Nr 16 - zima 2017-2018

SAVE OFFLINE

Nr 16 – zima 2017/2018 Wydawca: KodLyokoPowrótXany.bnx.pl Redaktor: Lyokoheros(Maciej Aleksander Jan Tomaszyk) Rozpowszechnianie bez podawania źródeł(linków do strony w wyraźnym miejscu) zabronione, natomiast z ich podaniem – jak najbardziej wskazane

Słowa od redakcji .................................................................................................................................... 2 Wieści ze świata lyoko ............................................................................................................................. 3 Działalność KLPX .................................................................................................................................. 3 Polska................................................................................................................................................... 5 Świat .................................................................................................................................................... 7 Działalność KLPX: podsumowanie roku 2017 .......................................................................................... 9 Petycja o kontynuację Kod Lyoko .......................................................................................................... 14 Wywiad z twórcą petycji! ...................................................................................................................... 16 Skoczymy sobie w przeszłość?............................................................................................................... 21 Plebiscyt Fan roku 2017......................................................................................................................... 24 Felieton: Czym jest fandom? ................................................................................................................. 27 Ciekawostki............................................................................................................................................ 29 Ogłoszenia drobne................................................................................................................................. 30 Kącik muzyczny – świat bez zagrożenia................................................................................................. 32 Kod Lyoko Powrót Xany – zapowiedź rozdziałów 9 i 10 ........................................................................ 34 Opowiadania ......................................................................................................................................... 35 Posłańcy z przyszłości – Prolog .......................................................................................................... 35 Ouvre les Yeux Ange – rozdział 1: Fabryczna katastrofa ................................................................... 41 Incorrect Code – Prolog ..................................................................................................................... 46 Ostatnia Twarz Xany – Prolog............................................................................................................ 47 Galeria ................................................................................................................................................... 49 Szczęśliwi rodzice .............................................................................................................................. 49 Poznaj moich rodziców ...................................................................................................................... 50 Papparazzi szkoły Kadic ..................................................................................................................... 51 Dziwna kolumna plotkarska .............................................................................................................. 52 Za wiele baśni .................................................................................................................................... 53 Nie rozumiesz – nie noś ..................................................................................................................... 54 Flamingi ............................................................................................................................................. 55 Poniedziałek ...................................................................................................................................... 56 Linkownia............................................................................................................................................... 57 Źródła..................................................................................................................................................... 58

Tym razem po krótszym czasie niż poprzednio - choć i tak dłuższym niż planowany - został wydany nowy numer gazetki. Ale jednak, choć czasu nie minęło tak wiele, to nieco zdążyło się wydarzyć, zaczęły dziać się rzeczy, które mogą mieć ogromne znaczenie dla przyszłości fandomu… i mimo, że generalnie panuje teraz raczej posucha, a miniony rok mógł być obfitszy, to można z nadzieją patrzeć w przyszłość. Która zapewne przyniesie różne, mniej lub bardziej spektakularne zmiany, nowe projekty się rodzą, stare dojrzewają, jeszcze inne ewoluują. Jak nasza gazetka – wciąż nieco eksperymentuję z formą, by uczynić ją jak najbardziej dostosowaną do waszych potrzeb i oczekiwań(i by móc to lepiej robić powstała specjalna ankieta służąca ocenie poszczególnych elementów gazetki), w dodatku teraz zacząłem nieco bardziej korzystać z pomocy osób trzecich – w tym numerze pojawi się po jednym artykule napisanym przez Jeremiego_96 i Mayakowskiego, ten pierwszy pomógł również przy podsumowaniu wieści z fandomu, gazetka zyskała też nowego korektora: KamikDwa. A przy wywiadzie z autorem petycji o kontynuację (tak moi drodzy zrobiłem z nim wywiad do tego numeru!) pomogła Midday Shine z Królewskich Archiwów Canterotu… do galerii trafią też przetłumaczone z ich pomocą KodLyokowe komiksy. Tak więc naprawdę wyjątkowo wiele osób przyłożyło rękę do powstania tego numeru, a mam nadzieję, że ich ilość - zwłaszcza stałych członków ekipy - będzie się jeszcze powiększać, by w przyszłości kolejne numery były jeszcze lepsze! A teraz już bez dalszych wstępów serdecznie zapraszam do lektury.

Choć w kwestii opowiadań – będących od dawna już znakiem rozpoznawczym i głównym aspektem działalności KLPX – nie działo się wiele od poprzedniego numeru, to jednak nie stała ona w miejscu. Same rozdziały też się jakieś pojawiły, nawet jeśli nie było ich wiele – kontynuowany jest przekład „Armii Nicości”, choć na razie pojawiły się tylko pierwsze 5 rozdziałów, wierzę jednak, że dzięki współpracy z Królewskimi Archiwami Canterlotu jakość przekładu wzrosła, zaś autorka ma już przetłumaczoną dużą część kolejnych rozdziałów, więc wzrośnie tempo ich publikacji. Wojownik Xanadu wydał też 16 numer „Drugiego Frontu”, choć deklarował więcej i przerwał w bardzo napiętym momencie, w którym nie wiadomo było do końca o co chodzi. No, ale ja z Powrotem Xany nie zrobiłem w sumie lepiej każąc czekać jakiś rok na 8 rozdział, który jednak wreszcie się pojawił. Choć i on przyniósł nowe pytania. Udało mi się za to nieco posunąć publikację Kodu Equestria, od ostatniego numeru pojawiły się rozdziały od 9 do 15 co oznacza też dotarcie wreszcie do etapu fabularnego, gdzie będzie więcej lyokowych wątków. Ponadto dokonałem u siebie republikacji wspaniałego opowiadania „Ouvre Les Yeux Ange!”, które jest ukończone i ma 25 rozdziałów, a jego autorką jest Digital Girl, która naturalnie wyraziła na tę publikację zgodę. Ale działo się jednak też nieco innych rzeczy - jednym z najważniejszych wydarzeń było założenie Lyokowego serwera na Discordzie, który został oficjalnie otwarty 12 września, a jakiś czas potem otrzymał nazwę „Sektor VI”, na którym zebrało się już około 50 osób. Sam Discord jest niezwykle wygodnym i intuicyjnym komunikatorem, dostępnym zarówno z poziomu przeglądarki, własnego programu i dedykowanej aplikacji na komórkę. Ma też wiele przydatnych funkcji jak różne role, własne emotki, możliwość tworzenia kanałów tematycznych, zarówno tekstowych jak i głosowych. Odbywają się tam obecnie też dwa Lyokowe spotkania, jedno w ramach akcji „Powrót Do Przeszłości” i drugie w ramach „Klubu Lyokoweterana”, zainspirowanego stworzonym przez niejakiego Coldwinda „Klubem Konesera Polskiego Fanfika”, z tym, że naturalnie związanym z Kod Lyoko i o szerszym zakresie zainteresowań niż

tylko opowiadania, bo w nim miejsce znajdzie się na wszystkie związane z Kod Lyoko jak i fandomem tematy. Spotkania odbywają się w niedzielę o 20.00. Dostanie się na Discorda jest bardzo łatwe – wystarczy założyć konto(do czego wystarczy podać maila, nick i hasło) a potem można już klikać tu i jest się w „Szóstce”. Oczywiście link ten jest też w wielu innych miejscach, m. in. nad shoutboxem na stronie KLPX. I choć jest to inicjatywa KLPX to jest on otwarty dla całego fandomu, ale naturalnie podstawowe zasady obowiązujące na stronie – jak wzajemny szacunek, kultura osobista i poszanowanie tematyki – wciąż obowiązują. Zostało też dodane nieco nowych odznaczeń do systemu punktowego, a nawet parę użytkowników dorobiło się wysokich rangą orderów, wzrosła też znacząco ilość artykułów w Lyokopedii, choć były to głównie transkrypty, nadsyłane przez KamikDwa, jednak i mój brat - Jasiu Lyoko ostatnio nieco powysyłał. Została też wprowadzona do Aktualności Niedzielnych specjalna seria 5 tematycznych bonusów – filmików, obrazków lub czegoś innego obracających się wokół przyjętego tematu. Obecnie seria ta (inspirowana podobną prowadzoną na blogu FGE) została oficjalnie oddzielona od Niedzielnych, choć żaden samodzielny post z tej serii się jeszcze nie pojawił. Dzięki współpracy z „Królewskimi Archiwami Canterotu” wydałem też tłumaczenie 8 KodLyokowych komiksów autorstwa Son-Neko. Jak zwykle pojawiły się też nowe konkursy na stronie, choć aktywność tam generalnie ostatnio zmalała.

Przez ten czas naturalnie reszta Polski również nie stała w miejscu. Na Teletoonie była emisja paru odcinków 4 serii, ale nie odbiła się szerszym echem. Nieco za to działo się u Jeremiego_96, jak zwykle informującego, co się dzieje na świecie. Pod koniec września ogłosił też nową rubrykę do 7 dni w Lyoko, w której to słuchacze mogą nagrać i wysłać swoją opinie na jakiekolwiek Lyokowe tematy, wśród podanych przez Jeremiego propozycji znajdują się emisja w polskiej telewizji czy ewentualna kontynuacja lub wątki uczuciowe. Ale jak deklaruje przyjęty zostanie każdy temat. Pod koniec grudnia też na jego stronie pojawił się kolejny rozdział „Wspomnień Redaktora”, jego strona obchodziła w 2017 roku 5-lecie swojego istnienia. W ostatnich miesiącach nie tylko ja podejmowałem nowe inicjatywy. Wyklęty, znany ze swojego kanału na YouTubie, otworzył nowe forum poświęcone tematyce Kod Lyoko, nazwał je “Stołówką Kadic”. Co ciekawe nie jest to jedyna nowa strona powstała w tym okresie. Ananasims, w reakcji na to, iż Arena Qwakiego – z powodu niespełniania standardów działalności KLPX, gdyż jej głównym wątkiem był kompletnie upity Odd – nie została przyjęta na moją stronę, ogłosiła założenie własnej strony(istniejącej od 28 listopada, czyli przed decyzją o niepublikowaniu Areny, ogłoszonej 1 grudnia), której główną myślą jest „brak cenzury”. Tak więc – przynajmniej w teorii – będzie przyjmować nawet najgorsze dno moralne, nawet dzieła skrajnie wulgarne… czy to dobre główne założenia? I czy walka z czymś takim jest powodem do oburzenia? Cóż, to już pozostawię waszej ocenie. Warto jednak zauważyć, że już w swoich założeniach Ananasims postanowiła nie ograniczać się do tematyki KodLyokowej, co jak na stronie, która teoretycznie ma mieć taką tematykę, na co wskazuje też, dość osobliwa zresztą, nazwa - “Ostatnia Twarz Xany” – nieco dziwi. Pablo opublikował też w ostatnim czasie 7 i 8 rozdział swojego popularnego opowiadania „Code Cortex”, obecnie jednak postanowił przestawić się bardziej na kolejną Arenę i projekt multiwersowy „Kod Miraculum”, którego koncepty widziałem i który zapowiada się naprawdę obiecująco. Magda Lena dalej pisze swoje opowiadanie „CODE:YUMI”, które doczekało się jak na razie 48 rozdziałów, co czyni je najdłuższym obecnie powstającym opowiadaniem w polskim fandomie. Wciąż też powstają nowe opowiadania, na swojej stronie Ananasims opublikowała

prolog opowiadania „Ostatnia Twarz Xany”, zaś Shikari zaczęła pisać opowiadanie „Incorrect Code”, które ma już 2 rozdziały nie licząc prologu. Na początku lutego 2018 na polskim YouTube pojawił się gameplay z gry „Code Lyoko: Quest of Infinity”. Jest to pierwsza w Polsce seria dotycząca tej gry, niestety po dwóch pierwszych odcinkach została zawieszona, niewykluczone jednak, że autor kiedyś do niej wróci. Cały czas trwa też zbieranie podpisów pod petycjami o emisję Kod Lyoko, niestety liczba podpisów cały czas jest malutka: 50 dla Pulsu, 49 dla Polsatu i TVNu oraz 48 dla TVP. Co gorsza do każdej stacji jest z 10 niepotwierdzonych.

