wyobrażała. Oddała Jolie rozdartą kopertę. – Gdybyś słyszała o jakichś zleceniach, chętnie wezmę, łącznie z artykułami reklamowymi – poprosiła. – Napisz mi mejl. – Dziękuję. Travis dopiero po powrocie do auta przypomniał: –

Twierdziłaś,

że

nie

miałaś

przyjaciół,

na

których

mogłabyś polegać. – Czy widziałeś w jej mieszkaniu dodatkową sofę, z której mogłabym korzystać? Czy wygląda na zamożną? To bardzo niezależna osoba. Nigdy by nikogo o nic nie poprosiła, za

wyjątkiem

kontaktów

i

wskazówek.

Gdybym

przyszła

z prośbą o pieniądze, poradziłaby mi sprzedać pierścionki. Wsadził je do kieszeni, wsparł łokieć o podłokietnik i ponownie cierpliwie poprosił: – Wyjaśnij jeszcze raz, dlaczego ich nie spieniężyłaś. – Dopóki do mnie należały, coś jeszcze posiadałam. Nie spadłam

na

samo

dno

nędzy.

Zresztą

ich

wartość

nie

załatałaby dziury w moim budżecie. Nie widziałam powodu, by je tracić, skoro nawet nie wyszłabym na zero. Widziała,

że

bacznie

obserwuje

jej

twarz,

analizuje

wypowiedź. Wstrzymała oddech, kiedy uświadomiła sobie, jak bardzo jej zależy na utrzymaniu tej ulotnej więzi. Postanowiła zmienić temat, choć to oznaczało prośbę o kolejną przysługę. – Jeżeli naprawdę chcesz mi pomóc stanąć na nogi, najlepiej pożycz mi laptop – zaczęła ostrożnie. – Próbowałam uzyskać zlecenia dziennikarskie, ale nie mogłam pogodzić poszukiwań z dotychczasową pracą. Wpadałam do biblioteki pomiędzy innymi zajęciami, ale przeważnie wyrzucano mnie po godzinie, zanim zdążyłam odpowiedzieć na oferty. Kiedy później nawiązywałam kontakt, odpowiadano mi, że już zaoferowano zlecenie komuś innemu. Travis popatrzył na nią ze zdziwieniem, po czym skinął głową: – Kupię ci laptop. – Tylko w formie pożyczki, proszę. Travis bez słowa sięgnął do kieszeni. Myślała, że wyjmie telefon, ale wyciągnął otrzymane od Jolie kartki.

– Nie czytaj tego! – krzyknęła. – Dlaczego? Twierdziła, że napisałaś dobry artykuł. – Pisałam go w innym układzie pomiędzy nami. Wolę nie widzieć twojej reakcji. – Kiedy cię poznałem, pomyślałem, że nie przypominasz żadnej ze znanych mi osób. Nadal cię nie rozumiem. – Jestem lękliwa. Myślałam, że to widzisz. Boję się, że mnie wyśmiejesz, kiedy zobaczysz, jak wielki respekt czuła przed tobą młodziutka, naiwna debiutantka w zawodzie. – Pozwól, że coś ci doradzę. Twój ojciec nie żyje. Najwyższy czas, żebyś przestała drżeć ze strachu przed krytyką. Dobra rada, ale tak czy inaczej czekało ją upokorzenie, kiedy pojmie, jak wiele dla niej znaczył. Jeszcze trudniej byłoby

jej

znieść

wspomnienie

dzisiejszego

pocałunku

i późniejszego odtrącenia. Może powinien zrozumieć, jak bardzo żałuje swego postępowania, ale wolałaby, żeby nie wiedział, że pokochała człowieka, któremu nigdy na niej nie zależało. – Czy twój ojciec odmówił publikacji artykułu, bo uznał go za stronniczy? – Wątpię, czy w ogóle go przeczytał. Gdy przejechali przez most, odwróciła wzrok od panoramy miasta. Dostrzegła w jego twarzy coś, co ją poruszyło. – Powinnaś była zawierzyć mi swoje troski – powiedział. Imogen posmutniała, być może dlatego, że zareagował zbyt słabo i za późno albo też dlatego, że żałowała, że nie

naświetliła mu sytuacji. – To już bez znaczenia – odparła, odwracając wzrok. – Zamknęłam rozdział przeszłości. Pewnie właśnie dlatego nosiłam przy sobie świadectwo ślubu, żeby nic nie łączyło mnie z ojcem. Przynajmniej mogłam udawać, że noszę twoje nazwisko, nie jego. Kilka godzin później Travis raz po raz odrywał wzrok od ekranu, żeby zerknąć przez otwarte drzwi swojego gabinetu, bynajmniej nie na choinkę. Po powrocie zastali hol wysprzątany, zabawki schowane do szafy. Tylko w łazience pod zlewem zostały mokre ślady po wytarciu podłogi. W drodze powrotnej kupił Imogen laptop. Usiadła z nim na sofie w długim, niebieskim swetrze, getrach i białych frotowych skarpetkach. Gdy potarła jedną stopę o drugą, ledwie odparł pokusę, żeby poczuć ich miękkość w dłoniach. Najchętniej przewróciłby ją na poduszki i kochał do utraty tchu. Pocałunek w przymierzalni, a potem zwrot pierścionków przypomniały mu gorące pieszczoty na tylnym siedzeniu samochodu ostatniej nocy przed ślubem. Zaparkowali przed budynkiem,

w

którym

mieszkała.

Kierowca

wyszedł

na

papierosa. Travis skorzystał z okazji, by wsunąć jej dłoń pod spódnicę. Gdy wstrząsnął nią potężny dreszcz rozkoszy, musiał zmobilizować całą siłę woli, żeby nie posiąść jej natychmiast, na ulicy. Zamiast tego rozkazał schrypniętym głosem: – Zaproś mnie do siebie.

Rozpalona, rozedrgana, w zmiętym ubraniu, oddychała gwałtownie powiekami

rozchylonymi i

otworzyła

ustami.

oczy,

Kiedy

zobaczył,

że

zamrugała zaszły

mgłą

pożądania. Dostrzegł w nich jeszcze coś, jakby wahanie czy smutek. Przez lata nie przywoływał tego obrazu. Wolał uznać ją za wyrafinowaną manipulatorkę. Jeżeli został zmanipulowany, to przez własne hormony i

sumienie.

Przygryzła

na

chwilę

dolną

wargę,

zanim

odpowiedziała: – Jeżeli tego chcesz. – A ty? – Ja też – przyznała drżącym z tęsknoty głosem. – Planowałam zachować dziewictwo dla przyszłego męża, dla kogoś… – Zamiast dokończyć, wtuliła wilgotne usta w jego szyję. Dla kogo? Dla kogoś, kto ją pokocha? Z początku nie do końca wierzył, że pozostała nietknięta, ale jej zaszokowana mina i gwałtowne zaczerpnięcie powietrza przy pierwszym dotknięciu świadczyły o tym, że nikomu jeszcze nie pozwoliła na tak intymne pieszczoty. Kiedy tak patrzyła na niego z bezgranicznym oddaniem, ogarnęła go zazdrość na samą myśl, że mogłaby kiedykolwiek należeć do innego. Mógłby ją nakłonić do oddania dziewictwa bez ślubnej obrączki, ale smutek w jej oczach powiedział mu, że później by tego żałował. Jemu też nie wystarczyło samo fizyczne zbliżenie. Zapragnął zatrzymać ją wyłącznie dla siebie, nie tylko w sensie fizycznym. Dlatego poprosił: – Wyjdź za mnie. Jutro.

Pewien, że w porywie namiętności wykazuje przebłysk rozsądku, przez całą noc układał umowę przedślubną. – O to chodziło! – przywrócił go do teraźniejszości głos Imogen. Chwilę później krótki brzęk przy łokciu poinformował go o nadejściu kolejnego mejla. Przez minioną godzinę przesyłała mu dokumentację, kontakty i adresy wierzycieli. Teraz stała w progu i oglądała gabinet, którego rzadko używał. Korzystał z prawdziwego biura kilka ulic dalej. Po powrocie do domu wolał odpoczywać. Zmrużyła oczy na widok złożonych papierów w rogu biurka. – Przeczytałeś? – spytała. – Nie – skłamał. Nie był jeszcze gotów na konfrontację swoich

odczuć

w

stosunku

do

sposobu,

w

jaki

go

sportretowała i jak odsłoniła własne uczucia. Dlatego od razu przeszedł do sedna: – Mój księgowy przygotowuje dla ciebie dokument do podpisania.

Jeżeli

udzielisz

mu

pełnomocnictwa

na

prowadzenie sprawy spadkowej, przypisze długi twojego ojca do jego majątku, co uwolni cię od konieczności ich spłacania. – Wiedziałam, że powinnam wynająć księgowego, ale czy jego honorarium nie pochłonie wszystkiego, co dla mnie zaoszczędzi? – Zobaczymy. Wykrył też, że dom opieki, w którym zmarł, odpowiedni powinien

dla

seniorów

przyjmować

skomplikowanej sytuacji.

o

skromnych

pacjentów

aktywach,

będących

w

nie tak

– Doskonale. Może poszukam w zamrażarce jakichś steków na kolację? Travisowi bynajmniej nie doskwierał głód. Przypomniał sobie jej słowa: „Dobrze byłoby zaznać czyjejś bliskości bez ryzyka zranienia”. Też tak uważał. – Zjemy na mieście – zadecydował bardziej szorstkim tonem, niż zamierzał. Imogen natychmiast zesztywniała i zmarszczyła brwi. Miała powody do zdziwienia, a on ukryte motywy, ale martwiła go jej podejrzliwość. Żałował, że nie zdołał pozyskać jej zaufania. – z

Promujemy

sugestiami

wizerunek

prasy,

że

pogodzonej

dochodzimy

do

pary,

zgodny

porozumienia

–

wyjaśnił. – Powodzenia – prychnęła lekceważąco. –

Rzeczywiście

dbam

o

pozory.

To

część

mojej

osobowości. Popatrz tylko, jaki porządek utrzymuję. Rano wyszliśmy między innymi po to, żeby dać gosposi szansę powycierania

mebli.

Dzieci

bałaganią.

Jedyne,

co

mogę

zrobić, to zaczekać, aż wyjadą, żeby przywrócić ład. – Jesteś pedantem? A ja cię uważałam za ideał! – dodała z figlarnym uśmieszkiem. – Gorzej. Perfekcjonistą. Imogen natychmiast posmutniała, jakby uświadomiła sobie własną niedoskonałość. – To moja najgorsza wada, ale tak mnie wychowano. Odziedziczyłam charakter po mamie. Od małego wycierała mi

ręce i buzię, przygładzała włosy i poprawiała krawat. – Nie uwierzę, póki nie zobaczę zdjęcia. Dam głowę, że nosiłeś muszkę. – W szkole średniej ojciec obiecał mi dolara za każdy punkt

powyżej

uzyskania

siedemdziesięciu

na

egzaminie.

dziewięćdziesięcioma

procent

Kto

ośmioma,

by

mogąc

możliwych się

do

zadowolił

zgarnąć

okrągłą

stówkę? – Znam prostsze sposoby odchudzania portfeli. Możesz wierzyć ekspertce – zażartowała. – Zdobyłem też mistrzostwo szkoły w biegach. Przez dwa lata uzyskiwałem najlepsze wyniki w nauce. Przewodniczyłem klubowi

dyskusyjnemu,

grałem

na

saksofonie

i zorganizowałem odbudowę klubu seniora zniszczonego przez burzę. W wolne dni pracowałem w biurze ojca i asystowałem przy sporządzaniu kontraktów. Prowadziłem nienaganny tryb życia, a przyszłość stała przede mną otworem. – Przerwał i wziął głęboki oddech przed najtrudniejszym wyznaniem: – A potem moja matka nawiązała skandaliczny romans. Złamała tacie serce i wystawiła nas na pośmiewisko i żer plotkarzom. Tata o mało nie stracił majątku. Musiałem zrezygnować z dodatkowych zajęć, żeby go doglądać. – Zachorował? – Nie. Zaczął pić. – Bardzo mi przykro. Nie potrzebował jej litości. Udzielał tylko wyjaśnień. – Moje oceny spadły i dwa razy wyleciałem ze szkoły za bójkę. Nie znoszę plotek i krytyki. Jeżeli upadam tak niosko,

żeby na nie reagować, na domiar złego gardzę sobą za słabość. Dlatego usiłuję panować nad sobą i otoczeniem, żeby do tego nie dopuścić. – Zauważyłam, że nigdy nie odkrywasz kart. Dlatego zawsze wygrywasz. Travis od razu polubił jej cięte riposty i spontaniczne poczucie humoru. Zachęcała go, żeby żartował z samego siebie. W chwili szaleństwa zapragnął zatrzymać ją przy sobie, ale przeczuwał, że na tak niestabilnej i nieprzewidywalnej osobie nie można polegać. –

Tak

jak

przypuszczałaś,

przewidywałem,

że

nasze

małżeństwo nie przetrwa próby czasu – wyznał szczerze. Imogen posmutniała. Chwyciła za klamkę, jakby wolała wyjść, niż usłyszeć te słowa. Pobladła mimo bijącego od kominka ciepła i przygryzła dolną wargę. – Po rozpadzie małżeństwa rodziców nie życzyłem sobie, żeby cokolwiek zrujnowało moją opinię w wypadku rozwodu. Wiele nas różni, Imogen. Podejrzewał, że sam przyspieszył rozpad związku, żeby nie czekać na to, co uważał za nieuniknione. – Nie jestem doskonała. – Ale twórcza. – To ty jesteś artystą. – Ale zdyscyplinowanym. Jego artystyczna dusza podziwiała jej czysty profil, piękną linię szyi, biustu i talii. Wyglądała jak dzieło sztuki. Usiłował zapamiętać jej kształty, żeby kiedyś gdzieś je odtworzyć.

Kształty swojej muzy. Pragnął też zachować w pamięci jej śmiech czy zapach. Od początku znajomości zdawał sobie sprawę, że takiej osoby jak ona nie można okiełznać. – Dlaczego więc chcesz pokazać światu byłą żonę, która narobiła zamętu w twoim życiu? – spytała słabym głosem. – Czy nie lepiej byłoby trzymać mnie pod kluczem? Zamkniętą w pokoju, o głodzie – dodał Travis w myślach. Poczuł ucisk w piersiach, wspominając jej opowieść. – Skandal z Gwyn wybuchł akurat wtedy, gdy wziąłem pożyczkę na rozwój firmy, żeby przystąpić do realizacji wielkiego projektu w Ameryce Południowej. – Katedry. – Tak. Katolickiej. Wyobrażasz sobie, w jaki popłoch wpadli,

kiedy

skompromitowana

moja

siostra

publikacją

została

publicznie

rozbieranych

zdjęć

i skandalicznym romansem z bankierem? Nie wspominaj jej, jaki koszmar przeżyłem. Ona przeszła przez gorsze piekło, ale ta historia uświadomiła mi, ile znaczy mój wizerunek dla klientów. Po wakacjach zaczynam pewne przedsięwzięcie na Hawajach. Nie mogę ryzykować utraty zaufania inwestorów z powodu osobistych problemów. –

Więc

włożę

niedzielną

sukienkę,

będę

grzeczna

i posprzątam bałagan, którego narobiłam. – W pewnym stopniu ponoszę za niego odpowiedzialność. – Bo niepotrzebnie się ze mną ożeniłeś. Nagle oderwała rękę od drzwi, przy których stała i bawiła się zamkiem. Spojrzała na kciuk i wsadziła go do ust.

