Rudy. Prawo do zycia - Jack Ketchum

SAVE OFFLINE

Jack Ketchum Rudy Tłumaczenie Bartosz Czartoryski Dla Neila, Aggie, Beast, Vinni i Zoe kudłatych przyjaciół po wsze czasy i nauczycieli sztuki troszczenia się o innych. I dla prawdziwego Rudego, który niegdyś uratował życie mojemu wujowi tak, jak czyni to w książce pies Sama Barry’ego. Zadać ból to rzecz ludzka, choć nieuprzejma.

Emily Dickinson Tutaj jestem, Panie, Pukam do twojego biura… Choć nie mam żadnego interesu… Paul Simon

CZĘŚĆ PIERWSZA: LUDLOW

JEDEN Stary człowiek spojrzał na psa. Zwierzę bacznie mu się przyglądało, obserwując jego drżące dłonie, które wbijały haczyk w brązowego, plastikowego robaka o jasnopomarańczowej końcówce ogona. Pies też miał już swoje lata. Leżał na brzegu rzeki, chwytając ostatnie promienie popołudniowego słońca, które przesączały się przez gałęzie pobliskich drzew. Nawet po takim czasie spędzonym z tym człowiekiem, nadal był go ciekaw, szczególnie jego dłoni. Najwyraźniej według psa to właśnie ręce odróżniały jedno stworzenie od drugiego; ręce i to, co potrafią zrobić. Nic więcej. Usłyszał chłopców na długo przed tym, zanim ich zobaczył. Pies również wyczuł, że ktoś się zbliża. Mężczyzna zorientował się, że jest ich kilku, gdy przedzierali się przez chaszcze wzdłuż wąskiej, wydeptanej ścieżki od strony polany, na której zostawił swojego pickupa i skąd przyszedł wcześniej wraz z psem. Słyszał szuranie ich butów; kopali kamienie i łamali gałązki, zagłuszając ptasie trele i szum płynącej z wolna rzeki. Pies zastrzygł uszami i zwrócił swój wielki, zmierzwiony kasztanowy łeb w stronę, z której dochodziły hałasy, a potem ponownie spojrzał na starego człowieka. Ten nie odezwał się ani słowem, jedynie westchnął ciężko. Odkąd puścił lód, rzeka była dla niego hojna, lecz teraz - przy końcówce czerwca - było aż zbyt łatwo. Przyszedł tutaj zaledwie przed trzydziestoma, może czterdziestoma minutami, a w jego przenośnej lodówce leżały już dwie ryby z trzech, które zamierzał złowić; złapane sztuki zdążył oskrobać i poodcinać im łby. Rzeka była w tym miejscu szeroka i głęboka. Wystarczyło jedynie zarzucić haczyk z nabitym na niego robakiem tam, gdzie z wody wystawał kamień, jakiś pniak albo zwalone drzewo - cokolwiek, co mogło posłużyć okoniopstrągom za schronienie - i czekać, aż się coś złapie. Kilka obrotów kołowrotka, a przynęta podskoczyła raźno w mętnym nurcie, aby z powrotem opaść na dno. Dzisiaj po zaledwie dwóch lub trzech takich szarpnięciach czuł, że coś wzięło, napinała się żyłka. Odczekał chwilę, żeby nie spłoszyć zdobyczy, aż ryba zacznie skubać robaka uprzednio umazanego w ślinie dla wzmocnienia zapachu. Potem powolnym ruchem zaczął zwijać żyłkę, a kiedy była odpowiednio napięta, nagle zaciął, mając pewność, że haczyk wbije się wystarczająco głęboko. Podniósł wędkę wysoko nad swoją głowę i złapał rybę w locie. Walczyła jak diabeł, ale stary człowiek pozwolił jej na podobne

harce tylko do czasu, aż udało mu się wydostać haczyk. Miał teraz jedną rybę na kolację, a dwie do zamrażarki, i to mu wystarczało. Nie miał już zacięcia do podobnych rzeczy, żądza krwi opuściła go gdzieś pomiędzy ślubem jego córki Alice a śmiercią Mary. I nigdy nie powróciła. Uwielbiał jednak białe, delikatne rybie mięso. Pies zresztą też, choć on jadł właściwie wszystko, tak przynajmniej twierdziła Mary. I przez te wszystkie lata po jej śmierci doszedł do wniosku, że miała rację, jak zresztą w większości spraw, o których mówiła. Spojrzał na psa, który znowu uniósł głowę, zabliźnionym nosem węsząc w powietrzu. Stary człowiek również wyczuł specyficzny zapach, nawet wcześniej niż jego zwierzę. Pies nie był już tak sprawny, jak kiedyś, lecz on nadal widział w nim szczeniaka; tak samo jak wciąż dostrzegał w sobie młodego chłopca. Pies poruszał się wolno ze względu na swój artretyzm, a jego oczy powoli zachodziły mgłą. Musiał jednak przyznać, że nadal tliła się w tym psie iskra, w końcu ganiał za tą czarną skundloną suką od Emmy Siddon za każdym razem, kiedy miała cieczkę. Ledwie w zeszłym tygodniu złapał go na gorącym uczynku na polu za swoim domem. Uśmiechnął się, przypominając sobie psa pędzącego raźno przez nawłocie, niepokojącego pszczoły, jakby był młody i silny. To jednak on pierwszy wyczuł dziwny zapach, nie pies. Smar do broni. Zapach był słaby, unosił się na wietrze od strony polany. Mężczyzna pomyślał, że musieli to być amatorzy; doświadczony myśliwy wiedziałby lepiej, jak się korzysta ze smaru, nie pozostawiając wyraźnego zapachu. Zwierzyna pewnie uciekała przed nimi, jeszcze zanim zdążyli się do niej zbliżyć choćby na milę. Poza tym poruszali się hałaśliwie jak stado kozłów. Podniósł wędkę, trzymając ją niemal pionowo, i opuścił szybko do pozycji poziomej, zarzucając przynętę. Słyszał szum przelatującej przy jego uchu żyłki i patrzył na haczyk lecący w stronę wystającego z rzeki drzewa, przy którym udało mu się poprzednio złowić większego z dwóch bassów, jednak tym razem celował w głębszą wodę. Poczekał, aż robak opadnie na dno, i zaczął zwijać żyłkę. Pies znowu uniósł łeb, a mężczyzna zobaczył kątem oka wychodzące z krzaków postacie. Odwrócił się w ich stronę i ujrzał, jak schodzą ze wzniesienia, ale z powrotem skupił swoją uwagę na kołowrotku. Dzieciaki. Siedemnaście, może osiemnaście lat. Jeden z nich, najwyższy z całej trójki, niósł zarzuconą na ramię strzelbę, jakby to był kij, a nie broń. —Biorą? Stary człowiek odwrócił się, aby zobaczyć, który z nich się odezwał. Ten ze strzelbą. Wysoki i przystojny, najwyraźniej świadomy swojej urody. Włosy miał ścięte krótko, na dawną żołnierską modłę. Nosił

jeansy i koszulkę, na której widniał napis UKRADZIONA Z BURDELU U MABEL i rysunek piersiastej kobiety w kowbojskim kapeluszu, stojącej przed barem stylizowanym na saloon rodem z westernu. Chłopak wyglądał na pewnego siebie, na twardziela, nie to, co dwóch pozostałych. Tamci również mieli na sobie jeansy i T-shirty z kieszonkami na piersi, jeden czerwoną, drugi wyblakłą żółtą, a ich włosy były dłuższe i ciemniejsze niż kolegi. Ten w czerwonej koszulce miał wyraźny brzuszek. —Leżą w lodówce - odpowiedział. - Rzuć okiem, jeśli chcesz. Nastolatek w żółtej koszulce, którego ciało przypominało jeszcze figurą chłopca, a nie mężczyznę, nachylił się i otworzył turystyczną lodówkę. Patrzył przez chwilę na ryby, zgarbiony, z rękoma w kieszeniach. —Nieźle - powiedział. - Spore sztuki. Stary człowiek uśmiechnął się. —Czasem udaje się tutaj złowić taką, co i pięć funtów waży. - Pomachał wędką. - Takie coś wystarczy. Przysadzisty chłopak w czerwonej koszulce grzebał butem w ziemi, wykopując kamyczki. Było w nim coś niechlujnego, niezdarnego, co siedzi chyba w każdym nastolatku z wyraźną nadwagą. Mężczyzna wolałby, żeby przestał hałasować. Płoszył ryby, które doskonale słyszały, co dzieje się na lądzie. —To pański pies? - zapytał ten z bronią. Stary człowiek zerknął na psa i spostrzegł, iż zwierzę patrzy na chłopaka w ten charakterystyczny sposób, w jaki czasem zdarzało mu się patrzeć na ludzi. Z powodu wieku pies często miewał złe humory i od razu można było poznać, kiedy ubzdurał sobie, że kogoś nie lubi. Miał wtedy coś takiego w oczach; nie mrugał i wgapiał się w tę osobę, jakby oczekując, że nagle stanie się ona godna zaufania i będzie mógł dać sobie spokój. Problem z psami jest jednak taki, że ich zaufanie można było kupić jakimś sklepowym smakołykiem. Ta myśl sprawiła, że się uśmiechnął. Pies zawsze potrafił go rozweselić. —Tak, jest mój. Nie przejmujcie się nim. Nie gryzie. Niektórzy ludzie mają dziwne podejście do psów, od razu myślą, że ich ugryzie, a tak naprawdę mężczyzna widział jedynie kilka przypadków, w których zwierzak złapał kogoś zębami bez powodu, bez żadnej prowokacji ze strony człowieka. Psy wcale nie chcą gryźć, wręcz odwrotnie; nie potrzeba im niczego więcej niż pełnej miski i ciepłego miejsca do spędzenia nocy, spokojnego snu, kilku godzin na wygrzewanie się w słońcu, no i jakiejś porządnej gonitwy od czasu do czasu. —Stary jest, co nie? - zapytał chłopiec w czerwonym. Mężczyzna skinął głową.

—Ma swoje lata - odparł. Zwinął trochę żyłki, ale nic się nie złapało. Może ich rozmowa wystraszyła ryby, a może to gruby je przepłoszył tym swoim kopaniem kamyczków. —To znaczy ile? Stary człowiek musiał się zastanowić. Mary dała mu go w prezencie na jego pięćdziesiąte trzecie urodziny; pies miał wtedy sześć, może siedem miesięcy. To było rok przed jej śmiercią. Zmarła w osiemdziesiątym trzecim. —Jakieś trzynaście, czternaście. —Stary wyga z niego. Mężczyzna nie wiedział, co odpowiedzieć, zresztą nie podobał mu się ton tego chłopca. Miał wrażenie, że nie przepada za zwierzętami. Znowu zaczął zwijać linkę. — Jakiej przynęty pan używa? - Ten chudszy w żółtej koszulce zaglądał do jego skrzyneczki. —Robaków. —Żywych? —Plastikowych. Jak na razie sprawdzają się nieźle. —Sam łowię na buzza. Próbował pan? —Nie, nigdy. Czasem używam jitterbuga, czasem hula poppera. Wolę jednak robaki. — Jezu, przymknij się już, Harold - powiedział ten z bronią. - Niech pan odłoży tę cholerną wędkę. Stary człowiek spojrzał na chłopców, którzy podeszli do niego kilka kroków bliżej. Zobaczył, że lufa strzelby wycelowana była w jego brzuch. O co tutaj chodzi? Chłopak odbezpieczył broń. Pies zaczął warczeć, gotowy do skoku. —Spokojnie - powiedział do psa mężczyzna. - Spokojnie. Wyciągnął ku niemu rękę, wiedząc, że pies go posłucha, choć instynkt będzie podpowiadał mu co innego. Zwierzak usiadł niespokojnie. Z jego gardła nadal wydobywało się warczenie, lecz tak ciche, że trzeba było się wsłuchać, aby cokolwiek wyłapać. Pies rwał się do walki, choć był już stary i stawy odmawiały mu posłuszeństwa. — Lepiej niech faktycznie się uspokoi - powiedział chłopiec. - A ty odłóż tę cholerną wędkę. Nie drażnij go, pomyślał stary człowiek. Rozmawiaj z nim racjonalnie, choć to, co robi, jest kompletnie nieracjonalne. —Jeśli odłożę wędkę, mogę ją stracić - odpowiedział. - Bo może coś złapię? Nieźle dziś biorą. Chłopak popatrzył na niego jak na szaleńca, ale uśmiechnął się i pokręcił głową. —Dobra, niech będzie. Zwiń żyłkę. I wtedy odłóż wędkę. Mężczyzna

zrobił to, co mu powiedziano. Widział, że gówniarz nieźle się bawi, a sam fakt, że celuje do niego z broni, cieszy go aż za bardzo. Nie chciał go prowokować. —Dawaj portfel - wypalił. Stary człowiek pokiwał głową. —Portfel jest w moim aucie. W schowku. Na pewno obok niego przechodziliście. Zielony pickup, stoi na tamtej polanie. —Gówno prawda - syknął gruby. —Niezupełnie. Nie zabrałem portfela ze sobą. Nigdy tego nie robię. Niepotrzebna mi tutaj gotówka, a jeśli złapałbym jakąś większą sztukę albo żyłka zaczepiłaby się o coś i musiałbym wejść do wody, żeby ją wydostać, zamoczyłbym cały portfel. Czasem wrzucam go do skrzyneczki, ale wiecie, jak to jest. Raz się o tym pamięta, a raz nie. Tym razem został w samochodzie. W środku jest dwadzieścia, trzydzieści dolarów. Nie mówię tego z przyjemnością, ale proszę, weźcie je, jeśli musicie. Nie będę się kłócił ze strzelbą. Idźcie, weźcie je sobie. Sięgnął do kieszeni. —Chcecie kluczyki? — Ile warta jest jego wędka? - Chłopak z bronią zapytał najmłodszego z nich, którego nazwał wcześniej imieniem Harold. — To stary model. Ma kilka fajnych spławików. Nic wielkiego. To znaczy nic, czym warto zawracać sobie głowę. Mężczyzna wyczuł, że nie była to szczera odpowiedź, szczególnie że chłopak znał się na wędkarstwie. Miał tam trochę ręcznie robionych much, kolekcję, za którą dostaliby całkiem niezłą sumę. Jeśli chłopak to wiedział, nie ujawniał się z tym przed kolegami. Zastanawiał się dlaczego. —Masz w portfelu jakieś karty kredytowe? —Nie korzystam z kart. Chłopak zaśmiał się i pokręcił głową. Podszedł do niego jeszcze bliżej i stary człowiek zobaczył, że strzelba to Browning Auto-5, nowiutka i droga, czuł świeży smar tak wyraźnie, jakby ktoś podjechał tu samochodem wprost z warsztatu. Wyciągnął z kieszeni kluczyki do auta i podał mu. Gówniarz zaśmiał się, ale w jego głosie nie było wesołości, jedynie złośliwość. Jakby ten śmiech był jedynie wstępem do tego, co miało dopiero nadejść. Stary człowiek zobaczył, że chłopak ma na twarzy zbyt wyraźne zmarszczki jak na swój wiek, że jego pasek wykonano z dobrej jakości skóry i że nie nosił zwyczajnych jeansów, a jakieś firmowe spodnie. Pozostali chłopcy również mieli na sobie drogie ciuchy. Nie potrzebowali pieniędzy. Po prostu chcieli go okraść. Niech im będzie. Miał nadzieję, że to jedyne, czego chcą.

—Proszę - powiedział, nadal trzymając w ręce kluczyki. - Ten mały otwiera schowek, tam jest portfel. Weź te klucze i idź, pomyślał. Chłopak uśmiechnął się i pokręcił głową. —Masz poobijanego pickupa, dwadzieścia dolców w portfelu i chuja wartą wędkę. No i kilka ryb plus pieprzonego psa. Co więc masz? No co? Mężczyzna się nie odzywał, ale chłopiec wcale nie oczekiwał odpowiedzi. —Gówno masz! Istniała szansa, że chłopak nie zdąży wystrzelić, jeśli się na niego rzuci i spróbuje odebrać mu broń, ale nie sądził, aby miał zbyt duże szanse; w głosie gówniarza krył się chłód, który nie podobał mu się od samego początku. Spojrzał na przysadzistego nastolatka i po jego tępym, głupkowatym uśmiechu poznał, że nie ma po liczyć na pomoc z jego strony. Rzucił okiem w stronę tego drugiego, w żółtej koszulce, lecz w jego oczach zobaczył jedynie niemy strach. On też nie wyciągnie ku niemu pomocnej dłoni, choć to, że się bał, w jakiś sposób wyjaśniało, czemu skłamał na temat jego sprzętu. Zrobiło się tak cicho, że słyszał szum wody i wiatru. Trzymał kluczyki w wyciągniętej dłoni. Czekał. Nikt się nie poruszył. Chłopak z bronią przygotowywał się do podjęcia decyzji. Da sobie spokój czy nie? Nie potrafił stwierdzić. Wiedział tylko, że może tutaj umrzeć. Czy był na to gotowy? Na to pytanie też nie potrafił odpowiedzieć. —Jak się wabi? - zapytał gówniarz. —Kto? —Pies. Jak się wabi? Dla starego człowieka pies był najczęściej po prostu psem. Reagował na gwizd i słuchał komend wydawanych gestem; wystarczyło, że klasnął, machnął ręką albo pstryknął palcami i dlatego od miesięcy nie używał jego prawdziwego imienia, które nadali mu z Mary z powodu jego umaszczenia, gdy był jeszcze szczeniakiem. —Rudy - odparł. Chłopak popatrzył na niego beznamiętnie, kiwając głową, jakby próbował przetrawić to, co przed chwilą usłyszał, i przez moment nikczemność w jego oczach przesłonięta została przez odbijającą się w źrenicach taflę wody. —Ładnie - szepnął. - Naprawdę ładnie. Rudy. Potem wziął głęboki oddech i wypuścił ze świstem powietrze; jakby trochę się uspokoił i mężczyzna pomyślał, że może najgorsze już minęło, choć nie miał pojęcia, czemu miałoby sprawić to imię jego psa. I wtedy gówniarz obrócił się, a pies próbował stanąć na równe nogi, wyczuwając jakiś niewidzialny znak, może w wyciągniętej ręce swojego pana, może w ruchach tamtego, lecz nie miał już tej sprawności, co przed rokiem, kiedy był tylko nieco młodszy. Wypaliła

strzelba, a jej huk zmącił spokój rzeki, lasu, tego słonecznego czerwcowego popołudnia i dotychczasowego życia starego człowieka. Pies nawet nie wydał z siebie piśnięcia, gdyż górna część jego czaszki została odstrzelona. Nie było już ani zabliźnionego, poranionego niegdyś przez kota nosa, ani rozbieganych, brązowych oczu. Kawałki ciała poleciały w znajdujące się za psem krzaki niczym krople deszczu; pies z sekundy na sekundę stał się jedynie wspomnieniem. Mężczyzna stał oszołomiony. Czemu? Boże, czemu? Nogi psa wierzgały jeszcze przez chwilę. —Rudy! - wykrzyknął chłopak i zaśmiał się. - Rudy! Z powrotem wycelował strzelbę w starego człowieka. Był naprawdę szybki. —Teraz to dopiero jest rudy! - rzucił i ponownie wybuchnął śmiechem. Brzmiał jak zwyczajny dureń, jak wariat. Mężczyzna znał ten śmiech; słyszał go na froncie. Tak śmiali się jego towarzysze, którzy utracili i rozum, i serce. Stary człowiek nadal milczał. Popatrzył na leżącą na ziemi łuskę, a potem na lufę wycelowanej w niego broni. —Pamiętaj, aby następnym razem mieć przy sobie trochę kasy, to może ci się coś takiego nie przytrafi - powiedział i odwrócił się do dwóch pozostałych. - Idziemy stąd. Tamci wyglądali, jakby tylko czekali na podobną komendę. Ten chudy zbladł, a gruby patrzył na kolegę z otwartymi ustami. Prowodyr całego zajścia wydawał się jednak nieporuszony. —Nie chcemy twoich pieprzonych kluczyków - dodał. - Nie będziemy się fatygować po dwadzieścia dolców. To twój szczęśliwy dzionek. Tylko nie myśl, żeby za nami iść, to dalej będzie szczęśliwy. Stary człowiek kiwnął głową. —Bo masz strzelbę. —Tak, bo mam strzelbę. Chłopak spojrzał na psa i znowu zaczął się śmiać. —Kurwa! Nieźle zrudział! - krzyknął. Przez chwilę śmiał się i gruby, kręcąc z niedowierzaniem głową, jakby jego kumpel był walnięty. Nawet ten chudy w żółtej koszulce zaśmiał się nerwowo, lecz widać było, że nie wkłada w to serca. To twój drugi błąd dzisiaj, kolego. Pierwszym było przyjście tutaj z nimi. Nawet gdy już odeszli i stracił ich z oczu, nadal słyszał ich śmiech i rozmowy. Kiedy nabrał pewności, że nie wrócą, podniósł z ziemi łuskę i włożył ją do kieszeni. A potem podszedł do swojego psa. Patrzył na niego przez dłuższą chwilę. Zdjął koszulę, podłożył ją pod głowę zwierzęcia i szczelnie zawinął. Pogłaskał go po ciepłym jeszcze grzbiecie i po bokach dłonią, którą pies zawsze obserwował z uwagą i ciekawością. Teraz jego ręka

przybrała barwę psiej sierści. Chłopak stroił sobie z niego żarty. Ten pies był prezentem od Mary na jego pięćdziesiąte trzecie urodziny. Był dobrym psiakiem. Cholernie dobrym psiakiem. Jego ciało nadal było ciepłe. Wstał, zamknął swoją skrzyneczkę ze sprzętem do wędkowania i złożył wędkę. Wziął do ręki przenośną lodówkę i wrócił do psa. Zawiązał rękawy swojej koszuli wokół jego szyi, aby zapobiec upływowi krwi. Podniósł zwłoki, w drugiej ręce trzymając wędkę, lodówkę i skrzyneczkę, i poszedł ścieżką w stronę samochodu. Pies był bardzo ciężki. Musiał zatrzymać się dwukrotnie na odpoczynek, lecz przez cały ten czas trzymał psa; jedynie przysiadał na skraju dróżki, stawiał obok sprzęt wędkarski i kładł sobie psa na kolanach, tuląc go w ramionach, aż złapał oddech. Wdychał znajomy zapach jego sierści i nieznajomy zapach krwi. Gdy zatrzymał się po raz drugi, zapłakał nad swoją stratą, przypominając sobie długie, spędzone razem lata. Zacisnął dłoń w pięść i uderzył w wydeptaną ścieżkę, która ich tutaj przyniosła. A potem poszedł dalej.

DWA Stary człowiek, któremu na imię było Avery Allan Ludlow, jadąc w górę wzgórza w stronę swojego domu, pomyślał, że chłopak nie mylił się co do jednego. Mężczyzna faktycznie nie miał zbyt wiele. Miał sklep, dom i dwa niewielkie skrawki ziemi. I to wszystko. Dom liczył już ponad sto lat, kiedy kupili go z Mary w 1970 roku wraz z półtora akra ziemi za sumę dwudziestu tysięcy dolarów. Powodem, dla którego cena była tak niska, okazał się przeciekający w dwunastu miejscach dach i to aż od strychu, gdzie zagnieździły się tuziny nietoperzy, do kuchni, trzech małych sypialni i salonu na pierwszym piętrze, w których zamieszkała populacja myszy. Podobały mu się jednak ręcznie ciosane belki przecinające sufit i przestronna kuchnia zbudowana jak za dawnych lat, będąca centrum domu. Pośrodku pomieszczenia stał pękaty piecyk. Mary również była zauroczona tym miejscem. Naprawa dachu i sufitów zajęła im rok, lecz ani deszcz, ani nietoperze nie nękały ich już nigdy więcej. Kot łowny Adam, którego dawno już pogrzebali, zajął się myszami. Jego półtora akra ziemi obejmowało wzgórze porośnięte nawiodą, które za życia Mary było jeszcze trawnikiem przeciętym przez strumyczek. Na tyłach domu stała drewniana szopa, na szczycie wzgórza rósł wielki dąb, a gdzieniegdzie można było znaleźć czarne jagody, które nocami skubały samy. Za gęstym zagajnikiem znajdowała się już ziemia należąca do kogoś innego. Był to dziewiczy teren należący do jakiegoś prawnika z Nowego Jorku, który nabył siedem akrów z zamiarem budowy domku letniskowego, lecz wkrótce potem stracił zainteresowanie pomysłem. Podatki były niewielkie, a ziemia atrakcyjna, więc nadal ją trzymał. Inną rzeczą, jaką posiadał Avery Ludlow, była prywatność. Korzystał z niej teraz jak z muru wzniesionego pomiędzy nim a jego gniewem, kiedy zaparkował swojego pickupa, wszedł z psem na wzgórze i położył jego zwłoki przy dębie. Poszedł do szopy z narzędziami i wziął stamtąd łopatę i widły. Wrócił pod drzewo i zaczął kopać. Zanim zapadł zmierzch, grób był na tyle głęboki, że kości zostaną pod ziemią i nie wypchnie ich na powierzchnię żadna erozja, ani nie wykopie ich jakiś inny pies, na przykład czarna skundlona suka Emmy Siddons. Złożył w dole ciało psa z głową nadal owiniętą w koszulę. Nigdy nie był typem człowieka, któremu zbierało się na gadki nad trumną, lecz nie wykluczał, że

powiedzenie tych kilku słów mogło zrzucić ciężar, który zgromadził się w jego piersi. Mimo to milczał; po prostu zabrał się za robotę i zaczął zasypywać psa słodko pachnącą ziemią. Gdy skończył, odłożył łopatę i widły z powrotem do szopy i zorientował się, że zapomniał wziąć z samochodu lodówkę z rybami i sprzęt do wędkowania, poszedł więc z powrotem i wyciągnął wszystko ze środka, zastanawiając się, co będzie czuł, jedząc rybę złowioną tego samego dnia, w którym zastrzelono mu psa. Mógł co prawda wyrzucić ryby do śmietnika, ale byłby to wyraz braku szacunku dla psa i zwyczajne marnotrawstwo. W kuchni zawinął ryby w folię i włożył do zamrażarki. Sprzęt wędkarski schował do szafy. I dopiero wtedy, gdy wrócił do kuchni i zaparzył sobie kubek kawy, zorientował się, że w domu panuje nienaturalna cisza, mącona jedynie jego własnymi krokami, a nie znajomym stuk-stuk-stuk-stuk psich łap na drewnie. Zatrzymał się na środku pokoju, jakby nagle wyrosły przed nim niewidzialne drzwi. Palcami wymacał nadal spoczywającą w jego kieszeni łuskę i dał upust swojej wściekłości, aż zatrząsł się na całym ciele. Wyciągnął ją i powąchał. Gryzący zapach prochu. Postawił łuskę na blacie kuchennej szafki, tuż obok zlewu. Pomyślał, że jeśli to sam chłopiec, a nie jego ojciec albo ktoś inny, kupił Browninga Auto-5 tutaj, w Moody Point, albo w którymś z pobliskich miasteczek, istnieje spora szansa, że uda mu się go odnaleźć. Będzie jednak trochę trudniej, jeśli została kupiona w Portland albo w Kennebunkport.

CZĘŚĆ DRUGA: OJCOWIE I SYNOWIE TRZY Zaczął od miejsc, które znał. Pomyślał o sklepie Harknessa, lecz mieli taki sam asortyment co on, ze strzelbami włącznie, więc wiedział, że znajdzie tam tylko zwykłe dubeltówki i bocki, nic tak drogiego jak Browning Auto-5, mógł więc odhaczyć pierwszy punkt na swojej liście. Zostały mu więc jeszcze Downtown Guns and Ammo przy autostradzie i Dean’s Sporting Goods na Ridgefield Road. To jedyne sklepy w Moody Creek, które mogły sprzedawać broń tego rodzaju. Zadzwonił do Billa Prine’a i poprosił, żeby ten zastąpił go w sklepie, choć dzisiaj był poniedziałek, czyli jego dzień wolny. Bill nie miał jednak nic przeciwko. Rzadko kiedy miał. Bill, podobnie jak i Ludlow, nie narzekał na nadmiar roboty, a stanie za ladą w sklepie Avery’ego było dla niego rzadką okazją do towarzyskich spotkań. Ludlow wziął prysznic i ogolił się. Zanim skończył, mgła zdążyła się przerzedzić i nastał poranek. Wsiadł do swojego pickupa i przejechał Stirrup Iron Road obok starego kościoła luterańskiego i własnego sklepu, w którym paliły się światła, a na parkingu stał już należący do Billa ford. Zatrzymał się w mieście na filiżankę kawy w restauracji Arniego Grohna i po raz kolejny zdumiała go uroda kelnerki, którą tam zatrudniano. Gloria miała trzydzieści parę lat, rude włosy i była naprawdę śliczna. Wyszła za nauczyciela, pijaka z Portland; mówiło się, że ją pierze, co mogło akurat być prawdą, gdyż Ludlow widział czasami sińce na jej przedramionach i łydkach. Nie chciało mu się wierzyć, że to przez zwykłą niezdarność. Zastanawiał się, czemu z nim wytrzymuje. Na świecie było tak wiele pytań bez odpowiedzi, tyle sekretów. Wydawało się, jakby żadne z nas nie żyło tylko jednym życiem. Przypomniał mu się artykuł, na który niedawno natknął się w gazecie. O kobiecie z Florydy, która organizowała w swoim domu pokazy striptizu dla nastolatków z okolicy; główną atrakcją była jej czternastoletnia córka. Kobieta gasiła światło, włączała muzykę i kazała dziewczynie zdejmować ubranie, a potem wychodziła z pokoju, a jej córka odbywała po kolei stosunek z każdym z

chłopców na zasadzie kto pierwszy, ten lepszy. I nawet nie brała za to pieniędzy. Nie miał pojęcia, czemu ludzie robili takie rzeczy. I nie wierzył w ideę nabywanej latami mądrości życiowej. Nie rozumiał wielu rzeczy i wiedział, że nigdy ich nie zrozumie. Dopił kawę, wyszedł na ulicę i skierował się do Dean’s Sporting Goods. Zapytał właściciela o broń i o chłopaka. Nie powiedział mu dlaczego, a Dean nie chciał tego wiedzieć. Nie było nawet sensu zaglądać do ksiąg, ponieważ Dean nigdy nie sprzedawał Auto-5; jedynym Browningiem, jakiego miał, był półautomat. Poradził Avery’emu, aby spróbował w Downtown Guns and Ammo przy drodze numer dziewięćdziesiąt pięć. Sprzedawca w Downtown Guns and Ammo był mniej więcej w wieku Billa Prine’a; miał jakieś czterdzieści pięć lat. Pod jego białą koszulką kryły się mocne mięśnie, lecz jego blada twarz była obwisła, a za paskiem rysował się piwny brzuch, co wskazywało wyraźnie, że mężczyzna spędził zbyt wiele nocy w barach i wstawał potem o poranku, równo ze słońcem. Za nim stał niski, chudy staruszek w koszuli z podwiniętymi rękawami, który wkładał na półki kartony z amunicją. Sprzedawca nawet nie uśmiechnął się zza lady, kiedy Avery wszedł do środka, jedynie kiwnął mu głową i zapytał, w czym może pomóc. Staruszek nie przerywał układania kartonów. —Chciałem zapytać, czy sprzedaliście niedawno Browninga Auto-5 osiemnastoletniemu, może dziewiętnastoletniemu chłopakowi. Wysoki, szczupły, blond włosy. —Pan z policji? - zapytał sprzedawca. —Nie. —Nie wygląda mi pan ani na prawnika, ani na urzędnika. —Bo nim nie jestem. —Czemu więc pan o to pyta? —Powiedzmy, że to sprawa osobista. —Sprawa osobista? —Dokładnie. Mężczyzna uśmiechnął się i pokręcił głową. —Przepraszam, ale nie możemy udzielać takich informacji. —Ten chłopak, którego szukam… Bez powodu zastrzelił mojego psa. Sprzedawca wpatrywał się w niego przez chwilę, aż wreszcie wzruszył ramionami i rozłożył ręce w geście bezradności. —Bardzo mi przykro, proszę pana - odparł. - Musi pan jednak zrozumieć, że nie możemy dać się w nic takiego wplątać. Gdyby był pan gliną, to co innego.

— Mogę wrócić z gliną, jeśli będzie trzeba, nie widzę jednak sensu. Nie chcę robić problemów. Proszę pana jedynie o przysługę. —Przepraszam, nie da rady. —Do jasnej cholery, Sam - odezwał się staruszek układający kartony. Dzieciak zastrzelił mu psa. Sprawdź tę pieprzoną księgę. Z tonu jego głosu Ludlow wywnioskował, że ci dwaj nie byli zagorzałymi przyjaciółmi i po zamknięciu sklepu raczej nie wracali do domu pod rękę. —No tak, na pewno. A jeśli on pójdzie i zastrzeli tego chłopaka, Clarence? —A ma taki zamiar? Staruszek spojrzał na Ludlowa, który pokręcił głową. —Nikogo nie zastrzeli, Sam. Zajrzyj do księgi. Sam otworzył zeszyt. — Tak, sprzedaliśmy coś takiego - powiedział. - Faktycznie, przypominam sobie. Trzy, cztery dni temu. Chłopak przyszedł z ojcem, nieźle ubranym. Dzieciak obcięty po żołnierskiemu, co nie? Naprawdę krótko. —Dokładnie tak - odpowiedział Ludlow. — No to go mamy. Sprzedałem im broń we wtorek po południu. Zarejestrowali ją na nazwisko Daniel C. McCormack. Lat osiemnaście. —Ma pan jego adres? Sprzedawca odwrócił się do staruszka. —Clarence, jesteś tego pewien? Tamten westchnął, odłożył trzymany w rękach karton i ponownie spojrzał na Ludlowa. Widać było po jego oczach, że mieszka w Nowej Anglii od lat; nie było w nich wrogości, ale też i krztyny litości. —Co pan zrobi - zaczął - jak ktoś pana zapyta… —Powiem, że zauważyłem go na ulicy i poszedłem za nim do domu. Miałem szczęście i już. Staruszek pokiwał głową. —Może być. Sam, pokaż panu adres. Sprzedawca obrócił zeszyt i Ludlow spisał dane. Za broń zapłacono kartą American Express, wydaną na nazwisko Michael D. McCormack. Ojciec. Jego imię również zanotował. —Dziękuję - powiedział i wskazał na wiszące na ścianie strzelby. - A tak na marginesie, macie tutaj naprawdę niezły wybór. — No cóż, miło mi to słyszeć - odparł staruszek. - Sami z bratem odpowiadamy za zamówienia, wszystko też sami urządziliśmy. Niech pan wpadnie, jeśli będzie pan czegoś potrzebował. Muszę się panu przyznać, że kocham psy. Powodzenia.

CZTERY McCormack mieszkał w Point, w dzielnicy Northfield. Ludlow mijał tam posiadłości tak duże, że mogłyby pomieścić trzy jego domy, a i tak nadal zostałoby miejsce na dodatkowe sypialnie. Northfield było miejscem, w którym domy kupowali bogacze z Nowego Jorku i Bostonu; traktowali te ogromne, osiemnasto-i dziewiętnastowieczne posiadłości jako swoisty azyl, gdzie mogli się udać, kiedy przytłaczały ich codzienne sprawy. Każdego ranka legiony pokojówek i opiekunek wysiadały z autobusów i dreptały do pracy. O siedemnastej te same stadka wracały do swoich domów. Kiedyś mieszkał tutaj pisarz Norman Mailer, a sam Ludlow znał takiego jednego dyrektora firmy telekomunikacyjnej, który dzielił swój czas pomiędzy Northfield, Nowy Jork i jakąś mieścinę w Colorado. Facet był na tyle ekscentryczny, że po skarpetki i bieliznę stawiał się osobiście w sklepie Ludlowa, oddalonym o dobre trzy i pół mili. Avery był ciekaw, gdzie kupował te rzeczy w Nowym Jorku i w Colorado. Jak na panujące w Northfield standardy, posiadłość McCormacków była dość skromna; zmieściłyby się w nim jedynie dwa budynki wielkości domu Avery’ego. Ocenił na oko, że zbudowana została w połowie osiemnastego wieku, a drugie skrzydło dodano jakieś pięćdziesiąt lat później. Ludlow wysiadł z auta i zaciągnął się zapachem świeżo skoszonej trawy. Przeszedł obok wysokiego żywopłotu i minął bramę z kutego żelaza; zobaczył, że to trawnik McCormacków tak pachniał, przystrzyżono go prawie równo z ziemią. Ścieżka wyłożona szarymi kamieniami polnymi poprowadziła Avery’ego pod górkę. Wspiął się po schodach i stanął pomiędzy dwiema białymi, żłobkowanymi kolumnami. Sięgnął do przymocowanej do drzwi kołatki, którą wykonano z zawieszonej do góry nogami mosiężnej podkowy, i zastukał. Otworzyła mu drobna, młoda czarnoskóra pokojówka o bezwładnej lewej ręce, na której skóra odbarwiła się od nadgarstka do knykci. Ludlow próbował nie patrzeć na jej dłoń, ale, pewnie jak każdy, kto próbował, nie mógł się powstrzymać. Przedstawił się i zapytał, czy może się widzieć z panem McCormackiem. Odpowiedziała mu uprzejmym uśmiechem, odwróciła się, poszła korytarzem obok schodów i zniknęła w jednym z pokojów po jego lewej. Jedne drzwi po drugiej strony były otwarte i zobaczył przez nie salon z wygodnymi, pluszowymi fotelami i wiszącym nad

kominkiem krajobrazem wybrzeża Maine, nad którym wisiały burzowe chmury. Kiedy pokojówka wróciła, poprosiła go, aby udał się za nią. Ludlow pomyślał, że to miłe z jej strony, iż zwróciła się do niego po imieniu. Poprowadziła go do gabinetu wyłożonego od ściany do ściany dębowym drewnem. Pokój był niemal tak duży jak jego własna kuchnia, czyli największe pomieszczenie w całym jego domu, a w dodatku gabinet był o dobre cztery stopy wyższy. Barczysty, dobrze zbudowany mężczyzna siedzący za biurkiem z drzewa orzechowego mógł liczyć sobie czterdzieści parę lat. W jego ciemnych włosach nie było widać ani śladu siwizny. Nosił białą, rozpiętą na szyi koszulę i szelki w czerwono-niebieskie paski, przypięte do luźnych, beżowych spodni. Ludlow miał wrażenie, że kogoś mu ten człowiek przypomina, ale nie potrafił skojarzyć, skąd może znać tę twarz. Uścisk jego dłoni był mocny, a mężczyzna uśmiechał się pogodnie, ale Ludlow i tak poczuł do niego natychmiastową niechęć. —Pan jest Av Ludlow? Miło mi pana poznać. Proszę sobie usiąść. Ludlow spoczął na fotelu stojącym naprzeciwko biurka. —Zna mnie pan, panie McCormack? Nie powiedziałem tamtej dziewczynie, że nazywam się Avery. McCormack zaśmiał się. —Nie znam pana osobiście, ale kojarzę pański sklep. Ludlow’s General. Byłem tam wiele razy. To nadal nie wyjaśniało, czemu użył zdrobnienia, lecz Avery nie drążył tematu. —Przyszedłem w sprawie pańskiego syna. —Proszę mi mówić Michael. O którego z chłopców ci chodzi, Av? —Daniel. —Okej, Daniel. Co z nim? —Daniel jest właścicielem Browninga Auto-5. Zastrzelił nim mojego psa. —Że co zrobił? — Łowiłem wczoraj ryby w zatoczce Millera. Podszedł do mnie z dwoma innymi chłopcami, chcieli ode mnie pieniędzy. Powiedziałem, że mam jakieś dwadzieścia dolarów w aucie, w schowku, ale uznali, że to za mało, więc zastrzelili mojego psa. Mężczyzna wyglądał na wstrząśniętego. —Danny nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Ludlow nie wiedział, czy jego reakcja jest szczera, czy też nie. Ten jeden jedyny raz postanowił dać mu kredyt zaufania. — Obawiam się, panie McCormack, że jednak zrobił. Przykro mi, ale czasem ojciec nie zna swojego syna tak dobrze, jak mu się wydaje. Daniel

pociągnął za spust. Tamci dwaj tylko patrzyli i śmiali się. —Śmiali się? —Dokładnie. Najwyraźniej według nich strzelanie do psa to cholernie zabawna rzecz. McCormack gapił się na niego z otwartymi ustami, aż wreszcie opadł na oparcie krzesła. —No ale jak to się stało? Pies się na niego rzucił czy co? —Pies stał spokojnie. Tak jak mu kazałem. Był posłusznym zwierzęciem. McCormack pokręcił głową. —Nie, mój syn by się tak nie zachował. —Jak już mówiłem, czasem ojciec nie zna swojego syna tak dobrze, jak mu się wydaje. Czy Daniel ma koszulkę z napisem UKRADZIONA Z BURDELU U MABEL? —Nie mam pojęcia. —A mógłby pan to dla mnie sprawdzić? Mężczyzna próbował przetrawić to, co usłyszał. Zmrużył oczy. —Czego pan chce, panie Ludlow? Pieniędzy? Odnotował, że McCormack nie nazywał go już po imieniu. Teraz stał się panem Ludlowem. — Nie, proszę pana. Szukam jedynie jakiegoś sprawiedliwego rozwiązania tej sytuacji. Chcę, żeby chłopak przyznał się do tego, co zrobił, żeby zrobiło mu się cholernie przykro i żeby pożałował dnia, w którym spotkał mnie i mojego psa. Chcę, żeby został ukarany, i sądzę, że każdy porządny człowiek chciałby tego samego. I dlatego przyszedłem z tym do pana. To pański syn. —Ukarany? Mówi pan o więzieniu? — Na początek przyda mu się niezły opieprz, ale tak, na pana miejscu bym to zgłosił, zanim pomyśli, że może bezkarnie robić takie rzeczy, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota. —Ale nie był pan jeszcze na policji? —Nie, jeszcze nie byłem Miałem nadzieję, że pan i Daniel załatwicie to sami. Chyba tak będzie dla wszystkich lepiej, prawda? McCormack myślał chwilę i nachylił się do Avery’ego. —Skąd mam wiedzieć, że mówi pan prawdę, panie Ludlow? Ma pan jakieś dowody? —Mam łuskę, którą, jeśli zajdzie potrzeba, powiążą w biurze szeryfa z bronią pańskiego syna. A może po prostu porozmawiamy z chłopakiem? Czy on wie, że tutaj jestem? —Raczej nie. Wątpię.

—Proszę go zawołać. —Mówił pan o dwóch innych chłopcach. Jak wyglądali? —Jeden z nich był mniej więcej w wieku pańskiego syna, trochę przy kości. Miał na sobie jeansy i czerwony T-shirt. Do kieszonki na piersi włożył paczkę papierosów. Tamten drugi był młodszy i szczuplejszy. Znał się trochę na wędkowaniu. McCormack gapił się przez moment na Ludlowa, a potem splótł dłonie, wbił wzrok w blat biurka i bezmyślnie czytał jakieś zapiski w otwartym notatniku. Następnie podniósł słuchawkę telefonu i wcisnął jeden z przycisków. —Carla, gdzie jest teraz Danny? Znowu popatrzył na Ludlowa, stukając palcami w drewno. — Dobrze, to idź po niego na górę i powiedz mu, żeby zeszedł do mnie do gabinetu. Harold też, o ile jest w swoim pokoju. Powiedz, że mają przyjść tutaj natychmiast. Ludlow zwrócił uwagę na imię Harold. Może uda mu się upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Znakomicie. Niewykluczone, że pójdzie łatwiej, niż się spodziewał. McCormack odłożył słuchawkę. W pokoju zapadło milczenie. Ludlow poprawił się w wygodnym fotelu, a silny zapach cytrynowego środka do pielęgnacji mebli drażnił jego nozdrza. — Myślał pan kiedyś o sprzedaży swojego sklepu, panie Ludlow? zapytał nagle McCormack. —Słucham? —Pytam o sklep. Czy myślał pan kiedyś o sprzedaży? —Nie. Szczerze mówiąc, nie. —Ile pan ma tam ziemi? Jakiś akr, prawda? —Nieco ponad. —I pewnie wyciąga pan ze sklepu jakieś dwadzieścia tysięcy rocznie, co nie? O ile nie ma pan nic przeciwko, że pytam. —Nie, w porządku. Ma pan rację, około dwudziestu tysięcy. — Ma pan tam znakomitą lokalizację i nie chodzi mi tylko o sklep, ale ogólnie rzecz biorąc. Gdyby chciał pan kiedyś sprzedać, ja i moi wspólnicy zapewne będziemy zainteresowani. Mógłby pan nieźle zarobić. —Będę o tym pamiętał. —Utrzymanie takiego sklepu to kupa roboty dla kogoś w pańskim wieku. Dużo pracy. —Czy tak zarabia pan na życie, panie McCormack? Skupuje pan sklepy? Odpowiedział mu śmiech. — Mniej więcej. Wraz z przyjaciółmi zajmujemy się nieruchomościami.

Niedawno podpisaliśmy umowę na budowę nowego kompleksu handlowego Home Depot, niedaleko pańskiego sklepu, zaraz przy drodze numer jeden. Obawiam się, że za rok czy dwa wyrośnie tam panu poważna konkurencja. —Z konkurencją sobie poradzę, raczej nikt mnie nie wykurzy z mojego sklepu. Otworzyły się drzwi do gabinetu i zanim Ludlow zdążył się zastanowić, skąd ten człowiek wie tyle o nim i o jego sklepie, do pokoju weszło dwóch chłopców; po ich minach widział, że rozpoznali go od razu i nie mieli wątpliwości co do tego, w jakiej sprawie przyszedł. Tego młodszego obleciał strach, choć starał się go nie okazywać i z całych sił próbował panować nad nerwami. Za to ten, który strzelił do psa, przybrał nieodgadniony wyraz twarzy, który zastąpił początkowe zaskoczenie, po czym Ludlow wnosił, że chłopak jest tak samo chytry, jak i wredny. I wiedział już, kogo przypominał mu McCormack. Młodszego syna, Harolda. —Znacie tego pana? - zapytał McCormack. Daniel wzruszył ramionami. —Nie. A o co chodzi? Harold spuścił wzrok i pokręcił głową. —I nigdy go nie widzieliście? —Nie. —Na pewno? —Aha. — Danny, to jest pan Ludlow. Opowiedział mi niesamowitą historię. Mówi, że wczoraj chcieliście go okraść, a ty zastrzeliłeś mu psa. —Że my chcieliśmy go okraść? McCormack przytaknął. —Tato, chyba żartujesz. — Nie sądzę, aby pan Ludlow żartował. Czyli mówisz, że nic ci na ten temat nie wiadomo? —Nie. —Miałeś wczoraj ze sobą Browninga, Danny? —Nie. Pojechaliśmy do Plymouth. Pogadaj z Carlą. Widziała, jak bierzemy auto. —Z kim byliście? - zapytał McCormack. —My dwaj i Pete. —I nie pojechaliście nigdzie więcej? —Nie. —Nad zatoczkę Millera też nie? —Po co mielibyśmy tam jechać? —Okej. A masz może koszulkę z napisem WŁASNOŚĆ BURDELU… —UKRADZIONA - poprawił go Ludlow.

—Tak, UKRADZIONA Z BURDELU U MABEL? Masz taki T-shirt? Danny wyszczerzył się w uśmiechu. —Jeśli bym miał, to pewnie bym go nosił. Ludlow musiał przyznać, że chłopakowi nieźle szło wciskanie kitu. Paskudny mały gnój. A przez to, że jego brat dobrze sobie radził w okłamywaniu ojca, młodszy poczuł się pewniej. —Czyli nie masz koszulki z takim napisem? —Nie. McCormack wpatrywał się w chłopców przez dłuższą chwilę; wreszcie obrócił się na krześle, spojrzał na Ludlowa i westchnął. —Muszę ci coś powiedzieć, Av. Twoja historyjka od początku wydawała mi się grubymi nićmi szyta. To dobrzy chłopcy i nie wierzę, że zrobili to, o co ich oskarżasz. Przykro mi z powodu twojego psa, naprawdę. Obawiam się jednak, że to nie byli moi synowie, ale jakieś inne dzieciaki. —Synowie? O ile dobrze pamiętam, wspominałem tylko o Danielu. Wychodzi na to, że sam pan powiązał niektóre sprawy. Opisałem tamtych dwóch chłopców i skojarzył pan, że musi chodzić o Harolda. I faktycznie, on też tam był. Daniel zwrócił się do niego po imieniu. Mężczyzna spojrzał na młodszego syna. —Tak było? —To znaczy… —Jestem ci wdzięczny, że skłamałeś bratu w sprawie wartości mojego sprzętu, mogliście za niego dostać kilkaset dolarów i dobrze o tym wiedziałeś. Miło z twojej strony, że o tym nie wspomniałeś, ale teraz doceniłbym, gdybyś opowiedział swojemu tacie o psie. —Ale ja nic nie wiem o żadnym psie! Nawet gdyby nie znał prawdy, Ludlow w życiu by mu nie uwierzył. Aby przekonująco kłamać, trzeba uwierzyć w to, co się mówi, i płynnie, z gracją przeskakiwać od prawdy do nieprawdy. A to się chłopakowi tym razem nie udało, choć jego wczorajsze kłamstewko na temat wartości much i spławików Ludlowa było naprawdę niezłe. Ojciec również musiał to zauważyć, lecz milczał. —Prawda byłaby łatwiejsza do przełknięcia, chłopcze - powiedział cicho Ludlow. —Ale ja nie… Postanowił go przycisnąć. —Słyszałem wasz śmiech jeszcze długo po tym, jak odeszliście. Wiesz o tym? Chłopak był na granicy płaczu. —Myślę, że już wystarczy, panie Ludlow - wtrącił się McCormack. Ludlow spojrzał na niego i po raz pierwszy wyczuł w jego głosie hardość;

kryła się ona w beznamiętnym, tylko pozornie spokojnym głosie. Ten człowiek zarabiał na życie wykupem i sprzedażą ziemi. Ludlow mógł się założyć, że za każdą okazyjną ceną krył się jakiś haczyk. Czego się w sumie spodziewał, przychodząc tutaj? Domyślał się, że ludzie tacy jak Danny nie biorą się znikąd. —Skoro mówią że to nie oni, to znaczy, że tego nie zrobili - powiedział McCormack. - Obawiam się więc, że zaszło nieporozumienie. Dźwignął się z krzesła, co Ludlow uznał za koniec rozmowy. Na wojnie nauczył się, jak radzić sobie z tym, co teraz czuł, choć nigdy nie było łatwo przełknąć coś podobnego. Wstał z fotela, a Danny posłał mu uśmiech, jakby zdołał już w pełni ocenić sytuację i uznał, że Ludlow nie przedstawia sobą absolutnie żadnego zagrożenia. Nawet otworzył mu drzwi, tak jakby robił to dla zniedołężniałego starca, a potem odsunął się wraz z bratem i stanęli przy ojcu, schodząc Avery’emu z drogi. Ludlow patrzył przez chwilę McCormackowi w oczy, jakby spodziewał się, że ich wyraz się zmieni, ale wzrok tamtego pozostawał chłodny. —No cóż. Prosiłem - rzucił na odchodnym. —Słucham? —Mówię, że prosiłem. —O co? —O to, aby zrobił pan to, co należało zrobić. —Zrobiłbym, ale nie miałem jak, skoro nie ma pan złych chłopców. —Panie McCormack, to pan ma złych chłopców. Ma ich pan pod swoim dachem od lat i myślę, że zdaje pan sobie sprawę z tego, jacy są. Dziękuję za poświęcony mi czas, muszę wracać do pracy. Ludlow zatrzymał się w progu. —Interesuje się pan moją ziemią już od jakiegoś czasu, prawda? Dlatego wiedział pan, że mam na imię Av. Dlatego mnie pan wpuścił. McCormack uśmiechnął się. —Szczerze mówiąc, to prawda. Skąd pan wie? —Musiał mieć pan jakiś powód. To odróżnia pana od starszego syna. On nie potrzebował powodu - powiedział i wyszedł na korytarz.

PIĘĆ W lecie 1950 roku Ludlow wylądował w Korei w starym, pochodzącym jeszcze z czasu drugiej wojny światowej samolocie C-54, który był tak ciężki, że zrył cały pas startowy. Przyleciał razem z dwudziestą dziewiątą dywizją piechoty, jako część oddziałów, które przybyły w drugim tygodniu działań zbrojnych, kiedy zdążyła się już rozpętać prawdziwie gówniana burza. Generałowie siedzący w zaciszach swoich domów sądzili, że ta wojna będzie jak przebieżka po parku, a posłani na nią chłopcy, choć zupełnie zieloni, nie wymagali sześciotygodniowego szkolenia w Stanach; odmówiono im go na rzecz krótszego, bo dziesięciodniowego, ale intensywnego treningu już na miejscu, w Pusan. Tego też jednak im nie zapewniono. Powiedziano, że będą mieli trzy dni na zapoznanie się ze sprzętem; czasu na szkolenie z bronią już nie mieli. Okazało się jednak, że to również nie wypali i z miejsca skierowano ich do Dzindzu. Spędzili zaledwie jeden dzień w obcym kraju i wysłano ich na front. Dobrze pamiętał, jak bardzo byli nieprzygotowani. Ludlow wiedział, że jego działo bezodrzutowe kalibru siedemdziesiąt pięć milimetrów na niewiele się zda przeciwko koreańskim czołgom T-34, które zdążyły już roznieść w pył dwudziestą czwartą dywizję w Osan. Przerażonych młodych mężczyzn, ściśniętych pomimo straszliwego upału w ciężarówce transportowej, wieziono przez kraj, który śmierdział jak ludzkie gówno; bo właśnie kału tamtejsi rolnicy używali jako nawozu. Pamiętał pola ryżowe, na których zalegały setki łusek, wyglądających w słońcu jak lśniący rój szarańczy; było ich tak wiele, że w powietrzu unosił się wyraźny zapach prochu. Pamiętał rzeki pełne wyglądających jak drewniane kłody, tworzących istne tamy trupów Koreańczyków. Pamiętał zaścielone zwłokami stoki gór. Z początku czuli się przytłoczeni sytuacją, nie wiedzieli, co robić, lecz szybko zrozumieli, że muszą się błyskawicznie wszystkiego nauczyć albo zginąć. To Korea nauczyła Ludlowa przestrzegania zasad, posłuszeństwa względem głosu rozsądku i sztuki wyciągania wniosków. I tego, że walczyć trzeba do końca, z pomocą czegokolwiek, co wpadnie nam w ręce. Inaczej świat, tak jak niezliczone wojska koreańskie, przetoczy się po twojej głowie. Ludlow usiadł w biurze Sama Berry’ego i powiedział: - Chcę dobrać się im do skóry. I mam nadzieję, że powiesz mi, w jaki sposób mogę to zrobić. Sam był prawnikiem i przyjaźnił się z Ludlowem od czasów szkoły średniej, kiedy to razem grali w futbol. Avery wiedział, że Sam będzie podzielał jego zdanie w całej tej sprawie - kiedyś jego pies Buster, wielki, czystej krwi seter irlandzki

uratował mu życie. Sam chodził na polowania, odkąd skończył jedenaście lat. Szło mu nieźle i zawsze potrafił rozsądnie obchodzić się z bronią. Jednej jesieni, przed ośmioma laty, poszedł na bażanty, za towarzysza mając tylko Bustera. Rzadko wypuszczał się samotnie na polowania, a pech tylko czekał na podobną okazję, aby go dopaść. I ten jeden raz zapomniał o zachowaniu ostrożności. Zagapił się i potknął o wystające badyle, z palcem na spuście strzelby. Kiedy spuścił wzrok, zobaczył, że odstrzelił sobie praktycznie całą prawą stopę; wisiała na strzępkach mięśni powyżej kostki. Zrobił sobie opaskę uciskową z kurtki, ale krew leciała z rany strumieniem. Panika wzięła górę; był sam w leśnej głuszy, w okolicy ani żywego ducha, a w takim stanie nie było szans, że przypomni sobie drogę powrotną. Usłyszał szczekanie swojego psa i zobaczył, że Buster biegnie kilka stóp do przodu, zatrzymuje się, wraca do niego, szczeka i znowu pędzi w to samo miejsce. Sam uznał, że pies chce go dokądś zaprowadzić, więc poszedł za nim, z początku korzystając ze strzelby jak z kuli, ale wreszcie, kiedy nie miał już sił, zaczął się czołgać przez krzaki, aż dotarł do przydrożnego wału i wiedział, że nie ma szans, aby był w stanie wpełznąć na górę, tam, gdzie stał teraz pies. Leżał więc bez ruchu w wolno płynącym strumyku. Pies to pojawiał się, to znikał. Raz był na górze, raz go nie było. Pojawiał się i znikał. Sam co chwilę zasypiał i budził się, a jego sny otulały go ciepłym szalem. Buster poprowadził go prawie do samej drogi, która znajdowała się tuż za wzniesieniem. Prócz pecha dopisało mu jednak tego dnia również i szczęście, bo akurat przejeżdżało tamtędy dwóch myśliwych. Zobaczyli na drodze pięknego setera irlandzkiego, psa myśliwskiego, szczekającego i biegającego tam i z powrotem, od wału do środka drogi. Zdziwili się, że takie zwierze pozostawiono same sobie, i przystanęli. Pies zszedł wtedy wałem w dół i zaczął wyć. Myśliwi spojrzeli za nim i zobaczyli zemdlonego Sama. Ucięli mu nogę aż do kolana, ale w dniu, w którym opuścił szpital, Sam wywalił do kosza żarcie dla psów i karmił Bustera polędwicą aż do końca jego dni. Ludlow wiedział więc, że Sam potrafi współczuć, lecz jego pierwsze słowa nie brzmiały tak, jak się tego spodziewał. — Okej - zaczął prawnik - nie możemy udowodnić próby napadu, to twoje słowo przeciwko ich słowu, możemy z tego wycisnąć okrucieństwo wobec zwierząt, ewentualnie nieostrożne obchodzenie się z bronią. Trzeba się liczyć z tym, że to są drobne rzeczy w tym stanie. Wykroczenia. —Wykroczenia? Chryste. — No tak. I teraz najgorsze. Aż głupio mi to mówić, ale tak po prawdzie,

to nie jestem pewien, czy w ogóle doszłoby do procesu. —A to dlaczego? —Załóżmy, że chłopak ma osiemnaście, albo i więcej, lat. Bo jeśli nie, to szkoda twojego czasu, zajmie się tym sąd dla nieletnich, poklepią go po cipce i się skończy. No ale przyjmijmy, że jest pełnoletni. Podobne wykroczenie zostanie zaklasyfikowane w sądzie rejonowym jako okrucieństwo wobec zwierząt, artykuł numer siedemnaście, paragraf tysiąc trzydziesty pierwszy. Grzywna za takie przewinienie wynosi sto dolarów, choć prokurator może wnieść o więcej. Tylko teoretycznie, bo większość prokuratorów zadowoli się tą stówą i krótką odsiadką. Prawo stanowi, że najwyższa kara za znęcanie się nad zwierzętami to trzysta sześćdziesiąt cztery dni aresztu. W rzeczywistości żaden prokurator nie zażąda więcej niż trzydziestu, a po cichu będzie liczył, że uda mu się wywalczyć chociaż dziesięć. —Dziesięć dni. I sto dolarów. Sam pokiwał głową. —Tak jest. No i widzisz, o co mi chodzi. Cholera, Av, same koszty wezwania go do sądu są wyższe niż stówa. A jeśli będą musieli przywieźć jego dupsko na rozprawę? Przykro mi, naprawdę. Prawda jest jednak taka, że prokuratorom nie chce się zajmować podobnymi rzeczami. Nie, jeśli nie mają do czynienia z recydywą albo jakąś masakrą trzody chlewnej. Rozmawiamy tutaj o mieniu, Av. W rozumieniu prawa zwierzę to tylko mienie. Nie tylko w Maine, ale w praktycznie każdym pieprzonym stanie byłej Unii. — Ciekawe, ile staruszek Rudy byłby wart na wolnym rynku. Myślisz, że po ile dzisiaj chodzą stare, wierne kundle? Ludlow próbował się opanować, lecz nadal ściskał z całej siły podłokietnik. Poczuł w brzuchu bolesne ssanie, jakby jego żołądek upominał się o jedzenie po wielu dniach głodówki. Miał ochotę kogoś walnąć. Zranić. Nie kogoś… tego chłopca. — Szeryf może go aresztować, prawda? Tyle może przecież zrobić. Niech sukinsyn poczuje chociaż trochę bojaźni Bożej. Sam pokręcił głową. —Aby gnoja aresztować, szeryf musiałby go złapać na gorącym uczynku. —Że jak? — Tak mówi prawo, jeśli chodzi o przypadki nieostrożnego obchodzenia się z bronią. Szeryf musiałby być świadkiem zdarzenia. Najlepsze, co możesz zrobić, to spróbować wezwać ich na przesłuchanie, ale nie mogę zagwarantować, że i to się uda. —Chryste. —Wiem, to żadna sprawiedliwość. Żadna, do cholery. Ale takie jest prawo.

— Niech to szlag, Sam. Przecież ja mogę zeznać, że zastrzelił mi psa. Co z badaniem balistycznym? — Co z nim? Av, zastanów się, czego żądasz. Chcesz, aby prokurator wystąpił do sędziego o nakaz przeszukania, znalazł i zabezpieczył strzelbę, której, notabene, mogli już dawno się pozbyć, skoro poszedłeś do ich domu z ostrzeżeniem. Chcesz, aby wezwał go do sądu pod groźbą kary i poprowadził sprawę przeciwko niemu. I poświęcisz tyle czasu, tyle energii i tyle wydatków dla jakiegoś kundla, którego już zdążyłeś pochować. Sam zaczął wiercić się na krześle. Ludlow pomyślał, zresztą nie po raz pierwszy, że jego przyjacielowi przydałoby się zrzucić parę kilo i że nagły dyskomfort nie jest wcale wywołany tematem ich rozmowy. Berry jeszcze przed wypadkiem był wielkim facetem, ale od tamtej pory zaniedbywał ćwiczenia - jego mięśnie obrastały tłuszczem. Avery nie miał już zbyt wielu przyjaciół w Moody Point i nie chciał stracić kolejnego z powodu wylewu albo zawału. Sam nie powinien był jednak mówić tego, co powiedział. —Posłuchaj - zaczął prawnik - chciałbym powiedzieć, że to będzie łatwe, ale nie mogę, bo nie będzie. Oczywiście zrobię wszystko, co mogę, zadzwonię do biura szeryfa, a potem do Toma Bridgewatera. On przekaże skargę do prokuratora. Być może potraktują ją poważniej, jeśli wyjdzie ode mnie. Powiem Tomowi, żeby do ciebie przekręcił albo podjechał. Idź do domu i odpocznij, a ja spróbuję przez ten czas dowiedzieć się czegoś więcej o Michaelu McCormacku i jego rodzinie. Nie wiem, czy to wszystko się na coś zda, ale, do cholery, co mi szkodzi? Mówiłeś też, że podczas rozmowy z ojcem padło jeszcze jedno imię? —Tak. Pete. —I myślisz, że to może być ten trzeci chłopak? —Powiedzieli, że byli z nim przez cały dzień i pojechali do Plymouth. To może być on. —Dobra… Pete. - Prawnik zapisał imię. —Dziękuję, Sam. —Podziękujesz, jeśli uda mi się cokolwiek wskórać. - Popatrzył na Ludlowa znad biurka. —Rozmawiałeś ostatnio z Alice? —Chyba jakoś na święta. —Może do niej przedzwonisz? W końcu ile masz córek? Jedyny syn Sama zmarł od razu po narodzinach, a jego żona odeszła przed dwudziestoma laty. Został całkiem sam.

—Rudy był również i jej psem, no nie? - zapytał. —Tak. —No to widzisz. Ludlow dźwignął się z krzesła i podał przyjacielowi rękę. —Jeśli sprawa potoczy się dalej, będziesz musiał go wykopać, wiesz o tym? —Zrobię to, co trzeba. —Nie wątpię - odpowiedział prawnik.

