Jackie Collins - Swiat jest pełen żonatych mężczyzn

SAVE OFFLINE

Spis treści Strona tytułowa Copyright 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Strona redakcyjna

Jackie Collins ŚWIAT JEST PEŁEN ŻONATYCH MĘŻCZYZN Przełożył: Edward Marek Szmigiel

Tytuł oryginału: The World Is Full of Married Men Copyright © 1968, 1984, 2013 by Chances, Inc. Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Edward Marek Szmigiel, MMXVI Wydanie III Warszawa, MMXVI

Spis treści 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17

1 – Kiedy miałam piętnaście lat, byłam zdumiewająca, absolutnie zdumiewająca! Kochaną mamusię przerażało puszczanie mnie samopas; uważała, że na pewno wrócę do domu w ciąży czy zrobię coś równie głupiego. Mówiła Claudia Parker. Słuchał David Cooper. Claudia leżała w łóżku. Była bardzo piękną dziewczyną i wiedziała o tym. David też o tym wiedział, więc wszyscy byli szczęśliwi. Miała długie, błyszczące popielatoblond włosy opadające gęsto wokół twarzy i nosiła długą grzywkę przedzieloną na środku i sięgającą brwi, co podkreślało jej olbrzymie, skośne, zielone oczy. Jej twarz była doskonała, z małym, prostym nosem i soczystymi, pełnymi ustami. Nie miała na sobie makijażu i ubrania, leżała przykryta jedynie cienkim jedwabnym prześcieradłem. David siedział na skraju łóżka. Miał czterdzieści lat i na tyle wyglądał. Jego włosy były czarne i lekko kręcone, a twarz silna i o ładnych rysach. Nos miał raczej wydatny i nosił grube okulary w rogowej oprawie. Emanował męskością i cieszył się sporym powodzeniem u płci przeciwnej. – W końcu odeszłam z domu – ciągnęła Claudia. – To wszystko było po prostu zbyt nieznośne i nudne. Jednej nocy wykradłam się, żeby już nigdy nie wrócić. Właściwie poznałam cudownego chłopaka, aktora, który zabrał mnie ze sobą do Londynu, gdzie przebywam od tamtej pory. – Westchnęła i pokręciła się pod prześcieradłem. – Masz papierosa, kochanie? David wyjął z kieszeni szlafroka paczkę papierosów z filtrem i podał jej jednego. Zaciągnęła się głęboko. – Chcesz usłyszeć więcej faktów z mojej ponurej przeszłości? – Chcę usłyszeć o tobie wszystko. Uśmiechnęła się. – Jesteś taki słodki. I wcale nie jesteś nudny. Kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy, pomyślałam, że okażesz się skończonym nudziarzem. Ależ się pomyliłam. Szaleję za tobą! Przechyliła się do Davida. Prześcieradło zostało w tyle, kiedy owinęła ramiona wokół jego szyi i zaczęła mu skubać ucho. Miała bajeczne ciało. Popchnął ją z powrotem na łóżko. – Chcesz mnie, skarbie? – szepnęła. – Chcesz mnie bardzo? Chrząknął na potwierdzenie. Nagle wyswobodziła się, zeskoczyła z łóżka i podbiegła do drzwi. – Jesteś rewelacyjny – powiedziała – ale nie teraz, kochanie. Może ty masz siłę to znów robić tak szybko, ale ja potrzebuję trochę odpoczynku. – Zachichotała. – Wezmę prysznic, później może zjemy lunch na mieście; a potem, skarbie, potem możemy wrócić i kochać się przez całą noc! Zniknęła za drzwiami i David usłyszał plusk wody w łazience. Pomyślał o Claudii i ich pierwszym spotkaniu. Czy to naprawdę zdarzyło się zaledwie trzy tygodnie temu? Miał wtedy wyjątkowo ciężki dzień w biurze, a Linda, jego żona, zrzędziła na temat jego dodatkowej pracy, którą podobno wykonuje, i tego, że już w ogóle się nie widują. Dochodziła szósta i właśnie przygotowywał się do wyjścia, kiedy Phillip Abbottson wpadł do jego biura. – Słuchaj, Dave – powiedział Phillip. – Czy masz wolną chwilę, żeby zejść do studia i podjąć za nas decyzję? Są dwie dziewczyny, które mają próby do reklamówki mydła Beauty Maid, i konkurencja jest nierozstrzygnięta. Po prostu nie możemy się zdecydować.

David niechętnie poszedł z Phillipem do studia na parterze w olbrzymim budynku reklamowym Coopera-Taylora. Agencja należała do jego wuja, R.P. Coopera, który miał dwóch synów, i Sanforda Taylora, który nie posiadał synów, ale miał zięcia. David był szósty w hierarchii ważności, co w interesie o takim rozmachu stanowiło znaczącą pozycję, ale dla Davida nie dość znaczącą. David kierował sekcją telewizyjną, a ponieważ reklamówka z mydłem Beauty Maid miała się pojawiać całkiem często na Kanale 9, trzeba było wybrać odpowiednią dziewczynę. Weszli do studia i David natychmiast ją zauważył. Siedziała swobodnie i niedbale na brezentowym krześle, ubrana w biały płaszcz kąpielowy z surowej tkaniny. Włosy miała zaczesane wysoko do góry i jadła jabłko. Następnie skupił wzrok na drugiej dziewczynie, która była sztywną, dziewiczo wyglądającą czekoladową pięknością. Jej figura jednak przeczyła twarzy. Miała olbrzymi biust, a jego wielkość podkreślał cielisty strój kąpielowy. – Ale cycki! – wymamrotał Phillip. – Czy to wszystko, o czym zawsze myślisz? – zapytał David. Phillip poprosił o ciszę w małym studiu i dał znak dziewczynie z dużymi piersiami. Czekoladowa piękność ruszyła na mały plan, gdzie zmontowano makietę łazienki. Weszła do dużej, okrągłej, marmurowej wanny w cielistym stroju kąpielowym, po czym podbiegł do niej ochoczo rekwizytor i spryskał jej bujne kształty bańkami mydlanymi. Ktoś inny wepchnął jej do ręki duży kawałek mydła i Phillip krzyknął: – W porządku, zaczynamy. Kamery zaczęły kręcić i David obserwował całą scenę na małym ekranie zamkniętego obwodu TV. Dziewczyna błysnęła do kamery uśmiechem prezentującym zęby. – Jestem Piękną Dziewczyną – zagruchała. Spieniła mydło w rękach i roztarła je zmysłowo na ramionach, najpierw jednym, a potem drugim. – Mydło Beauty Maid zostało zrobione dla mnie. Jest takie aksamitne, takie łagodne, takie seksowne. – Wyciągnęła jedną długą nogę z baniek i również ją namydliła. – Spróbuj mydła Beauty Maid, a też będziesz Piękną Dziewczyną! – Znów uśmiechnęła się do kamery i zmieniła nieco pozycję, tak że w obiektywie pojawiły się jej olbrzymie piersi. – Cięcie! – krzyknął Phillip. – Teraz poproszę pannę Parker. David obrócił się, żeby zobaczyć, jak Claudia zamienia się miejscami z poprzedniczką. Poruszała się ze swoistym wdziękiem pantery. Czytała tekst cichym i seksownym głosem. Gdy skończyła, ze swobodnym wzruszeniem ramion wślizgnęła się z powrotem w płaszcz kąpielowy i usiadła. Czekoladowa piękność nadal kręciła się na planie. – Wybierz Claudię Parker – powiedział David do Phillipa. – Jest bezkonkurencyjna. Kiedy opuszczał plan, Claudia uchwyciła jego wzrok. Uśmiechnęła się i David poczuł coś więcej niż ślad obietnicy w jej uśmiechu. Powrócił do biura, spakował kilka dokumentów, zadzwonił do Lindy, żeby powiedzieć, że wróci do domu na kolację, i wyszedł. Claudia stała przed budynkiem. – Hej – powiedziała. – Jaki ten świat mały. Rozmawiali kilka minut o testach, mydle Beauty Maid i pogodzie, po czym David zaproponował kolację. Claudia powiedziała, że według niej to wspaniały pomysł. Poszli do kameralnej włoskiej restauracji w Chelsea, gdzie zdaniem Davida istniało małe prawdopodobieństwo, że zostanie zauważony przez któregokolwiek ze swoich przyjaciół lub znajomych Lindy. Zatelefonował do żony i przeprosił ją za nieobecność. Claudia zadzwoniła do swojego chłopaka i też odwołała spotkanie. Jedli cannelloni, rozmawiali, trzymając się za ręce, i tam się to wszystko zaczęło.

Claudia wróciła z łazienki. – Kochanie, co robisz? – zapytała. David ściągnął ją na łóżko. – Myślę o tobie, o tym, jak mnie poderwałaś. – To nieprawda! – zaprotestowała. – Jesteś po prostu starym zbereźnikiem, wpadłam ci w oko, jak tylko mnie zobaczyłeś wtedy w tamtej wannie! Znów miała na sobie biały płaszcz kąpielowy. David wsunął pod niego ręce. Claudia zadrżała. Zadzwonił telefon. – Uratowana w ostatniej chwili przez dzwonek. – Dziewczyna zachichotała i przeturlała się na łóżku, żeby go odebrać. Dzwonił jej agent. David ubierał się powoli, obserwując ją przez cały czas. Mówiła przez telefon z ożywieniem, przerywając od czasu do czasu, żeby pokazać mu mały różowy język. W końcu odłożyła słuchawkę. – Och, jesteś ubrany – powiedziała oskarżycielsko. – Mam po prostu cudowną wiadomość. Jutro Conrad Lee przeprowadzi ze mną wywiad. Przyjechał tu, żeby poszukać nowej twarzy, która ma być gwiazdą w jego najnowszym filmie o Najświętszej Maryi Pannie czy czymś podobnym. W każdym razie mam się z nim spotkać jutro wieczorem o szóstej w jego apartamencie w hotelu Plaza Carlton. Czyż to nie fascynujące? David nie był zadowolony. – Dlaczego musisz się z nim spotkać wieczorem? Co ci szkodzi spotkać się w dzień? – Skarbie, nie bądź niemądry. Boże, jeśli on się chce przespać z kimś, może to sobie załatwić zarówno rano, jak i o każdej innej porze. – Podeszła ze złością do toaletki i zaczęła metodycznie nakładać makijaż. – W porządku, przepraszam, że to powiedziałem. Po prostu nie wiem, dlaczego chcesz robić tę głupią karierę. Dlaczego nie… – Dlaczego nie zrobię czego? – przerwała chłodno. – Nie zrezygnuję z tego wszystkiego i nie poślubię cię? A co proponujesz, żebyśmy zrobili z twoją żoną, dzieciakami i twoimi wszystkimi innymi różnymi powiązaniami rodzinnymi? Milczał. – Słuchaj, skarbie. – Głos Claudii złagodniał. – Ja ci nie zrzędzę na różne rzeczy, więc może damy sobie z tym spokój? Ja nie jestem twoją własnością, ty nie jesteś moją i tak powinno być. – Z rozmachem nałożyła błyszczyk na usta. – Umieram z głodu. Może zjemy lunch? Poszli do swojej ulubionej włoskiej restauracji i wkrótce odzyskali dobry humor. – Niedziela to taki nudny dzień – zadumała się Claudia. – Po prostu ciągnie się jak flaki z olejem. – Z rozkoszą wypiła czerwone wino i uśmiechnęła się do niskiego grubego właściciela, który uszczęśliwiony odwzajemnił uśmiech. – Wiesz, wszyscy wierzą, że są piękni; jestem tego pewna. Patrzą w lustro, widzą dwoje oczu, nos, usta i wszystko gra, myślą: ale bomba! Jej śmiech ożywił atmosferę lokalu i David śmiał się z Claudii. Była taką piękną żywą dziewczyną. Miewał już wiele romansów pozamałżeńskich, ale ten był inny; tym razem po raz pierwszy żałował, że nie jest wolny. – Kiedyś poznałam jednego faceta – powiedziała Claudia. – Obiecywał mi jacht na południu Francji, willę na Kubie, stosy biżuterii i tym podobne, a potem po prostu zniknął. Słyszałam później, że był szpiegiem i został zastrzelony. Życie jest dziwne, bez dwóch zdań. Po lunchu przejeżdżali przez West End, szukając filmu, który oboje chcieli obejrzeć.

– Spójrz na tych wszystkich pomyleńców! – wykrzyknęła Claudia, obserwując dużą procesję zmierzającą w kierunku Trafalgar Square. – Potrafisz sobie wyobrazić spędzanie wolnego czasu na bieganiu w kółko, przywiązywaniu się do ambasad i wysiadywaniu na ulicach? I wszyscy ci faceci mają brody, ciekawa jestem dlaczego? Przytuliła się mocniej do Davida. – Zapomnijmy o filmie. Wracajmy do mnie i rżnijmy się. Mam ochotę znów się pokochać, a ty? Kto by się z nią spierał?

2 „Zakazać bomby!” – oznajmiał całkiem wyraźnie transparent przyczepiony do pleców tęgiej kobiety. „Pokój na całym świecie!” – deklarowała duża tablica trzymana wysoko przez brodatego młodego mężczyznę. „Zakończyć wojnę nuklearną!” – ogłaszał postrzępiony kawałek tektury trzymany przez znękaną kobietę, która dodatkowo ściskała za rękę dwójkę niechlujnie wyglądających dzieci. Grupa ta, wraz z kilkoma setkami innych demonstrantów, maszerowała powoli na Trafalgar Square. Wiele osób przybyło tam już wcześniej i wokół kolumny Nelsona oraz fontann zebrał się falujący tłum. Linda Cooper była wśród nich. Stała wciśnięta między grupę przejętych młodych dziewczyn w brudnych strojach, z długimi, niechlujnymi włosami, i dżentelmena w okularach, który bez przerwy coś do siebie mruczał. Linda była atrakcyjną kobietą nieco po trzydziestce, z krótkimi, kasztanowymi włosami skrytymi częściowo pod szyfonową chustką. Miała na sobie kremowy kostium Chanel, który wydawał się nie na miejscu w otaczającym ją towarzystwie. Łatwo było sobie wyobrazić, że dziesięć lat wcześniej była rzeczywiście bardzo ładna, lecz teraz jej uroda ustąpiła wyrazowi rezygnacji. Na twarzy widać było drobne zmarszczki, zmęczenie i zbyt jaskrawy makijaż, jednak efekt ogólny zaliczał się do atrakcyjnych. Rozejrzała się. Zabawnie było tu stać, być częścią takiego dużego tłumu, bez Davida. Tak rzadko robiła cokolwiek bądź wychodziła dokądkolwiek bez niego, ale ostatnio jej mąż miewał coraz więcej długich podróży w interesach i zebrań do późna i wydawało się, że niemal całkowicie pochłonęła go praca. Westchnęła. Tak naprawdę znalazła się tu dziś przez przypadek. David znów wyjechał i nagle poczuła, że musi wyjść z domu i raz zrobić coś innego. Dzieci pojechały na weekend do jej rodziców na wieś. Linda nie przyjęła zaproszenia rodziców, licząc, że David będzie w domu. Ale jak zwykle w ostatniej chwili musiał pospiesznie wyjechać. Została sama i w końcu zdecydowała, że nie zniesie dłużej siedzenia w domu, więc zadzwoniła do Moniki i Jacka, którzy zaprosili ją na lunch. Ale to był błąd; tak naprawdę byli przyjaciółmi Davida z jego kawalerskich czasów i zawsze wyczuwała w ich zachowaniu pewną wymuszoną wesołość, pewnego rodzaju postawę „więc David w końcu cię poślubił”. Po upływie półtorej godziny przeprosiła gospodarzy i wyszła pod pretekstem, że ma w domu wiele do zrobienia przed przyjazdem dzieci. Cóż to miałoby być, nie mogła sobie wyobrazić, ale Monika i Jack nie protestowali, więc wyszła. W czasie jazdy powrotnej zauważyła demonstrantów, transparenty i tłumy, pod wpływem impulsu zaparkowała samochód marki Morris przy bocznej ulicy i poszła na Trafalgar Square, który wydawał się ogólnym punktem zbornym. Rozbrojenie nuklearne było czymś, o czym rozmyślała dość często i nawet czasami pragnęła potajemnie zaangażować się w tę sprawę. Protestowanie wydawało się minimum tego, co człowiek mógł zrobić, jeśli nie dla siebie, to dla własnych dzieci. Następował koniec ery. Był rok tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty dziewiąty i ludzie otwarcie wyrażali swoje opinie. Linda chciała być wśród nich. Stojący obok niej mężczyzna w okularach nagle spojrzał na zegarek. – Trzecia godzina – oznajmił z podnieceniem.

Nieoczekiwanie tłum rzucił się wielką falą naprzód i zapanowały ogólny wrzask i rwetes. Niewielkie grupy ludzi zdawały się oddzielać od masy i pędzić w kierunku ulicy, gdzie bezzwłocznie siadały, tamując ruch uliczny. Linda została poniesiona naprzód wraz ze zbitą masą ludzką i znalazła się niedaleko skraju chodnika. Było tam wielu policjantów pchających, ciągnących i podnoszących ludzi kucających na ulicy. Gdy jedną osobę usuwano, zaraz następna zajmowała jej miejsce. Motłoch był zachwycony. Demonstranci skandowali rozmaite slogany, wiwatowali i wygwizdywali policję. Stopniowo duże niebieskie furgonetki policyjne zaczęły się zapełniać, ale ciągle pojawiali się nowi nieustraszeni ludzie kucający na ulicy. Linda czuła się cudownie. – Zakazać bomby! – krzyknęła nagle. Protestowała przeciwko bombie. Była faktycznie zaangażowana w zgromadzenie walczące o sprawy o światowym znaczeniu. Choć w niewielkim stopniu pomagała chronić przyszłość swoich dzieci. To było pasjonujące przeżycie. – Zakazać bomby! – przyłączyli się ludzie obok niej. – Chodź, kochanie. – Ciemnowłosy młody mężczyzna chwycił ją za ramię i razem popędzili na ulicę. Usiedli na wprost nadjeżdżającej taksówki, a rozsierdzony taksówkarz warknął: – Cholerni wariaci, cała zgraja! Linda doznała uczucia całkowitego rozradowania, a potem policjant o różowej twarzy chwycił ją pod pachy i ciągnął na pobocze. Linda zaczęła się szamotać, dołączył do nich kolejny policjant, który złapał ją za nogi. Nastąpił nieskromny moment, kiedy poczuła, jak jej spódnica wędruje wysoko ponad kolana, a potem policjanci bezceremonialnie upuścili ją z powrotem na chodnik. Pomocne ręce postawiły ją na nogi. Odkryła, że zgubiła buty i jakimś sposobem rozcięła sobie ramię. Jej chustka zniknęła, a włosy opadały wokół twarzy. – Do niezłego nieładu się pani doprowadziła, co? – To był znów ciemnowłosy młody mężczyzna. – Chce pani jeszcze raz spróbować? Jakaś dziewczyna chwyciła go za ramię. – Daj spokój, Paul – powiedziała. – Chodźmy. Nie chcemy, żeby znów nas zawlekli na Bow Street. – Była mała i młoda, miała długie, bladożółte włosy. Paul ją zignorował. – Niech pani posłucha – powiedział do Lindy. – Lepiej niech pani pójdzie z nami. Mam kumpelę, która mieszka niedaleko, i może będziemy mogli pożyczyć pani jakieś buty. – Cóż… – zaczęła Linda. – Nie stójmy tu bezczynnie, Paul – powiedziała dziewczyna ze złością. – Dobrze – zdecydowała Linda i cała trójka zaczęła przepychać się na skraj tłumu. Paul chwycił Lindę pod ramię i kierował przez masę ludzką. Jego dziewczyna o prostych i gładkich włosach wlokła się nieszczęśliwie z tyłu. – Nazywam się Paul Bedford, a pani? Linda spojrzała na niego. Był wysoki i miał matowe, ciemnoszare oczy. Domyśliła się, że musi mieć około dwudziestu kilku lat. Stwierdziła, że jest bardzo pociągający. – Mrs Cooper – powiedziała stanowczym głosem. Obdarzył ją dziwnym spojrzeniem, na wpół rozbawionym, na wpół zaintrygowanym. – Mrs Cooper, tak?

Chodnik był zimny i twardy w dotyku dla jej stóp w pończochach i odkryła, że chciałaby już być w bezpiecznym zaciszu domowym, a nie biegać po Trafalgar Square z jakimś dziwnym młodzieńcem, którego poznała zaledwie dziesięć minut wcześniej. – Mam zaparkowany samochód w pobliżu – powiedziała. – Myślę, że lepiej by było, gdybym do niego wróciła. Jestem pewna, że mam jakieś stare buty w bagażniku. Ale Paul już ją prowadził przez jezdnię na Newport Street. – Jesteśmy na miejscu – powiedział, waląc w zniszczone, żółte drzwi. – Niech pani przynajmniej wejdzie, opatrzymy pani ramię, a potem odprowadzę panią do samochodu. Jego towarzyszka wyglądała na nadąsaną. Drzwi otworzyła wreszcie czarnowłosa dziewczyna bez makijażu. Miała na sobie postrzępiony chiński szlafrok z błękitno-złotego brokatu i grube domowe pantofle, które kiedyś były białe. – Cześć, skarbie – powitała Paula promiennie. – A jak się miewa mała Mel? – Skinęła głową w stronę dziewczyny. – Wejdźcie. Poszli za nią wąskimi schodami do olbrzymiego pokoju pomalowanego w całości na czarno. W rogu stało duże łóżko, wszędzie walało się mnóstwo książek i poduszek, a z gramofonu odkręconego na pełny regulator dochodziła muzyka Milesa Davisa. To było całe umeblowanie pokoju. – Gdzie twój stary? – zapytał Paul. – Poszedł dołączyć do tłumu – odparła dziewczyna. – Potrzebujemy drinka – powiedział Paul. – Utknęliśmy w samym środku. To jest pani Cooper; rozcięła sobie ramię i zgubiła buty. Nieźle ją poturbowano. Dziewczyna uśmiechnęła się. – Zawsze udaje ci się wciągać ludzi. Usiądźcie, przyniosę wam piwo; to wszystko, co mamy. – No dalej – powiedział Paul do Lindy – opatrzymy pani ramię. – Zaprowadził ją do łazienki, która dla odmiany była zadziwiająco biała i antyseptyczna. – A więc, gdzie jest pan Cooper? – zapytał. Spojrzała na niego chłodno. – Wyjechał w interesach. – Jakie jest pani imię, kiedy nie jest nim Mrs Cooper? Zawahała się, po czym powiedziała: – Linda. Dlaczego? – Po prostu chciałem wiedzieć. Patrzyli na siebie przez długą chwilę, zanim spojrzała nerwowo na podłogę. To absurd, pomyślała. Co ja tu robię z tym chłopcem? Co by pomyślał David? Muszę stąd wyjść. Znaleźli opakowanie bandaży i Paul założył jeden na ranę na jej ramieniu. – Czy to była pani pierwsza demonstracja? – Tak – przyznała. – Niech pan posłucha, po prostu muszę już wrócić do mojego samochodu. To naprawdę miło, że zadał pan sobie tyle trudu, ale w domu czekają na mnie i będą się niepokoić, jeśli się spóźnię. – Świetnie – powiedział. – Odprowadzę panią. Nie mogę pozwolić, żeby błąkała się pani po Londynie bez butów. Wrócili do dużego czarnego pokoju. Melanie o prostych i gładkich włosach siedziała, ściskając w ręku puszkę piwa. Kiedy Paul wszedł, podskoczyła i podbiegła do niego. Linda doszła do wniosku, że dziewczyna nie jest zbyt ładna, o wiele za chuda, no i te straszne włosy! – Napij się piwa – zaproponowała Melanie.

Miała skomlący głos. – Nie, spadamy – powiedział Paul. – Zaraz wrócę. Zaczekaj tu. Dziewczyna chciała się spierać, ale nie bardzo śmiała. Paul pocałował właścicielkę pokoju. – Wrócę – powtórzył. Linda pożegnała się i wyszli. Na ulicy ponownie chwycił ją za ramię, ale strząsnęła jego rękę, mówiąc: – Nie lubię, kiedy się trzyma moje ramię. – A co pani lubi? Nie odpowiedziała. Szli w milczeniu do miejsca, w którym zaparkowała samochód. Czuła się zakłopotana i nieelegancka bez butów. A poza tym chodnik był zimny i twardy i żałowała, że nie jest w bezpiecznym domowym zaciszu. Kiedy dotarli do samochodu, pomógł jej wsiąść. – Gdzie pani mieszka? – zapytał grzecznie. – W Finchley. Mamy tam dom. – Hej, jesteśmy sąsiadami. Ja mieszkam w Hampstead. – Stał na chodniku, opierając się o drzwi samochodu. – Może mnie pani podwieźć. Nie ma pani nic przeciwko? – Myślałam, że musi pan wracać do swojej dziewczyny – zauważyła nieco nerwowo. Chciała już odjechać i zostawić go tam, gdzie stał. Pomyślała, że bardzo ją pociąga, i czuła się jakoś dziwnie bezbronna. – Nie ma sprawy, Mel trafi sama do domu. I tak zazwyczaj to robi. – Obszedł samochód i usiadł na miejscu dla pasażera. Teraz albo nigdy – pomyślała. Albo każę mu wysiąść, albo zaakceptuję fakt, że jest mną zainteresowany, i okażę mu, że ja też jestem zainteresowana. Poczuła, że gapi się na nią. Uruchomiła silnik. Sprawnie włączyła się do ruchu. Paul siedział obok niej, jego milczenie jeszcze bardziej uświadamiało jej jego obecność. W końcu się odezwała: – Pana dziewczyna nie będzie zbyt zadowolona z pana zniknięcia. – To nie ma znaczenia. Znów pogrążyli się w milczeniu. Postanowiła, że kiedy dotrą do Hampstead, zatrzyma samochód, zaczeka, aż on wysiądzie, a potem pomacha mu na pożegnanie i szybko odjedzie. Nie da mu szansy, żeby mówił o ponownym spotkaniu. Wiedziała instynktownie, że będzie tego chciał. – Od razu panią zauważyłem – powiedział. – Co? – odparła zaskoczona. – Powiedziałem, że od razu panią zauważyłem – powtórzył – w tłumie. Nie pasowała pani do niego, była jakby zagubiona. Chciała pani być jego częścią, a jednak nie potrafiła pani tego dokonać. Więc chwyciłem panią za ramię i wyciągnąłem na ulicę, i wtedy już było z panią wszystko w porządku, zapomniała się pani, wie pani o tym? – Nie wiem, o czym pan mówi – odrzekła szybko. – Niech pani da spokój, doskonale pani wie, o czym mówię. – Ziewnął grubiańsko. – A więc gdzie jest pani stary? Gdzie pani dzieciaki? Pani ma dzieciaki, prawda? – Tak, skąd pan wie? – zapytała defensywnie. – To proste. Mogę panią podsumować w minutę. Dziesięć lat po ślubie, ładny domek, mąż często na delegacjach, dzieciaki dorastające i pozostawiające panią w tyle. Zgadza się, prawda?

Jej pierwszą reakcją był gniew; zatrzymać samochód i kazać temu aroganckiemu dzieciakowi wysiąść. Ale chwileczkę, to, co mówił, było bardzo bliskie prawdy. Zaczekać, wysłuchać go do końca, cóż to mogło zaszkodzić? No i była też ciekawa. Skąd wiedział? Czy to wszystko było po niej widać? Zmusiła się do uśmiechu. – Jest pan bardzo pewny siebie, nieprawdaż? – Tak, jestem. Widzę to wypisane na pani twarzy. Po pani wyglądzie. Po wszystkim. – Dojechaliśmy do Hampstead – oznajmiła szybko i skręciła gwałtownie na krawężnik. – Dzięki za podsumowanie. Jestem pewna, że nieźle się pan ubawił. David, mój mąż, też byłby rozbawiony. Do widzenia. – Patrzyła prosto przed siebie i czekała, aż pasażer wysiądzie. Nie poruszył się, tylko zapytał spokojnie: – Czy mogę panią znów zobaczyć? Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. Jego wzrok głęboko wniknął w jej oczy. – Nie rozumiem pana. Najpierw robi pan wiwisekcję mojego życia, rozkłada mnie na części, a potem pan prosi, żeby mnie znów zobaczyć. Nie, nie może pan. Kocham mojego męża. Mam dwójkę wspaniałych dzieci i prowadzę bardzo przyjemne życie, dziękuję bardzo. Więc proszę, żeby pan wysiadł z mojego samochodu. Jej wybuch nie zaniepokoił go. – Chciałbym panią znów zobaczyć. Sądzę, że potrzebuje pani kogoś takiego jak ja. – Otworzył drzwi samochodu i wysiadł. – Więc jeśli zmieni pani zdanie, jestem w książce telefonicznej. Patrzyła, jak odchodzi. A to nędzna kreatura, pomyślała ze złością. Jest bardzo chudy, prawdopodobnie wcale nie je. Taki młody, ale jaki doświadczony. Chciałabym się z nim przespać. Przerwała gwałtownie rozmyślania. Chciałabym co zrobić? – zapytała samą siebie z niedowierzaniem. Seks zawsze był równoznaczny z Davidem. Nigdy nie miała romansu. Do łoża małżeńskiego weszła jako dziewica, a teraz taka myśl przyszła jej do głowy. Och, było wielu chłopców, z którymi chodziła na randki, z którymi ściskała się i całowała przed ślubem, ale nigdy nie chodziła z nikim na poważnie. David to cudowny mąż, pomyślała, cudowny kochanek. Ale jak to jest z tym kochaniem w ostatnim czasie? Być może raz na dwa tygodnie, a i wtedy był to szybki, dziesięciominutowy akt, z którego nie czerpała żadnej szczególnej przyjemności, a po stosunku David obracał się na drugi bok i od razu zasypiał i chrapał, podczas gdy ona leżała bezsennie przez długi czas, myśląc, jak to było przed dziećmi, na początku, kiedy się pobrali. Westchnęła i uruchomiła samochód. Niemożliwą rzeczą jest cofnąć czas. Dom był pusty; nawet psy pojechały z dziećmi, a ich mieszkająca na miejscu hiszpańska służąca, Ana, miała wychodne. To było przygnębiające. Linda włączyła telewizor w sypialni i zauważyła, że dochodzi szósta. David powiedział, że będzie w domu około dziewiątej, więc pozostawały jeszcze trzy godziny do zabicia. Nie miała zamiaru oglądać telewizji, ale przyjemnie było słyszeć wokół siebie ludzkie głosy. Postanowiła zadzwonić do matki i dowiedzieć się, jak się zachowują Janey i Stephen. Głos matki był pogodny i zrelaksowany. – Cześć, Lindo, kochanie. – Cześć, mamo. Jak sprawy wyglądają?

– Och, świetnie, kochanie, świetnie. Janey bierze właśnie kąpiel, ale jest tu Stephen. Zaczekaj chwilę, nie rozłączaj się, chce z tobą porozmawiać. Nastąpiła przerwa, po czym w słuchawce zabrzmiał cienki, pobudzony głos syna. – Cześć, mamusiu. Kapitalnie się bawimy. Babcia zrobiła masę lepkich i słodkich ciastek na podwieczorek i ta świnia Janey próbowała zjeść je wszystkie, więc zepchnąłem ją z krzesła i zaczęła płakać, i… – Rozwodził się długo na temat ciastek, po czym w słuchawce ponownie zabrzmiał głos matki. – Tatuś odwiezie dzieci jutro po lunchu, więc możesz się ich spodziewać około czwartej. Jak się miewa David? Czy spędziliście wspólnie miły spokojny weekend? – Tak, mamo, bardzo spokojny – odparła ze smutkiem Linda. – Porozmawiam z tobą później w tym tygodniu. Dziękuję, że wzięliście dzieci, ucałuj ode mnie Janey. Na razie. Co teraz? Czując nieznaczny głód, poszła do kuchni, ale nienawidziła gotować tylko dla siebie, więc w końcu zadowoliła się kanapką z serem. Wydawało się, że nie ma nic innego do roboty, jak tylko pójść do łóżka i zaczekać na Davida. Łóżko i David, te dwie myśli połączyły się jej w głowie i wpadła na pewien pomysł. Podbiegła do szafy i grzebała w niej, aż znalazła to, czego szukała. Obcisły i zwiewny czarny negliż, który kupiła kilka lat wcześniej w Paryżu i którego jakoś nigdy nie zaczęła naprawdę nosić. Zawsze wydawał się zbyt frywolny. Przyłożyła go do ciała; był zmysłowy w dotyku. Cóż, tak właśnie piszą we wszystkich czasopismach kobiecych, pomyślała, uśmiechając się. Wstrząśnij swoim mężem, żeby uświadomił sobie, jak totalnie seksowna i zabójcza naprawdę jesteś! Przygotowała sobie długą gorącą kąpiel, wlała trochę płynu do kąpieli firmy Chanel, nakremowała twarz, ułożyła włosy, po czym weszła do wanny i odprężyła się. Zadzwonił telefon. Owinięta w ręcznik kąpielowy, mrucząc do siebie „Do diabła”, pospieszyła do sypialni, żeby odebrać. – Halo. – Linda? – Tak. – Mówi Paul Bedford. – Zapadła długa cisza, po czym znów się odezwał: – Wspomniałaś o Davidzie i Finchley, więc łatwo było cię znaleźć w książce telefonicznej. Słuchaj, przepraszam, chciałem przeprosić cię za to wcześniej. Nie miałem zamiaru cię zdenerwować. Przebaczysz mi? – Nie ma czego przebaczać – powiedziała chłodno. – W ogóle mnie nie zdenerwowałeś. – Kusiło ją, żeby powiedzieć do widzenia i odłożyć słuchawkę, ale czekała, żeby się przekonać, jakie będą jego następne słowa. – A więc w porządku. – W jego głosie brzmiała ulga. – Wiesz, kiedy kogoś lubię, to znaczy, kiedy naprawdę lubię, jakoś zawsze postępuję za ostro. Nie mam takiego zamiaru, ale tak się po prostu dzieje. To coś w rodzaju działania odwrotnego. – Przerwał, po czym ciągnął: – Jeden z moich przyjaciół urządza przyjęcie dziś wieczorem; mieszka niedaleko ciebie. Pomyślałem, że może miałabyś ochotę na nie pójść. – Przykro mi, nie mogę – odparła odrobinę zbyt szybko. – Nie szkodziło spróbować. Może innym razem. – Musisz mi wybaczyć, ale jestem w trakcie brania kąpieli. – Po czym dodała: – W każdym razie dziękuję, że o mnie pomyślałeś. Do widzenia, Paul. – Przepraszam, że wyciągnąłem cię z wanny. Przyjęcie zaczyna się nie wcześniej niż o dziesiątej, więc jeśli zmienisz zdanie, podaję mój numer telefonu: Hampstead 09911. Na razie. – Odłożył słuchawkę.

Zero, dwie dziewiątki, dwie jedynki, taki łatwy numer do zapamiętania. Wzdrygnęła się i wróciła pospiesznie do łazienki. Była w głębi ducha zadowolona, że Paul zatelefonował; sprawiło to, że poczuła się godna pożądania i potrzebna; uczucie, którego nie pamiętała od dawna. Dziś wieczorem będzie inaczej. Uświadomi Davidowi, że wszystko może i powinno być tak romantycznie jak przy ich pierwszym spotkaniu. W końcu tylko dlatego, że dwoje ludzi jest małżonkami, nie jest wykluczony romans. Mam dopiero trzydzieści trzy lata – pomyślała – to nadal bardzo młody wiek. Cóż, z pewnością nie jestem stara. Obejrzała dokładnie swoje ciało w lustrze łazienkowym. Przydałaby mi się dieta, zadumała się. Nogi miała kształtne, ale nieco ociężałe w okolicach ud, kibić całkiem szczupłą, a piersi, choć duże i pełne, nadal jędrne. Wślizgnęła się w czarny negliż, który seksownie przylegał do ciała, i była zadowolona z efektu. Nałożyła lekki makijaż i uczesała włosy. Następnie zgasiła telewizor i włączyła sprzęt stereo. Sinatra był znacznie przyjemniejszy niż jakaś głupia komedia. Scena była przygotowana, aktorka gotowa, dochodziła godzina dziewiąta. Kieliszek wina byłby przyjemny, pomyślała. W lodówce stała butelka różowego wina, więc poszła i przyniosła ją. Minęła godzina. Wino zostało wypite, Sinatra umilkł, czarny negliż został zastąpiony czymś nieco cieplejszym. Telewizor znów grał i Linda skuliła się przed nim posępnie, oglądając stary film. Była trochę wstawiona. Pustka domu zdawała się przytłaczać ją zewsząd. Gdzie się podziewał David? Powiedział, że wróci o dziewiątej. Jeśli miał zamiar się spóźnić, mógł przynajmniej zadzwonić. Być może miał wypadek samochodowy. Być może leżał poważnie ranny lub nawet… Jak gdyby na sygnał zadzwonił telefon. Najpierw chłodny, kompetentny głos telefonistki, a potem David, najwyraźniej w pośpiechu: – Słuchaj, utknąłem tu z tymi ludźmi. Muszę jechać z Leeds do Manchesteru i jestem skonany. Nie zaryzykuję jazdy powrotnej dziś wieczorem; paskudna noc. Wyjadę wcześnie rano i będę w domu o ósmej. – Ależ, David, ja na ciebie czekam. – Usiłowała mówić miłym głosem. – Dlaczego nie powiadomiłeś mnie wcześniej? Jest prawie dziesiąta, a ty obiecałeś być w domu o dziewiątej. – Nie mogę teraz rozmawiać, jutro wyjaśnię. Nagle straciła opanowanie. – Nie obchodzi mnie jutro. A co ze mną? Miałam cholernie nędzny weekend i cały wieczór wysiaduję tu, czekając na ciebie, a ty nie mogłeś się nawet pofatygować, żeby zadzwonić. Gdybym wiedziała, mogłabym przynajmniej pójść do kina albo coś. Jesteś po prostu egoistą i nie mogę… Głos Davida był zimny i pozbawiony emocji. – Mam teraz na karku ludzi, zobaczymy się jutro. Do widzenia. Telefon się rozłączył. Przez chwilę siedziała nieruchomo, próbując opanować dławiące uczucie całkowitej frustracji. Odwiesił słuchawkę, nawet nie pofatygował się, żeby poczekać, aż Linda powie mu do widzenia. Wreszcie ona też odłożyła słuchawkę, by natychmiast znów ją podnieść i wykręcić numer. Dźwięk brzęczyka zdawał się bardzo głośny w jej uchu. Wypiłam zbyt dużo wina, pomyślała mgliście. A potem głos po drugiej stronie powiedział „halo” i usłyszała własną odpowiedź: – Cześć, Paul, mówi Linda Cooper. Jeśli chodzi o to przyjęcie…

3 Była godzina czwarta, kiedy David i Claudia wrócili do jej mieszkania. Mieszkała w przebudowanym domu na tyłach Knightsbridge, nowym i bardzo nowoczesnym. Zajmowała mieszkanie na najwyższym piętrze, które miało tę zaletę, że należał do niego mały ogród na dachu. David często się zastanawiał, jak mogła sobie na to pozwolić. Wszystkie meble były nowe i niewątpliwie kosztowne. Miała olbrzymią garderobę. Była aktorką i modelką, a z tego, co David wiedział o tych obu profesjach, to jeżeli nie odnosi się ogromnych sukcesów, nie zarabia się dużo pieniędzy. Na pewno nie dość, żeby zapewnić Claudii styl, w którym żyła. David rozmyślał nad tym problemem i nie doszedł do żadnych prawdziwie zadowalających wniosków. W końcu zdecydował, że Claudia musi mieć bogatego ojca, choć nie pasowało to do znanych mu strzępów informacji o jej przeszłości. Zgodnie z jej wersją odeszła z domu w wieku piętnastu lat i przyjechała do Londynu przed pięcioma laty, gotowa zostać gwiazdą filmową. Teraz miała lat dwadzieścia, była bardzo piękna i kipiała życiem jak musujący szampan. Ale gwiazdą filmową nie była. Znał ją zaledwie od trzech tygodni, w ciągu których widział się z nią ze dwanaście razy. Była zawsze do dyspozycji; wydawało się, że nie ma innego liczącego się mężczyzny w jej życiu. Zaakceptowała fakt, że David jest żonaty, i nie zrzędziła na ten temat tak, jak wiele innych kobiet mogłoby to robić. Nigdy nie wspominała o pieniądzach. Wiedział, że robiła reklamówkę mydła Beauty Maid, ale poza tym w ogóle nie pracowała. Zdecydował, że musi dowiedzieć się o niej więcej. Być może potrzebowała pieniędzy i krępowała się o tym wspomnieć. Postanowił poruszyć ten temat. Po wejściu do mieszkania Claudia krzątała się pospiesznie, czyniąc wielki pokaz ze słania łóżka i generalnego sprzątania. Żywiła wielką niechęć do prac domowych i sprzątaczka przychodziła do niej codziennie z wyjątkiem weekendów. Kiedy dotarła do brudnych naczyń w kuchni, jęknęła ze wstrętem. David wszedł za nią do kuchni. – Kupię ci zmywarkę – powiedział, otaczając ramionami jej kibić. Odwróciła się ze śmiechem. – Oczywiście żartujesz. Zmywarka! Co za straszny prezent. Wolę coś romantyczniejszego, dziękuję bardzo! – Co byś chciała? Pójdziemy jutro na zakupy. – Chcę… niech pomyślę. Chcę ferrari, dwa futra z norek, masę diamentów, piękny apartament na dachu punktowca w Nowym Jorku i willę na Riwierze! – Zaczęła się śmiać. – Stać cię na mnie? – Mówię poważnie. Zadowolisz się kurtką z norek? Idź jutro ją zamówić. Zapatrzyła się na niego i oblizała usta. – To by było cudownie. Ale jeśli chcesz, żebym ją miała, zrób mi niespodziankę, bez tego całego kramu z zamawianiem. Lubię niespodzianki. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Zrobię ci niespodziankę. Zastanowił się, czy nadszedł odpowiedni moment, żeby poruszyć sprawę jej sytuacji finansowej, i zdecydował, że nie. Później, kiedy będą leżeć w łóżku. – O której przemieniasz się w Kopciuszka dziś wieczorem? – spytała nagle.

– Powinienem wyjść o ósmej trzydzieści. – Pogłaskał jej włosy. – Ale mogę zawsze zrobić ustępstwo zależnie od tego, jaka jest główna atrakcja. Roześmiała się cicho i zdjęła sweter. – Właśnie zaczyna się główna atrakcja. Główna atrakcja powinna okazać się rzeczywiście bardzo interesująca. Jakiś czas później, kiedy David spojrzał na zegarek, ze zdziwieniem odkrył, że było już dobrze po dziewiątej. Claudia leżała obok niego pogrążona we śnie, z długimi włosami spoczywającymi w nieładzie wokół twarzy oraz makijażem rozmazanym i przyblakłym. Wyglądała bardzo młodo. Jej ubranie leżało rozrzucone po całej sypialni, tworząc szlak prowadzący z kuchni. Jak gdyby wyczuwając, że David na nią patrzy, otworzyła oczy, ziewnęła, przeciągnęła się i wydała kilka pomruków zadowolenia. – Jesteś jak kot – powiedział David – czasami niewinna, mała kotka, a czasami najdzikszy, najpaskudniejszy kot podwórkowy w okolicy. – To mi się podoba. Już widzę, jak w przyszłości mówię to komuś. Był jeden taki facet, który powiedział do mnie: jesteś jak kot, czasami… Przykrył ręką jej usta. – Nie mów tego. Nie będzie innych facetów, tylko ja. Kocham cię i chcę cię poślubić. – Sam siebie zaskoczył tymi słowami, ale zostały one wypowiedziane tak głośno, że każdy mógł je usłyszeć. – Wiesz, to zdumiewające – powiedziała – z jaką łatwością przychodzi żonatym mężczyznom oświadczać się. Myślę, że tak łatwo im to mówić, bo tak naprawdę mają bezpieczne i ułożone życie i wiedzą, że mogą zarzucać tę smaczną przynętę bez żadnej obawy, że sami wpadną w pułapkę. Wyjdź za mnie, moje kochanie, tylko nie pozwól, żeby moja żona się dowiedziała! David był wściekły. No więc dobrze, nie mówił tego naprawdę poważnie. Poprawka – mówił to poważnie, ale – jak powiedziała Claudia – był bezpieczny, wiedząc, że to było niemożliwe. Sam fakt jednak, że ona miała tego świadomość, rozwścieczył go. Dlaczego kobiety zawsze zdawały się mieć tak duży wgląd w to, co mówią mężczyźni? – Mógłbym się rozwieść – zaproponował. – Masz taki zamiar? – odparła chłodno. – Sam nie wie m. – Przyciągnął ją do siebie. – To nie tylko kwestia mnie i Lindy; pozostaje sprawa dzieci. Ale naprawdę cię kocham i pewnego dnia, kiedy moje dzieciaki dorosną, wszystko będzie dobrze. Tymczasem mogę się tobą opiekować. Nie chcę, żebyś pracowała. Już nigdy więcej chodzenia na castingi. Dam ci pieniądze. Spojrzała na niego swoimi dużymi, skośnymi, zielonymi oczami. – Cieszy mnie, że wykombinowałeś sobie to wszystko. – Zaczęła pieścić jego plecy, a on poczuł, jak pożądanie znów w nim narasta. Wystarczyło, by go dotknęła, a on już jej pragnął. – Jest tylko jeden mały problem. Nie chcę za ciebie wyjść. Nawet gdybyś był wolny i moglibyśmy pobiec w tej chwili wziąć ślub. – Wężowym ruchem odsunęła się od niego i wstała z łóżka. Przypatrywała się mu, stojąc, zupełnie naga, i ciągnęła: – Chcę robić to, na co ja mam ochotę i kiedy ja chcę. Żadnych więzi, żadnych warunków. Nie chcę małżeństwa, nic ono dla mnie nie znaczy, więc nie proponuj go, jakby to była złota obręcz, bo ja w nią po prostu nie wskoczę. Owszem, kocham cię teraz, dzisiaj. Ale jutro, kto wie? Już taka jestem, nie udaję kogoś, kim nie jestem, więc dlaczego nie postępujesz tak samo?

