Shepard Sara - PLL- 12 - Rozpalone

SAVE OFFLINE

UCIECZKA Z MIEJSCA WYPADKU Skłamałaś kiedyś, żeby ratować własną skórę? Może zrzuciłaś na brata wgniecenie karoserii mercedesa rodziców, żeby móc pójść na studniówkę? Może powiedziałaś nauczycielce matematyki, że nie ściągałaś w czasie egzaminów na zakończenie semestru, choć to ty ukradłaś klucz z odpowiedziami z jej biurka? Oczywiście zazwyczaj jesteś uczciwa. Ale w trudnych chwilach trzeba czasem sięgnąć po desperackie środki. Cztery śliczne dziewczyny z Rosewood straszliwie nakłamały, żeby uniknąć kary. Raz nawet uciekły z miejsca wypadku, kilka kilometrów od swojej rodzinnej miejscowości. Chociaż dręczyły je wyrzuty sumienia, miały nadzieję, że nikt się o tym nie dowie. Niestety, myliły się. Pod koniec czerwca w Rosewood, bogatym, sielskim miasteczku w stanie Pensylwania, jakieś czterdzieści kilometrów od Filadelfii, od ośmiu dni padał deszcz i wszyscy mieli go już serdecznie dość. Idealnie utrzymane trawniki i rośliny wschodzące w ogródkach warzywnych pokryła gruba warstwa błota. Woda stała w piaszczystych zagłębieniach na polu golfowym, na boisku do bejsbolu należącym do lokalnej ligi i w sadzie brzoskwiniowym, gdzie już zaplanowano pierwszą letnią imprezę pod gołym niebem. Zrobione kredą na chodniku rysunki spłynęły razem z wodą do kanału, ogłoszenia o zaginionych psach całkiem rozmokły, deszcz zniszczył także zwiędły bukiet na grobie, w którym – jak się wszystkim wydawało – spoczęły prochy Alison DiLaurentis. Mieszkańcy miasta powtarzali, że taki potop źle wróży na resztę roku. Spencer Hastings, Aria Montgomery, Emily Fields i Hanna Marin też tak myślały, bo ostatnio przydarzyło im się tyle nieszczęść, że nie potrafiły sobie z nimi poradzić. Choć wycieraczki w subaru Arii pracowały pełną parą, nie nadążały ze zbieraniem deszczu z przedniej szyby. Aria wytężyła wzrok, patrząc przed siebie, kiedy jechała przez Reeds Lane, krętą drogę biegnącą wzdłuż gęstego, ciemnego lasu i strumienia Morrell – rwącego potoku, który w każdej chwili mógł wystąpić z brzegów. Choć za wzgórzem rozciągały się luksusowe osiedla, na tej drodze panowały egipskie ciemności, bo nie było tu ani jednej latarni. Spencer pokazała na coś w oddali. – To tam?

Aria nacisnęła na hamulec i o mało nie wjechała w znak ograniczenia prędkości. Emily, która wyglądała na straszliwie zmęczoną, bo właśnie zaczęła letnią szkołę na Uniwersytecie Temple, wyjrzała przez okno. – Gdzie? Nic nie widzę. – Widać światła nad potokiem. Spencer już odpinała pas bezpieczeństwa i wysiadała z samochodu. Natychmiast przemokła do suchej nitki i przeklinała się w duchu za to, że nie włożyła czegoś grubszego niż koszulka na ramiączkach i sportowe szorty. Zanim przyjechała po nią Aria, trenowała na bieżni, przygotowując się do sezonu hokeja na trawie. Liczyła na to, że zostanie wcześniej przyjęta na studia do Princeton, bo ukończyła pięć rozszerzonych kursów z przedmiotów, które miała kontynuować w czasie szkoły letniej na Uniwersytecie Pensylwanii. Ale chciała też zostać gwiazdą szkolnej drużyny hokejowej, marzyły się jej bowiem sukcesy w każdej dziedzinie. Spencer przechyliła się przez barierę i spojrzała w dół. Kiedy krzyknęła, Aria i Emily popatrzyły po sobie i natychmiast wysiadły z auta. Nasunęły kaptury na głowę i poszły za Spencer na brzeg potoku. Nad rwącą wodą świeciło żółte światło reflektorów. Bmw kombi stało roztrzaskane o drzewo. Cały przód był zmiażdżony, poduszka powietrzna zwisała luźno po stronie pasażera, a silnik nadal pracował. Szkło z przedniej szyby rozsypało się na leśnej ściółce. Smród benzyny zagłuszył zapach błota i mokrych liści. Tuż przy reflektorach zauważyły szczupłą rudowłosą dziewczynę, która w oszołomieniu rozglądała się tak, jakby nie wiedziała, skąd się tutaj wzięła. – Hanna! – zawołała Aria i zbiegła do niej po zboczu. Hanna zadzwoniła do nich pół godziny temu w panice, twierdząc, że miała wypadek i potrzebuje ich pomocy. – Nic ci się nie stało? – Emily dotknęła ramienia Hanny. Jej naga skóra była śliska od deszczu i pokryta drobinami szkła z rozbitej szyby. – Chyba nie. – Hanna wytarła oczy. – Wszystko stało się tak szybko. Ten samochód zjawił się jak spod ziemi i zepchnął mnie z pasa. Ale nie wiem, co z... nią. Jej wzrok powędrował w stronę samochodu. Na siedzeniu pasażera siedziała bezwładnie dziewczyna z zamkniętymi oczami. Ani drgnęła. Miała czystą cerę, wysokie kości policzkowe, długie rzęsy, kształtne, pełne usta i mały pieprzyk na policzku. – Kto to jest? – zapytała Spencer. Hanna nie wspominała, że jechała z pasażerką. – Ma na imię Madison! – odparła Hanna, ścierając z policzka mokry

listek. Musiała przekrzykiwać dudniący deszcz, niemal tak gwałtowny jak grad. – Spotkałam ją dziś wieczorem. To jej samochód. Upiła się, więc zaproponowałam, że ją podwiozę. Chyba mieszka gdzieś w okolicy. Prowadziła mnie, choć była kompletnie pijana. Nie poznajecie jej? Dziewczyny pokręciły głowami w osłupieniu. Aria zmarszczyła czoło. – Gdzie ją spotkałaś? Hanna spuściła wzrok. – W Cabana – przyznała się nieśmiało. – To taki bar przy South Street. Dziewczyny spojrzały po sobie ze zdziwieniem. Hanna mogła wypić jednego cosmopolitana w czasie imprezy, ale nie należała do tych kobiet, które same upijały się w barach. Z drugiej strony przecież każda z nich miała powód, żeby trochę się rozluźnić. Przez cały zeszły rok torturowały je dwie prześladowczynie używające pseudonimu A. – najpierw Mona Vanderwaal, najlepsza przyjaciółka Hanny, a potem prawdziwa Alison DiLaurentis. Jakby tego było mało, musiały jeszcze ukrywać to, co się wydarzyło kilka miesięcy temu. Myślały, że Prawdziwa Ali zginęła w pożarze w górach Pocono, ale potem pojawiła się na Jamajce, żeby zabić je wszystkie. Dziewczyny spotkały się z nią na tarasie na dachu kurortu, a gdy Ali rzuciła się na Hannę, Aria zagrodziła jej drogę i zepchnęła ją za balustradę. Kiedy zbiegły na plażę, nie znalazły tam jej ciała. Wspomnienie o tym wydarzeniu nawiedzało je każdego dnia. Hanna otworzyła drzwi po stronie pasażera. – Zadzwoniłam po karetkę z jej telefonu. Wkrótce tu przyjedzie. Musicie mi pomóc przenieść ją na siedzenie kierowcy. Emily zrobiła krok w tył i uniosła brwi. – Chwileczkę. O czym ty mówisz? – Hanno, nie możemy tego zrobić – powiedziała jednocześnie Spencer. Hanna szeroko otworzyła oczy. – Słuchajcie, to nie moja wina. Nie jestem pijana, ale wypiłam dziś drinka. Jak zostanę tutaj i przyznam się, że to ja prowadziłam, na pewno mnie aresztują. Już raz uszła mi na sucho kradzież, a potem zniszczenie samochodu, ale tym razem mi nie darują. W zeszłym roku Hanna po pijanemu ukradła auto swojego byłego chłopaka Seana Ackarda i wjechała nim w drzewo. Pan Ackard nie wniósł skargi do sądu, ale Hanna musiała odpokutować swój wybryk, pracując społecznie.

– Mogą mnie wsadzić za kratki – mówiła dalej Hanna. – Wiecie, co to oznacza? Zrujnuję kampanię taty, zanim jeszcze na dobre się zaczęła. – Ojciec Hanny startował w wyborach na stanowisko senatora. O jego kampanii już zaczynało być głośno w mediach. – Nie mogę znowu go zawieść. Deszcz padał bez przerwy. Spencer zakaszlała zakłopotana. Aria przygryzła wargę, spoglądając na leżącą nieruchomo dziewczynę. Emily przestępowała z nogi na nogę. – A jeśli coś jej się stało? I przenosząc ją, pogorszymy jej stan? – I co zrobimy potem? – dodała Aria. – Zostawimy ją tutaj? Tak się nie robi. Hanna patrzyła na nie z niedowierzaniem. Zacisnęła zęby i odwróciła się do dziewczyny siedzącej w samochodzie. – Nie zostawiamy jej tu na zawsze. Nie sądzę, żeby była ranna. Po prostu upiła się do nieprzytomności. Ale jeśli nie chcecie mi pomóc, sama to zrobię. Schyliła się i chwyciła dziewczynę pod pachami. Bezwładne ciało przechyliło się na bok jak ciężki worek mąki, ale nadal tkwiło w fotelu pasażera. Hanna, postękując, zaparła się nogami i jeszcze raz podniosła dziewczynę. Potem zaczęła ją przesuwać na siedzenie kierowcy. – Nie rób tego tak – powiedziała Emily, podchodząc bliżej. – Trzeba usztywnić jej szyję, żeby nie uszkodzić kręgosłupa. Musimy znaleźć koc albo ręcznik, coś, co podtrzyma jej szyję. Hanna oparła dziewczynę plecami o fotel i zajrzała na tylne siedzenie. Na podłodze leżał ręcznik. Chwyciła go, zrolowała i owinęła nim szyję dziewczyny jak szalikiem. Spojrzała w górę. Księżyc wyszedł zza chmury i na chwilę oświetlił drogę. Na ułamek sekundy las ożył. Drzewa kołysały się gwałtownie na wietrze. Kiedy błyskawica rozdarła niebo, wszystkie mogłyby przysiąc, że widziały cień przemykający nad brzegiem potoku. Może to jakieś zwierzę? – Łatwiej nam będzie przenieść ją wokół samochodu, niż przesunąć w środku – powiedziała Emily. – Han, chwyć ją pod pachami, a ja ją wezmę za nogi. Spencer podeszła do nich. – Ja ją chwycę w pasie. Aria ostrożnie zajrzała do auta, a potem wzięła parasol z tylnego siedzenia. – Chyba nie powinna być mokra. Hanna z wdzięcznością spojrzała na przyjaciółki.

Hanna, Spencer i Emily wyciągnęły dziewczynę na zewnątrz, a potem powoli niosły ją wokół samochodu na siedzenie kierowcy. Aria trzymała parasol nad Madison, żeby nie spadła na nią ani kropla deszczu. W strugach ulewy prawie nic nie widziały i musiały mrugać co kilka sekund, żeby deszcz nie dostawał się do oczu. I nagle, gdy były w połowie drogi, stało się nieszczęście. Spencer poślizgnęła się w błocie przypominającym ruchome piaski i puściła dziewczynę. Madison odchyliła się gwałtownie do tyłu i uderzyła głową w zderzak. Rozległ się trzask – być może gałęzi, a może łamanej kości. Emily próbowała jeszcze utrzymać cały ciężar ciała Madison, ale też się poślizgnęła, jeszcze mocniej popychając bezwładne ciało. – Jezu! – krzyknęła Hanna. – Trzymajcie ją! Arii trzęsły się ręce, kiedy próbowała utrzymać prosto parasol. – Nic jej się nie stało? – N-nie wiem – westchnęła Emily. Wbiła gniewny wzrok w Spencer. – Patrz, jak leziesz. – Przecież nie chciałam się poślizgnąć! – Spencer wpatrywała się w twarz Madison. W głowie wciąż słyszała to trzaśnięcie. Czy szyja Madison przekrzywiła się pod nienaturalnym kątem? W oddali rozległ się sygnał karetki. Dziewczyny spojrzały po sobie z przerażeniem, a potem przyspieszyły kroku. Aria otworzyła drzwi po stronie kierowcy. W stacyjce nadal był kluczyk, a lewy migacz pulsował miarowo. Hanna, Spencer i Emily odsunęły na bok poduszkę powietrzną i posadziły Madison na siedzeniu obitym jasną skórą. Jej ciało przesunęło się w lewo. Nadal miała zamknięte oczy i twarz pozbawioną wyrazu. – Może powinnyśmy zostać? – jęknęła Emily. – Nie! – krzyknęła Hanna. – A jeśli zrobiłyśmy jej krzywdę? Tylko się pogrążymy! Syrena wyła coraz głośniej. – Szybko! Hanna wzięła swoją torebkę z tylnego siedzenia i zatrzasnęła drzwi po stronie kierowcy. Spencer zamknęła drzwi po stronie pasażera. Wspięły się na wzgórze i wsiadły do samochodu Arii akurat w chwili, kiedy karetka wjechała na górę. Emily wsiadła do auta ostatnia. – Jedź! – wrzasnęła Hanna. Aria wcisnęła kluczyk do stacyjki swojego subaru i samochód, prychając, obudził się do życia. Szybko ruszyła i odjechała. – O Boże, o Boże – łkała Emily. – Szybciej – warknęła Spencer, patrząc przez tylną szybę na wirujące

światła na dachu ambulansu. Dwóch sanitariuszy wyskoczyło z karetki i ostrożnie zeszło po zboczu wzgórza. – Nie mogą nas zobaczyć. Hanna odwróciła się i spojrzała przez okno. Kłębiły się w niej sprzeczne uczucia. Na pewno odczuwała ulgę. Ale żal zaciskał się jej jak pętla wokół szyi. Czy przenosząc Madison, zrobiły jej krzywdę? Co tam właściwie się stało? Powoli zaczęły opadać z niej emocje. Zasłoniła twarz dłońmi, czując, jak do oczu napływają jej łzy. Emily i Aria też się rozpłakały. – Przestańcie, dziewczyny – warknęła Spencer, choć po jej policzkach także płynęły łzy. – Pogotowie się nią zajmie. Nic jej nie będzie. – A jeśli coś jej się stało!? – zawołała Aria. – Jeżeli przez nas dostanie paraliżu? – Chciałam jej tylko pomóc i odwieźć ją do domu! – jęknęła Hanna. – Wiemy. – Emily ją przytuliła. – Wiemy. Kiedy subaru jechało krętą drogą, wszystkie myślały o tym samym: „Na szczęście nikt się o tym nie dowie”. Żadna jednak nie ośmieliła się powiedzieć tego na głos. Wypadek zdarzył się z dala od głównej drogi. Uciekły z miejsca wypadku, zanim ktoś je zobaczył. Były bezpieczne. Dziewczyny niecierpliwie czekały na medialne doniesienia o wypadku. Już wyobrażały sobie te nagłówki: „SAMOCHÓD ZJECHAŁ ZE ZBOCZA PRZY REEDS LANE”. W artykułach pisano by o dużej ilości alkoholu we krwi dziewczyny za kierownicą i o zniszczeniu samochodu. Ale o czym jeszcze pisaliby dziennikarze? A jeśli Madison rzeczywiście została sparaliżowana? A jeśli pamiętała, że to nie ona prowadziła i że to dziewczyny ją przeniosły? Cały następny dzień spędziły przed telewizorem, co chwila sprawdzały w telefonach internetowe wiadomości i na wszelki wypadek nie wyłączały radia. Ale oczekiwane wieści nie nadeszły. Minął dzień, potem kolejny. Nadal nic. Jakby wypadek nigdy się nie zdarzył. Trzeciego ranka Hanna wsiadła do samochodu i powoli pojechała na Reeds Lane, zastanawiając się, czy nie wymyśliła sobie tego wszystkiego. Ale nie, zobaczyła wgniecioną barierę ochronną. W błocie pozostały ślady kół. W lesie na ściółce widać było kilka odłamków szkła. – Może jej rodzina tak się wstydziła tego, co się stało, że poprosiła policję, by nie nagłaśniano sprawy – zastanawiała się Spencer, kiedy Hanna zadzwoniła do niej, zaniepokojona brakiem wiadomości o wypadku. – Pamiętasz Nadine Rupert, koleżankę Melissy? Którejś nocy

upiła się i wjechała samochodem w drzewo. Nic jej się nie stało, a rodzina ubłagała policję, żeby wypadek pozostał tajemnicą. Nadine przez miesiąc nie chodziła do szkoły, bo musiała iść na odwyk, ale wszystkim opowiadała, że była w sanatorium. Kiedyś jednak znowu się upiła i powiedziała Melissie całą prawdę. – Chciałabym tylko wiedzieć, że nic jej się nie stało – szepnęła Hanna. – Wiem – powiedziała Spencer zatroskanym głosem. – Zadzwońmy do szpitala. Z drugiej linii zadzwoniły do szpitala, ale Hanna nie znała nazwiska Madison, więc pielęgniarki nie chciały udzielić jej żadnych informacji. Hanna rozłączyła się, patrząc w dal. Potem weszła na stronę internetową Uniwersytetu Pensylwanii, licząc na to, że znajdzie tam nazwisko Madison. Ale na drugim roku było tyle dziewczyn o tym imieniu, że nie dałaby rady sprawdzić wszystkich. Czy poczułaby się lepiej, gdyby się przyznała do tego, co zrobiła? Przecież nawet gdyby wyjaśniła, że drugi samochód wyrósł jak spod ziemi i zepchnął ją z drogi, nikt by jej nie uwierzył. Uznaliby, że była równie pijana jak Madison. Policjanci nie doceniliby jej szczerości, tylko natychmiast wsadzili ją za kratki. Od razu by się domyślili, że Hanna nie mogła sama przenieść Madison i że musiała poprosić o pomoc przyjaciółki. One też miałyby kłopoty. „Przestań o tym myśleć – skarciła się w duchu Hanna. – Jej rodzina chce to ukryć, a ty powinnaś wziąć z nich przykład”. Pojechała do centrum handlowego. Potem opalała się nad brzegiem basenu w klubie golfowym. Unikała swojej przyrodniej siostry Kate. Została druhną na weselu taty i Isabel, ubrana w ohydną zieloną sukienkę. Wreszcie uwolniła się od myśli o Madison i wypadku, które prześladowały ją w każdej sekundzie. Przecież to nie ona go spowodowała i Madison najprawdopodobniej nic się nie stało. Zresztą i tak nie znała tej dziewczyny i była pewna, że nigdy więcej jej nie spotka. Hanna nie wiedziała jednak, że Madison przyjaźniła się z osobą, którą wszystkie dobrze znały i która ich szczerze nienawidziła. Gdyby ta osoba się dowiedziała, co zrobiły, rozpętałaby piekło na ziemi. Zemściłaby się. Nie cofnęłaby się nawet przed torturami. Stałaby się kimś, kogo wszystkie cztery bały się najbardziej na świecie. Nowym – i o wiele bardziej przerażającym – A.

1 MIEJCIE SIĘ NA BACZNOŚCI, KŁAMCZUCHY Pewnego wietrznego poranka pod koniec marca Spencer Hastings zajrzała do kufra vintage od Louisa Vuittona, leżącego na jej wielkim łóżku. Upchnęła w nim mnóstwo rzeczy na nadchodzący Rejs Ekologiczny Rosewood Day po Karaibach, czyli rodzaj zielonej szkoły, poświęconej głównie problemom ochrony środowiska. Ten kufer od dawna należał do rodziny i zawsze przynosił szczęście podróżnym. Kiedyś używała go Regina Hastings, praprababcia Spencer. Regina zarezerwowała bilet pierwszej klasy na „Titanica”, ale potem postanowiła zostać w Southampton jeszcze parę tygodni i popłynąć do Nowego Jorku następnym parowcem. Kiedy Spencer rzuciła na stos ubrań kolejną tubkę kremu do opalania, jej telefon zadźwięczał. Na ekranie pojawiło się okienko z wiadomością od Reefera Fredericksa: „Hej, koleżanko, co porabiasz?”. Spencer znalazła numer Reefera w kontaktach i wybrała go. – Pakuję się na wycieczkę – powiedziała, kiedy tylko odebrał. – A ty? – Próbuję zebrać wszystko w ostatniej chwili – odparł Reefer. – Ale jestem załamany. Nie mogę znaleźć kąpielówek. – Błagam, nie ściemniaj – żartowała z niego Spencer, owijając kosmyk miodowozłotych włosów wokół palca. – Nigdy nie miałeś kąpielówek. – Punkt dla ciebie – zaśmiał się Reefer. – Na serio nie mogę ich znaleźć. Serce Spencer zabiło szybciej, gdy wyobraziła sobie Reefera w kąpielówkach. Nawet w podkoszulku wyglądał na świetnie zbudowanego. Jego szkoła też wybierała się w ten rejs, razem z kilkoma innymi prywatnymi szkołami ze stanów sąsiadujących z Pensylwanią. Poznała Reefera kilka tygodni temu, w czasie kolacji dla osób przyjętych do Princeton podczas pierwszej rekrutacji. W pierwszej chwili wcale jej się nie spodobał jego hipisowsko-ćpuński styl. Ostatecznie stwierdziła jednak, że spotkanie go było jedyną pozytywną konsekwencją tego katastrofalnego weekendu na kampusie, gdy poznała starszych od siebie studentów. Od kiedy wróciła do Rosewood, często pisali do siebie SMS-y i dzwonili. Bardzo często. W czasie maratonu filmowego z serialem Dr. Who na BBC America dzwonili do siebie w czasie przerw na reklamy,

żeby pogadać o przedziwnych kosmitach, antagonistach głównego bohatera. Spencer opowiedziała Reeferowi o zespole Mumford & Sons i spodobał mu się, a ona dzięki niemu poznała Grateful Dead, Phish i inne jamowe grupy. I zanim się obejrzała, była w nim zakochana po uszy. Był zabawny, inteligentny, a co najważniejsze, nic nie wytrącało go z równowagi. Każda rozmowa z nim działała na nią jak masaż gorącymi kamieniami – właśnie takiego faceta Spencer teraz potrzebowała. Miała nadzieję, że w czasie rejsu zaiskrzy między nimi. Górny pokład statku wycieczkowego wydawał się idealną scenerią dla pierwszego pocałunku na tle zachodu słońca w tropikach. A może po raz pierwszy pocałują się pod wodą. Oboje zamierzali zapisać się na zajęcia z nurkowania. Może będą pływali wokół jaskraworóżowej rafy koralowej i nagle ich dłonie zetkną się pod wodą, a oni wypłyną na powierzchnię, ściągną maski i wtedy... Reefer zakaszlał do słuchawki, a Spencer się zaczerwieniła, jakby wypowiedziała na głos swoje myśli. Właściwie nie była pewna, co Reefer o niej myślał. W Princeton trochę z nią flirtował, ale doskonale wiedziała, że tak samo traktuje wszystkie dziewczyny. Nagle dostrzegła napis na ekranie telewizora: „ŚMIERĆ NA JAMAJCE. ROZPOCZYNA SIĘ ŚLEDZTWO W SPRAWIE ZAMORDOWANEJ DZIEWCZYNY”. Na ekranie pojawiło się zdjęcie znajomej blondynki, a pod nim nazwisko: „TABITHA CLARK”. – Hm, Reefer, muszę lecieć – powiedziała nagle Spencer. Na ekranie pojawił się siwowłosy mężczyzna o surowym spojrzeniu. U dołu ekranu widniał napis: „MICHAEL PAULSON, FBI”. – Staramy się połączyć wszystkie elementy układanki, żeby poznać przyczynę śmierci panny Clark – powiedział zgromadzonym reporterom. – Jak się okazuje, panna Clark podróżowała po Jamajce sama, ale próbujemy się dowiedzieć, gdzie była w dniu śmierci i kogo spotkała. Potem w wiadomościach nadano krótki reportaż na temat morderstwa w Fishtown. Radosne, kolorowe ubrania wakacyjne, równo poukładane w kufrze, nagle zaczęły wyglądać perwersyjnie i niedorzecznie. Uśmiechające się słoneczko na tubie z kremem do opalania wydawało się drwić ze Spencer. Poczuła się idiotycznie, wyjeżdżając na wycieczkę w tropiki, tak jakby nic się nie stało. A przecież się stało. Zabiła z zimną krwią i policja mogła ją dopaść w każdej chwili. Od kiedy Spencer i jej przyjaciółki uświadomiły sobie, że zabiły Tabithę Clark, a nie prawdziwą Alison DiLaurentis, jak im się początkowo zdawało, Spencer żyła w stanie ciągłego napięcia. Początkowo policja

uważała, że Tabitha utonęła przypadkowo, ale teraz już wiedziała, że ją zamordowano. Zresztą, nie tylko policja tak uważała. Dziewczyny wiedziały, że A. również zna prawdę. Spencer nie miała pojęcia, kto nękał je jako A., niestrudzony prześladowca, który wysyłał im SMS-y i wiedział wszystko o ich życiu. Najpierw wydawało im się, że to Prawdziwa Ali, która mogła przeżyć upadek z tarasu hotelowego, a teraz je ścigała. Potem jednak policja zidentyfikowała zwłoki i okazało się, że to Tabitha Clark. Poza tym dziewczyny uznały, że Ali nie mogła przeżyć pożaru w Pocono. Wprawdzie nie znaleziono jej szczątków, lecz kiedy dom eksplodował, była wewnątrz. Wbrew temu, w co święcie wierzyła Emily, Ali nie mogła wyjść z domu. Potem myślały, że A. to Kelsey Pierce, którą Spencer wrobiła w posiadanie narkotyków zeszłego lata. Podejrzewały ją nie tylko dlatego, że przez Spencer trafiła do poprawczaka – Kelsey, tak jak one, spędziła ferie wiosenne na Jamajce. Ale znowu zabrnęły w ślepą uliczkę. Potem wydawało im się, że A. to Gayle Riggs, kobieta, której Emily obiecała oddać swoje dziecko, lecz nie dotrzymała przyrzeczenia. Okazało się, że Gayle to macocha Tabithy. Ta teoria również okazała się błędna, kiedy Gayle zginęła, zastrzelona na podjeździe przed swoim domem. Dziewczyny wpadły w jeszcze większą paranoję, bo były pewne, że zginęła z ręki Nowego A. To je w równym stopniu zdumiało i przeraziło. Czy Gayle wiedziała coś, czego nie powinna? A może to Spencer i jej przyjaciółki miały zginąć z ręki A.? Ich prześladowca wiedział o nich wszystko. Dostały od niego nie tylko zdjęcia, na których rozmawiały z Tabithą w czasie kolacji, w wieczór jej śmierci, lecz także fotografie zmasakrowanego ciała leżącego na piasku. Wyglądało to tak, jakby ktoś czekał na plaży, zaczajony z aparatem, przewidując upadek, zanim się wydarzył. Miał miejsce jeszcze jeden dziwny zbieg okoliczności. Okazało się, że Tabitha była pacjentką Zacisza Addison-Stevens, szpitala dla umysłowo chorych, w tym samym czasie, kiedy była tam Prawdziwa Ali. Czy się przyjaźniły? Czy to dlatego na Jamajce Tabitha do złudzenia przypominała im Ali? Telefon Spencer zadźwięczał ponownie, aż podskoczyła ze strachu. Na ekranie pojawił się napis: „Aria”. Spencer odebrała. – Oglądasz wiadomości? – spytała. – Tak. – W głosie Arii słychać było poruszenie. – Emily i Hanna też są na linii.

– Dziewczyny, i co my teraz zrobimy? – zapytała Hanna Marin wysokim głosem. – Powinnyśmy powiedzieć glinom, że byłyśmy wtedy w kurorcie, czy lepiej siedzieć cicho? Ale jak nic nie powiemy, a potem ktoś doniesie na policję, że spędziłyśmy tam ferie wiosenne, to będziemy wyglądały na winne, prawda? – Uspokój się. – Spencer rzuciła okiem na telewizor. Na ekranie pojawił się ojciec Tabithy i mąż Gayle w jednej osobie. Wyglądał na wykończonego. Nic dziwnego. W ciągu jednego roku zamordowano jego córkę i żonę. – Może po prostu powinnyśmy zgłosić się na policję – powiedziała Aria. – Zwariowałaś? – wyszeptała Emily. – No dobra, może to ja powinnam się zgłosić – wycofała się Aria. – Przecież to ja ją popchnęłam, a to czyni mnie najbardziej winną. – Bredzisz – odparła szybko Spencer, zniżając głos. – Wszystkie to zrobiłyśmy, nie tylko ty. I nikt nie idzie na policję, okej? Kątem oka dostrzegła jakiś ruch przed domem, ale kiedy podeszła do okna, nie zauważyła niczego podejrzanego. Narzeczony jej mamy pan Pennythistle zaparkował swojego olbrzymiego SUV-a na podjeździe. Nowa lokatorka domu po przeciwnej stronie ulicy, niegdyś należącego do Cavanaughów, klęcząc, plewiła ogródek. Po lewej stronie Spencer zobaczyła okno dawnej sypialni Alison DiLaurentis. Kiedy Ali jeszcze tam mieszkała, różowe zasłony były zawsze rozsunięte. Nowa mieszkanka pokoju Maya St. Germain szczelnie zamykała drewniane okiennice. Spencer usiadła na łóżku. – Może to bez znaczenia, że policja się dowiedziała, że Tabithę zamordowano. I tak nie powiążą nas z jej śmiercią. – Chyba że A. puści farbę – zauważyła Emily. – Kto wie, do czego ten ktoś jest zdolny. A. może nas oskarżyć nie tylko o zamordowanie Tabithy, lecz także o zabójstwo Gayle. Byłyśmy na miejscu zbrodni. – Dostałyście jakieś wiadomości od A.? – zapytała Aria. – To dziwne, że się nie odzywa od pogrzebu Gayle. Uroczystość odbyła się tydzień temu. – Ja nie – odparła Spencer. – Ja też nie – powiedziała Emily. – Założę się, że planuje kolejny atak. – W głosie Hanny słychać było zdenerwowanie. – Musimy temu zapobiec – rzekła Spencer. Hanna prychnęła.

– Niby jak? Spencer podeszła do łóżka i nerwowo przesuwała palcem po złotym zapięciu kufra. Nie miała pojęcia, jak odpowiedzieć na to pytanie. Ten, kto podawał się za Nowego A., był najwyraźniej szaleńcem. Jak można przewidzieć kolejny krok wariata? – Gayle została zamordowana przez A. – powiedziała Spencer po chwili. – Kiedy się dowiemy, kim jest A., możemy iść na policję. – Jasne, a potem A. się na nas zemści i powie o nas glinom – zauważyła Hanna. – Może policja nie uwierzy mordercy – rzekła Spencer. – Ale przecież A. ma zdjęcia – syknęła Aria. – Nie jesteśmy na nich tylko my – odparła Spencer. – Zresztą, jak poznamy prawdziwą tożsamość A., może znajdziemy je i skasujemy. Aria westchnęła ciężko. – Brzmi pięknie, gdybyśmy tylko były jak James Bond. Na razie nie wiemy nawet, kim jest A. – Bardzo dobrze, że jedziemy na tę wycieczkę – powiedziała Hanna po chwili. – To nam da trochę czasu do namysłu. – Naprawdę myślisz, że A. się od nas odczepi? – spytała z niedowierzaniem Aria. Hanna wzięła głęboki oddech. – Uważasz, że A. też z nami pojedzie? – Mam nadzieję, że nie – powiedziała Aria. – Ale nie dałabym sobie za to uciąć ręki. – Ja też nie – zgodziła się z nią Spencer. Jej także przyszło do głowy, że A. dostanie się na pokład statku. Na samą myśl o tym, że będą uwięzione na środku oceanu z psychopatą, krew krzepła jej w żyłach. – Jak się czujecie, wracając na Karaiby? – zapytała nerwowo Emily. – Mnie się wydaje, że to... przywoła niektóre wspomnienia. Aria westchnęła ciężko. – Przynajmniej nie jedziemy na Jamajkę – powiedziała Hanna. Statek miał zacumować na St. Martin, w Puerto Rico i na Bermudach. Spencer zamknęła oczy i przypomniała sobie, ile radości sprawiła im początkowo zeszłoroczna wycieczka na Jamajkę. Chciały zostawić daleko za sobą Prawdziwą Ali, nienawistne wiadomości, które od niej dostawały, i pożar w domku w górach Pocono, który nieomal kosztował je życie. Spakowały bikini, podkoszulki i ten sam krem do opalania Neutrogena,

który przed chwilą Spencer wrzuciła do kufra. W ich sercach zakiełkowała nadzieja. „Wszystko się skończyło – myślała wtedy. – Od teraz moje życie będzie wspaniałe”. Spojrzała na budzik stojący na nocnym stoliku. – Dziewczyny, dochodzi dziesiąta. Musimy kończyć. Miały stawić się na przystani w Newark w stanie New Jersey tuż po dwunastej. – Cholera – zaklęła Hanna. – Do zobaczenia za chwilę – powiedziała Aria. Wszystkie się rozłączyły. Spencer wrzuciła telefon do swojej płóciennej torby, zawiesiła ją na ramieniu i postawiła kufer na podstawce z kółkami. Kiedy stanęła w drzwiach, znów zauważyła jakiś ruch za oknem. Podeszła do szyby i spojrzała na podwórze przed domem DiLaurentisów. W pierwszej chwili wydawało się jej, że wszystko wygląda normalnie. Nie zauważyła nikogo na kortach tenisowych wybudowanych na miejscu zrobionych do połowy fundamentów, w których robotnicy znaleźli ciało Courtney DiLaurentis. Drewniane okiennice w dawnej sypialni Ali nadal były zamknięte. Wielopoziomowy taras na tyłach domu, gdzie dziewczyny uwielbiały przesiadywać, plotkować i obgadywać chłopaków, został uprzątnięty z liści. Nagle coś dostrzegła: pośrodku podwórka DiLaurentisów leżało dziecinne koło ratunkowe w czerwono-białe pasy. Wyglądało jak wielki cukierek wieszany na choince. Wzdłuż krawędzi biegł napis wykonany czcionką jak ze starego manuskryptu albo z listu od piratów: „UMARLI NIE OPOWIADAJĄ HISTORII”. Spencer poczuła gorycz w gardle. Choć w pobliżu nikogo nie było, nadal wydawało się jej, że to koło to wiadomość dla niej od A. Ten ktoś zdawał się mówić: „Lepiej dobrze się trzymaj tego koła, bo być może już wkrótce wylądujesz za burtą”.