SZEŚĆ Wszedł do domu frontowymi drzwiami i od razu poczuł znajomy zapach płonącego drewna, którym przesiąkły fotele i sofa, o samym kominku nie wspominając. Spojrzał na stojący na stoliku telefon i postanowił, że zadzwoni do niej, ale jeszcze nie teraz. Salon i tak był niewielki, lecz Ludlow zagracił go ogromną sofą, dwoma miękkimi fotelami i podstawionymi pod ścianami regałami na książki, które sam skonstruował, przez co pomieszczenie wyglądało bardziej jak gabinet, a nie pokój dzienny. Od kiedy zepsuł się kineskop, nie miał telewizora, na stoliku stało jedynie radio. Zamierzał je włączyć, ale zrezygnował i poszedł do kuchni. W lodówce znalazł niedokończoną połówkę pieczonego kurczaka, którego przedwczoraj pałaszowali z Rudym na obiad; wyciągnął go, położył na talerz, usiadł przy stole i zaczął skubać jedzenie palcami. Kuchnia była bardzo cicha, dlatego słyszał wyraźnie odgłosy odrywanych od korpusu kawałków mięsa, pękających ścięgien i łamanych kości. Słyszał też piekielnie głośne mlaskanie, gdy oblizywał palce. Kiedy skończył jeść, wyrzucił resztki do kubła i podszedł do zlewu, aby pozmywać naczynia ze śniadania i świecący od tłuszczu talerz po kurczaku. Za oknem zapadał już zmrok i ćmy zaczynały zlatywać się do światła. Kiedy już zajdzie słońce, będą okupowały całą szybę, skłębione obok siebie skrzydło przy skrzydle, złączone niewyobrażalnym pożądaniem, z pokrytymi meszkiem brzuszkami przytulonymi do chłodnego, gładkiego szkła. Trzepotały skrzydełkami jak małe nietoperze, tworząc istną zielonobiałą łunę. Słyszał je czasem w kuchennej ciszy i myślał o Mary i o jej kocie, na którego wołali Adam. Przypominały mu się też noce, kiedy prawdziwe nietoperze wdzierały się na strych, lecz przede wszystkim we wspomnieniach nawiedzała go Mary, przychodziła na moment tylko po to, żeby znowu odejść i zostawić go samego z Rudym. Dotarło do niego, że w tym domu otaczali go zmarli. O ósmej zadzwonił Tom Bridgewater i Ludlow powiedział mu to samo, co Samowi Berry’emu. Tom wysłuchał go bez słowa, westchnął i powiedział Jezu, pieprzone dzieciaki, zawsze myślą, że im się upiecze. I wiesz, co jest najgorsze? Że często faktycznie tak jest. Ludlow wiedział, że Tom sam był ojcem dwójki nastolatków i, bez względu na to, czy byli synami szeryfa, czy też nie, dostawali po głowie za swoje występki - raz za kradzież Playboya i Penthouse’a ze sklepu D.L. Fleury’ego, a potem za wypicie whiskey należącej do ojca ich kolegi i jazdę autem po pijaku o drugiej nad ranem. Tom powiedział, że Avery powinien naciskać na badania balistyczne i że

jutro rano od razu pójdzie do biura prokuratora i zobaczy, co da się zrobić. Ludlow odłożył słuchawkę. Wiedział, że Tom, tak samo jak i Sam, był całym sercem po jego stronie, lecz, tak samo jak i Sam, nie miał pewności co do tego, czy prokurator w ogóle podejmie jakieś działania. Wyciągnął z lodówki piwo i wypił je, siedząc przy stole, potem otworzył kolejne. Wsłuchiwał się w odgłosy nocy i letni wietrzyk, który stukał w znajdującą się za jego plecami moskitierę. Zasnął na siedząco, z głową spoczywającą na jego dłoniach, i śnił o swojej córce Alice Ludlow Palmer, którą widział znowu jako małą dziewczynkę bawiącą się na huśtawce w ogrodzie za domem; huśtawce, której już dawno tam nie było, wiszącej niegdyś na dębie, pod którym pochował Rudego. Na wzgórzu stało dwóch chłopców, jeden miał jakieś jedenaście lat, drugi był nieco starszy, obaj byli odwróceni do niego plecami i padał na nich cień, lecz i tak nie miał problemu z rozpoznaniem, kim byli. Poczuł nagłe ukłucie smutku. Wyszedł z domu i zawołał Alice na kolację, lecz dziewczynka pokręciła głową, powiedziała: Nie, jeszcze nie teraz i popatrzyła na pogrążone w cieniu sylwetki. Martwi będą w domu przed nami, tato, powiedziała, a my mamy jeszcze sporo do zrobienia. Obudził się nagle, właściwie zerwał ze snu i pierwszą rzeczą, jaką spostrzegł, był rój ciem i owadów, które kłębiły się niespokojnie za oknem. I wtedy gdzieś z tyłu domu usłyszał skrobanie, wystarczająco głośne, aby zaniepokoić insekty. Wstał i podszedł do okna, a jego własne kroki wybrzmiewały echem na drewnianej podłodze. To nie mógł być jeleń, bo one nigdy nie zapuszczały się tak blisko, nie miały po co, skoro jeżyny rosły zaraz przy dębie. Nie mógł to też być szop, był zbyt mały, żeby spowodować taki hałas, zaś niedźwiedzie rzadko zapuszczały się w te rejony. Może to człowiek… Nie trzymał w domu żadnej broni palnej, to byłoby wbrew jego zasadom, lecz teraz trochę tego żałował, bo niedźwiedzie, tak samo jak i ludzie, rzadko bywały przyjazne. Za oknem nie widział nic. Tylko czarną, bezgwiezdną noc. Podszedł do drzwi kuchennych i zapalił światło na werandzie, a kiedy to zrobił, od strony wysokiej trawy rosnącej z boku domu dobiegły go odgłosy kroków. Dotarł do okna w sypialni w samą porę, aby dostrzec wysoką sylwetkę biegnącą w górę wzgórza i znikającą pomiędzy drzewami w rosnącym przy drodze zagajniku. Ludlow wrócił do kuchni i spojrzał na leżącą na szafce obok zlewu łuskę, doskonale widoczną z zewnątrz, i zastanawiał się, czy hałasy za oknem mają z nią jakiś związek. Schował łuskę do kieszeni. Rzucił okiem na zegar ścienny i zobaczył, że było już po północy. Uznał, iż jest za późno, żeby dzwonić do córki. Poszedł do

salonu i zdjął z regału książkę traktującą o konflikcie w Górach Skalistych z początku wieku. Zabrał ją ze sobą do łóżka, ale uznał, że nie potrafi skoncentrować się na Gwardii Narodowej i Matce Jones, a z drugiej strony historia była zajmująca i nie nadawała się do tego, żeby ukołysać go do snu. Leżał więc bez ruchu, trzymając otwartą książkę na kolanach; jej ciężar wydawał się nieść pocieszenie. Nazajutrz, kiedy żar poranka wlał się do jego sypialni przez okno i wypalił z pamięci jego sen, tak jak przepędził mgłę spomiędzy nawłoci, obudził się dokładnie w takiej pozycji.

SIEDEM - Wymigują się - powiedział Sam, a Ludlow miał ochotę walnąć kogoś plastikową słuchawką w łeb - ale chcą, żebyś przyjechał do biura szeryfa i podpisał oświadczenie, a potem wykonają badanie balistyczne. Zapytałem, czy to oznacza, że oskarżą gnoja, ale jedyna deklaracja, jaką na nich wymusiłem, brzmiała: zobaczymy. To chyba i tak lepsze niż nie ma mowy. —Podjadę do nich, jak tylko Bill przyjdzie mnie zmienić. — Świetnie. Doszperałem się paru ciekawych rzeczy o McCormackach. Mój kumpel z izby handlowej powiedział, że ich ojciec jest szefem jakiejś grubszej firmy, choć to całkiem nowa inicjatywa. Portland Country Club, coś takiego. Dorobił się, tak jak i jego ojciec, świadcząc usługi transportowe, co jednak nie dało mu przepustki na salony. Ponoć ojczulek był prawdziwym sukinsynem i ma kartotekę grubą jak moje udo, głównie pijatyki i awantury. On sam nigdy nie siedział. Poza tym robi w nieruchomościach, skupuje złoto, wżenił się w niezłą rodzinę, panieńskie nazwisko jego żony Edith to Springer. Ponoć jej pradziadowie to koloniści. Widziałeś ją może? —Nie. —To ponoć pijaczka. Snobistyczna, ale pijaczka. Nie domyśliłbym się. Tak czy inaczej, mają kasy jak lodu i sporo powiązań, lecz sam McCormack to w głębi ducha zwyczajny wsiok. Myśli, że jest jakimś rolnikiem gentlemanem, posiada setki akrów ziemi i dom nad morzem gdzieś na Przylądku Elżbiety, farmy i stadninę koni. Oczywiście wszystkim zawiadują jego ludzie. —Na co mu ta ziemia, którą skupuje? Nie dalej jak wczoraj prawie złożył mi ofertę. —To chyba bardziej hobby, na pewno nie potrzebuje gotówki. Po prostu lubi wykupywać ziemię i stawiać na niej centra handlowe i restauracje. Wszystko, co potrzebne do wygodnego życia. Nigdy jednak nie buduje niczego w swojej okolicy, ma się rozumieć. Jego firma przynależy do jakiejś grupy inwestycyjnej z Portland. Sporo już pobudowali, dotarli nawet na północ, aż za Bangor. Aha, byłbym zapomniał. Dowiedziałem się, kim był trzeci chłopak. —Jakim cudem? Berry roześmiał się. —Mówi ci coś imię Sally Abbot?

—Niezbyt. —Jak wiesz, kiedyś byłem prawdziwym psem na baby. To znaczy, zanim poznałem Sarę. Miałem wtedy dwie sprawne nogi i całe weekendy tańczyłem po knajpach. Sally była jedną z dziewczyn, z którymi spędzałem czas. Ładna, niegłupia. Gdyby nie Sara, pewnie bym się z nią ożenił. Mieszkała wówczas w Old Orchard Beach, dzisiaj uczy matmy w Moody Point High, zresztą już od jakichś dwudziestu lat. Sally zna obu chłopaków McCormacka i mówi, że mają grubawego kumpla, który nazywa się Pete Daoust i pasuje do twojego opisu. —Przeliteruj mi jego nazwisko. Kiedy Sam to zrobił, Ludlow zapytał: — Czy Sally powiedziała o nich coś jeszcze? — Nic, co by cię zaskoczyło. Ten starszy, Danny, od dawna sprawiał problemy. Nic poważniejszego, choć Sally miała z nim jakieś przeboje. Skończył szkołę rok temu, ale nadal tam przyłazi. Chwali się, że dziewczyny za nim szaleją, i niewykluczone, że tak faktycznie jest. Tego młodszego nie zna, nigdy go nie uczyła, ale ma wrażenie, że nie jest taki jak jego brat. —A ten Daoust? Sam znowu się zaśmiał. —Podobno ma niewyparzoną gębę i ptasi móżdżek. Pewnie któregoś dnia wystartuje na gubernatora. Ech, przypomniało mi się, jak bardzo lubię tę kobietę. Ciekawe, czy nadal wychodzi potańczyć. Ludlow odłożył słuchawkę, wygrzebał z szuflady książkę telefoniczną i otworzył na literze D. Znalazł tylko jedną rodzinę o nazwisku Daoust, mieszkali na Cedar Road, więc nic tak snobistycznego jak Northfield, ani snobistycznego w ogóle. Ulica biegła jednak przy zatoczce Millera, co tłumaczyło, dlaczego tamtego dnia chłopcy znaleźli się nad rzeką. Pojechał do sklepu i stanął obok forda należącego do Billa Prine’a. Na całym parkingu nie było ani jednego innego auta. Bill akurat wypakowywał z pudła stuwatowe żarówki i rozkładał na metalowym regale. Spojrzał w stronę drzwi, kiedy zadzwonił przymocowany do nich dzwoneczek. —Cześć, Av. —Jak się masz, Bill? Bill nie przerwał wykładania towaru. Ludlow zauważył, że jego ręce były pewne i nie drżały. Noc często zamieniała Billa w niewiarygodnego wręcz pijaka, ktoś mógłby powiedzieć, że jest alkoholikiem. Za dnia jednak był człowiekiem, na którego Ludlow mógł bezgranicznie liczyć. Bill bez trudu potrafiłby oczarować węża. Parę lat temu miał swoje pięć minut lokalnej sławy, kiedy jakiś facet z Buxton wszedł do sklepu Ludlowa na chwilę przed zamknięciem i zażądał pieniędzy. Miał ze

sobą nawet nie jeden pistolet, ale dwa. I był narąbany jak bela. Bill był wtedy sam, więc zrobił to, co mu kazano, i włożył pieniądze do papierowej torby. Potem spojrzał na broń tamtego faceta i powiedział: „O mój Boże, cóż to za sprzęt? Smith & Wesson?”. Facet przytaknął i dodał, że to magnum, kaliber czterdzieści cztery. Bill zapytał gościa, czy nie ma ochoty go sprzedać. Potargowali się i uzgodnili cenę. Bill zapłacił mu z własnej kieszeni, a rabuś zostawił pistolet na ladzie. I wtedy Bill zapytał o kolta, którego tamten trzymał w drugiej ręce. Tym razem facet zgodził się na niższą cenę, Bill zapłacił, wyszedł zza lady i zamknął drzwi, kiedy mężczyzna jeszcze liczył pieniądze z drugiej transakcji. Następnie wziął do ręki broń i zadzwonił na policję. Ludlow i Prine uznali faceta za najgłupszego złodzieja w stanie Maine, a może nawet i w całej Ameryce, a przekazywana z ust do ust historia szybko stała się w Moody Point legendą. Bill i sklep Ludlowa trafili do gazet i nawet po trzech latach od tego wydarzenia ludzie nadal pamiętali. Czemu Bill pił? Tego Avery nie wiedział i nigdy na ten temat nie rozmawiali, bo nie wpływało to w żaden sposób na wykonywaną przez niego pracę. Ręce mu nie drżały, a to Ludlowowi wystarczyło. —Dostaliśmy już towar od Colemana? —Przyszedł z samego rana, jest na zapleczu. Chcesz rzucić okiem, czy ja mam to zrobić? —Muszę się zająć pewną sprawą. Nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli cię zostawię na parę godzin? —Jasne, po prostu obrobię ci sklep. —Nie ma sprawy. No to do zobaczenia później. Wrócę koło trzeciej. —Spokojnie, nie śpiesz się. Dam sobie radę. Mam rozpakować rzeczy od Colemana? —Będę wdzięczny. Ludlow wrócił do auta i pojechał drogą wijącą się pomiędzy wzgórzami, polami uprawnymi i ciemnym, iglastym lasem, w stronę Cedar Hill Road. Parterowy dom z numerem 118 przypominał mu jego własny, z tym, że tutaj budyneczki stały ciasno upchnięte, a jednego sąsiada od drugiego dzieliło zaledwie kilka stóp. Zawalone gratami podwórka przykrywał cień rzucany przez garbiące się drzewa. Przed domem Daoustów stała rdzewiejąca pralka, a o ścianę oparto materac. Zaraz za płotem składowano opony, a na starym pniaku postawiono samochodowy silnik, który sprawiał wrażenie, jakby rósł tam od dawna. Palusznik porastał wszystkie trzy podwórka. Wyglądał jak przeżarty przez mole, rzucony niedbale na trawę ogromny płaszcz. Avery wszedł po drewnianych

schodkach i nacisnął dzwonek. Odczekał moment i zapukał. Usłyszał kobiecy głos nawołujący kogoś o imieniu Willie. Ludlow domyślił się, że to był właśnie W. Daoust, którego nazwisko widniało w książce telefonicznej. Mężczyzna, który pojawił się za moskitierą, był o dobrą stopę niższy od niego. Wyglądał na pięćdziesiąt parę lat, jego siwe włosy już się przerzedziły i był tak samo pulchny jak jego syn. Na nosie miał okulary w drucianej oprawce, na tyłku spodnie podtrzymywane szelkami zarzuconymi na świeży, biały podkoszulek. Jeśli to prawda, że można ocenić człowieka, patrząc na jego buty, to ten facet wydał się Avery’emu i brudasem, i konserwatystą, miał bowiem na nogach stare, czarne wiązane buty wizytowe za parę dolarów. —Pan Daoust? Nazywam się Avery Ludlow. —Wiem, kim pan jest. —Zgaduję wobec tego, że rozmawiał pan już panem McCormackiem. —McCormack nie gada z bezrobotnymi stolarzami. Jego chłopak zadzwonił do mojego. —Danny? —Ta, Danny. —I co powiedział? —Co powiedział? Posłuchaj, Ludlow. Pete mówi, że pojechali do Plymouth, połazili po sklepach, kupili parę płyt. Cholernie drogich płyt. Nie chcę więc słuchać o żadnych psach i strzelbach. —Nie mówię, że pański syn nie pojechał do Plymouth. Bo może byli tam albo wcześniej, albo później, lecz koło czwartej po południu przyjechali nad zatoczkę Millera i kiedy nie dostali ode mnie pieniędzy, których zażądali, Danny McCormack zastrzelił mojego psa, a pański chłopak śmiał się z tego razem z nim. Mężczyzna spojrzał na niego, wyraźnie skrępowany, i Ludlow pomyślał, że Daoust mógłby z łatwością wyobrazić sobie swojego syna pękającego ze śmiechu w takiej sytuacji. —Niech pan posłucha… Zza jego pleców wyłoniła się jakaś kobieta i Avery zrozumiał, że cała rodzina borykała się z nadwagą, gdyż pani Daoust miała na sobie jeansy o rozmiar za ciasne; za mała była również noszona przez nią koszulka w poprzeczne białe i niebieskie pasy. W ręku trzymała zmiotkę i szufelkę i wymachiwała nimi w kierunku Ludlowa niczym nauczycielka odgrażająca się niesfornemu uczniowi wskaźnikiem. — Panie Ludlow, słyszałam o wszystkim, co pan chce powiedzieć zaczęła - i zastanawiam się, co pan zamierzał osiągnąć, przychodząc tutaj.

Jeśli ma pan sprawę do chłopaka McCormacków, to proszę iść do McCormacków. Bo, o ile dobrze rozumiem, jeśli chłopcy kłamią, a nie mówię, że kłamią, to powinien pan iść do Danny’ego McCormacka. Proszę więc dać nam święty spokój, dobrze? —Przepraszam panią lecz jeśli słyszała pani o tym, co przyszedłem państwu powiedzieć, słyszała pani również, że wasz syn brał udział w napadzie. I że uznał zastrzelenie mojego psa za zabawne. Czemu miałbym zostawić go w spokoju? —Bo to nie on zastrzelił pańskiego psa. —Ale był przy tym i widział, kto strzelał. Chcę, żeby to powiedział głośno. —Nie przyszło panu do głowy, że jest mu przykro? Że tego żałuje? —Jak może być mu przykro, skoro wszystkiemu zaprzecza? Kobieta spojrzała na męża, a potem znowu na Ludlowa i Avery wiedział, że przygwoździł ich choćby na tę krótką chwilę. — Słuchajcie - powiedział - jestem skłonny wybaczyć waszemu synowi, jeśli tylko wykaże tyle odwagi i przyzwoitości, żeby się przyznać i opowiedzieć szeryfowi, co zaszło, co zrobił Danny McCormack. Mają państwo rację, to nie wasz syn pociągnął za spust. Wiem też, że chłopcy potrafią być uparci i czasem robią coś, czego potem żałują. Chcę jedynie usłyszeć prawdę. Proszę mu powiedzieć, jak powinien się zachować. Tylko o to proszę. Z kieszeni koszuli wyjął długopis i notes, zapisał na kartce numer telefonu do domu i do sklepu, wyrwał ją i wyciągnął rękę w ich stronę. William Daoust uchylił moskitierę tylko odrobinę, jakby bał się, że do środka wleci rój szerszeni, i wziął od niego karteczkę. — Dziękuję - powiedział. - Będę wdzięczny, jeśli zadzwonią państwo do mnie po rozmowie z synem. Kiedy doszedł do samochodu, usłyszał dochodzące z domu krzyki, lecz nie potrafił rozróżnić słów. Na pewno wrzeszczały trzy osoby, a więc piskliwy, żałosny głosik musiał należeć do Pete’a. Zastanawiał się, czy będą w stanie wbić chłopakowi w ten sposób trochę rozumu do łba. Czarne chmury ciągnęły z północy, od strony jeziora Sabago. W ustach czuł metaliczny posmak elektryczności, który podpowiadał mu, że zbliża się burza. Zanim dojechał na miejsce, pierwsze krople deszczu wielkie jak dziesięciocentówki zdążyły rozprysnąć się o przednią szybę auta. Zamknął okno od strony kierowcy i kiedy wyszedł z samochodu, otoczyło go gęste, burzowe powietrze. Zastał Toma Bridgewatera za biurkiem w gabinecie szeryfa, akurat jadł pączka z restauracji Amiego Grohna, popijał

kawę i czytał książkę. Ludlow zobaczył, że ma za sobą jakieś trzy czwarte Bestii ludzkiej Emila Zoli. —Nuda, Tom? Tom uśmiechnął się i położył książkę na stercie papierów. Na jednym z siekaczy miał złotą plombę, przez co wyglądał trochę jak wieśniak, którym oczywiście nie był. Miał dyplom z kryminologii z jakiegoś uniwersytetu i przeczytał praktycznie wszystko, co znajdowało się w lokalnej bibliotece. Miał własną pasiekę i wiedział o pszczołach więcej niż ktokolwiek w tym stanie. Ludlow uważał, że pozory często mylą i nie widział w hobby szeryfa niczego dziwnego. Jedyne, co miał do zarzucenia Tomowi, to jego lenistwo, zarówno jeśli chodziło o jego pracę, jak i regularne wizyty u dentysty. — A gdzie tam - odpowiedział - mnóstwo papierków do przerzucenia. Słyszałeś o tej kobiecie z wczoraj? Zatrzymała się na stacji, zatankowała, poszła zapłacić. Zostawiła kluczyki w stacyjce i napatoczył się koleś, który skorzystał z okazji i zwinął auto. Na tylnym siedzeniu spała jednak jej sześcioletnia córeczka. Facet próbuje odjechać spod stacji, ona wypada na parking, jedną ręką chwyta kierownicę przez otwarte okno, drugą wali go po twarzy, drapie. Tamten chce ją odepchnąć, ale kobiecie udaje się złapać leżącą przy fotelu metalową blokadę i zaczyna go nią okładać. Połową ciała jest już w samochodzie, tylko nogi wystają na zewnątrz. Złodziej nie może opanować auta, jadą tak przez jakieś ćwierć mili, aż wreszcie uderzają w restaurację Roy Rogers. Kobieta wyciąga kolesia z samochodu, wali go po łbie blokadą kierownicy, a potem łamie mu obie nogi! Facet zaczyna błagać o litość. Słyszałeś kiedyś coś takiego? Zamknęliśmy go za kradzież i porwanie. Nawet nie miał pojęcia, że z tyłu śpi dziecko. Zamilkł i wziął do ręki książkę. —Czytałeś go kiedyś? Zola jest fantastyczny - dodał. —Nie, nie czytałem. — Powinieneś. To powieść o facecie, który przez okno przejeżdżającego pociągu widzi dwoje ludzi mordujących kogoś. On sam marzy o zabiciu człowieka, ale nie ma jaj, więc przyczepia się do tamtej parki jak jakaś pijawka i doprowadza ich do szału. Nany też nie czytałeś? —Nie. — Powinieneś, Av, powinieneś. Chciałbym, żeby moi chłopcy więcej czytali, Evelyn zresztą też, a ona tylko gazety i gazety. A chłopaki? Szkoda gadać. Cieszę się nawet, kiedy zajrzą do programu telewizyjnego. No nic. Przykro mi z powodu twojego psa. Masz ze sobą łuskę? Ludlow podał mu ją do ręki. Tom spojrzał na łuskę, powąchał ją i schował do kieszeni. Przełknął

ostatni kęs pączka, złapał styropianowy kubek z kawą i wstał z krzesła. —Chodźmy do Phila Jackmana. Sam Berry wspominał nieraz w rozmowach imię asystenta prokuratora, ale Ludlow nigdy nie miał okazji go poznać. Poszli korytarzem do jego biura. Zaanonsowała ich ładna brunetka, Tom otworzył drzwi z mlecznego szkła i weszli do gabinetu. Biuro Phila Jackmana zawalone było papierami i książkami w jeszcze większym stopniu niż Toma - o ile było to w ogóle możliwe. Jackman siedział za biurkiem w eleganckiej koszuli, krawat miał zawiązany windsorskim węzłem. Spojrzał znad zadrukowanej kartki papieru, najpierw w stronę okna, za którym gruchnął piorun, a potem na obu mężczyzn. Wstał z krzesła i wyciągnął do nich rękę. Był dużo wyższy, niż wyglądał na pierwszy rzut oka. —Pan Ludlow? Miał mocny uścisk, choć był chudy jak szczapa. —Proszę mi mówić Av - odpowiedział Ludlow. Jackman podał mu wziętą z biurka kartkę papieru. —Tom przygotował dla ciebie zeznanie oraz dokumenty potrzebne do złożenia skargi na młodego McCormacka. Chciałbym, żebyś rzucił na to wszystko okiem i spojrzał, czy o niczym nie zapomnieliśmy. Jeśli będziesz chciał coś dodać, daj znać. —To znaczy, że idziemy z tym dalej? —Rozpatrujemy możliwości. —Muszę skonsultować sprawę z prokuratorem, do niego należy ostateczna decyzja. —A co ty sam myślisz o sprawie? —Sam nie wiem. To twoje słowo przeciwko ich słowu, ale tamci trzej to wyrostki, a ty jesteś znanym w okolicy właścicielem sklepu. Masz ze sobą łuskę? —Ja mam - odparł Tom. —Znakomicie. Ludlow przejrzał dokumenty. Tom odwalił kawał dobrej roboty, co prawda wszystko brzmiało dość oschle, ale dokładnie o to chodziło i on sam nie napisałby tego lepiej. A jednak opłacało się czytać te wszystkie książki. —Niczego nie brakuje - podsumował. Jackman podał mu długopis. Ludlow pochylił się nad biurkiem i złożył podpis w odpowiednim miejscu. Kiedy się prostował, coś chrupnęło mu w krzyżu. Miewał podobne bóle od czasu wojny, nerwy i mięśnie nie dawały mu spokoju, jakby nie chciały pozwolić, żeby stanął prosto. Skrzywił się i zagryzł zęby. Nie uszło to uwadze Toma Bridgewatera.

—Wszystko w porządku, Av? —Plecy mi dokuczają. Czasem coś mi tam strzela. Ludlow odwrócił się do Jackmana. —I co dalej? — Po południu pogadam z prokuratorem Phelpsem. Jak tylko się czegoś dowiem, zadzwonię do ciebie. I pamiętaj, do tego czasu żadnych wizyt u McCormacków. Z chłopakiem Daoustów też się nie kontaktuj. —Już się skontaktowałem. —Jak to? —Niezupełnie z chłopakiem, ale zanim tutaj przyjechałem, rozmawiałem z jego matką i ojcem. Miałem przeczucie, że mi pomogą. Sam nie wiem. Jackman nie był człowiekiem, który potrafił maskować swoje uczucia - na jego policzkach wykwitły czerwone plamy, jego irytacja stała się oczywista. Zapewne nie był też najmocniejszy w pokera. —Nie było to mądre posunięcie. Mogą cię oskarżyć o zniesławienie. Nie robiłbym tego więcej. — Nie mam takiego zamiaru. Chciałem tylko, żeby zobaczyli, o co tutaj chodzi, żeby poznali mnie i wiedzieli, że mają do czynienia z człowiekiem z krwi i kości, a nie jakimś tam Ludlowem. Jeśli zadzwonią, skieruję ich do was. O ile zdecydujecie się pociągnąć te sprawę dalej, bo jak nie… —Co zrobisz? —Nie mam pojęcia. Jeśli macie jakieś pomysły, chętnie posłucham. Tym razem uścisk dłoni Jackmana był nieco mniej entuzjastyczny. Ludlow odprowadził Toma do gabinetu, gdzie ten upił łyk chłodnej już kawy, i wyszedł prosto na deszcz.

OSIEM Kiedy wszedł do sklepu, przy ladzie stała wdowa Emma Siddons; przed nią leżała paczka gwoździ po dziesięć centów i pudełko innych, po osiem. Bill akurat wbijał sumę na kasę. Mówili, że Emma była starsza niż sam Bóg, ale nadal sama dokonywała w swoim domu różnorakich napraw. Z tyłu sklepu, przy sprzęcie kempingowym, kręciła się para biwakowiczów. Emma uśmiechnęła się do niego, przywitali się i kiedy przechodził, powiedziała: - A gdzie ten twój stary kundel, co to zawsze węszył przy mojej Evangeline? Już od kilku dni go u nas nie było. —Nie żyje, Emmo. —Jak to nie żyje? —Zastrzelili go w niedzielę przy zatoczce Millera. —O mój Boże. Dlaczego? —Bez powodu. Nie ma w tym większego sensu. Poczuł na sobie wzrok Billa. —Zastrzelili? Staruszka Rudego? Jezu, Av - powiedział - czemu nic nie mówiłeś? —Sam nie wiem. Pogrzebałem go za domem. Rozmawiałem już z ojcem tego chłopaka, ale chyba zbytnio się nie przejął. —I co masz zamiar teraz zrobić? —Złożyłem zeznanie. Niech prawo robi swoje. —Byłeś u Toma Bridgewatera? Pokiwał głową. — I u Sama, a przed chwilą u asystenta prokuratora, gość nazywa się Jackman. Podpisałem papiery, teraz pozostaje mi tylko czekać. Bill pokręcił głową. — Jezu. Dzieciaka, który odstawia taki numer, powinno się wychłostać powiedział tak głośno, że zwrócił na siebie uwagę dwójki klientów, którzy spojrzeli na niego i pośpiesznie odwrócili wzrok. Ludlow zapakował gwoździe dla Emmy i podał jej torbę. Bill wydał kobiecie resztę z dwudziestu dolarów. Emma odwróciła się do Ludlowa i położyła rękę na jego ramieniu. Cierpiała, co prawda, na zaawansowany artretyzm, lecz jej dłoń i tak wydała się Avery’emu przyjemnie miękka i gładka, niczym skrzydło motyla. —Przykro mi, Av. Narzekałam na Rudego, szczególnie gdy Evangeline miała cieczkę, ale to był dobry psiak. Będzie mi go brakowało.

—Dzięki, Emmo. Bardzo mi miło, że tak myślisz. —Mam dla ciebie pewną radę. —Jaką? — Idź i kup sobie innego psa. Znajdź sobie zwierzaka i to natychmiast. Poczujesz się o niebo lepiej, zaufaj mi. —Może tak zrobię, nie wiem jeszcze. Zobaczymy. Poklepała go po ramieniu i ruszyła w stronę drzwi. Zanim wyszła, odwróciła się i powiedziała: - Mam nadzieję, że Tom Bridgewater zamknie tego gówniarza w ciemnej celi i wyrzuci klucz. Ludlow uśmiechnął się po raz pierwszy tego dnia.

DZIEWIĘĆ Dzień upłynął im leniwie i większość popołudnia spędzili na zapleczu. Ludlow miał zamiar puścić Billa wcześniej do domu, kiedy do sklepu wszedł Sam Berry. Przytrzymał drzwi dla szczupłej, atrakcyjnej młodej kobiety o czarnych włosach. Miała na sobie szary kostium, a w ręce trzymała neseser. Kiedy Sam zamykał za nią drzwi, posłała mu uśmiech. Zarzuciła głową, aby pozbyć się opadających jej na twarz kosmyków, i podeszła do lady. Popatrzyła z uśmiechem na Ludlowa. —Av - powiedział Sam - poznaj Carrie Donnel z telewizji WCAP z Portland. Pracuje w redakcji wiadomości. —Dzień dobry, panie Ludlow. - Kobieta wyciągnęła do niego rękę. Ludlow uścisnął jej dłoń i pomyślał, że nieczęsto ma okazję poczuć dotyk kobiecych palców na swoim ciele dwa razy w ciągu jednego dnia. —Miło mi, panno Donnel. —Carrie to nasza tajna broń - powiedział Sam - i myślę, że będziemy jej potrzebować. —Nie bardzo rozumiem. — Jackman zdecydował, że nie skierują sprawy do sądu. McCormack znalazł już sobie prawnika, faceta nazwiskiem Cummings. Znam go całkiem nieźle i to gruba ryba, możesz mi wierzyć. Zdążył się już nawet skontaktować z prokuratorem Phelpsem niedługo po twojej rozmowie z Jackmanem. Twierdzi, że mogłeś znaleźć tę łuskę gdziekolwiek, więc nie ugrasz nic na tym, jeśli nawet powiążesz ją z bronią tego chłopaka. Powiedział też, że może sam zastrzeliłeś psa, a przecież nie ustalimy teraz, kto strzelił do Rudego, nawet jeśli go wykopiemy i przeprowadzimy sekcję. —Na Boga, po co miałbym to robić? — No właśnie. Chodzi mi o to, że jeśli wszyscy trzej chłopcy zaprzeczą twojemu zeznaniu, Phelps uważa, że sprawa się nie obroni w sądzie. A już na pewno nie w sytuacji, kiedy po swojej stronie mają Cummingsa i jego ględzenie o zniesławieniu. Czy kiedykolwiek wyrzuciłeś ze sklepu Danny’ego McCormacka, Av? —Aż do tej niedzieli nigdy wcześniej go nie widziałem. — Ja ci wierzę, ale on twierdzi, że było inaczej. Powiedział, że wyrzuciłeś go stąd parę miesięcy temu, bo próbował zwinąć scyzoryk czy coś takiego. Ponoć opowiedział im, że jesteś jakimś świrem i uwziąłeś się na niego. Ludlow pokręcił głową. —No to nieźle narobił.

— To nie wszystko. Pamiętasz, jak mówiłeś mi, że chłopak przyznał się przed swoim ojcem, że nigdy wcześniej cię nie widział? No to teraz zmienił wersję. Prawnik McCormacków twierdzi, że teraz obaj mówią, że widywali cię w sklepie. I to nie wszystko. Powiedzieli też, że w biurze McCormacka wcale nie zaprzeczyli, że cię znają. A ojciec ich w tym wspiera, cała trójka kłamie jak z nut. Zwarli szyki, Av. Mocno. —Peter Daoust też? —Też. —Sądziłem, że jego rodzice przemówią mu do rozumu. — McCormack szybko działa. Nie zdziwię się, jeśli im po prostu posmarował. Stary Daoust jest bez pracy, więc wiesz. Ludlow był świadom, że kobieta mu się przypatruje, nie spuściła z niego wzroku ani na sekundę, praktycznie nie zwracała uwagi na Sama. Bill stał w milczeniu za ladą, jakby skamieniał, pod jego stopami nie zatrzeszczała ani jedna deska. Ludlow nie lubił być w centrum uwagi i mimo że ci ludzie prawdziwie mu współczuli, wzbierała w nim wściekłość, chciał wykopać ich wszystkich ze sklepu i zacząć demolować regały. Nie przeszkadzał mu nawet fakt, że niszczyłby swoje własne rzeczy. —Myślę, że możemy to odkręcić - powiedział Sam - a przynajmniej spróbować. —Jak? —Dzięki pannie Donnel. —Ostatniej zimy mieliśmy taką sprawę w Lagrange - powiedziała dziennikarka. - Pewien mężczyzna miał przyczepę, która stała na ziemi jego brata. Był również właścicielem domu stojącego w mieście. Którejś zimy zatrzymał się tam z uwagi na szalejącą zamieć śnieżną i przez trzy tygodnie nie wyściubiał nosa za drzwi. Ktoś, najprawdopodobniej jego brat, zadzwonił do towarzystwa opieki nad zwierzętami i zgłosił znęcanie się. Szeryf wysłał tam swoich ludzi, aby sprawdzili, co jest grane. Na miejscu znaleźli dwa ledwo żywe psy przypięte na łańcuchach do kołków. Oczywiście na dworze. Jeden nie miał ani jedzenia, ani wody, miska drugiego zamieniła się w blok lodu. Przy schodach do przyczepy leżała martwa gęś ze sznurkiem zawiązanym wokół szyi i królik z obrożą i smyczą, przywiązany do budy. Zamarznięte na śmierć. Za to wewnątrz przyczepy krążyło sześć wygłodniałych kotów i trzy psy, a w stojącej w sypialni klatce leżała martwa papużka. Wszędzie, na łóżku, na kanapie, w zlewie, leżały odchody, śmierdziało moczem. Ludlow obserwował ją przez cały czas, kiedy mówiła.

Opanowany ton, ciągła gestykulacja, duże, brązowe, szeroko otwarte oczy; prawie nie mrugała i nieustannie wpatrywała się prosto w jego twarz. — Mężczyzna zeznał, że przez pierwsze dwa, trzy dni przyjeżdżał karmić zwierzęta, ale zaprzestał tego, gdyż, jak twierdzi, pogoda uległa pogorszeniu i wszystkim miał się zająć jego brat. Jego prawnik wymyślił, że nie ma sprawy dopóty, dopóki nie udowodni się facetowi, że zwierzęta faktycznie należały do niego, a przecież znajdowały się na ziemi jego brata, zaś on sam mieszka gdzie indziej, więc nie mogły być jego i on nie bierze za nie odpowiedzialności. Ziemia, a co za tym idzie również i przyczepa, należą do jego brata, a więc zwierzęta także. —Przecież to nonsens. Zwierzaki były jego własnością. —Dokładnie. —I co się stało? — Biuro prokuratora nie chciało angażować się w jakieś kłótnie rodzinne i postanowiło oddalić zarzuty. Aż wreszcie za sprawę wzięła się prasa i lokalna telewizja, wymuszając na opinii publicznej zainteresowanie się przestępstwem, co doprowadziło do postawienia mężczyzny przed sądem i to daje nam nadzieję, panie Ludlow. Kiedy pańska historia trafi do wiadomości, prokurator będzie musiał zareagować. —A jak się zakończyła tamta sprawa? Kobieta westchnęła. — Wypuścili go. Sędzia przyznał rację obronie, powiedział, że zwierzęta faktycznie nie mogły należeć do tamtego mężczyzny, skoro nie znajdowały się na jego ziemi. —Zakładam, że brata o nic nie oskarżyli, co? —Nie. Nie oskarżyli. —Za czyją własność w końcu uznano te zwierzęta? —Niczyją. A przynajmniej w świetle prawa. —Słuchaj, Av - wtrącił się Sam. - Tym razem winnemu udało się uniknąć kary, ale wcale nie jest powiedziane, że tak będzie i w naszym wypadku. Pojawia się szansa zaciągnięcia ich do sądu. Carrie to cholernie dobra reporterka, dlatego poprosiłem ją o interwencję. —Chcesz opowiedzieć o tym wszystkim przed kamerą? —Nie, ja chcę żeby to pan opowiedział o tym przed kamerą - powiedziała Donnel. - Chcę pójść z panem i ekipą nad zatoczkę Millera i przeprowadzić z panem wywiad w miejscu, w którym to się stało. Żadnych imion, aby nie oskarżono nas o zniesławienie, tylko pan i pańska historia. Opowie pan o tym, co zrobili tamci chłopcy i czego nie zrobiło biuro prokuratora. Chcę,

żeby ludzie się wkurwili. Przepraszam za język. Ludlow wiedział już, czemu wysławiała się w taki oficjalny sposób. Kiedy mówiła powoli, wszystko szło dobrze i była w stanie zamaskować swój akcent, lecz gdy się rozkręciła, zaczynała dudnić jak trąba na koncercie smyczkowym. —Nie jest pani stąd, panno Donnel? —Jestem z Nowego Jorku. —Tak też sądziłem. —Chce pan powiedzieć, że wiedział pan, iż nie jestem stąd? Czy to jakiś problem? —Nie, skądże znowu. —Czyli zrobi pan to? — Pyta pani, czy pójdę do telewizji? Nie jestem pewien, czy dobrze wypadnę, panno Donnel. —Da pan sobie radę, we wszystkim panu pomogę. Będziemy nagrywać, aż poczuje pan, że jest zadowolony z rezultatu, nie zostawię pana. Obiecuję. Ludlow pomyślał przez chwilę. Sam nawet nie posiadał telewizora. —Nie ma pani psa, prawda, panno Donnel? —Mam koty - odpowiedziała. - Trzy koty. —Ma pani koty? —Tak, trzy. Ludlow pokiwał głową. —Niech będzie. Zrobię to.

DZIESIĘĆ Dwa dni później siedział w domu i oglądał siebie samego w wiadomościach o szóstej. Telewizor pożyczyła mu Carrie Donnel. Zobaczył na ekranie sztywnego, burkliwego mężczyznę w pogniecionej koszuli i jeansach, którego dłonie pokazujące najpierw w stronę rzeki, a potem na szlak, gdzie podążyła również kamera, wydawały się jedyną żywą rzeczą w kadrze. Słyszał swój własny głos; mówił o chłopcach i o psie, odpowiadał na pytania Carrie Donnel i wspominał, że Rudy był prezentem urodzinowym od jego żony, Mary. Dziennikarka zapytała, czy Mary jeszcze żyje, a on pokręcił głową. Dodała, że Rudy także już odszedł, a on przytaknął bez słowa. Wyglądał przed kamerą na nieco oszołomionego i widać było po jego minie, że płonie w nim gniew, szczególnie gdy opowiadał o tym, że prokurator odmówił wszczęcia postępowania. Ludlow sądził, że całkiem nieźle radził sobie z maskowaniem złości, lecz kamera nie kłamie i wyraźnie widział na swojej twarzy gniew, który przez cały czas ze sobą nosił. Na koniec materiału Carrie Donnel stanęła przed kamerą i powiedziała, że w tym kraju ludzie znęcający się nad zwierzętami przeważnie zostają ukarani grzywną w wysokości trzydziestu dwóch procent maksymalnej wartości określonej przez prawo i odbywają w więzieniu tylko czternaście procent najwyższego wymiaru możliwej kary. Dodała też, że w przeważającej większości przypadków sprawca nie zostaje nawet postawiony pod sąd. Dla efektu zacytowała Gandhiego, który powiedział, że miarą wielkości i stopnia moralnego rozwoju narodu jest to, w jaki sposób obchodzi się on ze swymi zwierzętami. Zaś miarą hrabstwa York, zakończyła, może być sprawiedliwość, której szuka Avery Ludlow dla swojego psa Rudego. Dokręcili jej kwestie później, kiedy już pojechał do domu, i Ludlow był autentycznie wzruszony i pełen szacunku dla niej i dla jej niekłamanego, wyraźnie manifestowanego oburzenia. Zapragnął jej podziękować, lecz nie bardzo wiedział, jak miałby to zrobić. Słuchawka telefonu leżała zdjęta z widełek. Odłożył ją przed emisją programu, aby nikt mu nie przeszkadzał w oglądaniu. Teraz wydała mu się swojego rodzaju zaproszeniem i zachętą. Połowa stanu wiedziała, co stało się z Rudym, a on nadal nie zadzwonił do córki. Najwyższy czas, żeby i ona o tym usłyszała. Zdecydował się na ten krok zbyt późno, ale i tak chciał odwlec rozmowę, poszedł więc najpierw coś zjeść i napić się piwa. Kiedy skończył stek z jajkami i drugie piwo, pozmywał naczynia i odszukał numer córki w starym, należącym do Mary notesie z adresami. Zapisano go małymi,

starannymi literami. Wybrał numer, lecz w ostatniej chwili przerwał połączenie, naciskając na widełki palcem. Zastanowił się, co chce powiedzieć, i ponownie wcisnął odpowiednie cyfry. Po drugim dzwonku usłyszał jej głos. —Cześć, Allie - powiedział. —Tata? —Przeszkadzam w kolacji? — Nie, nie. Dzisiaj wieczorem wychodzimy z Dickiem do restauracji, właśnie się zbieramy. Otworzyli nową knajpę z owocami morzami i chcemy ją wypróbować. Co u ciebie, tato? —Wszystko w porządku. —Miałam zadzwonić… —Ja też. A jak tam Dick? —Dobrze, tylko przepracowany, jak zawsze. No i wiesz, co roku w okolicach czwartego lipca zaczyna się obłęd, bo ma na głowie paradę, koncert, fajerwerki nad rzeką i jeszcze drugą serię na błoniach. A to jeszcze i tak nie wszystko. —To faktycznie ma teraz pełne ręce roboty. —Dzień jak co dzień w biurze burmistrza. Standard. —Mów, co u ciebie, Allie. — Rzuciłam pracę w szpitalu i chcemy… miałam ci powiedzieć wcześniej, tato, ale chcemy… staramy się o dziecko. —Naprawdę? —Od czterech miesięcy. Na razie bez rezultatu. Może pójdziemy na jakieś badania, kiedy już Dick upora się z pracą. Sama jeszcze nie wiem. —Będzie dobrze, Allie. Znaczy z dzieckiem. Twoja mama byłaby… —Wiem. Na pewno by się ucieszyła, prawda? —Oczywiście. —Tato, czy na pewno wszystko w porządku? —Rudy nie żyje - powiedział wreszcie. —Boże. Kiedy… —W niedzielę. —Boże… Przez moment żadne z nich się nie odezwało. Milczenie rozciągało się od Moody Point aż do Bostonu i nie istniało nic pomiędzy. —Kochałeś tego starego psiaka - powiedziała. - Co się stało? Nie chciał mówić jej prawdy. —To był cholernie dobry zwierzak.

—Weź sobie innego psa, tato. Naprawdę. Pewnie sądzisz, że to za wcześnie, ale… —Ludzie już mi to doradzali. Jeszcze się zastanawiam. —Myślę, że to naprawdę dobry pomysł. Nie powinieneś siedzieć sam w domu. Słuchaj, może wpadnij do nas, co? Byłoby nam bardzo miło. — Nie macie wolnej sypialni, Allie. Poza tym Dick ma mnóstwo pracy, tylko będę zawadzał. —No co ty, nie będziesz zawadzał. —Pewnie, że będę i ty o tym wiesz. Nie martw się, będzie dobrze. —A jak dziadek? — Twój dziadek to prawdziwa wańka-wstańka, kiedy coś mu tam w środku siądzie, to tylko jeszcze bardziej go to wkurza i napędza do życia. Szpitale i hospicja bez przerwy wyżynają ludzi o połowę młodszych od niego. On się nie da. Allie zaśmiała się. I znowu zapanowało milczenie. —Słuchaj, tato, pewnie nie… Dobrze wiedział, co miała zamiar powiedzieć, choć w głębi ducha liczył na to, że tym razem tego nie zrobi. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie ma wyjścia. —Pewnie nie rozmawiałeś z Billym? —Nie. —I nie porozmawiasz, co? Nawet dzisiaj, kiedy kogoś potrzebujesz. —Kto powiedział, że potrzebuję? —Tato, nie sądzę, aby ta sytuacja ci służyła. Billy… Okno za jego plecami wybuchło. Instynkt kazał mu zeskoczyć z fotela na podłogę, w powietrzu latały odłamki szkła, które wbijały mu się w odsłonięte części ramion, twarz i szyję. Usłyszał krzyk swojej córki dochodzący ze słuchawki telefonu, którą ściskał w ręce niczym maczugę, cichy i jakby z oddali. Tato! Tato! Zatrzymał się przy nim kamień, który jeszcze przed chwilą toczył się po podłodze. Zobaczył, że czterema gumkami recepturkami przymocowano do niego kartkę papieru. Podniósł się i powiedział do słuchawki, że wszystko z nim w porządku i nie ma się czym przejmować. Podszedł do okna i usłyszał odjeżdżający z piskiem opon samochód; dostrzegł jedynie, że to ciemnego koloru sedan. Jechał bez świateł i wzbijał za sobą tumany kurzu, zmierzając Stirrup Iron Road w stronę głównej drogi. Długi na cal, trójkątny kawałek szkła utkwił głęboko w jego dłoni. Słyszał kapiące na drewnianą podłogę krople krwi. — Poczekaj chwilę - powiedział do słuchawki i w odpowiedzi usłyszał zadawane z przestrachem pytania. - Zaraz wrócę, wszystko gra. Nie martw

się. Poszedł do kuchni, a pod jego butami trzeszczało szkło i drzazgi. Przemył rękę wodą z kranu i ostrożnie wyciągnął z dłoni odłamek. Następnie wrzucił go do zlewu i ponownie przepłukał ranę wodą. Urwał parę papierowych ręczników i przycisnął mocno do rany, aby zatamować krwawienie. Podszedł z powrotem do telefonu i zaczął kłamać. —Boże, tato, co tam się stało? — Miałem małe kłopoty. Jakieś dzieciaki rzucały kamieniami w domy i zbiły mi szybę. Skaleczyłem się w rękę i chciałem zatamować krwawienie. Nie ma się czym przejmować, tylko będę musiał odkurzyć salon. Dobra, nie zatrzymuję cię, idźcie na kolację i nie martwcie się o mnie. Dzieciakom czasem przychodzą do głowy durne pomysły. —Nazywasz to tylko durnym pomysłem? Jezu! —Nie chcę się z tobą sprzeczać. —Na pewno wszystko z tobą w porządku? —Jak najbardziej. Udało mu się wreszcie ją uspokoić i zapewnić, że nic mu nie jest. Odłożył słuchawkę i spojrzał na swoją dłoń. Ręczniki przesiąkły krwią. Musiał postarać się o lepszy opatrunek. W apteczce znalazł gazę, jodynę i plaster. Trzęsły mu się ręce. Oczyścił i zabandażował ranę, a następnie poszedł do salonu. Dmący przez wybite okno chłodny wiatr potargał zasłony; wyglądały teraz, jakby chciały go opleść, wiły się w jego kierunku. Schylił się i podniósł leżący na podłodze kamień. Zdjął gumki. Pod papierem krył się kamień wielkości piłki baseballowej. Pochodził z dna strumienia albo rzeki, gdyż był czysty i gładki, a nie miał charakterystycznego dla morza zapachu. Rozwinął kartkę i odwrócił ją na drugą stronę. Litery i wyrazy wycięto z jakiegoś magazynu i naklejono na papier: DOBRZE WYPADŁEŚ W TV STARY CHUJU TO TWÓJ PIERWSZY I JEDYNY WYSTEMP HA HA Zauważył błąd w jednym z wyrazów i zastanowiło go, czy został zrobiony umyślnie i czy słowa to twój pierwszy i jedyny wystemp miał potraktować jak groźbę. Położył kartkę na kuchennym blacie, a na niej kamień, i poszedł zająć się wybitym oknem.

JEDENAŚCIE —Mogę ci wytłumaczyć, co oznacza ta wiadomość - powiedziała Carrie. Przyjechała do niego z Portland. Siedzieli na obiedzie w lokalu Amiego Grohna. Za jedzenie płaciła telewizja, więc chciała go zabrać do jakiejś lepszej knajpy, ale Ludlow czuł się tutaj jak w domu. — Chodzi o to, że to był ostatni program na ten temat, jaki nada moja stacja. I ten, kto rzucił kamieniem, musiał o tym wiedzieć. Wbiła widelec w stek Porterhouse z takim impetem, jakby był żywym stworzeniem i chciał uciec z talerza. —Czyli nie puścicie już żadnego materiału? Niczego? Nachyliła się w jego stronę i popatrzyła mu w oczy. Od momentu, w którym usiadła przy stoliku, widział, że jest zdenerwowana i zrezygnowana, lecz próbowała przed nim ukryć swoją wściekłość. — Chciałam dzisiaj jechać do McCormacków - powiedziała - co w tej sytuacji byłoby całkowicie naturalnym krokiem. To normalne, że nagrałabym teraz wypowiedź Danny’ego, dała mu szansę na opowiedzenie swojej historii albo chociaż rzucenie krótkiego „bez komentarza”. Fajnie byłoby też zarejestrować chłopaka lub jego ojca, jak zamykają nam drzwi przed nosem, cokolwiek. Moja ekipa była już gotowa, kiedy przyszedł wydawca wiadomości z miną tak zbolałą, jakby ktoś właśnie mu powiedział, że przez cały dzień chodził z resztkami szpinaku między zębami i oznajmił, że mu przykro, i widziałam, że było mu przykro, Av, naprawdę, ale musimy jechać do pożaru jakiegoś budynku. Nikt nawet nie zginął w tym pożarze, nikomu nic się nie stało, zbędny materiał. Rozumiesz jednak, co chcę powiedzieć? —Dostał przykaz z góry. — Masz cholerą rację. A wiedz, że to porządny człowiek i jest jednym z powodów, dla których pracuję dla tej stacji. Było mu strasznie głupio, bo wiedział, że my wiemy, czemu tak się stało. —Kto mógł to zrobić? Kazać mu się wycofać? Carrie wzruszyła ramionami. —Zapewne jeden z właścicieli stacji. Musiał wpaść na to sam albo przycisnął go sponsor. Nie wiem, kto za tym stoi, ale z pewnością ktoś znaczący. —Wydawca wam nie powiedział?

—Uwierz mi, Av, pytałam go. Prawie rzuciłam robotę w diabły i widział, że cała trzęsę się z wściekłości, lecz Phil to konkretny człowiek i nie zrobi nic, co mogłoby zaszkodzić stacji, nawet jeśli jest to sprzeczne z jego własną etyką. Skoro więc stwierdził, że bezpieczniej jest nie mówić na ten temat nic więcej, to zapewne uznał, że tak będzie najlepiej, nawet jeśli miałabym wieszać na nim potem psy. Jestem pewna, że walczył o ten materiał tak zażarcie, jak i ja bym walczyła, ale są takie sytuacje, z których po prostu nie można wyjść zwycięsko, bo stajesz naprzeciwko całego przemysłu i kiedy kolesie trzymający kasę mówią ci, że masz coś zrobić, to masz to zrobić. I koniec kropka. —Nie chciałbym, żeby pani zostawiła tę sprawę, panno Donnel. —Zdaję sobie z tego sprawę. I, na Boga, mów mi Carrie. Nie chciałabym też, żeby Phil odwrócił się do nas plecami, więc dałam mu spokój i nakręciłam program o cholernym pożarze. Odkroiła sobie kawałek steku, ale odłożyła widelec na talerz i dopiła piwo. Ludlow już dawno skończył swoje, więc dał znać Glorii, że chciałby następną kolejkę. Kotlet wieprzowy leżał nietknięty na jego talerzu. — Chciałbym ci podziękować za to, co dla mnie zrobiłaś - powiedział - i za to, co próbowałaś zrobić. Nikt inny nie kiwnął palcem. —Jeszcze nie złożyłam broni, Av. Jeszcze nie. Muszę tylko znaleźć jakiś punkt podparcia, coś dużego, czego nie będą mogli zignorować. Nie mogę jednak wymyślić, cóż to mogłoby być… Gloria przyniosła im piwo i Ludlow od razu upił łyk ze swojej szklanki. —Sam Berry powiedział mi, że możemy ich oskarżyć, nawet jeśli prokurator nie będzie chciał wziąć tej sprawy - zaczął. —Wynająć własnego laboranta i nakazać im przekazanie strzelby do ekspertyzy, może w ten sposób się do nich dobierzemy. Pewnie będzie to trochę kosztować, ale… może warto. Kiedy wypowiedział te słowa głośno, poczuł się bezradny. Wiedział, że nie mógł zrobić wiele w sprawie śmierci swojego psa i okrucieństwa chłopaka. Imienia McCormacka nie było nawet w policyjnych kartotekach. Po jej minie widział, że myśli podobnie. —Sama sprawa nie wystarczy - odparła. - Wielu ludzi codziennie zostaje wezwanych do sądu, telewizja tego nie podchwyci. To nic nie da. Miała rację. To nic nie da. Nie znajdzie sprawiedliwości tam, gdzie jej szukał, nie zapewni mu jej ani prawo, ani zwyczajna przyzwoitość, którą powinni kierować się ludzie. Ludlow zastanowił się nad tym, co usłyszał od Carrie, i myślał, co takiego mogą wyciągnąć, aby prasa nie mogła ich zignorować.

Spojrzał na stojący przed nim talerz i nietknięty kotlet i kilka dni później, wracając pamięcią do tego obiadu, uznał, że to właśnie ten widok popchnął go do tego, co zrobił. Wystarczył tak niewielki impuls. —Panno Donnel… Spojrzała na niego karcąco. —Carrie - poprawił się - czy możemy zapłacić rachunek i stąd wyjść? Nie będziesz miała nic przeciwko? Raz jeszcze dziękuję. Byłaś dla mnie bardzo miła. —Pewnie, chodźmy - odpowiedziała. Wezwał kelnerkę i Carrie zapłaciła za obiad kartą kredytową. —A może skoczymy na drinka? Prawdziwego drinka w prawdziwym barze. Chętnie się napiję, jeszcze chwilę pogadamy na spokojnie, ale nie na wiadomy temat. Nachyliła się do niego i popatrzyła porozumiewawczo; w jej oczach było coś figlarnego. —Tak w ogóle, to wydaje mi się - powiedziała - że podobasz się kelnerce. Zauważyłeś? —Glorii? Obejrzał się. Gloria akurat podawała piwo siedzącym dwa stoliki dalej Sidowi i Nancy Pierce’om. Spojrzała na niego i posłała mu uśmiech. —Przecież mógłbym być jej dziadkiem - powiedział. Zaśmiała się. —Potęga sławy. Byłeś w telewizji, jesteś teraz gwiazdą. —Tak, na pewno - odparł. - A w Białym Domu zasiada Nixon.

DWANAŚCIE Był to najprostszy z możliwych ruchów. Kiedy zamknęły się drzwi baru, które dla niej otworzył, i wyszli na parking, odwróciła się, objęła go i przycisnęła swoje usta do jego ust. Nie byłby tak zaskoczony, nawet gdyby wyciągnęła pistolet i strzeliła do niego.

TRZYNAŚCIE Patrzył, jak ubiera się na tle rozświetlonego jasnym księżycem okna, zadziwiony, że po tych wszystkich latach w jego sypialni znowu pojawiła się kobieta, zaś jeszcze bardziej zadziwiał go fakt, że chciała go właśnie ona młoda i bystra, którą stać było na kogoś o wiele lepszego. Zasmuciło go, że ponownie zakryła swoją nagość ubraniem; wydała mu się ulotna niczym stado przelatujących po jesiennym niebie ptaków. Patrzyła teraz na fotografię w ramce, stojącą na jego komodzie. Wzięła ją do ręki i zbliżyła do światła, jednocześnie zapinając guziki bluzki. —To Mary? —Tak. —Była piękna. —Ona sama tak nie uważała. —No cóż, myliła się. Odłożyła fotografię z powrotem na komodę i podniosła drugą, stojącą obok. —A to wasza córka? —Tak, to Alice. —Ile ma lat na tym zdjęciu? Dwadzieścia? —Była rok przed ślubem, czyli… dwadzieścia trzy. —Wygląda młodziej. Pewnie ma to po tobie. Zaśmiał się. —Boże, mam nadzieję, że jednak nie. —Mogło być gorzej. Ile masz lat, Av? —Czy ja cię o to pytam? —Nie. —No właśnie. —Nie spodziewałabym się po tobie próżności. —Cholera. W sierpniu skończę sześćdziesiąt osiem lat. Odstawiła fotografię na swoje miejsce. —A co z twoimi synami? - zapytała. - Nie widzę żadnej fotografii. —Nie mam synów. Usiadła obok niego na łóżku, położyła swoją dłoń na jego dłoni i nachyliła się. Nie zdążyła zapiąć wszystkich guzików i przez rozpiętą bluzkę widział fragment jej piersi, jasnej, gładkiej skóry, co w jeszcze większym stopniu niż dotyk jej ręki uspokoiło go i ukoiło, hamując niekontrolowane drżenie ciała. —Masz - odparła. - Sam mi powiedział. —Nie powinien był nic mówić. — Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, to nie musisz, nie będę naciskać. I

nie wiń Sama, jestem dziennikarką i węszę za różnymi rzeczami. Sam to dobry przyjaciel. Pokiwał głową. —Człowiek nie mógłby wymarzyć sobie lepszego. Ludlow westchnął i usiadł na łóżku, opierając się o poduszki. —Chcesz wiedzieć więcej o moich chłopcach? —Tylko jeśli chcesz mi o nich opowiedzieć. —Niech będzie. Tim miał jedenaście lat, starszy dwadzieścia cztery… —Billy? —Tak. Nieczęsto wymawiam jego imię, tylko w rozmowie z Alice i tylko kiedy ona sama o nim wspomni. Do niej też rzadko dzwonię. Wiem, że to niedobrze, ale… —Przepraszam, pewnie nie chcesz przechodzić przez to wszystko po raz kolejny, a ja to z ciebie wyciągam… — Nic się nie dzieje, możesz śmiało pytać. Chodzi o Allie, ona ma zawsze dziwne pomysły i uważa, że powinienem być z nim w kontakcie, że pomogłoby mi to w jakiś sposób. Nie zgadzam się z nią. Zresztą nieważne. Nie wiem za bardzo, od czego mam zacząć, co chcesz usłyszeć. —Zacznij od Tima. —Urodził się późno, miałem czterdzieści osiem lat, a Mary czterdzieści dwa. Była to dla nas niezła niespodzianka. Przerobiliśmy strych, aby miał swój własny kąt, i pozbyliśmy się gratów, które tam przez lata uzbieraliśmy. Tim był grzecznym dzieckiem, bezproblemowym, wdał się w Allie i swoją matkę. Billy był zupełnie inny i zapewne dlatego tak mocno go kochaliśmy. Wiesz, jak to jest, kiedy chłopak z całych sił stara się osiągnąć to, co jego kolegom przychodzi z łatwością. Myślę, że on zawsze potrafił w jakiś sposób nawet te radosne chwile uczynić gorzkimi. Na drugim roku Billy dostał się do drużyny baseballowej, a potem złamał nogę, kiedy ześlizgnął się z krawężnika na parkingu samochodowym. Stało się to zaledwie po jego drugim meczu, który przegrali pośrednio z jego winy, więc reszta chłopaków nie smuciła się zbytnio faktem, że musiał odejść. Szybko zdaliśmy sobie sprawę, że miał kłopot z mówieniem prawdy. Kiedyś powiedział nam, że widział w strumieniu za domem zwłoki mężczyzny, miał wtedy siedem, może osiem lat, ale uwierzyliśmy mu. I oczywiście nikogo tam nie znaleźliśmy. Rzucił szkołę, kiedy musiał powtarzać rok, i poszedł do pracy w sklepie z artykułami metalowymi. Ciągle się spóźniał, pracował do nocy, cały czas kłamał jak z nut. Byliśmy dla niego zbyt łagodni, ale tkwiło w nim coś, co nie pozwalało nam się na niego gniewać. Wszyscy dawali mu taryfę

ulgową, stary Clover ze sklepu też, ale i tak musiał go wreszcie wyrzucić, przebrała się miarka. Wpadłem na pomysł, że może wojsko wieje mu trochę oleju do głowy, nauczy dyscypliny. Na mnie podziałało. Może i on sam chciał się wyprowadzić, bowiem po raz pierwszy w życiu zrobił to, o co go poprosiłem. Dołączył do marynarki. Dziewięć miesięcy później zakwalifikowano go do sekcji ósmej. Wiesz, co to oznacza? Pokiwała głową. —Psychiczną niestabilność. — Myślę, że słowo, którego używają, to niedostosowanie. Nieważne. Zrobiłem błąd, że przyjąłem go ponownie pod swój dach. Myślę, że i on się z tym zgadzał. Co mogłem jednak zrobić, on faktycznie był niedostosowany. Zastanawiałem się, czy znajdzie sobie miejsce w świecie, czy mu się cokolwiek powiedzie i nie dochodziłem do żadnych wniosków. Przez jakiś czas imał się różnych zajęć, pracował na stacji paliw przy drodze numer 202, ale wyrzucili go stamtąd za kradzież części zamiennych do starego buicka, choć nigdy się do tego nie przyznał. Sądzę, że którejś nocy włamał się do domu Toma Hardina, ale nie miałem możliwości, by mu to udowodnić. Faktem było, że ktoś się włamał i zabrał pieniądze, a Billy nagle pojawił się z pełnym portfelem. Powiedział mi, że wygrał w karty, ale mu nie uwierzyłem. —Boże, to straszne. Jak sobie z tym radziliście? — Ledwo co. Wykopałbym go na ulicę, gdyby nie Mary. To był nasz pierworodny, nie mogłaby tego zrobić, ale cały czas kłóciliśmy się i wrzeszczeliśmy na siebie, atmosfera stała się napięta. Na Billym nic jednak nie robiło wrażenia. Kłamał, patrząc nam prosto w oczy, i mam wrażenie, że on w te swoje kłamstwa wierzył. Żył w świecie utkanym z własnych fantazji. Poznał taką dziewczynę z okolicy, niejaką Cathy Lee Stutz, równie walniętą jak on sam. Raz pojechali do Portland i wrócili stamtąd z zapasem książek o czarnej magii i okultyzmie. Na szyjach pozawieszali sobie łańcuchy, palili w jego pokoju czarne świece. Nie mam pojęcia, skąd wzięli na to wszystko pieniądze, przecież nie pracował. Tom Bridgewater powiedział mi później, że ta cała Cathy sprzedaje się w mieście i nie miałem powodów, aby mu nie wierzyć. Tyle dobrego, że szlajał się z tą Stutz i nie było go w domu, przeważnie przesiadywali u niej. Kiedyś wszedłem do salonu i znalazłem ich przykucniętych na podłodze w narysowanym kredą okręgu. Powiedziałem, żeby poszli sobie z tym cyrkiem gdzie indziej i tak też zrobili. Mieliśmy chwilę spokoju. Chcesz wody? —Przynieść ci? —Nie, ja pójdę. Podniósł się z łóżka i poszedł do kuchni, lekko

zaskoczony, że nie czuje się skrępowany swoją własną nagością. Mógłby przysiąc, że czuł chłód księżycowego światła na skórze; przebijające się przez okno promienie padały na ściany, rozświetlały mrok. Nalał sobie do szklanki wody z kranu, wypił, nalał jeszcze jedną i wrócił do sypialni. Carrie siedziała tam, gdzie ją zostawił. Jego bokserki leżały na łóżku obok niej. Wyciągnęła rękę po szklankę, podał jej wodę. Założył bieliznę i patrzył, jak pije. Uśmiechnęła się i oddała mu szklankę, łaskocząc go kciukiem. —Pewnie musisz wracać? - zapytał. —Jeszcze nie teraz. — Nie zrozum mojego pytania źle, Bóg jeden wie, że nie narzekam. Zastanawiam się tylko, co ty tutaj robisz? Z facetem takim jak ja? —Masz na myśli z facetem w twoim wieku; w wieku mojego ojca. —Pewnie jeszcze starszym. —A mogłabym być z kimś dużo, dużo młodszym, tak? —Najpewniej mogłabyś. Zaśmiała się i zarzuciła głową do tyłu. — Av, jedynym problemem z facetem w twoim wieku jest to, że czasem myśli jak gówniarz. —Słucham? —Nieważne. Opowiedz mi resztę. Pomimo tego, co jej powiedział, nawet po tylu latach nie znosił rozmawiać na ten temat. To, co się stało, zostawiło w jego sercu niewypowiedziany ciężar i wiedział, że nigdy nie uda mu się go pozbyć, bez względu na to, ile razy komuś się z tego zwierzy lub ile razy nie będzie chciał o tym mówić. Słowa też miały swoją wagę i dowiadywałeś się, jak duże to brzemię dopiero wtedy, kiedy otworzyłeś usta, żeby coś powiedzieć. Usiadł na łóżku obok niej. — Cathy Lee, ta jego dziewczyna, zaczęła się widywać z kimś innym. Podejrzewam, że miał więcej pieniędzy niż Billy, bo ten ciągle musiał biegać za groszem. Nawet wrócił do pracy, ale każda jego pensja lądowała w kieszeni Cathy Lee. Zabierał ją wszędzie, kupował jej prezenty. Tej nocy, kiedy to się stało, byłem w sklepie z Billem Prine’em, robiliśmy półroczny remanent. Allie również była z nami, zawsze miała głowę do matematyki i lubiła nam pomagać. Zima była w tym roku naprawdę ciężka. Tim spał w sypialni na piętrze, Mary czytała książkę w kuchni. Kiedy uporaliśmy się z remanentem była prawie północ. Nie widzieliśmy Billy’ego od kilku dni. Ludlow wypił resztę wody ze szklanki i postawił ją na parapecie. Czuł oddech Carrie na swoim policzku, zapach jej włosów. Nachyliła się do niego, ale nie chciał patrzeć jej w twarz. Jeszcze nie teraz.