Nie potrafił opanować dławiącego podniecenia, które odczuwał. Jej słowa nie miały znaczenia. Ściągnął ją z powrotem na łóżko i dał upust swojej wściekłości i frustracjom. Claudia próbowała się wyrwać, ale przygniótł ją swoim ciałem, aż wyrywanie się ustało, i stała się częścią Davida. Dla Davida to było zabójcze przeżycie. Zawsze tak było, kiedy to robił z Claudią. I za każdym razem się nasilało, zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie. – Lepiej wstań. Minęła godzina duchów i żonusia będzie czekać. – Przeciągnęła się ospale. – Nie bądź dziwką. Tak czy owak, chyba zostanę. Pocałowała go. Zatelefonowali do Lindy i Claudia udawała telefonistkę, tak że wydawało się, iż rozmowa jest zamiejscowa. Potem powiedziała: – Żadnemu łajdakowi, który kiedykolwiek będzie do mnie tak mówił, nie ujdzie to na sucho. Współczuję twojej żonie. – Naprawdę? – zauważył krótko. Denerwowało go, kiedy Claudia mówiła o Lindzie. – Tak, choć to jej wina. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Co sprawiło, że stałam się dla ciebie bardziej ekscytująca od niej? To, że jestem nowsza, młodsza i ładniejsza. Czy jestem ładniejsza? – Tak, jesteś ładniejsza. – Ale nie powinieneś być zmuszony do tego, żeby się rozglądać za inną. Powinna dołożyć cholernych starań, żeby zawsze była dla ciebie nowa. Zdaje się, że większość kobiet wychodzi za mąż, a potem przestaje się starać. Złapałyśmy rybę, teraz możemy odłożyć przynętę i wyciągać ją tylko na specjalne okazje. Nie mówię, że nie robiłbyś skoków w bok od czasu do czasu; większość mężczyzn to robi, nawet ci najszczęśliwsi z żonatych. Ale na tym to by się kończyło, nie byłoby takich romansów jak ze mną, nie potrzebowałbyś ich. – Dziękuję, panno Parker, doradco małżeński, ale coś mi się zdaje, że zwracasz się do niewłaściwej strony. – Czy mam porozmawiać z twoją żoną? Co mam jej powiedzieć? Kochanie, powiem ci w ścisłej tajemnicy, że walę twojego męża. To nie jest naprawdę konieczne. Gdybyś tylko nie była nudna, mógłby znów mieć na ciebie ochotę. Wykrzesaj z siebie trochę życia, a wróci do ciebie. Oboje zaczęli się śmiać. – Ty jesteś dziwką. Czy dlatego cię kocham? – Nie. – Zachichotała. – Wiesz, dlaczego mnie kochasz. Wstali z łóżka i Claudia zakrzątnęła się w kuchni, przygotowując kanapki, podczas gdy David kręcił się po mieszkaniu, zastanawiając się ponownie, jak mógłby poruszyć temat jej finansów. Zirytowała go swoją przemową o braku chęci do małżeństwa. Ale tak naprawdę nie poirytowała go zbytnio, gdyż po przemyśleniu sprawy doszedł do wniosku, że jej słowa były tylko mechanizmem obronnym. Wiedziała, że nie mogą się pobrać, więc aby zachować twarz, prawdopodobnie przekonała samą siebie, że tak czy owak nie chce małżeństwa. Po jeszcze dłuższym zastanowieniu wpadł prawie w nastrój błogostanu, ponieważ znalazł się w godnej pozazdroszczenia sytuacji, w której mógł utrzymać oba związki. Nie chciał naprawdę odchodzić od Lindy. Kochał ją na swój sposób, choć przestała go pociągać seksualnie niedługo po ślubie. Kompensował to sobie wieloma różnymi romansami na przestrzeni lat ich małżeństwa, a dla Lindy był bardziej niż hojny materialnie. Linda była doskonałą żoną. Znakomitą panią domu i matką. Nie, z pewnością nie chciał odchodzić od Lindy. Nie czuł żadnej szczególnej winy z powodu swojej niewierności wobec niej. Choć gdyby

ona kiedykolwiek była niewierna jemu… Ale nie, to było nie do pomyślenia. Sam pomysł niewierności Lindy był niedorzeczny. W kuchni Claudia zlizywała majonez z palców. Miała na sobie różowe kimono i włosy związane tak, aby nie opadały jej na twarz. – Wyglądasz na mniej więcej piętnaście lat – powiedział. – A ty na mniej więcej pięćdziesiąt. Co cię gryzie? Trapią cię ponure myśli, bo odrzuciłam twoją wspaniałą propozycję? – Chcę z tobą poważnie porozmawiać. Weź kanapki i chodź usiąść. Poszła za nim do salonu i jedząc kanapkę, usiadła na podłodze przy jego nogach. – Co cię gryzie, Davidzie? – Słuchaj, kochanie, dużo o tobie myślę. Roześmiała się. – Mam nadzieję. – Mówię poważnie – ciągnął. – Martwi mnie to, jak sobie radzisz finansowo. To mieszkanie nie może mało kosztować i chcę ci pomóc. To znaczy bez owijania w bawełnę, skąd bierzesz pieniądze? Siedziała bardzo spokojnie. W jej oczach pojawiły się niebezpieczne błyski. Udało się jej jednak zachować miły ton głosu. – Cóż, skarbie – odparła słodko – dlaczego chcesz wiedzieć? Nie spostrzegł oznak niebezpieczeństwa. – Oczywiście, że chcę wiedzieć. Dostajesz kieszonkowe od ojca czy co? – Daj spokój, od pięciu lat nie widziałam się z rodziną i gwiżdżę na to, czy jeszcze kiedykolwiek się z nią zobaczę. Mój stary nie dałby mi złamanego szeląga na publiczną ubikację. – Po tych słowach umilkła i David uświadomił sobie, że Claudia nie ma zamiaru mu odpowiedzieć. – Claudio, chcę wiedzieć – odezwał się ostro. Wstała. – Nie lubię przesłuchań, nie proszę cię o nic. Nie chcę niczego od ciebie. – Zaczęła krzyczeć. – Daj mi spokój ze swoimi pytaniami. O co ci chodzi? A jak myślisz, skąd mam pieniądze? Myślisz, że jestem kurwą? Gdybym nią była, to czy nie prosiłabym cię o pieniądze? – Rozpłakała się i Davidem wstrząsnęło, że sprowokował ją do takiego gniewu. – To moja sprawa, skąd biorę pieniądze, i jeśli nie podoba ci się to, dajmy sobie po prostu z tym spokój! – wrzasnęła. Davidowi udzielił się nastrój wściekłości. – Dobrze – powiedział chłodno – damy sobie spokój. – Pomaszerował do łazienki i ubrał się. Claudia nie poszła za nim. Kiedy wrócił do salonu, siedziała na kanapie, czytając czasopismo, i nie podniosła wzroku. Stał w miejscu, niezdecydowany, czy ma wyjść, czy nie. – Powiesz mi? – spytał nieustępliwie. Nie przerwała czytania i nie odpowiedziała mu. – Do widzenia – powiedział i wyszedł. Na korytarzu przed jej drzwiami wejściowymi natychmiast pożałował swojego posunięcia. Nie mógł iść do domu i rozważył sprawę pogodzenia się z Claudią, ale to było niemożliwe. Gdyby jej teraz ustąpił, oznaczałoby to przyznanie się do porażki, a on nigdy nie przyznawał się do porażki przed żadną kobietą. Nie, postanowił, niech się trochę pomartwi, a wkrótce przybiegnie do niego z powrotem. Zawsze tak robiły. Zdecydował się na spędzenie nocy w łaźni tureckiej i zszedł do samochodu. Intrygowało go, dlaczego Claudia była taka tajemnicza co do źródła swoich dochodów. Mogło to tylko oznaczać, że

jest zamieszana w coś, co by mu się nie spodobało. Cóż, w takim wypadku, kiedy już mu o tym powie, on to przerwie, obojętne, co to by było, i wtedy będzie zależna od niego, a tego właśnie pragnął. Pojechał do łaźni tureckiej na Jermyn Street i po przejściu przez kąpiele w gorącej i zimnej parze oraz po wzięciu masażu z dużym zadowoleniem usadowił się w swojej małej białej kabinie, gdzie niezwłocznie zapadł w sen. Jutro załatwi wszystkie sprawy.

4 Paul wyglądał młodziej, niż Linda go zapamiętała. Miał na sobie czarny sweter i obcisłe czarne spodnie. Linda zaś, po odrzuceniu kilku innych strojów, postanowiła włożyć prostą niebieską sukienkę. Spotkali się w ustalonym wcześniej miejscu. Paul pomógł jej wysiąść z samochodu i powiedział, że poprowadzi, ponieważ zna drogę. – Cieszę się, że zmieniłaś zdanie. Co było tego powodem? Mój niewiarygodny urok? – Uśmiechnął się szeroko. – Sama nie wiem. – Wino, które wypiła, i pośpiech, żeby się przygotować do wyjścia, pozbawiły ją w końcu sił. – Może nie powinnam przychodzić. Naprawdę nie wiem, dlaczego tu jestem. Spojrzał na nią. – Cieszę się, że tu jesteś. Nie sądzę, żebyś tego żałowała. Właściwie obiecuję ci to. Jechali krótko wzdłuż Heath, aż Paul skręcił w prywatny dojazd do starego rozbudowanego domu. Jego okna płonęły światłami i krzepki głos Solomona Burke’a rozbrzmiewał przenikliwym tonem ze sprzętu stereo. Jakaś para sprzeczała się w otwartych drzwiach, a kiedy przyjechali, kilku kolejnych gości przepchnęło się przez drzwi ze śmiechem i wrzaskiem. Paul zaparkował samochód i weszli do domu. Scena, która ich przywitała, była, mówiąc oględnie, dzika. Frontowe drzwi prowadziły do małego korytarza otwierającego się z obu stron na duże pokoje z dużymi schodami pośrodku. Schody były pełne gości; znajdowało się tam wielu brodatych mężczyzn, masa siedzących i stojących dziewczyn. Wszyscy pili. Pokój po prawej stronie zapełniały pary, które tańczyły lub tylko stały, ściskając się i całując. Wydawało się, że nie ma tam żadnych mebli, tylko dość podniszczony gramofon stereo ustawiony niebezpiecznie na parapecie. W pokoju na lewo chuda dziewczyna o rudych włosach sztywnych jak drut zdejmowała ubranie w rytm bongosów, w które walił Karaib odziany jedynie w białe szorty. Nikt nie zwracał na nich uwagi. W większości ludzie obserwowali młodego blondyna w drugim końcu pokoju, który stał na krześle zupełnie nagi i recytował sprośny wiersz. Paul ścisnął ramię Lindy. – Chodź – powiedział, prowadząc ją w górę po schodach i pozdrawiając po drodze różnych ludzi. – Pozbądźmy się twojego płaszcza, a potem znajdziemy drinka. Na górze było więcej pokoi podobnie pozbawionych umeblowania. Paul wprowadził ją do pokoju z łóżkiem, które uginało się pod ciężarem wielkiej liczby płaszczy. W kącie pokoju dwie dziewczyny patrzyły sobie głęboko w oczy, a jeszcze inna dziewczyna albo spała, albo leżała zemdlona na brzegu łóżka. Linda zdjęła płaszcz i poczuła się zbyt strojnie ubrana w swojej eleganckiej, niebieskiej sukience. Paul powiedział, że wygląda wspaniale, i zeszli do pokoju po lewej stronie schodów. Rudowłosa dziewczyna zaprzestała już striptizu i siedziała na podłodze, zakryta swetrem. Kiedy Paul ją mijał, chwyciła go za nogę. – Cześć, seksowny, chcesz to zrobić? – mówiła bełkotliwym głosem. – Mam wspaniałe ciało. A ty? Linda oddzielona od Paula skierowała się w stronę stołu, z którego częstowano się drinkami. Jakiś grubas wyskoczył zza jej pleców. – Bardzo ładnie wyglądasz – powiedział. – Kim jesteś? – Twarz miał zroszoną potem, a jego oddech był połączeniem odoru cebuli i zwietrzałego piwa. – Może drinka?

– Tak, poproszę – odparła, usiłując zejść z nawietrznej jego oddechu. Nalał do pękniętej szklanki dużą porcję szkockiej. Wypiła ją pospiesznie. – Chodźmy zatańczyć – zaproponował i objął ramieniem jej talię. Poczuła, jak gorąco jego ręki przenika przez jej sukienkę aż do samej skóry. – Nie teraz – protestowała, próbując się wyswobodzić. Oblizał tłuste usta i wtedy nadszedł Paul. – Cześć, Bruno. Widzę, że już poznałeś Lindę. Grubas cofnął ramię. – O, ona jest twoja, co? – zapytał pospiesznie. – Nie wiem, co one w tobie widzą. – Otarł usta pulchną różową ręką i odszedł spokojnie. Paul się roześmiał. – Nie zwracaj na niego uwagi – rzucił, a potem nagle spoważniał. – Jesteś wspaniała, wiesz o tym? – Chwycił ją za rękę. – Dziękuję – powiedziała. Nigdy nie potrafiła łatwo przyjmować komplementów. Szybko osuszyła szklankę. – Chciałabym jeszcze jednego drinka. Nalał jej jeszcze jedną szkocką, którą wypiła szybko, prawie natychmiast czując jej palący skutek. – Chyba powinnam iść do domu – powiedziała słabo. – Wiesz, jestem prawie pijana. – Wiem. – Przyparł ją do ściany, przycisnął mocno i zaczął całować. Czując, jak intymność jego języka przenika jej wargi, zamknęła oczy. Jego usta były wytrwałe i wymagające. Wiedziała, że powinna go odepchnąć, ale nie miała siły i tak czy owak nie chciała tego zrobić. Już dawno nie była tak całowana. David już jej nie całował i zapomniała, jakie to może być podniecające. – Ach, więc to tutaj jesteś. – Skomlący głos był znajomy, a nuta gniewu niedwuznaczna. Paul się wyprostował. Przed nimi stała Melanie, z żółtymi włosami zwisającymi jak prosta zasłona wokół jej chudej zarumienionej twarzy. – Myślałam, że miałeś po mnie wrócić. – Patrzyła groźnie na Lindę. – Czy może byłeś tak zajęty, że nie mogłeś znaleźć czasu? – Przepraszam, Mel, myślałem, że ci mówiłem, iż się tutaj z tobą spotkam. – Nie – mówiła coraz bardziej przenikliwym głosem. – A jak się miewa pani Cooper? Z tego, co widzę, doszła do siebie. – Skończ z tym – powiedział szorstko Paul, odsuwając ją od Lindy i prowadząc na korytarz. – Słuchaj, przykro mi, ale tak to jest. – Co tak jest? – Łzy wypełniły jej matowe oczy. – Było wspaniale, ale już od dawna zmierzaliśmy w tym kierunku i najlepiej zapomnieć o wszystkim. Nadal cię lubię i tak dalej, ale, cóż, wiesz… – Nie, nie wiem. A zresztą, co ty widzisz w tej starej babie? – Zaczęła płakać. – Nienawidzę cię, Paul. – Słuchaj, mała, masz siedemnaście lat, spotkasz wielu facetów. Wkrótce o mnie zapomnisz. Po prostu nie jesteśmy… – Co nie jesteśmy? – przerwała gniewnie. – Boże, ależ cię nienawidzę! Wzruszył ramionami i wrócił do pokoju. Linda znów pogrążyła się w rozmowie z grubasem. – Czy chcesz już iść? – zapytał. – Nie. – Jej oczy promieniały. Była już bardzo pijana. – Bruno nauczy mnie nowego tańca.

– Bruno może znaleźć sobie własną dziewczynę. Ja cię nauczę wszystkiego, czego będziesz chciała. – Ostrzegawczym spojrzeniem zmusił Brunona do odejścia, zabrał ją do drugiego pokoju, gdzie tańczono, i przytulił ją bardzo mocno. – Chcę się z tobą przespać – szepnął. – Ja z tobą też – odszepnęła. – To znaczy nie chcę, ale to by było przyjemne, ale ja… O Boże, chyba lepiej się trochę przewietrzę. Znów ją pocałował. Tym razem odwzajemniła pocałunek i ich usta dążyły do obopólnej przyjemności. Stali pośród tańczących, zagubieni we własnym małym świecie. Wędrował językiem po jej ustach, a ona poczuła nagłą, pilną chęć należenia do niego. Przycisnął ją bardzo blisko siebie, a potem puścił. – Zaczekaj tu – powiedział. – Przyniosę twój płaszcz. Czekała cierpliwie, a wypity alkohol przetaczał się w niej falami. W ogóle nie była w stanie myśleć jasno, czuła się rozkojarzona i chciała tylko wrócić w bezpieczny uścisk ramion Paula. Z korytarza dochodziły odgłosy jakiegoś zamieszania, więc poszła tam. Dwóch mężczyzn biło się ze sobą. Jednym z nich był grubas, Bruno, a drugim Karaib, który wcześniej grał na bongosach. Obrzucali się wulgarnymi epitetami i kulali po podłodze. Nikt nie próbował ich powstrzymać. – Dlaczego oni się biją? – spytała dziewczynę stojącą obok. – Och, kochanie, Bruno zawsze musi się z kimś bić – odparła dziewczyna. – Inaczej nie byłby sobą. Nos Karaiba zaczął krwawić i pojawiło się dużo krwi. Lindzie zrobiło się niedobrze. Zaczęła przesuwać się powoli do frontowych drzwi. Wyszła na zewnątrz. Zimne powietrze otrzeźwiło ją nieco. Podeszła do samochodu i wsiadła do niego. W końcu przyszedł Paul. – Martwiłem się; myślałem, że uciekłaś ode mnie. – Wsiadł do samochodu i objął ją ramieniem. Odsunęła się. – O co chodzi? – Strasznie się czuję. Chyba zaraz mnie zemdli. – Wspaniale, wracajmy do domu i zaprowadzę cię na górę do łazienki. – Nie, nie chcę tam wracać. – Zaraz poczujesz się lepiej. Znów ją objął i tym razem się nie odsunęła. Pocałował ją, wędrując rękami po jej ciele. Czuła się słabo i kręciło się jej w głowie, a kiedy zamknęła oczy, wszystko wirowało. Była świadoma dotyku Paula i jego warg przyciśniętych do jej ust, ale to wszystko sprawiało wrażenie, jakby przytrafiało się komuś innemu. Nagle puścił ją i zapalił silnik. Wydawało się, jak gdyby jechali wieczność, ale w rzeczywistości trwało to bardzo krótko. Potem pomagał jej wysiąść z samochodu i wspinali się po wielu schodach, aż w końcu znaleźli się w pokoju, gdzie Paul popchnął ją na łóżko. Nie stawiała oporu, kiedy rozpiął jej i zsunął sukienkę, ponieważ ostatecznie to się nie działo naprawdę. Całował ją powoli. Łóżko było miękkie i było jej bardzo wygodnie. Jego ramiona były silne i ciepłe, a ręce wywoływały fantastyczne podniecenie. Przeturlał ją na brzuch i poczuła, że rozpina jej biustonosz. – Nie ma mnie tu – szepnęła. – Jestem na innej planecie. Jestem bardzo pijana, nie powinieneś mnie wykorzystywać, jestem w korzystnej… – Zaczęła chichotać. Znów zaczął ją całować i potem nagle owładnęła nią nieokiełznana namiętność, która zdawała się trwać bez końca. – Kocham cię – powiedziało jedno z nich. – Kocham cię – odparło drugie.

Tak dobrze być potrzebną. Linda obudziła się o piątej rano. Otworzyła oczy z niedowierzaniem. Straszliwie ją suszyło. Oczy miała przekrwione, a twarz przypominała papier ścierny. Rozejrzała się i odkryła, że jest w małym, nieporządnym pokoju, a Paul śpi rozwalony z drugiej strony łóżka. Usiadła powoli, szukając czegoś do zakrycia się. Wiedziała, że głowa jej pęknie, jeśli poruszy nią zbyt gwałtownie. Ostrożnie ściągnęła przykrycie z łóżka i owijając się nim, zdecydowała się wstać. Paul się nie poruszył, gdy po omacku posuwała się do drzwi i znalazła się w bardzo małym korytarzu zawalonym gratami. Przedarła się do łazienki, która była mała, rdzewiejąca i zimna. Włączyła światło, którym była goła żarówka, a kiedy odkręciła kurek z zimną wodą, duży, czarny pająk przebiegł gwałtownie w poprzek umywalki. Linda prawie krzyknęła. Szybko wypiła cztery kubki wody, która smakowała jak pasta do zębów, ale trochę poprawiła jej samopoczucie. Ze smutkiem popatrzyła na swoje odbicie w lustrze ponad umywalką. Makijaż był rozmazany i utworzył głębokie smugi. Włosy były niechlujne i splątane. „Wyglądam, jakbym tu mieszkała” – pomyślała przerażona. Podreptała cicho do sypialni i odszukała swoje ubranie. Szybko je włożyła i skupiła uwagę na Paulu, który nadal spał głęboko. Długo mu się przypatrywała, po czym, po znalezieniu płaszcza, bezszelestnie wyszła. Na ulicy było zimno i cicho. Silnik jej samochodu krztusił się i parskał. Myślała, że nigdy nie zapali. W końcu zaskoczył i opustoszałymi ulicami pojechała do siebie. Weszła spokojnie do domu i poszła prosto do sypialni. Wszystko wyglądało czysto i nieskazitelnie. Wzięła gorącą kąpiel i padła na łóżko, gdzie chwilę leżała i rozmyślała gorączkowo. Boże, czuła się winna, a także była zła na siebie, że dopuściła do tego. Tak, była pijana, ale czy to było naprawdę jakiekolwiek wytłumaczenie? Nigdy nie widziała się w roli niewiernej żony i niełatwo jej było się z tym pogodzić. Co by powiedział David? Dlaczego zawsze najpierw myślała o Davidzie? Wreszcie zasnęła, wiedząc, że rano będzie musiała stanąć przed jego obliczem i że nie będzie to łatwe. Rzucała się i przewracała na łóżku. To była długa i niespokojna noc.

5 David wyszedł z łaźni tureckiej o ósmej rano, czując się odświeżony i orzeźwiony. Zastanawiał się, czy nie zadzwonić do Claudii, ale potem postanowił odczekać jeden dzień i zobaczyć, czy ona zatelefonuje do niego. Zaparkował samochód, kupił poranne gazety i poszedł wzdłuż Park Lane do hotelu Grosvenor House, gdzie zamierzał zjeść śniadanie przed powrotem do domu. Zamówił jajka na bekonie, grzankę i kawę i rozsiadł się wygodnie, żeby przejrzeć prasę. Jego wzrok natychmiast przyciągnęło półstronicowe zdjęcie na pierwszej stronie „Daily Mirror”. Podpis pod nim brzmiał: „Kolejne rozruchy na Trafalgar Square”, a przedstawiało rozzłoszczony tłum otaczający dwóch policjantów wlokących jakąś kobietę. Kieckę miała zadartą wysoko ponad kolana, właściwie tak wysoko, że można było dostrzec majtki. Włosy zwisały nad twarzą i jeden but miał za chwilę spaść z szamoczącej się stopy. To była bardzo efektowna fotografia. Nadeszła kelnerka z zamówionym śniadaniem. Była pulchną rodowitą mieszkanką Londynu. Zajrzała mu przez ramię do gazety. – Ciekawe, jak jej się zdaje, że wygląda – wymamrotała. – Najwyższy czas, żeby przerwać ten cały bezsens. Kupa zgrywusów, oto, czym oni są. Powinno się zamknąć tę całą zgraję! – Odeszła od stolika, gdakając o niczym w szczególności. David gapił się przerażony na zdjęcie. Tą kobietą była ponad wszelką wątpliwość Linda. Jego Linda! Pokręcił głową z niedowierzaniem. Co ona robiła? Co ona sobie myślała? Wypił duży łyk kawy, sparzył sobie język, zaklął, stwierdził, że nie jest w stanie nic zjeść, i poprosił o rachunek. Kelnerka przydreptała powoli. – O co chodzi, skarbie? Wszystko w porządku? Posunął gwałtownym ruchem pieniądze w jej kierunku. – Wszystko świetnie – powiedział, wypadając jak burza z restauracji. Przy jego samochodzie stał funkcjonariusz służby ruchu drogowego. David minął go niecierpliwie. – Obawiam się, że będzie pan musiał zaczekać, aż dokończę wypisywanie tego mandatu za nieprzepisowe parkowanie – powiedział funkcjonariusz. – Przypuszczam, że ma pan świadomość, iż jest to strefa zamknięta dla parkowania? – Daj mi pan ten mandat i skończ z tym – powiedział obcesowo David. Funkcjonariusz obrzucił go piorunującym spojrzeniem i bez pośpiechu zajął się swoją robotą. Wreszcie mógł odjechać. Miał ponurą minę. Wyobraził sobie, co powie Lindzie. Cała ta sprawa była tak nieskończenie niedorzeczna. Jego żona na demonstracji protestacyjnej! To było absurdalne. Nie miała zielonego pojęcia ani o polityce, ani o bombach. Kuchnia, dzieci i zajęcia towarzyskie, takie jak podwieczorek z dziewczynami i kolacja na mieście dwa razy w tygodniu, należały do zakresu jej kompetencji. „Zakazać bomby”, zaiste! Kim, u diabła, jej się zdaje, że jest? Claudia została zapomniana. Mocno docisnął pedał gazu i popędził do domu. Wpuściła go Ana. – Pani Cooper zaspać – oznajmiła. – Pan chcieć herbata? – Nie – burknął, będąc już w połowie schodów do sypialni.

Linda spała, zwinięta w kłębek i zakopana pod przykryciem. Rozsunął zasłony, zalewając pokój światłem słonecznym. Nie poruszyła się. Przemierzył pokój, odkaszlnął głośno; a gdy nadal nie było po niej widać żadnych oznak przebudzenia, podszedł do łóżka i potrząsnął nią brutalnie, podsuwając jej przed twarz egzemplarz „Daily Mirror”, kiedy sennie otworzyła oczy. – Co to wszystko ma znaczyć? – zapytał ze złością. O Boże, dowiedział się o niej i Paulu! Ale w jaki sposób? Tak szybko? Usiadła pospiesznie. David stał w miejscu, wlepiając w nią groźne spojrzenie i wywrzaskując: – Co to jest? Jakaś ukryta ambicja zrobienia z siebie kompletnej idiotki? – Jeszcze raz zamachał przed nią gazetą i Linda wzięła ją od niego. Ogarnęła nią fala ulgi, kiedy uzmysłowiła sobie, o co David tak się wściekał. – Jakie straszne zdjęcie! – wykrzyknęła. – Nie wiedziałam, że robili zdjęcia. – Czy to wszystko, co masz do powiedzenia? – Przedrzeźniał ją: – Nie wiedziałam, że robili zdjęcia! – Wyrwał gazetę z jej ręki i zapytał głośno i ze złością: – A w ogóle czego ty tam szukałaś? Co ci przyszło do głowy? – Nie miałam nic innego do roboty. Po prostu znalazłam się tam przypadkiem. Przykro mi, że tak cię to rozzłościło. – Nie rozzłościło! – wrzasnął. – Lubię oglądać zdjęcia mojej żony w gazetach, ze spódnicą zadartą powyżej pasa, w towarzystwie zgrai nygusów. Wstała z łóżka. – Nie będę potulnie słuchać, jak na mnie wrzeszczysz. Może gdybyś dla odmiany raz spędził weekend w domu, to wszystko mogłoby się nie zdarzyć. Akurat w tamtej chwili zadzwonił telefon. Linda nagle poczuła, jak robi się jej bardzo gorąco, i zarumieniła się. Zakładała, że dzwoni Paul. Czy powinna odebrać telefon, czy lepiej pozostawić to Davidowi? David nie dał jej szansy. Porwał słuchawkę i szczeknął: – Tak? Linda wstrzymała oddech. Ale była bezpieczna, dzwonił ktoś z jego biura. Skorzystała z tego, że był zajęty rozmową, i ubrała się. Po telefonie wydawał się trochę spokojniejszy. – Chcesz śniadanie? – zapytała. – Nie. Muszę zadzwonić w parę miejsc. Dziś wieczorem jest przyjęcie w celu promowania mydła Beauty Maid. Przyjdziesz do mojego biura o siódmej i pojedziemy stamtąd. Mam cichą nadzieję, że nikt nie widział twojej reklamy. Jęknęła w duchu na myśl o kolejnym przyjęciu, po czym w pamięci zaplanowała swój dzień, na który składał się pobyt w domu, żeby przywitać dzieci, i wizyta u fryzjera. Tymczasem David zajął się własnymi myślami. Z całą pewnością na przyjęciu pojawi się Claudia, płacono jej za to, żeby tam była. Zastanowił się, czy będzie możliwe spokojne pojednanie, tak aby nikt z obecnych tego nie zauważył. Musiał dopilnować, żeby Linda nie nabrała podejrzeń; wydawało się, że ostatnio trochę za bardzo przejmowała się jego częstymi wyjazdami. Może zaczynała go podejrzewać, choć przez tyle lat udawało mu się uniknąć odpowiedzialności za różne romanse i nigdy nie dowiedziała się o żadnym z nich. Przynajmniej będzie mógł się zobaczyć z Claudią. Zajął się telefonami w interesach.

Dzieci wpadły do domu punkt czwarta. Ojciec Lindy był zawsze punktualny. Dopiero co wróciła od fryzjera i Stephen rzucił się na nią swoim małym, żylastym ciałem, zwalając ją praktycznie z nóg. – Kapitalnie się bawiliśmy, mamusiu! – wykrzyknął. – Umieram z głodu. Co jest na podwieczorek? Babcia robi wspaniałe ciastka! Jego siostra Janey obdarzyła Lindę małym pocałunkiem. Miała sześć lat i była raczej nieśmiała. – Cieszę się, że jesteśmy w domu, mamusiu. Twoje włosy wyglądają bardzo ładnie. Czy razem z tatusiem wychodzicie? Linda przywitała się z ojcem i usiedli. Ana podała herbatę, a dzieci biegały po całym domu, odkrywając na nowo swoje rozmaite zabawki. Tylko połowicznie słuchała tego, co mówi ojciec, gdy opowiadał monotonnie o tym, co Stephen i Janey robili podczas weekendu. Myślała o Paulu. Co o niej myśli? Dlaczego nie zatelefonował? Co by powiedziała, gdyby zadzwonił przy Davidzie? W końcu ojciec odjechał i kiedy dzieci zasiadły z Aną do obiadu, Linda zaczęła się przygotowywać do wyjścia. Znowu zadzwonił telefon. Tak bardzo spodziewała się, że to Paul, że poczuła, jak cała się poci, i ręka zaczęła jej drżeć, kiedy podniosła słuchawkę. – Halo. – Cześć, kochanie, mówi Monika. A więc to tak jest z tobą! Ależ się okazałaś czarnym koniem! Że też wczoraj wyszłaś od nas, nie mówiąc ani słowa, dokąd idziesz. Co David myśli o tym wszystkim? – Och – odparła Linda. – Nie jest zbyt zadowolony. Monika się roześmiała. – Nie ma się czym martwić. Razem z Jackiem uważamy, że to cudowne. W każdym razie, kochanie, dziś wieczorem po kolacji przyjdzie do nas kilka osób i bardzo chcielibyśmy, żebyś przyszła z Davidem. – Chyba nie damy rady, Moniko. Musimy iść na przyjęcie prasowe wydawane w celu promowania nowego mydła. Nie potrafię powiedzieć, o której będziemy mogli się urwać. – Mniejsza z tym. Po prostu wpadnijcie po skończeniu. Znacie nas, my się zawsze spóźniamy. – Nie dała Lindzie szansy zaprotestować. – A więc do zobaczenia. Na razie. Linda odłożyła słuchawkę. Tak naprawdę nie lubiła za bardzo Moniki i Jacka, i z pewnością nie miała ochoty spotkać się z nimi później. Będzie jednak musiała powiedzieć Davidowi, a on prawdopodobnie zechce tam pójść. Wyszła z domu w złym nastroju, z bólem głowy, czując w połowie złość i w połowie ulgę, że Paul nie zatelefonował. Chciała, żeby to zrobił, bo inaczej czym to wszystko było? Szybkim jednonocnym romansem? Spotkaniem dwojga ludzi, którzy nie mieli ze sobą nic wspólnego prócz kilku godzin w łóżku? A gdyby zadzwonił? Musiałaby mu powiedzieć, że nie może się już więcej z nim spotkać, że to wszystko było wielką pomyłką. Westchnęła. Przynajmniej mogła odzyskać niewielką część szacunku do siebie, odmawiając sobie czegoś, czego naprawdę pragnęła. O Boże, to wszystko było takie niespodziewane. Naprawdę nigdy nie myślała o sobie jako o kobiecie, która mogłaby mieć romans. Paul był o tyle młodszy od niej i tak bardzo różny od ludzi, których znała i z którymi obcowała. Jak dopuściła do tego, że zdarzyła się taka rzecz? Poszperała w swoim umyśle i w końcu doszła do wniosku, że to była jej wina. Do jej powinności należało spróbować zapomnieć o tym epizodzie i dołożyć wszelkich starań, żeby bardziej zadowalająco ułożyć sprawy między sobą i Davidem. Po powzięciu tej decyzji poczuła się lepiej.

Wybiła dziewiąta, nim Claudia pojawiła się na przyjęciu lansującym mydło Beauty Maid. David wypatrywał jej przez cały wieczór i nagle stanęła obok niego, wyglądając wyjątkowo pięknie. – Dobry wieczór, panie Cooper – powiedziała półgłosem. Był zaskoczony. Rozmawiał z grupą, w której znajdowało się kilku przedstawicieli prasy i Linda. Stracił głowę. Claudia zauważyła to i uśmiechnęła się słabo. Cała grupa patrzyła na niego wyczekująco, aż ich przedstawi. Wreszcie powiedział: – To jest Claudia Parker, nasza dziewczyna od Beauty Maid. Claudia uśmiechnęła się do wszystkich. Była zarumieniona, a jej oczy błyszczały. David poznał od razu, że jest pijana. Miała na sobie pomarańczową sukienkę z niebezpiecznie dużym dekoltem i wszystkie pozostałe kobiety zaczęły prostować sylwetki i wypinać biusty, jak gdyby w odpowiedzi na to nagłe wyzwanie. Wszyscy mężczyźni byli oczywiście pod wrażeniem. – Panno Parker? – Ned Rice, drobny reporter o paciorkowatych oczach, przepchnął się w jej kierunku. – Co pani naprawdę myśli o mydle Beauty Maid? – Oczami strzelił w kierunku jej biustu. Claudia odbiła piłeczkę. Zatrzepotała bardzo długimi rzęsami i obdarzyła go jednym ze swoich głębokich, seksownych spojrzeń. – No cóż – odezwała się wreszcie – właściwie jestem aktorką, dlatego nie uważam, żebym mogła panu dać poważną opinię na temat mydła. Prawdę mówiąc, dopiero co przyszłam ze spotkania z Conradem Lee i on mnie chce w swoim nowym filmie. – Rzuciła Davidowi triumfujące spojrzenie. Ned Rice był ogromnie zainteresowany. – To brzmi cudownie. Być może moglibyśmy napisać o pani artykuł na naszą stronę filmową. – Tak, bardzo chętnie. – Uśmiechnęła się. – Dam panu mój numer telefonu. David nie mógł już dłużej tego znieść. Chwycił ją za ramię, uśmiechnął się sztywno i powiedział: – Mam nadzieję, że nam wybaczycie, panna Parker jest tu w pewnym celu. Będzie demonstrować nasz produkt i chyba niedługo ma zacząć, więc lepiej, jeśli zaprowadzę ją do Phillipa Abbottsona. – No cóż, panno Parker – odezwał się Ned Rice – zobaczę się z panią później i dogadamy się w tej sprawie. – Świetnie. – Jeszcze jeden, ostatni raz uśmiechnęła się do całej grupy i poszła za Davidem. Gdy tylko znaleźli się poza zasięgiem słuchu, David wybuchnął: – Jesteś pijana – powiedział oskarżycielsko. – Gdzie się podziewałaś? Miałaś tu być o ósmej. Obdarzyła go długim chłodnym spojrzeniem. – Davidzie, skarbie, jesteś niczym w moim życiu, więc dlaczego nie zostawisz mnie po prostu w spokoju? – Ty jebana dziwko – wycedził cicho, zwiększając uścisk na jej ramieniu. – Jeśli mnie nie puścisz, zrobię scenę – powiedziała spokojnie. – Już mnie zmęczyło to gadanie, co powinnam robić. Nie jestem niczyją żoną, która musi odpowiadać na pytania i tłumaczyć się z każdej sekundy swojego życia. W tym momencie podbiegł do nich Phillip Abbottson. – Co jest grane? – zapytał. – Claudio, miałaś tu być godzinę temu. Czekamy, żeby odsłonić kurtynę. Na litość boską, przebierz się. Myślisz, że chcemy tu tkwić całą noc? – Rzucił Davidowi ostre spojrzenie, ciągnąc Claudię za sobą. Ned Rice przysunął się ukradkiem do Davida. Jego pulchna, ciastowata żona rozmawiała z Lindą po drugiej stronie pokoju. – Niezła sztuka, ta pańska miss Parker – powiedział z lubieżnym uśmieszkiem. – Założę się, że gorący z niej towarek, prawdziwa tygrysica. David usiłował zachować spokój.

– Nic o tym nie wiem. – W takim razie spodziewam się, że nic się nie stanie, jeśli do niej uderzę. – Trącił Davida łokciem. – Te gwiazdki wszystkie są takie same. Trzeba im tylko powiedzieć, że da się umieścić ich nazwisko w druku, a rozkładają nogi nawet bez proszenia. Od odpowiedzi uratowało Davida przybycie pani Rice i Lindy z drugiego końca pokoju. Ned poklepał czule swoją żonę po pulchnym barku. – Dobrze się bawisz, kochanie? – zapytał. A potem pomachał oskarżycielsko w kierunku Lindy. – A co pani chciała osiągnąć, dostając się na pierwsze strony gazet dziś rano? David zaczynał coraz bardziej nie lubić Neda Rice’a. Akurat wtedy przyciemniono światła w pokoju i skierowano reflektor na sztuczną scenę zmontowaną w jednym końcu pokoju. Phillip Abbottson stał nieruchomo przy mikrofonie. Gdy tylko umilkł gwar rozmów, Phillip wdał się w długą przemowę na temat mydła Beauty Maid. Znał się na reklamie i z prostego kawałka mydła zrobił litą sztabę złota. Na zakończenie przemowy tu i ówdzie rozległy się oklaski, po czym Phillip odsunął się na bok i ogłosił: – A teraz chciałbym państwu przedstawić Miss Beauty Maid we własnej osobie! Rozsunięto zasłony i w marmurowej wannie ukazała się Claudia otoczona przez bańki mydlane; właściwie była to wierna kopia planu, który wykorzystano w reklamówce telewizyjnej. Claudia miała na sobie cielisty strój kąpielowy, ale oczywiście nikt tego nie widział, tak że generalnie zakładano, że dziewczyna jest naga. David poczuł falę podniecenia. Claudia uśmiechnęła się do publiczności i zaczęła recytować mowę na temat Beauty Maid. Ned Rice szepnął coś sprośnego do ucha Davida. Pani Rice powiedziała do Lindy: – Czyż ona nie jest ładnym maleństwem? Linda gapiła się w przestrzeń wzrokiem bez wyrazu; myśląc o poprzedniej nocy. Gdy Claudia skończyła mówić, rozległ się entuzjastyczny aplauz mężczyzn i kilka zazdrosnych chichotów kobiet. Zaciągnięto zasłony i przy mikrofonie znów pojawił się Phillip z dalszym komentarzem. David przeprosił towarzystwo i poszedł za scenę. Marmurowa wanna była teraz pusta i dostrzegł małe drzwi na tyłach podium. Zawahał się i wszedł przez nie. Claudia, stojąc, osuszała się ręcznikiem. Ubranie leżało porozrzucane w jej normalnym niechlujnym stylu. Miała na sobie cielisty strój kąpielowy, który przylegał do ciała jak druga skóra. Spojrzała na niego ze znużeniem. – Co teraz? Podszedł do niej i położył ręce na jej ramionach. – Przepraszam – powiedział. – Już żadnych pytań. Rzuciła mu spojrzenie z szeroko rozwartymi oczami. – Obiecujesz? – Obiecuję. Wtedy uśmiechnęła się i owinęła mu ramiona wokół szyi. – W porządku, dostałeś przebaczenie. Pochylił się i pocałował jej cieple, miękkie usta. Jej ciało nadał było mokre, kiedy wsunął ręce w górną część stroju kąpielowego i powoli go zsunął. – Nie tutaj, ty głuptasie – szeptała. – Ktoś mógłby wejść. W każdym razie będzie cię brakować w pokoju. Puścił ją, przekręcając klucz w zamku.

Chichotała cicho. – Och, Davidzie, ty naprawdę lubisz ryzykować. Ujął w dłonie jej piersi i pochylił się, żeby je pocałować. Jęknęła: – A więc nie krępuj się, ty sukinsynu. Rób, co chcesz, gwiżdżę na wszystko!

6 Kiedy Linda i David przyjechali na miejsce, przyjęcie u Moniki i Jacka rozkręciło się już na dobre. Towarzystwo było mieszane, gdyż Monika lubiła „różnorodność ludzi”, jak to określała. Monika była raczej dużą kobietą, która w gwałtownym tempie zbliżała się do czterdziestki i rozpaczliwie usiłowała zawrócić o sto osiemdziesiąt stopni. Miała masę bardzo jasnorudych kędzierzawych włosów, a jej twarz, choć mocno napakowana kosmetykami Elizabeth Arden, była nieco wieśniacza, a nawet trochę końska. Używała obezwładniających piżmowych perfum, które spowijały człowieka tak jak jej osobowość, i miała zwyczaj mówić wrzaskliwym głosem, a rozmowę gęsto przetykała zwrotami: „Kochanie”, „Skarbie” i „O mój Boże!”. W przeciwieństwie do niej Jack zachowywał się raczej powściągliwie. Był trochę starszy od Davida, ale od wielu lat żyli w bliskiej przyjaźni. Palił fajkę i miał podkręconego szarego wąsa. Zawsze nosił zamszowe kaftany lub jakiś podobny krzykliwy strój. Można było go sobie wyobrazić w olbrzymim pałacu schowanym gdzieś w jakimś wiejskim rejonie Anglii, jak wyprowadza dużego psa na spacer po rozległych terenach swojej posiadłości. Posiadał sieć garaży i w młodości wyobrażał sobie, że jest kierowcą wyścigowym. Nawet teraz robił często jazdy próbne na torze, żeby nie wyjść z wprawy. Po przyjeździe Lindy Monika porwała ją i z dumą prowadząc do salonu, objęła ją i ogłosiła z patosem: – A oto nasz sławny antybombowiec! Linda była potwornie zażenowana. Monika sprawiła, że Linda poczuła się jak jakiś nowy typ samolotu! Znała większość obecnych gości i każdy z nich wykonał jakiś gest przywitania. Była tylko jedna para, której Linda nie miała jeszcze okazji poznać: krępy, ciemnowłosy mężczyzna i dziewczyna o srebrnoblond włosach, która wyglądała na butną. Po skończeniu dramatycznego ogłoszenia Monika przedstawiła Lindę. – Poznaj Jaya i Lori Grossmanów, moich przyjaciół z Ameryki. Jay przyjechał tu, żeby reżyserować nowy film Conrada Lee. – Czyżby? – powiedziała Linda. – Bardzo interesujące. Dziś wieczorem poznałam dziewczynę, która ma w nim zagrać. Jay uniósł pytająco jedną brew. – To dopiero interesujące. – Mówił z krótkim, ostrym akcentem nowojorskim. – Oprócz głównej roli męskiej nie skompletowaliśmy jeszcze obsady. Linda się uśmiechnęła. – Przypuszczam, że wobec tego cierpi ona na urojenia. – Jak się nazywa? Linda zmarszczyła brwi. – Naprawdę nie pamiętam. Mój mąż będzie wiedział, właśnie zrobiła reklamówkę dla jego firmy. Akurat wtedy nadeszła Monika z Davidem i znów przedstawiła gości. Od chwili opuszczenia poprzedniego przyjęcia David był w doskonałym nastroju. Objął ramieniem Lindę i zaczął swobodną pogawędkę z Grossmanami. – Kochanie – przerwała mu Linda – jak się nazywa ta dziewczyna, która zrobiła reklamówkę Beauty Maid? – Co? – zapytał, od razu czując się winny. – Dlaczego chcesz wiedzieć?

Linda spojrzała na niego dziwnie; w każdym razie tak mu się zdawało. – Czy muszę mieć jakiś powód? – spytała. Poczuł, jak napięcie narasta w krótkiej ciszy, która nastąpiła, a potem roześmiał się słabo i odparł: – Oczywiście, że nie. Claudia Parker. Dlaczego? Jay pokręcił głową. – Nigdy o niej nie słyszałem. – O co chodzi? – spytał David. – Cóż – powiedziała Linda – przypominasz sobie, jak ta dziewczyna mówiła, że zagra w nowym filmie Conrada Lee? Jay jest reżyserem tego filmu, więc pomyślałam, że będzie ją znał. Najwyraźniej jednak ta dziewczyna nie jest jeszcze w obsadzie tego filmu, a być może nawet wcale w nim nie zagra. – Wcale nie mówiła, że jest w obsadzie – powiedział chłodno David. – Powiedziała, że spotkała się z Conradem Lee i mu się spodobała, to wszystko. Jay się roześmiał. – Ach, to tłumaczy całe zamieszanie. Conrad zawsze spotyka się z tymi małymi ciziami i je zwodzi. Właściwie powiem wam w tajemnicy, że dziewczyna jest już obsadzona. Jakaś nieznana włoska szesnastolatka. Urządzanie wielkich poszukiwań odpowiedniej dziewczyny winduje reklamę filmu i Conrad uwielbia przeprowadzać z nimi wywiady, więc wszyscy są szczęśliwi. David się nachmurzył. – Wszyscy z wyjątkiem tych dziewczyn, którym robi nadzieję. Jay wzruszył ramionami. – Taki jest przemysł rozrywkowy. Większość tych dziewczyn wie, co jest grane, a te, które nie wiedzą, wkrótce się uczą. – Odwrócił się do swojej żony, która do tej pory nie otworzyła ust. – Czyż nie jest tak, kochanie? Lori Grossman kiwnęła głową. Wydawało się, że na jej twarzy nigdy nie pojawia się żaden wyraz. Przypominała piękną, lecz tępą malowaną lalę. – W taki właśnie sposób poznałem Lori – ciągnął Jay. – Była aktorką, przyszła po rolę i zamiast tego dostała mnie. Lori jest moją trzecią żoną. Dwie poprzednie też były aktorkami. Prawdopodobnie poznałem je tak samo. Już nawet nie pamiętam. Wreszcie Lori przemówiła wyraźnym przeciągłym akcentem z południa Stanów Zjednoczonych: – Kochanie, mam niekłamaną chęć na jeszcze jednego drinka. – Oczywiście, skarbie. – Jay wstał. – A pani, Mrs Cooper? – Proszę mi mówić Linda. Chętnie wypiłabym dżin z tonikiem. Jay odszedł po drinki, Monika zaś wróciła i przywłaszczyła sobie Lindę, ciągnąc ją do kolejnych gości, żeby popisać się bohaterką z wycinka prasowego. Lori skrzyżowała długie kształtne nogi. David powędrował po nich oczami. – Z której części Stanów pani pochodzi? – zapytał przymilnie. – Z Georgii, kochanie. – Zamrugała do niego leniwie. – Ale od ostatnich pięciu lat mieszkam w Hollywood. Przyjrzał jej się badawczo. Była starsza od Claudii, miała, jak sądził, jakieś dwadzieścia siedem lat. Wyglądała jak jedna z tych chudych modelek z czasopisma „Vogue”, wszystko w niej było wypielęgnowane do perfekcji; już to wywoływało w nim zaciekawienie, jaka jest w łóżku. – Na jak długo pani tu przyjechała? – spytał. – Chyba na kilka miesięcy – odparła przeciągle.

Najwidoczniej potrafiła wyłącznie odpowiadać na pytania. Zaległa cisza, aż David się odezwał: – Któregoś wieczoru musi pani przyjść do nas z mężem na kolację. – To by było zabawne. – Uśmiechnęła się, ukazując dwa rzędy równych, białych, niewątpliwie pokrytych licówkami zębów. Jay powrócił z drinkami. – Gdzie jest twoja urocza żona? – zapytał. – Kochanie, w tym drinku nie ma lodu – powiedziała zrzędliwie Lori. – Chrzanić lód – zaklął Jay. – Musisz pamiętać, że to Anglia, skarbie. – Zwrócił się do Davida: – Słuchaj, niedługo musimy się spotkać z kilkorgiem przyjaciół w Candy Club. Może dołączycie z Lindą do nas? – To nasze drugie przyjęcie dzisiaj i nie wiem, czy Linda nie jest zmęczona, ale moim zdaniem to niezły pomysł – odparł David. – Zapytam ją. – Musicie pójść – zapalił się Jay. – Lori odstawia najbardziej zwariowany taniec, jaki kiedykolwiek widziałeś. Sam pójdę zapytać Lindę. – Odszedł. – O rany, kochanie, co wy robicie bez lodu? – zapytała Lori. David się roześmiał. – Zazwyczaj mamy lód, nie jesteśmy aż takimi barbarzyńcami. Sądzę, że po prostu się skończył. Zmarszczyła nos. – Lubię lód w moim drinku – oświadczyła, po czym zagapiła się bez wyrazu w przestrzeń. David zerknął na zegarek. Było po północy. Claudia leżała bezpiecznie w łóżku. Obiecała mu iść prosto do domu. „Po tym, co mi zrobiłeś, nie jestem zdolna do niczego innego!” – zażartowała. Zastanowił się, czy powinien do niej zatelefonować, ale zdecydował, że jest za późno. Nie chciał jej obudzić, a zresztą nie było odosobnionego miejsca, skąd mógłby zadzwonić. Candy Club wydawał się dobrym pomysłem, a taniec Lori Grossman jeszcze lepszym. Jay powrócił z Lindą, uśmiechając się szeroko. – Nigdy nie dostaję kosza – powiedział z mrugnięciem. – Jesteśmy zwarci i gotowi. Ruszamy? Monika zachowywała się bardzo ozięble od momentu, kiedy spostrzegła, że David i Linda wychodzą z Grossmanami. – Naprawdę, moi kochani – narzekała – dopiero co przyszliście! Ze śmiechem władowali się do jaguara Davida. Lori była opatulona od stóp do głów w norki koloru czarnych diamentów i przypomniało to Davidowi, że obiecał Claudii kurtkę. Kupi ją jutro, Claudia była dziś taka słodka. A może słodka to nie było odpowiednie słowo? Linda i Jay zaprzyjaźnili się szybko. Gawędzili o różnicach między Anglią i Ameryką, o szkolnictwie i o tym, gdzie najlepiej wychowywać dzieci. Jay miał trójkę dzieci, wszystkie z poprzednich małżeństw. W końcu zawołał do Davida: – Hej, twoja żona jest nie tylko piękna, ale też inteligentna: niezła kombinacja! Linda zaczynała się czuć znacznie lepiej, ból głowy zniknął i wypiła akurat tyle, żeby pozbyć się wszelkiego zmęczenia. Zepchnęła Paula na peryferie swojej świadomości i bawiła się rozmową z Jayem. Kiedy dotarli do nocnego klubu, Jay poprosił o miejsca przy stoliku Conrada Lee. Wielki Conrad Lee był wysokim, wygadanym pół Francuzem, pół Białorusinem zbliżającym się do sześćdziesiątki. Był całkowicie łysy, bardzo opalony i miał przenikliwe oczy, które zdawały się przeszywać człowieka na wylot, nawet w mroku nocnego klubu.