– Przycięłaś sobie palec? Pokaż. –

Sama

potrafię

o

siebie

zadbać

–

odburknęła,

nieświadoma absurdalności tego stwierdzenia, gdy księgowy przesyłał mu kolejne wiadomości na temat katastrofalnego stanu jej finansów. Może jednak sobie to uświadomiła, bo spuściła wzrok i ciężko westchnęła. Travis pozwolił jej zachować twarz i nie podszedł do niej. Poinformował tylko, że w łazience znajdzie środki opatrunkowe. – O której wychodzimy? – spytała na odchodnym. – Zarezerwowałem stolik na siódmą. Wchodząc poprawienia

do

restauracji,

sukienki.

Przed

Imogen

wyjściem

odparła Travis

pokusę

orzekł,

że

świetnie wygląda. Z uprzejmości, żeby dodać jej odwagi czy pocieszyć? A może naprawdę tak myślał? Porządna fryzura i makijaż na pewno dodały jej urody. Dopasowana sukienka z purpurowego i kremowego materiału z ozdobnym suwakiem przez cały przód podkreślała atuty sylwetki. Buty na błyszczących obcasach zdobił z przodu kwiatowy wzór z kryształków. Wytartą torebeczkę po mamie zastąpiło sześć nowiutkich, markowych. Nawet w najlepszych czasach nie posiadała na koncie równowartości pikowanej, satynowej kopertówki, naszywanej perełkami i opatrzonej emaliowanym zameczkiem. Prawdę mówiąc, z przyjemnością wkraczała w bajkowy świat Travisa. –

Pozostali

prowadząc

ich

już do

przyszli

–

wydzielonej

z widokiem na Central Park.

oznajmił sekcji

na

kierownik tyłach

sali,

lokalu

Imogen

tęsknie

popatrzyła

na

jeżdżące

alejkami

świątecznie oświetlone dorożki. – Jacy pozostali? – spytała, chwytając Travisa za ramię. – Zaprosiłem przyjaciela z żoną, kogoś, kto chce nam pomóc poprawić wizerunek. Nam? Travis nie przynosił jej wstydu. To ona wciągała go w bagno. Gdy czekająca na nich para wstała, musiała zastygnąć w bezruchu, bo Travis przycisnął jej rękę do pleców tak jak matka, kiedy zachęcała ją do uściśnięcia i pocałowania ojca po powrocie ze służbowej podróży. Travis przedstawił ich sobie: – Nic. Rowan. A to Imogen. – Gantry – dodała. Nic Marcussen był właścicielem największego na świecie koncernu prasowego. Jego żona, córka znanej brytyjskiej aktorki filmowej i teatralnej, występowała w teatrze dla dzieci. – Moim ojcem był Wallace Gantry – poinformowała. – Nie wiem, czy Travis o tym wspomniał. – Nie musiał – odrzekł Nic. – Wiem, kim jesteś. Nie żywię urazy. Moje kondolencje. –

Przypuszczam,

że

tylko

przegrani

źle

znoszą

rywalizację – wymamrotała oschłym tonem. Nic

zaśmiał

się

i

popatrzył

na

nią

z

uznaniem.

Przypuszczalnie rozbawiło go, że przeceniała pozycję ojca. Przegrywał niejeden

z kretesem

zjadliwy

w wyścigu

artykuł

o

do sukcesu.

konkurentach

Napisał

takich

jak

Marcussen Media. Twierdził, że rujnują rynek wydawniczy, zachęcając do korzystania z platform cyfrowych. Tymczasem Nic ewoluował z duchem czasu i doszedł na szczyty. Nie okazał jednak wyższości, tylko zmienił temat. Imogen

nie

bynajmniej

nie

straciła ze

czujności.

względu

Ważyła

na

niego.

każde

słowo,

Sympatyczna,

najwyraźniej zakochana para opowiadała o dzieciach i swym doskonałym życiu tak barwnie, że żal ściskał jej serce z zazdrości. Travis patrzył na nią badawczo, ilekroć otworzyła usta. Przez całe życie podlegała ocenie ojca. Pewnie powinna czuć tę samą presję, ilekroć po ślubie gdziekolwiek wychodziła z Travisem, ale z początku pociągało ją w nim to, że pozwalał jej być sobą, gdy pozostawali sam na sam. Teraz już nie. Przez ostatnie dwa dni w nieustannym napięciu dokładała wszelkich starań, żeby odpokutować za błędy, co okropnie ją krępowało. Udawanie, że dotyk jego uda pod

stołem

nie

robi

na

niej

żadnego

wrażenia,

też

przychodziło jej z najwyższym trudem. Przy deserze Nic zagadnął: – Doskonały artykuł. Wykonałaś kawał rzetelnej roboty. Imogen zamarła ze zgrozy. Travis popatrzył na niego jak na zdrajcę. – Co takiego? – wykrztusiła Imogen. – Nie powiedziałeś jej, że mi go przesłałeś? – zdziwił się Nic. – Przecież twierdziłeś… – zaczęła Imogen, ale w porę przypomniała

sobie

narzucone

reguły.

–

Dziękuję

–

odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem. Szybko zmieniła temat, pytając o ich dom w Grecji. Jakoś przetrwała do końca posiłku, ale drogę powrotną odbyła w gniewnym milczeniu. Dopiero w windzie wyrzuciła z siebie w złości: – Okłamałeś mnie! – Posłuchaj. Wysłałem informację o naszym pojednaniu tylko i wyłącznie do niego. W zamian zażyczył sobie, żeby nas razem widziano, co ma stanowić ostrzeżenie, że jakakolwiek złośliwa kampania przeciwko mnie będzie miała poważne konsekwencje. Imogen nie słuchała. Ledwie dojechali na górę, ruszyła wprost do gościnnej sypialni. Ledwie zdążył wsunąć stopę między drzwi a futrynę, żeby nie zatrzasnęła mu ich przed nosem. Z wściekłością cisnęła byle gdzie nieprzyzwoicie drogą torebkę i zrzuciła eleganckie pantofelki, nie bacząc na ich niebotyczną cenę. – Jako że zadeklarowałaś zainteresowanie dziennikarskimi zleceniami, dołączyłem do przesłanych mu materiałów twój artykuł – tłumaczył cierpliwie. – Poprosiłem, żeby przesłał go jednemu ze swoich wydawców, żeby sprawdzić, czy znajdzie miejsce na publikację. – Nie tędy droga, Travis. Dziennikarze muszą sami torować sobie szlak. Czy koledzy przesyłają ci rysunki swych żon z prośbą o uwzględnienie ich w twoim następnym projekcie? Nie. Same budują własną karierę jak wszyscy inni. Nawet jeżeli Nic podrzuci mi jakąś robotę, komu będę ją zawdzięczać? Znowu tobie!

Travis robił wrażenie zagubionego, jakby nie rozumiał, czemu musi jej wyjaśniać oczywiste rzeczy. – Sobie, bo napisałaś świetny artykuł: dokładny, wnikliwy i ciekawy. – Nie interesuje mnie twoje zdanie! – prychnęła. – Dlaczego? – Bo ciebie wtedy nie obchodziło, co do ciebie czuję. Nie chcę teraz słyszeć, że uważasz te uczucia za absurdalne i żałosne. – Na Boga! Wcale tak nie myślałem! –

Nieważne!

W

każdej

chwili

byłam

wobec

ciebie

brutalnie szczera – załkała. – Nic mi nie zostało. Straciłam wszystko, nawet godność! Polegam wyłącznie na tobie, a ty mnie okłamałeś. Czy nie zasłużyłam choćby na odrobinę szczerości? Travis wsunął ręce do kieszeni i umknął wzrokiem w bok. Nie miał się gdzie ukryć. Lampa na suficie i druga w holu jasno oświetlały mieszkanie. W końcu wyznał półgłosem przez zaciśnięte zęby: – Kiedy go czytałem, czułem się nagi. – Ty? Przecież obnażyłam swoją duszę, nie twoją. – Podczas lektury wróciłem pamięcią do czasów, kiedy cię poznałem. Pochlebiał mi twój entuzjazm i zapał. Doskonale sportretowałaś moją pasję, aspiracje i plany rozwoju spółki. Z pewnym zażenowaniem wróciłem do przeszłości, głównie dlatego, że uświadomiłem sobie, jak daleko odszedłem od

dawnych ideałów. Stałem się cynikiem, skupionym głównie na interesach. Imogen bacznie obserwowała jego twarz, ale nic z niej nie wyczytała. Spytała więc: – Skłamałeś, żeby mi tego nie wyznać? – Nie wyciągam wniosków tak szybko jak ty. Najpierw analizuję, zanim zacznę coś konstruować, ale muszę przyznać, że

w

pierwszej

chwili

pomyślałem,

że

powinienem

ci

podziękować za udokumentowanie tego etapu mojego życia. To tak, jakbym czytał list od siebie samego sprzed lat. Zyskałem wgląd w swoje dawne inspiracje, ale też pojąłem, dlaczego ostatnio nie odczuwałem zbyt wielkiej satysfakcji z

pracy.

Straciłem

architekturze.

Dlatego

pasję,

która

skłamałem

popchnęła po

zrobieniu

mnie

ku

rachunku

sumienia. Wyznanie Travisa głęboko poruszyło Imogen. Po raz pierwszy nabrała nadziei, że też ma mu coś do zaoferowania i że wywarła na niego pewien wpływ. Nie bardzo wiedziała jednak, jak zareagować. Rzuciła więc rozmyślnie lekkim tonem: –

Czy

to

znaczy,

że

powinnam

przeprosić,

czy

odpowiedzieć: „Cała przyjemność po mojej stronie?”. – Zdecydowanie to drugie, ale też podziękować. Choć nie znoszę ujawniać swoich błędów, przesłałem artykuł Nicowi jako przykład twoich możliwości. Nie mogłem sobie odmówić wykorzystania go w celu utorowania ci drogi do kariery, jeżeli interesuje cię pisanie. Przyznaję jednak, że kierowały mną również egoistyczne motywy. Doszedłem do wniosku, że Nic

może ci pomóc bez przesyłania mojej historii na każde biurko w mieście. Imogen

poczuła,

że

napięcie

zaczyna

ustępować

radosnemu uczuciu, którego nie śmiała nazwać. Chyba dumie. – Och! Dziękuję, ale proszę, nie okłamuj mnie więcej, bo to mnie zasmuca. – Czyżby? Jakoś nie zauważyłem. Oczywiście znowu kłamał, tym razem w żartach. Posłała mu uśmiech i spuściła oczy, uświadomiwszy sobie, że stoi przy łóżku. – Doceniam wszystko, co dla mnie robisz – zapewniła z całą mocą. – Jeżeli z tobą walczę, to dlatego, że niełatwo mi to zaakceptować. Nie chcę już być osobą, którą trzeba tolerować wbrew woli. – Nie jesteś. –

Nie

pomagasz

mi

z

przyjaźni

czy

uczucia

tylko

z poczucia obowiązku wobec byłej żony. Nic więcej – dodała ze smutkiem. Nie zaprzeczył, co jeszcze bardziej ją zasmuciło. – Nie wspierałbym cię, gdybym uważał, że nie jesteś warta zachodu. Gdy patrzyła na niego, słuchając tych słów, jej serce zwolniło rytm. – Naprawdę tak myślisz? – spytała. – Tak.

Skinęła

głową,

zbyt

poruszona,

żeby

podziękować.

Pozostał jeszcze chwilę przy drzwiach, po czym pożegnał ją takim samym gestem i zamknął za sobą drzwi. Po jego wyjściu długo siedziała na łóżku z zamkniętymi oczami, a łzy spływały jej po policzkach.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kilka dni później Travis zameldował ich w prezydenckim apartamencie

w

Charleston,

w

starej

rezydencji

przekształconej na ekskluzywny hotel. Ich pokój wyposażono w dwa marmurowe kominki od podłogi do sufitu, witraże Tiffany’ego

nad

drzwiami,

włoskie

żyrandole,

wannę

z masażem wodnym i czterometrową choinkę w holu. Imogen zauważyła

podwójne

łoże,

kanapę

i

sofę

w

holu,

prawdopodobnie rozkładaną. Kusiło ją, żeby zapytać, gdzie fortepian! – Zwykle śpię u ojca, ale jego bracia przyjechali wraz z

żonami

na

przyjęcie.

Zamówiłem

ci

serię

zabiegów

pielęgnacyjnych. Ja pójdę do fryzjera i odebrać smoking. – Dobrze. – Co innego mogła powiedzieć? Odgrywali przedstawienie. Potrzebowała charakteryzacji, żeby wypaść przekonująco. – Czy twój ojciec tutaj urządzi przyjęcie? – Nie. Zorganizowaliśmy mu rejs w porcie. Poprosiłem Gwyn, żeby wszystko załatwiła i przesłała mi rachunki. Planowała wynająć parowiec, ale bank Vita postanowił kupić jacht na imprezy korporacyjne. Vito przysięga, że to zbieg okoliczności, ale lubi mnie przewyższać. – Podobno tylko przegrani źle znoszą rywalizację. – To twoja własna myśl. A sprawianie przyjemności Gwyn tak czy inaczej muszę zostawić Vitowi, więc konkurowanie

z nim nie ma sensu. Imogen uśmiechnęła się słabo, nie odrywając wzroku od krzesła, za którym stała. Skrycie zazdrościła Gwyn. –

Dobrze

się

czujesz?

–

zapytał.

–

Jakoś

dziwnie

zamilkłaś. – Mam tremę – przyznała. Dokładała wszelkich starań, żeby nie przywiązywać zbyt wielkiej wagi do miłych słów, wypowiedzianych przez Travisa minionego wieczora. Tłumiła irracjonalne tęsknoty, wyliczając wszelkie powody, dla których nigdy mu nie dorówna, co tylko pogorszyło jej nastrój. Zdecydowała ratować resztki honoru, naprawiając szkody, które poczyniła. Przyrzekła sobie, że będzie najlepszą fałszywą żoną, jaką mógł sobie wymarzyć, mimo że zawiodła jako prawdziwa. Gdy

wyszedł,

skorzystała

z

zabiegów.

Masażystka

rozmasowała napięte mięśnie, fryzjerka ułożyła jej włosy w grube, złocisto-miedziane fale, manikiurzystka pomalowała paznokcie, a kosmetyczka zadbała o cerę i przedłużyła rzęsy. Po

powrocie

do

pokoju

zastała

na

łóżku

suknię

w głębokim odcieniu ametystu, znacznie skromniejszą niż błękitna, ale jeszcze bardziej elegancką. Głęboki dekolt na plecach,

otoczony

udrapowaną

tkaniną,

uniemożliwiał

włożenie biustonosza. Wąska spódnica z głębokim rozcięciem przy każdym kroku ukazywała sporą część nogi. Ledwie poznała

samą

siebie

w

lustrze.