—Kiedy później opowiadał nam, co się stało, kłamał, ale nie tak pewnie jak zawsze, był wyraźnie zmieszany. Mówił jakieś kłamstwo, potem dokładał trochę prawdy, wymyślał kolejną bzdurę i znowu mówił prawdę, aby zakończyć cały wywód następną niedorzecznością. I tak w kółko. Poskładaliśmy to do kupy i okazało się, że Billy przyszedł do domu wczesnym wieczorem, aby poprosić o pieniądze. Mary mu odmówiła, powiedziała, żeby zgłosił się do mnie do sklepu, ale on wiedział, że nie dam mu złamanego grosza, bo miałem go serdecznie dość. Pokłócili się więc i wybiegł z domu. Około jedenastej wrócił i znowu poprosił o pieniądze, ale Mary raz jeszcze mu odmówiła. Nie wiem czemu, ale zamknął Rudego w sypialni, w tej, w której właśnie siedzimy, może szczekał, naprawdę nie mam pojęcia. Zszedł do kuchni i uderzył Mary, zaczął ją bić. Może myślał, że w ten sposób wymusi na niej jakąś jałmużnę albo po prostu mu odbiło. Pobił ją i to mocno. Najwyraźniej myślał, że ją zabił, bo potem… Jezu… —Już w porządku, Av. - Złapała go za rękę. Powróciły obrazy z tamtej nocy, znowu widział wszystko wyraźnie. Ścisnął dłoń Carrie. — Uznał, że musi to zatuszować. Poszedł do szopy na narzędzia i zabrał z niej puszkę paliwa do lampy Colemana, którą tam trzymałem, poszedł do sypialni na piętrze i oblał nim Tima. Mojego syna, który właśnie spał. Zapalił zapałkę i rzucił ją na łóżko, a potem zamknął drzwi. Tim spłonął w swoim własnym pokoju. Takie paliwo nie pali się jednak w ten sam sposób co nafta czy benzyna. Tim zmarł od poparzeń, lecz nic innego, nawet pieprzone zasłony, nie zajęło się ogniem. Tylko Tim i materac, na którym spał. Billy stał pod drzwiami, aż ucichły krzyki mojego syna. Potem zszedł na dół i oblał tym samym paliwem Mary, która nadal leżała na podłodze kuchni. Zapalił kolejną zapałkę, rzucił ją, wsiadł do samochodu i odjechał. Ona… moja żona… jeszcze żyła, nie zabił jej, pomylił się. Nie po raz pierwszy. Pomylił się również w kwestii paliwa, które szybko wygasło i nie zatuszowało śladów tego, co zrobił. Wszystko mu się popieprzyło. Zrobił to, co zrobił, i nie osiągnął swojego celu. Myślę, że Mary zbudził ból. Jakoś udało jej się wyjść na zewnątrz, rzuciła się na trawnik i zdusiła płomienie. Miała w sobie jeszcze tyle sił, że wróciła do domu i zadzwoniła pod dziewięćset jedenaście. Znaleźli ją na schodach, w połowie drogi do pokoju Tima. Rudy ujadał w panice. Szlafrok, który na sobie miała, stopił się na jej ciele. Zastanawiam się, czy wiedziała, że Tim nie żył. Czy dlatego nie wspięła się na samą górę. Mary żyła jeszcze przez pięć dni, ale nie obudziła się ze śpiączki. Myślę, że to błogosławieństwo. Poparzenia były tak rozległe, że nawet nie pozwolili mi

jej przytulić, co i tak wreszcie zrobiłem. Wstał, podszedł do komody i otworzył dolną szufladę. Wyciągnął z niej fotografię w drewnianej ramce i podał jej. —Tak wyglądał Tim - powiedział. - Oto mój syn. Położyła zdjęcie na kolanach i wpatrywała się w nie przez chwilę, a kiedy spojrzała na niego ponownie, zobaczył w jej oczach łzy. —Nie rozumiem - pokręciła głową. - Mój Boże, Av. Jak możesz dalej tutaj mieszkać? Po tym, co się stało w tym domu? Usiadł obok niej. —Przemalowałem ściany - zaczął. - Zerwałem podłogi. Nigdy byś się nie domyśliła, że miał tutaj miejsce jakikolwiek pożar. Ani w kuchni, ani na piętrze. Ja nadal widzę płomienie, znam ich rozmiar i kolor. Widzę je każdego dnia. To jednak zawsze był nasz dom, mój i Mary, Allie i Tima. Tutaj dorastali. Cholera, to też dom Rudego. Nie pozwolę, żeby mi go odebrał. Siedzieli chwilę w milczeniu. —Co się z nim stało? - zapytała. - To znaczy z Billym? Westchnął. — Próbował zwalić to na kogoś innego, jakiegoś swojego kumpla, a potem nawet na Cathy Lee Stutz. Nigdy się nie przyznał, ale wyciągnęli z niego odpowiednie zeznania, poza tym jego odciski były na puszce paliwa. Powiedziałem mu, że nawet w tej sytuacji opowiem się za nim, jeśli wreszcie wyzna prawdę, skończy z tymi pieprzonymi kłamstwami i powie policji, dlaczego to zrobił, dlaczego ich zabił. Nie chciał, wciąż kłamał. Prawnik doradził mu, żeby się przyznał do winy, ale kiedy wreszcie to zrobił, znowu zaczął gadać bzdury, odwołał zeznanie, twierdził, że nie miał z tym nic wspólnego. Do dzisiaj próbuje przekonać Allie czy kogokolwiek, kto do niego dzwoni, że to nie on, choć moja córka wie lepiej. Ja nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Dostał dwa wyroki po trzydzieści lat. Zbyt mało. Pokiwała głową. —A więc nie masz już syna. —Nie mam. Billy’ego również straciłem tamtej nocy. Carrie spojrzała ponownie na zdjęcie Tima. —Ładny chłopiec - powiedziała. —Szczęśliwy. Oddała mu fotografię. —Czujesz się winny? Że cię tam nie było? —Nie masz pojęcia, co czuję. Otworzył szufladę i schował ramkę do komody. —Jutro masz pracę, prawda? - zapytał. —Tak.

—Znajdziesz jeszcze chwilę na piwo? —Pewnie. —Przyniosę nam po jednym z kuchni. Wyszedł z sypialni i przystanął przy kuchennym stole. Na podłodze zobaczył czarne blizny o kształtach przypominających błyskawice; ślady, które mógł zobaczyć tylko on. Miejsce, w którym upadła Mary.

CZTERNAŚCIE Sam Berry zadzwonił w południe do sklepu. Dzień ciągnął się leniwie, od rana padał deszcz. — Ten skurwiel McCormack ma długie macki. A może to jego prawnik, nie wiem, lecz Phelps nadal nie chce wziąć tej sprawy i nie jestem w stanie go do tego zmusić. Dopiero co z nim rozmawiałem. —Nie ruszyła go telewizja? —Ani trochę. —A kamień? Notka? —Żadnych odcisków palców, nie widziałeś sprawcy i nie jesteś w stanie zidentyfikować samochodu. Teoretycznie mógł to zrobić każdy. —Nikt inny nie miałby ku temu powodów. —Ja to wiem i ty to wiesz. Sąd to inna historia. Przykro mi. —Mnie też, Sam. Przez zroszoną deszczem szybę zobaczył wjeżdżający na parking samochód - nowy biały Lincoln Continental. Miał włączone światła, a wycieraczki śmigały po przedniej szybie. Ludlow nie mógł dojrzeć kierowcy. —Nadal chcesz brnąć w proces? —Pewnie, że tak - odpowiedział. Prawdopodobnie był to pierwszy raz, kiedy okłamał Sama w jakiejkolwiek sprawie. Otworzyły się przednie drzwi auta i z samochodu wyszła kobieta. Miała na sobie brązowy płaszcz z paskiem, który zacisnęła na wąskiej talii, głowę obwiązała szalem. Nie widział dokładnie jej twarzy. Stała tak chwilę pod sklepem, aż wreszcie wsiadła z powrotem do auta. —Dobra, no to zrobię, co mogę - odparł Sam. - Wiesz jednak, że nie mogę robić tego za darmo, Av, ale postaram się ciąć koszty. Wiem, że nie srasz złotem. —Rozumiem, Sam. Rób, co masz robić. —Jesteśmy w kontakcie. —Dzięki, Sam. Odłożył słuchawkę i patrzył na odjeżdżającego z jego parkingu lincolna. Gapił się na deszcz i pomyślał, że przyda im się trochę wilgoci, bo tegoroczne lato było naprawdę suche i niezbyt łaskawe dla traw i drzew. Rośliny odżyją, gdyż deszcz był ciepły i przyjemny, nie podtopi niczego i nie wymyje wierzchniej warstwy gleb, lecz sprawi, że wszystko będzie chętniej rosło; to balsam dla tej ziemi, tak jak noc z Carrie była balsamem dla jego ducha. Istniało parę sposobów na załatwienie sprawy poza procesem sądowym. Sam powiedział, że pomimo swoich pieniędzy

McCormack to nadal prosty chłopek. Wilk w owczej skórze. A takich łatwo sprowokować. Wilka można rozdrażnić. Nadszedł czas, żeby to zrobić.

PIĘTNAŚCIE —Niech no zgadnę - powiedział McCormack i uśmiechnął się. Tym razem przyjął Ludlowa w swoim salonie; siedział na miękkim, skórzanym fotelu i patrzył w kominek. Na kolanach miał rozłożoną gazetę. Za jego plecami Avery zobaczył coś, czego nie miał okazji widzieć poprzednim razem - zamontowane na ścianie trofea: jelenia wirginijskiego, kojota, wilka i małego niedźwiedzia czarnego. Ponownie do środka wpuściła go kaleka pokojówka. —Niech no zgadnę. Podjął pan decyzję i chce sprzedać - powiedział. —Nie - odparł Ludlow. - Sklep ma się dobrze. —Na pewno nie wyciąga pan z niego kokosów, proszę się zastanowić. —Na moje potrzeby wystarcza. McCormack westchnął, a jego uśmiech zniknął. Złożył gazetę i położył ją na czerwonej, skórzanej kanapie. —Podobno podaje mnie pan do sądu. —Z niechęcią. —Naprawdę chce się panu w to bawić? Nie jest to warte pańskiego czasu i pieniędzy. —Nie chodzi o pieniądze. —O co więc? — O to, żeby wszyscy się dowiedzieli, co nawywijał pański syn i co pan w tej sprawie robi. —A co ja robię? — Powiem panu, czego pan nie robi. Nie chce pan go zmusić do powiedzenia prawdy. Mogę się założyć, że nadal ma tę broń, prawda? Pewnie nawet nie zabrał mu pan tej cholernej strzelby. —Nic panu do tego. — Przedwczoraj widziałem go w okolicach liceum. Przejeżdżałem tamtędy autem i zobaczyłem go przed szkołą. Nie miał żadnych sińców, a przynajmniej niczego nie zauważyłem. Zakładam więc, że nawet pan go nie sprał? —Nie będziemy się w to zagłębiać, panie Ludlow. Nie wiem, skąd u pana takie myśli. Nie biję swoich synów. —Nie bije pan synów. —Oczywiście, że nie.

—Jest pan bardziej cywilizowany niż ja. —Możemy przyjąć takie założenie. Ludlow odwrócił się i popatrzył na wiszące na ścianie trofea, a potem znów na McCormacka. —Sam pan je zastrzelił? —Aha. —To chyba dobrze pan strzela, co? —Ma pan cholerną rację. —Pewnie nauczył się pan w wojsku. Po pańskim wieku zgaduję, że był pan w Wietnamie. — Nie byłem w armii, miałem szczęście. Sam się nauczyłem. Co to ma z czymkolwiek wspólnego? —Ja za to służyłem w Korei. Nazywają ją teraz Zapomnianą Wojną. Myślę jednak, że ci, którzy tam byli, nigdy o niej nie zapomną. Ich rodziny również. Kiedy wróciłem do domu, mój ojciec wyprawił mi przyjęcie, zaprosił na nie pół miasta. Był ze mnie dumny, trudno powiedzieć dlaczego. Nie zrobiłem tam niczego szczególnego, ale i tak pękał z dumy. Zastanawiam się, czy pan jest dumny z Daniela, panie McCormack, bo jeśli nie, to znaczy, że źle się między wami dzieje. Jeśli pan naprawdę chce, może to jeszcze naprawić, póki jeszcze ma pan chłopaka przy sobie. Bo kiedy pójdzie w świat, to będzie po ptakach. Robi pan błąd, zasłaniając się armią prawników i tuszując całą sprawę. McCormack wstał, wyciągnął z kieszeni papierosa i odpalił go za pomocą ciężkiej, srebrnej zapalniczki, którą wziął ze stołu. Ludlow zastanawiał się, czy kiedykolwiek w ich kominku płonął ogień, gdyż nie czuł zapachu płonącego drewna, tylko papierosów. —Niech pan zrozumie - odparł McCormack - nie chcę żadnych wykładów. Moi synowie to moi synowie i będę postępował z nimi tak, jak uznam za stosowne. Nie chce już mi się z panem dyskutować. Proszę podać mnie do sądu, żaden problem. Pewnie będzie to dla mnie niezręczne, ale nie tak bardzo jak dla pana, więc proszę bardzo. Nie wygra pan, mogę to panu obiecać. Na Boga, nawet jeśli miałby pan szansę wygrać, co będzie pan z tego miał? Jaka jest wartość psa? Pieprzonego psa z pieprzonego schroniska. Nawet jeśli pan wygra, a tak się nie stanie, mam to głęboko w dupie. Rozumie pan? Ludlow pokiwał głową. —Myślę, że tak. —Myśli pan, że tak. Dobrze. Proszę już tutaj nie wracać i nie węszyć, albo każę szeryfowi skopać panu dupę, zanim się pan zorientuje. Życzę panu naprawdę miłego dnia, panie Ludlow. Tam są drzwi. Kiedy wyszedł do holu,

zobaczył stojącą na schodach kobietę. Zatrzymał się, spojrzał na nią i odgadł, że to żona McCormacka, matka chłopaków. Musiała słyszeć przynajmniej ostatnią część ich rozmowy, bowiem popatrzyła się na niego jak na złodzieja, który zakradał się do tego domu, aby wykraść coś jej bliskiego albo złamać serce. Niegdyś była zapewne piękną kobietą, lecz jej uroda przeminęła, pomimo drogich ubrań i biżuterii. Przypomniał sobie o kobiecie z lincolna, którą widział wcześniej, i zastanowił się, czy powinien jej współczuć.

SZESNAŚCIE Po śmierci Mary i Tima bywały dni, kiedy upijał się przed snem. Pozwalał sobie na to od czasu do czasu przez dość długi okres. Zwykł wstawać wtedy dość późno, gdyż budził go pies, nawykły do regularnych posiłków. Rudy miał wbudowany budzik, który nie zgrywał się ze smutkiem Ludlowa. Pies miał kilka sposobów, żeby zwlec go z łóżka, i nieważne, czy miał kaca, czy też nie, musiał go usłuchać. Przeważnie wystarczał dotyk ciepłego, wilgotnego języka na jego twarzy, lecz kiedy Ludlow wciskał głowę w poduszkę i chrapał dalej, Rudy wślizgiwał się pod kołdrę i trącał jego kark zimnym, mokrym nosem. Jeśli dalej nie wstawał, pies zaczynał po nim chodzić. Nie chciał rozstawać się ze swoimi snami na rzecz wypełnionych pustką dni, które go czekały, i kaca tak uporczywego, że z nerwów potrafił walnąć Rudego w zad tak mocno, że tamten zeskakiwał z łóżka z piskiem. Budził się wtedy zły na siebie i na psa. Rudy bunkrował się gdzieś i czekał, aż jego pan się uspokoi, lecz rzadko trwało to długo. Nie potrafił gniewać się na psa, bo nie kierowała nim złośliwość, a jedynie głód. Rudy czekał niecierpliwie na każdy dzień. Ludlow nie. Po czasie zrozumiał, że te poranne pobudki pomogły mu powrócić do pionu. Rudy nie pozwalał mu użalać się nad sobą, aż wreszcie i on sam przestał pogrążać się w melancholijnych nastrojach. Musiał przełknąć swoją dumę i głośno powiedzieć, że pies wiedział o życiu o wiele więcej niż on sam. Przestał pić, przestał polegać tak bardzo na Billu i wrócił do pracy. W weekendy chodzili z Rudym na ryby, ruszali na przejażdżkę w góry lub robili to, co teraz robił w Ogunquit. Po raz pierwszy bez psa. Jego ojciec, Avery Allan Ludlow Senior, za cztery miesiące kończył dziewięćdziesiąt lat. Przeszedł angioplastykę i miał dwa bajpasy, ale nadal palił paczkę dziennie i złorzeczył lekarzom i pielęgniarkom z Pinewood Home. Siedział teraz na bujanej ławeczce z papierosem w ustach, a Ludlow obserwował, jak jego ręka wędruje od ust na poręcz; ręka, która przez większość życia trzymała siekierę, piłę łańcuchową lub inne narzędzie. Praktycznie od dziecka pracował w przemyśle drzewnym w hrabstwie Somerset i jego dłonie pozostały silne i żywe, podobnie jak jego oczy i cięty język. Ciężko chorował i jego mięśnie zwiotczały, dlatego skóra na ramionach, nogach i piersi zwisała z niego, jakby była o rozmiar większa niż jego ciało. Ludlow nadal uważał ojca za przystojnego mężczyznę. Panie z Pinewood Home również. —Tato - zaczął - myślę, że zrobię coś głupiego. Ludlow opowiedział mu o Rudym, o chłopcach i o całej reszcie. Potem zdradził mu, co zamierza

zrobić i zanim skończył, jego ojciec zdążył wypalić jeszcze dwa Winstony i pstryknąć je za okalający żywopłot werandę. Bujali się w przód i w tył na ławeczce, wsłuchując się w zgrzyt łańcuchów i kobiecy śmiech dobiegający ze środka domu. Staruszek wreszcie pokiwał głową i omiótł wzrokiem świeżo skoszony trawnik, a następnie powiódł oczami w stronę drogi prowadzącej przez miasto aż do morza. —To nic głupiego - odparł. - Cholera, krew to krew. Próbowałeś kiedyś zwierzęcej krwi? Smakuje tak samo jak nasza. Czemu więc ludzka ma być cenniejsza od psiej? Lepsza? Na pewno nie według psów. Nie powinno się w ten sposób wartościować życia. Rudy był twoją rodziną i myślę, że dlatego jesteś mu coś winien. Zawsze jesteś coś winien rodzinie. I wiem, że też tak uważasz, bo inaczej byś do mnie nie przyszedł. —Jednak nigdy nie rozmawiam z Billym. A to też rodzina. —Jakim Billym? —Twoim wnukiem. —Wiem, o kogo chodzi, i wiem, co zrobił. Coś, co niemal cię złamało. Czy Rudy zrobił ci kiedykolwiek krzywdę? Albo mnie? Albo Allie? —Nie. Nigdy. —Nie pal więc głupa i nie obarczaj się winą. Rudy to nasza rodzina. Tak samo jak twoja matka, Tim i Mary. Cholera, przecież dobrze wiesz, o co mi chodzi, bo inaczej… —Bo inaczej nie byłoby mnie tutaj. —Dokładnie. Potrzebowałeś jedynie kogoś, kto ci powie, że nie idziesz ślepą uliczką. To ci powiem wprost. Nie idziesz. Albo idziemy nią razem. A jeśli tak, to obok nas idą praktycznie wszyscy, których lubię i szanuję, więc uznaję, że to właśnie jest właściwa droga, i pieprzę to, co myślą inni. Ojciec wstał, lecz bujana ławeczka praktycznie nie zareagowała na zmianę rozkładu wagi i drgnęła niemal niezauważalnie. Staruszek położył na ramieniu Ludlowa dłoń, która, pomimo imponujących rozmiarów, wydawała się niemal nic nie ważyć. —Idź i zrób to, co musisz zrobić, synu - powiedział. - Odwiedź mnie jeszcze przed moimi urodzinami. Czasem bywasz upierdliwym sukinsynem, ale nie mam nic przeciwko twojemu towarzystwu.

SIEDEMNAŚCIE Minął tydzień, zanim przyłapał chłopaka dokładnie w takiej sytuacji i w takim miejscu, w jakim planował. Zaniedbał przez to sklep, ale Bill Prine chętnie brał nadgodziny, zaś on sam nie miał pojęcia, w jaki inny sposób mógłby go przydybać. Po prostu całe dnie jeździł za chłopakiem, parkował ulicę lub dwie dalej od jego domu i czekał, aż wyjdzie z budynku i wsiądzie w samochód. Nie dbał o to, czy tamten go zobaczy, czy też nie, bo widok jadącej za jego autem półciężarówki powinien zaniepokoić gówniarza, a dokładnie to chciał osiągnąć Ludlow. Przeważnie dwaj bracia trzymali się razem - zajeżdżali po Pete’a na Cedar Hill Road i we trójkę ruszali autostradą w stronę Portland. Zatrzymywali się w Yarmouth i w centrum, koło apteki, dołączały do nich trzy młode dziewczyny. Całą paczką jechali do centrum handlowego i mitrężyli tam parę godzin, łazili po sklepach, jedli pizzę i wieczorami chodzili do kina. Dziewczyny wciąż chichotały i szeptały sobie coś w sekrecie; chłopcy zachowywali się bardziej powściągliwie, przyjmując postawę młodzieńców wkraczających w dorosłość, choć żaden z nich nie posiadał mądrości stającej się udziałem lat. Ani Portland, ani Yarmouth nie nadawały się do celów Ludlowa. To musiało być Moody Point. Nie było innego wyjścia, musiał więc czekać na dogodną okazję; powoli zaczynał się martwić, że takowa nigdy nie nadejdzie. Chłopak tylko zahaczał o sklep, kupował papierosy i jechał dalej, przeważnie do znajdującego się na obrzeżach miasta McDonalda. Ludlow potrzebował zobaczyć w ręku Danny’ego McCormacka coś innego niż paczkę fajek. Piątego dnia przed południem wychodził akurat z piekarni Billa Brocketta z kubkiem kawy i drożdżówką z serem, kiedy zobaczył Harolda McCormacka opierającego się o drzwi jego własnego samochodu od strony kierowcy. Chude ramiona skrzyżował na piersi, zakrywając tym samym logo komputerów Macintosh na swoim T-shircie. Podszedł do niego, postawił kawę na masce auta, aby trochę ostygła, i odgryzł kawałek bułki. Chłopak wyglądał na zestresowanego - dreptał w miejscu i nerwowo szurał plecami o drzwi auta, jakby coś go swędziało. —Widziałem, że pan tutaj zaparkował - powiedział wreszcie. - Danny nie. —A gdzie on jest? —Tam dalej, w warsztacie Bowmana. —Wie, że tutaj przyszedłeś? Pokręcił głową. —Powiedziałem mu, że idę po szlugi. Wściekłby się, gdyby się

dowiedział, że z panem rozmawiam. —Tak mówisz? —Ano. —Często mu odwala? Ugryzł kolejny kawałek drożdżówki i napił się kawy. Nadal była zbyt gorąca, więc odstawił ją na maskę. Chłopak westchnął i pokręcił głową. —Niech mnie pan posłucha, panie Ludlow. Nie będę udawał, że między mną i Dannym jest cukierkowo, ale nie o to chodzi. —O co więc chodzi? Przycisnął się do samochodu. Ludlow pomyślał, że chłopak pewnie wolałby wejść do środka, zostawić go tutaj samego i przerwać tę rozmowę, ale to w końcu on ją zainicjował. — Chciałem… chciałem panu powiedzieć, że przepraszam. Przykro mi z powodu pańskiego psa i tego, co zrobiliśmy. Po to tutaj przyszedłem. Żeby pan wiedział. Ludlow patrzył na niego przez chwilę i pozwolił, aby słowa chłopaka zawisły na chwilę w powietrzu. Potem pokiwał głową. —Cieszę się, że to mówisz - powiedział - choć nadal chciałbym to usłyszeć od twojego brata. Ale naprawdę się cieszę. Pytanie brzmi: co teraz? —Słucham? —Czy dalej będziesz dla niego kłamał? — Boże! Czego pan ode mnie oczekuje? Wypytywał mnie pan o to wszystko na oczach ojca! I poszedł pan z tym do telewizji! — Oczekuję prawdy, synu. Powiedz innym to, co powiedziałeś mnie. Opowiedz o wszystkim swojemu tacie, a potem policji. Chłopak pokręcił głową. —Pan nie rozumie - rzucił. - Nic pan nie rozumie. Nie ma mowy. —Wytłumacz mi. Ludlow stał dalej niewzruszony i sączył kawę. Harold znowu pokręcił głową i zaczął wiercić się w miejscu. Nareszcie usłyszał od chłopaka coś, na co czekał, ale to nie wystarczyło. —Muszę lecieć, proszę pana - powiedział wreszcie. - Jeśli Danny mnie tutaj zobaczy… Chłopak zaczął się od niego odsuwać. —Kogo ty się tak boisz, Harold? Brata? Ojca? Znalazłeś w sobie odwagę, żeby zachować się jak mężczyzna i przyszedłeś ze mną porozmawiać, a to czyni cię człowiekiem lepszym od brata. Może nawet i od ojca. Nie sądzę, abyś musiał się ich obawiać. Jak uważasz? Harold uśmiechnął się, ale nie było w tym grymasie wesołości. —Panie Ludlow, proszę mi uwierzyć na słowo, ale nie ma pan pojęcia, jak u nas jest. Ludlow patrzył, jak chłopak odchodzi w dół ulicy, wymachując

swoimi patykowatymi ramionami, i zastanawiał się, czy Harold faktycznie nie miał racji. Zdawał sobie sprawę, że nie znał tej rodziny, widział jedynie fragment większej całości. Być może chłopak miał w domu prawdziwe piekło, a może nie i jego życie przypominało to, które wiodła większość ludzi, czasem dobre, czasem złe, a najczęściej nijakie. Nawet taka szczątkowa wiedza musiała mu jednak wystarczyć, trzeba było polegać na tym, co się miało, i powoli zamalowywać kolejne białe plamy. To jedyna droga. Skończył jeść i otworzył drzwi auta, nie spuszczając oczu z chłopaka. Nagle Harold odwrócił się na pięcie i zaczął iść w jego stronę; wyglądał na dotkniętego i wściekłego. —Widział pan Carlę? - zapytał. - Naszą pokojówkę? Ludlow pokiwał głową. —Widział pan jej rękę? —Tak. — Niech się pan zastanowi, panie Ludlow, dlaczego mój ojciec miałby zatrudnić niepełnosprawną pokojówkę. Czemu miałby wybrać akurat ją? —Zapewne jest bardzo dobra w tym, co robi. — Niech będzie, jest dobra, ale nie o to chodzi. Zupełnie nie o to chodzi. Ani o dobroć serca mojego ojca. Proszę o tym pomyśleć, panie Ludlow. Odwrócił się i odszedł. Ludlow wziął do ręki kubek z kawą, wsiadł do półciężarówki i odpalił silnik, zastanawiając się, co takiego chłopak chciał mu przekazać na temat pokojówki. Władza, pomyślał. To musi mieć coś wspólnego z władzą. Był ciekaw, jak często McCormack nie omieszkał przypomnieć tej kobiecie o jej niesprawnej ręce i w jaki sposób to robił. Nurtowało go pytanie, czy ma do czynienia ze złośliwością wynikającą ze zblazowania własnym bogactwem czy z ordynarnym okrucieństwem. Jakkolwiek by nie było, miał zamiar wziąć sobie słowa Harolda do serca, bowiem odebrał je jak ostrzeżenie. Nie zmieni to jednak tego, co sobie postanowił. Następnego dnia pojechał za braćmi na szkolne boisko. Było późne popołudnie, cała trójka grała w baseball z pięcioma innymi chłopcami, których Ludlow nie poznawał; podzielili się na dwie drużyny po czterech zawodników. Obserwował ich ze swojego auta przez ponad godzinę, a potem pojechał do Amiego Grohna na lunch. Kiedy wrócił na boisko, mecz, tak jak się spodziewał, nadal trwał. Pomyślał, że Harold, tak samo jak i Pete Daoust, był całkiem niezłym pałkarzem jak na swój wzrost. Pete miał tendencję do zbyt szerokich wymachów, ale z drugiej strony krył w sobie apetyt na home run, który wykorzystywał skwapliwie. Prawdziwą niespodzianką był Danny.

Sprawdzał się jako miotacz, miał silną prawą rękę, niezłe oko i z łatwością rzucał piłką, nie radził sobie jednak z kijem. Wymachiwał nim jak oszalały, nikt przy zdrowych zmysłach nie wywijałby tak w powietrzu: góra, dół, prawo, lewo, gdziekolwiek poleciała piłka. Jakby nie mógł znieść myśli, że mogłaby przemknąć obok niego. Grupka nastoletnich dziewcząt zebrała się obok boiska, aby popatrzeć na ich grę. Danny zaczął się popisywać, szczerząc zęby z kopca miotacza i kręcąc z niedowierzaniem głową, gdy nie mógł trafić w piłkę, stojąc na miejscu pałkarza - udawał, jakby miał zły dzień i naprawdę nie rozumiał, czemu dopadł go spadek formy. Kiedy jednak nadal nie potrafił odbić piłki, zupełnie zapomniał o dziewczynach. Zupełnie się do tego nie nadawał. Kompletnie zmarnował cztery z ośmiu rzutów, dwukrotnie jedynie musnął piłkę i tylko dwa razy udało mu się zaliczyć po jednej bazie. Do tego bieganie szło mu opornie i nie nadążał z wyprzedzeniem piłki. Kiedy machał kijem, z wysiłku na szyi wychodziły mu niebieskie żyły. Było lepiej, niż się spodziewał. Danny McCormack zachowywał się jak człowiek z misją, której istoty nie pojmuje, i stara się swój brak zrozumienia wypełnić czynem i gniewem. Nikt się z niego nie śmiał, a przecież wszyscy mogli. Nawet dziewczyny patrzyły na grę w milczeniu. Danny był wyższy niż pozostali zawodnicy, poza dwoma innymi chłopcami z przeciwnej drużyny, i mógł też być od nich wszystkich starszy, ale to nie dlatego nie padały pod jego adresem żadne docinki. Ludlow domyślił się, że to jeden z tych, z których nie wypadało się śmiać, i inni byli tego w pełni świadomi. Zastanowiło go, jak wiele przyjemności z gry odbierał swoim kolegom, którzy bali się nawet koleżeńskiej konfrontacji. Może właśnie tutaj, na tym boisku, odgrywali się na nim; był świadkiem swoistego upokorzenia, które miało miejsce na neutralnym gruncie, gdzie nie mógł sobie pozwolić na skanalizowanie swojej frustracji w inny sposób niż uderzenie w piłkę. Po kilku minutach czwarty zawodnik z drużyny Danny’ego spojrzał na zegarek i pokręcił głową. Koniec. Dziewczyny już dawno sobie poszły. Danny podniósł dwa metalowe kije baseballowe leżące pod siatką osłaniającą i wrzucił je na tylne siedzenie swojego samochodu. Usiadł za kierownicą, obok niego usadowił się Pete Daoust, a Harold wgramolił się na tylne siedzenie. Wyjechali z parkingu i ruszyli w stronę miasta. Ludlow odczekał chwilę i pojechał za nimi. Zaparkowali pod restauracją Kotwica, naprzeciwko apteki Fleury’ego i Ludlow wiedział, że tym razem ich ma. O ile Danny połknie przynętę. Zatrzymał się zaraz obok samochodu braci od strony kierowcy. Harold akurat wysiadał z auta. Ludlow zgasił silnik.

—Cześć - powiedział. Danny zamknął drzwi i odwrócił się w jego stronę. Pete Daoust spojrzał na Ludlowa znad dachu samochodu, skrzywił się i zatrzasnął drzwi. —To ty - syknął Danny. - Znowu ten pieprzony staruszek. Śledziłeś nas, co? —Czemu miałbym to robić? —Widzieliśmy twoją ciężarówkę. —To małe miasteczko, więc nic dziwnego, że się mijamy. Ludlow wysiadł z auta, zamknął drzwi, podszedł do krawężnika i zatrzymał się w słońcu. —Widzieliśmy cię w Portland. —Możliwe. —Lepiej z tym skończ. —Z czym? —Ze śledzeniem mnie. Dobrze wiesz, o czym mówię. Przestań i to natychmiast. Dwóch mężczyzn w ogrodniczkach i starych czapkach Boston Celtics wyszło z Kotwicy, popatrzyło na starszego mężczyznę i trzech chłopców stojących na chodniku, a potem przeszło na drugą stronę ulicy. —Grozisz mi, synu? —Mówię ci. Daj sobie spokój. Dwaj mężczyźni odwrócili się w połowie drogi, rzucili im jeszcze jedno spojrzenie i poszli dalej. — Na twoim miejscu nie groziłbym nikomu. Nie, jeśli nie potrafisz bić się lepiej, niż wymachujesz tymi kijami - powiedział i skinął głową w kierunku leżących w aucie kijów, tym samym zwracając na nie uwagę chłopca. Ludlow zawiesił na nich wzrok. —Ty głupi, stary skurwysynu. Co ty wyprawiasz? Szpiegujesz nas? Za kogo ty się, kurwa mać, masz? —Daj już spokój, Danny - powiedział Harold. - Niech tata się tym zajmie. —Tak, olej tego złamasa - dodał Pete. Ludlow usłyszał w jego głosie niepewność i na to właśnie liczył, to mogła być ich dzika karta i teraz już wiedział, że nie zostanie ona zagrana. —Nieźle wymachujesz kijem, Pete - powiedział. - Masz dobre oko. Nie to, co panienka McCormack. —Ty chuju! Danny zanurkował do wnętrza auta przez otwarte okno; dwaj pozostali chłopcy odskoczyli do tyłu, kiedy zobaczyli w jego zaciśniętej pięści metalowy kij. Ludlow prawie się uśmiechnął, nie spodziewał się

bowiem, że pójdzie aż tak łatwo, lecz musiał się powstrzymać. No i chłopak mógł okazać się bardziej niebezpieczny, niż zakładał. Szybkim krokiem podszedł pod restaurację, tyłem do chłopaka, jakby chciał od niego uciec, wycofywał się, wiedząc, że to jeszcze bardziej zachęci tego tchórza do ataku. Kiedy poczuł, że Danny jest blisko, odwrócił się i uchylił, kij zdążył jednak zahaczyć w locie o jego ramię. Chłopak stracił równowagę i poleciał do przodu z dłońmi zaciśniętymi w pięści i rozłożonymi szeroko rękoma. Ludlow poczuł nagły i ostry ból w miejscu uderzenia, lecz intuicyjnie czuł, że nie ma złamanej kości, a jego mięśnie nie ucierpiały na tyle, aby go zawieść. Istotne dla całej sprawy było to, żeby Danny zaatakował pierwszy. Teraz mógł to szybko zakończyć. Ludlow wymierzył cios pod żebra, kiedy chłopak próbował złapać równowagę i stanąć na równych nogach; uszło z niego powietrze i zgiął się w pół. Potem stłuczoną ręką przytrzymał w górze prawe ramię Danny’ego, przyciągnął go do siebie płynnym ruchem i walnął go pięścią raz jeszcze, tym razem wyżej - poczuł i usłyszał pękające żebro. Chłopak wrzasnął, upuścił kij i padł na chodnik. Ludlow rozejrzał się wokół. Pete wycofał się i stanął obok Harolda. Dobrze. Nie chciał, żeby się wtrącali. Kobieta z dzieckiem w wózku zatrzymała się i patrzyła na nich z szeroko otwartymi oczami. D.L. Fleury stał w drzwiach swojej apteki, za nim widać było jednego z klientów. Ludlow widział, że początkowy wyraz zdumienia na jego twarzy został zastąpiony przez szeroki uśmiech. Domyślał się, że wieści o jego sprawie dawno się rozeszły i D.L Fleury wiedział, o co w tym wszystkim chodziło. Kopnął kij baseballowy, który potoczył się na parking. Przejechał samochód. Nachylił się do Danny’ego. Poczuł zapach łez i smarków i wyszeptał mu do ucha: - Zostałeś zrobiony w wała, chłopcze. Mam świadków na całej ulicy, którzy widzieli, że zaatakowałeś pierwszy i to z bronią w ręce. Niektórzy z nich to moi starzy przyjaciele. Nie rozdmuchuj więc tego zbytnio. Dostałeś ode mnie to, co powinieneś był dostać od ojca. Tak czy inaczej, wreszcie przyszła twoja kolej. Nie przywróci mi to psa, ale może zastanowisz się dwukrotnie i pomyślisz o mnie i o Rudym, zanim znowu strzeli ci do łba coś durnego. Skinął głową do kobiety z wózkiem, a potem do D. L. Fleury’ego, który odpowiedział tym samym gestem z pełną powagą i wrócił do swojego auta. Otworzył drzwi i odwrócił się do Harolda i Pete’a. —Lepiej mu pomóżcie - powiedział do nich - ma uszkodzone żebra. Kiedy przejeżdżał przez Stirrup Iron Road, mały czarny kot wyskoczył na jezdnię; gonił królika wzdłuż drogi. Nacisnął hamulec i udało mu się

zatrzymać dosłownie kilka cali od tylnych łap zwierzęcia. Siedział przez chwilę nieruchomo, drżał na całym ciele, ściskał kierownicę i wpatrywał się w poskręcane gałęzie pobliskich krzaków, gdzie zniknął i kot, i królik. Uspokoił się, wziął oddech i wrzucił bieg. Pojechał dalej, baczniej przyglądając się drodze.

OSIEMNAŚCIE Gabinet Sama Berry’ego przesiąknięty był dymem z fajki i zapachem starych książek. Za oknem jego położonego na drugim piętrze biura szalał wiatr, wyginając gałęzie drzew i szumiąc liśćmi, lecz w środku panowała cisza. Ludlow patrzył, jak Sam wytrząsnął z fajki popiół do metalowej miseczki, wziął ją do ręki i wyrzucił zawartość do kosza na śmieci, stukając popielniczką o łydkę swojej protezy. Sam uśmiechnął się i pokręcił z niedowierzaniem głową. Potem nabił fajkę tytoniem z torebeczki leżącej na jego biurku. —Dostał za swoje i to ci wystarczy, tak? —Zgadza się. —Zapomnij więc o procesie. Koniec z tym. —Tak, wiem o tym. Nie ma on zbytniego sensu, co nie? —No raczej nie ma. Mówiłem ci o tym od początku. Sam spojrzał na niego badawczo i uśmiechnął się. —Od początku robisz mnie w bambuko, przyznaj to, Av. Nigdy nie miałeś zamiaru ich pozywać, chciałeś jedynie odwrócić moją uwagę, żebym nie skapował się, co planujesz. —Próbowałbyś mnie od tego odciągnąć. —Tak bym zrobił. Ten dzieciak mógł cię zabić. —Ludzie tacy jak on nie odważą się stawić czoła komuś mojej postury, póki nie trzymają w ręku broni. Bez względu na to, ile lat ma przeciwnik. Chłopak jest w gorącej wodzie kąpany, do tego to zwyczajny tchórz i lubi znęcać się nad słabszymi. Liczyłem, że się na mnie rzuci. —No ale teraz to już koniec? —Koniec. —Przynajmniej na razie, bo wiesz, że to twoje zagranie było nieco ryzykowne z punktu widzenia prawa. —Tak, wiem o tym. Berry ubił tytoń w fajce czubkiem żółtawego kciuka. —Jadasz chińszczyznę, Av? —Rzadko. — A ja lubię od czasu do czasu. Moo goo gain pan. Żeberka. Sajgonki. A nawet tę ich słabą herbatę i ciasteczka z wróżbą. Rzecz jednak w tym, że kiedy otwierasz takie ciastko, to przeważnie wewnątrz kryje się jakaś pierdółka. No wiesz, twoje życzenia zostaną spełnione albo dzisiaj jest dobry dzień na poważną decyzją biznesową. Tego typu rzeczy. Raz przeczytałem jednak coś, co miało sens. Nie da się niczego w życiu osiągnąć, jeśli nie ma

w tobie namiętności. Co ty na to? Taka mądrość w ciasteczku z wróżbą. Pomyślałem, że to cholernie dobry tekst. Ludlow pokiwał głową. — Sądzę też, że namiętność jest jak ten wiatr za oknem. Przez chwilę wieje mocno, wydaje się silny i czysty, czasem nawet dmie tak długo, że zaczynasz się do niego przyzwyczajać. Wiatr ten staje się częścią ciebie, staje się niezbędny, nie możesz sobie wyobrazić bez niego życia. Wiesz, o czym mówię? Aż wreszcie przemija i musisz radzić sobie ze wszystkim, nie czując go we włosach. Sam rozsiadł się w fotelu, zapalił zapałkę i przytrzymał ją przy wylocie fajki. —A kiedy dmie naprawdę mocno, nie dasz nawet rady zapalić.

DZIEWIĘTNAŚCIE —Tato? Wszystko w porządku? Dziwnie mówisz. —Jestem zmęczony, kochanie. Co tu dużo gadać, jestem stary, to i zmęczony. Czego się spodziewałaś? Nie martw się o mnie. Nic mi nie będzie. Było dość późno jak na telefon od Allie - wybiła już jedenasta. Zastanawiał się, co skłoniło córkę do wykręcenia jego numeru. Nie miała nic ważnego do zakomunikowania. Pomyślał, że to zwykły telefon i nie ma się czym przejmować. To nic takiego. Nie mogła przecież wiedzieć, co dzisiaj zaszło pomiędzy nim a chłopcem. —Powinnaś się wyspać - powiedział. - Ja zresztą też. Pożyczyli sobie dobrej nocy i odłożył słuchawkę. Położył się do łóżka, ale nie mógł zasnąć. Cały czas widział kota, który wyskoczył mu pod koła; został w tamtej chwili wciągnięty w tryby uruchomionej przez naturę machiny, miał wpływ na to, czy któreś zwierzę przeżyje lub umrze, w zależności od tego, jak zakończy się ich spotkanie.

DWADZIEŚCIA Tej nocy, kiedy spłonął jego sklep, Ludlow zrobił coś nietypowego. Zamiast pojechać do domu od razu po zamknięciu, wpadł do restauracji Amiego Grohna i zjadł firmowe klopsiki z tłuczonymi ziemniakami i zielonym groszkiem, a potem, korzystając z ładnej pogody i ciepłego wietrzyku, poszedł do Birch Tree Inn. Usiadł przy wypolerowanym barze z litego drewna i pił piwo wraz z tuzinem nieznajomych i tych, których twarze ledwie rozpoznawał. Osuszył w ciągu godziny trzy kufle przy akompaniamencie śmiechów dochodzących z okolicznych stolików i piosenek country, które emitowała szafa grająca. Miał wrażenie, że ludzie porozumiewali się w zupełnie innym niż on języku, bowiem nie rozumiał ani słowa z tego, co mówili. Poczuł smutek, którego nie czuł od czasu, gdy opowiedział Carrie Donnel o swojej rodzinie. Nie wiedział, czemu dopadł go taki nastrój jak ma sobie z nim poradzić. Barmanem był jasnowłosy chłopak w okularach; mówił z południowym akcentem, którego Ludlow nie potrafił dokładnie umiejscowić. Był uprzejmy i miły, nawet polał mu trzecie piwo na koszt firmy i Avery pomyślał, że nawet ktoś tak młody potrafi rozpoznać smutek, kiedy ma z nim do czynienia. Pewnie wszystko można było dziś wyczytać z jego twarzy. Kiedy skończył, zostawił pieniądze na barze i podziękował chłopakowi. Wyszedł na ulicę i skierował się prosto do swojego auta, myśląc o tym, jak bardzo się ochłodziło przez tę godzinę. Był już przy samochodzie, kiedy zobaczył, że stoi przy nim Luke Wallingford. —Jezu, Av - powiedział. - Wszyscy cię szukają. Trudno mu było pojąć sens tych słów po trzech piwach. Wallingford lubił polować i przychodził do niego po wnyki i prowiant. Czemu miałby tutaj i o tej porze szukać Ludlowa, czemu ktokolwiek miałby go szukać, było dla niego zagadką. —Av - powtórzył - nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale wszystko spłonęło w cholerę, cały sklep. Jezu, Av, przykro mi. Dotarło do Ludlowa, iż ostatnio wszyscy mu wciąż powtarzali, że im przykro. —Sklep? Mój sklep? — Spłonął. Wszyscy tam są. Niektórzy jeszcze cię szukają, zobaczyłem twoją ciężarówkę… Miałeś tam i amunicję, i paliwo, wszystko pierdzielnęło. Nie wiem nawet, czy udało im się ugasić ogień. Mam cię podwieźć? —Sam pojadę. Dzięki, Luke. —Będę jechał za tobą. —Dobra. Kiedy jechał przez wzgórza, widział pnący się w górę snop dymu, odcinający się na tle nocnego nieba, przez otwarte okno do auta

wpadał swąd spalenizny. Zjeżdżając ze szczytu, zobaczył reflektory, światła ostrzegawcze, niebieskie koguty oraz złoto-żółtawy blask ognia. Dostrzegł wozy strażackie i uwijających się przy nich ochotników; trzymali w rękach węże i przez wybite frontowe okno pompowali wodę do środka, inni zaś kierowali strumienie na dach. Ogień nadal buchał. Znał większość z tych ludzi. Byli to właściciele sklepów i menadżerowie, budowlańcy i pracownicy biurowi. Zauważył też nawet własnego księgowego. Wyciągnięci z kontekstów, z którymi ich kojarzył, w tym miejscu, w tym czasie, przy gaszeniu ognia, wydawali mu się jak wyrwani ze snu. Śnił mu się żar i gryzący dym, ciemność i migotliwe światło odbijające się od zalegających na ulicy kałuż; w tym piekielnym ogniu raz jeszcze dojrzał swoją żonę i syna, trawionych przez płomienie. Ogarnęła go bezsilność i ból, bowiem doświadczył następnej niepotrzebnej straty. Odebrano mu to, na co pracował całe życie, na co pracowała Mary, i to również, w pewnym sensie, była i jej strata. Życie, które znał, wydawało się rozpadać po raz kolejny, i odniósł wrażenie, że będzie rozpadało się jeszcze nieskończenie wiele razy. Czymże była śmierć jego psa, jeśli nie ponowną śmiercią jego syna i żony? Czymże była utrata sklepu, jeśli nie ponowną śmiercią jego psa? Usłyszał dźwięk trzaskających desek i zobaczył jęzor ognia i iskry, które wyskoczyły z walącego się dachu niczym uwolniona nagle z pułapki szponiasta ręka chcąca złapać i ścisnąć bezchmurne nocne niebo. Skierowano strumienie wody w nowo powstały otwór, wzniecając tym samym kłęby dymu. Odwrócił głowę i położył dłoń na chłodnej masce samochodu. Luke Wallingford zapytał, czy wszystko w porządku. Odparł, że tak. —Masz ubezpieczenie? —Aha. —Dzięki Bogu. —Słyszałeś już coś o tym? —O czym? —No o tym, co się stało. Jak zaczął się pożar. —Jeszcze nie. Pewnie dojdą do tego. —Ja chyba już doszedłem - powiedział Ludlow.

DWADZIEŚCIA JEDEN Położyła się na plecach i spojrzała w bezgwiezdną noc. Objął ją i palcami odszukał miękkość jej piersi; jej włosy nadal pachniały dymem. Swoją dłonią nakryła jego rękę i przycisnęła ją do siebie. —Widujemy się tylko wtedy, kiedy coś tracę - powiedział. —Wiem o tym. — Powiedz mi prawdę. Mówiłaś, że powalczysz o ten materiał. Nie wezmą jednak od ciebie tej historii, prawda? Westchnęła. —Nie. Raczej nie. —Bo nikt nie zginął? —Zgadza się. Nikt nie zginął. Poczuł, jak jego serce próbuje wyrwać się z piersi niczym młody wilk szarpiący pręty klatki. —Czyli co? To była twoja nagroda pocieszenia? —Jezu, Av. Nie bądź taki. Nie pasuje to do ciebie. —Przepraszam. — Wiem, że przepraszasz, i wiem, że było ci przykro już w momencie, w którym to mówiłeś. Przeprosiny przyjęte. Ścisnęła jego dłoń. Owionęła ich chłodna bryza zza otwartego okna. —Niech to cholera. Kompletnie nie wiem, co mam zrobić - powiedział. Czuję się, jakby świat się zmniejszał za każdym razem, kiedy się obrócę. Pokiwała głową. — Chcesz wiedzieć, czemu pracuję właśnie tutaj, Av? - zapytała. - Na wsi? Mój ojciec przez osiemnaście lat był gliną w Nowym Jorku. Patrolował zachodnią część Manhattanu, ponoć najbezpieczniejszą dzielnicę miasta. Inni policjanci żartowali, że ma chody, lecz nic z tych rzeczy, ta praca nie leżała w jego naturze. Po osiemnastu latach i dwóch miesiącach mój tata przeżył załamanie nerwowe. Nic dramatycznego. Mam na myśli to, że nie włożył sobie w usta lufy pistoletu ani nic z tych rzeczy. Po prostu któregoś wieczoru moja matka nakryła go, jak szlochał w salonie. Usiadła obok niego i przytuliła go, a on patrzył w ciemność i płakał do rana. Na drugi dzień nie poszedł już do pracy. Powiedział, że nie może już dłużej tego robić. Zatrudnił się jako stróż nocny w Jamaica Savings Bank i tyrał ciężko, abym mogła skończyć studia. Po roku nie mógł wytrzymać i w tej pracy, a może to miasto go zmęczyło. A może jedno i drugie, sama nie wiem. Nigdy nie wyjeżdżał z Nowego Jorku, a kiedy byłam na ostatnim roku, przeprowadzili się z moją mamą do Standish, gdzie mieszkała moja ciotka. Ostatni raz widziałam go w mundurze. Potem ojciec pracował za ladą w spożywczaku, a mama dostała

posadę kelnerki w lokalnym barze. Tego samego lata, kiedy otrzymałam dyplom, mój tata miał zawał. Miał czterdzieści osiem lat. Zmarł po ośmiu miesiącach od przyjazdu do Standish. Myślę, że ojciec został gliną, bo jego ojciec był gliną, został w to wciągnięty, sam tego dla siebie nie wybrał. I ta praca go złamała. Był dobrym i uczciwym człowiekiem, ale nigdy nie wiedział, czego chciał. Sądzę, że dlatego nie wytrzymał presji. Ja taka nie jestem. Sama wybrałam swoją pracę i mam pewność, że jestem w niej dobra. Przez większość czasu wiem też dokładnie, czego chcę i gdzie chcę być. Odwróciła się do niego i popatrzyła mu w oczy. —A co z tobą, Av? Czego ty pragniesz? Musi być coś takiego. Pomyślał w pierwszej chwili, że Carrie oczekuje od niego, aby powiedział, że to jej pragnie, ale gdy spojrzał na jej twarz, widział, że nie o to chodziło; pytanie było o wiele poważniejsze. Udało jej się zajrzeć za zasłonę jego samotności. Nie miał żadnej gotowej odpowiedzi. Poza jedną. —Prawdy - powiedział.

DWADZIEŚCIA DWA Śnił o ludziach i o wilkach. Zobaczył ich w świetle księżyca, na leśnej polanie, z daleka, nie potrafił rozróżnić kształtów i za dobrze nie wiedział, na co w ogóle patrzy. Widział jedynie przemykające pomiędzy wielkimi dębami sylwetki. Podszedł do nich ostrożnie i usłyszał warknięcia i kłapanie zębów. Podszedł bliżej i zobaczył ludzi, którzy ludźmi nie byli. Zmiennokształtni ubrani w zakrwawione wilcze skóry i wilki we własnej osobie, stopieni niczym jedno ciało. Wyczuł zapach wilgoci, mokrego od deszczu futra. Oraz krwi i moczu. Ustawili się w kręgu, stawali pojedynczo bądź w parach. Jedni na dwóch nogach, inni na czterech łapach. Przycisnął się do drzewa i patrzył, jak krąg się poszerza, jakby kolejni jego członkowie wyrastali spod ziemi. Dwudziestu, potem trzydziestu. I jeszcze więcej. Księżyc świecił jasno. Jeden z nich przemknął zaledwie trzy stopy od niego; biegł wyprostowany, na oślep, nawet nie patrząc na ścieżkę, bowiem dobrze ją znał - spoglądał w górę, na księżyc, a z jego oczu wyzierało szaleństwo, zastąpione szybko przez nagły spokój. Nie miał pojęcia, jak ktokolwiek mógłby kryć w sobie dwie tak sprzeczne emocje. Podszedł bliżej, przyciągany ciekawością. Nie bał się już, ale jednak trzymał się drzew. Okrążyli go, już tylko tuzin stał prosto. To już nie ludzie, a wilki, nie było w nich nic ludzkiego: szare brzuchy, drżące mięśnie, pazury ostre jak orle szpony, otwarte pyski, spiczaste uszy i wywalone na wierzch, blade języki. Wszyscy patrzyli na księżyc. A potem na niego, jakby kierowani wspólnym umysłem. Odwrócili się i uciekli. Spojrzał na swoje dłonie i zobaczył, że jest jednym z nich. Również spojrzał w górę, na księżyc, na jego gładką powierzchnię, w której ujrzał własne, szeroko otwarte oko. Obudził się. Jeszcze długo leżał na łóżku nieruchomo, w ciszy, i wspominał.

DWADZIEŚCIA TRZY Z samego rana pojechał zobaczyć się z Tomem Bridgewaterem. Było jeszcze wcześnie i biuro szeryfa wyglądało jak opuszczone; tylko Tom i automat do kawy. Ludlow nie miał ochoty nawet na małą filiżankę, więc odmówił. Usiedli przy biurku i Tom zaproponował mu pączka, lecz Ludlow ponownie odmówił. Zresztą szeryf również się nie skusił. —Sam nie wiem - powiedział, kręcąc głową. - Trudno powiedzieć. Może to nie oni. —Nie oni? To kto? — Niech mnie szlag, jeśli wiem. Słuchaj, Av, sprawdziłem ich. McCormacków nie było wtedy w mieście, zrobili imprezę na Przylądku Elżbiety na osiemnaste urodziny swojego syna. Tego młodszego, Harolda. Mają co najmniej kilkudziesięciu świadków i nie mamy powodów, aby nie wierzyć któremukolwiek z nich. Byli poza miastem przez całą noc. —A Pete? —Był z nimi, siedział tam do rana. —No to musieli kogoś wynająć. —Kto? Ten szczyl? Danny? Daj spokój, Av. —Ojciec. —Czemu miałby to robić? Czemu miałby tak ryzykować? —Sprałem jego dzieciaka. —Tak, wiem, Av. Spojrzał na niego karcąco, ale Ludlowowi było to obojętne. —Nie rób tego więcej, okej? —Znalazłeś coś w sklepie, Tom? —Dwa kanistry po benzynie. Ktoś spalił sklep, bez wątpienia. Nawet nie próbował tego ukryć. —I żadnych odcisków, co? —Ani jednego. —Nikt niczego nie widział? —Nikt z tych, których zdołaliśmy przepytać, a siedzieliśmy nad tą sprawą calutką noc. —Kto więc chciałby mi to robić? Prócz tych ludzi. Wymień choćby jedno nazwisko. — Nie mam pojęcia. Ludzie mają wrogów, może to jakiś wkurzony klient, któremu nie podobała się obsługa, skąd ja mogę wiedzieć? Jakiś pieprznięty dzieciak, który lubi bawić się zapałkami?

—E tam, przestań. Sam nie wierzysz we własne słowa. Tom westchnął. —Posłuchaj mnie, Av. Nie próbuję cię spławić, nigdy bym ci tego nie zrobił i dobrze o tym wiesz, jesteśmy kolegami od lat. Po południu sam pojadę z nimi pogadać. Zrobiłbym to teraz, ale mamy kraksę na dziewięćdziesiątce jedynce, cztery auta i cysterna, więc mamy pełne ręce roboty. Chcę ci po prostu powiedzieć, że nie mamy żadnego punktu zaczepienia. Gdybym mógł, wezwałbym ich wszystkich do siebie i maglował tak długo, aż wyciągnąłbym to, co koniecznie. Jestem jednak udupiony, bo Jackman się nie zgodzi, już mi to dał do zrozumienia, według niego nie ma żadnej sprawy. Dopóki jeden z nich się nie wygada, może chlapnie coś po pijaku, zrobi coś głupiego, co mógłbym wykorzystać, potknie się, to… Rozłożył szeroko ręce. Ludlow popatrzył na niego przez chwilę i pokiwał głową, a potem wstał z krzesła. —No dobra, Tom. Zadzwoń do mnie, jak się czegoś dowiesz. —Av, proszę, trzymaj się od tego z daleka. Ostrzegam cię jak przyjaciel przyjaciela, dla twojego własnego dobra. Jeśli masz w tej sprawie rację, a Bóg świadkiem, że pewnie masz, to znaczy, że ci kolesie się nie patyczkują. Jeśli się jednak mylisz, to pozwą cię i pogrzebią. —Jasne, Tom. Rozumiem. —Nie żartuję. —Co dzisiaj czytasz? —Co dzisiaj czytam? —Aha. —Och. Hombre Elmore’a Leonarda. Świetna rzecz. —Zgadzam się, też czytałem. Trzymaj się, Tom. —Pamiętaj o tym, co ci powiedziałem, Av. —Będę pamiętał. Kiedy wyszedł z biura, owionął go chłodny, poranny wietrzyk. Ruszył w stronę Northfield; przejeżdżając obok domu McCormacków, zauważył, że na ganku pali się światło. Zatrzymał się w najbliższej zatoczce, wycofał i przejechał przed rezydencją raz jeszcze, tym razem wolniej, upewniając się, że na podjeździe nie stoją żadne auta, a wewnątrz nie ma domowników. Zaparkował ulicę dalej i poszedł na piechotę do posiadłości McCormacków; alejką dotarł do schodów prowadzących do drzwi. Zaciągnął się zapachem świeżo skoszonej trawy; była to przyjemność, której nie mógł i nie chciał sobie odmówić. Zastukał do drzwi kołatką w kształcie podkowy. Otworzyła mu młoda czarnoskóra pokojówka o bezwładnej ręce i spojrzała na niego ze zdziwieniem i nietęgą miną.