Siedział przy stoliku z sześciorgiem innych ludzi i podskoczył, żeby uścisnąć Lori. Kiedy przedstawiono mu Lindę, pocałował ją w rękę. Roztaczał silny odór czosnku. Kelnerzy krzątali się, usiłując wcisnąć więcej krzeseł wokół już i tak zatłoczonego stolika, podczas gdy Jay próbował dokonać wzajemnej prezentacji, co było beznadziejne, gdyż muzyka huczała tak głośno, że nie można było usłyszeć własnego głosu. David gapił się na Claudię ze zdumieniem i z wściekłością. Siedziała obok Conrada, włosy miała rozczochrane, a jedno ramiączko jej sukienki spadało, ukazując dużą część szpary między piersiami. Była bardzo pijana. Kiedy Conrad usiadł na swoim miejscu, popieścił jej ramię, spychając drugie ramiączko sukienki. Z drugiej strony Conrada siedziała inna dziewczyna, pulchna brunetka. Ją też obejmował ramieniem, szczypiąc palcami jej mięsiste plecy. – Mam tu dwie urocze dziewczynki – powiedział Conrad do Jaya z mrugnięciem. – Może będziemy mogli je wykorzystać w filmie. Jay uniósł brew, spoglądając porozumiewawczo na Lindę. – Widzisz, co miałem na myśli – rzucił z uśmiechem. – To ta dziewczyna, o której mówiłam – potwierdziła szeptem Linda. – Jasne – rzekł Jay. – Ma mniej więcej tyle szans na dostanie się do filmu co mucha! W tym momencie Claudia zauważyła Davida. Była zbyt pijana, żeby to ją zdziwiło lub zaszokowało. Machnęła tylko wesoło ręką i powiedziała: – Hej, jaki ten świat mały! David przypomniał sobie, że dokładnie te same słowa wypowiedziała przy ich pierwszym spotkaniu. Zachmurzył się. Conrad wziął Lori do tańca, potem Jay przywłaszczył sobie Lindę i też poszli zatańczyć. David usiadł obok Claudii na krześle, które teraz stało puste. – Ty wszawa dziwko! – syknął cicho. – „Jadę prosto do domu do łóżka”; cóż, sądzę, że w końcu to zrobisz. Spojrzała ze zdziwieniem. – Skarbie, o co chodzi? Poszłam do domu, a potem zadzwonił Conrad i powiedział, że znów chciałby się ze mną zobaczyć, aby móc podjąć decyzję co do roli. Muszę myśleć o mojej karierze, prawda? – Jesteś pijana – powiedział z obrzydzeniem. – Zachowujesz się jak tania dziwka. Czy naprawdę wierzysz w to całe gówno, którym cię karmi Conrad, o obsadzeniu w swoim śmierdzącym filmie? Myślałem, że masz więcej oleju w głowie. Zmierzyła go chłodnym wzrokiem. – Może byś się zamknął. Rzygać mi się chce od twojego gadania. Jesteś po prostu zazdrosny, i to wszystko. Zachowujesz się słodko tylko wtedy, gdy ci stoi! Chciał ją trzasnąć, kiedy tak siedziała, wlepiając w niego groźne spojrzenie. W chwili jasnowidzenia zobaczył przed sobą nie swoją piękną Claudię, ale twardą, wyrachowaną twarz ponad bujnie rozwiniętym, mocno odsłoniętym ciałem. – Cycki ci wystają – powiedział. – No to co? – odparła. – Czemu nie? Czy tylko ty masz je oglądać? Pulchna brunetka po drugiej stronie Davida pociągnęła go za ramię. – Czy pan też jest producentem filmowym? – zapytała. Miała duże, okrągłe i nieco przekrwione oczy. – Nie – odparował szorstko.

Conrad i Lori wrócili do stolika. David wstał. Lori była bardzo wysoka. Stała w miejscu, odległa i chłodna. David dostrzegł, że Claudia obserwuje ją z zazdrością. Szybko chwycił Lori za ramię. – Może jeszcze jeden taniec? – zapytał. – Chcę i ja zobaczyć te twoje dzikie harce. Claudia rzuciła mu sprośne spojrzenie, po czym znów skoncentrowała swój urok na Conradzie. – Jasne, kochanie – powiedziała przeciągle Lori i skierowali się na parkiet. Lori tańczyła pięknie. – Kiedyś byłam tancerką rewiową w Vegas – zwierzyła się. Wieczór wlókł się nieznośnie. Claudia upijała się coraz bardziej, co powodowało coraz bliższą zażyłość z Conradem. Pulchna brunetka poszła w niepamięć. Linda dalej gawędziła z Jayem. Lori siedziała w milczeniu, odzywając się jedynie wtedy, gdy ktoś coś do niej powiedział. David siedział w posępnym nastroju, obserwując Claudię i Conrada i sporadycznie próbując flirtu z Lori, na wypadek gdyby Claudia go obserwowała. O drugiej nad ranem Linda zaproponowała, ziewając: – Chodźmy już. Jestem wykończona. Nikt inny z towarzystwa nie wydawał się zainteresowany wychodzeniem, więc pożegnali się. Z pijanym uśmiechem Claudia pomachała ręką na pożegnanie, po czym odwróciła się i skupiła uwagę na Conradzie, który był już równie pijany jak ona. Jay uparł się, żeby odprowadzić ich do samochodu, gdzie wymienili numery telefonów, i obiecał, że wkrótce znów wszyscy się spotkają. Wreszcie zostali sami. Linda oparła się o siedzenie w samochodzie i zamknęła oczy. Nie mówiąc naprawdę serio, lecz chcąc wyładować na kimś swoją złość, David powiedział: – Bardzo się zaprzyjaźniłaś z tym lipnym reżyserem. Otworzyła oczy. – Nie bardziej niż ty z tą flądrowatą modelką od mydła. David omiótł ją wściekłym spojrzeniem. – Nawet z nią nie rozmawiałem. Nie wiem, o co ci chodzi. – Och, Davidzie, czyżby? – Westchnęła. – Nie rozmawiałeś z nikim, tak cię denerwowało to, że ona była z Conradem Lee. Każdy głupi mógł to zauważyć. – Przerwała, po czym dodała z zaciekawieniem: – Czy zaprosiłeś ją kiedyś do restauracji? Gapił się z furią na drogę przed sobą. – Co za niedorzeczne pytanie! – Byłam po prostu ciekawa. Wydajesz się nią tak zainteresowany. Nawet na pierwszym przyjęciu ciągle wdawałeś się z nią w poufne pogawędki. – Ona dla nas pracuje, Lindo. Starałem się dopilnować, żeby pokaz poszedł gładko, to wszystko. Zapadło milczenie. Włączył radio. – Kochanie – odezwała się Linda szybko i niepewnie. – Co się popsuło? – Jak to: co się popsuło? – To znaczy, co się popsuło między nami? Co się z nami dzieje? Dlaczego ni stąd, ni zowąd jesteśmy tak daleko od siebie? Wyłączył radio. – Nie wiedziałem, że jesteśmy tak daleko od siebie. Wyjrzała przez okno samochodu – jechali przez park i drzewa wyglądały ciemno i złowieszczo, kiedy je szybko mijali. – Zabawna rzecz, Davidzie, to musiało się zacząć z nami dziać już wiele lat temu, a jednak żadne z nas nie uświadamiało sobie tego, nie próbowało tego powstrzymać. Teraz jesteśmy dla siebie prawie jak obcy ludzie; jedyne, co nas łączy, to dzieci.

– Myślę, że jesteś przemęczona, mówisz same bzdury. – Same bzdury – powtórzyła. – Czy naprawdę tak myślisz? – Łzy zaczęły cicho spływać po jej policzkach. – Kiedy ostatnio kochałeś się ze mną? Kiedy ostatnio mnie chciałeś? – Ach, a więc tylko o to chodzi. Walczyła, żeby zapanować nad łzami. – Nie tylko, ale o to też. Zjechał na pobocze i zatrzymał samochód, a potem odwrócił się do niej twarzą. Cóż mógł powiedzieć? Że już go nie podniecała? Że Claudia była lepsza w łóżku? Miała naprawdę rację, odeszli daleko od siebie. – Pamiętasz nasz miodowy miesiąc? – zapytała. Tak, dobrze go pamiętał. Hiszpania, gorąca i duszna, oraz długie przyjemne noce z Lindą, niewinną młodą Lindą, która budziła w nim wszystkie rodzaje pragnień i ambicji. – Tak, pamiętam – odparł cicho. – Dlaczego nie może być tak jak wtedy? – Spojrzała na niego żałośnie. – Lindo, oboje jesteśmy dziesięć lat starsi. Wiesz, świat nie stoi w miejscu. – Tak, wiem. – Pomyślała: Paul sprawia, że czuję się dziesięć lat młodsza. Sprawia, że czuję się atrakcyjna i godna pożądania. Sprawia, że czuję się potrzebna. – Lepiej jedźmy do domu – powiedział David. – Muszę być w biurze wcześnie rano. – Tak, dobrze. – Pomyślała: Dlaczego nie weźmiesz mnie w ramiona? Dlaczego nie rzucisz mnie na tylne siedzenie i nie będziesz się tu kochać ze mną? Dlaczego nie przejmujesz się tym, czego ja potrzebuję? Jechali do domu w niespokojnym milczeniu; oboje zdawali sobie sprawę, że więcej zostało przemilczane niż powiedziane. Dom wydawał się zimny i mroczny. Linda poszła zerknąć na śpiące dzieci. Janey spała zwinięta w kłębek, z kciukiem mocno utkwionym w ustach. Stephen nogami odrzucił całe przykrycie i leżał prawie na skraju z łóżka. Przykryła go i pocałowała lekko w czoło. Były takie niewinne. Takie młode i czyste. David brał prysznic. Linda rozebrała się i położyła do łóżka. Zastanowiła się, czy z powodu tego, co mu wcześniej powiedziała, będzie chciał się z nią kochać dziś wieczorem. Nie chciał. Wrócił z łazienki, wszedł do łóżka, zgasił światło, mruknął „dobranoc” i udawał, że od razu zasnął. Leżała rozzłoszczona i sfrustrowana. Próbowałam, pomyślała, naprawdę próbowałam z nim porozmawiać. Ale on najwyraźniej nie dba o to, co się z nami dzieje, najwyraźniej mu to nie przeszkadza. Po prostu ma to w nosie. Ranek zaświtał posępny i deszczowy. David wstał o siódmej. Ogolił się, wziął prysznic i włożył ubranie, nie przerywając snu Lindy. Przed ósmą wyszedł z domu. Linda obudziła się wkrótce potem. Janey stała przy jej łóżku. – Mamusiu, czy mogę się do ciebie przytulić? – poprosiła dziewczynka. – Tak, oczywiście, kochanie. – Nienawidzę Steviego – zwierzyła się Janey. – To taki złośliwy niedobry chłopak. Szkoda, że chłopcy nie są dziewczynkami! – Tak, to bardzo dobry pomysł – odparła z uśmiechem Linda.

Poranek upłynął w rozgardiaszu zajęć domowych. Dzieci zaczynały nowy rok szkolny następnego dnia i trzeba było wiele zrobić. Skompletować mundurki szkolne, przygotować książki, wszystko wyprać i wyczyścić. Linda nie miała czasu na myślenie, a po południu zabrała dzieci do kina. Po powrocie do domu była zawiedziona, że nie znalazła wiadomości od Paula. Czuła zarówno urazę, jak i ulgę. Zatelefonowała do Davida. Nie było go w biurze, więc zostawiła wiadomość, żeby do niej oddzwonił. Podczas jej nieobecności zatelefonował Jay Grossman i zostawił numer. Zadzwoniła do niego. – Zastanawialiśmy się, czy razem z Davidem nie przyłączylibyście się do nas na kolację jutro wieczorem? – zapytał. – Lori po prostu nie może się doczekać, żeby pójść do Savoy Grill. Słyszała, że bywa tam księżniczka Małgorzata, i liczy, że na pewno dostaniemy stolik obok niej! Linda się roześmiała. – Będę musiała spytać Davida. Czy możesz zadzwonić później? David odezwał się dopiero po siódmej. – Wrócę późno – powiedział krótko. – Jak późno? – Nie wiem, prawdopodobnie koło północy. – Dokąd musisz jechać? – Co to ma być, przesłuchanie?! – mówił rozzłoszczonym tonem. Odparła chłodno: – Nie, to nie jest przesłuchanie, ale sądzę, że mam prawo wiedzieć, dlaczego wrócisz późno. Zapadła cisza, a potem: – Przepraszam, oczywiście, że masz. Chyba jestem zmęczony. Właściwie mam późne spotkanie z Phillipem. – Dlaczego nie przyprowadzisz go tutaj, a ja wam obu zrobię kolację? – Nie, nie ma potrzeby, kupimy sobie kanapkę za rogiem i będziemy kontynuować robotę. – Do zobaczenia później. – Tak, nie czekaj na mnie i idź spać. – Zawahał się, po czym zapytał: – Jak tam dzieci? – Świetnie. Są podekscytowane jutrzejszym pójściem do szkoły. – Ucałuj je ode mnie. Na razie. – Cześć. – Odwiesiła słuchawkę i ziewnęła. To dla mnie za wczesna pora na spanie, pomyślała, a potem przypomniała sobie, że Jay zadzwoni w sprawie kolacji następnego dnia wieczorem. Szybko podniosła słuchawkę i wykręciła prywatny numer biurowy Davida. Telefon dzwonił i dzwonił, ale nikt nie odpowiadał. Odłożyła słuchawkę i poszukała w książce telefonicznej numeru Phillipa. David był prawdopodobnie w jego biurze. Nie mogła znaleźć numeru Phillipa, ale w książce był jego numer domowy. Odebrała jego żona Mary. – Przepraszam, że ci zawracam głowę – powiedziała Linda – ale czy możesz mi podać prywatny numer biurowy Phillipa? – Tak, oczywiście – odparła Mary trochę zdziwiona. – Spodziewam się, że lada moment przyjdzie do domu, więc nie wydaje mi się, żeby odebrał telefon w biurze. Teraz z kolei zdziwiła się Linda. – Ale czy Phillip nie pracuje do późna z Davidem? – Nie, na pewno jest w drodze do domu. Jego matka przychodzi na kolację. Będzie tu lada moment.

– Och – powiedziała spokojnie Linda – musiałam chyba coś pomylić. – Poczekaj chwilę – powiedziała Mary. – Chyba słyszę go przy drzwiach. Linda trzymała słuchawkę w odrętwieniu. Była oszołomiona. A więc David kłamał. Dlaczego? Od jak dawna? I dlaczego musiała to odkryć dopiero teraz, kiedy sama go zdradziła? Oczywiście była inna kobieta. Poczuła się niedobrze. Usłyszała w słuchawce ostry głos Phillipa: – Cześć, Linda. Jaki masz problem? Zmusiła się do zachowania niefrasobliwego tonu. – Żadnego, Phillipie, próbuję tylko odszukać Davida. Myślałam, że coś mówił o pracy z tobą, ale musiałam go źle zrozumieć. Phillip był zakłopotany. – Nie umiem ci pomóc. David wyszedł dziś z biura wcześnie. – Po chwili dodał: – Prawdopodobnie wyszedł z panem Smythsonem albo kimś z północy. Zdaje się, że w tym tygodniu mamy wiele spotkań biznesowych na mieście. – Dziękuję, Phillipie – powiedziała Linda. Chciała powiedzieć: „Nie musisz się starać tłumaczyć za niego”. – Zamiast tego zakończyła: – Na pewno masz rację. Do widzenia. A więc taka była odpowiedź na jej pytania. Wszystko do siebie pasowało. Późne powroty do domu, weekendowe wyjazdy w interesach, brak prawdziwego fizycznego zainteresowania nią. To musiał być podświadomy powód, że znalazła się w łóżku z Paulem. Powiada się, że w każdym małżeństwie jest taki moment, w którym kobieta znajduje się na rozdrożu, czy ma iść z kimś innym do łóżka, czy nie, i zależnie od stanu jej małżeństwa w tamtej chwili podejmuje decyzję. To prawda, pomyślała Linda; gdyby sprawy między mną i Davidem układały się dobrze, nigdy nawet nie obejrzałabym się na Paula. To wszystko było nie w porządku, a żeby jeszcze do krzywdy dodać zniewagę, Paul nawet do niej nie zadzwonił. Poczuła się wykorzystana. Przez nich obu. I nie wiedziała, jaki następny ruch ma wykonać. Łzy zdawały się niebezpiecznie i bezużytecznie blisko.

7 Wczesnym rankiem we wtorek David obudził się z jedną nadrzędną myślą, aby wyjść z domu, dotrzeć do telefonu i zadzwonić do Claudii. Była siódma rano i Linda spała spokojnie, właściwie tak spokojnie, że przez chwilę rozważał, czy nie skorzystać z telefonu w domu, ale uświadamiając sobie prawdopodobne szaleństwo tego kroku, rozmyślił się. Ogolił się, wziął prysznic, założył w pośpiechu ubranie i wyszedł. Dojechał do Baker Street, nim zatrzymał się przy publicznym telefonie. Wykręcił numer i słuchał dzwonka telefonu, lecz nikt nie odbierał. Ponownie wykręcił numer, ale nadal nie było odpowiedzi. Pozwolił telefonowi dzwonić przez długi czas, ale nie na wiele się to zdało. W końcu doszedł do oczywistego wniosku, że Claudia albo wyszła, albo spała zbyt głęboko, aby cokolwiek mogło zakłócić jej sen. Wskoczył do samochodu i pod wpływem nagłej decyzji pojechał do jej mieszkania. Tym razem dzwonił bez skutku do drzwi. – Dziwka! – mruknął do siebie. – Parszywa mała dziwka! – Dlaczego mi to robi? Przez jakiś czas kręcił się bezczynnie na zewnątrz, lecz w końcu, uświadamiając sobie daremność takiego postępowania, pojechał skwaszony do biura. Co pół godziny wydzwaniał pod jej numer, złoszcząc się coraz bardziej za każdym razem, gdyż nikt nie podnosił słuchawki. O jedenastej telefon w końcu odebrała sprzątaczka Claudii. – Panna Parker – warknął. Głos dochodzącej pomocy domowej był pełen bogactwa gwary londyńskiej. – Chyba śpi. Czekaj pan chwilę, pójdę zerknąć. – Wróciła po krótkiej przerwie. – Nie ma jej – oznajmiła. – Jakieś wiadomości dla niej? – Nie wie pani przypadkiem, o której wyszła? – Skłamię, jak powiem, że wiem. Chyba nie było tu jej od wczoraj, bo łóżko jest nienaruszone. – Dziękuję – powiedział. – Nie ma żadnych wiadomości. Wyobraził ją sobie z Conradem. Jej gładkie piękne ciało przyciśnięte do niego, wykonujące miłosne ruchy, w których miała taką wprawę. Nieomal słyszał jej niezwykłe okrzyki podniecenia, jej małe jęki i sposób, w jaki mamrotała prymitywne słowa cichym, gardłowym głosem. Zaklął ze złością. Potem dzwonił do jej mieszkania co godzinę, odkładając słuchawkę, gdy odbierała sprzątaczka. Był wściekły na siebie za obsesję na jej punkcie. Zawsze szczycił się tym, że nigdy nie angażuje się zbyt mocno emocjonalnie, że zawsze potrafi wykluczać innych ludzi ze swojego życia, gdy ma ich dość. Ale tym razem było inaczej. Cokolwiek robiła, wydawało się, że nie może się jej pozbyć ze swoich myśli. O czwartej w końcu odebrała telefon. Słyszał ryk gramofonu w tle, a Claudia wydawała się w dobrym nastroju. Słuchał, jak mówi „Halo”, potem przerwa, następnie: „Halo, czy ktoś tam jest?”. Potem kolejna, dłuższa pauza, po czym: „Och, chrzanić cię, kimkolwiek jesteś!”. I z trzaskiem odłożyła słuchawkę. Od razu wyszedł z biura i pojechał prosto do jej mieszkania. Nie chciał z nią walczyć przez telefon, chciał ją widzieć, słyszeć jej wymówki, patrzeć, jak kłamie. Otworzyła drzwi wejściowe i kiedy go zobaczyła, wyglądała na zdziwioną. Miała na sobie bardzo obcisłe białe spodnie i czarny sweter odpowiedni wielkością dla mężczyzny. Twarz miała

pozbawioną makijażu i choć wyglądała na zmęczoną, jej błyszczące zielone oczy świeciły czujnym triumfującym blaskiem. – Co za niespodzianka! – powiedziała. – Wejdź. Wszedł za nią do mieszkania. Bardzo głośny utwór Rolling Stonesów Satisfaction był nastawiony na gramofonie na pełny regulator. Na stole stała do połowy wypełniona butelka szkockiej whisky i olbrzymi, różowy, puszysty pudel zabawka. – Chcesz drinka? – spytała. – Jest czwarta po południu – powiedział chłodno. – O Boże! – wymamrotała jak niegrzeczne dziecko przyłapane na robieniu czegoś niewłaściwego. Nalała sobie porządną dawkę szkockiej, zapaliła papierosa i klapnęła na podłogę. – No tak, Davidzie, cóż można powiedzieć? – Można wiele powiedzieć. – Ze złością przemierzał pokój i dodał groźnie: – Wiele. Zachichotała. – Skończ z tym odgrywaniem skrzywdzonego męża. Mówiłam ci, że nie jestem z nikim związana. Ostrzegałam cię, że nikt mi nie będzie mówił, co mam robić. Pokręcił głową. – Nie rozumiem cię. Czasami zachowujesz się jak tania kurwa. Przekulała się na brzuch, zaciągając się głęboko papierosem i wydmuchując dym w jego kierunku. Potem powiedziała spokojnie: – Jestem dziś w bardzo dobrym nastroju, nikt nie może tego zepsuć, nawet ty. – Przeturlała się na plecy i przeciągnęła, naprężony zarys piersi prześwitywał przez sweter. Poczuł, jak ogarnia go znajoma żądza. – Conrad Lee jest bardzo ważną osobą i dużo dla mnie zrobi. – Jasne, że dużo dla ciebie zrobi – powiedział gorzko David. – W łóżku. – W tym tygodniu robię próbne zdjęcia do jego nowego filmu. Co powiesz na to? – Gówno prawda! – Jesteś po prostu zazdrosny i to wszystko. Zobaczysz, że zrobi ze mnie gwiazdę. – Robisz z siebie idiotkę. Reżyser tego filmu powiedział, że takie jest hobby Conrada, zwodzenie takich małych dziewczynek jak ty. – Daj spokój, Davidzie, kochanie. Mała dziewczynka to ostatnia rzecz, jaką jestem. Nie jestem głupia. Wiem, co jest grane. Ty powinieneś o tym wiedzieć. – Jaki był w łóżku? Napotkała jego oczy. Jej były duże, zielone i promienne. – Nie umywa się do ciebie. – Wstała i zarzuciła mu ramiona na szyję. – Nikt nie jest taki jak ty – szepnęła – nikt nigdy nie był taki jak ty. – Walka była skończona. Odbyli powolny, ciepły i czuły stosunek. Potem leżeli na podłodze, na której ją wziął, zamknięci w uścisku ramion. Pocałowała go delikatnie. – Musisz zrozumieć – szepnęła – to nie znaczy, że cię nie kocham. Kiedy idę z nim do łóżka, to nie ma żadnego znaczenia. On jest świnią, starą świnią. Ale, skarbie, chcę zagrać w tym filmie. Tak bardzo chcę w nim zagrać. I zagram, obiecuję ci. Przesunął ręce po jej jędrnych piersiach. – Jesteś taka piękna; kiedy jestem z tobą, nie obchodzi mnie, co robiłaś. Więc jeśli musisz, dostań się do tego zawszonego filmu. Ale już nigdy nie chodź z nim ani z nikim innym do łóżka albo cię zajebię! Przycisnęła się do niego mocniej.

– Uwielbiam, kiedy odgrywasz twardziela. Niemożliwe, pomyślał, niemożliwe, żeby to znów mogło się zdarzyć tak szybko i być o tyle lepsze. Ona jest jak tygrysica. Powinni ją zamknąć nago w klatce w zoo, aby wszyscy mogli ją zobaczyć, bo uwierzyć można jedynie po tym, jak się zobaczy na własne oczy. I powinni dołączyć informację do jej klatki: „Nie karmić. Pożera tylko ludzi”. Ni stąd, ni zowąd Claudia powiedziała: – Twoja żona jest bardzo atrakcyjna, nieprawdaż? – Kiedyś była. I chyba nadal jest. – Ile ma lat? – zadała typowe dla kobiety pytanie Claudia. Nie był zainteresowany rozmową o Lindzie. – Trzydzieści kilka. Nie wiem. – Ciekawa jestem, jak ja będę wyglądać w wieku trzydziestu lat. Od odpowiedzi uratował go dzwonek telefonu. Claudia niechętnie podniosła słuchawkę. – O, cześć – powiedziała łagodnie. Zerknęła szybko na Davida. Natychmiast się zainteresował, kto dzwoni. – Bardzo chętnie – powiedziała. – O której mniej więcej? – Unieruchomiła słuchawkę pod podbródkiem i sięgnęła po papierosa ze stolika. – Dobrze. Do zobaczenia jutro. Już nie mogę się doczekać. – Odłożyła słuchawkę. – Umieram z głodu! – wykrzyknęła. – Mam ochotę wyjść na bajeczną, ekscytującą kolację. – Kto to był? – zapytał, usiłując mówić swobodnym tonem. – Kto taki? – zapytała, wiedząc bardzo dobrze, o kogo mu chodzi. – Rozmówca. Zawahała się tylko o jedną sekundę za długo, nim odpowiedziała: – Mój agent. Chce, żebym jutro wieczorem poszła na kolację z nim i jego żoną. – To bardzo miło z jego strony, że ot tak zaczyna zapraszać cię na kolację. – Owszem, ot tak – powtórzyła cierpliwie. – Prawdę mówiąc, dzwoniłam do niego wcześniej i powiedziałam mu, że chcę się z nim spotkać w sprawie tego filmu Conrada. Mam zamiar wziąć długą kąpiel. Czy możemy później wyjść? Czy może musisz pędzić do domu? Pomyślał, że Claudia kłamie, ale jaki był sens się z nią spierać. – Czy chcesz, żebym był wolny? – Oczywiście, że tak, inaczej nie pytałabym cię. – Zadzwonię do domu. Dokąd chcesz iść? Zarezerwuję stolik. – Dla odmiany chodźmy w jakieś wspaniałe miejsce. Zawsze musimy się ukrywać w jednej ze starych melin. Jakie ma znaczenie, czy ludzie nas zobaczą? W końcu jestem Miss Beauty Maid, więc wyjście ze mną oznacza naprawdę sprawy zawodowe. Chodźmy do restauracji U Carla. Lokal U Carla był bardzo drogą i obecnie modną restauracją włoską. Tam można było pójść, można było się pokazać. David wiedział, że idąc tam z Claudią, bierze na siebie absurdalne ryzyko. Był pewien, że spotka ludzi, których zna. Ale z drugiej strony chciał być widziany z Claudią, chciał, żeby ludzie wiedzieli, że ona należy do niego. – W porządku, zrób się na bóstwo, a ja zarezerwuję stolik na ósmą. Pocałowała go lekko. – Bosko, kochanie. Klepnął ją żartobliwie w tyłek. – Załóż coś na siebie albo nigdy stąd nie wyjdziemy. Chichocząc, poszła do łazienki.

Przeczytał wieczorne gazety, zarezerwował stolik w restauracji. poczuł się winny z powodu telefonu do Lindy, ale w końcu zadzwonił i warknął na nią, kiedy zapytała, co mu jeszcze pozostało do zrobienia. Sfabrykował jakieś odpowiednie kłamstwa, poczuł się fatalnie z powodu tej całej sprawy, w przypływie wyrzutów sumienia zapytał o dzieci i odłożył słuchawkę. Po pewnym czasie pojawiła się Claudia, przeobrażona. Błyszczące popielatoblond włosy miała ułożone na czubku głowy w wypracowanym nieładzie, a jej makijaż był łagodny i doskonały. Miała na sobie obcisłą czarną sukienkę i niezliczone rzędy korali z gagatu. Wyglądała oszałamiająco. David powiedział jej to, na co Claudia błysnęła uśmiechem, zaczęła się wdzięczyć i zaprezentowała mu sukienkę w całej okazałości, przechadzając się po całym pokoju jak jakiś piękny egzotyczny ptak. – Czyż to nie podniecające wychodzić razem do jakiegoś przyzwoitego miejsca! – wykrzyknęła. – Naprawdę chciałabym, żebyśmy mogli to robić częściej. W samochodzie Davida naszła refleksja. Zrobił głupią rzecz. Linda z pewnością się dowie i co wtedy? Zwłaszcza że ostatnio wydawała się taka przeczulona na punkcie ich małżeństwa. Zerknął szybko na Claudię. Bawiła się radiem, próbując znaleźć jakąś muzykę. – A może zamiast do restauracji pojedziemy w jakieś miłe miejsce za miastem? – zaproponował. Jej oczy nabrały lodowatego wyrazu. – Wiedziałam, że masz pietra. Ty jedź na wieś. A mnie wypuść. Mam dosyć ciągłego ukrywania się po kątach. – Dobrze, pojedziemy do Carla. Do diabła z tym wszystkim! Linda prawdopodobnie się nie dowie. Powiada się, że żony zawsze dowiadują się na końcu. W restauracji było tłoczno. Kierownik sali powiedział, że ich stolik zwolni się za kilka minut, więc usiedli przy barze. Claudia przywitała się z kilkoma osobami. Davidowi ulżyło, że nie było nikogo z jego znajomych. Podeszła do nich jakaś dziewczyna, ciągnąc za sobą szczudłowatego młodzieńca. Była chuda, opalona i dość ładna. – Wspaniała! – powiedziała do Claudii. – Wyglądasz bajecznie! Gdzie się podziewałaś, nie widziałam cię ze sto lat! – Przyciągnęła bliżej młodego człowieka. – Oczywiście pamiętasz Jeremy’ego. Jeremy oblał się rumieńcem i wyjąkał: – Cześć. – Jesteśmy zaręczeni! Wyobrażasz sobie?! – Zachichotała i dźgnęła żartobliwie Jeremy’ego pod żebra. Wyglądał na poważnie zakłopotanego. – Shirley! – wykrzyknęła Claudia. – Jakież to cudowne! – Zwróciła się do Davida. – Shirl, kochanie, to jest David Cooper, mój bardzo stary przyjaciel. Shirley wyciągnęła małą opaloną rękę i David uścisnął ją krótko. Claudia ciągnęła: – Davidzie, poznaj narzeczonego Shirley, młodszego hrabicza Jeremy’ego Francisa. Jeremy wysunął się do przodu. – Strasznie miło mi pana poznać, staruszku. Jeremy miał skórę w kolorze piasku, hojnie pocętkowaną gniewnym czerwonym trądzikiem. – Usiądźcie i napijcie się – zaproponowała Claudia. – Musimy to uczcić.

Przyciągnęli dodatkowe krzesła i usiedli. Dziewczyny od razu wdały się w dyskusję o sukienkach, które miały na sobie. Młodszy hrabicz Jeremy siedział skrępowany na skraju krzesła. Był niezmiernie wysoki i pod stolikiem uderzał Davida kolanami. – Urządzimy olbrzymie wesele – powiedziała Shirley. – To będzie po prostu cudowne. Rodzice Jeremy’ego znają absolutnie wszystkich! – Błysnęła Claudii przed oczami dużym szmaragdowodiamentowym pierścionkiem. – Spójrz! – powiedziała. – To od Aspreya! – Jest boski – powiedziała Claudia. – Bardzo mi się podoba. Jestem taka szczęśliwa z powodu was obojga. – A teraz powiedz, co z tobą? – zapytała Shirley, rzucając znaczące spojrzenie na Davida. Claudia się roześmiała. – Wiesz, jakie ja mam nastawienie do małżeństwa. To nie dla mnie, Shirl, skarbie. Mnie się podoba stan wolny. W każdym razie to ty pierwsza poznałaś Jeremy’ego! Jeremy zarumienił się i widać po nim było, że mu to odpowiednio pochlebiło. David wstał. – Chyba nasz stolik jest gotowy. – Zrobiliście rezerwację? – zapytała zazdrośnie Shirley. – My zapomnieliśmy i musimy teraz czekać po prostu wieki na stolik, a ja umieram z głodu. – Zawahała się przez chwilę, po czym ciągnęła: – Słuchajcie, a może razem zjemy kolację? Nie widziałam cię taki szmat czasu. Claudio, to będzie prawdziwa frajda! – Mamy stolik na dwie osoby – powiedział ponuro David. – Nie mamy nic przeciwko niewielkiemu ściskowi, prawda, Jeremy? Jeremy kiwnął tępo głową. – Co mówisz? – zwróciła się Shirley do Claudii. Claudia spojrzała na Davida bez nadziei na to, że zmieni zdanie. – Świetnie, bardzo chętnie. Poszli za kelnerem do stolika; po drodze Shirley kiwała ręką i uśmiechała się do kilku osób. – Uważam, że to po prostu cudowne miejsce – zauważyła, kiedy dotarli do swojego stolika. – Jestem pewna, że gdyby człowiek siedział tu przez tydzień, zobaczyłby absolutnie wszystkich, których kiedykolwiek mijał na swojej drodze, to coś w rodzaju londyńskiego lotniska! – Zachichotała głośno. David przesiedział kolację w ponurym milczeniu, a Jeremy nie miał wiele do powiedzenia, więc mówiła tylko Shirley przy sporadycznych wtrąceniach Claudii. Shirley była zagorzałą czytelniczką czasopisma „Queen”, zwłaszcza kroniki towarzyskiej, więc głównymi tematami rozmowy było to, kogo widziano z kim i jakie urządzano przyjęcia. Najwyraźniej Jeremy’ego zapraszano na większość z nich i Shirley wdawała się w najdrobniejsze szczegóły tych najnudniejszych ze spraw. Na przykład, lady Clarissa Colt miała na sobie tę samą sukienkę na dwóch różnych przyjęciach, a hrabianka Amanda Lawrence wydała debiutanckie przyjęcie, na którym zabrakło szampana. – To było straszne – lamentowała Shirley. – Na przyjęciu po prostu nigdy nie powinno zabraknąć szampana! To zbyt żenujące! Kiedy doszli do deseru, Jeremy zabrał ją na mały parkiet, gdzie bez energii przywarli do siebie. – Spadajmy stąd – warknął David. – Dość się już nasłuchałem tej głupiej smarkatej krowy. – Przepraszam, skarbie – odparła uspokajająco Claudia. – Ona jest trochę denerwująca. – Trochę denerwująca! W życiu nie słyszałem takiego niedopowiedzenia. A tak w ogóle, co to za jedna? Uśmiech zaigrał łagodnie na ustach Claudii.

– Kiedy po raz pierwszy przyjechałam do Londynu, pracowałam w klubie. Miss Fantazyjne Majtki też tam pracowała. – Co robiłaś w klubie? – zapytał zdziwiony David. – Musiałam zarabiać na życie, a ten aktor, z którym przyjechałam, zdawał się nigdy nie pracować, więc podjęłam pracę w klubie. – I co robiłaś? – Taniec siedmiu woali! – Roześmiała się. – Co takiego?! Ty chyba żartujesz. Uśmiech jej nieznacznie przygasł. – Nie żartuję. Nie miałam talentu do niczego innego. Mogłam albo robić to, albo być hostessą obmacywaną przez zgraję starych zbereźników. Wolałam się rozbierać. Mogli patrzeć, ale nie mogli dotykać. – W gruncie rzeczy nic o tobie nie wiem, prawda? Spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. – Nigdy nie zadałeś sobie trudu, żeby słuchać. Tak jak wszystkich mężczyzn, twoją główną troską jest zaciągnąć mnie jak najszybciej do łóżka. – Zapadła krótka cisza, po której Claudia roześmiała się ostro. – Przepraszam, tak czy owak moja przeszłość to wielka nuda, dlaczego miałbyś chcieć o niej usłyszeć? David miał już coś odpowiedzieć, kiedy powróciła Shirley z Jeremym. – Jeremy ma absolutnie boską propozycję – odezwała się Shirley. – W Windsorze otwarto milutki nocny lokalik i Jeremy proponuje, żebyśmy tam wszyscy wpadli. David spojrzał na nią kwaśno. – Oczywiście chodzi o Castle. Przez chwilę bladoniebieskie oczy Shirley błyskały gniewnie, po czym zrobiła grymas i roześmiała się szybko, odpowiadając: – Nie, kochanie, nie Castle. – A więc my w to nie wchodzimy – warknął David. – Słuchaj, stary, jesteś pewien? – wyjąkał Jeremy. – David jest zmęczony. – Claudia wtrąciła się pospiesznie do rozmowy. – Wy idźcie, jeśli zmienimy zdanie, przyłączymy się do was później. – W porządku – powiedziała Shirley. – Ale postarajcie się przyjść. – Złapała Jeremy’ego za ramię. – Chodź, kochanie, zostawimy tę parę gołąbków w spokoju. Rzuciła Davidowi ponure spojrzenie, kiwnęła wesoło ręką do Claudii i wyszła, wlokąc za sobą Jeremy’ego. Claudia zaczęła się śmiać. – Nie widzę w tym nic zabawnego – oświadczył ponuro David. – No i chyba mnie pozostał rachunek do zapłacenia. Stokrotne dzięki za rozkoszny wieczór. Jej śmiech się wzmógł. – Przepraszam. Ale naprawdę to zabawne. Gdybyś znał Shirley kilka lat temu, no cóż, po prostu nie uwierzyłbyś. Mógł ją mieć każdy, kto tylko chciał! David zapytał chłodnym tonem: – A ciebie? Nagle przestała się śmiać. Gapiła się na niego przez chwilę, po czym powiedziała wolno i ostrożnie:

– Sądzę, że doszliśmy do kresu naszego związku, jeśli w ogóle można go tak nazwać. – Zanim zdążył odpowiedzieć, wstała od stolika i przedostając się przez zatłoczoną restaurację, zniknęła mu z oczu. David szybko poprosił o rachunek. – David Cooper, prawda? – Głos był donośny i miał akcent amerykański. David spojrzał z zaskoczeniem. Przed nim stał Jay Grossman. – Cześć – powiedział niespokojnie. – Gdzie Linda? – Jay patrzył na niedawno zajęte miejsce po drugiej stronie stolika. David zastanawiał się przez chwilę, czy Jay widział wychodzącą Claudię. – W domu – odparł, po czym, wskazując na resztę stolika, ciągnął: – Miałem spotkanie z interesantami, wszyscy się dokądś spieszyli. – W tej chwili kelner przedstawił rachunek. David rzucił na stolik trochę pieniędzy i szybko wstał. – Miło było cię widzieć, Jay. Jay nie dał się zbyć. – Chodź przywitać się z Lori. Byłaby niepocieszona, gdybym jej powiedział, że cię spotkałem i nie przyprowadziłem na drinka. – Tylko na chwilę – powiedział niechętnie David. – Linda oczekuje mnie w domu. Grossmanowie siedzieli przy stoliku po drugiej stronie sali i David z zadowoleniem zauważył, że ze swojego miejsca nie mogli widzieć jego stolika. Jay dostrzegł go najprawdopodobniej przypadkowo, kiedy wracał z toalety. Lori wyglądała tak powściągliwie i na tak doskonale wypielęgnowaną jak przedtem; każdy błyszczący blond włos leżał starannie na swoim miejscu, a twarz była maską nieskazitelnego makijażu. Miała na sobie bladobrązową szyfonową sukienkę, która mocno odsłaniała piersi. – Miło mi znów panią widzieć – przywitał się David, nie mogąc się powstrzymać od błądzenia wzrokiem w dół jej dekoltu. – Mnie również – odparła swoim nieco sugestywnym, pustym, przeciągłym sposobem mówienia. – Chodź, usiądź i napij się – zaprosił go Jay. – Cóż… – Starał się pospiesznie znaleźć wymówkę, lecz nie potrafił i tak czy owak – do diabła z tym wszystkim! – z oczami utkwionymi twardo w dekolt Lori usiadł. – Czego się napijesz? – zapytał Jay. – Szkockiej z lodem. Jay wezwał kelnera, podczas gdy Lori wyjęła małą złotą puderniczkę i zabrała się do poprawiania już i tak doskonałego makijażu. – Rozmawiałem wcześniej z Lindą – powiedział Jay. – Wspomniała, że porozmawia z tobą o przyłączeniu się do nas na kolację jutro wieczorem. – O – odparł tępo David. W połowie myśli zaprzątał mu fakt, że Claudia opuściła go – co za dziwka! – a w połowie to, że miał chętkę na panią Chłodną Głupią Grossman. Cóż to by była za rewelacja zaciągnąć ją do łóżka i przeniknąć pod powłoki perfekcji. – To mi wygląda na dobry pomysł. Dokąd chcecie iść? – Lori upodobała sobie Savoy Grill. – Tak. – Na krótką chwilę Lori odłożyła puderniczkę. – Słyszałam, że tam jest fantastycznie. Można spotkać księżniczkę Małgorzatę i tego przystojniaczka, którego poślubiła. – Niezupełnie odstawiają tam kabaret – powiedział David z uśmiechem. – Ale powszechnie wiadomo, że tam chodzą. – Spotkamy się w naszym hotelu? – zaproponował Jay.

Jeszcze chwilę gawędzili, po czym David przeprosił ich i wyszedł. Dał suty napiwek dozorcy parkingu, który sprowadził samochód, i wsiadł do niego w posępnym nastroju. Chrzanić małą Miss Gorące Majtki Parker!Stawała się nieznośna. Przede wszystkim namówiła go do pójścia do restauracji, do której nie chciał iść. Potem zwaliła na niego swoich nudnych przyjaciół. Potem przyznała się do pracy w striptizowej spelunce i poczuła się obrażona, kiedy to skomentował. A potem miała niesłychany tupet, żeby go opuścić! Na domiar tego wszystkiego poszła poprzedniego wieczora do łóżka z tym spasionym producentem. Okazała się zwykłą zdzirą, łatwą zdobyczą do łóżka. Gdyby nie był ostrożny, mógłby nawet coś od niej załapać. Niech spływa! Jechał do domu. Skierował samochód do Hampstead. Była dziesiąta.

8 Po pewnym czasie Linda przestała płakać. Co jej to da? Poszła do łazienki, umyła twarz i popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Nie wiedziała, co robić. Nie potrafiła stawić czoła perspektywie siedzenia i czekania, aż David w końcu przyjedzie do domu, wprost z ramion jakiejś wywłoki. Nie miała do kogo zatelefonować. Od ślubu traciła stopniowo kontakt z wszystkimi swoimi przyjaciółkami, które oddryfowały, wyszły za mąż i zamieszkały w innych częściach kraju. Pomyślała o zatelefonowaniu do matki, ale zwierzenie się jej byłoby niedorzecznością. Matka nigdy naprawdę nie aprobowała Davida i aż nadto by się ucieszyła. W desperacji zadzwoniła do Moniki. Monika była wściekła. – To było absolutnie czarujące, jak spędziliście u nas pięć minut, a potem odciągnęliście moich najważniejszych gości. To znaczy, naprawdę, kochanie, to trochę nie fair. Ich rozmowa była krótka, a kiedy Linda odłożyła słuchawkę, pomyślała: Do diabła z tym, nie jestem dzieckiem. Po chwili znów podniosła słuchawkę i wykręciła numer Paula. Odebrał natychmiast: – Halo. Zamarła ze strachu, nie mówiąc ani słowa. Potem w panice odłożyła słuchawkę. Od razu oddzwonił. – Linda, mówi Paul; wiem, że przed chwilą do mnie dzwoniłaś. Była zaskoczona. – Słuchaj, czekałem, aż do mnie zadzwonisz. Wiedziałem, że to zrobisz. Mogę się z tobą zobaczyć? Czy możesz przyjechać? – Kiedy? – wymamrotała słabo. – Może teraz? – Sama nie wiem… – Proszę, muszę z tobą porozmawiać. – No cóż, dobrze. Będę u ciebie za pół godziny. – Świetnie. – Podał jej adres, na wypadek gdyby zapomniała. Była zdziwiona. Ego podpowiadało jej, że będzie ją pamiętał, ale nie spodziewała się, że będzie czekał, żeby się z nią zobaczyć, że będzie oczekiwał, aż ona zadzwoni. Przygotowała się szybko, żeby się nie rozmyślić, i przejechała pięciominutową odległość dzielącą ich mieszkania. Był to stary przebudowany dom, wciśnięty między sklep rzeźnika i weterynarza na High Street. Wspięła się przez pięć kondygnacji schodów, nim dotarła do mieszkania numer osiem. Od razu otworzył drzwi. – Naprawdę nie wiem, co ja tu robię – wypaliła szybko. Chwycił ją za rękę i wprowadził do środka. – Ślicznie wyglądasz. Wariowałem, czekając na twój telefon. – Dlaczego ty nie zadzwoniłeś do mnie? – Słuchaj, Lindo, rozumiem twoją sytuację. Nie chcę stawiać cię w kłopotliwym położeniu. Od ciebie zależało wykonanie następnego ruchu. Sprawiał, że czuła się bardzo młodo. – Nic o tobie nie wiem – powiedziała półgłosem. – Zawsze to mówisz – odparł.

Miał na sobie poplamione farbą wypłowiałe dżinsy marki Levi’s i biały sweter. Wyglądał bardzo pociągająco. Stali w małym ciemnym pokoju o czarnych ścianach obwieszonych mnóstwem obrazów – niektóre z nich były oprawione, inne nie – w większości przedstawiających nagie modelki o egzotycznych chudych twarzach, gęstych czuprynach i zmysłowych ciałach. Jedyne umeblowanie stanowił duński stół z drewna tekowego – zawalony stertą papierów – i stara podniszczona kanapa w szkarłatnym kolorze. Usiadła na kanapie, a on zaproponował jej piwo albo wódkę. Wybrała wódkę. Przygotował jej drinka, po czym nastawił płytę Billie Holiday i usiadł obok niej. – Jeśli chodzi o tamtą noc – zaczęła nerwowo – ona nie powinna nigdy się zdarzyć, miałam sprzeczkę z mężem i wypiłam za dużo… Wziął jej rękę. – Nie musisz się tłumaczyć. To się zdarzyło i było wspaniałe. Jeśli jesteś tym zażenowana, cóż, nie musisz się ze mną więcej spotykać. Choć wcale tego nie chcę. Wypiła jeszcze jeden łyk wódki. – Po prostu chcę wyjaśnić. – Zawahała się, po czym szybko ciągnęła: – Nie chcę zostawiać po sobie niewłaściwego wrażenia. – Zostawiłaś mi piękne wrażenie. Twoje perfumy pozostały na całym moim łóżku, a także zapach twojego ciała, i pamiętam twój krzyk, kiedy przeżywałaś orgazm. – Wyciągnął rękę i dotknął jej dłoni. Bez entuzjazmu spróbowała się odsunąć. Ale ich usta się spotkały i znowu się zatraciła. Był młody i pełen werwy, a ona tym razem była trzeźwa. Chciał sprawić jej przyjemność, w zamian za to ona stwierdziła, że jest dwa razy bieglejsza w podniecaniu go. Długo się kochali i było to bardzo, bardzo dobre. Potem leżeli i rozmawiali. Czuła się taka spokojna i zaopiekowana. Słuchał z uwagą, kiedy opowiadała mu o Davidzie i jego obojętności do niej. Opowiedziała mu wszystko o sobie, o dzieciach, o swoim życiu. Palili papierosy i pili wódkę. O Paulu też sporo się dowiedziała. Był artystą. Opuścił szkołę artystyczną rok wcześniej i pracował teraz jako asystent artystyczny wydawcy pewnego ekskluzywnego magazynu kobiecego. Sam namalował wszystkie obrazy wiszące na ścianie. Dowiedziała się, że przedstawiały jego wcześniejszą sympatię o imieniu Margarethe. To była smutna historia. Paul i Margarethe poznali się w szkole artystycznej i zakochali w sobie. Po półrocznym współżyciu postanowili się pobrać. Matka Paula nie żyła, a jego ojciec, emerytowany przedsiębiorca, mieszkał w Cheltenham. Zabrał Margarethe, żeby poznała jego ojca. Poznała go, a trzy dni później poślubiła. Paul był oszołomiony; nie mógł w to uwierzyć. Strasznie się pokłócił z obojgiem i od tamtej pory ani nie widział, ani nie miał wiadomości od żadnego z nich. – Po prostu nie mogłem tego przyjąć do wiadomości – powiedział. – Nie wierzę, że go kochała; przypuszczam, że chciała jego pieniędzy. Ja nie mogłem jej zaoferować żadnego bezpieczeństwa. – Co teraz o niej myślisz? – zapytała łagodnie Linda. – Sam nie wiem – odparł w złym humorze. – To dziwka. Po prostu jednego popołudnia wyjechali i wrócili jako małżeństwo. – Dlaczego nadal trzymasz jej portrety? Wzruszył ramionami. – Żeby mi przypominały, abym już więcej nie był takim durniem. Wiesz, od tego czasu już mi się nie wiedzie z dziewczynami. Robię to z nimi może raz albo dwa i potem nie chcę ich znać.