2 EMILY I JEJ MAŁA SYRENKA Do przystani w Newark wiodła zwyczajna, dwupasmowa autostrada, wzdłuż której mieściły się kompleksy biurowe, stacje benzynowe i obskurne bary. Ale kiedy tata Emily Fields skręcił w lewo i dojechał do wybrzeża, niebo otworzyło się aż po horyzont, w powietrzu rozszedł się zapach soli, a olbrzymi statek wycieczkowy „Duma Mórz” wyrósł przed nimi jak gigantyczny, wielopoziomowy tort weselny. – Fantastyczny – zachwyciła się Emily. Statek miał kilkaset metrów długości i niezliczone okrągłe okienka w burcie. W broszurze informacyjnej Emily przeczytała, że na statku znajdował się teatr, kasyno, siłownia z dziewiętnastoma bieżniami, studio jogi, salon fryzjerski, spa, trzynaście restauracji, jedenaście barów, ściana do wspinaczki i basen ze sztuczną falą. Pan Fields zatrzymał samochód na parkingu, przy wielkim namiocie z transparentem: „PASAŻEROWIE, ODPRAWA TUTAJ!”. W kolejce stało około trzydziestu uczniów liceum z walizkami i torbami. Kiedy pan Fields wyłączył silnik, siedział przez chwilę, patrząc przed siebie. Na niebie krążyły mewy. Dwie dziewczyny pisnęły radośnie na swój widok. Emily chrząknęła, bo zrobiło się jej nieswojo. – Dzięki, że mnie podrzuciłeś. Pan Fields odwrócił się i wbił wzrok w Emily. Miał stalowe, lodowate spojrzenie, a dwie półkoliste bruzdy wokół jego ust wyglądały jak wielki nawias. – Tato. – Emily poczuła skurcz żołądka. – Możemy porozmawiać? Pan Fields zacisnął zęby i odwrócił wzrok. Pogłośnił radio. Przez drugą połowę drogi słuchali stacji z wiadomościami z Nowego Jorku. Teraz reporter opowiadał o kimś, kogo nazywano Nastoletnią Złodziejką i kto rano zbiegł z aresztu w New Jersey. – Panna Katherine DeLong może być uzbrojona i niebezpieczna – mówił reporter. – A teraz pogoda... Emily przyciszyła radio. – Tato? Ale ojciec traktował ją jak powietrze. Emily drżała dolna warga. W zeszłym tygodniu nie wytrzymała i przyznała się rodzicom, że w czasie wakacji urodziła dziecko, które natychmiast oddała do adopcji. Pominęła kilka drastycznych szczegółów, jak choćby przyjęcie pieniędzy od Gayle Riggs, milionerki, która chciała kupić od niej dziecko. Nie wspomniała

o tym, że kiedy zmieniła zdanie i oddała Gayle pieniądze, wiadomość o jej postępku dotarła do A. Opowiedziała im jednak wystarczająco dużo. Wyznała, że ukrywała się u Carolyn w akademiku w Filadelfii w czasie ostatniego trymestru, że chodziła do ginekologa w mieście i zapłaciła za cesarkę w szpitalu Jeffersona. Mama Emily, słuchając całej historii, nawet nie mrugnęła okiem. Kiedy Emily skończyła, pani Fields napiła się herbaty i podziękowała córce za szczerość. A nawet zapytała ją, jak się czuje. Emily kamień spadł z serca. Mama zachowywała się normalnie, całkiem w porządku! – Jakoś daję sobie radę. Dziecko trafiło do świetnej rodziny. Widziałam je kilka dni temu. Dali jej na imię Violet. Teraz ma siedem miesięcy. Nagle zadrżał mięsień w szczęce pani Fields. – Siedem miesięcy? – Tak – odparła Emily. – Uśmiecha się. I macha rączką. Bakerowie są wspaniałymi rodzicami. Nagle, jak za naciśnięciem guzika, do mamy Emily dotarła groza sytuacji. Mimowolnie chwyciła dłoń męża, jakby stanęli na krze pośrodku rzeki. Pisnęła, zerwała się na równe nogi i pobiegła do łazienki. Pan Fields siedział przez chwilę jak skamieniały. Potem spojrzał na Emily. – Powiedziałaś, że twoja siostra też o tym wiedziała? – Tak, ale błagam, nie wściekajcie się na nią – cicho poprosiła Emily. Od tego dnia mama Emily prawie nie wychodziła ze swojego pokoju. Pan Fields zajmował się domem, gotował kolacje, robił pranie i podpisał zgodę na udział Emily w rejsie. Kiedy Emily próbowała porozmawiać z nim na temat swojego dziecka, milczał jak zaklęty. Z mamą z kolei nie było jak rozmawiać. Gdy tylko Emily próbowała się zbliżyć do sypialni rodziców, tata wyrastał jak spod ziemi, jak wściekły pies obronny, i odganiał ją. Emily nie wiedziała, co robić. Wolałaby, żeby rodzice wysłali ją do poprawczaka albo do krewnych z Iowa, fanatyków religijnych, jak zrobili kiedyś, gdy się na nią wściekli. Może nie powinna zdradzać rodzicom swojej tajemnicy, ale wolała, żeby dowiedzieli się o tym od niej, a nie od kogoś innego, na przykład od Nowego A. Policja w Rosewood też o tym wiedziała, podobnie jak Isaac, ojciec dziecka, a także pan Clark, mąż Gayle. Co zdumiewające, wiadomość o dziecku wcale nie obiegła

Rosewood Day, ale to nie miało dla Emily żadnego znaczenia. I tak czuła się jak wyklęta. Na dodatek dwa tygodnie temu była świadkiem zabójstwa, a teraz policja wszczęła śledztwo w sprawie Tabithy, więc ostatnio Emily z trudem nad sobą panowała. Poza tym w tej chwili mocniej niż kiedykolwiek była przekonana, że A. to Prawdziwa Ali, która przeżyła pożar w Pocono, wydostała się z domu i zamierzała się rozprawić z dawnymi przyjaciółkami raz na zawsze. Prawdziwa Ali wrobiła Kelsey Pierce i sprawiła, że Emily o mało jej nie zabiła w Kamieniołomach Topielca. Potem, gdy podejrzewały, że A. to Gayle, Gayle została zastrzelona. Emily zadrżała. Co miała teraz robić? Wycie syreny statku wyrwało ją z zamyślenia. – Chyba muszę iść – powiedziała cicho, znowu spoglądając na tatę. – Dzięki, że, hm, pozwoliliście mi pojechać, mimo wszystko. Pan Fields napił się wody z butelki. – Podziękuj nauczycielowi, który wytypował cię do stypendium. I ojcu Flemingowi. Ja uważam, że nigdzie nie powinnaś jechać. Emily ściskała w dłoniach czapeczkę bejsbolową z emblematem Uniwersytetu Północnej Karoliny. Jej rodzice nie mieli pieniędzy, żeby wysyłać swoje dzieci na kosztowne wycieczki klasowe, ale Emily przyznano stypendium dzięki doskonałym wynikom z botaniki. Kiedy rodzice dowiedzieli się o dziecku, pan Fields poszedł do ojca Fleminga, ich powiernika i kapłana, żeby zapytać, czy powinni pozwolić córce na wyjazd. Ojciec Fleming poradził im, żeby się zgodzili, bo dzięki temu zyskają czas, by przemyśleć to, co się stało, i ustalić jakieś stanowisko. Emily mogła tylko otworzyć drzwi, wziąć torby i pójść do namiotu, gdzie dokonywano odprawy. Ledwie uszła trzy kroki, a jej tata już włączył silnik i odjechał w kierunku autostrady, nie czekając nawet z innymi rodzicami, aż statek wypłynie z portu. Zacisnęła powieki, powstrzymując łzy. Kiedy stanęła w kolejce, podszedł do niej dwudziestokilkuletni chłopak w czerwonych okularach przeciwsłonecznych w kształcie gwiazdek. – Mam cię na oku! – powiedział, grożąc jej palcem. Emily stanęła przed oczami twarz Tabithy. – C-co? – zapytała zachrypniętym głosem. – Wyglądasz na dziewczynę, która skrycie uwielbia Cirque du Soleil! – Chłopak wyciągnął do niej rękę. – Mam na imię Jeremy. W tym tygodniu jestem kierownikiem tego rejsu. Może chciałabyś gościnnie wystąpić w premierowym przedstawieniu Cirque du Soleil dziś

wieczorem? Chcemy godnie rozpocząć nasz ekologiczny rejs i dajemy przedstawienie na temat Matki Ziemi. Kilka osób patrzyło na nich, uśmiechając się. – Chyba jednak nie – wymamrotała Emily i ruszyła pospiesznie przed siebie. Pokazała paszport dziewczynie kierującej odprawą i dostała klucz do kajuty, kupony na obiad, menu na każdy dzień oraz mapkę statku. Otrzymała też broszurę, w której opisano rozmaite lekcje, zajęcia, seminaria, spotkania grupowe i propozycje prac społecznych. Uczniowie mieli obowiązek wziąć udział w jednych punktowanych zajęciach i zgłosić się do pracy na rzecz społeczności: pomóc w sprzątaniu, gotowaniu, planowaniu imprez albo zająć się olbrzymim akwarium pełnym ryb należących do zagrożonych gatunków. O przydzieleniu do prac decydowała kolejność zgłoszeń. Emily jeszcze nie wiedziała, jakie zajęcia wybrać, więc szybko przebiegła wzrokiem listę. Były na niej takie pozycje, jak: „Bezpieczne badanie raf koralowych”, „Poszukiwanie zatopionego (eko)skarbu” i „Czyszczenie basenów pływowych z kajaka”. Wybrała kurs o nazwie „Obserwacja ptaków karaibskich”. Wsiadła do windy, która miała ją zawieźć do kajuty. Zespół calypso grał głośno na górnym pokładzie, bas dudnił donośnie w ścianach. Kilka dziewczyn rozmawiało o jakimś fantastycznym barze na St. Martin, o którym słyszały wiele dobrego. Dwóch chłopaków rozmawiało o pływaniu na desce z żaglem w Puerto Rico. Wszyscy mieli na sobie szorty i japonki, choć na zewnątrz było tylko siedem stopni. Emily zazdrościła im tego beztroskiego nastroju. Nie potrafiła zmusić się do uśmiechu. Myślała tylko o pustych oczach mamy, o karcącym spojrzeniu taty, o nienawiści w ich sercach. O agencie FBI w porannych wiadomościach. O zwłokach Gayle. O twarzy Tabithy, kiedy zdała sobie sprawę, że spada z tarasu. O A. czającym się w mroku z szyderczym uśmiechem i już knującym kolejną intrygę. Pomyślała też o Ali, o Prawdziwej Ali i o Ich Ali. Przez cały czas Emily skrywała sekret. W górach Pocono dziewczyny uciekły z domu tuż przed eksplozją, a Prawdziwa Ali została w środku. Jej przyjaciółki nie wiedziały jednak, że Emily zostawiła uchylone drzwi domku, żeby Prawdziwa Ali też mogła uciec. Powiedziała im, że zamknęła je na klucz. Lecz kiedy policja nie znalazła ciała Ali, Emily zrozumiała, że ich prześladowczyni wydostała się na zewnątrz i przeżyła. Przez wiele, wiele miesięcy Emily miała nadzieję, że Prawdziwa Ali oprzytomnieje i przeprosi je za to, co im zrobiła jako A. Emily oczywiście

od razu by jej wybaczyła. Przecież kochała Ali. Obie Ali. I całowała się z nimi obiema – z Ich Ali w domku na drzewie w siódmej klasie, a z Prawdziwą Ali w zeszłym roku. To jednak się zdarzyło, zanim Prawdziwa Ali wciągnęła w swoje machinacje córkę Emily. W niektórych wiadomościach od A. znalazły się groźby pod adresem Violet. Dopiero wtedy Emily zdała sobie sprawę, że Prawdziwa Ali przekroczyła wszelkie granice. Prawdziwa Ali miała w nosie Emily i z pewnością nie zamierzała starać się o pojednanie. Była po prostu... zła. Niemal natychmiast cała nadzieja i miłość Emily wyparowały, pozostawiając w jej sercu wielką dziurę. Rozległ się gong windy, a głos z automatu oznajmił, że znalazła się na tarasie widokowym. Grupka osób maszerowała do swoich pokojów długim korytarzem wyłożonym drogim dywanem. Emily nie chciała się z nimi tłoczyć, więc ruszyła w stronę rozsuwanych szklanych drzwi prowadzących na małe patio z widokiem na ocean. Wyszła na zewnątrz i wciągnęła do płuc zimne powietrze. Nad jej głową krzyczały mewy. W oddali słychać było samochody jadące autostradą. Na falach unosiła się biała piana, a siedem pięter niżej kołysała się szalupa ratunkowa. Emily usłyszała, że ktoś kaszle, i się odwróciła. Dziewczyna o oliwkowej skórze i długich kasztanowych włosach stała po drugiej stronie tarasu. Miała ciemne okulary, białą sukienkę z dzianiny i baletki obszyte biało-różową wstążeczką. Emily zaniemówiła. Dziewczyna wyglądała tak spokojnie i eterycznie, że równie dobrze mogłaby być duchem. Lecz nagle nieznajoma odwróciła się i uśmiechnęła. – Hej. – Och! – westchnęła Emily, robiąc krok w tył. – Przestraszyłaś mnie. Wzięłam cię za ducha. Kąciki ust dziewczyny uniosły się. – Często widujesz zjawy? – Żadna nie wyglądała tak jak ty – palnęła Emily i natychmiast zamilkła. Dlaczego w ogóle to powiedziała? Dziewczyna uniosła brwi. Potem podeszła do Emily. Z bliska widać było dołeczki w jej policzkach. Jej hipnotyzujące zielone oczy błyszczały, a ona pachniała tak mocno jaśminem, że Emily trochę zakręciło się w głowie. – Może jestem duchem – wyszeptała dziewczyna. – Albo syreną. Przecież jesteśmy na morzu. Później dotknęła koniuszka nosa Emily, odwróciła się i zniknęła za

rozsuwanymi drzwiami. Emily pozostała w obłoku jaśminowego zapachu z otwartymi ustami. Czuła mrowienie koniuszka nosa. Nie wiedziała, co się właśnie stało, ale na pewno jej się to podobało. Przez jedną ulotną sekundę ten duch – a może syrena, nie wiadomo – sprawił, że zapomniała o wszystkim, co złe w jej życiu.

3 DOBRANA PARA ZAWSZE IDZIE NA KOMPROMIS – Witamy na targach kursów i prac społecznych – powiedział do Arii Montgomery i jej chłopaka Noela Kahna jakiś facet o włosach w kolorze piasku, kiedy weszli do pokładowego kasyna. – Pewnie nie możecie uwierzyć, że tu jest tak fajnie! – Hm, no faktycznie – powiedział Noel, spoglądając ostrożnie na faceta. – Tu jest genialnie! – zachwycał się ich rozmówca. Aria była prawie pewna, że jako sześciolatka miała takie same okulary w kształcie gwiazdek. Chłopak stał o wiele za blisko, kiedy z nimi rozmawiał. – Mam na imię Jeremy. W tym tygodniu jestem kierownikiem rejsu – mówił dalej. – I będziemy się bawić, bawić, bawić! Oferujemy najlepsze przedstawienia na morzu i występy najśmieszniejszego komika Lou Wagabundy. Będziecie się śmiali i nauczycie się, jak uratować planetę! – Wprowadził ich do środka. – Przejdźcie się! Poznajcie nowych przyjaciół! I nie zapomnijcie się zapisać na jakieś zajęcia i prace społeczne! Aria się rozejrzała. Wokół stało mnóstwo brzęczących fliperów, obitych zielonym filcem stolików do pokera i blackjacka oraz zakrzywiony marmurowy bar. Lecz za barem nie stała ani jedna butelka z alkoholem, na stolikach nie było też kart, a kiedy Noel nacisnął przycisk na jednym z fliperów, pojawiła się informacja: „SPRÓBUJ PÓŹNIEJ”. Noel spojrzał na kobietę z obsługi rejsu, która była ubrana w biały kostium i miała usta pomalowane błyszczykiem. – Można tu zagrać? – Och, tak, ale tylko w te wieczory, kiedy otwieramy kasyno! – Twarz kobiety była bez wyrazu, jak u lalki Barbie. – Tylko że nie wygrywa się tu prawdziwych pieniędzy. Dostaje się takie śliczne żetony z malutkim delfinem, które można zabrać do domu na pamiątkę! Robią je kobiety z pewnego plemienia w RPA z wełny pochodzącej w stu procentach z recyklingu! Noel zmarszczył nos. Aria szturchnęła go w żebra. – To chyba dobrze, że nie możemy używać prawdziwych pieniędzy? Pamiętasz, jak raz graliśmy w blackjacka i próbowałeś liczyć karty? Złoiłam ci skórę. – Wcale nie – oburzył się Noel. – Ależ tak!

– Cóż, domagam się rewanżu. Nawet jeśli mam grać żetonami z delfinem z recyklingu. – Kącik ust Noela powędrował do góry. Aria uśmiechnęła się, cała szczęśliwa. Czuła się wspaniale, bo po raz kolejny nawiązała dobry kontakt z Noelem. Ostatnio często się kłócili, najpierw dlatego że Aria podejrzewała, że Noel zakochał się w Klaudii, Fince, która przyjechała do Ameryki w ramach szkolnej wymiany i mieszkała z rodziną Kahnów. Na szczęście Klaudia nie miała odpowiedniej wizy i nie mogła wyruszyć z nimi w rejs. Potem Aria odkryła sekret ojca Noela, co zrodziło jeszcze więcej problemów między nimi. Lecz w końcu się pogodzili i teraz układało im się wspaniale. Weszli głębiej do kasyna, zaglądając na stanowiska oferujące rozmaite zajęcia w czasie rejsu. Proponowano tam piesze wycieczki, zwiedzanie muzeów w portowych miastach i obowiązkowe zajęcia na punkty, na przykład „Zainstaluj w samochodzie napęd kukurydziany”. Noel nagle ścisnął ramię Arii. – Nie masz nic przeciwko temu, że rano poszedłem na lekcję surfingu? – zapytał. – Oczywiście, że nie – odparła Aria bardzo dojrzale. Kilka godzin temu statek odbił od brzegu i Noel prawie natychmiast zostawił Arię, żeby popływać na desce z instruktorem, zawodowym surferem, w basenie ze sztuczną falą. Teraz cały pachniał chlorem i miał trochę zapuchnięte oczy, jak zawsze kiedy wracał z ciężkiego treningu. – Daj spokój. Powiedz prawdę – nalegał Noel. Aria westchnęła. – No dobra, może byłam troszeczkę rozczarowana, że nie spędziliśmy pierwszych godzin rejsu razem. Szczególnie kiedy statek wypłynął z zatoki. Z głośników puścili wtedy Somewhere Over the Rainbow! To było takie romantyczne i słodkie. Ale przecież spędzimy razem mnóstwo czasu. – Oczywiście. – Noel objął dłońmi twarz Arii. – Wiesz, naprawdę bardzo się cieszę, że postanowiliśmy zawsze mówić sobie prawdę. – Ja też – powiedziała Aria, ale zaczęła nerwowo obracać w palcach sznureczki przy swojej marynarskiej bluzce. Razem z Noelem próbowali być z sobą absolutnie szczerzy. Kiedy Aria nie chciała po raz kolejny oglądać Gry o tron na HBO, powiedziała o tym. Kiedy zaś Noel bardzo, ale to bardzo chciał jechać do McDonalda zamiast do jednej z ulubionych wegańskich restauracji Arii, nie krył się z tym. To było bardzo wyzwalające, lecz Aria czasami czuła się jak

oszustka, bo nadal nie wyjawiła mu żadnego ze swoich wielkich sekretów. Ani słowem nie wspomniała o tym, co się stało na Islandii zeszłego lata. Prawdę znała tylko jedna osoba. Noel nie wiedział też, że w mieście znowu grasuje A. ani że ona i jej przyjaciółki zrobiły coś strasznego na Jamajce. Co gorsza, teraz uznano śmierć Tabithy za morderstwo i Noel nagle zainteresował się tą historią. Kilka dni temu, kiedy siedzieli w salonie w jego domu, na ekranie telewizora nagle pojawił się raport CNN na temat Tabithy. Noel zatrzymał obraz i przyjrzał się zdjęciu blondynki. – Naprawdę wygląda znajomo – szepnął. Aria szybko zmieniła kanał, ale czuła, że Noel usilnie próbuje sobie coś przypomnieć. Zauważył Tabithę w czasie wycieczki na Jamajkę. W każdej chwili mógł skojarzyć fakty. A gdyby to się stało, powiedziałby policji o wszystkim, co zapamiętał z wycieczki. Powiedziałby też, że Aria była z nim na Jamajce, a wtedy zostałaby wzięta w krzyżowy ogień pytań. Kiedy rozmawiała przez telefon z dziewczynami, wspomniała o tym, co kłębiło się jej w głowie przez cały tydzień. Chciała sama pójść na policję. Z jednej strony poczułaby ulgę, nie musiałaby już niczego ukrywać. Z drugiej – jej życie ległoby w gruzach. Czy naprawdę tego chciała? Miała nadzieję, że wykorzysta rejs, żeby dogłębnie się zastanowić nad tym pytaniem, ale martwiło ją śledztwo rozpoczęte przez policję. A jeśli policja rozwiąże zagadkę, zanim Aria podejmie decyzję? A jeśli A. dostarczy im jakiejś wskazówki, o której ani ona, ani jej przyjaciółki nie miały pojęcia? Aria wolałaby opowiedzieć swoją wersję zdarzeń, wolałaby sama podjąć tę decyzję, czuła jednak, że ma coraz mniej czasu. Teraz minęli kilka stanowisk, na których można było zapisać się na warsztaty pisania noweli, zajęcia z garncarstwa i na ekowycieczkę sponsorowaną przez Greenpeace. Nagle Aria zauważyła znak z napisem: „POSZUKIWANIE SKARBÓW!”. Obok wisiały zdjęcia nastolatków idących po śladach, zjeżdżających po linie i wędrujących przez las tropikalny. „ODKRYJ WYSPĘ!”, głosił napis. „ZRÓB COŚ DLA ŚRODOWISKA! WYGRAJ WIELKĄ NAGRODĘ!” – Ale fajne. Aria wzięła ulotkę. Pulchna blondynka z plakietką z imieniem „GRETCHEN” podeszła do niej z szerokim uśmiechem na piegowatej twarzy. – Zainteresowana? – zapytała. – My podajemy wskazówki, które wyznaczają twoją trasę zwiedzania trzech wysp. Trzeba trochę poczytać,

bo to zajęcia punktowane. Ale zapowiada się niezła zabawa. – Brzmi wspaniale. Aria już sobie wyobrażała, jak szuka wskazówek z Noelem i razem zwiedzają wyspę. Ale kiedy chciała go zapytać, co o tym myśli, zobaczyła, że Noel stoi przy sąsiednim stoliku i rozmawia z jakimś chłopakiem o skórze czerwonej od nadmiaru opalania. Nad głową spalonego słońcem chłopaka wisiał transparent z napisem: „ZOSTAŃ MISTRZEM SURFINGU W SIEDEM DNI”. Co zdumiewające, to też były zajęcia na punkty, odpowiednik wychowania fizycznego w czasie rejsu. – Chłopie, jasne, że się zapisuję – powiedział podekscytowany Noel, chwytając pióro z kubka, na którym był narysowany surfer. – Noel, zaczekaj. – Aria złapała go za ramię. – Popatrz, moglibyśmy razem świetnie się bawić. – Pokazała na transparent zapowiadający poszukiwanie skarbów. Noel zmarszczył czoło. – Lepiej posurfujmy. Aria spojrzała na obsługującego stoisko chłopaka, który wyglądał na instruktora. – Mogę wziąć udział w kursie, jeśli jestem nie najlepszym pływakiem? Chłopak zmarszczył piegowaty nos. – A umiesz pływać kraulem? – Tylko pieskiem – odparła radośnie. Tak naprawdę nigdy nie opanowała żadnego stylu pływania. Kiedy była mała, wolała poświęcać czas na inne zajęcia. Nawet skakanie z klifów na Jamajce napawało ją okropnym lękiem. Zawsze kazała Emily pływać nieopodal miejsca, w którym skakała, żeby w razie czego przyjaciółka mogła ruszyć jej na ratunek. Instruktor spojrzał na nią sceptycznie. – Surferzy muszą nieraz przepłynąć przez bardzo wysokie fale. Chyba nie dasz sobie rady. Noel wyglądał na zrozpaczonego. Aria dotknęła jego ramienia. – Weź udział w tym kursie. – Nie! – odparł szybko. – Nie ma sprawy. – Aria ścisnęła jego dłoń. – Co z tego, że nie będziemy robić tego samego? Możemy zgłosić się do tych samych prac społecznych. Albo spotykać się między zajęciami. – Na pewno? – W głosie Noela słychać było wahanie. – No jasne. – Aria pocałowała go w czubek nosa. – Chcę, żebyśmy

oboje świetnie się bawili. Noel objął ją ramionami i podniósł w górę. – Jesteś najsłodszą osobą na świecie. Postawił ją na podłodze i przez chwilę Aria była w siódmym niebie. Ale nagle poczuła mrowienie na karku i zdała sobie sprawę, że ktoś na nią patrzy. Rozejrzała się w tłumie, spojrzała na stanowiska i migające automaty do gry. Nad pustym stolikiem zobaczyła transparent: „CHROŃ MORZE. OCAL PLANETĘ. ŻYJ PEŁNIĄ ŻYCIA”. Za nim poruszył się jakiś cień, a potem z trzaskiem zamknęły się drzwi oznaczone napisem: „TYLKO DLA PERSONELU”. Serce Arii biło jak szalone, gdy wpatrywała się w drzwi, czekając, że ten ktoś wróci do pomieszczenia. Drzwi się nie otworzyły, lecz wśród brzęczenia automatów do gry, pokrzykiwań kierowników zajęć i rozmów wszystkich ludzi stłoczonych w pomieszczeniu rozległ się cichy, mrożący krew w żyłach chichot. Arii serce podeszło do gardła. Być może powinna zignorować ten śmiech, ale miała nieodparte wrażenie, że w pobliżu czai się ktoś bardzo jej nieprzyjazny. .

4 WITAJ, WSPÓŁLOKATORKO! Nieco później, wieczorem, Hanna Marin siedziała ze swoim chłopakiem Mikiem Montgomerym na obitej pluszem kanapie we włoskiej restauracji Blask Księżyca, na górnym pokładzie statku. Nad ich głowami świeciły jasno gwiazdy, a lekka, pachnąca solą bryza od czasu do czasu gasiła rozstawione wszędzie świeczki. Kelnerzy lawirowali między stolikami, roznosząc wielkie sałatki z organicznych warzyw, pieczonego kurczaka w ziołach i najlepsze frytki z organicznych ziemniaków, jakie Hanna kiedykolwiek jadła. Zespół reggae grał piosenkę Boba Marleya, a muzycy mieli na sobie stroje w kwieciste wzory. Kiedy piosenka dobiegła końca, za mikrofon chwycił kierownik rejsu. Hanna zaczęła go nazywać Straszny Jeremy, bo zawsze stawał bardzo blisko osoby, z którą rozmawiał, a z twarzy nigdy nie znikał mu uśmiech, tak jakby był wytatuowany. – Fantastycznie grają, prawda? Ale jeśli uważasz, że masz większy talent, możesz pokazać swoje umiejętności w czasie naszej wersji Idola w niedzielę wieczorem! Już teraz zacznij pracować nad swoim występem! Pierwsza nagroda to skuter Vespa! Mike założył ręce na piersi. – Razem z Noelem zaśpiewamy piosenkę hiphopową. Hanna popatrzyła na niego jak na wariata. – Zamierzasz występować w konkursie talentów? Mike wzruszył ramionami. – Nie słyszałaś? Pierwsza nagroda to skuter. Razem z Noelem ułożyliśmy na Jamajce kilka czadowych zwrotek. Hanna o mało nie udławiła się frytką. Nie miała najmniejszej ochoty na wspominanie Jamajki. A dziś jak na złość wszystko przypominało jej o tamtej fatalnej wycieczce: sztuczny truskawkowy zapach sprayu do opalania, marka soku pomarańczowego sprzedawanego w jednej z kawiarni i napis na podkoszulku jakiegoś chłopaka: „SZALEŃSTWO NA JAMAJCE!”. Za dwa dni miała się odbyć tematyczna impreza jamajska, co było pozbawione sensu, bo wcale nie płynęli na Jamajkę. Wzięła następną frytkę, postanawiając nie myśleć o Jamajce w czasie tej wycieczki. Ani o żadnym z tych cholernych wydarzeń, które ostatnio miały miejsce. Na przykład o tym, że w zeszłym tygodniu była świadkiem morderstwa. No tak, i jeszcze o tym, że to ona miała zginąć. I że policja o mało się nie dowiedziała, co zrobiły Tabicie. Co by się wtedy stało? Jej

rodzinę rozerwano by na strzępy. Kampania wyborcza taty ległaby w gruzach. A Hanna resztę życia spędziłaby w więzieniu. James Freed, przyjaciel Mike’a, stanął przy ich stoliku. – Cześć, stary. – Usiadł na jednym z krzeseł. – Słyszałeś o dziewczynach z katolickiej szkoły, które tutaj przyjechały? Są BOMBA! – powiedział z zachwytem. – I ponoć lubią się dobrze zabawić. – Cześć, James. – Hanna popatrzyła na niego wymownie, przypominając mu, że to ona jest dziewczyną Mike’a. James obrzucił Hannę obojętnym spojrzeniem. – Cześć – powiedział i zwrócił się znowu do Mike’a. – Na niektórych plażach na St. Martin można się opalać nago. Chcesz mi pomóc przekonać te katoliczki, żeby wybrały się z nami na wycieczkę? – No jasne. – Mike o mało nie zaczął się ślinić. Hanna uszczypnęła go w ramię. – Po moim trupie! – Przecież żartuję – powiedział Mike szybko i przysunął się do niej. – Chyba że masz ochotę na trójkąt. Hanna znowu go uszczypnęła. Potem odrzuciła na plecy kosmyk rudobrązowych włosów i spojrzała na Jamesa. – O jakich szkołach katolickich mówisz? James znowu popatrzył na Hannę tak, jakby była jedną z natrętnych końskich much, które obsiadły statek, gdy wypływał z portu. – Nie wiem. Villa... coś tam. – Villa Louisa? – rzuciła Hanna. – Chyba tak. – James zmrużył oczy. – A co, ty też chciałabyś je podglądać? Hanna zacisnęła pięść tak mocno, że paznokcie wbiły się jej w dłoń. – Bardzo śmieszne. – Dwa tygodnie temu odbiła Mike’a Colleen Bebris, dziewczynie, o której on teraz mówił jako o „jednej wielkiej pomyłce”. Niestety, cała szkoła za sprawą A. obejrzała kompromitujący Hannę filmik wideo, który pokazywał, jak próbowała znaleźć jakieś brudy na temat Colleen. Choć Mike zapomniał już o tym nagraniu, koledzy ze szkoły nie puścili tego w niepamięć. Dziewczyny z Rosewood Day i z kilku innych prywatnych szkół, chichocząc, szturchały się łokciami, gdy Hanna wchodziła rano na pokład statku. Kiedy rano wybrała się na grupowe zajęcia na rowerach stacjonarnych, jakaś bynajmniej nie najszczuplejsza i nie najpiękniejsza dziewczyna ze szkoły kwakrów szybko postawiła butelkę z wodą na siodełku pustego roweru i powiedziała, że to miejsce jest zajęte. Hanna czuła się tak, jakby miała na

plecach przyklejoną kartkę z napisem: „FRAJERKA” i nie zdawała sobie z tego sprawy. Hanna słyszała o dziewczynach ze szkoły Villa Louisa, ale nigdy ich nie spotkała. W innych szkołach nazywano je Goryle z Villi. Paradowały po centrum handlowym King James w kraciastych swetrach i podkolanówkach, udając niesamowicie seksowne, niegrzeczne dziewczynki, i robiły maślane oczy do każdego wolnego (i zajętego) faceta. Wszystkie były szczupłymi blondynkami, a plotka głosiła, że posiadały spore rozeznanie w sprawach łóżkowych. Każdy miał na ten temat swoją teorię. Ponoć woda święcona, którą kazały im pić zakonnice, zawierała starożytny afrodyzjak. Nosiły mundurki dopasowane we właściwych miejscach. Wszystkie miały bardzo surowych rodziców, którzy zabraniali im nawet rozmawiać z chłopakami, i wszystkie wprost nie mogły się doczekać, żeby pogadać z jakimś facetem. Jak się okazało, Kate, przyrodnia siostra Hanny, znała kilka dziewczyn z tej szkoły. Ale Kate, zamiast pojechać na rejs, została w domu, żeby zrealizować projekt charytatywny ze swoim chłopakiem Seanem Ackardem. – Hej! – Mike z podekscytowaniem szturchnął Hannę. – Może mieszkasz w jednej kajucie z dziewczyną ze szkoły Villa Louisa? – Wtedy nigdy bym cię nie wpuściła do mojego pokoju – zażartowała Hanna. Ale trochę ją to zmartwiło. W czasie rejsu każdemu wybierano współlokatora na chybił trafił. Jeremy chwalił się, że osobiście wyciąga nazwiska z kapelusza kapitana. Przed wejściem na statek nikt nie wiedział, z kim zamieszka w pokoju. Kiedy Hanna zostawiała rano bagaż w kajucie, nie spotkała swojej towarzyszki podróży. Przerażała ją myśl, że może zamieszkać z Gorylem z Villi. Hanna nie zniosłaby tak ostrej konkurencji w swoim pokoju. I tak wydawało się jej, że stąpa po cienkim lodzie, zadając się ze stęsknionym popularności Mikiem, nie wspominając o wszystkich docinkach, którymi ją co chwila częstowano. Mike i James zmienili temat. Już nie rozmawiali o dziewczynach z Villi, tylko o kilku kradzieżach, które zgłoszono od rana. – Nie giną iPady ani telefony komórkowe, tylko zupełnie bezwartościowe rzeczy, szampony albo skarpetki – powiedział James. – Oj, stary, muszę chyba schować moje bokserki – zażartował Mike. James wyciągnął piersiówkę z torby. – Chcesz trochę? – zapytał, podając alkohol Mike’owi, ale nie Hannie.