—Carla, prawda? - Przytaknęła. - Pamiętasz mnie? —Oczywiście, panie Ludlow. Jej delikatny, acz głęboki głos, przypominał mu jednocześnie warczenie i mruczenie i pasował do niej idealnie. Ludlow pomyślał, że to bardzo piękna kobieta, i przeklął jej zwiotczałą dłoń. Miała niewielką twarz o kształcie migdała, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, szerokie, ciemne oczy i skórę koloru mocnej kawy. Nie wypatrzył na niej żadnej skazy. —Czy moglibyśmy chwilę porozmawiać? - zapytał. Spojrzała na rozciągającą się za jego plecami ulicę; rozejrzała się na lewo i prawo, a jej zdrowa dłoń zamarła na klamce; wokół panowała cisza. —Czy jest ktoś w domu? —Nie ma - odparła. —Mógłbym więc wejść na chwilę? Tylko na moment. —Będę miała z tego powodu kłopoty, panie Ludlow. —Mają się jakoś wkrótce pojawić? Pokręciła głową. —Nie. Dopiero jutro. —Czyli nikt się nie dowie. Ja na pewno się nie wygadam, a moja ciężarówka stoi ulicę dalej. Nie sądzę, by ktoś powiązał fakty i domyślił się, że tutaj byłem. Raz jeszcze rozejrzała się niepewnie po ulicy, gestem zaprosiła go do środka i zamknęła za nim drzwi. Ludlow poczuł truskawkowy zapach jej perfum i pomyślał, że pasował do niej idealnie. Carla odwróciła się do niego i czekała na to, co powie. —Mieszkasz tutaj? —Tak, proszę pana, w małym pokoju na górze. —Byłaś wczoraj wieczorem w domu? —Tak, proszę pana. —Sama? —Tak. Państwo pojechali na farmę na przyjęcie. Pan Harold miał urodziny. —I nikogo nie było przez całą noc? Nikt nie wrócił? Zaprzeczyła. Spodziewał się, że usłyszy dokładnie takie słowa, i jednocześnie bał się ich. Z łatwością odczytała z jego twarzy, co chodziło mu po głowie. —Już rozmawiałam z policją, wie pan - powiedziała - dzwonili do mnie rano i zadawali podobne pytania. Przykro mi z powodu pańskiego sklepu, panie Ludlow. Naprawdę. To okropne. —Dziękuję. Nie wiedział, o co jeszcze mógłby ją zapytać. Carla wbiła wzrok w wypastowaną drewnianą podłogę i zdrową dłoń zacisnęła na

przedramieniu swojej niesprawnej białej ręki. Podniosła głowę i spojrzała mu w twarz. —Czy mogę panu coś powiedzieć, panie Ludlow? —Oczywiście. I mów do mnie Av. Pan Ludlow to mój ojciec. Uśmiechnęła się; była jedną z tych osób, które uśmiechają się nie tylko ustami, ale całą twarzą i Ludlow niemal odpowiedział jej tym samym. Nagle jednak spoważniała. —Nie mnie to mówić, ale wiem, że to dom, znaczy rodzina, z problemami i to sporymi. Myślę, że pani Edith się stara, lecz… wiesz, pan McCormack nie jest łatwym człowiekiem, a i chłopcy mają swoje gorsze dni. Chciałabym wiedzieć, co im siedzi w głowach, naprawdę bym chciała… Ludlow wiedział, że przemawia przez nią prawdziwa troska, jakby wbrew wszelkiemu rozsądkowi brała na siebie odpowiedzialność za to, co się tutaj działo, jakby sama brała w tym udział albo aż nazbyt wiele razy widziała lub słyszała rzeczy, których słyszeć lub widzieć na pewno by nie chciała, a jednak nadal pragnęła mieć siłę, by to wszystko naprawić, choć przecież nie miała ani takiej mocy, ani możliwości. Poczuł nagłe ukłucie współczucia, bowiem wiedział, że rozmawia z dobrą młodą kobietą. Problemy McCormacków na dłuższą metę nie były jej problemami, lecz i tak, kierowana lojalnością lub przywiązaniem, chciałaby móc im na swój sposób zaradzić. Żałował, że nie może jej pocieszyć. — Uwierz mi, Carla - powiedział - że w głowie Danny’ego siedzi coś, o czym byś nie chciała wiedzieć. Przykro mi. —On naprawdę zrobił to, o czym mówiłeś? Zastrzelił twojego psa? —Niestety. Pokiwała smutno głową. — Chciałabym móc powiedzieć, że mnie zaskoczyłeś, ale jestem tutaj od sześciu lat. Wiele, oj wiele razy kusiło mnie, aby odejść, ale zostałam; podejrzewam, że ze względu na panią McCormack. Ona mnie potrzebuje, potrzebuje, żeby ktoś przy niej był. A i tak zastanawiam się czasem, czy warto. Dostaje mi się od Daniela i pana McCormacka, często niezasłużenie. Od pana Harolda też. I przychodzą tutaj niezbyt mili ludzie. Mogłabym znaleźć sobie inną pracę, w innym domu. Uniosła w górę swoją zwiotczałą dłoń, której palce wyglądały jak blade, cienkie pazury; nadgarstek był biały i upstrzony brązowawymi plamkami. Ludlow widział, że nie wstydzi się swojego ciała i polubił ją za to jeszcze bardziej. —To mnie nie powstrzymuje. Jasne, to nie tak, jak mieć dwie zdrowe ręce, ale więcej niż tylko jedna sprawna dłoń. I wiesz, nieźle sobie radzę.

Moja matka nauczyła mnie, że nic, żadna trudność nie powinna zmusić człowieka do poddania się i wierzę w to. Czasem nie wiem tylko, czy powinnam tutaj zostać, czy odejść. Odejść, czy zostać. Ludlow pokiwał ze zrozumieniem głową. —Nie mogę powiedzieć ci, co masz robić, Carla. —Wiem. Zostanę jeszcze przez jakiś czas i zobaczę, co przyniosą nadchodzące dni. Odwrócił się do wyjścia. —Dziękuję ci, Carla. Dziękuję za to, że poświęciłaś swój czas na rozmowę ze mną. Wyszedł na ganek i odwrócił się do niej, gdy akurat miała zamknąć drzwi. —A propos tych niezbyt miłych ludzi, o których wspominałaś… kręcili się tutaj ostatnio? Zaśmiała się. — Widuję ich cały czas - powiedziała. - Przychodzą i odchodzą, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Tak jest chyba lepiej, nie sądzisz? Nie widziałam tutaj żadnego ostatniej nocy, bo pewnie o to pytasz. Za dnia również, choć oczywiście nie wiem o każdym telefonie wykonywanym z tego domu. Podziękował jej raz jeszcze i wrócił do ciężarówki. Odpalił silnik i pojechał na Cedar Hill Road, do domu Daoustów. Czuł się jak pszczoła, która próbuje zapylić martwe kwiaty w ogrodzie. Tym razem zaparkował od frontu. Wysiadł z samochodu i zobaczył, że stary materac, który stał oparty o boczną ścianę zniknął; pordzewiała pralka nadal straszyła przejezdnych. Pojawiło się też coś nowego: jeszcze lśniąca kosiarka, prosto ze sklepu, taka, na której można wygodnie usiąść. Ludlow widział, że zaniedbany trawnik został świeżo skoszony. Pamiętał, że dzwonek nie działał, kiedy był tutaj ostatnio, ale i tak go nacisnął. Tym razem rozległ się brzęczyk. Po chwili w drzwiach stanął Daoust; na tle ciemnego wnętrza domu jego szara sylwetka za moskitierą ledwo przypominała ludzką. Tak jak poprzednio, miał na sobie Tshirt i ciemne, bezkształtne spodnie na szelkach, które najwyraźniej stały się dla niego niczym mundur. —To znowu pan - rzucił. —Czy zastałem Pete’a, panie Daoust? —Nie. Jest na przylądku. A co? —Pojechał na tę ich imprezę, tak? —No na imprezę. A co? —Pewnie pan nie słyszał, ale mój sklep spłonął wczoraj w nocy. Ktoś go podpalił. —Mam nadzieję, że nie ma pan na myśli tego, co ja myślę, że pan ma,

panie Ludlow. Bo Pete całą noc był z kolegami u McCormacków. Dziesiątki innych ludzi także. Mój syn nie ma z tym nic wspólnego. Nie może mieć. —Spędza u nich dużo czasu, prawda? Chłopaki są bliskimi przyjaciółmi? Daoust pokręcił głową. —A gdzie tam. To pierwszy raz - syknął, jakby uznał to za obrazę, jakby nadal nie znosił McCormacka z powodu jego pieniędzy i wpływów. Pierwszy raz go zaprosili, specjalnie na tę imprezę. A co? No i co z tego? Ludlow czuł się zmęczony tym krępym tłuściochem i jego ciągłymi „a co?”. Już wcześniej rozgryzł, co się tutaj rozegrało. Zaproszenie Pete’a na imprezę było dla niego idealnym alibi; tak jak dla pozostałych cała ta impreza urodzinowa. Nie mógł oczywiście tego udowodnić, za żadne skarby. Poza tym Carla dała mu do zrozumienia, że McCormack mógł wykonać parę telefonów w odpowiednie miejsca, do odpowiednich osób, które na pewno nie zostały zaproszone na przyjęcie. —Zauważyłem, że dokonał pan paru napraw - powiedział. Ludlow spojrzał na kosiarkę, a Daoust odpowiedział mu pustym spojrzeniem. Nacisnął na dzwonek i przez chwilę razem słuchali jego brzęczenia. Daoust wyglądał na zmieszanego, nie wiedział, co ma zrobić z rękami. —No tak. Czas najwyższy, wie pan. —Ano wiem. Nurtuje mnie jednak pewna rzecz, bo taka kosiarka nie jest tania, a ostatnio nie miał pan podobno pracy. —Tak pan słyszał? To pan źle, kurwa, słyszał. Daoust poczerwieniał ze złości, buzował w nim i gniew, i poczucie winy, które Ludlow odczytał bez trudu. Wiedział też, że nie rozmawiał z człowiekiem, którego sumienia nie dałoby się ukoić kilkoma dolarami. Ludlow miał ochotę walnąć go pięścią prosto w twarz, wymierzyć cios przez moskitierę. — Niech zgadnę - powiedział. - McCormack dał panu jakąś fuchę, może nawet załatwił etat, co? Pewnie dorzucił też parę groszy na boku. —Pierdol się, Ludlow - rzucił Daoust i walnął drzwiami. Ludlow wrócił do auta; targała nim złość na przemian z bezsilnością. Spalony sklep nie miał znaczenia. Próbowali go w ten sposób złamać, ale nie udało im się. Liczyła się cała reszta - to, co zobaczył w płomieniach, liczył się pies i to, jak zginął. Wiedział, co musi zrobić, i podskórnie czuł, że już na samym początku powinien był tak postąpić. Być może pozostali twierdzili, że nie miał ku temu powodów, lecz dla niego samego były one jasne i oczywiste. Zresztą, czy chłopak potrzebował jakiegoś powodu? Albo jego ojciec? Wsiadł do pickupa i pojechał do domu.

CZĘŚĆ TRZECIA: RUDY

DWADZIEŚCIA CZTERY Stanął pod drzewem z łopatą w ręce i kocami pod pachą. Rzucił pledy na ziemię i zaczął kopać. Ziemia w tym miejscu nadal była miękka i szybko dokopał się do zwłok. Odrzucił łopatę i uklęknął, odgarniając piach rękoma. Smród uderzył go swoją siłą; był to zapach przesycony nieznośną wręcz słodyczą, który wypierał woń świeżo rozkopanej ziemi. Skóra psa pod wpływem procesów gnilnych zmarszczyła się i skurczyła. Robaki zaczęły już dobierać się do jego wzdętego brzucha i klatki piersiowej, ale odgarnął je ręką z przybrudzonej błotem, rudej sierści. Strzaskaną głowę nadal zakrywała jego koszula; nawet ona wydawała mu się jakby cieńsza. Wydawało mu się, jakby to, co stało się nad rzeką, miało miejsce całe lata temu, a jedyną pamiątką był trup, którego ledwie poznawał, bowiem już dawno uleciał z niego pies. Rozłożył koce, wziął zwłoki na ręce i położył je na pledach. Ziemia, w której leżał pies, była wilgotna i poczerniała, wiły się w niej dziesiątki owadów. Zawinął ciało w koce, chwycił za łopatę i zasypał dziurę na tyle, żeby nie była widoczna i żeby nie musiał myśleć, co w sobie kryła. Zniósł zwłoki ze wzgórza. Od kopania bolały go plecy. Doszedł do ciężarówki i zobaczył czarną kudłatą sukę Emmy Siddon, która wpatrywała się w niego z drugiej strony jezdni niczym świadek jego czynu lub żałobnik. Kundel węszył w powietrzu i Ludlow zastanawiał się, czy pies wiedział, co było zawinięte w kocach. Pomyślał, że raczej tak, bowiem suczka zawsze podbiegała do niego, łasiła się, aby podrapał ją za uchem albo szukała Rudego. Teraz odstraszał ją zapach śmierci; trzymał ją na dystans. Był ciekaw, czy wiedziała, czyje ciało składa na tył półciężarówki, ale wątpił w to, choć nie miał pojęcia, jak głośne może być wołanie przelanej krwi. Czarny kundel pisnął. Ludlow pomyślał, że albo Emma ją przekarmiała, albo po prostu tęskniła za gonitwami z Rudym; ciekawe, kto teraz będzie jej towarzyszem zabaw. Wsiadł do samochodu i uruchomił silnik. Pies zniknął w wysokiej, brązowej trawie rosnącej przy drodze, lecz po chwili wrócił i rzucił mu krótkie spojrzenie swoimi mętnymi, ukrytymi pod krzaczastymi brwiami oczami, zanim znowu wskoczył w zarośla. Ludlow odjechał w stronę wzgórz.

DWADZIEŚCIA PIĘĆ Jadąc autostradą, minął kompleks handlowy Home Depot, który zbudował McCormack. Budynki stały na planie podkowy, a przed nimi rozciągał się duży, asfaltowy parking. Jedną trzecią powierzchni handlowej zajmował właśnie Depot, resztę podzielono pomiędzy K-Mart, IGA, dwie restauracje, pralnię chemiczną, biuro podróży, salon kosmetyczny, Pac Mail i klub fitness. Nagle poczuł się staro, jakby centrum handlowe, a nawet ten ogromny parking należały do innego, bardziej skomplikowanego świata, a on, prosty człowiek, zobaczył je dopiero po raz pierwszy i za dobrze nie wiedział, co ma o nich myśleć. Skręcił w spokojne, otoczone drzewkami uliczki Cape Elizabeth Town, jechał przez chwilę prosto, potem skręcił, znowu jechał prosto, ponownie skręcił i ruszył przed siebie, gdy uznał, że namierzył już restaurację, w której, sądząc po wystroju i cenach, prawdopodobnie jadał McCormack. Zaparkował przed budynkiem i wszedł do środka. Nie było jeszcze pory lunchu, więc zamówił piwo, zapłacił i zapytał barmana, czy zastał kierownika. Ten wskazał mu drzwi prowadzące na zaplecze. Zapukał i usłyszał zaproszenie do środka. Kierownik, szczupły mężczyzna o pociągłej, opalonej twarzy i z luźno zwisającym z szyi krawatem, siedział w zagraconym biurze za zagraconym biurkiem. Na obu ścianach wisiały tablice korkowe z poprzyczepianymi do nich karteczkami. Uśmiechnął się i zapytał Ludlowa: - Co mogę dla pana zrobić? Ludlow powiedział mu, że jest znajomym McCormacków i akurat jechał z Portland do ich domku na przylądku i dopiero w mieście zorientował się, że zostawił wskazówki dojazdu i numer telefonu do Mike’a na kuchennym zlewie. Przypomniał sobie jednak, jak Mike wspominał, iż często jadał w Kapitańskim Stole, i dlatego tutaj zajechał. —Pewnie, pomogę panu - powiedział kierownik. - McCormakowie to dobrzy klienci. Powiedział Ludlowowi jak dojechać do domku. Avery podziękował, uścisnął mu dłoń, przeszedł przez bar i wsiadł do pickupa. Milę za miastem zjechał na wąską dróżkę ciągnącą się wzdłuż wysokiego, skalistego wybrzeża. Po prawej miał błękitno-czarne morze i przycupnięte nad klifami domki, a za lasami gęstymi od sosen i jodeł oraz brzóz widział farmy i pola, na których pasły się konie. Wylana asfaltem jezdnia ustąpiła wreszcie ubitej drodze, tak jak mówił kierownik. Wjechał do lasu. Przejechał przez wzgórze i za zakrętem zobaczył dom, którego szukał. Trzypiętrowy, z białych desek, o czarnych, świeżo pomalowanych okiennicach. Za drewnianym, wypłowiałym od słońca ogrodzeniem i skrzynką na listy

rozciągał się zadbany trawnik. Zaparkował pod bramą i czekał. Nikt nie wyszedł mu na powitanie. Wysiadł z kabiny, przeszedł na tył półciężarówki i podniósł owinięte w koce zwłoki. Ponownie zadziwiła go lekkość psa. Pomyślał o znikomej wadze swojego ojca, którą odczuł, kiedy ten wstawał z bujanej ławki na ganku. Przypomniał sobie, że gdy Mary jeszcze żyła, Rudy zwykł sypiać na dywaniku u stóp łóżka, lecz kiedy odeszła, kładł się obok niego. Czasem zdarzało mu się puszczać głośno gazy, ale Ludlowowi to nie przeszkadzało. Pies machał też w nocy łapami, pewnie ganiał we śnie koty i króliki, a może biegł na spacerze obok Tima lub Mary. Budził wtedy Ludlowa i trudno mu było potem zasnąć. Nie był wtedy cieniem psa, ale silnym zwierzęciem, które ziewało i rzucało się na łóżku, a jego gorączkowe ruchy przypominały Avery’emu własne. Przytulał się do niego w niektóre noce, wciskał twarz w jego gęste, rude futro na grzbiecie, a pies odwracał się czasem i zlizywał z jego twarzy słone łzy. Nieraz leżał jednak nieruchomo, jakby czekał, aż Ludlow przestanie płakać, rozumiejąc, że to nieodzowny nocny rytuał. Nawet nieprzyjemny, jakby wilgotny zapach Rudego przynosił mu pocieszenie. Ludlow zaczął iść w stronę domu. Wiatr przynosił ze sobą zapach drzew i roślinności, tym samym maskując towarzyszący mu odór śmierci. Niósł psa, nie wiedząc za dobrze, co takiego zrobi, kiedy już dotrze na miejsce, ale uznał, że muszą go zobaczyć, i nie było innego wyjścia. Wchodząc po drewnianych schodach, usłyszał własne kroki; a były to kroki starego człowieka. Zobaczył, jak w jednym z okien po jego lewej marszczy się koronkowa firanka. Drzwi otworzyły się, kiedy dwa kroki dzieliły go od szerokiego ganku. Potem uchyliła się także bogato zdobiona moskitiera. Zatrzymał się; naprzeciw niego, w progu, stanęła kobieta. Długie włosy miała spięte w kok. Ubrana była w jeansy i roboczą koszulę z podwiniętymi rękawami. Dłonie wycierała w niewielki ręcznik, jakby właśnie oderwano ją od sprzątania. Zobaczył w jej oczach strach, ten sam, który widział już wcześniej, gdy spotkali się na schodach domu McCormacków, lecz tym razem była wyraźnie zaskoczona i skonfundowana. Widział, że patrzy na to, co trzymał na rękach, potem na niego, i znowu na koce. Otworzyła szeroko oczy i cofnęła się, kiedy zrozumiała, co kryje się pod kocami. —O mój Boże - wydukała. —Muszę porozmawiać z pani mężem. —O Boże. Zakryła usta dłonią. Zobaczył, że płacze. —Przepraszam. To pani mąż powinien to zobaczyć, a nie pani. Pokręciła głową.

—Czemu pan nam to robi? Nie rozumiem. — Nie chciałbym pani obrazić, lecz wydaje mi się, że źle interpretuje pani sytuację i za dobrze nie wie, kto komu zawinił. Zbliżyła się do niego o krok i obróciła głowę, aby zobaczył jej policzek. —Widzi pan to? Pod pojedynczymi, luźno opadającymi na twarz kosmykami włosów, zobaczył brzydki siniec o fioletowo-żółtawym odcieniu. —Dorobiłam się go ostatniej nocy, panie Ludlow. Akurat kładliśmy się spać i zapytałam o pana. Czy pan mnie rozumie? Tylko wspomniałam pańskie nazwisko i zapytałam Michaela, o co tutaj, do cholery, chodzi. I to była jego odpowiedź. —Często mu się to zdarza? —Nie. Nigdy. —Nigdy? —Może raz. Bardzo dawno temu. Za dużo wtedy wypił. —Jeśli mężczyzna uderzy kobietę raz, uderzy ją i drugi. — Nie zrobiłby tego, gdyby nie pan! Czy pan tego nie rozumie? Proszę zostawić nas w spokoju! — Nie ja to wszystko zacząłem, proszę pani. Przepraszam, że musi pani być tego świadkiem, nie jest moim celem niepokojenie pani. Znowu popatrzyła na zawiniątko, które trzymał na rękach. —Mój Boże - powtórzyła. Zbladła i znowu zakryła usta dłonią. Przez chwilę Ludlow myślał, że kobieta zwymiotuje. Na domiar złego wiatr ucichł i fetor zwłok uniósł się w górę, spowijając ich odorem śmierci. —Gdzie on jest, pani McCormack? —Tutaj. - Zza jej pleców rozległ się męski głos. Wyszli ze środka domu i stanęli na ganku; najpierw McCormack, za nim jego dwaj synowie. Zobaczył też stojącego w cieniu korytarza Pete’a Daousta. Danny trzymał w ręku pistolet - sądząc po wyglądzie, był to rewolwer kalibru trzydzieści osiem. Jego ojciec również dzierżył w dłoni broń, lecz było to magnum kaliber czterdzieści cztery. Ludlow strzelał raz z takiego sprzętu - jedna kula zdolna była powalić niedźwiedzia. Najwyraźniej cała rodzinka lubowała się w broni. —Już ci do końca odwaliło - powiedział McCormack - skoro tutaj przyjechałeś. —Możliwe. —Przyjacielu, to pewne jak amen w pacierzu. — Czasami, żeby coś zrozumieć, potrzeba tego dotknąć, panie McCormack. Zobaczyć. Posmakować. Powąchać. I dopiero wtedy zaczyna

się rozumieć. Ktoś spalił wczoraj mój sklep, a kilka dni temu wybił mi szybę kamieniem. Jednak nie w tych sprawach tutaj przyjechałem, a w tej. Mówiąc to, położył zwłoki delikatnie na ganku i odwinął koce. —Nadal chodzi mi o to - dodał. —Jezu Chryste. Zabrał koszulę z tego, co zostało z głowy psa. Materiał był już podarty, włókna osłabły. Robaki zaczęły wić się, czując na sobie światło. —Zabieraj to stąd. Natychmiast, Ludlow. — Jasne, za moment zabiorę. Jak tylko powie mi pan, co ma zamiar w mojej sprawie zrobić. —Gówno zrobię. Przypominam, że jesteś na prywatnym terenie. —Zdaję sobie z tego sprawę. —Aha, czyli wiesz, że mogę cię zastrzelić? —Tak, wiem. Danny ominął ojca, dwoma długimi krokami zszedł ze schodów, doskoczył do Ludlowa i przystawił mu broń do głowy. —Ty durny skurwysynu - wycedził przez zęby - chyba czegoś nie usłyszałeś. Szybkim ruchem złapał obiema rękami przedramię Danny’ego. McCormack wrzasnął: Nie, Danny, do cholery!, lecz broń wypaliła. Ludlow poczuł nagłe gorąco i wilgoć w miejscu, gdzie jeszcze przed sekundą było jego ucho. Chłopak nadal przyciskał pistolet do jego głowy, czuł więc w nozdrzach zapach prochu, a na skórze zimną, pokrytą jego własną krwią stal. Upadł na schody, a chłopcy oraz małżeństwo McCormacków zniknęli mu z pola widzenia, choć zdążył zobaczyć, że gapią się na niego zszokowani, z otwartymi z zaskoczenia ustami. Nadal zaciskał ręce na przedramieniu Danny’ego, więc pociągnął go ze sobą. Chłopak upadł pierwszy, Ludlow zwalił się na niego i polecieli na trawnik. Wykręcił rękę Danny’ego i walnął nią mocno o dolny schodek. Usłyszał krzyk chłopca, dochodził jakby z daleka; jakimś cudem zdołał się przedostać przez głośny i niewyraźny szum, który przyćmił jego słuch i nieznośnie rozbrzmiewał pod czaszką. Pistolet upadł na trawę. Ludlow przewrócił chłopaka na plecy, sięgnął po broń i przycisnął lufę do jego głowy, drugą rękę zacisnął na jego gardle. W pierwszej chwili Danny próbował się wyswobodzić, lecz kiedy poczuł na swoim czole stal, znieruchomiał. Ludlow poczuł ukłucie w plecach, znowu odezwał się stary ból; promieniował od kręgosłupa aż przez całą nogę. Krew z odstrzelonego ucha kapała na twarz Danny’ego, na jego policzek i do otwartych ust. Chłopak próbował złapać oddech, ale gdy poczuł smak krwi, zakrztusił się i splunął czerwoną flegmą.

—Zrobiłeś w życiu więcej błędów niż jakikolwiek dzieciak, którego znałem - powiedział Ludlow i odciągnął kurek. — Upewnij się, że kiedy strzelasz do kogoś, to go trafiasz, bo inaczej przyjdzie mu do głowy zabić ciebie. Słyszał krzyki McCormacka, lecz nie potrafił odróżnić słów od przeraźliwego brzęczenia, które nadal dawało mu się we znaki. Podniósł głowę i zobaczył wycelowane w siebie magnum. —Odłóż to - powiedział - nie zabijesz mnie, nie zabijając chłopaka. Proste. Widział, że usta kobiety układają się w słowo proszą, lecz nie wiedział, do kogo jest skierowane, do niego, czy do jej męża; twarz Edith McCormack wydała mu się stara i zmęczona. McCormack gapił się na niego przez chwilę, aż wreszcie opuścił broń. Ludlow nie spuszczał z niego wzroku, dopóki nie udało mu się złapać oddechu, i zwrócił się do Danny’ego. — Powiem ci, co teraz zrobimy, Danny. Powoli wstaniemy, równocześnie. Najpierw zegniesz kolana, a potem się podniesiesz. Chłopak zrobił, co mu kazano. Ból pleców był tak silny, że Ludlow mało co nie zgiął się wpół, ale nie pozwolił się pokonać własnemu ciału. Poczuł ściekającą mu po karku krew i poczuł pokusę, żeby sprawdzić, czy z jego ucha został choćby kawałek. — Proszę pani - zawołał - czy mogłaby mi pani podać ten ręcznik, który trzyma pani w ręku? Kobieta zaciskała na nim palce tam mocno, że pobielały jej knykcie. Zbliżyła się do niego o krok; była trupio blada i trzęsła się na całym ciele. Podała mu ręcznik. Ludlow skinął głową i przyłożył go sobie do ucha. Nadal trzymał jednak broń przy skroni Danny’ego. Nawet gdy dziękował kobiecie za pomoc. —Zabieram go do miasta - oświadczył. - Wejście na teren prywatny to jedno i przyznaję się do winy, ale napad z użyciem broni palnej to co innego. Nigdy nie słyszałem, żeby w biały dzień ktoś odstrzelił intruzowi ucho, mając go na muszce. Myślę, że policja też nie miała takiego przypadku i na pewno będą chcieli porozmawiać z Dannym. Przy odrobinie szczęścia trafimy z tym do gazet, panie McCormack. Nigdy nic nie wiadomo. McCormack wrzasnął z wściekłości. —Przykro mi, ale nic nie słyszę - powiedział Ludlow. Wbił lufę pod żebra chłopaka i zaczął prowadzić go w stronę swojego auta. Po kilku krokach kazał mu się zatrzymać. Odwrócił się i spojrzał na żonę McCormacka, która nadal stała bez ruchu na ganku. —Będę wdzięczny, jeśli przykryje pani mojego psa - powiedział. - Wrócę po niego.

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ —Prowadź - powiedział i podał Danny’emu kluczyki. Ludlow trzymał chłopaka na muszce, kiedy ten siadł za kółkiem, a sam wszedł do ciężarówki od strony pasażera. Wyrwał mu się cichy jęk, gdy gramolił się na fotel i widział, że chłopak popatrzył na niego z nadzieją w oczach. —Jedź. Danny włożył kluczyki do stacyjki i uruchomił silnik. —Nie szalej, to wyboista droga. —Coś nie tak? —Coś nie tak. —Nie zastrzeliłbyś mnie. —Spodziewaliście się mnie dzisiaj? —Nie. —To skąd możesz wiedzieć, co bym zrobił, a czego nie? —Odbiło ci, dziadku. Nadal szumiało mu w głowie i głos chłopaka wydawał się dobiegać z bardzo daleka. — Możliwe - odpowiedział - a to znaczy, że dla własnego bezpieczeństwa powinieneś robić to, co ci każę. Chłopak wrzucił bieg i ruszyli. Ludlow przewrócił nasiąknięty krwią ręcznik na czystą stronę i przycisnął go do ucha, żeby sprawdzić, czy rana zaczęła się zasklepiać. Na materiale pozostała mniejsza plama niż poprzednio, czyli krwawienie ustawało. Ustawił tylne lusterko tak, aby móc obejrzeć bolące miejsce. Górna część małżowiny została odstrzelona - ucho wyglądało tak, jakby ktoś wyłyżeczkował je zębatą łyżeczką do herbaty. Tkanka chrzęstna była postrzępiona i wystawała spomiędzy zakrwawionych kawałków skóry. Z boku głowy, zaraz za uchem, zobaczył długą na cal i szeroką na ćwierć cala krwawiącą ranę, gdzie kula otarła się o jego skórę. Wystarczył odrobinę inny kąt, a byłby trupem. Z powrotem przyłożył do ucha ręcznik. —Jeśli powiem, że przepraszam, pomoże mi to w jakikolwiek sposób? — Parę dni temu by pomogło. Trochę. Jeśli naprawdę byłoby ci przykro. A teraz mogę mieć pewność, że nie jest. Wiedziałeś, że twój brat przyszedł ze mną porozmawiać? Pewnie nie. Na pewno nie. Ty się spóźniłeś ze swoimi przeprosinami. Straciłeś swoją szansę. —Proszę pana… —Jedź, nie gadaj - powiedział. Wyjechali z lasu na drogę asfaltową, która przecinała pola uprawne. Ludlow zwrócił uwagę na to, że Danny nie przekraczał trzydziestki nawet na prostych odcinkach trasy, jakby starał się odciągnąć w czasie to, co nadciągało. Zapewne próbował wymyślić, co

mógłby powiedzieć albo zrobić, żeby skłonić Ludlowa do zmiany zdania. Jemu samemu taka prędkość odpowiadała. Plecy przestały już tak bardzo dokuczać, choć nadal rwały go jak cholera, a w głowie pulsował ból po postrzale, jakby ktoś walił w nią rytmicznie młotkiem. Im wolniej jechali, tym lepiej. Dopiero gdy ponownie wjechali między drzewa, zrozumiał, że popełnił błąd. Inny samochód uderzył w tył pickupa. Obejrzał się na chłopaka i zobaczył, że Danny przygotował się na zderzenie; pewnie wypatrzył auto wcześniej w tylnym lusterku. Ludlow zdążył zaprzeć się prawą ręką o schowek na rękawiczki, ale i tak uderzył w drzwi ramieniem. Danny spojrzał na rewolwer. Nie ma mowy, synku, pomyślał. Ludlow zacisnął palce na broni. Odwrócił się i zobaczył, że jedzie za nimi czarny lincoln. Za kierownicą siedział McCormack, a na fotelu pasażera jakiś chłopak, którego nie był w stanie w tych warunkach rozpoznać, lecz po wzroście i tuszy sądził, że był to Pete. Na tylnym siedzeniu kulił się ktoś jeszcze, zapewne Harold. Był ciekaw, czy chłopak pojechał z własnej woli. Samochód wyrwał do przodu i ponownie walnął w pickupa. Tym razem Ludlow był przygotowany na uderzenie. Półciężarówką zakołysało, ale nadal pewnie trzymała się drogi. Danny zdjął nogę z gazu. —Ej - powiedział do niego - przyśpiesz. Chłopak skrzywił się, ale zrobił to, co mu kazano. Zepchną pickupa na jakieś drzewo. Zepchnie własnego syna z drogi. A McCormack twierdził, że to on jest walnięty. Ludlow usiłował coś wymyślić, lecz nie pozwalał mu na to ból głowy. Mógł kazać chłopakowi zatrzymać auto, wysiąść i skonfrontować się z McCormackiem, lecz najpewniej tego właśnie po nim oczekiwali. McCormack miał ze sobą magnum i jeszcze niedawno chwalił się, że celnie strzela; on sam nie miał w ręku broni całe lata i praktycznie nie strzelał od czasu wojny, a już na pewno nie z rewolweru. Mógł ponownie zagrozić, że zabije chłopaka. I choć Danny nie mógł tego wiedzieć, miał rację; Ludlow nie wpakowałby mu kulki. Ani nikomu innemu. Nie mógł więc nawet strzelić im w przednią szybę i być może McCormack już się tego domyślił; może właśnie dlatego pojechał za nimi. Liczył na to, że Ludlow nie strzeli. Lepiej będzie, jak pojadą dalej. Istnieje szansa, że McCormack nie zaryzykuje życia syna i nie uderzy w półciężarówkę tak mocno, aby zepchnąć ją z drogi. A zaraz za lasem zaczynają się zabudowania, droga biegnie wzdłuż wybrzeża. Domy. Świadkowie. Jeszcze kawałek dalej zjazd na autostradę i miasto. Muszą wydostać się z lasu. Dwie mile i po wszystkim. Lincoln uderzył w nich ponownie, tym razem mocniej. Zarzuciło ich na pobocze, ale chłopakowi

udało się opanować pojazd i wyjechać na drogę. —Jezu! Nie możemy się zatrzymać! Zabijesz nas! —Jedź przed siebie. Nie przyśpieszaj. —On nie odpuści. —Lepiej dla niego, jeśli jednak odpuści. —Znam go. Nie zrobi tego. —Może zrobi, a może nie zrobi. —Kurwa! Musimy się zatrzymać! —Zapominasz, że ja nie słyszę. To z bronią gadasz. A ona każe jechać dalej. Chłopak pocił się, coraz mocniej zaciskając palce na kierownicy. Ludlowa ogarnęły wątpliwości. Danny był kłamcą i to cholernie dobrym, ale tak naprawdę nie miał pojęcia, jak dobrym. Może jednak mówił prawdę o ojcu? I wtem Ludlow otrzymał swoją odpowiedź. Odwrócił się i zobaczył, że odsądzili lincolna na jakieś sześć, może siedem jardów. Duże, czarne auto wyrwało z rykiem do przodu. Kiedy uderzył w pickupa, lincoln był rozpędzony do jakichś siedemdziesięciu mil na godzinę. McCormack walnął w tył auta od strony pasażera. Ludlow usłyszał dźwięk tłuczonego szkła, chrzęst metalu szorującego o metal i krzyk Danny’ego. Przez chwilę poczuł się lekki jak piórko, jak gdyby czas się zatrzymał; niczym astronauta dryfujący w próżni. A w następnej chwili spadali ze skarpy w kierunku sosen i brzóz, przedzierali się przez krzaki, kamienie i kłody. Ludlow zobaczył pajęczyny na szybach, które rozprzestrzeniały się w zatrważającym tempie; ciężka gałąź uderzyła w maskę i poczuł na twarzy i dłoniach ukłucie malutkich kawałeczków szkła. Pickup przewrócił się na dach i przekoziołkował. Ludlow uderzył o dach, opadł na siedzenie i znowu uderzył w dach. Drzwi po jego stronie otworzyły się z impetem i nie mógł pojąć, co właśnie się wydarzyło. Nareszcie zatrzymali się, a przy kolejnym uderzeniu bezwładne ciało Danny’ego poleciało na Ludlowa. Ostatnią rzeczą jaka kołatała mu się po głowie, był jakiś kompletny nonsens. Stań za ostrzem, pomyślał. Stań za ostrzem.

DWADZIEŚCIA SIEDEM Niczego nie widział, mógł jedynie nasłuchiwać. Niewyraźne, gniewne głosy. Niepokój, a może nawet i strach. Z początku dźwięki te nie miały dla niego większego sensu, dopiero po chwili zaczęły układać się w zdania, choć z jakiegoś powodu, nawet gdy jeszcze nie potrafił odróżnić słów, od razu po przebudzeniu umiał odgadnąć, co ze sobą niosą. Czuł się jak człowiek, który włada innym językiem niż ten, który słyszy, albo jak zwierzę nierozumiejące ludzkiej mowy, jednocześnie wrażliwe na emocjonalne niuanse, jakie ze sobą niesie. —Lepiej go, do kurwy nędzy, znajdźcie! McCormack. Ludlow zbeształ go w myślach za używanie takich słów przy dzieciach. —Przecież szukamy, tato! Harold. Drżał mu głos. Bał się. Zbliżali się od lewej. Słyszał szuranie podeszew o przysypane ziemią liście, potem o kamienie, i znowu o liście. Leżał na sosnowych igłach; otaczał go ich zapach, kłuły go w wierzch dłoni. Pod głową miał gruby korzeń drzewa. Nie potrafił powiedzieć, czy wypadł z pickupa, czy ktoś go z niego wyciągnął. —Pójdźcie tam dalej. Sprawdziliście raz jeszcze samochód? —Jezu. Tak, tato - westchnął któryś z chłopców. Danny, wyraźnie zniecierpliwiony, jakby uważał zachowanie ojca za męczące. Danny żył i miał się dobrze. Słyszał, jak igiełki trzeszczą pod jego stopami. Nie ma na tym świecie sprawiedliwości. —Macie znaleźć ten cholerny rewolwer. I to szybko. Powoli odzyskiwał zdolność widzenia, lecz uznał, iż lepiej będzie, jeśli tamci nie dowiedzą się, że żyje. Leżał więc bez ruchu, z przymkniętymi oczami, żeby móc widzieć choćby ich sylwetki. Miał ochotę sprawdzić, czy niczego sobie nie złamał, ale nie odważył się na to. Słyszał, jak krążą kilka stóp od niego. Czego szukają? Broni. Trzydziestki ósemki, którą miał ze sobą w samochodzie. Nie pamiętał, co się z nią stało. Lekko poruszył palcami, ale brak rewolweru w ręce nie zdziwił go zbytnio. —Tato, skoro my nie możemy go znaleźć, czemu myślisz, że im się uda? Znowu Danny. Niecierpliwi się, chcę stąd jak najszybciej odejść. —Bo to gliny, debilu. —Małomiasteczkowi gliniarze. Nie mówimy tutaj przecież o FBI, co nie? Zakwalifikują to jako wypadek i już, żadni z nich geniusze. Wypadek drogowy, nic więcej, na miłość boską. Jego głos zdradzał jednak niepokój. Rozpoznał Danny’ego w szarej sylwetce, którą widział w odległości kilku stóp od miejsca, w którym leżał. Wymachiwał przed ojcem rękoma.

gestykulował coś nerwowo, Ludlow usłyszał w jego łamiącym się głosie napięcie; a więc wypadek trochę nim wstrząsnął, jednak był tak samo kruchy jak wszyscy. Bał się śmierci podobnie jak każdy, kiedy półciężarówka nurkowała w dół skarpy. Bał się policji. Ta wiedza niewiele mu jednak pomogła. Nie w tej chwili. —Zgadzam się z twoim tatą, Dan. Pete Daoust. Stał najdalej, poza zasięgiem jego wzroku. Chłopak bez wątpienia był wystraszony, brzmiał, jakby miał się rozpłakać. — Ta broń to dowód - mówił - i należy do was. Jeśli ją znajdą, to na pewno zaczną się zastanawiać, co tutaj robi. Jezu, musimy ją znaleźć. —Niczego nie musimy, jełopie. Jeśli nie znajdziemy, to nie znajdziemy. I chuj. —Ej, zamknijcie mordy i szukajcie gnata. I znowu McCormack. Przeszedł obok niego z magnum w ręce, które błyszczało od wpadającego pomiędzy drzewa światła. Chwilę później minął go Pete Daoust; trzymał strzelbę lub karabin, trudno było powiedzieć, gdyż Ludlow nie odważył się otworzyć oczu szerzej. Tak czy inaczej, nie miało to większego znaczenia. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Słyszał jedynie kroki chłopców i McCormacka, śpiew ptaków i buszujący w koronach drzew wiatr. —Jezu. Kurwa - wyszeptał Pete. Milczenie się przedłużało. Przerwało je westchnięcie McCormacka. —No dobra. Nie będziemy przecież tutaj w kółko łazić, szczególnie, że na drodze zostało auto. Pewnie spluwa poleciała gdzieś daleko w krzaki, kiedy otworzyły się drzwi, musimy więc mieć nadzieję, że i oni jej, kurwa, nie znajdą. Nie podoba mi się takie rozwiązanie, ale nie możemy tutaj krążyć cały dzień. Znowu westchnął. Stał, jakby się nad czymś poważnie zastanawiał. —Pete, Harold, weźcie jakieś gałęzie, rozgarnijcie liście. Ma wyglądać tak, jakby nikogo tutaj nie było. Danny? Zrób tak, jak ustaliliśmy. Ludlow zobaczył, że McCormack podaje synowi jakiś długi przedmiot. —Tato… Harold. Jakby o coś prosił. Odpowiedział mu McCormack, którego głos wydał mu się ostrzeżeniem; słychać było w nim zmęczenie i ponurą rezygnację. Ludlow otworzył oczy i próbował zmienić pozycję. Zobaczył stojącego nad nim Danny’ego, który z całą siłą, jaką zdołał z siebie wykrzesać, opuszcza na jego głowę ciężką, oderwaną od drzewa gałąź. Otrzymał cios prosto w miejsce, gdzie jeszcze parę godzin temu było jego ucho i zrozumiał, że chcą zamaskować ślad po kuli. Odezwały się w nim

wszystkie nerwy i pomyślał, że już wie, jak się umiera, że dokładnie to czuł Rudy. Nagle zapadła ciemność tak głęboka, że aż poparzyła go w oczy.

DWADZIEŚCIA OSIEM Obudził się o zmierzchu. Zapadała noc. Poczuł się kompletnie zagubiony. Nie wiedział kim ani nawet czym jest. Równie dobrze mógł być leśnym duchem, bezcielesnym, zrodzonym dopiero co ze świeżej ziemi i sosnowych igieł. Mógł być czymkolwiek. Próbował usiąść, ale nie udało mu się. Drzewa kręciły się wokół niego, jakby leżał pośrodku ogromnej karuzeli zbudowanej pośrodku lasu ręką szaleńca. Ruszał rękoma niczym niemowlę jeszcze niepewne swojego ciała. Podniósł jedną nogę, potem drugą, następnie, po kolei, ręce. Mrugnął z nadzieją, że położy kres tej wirówce. Mrugnął ponownie. Kiedy uznał, że ma wystarczająco sił, znowu spróbował usiąść i tym razem mu się udało. Całe jego ciało przeszył wściekły ból, niemal nie do wytrzymania i tak samo szybko ustąpił; skojarzył mu się z fantomowym bólem tkwiącym w wyimaginowanej kończynie. Pomacał dłonią tył głowy; był miękki i wilgotny, jakby przemienił się w namoczoną gąbkę. Palce Ludlowa posklejały się ciemną, czerwonawą mazią, do której przyczepiły się igiełki. Nie miał pojęcia, jak się tutaj znalazł. Parę stóp dalej zobaczył pogrążony w cieniu wrak leżącej na dachu półciężarówki, owiniętej wokół drzewa niczym zaciśnięty na ołówku palec. Samochód wydawał mu się znajomy. Usiłował wstać, lecz udało mu się jedynie uklęknąć, więc na czworakach poczłapał do najbliższego drzewa, złapał za pień i powoli dźwignął się z ziemi. Odczekał, aż udało mu się opanować drżenie nóg, obejmując drzewo niczym kochanek, z policzkiem przyciśniętym do jego chropowatej, pachnącej kory. Przez chwilę wdychał ten zapach, aż uznał, że jest gotowy, aby stanąć o własnych siłach. Zmierzał do samochodu. Pickup wyglądał znajomo. Może nawet należał do niego. Trzymał się blisko drzew i była to dobra decyzja, bo kiedy się potknął, mógł złapać wystającą gałąź. Znowu przeszedł go ból, lecz zniknął szybciej, niż się pojawił. Las wydawał się płynąć. Dotarł do wozu. Uklęknął przy nim i zajrzał do środka przez okno po stronie kierowcy. Spojrzał na rzeczy, które leżały na dachu. Pognieciona wycinanka. Rozpostarta mapa. Pusta puszka po napoju gazowanym. Skrobak do okien. Opakowanie po gumie do żucia. Zawartość umieszczonej na drzwiach popielniczki, która pokryła wszystko szarawym pyłem, wymieszanym ze srebrzystymi kawałeczkami szkła. Nie wiedział, czego tutaj szuka i jakie znaczenie mają wszystkie te śmieci, więc podniósł się i odwrócił. Ściemniało się; uznał, że nierozważnie będzie zostać tutaj po zmroku. Po ciemku nie znajdzie drogi. Zdecydował, że spróbuje podejść pod najbliższe wzgórze, lecz nie miał pojęcia, dlaczego miałby to robić;

wystarczyło mu samo przeczucie. Szedł więc ścieżką, którą najwyraźniej przejechała ciężarówka, bowiem ostało się na niej tylko kilka młodych drzewek, jakby las zapamiętał trasę samochodu; Ludlow zatrzymywał się co parę kroków i chwytał gałązek, żeby w spokoju złapać oddech i odzyskać równowagę. Gdzieś w połowie drogi poczuł na plecach dziwne mrowienie; jego matka (a może ojciec?) zwykła mawiać, że dzieje się tak, kiedy człowiekowi ktoś po grobie chodzi. Ojciec nadal żył, mieszkał w domu opieki. Nazywał się Avery Allan Ludlow Senior. Spojrzał w dół i zobaczył leżący przy jego stopach, zagrzebany w liściach rewolwer. Jakby broń sama go na siebie naprowadziła. Tak jak i on sam, rewolwer nie pasował do tego miejsca. Pomyślał, że niewłaściwym więc byłoby zostawiać go tutaj. Pochylił się ostrożnie i podniósł broń. Oczyścił ją z liści i błota i, z pewnym trudem, włożył do kieszeni. Wyprostował się, walcząc z kolejną falą bólu, który uderzył w niego jak piorun i tak samo gwałtownie zniknął. Gdy dotarł na szczyt, zapadł już zmrok. Księżyc przedzierał się przez drzewa; za sobą pozostawił gęsty, mroczny las. Popatrzył na drogę i podjął decyzję, w którą stronę pójść. Przypomniało mu się, że jest coś, co musi zrobić. Usiadł i oparł się o brzozę, żeby pomyśleć. Rewolwer uwierał go w nogę. Nagłe, z niejasnych dla siebie przyczyn, zaczął płakać. Podniósł głowę i zobaczył parę lśniących oczu, wpatrujących się z niego z krzaków po drugiej stronie drogi. Przez chwilę poruszały się w te i we wte, aż przystanęły, wpatrzone w Ludlowa. Ruszyły w jego stronę, przedzierając się przez krzaki. Na pobocze wyszedł niekarmiony od wielu dni, wychudzony pies. Ludlow widział wystające przez jego cienkie, białe futro żebra, kościste uda. Wiejski kundel z przewagą krwi beagle’a, ani młody, ani stary. Porzucony, prawie już zdziczał; bez względu na porę i pogodę, musiał jakoś walczyć o przeżycie. Kiedy się zbliżył, Ludlow zobaczył, że to samiec. Pies miał duże oczy, w których nie było wrogości, tylko ciekawość, co też robił tutaj ten człowiek. —Chodź tutaj - wyszeptał. Jego własny głos brzmiał dla niego obco, ledwie rozpoznał ten charkot. Czuł w ustach smak krwi, oblizał więc spierzchnięte wargi. Wyciągnął rękę w kierunku psa. Nos zwierzęcia drgnął, zaczął węszyć i opuścił głowę. —Nic ci nie zrobię. Kundel podniósł łeb, spojrzał na niego i szczeknął, a dźwięk ten, donośny i czysty, rozszedł się echem po okolicy. Pies szczeknął raz jeszcze i zamilkł. Przez chwilę wpatrywał się w Ludlowa, zmęczony i pozbawiony nadziei, że kolejne spotkanie z człowiekiem będzie odmienne od pozostałych i spotka go coś dobrego; odwrócił się i odszedł z powrotem w

zarośla. Ludlow patrzył jeszcze na falujące krzaki i nasłuchiwał chrzęstu liści, ale pies zniknął na dobre. Siedział, wsłuchując się w ciszę i próbując poukładać sobie w pamięci ostatnie wydarzenia, co przypominało ganianie na wietrze za wyrwanymi z książki kartkami. Jednak kiedy wstał, wiedział, gdzie ma pójść. Wyszedł na drogę i podążył w stronę wzgórz.

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ Niebo jaśniało od gwiazd. Półksiężyc świecił jasno. Księżyc Janusa, pomyślał. Półksiężyc to księżyc Janusa. Janus, bóstwo drzwi i bram. Miał nawet swój własny miesiąc. Styczeń. Styczeń, luty, czerwiec, lipiec. Świeć, świeć, księżycu żniwiarzy. Świeć wysoko na niebie. Nie miał pojęcia, skąd mu to przyszło do głowy. Na wojnie, którejś letniej nocy, pod takim samym niebem, zastrzelił siedzącego na drzewie koreańskiego snajpera. On albo Phil DeAngelo, nigdy nie wiedzieli, który z nich trafił. Obaj trzymali wtedy nocną straż i wystrzelili w tej samej sekundzie. Rano poszli szukać trupa. Byli zaskoczeni tym, co znaleźli, bowiem okazało się, że kula nie trafiła w snajpera, ale w jego strzelbę. Broń wypadła mu z rąk, a on sam zleciał z drzewa i upadł na nią. Lufa oderwała się od łoża i przebiła jego prawą łydkę i lewe udo, tak jak szpilka nadziewa motyla na tablicy kolekcjonera. Podczas upadku żołnierz złamał sobie kark i nie mógł się ruszyć, lecz nawet i to by przeżył, gdyby lufa nie poszarpała mu tętnicy udowej. Krew ciekła z niego jak z pękniętej rury i do rana zdążył już wyzionąć ducha. Pierwszego roku musieli porozstawiać wszędzie garnki i patelnie, bo dach był dziurawy i woda kapała im w czasie deszczu do środka. Dopiero potem wziął się za naprawę. Kałuża krwi pod Koreańczykiem przypominała czarną papkę. Krew pod wpływem gorąca zamieniła się w paćkę; latały nad nią wzdęte muchy. Lepkie. Jak jego głowa. Dotknął swojej rany. Głowa Allie i głowa Billy’ego. Obie wyszły bez problemu, ale wyglądało na to, że w przypadku Tima musieli się szykować na poród pośladkowy; doktor Jaffe musiał włożyć w nią rękę i obrócić dziecko. Prawie go stracili. Był obecny przy wszystkich trzech porodach i przy narodzinach Tima niemal zemdlał. Upał w Korei. Nie było czym oddychać, człowiek dusił się powietrzem. Prawie go stracili. Ledwie mógł złapać oddech. Rzęził. Był to jedyny dźwięk, jaki się tutaj rozlegał poza szumem wiatru w gałęziach drzew i krzaków oraz cykania świerszczy i rechotu żab, które skakały gdzieś w dole, najpewniej w strumieniu. No i poza odgłosem jego własnych krótkich kroków, szurania podeszwami o asfalt. Zobaczył światła reflektorów jadącego za nim samochodu; najpierw trochę rozmyte, potem coraz wyraźniejsze i jaśniejsze, lecz nie odwrócił się, parł do przodu, aż samochód minął go i zniknął gdzieś za wzgórzami. Światła wydały mu się niczym białe skrzydła przelatującego ptaka. Nie czuł jednak, że zmarnował szansę na pomoc i ratunek; skorzystał z tego, co odsłoniły przez nim reflektory, gdyż zobaczył ciągnącą się przez pola drogę. Zbliżał się. Musiał jednak skorygować trasę. Ściągało go za bardzo na lewo i co

jakieś sześć kroków odbijał lekko na prawo. Pomyślał o czterech stopniach prowadzących na ganek, gdzie przesiadywał jego ojciec; jak wiele trudu sprawiało mu wdrapanie się na niego. Potrzebował nawet jego pomocy, aby się tam dostać. Nie wiedział, czy jego ojciec był szczęśliwy i czy powinien czuć się winny, że umieścił go w domu opieki, choć on sam go o to prosił. Nie chciał być ciężarem ani dla niego, ani dla Mary. Wystarczy, że sam dla siebie jestem ciężarem. Mary płakała, kiedy go tam odstawił. Rudy stał na tyle pickupa, ale w powrotnej drodze chciała mieć go przy sobie, więc pozwolił mu wskoczyć do szoferki. Przez całą trasę obejmowała psa, a ten wystawiał głowę przez okno, mrużąc oczy, kiedy wiatr dmuchał mu w kudły. Szedł wzdłuż drewnianego płotu. Po drugiej stronie drogi rosły białe brzozy, a za rzeczonym płotem rozciągały się pastwiska, pomalowane na szaro przez światło księżyca niby na jakiejś starej sielankowej fotografii zrobionej w dawno minionych, prostszych czasach. Szedł dalej. Ból przychodził i odchodził, ale nie zwracał na niego uwagi. Przypominał mu w końcu, że nadal żył. Zobaczył przed sobą jakieś kształty. Na trawie pasło się sześć koni. Zastanowiło go, czemu nie zostały na noc w zagrodzie i doszedł do tego, że może one również o tym myślały. Zatrzymał się i oparł ciężko o płot, żeby złapać oddech. Patrzył, jak konie podnoszą i opuszczają łby, skubią świeżą trawę. Słyszał dźwięki wydawane przez ich kłapiące szczęki, kiedy wyrywały z ziemi kolejne kępy, a potem odgłosy przeżuwania źdźbeł. Trudno mu było ocenić kolor zwierząt, ale wydały mu się albo kasztanowate, albo kare, choć jeden z nich był chyba nakrapiany. Od czasu do czasu prychały, zadowolone z przekąski. Kiedy miał sześć albo siedem łat, jego wujek John Fry miał farmą, na której trzymał w stodole parę koni, lecz Ludlow nigdy na nich nie jeździł. Któregoś dnia Fry zdecydował, że przyszła pora, aby chłopak wreszcie wsiadł na jednego z nich. Osiodłał dla niego wielką kasztanowatą klacz i posadził go na niej. Ludlow narzekał, że nogami nie dostaje do strzemion, ale Fry powiedział, że to nieważne, bo przejażdżka będzie krótka. Fry był człowiekiem, który uwielbiał stroić sobie z ludzi żarty, również złośliwe, a ten, który przygotował tamtego dnia, był wyjątkowo okrutny. Ludlow pamiętał, że ze zdziwieniem czerpał przyjemność z jazdy; cieszył go sam fakt, że siedzi na zwierzęciu tak dużym. Podobał mu się zapach klaczy, kiedy klepał ją po grzebiecie i ciągnął delikatnie za grzywę. Wąchał potem swoje palce. Imponowała mu siła mięśni kryjących się w końskim ciele, a w dodatku cała ta siła była mu przyjazna, dzięki niej odkrywał część siebie, o której istnieniu nie miał wcześniej pojęcia. Pamiętał, jak patrzył zza łba

klaczy na rozciągające się przed nimi pola, mając nadzieję, że za moment je przemierzą, że jego wuj wyprowadzi tam konia i pozwoli mu wziąć lejce. Nie zrobił tego. Swoją wielką, pokrytą odciskami łapą, uderzył klacz w zad i wrzasnął. Koń wyrwał do przodu. Ludlow spadł z na ziemią i zniknął w tumanie kurzu wzbitym w górę przez pędzącą klacz, a jego wuj pękał ze śmiechu. Matka Ludlowa wyskoczyła z domu i nazwała jego wujka cholernym, głupim sukinsynem i nie odzywała się do niego przez kilka miesięcy. Ludlow nigdy nie winił konia za to, co się stało. Tylko człowieka. Kiedy podrósł, jeździł na tej klaczy jeszcze wiele razy. Wyrwał kępę trawy i wyciągnął rękę. Nakrapiana klacz popatrzyła w jego stronę. Wahała się przez chwilę, ale podeszła do niego. Długimi, chwytnymi wargami złapała trawę. Pozwoliła mu dotknąć swojej grzywy i mokrego, chłodnego nosa. Pochyliła przed nim głowę i włożyła mu pysk w dłoń; jej nozdrza otwierały się i zamykały, wydychając ciepłe powietrze, czemu towarzyszył basowy szum. Nagle klacz uniosła łeb i potrząsnęła nim; jej grzywa wydała mu się kłębem ciemnych iskier, ślepia otworzyły się szeroko. Kryła się w nich dzikość. Odwróciła się i potruchtała do reszty stada, lecz kiedy stanęła, nie skubała już trawy, tylko przypatrywała mu się uważnie. Wyczuła. Oczywiście, że tak. Zapach cierpienia i śmierci. Czy to ja? Człowiek, ale jednak nie całkiem. Coś z niego uleciało. Przypomniał sobie napotkanego na drodze psa i pomyślał o tym, że zwierzęta w jego obecności stają się płochliwe, jakby krew, którą miał na sobie, przypominała im o krzywdzie z ręki człowieka, której teraz i on zaznał. Odepchnął się od płotu i szedł dalej. Kiedy doszedł do lasu i przecinającej go drogi, księżyc zdążył już zniknąć za gęstymi chmurami. Gwiazd również nie było widać. Szedł środkiem drogi - a przynajmniej tak mu się wydawało w ciemnościach - aby nie wpaść do rowu, ciągle jednak towarzyszyła mu niepewność, czy aby nie zbacza gdzieś na lewo czy prawo. Wyciągnął przed siebie ręce i dreptał po omacku, nie widząc, co czeka na niego w mroku. Kiedy miał dwanaście lat, razem z kolegą odkrył w jednym z nadmorskich klifów jaskinią. Wdrapali się do niej, a pod nimi fale roztrzaskiwały się o kamienie. Słońce wpadało go środka groty i zobaczyli, że bywały tam zwierzęta i ludzie. Na ziemi leżały nieduże kości, najprawdopodobniej ptasie, oraz większe. Znaleźli też puste skorupy małż i krabów. Na sklepieniu jaskini zauważyli czarne ślady od dymu, jakby ktoś wewnątrz przez wiele lat palił ogniska. Znaleźli też drugą jaskinią, odchodzącą od głównej. Nie mieli ze sobą latarek; jedynie kąpielówki i ręczniki, które zarzucili sobie na szyje. Stanęli przy wejściu do drugiej groty i

usiłowali wypatrzyć, co znajduje się w środku pieczary, która nigdy nie widziała słońca, od kiedy ziemia zasypała jedno z wejść. Próbowali wymacać coś w mroku, lecz ciemność wydawała się pochłaniać ich ręce; choć próbowali, nie mogli nawet dojrzeć swoich własnych dłoni. Nie było tam nic; ani podłogi, ani sufitu, ani ścian. Tylko mrok tak głęboki, że aż kłuł w oczy. Ludlow bał się tego miejsca jak żadnego innego. Sama ciemność stanowiła ostrzeżenie, żeby tam nie wchodzić, że mrok skrywa coś, co bliższe jest bogom i duchom niż człowiekowi. A jednak wszedł do jaskini, chciał zmierzyć się z samym sobą, rzucić wyzwanie bogom i duchom. Pamiętał zdziwienie, które poczuł, gdy odkrył, że w ciemności nie kryje się bezdenna pustka, a jego stopa natrafiła na twardą ziemią. Zrobił kolejny krok i zniknął z oczu kołegi, rozpłynął się, jakby nigdy nie istniał. Stał przez chwilę w miejscu, mając nadzieją, że jego oczy przywykną do ciemności. Nie udało się. Jaskinia przytłaczała go swoją ciszą. Zrobił następny, trzeci już krok i usłyszał w mroku jakieś szuranie, coś, co musiało czaić się tam już wcześniej, jakieś dwadzieścia stóp od niego; coś, co było, jak instynktownie przeczuwał, wielkie, większe niż wielkie, i strach chwycił go w swoje szpony, oplótł go niczym chmara pająków pełznących po jego niemal nagim ciele, kąsających jego skórę. Wrzasnął, odwrócił się i wyskoczył z groty. Zobaczył, że jego kolega jest już w połowie drogi do wyjścia. Pobiegł za nim co sił w nogach, zbiegając z klifu, jakby gonił ich sam diabeł. Potem, kiedy wracał do tego dnia myślami i rozmawiał o nim z przyjacielem, doszedł do wniosku, że widziadło w jaskini musiało być człowiekiem. Zwyczajnym człowiekiem. Nie wilkiem, nie niedźwiedziem ani nawet nie wściekłym psem, bo wyczuliby zapach dzikiego zwierzęcia, jeszcze zanim by je usłyszeli. Próbował przypomnieć sobie dźwięk, który usłyszał w jaskini, i pomyślał o jakimś materiale ocierającym się o skałę. To pewnie tylko jakiś człowiek. Prawdopodobnie nawet nie był w niebezpieczeństwie. Ale tylko prawdopodobnie. Bo przecież ten człowiek stał tam w ciszy i obserwował ich. Musiał ich widzieć wyraźnie, bo mieli za sobą oświetlone wejście do pierwszej jaskini. Sam zaś pozostawał niewidoczny. Stał tam i nie ruszał się, a jego oczy przyzwyczaiły się do mroku. Co za człowiek miałby tak robić? No i te kości na ziemi, zapach ogniska… Być może wcale nie byli tak bezpieczni, jak mu się zdawało. Nigdy już nie zaznał podobnego strachu, nawet podczas walk w Korei, kiedy stał pomiędzy trupami i tymi, którzy dopiero mieli upaść bez życia. Nie bał się, bo zdał sobie sprawę z własnej śmiertelności już w dzieciństwie, kiedy był jeszcze chłopcem, gdy jego ciało

zderzyło się z wielkim i śmiertelnym Niewyjaśnionym. Tamtego dnia, w jaskini, spojrzał w oczy samej śmierci. Bowiem śmierć mieszkała w mroku. Dlatego teraz czuł się, jakby przechadzał się w pełnym słońcu, choć księżyc przykrywały chmury. Dobrze, że chociaż widział swoje ręce. Janus. Bóstwo drzwi i bram. Przez które przechodzimy. Oczami wyobraźni zobaczył coś, czego nigdy faktycznie nie widział, choć, pełen bólu i żalu, odgrywał tę scenę wielokrotnie w swojej głowie; Mary pojawia się w drzwiach ich domu, wybiega na zewnątrz, a płomienie, w których tonie, wyglądają jak niebieskożółte fale. Patrzył, jak pada na wilgotny trawnik, dym i zapach palonej skóry i mięsa drażnią jego nozdrza. Udaje jej się podnieść i w beznadziejnej próbie, motywowanej miłością i bólem, instynktownie rzuca się w stronę domu i próbuje uratować swoje dziecko. To nie było uczciwe, Mary. Bóg nie jest uczciwy. Szedł dalej. Noc robiła się chłodniejsza, czuł na twarzy zimny wiatr. Ból przeciął jego ciało tak szybko, jak nóż wyciągniętą z lodówki kostkę masła. Księżyc pojawił się ponownie na niebie. Zrozumiał, że stracił poczucie czasu. Równie dobrze mógł chować się za chmurami minutę, jak i godzinę. Nie potrafił tego stwierdzić. Rewolwer obił się o jego nogę. Mężczyzna sięgnął do kieszeni, przypominając sobie, jak to się stało, że ma broń; zawołała go, leżąc zagrzebana w liściach. Pochylił się i zabrał ją. W oddali na szczycie wzgórza zobaczył trupio bladą sylwetkę domu. Wyglądał jak kościół, ale bez wieży. Ludlow wiedział, że to nie dom Boży, ale miejsce, przez które nieomal stracił życie i do którego on sam przyniósł śmierć, tuląc ją w ramionach. Śmierć mieszkała w mroku. Szedł nieustępliwie dalej. Szurał butami po ubitej ziemi i wsłuchiwał się we własne kroki. Przypomniał sobie, po co tutaj przyszedł.