Na świecie ostatnio – mimo braku działań ze strony właścicieli praw autorskich – wydarzyły się pewne istotne rzeczy. Głównie na uwagę zasługuje jedna rzecz: petycja o kontynuację naszej ulubionej kreskówki. Już od września są zbierane pod nią podpisy, o tym jednak więcej przeczytacie już w osobnym artykule. Ta petycja to jednak nie jedyne wydarzenie jakie miało miejsce na światowej scenie Kod Lyoko. Dalej rozwijane są projekty Lyokowych gier, Immu wydał IFSCL w wersji 3.5.0, wciąż trwają też prace nad Lyoko Conquerors i Lyoko Wanderers, jednak na razie są one w fazie wczesnej alfy, czyli prawdopodobnie na właściwą premierę trochę sobie jeszcze poczekamy. Na kwiecień zapowiedziana została też wersja 3.6.0 IFSCL, dokładna data nie jest znana, ale spekuluje się o 13 kwietnia, rocznicy wypuszczenia pierwszej wersji. Od tej wersji zmienia się polityka wydawnicza - te większe wersje będą bardziej promowane, natomiast takie, które będą zawierać mniejsze ulepszenia, będą mniej nagłaśniane, jako takie wersje przejściowe. Udogodnieniem w kwestii pobierania i aktualizowania symulatora ma być Kolossus Launcher, programik ten ma być też wykorzystany przy Lyoko Conquerors. Żeby przyśpieszyć proces produkcji, nowe wersje mogą już nie być dostosowane do 32-bitowych Windowsów. Wciąż też trwają prace nad projektem „Code Lyoko: Project Eradication”, 15 września odbyły się przesłuchania do ról takich postaci jak Ulrich, William, Jim, Anthea i pani Hertz. Ekipa poszukuje też osób potrafiących tworzyć muzykę w programie FL Studio czy grafików obeznanych z Photoshopem. Co ciekawe ci sami ludzie mają też w planach… fanowski dubbing Ewolucji, bo jak dotąd oficjalnego doczekał się tylko 5 odcinek. Prace trwają też w ekipie przygotowującej film „Code Lyokô Le Château Souterrain”(filmową adaptację książki „Podziemny zamek”). Wypuścili niedawno film, w którym widać prace nad modelem Skida. Największa strona internetowa o Lyoko – CodeLyoko.fr – postanowiła uczcić mającą miejsce 10 listopada rocznicę premiery ostatniego odcinka 4 serii i dokonała aktualizacji pewnych nieaktualizowanych od dawna materiałów. Co jednak smutne nie przekazali informacji o petycji. Sam próbowałem kontaktować się w sprawie petycji z administracją grupy CodeLyoko.fr na DeviantArcie. Na dwie osoby, które mi odpowiedziały, jedna była powiązana z ekipą samej strony internetowej

i ta wyraziła kompletną niechęć dla popierania tej petycji. U innych francuskich fanów spotkałem się nawet z twierdzeniami, że „Kod Lyoko się skończyło” i niestety bardzo możliwe, że takie jest właśnie podejście redakcji strony CodeLyoko.fr. Redakcja tej strony znalazła też na Netflixie zapowiedź serialu „Reboot: The Guardian Code”. Ich zdaniem jego trailer wygląda jak Kod Lyoko ze sporymi domieszkami Tronu (20%) i Iron-Mana (10%). Nie jest jednak rebootem Kod Lyoko, a odnowioną wersją kreskówki z lat 19942001. W dodatku niestety mamy tu do czynienia z grą aktorską, choć wykonanie wygląda na lepsze niż w Ewolucji. Nie zabrakło też smutnych wieści – 2 lutego do wiadomości publicznej podano, iż zmarł Carlo De Boutiny, jeden z ojców Kodu Lyoko, pracujący także przy Garage Kids. Informację przekazał na swoim profilu na Twitterze Thomas Romain. De Boutiny współtworzył serial, bezpośrednio zajmował się między innymi odcinkami 20 i 21.

Choć ten rok mógł być dla strony znacznie obfitszy, bo nie jest już dodawane tyle rozdziałów nowych opowiadań co kiedyś, to jednak strona nie przestała się rozwijać, niejeden stary projekt był z (mniejszym lub większym) powodzeniem kontynuowany, pojawiło się parę nowych, które już przynoszą pozytywne i ożywcze skutki. Zacznijmy jednak od małej garści statystyk - do końca 2017 roku strona osiągnęła 382719 wizyt, a średnia liczba wejść w całej historii strony wyniosła 193 na dzień. Zaś w samym roku 2017 liczba wejść wyniosła 137411, czyli ponad 376 na dzień. Bardzo cieszy tendencja wzrostowa poprzednio było to odpowiednio 152 i 259. Sama aktywność na stronie, jednak nieco spadła. W przeciągu tego roku liczba komentarzy wzrosła do 993, zwiększając się jednak tylko o 183(poprzednio - 403), podobnie ma się sprawa z postami na forum których jest już 5003, przy wzroście o 889(ponownie ponad dwa razy mniej - w 2016 było to 1841), nie inaczej było też z aktywnością na shoutboxie osiągnęła 9042 posty, z czego 1569 w 2017(przy aż 4235 w 2016). Wejść jednak trochę było, no bo i trochę się na stronie działo, w ciągu całego roku pojawiło się łącznie 59 rozdziałów opowiadań i 20 artykułów (w tym zalążki) oraz 31 transkryptów odcinków. Jakie to były opowiadania? Cóż, było nieco nowych, ruszyły do przodu nieco starych… zacznijmy może od głównego opowiadania, czyli Powrotu Xany. Jego statystyki nie wyglądają imponująco, niestety w jego kwestii miałem duży kryzys twórczy i przez naprawdę długi okres brakło mi weny, więc pojawił się w minionym roku jedynie 7 rozdział, który potem doczekał się dodatkowych poprawek. Oczywiście prace nie stały w miejscu, obecnie pisany jest rozdział 11 (który pierwotnie miał być 10, ale rozdziały 8-9 postanowiłem jednak rozbić na trzy nieco krótsze) i niedługo zostanie opublikowany rozdział 8, choć wymaga on jeszcze nieco poprawek. Innymi kontynuowanymi opowiadaniami były nareszcie ukończone tłumaczenie „Powrotu Feniksa”, kolejne rozdziały „Drugiego Frontu”(14-16). Były też

rozdziały „Łowcy i Ofiary”, autorka zdecydowała się jednak usunąć opowiadanie i napisać je na nowo. Pablo, korzystający z mojej pomocy jako korektora wydał dwa rozdziały „Code Cortex”. Poza tym jednak mieliśmy do czynienia głównie z nowymi opowiadaniami, były to 3 pierwsze rozdziały (oraz prolog) „Armii Nicości”, czyli kontynuacji „Powrotu Feniksa”, ostatniej książki z serii. Dokonana została republikacja świetnego(i ukończonego), liczącego 25 rozdziałów opowiadania „Ouvre Les Yeux Ange!”. Inne nowe opowiadania to „Katalizator”, zwany pierwotnie „Kod Miraculum”(prolog i 1 część), Nowe Pokolenie (prolog i 2 rozdziały) oraz Sny Aelity (sam prolog), będące jednocześnie swego rodzaju prequelem do innego opowiadania autorki „Inna strona tej historii.”, obecnie jednak porzuconego, więc nie wiem jakie będą jego dalsze losy. Ja sam również zacząłem pisać nowe opowiadanie, właściwie prace zaczęły się już na w pierwszej połowie 2016, choć dopiero w 2017 zaczęła się publikacja, gdy miałem już napisane już około 25 rozdziałów (w większości znacznie krótszych niż w wypadku Powrotu Xany), obecnie w czasie powstawania jest 28 rozdział, a do końca roku opublikowane zostało pierwsze 14 oraz prolog. Opowiadanie to nazwane Kod Equestria wzbudziło spore kontrowersje, gdyż - jak niektórzy mogli się domyślić z nazwy - łączy ono Kod Lyoko z uniwersum z serialu i filmów „Mój Mały Kucyk”(„Przyjaźń to Magia” i „Equestria Girls”). Tak, wbrew pozorom to połączenie jest możliwe, nawet jeśli sama idea zaczęła się od żartu i swą premierę opowiadanie dostało właśnie 1 kwietnia. Zostało też dość dobrze przyjęte w fandomie Kucyków, doczekało się nawet recenzji w ich fandomowej gazetce „Equestria Times”. Ocenione zostało raczej pozytywnie, choć umiarkowanie i z pewną dozą krytycyzmu. Opowiadanie to jest też w zasadzie częścią większego „projektu”, który nazwałem „Moją Małą Rewolucją”. W jej skład wchodzą wszystkie działania inspirowane fandomem MLP. Tak więc Niedzielne Aktualności zwane głosem Cyfrowego Morza (ukazało się już 49 numerów) podsumowujące wydarzenia tygodnia na stronie i w fandomie, czy seria „5 obrazków, które zrobią wam noc” obydwa zainspirowane analogicznymi seriami postów na blogu FGE. Organizowane przez ten fandom „Ponymeety” przekonały mnie, by samemu zmienić „Zlot dla Poznania” w coś o znacznie bardziej konwentowym charakterze i choć się to w 2017 nie udało(choć sam zlot był w miarę udany mimo pewnych trudności), to zapewne w tym roku już się uda. W dodatku projekty wydawnicze niejakiego Suna przekonały mnie by… spróbować wydać „Powrót Feniksa” i „Armię Nicości”, co planowane jest na lato lub okres przedświąteczny tego

roku. Później może - o ile będzie na to pobyt - uda się nawet wydać jakieś inne opowiadania. Została też zawarta współpraca z grupą tłumaczeniową z tamtego fandomu, nazywającą się „Królewskie Archiwa Canterlotu”, której sam jestem członkiem. Dzięki niej też wydałem 8 przetłumaczonych KodLyokowych komiksów, a także otrzymałem pomoc przy tłumaczeniu „Powrotu Feniksa” i „Armii Nicości”, a także przy paru innych okazjach (m.in. tłumaczenie tekstu petycji o emisję Kod Lyoko, przekład „Un Mond Sans Danger”, wywiad z tego numeru) przede wszystkim ze strony ich liderki - Midday Shine. A dzięki ich specowi od czcionek - Kuco - możemy cieszyć się Gunshipem z polskimi znakami. Współpracę nawiązałem również z Wyklętym, nagrywającym na YouTubie materiały związane z Kod Lyoko (jak recenzja porównawcza Kod Lyoko i Ewolucji czy filmiki z IFSCL) a obecnie posiadającym także forum zwane „Stołówką Kadic”. Był też pewien epizod współpracy ze stroną na Facebooku „KodLyoko Reaktywacja”, gdzie też pierwotnie publikowałem serię „5 obrazków...”, jednakże kompletny brak zaangażowania ze strony jej adminów spowodował, że ostatecznie nic z tego nie wyszło. Seria powróciła jednak później na stronę. Na stronie pojawiło się też parę innych nowych projektów jak choćby „Lyokoinkubator” czyli - wciąż tworzony, niestety dość powoli - poradnik dla wszystkich chcących się bardziej zaangażować fanów, z różnymi przydatnymi linkami. Powstał też Lyokowy Discord, zwany „Szóstym Sektorem” gdzie odbywają się też co tydzień dwa spotkania tematyczne, jedno w ramach Powrotu Do Przeszłości(zainicjowanego przez Mayakowskiego), na których omawiamy po dwa odcinki serialu, a drugie w ramach Klubu LyokoWeterana (inspirowanego „Klubem Konesera Polskiego Fanfika”, założonym przez Coldwinda z fandomu MLP), które wprowadziły spore ożywienie do fandomu i tchnęły w niego więcej życia. Rozwijane są też naturalnie dawniejsze projekty, stale - choć powoli rozwija się Lyokopedia, wprowadzono wiele usprawnień do systemu punktowego, między innymi 10 typów siedmiostopniowych orderów, niektórzy użytkownicy nawet już uzyskali ordery platynowe(poziomu 5, byli to Xana - Platynowy Order Wierności im. Ulricha Sterna; i KamikDwa - Platynowy Order Pracowitości), wyzwania tygodnia i nie tylko. Łącznie wszyscy członkowie systemu punktowego uzbierali w nim 931 punktów. Część dawnych projektów zyskało też wreszcie swoje podstrony, były to: „KLPX TV”, „Zlot dla Poznania”, “Operacja: Republikacja”.

Została zakończona pierwsza edycja „Mordercy i Medium”, a także otwarte zapisy na drugą, o podtytule „Posłańcy z przyszłości”. Mayakowsky zaczął również swoją grę wyobraźni, ale choć karty postaci były zgłoszone już w 2017, to dopiero w tym roku udało się ją zacząć. Został też wydany 15 numer Wiadomości Kadic, a gazetka zaczęła przechodzić znaczne zmiany. Najważniejsze jednak jest to, że rozpoczęta w 2015 roku przez Larcię Croft akcja „Kod Lyoko do TV” nabrała poważniejszego kształtu i w marcu 2017 zostały rozpoczęte petycje do 4 największych stacji telewizyjnych w Polsce: TVP, Polsatu, TVN-u i Pulsa. Niestety, ale liczba podpisów jest mała - obecnie podpisało się pod nimi odpowiednio: 48, 49, 48 i 51 osób, z czego część podpisów (około 10 na petycje) jest niepotwierdzona. Strona aktywnie zaangażowała się też w propagowanie stworzonej przez hiszpańskich fanów petycji o kontynuację Kod Lyoko, do końca 2017 osiągnęła1529 podpisów. A jakie są plany na przyszłość? - Na pewno znaczne zwiększenie nacisku na Powrót Xany, wydanie w pierwszym kwartale 8 rozdziału i potem generalnie średnio 1-2 w miesiącu oraz ukończenia (może niekoniecznie wydawania, ale przynajmniej pisania) II tomu i być może nawet zaczęcia III. Oczywiście nowe rozdziały Kodu Equestria, choć nie jest to aż tak istotne jak Powrót Xany, no i ukończenie tłumaczenia „Armii Nicości”(oraz jej wydanie). A może i samodzielne zabranie się za tłumaczenie czegoś KodLyokowego. Mam nawet paru kandydatów na oku. Liczę też na nowe opowiadania i artykuły od użytkowników, paru mam naprawdę wielką nadzieję zmotywować, by wrócili do swoich opowiadań. W mojej głowie zaczęły nawet nabierać konkretnych kształtów dwa kolejne pomysły na KodLyokowe opowiadania i parę dodatkowych do Powrotu Xany, nad tymi pierwszymi nawet w pewnym momencie zacząłem nieco pracować, więc być może już w tym roku będę miał co pokazać… Naturalnie będę też starał się rozwijać Lyokoinkubator, a może i napisać nieco artykułów do Lyokopedii i zająć się poprawkami do dawnych rozdziałów. No i dalej wydawane i rozwijane będą Wiadomości Kadic i organizowany zlot. Planowane jest też założenie dla działalności KLPX konta na Patronite.pl i gdy uda się uzbierać odpowiednie fundusze wykupienie serwera i przeniesienie się na profesjonalną stronę. W wakacje, jeśli czas dopisze, może wrócę też do jakichś starych projektów. Kto wie, może czeka was też parę niespodzianek…

Niestety muszę też powiedzieć, że ostatnio trochę zaczynałem tracić motywację. Brak odzewu na zdecydowaną większość tego, co robię, jest raczej mocno zniechęcający. Zwłaszcza w połączeniu z tym - widocznym zarówno podczas przynajmniej części dyskusji (w Klubie LyokoWeterana i nie tylko) oraz „trendach” w kwestii ostatnio wydawanych opowiadań moralnym relatywizmie a czasem wręcz niemalże turpizmie, który ogarnia większość fandomu. Co prawda sam trend zdaje się ostatnio odwracać, ale niesmak pozostał. Czy z tego powodu odejdę, porzucę swoje projekty lub zaprzestaną działalności? Nie sądzę, zbyt dużo już w ten fandom i te projekty serca włożyłem. Jednakże ostatnio właściwie coraz częściej trudno mi wykrzesać z siebie motywację. Dlatego też czasem prace nie idą tak szybko, jakbym chciał, i ciężko mi się do wszystkiego zabrać na czas. Studia też tego nie ułatwiają. I dlatego przypomnę coś, co już wcale nie tak dawno mówiłem - was odzew jest ważny. Opinie i oceny są dla piszących niczym jedzenie. Gdy widzi się, że jest zainteresowanie tym, co się robi, od razu wzrasta motywacja i znacznie łatwiej zabrać się do pracy, nawet gdy wena nie dopisuje. Komentowanie tego, co fandom tworzy to również ważny w niego wkład, nigdy o tym nie zapominajcie!