Odkręcił nakrętkę i w powietrzu uniósł się zapach świeżo wyciśniętych limonek. Hanna napawała się cytrusowym aromatem margarity. To był jeden z jej ulubionych zapachów, choć nie wąchała go od wieków. Nagle wróciło do niej wspomnienie ostatniego razu, kiedy go czuła. Wiązało się ono z jeszcze jednym sekretem, który skrywała i który dotyczył Madison i zeszłego lata. Tamtego dnia brała udział w wiecu politycznym z udziałem wyborców popierających pana Marina. Kampania taty jeszcze nie nabrała rozpędu, ale musiał się spotykać z potencjalnymi sponsorami, żeby uścisnąć im rękę i prosić o wsparcie finansowe. Potem, kiedy tata poszedł na elegancką kolację do hotelu Four Seasons, Hanna wybrała się na spacer po South Street, żeby zgubić się w tłumie turystów. Choć była bardzo podekscytowana tym, że jej tata startuje w wyborach, tajemnica z ferii wiosennych bardzo jej ciążyła. A jeśli ktoś się o tym dowiedział? Zauważyła, że ktoś się do niej uśmiecha z bocznej uliczki, i zobaczyła bardzo atrakcyjnego chłopaka przed barem The Cabana. Wyglądał na uroczego i słodkiego studenta, który od czasu do czasu lubi nieźle się zabawić. – Teraz podają drinki za pół ceny – powiedział, pokazując na bar. – Chodź na happy hour. – Hm, mam chłopaka – odparła szybko Hanna. Jeden kącik ust chłopaka powędrował w górę. – Jestem tu barmanem i właśnie mam przerwę. Nie próbowałem cię poderwać. Hanna zajrzała do baru. To nie było miejsce w jej stylu – w oknie wisiał stary rozkład meczów drużyny bejsbolowej Phillies, przed drzwiami leżała wycieraczka w kształcie nagiej dziewczyny, a ze środka dochodził zapach stęchłego piwa i papierosów. Ale w tyle, w rogu, stała zabytkowa szafa grająca, z której dochodziły stare przeboje country. Hanna miała ochotę usiąść w ciemności i przez chwilę nie myśleć. Poza tym wyglądało to na miejsce, do którego nie mógł zawitać żaden pracownik kampanii taty, więc nie zostałaby tutaj przyłapana. Dlatego weszła do środka za chłopakiem. Kilkoro podchmielonych kobiet i mężczyzn piło piwo przy barze, a z tyłu dwóch facetów bez większego zaangażowania grało w lotki. Barman, który zwabił ją do środka, zajął teraz miejsce za kontuarem. – Tak w ogóle, to mam na imię Jackson – powiedział. – Co ci podać? Hanna nie miała ochoty na alkohol, poprosiła jednak o margaritę.

Kiedy wciągnęła słodki zapach syropu, ktoś zawołał z drugiego końca baru: – Uważaj! To bardzo mocne. To była szczupła dziewczyna, ledwie kilka lat starsza od Hanny, z wielkimi, niebieskimi oczami i wysokimi kośćmi policzkowymi. Miała posturę sportsmenki, dość szerokie ramiona, świeżo wypeelingowaną twarz i zawiązany wysoko blond kucyk. Skinęła głową w stronę drinka Hanny. – Doprawdy, Jackson powinien cię ostrzec. Hanna znowu polizała palce. – Dzięki. Zapamiętam. Dziewczyna wzięła swojego drinka, wstała i zajęła miejsce obok Hanny. – Jest ładniutki. Hanna wzruszyła ramionami. – Wygląda jak członek osady kajakowej. Nie mój typ. Dziewczyna sączyła swojego drinka. – Rzucam ci wyzwanie. Zaproponuj mu, żeby wypił z nami szota. – Chyba się nie skuszę – odparła szybko Hanna. Nie miała ochoty na imprezowanie. Dziewczyna przekrzywiła głowę. – Czyżby kogoś obleciał strach? Hanna cała się spięła. Ali kiedyś rzucała wyzwania Hannie, Emily, Arii i Spencer, żeby robiły rzeczy, na które nie miały ochoty. A gdy odmówiły, nabijała się z nich, że się boją. Zawsze umiała sprawić, żeby poczuły się jak frajerki. – No dobra. Hanna przywołała Jacksona i zamówiła trzy szoty z sokiem cytrynowym, w tym jednego dla niego. Barman i dziewczyna wypili do dna, ale Hanna wylała swój alkohol na podłogę, kiedy odwrócili wzrok. Dziewczyna niedbale otarła usta i posłała Hannie pełen podziwu uśmiech. – Jak ci na imię? – Olivia – odparła Hanna, wymieniając pierwsze imię, które przyszło jej do głowy. To było imię organizatorki ślubu jej taty i Isabel. Rozmawiała z nią wcześniej tego dnia. – A ja jestem Madison. – Dziewczyna podniosła pusty kieliszek po szocie. – Zamierzam po raz ostatni się zabawić, zanim wrócę na uczelnię.

Dostałam oficjalne ostrzeżenie od władz uniwersytetu za nadużywanie alkoholu i jak się zorientują, że wypiłam choć łyczek, to wpadną w szał. A ty gdzie się uczysz? – W Temple. Znowu zmyśliła tę odpowiedź na poczekaniu. W następnym tygodniu Emily zaczynała szkołę letnią na Uniwersytecie Temple. Madison zadała Hannie jeszcze kilka pytań. Hanna powiedziała, że jest biegaczką przełajową, że chce być prawniczką i że mieszka w Yarmouth, które leżało niedaleko Rosewood. Tak dobrze się poczuła, gdy na chwilę mogła wejść w skórę kogoś innego. Ta fikcyjna Olivia nie miała dwóch przyjaciółek, które chciały ją zabić, na jej życie nie nastawała banda prześladowców. Prowadziła godne pozazdroszczenia, proste życie. Jedyne, co miała z nią wspólnego, to wycieczka do Rejkiawiku na Islandii, dokąd wybierała się wkrótce z Arią, Noelem i Mikiem. – To tam można palić trawę na ulicy? – zapytała podekscytowana Madison. Hanna pokręciła głową. – Nie, to w Amsterdamie. Madison wyglądała na rozczarowaną. Wyznała Hannie, że mieszka w okolicy, ale nie powiedziała dokładnie gdzie. Najpierw przekonywała, że się cieszy, że jesienią wraca do szkoły, ale z każdym kolejnym drinkiem jej entuzjazm wydawał się coraz bardziej wymuszony i udawany. Po godzinie Madison zaczęła agresywnie flirtować z każdym facetem w barze, szczególnie z Jacksonem, który, jak twierdziła, robił zakupy w sklepie, gdzie pracowała. Wreszcie zaczęła bełkotać, rozrzucać rzeczy i rozlała na barze szóstego drinka. Kiedy Hanna pobiegła po serwetki, Jackson zebrał puste szklanki. Hanna chciała go prosić, żeby przestał podawać alkohol Madison, pijanej w sztok. – Idziemy na małą przerwę, ale wkrótce wrócimy! – krzyknął perkusista do mikrofonu, wyrywając Hannę z krainy wspomnień. Rozejrzała się. Talerz po frytkach stał pusty. James już poszedł, a Mike bawił się telefonem. Hanna zacisnęła zęby, wkurzona, że w ogóle myślała o Madison. Przecież przed chwilą postanowiła, że nie będzie rozpamiętywać wszystkich okropnych wydarzeń z przeszłości. – Nadal nie mam zasięgu – narzekał Mike, uderzając w klawiaturę. – Co będzie, jak przez całą wycieczkę go nie złapię? – Załoga ostrzegała, że w czasie rejsu z zasięgiem bywa różnie – przypomniała mu Hanna. – Poza tym do czego ci teraz potrzebny telefon? Piszesz potajemnie SMS-y do dziewczyn z Villi?

– Nigdy – powiedział Mike, wstając z miejsca. – Idę rozpakować walizkę. Spotkamy się potem w twoim pokoju? – W jego oczach pojawił się zalotny błysk. – Dobra, ale tylko pod warunkiem, że nie mieszkam z dziewczyną z Villi – odparła Hanna. – Dam ci znać. Potem poszła do swojej kajuty, która mieściła się dwa pokłady niżej. Przeszła przez labirynt korytarzy. W drodze zauważyła Zeldę Millings, fajną dziewczynę z Doringbell Friends, która zawsze zjawiała się na przyjęciach u Noela Kahna. – Hej, Zelda! – zawołała Hanna. Zelda spojrzała na nią, prychnęła pogardliwie i udawała, że rozmawia przez telefon. Hanna rozejrzała się, przerażona, że ktoś to zauważył. Kiedy wsunęła kartę magnetyczną do zamka i otworzyła drzwi, zobaczyła pokój w zupełnie innym stanie, niż gdy z niego wychodziła. Ktoś zapalił wyłączone przez nią wcześniej światła, a telewizor grał na cały regulator. – Jest tu kto!? – zawołała ostrożnie Hanna, rozglądając się. Ktoś położył walizkę na drugim łóżku. Na podłodze walała się para żółtych, obcisłych dżinsów. Na materacu leżał jedwabny szalik, kilka podkoszulków w rozmiarze XS i para espadryli. Hanna rozejrzała się po pokoju. Nie zauważyła nigdzie kraciastego mundurka z katolickiej szkoły. Doskonale. – Jest tu kto? – powtórzyła, tym razem trochę bardziej radośnie. W drzwiach na balkon stanęła jakaś postać. – Hanna? Hanna dopiero po chwili zobaczyła, że stoi przed nią dziewczyna o długich i chudych rękach i nogach, jasnych blond włosach i chłodnych, niebieskich oczach, spowita obłokiem perfum Kate Spade Twirl. Na taką niespodziankę Hanna nie była przygotowana. – Och – westchnęła, bo zupełnie ją zatkało. To nie była dziewczyna z Villi, tylko Naomi Zeigler. Przygotowała się, że z ust Naomi padnie jakaś obelga pod adresem Hanny, że jej rywalka zacznie ją wyśmiewać za podglądanie Colleen. Albo jęknie i wyjdzie z kajuty, rozczarowana, że wylądowała w jednym pokoju z Hanną, największą frajerką na całym statku. Ale wbrew jej obawom na ustach Naomi pojawił się przyjazny uśmiech. – Och, dzięki Bogu – powiedziała, oddychając z ulgą. – Tak się

bałam, że utknę tu z kimś w typie Chassey Bledsoe! – Podeszła do Hanny i wzięła ją pod nerwowo podkurczone ramię. – Tak się cieszę, że tu jesteś – powiedziała radośnie. Ścisnęła ramię Hanny. – Muszę z kimś poimprezować. Co ty na to? Hanna oblizała wargi. Miała ochotę zapytać Naomi, gdzie się podziewa jej najlepsza kumpelka Riley Wolfe, ale zdała sobie sprawę, że do tej pory nie zauważyła jej na statku. Może w ogóle nie wybrała się na wycieczkę. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze nad biurkiem. Brązowe włosy opadały jej luźno na plecy, pryszcze na czole nagle zniknęły, a jej ramiona wyglądały na szczupłe i kształtne, bynajmniej nie napompowane od ciągłego zajadania stresu. I choć była pewna, że Naomi się do niej przylepiła z braku innych przyjaciółek na pokładzie, nie pamiętała, kiedy ostatnio jakaś popularna dziewczyna błagała ją o dotrzymanie jej towarzystwa. A ta propozycja wydawała się jej tym bardziej atrakcyjna, że wszyscy wciąż plotkowali o jej szpiegowskich wyczynach. Z Naomi przy boku natychmiast mogła znowu zostać królową ula. A przecież tego od zawsze pragnęła. „Jestem Hanna Marin i jestem fantastyczna”, mawiała, kiedy jeszcze przyjaźniła się z Moną. No dobra, może ostatnio nie czuła się aż tak fantastycznie, ale na pewno nadal tliła się w niej jakaś iskierka. Odwróciła się do Naomi i również ścisnęła jej ramię. – Chodźmy na imprezę.

5 A SKORO JUŻ MOWA O DZIEWCZYNACH Z VILLI... O dziesiątej wieczorem Emily stała na pokładzie o nazwie Fiesta obok Spencer, Arii i Hanny w czasie balu luau pod hasłem „Witamy w raju”. W pasażu handlowym wisiały girlandy pięknie pachnących kwiatów. W pomalowanych na jasne kolory donicach rosły palmy. Z sufitu świeciły różowe i żółte światła stroboskopowe. Panował tu taki tłok, że Emily już tysiąc razy ktoś podeptał stopy. W powietrzu unosił się zapach potu, a co kilka sekund rozbłyskał flesz aparatu fotograficznego. – Wspaniale, że wszyscy tak świetnie się bawicie! – zawołał Jeremy ze sceny, kiedy DJ puścił piosenkę I’m Sexy and I Know It. Kilka dziewczyn zakrzyknęło w odpowiedzi. Emily patrzyła, jak ruszyły na parkiet, wypatrując wysokiej, ciemnowłosej dziewczyny o hipnotyzującym spojrzeniu, Dziewczyny Ducha, jak zaczęła ją nazywać. Od ich rozmowy na tarasie myślała tylko o niej. Czy wydarzyło się między nimi coś magicznego, czy może tylko to sobie wyobraziła? I dlaczego pozwoliła jej odejść, nie pytając nawet o jej imię? Spencer, która również patrzyła na tłum, pokazała na stolik po drugiej stronie sali. – Może macie ochotę na lody? Patrzyła na ustawione w rogu stoisko, na którym sprzedawano lody. Było tam trochę mniej tłoczno niż w innych częściach sali, więc Emily i pozostałe dziewczyny poszły tam od razu. Kiedy wzięły szklane pucharki i długie srebrne łyżeczki, Aria szturchnęła Emily, spoglądając na kogoś po drugiej stronie sali. – To twoja współlokatorka? – zapytała. Emily spojrzała na tańczący tłum. Przy jednym ze stolików królowała wysoka dziewczyna z brązowymi pasemkami w blond włosach, w obcisłej czarnej sukience i wysokich czarnych butach. Miała oczy w kolorze czekolady, obwiedzione grubą kreską i pomalowane cieniami, a jej czerwone usta wampa upodobniały ją trochę do Angeliny Jolie. Srebrny krzyż na szyi nadawał jej wygląd świętej, która roztaczała wokół siebie nieodparty urok. Siedziało z nią kilka nadętych blondynek, a wokół nich tłoczyło się ośmiu facetów, bezwstydnie je podrywając. Emily przewróciła oczami. – Tak. Hanna, która właśnie nabrała skromną porcję lodów waniliowych do

pucharka, westchnęła. – Mieszkasz w jednej kajucie z Erin Bang Bang? Emily spojrzała na nią jak na wariatkę. – Z kim? – Erin Bang Bang. Ale tak ją nazywają tylko faceci. Chodzi do Villi, tej katolickiej szkoły, w której wszyscy mają obsesję na punkcie seksu. – Dziś słyszałam plotkę o tej dziewczynie – powiedziała Spencer, zastanawiając się, czy wybrać posypkę czekoladową czy groszki w kolorach tęczy. – To ona rzuciła Justina Biebera, bo wydawał się jej nudny, prawda? – Noel mi mówił, że ledwie weszła na pokład, już się całowała z pokładowym cukiernikiem – włączyła się Aria. – Na jej cześć od razu stworzył deser. Hanna się skrzywiła. – Wcale nie jest taka fajna. Emily spojrzała na napisy na pojemnikach z lodami. Wszystkie nosiły nazwy godne ekologicznego rejsu, takie jak: „Wanilia bez konserwantów”, „Czekolada z czystych upraw”, „Organiczna truskawka” i „Ekoorzech łatwy do zgryzienia”. Potem jeszcze raz popatrzyła na Erin. – Dziś po południu weszła do naszej kajuty na minutę, zmierzyła mnie spojrzeniem i wyszła – powiedziała z urazą w głosie. – Jakby miała pretensje, że musi mieszkać z taką sierotą jak ja. – Ach, Em. – Hanna położyła jej dłoń na ramieniu. – To na pewno nie z twojego powodu. – Ja bym chciała mieszkać z tobą – dodała Aria. – A utknęłam w jednym pokoju z dziewczyną, która zwariowała na punkcie tego konkursu talentów pod koniec wycieczki. Już pracuje nad piosenką, a ma okropny głos. Emily uśmiechnęła się do dziewczyn, bo nagle poczuła się lepiej. To całe zamieszanie wywołane przez A. miało przynajmniej jeden pozytywny aspekt: na nowo zacieśniła więzy z przyjaciółkami. Zbliżyły się do stolika Erin Bang Bang. Dziewczyna siedziała na kolanach wysokiego blondyna o wyglądzie rasowego surfera. – Co byś powiedział na odegranie później kilku scen z Titanica? – kusiła go głośno i słychać było, że jest już wstawiona. Surfer otworzył szeroko oczy. – A które sceny? „Jestem królem świata”? A może, jak Leo szkicuje nagą Kate? – Które tylko chcesz – powiedziała Erin Bang Bang, przesuwając

palcem po policzku chłopaka. – W twoim pokoju za godzinę? Emily się odwróciła. Jej próba zaprzyjaźnienia się z nową współlokatorką spełzła na niczym. Z jakiegoś powodu wydawało się jej, że Erin jej unika nie tylko dlatego, że jest zwykłą zdzirą. Spencer wzięła serwetkę ze stojaka. – Zapomnij o niej, Em. Będziemy razem świetnie się bawić. – Pokazała na wiszący na ścianie plakat anonsujący konkurs talentów, na którym widniały sylwetki ludzi tańczących tak jak w reklamie iPoda. – A może razem wystąpimy? Hanna przewróciła oczami. – Czemu wszyscy dostali świra na punkcie tego konkursu? Myślałam, że przestaliśmy się interesować takimi bzdurami w okolicach czwartej klasy podstawówki. – Daj spokój. – Aria lekko ją szturchnęła. – Możemy razem opracować jakąś choreografię. – A może zatańczymy hula? – zaproponowała Emily, wyciskając na swoje lody bitą śmietanę. – Włożymy bikini i zrobimy sobie spódniczki z trawy. – Świetny pomysł – powiedziała Spencer. – Wystąpisz z nami, czy tego chcesz, czy nie. – Fantastycznie. – Hanna przewróciła oczami. Z pucharkami pełnymi lodów przeszły przez tłum do stolika, który właśnie się zwolnił. Emily rozsiadła się na obitej pluszem kanapie i jeszcze raz rozejrzała się po wielkim pomieszczeniu. Ludzie opierali się o balustrady i tłoczyli przy barze. Kiedy zobaczyła skrawek białej sukienki, jej serce zabiło trochę szybciej. Dziewczyna Duch? Nagle z tłumu wyszła blondynka z włosami spiętymi w krótki kucyk i wielkim nosem. Emily zwiesiła głowę rozczarowana. Zaczęła się nowa piosenka, a z głośników popłynął głos Jeremy’ego: – To będzie ostatni numer wieczoru. Mam nadzieję, że świetnie się bawiliście, ale pora na sen, bo to najlepsze dla urody! Spencer prychnęła i zasłoniła usta dłonią. – Sen dla urody? Co za dziwak. – Nie wydaje się wam, że to jakiś zboczeniec? – wyszeptała Hanna. – Mogłabym przysiąc, że ktoś mnie obserwował przez cały dzień. A kiedy tylko się odwrócę, on gdzieś zawsze się kręci. – Jesteś pewna, że to nie A.? – zapytała Aria. – A. nie ma na tym statku – powiedziała z naciskiem Emily. – Przecież w czasie odprawy ochrona wszystkim sprawdzała dokumenty.

Aria uniosła brew. – A skąd wiesz, czy A. nie ma dowodu osobistego? Hanna ma rację. Od kiedy tylko weszłam na pokład, czuję się... dziwnie. Jakby ktoś mnie obserwował z ukrycia i chował się, gdy tylko spojrzę w jego kierunku. – Ale... – Emily urwała. Nawet nie chciała myśleć o tym, że gdzieś na pokładzie może się czaić A. Rozejrzała się. Za rośliną w donicy przemknął jakiś cień, lecz kiedy Emily się odwróciła, żeby zobaczyć, kto to jest, nikogo nie zauważyła. James Freed szczerzył zęby do kilku dziewczyn z Pritchard. Phi Templeton niosła pucharek pełen lodów do swojego stolika. Kiedy Beyoncé zaczęła śpiewać kolejną zwrotkę swojej piosenki, Jeremy chrząknął. – Jeszcze jedno. Nie chcę psuć zabawy, ale z pokoi zginęło kilka rzeczy. Pamiętajcie, że nie tolerujemy takiego zachowania. Szanuj Ziemię i własność innych ludzi, to hasło znamy wszyscy. Zora-Jean Jaffrey, kujonka z Rosewood Day, którą nazywano Z-J, zadzwoniła łyżeczką o pucharek po lodach przy stoliku obok. – Ten złodziej zabrał moją kosmetyczkę! – powiedziała do swoich przyjaciółek. – Mama ją dla mnie wyszyła! Kiedy piosenka się skończyła, zapalono światła. Wszyscy ruszyli do wyjścia. Spencer nachyliła się do przyjaciółek. – Dziewczyny, jaki mamy plan? Co zrobimy z A.? – Powinnyśmy jeszcze raz zebrać wszystkie wskazówki, które mogą nas doprowadzić do A. – Emily wzruszyła ramionami. – To jest ktoś, kto wie wszystko, był na Jamajce i w Rosewood. Mam wrażenie, że jesteśmy o krok od rozwiązania zagadki, tylko nie potrafimy poskładać do kupy wszystkich dowodów. – Uważaj na słowa – powiedziała ostrożnie Aria. – Być może faktycznie A. śmieje nam się prosto w nos. Jak któraś z was zobaczy coś dziwnego, niech przyśle pozostałym SMS-a, dobra? – No i może powinnyśmy też choć trochę się zabawić. – Spencer wytarła usta serwetką. – Nie miałyśmy chwili na złapanie oddechu, od kiedy znaleziono ciało Tabithy. Może teraz nadarzy się okazja. – Niezły pomysł – wyszeptała Aria. – Mam nadzieję, że uda mi się odprężyć. Hanna wymamrotała pod nosem, że wybiera się na imprezę z Naomi Zeigler, swoją współlokatorką. Kiedy Emily wyrzucała serwetkę do kosza, Aria dotknęła jej ramienia.

– Dasz sobie radę sama? Emily wzruszyła ramionami. – Nic mi nie będzie – powiedziała. „Będę sama, ale poradzę sobie”, dodała w myślach. – Jak będziesz chciała pogadać dziś wieczorem, to zadzwoń. Obiecujesz? – Obiecuję. – Emily ją objęła. – Ty też, dobra? – To dotyczy nas wszystkich – powiedziała Spencer. Każda poszła w swoją stronę. Emily wsiadła do zatłoczonej windy i pojechała na Pokład Słoneczny. Kiedy winda zatrzymała się na jej piętrze, wysiadła i poszła korytarzem, przyglądając się tablicom na drzwiach, na których zapisano linki do zabawnych filmików na YouTube albo nabazgrano informacje dla kolegów, gdzie i kiedy mają przyjść na spotkanie. Gdy stanęła pod drzwiami swojej kajuty, zobaczyła na wiszącej na nich tablicy narysowanych kilka serduszek, a obok jedenaście wiadomości do Erin, każda podpisana przez innego faceta. Jakiś chłopak z dość długimi brązowymi włosami i haczykowatym nosem, w polo Lacoste gryzmolił coś, kiedy Emily podeszła. Odsunął się i patrzył, jak Emily wsuwa kartę do zamka, a potem wzruszył ramionami. – Masz ochotę wyskoczyć gdzieś wieczorem? – zapytał po chwili. – Hm, nie – odparła Emily, minęła go i zatrzasnęła za sobą drzwi. Jej kajutę urządzono jak pokój dla dziecka, w stylu marynistycznym. Na łóżku leżała narzuta w biało-niebieskie pasy, ściany wyłożono boazerią, a klosze lamp i uchwyty szuflad w komodzie miały kształt kotwicy, miecznika i płaszczki. W łazience paliło się światło, wentylator szumiał, a na podłodze leżał błękitny ręcznik, którego Emily na pewno tam nie zostawiła. W powietrzu unosił się nieznajomy zapach perfum, a na łóżku Erin leżał podkoszulek. Jej współlokatorka najwyraźniej wyszła. Emily położyła się na łóżku, zamknęła oczy i poczuła miarowy ruch statku przecinającego fale. Usłyszała delikatny szmer, ale uznała, że to chyba woda chlupocze o burtę. Ale jak to możliwe? Jej kajuta mieściła się osiem poziomów ponad wodą, bardzo wysoko. Znowu usłyszała chlupot. Rozejrzała się. Nagle w pokoju zapanowała dziwna cisza, jakby ktoś wyssał przez słomkę całe powietrze, a z nim wszystkie dźwięki. Odgłos dochodził z małej szafki w rogu, po stronie pokoju należącej do Erin. Bum! Emily zsunęła nogi na podłogę i wpatrywała się w drzwiczki. Coś desperacko drapało w nie od środka, jakby próbowało się wydostać. Nagle

licznik w łazience zabrzęczał, a jedyne światło w pokoju zgasło, pogrążając pomieszczenie w mroku. Zrobiło się tak ciemno, że Emily nie widziała nic na wyciągnięcie ręki. Zaświtała jej okropna myśl. A jeśli dziewczyny miały rację? Jeśli na statku znalazła się Prawdziwa Ali, czyli A.? Znowu rozległ się łomot i drapanie. Ktoś był w środku i próbował się wydostać. Emily pisnęła, zaciągnęła kotarę wokół łóżka i skuliła się pod ścianą. Nagle poczuła lekki zapach wanilii, który dochodził z drugiego końca pokoju. Mydła o takim zapachu zawsze używała Ali – Ich Ali i Prawdziwa Ali. Emily drżącą ręką sięgnęła po telefon, gotowa wybrać numer do Arii, ale telefon wyślizgnął się jej, uderzył o podłogę i wpadł pod łóżko. Nagle rozległo się głośne, przeciągłe skrzypnięcie. Wyjrzała zza kotary i spojrzała na szafkę. W ciemności ledwie dostrzegła drzwi. Gałka w kształcie rozgwiazdy zaczęła się obracać, drzwi zaczęły się otwierać, a zamknięta w szafce osoba wydostała się na zewnątrz. Emily jęknęła, odsunęła kotarę i rzuciła się w kierunku drzwi na korytarz, ale potknęła się o niedbale rzucony przez Erin but i jak długa padła na dywan. Podniosła się na czworakach, obejrzała za siebie i wrzasnęła. Drzwi do szafki były otwarte, a przed nią stał ktoś wzrostu i postury Ali i patrzył na nią. – Nie zbliżaj się! – krzyknęła, czołgając się w kierunku drzwi. – Zadzwonię po ochronę! – Błagam, nie! – zakrzyknęła tajemnicza postać. – To wynoś się z mojego pokoju! – krzyczała Emily. – Natychmiast! – Nie mogę! Emily zamarła z dłonią na gałce. To był błagalny, desperacki krzyk, a nie groźba. Poza tym to nie był głos Ali. – D-dlaczego? – wyjąkała. – Bo weszłam na pokład nielegalnie! – odparła dziewczyna. – Nie mam dokąd pójść! Emily zauważyła, że na dnie szafki leży mała pikowana kosmetyczka, którą oświetlało wąskie pasmo księżycowej poświaty. Na boku było wyszyte imię: „Zora-Jean”. – Nazywam się Jordan Richards – powiedziała dziewczyna. – Zakradłam się na ten statek, bo nie mam pieniędzy. Nie sądziłam, że mi się uda, ale gdy już się tu znalazłam, okazało się, że nie mam pokoju, no i... Potem stanęła w świetle księżyca. Miała duże, zielone oczy, pełne usta i gęste, ciemne włosy podtrzymywane przez aksamitną opaskę, białą

dzianinową sukienkę i baleriny obszyte jedwabną wstążeczką. Emily westchnęła. – To ty? – Tak, to ja – odparła dziewczyna z niewyraźnym uśmiechem. To była Dziewczyna Duch. Emily usiadła na łóżku i próbowała pozbierać myśli. – Zakradłaś się na statek? – powtórzyła. Dziewczyna Duch o imieniu Jordan pokiwała głową. – Dziś rano. Chciałam wyruszyć w ten rejs, ale rodzice nie mieli pieniędzy. – Skrzywiła się. – A tak naprawdę, to nie chcieli wydawać na mnie pieniędzy. Nie jesteśmy z sobą bardzo blisko. – No dobra – powiedziała powoli Emily. – Ale jak się tu znalazłaś? Jordan oparła się o ścianę obok szafy. – W czasie odprawy panował taki chaos, że pomyślałam sobie: „A gdybym tak po prostu weszła na pokład? Czy ktoś by to zauważył?”. I tak zrobiłam. Wtedy statek ruszył, a ja spanikowałam. Nie miałam paszportu. Ani żadnych rzeczy. Nie miałam pokoju. Nieźle wpadłam. – Nie znasz na statku nikogo, kto by ci pomógł? Jordan pokręciła głową. – Właśnie przeprowadziłam się w okolice Filadelfii, kilka tygodni temu, więc nikogo tu jeszcze nie znam. – Do której chodzisz szkoły? – Do Ulster – powiedziała Jordan, patrząc nieobecnym wzrokiem przez okrągłe okno. Kiedy Emily znowu spojrzała na kosmetyczkę Z-J, powiązała wszystkie fakty. – To ty okradłaś kajuty? Jordan spojrzała na nią nieśmiało. – Mnóstwo osób zostawiło otwarte drzwi, kiedy tylko się wprowadziło – powiedziała. – Bez trudu się zakradłam i wyszłam. W taki sam sposób dostałam się do twojego pokoju. Kilka godzin tu posiedziałam i ucięłam sobie drzemkę. – Wzięła kosmetyczkę Z-J i kilka innych torebek z szafki. – Teraz już możesz odpoczywać. Przepraszam, że cię przestraszyłam. – Zaczekaj! – Emily złapała ją za ramię, zanim Jordan wyszła. – Chcesz tu zostać? Jordan zamarła w pół kroku. – Na noc? – Może nawet... na dłużej niż jedną noc – wypaliła Emily. – Coś mi

się wydaje, że moja współlokatorka nie będzie tu często nocowała. Jej łóżko stoi puste. Jordan zmrużyła oczy. – Czemu to robisz? Emily przesunęła palcem po szwie na kołdrze. Sama się zdziwiła, że to zaproponowała, ale może to nie był taki zły pomysł. Nie tylko współczuła Jordan, ale także czuła się taka samotna w tym pokoju. Poza tym Emily nie potrafiła oderwać wzroku od wysokich kości policzkowych Jordan, jej zmysłowych ust, choć oczywiście niczego sobie nie wyobrażała. Dziewczyna podobała się jej czysto platonicznie. Policzki Emily się zaczerwieniły i nagle się przestraszyła, że Jordan czyta jej w myślach. – Nie możesz przecież spać na leżaku przy basenie. – Poklepała łóżko stojące obok. – Jest twoje, jeśli chcesz. Jordan powoli pokiwała głową. – Byłoby wspaniale, jeżeli jesteś pewna. – Jestem pewna – odparła Emily, a potem tonem prawdziwej kumpelki dodała: – Współlokatorko. Jordan patrzyła jej prosto w oczy. – Współlokatorko – powtórzyła, jakby to było jakieś archaiczne słowo, którego nigdy w życiu nie słyszała. Nagle wstała, podeszła do Emily i uścisnęła ją. – Dziękuję ci bardzo. To wspaniały gest. Emily stała sztywno, jakby kij połknęła, choć tak naprawdę miała ochotę wtulić twarz w szyję Jordan i wdychać słodki zapach jej skóry. – Miło mi cię gościć – powiedziała. A tak naprawdę, to chciałaby podziękować Jordan.