Przypominała

gwiazdę

filmową. Jeszcze nie ochłonęła ze zdziwienia, gdy wrócił Travis. W szytym na miarę smokingu, świeżo ostrzyżony i ogolony,

wyglądał oszałamiająco. Przypomniawszy sobie wczorajszy komplement,

po

raz

pierwszy

obdarzyła

go

szczerym,

promiennym uśmiechem. W tym momencie niemal wierzyła, że

dorasta

do

oczekiwań

tego

zabójczo

przystojnego

mężczyzny. Travis

w

ogrodzenie.

dzieciństwie

Na

obozie

nie

wpadł

kiedyś

zauważył

na

trzech

elektryczne drutów,

bo

rozmawiał przez ramię z kolegą. Teraz też szok omal nie powalił go na ziemię na widok uśmiechu Imogen. Wyglądała zjawiskowo! Oczy błyszczały jak szmaragdy na tle kremowej cery. Gdy zobaczył tę sukienkę na manekinie, od razu wiedział, że prosty krój podkreśli jej smukłą sylwetkę. – Pięknie wyglądasz – pochwalił, wręczając jej pudełeczko od jubilera. – Pomyślałem, że będziesz potrzebowała biżuterii. – Pierścionków? Nie! – zakrzyknęła w panice. Jej gwałtowna reakcja zabolała jak policzek. Dlaczego nie chciała ich nosić? – To naszyjnik i kolczyki. – Och! Ale tylko w formie pożyczki. – Zgoda. – W takim razie dziękuję. – Wzięła od niego pudełeczko. – Są prześliczne. Obserwując, jak zakłada kolczyki, Travis przypomniał sobie jej podejrzenie, że pomaga jej wyłącznie z poczucia odpowiedzialności. Czy powinien wyznać, że wybierał je dla

niej przez pół godziny bynajmniej nie z troski o jej publiczny wizerunek, tylko dlatego, żeby jej sprawić przyjemność? Kiedy poprosiła o zapięcie naszyjnika, delikatnie dotknął jej ramienia, żeby na niego spojrzała. Pachniała bosko! Nie odmówił sobie przyjemności pogładzenia jedwabistej skóry. Ledwie odparł pokusę porwania jej w objęcia. Drgnęła i potarła miejsce, którego dotknął. – Jesteś piękna. I taka zmysłowa, że trudno uwierzyć, że nie miałaś nikogo oprócz mnie. Rozsadzała go złość na samą myśl, że ktoś inny mógłby jej dotknąć. Nie mógł jednak wymagać dochowania przysięgi, którą sam złożył bez przekonania. Imogen otworzyła szeroko oczy. Długie, grube rzęsy nadawały jej wygląd niewinnej i bezbronnej. Travis dostrzegł w jej oczach ból. – Skoro ty mnie nie chcesz, dlaczego sądzisz, że ktoś inny by zechciał? Do tej chwili Travis nie wierzył, że żyła w celibacie. Nagle pojął, że rozpad ich małżeństwa po odtrąceniu przez ojca odebrał

jej

resztki

wiary

w

siebie.

Odmawiała

sobie

przyjemności nie dlatego, że pozostała mu wierna, tylko żeby nie ryzykować kolejnego odrzucenia. Cierpiał męki wyrzutów sumienia. – To nieprawda, Imogen. Nagadałem ci okropnych rzeczy w złości, żeby cię zranić. – Wiem. I osiągnąłeś cel – dodała drżącym głosem, ostrożnie oswobadzając ramię. – Lepiej nie wszczynajmy kłótni. I bez tego jestem cała w nerwach, jak mi pójdzie.

– Wszystko będzie dobrze. Posłała mu zrezygnowane spojrzenie, jakby przewidywała nieuchronną katastrofę. Nie wiedział, jak ją przekonać, jak naprawić szkody, które wyrządził. Przytrzymał tylko dla niej drzwi. Imogen

doskonale

sobie

radziła.

Przybyli

jako

jedni

z ostatnich, żeby uniknąć stania na początku szpaleru podczas powitania gości. Kiedy Travis przedstawił ją ojcu, Henry promieniał

radością.

Nie

ulegało

wątpliwości,

że

z utęsknieniem czekał, aż syn założy rodzinę. Po zapadnięciu ciemności jacht odbił od nabrzeża. Morze było spokojne, a powietrze rześkie i czyste. Na niebie świecił księżyc i miliony gwiazd. Imogen

czuła

supernowoczesnym

się

nie

na

jachcie

miejscu o

na

wytwornym,

czterech

pokładach,

niezliczonych kajutach i wewnętrznym salonie z długimi sofami i barem. Ozdobiono go ostrokrzewem, lampkami, wieńcami

i

girlandami.

Na

zewnętrznym

pokładzie

za

mostkiem kapitańskim zespół z Nowego Orleanu grał bluesa i jazz, podobno ulubiony rodzaj muzyki Henry’ego. Podczas kolacji muzycy dorzucili do wiązanki utworów kilka kolęd. Później goście zaczęli tańczyć. Henry zaprosił głównie swych rówieśników. Najwyraźniej ciekawiła ich historia sekretnego małżeństwa i rozwodu Travisa, ale taktownie zadawali tylko neutralne pytania. Przybyło też paru znajomych jubilata w wieku Travisa. Niektórzy pracowali u niego, kiedy dominował na rynku nieruchomości

w

Karolinie.

Zerkali

na

Travisa

z zaciekawieniem, ale jak przystało na mieszkańców Południa przestrzegali zasad dobrego wychowania. Wszystko szło gładko, dopóki Imogen nie popełniła gafy. Gwyn wzięła ją pod swoje skrzydła. Przedstawiła jej gości. Nagle zmarszczyła brwi na widok patrzącej na nie pięknej kobiety w średnim wieku. – Nie rozpoznaję jej. Widziałeś, kiedy przybyła? – spytała męża. Kiedy Vito pokręcił głową, zwróciła się do Travisa: – Kojarzysz może tę panią w czarno-białej sukience i ślicznym toczku? Zerknąwszy we wskazanym kierunku, Travis zesztywniał. – To moja matka. Zaprosiliście ją? Gwyn zrobiła wielkie oczy. – Nie. Widziałam ją tylko na jednym zdjęciu z Henrym z okresu twojego niemowlęctwa. Przepraszam, ale nawet nie pamiętam jej imienia. Kiedy Travis ją dostrzegł, jego matka podeszła. Imogen natychmiast dostrzegła jej podobieństwo do syna. Zaskoczył ją jej młody wygląd, świeża cera i doskonała sylwetka. Pewnie farbowała ciemne włosy, ale w nienagannym koku wyglądały naturalnie. Dyskretny makijaż jeszcze ujmował jej lat. – Travis, kochanie! – wykrzyknęła. Travis sztywno podstawił policzek do ucałowania. Vito grzecznie

przeprosił

i

odciągnął

żonę

na

parkiet.

Eliza

Carmichael ujęła dłoń Imogen miękkimi, wypielęgnowanymi dłońmi z pięknymi pierścionkami. – Co tu robisz? – spytał Travis.

– Przyszłam z Archiem, za wiedzą i zgodą twojego ojca. – Od jak dawna z nim jesteś? – To tylko kolega, nie ukochany. Koniecznie chciałam cię zobaczyć. I poznać Imogen. – Eliza robiła wrażenie chłodnej i opanowanej, ale kurczowo, jakby błagalnie ściskała dłoń Imogen. – Mój syn o niczym mi nie mówi – narzekała, jakby nastolatek nie przedstawił jej swojej dziewczyny. – Musimy zabawiać gości – oznajmił Travis lodowatym tonem, oswobadzając rękę Imogen z jej uścisku. – Przyjdźcie jutro na kolację. – To niemożliwe. Jutro idziemy do taty, a w świąteczny poranek odlatujemy z powrotem do Nowego Jorku. W Nowy Rok lecimy na Hawaje. Zmiana planów nie wchodzi w grę. Imogen pierwszy raz usłyszała, że Travis uwzględnił ją w planie podróży. Znacznie bardziej zaniepokoiło ją, że Eliza usilnie próbuje zawrzeć pokój z synem, a on nadal żywi do niej urazę mimo upływu lat. – Proszę przyjść do nas do hotelu jutro na śniadanie – zaproponowała. Travis ostrzegawczo ścisnął jej rękę. – Z przyjemnością – odrzekła jego matka z naturalnym wdziękiem, typowym dla mieszkańców Południa. Ledwie odeszła, Travis wywlókł Imogen z sali balowej, wprawdzie nie za ucho, ale niewiele brakowało. Nie krył, że rozsadza go złość. Wciągnął ją do pierwszej wolnej kajuty i zatrzasnął za sobą drzwi. – To nie twoja sprawa, Imogen.

Doprowadził ją do pasji. – Miałam ją zlekceważyć? Kazałeś mi przestrzegać zasad dobrego

wychowania,

tymczasem

sam

je

złamałeś,

odmawiając spełnienia niewinnej prośby. – Wytyczałem tylko granice. – Dałeś do zrozumienia, że jej nie wybaczyłeś. Zdradziła twojego ojca, nie ciebie. Henry dojrzał do tego, żeby wpuścić ją na przyjęcie. Co cię tak rozgniewało? Wyobrażam sobie, co czuła. Sama zaznałam odtrącenia. – Nie dramatyzuj. Jeżeli zechcę się z nią zobaczyć, to na moich warunkach, nie na jej czy twoich. – Czego się obawiasz? Świadomości, że ludzie nie są doskonali? Mówiłeś, że odziedziczyłeś po niej perfekcjonizm. Czy jej postępowanie uświadomiło ci, że ty też mógłbyś ulec zwyczajnym

ludzkim

słabościom?

–

wyrzuciła

z

siebie

w złości. – Jeżeli aż tak cię przeraża perspektywa spotkania, sama wypiję z nią kawę. – Nie. – Dlaczego? Nie zdradzę żadnych twoich sekretów, bo nic mi o sobie nie mówisz. Nie nadszarpnę twojej bezcennej reputacji. – Nie nadużywaj mojej cierpliwości. – Dlaczego? Jak mnie ukarzesz? Kolejnym pocałunkiem, żeby udowodnić, że nadal masz nade mną władzę? Proszę bardzo! Rozmyślnie rzuciła mu wyzwanie, niemal pewna, że go nie podejmie, że znów ją odepchnie.

Ku jej zaskoczeniu zaklął, przyciągnął ją z całej siły i objął jej usta gwałtownym, karzącym pocałunkiem. Gniew szybko ustąpił miejsca dzikiej, nieokiełznanej namiętności. Padł z nią na łóżko i przesuwał usta po szyi i dekolcie, podczas gdy niecierpliwe dłonie zabłądziły pod sukienkę. Kiedy poprosiła o więcej, ukląkł przed nią, zarzucił sobie jej nogi na ramiona i całował niżej, aż jęczała i dyszała w ekstazie. To jej jednak nie wystarczyło. Nawet kiedy wstrząsnął nią dreszcz

rozkoszy,

pragnęła

go

jeszcze

bardziej,

całego.

Marzyła o tym, żeby znów poczuć na sobie jego ciężar. Doznała

gorzkiego

rozczarowania,

kiedy

wstał.

W pierwszej chwili przemknęło jej przez głowę, że tylko zmusił ją do kapitulacji. Kiedy patrzył na nią, rozgrzaną, zdyszaną, musiał widzieć, że jest na jego łasce. W tym momencie zrzucił marynarkę, rozpiął spodnie i dołączył do niej. Nie przeszkadzało jej, że nie zdjął reszty ubrania. Przyjęła go całą sobą, zagarniała pełnymi garściami, przyciągała z całej siły, aż stopieni w jedno ciało należeli wyłącznie do siebie, bez reszty.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Travis słyszał pod sobą przyspieszony oddech Imogen, ale nie śmiał otworzyć oczu. Pocałował ją tylko w ramię, dręczony wyrzutami sumienia, że wziął ją zbyt gwałtownie. I nie tylko… – Zapomniałem o zabezpieczeniu – wyznał w końcu ze skruchą. – Bierzesz jakieś środki antykoncepcyjne? – Wezmę pigułkę „dzień po”. Nie wiedzieć dlaczego, niewiele brakowało, by wbrew rozsądkowi zaprotestował. Na szczęście w samą porę umknęła do łazienki. Wróciła po chwili z poprawionym makijażem, ale pobladła i unikała jego wzroku. Kiedy wyciągnął do niej rękę, zamarła w bezruchu, jakby chciała uniknąć jego dotyku, co go powstrzymało przed podejściem bliżej. – Czy dobrze się czujesz? – zapytał. – Oczywiście. – Wreszcie spojrzała na niego niepewnie, tak samo jak po pocałunku w butiku. – Wracajmy, żeby nikt nie zauważył naszej nieobecności – zaproponowała, po czym ruszyła ku drzwiom. Został jeszcze chwilę, rozważając wydarzenia minionego wieczoru. Poprawił koc, żałując, że zaciera jedyny skromny dowód intymnej bliskości, kiedy nie pragnął niczego innego, jak zachować ten moment w pamięci.

Znów zabrzmiały mu w uszach jej słowa: „Skoro ty mnie nie chcesz, dlaczego sądzisz, że ktoś inny by zechciał?”. Zaskoczyła go, tak samo jak wtedy, gdy odkrył, że naprawdę nikt przed nim jej nie tknął. Zmysłowa i wrażliwa, silnie reagowała na jego najlżejsze dotknięcie. Wyjaśniła, że do tej pory nikt jej zbyt mocno nie pociągał. Obudziła jego ciekawość, ale uznał, że noc poślubna to nieodpowiednia pora na zwierzenia, zwłaszcza dotyczące erotycznej przeszłości. Jego

własna

wyglądała

fatalnie

w

odniesieniu

do

jej

standardów, zwłaszcza odkąd nagadał jej w złości okropnych rzeczy, żeby ją zranić. Twierdziła,

że

osiągnął

cel.

Podejrzewał,

że

w

tym

momencie zabił w niej resztki dawnego uczucia, zanim uświadomił sobie jego wartość. Równocześnie cierpiał męki zazdrości. Nawet Vito, choć bezgranicznie oddany Gwyn, wodził za Imogen wzrokiem. Pozostali goście też, nie tylko dlatego, że zaciekawiła ich historia

ich

potajemnego

ślubu

i

rozwodu,

ale

przede

wszystkim z powodu jej urody. Stał przy niej z dumą, ale i z niepokojem. Oczarowała wszystkich, a on nie miał do niej żadnych praw, nie licząc zobowiązań z tytułu zaoferowanej pomocy. Wszystkie te niespokojne myśli krążyły mu po głowie, kiedy spostrzegł matkę. Odtrącił ją nie po to, żeby ukarać. Nie był aż tak małostkowy. Jej obecność przypomniała mu, że monogamia to ułuda, utwierdziła w przekonaniu, że nie zdoła zatrzymać Imogen na zawsze. Na domiar złego Imogen trafiła w sedno,

zarzucając mu strach przed okazaniem słabości akurat wtedy, gdy targały nim pierwotne żądze. A potem rzuciła mu wyzwanie. Podjął je nie po to, żeby zyskać przewagę, tylko dlatego, że nie zdołał odeprzeć pokusy pocałowania

jej.

Ledwie

jej

dotknął,

przestał

myśleć

o czymkolwiek oprócz dawania i brania rozkoszy. Przypuszczał, że wyszła, robiąc dobrą minę do złej gry, żeby ochronić jego reputację, podczas gdy marzył tylko o tym, żeby ująć ją za rękę i oznajmić wszem i wobec, że do niego należy. Najchętniej wciągnąłby ją z powrotem do kajuty i znów kochał do utraty tchu. Zaskoczony,

że

dzikie

instynkty

sprowadziły

go

do

poziomu jaskiniowca, opłukał twarz zimną wodą i wyruszył na poszukiwania. Kiedy

nie

wypatrzył

jej

zaraz

po

powrocie,

wpadł

w popłoch. Znalazł ją nieco później na zewnątrz, wspartą o barierkę, w towarzystwie Henry’ego. Widok zagnieceń na jej sukience dostarczył mu prymitywnej satysfakcji. Tylko on jeden wiedział, że nie pogniotła jej podczas siadania. Kiedy podszedł bliżej, usłyszał, jak jego ojciec zaznajamia ją z historią odziedziczonych posiadłości, ledwie widocznych w ciemnościach. Nie tracąc ani chwili, objął ją w talii i zapytał, czy z nim zatańczy. Gdy zwróciła ku niemu twarz, dostrzegł w jej oczach ból. – Jeżeli masz ochotę – odpowiedziała. – Wybaczysz mi, Henry? – Dobrej zabawy – odrzekł z błogim uśmiechem.