3 września 2017 roku minęło 14 lat od emisji pierwszego odcinka Kodu Lyoko. Z tej okazji powstała międzynarodowa petycja skierowana do obecnych właścicieli praw autorskich (Dargaud i Mediatoon) o kontynuację serialu. Twórcy petycji należą do hiszpańskiej sceny kodlyokowej, postanowili oni wpłynąć w pewien sposób na sytuację zawieszenia i niepewności, w jakiej jesteśmy od zakończenia emisji Ewolucji(czyli od ponad 4 lat). Przez ten czas nie było żadnej oficjalnej deklaracji na temat tego, czy powstanie kolejna seria, czy też całość jest już ostatecznie zamknięta. W zasadzie jedynym takim oficjalnym znakiem był fragment wywiadu, którego udzielił Jérôme Alby, dyrektor zarządzający firmą Mediatoon(wchodzi ona w skład korporacji Darguard, czyli właścicieli praw do produkcji MoonScoop, w tym Kod Lyoko). Deklarował on w nim, że w związku z przejęciem praw do wszystkich produkcji MoonScoopa istnieje możliwość rozwijania tychże marek(w tym także Kodu Lyoko). Wywiadu udzielono na przełomie 2014 i 2015 roku, jednak w zasadzie jedynym przejawem tych działań było założenie kilku oficjalnych kanałów na YT, na których zamieszczono odcinki serialu w najpopularniejszych wersjach językowych w najlepszej możliwej jakości. Nie było za to żadnej wzmianki o przyszłości kreskówki. Właśnie z tego powodu postanowiono coś z tym zrobić. 3 września był doskonałą datą do uczynienia kroku i stworzenia petycji. Choć twórcy pochodzą z Hiszpanii, to tekst petycji został sformułowany w języku angielskim, by podkreślić jej międzynarodowe znaczenie. Znacznym wzmocnieniem wagi tego pisma było złożenie podpisu przez Quentina Merabeta, aktora odgrywającego rolę Ulricha w Ewolucji. Quentin oprócz podpisu postanowił też rozgłosić petycję na swoim profilu na Twitterze, obserwowanym przez wielu fanów (i fanki, te w szczególności) aktora jak i też serialu. Sami twórcy petycji również się tym pochwalili. Pomimo tego, że na początku listopada pojawił się pewien kryzys i podpisy nie przybywały w takim tempie jak na początku, co nawet w pewnym momencie zauważyli sami twórcy, ogłaszając możliwość zamknięcia petycji jeśli to się nie zmieni, to jednak ten kryzys udało się

przezwyciężyć, petycja wciąż jest otwarta, w dniu składania tego numeru mamy 2224 podpisów, kolejnym punktem milowym jest 2500 podpisów. Punktem milowym, dodajmy, oznaczonym przez samą administrację portalu Change.org, na którym petycja się znajduje, bo sami twórcy nie określili, kiedy osiągnięta liczba będzie wystarczającą do tego, by to wysłać do obecnych właścicieli praw autorskich. Nieco dziwić może postawa największego serwisu o serialu na świecie, czyli CodeLyoko.fr, który jeszcze nie tak dawno był na bieżąco ze wszystkimi informacjami fandomowymi. Postawa, a raczej jej brak, bo na ich stronach żadnej informacji o petycji nie ma, a przydałaby się, bo jednak wciąż sporo osób ten portal odwiedza i taki komunikat mógłby znacząco pomóc zebrać więcej podpisów. Z tego, co się dowiedziałem, to od inicjatorów petycji był sygnał do redakcji strony o akcji, jednak z niewiadomych przyczyn wzmianki na stronie nadal nie ma. Pocieszeniem może być fakt, że anglojęzyczne forum dla Lyokofanów zostało poinformowane, powstał tam specjalny temat. Powstały też dwie inne petycje dotyczące kwestii kontynuacji, jedna z nich nawet jeszcze przed rozpoczęciem akcji #BringCodeLyokoBack, jednak nie mają one jak na razie aż takiego rozgłosu jak akcja hiszpańskiego fandomu. Czy te petycje coś dadzą...? Cóż, dopóki nie trafią one do adresatów, nie przekonamy się o tym. Warto jednak pamiętać o pewnej rzeczy. Poprzednia seria powstała, jeśli wierzyć ludziom z MoonScoopa, na życzenie fanów, po wielu listach i petycjach. Nic więc nie stoi na przeszkodzie by stało się tak i tym razem. Jak wiadomo, historia lubi się powtarzać. Do tego też 2018 to 15-lecie serialu, można by się więc czegoś z tej okazji spodziewać. Czy to będzie kontynuacja? Kto wie... dzięki petycjom możemy to wzmocnić, możemy pokazać, że nam wciąż na tym zależy. ~Jeremie_96

Lyokoheros: Jesteś członkiem hiszpańskiego fandomu, powiedz proszę: jak przedstawia się jego sytuacja? Czy ta petycja coś w tej sprawie zmieniła? Z tego, co wiem, hiszpański fandom bardzo prężnie się rozwijał, miał też bardzo korzystną sytuacje w porównaniu np. do Polski (popularnosć serialu, liczne gadżety itp). Charlie Lyoko: Jest… jak z każdym fandomem dawno „zakończonego” serialu. Istnieje, ale ludzie już nie poświęcają mu takiej uwagi jak obecnie oglądanym serialom. Dawniej, w latach 2006-2008, Kod Lyoko był tu bardzo popularny. Nie wiem, co się działo w Internecie, bo miałem wtedy 6 lat. Ale pamiętam, że co wieczór wracałem do domu i natychmiast włączałem „Clan TVE”, by oglądać Kod Lyoko. Z pewnością było wtedy popularne, bo 4 seria była wyemitowana kilka razy, aż serial przeminął. Jeśli przeniesiemy się do 2013, gdy emitowana była Ewolucja, to był u nas wokół niej wielki szum w sieciach społecznościowych, nawet pomimo tego, że nigdy nie dostała oficjalnego hiszpańskiego dubbingu. Później Kod Lyoko znów było emitowane na hiszpańskim kanale, ale niestety, była to jedynie pierwsza seria. Produkty z nim związane sprzedawały się fenomenalnie, ale dość szybko zostało wycofane. (A reklamy figurek były bardzo, bardzo, baaardzo dziwaczne.) Wciąż ma wielu fanów, ale mniej niż dawniej. Ludzie, którzy – jak ja – dorastali z serialem, wciąż go uwielbiają i do dziś rozpoznają to, co ma z nim związek. L.: Więc – co mnie zaskakuje – w pewnych kwestiach polski fandom miał więcej szczęścia. I powiedziałeś „nigdy nie dostała oficjalnego hiszpańskiego dubbingu”, więc czy był jakiś fandub? Czy był dobry? C.L.: Widziałem nieco, ale tylko 1 czy 2 odcinki. Były w latynoskim hiszpańskim1, który lubię, ale wolę nie oglądać, gdy mam wybór. No i z 1

Latynowski hiszpański - odmiana hiszpańskiego używana w Ameryce Łacińskiej

czasem przyzwyczaiłem się do oryginalnych głosów i angielskiego dubbingu z napisami. Więc nie bardzo jestem w stanie na to odpowiedzieć. L.: Jak ty sam poznałeś Kod Lyoko? Kiedy to było? C.L.: Przypomina mi się to co jakiś czas i niezmiennie mnie bawi. Zaczęło się od nadchodzącego zniknięcia telewizji analogowej w Hiszpanii. Było to około 2007. Właśnie zainstalowaliśmy w domu „TDT” (DTT - Naziemna Telewizja Cyfrowa), a ja byłem odpowiedzialny za dostrojenie jednego z dekoderów. Gdy skończyłem, zacząłem przeglądać, jakie ma kanały, i właśnie wtedy zobaczyłem kilka pierwszych sekund tego, co później stało się jedną z moich ulubionych kreskówek. To było z 11 odcinka 1 serii „Plaga”. Dokładnie w czasie sceny, gdy kraby szły po, w tym czasie pionowej, platformie Pustyni, strzelając w Odda. Pomyślałem wtedy coś w stylu „Strzelające krabowate roboty, ścigające chłopca-kota. Dobra…”. I wtedy przełączyłem na inny kanał, myśląc, że ta scena to najdziwniejsza rzecz, jaką w życiu widziałem. Dopiero kilka dni później przypadkowo ponownie przełączyłem na ten sam kanał i obejrzałem cały odcinek „Zero Grawitacji” i nie potrafię do końca wyjaśnić, dlaczego, ale dosłownie się w tym serialu zakochałem. I teraz, 10 lat później, jestem tu, wciąż ekscytując się serialem swojego dzieciństwa. L.: Co ci się w nim najbardziej spodobało? Co spowodowało, że cały czas pozostałeś w fandomie? C.L.: Cóż, z bohaterami mniej więcej zawsze można było się identyfikować, był szalony wielki superkomputer(uwielbiałem związane z komputerami rzeczy i uwielbiam je do dziś), i wirus, i wirtualny świat, i napięcie, i WSZYSTKO?? Muszę też powiedzieć, że to była jedna z pierwszych kreskówek, które tak intensywnie oglądałem. Co do fandomu… cóż. Gdy zacząłem oglądać serial, nie znałem tego słowa. Ale znalazłem w mojej szkole osoby, które również oglądały serial, i przez następne parę lat właśnie to nas łączyło. Nawet odgrywaliśmy go na szkolnych przerwach. Jeśli to liczy się jako moja „inicjacja”. Chociaż ledwo już utrzymuję kontakt i to tylko z dwiema osobami z tej grupy, to są to dobre wspomnienia, których nigdy nie zapomnę. Potem stworzyłem konto na Facebooku (byłem za młody, wiem) i znalazłem grupę, grającą w Kod Lyoko na Robloxie i w Społecznościową Grę Kod Lyoko i fanpage. Tu też spotkałem świetnych ludzi, ale Facebook zdecydował usunąć to konto, więc

nie wiem, co się stało z ludźmi, których tam spotkałem. A potem znalazłem IFSCL Immudelkiego i stworzyłem konto na Instagramie. Poznałem nowych przyjaciół, ale znowu skasowano mi konto. Teraz mam Tumblra i Twittera i muszę powiedzieć, że dziś Twitter jest miejscem, gdzie jestem najdłużej i spotkałem najwięcej fanów. Od zwykłych fanów po artystów jak rysownicy i cosplayerzy; z Hiszpanii i zagranicy; angielskojęzycznych, francuskojęzycznych. Więc tak, to poznawanie innych ludzi sprawiło, że zostałem. L.: Co właściwie skłoniło cię do rozpoczęcia tej petycji? C.L.: Twitter. Bo spotkałem tu pewnych absolutnie cudownych ludzi i świętowaliśmy razem „Rocznicę Lyoko”, więc powiedziałem sobie „dlaczego nie” i zacząłem petycję, z pomocą Lyokowego konta na Twitterze, śledzonego przez ponad 1500 ludzi, a moderowanego przeze mnie i inne osoby. L.: Czy odzew był taki, na jaki liczyłeś, czy może większy lub mniejszy? C.L.: Totalnie taki, jak się spodziewałem, biorąc pod uwagę liczbę ludzi, która widziała petycję. L.: Ile co najmniej podpisów powinniśmy – Twoim zdaniem – zebrać, by petycja odniosła skutek? C.L.: Dużo. Bardzo, bardzo dużo. W końcu mówimy o czymś międzynarodowym. Nie usłyszą nas, dopóki nie dostrzegą, że przywrócenie Kod Lyoko może im przynieść zyski. Więc… nie mogę podać przybliżonej liczby, ale prawdopodobnie 1000 razy więcej niż obecna liczba podpisów. L.: Gdyby petycja odniosła skutek, wolałbyś, by kontynuowano 4 serię czy Ewolucję? Dlaczego? C.L.: Trochę tego i tego. Lubię pewne rzeczy z Ewolucji, jak choćby Laurę i Korę. Ale jeśli miałbym wybierać, to zdecydowanie 4 serię, bo pomysł na Ewolucję był dobry, ale bardzo źle wykonany. Więc chętniej zobaczyłbym kontynuację tego, do czego jestem bardziej przyzwyczajony. L.: Więc… najlepsze byłoby Twoim zdaniem kontynuowanie 4 serii, ale z użyciem pewnych pomysłów (lub nawet całej fabuły) z Ewolucji?