6 WAGAROWICZKA SPENCER Następnego ranka Spencer i jej współlokatorka Kirsten Cullen wyszły z kajuty i ruszyły w stronę windy. Z pokoi dochodził zapach szamponu, a z restauracji aromat smażonego bekonu, jajek i kawy. Czuć było także zapach kremu do opalania. Turkusowe niebo i granatowe morze rozciągały się za ogromnymi oknami na końcu korytarza, którego ściany były pokryte ulotkami przypominającymi, że należy już zapisywać się na konkurs talentów zaplanowany na sam koniec rejsu. Spencer zanotowała sobie w pamięci, żeby później zgłosić ich zespołowy występ w tańcu hula. Kirsten wyciągnęła ręce nad głową i wydała niski, przeciągły jęk. – Tak ci zazdroszczę, że nie miałaś choroby morskiej zeszłego wieczoru. Jestem wykończona. Nawet nie wiem, czy będę w stanie dziś nurkować! Spencer żartobliwie ją szturchnęła. – Jesteśmy na morzu. Nie ma lepszego miejsca na lekcje nurkowania. Obie zapisały się na punktowane zajęcia z nurkowania z butlą i właśnie szły na pierwszą lekcję, która odbywała się w jednym z centrów fitness. Spencer bardzo się ucieszyła, kiedy się okazało, że losowo przydzielono do jej pokoju Kirsten, szczególnie kiedy usłyszała, z kim musiały mieszkać jej przyjaciółki. Spencer znała Kirsten z drużyny hokejowej i już nieraz mieszkały razem w czasie wyjazdowych meczów. – Dziś będziemy tylko się zapoznawać, wypróbowywać sprzęt i uczyć się zasad bezpiecznego nurkowania – dodała Spencer, która oczywiście była doskonale poinformowana. – Mam to w małym palcu. – Spencer już w wieku czternastu lat zdobyła licencję płetwonurka. Mogłaby napisać książkę na temat zasad bezpiecznego nurkowania. Kiedy wysiadły na najwyższym pokładzie, minęły jedną z restauracji, w której wycieczkowicze tłoczyli się przed ladą, nakładając na tace mnóstwo jedzenia. Dziewczyny szeptały przy stolikach, a kilka osób flirtowało i plotkowało przy barze espresso. Nagle Spencer zauważyła stojącego tyłem wysokiego chłopaka, który oglądał wielkie akwarium. – Reefer!? – zawołała, a głos troszkę jej się łamał. Reefer się odwrócił. Jego twarz się rozpromieniła, kiedy zobaczył Spencer. Po raz pierwszy spotkali się na statku. Próbowali się skontaktować zeszłego wieczoru, ale Reefer, podobnie jak Kirsten, spędził

wieczór w swojej kajucie, bo miał chorobę morską. – Mogę cię odprowadzić na trening? – zapytał Reefer trochę nieśmiało. – No jasne – powiedziała Spencer, próbując powściągnąć nieco swój uśmiech. Spojrzała na Kirsten, żeby zobaczyć, czy ona nie ma nic przeciwko temu, ale jej koleżanka taktownie się oddaliła. – Aha, mam dla ciebie niespodziankę. – Reefer wyciągnął zza pleców koktajl. – To dla ciebie. O smaku bananowo-papajowym. – Mój ulubiony – powiedziała Spencer, zachwycona tym, że Reefer pamiętał, choć wspomniała o tym tylko raz, w czasie rozmowy telefonicznej. Gdy brała szklankę od Reefera, ich dłonie się zetknęły. Spencer poczuła ciarki na plecach. Ukradkiem spojrzała na twarz Reefera, podziwiając zarys jego szczęki i bursztynowe oczy. Widziała go po raz pierwszy od ich spotkania w Princeton, kiedy zdała sobie sprawę, jak bardzo go lubi. Dlaczego nie pamiętała jego mocnych ramion i różowych, zmysłowych ust, które aż się prosiły o to, by je całować? Jak mogła przegapić te urocze piegi na jego policzkach? Nawet jego dredy, przetarte płócienne trampki i za duży batikowy podkoszulek wydawały się jej takie słodkie. Założyła kosmyk włosów za ucho, czując, że czerwieni jej się kark. – Hm, jak się czujesz? – powiedziała, żeby jakoś wypełnić ciszę. – Pewnie żałowałeś, że ominął cię bal powitalny. Wczoraj miała ogromną ochotę zapukać do jego kajuty ze szklanką piwa imbirowego i aviomarinem, ale wydało jej się to nazbyt śmiałym posunięciem. – Ach, już dobrze – powiedział Reefer, ruszając korytarzem w kierunku sali, w której odbywał się kurs nurkowania. – Oglądałem filmy w płatnej pokładowej telewizji. A ty nie chorowałaś? Statkiem niemiłosiernie kołysało. Spencer pokręciła głową. – Nigdy nie mam choroby morskiej. Przywykłam do pływania na morzu. – Szczęściara – westchnął Reefer. – Pewnie też nurkujesz nie od wczoraj? Spencer pokiwała głową. – Parę ładnych lat temu zdobyłam licencję. Mam nadzieję, że uda mi się wybrać na samotne nurkowanie, bez reszty grupy. Niespecjalnie lubię

schodzić pod wodę w tłumie. Reefer otworzył jej drzwi na klatkę schodową. – A miałabyś coś przeciwko towarzystwu? Co prawda, mam licencję dopiero od roku, ale szybko się uczę, przysięgam. I założę się, że jesteś dobrą przewodniczką podwodną. Spencer położyła palec na ustach, udając, że się zastanawia nad tą kwestią. – A co, jeśli naprawdę chciałam ponurkować w samotności? Co dostanę w zamian za to, że zabiorę cię z sobą? Reefer zatrzymał się na schodach, a w jego oczach pojawił się radosny błysk. – Może mój ukochany podkoszulek z trasy koncertowej Grateful Dead w 1977 roku? Spencer spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Ten, który kupiłeś na eBayu i który nadal pachnie trawą, choć wyprałeś go już tysiąc razy? Nie, dziękuję. – Wcale nie pachnie trawą! – przekonywał ją Reefer. – Pachnie całkiem przyjemnie. Cały czas chodzę w nim do szkoły i nikt do tej pory się nie czepiał. Przysięgam. Spencer w duchu zachwyciła się pomysłem, że włoży podkoszulek Reefera. To prawie tak, jakby... jakby był jej chłopakiem. Dotarli pod drzwi centrum fitness Konik Morski, gdzie miały się odbyć pierwsze zajęcia z nurkowania. Orbitreki, przyrządy do ćwiczeń i bieżnie stały w rzędzie pod ścianą, a na matach rozstawiono jakieś trzydzieści leżaków. Kirsten siedziała w pierwszym rzędzie, piłując paznokcie. Kilka osób wzięło kawę i bajgle z tacy stojącej w kącie. Tim, instruktor, którego Spencer spotkała już poprzedniego dnia, w czasie targu zajęć, stał przed kilkoma kartonowymi pudłami i układał w nich butle z tlenem i stroje do nurkowania. Spencer znowu popatrzyła na Reefera, czując przypływ euforii. Reefer też się do niej uśmiechał. Nagle wpadła na genialny pomysł. Dotknęła ramienia Reefera. – Ucieknijmy. Reefer otworzył szeroko oczy. – Z zajęć? – Przecież oboje potrafimy nurkować. Czemu nie? Reefer zasłonił dłonią usta, udając zszokowanego. – Czy naprawdę rozmawiam z dziewczyną, która co roku dostawała nagrodę za wzorową obecność?

Spencer wzruszyła ramionami. – Jestem na wakacjach. Już sobie to wyobrażała. Chwyciłaby Reefera za rękę i zaciągnęła go do jednego z barów na dolnym pokładzie, które na pewno stały puste tak wcześnie rano, i zaszyliby się przy stoliku w odległym kącie. Plotkowaliby o uczestnikach rejsu, planowaliby wycieczki po zajęciach z nurkowania, ich głowy zbliżałyby się do siebie, a potem... – Raif? – powiedział ktoś stojący w sali. Reefer się odwrócił. Uniósł brwi i zrobił krok w stronę drzwi. – To ty! – krzyknęła z zachwytem dziewczyna. – O Boże! – Ooo! – zawołał Reefer i objął ją. Naprawdę ją objął. Spencer stała w drzwiach, czując się jak zapomniana zabawka, którą dziecko wyrzuciło przez okno w samochodzie. Chrząknęła, trochę głośniej, niż powinna. Reefer się odwrócił, a jego dredy się zakołysały. – Och, Spencer. Przepraszam. To... – Naomi – powiedziała Spencer, gapiąc się na dziewczynę, która właśnie przed nią stanęła. Ta popatrzyła na Spencer z góry, jakby chciała ją odstraszyć. – Hej, Spencer – zaszczebiotała. – Ty też bierzesz lekcje nurkowania? – Hm, tak – wymamrotała Spencer, spoglądając na palce Naomi, które muskały dłoń Reefera. Spojrzała na drzwi, jakby chciała pójść na wagary bez niego. Lecz nagle ten pomysł wydał się jej zupełnie niezabawny.

7 WSPÓŁUDZIAŁ W ZBRODNI Tego ranka Aria i jakieś trzydzieści osób stali w cieniu wielkiej różowej zjeżdżalni nad basenem, na górnym pokładzie statku, w napięciu czekając na początek wyprawy po ekologiczne skarby. W powietrzu rozchodził się zapach płynu do mycia drewnianych podłóg, korzennego dezodorantu i paliwa dla statków, które – jak twierdził kapitan – było w pełni ekologiczne, choć Aria w to wątpiła. Wszyscy się wachlowali, smarowali kremem z wysokim filtrem, żeby się osłonić przed bezlitosnym karaibskim słońcem, i z ożywieniem zastanawiali na głos, jakie to atrakcje dla nich przygotowano. Wreszcie dziewczyna kierująca zajęciami wyłączyła telefon i zwróciła się do grupy. – Witajcie! – zawołała, a na jej piegowatej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Nazywam się Gretchen Vine, a was wszystkich czeka wspaniała przygoda. Wyobraźcie sobie, że ta wyprawa to taki wyścig jak w programie The Amazing Race. My dostarczymy wam wskazówek i gotówki, żebyście mogli dotrzeć do celu wyprawy, a pierwsza grupa, która rozwiąże wszystkie zagadki, wygra. – Co wygra? – zapytała brunetka, której spod bluzki wystawały ramiączka bikini. Gretchen uśmiechnęła się i pokazała dwa bony upominkowe do sklepu Apple, a wszyscy westchnęli. – Każdy ma wartość tysiąca dolarów. Potem Gretchen rozdała małe czerwone portfeliki z napisem: „WYPRAWA PO EKOLOGICZNE SKARBY”. – Przechowujcie tutaj wszystkie wskazówki – poinstruowała grupę. – Pod koniec każdego dnia będziecie musieli mi pokazać, co znaleźliście. – A urządzimy sobie biwak? I wycieczkę po trudnym terenie? Będziemy odgrywać role? – zapytał jakiś chłopiec. Gretchen zmarszczyła czoło, obracając w palcach łańcuszek. – Co wieczór musicie wracać na statek, w przeciwnym razie wyślemy za wami ekipę poszukiwawczą. W czasie wędrówek pokonacie wiele kilometrów, ale z pewnością nie po trudnym terenie. I nie wiem, co rozumiesz przez odgrywanie ról? Możesz sprecyzować? Chłopak o długich brązowych włosach i grubych brwiach, który zadał pytanie, machnął ręką. – Nieważne.

Gretchen powiedziała, że będą musieli przeczesywać plaże, prowadzić poszukiwania na wydmach, wędrować przez las tropikalny i znaleźć drogę w miejskiej dżungli, żeby zdobyć informacje, które doprowadzą ich do upragnionej nagrody. Aria wymieniła kilka podekscytowanych spojrzeń ze stojącymi wokół niej osobami. Kilka par trzymało się za ręce i nagle poczuła przypływ tęsknoty. Może Noel zdecydowałby się na poszukiwanie skarbów, gdyby wiedział o nagrodzie. – No dobrze, teraz proszę was, żebyście dobrali się w pary – powiedziała Gretchen po sprawdzeniu listy obecności. Każdy znalazł sobie kogoś do pary, najczęściej jakiegoś znajomego. Aria się rozejrzała, ale wszyscy z Rosewood Day już mieli partnerów. Nawet jej współlokatorka, słodka, cicha dziewczyna o imieniu Sasha, która także się zapisała na poszukiwanie skarbów, znalazła sobie parę, podobną do niej kujonkę z innej szkoły. Kiedy coraz więcej osób się dogadywało, Aria nagle poczuła się zawstydzona. Wiele lat temu, kiedy uczniowie Rosewood Day tworzyli paczki w czasie wycieczek, dobierali się w pary w czasie warsztatów artystycznych albo dzielili na grupy w czasie projektów na literaturze, Arię, samotnicę i dziwaczkę, zazwyczaj wybierano jako ostatnią. „Czy to dlatego, że mam we włosach różowe pasemko? – zastanawiała się. – A może to z powodu wrodzonego frajerstwa, z którego wcześniej nie zdawałam sobie sprawy?” – Kto nie ma partnera, proszę podnieść rękę – poprosiła Gretchen. Aria nieśmiało uniosła dłoń kilka centymetrów w górę, podobnie jak kilka innych osób. Gretchen połączyła ich w pary. Kiedy przyszła kolej na Arię, Gretchen pokazała na chłopaka, który zadał pytanie na temat biwaku i odgrywania ról. – Chcecie razem pracować? Chłopak popatrzył na Arię i wzruszył ramionami. – W porządku. – Wyciągnął rękę do Arii. – Nazywam się Graham Pratt. – Aria Montgomery. Uśmiechnęła się do niego. Miał piękne orzechowe oczy, szare buty Toms, znoszone szorty z Army Surplus i wyblakły podkoszulek, który na przodzie miał rysunek przypominający tarczę, a na rękawku – dziurkę. – Czy my się skądś znamy? – zapytała Aria. Nie mogła sobie przypomnieć, gdzie go wcześniej spotkała. – Chodzisz do szkoły w okolicy Rosewood? Graham uniósł brew.

– Nie, w Filadelfii. – Nagle się rozpromienił. – Zaraz. Należysz do TTA? – A co to jest? – Towarzystwo Twórczego Anachronizmu! – uśmiechnął się Graham. Aria z trudem powstrzymała uśmiech. Jej kuzyn Stewart należał do TTA i bez przerwy o tym gadał. Ta organizacja przez okrągły rok urządzała Jarmark Renesansowy, w czasie którego uczestnicy odgrywali role w średniowiecznych kostiumach. W czasie takiej imprezy Stewart poznał swoją żonę. Ona grała kuchenną dziewkę, a on zbieracza zwłok, który w czasie zarazy układał ciała na drewnianym wózku. – Hm, nie – odparła Aria po chwili. – Ale zawsze mi się wydawało, że to świetna zabawa – dodała dyplomatycznie. – Powinnaś się do nas przyłączyć! – powiedział Graham podekscytowany. – Za miesiąc jest kolejne spotkanie, w Camden. – Może pogadamy o tym później – odrzekła Aria. – Choć i tak mi się wydaje, że gdzieś już się spotkaliśmy. Byłeś może za granicą? Przez kilka lat mieszkałam na Islandii, ale podróżowałam też po Francji, Niemczech, Austrii, Holandii... Graham pokręcił głową. – Ostatni raz byłem w Europie z rodzicami, jak miałem sześć lat. Ale zeszłego lata wędrowałem z plecakiem po Chile. – Pewnie świetnie się bawiłeś! – To fakt – odparł Graham z tęsknotą w głosie. – Tam była konferencja TTA. Koronowaliśmy nowego króla. – Spojrzał z zaciekawieniem na Arię. – A jak było na Islandii? – Magicznie – odparła z rozmarzeniem. Kiedy jednak otworzyła usta, żeby wygłosić poetycki monolog wychwalający Islandię, przypomniała sobie przede wszystkim swoją ostatnią wycieczkę, razem z Noelem, Mikiem i Hanną. Wycieczkę, którą usilnie próbowała wymazać z pamięci. Zapatrzyła się na drugi koniec statku. Kilka osób trenowało pływanie w basenie. Emily, która na ochotnika zgłosiła się jako ratownik, stała przy brzegu, okręcając taśmę od gwizdka wokół palca. Aria w pierwszej chwili chciała jej pomachać, ale zobaczyła, że Emily jest pogrążona w myślach. Aria spojrzała na Grahama. – Już się nie mogę doczekać naszej wyprawy po skarby – powiedziała, zmieniając temat. – Ja też – przytaknął Graham. – Mój kumpel obiecał się zapisać

razem ze mną, ale w ostatniej chwili się wycofał. – Ja próbowałam namówić mojego chłopaka, lecz on wolał zajęcia z surfingu – powiedziała. – Ale nie narzekam. On okropnie lubi surfing. Graham pokiwał głową. – Wydaje mi się, że moja dziewczyna też by nie chciała brać w tym udziału. Jej ulubione zajęcie to opalanie. – Jest na statku? Graham podrapał się w nos i wyglądał na zakłopotanego. – Nie. No i... no cóż, właściwie już z sobą nie chodzimy, więc... – Urwał w pół zdania i usiadł na jednej z ławek ustawionych wokół basenu. – Ty pewnie mieszkasz niedaleko Filadelfii, co? Czy to znaczy, że jesteś snobką? – Bynajmniej! – obruszyła się Aria. – Zazwyczaj czuję się tam zupełnie nie na miejscu. Tak jakby moje miejsce było zupełnie gdzie indziej. – Ja tak samo czułem się w mieście, w którym kiedyś mieszkałem, na przedmieściach, w bardzo bogatej i nadętej dzielnicy. Ucieszyłem się, kiedy w zeszłym roku razem z rodziną przenieśliśmy się do Filadelfii. – A gdzie wcześniej mieszkałeś? – W Maplewood, w New Jersey. – Maplewood? – zdziwiła się Aria. Ze strony internetowej upamiętniającej Tabithę Clark dowiedziała się, że Tabitha chodziła do liceum w Maplewood. Graham westchnął zrezygnowany. – Niech zgadnę, śledzisz wiadomości na temat sprawy Tabithy Clark? Aria poczuła się tak, jakby jej żołądek wypełnił się gorącym i musującym płynem, który zaraz miał eksplodować. – Znałeś ją? Graham wpatrywał się w dal, a jego błękitne oczy przygasły. I nagle, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Aria przypomniała sobie, gdzie go wcześniej widziała. Na stronie upamiętniającej Tabithę zamieszczono filmik wideo ze studniówki, na którym Tabitha tańczyła z przystojnym chłopakiem. Aria zauważyła jego nazwisko na ogłoszeniu zapowiadającym imprezę w pizzerii, połączoną z akcją charytatywną upamiętniającą Tabithę. Słyszała nawet jego głos w CNN, kiedy mówił o swoim ostatnim spotkaniu z Tabithą, na kilka miesięcy przed jej śmiercią. Wszystkie te myśli przemknęły jej przez głowę w ułamku sekundy. I wtedy Graham podniósł na Arię załzawione oczy i powiedział właśnie to,

czego się obawiała: – Tak. Tabitha była moją dziewczyną.

8 LICENCJA NA ZABIJANIE Później, tego samego wieczoru, Hanna chwyciła Mike’a za rękę, kiedy wysiadali z windy na Pokładzie Palm. – Dziewięćset siedem jest tam – szepnął, a potem skręcił w prawo, w długi korytarz. Hanna poszła za nim, rzucając wyniosłe spojrzenie Phi Templeton, która z zaciekawieniem zatrzymała się przy drzwiach do swojej kajuty. Hanna i Mike szli właśnie na ściśle tajne, ekskluzywne przyjęcie w apartamencie Masona Byersa, na które zaproszono tylko wybrańców. Minęli długie lustro, a Hanna spojrzała na swoje odbicie w nim. Bardzo starannie przygotowała się na przyjęcie. Jej świeżo opalona skóra promieniała, ciemnopomarańczowa sukienka z tiulu, kupiona w centrum handlowym King James, miękko opinała biodra, a sandałki na wysokich obcasach, kupione tuż przed wycieczką, sprawiały, że jej nogi wydawały się niebotycznie długie. Hannie nie przeszkadzało nawet to, że trochę ją cisnęły. Mike zatrzymał się przed drzwiami na samym końcu korytarza. – To tutaj. Przez chwilę nasłuchiwali. Z wnętrza dochodziło dudnienie basu. Jakaś dziewczyna pisnęła, a kilku chłopaków się zaśmiało. Na korytarzu unosił się zapach alkoholu i papierosów. Hanna przygryzła wargę. – A jak przyłapie nas któryś opiekun? Nie chcę narobić sobie kłopotów. Mike zmarszczył brwi. – Od kiedy to się martwisz, że wpadniesz w tarapaty? Hanna owinęła kosmyk idealnie zakręconych kasztanowych włosów wokół palca. – Wolę się opalać, niż siedzieć w kozie, a pewnie takie kary stosują na tym statku. Wystarczy mi, że muszę pracować w lochu. Hannie nie chciało się przed rejsem zapisywać na ochotnika na zajęcia, więc na pokładzie przydzielono ją do pracy w administracji statku. Biuro mieściło się na najniższym poziomie statku i kierowała nim kobieta o imieniu Vera, która nosiła we włosach tysiąc maleńkich spinek i miała fioła na punkcie muzyki country. Hanna przez cały ranek wykonywała ogłupiające zajęcie, które polegało na wpisywaniu danych na temat tonażu statku. Vera udawała, że to takie fascynujące, że ten statek może pomieścić

jeszcze prawie stu pasażerów poza tymi, którzy już znaleźli się na pokładzie. Hanna zajmowała się przede wszystkim sprawdzaniem w internecie, jak sprawić, by spódniczka z trawy wyglądała na niej seksownie, bo przecież miała ją włożyć pod koniec wycieczki w czasie konkursu talentów. – Nie martw się – pocieszył ją Mike. – Mason przekupił opiekuna pilnującego na tym korytarzu, żeby się nie wtrącał. Nic się nie stanie. Zapukał do drzwi, które otworzyły się ze skrzypieniem. – Hasło? – zapytał ktoś ostrym tonem. – Fliper – wyszeptał Mike. Drzwi się otworzyły, a Hanna i Mike weszli do zatłoczonego apartamentu. Drzwi na taras stały otworem, a do środka napływało ciepłe, aromatyczne powietrze. Kilka osób opierało się o balustradę, inni siedzieli na leżakach. Na blacie kuchennym stały małe buteleczki z alkoholem, jakie zazwyczaj podaje się w samolotach, opróżniony do połowy dzbanek rumu, plastikowe kubki, precelki, orzeszki i M&M’sy z minibaru. Ze stacji dokującej iPoda wyła Rihanna, a kilka osób tańczyło na jednym z łóżek. W pokoju unosił się intensywny zapach perfum, potu i ekologicznego płynu do prania dywanów. – Witamy na naszym wieczorku. Mason podszedł do Hanny i Mike’a i podał im kubki pełne rumu z dietetyczną colą. Miał na sobie marynarkę od szkolnego mundurka, pasiasty krawat luźno zawiązany pod szyją i szorty w prążki, które Hannie wyglądały na bokserki. Wzięła drinka, a potem wmieszała się w tłum. Na przyjęciu zjawiło się mnóstwo osób z Rosewood Day, a także ludzie z Doringbell Friends, Pritchard i Tate. Kilka blond seksbomb z liceum Villa Louisa piło szoty z Jamesem Freedem i chłopakami z drużyny lacrosse. Może to gorące, wilgotne powietrze, a może zapach kokosowego kremu do opalania, którego wszyscy używali, sprawiły, że Hanna nagle przypomniała sobie imprezy na Jamajce. A szczególnie tę huczną kolację, po której poznały Tabithę. Wszystkie siedziały przy stole, piły i świetnie się bawiły, kiedy Emily chwyciła jedną z nich za ramię. „To Ali”, powiedziała, pokazując na stojącą u szczytu schodów Tabithę, która w żółtej sukience wyglądała zarazem przerażająco i znajomo... Jezu. Dlaczego znowu o tym myślała? Chwyciła Mike’a za rękę. – Idziemy tańczyć. – Rozkaz, kapitanie – odparł Mike. Weszli na parkiet i zaczęli tańczyć do piosenki Wiza Khalify. Hanna

kręciła się w kółko jak tańczący derwisz, próbując odsunąć od siebie negatywne myśli. Po chwili z głośników popłynęła piosenka Lila Wayne’a, a potem wiązanka piosenek z najnowszego albumu Madonny. Kiedy ktoś włączył stare przeboje Nirvany, Hannie kręciło się już w głowie od tańca i czuła, jak opada z niej całe napięcie. – Przyniosę coś do picia – powiedział Mike. Hanna tylko pokiwała głową i wyszła na taras, gdzie kilka osób wpatrywało się w księżyc. Poczuła na nagim ramieniu dłoń i odwróciła się, myśląc, że to Mike. Stała przed nią Naomi. Hannę w jednej chwili owionął oszałamiający zapach jej owocowych perfum od Kate Spade. Hanna rozpromieniała. – Co słychać? – Hej, koleżanko – odparła Naomi radośnie. – Miło cię widzieć. Hanna się uśmiechnęła, ale nie odpowiedziała, bo nie chciała przedwcześnie okazywać entuzjazmu. Nadal ją dziwiło, dlaczego Naomi jest dla niej taka miła. Rozmawiały chwilę w czasie wczorajszego balu powitalnego i razem zjadły śniadanie, co natychmiast postawiło Hannę w dobrym świetle. Zaczęto traktować ją jak fajną dziewczynę, a kilka koleżanek przywitało się z nią w korytarzu. Naomi zapytała nawet, czy ma ochotę wspólnie się poopalać po południu, lecz Hanna musiała iść na warsztaty z projektowania biżuterii. Hanna jednak miała się na baczności. Spodziewała się, że Naomi może jej zrobić jakiś kawał, że ją zostawi na lodzie albo zaśmieje się jej w twarz, ale na razie świetnie się im układało. Może Naomi nareszcie przejrzała na oczy i stwierdziła, że Hanna jest w porządku. – Nie wiem, jak dajesz radę tańczyć w takich butach. – Naomi pokazała na sandałki Hanny, z paseczkami, na wysokich obcasach. – Są bombowe. To z Salt and Pepper? Hanna zamarła. Tak, rzeczywiście kupiła te buty w Salt and Pepper, ale ten butik mieścił się w otoczeniu drugorzędnych sklepów w centrum King James, więc doprawdy nie było się czym chwalić. Hanna robiła tam zakupy tylko dlatego, że sprzedawano tam podróbki znanych marek, i to takie, których nawet ekspert nie odróżniłby od oryginału. – Ach, mama mi je kupiła – wymamrotała. – Nawet nie wiem gdzie. – Daj spokój – powiedziała Naomi, jakby przejrzała ją na wylot. – Widziałam je na wystawie. – Potem zbliżyła się i spojrzała na Hannę porozumiewawczo. – O mało sama ich nie kupiłam. Robię tam zakupy, w tajemnicy. To świetny sklep, ale gdyby ludzie się dowiedzieli, toby mnie wyśmiali. Patrz, ja też mam buty z Salt and Pepper.

Podniosła jedną stopę i pokazała różowe buciki na niskich obcasach. Faktycznie, Hanna widziała je na półce w Salt and Pepper. – To naprawdę bardzo fajny sklep. – Żartujesz? Najlepszy! – W oczach Naomi pojawił się błysk. – Ale nie możemy nikomu o tym powiedzieć. To będzie nasza mała tajemnica. W przeciwnym razie wszyscy zaczną tam kupować i nic dla nas nie zostanie. – No pewnie – powiedziała Hanna, starając się przybrać wyniosły ton. W skrytości ducha cieszyła się, że coś ją łączy z Naomi. – A już na pewno nie mów o tym Riley – dodała Naomi. – Ani twojej przyrodniej siostrze. Zrozumiano? – Tak jest. Hanna przesunęła palcem po brzegu plastikowego kubka, czując triumf. Naomi i Kate były najlepszymi przyjaciółkami, od kiedy Kate zaczęła chodzić do Rosewood Day. Hanna i Kate ostatnio zaczęły się dogadywać, a Kate przyznała się do kłótni z Naomi. Ale wedle niej to Naomi była wszystkiemu winna. Naomi oparła łokcie na balustradzie i spojrzała na tłum gości. – Zelda Millings wygląda fajnie w tej sukience na ramiączkach, nie sądzisz? Hanna przyjrzała się stojącej w drugim końcu pokoju blondynce o jasnej cerze. Dzień wcześniej Zelda potraktowała ją jak powietrze. – Ech – powiedziała, ciesząc się z okazji do rewanżu. – Pomniejsza jej piersi. – To prawda. – Naomi z namysłem pokiwała głową. – Ale przynajmniej w tym kolorze nie wygląda jak albinoska. – Pod koniec tygodnia będzie spalona od słońca. – Hanna już sobie to wyobrażała. Naomi się skrzywiła. – Zgadnij, kogo chętnie bym zobaczyła z poparzeniem słonecznym? – Dziewczyny ze szkoły Villa Louisa? – odparła natychmiast Hanna. – Tak! – zakrzyknęła Naomi, a potem dotknęła ramienia Hanny. – O Boże, ciebie też wkurzają? – I to jak. – Hanna poczuła satysfakcję. Świetnie się czuła, obgadując Goryle z Villi. – A słyszałaś, że Emily Fields mieszka w pokoju z Erin Bang Bang? Naomi się skrzywiła. – Ta jest najgorsza. Utknęłam w biurze administracji statku, bo nie chciało mi się szukać czegoś innego, a ona pracuje na mojej zmianie. Ta

suka nie zamieniła ze mną dotąd ani słowa. Hanna uniosła brwi. – Zaraz, pracujesz w administracji? Ja też! – Z Verą? – zapytała Naomi. – O Boże, Vera! – zachichotała Hanna. – Czemu ona wszystkich katuje tymi łzawymi piosenkami o miłości? – A te spinki? – dodała Naomi, powstrzymując śmiech. – Wygląda jak wielki pudel! – Poza tym w tym biurze jakoś tak dziwnie śmierdzi. – Hanna zrobiła taką minę, jakby jej było niedobrze. – Tak, mieszanka zapachu stóp, mokrego psa i starej baby – jęknęła Naomi. – Ale mogło być gorzej – powiedziała Hanna. – Słyszałam, że niektórych spóźnialskich zapisano do sekcji sprzątającej statek. Muszą szorować męskie ubikacje. – Fuj! – pisnęła Naomi. Hanna uśmiechnęła się, popijając drinka. Czuła się lekka i wolna, jakby odkryła nową projektantkę ubrań, której dżinsy, podkoszulki i sukienki idealnie na niej leżą. Ta projektantka miała na imię Naomi. Poczuła się jeszcze lepiej, gdy spojrzała na Naomi, bo ona patrzyła na nią tak, jakby chciała powiedzieć: „Gdzie się podziewałaś przez całe moje życie?”. Naomi przestąpiła z nogi na nogę. – Już od jakiegoś czasu chciałam cię o coś zapytać. Szukałaś kiedyś pomocy, kiedy miałaś kłopoty... no wiesz. Z jedzeniem? Hannę przeszył nieprzyjemny dreszcz. Milion lat temu, gdy Mona prześladowała ją jako A., zmusiła Hannę, by wyznała Naomi i Riley, że choruje na bulimię. Hanna popatrzyła na drzwi, myśląc o ucieczce. – Pytam, bo znam kogoś, kto potrzebuje porady w tej sprawie – dodała Naomi, kiedy Hanna milczała. Hanna uniosła brwi. – Kto to? Naomi spuściła wzrok. – Ja – wyszeptała. Hanna o mało się nie zaśmiała. – Masz bulimię? Akurat. Naomi nosiła rozmiar trzydzieści dwa i Hanna chyba nigdy nie widziała jej w trakcie jedzenia. Naomi zwiesiła głowę.