Napięta, sztywna postawa Imogen boleśnie kontrastowała z optymizmem ojca Travisa. – Opowiadał mi tylko o budynkach. Nie poruszaliśmy żadnych osobistych tematów – wyjaśniła, gdy wyciągnął ją na parkiet. –

Nie

próbowałem

wam

przeszkodzić

–

zapewnił

niezupełnie zgodnie z prawdą. Nie widział powodu, by pozwolić ojcu lepiej ją poznać. Kiedy tego ranka wpadł do niego, by udzielić dość lakonicznych wyjaśnień, usłyszał na koniec: „Mam nadzieję, że wzięliście rozwód z mniej istotnych powodów niż my. Z drugiej strony, gdybym pozostał żonaty z twoją matką, nie miałbym Gwyn i jej dzieci. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Travis nie podzielał jego zdania. Cóż takiego dobrego go spotkało? Pierwsza żona go porzuciła. Druga zmarła kilka miesięcy po ślubie, zostawiając go w rozpaczy. Nadal wyczuwał w Imogen ogromne napięcie. Tańczyła sztywno jak manekin. Spuściła głowę, żeby ukryć wyraz twarzy. Rozglądając się, czy nikt niczego nie spostrzegł, zobaczył,

że

Gwyn

zerka

na

nich

z

zatroskaną

miną.

Podprowadził Imogen do barierki, w cień przegrody. – Tylko nie mów, że ci przykro – zastrzegła z twarzą zwróconą ku wodzie, żeby nie zobaczył smutku w jej oczach. – Skrzywdziłem cię – przyznał ze skruchą, przytulając ją delikatnie,

żeby

gwałtowność.

wynagrodzić

jej

swoją

wcześniejszą

–

Sama

zrobiłam

próbowałam

coś

sobie

krzywdę.

udowodnić.

To

niczego

Niepotrzebnie nie

zmienia.

Przysporzyłam sobie tylko strapień – wyznała, powstrzymując łzy. Travis

widział,

że

desperacko

walczy

o

odzyskanie

utraconej równowagi. Chwilę później podeszła do nich Gwyn. – Co z wami? Czy twoja matka sprawiła wam jakąś przykrość? – dopytywała z troską. Travis omal nie zaklął, za to Imogen szybko przywołała na twarz promienny uśmiech i uścisnęła dłoń Gwyn. – Nic strasznego. Dostałam choroby morskiej – skłamała pospiesznie. – Tylko nie mów nikomu. Wiesz, jakie spekulacje by to wywołało. Czy mógłbyś przynieść mi trochę piwa imbirowego? – poprosiła Travisa. Jakże łatwo przychodziły jej kłamstwa! Potwierdzały prawdziwość stwierdzenia, że gorące pieszczoty w kajucie niczego nie zmieniły. Poszedł zamówić jej napój, przysięgając sobie, że nigdy więcej nie weźmie udziału w przyjęciu na jachcie. W razie sztormu nie istniała droga ucieczki. Imogen ledwie dotrwała do końca imprezy. Szczęki ją bolały od wymuszonych uśmiechów. Na szczęście po północy znalazła w

w

hotelowej

całonocnej

aptece

łazience środek

zamówiony

przez

antykoncepcyjny.

telefon

Poprosiła

Travisa, żeby sprawdził, czy można go brać z antybiotykiem. Kiedy potwierdził po przeczytaniu ulotki, połknęła tabletkę w jego obecności, żeby uniknąć oskarżeń o manipulację, gdyby nie zadziałała.

Travis gwałtownie nabrał powietrza, jakby obserwował przerażająco karkołomne przedsięwzięcie. – A więc bez dyskusji – westchnął ciężko. – O czym tu dyskutować? Nie chcesz mieć ze mną dziecka. Żałujesz, że w ogóle mnie dotknąłeś. Pomożesz mi rozpiąć zamek? – Uniosła włosy, żeby umożliwić mu zdjęcie wisiorka. Położył go na marmurowym blacie przy zlewie. Potem ku jej zaskoczeniu chwycił ją za biodra i złożył głowę na jej ramieniu. Ciepło jego czoła nieco złagodziło napięcie. – Żałuję tylko, że nie potraktowałem cię delikatniej. Przy tobie zapominam o całym świecie. Działasz na mnie jak narkotyk – wyznał. – Czyli destrukcyjnie, czego nie możesz darować mnie i sobie. Zdejmując kolczyki drżącymi rękami, Imogen nie śmiała spojrzeć na wspólne odbicie w lustrze. Chłonęła jego bliskość. Działała jak kompres uśmierzający ból, podczas gdy rana pozostawała otwarta. Jego oddech znów owiewał skórę, ręce delikatnie masowały biodra. – Jesteś taka namiętna i zadziorna, że zapominam, jak łatwo cię zranić – wyznał. – Nie skrzywdziłeś mnie. Dawniej też pozwalaliśmy sobie na

gwałtowne

wybuchy

namiętności.

Gdybym

tego

nie

chciała, zaprotestowałabym. Travis leciutko pocałował ją we włosy tuż koło ucha. Czuła się w jego objęciach tak bezpiecznie, jak nigdy dotąd.

– Mam dość cierpienia, poczucia winy i świadomości, że ciągle zawodzę – wyznała szeptem. – Mnie nie rozczarowałaś. – Przecież mnie nie chcesz – odparła, odwracając się przodem do niego. – Przeraża mnie nadmiar uczuć, które we mnie budzisz. Nie

umiem

sobie

z

nimi

poradzić.

Jesteś

taka

piękna

i namiętna, że składam pochopne, niemożliwe do spełnienia obietnice w zamian za sam przywilej dotykania ciebie. Pragnę cię bardziej, niż potrafię znieść. – Nie chcę cię niszczyć. Chciałabym tylko… Miłości. Od momentu poznania marzyła o tym, żeby pokochał

ją

na

całe

życie.

Zachowała

dziewictwo

dla

przyszłego męża, bo wierzyła, że jeśli ktoś ją poślubi, to tylko z miłości. Wyrosła już wprawdzie z młodzieńczego idealizmu, ale nie do końca. – Chciałabym, żebyś mnie lubił, choć trochę – dokończyła po chwili. – Nie oczekuję dozgonnego przywiązania, ale dobrze by było, żebyśmy dawali sobie coś oprócz fizycznej przyjemności. Cztery lata temu podjęliśmy zbyt poważne zobowiązanie. Powinniśmy nawiązać romans, ale teraz to byłoby szaleństwo. Czujesz do mnie tylko pogardę i litość. – Nieprawda – zaprzeczył, patrząc jej prosto w oczy. – Pomagam ci, bo obchodzi mnie twój los. Nie wybaczyłbym sobie, gdybym nic dla ciebie nie zrobił. W sercu Imogen rozbłysła nikła iskierka nadziei. – Ale trudno mi komukolwiek zaufać, nie tylko tobie. Nie ufałem ci, kiedy braliśmy ślub, chociaż jeszcze nie miałem

powodów do nieufności. –

Czyli

spełniłam

twoje

najgorsze

przewidywania

–

wymamrotała pod nosem. – A czy ty miałaś do mnie zaufanie? – Nie pytałeś o to. – Racja, ale teraz widzę szansę na zdrowy układ bez dodatkowej

presji

w

postaci

małżeństwa

czy

ukrytych

motywów. – Ani żadnych oczekiwań, nawet na przyszłość? – spytała, żeby

wiedzieć

na

czym

stoi,

choć

przewidywała,

że

odpowiedź ją zaboli. – Absolutnie żadnych. Po namyśle doszła do wniosku, że to nie taka straszna perspektywa.

Na

swój

sposób

mu

na

niej

zależało,

a zawieszenie broni mogłoby ich zbliżyć do zawarcia pokoju, czego rozpaczliwie pragnęła. Uznała, że zawsze to jakiś postęp. Odwróciła

jego

dłoń

i

ucałowała

wewnętrzną

stronę

powietrza.

Potem

nadgarstka. Travis

gwałtownie

zaczerpnął

przypieczętowała przymierze pocałunkiem w usta. Stali tak bez końca, spleceni ze sobą. Och, jakże słodko całował! Z lubością przeczesywała krótkie włosy palcami. Patrzył na nią tak, jakby odkrył bezcenny skarb. Skupiał na niej całą uwagę jak wtedy, kiedy go poznała. Czuła się potrzebna, adorowana i upragniona. Właśnie za to go pokochała.

Zamknęła oczy, żeby nie robić sobie nierealnych złudzeń, objęła go za szyję i jeszcze mocniej przyciągnęła do siebie, żeby znów ją pocałował. Potem uniósł ją do góry i zaniósł do sypialni. Tym razem zadbał o jej odczucia. Rozbierał ją nieskończenie powoli, rozbudzał

czułymi

pieszczotami.

pocałunkami

Oddawała

je

z

i

równą

wyrafinowanymi pasją,

całkowicie

zatracając się w rozkoszy. Znów należeli do siebie jak dawniej. Padli potem na pościel, spleceni w ciasnym uścisku, jakby świat rozpadał się wokół nich. Dzwonek telefonu wyrwał ją z głębokiego snu. Travis w mgnieniu oka sięgnął po słuchawkę. Dzwoniła jakaś kobieta. Imogen nie interesowało, co ma do powiedzenia. Pogrążona w pięknych wspomnieniach gorącej nocy, marzyła tylko o tym, żeby wrócić w jego objęcia i pozostać w nich jak najdłużej. Tymczasem Travis zakończył rozmowę. Odłożył słuchawkę i leciutko klepnął ją w pośladek. – Moja matka przyjdzie na dół za pół godziny. – Miałeś rację. Głupio zrobiłam, że zaprosiłam ją na śniadanie – przyznała Imogen. – Możesz z dumą powiedzieć: „A nie mówiłem”. – Kiedy nie zareagował, spytała: – Jesteś zły? – No cóż, prawdę mówiąc, wolałbym zostać w łóżku, ale trzeba

wziąć

prysznic.

Tylko

osobno,

bo

inaczej

nie

wyjdziemy z pokoju przez tydzień – dodał z szelmowskim uśmieszkiem, po czym przelotnie pocałował ją w usta.

Travis wbrew zarzutom Imogen nie chował urazy do matki. Oczywiście wiadomość o jej zdradzie doprowadziła go do pasji. Do chwili jej odejścia uważał małżeństwo rodziców za szczęśliwe. Nagle brutalnie odarła go ze złudzeń, rujnując im życie. Na Travisa spadła odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale i za ojca, z którego został wrak człowieka. Najgorsze, że szukał pociechy w butelce. Travis bał się go zostawiać samego, gdy wychodził do szkoły. W rezultacie odwiedzał matkę tylko wtedy, kiedy musiał. Mieszkała zresztą z nowym kochankiem, co stawiałoby go w niezręcznej sytuacji. Prawdopodobnie podświadomie unikał wizyt także po to, żeby ją ukarać. Utrzymał dystans podczas nauki w szkole średniej. Na studiach poświęcał całą energię i czas na realizację własnych ambicji. Zaglądał do ojca dość często, ale tylko dlatego, że Henry nawiązał romans z woźną ze swojego biura, mamą Gwyn. Wolał mieć ten nietypowy związek na oku. Nie zależało mu na zasypaniu przepaści, dzielącej go od matki. Kiedy rozwinął karierę, po przeprowadzce do Nowego Jorku ograniczył kontakty do kilku telefonów w roku. Czy jej postępowanie przekonało go o niestałości płci pięknej? Przypuszczalnie tak. Dlatego między innymi nie wierzył, że małżeństwo z Imogen przetrwa próbę czasu. Czy obwiniał za to matkę? Czy znienawidził ją za to, że już jako nastolatka pozbawiła go wiary w ludzi? Nie. Po prostu nie miał z nią o czym rozmawiać. Kiedy jednak usiadł obok niej, dostrzegł zmarszczki na pięknej twarzy. Po raz pierwszy od ponad dziesięciu lat zobaczył na własne oczy, że czas odcisnął na niej swoje

piętno. Przyznał w duchu rację Imogen, że źle robił, unikając jej przez tak długi czas. Pozostawił

Imogen

podtrzymywanie

rozmowy,

choć

zezwolenie jej na przemawianie w ich wspólnym imieniu niosło

ze

sobą

niebezpieczeństwo

stworzenia

mylnego

wrażenia nawiązania trwałej więzi. Zostali ponownie parą, ale tylko tymczasową. To ostatnie słowo wywołało dziwny skurcz w okolicy serca. Wolał nie dociekać jego przyczyn. Panie omawiały przyjęcie. Chwaliły organizację, pogodę i zespół muzyczny. Nagle matka zerknęła ostrożnie w jego kierunku, zanim podała prawdziwy powód odwiedzin. – Nawet nie wiedziałam, że Travis się ożenił. – Nikt nie wiedział – zapewniła Imogen z niepewną miną.

–

Byliśmy

bardzo

młodzi.

Ledwie

skończyłam

dwadzieścia lat. Z perspektywy czasu uważam, że ludzie nie powinni podejmować tak poważnych zobowiązań na całe życie przed dwudziestym piątym rokiem życia. – A ile lat masz teraz? – Dwadzieścia cztery. Eliza uśmiechnęła się niepewnie. – Przypuszczalnie też nie wytrwałam w małżeństwie z powodu mojej niedojrzałości. I różnicy wieku. Travis zmrużył wykorzystuje

oczy. Zirytowało go, że jego matka

sytuację,

żeby

usprawiedliwić

swoje

zachowanie. Nie upomniał jej jednak, bo chociaż wiedział, że była młodsza od ojca o osiemnaście lat, nigdy nie próbował dociec jej motywów.

– Czy Henry był równie ambitny jak Travis? – spytała Imogen. – Ciężko mi było znieść porównanie z Travisem. Podczas gdy ja bez powodzenia usiłowałam realizować własne zawodowe ambicje, on z zawrotną prędkością szybował na szczyty. – Dotknęła ramienia Travisa. – Nie obwiniam cię o to. Cieszyły mnie twoje sukcesy, ale w obliczu kłopotów ojca dodatkowo przygnębiało mnie, że stoję w miejscu. Travis przestał pytać Imogen o pracę, kiedy lakonicznie oświadczyła, że ojciec musiał wstrzymać druk jej artykułu o nim. Brak wyjaśnienia obudził w nim podejrzenie, że przeprowadziła z nim wywiad tylko po to, żeby go omotać. Zwątpił wtedy w jej uczciwość. Czas pokazał, że rzeczywiście coś przed nim ukrywała, tyle że nie to, co podejrzewał. – Henry zyskał wielką popularność – wyznała Eliza. – Ludzie błagali go, żeby poszedł w politykę. Żartowaliśmy, że pełnię przy nim rolę ozdóbki. W pewnym sensie tak było. W

tym

momencie

moglibyśmy

pomyśleć

o

dalszym

powiększeniu rodziny, ale nawał zajęć nie zostawiał mu czasu dla

jedynego

syna,

a

mnie

macierzyństwo

przytłaczało.

Usiłowałam realizować się w roli pani domu i wspieraniu Henry’ego, ale czułam, że umykają mi najlepsze lata. – Zerknęła na Travisa, prosząc wzrokiem o zrozumienie. – Nie brakowało

mi

ambicji

tylko

nie

miałam

szansy

ich

zrealizować. Travis wbił wzrok w filiżankę z kawą. Jego matka po odejściu otworzyła sieć świetnie prosperujących butików. Nigdy nie poprosiła go o wsparcie. Oprócz okazyjnej pomocy w domu nigdy go o nic nie prosiła.