C.L.: Tak, ale równie dobrze można by zupełnie wyciąć 5 serię i zacząć ponownie od 4. Jak powiedziałem, głównym problemem 5 było złe wykonanie. L.: Jesteś w stanie powiedzieć, jak rozkładają się głosy między poszczególne kraje? Jaki jest udział głosów z Polski? Jaki z Twojego kraju, a jaki z Francji czy USA? C.L.: Nie mam za bardzo mam sposób, by to sprawdzić, ale jestem pewien, że ponad 50% podpisów jest z Hiszpanii. W tym kraju petycja się najbardziej rozszerzyła, bo prawdopodobnie tam najwięcej nią spamowano. Co do Francji, liczba podpisów z niej wzrosła po tym, jak Mélanie Tran i Quentin Merabet opublikowali twitta z linkiem do naszej petycji – a Quentin także podpisał! I wreszcie w USA podzieliłem się tą petycją na Kod Lyokowym reddicie. I Polska z powodu… nie pamiętam dokładnie, kto to był, ale myślę, że osoba, która pierwsza podzieliła się tam wieściami o petycji, skontaktowała się z nami na twitterze. No i nie wiem, czy były podpisy z jakichś innych państw, ale jeśli tak, to tylko kilka, których nie zauważyłem. L.: Powiedz tak kompletnie szczerze - czy twoim zdaniem petycja odniesie sukces? C.L.: Jeśli mam być szczery… nie. Ludzie w tych przedsiębiorstwach są prawdopodobnie tak zajęci włażeniem sobie nawzajem w zady i myśleniem o zysku, że nie obchodzi ich ta petycja. Ale myślę też, że dzięki dużej (i to naprawdę baaardzo dużej) liczbie podpisów zmusimy ich, by zajęli stanowisko w tej sprawie, nawet jeśli miałoby to oznaczać powiedzenie “nie”. L.: Czy twoim zdaniem dzięki nowej serii popularność Kod Lyoko wzrośnie? Czy ma choćby najmniejszą szansę powtórzyć sukces ogólnoświatowych fenomenów? C.L.: Moim skromnym zdaniem tak. Jak skomentowałem w samej petycji, zobaczą go nie tylko ludzie, którzy dorastali z serialem, ale cieszyć się nim będzie mogło także całkiem nowe pokolenie dzieci. Spodziewałbym się czegoś na poziomie serii animowanej… Ale oczywiście, tylko jeśli nie zrobią z tego drugiej Ewolucji. L.: Czy myślisz, że petycja może przynieść jakieś inne korzyści fandomowi, nawet jeśli nie spowoduje wyprodukowania kolejnej serii?

C.L.: Fandom Kodu Lyoko… cóż. Nie umarł. Oczywiście, że nie umarł, ale… powiedzmy, że się wyciszył? Skrył? Więc powiedziałbym, że nie, raczej nie spowoduje to więcej niż nieco pogawędek na jakichś dziwnych forach. Nie bardzo wiem, co ta petycja mogłaby zdziałać poza tym, do czego została stworzona, biorąc pod uwagę, że fandom nie jest zbyt aktywny. L.: Poza tą petycją powstały przynajmniej dwie inne – co o tym sądzisz? C.L.: Myślę, że ludzie, którzy zaczęli tamte petycje, mieli takie same pomysły i nadzieje jak ja, tworząc moją petycję… ale nie wiedzieli za bardzo, jak to przekazać, by wieści mogły się roznieść. Gdybym usłyszał o nich, gdy powstały, z pewnością bym je podpisał. Wywiad został przeprowadzony przez Lyokoherosa i przetłumaczony z pomocą Midday Shine z „Królewskich Archiwów Canterlotu.” Jak widzicie po tym, co mówił sam twórca – szanse może są małe, ale tym bardziej jeśli chcemy coś zdziałać musimy się mocniej postarać. W końcu jak mówiłem – nie mamy przecież nic do stracenia.

Stojąca na środku platformy różowowłosa dziewczyna jeszcze przez krótką chwilę spoglądała na lewitujący przed nią ekran, a następnie zamknęła oczy i pochyliła głowę do przodu, jak gdyby nagle wpadła w głęboką zadumę. Właśnie w tym momencie otaczające ją jasne, wypełnione ciągle zmieniającymi się danymi panele zaczęły z ogromną prędkością spadać w dół, jeden po drugim. Po ledwie dwóch czy trzech sekundach wszystkie z nich zdążyły już zniknąć w wyglądającej na nieskończoną otchłani. Przez krótki moment nie było widać nic; potem z odmętów ciemności wyłoniła się fala białego światła, które pomknęło ku szczytowi wieży. A towarzyszyły jej, tak jak zawsze, trzy słowa, które młody chłopak wypowiedział z wyraźnym niepokojem (a może nawet paniką?) w głosie: - Powrót Do Przeszłości! Pamiętacie to jeszcze? Ledwie kilka lat temu, gdy „Kod Lyoko” było u szczytu swojej popularności, mogliśmy regularnie oglądać w telewizji tę właśnie scenę. Ale, stety czy niestety, te czasy już minęły. Wojownicy Lyoko zdołali ostatecznie pokonać Xanę i udać się na zasłużony odpoczynek(choć część z Was może stwierdzić, zresztą nie bez powodu, że sztuczna inteligencja wciąż tkwi uwięziona w Cortexie), a my, oglądający z zapartym tchem widzowie, z czasem pogodziliśmy się z tym, że ich przygoda dobiegła już końca; ruszyliśmy ku nowym historiom i kolejnym dziełom. Części z nas jednak, z różnorakich powodów, Lyoko utkwiło w pamięci na dłużej, dzięki czemu nasz niewielki fandom wciąż kurczowo trzyma się życia, choć od premiery „Ech” minęło już niemalże dziewięć lat. Czas jest jednak bezlitosny; z upływem lat coraz mniej osób pamięta o Jeremiem i jego przyjaciołach, a ci, którzy nadal wspominają losy uczniów Kadic, zaczynają zapominać coraz więcej i więcej szczegółów – taka niestety jest już ludzka natura. Na szczęście dla nas istnieją sposoby, by przypomnieć sobie ten świat, który niegdyś tak bardzo nas wciągnął. Jednym z takich sposobów jest właśnie „Powrót Do Przeszłości”. Jeżeli nie mieliście okazji usłyszeć o tej akcji, nie martwcie się – śpieszę z wyjaśnieniem. „Powrót Do Przeszłości” (w skrócie: PDP) to cykl

cotygodniowych spotkań, podczas których fani naszej ukochanej kreskówki mają okazję raz jeszcze zanurzyć się w uniwersum „Kodu Lyoko”. Podczas każdego z takich zebrań omawiamy razem dwa odcinki – opowiadamy o tym, co nam się w nich podobało, co wolelibyśmy w nich zmienić, co szczególnie przykuło naszą uwagę oraz jakie błędy czy niespójności udało nam się dostrzec. Do tej pory udało nam się w ten sposób przeanalizować niemalże całą pierwszą serię oraz prequel – „Xana się budzi”. Prócz tego w ramach PDP rozwijane są różnorakie projekty, dzięki którym możemy zdobyć jeszcze więcej wiedzy o kreskówce; część z nich prowadzona jest indywidualnie (jak np.: transkrypty odcinków tworzone przez Kamikdwa czy zbieranie statystyk związanych z Lyoko, czym zajmuję się ja), a do rozwoju pozostałych mogą się przyczynić wszyscy (dla przykładu, staramy się zebrać wszystkie informacje o przeszłości bohaterów oraz zaktualizować oś chronologiczną). A skoro już o projektach mowa, to warto zaznaczyć, że „Powrót Do Przeszłości” jest doskonałą okazją, by zrealizować własne pomysły związane z „Kodem Lyoko". Zastanawialiście się kiedyś na przykład z iloma dziewczynami chodził Odd albo ilu ludzi opętał XANA? Aby znaleźć odpowiedzi na dosyć proste pytania konieczne jest obejrzenie całego serialu od początku do końca, jednak prócz tego nie wymaga to jakiegoś ogromnego wkładu pracy. Dlatego gorąco zachęcam wszystkich, by przy okazji oglądania podjęli się jakiegoś mniejszego czy większego zadania i spróbowali je zrealizować. Naprawdę nie muszą być to jakieś kolosalne akcje; każda drobnostka, nawet taka niewymagająca zatrzymywania odtwarzania epizodu, będzie bardzo mile widziana. A jeżeli nic szczególnie ciekawego nie przychodzi Wam do głowy, wspomóżcie jeden z projektów grupowych – taka pomoc również bardzo się przyda! Niektórzy z Was mają pewnie wątpliwości, czy warto angażować się w PDP. W końcu emisja „Kodu Lyoko” zakończyła się dawno temu, więc dlaczego niby mielibyśmy wciąż o nim rozmawiać? Powodów wbrew pozorom jest jednak całkiem sporo. Pierwszym i być może najważniejszym z nich jest troska o przyszłość fandomu, który nie da rady przetrwać, jeśli zabraknie mu tematów do podjęcia. Znajdą się oczywiście osoby twierdzące, że w ciągu tych dwunastu lat, które minęły od rozpoczęcia polskiej emisji kreskówki, wszystko zostało już powiedziane. W tym przypadku mogę na szczęście potwierdzić, że choć część zagadnień podejmowanych na spotkaniach faktycznie zostało już omówionych, to praktycznie na każdym udaje się nam znaleźć zupełnie nowe kwestie, które wcześniej umknęły naszej uwadze, lub w jakiś sposób pogłębić te, o których na przestrzeni lat zdążono już trochę powiedzieć. Bardzo istotną sprawą dla przetrwania

fandomu jest również jego twórczość, a podczas tych zebrań często pojawiają się nowe pomysły, które można przekształcić w coś naprawdę interesującego. Kolejnym powodem, dla którego warto dać PDP szansę jest fakt, że może być to jedna z ostatnich okazji, by podzielić się swoimi przemyśleniami o odcinkach z większym gronem odbiorców. Jeżeli chcielibyście kiedyś znów obejrzeć zmagania Ulricha, Odda, Yumi i Aelity w Lyoko, to czy na pewno będzie na to lepszy moment, niż jest teraz? Kto wie, jak zmieni się sytuacja fandomu w ciągu najbliższych kilku lat, a przecież nikt nie lubi, gdy odpowiedzią na jego lub jej opinię jest jedynie głucha cisza; po co więc czekać? Na pewno zniechęca Was też trochę fakt, że pierwsza seria została już całkowicie omówiona i być może obawiacie się, że jesteście zbyt daleko w tyle, by dać radę nadrabiać zaległości. Ale czy „Kod Lyoko” kiedykolwiek wymagało od swoich widzów regularnego oglądania kolejnych epizodów? Oczywiście, że nie – twórcy bardzo się postarali, by większość odcinków dało się zrozumieć bez dogłębnej znajomości poprzednich. Dlatego nie zrażajcie się tym, że nie udało Wam się uczestniczyć w poprzednich spotkaniach; po prostu stawcie się na jednym z zebrań i sami się przekonacie, że mówię szczerą prawdę. Spotkania organizowane w ramach „Powrotu Do Przeszłości” odbywają się w każdą sobotę od godziny 19:00 w Sektorze VI (czyli fandomowym Discordzie), natomiast od 18:00 zbierane są tematy, które chcielibyśmy omówić. Jeżeli zatem nie macie niczego szczególnego w planach, to razem z nami przenieście się w przeszłość i jeszcze raz dajcie się porwać niesamowitym przygodom Wojowników Lyoko. ~Mayakovsky

Fandom zawsze trzyma się w głównej mierze na grupie aktywnych osób, które tworzą lub w inny sposób popychają go do przodu… kto jednak okazał się najbardziej zasłużony? Cóż to będziecie mogli sami ocenić w plebiscycie “Fan roku 2017”. Do końca stycznia zbierane są nominacje, nominować można każdego poza sobą - dodając do tego odpowiednie uzasadnienie(krótką sylwetkę, opis działalności w fandomie i zasług). Zgłoszenia muszą być składane przez specjalny formularz google, który znajdziecie tu. Ponieważ to plebiscyt wynik zostanie rozstrzygnięty przez głosowanie - a więc możecie teoretycznie nominować mnie, sam mam też jako członek fandomu takie samo prawo do głosu jak inni, zresztą parę osób nominowanych zamierzam dodać do komisji, tak by mogły potwierdzić autentyczność wyników, które zostaną prawdopodobnie w pełni upublicznione. A o to wszystkie nominacje(alfabetycznie): 1. Jeremie_96 – administrator KodLyoko.hpu.pl, autor audycji 7 dni w Lyoko i lider w kwestii dostarczania fandomowych informacji, a także moderator na Lyokowym Discordzie. 2. KamikDwa – korektorka Wiadomości Kadic, „Armii Nicości” i „Kodu Equestria”, niezwykle aktywna uczestniczka systemu punktowego, znacząco przyczyniła się do rozwoju Lyokopedii, głównie przez dodanie transktryptów niemal ⅓ odcinków. 3. Larcia Croft – inicjatorka akcji „Kod Lyoko do TV” i autorka obecnie zawieszonego, choć bardzo obiecującego opowiadania „Przeszłość i przyszłość”. 4. Lyokoheros – administrator i koordynator działalności KLPX, założyciel Lyokowego Discorda, autor „Powrotu Xany” i „Kodu Equestria”, korektor licznych opowiadań, redaktor naczelny Wiadomości Kadic. 5. Mayakowsky – inicjator oraz aktywny uczestnik projektu „Powrót Do Przeszłości”, moderator na Lyokowym Discordzie, prowadzi grę wyobraźni i zbiera informacje i statystyki o serialu.