– Niestety, tak. Walczę z tym od lat, z lepszym lub gorszym skutkiem. Chciałam o tym z tobą pogadać, bo jesteś jedyną znajomą osobą, która też się zmagała z tym problemem. Nie bardzo mogę poruszać ten temat z Riley albo Kate. – Ale ja już tego nie robię – powiedziała ostrożnie Hanna. – Ja też nie. – Naomi przesunęła palcem po krawędzi szklanki. – Aż do zeszłego lata. Wydarzyło się coś niemiłego i znowu zaczęłam. Hanna zamrugała. – Bardzo mi przykro – powiedziała łagodnie, nadal nie wierząc własnym uszom. Jednak Naomi wyglądała tak szczerze, jakby niczego nie ukrywała. Hanna miała ogromną ochotę porozmawiać o bulimii z kimś, kto też przez to przeszedł, lecz do tej pory nie spotkała nikogo, kto by się do tego przyznał. – Jak będziesz kiedyś chciała o tym pogadać, wiesz, gdzie mnie znaleźć – powiedziała po chwili wahania. – Znam ten ból. – Dzięki – szepnęła Naomi, wyciągnęła rękę i uścisnęła dłoń Hanny. Rozsuwane drzwi znowu się otworzyły i stanął w nich Mason Byers. Miał zmierzwione włosy, a w klapie wpiętą odznakę policji z Rosewood. – Moje panie, jestem porucznik Byers – powiedział pijackim głosem. – Czy mają panie już tyle lat, że wolno paniom pić alkohol? – Oczywiście. – Naomi puściła do niego oko. – Poproszę dowód osobisty – zażądał Mason. W drzwiach pojawiła się głowa Mike’a. – Mamy chęć na partyjkę rozbieranego pokera rozegranego talią złożoną z podrobionych dowodów osobistych. Chcecie zagrać? – Zamachał w powietrzu swoim fałszywym dowodem. – Pokaż. Hanna weszła do pokoju i wyrwała Mike’owi z dłoni dowód. Chwalił się ostatnio tą podróbką, ale jakoś nie chciał jej pokazać. Hanna się roześmiała. W dowodzie widniało nazwisko Quincy, Thomas Quincy, a zdjęcie przedstawiało blondyna ostrzyżonego na jeża, w okularach. Wedle opisu miał dwa metry wzrostu, prawie o dwadzieścia pięć centymetrów więcej niż Mike. Hanna rzuciła dokument Mike’owi. – Nikt nie uwierzy, że to ty! Mike przycisnął dowód do piersi, a jego policzki zrobiły się czerwone. – No dobra, mądralo, może zobaczymy twój? Hanna sięgnęła do torebki i wyciągnęła swój fałszywy dowód

osobisty, który kupiła przez internet i w którym było jej zdjęcie i prawdziwy rysopis. Mason też pokazał swoją fałszywkę, kupioną w Nowym Jorku. Pozostali goście rzucili swoje dowody na stos. Jedna dziewczyna miała bardzo wiarygodnie wyglądający japoński paszport, choć wcale nie była Japonką. Erin Bang Bang w swojej podróbce miała własne zdjęcie. Wyglądała na nim zachwycająco, jak modelka, i Hanna była pewna, że żaden ochroniarz ani barman nigdy by się nie pokwapił, żeby sprawdzać jej datę urodzenia. Co za suka. – O, twoje wygląda fajnie – powiedział Mike do Naomi, kiedy dorzuciła swój dowód do talii. – Ta dziewczyna wygląda jak ty. – Bo to moja kuzynka – wyjaśniła Naomi. Przez jej twarz przemknął jakiś dziwny cień. – Ona już go nie potrzebuje. Hanna spojrzała na zdjęcie, a potem przyjrzała mu się jeszcze raz, uważniej. Tej twarzy nigdy nie zapomniała, choć wcześniej widziała ją tylko przez jeden wieczór. Wydawało się jej, że patrzy na nią duch. Madison. Hanna zrobiła krok w tył, potknęła się o walizkę i o mało nie upadła na tyłek. Kiedy złapała równowagę, ręce jej się trzęsły tak, że musiała je ukryć w fałdach sukienki. Nagle pokój wydał się jej gorący i ciasny. Wszyscy się na nią gapili, Naomi też. – Hm, muszę... Hanna, przeciskając się przez tłum, ruszyła w stronę drzwi. Pobiegła na koniec korytarza, z trudem łapiąc oddech. Nagle zauważyła oszklone drzwi prowadzące na niewielki taras na wolnym powietrzu. Rozsunęła je i wyszła na zewnątrz. Pochyliła się i oparła ręce na kolanach. Madison była kuzynką Naomi. I co miała na myśli Naomi, mówiąc, że Madison już nie potrzebowała dowodu? Umarła? Piip. Odezwał się telefon Hanny. Wyciągnęła go z torebki, pewna, że pisze do niej Mike. Ale kiedy spojrzała na ekran, zobaczyła, że dostała nową wiadomość od anonimowego nadawcy. – O, nie – wyszeptała, rozglądając się po ciemnym tarasie. Spojrzała na ekran. Trzęsącym się palcem otworzyła SMS-a. Uważaj, kogo potrącasz, kryminalistko, szczególnie jeśli masz zamiar uciec z miejsca wypadku. Do zobaczenia na pokładzie Fiesta! .

9 ŚLICZNA PASAŻERKA NA GAPĘ We wtorek wieczorem Emily i Jordan siedziały na łóżku w kajucie Emily. Wokół nich leżały rozrzucone puste opakowania po chipsach ziemniaczanych, które kupiły w automacie. Jordan przyrządziła bananowe daiquiri z alkoholi, które znalazła w minibarze. Z przenośnych głośników do iPoda płynął jeden z zestawów piosenek, których Emily słuchała w czasie treningów pływackich, a na ekranie telewizyjnym w tle włączony był kanał Discovery, jedyny, jaki tutaj nadawano poza CNN International, którego Jordan nienawidziła. Właśnie rozpoczął się program o parku Yosemite, ale dziewczyny go nie oglądały. – No dobra, potrzebuję czasownika – powiedziała Emily, patrząc na książeczkę z grami słownymi, którą znalazła na dnie torby, gdzie zostawiła ją po dwudniowym wyjeździe na zawody pływackie. – Hm, „całować” – powiedziała Jordan po chwili namysłu, wkładając do ust chipsa. Emily wpisała słowo do rubryki. – A teraz rzeczownik. – Cycki – bez namysłu rzekła Jordan. Emily odłożyła długopis i przyjrzała się słowom wybranym przez Jordan. „Seksownie”, „języczek”, „podrywać” i „zmysłowy”. – Wiesz, że to gra dla dzieci? A nie porno? – Cóż mogę powiedzieć? – uśmiechnęła się Jordan. – Zainspirował mnie hart ducha Erin Bang Bang. Nawet ja słyszałam plotki o tym, ilu facetów zaliczyła. Emily przeszły ciarki. – Za każdym razem, gdy ją widzę, jest z kimś innym. Jordan spojrzała na drzwi. – Jesteś pewna, że ona nie będzie miała nic przeciwko temu, żebym tutaj nocowała? Emily wzruszyła ramionami. – Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że ona tu nie wróci do końca wycieczki. A nawet gdyby, to powiemy, że się pokłóciłaś ze swoją współlokatorką. Możesz nawet spać w moim łóżku, jeśli dzięki temu lepiej się poczujesz. Kiedy to zaproponowała, jej policzki spurpurowiały, ale Jordan na pewno potraktowała to tylko jako propozycję złożoną przez dobrą koleżankę, prawda?

Jordan uśmiechnęła się do Emily z ulgą. – Ratujesz mi życie, wiesz o tym? Emily przewróciła oczami. – Mówiłaś mi to już milion razy. – Znowu spojrzała na układany przez nie kalambur. – No dobra, teraz jakiś przysłówek. – Lubieżnie – rzuciła natychmiast Jordan i obie wybuchły śmiechem. Kiedy Emily wpisała to słowo, nagle poczuła zapach świeżo prażonej kukurydzy. Pewnie ktoś robił popcorn w mikrofalówce, w kuchni na końcu korytarza. – To jeden z moich ulubionych zapachów – rzekła Emily rozmarzona. – Mój też – powiedziała szybko Jordan, przyciskając do siebie poduszkę. – Masz jeszcze jakieś inne? Emily zastanawiała się przez chwilę. – Chyba gumowe piłki i benzyna. I zapach w sypialni mojej dawnej przyjaciółki. – Alison? – zapytała Jordan. Emily pokiwała głową. Zdążyła już opowiedzieć Jordan o Ali. Teraz, kiedy poznawała nowych przyjaciół, niemal od razu o tym wspominała. I tak prawie wszyscy oglądali Śliczną zabójczynię, paradokumentalny film o tym, co Ali im zrobiła. – W czasie całonocnych imprez zakradałam się do jej sypialni – przyznała się z rumieńcem na twarzy. – Jej pokój pachniał kwiatami, pudrem i... nią. – Naprawdę ją kochałaś, co? Emily spuściła wzrok. Do tego również od razu przyznała się Jordan. Nie było sensu ukrywać, że interesują ją dziewczyny. Zwierzanie się nowej przyjaciółce przychodziło jej z łatwością, bo Jordan akceptowała każde słowo wychodzące z ust Emily. Uśmiechała się tylko łagodnie i mówiła, że nie ma nic przeciwko temu. Emily chrząknęła i spojrzała na Jordan. – Muszę cię o coś zapytać. Czy nie powinnaś zadzwonić do rodziców? Mam kartę do automatu telefonicznego, jak chcesz, to ci pożyczę. Pewnie się zastanawiają, gdzie się podziewasz. Jordan wzruszyła ramionami. – Powiedziałam im, że zamieszkam u przyjaciółki. Na pewno nie będą mnie sprawdzać. – Jesteś pewna? Przez cały tydzień? – Przypuszczam, że nawet nie zauważą mojego zniknięcia. – Jordan

poprawiła aksamitną opaskę na włosach. – Moich rodziców o wiele bardziej obchodzi ich własne życie. Dla mnie nie mają czasu. Poza tym nie jestem idealną córeczką, której zawsze pragnęli, więc pewnie najbardziej by się ucieszyli, gdybym zniknęła na zawsze. Powiedziała to nonszalanckim tonem, a na koniec zaśmiała się sarkastycznie, lecz w jej głosie słychać było ból. Emily zaczęła bazgrać na marginesie książeczki z kalamburami. – Czasem mnie też się wydaje, że moi rodzice woleliby, żebym zniknęła. Jordan podniosła wzrok i spojrzała na Emily, jakby czekała na dalszy ciąg. – Narobiłam sobie trochę kłopotów, a oni się wściekli – odparła wymijająco Emily. Owszem, powiedziała Jordan wiele o sobie, lecz nie zamierzała wtajemniczać jej w tę sprawę. Nagle Jordan przysunęła twarz do jej twarzy. W powietrzu unosił się bardzo intensywny zapach jaśminu. – Nie rozumiem, jak ktoś mógłby sobie życzyć, żebyś zniknęła – powiedziała prosto z mostu. – Choćbyś nie wiem co zrobiła. Emily wstrzymała oddech, po raz pierwszy zauważając, że oczy Jordan mają kolor turmalinu. Potem jej telefon głośno zapikał kilka razy. Jęknęła, odwróciła się i spojrzała na ekran. Dostała wiadomość od Hanny. „Na statku jest A. Spotkajmy się w barze hawajskim. Teraz”. Emily przekręciła telefon, tak żeby Jordan nie mogła przeczytać wiadomości. – Zaraz wrócę – wyszeptała i wybiegła z pokoju, zanim Jordan zdążyła zapytać, co się stało. Dziesięć minut później Emily stała w barze, w którym podawano wymyślne egzotyczne koktajle z soków owocowych i rumu, a jednostajny deszcz bębnił w zadaszenie nad jej głową. Oczywiście na pokładzie było pusto. Gdzieś z dołu dobiegały dźwięki newage’owej muzyki, bo w teatrze odbywało się właśnie wieczorne przedstawienie Cirque du Soleil. Drzwi windy się otwarły i wysiadły z niej Spencer i Aria. Zobaczyły Emily i podbiegły do niej, osłaniając się przed deszczem. Na klatce schodowej pokazała się Hanna w długiej letniej sukience, szpilkach i zupełnie niepasującej do reszty stroju za dużej, białej bluzie z kapturem, która sięgała do połowy uda. Miała dziki wzrok i bladą twarz. W prawej dłoni ściskała telefon. – Ta suka w jakiś sposób weszła z nami na pokład – warknęła, kiedy

tylko zbliżyła się do przyjaciółek. Pokazała telefon dziewczynom. Emily wpatrywała się w wiadomość. „Uważaj, kogo potrącasz, kryminalistko, szczególnie jeśli masz zamiar uciec z miejsca wypadku. Do zobaczenia na pokładzie Fiesta!” Aria zmrużyła oczy, czytając SMS-a. – Potrącasz? Uciec z miejsca wypadku? O co chodzi? – Czy to nie oczywiste? – powiedziała Hanna. – Wypadek na Reeds Lane. Tamta deszczowa noc. A. wie o wszystkim. Emily z niedowierzaniem otworzyła usta. Noc wypadku Hanny wydawała jej się taka odległa. To się wydarzyło na początku lata, zanim jeszcze na nowo zaczął się ich koszmar. Ledwie kilka tygodni wcześniej dowiedziała się, że jest w ciąży, i chociaż gdy zadzwoniła Hanna, nadal mieszkała u siebie w domu, to w następnym tygodniu planowała przenosiny do Carolyn, ku zgrozie swej siostry. Kiedy Hanna zadzwoniła do Emily, ta właściwie jej odmówiła. Już wtedy miała wydatny brzuszek i bała się, że dziewczyny zorientują się w sytuacji. Dostatecznie trudno było jej ukrywać ciążę przed rodzicami. Mama skomentowała nawet to, że Emily w tamtym czasie często nosiła obszerne koszule. Ale chwilę później poczuła się fatalnie. Hanna jej potrzebowała. A potem zadzwoniła Aria, mówiąc, że przyjedzie po nią, i Emily nie potrafiła powiedzieć „nie”. Nawet jeśli któraś zauważyła jej brzuch, żadna tego nie skomentowała. Wszystkie były zajęte ratowaniem Hanny. Emily oparła się o bar. – Skąd A. wie o tym wszystkim? – zapytała, spoglądając na Hannę. Przecież wypadek zdarzył się na opustoszałej drodze, a one odjechały, zanim zjawiła się karetka. Nagle powróciły do niej wydarzenia tamtej nocy. Być może zraniły tę dziewczynę. A potem uciekły, jakby to był jakiś głupi kawał. Hanna wodziła palcem po dużej świecy wyrzeźbionej w kształcie maski tiki, stojącej na stoliku. – Nie jestem pewna. Ale ta dziewczyna z samochodu, Madison, to, jak się okazuje, kuzynka Naomi Zeigler. Ostatnio zakumplowałam się z Naomi i najpierw wydawało mi się, że ona coś kombinuje, potem jednak doszłam do wniosku, że po prostu chce zacząć wszystko od nowa. Ale zobaczyłam jej fałszywy dowód osobisty, a w nim zdjęcie Madison. Aria zmarszczyła brwi. – I wydaje ci się, że Naomi była dla ciebie miła, bo jest A.? – Sama nie wiem – odparła Hanna. – Jeśli nie jest, to A. na pewno wyjawi jej prawdę o wypadku. A wtedy Naomi na nas doniesie.

– Tak, jeśli wcześniej nie doniesie na nas A. – Spencer pokazała na telefon Hanny. – Właśnie zostałaś nazwana „kryminalistką”. – Czy Naomi mówiła ci coś o wypadku? – zapytała Aria. – Tak jakby – przyznała Hanna, spoglądając na Spencer. – Wspomniała, że zeszłego lata spotkało ją coś strasznego. I zrobiła taką dziwną minę, kiedy ktoś ją zapytał, czyje zdjęcie ma w fałszywym dowodzie. Powiedziała tylko: „Moja kuzynka już nie potrzebuje dowodu”. – Jakby umarła? – westchnęła Spencer. Emily szeroko otworzyła oczy. – W wypadku? – Nie mogła zginąć w tym wypadku. – Hanna spoglądała to w prawo, to w lewo. – Gdy przyjechałyście, wciąż oddychała. – Tak? – Aria zmrużyła oczy. – Któraś z was to sprawdziła? Emily popatrzyła na przyjaciółki. – Nie pamiętam, czy to zrobiłyśmy. – Ja też nie. Spencer zzieleniała na twarzy. – A jeśli ją zabiłyśmy w czasie przenoszenia? – Oparła się ciężko o metalowy słup podtrzymujący zadaszenie. – Upuściłam ją. – Nie wyciągajmy pochopnych wniosków, Spencer – szybko uspokoiła ją Aria, choć ona też wyglądała tak, jakby zrobiło się jej niedobrze. – Jak myślicie, skąd A. to wszystko wie? – zapytała Emily. Hanna wzruszyła ramionami. – Jeśli A. to Naomi, to mogła zobaczyć wypadek z domu. Jest położony na wzgórzu i widać z niego tamto miejsce. Nigdy wcześniej nie przyszło mi to do głowy. – A może Madison przeżyła, zobaczyła dziewczynę grającą ciebie w Ślicznej zabójczyni i powiązała wszystkie fakty – włączyła się Aria. – Nie, Madison musiałaby się wcześniej zorientować – powiedziała Hanna. – Jeśli Naomi to A., dowiedziała się o wszystkim zaraz po wypadku i zaczęła nas śledzić. Stąd wie o Gayle i Kelsey. Emily w zamyśleniu pokiwała głową. Tamtego lata była w domu Gayle, która potem w kawiarni zaproponowała, że kupi jej dziecko. Jeśli Naomi ją śledziła, bez trudu zorientowała się, co jest grane. Aria przesunęła dłońmi po twarzy. – Nie jestem taka pewna, czy to ma sens, że Naomi to A. Skąd znałaby wszystkie sekrety, o których wie A.? Na przykład o Spencer i jej wpadce z narkotykami. Albo że Emily miała dziecko. Albo o Jamajce. To

wszystko stało się przed wypadkiem Madison. – Łatwo wyjaśnić, skąd wie, co nam się przydarzyło latem. Naomi mieszka w Rosewood. – Hanna otworzyła szeroko oczy. – Przyjaźni się z Kate i była u mnie w domu ze sto razy. Mogłaby wygrzebać tony brudów. O tak. – Pstryknęła palcami. Spencer przygryzła wargę. – Fakt, że Naomi często się koło nas kręciła, kiedy dostawałam od A. wiadomości na temat Kelsey. Grała jedną z wiedźm w Makbecie. – I przyssała się do Klaudii. Przez jakiś czas dostawałam na jej temat mnóstwo SMS-ów od A. – dodała Aria z namysłem. – I była u Noela, kiedy dostałam od A. wiadomość na temat jego rodziny. Wszystkie spojrzały na Emily, czekając, jaką informację o Naomi ona dołoży. Lecz Emily tylko wzruszyła ramionami. – Nigdy z nią nie rozmawiałam. – Była na pogrzebie Gayle, pamiętasz? – przypomniała jej Hanna. – Nie wydaje ci się to podejrzane? Emily patrzyła na flagę powiewającą na maszcie nad ich głowami. Sama nie wiedziała, czy to dziwne, czy nie. – Przecież w Rosewood mieszka mnóstwo ludzi i mógł nas podglądać ktoś inny. A ta historia z Jamajką nie ma sensu – wyszeptała. – Naomi tam nie było, zobaczyłybyśmy ją. Skąd miałaby się o tym dowiedzieć? – Musi istnieć jakieś powiązanie – powiedziała Hanna. – Może tam była, ale jej nie zauważyłyśmy. Spencer przebiegła palcami po klawiaturze telefonu. – Nie, Naomi spędziła ferie wiosenne w St. Bart’s, tak napisała na swoim profilu na Facebooku. – No dobra, może A. to dwie osoby. Jedna widziała, co się działo na Jamajce, a Naomi później nas dręczyła – zasugerowała Hanna. Spencer zacisnęła powieki. – Boże. Głowa zaraz mi pęknie. Teraz mamy się jeszcze zastanawiać, kto może być drugim A.? Emily wzięła głęboki oddech. – Chyba mam pomysł. Hanna zmierzyła ją wzrokiem. – Niech zgadnę. Prawdziwa Ali? – Tak, Ali – powiedziała cicho Emily. Jeśli Jordan bez trudu przekradła się na statek, to niby czemu Prawdziwa Ali nie mogła zrobić tego samego.

Spojrzała przez ramię, przerażona, że Ali je obserwuje. Daleko nad morzem błysnęło się. W światłach połyskiwały kałuże. Na samą myśl, że mogłaby stanąć oko w oko z Ali na statku, dostała gęsiej skórki. Przecież tu było tyle miejsc, w których mogłaby się ukryć. – Prawdziwa Ali nie żyje – oznajmiła Spencer tonem nieznoszącym sprzeciwu. – To musi być ktoś inny. Aria chrząknęła. – Mnie też się dziś przydarzyło coś dziwnego. – Wzięła głęboki oddech. – Pamiętacie, że zapisałam się na poszukiwanie skarbów? Moim partnerem został chłopak, który niedawno przeniósł się ze szkoły w New Jersey. Rozmawiałam z nim przez chwilę i okazało się, że znał Tabithę. – Chyba żartujesz – powiedziała Hanna grobowym głosem. Aria pokręciła głową. – Co gorsza, on był jej chłopakiem. – Co takiego? – pisnęła Hanna. – Serio? – zdumiała się Spencer. – Wiem. – Aria miała taką minę, jakby ją właśnie torturowano. – Chyba cały wszechświat sprzysiągł się przeciwko nam. – Albo A. chce się zemścić – powiedziała Spencer. – A może ten chłopak to A.? Ma lepszy motyw niż Naomi albo Prawdziwa Ali. To prawdopodobne, że przyjechał wtedy na Jamajkę z Tabithą. Aria przestępowała z nogi na nogę. – No, nie wiem. Graham powiedział, że był w Chile zeszłego lata. Niby jak mógł być świadkiem wszystkich tych wydarzeń i jeszcze ukraść pieniądze ze skrzynki pocztowej Gayle? Chyba mogłabym jakoś to sprawdzić, kiedy następnym razem się z nim spotkam. Spencer spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. – Nie możesz się z nim spotykać! A jak coś ci się wypsnie? – Zamrugała. – Czy to znaczy, że na statku jest jeszcze ktoś, kto znał Tabithę? Tu może być mnóstwo jej przyjaciół, którzy wspólnie wysyłają nam wiadomości, podpisując się jako A.! Aria pokręciła głową. – Nie, nie, Graham przeniósł się z dawnej szkoły Tabithy do liceum w Filadelfii. Nie ma tu żadnych jej przyjaciół. – A ja i tak uważam, że Spencer ma rację – powiedziała Hanna. – Trzymaj się z dala od tego chłopaka. Wydaje mi się, że przez niego możesz niepotrzebnie wpaść w tarapaty. Aria wyglądała na zirytowaną. – Nie mogę przestać się do niego odzywać. Czułabym się strasznie.

– Dlaczego? – zapytała Spencer. Aria wpatrywała się we własne dłonie. – Naprawdę uważacie, że to wszystko ujdzie nam na sucho? To może być dla mnie ostatnia szansa, żeby zadośćuczynić komuś, z kim ona była związana, zanim pójdę do więzienia. Spencer popatrzyła na nią jak na wariatkę. – Zamierzasz powiedzieć mu prawdę? Aria pokręciła głową. – Nie. Ale czuję, że jestem mu coś winna. Chcę, żeby poczuł się trochę lepiej. – Nic mu nie jesteś winna! – ryknęła Spencer. – Czujesz się tak tylko dlatego, że A. robi ci wodę z mózgu! – To chyba tak samo dobry powód, jak każdy inny. – Aria bezradnie wzruszyła ramionami. – Dałyśmy się zapędzić w kozi róg! Nie wiem, co robić. Wszystkie zamknęły oczy. Emily ogarnęła potężna fala strachu. Czy rzeczywiście dały się zapędzić w kozi róg? Co się stanie, gdy A. ujawni całą prawdę? Miały na sumieniu wiele grzechów, szczególnie jeśli Madison umarła. Nic nie ukryło się przed A. Spencer chrząknęła. – Słuchajcie, jak się dowiemy, kim jest A., ta osoba zostanie oskarżona o zabicie Gayle, a my się obronimy. – Spojrzała na Hannę. – Mieszkasz w pokoju z Naomi. Przeszukaj jej rzeczy. Zobacz, czy ma drugi telefon, tak jak kiedyś Mona. Albo włam się na jej konto mailowe i sprawdź, czy w pliku wysłanych wiadomości są jakieś podpisane jako A. Hanna zaczęła obgryzać paznokieć. – Naprawdę chcesz, żebym ot, tak grzebała w rzeczach A.? Już zapomniałaś o innych sprawkach A.? O zabójstwie Gayle? O tym, jak w twoim brownie znalazło się nagle LSD? – Ale... Spencer chciała zaprotestować, lecz zamilkła. Po drugiej stronie pokładu zaskrzypiała jakaś luźna klepka w podłodze. Spencer chwyciła za ramię Emily, która wytężając wzrok, przerażona próbowała dostrzec, co czaiło się w ciemności. Przez chwilę w powietrzu unosił się zapach owocowych perfum, a potem zniknął. Później słyszała jedynie bicie swego serca. Kiedy odezwał się telefon Hanny, wszystkie aż podskoczyły. – To tylko Mike – powiedziała Hanna, spoglądając na ekran. – Chce, żebym dziś nocowała w jego pokoju.

– Zamierzasz spać u Mike’a? – Aria zrobiła zmartwioną minę. – Oboje możecie wpaść w tarapaty. – Wolę wpaść w tarapaty, niż dać się zabić – rzuciła Hanna i pospiesznie odeszła, rozglądając się w ciemności, zanim zeszła na dół po schodach. Po chwili Spencer spojrzała na dziewczyny i jęknęła z desperacją, a potem również odeszła. Zostały tylko Aria i Emily. Wyszły spod zadaszenia i spojrzały na siebie z przerażeniem. – Powiedz mi, że to się nie dzieje naprawdę – wyszeptała Emily. Aria starła krople deszczu z oczu. – Nie mogę tak dłużej żyć, Em. – Wiem. Ja też nie. Daleko nad morzem niebo przecięła kolejna błyskawica. Emily podeszła do Arii i objęła ją ramieniem. Aria też się do niej przytuliła i stały tak przez kilka sekund, osłaniając się nawzajem przed rozszalałym żywiołem. A może także przed A.

10 SKOK NA GŁĘBOKĄ WODĘ W środę rano Spencer stała na przystani w St. Martin. Statek wycieczkowy, który rankiem przybił do brzegów wyspy, zacumował w zatoce pośród o wiele mniejszych łodzi motorowych i promów. Wyglądał jak osiemnastolatek w tłumie pierwszoklasistów. Niebo miało różowo-szary kolor, w powietrzu unosił się zapach rozgrzanych słońcem chodników, a właściciele sklepów jubilerskich zdejmowali kraty z witryn i wywieszali tabliczki z napisami: „WYPRZEDAŻ DIAMENTÓW!” i „NAJLEPSZE CENY NA WYSPIE!”. Jakieś dwadzieścia osób z zajęć nurkowania też stało na przystani, pospiesznie wkładając kombinezony i wybierając wypożyczony sprzęt do nurkowania. Kirsten rozsmarowała krem z filtrem na ramionach i podała tubkę Spencer. – Naprawdę masz zamiar nurkować sama, z dala od grupy? Spencer już otworzyła usta, żeby powiedzieć „tak”, ale się zawahała. Może jednak nie powinna oddalać się od grupy, jeśli A. czai się w pobliżu. Rozglądała się po przystani, czując nerwowy skurcz żołądka. „A. jest z nami na statku”, myślała. Z jednej strony wydawało się jej to niemożliwe. Ale z drugiej – miało sens. Przecież ten ktoś śledził je wszędzie. To oczywiste, że A. jest tutaj i śledzi ich każdy krok. – Dzień dobry, Spencer. Za nią stał Reefer w kraciastych spodenkach do pływania, które odsłaniały jego muskularne nogi. Trzymał w dłoni parę płetw w odblaskowym, zielonym kolorze. – Czy to nie piękny dzień? – dodała Naomi z uśmieszkiem, stojąc obok niego. Zamiast ochronnego kombinezonu, jak każdy przyzwoity płetwonurek, miała na sobie skąpe bikini w metalicznym kolorze, które odsłaniało jej obfity biust. Kiedy zauważyła, jak Spencer mierzy ją wzrokiem od stóp do głów, zbliżyła się do Reefera, tak że prawie deptała mu po stopach. – Hej – przywitała się głucho Spencer, a potem odwróciła się do nich tyłem. Od kiedy zaczęły się zajęcia z nurkowania, Reefer nie miał dla niej czasu. Poprzedniego wieczoru, tuż przed kolacją, dostała od niego uroczego SMS-a, w którym obiecał ją odszukać, lecz po kilku minutach przyszła kolejna wiadomość: „Przepraszam, Naomi chce pogadać,

spotkamy się kiedy indziej”. Po kolacji, kiedy razem z Arią wałęsały się po pasażu handlowym, zauważyła Reefera z Naomi w kącie, a ich głowy zbliżały się do siebie niebezpiecznie blisko. Schyliła się i podniosła butlę z tlenem. Kiedy zobaczyła swoje odbicie w chromowanej powierzchni, skrzywiła się. Jasnożółty kombinezon do nurkowania Body Glove podkreślał je poszarzałą cerę. Wieczorem była tak zmęczona, że nawet nie wzięła prysznica, więc jej włosy zwisały w tłustych, słonych strąkach. Z Naomi nie miała żadnych szans. Przypomniała sobie, co Hanna powiedziała o Naomi. Czy to możliwe, że ona to A.? Nawet jeśli nie, to miała wiele powodów, by być na nie wściekła. Szczególnie jeśli dowiedziała się od A., co zrobiły jej kuzynce. Zeszłej nocy, kiedy Hanna dostała tę wiadomość, Spencer leżała w łóżku, myśląc o wypadku samochodowym na Reeds Lane. Nie mogła uwierzyć, że prawie o nim zapomniała. Gdy odjechały z miejsca tego okropnego wypadku, nerwowo spojrzała na Hannę. – A jak ta dziewczyna się obudzi i przypomni sobie, kim jesteś? – Przedstawiłam się jej jako Olivia i powiedziałam, że mieszkam w Yarmouth – wymamrotała niewyraźnie Hanna. – A jak zobaczy twoje zdjęcie w „People”? Hanna gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała za okno. – Cóż, miejmy nadzieję, że tak się nie stanie. Sądząc po tym, że policja nie zapukała do tej pory do drzwi Spencer i nie zadawała jej pytań, i że o tej historii nie donosiły wiadomości, Madison pewnie niczego nie pamiętała. Spencer miała nadzieję, że Madison była zbyt pijana, ale wciąż jakiś cichy głos w jej głowie szeptał, że powód mógł być zupełnie inny. Na zajęciach z pierwszej pomocy zawsze uczono, żeby pod żadnym pozorem nie ruszać osób, które uległy wypadkowi. A kiedy Spencer upuściła Madison, rozległo się to okropne chrupnięcie kości, które teraz Spencer słyszała w uszach, jakby odgrywane z zacinającej się płyty. Czuła, że jest najgorsza z wszystkich ludzi na świecie. Poczuła na sobie wzrok Naomi i przeszył ją dreszcz. Zorientowała się, że Reefer też się na nią gapi. Wyprostowała się i ruszyła w stronę busa. Reefer odłączył się od Naomi i poszedł za nią. – Szukałem cię dziś rano przy akwarium – powiedział. – Mhm – mruknęła Spencer, przygryzając policzek od środka. – Myślałem, że to będzie nasz stały punkt spotkań.

– Postanowiłam wcześniej wstać – rzuciła Spencer, nie patrząc na Reefera. – Spencer. Reefer złapał ją za ramię, ale Spencer wyrwała mu się i szła przed siebie. Nawet nie przystanęła, żeby podnieść maskę do nurkowania, która wysunęła się jej z palców i upadła na chodnik. Reefer podniósł ją i pobiegł za Spencer. – Spencer. Zatrzymaj się. Spencer przewróciła oczami i stanęła. Reefer patrzył na nią przepraszająco. – Jesteś na mnie zła? „Jestem na ciebie wściekła!”, miała ochotę krzyknąć Spencer. Ale wyjęła tylko maskę z dłoni Reefera i uśmiechnęła się sztywno. – Nie. Reefer spojrzał przez ramię na Naomi, która teraz rozmawiała z Timem. – To tylko moja kumpelka. Spotkaliśmy się na imprezie w Princeton. Odwiedzała kampus. Spencer zmarszczyła brwi. Naomi wybierała się do Princeton? Spencer nie wiedziała o tym. – Zeszłej nocy prawie mnie porwała – wyszeptał Reefer. – Chciałem iść z tobą na kolację, ale ona zaciągnęła mnie do pasażu handlowego i opowiadała mi o jakichś problemach rodzinnych, przez które teraz przechodzi. Spencer poczuła ukłucie. – Rodzinne problemy? Jakie? Śmierć kuzynki? Wypadek, którego sprawca zbiegł? A jeśli Naomi już się dowiedziała od A., co się naprawdę stało? – Chodziło o jakąś rodzinną kłótnię, nie wiem. – Reefer wzruszył ramionami. – Nie chciałem zostawiać jej na lodzie. No dobra, nie będę ściemniał, wtedy w Princeton chodziło o coś więcej niż kumplowanie. Ale to już przeszłość. Teraz podoba mi się ktoś inny. Spojrzał znacząco na Spencer. Choć miała ochotę pozostać niewzruszona, jej gniew trochę stopniał. Spencer próbowała nie patrzeć na Reefera, bo nie chciała mu zbyt łatwo wybaczyć. Wtedy Naomi podeszła do nich i położyła mu dłoń na ramieniu. – Świetnie się z tobą bawiłam wczoraj wieczorem, Raif. Tak miło było znowu z tobą pogadać.