– Czułam się wyizolowana, podczas gdy Henry działał w tak wielu dziedzinach. Trudno mi było uwierzyć w jego miłość, bo nigdy nie skupiał na mnie uwagi. Dostrzegłam głębię jego uczuć, dopiero kiedy zraniłam go tak głęboko, że nie mógł mi wybaczyć. – Ale w końcu wybaczył – wtrąciła pospiesznie Imogen. – Z przyjemnością patrzyłam wczoraj, jak z nim tańczyłaś. Bez trudu odnaleźliście wspólny rytm. Eliza uśmiechnęła się, ale tylko ustami. Oczy pozostały poważne. Nadal obserwowała Travisa, próbując odczytać jego reakcję. Dostrzegła w jego twarzy rezygnację. – Niewierność nieodwracalnie rujnuje związek. Gdyby rozdzieliła

nas

tylko

moja

niedojrzałość,

spróbowałabym

odzyskać Henry’ego nawet teraz, w jesieni życia – stwierdziła już znacznie mocniejszym głosem, jakby udzielała opartej na własnych doświadczeniach macierzyńskiej wskazówki. Do ich stolika podszedł znajomy, zmuszając ich do zmiany tematu na neutralny. Reszta posiłku przebiegła więc gładko. Pod koniec Imogen pod pretekstem wyjścia do łazienki zostawiła Travisa samego z matką. – Polubiłam ją – stwierdziła Eliza z ciepłym uśmiechem. Kiedy nie odpowiedział, posmutniała. – Jeżeli uważasz, że to moja wina, że nie potrafisz otworzyć serca… – Nie – uciął krótko, nie do końca zgodnie z prawdą. – Nie rozumiem tylko, po co ludzie biorą śluby. Tylko nie mów, że po to, żeby mieć dzieci, bo przed chwilą wyznałaś, że macierzyństwo cię przytłaczało. Obydwoje udowodniliśmy, że małżeństwo

nie

gwarantuje

dozgonnej

więzi.

To

tylko

społeczny twór, który niczemu nie służy – dodał z goryczą, odstawiając kubek. Wyraźnie ją zaskoczył. – Myślałam o miłości – sprostowała, kiedy odzyskała mowę. – Też nie trwa wiecznie. O ile w ogóle istnieje – dodał w myślach. Jego matka gwałtownie nabrała powietrza, jakby chciała zaprotestować, ale sama odeszła od męża, bo nie wierzyła, że coś do niej czuje. Kochał ją, ale niewystarczająco, żeby zatrzymać ją przy sobie. W końcu pokochał kogoś innego, co potwierdzało tezę Travisa o niestałości ludzkich serc. Być

może

Imogen

nie

była

tak

interesowna

jak

podejrzewał, ale nie kochała go na tyle, żeby być wobec niego szczera, kiedy za niego wychodziła. I teraz też nie. Mimo to w końcu doszli do porozumienia. Nie zamierzał go niszczyć. – Stworzyliśmy sensowny układ – odrzekł. – Nie próbuj w niego ingerować. – Na pewno? – spytała z niedowierzaniem. – Twój ojciec tak samo myślał o nas. Spójrz tylko, co z tego wynikło. Po powrocie Imogen zastała Travisa patrzącego na matkę spode łba. Najwyraźniej nie nawiązali porozumienia, na które liczyła. Pożałowała, że wymusiła na nim to spotkanie. Teraz musieli spakować bagaże i przenieść się do Henry’ego na Wigilię i świąteczny poranek. Na

szczęście

dzieci

całkowicie

absorbowały

uwagę

dorosłych. Dopiero kiedy poszły spać, doszło do niezręcznej

sytuacji. Po obfitej kolacji przy oświetlonej choince Vito nalał wszystkim wina z rodzinnej winnicy. Wtedy Gwyn spytała Imogen, czy nie żal jej, że nie spędza świąt z własną rodziną. – Wszyscy umarli. – Wyjaśniła, że straciła matkę i siostrę w dzieciństwie, a ojca w ubiegłym roku. – Więc to twoje pierwsze Boże Narodzenie bez niego. Bardzo mi przykro. – I tak nie świętowaliśmy. Dobrze, że mnie zaprosiliście. Dziękuję za wspólnie spędzony czas. Obecni popatrzyli na nią tak samo jak wszyscy inni przy tym wyznaniu, przypuszczalnie zaciekawieni, czy wyznaje jakąś inną religię. – W ogóle nic nie robiliście? – spytała Gwyn. – Kilka razy ubrałam choinkę, ale… – nie dokończyła. Wzruszyła tylko ramionami, wspominając daremny wysiłek, świadoma, że Travis bacznie ją obserwuje. Tuż przed pójściem spać zapytał: –

Nie

dostawałaś

od

ojca

nawet

prezentów

gwiazdkowych? Imogen zastygła w bezruchu w trakcie rozbierania. – Proszę, nie psuj tego wspaniałego wieczoru. I nie próbuj mnie jutro pocieszyć upominkiem. Tylko byś mnie zasmucił. – Dlaczego? – Bo dałbyś mi go z litości. Travis przytulił ją, uniemożliwiając rozpięcie bluzki.

– Nienawidzę go. – Proszę, nie trać energii. – Jeżeli nalegasz. Pocałował ją czule i tak też kochał się z nią. Rano obudził ją, podając kawę z bitą śmietanką i wiórkami czekoladowymi. – Gwiazdka zostawiła dla ciebie podarunek – zagadnął. – Chcesz go rozpakować teraz czy na dole? – spytał, podając jej pudełeczko w złotej folii z błyszczącą wstążeczką. – Przecież ci mówiłam… – Wyglądały na tobie tak fantastycznie, że je zatrzymałem. Tak czy inaczej zamierzałem ci je dać. – Nabrał trochę śmietanki z filiżanki i ubrudził jej czubek nosa. – Podziękuj. Imogen

wytarła

nos

wierzchem

dłoni,

ale

palce

ją

świerzbiły, żeby otworzyć pudełko. Miał świetny gust, a ona już w głębi duszy żałowała, że poprzedniego wieczora oddała mu przepiękny wisiorek i kolczyki. – Wesołych świąt. Rzeczywiście po raz pierwszy od dwunastu lat spędziła je radośnie. Pocałowała go i podziękowała schrypniętym ze wzruszenia głosem. Imogen przez całe minione cztery lata obwiniała się o rozpad małżeństwa. Travis potraktował ją z pogardą podczas ostatniej rozmowy. Najpierw wpadł w złość, że wydała wszystkie środki z karty kredytowej, a potem natychmiast przyznał,

że

rozwód

będzie

najlepszym

rozwiązaniem.

Zostawił ją w przekonaniu, że nic nie wniosła do związku.

Do

czasu

rozwodowej, finansowe,

sporządzenia

gwarantującej prawie

bezwartościowa,

z

przez jej

nią

odrzucona,

nie

prawnika

obiecane

zabezpieczenie

rozmawiał.

niewarta

jego

umowy

Czuła

się

miłości.

Nie

dziwiło jej, że nie chce pozostać jej mężem. Zważywszy fatalne relacje z ojcem, dała za wygraną w przekonaniu, że nie zasługuje na miłość. Dwa dni pokoju, łóżkowych rozkoszy i wizyt u jego rodziny przypomniały jej, dlaczego się w nim zakochała. Bystry,

dobrze

wychowany,

dotrzymywał

kroku

Vitowi

w debacie ekonomicznej, nawet gdy ona traciła wątek. Zawsze też uważnie wysłuchiwał jej opinii. Przesadzał wprawdzie z dbałością o porządek, ale lubiła, gdy odwieszał jej płaszcz albo ścierał odrobinę mąki z policzka. Wzruszało ją także jego podejście do siostrzenicy i siostrzeńca. Podczas lotu powrotnego do Nowego Jorku uświadomiła sobie, że nie powinna sobie robić zbyt wielkich nadziei. Ledwie wsiedli do samolotu, włączył laptop, żeby obejrzeć jakąś prezentację. Jadąc samochodem z lotniska, rozmawiał przez telefon, co ją przygnębiło. Po

powrocie

do

jego

mieszkania

wyszła

na

taras,

pogrążona w rozmyślaniach. Czy kierowała nim zawodowa ambicja czy rozmyślnie odtwarzał dystans po dwóch dniach bliskości? Czy naprawdę zbyt mocno na niego działała, jak twierdził w Charleston? I czy to lepiej, niż gdyby za mało dla niego znaczyła? Powiedział wtedy: „Składam nierealne obietnice w zamian za sam przywilej dotykania ciebie”.

Powinna pamiętać, że tym razem niczego nie obiecał i nie wyobrażać sobie za dużo. Przewidywała jednak, że niełatwo jej będzie ochronić serce przed złamaniem przy tak wielkiej podatności, kiedy już tak źle znosiła jego rezerwę. – Słyszałaś mnie? – wyrwał ją z zadumy, dotykając jej ramienia. – Hm… Nie uważałam – przyznała. Travis popatrzył na nią z rozbawieniem. – Muszę pędzić do biura. Gdzie przebywałaś myślami? – Myślałam, że powinnam iść do lekarza. – Z uchem? Czy lot ci zaszkodził? –

Nie.

Poproszę

o

przepisanie

środków

antykoncepcyjnych. – Przecież używam… – Przerwał, gdy przypomniał sobie wcześniejsze zaniedbanie. – Chyba to dobry pomysł – dodał po chwili z dziwnym wyrazem twarzy. – Daj znać, na kiedy wyznaczy ci termin. Załatwię ci samochód. – Dziękuję. Ugotować coś? – Niekoniecznie. – Rozumiem. Zobaczę cię, kiedy wrócisz i zjem, co znajdę w lodówce. – Wsparła dłonie o jego tors i stanęła na palcach, żeby go pocałować. – Planowałem zabrać cię gdzieś na kolację. Wychodzę tylko na godzinę. – Już to przerabiałam. Wolę założyć, że zobaczę cię, kiedy wrócisz – powtórzyła i cmoknęła go w policzek.

Travis otoczył ją ramionami i nie wypuścił z objęć po pocałunku. – To zabrzmiało jak reprymenda. –

Wcale

nie.

Masz

jeszcze

więcej

obowiązków

niż

dawniej. Zajmuję w twoim życiu mniej miejsca niż wtedy. Akceptuję

ten

układ.

–

Przynajmniej

próbowała.

–

Wykorzystam ten czas na szukanie pracy. Rowan przysłała mi wiadomość. Muszę ją uważnie przeczytać. Wygląda na to, że znalazła mi zajęcie. „Nic pokazał mi Twój artykuł o Travisie. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. Chciałabym wiedzieć, czy napisałabyś biografię mojej mamy” – napisała Rowan. Imogen nie liczyła na kontrakt, ale uznała, że warto spróbować. Tymczasem Travis opuścił ręce i wsunął do kieszeni. – Wracając do twojej wcześniejszej wypowiedzi: cztery lata temu rozwijałem działalność. Realizowałem poważniejsze projekty niż kiedykolwiek wcześniej. Nie znałem sytuacji twojego ojca. Fakt, że nie pytałem, ale nie próbowałem umniejszać twojej wartości, stawiając obowiązki zawodowe przed życiem osobistym. – Wiem. I nadal nie oczekuję, że zajmę pierwsze miejsce w twoim życiu – odrzekła z niewesołym uśmiechem. – Ale żal mi twojej mamy. My nie mieliśmy dzieci, a ona miała. Musiało ją boleć, że twój ojciec wykluczył ją z waszego życia. Szkoda, że nie wypracowaliście lepszego układu. – To nie takie proste – mruknął, przenosząc wzrok za okno. – Kiedy powiedziałem ci, że ojciec szukał pociechy

w

butelce,

nie

dodałem,

że

pił

na

umór.

Teraz

jest

abstynentem, ale kiedy chodziłem do szkoły średniej, pełniłem rolę rodzica. Kładłem go spać, odprowadzałem do pracy. Nie mogłem

go

zostawić

samego,

żeby

ją

odwiedzić.

Nie

potrafiłem przewidzieć, co by sobie zrobił. – Nie mogłeś kogoś poprosić o pomoc, na przykład wujków? – Za nic w świecie by nie przyznał, że żona go porzuciła, ani tym bardziej, że sobie nie radzi. Właśnie dlatego sam musiałem

wszystkiego

pilnować.

Nie

winię

jej

za

jego

alkoholizm, ale nie mogłem go opuścić zaraz po tym, jak go rzuciła. Zbyt wiele nas rozdzieliło, żebym mógł udawać, że wszystko jest w porządku. Imogen przyznała mu w duchu rację. – Jak długo pił? Wczoraj robił wrażenie trzeźwego. – Od lat nie sięga po alkohol. Zaczął chodzić na terapię, gdy zaczynałem studia na uniwersytecie. Nie byłem pewien, czy wytrwa, ale wziął się w garść. Później odkryłem, że zmobilizował go do pracy nad sobą związek z mamą Gwyn. Pracowała jako woźna w jego biurze. Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Traktowałem ją podejrzliwie i chciałem chronić tatę. Przyjeżdżałem do domu po to, żeby sprawdzić, jak żyje, a nie dlatego, że odtrąciłem matkę. Nie żywię już do niej urazy.

Wprawdzie

ostatnio

jej

wypowiedź

mnie

zdenerwowała, ale gdyby zachorowała albo wpadła w kłopoty, oczywiście pospieszyłbym z pomocą. Jednak nie łączy nas obecnie nic poza nostalgią, a nie należę do sentymentalnych osób.

Imogen

odczytała

ostatnie

zdanie

jako

ostrzeżenie.

Spuściła wzrok. – Czy związek z mamą Gwyn wyszedł twojemu tacie na dobre? – Tak twierdzi, chociaż zaraz zachorowała – odparł, niecierpliwie

wzruszając

ramionami.

–

Spędził

z

nią

większość czasu w szpitalach. Ciężko przeżył jej śmierć. Na szczęście została mu Gwyn. Dała mu powód do wytrwania w trzeźwości. Odwiedzała go na tyle często, że mogłem się przenieść do Nowego Jorku, ale… Ale nic go nie przekonało do nawiązania z kimkolwiek bliższej więzi. Imogen ciekawiło, czy miał jakieś pozytywne doświadczenia w sferze uczuciowej. Nawet jego przyrodnia siostra przeżyła trudne dni, które nim wstrząsnęły. – Czy martwiłeś się o tatę w okresie trwania naszego małżeństwa? – Ciągle się o niego martwię. Zaangażowanie w pracę pomagało

mi

rozładować

stres

–

przyznał,

rzucając

jej

zniecierpliwione spojrzenie, jakby żałował, że tak wiele wyjawił. – Kiedy zostałaś moją żoną, wykorzystywałem ten sposób

również

do

stworzenia

dystansu

między

nami.

Postawiłem sobie dalekosiężne cele i uważałem pragnienie spędzania z tobą jak najwięcej czasu za przeszkodę w ich realizacji. Teraz zmieniłem nastawienie. Załatwiam różne sprawy do końca, żeby wygospodarować dla nas więcej czasu na Hawajach. – Naprawdę? – spytała, mile zaskoczona. – Zamierzasz spacerować po plaży o zachodzie słońca, trzymając mnie za rękę?

Żartowała, ale wyraziła również swoje skryte marzenie. – Między innymi – odrzekł z szelmowskim uśmiechem. Potem pocałował ją w rękę. Ten gest poruszył ją tak mocno, że zaczęła wierzyć, że interesuje go nie tylko jej ciało. Żeby nie widział, że łzy wzruszenia napłynęły jej do oczu, skierowała go ku wyjściu. – Pora wychodzić do pracy – przypomniała. Travis skradł jej czuły pocałunek i wyszedł.

ROZDZIAŁ ÓSMY W ostatnim dniu pobytu na Hawajach Imogen doszła do wniosku, że Travis zataił przed nią część swoich planów. Wbrew

jego

zapowiedzi

nie

przeżyli

jedynie

erotycznej

przygody, lecz miesiąc miodowy, o jakim marzyła. Po całym dniu spotkań w Honolulu i rozmowie z klientem polecieli do Kauai, gdzie Travis zamierzał wybudować nowy kurort w ciągu najbliższych trzech lat. Zameldował ich w bungalowie, trzykondygnacyjnej willi z sześcioma sypialniami, basenem i krótkim dojściem do malowniczej laguny. Pracował codziennie przez pół dnia. Kilka razy zabrał ją na obchód posiadłości, lunch z klientami lub sprawdzanie, co u konkurencji. Resztę czasu spędzali w basenie, nurkowali w lagunie lub kochali się w wytwornej sypialni. Pili wyborne wino, jedli tropikalne owoce i przygotowane przez służbę posiłki. – Nie chcę stąd wyjeżdżać – westchnęła, gdy dołączył do niej ostatniego wieczoru pobytu. – Ja też. Stała na tarasie apartamentu, obserwując zachód słońca. Stanął tuż za nią z ręką na barierce na wysokości jej biodra i przygarnął ją do siebie. Z przyjemnością przylgnęła do niego. Po tygodniu niemal stałego bliskiego kontaktu całkowicie należała do niego. Pogładziła go po twarzy.