6. Midday Shine – liderka współpracującej ze stroną KLPX grupy tłumaczeniowej „Królewskie Archiwa Canterlotu”, głównie od niej otrzymuję dodatkową korektę tłumaczenia „Armii Nicości”, pomogła też w korekcie paru innych istotnych tekstów, w tym przekładu piosenki „Un Mond Sans Danger”. W zasadzie nie jest fanką Kodu Lyoko – jeszcze nigdy go nie oglądała, choć mniej więcej wie o co chodzi – ale i tak ma znaczne zasługi dla fandomu, a to się najbardziej w tym plebiscycie liczy. 7. Natka Nataly/Azize – aktywna uczestniczka wielu dyskusji, autorka jednej z Aren i jej kontynuacji – anulowanej, ale z zamiarem napisania na nowo w lepszej wersji. 8. Pablo - autor „Code Cortex”, nietypowego opowiadania, które w wyniku zmian staje się coraz lepsze, a także koncpecji „Aren”, które nawet zainspirowały jedną osobę do napisania własnego opowiadania, czy niepublikowanego jeszcze „Kodu Miraculum”. Jest już od dawna aktywny w fandomie. 9. WKWLKP – corocznie pomagający przy zlocie, uzupełnienie znajdującej się w internecie kolekcji odcinków jest po części jego zasługą, obecnie też przygotowuje ich wersje HD na spotkania PDP. 10. Wyklęty – autor serii o IFSCL na Youtubie i paru innych Lyokowych filmików, współpracujący z działalnością KLPX, administrator i założyciel „Stołówki Kadic”. 11. Qazqweop – ceniony autor, z pomysłami na rozruszanie fandomu, aktywnie udziela się w wielu dyskusjach, przekazał wiele przydatnych uwag o Powrocie Xany. Głosowanie trwać będzie do końca kwietnia, a głosy oddawać się będzie poprzez formularz google. Głosować może każdy, ale naturalnie nie można głosować na siebie, w formularzu należy też podać swój nick(ma to na celu weryfikacje głosów). Wybieranie zwycięzcy będzie odbywać się na zasadzie głosowania przez pojedynczy głos przechodni. Dlaczego? Powody są dwa po pierwsze uważam, że to najsprawiedliwszy system, po drugie będzie przy okazji fajnym wyzwaniem (no dobra, wyzwanie to może za duże słowo) napisać programik, który to wszystko policzy i rozstrzygnie wyniki;) A jak będzie to działać? Otóż poza głównym kandydatem każdy ma prawo ułożyć pozostałych kandydatów wedle swoich preferencji na zwycięzcę. Czyli np załóżmy, że czyjeś preferencje byłyby akurat zgodne z kolejnością alfabetyczną, wtedy jako głównego kandydata wpisze Jeremie_96, a kolejność zapasową poda jako:

Kamikdwa Larcia Croft Lyokoheros Mayakowsky Midday Shine Natka Nataly/Azize Pablo WKWLKP Wyklęty Qazqweop (Głównego kandydata można też powtórzyć na pierwszym miejscu, ale nie jest to konieczne, nie każdy kandydat musi się też na niej znaleźć, jednak przy mniejszej liczbie wasz głos może po paru rundach „przepaść”). Następnie za każdym razem sprawdzane jest, czy jakiś kandydat przekroczył połowę głosów – jeżeli nie kandydat z najniższą liczbą głosów jest odrzucany, a głos osób, które na niego głosowały przechodzi na kolejną osobę na ich liście. I tak aż do wyłonienia zwycięzcy. Jeśli jakimś sposobem zakończy się to remisem, to liczyć się będzie to, kto wcześniej jako pierwszy odniósł zwycięstwo w poprzednich podliczeniach. Członkami komisji, którzy zatwierdzą prawidłowość przeprowadzonego głosowania i podliczenia głosów, zostaną - o ile się zgodzą - Jeremie_96, Mayakovsky, Wyklęty, Pablo i Azize(Natka).

„Fandom”... pojęcie, którego często używamy. Mówimy często o sobie, że jesteśmy częścią fandomu Kod Lyoko, ale cóż to tak naprawdę znaczy? Zatrzymajmy się najpierw chwilę nad samym słowem i jego etymologią. Mamy tu widoczne dwie części “fan-” i “-dom”. Pierwsze jest dla nas wszystkich jasne, każdy wszak wie co to znaczy być fanem czegoś – choć i to pojęcie jest różnie pojmowane. Co jednak z drugim? Cóż, ja spotkałem się kiedyś z wywodzeniem go od angielskiego “kingdom”, czyli królestwo. Tak więc fandom byłby “królestwem fanów”, jednakże mój brat kiedyś spojrzał na to inaczej. By cząstkę “-dom” interpretować właśnie jako polskie słowo “dom”, co daje nam “Dom fanów”. I to rozumienie myślę jest nawet części nam bliższe – fandom jest dla nas czymś na kształt drugiego domu, przyjaznym bezpiecznym miejscem, gdzie możemy podzielić się naszą pasją i fascynacją losami Wojowników Lyoko, otrzymać wsparcie, wspólnie tworzyć i podejmować różne inicjatywy. Co jednak czyni fandom tym, czym jest? W końcu tereny nie czynią królestwa królestwem, a ściany nie czynią budynku domem. Ale też są one w nich do pewnego stopnia niezbędne. To, co czyni dom domem, a królestwo królestwem to jednak również, a może i przede wszystkim tworzący je ludzie, czyli społeczność. Bo fandom bez wątpienia jest społecznością, ale czy tylko? Społeczność to wszak zbiór ludzi, których coś łączy. Pewną społecznością jest rodzina, którą łączą więzy krwi. Jeszcze inną naród, którą łączą kultura, język, historia itd. Można również mówić o społeczności szkolnej, miejskiej, ale też religijnej czy związanej z konkretnymi poglądami, np. konserwatyści, monarchiści, narodowcy itp. Niekiedy te społeczności są zorganizowane i sformalizowane, niekiedy nie. Zawsze jednak - choć ten sam człowiek może należeć jednocześnie do bardzo wielu - jest coś, co daną społeczność wyróżnia, czyni odrębną od innych, tworzy jej tożsamość. I tym samym czyni ją tym czym jest, spaja jej członków w jedna całość. Co więc łączy społeczność fanów Kod Lyoko? Co czyni ją fandomem? Co czyni fandom fandomem? Czy są to więzy rodzinne, wspólne poglądy, wiara bądź narodowość? Zdecydowanie nie, nawet jeśli

istnieje coś takiego jak fandom globalny/miedzynarodowy i fandom „narodowy” – a właściwie nawet bardziej należałoby rzec: grupy językowe fandomu. Cóż więc jest tym spoiwem? Odpowiedź jest jasna i składa się ze zaledwie dwóch słów: Kod Lyoko. Kod Lyoko - czy w ogólności to czego fandom jest fandomem - jest właśnie tym rdzeniem, tym spoiwem. To Kod Lyoko czyni jego fandom fandomem, a nie jedynie jakąś amorficzną społecznością bez własnej tożsamości. Oczywiście każdy należy do niej na innych zasadach - niektórzy to twórcy nowych treści, inni to komentatorzy, dyskutanci, a jeszcze inni pozostają biernymi obserwatorami. Wszystkich ich łączy jednak jedno: Kod Lyoko i nierzadko również dzieła pochodne, jak choćby opowiadania. Oczywiście w fandomie często nawiązują się bliskie relacje - ludzie odnajdują nowych znajomych i przyjaciół, a nawet swoją drugą połówkę. I to jest oczywiście ważne, a także piękne i bez wątpienia dobre, podobnie jak inspiracja do samorozwoju, którą fandom może stanowić, czy umiejętności, które można dzięki działaniu w nim nabyć. Sam zacząłem pisać na poważnie właśnie dzięki fandomowi, to serial rozbudził we mnie chęć uczenia się informatyki. To wszystko pomaga fandomowi trwać, powstałe w ten sposób więzi umacniają fandom i pomagają mu dalej trwać, cementują społeczność… Ale nie czynią jej tym czym jest, nie stanowią jej tożsamości, stanowią solidny fundament, lecz nie całą konstrukcję. W końcu czy wieża składająca się z samych fundamentów nadal jest wieżą? Ludzie bowiem mimo wszystko przychodzą i odchodzą, a fandom pozostaje fandomem, tym co nadaje mu sens istnienia i kształt jest właśnie samo Kod Lyoko i związane z nim działania.

Tytuł artykułu „Skoczymy sobie w przeszłość”, napisanego przez Mayakowskiego jest cytatem z „Misia Godzilli”. W Kod Lyoko możemy się niekiedy spotkać z nazwiskami polskich matematyków, ponadto choć w kwestiach naukowych w Kod Lyoko często mamy do czynienia raczej z bełkotem to wymieniony paradoks Sierpińskiego i Mazurkiewicza naprawdę istnieje. Nazwisko Ulricha – „Stern” – oznacza nie tylko gwiazdę po niemiecku, ale też „srogi” po angielsku, co świetnie pasuje do jego ojca. Ale może to też – po angielsku – znaczyć… rufę czy psi ogon. Tyron pierwotnie miał mieć takie same nazwisko jak jedna z nauczycielek Kadic: Meyer. Miał też się wtedy nazywać Alan. Występująca w Ewolucji Laura ma takie same nazwisko jak… Theo. Gauthier. Hipotetycznie jest możliwe, że te postacie są w jakiś sposób spokrewnione.

Na stronie KLPX cały czas trwają zapisy do II edycji gry „Morderca i Medium”, potrzebne są jeszcze co najmniej 3-4 postacie i gdy już będziemy tyle mieć - zaczynamy! Wprowadzenie do gry przeczytasz w sekcji opowiadań, a w linkowni znajdziesz link do tematu.

Od jakiegoś już czasu istnieje Lyokowy serwer Discorda, zwany „Sektorem VI”, co tydzień przeprowadzane są na nim spotkania: Powrót Do Przeszłości - o godzinie 19.00 w soboty - i Klub LyokoWeterana - o godzinie 20.00 w niedziele. Na pierwszym omawiamy parami kolejne odcinki serialu, a na drugim różne lyokowe i okołofandomowe kwestie.

Nieco przedłuża się już czas ogłoszenia konkursu lutowo-marcowego, a ponieważ jest on łączony z dwóch miesięcy, to będzie to coś naprawdę niezwykłego, a konkretnie… konkurs na stworzenie zestawu kadrów (grafik) do ekranizacji wybranego opowiadania lub własnej Lyokowej fabuły! Szczegóły już wkrótce na stronie.

Od pewnego czasu jednym z dodatkowych metod badania opinii na stronie KLPX stały się formularze Google, w linkowni znajdziecie linki do formularzy dotyczących: wydania „Powrotu Feniksa”(i potencjalnych innych projektach wydawniczych), Patreona/Patronite działalności KLPX, odznaczeń i tego, na czym powinna się skupić działalność KLPX w najbliższym czasie, a także oczywiście głosowania na fana roku 2017.

Jeśli jesteś autorem jakiegoś opowiadania i chciałbyś zyskać większy rozgłos, wyślij jego pierwszy rozdział lub prolog na [email protected], a być może pojawi się w kolejnym numerze Wiadomości Kadic! Naturalnie wraz z linkiem do oryginalnego miejsca publikacji. Nie zapominaj też o tym, że każde opowiadanie można zgłosić do ocenialni i otrzymać recenzję!

Wiadomości Kadic czekają na osoby chętne to współtworzenia gazetki. Potrzebni są reporterzy – do pisania różnorodnych artykułów o wydarzeniach z fandomu i nie tylko, felietonów czy przeprowadzania wywiadów; recenzenci – którzy będą pisać o KodLyokowych grach, opowiadaniach itp.; korektorzy – do wyłapywania wszelkich błędów przed publikacją, graficy – do selekcjonowania i opracowywania grafik, organizacja szaty graficznej i dbania o ostateczny wygląd gazetki; tłumacz – do przekładania materiałów z języka angielskiego i nie tylko na użytek gazetki. Od reporterów, recenzentów i tłumaczy oczekuje się też własnej inicjatywy w zakresie tworzenia materiałów, zaś od korektorów i grafików – ścisłej współpracy z poprzednią grupą. Chętnie są proszeni o zgłaszanie się do redaktora naczelnego: Lyokoherosa dowolną drogą(preferowany jest Discord).

Istnieje przedziwny, wirtualny, inny świat. Gdzie każda sekunda w wojowników zmienia nas. Nadzieją jedyną jest przeprogramować go. Mało nas, choć w sam raz, by ratować ten świat. Bo gdy znasz siłę swą, przezwyciężysz zło. Mało nas, lecz do gwiazd każdy skoczyć by mógł, gdy chce… Pokonać siły złe! Kod Lyoko więcej jest niż grą! Kod Lyoko wzmocni siłę twą! Kod Lyoko wrogów śle na dno! Kod Lyoko zniszczy każde zło! W tym świecie cyfrowym w piksele wszystko się zamienia. Trzeba nam więc bohaterstwa i współpracy. Bo w naszych zmaganiach stawką los ludzkości jest!

Mało nas, choć w sam raz, by ratować ten świat. Bo gdy znasz siłę swą, przezwyciężysz zło. Mało nas, lecz do gwiazd każdy skoczyć by mógł, gdy chce… Pokonać siły złe! Kod Lyoko więcej jest niż grą! Kod Lyoko wzmocni siłę twą! Kod Lyoko wrogów śle na dno! Kod Lyoko zniszczy każde zło!

Obiecujemy dobyć wszystkich swoich sił I wygrać tę walkę, by bezpieczny każdy był! Mało nas, choć w sam raz, by ratować ten świat Bo gdy znasz siłę swą, przezwyciężysz zło Mało nas, lecz do gwiazd każdy skoczyć by mógł, gdy chce… Pokonać siły złe! Mało nas choć w sam raz, by ratować ten świat Bo gdy znasz siłę swą, przezwyciężysz zło Mało nas, lecz do gwiazd każdy skoczyć by mógł, gdy chce… Pokonać siły złe!