Spencer cała ścierpła, gdy Naomi nazwała go Raif, jakby łączyła ich jakaś szczególna więź. Reefer otworzył usta i już miał odpowiedzieć, kiedy Tim klasnął. – No dobra, słuchajcie! Zanim zaczniemy po raz pierwszy nurkować, chcę, żeby wszyscy dobrali się w pary. Będziecie ubezpieczali swoich partnerów, kiedy zejdziecie pod wodę. Musicie wszyscy czuć się bezpiecznie. Kiedy Spencer spojrzała na Reefera, Naomi już zaborczo położyła mu dłoń na ramieniu. Spencer się odsunęła. „No to po zawodach”, pomyślała. Ale nagle poczuła dłoń na plecach. – Nie ma mowy. Jesteś ze mną. Reefer posłał jej pełen nadziei uśmiech. Naomi stała za nim zszokowana. Kilka sekund później wzruszyła ramionami i śmiertelnie obrażona odsunęła się na bok. – Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu – dodał cicho Reefer. – Chcesz być ze mną w parze? Spencer udawała, że się namyśla. – Może. Ale i tak jesteś mi coś winien za to, że zostawiłeś mnie na lodzie wczoraj wieczorem. – Może w takim razie dasz się zaprosić na kolację? – zapytał Reefer, biorąc ją pod ramię. – Gdzieś na wyspie. Nie wiem jak ty, ale ja mam już serdecznie dość frytek z organicznych batatów i czosnku, który dodają do wegetariańskich burgerów. Spencer przez moment poczuła wyrzuty sumienia. Pomysł, by iść na randkę, gdy gdzieś w pobliżu czai się A., wydawał się jej czystym szaleństwem. Ale może powinna korzystać z tych ostatnich chwil wolności? Pewnie już nigdy nie nadarzy się jej taka okazja. – Świetny pomysł – powiedziała. Razem wsiedli do samochodu i zajęli miejsca obok siebie w środkowym rzędzie, a Naomi musiała zadowolić się siedzeniem z tyłu, obok sprzętu. Kiedy wyjechali z parkingu, zza chmur wyszło słońce. Spencer czuła na skórze jego cudowne ciepło. I po raz pierwszy od wielu tygodni na krótką chwilę spłynął na nią błogi spokój.

11 SWATY NA PLAŻY Tego ranka Aria stała z Grahamem na rogu ulicy we francuskiej dzielnicy wyspy St. Martin. Rozklekotane autobusy przejeżdżały obok nich z zawrotną prędkością. Starzy, spaleni słońcem mężczyźni siedzieli w ogródkach kawiarnianych, popijając cappuccino. W oddali szumiały fale, a na pobliski parking zleciało się jakieś sto mew, walcząc o porzuconą torebkę z chipsami. Aria wzięła głęboki oddech i popatrzyła na wskazówki, które powinny doprowadzić ich do skarbu. Miały formę wiersza i były przytwierdzone do dużego kawałka węgla. – „Zrobisz ze mnie szafkę, tratwę oraz dżem” – przeczytał wskazówkę Graham. – „Chronię przed żółwiami, produkuję tlen!” – Spojrzał na Arię. – Masz jakiś pomysł? Aria dotknęła węgla. Na palcach zostały jej czarne ślady. – Co ma wspólnego kawałek węgla z dżemem? Graham obracał w palcach sznurek od kaptura bluzy, która mocno pachniała kwiatowym płynem do zmiękczania tkanin. – Może to roślina. Z jednej części powstaje węgiel, a na drugiej rosną jagody i można z nich zrobić dobry dżem. – To ma sens! – uśmiechnęła się Aria. – Jak na to wpadłeś? Graham wzruszył ramionami. – W czasie spotkań TTA w lesie musimy się wykazywać przedsiębiorczością. Mogę się założyć, że część tego drzewa, którego szukamy, to ważny składnik prochu strzelniczego. – Uśmiechnął się z dumą. – W mojej jednostce zajmuję się amunicją. Aria już chciała powiedzieć, że w średniowieczu na pewno nie istniał proch strzelniczy, ale ugryzła się w język. Rozejrzała się. – Może jakiś mieszkaniec wyspy mógłby nam podpowiedzieć, z owoców którego drzewa robi się dżem? Graham pokiwał głową, a potem ruszył po nierównym chodniku w stronę znaku, na którym, jak się wydawało Arii, było po francusku napisane: „Pijalnia soków”. Zauważyła rycerza narysowanego na podkoszulku Grahama. Oprócz informacji o prochu musiała jeszcze wysłuchać długiego monologu o zaletach przenośnych ubikacji i gotowania w kotle w czasie biwaków Towarzystwa Twórczego Anachronizmu. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Graham chodził z Tabithą. Kiedy

tylko Gretchen skończyła ich pierwsze spotkanie, Aria pobiegła do swojej kajuty i przejrzała stronę upamiętniającą Tabithę, szukając wpisów Grahama. Większość z nich była mglista i dość niewinna: „Spoczywaj w pokoju” albo „Tęsknimy za tobą, Tab”. Ale kiedy ojciec Tabithy mówił o zaniedbaniach kurortu, Graham się uaktywnił. Uważał, że personel Klifów nie powinien był podawać alkoholu nieletnim. A od kiedy w wiadomościach podano, że Tabitha nie zmarła z powodu alkoholu, we wpisach Grahama czuło się narastającą wściekłość. „Ktokolwiek to zrobił, policja go wytropi i złapie”. Gdy Aria to przeczytała, wegetariańskie chili, które zjadła na kolację, podeszło jej do gardła. Zeszłej nocy śniło się jej, że znajduje Tabithę na plaży. Kiedy odwróciła jej bezwładne ciało, za nią stanął Graham. „Aria? – wydawał się zdumiony. – Co ty tu robisz?” A potem twarz mu się zmieniła i było widać, że pojmuje, co się stało. „To był wypadek! – zawołała Aria. – Ona sama stanęła na krawędzi, ja jej nawet nie musiałam popychać!” W oczach Grahama pojawiły się łzy. A potem wyciągnął ręce, żeby ją udusić. I wtedy się obudziła. Czuła, że musi coś zrobić dla Grahama. Owszem, jej przyjaciółki zgodnie twierdziły, że nie powinna się z nim spotykać, ale ona nie żartowała, kiedy zeszłego wieczoru mówiła o tym, że to dla niej jedyny sposób pozbycia się przytłaczającego poczucia winy. Gdyby zaprzyjaźniła się z Grahamem, gdyby on mógł się wypłakać na jej ramieniu i opowiedzieć o Tabicie – jeśli tego właśnie potrzebował – może Aria choć trochę zadośćuczyniłaby za to, co zrobiła. Zadzwoniły dzwonki i z baru wyszedł Graham z triumfalną miną. – Właściciel tego baru twierdzi, że świetny dżem można zrobić z kokoloby gronowej. Twierdzi też, że ta roślina służy czasem jako naturalna bariera przed żółwiami morskimi. Aria uniosła brwi. – Nigdy nie słyszałam o kokolobie gronowej. Graham wyciągnął telefon, włączył wyszukiwarkę internetową i wpisał w Google nazwę „kokoloba gronowa”. Na ekranie pojawiło się zdjęcie rozłożystego drzewa z gronami zielonych owoców podobnych do winogron. – Największe skupisko drzew kokoloby znajduje się na południowym krańcu wyspy – przeczytał na głos. – No to chyba musimy tam ruszać – zakomenderowała Aria, a potem odwróciła się i poszła chodnikiem w stronę oceanu.

Graham zamknął wyszukiwarkę internetową i włączył główne menu. Kiedy Aria zobaczyła, że jako tło ma ustawione zdjęcie Tabithy, krzyk uwiązł jej w gardle. Tabitha siedziała na kamiennym murku, w różowej bluzce i obcisłych dżinsach. Aria odwróciła się, ale Graham zauważył, na co patrzyła. – Och, to moja dziewczyna. Ta, która... no wiesz. Aria pokiwała głową, przyglądając się znajomym blond włosom Tabithy, jej wielkim, niebieskim oczom i ledwie widocznym bliznom na szyi po poparzeniu w dzieciństwie. – Jest, hm, bardzo ładna. – Tak – westchnął ciężko Graham. – Była przepiękna. – Głos trochę mu się łamał. Aria zatrzymała się na rogu ulic. – Pewnie za nią tęsknisz? Graham pokiwał głową. – Ciężko mi... Dziwnie się czuję. Nie znam nikogo innego w naszym wieku, kto umarł. Trudno mi było się z tym pogodzić, co fatalnie o mnie świadczy, bo kiedy ona umarła, już z sobą nie chodziliśmy. Minął ich pędzący samochód, a koniuszki włosów Arii poderwały się w górę. – Nie? On pokręcił głową. – Chodziliśmy z sobą na początku liceum, ale mnie cały czas się wydawało, że ona tylko czeka na jakąś lepszą okazję. Gdy kiedyś zaprosiłem ją na szkolną imprezę, zareagowała takim zblazowaniem, jakby wolała pójść z kimś innym. – Kopnął kamyczek leżący na drodze. – Kiedy z sobą zerwaliśmy, okropnie jej nagadałem, wyzywałem ją od wariatek. Ale potem, gdy drugi raz wylądowała w szpitalu, czułem się jak ostatni kretyn. – B-była w szpitalu? – zapytała Aria, udając zdumienie. – Tak, przez wiele lat co chwila lądowała w szpitalu – odparł Graham, odsuwając się od krawędzi chodnika, żeby nie przejechał go rozpędzony skuter. – Dlaczego? – Cierpiała na depresję. Miała mnóstwo problemów z rodziną. Zza rogu nie wyjeżdżały już żadne samochody, więc przeszli przez ulicę. – Odwiedzałeś ją? – zapytała Aria. – Raz. – Skrzywił się. – Miejsce, w którym przebywała, z zewnątrz

wyglądało pięknie i miało fantastyczne lobby, ale pokoje pacjentów robiły żałosne wrażenie. – Aha – powiedziała Aria, starając się zachować neutralną minę. Od razu rozpoznała opis Zacisza Addison-Stevens. – Miała tam jakichś przyjaciół? Graham przez chwilę wpatrywał się w niebo, zastanawiając się. – Były tam dwie blondynki, które zachowywały się jak królowe ula. Kiedy odwiedziłem Tabithę, nie odstępowały nas na krok. Chyba mnie badały, jakby chciały ocenić, czy jestem godny rozmowy z nią. Arię przeszły ciarki, choć gorące słońce świeciło prosto na jej głowę. Zastanawiała się, czy jedną z tych dziewczyn była Ali. – Był tam też jakiś facet – mówił dalej Graham. – Widać było, że Tabitha mu się podoba. Z drugiego końca sali rzucał mi mordercze spojrzenia. – Zacisnął mocno zęby. – Ona chyba się z nim spotykała. Wszystkie dziewczyny uważały go za wielkiego przystojniaka. Graham spojrzał na Arię. – Mówię o niej jak o wariatce, ale ona była normalna i wspaniała. Wszyscy za nią szaleli. Nie wiem nawet, czemu mnie wybrała. – Znowu westchnął. – Rozmawiałem o tym z terapeutką. To ona mnie namówiła na tę wycieczkę. Twierdziła, że to mi pomoże przejść do porządku dziennego nad tym, co się stało, odciąć się od tego szaleństwa, które teraz zapanowało w Maplewood. – Świetnie cię rozumiem. Aria czuła takie mrowienie na skórze, że miała ochotę się podrapać. Co powiedziałby Graham, gdyby się dowiedział, że stoi obok morderczyni Tabithy? Dotarli do publicznej plaży z niewielkim drewnianym molo. Znudzony mężczyzna stał pod pasiastym parasolem, sprzedając napoje chłodzące z lodówki. Na stanowisku dla ratowników siedziało dwóch opalonych chłopaków, obserwujących kilku pływaków. Po lewej stronie rosły gęste drzewa. Zielone, okrągłe owoce w gronach zwisały z gałęzi, a w powietrzu unosił się słodki, przyjemny zapach. Drzewa wyglądały dokładnie tak jak na zdjęciu, które Graham znalazł w internecie. Nad ich głowami kołysały się gęste liście. Aria wypatrzyła kopertę przytwierdzoną do pnia jednego z drzew. W prawym górnym rogu widniało logo statku wycieczkowego. – Następna wskazówka! – wykrzyknęła. Oderwała kopertę od pnia. W środku znalazła instrukcję, by po przeczytaniu włożyć liścik z powrotem do koperty, żeby mogli go znaleźć

inni poszukiwacze, a pod spodem widniał link do strony internetowej, która miała ich zaprowadzić w następne miejsce. Pokazała Grahamowi, co znalazła. – Jesteśmy fantastyczni! Przybij piątkę! Uniosła dłoń, a Graham w nią klasnął. Nagle jego wzrok powędrował w stronę plaży. Aria się odwróciła. Obok stanowiska ratowników stały dwie dziewczyny i smarowały nogi kremem do opalania. – Coś się stało? – zapytała. Graham włożył ręce do kieszeni i się odwrócił. – Nie. Aria przyjrzała mu się badawczo, a potem jeszcze raz spojrzała na dziewczyny. Jedna miała na nogach klapki Birkenstock, a jej długie, dziko rozwiane włosy powodowały, że wyglądała jak hipiska. Druga, z brązowymi włosami i kolczykiem w nosie, była krótko ostrzyżona. Aria poznała obie. Dziś rano, w czasie śniadania na statku, stały za nią w kolejce po gofry. – Chodzą do twojej szkoły? – Mhm – przytaknął Graham. – Bardzo ładne. Graham wyglądał tak, jakby łamano go kołem. – Bardzo, ale co z tego? – Nie masz ochoty umówić się z jedną z nich? Graham prychnął. – Akurat się zgodzą. – Czemu nie? Graham zaśmiał się ponuro. – Szczerze? Nie umiem rozmawiać z dziewczynami. Szczególnie od kiedy Tabitha dała mi kosza. Poza tym, niby czemu miałyby się umówić z wieśniakiem, który udaje rycerza? Aria stanęła pod znakiem zakazu parkowania podpisanym po francusku i spojrzała na Grahama. – Wcale nie jesteś wieśniakiem! Spójrz na siebie! Jesteś przystojny, zabawny i inteligentny. Mnóstwo dziewczyn dałoby się pokroić, żeby móc się z tobą umówić! Graham się zaczerwienił. – Wątpię. Aria położyła dłonie na biodrach. – A ja nie. Wiesz co? Udowodnię ci to. Z moją pomocą pod koniec tej wycieczki umówisz się z którąś z tych ślicznotek.

Graham poderwał głowę. – Nie! – Mówię serio! Która ci się podoba? Ta podobna do elfa, z kolczykiem w nosie, czy Panna Hipiska? Graham zaśmiał się, słysząc te przezwiska. – No dobra. Przyznaję, że podoba mi się Elf. Ma na imię Tori. Ale naprawdę, do niczego między nami nie dojdzie. Od dwóch miesięcy mi się podoba, tylko że nic z tego nie będzie. – A rozmawiałeś z nią? – Hm, nie. – Graham zanurzył stopę w piasku. Aria jęknęła zniecierpliwiona. – No to faktycznie sam zadbałeś o to, żeby nic się nie wydarzyło. Na moje oko to idealna dziewczyna dla ciebie. Idź i zaproponuj jej napój z tego straganu. – Teraz? – spanikował Graham. – Tak, teraz! Arii ten pomysł bardzo się spodobał. Miała szansę zrobić coś dobrego dla Grahama i odpokutować za to, co uczyniła Tabicie. Wyrównać rachunki z wszechświatem. Poprawić swoją karmę. Podeszła do stoiska z napojami i kupiła cztery oranżady, dwie dla siebie i Grahama i dwie dla nieznajomych dziewczyn. – Teraz już nawet nie musisz niczego kupować. Po prostu idź do Elfa i Hipiski i zaproponuj im coś do picia. I zacznij z nimi rozmowę. – Ale o czym? – Nie wiem! – wykrzyknęła Aria, śmiejąc się głośno. – O francuskich napojach chłodzących! O czymkolwiek! No już, do dzieła! Graham oblizał wargi. Ale po chwili wyraz udręczenia zniknął z jego twarzy, a on sam wydawał się wręcz podekscytowany. – No dobra – powiedział wreszcie. Brnąc w piasku, podszedł do dziewczyn z dwiema pękatymi butelkami. Gdy się zbliżył, one osłoniły oczy. Przyjęły od niego napoje i odkręciły butelki. Graham kucnął obok i powiedział coś do Elfa, a ona się zaśmiała. „Tak”, pomyślała Aria, pijąc oranżadę. Czuła się jak Kupidyn. Nagle w jej torbie zadźwięczał telefon. Sięgnęła po niego. Dostała nową wiadomość. W okienku nadawcy widać było tylko bezładny ciąg cyfr i liter. Po plecach przeszły jej ciarki. Dwoje wyraźnie zdezorientowanych turystów z saszetkami na biodrach wpatrywało się w mapę stojącą po

drugiej strony ulicy biegnącej wzdłuż plaży. Piękna czarnoskóra kobieta w kwiecistym bikini rozłożyła ręcznik na piasku. Jakaś dziewczyna podeszła do stoiska z napojami i kupiła lemoniadę. Kiedy odchodziła, spojrzała Arii prosto w oczy. To była Naomi. Jej niebieskie oczy nawet nie mrugnęły. Na twarzy miała złośliwy uśmieszek, a w dłoni ściskała telefon. Aria szybko się odwróciła i o mało nie wpadła pod rozpędzone auto. Potem spojrzała na ekran telefonu i otworzyła wiadomość. Jak miło, że pomagasz mu wrócić do gry, Ario. Każdy czasem potrzebuje zdrowego kopa, prawda? .

12 DUETY Później, po południu, kiedy skończył się kurs projektowania karaibskiej biżuterii, Hanna ciężko opadła na krzesło przy stoliku w bistro obok Mike’a i przeglądała duże, oprawione w skórę menu, przyniesione właśnie przez kelnerkę. Mike wciągnął powietrze do płuc i skrzywił się. – Uch, coś tu śmierdzi kozią kupą. Chyba ja. Hanna zachichotała. – Tak się kończy praca na pokładowej organicznej farmie. – Oczywiście na statku znajdowały się kurniki, zagrody dla alpak i szklarnia i właśnie tam Mike zgłosił się na ochotnika do pracy. – Co cię podkusiło, żeby wybrać akurat to? – zapytała. – Trzeba było się zgłosić do pracy w siłowni. Mike żałośnie pokręcił głową. – Kiedy zobaczyłem w ulotce słowa „hydroponiczny” i „szklarnia”, myślałem, że hodują tutaj marihuanę. Nie wiedziałem, że będę musiał przez dwie godziny doić kozy. Nie wyobrażasz sobie, jak one śmierdzą. Hanna szturchnęła go. – Lepiej weź jeszcze jeden prysznic, śmierdzielu. W przeciwnym razie dzisiaj śpisz na podłodze. Mike się poderwał. – Czy to znaczy, że znowu nocujesz u mnie w pokoju? Hanna nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w rozrysowaną na podłodze planszę do shuffleboarda. – A mogę? – Oczywiście! – powiedział z naciskiem Mike. – Co się dzieje, Hanno? Przecież tłoczenie się na pojedynczym łóżku nie jest w twoim stylu. Pokłóciłaś się z Naomi? Hanna udawała, że jest zafascynowana kostkami lodu w swojej szklance, bo nie chciała spojrzeć Mike’owi prosto w oczy. Choć razem z Mikiem w łóżku było jej bardzo przytulnie, często przewracała się z boku na bok i potrzebowała dużo miejsca. Zeszłej nocy obudziła się kilka razy na samej krawędzi łóżka. Poza tym w pokoju Mike’a śmierdziało mokrym psem, a jego współlokator, chłopak z Tate, pierdział przez sen. – Chyba świetnie się dogadywałyście w czasie imprezy u Masona – dodał Mike. Hanna skrzywiła się na wspomnienie chwili, w której zobaczyła

zdjęcie w dowodzie osobistym Naomi. – No, nie wiem. Mike posmarował masłem kromkę chleba. – Nie rozumiem was, dziewczyny, ani waszych głupich kłótni. Wiesz, co powinnyście zrobić z Naomi? Rozebrać się do bielizny i stoczyć walkę w błocie, a wkrótce zapomnicie o wszystkich waszych niesnaskach! – A potem powinnyśmy się pewnie całować? – powiedziała Hanna bez ogródek. Oczy Mike’a zabłysły. – Tylko jeśli macie na to ochotę! Hanna żartobliwie go uderzyła, a potem złożyła zamówienie u kelnerki. Wiedziała, że Mike czeka na lepsze wyjaśnienie, ale co mogła powiedzieć? „Boję się towarzystwa Naomi, bo rozbiłam samochód jej kuzynki i zostawiłam ją na pewną śmierć, a teraz martwię się, że Naomi właśnie się o tym dowiedziała, a może od dawna o tym wie i torturuje mnie jako A. Przepraszam, że do tej pory ci o tym nie powiedziałam!” Naprawdę bardzo nie chciała, żeby Naomi okazała się Nowym A., szczególnie że tak dobrze im się rozmawiało w czasie imprezy. W jej towarzystwie czuła się tak swobodnie jak z przyjaciółką, której nie widziała całe lata. A co miała myśleć o wyznaniach Naomi, która rzekomo zmagała się z bulimią? Czy zmyśliła to tylko po to, żeby zyskać zaufanie Hanny i żeby mogła zrealizować swój diaboliczny plan? Nie mogły wykluczyć, że Naomi to A., albo przynajmniej wspólniczka ich prześladowcy. Zdołałaby bez trudu poznać ich sekrety. Być może po to właśnie tak ekspresowo zaprzyjaźniła się z Kate. Mogła śledzić Hannę w czasie sesji z Patrickiem, który chciał umieścić w internecie jej nieco roznegliżowane zdjęcia. Naomi wzięła udział we flash mobie, kiedy Hanna spotkała Liama Wilkinsona, syna rywala politycznego jej ojca. Mogła wtedy zobaczyć, jak się całują w bocznej uliczce. A zbieranie kompromitujących informacji na temat Hanny, gdy ona śledziła Colleen, było bułką z masłem. Naomi miała mnóstwo motywów. Ileż to morderczych spojrzeń Naomi i Riley posłały Hannie i jej przyjaciółkom, kiedy Ali zaprosiła je do swojej nowej paczki? Ileż to razy Naomi próbowała skompromitować Hannę, choć jej się to nigdy nie udało? No dobra, trudno by było udowodnić, że była na Jamajce. Ale może działała w zmowie z kimś, kto wciągnął ją do Bandy A., kiedy umarła Madison. Gdyby Naomi wiedziała, że to Hanna siedziała wtedy za kierownicą i najprawdopodobniej zraniła Madison, przenosząc ją, a potem ją zostawiła, wtedy miałaby oczywisty

powód do zemsty. Ale przecież Hanna nie zaplanowała tamtego wypadku. Postąpiła jak dobra Samarytanka, odwożąc Madison do domu. Pod koniec wieczoru było oczywiste, że Madison nie jest w stanie prowadzić. Ledwie mówiła i o mało nie zasnęła na barze. Hanna spojrzała na Jacksona, barmana. – Masz numer do radio taxi? Jackson oparł łokieć na barze i zaśmiał się, jakby byli na imprezie w akademiku. – Ale się nawaliła, co? – Żadnych taksówek! – zapiała Madison. – Nic mi nie jest! Okręciła wokół palca kluczyk na kółku, który zsunął się i spadł pod automat do gry w pokera. Kiedy Madison na czworaka go szukała, cały bar miał okazję obejrzeć jej różowe stringi. – Dość tego – powiedziała Hanna, wyciągając banknot dwudziestodolarowy, żeby zapłacić rachunek Madison. Wzięła jej torebkę spod krzesła i pomogła jej się podnieść. – Odwiozę cię do domu, dobra? Gdzie mieszkasz? – Ja mgę pryfdzić, Olivio – jęknęła Madison, używając imienia, którym Hanna się jej przedstawiła. – Ystem spełnie cześwa! Znaczy, cześba! Znaczy... Wtedy zzieleniała, zgięła się wpół i zwymiotowała na swoje baleriny Coach. Wszyscy goście odsunęli się od niej z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Jackson zmarszczył nos. – Chodź – powiedziała Hanna, ciągnąc Madison za drzwi, zanim zdążyła znowu zwymiotować. Kiedy wzięła kluczyki od Madison, poczuła lekki niepokój, bo sama też piła. Ale to było kilka godzin wcześniej i na pewno nie miała już alkoholu we krwi. Pomyślała, że pojedzie wolniej, niż pozwalają przepisy, żeby na pewno nie zatrzymała jej policja. Teraz kilka dziewczyn podbiegło do burty, wyrywając Hannę z zamyślenia. – Patrzcie, delfiny! – zawołała jedna z nich. Mike wstał, żeby też je zobaczyć, ale Hanna została na miejscu, bo wciąż miała mętlik w głowie. Była skłonna uwierzyć, że Naomi dowiedziała się, kto kierował samochodem jej kuzynki tamtej nocy. Chyba że Madison się obudziła i wszystko sobie przypomniała, co było raczej mało prawdopodobne, jeśli umarła. Może Naomi widziała wypadek z okien swojego nowego domu i zrobiła zdjęcie spomiędzy drzew? Ale to też nie miało sensu. Gdyby patrzyła, na pewno widziałaby, jak znikąd

zjawia się samochód i wjeżdża w auto prowadzone przez Hannę. – Tu jesteś! Hanna podniosła głowę. Stała nad nią Naomi w zielonej obcisłej sukience od Diane von Furstenberg i sandałkach z rafii. Trzymała szklankę soku grejpfrutowego i jak zwykle pachniała perfumami Twirl od Kate Spade. – Właśnie usłyszałam bombową plotkę na temat Erin Bang Bang – powiedziała Naomi konspiracyjnym tonem. Hanna zamrugała, zbita z tropu nagłym pojawieniem się Naomi. – Co takiego? Naomi usiadła na miejscu Mike’a. – Ponoć ktoś słyszał, jak rozmawia przez telefon z mamą. I wyobraź sobie, że udawała aniołka, twierdziła, że modli się każdego dnia, spędza czas z koleżankami z klasy i unika imprez i chłopaków. Niewiarygodne, co nie? Hanna uważnie przyjrzała się Naomi. Uśmiechała się słodko, a w jej oczach pojawił się błysk. Wydawała się zupełnie niewinna, zupełnie nie przypominała złowrogiego mordercy. Lecz to pewnie była część jej intrygi, godnej A. Hanna jednak pamiętała o planie Spencer, która radziła jej, by zaskarbiła sobie zaufanie Naomi i dowiedziała się, czy A. to ona. Mogła udawać jej przyjaciółkę. Nagle to zadanie wydało się jej wykonalne. Może Hannie udałoby się dowiedzieć, co Naomi wie o wypadku Madison. Uśmiechnęła się nieznacznie. – Gdybyśmy tylko mogły upublicznić sprawki Erin, tak żeby Mama Bang Bang się o nich dowiedziała. – Byłoby super – zachichotała Naomi, połykając przynętę. Hanna odłożyła serwetkę. – Widziałam ogłoszenie, że dziś jest karaoke. Chcesz się wybrać? Naomi uniosła brew. – Tylko jak zaśpiewasz ze mną w duecie. Nie cierpię śpiewać sama na karaoke. – Nie ma sprawy! – Chodźmy już teraz – zaproponowała Naomi. – Mam dla nas idealną piosenkę. Hanna wstała akurat w chwili, gdy do stolika wrócił Mike. Spojrzał na nią zdezorientowany, a ona tylko cmoknęła go w policzek. – Do zobaczenia później – powiedziała lekko, a potem raźno odeszła. Miała nadzieję, że nie zauważył, jak okropnie trzęsły się jej dłonie,

kiedy szła za Naomi do windy. Bar z karaoke znajdował się dwa poziomy niżej, a rzewne zawodzenie usłyszały tuż po wyjściu z windy. Z przodu sali znajdowało się niewielkie, słabo oświetlone podwyższenie, a przy małych okrągłych stolikach siedziało mnóstwo osób. Hanna zauważyła przystojnego, ciemnowłosego chłopaka, który siedział samotnie niedaleko łazienek. To był Graham, z którym Aria szukała skarbów. Aria pokazała Hannie jego zdjęcia ze strony upamiętniającej Tabithę Clark. Graham popatrzył na Hannę, jakby poczuł na sobie jej spojrzenie. Nawet nie mrugnął. Hannę przeszył dreszcz i się odwróciła. Poszła za Naomi i zaczęła przeszukiwać katalogi z piosenkami, a serce cały czas waliło jej jak młotem. „Być może właśnie stoję obok A. – myślała. – Ta dziewczyna może wiedzieć o wszystkich okropnych rzeczach, które zrobiłam”. Dostrzegła piosenkę California Gurls Katy Perry i chciała ją zaproponować, ale pomyślała, że to za bardzo obciachowe. Lecz nagle Naomi też pokazała na ten tytuł. – Mogłybyśmy to zaśpiewać! – Dobra. Hanna zapisała tytuł obok ich nazwisk. Nie miała zamiaru wdawać się w dyskusje z A. Usiadły przy stoliku i czekały na swoją kolej. Choć Hanna z nerwów cały czas przebierała nogami, udawała całkowity spokój, słuchając, jak grupa chłopaków ze szkoły w Ulster wyła jakąś metalową piosenkę, a potem trzy identycznie uczesane blondynki udawały Britney Spears. Naomi wyciągnęła telefon i choć Hanna umierała z ciekawości, co jej towarzyszka pisze, wbiła wzrok w szklankę z drinkiem, a jej serce biło bardzo mocno. Naomi wrzuciła telefon z powrotem do torby. – Czy ktoś mógłby nas obsłużyć? – westchnęła Naomi. – Mam straszną ochotę na drinka. Kłopoty z facetem to świetna okazja, żeby utopić smutki w alkoholu. – Co się dzieje? – zapytała Hanna, opierając podbródek na trzęsącej się dłoni. Pierwsza zasada fałszywej przyjaźni brzmi przecież: zawsze udawaj, że troszczysz się o kłopoty fałszywej przyjaciółki z facetem. Naomi westchnęła. – Facet, który mi się podoba, woli Spencer. Hanna napiła się wody, którą kelnerka przed nią postawiła,

zdumiona, że Spencer nie wspomniała o tym, kiedy rozmawiały o A. zeszłego wieczoru. – Ale kaszana – powiedziała, udając oburzenie. – Straszliwa. – Naomi otworzyła szeroko oczy. – Nie masz na nią jakiegoś haka? No wiesz, coś, co by sprawiło, że on od niej ucieknie gdzie pieprz rośnie? Hanna zakaszlała. – O niczym takim mi nie wiadomo. „No może poza tym, że kogoś zamordowała! – ryknął jakiś głos w jej głowie. – I że zeszłego lata ćpała, a potem wrobiła przyjaciółkę w posiadanie narkotyków. I pomogła mi przenieść twoją kuzynkę z siedzenia dla pasażera w samochodzie, który ja prowadziłam”. Ale przecież jeśli Naomi była A., to wiedziała to wszystko. – No co ty? Żartuję. – Naomi żartobliwie szturchnęła Hannę, bo pewnie zauważyła zakłopotanie na jej twarzy. Ścisnęła jej dłoń. – Masz wielkie szczęście, że jesteś z Mikiem. – Tak – powiedziała Hanna, czując, jak się rozluźnia, i uśmiechając się na samą myśl o nim. – O niebo lepszy niż Sean Ackard – dodała Naomi. – Wiesz, że ja też z nim chodziłam? Hanna pokiwała głową. – W pierwszej klasie liceum. Naomi wyglądała na zdumioną. – Jak to zapamiętałaś? Hanna się zaśmiała. – Przez wiele lat podkochiwałam się w Seanie. Wiedziałam o wszystkich jego dziewczynach. Ale kiedy w końcu z nim chodziłam, okazał się wielkim rozczarowaniem. Był taki... dobry. – Mówisz o seksie? – Naomi przewróciła oczami. – On się nigdy nie zmienił. Byłam z nim na imprezie, na której co chwila jakaś para znikała, żeby się całować. A ja z Seanem siedziałam na kanapie i oglądałam jakiś durny film w telewizji, jakbyśmy byli rodzicami wszystkich pozostałych. Totalna żenada. – Co ta Kate w nim widzi? – zachichotała Hanna. – Może lubi prawiczków – uśmiechnęła się zjadliwie Naomi. – Słyszałam, że dla niego przyłączyła się do Klubu Dziewic. – Właściwie, to ja... Hanna już miała opowiedzieć Naomi, że kilka tygodni temu widziała, jak Kate i Sean wychodzą razem ze spotkania Klubu Dziewic,

w porę jednak ugryzła się w język. Kiedy przyłapała na tym swoją przyrodnią siostrę, była przecież z Liamem. Ale jeśli Naomi była A., wiedziała również to. Hanna wyprostowała się, nagle zdenerwowana. – Wiesz co, jak naprawdę masz ochotę na drinka, to możemy wymknąć się na ląd w Puerto Rico i pójść do baru. Mam podrobiony dowód osobisty. A ty masz dowód swojej kuzynki, prawda? Przez twarz Naomi przemknął jakiś dziwny cień. – Tak. – Przyjaźnicie się blisko? Serce Hanny biło coraz mocniej. Czuła się idiotycznie, jakby się zupełnie odsłoniła. Naomi zaczęła obgryzać skórki przy paznokciach. – Jak siostry. Ma na imię Madison. Chodziła do St. Agnes. A teraz jest na Uniwersytecie Penn State. A raczej, była. Hanna poczuła skurcz żołądka. – Umarła? Przygotowała się na najgorszą odpowiedź. Albo na to, że Naomi zacznie krzyczeć, że wie o wszystkim i że życzy Hannie śmierci. Naomi wpatrywała się w Hannę przez dłuższą chwilę, prawie tak, jakby ją mierzyła wzrokiem. Ale nim zdążyła odpowiedzieć, z głośników popłynęły pierwsze dźwięki California Gurls, a na ekranie pojawiły się słowa piosenki. Naomi zerwała się na równe nogi. – Boże, ależ ja potrafię psuć zabawę! Daj spokój. Zapomnijmy o tym i bawmy się. Wyskoczyły na podest i chwyciły mikrofon. Lecz kiedy Hanna otworzyła usta, wydobył się z nich drżący, cienki głosik. Wyobrażała sobie Madison w łóżku szpitalnym, po wypadku, z okropną maską od respiratora na twarzy. Oczyma wyobraźni zobaczyła Naomi, ukochaną kuzynkę Madison, siedzącą u jej boku, zupełnie zdruzgotaną. Każdy zapałałby żądzą zemsty, gdyby się dowiedział, kto spowodował wypadek. Ale jak Naomi potrafiła udawać teraz tak wyluzowaną? Rzuciła okiem na Naomi. Miała suche oczy, łzy zniknęły, a ona śpiewała radośnie do mikrofonu, jakby zostawiła za sobą cały ból. Kiedy rozpoczął się wesoły refren, kilka osób na widowni zaśpiewało razem z nimi. Naomi śpiewała coraz głośniej. Spojrzała na Hannę i klepnęła ją w pośladek. Hanna nie mogła się nie uśmiechnąć. Hanna odrzuciła głowę w tył i zaśpiewała głośniej. Jej głos tak dobrze współbrzmiał z głosem Naomi. Kiedy otworzyła oczy, Naomi chwyciła ją za ręce i okręciła wokół siebie. Poderwała jej spódniczkę,

a Hanna chwyciła dwie fluorescencyjne rurki ze stolika obok i udawała, że na jej piersiach wybuchają fajerwerki. Tłum wiwatował. Gdy Hanna spojrzała na twarze widzów, nawet Graham się uśmiechał. Kiedy piosenka się skończyła, kilku facetów siedzących pod ścianą krzyczało: „Bis! Bis!”. – Publiczność nas uwielbia! – zachichotała Hanna, kiedy schodziły ze sceny. – Bo jesteśmy boskie! – Naomi wzięła ją pod ramię. – Powinnyśmy to wykonać w czasie konkursu talentów, nie sądzisz? – Hm, jasne – powiedziała Hanna, przypominając sobie o obietnicy złożonej Spencer i przyjaciółkom, że wykona z nimi taniec hula. Lecz przecież nie mogła odmówić Naomi, dziewczynie, która mogła być A. Nagle, gdy tylko wróciła na miejsce, zaświecił się ekran jej telefonu. Dostała nową wiadomość. Naomi odwróciła się i rozmawiała z Ursulą Tippington, nie zwracając uwagi na Hannę. Hanna rzuciła okiem na leżący na stoliku telefon Naomi. Wystarczyło wyciągnąć rękę i chwycić go, ale wydawało się jej, że ma dłonie pełne piasku. Z trudem przełknęła ślinę i otworzyła wiadomość. Raz Hanna Marin zaliczyła stłuczkę I zasłużyła na srogą nauczkę. Choć Hanna Marin uciekła jak tchórz, Ja wiem o wszystkim. I jestem tuż-tuż.