– Wysłałaś propozycję? – zapytał, całując nagie ramię. – Pytasz, czy wykonałam zadanie? Tak. Nie sądzę, żeby coś z tego wynikło, ale miło z ich strony, że dali mi szansę spróbować sił. –

Nie

sądzę,

żeby

Nic

robił

cokolwiek

z

czystej

uprzejmości. – Ale Rowan prawdopodobnie tak. Żona Nica od dwóch lat szukała kogoś, kto napisałby biografię jej matki, aczkolwiek niezbyt intensywnie, zbyt zajęta adopcją dzieci i innymi zobowiązaniami rodzinnymi. – To świetny punkt wyjścia, ale nie liczę na to, że zarobię pisaniem na opłacenie rachunków, przynajmniej nie od razu. Złożyłam też podanie o posadę w Nowym Jorku, którą mogę szybko dostać. – Gdzie? – zapytał, wsuwając jej rękę pod sarong, żeby delikatnie pomasować piersi. Imogen nie potrafiła myśleć, kiedy ją pieścił. – Nic szczególnie inspirującego. Skanowanie dokumentów dla

kuratora

muzeum.

Podejrzewam,

że

wymaga

tylko

odporności na nudę. – Nie bierz czegoś, co ci nie odpowiada. – Cieszy mnie, że poczyniłam jakieś konstruktywne kroki. Wpisałam się też na listę oczekujących na mieszkania z niskim czynszem. – Spróbowała odwrócić się przodem do niego, ale jej nie pozwolił. Pocałował ją w szyję, a potem delikatnie przygryzł płatek ucha tak, że zamarła w bezruchu.

– Chodźmy do łóżka – poprosiła, gdy przesunął rękę ku dołowi brzucha. – Jeszcze nie teraz. Najpierw chcę się z tobą kochać tutaj. – Ktoś nas może zobaczyć. – Nikogo oprócz nas tu nie ma. Marzyłem o tym przez cały dzień. – Ja też. Mimo że ciągle uprawiali seks, nigdy nie mieli dość. Przed wyjazdem z Nowego Jorku Imogen poszła do lekarza po środki antykoncepcyjne. Choć robiła wszystko, by stanąć na własnych nogach, nie wyobrażała sobie, jak będzie żyć bez Travisa. Dlatego zachłannie brała wszystko, co ofiarował. Ledwie trochę ochłonęli po miłosnej gorączce, uniósł ją do góry, ale nie zaniósł do sypialni tylko na leżak. Spędzili na tarasie całą ostatnią noc w ziemskim raju, pieszcząc się i całując. Travis nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo przywykł do obecności Imogen aż do chwili, kiedy po powrocie nie zastał jej w domu. W krótkie, styczniowe dni wracał z pracy już po ciemku. W salonie zwykle płonęły światła i ogień w kominku, a całe mieszkanie wypełniały zapachy smakowitych potraw, które gotowała. Witała go pocałunkiem, po czym wracała do siekania czy smażenia. Dwa tygodnie po powrocie z Hawajów ich romans trwał już o tydzień dłużej niż oficjalne małżeństwo. Pomyślał, że warto to uczcić wyjazdem poza miasto. Zarezerwował domek

w górach w Catskills i poprosił pilota o nabranie paliwa i wypełnienie planu lotów. Tym razem powitały go ciemności i cisza. Wiedział wprawdzie,

że

Imogen

wyszła

na

lunch

z

Rowan,

ale

dochodziła już piąta po południu. Wysłał jej wiadomość i natychmiast dostał odpowiedź: „Wrócę za dwadzieścia minut”. Odetchnął z ulgą, że znowu nie zemdlała na ulicy. Ku własnemu

zaskoczeniu

stwierdził,

że

potrzebuje

czegoś

mocniejszego. Wmawiał sobie, że dręczyła go obawa o jej zdrowie. W rzeczywistości o wiele bardziej niepokoił go jej marsz ku niezależności. Czy przemknęło

mu przez głowę,

że jej spóźnienie

spowodował jakiś mężczyzna? Pewnie tak, ale natychmiast odpędził niewygodną myśl. Nie chciał być zazdrosny ani zależny od nikogo, nie tylko dlatego, że jako nastolatek widział załamanie ojca. Pamięć własnych doświadczeń też nakazywała ostrożność. Kiedy Imogen odeszła, bardzo mu jej brakowało, co fatalnie znosił. Dlatego też teraz wyznaczył sobie nieprzekraczalne granice. Przeżył niezapomniane chwile na Hawajach, ale niepotrzebnie zacieśnił między nimi więź. To on powinien być potrzebny innym, a nie odwrotnie. Podszedł do okna, w miejsce, gdzie razem popijali trunki, oglądali panoramę i omawiali wydarzenia dnia. Jeżeli nie pisała

dla

jakiegoś

klienta,

chodziła

na

rozmowy

kwalifikacyjne. Zapisała się też na kurs aktualizowania stron internetowych, by podwyższyć swoje kwalifikacje. Dziwne, że uznał jej aktywność za zagrożenie.

Odwiedzała

także

biuro

jego

księgowego,

finalizując

sprawy spadkowe po ojcu. Wracała coraz mniej zestresowana. – Być może niedługo zwrócę ci jego honorarium – zagadnęła pewnego dnia. – Długi taty zostały przypisane do jego majątku i zaliczone w poczet masy upadłościowej. Poczerwieniała z radości, kiedy na jej konto wpłynęło pierwsze wynagrodzenie od podsuniętego przez Jolie klienta. Pisała blogi dotyczące sprzedaży samochodów. Nie zarabiała wiele, ale stałe zlecenie gwarantowało cotygodniowy dochód. Z dumą pokazała Travisowi rozliczenie na telefonie. – Zobacz! Jutro będę mogła cię zaprosić na bardzo skromny lunch – obiecała. Poprosił, żeby przyniosła mu kanapki do gabinetu. Potem kochali się na jego skórzanej sofie. Po jej wyjściu wyciągnął pierścionki, które dziwnym trafem co rano trafiały do jego kieszeni. Tak mogłoby wyglądać moje życie – pomyślał. Dostarczałaby

mu

posiłków

do

biura

i

erotycznych

rozrywek, rozrzucałaby po mieszkaniu buty i spinki do włosów, ale za to napełniałaby je swym melodyjnym głosem i innymi oznakami życia. Jak długo? Małżeństwo nie trwa wiecznie. Ani nic innego. Dzwonek windy oznajmił jej przybycie. Wkroczyła do środka, zarumieniona z radości, w zielonej sukience, którą kupił jej w pierwszym dniu pobytu u niego. Przylegała ciaśniej do pełniejszych kształtów. Złoty pasek już nie zwisał luźno w pasie, lecz podkreślał apetyczną krągłość bioder. Wreszcie uzyskała prawidłową, zdrową sylwetkę.

Zrzuciła buty, doskoczyła do niego, otoczyła ramionami i wycisnęła na jego ustach mocny pocałunek. Promieniała szczęściem. Najchętniej od razu zaniósłby ją do łóżka, ale równocześnie chciał patrzeć na roziskrzone oczy i promienny uśmiech. Uniósł ją więc do góry i zapytał: – Co cię tak uradowało? Wygrałaś wreszcie na loterii? – Niemalże. – Gdzie byłaś? – U Rowan. Zjadłyśmy lunch, ale poszłyśmy jeszcze do niej, dokończyć rozmowę. Zaoferowała mi kontrakt. – Na napisanie biografii? –

Tak.

Tłumaczyłam,

że

znajdzie

kogoś

o

lepszych

kwalifikacjach, ale im bardziej ją zniechęcałam, tym więcej pieniędzy proponowała. – Dlaczego próbowałaś ją odwieść od tego pomysłu? Przecież to fantastyczna wiadomość. Trzeba ją uczcić. – Postawił ją na podłodze przed lodówką i wyciągnął butelkę szampana. – Jeszcze niczego nie podpisałam. Postanowiłam najpierw zapytać cię o zdanie. – Moim zdaniem to wspaniała okazja, skoro proponuje godziwe honorarium. Przestań wątpić w swoje możliwości. Gdyby przewidywała, że nie spełnisz jej oczekiwań, nie zatrudniłaby cię. – Nigdy nie dostałam tak poważnego zlecenia. Człowiek, który pisze biografię ojca Nica, wydał wcześniej już siedem. Spytałam Rowan, czy nie mogłabym od niego ściągnąć.

Roześmiała się i odpowiedziała, że powierzyła mi to zadanie właśnie dlatego, że odpowiada jej moje poczucie humoru. Podejrzewam, że nie zawsze jej się idealnie układało z matką. Potrzebuje

kogoś,

kto

zachowa

równowagę

między

obiektywizmem a życzliwością. Travis

wyciągnął

korek

i

nalał

pienistego

płynu

do

kieliszków. – I wybrała ciebie. Jestem z ciebie dumny. – Naprawdę? – wykrztusiła z niedowierzaniem. Travis zobaczył w jej oczach łzy. Ten widok ścisnął go za serce. Czyżby nigdy wcześniej nie usłyszała od nikogo takiej pochwały? – Tak. Bardzo – zapewnił z całą mocą. Imogen upiła solidny łyk szampana. Wyglądała na spiętą. – Jest jednak pewien problem. Jeżeli wezmę to zlecenie, będę musiała często podróżować do Grecji, przynajmniej na początku. Mogę przywieźć tu część materiałów, ale najpierw trzeba będzie przejrzeć wszystko na miejscu, zwłaszcza listy, zdjęcia, rachunki i inne pamiątki. Wrócę na otwarcie hotelu na Florydzie, o ile nadal sobie życzysz mojej obecności – dokończyła łamiącym się głosem. W uszach Travisa zadźwięczał dzwonek alarmowy. – A więc wyjeżdżasz? – Pod koniec tygodnia Rowan zabierze dzieciaki do Grecji. Zaproponowała,

żebym

poleciała

z

nimi.

Wygospodaruje

trochę czasu, żeby wdrożyć mnie do pracy. Właśnie dlatego

zastrzegłam,

że

muszę

najpierw

przedyskutować

sprawę

z tobą. Travis doszedł do wniosku, że nie ma prawa jej zatrzymać, dopóki nie podejmie żadnych zobowiązań. Kiedy wsunął rękę do kieszeni, wyczuł ostry kształt brylantu na pierścionku zaręczynowym. – Kiedy podpiszę umowę, będzie mnie stać na wynajęcie przyzwoitego mieszkania – dodała. – Nie. Zostań tutaj. – Naprawdę tego chcesz? – Oczywiście. –

Nie

zmieniłeś

zdania,

odkąd

zyskałam

nowe

ramiona.

Travis

możliwości? – Nie. Chodź do mnie – poprosił. Imogen

z

uśmiechem

padła

mu

w

przypomniał sobie, że musi być delikatny, co nie przychodziło mu łatwo. Jej bliskość budziła w nim dziką, zaborczą bestię, gotową zagarnąć ją na wyłączną własność. Nie

ulegało

wątpliwości,

że

Imogen

podziela

jego

nastawienie. Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka, nie bacząc, że szampan wietrzeje w świeżo otwartej butelce.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Travisa obudził płacz Imogen. Przytulił ją, pogładził po włosach, lecz nadal wstrząsał nią szloch. Po policzkach spływały łzy. – To moja wina – wyznał, kiedy wreszcie w półśnie wymówiła jego imię. Przypomniał sobie bowiem, że kochali się przez wiele godzin i w rezultacie poszli spać bez kolacji. – Zaraz zamówię coś do jedzenia. Nie zaprotestowała, tylko jęknęła. Przygniotła go swoim ciężarem i ciaśniej oplotła ramionami, uniemożliwiając mu wstanie z łóżka. – Czuję, że to początek końca – wyszeptała prawie bezgłośnie. On też, ale nie był gotów na rozstanie, dlatego szukał zapomnienia w miłosnej ekstazie. Ujął jej głowę i pocałował w czoło. – Zobaczymy, co przyniesie życie. Po tych słowach wstał. Po tygodniu rozłąki Imogen tak tęskniła za Travisem, że obudziła się z twarzą mokrą od łez. We śnie długo na niego czekała, ale nie przyszedł. Wzięła sobie do serca jego zapewnienie, że chce, by u niego została, ale z perspektywy czasu widziała, że nie

zadeklarował miłości ani przywiązania. Nie łączyło ich nic trwałego, nic poza nieokiełznaną namiętnością. Choć usychała z tęsknoty i obawiała się, że ta praca ich rozdzieli, musiała zdobyć pozycję, która zapewniłaby jej niezależność. Potrzebowała jej dla spokoju duszy, zbudowania poczucia własnej wartości i zdobycia środków na utrzymanie niezależnie od tego, co przyniesie los. Nie mogłaby zostać z

Travisem

a

z

w

czasem

charakterze

wzgardzonej

i

utrzymanki,

finansowanej,

opuszczonej.

To

zlecenie

zapewniało jej nie tylko zarobek, ale też odwracało uwagę od obaw o przyszłość. Podpisała więc umowę i wysłała mu zdjęcie. Chwilę później zobaczyła na ekranie telefonu jego twarz. Wyglądał na tak zadowolonego z jej sukcesu, że łzy napłynęły jej do oczu. Pogratulował jej z całego serca. – Dziękuję… i przepraszam. Muszę kończyć. Rafe macha do mnie zza okna. – Jaki znowu Rafe? Kto to jest, do wszystkich diabłów? –

Mówiłam

ci

o

nim.

Współpracujemy

ze

sobą.

Opracowuje biografię ojca Nica. Wyjeżdża do Londynu. – Ale wróci. Będziesz z nim pracować. Imogen zawsze wyobrażała sobie, że pochlebiałaby jej zazdrość bliskiego sercu mężczyzny. Teraz jednak odbierała ją jako brak zaufania. –

Owszem,

informacje

na

przez

odległość.

internet,

Będziemy

żeby

sobie

przedyskutować

punkty obu życiorysów. To wszystko.

przesyłać zbieżne

Wyglądało na to, że zaakceptował wyjaśnienie. Obiecała, że po powrocie przyleci na Florydę na uroczyste otwarcie zaprojektowanego przez Travisa hotelu. Przyjechała w samą porę, żeby zmienić strój. Zdążyła jeszcze przeczytać wiadomość od Travisa, że jest na dole i nie może wyjść. Zostawił dla niej powiewną kreację z falującą spódnicą w odcieniach tropikalnych wód i dopasowanym gorsetem bez ramiączek. Nie zamówiła stylistki, więc zostawiła włosy rozpuszczone. Spływały na plecy miedzianozłotą falą. W sali balowej zastała wytworny tłum w barwnych kreacjach i smokingach. Poszukała wzrokiem podium lub baru, gdzie mogłaby go znaleźć. Patrzył wprost na nią, nie potrafiła rozstrzygnąć, czy z aprobatą, czy z pożądaniem. Ledwie ją spostrzegł, odstawił kieliszek i ruszył w jej kierunku. Na ten widok serce jej urosło tak, że niemal rozsadzało pierś, gdy stanął obok niej. – Tęskniłam za tobą – powiedziała, podczas gdy naprawdę chciała wyznać: „Kocham cię. Zawsze kochałam”. Nagle pojęła, że teraz darzy go znacznie dojrzalszą miłością, zupełnie inną od młodzieńczej fascynacji z okresu trwania małżeństwa. Nie oczekiwała już ani nie wymagała wzajemności. Nie próbowała też na nią zasłużyć. Mogła tylko ofiarować swe serce i mieć nadzieję. Musiał odczytać jej uczucia z tonu głosu czy uśmiechu, bo wyczuła w nim nagłą rezerwę. Ujął jej dłoń i musnął policzek przelotnym pocałunkiem, pozbawionym żaru czy tęsknoty, która w niej pulsowała.