Przypomniała sobie ładną małą Melanie o skomlącym głosie. – Przypuszczam, że ja jestem w porządku, bo jestem zamężna? – domyśliła się. – Uważam, że jesteś wspaniała. Przez chwilę leżeli w milczeniu, oboje pogrążeni w rozmyślaniach. – Jedyne, co mnie naprawdę wkurza – powiedział – to wyobrażanie sobie, jak Margarethe żyje w Cheltenham z moim starym. To była taka puszczalska. Lubiła się walić bardziej niż ktokolwiek, kogo znam. Po prostu nie widzę jej, jak ma ochotę na niego. On jest taki stary. – Jaka była twoja matka? – To długa historia. Przechyliła się i pocałowała go lekko w czoło. – Opowiedz mi – rzekła łagodnie. – Przypominasz psychiatrę. – Roześmiał się. – Właściwie to paskudna historia. Zabiła się, kiedy miałem piętnaście lat. Linda była wstrząśnięta. Chciała zapytać dlaczego – ale Paul obrócił się na bok i zamknął oczy. – To nudne – wymamrotał. – Opowiem ci kiedy indziej. Po pewnym czasie spojrzała na zegarek i widząc, że jest po jedenastej, powiedziała: – Słuchaj, muszę już iść. David będzie w domu o północy. – Dlaczego nie zostaniesz na noc? – wymamrotał odwrócony do niej plecami. – Chciałabym, ale muszę tam być, kiedy wróci do domu, on wie, że nigdy nie nocuję poza domem. Prawdopodobnie zadzwoniłby na policję. – Zabawne, prawda? – odezwał się Paul. – Te wszystkie kociaki, które dymam i których nie mogę się pozbyć. – Zaczął mówić wysokim cienkim głosem: – Och, kochanie, pozwól mi zostać na noc, tatuś i mamusia nigdy nie spodziewają się mnie przed śniadaniem. – Oboje się roześmiali. – Mówię ci, to straszne, po prostu nie chcą sobie iść. A teraz ty nie możesz nawet zostać na noc. Wiesz, Lindo, jesteś pierwszą kobietą po Margarethe, z którą chcę spędzić noc. Ubrała się powoli, podczas gdy Paul leżał leniwie w łóżku i obserwował ją. – Wiesz, jesteś bardzo seksowna – powiedział. – Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby cię oglądać w długich czarnych nylonach i czarnym pasie. I w niczym więcej. – Co byś zrobił, pstryknął kilka zdjęć? – Nie, namalowałbym cię leżącą na kanapie. Bardzo seksowne. Mogę? – Pomyślę o tym. – Roześmiała się nieco zakłopotana. – Kiedy cię zobaczę? – zapytał. – Nie wiem. – Jutro? – Nie wiem, Paul. Bardzo trudno jest mi cokolwiek zaplanować. – Nie możesz ot tak wyjść, nie mówiąc mi kiedy. – Zadzwonię do ciebie rano. Podał jej swój numer telefonu do pracy i całował ją długo i mocno. Wyruszyła w podróż do domu. Była jedenasta trzydzieści.

9 Claudia wyszła z restauracji z furią. Przywołała taksówkę i kazała się zawieźć do hotelu Conrada Lee. Miała powyżej uszu Davida Coopera. Głupi drań – jak mu się zdawało, że kim jest? Na początku ich romans był frajdą. Czerpała przyjemność z romansów z żonatymi mężczyznami, byli osobną rasą i zawsze wyzwaniem. A także błędnie założyła, że mógłby jej pomóc w karierze. Nic. Nie zrobił absolutnie nic. Uzyskanie tytułu Miss Beauty Maid zdawało się prowadzić w ślepą uliczkę. Nie dał jej nawet przyzwoitego prezentu, tylko masę niedotrzymanych obietnic. Gdzież była słynna kurtka z norek, którą miała dostać? Nie chciała od niego pieniędzy. Jak śmiał oferować jej pieniądze jak jakiejś taniej kurwie? Prezenty to była inna sprawa. – Sknera – wymamrotała pod nosem. Nawet zrzędził na zapłacenie rachunku w restauracji. Taksówka podjechała pod hotel. Portier rzucił się naprzód, żeby jej towarzyszyć przy wejściu do środka. Podeszła chłodno do recepcji. – Chciałabym rozmawiać z panem Conradem Lee – powiedziała. Połączyli ją przez wewnętrzny telefon hotelowy. Po niedługiej chwili telefonistka powiedziała, że nikt nie odbiera. – Czy mogłaby pani zadzwonić do sypialni? – poprosiła. Telefon dźwięczał jeszcze kilka razy, zanim słuchawka została w końcu podniesiona. – Tak? – Głos był gruby i nieprzyjazny. – Conrad, mówi Claudia Parker. – Kto? – Claudia Parker – powtórzyła cierpliwie. – Nie mogłeś już zapomnieć poprzedniej nocy. Nastąpiła krótka pauza, a potem reżyser odezwał się: – A tak, oczywiście. Jak się masz, skarbie? W czym mogę ci pomóc? – Twoja sekretarka zadzwoniła do mnie wcześniej w sprawie spotkania z tobą jutro wieczorem. Byłam na mieście z jednym takim nudnym facetem i nagle pomyślałam sobie: do diabła z tym, może spotkamy się dziś. Roześmiał się, odkaszlnął niezbyt estetycznie i powiedział: – Słuchaj, kochanie, dziś wieczorem jestem bardzo zajęty. – Och. – Z tonu jej głosu przebijało rozczarowanie. – Słuchaj, ja potrafię się bardzo łatwo przystosować, trzy osoby to dla mnie nigdy tłok. – Czy masz na myśli to, co mi się zdaje, że masz? – zapytał. – Oczywiście, że tak – zamruczała jak kot. – Zeszłej nocy byłeś taki fantastyczny, nie przeszkadza mi dzielenie się tobą z kimś innym. – Poczekaj chwilę – powiedział Conrad i zakrył ręką słuchawkę. Czekała cierpliwie i wkrótce Conrad znów się odezwał głosem pełnym zainteresowania: – Przychodź od razu. Będziemy czekać. Odwiesiła słuchawkę i poszła niespiesznie do toalety, gdzie przez dwadzieścia minut poprawiała makijaż i zmieniła uczesanie, tak że włosy opadały jej gęsto na ramiona. Wyglądała wspaniale, bardzo młodo i seksownie. Największe zalety jej figury ukazywała głęboko wycięta czarna sukienka. Pół godziny minęło, nim wreszcie zapukała do drzwi jego apartamentu. Otworzył natychmiast, odziany w płaszcz kąpielowy w zielone i pomarańczowe paski. – Gdzie ty, do kurwy nędzy, się podziewałaś? – zapytał.

Uśmiechnęła się przepraszająco, weszła do salonu i usiadła, krzyżując starannie nogi, aby się upewnić, że ukazuje maksymalną część ud. Wiedziała, że wygląda wspaniale. – Tak mi przykro – powiedziała. – Wiem, że pomyślisz sobie, jaka jestem straszna. W związku z tym, co powiedziałam przez telefon o trójkącie i w ogóle. Cóż, przykro mi, ale po prostu nie mogę. Gapił się na nią z niedowierzaniem. – Nie możesz? – spytał wściekłym głosem. Pokręciła powoli głową, trzepocząc długimi czarnymi rzęsami. – Chyba tak bardzo chciałam znów się z tobą zobaczyć, że po prostu to powiedziałam, ale naprawdę, to mi nie odpowiada. – To ci nie odpowiada – powtórzył tępo. – Tak. – Oblizała wargi, skrzyżowała odwrotnie nogi i czekała. – Słuchaj, maleńka – odezwał się wreszcie. – Zadzwoniłaś do mnie, kiedy dymałem tę laskę – wskazał na sypialnię – ty zadzwoniłaś do mnie, kiedy byłem akurat w trakcie. Nikt cię nie prosił, ale zadzwoniłaś, prosząc, podkreślam: prosząc, żeby się do nas przyłączyć. I co się dzieje: rozpalasz mnie do białości pomysłem numeru, przerywam w połowie z tą drugą cizią, czekam przeklęte pół godziny, a potem wchodzisz tu swoim drobnym kroczkiem, mówiąc, że nie możesz tego zrobić. – W podnieceniu unosił głos i teraz prawie krzyczał. Wstała. – Cóż mogę powiedzieć? – Podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Zeszłej nocy byłam pijana, ale pamiętam ją jako coś wyjątkowego. Teraz jestem trzeźwa i czy mogę coś poradzić, jeśli nie chcę się tobą dzielić? Spojrzał na nią z podziwem. – Niezła z ciebie spryciara. Przypuszczam, że chcesz, żebym się pozbył… – Wskazał ręką na sypialnię. Pocałowała go, tuląc się do niego. – O to generalnie chodzi. Odepchnął ją. – W porządku, skarbie, ale nie myśl, że mnie wykiwasz, bo wiem dokładnie, co robisz. Tak się składa, że jesteś o wiele seksowniejsza od niej, więc ją odprawię. O to ci chodzi? Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. – Nie wiem, o czym mówisz – powiedziała. – Rób, co chcesz. Jutro wieczorem będę nadal osiągalna. Mogę w każdej chwili sobie pójść. Oczami omiótł jej ciało. – Nie, zostań. Zaczekaj w toalecie. Uśmiechnęła się i posłusznie weszła do łazienki w korytarzu. Musiała czekać pięć minut. Wkrótce usłyszała wrzaskliwy głos kobiecy, a potem trzask drzwi. W końcu otworzył z rozmachem drzwi – wcześniej zrzucił płaszcz kąpielowy i stał tam bez niczego z wyjątkiem swojej opalenizny i erekcji. – Do dzieła, skarbie – powiedział. – Musiałem dać tej cizi pięć dych zielonych, więc lepiej wynagrodź mi to. David zaparkował samochód w garażu i wszedł do domu. Panował w nim dziwny spokój. Sądził, że Linda poszła wcześnie spać, więc wszedł na górę i zajrzał do dzieci, które spały spokojnie. Janey

obudziła się i sennie poprosiła o szklankę wody. Przyniósł jej, a ona zarzuciła mu ramiona na szyję i powiedziała: – Kocham cię, tatusiu. Ułożył ją z powrotem i wszedł do głównej sypialni. Była pusta. Zdziwił się nieco. Gdzie Linda? Wiedział, że reszta domu jest pusta. Musiała pójść do kina albo coś, ale to było bardzo do niej niepodobne. Sprawdził przez okno i zobaczył, że jej samochodu nie ma na podjeździe, a potem rozejrzał się za kartką z wiadomością – nie było żadnej informacji. Poszedł do pokoju Any i zapukał. Pokojówka podeszła do drzwi, ubrana w przezroczystą nylonową koszulę nocną. Miała niefortunny cień wąsa nad górną wargą. – Gdzie jest pani Cooper? – zapytał. – Wyszła może ósma godzina – odparła Ana. Jej angielski nie był nadzwyczajny i nie podjęła się rozmowy. – Czy powiedziała, dokąd idzie? – Nie. – A czy o której wróci? – Nie. Wrócił do sypialni, wziął prysznic i zasnął przy czytaniu gazet w łóżku. W takiej pozycji zastała go Linda po powrocie. Była poruszona: powiedział, że będzie o północy, a zawsze wracał później, niż zapowiadał. Na szczęście spał, nie chciała, by zauważył, że jej makijaż był rozmazany, a włosy w nieładzie. Wiedziała, że gdyby ją zobaczył, domyśliłby się. Popędziła do łazienki, zdjęła ubranie i nałożyła płaszcz kąpielowy. Potem napuściła wody do wanny. Gdyby teraz się obudził, już nie miałoby to znaczenia. David się obudził. – Gdzież, u diabła, się podziewałaś? – Poszłam do kina. A ty, gdzie byłeś? – Wiesz, gdzie ja byłem. Filmy kończą się za kwadrans jedenasta. Co robiłaś przez ostatnią godzinę? – Jak sądzę, byłeś z Phillipem – powiedziała, ignorując jego pytanie. – Tak, wiesz, że byłem. – Ja też z nim byłam. Zagapił się na nią tępo. – O czym ty mówisz? – Byłam z nim tak samo jak i ty. – Czy ty coś piłaś? – Nie, Davidzie, nie piłam. Po rozmowie z tobą zadzwoniłam do domu Abbottsonów i kiedy rozmawiałam z Mary, właśnie wszedł Phillip i nic nie wiedział o spotkaniu z tobą. David zastanawiał się gorączkowo nad jakimś sensownym wytłumaczeniem. – Tak, wszystko się trochę pogmatwało. Myślałem, że Phillip wróci później, ale potem uświadomiłem sobie, że mówił, iż nie może, więc musiałem wziąć tych ludzi spoza miasta na kolację. Uniosła brew. – Ale dopiero co powiedziałeś, że byłeś z Phillipem. – Tak, cóż, ponieważ wiedziałem, że nie zrozumiesz. – Miałeś rację, nie rozumiem. A teraz, czy mogę się wykąpać?

– Zachowujesz się tak niedorzecznie, Lindo. – Mówił coraz głośniej. – Słuchaj, jestem w domu od wielu godzin. Zabrałem tych trzech ludzi do restauracji U Carla i natknąłem się na Jaya i Lori Grossmanów. Czy teraz mi wierzysz? Chcą, żebyśmy zjedli z nimi kolację jutro, i zgodziłem się. Możesz ich zapytać, z kim byłem. Dobrze? Być może mówił prawdę. – Och, no dobrze. – Westchnęła ze znużeniem. Była zbyt zmęczona, żeby walczyć. Wrócił pewnym krokiem do sypialni. Linda wzięła kąpiel. Ich myśli krążyły po oddzielnych płaszczyznach. Żadne z nich nie chciało naprawdę wdawać się w długie dyskusje o tym, gdzie byli, gdyż był to teren niebezpieczny dla obojga. Kiedy przyszła do łóżka, pomyślał, że Linda dobrze wygląda w długiej jedwabnej koszuli nocnej, która ponętnie przylegała do ciała. Przerwał milczenie. – Gdzie chciałabyś zjeść jutro kolację? Dała wymijającą odpowiedź: – Obojętnie. – Jay mówi, że Lori chce pójść do Savoy Grill. To trochę stereotypowe, ale ponieważ są gośćmi, powinniśmy chyba zrobić im tę grzeczność. – Chyba tak. – Zgasiła lampę po swojej stronie łóżka i ułożyła się plecami do niego. – Co nowego u dzieci? – Nic szczególnego. Zapalił papierosa. – Nie jestem zmęczony – mruknął. – Może poczytasz? Na stoliku leży książka, którą zacząłeś trzy miesiące temu. – Nie mam ochoty na czytanie. – To zgaś światło i śpij. – Ładna koszula, nowa? – Nie. Noszę ją od dwóch lat. – Westchnęła cierpliwie, pragnąc, żeby David po prostu się zamknął. Przechylił się i chwycił dłonią jej lewą pierś. Natychmiast się cofnęła. O Boże, nie, pomyślała, nie dziś – proszę, Boże, nie dziś. Po tych wszystkich nocach, kiedy tu leżałam i pragnęłam go. Gorzej nie mógł wybrać niż dzisiejsza noc. Przesunął się za nią w poprzek łóżka. – O co chodzi? – O nic. – Zmusiła się, żeby odwrócić się do niego twarzą. Na szczęście wziął ją szybko. Już dawno temu zrezygnował ze wstępów. Stosunek seksualny z Davidem nie dawał jej absolutnie żadnej przyjemności. Czuła się apatyczna i wykorzystana. Zastanowiła się mgliście, czy wszyscy mężczyźni stają się tacy po ślubie. Na początku bardzo pragną cię zadowolić, podnieceni do czerwoności, jeśli pieścili cię przez pół godziny. Ale w małżeństwie – szybki stosunek i to wszystko. – Było cudownie – powiedział. – A tobie? Udawała przyjemność. – Cudownie – powtórzyła jego słowa, nie potrafiąc wymyślić nic innego. Zgasił światło. – Dobranoc. Zacisnęła oczy, żeby powstrzymać łzy.

– Dobranoc. David leżał i myślał, jaka to dziwka z tej Claudii. Linda leżała i myślała, jaki męski i czuły był Paul. W końcu oboje zasnęli.

10 – Chcę zostać tu na noc – powiedziała Claudia, przeciągając się ospale. Conrad rozmawiał przez telefon z obsługą hotelu. Siedział na skraju łóżka, ze zwałami opalonego ciała i łysą czaszką błyszczącą od potu. – Mówi Mr Lee, apartament dwieście sześć – przyślijcie mi sześć cienko posmarowanych masłem grzanek z kawiorem najlepszego gatunku. I wiaderko z lodem, szklankę mleka, i porcję lodów czekoladowych. – Zerknął na Claudię: – Chcesz coś, skarbie? Potrząsnęła przecząco głową. Znów odezwał się do telefonu: – Dodajcie tort czekoladowy i śmietankę, dzbanek śmietanki. W porządku, to wszystko. Pospieszcie się. – Zostanę na noc – oznajmiła Claudia. – Po co chcesz to zrobić? – Bo chcę jutro iść z tobą do studia, tak jak obiecałeś. Nie spuszczę cię z oka! Roześmiał się. – Kochanie, jesteś niesamowita! Byłem żonaty trzy razy i myślałem, że nieźle znam cizie, ale z tobą to co innego. Claudia też się roześmiała, odrzucając głowę do tyłu, tak że włosy opadły jej wokół twarzy. – Czy wolałbyś, żebym była nieszczera? – zapytała. – Nie jestem jakimś naiwnym towarkiem. Lubię cię. Ale nie rozumiem, dlaczego nie miałbyś mi pomóc. – Niczego ci nie obiecywałem. – Owszem, obiecałeś mi próbę. – No dobrze, obiecałem ci próbę. A co, jeśli paskudnie wypadniesz? – Nie wypadnę paskudnie. – Uśmiechnęła się. – Może nie umiem grać, ale na zdjęciach wychodzę jak marzenie! I jestem pewna, że w takim filmie, jaki robisz, możesz coś dla mnie znaleźć. Przy drzwiach sypialni rozległo się dyskretne pukanie. – Przyniosłem pańskie zamówienie – powiedział głos. Conrad stoczył się z łóżka i sięgnął po jedwabny szlafrok w barwny i kunsztowny deseń. Boże, ale jest stary i tłusty, pomyślała Claudia. – Podoba mi się twój szlafrok, kochanie – zamruczała jak kot. – Od Simpsona – odparł zadowolony. Złapał jakieś drobne ze stolika i zniknął w drugim pokoju. Claudia przekulała się po łóżku, owijając się w pościel. – Dostanę się do tego cholernego filmu, nawet jeśli mnie to wykończy – wymamrotała do siebie. – Nie na darmo rżnęłam się z nim! Wrócił do sypialni, chrupiąc grzankę. – Co za paskudny kawior; chcesz gdzieś wyjść? – Która godzina? – zapytała zdziwiona. Sprawdził na dużym złotym zegarku. – Wpół do drugiej; gdzie mają otwarte? Pomyślała szybko. Jeśli wyjdą, chciała mieć pewność, że potem wróci do hotelu razem z nim. Twardo postanowiła trzymać się go, dopóki nie załatwi jej próbnych zdjęć.

– Wszystkie kluby są otwarte mniej więcej do czwartej – odparła. – I możemy się zatrzymać w moim mieszkaniu, abym mogła wziąć na jutro jakieś ciuchy do założenia w studiu. Świetny pomysł. – Wyskoczyła z łóżka. Przyjrzał się badawczo jej sylwetce. – Wiesz, masz wspaniałe ciało. Co byś powiedziała na pojawienie się na ekranie nago? – Nie myślałam o tym, naprawdę. – Pomyśl. Jest rola, do której mogłabyś się nadawać. Mogę cię przetestować. – Kiedy? – Jej zielone oczy zabłysły. Poszli do nowej dyskoteki – u Charliego Browna. Klub był zatłoczony, ale posadzono ich przy już i tak pełnym stoliku dzięki temu, że Conrad wsunął pieniądze do ręki kierownikowi sali. Muzyka grała tak głośno, że nie można było usłyszeć własnego głosu. Na malutkim parkiecie gorączkowo tłoczyły się pary. Była tam garstka znanych ludzi, wiele dziewczyn o długich prostych włosach zakrywających połowę twarzy i kilku przedstawicieli najnowszych grup rockowych, którzy paradowali z włosami tak długimi jak u dziewczyn. Było bardzo ciemno. Przy ich stoliku siedział fotograf, którego Claudia znała. Pocałowała się z nim na powitanie i przedstawiła go Conradowi. Przyszedł z jedną z najmodniejszych modelek, wysoką, szczupłą dziewczyną, która nieziemsko wychodziła na zdjęciach. Claudia nie mogła usiedzieć na miejscu; muzyka porywała ją wielkimi falami. – Chcesz zatańczyć? – zapytała Conrada. Potaknął głową i przedarli się na parkiet, gdzie Claudia rzuciła się bez pamięci w wir dzikich, krętych obrotów, podczas gdy Conrad po prostu stał w miejscu, wykonując niemrawe podrygi. Było gorąco i pot zaczął mu spływać po twarzy. Myślisz, że taki z ciebie prawdziwy playboy, pomyślała Claudia. Nie wiesz, że jesteś na to za stary? – Kochanie, szałowo tańczysz! – powiedziała. – Skarbie! – Głos był łatwy do rozpoznania. Tuż obok nich na parkiecie stała Shirley razem z hrabiczem Jeremym. – Gdzie twój boski chłopak? Claudia się uśmiechnęła. – Myślałam, że idziecie do Windsoru! – krzyknęła. – Poszliśmy, ale tam było absolutnie zbyt strasznie. To znaczy prawie pusto. Potrafisz sobie wyobrazić coś okropniejszego? Hrabicz Jeremy kiwnął gwałtownie głową na znak, że się z tym zgadza. Tymczasem Conrad już się obficie pocił. – Usiądźmy – powiedział słabo. – Kochanie, za chwilę do was przyjdziemy. Gdzie siedzicie? Claudia uśmiechnęła się i kiwnęła ręką, udając, że nie usłyszała. Nie uśmiechała jej się myśl o ponownym ugrzęźnięciu w towarzystwie Shirley i Jeremy’ego. Kiedy wrócili do stolika, panował tam jeszcze większy tłok i ludzie zaczęli się mocno ścieśniać, żeby zrobić im miejsce. – Bardzo mi się podobał pański film – powiedziała modelka do Conrada. – Czy będzie pan robił nowy w naszym kraju? Fotograf poprosił Claudię do tańca. Przyjęła zaproszenie, niezbyt paląc się do pozostawienia chudej modelki flirtującej z Conradem, ale ubóstwiała tańczyć, a Giles, fotograf, był ognistym tancerzem. Kiedyś pozwoliła sobie na krótki z nim romans, ale potem zdecydowali, że większą frajdą

będzie pozostanie na stopie koleżeńskiej. Za bardzo przypominali siebie nawzajem, żeby być kochankami. Od czasu do czasu, jeśli jedno z nich nie miało konkretnego zajęcia, dzwonili do siebie i spędzali wspólnie wieczór, i jeśli mieli na to ochotę, kończyli w łóżku. Ale był to w zasadzie związek brat – siostra, z niewielką domieszką seksu. Giles był bardzo przystojny ze swoją urodą śniadego Hiszpana. Kobiety szalały za nim, a jego usługi fotografa mody i towarzystwa cieszyły się wielkim popytem. – Co to za tatuńcio? – zapytał cynicznie. – Cindy mówi, że to wielki potentat hollywoodzki, a mnie się zdaje, że ona ma pociąg do wielkich potentatów hollywoodzkich. – Możesz jej powiedzieć, żeby trzymała swoje sztuczne paznokcie z dala od tego, on już jest zajęty. Odtańczyli wspólnie taniec rytualny – on stał bardzo spokojnie i wykonywał rytmiczne seksowne podrygi, a ona odstawiała przed nim prawie że taniec brzucha. – Masz ochotę na sztacha marychy? – zapytał. Zerknęła na ich stolik. Jeszcze więcej ludzi dosiadło się do niego i wydawało się, że Conradowi sprawiają wielką przyjemność zamawianie drinków i głośna rozmowa, podczas której dużo machał rękami. – Tak, świetny pomysł – odparła. Czmychnęli z parkietu i wymknęli się na balkon, który rozciągał się wzdłuż połowy klubu. Było tam wietrznie i zadziwiająco spokojnie, gdyż okna i drzwi klubu były dźwiękoszczelne. Giles zapalił skręta i podawali go sobie na przemian, zaciągając się głęboko. – Muszę wpaść w odpowiedni nastrój, żeby dymać tego chudzielca – powiedział. – Robimy duży zestaw zdjęć do „Vogue’a” i chcę, żeby panowała między nami odpowiednia atmosfera. Chryste, mówię ci, to tak jakby walić szkielet! Oboje zachichotali. – Masz kupę szczęścia. – Claudia się roześmiała. – Co powiesz na mojego partnera? Pociągający, co? – Zaproponowałbym czworokąt – powiedział Giles – ale wiem, że to by się tylko skończyło na tym, że robilibyśmy to sami ze sobą, więc co za sens? Oboje pokładali się ze śmiechu, a potem Claudia powiedziała: – Lepiej wracajmy do środka. – Co jest grane? – zapytał Giles. – Masz zamiar zostać wielką gwiazdką filmową? – Gwiazdą, skarbie, gwiazdą. Weszli z powrotem w hałas i duchotę i powrócili do stolika. Cindy słuchała uważnie długiej i nudnej opowieści Conrada o tym, jak po raz pierwszy przyjechał do Ameryki w wieku czternastu lat. Do stolika wcisnęli się również Shirley i hrabicz Jeremy. – Kochanie, co za fascynujący człowiek! – oświadczyła Shirley z zapartym tchem. – Taka historia! – Uśmiechnęła się z afektacją do Gilesa. – Cześć, dziecinko. – Cześć, Shirley, jak interesy? – Interesy? Roześmiał się. – Daj spokój, skarbie. – Słuchaj, staruszku – wyjąkał Jeremy – podobały mi się te zdjęcia, które zrobiłeś Shirley. Bombowy komplet. – Jestem bombowym fotografem – przedrzeźniał go Giles.

Claudia zdecydowała, że najwyższy czas, aby wkroczyła między Conrada i pełne uwielbienia spojrzenie Cindy. Owinęła ramię wokół jego szyi i szepnęła mu coś do ucha. Wyglądał na zdziwionego. – Tutaj? – zapytał. – Teraz? Zachichotała. – Nikt nie zobaczy. Chcesz, żebym to zrobiła? Roześmiał się ochryple. – Ognista z ciebie cizia. Zachowaj to na później, co? Conrad zamówił szampana dla całego stolika i wszyscy przystąpili do porządnego i prawdziwego urżnięcia się. – Mam zamiar urządzić wielkie przyjęcie jutro wieczorem – oznajmił. Claudia była zachwycona. – Dla mnie, kochanie? – Tak, dla ciebie, dla każdego. Wszyscy jesteście zaproszeni. – O rany, ale bomba – powiedziała zafrapowana Shirley. – Gdzie i o której godzinie, kochanie? – Powiedzmy w moim hotelu Plaza Carlton, zarezerwuję tam prywatny pokój, około dziesiątej. – Szałowo – powiedziała Claudia. – Czy wszyscy słyszeli? Jutro o dziesiątej. – Pocałowała Conrada w ucho. – Idę tylko do toalety, zaraz wracam. – Przedarła się przez zatłoczone stoliki do recepcji. – Chcę szybko zadzwonić – rzuciła do dziewczyny siedzącej za biurkiem. – Proszę bardzo – powiedziała dziewczyna, przesuwając aparat. Było już po trzeciej nad ranem. Wykręciła powoli numer, dziwny uśmieszek igrał na jej ustach. Po drugiej stronie odezwał się zaspany męski głos. – Cześć, Davidzie, kochanie – szepnęła. – Wspaniale się bawię, a ty? – Natychmiast odłożyła słuchawkę. – Tylko powiadamiam mojego męża, że jest klawo – powiedziała do zdziwionej dziewczyny i wróciła na salę. Przebudzenie następnego ranka nie było zbytnią frajdą. Zobaczenie Conrada śpiącego obok niej jak niezadowolony kloc wywołało rewolucję w jej żołądku. Miała ociężałą głowę, a skóra przypominała zużyty pergamin. Dotarła do łazienki i wzięła lodowato zimny prysznic. To była udręka absolutnie mrożąca, ale późniejsze efekty czyniły ją opłacalną. Rano nie wrócili do hotelu Conrada, lecz wylądowali w jej mieszkaniu. Po prysznicu ubrała się starannie i nałożyła makijaż, zwarta i gotowa, aby towarzyszyć Conradowi do studia. Potem zaparzyła kawę i w końcu potrząsnęła nim. To było nieprzyjemne przebudzenie. Pokasływanie i charczenie wydobywało się z jego gardła, do tego przekrwione oczy, paskudny zapach z ust i odór ciała. – Chryste, która godzina? – wymamrotał; był to typowy okrzyk ludzi budzących się w cudzym mieszkaniu. – Dziesiąta. – Podała mu filiżankę kawy. – Gdzie telefon? – zapytał gorączkowo. Pomacała ręką pod łóżkiem i zlokalizowała aparat, który zeszłej nocy wyłączyła z kontaktu. Zadzwonił do swojej sekretarki i wydał jej polecenia. – Muszę wrócić do hotelu i się przebrać – powiedział, z trudem wkładając ubranie. – Jadę z tobą. – Po co?

– Na próbne zdjęcia, które mi obiecałeś. Zagapił się na nią. – Nie zapomnę o twoich przeklętych zdjęciach, ale nie można tego załatwić ot tak sobie, dzisiaj. Trzeba to przygotować. – Będę przy tobie, jak będziesz to przygotowywał. Pokręcił głową. – Nie rezygnujesz, prawda? – Podniósł słuchawkę i znów zadzwonił do swojej sekretarki. – Słuchaj, chcę, żeby załatwiono próbne zdjęcia dla panny Claudii… – Spojrzał na nią tępym wzrokiem. – Parker – podpowiedziała szybko. – Parker. Załatw to jak najszybciej. W sprawie szczegółów zadzwoni do ciebie później jej agent. – Odłożył słuchawkę. – W porządku, skarbie? Pocałowała go. – Jeszcze jak! Słuchaj, chyba nie zapomniałeś o swoim dzisiejszym przyjęciu. – Przyjęciu? – Tak. Nie pamiętasz? Zaprosiłeś masę ludzi na przyjęcie dziś wieczorem w twoim hotelu. – A tak, zgadza się. Zajmę się tym. Zobaczymy się później. – Przyjdę kilka godzin wcześniej, na wypadek gdybyś czegoś potrzebował. – Jeśli będę się czuł tak jak teraz, nie będę potrzebował niczego… ale nigdy nic nie wiadomo. – Roześmiał się sprośnie i wyszedł.

11 Linda zatelefonowała do Paula do pracy, jak tylko dzieci poszły do szkoły, a David do biura. Paul usilnie pragnął się z nią zobaczyć. – Nie dam rady – powiedziała. Mówił bardzo przekonująco i w końcu zgodziła się z nim spotkać podczas przerwy na lunch. Był rześki, słoneczny dzień. Umówili się w Green Park. Nigdy przedtem nie widziała go w garniturze i niezbyt dobrze w nim wyglądał. Linda doszła do wniosku, że pewnie dlatego, iż ubranie kupione było w sklepie. David miał garnitury zawsze szyte na miarę. Spacerowali, trzymając się za ręce, ale Linda nie czuła się swobodnie. Miała wrażenie, że jest ubrana zbyt strojnie w eleganckim kostiumie z odpowiednio dobranymi butami i torebką z krokodylej skóry. Wiedziała, że wygląda niewłaściwie, spacerując ze splecionymi rękami z Paulem Bedfordem w Green Park. Nie chodziło o to, że czuła się stara lub przynajmniej starsza od niego, ale miała wrażenie, jak gdyby chodziła po slumsach. – O czym myślisz? – zapytał. – Co cię gryzie? – Sama nie wiem, Paul. To wszystko jest takie niewłaściwe. Po prostu nie jestem z rodzaju tych kobiet, które mogą się angażować w romanse. Mam dzieci i dom i czuję, że muszę ciągle próbować ułożyć sobie życie z moim mężem. Nie mogę po prostu zrezygnować ze wszystkiego i zaangażować się w związek z tobą. To nie jest właściwe. Zirytował się. – O co chodzi, Lindo? Boisz się, że utracisz bezpieczne życie, jeśli David się dowie? – Nie. Boję się, że stracę szacunek dla siebie. Przez jakiś czas spacerowali w milczeniu, po czym Paul zapytał: – Co chcesz przez to powiedzieć? – Nie mogę prowadzić podwójnego życia. Chcę to przerwać już teraz, zanim zrobi się z tego coś poważniejszego. – Nie chcę, żebyś mnie zostawiała – mówił Paul posępnym głosem. – Cały czas czekałem na kogoś takiego jak ty. Jesteś serdeczną osobą. Ja potrzebuję serdecznej osoby. Nie będę żądał od ciebie niczego, chcę tylko się z tobą widzieć, kiedy jesteś wolna. – To za mało dla każdego z nas – powiedziała łagodnie. – Uważam, że nie powinniśmy się już więcej widywać. – Cofnęła rękę. Nastrój Paula się zmienił. – Jesteś jak inne. Powinienem wiedzieć, że w głębi duszy jesteś bezwzględną dziwką, która boi się stracić wszystkie swoje wygody domowe. Wszystkie macie serca jak cholerne kalkulatory. – Przykro mi, Paul. Nie chcę się kłócić, ale to koniec. – Czy tego naprawdę chcesz? – spytał spiętym głosem. – Tak. Uśmiechnął się do niej szyderczo. – Cóż, cholernie łatwo dałaś się zaciągnąć do łóżka i byłaś niezła jak na starą sztukę. Odwróciła się i zaczęła się szybko oddalać. – Kto cię będzie teraz posuwał, ty napalona dziwko! – krzyknął za nią w gniewie. Poczuła, jak rumieniec oblewa jej twarz, i zaczęła biec, nie zatrzymując się, dopóki nie dotarła do samochodu.

Pojechała szybko do domu; przez całą drogę obfite łzy spływały jej po twarzy. Grossmanowie siedzieli w barze swojego hotelu. Lori wyglądała ozięble w bladoliliowej szyfonowej sukience, ze starannie ufryzowanymi, srebrnymi lokami zaczesanymi do tyłu i głębokim dekoltem ukazującym w pełnej krasie gładkie jak atłas białe piersi. Cooperowie przyjechali o czasie. Linda miała na sobie czarną sukienkę z jedwabiu i bladobeżowy szal z norek. David był ubrany klasycznie: w ciemnoniebieski garnitur, białą koszulę, niebieski krawat, a do mankietów przypiął duże szafirowe spinki. Wypili po drinku i pojechali do Savoy Grill. Jay ożywiał wieczór zabawnymi opowieściami o Hollywood. David gawędził po przyjacielsku o interesach i polityce. Obie panie przeważnie milczały. Lori była najwyraźniej rozczarowana, że nie przyszła księżniczka Małgorzata. Narzekała na brak lodu w drinkach i często sprawdzała makijaż. Jay w końcu powiedział: – Na litość boską, przestań patrzeć w lusterko. Wszyscy wiemy, że jesteś piękna; dlatego cię poślubiłem, nieprawdaż? Po tej uwadze Lori się nadęła. Podczas picia kawy Jay zaproponował: – Hej, może wpadniemy na party, które Conrad urządza dziś wieczorem. Obiecaliśmy, że się tam zjawimy. – Jestem zmęczona – powiedziała przepraszająco Linda. – Dzisiaj był pierwszy dzień dzieci w szkole i po tych wszystkich przygotowaniach jestem naprawdę wykończona. – Daj spokój, Lindo – wtrącił jowialnie David. – Pójdziemy na godzinę. – Był raczej zadowolony z siebie, że przez cały dzień nie zadzwonił do Claudii. Mała puszczalska, niech ma nauczkę. I pomyśleć tylko, że zatelefonowała do niego w środku nocy, żeby wzbudzić w nim zazdrość. On jej pokaże! Będzie musiała przyjść na kolanach prosić go o przebaczenie. – Tak, Lindo, musisz koniecznie z nami pójść – upierał się Jay. – Będzie zabawnie, obiecuję ci. – Ale tylko na godzinę – zgodziła się niechętnie. Poszła z Lori do damskiej toalety, gdzie pomiędzy nakładaniem pudru i różu żona Jaya powiedziała przeciągle: – Ten sukinsyn myśli, że jestem cholerną idiotką. Dowie się, kto jest idiotą, kiedy dostanę połowę wszystkiego, co ma. – Słucham? – zapytała uprzejmie Linda. – Takie jest prawo kalifornijskie. Wiem, że takie jest prawo kalifornijskie. – Po tym stwierdzeniu Lori zamilkła, nakładając starannie kolejną warstwę błyszczyka do ust. Kiedy przyjechali do hotelu, przyjęcie rozkręciło się na dobre. Jakieś sześćdziesiąt, siedemdziesiąt osób było już na miejscu i przez cały czas dochodzili następni goście. Olbrzymie bufety z jedzeniem zajmowały jedną stronę pokoju, trzy bary rozmieszczono na strategicznych pozycjach, a ludzie tańczyli przy muzyce sześcioosobowego zespołu. Przepchnęli się do najbliższego baru i zamówili drinki. Wydawało się, że Jay zna sporo ludzi. Przedstawiał wszystkich i wkrótce David gawędził swobodnie z różnymi osobami. – Chodź ze mną znaleźć Conrada – powiedział Jay do Lindy. – Muszę dać mu znać, że się zjawiłem.

Znaleźli Conrada siedzącego przy stole: jadł lody czekoladowe i popijał czystą whisky. Claudia siedziała u jego boku: miała na sobie jaskrawoczerwoną pofałdowaną sukienkę i masę sztucznych diamentów. Conrad przywitał ich dobrotliwie i zaprosił do stolika, przesuwając w tym celu dwoje innych ludzi. – Przypominasz sobie panią Cooper, Lindę – powiedział Jay. – Jasne, jasne, co myślisz o przyjęciu? Wiem, jak takie rzeczy robić, co? – Niewątpliwie – przyznał Jay z podziwem. – Witam, pani Cooper – powiedziała Claudia bełkotliwym głosem. Od kilku godzin piła równo. – Czy jest też pan Cooper? – Tak – odparła Linda. – Czy ma pani do niego jakąś sprawę? – Tak, prawdę mówiąc, mam. – Przewróciła kieliszek na stole; ciemny alkohol rozlał się rozległą plamą na obrusie. – Chcę mu powiedzieć, co może zrobić ze swoją cholerną kampanią Beauty Maid. Może wsadzić ją sobie w dupę; to właśnie może z nią zrobić. – Głośno czknęła. Linda patrzyła na nią chłodnym wzrokiem. – Dopilnuję, żeby usłyszał tę wiadomość, kochanie – powiedziała i odwróciła się, żeby porozmawiać z Jayem. Claudia wstała. – Chyba sama mu przekażę tę cholerną wiadomość – wymamrotała i oddryfowała niepewnym krokiem. – Co z nią jest? – zapytała Linda. Jay wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. Co jest z twoją przyjaciółką, Con? Conrad się roześmiał. – Ta cizia jest stuknięta. Obiecałem jej rolę w filmie. Woda sodowa uderzyła jej do głowy. – Jaką rolę? – Myślałem o półnagiej cizi stojącej obok napisów w filmie, coś w rodzaju numerów z rozdartą szatą niewolnicy. Ta mała ma wspaniałe ciało i jeśli dobrze wyjdzie na zdjęciach, wykorzystamy ją. Co o tym sądzisz? – Świetnie – odparł Jay z uśmiechem. – Wygląda to na numer z klasą! Linda wstała od stołu. – Przepraszam na chwilę – powiedziała. Przeszła się po pokoju w poszukiwaniu Davida, ale nie mogła znaleźć ani jego, ani dziewczyny. Westchnęła. Prawdopodobnie to nic takiego; głupia dziewczyna była pijana. Dostrzegła Lori w otoczeniu grupy mężczyzn pełnych podziwu i podeszła do niej. – Cóż, tam, skąd pochodzę, kobiety są traktowane jak damy – mówiła Lori. – Rozumiecie… – Widziałaś Davida? – przerwała Linda. – Tak. – Ledwie obrzuciła Lindę spojrzeniem. – Wyszedł na taras. To głupota, pomyślała Linda, nie powinnam go tak tropić, to dziecinada. Przedostała się na taras i nie zastała tam nikogo. W chwili gdy odchodziła, usłyszała cichy gardłowy chichot. Jeszcze raz rozejrzała się po tarasie i dostrzegła w narożniku parę zamkniętą w mocnym uścisku. Wycofała się w cień i zbliżyła ostrożnie. Dziewczyna przyciągała głowę mężczyzny do swojej piersi. Pieściła go intymnie.

– Nie ma nikogo bardziej szalonego niż ty, Claudio – powiedział półgłosem. – Jesteś absolutnie najlepsza. – Teraz zsunął z niej sukienkę, tak że zawisła wokół talii. – Tak bardzo za tobą tęskniłem. Jedna noc bez ciebie to było piekło. Wstrząśnięta i przepełniona obrzydzeniem Linda wycofała się. Tym mężczyzną był David. Jej mąż. Jej niewierny kłamliwy mąż. Udało jej się wrócić do środka. W oszołomieniu skierowała się do drzwi. Jay chwycił ją za ramię. – O co chodzi? Strasznie wyglądasz. Co się stało? Spojrzała na niego niewidzącymi oczami. – Muszę stąd wyjść – wymamrotała, odpychając jego rękę i ruszając do drzwi. Znów schwycił mocno jej ramię i zaprowadził do najbliższego baru. – Duży koniak dla tej pani, i to szybko – powiedział. – A teraz powiedz mi, co się stało. – Wziął jej dłoń w swoją i mocno uścisnął. – Powiedz mi – powtórzył łagodniej. Spojrzała na niego oczami, w których widać było tylko szok. – Podejrzewałam, że robi skoki w bok, może raz na jakiś czas na delegacjach, ale to… w mojej obecności. To straszne. – Kelner przyniósł koniak, który piła dużymi łykami. – Ja… szukałam Davida. Chciałam go ostrzec przed tą pijaną flądrą. Lori powiedziała, że jest na tarasie. Wyszłam i on tam z nią był. Pieścili się; ona miała do połowy zdjętą sukienkę. Mówili sobie takie rzeczy… – O Boże! – powiedział Jay. – To głupi sukinsyn. Słuchaj, dziewczyna była pijana. Może usiłował się jej pozbyć. W oczach Lindy pojawiła się pogarda. – Takimi słowami jak: „Jedna noc bez ciebie to było piekło”. – Co chcesz zrobić? – zapytał Jay. – Czy mam cię odwieźć do domu? Pokręciła głową. – Cóż mogę zrobić? Dla mnie to koniec. Skończyłam z nim. Chcę rozwodu. – Głos jej się trząsł. – Nie chcę już więcej z nim rozmawiać. – Posłuchaj, nie podejmuj decyzji, kiedy jesteś wytrącona z równowagi. Pozwól, że cię odwiozę do domu. Zaraz potem tu wrócę i porozmawiam z Davidem, powiem mu, żeby nie wracał dziś do domu. Roześmiała się gorzko. – Powiedz mu, żeby już nigdy nie wracał do domu. Powiedz mu, żeby poszedł do swojej „absolutnie najlepszej” małej flądry. Powiedz mu, że może robić, co chce, bo mnie już to nic nie obchodzi. Skończyłam. – Wzięła jeszcze jeden duży łyk koniaku. – Za chwilę się rozpłaczę; proszę, zabierz mnie stąd. Złapali taksówkę przed hotelem. Linda martwiła się, że albo Lori, albo David zauważą, że ich nie ma, i że być może David popędzi za nią do domu, ale Jay ją uspokoił: – Wrócę na przyjęcie w ciągu godziny i jeśli zauważy twoją nieobecność, będzie cię szukał wśród gości. Jeśli chodzi o Lori, ona nawet nie zauważy, że mnie nie ma. Linda westchnęła: – Czuję się taka zażenowana, że odciągam cię i w ogóle. Ta cała sytuacja jest obrzydliwa. – Nie czuj się zażenowana. – Chwycił ją pokrzepiająco za rękę. – Jeśli to cię trochę pocieszy, ja sam byłem kiedyś wplątany w taką samą sytuację. W Hollywood na naprawdę wystrzałowym przyjęciu zniknęła moja pierwsza żona, Jenny. Szukałem jej wszędzie i w końcu znalazłem w łóżku z gospodarzem. Więc widzisz, że ja to naprawdę rozumiem. – I co zrobiłeś?

– Byłem osłem. Dałem jej jeszcze jedną szansę, pewnego dnia wróciłem wcześniej do domu i zastałem ją, jak się waliła z posłańcem. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, po czym Jay powiedział: – Chyba niektórym ludziom wystarcza jedna kobieta lub jeden mężczyzna, ale nie tym, których ja znam. Sądzę, że człowiek dostaje w życiu to, na co zasługuje. Miałem trzy żony, każda z nich była piękną dziewczyną posiadającą mniej więcej tyle rozumu co królik. To chyba u mnie choroba: poślubiam głupie, tępe, piękne cizie. Linda się zawahała. – Ja… zdradziłam Davida w tym tygodniu. Pierwszy raz w ciągu jedenastu lat małżeństwa. Tak mi teraz wstyd z tego powodu. To był chłopiec dwudziestodwuletni, nie wiem dlaczego… – Zawiesiła głos. – David nie tknął mnie od miesięcy, byliśmy tak daleko od siebie, nigdy go nie było w domu. To się po prostu zdarzyło. Przypuszczam, że jestem równie winna. – Nigdy nie czuj się winna. Jaki z tego pożytek? Prześpij się z problemem i sprawdź, jak się poczujesz rano. Masz małe dzieci, więc nie podejmuj pochopnych decyzji. – Dobranoc, Jay; dziękuję za wszystko. – Lindo, jutro do ciebie zadzwonię. Śpij spokojnie; wszystko się ułoży. Claudia znalazła Davida w grupie Lori. Zaszła go po cichu od tyłu i przylgnęła ciałem do jego pleców. Rękami zakryła mu oczy i wysepleniła głosem w stylu Marilyn Monroe: – Zgadnij kto, skarbie. Nie można było się pomylić co do tego ciała. Był zdziwiony i ostro podniecony. Wywierała na nim nieprawdopodobne wrażenie; wystarczyło, że wiedział, iż ona tam jest, i już jej pragnął. Obrócił się powoli, rozglądając się wokoło, czy nie ma gdzieś Lindy w zasięgu wzroku. Nie było jej. – Cześć, Claudio. – Cześć, Claudio. – Przedrzeźniała jego głos. – Czy nie zostanę lepiej przywitana? À propos, swoją kampanię Beauty Maid możesz sobie wsadzić w dupę. Wszyscy obecni w grupie, z którą stał, włącznie z Lori, słuchali z zainteresowaniem. Mocno schwycił Claudię za ramię, robiąc siniec na jej ciele. – Chodźmy poszukać Lindy – powiedział, odchodząc i ciągnąc ją za sobą. – Chodźmy poszukać Lindy! – powtórzyła z niedowierzaniem. – Chyba żartujesz! Wyprowadził ją na taras i znalazł odosobniony ciemny kąt. Gdy tylko ją puścił, owinęła ramiona wokół jego szyi i pocałowała go. – Tęskniłeś za mną? – szepnęła. – Miałam zamiar być taka wściekła na ciebie, ale nie mogę. – Zachichotała. – Wiesz, jestem zalana. – Jesteś dziwką, że zostawiłaś mnie siedzącego w tamtej restauracji i zadzwoniłaś w środku nocy. Ty miałaś zamiar być na mnie wściekła. A ja? Skubnęła jego ucho, ocierając się o niego ciałem. Jej sukienkę podtrzymywały dwa cienkie ramiączka. Zsunął je, ściągając sukienkę do połowy. Nie miała nic pod spodem. Wygłodniałymi ustami dotknął jej piersi. Zniknął rozsądek. Był z Claudią i musiał ją posiąść. Nie miało znaczenia, że znajdowali się w miejscu publicznym. Że gdzieś w pobliżu była jego żona. Że ktoś mógł nadejść. Było ciemno. Powalił ją na zimny beton i podniósł dolną część sukienki. Nie miała na sobie majtek.