13 UWAŻAJ, GDY PŁYNIESZ ŁODZIĄ ZE SZKLANYM DNEM – Witamy w Puerto Rico! – zakrzyknął Jeremy przez megafon w czwartek rano. Powiedział to z przesadnym hiszpańskim akcentem, przeciągając „r”. Emily widziała, jak mnóstwo osób macha chustkami do ludzi na brzegu. Z głośników popłynęła akustyczna, łzawa wersja Somewhere Over the Rainbow i wszyscy jęknęli. Tę samą piosenkę grano, kiedy wypływali z Newark, a potem następnego dnia na morzu, a potem, żeby zwołać wszystkich na kolację zeszłej nocy. To się robiło trochę nudne. Emily usiadła na ławce, wdychając wilgotne powietrze. Jordan zostawiła jej liścik na nocnym stoliku: pisała, że poszła po kawę, i prosiła, żeby Emily do niej dołączyła. Kiedy zadzwonił jej telefon, myślała, że to Jordan, ale na ekranie pojawił się napis: „Hanna”. – Mam też na linii Spencer i Arię – powiedziała Hanna, kiedy tylko Emily odebrała. – Właśnie spędziłam trochę czasu z Naomi. Ona chyba nas nie podejrzewa o udział w wypadku Madison, ale ktoś inny o tym wie. Dostałam na ten temat wiadomość od A. – Dowiedziałaś się, czy Madison umarła? – zapytała Emily, a serce na chwilę przestało jej bić. „Błagam, powiedz, że nie”, myślała. Gdyby ktoś jeszcze umarł z jej powodu, nie potrafiłaby sobie z tym poradzić. Dostatecznie przerażała ją sama świadomość, że być może Madison wcale nie upiła się do nieprzytomności, jak im się wszystkim wydawało. Jak ona, Emily, mogła uciec z miejsca wypadku, zostawiając na pastwę losu ranną niewinną dziewczynę? Wyobrażała sobie, jak policja odczytuje jej zarzuty, a twarze rodziców bledną. Pani Fields pewnie padłaby trupem i byłaby to kolejna osoba, którą Emily miałaby na sumieniu. – Jeszcze nie wiem, czy umarła – przyznała Hanna. – Przerwano nam, nim zdążyłam się tego dowiedzieć, a jakoś nie potrafiłam jej przycisnąć, żeby mi powiedziała. – Musisz spróbować się dowiedzieć, co się stało, Hanno – z naciskiem powiedziała Aria. – Jeśli nie żyje albo została ranna, to bardzo prawdopodobne, że Naomi to A. – Wiem, wiem. – Hanna była rozkojarzona. Westchnęła. – Ale mam mętlik w głowie. Naomi wydaje się taka spokojna i niewinna. Czy może być aż tak dobrą aktorką? – Wczoraj dostałam wiadomość od A., a gdy podniosłam głowę,

Naomi się na mnie gapiła – powiedziała Aria. – W tym SMS-ie znowu była mowa o policji. Musimy rozwiązać tę zagadkę i dorwać A., nim pójdziemy na dno. – A wiecie, kto mnie wydaje się podejrzany? – zapytała Hanna. – Były chłopak Tabithy. Siedział sam w barze karaoke i chyba mnie obserwował. – On nie jest A. – upierała się Aria. – Jak możesz być tego taka pewna? – spytała Spencer. – To on był wczoraj z tobą, gdy dostałaś wiadomość od A. – I niby skąd się dowiedział o wszystkich naszych sprawkach? – zapytała Aria. – Zeszłego lata był w Ameryce Południowej, przecież wam mówiłam. – Tak twierdzi. W słuchawce zapadła pełna napięcia cisza. Wreszcie Spencer westchnęła i powiedziała, że musi lecieć. Pozostałe dziewczyny się rozłączyły, ale obiecały sobie, że spotkają się później, żeby opracować choreografię na występ. Kiedy Emily się rozłączyła, mocno przygryzła gumę do żucia. Nie wierzyła, że Naomi to A., lecz pamiętała coś z zeszłego lata. Może jednak Naomi coś łączyło z tą sprawą. Po tym wypadku, kiedy Emily była w Filadelfii, pewnego wieczoru wracała do domu z restauracji, w której pracowała, pogrążona w rozmowie z Derrickiem, jej przyjacielem i kolegą z pracy. Opowiadała mu, jakim wstrząsem był dla niej powrót Prawdziwej Ali do Rosewood, a szczególnie ich pocałunek. – Smuci cię to, że zginęła w pożarze? – zapytał Derrick. – Tak jakby – powiedziała Emily, odwracając wzrok. Nie mogła przecież powiedzieć Derrickowi, że Ali nie zginęła w pożarze, że uciekła, bo Emily zostawiła jej otwarte drzwi. Ali zginęła, kiedy Aria zepchnęła ją z tarasu na dachu jamajskiego kurortu. Nagle Emily przystanęła, bo dostrzegła kogoś po drugiej stronie ulicy. Przed witryną sklepu BCBG stała Naomi Zeigler. – O Boże – jęknęła, ciągnąc Derricka za róg. Odczekała, aż Naomi sobie pójdzie, a potem wydawało się jej, że nic jej już nie grozi. A jeśli Naomi ją widziała? Telefon Emily znowu zadźwięczał, wyrywając ją ze świata wspomnień. Na ekranie pojawił się napis: „Aria”. – Co dziś robisz, Em? Może zjemy razem śniadanie? Nagle Emily zobaczyła, że zza rogu wychodzi Jordan. Miała na sobie bermudy khaki i pożyczony od Emily błękitny podkoszulek. Jej długie

ciemne włosy jak zawsze podtrzymywała aksamitna opaska. – Yyy, nie mogę. – Czemu? – zapytała Aria z troską w głosie. – Wszystko w porządku? – Tak, jest dobrze – powiedziała Emily, ściszając głos. – Lepiej niż dobrze. – Spojrzała na Jordan, która szła w jej stronę, uśmiechnięta od ucha do ucha. – Poznałam fantastyczną nową przyjaciółkę. – Och! – ucieszyła się Aria. – To fajnie. Przynajmniej na tej wycieczce dzieje się coś dobrego. Spotkam ją? Emily przygryzła koniuszek oprawki okularów. Aria mogłaby nie pochwalać tego, że Emily chowa kogoś w swoim pokoju. I bez tego miały już dość kłopotów. – Hm, dam ci znać – powiedziała tylko, po czym się rozłączyła. Wrzuciła telefon do torby i uśmiechnęła się do Jordan. – Co dziś robimy? – Szturchnęła ją żartobliwie. – Oby coś fajnego. Właśnie urywam się z obserwacji ptaków. Jej instruktor obserwacji ptaków zaplanował wyprawę na plażę, ale gdyby przypominała ona poprzednią obserwację, Emily pewnie znowu tak by się wynudziła, że z trudem powstrzymałaby się przed zaśnięciem w czasie oglądania ptaków przez lornetkę. Nie potrafiła się zachwycić rybitwami i pelikanami. Jordan wyciągnęła rękę, żeby pomóc wstać Emily. – Schodzimy na ląd. – Jesteś pewna, że opuszczenie statku to dobry pomysł? – zapytała z wahaniem Emily. – Nie chcę, żebyś wpakowała się w jakieś tarapaty. Jordan uniosła rękę. – Musimy zaszaleć! No już, idziemy, ślicznotko! „Ślicznotko”. Jordan mówiła też do niej „laleczko”, „kochanie” i „słonko”. Maya St. Germain też kiedyś tak do niej mówiła i Emily musiała przyznać, że bardzo jej się to podobało. Od kiedy Emily poznała Jordan, jej fascynacja przerodziła się w całkowite zauroczenie. Każdej nocy przesiadywały razem, rozmawiając o życiu. W przeciwieństwie do Ali, Jordan nigdy nie wyśmiała Emily. Zaintrygowana, słuchała tylko z uśmiechem, jakby siedziała przed najciekawszą osobą pod słońcem. Zeszły na ląd po trapie i otuliło je parne powietrze Puerto Rico. Zachodzące słońce rzucało na wodę migotliwe refleksy. Minęły grupkę osób w podkoszulkach Ulster Prep, szkoły, do której chodziła Jordan. – Chcesz się przywitać? – zapytała Emily. Jordan spojrzała na nią zdziwiona.

– Z kim? – Z... Emily urwała. Już minęły grupkę z Ulster, spóźniła się. – I co robimy? – zapytała. – Przejdziemy się po mieście? Usiądziemy w kawiarni i posłuchamy muzyki mariachi? – Cierpliwości, robaczku. Jordan uderzyła biodrem o biodro Emily, potem nagle skręciła w lewo i poszła w stronę drugiej przystani, pełnej rozpadających się jachtów i łodzi żaglowych. Szła wzdłuż przystani, jakby ją doskonale znała, i zatrzymała się przed dużą, prostokątną łodzią motorową, która łagodnie kołysała się na falach. Emily wydawało się, że słyszy, jak Jordan mruczy coś pod nosem, coś w stylu: „Ta może być”. Skoczyła na pokład. Łódź zakołysała się mocniej pod jej ciężarem, a Jordan rozpostarła ręce, żeby złapać równowagę. Podeszła do kokpitu i spojrzała na pokrętła i guziki. Chwilę nimi manipulowała, aż wreszcie włączył się silnik. – Na co czekasz!? – zawołała do Emily, przekrzykując ryk silnika. – Wchodzisz na pokład czy nie!? Emily zamrugała. – To twoja łódź? Jordan się zaśmiała. – Ależ skąd, głuptasie! – W takim razie co ty wyprawiasz? Jordan oparła się o ster. – Ten, do kogo należy, nie pływał nią długo. – Pokazała na naklejkę na burcie. – Widzisz? Licencja już wygasła. Na burcie jest tona osadu. Tej łodzi nie czyszczono od lat. – Poklepała jedno z obitych skórą siedzeń. – Biedactwo. Tak bardzo byś chciała wypłynąć w morze, prawda? Emily nie wierzyła własnym uszom. – Ale możemy narobić sobie strasznych kłopotów! Myślałam, że nie chcesz, żeby cię złapano! Jordan chwyciła czapkę kapitańską zawieszoną na kołku przy sterze i włożyła ją. – Nie warto żyć, jeśli przez cały czas się boisz. Emily obejrzała się przez ramię, spodziewając się, że zobaczy cień A. znikający za zacumowaną w pobliżu żaglówką. Ale nikogo nie zauważyła. Na przystani pełnej łodzi była sama z Jordan, która miała świętą rację. Emily przez cały czas czegoś się bała. Już nie pamiętała, kiedy ostatni raz dobrze się bawiła.

Ostrożnie postawiła jedną stopę na pokładzie łodzi. – Ale pojedziemy tylko na krótką przejażdżkę? – No pewnie! – zakrzyknęła Jordan, pomagając Emily wejść na pokład. Przytuliła ją i trzymała w ramionach przez dłuższą chwilę. Emily czuła mrowienie na skórze. Już sama obietnica, że jeszcze kiedyś zostanie tak przytulona, wystarczyła, by skłonić ją do złamania kilku zasad. Jordan odwiązała cumę, zakręciła sterem i łódź wypłynęła na zatokę. Emily poczuła słony zapach bryzy, która rozwiała jej włosy. Błyskawicznie wyminęły statek wycieczkowy, a potem kilka żaglówek. Kiedy przepływały koło starego fortu na obrzeżach miasta, Emily spojrzała w dół i zobaczyła, że dno łodzi było zrobione ze szkła. Kilka centymetrów pod jej stopami pływały zwinne ryby, wciąż jeszcze widoczne w zachodzącym słońcu. – O Boże! – Przycisnęła dłoń do szyby. – Jordan! Chodź, zobacz! Jordan puściła ster i podeszła do Emily. Pod jej stopami przemykały tropikalne ryby. Oceaniczne rośliny falowały lekko. – Przepiękne! – powiedziała z zachwytem. – Nigdy czegoś takiego nie widziałam – westchnęła Emily. – Nawet nie potrzebujemy maski do nurkowania! Przez kilka minut w zachwycie obserwowały wodę. Ale kiedy Emily wpatrywała się w morskie odmęty, stopniowo opuszczał ją wspaniały nastrój. Niecały rok temu to samo morze zabrało ciało Tabithy. Takie same ryby obojętnie przepływały obok jej ciała, jak świadkowie jego powolnego rozkładu. W jej włosach i uszach wodorosty zapuściły korzenie. Słona woda drążyła jej ciało powoli i metodycznie, póki nie zostały z niej nagie kości. Z gardła Emily wydobył się zduszony jęk. Jordan się odwróciła. – Coś się stało? – Nie, wszystko gra – opanowała się Emily. Jordan zbliżyła się do niej, otwierając szeroko swoje zielone oczy. – Wcale nie. Boisz się, bo ukradłyśmy tę łódź? Emily objęła się ramionami, ponieważ nagle przeszył ją zimny dreszcz. „Boję się wszystkiego”, miała ochotę powiedzieć. Ale obawiała się, że gdy tylko otworzy usta, zdradzi wszystkie swoje sekrety. Nie mogła opowiedzieć Jordan o Tabicie. To było zbyt niebezpieczne. – Cieszę się, że tu jesteśmy – powiedziała wreszcie. – Właśnie tego potrzebowałam. Wyrwać się na chwilę z mojego życia. Jordan przekrzywiła głowę.

– Naprawdę masz kłopoty w domu, co? Emily pokiwała głową, czując ucisk w gardle. – Rodzice? – zgadywała Jordan. – Mówiłaś, że nie mogą na ciebie patrzeć. Emily poczuła łzy w oczach i pokiwała głową. – Nienawidzą mnie. – A co się właściwie stało? Emily przyjrzała się jej i wzięła głęboki wdech. Akurat tę tajemnicę mogła zdradzić. – Dowiedzieli się, że zeszłego lata urodziłam dziecko. Jak im się przyznałam w zeszłym tygodniu, to wpadli w szał i przestali się do mnie odzywać. Jordan zamrugała powoli. – Urodziłaś dziecko? Ostry ton tego pytania przyprawił Emily o dreszcze. Pewnie Jordan była zszokowana. Ale kiedy spojrzała na Jordan, ona patrzyła na nią z czułością i zrozumieniem. Jej mina zdawała się mówić: „No, dalej, słucham. I tak cię lubię”. Słowa same popłynęły z jej ust. Opowiedziała jej o Gayle, a nawet o tym, jak złamała umowę i zostawiła dziecko na progu domu Bakerów. – Kiedy Isaac się o tym dowiedział, stwierdziłam, że najwyższa pora powiedzieć także moim rodzicom. Wcześniej mieli ze mną na pieńku, ale teraz uznali, że przekroczyłam wszelkie granice. Wiem, że powinnam ich nienawidzić, ale tak bardzo za nimi tęsknię. Przez łzy patrzyła na przepływającą obok nich rybę. Wszystko, co powiedziała, było bolesną prawdą. Przeszła wiele z rodziną, ale wydawało się jej, że zaczynają ją rozumieć. To, co zrobiła, na dobre zepsuło ich relacje. Jordan przysunęła się i dotknęła dłoni Emily. – Jesteś taka dzielna – powiedziała cicho. – Nie zdobyłabym się na coś takiego. Nie starczyłoby mi odwagi. Emily otarła łzy. – Było mi strasznie, strasznie ciężko. – Jak to jest? – zapytała Jordan z szeroko otwartymi oczami. – Zajść w ciążę? Urodzić? Przejść przez to... trzęsienie ziemi. Nie potrafię sobie nawet tego wyobrazić. – To przerażające – odparła Emily. – Ale i wspaniałe. Najbardziej podobało mi się, jak czułam kopanie dziecka. Czasem w nocy kładłam dłoń na brzuchu i leżałam tak godzinami. Najpierw czujesz tylko lekki

ruch w brzuchu. Ale potem, gdy dziecko rośnie, zaczyna mocniej kopać. To niezwykłe doświadczenie. – Coś takiego – wyszeptała Jordan. W oczach Emily znowu pojawiły się łzy i popatrzyła na Jordan z wdzięcznością. – Wiesz, nikt nigdy mnie o to nie zapytał. Wszyscy tylko powtarzali mi, jakiego zamieszania narobiłam i jaka jestem okropna. – Wcale nie jesteś okropna – powiedziała Jordan. – Jesteś wspaniała. Emily spojrzała nieśmiało na Jordan. – Ja uważam, że ty jesteś wspaniała. Jordan dotknęła jednym palcem kolana Emily. Nie oderwała palca natychmiast, tylko przez chwilę dotykała Emily. Emily patrzyła na różowy, kształtny paznokieć Jordan, a potem przysunęła się do niej. Serce zabiło jej mocniej. Zanim się zorientowała, ich usta się zetknęły. Nos Emily wypełnił się oszałamiającym aromatem jaśminowych perfum. Przesunęła palcami po nagich ramionach Jordan. Miała skórę miękką jak płatki kwiatów. Przywarły do siebie, chłonąc swój zapach, a potem oderwały się od siebie i patrzyły sobie w oczy. – Ale ze mnie szczęściara – powiedziała z rozmarzeniem Jordan. – Miałam nadzieję, że to się stanie. – To ja jestem szczęściarą – odparła Emily, kładąc głowę na kolanach Jordan i patrząc na chmury. – Obie jesteśmy szczęściarami – poprawiła ją Jordan. A potem włożyła Emily kapitańską czapkę i znowu otworzyła ramiona.

14 NIEOCZEKIWANA KĄPIEL SPENCER – Tu jesteście! – wykrzyknęła latynoska kelnerka, kładąc dużą tacę przed Spencer i Reeferem. – Menu degustacyjne, sześć rodzajów ceviche! Buen apetito! Kiedy odeszła, kołysząc obfitymi biodrami, Spencer spojrzała na sześć miseczek. – Nie wierzę, że mnie na to namówiłeś. Byłam na Karaibach już siedemnaście razy i do tej pory udało mi się uniknąć ceviche. – Ach, dziewica, która nie tknęła ceviche! – Reefer podał jej widelec. – Dalej. Musisz spróbować. Zasmakuje ci. Spencer spojrzała na niego z wahaniem. Był czwartkowy wieczór, a oni siedzieli w restauracji na wolnym powietrzu w Old San Juan. Otaczały ich palmy, na każdym stoliku obok wazonu pełnego tropikalnych kwiatów migotała świeca. Zespół grał radosną, dziką melodię, a pod sceną kilka par tańczyło salsę. Zmysłową atmosferę potęgował błękitny basen, którego woda migotała w oddali. Spencer widziała, jak dwie pary rozbierały się i w strojach kąpielowych wskakiwały do basenu, by tam skonsumować deser. Tego dnia na statku w czasie zajęć z nurkowania oglądali film o Jacques’u Cousteau. Przez resztę popołudnia przygotowywała się do randki. Teraz blond włosy spływały jej na plecy, jej skóra promieniała po zabiegu kosmetycznym, a paznokcie miały czerwony kolor o odcieniu nazwanym „kocica”. Przeszukała szafę swoją i Kirsten i w końcu zdecydowała się na turkusową lnianą sukienkę bez ramiączek, która krzyczała: „Jestem boska, choć wcale się nie staram”. Kiedy tylko Reefer zobaczył ją w tej sukience, od razu powiedział, że to jego ulubiony kolor. Po długim poszukiwaniu w internetowych przewodnikach po San Juan wybrała restaurację, która wydawała jej się najbardziej romantyczna. Wiele osób ze statku wpadło na ten sam pomysł. W kącie siedziały dwie pary z Tate. Po drugiej stronie ogródka Lanie Iler i Mason Byers jedli smażone zakąski. Naomi Zeigler, która siedziała niedaleko z kilkoma dziewczynami z Rosewood Day, rzucała Spencer nienawistne spojrzenia, kiedy tylko zorientowała się, że jej rywalka siedzi przy stoliku z Reeferem. Spencer zacisnęła zęby, gdy zobaczyła, że Naomi ma na sobie taką samą turkusową sukienkę. Szpiegowała ją, gdy Spencer przygotowywała się do wyjścia? Ale co tam, przecież to Spencer była na randce z Reeferem, prawda?

Ledwie to pomyślała, triumf zastąpiło nagłe przerażenie. Może Naomi ją śledziła, bo była A.? Spencer odpędziła niepokój, wzięła widelec od Reefera i ostrożnie spróbowała ceviche. Najpierw uderzył ją ostry, kwaśny smak. Ale potem poczuła w ustach łagodny chłód. – Nie takie złe – przyznała. – Spróbuj tego z chili. – Reefer podsunął jej inną miseczkę. – Smakuje o niebo lepiej, gdy doda się świeżego chili, a nie suszonego. Kilka lat temu jadłem ceviche jak najęty. Próbuję sobie przypomnieć mój ulubiony przepis... Wyciągnął telefon, wpisał coś do niego i podsunął go Spencer. Na ekranie pojawił się napis: „PRZEPISY REEFERA OD A DO Z”. Oczywiście, ceviche znajdowało się pod C. Spencer się zaśmiała. – Aleś ty zorganizowany. Reefer zakrył ekran dłonią, wyraźnie zażenowany. Lecz Spencer wcale się nie zdziwiła. Reefer trzymał zapasy marihuany w szafie z małymi, szczegółowo opisanymi szufladkami. Kiedy wcześniej otworzył portfel, żeby pokazać fałszywy dowód osobisty, miał wszystkie dokumenty ułożone w porządku alfabetycznym, od karty członkowskiej w Amerykańskim Towarzystwie Automobilowym do wizytówki Justina Zeisa, trenera personalnego. – Lubię, kiedy wszystko ma swoje miejsce – przyznał. – Nie cierpię bałaganu. – Włożył do ust frytkę. – Jak widać, okropny ze mnie dziwak. Spencer oparła się na łokciach. – To dokładnie tak jak ja. Wszystkie banknoty w portfelu układam zgodnie z numerem seryjnym. Jeśli coś jest nie tak, wpadam w panikę. Reefer uniósł brwi. – Od jak dawna to robisz? – Od kiedy dostałam pierwsze kieszonkowe. Wcześniej układałam zabawki na brzegu wanny wedle wielkości i koloru. Reefer uśmiechnął się. – Ja układałem moje budowle z klocków Lego wedle rozmiaru i tematu. I upierałem się, że sam będę prasował koszule do szkoły. Nie cierpiałem, gdy moja mama to robiła. – Ja nadal czasami prasuję swoje dżinsy – przyznała się Spencer i troszkę się zawstydziła. Reefer się zaśmiał. – Kiedy zacząłem się uczyć botaniki, mama dała mi stojak na przyprawy, żebym mógł na nim przechowywać nasiona. Potrafiłem

obudzić się w środku nocy, żeby sprawdzić, czy ktoś nie poprzestawiał mi słoiczków. Spencer wzięła frytkę i włożyła ją do ust. – Błagałam ojca, żeby pozwolił mi poukładać swoje dokumenty. Uważał, że mam coś z głową. – Byłabyś prawdziwym skarbem dla Klubu Ivy – zażartował Reefer. – Perfekcyjna sekretarka. – Jaka szkoda, że ominie mnie to szczęście. Spencer wpatrywała się ponurym wzrokiem w sól na krawędzi kieliszka z margaritą. Desperacko próbowała dostać się do Ivy, ale po katastrofalnej uczcie, na którą nieświadomie przyniosła brownie z narkotykami, wiedziała dobrze, że nigdy nie zostanie przyjęta. Kiedy poczuła dużą, ciepłą dłoń Reefera na swojej dłoni, zdumiona podniosła wzrok. – W Princeton o wiele lepiej będziesz się bawić, jeśli nie dołączysz do żadnego klubu – powiedział cicho. – Dopilnuję tego. – Naprawdę? – Spencer się uśmiechnęła. – Oczywiście. Zorganizujemy sobie mnóstwo rozrywek. Uwierz mi, potrafię się zabawić, i to o wiele lepiej niż ci sztywniacy z Ivy. Serce Spencer biło coraz szybciej. Reefer powiedział „my”. Jakby mieli zostać parą. Całkiem na poważnie Usłyszała dźwięk trąbki tuż przy uchu i się odwróciła. Zespół jazzowy stanął przy ich stoliku i grał im serenadę. Gitarzysta miarowo trącał struny. Perkusista potrząsał marakasami. Wokalista zaczął śpiewać. Spencer rozpoznała hiszpańską wersję I Only Have Eyes for You. – Masz piękną dziewczynę – powiedział wokalista łamaną angielszczyzną z hiszpańskim akcentem między pierwszą a drugą zwrotką. – Wiem – odparł Reefer, ostrożnie spoglądając na Spencer, jakby powiedział o jedno słowo za dużo. Spencer uśmiechnęła się nieśmiało. „Dziewczynę”? Przymierzała to słowo jak sukienkę i było jej z nim bardzo do twarzy. Uśmiechnęła się jeszcze raz do Reefera i uścisnęła jego dłoń. – Zrobić wam zdjęcie? Jak spod ziemi wyrosła przed nimi kelnerka z polaroidem. Spencer i Reefer przysunęli się do siebie i uśmiechnęli. Błysnął flesz, po czym z aparatu wysunęło się zdjęcie. Spencer wzięła je od kelnerki i położyła na stoliku, żeby wyschło. Reefer wstał i podał jej rękę. – Chcesz zatańczyć? – Tak – odparła natychmiast Spencer.

Wybrali miejsce na parkiecie tuż obok basenu, a Reefer objął Spencer. – Nie sądziłam, że taki chłopak jak ty lubi tańczyć – szepnęła mu do ucha, gdy się kołysali. Reefer cmoknął cicho. – Powinnaś już wiedzieć, że nie należy nikogo osądzać po wyglądzie. Lubię tańczyć, szczególnie z właściwą osobą. Serce Spencer waliło jak młotem, kiedy Reefer coraz bardziej się do niej przysuwał, aż wreszcie jego nos musnął jej policzek. Nerwowo przełknęła ślinę i też się do niego przytuliła. Kiedy ich usta się zetknęły, trębacz zagrał kilka wysokich nut. Spencer zamknęła oczy, czuła smak limonki, ceviche i soli. Przeszły ją ciarki. Odsunęli się od siebie i uśmiechnęli. Reeferowi drgnął mięsień na twarzy. Nagle, pół sekundy później, jego wzrok powędrował w stronę kogoś, kto stał za Spencer. – Odbijany? Spencer zauważyła twarz Naomi o ostrych rysach. Naomi wpatrywała się czule w Reefera, przekrzywiając głowę i trzepocząc rzęsami. Spencer się spięła i już miała powiedzieć: „Nie”. Ale zanim ona czy Reefer zdążyli się ruszyć, Naomi wepchnęła się między nich i chwyciła Reefera za ręce. Spencer stała, jakby wrosła w ziemię, a wtedy Naomi popchnęła ją biodrem. Spencer się zachwiała, potknęła się o wystający kamień i machając rękami, próbowała złapać równowagę. Tych kilka chwil w powietrzu wydawało się jej wiecznością, aż wreszcie z głośnym pluskiem wpadła do basenu. Woda dostała się jej do uszu. Spencer dotknęła dna basenu pośladkami, szybko się odbiła i wypłynęła na powierzchnię, wypluwając wodę. Kiedy odgarnęła włosy z oczu, rozejrzała się. Muzyka nadal grała głośno. Kilka osób na parkiecie zatrzymało się i gapiło na nią. Kelnerzy zamarli z tacami w dłoniach. Reefer otworzył usta. Naomi wybałuszyła oczy. Po chwili podeszła do brzegu basenu. – Mój Boże, Spencer, nic ci się nie stało!? – zapytała z udawaną troską. – Powinnaś bardziej uważać! Spencer miała ochotę złapać Naomi za kostkę i wciągnąć ją do wody, ale jej rywalka już się odwróciła i wróciła do Reefera, myśląc pewnie, że dalej będą tańczyć. Lecz Reefer odwrócił się do kelnera, który już biegł z ręcznikiem. Spencer wyszła z basenu i pozwoliła, by Reefer otulił ją ręcznikiem.

– Jak to się stało? – zapytał, jakby nie rozumiejąc, co zaszło, i prowadził Spencer z powrotem do stolika. – Może nie powinniśmy byli tańczyć tak blisko basenu? „To Naomi nie powinna tańczyć”, pomyślała Spencer z goryczą. W jej torbie zadźwięczał telefon. Schyliła się po niego. Dostała nową, anonimową wiadomość. Rozejrzała się. Naomi wyglądała przez okno, z telefonem na kolanach. Na jej twarzy błąkał się podły uśmieszek, sugerujący, że skrywa jakiś smakowity sekret. Spencer patrzyła, jak Naomi idzie do wyjścia z wysoko uniesioną głową, jakby wykonała dobrą robotę. Dopiero potem przeczytała wiadomość. Będzie lepiej dla ciebie, Spencer, jeśli będziesz się trzymać od niego z daleka. W tym morzu możesz schwytać jeszcze niejedną rybę. A jak ja się do ciebie dobiorę, zaczniesz połów na więziennym spacerniku.