– Pięknie wyglądasz – orzekł. –

Ty

też

–

odpowiedziała,

przemocą

odpędzając

wątpliwości. Tłumaczyła sobie, że często dodawał jej otuchy, zachęcał do

podjęcia

zawodowego

wyzwania,

pomagał

uwierzyć

w siebie. Tym niemniej nie wyznał miłości, nie zadeklarował niczego, co dałoby jej poczucie bezpieczeństwa. Jakoś zdołała zachować uśmiech na twarzy. Zajrzała mu w oczy i spytała: – Czy wszystko idzie dobrze? –

Doskonale.

Musisz

być

zmęczona

po

podróży.

Przedstawię cię obecnym, a potem możesz iść odpocząć. – Ujął jej chłodną dłoń i podprowadził do klientów. Po wymianie zwyczajowych uprzejmości właściciel hotelu zapytał: – Chyba nie miała pani okazji obejrzeć wszystkiego? Oprowadzę panią – zaproponował na koniec, podając jej ramię. Travis wziął pod rękę żonę właściciela i wyruszyli na zwiedzanie

antresoli.

Obejrzeli

z

góry

fontannę.

Potem

przeszli na taras z widokiem na otoczony palmami basen i

plażę

lśniącą

w

świetle

księżyca

i

gwiazd.

Travis

zaprojektował posiadłość tak, żeby nawiązywała stylem do rodzinnego zamku właściciela z arkadami, kolumnami, kutym żelazem

i

rzeźbionymi

detalami

z

kamienia.

Jego

żona

wymagała wszelkich luksusów dla prominentnych gości. Obejrzał wszystko i podtrzymywał uprzejmą konwersację aż do znudzenia, ukradkiem pożerając wzrokiem Imogen. Nie

mógł sobie darować, że czekał z utęsknieniem, żeby zobaczyć ją ostatni raz przed rozstaniem. – Wygląda przepięknie, jak zamek z bajki – podsumowała Imogen po zakończeniu obchodu. – Przy okazji odkryłam twój sekret. Jesteś skrytym romantykiem – dodała, ściskając jego ramię. Travis zesztywniał. Zareagował na jej bliskość tak jak zawsze. Siłą woli narzucił sobie żelazną dyscyplinę. Fatalnie zniósł jej nieobecność, co go drażniło. Z natury nie był zaborczy. Irytowało go, że ciągle zadaje sobie pytanie, gdzie Imogen przebywa i co robi. Ten nieustanny niepokój stanowił ostrzeżenie. Im dłużej z nią pozostanie, tym bardziej będzie cierpiał, kiedy odejdzie na zawsze. Zabolało go, że znalazła pracę dającą niezależność i że wspomniała o mężczyźnie. Zazdrość, którą w nim obudziła, stanowiła sygnał, że już zyskała nad nim zbyt wielką władzę. – Pani mąż jest geniuszem – orzekł właściciel. – Nie mógł mnie bardziej uszczęśliwić. Imogen puściła ramię Travisa. Zanim zdążyła otworzyć usta, żeby wyjaśnić, że są rozwiedzeni, żona właściciela zaproponowała: –

Odwiedźcie

państwo

naszą

winnicę

w

przyszłym

tygodniu. Organizujemy przyjęcie w naszej wiejskiej chacie. – Imogen dopiero wróciła z Grecji – wtrącił Travis. – Pisze biografię. W najbliższym czasie nie będę jej często widywał. Imogen przeżyła wstrząs. Zachowanie uśmiechu na twarzy nie przyszło jej łatwo. W drodze powrotnej opowiadała

o zleceniu, ukradkiem zerkając przez ramię na Travisa. Gdy wyprowadził ją na parkiet, zwróciła mu uwagę: – Jeżeli nie chcesz, żeby ludzie myśleli, że jesteśmy parą, to niepotrzebnie mnie tu zaprosiłeś. – Powtórzyłem tylko to, co mi napisałaś, że wracasz do Grecji tak szybko, jak to możliwe. Co u Rafe’a? Imogen przestała tańczyć. – Do czego zmierzasz, Travis? – O co ci chodzi? – Dobrze wiesz. Skoro nie dajesz mi wyboru, nie pozostaje mi nic innego jak posłuchać twojej rady i wyjść wcześniej. Przeproś ode mnie gospodarzy. Travis zajrzał jej w oczy. Zobaczył w nich ból. Zaszumiało mu w głowie, jakby spadał w przepaść, ale przynajmniej zobaczył pod sobą grunt. Punkt końcowy. Zmobilizował siły. – Odprowadzę cię. Podążył za Imogen do jednej z pustych wind. – Po co mnie tu sprowadziłeś? – spytała, gdy ruszyli. – Czy

tylko

po

to,

żeby

mnie

upokorzyć

w

najgorszy

z możliwych sposobów? Dlaczego nie kazałeś mi zostać w Grecji? Czemu deklarowałeś, że chcesz, żebym nadal z tobą mieszkała? – Zataiłaś przede mną, że spotykasz się z mężczyzną. – Oskarżaj mnie, o co chcesz, byle nie o zdradę! – wykrzyknęła, wychodząc na wyłożony dywanem korytarz. Ręka tak jej drżała, że dopiero za drugim razem zdołała otworzyć drzwi apartamentu za pomocą karty magnetycznej.

Zaraz po wkroczeniu do środka odwróciła się twarzą do niego. – To ty sypiałeś, z kim popadnie, przez ostatnie cztery lata. – Trochę za późno na tego rodzaju zarzuty, nie sądzisz? – Myślisz, że mnie to nie dręczyło tylko dlatego, że o tym nie wspomniałam? Nie śmiałam nic mówić, bo to ja cię opuściłam.

Rozwiedliśmy

wskoczyłam

do

łóżka

się

z

mojej

pierwszemu

winy,

lepszemu

ale

nie

zaraz

po

rozstaniu. Idź do diabła, jeżeli tak o mnie myślisz! – Zrzuciła buty i zdjęła kolczyki. Nie przeszkadzało jej, że zaplątały się we

włosy.

Fizyczny

ból

pomagał

na

chwilę

zapomnieć

o znacznie bardziej dojmującym, tym, który rozsadzał jej serce. – Z iloma kobietami spałeś, odkąd odeszłam? –

Z

żadną

–

rzucił

krótko,

jakby

go

uraziła

tym

pytaniem. – Ale nasz związek nie miał szans przetrwania. Dobrze o tym wiedziałaś. – Naprawdę? No cóż, skoro w to wierzysz, to musi to być prawda. Rafe dostarczył ci tylko pretekstu. Postanowiłeś ze mną zerwać, ale brak ci odwagi, żeby powiedzieć to wprost. – Czy musimy kończyć tak paskudnie? Widocznie tak – stwierdził brutalnie szorstkim tonem. – Przykro mi, jeżeli cię zranię, ale to już koniec. – Tobie przykro? To ja ciągle przepraszałam, że żyję. Na mnie spadała odpowiedzialność za każdą konfrontację czy konflikt.

Czy

zdajesz

sobie

sprawę,

że

odejdę

stąd

w przekonaniu, że ponoszę winę za wszystko: za to, że nie umiesz kochać, że nie życzysz sobie żadnych zobowiązań i że mnie nie chcesz? Nieustannie mnie ranisz, Travis. Ciężko

kogoś kochać bez nadziei na wzajemność. Czy z tego powodu też ci przykro? Travis drgnął. –

Tak.

Właśnie

dlatego

uważam,

że

najlepiej

jak

odejdziesz i znajdziesz kogoś, kto da ci miłość, na którą zasługujesz. Imogen pomyślała, że jak na ironię uwierzyła w siebie dopiero wtedy, gdy kazał jej szukać szczęścia gdzie indziej. – Dobrze. Tak właśnie zrobię – oświadczyła. Wyjęła z bagażu tylko szczotkę do włosów i kosmetyki, więc wrzucenie ich do torby zajęło zaledwie chwilę. Głośny trzask zamka zabrzmiał w jej uszach w przytłaczającej ciszy jak huk wystrzału. – Wezmę parę rzeczy z mieszkania i wrócę do Grecji. Rowan oddała mi do dyspozycji domek dla gości. Nie oczekuj ode mnie wierności, jeżeli ty jej nie dochowasz. Tym razem to twoja wina. Po powrocie na przyjęcie Travis pił tylko wodę, choć wolałby coś znacznie mocniejszego. Nie zamierzał jednak iść w ślady ojca. Przysiągł sobie, że nie pozwoli, żeby kobieta zrujnowała mu psychikę. Następnego ranka automatycznie spakował jej suknię i biżuterię. Robił to, co należy, jak zawsze, kiedy jego życie przybierało niespodziewany obrót. Powiedział Imogen prawdę. Rozstanie od początku było nieuniknione. Być może je przyspieszył wybuchem zazdrości. Wątpił wprawdzie w jej zdradę, ale nie potrafił jej zmusić ani

do wierności, ani do pozostania. Wymusił natychmiastowe zerwanie, bo przewidywał, że w przyszłości by go nie zniósł. Nie

był

z

siebie

dumny.

Uświadomił

sobie,

że

za

pierwszym razem postąpił tak samo. Żałował tylko, że wtedy zostawił ją z poczuciem winy. Teraz obydwoje wiedzieli, że wyłącznie on ponosi odpowiedzialność, co nie stanowiło pocieszenia. Zamiast

polecieć

prosto

do

pustego

apartamentu

w Nowym Jorku, odwiedził ojca w Charleston. Gdy wybuchł skandal z Gwyn, Henry zamieszkał na strzeżonym osiedlu. Zainteresowanie aferą dawno wygasło, ale polubił prywatność i wsiąkł w miejscową społeczność. – Jak to możliwe, że już zerwaliście zaraz po dojściu do porozumienia? – dopytywał z niedowierzaniem. – Myślałem, że będzie wyjeżdżać do Grecji sporadycznie, a nie, że zostanie tam na stałe. Travis westchnął. Wolałby, żeby jego ojciec zaakceptował fakt dokonany bez zadawania niewygodnych pytań. – Szybko po ślubie pojęliśmy, że długo ze sobą nie wytrzymamy. Teraz też – odrzekł lakonicznie. Lubił odpoczywać w grocie za domem, ale teraz nie mógł usiedzieć na miejscu. Wsadził rękę do kieszeni, żeby wymacać pierścionek i obrączkę. Mimo że zdawał sobie sprawę, że je porysuje, z przyzwyczajenia zaczął pocierać je o siebie. – Spotykam się z twoją matką – wyznał nieoczekiwanie Henry. – Co takiego?

–

Wypiliśmy

razem

kawę

kilka

dni

po

przyjęciu.

Zrozumiałem, że nie dałem jej szansy przedstawić jej punktu widzenia. Niepotrzebnie z góry odsądziłem ją od czci i wiary. Martwię się, że moje oskarżenia i obelgi wypaczyły twój stosunek do płci przeciwnej. – Tato… – Wiesz, że piłem, zanim mnie zdradziła? Nie tyle co później, ale żyłem pod stałą presją. Ukrywałem to przed tobą, ale myślałem, że odgadłeś. Różne komitety nakłaniały mnie do startu w wyborach stanowych. Nie sypiałem wprawdzie z innymi kobietami, ale więcej czasu spędzałem z obcymi przy kieliszku niż z własną żoną. Tobie też poświęcałem za mało uwagi, zarówno wtedy, jak i później. – Nie przyjechałem po to, żeby cię osądzać, tato. Nigdy nie czułem, żeby matka mnie potrzebowała tak jak ty. Dlatego zostałem z tobą. Nie potrzebujemy rodzinnej terapii – dodał, nie

do

końca

zgodnie

z

prawdą.

Prawdopodobnie

podświadomie szukał rady i pociechy. – Czy Imogen cię zdradzała? – spytał Henry. – Absolutnie nie – wymamrotał, nagle zawstydzony, że wypytywał ją o innego mężczyznę. Miała prawo zareagować gniewem. – Mamy różne charaktery, to wszystko. – To dobrze. – Jak to? Potrzebuję kogoś, na kim można polegać, kogoś przewidywalnego, a nie… …a nie nadwrażliwej, chwiejnej osoby, tak zmysłowej i ujmującej, że tracę dla niej głowę – dokończył w myślach. – To kup sobie psa.

Travis rzucił ojcu karcące spojrzenie. – Nie chcę wierzyć, że czeka nas wspólna przyszłość, że stworzymy rodzinę, a potem nagle odkryć, że to próżne nadzieje. Lepiej zdusić je w zarodku. – Jeżeli naprawdę nie znajdujecie wspólnego języka, to tak. Ale jakiej gwarancji oczekujesz, Travis? Gwyn wyznała mi ostatnio, że cieszy się, że jej mama spędziła ze mną ostatnie lata. Planowaliśmy podróże, o których marzyłem. Nie doszło do nich, ale niczego nie żałuję. Nie porzuciłem jej dlatego, że jej choroba pokrzyżowała nam plany. Na nic w życiu nie można liczyć. Jeżeli nie kochasz Imogen, idź dalej własną drogą, ale jeżeli kochasz, to co zrobisz, jeżeli pewnego dnia stwierdzisz, że ci jej brakuje? Tracisz czas, który mógłbyś spożytkować na płodzenie mi wnuków. Travis wrócił do Nowego Jorku następnego dnia. Słowa ojca wciąż na nowo brzmiały mu w uszach. Puste mieszkanie wypełniały tylko wspomnienia, czyniąc je trudnym miejscem do życia. Zamierzał oddać Imogen ten pokój na gabinet, żeby pisała tu biografię. Wbił wzrok w miejsce, gdzie odpoczywała pierwszego dnia, kiedy fantazjował, że bierze ją w ramiona. Gdyby tak zaszła w ciążę tamtej nocy na jachcie! Nagle uświadomił sobie, jakim tchórzem się stał, skoro potrzebował

nieplanowanej

ciąży,

żeby

spróbować

ją

odzyskać. Najdziwniejsze, że był przekonany, że osiągnąłby cel, gdyby tylko dołożył starań. Nigdy nie zawiódł nikogo w potrzebie. Wrócił

pamięcią

do

czasów

załamania

ojca.

Wrzał

gniewem, ale natychmiast zrozumiał swoją rolę. Kilkakrotnie

pomógł też matce, gdy jej kochanek wyjechał, a ona prosiła o przetkanie zlewu czy przesunięcie mebli. Gwyn myślała, że Travis jej nie znosi, póki jej świat nie runął. Był wściekły, że tak długo czekała z poproszeniem go o pomoc. Jego zdaniem powinna wiedzieć, że natychmiast pospieszy z pomocą, ale duma kazała jej zataić problemy. Czy będzie czekał, aż Imogen znowu zemdleje na ulicy, żeby przybyć na ratunek? Czy przeraziło go, że przestała od niego zależeć? Wyznała, że go kocha, a jednak go opuściła. Twierdziła, że ją rani. Ten zarzut tak mocno nim wstrząsnął, że doszedł do wniosku, że wyświadcza jej przysługę, pozwalając odejść. Nie wziął pod uwagę, że atmosfera, w jakiej dorastała, wytworzyła w niej wyjątkowo silne pragnienie miłości. Nie dołożył żadnych starań, żeby je zaspokoić. Dał jej tyle samo, co bezduszny ojciec: dach nad głową i wyżywienie. Nie w

chciał

najlepszym

nikogo wypadku

kochać. pociąga

Uważał, za

sobą

że

miłość

zobowiązania

i lojalność, a w najgorszym ból, gdy bliskie osoby cierpią. Romantyczne uczucia postrzegał jako płytkie i nietrwałe porywy namiętności, na których nie można polegać. Tym niemniej właśnie to wszystko czuł do Imogen. Równocześnie zdawał sobie sprawę, że opuściła go wyłącznie z jego winy. W

dzieciństwie

wymyślanie

opowieści

stanowiło

dla

Imogen ratunek. Później, w czasie żałoby, wypełniała zeszyty wierszami i tekstami piosenek. Ostatnio eseje, artykuły reklamowe i relacje z bieżących wydarzeń

koiły

ból

duszy.