Pomimo zawiązania współpracy z Doragonami i Smoczą Unią oraz pomocy jaką od nich otrzymali, Wojownicy Lyoko wciąż nie są pewni tego sojuszu. Nie wszyscy zdążyli zaufać ojcu Mateusza. Nowa sytuacja stanie się obiektem wielu niekoniecznie łatwych dyskusji wśród Wojowników Lyoko. A gdy próbują dokonać wypadu do bazy Xany, rozmaite okoliczności rzucają im kłody pod nogi… w dodatku Hikari coraz usilniej próbuje poznać ich sekret, teraz razem ze szkolnymi dziennikarkami. Poznamy też nieco bliżej Smoczą Unię i jej pracowników, od teraz w taki czy inny sposób zaangażowanych w tę walkę…

Po uwolnieniu Williama Wojownikom Lyoko udało się odnaleźć Walda, a nawet sprowadzić go z powrotem na Ziemię. Dla Aelity był to najszczęśliwszy dzień w życiu. Jednak ta radość trwała krótko. Szykowana przez Xanę inwazja zaczęła się i tylko dzięki ostrzeżeniu od Wojowników Lyoko i Walda oraz jego technologii ludzkość jakość odparła pierwsze uderzenie. Ale armie Xany dzień po dniu zdobywały kolejne miasta i kraj po kraju, ludzkość traciła swój świat. Nawet zjednoczenie wszystkich narodów w obliczu straszliwego zagrożenia nie było w stanie powstrzymać złowrogiej armii maszyn i cybernetycznych mutantów pod wodzą potężnego programu SI. Niemal cała Ziemia wpadła w ręce Xany. Minęło ponad 20 lat odkąd zaatakował, jest rok 2030, a ludzkość została niemal całkowicie wybita. Jest już tylko kilka pojedynczych punktów, które wciąż stawiają mu opór. Ten stan trwa już całe lata, ale właśnie teraz jedna misja miała to wszystko zmienić... – Szybciej, mamy mało czasu! – dobył się głos z komunikatora na ręce wysokiego blondyna z fantazyjnym czubem na głowie. Po tych wszystkich latach wciąż go nosił. Zresztą miał też na sobie swój koci kostium. I choć nie była to teleportacja, miał wszelkie zdolności z Lyoko. – Spoko Einsteinie, odprowadzimy twoją księżniczkę bezpiecznie do domu! – Pobiegł przed siebie z dwoma dziewczynami i wystrzelił Laserowe Strzały w stojące przed wielkimi wrotami roboty. – Uważaj na tyły, kocie! – krzyknęła za nim czarnowłosa, czarnoskóra dziewczyna w stroju zuluskiej wojowniczki z ostrzem na długim drzewcu. I choć wyglądało na zwykłe rozcięła nim goniące ich mutanty. – Po co, Sam, przecież mam ciebie! – puścił do niej oko, na co Aelita tylko pokręciła głową. Również była w swym stroju z Lyoko i ściskała w rękach coś, co wyglądało na dysk twardy. – No księżniczko, twoja kolej. Otwórz wrota. Kobieta podeszła i użyła swojej cyfrowej mocy, by otworzyć im drogę na lądowisko. To była ich jedyna droga ucieczki, ale już roiło się tam od stworzonych w laboratoriach Xany monstrów. – No pięknie, Will znowu się spóźnia… – jęknął niezadowolony Odd.

Wtedy jednak w potwory trafiło kilka rakiet, robiąc na chwilę nieco miejsca. – Zawsze lubił mocne wejścia – stwierdziła Samantha z uśmieszkiem na ustach. – Wsiadajcie, szybko! Jeśli Jeremie miał rację, na tym dysku są plany tajnej operacji Xany! Helikopter zniżył lot wystawiając im linę, po której mogli się wspiąć i natychmiast do niej podbiegli. – Dalej, Aelita pierwsza, wy nas osłaniajcie! – krzyknął do nich William, gdy nowa chmara robotów bojowych zaczęła wychodzić z bazy. Pozostała na platformie para zaatakowała nadchodzącego wroga. Jego siły padały szybko, ale było ich po prostu zbyt wiele. – Odd, wchodź pierwszy, ja się nimi zajmę! – krzyknęła Samantha, pędząc na wrogów. – Ale Sam...! – zaczął, ale jego żona szybko mu przerwała. – Osłonisz się tarczą, a ja dam wam czas. Spokojnie, poradzę sobie! Nie podobało mu się to, ale po tym, jak wystrzelona przez cięższej klasy robota rakieta o włos musnęła ich nowoczesny helikopter i William zaczął go popędzać, w końcu zaczął wspinać się po linie na pokład. – Szybko, podleć do Samanty! – niemal wrzasnął na pilota. Byli tuż przy niej, chwyciła się liny, ale w tym momencie jeden z robotów ich trafił. – Niedobrze, straciliśmy silnik pomocniczy i tracimy wysokość! – zaalarmował brunet. – Zrób z tym coś! – Ja ci wyglądam na Einsteina? – spytał poirytowany. – Jestem pilotem, nie mechanikiem! – Ale ty coś poradzisz, nie Aelita? – spytał z nadzieją Odd, patrząc jak jego ukochana Samantha próbuje się wspinać, jednocześnie odbijając pociski swą niezwykłą bronią. – Niestety nie – odparła spoglądając na kontrolki. – Co gorsza mamy wyciek paliwa, nie mam pojęcia, czy ta maszyna w ogóle dowiezie nas do bazy… On jednak nie słuchał jej, tylko podbiegł wciągnąć Samanthę, drugą ręką strzelając do potworów. Ta jednak przestała się wspinać. – Co ty wyrabiasz, Sam? Pośpiesz się! – Maszyna nie uciągnie nas wszystkich, beze mnie macie jeszcze jakieś szanse... – O czym ty...? – Ale zanim uświadomił sobie znaczenie jej słów powiedziała jeszcze jedno zdanie. – Zaopiekuj się Chrisem i Nyx… – po tych słowach przecięła linę i skoczyła z powrotem na platformę, posyłając mu ten zawadiacki uśmiech, który tak w niej uwielbiał.

– SAM!!! – wykrzyknął Odd, próbując chwycić linę lub rękę ukochanej, a potem nawet wyskoczyć za nią. – Odd, nie! – krzyknęła Aelita, łapiąc go. – Daj mi do niej iść! Jak ona zostaje, to ja też! – ryknął. – Nie, proszę, nie chcę stracić jeszcze was obu! – Łzy naciekły jej do oczu. Nie była już w formie swego wirtualnego wcielenia, wyłączyła je, został tylko lekki bojowy egzoszkielet, który był skryty pod ich spektralną formą. Wiedzieli, że forma Wojowniczki Lyoko nie utrzyma się długo u Samanthy i wkrótce będzie zmuszona walczyć tylko w tym. Na szczęście jej pancerz miał znacznie szersze uzbrojenie niż u Aelity, ale i tak nie mieli złudzeń. Zostawienie jej tutaj to był dla niej wyrok śmierci. Ale Samantha nie zamierzała tanio sprzedać swojej skóry. Powalała kolejne dziesiątki przeciwników, ubezpieczała ich też w powietrzu, posyłając co chwila swój energetyczny bumerang, który pozbywał się wszystkich, próbujących zbliżyć się do jej męża i przyjaciół. Jeszcze zanim zniknęli jej z oczu polimorficzne spektrum nałożone na jej pancerz się rozproszyło i wrogowie już mogli ją zranić. Oczywiście nie była bezbronna. Teraz posyłała w armię wroga energetyczne pociski i cięła ich laserowymi ostrzami jak masło, ale powoli zaczęła opadać z sił, a wiedziała, że mikroreaktor w jej egzoszkielecie długo nie wytrzyma tak intensywnej walki. Wynalazki Walda może były niesamowite, ale mimo wszystko nie był cudotwórcą, miały one swoje limity. A ona była ich bliska. William z ciężkim sercem poleciał w stronę bazy, z jego oczu również leciały łzy. Samantha była już drugą osobą z pierwotnego składu Wojowników Lyoko, która zginęła na tej wojnie. Pomimo tych miliardów, które już zginęły, taka strata wciąż szczególnie bolała. No właściwie w odróżnieniu od Ulricha nie była tak naprawdę w pierwotnym składzie, ale była jedną z pierwszych nowych Wojowniczek Lyoko. I od tego czasu zawsze uważali ją za część swojej ekipy, zwłaszcza po tym, jak wyszła za Odda. * W bazie, na wyspie Ile Seguin, powitała ich reszta pierwszych Wojowników Lyoko, a także Waldo, ich rodzice i dzieci oraz paru oficerów. Mała czarnoskóra dziewczynka o długich ciemnych włosach i turkusowozielonych oczach podbiegła do Odda i przytuliła się. – Tatuś! – krzyknęła radośnie, on jednak nie odpowiedział. Mała na początku nie wiedziała, o co chodzi. Po chwili ciszy zapytała: – Gdzie jest mamusia? – Och Nyxiu… – zaczął ze łzami w oczach. Jak mógł powiedzieć dziesięciolatce, że zostawił jej matkę na pewną śmierć? – Tato, czy ona…? – zapytał jej starszy brat, do złudzenia przypominający ojca gdy był w jego wieku.

Zawsze pogodny Odd – co nie zmieniło się nawet w tych ciężkich czasach – mógł tylko ze smutkiem zwiesić głowę i wyszeptać: – Tak… – Nie miał sił, by powiedzieć cokolwiek więcej. – Ale... ale… – zaczął Chris. – Nasza mama jest przecież niezwyciężona! Nie mogła umrzeć! – Mamusia… nie żyje?! – wykrzyknęła Nyx przed wybuchnięciem płaczem. Jej ojciec wciąż był zbyt wstrząśnięty, by być w stanie ją pocieszyć. Jedynie stał jak słup. Aelita jednak uklękła przy małej i położyła jej na rękę na ramieniu. – Posłuchaj Nyx, wiem, że będzie ci bardzo brakowało mamy, ale… ja też kiedyś swoją straciłam. – Naprawdę? – Mała pociągnęła nosem i spojrzała na swoją matkę chrzestną zdziwionymi oczami, nieco się uspokajając. – Tak... Porwali ją źli ludzie, ale zanim to zrobili ukryła mnie, bym nie podzieliła jej losu. Poza tym wciąż miałam jeszcze kogoś. Wspaniałego tatę. Też bardzo tęsknił za moją mamą, ale starał się jak mógł, bym była szczęśliwa. Choć potrzebował trochę czasu, tak jak teraz twój tata. – Naprawdę tak było? – W jej głosie było słychać nową nutę, które nieco przytłumiła poprzednie: współczucie. – Tak. I to samo stało się dzisiaj. Twoja mama, tata i ja byliśmy na bardzo niebezpiecznej misji, bo chcieliśmy byście wszyscy mogli być bezpieczni. I tutaj. – Aelita pokazała małej dysk, który trzymała w ręce. – Mamy odebrane temu diabolicznemu Xanie dane, które pomogą was ochronić. Gdy wujek William po nas przybył, to potwory Xany trafiły jego pojazd i nie wiedzieliśmy, czy uda nam się uciec. Wtedy twoja mama zrobiła jedną z najodważniejszych rzeczy, jakie widziałam. Została tam, by maszyna nas uniosła i by nas osłaniać. Twój tata próbował ją uratować, ale… – Nie mogła tej małej powiedzieć, że go powstrzymała, nie zrozumiałaby. – Ale to nie było możliwe, a dzięki twojej mamie jeszcze żyjemy. Jest prawdziwą bohaterką i możesz być z niej dumna. – Ale ja nie chcę by była bohaterką, chcę by była tu! – krzyknęła wtulając się w Aelitę i ponownie zalewając łzami. – Wiem. Ale twoja mamusia była cudowną osobą. Na pewno jest teraz szczęśliwa w niebie. Patrzy stamtąd na ciebie i się tobą opiekuje, nawet jeśli tego nie widzisz. I wiesz, czego najbardziej by chciała? – Czego? – znów pociągnęła noskiem, na chwilę się uspokajając. – Żebyś była szczęśliwa. Ty i cała twoja rodzina. Jej brat z zapałem chłonął każde słowo i aż dygotał z emocji. Nie chciał płakać, ale z trudem powstrzymywał łzy. Aelita tak samo. Jeremie podszedł do niej i odebrał od niej dysk. – A gdzie nasze dzieci? – zapytała cicho, wciąż tuląc swoją chrześniaczkę. – W kaplicy z twoim ojcem, modlili się o wasz szczęśliwy powrót… a teraz za Samanthę. – Pójdziemy do nich? – spytała małej.

– Mhm... – Nyx skineła głową i pozwoliła się zanieść, a Odd i jego syn podążyli za nią. Jeremie poszedł zająć się dyskiem i wkrótce na sali została tylko Yumi wypłakująca się w ramię Williama. – Czemu jeszcze ona…? – łkała cicho. – Przepraszam – wyszeptał William. – Znowu zawiodłem. – To nie twoja wina – odparła przez łzy, ale nie zrobiło się jej ani trochę lepiej. Jemu też nie. Ponad dwa lata temu jej mąż podobnie poświęcił się, by ją uratować, podczas pamiętnej misji, gdy próbowali zdobyć bazę Xany na północ od Rzymu. Nie udało się, ale przynajmniej osłabiło to siły Xany w tym rejonie na tyle, że watykański punkt oporu przetrwał i do dziś ma się dobrze. Ulrich kazał wtedy Williamowi zabierać stamtąd Yumi, a on posłuchał. Choć była z Ulrichiem szczęśliwym małżeństwem i za nic nie chciał tego zniszczyć, to nic nie mógł poradzić na to, że wciąż ją kochał. Dlatego pozwolił wtedy Ulrichowi poświęcić się dla niej i próbował jej go zastąpić. Ale długo była za to na niego wściekła. On jednak cierpliwie to znosił, bo sam też czuł się winny. Z czasem mu przebaczyła i znalazła w nim oparcie, a dla jej dzieci stał się jak drugi ojciec. Ale nigdy nie odważył się jej oświadczyć czy pójść choć o krok dalej niż pomaganie jej na każdym kroku. Bał się, że ją zrani. * Następnego dnia wszyscy Wojownicy Lyoko, wraz z Waldem oraz dowództwem bazy zebrali się w sali konferencyjnej. – Sprawa jest poważniejsza, niż się obawialiśmy – zaczął Jeremie. – Gdybyśmy nie przechwycili tych danych to byłby nasz koniec. – Dlaczego? – zapytał najwyższy rangą generał, sprawujący władzę nad tym rejonem. – Gdybyśmy się o tym nie dowiedzieli, Xana wygrałby wojnę już w 2007 i nic nie moglibyśmy na to poradzić. – Bredzisz! – wykrzyknął inny. – To było ponad 20 lat temu! Odparliśmy dzięki wam pierwszą falę i byliśmy w stanie stworzyć to i inne miejsca. – No właśnie, nie da się zmienić przeszłości! – Wiem o tym – kontynuował spokojnie Jeremie. – A właściwie myślałem, że tak jest. Powrót Do Przeszłości ma krótki zasięg i zgodnie z naszą wiedzą nie przywróci nikomu życia… to zresztą mieliśmy niezbyt przyjemną okazję potwierdzić już dawno temu... – Przejdź do rzeczy panie Belpois. – Oczywiście, generale. Otóż Xana wynalazł inny sposób. Zgodnie z tym, co ustaliłem z moją żoną i Waldem, może on wysłać w przeszłość coś, istotę, która wtedy nie istniała i… cóż, chciał stworzyć agenta, zaawansowaną maszynę