Wziął ją szybko. Po minucie było już po wszystkim. – Chryste! – wymamrotał. – Chryste! Leżała tam, chichocząc, sukienkę miała zebraną w fałdy wokół pasa. Podciągnął ją na nogi i rozejrzał się, doznając uczucia ulgi, że nikt ich nie zauważył. Claudia zachowywała się obojętnie. – Musimy wrócić oddzielnie – powiedział. – Pieprzę cię! – odparła. – Właśnie to zrobiłaś. – Poprawił krawat i otarł twarz chusteczką, żeby usunąć wszelkie ślady pomadki. – Jutro do ciebie zadzwonię. Wyrwę się wcześniej z biura i przyjdę. Mam dla ciebie niespodziankę. – Zawsze masz dla mnie niespodziankę. Jesteś mężczyzną, któremu wiecznie stoi! – Roześmiała się. – Co za tytuł do serialu telewizyjnego, już to widzę: Człowiek, któremu wiecznie stoi, w roli głównej Dick Hampton! Pocałował ją. – Idź pierwsza; idź prosto do łazienki, wyglądasz nieporządnie. – Dziękuję uprzejmemu panu. Jesteś pewien, że już ze mną skończyłeś? – Bądź grzeczną dziewczynką. Spróbuję zadzwonić do ciebie później. Wyciągnęła język, poruszając nim sprośnie, po czym przeszła niespiesznie przez drzwi balkonowe, zupełnie swobodna. Odetchnął głęboko – co za dziewczyna! Gdy minęło bezpieczne pięć minut, poszedł jej śladem. Przyjęcie nadal trwało na całego. Wziął drinka od przechodzącego kelnera i zaczął szukać Lindy. Natykanie się na Claudię na przyjęciach stawało się niebezpiecznym nawykiem. Zauważył Lori tańczącą z jakimś nędznym aktorzyną. Poruszała biodrami w miarowym tańcu brzucha. Uśmiechnęła się do niego. Niewątpliwie wiedziała, jak się poruszać. Zbliżył się do niej powoli. – Widziałaś Lindę? – zapytał. Przybrała kamienny wyraz twarzy. – Kiedy ją ostatnio widziałam, szła na taras, żeby cię poszukać. – Na taras? – zapytał oszołomiony. – Na taras, kochanie. – Oddryfowała od niego, kołysząc się. Z przejęciem zaczął szukać Lindy. Przedarł się na drugi kraniec pokoju, poprzez grupki ludzi, którzy się śmiali i rozmawiali na luzie. Jakaś dziewczyna chwyciła go za ramię; była chuda i ładna. Przypomniał ją sobie jako przyjaciółkę Claudii z restauracji. – Cześć, złotko – zagruchała. – Że też cię tutaj spotykam! – Cześć. – Rozejrzał się za jej ciapowatym chłopakiem. – Och, Jeremy poszedł mi przynieść następnego drinka. – Nie puszczała jego ramienia. – Przyjęcie super… ale nie spodziewałam się ciebie tu spotkać. – Dlaczego nie? – zapytał niecierpliwie. Była zbyt chuda, żeby go pociągać. – Wiem, że wszyscy jesteśmy bardzo nowocześni i w ogóle, ale ty zrobiłeś na mnie wrażenie zazdrośnika. – O czym ty mówisz? – Strząsnął jej rękę. – W końcu to przyjęcie wydał Conrad dla Claudii i nigdy bym nie pomyślała, że przyjdziesz. To znaczy nie powinno się mieszać interesów z przyjemnością, nieprawdaż? Ty jesteś oczywiście przyjemnością, a on jest oczywiście interesem. – Uśmiechnęła się zdawkowo. – Nadchodzi Jeremy z moim drinkiem, do zobaczenia – pożegnała się i odeszła.

Stał tam wściekły. Claudia nie wspomniała o Conradzie Lee ani o tym, że przyjęcie było dla niej. Dziwka! Dziwka! Dziwka! Bez przerwy robiła mu na złość. Zapomniał o poszukiwaniu Lindy i zaczął szukać Claudii. Chciał wyjaśnić kilka faktów. Jay wrócił na przyjęcie. Był zamyślony. Oznajmienie innemu mężczyźnie, że nie może wracać do domu do swojej żony, prowokowało sytuację, która z łatwością mogła się zakończyć otrzymaniem ciosu w nos. Dostrzegł Davida rozmawiającego z jakąś dziewczyną po drugiej stronie pokoju. David Cooper. Pociągający mężczyzna, duży i ciemnowłosy; wszystkie panie na niego leciały. Lori powiedziała, że jej zdaniem jest prawdopodobnie fantastyczny w łóżku, ale ze słów Lindy wynikało coś innego. Lori miała nawyk myślenia, że większość mężczyzn jest fantastyczna w łóżku; w ten sposób sugerowała Jayowi, że jej zdaniem on nie jest fantastyczny. Podszedł prędko do Davida – najlepiej szybko to załatwić – i przedstawił mu sytuację. David oklapł. Próbował temu zaprzeczyć, ale kiedy Jay mu powiedział słowo w słowo to, co usłyszał od Lindy, musiał się przyznać. – Jesteś idiotą – skrytykował go Jay. – Masz wspaniałą żonę. Jeśli chcesz się łajdaczyć, to czy musisz to robić pod jej nosem? – Co ona ma zamiar zrobić? – zapytał zatrwożony David. – Wspomniała o rozwodzie. – To absurd. Nie ma dowodów. No dobrze, pocałowałem dziewczynę na przyjęciu. Czego to dowodzi? Jadę do domu. Nie zamierzam być wyrzucony z własnego domu. Jay wzruszył ramionami. – Nie mogę cię powstrzymać, mogę ci jedynie służyć radą. Ona jest w szoku; twój powrót do domu dziś wieczorem pogorszy tylko sprawę. Jeśli zaczekasz do rana, jestem pewien, że oboje będziecie patrzeć na wszystko o wiele jaśniej. – Wielkie dzięki za radę. Ale znam Lindę. Teraz jest wytrącona z równowagi. Ale kiedy wszystko wyjaśnię, przejdzie jej. Jay spojrzał na niego piorunującym wzrokiem. – Obiecałem jej, że nie wrócisz dziś do domu. David odwzajemnił się piorunującym spojrzeniem. – A to pech, przyjacielu, bo jadę od razu do domu. Przez jakiś czas patrzyli na siebie groźnie, aż Jay powiedział: – Dobranoc, ośle. Nie zapomnij się pożegnać ze swoją przyjaciółką. Prawdopodobnie zastaniesz ją przy włażeniu Conradowi w dupę. Po tych słowach się rozeszli.

12 Kiedy David przyjechał do domu i włożył klucz do zamka, drzwi wejściowe nie chciały się otworzyć. Zapalił zapałkę, żeby się upewnić, czy wybrał prawidłowy klucz, lecz choć obracał się on gładko w zamku, drzwi pozostawały zamknięte. Domyślił się, co jest tego przyczyną. Linda zamknęła drzwi od wewnątrz na zasuwę. Obszedł dom, kierując się do tylnego wyjścia, ale tamte drzwi były również szczelnie zablokowane. Ogarnął go niepohamowany, tłumiony gniew. Wrócił przed dom i przycisnął mocno palcem dzwonek. Irytujący dźwięk brzęczyka był głośny i uporczywy. Nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Znów spróbował, tym razem trzymając palec na przycisku przez kilka minut. W oknie na górze zapaliło się światło. Był to pokój służącej. Czekał niecierpliwie, aż Ana zejdzie, żeby go wpuścić, ale nic się nie zdarzyło i po krótkiej chwili światło w jej pokoju ponownie zgasło. Był wściekły – Linda oczywiście nie spała i musiała powiedzieć służącej, żeby ignorowała dzwonek. Kopnął dziko w drzwi, ale tylko udało mu się zranić sobie stopę. To niewiarygodne, pomyślał. Jak jej się zdaje, kurwa jasna, że do kogo należy ten cholerny dom? – Lepiej posłuchaj, Lindo! – krzyknął. – Nie rób mi tego; otwórz drzwi albo wezwę policję. Dom majaczył przed nim, nieruchomy i ciemny. David walił pięściami w drzwi – i nic. Znów się oparł o dzwonek – i nic. A potem z piętra dobiegł słaby odgłos dziecięcego płaczu. Stał w miejscu, niezdecydowany, co zrobić. Czuł się winny, że obudził dzieci, ale w końcu to była wina Lindy, bo go nie chciała wpuścić. Ostatni raz przycisnął dzwonek mocno i natarczywie i ku jego zdziwieniu zasuwy zostały odsunięte i drzwi otworzyły się na kilkanaście centymetrów. Zaczął je pchać, żeby się dalej otworzyły, ale one tylko zatrzymały się z brzękiem i wstrząsem utrzymywane mocno przez zabezpieczający łańcuch. Linda wyjrzała do niego, z bladą i rozgniewaną twarzą. – Odejdź; aż mnie mdli na twój widok. – Jej głos brzmiał głucho. – Daj spokój, wpuść mnie, porozmawiamy. To nie było nic takiego, byłem pijany. – Nie chcę z tobą rozmawiać, nie chcę cię widzieć. Wracaj do swojej flądry i zostaw mnie w spokoju. Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Zaklął, walnął w nie i krzyknął: – Pożałujesz tego, Lindo. Odejdę, do ciężkiej cholery, i nigdy nie wrócę! Nie otworzyła ponownie drzwi. Rozwścieczony poszedł do samochodu i ze złością odpalił silnik. Gdy tylko David opuścił przyjęcie, Jay zatelefonował do Lindy i ostrzegł ją. Potem dopadł Lori, która tańczyła blisko z ambasadorem o śniadej twarzy. – Widziałaś, jak David zabiera tamtą cizię na taras. Co z twoim długim językiem? Dlaczego powiedziałaś o tym Lindzie? Wyglądała na niezainteresowaną. – Nie wiem, o czym mówisz, kochanie – wycedziła. – Czy coś się stało? – Tak, stało się. – Wzruszył ramionami z niesmakiem. – Czy ty naprawdę jesteś taka głupia, jaką udajesz? Wyglądała na nadąsaną. – Jesteś dla mnie taki paskudny, Jay. Nie wiem, dlaczego za ciebie wyszłam.

– Czy dwa futra z norek, sobole, luksusowy dom i kilka samochodów pobudziłyby twoją pamięć? Wstała, przesuwając rękami wzdłuż ciała, wygładzając zmarszczki na sukience. – Idę znów zatańczyć, przerwałeś mi; tańczyłam z bardzo słodkim, ważnym gościem. – Odeszła, piękna i wyniosła. Jay pokręcił głową z rozpaczą. Lori była albo idiotką, albo dziwką, albo sprytnym połączeniem obu. Hałas przy stoliku, gdzie siedział Conrad ze swoim towarzystwem, stawał się stopniowo coraz głośniejszy. Rozlegały się wrzaskliwe wybuchy pijackiego śmiechu, drinki się rozlewały, Claudia weszła na stół i zaczęła tańczyć, podczas gdy mężczyźni zaglądali jej pod sukienkę, kiedy się zorientowali, że nie ma na sobie majtek. Rozochocona wrzaskami pijanej zachęty zaczęła zsuwać sukienkę. Jay obserwował całą scenę. Był przerażająco trzeźwy. Wszyscy zdawali się zachowywać jak stado dzikich małp. Poczuł wstręt. Wokół stołu zbierał się duży tłum, oglądając wybałuszonymi oczami darmowy pokaz Claudii. Zagraniczny ambasador przybiegł wraz z Lori. Striptiz był szybki, gdyż Claudia miała do zdjęcia tylko sukienkę. Kopnięciem zrzuciła ją ze stołu, po czym zaczęła tańczyć w rytm muzyki. Wykonywała taniec brzucha. Jej ciało błyszczało dumnie i mężczyźni z tłumu przeciskali się coraz bliżej, podczas gdy kobiety, nagle zazdrosne o taką doskonałość, próbowały ich odciągnąć. Jakiś mężczyzna, wyglądający na bardzo zmęczonego, ubrany w spodnie w prążki oraz czarną marynarkę, przepchnął się do stołu. Reprezentował kierownictwo. Zaszokowany i zgorszony podszedł do Conrada, który pijanym machnięciem ręki kazał mu odejść. – Jeżeli ta… ta… kobieta nie ubierze się natychmiast, będziemy musieli wezwać policję. Claudia wyciągnęła do niego język, jedyną część ciała, która nie była wystawiona na widok publiczny. Oczywiście policja w końcu przyjechała. Owinęli ją w koc, zawieźli na posterunek i spisali za nieprzyzwoite obnażanie ciała. Następnego ranka cały incydent trafił na pierwsze strony gazet. Claudia była gwiazdą – to znaczy gwiazdą dnia. Sfotografowano ją i cytowano jej wypowiedzi, podczas gdy Conrad natychmiast zarobił na fali tej reklamy, ogłaszając, że dziewczyna wystąpi w jego nowym filmie. Skontaktował się z jej agentem i podpisał kontrakt na dwa dni zdjęciowe. Claudia była zachwycona. W triumfalnym nastroju powróciła z posterunku w porze lunchu. Wydała przyjęcie prasowe, pozowała do niezliczonej liczby kolejnych zdjęć, a potem zawieziono ją samochodem prowadzonym przez szofera do studia na próby z makijażem i fryzurami. Nie widziała się z Conradem, sprawę przejęli kompetentni profesjonaliści. Była zadowolona, Conrad spełnił już wyznaczone mu zadanie. Kiedy wróciła wieczorem ze studia do domu, David czekał przed jej drzwiami wejściowymi. Trzeźwa i oszołomiona swoim nagłym sukcesem już nie widziała go w tak korzystnym świetle. – Czego chcesz? – zapytała zimno, po czym dodała z wybuchem entuzjazmu: – Hej, widziałeś mnie dziś w gazetach? Wszedł za nią do mieszkania i od razu przygotował sobie drinka. Biegała po całym mieszkaniu, szczebiocząc w podnieceniu i zapominając, jak była przed chwilą wściekła. W końcu David należał do kogoś innego, a przychodził właśnie do niej. – Zabieram cię dziś na kolację, dokąd chcesz pójść? – zapytał. Roześmiała się.

– Aha. Rozumiem. Ni stąd, ni zowąd zostałam gwiazdą i teraz chcesz być ze mną widziany. A co z twoją żonusią? Nie boisz się, że jeden z jej szpiegów nas przyuważy? – Nie musisz się martwić o Lindę. Porzuciłem ją. W pokoju zapadła ciężka cisza, aż Claudia podeszła do niego powoli i mocno go pocałowała. Jej oczy błyszczały. – Porzuciłeś ją dla mnie? – Dla ciebie. – Przejechał rękami po jej plecach, zamykając w nich jej pośladki. – Kiedy zobaczyłem cię dziś rano w gazecie i przeczytałem, co się stało, wiedziałem, że nie możemy tego tak dłużej ciągnąć, chyba że razem. Więc powiedziałem Lindzie. Powiedziałem, że chcę rozwodu, i oto jestem. Pokręciła głową z niedowierzaniem. – Naprawdę ją porzuciłeś dla mnie? Czyż to nie szaleństwo? – Wezmę z nią rozwód i poślubię cię – powiedział zdecydowanie. Spacerowała po pokoju. – Nie chcę wychodzić za mąż, ale dziękuję, że o tym pomyślałeś. Hej, skarbie, możemy robić, co chcemy, iść, dokąd chcemy. Bombowo! Chodził za nią po pokoju. – Czy nie rozumiesz? Powiedziałem, że cię poślubię. Roześmiała się. – Ale ja nie chcę, żebyś to robił. – Ale ja chcę. – Porwał ją w ramiona. Miała na sobie obcisły pomarańczowy sweter, odpowiednio dobrane do niego spodnie i błyszczące białe buty. Wyślizgnęła się z jego objęć. – Posłuchaj, skarbie, postawmy sprawę jasno. Nie chcę, powtarzam, nie chcę ślubu, więc nie proponuj mi go bez przerwy, jakby to była taka cholernie wielka sprawa. Nie chcę za ciebie wychodzić. – Prawie krzyczała i wyczuwając jej nastrój, David porzucił ten temat. – Dokąd pójdziemy? – zapytał. – Możemy iść, dokąd tylko chcesz. Przeciągnęła się jak kotka w swoim pomarańczowym stroju. – Jestem zmęczona. Nie mam ochoty się ubierać i wychodzić. Spojrzał ze zdziwieniem. – Zawsze narzekasz, że nigdy nigdzie nie chodzimy, a teraz, kiedy możemy iść wszędzie, gdzie tylko zechcesz, nie chcesz iść. Klapnęła na krzesło, z nogami przerzuconymi niedbale przez poręcz. – Słyszałeś kiedyś bajkę o dzieciaku, który chciał słodyczy, jęczał i płakał, aż je dostał, a potem tak się nimi objadł, że go zemdliło? – Zachichotała. – Kapujesz, o co chodzi? – Cóż, u diabła, ci się stało? Nie rozumiesz, co dziś dla ciebie zrobiłem? Wzruszyła ramionami. – Dla mnie? Mnie się zdaje, że dla siebie. Gdzie masz zamiar mieszkać? – Pomyślałem sobie, że tymczasem zostanę tu z tobą, a potem będziemy mogli się razem przeprowadzić do nowego lokum. Przyglądała się badawczo swoim paznokciom, podziwiając ich perłowy blask. – Czy to będzie luksusowy apartament na dachu punktowca? – Czy co będzie luksusowym apartamentem na dachu punktowca? – Mieszkanie, które będziesz miał. – Nastąpiła chwila przerwy. – A więc?

– Nie wiem. Jakież, u diabła, to ma znaczenie? Znajdziemy taki apartament, jeśli tego właśnie chcesz. Wreszcie się uśmiechnęła, zadowolona, mrucząc jak kot. – Tak, tego właśnie chcę. Czy mogę zacząć szukać już jutro? Tu będzie za ciasno dla nas obojga. – Wyciągnęła do niego ramiona. – Przepraszam, że zachowywałam się jak dziwka, ale to był ciężki dzień. Wpadł w jej ramiona i pocałował ją, czując, jak w nim narasta znajoma natychmiastowa żądza. Pocałowała go mocno, przebiegając językiem po jego zębach i drapiąc go ostrymi paznokciami po karku. Zaczął dobierać się do jej ciała, ale odepchnęła go i podskoczyła. – Nie teraz, skarbie. Chodźmy na kolację, a potem, tylko pomyśl, możemy razem wrócić do domu. To będzie zupełnie inna sytuacja. Włączyła gramofon stereo i w pokoju rozbrzmiała muzyka Rolling Stonesów. Tańczyła, zrzucając sweter i uwalniając się od spodni w rytm muzyki. Pozostała w kusym białym biustonoszu i błyszczących białych butach. Obserwował ją zahipnotyzowany: – Czy ty nigdy nie nosisz majtek? – Po co psuć efekt? – Roześmiała się. – Czy to ci przeszkadza? Nigdy dotąd nikt mi się nie skarżył. Zniknęła w łazience i usłyszał odgłos płynącej wody. Poszedł za nią. Pochylała się nad wanną, wlewając pieniący płyn do kąpieli. Zrzuciła biustonosz, ale buty pozostały. Schwycił ją od tyłu. Mocowała się słabo, roześmiana. Usiłował ją przytrzymać i jednocześnie zdjąć ubranie, ale wyślizgnęła się i wpadła do wanny. Do tego czasu była obezwładniona przez śmiech, bardzo mokra i pokryta pianą. Ponad krawędzią wanny przerzuciła nogi, na których nadal miała buty. Rozebrał się pospiesznie i wszedł za nią do wanny. Woda rozprysnęła niczym wodospad. – Chyba spodoba mi się mieszkanie u ciebie – powiedział.

13 Słońce wpadało do sypialni i David nie mógł już dłużej spać. Claudia leżała obok niego, zajmując więcej niż połowę łóżka. Twierdziła, że nie może spać z zaciągniętymi zasłonami, co tłumaczyło fakt, że każdego ranka światło budziło go zbyt wcześnie. Zerknął na zegarek. Było wpół do siódmej, a poszli spać dopiero przed czwartą. Czuł się strasznie, był zmęczony i skacowany. Nie miało sensu wstawanie i zaciąganie zasłon, gdyż po przebudzeniu nie potrafił ponownie zasnąć. Przestronna sypialnia tonęła w nieładzie, Claudia miała nawyk zrzucania ubrania po całym mieszkaniu i pozostawiania go tam, gdzie upadło. Każdego ranka trzeba było ostrożnie omijać porozrzucane części garderoby. To zdumiewające, pomyślał, jak moje życie się zmieniło w ciągu sześciu krótkich miesięcy. Ale pół roku życia z Claudią wystarczało, żeby zmienić każdego. Nowa sukienka, którą jej kupił, leżała zmięta w kulkę w nogach łóżka. Sukienka była z czerwonego, plisowanego szyfonu. Claudia zobaczyła ją w oknie wystawowym na Bond Street i następnego dnia David zrobił jej niespodziankę. Niespodzianka kosztowała go majątek. Podniósł ją z podłogi. Claudia wylała na nią kieliszek wina i pozostała ogromna plama. Bałagan ciągnął się również w przylegającej do sypialni łazience wyłożonej zielonym marmurem. Claudia nie opróżniła wanny, którą teraz wypełniała zimna brudna woda. Wszędzie walały się buteleczki kosmetyków, szczotki do włosów i perfumy. Umywalka była zapchana mieszaniną mydła i włosów, skołtunioną pod cieknącym złotym kranem. Poza tym bałaganem mieszkanie było piękne. Luksusowy apartament na dachu, tak jak chciała, w nowym bloku w Kensington. Tygodniowy czynsz wynosił o wiele za dużo, właściwie kosztował fortunę. Ale Claudia uwielbiała to mieszkanie i nie miała ochoty się wyprowadzać. Spuścił wodę i pozbierał ręczniki kąpielowe. Naprawdę pragnął, żeby nauczyła się czystości, ale to się wydawało niemożliwe. U Lindy nigdy nie było takiej rzeczy, która by leżała nie na swoim miejscu. Przeszedł do kuchni korytarzem wyłożonym lustrami. Tutaj stały filiżanki na wpół dopitej kawy, piętrzyły się brudne naczynia, a z pełnych popielniczek unosił się smród. Na szczęście był piątek, co oznaczało, że przychodziła do nich nowa sprzątaczka. Jej poprzedniczka odeszła zdegustowana, kiedy odkryła, że nie są małżeństwem, pozostawiając utajnioną wiadomość: „Nie jestem przyzwyczajona do takiego plugastwa”. Na początku myślał, że nawiązała do bałaganu, jaki Claudia po sobie pozostawiała, ale portier wytłumaczył mu, o co jej naprawdę chodziło. Zaparzył filiżankę mocnej herbaty i udało mu się zrobić kilka grzanek. Claudia kupiła małego szczekającego piskliwym tonem terierka z Yorkshire, który wpadł do kuchni, bez wątpienia pragnąc wyjść na spacer. Zazwyczaj spał razem z nimi na łóżku i w nocy zakopywał się w pościeli. David go nienawidził. Nie znosił małych psów. Pozostawił psa obwąchującego kuchnię i poszedł do olbrzymiego salonu z nieustalonym układem ścian działowych. To była pièce de résistance mieszkania, piękny, przestronny pokój. Jedna ściana była w całości ze szkła i prowadziła na starannie zaprojektowany taras. Inną wykonano z marmuru, a resztę przestrzeni ściennej wyłożono lustrami. W pokoju panował chaos. Przed wyjściem poprzedniego wieczora zaprosili gości i niedopite drinki stały prawie wszędzie w salonie.

Przepełnione popielniczki, rozsypane orzechy, czasopisma, zdjęcia Claudii, poduszki rzucone na podłogę. Dzięki Bogu, że wszystko zostanie dziś posprzątane. David lubił porządek. Poszedł do drzwi wejściowych i zabrał poranne gazety, wyciągając „Timesa” i „Guardiana” spośród rozmaitych magazynów z dziedziny filmu i mody, które Claudia prenumerowała. Wypił herbatę – była mocna. Zjadł grzankę – była przypalona. Zaspanymi oczami przeczytał gazety. Wkrótce nadejdzie pora, żeby się ubrać i pójść do pracy. Linda obudziła się wcześnie. Świeciło słońce i był śliczny dzień. Czuła się dobrze. Nareszcie zaczęła się rozkoszować komfortem przyjemności spania w pojedynkę. Zajmowaniem całego łóżka, budzeniem się i spaniem, kiedy jej się tylko podobało, możliwością wejścia do łazienki w każdej chwili. Na początku decyzja o rozwodzie przychodziła ciężko. Nieustannie myślała o dzieciach bez ojca. Ale to, że David wyprowadził się do Claudii, dodało jej sił. Znalazła dobrego prawnika i oddała sprawy w jego ręce. To było naprawdę całkiem proste. Dzisiaj miała wystąpić przed sądem, stanąć spokojnie przed sędzią i przedstawić fakty. Jej prawnik, niski, krępy mężczyzna będzie po jej stronie. Przyjdzie prywatny detektyw, który poda istotne informacje. Jej adwokat sądowy był wysoki, przystojny i współczujący. Wszyscy ją zapewniali, że rozprawa pójdzie jak z płatka, bo sprawa była jasna. Ubrała się, starannie dobierając rzeczy. Ciemnobrązowy kostium, buty na niskim obcasie, nie za dużo makijażu. Przeglądając się w lustrze, pomyślała, że wygląda odpowiednio. Porzucona żona, smutna, poważna, samotna. Dzieci pozostały u jej matki. Zjadła w samotności śniadanie złożone z jajek i kawy, żałując jednak, że odesłała dzieci, że nie rozbrzmiewa w domu ich hałaśliwy śmiech. Po zakończeniu rozprawy miała jechać pociągiem, żeby do nich dołączyć na weekend, po czym wszyscy razem mieli wrócić do domu w poniedziałek. Dom należał teraz do niej. Ustalenia finansowe były polubowne. Otrzymała dom i dość znaczną sumę na utrzymanie siebie i dwójki dzieci. David odwiedzał dzieci w każdy weekend, albo w sobotę, albo w niedzielę. Lindzie zawsze się udawało uniknąć spotkania z nim. Właściwie nie widziała go od trzech miesięcy, a potem spotkali się w biurze adwokackim podczas finalizowania uzgodnień finansowych. Postawiła tylko jeden warunek w sprawie jego spotkań z dziećmi. Nie miały się nigdy znaleźć w towarzystwie Claudii. David nie próbował tego zmienić. Powoli dokończyła kawę. Wkrótce nadejdzie pora pójść do biura prawnika i udać się wraz z nim do sądu. Claudia obudziła się o jedenastej. Ktoś dzwonił do drzwi. Podeszła do nich po omacku, z trudem nakładając cienki różowy negliż pokryty plamami od makijażu. Przed nią stała niska, przysadzista kobieta. – Nazywam się Mrs Cobb – oznajmiła. – Przysyła mnie agencja. – Miała ciężkie, czerwone ręce i wyszorowaną starą twarz. – Niech pani wejdzie, Mrs Cobb – powiedziała Claudia, tłumiąc ziewnięcie. – Obawiam się, że straszny tu bałagan, ale jestem pewna, że pani się z nim upora. Zaprowadziła ją do kuchni i wskazała szafkę pod zlewem.

– Tu pani znajdzie wszystkie potrzebne rzeczy. Przepraszam, że panią zostawię, ale bardzo późno poszłam spać. Pani Cobb rozejrzała się ponuro i nic nie powiedziała. Claudia wzięła z lodówki otwartą puszkę brzoskwiń i wyłożyła je na półmisek. – Moje śniadanie – powiedziała z promiennym uśmiechem, po czym zatrzymując się w salonie, żeby zabrać magazyny i gazety, udała się do sypialni. Wygodnie podparta w łóżku przerzuciła leniwie gazety, z których „Daily Mail” była jej ulubioną, interesowała ją strona z informacjami o rozrywce. Przejrzała ją gorliwie, szukając jak zwykle wzmianki o Conradzie Lee. Była zachwycona. Dzisiaj napisano cały artykuł o plenerze jego filmu w Izraelu. Artykuł podawał, że cała ekipa wróci do Anglii pod koniec tygodnia, żeby pracować w studiu. Ołówkiem zakreśliła duże kółko wokół artykułu i zatelefonowała do swojego agenta z bladoróżowego aparatu przy łóżku. Nadal miała dwa dni zdjęciowe w filmie Conrada. Sprawy się raczej skomplikowały i ekipa filmowa pojechała w plener, nie uwzględniając jej scen. Spółka filmowa składała jednak jej agentowi nieustanne obietnice, że skoro tylko wrócą, będą jej potrzebować do scen, w których miała zagrać. Przekazała agentowi dobre wieści. Obiecał, że natychmiast się tym zajmie. Przeciągnęła się ociężale. Minione kilka miesięcy od wprowadzenia się do apartamentu były zabawne, choć David stawał się trochę nudny. Apartament na dachu był najpiękniejszym mieszkaniem, jakie widziała. Na wszystkich jej przyjaciołach wywarł silne wrażenie. Zrobiła w nim wiele sesji fotograficznych i zawsze ją cieszyło, kiedy zdjęcia pojawiały się w różnych czasopismach – z podpisem, że urocza młoda aktorka i modelka Claudia Parker relaksuje się w swoim luksusowym mieszkaniu na dachu wieżowca. Giles miał przyjść o drugiej, żeby zrobić serię jej nagich zdjęć do znaczącego amerykańskiego czasopisma dla mężczyzn. Miała nadzieję, że David będzie pracował do późna, gdyż nie lubił Gilesa, choć nawet nie wiedział, iż Claudia miała z nim kiedyś romans. Tak czy owak, gdyby wiedział, o jakie zdjęcia chodzi, byłby wściekły. Pod tym względem był bardzo staroświecki. Czasopismo płaciło Claudii i Gilesowi masę pieniędzy za zrobienie rozkładówki. A poza tym Claudii nie przeszkadzało pokazywanie nagiego ciała. W końcu nie było wątpliwości, że jest warte pokazywania. Z ziewnięciem rozparła się wygodnie na łóżku. Wkrótce nadejdzie pora, żeby zacząć się przygotowywać; do tego czasu mogła się odprężyć. David przyjechał do biura zmęczony i w złym humorze. Sekretarka przywitała go ze zmartwioną miną. – Panie Cooper, pański wuj chce się z panem natychmiast zobaczyć. Jego sekretarka powiedziała, żeby pan poszedł prosto do jego biura. Co teraz? Wezwanie przez wuja Ralpha nigdy nie zwiastowało nic dobrego. Wuj bardzo potępiał rozpad jego małżeństwa z Lindą. Rozwód był grzechem, na który krzywo patrzono, a wuj Ralph potrafił być bardzo religijny, kiedy mu to odpowiadało. Wuj Ralph siedział za biurkiem. Wyglądał jak mały myszołów. Wystrój jego biura utrzymany był w stylu wczesnowiktoriańskim. Sekretarka Penny, blondynka z szeroko rozwartymi oczami, wprowadziła Davida do środka.

Otaksował jej seksowne długie nogi w superkrótkiej spódniczce. Można polegać na wuju Ralphie, że zawsze będzie miał jedyną atrakcyjną sekretarkę w całym budynku. – Dzień dobry, Davidzie – mruknął wuj Ralph. – Usiądź. Chciałem z tobą zamienić słowo o koncie Fulla Health Beans. – Już go nie mamy. – Ano właśnie. O tym chcę z tobą porozmawiać. Wuj wdał się w długi wykład o tym, dlaczego stracili konto, co w jego mniemaniu było spowodowane apatyczną i niefortunną postawą Davida. Napomknął, że być może ta praca jest ponad jego siły. David słuchał uważnie, rozbierając na czynniki pierwsze każde słowo wuja Ralpha, gdyż każde jego słowo zawsze znaczyło coś innego. Sens jego wypowiedzi był następujący: „Nie przyłaź tu, wlokąc dupę, dlatego, że przez całą noc zabawiałeś się z gorącą sztuką. Albo bierz się do roboty, albo zjeżdżaj stąd w cholerę”. Zakończył wykład informacją, że pan Taylor, przedstawiciel Fulla Beans, przyjechał do miasta na kilka dni i że był gotowy powtórnie rozważyć swoją decyzję o wycofaniu konta. – Zabierz go na kolację – rozkazał wuj Ralph. – Przedstaw mu nasze plany, nie szczędź mu pochlebstw. Spij go, rozerwij. Zabierz do nocnego lokalu i załatw mu jakąś hostessę. Pilnuj, żeby był zadowolony. Bez względu na wszystko chcę to konto z powrotem. – Tak jest. – David wstał. Penny siedziała za biurkiem, z nogami starannie skrzyżowanymi pod blatem. Uśmiechnęła się do niego z jawnym zaproszeniem w niewinnych, szeroko rozwartych oczach. Zastanowił się mgliście, czy sypiała ze szpetnym, starym paskudem; plotki krążące w biurze głosiły, że tak. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby wydymać tę sztukę, zemścić się na wuju. Oparł się o jej biurko. – Jak to się dzieje, że zawsze tylko tutaj panią spotykam? Jej uśmiech poszerzył się i zaczęła odpowiadać, ale zadzwonił brzęczyk na biurku i szybko podskoczyła. Wuj Ralph przewidział zaloty Davida i wzywał ją do bezpiecznego schronienia w zaciszu swojego gabinetu. Popędziła do drzwi, seksowne nogi kusiły pod kusą spódniczką. David wrócił posępny do własnego pokoju i własnej sekretarki, która była blada, nieśmiała jak mysz i płaska jak deska. Podkochiwała się w nim, co usiłowała ukryć, a przez co widać to było jeszcze wyraźniej. – Panie Cooper – powiedziała z niepokojem – czy wszystko w porządku? – Świetnie. – Usiadł ponuro przy biurku. Myśl o wieczornym zabawianiu pana Taylora z Fulla Beans na mieście była przygnębiająca. – O Boże, panie Cooper. – Sekretarka prawie załamywała ręce. – O Boże, że to też musiało się dzisiaj przytrafić. – Cóż takiego szczególnego jest w dzisiejszym dniu? – Dzisiaj ma pan sprawę rozwodową. – Spuściła oczy. – Cóż, to znaczy… No tak, całkiem o tym zapomniał. Dziwnie to wyglądało, że Linda mogła pójść do sądu i wziąć z nim rozwód, a on nie musiał się nawet tam pojawiać. To się nie wydawało w porządku. Jakiś czas temu jego adwokat poinformował go na piśmie o dacie rozprawy. Powiedział, że wysłanie tam kogoś to czysta formalność. Sekretarka krążyła nerwowo przy jego biurku. – Dziękuję za radosne przypomnienie, panno Field – powiedział.

Zarumieniła się. – Przepraszam; myślałam, że pan wie… – Urwała w połowie zdania. – Czy chciałby się pan napić kawy, panie Cooper? – Z przyjemnością, panno Field. Wybiegła z biura z wdzięcznością, prawie ze łzami w oczach. – Sukinsyn! – powiedział półgłosem. – Sukinsyn! Na korytarzu sądowym panował nastrój przygnębienia. Ludzie biegali we wszystkich kierunkach, wszędzie były długie przejścia i schody. Atmosfera tego miejsca była bardzo deprymująca. Prawnik Lindy chwycił ją mocno za ramię i poprowadził różnymi odcinkami schodów do szeregu starych wind. Dotarcie do miejsca przeznaczenia wydawało się trwać wieki. – Mam nadzieję, że pani sprawa zostanie rozpatrzona przed przerwą na lunch – powiedział. – To bardzo prawdopodobne. – Jak długo to wszystko potrwa? – zapytała nerwowo. – Nie za długo. Sprawa jest bardzo prosta. Nie powinna wymagać wiele czasu. Dotarli do długiego korytarza z ławkami ustawionymi wzdłuż ścian i Linda założyła, że właśnie tam będą czekać. Na korytarzu było tłoczno, a gdzieniegdzie pośród tego tłumu stali mężczyźni w długich, białych, perukach z lokami i czarnych togach. Prawnik Lindy przywołał jednego z nich. – To pani adwokat, pan Brown. Pan Brown był wysoki i wyglądał dystyngowanie. Miał uspokajający hipnotyczny głos i krótko przedyskutował pytania, które miał zamiar zadać Lindzie przed sądem. Poczuła się niedobrze. To wszystko było takie straszne. Żołądek podskakiwał jej do gardła. Zastanawiała się, czy w pobliżu nie ma damskiej toalety, gdzie mogłaby się ukryć. Jej prawnik zasugerował jednak: – Myślę, że korzystnie by było wejść do sali i przesiedzieć kilka rozpraw przed pani sprawą. Będzie pani mogła poznać tok postępowania. Skinęła niewesoło głową. Wprowadził ją przez zwyczajne drzwi do zwykłego pokoju. Doznała ostrego szoku. Zamiast olbrzymiej majestatycznej sali sądowej, którą sobie wyobrażała, znaleźli się w małym pokoju, gdzie stało jakieś sześć rzędów ławek dla publiczności. Znajdowało się tam małe biurko na niewielkim podwyższeniu, za którym siedział sędzia przewodniczący rozprawom, i drewniane podium dla świadków. Strasznie to wyglądało. Wszyscy byli tak blisko siebie. Przypominało to zwykły salon zamieniony na jeden dzień w salę sądową. Usiadła na twardej drewnianej ławce. Na miejscu dla świadków stał niepozorny mężczyzna, któremu zadawano pytania. – Czy wiedział pan w tamtym czasie, że pańska żona odbyła stosunek z panem Jacksonem? – Tak. – I czy było to tego samego dnia, kiedy spakowała walizki i odeszła? – Tak. – Pozostawiając pana w domu z dziećmi z waszego małżeństwa, Jennifer i Susan? – Tak. Sprawa ciągnęła się powoli, mężczyzna zachowywał kamienną twarz, kiedy mu zadawano pytanie po pytaniu.

Sędzia siedział na krześle sędziowskim jak mędrzec, potakując od czasu do czasu i wyglądając zupełnie jak stara sowa. Po przesłuchaniu świadków ogłosił głosem niewiele odbiegającym od mamrotania: – Rozwód przyznany. Opieka nad dziećmi, kwestia alimentów do rozpatrzenia w kancelarii adwokackiej. Następna sprawa, proszę. Mężczyzna bez wyrazu nagle zaczął się uśmiechać, wyprostował ramiona i w radosnym nastroju opuścił salę. Następna sprawa dotyczyła myszowatej blondynki mówiącej z dużymi naleciałościami gwary londyńskiej; chciała się rozwieść z mężczyzną o imieniu Joe – jak wynikało ze sprawy, szalenie pociągającym maniakiem seksualnym. To takie niesprawiedliwe, pomyślała Linda, jesteśmy niewinni, a musimy stawać przed sądem w tym małym pokoju i ujawniać najintymniejsze strony naszego życia. – Czy na początku pani związek małżeński był zadowalający? – zapytał adwokat. – No myślę! – odparła myszowata blondynka, wywołując przytłumiony, nielicujący z powagą sądu śmiech w głębi sali. Wreszcie przyszła kolej na Lindę. Stanęła roztrzęsiona na miejscu dla świadków, przerażająco świadoma, jak blisko niej siedzą wszyscy obecni. Z oburzeniem patrzyła na rzędy widzów. Dlaczego pozwala im się tu siedzieć, patrzeć i słuchać? To nie jest sprawiedliwe. Po zaprzysiężeniu jej adwokat rozpoczął serię pytań. Odpowiadała cichym spokojnym głosem, patrząc prosto przed siebie. Przedstawiono dokument od prywatnego detektywa i sędzia przejrzał go pobieżnie. Adwokat kontynuował pytania, chodziło jedynie o kilka faktów, które musiała tylko potwierdzić. W końcu dał znak sędziemu, że zakończył. Sędzia poprawił okulary, zerknął na Lindę, po czym powiedział: – Rozwód przyznany, jak również opieka nad dwójką dzieci. Wszystkie koszty do zapłacenia przez męża. Alimenty i odwiedzanie dzieci w kancelarii adwokackiej. Sprawa była zakończona. Opuściła miejsce dla świadków w oszołomieniu. Jej prawnik podbiegł do niej i chwycił ją za ramię. – Gratuluję – szepnął. * Giles oczywiście się spóźnił. Zawsze się spóźniał. Przyjechał obładowany aparatami fotograficznymi i wyglądał na zmęczonego. – Zrób mi mocną kawę, kochanie – powiedział. – Spędziłem straszny poranek na fotografowaniu biustonoszy w środku New Forest. – Klapnął na krzesło, wyciągając nogi i ziewając. – Wiesz, to wspaniałe mieszkanko, prawie warto za nie pocierpieć z twoim chłopakiem. – Prawie? – spytała Claudia. Nałożyła wprawnie makijaż. Blady kremowy podkład, pomysłowo zmieszany róż, blada pomadka i olbrzymie ciemne oczy z trzepoczącymi rzęsami. Wyglądała bosko. – Tak, prawie. To znaczy, daj spokój, ten facet tak truje. Hej, wspaniale wyglądasz. Szkoda, że nie możemy zrobić tych zdjęć w nocy. Do której mogę zostać? – Aż David wróci. Wiesz, jaki jest zazdrosny. Przekręcę do niego koło piątej i dowiem się, o której tu będzie. – Chcę pstryknąć kilka bombowych zdjęć na tarasie, coś w stylu twojej sylwetki na tle Londynu. Z rozwianymi włosami i całym tym gównem.

– Dla mnie klawo. – Miała na sobie różową flanelową koszulę wsuniętą w dobrane kolorystycznie spodnie z ogromnym paskiem ze złotą klamrą i białe buty. – Ładny strój – powiedział. – Możemy od tego zacząć, zrzucając po kolei ubranie. – Jak stoisz z życiem miłosnym? – zapytała. – Nadal jesteś z tą kościstą modelką? – Tak, rozchodzimy się mniej więcej regularnie co dwa tygodnie, ale potem nadchodzi czas pojednania. – Widuję ją na okładkach wszystkich magazynów, które biorę do ręki. To zdumiewające, bo ona wcale nie wygląda tak wspaniale, ale na zdjęciach wychodzi pięknie. – Wiesz, ma twarz stworzoną do aparatu fotograficznego. Widzi aparat i twarz się włącza, ożywia. W przeciwnym razie jest tylko statyczna. Chyba nasz romans trwa dlatego, że tak naprawdę ona rżnie mój aparat, a ja uwielbiam to, co z tego wychodzi. Przynosi mi kupę szmalu. Wszystkie zdjęcia, które jej robię, są bez zarzutu. Zadzwonił telefon. Odezwał się agent Claudii z pomyślnymi wiadomościami. Ekipa filmowa miała wrócić za kilka dni i prawdopodobnie będą jej potrzebować w następnym tygodniu. – Dziś przylatuje reżyser – powiedział agent – i spółka spróbuje wycisnąć z niego konkretny termin. – Bosko. – Była zachwycona. Pół roku na to czekała. – Zaczynajmy – powiedział Giles, kiedy odłożyła słuchawkę – zanim zasnę. Pracował szybko, wykorzystując trzy różne aparaty. Całkowicie oddał się fotografowaniu, bez reszty pochłaniało go to, co robił. Claudia rozkwitła przed aparatem; wydymała wargi, uśmiechała się, warczała jak tygrys, a przy tym bez przerwy patrzyła niewinnie swoimi wielkimi seksownymi oczami i nie zamykała błyszczących ust. Rozpięła różową koszulę, pozwalając jej niedbale zwisać. Nie miała niczego pod spodem. Po pewnym czasie Giles powiedział: – Zdejmij koszulę i zakryj piersiątka. O to chodzi, wspaniale! A teraz trochę powarcz. Pięknie, skarbie. Zegnij nieco nogę, zrób zdziwione spojrzenie, cudownie! Teraz zakryj piersiątka rękami, zrób minę laleczki z dużymi oczami; pięknie! – Pstrykał zdjęcie za zdjęciem. – Wyglądasz szałowo. Odwróć się do mnie plecami i szybko obróć głowę, niech włosy ci swobodnie opadają; doskonale! Hej, słuchaj, mam pomysł, jeśli ci nie przeszkadza przemoczenie się. Włóż z powrotem koszulę, a ja cię poleję wodą; będziesz wyglądać bombowo! – Podniósł wąż używany do podlewania roślin i odkręcił go w jej kierunku. Krzyczała i śmiała się: – Zimno! Upuścił wąż i podniósł aparat. Miał rację, efekt był imponujący. Ubranie przylegało ciasno do ciała, a sutki przebijały się ponętnie i mocno przez koszulę. Po godzinie na tarasie Giles zdecydował: – Wracajmy do środka, skarbie. Mam już kilka twoich pięknych ujęć na tarasie. Claudia drżała. – Prowadź pod prysznic – powiedział. – Nie chcę, żebyś się przeziębiła. Rozbieraj się powoli, chcę wszystko uchwycić. Z aparatami poszedł za nią do łazienki, wychwytując każdy moment, kiedy się uwalniała od mokrego ubrania i podpinała włosy kilkoma spinkami. Następnie stanęła pod prysznicem, a jej ciało błyszczało pod strumieniem wody.

– Przechyl się do tyłu – polecił. – Zamknij oczy, pozwól, żeby woda po tobie spływała. Wspaniale! Połóż ręce z tyłu głowy, uroczo, kochanie, uroczo. Gdy skończyli w łazience, Giles zapowiedział: – Teraz jeszcze kilka zdjęć w sypialni i powinno wystarczyć. Włożyła przejrzysty czarny peniuar z szyfonu, ozdobiony piórkami, i rozpuściła włosy. Był przezroczysty i rzucał czarną poświatę na jej ciało. – Połóż się na środku łóżka, unieś głowę, ugnij leciutko nogę w kolanie, nie, lewe kolano, kochanie… o to chodzi. Zwilż usta i zrób tę minę. Nie, to zbyt ostre, łagodne spojrzenie, jak gdybyś dopiero co to zrobiła. – Zrobił kilka zdjęć i odłożył aparat. – Słuchaj, chcesz, żeby te zdjęcia wyglądały naprawdę dobrze? – Oczywiście, że tak; o co chodzi? – Usiadła, a jej doskonałe piersi uwolniły się z płaszcza. – Po prostu nie masz odpowiedniego wyrazu twarzy, za bardzo się starasz. Musisz się rozluźnić, mała. Przeciągnęła się. – Jestem rozluźniona. – Tak, ale wiesz, czego chcę – wyglądu kotki, która dopiero co dostała mleka. – Więc daj mi mleka… – Wyciągnęła do niego rękę. – Właśnie o tym myślałem. Kochali się na luzie, powoli, prawie bezceremonialnie, a potem Giles szybko wstał i podniósł aparat. – Pozostań w tej pozycji. Doskonale. Teraz wyglądasz autentycznie! David zadzwonił do Claudii o piątej. Usiłował się zdecydować, czy zabrać ją ze sobą wraz z panem Taylorem z Fulla Beans, czy nie. W końcu postanowił, że lepiej tego nie robić, gdyż więcej uwagi poświęcałby Claudii niż panu Taylorowi, a to by pokrzyżowało jego zamiary. – Co robisz? – zapytał. Zachichotała. – Byczę się. Powiedział jej o nadchodzącym wieczorze, a ona odparła: – Nie ma sprawy, zajmę się czymś. – Może pójdziesz wcześnie spać? Obudzę cię po powrocie. Roześmiała się nagle. – Hej, Davidzie, czuję się jak żona. Czy na pewno nie masz przy sobie jakiejś gorącej laski? – Naprawdę, Claudio, nie mów takich głupot. Roześmiała się. – Nie przejmuj się, nie miałabym nic przeciwko. Wszystko, co ty możesz robić, ja też mogę. – To kolacja w interesach. A więc, co masz zamiar zrobić? Zrobiła pauzę, po czym odparła: – Prezydenta Ameryki. – Co? Znów się roześmiała. – Tylko żartuję. Idź na spotkanie, wierzę ci. Przyjemnej kolacji. Prawdopodobnie zaproszę parę osób, posiedzimy sobie i zaczekamy na twój szanowny powrót. – W porządku – zgodził się niechętnie. – Więcej korzyści miałabyś z wczesnego pójścia do łóżka.