Dwa

tygodnie

po

rozstaniu

z Trvisem dostała nowe lekarstwo. Uznała je za wyjątkowo fascynujące, bo identyfikowała się z opisywaną osobą. Cassandra O’Brien została wykluczona z rodziny, kiedy zaczęła realizować swe młodzieńcze marzenia o aktorstwie. Przeżyła trudne chwile, ledwie wiążąc koniec z końcem. Raz na wozie, raz pod wozem, raz ucztowała, raz głodowała. Zakochiwała się w mężczyznach, którzy nie kochali jej tak, jak pragnęła: głęboko i na zawsze. Jakimś cudem w końcu spotkała bratnią duszę i osiadła tu, na greckiej wyspie. Zamieszkała w domu, który wyglądał jak przeniesiony z angielskiej wioski. To baśniowe zakończenie jej historii napełniało wygłodniałe, wzgardzone serce Imogen otuchą i nadzieją. – Czemu tak wzdychasz? Głos Travisa przestraszył ją tak, że skoczyła na równe nogi,

przewracając

podróżą z

wyglądał

podwiniętymi

krzesło

na

ścianę.

fantastycznie

rękawami.

w

Pożerała

Mimo

zmęczenia

rozpiętej go

koszuli

wzrokiem,

gdy

rozglądał się po małym frontowym pokoju chaty dla gości. – Chyba zatrudniłaś dekoratora wnętrz Jolie – zażartował. – Rafe też zarzuca mi bałaganiarstwo… – Przerwała i przygryzła wargę, uświadomiwszy sobie swój błąd. – Rafe – powtórzył Travis. – Niepotrzebnie o nim wspomniałam. Nie spotykam się z nim. Wpadł tu tylko któregoś dnia po kilka pudełek – wyjaśniła ze łzami w oczach. Natychmiast straciła resztki poczucia własnej wartości. Tłumaczyła sobie, że to dobrze, że się rozstali, nie dlatego, że

oskarżył ją o zdradę, ale dlatego, że przy nim czuła się tak bardzo niedoskonała. – Co tu robisz? – spytała schrypniętym głosem. – Przyjechałem, żeby z tobą porozmawiać. Możesz sobie zrobić chwilę przerwy? Imogen pokręciła głową. Tylko siła woli trzymała ją przy życiu. Dzieci zaglądały do niej, a nie chciała, żeby znalazły ją z głową w piecyku. Nie wyobrażała sobie, jak przeżyłaby kolejny kontakt z byłym mężem. Travis drgnął i zacisnął powieki. – Zasłużyłem na odmowę – westchnął ciężko. – Ale przebyłem długą drogę. Daj mi, proszę pięć minut. Imogen rozejrzała się po małej zagraconej chatce. Nie mogła ryzykować, że zostaną tu po nim wspomnienia. Nie mogłaby tu już mieszkać ani pracować. – Wyjdźmy na dwór – zaproponowała. Wstała z miejsca, wyłączyła komputer i ominęła spiętrzone pliki na podłodze, coraz bliższa kompletnego załamania. – Pójdziemy na plażę. –

Dlaczego

nie

zadzwoniłeś?

–

spytała,

pomarańczowy sad. – Bo byś nie odebrała. – Co cię sprowadza? Czy stało się coś złego? – Tak. Bardzo. – Z twoim tatą? – Nie. Ze mną. Ty jesteś tutaj, a ja nie. – Travis…

idąc

przez

– Kocham cię, Imogen – wyznał ze zbolałą miną. – Nie przypuszczałem, że te słowa tak łatwo przejdą mi przez usta. Myślę, że kochałem cię już, kiedy byliśmy małżeństwem, że dlatego cię poślubiłem. Imogen przystanęła w pół kroku. – Ale… – Pozwoliłem ci odejść. Spałem z innymi. Gardzę sobą za to, że cię krzywdziłem, że nazwałem cię swoją największą pomyłką. Popełniłem błąd, pozwalając ci odejść. Imogen na próżno spróbowała poruszyć wargami, ale i tak nie wiedziałaby, co powiedzieć. – Nie chcę być zakochany. Nie mogę sobie darować, że kiedy wypowiadam te słowa, widzę w twoich oczach łzy, ale muszę wyjaśnić, co mnie tak przeraża. Wątpię, czy spałaś z Rafe’em. Prawdę mówiąc, jestem pewny, że nie. Ale nawet gdyby tak, zasłużyłem na karę. Nie mogę dojść ze sobą do ładu, bo nawet gdybyś zdradziła mnie z tuzinem mężczyzn, nie przestałbym cię kochać. Jak mam żyć ze świadomością, że masz nade mną absolutną władzę? Ujął jej dłonie i zajrzał głęboko w oczy. Imogen wyczytała w jego spojrzeniu skruchę, zagubienie i bezbrzeżną czułość. W mgnieniu oka bariera ochronna, którą z wielkim trudem budowała przez dwa tygodnie, runęła jak domek z kart. – Jak mam cię błagać o wybaczenie? Jak cię przekonać, żebyś po dwukrotnym odtrąceniu dała mi jeszcze jedną szansę? Serce Imogen biło tak mocno, że ledwie wydobyła głos ze ściśniętego gardła. Niepewna, czy tylko nie wyobraziła sobie

jego wyznania, poprosiła: – Powiedz jeszcze raz, że mnie kochasz. – Potrzebuję mocniejszych, lepszych słów, żeby wyrazić moje

uczucia.

Nigdy

nie

przywiązałem

się

do

nikogo,

w żadnym związku, ale ciebie potrzebuję jak powietrza. Potrzebuję miłości, którą mi zaoferowałaś. Przysięgam, że nigdy nie potraktuję jej jak czegoś oczywistego. – Och, Travis! – Uniosła ręce, żeby zarzucić mu na szyję, ale nagle zniknął. Opadł na kolana, trzymając w rękach jej pierścionki. Imogen

zakryła

usta

rękami.

W

oczach

rozbłysły

łzy.

Zamknęła je w obawie, że to tylko sen, że znów obudzi się sama. – Tym razem ogłosimy publiczne zaręczyny – obiecał. – Urządzimy huczne wesele. Zaprosimy świadków małżeńskiej przysięgi,

żeby

dopilnowali,

byśmy

jej

dotrzymali.

Obwieszczę światu, że jesteś moja, że cię kocham. Będę dbał o ciebie w zdrowiu i w chorobie, w bogactwie i w biedzie. Poznaliśmy się od najgorszej strony. Teraz pokażemy sobie nawzajem tę lepszą. Podaj mi rękę. Proszę. Imogen nie wierzyła własnym uszom. Mówił wszystko, co pragnęła usłyszeć. To było zbyt doskonałe, by mogło być prawdziwe. – Nie mogę uwierzyć – szepnęła, ale wyciągnęła rękę, gotowa wziąć wszystko, co oferuje, choćby w marzeniach sennych. – Zasługujesz na moją miłość, Imogen. Uwierz mi. Zrobię wszystko, żeby zasłużyć na twoją. – Z szacunkiem ujął jej

dłoń i wsunął pierścionki na palce. – Czekałem, żeby je na tobie zobaczyć. Obiecaj, że już nigdy ich nie zdejmiesz. – Przyrzekam. Travis wstał. Imogen drgnęła. – Czy to prawda? – Tak. Sama sprawdź. – Przycisnął jej dłoń do swojej piersi, żeby poczuła, jak mocno bije mu serce. Później pocałował ją najpierw czule, a potem coraz namiętniej. Ledwie padli sobie w ramiona, pożądanie przybrało na sile. Pragnęli nie tylko połączenia ciał, ale i dusz. – Wracajmy do chaty – wydyszała, odchyliwszy głowę. Nagle zrobiła wielkie oczy, jakby wpadła w popłoch. – A co z moim kontraktem? – Wypełnisz go – zapewnił ze stoickim spokojem. – Będę przyjeżdżał do ciebie równie często, jak ty do mnie. Chcę, żebyś znała swoją wartość i czuła, że jesteś dla mnie równą partnerką, moją miłością, światłem mego serca, osobą, z którą chcę spędzić resztę życia. Kocham cię. – Ja ciebie też, Travis. Zawsze cię kochałam. – Wiem. Zawstydzasz mnie. Dołożę wszelkich starań, żeby dać ci wszystko, czego potrzebuje twoje serce. – Już dałeś…

EPILOG Dwa lata później Ktoś szedł w stronę łóżka, ale nie Imogen. Leżała wtulona w Travisa, pogrążona w głębokim śnie. On też mocno spał. Mimo to wyraźnie widział ładną, uśmiechniętą dziewczynkę z warkoczami, piegami na nosie, rudymi rzęsami i brwiami, trochę za dużymi ustami i lekko wystającymi zębami. Tak mogła wyglądać Imogen w wieku mniej więcej dwunastu lat. Pomyślał, że kiedyś urodzi mu podobną córeczkę. Dziewczynka zachichotała. – To chłopiec. Przyszłam, żeby ją zapewnić, żeby się nie martwiła. Będzie zdrowy. Imogen ostatnio niewiele jadła. Obawiała się, że niedobór składników odżywczych zaszkodzi dziecku. Czy płakała? Obrócił się i przyciągnął ją do siebie przez sen. – Zaczekaj. Muszę jej powiedzieć, że więcej nie przyjdę. Już mnie nie potrzebuje. Ma ciebie i Juliana. Jakiego Juliana? Dziewczynka ponownie zachichotała. – Jak będzie smutna, powiedz jej, że znów mnie zobaczy, gdy przybędzie Lilith. Jaka znowu Lilith? – Idź zrobić śniadanie, tylko cicho, żeby jej nie obudzić.

W

późny

Popatrzył

na

wigilijny ściany

poranek

swojego

Travis

otworzył

apartamentu

i

na

oczy.

odblask

kolorowych lampek z tarasu na suficie. Leżał przy Imogen kompletnie ubrany. Kiedy nie zdołała przełknąć śniadania, zaczęła płakać ze strachu, że poroni, jeżeli nie będzie jeść. Fatalnie znosiła początki ciąży, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Dlatego zrezygnowali ze spędzenia świąt we Włoszech z resztą rodziny i zostali tu we dwoje. Właściwie prawie we troje. Natychmiast

obudziła

w

nim

instynkty

opiekuńcze.

Przytulił ją i obiecał, że zadzwoni po lekarza, ale oboje zasnęli. Teraz szlochała przy nim w poduszkę, nie żałośnie jak dawniej tylko cichutko, jakby tłumiła łkanie, żeby kogoś słyszeć. Travis myślący

zesztywniał. mężczyzna

Tłumaczył

nie

sobie,

powinien

że

racjonalnie

poważnie

traktować

sennych widziadeł. Mimo to wstał bardzo ostrożnie. Wbrew sobie nie przeszkodził Imogen płakać. Z ciężkim sercem zszedł na dół. Co za dziwny dzień! Zaczęli wspaniale, gdy portier przesłał im egzemplarze autorskie książki Imogen. Travis dla żartu

wsunął

je

pod

choinkę

obok

innych

paczek.

Zaprotestowała gwałtownie, że nie będzie czekać do jutra na otwarcie tej jednej. Jak na osobę, która nie obchodziła Bożego Narodzenia, wykazała mniej cierpliwości niż mała Toni. Przeżywała jeden z najszczęśliwszych dni w życiu, dopóki nie dostała mdłości.

Wziął książkę, którą mu zadedykowała, pierwszą z góry. Otworzywszy ją, ujrzał uśmiechniętą twarz Imogen, podobną do dziewczynki z jego snu, tylko starszą i piękniejszą. Podpierała twarz dłonią, pokazując pierścionki. Teraz nosiła trzy: dwa pierwsze i trzeci, zrobiony na zamówienie, tak żeby pasował do tamtych. Stwierdzili, że trójka to magiczna liczba, i chyba mieli rację. Otrzymała doskonałe wstępne oceny i solidne zamówienia. Jej charyzma przyćmiła sukces jego ostatniego projektu. I

jeszcze

oczekiwali

dziecka.

Jeżeli

wolno

jej

będzie

podróżować, za kilka tygodni planowali wyjazd na Hawaje w celu realizacji ostatniej fazy tamtejszego projektu. Kilka minut później usłyszał kroki Imogen. Już umówił ją z lekarzem, ale najpierw musiała zjeść. Dokończył pieczenie grzanek i usmażył jajecznicę. Miał nadzieję, że tym razem żołądek przyjmie pokarm. Przyszła z lekko zaczerwienionymi oczami i od razu padła mu w ramiona. Nadal zagubiony, pogładził ją po plecach. Nie wiedział, czy powinien wspomnieć o swoim śnie, ale jego uwagę przykuło jedyne jej zdjęcie z mamą i siostrą, ustawione na stoliku w holu. Z pewnością to ono nasunęło mu obraz dziewczynki. – Płakałaś. Pomyślałem, że musisz być głodna – zagadnął ostrożnie. – Juliana przyszła – oznajmiła Imogen. Travis dostał gęsiej skórki. – Dawno ci się nie śniła – przypomniał. Od czasu przed oświadczynami w Grecji.

– Powiedziała, że już nie wróci, że teraz mam ciebie. Przytulił ją mocniej, zasmucony melancholią w jej głosie, ale z nadzieją, że już więcej nie zapłacze przez sen. Odchyliła głowę i spytała: – Co myślisz o imieniu Julian dla chłopca? – Śliczne – zapewnił, podczas gdy w jego głowie wciąż brzmiał dziewczęcy chichot. – A dla dziewczynki Juliana? – Myślałam o Lilith, po mamie. – Też mi się podoba. Chyba został pantoflarzem, ale niewiele go to obchodziło, kiedy żona dawała mu tyle szczęścia. Przytulił ją, a ona obdarzyła go uśmiechem i stanęła na palcach, żeby go pocałować. Kiedy ją puścił, spostrzegła śniadanie na stole. – Dokonałeś bohaterskiego czynu, przyrządzając je, ale jeśli nie zjem, to nie z mojej winy. Nie, to przez Juliana. Julian przyszedł na świat siedem miesięcy później z rudą czupryną po matce i zadziorną, ale ujmującą osobowością. Rodzice nie mogli spuścić z niego oka. Travis przyjął go z nieopisaną dumą i miłością. Nie rozumiał, jak mógł się obawiać, że nie podoła wyzwaniom życia rodzinnego, kiedy dawało tak wiele radości. Urodzona dwa lata później Lilith odziedziczyła po ojcu kolor włosów. Miała takie oczy, jakie ujrzał kiedyś we śnie. Słodka

i

urocza,

podbijała

wszystkie

serca,

zwłaszcza

rodziców i braciszka. Jej jedyną wadę stanowił zwyczaj

straszenia

taty.

Stawała

przy

łóżku

i zaśmiewała się na widok jego reakcji.

w

środku

nocy

Spis treści: OKŁADKA KARTA TYTUŁOWA KARTA REDAKCYJNA ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY EPILOG