udającą człowieka, w dodatku umieściłby w niej dane o całym przebiegu wojny i przekazał sobie, nawet zawarłby tam część siebie… – Mówiłeś, że może wysłać coś, co nie istniało, a on wtedy istniał – zauważył ten wojskowy, który zarzucił mu bredzenie. – Owszem. Ale Xana jako sztuczna inteligencja właściwie cały czas się rekompiluje… – widząc zniecierpliwiony technicznym bełkotem wzrok wojskowych, szybko przeszedł na prostsze słownictwo. – Tworzy się na nowo, tak więc jego “nowa wersja” nie będzie tym samym, co dawny on. Człowiek jednak mimo nawarstwiających się wspomnień wciąż zostaje w zasadzie taki sam… no tak z grubsza. – Ale co to ma do rzeczy? – Głównodowodzący wstał i uderzył rękami o pulpit przy swoim stanowisku, dla podkreślenia irytacji. – To, że jedynym co możemy zrobić jest wysłanie kogoś, kto narodził się po tym, jak Xana zaatakował. Nie wiemy dokładnie kiedy będzie chciał zmieniać przeszłość, tego jeszcze nie odszyfrowaliśmy, ale będzie chciał pozbyć się nas i umożliwić sobie swobodne działanie. A bez technologii Walda i naszego ostrzeżenia… – Dobra, łapię, ile wam jeszcze to zajmie? – Superkomputer skończy łamać szyfry Xany za około godzinę – wyjaśnił spokojnie Waldo. – A kogo zamierzacie wysłać? – Cóż… – zaczęła niepewnie Aelita. – Nasze zaplecze pozwoli wysłać co najwyżej jedną osobę i nic więcej, nie będziemy w stanie wysłać z nią żadnych danych, jedynie to, co sama wie. Co gorsza to sparaliżuje to nasze systemy na parę godzin. – A więc…? Jeremie westchnął głęboko i powiedział: – Wyślemy nasze dziecko. Ma dość wiedzy i umiejętności, by sobie poradzić. Boli mnie to, bo pewnie już nigdy nie wróci, możliwe nawet że nasza linia czasowa w ogóle przestanie istnieć i zostanie tam samo, nie mogąc nam nigdy wyjawić kim jest… w każdym razie nie od razu. Ale nie ma innego wyboru. Powstrzyma agenta Xany i uniemożliwi mu zwycięstwo. Może nawet pozwoli go pokonać. – Dobrze, macie pozwolenie na tę misję. Nie schrzańcie tego, losy ludzkości są w waszych rękach!

Jest to wstęp do II edycji literackiej gry forumowej „Morderca i Medium”, zapisy i więcej szczegółów (w tym link do tematu z kolejnymi rozdziałami, gdy zostanie założony) znajdziecie tu.

Powoli zbliżał się koniec kwietnia. Piątek od samego ranka był wyjątkowo ciepły jak na ten miesiąc. Słońce przyjemnie grzało w twarz. Można było poczuć, że już niedługo rozpoczną się wakacje. W Kadic pierwsze zajęcia skończyły się i trwała przerwa obiadowa. O tej porze duża część uczniów była w stołówce, jedząc obiad. Tak samo jak Jeremie, Aelita, Ulrich i Yumi. Czwórka przyjaciół siedziała przy ulubionym stoliku stojącym w rzędzie pod oknem. Różowowłosa dziewczyna o zielonych oczach i krótko ściętych włosach skończyła już swoją porcję i zabrała się za czytanie najnowszego numeru Wiadomości Kadic. Jeremie patrzył zamyślonym wzrokiem w szklankę soku pomarańczowego, w której odbijała się jego twarz, blond włosy z kosmykiem opadającym na środek czoła oraz okrągłe okulary w czarnych oprawkach. Brunet o przystojnej i delikatnie opalonej twarzy podparł głowę lewą ręką, a prawą bawił się tępym nożem. Yumi, Japonka o czarnych, ostro ściętych włosach widząc nastrój Ulricha, nie chciała się odzywać do chłopaka, unikając w ten sposób zbędnych kłótni. Spojrzała na Jeremiego i odważyła się przerwać ciszę, jaka między nimi panowała. – Wie ktoś, gdzie jest Odd? Zawsze był pierwszy w stołówce – zapytała, chcąc jakoś zacząć rozmowę, ale nie dostała żadnej odpowiedzi. Takie dziwne milczenie między nimi trwało już od tygodnia. A przecież... Dopiero czternaście dni temu... Wyłączyli Superkomputer. Drzwi do stołówki trzasnęły głośno. Wpadł przez nie szczupły blondyn. Jego włosy zostały postawione na żel, a nad czołem miał fioletowe pasemko. Rozgorączkowany podbiegł do czwórki przyjaciół i rzucił na ich stolik egzemplarz szkolnej gazetki. – TO KATASTROFA!!! – krzyknął, naciskając na każdą literę tego zdania. Tylko Ulrich i Yumi spojrzeli na niego ze zdziwieniem. – Nadia cię rzuciła? – zapytał Niemiec obojętnym tonem. – To było tydzień temu! – przypomniał mu Włoch lekko obrażony. – To... – Ukradkiem spojrzał na różowowłosą. – Coś się stało, Księżniczko? – zapytał, nagle przerywając swoje poprzednie zdanie w pół słowa. Aelita położyła swoją gazetę na blacie i w jednej chwili zrobiła się blada na twarzy. Przyjaciele spojrzeli na nią zaniepokojeni. – Aelita... – Jeremie wyrwał się ze swoich rozmyślań i spojrzał czułym, ale jednocześnie zaniepokojonym wzrokiem na dziewczynę. Ona podała mu Wiadomości Kadic otwarte na przedostatniej stronie. Wystarczyło, że przeczytał

nagłówek, aby okulary zsunęły mu się z nosa i spadły na kolana. Jak tylko się otrząsnął, założył je ponownie, po czym zerknął na różowowłosą, Odda i na końcu na Yumi i Ulricha. – Czy ktoś mi powie, o co tutaj chodzi? – poprosiła Japonka stanowczym tonem. – Fabryka... Chcą zburzyć naszą fabrykę – wyjaśnił Jeremie po kilkunastu sekundach namysłu, wbijając swój wzrok w podłogę. – Prace mają się... – chciała uzupełnić Aelita, ale jej głos trząsł się tak bardzo, że nie była w stanie powiedzieć ani słowa więcej. – W poniedziałek o ósmej – Odd dokończył za nią z trudem. Ulrich i Yumi, słuchając ich, na początku nie mogli uwierzyć w to co im powiedziano. Niepewność zrobiła miejsce szokowi, a szok... skończyło się na żalu. Zamilkli. Im dłużej trwała ta cisza tym cała piątka miała gorsze nastroje. Czas mijał, a oni nadal milczeli. „Fabryka... Chcą zburzyć naszą fabrykę.” To zdanie słyszeli w swoich głowach kilkanaście jak nie kilkaset razy tak jak zapętloną piosenkę. Piosenkę, której nie chcieli słuchać. – Błagam! Niech ktoś powie mi coś zabawnego! – poprosił błagalnie Odd. – Mi coś – odpowiedział mu ponuro Ulrich. Po raz trzeci przy ich stoliku przez jakiś czas nie można było usłyszeć ani jednego słowa. Pierwsza ze stołówki wyszła Yumi, mrucząc coś pod nosem o jakichś książkach z biblioteki. Ulrich wyraźnie chciał pójść z nią, ale porzucił swój zamiar. Poczekał, aż nie będzie mógł zobaczyć przyjaciółki przez okno i z rękoma w kieszeniach również wyszedł na szkolny plac. Spojrzał na szkolny park i poszedł w jego stronę. Aelita ponownie wzięła do swoich rąk Wiadomości Kadic, zwinęła je w tubę i rękawem swojej sukienki przetarła oczy. Tylko Odd dostrzegł, że dziewczyna nie wyciera ich dlatego, że coś wpadło do jej oczu. Gdy przyjaciółka odeszła od nich Włoch szturchnął znacząco odpływającego Jeremiego. Okularnik spojrzał na della Robbię ze złością w oczach. Złością, która zamieniła się w bezsilność. Mimo wszystko nie ruszył się z miejsca. Odd nie powiedział na ten temat ani słowa co u niego było wręcz niemożliwe. Ale po tym wszystkim... Czy istniały jeszcze rzeczy niemożliwe? * Klasa Aelity, Odda, Jeremiego oraz Ulricha rozpoczynała lekcję chemii. Po dzwonku na lekcje uczniowie powoli, jakby od niechcenia zajęli swoje miejsca w podwójnych ławkach. Einstein wypakował swoje podręczniki, po czym rozejrzał się z wielkim niepokojem po pomieszczeniu. Najwyraźniej nie znalazł tego, czego szukał, bo na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Odwrócił się do Włocha i Niemca, którzy siedzieli za nim. Obaj nie do końca wiedzieli, co się stało. – Gdzie jest Aelita? – zapytał okularnik. Ulrich wzruszył ramionami, chcąc w ten sposób powiedzieć: „Nie wiem.”

– Może ją porwali? – zażartował Odd, ale ton jego głosu nie brzmiał zbyt zabawnie. Jeremie posłał mu piorunujące spojrzenie. To nie było zabawne. Nie było jeszcze dwa tygodnie temu. Wtedy ten scenariusz byłby wręcz pewny. – Bardzo śmieszne – stwierdził z sarkazmem w głosie. Chciał wyciągnąć telefon i napisać wiadomość do przyjaciółki, ale ona była szybsza. „Poszłam do fabryki. Usprawiedliwcie mnie.” – I nic w stylu: nie martw się, kochanie? – zapytał Odd, widząc ekran telefonu Jeremiego. Einstein zignorował to, co właśnie usłyszał, ale na jego policzkach pojawiły się lekkie rumieńce. Po chwili wrócił do normy. Już chciał wstać i poprosić panią Hertz, siwą kobietę z okrągłymi okularami na nosie, aby pozwoliła mu pójść do pielęgniarki. Wtedy mógłby przejść przez właz w parku... Powstrzymał się jednak. Nawet gdyby przyszedł do fabryki to... Co by jej powiedział? Co by zrobił, widząc jak łzy płyną jej po policzkach? Przytulił? Pocałował w czoło? Na pewno nie. Jego nieśmiałość mu na to nie pozwalała. Spojrzał na nauczycielkę. Stała przy tablicy, tyłem do klasy pisząc równania chemiczne i tłumacząc, o co w nich chodzi. Jednak do Jeremiego nie dochodziły jej słowa. Odwrócił się po raz drugi do tyłu. – Po chemii pójdziemy do fabryki – zadecydował blondyn. Lepszy pomysł nie wpadł mu do głowy. – Zwiewamy z muzyki? Ekstra! – ucieszył się Odd. – Napisze od Yumi – dodał Ulrich, sięgając po telefon. – Kończy swoje zajęcia godzinę wcześniej niż my. * Yumi zaraz po dzwonku kończącym lekcję włoskiego wybiegła z klasy. Zatrzymała się dopiero na małej polance w parku należącym do szkoły. Ulrich, Odd i Jeremie już na nią tam czekali. Milcząc oczywiście. Na widok Japonki Niemiec przykucnął i odsunął metalowe wieko zakrywające wejście do kanałów. Który to już raz posługują się tym przejściem? Zeszli po metalowej drabince na dół ciemnego ścieku. Po ich lewej stronie, oparte o ścianę, stały trzy deskorolki i hulajnoga jakby na nich czekając. Szczerze mówiąc, całkowicie o nich zapomnieli i sprzęt tak jak stał, tak stał. Po kilku minutach dotarli do dużej kraty kończącej korytarz ściekowy. Wspięli się po drabince, takiej samej jak poprzednia, na powierzchnię. Stanęli na moście łączącym Francję z małą wysepką na rzece. To właśnie na tym malutkim skrawku ziemi stała stara fabryka. Fabryka jak każda inna. Była bardzo zaniedbana i opuszczona. Tynk odpadał od ścian, ukazując szare cegły, szyby w dużych oknach hal produkcyjnych były wybite. Całość wyglądała na nieużywaną od paru ładnych lat. Tylko w teorii. Praktycznie, jeszcze całkiem niedawno, obiekt ten był centrum misji ratowania świata przed Xaną, niebezpiecznym wirusem komputerowym mogącym panować nie tylko nad