– Zaczynasz mówić takim nerwowym tonem. – Przedrzeźniała jego głos: – Więcej korzyści miałabyś z wczesnego pójścia do łóżka! Zignorował jej uwagę. – Później do ciebie zadzwonię. Zachowuj się grzecznie. – Tak, proszę pana. Czy coś jeszcze, proszę pana? – Do widzenia. Odłożył słuchawkę, poirytowany sposobem, w jaki z nim rozmawiała. Wkurzony, że nadal był o nią zazdrosny. Poirytowany, że miała zamiar zapraszać ludzi. Będzie musiał się postarać znaleźć panu Taylorowi jakąś napaloną hostessę i pozbyć się go wcześnie. Poszedł do swojej prywatnej łazienki, żeby zmienić koszulę i ogolić się. Panna Field zapukała nerwowo, żeby mu powiedzieć dobranoc, i w nagrodę ujrzała jego nagą pierś. Oblała się głębokim rumieńcem, zastanowił się przelotnie, czy kiedykolwiek była z kimś w łóżku. Naprawdę nie potrafił sobie tego wyobrazić. Nosiła długie różowe majtki do kolan, które zauważył kiedyś, gdy siedziała naprzeciwko niego i pisała pod dyktando. I była płaska jak deska. Biedna panna Field, któż chciałby iść do łóżka z brzydką dziewczyną płaską jak deska? Kiedyś walił najbardziej przerażająco wyglądającą kobietę, zezowatą, z zepsutymi zębami i trądzikiem, ale miała najlepsze i największe cyce, jakie kiedykolwiek w życiu widział, i szałowe nogi. Była też wspaniała w łóżku, ale nie zawracał sobie głowy, żeby się z nią ponownie zobaczyć, nie mógł znieść tej twarzy. Już raz kiedyś David spotkał się przelotnie z panem Taylorem, tłustym mężczyzną w średnim wieku z przerzedzającymi się brązowymi włosami przyklejonymi starannie do czaszki. Miał gruby akcent z Lancashire i grubą żonę z Lancashire plus dwóch podobnych do siebie synów. Był nudziarzem. Spotkał się z nim w barze hotelowym. Taylor pił piwo lager, ale gdy tylko przyjechał David, przerzucił się na szkocką. David usiłował być czarujący, ale dla Burta Taylora czarujący był ten, kto pił szybko i potrafił opowiadać nieprzerwanie sprośne historie. Starał się mu dogodzić, a Burt nagradzał go serdecznym rechotem i konspiracyjnymi mrugnięciami. Kiedy przyjechali do restauracji, David nie poczuł jeszcze działania alkoholu, a Burt był już pijany. W czasie rozmowy David spróbował napomknąć o interesach, ale Burt zręcznie powrócił do seksu. Gotów był się założyć, że w biurze Davida przewija się wiele gorących sztuk. – Te wszystkie małe modelki. – Burt uśmiechnął się lubieżnie. – Dostają pracę, jak się z tobą prześpią, co? – David się nie spierał. W końcu opuścili restaurację. Burt śpiewał fragmenty starych piosenek drużyn rugby. David poklepał go po plecach. – Chodźmy się trochę zabawić. Poszli do eleganckiego lokalu nocnego pełnego zmęczonych umalowanych dziewczyn sadzających gości i żartobliwych, rozpustnych biznesmenów spoza miasta, którzy bawili się na koszt własnych firm. Szef sali w restauracji, łagodny i uprzejmy Cypryjczyk, zapytał, czy chcieliby poznać dwie miłe młode panie. – Jasne – zabuczał Burt. – Tylko niech pan dopilnuje, żeby nie były aż takie miłe. – Ryknął śmiechem. Po dwóch minutach do ich stolika podeszły dwie dziewczyny. Jedna była wysoka i drobna, z rudymi włosami. Nosiła sukienkę z zielonego aksamitu, bez ramiączek. Miała około trzydziestu lat.

Druga była mniejsza i wyglądała na bojaźliwą – pomimo sukienki z dekoltem wystarczająco dużym, aby ukazać prawie w całości jej piersi. Była bardzo młoda. Obie próbowały się przyczepić do Davida, ale on przeprosił na chwilę towarzystwo, uświadamiając sobie, że nie zadzwonił do Claudii. Telefon odebrał jakiś mężczyzna, który kazał mu zaczekać, aż poszuka Claudii. Cholera! – zaklął David pod nosem. Przez słuchawkę dochodziły huraganowe dawki hałasu i muzyki. Co tam się działo? Czekał ponuro, czując, jak alkohol paruje z jego ciała pod wpływem nagłego wściekłego gniewu. W chwili, kiedy wreszcie odezwała się Claudia, czuł się prawie trzeźwy. – Cześć, kochanie – zagruchała. – Gdzie się podziewasz? Cudownie się bawię. Zrobiło się z tego przyjęcie. – Kto odebrał telefon? Kto tam jest? – Nie wiem, masa ludzi. Wracaj szybko, skarbie. – I odłożyła słuchawkę. Przez kilka minut stał w budce, po czym, zdecydowany pozbyć się Burta Taylora, pospieszył z powrotem do stolika. Burt oczywiście zamówił szampana, gdyż to David miał płacić rachunek. Dziewczyny siedziały po obu jego bokach. Wyglądał na błogo uszczęśliwionego. David pomyślał, że najlepiej będzie wziąć dużą pretensjonalną rudowłosą na stronę i zaproponować jej, żeby zabrała dokądś pana Burta Taylora, który niewątpliwie wolał ją od młodszej dziewczyny. W restauracji przygrywał jakiś banalny zespół latynoamerykański. – Może zatańczymy? – zaproponował rudej. Mocno zalatywało od niej tanimi perfumami; kroczem przycisnęła się do jego krocza. – Podobasz mi się – wysepleniła. Zdołał ją nieco odepchnąć. – Hej, słuchaj, chcesz trochę zarobić? Patrzyła z zainteresowaniem, kiedy wyjaśnił jej propozycję. Targowali się, doszli do porozumienia i usiedli; David już z góry wręczył jej ostrożnie pieniądze. Burt Taylor wydawał się poirytowany. Zabrał Davida na stronę. – Ja ją pierwszy zauważyłam, chłopie. Nie chcę tej kościstej. David się uśmiechnął, pójdzie jak po maśle. – Wszystko załatwione. Nie może przestać o tobie gadać, jest twoja. – W takim razie… – Burt uśmiechnął się lubieżnie – nie będziemy tu tracić więcej czasu. David obliczał, że jeszcze pół godziny i będzie w domu. Poklepał Burta po ramieniu. – Ureguluję rachunek – powiedział. Przed sądem czekali na Lindę fotografowie. To, że jej rywalką była Claudia Parker, uczyniło sprawę wartą opublikowania. – Tutaj! – zawołał jeden z nich. Linda popędziła prosto przed siebie, jej prawnik trzymał ją za ramię. Aparaty pstrykały zdjęcia. – Czego oni chcą? – zapytała. – Czy nie mogą zostawić człowieka w spokoju? Przecież jestem nikim. Prawnik przywołał przejeżdżającą taksówkę i wepchnął do niej Lindę. – Najlepiej, jeśli pani się stąd wydostanie. Jeszcze raz gratuluję. Będziemy z panią w kontakcie. – Może pana podrzucić? – zapytała, próbując odwlec moment, kiedy zostanie sama. – Nie. Moje biuro jest tuż za rogiem. Dziękuję, pani Cooper.

Odszedł, a taksówka ruszyła ulicą. – Dokąd, proszę pani? – spytał kierowca. Siedziała w oszołomieniu. To wszystko zdarzyło się tak szybko, to było jak sen. – Dokąd, proszę pani? – powtórzył niecierpliwie taksówkarz. Nie miała ochoty pędzić prosto na stację. Miała chęć na drinka, papierosa i pół godziny spokojnego relaksu. – Dorchester – powiedziała. To miejsce pierwsze przyszło jej do głowy. Bar w hotelu Dorchester był dość zatłoczony, przeważnie oblegany przez biznesmenów, ale znalazła odosobniony stolik, zamówiła sherry i usiadła, żeby się nim rozkoszować. Postanowiła, że zje tam lunch. Dobrze być zdanym na siebie. Zamówi wędzonego łososia, świeże truskawki z kremem, może nawet wypije szampana. – Linda Cooper, prawda? Podniosła wzrok, zawahała się, po czym powiedziała: – Jay, Jay Grossman. Ledwie cię rozpoznałam. Co za wspaniała opalenizna. Usiadł z uśmiechem. – Właśnie wróciłem z Izraela. Jak się miewasz? Minęło wiele miesięcy. – Świetnie. – Odwzajemniła uśmiech. – A David? – David? Naprawdę nie mam pojęcia. Właśnie wzięłam z nim rozwód, pół godziny temu. Jay spojrzał ze zdziwieniem. – A więc naprawdę to zrobiłaś. Czy chodziło o tamtą noc? Skinęła głową. – Tak, chodziło o tamtą noc. On z nią teraz żyje. – Ho, ho, ty rzeczywiście mówisz poważnie. – Jak się miewa Lori? – Lori jest bardzo szczęśliwa. Poślubiła potentata naftowego z Teksasu, który jej kupuje dwa futra z norek na tydzień, więc jest bardzo szczęśliwa. – Chcesz powiedzieć, że ty też się z nią rozwiodłeś? – Tak, to mój jeszcze jeden rozwód. W Stanach szybko to załatwiamy. Pojechała do Nevady i rzuciła mnie w ciągu sześciu tygodni. Chyba podała skrajne okrucieństwo psychiczne jako powód. A zaraz następnego dnia wyszła za tego drugiego faceta. Jedyna pozytywna rzecz to fakt, że nie domagała się ani alimentów, ani podziału majątku, więc miałem szczęście. Utrzymywanie pozostałych dwóch byłych żon kosztuje mnie wystarczająco dużo. – Roześmiał się. – Jesteś z kimś umówiona? Pokręciła głową. – Może zjesz ze mną lunch? Uśmiechnęła się. Lubiła Jaya. – Chętnie. – To dobrze. – Wstał. – Muszę odkręcić kilka spraw. Zaraz wracam. Po jego odejściu Linda szybko wyciągnęła puderniczkę. Przyjrzała się badawczo swojej twarzy i dodała trochę szminki. Żałowała, że nie wygląda odrobinę bardziej czarująco, ale celowo ubrała się skromniej na wystąpienie przed sądem. Jay był bardzo pociągającym mężczyzną. Od separacji z Davidem poszła tylko na jedną randkę, po części dlatego, że prawnik ją przestrzegał, aby tego nie robiła, a po części dlatego, że nie miała na to ochoty. Epizod z Paulem pozostawił swoje piętno i wołała spędzać czas w domu albo odwiedzać przyjaciół pozostających w związkach małżeńskich.

Ten jeden wieczór, kiedy się umówiła, okazał się nudą. A żeby do krzywdy dodać jeszcze zniewagę, jej partner spodziewał się, że pójdzie z nim do łóżka. Rozwódki, dowiedziała się od tego faceta, miały obowiązek włączać seks do swoich wieczornych atrakcji. Jay powrócił do stolika. – Wszystko załatwione. Gdzie chciałabyś zjeść? Postanowili zostać na miejscu. Przenieśli się do restauracji i Jay zabawiał ją śmiesznymi anegdotami o plenerze w Izraelu i plotkami o ludziach związanych z filmem. Przy kawie chwycił jej rękę i powiedział: – Mój Boże, miło być z kimś, kto ma mózg, a nie tylko ciało. Wiesz, naprawdę cię lubię, Lindo, jesteś bardzo miłą osobą. Uśmiechnęła się trochę sztywno. Nie chciała, żeby Jay myślał o niej jako o miłej osobie. „Miła” to było takie bezbarwne słowo, wywoływało skojarzenia ze sweterkami i z praktycznym obuwiem. Spojrzał na zegarek. – O rany, już prawie trzecia, muszę pędzić. – Poprosił o rachunek. – Podrzucę cię na stację, mam samochód ze studia. – To nie po drodze. Łatwo złapię taksówkę. – Skoro nalegasz. Ale odprowadzę cię do samochodu. Opuścili restaurację i przeszli przez hall, gdzie jakaś para pozdrowiła Jaya. Kobieta była wysoką i ładną blondynką. Mężczyzna był niski, krępy i o zaczerwienionej twarzy. – O, pan Grossman – powiedział mężczyzna – przykro mi, że nie mógł pan zjeść z nami lunchu. To jest moja klientka, panna Susan Standish. Panna Susan Standish uśmiechnęła się prosto do Jaya. Miała bardzo małe białe zęby i wyglądała jeszcze ładniej, kiedy się uśmiechała. Jay odwzajemnił uśmiech. Linda dostrzegła, jak w jego oczach pojawiają się błyski zainteresowania, kiedy omiótł wzrokiem pannę Standish. Wysokie ładne blondynki były najwidoczniej w jego typie. – Zaraz wracam – powiedział i odprowadził Lindę do wyjścia. Nie zrobił żadnej uwagi na temat pary, którą najwyraźniej wystawił do wiatru z lunchem. Pocałował Lindę w policzek. – Powtórzmy to kiedyś. Kiedy wracasz? – Dziękuję za uroczy lunch, Jay. Będę w domu w poniedziałek. Odprowadził ją do taksówki. – Odezwę się wtedy – obiecał. Zadzwonił telefon; Claudia wyciągnęła się ospale w poprzek łóżka i podniosła słuchawkę. Rozmawiała krótko, po czym z szerokim uśmiechem odłożyła słuchawkę. – Skarbie – powiedziała do Gilesa – dziś wieczorem możemy się zabawić. David późno wróci do domu! – Na co czekamy? – zapalił się Giles. – Zróbmy party. Siadaj przy telefonie. Zadzwoń najpierw do monopolowego. Wybierali nazwiska na chybił trafił. Giles tylko powiedział: – Pamiętasz tamto świrnięte dziewczątko, które zawsze nosiło te straszne czarne buty do ud…? – I już ją odszukali, zapraszając po drodze pół tuzina innych ludzi. Claudia przebrała się w zdumiewający kombinezon przetykany srebrem. Giles uciął sobie drzemkę, rozwalony na jej łóżku, a o dziewiątej zaczęli się pojawiać goście. Kiedy David ponownie

zadzwonił, przyjęcie rozkręciło się na dobre. Claudia była kompletnie pijana. Nie znała nawet połowy gości. Muzyka grzmiała tak głośno, że lokatorzy z mieszkania piętro niżej trzy razy telefonowali ze skargą. W końcu przestali dzwonić, kiedy pięknie wygadana debiutantka w tym towarzystwie powiedziała im w najdrobniejszych szczegółach, co mogą zrobić. Teraz oddawała się na tapczanie bezrobotnemu czyścicielowi okien na oczach wszystkich obecnych. – Wspaniałe party! – zachwycał się Giles. – Co będzie, kiedy tu wejdzie wielki tatuńcio? – Wielki tatuńcio będzie musiał się przyłączyć do zabawy albo zrobić natychmiastowy odwrót. – Kochanie, kruszynko, ale bosko z twojej strony, że mnie zaprosiłaś. Claudia mrugnęła, skupiając powoli wzrok. – Shirley, skarbie, jak się masz? – Świetnie, po prostu świetnie. Dopiero co wróciłam z nieziemskich wakacji. – Wyglądasz cudownie, co za wspaniała opalenizna. Gdzie się podziewa hrabicz jak-mu-tam? – Rzuciłam go, kochanie. Teraz mam nieziemskiego mężczyznę, po prostu aniołka. Będziesz zdumiona. – Chwytaj drinka i przyłącz się do zabawy. To wszystko tu się dzieje… – Urwała w połowie zdania, gdy jakiś Włoch w typie kelnera schwycił ją od tyłu. – Ty jest piękna – zamruczał jak kocur. – Ja cię pożeram. Naprawdę pożeram dobrze. – Hm – odezwała się Shirley – wygląda na to, że jesteś w doskonałych rękach. Do zobaczenia później, kochanie. – Zostawiła Claudię szamoczącą się z Włochem. Claudia nie spotkała go nigdy przedtem. – Zostaw mnie w spokoju, ty przygłupie – powiedziała. Był bardzo silny. – Ty piękna – oznajmił dumnie. Najwidoczniej jego angielskie słownictwo było ograniczone. Obrócił ją przodem do siebie i pocałował. – Śmierdzi ci z ust! – wykrzyknęła, nadal się z nim szamocząc. Przycisnął ją jeszcze mocniej i znów pocałował. Akurat w tym momencie pojawił się David. Stał rozwścieczony w drzwiach mieszkania. Od razu dostrzegł Claudię i przemaszerowawszy przez pokój, odciągnął od niej Włocha, waląc go pięścią w twarz. Mężczyzna zwalił się na podłogę, z nosa pociekła mu krew. Następnie David skoncentrował uwagę na Claudii. – Ty jebana szmato – syknął i mocno trzasnął ją ręką w twarz. Nikt tak naprawdę nie zauważył, co się dzieje. Muzyka grała zbyt głośno i wszyscy byli pijani. – Wyrzuć stąd te szumowiny! – warknął David. Roztarła policzek, jej oczy się powiększyły i wypełniły łzami – bardziej z bólu niż czegokolwiek innego. – Ty sukinsynu! – wrzasnęła. – Jak śmiesz mnie bić; jak śmiesz? – Zrobię ci to, co zechcę. Kupiłem cię, nieprawdaż? A teraz zrób w tym przeklętym mieszkaniu porządek. – Idź do diabła, ty draniu! – Pochyliła się nad Włochem i utuliła jego głowę w ramionach. – Ostrzegam cię, Claudio, posuwasz się za daleko. Zignorowała go. Stał nieruchomo przez kilka sekund, po czym powiedział: – Dobrze. – I wyszedł do sypialni. Dokładnie w tej chwili Giles osiągał z kościstą rudowłosą dziewczyną ciężko wywalczony orgazm. Niefortunnie się złożyło, że stało się to akurat na środku łóżka Davida.

David zaklął głośno, ale nic nie było w stanie przeszkodzić Gilesowi. Dalej wykonywał ruchy frykcyjne, choć dziewczyna zapiszczała i usiłowała się sprzeciwić. David zdjął walizkę z szafy. Metodycznie oddzielił swoje ubrania od rzeczy Claudii, wpychając do walizki tyle, ile tylko zdołał. Giles i dziewczyna wstali. Patrzyła groźnie na Davida, który poprzekładał jej rzeczy. – Niektórzy mają po prostu wszystko w nosie – wymamrotała. – Wpychają się, gdzie popadnie. Giles wykonał pozorowany ukłon. – Koniec przedstawienia, następny pokaz o czwartej. Wyszli z sypialni. David zamknął za nimi drzwi na klucz i kontynuował pakowanie. W końcu zapełnił trzy walizki. Umysł miał chłodny, ale kipiał gniewem. Gdy skończył, poszedł z dwiema walizkami do drzwi wejściowych. Przyjęcie trwało na całego. Wrócił po trzecią walizkę. – Żegnaj, kochanie! – ryknęła Claudia, przekrzykując hałas. Zataczając się na wszystkie strony, podeszła do niego z drugiego końca pokoju. Zamek z przodu jej kombinezonu był rozpięty do pasa, a jej piersi naciskały na materiał, żeby się wydostać. Włosy miała rozwichrzone, a twarz umazaną krwią. – Uroczo wyglądasz – powiedział. – Jak pijana mała zdzira, którą jesteś. Wybuchnęła śmiechem. – Wypchaj się! – krzyknęła. – Spadaj, palancie, i nie wracaj. Cholerny z ciebie nudziarz. Giles przyłączył się do niej. – Wygarnij mu, mała – podjudzał ją, wsuwając rękę w rozpięty kombinezon. Zrobiła sprośny gest i odwróciła się plecami. David wyszedł.

14 – No cóż, słuchaj, kochanie, co się dzieje? – Głos Claudii był zimny i rozdrażniony. – To znaczy wrócili dziesięć dni temu i powinieneś być w stanie się czegoś dowiedzieć. – Nie mogę z nich wydusić żadnego konkretnego terminu – odpowiedział wymijająco jej agent. – Ale ja podpisałam kontrakt na dwa dni zdjęć, kontrakt, pamiętasz? – Tak, wiem. Ale zapłacili ci za pracę, którą miałaś wykonać. Nie muszą z ciebie korzystać. Żachnęła się gniewnie. – Co z ciebie za agent? Ja mam się znaleźć w tym filmie. To duży film i przyniesie mi wiele korzyści, o wiele więcej niż te rólki statystek, które mi ciągle oferujesz. Jeśli nie potrafisz tego załatwić, powiedz mi i znajdę kogoś, kto potrafi! – Robię, co mogę – mówił agent zrezygnowanym głosem. – To, co możesz, nie wystarcza. Daj sobie spokój, sama to załatwię. Ja zadzwonię do Conrada Lee. – Trzasnęła słuchawką. Mieszkanie było w strasznym nieładzie. Nowa sprzątaczka odeszła nazajutrz po przyjęciu. Właściwie przyjęcie nadal trwało następnego ranka, kiedy przyszła; rzuciła tylko jedno przerażone spojrzenie na rudego młodzieńca ubranego w kombinezon Claudii, który otworzył drzwi, i poszła sobie. To było dobre przyjęcie, trwało w sumie trzy dni. Claudia niewiele z niego pamiętała, ale Giles ją zapewnił, że mózg się lasował. David nie wrócił. Nie zadzwonił i nie skontaktował się w żaden sposób, choć któregoś dnia przyszła jakaś myszowata sekretarka, mniej więcej po tygodniu, żeby zabrać jego pocztę i poprosić, aby w przyszłości przesyłano ją do jego biura. Claudia nie tęskniła za nim. Raczej cieszyło ją, że odszedł. Życie z kimś, kto obserwuje każdy twój ruch, jest nie do zniesienia. Zeszła się z Davidem, bo było to łatwe i porzucił żonę. Tak się po prostu zdarzyło. Całkiem przyjemnie było mieć opłacone wszystkie rachunki i wiele nowych ciuchów, i żadnych problemów. Teraz będzie musiała pomyśleć o powrocie do pracy, do potajemnej pracy, która zawsze jej dawała dość pieniędzy, żeby prowadzić wygodne niezależne życie. Oczywiście lepiej by było zagrać w filmie Conrada i zostać gwiazdą, i w ten sposób zarabiać kupę pieniędzy. Ale nie wyglądało na to, że tak się stanie. Jej potajemny sposób zarabiania pieniędzy wywoływał w niej dreszczyk podekscytowania. Nikt z jej przyjaciół o tym nie wiedział. Zawsze utrzymywała to w ściśle strzeżonej tajemnicy. Zanim zamieszkała z Davidem, wszyscy się zastanawiali, ale nikt nigdy się nie dowiedział, w jaki sposób udawało jej się być tak zabezpieczoną finansowo. Ta praca ją podniecała. Nosiła peruki i przygotowywała specjalne twórcze makijaże, które całkowicie maskowały jej rysy. I kiedy wyglądała wystarczająco odmiennie, występowała w filmach porno. W ciągu czterech lat pojawiła się w trzydziestu, zarabiając przy tym masę szmalu. Z takim powodzeniem potrafiła się maskować, że znano ją jako trzy zupełnie różne dziewczyny. Wszystkie cieszyły się stałym popytem miłośników pornografii, oglądających produkt finalny. Gdyby znów chciała podjąć pracę, wystarczył jeden telefon. Mówi Evette – albo Carmen – albo Maria – i poczyniono by odpowiednie przygotowania. Płacono jej gotówką, i to ona kontaktowała się z nimi, a oni nie mieli sposobu, żeby do niej dotrzeć. To był zadowalający układ.

Nie miała jednak pewności, czy chce wracać do takiej pracy. Czasami jej partnerzy w filmie pozostawiali wiele do życzenia i oczywiście, jeśli nie było się w odpowiednim nastroju, wszystko to mogło być dość przygnębiające. Nie – najlepiej byłoby wystąpić w filmie Conrada, a jeśli jej agent nie potrafił tego załatwić, ona z pewnością będzie umiała. Conrad będzie prawdopodobnie zachwycony, jeśli się z nim znów skontaktuje. Zadzwoniła do hotelu, w którym się zatrzymał podczas poprzedniej wizyty, ale nie figurował w książce meldunkowej. Zatelefonowała do studia i porozmawiała z sekretarką, która zapisała jej nazwisko i powiedziała, że przekaże wiadomość panu Lee. Spróbowała się dowiedzieć, gdzie Conrad mieszka, lecz dziewczyna była grzeczna, aczkolwiek stanowcza: – Nie wolno nam ujawniać adresu pana Lee – powiedziała. – Na pewno dopilnuję, żeby otrzymał pani wiadomość. Nie bardzo ją to zadowalało. Claudia chciała do niego dotrzeć osobiście. Giles będzie umiał się dowiedzieć. Giles potrafił złapać każdego. Zadzwoniła do jego studia, ale nikt nie odbierał. – Niech to diabli! – mruknęła, wstając w końcu z łóżka. Przy drzwiach wejściowych leżał stos rachunków. Po odejściu David przestał płacić za wszystko i sterta rachunków równomiernie wzrastała. Nie mogła zwalić na niego żadnego z tych rachunków, gdyż mieszkanie i usługi były w całości na jej nazwisko. Musiała dopaść Conrada i zostać gwiazdą. Linda została na wsi z dziećmi u rodziców o wiele dłużej, niż się spodziewała. Było tak spokojnie, dzieci bawiły się na powietrzu przez cały dzień, podczas gdy ona siedziała w domu, a matka chodziła wokół niej. Pobyt na wsi bardzo ją relaksował, a wiedząc, że powrót do Londynu będzie początkiem nowego życia, trzymała się kurczowo tego stanu zapomnienia, który jej dawało przebywanie z rodzicami. Matka chciała, żeby Linda została tam na zawsze. – Sprzedaj dom – namawiała usilnie. – Tu jest aż nadto miejsca dla wszystkich. Linda odrzuciła propozycję. Dom jej rodziców był tylko tymczasowym ustroniem i choć propozycja bardzo kusiła, błędem byłoby tu pozostać. Zostałaby tam żywcem pogrzebana, stłamszona. Matka zajęłaby się wszystkim, nawet wychowywaniem dzieci. Linda stałaby się starszą córką w rodzinie. Którejś soboty po południu pojawił się David. Było to pierwsze spotkanie, odkąd się rozstali. – Próbowałem się dodzwonić do domu, martwiłem się – powiedział. – Pomyślałem, że tu cię znajdę. Jej głos był sztuczny i zimny. – Dlaczego najpierw nie zadzwoniłeś? Dlaczego przyjechałeś bez uprzedzenia? Czuł się skrępowany. Dziwnie było widzieć, jak David szuka słów – on, który zawsze był taki pewny siebie. – Chciałem się zobaczyć z dziećmi. – Nuta oburzenia wkradła się do jego głosu. – Wiesz, mam obowiązek widywać się z dziećmi. – Wyglądał na wychudzonego i zmęczonego. – Odszedłem od Claudii – wypalił szybko. Spojrzała na niego beznamiętnie. – Czyżby? – Cudownie wyglądasz – powiedział.

Wyglądała dobrze. Jej skóra błyszczała z powodu długich spacerów, które odbywała po okolicy, a włosy były lśniące i nieufryzowane, związane niedbale wstążką z tyłu głowy. Wyglądała szczupło w spodniach i luźnej koszuli. Wskazała na dziedziniec. – Dzieci są w ogrodzie. Zawołam je. Położył rękę na jej ramieniu. – Powiedziałem, że odszedłem od Claudii. Strząsnęła niecierpliwie jego rękę. – Słyszałam za pierwszym razem, Davidzie. Pójdę po dzieci. – Wyszła szybko z pokoju. Pozostał przez całe popołudnie, gawędząc przyjaźnie z jej rodzicami oraz zabawiając Janey i Stephena najróżniejszymi grami. David uruchamia swój dobrze znany urok, pomyślała Linda. Chciałabym, żeby sobie poszedł. W końcu wyjechał o szóstej. Matka chciała go prosić, żeby został na kolacji, ale Linda syknęła do niej: – Ani się waż! Jego urok zadziałał. – On naprawdę chce cię odzyskać – powiedziała matka po jego wyjściu. W rzeczywistości miała na myśli: „Powinnaś do niego wrócić”. Linda wyczuła to doskonale. Ojciec był mniej bezpośredni. – Ten chłopak potrzebuje ojca – rzucił, kiedy Stephen dokazywał przed pójściem do łóżka. Matka zaś powiedziała później tego wieczora: – Biedny David wygląda na takiego nieszczęśliwego. Linda nie mogła tego znieść. Nie rozumieli. Chcieli dobrze, ale ona miała już dość. Następnego ranka oznajmiła, że wraca do Londynu. Spakowała się w poniedziałek i pośród łez matki oraz wypowiadanych szorstkim głosem mądrości ojca wraz z dziećmi została odprowadzona i bezpiecznie wsadzona do pociągu. Z radością znalazła się we własnym domu. Dzieci były zadowolone i podekscytowane ponownym połączeniem z zapomnianymi książkami oraz zabawkami i okrzyki „super” oraz „to moje” rozbrzmiewały w całym domu. Ana dała jej wykaz wiadomości telefonicznych, wśród których były dwa telefony od Jaya Grossmana. Zostawił swój numer. Nie oddzwoniła do niego. Zastanowiła się nad tym, ale czuła, że jeżeli naprawdę chce się z nią zobaczyć, spróbuje jeszcze raz. Dzwoniła też Monika. Nie rozmawiały od chwili zerwania; to byli przyjaciele Davida. Linda zadzwoniła do niej. Monika była zachwycona. – Kochanie! – wykrzyknęła. – Urządzam małą proszoną kolację. Bardzo bym chciała, żebyś przyszła. Linda się wahała. – Kiedy? – Jutro wieczorem. Muszę się z tobą zobaczyć, minęło tyle czasu. Przyjdziesz? Linda była niezdecydowana. – Sama nie wiem. Zaprosiłaś Davida? – Za kogo mnie bierzesz? Oczywiście, że nie. Nie chcę słyszeć żadnych wymówek. Do zobaczenia jutro o ósmej. Nie spóźnij się.

Linda doszła do wniosku, że może być zabawnie. Monika zawsze zapraszała interesujących ludzi. Pójdzie do fryzjera, a potem kupi sobie nową sukienkę. Najwyższy czas, żeby znów zaczęła wychodzić. Claudia leżała niechlujnie rozwalona na kanapie na tyłach studia Gilesa, który ciężko pracował, fotografując ospałą brunetkę ubraną w srebrną, jednoczęściową, obcisłą piżamę. Ziewnęła. – Czemuż to, u diabła, nie odbierasz swojego cholernego telefonu? Mogłeś mi oszczędzić tej wycieczki. Giles nie obejrzał się; skoncentrował się całkowicie na modelce. Po kilku minutach przerwał, kazał dziewczynie zrobić przerwę i podszedł do Claudii. Zapalił papierosa i wsunął go do jej ust. Zaciągnęła się głęboko, zaczęła pluć i się krztusić. – Jezus Maria! Palić marychę o tej porze! Jesteś niemożliwy! Roześmiał się, odebrał skręta i powiedział: – Czego chcesz? – Przyszłam się z tobą zobaczyć – odparła nieśmiało. – Bo cię kocham. – Skończ z bzdetami. Jestem zajęty. – Właściwie – przeciągnęła się – potrzebuję numeru Conrada Lee. Pomyślałam, że mógłbyś go dla mnie zdobyć. – Sprawy muszą wyglądać nietęgo, skoro znów go ścigasz. Mówiła rozdrażnionym głosem; czasami nie mogła znieść Gilesa. – Sprawy nie wyglądają nietęgo i nikogo nie ścigam. Wybuchnął śmiechem. – Nie zapominaj, że rozmawiasz ze mną, skarbie. – Jak mogłabym o tym zapomnieć? Wymienili długie spojrzenia. – Dobra jest – uspokoił ją. – Nie denerwuj się, zdobędę go dla ciebie. – Zadzwonił kilka razy i zdobył dla niej ten numer. Zapisała go i uśmiechnęła się. – Dziękuję, kochanie – zamruczała jak kot. – Nie ma sprawy, złotko; a teraz spadaj stąd. Mam robotę. Claudia poszła na zakupy. Kupiła biało-złotą sukienkę z jedwabnego dżerseju i złote buty na szpilkach, niemodne, ale seksowne. Poszła do fryzjera i kazała sobie starannie ułożyć włosy. Po powrocie do domu wykąpała się, wlewając pół butelki olejku piżmowego do wody. Makijaż nakładała przez dwie godziny, martwiąc się. żeby go doprowadzić do perfekcji. Kiedy była gotowa, wybiła siódma. Wykręciła numer, który jej podał Giles. Odpowiedział głos Conrada, którego akcent łatwo było rozpoznać. Uśmiechnęła się. Zanosiło się na to, że wszystko świetnie zagra. – Pan Lee? – odezwała się chłodnym i kompetentnym głosem. – Tak. – Jego głos był szorstki. – Dzwonię z czasopisma „Star”. Może pan wie, że umieściliśmy pańskie zdjęcie na naszej okładce w tym tygodniu, i zastanawiałam się, czy mógłby pan odpowiedzieć na kilka pytań o sobie. Teraz zmienił ton na bardziej przyjazny. – Moje zdjęcie, co? Jasne, odpowiem na kilka pytań.

Zarozumiała świnia! – Bardzo dziękuję, panie Lee, jeśli poda mi pan swój adres, zaraz przyjadę. To potrwa chwilę. Zdziwił się. – Czy nie mogę na nie odpowiedzieć przez telefon? – Nie, panie Lee, ważne jest, abym usłyszała pańskie odpowiedzi osobiście. Jestem pańską fanką! – Dobrze, dobrze. – Podał jej swój adres. Opanowując śmiech, odwiesiła słuchawkę, podziwiała swoje odbicie w lustrze i zadzwoniła do portiera, żeby przywołał jej taksówkę. Conrad mieszkał w okazałym domu w Belgravii. Drzwi otworzył służący w białej marynarce, który zaprowadził ją do biblioteki. Czekała cierpliwie przez piętnaście minut, aż w końcu wtoczył się Conrad. Nie zmienił się. W jego mięsistych ustach tkwiło grube cygaro i miał na sobie tę samą zieloną bonżurkę z zielonego jedwabiu. Wstała, rozmyślnie poruszając się tak, aby cienka jedwabna sukienka przywarła jeszcze bardziej do jej ciała. Wiedziała, że nigdy nie wyglądała lepiej. – Cześć. – Uśmiechnęła się prowokująco. Stanął jak wryty. Widziała, że jej nie rozpoznaje. Wyrwał cygaro z ust. – Czy pani jest tą cizią ze „Star”? – Czy wyglądam na dziennikarkę? Świdrującymi oczami przewędrował po jej figurze. Odzyskał pamięć. – Hej, ty jesteś tą cizią z mojego party. – Zmienił ton głosu. – Co się tu dzieje, co to ma być? – Ciężko do ciebie dotrzeć. Zostawiłam ci masę wiadomości. – A więc? – Pomyślałam, że najwyższy czas, abyśmy się znów spiknęli. Tylko mi nie mów, że zapomniałeś o frajdzie, jaką mieliśmy ostatnim razem. Zainteresowanie błysnęło przelotnie w jego oczach. – Słuchaj, mam gości. Zostań tu, a ja zobaczę, co się da zrobić. Wyszedł z pokoju, a ona uśmiechnęła się triumfująco. Zdumiewające, co może zdziałać seksowne ciało. Nie było go przez długi czas. Wszedł służący z drinkiem i kilkoma czasopismami. Przewertowała je leniwie, czekając. W końcu wróci, a potem, jutro rano, nastąpi wejście Claudii Gwiazdy Filmowej!

15 Od dnia zerwania z Claudią David czuł się przygnębiony. I nie chodziło o to, że chciał z nią zostać, to sama sytuacja była nieznośna. Claudia okazała się skończoną szmatą. Wałkoniła się, czytając kolorową prasę przez cały dzień, troszcząc się jedynie o swój wygląd wtedy, gdy wychodzili. Wylegiwała się w łóżku do południa, nigdy nie sprzątała mieszkania. Jedyna rzecz, do której się doskonale nadawała, to nieprzerwane uprawianie miłości. Zanim z nią zamieszkał, był zawsze gotowy, teraz po prostu nie mógł tego znieść. Była nienasycona i wymagająca, nigdy nie miała dość. David zawsze się szczycił swoim apetytem seksualnym, ale sytuacja z Claudią go przerosła. Ucieszyło go, że trafił się powód, aby się wyprowadzić. Ale depresja pogłębiała się, bo zamiast zakończenia tego całego bajzlu i powrotu do żony i dzieci został sam. Poza alternatywą zimnego pokoju hotelowego nie miał dokąd pójść. Skończyły się wygody domowe, były tylko cztery bezosobowe ściany, puste łóżko i tabliczka „Nie przeszkadzać”. Z zawzięciem pogrążył się w pracy i rozważał możliwość powtórnego zejścia się z Lindą. Rozważał, że powinna go przyjąć z powrotem. W końcu była jeszcze kwestia dzieci. One na pewno chciałyby, aby znowu byli rodziną. Wszystko mogłoby wrócić do poprzedniego stanu, tylko że tym razem nie będzie głupcem, żeby się wiązać z taką zdzirą jak Claudia. W przyszłości będzie ostrożniejszy, będzie przebierał w kobietach i prowokował krótkie romanse, takie, których Linda nie mogłaby odkryć. Zadzwonił do swojego byłego domu. Służąca poinformowała go, że Linda i dzieci są na wsi u jej rodziców. Był zadowolony. Dać jej więcej czasu, żeby doszła do siebie. Linda była rozsądną kobietą. Będzie wiedziała, że ich wspólne życie jest słuszną rzeczą. W pierwszą wolną sobotę pojechał się z nią zobaczyć. Wyglądała zadziwiająco świeżo i dobrze, choć traktowała go chłodno. Należało się przecież tego spodziewać. Powiedział o porzuceniu Claudii. Reakcja Lindy była dziwnie obojętna. Daj jej czas, pomyślał, a dojdzie do siebie. Był czarujący wobec teściów. Wiedział, że znów byli po jego stronie. Po powrocie do Londynu zadzwonił do starej przyjaciółki, chciał bowiem z kimś się zabawić. Już zapomniał, że była głupia, ale miała wspaniałe ciało. Poszli do kina, po czym wrócili do jej mieszkania. Okazała się nędzna w łóżku: nie miała nic ani z opętańczej namiętności Claudii, ani ze spokoju Lindy. Wyszedł od niej po godzinie. W niedzielę obudził się wcześnie, nie mając nic do roboty. Pod wpływem nagłego impulsu poszedł do biura; miał zaległości z korespondencją i inną pracą, na którą nigdy nie znajdował czasu w tygodniu. Po godzinie uzmysłowił sobie, że potrzebuje sekretarki. Biedna, nieładna panna Field. Może będzie osiągalna, wyglądała na osobę, która nigdy nie robi planów. Zatelefonował do niej. – Halo – powiedziała bojaźliwym głosem. – Panno Field, mówi David Cooper. – Och! – pisnęła z zaskoczeniem, jak gdyby przyłapano ją na czymś, czego nie powinna robić. – Panno Field, jak się pani zapatruje na trochę pracy dzisiaj? – Och, panie Cooper, naprawdę? – Nie ma sprawy, jeśli pani nie może. – Och, panie Cooper, oczywiście, że tak.

– To dobrze. Niech pani szybko przyjeżdża do biura. Zjawiła się w ciągu pół godziny, blada i nerwowa. – Bardzo ładnie pani dziś wygląda, panno Field – powiedział grzecznie. Rzadkie, sztywne, brązowe włosy puściła luźno, zamiast ściągnąć je jak zwykle do tyłu, a cienkie zwykle bezbarwne usta pomalowała szminką w ostrym szkarłatnym kolorze. Niedzielne ubranie składało się z brązowej sukienki i niebieskiego, rozpinanego, wełnianego swetra. Była obrazem w tym przypadku niekorzystnej prostoty. Przez cały dzień pracowali wydajnie. Zaczęło się ściemniać i David nagle uświadomił sobie, że zrobiło się późno. – Chyba lepiej, żebyśmy już skończyli – powiedział z ziewnięciem. – Musi pani być głodna. – Panie Cooper – mówiła nerwowym niezdecydowanym głosem – może miałby pan ochotę zjeść ze mną mały obiad. – Jaskrawoczerwony rumieniec sięgał linii jej włosów. – Zawsze stawiam sobie za cel przygotowanie pierwszorzędnego obiadu w niedzielę; to jedno z moich małych hobby, i byłoby mi niezmiernie miło, gdyby go pan skosztował. Bœuf Stroganow ze świeżą zieloną sałatką, a na deser cytrynowa beza. Brzmiało nieźle. Poza tym nie miał gdzie iść. Rumieniła się bez przerwy i Davidowi zrobiło się jej żal. – Świetny pomysł, panno Field. Z przyjemnością. Mieszkała w małej kawalerce. Kanapa, starannie ozdobiona poduszkami wykonanymi na szydełku, najwyraźniej pełniła również funkcję łóżka. Wyciągnęła opróżnioną do połowy butelkę sherry – zbyt słodkiego. David siadł i oglądał telewizję, podczas gdy panna Field krzątała się w kuchni. Przygotowała smaczny obiad, do którego popijali tanie hiszpańskie wino. – Przywiozłam je z wakacji w zeszłym roku – oznajmiła dumnie. Po obiedzie była oczywiście lekko pod wpływem. – Zwykle nie piję – powiedziała z chichotem. Po wypiciu przed obiadem pół butelki wina i większej części sherry David był również lekko wstawiony. Jego uwagę przykuwał ekran telewizyjny. Właśnie nadawano reklamówkę Beauty Maid i pojawiła się Claudia w wannie. Poczuł znajome ostre szarpnięcie w kroczu. – Och, panie Cooper, nasza reklamówka. – Panna Field szybko usiadła obok niego na kanapie. Ich nogi się zetknęły. Położył rękę na jej udzie. Krzyknęła piskliwie i zanim się zorientował, zarzuciła mu ramiona na szyję i przyciągnęła jego wargi do cienkiej czerwonej linii swoich ust. Pocałowali się i wraz ze zniknięciem Claudii z ekranu opadła jego żądza. Ale było za późno. Panna Field była już gotowa. W ciągu zaledwie kilku sekund podskoczyła, zgasiła światło, uwolniła się od swetra i z powrotem przy nim usiadła. – Mój najdroższy, jestem twoja – powiedziała. – Zbyt długo czekałam na ten moment. Nie mógł uwierzyć. To wszystko było tak absurdalne. Położyła się wyczekująco, drżąc na całym ciele. Co powinien zrobić? Była dobrą sekretarką. Nie chciał jej stracić. Nie chciał też zranić jej uczuć. Zaczęła się niecierpliwić. – Davidzie, mój najdroższy, chodź do mnie. Nie boję się. Odetchnął głęboko i przesunął niepewnie rękami po jej piersiach. Ale piersi nie było! – Wiem, że nie zostałam hojnie obdarzona przez naturę – powiedziała nieśmiało – ale w moich lędźwiach płonie ogień. O mój Boże, pomyślał. W co ja się pakuję?

Zniecierpliwiona czekaniem splotła ręce na jego karku i przyciągnęła usta do swoich. To jakiś cholerny koszmar, pomyślał. Ale w miarę jak jej język pieścił jego usta, ciało Davida zaczęło wreszcie reagować i wkrótce był gotowy. Panna Field miała kanciaste, kościste i zadziwiająco silne ciało. Zdołała mu zdjąć spodnie i bieliznę, a potem językiem wędrowała w dół jego ciała i całowała go. Nagle zawładnął nim olbrzymi, powalający, wściekły wybuch namiętności. Wrzasnął, ale nie przerwała, doprowadzając go do szaleństwa. Dreszcz przeniknął jej ciało i w końcu znieruchomiała. Leżeli w milczeniu. Nie chciało mu się wierzyć w to, co przed chwilą zaszło. Spokojna nieśmiała panna Mysz Field na pewno wiedziała, co robi. Po jakimś czasie wstał i zamknął się w łazience. Pokrywały go czerwone ślady w miejscach, gdzie wbiła mu palce. To była naprawdę gorąca dziwka! Kiedy wrócił do pokoju, była z powrotem ubrana w sweter i sztywno sprzątała ze stołu. Unikała patrzenia na niego, gdy wkładał szorty i spodnie. – Czy przed wyjściem chciałby pan kawy, panie Cooper? Mówiła opanowanym głosem, jedynie niewielki rumieniec na policzkach wskazywał na to, co przed chwilą zaszło. – Eee, nie dziękuję, panno Field. – Poszedł za jej przykładem. – Naprawdę muszę już iść. – Mam nadzieję, że powtórzymy to kiedyś – powiedziała zrównoważonym głosem. – Tak. – Zawahał się. – Cóż, zatem do widzenia. Do zobaczenia jutro w biurze. – Do widzenia, panie Cooper, do jutra. Po wyjściu na ulicę westchnął głęboko. Będzie musiał się jej pozbyć. Codzienna praca z nią w biurze byłaby straszliwym przypomnieniem. Następnym razem zatrudni ładną sekretarkę – tak na wszelki wypadek, gdyby kiedykolwiek przytrafiła mu się podobna sytuacja. Pomyślał o Lindzie z tęsknotą. Był gotów iść do domu. O Boże, ależ był gotów! – Lindo, kochanie! Wyglądasz absolutnie oszałamiająco! Tak szczupło, tak młodo! Ten rozwód z pewnością ci służy! – Monika wprowadziła Lindę do salonu. – Dziś jest tu interesująca gromadka, żadnych małżeństw; razem z Jackiem doszliśmy do wniosku, że tak będzie zabawniej. A teraz pozwól, że cię przedstawię pozostałym gościom. Było może ze dwanaście osób. Stały i siedziały w różnych miejscach. Linda rozpoznała brata Moniki, projektanta mody, który towarzyszył niskiej przysadzistej kobiecie ubranej w bardzo nieodpowiedni na tę okazję jedwabny strój w stylu orientalnym. – Ta kobieta przy Rodneyu to księżniczka Lorenz Alvaro – szepnęła Monika. – Ekscytujące, nieprawdaż? Linda nigdy w życiu nie słyszała o księżniczce Alvaro i nie widziała w tym nic ekscytującego, gdyż Rodney był homoseksualistą. Wkrótce wdała się w spokojną pogawędkę z jakimś doktorem, wysokim i przyjemnym mężczyzną. Nim skończyli jeden koktajl martini, on już ją zaprosił na kolację następnego wieczora. Linda pomyślała: dlaczego nie? Przyjęła zaproszenie. Był dość pociągający i wydawał się nią zachwycony. Zdecydowanie miły mężczyzna, urodą nie przypominał Davida. Przybyli kolejni goście i Linda znalazła się nieco na uboczu, podczas gdy doktor opowiadał jej długą zawiłą historię o jednym ze swoich pacjentów, który chorował na żółtaczkę. To było nudne. Uśmiechnęła się grzecznie i żałowała, że przyjęła zaproszenie na kolację. Doktor czy nie, cierpiał na poważny przypadek nieprzyjemnego oddechu.

Rozejrzała się po pokoju. Potem zobaczyła Jaya Grossmana. Wyprostowała się, wygładziła sukienkę i poprawiła włosy. Nie zauważył jej. Rozmawiał z Rodneyem i księżniczką Alvaro, a potem dołączyła do niego ta blondynka, którą spotkali w hallu hotelu Dorchester w dniu ich wspólnego lunchu. Teraz blondynka wyglądała jeszcze ładniej w schludnym białym kostiumie ze spodniami i z włosami związanymi na czubku głowy białą wstążką. Jay objął ją ramieniem, a ona uśmiechnęła się do niego. Linda odwróciła wzrok. Doktor truł dalej. Monika ogłosiła, że w drugim pokoju czeka na gości zimny bufet. – Jestem głodna – powiedziała dobitnie Linda. – Dobre sobie! – zawołał doktor. – Musiałem zanudzić panią na śmierć. Chodźmy coś zjeść. – Chwycił ją zaborczo za łokieć i poprowadził do drugiego pokoju, gdzie wpadła prosto na Jaya. Balansował dwoma talerzami z jedzeniem, których niemal nie upuścił. – Linda! – Z jego głosu wynikało, że się cieszy. – Jay – powiedziała, przybierając ten sam ton. – Gdzie się podziewałaś? – Na wsi z dziećmi. – Wspaniale wyglądasz. Czy przedtem wyglądałam tak strasznie? Zastanowiła się. – Dziękuję. – Nie mogła się powstrzymać od nieśmiałego uśmiechu. Stali tak i uśmiechali się przez chwilę do siebie, a potem doktor, nadal trzymając ją za łokieć, powiedział: – Chodźmy do bufetu. – Ach, tak. – Serce Lindy biło mocno. – Na razie do zobaczenia – powiedział Jay. Mrugnął i powiedział z imitacją brytyjskiego akcentu: – Lepiej już idźcie po jedzenie! Kiedy Jay znalazł się poza zasięgiem słuchu, doktor stwierdził: – Te amerykańskie typy filmowe wszystkie są takie same. – Tak? – Wie pani, zuchwali, wulgarni, zaabsorbowani sobą. – Czy zna pan Jaya Grossmana? – zapytała Linda ze złością. – Powiedzmy, że mamy wspólnego przyjaciela. – Kogo? – zapytała zapalczywie. – Zachowajmy dyskrecję, żeby nikomu nie szkodzić. – Co? – Nagle znienawidziła doktora. Uśmiechnął się tajemniczo. – Prawdę mówiąc, znam jedną z jego byłych żon. – Och. – Usiłowała okazać brak zainteresowania. – Urocza kobieta – ciągnął doktor. – Jestem przekonany, że miała z nim straszne życie. Niedawno wyszła powtórnie za mąż. – Lori? – zapytała zimno Linda. Doktor wyglądał na zdziwionego. – Tak. Lori jest w Londynie ze swoim nowym mężem, który jest niezmiernie bogaty. – Bardzo interesujące – zauważyła sarkastycznie, po czym szybko nałożyła sobie drugą porcję jedzenia i szybko udała się do salonu. Doktor deptał jej po piętach. Nie było gdzie usiąść.