TRZYDZIEŚCI Zobaczył chłopca siedzącego na schodkach prowadzących na ganek. Nastolatek palił papierosa i kiedy się zaciągnął, Ludlow zobaczył jego twarz. Na moment stanęło mu serce, gdyż wydawało mu się, że patrzy na swojego syna Tima, jedynie trochę starszego. To był jednak Harold, chłopiec, który go przeprosił i okłamał bratu na temat wartości jego sprzętu wędkarskiego. Zatrzymał się, bowiem widział, że chłopak go zauważył. Harold rzucił papierosa na ziemię i zgasił go butem. Rozejrzał się z przestrachem i utkwił wzrok w Averym, który znowu szedł w jego stronę. Wyglądało na to, że po naradzie z samym sobą podjął jakąś decyzję. Ponownie rozejrzał się na wszystkie strony i podszedł do Ludlowa. —Jezu - wyszeptał - co pan tutaj, do cholery, robi? —Wróciłem po swojego psa - odparł. —Co pan mówi? —Przyszedłem po psa. —Jezu. —Zostawiłem go tam. Na ganku. —Zabiją pana, jeśli pana tutaj zobaczą. Chryste, oni przecież myślą, że już pana zabili! —Przyszedłem tylko po psa. To wszystko. Poprosiłem twoją matkę, aby go nakryła. —Proszę pana, na Boga, nie ma go na ganku. —Nie? —Czemu, u diabła, mieliby go zostawić na ganku? —A czemu nie? —Wyrzucili go za domem. Gdzieś w lesie. —Wyrzucili? Ze złości poczuł ucisk w klatce piersiowej. Wyrzucili go do lasu. Zjedzą go zwierzęta, ogryzą jego kości. Nie mają serca ni sumienia. Zakręciło mu się w głowie. —To przecież dowód. Rozumie pan? Ten pies to dowód tego, co panu zrobili. Niech to, przecież były tutaj gliny, pan Bridgewater i jeszcze ktoś, wypytywali nas o wczorajszą noc. Gdyby zobaczyli psa, domyśliliby się, że pan również tutaj był. Panie Ludlow, niech pan już stąd idzie. Chłopak cały się trząsł i co rusz oglądał się do tyłu - na drzwi i okna. —Zabierz mnie do niego. —Niech pan na siebie spojrzy, jest pan ranny. Nie wie pan, co… —Zaprowadź mnie tam, gdzie do wyrzucili.

—Jezu, Boże… Wyciągnął rękę, złapał chłopaka za ramię i spojrzał mu w oczy. —Niech martw się o Boga. Po prostu mnie tam zaprowadź. Harold rzucił mu zrezygnowane spojrzenie. —Ale pójdzie pan sobie? Jeśli pana tam zabiorę, to odejdzie pan stąd? —Tak zrobię. Chłopak spojrzał raz jeszcze na drzwi i powiedział do Ludlowa: - Zabiją mnie przez pana. - Ludlow nie odpowiedział. - No dobrze, ale po cichu. Tak naprawdę po cichu. Dobrze? —Oczywiście. Po cichu. Harold nadal się wahał. Ludlow puścił jego ramię i wgapiał się w niego wyczekująco. —Jezu. Niech będzie. Chodźmy. Przeszli przez rozległy, skąpany w blasku księżyca trawnik. Za nim zaczynała się prowadząca do lasu wąska ścieżka biegnąca pomiędzy paroma młodymi brzozami i klonami. —Mam nadzieję, że pamiętam, gdzie to jest - powiedział chłopak. —Przypomnisz sobie. Znajdziesz. Dróżka biegła na północ, gdzie las zaczynał gęstnieć i wpadało tam mniej światła Szli nieco wolniej. Ludlow czuł zapach sosen, wilgotnych liści i chłodnej ziemi. Pomyślał, że nie byłoby to złe miejsce na pochówek Rudego - o ile nie zakopaliby go tutaj McCormackowie. Powróciły do niego obrazy, jeden po drugim, w nagłych rozbłyskach. Spadające ze skarpy, koziołkujące auto. Gałąź w ręku Danny’ego, opadająca na jego głowę, kiedy otwierał oczy. Zatoczka. Strzelba. Głowa psa rozpadająca się na kawałki. Carrie Donnel wychodząca nago z łóżka. Żywi i umarli. —Harold! McCormack. Wołał od strony domu, z ganku. Chłopiec zamarł. —Hej, Harold! Gdzie jesteś, chłopcze? —Idź - szepnął Ludlow - nie zatrzymuj się. —Ale nie możemy… —Możemy. Tylko siedź cicho. Skręcili przy dwóch wysokich sosnach. Ścieżka zwężała się. Ludlow co i rusz zahaczał spodniami o krzaki dzikiej róży, lecz dróżka szybko wyszła na niewielką polanę oświetloną blaskiem gwiazd i księżyca. Przedarli się przez wysoką wyklinę i powtórnie zagłębili się w lesie. Po paru jardach chłopak stanął. —To gdzieś tutaj. —Gdzie? —No nie wiem, gdzieś tutaj, chyba po lewej. Kurwa! Żałuję, że nie mam latarki.

—Ależ masz - powiedział McCormack. Usłyszał pstryknięcie. Światło oblało ich obu. Odwrócili się i jasny snop powędrował na twarz Harolda. Ludlow widział dwie ciemne, niższe sylwetki stojące obok mężczyzny. Potem światło skierowano na jego twarz. —Niech mnie cholera - powiedział McCormack. Ludlow zmrużył oczy. —Mówię sobie, że nie ma szans, że to niemożliwe, facet przecież nie żyje. A jednak tutaj jesteś, do jasnej cholery, jednak tutaj jesteś. Tak trudno ci wyzionąć ducha, staruchu? Jesteś niewiarykurwagodny. Co ty tutaj robisz? —Przyszedłem po psa. —Po co? Po psa? —Tak. —Chcesz swojego psa? - zaśmiał się. —Tak. Chcę swojego psa. McCormack skierował snop światła kilka stóp dalej. Ludlow nadal jednak wpatrywał się w mężczyznę. Zobaczył w jego prawej ręce magnum. Danny trzymał strzelbę. Pete Daoust najwyraźniej nie wziął ze sobą broni. Pomyślał o trzydziestce ósemce, którą miał w kieszeni, i był ciekaw, czy widzą jej kształt, czy mogą rozpoznać, że jest uzbrojony. Pete Daoust wiercił się niespokojnie i Ludlow zastanawiał się, czy chłopak wolałby mieć ze sobą spluwę. Może nie. A może ją schował, tak jak on. —Zabieraj tego cholernego psa - powiedział McCormack. Ludlow spojrzał w miejsce, gdzie padło światło latarki. Zwłoki psa leżały na płaskim kamieniu pod brzozą. Ktoś na powrót zawinął go kocami i domyślił się, że kobieta zrobiła to, o co ją poprosił. —Jutro mieliśmy go pogrzebać, ale wygląda na to, że teraz zakopiemy i ciebie. Sprawiłeś nam masę kłopotów, staruszku. Chcesz tego psa? Dobra, jest twój. Na całą, kurwa, wieczność, ty głupi sukinsynu. —Tato… McCormack skierował światło latarki na Harolda. — Jezu, Harold, chodź tutaj do nas, debilu. Co się z tobą dzieje? Czemu mnie nie zawołałeś, kiedy stary się u nas pojawił? Harold przestąpił z nogi na nogę, ale nie ruszył się z miejsca. Ludlow nie wiedział, co o tym myśleć. Chłopak miał sporo odwagi, że sprzeciwił się ojcu. —Tato, daj już spokój. Możemy już przestać? Powiemy, że przyszedł tutaj, pojechał, ale znowu wrócił, a my… —A my co? Zepchnęliśmy go z drogi i walnęliśmy w łeb kijem? Masz tak samo nasrane we łbie. —Tata ma rację - powiedział Danny. - Skończmy z tym starym chujem. Tu i teraz. Kiedy światło z latarki ponowie padło na niego, Ludlow klęknął,

aby utrudnić tamtym celowanie i wyjął z kieszeni broń. Przez chwilę McCormack błądził, szukając go promieniem, Ludlow zdołał wystrzelić dwukrotnie w kierunku źródła światła. Druga kula trafiła w latarkę. Coś uderzyło go w bok, przewrócił się i przeturlał. Rozległy się strzały; słyszał magnum i strzelbę. Ludlow wypalił ponownie, tym razem na ślepo, w ciemność, celując w niewyraźne sylwetki i jasne rozbłyski z luf. Po czwartym strzale widział, że któryś z nich pada z krzykiem na kolana. Ludlow przeturlał się raz jeszcze i natrafił na coś miękkiego i mokrego. Wciągnął w nozdrza woń krwi. W klatce piersiowej Harolda ziała krwawiąca obficie dziura. Chłopak z trudem łapał oddech. Zapadła cisza. Gdzieś w oddali ktoś jęknął. Usłyszał szlochanie Harolda. W powietrzu unosił się gęsty i intensywny zapach kordytu. Rozejrzał się. Nie zobaczył ani jednego z nich. Minęła chwila, zanim jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności i wtedy zobaczył trzy leżące na ziemi postacie, zaledwie parę stóp od niego. Dwie z nich poruszały się, nogami rozgarniając ziemię. Trzecia leżała nieruchomo. Rozległ się kolejny jęk. Nie potrafił powiedzieć, do kogo należał ten głos, zresztą nie słyszał wiele poza własnym ciężkim oddechem. Harold westchnął i ponownie zaszlochał. Jego pierś uniosła się i zamarła. Ludlow podparł się łokciem. Ktoś z tamtej trójki usiłował wstać. Uznał, że powinien go uprzedzić. Dźwignął się na kolana i jego lewy bok, tuż nad biodrem, przeszył ostry ból. Twarz zaczęła go piec i poczuł, jak oblewa go pot. Nie rób tego. Nie mdlej. Nie teraz. Pomacał bok w poszukiwaniu rany i znalazł niewielką ranę wlotową, która nawet niespecjalnie krwawiła, lecz wylotowa w dolnej części pleców to już inna bajka. Kula rozerwała mu ciało, wyczuwał palcami poszarpane mięso i kawałek kości żebrowej, która wystawała z niego niczym złamany ząb. Podparł się o zimną, mokrą ziemię i, z trudem, bo z trudem, ale udało mu się stanąć najpierw na jedną, a potem na drugą nogę. Kręciło mu się w głowie. Praktycznie cała lewa strona jego ciała nadawała się do wymiany. Kulka w łeb, kulka w żebra. Pokuśtykał w stronę trzech leżących postaci. Tym, który próbował wstać, był Danny. Leżał na plecach i usiłował podeprzeć się łokciem, dokładnie tak, jak zrobił to Ludlow. Avery spojrzał na niego, zobaczył jego ranę oraz leżącą poza zasięgiem chłopaka strzelbę. Popatrzył mu w oczy. Nie było już w nich dawnej hardości; jedynie strach i ból. —Dostałeś w brzuch. Leż spokojnie. Przyślę pomoc. Z niewiadomej przyczyny słowa te uspokoiły chłopca, choć przecież rozsądek powinien był mu podpowiedzieć, że nie wolno mu wierzyć. Ludlow równie dobrze mógł

go tutaj zostawić i miałby ku temu pełne prawo, Danny o tym wiedział. Może chłopak miał już dość dźwigania całego tego bagażu męskiej odpowiedzialności za swoje czyny i mylnie pojmowanych zasad. Może chciał wreszcie powierzyć swój los komuś innemu. Nawet jemu. Nawet kosztem tego, że Ludlow mógł kłamać. Kiedy zobaczył twarz McCormacka, wiedział, że ma niewiele czasu, aby zbezcześcić ziemię, na której leżał. Ludlow przypatrzył się mu i zobaczył, że trafił go dwukrotnie; raz w klatkę piersiową zaraz poniżej ramienia i raz trochę niżej, pod lewym płucem. Mężczyzna leżał na boku, z bronią wymierzoną w stronę Pete’a Daousta, który padł na wznak obok niego z odstrzeloną połową głowy. Resztki mózgu lśniły w świetle księżyca i spływały powoli po jego karku, tworząc gęstą strużkę. Ludlow wiedział, że jego broń nie poczyniłaby takiego spustoszenia. McCormack musiał strzelać nawet na leżąco, na oślep. Chłopak znalazł się na linii strzału. Ludlow zauważył też, że miał rację - Pete Daoust nie zabrał ze sobą broni. McCormack mrugnął oczami. Ludlow kopnął magnum, które wypadło mężczyźnie z ręki. Nigdy nie można być pewnym, ile sił zostało w człowieku. Albo w wężu. Rewolwer upadł gdzieś na ścieżkę. Avery złapał McCormacka za włosy i obrócił jego głowę na bok, aby ten widział ciało chłopaka. —Widzisz, co zrobiłeś? Kazał mężczyźnie patrzeć. McCormack mrugnął i Ludlow zobaczył w jego oczach akceptację faktu, ale nic ponadto. — Któryś z was, może ty, a może Danny, zastrzelił Harolda, ale nie sądzę, żeby miało znaczenie, który. A ty jak myślisz? McCormack spojrzał na niego. —Niezły dzień dzisiaj miałeś. Ludlow wstał, rzucił trzydziestkę ósemkę jak najdalej od mężczyzny i podreptał do ścieżki. Gdy mijał Harolda, pochylił się i zamknął mu powieki. Pomyślał, że chłopak nie był zepsuty do szpiku kości i było mu go cholernie szkoda. Zapewne Harold prędzej czy później odciąłby się od brata i ojca, może nawet miałby całkiem udane życie. Pete Daoust również sobie na to nie zasłużył, mimo swoich chamskich docinków i pozy twardziela. Spluwom nie robi różnicy, do kogo strzelają. Wszedł w krzaki i po chwili znalazł to, czego szukał. Wziął zwłoki psa na ręce. Poczuł, jak ogarnia go nagła słabość. Miał nadzieję, że pozostało w nim tyle siły, aby dotrzeć do domu i powiedzieć matce, że jej syn jeszcze żyje. Nie chciał zgubić drogi i snuć się po lesie, aż dopadnie go szok i osłabnie jeszcze bardziej z powodu utraty krwi. Ten dzień wyraźnie pragnął jego śmierci. Podniósł psa i na chwilę jego umysł całkowicie się wyczyścił;

dziwne uczucie przeszyło całe jego ciało, podobnie jak wcześniej ten fantomowy ból, który nawiedził go w trakcie drogi do tego miejsca. Stało się coś, co potwierdzą inni po wielu dniach i tygodniach od tego zdarzenia. Zaszła w nim zmiana, której nie mógł przewidzieć. Zrozumiał, że przez cały ten czas on i Rudy byli niemalże jednym ciałem, jednym duchem, jednocześnie żywym, lecz martwym, martwym, ale żywym, częścią odwiecznego procesu, kręgu życia, trwałego i nienaruszalnego, znajdującego się poza ludzką zdolnością pojmowania. Avery przyjął to nagłe oświecenie ze spokojem i pokorą. Spotkała się z nim na polanie. Kiedy ją zobaczył, osunął się na kolana. Cała siła odpłynęła z jego kończyn. Zakręciło mu się w głowie. Ramiona Ludlowa opadły jak wydrążone. Zamknął oczy. Zobaczył samego siebie z góry, jakby siedział na jednym z tych starych, wysokich dębów, które ich otaczały; miał przed sobą niegdyś piękną, teraz umęczoną i przerażoną na jego widok kobietę. Ludlow trzymał przed sobą psa niczym ofiarę składaną matce ziemi i wysokiej trawie, w której klęczał. Smutnej matce wszelkiego stworzenia. —Pomóż mi - powiedział.

CZĘŚĆ CZWARTA: POKOLENIA Gdy wyszedł ze szpitala, jego córka czekała z wózkiem inwalidzkim. Nie chciał na nim siadać, wystarczyło mu dziesięć dni leżenia plackiem, lecz Allie była nieubłagana i Ludlow musiał się poddać. I tak była to niewielka cena za jej pomoc. Allie przyleciała do niego z Bostonu i codziennie przesiadywała przy jego łóżku przez wiele godzin. Rozwiązywali krzyżówki i rozmawiali od rana do wieczora. Ludlow pomyślał, że jedyną dobrą rzeczą, jaka wynikła z tej afery, było odnowienie kontaktów z córką. Wyjechali na zewnątrz, prosto w słońce. Gdzieś w połowie drogi do auta powiedziała, że musi mu coś wyznać i że od dłuższego czasu zbiera się, żeby mu to zakomunikować. —Ukrywasz coś przede mną? —Jestem w ciąży, tato. —Poważnie? —Aha. Drugi miesiąc. Będziesz dziadkiem. Ludlow ledwie się powstrzymał, żeby nie wstać z wózka. —Allie, to cudownie. —Też się cieszymy. —Ciąża. Cholera, to ja powinienem wozić ciebie! Zaśmiała się. —Allie, to naprawdę wspaniale. Złapał ją za dłoń i uścisnął. — Czekałam, aż wyjdziesz ze szpitala, żeby ci powiedzieć. Chciałam, abyś usłyszał to tutaj, za dnia, w słońcu. Żeby to była wyjątkowa wiadomość. —Jest cholernie wyjątkowa! Już wiecie, czy to będzie chłopczyk czy dziewczynka? —Nie chcemy wiedzieć. Będziemy się cieszyć i z jednego, i z drugiego. —Ja też. Żałuję, że twoja matka tego nie słyszy. —I ja żałuję, tato. Przez ostatnie kilka dni, od kiedy się ocknął i powróciła mu jasność umysłu, zamroczonego środkami przeciwbólowymi, sporo rozmawiali o Mary. Ludlow opowiadał, jak się do niej zalecał i jak wzięli ślub. Pomagało im to zabić upływający czas i odkryć siebie na nowo. Rozmawiali o dzieciństwie Allie i o Timie. Nawet o morderstwach. Nigdy wcześniej tego nie robili. Ucieszył się, że Allie nie namawiała go do nawiązania ponownego kontaktu z Billym, może nareszcie pogodziła się z tym, iż nie miał takiego zamiaru. Któregoś popołudnia przywiozła do szpitala

jego ojca. Staruszek chciał wiedzieć o wszystkim, co się wydarzyło tamtej nocy, i słuchał jego słów w milczeniu, a kiedy Ludlow skończył, powiedział: Dobrze zrobiłeś, synu. Nie wiedziałem tylko, że masz taki twardy łeb. Allie została z nim w domu jeszcze przez trzy dni, aż uznała, że Ludlow doszedł do siebie na tyle, że da sobie radę sam, pomimo metalowych płytek, które włożono mu w żebra. Powiedział jej, żeby wracała do męża, i widział, że tak samo bardzo jak chce wracać, pragnęła zostać z nim. Zawiózł ją na lotnisko autem, które wypożyczył do czasu kupna nowej półciężarówki. Uściskał córkę przy bramce i pomyślał, że jej włosy pachną tak samo jak włosy Mary. Tego samego wieczoru zadzwonił do szpitala zapytać, jak się czuje chłopak McCormacków. Dyżurna pielęgniarka powiedziała mu, że najgorsze minęło i nie ma już zagrożenia życia. Sam Berry poinformował go wcześniej, że Danny zostanie oskarżony o próbę zabójstwa i napaść z bronią w ręku. Dodał też, że Ludlow będzie musiał zeznawać. Nie miał nic przeciwko temu. Szkoda mu jednak było jego matki. Kobieta straciła wszystko. Nie znał, co prawda, całej historii i nie wiedział, jak doszło do tego, że poślubiła McCormacka, ale podejrzewał, że nie była to jej wina, nie do końca wiedziała, kim był jej mąż. Wychowała przecież jednego syna, który był na dobrej drodze do przyzwoitości. Pomogła mu. Prawdopodobnie uratowała mu życie. I nakryła kocem Rudego. Miał nadzieję, że pokojówka z bezwładną ręką nadal będzie przy niej. Miesiąc później miał tyle pracy, że ledwo nadążał. Nabył nowego pickupa, negocjował z podwykonawcami odbudowę sklepu i warunki umów z dostawcami. Do udziału w interesie zaprosił Billa Prine’a, ponieważ doszedł do wniosku, że przyda mu się ktoś młodszy, co zresztą zalecali lekarze. Poza tym był to winien Billowi. Czekały go więc rozmowy z prawnikami i podpisywanie papierków. Trzy razy w tygodniu uczęszczał na rehabilitację. Którejś chłodniejszej nocy, w pierwszym tygodniu września, zaraz po kolacji, ktoś zapukał do jego drzwi. Otworzył je i zobaczył Carrie Donnel. Miała na sobie sprane niebieskie jeansy i dopasowany zielony sweter, zaś w rękach trzymała dwie butelki szampana. —Panna Donnel - powiedział z uśmiechem. —Wystarczy Carrie. Zapomniałeś już? - zaśmiała się. —Wejdziesz? —Czemu nie? Dziękuję. Przeszła obok niego pewnym krokiem, jak zawsze, jakby wchodziła do własnego domu; jedną butelkę postawiła na stole, drugą włożyła do lodówki.

—Dobrze wyglądasz - powiedziała. —Ty również. —Jak ci się podobał program? —Program? Carrie, to było miesiąc temu. Myślałem, że nigdy nie zapytasz. —Przepraszam, byłam naprawdę zajęta, redukują etaty, więc brakuje rąk do pracy. No i nie byłam pewna, czy w ogóle oglądałeś, leżałeś wtedy w szpitalu. Nie miałam pojęcia, czy będziesz miał ochotę na telewizję. Przysunęła sobie krzesło i usiadła przy kuchennym stole. —Słyszałam, że była u ciebie córka. —Z trudem ją przegoniłem. —To dobrze, Av. To dobrze. Usiadł naprzeciwko niej. —Udało ci się obejrzeć, prawda? - zapytała. Pokiwał głową. —I jak? Co myślisz? —Było dobrze. Rzetelnie. Nie zrobiłaś ze mnie jakiegoś pieprzonego bohatera. Myślę, że wstydziłbym się wyjść na ulicę, gdybyś to zrobiła. Nie wyszedłem też na wariata. Odwaliłaś kawał dobrej roboty, Carrie. Tego się spodziewałem. Nagrasz też coś o procesie chłopaka? Spojrzała mu w oczy i widział, że zrobiło jej się smutno. Domyślał się, jaką odpowiedź usłyszy. —Dostałam pracę w mieście, Av. Naprawdę dobrą, w niezłej stacji. —Nowy Jork? Myślałem, że nie znosisz tego miasta. Pokręciła głową. —Boston. —Od kiedy? —Zaczynam za miesiąc, ale wyjeżdżam za jakiś tydzień. Muszę znaleźć mieszkanie, jakoś się zadomowić. Sam wiesz. Zrozumiał, co chciała przez to powiedzieć. Będzie miała jeszcze sporo spraw do załatwienia w Portland. Dzisiejszego wieczoru przeszła przez jego drzwi po raz ostatni. Jakby wchodziła do własnego domu. —No to na co czekamy? - powiedział. - Otwieraj szampana, mamy co świętować. —Myślę, że dlatego nie dzwoniłam, Av. Bo wyjeżdżam. Pokiwał głową. —Domyśliłem się. —Tak? —Mniej więcej. —Nienawidzisz mnie? Rzucił jej spojrzenie. —Teraz to ty zachowujesz się jak nastolatka, Carrie. Wstał, podszedł do niej i położył ręce na jej ramionach. Pochylił się i pocałował ją w policzek,

potem w czoło, a następnie w usta. — Nie mógłbym cię nienawidzić, nawet jeśli walnęłabyś mnie przez łeb tą butelką - powiedział. - Byłaś dla mnie błogosławieństwem i twój wyjazd tego nie zmieni. Bo widzisz, ten staruszek, na którego patrzysz, czuje, że w głębi serca się w nim podkochujesz. Ma rację? Pokiwała głową i zaczęła szlochać. —Pewnie, do cholery. Pewnie, że tak. — Myślę, że to niesamowite, a ty pytasz mnie, czy cię nienawidzę. Niezła z ciebie obserwatorka. Wstydź się. Uśmiechnęła się. —A teraz wyświadcz mi przysługę i otwórz tego szampana. Kiedy rano wychodziła z jego domu, patrzył na nią przez kuchenne okno. Zanim wsiadła do auta, uśmiechnęła się i pomachała do niego. Odpowiedział jej tym samym znad kubka parującej kawy. I tak właśnie chciał ją zapamiętać. Ustalili wczoraj, że spotkają się w Bostonie, kiedy przyleci odwiedzić córkę, ale wiedział, że już nigdy się nie zobaczą. Zostanie wchłonięta przez swoje nowe życie; jego pochłonie własne. Ale tamtego poranka utrwalił w pamięci ją, jej samochód i jasne słońce, więc jeśli nawet widział ją po raz ostatni, pozostanie w nim ten obraz. Nie powiedział jej o tym, co rozgrywało się w jego układzie krwionośnym; walka, w której niechybnie polegnie. To właśnie jej zapowiedź usłyszał tamtej nocy, kiedy, pobity i postrzelony, szedł z Rudym w ramionach. Nie miał żadnego powodu, aby jej o tym mówić. Lekarze twierdzili zresztą, że chłoniak nie zabija od razu, może to trwać całe lata i Ludlow zdążył się już z tym pogodzić. Nie widział też powodów, dla których miałby zawracać głowę Allie; powinna skupić się na urodzeniu dziecka. Wymusił na lekarzach obietnicę, że zachowają to w tajemnicy. Sam jej powie, kiedy przyjdzie czas. Ludlow sączył kawę i patrzył na odjeżdżający samochód, który zniknął za wzgórzem. Przeszedł przez kuchnię i wyszedł tylnymi drzwiami na ganek. Na polu za domem, gdzie smagana wiatrem nawłoć pochylała się ku ziemi, leżał Rudy. Ludlow wyobrażał sobie, że stoi na kapitańskim mostku szkunera obmywanego przez morskie fale; i choć wiało jak diabli, załoga nigdy się nie skarżyła. Zakopał się w papierach, przeglądał faktury i rachunki za leczenie. Pod wieczór usłyszał podjeżdżające pod dom auto. Wyjrzał przez okno i zobaczył półciężarówkę Emmy Siddons. Obiema rękami przytrzymywała poły swojego czerwonego swetra i kroczyła dziarsko, jak tylko ona potrafiła, w kierunku drzwi. Przeszło mu przez myśl, iż wygląda starzej niż ostatnio, ale dopowiedział sobie, że zapewne on sam również. Otworzył drzwi i pierwszym, co zobaczył, była rdzawa, kudłata

szczenięca główka z oczami jak węgielki, wyglądająca ciekawie zza pazuchy. Zaśmiał się i wyciągnął rękę; szczeniak z entuzjazmem powąchał jego palce i oblizał je, wijąc się w ramionach Emmy. —Boże, czy ja dobrze myślę? Czy to… - zapytał. Emma wyszczerzyła zęby w uśmiechu. — Żebyś, kuma, wiedział. - Potrząsnęła energicznie głową. - To twoje stare psisko do końca swoich dni nie dawało nam spokoju. Evangeline ma cztery młode. Dwa czarne jak i ona oraz dwa rude. Trzy z nich to suczki i jeden kawaler. O, właśnie ten tutaj. Podała psa Ludlowowi. Pies polizał go po twarzy, a potem na powrót zajął się palcami. —Ile ma? Z sześć tygodni? —Aha. Najwyższa pora, żebym się go pozbyła. —Co? Chcesz mi go dać? — Nie, panie Ludlow. Przyjechałam tutaj tylko po to, żeby ci pokazać, co ten twój nieznośny pies zmajstrował. Oczywiście, że ci go daję. A komu innemu mam go dać? —Emma, nie planowałem… —Mam w nosie, co sobie planowałeś. No popatrz na niego. Pies przestał się rzucać; leżał spokojnie w ramionach Ludlowa i lizał jego palce. Rudy zawsze patrzył na jego dłonie. Wydawało się, że według psa to właśnie ręce odróżniały jedno stworzenie od drugiego; ręce i to, co potrafią zrobić. Nic więcej. — No popatrz. Przecież ten psiak cię poznaje. Jak tylko przekroczyliśmy próg, od razu wiedział, kto jest jego panem. Ludlow postawił szczeniaka na ziemi i pogłaskał. Usiedli przy stole i rozmawiali przez chwilę, a pies chodził po kuchni i węszył, zapoznając się z nowym środowiskiem. Potem przeszedł do sypialni i do salonu. Avery wsłuchiwał się w odgłosy pazurów stukających o drewnianą posadzkę. Po chwili pies wrócił, westchnął i położył się u stóp Ludlowa. Emma wybuchnęła śmiechem. —Wygląda na to, że twoje plany poszły w diabły! Powiedział jej o chłoniaku, że może wkrótce umrzeć. Było dla niego ważne, aby zrozumiała, że pakt pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem może łatwo zostać zerwany przez czas lub chorobę. —Cokolwiek się wydarzy, Av, zapewniam cię, że pies będzie traktowany tak, jak byś tego chciał, masz moje słowo. Nie możesz jednak o wszystkim myśleć w taki sposób, bo okaże się, że w życiu nie warto się z nikim wiązać. Dasz mu to, co możesz mu dać. Tyle czasu, ile to możliwe. On zrobi to samo

dla ciebie. Poradzicie sobie. Zostawiła mu trochę psiego jedzenia, które przyniosła z ciężarówki. Ludlow nakarmił szczeniaka i bawił się z nim. Zaskoczyła go własna radość i to, że pies tak szybko znalazł drogę do jego serca. Kiedy kładł się spać, szczeniak poszedł za nim, wyciem manifestując, że chce spać razem z Ludlowem. Podniósł go i położył obok siebie. Pies zwinął się w kulkę i zasnął na jego brzuchu. Avery jeszcze długi czas głaskał jego lśniącą, miękką sierść, aż pociekły mu po policzkach łzy; nie z powodu Mary czy Rudego ani żadnej z bliskich mu osób, lecz na myśl o tym nowym, powierzonym mu życiu, na myśl o istniejącym gdzieś świecie wędrujących bez końca dusz, którego on i pies byli częścią. —Jak cię nazwiemy? - wyszeptał. Pies spał dalej w jego objęciach.

Jack Ketchum Prawo do życia Tłumaczenie Marcin Kiszela Papierowy Księżyc 2012 Wydanie I …Stwórca obdarzył ich pewnymi nienaruszalnymi prawami… …w skład tych praw wchodzi życie, wolność i swoboda ubiegania się o szczęście… Thomas Jefferson

DZIEŃ PIERWSZY JEDEN Nowy Jork

8 czerwca 1998 roku 10:20 Milczeli w drodze do kliniki. Poprzedniej nocy powiedzieli sobie wszystko. Nie zostało już nic do dodania. Teraz trzeba było to po prostu zrobić. Mieć to wreszcie za sobą. Poranne korki zaczęły się zmniejszać jakąś godzinę temu. Teraz panował umiarkowany ruch. Ulice Upper West Side wydawały się dziwnie senne, wręcz nierzeczywiste. Jadąca przed nimi zielono-niebieska furgonetka toyoty dryfowała od skrzyżowania do skrzyżowania niczym przewodnik prowadzący ich od jednego nigdzie do kolejnego. Wciąż podążali za nią, w drodze donikąd. Ciągniemy na rezerwie, pomyślał Greg, obydwoje. Przeciągające się milczenie sprawiło, że w wyobraźni wrócił do wydarzeń minionej nocy. Płacząc, kochali się na łóżku w jej mieszkaniu. Łzy pojawiały się i znikały jak fale odpływu. Ucichło nawet bicie ich serc. Teraz, kiedy połączyła ich ponura świadomość, że przyjemność zawsze łączy się z bólem i tak już zostanie na długi, długi czas, czuli się sobie bliżsi niż kiedykolwiek wcześniej. Jej łzy kapały na jego policzki, mieszały się z jego łzami. Pamiętał wyraźnie zapach łez i to wrażenie, że spływają na jego klatkę piersiową. Ujeżdżała go, nie przestając płakać, a gdy skończyli, nadeszła długa, czarna noc, niosąca niespokojny sen. Potem trzeba było przebrnąć przez mechaniczne poranne rytuały: woda, brzytwa, szczoteczka do zębów. On i Sara odgrodzeni od siebie bardziej niż kiedykolwiek. Kawa pita w zupełnej ciszy. Greg pragnie wziąć ją za rękę, jego dłoń zawisa nad wypolerowaną powierzchnią sosnowego drewna. Chce znów poczuć jej ciepło, połączyć się z nią raz jeszcze, zanim przekroczą próg, napełniając płuca chłodnym powietrzem poranka. Wzdłuż Dziewięćdziesiątej Pierwszej i West End Avenue nowojorczycy pędzą za swoimi codziennymi sprawami. Samochody, taksówki, wozy dostawcze. Potem marsz do jego wozu, zaparkowanego w chłodnych głębinach klimatyzowanego garażu pod sąsiednim budynkiem. Greg wiezie ich najpierw przez Broadway, potem przez centrum miasta. Aż docierają do tego

okropnego, pustego miejsca, w którym się znaleźli. Wyczerpujące dryfowanie w zupełnej ciszy. —Dobrze się czujesz? - pyta ją w końcu. Kobieta przytakuje. Do kliniki już niedaleko. Skrzyżowanie Sześćdziesiątej Ósmej i Broadway, ledwie pięć przecznic stąd. Jedno z trzech wychodzących na cały West Side, od Village aż po Bronx. —To dziewczynka - stwierdziła nagle. Pomyślał, że to nie jego wcześniejsze pytanie, lecz dopiero te słowa przerwały ciszę. —Skąd wiesz? —Po prostu wiem. Pamiętam jak było z Danielem, nawet na tym etapie. Tym razem jest… inaczej. Znów poczuł w sobie coś ciężkiego i dławiącego. Przez te sześć lat, odkąd się poznali, słyszał już tę historię wielokrotnie. Z czasem wyobrażenie Sary na temat tego zdarzenia zmieniało się. Nabierała dystansu, rozumiała więcej. Jej syn, Daniel, miał ledwie sześć lat, gdy utonął w zamarzniętym jeziorze w północnej części stanu Nowy Jork. Straciła wtedy także jego ciało - nigdy nie wyłowiono zwłok spod lodu. Jeśli istniała kobieta, z którą chciałby mieć dziecko, z którą chciałby je wychować - w szczególności dziewczynką - to była właśnie ona. Dłonie pociły mu się na kierownicy. Bo to oczywiście było niemożliwe. — Możesz wyrzucić mnie przed wejściem - powiedziała. - Poszukaj miejsca do zaparkowania, a ja w tym czasie pójdę się zarejestrować. Będziemy krócej czekać. —Jesteś pewna? —Przed wejściem będzie dobrze. —A ci ludzie, którzy zazwyczaj tam pikietują? Pewnie znów będą się kręcić koło kliniki. —Mnie oni nie przeszkadzają. Są trochę wkurzający i tyle. Ale nie martw się, na pewno pozwolą mi przejść. Nie uważał wcale, by mogli ją zastraszyć. Kiedy w zeszłym tygodniu przyszli tutaj na badania, natknęli się na siedmioosobową grupę - stali przed wejściem Jamaica Savings Bank, budynku, w którym klinika dzierżawiła pomieszczenia na swoją siedzibę. Mężczyźni i kobiety za niebieskimi policyjnymi barykadami. Unosili nad głowami kartonowe transparenty z napisami: TO DZIECKO, NIE ŻADEN WYBÓR i ABORCJA JEST ZALEGALIZOWANYM LUDOBÓJSTWEM. Wymachiwali ulotkami, a w dłoniach trzymali dwunastotygodniowe płody z plastiku. Jeden z nich, zaskakująco przystojny mężczyzna w okolicach czterdziestki, wetknął swój egzemplarz Sarze pod sam nos, a ona chwyciła

ramię Grega i powiedziała tylko: ty debilu. Potem wyminęli trzech stojących pod drzwiami policjantów, którzy pilnowali tych czubków za pieniądze podatników, a następnie weszli do budynku. Chwilę później jakaś zwyczajnie wyglądająca kobieta - będąca w podobnym wieku jak tamten mężczyzna przed wejściem - poszła za nimi do windy. Z magazynem w dłoni usiadła w poczekalni naprzeciw nich, a kiedy wywołano Sarę, nagle wstała i wyszła. To pewnie miała być taka nieco subtelniejsza forma znęcania się nad kimś. Czy w ogóle można było robić podobne rzeczy? Nie zwrócili jej uwagi, choć Greg miał taki zamiar. Dobrze wiedziała, o czym wtedy myślał. Do diabła z nią, szepnęła, nie warto się szarpać. Teraz też mogła sobie z nimi poradzić. On jednak czuł się lepiej, gdy był przy jej boku. —Nie możesz poczekać tych dwóch minut? - spytał. - Zaparkuję gdzieś i możemy pójść razem. Pokręciła głową. - Proszę, Greg. Chcę mieć to za sobą tak szybko, jak się da. Rozumiesz? —Dobra. Pewnie. Rozumiem. Ale nie rozumiał. Bo i jak miałby? Mimo tej wczorajszej rozmowy, nie było szans, by miał choćby najbledsze pojęcie o tym, jak ona się teraz czuje. Nie teraz, w świetle dnia, z dala od przytulnego domu i ciepłego łóżka, gdy nie leżała już w jego ramionach i nie mogła sobie pozwolić na łzy. Nagle chciał to wiedzieć, musiał wiedzieć, że ona wcale go nie nienawidzi, że w gruncie rzeczy go nie obwinia - mimo że ubiegłej nocy dwa razy to powtórzyła, a on jej uwierzył. Teraz było jednak inaczej. Chciał usłyszeć, że mu wybaczyła. Wszystko po kolei. Jego małżeństwo. Jego syna. Nawet seks. I to, że urodził się mężczyzną i nie musiał - nawet nie mógł dźwigać tego brzemienia w pełni. Bo zrobiłby to, gdyby tylko miał taką szansę. Jej krążek nie zadziałał. Tak się niekiedy zdarza. Byli dorośli, wiedzieli więc o tym. To był jej krążek. Ale to nie miało znaczenia. Nigdy jeszcze nie czuł się do tego stopnia winny. —Nie krzywdź - powtarzała matka, gdy Greg był jeszcze chłopcem. Zasada wszystkich lekarzy. Jej złota zasada. A jednak skrzywdził kobietę, którą kochał. Krzywdził coraz bardziej. Widział go w oddali, na rogu Sześćdziesiątej Ósmej, półtorej przecznicy od nich. Zwyczajny szary wieżowiec, zbudowany pewnie w połowie lat sześćdziesiątych, na pierwszym piętrze bank, wyżej biura. Naprzeciw Broadwayu i Food Emporium oraz ogromnego kompleksu filmowego Sony. I owszem, rozstawili tam podłużne niebieskie kozły, a pod drzwiami wartę pełniło dwoje policjantów. Wzdłuż chodnika tam i z powrotem maszerowali ludzie unoszący transparenty. —Zatrzymaj się za nimi - powiedziała. - Nie chcę wysiadać w samym

środku tej zadymy. Zwolnił, by w końcu się zatrzymać. Otworzyła drzwi. Położył dłoń na ramieniu Sary, żeby nie wysiadała od razu. Nie wiedział, co powiedzieć. Milczał więc, delikatnie przesuwając dłoń po gładkiej skórze jej ramienia, ona zaś uśmiechnęła się niemrawo. Dostrzegł jednak to, co kryło się za tym uśmiechem: bezsenność i udręka. Te oczy nie mogły go okłamać. Jeszcze nigdy tego nie zrobiły. — Będę tam za minutę - powiedział. - Pewnie znajdę wolne miejsce na Sześćdziesiątej Siódmej albo przy Amsterdam. —Nic mi nie będzie. Wysiadła i zatrzasnęła drzwi. Przyglądał się jak maszeruje w stronę mniej więcej tuzina ludzi krążących w kółko przy drugim końcu przecznicy, a potem odjechał powoli. Sara obejrzała się na niego, lecz tym razem się nie uśmiechnęła, poprawiła tylko torebkę na ramieniu. Wyminął drepczących w miejscu typków o srogich minach, bardziej papieskich niż sam papież i kręcących się jak muchy na padlinie, a potem skręcił za róg. No dalej, pomyślała. Musisz to zrobić. Nie masz wyboru. Przecież on ma żonę. Ma syna. Wiedziałaś o tym, ładując się w to. W głębi serca nie wierzyłaś, że kiedykolwiek od nich odejdzie. Przynajmniej dopóki jego syn nie dorośnie. Mimo tego, w co chciałaś wierzyć, i mimo tego, co twierdził Greg. On na swój szczególny sposób był wiemy jak cholera. To był jeden z elementów tego, co w nim pokochała. Wielka szkoda, że stanowili tak dobraną parę. Czyste okrucieństwo. Gdyby to był mały, nic nieznaczący romans… Gdyby nie było w nim miłości, troski, czułości, dzielenia się szczęściem. Tego wszystkiego naraz. Miałaś wszystko, pomyślała. A tak naprawdę nie mogłaś mieć niczego. Uświadomiła sobie, że już myślała o nich w czasie przeszłym. A niby czemu? Gdy odjeżdżał, spojrzała na niego raz jeszcze. Mimo że bardzo tego potrzebował, nie była w stanie już się uśmiechnąć. Wiedziała, jak się czuł. Lecz dziś było ją stać tylko na jeden uśmiech i wykorzystała go w samochodzie. Odgłos stukających o chodnik obcasów przeszywał ją na wskroś. Zimne ulice Nowego Jorku. Dotarło do niej, że cała się trzęsie. Młody latynoski dostawca na rowerze przemknął tuż obok. Jadąc pod prąd i na dodatek chodnikiem. Spiorunowała go wzrokiem, ale pędził zbyt szybko, by to dostrzec. Jej dłonie były lodowate. Twarz oblał rumieniec. Już zaczynała bać się demonstrantów, kręcących się ledwie parę kroków przed nią. Bała się, mimo tego, co powiedziała Gregowi. Bo dzisiaj nie szła na zwykłe badanie. To się działo naprawdę. Czyjeś życie miało się skończyć - właśnie tu i teraz. Przez chwilę była wściekła na nich oboje. Sara i

Greg bawią się w miłość. Nie, pomyślała. Miejmy jasność. Wcale się nie bawili. I to było w tym wszystkim najsmutniejsze. Ta jawna niesprawiedliwość. Po śmierci Daniela i po zrujnowanym małżeństwie musiały minąć całe lata, nim w końcu trafił się ktoś, kto miał wszystko, czego nie miał Sam, a nawet więcej. Złote serce. Szacunek dla niej. Rozsądek. I na dodatek ją kochał. Nie tylko jej pragnął, nie tylko chciał ją zerżnąć, ale naprawdę kochał. A ona kochała go tak mocno, że aż ją to zdumiewało. I znów musiała przekonać się na własnej skórze, że miłość niczego nie ocala. Na dłuższą metę ludzie potrzebowali miłości jak jedzenia czy dachu nad głową, ale z drugiej strony to był tylko okrutny żart, zwykłe oszustwo, jak dwie strony tego samego medalu. I nigdy nie było wiadomo, kiedy los się odwróci. Bo nawet jeśli nie kończyło się tak, jak teraz - gdy trzeba wybrać między uczuciem a koniecznością - nawet jeśli to naprawdę wypaliło, wtedy i tak jedno umierało przed drugim, i znów zostawało się w pojedynkę. Nieodłączną częścią miłości była również jej śmierć. Tak jak teraz. Gdy zabijali to dziecko w niej. Ich dziecko, które powinno być wspólnym szczęściem, owocem tego wszystkiego, co ich połączyło. Sarze wydawało się, że wie, kiedy je poczęli - tamtej ciepłej, wietrznej nocy na plaży w St. John, trzy miesiące temu. Wtedy naprawdę za sobą szaleli, szczególnie tam, kiedy Greg był z dala od swojego normalnego życia. Zwariowali, nie mogli przestać się dotykać, pieścić, nie mogli przestać się śmiać, popijając drinki i jedząc kolację. A potem kochali się w wodach Morza Karaibskiego, czując pod rozgwieżdżonym niebem jego ciepłe fale. A teraz trafili tutaj. Zupełnie jakby starali się zabić tę miłość. We wnętrzu własnego ciała ujrzała piękną dziewczynkę. Wiedząc, że tam jest i zdając sobie sprawę, jak będzie bolała strata tego maleństwa, nieoczekiwanie podobna do straty sprzed lat, tu i teraz, na tej ruchliwej ulicy, zastanawiała się, jak długo jeszcze wytrzyma z Gregiem, kiedy już będzie po wszystkim. Oczywiście jeśli to miało w ogóle przetrwać. Gdyby tylko na tyle sposobów nie zabijała dziecka, które nosiła w sobie. Znowu zaczęła płakać. Z oczami pełnymi łez zbliżyła się do protestujących. Zamiast wycierać łzy dłonią, zamrugała tylko. Ci ludzie mogli to zauważyć, a nie chciała dać im tej satysfakcji. Jak możecie to robić? - pomyślała. Jak możecie być tak podli, tak samolubni, żeby atakować mnie akurat wtedy, gdy jestem zupełnie bezbronna? Ale oczywiście mogli. Uważali to za swoje przenajświętsze prawo, swoją misję. Na świecie istniały różne formy zła. Z jej punktu widzenia to była właśnie jedna z nich. Za plecami usłyszała podjeżdżający do

chodnika samochód: opony zgniatające żwir i pokruszone szkło. Kątem oka dostrzegła zderzak i czyjś błękitny kaptur, później szybę po stronie kierowcy i dach. Zauważyła, że ten wóz to kombi, jeden z tych niby obitych drewnem, może dziesięcioletni. Lewą stroną wyprzedził go miejski autobus. Minęła dwie szczupłe, eleganckie kobiety pchające podwójny wózek. Potem nastolatka na deskorolce. I wtedy tuż za nią zatrzymał się samochód, otworzyły się drzwi od strony pasażera i poczuła, jak czyjeś ramię łapie ją od tyłu, unieruchamiając jej ręce, jak czyjaś dłoń zakrywa jej usta, zduszając okrzyk protestu i zarazem ściskając jej szczękę, by nie mogła ugryźć. Potem wciągnięto ją do środka, wciąż zasłaniając jej usta. Raz jeszcze zerknęła na chodnik, na demonstrantów. Mężczyzna w ciemnoniebieskiej wiatrówce popatrzył na nią. Widział, co się dzieje, ale się nie odezwał. Nie powiedział nic ani pozostałym uczestnikom pikiety, ani stojącym przy drzwiach policjantom. Był wyraźnie zdumiony tym, co zobaczył. Wtedy poczuła, jak wbijają jej igłę w ramię, i zobaczyła, że robi to kierowca - kobieta, ściskająca w jednej dłoni strzykawkę, drugą trzymając na kierownicy. Mężczyzna tymczasem zatrzaskiwał drzwi. Samochód odjechał powoli. Paniczny strach i odczuwany już od dawna smutek zniknęły nagle za zasłoną ciemności. Przemaszerował obok staruszki z wózkiem pełnym zakupów, a potem wyminął protestujących - ledwie ich zauważając - oraz parę policjantów kobietę i mężczyznę - stojących przy wejściu. Przeszedł przez obrotowe drzwi i wyminąwszy bankomaty ruszył w stronę windy. Wszedł do środka i wcisnął przycisk z jedenastką. Drzwi do recepcji otworzyły się przed nim. Przepuścił wychodzącą stamtąd blondynkę w jeansach i podkoszulku, która uśmiechnęła się do niego. A może dzisiaj uśmiechała się do wszystkich? Dobrze, że chociaż ktoś był dziś szczęśliwy. Wszedł do recepcji, lecz nikogo tam nie było. Mój Boże, pomyślał, czyżby już wzięli ją do środka? Czy cokolwiek związanego z medycyną bądź Nowym Jorkiem, kiedykolwiek potoczyło się równie szybko? Recepcjonistka za przesuwaną szybą też się do niego uśmiechnęła. Czysta uprzejmość, mająca go uspokoić. Widzisz? Nie robimy nikomu krzywdy. —Sara Foster - powiedział cicho. Sprawdziła w papierach. —Tak. Jest umówiona z doktorem Wellerem na dziesiątą czterdzieści pięć. —Już tam weszła? Zegar na ścianie pokazywał dziesiątą trzydzieści. —Nie sir, wizyta dopiero za piętnaście minut. —Więc nie weszła? Kobieta pokręciła głową. - Jeszcze nie. Ale jeśli

zechce pan usiąść i poczekać, myślę, że niedługo tutaj będzie. — Nie rozumiem. Dopiero co ją tu podwiozłem. Pod wasz budynek. Dosłownie przed minutą. Recepcjonistka zmarszczyła brwi, wyraźnie skonsternowana. —Przykro mi. Jeszcze się nie wpisała. Sara tak nie postępuje, pomyślał. Coś tu było nie tak. — Kilka pięter niżej jest apteka, a w sąsiednim budynku sklep tytoniowy. Może czegoś potrzebowała. Niech pan usiądzie i poczeka. Na pewno za chwilę będzie. —Ale czemu miałaby…? No dobrze. Zaraz wracam. Zjechał windą na parter. Jeszcze przed chwilą był w mocno klimatyzowanych pomieszczeniach, więc panujący na ulicach upał sprawił, że zaglądając przez otwarte drzwi do sklepu z tytoniem, Greg momentalnie zaczął się pocić. Widział tylko staruszka kupującego los na loterię. Potem zaglądnął do apteki. Rozejrzał się dookoła, a potem rozejrzał się po Broadway, wodząc wzrokiem wzdłuż ulicy, przy której stał kompleks Sony. Popatrzył jeszcze na klientów przed Ford Emporium, ale i tam jej nie było. Obszedł protestujących i ruszył do stojących pod drzwiami policjantów. —Przepraszam - powiedział. - Czy przed chwilą do środka wchodziła kobieta? Policjantka była niemal tak wysoka jak jej partner - prawie metr osiemdziesiąt. Blond włosy miała upięte pod czapką. Gdy Greg do niej podszedł, przestała żuć gumę. —Teraz? Nie, sir. — A widzieliście tu kobietę pięć, może dziesięć minut temu? Biała bluzka, niebieska spódnica, długie ciemne włosy, przed czterdziestką? Wskazał palcem chodnik. - Szła tędy do tego budynku. Wysadziłem ją właśnie tam. Była umówiona na wizytę w klinice. Funkcjonariuszka spojrzała na partnera. Greg zrobił to samo, dopiero teraz zwracając na tamtego uwagę. Był bardzo młody. Mimo że postawny, zdaniem Grega pewnie niedawno przestał być nastolatkiem. Kobieta musiała mieć z dziesięć lat więcej. Tamten pokręcił tylko głową. —Przykro mi, sir - odparła kobieta i zerknęła za niego. — Jakiś problem? - Greg odwrócił się. Zobaczył niską kobietę w brązowej marynarce i szerokich spodniach. Jej szyta na miarę koszula była rozpięta pod szyją, krawat zaś przekrzywiony na jeden bok. Z tego, co widział, nie miała na sobie makijażu. Jej włosy były rude i kręcone. — Porucznik Primiano, dwudziesty posterunek. - Wyjęła portfel i

pokazała odznakę. - Mówił pan coś o jakiejś kobiecie? —Zniknęła. —Jak to? — Wysadziłem ją na rogu. Potem pojechałem zaparkować samochód. Wyminąłem ją, dotarłem przecznicę dalej i zaparkowałem na Sześćdziesiątej Siódmej… Miała mieć wizytę o dziesiątej czterdzieści pięć i gdy ją wysadziłem poszła prosto tutaj. Kiedy dotarłem do kliniki, recepcjonistka stwierdziła, że Sara nie pokazała się u nich. Zasugerowała, że mogła się wybrać do sklepu tytoniowego albo do apteki, ale sprawdziłem i tam też jej nie ma. To do niej zupełnie niepodobne. Zawsze robi to, co zamierza zrobić. Powinna być teraz na górze. —Pokłóciliście się ostatnio? Doszło do jakiejś sprzeczki? —Boże, nie. Było w porządku. Mówiąc to, poczuł, że się rumieni. Wcale nie było między nimi w porządku. Nie dziś. Ale to przecież ich prywatna sprawa. Kobieta przyglądała mu się przez chwilę, a potem skinęła głową. Ella, mogłabyś przez jakiś czas mieć ich na oku? Dean, popytaj, czy ktoś tutaj jej nie zauważył. Jak pan się nazywa, sir? —Greg Glover. —To funkcjonariusze Kaltsas i Spader. Wejdźmy do środka, panie Glover. Przesłuchała recepcjonistkę, pielęgniarkę, a w końcu i samego doktora Wellera. Była bardzo energiczna i bardzo rzeczowa. Wszystko zajęło może z dziesięć minut, lecz Gregowi i tak wydawało się wiecznością. Weller sugerował, że to się czasami zdarza: ludzie w ostatniej chwili zmieniają zdanie. Nie można ich winić. —Ale nie Sara - odpowiedział Greg. - Ona by tak nie postąpiła. To niemożliwe. Gdy znowu wyszli na zewnątrz, zapytała młodego policjanta, Kaltsasa, o demonstrantów. —Nic - odparł. - Nikt jej nie widział. Ale z jednym z nich miałem problem. —Jaki problem? — Pewnie ten gość to zwykły dziwak, sam nie wiem. W pierwszej chwili mi nie odpowiedział. Może coś jest nie tak. —Który to był? —Ten łysy z brodą, w niebieskiej wiatrówce. Z transparentem TO ŻADEN WYBÓR. O tam. Greg spojrzał w tamtą stronę. Dostrzegł mężczyznę w średnim wieku z mocno przerzedzonymi włosami. Dreptał

pomiędzy dwiema staruszkami. —Dobra. Pogadaj z nim jeszcze. Zdobądź nazwisko, adres, numer telefonu. Jeśli zdołasz, postaraj się go tu zatrzymać, ale nie naciskaj za bardzo. Ja pójdę z panem Gloverem. Sprawdzimy, czy nie ma jej gdzieś w okolicy. —Robi się. —Ma pan jakieś zdjęcie Sary? Wyciągnął portfel z kieszeni. To było jego ulubione ujęcie, zrobione przed rokiem, podczas wakacji, na ulicach miasteczka Jamaica, w stanie Vermont. W tle widniał ukwiecony biały ganek Jamaica Inn. Sara nie znosiła, gdy robił jej zdjęcia i uśmiechała się głupio, ale i wtedy i teraz wyglądała po prostu uroczo. Długie, lekko kręcone włosy wokół twarzy. Wtedy robił jej fotki jedna za drugą, ciesząc się tym jak nastolatek, aż niemal doprowadził ją do furii. Przyjrzała się fotografii, a potem mu ją oddała. - Bardzo ładna - zauważyła. - Zaczniemy od pańskiego samochodu. Może z jakiegoś powodu poszła pana szukać. Gdzie pan zaparkował? —Na Sześćdziesiątej Siódmej. Powoli ruszyła w stronę centrum. Greg dotrzymywał jej kroku. —To czyste szaleństwo - stwierdził. - Ludzie przecież nie znikają. —Nie, sir, nie znikają - odparła. - Myślę, że ją odnajdziemy. Oczywiście, że odnajdziemy, pomyślał. Musiało istnieć jakieś logiczne wyjaśnienie. Może lekarz miał rację. Może Greg nie znał Sary tak dobrze, jak przypuszczał. Może siedziała właśnie w restauracji przecznicę stąd. Popijała kawę i zastanawiała się, czy powinna to zrobić. Raz jeszcze namyślała się nad tym. Nigdy nie odwołuje spotkań w ostatniej chwili i nigdy się nie spóźnia. Nie jest skryta, nigdy mnie nie okłamała i nie jest też tchórzliwa. Nie, coś było nie tak. Dobrze wiesz, że coś jest nie tak. Uderzyła go nierealność tego, co się działo i aż zakręciło mu się w głowie, jakby zaraz miał zemdleć. Ledwie dwadzieścia minut temu szukał wolnego miejsca parkingowego, dręczony poczuciem winy z powodu tego, co zamierzali zrobić. Teraz zaglądał do sklepów, przypatrywał się wychodzącym z nich ludziom, śledził wzrokiem przechodniów, błądził spojrzeniem wśród nowojorskich tłumów. Szukając jej. Szedł powoli, mimo że pragnął biec, szukać we wszystkich miejscach jednocześnie. Nagle w jego życie wtargnęła policja, choć w minionych latach nie zamienił nigdy z żadnym funkcjonariuszem więcej niż dziesięciu słów. A ta policjantka, energiczna i rzeczowa młoda kobieta, była jego ostatnią deską ratunku, jedynym ogniwem łączącym go z Sarą. Poczuł się wręcz

niewiarygodnie zależny od niej, jakby życie wymknęło mu się z rąk i wylądowało w dłoniach tej obcej osoby. Serce dudniło mu w piersi. Ludzie nie znikają. Chyba, że tego chcą. Albo gdy ktoś im pomoże. Czy tego chcą, czy nie.

DWA Sussex, New Jersey 12:30 Obudziła się w mroku, ogarnięta paniką. W pierwszym momencie pomyślała, że pogrzebali ją żywcem. Że znajduje się w trumnie. Leżała na plecach, pod którymi czuła szorstkie drewno. Po prawej i lewej stronie miała grube deski - tak blisko, że ledwie mogła unieść ramiona, by stwierdzić, że i nad nią znajduje się chropowate drewno. Czuła jego zapach - to była sosna. Pod głową miała poduszkę i nic więcej. Przerażenie przeszyło ciało Sary niczym elektryczny impuls. Nigdy wcześniej nie bała się ciasnych przestrzeni, ale ta napełniała ją strachem. Zacisnęła pięści, a potem uderzyła w deski. Usłyszała echo i pojęła, że na zewnątrz musiało być jakieś pomieszczenie, że tkwiła w skrzyni leżącej w jakimś wnętrzu. Na szczęście nie tkwi pod ziemią, dzięki Bogu, nie pogrzebali jej żywcem, bo wtedy nie usłyszałaby żadnego echa… Mimo to strach wcale nie zmalał. Mogła go wręcz usłyszeć w nerwowym biciu swego serca. Krzyknęła, wzywając pomocy. Kopała i uderzała pięściami w wieko i nieustępliwe boczne ściany skrzyni. Bolało, tym bardziej, że zdjęli jej buty i skarpetki, była bosa. I właśnie wtedy dotarło do niej, że zdjęli też bluzkę i spódnicę. Została tylko halka i majtki. I to też było przerażające. Dlaczego? - pomyślała. Co ja tu robię? Czego oni ode mnie chcą? Było jej zimno. Nie znajdowała się wprawdzie pod ziemią, ale musiała tkwić w jakiejś piwnicy. Bo mimo że dziś był ciepły letni dzień, tutaj panował chłód. Gdzie była? Zaczęła płakać. Łzy spływały po jej policzkach chłodnymi kroplami. Całe ciało pokryła gęsia skórka. Kopnęła mocniej. Kopała, aż zaczęły ją boleć nogi, może nawet zaczęły krwawić. A potem znów kopała i waliła pięściami. Łkając, zaczęła dyszeć. Uspokój się. To w niczym nie pomaga. Pomyśl. Opanuj się, do cholery. Skup się. Znajdź słabe punkty. Jej klatkę piersiową od wieka dzieliło około pół metra. Może zdołałaby je unieść. Wyprostowała ramiona, wzięła głęboki wdech i z całej siły zaczęła pchać, aż w końcu nadwerężyła sobie kark, a mięśnie rąk i barki przeszył skurcz. Nawet nie drgnęło. Wypuściła powietrze z płuc i odpoczęła chwilę. Potem znów wzięła głęboki wdech i spróbowała raz jeszcze. Podciągnęła kolana najwyżej jak tylko mogła, dociskając je do wieka. Następnie spróbowała po raz trzeci, z całych sił. Nic.

W końcu była zbyt słaba, by dalej próbować. Wyczerpana, położyła się. A może deski nad głową i poniżej stóp? - pomyślała. Może z nimi się uda. Przesuwała się w dół, aż podeszwy jej stóp oparły się o drewnianą powierzchnię. Halka podwinęła jej się powyżej ud. Sara wyciągnęła ręce nad głową, opierając dłonie o deskę. Mimo że było chłodno, pociła się. Całe jej ciało pokryła lepka warstwa potu. Popchnęła deskę nad głową i zdołała przesunąć ją o jakiś centymetr. Zaczęła badać palcami, co jest po drugiej stronie. Dotknęła metalu. Po lewej stronie znajdował metalowy zawias. To znaczyło, że na zewnątrz musiała był kłódka czy coś w tym rodzaju. Zatem górna deska stanowiła wejście do skrzyni. Jak oni ją tu wsadzili? Opuściła ramiona. Badając podstawę skrzyni na wysokości ud, znalazła szerokie na centymetr szpary między podstawą a bocznymi ściankami. Garbiąc się, odepchnęła się nogami i poczuła, jak podstawa nieznacznie przesuwa się w stronę deski nad głową. Pod deską były kółka. Wtoczyli ją do środka. A potem zamknęli od góry. Ktoś musiał się nieźle napracować, planując to wszystko, a potem konstruując. Tworząc tę pułapkę na mnie. To wprawdzie niczego nie zmieniało, ale napełniło ją jeszcze większym przerażeniem. Kim byli ci ludzie? Nagle musiała to wiedzieć. Brała w tym udział jakaś kobieta. Kobieta ze strzykawką. Siedziała za kierownicą. Ale czemu jakaś kobieta miałaby innej kobiecie robić coś takiego? Jak ktokolwiek mógł być zdolny do czegoś podobnego? Postanowiła dłużej się nad tym nie zastanawiać. Lepiej wrócić do poprzedniego planu. Zatrzask może się otworzyć. To całkiem prawdopodobne. Ale się nie otworzył. Pchała tak długo, aż wszystkie jej mięśnie zaczęły drżeć od wysiłku. Ogarnął ją jeszcze większy lęk. Leżała sama w ciemnościach, trzęsąc się. Nie miała innego wyjścia, musiała przyjąć do wiadomości, że nie wyjdzie stąd, dopóki jej nie wypuszczą. A wtedy będą mogli zrobić z nią, co zamierzyli. I to na pewno nie będzie nic dobrego, biorąc pod uwagę fakt, gdzie się znalazła. Półnaga, w ręcznie skleconej trumnie. Sama w nieprzeniknionym mroku. A może wcale nie sama. Usłyszała drapanie, cichy zgrzyt, jakby pazurów. Coś siedziało na skrzyni i robiło się coraz bardziej rozdrażnione. A ona mogła tylko nasłuchiwać, nieruchoma i bezbronna. Coś chciało się tu wedrzeć. Szczur? Zaczerpnęła tchu i krzyknęła. —Hej! - Nie wiedziała, czemu użyła akurat tego słowa. Ono po prostu wyskoczyło jej z gardła, wściekłe i przestraszone, nienaturalnie głośne w zamkniętej przestrzeni. Hej! - Czekała, wciąż nasłuchując. Odgłosy ucichły.

Ale drżenie nie ustało. Czego oni chcą? - zastanawiała się. Umrę tutaj? Czemu akurat ja? Mimo że przychodzące jej do głowy odpowiedzi były bez wyjątku straszne, Sara nie mogła się powstrzymać od ciągłego zadawania tych pytań. Czekała na to, co miało nadejść, czymkolwiek było. Drapanie umilkło. Chłód jednak nie ustąpił. Greg, pomyślała. Albo ktokolwiek. Odnajdźcie mnie. Tutaj jestem.