prądem elektrycznym czy wszelkimi sprzętami podłączonymi do gniazdek, ale również ludźmi. Tutaj, w tym okropnym miejscu, ukryta została jedna z najpotężniejszych istniejących maszyn – Superkomputer o nadzwyczajnej mocy. Tu stworzono niesamowity, wirtualnym świat o nazwie Lyoko. To ta fabryka, a konkretniej skrywająca się w niej tajemnica, była generatorem 90% kłopotów Aelity, Yumi, Jeremiego, Ulricha i Odda. Tutaj... Można by jeszcze długo wymieniać. A teraz? Wejście do fabryki zostało zastawione taśmą, na której widniała tabliczka: „Budynek do rozbiórki. Grozi zawaleniem.”. Aelitę zastali siedzącą niedaleko bramy głównej. Przez nią dziewczyna widziała kawałek wnętrza fabryki. Od czasu do czasu spoglądała na informację o zburzeniu obiektu. Z jej oczu już nie płynęły łzy, tak jak wtedy, gdy szła tutaj kanałem. Co więcej, na jej twarzy można było dostrzec... Uśmiech. Bardzo mały, ledwo widoczny, ale uśmiech wywołany niesamowitymi wspomnieniami. Pierwszy lot za pomocą skrzydeł nad sektorami Lyoko... Wyprawa do Cyfrowego Morza... Lodowe jaskinie w sektorze polarnym... Koncert Subdigitals... Pierwszy dzień w Kadic... Materializacja... Jeden obraz pamiętała z dosłownie wszystkimi szczegółami. Wtedy jeszcze wyjście ze skanera i znalezienie się na Ziemi było tylko marzeniem. Siedziała w jednej z wież w Lyoko, która nie tylko dawała jej schronienie przed Xaną, czy dostęp do informacji, ale umożliwiała również komunikację z fabryką. Wtedy jej ulubionym zajęciem była rozmowa. Rozmowa z blondynem w okularach, za którymi kryły się niebieskie oczy. Kosmyk włosów opadał mu na sam środek czoła i sięgał aż do nosa. Gdy różowowłosa na chwilę zamknęła oczy, zobaczyła właśnie Jeremiego, a dokładniej jego głowę w oknie interfejsu. Obraz w wieży z fabryki często był niewyraźny tak samo, jak ekran w kiepskim telewizorze. Słyszała jego głos, ale był mocno zdeformowany, brzmiał komputerowo, a nie tak ciepło, jak w świecie, do którego za wszelką cenę próbował ją ściągnąć. Mimo tych niedoskonałości technicznych spędzali ze sobą tyle czasu, rozmawiając o wszystkim i niczym... I to wspomnienie sprawiło, że smutek opuścił serce dziewczyny. „To, co było trzeba zostawić za sobą. Pamiętać o tym, ale nie żyć tym” – pomyślała. Kątem oka widząc Yumi, wstała i przytuliła mocno przyjaciółkę. – Księżniczko, ładnie to tak uciekać z chemii? – zapytał żartobliwie Odd, gdy różowowłosa puściła już Japonkę. – Od kiedy jesteś taki porządny? – zapytał z lekką kpiną Ulrich. Wszyscy zaśmiali się głośno. Tego im było trzeba. Odrobiny głośnego śmiechu. – Przepraszam was – wydusiła Aelita. – Wszystko dobrze? – zapytał Jeremie, kładąc lewą dłoń na jej ramieniu. Obdarzyła go promiennym uśmiechem. – Może i fabryka zniknie, ale... Mam przecież was – zwróciła się do wszystkich.

Na chwilę zapadła niezręczna cisza, którą przerwał niespodziewanie Włoch. – Zostanę z tobą aż do śmierci, Księżniczko! – zawołał radośnie. Yumi i Niemiec parsknęli śmiechem. Po chwili dołączyła się do nich Aelita, a na końcu Odd. Tylko Jeremie się na ten temat nie odezwał, poprawiając swoje okulary, które zjechały mu na czubek nosa. – Wiecie co... – zaczął Ulrich, jak już wszyscy się opanowali i wrócili do normy – mam pomysł. Einsteinie, czy w fabryce jest prąd? – zapytał, zwracając się do okularnika. – Oczywiście, że nie – odpowiedział Jeremie bez chwili namysłu. – Chyba że zamienisz energię z baterii uranowej używanej przez superkomputer na prąd elektryczny. Widziałem taki układ w rdzeniu... Chyba by się dało coś wymyślić. Dlaczego pytasz? * Plan był prosty, ale niełatwy, jak to określił Jeremie. Na całą piątkę czekało wiele pracy. Każdy miał swoje, bardzo ważne zadanie do wykonania. W sobotę, po zajęciach z matematyki Yumi przeszła przez szkolny plac i weszła do sali gimnastycznej. Było to pomieszczenie, gdzie odbywały się nie tylko nudne lekcje wychowania fizycznego czy zawody sportowe, ale również szkolne imprezy oraz konkursy. Obecnie po błyszczącym, polakierowanym parkiecie walały się cienkie materace, a na samym środku sali stał wysoki kozioł. Dziewczyna miała szczęście. Zastała nauczyciela stojącego obok magazynku, zamykając go właśnie na klucz. – Cześć, Yumi. Nieplanowany trening? – zapytał wysoki, puszysty mężczyzna ubrany w czerwony dres. Na co dzień miał dobry nastrój, ale jeśli trzeba było, był bardzo poważny i konsekwentny. Może dlatego był również dyrektorem internatu? – Nie, Jim – odpowiedziała mu Japonka. – Przyszłam o coś poprosić. – Coś się stało? – zapytał już nie tak ciepłym głosem, jak wcześniej. – Nie. Chciałam tylko zapytać, czy mogłabym wypożyczyć szkolny mikser i głośniki na tę niedzielę? Nauczyciel zmierzył ją zaskoczonym wzrokiem. Dalszy ciąg znajdziecie na KodLyokoPowrótXany.bnx.pl

Komenda Główna Policji w Paryżu odnotowała kolejne próby ataku wyspecjalizowanej grupy hakerów na archiwa wojskowe z lat 80' – 90' ubiegłego wieku. Według śledczych sprawa może mieć nawet charakter zlecenia dla grup powiązanych z Islamem. Wobec rosnącego zagrożenia od ostatnich zamachów terrorystycznych Francja zadecydowała o podjęciu nadzwyczajnych środków. Powstały specjalne oddziały do aktywnego monitorowania stanu rzeczy i określenia, kto, jak i dlaczego w danym rejonie jest teoretycznie – choć w niewielkim stopniu – podejrzany. Grupa najlepszych paryskich policjantów – Arleta, Mark, Yumi i Filip – zostali przydzieleni do nowej drużyny wspieranej przez wydział do spraw cyberprzestępczości. Wśród grona pierwszych podejrzanych odnajdują firmę o ugruntowanej pozycji na zachodnioeuropejskim rynku, której prezesem jest rok młodszy znajomy Yumi z czasów gimnazjalnych – Jeremie Belpois. Policja postanawia podjąć środki, by wybrana drużyna mogła dostać się do pracy w korporacji, aby odkryć tajemnicę byłego ucznia Zespołu Szkół Kadic. Napięcie rośnie, gdy następuje awaria wszystkich firmowych systemów, a prezes firmy otrzymuje zagadkową wiadomość opatrzoną dziwnym logiem... Jakie tajemnice skrywa dawniej nieśmiały blondyn w okularach? Czym jest wyświetlony na wszystkich ekranach znak i kto pragnie nawiązać kontakt z dwudziestopięciolatkiem? Kogo przeszłość wzywa na rozliczenie? A może to wszystko dlatego, że wpisał... niewłaściwy kod? Dalszy ciąg na IncorrectCode.blox.pl.

Choć miech był wciąż zamknięty, klawisze zastukały zachęcająco. Ich delikatna powierzchnia była przyjemna dla palców, a ciężar tego instrumentu był banalny. Miniaturowa klawiszówka, obejmująca tylko jedną oktawę C, wydała czysty, przyjemny dźwięk. Na początku jeden, później dwa na raz. Na końcu kilka akordów i basy. Kiedy w prawej rozbrzmiewał właśnie C-dur, lewa przeleciała po wszystkich ośmiu basach miniaturki. Nikt nie mówił, że ma działać, ale ojciec, jak zawsze, wykonał wszystko perfekcyjnie. Akordeonik był ozdobą, więc nikt nie przejmował się jego brzmieniem. W końcu jednak ciekawskie rączki posłały go na podłogę, a stamtąd trafił do naprawy. Z dołu rozległ się głos ojca. Sycylia, zdziwiona, spojrzała na wiszący nad drzwiami, biało-niebieski zegarek. Wskazywał już trzecią po południu, a to oznaczało, że za chwilę będzie trzeba wyjść na stację. Dziewczyna, zestresowana, odłożyła akordeonik do niewielkiego pokrowca i zaczęła się krzątać po pokoju. Było to niewielkie pomieszczenie o ścianach pomalowanych na niebiesko, białych drzwiach i szafkach. Podłoga miała elegancki, jasnobrązowy kolor, była zrobiona ze starych, drewnianych desek. Trochę ciemniejsze od niej było stare biurko ojca. Miało dwie szuflady i niewielki regalik dobudowany do niego parę lat temu. Półeczki te, tak samo jak wszystkie w pokoju szafy, były wypełnione po brzegi książkami. W zasadzie ubrania Sycylia chowała tylko w starym kufrze, który istniał od niepamiętnych czasów, a babka dziewczyny opowiadała niegdyś, jak to się w nim chowała. Teraz ciemnowłosa musiała się szybko spakować. W pośpiechu wyciągnęła spod łóżka czarną walizkę i wrzuciła tam co się da. Zwróciła tylko uwagę, czy bierze wszystkie elementy garderoby – nie zastanawiała się, co dokładnie. Gdy walizka była już bliska granicy pakowności, dziewczyna dorzuciła oba wiszące na krześle, czyste ręczniki, upchnęła kosmetyczkę, którą przygotowała już poprzedniego wieczoru i zgarnęła z półki kilka mang, które następnie przez jakieś trzy minuty upychała po całej walizce. Gdy z ulgą stwierdziła, że wszystko ładnie się zapina, wyleciała wraz z walizką i małym akordeonikiem na dół. Po minucie wróciła do siebie i zaczęła pakować plecak. Był to wielki, biały tornister, w którym zwykle przesiadywały książki. Teraz momentalnie zapełnił się czystymi zeszytami, laptopem wraz z okablowaniem, zapasową myszką i paroma kryminałami, które dziewczyna ostatnio kupiła. Ku jej uldze, zmieściło się tam też pudełko z kredkami i kolekcjonerska talia kart. Ojciec zawołał ponownie. Sycylia zarzuciła plecak na jedno ramię i chwyciła z biurka niewielką teczkę. Nie zamykając za sobą drzwi, wybiegła z pokoju, zsunęła się po poręczy schodów i znalazła się na dole. Zobaczyła przez okno, że ojciec jest już przed domem, więc pośpiesznie wyszła. Mężczyzna

pakował właśnie do samochodu walizkę dziewczyny. No tak, w końcu musiał najpierw wyprowadzić go z garażu. Sycylia podeszła do niego, podała mu plecak i, wraz z teczką, usiadła na przednim siedzeniu. – To będzie długa droga. Na pewno nie chcesz siedzieć z tyłu? Zdrzemnęłabyś się – zasugerował jej ojciec, wsiadając. Dziewczyna pokręciła głową. Wyjęła z kieszeni telefon i, ze schowka samochodowego, duże, czarne słuchawki. – Czyli jak zwykle? Przez całą drogę nie odezwiesz się ani słowem? – podsumował mężczyzna. Sycylia pokiwała głową, szukając piosenki. Ojciec westchnął. Miał nadzieję, że w nowej szkole jego córka nie będzie tak zamknięta w sobie. W końcu potrzebowała kogoś, z kim mogłaby pogadać, a uciekanie od innych było krokiem wstecz. Chociaż to i tak wydawało się lepsze, niż bycie obiektem drwin. Mężczyzna tak na prawdę nie wiedział, za co dokuczano jego córce, ale miał nadzieję, że w nowej szkole się to zmieni. Odpalił samochód. Jutro z samego rana będą już w Kadic. Ciąg dalszy na OstatniaTwarzXany.vg1.pl.

Strona Powrotu Xany Spis „Kod Lyoko - Zjednoczenie” „Kod Lyoko – Zjednoczenie” na Facebooku Ocenialnia Kanał wyklętego KodLyoko.hpu.pl Stołówka Kadic - czyli Lyokowe forum Zapisy do Mordercy i Medium Plebiscyt “Fan roku 2017” Petycje o emisję Kod Lyoko  Do Pulsa  Do TVP  Do Polsatu  Do TVNu Formularze:  wydaniu Powrotu Feniksa i potencjalnych innych projektach wydawniczych  Patreonie/Patronite działalności KLPX  odznaczeniach  najbliższej przyszłości działalności KLPX  wiadomościach Kadic Zapowiedź IFSCL 3.6.0 Filmik z prac nad modelem Skida w “Code Lyokô Le Château Souterrain” (Nieoficjalna) Playlista serii “Zagrajmy w Code Lyoko - Quest for Infinity” Zapowiedź “ReBoot: The Guardian Code”, znaleziona przez redakcję CodeLyoko.fr

 Nowinki ze świata Lyoko  KodLyoko.hpu.pl  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl  Działalność KLPX: podsumowanie roku 2017  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl  Petycja o kontynuację Kod Lyoko o Tekst napisał: Jeremie_96  Wywiad z twórcą petycji o Przeprowadził i przetłumaczył Lyokoheros, z pomocą Midday Shine  Skoczymy sobie w przeszłość? o Tekst napisał: Mayakowsky  Plebiscyt Fan Toku 2017  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl  Feletion: Czym jest fandom  Ciekawostki  Math.hmc.edu  Odcinki  Wikipedia  Ogłoszenia drobne  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl  Kącik muzyczny – Świat bez zagrożenia o Polski przekład „Un Monde Sans Danger” wykonany wspólnie przez Lyokoherosa i Midday Shine.  Kod Lyoko Powrót Xany – zapowiedź rozdziałów 9 i 10 o Tekst napisał: Lyokoheros  Opowiadania

o „Posłańcy z przyszłości – prolog” – Lyokoheros  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl o „Ouver les Yeux Ange – Rozdział 1: Fabryczna katastrofa” – Digital Girl  KodLyokoPowrótXany.bnx.pl o „Incorrect Code – prolog” – Shikari  IncorrectCode.blox.pl. o „Ostatnia Twarz Xany” – Ananasims  OstatniaTwarzXany.vg1.pl  Galeria o Tłumaczenia komiksów od Son-neko z deviantarta, wykonane we współpracy z „Królewskich Archiwami Canterlotu”:  Tłumaczenie: Lyokoheros  Korekt: WierzbaGames  Obróbka graficzna: Szonszczyk i Razh