Jay siedział z blondynką na kanapie. – Lindo! – zawołał. – Przyłącz się do nas. – Przepraszam – powiedziała do doktora. Jay wstał i Linda usiadła. Blondynka zerknęła na nią poirytowana. – Susan – powiedział Jay – poznaj moją bardzo dobrą przyjaciółkę Lindę Cooper. – Witam. – Uśmiech Susan był zdawkowy. Doktor przykucnął przed nimi, jedząc łapczywie ze swojego przeładowanego talerza. Jay oddryfował na drugi kraniec pokoju. Susan nagle wstała i powiedziała do Lindy: – Może pani przyjaciel chciałby usiąść. – Przeszła przez pokój, żeby dołączyć do Jaya, a doktor szybko usiadł obok Lindy. Ugrzęzła na dobre, gdyż doktor najwyraźniej nie miał zamiaru opuścić jej boku. – Czy mogę później odwieźć panią do domu? – zapytał. – Przykro mi, przyjechałam tu samochodem. – Szkoda. – Pokręcił głową. – Może powinienem za panią jechać, tak aby się upewnić, że dojedzie pani bezpiecznie. – Zachichotał. Był takim nudziarzem, że aż jej się chciało krzyczeć! Nawet nie pofatygowała się, żeby odpowiedzieć, tylko podskoczyła. On też wstał. – Przepraszam – powiedziała stanowczo. – Muszę iść do toalety. W sypialni Moniki na piętrze było spokojnie. Usiadła przy toaletce i przeczesała się. Czy Monika uzna to za grubiaństwo, jeśli wyjdzie bez pożegnania? Nie obchodziło jej to, naprawdę. Poszukała swojego żakietu pomiędzy płaszczami na łóżku. Jakąż stratą okazało się kupno nowej, czarnej, szyfonowej sukienki. Zeszła z piętra i wyślizgnęła się po cichu. Jutro zadzwoni do Moniki i wyjaśni, że bolała ją głowa i uznała, że lepiej będzie nie robić kłopotu z pożegnaniami. Monika prawdopodobnie się obrazi i już nigdy jej nie zaprosi, ale co z tego? Powinna właściwie zostać w domu z dziećmi. Po powrocie rozebrała się powoli, zastanawiając się, dlaczegóż to, u licha, trzy godziny wcześniej zadawała sobie tyle trudu z nałożeniem takiego starannego makijażu i w takim podnieceniu oczekiwała na nudne przyjęcie u Moniki. Czego się spodziewała? Czarującego Księcia. Nie nudnego doktora z nieprzyjemnym oddechem. Czuła się przygnębiona. Teraz tempo towarzyskie nadawały takie dziewczyny jak Susan, ze swoimi gibkimi ciałami. Spójrz prawdzie w oczy, Lindo, pomyślała, najlepsze lata masz już za sobą, oddałaś je Davidowi. Masz dwójkę dzieci. Jesteś po rozwodzie. Teraz musisz się zadowolić drugą kategorią. W nocy czuła się samotna. Raz, przelotnie, przyszło jej do głowy, żeby zadzwonić do Paula, ale przeważył zdrowy rozsądek. Może popełniła błąd, rozwodząc się z Davidem. Może powinna mu dać jeszcze jedną szansę. Jednak nie, miała rację, to było lepsze od życia w zakłamaniu. Zapadła w niespokojny sen. Godzinę później obudził ją telefon. – Halo – odezwała się zaspanym głosem. – Usiłujesz mnie unikać? – Co? – Umysł nadal miała uśpiony. – Zostawiam dla ciebie wiadomości, nie oddzwaniasz. Zignorowałaś mnie dziś wieczorem, a potem po prostu uciekłaś. Jutro chcę z tobą zjeść kolację, żadnych wymówek. – Dobrze, Jay – odrzekła słabym głosem. – Przyjadę po ciebie o ósmej i żadnych telefonów, że nie możesz. Dzwoniłem do ciebie trzy razy.

Nie wiedziała, co powiedzieć. – Dobrze, jutro o ósmej – powiedział po krótkiej pauzie – i włóż tę czarną sukienkę, którą miałaś dziś na sobie, wyglądasz w niej wspaniale. Nagle życie znów zaczęło nabierać jasnych barw. Conrad w końcu wrócił. Nie było go przez półtorej godziny i Claudia, znudzona czasopismami i czekaniem, była lekko rozdrażniona. Skryła irytację pod maską uśmiechu. Był pijany. Objął ją, a jego muskularne ręce macały jej ciało przez cienką sukienkę. Wykręciła się z uścisku. Nie tak to zaplanowała. – Nie idziemy na górę? – zapytała. Jego oddech, mieszanina szkockiej i silnego odoru czosnku, zaatakował ją, kiedy otworzył usta: – Jasne, jasne. Chcę tylko zrobić mały wstęp. – Na siłę wepchnął rękę w dekolt jej sukienki, chwytając piersi szorstkimi paluchami. – Sprawiasz mi ból. Ej, uważaj na moją sukienkę. – Znów odepchnęła go od siebie, wściekła na rozdartą sukienkę, ale nadal uśmiechając się prowokująco. – Chodźmy na górę, kochanku – zagruchała. – Urządzimy tam sobie wspaniały spektakl. – Najpierw zdejmij ubranie. Chcę rzucić okiem na towar, który biorę – powiedział natarczywie. Najwyraźniej nie było sensu spierać się z nim. Urządzi go po zaciągnięciu do łóżka. Powoli zsunęła zmysłowe fałdy białego dżerseju. Pod spodem miała tylko cienki pas i jasne, delikatne pończochy, a długość jej nóg podkreślały buty na niebotycznie wysokich szpilkach. Rzucił się na nią, padając na kolana i chwytając za talię. Zagłębił zęby w jej brzuchu i mocno ugryzł. Krzyknęła z bólu i odepchnęła go kopnięciem. – Ty sukinsynu! Wybuchnął głuchym, głośnym, dudniącym śmiechem. Roztarła brzuch, błyskając niebezpiecznie oczami i uśmiechając się zaciśniętymi ustami. A więc chciał się pobawić w gierki, co? Cóż, ona też znała kilka własnych. – Chodź. – Potoczył się do drzwi. Poszła za nim. Popchnął ją przed sobą na schody, głaszcząc jej nogi i próbując macać ręką między nimi. Dotarli do sypialni. Było tam bardzo ciemno, prawie nic nie widziała. – Kładź się – rozkazał. Weszła na duże okrągłe łóżko, myśląc ponuro, że wszystko będzie wyglądać inaczej rano, kiedy ten wstrętny tłuścioch wytrzeźwieje. Włączył światła – jaskrawe, oślepiające światła, które padały na łóżko pod ostrym kątem. Nad sobą dostrzegła olbrzymie lustro. Wgramolił się na nią, nawet nie zawracając sobie głowy, żeby zdjąć ubranie, rozpinając tylko spodnie. – Otwórz się, skarbie – powiedział – zróbmy coś konkretnego. Wykorzystał ją brutalnie – wgniatał i wbijał się w nią, a potem chciał seksu w różnych wyuzdanych pozycjach. Pracowała ciężko. To było coś, co na pewno zapamięta! Zabawna rzecz, naprawdę, kiedy stanie się sławna, wszyscy będą mówić, że aby ją wylansować, potrzebna była tylko jedna noc. Wreszcie skończył. Całe ciało bolało ją od jego ciężaru. Była posiniaczona i zmordowana. Leżała rozłożona na łóżku, zbyt osłabiona, żeby się poruszyć.

Conrad był wciąż zadziwiająco pełen życia. – Mam dla ciebie małą podniecającą niespodziankę – powiedział. – Nie ruszaj się z miejsca. Zszedł z łóżka i przycisnął jakiś włącznik przy drzwiach. Lustro nad łóżkiem rozdzieliło się na pół i rozjechało gładko na dwie strony, pozostawiając olbrzymią lukę w suficie. Z ziejącego otworu spoglądał na nią krąg uśmiechniętych twarzy. Usiadła przerażona. – To tylko kilku moich przyjaciół – powiedział swobodnie Conrad. – Te lustra to wspaniały bajer, żeby przyjęcie odbyło się z hukiem! – Zarechotał lubieżnie. – A teraz wybierz sobie następną osobę. Jakaś kobieta o starej i groteskowo umalowanej twarzy powiedziała: – Może ja, Conrad? Mogę z nią to zrobić? Wygląda na to, że ona wie, na czym to polega. Jakiś męski głos odezwał się: – Nie, teraz ja, pozwólcie mi ją porządnie przerżnąć. – O Boże! – Claudia zeskoczyła z łóżka. – O co chodzi? – zapytał Conrad. – Nie chcesz zagrać w moim filmie? Popatrzyła na niego, wszystkie instynkty ostrzegały ją, żeby stamtąd wyszła. Ale teraz wychodzić – jaki to sens? To jej nie zaprowadzi na srebrny ekran. – Dobrze – zgodziła się wreszcie. – W porządku. Zostanę, ale tym razem lepiej, żebyś mówił poważnie. – Oczywiście – rzekł zdawkowo.

16 David bez trudu zdołał przebrnąć przez pierwszą część następnego tygodnia. Panna Field była jak zawsze doskonałą, spokojną, nienatrętną sekretarką. Oboje nie robili żadnych aluzji do poprzedniej niedzieli. Zaiste, zachowywali się tak, jak gdyby to się nigdy nie zdarzyło. David czuł, że być może to wszystko było złym snem, ale jakieś ponure przeczucie ostrzegało go, że to jednak prawda. Im szybciej pozbędzie się panny Field, tym lepiej. Tymczasem ich stosunki były dokładnie takie same jak przedtem. Postanowił odczekać kilka tygodni, a potem spowodować jej przeniesienie do innego działu, być może z podwyżką. Nie miałaby nic przeciwko temu. Pan Taylor z Fulla Beans przyjechał do Londynu. Davidowi nie uśmiechała się ta myśl, ale jak zwykle wybrano go, żeby zabawiał gościa. Czy ci biedni biznesmeni spoza miasta nigdy nie mają dość znanych do znudzenia, bajońsko drogich lokali nocnych i żałosnych, niechlujnych dziewczyn do towarzystwa? Wyglądało na to, że nie. Jeszcze raz David musiał mu załatwić towar na noc, tym razem dużą rudowłosą dziewczynę o imieniu Dora. Dora śmiała się często i zasugerowała, że byłaby kupa frajdy, gdyby Burt Taylor oraz David poszli z nią do łóżka. Żadnemu z nich nie podobał się ten pomysł. Burtowi dlatego, że nie chciał się z nikim dzielić. A Davidowi dlatego, że nie chciał się zapoznawać z jej ciałem. Bardzo nalegała i kiedy Burt Taylor, wybałuszając oczy na samą myśl o przedstawieniu, jakie oferowała, zaczął myśleć, że ostatecznie nie jest to taki zły pomysł, David naprawdę miał już tego powyżej uszu. Zdołał w końcu ich przekonać, żeby poszli sami. Nienawidził rozrywek tego typu. Te flądry z lokali nocnych nie były dla niego. Wrócił do hotelu i poszedł spać. Tydzień ciągnął się bez końca. W środę po południu zadzwonił, żeby porozmawiać z dziećmi. Dopiero co wróciły ze szkoły do domu i jadły podwieczorek. Ana powiedziała mu, że pani Cooper wyszła. Był pewien, że Linda nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby wpadł, żeby się z nimi zobaczyć. Może pozwoliłaby mu pozostać na obiedzie. Rozrachunek z Lindą był tylko kwestią czasu. W końcu uzmysłowi sobie, że jedyna rozsądna rzecz to przyjąć go z powrotem. Powiedział służącej, że zaraz tam przyjedzie. Wymamrotała coś po hiszpańsku. W tle słyszał podniecone piski dzieci. Wyszedł z biura w radosnym nastroju i poszedł do sklepu Hamleya, skąd wyszedł obładowany grami i zabawkami. Zatrzymał się przy Swiss Cottage i kupił kwiaty. Dwie godziny upłynęły do chwili, kiedy zadzwonił do drzwi. Linda otworzyła drzwi z zaciśniętymi ustami i wściekła. Zablokowała wejście. – Dzieci są w trakcie kąpieli – powiedziała zimnym głosem. – W porządku, mogę poczekać. – Podał jej kwiaty. Zignorowała je. – Davidzie, mamy umowę, że odwiedzasz dzieci tylko w weekendy. – Co za różnica, kiedy przychodzę? Masz zamiar mnie ukarać, bo chcę się zobaczyć z moimi dziećmi? Cofnęła się ze znużeniem. Nie chciała być niesprawiedliwa co do dzieci, ostatecznie on był ich ojcem.

– Wejdź, ale proszę cię, żebyś więcej tego nie robił. – Co chcesz przez to powiedzieć? Mam nie odwiedzać własnych dzieci? – Nie, Davidzie, to znaczy, że proszę cię, abyś się trzymał uzgodnionych terminów. – Zadziwiasz mnie. – Pokręcił głową, – Nigdy nie myślałem, że użyjesz Janey i Stephena jako broni przeciwko mnie. Jej oczy napełniły się łzami na niesprawiedliwość tego, co mówił. – Wcale tego nie robię. Tylko próbuję robić to, co stosowne. Spojrzał na nią chłodno. – I myślisz, że to najlepsze, aby dwojgu niewinnym małym dzieciom nie pozwalać się zobaczyć z ojcem? – Przekręcasz sens moich słów. – Niczego nie przekręcam. Tylko powtarzam to, co mówisz. – Pchnął kwiaty w jej kierunku. – Weź je, chyba że wolałabyś je wyrzucić tak jak mnie. Przyjęła kwiaty. – Zobaczę, czy kąpiel skończona. – Czy mogę prosić o pozwolenie pójścia na górę i zobaczenia ich w wannie? – mówił zgryźliwym tonem. – Oczywiście. Stephen stał u szczytu schodów, wyszorowany i czysty w piżamie w paski. – Tatuś! – krzyknął. Linda usłyszała okrzyk radości. Zerknęła na zegarek. Była szósta. Może powinna zadzwonić do Jaya i powiedzieć mu, że nie może dotrzymać obietnicy spotkania. Czuła taki zamęt w głowie. Stosunek Davida do niej był taki niesprawiedliwy. Zachowywał się, jakby to wszystko było jej winą. Zszedł na dół z Janey przytuloną do piersi, Stephen zaś przywarł do jego ręki. Przyniósł pakunki z samochodu i dzieci zakrzyknęły z podniecenia. Linda zamknęła drzwi salonu i zostawiła ich wszystkich razem. Poszła na górę i położyła się na łóżku. Myślała, że najbardziej bolesna część rozwodu jest za nią, ale kiedy się ma dzieci, to sprawa nigdy nie jest skończona, zawsze pozostaje mały pytający głos: „Dlaczego tatuś już tu nie mieszka? Kiedy tatuś wróci? Czy kochasz tatusia?”. Spróbowała się skontaktować z Jayem. Nie podnosił słuchawki. Po godzinie zeszła do salonu. Z wymuszonym uśmiechem powiedziała: – Chodźcie już, czas do łóżka. Jutro idziecie do szkoły. Stephen wlepił w nią wzrok. – Och, mamusiu! Janey zaczęła płakać. – Może jeszcze dziesięć minut? – zapytał David. – Proszę, mamusiu – błagała Janey. – Och, dobrze. Ale nie dłużej. – Ponownie zerknęła na zegarek. Było po siódmej, a Jay miał przyjść o ósmej. Nie chciała, żeby się spotkał z Davidem. Żałowała, że nie może znaleźć Jaya i odwołać spotkania z nim. Nie żeby tego chciała, ale teraz naprawdę nie miała ochoty wychodzić. W ciągu kolejnych dwudziestu minut dzieci leżały bezpiecznie w łóżku, a David czytał im bajkę. Kiedy zszedł do salonu, była już za kwadrans ósma. David wpadł w dobry nastrój. – Wypiłbym drinka. Była niespokojna. Miała jak najbardziej słuszne prawo do wyjścia na randkę, ale instynktownie wiedziała, że Davidowi to się nie spodoba.

Nalał sobie szkockiej. – Wiesz, Stephen to bardzo rozgarnięty chłopak. Musimy poważnie porozmawiać o jego przyszłości. Linda wzięła się w garść. – Tak, musimy, ale nie teraz. Muszę się przebrać. – Jej głos stał się buntowniczy. – Wychodzę. – To miło. – Zaległa cisza, po której dodał: – Prowadzisz dość wygodne życie. – Słucham? – zapytała opanowanym głosem. – No cóż, wiesz, żadnych zmartwień, ładny dom, ja płacę wszystkie rachunki, a ty możesz się wszędzie szwendać i robić, co ci się żywnie podoba. – Nie szwendam się i ty o tym wiesz. – Nie próbuj mi mydlić oczu. Jesteś atrakcyjną kobietą, rozwódką. Każdy facet wie, że to gratka: wolna babka do łóżka zawsze cieszy się wzięciem. Musisz mieć mnóstwo propozycji. Ba, założę się… Jej policzki zapłonęły. – Wynoś się! Wynoś się stąd natychmiast! Spokojnie odstawił drinka. – O co chodzi? Tylko nie próbuj mi wmawiać, że nie chodzisz z facetami do łóżka. – Proszę, odejdź, Davidzie. Już! Podszedł wolnym krokiem do drzwi. – Już dobrze, nie denerwuj się. Nie będę się tu pałętał, żeby ci zepsuć randkę. Wrócę do pokoju w hotelu; nie martw się o mnie, po prostu baw się dobrze. Kiedy minął drzwi wejściowe, zatrzasnęła je za nim z hukiem. Ze złością wsiadł do samochodu. Bezmyślna dziwka! Była równie zła jak Claudia. Wszystkie są takie same, wszystkie to dziwki, które próbują złapać faceta za jaja i wszystko z człowieka wycisnąć! Pojechał za róg, po czym zawrócił i zaparkował kilka domów dalej. Równie dobrze może zaczekać i zobaczyć, z kim Linda się umówiła. Jay przyjechał z kilkuminutowym spóźnieniem, ale niewystarczającym, aby Linda doszła do siebie. Zastał ją we łzach. – Nie mogę wyjść – szlochała. Objął ją ramieniem. Wsparła głowę na jego piersi i opowiedziała mu chaotycznie o tym, co się stało. Jay okazywał współczucie. – Jutro z samego rana musisz porozmawiać ze swoim prawnikiem. Możesz uzyskać nakaz sądowy, żeby przestał cię nachodzić; ma ustalone pory odwiedzin dzieci i będzie musiał się ich trzymać. – Po prostu pomyślałam sobie, że byłaby to podłość z mojej strony, gdybym nie pozwoliła mu się widywać z dziećmi. – On właśnie chce, żebyś się tak czuła. Prawdopodobnie dość się nałajdaczył i postanowił wrócić. Jego jedynym sposobem dotarcia do ciebie są dzieci. – Tak myślisz? – Jasne. Słuchaj, Lindo, jestem doświadczony w tych sprawach. Schrzanił piękny układ z tobą. Nie jesteś jakąś tam idiotką; jesteś uroczą kobietą i założę się, że on chce cię odzyskać. – Przerwał, po czym zapytał mimochodem: – Co do niego czujesz?

Zamyśliła się. – Sama nie wiem. Już go nie kocham. Chodzi tylko o to, że pomimo tych wszystkich przykrości naprawdę mu współczuję. W końcu ja mam dom i dzieci, a co on ma? – Hej, ho, skarbie, zaczynasz myśleć tak, jak on chce, żebyś myślała. Dokonał przecież wyboru, prawda? Kiwnęła głową. – Masz rację. – To dobrze, wreszcie zaczynasz sobie uświadamiać, że zawsze mam rację! – Roześmiał się. – A teraz idź na górę, przypudruj nosek, włóż tę czarną sukienkę i chodźmy. Uśmiechnęła się. – Tak, Jay. Zabrał ją do restauracji Annabel. Zjedli elegancką kolację. Jay zabawiał ją opowieściami o filmie i plenerze w Izraelu. Opowiedział jej o swoich dzieciach – było ich troje, jedno z pierwszego małżeństwa i dwoje z drugiego. – Piękne kalifornijskie dzieci o blond włosach – powiedział z lekką drwiną. – Nie widuję ich zbyt często. Lori nienawidziła dzieci. – Ile mają lat? – Caroline jest najstarsza, ma piętnaście lat i prawdziwe kuku na muniu. Mieszka w San Francisco z Jenny, moją pierwszą żoną. Potem jest Lee, ma dziesięć lat, i dziewięcioletni Lance. Teraz mają wspaniałego ojczyma i widuję się z nimi zawsze, kiedy jestem w Los Angeles. – Nigdy nie byłam w Ameryce. Czy jest tam tak wspaniale jak na filmach? Roześmiał się. – Chyba można powiedzieć, że Hollywood jest dość wspaniałe. Jedyna rzecz, która mi się tam podoba, to pogoda. Po kolacji przyłączyli się do nich przyjaciele Jaya, również z branży filmowej. To był uroczy wieczór. Jay odwiózł Lindę do domu swoim studyjnym samochodem z szoferem. Pocałował ją w policzek na pożegnanie. – Może w sobotę? – zapytał. – Tak – odparła spokojnie. – Jutro do ciebie zadzwonię. I nie zapomnij, z samego rana skontaktuj się z prawnikiem. – Tak zrobię. Uśmiechnęli się do siebie. Weszła do domu i patrzyła przez okno, jak Jay wsiada do samochodu. Bardzo go lubiła. Claudia zakopała się w łóżku w swoim mieszkaniu. Skuliła się pod przykryciem, posiniaczona, wykorzystana i przerażona perspektywą spojrzenia komukolwiek w oczy. Nazajutrz po hańbiącej orgii z Conradem zadzwoniła do swojego agenta i powiedziała mu, że wszystko załatwione i wkrótce otrzyma wiadomość ze studia. Potem połknęła mieszankę różnych tabletek i spała lub przynajmniej próbowała zasnąć. Claudia nie była naiwna, w jej życiu było wielu różnych mężczyzn, wiele różnych sytuacji i oczywiście filmy porno. Ale nigdy nie było nic tak poniżającego jak wieczór w domu Conrada. Po przymknięciu powiek wizje złych uśmiechniętych twarzy falowały przed jej oczami. Przez jej myśli przebiegły wszystkie rzeczy, do których zrobienia ją zmuszono. Nadal czuła dotyk ich rąk. Jej ciało krzyczało z bólu od seksualnego maltretowania.

Pozostała w łóżku przez kilka dni, nic nie jedząc, ignorując telefony, bezwładna i odrętwiała. Nikogo to nie obchodziło, nikt nie przyszedł. Gdyby umarła, minęłoby prawdopodobnie wiele miesięcy, zanim jej zwłoki zostałyby odkryte. Gdzie się podziewali jej wszyscy tak zwani przyjaciele? Wreszcie zmusiła się, aby się zwlec z łóżka. Była chuda i blada jak płótno. Ubrała się i wyszła. Ludzie na ulicy budzili w niej wstręt. Poszła zobaczyć się z Gilesem, ale on wyjechał na Majorkę. Wróciła do domu i za pomocą nożyczek do paznokci obcięła swoje wspaniałe włosy. Potem wślizgnęła się do łóżka i tym razem zasnęła na dobre. Po przebudzeniu następnego dnia poczuła się znacznie lepiej. Otworzyła i zjadła zawartość kilku puszek, które znalazła w lodówce. Z przerażeniem zobaczyła, co zrobiła z włosami, które teraz sterczały pod najróżniejszymi kątami i wyglądały niechlujnie. Przeczytała gazety i magazyny, których stos urósł przy drzwiach wejściowych, i zatelefonowała do swojego agenta. Nie, nie otrzymał jeszcze żadnej wiadomości. Czy przeczytała w gazecie, że Conrad Lee się żeni? Powtórnie chwyciła gazety do ręki i znalazła informację, która brzmiała: Conrad Lee, sześćdziesięciodwuletni sławny producent, poślubia dwudziestoletnią modelkę i byłą debiutantkę w towarzystwie Shirley Sheldon. Shirley Sheldon! Claudię zatkało ze zdumienia. Shirley Sheldon! Byłą narzeczoną hrabicza Jeremy’ego Francisa, byłą striptizerkę. To nie mogła być prawda. Shirley była fałszywą debiutantką, zainteresowaną jedynie radzeniem sobie w życiu. Związała się z Jeremym tylko dlatego, że posiadał tytuł. Claudia przypuszczała, że Shirley poleciała na sławę i pieniądze Conrada. Ale cóż, u licha, o n mógł widzieć w niej? Nie była aż taka ładna, miała parszywą figurę i była skończoną nudziarą. Stary osioł musiał uważać, że ona naprawdę była debiutantką. Koń by się uśmiał! Ba, to Claudia ich sobie przedstawiła. Przypomniała sobie, jak Shirley zjawiła się na jej party z tą wspaniałą opalenizną. Musiała się tak opalić w Izraelu. Co za krowa! Gdzie się podziewała tamtej pamiętnej nocy? Czy Conrad nie włączał narzeczonej do swoich orgii? A jeżeli nie, to dlaczego? Jeszcze raz przeczytała artykuł. Ślub zaplanowano na ten sam dzień. Nie mogła po prostu uwierzyć. Chuda Shirley Sheldon, z pewnością nie eksdebiutantka i z pewnością nie dwudziestolatka. – Ha! – żachnęła się. To wszystko było nie do zniesienia. Pod wpływem nagłego odruchu podbiegła do książki telefonicznej i sprawdziła numer do hrabicza Jeremy’ego. Znalazła go i szybko się z nim połączyła. Zastała go w domu, jąkał się i był niepewny jak zawsze. – S-s-słuchąj, Claudio, bardzo miło, że dzwonisz – powiedział, gdy się przedstawiła. – Idziesz na ślub Shirley? – zapytała bez ogródek. – No m-m-myślę, nie chciałbym tego przegapić, c-c-co? – Zachichotał radośnie. – Pomyślałam sobie, że moglibyśmy pójść razem – powiedziała zdawkowo. – Najwyższy czas, żebyśmy się znów spotkali. – Słuchaj, to świetny pomysł. Czy m-m-mam przyjechać po ciebie? Uśmiechnęła się. To było takie łatwe. – Wspaniale, o której? – Skoro przyjęcie z-z-zaczyna się o sz-sz-szóstej, to chyba powinienem przyjechać po ciebie o piątej trzydzieści. – Cudownie, Jeremy. – Podała mu adres i odłożyła słuchawkę. Cóż to był za idiota!

Spędziła popołudnie u fryzjera i wyszła całkowicie odmieniona. Włosy miała krótkie jak u chłopaka, lśniące, z długimi pejsami. Na szczęście był to wygląd na czasie. W każdym razie wszystkie czołowe modelki nosiły taką fryzurę. Dobrze pasowała do superkrótkiej, kusej, złotej sukienki, którą zdecydowała się włożyć. Jeremy był pod wrażeniem. – S-s-słuchaj, stara dziewczynko, wyglądasz absolutnie super! – powiedział po przyjeździe do Claudii. Przyrządziła mu mocny koktajl martini i zauważyła, że jego niezdrowa cera nadal się nie zmieniła. Oparła się silnej pokusie, żeby go spytać, czy kiedykolwiek był z dziewczyną w łóżku. – Takie szczęście, że stara Shirley w końcu usłyszy dzwony kościelne – powiedziała, popijając martini i ukazując spory kawałek nogi, kiedy siedziała w dużym fotelu naprzeciwko Jeremy’ego. Wybałuszył oczy. – Tak, n-n-nie da się ukryć. – A właściwie to co się z wami stało? – No cóż… – poruszył długimi, kościstymi ramionami – to s-s-superdziewczyna, dużo z nią frajdy i tak dalej, ale p-p-powiedziała, że potrzebuje kogoś dojrzalszego. – Przełknął kilka łyków martini, jego jabłko Adama podskakiwało przy tym rytmicznie. – Nadal jes-s-steśmy wspaniałymi przyjaciółmi – dodał nieprzekonywająco. – Też dobrze – powiedziała raźno Claudia. – W końcu jest o tyle lat od ciebie starsza. – Tak? – Jeremy spojrzał ze zdziwieniem. – Nie chcę zdradzać żadnych tajemnic; to znaczy ona tak dobrze dba o siebie, ale ostatecznie, jak długo może wszystkich zwodzić? – Claudia pokręciła głową z mądrą miną, a Jeremy zapatrzył się na nią z bezmyślnie otwartymi ustami. – Idziemy? – zapytała radośnie, podskakując i wygładzając sukienkę. – Eee… tak. – Jeremy też wstał. Był bardzo wysoki i niezdarny: prawdziwa ciapa z dobrego domu, pomyślała Claudia. Nic dziwnego, że Shirley puściła go kantem dla Conrada. Conrad miał przynajmniej pewien groteskowy styl. Jeremy jeździł lśniącym czerwonym samochodem marki MG, który był bardzo niewygodny; Jeremy z trudem wpychał się za kierownicę. – Czemu nie kupisz sobie większego samochodu? – zapytała. W końcu jego rodzice mieli opinię ludzi nadzianych. – Och, tym małym autobusikiem naprawdę dojeżdżam, gdzie chcę – powiedział dumnie. – Nie zz-zamieniłbym go na nic innego. Prowadził źle, szarpiąc sprzęgło, zajeżdżając drogę innym kierowcom i ścigając się z samochodami na światłach. Kiedy przyjechali na miejsce, Claudia czuła się niedobrze. Potrzebowała szybkiego drinka. Co za radość zobaczyć twarz Shirley i Conrada, kiedy ją ujrzą. Co za niespodzianka! David siedział w samochodzie i palił papierosa. Nie musiał długo czekać. Lśniąca czarna limuzyna prowadzona przez szofera zatrzymała się płynnie przed jego domem – cóż, domem Lindy. Z wnętrza samochodu wynurzył się mężczyzna. David był za daleko, żeby go rozpoznać. Zaklął pod nosem i podjechał trochę bliżej, ale było za późno. Mężczyzna już zniknął wewnątrz domu.

No cóż, Linda z pewnością sobie nie żałowała. Kimkolwiek był ten mężczyzna, najwyraźniej miał pieniądze. Kobiety to takie intrygantki. Nie mogą się doczekać – oto proszę, zaledwie kilka tygodni po rozwodzie, a Linda już wychodziła na randkę i bawiła się wesoło. Prawdopodobnie już nagrała sobie tego frajera. Dziwka! Nie była lepsza od Claudii. Czekał niecierpliwie na ich wyjście. Z pewnością nie spieszyli się, prawdopodobnie odstawiali szybki numerek w salonie. Zastanawiał się nad wejściem do domu i walnięciem tego faceta – kimkolwiek był – w nos. Ale prawdopodobnie i tak by go nie wpuściła. Zapłaci mu za to, kiedy David ją odzyska. W takim tempie, jakie sobie narzuciła, być może David nawet nie będzie jej chciał z powrotem. Siedział pogrążony w myślach, aż w końcu wyszli. Mężczyzna, ten drań, obejmował ją ramieniem. Szofer wyskoczył z samochodu i otworzył im drzwi. Wsiedli, szofer wślizgnął się za kierownicę i odjechali. Ruszył w pościg, utrzymując dyskretną odległość między samochodami. Miał pecha. Przy Swiss Cottage szofer postanowił przejechać na żółtym świetle i David, przejechawszy za nim na czerwonym, został zatrzymany przez policjanta na motocyklu. Musiał pokazać prawo jazdy i książeczkę ubezpieczeniową, a policjant zrobił mu wykład na temat niebezpiecznej jazdy. Nim policjant go puścił, ich samochód oczywiście już dawno zniknął w nocnym mroku. Dokuczliwy głód nie poprawił mu humoru. Nienawidził jeść w samotności, ale o tej porze wydawało się, że nie ma innej alternatywy. Postanowił pójść w jakieś wesołe miejsce i skierował samochód do restauracji U Carla. Panował tam ścisk jak zwykle. Kręciło się wiele prowokacyjnie ubranych kobiet w najbardziej zdumiewających strojach oraz aktorzy, fotografowie i modnie wystrojeni dandysi, specjaliści od dwuznacznych ról. Kierownik sali powiedział mu z fałszywym smutnym potrząśnięciem głowy, że przynajmniej dwie godziny potrwa, zanim zdoła wyłuskać jedno miejsce przy stoliku. David wsunął mu pieniądze do ręki i kierownik zaczął widzieć sprawę w nieco jaśniejszych barwach. Poprosił Davida o zaczekanie w barze, podczas gdy sam zobaczy, co uda się załatwić. David zamówił szkocką z lodem i rozejrzał się wokoło. Nie mógł się powstrzymać od myślenia o ostatnim razie, kiedy tu był z Claudią. Zastanowił się, co ona teraz robi, ale stwierdził, że nic go to naprawdę nie obchodzi. Gdyby nie Claudia, byłby teraz z żoną w domu. Jakaś kobieta patrzyła na niego. Odwzajemnił spojrzenie. Na jej głowie piętrzyła się masa srebrnoblond włosów. Miała na sobie białe norki. Twarz wyglądała znajomo. Siedziała z dwoma pochłoniętymi rozmową mężczyznami. Głośni, starzy Amerykanie – jeden z nich miał na nogach kowbojskie buty. Siedziała bardzo spokojnie. Zimna, piękna i wyniosła. Nagle David przypomniał ją sobie. To Lori Grossman. Od-stawił drinka i podszedł do jej stolika. – Cześć, Lori – powiedział, a dla pobudzenia jej pamięci dodał: – David Cooper. Pamiętasz mnie? Jej uśmiech był skąpy i zmysłowy, kiedy wyciągnęła długą rękę bielszą od bieli. – David. Co za miła niespodzianka. Dwaj mężczyźni przerwali rozmowę. Przedstawiła starszego – musiał mieć coś koło siedemdziesiątki – jako Marvina Rufusa, swojego męża. David spojrzał ze zdziwieniem. Cóż to się stało z Jayem?

– Niech pan usiądzie i napije się – zaproponował Marvin i natychmiast podjął przerwaną rozmowę z drugim mężczyzną. Lori zsunęła białe norki, ukazując czarną koronkę wyciętą w duże V. Miała małe, ale doskonałe piersi. Nie nosiła biustonosza. – Rzuciłam Jaya – powiedziała w odpowiedzi na jego niezadane pytanie. – To był naprawdę nędzny drań. – Poprawiła bajeczną diamentową bransoletkę otaczającą jej chudy nadgarstek. – Marvin wie, jak traktować kobietę… – Zawiesiła głos, wpatrując się chciwie bladymi, lodowatymi, akwamarynowymi oczami w oczy Davida. Ta była już gotowa! David pogratulował sobie tego, że tak pociąga kobiety. Lori pożerała go wzrokiem! – Jesteśmy z Lindą po rozwodzie – powiedział. – Po prostu nie wyszło. – Tak, wiem – rzekła przeciągle. – Wiesz? – spytał zaskoczony. Uśmiechnęła się. – Pewien ptaszek mi powiedział i chyba wiesz, że mój kochany, szałowy były mąż umawia się z twoją byłą żoną. Czyż to nie ciekawostka? – Jay spotyka się z Lindą? – Nie mógł w to uwierzyć. – Zgadza się, kochanie. – Przesunęła się bliżej niego i poczuł nagły nacisk jej nogi pod stołem. Ręką dotknął jedwabistego uda. Nie mogła się doczekać! Marvin kontynuował rozmowę z drugim mężczyzną, rozmowę o interesach. – Na jak długo tu przyjechałaś? – zapytał David. – Tylko kilka dni – odparła przeciągle. To wystarczy. Jeśli Jay posuwał w łóżku Lindę, David mógł równie dobrze skorzystać z Lori, która najwyraźniej była gotowa, chętna i zdolna. Pod stolikiem podpełzł ręką wzdłuż jej nogi, docierając do gładkiej skóry nad zakończeniem pończochy. – Jesteś z kimś umówiony? – zapytała. Pokręcił przecząco głową. – A więc musisz się do nas przyłączyć. Marve nie będzie miał nic przeciwko. Godzinami będzie gadał o interesach. Po kilku minutach ich stolik był już gotowy. Sprawdziły się słowa Lori, jej mąż kontynuował maraton konwersacyjny, rzadko przerywając, żeby coś zjeść. Lori jadła jak wróbelek, skubiąc drobne kęsy steku i dziobiąc sałatkę. Potem zabrzmiała muzyka i David zaprosił ją do tańca. Była bardzo wysoka, ptasie gniazdo włosów podwyższało ją jeszcze bardziej. – A więc? – powiedział, kiedy znaleźli się na parkiecie. Podniecała go perspektywa zburzenia tej widowiskowej powściągliwości. Poczuła jego podniecenie i przycisnęła się bliżej. – Kiedy stąd wyjdziemy, Marve będzie chciał iść na hazard; powiem, że jestem zbyt zmęczona, a ty zaoferujesz się podwieźć mnie do hotelu. Mamy osobne apartamenty. Nie będzie nam przeszkadzał. Mocno przycisnął ją do siebie. Czuł ją całym ciałem, kiedy kręciła się w takt muzyki. – A co, jeżeli to nie wypali? – spytał. – Nie bój się. – Roześmiała się cicho. – Zawsze dotąd wychodziło.

Zgodnie z obietnicą Jay zadzwonił do Lindy w czwartek i piątek. Codzienne otrzymywanie wiadomości od niego wprawiało ją w dobre samopoczucie. Sprawiał, że znów czuła się potrzebna i atrakcyjna. Biegała po sklepach w poszukiwaniu odpowiedniej sukienki, która go oczaruje w sobotni wieczór. Wszystkie stroje zdawały się stosowne dla siedemnastolatek płaskich jak deska. W końcu zadowoliła się bardzo prostą sukienką z białej krepy, zbyt kosztowną, ale pięknie skrojoną. Spędziła dzień pochłonięta dziećmi, zabrała je na długi spacer po Hamstead Heath i pozwoliła pojeździć na osłach. Kochała dzieci, a mając Jaya w swoim życiu, zdawała się je kochać jeszcze bardziej. Nie spieszyła się z przygotowaniami na spotkanie – długa, gorąca, pachnąca kąpiel, biała sukienka z krepy, kilka drobiazgów z dobrej biżuterii. Nie mogła się powstrzymać od myśli o Jayu uprawiającym z nią miłość. Czy chciał tego? Najwyraźniej bardzo ją lubił. Czy będzie się do niej dziś zalecał? Zalecanie – co za dziecinna myśl. Była rozwiedzioną kobietą z dwójką dzieci, nie jakąś randkującą nastolatką. Czy będzie chciał się z nią dziś przespać? Takie określenie było bardziej na miejscu. Pragnęła go, potrzebowała go. Minęło wiele czasu, gdy spała z mężczyzną. W końcu była gotowa i Jay przyjechał jak zwykle punktualnie. – Uroczo wyglądasz – powiedział. – Nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy wpadli na kilka minut na pewne przyjęcie? Interesy. Przyjęcie odbywało się w Belgravii, w eleganckim przedwiktoriańskim domu, z majordomem i pokojówką przy drzwiach. Linda od razu poczuła się onieśmielona. Rozejrzała się po luksusowym salonie i rozpoznała kilka dobrze znanych twarzy. Dom był wypełniony gwiazdami i pięknymi młodymi dziewczynami. Jay znał wszystkich. Chodził po pokoju i pozdrawiał różnych łudzi, podczas gdy Linda wlokła się za nim nieszczęśliwa, czując się brzydka i nie na miejscu. Na domiar wszystkiego wspaniała blondynka, którą rozpoznała jako Susan Standish, objęła go ramieniem i szepnęła wystarczająco głośno, by Linda usłyszała: – Ty draniu! Jak śmiałeś wychodzić, zanim się obudziłam dziś rano! Jay odepchnął dziewczynę, śmiejąc się swobodnie. Linda odwróciła się i przeszła przez pokój. Nikt nie wydawał się zainteresowany rozmową z nią. Było to jedno z tych przyjęć, na których każdy był „kimś” w przemyśle filmowym, i jeśli nie było się „kimś” lub piękną młodą gwiazdką, nikt nie chciał cię znać. Znalazła krzesło i usiadła. Jakąż idiotką była. Jay nie był nią zainteresowany, prawdopodobnie tylko jej żałował. Ostatecznie, on był wielkim reżyserem filmowym, miał do wyboru wszystkie najlepsze dziewczyny w Londynie. Cóż mogła mu zaoferować, czego nie mógłby zdobyć w ładniejszym opakowaniu gdzie indziej? Zauważyła, że Jay zmierza w jej kierunku, i błysnęła promiennym uśmiechem. Nie wolno jej okazywać, że jest wytrącona z równowagi – wprawiać go w zakłopotanie. Po co? Nic się jeszcze nie wydarzyło między nimi. – Dlaczego uciekłaś? – zapytał z lekko rozbawionymi oczami. – Zostawiłaś mnie w szponach kobiety, niedoszłej gwiazdy, zawsze w gorączkowym pościgu za nami, biednymi, starymi reżyserami. Dlaczego nie zostałaś, żeby mnie ochronić? Miała ochotę odpowiedzieć: „Byłeś z nią w łóżku zeszłej nocy, czego się spodziewasz?”. Zamiast tego tylko się uśmiechnęła i odparła:

– Sama nie wiem. Pomyślałam, że usiądę na chwilę. – Możemy iść za minutę. Musiałem się tu zjawić, inaczej Janey nigdy by mi tego nie wybaczyła. – Wskazał na kobietę po czterdziestce, panią domu. Wyszli wkrótce potem i zjedli kolację w małej restauracji francuskiej w Chelsea. Zanim doszli do połowy posiłku, Jay zapytał ją, o co chodzi. Linda nie umiała skrywać swoich uczuć i jej zachowanie wobec Jaya stało się prawie sztywne. – O nic. – Poczuła, jak z jakiejś niewytłumaczalnej przyczyny jej oczy napełniają się łzami. Zmienił temat. – Wyjdźmy gdzieś jutro z dziećmi. Nie mogę się doczekać, kiedy je poznam. Nie potrafiła wymyślić wymówki. – Dobrze. – Skinęła głową w odrętwieniu. – Nie obrazisz się, gdybym teraz poszła do domu? Boli mnie głowa. Spojrzał ze zdziwieniem, ale nie zadawał pytań. Zapłacił rachunek i wyszli. Niewiele rozmawiali w drodze powrotnej do Finchley. Stwierdziła, że odstraszająco działa na nią obecność szofera siedzącego na przednim siedzeniu. Przy drzwiach podała Jayowi rękę, którą potrząsnął poważnie. – Spotkam się z tobą i dziećmi jutro około południa. Zabierzemy je na lunch – powiedział. Potaknęła apatycznie głową. Była pewna, że rano zadzwoni i odwoła spotkanie. Na przyjęciu ślubnym było tłoczno. – Zaprowadź mnie do baru, muszę się napić – powiedziała od razu Claudia. – S-s-słuchaj, czy najpierw jednak nie powinniśmy znaleźć państwa młodych? – wyjąkał Jeremy, rozglądając się w roztargnieniu. – Nie, chodźmy się napić. Poszli prosto do baru. Claudia wypiła szybki kieliszek szampana i poczuła się lepiej. Zlustrowała tłum gości, mieszankę przyjaciół Shirley z pseudotowarzystwa i grupę Amerykanów z branży filmowej. – Zgraja ludzi wyglądających na nudziarzy – skomentowała ostro. Jeremy spojrzał na nią mgliście. Kelner przeszedł obok nich z tacą kanapek i Claudia chwyciła kilka z nich. – Brrr, parszywe żarcie! – wykrzyknęła. – Trochę zeschniętego mięsa kiełbasianego, coś w rodzaju pana młodego! – Zachichotała i przełknęła kolejną porcję szampana. Podeszły do nich dwie wysokie, chude, nieco mniej pryszczate repliki Jeremy’ego. – J. Francis, stary druhu – powiedział głośno jeden z nich, zaciskając mocno rękę na barku Jeremy’ego i lustrując Claudię. – Jak się dzisiaj miewamy? – O, cz-cz-cześć, Robin. Robin puścił Jeremy’ego. – Kim jest twoja urocza dama? Jeremy zamachał rękami. – Eee, Claudia P-P-Parker; to jest Robin Humphries. – Lord Humphries, staruszku. Niech dziewczyna wie, z kim rozmawia. – Uśmiechnął się do Claudii, ukazując rząd krzywych zębów poplamionych nikotyną. Odwzajemniła uśmiech. Popijała już czwarty kieliszek szampana. Drugi młodzieniec przecisnął się niespokojnie do przodu.

– Jestem Peter Fore-Fitz Gibbons – przedstawił się. – Słuchaj, C-C-Claudio. – Jeremy wsunął się między nią a Robina i Petera. – Naprawdę powinniśmy poszukać S-S-Shirley i jej m-m-męża. – Jak sobie życzysz, kochasiu. – Mrugnęła do obu młodzieńców. – Na razie. Trzymajcie się. Wymienili zaintrygowane spojrzenia. – Zabawna dziewczyna, co? – zapytał Robin. – Musi być zabawna, skoro się zadaje ze starym Jeremym – przyznał Peter. Obserwowali ją, jak szła przez pokój, kołysząc biodrami. – Chętnie bym ugryzł sobie ten kąsek – zauważył Robin. – Tak – zgodził się Peter. Claudia dostrzegła Shirley. Podeszła do niej szybko. – Shirley! Ty czarny koniu! – Stanęła przed nią, w jednej ręce balansując kieliszkiem szampana, a drugą trzymając się Jeremy’ego. Shirley nawet nie mrugnęła. Uśmiechnęła się grzecznie. – Claudio, kochanie, co za niespodzianka! Tak się cieszę, że mogłaś przyjść, ty i Jeremy aniołek. – Stanęła na palcach, podczas gdy Jeremy złożył głośny i mokry pocałunek na jej policzku. – Cudownie widzieć was oboje. – Gdzież się podziewa pan młody? – zapytała Claudia nieco bełkotliwym głosem. – Gdzieś tu się kręci – odparła promiennie Shirley. – Podoba mi się twoja fryzura, kochanie, sama chciałabym móc sobie pozwolić na takie ostre cięcie. Claudia się uśmiechnęła. – Jestem pewna, że mogłabyś. – Doskonała impreza, to całe przyjęcie – wyjąkał Jeremy. Obie dziewczyny zignorowały go. – Conrad opowiadał mi o frajdzie, jaką miałaś tamtej nocy – powiedziała Shirley głosem pełnym słodyczy. Claudia obrzuciła ją ostrym spojrzeniem. – Tak, myślałam, że ty tam będziesz. Shirley zachichotała łagodnie. – Po co miałam tam być, skoro mogę obejrzeć film. – Jaki film? – Głos Claudii się wyostrzył. – Och, Conrad zawsze kręci filmy z tych wieczorów. – Shirley uśmiechnęła się triumfująco. – Nie wiedziałaś? Właściwie, to jego hobby. Któregoś wieczora musisz do nas przyjść i pokażemy ci go. Claudia gapiła się na nią ze strasznym uczuciem mdłości w żołądku. Wiedziała, że Shirley nie kłamie. – No cóż, kochanie – ciągnęła Shirley – przecież mówiłaś, że chcesz wystąpić w jego filmie. – Z dźwięcznym śmiechem odwróciła się, żeby przywitać innego gościa. Claudia stała w absolutnym bezruchu, wściekła i rozpalona wewnątrz. Ten sukinsyn! – Słuchaj, mała, wszystko s-s-super? – zapytał Jeremy. Oderwała rękę od jego ramienia. – Zamknij się, palancie. – Co!? – wykrztusił z urażoną miną. – Nic. – Dokończyła szampana i podała mu pusty kieliszek. – Przynieś mi jeszcze, dobrze? Zobaczyła Conrada. Żartował i śmiał się z jakąś starszą parą. Podeszła chwiejnym krokiem.