TRZY 13:05 Był dzień czy noc? Potwornie zimno. Z każdą minutą coraz bardziej. Chciało jej się pić. Gardło bolało od krzyku. Dłonie i stopy pulsowały od uderzania o wieko. Która mogła być godzina? Jak długo już tu leżała? W skrzyni nie było jak zmierzyć upływu czasu. Sara mogła tylko czekać i myśleć. Jedna myśl nieustannie goniła drugą, co przypominało symbol nieskończoności - węża połykającego własny ogon. Czemu ja? zmieniało się w czego oni ode mnie chcą?, które chwytało się czy ktoś mnie szuka?, albo kiedy dadzą mi wody?, kiedy wpuszczą tu trochę światła?, i tysiące innych pytań, sprowadzających się do zasadniczego: Jak się stąd wydostanę? Żywa i przy zdrowych zmysłach? Była oszołomiona faktem, że tutaj tkwi. To uczucie deformowało całą rzeczywistość. Jakby nagle Sara przestała być tym, za kogo się uważała. Sara Foster, którą znała, odkleiła się od niej. Wykorzeniła się z tego wszystkiego, co trzymało ją na ziemi. Sara Foster, nauczycielka angielskiego prowadząca też zajęcia teatralne dla niepełnosprawnych dzieciaków z Winthrop School na Siedemdziesiątej Czwartej, córka Charlesa i Evelyn Schap z Harrison, stan Nowy Jork, kochanka Grega Glovera nosząca jego dziecko, kiedyś matka cudownego chłopca, który utonął w jeziorze, była żona Samuela Bella Fostera, najlepsza przyjaciółka Anne Graham od czasów dzieciństwa - wszyscy ci ludzie, którzy kiedyś obdarzali ją miłością albo czymś zgoła odmiennym, w tym miejscu nie znaczyli zupełnie nic. Byli niemal nieistotni. Tym, co miało znaczenie, nie był świat, który znała, lecz nieznany świat, skryty za deskami skrzyni. Ci ludzie. Oni mieli znaczenie. To, co kryło się w ciemności miało znaczenie. Znaczenie miała też ta skrzynia. I kiedy Sara usłyszała odgłos kroków kogoś schodzącego po drewnianych schodach, te kroki także były istotne. Tak jak i to, że serce zaczęło łomotać jej w piersi. Powietrze zdawało się gęstnieć, więc Sara nie mogła nawet zaczerpnąć tchu. Usłyszała, jak ten ktoś idzie w jej kierunku - podeszwy butów stukające o beton. Zaczęła wiercić się wewnątrz skrzyni, miotać się, szaleńczo pragnąc się stąd wydostać, ku wolności albo czemukolwiek, co te kroki mogły zwiastować. Drapiąc w skrzynię, uderzając w nią i wrzeszcząc piskliwie, wciąż walczyła o oddech. Gdy dotarło do niej, że mężczyzna na zewnątrz wybuchł śmiechem, że bawi

go jej strach, jej szamotanie się, a potem usłyszała, jak szarpie zatrzaskiem, raz za razem, drocząc się z nią, jej własne ciało ostatecznie ją zdradziło. Zobaczyła nagły wybuch czerwieni i straciła przytomność. Podniósł ją i położył na poplamionym materacu. Przez chwilę się jej przyglądał. Nie poruszyła się. A więc wcale nie udawała. Uniósł jej głowę i ostrożnie wsunął do skrzynki. A potem zamknął klamrę. Skrzynka zakładana na głowę była zrobiona ze sklejki grubej na centymetr. Miała wielkości pudła na kapelusz, była podzielona na dwie części, na górze zaś miała zawiasy. W podstawie wyciął półokrągłe dziury na szyję. Zapinało się ją na kłódkę. W środku wy klej ona została warstwą tłumiącą, która wyciszała dźwięki i odcinała dopływ światła. Wcześniej sam ją na siebie założył. To było koszmarne. Twoja twarz wciśnięta w czerwony plusz. Oddech odbijał się od przedniej ściany i wracał do ciebie, nieważne jak płytko byś nie oddychał. Wewnątrz było cholernie gorąco i klaustrofobicznie. Pięć kilogramów wspartych o twoje ramiona. I gdy już ktoś założył ci tę skrzynkę na głowę, nie było szans, byś ją zdjął. Była naprawdę wytrzymała. Można walić głową o beton przez cały dzień, a jedynym efektem będzie wstrząs mózgu. Tym razem odwalił kawał świetnej roboty. Pierwsze dwie próby mu nie wyszły. Głównym problemem była waga - albo zbyt duża, albo zbyt mała. Pierwszą skrzynkę zrobił z półcentymetrowej sklejki i gdy Kath założyła ją na głowę, okazało się, że mocno przyciskając twarz do wyściółki i robiąc wolne miejsce między potylicą a tylną ścianką, można było rozbić sklejkę o ścianę, przy okazji nie roztrzaskując sobie czaszki. Zademonstrowała mu to. I z powrotem do deski kreślarskiej. Drugą skrzynkę zrobił ze sklejki grubej na dwa centymetry. Była twarda jak kamień. Ale cholerstwo ważyło jakieś dziesięć kilogramów. I gdyby ktoś upadł, mając to na głowie, mógł skręcić kark. Nowa skrzynka ważyła o połowę mniej. Pięć kilogramów to sporo - i trzeba mieć to na uwadze - ale był usatysfakcjonowany efektem prac. Raz, żeby przetestować skrzynkę, Kath nosiła ją przez cały dzień. Wzbraniała się, ale wyjaśnił jej, że taka próba jest koniecznością. Już w chwili, gdy założył ją na jej głowę, wiedział, że Kath nie cierpi tej skrzynki. Wiedział, że ją przerażała, wywoływała mdłości i zawroty głowy. Potem stwierdziła nawet, że obcierała jej szyję, co na dłuższą metę byłoby okropne. Jednak ktoś musiał przeprowadzić ten test, a on nie miał takiego zamiaru. Poza tym chodziło o to, by kobieta nosiła skrzynkę, nie mężczyzna. Chciał się dowiedzieć, czy kobieta coś takiego zniesie. Gdy wieczorem wypuścił Kath ze skrzynki, jej obojczyki i barki były otarte do krwi. Przez cały tydzień narzekała na

sztywny kark. Nic strasznego, do wesela się zagoi. Chodziło o fakt, że to było możliwe, kobieta mogła nosić tę skrzynkę. Uśmiechnął się. Jeśli panna Sara Foster sądziła, że Duża Skrzynia była przerażająca - a tak oczywiście uważała - zobaczymy, co będzie, gdy obudzi się z głową w tej mniejszej. Od początku chciał ją tam wsadzić, ale bał się, że po pentotholu zacznie wymiotować. A rzygi łatwiej zetrzeć z drewna niż z wykładziny. Na to też będzie musiał uważać. Na wymiotowanie. Kath wspominała, że w skrzynce jest duszno i ma się mdłości, nawet bez brania pentotholu. Wsunął jej nadgarstki w kajdany z czarnej skóry i mocno zaciągnął paski, a potem przewlókł liny przez srebrne pierścienie. Liny zwisały ze specjalnych rolek, umiejscowionych na końcach każdego z ramion nowiutkiej ramy krzyżowej, którą dla niej skonstruował. Chwytając obydwie liny, powoli i ostrożnie uniósł Sarę. Unosił ją do momentu, aż na podłodze spoczywały tylko jej stopy. Opadła jej głowa, więc teraz skrzynka opierała się o jej mostek. To musiało boleć, ale nie zdołało jej obudzić. Przywiązał szybko liny do karabinków wbitych w betonową podłogę. Postąpił krok naprzód i zdjął mały mosiężny hak, wkręcony w zagłówek przyczepiony do ramy, i włożył go w specjalny uchwyt na tyle skrzyni. Dzięki temu mógł odciążyć kark Sary i unieruchomić jej głowę. Pomyślał o wszystkim. Cofnął się i spojrzał na nią. Pomyśleć, że wszystko to sam stworzył. Nie widział jej twarzy. I dobrze. Samokontrola była niezmiernie ważna. A ona była przecież bardzo ładna. Musiał się kontrolować. Na tym etapie pozostało jedynie rozebranie jej do końca, wolał jednak poczekać, aż kobieta się obudzi i będzie mogła poczuć chłodne ostrze noża przecinające jej halkę i majtki. Ten rodzaj kontroli też był niezmiernie ważny. Później on i Kath mogą zjeść tutaj kolację i obserwować uwięzioną. Patrząc, jak radzi sobie w tej sytuacji, będą mogli pogadać z Kath o następnym kroku, żeby nie było żadnych nieporozumień. Będzie to powtarzał każdego dnia. Sprawa jest rozwojowa, więc musi się upewnić, że Kath za tym nadąży. Mogą bez problemów rozmawiać o tym na górze, jak i tutaj, przy niej. Ze skrzynki nie wydostawały się żadne dźwięki, więc do środka żadne nie docierały. Nagle się poruszyła. Nadgarstki zadrżały, a nowe skórzane kajdany zaskrzypiały cicho. Skrzynia drgnęła w prawo o jakieś pół centymetra - więcej się nie dało. Kobieta budziła się.

CZTERY 13:15 W jej życiu nie było już niczego poza czystym przerażeniem. Nogi i ręce miała skute kajdanami. Dobrze wiedziała, co to oznacza. Dość się naczytała w gazetach i czasopismach. Dość napatrzyła w wieczornych wiadomościach. Trafiła w łapy jakiegoś zboczeńca i - dobry Boże! - pewnie niejako pierwsza. Widać to było po jego sposobie działania. Za ścianą ciemności czaił się ktoś, kto lubił słyszeć wrzaski, błagania i łkanie. Zanim zabił. Bo tacy zawsze zabijali. O tym też wiedziała. Była świadoma tego, jak delikatne jest jej ciało: niemal nagie piersi, ramiona i nogi wsparte o szorstkie drewniane belki. Jej wzrok nie mógł przywyknąć do ciemności. Powietrze było gęste, duszące. Czuła własny oddech. Pot szczypał w oczy. Mrugnęła kilka razy, a potem zamknęła powieki. Jej ciałem wstrząsnęły spazmy. Łkanie wychodziło z samych trzewi i nie była w stanie nad tym zapanować. Słyszała, jak walczy o oddech. Żaden nie wystarczał jednak rozrywanym bólem płucom, nie uspokajał jej walącego jak młot serca. Czuła ciężar wsparty na jej mostku. Twardą skórę wrzynającą się w kostki i nadgarstki. I nagle poczuła dotyk metalu. Tuż poniżej prawego nadgarstka. Niespodziewanie, zupełnie znikąd. Czuła, jak przemieszcza się od nadgarstka do zgięcia łokcia. Tam się zatrzymał. Potem przesunął się od łokcia do pachy, bardzo powoli. Następnie poczuła ukłucie noża albo ostrych nożyczek, dźgających delikatne ciało. Po chwili ostrze ruszyło dalej, w stronę piersi, by dźgnąć opuchnięty od strachu sutek. Wzdrygnęła się. A potem ostrze przesunęło się po jej drżącym brzuchu, aż do pępka, zatrzymując się, by dźgnąć mocniej, w tym czułym miejscu, pozostałości po tym, co kiedyś łączyło ją z życiem. I ruszyło dalej. Poczuła szorstkie palce wbijające się jej w ramię i zdejmujące ramiączko jej halki. Materiał spłynął na jej pierś, a potem palce dotknęły drugiego ramienia i po chwili halka opadła aż do ud. Zimne ostrze wsunęło się między tkaninę majtek a skórę prawego biodra. Poczuła szarpnięcie i cięcie. I nagle była już zupełnie naga, zdana na łaskę i niełaskę noża i tego, kto go trzymał. Te palce były palcami mężczyzny, pomyślała, dławiąc się wewnątrz skrzynki łzami i smarkami. Była naga, z wyjątkiem głowy ukrytej wewnątrz ciasnego pudła. Naga i mimo wszystko zawstydzona. Cieszyła się, że on nie widzi jej twarzy. Nie widzi wstydu, który się na niej malował. Czuła wstyd, mimo tego, że jej

ciało nie zrobiło nic, by go wywołać, mimo że ona go nie spowodowała. Bardzo ją to zdenerwowało. Jej strach zaczął przemieniać się we wściekłość, a w końcu w dziwny rodzaj dumy, będącej rewersem wstydu. Wisiała. Obnażona. I czekała. —Paniusia ma jaja - stwierdził. Kath przytaknęła. Mimo to nie odpowiedziała, obserwując tylko jak on bierze kolejny kęs swojej zjedzonej do połowy kanapki z tuńczykiem. Przeżuł i przełknął. Przed nimi, nieopodal drewnianej ramy krzyżowej, siedziała kotka. Zerkała nerwowo to na nagą kobietę, to na nich. Zaciekawiona ich kanapkami, zastanawiała się, kogo nakłonić na poczęstowanie jej tuńczykiem. Lecz była też wyraźnie zainteresowana stojącym obok dziwnym gościem. Stephen jadł, Kath jeszcze nie. Doszła do wniosku, że kotka podejdzie do Stephena. To była po prostu Kotka. Nie dali jej żadnego imienia. Minionego lata w ogrodzie pojawiły się krety, rozkopujące trawnik. Na dodatek przy strumieniu niekiedy przebiegał szczur wodny. Wzięli więc kotkę ze schroniska by przegoniła krety i szczury, a że dokonała tego w krótkim czasie, pozwolili jej zostać, w razie gdyby krety zechciały kiedyś wrócić. Miała kolor szampana, z białymi prążkami i plamami oraz jednym, niemal idealnym białym kółkiem na tyle przednich łap. Żadne z nich nie interesowało się kotami, ale karmili ją i płacili za zastrzyki, sprzątali zabite bądź zdychające ptaki i myszy, które znosiła do domu od czasu do czasu, porzucając je na ganku niczym odrażające upominki. Kath patrzyła jak kotka skrada się do Stephena. Zgadła, jaką zwierzę podejmie decyzję. Stephen podniósł wzrok i zobaczył ją. Spróbował przegnać kotkę kopniakiem, ale mimo że była tylko zwierzęciem, wcale nie była głupia. Cofnęła się i wszystko wskazywało na to, że teraz spróbuje szczęścia z Kath. Kath wgryzła się w kanapkę. Przydałoby się więcej majonezu, pomyślała. Zdziwiła się, że Stephen nie narzekał. Chociaż i tak nie mieli majonezu. Znowu zapomniała go wpisać na listę zakupów. Ostatnimi czasy zapominała o wielu sprawach. Ciągle jej to powtarzał i pewnie miał rację. Może to przez stres albo coś w tym stylu. Nie była pewna. Ale zgodziła się z nim - ta cała Sara Foster była odważna. Pewnie wcale nie będzie można jej tak łatwo okiełznać i zniewolić. Kath przekonała się na własnej skórze, jak to jest mieć głowę w skrzynce i jeśli ktoś zdołał tak szybko opanować lęk, faktycznie musiał mieć jaja. Zastanawiała się, czy dokonali właściwego wyboru. Mimo to on z jakiegoś powodu był pewny, że tak. —Intuicja - tłumaczył. - Chodzi o sposób, w jaki się porusza. Trzeba ją śledzić. Zdobyć jej nazwisko.

—Kiedy gadałaś z Sandym przez telefon, przekazałaś mu o co prosiłem? Przytaknęła. —I co on na to? —Że nie ma problemu. Potrzebuje godziny. Numer telefonu jej rodziców jest pewnie ze stanu Nowy Jork. Podejrzewa, że może z Westchester albo Long Island. Winthrop School to na pewno Manhattan. Zdobędzie dla nas adresy i numer rejestracyjny samochodu jej chłopaka. Pytał, czy chcemy czegoś jeszcze. Powiedziałam, że się do niego odezwiemy. —Świetnie. Jeszcze dziś wieczorem przejrzymy resztę jej książki adresowej. Zobaczymy czy coś się nam przyda. —Jezu, Stephen. Chciałam dzisiaj obejrzeć tamten film. Znowu ugryzła kanapkę. Żałowała, że nie ma w niej selera. Cholerstwo było zbyt suche. Stephen wbił w nią wzrok. —Ne możemy przejrzeć jej książki po filmie? - zapytała. —Nie, nie możemy zrobić tego po filmie. Nie wiesz jakie to, kurwa, ważne? Wolałaby, żeby nie zwracał się do niej w ten sposób. Tym pogardliwym tonem. Wiedziała, że lepiej nie wdawać się w kłótnie. Ale z drugiej strony, wolała w tej sprawie nie odpuszczać. —Miałeś dać nasze wideo do naprawy. Wtedy mogłabym to sobie nagrać. —Pierdolić wideo! Chryste! Co jest ważniejsze, Kath? To, czy twój przeklęty film? Masz w ogóle pojęcie, co my tutaj robimy? Pamiętasz, co się dzieje? Zdajesz sobie sprawę, jakie to jest ważne? Ważne? Dla kogo? pomyślała. Ale wolała mu tego nie mówić. To była kwestia ego, a nie chciała go urazić. Stephen pysznił się tym, że jest ostrożnym myśliwym, dobrze profiluje ludzi i jest wyjątkowo zorganizowany. Wydawało mu się, że zdołał opanować to do perfekcji. Wydawało mu się też, że to było niezmiernie ważne, że nie chodziło tylko o jego osobistą satysfakcję. Co do tego, nie byłaby taka pewna. Zobaczył jej minę i momentalnie się uspokoił. I dobrze. Strasznie chciała obejrzeć ten film. —Jaki ma tytuł? - spytał. —To film na HBO. Nazywa się COVEN i powstał w oparciu o książkę, która bardzo mi się podobała. Kotka wreszcie podjęła decyzję i podeszła do niej. Kath wzięła odrobinę tuńczyka i wysunęła dłoń. I tak jej nie smakował. Stephen westchnął. - W porządku. Zrobimy to już po tym cholernym filmie. Ale musisz zacząć traktować to poważnie, Kath. — Rany, Stephen. O ile poważniej mogę to traktować? Prowadziłam

samochód, przywiozłam pentathol ze szpitala, zaryzykowałam własną pracę, zaryzykowałam, że wsadzą mnie do więzienia. Na litość boską, nawet zrobiłam jej zastrzyk! Siedzę w tym po uszy, jeśli wiesz, co mam na myśli. Kotka patrzyła na nią, domagając się więcej tuńczyka. Podniosła spory kawałek i rzuciła go na podłogę. Kotka zamruczała i ruszyła w stronę jedzenia. —Wiem. Ale od tej chwili wszystko musi iść zgodnie z planem. Bez żadnych uchybień. To będzie długi, złożony proces. Musimy działać jak w zegarku. —Bez obaw. Przyłożę się. Wstała i podeszła do jego krzesła, a potem pochyliła się i dała Stephenowi całusa. Pachniał mieszaniną tuńczyka i Old Spice’a. Zerknęła na stojącą dwa metry od nich Sarę Foster. Dyszała ciężko, ale panowała nad sobą. Z wnętrza skrzynki skapywał pot, który spływał po jej mostku. Jak na kobietę w jej wieku, Sara miała świetne ciało, pomyślała Kath. W przeciwieństwie do niej, miała wydepilowane okolice bikini. Pomyślała, że warto byłoby to kiedyś zrobić, ale zawsze brakowało kasy na takie ekstrawagancje jak depilacja woskiem. Wyraźnie widać było kontrast między opalenizną, a miejscami zakrytymi bikini. Gdyby nie zwracać uwagi na skrzynkę, to była bardzo atrakcyjna kobieta. Prawdę mówiąc, przy niej Kath czuła się gruba. Ma to wszystko i na dodatek jest płodna, pomyślała. Ciekawe czy Stephen dotrzyma słowa i nie będzie uprawiał z nią seksu. Przynajmniej nie w zwyczajnym znaczeniu tego słowa. Oczywiście jeśli zdoła się opanować. Lepiej żeby zdołał. —Jak długo masz zamiar ją w tym trzymać? — Za godzinę trzeba będzie zdjąć kajdanki, bo zacznie mieć problemy z krążeniem. Wtedy będzie bolało ją już tak bardzo, że zrobi się uległa i nie będę miał z nią kłopotów. Myślę, że wystarczy przywiązać ją do krzesła. Przytrzymasz jej głowę, a ja zdejmę skrzynkę i założę jej na oczy opaskę. Jeszcze nie powinna nas widzieć. Chcę, byśmy pozostali anonimowi. Pogasimy światła i zostawimy ją tu na jakąś godzinę, a potem wrócimy, żeby ją nakarmić. Pewnie odmówi. Więc znowu zawiesimy ją na ramie, a potem spuszczę jej łomot. Żeby zrozumiała, jak się teraz sprawy mają. Myślę, że wtedy to do niej dotrze. —A jeśli nie odmówi? Wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Gdybyś była na jej miejscu, wzięłabyś od nas jedzenie? Nawet jeśli to zrobi, nie ma sprawy. Zacznie nam podlegać. Tak czy siak, wychodzi na nasze. Wzięła mu z kolan pusty talerz. Kotka próbowała otrzeć się o jej nogę,

ale Kath odsunęła się w porę. Głupi zwierzak. —Zostaniesz jeszcze tu na dole? Skinął głową. —Chcę się upewnić, czy z nią jest wszystko ok. Czy nie narzygała do skrzynki czy coś w tym stylu. Posiedzę tu trochę. Ty możesz iść. Zawołam, jakbym cię potrzebował. Daj znać, jeśli zadzwoni Sandy. —Dobra. Poszła na górę, a potem mszyła przez jadalnię do kuchni. Wstawiła talerze do zlewu, opłukała je i włożyła do zmywarki. Za oknem para sójek zaczepiała stado wróbli, próbujących zerwać smaczne kąski z rosnącej przy garażu wiśni. Rzucały się w ich stronę, rozpoczynając lot z gałęzi białej brzozy po drugiej stronie trawnika. Rozpraszały wróble, ale nie jadły, tylko wracały z powrotem na brzozę. Czekały aż wróble znów się zlecą, a potem kolejny raz je przeganiały. Robiły to chyba tylko dla zabawy. A może tak naprawdę chodziło im nie o wiśnie, lecz właśnie o wróble. Czy sójki błękitne były drapieżnikami? Nie miała pojęcia. Zresztą, któż dzisiaj nie był drapieżnikiem? Siedząc w piwnicy, Stephen rozmyślał o tym, co jej zrobi, zanim ona się złamie. Wyobrażał sobie tortury, które sprawią, że w końcu kobieta będzie mu podległa. Wiedział, że to będzie wymagać czasu. Świetnie, bo najlepszą częścią tego wszystkiego było właśnie łamanie jej woli. Kiedy już znikał opór, kobiety stawały się jak zwierzęta, jak zwykłe bydło, pozbawione innej motywacji niż ta, by ograniczyć ból do minimum. Łamanie ich woli i panowanie nad ich umysłami było czystą rozkoszą. Trwała dopiero druga godzina tego procesu, druga godzina zapowiadająca to, co miało nadejść, a Stephen już miał wzwód. Ścisnął członka zrogowaciałą dłonią i gapiąc się na dyszącą ciężko kobietę, zaczął walić sobie konia. Kotka bacznie mu się przyglądała. Przez to czuł się zakłopotany. Wolałby, żeby sobie poszła. Kiedy skończył, podszedł do zlewu i zmył spermę z dłoni, aby usunąć ten zapach z ciała, a potem usiadł na krześle i znów spojrzał na kobietę. Pieprzyć HBO. Przecież miał tu swój własny film. Dosłownie na wyciągnięcie ręki. Film, który będzie się ciągnął w nieskończoność.

PIĘĆ 17:25 — Nie chcę - powiedziała. - Ile razy mam ci to powtarzać? Błagam. Po prostu mnie uwolnij. Nie musisz mi nawet zdejmować opaski z oczu. Ubiorę się, a później odwieziesz mnie tam, skąd mnie zabrałeś. Albo gdziekolwiek. Boże, przecież nikomu nie wygadam. Jak bym mogła? Nie wiem gdzie jestem, ani kim ty jesteś! —Zjedz kanapkę - odparł. —Błagam. Nie mogę. Czując jej zapach, dostaję mdłości! —Gdy każę ci coś zrobić, ty to robisz. Nieważne o co chodzi. Rozumiesz? —Chcesz, żebym się zrzygała? O to ci chodzi? — Nie obchodzi mnie, co zrobisz potem. Ale masz robić, co mówię. I teraz masz zjeść kanapkę. Ugryź kawałek. Podetknął jej kromkę pod nos. Sałatka z tuńczykiem. Sara wcale nie kłamała, mówiąc o wymiotowaniu. Czuła się jak pijak, który przez całą długą noc raczył się tanim winem. Raz po raz przepływały przez nią fale mdłości, ciało oblewały zimne poty. To było gorsze niż tkwienie w skrzyni. Potrząsała głową, starając uciec przed smrodem. Tylko tyle mogła zrobić. Skórzane kajdany przytwierdzały jej ręce i nogi do krzesła. Wokół szyi i w pasie była owinięta sznurem. —Błagam! Spod opaski popłynęły łzy. Tylko ją miała na sobie. Jak długo i jak często można płakać, nim zabraknie nam łez? Czy istnieje jakiś fizyczny limit? Miała taką nadzieję. Bo łzy zawstydzały ją tak samo jak nagość. Wetknął kanapkę w jej zamknięte usta. Rozpadła się. Zimne kawałki chleba i tuńczyka spadły na piersi i uda Sary. Niektóre przykleiły się do jej warg. Wypluła je. Westchnął. Usłyszała, jak odstawia talerz na stół. Okrążył ją i stanął za jej plecami. Poczuła, że sznur opada najpierw z jej pasa, potem z ramion. Ściągnął go z niej. — Może i masz rację - stwierdził. - To chyba nie wypali. Myślałem, że może zaakceptujesz tę sytuację. Niektórym się udaje, wiesz? - Znowu westchnął. - Więc zrobimy jak chcesz, odwieziemy cię na miejsce. Na pewno nikomu nie powiesz? Obiecujesz? Niektórym udaje się to zaakceptować? Czy on kompletnie oszalał? —Nie powiem. Przysięgam.

—Pamiętasz, jak wyglądamy? —Nie. To stało się tak szybko. Jak miałabym cokolwiek zapamiętać? Odniosła wrażenie, że on się nad tym namyśla. —W porządku. Tak więc zrobimy. Wielka szkoda. Kiedy skórzane kajdany opadły z nóg krzesła, Sara poczuła przypływ nadziei. Może ten facet naprawdę był szalony, może rzeczywiście ją stąd zabierze. I puści wolno. Zrezygnuje z niej. A nawet jeśli chodziło mu o coś innego, coś, o czym nawet nie pomyślała, i tak może mieć szansę się stąd wydostać. Wszystkie swoje nadzieje wiązała z ucieczką. Musiała wykorzystywać każdą nadarzającą się okazję. Dotarło do niej, że on może ją zabić równie dobrze tu, jak gdzie indziej. Tak nawet będzie dla niego łatwiej. Była zdrowa i silna. Zdoła sobie jakoś poradzić. Poczuła, że coś ociera się o jej kostkę. Coś mokrego, a potem coś miękkiego i gładkiego. Wzdrygnęła się. —Co to? —Ta przeklęta kotka. Nie przejmuj się. Ej! Wynocha stąd! Odpiął też kajdany od podłokietników. Sara rozprostowała nadgarstki, pobrzękując metalowymi obręczami. —Nie zdejmiesz ich? —Za chwilę. Najpierw idę na górę, żeby przynieść ci jakieś ubrania. Bo wiesz, te które miałaś na sobie, już się do niczego nie nadają. - Parsknął śmiechem. - Ale muszę mieć pewność, że nie będziesz chciała uciec. Wstań. Złapał ją za rękę. Dłoń miał twardą i zrogowaciałą - nie była wielka, ale na pewno była to dłoń człowieka pracującego fizycznie. —Chodź ze mną. O, tutaj. Powoli i ostrożnie. Poprowadził ją przez pokój. Potem zatrzymał się, uniósł jej ramię i przykuł jej rękę do obręczy na ramie krzyżowej. Sarę znów ogarnął lęk. —Nie, zaczekaj. Mówiłeś przecież… —To potrwa tylko chwilę. Muszę ci przynieść te ubrania. Uniósł jej drugie ramię i zrobił to samo. Stała teraz twarzą do belek ramy. Ramiona wyciągnięte nad głową. Usłyszała, jak jej oprawca się oddala. Dobrze, że chociaż mogę ruszać nogami, pomyślała. Nie tak jak poprzednio. Przez chwilę w pomieszczeniu panowała kompletna cisza. I wtedy Sara usłyszała jakiś świst. I nagle jej ramię przeszył palący ból. Podskoczyła, wrzeszcząc. Ból po chwili przekształcił się w wywołujące mdłości kłucie, jakby tysiące szpilek naraz wbiło się w jej poparzoną skórę. —Nabrałem cię - powiedział. I po chwili palący ból wrócił, przeszywając plecy, pośladki i ramiona, parząc delikatną skórę pach, łydki i uda, a nawet

piersi i brzuch. Gdy wijąc się, Sara próbowała się odwrócić, bicz odnajdywał rozpalone bólem miejsca, raz za razem, w niewyjaśniony sposób, znów żądląc jak cały rój pszczół, albo kąsających mrówek. I choćby nie wiem jak bardzo chciała przed tym uciec, choćby zdarła sobie nadgarstki do żywego mięsa, kręcąc nimi w kajdanach, nic to nie dawało. Nie wiedziała, czym ją smagał, jednak zaczynała już krwawić - czuła ból i zarazem wilgoć, niepodobną do potu, mimo że pociła się także. Napięła wszystkie mięśnie, szarpiąc się, uderzając raz po raz o ciężkie belki ramy, nabijając sobie kolejne siniaki. Słyszała wyraźnie, jak on stęka z wysiłku, słyszała swój ciężki oddech i świst bata, a potem trzasktrzasktrzask, jak wystrzały pistoletu, zupełnie jakby oprawców było dwóch, a nawet trzech, czterech, atakujących ze wszystkich stron jednocześnie. Ach, ach, ach! - słyszała. To był jej głos, wyrywający się z jej gardła po każdym uderzeniu, połączony z przedziwnym jękiem, który również wydobywał się z jej ust, mimo że nigdy nie słyszała, by jej głos lub czyjkolwiek inny brzmiał w ten sposób. Nie mogła już tego znieść, po prostu nie dawała rady. Starała się ukryć przed kolejnym uderzeniem, trafiającym prosto w jej zdrętwiałe z bólu ramiona. Potem smagnął jej piersi, tnąc mięso głęboko niczym laser. Wrzasnęła BŁAAAAGAM!, nie tyle protestując czy błagając, lecz modląc się do ponurych bogów bólu, bogów cierpiącego ciała. Przestał. Słyszała za plecami jego ciężkie dyszenie. — Za każdym razem, kiedy będziesz nieposłuszna, czeka cię właśnie to. Za każdym razem. A będzie jeszcze gorzej - rzekł. Samo stanie sprawiało jej taki wysiłek, że jej ciało drżało od łydek aż po czubek głowy. W końcu zdołała wydobyć z siebie głos. — Czemu? Czemu mi to robisz? Co ja ci takiego zrobiłam? Przecież ja w ogóle nic nie zrobiłam. —Och. A więc jesteś niewinna? To masz na myśli? —Ja… —Powiem ci coś, Sara. Słysząc swoje imię, wzdrygnęła się. Zupełnie jakby znowu ją uderzył. — No właśnie, wiem kim jesteś. I nie chodzi o to, że wyczytałem twoje imię z prawa jazdy. Wiem na twój temat całkiem sporo. Później się tym zajmiemy. Teraz coś ci powiem. Jedyną niewinną istotą na tej planecie jest niemowlę. Dziecko. Niektórzy mówią nienarodzone dziecko. Ale ja rozszerzam ten termin na, powiedzmy, pierwsze sześć miesięcy życia. To moje zdanie. A co ty sądzisz na ten temat?

—Ja… Nie wiem. Ja… — Pozwól, że cię o coś zapytam. Co miałaś zamiar zrobić swojemu nienarodzonemu dziecku? Swemu niemowlęciu? Tej niewinnej istotce? Zaśmiał się. - Dobrze wiem, co chciałaś zrobić. Chciałaś zapłacić jakiemuś pierdolonemu Żydowi z dyplomem lekarza, żeby je zabił i spuścił w kiblu. To naprawdę miłe z twojej strony. Ale chyba przez to nie jesteś już takim niewiniątkiem, co? Nie wydaje mi się. Poza tym, żeby zajść w ciążę, musiałaś się z kimś pieprzyć na boku, prawda? Bo przecież nie masz na palcu obrączki. Więc wyjaśnij mi: kto jest tutaj niewinny? Usłyszała serię głośnych pstryknięć i pojęła, że robił jej zdjęcia. Okrążał ją, chcąc mieć ujęcia pod różnym kątem. Słyszała coś, jakby otwierał szuflady i je zamykał. Potem znów ruszył w jej stronę. —To nie będzie bolało - obiecał. Nagle zaczął wodzić dłonią po jej ciele. Wcierał jakiś kleisty, pozbawiony woni balsam w jej ramiona, plecy i okolice bioder. Poczuła natychmiastową ulgę. Ale mylił się co do bólu. W pewnym sensie to bolało jak diabli. Bolało, gdy dotykał jej pośladków i jej piersi. Bolało to, że ten chory skurwysyn tam ją dotykał, a ona nie miała nic do powiedzenia. Uświadomiła sobie, że istnieją formy cierpienia, których nigdy wcześniej nie potrafiła sobie nawet wyobrazić. —Robisz to, bo ja…? — Saro, robię to, bo mogę to robić. Wbij to sobie do głowy. Bo po prostu mogę. Ale zgoda, mam również swoje plany. Wyjaśnię ci, jak to będzie wyglądać - powiedział spokojnie. - Czy słyszałaś kiedykolwiek o Organizacji? —Nie. —Tak też myślałem. Nogi szerzej. Mocno ściskała je razem. Nie chciała, by i tam zaczął ją dotykać. Dzięki Bogu bicz jej tam nie smagnął, więc nie było powodu, a nawet gdyby był… —Powiedziałem: szerzej. Pamiętasz, co się wydarzyło przed chwilą? Ledwie parę minut temu? Mam cię odwrócić i spróbować od drugiej strony? Rozsunęła nogi, jednocześnie zaciskając zęby. Zaczęła drżeć. Poczuła, jak wciera jej balsam po wewnętrznej stronie ud. Palce miał szorstkie, ale balsam działał kojąco. Nie posunął się dalej. Nie dotykał jej w tamtym miejscu. —Dobrze - powiedział. - Zaczynasz współpracować. Oczywiście mogłem cię zmusić, ale nie o to tutaj chodzi. Chcę, żebyś robiła to, o co cię proszę, tylko dlatego, że cię proszę. Usłyszała, jak się wyprostował i zaczął chodzić po pomieszczeniu tam i z powrotem.

—Teraz nie powiem ci zbyt wiele na temat Organizacji. Wspomnę tylko, że ma naprawdę ogromny zasięg. I że stałaś się jej częścią, chcesz tego czy nie. Tak samo jak ja. Mówiłem, że sporo o tobie wiem. Cóż, masz tu małą próbkę moich informacji na twój temat. — Nazywasz się Sara Evelyn Foster. Urodziłaś się szóstego września 1955 roku, w Bostonie, stan Massachusetts, jako Sara Evelyn Schap. Twoi rodzice, Charles i Evelyn Schap, mieszkają pod numerem 221 na South Elm Street, w Harrison, stan Nowy Jork. Matka ma sześćdziesiąt osiem, ojciec siedemdziesiąt dwa lata. Uczysz niepełnosprawne dzieci w Winthrop School, pod numerem 115 na West 77th Street na Manhattanie. Twój chłopak to Gregory Glover, który mieszka na 224 Amity Street w Rye. To on podwiózł cię do kliniki. Miałaś tam wizytę u doktora Alfreda Wellera, o dziesiątej czterdzieści pięć. Miał przeprowadzić aborcję twojego trzymiesięcznego płodu. Jak mi idzie? Zakręciło jej się w głowie. Od jak dawna musiał ją śledzić, żeby dowiedzieć się aż tyle? —Skąd wiesz to wszystko? — Saro, ja osobiście tego nie wiem. To dane Organizacji. Możesz mi wierzyć, wiemy naprawdę sporo. To ledwie czubek góry lodowej. Ale chodzi o to, o czym już wspominałem. Mamy ogromny zasięg. I zawsze dostajemy to, czego chcemy. Więc nie wyobrażaj sobie, że jesteś w tym sama jedna. Nie jesteś. Twoja matka i ojciec też w tym siedzą. Siedzi Glover. Siedzą dzieciaki w Winthrop School. I masa innych. To nie jest wyłącznie twój problem. Zatem wszystko zależy od ciebie. Jeśli będziesz robiła, o co proszę, nie tylko unikniesz kolejnego lania, ale ludzie, na których ci zależy, także będą bezpieczni i nie spotka ich nic potwornego. — Dlaczego? O co tutaj chodzi? - Niemal do niego wrzeszczała? Nie mogła się powstrzymać. To było kompletne szaleństwo! Czuła się jak odbiornik, który doznał przeciążenia. Niemal czuła smród przepalonych bezpieczników. - Czego ode mnie chcesz? — Po pierwsze masz się uspokoić - westchnął. - Słuchaj, muszę się teraz czymś zająć. Zdejmę cię i wsadzę do Dużej Skrzyni, żebyś mogła sobie odpocząć. Jak niby miała odpocząć? — Nie będziesz robić żadnych kłopotów, co? Kiedy cię zdejmę? Pamiętaj o czym mówiłem. Życie wielu osób zależy wyłącznie od tego, jak sobie z tym poradzisz. Czy to rzeczywiście była prawda? Czy istniała jakaś Organizacja, która mogła napaść na jej rodziców, Grega, albo dzieciaki? Czy to był tylko jego wymysł, którym chciał ją nastraszyć? Tyle planowania,

pomyślała. Trumna, którą nazywał Dużą Skrzynią. Rama krzyżowa - jego narzędzie tortur. Ta okropna rzecz, którą zakładał Sarze na głowę. No i samo porwanie, przeprowadzone szybko i sprawnie. Wzięli na celownik właśnie ją. Czy w tym, co mówił, mogło tkwić ziarno prawdy? A ta kobieta? Kim była? Częścią tej całej Organizacji? Z tego, co Sara się orientowała, kobieta nie ujawniła się od chwili porwania. Pamiętała, jak fachowo wbiła jej igłę. Potrzebowała większej ilości informacji. Znacznie większej. Teraz na pewno w niczym jej to nie pomoże, jeśli zacznie stawiać mu opór. —Nie będę sprawiała kłopotów. —Znakomicie. Chcesz skorzystać z toalety? Mogę przynieść ci miskę. —Nie. Rozkuł Sarę i przeprowadził ją przez pokój. Poprosiła o jakieś ubrania, ale odmówił. Powiedział, że jak będzie już w skrzyni, może zdjąć z oczu przepaskę, i że powie jej, kiedy będzie mogła to zrobić. Ale będzie musiała ją założyć, zanim znowu wyjdzie na zewnątrz. Poprosiła o koc, bo w środku było bardzo zimno, więc podał jej lekki bawełniany koc - cienki i miękki jak kocyki dla dzieci. Owinęła się nim w pasie i położyła się na desce, dzięki której wsuwał ją do środka. Wtedy postanowiła spytać go raz jeszcze. —Błagam. Czego ode mnie chcesz? Co mam zrobić? - zapytała spokojnym głosem. —Masę rzeczy - odparł. W jego głosie również słychać było opanowanie. Jakby obydwoje grali teraz w jednej lidze. - Zresztą sama zobaczysz. Większość nie będzie tak zła, jak to, co spotkało cię dzisiaj. Lecz muszę być z tobą szczery, niektóre będą znacznie gorsze. Wiem, jak to wygląda. Ale możesz mi wierzyć, to dla twojego dobra. Nie jestem taki zły. Sama się przekonasz. Po pewnym czasie wszystko już będzie w porządku. Nie chcę cię krzywdzić bardziej niż to konieczne, Saro. Naprawdę. Wsunął ją w duszną ciemność. —Bo i czemu miałbym? Jesteś w ciąży. Zostaniesz matką. Będziesz miała dziecko. Poszedł na górę. Kath siedziała na kanapie, zajadając się chipsami. —I jak ten film? - spytał. —Niezły. Ale książka lepsza. Nie podoba mi się część obsady. —Zdecydowałem, że sam przejrzę jej książkę adresową. Chcę się odezwać do Sandy’ego tak szybko jak to możliwe. —Kupiła tę gadkę o Organizacji? —Na pewno się nad tym zastanawia. Poszedł do sypialni i otworzył szafę. Wyjął z niej torebkę Sary i zaczął gmerać w środku, szukając książki.

Przysiadł na skraju łóżka. Wziął z nocnego stolika notes oraz długopis, otworzył książkę i zaczął sporządzać notatki. Pół godziny później miał już wszystko, czego szukał. Wykręcił numer Sandy’ego. —Co słychać, stary? —Chcę, żebyś sprawdził dla mnie jeszcze parę rzeczy. Masz coś do pisania? —Chwila… Dobra, dawaj. — Po pierwsze jej rodzice. Możesz sprawdzić, czym zajmuje się ojciec, czy jest na emeryturze czy jak? Da się to zrobić? No i czy matka gdzieś pracuje, albo pracowała? —Pewnie. Chodzi o dane urzędu podatkowego. —Możesz do nich dotrzeć? Tamten parsknął śmiechem. —Nie osłabiaj mnie, człowieku. To równie łatwe jak zdobycie danych z kliniki. Sandy był chyba jednym z najlepszych hakerów w całym New Jersey. Zajmował się tym już od czasów liceum, kiedy to regularnie włamywał się do szkolnego komputera i poprawiał oceny przyjaciół. Wtedy traktował to jak zabawę. Właściwie nic się w tym względzie nie zmieniło. Ale to właśnie dzięki niemu Stephen zdobył swój dyplom. Bóg raczy wiedzieć, gdzie się teraz włamywał, pomyślał Stephen. FBI? Chyba lepiej nie wiedzieć. Po wieloma względami byli do siebie podobni. Sandy nigdy nie oglądał telewizyjnych wiadomości. Jak na gościa, który potrafił z komputerami robić praktycznie wszystko, zajrzeć w każdy plik, nie był zbyt dociekliwy. Dlatego nadawał się idealnie dla celów Stephena. —Dobra. Jeszcze ten cały Glover. Z czego żyje? —Już to sprawdziłem. Prowadzi z żoną biuro podróży w Rye. Działają online. —Z żoną? Więc jest żonaty? —Ona ma na imię Diane. —Mają dzieci? —Nie wiem, ale i to mogę sprawdzić. Tylko po co to wszystko? Czemu się nimi aż tak interesujesz? Bawisz się w detektywa, czy jak? —Na pewno chcesz mnie o to pytać, Sandy? Znów parsknął śmiechem. Nie. Po to ma się przyjaciół, prawda? —To nic nielegalnego. Tyle mogę ci powiedzieć. —A pytałem, czy to nielegalne? No. Co jeszcze? Na tym właśnie kończyła się ciekawość Sandy’ego. —Tak. Dwa nazwiska. Annie Graham, numer 914-332-8765. A ta druga

to pewnie siostra albo ciotka: Linda Schap. 603-434-9943. Wymienił jedyne nazwiska w książce, do których nie dołączono adresu. Zgadywał więc, że Sara znała go na pamięć. To znaczy, że te osoby były jej bliskie. A Stephen właśnie takich potrzebował. —Ta ostatnia ma numer z New Hampshire - odparł Sandy. — Dobra, ale chcę mieć też adres i wszystko co uda ci się znaleźć. Przydałby się także plan zajęć ze szkoły w Winthrop. I lista uczniów, jeśli da się ją zdobyć. —Łatwizna. Szkolny komputer. Ej, zupełnie jak za starych dobrych czasów! —Dokładnie. Odłożył słuchawkę i dołączył do Kath. Zobaczył tylko końcówkę filmu. Wyjątkowo krwawe gówno. Ale niezłe. Cholera, szkoda, że Kath zeżarła wszystkie chipsy.

DZIEŃ DRUGI SZEŚĆ

9 czerwca 1998 r. 4:02 Budziła się i zasypiała, budziła i zasypiała, raz po raz, jakby miała wysoką gorączkę. Jej umysł odciął się od wszystkich oczekiwań, możliwości, zagrożeń. Odgrodził się nawet od świadomości tego, gdzie Sara teraz leży. Zupełnie jakby czekała na jakiś znak, że życie nareszcie może wrócić do normy. A do tego czasu będzie tu leżała: bezmyślna, bezsenna, jakby zawieszona w próżni. Nie musiała się do tego zmuszać. Jej ciało zrobiło to za nią. Po ostatniej pobudce usłyszała jakiś dźwięk, niewyraźny lecz dziwnie znajomy, dochodzący gdzieś z góry, ale na tyle cichy, że mógł właściwie docierać z dowolnej części domu, by w końcu zabrzmieć we wnętrzu tej trumny. Łoskot. Coś zadrżało. Ale Sara nie czuła tego drżenia. Przycisnęła ucho do drewnianej powierzchni. To rozbrzmiewało raz za razem, prawie jak melodia. Nasłuchiwała. I gdy w końcu zidentyfikowała ten dźwięk, po raz pierwszy udało jej się naprawdę zasnąć. Umysł i ciało wreszcie się wyciszyły, próbując odzyskać siły po dniu, który tak jedno, jak i drugie doprowadził na skraj wytrzymałości. Po świcie kotka nadal leżała na trumnie, dokładnie nad sercem Sary. I przez cały czas mruczała.

SIEDEM 15:30 Dobrze chociaż, że trochę jadła i piła. Jasne pieczywo z amerykańskim serem. Zaczął odzywać się w niej głód, pobudzając instynkt samozachowawczy. Przynajmniej nie było ryzyka, że im tu umrze. Tak jak ta poprzednia. Stephen przywiązał Sarę do krzesła. Nie zakładał jej skrzynki na głowę. Chciał, żeby jadła, więc założył jej tylko przepaskę na oczy. Stwierdził, że to odpowiedni moment, by na scenę wkroczyła Kath i zaczęła grać swoją rolę. Więc właśnie to miała zamiar zrobić. Pomieszczenie oświetlała pojedyncza stuwatowa żarówka, zwisająca z sufitu. Po kątach kłębiły się dziwaczne cienie, zupełnie jakby coś się tam przyczaiło, otaczając ich ze wszystkich stron. Kath nigdy nie polubi tego miejsca. Nieważne jak długo będzie w nim przebywać. Zabrała pusty talerz i poklepała dłoń Sary. —Dobrze - powiedziała. Poszła na tyły pomieszczenia i odstawiła talerz na stół roboczy. Następnie usiadła na krześle stojącym naprzeciw Sary. —Kim jesteś? - spytała Sara. - Czemu tutaj jestem? - Jej głos nie był może mocny, ale nie był też szeptem ofiary. —To była decyzja Organizacji. Podobnie jak w moim przypadku. —Twoim? —Dokładnie. Widziała, że Sara się nad tym namyśla. —Nie wierzę ci. Nie wierzę w istnienie Organizacji. Kath parsknęła śmiechem i schyliła się, biorąc jej dłoń w swoje dłonie. Zdziwiło ją, że kobieta nie cofnęła ręki. To może być nawet łatwiejsze niż sądziłam, pomyślała. Ale jeszcze za wcześnie, aby być tego pewnym. — Więc lepiej uwierz. Słuchaj, nie powinnam ci mówić, że o tym wiemy, ale i tak to zrobię. Twój ojciec jest emerytowanym dyrektorem szkoły. Nie pamiętam, w którym roku przeszedł na emeryturę. Twoja matka nie wróciła do pracy po tym, jak cię urodziła. Od tamtej pory zajmowała się wyłącznie domem. Wychowywała ciebie i twoją siostrę, Lindę, która obecnie mieszka w Hanover, w New Hampshire. Ma czterdzieści trzy lata, jest samotna i pracuje jako pielęgniarka na oddziale pediatrycznym tamtejszego szpitala. Jedna z twoich najlepszych przyjaciółek, Annie Graham, mieszka w Harrison, stan Nowy Jork. Zresztą niedaleko mieszka Greg. On i jego żona, Diana, prowadzą biuro podróży. Mają dziesięcioletniego syna, który ma

chyba na imię Alan. Wiemy też, jaki był twój rozkład zajęć w Winthrop, znamy nazwiska i adresy wszystkich twoich uczniów. Mamy je na górze, leżą na kuchennym stole. Chcesz, żebym je przyniosła? Zauważyła, że Sara zaczęła cicho łkać. Dało się to poznać po sposobie w jaki oddychała. Płakała ze strachu. —Nie rozumiem tego - powiedziała. Teraz jej głos był naprawdę cichy. Kath delikatnie ścisnęła jej dłoń. — Ale zrozumiesz. Minie pewnie trochę czasu, ale możesz mi wierzyć, w końcu zrozumiesz. —On mówił coś o dziecku. — Będzie jeszcze okazja, by o tym porozmawiać. Pamiętaj tylko, że Organizacja od bardzo dawna uważnie ci się przyglądała. Z nami było tak samo, choć jesteśmy jej częścią. Nie tylko ciebie obserwują, nas też. Chcą wiedzieć, jak przebiega cały proces. To ważne. Możesz mi wierzyć, Saro, doskonale wiem jak się teraz czujesz. Ze mną było podobnie. Naprawdę. Ale to minie. Bądź cierpliwa. —Czemu muszę być naga? Czemu on mnie pobił? Cofnęła dłonie. — Tak chciała Organizacja. Już ci tłumaczyłam. Trzeba robić to, czego oni wymagają. Trzeba się temu naprawdę oddać. Sercem i duszą. Jak ja. Wtedy nikomu innemu nie stanie się krzywda. Nikomu. Nawet tobie. —Ale ja nie… Kath wstała. - Jeszcze porozmawiamy, obiecuję. Teraz mam tysiąc spraw na głowie. To miejsce to jeden wielki burdel. Posiedź tu chwilę i zastanów się nad tym, co mówiłam. Przemyśl to sobie. —Ja nawet… Nawet nie znam twojego imienia. Niemal wybuchnęła śmiechem. - Nie martw się. I na to przyjdzie pora. Póki co wiesz wystarczająco dużo. To zupełnie jak na filmach, no nie? Podniosła talerz, nacisnęła wyłącznik światła i zostawiła ją samą w ciemnościach, by rozmyślała. Pierwszy krok zrobiony. Stephen będzie zadowolony. To ważne, by był zadowolony.

OSIEM 16:45 Sara miała wrażenie, jakby skrzynka na głowę się skurczyła. Wiedziała, że to niemożliwe, ale przesiąknięta wilgocią ciemność zdawała się wręcz napierać na jej twarz. Stęchła woń była mocniejsza. Próbowała poruszyć głową, jakby to mogło oczyścić powietrze, wprowadzić je w ruch, ale mogła nią ruszyć tylko nieznacznie, ledwie centymetr w każdą stronę, bo tył skrzynki był przytwierdzony do ramy. Sara wisiała rozpięta na drewnianych belkach. Twarzą do tego, co kryło się poza mrokiem wnętrza skrzynki. Była tu już jakieś pół godziny. Tak przynajmniej przypuszczała. Zgadywanie, ile czasu mogło upłynąć, było jej jedyną rozrywką. Oczywiście niewiele z tego wynikało, bo Sara nigdy nie wiedziała, czy zgadła czy nie. Ale i tak było to lepsze niż rozmyślanie. Obrazy pełzały jej pod powiekami jak natrętne robactwo. Tamtego dnia spieszyła się na samolot. Jak zwykle spóźniona, co było normalne w dniach po śmieci Danny’ego. Z zimowej rezydencji rodziców w Sarasota wyszła tak późno, że ledwie zdążyła. Był to wypełniony po brzegi samolot tanich linii Freddy Laker, gdzie każdy sam wybierał swój fotel. Nachylając się nad mężczyzną siedzącym całkiem z tyłu, zapytała: czy tu jest wolne? Tym mężczyzną był Greg Glover, o czym dowiedziała się dwa drinki później: wódka z tonikiem pomogła jej ukoić skołatane nerwy. Wcześniej uśmiechnął się, zdjął okulary przeciwsłoneczne i odparł: Tak, proszę usiąść. Rozległa lodowa powierzchnia. Dziura w lodzie, tak mała, że Sara wręcz nie mogła uwierzyć, że się chłopak przez nią prześlizgnął. Wszędzie wokół lód, dziesiątki metrów lodu. Przeszukiwali uważnie jego półprzeźroczystą powierzchnię, starając się zobaczyć dłoń, but, fragment ubrania. Ona i Annie są małymi dziewczynkami. Żegnają się w samochodzie jej ojca. Annie chodziła do szkoły katolickiej, a tam lekcje zaczynały się wcześniej niż w normalnych szkołach. Kończyło się lato i Annie musiała tam wrócić, zostawić Rockport i Sarę, która nie będzie się z nią widzieć przez następne dwa tygodnie. Obydwie rozpłakały się wtedy, roniąc niewinne łzy małych dziewczynek, które bardzo się kochają i niczego się nie wstydzą. Lód. Nigdy nie dostrzegła tej twarzy, ale setki razy wyobrażała ją sobie utkwioną pod powierzchnią. Twardy lód, pod nim chlupocze woda. Wszystkie te wspomnienia. Dobre i pełne czułości. Złe i jeszcze gorsze. W

tej chwili wymieszane ze sobą. Każde opadające ciężko na jej serce, jak skrzynka spoczywająca teraz na jej obolałych ramionach. Mkną przez świadomość, by zadręczać Sarę. Już lepiej próbować odgadnąć, ile minęło czasu. Jak długo tkwiła w tej czy innej pozycji. Jaka jest pora dnia. Godziny, minuty i ciągnące się w nieskończoność sekundy. To była jedyna gra, którą Sara wymyśliła sama. Nad którą oni nie mieli kontroli. Wzdrygnęła się, gdy jej dotknął. Uśmiechnął się i zanotował to sobie w myślach. Wzdryganie się zasługiwało na karę. Ona oczywiście o tym nie wiedziała. Ale wkrótce sama się przekona. Owinął skórzany pas wokół jej bioder i zapiął klamrę. Z pasa zwisało pół tuzina srebrnych obręczy, ale na razie nie będzie ich potrzebował. Dopasował go tak by drugie, pionowe zapięcie znajdowało się pośrodku pleców Sary, a drugi, mniejszy pas zwisał pomiędzy jej nogami. Otworzył słoik z wazeliną i nasmarował grube dildo, umocowane na środku pasa. Rozchylił jej srom i też go posmarował. Próbowała cofnąć się przed jego ręką, brutalnie penetrującą jej wnętrze, ale przytwierdzona do ramy krzyżowej nie mogła się zbytnio ruszać. Kolejne zachowanie godne kary, pomyślał. Rozsuwając srom palcami, wsunął w nią dildo. Mimo wazeliny wciąż była ciasna i sucha, ale ruszając dildo raz w przód, raz w tył, zdołał je w nią wsunąć po samą rękojeść. Potem owinął pas wokół jej pośladków i zapiął drugą klamrę. Słyszał jak skamle wewnątrz skrzynki. Cofnął się i spojrzał na ruchy jej bioder, gdy uderzając o ramę próbowała pozbyć się dildo. Obydwa pasy były jednak zapięte bardzo ciasno. Sara będzie je nosić przez dłuższy czas. Stephen wcale nie miał zamiaru ich tak szybko rozpinać. Zostaną tak długo jak będzie miał na to ochotę. Żeby przypomnieć jej, kto jest kim w tej relacji. Podszedł do stołu roboczego, wysunął szufladę i wyjął ze środka polaroida. Od tamtej pory mogła myśleć tylko o tym. O tym gumowym przedmiocie, który ją pierdolił. O tym nieustannym gwałcie. Nie była w stanie zgadnąć ile minut, ile godzin miała w sobie to coś.

DZIEWIĘĆ 18:10 Obydwoje stali za nią. Stephen zdjął jej z głowy skrzynkę i zasłonił jej oczy czarną przepaską. Kath dostrzegła głębokie rany w miejscu, gdzie skrzynka stykała się z mostkiem. Zastanawiała się, jak czuła się Sara, mając na sobie uprząż, a wewnątrz ciała dildo. To było coś nowego. Jej nigdy nie kazał tego zakładać. Poczuła ukłucie czegoś zbliżonego do zazdrości. Choć oczywiście nie chodziło o zazdrość, to byłoby po prostu idiotyczne. Pewnie było jej z tym cholernie niewygodnie. Obserwowała, jak Stephen knebluje kobietę. Teraz stanęli przed nią. Kath nieco z tyłu, ustępując mu miejsca. Wiedziała, że tego właśnie potrzebował. —Słuchaj, jak będzie - zaczął Stephen. - Generalna zasada: mogę robić z tobą, na co mam ochotę, a ty nie masz prawa się wzdrygnąć ani cofnąć. Nie masz prawa stawiać oporu. Rozumiesz? Nawet wtedy, gdy wkładam ci palce, tak jak wcześniej. Chciałem cię tylko nawilżyć, żeby to aż tak nie bolało. A ty próbowałaś się odsunąć. Po pierwsze to było głupie, a po drugie złamałaś podstawową zasadę. Chyba sama się domyślasz, co cię czeka. Przykro mi. Bicz miał osiem skórzanych końcówek, każda z nich zwieńczona była metalową kulką. Poczuła je kiedyś na własnym ciele. Dobrze to znała. Końcówki żądliły cię, a trafione miejsca szybko zaczynały puchnąć. Kulki z kolei nabijały sińce, uderzając niczym stalowe piąstki. Sama nie mogła się zdecydować, co było gorsze. Przyglądała się, jak Stephen wlecze bicz po betonowej podłodze, a potem uderza w jej piersi, to jedną, to drugą, raz za razem, ciach, ciach. Jego ramię poruszało się niczym diabelski metronom. Rytmicznie i przez to z każdym uderzeniem coraz boleśniej. Bladą skórę Sary momentalnie pokryły czerwone pręgi. Widać było, że kobieta nie opalała się topless, jak Kath, możliwe, że była zbyt skromna. Coraz więcej czerwonych pręg, coraz więcej sińców. Raz po raz spadały na nią kolejne bezlitosne ciosy. Kath dobrze wiedziała, że jeśli on nie przestanie, spuchnięte miejsca zaczną krwawić. Słyszała zduszony kneblem krzyk kobiety. Widziała jak mięśnie jej twarzy przeszywa grymas bólu. Ciało wiło się jak oblewane wrzątkiem, drżąc od szoku, wywołanego każdym kolejnym ciosem. Sara beznadziejnie starała się uchronić przed atakami, każde uderzenie było wycelowane w jej piersi, nie miała chwili odpoczynku poza ułamkami

sekund, kiedy Stephen przenosił końcówkę bicza z jednej piersi na drugą. On właśnie na piersi zawsze zwracał uwagę, to była jedna z jego obsesji, podobnie jak ciąża, więc może to ich ze sobą łączyło, całkiem prawdopodobne. Lubił ssać piersi, podgryzać je, szczególnie sutki, niekiedy był zupełnie jak małe dziecko, które cały czas chce cycka mamy. Tak, Kath wiedziała, jak to jest, wiedziała, jak czuje się teraz smagana biczem kobieta. Też kiedyś przez to przeszła. Czuła to we własnych piersiach, ten ból, to mrowienie. Doszła do wniosku, że przemawia przez nią współczucie.

DZIESIĘĆ 21:55 Pozwolili Sarze skorzystać z basenu, ale potem znowu wróciła na ramę. Litościwie związali jej ręce za plecami, a nie nad głową. Przynajmniej nie będą jej drętwieć palce. Kiedy nogi zaczynały za bardzo drżeć, mogła uklęknąć na chwilę na betonie, ale w tej pozycji przedramiona rozsuwały się na dolnych ramionach konstrukcji, co było zbyt bolesne do zniesienia przez dłuższy czas. Ale i tak miała chociaż moment ulgi. Czymkolwiek Stephen posmarował jej piersi, pieczenie nieco osłabło. Jednak wciąż czuła jak pulsuje w nich żar, a jej prawy sutek zmienił się w otwartą ranę. Z jakiegoś powodu właśnie tu uderzał ją najczęściej. Nie miała na głowie skrzynki, ale zawiązali jej na oczach opaskę. Kolejny przejaw litości. W ustach miała gumową piłkę, przymocowaną do skórzanego knebla wżynającego się w policzki. Zdjęli uprząż, by zamienić poprzednie dildo na dwa mniejsze, wsuwając je w jej waginę i odbyt. Wyobrażała sobie, że czuje, jak dotykają ją od środka. Było jej zimno. W gardle miała okropnie sucho, a w ustach paskudny smak. Upokorzenie. Dyskomfort. Deprywacja. Ból. Czterech jeźdźców osobistej apokalipsy. Jedynym pocieszeniem był kot, który z jakiegoś powodu ją polubił, a może tylko był zaciekawiony. Od czasu do czasu czuła jak ociera się o jej kostki chłodnym nosem i miękkimi łapami, a raz nawet poczuła nad kolanem twardy spód przednich łap i ostre pazury. Wyobrażała sobie, że kot stoi wyprostowany na tylnych łapach i bacznie się jej przygląda. Jak dotąd nie miała bladego pojęcia, jakiego jest koloru, czy jest duży i jaką barwę mają jego oczy, wpatrujące się w tę dziwną nagą osobę przywiązaną do drewnianych belek. Wyobrażała sobie, że to pręgowana kotka. Jej oczy pewnie były zielone. Kiedy po śmierci Daniela i po rozwodzie Sara została sama, przygarnęła ze schroniska sześciotygodniową kotkę. W przypływie czarnego humoru nazwała ją Neely, wzorując się na bohaterce Patty Duke z „Doliny Lalek”. Kotka została z nią aż do śmierci, rak zabrał ją ledwie przed rokiem. Jej imię, oparte na imieniu fikcyjnej ćpunki, stało się ironiczne, prorocze i niespecjalnie zabawne, bo niemal trzy lata przed śmiercią kotka dostała cukrzycy i Sara musiała dwa razy dziennie, w porze karmienia robić jej zastrzyki z insuliną, wbijając igłę w pofałdowaną skórę grzbietu. Ciężko było cały plan dnia dopasowywać do tych przeklętych

zastrzyków, każdego ranka pędzić do kuwety i sprawdzać poziom cukru w moczu zwierzęcia, ale Sara robiła to chętnie, bo nikt nie umiał pocieszyć jej tak jak Neely. Kiedy po nocach dręczyły ją smutek, żal i samotność, w jakiś magiczny sposób kotka zawsze była wtedy obok, jakby potrafiła wyczuć otwierającą się w trzewiach Sary otchłań. Umiała bezbłędnie reagować na potrzeby człowieka. Kotka była na miejscu. Zwinięta w kłębek, ciepła i miękka, leżała na jej kolanach, albo na piersi i mruczała dopóki najgorsze nie minęło, w zamian wymagając tylko, by ją pogłaskać bądź podrapać za uszkiem, a jeśli Sara akurat nie mogła dać jej ani jednego, ani drugiego, wystarczyło samo ciepło jej ciała. Jakby Neely zdawała sobie sprawę, że to jej życiowa rola, że właśnie po to się urodziła: by pomagać swojej pani. Pewnego dnia Sara znalazła kotkę leżącą w mrokach szafy. Była tak słaba, że ledwie mogła unieść główkę. U weterynarza trzymała ją i głaskała, wpatrując się w te zielono-złote oczy, gdy on tymczasem robił zastrzyki. Pierwszy z nich wywołał natychmiastowy sen. Następny miał ją zabić. Patrzyła, jak kotka spuszcza główkę, a potem upada. Serce Sary pękło po raz kolejny. Mimo rad przyjaciół i rodziny nie zdecydowała się na kolejnego kota. Nie byłaby w stanie znieść kolejnej straty. I wtedy poznała Grega. I przez długi czas to właśnie on sprawiał, że przestała myśleć o tym, co utraciła, koncentrując się na tym, co mieli razem, na teraźniejszości. Przez co teraz przechodził? Nie była sobie w stanie tego wyobrazić. A przez co przechodzili jej rodzice? Albo siostra? Nie mieli pojęcia ani o aborcji, ani nawet o ciąży. Kiedy zgłoszone zostanie jej zaginięcie, pewnie dowiedzą się o wszystkim… Rodzice byli katolikami, szczególnie ojciec, siostra zaś była niepraktykująca, podobnie jak Sara. Kto im o tym powie? I jak to zrobi? Cieszyła się, że nie wiedzą o tym, co działo się tutaj, teraz. Znów musiała uklęknąć. Łydki zaczęły drżeć z wysiłku. Rozłożyła ramiona tak szeroko, jak była w stanie, a potem schyliła się powoli. Podłoga była zimna i twarda. Drewniane ramiona ramy wbijały się w bicepsy, wywołując ból. Sara starała się rozluźnić mięśnie nóg, uspokoić oddech. To pomagało. Pojawił się znikąd. Jak on to robił? Był przebiegły jak wąż. Poczuła jego palce na swoim lewym sutku. Uszczypnął ją. Właśnie tam, gdzie miała ranę. A potem uszczypnął też drugi sutek, co znaczyło, że chciał, by wstała z podłogi, podniosła się z kolan. Knebel zdusił jej jęk. Posłuchała go, wstała, a mimo to wciąż ją szczypał, wykręcał jej sutki, jakby miał zamiar je urwać. Wiedziała, że nie może się odsunąć, wiedziała, że musi to znieść. Stała prosto, dzielnie znosząc te męczarnie. W końcu przestał.