– Hej, człowieku – powiedziała głośno – gra-tu-lacje. Przewiercającymi oczkami omiótł ją bez zainteresowania. Nadeszła Shirley i uczepiła się kurczowo jego ramienia. Claudia uśmiechnęła się do Shirley. – Jest parszywy w łóżku, ale z drugiej strony słyszałam, że ty też, więc trafił swój na swego. Starsza para wymieniła spojrzenia i odsunęła się nieco. W tym momencie pojawił się Jeremy ze świeżym kieliszkiem szampana. Claudia wzięła kieliszek do ręki i podniosła go. – Zdrowie pary zdechłych, starych popierdoleńców. Stojący w pobliżu ludzie obracali głowy, żeby popatrzeć. Conrad powiedział cichym opanowanym głosem: – Spieprzaj stąd, ty cipo. Claudia się uśmiechnęła. – Cała przyjemność po mojej stronie, ty pedale! – Chwyciła ramię zaskoczonego Jeremy’ego. – Chodź; spływamy z tej stypy. Szkarłatny na twarzy Jeremy wyszedł razem z nią. Na zewnątrz zaczęła się śmiać. – Czyż to nie było zabawne? Czyż to nie była bomba?! Twarz Jeremy’ego była jasnoczerwona z zażenowania. – S-s-słuchaj, Claudia, jak mogłaś… – Co jak mogłam, człowieku? To był tylko żart. – Nagle zarzuciła ramiona wokół jego szyi i pocałowała go, językiem zmuszając jego sztywne usta do otwarcia. – Chodź, wracajmy do mojego mieszkania i urządźmy sobie prawdziwą zabawę. Jeremy poszedł niechętnie, w skrytości ducha pragnął wrócić na przyjęcie ślubne i przeprosić za jej zachowanie. Ale Claudia nalegała. – Pokażę ci, o co w tym wszystkim chodzi, skarbie – szepnęła. – Zabiorę cię w podróż, której nigdy nie zapomnisz. Po powrocie przyrządziła mocne drinki i odkręciła gramofon na pełny regulator. Jeremy siedział na kanapie, sztywny i niepewny, podczas gdy ona tańczyła po pokoju, falując ciałem i zsuwając sukienkę. Nie zwracała na niego większej uwagi, gdyż dała się ponieść muzyce. Tańczyła i pieściła swoje piersi, po czym nagle, gotowa na niego, podeszła do kanapy i zaczęła ściągać z niego ubranie. Zaczął się sprzeciwiać. – Co z tobą, jesteś ciotą? – wrzasnęła. Wstał i rzucił się do drzwi, zbiegając po schodach jak poparzony. Co za osioł! Claudia poszła za nim, miotając obelgi, ale Jeremy nie wrócił. W swoim zamroczeniu alkoholowym była zdumiona. Po raz pierwszy mężczyzna – cóż, kimkolwiek był – dał jej kosza. Musiał być homoseksualistą, te ciapowate typy z dobrych rodów zwykle nimi są. Wróciła do mieszkania i zaczęła pociągać spore hausty z butelki szkockiej. Wszawa ciota! Jak śmiał jej odmówić. Prawdopodobnie nie był do tego zdolny. Zachichotała, po czym w niewytłumaczalny sposób jej oczy napełniły się łzami. Jaki był cel jej życia? Dokąd zmierzała? Wydawało się, że niezbyt daleko. Jedyna rzecz, której pragnęła, to zostać gwiazdą. Czy to aż tak wiele?

Łzy spływały jej po policzkach. Odkręciła muzykę jeszcze głośniej, po czym położyła się na podłodze obok głośników. Siła muzyki podniecała ją. Zaczęła manipulować przy własnym ciele. Jeśli ten zwariowany chudy pedał nie potrafił jej zadowolić, będzie po prostu musiała zrobić to sama. Zanim zdołała dokończyć samozaspokajanie, zapadła w głęboki, pijacki sen, a jej chrapanie mieszało się z głosem Johna Lennona, który śpiewał I’m a Loser. Sprawdziły się słowa Lori i po kolacji Marvin natychmiast oznajmił, że ma ochotę na hazard. Stali we czwórkę na chodniku przed restauracją. – Chcesz iść i być moją maskotką na szczęście? – zapytał Marvin Lori. Owinęła się szczelnie futrem z norek i pokręciła przecząco głową. Facet w kowbojkach, gorąco pragnąc już iść, dreptał w miejscu. – Cóż, zatem chyba po prostu pogram sobie trochę w kości – powiedział Marvin. – Jeśli pan chce, odwiozę Lori do hotelu. – David szybko skorzystał z okazji. – To bardzo miło z pana strony – zahuczał Marvin. Pocałował Lori w policzek. – Wszystkie wygrane dla ciebie, kochanie. – I po krótkiej wymianie uścisków dłoni z Davidem wraz z facetem w kowbojkach oddalił się w kłębach dymu cygarowego i zgiełku słów wymawianych z donośnym, przeciągłym akcentem teksaskim. Najwidoczniej był ufnym mężem. Albo to, albo nie mogło mu mniej na tym zależeć. Lori wybuchnęła śmiechem. – Nie mówiłam ci? Podeszli za róg do jego samochodu i Lori szepnęła do Davida: – Jesteś duży? Lubię tylko dużych mężczyzn. W samochodzie zachowywała się jak suka w rui, chwytając go od razu. David był dumny z tego, co miał do zaoferowania. Nie będzie zawiedziona. Podjechał szybko do hotelu. Lori przeszła majestatycznie przez westybul, wyniosła i dostojna, a jej białe norki przyciągały zazdrosne spojrzenia. Zatrzymała się i przywitała ze znajomym aktorem. Mężczyzna obdarzył Davida rozbawionym spojrzeniem. Jej apartament mieścił się na szóstym piętrze i był bardzo luksusowy, umeblowany w tonacji soczystego błękitu i srebra. Rzuciła niedbale norki na krzesło. – Zrób sobie drinka, kochanie – powiedziała przeciągle. – Założę coś wygodniejszego. – Jej dialog pochodził prosto z hollywoodzkiego filmu! Otworzył butelkę szampana, która wygodnie spoczywała pośród kostek lodu, i nalał dwa kieliszki. To było życie! Piękna kobieta w pięknym otoczeniu, szampan, czegóż jeszcze mógłby chcieć mężczyzna? Lori wkrótce wróciła w delikatnym, czarnym negliżu, ze spiętymi wysoko włosami. Podał jej kieliszek szampana. Pociągnęła z niego mały łyk, po czym położyła się na kanapie; negliż rozsunął się nieznacznie, ukazując mlecznobiałe uda. David nie czuł jeszcze pełnej gotowości. Lori wyciągnęła do niego ramiona. – Chodź do dziecinki, kochanie – powiedziała przeciągle. Odstawił drinka i podszedł do niej. – W łazience jest jedwabny szlafrok – wymruczała jak kot. – Może zrzucisz ubranie i przebierzesz się w coś wygodnego, tak jak ja. Czuł się trochę skrępowany, ta oprawa zdawała się zbyt doskonała, żeby uwalniać się od ubrania i rzucać je po całej podłodze.

Pocałował ją w usta, czując smak jej pomadki, a potem poszedł do łazienki i włożył szlafrok, który zaproponowała. Szlafrok był z jedwabiu, z barwnym i misternym deseniem, prawdopodobnie należał do jej męża. David podziwiał swoją męską sylwetkę w lustrze, nieźle jak na czterdziestolatka! Lori czekała na niego, ułożona w poprzek kanapy, przypominając reklamę z „Voque’a”. Wziął ją w ramiona. Wsunęła ręce pod jego szlafrok, delikatnie drapiąc mu sutki paznokciami podobnymi do szponów. Głaskał jej ciało. Była bardzo chuda, miała małe, twarde piersi i wydłużone duże sutki. Podniecające ciało – nie miękkie i ciepłe jak u Lindy ani też zaokrąglone i podniecające jak u Claudii. Ale mimo to bardzo zmysłowe. Jak gładki biały wąż. Rozsunął jej negliż. Miała wyjątkowo długie nogi zwieńczone małą kępką srebrnoblond włosów, które kolorem doskonale harmonizowały z jej włosami na głowie. Rozchyliła nogi powoli, a rękami objęła jego plecy, wbijając w nie paznokcie i przyciągając Davida do siebie. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, że nie jest jeszcze gotowy. Żeby odwrócić jej uwagę od tego faktu, przysunął głowę do jej piersi i zaczął je całować. Pojękiwała delikatnie, wbijając paznokcie jeszcze mocniej w jego plecy. Po kilku minutach zniecierpliwiła się i powędrowała rękami w dół jego ciała. Miała zamknięte oczy, które jednak otworzyły się nagle, kiedy go poczuła. – O co chodzi, kochanie? – wymruczała z lekkim rozdrażnieniem w głosie. – To prawdziwa kotka z Georgii! Zażenowany David odparł szybko: – To nic takiego, daj mi tylko chwilę. Zirytowana, zamknęła na powrót oczy, tym razem manipulując rękami przy jego męskości: ciągnąc, głaszcząc i ugniatając. – No dalej, słodziutki – błagała – ta szparka czeka na ciebie! Jego reakcja fizyczna równała się zeru. To był koszmar, coś, co nigdy dotąd nie przytrafiło się Davidowi. Wpadł w panikę, przywołując w wyobraźni każdy obraz erotyczny, jaki zdołał wymyślić. I nic, absolutnie nic. Usiłował sobie przypomnieć ostatni raz, kiedy uprawiał seks. Myszowata panna Field, jego przerażająca sekretarka. Rozpaczliwie pomyślał o wieczorze, który z nią spędził. Nagle wszystko było w porządku, poczuł, jak nabrzmiewa i robi się duży, coraz większy. Lori westchnęła z rozkoszy. – Pięknie, kochanie. – Owinęła go swoimi długimi bladymi nogami, kiedy zaczął w nią wchodzić z całą siłą, z pełnym impetem. On jej pokaże! Wbijał się w nią. Wykonywał silne, brutalne pchnięcia. Lori piszczała z rozkoszy. – Ooch… ooch… wspaniale, kochanie… to szaleństwo… ooch… nie przerywaj… nie przerywaj. – Zmieniła ton głosu. – Dlaczego przerwałeś? Nie odpowiedział. Był zbyt zdenerwowany zakłopotaniem. Słyszał, że to się zdarza innym mężczyznom, ale nie jemu. Lori wpadała w coraz większą złość. Jej gładki, seksowny, przeciągły sposób mówienia zamienił się w przenikliwy krzyk. – Co ci jest? Będziemy się walić czy nie? Po takie numery mogę chodzić do mojego męża. David zsunął się z niej. – Przykro mi. Usiadła wściekła. – Tobie jest przykro!

Potem też wstała, a jej twarde piersi i egzotyczne sutki wpatrywały się w niego oskarżająco. – Spieprzaj stąd. Muszę sobie znaleźć prawdziwego mężczyznę. Upokorzony David poszedł do łazienki i ubrał się. Kiedy wyszedł, Lori mówiła pieszczotliwym głosem przez telefon: – Jasne, kochanie, za dziesięć minut będzie świetnie. Wyszedł z jej apartamentu z uczuciem wstydu. Co za straszna rzecz. Dlaczego? Czuł do niej silny pociąg. To nie była jej wina. Choć być może była. Nie czyniła żadnej tajemnicy z tego, że poza własnym mężem miała wielu innych mężczyzn. Poszedł do baru i zamówił koniak. Nim go wypił, doszedł do przekonania, że to wszystko było winą Lori. Parszywa dziwka! Wykastrowała go myślami o wielu innych mężczyznach. Wszystkie były takie same, kobiety. Wszystkie chciały w taki czy inny sposób zrobić z ciebie impotenta. Odruchowo postanowił jeszcze raz spróbować tej nocy. Nie z Lori, oczywiście. Ale może panna Mysz Field? Była spokojna i nieszkodliwa i miał zamiar pozbyć się jej tak czy owak, więc cóż to szkodzi – jeszcze jeden numerek? Nawet nie czuł do niej pociągu fizycznego, więc to będzie prawdziwy dowód, jeśli zdoła to z nią zrobić. Przypomniał sobie mgliście, gdzie mieszka panna Field. A ponieważ był pewien, że będzie w domu, wypił jeszcze jeden koniak i ruszył w drogę. Waląc do jej drzwi, stwierdził, że jest twardy jak skała. Podeszła do drzwi, opatulając się wełnianym szlafrokiem. Długie i proste brązowe włosy, ziemista cera, ściągnięta twarz. – Pan Cooper! – wykrzyknęła. – Byłam w łóżku. Przepchnął się obok niej, zdejmując ubranie i upuszczając je na podłogę. – Rozbieraj się! – rozkazał. Odwracając wzrok, spełniła jego rozkaz. Wziął ją brutalnie, przygważdżając jej cherlawe ciało do podłogi. Nic mu nie było!

17 Linda nie zadzwoniła następnego ranka do Jaya i nie odwołała spotkania. Przyjechał i zabrał ich wszystkich na lunch. Dzieci były urzeczone. Opowiadał im różne historyjki, bawił się z nimi, a potem razem poszli do kina. Wieczorem został w domu na kolacji złożonej z jajek na bekonie i Linda odkryła, że jest niezdolna do zerwania tego związku. Zepchnęła pannę Susan Standish w niepamięć i nadal wychodziła z Jayem. Lubiła go i dzieci też go lubiły, szczególnie Janey. Zresztą był cudowny dla obojga. Stało się zwyczajem, że razem spędzają każdą niedzielę. Jay zawsze wymyślał coś nowego i dzieci z niecierpliwością oczekiwały na dzień poza domem. Było to tym lepsze, że od ostatniej wizyty Davida nie mieli o nim żadnych wieści. Linda była wściekła. Jeśli o nią chodzi, to wspaniale, ale uznała za egoizm i podłość ze strony Davida ignorowanie dzieci. Ciągle dopytywały się: „Kiedy przyjdzie tatuś? Gdzie on jest?”. Linda była pewna, że gdyby nie weekendowe spotkania z Jayem, dzieci byłyby jeszcze bardziej wytrącone z równowagi. – Czy tatuś już nas nie kocha? – zapytała smutno Janey pewnego popołudnia. – Oczywiście, że kocha, maleńka – odparła Linda, przytulając dziewczynkę. – Jest po prostu bardzo zajęty. – Kocham wujka Jaya – oznajmiła poważnie Janey. – On nie jest zbyt zajęty. Tak więc ich związek kwitł, a po kilku tygodniach Linda stwierdziła, że jest bardzo zakochana w Jayu. Chodzili do teatru, do małych kameralnych restauracji, na duże ekscytujące przyjęcia, do kina. Właściwie spędzali wspólnie prawie każdy wieczór i regularnie każdy weekend. Chodzili do zoo, do parku, do muzeów i urządzali wypady na wieś. Jay był zabawny, troskliwy, zainteresowany wszystkim, co robiła, ale nigdy nie próbował niczego więcej niż krótkiego – prawie braterskiego – pocałunku na dobranoc. Zaczynało ją to doprowadzać do szaleństwa. Jej ciało domagało się uwagi. Zawsze podczas tańca musiała się ostro hamować, żeby nie przycisnąć się do niego całym ciałem. Przy pocałunku czekała w napięciu, aż Jay posunie się dalej. Ale on pozostawał idealnym dżentelmenem. Nigdy jej nie dotknął. W końcu Linda zdecydowała, że już dłużej tak nie może, i postanowiła poruszyć ten temat przy najbliższej sprzyjającej okazji. Okazja nadarzyła się wcześniej, niż Linda się spodziewała. Byli na przyjęciu w studiu z okazji zakończenia filmu i Linda rozmawiała z Jayem oraz Bobem Jeffriesem, drugim reżyserem, gdy podeszła do nich panna Standish. Miała na sobie ten sam biały kostium ze spodniami, w którym Linda ją poprzednio widziała. Strój ten bardzo jej pasował, stanowiąc uzupełnienie jej błyszczącej skóry i zmierzwionych blond włosów. – Jay, kochanie – powiedziała półgłosem. – Czy mogę zamienić z tobą słówko? – Miała przebiegłe oczy, potajemny uśmieszek zawsze się błąkał na jej ustach. – O co chodzi, Susan? – zapytał uprzejmie. – W cztery oczy. Jay wzruszył ramionami i odszedł z Susan. – Czy ona gra w tym filmie? – zapytała Linda. Bob wybuchnął śmiechem. – W tej chwili tak, ale coś mi się zdaje, że wyląduje na podłodze w pokoju montażowym.

– Och. – Linda szybko zmieniła temat. Nie chciała, żeby Bob pomyślał, że jest zazdrosna. Jay wrócił dość szybko i nawet nie wspomniał o incydencie. Linda wiedziała jednak, że gdy tylko zostaną sami, zapyta go o to. Po przyjęciu wraz z Bobem Jeffriesem i jego żoną poszli do restauracji Annabel. Przeprowadzenie rozmowy w tych warunkach było niemożliwe, a w drodze do domu był zawsze obecny szofer. – Jesteś dziś bardzo zamknięta w sobie – zauważył lekkim tonem Jay. Skinęła głową. – Co się stało? – Był tym zainteresowany. – Nie chcę teraz rozmawiać – powiedziała, kiwając w kierunku szofera. – Wejdź na kawę, jeśli chcesz. Nigdy przedtem, kiedy odwoził ją do domu, nie zaprosiła go do środka; być może powinna. Zostawiła go w salonie i poszła do kuchni. Teraz, gdy miała go w swojej mocy, cóż mogła powiedzieć? To wszystko było takie trudne. Nie istniały słowa, którymi mogłaby wyrazić to, co czuje. A nie chciała wyglądać na zaborczą. W roztargnieniu położyła kilka czekoladowych herbatników na talerzyku i przygotowała kawę, Jay czytał wieczorną gazetę. Zupełnie nie wiedziała, co ma powiedzieć, kiedy podała mu kawę. To on rozwiązał problem, odzywając się pierwszy: – Za dwa tygodnie muszę wracać do Los Angeles. – Och. – Poczuła się przygaszona. Zawahał się, po czym zapytał: – Może pojedziesz ze mną? – Z tobą? – Przez kilka sekund rozważała tę wspaniałą możliwość, po czym uderzyła w nią rzeczywistość. – To niemożliwe, Jay. Nie mogę zostawić dzieci. – Zabierz je. Spodobałoby im się to. Pokręciła głową. – Nie mogę ich zabrać ze szkoły, tak czy owak… Przerwał jej. – Lindo, nie jestem zbyt dobry w tych sprawach. Zawsze dotąd mówiłem to jedynie idiotkom. – Wstał nerwowo. – Lindo, proszę cię, abyś za mnie wyszła. – Ciągnął pospiesznie: – Kocham cię. Jesteś najcudowniejszą, ciepłą, szlachetną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Wiem, że raz się sparzyłaś, i wiem, jak się czujesz, ale wierz mi, postaram się dać ci szczęście. Nie jestem doskonały. Zadawałem się z wieloma głupimi ciziami – mam słabość do wysokich blondynek i nie mogę temu zaprzeczyć, ale jeśli mnie poślubisz, myślę, że wszystko będzie dobrze, i jestem przekonany, że razem moglibyśmy mieć wspaniałe życie. – Przerwał. – A więc? – Jay. – Wyszeptała jego imię. – Tak, Jay. Tak. Ja też tego chcę. Pocałował ją. – Zróbmy to szybko, na przykład jutro. Już dłużej nie potrafię na ciebie czekać. Poczuła kłucie łez w oczach. – Kocham cię. Pogłaskał ją po włosach. – Teraz się prześpij. Zadzwonię z samego rana. Załatwię wszystko. Im szybciej, tym lepiej, co? Potaknęła głową. – Im szybciej, tym lepiej – powiedziała cicho.

Kilka następnych dni po ślubie Shirley z Conradem Claudia spędziła w pijanym otępieniu. Wypijała całą butelkę szkockiej dziennie, sporadycznie napychając usta tabletkami nasennymi lub środkami uspokajającymi, aż doszła do pewnego stanu mglistego zapomnienia. Nie jadła, nie myła się i nie ubierała, wałęsała się tylko po mieszkaniu w obskurnych łachach. Telefon dzwonił, ale nigdy nie podnosiła słuchawki. Pewnego dnia dzwonek u drzwi brzęczał tak natarczywie, że była zmuszona je otworzyć. Przyszedł Giles. – Jezus Maria! – Przeraził się jej wyglądem. Zapakował ją w szlafrok i zmusił do wypicia kawy, aż jej oczy zaczęły nabierać ostrości i mogła normalnie rozmawiać. – Jaki odlot sobie zafundowałaś? – zapytał. Pokręciła głową. – Strasznie się czuję. – Strasznie wyglądasz. – Jaki dzisiaj dzień? – Boże, ty naprawdę odpłynęłaś. Poniedziałek. – Poniedziałek. Chyba trochę sobie popiłam. Giles zlustrował pokój: puste butelki po szkockiej, połamane płyty, poprzewracane meble. – Chyba tak. Kim był ten facet? Wzruszyła ramionami. – Nikim. Po prostu miałam ochotę zachlać się w pojedynkę. A co ty tu w ogóle robisz? Myślałam, że jesteś w Hiszpanii. – Przywiozłem pomyślne wieści. Twoje cycuszki są sławne na całym świecie. Wyciągnął egzemplarz „Man at Play”, jednego z najlepiej sprzedających się amerykańskich magazynów dla mężczyzn. Otworzył go i pokazał plakat na rozkładówce, który przedstawiał Claudię stojącą na tarasie na tle Londynu w różowej mokrej koszuli; jej doskonale zaokrąglone piersi sterczały jędrne i pełne, a sutki były sztywne i spiczaste. Przewrócił na stronę, gdzie Claudia leżała na łóżku, w czarnym negliżu, z obnażonymi do połowy piersiami, z półotwartymi ustami i półprzymkniętymi oczami. Całe następne dwie strony również zajmowała tylko Claudia. Podpis brzmiał: „Piękna londyńska modelka i aktorka Claudia Parker pokazuje nam kilka wspaniałych widoków Wielkiej Brytanii”. – Jesteś wielkim przebojem – powiedział entuzjastycznie Giles. – Chcą, żebyśmy zrobili całą nową serię zdjęć. Zapłacą fortunę. Chcą, żebyśmy przylecieli do Nowego Jorku. Chcą, żebyś poznała Edgara J. Poola, właściciela magazynu. To twoja wielka szansa, skarbie. To jest sukces. Przejrzała bacznie magazyn. Dlaczego, och, dlaczego obcięła włosy? – Kiedy jedziemy? – zapytała, a jej twarz zaczęła się rozjaśniać. – Jak tylko doprowadzimy cię do formy. Wyglądasz cholernie mizernie i te włosy… będziemy musieli ci skombinować jakąś perukę. Masz, podpisz tu. Podsunął jej papier, który podpisała nawet bez jednego spojrzenia. – Zarezerwuję ci na tydzień miejsce w pensjonacie uzdrowiskowym. Naprawdę ci tego potrzeba. Liczę, że będziemy mogli pojechać za jakieś dziesięć dni. Powiadomię ich. Oni naprawdę są na ciebie napaleni, chcą, żebyś była Miss Playmonth Roku. Skarbie, ty i ja będziemy bogaci!

Czy to była piąta, czy szósta noc, którą David spędził u panny Field? Nie pamiętał. Wiedział tylko, że stało się jego nawykiem wychodzenie z biura, zjedzenie kolacji, wypicie kilku drinków, a potem łomotanie do jej drzwi. Rzuciła na niego jakiś chorobliwy urok. Cóż takiego czyniło seks z nią przeżyciem tak obezwładniającym i podniecającym? Z pewnością było to najbardziej erotyczne doświadczenie, jakie kiedykolwiek miał. Zawsze skradała się do drzwi, opatulając się wełnianym szlafrokiem. Musiał jej rozkazać, aby się rozebrała. Wtedy zdejmowała niechętnie ubranie, ukazując chude, białe, niedożywione ciało. Była płaska jak deska i miała zwiotczałe sutki, które nawet nie twardniały pod dotykiem. Kiedy jednak był w niej i mocno się wbijał, trzymała go w stalowym uścisku, wyciskając i wypompowując z niego wszystkie siły witalne, nie pozwalając na odpoczynek, przytrzymując w sobie jak imadło. Nienawidził jej, ale nie mógł się powstrzymać od powracania noc po nocy. Za dnia, w biurze, żadne z nich o tym nie wspominało. Panna Field poruszała się ukradkiem, spokojnie wykonując swoją pracę, nieśmiała jak zwykle. David chciał się z tego wyrwać. Pewna biuściasta, prowokująco wyglądająca dziewczyna o imieniu Ginny robiła reklamę dla jego firmy. Tak wymanewrował, żeby go jej przedstawiono. Stwierdził, że jest bardzo atrakcyjna, przypominała mu znacznie seksowniejszą, bardziej niedwuznaczną wersję Claudii. Zaprosił ją na obiad w mieście. Pojawiła się w zdumiewającej czerwonej sukience, prawie topless. Miała różowobiałą, angielską skórę i pełne, wydęte wargi. Zdecydował, że z tą wszystko pójdzie dobrze. Podczas obiadu Ginny piła mrożone koktajle daiquiri i często chichotała. Tańczyli, a jej ciało było ciepłe i pełne werwy. Wszyscy mężczyźni w restauracji obserwowali ją, co wprawiło Davida w dobry nastrój. W pewnym momencie, podczas energicznego tańca, jedna pełna różowobiała pierś zupełnie wyskoczyła z górnej części sukienki, dając wszystkim rozkoszny widok bladobrązowego obfitego sutka. Z bezmyślnym chichotem schowała pierś z powrotem. David poczuł, że nadszedł czas, aby ją zabrać do hotelu. Prawie się nie sprzeciwiała, a z chwilą gdy znaleźli się na miejscu, łatwo było z niej zdjąć czerwoną sukienkę. Nosiła marszczone różowe majtki i miała dojrzałe ciało. Jej piersi były tak duże, podskakujące i niewiarygodne, iż David skrycie podejrzewał, że to wcale nie były piersi, tylko suma wielu zastrzyków silikonu. Nie mógł nic zrobić. Nie czuł podniecenia. Nadal chichocząc, dziewczyna dostała pieniądze na taksówkę i została odesłana do domu. David poszedł spać, nie mógł zasnąć, aż wreszcie był zmuszony wstać i odwiedzić pannę Field. Kiedy do niej przyjechał, jego podniecenie doszło do szczytu i ledwie udało mu się to zrobić na niej. Miała nad nim dziwną władzę. Próbował z kilkoma innymi kobietami, ale za każdym razem z takim samym rezultatem. Jego życie zaczęło się obracać wokół Harriet Field. Zdobył o niej informacje. Miała trzydzieści lat, w firmie pracowała od dwunastu, awansując stopniowo z działu maszynistek na jego prywatną sekretarkę. Nie krążyły na jej temat żadne plotki. Trzymała się na uboczu. Była biurową nicością. Kiedy chodził do niej w nocy, nigdy nie rozmawiali. Po prostu mówił jej, co ma zrobić, a ona to robiła, obojętnie, co to było. Czasami po uprawianiu seksu pytała go, czy miałby ochotę na kawę lub herbatę. Zawsze odmawiał, a gdy tylko zdołał nabrać sił, wstawał i odchodził.

Zastanawiał się, co ona o tym wszystkim myśli. Dlaczego nigdy nic nie mówiła? To wszystko było takie nienaturalne. Kiedyś przyjechał wcześniej niż zwykle i ona jeszcze nie spała, zaciskając skąpy, rozpinany sweter wokół swoich nieistniejących piersi. Automatycznie zaczęła się rozbierać. Wtedy David widział po raz pierwszy, jak po kolei zdejmuje wszystkie rzeczy. Zazwyczaj była tylko w koszuli nocnej i płaszczu kąpielowym. Teraz, kiedy zdejmowała rzeczy, wydawało się, że ma ich na sobie mnóstwo. Spódnica, sweter rozpinany, sweterek, podkoszulek (jedna z najbardziej nieatrakcyjnych części garderoby, jakie kiedykolwiek widział), pomarańczowo-różowy biustonosz, halka, długie, wełniane majtki i grube pończochy. Drżąc nieznacznie, stanęła przed nim naga. Z pewnością była napaloną dziwką, pomyślał, zawsze przygotowana, zawsze naoliwiona i gotowa do dzieła. Prawdopodobnie od lat czuła się sfrustrowana. Być może dziś wieczorem powinien jej kazać czekać na to. Już leżała na podłodze, rozchylając blade niemrawe nogi. Nie potrafił kazać jej czekać. Paląca żądza, którą odczuwał, nie chciała mu na to pozwolić. W pośpiechu zdarł z siebie ubranie i przykucnął na niej. Westchnęła głęboko i wystartowali. Po skończeniu nałożyła płaszcz kąpielowy i zaczęła sprzątać jego rzeczy, układając je starannie jedną na drugiej, żeby były gotowe do włożenia. Obserwował ją na leżąco. Naprawdę była nieładna – nie chodziło o to, że przedstawiała się w najczarniejszych barwach, po prostu nie można było nic zrobić, aby poprawić jej wygląd. Dostrzegła, że na nią patrzy, i zaczerwieniła się. – Kawa czy herbata, panie Cooper? – I to, i to – odparł szorstko. Odwróciła się, żeby pójść do kuchni, i odniósł wrażenie, że jeśli jej nie powstrzyma, przyniesie mu i kawę, i herbatę. – Usiądź – powiedział. Usiadła niezdecydowanie, krzyżując nogi w kostkach i splatając ręce na podołku przed sobą. – Chcę z tobą porozmawiać – powiedział. Gdy tylko wypowiedział te słowa, uświadomił sobie, że wcale nie chce z nią rozmawiać, chce tylko wyjść. – Nieważne – powiedział szorstko. – Czy coś się stało, panie Cooper? – Na litość boską, nie nazywaj mnie panem Cooperem. Spuściła oczy. – Tak, Davidzie, kochanie. Chryste, zachowywała się jak westalka. Było w niej naprawdę coś dziwnego. Wstał, różne myśli kotłowały się w jego głowie. Wyleje ją w poniedziałek. To był ostatni raz. Może powinien jej zapakować jeszcze raz, skoro to była ostatnia wizyta. – Kładź się na stole – powiedział ze znużeniem. Owładnęła nim namiętność, której nie potrafił opanować. Tydzień później Linda i Jay pobrali się w Urzędzie Stanu Cywilnego w Hampstead. Spokojnie, bez zamieszania.

Obecni byli rodzice Lindy, zdziwieni, ale szczęśliwi. Dzieci, ubrane w swoje najlepsze rzeczy, były dziwnie przygaszone. Na ceremonię ślubną przyszło kilku przyjaciół Jaya i kilkoro Lindy. Po uroczystości wszyscy wrócili do apartamentu hotelowego Jaya, zjedli tort weselny i wypili szampana. Wszystko odbyło się bardzo skromnie, bardzo nieformalnie. Wkrótce rodzice Lindy powiedzieli, że muszą wracać na wieś. Zabrali dzieci, które miały u nich zostać, i pożegnali się. Linda przytuliła Janey i Stephena. – Mamusia nie wyjedzie na długo, a potem wszyscy razem zamieszkamy w pięknym dużym domu z basenem w Ameryce. – Oho! Basen! – wykrzyknął Stephen z zachwytem. Janey tłumiła łzy, a jej niewinna pyzata twarzyczka była zatroskana i zmartwiona. – Mam nadzieję, że samolot się nie rozbije, mamusiu. Linda roześmiała się i przytuliła dziewczynkę. – Nie bądź głuptaskiem. Jay podniósł Janey i pocałował ją. – Bądź grzeczną dziewczynką, a mamusia wróci, zanim się obejrzysz. Janey spojrzała na niego wielkimi piwnymi oczami. – Czy pan jest moim nowym tatusiem? Jay potaknął głową z powagą. Janey pocałowała go i popędziła do dziadków. Wkrótce reszta gości wyszła i zostali sami. Linda zdjęła kapelusz i westchnęła. – Nie lubię zostawiać dzieci. Jay roześmiał się. – Tylko na kilka tygodni. Nie masz nic przeciwko temu, że spędzę trochę czasu sam na sam z moją żoną? – Nie, nie mam nic przeciwko. – Uśmiechnęła się do niego. – Kocham cię. Przyszło kilka telegramów gratulacyjnych, jeden z nich od Conrada i Shirley Lee, którzy spędzali miodowy miesiąc w Meksyku: „Gratulacje. Angielskie żony są najlepsze. Nie chcą takich wysokich alimentów. Moc serdeczności, pozdrowienia. Conrad i Shirley”. Nadeszły też sarkastyczne życzenia od piętnastoletniej córki Jaya: „Najlepsze życzenia, tatusiu, z okazji ślubu z czwartą żoną. Caroline”. – To arogancki dzieciak – powiedział ponuro. – Dlaczego tak mówisz? – spytała Linda. – Sam nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Chyba tak naprawdę to moja wina. Caroline to twarda mała dzierlatka, ma to po matce. Nigdy nie spędziłem z nią dużo czasu, a Jenny nie wyszła powtórnie za mąż, więc przypuszczam, że brak ojca podziałał na nią niekorzystnie. – Chciałabym ją poznać – powiedziała spokojnie Linda. – Może kiedy się ustatkujemy, będzie mogła przyjechać pomieszkać z nami przez jakiś czas. – Zapomnij o tym. – Roześmiał się obcesowo. – Jej matka nigdy na to nie pozwoli. W każdym razie ona już nie jest dzieckiem; za późno, żebym zaczynał wtrącać się w jej sprawy. – To tylko nastolatka, myślę, że powinniśmy spróbować. Pocałował ją. – Jesteś słodka. Uśmiechnęła się i zmieniła temat.

– Mam nadzieję, że zabrałam ubrania odpowiednie na Jamajkę. Wszystko odbyło się w takim pośpiechu. – Żałujesz? – Żałuję? Co za niedorzeczność. Oczywiście, że nie. – Zjedzmy obiad tu na górze. Samochód przyjeżdża po nas o szóstej rano. Lepiej chodźmy wcześnie spać. – Wspaniały pomysł. – Ziewnęła. – Wezmę kąpiel. – Zostaw wszystko mnie. Zamówię ci coś specjalnego. Poszła do łazienki. Jej dwie walizki i kosmetyczka leżały starannie ułożone jedna na drugiej. Miała nadzieję, że nie będzie wielkim rozczarowaniem dla Jaya. Był przyzwyczajony do takich pięknych kobiet. Przypomniała sobie elegancką i chłodną Lori. Wykąpała się szybko, po czym wypakowała długą błękitną koszulę nocną z jedwabiu i odpowiednio do niej dobrany szlafrok. Strój ten pochlebiał jej, odsłaniał ciężkie piersi i opadał do ziemi, przylegając ściśle do ciała. Przeczesała gęste kasztanowate włosy, które sięgały jej do ramion. Jej ciało i twarz nie były doskonałe, ale była atrakcyjną, zmysłowo wyglądającą kobietą. Jay zamówił kolejnego szampana, wyśmienitą potrawę rybną i ryż z cienkimi plastrami doskonałego białego kurczaka w kremowym sosie grzybowym. Potem były truskawki Romanow, a następnie duże kieliszki koniaku Courvoisier. Po obiedzie Linda czuła się wspaniale. Jay sprawiał, że wszystko wydawało się doskonałe. W sypialni rozebrał ją powoli i kochał się z nią pięknie. Bez szaleństwa, bez pośpiechu. Pieścił jej ciało, jak gdyby na świecie nie było nic ważniejszego. Doprowadził ją na skraj ekstazy i z powrotem, utrzymując na granicy spełnienia, pewien każdego ruchu, który wykonywał. Linda unosiła się płynnie na zawieszonej płaszczyźnie, była w całkowitej niewoli jego rąk i ciała. Jay był zdumiewająco opanowany, zatrzymując się dokładnie w odpowiednim momencie. Kiedy to się stało, to tylko dlatego, że on tak chciał, i osiągnęli orgazm w zupełnej harmonii. Nigdy dotąd Linda nie przeżyła czegoś takiego, i przywarła do Jaya, a z jej ust wydobywały się bezładne słowa o tym, jak bardzo go kocha. – Jesteś cudowna – powiedział. – Jesteś mądrą kobietą, że kazałaś mi czekać, aż się pobierzemy. – Co? – Przytuliła się do niego mocniej. – Pragnąłem cię tak bardzo, ale wiedziałem, że jeśli wykonam niewłaściwy ruch, zostanę tylko jeszcze jednym facetem polującym na zdobycz. Wziąłem Lori przy moim pierwszym spotkaniu z nią. Przyszła na rozmowę, zamknęliśmy drzwi biura i zrobiliśmy to od razu i na miejscu. Możesz sobie wyobrazić ślub z cizią, którą się zerżnęło przy pierwszym spotkaniu? Taki był ze mnie osioł. Kiedy znalazłem ciebie, uświadomiłem sobie, na czym polega prawdziwy związek. Pocałowała go. – Ale czy nie martwiłeś się, czy… no… spodobamy się sobie w łóżku? To znaczy, dlaczego wcześniej nie próbowałeś? – Bo nie miałem zamiaru otrzymać odpowiedzi odmownej. – Ale ja mogłam nie odmówić. Zgodził się. – Tak, mogłaś, ale nie jesteś z tych kobiet, które miewają romanse. Mogłabyś tego żałować, a ja nie chciałem kojarzyć się z czymś niedobrym w twoich myślach. – Och. – Była zdumiona, jak dobrze Jay ją znał. Prawdopodobnie miał rację. – A co z Susan Standish? – zapytała oskarżająco.

– Jestem tylko mężczyzną, Lindo – odparł prosto. – Nie oczekuj wymówek. Była miłą dziewczyną, a nie mogłem mieć ciebie. Oczy Lindy się zamykały. – Kocham cię, mężu – wyszeptała, nim zasnęła. W pensjonacie uzdrowiskowym nie było tak źle. Można tam było się odprężyć, zastanowić, zebrać myśli. Claudia oddała swoje ciało pod opiekę ekspertów i w ciągu kilku dni jej wygląd zewnętrzny wrócił do normy. Spędzała dni na masażu i terapii, opalając się obok luksusowego basenu znajdującego się na terenie pensjonatu. Wczesne angielskie słońce było słabe, ale kojące. Przez większą część czasu Claudia oddawała się marzeniom, wyobrażając sobie, że jest gwiazdą, że odnosi sukces. To było wszystko, czego naprawdę chciała od życia. Giles przyjechał ją odwiedzić. – Wyglądasz wspaniale! – powiedział entuzjastycznie. – Jak dziewczyna, którą zawsze znałem. Otrzymał korespondencję z czasopisma, zapewniającą, że z niecierpliwością oczekują na jej przyjazd. – Naprawdę zrobiłaś duże wrażenie na kimś tam – powiedział wesoło. – Nie mogą się doczekać. Planują dla ciebie promocje zakrojone na dużą skalę. Chcą cię kreować na wielką gwiazdę, mała. Claudia była zachwycona. Może właśnie na tę okazję czekała. Wkrótce była gotowa do opuszczenia pensjonatu. Giles zabrał ją do swojego mieszkania ze studiem w Chelsea. – Przeniosłem wszystkie twoje rzeczy z tamtego apartamentu – powiedział. – To nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie. Zostaniesz u mnie aż do wyjazdu. Była zadowolona. Giles przejmował jej sprawy w swoje ręce i jej się to podobało. Spali jak brat i siostra w dużym rozłożystym łóżku, a za dnia Giles zabierał ją na zakupy. Kupiła bajeczną, błyszczącą perukę w kolorze popielatoblond, żeby zakryć własne obcięte włosy, dopóki nie odrosną. Płacił za wszystko. – Inwestycja – powiedział jej beztrosko. W końcu zdecydował, że są gotowi do drogi, i zatelegrafował do czasopisma. Otrzymał przydługą odpowiedź, że bilety czekają na odbiór i: „Przygotujcie się, wielkie powitanie przyszłej Miss Playmonth. Cala prasa w pogotowiu. Planowane przyjęcie na popołudnie po Waszym przyjeździe”. Claudia była zachwycona. Nowy Jork czekał na nią. Nic nie pomagało. David nie potrafił przerwać nawyku o nazwie Harriet Field. Stwierdził, że osiągnięcie erekcji z jakąkolwiek inną kobietą jest absolutnie niemożliwe. Próbował do skutku, posuwając się nawet do zabierania dziewczyny na film pornograficzny w nadziei, że to go wystarczająco podnieci. Rezultat był taki, że dziewczyny podniecały się do takiego stopnia, iż reakcje Davida obrzucały wszelkimi sprośnymi wyzwiskami, jakie zdołały wymyślić. Czuł, że gdyby tylko mógł to zrobić z kimś innym niż Harriet Field, zaklęcie zostałoby przerwane. Ale był to niemożliwy wyczyn, a seks z Harriet stawał się coraz bardziej podniecający. Zostawał w jej mieszkaniu na całą noc, gdyż teraz odkrył, że także każdego ranka musi ją posiąść. Harriet nabrała jeszcze bardziej bladego i mdłego wyglądu. Powoli wydawała się pozbawiać go sił.

Budził się w jej ciasnym mieszkaniu w złym humorze i skrępowany. Było rzeczą oczywistą, że jeśli ma ciągnąć ten związek, będzie musiał się zająć sprawą jej mieszkania. Nie chciał tego, ale wydawało się, że to jedyne rozwiązanie. Nigdy nic do niego nie mówiła, kiedy nie uprawiali seksu. Po prostu schodziła mu z drogi. Zwykle odwoził ją rano do biura, wysadzając jedną przecznicę wcześniej. Kuliła się na swoim siedzeniu, milcząca i nieśmiała jak mysz. Nienawidził jej, ale nie potrafił jej zostawić. Czy to się miało nigdy nie skończyć, ta szalona, zwierzęca żądza, którą czuł do tej nieszczęsnej istoty? Od dawna nie widział się ze swoimi dziećmi. Zbyt długo. Wstydził się przed nimi stanąć. Jego życie stało się jednym długim pasmem pracy, w wir której rzucił się całym sercem. I seksu z Harriet. Zaczął wyglądać na wychudzonego i wymizerowanego. To musi się wkrótce skończyć, rozumował. Będę to po prostu ciągnął, aż tak się nią nasycę, że nastąpi koniec. Zignorował wszystko inne i skupił się na wyrzuceniu Harriet ze swojego organizmu. Wiązało się to ze spaniem z nią przy każdej możliwej okazji i teraz nawet w biurze czasami zamykał drzwi na klucz i brał ją szybko na podłodze lub na swoim biurku. Nie pomagało. Wydawało się, że to czyni seks jeszcze bardziej podniecającym. Mozolił się dalej, zdecydowany zakończyć romans. Na londyńskim lotnisku Claudię obiegli fotografowie. – Spójrz w tę stronę. – Tutaj, Claudio. – Podciągnij spódniczkę, kochanie. Zobaczmy kawałek nogi. Claudia spełniała prośby. Miała na sobie bardzo krótką spódniczkę z odpowiednio dobranym żakietem i obcisły sweter z jedwabiu. Giles stał obok i obserwował. Wiedział, że wykonał sprytne posunięcie, skłaniając ją do podpisania kontraktu, który czynił z niego jej osobistego impresaria. Teraz pięćdziesiąt procent Claudii należało do niego i miał przeczucie, że pięćdziesiąt procent będzie oznaczać diabelnie dużą kupę forsy. Amerykanie niedługo odkryją nowy symbol seksu. Claudia powali ich na kolana. W Anglii była tylko jeszcze jedną małą gwiazdką. W Ameryce mogła zostać wielką gwiazdą. Giles był tego pewien. Przy odpowiednim wystawieniu na widok publiczny i przy skutecznej reklamie miała to jak w banku. Oczywiście będzie musiał ją bacznie obserwować, pilnować, żeby nie piła za dużo i żeby nie chodziła do łóżka z niewłaściwymi ludźmi. Uśmiechnęła się seksownie do fotografów, z odrzuconą głową, rozchylonymi ustami i błyszczącymi skośnymi, zielonymi oczami. Na widoku publicznym była jeszcze bardziej kwitnąca. Jej piersi usiłowały się wydostać ze sweterka, jej nogi były długie i zgrabne. – Chodź, skarbie, spóźnimy się na samolot – powiedział wreszcie Giles. Przybrała dla fotografów jeszcze ostatnią prowokującą pozę, po czym chwyciła go za rękę, ściskając ją mocno. – Ale frajda! – wykrzyknęła. – Uwielbiam to, skarbie. Uwielbiam!

W innej części lotniska Linda i Jay siedzieli w poczekalni dla ważnych osobistości i popijali kawę. Kawa Jaya była zakropiona solidną, mocną dawką whisky. Nie lubił latać i odkrył, że jedynym rozwiązaniem tego problemu było wejść do samolotu na lekkim rauszu. Linda podziwiała swoją obrączkę ślubną, cienki pierścionek doskonałych diamentów. Trudno jej było uwierzyć, jak bardzo kocha tego człowieka. Po rozstaniu z Davidem myśl, że może zacząć od nowa, wydawała się niemożliwa. Teraz wydawało się, jakby dziesięć lat z Davidem prawie nie istniało. Jay ujął ją za rękę. – Pięknie dziś wyglądasz. Uśmiechnęła się. – Dziękuję. – Czy pamiętałem, żeby ci powiedzieć, że cię kocham? Podeszła stewardesa i oznajmiła, że już czas wsiąść na pokład samolotu. Jakiś samotny fotograf zatrzymał ich w hallu. – Czy mogę zrobić zdjęcie, panie Grossman? – Jasne. – Jay uśmiechnął się przyjaźnie i objął ramieniem Lindę. Była zdziwiona. – Dlaczego chcą twoje zdjęcie? – szepnęła. – Studio zazwyczaj to załatwia. Jeszcze jedna reklama dla filmu. – Aha. – Skinęła głową z mądrą miną. Siedzieli wygodnie w samolocie, Jay pociągał ukradkowe łyki ze srebrnej piersiówki. Potem zaczęły warczeć ogromne silniki i samolot kołował wzdłuż pasa startowego. Któregoś ranka David obudził się w szczególnie paskudnym nastroju. Bolała go głowa, a w pokoju czuć było zatęchłym seksem – wydawało się, że Harriet nigdy nie otwiera okien. Od razu sięgnął po nią, jego pociąg fizyczny przezwyciężał wszystko inne. Po zaspokojeniu poczuł się jeszcze gorzej. Harriet zrobiła mu kawę i podała poranną prasę. Zapalił papierosa i zerknął do gazety. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie Claudii. Stała twarzą do aparatu, widoczna w trzech czwartych, z wypiętym biustem, długimi i rozwichrzonymi włosami i rozbawionym porozumiewawczym uśmiechem. Wyglądała wspaniale, zgrabne nogi znikały pod krótką spódniczką. Piękna modelka i aktorka Claudia Parker (lat 21) wyjeżdża dziś do Nowego Jorku. Panna Parker zamierza przedyskutować oferty filmowe. Jedzie z Gilesem Taylorem, znanym fotografem mody i towarzystwa. Oboje zaprzeczają plotkom o romansie. David poczuł złość, że Claudia wygląda tak dobrze i wydaje się taka szczęśliwa. Po tym jak ją porzucił, wyobrażał sobie, że życie Claudii rozpadnie się na kawałki, zniknie z jego życia. Ale oto była na pierwszej stronie, w drodze do Ameryki, najwidoczniej bez najmniejszej troski. Dziwka! Zrujnowała jego małżeństwo! Z wściekłością przewrócił stronę. Dlaczego nie mogła po prostu odejść w zapomnienie? Na następnej stronie widniało zdjęcie Lindy z jakimś mężczyzną. Była spokojna i uśmiechnięta, a mężczyzna trzymał ją opiekuńczo za ramię. Pan Jay Grossman, znany reżyser hollywoodzki, oraz nowa pani Grossman wyjeżdżają w podróż poślubną na Jamajkę. Pan Grossman właśnie ukończył film pt. Besheba, który kręcił w Anglii i w plenerach w Izraelu.

Pani Grossman – to niemożliwe. Jak śmiała! Przyjrzał się badawczo zdjęciu, szukając w jej twarzy oznak nieszczęścia, ale nie było żadnych – Linda była pogodna, ufna i bardzo atrakcyjna. Jak mogła wyjść za mąż i nic mu nie powiedzieć? Wtedy sobie przypomniał. W zeszłym tygodniu zostawiła trzy wiadomości w jego biurze. Nie zadał sobie trudu, żeby do niej oddzwonić. – Do ciężkiej cholery! – zaklął ze złością. Zawsze wyobrażał sobie, że Linda będzie dostępna, kiedy on zdecyduje się ustatkować. Przyjmie go z powrotem. Harriet Field odwlekła jego myśli o pojednaniu z Lindą. Wdał się we wstrętny romans i zaniedbał wszystko inne. Nawet nie pomyślał o zobaczeniu się z dziećmi. Poczuł się złapany w pułapkę. Cóż mógł zrobić? Nie było już Lindy, która go teraz uratuje. Nadszedł czas, żeby uciekać. Z desperacją pomyślał o słowach dziecięcej piosenki: Uciekaj, króliku – uciekaj króliku – uciekaj, uciekaj, uciekaj – i słowa te rozlegały się w jego umyśle z uporczywą monotonią. Z łazienki dochodziły odgłosy wymiotowania. Wkrótce Harriet weszła do pokoju. Co było dla niej niezwykłe, nie ubrała się jeszcze, lecz opatulała się swoim spłowiałym wełnianym szlafrokiem. Stanęła przed nim, blada i żałośnie wyglądająca. – Będziemy mieli dziecko – oznajmiła głosem bez wyrazu. Spojrzał na nią w panice. I powoli uświadomił sobie, że jest już za późno, żeby uciekać – pułapka się zatrzasnęła.

Przekład: Edward Marek Szmigiel Korekta: Artur Kaniewski, Bogusława Jędrasik Projekt okładki: Krzysztof Rychter Zdjęcie wykorzystane na I stronie okładki: © CoffeeAndMilk/E+/Getty Images Skład i łamanie: Plus 2 Witold Kuśmierczyk Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, ul. Foksal 17 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-2383-3 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.