—Nie mówiłem, że możesz klękać, prawda? Gdy znów poczuła na piersi smagnięcie bicza, pomyślała, że zaraz zemdleje. Tak się jednak nie stało. Ciało nie dało jej nawet takiej ulgi. Było kompletnie bezużyteczne. Wreszcie zrozumiała, że zawsze tak było: ciąża, rodzenie dziecka, teraz kolejna ciąża. Bezużyteczne ciało, nie dające nic w zamian. Nawet przyjemność płynąca z seksu była równie bezużyteczna. Ciało zawsze ją zdradzało. Cokolwiek jej dawało, zawsze kończyło się bólem. Jej piersi płonęły od bólu, puchły nim. Ból był jak mleko wypełniające jej piersi. Może w gruncie rzeczy właśnie na to zasługiwała, tak jak twierdził on. Bo przecież wszystko, czego się tknęła, zostało zniszczone albo umierało. Jej ciało, jej dotyk, niczym trujący kwiat wyrwany z nieurodzajnej ziemi. Jak myślisz, tatusiu? Zasłużyłam sobie na to? Ja, twoja córeczka? Nie miała pojęcia, co by jej odpowiedział. Może by się z tym zgodził… Po wszystkim pozwolił jej paść na kolana. Powiedział, że teraz jej na to pozwala, ale w przyszłości powinna zawsze pytać. I zawisła tak na dolnych ramionach ramy, nie zwracając uwagi na drewno wbijające się w jej bicepsy. Spod opaski popłynęły łzy. Nie była pewna, dlaczego płacze, ale wiedziała, że chodzi nie tylko o ból. Przyszła jej do głowy dziwna myśl - nie do końca katolicka, mimo że religia miała w tym wypadku znaczenie. Początkiem grzechu jest wstręt do ciała. Zajrzała w głąb swej duszy i przekonała się, że jest grzeszna.

JEDENAŚCIE 23:45 Siedząc w ciemności oglądali na Cinemaksie najnowszy film z Jackie Chanem. Stephen myślał o tym, jak proste były w gruncie rzeczy te wszystkie filmy, jak podobne miały fabuły - do tego stopnia, że nie trzeba było ich nawet uważnie śledzić. Można było zastanowić się nad innymi sprawami, na przykład że jutro będzie musiał zacząć naprawiać klatkę u Ruth Chandler, albo co zrobi z Sarą Foster, gdy w poniedziałek Kath pójdzie do pracy. Można było sobie spokojnie planować i rozmyślać, nim na ekranie zaczęła się kolejna bijatyka, by po jej zakończeniu znów wrócić do przerwanych rozważań. Doszedł do wniosku, że poniedziałek Sara spędzi w Dużej Skrzyni. W kompletnym mroku. Spędzi tam cały długi dzień. Każdego dnia Stephen bardziej ją osłabiał. Rozmyślał o tym, a na telewizor rzucał na jego twarz migotliwe cienie. Podjadał nadzienie z wczorajszego kurczaka. I wtedy niespodziewanie zabrzmiał dźwięk dzwonka. Kto to, kurwa, mógł być o tej porze? Z sąsiadami nie utrzymywał przecież żadnych kontaktów. Spojrzał na siedzącą na sofie Kath. Myślała o tym samym, co on - gliny, mamy przejebane. Momentalnie ogarnęła go panika. I co ja teraz zrobię? Zastanawiał się, czy nie lepiej dać nogę tylnym wyjściem. Ale szybko się opamiętał. Nie ma mowy, zaraz się tym zajmę. Tak nie może być. Odłożył widelec na talerz, przesunął go na przeciwny skraj stołu, włączył lampę i wstał z fotela. Jackie Chan dostawał właśnie łomot od jakiegoś Murzyna. Niewiele z tego wyniknie. Jackie zaraz połamie czarnucha. Stając przy drzwiach, Stephen włączył światło na ganku i wyjrzał przez okno. McCann. Jezu Chryste. Że też to musiał być akurat McCann. Nie było im to potrzebne. Nie dziś. Ale nie mógł udawać, że nikogo nie ma w domu. Nie z ryczącym w tle telewizorem. Otworzył drzwi. —Stephen. —Pan McCann. Co słychać? —U mnie nieźle. Wiem, że jest późno, ale czy mogę na chwilę wejść? —Właśnie mieliśmy kłaść się do łóżka. —To zajmie tylko chwilę. Coś mi przyszło do głowy. Obiecuję, że to nie potrwa długo. Jak zwykle uśmiechnął się fałszywie. Było w tym niskim brodatym łysolu coś, co zawsze budziło w Stephenie odrazę. McCann przez

całe życie był kawalerem, na dodatek pewnie i ciotą. Wspólne zainteresowania sprawiały, że obracali się w podobnych kręgach - jednak z różnych powodów. Stephen nie musiał faceta lubić. —No dobra. Gdzie postawiłeś wóz? —Jest w warsztacie, niestety. Przyszedłem pieszo. McCann mieszkał parę kilometrów stąd, praktycznie w innym okręgu. O co, do kurwy nędzy, mogło mu chodzić? Stephen zdecydował, że lepiej będzie się dowiedzieć. McCann wszedł do pokoju, a Stephen wskazał mu fotel. Wyciszył Jackie Chana. Teraz on i tamten czarnuch walczyli w milczeniu. —Dzięki. - McCann usiadł, wzdychając. —Chcesz piwo czy coś? —Kiedy cię, synu, wabią grzesznicy, nie waż się iść. Zachichotał. Naprawdę zachichotał. Co za pojeb. —Dzięki, z wielką chęcią - dodał po chwili. —Kath, a ty? —Nie, dzięki. Poszedł do kuchni, skąd zabrał dwa piwa. Otworzył je, wracając do salonu. Kath i McCann wpatrywali się w przyciszony odbiornik. Obydwoje wyglądali na mocno zmieszanych. McCann wziął butelkę Buda i pociągnął łyk. Stephen usiadł obok Kath i zrobił to samo. —Co możemy dla ciebie zrobić? - spytał. —Właściwie mogę powiedzieć wprost, bo muszę to wiedzieć, Stephen. Strasznie mnie to dręczy. Gdzie ona jest? I kim jest? —O czym ty gadasz? — Ta kobieta. Wczoraj przed kliniką. Wiesz, miało mnie tam nie być. Nowojorska Koalicja Chrześcijańskiej Pomocy wezwała część naszej grupy dosłownie w ostatniej chwili. Bo kilku innych zrezygnowało. Wolni byliśmy tylko ja i Elsie Little… Widziałem was. Wciągnęliście ją do waszego kombi. —Nie mam pojęcia o czym mówisz. Westchnął. — Stephen, przecież was widziałem. Choćby ze względu na nasz wspólny ruch muszę wiedzieć, o co tutaj chodzi. Pamiętaj, fałszywy świadek nie uniknie kary… —Musiałeś mnie z kimś pomylić, Charles. Uśmiechnął się. — I ciebie, i Katharine? Mało prawdopodobne. Widziałem was oboje. Poznałem nawet wasz samochód. Stephen, proszę, zaufaj mi. To zostanie tylko między nami. Elsie was nie widziała, a ja jej o tym nie wspominałem. Naprawdę możesz mi zaufać. Prędzej zaufałby jadowitej żmii. Chciał udusić tego kurdupla. Ale McCann trochę go przerażał. Zaplanowali, że zrobią to w

innym stanie. Na litość boską, wybrali największe miasto świata. Miejsce, gdzie protestowali wcześniej tylko raz. Nikogo ze znajomych nie powinno być pobliżu. Pociągnął duży łyk z butelki. —Ona będzie miała dziecko - wtrąciła Kath. —Co? —Jezu, Kath! —Będzie miała dziecko. Jest w trzecim miesiącu ciąży. Ona może mieć dzieci, ja nie. A przez kartotekę Stephena nie mogliśmy nawet żadnego adoptować. Więc ona urodzi nasze dziecko. W porządku? Jest pan zadowolony? —Ale… — Zamierzała zrobić aborcję, panie McCann. Pamięta pan to przykazanie: Nie zabijaj? Pamięta pan, o co w nim chodziło? Chcemy ocalić temu dziecku życie! Gapiąc się na nią, McCann sączył piwo. Stephen był wściekły, ale odczuwał też ulgę. Piłka wróciła na jego połowę boiska. Zazwyczaj Kath nie bywała aż tak żarliwa. Może podobnie jak Stephen nie cierpiała tego knypa. —Zrób coś dla mnie, Kath. Przynieś mi jeszcze jedno piwo, dobra? Wstała z kanapy, nie odpowiadając nawet słowem. Cieszyła się, że nie musi w tym dłużej uczestniczyć. McCann śledził ją wzrokiem, a potem spojrzał na Stephena. —Naprawdę myślisz, że to wam się uda? —Owszem. —Ale nie możecie tak po prostu… kogoś porywać. Co z jej zgodą na oddanie dziecka? —Zdobędziemy jej zgodę. —Niby jakim sposobem? —Obawiam się, że to tylko i wyłącznie nasza sprawa. Pokręcił głową. Wydawało mi się, że to też sprawa Pana Boga. —Może tak, może nie. Czy Bóg zajmuje się aborcjami? —Chcemy z nimi skończyć. —Wiem. I my na swój sposób też. Dopilnujemy, by ten dzieciak nie został siłą wyssany z łona matki, jak jakiś kurz z kąta. —Ale jego biologiczna matka… Kath podała mu drugie piwo i usiadła obok. —Do diabła z matką biologiczną! Przecież miała zamiar to zabić. —To?

—Dziecko… Jego. Ją. Obojętne. Wbił wzrok w Stephena. A potem wstał. —No dobra, w takim razie chodźmy ją zobaczyć. Zobaczmy tę waszą… klacz zarodową. —Muszę ci coś powiedzieć, McCann. Nie podoba mi się twój ton. —A mnie nie podoba się twój dobór słów. Na dziecko nie mówi się „to”. Macierzyństwo jest błogosławieństwem i nie można sobie tak po prostu porywać matek z ulicy. Gdzie ona jest? W piwnicy? Ja swoich więźniów trzymałbym właśnie tam. Mężczyzna aż trząsł się ze złości. Przemądrzały skurwiel. Pogroził im palcem i ruszył w stronę drzwi do piwnicy. — Księga Izajasza: Biada ci, narodzie grzeszny, ludu obciążony nieprawością, plemię zbójeckie, dzieci wyrodne! W Stephenie coś pękło. I już wstawał z kanapy, sięgając po drugą butelkę. Nagle był uzbrojony i niebezpieczny. Z szyjki butelki spływały zimne krople, czuł je na skórze. Złapał McCanna za kark i trzasnął butelką w ucho mężczyzny. Poczuł uderzenie, dostrzegł pękające szkło. A potem spojrzał na swoją dłoń i zobaczył, że między kciukiem a palcem wskazującym trzyma szklanego tulipana. Podniósł wzrok. Mężczyzna odwrócił się, próbując coś powiedzieć. Lecz wtedy drugą, pełną butelką Stephen cisnął mu prosto w twarz. Pomyślał, że to niesamowite, co zwykła szklana butelka potrafiła zdziałać. W jednej chwili widział rozgniewaną twarz McCanna, a po sekundzie malowały się na niej zaskoczenie i grymas bólu. Druga butelka rozcięła mu usta. Górną wargę przeszywał kawał brązowego szkła, przebijając się przez policzek. Po brodzie spływała ślina zmieszana z krwią. Gdzieś w oddali słyszał krzyk Kath, słyszał jęki tego mężczyzny. Lecz głos w jego głowie był bardziej doniosły. Powtarzał: skończ to, musisz to skończyć! Nie umilkł nawet wtedy, gdy McCann wyciągnął ręce ku Stephenowi. Ten odwrócił się, zanurkował i niemal upadł na stół. Talerz z nadzieniem wylądował z brzękiem na podłodze. Stephen złapał widelec. Właśnie podnosił go z podłogi, kiedy McCann rzucił się na niego, wciąż próbując podjąć walkę. Wtedy wbił mu widelec w szyję i szybko go przekręcił. Kręcił nim raz po raz, wiercąc coraz głębszą ranę, aż dłonie mężczyzny chwyciły jego dłoń i odepchnęły ją z niespodziewaną siłą. A później wyrwały z szyi widelec i cisnęły nim przez pokój. W gardle rannego zabulgotało. Spomiędzy zaciśniętych na szyi palców wypływała krew. Tryskała zupełnie jak sperma Stephena, gdy po raz pierwszy zwalił sobie konia będąc jeszcze chłopcem. Wszędzie krew: buchająca z przebitego policzka, tryskająca z gardła na dywanik i ekran telewizora, gdzie Jackie Chan wciąż toczył jakąś walkę. Skończ to, skończ to

- dudniło Stephenowi w uszach. Wyrwał z wnętrza dłoni okruchy szkła i odłączył ciężką mosiężna lampę stojącą obok kanapy. Uniósł ją i uderzył jej ciężką podstawą prosto w twarz klęczącego McCanna. Trzy kilogramy mosiądzu - cios zabrzmiał jak odgłos metalu walącego o kulę do kręgli. Przewrócił mężczyznę na podłogę. Krew tryskała na ściany i lustro, wpadała do kominka. Stanął nad nim i spuścił mu podstawę na głowę, nie liczył nawet ile razy, aż w końcu budzący mdłości łomot zaczął brzmieć ciszej. Ciało przestało drżeć, krew zgęstniała. Wreszcie Stephen nie był w stanie już unieść ramion i upadł na kolana obok swojej ofiary. Dotarło do niego, że płacze. Spojrzał na zmiażdżoną czaszkę. Wstał chwiejnie i szybko pobiegł do zlewu. A potem zwymiotował zimne nadzienie i klopsy, które jadł na kolację. Odkręcił kran i spłukał wymioty, a potem obmył ranę na dłoni, między kciukiem a palcem wskazującym. Drugą ręką ochlapał sobie twarz. Zimna woda nieco go otrzeźwiła. Z rany nadal rytmicznie sączyła się krew, więc owinął ją czystą ścierką do naczyń wyjętą z szuflady. Następnie, z pomocą zębów i drugiej ręki, zawiązał opatrunek. Kath nadal lamentowała. Kołysała się w przód i w tył na kanapie. Wzrok wbiła w sufit. Jej twarz lśniła od łez. Stephen miał wrażenie, że krew jest dosłownie wszędzie. Trzeba posprzątać, pomyślał. Trzeba uspokoić Kath, posprzątać, zanieść ciało McCanna za dom, gdzie zakopali ciało dziewczyny… I nagle przyszło mu do głowy, że może przecież tę sytuację wykorzystać. To mogło nawet być dobre dla nich. Ale najpierw potrzebował ręczników. Wszystko po kolei. Trzeba zawinąć w coś tę roztrzaskaną głowę. Leżąc w skrzyni, usłyszała przytłumiony głos, którego nie rozpoznawała. Pobrzmiewał w nim gniew. Z początku sądziła, że to pogłośniony telewizor, a później, że może ktoś po nią przyszedł. Policja. Czy ktokolwiek. Serce zabiło mocniej. W następnej chwili usłyszała odgłosy walki. Tupot stóp, pękające szkło, łomot. I pomyślała: tak! dorwij ich! Daj tym skurwielom nauczką! I błagam, błagam, pośpiesz się. Ale potem słyszała tylko ciszę. Waliła pięściami w skrzynię. Kopała ją. Wrzeszczała. Nikt nie przyszedł. Leżała tu Bóg jeden wie jak długo, wsłuchana we własny oddech. Raz po raz słyszała odkręcaną i zakręcaną wodę, odgłos kroków i nic więcej. Wszelka nadzieja wypłynęła z niej jak woda z rur, zostawiając ją pustą i odrętwiałą. Wrócił też ból. Najbardziej bolały piersi. Ale też plecy, ramiona i tyłek oparte o zimne i twarde drewno. Nie było szans, by ułożyć się w tej skrzyni wygodnie, nie dało się też rozluźnić obolałych mięśni. Sen przychodził niespodziewanie albo nie przychodził wcale. Jej życie po raz kolejny

ograniczyło się do oczekiwania. Ile to już dni? Jeden? Dwa? Trzy? Gdy w końcu usłyszała, jak ktoś zmierza w jej stronę, wiedziała, że to on, a nie żaden wybawca. W najlepszym wypadku szedł ją nakarmić, albo spytać, czy nie potrzebuje basenu. W najgorszym razie znów ją zleje, bo naruszyła jakąś zasadę, albo założy jej skrzynkę na głowę. Była gotowa na każdą tych ewentualności. Usłyszała jego palce chwytające zatrzask. Kazał jej założyć opaskę i tak też zrobiła. Potem wysunął ją na zewnątrz. —Wstawaj. Wychodząc stamtąd, zawsze miała zawroty głowy. Wstała powoli i ostrożnie, opierając się dłońmi o wieko, by wesprzeć się na czymś, zanim nie stanie pewnie na nogach. —Załóż to. Poczuła bawełnianą tkaninę przyciśniętą do jej brzucha. Wyciągnęła obie dłonie i przytuliła ją do siebie, wdychając świeży zapach. Rozłożyła ją i odwróciła. —Na odwrót! Źle zakładasz. To powinno być z tyłu. Posłuchała rady. Ubrania! Dał jej ubrania! Sukienka! Założyła ją przez głowę. Skrzywiła się, gdy materiał spłynął na jej obolałe piersi, ale to nie było nic takiego, najważniejsze, że znowu miała na sobie ubranie. Sukienka była trochę workowata, nieco na Sarę za duża, o czym kobieta przekonała się, zapinając guziki. Ale i tak cudownie było czuć na sobie ten lekki i cienki materiał. Sukienka z krótkim rękawem. Sara poczuła się niemal jak istota ludzka. —Jeszcze one. Teraz należą do ciebie. Podał jej buty. Płaskie, w których wcześniej szła do kliniki. Miała wrażenie, jakby to był przedmiot z kompletnie innego życia, zabytek należący do ukochanej, lecz mglistej już przeszłości. Oparła się o skrzynię i założyła je. —Dziękuję - powiedziała. —Nie ma za co. Daj ręce za plecy. Założył jej kajdanki. —Chodź ze mną. Złapał ją mocno za ramię. Nagle znów zaczęła się bać. Ale zrobiła, jak kazał, poszła z nim. Nie miała przecież wyjścia. —Dokąd idziemy? —Nie masz prawa pytać, pamiętasz? Zaraz sama zobaczysz. Może to już koniec, pomyślała. Może właśnie teraz to zrobią. Skończą ze mną. Zabiją mnie. Albo wypuszczą wolno. Nie. To niemożliwe. —Ostrożnie. Tu są schody. Powoli poprowadził ją na górę. Liczyła stopnie, starając się utrzymać nerwy na wodzy, przerwać zaklęty krąg naprzemiennego podekscytowania i lęku, które nie dawały jej wytchnienia. Ani strach, ani podniecenie w niczym jej nie pomogą. Naliczyła szesnaście drewnianych stopni. Dotarli do wyłożonej dywanem podłogi. Kostki Sary

owiało świeże powietrze. Doszła do wniosku, że stoją przy tylnym wyjściu, że drzwi muszą być po lewej stronie. Potem mężczyzna pokierował ją na prawo i kazał jej wejść na kolejny, nieco wyższy stopień. Stanęła na drewnianej podłodze. To pewnie kuchnia albo jadalnia, pomyślała. Wyczuła słabą woń jedzenia - hamburgera lub czegoś podobnego - która z trudem przebijała się przez zapach środków czyszczących, amoniaku, wybielacza i specyfików w rodzaju Windexu bądź Fantasika. Znajome zapachy, które nie budziły niepokoju. Nie to co woń zawilgłej piwnicy. Sara była bliska płaczu. —Dobra, teraz powoli. Obrócił ją nieznacznie w prawo i poprowadził naprzód, dokładnie czternaście kroków po drewnianej podłodze. Zatrzymali się. Złapał ją za ramiona i odwrócił. —Siadaj. Ugięła lekko kolana, macając za czymś, na czym może usiąść. W końcu poczuła pod palcami wąskie drewniane krzesło, na którym leżała cienka poduszka. Usiadła. —Świetnie. Teraz słuchaj, bo nie będę tego powtarzał. Albo klęczał obok, albo także siedział, nie była pewna. Wiedziała jednak, że jest bardzo blisko. Jego głos był spokojny, ale dało się też wyczuć w nim ekscytację. Trochę ją to przerażało. Chciała, by mężczyzna był opanowany. Przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. —Jakiś czas temu słyszałaś pewnie różne dziwne odgłosy, no nie? Niemal zaprzeczyła. Ale zrozumiała, że nie byłoby rozsądnie go okłamywać. Więc skinęła głową. —Tak też przypuszczałem. I jak to dla ciebie brzmiało? —Jak kłótnia. Może bójka. —Świetnie. Za chwilę pokażę ci coś, co może cię zdenerwować. Ale nie szkodzi, jeśli się zdenerwujesz. To normalne. Jednak zanim ci to pokażę, chcę, żebyś wiedziała, co się tutaj wydarzyło. Przed chwilą wyszło stąd dwóch mężczyzn. To członkowie Organizacji. Moi przyjaciele. Był z nimi jeszcze trzeci mężczyzna, Victor, którego też świetnie znam. Jednak Victor okazał się zdrajcą. Nie można tego inaczej nazwać. Wiedział o wielu sprawach. A my dowiedzieliśmy się, że zaczął rozmawiać z policją. Tam też mamy swoich ludzi. Nie powiedział im jeszcze niczego konkretnego, czekał na łapówkę. Ale wiedzieliśmy, że albo już sypie, albo ma taki zamiar. On nie miał pojęcia, że my o tym wiemy. Więc zorganizowaliśmy dla niego dzisiejsze spotkanie. Cała trójka przyszła tu z przyjacielską wizytą. No wiesz: drinki, rozmowy, nic niezwykłego. A potem skonfrontowaliśmy Victora z tym, co wiemy. Próbował zaprzeczyć, ale my znamy wszystkie terminy,

godziny, nazwiska. Wiemy, z którymi gliniarzami rozmawiał. Więc w końcu Victor się przyznaje. Jest bardzo zdenerwowany. Okazuje skruchę. Mówi, że musiał chyba oszaleć, postradać rozum. Z tym możemy się zgodzić. To, co chcę ci zaraz pokazać, będzie dla ciebie nauczką na przyszłość. Bo odnoszę wrażenie, że nie do końca wierzysz w istnienie Organizacji. Może zmienisz zdanie jak to zobaczysz. Stanął za nią. I zdjął jej z oczu opaskę. —Victor - powiedział. Światło ukłuło ją w oczy jak rój żądlących insektów. Przez chwilę nie widziała praktycznie nic. Potem dotarło do niej, że znajduje się w salonie. Krzesła, kominek, telewizor, zakurzona drewniana podłoga. Na środku podłogi dostrzegła ludzki kształt. Ktoś niskiego wzrostu. Zawinięty w czarne przewiązane sznurem worki. Poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. —Właśnie to się dzieje, Saro, jeśli wkurwisz Organizację. Umierasz. To naprawdę proste. Odwróć się i spójrz na mnie. Zrobiła jak kazał, przestraszona nie na żarty. Wiedziała, że gra toczy się już o wyższą stawkę skoro pozwolił, by na niego spojrzała. Był ciemnowłosym, dość przystojnym mężczyzną. Przeciętnej budowy ciała. Stał tam w bluzie i starych jeansach. Szczupły, z rzednącymi włosami, szpiczastym nosem, szerokimi, ciemnymi i naprawdę pięknymi oczami - jak to możliwe? — mocno zarysowanym podbródkiem i pełnymi, zmysłowymi ustami. Patrzył prosto na nią. Nie uśmiechał się. I ogarnęło ją dziwne przeczucie, że skądś go zna, że już wcześniej gdzieś go widziała. Nie był zupełnie obcy. Milczała. Zastanawiała się, gdzie jest teraz kobieta. Czy też wydałaby się jej znajoma? —Pewnie nadal uważasz, że cię oszukuję, co? Myślisz, że Victor to zwykły manekin czy coś w tym stylu. Miał rację. Gdy minął początkowy szok, właśnie ta myśl przyszła Sarze do głowy. Umysł zaczął się buntować. Niemożliwe, by przebywała w jednym pokoju z zamordowanym mężczyzną leżącym na podłodze. To po prostu nie było możliwe. Naprawdę wydaje ci się, że wiesz, co jest możliwe, a co nie? —pomyślała. W tym miejscu? Naprawdę? —Wstawaj. Podejdź tu i go dotknij. O, tutaj. Rozpiął jej kajdanki. Uświadomiła sobie, że od czasu porwania nigdy jeszcze nie zaznała aż tyle „wolności” co teraz. Mogła pobiec w kierunku drzwi. Więc czemu tego nie robisz? Bo pewnie są zamknięte, a nawet jeśli nie, on bez trudu ją złapie. Właśnie dlatego. Stała w miejscu, przerażona tym, co zaraz zobaczy. Bo gdyby to rzeczywiście był manekin, czemu on miałby nalegać, by sama się

przekonała? Podeszła i uklękła przy ciele. Przez chwilę nie była w stanie zmusić się, by go dotknąć, lecz mężczyzna stał tuż za nią. Czuła na sobie jego spojrzenie niczym niemy rozkaz, więc wyciągnęła dłoń i popchnęła tę… rzecz. To coś z pewnością miało wagę człowieka, manekiny nigdy nie są tak ciężkie. Ciało pod workiem było miękkie, zatem to nie mógł być żywy człowiek - worki były przewiązane sznurem na wysokości szyi i nie było szans, by ten ktoś w środku mógł oddychać. Klęczała obok trupa. Facet stojący za nią właśnie przyznał się do popełnienia morderstwa. I powiedział, że ze mną zrobi to samo, jeśli mu się sprzeciwię. Wcześniej już podniósł stawkę, ujawniając swoją twarz. A teraz podniósł ją nieskończenie wyżej, pokazując jej te zwłoki. Nie było najmniejszych szans, by pozwolił Sarze ujść z życiem. Chyba że zdoła uciec albo całkowicie podporządkuje się jemu i Organizacji, o której wspominał. Nie miało znaczenia, czy Organizacja istniała, czy nie. Choć teraz Sara doszła do wniosku, że Organizacja faktycznie może istnieć. To nie było aż tak naciągane. Istniały sekty, niewolnictwo, neonaziści. Koniec końców to i tak nie robiło różnicy. Nawet jeśli był szalony i tylko to wymyślił. Znaczenie miała wyłącznie władza, którą sprawował nad Sarą. W każdej chwili mógł decydować o jej życiu i śmierci. Tylne drzwi otworzyły się i w progu stanęła kobieta. Workowata koszulka, jeansowe szorty. Normalnie wyglądająca kobieta po czterdziestce mężczyzna był pewnie w podobnym wieku. Ani piękna, ani brzydka. Nie nosiła stanika. Nogi miała bardzo chude. Patrzyła przez chwilę na Sarę, a potem weszła do kuchni. Odkręciła kran i zaczęła myć ręce. —Gotowe - powiedziała. —Świetnie. Saro? Odwróciła głowę, spojrzała na niego. Usłyszała zakręcaną w kuchni wodę i odrywanie papierowego ręcznika od rolki, potem sandały coraz głośniej szurające o podłogę. Wiedziała, że kobieta stoi tuż za nimi, jednak ani na sekundę nie odrywała wzroku od twarzy mężczyzny. —Pomożesz nam zakopać Victora. Robiąc to, osiągniesz dwa istotne cele. Po pierwsze, to będzie dobrze wyglądać z punktu widzenia Organizacji. Prawdę mówiąc zrobisz to na ich wyraźne żądanie. Po drugie… cóż, nazwijmy to zacieśnianiem więzi. Jeśli kiedykolwiek zechcesz donieść o tym policji, zostaniesz oskarżona w współudział w zabójstwie. Och, wiem co sobie myślisz. Przecież działasz pod przymusem. Wyjaśnisz to gliniarzom i nie będzie problemu. Ale Organizacja już się tym zajęła. Wiesz, robimy to nie pierwszy raz. Mamy doświadczenie. Kiedy już skończymy z Victorem, siądziesz sobie, damy ci długopis i papier, a potem napiszesz kilka listów,

antydatowanych. To będą bardzo życzliwe listy - nie martw się, powiem ci, co masz napisać - i będzie się wydawać, że ty, Kath i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi. Napiszesz nam, ile masz problemów z tą aborcją. Jakbyśmy cię przekonywali, żebyś jej nie robiła, a ty powoli zaczynasz rozumieć nasz punkt widzenia. Wiesz, co mam na myśli? W ostatnim liście spytasz nas, czy kiedy zdecydujesz się urodzić dziecko możesz mieszkać przez jakiś czas w naszym domu. Łapiesz? Będzie wyglądało na to, że chciałaś tu być. Kropka. —A co z kopertami? Miała ochotę ugryźć się w język. Wiedziała przecież, że ryzykuje. Ale starała się nim jakoś wstrząsnąć. Czuła się, jakby stanęła pod ścianą. Próbowała mu to uświadomić, jednocześnie mu się nie sprzeciwiając. —Co proszę? —Koperty. Będą miały stempel. Z datą. Tego nie da się sfałszować. Uśmiechnął się. —A kto przetrzymuje w domu koperty, Saro? Wyrzucasz je do śmieci. Ale nikt nie będzie o nic podejrzewał ludzi, którzy zachowali listy od starych przyjaciół. A, i jeszcze jedna rzecz. Oddamy ci na chwilę twoją książkę adresową. Wpiszesz tam nasze imiona. Jakbyśmy byli tam od dawna. To chyba wystarczy, nie sądzisz? W jakiś pokręcony sposób to faktycznie miało sens. Tylko czy policja w to uwierzy? Możliwe. Tak czy siak, Sara przytaknęła. —Świetnie - powiedział, wstając. - A teraz bierzmy się do roboty. Kath już wykopała dla nas dół. Ty będziesz miała zaszczyt zakopać Victora. Kath, ty i Sara złapiecie go za nogi. Zawahała się, walcząc sama ze sobą. Nie mogę tego zrobić. Owszem, możesz. A nawet musisz. Nie mogę tak po prostu wynieść człowieka do ogrodu i go tam pochować. To się nie dzieje naprawdę. Chcesz się założyć? —Na twoim miejscu bym to zrobiła - stwierdziła kobieta. Kath. Ona ma na imię Kath. Jeszcze jedno odkrycie. Jej ton był zimny, nieobecny. Jakby już wcześniej ćwiczyła tę kwestię. — Twój ojciec grywa w golfa w Fairview Country Club - dodała Kath. Najczęściej w soboty. Wiesz, jak łatwo zastrzelić człowieka na polu golfowym? Mając dobrą broń? Pamiętaj, co ci powiedzieliśmy, Saro. To nie dotyczy wyłącznie ciebie. Teraz jesteś odpowiedzialna również za inne osoby. Zamilkła, by jej słowa w pełni do Sary dodarły. Tak też się stało. —Więc jak: łapiesz za prawą czy za lewą nogę? A potem poczuła ciężar mężczyzny, sztywność jego zwłok, zimne nocne powietrze przeszywające jej

cienką bawełnianą sukienkę. Smród jej niemytego ciała parował z niej, gdy wlekli ciało przez trawnik. Chłodny wiatr owiewał jej nogi. Dom za jej plecami był jedynym w zasięgu wzroku. Przenieśli mężczyznę za linię drzew, w pełen krzaków las, wprost do byle jak wykopanej, szerokiej na cztery stopy dziury. I wrzucili go tam. Wszystko działo się tak szybko: już czuła ciężar trzymanej łopaty. Mogłaby zmiażdżyć nią ich czaszki, ale on trzymał kij baseballowy, stukał nim o nogę. Bąble między kciukiem a palcem wskazującym bolały coraz bardziej. Słyszała odgłos ziemi spadającej na foliowe worki, czuła zapach wilgotnej gleby, pleśni i rozkładu, który spowijał ją zewsząd. Pogrzebię sama siebie, pomyślała, to przecież ja, ja jestem w tym worku. To ja.

DZIEŃ TRZECI DWANAŚCIE

10 czerwca 1998 r. 23:45 Skrzynka znowu na głowie. Duszne, nieruchome powietrze. I cisza. Stała tu sama, już od wielu godzin. Drewniany krzyż wżynający się w brzuch, kajdany na nadgarstkach i kostkach. Nogi rozstawione szeroko, ramiona z kolei blisko środka ramy, by utrzymać właściwe krążenie. Sara wyglądała, jakby tuliła się do tego narzędzia tortur. Tym razem to nie kara, stwierdził on, tylko zwykłe udogodnienie. Wychodzą do kina. Potem wybiorą się na pizzę. Muszą na jakiś czas wyjść z domu. Jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem: zostawić Sarę w piwnicy i pójść sobie. Mimo że ledwie wczoraj pochowała człowieka. Mimo że ledwie wczoraj oni go zamordowali. Zanim wyszedł, wsunął jej między nogi basen. Skorzystała z niego niedawno, sikała do środka w absolutnej ciszy - mając skrzynkę na głowie, nie słyszała nawet, czy trafia do celu czy nie. Wiedziała tylko, że trochę moczu spłynęło jej po nodze i od tamtej pory jej udo było klejące - kolejny ślad budzący w Sarze obrzydzenie względem siebie samej, bo nie była w stanie powstrzymać żadnego z czekających ją upokorzeń. Zadziwiało ją, że w przeciągu ledwie kilku dni istota ludzka może się stać aż tak bezsilna. A nawet nie dni - w przeciągu chwil. Ich twarze prześladowały ją, pojawiały się w gęstym mroku niczym migotliwe hologramy. Pozbawiona emocji twarz kobiety, jakby to, co się wydarzyło nie miało dla niej żadnego znaczenia. Rutyna. Kolejny dzień jej życia. A z kolei z jego drżącej od nerwów twarzy można było wyczytać wiele - żądzę, zachłanność, siłę. Sara najpierw napisała, a potem podpisała listy, które jej podyktował. Była jednak przekonana, że żaden ze znajomych nie da się na to nabrać. Napisała je przecież jego językiem, nie swoim. Językiem sztucznym i formalnym. To go zdradzało. Taki list nie przekona nikogo, że była tu z własnej woli, a już tym bardziej, że uczestniczyła w zabójstwie.

— …Dręczy mnie niepewność, prześladują wątpliwości. Życie dziecka to świętość, prawda? Jak śmiałabym uczynić coś takiego? Jaki masz problem? pomyślała, kimkolwiek jesteś. Czemu to jest dla ciebie tak cholernie ważne? Co się stało? Mamusia nigdy nie karmiła cię piersią? Ta kobieta, Kath, była tu tylko na doczepkę. Było oczywiste, że to wszystko nie było jej pomysłem. Zresztą to nie miało najmniejszego znaczenia. Bo równie oczywisty był fakt, że w dramacie Sary będzie nadal potulnie odgrywać swoją rolę. Sara wiedziała jednak, że całe szaleństwo pochodzi od niego. Że jeśli istniała jakaś Organizacja, to on zdecydował się zostać jej członkiem. On zdecydował, że ją porwą, wyśnił, jak będzie ją torturował i poniżał. Kobieta była tylko jego zwolenniczką. Zastanawiała się, jak mocno Kath w niego wierzyła. Czy w tej relacji istniały jakieś słabe punkty? Coś, co Sara mogłaby wykorzystać? Mało prawdopodobne, ale i tak postara się je dostrzec. Dostrzec - to ci dopiero żart! Przecież w mroku widziała tylko projekcje własnego umysłu. Tkwiła w skrzyni odkąd minionej nocy wpisała ich imiona do książki adresowej. Założyli jej opaskę na oczy, rozebrali do naga i włożyli tutaj, by spędziła noc w Dużej Skrzyni, swojej trumnie. Później wyjęli ją, nakarmili kanapką z masłem orzechowym, a następnie nagą przywiązali do krzesła - które, wtedy sobie uświadomiła, było na stałe przytwierdzone do podłogi. Po kolejnym posiłku zawiesili ją na ramie. Będzie tu tkwić dopóki nie wrócą z kina i nie zjedzą tej cholernej pizzy. Tak długo, jak im się będzie podobać. Jej oddech śmierdział starością, stęchlizną i przegniciem wnętrza skrzyni. Był jak oddech staruszki. Starzała się tutaj. Lecz dziecko wciąż w niej rosło. Prześliczna dziewczynka. Ta, którą wcześniej zamierzała zabić. Do diabła, teraz myślała zupełnie jak on. Aborcja to nie morderstwo. Aborcja była wyłącznie jej, Sary Foster, próbą zapanowania nad własnym ciałem. Wyrazem silnej woli, umiejętnością wyboru własnego przeznaczenia. Jeśli chcemy już coś nazwać morderstwem, to właśnie to, co oni z nią robili. Sara zupełnie utraciła kontrolę, do tego stopnia, że nie mogła się nawet wysikać, nie szczając sobie po nogach, nie mogła jeść ani pić, jeśli nie miała ich zgody. Można zabić czyjś charakter, czyjąś osobowość, równie łatwo jak uśmierca się ciało. Zastanawiała się, ile czasu minie, zanim do tego dojdzie, zanim zmieni ją w kolejne zombie takie jak Kath, która chciała tylko sprawiać mu przyjemność i robiła wszystko, o co poprosił. Nawet kopała dla niego groby. Ciekawe, czy był do tego zdolny. Słyszała przecież o praniu mózgu. Wiedziała, że to było możliwe. Ale czy zadziałałoby na nią? To już osobna kwestia. Opór może oznaczać śmierć. Udawanie było ekstremalnie

ryzykowne. Poddanie się - nie do pomyślenia. Czy on naprawdę oczekuje, że ona urodzi to dziecko dla niego? Że będzie przez kolejne sześć miesięcy żyła tak jak teraz a potem jeszcze urodzi dziecko? To był potworny pomysł. Obłąkany. I dlaczego to robił? O co mogło mu chodzić? O dziecko czy o nią? Matka zombie? Dziecko zombie? Drgnęła, czując że ktoś kładzie dłonie na skrzynce, rozpina klamry. Podstawa skrzynki znów wbiła się w jej mostek. Potem poczuła, jak dłonie unoszą hak, odczepiając go od ramy. Gdy tylko zdjął z niej to okropieństwo, wessała w płuca zatęchłe powietrze piwnicy. —Nie odzywaj się. Nie odwracaj głowy. Założył jej opaskę na oczy, zawiązując ją. —Otwórz usta. Wepchnął jej między szczęki gumową piłeczkę. Była gorzka i sucha. Przewiązał knebel. Włosy kobiety wplątały się w węzeł, ale nie protestowała. O cokolwiek chodzi, niech to już się skończy, pomyślała. Usłyszała ciche kroki na schodach, potem zabrzmiały też w pomieszczeniu. Doszła do wniosku, że Kath zaraz do niego dołączy. Słyszała, jak zmierza do stołu roboczego i kładzie coś na nim - jedną… nie, dwie rzeczy. Pierwsza brzmiała jak podzwaniający w szklance lód, druga była cięższa, zadudniła o stół. Kilka chwil później Sara wyczuła w powietrzu dziwny zapach, przywodzący na myśl woń rozgrzanego do czerwoności metalu. Podobnie śmierdziała samochodowa zapalniczka. Kobieta zaczęła drżeć, jeszcze zanim jej to wyjaśnił. —Naprawdę wolałbym tego nie robić, Saro. Ale to decyzja Organizacji. Niewolnica musi zostać oznaczona symbolem jej właściciela. Żeby można było ją zidentyfikować, gdyby uciekła. Mój symbol to „V” i właśnie taki znak będziesz nosić. Nie martw się jednak. Zrobię to w miejscu, w którym nie będzie widać nawet jak założysz kostium kąpielowy, obiecuję. Poboli przez chwilę, ale nic ci nie będzie. I mówię szczerze: nie mam żadnego wyboru. Przykro mi. Kath? Usłyszała kroki idącej przez pokój kobiety i smród zrobił się wyraźniejszy. Struchlała, wiedząc, co się zaraz stanie. Wypalą jej piętno jak jakiejś krowie. Zrobią bliznę, która zostanie jej do końca życia. Przez to będzie ich pamiętać nawet na długo po ich śmierci. Wie, że nie ma sensu walczyć, że przez to tylko napyta sobie biedy, Bóg jeden wie, co się wtedy wydarzy. Przeklinała ich, przeklinała swoją bezsilność. Zamarła, powtarzając sobie, że nie może nawet drgnąć, bo jeśli się poruszy, będzie bolało jeszcze bardziej, szczególnie jeśli będą musieli to powtórzyć - Boże broń! Więc kurczowo wcisnęła się w ramę, która nagle stała się jej przyjacielem, który pomoże jej stać bez ruchu. Rozpoczęło się

wypalanie, przyłożyli żar do lewego pośladka. Sara wrzasnęła głośno, przeciągle i przeszywająco w tkwiący między szczękami knebel. Słyszała skwierczenie, czuła woń palonego mięsa, jej własnego, przypalanej skóry i włosów… Sarę momentalnie oblał pot, jakby jej organizm chciał ugasić ogień, który stał się jak tysiąc płomieni na całym ciele, nie tylko na tyłku, ale wszędzie. Gdy skończyli, zwiotczała i opadła bezwładnie, zawisając na swoich kajdanach, oparta o ramę. Słyszała jak lód i woda chlupoczą w metalowym pojemniku, a potem on przycisnął zimną szmatę do rany i część bólu jakby wypłynęła z ciała Sary, wsiąkając w materiał, ale potem ból wdarł się dziko w jej świadomość, wracał raz po raz, parząc, mimo że szmata chłodziła skórę, a on przyciskał ją do oparzenia, nic nie mówiąc, milcząc niczym ksiądz przed ołtarzem. Kath dwa razy sprawdziła założony przez nią opatrunek. Było wystarczająco dużo miejsca między kwadratem białej gazy a skórą - jeśli Sara będzie się poruszać w Dużej Skrzyni, opatrunek nie zaciśnie się zbyt mocno i rana będzie mogła oddychać. W ciągu nocy bacitrancin powinien zadziałać, chociaż pęcherz w kształcie „V” jeszcze przez jakiś czas będzie ropieć. Trzeba będzie na to uważać. Sprawdzić od razu z samego rana. Żadnych infekcji. Domowej roboty żelazo do wypalania piętna - tak naprawdę dwa zęby widelca do fondue z dopasowaną drewnianą rączką leżało teraz obok stygnącej płyty grzejnej na stole roboczym. Kath musiała je odsunąć. Sara nie może się dowiedzieć, czego użyli, by wypalić na jej ciele “jego symbol”. Swoją drogą Stephen był całkiem niezły w wymyślaniu nowych zastosowań dla rzeczy, które znajdują się w każdym domu. W jego rękach rożen, nóż do pizzy czy nawet tuzin klamerek do prania i kawałek sznura zmieniały się w narzędzia wyszukanych tortur, dużo gorszych niż wszystkie te pasy czy bicze. Widelec do fondue był czymś nowym, ale z drugiej strony Stephen zawsze miał jakieś pomysły dotyczące nowych rzeczy. Czasami widziała, jak siedzi w fotelu i gapi się przed siebie. Wiedziała, że marzy o nowych możliwościach znęcania się nad Sarą. Że właśnie wypróbowuje je w swoim umyśle. Czasami samo patrzenie na niego przyprawiało ją o dreszcz. Złapała Sarę za ramiona i odwróciła w stronę skrzyni, a potem delikatnie popchnęła. Kobieta wciąż miała knebel i opaskę na oczach. Robiła małe, niepewne kroki. Prawie jak dziecko. —Dobra. Zatrzymaj się tutaj. Skrzynia była otwarta, ale Kath musiała jeszcze wysunąć ruchomą podstawę. Tego ranka Stephen naoliwił kółka, więc deska wysunęła się całkiem gładko.

—Wiesz co? - powiedziała. - Tej nocy dostaniesz upominek. A nawet trzy upominki. Po pierwsze: żadnego knebla. W okolicy i tak nikogo nie ma, sama się wczoraj przekonałaś. Na dodatek ściany są dźwiękoszczelne. Rozwiązała knebel i wyjęła jej piłkę z ust. Nigdy tego nie lubiła. Piłka była zaśliniona. Nie lubiła jej dotykać, nawet gdy wyciągała ją z własnych ust, a tym bardziej z czyichś. —Po drugie, dostaniesz to. Wyciągnij dłoń. Podała jej cienką bawełnianą koszulę nocną. Kiedyś należała do jej matki. Matka zmarła trzy lata temu rocznica przypadała jakoś w grudniu - więc Kath przetrząsnęła dom, szukając czegokolwiek, co mogłoby się do czegoś przydać, zanim wystawią nieruchomość matki na sprzedaż. Nie ma sensu niczego marnować. Większość rzeczy, które zabrała, była bardziej bezużyteczna niż można by przypuszczać. Na przykład ta koszula nocna - od tamtego czasu, razem z innymi rzeczami, leżała w pudełku z kulkami na mole znajdującym się na strychu. Była na nią za duża. Na Sarę zresztą też. Ale to nie problem. Po praniu nadal śmierdziała kulkami na mole, lecz to nie miało większego znaczenia. Dzięki, mamo. —Możesz ją założyć. Sara nic nie odpowiedziała, nie podziękowała nawet. Złapała koszulę za kołnierz, a potem przeciągnęła ją sobie przez głowę. Kath doszła do wniosku, że trzeba będzie wspomnieć Stephenowi o tym braku wdzięczności. —A na koniec prawdziwa niespodzianka. Przez to piętno i w ogóle, możesz dzisiaj spać na materacu. Dmuchanym materacu. Bo pewnie inaczej nie byłabyś w stanie zasnąć, no nie? Stephen napompował go specjalnie dla ciebie. Widzisz? O, proszę, schyl się i sama zobacz. Chwyciła jej ramię i nakierowała dłoń na materac. —Wygodny i mięciutki, prawda? Chciałabyś skorzystać z toalety czy coś? Sara pokręciła głową. — Dobra, chodź tu i połóż się, a ja wsunę cię do środka. Ostrożnie, żebyś nie zdarła bandaży, bo zacznie kurewsko boleć. I na dodatek będę musiała robić dla ciebie następny opatrunek. Kath przyglądała się, jak kobieta siada, oparta bardziej na prawym udzie, potem powoli przesuwa nogi na materacu, a w końcu się kładzie, znów bardziej na prawej stronie. Jednak to i tak nie będzie spokojna noc, pomyślała. Z dmuchanym materacem czy bez. Oparzenia bolą. A czego ją kiedyś nauczyli? Że jak raz walniesz się w łokieć, to walniesz się też kolejny raz. W końcu oprze się o poparzone miejsce. Choć to tak naprawdę nie był kłopot Kath. Stephen już czekał w sypialni.

Wiedziała, że dziś będzie się chciał rżnąć. Nie była pewna, czy to wytrzyma, jeśli znów będzie tak narwany jak poprzedniej nocy. Siniaki po tamtym razie prędko jej nie zejdą. Nauczyli ją też, że zabijanie strasznie podnieca. Na to już miała dowód. — Dobranoc - powiedziała, a potem wepchnęła deskę do środka, zamknęła skrzynię i założyła kłódkę. Wstając, poczuła zapach własnego potu. Jeśli mają się pieprzyć, będzie musiała najpierw wziąć prysznic. Sara momentalnie to wyczuła. Dokładnie na samym dole skrzyni. Kotka zwinęła się w kłębek u jej stóp. Zastanawiało ją kiedy się tu wkradła i jakim sposobem wsuwany panel nie zrobił jej krzywdy. Cóż, koty są bardzo zwinne. Sama się kiedyś przekonała. Jej Tiggy był jeszcze kociątkiem. Miała pięć czy sześć lat i kochała go do szaleństwa. Pewnie przyprawiała go już o obłęd, bo raz po raz chciała go podnosić i przytulać, albo goniła wokół domu, chcąc się z nim bawić. Na swój koci sposób znosił to wszystko cierpliwie, tolerował całusy i przytulanie dopóki jego entuzjazm nie opadł i, miaucząc, kot zaczął okazywać, że tego już za wiele. Wypuszczała go z objęć i pozwalała zająć się swoimi sprawami. Czasem jednak tego nie robiła. Przynajmniej nie od razu. Powodem był jego oddech. Była od tego uzależniona. Jego futerko pachniało cudownie. Ale pod pewnym względem jego oddech pachniał jeszcze lepiej. Zupełnie jak wybrzeże. Pachniał tak zawsze, czy jadł rybę, czy kurczaka, czy karmę o smaku mięsa - i to właśnie było dla niej niesamowite. Ciepły, intensywny i słonawy oddech zwierzęcia przypominał Sarze o lecie na wybrzeżu. Więc niekiedy nie chciała puścić kotka po pierwszym miauknięciu. Wtulała się w niego, przyciskając nos do jego pyszczka, by poczuć ten zapach, gdy maleństwo znów miauknie. Nie pozwoliła mu się wyrwać. I tym razem kotek ją ugryzł. Siedzieli na trawniku za domem, trzymała kotka w ramionach, trzymała zbyt długo i pewnie zbyt mocno, więc zamiast zamiauczeć po raz drugi, jak zazwyczaj, ugryzł ją w nos. Nie na tyle mocno, by ją pokaleczyć, ale wystarczająco, by zabolało i rozgniewało ją. Ogarnęła ją wściekłość. Gdy później się nad tym zastanawiała, dotarło do niej, że to ugryzienie wydało jej się pewną formą odtrącenia. Odrzucił jej miłość, tak jak wcześniej zrobił to ojciec Sary, który chciał mieć syna, nie córkę. Co przypominało także ledwie akceptację ze strony matki. Czy odrzucenie ze strony innych dzieci, które uważały Sarę za grubą i brzydką. Kot momentalnie wyczuł jej gniew. Zaczął syczeć i prychać, pokazał kiełki i pazury. Nigdy wcześniej nie widziała go rozgniewanego, więc to ją przestraszyło. Odsunęła go od siebie, a potem ścisnęła jego ciałko

z taką siłą, że w końcu się uspokoił, zawodząc jak nieboskie stworzenie, kompletnie przerażony. Dopiero wtedy zrozumiała, co tak naprawdę robi znęca się nad małym zwierzęciem, wyładowuje swoją złość na kogoś na niewinnym kotku. Z bólem serca i ze łzami w oczach upuściła go na trawę. Uciekł. Ale ona nie mogła tego tak zostawić. Musiała odzyskać Tiggy’ego. Tulić go, pieścić i głaskać. Przekonać go, że to się już nigdy, przenigdy nie powtórzy, że jest jej przykro i bardzo go kocha. Więc pobiegła za nim. Za jej domem był las i strumień - niewielki strumień o wartkim nurcie, szczególnie po takiej ulewie jak ta z minionej nocy. Kot uciekał przed nią przez trawy i zarośla. Był mały lecz niesamowicie szybki i zwinny, przez to nie mogła go złapać. Wciąż się jej wymykał. Pędziła na złamanie karku, budząc w zwierzątku jeszcze większe przerażenie, lecz jej poczucie winy było tak wielkie, tak przytłaczające, że nie mogła się zatrzymać. Nie, dopóki nie doprowadzi Tiggy’ego z powrotem do domu, dopóki nie będzie pewna, że nie uciekł na dobre, przerażony tym, co mu zrobiła. I nagle… nagle pojawił się przed nimi strumień. Kotek pędził po kamieniach położonych na brzegu, ale był tak spanikowany, że poślizgnął się i wpadł do wody. Był zbyt daleko, by mogła go dosięgnąć. Krzyknęła, patrząc jak zwierzątko próbuje złapać się kamienia, z którego spadło. Kotek nie miał jednak o co zaczepić pazurami i zaczął płynąć z nurtem, miaucząc tak rozpaczliwie, że Sarze aż pękało serce. Był jak niemowlę wzywające matkę: przerażone, pełne zdziwienia oczka, maleństwo oddalające się od niej prosto w groźne wiry strumienia. Rzuciła się przez zarośla, starając się go wyprzedzić. Chciała biec szybciej niż płynął strumień, ani na sekundę nie odrywając wzroku od kotka. Nie zwracała uwagi, że gałęzie drapią jej twarz, ani że krzewy jeżyn wbijają jej się w nogi, jakby samo jej spojrzenie mogło powstrzymać Tiggy’ego przed utonięciem. Zobaczyła, jak zanurza się pod wodę, a potem znów wypływa, łapkami sięgając mijanych kamieni, wirując w nurcie rzeki, skrobiąc bezładnie pazurami, próbując utrzymać się na powierzchni. I ani na moment nie przestawał zawodzić, słyszała wyraźnie jego zawodzenie i szmer strumienia. Minęła chyba cała wieczność, ale w końcu strumień spowolnił, rozlewając się szerszym nurtem. Sara wpadła do wody, chwyciła kotka w dłonie. Tiggy był tak mokry, tak zmarznięty i przerażony! Czuła na swojej piersi bicie jego serduszka. Przywarł do niej, nagle cichnąc. Rozglądał się nerwowo, szukając chyba sposobu wydostania się z lasu. Zupełnie jakby nie był tu nigdy wcześniej. Jakby cały świat był nowy i przerażający. A ona płakała tak mocno, że nie była w stanie wypowiedzieć żadnych słów pocieszenia, więc

głaskała go tylko i pieściła. I wtedy zdarzył się cud, prawdziwy cud. Gdy wspinali się po schodach na ganek, zaczął mruczeć. Dokładnie tak, jak teraz ta kotka w skrzyni… Nagle zaczęła łkać. Nie wiedziała, czy to przez kotkę, czy przez wspomnienie o Tiggym. Od dawna nie płakała w ten sposób: nie ze strachu ani z powodu bólu. W skrzyni nie była w stanie się przesunąć, ale zdołała podciągnąć kolana i odsunąć się w bok, a potem wyciągnęła ramię w mrok i zaczęła poruszać palcami. —Chodź tutaj - szepnęła. - No chodź. Chodź tu do mnie. Kotka ucichła. Sara była świadoma jedynie pulsującego bólem oparzenia, twardego drewna, o które oparła ramię, i gęstej ciemności. Lecz po chwili poczuła pod palcami jedwabiście miękkie futro, poczuła, jak zwierzę trąca ją pyszczkiem i mokrym noskiem, poczuła, jak ciepłe ciałko wtula się w jej udo. Po chwili kotka znów zaczęła mruczeć i Sara pomyślała, że to najcudowniejszy dźwięk na świecie. —Moje maleństwo - szepnęła. - Moje kochane maleństwo. I wtedy zdarzył się kolejny cud. Sara się uśmiechnęła. Śnił o tym, że siedzi na składanym krześle w piwnicy. Przyciskał ucho do jej nabrzmiałego brzucha. Była już naprawdę potężna, pępek aż jej sterczał. Mówił do dziecka, nie do niej. Jego usta poruszały się nad bladą skórą jej brzucha. Była naga, nogi i ręce przypięte do ramy krzyżowej. Dziecko w jej łonie nasłuchiwało. Rozumiało każde jego słowo, lecz nie było w stanie mu odpowiedzieć. To jednak nie miało znaczenia. Opowiadał dziecku o świecie, o panującym tu okrucieństwie, o tym, że niszczeni są tutaj nawet najbardziej utalentowani, najszczersi i najuczciwsi, jakich ma ludzkość. Opowiadał o wojnie, zabijaniu, hipokryzji, zepsuciu. A dziecko słuchało uważnie. Choć matka nie rozumiała - nie była w stanie tego pojąć - dziecko rozumiało każde słowo. Zupełnie jakby przemawiał w jakimś obcym języku, którego matka nie znała. To go denerwowało. Złościło. Będzie musiał znowu ją ukarać. Wstał i spojrzał na nią, ale jej nie poznał. Kim do diabła była ta kobieta? Za kogo się, kurwa, uważała? Uśmiechała się złośliwie, mierząc Stephena wzrokiem. To wkurwiło go jeszcze bardziej. Podszedł do stołu roboczego, by wziąć stamtąd kombinerki. Popracuje nimi przy sutkach, otworzy je. I potem, jak dziecko już przyjdzie na świat, będzie mogło pić nie tylko mleko matki ale też jej krew, która zresztą jest znacznie bardziej pożywna. Nagle znalazł się na ogromnym polu. Był środek nocy. Niebo szczerzyło się do Stephena milionami gwiazd i poczuł się mały i znacznie młodszy niż powinien być. Przerażony, że stoi samotnie wobec takiej nocy, takiego nieba. Kombinerki

gdzieś zniknęły. Znowu leżał w swoim łóżku, obok śpiącej Kath. Coś zmąciło jego sen, coś, o czym zapomniał, czego nie dokończył. To sprawiało, że się pocił, wiercąc się w półśnie, na granicy jawy, starając się zapamiętać to, o czym zapomniał. I nagle poczuł, jak coś uderza w okienną siatkę, próbując uciec z domu. Kotka, pomyślał. Do diabła. Zerwał się do pozycji siedzącej, spodziewając się właśnie to zobaczyć: kotkę uciekającą przez okno. Ale ujrzał tylko powiewającą zasłonę, białe koronki poruszające się sennie w letnim powietrzu.

TRZY TYGODNIE TRZYNAŚCIE

10 czerwca 1998 r. 23:45 Szóstego dnia rozpoznała porywacza. Sprawił to jego gest - wyciągnięcie przed siebie ramienia, z wnętrzem dłoni skierowanym w górę - kiedy prowadząc ją tutaj, wskazał ramę. Widząc ten gest i towarzyszący mu pełen samozadowolenia uśmiech, rozpoznała mężczyznę, który stał przed kliniką w dniu jej badania. W dłoni trzymał wtedy plastikowy płód. Wiedziała, że Kath to kobieta, która poszła za nimi do kliniki. Nie powiedziała nawet słowa, nie pozwoliła też swoim oczom zdradzić tego, co widziały. Była w piwnicy niecały tydzień, lecz już nauczyła się maskować uczucia - chyba że miały związek z bólem i przerażeniem. Nad tym wciąż nie panowała. Przez następne dwa tygodnie była codziennie bita i wieszana na ramie. Czasem miała na oczach opaskę, czasem skrzynkę na głowie. Kath ze ścierek do naczyń zrobiła specjalny „śliniak”, który osłaniał łopatki Sary przed naciskiem skrzynki. Dolna warstwa miała barwę wypłowiałego błękitu, górna - wypłowiałej zieleni. Czasami bicie trwało krótko, ledwie parę minut, jak zwykła formalność. I wtedy było pozbawione pasji. Stanowiło pokaz siły, nic więcej. Używał pasa bądź szpicruty. Niekiedy jednak trwało to bez końca. Potrafił przez całą noc wymyślać nowe tortury, tak jak inni mężczyźni spędzają czas, siedząc przed telewizorem z puszką piwa w dłoni. W takie noce czuła jak jego podekscytowanie wypełnia całe pomieszczenie niczym ozon. Czasami, gdy miała na głowie opaskę, słyszała, jak się onanizuje. Ciche rytmiczne plaśnięcia i stłumione jęki. Pogarda jaką do niego żywiła, równać się mogła jedynie z potrzebą jej ukrycia. Dziewiątego dnia dotarło do niego, że Sara słyszy, co robi, więc od tamtej pory wkładał jej do uszu zatyczki. Czasami dochodziło do tego, że każdy otwór jej ciała z wyjątkiem nozdrzy był zatkany. Uszy, odbyt, usta, pochwa. Stawał się coraz bardziej pomysłowy. Krępował ją w przedziwny sposób. Zawieszał ją na ramie do

góry nogami i bił tak długo, aż niemal traciła przytomność, otumaniona przez uderzającą do głowy krew. Przykładał lampę grzewczą do jej skóry, a potem patrzył, jak pojawiają się zaczerwienienia i oparzenia. Patrzył, jak ona zaczyna zwijać się z bólu. Dźgał ją nożami, szpilkami, widelcami do mięsa. Dusił ją, a gdy traciła przytomność, czekał chwilę, by doszła do siebie. Potem znów zaczynał ją dusić. Najgorsze jednak były ataki wściekłości. Kazał jej panować nad sobą, ale pewnej nocy jej się nie powiodło, bo zbyt długo wisiała na narzędziu tortur. Nie miała basenu, wstrzymywała więc tak długo, jak dała radę. W końcu popuściła. Chwilowa ulga skończyła się, kiedy poczuła smagnięcie bicza. Świetnie sobie z nim radził, a tym razem celował wyłącznie w delikatne ciało pod pachami. Uderzał tak długo, aż po bokach spłynęła jej krew. Nazywał ją kurwą, pizdą, suką, świnią, bezużyteczną krową i jak mu jeszcze przyszło do głowy. Nie tylko wtedy, gdy się nad Sarą znęcał. Zawsze. Mówiąc zwykłym tonem. Uzmysławiał jej, że może mówić i robić co mu się podoba. Niekiedy zdarzało się, że między jednym posiłkiem a drugim mijały dwadzieścia cztery godziny. Piła wyłącznie wodę. Jadła najtańszą, najtłustszą sałatkę z tuńczyka, kanapki z amerykańskim serem albo białe pieczywo i zupę jarzynową z puszki. To się nigdy nie zmieniało. Nie mogła myć zębów, ani czesać włosów. Nie mogła się myć. Wyjątek stanowiły rany lub pęcherze - te miejsca przemywał. Zaczynała śmierdzieć. Leżąc wewnątrz skrzyni, gdzie spędzała większość dnia, zaczęła mierzyć upływ czasu zmianami temperatury. Poranki zawsze były chłodne. W południe w skrzyni robiło się cieplej, zarówno przez ocieplenie w piwnicy, jak i przez ciepło ciała Sary. Późnym popołudniem, gdy oboje byli w pracy, robiła się mokra od potu i śmierdziała bardzo intensywnie. Było tak dopóki nie wrócili i nie otworzyli skrzyni. Po wypuszczeniu Sary na zewnątrz, zostawiali skrzynię otwartą, by się przewietrzyła. Gdy tam wracała, w środku było chłodno, a niska temperatura utrzymywała się do samego rana. To był codzienny cykl Sary. Dziesiątego dnia Stephen zauważył, że do środka otwartej skrzyni włazi kotka. Sara wisiała wtedy na ramie. Czasem kotka przychodziła na noc, czasem nie. Mimo że Sara miała w uszach zatyczki, słyszała, jak wrzeszczał na zwierzę. Kath coś mu odkrzyknęła. Potem zaczęli rozmawiać. Gdy kobieta wróciła do skrzyni, kotka wciąż tam była. Pozwolili jej zostać. Sara nie miała pojęcia, dlaczego. Ale była wdzięczna za to ustępstwo. Wywnioskowała, że to właśnie był ich cel. Sprawić, by była wdzięczna. Im. Ale ona była wdzięczna tylko kotce. Jej obecność działała na nią kojąco. Mogła z nią rozmawiać, choć zwierzę nie potrafiło odpowiedzieć.

Była wdzięczna, że kotce nie przeszkadzało duszne powietrze wnętrza skrzyni. Wydawało się, że zwierzę też cieszy się z jej obecności. Kotka ocierała się o jej kostki, gdy Sara była przywiązana do ramy, podchodziła do krzesła, gdy na nim siedziała. Kilka razy prawie ją przewróciła. Ale kobieta wcale nie była na nią zła. Jeśli akurat nie torturował Sary, opowiadał jej różne historie. Niekiedy czytał Biblię. Zazwyczaj czytał o dzieciach, albo mężach i żonach, czasem sługach i ich panach. Lubił listy do Koryntian, Efezjan, Kolosan i Księgę Rodzaju. — Saraj, żona Abrama, nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaś niewolnicę Egipcjankę, imieniem Hagar. Rzekła więc Saraj do Abrama: Ponieważ Pan zamknął mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci. Abram usłuchał rady Saraj. Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dala ją za żonę mężowi swemu Abramowi… Jego opowieści zawsze dotyczyły Organizacji. Powiedział Sarze, że dom jest na podsłuchu. Rozmowy telefoniczne były monitorowane. Od samego początku wiedzieli, że ona tu jest. Codziennie dostawali raport na temat jej postępów. Członkowie Organizacji byli wszędzie. Na lokalnym posterunku policji. W Kongresie. W Białym Domu. Dał jej do przeczytania artykuł z Daily News, dotyczący współczesnego niewolnictwa. Podobno na Środkowym Wschodzie, w Europie i nawet w Stanach wzrastało zainteresowanie praktykami sadomasochistycznymi. Przez to rozwijał się rynek handlu kobietami. Porwane kobiety sprzedawano bądź dawano na wymianę ludziom bogatym i wpływowym. Nie przysługiwały im żadne prawa. Właściciele mogli robić z nimi, co chcieli. Jeśli któraś zdołała uciec, była ścigana i karana z całą bezwzględnością. Mówił, że jego ojciec wprowadził go do Organizacji, gdy Stephen był jeszcze młody. Ścigając uciekinierki, zarobił tyle, że mógł opłacić studia. Wyznał, że jedna z uciekinierek tak długo wymykała się Organizacji, że zdołała nawet napisać i opublikować artykuł na temat tego, co przeżyła. Po kilku miesiącach wreszcie zdołali ją schwytać i zwrócić właścicielowi. Wyrwali jej palce u rąk i u nóg, jeden po drugim. Wycięli język. Wypalili oczy lutownicą. Przebili bębenki w uszach. Zwerbowali należącego do Organizacji lekarza, by amputował jej ręce i nogi bez znieczulenia, a potem wypalił rany. Potem, gdy jeszcze żyła, powiesili ją za splecione w warkocz włosy na haku wiszącym nad łóżkiem właściciela. Konała tam przez trzy dni. On spał bądź czytał, leżąc w łóżku, a jego trofeum wiło się w agonii. Pokazał jej kilka listów do ojca Sary, dwa okólniki i rachunek telefoniczny. Wyjaśnił, że zostały

dostarczone przez będącego członkiem Organizacji listonosza. Chciał, żeby zrozumiała, jak łatwo będą w stanie go dopaść, jeśli tylko zechcą. Pokazał listę jej uczniów, zawierającą nazwiska i adresy. Jedenastego dnia, w niedzielę, zażądał, by ssała mu fiuta. To była jedyna rzecz, na którą się w ostatnich dniach nie zgodziła. Przywiązał ją do krzesła, ściągnął opaskę z oczu i wyciągnął dwulufową strzelbę. Rozkazał Sarze otworzyć usta, a gdy odmówiła, wetknął jej lufę w usta. Zimny metal rozciął wargi, trąc ze zgrzytem o zęby. Nie miała pojęcia, czy broń jest naładowana, czy nie. Mogła się o tym przekonać dopiero, gdyby pociągnął za spust. Tak też zrobił. Następnie wyjął strzelbę z jej ust i wsunął tam kutasa. Tym razem Sara posłusznie wykonała rozkaz. Zastanawiała się, czy ośmieliłby się zrobić to w obecności Kath. Dwie noce później otrzymała odpowiedź. Wyciągnął ją z Dużej Skrzyni z zawiązaną na oczach przepaską. Kazał leżeć bez ruchu. A po chwili na jej twarzy usiadła naga Kath. Sara doszła do wniosku, że to nie mógł być jej pomysł, bo z początku tamta mocno się przed tym wzbraniała, ale w końcu zaczęła jęczeć i poruszać biodrami. Potem chyba zwróciła mu uwagę na zapach Sary, bo pozwolił jej iść na górę i wziąć prysznic. Obydwoje czekali na zewnątrz, pilnując, by nie wymknęła się przez okno. Namydlając brzuch, uświadomiła sobie, że ciąża jest już widoczna. Zastanawiała się, czy i oni to zauważyli. Dwudziestego dnia poczuła, jak dziecko się poruszyło. Tortury trwały nadal. Stephen spędzał czas, pracując w swoim sklepie w mieście albo w garażu. Kładąc fornir, naprawiając nogi krzeseł i stołów, polerując stare drewno. Własnoręcznie sklecił sosnowy regał, nocny stolik i dębowe biurko. Był szybki, pracował wydajnie, a za robotę i czas liczył sobie rozsądnie. Każdą robotę kończył w terminie, co ostatnimi czasy było rzadkością. Był uprzejmy, przyjacielski, uważnie słuchał uwag klientów, a w tym, co robił, był naprawdę dobry. Nie był może mistrzem swojego fachu, ale z drugiej strony to nie był przecież Nowy Jork. Klientów więc nie brakowało. Kiedy nie pracował przy drewnie, zajmował się Sarą. Nie był pewien, czy to przez nią, przez sklep czy przez walkę z McCannem nabawił się zapalenia ścięgna. Łokieć spuchł mu i Stephen nieustannie czuł rwanie. Był leworęczny, więc teraz jego uchwyt był znacznie osłabiony, a kiedy zbyt często używał ręki, ból łokcia narastał. Niekiedy rano ciężko mu było nawet wyjąć klucze z kieszeni, a co dopiero zamknąć za sobą drzwi. Co cztery godziny łykał dwa ibuprofeny, do tego jeden progesteron dziennie, na receptę od doktora Richardsona. Jeśli nie pomoże w ciągu dwóch tygodni, stwierdził lekarz, jeśli

opuchlizna nie zniknie, będzie trzeba wstrzykiwać sterydy bezpośrednio w ścięgno. Niezbyt go cieszyła taka perspektywa. Za każdym razem, gdy machał biczem albo wbijał gwóźdź, odczuwał ból. Zaczął miewać bóle głowy. Dręczyły go też dziwne wspomnienia z pogrzebu matki. Na czas nabożeństwa ustawiono na cmentarzu sześć składanych metalowych krzeseł po jednym dla każdego z najważniejszych żałobników. Jego ojciec, siostra matki June, bracia Bill i Emie oraz on i Kath. Tamtego szarego sierpniowego dnia Kath męczył jakiś wirus żołądkowy, więc wolała stanąć za rzędem krzeseł. On stanął przy niej. Mając osiemdziesiąt dwa lata, cierpiąc na chorobę serca i rozedmę płuc. Wujek Bill też wolał stać, byle tylko nie musiał podnosić się z krzesła. Przez to połowa z krzeseł była pusta. Ojciec usiadł pośrodku. Ciotka June i Wujek Ernie razem po lewej. Między nimi a jego ojcem było wolne miejsce. Po lewej miał jedno wolne krzesło, zaś po prawej dwa. Pastor zaprosił pozostałych, by usiedli, ale żaden z mniej więcej dwudziestu pięciu zebranych nie miał zamiaru usiąść obok ojca. Żałobnicy przyszli tu dla matki Stephena, nie dla jego ojca. Stephen doszedł do wniosku, że ojciec nie miał pośród nich nawet jednego przyjaciela, nie miał też rodziny poza synem. Uświadamiając to sobie, Stephen ze zdumieniem stwierdził, że nigdy wcześniej nie widział kogoś równie samotnego. To było nie w porządku, więc zakłopotany i zawstydzony pastor zaprosił zebranych raz jeszcze. Znów zapanowała konsternacja. Nie miał pojęcia, czemu sam tam nie usiadł, ale zamiast tego został przy Kath. W końcu dwie staruszki, których Stephen nigdy wcześniej nie widział na oczy, ulitowały się nad jego ojcem - a może nad pastorem - i zajęły wolne krzesła po obu stronach. Szóste krzesło pozostało puste do końca nabożeństwa, jakby czekało na kogoś, kto jeszcze nie dotarł. Zagadką pozostało, czemu wciąż wracało do niego akurat to wspomnienie. Na dodatek przypominał je sobie w najdziwniejszych momentach. Gdy szedł po bicz. Gdy opróżniał basen, a Kath nie było w pobliżu, by mogła go w tym wyręczyć. Gdy uwiązywał Sarę do ramy. Gdy pozwolił jej iść na górę i wziąć prysznic. Widział, jak ojciec siedzi samotnie na tym składanym krześle. Pewnego razu przy obiedzie uświadomił sobie, że był nieco rozczarowany Sarą. A może rozczarowany własnymi reakcjami? Wyglądało na to, że rzeczywistość nigdy nie mogła dorównać fantazjom. Jej cierpienie nie podniecało go aż tak, jak mógłby oczekiwać. Jej bezsilność i nagość nie były aż tak stymulujące, jej uległość nie przynosiła Stephenowi spełnienia. Pomyślał, że musi być bardziej spontaniczny. Mniej planować, mniej sobie wyobrażać. Dzięki temu nie

będzie cały czas porównywał rzeczywistości ze swoimi fantazjami. Szybko też uświadomił sobie konieczność ciągłej eskalacji. Przynajmniej w najbliższym czasie. Musiał przekraczać granice: tak jej, jak i własne. Stąd właśnie wzięło się duszenie, lampa grzewcza i bicz z ostrą końcówką. Obiecywał Kath, że nie będzie pierdolił Sary, ale nie wspominał nic o wkładaniu jej w usta. Żadnych obietnic w tym temacie. Mimo tego Kath była wściekła. Stwierdził, że mówienie jej o tym było błędem. Jednak z jakiegoś powodu nie potrafił utrzymać języka za zębami. Musiała się dowiedzieć. Był panem Sary, ale był też panem Kath. Dlatego właśnie zmusił Kath, by usiadła Sarze na twarzy. Nie chciała tego robić. Zagroził więc, że ją wychłoszcze. Eskalacja. To stawało się trochę przerażające. Dwunastego dnia przywiązał ją do ramy ze skrzynką na głowie, a potem poszedł po swój szwajcarski scyzoryk. Wpadł na pomysł, że wkręci jej korkociąg w łechtaczkę. Sprawdzi, co z tego wyniknie. Ale zamiast to zrobić, odruchowo wysunął najdłuższe ostrze. Ostre jak brzytwa. Dobra, pomyślał, najpierw popieszczę tym jej sutki, potem wkręcę jej korkociąg w łechtaczkę. Lecz kiedy podszedł do niej z nożem w dłoni, zaczął się trząść. Zaczął okrążać ostrzem sutki, które ciemniały tym bardziej im bardziej zaawansowana była ciąża. Lecz telepało nim coraz bardziej. Musiał przestać. Boisz się, że ją zabijesz, pomyślał. Wiesz, że któregoś dnia naprawdę mógłbyś to zrobić? Jeśli się nie pohamujesz, posuniesz się za daleko. Przez to zaczął się jej trochę bać. Nie chodziło nawet o to, że uda jej się jakoś uciec, bo to było mało prawdopodobne, a poza tym opowieści na temat Organizacji zrobiły swoje, bez wątpienia. Nie, boisz się jej, bo pewnego dnia może cię doprowadzić do tego, że będziesz chciał ją zabić, i zrobisz to tylko dlatego, bo masz taką możliwość. A to by przecież było bardzo spontaniczne, to by była dopiero prawdziwa eskalacja, no nie? Potem pomyślał o dziecku. To by przecież zaszkodziło dziecku. A ciążę Sary było już widać. Był pewny, że byłaby dobrą matką. Na swój sposób ją podziwiał. Chciał złamać jej wolę i już mu się to udawało, ale pragnął też, by pozostały jej jakieś siły życiowe. Bo żeby przetrwać to, co dla niej zaplanowali, będą jej naprawdę potrzebne. Złożył ostrze scyzoryka, a potem wysunął korkociąg. Kiedy w końcu przestał się trząść, wreszcie mógł zrobić to, co zaplanował. Kath żałowała, ze nie mogła zadzwonić do Gail, swojej najlepszej, najstarszej przyjaciółki. Poznały się całe lata temu w szkole dla pielęgniarek. Pozostały przyjaciółkami, mimo że Gail żyła teraz w Nowym Jorku i pracowała w Bellevue. Stephen jednak zawsze bał się, że ktoś wpadnie z

niezapowiedzianą wizytą. Teraz nie czas na to, by pielęgnowała dawne znajomości. A wszystko wskazywało, że ten stan rzeczy może się jeszcze cholernie długo utrzymywać. To nie fair. Nienawidziła żyć w odosobnieniu. Doszła do wniosku, że nie tylko Sara jest w tym domu więźniem. Oczywiście pracowała w szpitalu i pięć razy w tygodniu wychodziła do roboty, ale wśród personelu nie miała prawdziwych przyjaciół. Stephen nie puszczał jej na żadne spotkania czy zjazdy. Twierdził, że dopóki to się nie skończy, nie powinni się wychylać. A więc utknęła w domu i w piwnicy, z telewizją i niczym więcej. I Stephen właściwie przestał ją rżnąć. To była druga kwestia. Szóstego dnia przyjechała do domu z pracy, walcząc z letnią ulewą. Pobiegła na górę, chcąc wziąć gorący prysznic i przebrać przemoczone do suchej nitki ubrania. Gdy wycierając ręcznikiem włosy zeszła na dół, żeby wziąć sobie colę z lodówki, zauważyła, że drzwi do piwnicy są otwarte. W pierwszej chwili ogarnęła ją panika. Pewnie Sara wydostała się z Dużej Skrzyni! Zdołała uciec! Strach minął, gdy Kath zobaczyła, że na podjeździe, za jej samochodem, stoi wóz Stephena. Zeszła na dół i przekonała się, że nie chciało mu się nawet zmienić ciuchów, które nosił do pracy. Też były kompletnie przemoczone. Do nogawek jego jeansów kleiły się mokre trociny. Już zdążył wyjąć kobietę ze skrzyni i zawiesić na ramie. Okładał ją właśnie wiosłem. W jednej dłoni trzymał wiosło, w drugiej ściskał fiuta. Odwróciła się na pięcie i poszła na górę. Była wściekła. Czuła obrzydzenie. I do niej, i do niego. Doskonale wiedziała, czemu Stephen zarazem wkurwił ją i zniesmaczył. Uczucia względem Sary były bardziej złożone. Z jednej strony traktowała ją jak rywalkę. Przecież do Kath nie przyleciał pięć minut po wejściu do domu, żeby się natychmiast pierdolić. Z drugiej strony miała świadomość, że Sara jest jej wybawieniem. Gdyby nie ona, to właśnie Kath zawisłaby na drewnianej ramie. A skoro ostatnimi czasy jej życie seksualne właściwie nie istniało, dotyczyło to także jego perwersyjnych gierek, w jakie ją wciągał. Czemu więc była na nią wściekła? Czemu czuła obrzydzenie? To ostatnie dało się jeszcze wyjaśnić. Matowe, niemyte włosy. Smród potu, czasem też szczyn. Mogła zgadywać, że wściekłość była częścią zwyczajnej zazdrości. Zazdrościła dziecka, które Sara nosiła w sobie, zazdrościła tego, że jej pragnął - chciał ją wykorzystywać, nie bacząc na to, że jest brudna i śmierdzi. Ale wciąż wracała w myślach do faktu, że to ona mogła być na miejscu Sary. Więc czemu ktokolwiek trzeźwo myślący miałby być zazdrosny o coś takiego? Przecież on sprawiał jej ból, na litość boską! Poniżał ją i krzywdził. To dezorientowało Kath. Ktokolwiek trzeźwo

myślący, pomyślała. Może kompletnie oszalała. Od czasu do czasu brała to pod uwagę. Może to było szaleństwo, chcieć z nim żyć. Ale to trwało już wystarczająco długo. Wiedziała, że musi grać w jego grę do końca. Kłamała Sarze i zaprzyjaźniła się z nią - stawała się łgarzem światowej klasy - czasem brała jej stronę, gdy chodziło o drobiazgi, takie jak kotka czy prysznic. Z przejęciem opowiadała jej o Organizacji. I za każdym razem udawała. Zobaczymy, do czego to doprowadzi. To właśnie miała zamiar zrobić. I wtedy stało się najdziwniejsze. Wcale tego nie chciała. Stephen żartował, przymilał się, wrzeszczał, a w końcu zaczął grozić, więc wreszcie się zgodziła. Zeszła na dół, rozebrała się, usiadła na niej okrakiem. Z początku nic się nie działo. Sara wyraźnie nie miała zamiaru współpracować. Jej język i wargi pozostały nieruchome, przygniecione mokrą cipą Kath. W końcu sama zaczęła się poruszać, nie licząc na wiele. Jednak przez to, że robiła to sama, a nie słuchając wskazówek Stephena, nawet bez współpracy Sary, wkrótce doszła do wniosku, że chyba zaraz, kurwa, eksploduje. Ruszała się w przód i w tył, i na boki, samodzielnie o wszystkim decydując. Miała całkowitą kontrolę nad swoim ciałem, jak i nad ciałem Sary, decydowała o rytmie i tempie ruchów. Wkrótce dostała dreszczy. Potem wstrząsnął nią najpotężniejszy orgazm, jaki kiedykolwiek przeżyła. Wprost nie mogła uwierzyć. Przez to jej uczucia tylko się pokomplikowały. Bo zrobiła to… z kobietą. Wcześniej nawet nie brała tego pod uwagę. A ta szczególna kobieta to przecież ich niewolnica, niewolnica Stephena i teraz także - co wreszcie w pełni sobie uświadomiła - jej własna. W noc po czternastym dniu poczekała aż Stephen uśnie. Wzięła z kuchni latarkę i po cichu zeszła na dół. Usiadła na krześle, wodząc promieniem po Dużej Skrzyni. Zdenerwowana na siebie samą nie do końca ufała uczuciom i myślom, które ją tu zaprowadziły. Sara i Stephen też ją denerwowali. Potrafiła sobie wyobrazić, jak Sara oddycha wewnątrz skrzyni. Jak jej piersi wznoszą się i opadają. Oczami wyobraźni widziała powolne ruchy wewnątrz jej brzucha. Mogła sobie wyobrazić pępowinę, niczym kawałek drewna na falach, którego dziecko trzymało się kurczowo, wrzucone do ciepłego morza.

CIĄŻA CZTERNAŚCIE To, że znalazła sprzęt, było kwestią przypadku. Minęły całe miesiące, wiele rzeczy uległo zmianie. Po pierwsze: wiedziała już, kim oni są. Stephen i Katherine Teach. Mają odpowiednio czterdzieści sześć i czterdzieści cztery lata. Poznali się siedem lat temu na oddziale szpitala Św. Vincenta w Sussex, stan New Jersey (wiedziała też, gdzie przebywa: w niewielkiej wiosce na północny zachód od Nowego Jorku), gdzie on był pacjentem a ona jego pielęgniarką. Prawie wybił sobie oko kawałkiem drewna, gdy jego piła elektryczna trafiła w sęk kantówki. Zaczęli się spotykać. Sześć miesięcy później wzięli ślub. Obydwoje byli jedynakami. Ich rodzice nie żyli. Kath była katoliczką, zaś Stephen baptystą, lecz żadne z nich nie chodziło już do kościoła. Stephen lubił się przechwalać, że to i tak nie ma znaczenia, bo przeczytał Biblię od deski do deski już sześć razy, więc sam był swoim własnym kościołem. Lubili filmy akcji i komedie, chińskie żarcie i pizzę. Nie cierpieli za to prac domowych, szczególnie zmywania naczyń. Zupełnie jakby resztki jedzenia ich brzydziły. Nie mieli żadnych szczególnych zainteresowań, chyba żeby liczyć antyaborcyjne wiece i demonstracje, na które teraz, gdy była z nimi Sara, nie mogli chodzić… No i chyba żeby liczyć też Organizację. Czytali czasopisma, ale nie czytali gazet. Wiadomości oglądali na ekranie. Mówili, że tak jest prościej. Posiadali odtwarzacz płyt CD, lecz nigdy z niego nie korzystali. Zamiast tego oglądali telewizję. Katherine była niepłodna. Właśnie tego słowa używali - niepłodna. Zawsze ich to przygnębiało. Czuli, że dziecko wzmocniłoby łączącą ich więź. Przynajmniej tak uważała Kath. Ostatnio rzadko rozmawiała ze Stephenem. Sara dowiedziała się tego wszystkiego właśnie od Kath. Która była samotna. I znudzona. I często się do niej odzywała. I która - z braku lepszego, bardziej odrażającego określenia - została jej kochanką. Od tamtego pierwszego popołudnia, gdy Kath wykorzystała ją po wyjęciu z Dużej Skrzyni, odwiedzała ją coraz częściej. Zawsze przychodziła sama. Zazwyczaj nocą, gdy Stephen już spał, lecz czasami także za dnia, podczas przerwy na lunch albo w weekendy, gdy on był poza domem, załatwiał różne „sprawy”. Na

początku raz w tygodniu, potem dwa razy, a w końcu już niemal co noc. Zdawała się urzeczona ciałem Sary. Można by pomyśleć, że jej ciało musiało być przepiękne, ale to nieprawda. Nie było już nawet ładne. Przynajmniej w oczach Sary. Teraz to ciało stało się ciężkie i tłuste. Wcięcie w talii zniknęło, brzuch był wprost ogromny. I jakby tego było mało, z góry na dół przecinała go ciemnoczerwona blizna. Nogi miała opuchnięte. Na powierzchni piersi pojawiły się niebieskie żyły. Z sutków ciekło blade, niemal przeźroczyste mleko. Kath lizała ją i ściskała. Spijała mleko. Pieściła opuchnięty brzuch, jakby pieściła dziecko, które się w nim kryło. Jestem pielęgniarką, mówiła. Będę cię badać. Kath nie kąpała się, ani nie brała prysznica wystarczająco często. Miała nieprzyjemny smak. To, co jej robiła i to, co kazała Sarze robić, wydawało się jednocześnie zawstydzać ją i podniecać. Po wszystkim zawsze chciała rozmawiać. Trajkotała, jakby gadała z jakąś przyjaciółką. O pacjentach w szpitalu, albo o tym, nad czym pracował Stephen. O pogodzie i o tym, że jej samochód potrzebuje naprawy. O rachunkach telefonicznych i rachunkach za dom. O filmie, który poprzedniego wieczoru obejrzeli na HBO. O wszystkim… Zdenerwowany głos, odwrócony wzrok. A Sara tymczasem albo wisiała na ramie krzyżowej, albo - częściej - siedziała na krześle bądź wysuwanym panelu Dużej Skrzyni. Jej opowieści na temat Organizacji były równie okropne jak te, które powtarzał Stephen. Pewnego dnia pokazała Sarze zdjęcia. Czarno-białe fotografie jej ojca podlewającego trawnik. Jej uczniów grających w kickball przed szkołą Winthrop. Siostry wysiadającej z samochodu z torbą na zakupy w ręce. Grega. Idącego otoczoną drzewami ulicą w Rye, pomiędzy żoną a synem. —Przystojniak - stwierdziła. - Nie winię cię, że chciałaś to z nim zrobić. —Nie chodziło tylko o robienie tego. Byliśmy kochankami. —A żona i dziecko? —Co z nimi? —Stanowią rodzinę. Tylko na nich popatrz. Wyglądają na szczęśliwych. Znowu zerknęła na zdjęcia. Dobrze chociaż, że się nie uśmiechał. —Nie byli szczęśliwi. —Tak czy siak są rodziną. Czemu miałabyś chcieć rozbijać rodzinę? —Nie chciałam. —Ale właśnie tak by się stało. Prędzej czy później. —Tego nie wiem. —Moim zdaniem to kurewsko egoistyczne. Tu jest lepiej i dla ciebie, i dla pozostałych. Jeśli to, co czuła Kath, można nazwać mieszaniną wstydu i

podniecenia, to Sara czuła jedynie wstyd. Ale tak jak i ze Stephenem musiała się podporządkować. Gdyby tego nie zrobiła, byłaby to zarazem zbrodnia i samobójstwo. Fotografie stanowiły wystarczający dowód, choć teraz nie potrzebowała już więcej dowodów. Organizacja istniała. Czy byli tego świadomi, czy nie, życie wszystkich, których kochała, zależało od zachowania Sary. Pewnego popołudnia Stephen pokazał jej rewolwer. Mówił, że to kaliber .45. Zakręcił dla niej bębenkiem. Odbezpieczył. Wycelował w nią. Pociągnął za spust. Wcześniej widziała też strzelbę. Z bardzo bliska. Więc zachowywała się nienagannie. W efekcie rzadziej była torturowana i okładana biczem. Rzadziej też zakładano jej na głowę skrzynkę. Na dodatek na dłużej wyciągano ją z Dużej Skrzyni. Nalegali, by dla dobra dziecka zaczęła trochę ćwiczyć. Skłony. Brzuszki. Unoszenie nóg. Jej dietę wciąż stanowiły głównie kanapki, ale teraz częstowali ją też sokiem, mlekiem i ziołową herbatą. Od czasu do czasu dostawała resztki chińskiego żarcia bądź kawałek pizzy. Mogła też nosić ubranie. Wyblakłe podomki albo sukienki, które wisiały na niej, mimo że miała pokaźny brzuch. Kath mówiła, że należały kiedyś do jej matki i tak też wyglądały. Tanie ubrania jakiejś staruszki, beznadziejnie niemodne. Ale Sara i tak była za nie wdzięczna, jakby były rzeczami co najmniej od Ralpha Laurena. Nie mogła jednak nosić majtek ani stanika. Nadal musiała rozbierać się na ich rozkaz. Lecz tym razem to Kath wymagała od niej najwięcej. Po mniej więcej trzech pierwszych miesiącach Stephen się zmienił. Potrafiła z łatwością wskazać, kiedy zaczął się ten proces. Kiedy ostatni raz mu się sprzeciwiła. Kiedy próbowała uciec - pierwszy i ostatni raz. Była wtedy na górze. Wychodziła z piwnicy każdego wieczoru i w weekendy, by wykonywać prace domowe, których Kath i Stephen tak nie znosili. Z początku całe to miejsce budziło w niej odrazę. Mimo że mogło przecież być całkiem przytulne. Dwie sypialnie, łazienka, salon, niewielka kuchnia z jadalnią oraz poddasze. Budynek postawiono tuż po drugiej wojnie światowej na podstawie ustawy GI Bill, przyznającej ulgi weteranom. W środku wszędzie dało się dostrzec brud i bałagan. Łazienkę pokrywał osad, w każdym kącie były kłęby włosów i kurz, w umywalce zaschnięta pasta do zębów. Meble pokrywała gruba warstwą kurzu. Zasłony wymagały natychmiastowego prania. Kuchnia była jednym wielkim tłustym bałaganem. Ale Sara przystała z ochotą na pomysł sprzątania. Zrobiłaby wszystko, byleby tylko wydostać się z nudnej i przygnębiającej piwnicy. Przy zlewie mogła chociaż wyglądać przez okno, patrzeć na ogród, drzewa, wiewiórki i ptaki dziobiące trawnik, rzadko

zastanawiając się nad tym, że za linią drzew leży człowiek, którego pochowali. Mogła otworzyć okno i wpuścić nieco świeżego powietrza. Musiała być wyjątkowo ostrożna. Jeden błąd i wraca na ramę albo kończy przywiązana do krzesła, a wtedy jej ciąża będzie zagrożona. Miała wrażenie, jakby kotka nie odstępowała jej ani na krok. Po jakimś czasie zdołała przywrócić porządek w domu. Teraz wystarczyło go tylko utrzymać. Odkurzanie, pranie, mycie naczyń po posiłkach. Łazienka była czysta. Okna lśniły w promieniach słońca. Kath śmiała się. - Całkiem niezła z ciebie niewolnica - mówiła. I to była prawda. Podczas trzeciego trymestru zdarzało się, że Sarę okropnie bolały plecy i brakowało jej tchu w piersiach. Wiedziała, że trudności z oddychaniem oznaczają, że jej macica rozszerza się i naciska na przeponę. Próbowała wyjaśnić to Stephenowi, bo zawsze się złościł, gdy przerywała pracę. Ulżyło jej, gdy dziecko zsunęło się w kierunku podbrzusza. Mogła łatwiej oddychać. Przez jakiś czas nie cierpiała tego dziecka. To właśnie przez nie trafiła w niewolę. Ale w końcu przyzwyczaiła się do myśli, że będzie miała córeczkę. Że donosi ciążę i urodzi. Przyzwyczaiła się też do innych rzeczy, więc do tego wcale nie było ciężko jej się przyzwyczaić. Pewnego słonecznego wrześniowego dnia doszło do tego, że nikt Sary nie pilnował. Zupełnie nikt. Ani Kath. Ani Stephen. Uświadomiła to sobie, wypuszczając kotkę przez tylne drzwi. Cisza. Pustka. Majaczące przed Sarą możliwości. W całym przeklętym domu nie było nikogo poza nią, samą, na parterze. Właśnie kończyła zmywać po śniadaniu. Kath pojechała do miasta, by jak każdej soboty zrobić zakupy. Nie miała pojęcia, gdzie podziewa się Stephen. W pobliżu go nie było. Mimo że na podjeździe stał jego pickup. Wprost nie mogła w to uwierzyć. Rozejrzała się wokół uważnie. Sprawdziła sypialnie, łazienkę, piwnicę. Poszła nawet na strych. Wyjrzała przez okna od frontu i na tyłach. Nikogo. Wąska droga gruntowa, prowadząca ze wzniesienia do skrzynki na listy, również była pusta Podobnie jak ogród na tyłach. Żywego ducha aż do linii lasu. Drzwi garażowe były zamknięte. Stephen miał tam warsztat. Gdyby tam siedział, zostawiłby drzwi otwarte. Wiedziała, że nawet w dzień powinno się tam palić światło. Mogła odejść. Mogła to zrobić. Po prostu opuścić to miejsce. Mogła uciec. Serce zaczęło bić mocniej. A co z Organizacją? Co zrobią, jeśli Sara ucieknie? Mogła przecież wszystkich ostrzec, prawda? Oczywiście. Powiedzieć ojcu, matce, Gregowi i rodzicom swoich uczniów. Powiadomić policję, by zapewniła im ochronę. By aresztowała tych dwóje. Wymierzyła im karę. Za porwanie. I za

morderstwo. Nie raz powtarzali, że Organizacja ma ogromny zasięg. Jej członkowie mogą poczekać na właściwy moment i mimo że Kath ze Stephenem będą już za kratkami, oni ją dopadną. Dopadną wszystkich. Tak właśnie twierdzili. Ale jak miałaby przepuścić taką okazję? Jak miałaby nie spróbować uciec? Boże. Po prostu nie mogła. Podeszła do frontowych drzwi. I zrobiła najprostszą, najbardziej zadziwiającą rzecz. Otworzyła je. Zeszła po drewnianych schodach, na których wcześniej znalazła się tylko raz, gdy ją po nich wprowadzano. Zeszła powoli i ostrożnie, bo skrzypiały jej pod stopami. Zaczęła rozglądać się za nim. Cały czas zerkała to w jedną, to w drugą stronę… W stronę wysokich żywopłotów, które przydałoby się przyciąć, wzdłuż odległej linii drzew po jej prawej. I nagle znalazła się na żwirowej ścieżce, prowadzącej przez ogród ku drodze. I już biegła przed siebie, świadoma swojego potężnego rozmiaru i słabych nóg, nóg które wymagały zdecydowanie więcej ćwiczeń. Biegnąc, dyszała ciężko. I nagle usłyszała go. Był za nią, na ścieżce. Odwróciła się i zobaczyła jak upuszcza grabieżczemu wcześniej nie sprawdziła po bokach domu? Cały czas tam był! Grabił liście, na litość boską! Zamarła, bo nie miała przecież szans, by go przegonić. Więc tylko stała w miejscu i gapiła się na niego. Przestał biec. Podszedł do niej spokojnie, kręcąc głową, marszcząc brwi. Spoliczkował Sarę tak mocno, że aż upadła. —Wstawaj - powiedział. - Podnoś dupsko! Chwycił ją za ramię i poderwał na nogi. Pomaszerował z nią do domu. Szybko po schodach i do środka. Ciepłe promienie słońca zniknęły za plecami Sary. Zatrzasnął drzwi. Płakała tak bardzo, że ledwie widziała na oczy. Dzwoniło jej w uchu po jego ciosie. Czuła w tym miejscu pulsujący ból. Przeprowadził ją przez dom do piwnicy. Schodami prosto w zimną ciemność. —Ty tłusta krowo! Rozbieraj się! Ruszaj dupsko i na ramę! Ty uciekałaś ode mnie? Był tak wściekły, że pryskał śliną przy każdym słowie. —Odwróć się! Nogi szerzej. Łapy w górę. Założył jej kajdany. — Chciałaś ode mnie uciec, głupia suko? Powinienem połamać ci pieprzone nogi. Ty tłusta Świnio. Ty pizdo! —Błagam, Stephen. Dziecko… To była jej jedyna karta przetargowa. Krążył nerwowo po piwnicy. W dłoni trzymał bicz, stukał nim o jeansy. Wrzeszczał na nią. — Pierdolić twoje dziecko! I ciebie też! Wiesz, co powinienem zrobić? Wiesz, co naprawdę powinienem teraz zrobić? Powinienem cię zajebać, ty tępa suko! Powinienem cię zabić w tej właśnie chwili i chrzanić dziecko.

Próbowałaś ode mnie uciec? Chciałaś wezwać gliny? Chciałaś poszczuć mnie psami? Jesteś tu od czterech miesięcy. Przez cztery jebane miesiące użerałem się z tobą. I co dostaję w zamian? Ty pizdo. Powinienem cię z miejsca zajebać i pieprzyć dziecko, do diabła z nim, do diabła z tym pierdolonym dzieciakiem. Cisnął w nią biczem, trafiając w oko. Szybko podszedł do stołu roboczego. Zaraz wrócił w czerwonym szwajcarskim scyzorykiem. Wysunął ostrze. Oczy płonęły mu furią. —Chcesz kurwa robić problemy? Chcesz mnie szczuć psami? No to może coś im damy. Może naprawdę coś im damy? Może zrobimy coś takiego? Dźgnął ją. W miękki punkt poniżej lewego barku. Najpierw poczuła uderzenie. Potem jej ciało rozpaliła fala bólu. —Może zrobimy właśnie tak? Wbił jej ostrze po wewnętrznej stronie uda. Ból był jak uderzenie młota i ukąszenie żmii. Wrzeszcząc, rąbnęła ciałem w belki ramy. Ogarnięta paniką zrozumiała, do czego on zmierza. Cofnął dłoń. Wskazał jej opuchnięte podbrzusze. —A może teraz… —STEPHEEENNNIEEEBŁAAAGAMDZIEEECKO! - załkała. Zamarł. Spojrzał na nią. Nagle zbladł. Zachwiał się, a potem opuścił scyzoryk i odwrócił wzrok. Gapił się w podłogę, jakby czegoś tam szukał. Powolnym krokiem podszedł do stołu i złożywszy ostrze scyzoryka odłożył go na miejsce. Potem stał bez ruchu, wbijając wzrok w stół. Krew płynęła po udzie i łydce, skapywała u jej stóp, tworząc kałużę. Sara wisiała, drżąc. Łkała, nie odwracając wzroku od oprawcy. — Lepiej cię umyję - wyszeptał. - Lepiej posprzątam ten bajzel, którego tu narobiłaś. Zanim wróci Kath. Teraz, miesiąc później, to wciąż były właściwie ostatnie słowa, które do niej skierował. Zdawało się, że Sara już go nie interesowała. Cholernie ją to ucieszyło, ale jednocześnie zastanawiała się, czemu tak jest. Kręcił się po domu, chlał za dużo piwa, siedział po nocach przed telewizorem. Rano Kath wypuszczała ją z Dużej Skrzyni, a on zazwyczaj wciąż leżał w łóżku albo dopiero wstawał. Widywała puste butelki. Niekiedy bez konkretnego powodu na jego czole pojawiały się krople potu. Chodząc, garbił się. Jego mięśnie sflaczały. Wyglądał na niemal równie przygnębionego, co ona. Kath twierdziła, że przejmuje się pieniędzmi - z jednej strony wysokie podatki, z drugiej hipoteka. Ale Sara wiedziała, że chodzi o coś innego. Nie miała pojęcia, czemu miałaby się tym zamartwiać. Co z tego, że był smutny? Co jej do tego? Facet omal jej nie zabił. Nie wiedziała, co to wszystko oznaczało,

ani czemu miałaby się martwić, ale i tak się martwiła. Tydzień przed Halloween jej uwagę przyciągnęło coś nieskończenie gorszego. Kiedy weszła na strych, szukając worka do odkurzacza, odkryła, co tam trzymali. —Kiedy to się skończy, chcę poszukać kolejnej - powiedział. Leżeli w łóżku, odwróceni do siebie plecami. Kath odgadła, że nie mógł zasnąć. Wiedziała, o co mu chodzi i ani trochę nie spodobał jej się ten pomysł. Dziecko miało utrzymać ich razem. Miało im wystarczyć. Ile jego zdaniem mogą to jeszcze ciągnąć? Z iloma kobietami? —Jezu, Stephen. Z dzieckiem w domu? Parsknął. - Dziecko się nie dowie. — A co z nami? Co z naszym życiem? Z przyjaciółmi? Dziecko będzie potrzebowało towarzystwa, tak jak i my. —Przez pierwszy rok czy dwa nie musi mieć żadnych przyjaciół. Tym razem wolałbym kogoś młodszego, Kath. Ta jest zbyt stara. Zupełnie na mnie nie działa. Jest kurewsko odpychająca. Na miłość boską, on mówił poważnie. Kath wróciła myślami do Shawny, ich pierwszej. Była dużo młodsza. Miała ledwie szesnaście lat. Zakopana parę metrów od McCanna. Igrał z ogniem. Nie wiedzieli nawet, czy ta dziewczyna była złą osobą. Ile jeszcze? — Stephen, chcę odzyskać swoje życie. Chcę móc zaprosić tu Gail. Chcę wychodzić do restauracji i do kina. Czy proszę o zbyt wiele? —Chodzi tylko o kolejny rok, może dwa lata. Jak dziecko podrośnie to… to się uspokoję. Z pewnością. Z pewnością się uspokoisz. —Przystopujemy za jakiś czas. Ale teraz, no wiesz, mam swoje potrzeby. Zupełnie jakby te potrzeby były najzwyklejszą rzeczą na świecie. —Stephen… —Słuchaj. Chcesz, żebym znowu zajął się tobą? O to ci chodzi? Nie, tego nie chciała. —Złapią nas. Dobrze o tym wiesz. Spróbujemy raz jeszcze i w końcu nas złapią. —Masz paranoję. Wystarczy, że będziemy ostrożni. Jak zawsze. Odwróciła się do niego. — Zdajesz sobie sprawę, jak blisko było? Z McCannem? A gdyby tak oprócz niego zobaczyła nas też Elsie albo ktoś jeszcze? Mieliśmy szczęście, że nas nie złapali pod kliniką. —Raczej mieliśmy pecha. Na Boga, z McCannem to była szansa jedna na milion. Poza tym, kolejnej nie porwiemy spod żadnej kliniki. Zgarniemy ją z

ulicy. Z byle ulicy. To będzie zupełnie anonimowe. Tak jak z Shawną. Nie mogła uwierzyć w to, co powiedział. —Czy ty siebie słyszysz? I nie dociera to do ciebie? Kurwa, ty przecież zabiłeś Shawnę! Odwrócił się i wsparł na łokciu, grożąc Kath palcem. Dźgając ją nim. —Nie waż się tak do mnie mówić, Kath. Słyszysz? Nigdy więcej. Przez długą chwilę gapił się na nią, potem przewrócił się na drugi bok. —Jestem twoim mężem. Na dobre i na złe. I będziesz robić, co mówię. Miał już dość. Dość jej wycia, jej zaniedbanego ciała, jej denerwującego zachowania. Zastanawiał się, jaka do cholery będzie z niej matka. Może mylił się od samego początku. Może dzieciak to będzie jeden wielki wrzód na dupie i nic więcej. Sara Foster wkurwiała go jeszcze bardziej. Jej ciało było wręcz odrażające. Opuchnięte, poprzecinane niebieskimi żyłami piersi. Rozstępy, żylaki. Nawet jej włosy straciły cały blask. A brzuch - i to co tkwiło w środku? Miała w sobie pasożyta, na miłość boską. Jak kobiety mogą z tym żyć? Nie mówił Kath, ale to doświadczenie nauczyło go, że ich Ruch cały czas się mylił. To coś w środku nie było dzieckiem, jeszcze nie. Jak już się urodzi, to się nim stanie, bez wątpienia. Ale teraz nie było niczym więcej niż pasożytem żywiącym się Sarą, całkowicie od niej zależnym - dzięki niej zdobywało tlen i pożywienie, dzięki niej pozbywało się szczyn i gówna. To było odrażające. Nie mógł jej zabić, cholera jasna, nie potrafił się nawet bawić z nią tak jak wcześniej, nic z tego. Skoro wyglądała, jak wyglądała, nici z jego planów. Nie mógł się już doczekać, aż ją zabije. To była ostatnia rzecz, jakiej jeszcze tej kurwie nie zrobił. Ale skoro nie zrobił tego wtedy, przynajmniej nie do końca, przyjdzie moment, że wreszcie zrobi to naprawdę. Będzie ciąć i szarpać, aż wyrwie z niej to coś. I wtedy nastąpi koniec nędznego życia pierdolonej Sary Foster. Z tą myślą w głowie usnął.

PIĘTNAŚCIE —Kath. Błagam. Powiedz, co to jest? Tam na strychu. Wózek z nierdzewnej stali. Gąbki. Wyjałowione gazy oraz bandaże. Skalpele i szczypce chirurgiczne. Pudełko strzykawek. Paczki sterylnych serwet operacyjnych. Kroplówka. Pytanie Sary było pytaniem retorycznym. Co przerażające, to że w ogóle musiała je zadać. Doskonale wiedziała, co widzi. To przecież nie był jej pierwszy poród. —Chcecie zrobić to tutaj? W domu? Nie możecie… —Oczywiście, że możemy - parsknęła śmiechem Kath. - A jak to sobie wyobrażałaś? Że zabierzemy cię do szpitala? Zaraz nasłałabyś na nas policję. —Nieprawda. Kath poklepała ją po ramieniu. - Bujać to my, a nie nas, Saro. Dobra, wracamy na dół. Tymi rzeczami w ogóle się nie przejmuj. —Nic bym nie powiedziała. Przysięgam! —Pewnie. Chodź albo poskarżę Stephenowi. Zaczynała chyba tracić zmysły. To nie mogło dziać się naprawdę. —Czekaj. Tamte rzeczy. Co to takiego? —Kleszcze. Były ogromne. —A to? —Rozszerzacz. —Mój Boże… Do czego? Wzruszyła ramionami. — Może będziemy musieli zrobić… No wiesz, cesarskie cięcie. Dzięki temu można przytrzymać organy… żołądek, obojętne. Rozszerzacz jest do żeber. —Jezu Chryste, Kath! —Trzeba być przygotowanym, no nie? Jakby wystąpiły komplikacje. —Nie będę miała żadnych komplikacji. Kath ruszyła w stronę schodów. Sara złapała ją za ramię. Nigdy wcześniej nie ośmieliła się na nic podobnego. Ale tym razem nie mogła tak łatwo odpuścić. —Słuchaj. Posłuchaj mnie. Kto kazał ci zdobyć te rzeczy? Lekarz? —Żaden lekarz. —Przy porodzie nie będzie lekarza? Organizacja skąpi na lekarza? — Nie potrzebujemy go. Zapomniałaś, że jestem pielęgniarką? Posłuchaj, mamy tu wszystko, co trzeba. Anestetyki i całą resztę. Wszystko, czego będziesz potrzebowała. Nie denerwuj się tym, na litość boską. Położne bez

przerwy odbierają porody. —Ale nie przeprowadzają operacji! —Cóż, my też nie będziemy musieli. Chyba że zajdzie taka konieczność. Odwróciła wzrok, patrząc na belki pod sufitem. I właśnie w tym momencie Sara przestała jej wierzyć. Poczuła, że się rumieni. Żołądek podszedł jej do gardła. Mój Boże, pomyślała. Ależ ja byłam głupia. Tak okropnie głupia. Nie przewidziałam tego. Nie przewidziałam. Nie było żadnych strzemion. Nigdy nawet nie brali pod uwagą normalnego porodu. A więc to właśnie planowali od samego początku. Była ich małym eksperymentem. Owocem tego eksperymentu miało być dziecko. Ale Sara była im równie zbędna jak każda z tych jednorazowych strzykawek. Musiała być zbędna. Nie mogli jej tu więzić wiecznie, nawet Organizacja nie byłaby w stanie nikogo izolować przez tak długi czas. Prędzej czy później ktoś wpadłby z wizytą. Prędzej czy później ktoś z zewnątrz by się o tym dowiedział. Teraz już wiedziała. Umysł jej się rozjaśnił. Zamierzają ją zabić. Zrobią to w czasie porodu. Do diabła z Organizacją. Przyszła pora, by zacząć działać. Była już w siódmym miesiącu. Trzeba było działać natychmiast. Powinnam zamykać te przeklęte drzwi, pomyślała Kath. Idiotyzmem jest tego nie robić. To najzwyklejsze niedbalstwo. Stephen się wkurwi. Ale to była także jego wina. Nie pozostało do zrobienia nic poza naprawieniem szkód. Siedziały w jadalni przy ziołowej herbacie. Grandmas Tummy Mint. Miała działać uspokajająco. Nie działała. Za oknem szaro, ponuro i bezwietrznie. Za parę tygodni dzieciaki zaczną krzyczeć „cukierek albo psikus”. Ciekawe czy któreś się tu napatoczy. Była sobota. W okolicach czwartej. Stephen nadal pracował w garażu. Słyszała jazgot jego piły tarczowej. Siedziała i nasłuchiwała, popijając herbatę. Pieściła kota zwiniętego w kłębek na jej kolanach. — Słuchaj - odezwała się Kath. - Kiedyś stosowali cesarkę tylko jak matka była umierająca. Teraz robią to, by ocalić i matkę, i dziecko. Przecina się skórę i powłoki jamy brzusznej. Zazwyczaj nie zostaje po tym nawet szczególnie wielka blizna. Potem można otworzyć powłokę macicy. Można zrobić albo cięcie poprzeczne, albo pionowe. Zwykle poprzeczne, żeby ograniczyć krwawienie, a potem rana goi się szybciej. Rodzisz dziecko, a my cię zszywamy i tyle. A to wszystko na wszelki wypadek. Tylko jakby pojawiły się problemy. Ale zabieg jest naprawdę prosty. Nie martw się, przecież wiem, co robię. Asystowałam przy setkach porodów. Ciekawe przy ilu morderstwach? - zastanawiała się Sara. Uświadomiła

sobie właśnie, że słucha bardzo dobrego i bardzo przekonującego kłamcy. Kath tylko raz popełniła błąd, tam na strychu. W innych przypadkach była bezbłędna. Trzeba się było raz jeszcze zastanowić nad wszystkimi opowieściami na temat Organizacji. Zdecydowała, że będzie działać tak, jakby jej nie było. Zrzuciła z barków kolejny ciężar. To było oszałamiające. Zrobiła to ot tak. Organizacja nagle… zniknęła. Sara odsunęła ją od siebie. Jedną decyzją wyzwoliła się spod jej panowania. Miała zamiar ujść z życiem. Skąd we mnie nagle taki spokój? - zastanawiała się. Stała się równie niewzruszona jak kotka. Doszła do wniosku, że spokój wynika z wiedzy. Z pewności. Wcześniej więził ją brak przekonania. Nie zdawała sobie sprawy nawet przez moment - co zamierzają jej zrobić. Ci ludzie, jeśli oni w ogóle zasłużyli, by nazywać ich ludźmi, perfekcyjnie wykorzystali jej niepewność. Skrzynka na głowę czy też nie? Biczowanie czy jego brak? Na górze w świetle dnia, czy w spowitej mrokiem piwnicy? Całymi miesiącami wytrącali ją z równowagi. Czy teraz osiągnęła równowagę? Owszem. Równowagę dała jej wiedza, a z wiedzy wynikał spokój. Pokonam ich, jedno po drugim, pomyślała. Nigdy nie będzie lepszej szansy. Czy mam na to siłę? Owszem, mam. I jestem tego pewna, tak jak tego, że noszę w sobie małą dziewczynkę. Córeczkę moją i Grega. Od dawna już o nim nie myślała. To była również część odzyskiwania równowagi. —Kath? Mogłabym się jeszcze napić herbaty? Kobieta wzruszyła ramionami. —Pewnie. Wiesz, gdzie ją trzymamy. Ostrożnie zdjęła sobie kotkę z kolan i postawiła na podłodze, myśląc, pewnie, że wiem, wiem gdzie wszystko trzymacie, ty suko. Wyminęła Kath i weszła do kuchni. Odkręciła kran, nalała wody do kubka, a potem wstawiła go do mikrofalówki. Włączyła ją a potem otworzyła dolną szafkę i wyjęła stamtąd dwunastocalową patelnię z nierdzewnej stali, prawie nigdy nie używaną. Wyglądała tak jak wtedy, gdy ją kupili, była równie nowa co wózek z nierdzewnej stali stojący na strychu. Chwyciła ją w obie dłonie, a później podeszła do pochylonej nad kubkiem Kath, pijącej spokojnie miętową herbatę. Uderzyła patelnią tak mocno, jak była w stanie, trafiając prosto w czubek głowy. Patelnia zadzwoniła donośnie niczym dzwon - jej dźwięk był czysty, prawdziwy, Kath rąbnęła twarzą w kubek, a kubkiem w stół. Naczynie rozbiło się, przygniecione zębami, mięsem i kośćmi. Powierzchnię stołu zalał ciemny płyn. Z ust Kath nie wydobył się żaden dźwięk. Sara podniosła więc patelnię i uderzyła raz jeszcze. I znów patelnia zabrzmiała donośnie jak dzwon. Znów trafiła w

głowę, na której pojawiły się już lśniące krople krwi, tworząc krwawe półkole nad czołem, wzdłuż linii włosów. Dotknęła spodu patelni. Był pokryty krwią i strzępami brązowych włosów. Mimo że serce waliło jej w piersi, czuła się silna i opanowana. —Zdechłaś już? Czy mam cię walnąć raz jeszcze? Nagle zachciało jej się śmiać. Nie, nie może się śmiać. Zrobiła to tak dobrze, że nawet Kath nie wydała żadnego odgłosu. Jedynie patelnia wydawała dźwięk i brzmiał on wspaniale - jak bicie dzwonów wolności. Wciąż słyszała zgrzyt piły Stephena w garażu, ale przecież mógł on ucichnąć w każdej chwili. Nie przeginaj, pomyślała. Musisz się jeszcze z nim rozprawić. A może nie? Kluczyki do samochodu, pomyślała. Pierdolone kluczyki. Są w jej torebce. Ale gdzie, do cholery, jest ta torebka? Leżała na kanapie w salonie. Kotka przyglądała się jej z hallu, gdy weszła do salonu. Odłożyła patelnię na kanapę i zaczęła przetrząsać torebkę. Poczuła kopnięcie dziecka. Ponaglało ją. Tak! Mam je! Kluczyki brzęknęły jej w dłoni. Mniejsze dzwony wolności. Piła nagle zamilkła. Sara podniosła patelnię. Na kanapie została krwawa plama. Nie zamierzała jej zrobić, ale też nie brała tego pod uwagę. Szybko przemierzyła salon, minęła Kath leżącą twarzą na stole w jadalni i wyjrzała przed okno na garaż. Tam go nie było. Nie szedł przez trawnik w kierunku domu. Nigdzie go nie widziała. Za to dotarło do niej, że kluczyki są bezużyteczne. Kombi Kath stało przed samym garażem, co oznaczało, że pickup Stephena był tuż za nim. A to z kolei znaczyło, że potrzebowała kluczyków Stephena, nie Kath. Stephen trzyma swoje w kieszeni. I teraz uświadomiła sobie, że wcześniej była w błędzie, nie wiedziała o wszystkim, co trzymają w domu, bo nie miała pojęcia, gdzie chowali zapasowe kluczyki. Nie było ich w kuchni. Sporo czasu tam spędzała, więc zauważyłaby je. Sypialnia? Może w szufladach niskiego stolika w salonie? W piwnicy? Nie mała zamiaru schodzić do piwnicy. Już nigdy. Cholera! Nie miała czasu! Nie miała czasu przeszukiwać każdej cholernej szuflady w tym domu. Piła znów ucichła. Bóg jeden wie, co Stephen teraz robił. Pewnie już kończył robotę. Może tu przyjść lada moment. Patelnia w jej dłoni wyglądała żałośnie. Sara potrzebowała czegoś lepszego. Musiała się stąd wydostać, ale najpierw musiała zdobyć coś jeszcze, bo nie wyjdzie z pustymi rękami, jak po przednio, bo on ją znowu złapie. Strzelba, rewolwer. Gdzie mogły być? Sypialnia. Nie wolno było jej tam wchodzić. Mimo że drzwi nie były zamknięte na klucz, nigdy nie odważyła się tam wejść. Ale teraz to zrobi. Nie miała pojęcia, jak się strzela z rewolweru, chyba że liczyć to, co widziała na filmach i to, co on pokazywał

jej w piwnicy. Jeszcze mniej wiedziała o używaniu strzelby, ale liczyła na to, że z rewolwerem będzie prościej. I na dodatek łatwiej go będzie znaleźć, bo większość ludzi lubi trzymać taką broń w szufladach szafek nocnych, na wypadek włamania. Poszła do telefonu w kuchni, wykręciła 911 i upuściła słuchawkę. Może policja namierzy sygnał, a może nie, tak czy siak Sara nie miała czasu na rozmowę. Dlaczego nie zrobiła tego całe miesiące temu? 911. Coś tak prostego. Greg. Mama i tata. Organizacja. Pierdolona Organizacja! Której nie było. Kotka szła za nią przez hall. W sypialni były dwa stoliki nocne. Nie wiedziała kto gdzie śpi, ani która strona może być stroną Stephena, więc podeszła do najbliższego stolika. W środku był stos bloczków i ołówków, pastylki na kaszel, zapałki, książka adresowa, inhalator Vicks, otwarta paczka chusteczek, i pojemniczek z aspiryną. Żadnej broni. Obeszła łóżko i otworzyła drugą szufladę. I właśnie tam był: perłowa rączka, wypolerowane srebro lufy… Widząc go, przypomniała sobie, co dokładnie zrobił tamtego dnia Stephen. Jakby wtedy, zapamiętując to, zarazem przestała o tym wiedzieć, jakby aż do tej chwili ukrywała to przed sobą. Sprawdziła bęben. Broń była naładowana, już w pierwszej komorze znajdował się nabój. Nie musiała więc szukać amunicji. Wsunęła bęben na miejsce i odbezpieczyła broń. Zostawiła patelnię na łóżku i wyszła do hallu. Musisz tylko zdobyć kluczyki, myślała. Wsunąć je do stacyjki i odjechać. I to będzie koniec. Koniec tego wszystkiego. Masz broń. On nie zdoła cię zatrzymać. Już nigdy cię nie skrzywdzi. Tylko zdobądź kluczyki. Jednak kiedy weszła do salonu, odwróciła się i zobaczyła, że on wchodzi tylnym wejściem, trzaska drzwiami, przystaje na moment na szczycie schodów prowadzących do piwnicy, zobaczyła w jego dłoni stary młotek ciesielski, zobaczyła jak spogląda na Kath leżącą bezwładnie na stole, kiedy dostrzegła jak ciemnieje mu twarz, jak oblewa ją znajomy rumieniec gniewu, nie chciała już kluczyków, o nie. Poczuła jak jej twarz wykrzywia gniewny grymas, serce zaczęło walić jej dziko i podniosła broń, strzelając dwukrotnie. Rewolwer podskoczył jej w dłoni, wióry posypały się z framugi. Kucnęła i wycofując się w stronę drzwi strzeliła znowu, tym razem niżej. Kula doszła celu, ciskając Stephenem o drzwi. Jasna krew z arterii trysnęła z uda. Zaczął wrzeszczeć nie nie nie ale ledwie to słyszała, w uszach tylko huk. Jego twarz zrobiła się chorobliwie, tchórzliwie blada. Sara postąpiła krok naprzód, potem drugi, trzymając rewolwer przed sobą. Dotarło do niej, że z jej gardła wydobywa się potworny ryk. Nigdy wcześniej nie słyszała niczego podobnego, dwa razy w jego obecności wydawała z siebie te okropne

odgłosy, wcześniej gdy wisiała na ramie. I kiedy zbliżała się do niego coraz bardziej, widziała jak Stephen kurczy się w kącie, maleje, karleje, niczym szykująca się do ataku żmija. Zrobiła kolejny krok i była już pewna, że tym razem zrobi to idealnie, posłuszna swoim instynktom w tej właśnie chwili, strzeliła mu prosto w klatkę piersiową, potem znowu, i jeszcze raz… Patrzyła, jak osuwa się na podłogę. Patrzyła, jak rozsmarowuje swoją krew po ścianach. Patrzyła, jak szczyny przesiąkają mu przez spodnie i tworzą kałużę pomiędzy nogami. Widziała otwarte usta, otwarte oczy. Płynącą krew. I wtedy poczuła kolejne kopnięcie dziecka.

PORÓD SZESNAŚCIE Nowy Jork

10 listopada 1998 r. - Greg. —Witaj, Saro. Rozmawiali już kilka razy przez telefon, ale jeszcze się z nim nie widziała. Wcześniej nie była jeszcze gotowa na spotkanie To byłoby dla niej zbyt wiele. Wciąż było ciężko. Ale cieszyła się, że się widzą. Wyglądał jakby nieco starzej, ale w sumie ona także. Lustro w szpitalnej łazience uświadomiło jej ten fakt tego ranka. Twarz, która na nią spoglądała była chuda i blada. Na czole miała zmarszczki, których śladu jeszcze do niedawna tam nie było. —Mamo? Możesz nam dać chwilę? Matka cały czas była z nią w szpitalu. Ojciec nie. — Oczywiście, skarbie. - Poklepała Sarę po ręce i wstała z krzesła. - Miło cię widzieć, Greg. —Panią również, pani Foster. Drzwi zamknęły się za nią. A oni przypatrywali się sobie, uśmiechnięci. Podczas rozmów telefonicznych polało się zbyt wiele łez. Zbyt wiele było żalu i przepraszania. Został z żoną i synem. Był im oddany. To oczywiste. Obwiniał siebie, że nie odnalazł Sary, że stracił nadzieję na jej odnalezienie. Bóg jeden wie, jak bardzo się starał. On i matka Sary miesiącami dręczyli policję. To oczywiste. Był przecież dobrym człowiekiem. I to dobrze, że mogła się teraz do niego uśmiechnąć. —Widziałeś ją? —Jest piękna, Saro. Bardzo do ciebie podobna. Naprawdę podobna do swojej mamy. —Jest cudowna, prawda? —Jest. Poklepała prześcieradło. —Usiądź. Porozmawiaj ze mną. Podszedł do łóżka i usiadł na nim. —Trzymasz się jakoś? - spytała. —Trzymam się. Ale pytanie brzmi, czy ty się trzymasz? — Nic mi nie jest. Jestem tylko zmęczona. Poród trwał nieco ponad dwie godziny. Z Danielem jakieś cztery. Wydaje mi się, że ona chciała już wyjść.

Cholera, nie winię jej. Ale bardziej chodziło mi o to, czy wszystko gra z… tym wszystkim, z tą nową sytuacją? —Pewnie. —A Diane? Alan? — Cóż, tak jak ci mówiłem, z początku Alan był wściekły. Ale bardziej chodziło mu o nas, niż o twoją ciążę. Myślę, że już się zdążył z tym uporać. Bo Diane na pewno. —Jesteś pewien? —Mówiła, że chce cię poznać. Zobaczyć dziecko. Co sądzisz o tym pomyśle? Tak naprawdę pytał: jak kulturalnie to wszystko przebiegnie? —Sama nie wiem, Greg. Daj mi trochę czasu. Zastanowię się, dobra? —Dobra. Jasne. Siedział i patrzył na nią przez chwilę. Widziała, jak w jego oczach pojawia się smutek. Wyciągnął ramię i chwycił jej dłoń. Jego oczy spytały Czy mogę to zrobić?, zaś oczy Sary odparły Tak, możesz, i wypełniły się łzami. Oboje nie przestawali się uśmiechać. Pomyślała, tak, ja też nadal cię kocham, zawsze będę, jeszcze zanim on wypowiedział te słowa. —Wciąż cię kocham, Saro. Zawsze będę cię kochał. —Wiem. Rozpłakał się. Ścisnęła jego dłoń. —To, co zrobiliśmy, nie było wcale aż tak okropne, prawda? Głos mu się łamał. —Nie, Greg, nie było. Kochaliśmy się i nie uważam, by to było choć trochę okropne, a ty? Naprawdę tak sądzisz? W głębi serca?… Teraz zrobisz to, co powinieneś. Dobrze o tym wiesz. Alan cię potrzebuje. Diane też. A między nami, między tobą a mną, wszystko jest w porządku. Prawda? Starł łzy z policzków i skinął głową. —A co z tobą? Parsknęła śmiechem. —Wydaje mi się, że w najbliższym czasie będę naprawdę zajęta. Gdy tylko będzie taka możliwość, wróci do pracy w szkole. Greg również o tym wiedział. —Tak, też mi się tak wydaje. Będziesz potrzebowała pomocy? No wiesz, czy mogę coś dla ciebie zrobić? — To bardziej sprawa między tobą a Diane… Ale nie, przynajmniej nie a początku. Jest przy mnie matka, więc jakoś sobie poradzę. Jeśli chcesz, pogadaj o tym z Diane. Zastanów się, jak bardzo chcesz się angażować. Później porozmawiamy. Nie śpiesz się. Zobaczymy, jak będzie. Znów skinął głową i na chwilę zamilkł. —Podobno w końcu umarła - powiedział. - Ta suka. Katherine.

—Nie wybudziła się ze śpiączki. —Oszczędziła nam masę kłopotów, prawda? —Kłopotów? —Z sądem i w ogóle. —Tak. Chyba tak. —Żałuję tylko, że… — Greg, przepraszam, ale tak naprawdę nie chcę już o tym mówić. Rozumiesz? Zostawiłam to za sobą. I ty też powinieneś iść naprzód. Mam rację? —Masz rację, ale.. —Greg. Zaśmiał się i pokręcił głową. —Masz absolutną rację. Kretyn ze mnie. Już lepiej pójdę. Musisz odpocząć. Ścisnął jej dłoń. Potem pochylił się, ucałował ją delikatnie w policzek. Stanął przy łóżku, ale jeszcze nie puścił jej dłoni, jakby chciał ją potrzymać jeszcze tę ostatnią minutę. Sara zdała sobie sprawę, że i ona tego pragnęła. —Wybrałaś już jakieś imię? - spytał. Uśmiechnęła się. —Zastanawiam się nad Megan. - odparła. - To anglosaskie. Oznacza: Silna.

SIEDEMNAŚCIE Matka spała w pokoju dla gości. Dziecko, które teraz rzeczywiście miało na imię Megan, spało w kołysce obok jej łóżka. Sara leżała bezsennie, gapiąc się w sufit. Starała się nie pamiętać tego, co przecież było niemożliwe do wymazania z pamięci. Ale dzięki ciepłemu i miękkiemu łóżku, dzięki ciszy mieszkania, dzięki obecności wszystkich tych tak dobrze znanych rzeczy zgromadzonych dookoła, otulających ją niczym łono, jej życie mogło znowu toczyć się dalej, rozwijać się nieskrępowane. Była też wdzięczna za ten znajomy kształt u jej stóp, który w minionych miesiącach jakimś sposobem pozbawił bicz jego siły, stępił ostrze noża. Kotka spała tuż przy łóżku. Teraz i ona miała imię. Ruth. Ruthie. Z hebrajskiego. Przyjaciel.