15 OBRAZ WART TYSIĄCA SŁÓW W piątek rano Aria i Noel stali w kambuzie statku przy oddzielnych stanowiskach. Próbując zrobić coś razem, zgłosili się na ochotnika do pomocy w kuchni, która wydawała organiczne posiłki z naturalnych składników. Nie spodziewali się jednak, że zostaną przydzieleni na śniadaniową zmianę, rozpoczynającą się o szóstej rano. Aria zajrzała do miski Noela i zmarszczyła czoło. – Chyba dodałeś za dużo mąki – szepnęła, ukradkiem zerkając na Bette, wysoką kierowniczkę kuchni. Noel zmarszczył brwi i spojrzał na zalaminowany przepis leżący obok na blacie. – Miałem dodać dwanaście filiżanek. I tak zrobiłem. Aria zamieszała ciasto widelcem. – Chyba powinno być rzadsze. Jest za gęste. Noel zaśmiał się. – Odezwała się ekspertka. Połaskotał ją, a ona zdzieliła go rękawicą kuchenną. Musiała przyznać, że świetnie się bawiła, przygotowując wspólnie z nim śniadanie. Byli sami w kuchni, z radia dobiegała romantyczna melodia grana na gitarze, pachniało świeżością i czystością, w przeciwieństwie do parnego powietrza na zewnątrz. To prawda, Aria nie spodziewała się, że w kuchni będzie musiała się zajmować przede wszystkim mięsem. Przynosiła z zamrażarki tysiące plasterków bekonu z indyków z wolnego wybiegu, smażyła tłuste kiełbaski z mięsa krów karmionych trawą, a nawet podgrzewała zapiekankę zrobioną, jak jej się wydawało, ze świńskich ryjów, które zapewne także były organiczne. Ale i tak uważała, że to niewysoka cena za chwile spędzone z Noelem. Noel dolał mleka do ciasta. – Słuchaj, skoro już musimy tak wcześnie wstawać, może pójdziemy na spacer po plaży? Zaśpiewam ci ten rapowy numer, który wykonamy z Mikiem w czasie konkursu talentów w sobotę. – Szturchnął ją lekko. – Fantastycznie! – powiedziała Aria, zaraz jednak przygryzła wargę, bo coś sobie przypomniała. – Ale dziś nie mogę. Obiecałam Grahamowi, że zagram z nim w minigolfa. – Och. – Noel wlepił wzrok w miskę. – To fajnie. Aria wrzuciła na grill kolejną porcję bekonu. Mięso zaskwierczało. – Naprawdę mi przykro. Gdybyś zaproponował to wcześniej,

mogłabym przełożyć tamto spotkanie. Zeszłego wieczoru zjedli kolację w towarzystwie dużej grupy kolegów. Prawie z sobą nie rozmawiali. – Ależ nie ma sprawy – odparł Noel sztywno. – Spędzasz sporo czasu z tym Grahamem. Aria zmarszczyła nos. „Z tym Grahamem”? Takich słów spodziewałaby się raczej po swojej mamie. – Ale on mi się nie podoba. To jeden z tych, co to wkładają zbroję i biorą udział w turniejach rycerskich. – Za to ty pewnie mu się podobasz? Zaśmiała się. – Na pewno nie. Tak naprawdę to próbuję go nakłonić, żeby pogadał z dziewczyną, która mu się podoba. Jego poprzednia dziewczyna zginęła, a on nie umie sam zacząć rozmowy z kimś obcym. Noel podniósł głowę, wyraźnie zdumiony. – Jak zginęła? Aria przygryzła wnętrze policzka. – Hm, tak naprawdę to nie wiem. Tak samo powinna była odpowiedzieć swoim przyjaciółkom. Nie wbiłyby sobie do głów, że Graham to A. Poprzedniego wieczoru, przed kolacją, kiedy się spotkały, żeby przećwiczyć choreografię hula, Emily powiedziała Arii, że widziała, jak Graham czai się gdzieś w korytarzu. A Hanna, która przyszła na spotkanie, choć zamierzała wziąć udział w konkursie w parze z Naomi, zauważyła, że Graham najwyraźniej nie miał żadnych przyjaciół na statku, bo zawsze jadał posiłki zupełnie sam. – A może bierze udział w tej wycieczce tylko po to, żeby nas śledzić? – On nie jest A. – powtórzyła po raz kolejny Aria. – Przecież chodził z Tabithą bardzo dawno temu. – No tak, ale sama mówiłaś, że on lubił ją bardziej niż ona jego – przypomniała jej Hanna. – Może ubzdurał sobie, że to jego wielka miłość. Może to jeden z tych wariatów, którzy tylko czekają, żeby się zemścić. – Nawet go nie znacie – broniła go Aria. – Ty zresztą też – zauważyła Hanna. Teraz Aria chrząknęła i spojrzała na Noela. – Wydaje mi się, że muszę mu pomóc. Doskonale się bawię, grając swatkę. Noel napił się kawy ze stojącego obok kubka. – Świetnie, jeśli tylko nie zeswatasz go z sobą. Może go uwodzisz,

choć sama o tym nie wiesz. Bekon zaskwierczał głośno. – Nie ufasz mi? – zapytała Aria. – Oczywiście, że ci ufam – odparł szybko Noel. – Po prostu... Inaczej sobie wyobrażałem ten rejs. Nie sądziłem, że twoje ekologiczne poszukiwanie skarbów zajmie ci tyle czasu. Aria wymierzyła w niego łopatkę. – To ty nie chciałeś wziąć ze mną udziału w poszukiwaniu skarbów. Wolałeś surfować. A przecież wiedziałeś, że nie mogę ci towarzyszyć, bo nie umiem dobrze pływać. Ale i tak się na to zdecydowałeś. – Pozwoliłaś mi! – Bo rzeczywiście nie mam nic przeciwko temu. Bardzo się cieszę, że świetnie się bawisz. Ale nie obwiniaj mnie za to, że ja też się bawię. Noel otworzył szeroko oczy. – No dobra, już nic nie powiem. Dam ci święty spokój. – No i dobrze – odparła hardo Aria. Przewróciła plastry bekonu na drugą stronę. Noel mieszał ciasto tak gwałtownie i szybko, że z miski uniósł się obłok mąki, pokrywając jego twarz warstwą białego pyłu. Noel zamrugał. Wyglądał jak mim. Aria nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Noel też się zaśmiał. Pokręcił głową i lekko dotknął jej ramienia. – Przepraszam, zachowałem się jak dupek. – Nie, to ja przepraszam – powiedziała Aria, papierowym ręcznikiem ścierając mąkę z jego twarzy. – Nie chcę się kłócić. Mamy się dobrze bawić. Tylko nie bądź zazdrosny o Grahama. To ciebie kocham. Noel wypluł trochę mąki. – Oboje macie zainteresowania artystyczne. I pewnie wiele was łączy. Aria otworzyła usta ze zdumienia. Nie wierzyła własnym uszom. Tyle razy czuła się w towarzystwie Noela jak Kopciuszek, bo on pochodził z bogatej rodziny, świetnie wyglądał i wszyscy go lubili. Czasem wydawało się jej, że znowu jest tamtą Arią dziwaczką z szóstej klasy, popychadłem Ali. A tym razem to on jej powiedział, że wydaje mu się, że nie zasługuje na nią. – Noel... – Dotknęła jego ramienia. – Pleciesz. Uwierz mi. – No dobra – powiedział Noel po chwili. – Po prostu bardzo chciałem zabrać cię dziś na spacer, żeby dać ci to. Wytarł dłonie z mąki i wyciągnął z kieszeni złoty łańcuszek ze starym, trochę porysowanym medalionem z wymyślnym zawijasem

z przodu. Wisiorek wyglądał znajomo. – Kupiłeś go w jednym z tych drogich sklepów jubilerskich w Old San Juan? – zapytała. Noel pokręcił głową. – Właściwie to znalazłem go na plaży w Puerto Rico, tam gdzie wczoraj surfowaliśmy. O mało na niego nie nadepnąłem. Jakby miał się dostać w moje ręce. Albo w twoje. – To jak zaginiony skarb – szepnęła Aria, kiedy Noel zapinał jej łańcuszek na szyi. Spojrzała na medalion. Z przodu zauważyła jakąś literę. I? J? Trudno było powiedzieć, bo prawie zupełnie się wytarła. Ten łańcuszek miał poprzednie życie, mógłby opowiedzieć niejedną historię. – Nigdy go nie zdejmę – powiedziała Noelowi i przytuliła się do niego, nie dbając o to, że cała pobrudziła się mąką. I nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wszystko znowu było w porządku. Godzinę później Aria i Graham stali na zielonym polu do minigolfa, które znajdowało się na statku. Niby mieli rozmawiać na temat następnej wskazówki w poszukiwaniu skarbów – trzeba było ustalić, która część statku została zbudowana z użyciem największej ilości materiałów z surowców wtórnych – ale tak naprawdę wpatrywali się w dziewczynę schyloną nad kołeczkiem na piłkę golfową pod dołkiem numer pięć. To była Tori. Miała na sobie długą spódnicę w stylu etno, wystrzępioną niebieską koszulkę, sandały z paseczkami wysadzanymi brylancikami i wąską srebrną bransoletkę, która Arii wydała się świadectwem artystycznej duszy. Tori lekko zakołysała kijem i delikatnie popchnęła niebieską piłeczkę w stronę otwartych ust klowna, ale nie trafiła. Piłka odbiła się od ogrodzenia i wróciła na pole. – Popytałam tu i tam i dowiedziałam się, że Tori nie ma chłopaka – szepnęła Aria na ucho Grahamowi. – Masz szansę. Policzki Grahama się zaczerwieniły. – Pytałaś o nią? – Przecież jakoś musimy zdobyć informacje na jej temat. – Aria wzięła kij ze stojaka. – Idziemy. Zajmiemy pole tuż obok nich. A ty masz pochwalić ją z to, że świetnie wbija piłkę do dołka. – Mówisz poważnie? – zaśmiał się Graham. – Przecież chyba z sześć razy nie trafiła do ust klowna. Aria wlepiła w niego wzrok. – Na jakim ty świecie żyjesz? Kiedy się flirtuje, to się kłamie! Masz

się tak zachowywać, żeby dziewczyna poczuła się wspaniała i wyjątkowa! – Spojrzała na niego z politowaniem. – Ale z ciebie ciamajda! – Pewnie się zastanawiasz, jak to możliwe, że kiedyś miałem dziewczynę? – droczył się Graham. Aria tylko machnęła ręką, bo nie chciała rozmawiać o Tabicie. – Świetnie ci poszło wczoraj na plaży. – Graham rozmawiał z Tori przez całe dziesięć minut, zanim się przestraszył i wrócił do Arii, twierdząc, że już mu się kończyły tematy do rozmowy. – Chyba jej się spodobałeś. Teraz musisz tylko przypieczętować zwycięstwo. Podeszła do dołka, obok którego grała Tori. Mały wiatrak obracał się ze skrzypieniem. Trzeba było przebić piłkę na drugą stronę przez otwór w jego ścianach. Kiedy Aria wręczyła Grahamowi kij służący do wpychania piłki do dołka, jej towarzysz uśmiechnął się do niej z wdzięcznością. – To bardzo miło z twojej strony, że mi pomagasz. – Cieszę się, że mogę się na coś przydać – zaszczebiotała Aria, bo odzyskała pewność siebie. Jak jej przyjaciółki mogły twierdzić, że Graham to A.? Nie dość, że nie miało to najmniejszego sensu, to jeszcze on był taki miły. Rano poszła po niego do jego pokoju, położonego w tym samym korytarzu co kajuta Noela, i zastała tam Grahama i jego współlokatora Carsona, jak zaśmiewali się, grając w grę wideo. Potem Graham nieśmiało podziękował pokojówce, która przyszła posprzątać ich pokój. Psychopatyczni zabójcy nie dogadują się chyba ze swoimi współlokatorami i nie dziękują obsłudze hotelowej, prawda? Wreszcie Tori udało się wbić piłeczkę do ust klowna. Kiedy jej przyjaciółka zakrzyknęła radośnie, Aria popchnęła Grahama w ich kierunku. – Świetne uderzenie, Tori! – powiedział trochę zbyt sztywno. Tori się odwróciła, zmierzyła Grahama wzrokiem i uśmiechnęła się. – Cześć, Graham. – Potem spojrzała na swój kij. – Kłamiesz, gram jak noga. – Na pewno lepiej ode mnie – powiedział Graham nieśmiało. Tori się uśmiechnęła, a potem podeszła do kolejnego dołka. Graham odwrócił się do Arii z miną porzuconego szczeniaka. – Widzisz? Jestem beznadziejny! – Co ty mówisz? Świetnie ci idzie! – Aria wzięła swój kij, który oparła o wiatrak. – Idźmy za nimi, może nas zaproszą do wspólnej gry. – To chyba będzie wyglądało na oczywisty podryw – wyszeptał

Graham. – Nawet nie graliśmy na tym polu! – No i co z tego? – Aria przesunęła palcami po głowie klauna, kiedy go mijali. – Przecież to tylko zabawa. – Przyglądała się, jak Tori kładzie piłkę na podstawce i bierze zamach. – Teraz musisz się dowiedzieć, co ją interesuje. I udawać, że to również twoja pasja. Jeszcze raz go szturchnęła, a Graham podszedł do Tori. Poczekał, aż skończy uderzenie – jak zwykle nie trafiła nawet w pobliże dołka – a potem chrząknął. – Lubisz jarmarki renesansowe? Aria aż się skrzywiła. Miała ochotę natychmiast przerwać misję. Przecież nie kazała Grahamowi, żeby chwalił się swoim hobby. Lecz Tori się uśmiechnęła. – Byłam tylko na jednym, ale bardzo mi się podobało. Dlaczego pytasz? Graham też się uśmiechnął. – Zauważyłem twoją bransoletkę i przyszło mi do głowy, że kupiłaś ją w czasie jarmarku niedaleko Filadelfii. Znam faceta, który sprzedaje tam własnoręcznie robioną srebrną biżuterię. Pracowałem kiedyś latem na straganie obok niego. Tori przekroczyła niskie ogrodzenie między polem do golfa a tarasem i podeszła do Grahama. – A co ty robisz na takich jarmarkach? – Różne rzeczy, ale wtedy pomagałem pewnemu starszemu rzemieślnikowi przy produkcji lutni. – Co to jest lutnia? – To jakby mała gitara akustyczna, tylko o innym brzmieniu – wyjaśnił Graham. – Mam jedną taką na pokładzie. Chcę na niej zagrać piosenkę Death Cab for Cutie w czasie konkursu talentów. Tori uniosła brew. – Naprawdę? Graham już chciał odpowiedzieć, gdy nagle zadzwonił telefon Tori. Spojrzała na ekran i przewróciła oczami. – To moja mama. – Podniosła telefon do ucha. – Dzwoni do mnie prawie codziennie, od początku rejsu. Tori podeszła do małego wodospadu na polu numer dwanaście. Graham wyglądał na zdezorientowanego. – I co teraz? – Nic. – Aria zaprowadziła go z powrotem do środka klubu golfowego. – Teraz masz już o czym z nią rozmawiać, jak się spotkacie

następnym razem. A twoje kolejne zadanie polega na tym, żeby zaprosić ją na randkę. Twarz Grahama powoli rozjaśnił nieco nerwowy uśmiech. – No dobra. – Chwycił Arię za ramię. – Co ja bym bez ciebie zrobił? – Nie zapomnij zaprosić mnie na ślub. Aria przyjaźnie poklepała go po ręce. Nagle zabrzęczał jej telefon. Z uśmiechem wyciągnęła go i spojrzała na ekran. Dostała dwa zdjęcia. Poczuła mrowienie w koniuszkach palców i podniosła wzrok, bo czuła się tak, jakby ktoś ją obserwował. Za wiatrakiem mignął jakiś cień. Drzwi do klubu golfowego trzasnęły głośno. Coś się poruszyło za ogrodzeniem. Lecz kiedy Aria wytężyła wzrok, nie dostrzegła niczego podejrzanego. Otworzyła wiadomość. Pierwsze zdjęcie pojawiło się na ekranie. Pokazał się na nim słynny taras na dachu kurortu Klify w całej okazałości. Na górze widać było pięć głów. Zdjęcie było trochę rozmazane, jednak Aria bez trudu rozpoznała samą siebie, z wyciągniętymi rękami. Tabitha stała obok niej, w żółtej sukience. Za chwilę miała spaść. Kiedy Aria nacisnęła prawą strzałkę, pojawiło się następne zdjęcie, zrobione ułamek sekundy po pierwszym. Ukazywało moment, w którym Aria spycha z tarasu Tabithę. Ciało Tabithy zawisło w powietrzu, Aria zaś stała na dachu z dłońmi na biodrach. Wyglądała jak bezlitosna morderczyni. – Aria? – Za nią stanął Graham. – Wszystko w porządku? Aria podskoczyła i zakryła ekran dłonią. – Ach, tak, w porządku – skłamała. Uderzyła w klawiaturę, próbując skasować zdjęcia, ale z jakiegoś powodu nie chciały zniknąć. Kiedy tylko wchodziła do pliku z fotografiami, te dwie pojawiały się w samym środku. Serce biło jej jak szalone. Sama świadomość, że ma zdjęcia w telefonie, powodowała, że czuła się tak, jakby każdy jej ruch rejestrowała kamera. Musiała się ich pozbyć. Jej telefon znowu zapikał. Dostała kolejną wiadomość. Otworzyła ją. A gdyby ktoś pokazał te fotki Grahamowi? I policji? Mogę to zrobić i zrobię.

16 PO DRUGIEJ STRONIE PRZEPAŚCI Tego popołudnia Emily i Jordan stały na szczycie klifu w lesie tropikalnym. Poniżej falowały gęste korony drzew, w ukrytej sadzawce rechotały żaby, a rozwieszona nad wąwozem lina powiewała na wietrze. Emily obserwowała, jak dwie osoby przed nią łapią za uchwyt przyczepiony do liny i odpychają się od skały. Przemknęły nad ziemią, pokrzykując i śmiejąc się, a potem bezpiecznie wylądowały po drugiej stronie wąwozu. Ale Emily wcale nie było do śmiechu. Wydawało się jej, że wpadła w śmiertelną pułapkę. Podeszła do Jordan, która już nie mogła się doczekać jazdy na linie. – Myślisz, że powinnyśmy? Jordan zmarszczyła czoło. – Chyba teraz nie stchórzysz? Od lat chciałam to zrobić. – A jak lina się urwie? Emily nerwowo spojrzała w dół, na głęboki jar. Instruktor powiedział, że ma co najmniej dwadzieścia metrów głębokości. – To bardzo mocna lina. – Jordan uważnie przyjrzała się Emily. – Naprawdę się boisz, co? Emily z trudem przełknęła ślinę. – Miałam kiedyś przyjaciółkę, która była trochę szurnięta. W tym roku zabrała mnie do kamieniołomów, a tam się pokłóciłyśmy i przez chwilę mi się wydawało, że zepchnie mnie w dół. – Zamknęła oczy i przypomniała sobie tę okropną noc z Kelsey Pierce. Jordan otworzyła szeroko oczy. – Niewiarygodne. – Oczywiście nic mi się nie stało – dodała szybko Emily. – Ani mojej przyjaciółce. Po prostu trochę to mną wstrząsnęło. Nie chciała wdawać się w szczegóły i opowiadać, jak rok temu z tej samej skały spadła Mona Vanderwaal. Choć opowiedziała Jordan kilka podstawowych rzeczy o Ali i A., o szczegółach nie mówiła. I ani słowem nie wspomniała o Nowym A. – Uwierz mi, że nie zamierzam cię zepchnąć – powiedziała Jordan. – Umówmy się, że jeśli lina się zerwie, to skoczę za tobą w przepaść. Jak obie umrzemy, to przynajmniej razem zwiedzimy zaświaty. – No dobra – wyszeptała Emily. Chwyciła Jordan za rękę. Jordan rozejrzała się nerwowo, a potem ścisnęła dłoń Emily. Choć podczas przejażdżki łodzią poprzedniego dnia,

gdy były sam na sam, całowały się kilka razy, to w miejscach publicznych zachowywały się z dystansem. Emily zastanawiała się dlaczego. Może sprawy potoczyły się zbyt szybko. A może Jordan martwiła się, co jej koledzy z Ulster powiedzą o jej nowej dziewczynie, bo właśnie tak myślała o niej Emily. Jordan była po prostu idealna. Zeszłego wieczoru, po ich sekretnym rejsie motorówką, opowiedziały sobie szczerze o sobie i poruszyły tematy, na które Emily nie odważyła się dotąd z nikim rozmawiać. Jordan zwierzyła się jej, że miała kilka mało spektakularnych związków z chłopakami, a potem wplątała się w toksyczną relację z dziewczyną o imieniu Mackenzie. Kiedy Emily wypytywała ją o szczegóły, Jordan nie chciała powiedzieć nic więcej. – To było zbyt bolesne – przyznała. – Właściwie nigdy wcześniej o niej nie mówiłam. Teraz wiesz o mnie więcej niż ktokolwiek inny. Kolejny chłopak zjechał na linie, wydając jęk przerażenia, kiedy przefruwał nad wąwozem. Teraz przyszła kolej na Emily i Jordan. – Gotowe? – zapytał instruktor. Emily stała nieruchomo, jakby stopy wrosły jej w ziemię, ale Jordan pociągnęła ją za sobą. – No jasne. – Chwyciła Emily za rękę i ścisnęła mocno. – Będę cię trzymać przez cały czas, obiecuję. Roztrzęsiona Emily pozwoliła, by instruktor założył jej uprząż. Z trudem złapała uchwyt, bo dłonie bardzo jej się spociły. Instruktor odliczył do trzech i krzyknął: – Start! Jordan skoczyła. Emily nie miała wyboru, musiała iść w jej ślady. Czuła, że jej ciało spada w przepaść, i wrzasnęła. Ale nagle zdała sobie sprawę, że nie leci w dół, tylko w przód. Uprząż ją trzymała, a mechanizm prędko przesuwał się nad wąwozem. Wiatr rozwiał jej włosy. Pod sobą widziała leśne poszycie z tysiącem kwiatów w przepięknych barwach. Obok niej leciała Jordan, śmiejąc się. Emily uśmiechnęła się do niej w euforii. Kilka sekund później wylądowały po drugiej stronie, ciężko dysząc. Emily cała się trzęsła, kiedy instruktor rozpiął jej uprząż i pomógł zdjąć kask. Odwróciła się do Jordan. Kiedy się uśmiechnęła, czuła, że drżą jej wargi. – Możemy jeszcze raz? – No pewnie – odparła Jordan. – Wiedziałam, że ci się spodoba. Jeszcze trzy razy przejechały na linie nad wąwozem. Kiedy wsiadły

do jeepa, który miał je zawieźć z powrotem na statek, Emily spojrzała na telefon. Aria chciała się spotkać z nią i Spencer w świetlicy. Emily nie pytała dlaczego, uznała, że chcą przećwiczyć choreografię hula. – Szkoda, że nie możesz wziąć udziału w konkursie talentów – westchnęła Emily, kładąc dłoń na ramieniu Jordan. – Hanna zrezygnowała, więc przydałaby nam się jeszcze jedna dziewczyna. Nie powiedziała swoim przyjaciółkom o Jordan, choć może powinna. Czy oburzyłyby się, że Jordan jest pasażerką na gapę? Nawet sama Jordan niespecjalnie się tym przejmowała. – Też bym chciała – westchnęła Jordan. – Ale wiesz, że nie mogę. Obejrzę wasz występ z widowni. A jak wygracie, to masz mnie przewieźć na swojej vespie. – Jeśli wygramy – poprawiła ją Emily. Na statku Jordan minęła strażnika razem z grupą pasażerów, żeby nie musiała pokazywać dowodu osobistego. Rozstały się przy windzie. Jordan powiedziała, że chce się zdrzemnąć, kiedy Emily pójdzie na spotkanie z Arią. Jordan nachyliła się, by pocałować Emily. Kiedy się od siebie odsunęły, Emily założyła Jordan za ucho kosmyk włosów. – Wydawało mi się, że krępuje cię okazywanie mi uczuć w miejscach publicznych – powiedziała. Jordan wzruszyła ramionami. – To dla mnie nowość. Ale przy tobie nie muszę niczego ukrywać. Pocałowała Emily jeszcze raz, a potem zniknęła w windzie. Emily poszła do świetlicy, podśpiewując salsę, którą słyszała w radiu w drodze powrotnej na statek. Kiedy minęła szereg luster w korytarzu, zaśmiała się. Miała nabrzmiałe, pełne wargi, a jej skóra zaróżowiła się od ostrego słońca. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była tak szczęśliwa. Skręciła do świetlicy i rozejrzała się po pomieszczeniu. Na żadnej z kanap nie dostrzegła Spencer ani Arii. Usiadła i popatrzyła na telewizor zawieszony na ścianie. W wiadomościach CNN pojawił się napis: „MŁODOCIANA ZŁODZIEJKA NADAL NA WOLNOŚCI”. – Od rana podajemy wiadomości na temat osiemnastoletniej mieszkanki Nowego Jorku, znanej jako Młodociana Złodziejka, która trzy dni temu uciekła z aresztu w Filadelfii – powiedział reporter. Na ekranie pojawiła się grupka prawników wchodzących do budynku sądu. – Katherine DeLong zasłynęła jako złodziejka prywatnych samolotów, drogich łodzi, motocykli i samochodów, którymi wyprawiała się na ekstrawaganckie przejażdżki – mówił głos z offu. – Ale w niedzielę

rano strażnicy nie zastali jej w celi. Władze podejrzewają, że próbuje uciec z kraju. Jest bardzo groźna i jeśli ktoś ma informacje o miejscu jej pobytu... Na ekranie pojawiło się zdjęcie Młodocianej Złodziejki. Emily zmrużyła oczy i uważnie mu się przyjrzała. To była... Jordan. – Emily? Emily podniosła wzrok. Stały nad nią Spencer i Aria ze spódniczkami z trawy, które zrobiły już wcześniej. Spoglądały to na telewizor, to na oniemiałą Emily, niczego nie rozumiejąc. – Ja... Emily urwała, bo nie wiedziała, co powiedzieć. Znowu spojrzała na telewizor. Teraz na ekranie pokazywano, jak Jordan wychodzi z budynku sądu w pomarańczowym kombinezonie więziennym. Następnie pokazano zdjęcie Jordan w spódniczce i butach do tenisa, z charakterystyczną jedwabną opaską na włosach. Na kolejnym filmie Jordan siedziała w sali sądowej, a prawnik szeptał jej coś do ucha. Na nadgarstkach miała lśniące kajdanki, a na kostkach nóg łańcuch. Emily zawalił się cały świat. Zawrzał w niej nagły i gwałtowny gniew. Drżącymi dłońmi wzięła telefon i napisała wiadomość do Jordan: „Wiem, kim jesteś, oszustko. Nie chcę cię już nigdy widzieć. Wynoś się natychmiast z mojego pokoju”. Wysłała wiadomość i rozpłakała się. – Emily? – zapytała Aria z troską w głosie. – Co się dzieje? – Znasz tę dziewczynę? – Spencer pokazała na ekran. Emily wydawało się, że ma usta pełne masła orzechowego. – To moja nowa... ona... znam ją. – O Boże – wyszeptała Aria. – To ta nowa przyjaciółka, którą poznałaś? Jest tu, na statku? Emily pokiwała głową, bojąc się zdradzić więcej. Piip. Do oczu napłynęły jej łzy, spojrzała na telefon, przygotowując się psychicznie na odpowiedź Jordan. Ale kiedy spojrzała na ekran, zobaczyła, że dostała anonimową wiadomość. Poczuła falę gorąca w klatce piersiowej. Rozejrzała się. W świetlicy było pełno ludzi. Niektórzy siedzieli na kanapach i przy stolikach, a inni grali na stojącym w kącie fliperze ozdobionym sylwetkami Simpsonów. Wydawało się jej, że gdzieś za rogiem mignęła znajoma blondynka. Emily podniosła się i wyjrzała na korytarz, ale nikogo nie zobaczyła. Przeczytała wiadomość. Jaka piękna historia! Razem z panną Młodocianą Złodziejką możecie

dzielić pryczę w więzieniu!

17 PRZYJAŹŃ MA CIENIE I BLASKI – „California Girls, ta da da da DA da da!” – śpiewały Naomi i Hanna, idąc wybrukowanym chodnikiem w Old San Juan tego samego dnia wieczorem. Szły do klubu, do którego Naomi została zaproszona po południu, i po drodze postanowiły zrobić małą próbę przed występem w konkursie talentów. Przechodnie patrzyli na nie jak na wariatki. – Musimy skądś wytrzasnąć niebieską i różową perukę – głośno myślała Naomi, przechodząc nad kratą kanału w swoich szpilkach. – Może w czasie ostatniego postoju znajdziemy jakiś sklep z kostiumami. A może pożyczymy peruki od Cirque du Soleil. – Uśmiechnęła się. – Fajnie byłoby znaleźć faceta, który by wystąpił jako Snoop Dog – powiedziała Hanna, bo przypomniała sobie wideoklip do tej piosenki. – O Boże, to byłby hit konkursu – pisnęła Naomi. A potem westchnęła. – Cholera, facet, w którym się zabujałam, przypomina Snoopa. Pali jednego skręta za drugim. Ale teraz chodzi ze Spencer i ze mną nie chce mieć nic wspólnego. – Znajdziemy kogoś innego – powiedziała szybko Hanna, kiedy mijały zamknięty butik z manekinami w bikini na wystawie. Nie miała zamiaru mieszać się do trójkąta miłosnego Spencer i Naomi, szczególnie jeśli Naomi była A. Tego jednak nadal nie była pewna. Naomi od niechcenia założyła za ucho kosmyk włosów. – Albo znajdę jakiś sposób, żeby go odzyskać. Zanim Hanna zdążyła zapytać, co to ma znaczyć, skręciły w boczną uliczkę i stanęły przed wejściem do klubu. Zza drzwi dochodził miarowy rytm basu i dziki śmiech. Przed podwójnymi drzwiami bez żadnego szyldu stała kolejka świetnie ubranych osób. Kiedy Hanna i Naomi pokazały swoje zaproszenia dla VIP-ów, ochroniarz odpiął aksamitny sznur i wpuścił je do środka. – Dzięki! – rzuciła radośnie Naomi, jakby znała go od lat. Hanna poszła za nią, czując na sobie zazdrosne spojrzenia wszystkich stojących w kolejce. Popatrzyła na swoje i Naomi odbicie w długim szeregu luster, którymi wyłożone były ściany korytarza. Razem wybierały stroje i obie miały na sobie sukienki ozdobione błyszczącymi kamykami, sandałki na szpilkach i odpowiednio dobraną biżuterię. Robiły makijaż, siedząc obok siebie – plotkowały o znajomych z rejsu, gdy

nakładały podkład i malowały rzęsy tuszem. Na końcu korytarza dotarły do wielkiego, kwadratowego, ciemnego pomieszczenia z długim barem z nierdzewnej stali z jednej strony i kilkoma stolikami naprzeciwko. W rogu DJ puszczał płyty, a pozostałą przestrzeń zajmował parkiet do tańca. Wokół nich wili się w tańcu chłopcy, jeden piękniejszy od drugiego, oraz dziewczyny. W sali unosił się zapach alkoholu, papierosów i kwiatów gardenii, stojących na każdym stoliku. Kiedy z głośników popłynęła rytmiczna salsa, Hanna bezwiednie zaczęła kołysać biodrami. Dotknęła ramienia Naomi. – Tu jest bosko! – przekrzykiwała muzykę. – Prawda? – uśmiechnęła się szeroko Naomi, idąc do baru. Zatrzepotała rzęsami i barman natychmiast do niej podszedł. Naomi zamówiła dwa koktajle w intensywnie pomarańczowym kolorze i wręczyła jeden Hannie. Hanna napiła się troszkę. Nie chciała za bardzo się upić, żeby nie stracić czujności. Ludzie wszędzie tańczyli, w każdym kącie, nawet na stolikach. Wokół parkietu krążył fotograf z wielkim cyfrowym aparatem na szyi, czasem zatrzymywał się i robił zdjęcia tańczącym. Po chwili stanął przed Hanną i Naomi. – Mogę wam zrobić zdjęcie? – zapytał. – To zależy. – Naomi położyła dłoń na biodrze. – Do gazety? – Do działu „Styl i moda” w gazecie „Hola” wydawanej w San Juan. Hanna z podekscytowaniem spojrzała na Naomi. Zawsze chciała, żeby jej zdjęcie pojawiło się w takim dziale. Odstawiła szklankę na stolik i wzięła Naomi pod ramię. Fotograf robił im jedną fotkę za drugą. Najpierw Hanna spojrzała uwodzicielsko w obiektyw, a potem odrzuciła głowę w tył. Ale wiedziała, że nie powinna dać się ponieść. Nadal doskonale pamiętała tę okropną historię z Patrickiem. – Cudownie – powiedział z zachwytem fotograf, kiedy skończył. Spojrzał na tłum kłębiący się za ich plecami. – Chyba macie już kilku fanów. To była prawda. Mnóstwo facetów rzucało na nie zaciekawione spojrzenia z parkietu. Jednym z nich był ciemnowłosy student w obszernym podkoszulku i workowatych dżinsach. Kiedy ich wzrok się spotkał, uniósł szklankę w górę z drugiej strony sali i przywołał je do siebie palcem. Hanna i Naomi szturchnęły się łokciami z uśmieszkiem. – Jest słodki i dobrze o tym wie! – krzyknęła Hanna do ucha Naomi. – Masz rację. Chodź, zatańczymy – powiedziała Naomi, chwytając Hannę za rękę i ciągnąc ją na parkiet. Zaczęły się poruszać w szybkim rytmie latynoamerykańskiej

piosenki i kiedy tylko mijał je fotograf z „Hola”, przybierały dla niego seksowną pozę. Gdy DJ puścił kolejną piosenkę, Naomi poklepała Hannę po ramieniu. – Jak sądzisz, który facet jest tutaj najprzystojniejszy? Hanna zaczęła wolniej tańczyć i rozejrzała się uważnie. – Nie mogę się zdecydować, czy ten wyglądający jak Enrique Iglesias, czy tamten James Bond w kącie. Naomi wytężyła wzrok i przyjrzała się Jamesowi Bondowi, który miał na sobie dopasowany garnitur, bardzo drogie lśniące buty i ray-bany. – No co ty!? – krzyknęła Naomi. – On ma ze czterdzieści lat! – Wcale nie – powiedziała Hanna, z aprobatą patrząc na szczupłą sylwetkę i gęste brwi faceta. – Wygląda na starszego, bo ma doskonały gust. – Dałabym mu sześć punktów, no najwyżej siedem – zdecydowała Naomi, pijąc swój koktajl. – Ale temu dałabym dziesięć. Pokazała słomką na blondyna stojącego przy barze. Wyglądał tak, że mógłby się znaleźć na okładce czasopisma dla surferów. – Żartujesz? – Hanna zmarszczyła brwi. – Co najwyżej osiem. – A ten? – Naomi przyjrzała się facetowi przy sąsiednim stoliku. Miał ogoloną głowę i seksowne kości policzkowe. – Pięć – odrzekła Hanna bardzo głośno, czując narastającą pewność siebie. – Nie znoszę łysych. – A ten? – Naomi pokazała na faceta, którego nos i ramiona były czerwone od słońca. – Fuj! Jeden! – zawołała Hanna. Kontynuowały tę zabawę, chodząc po sali, klepiąc chłopaków po ramieniu i wykrzykując im w twarz oceny, jak dobre wróżki, które nagle postradały zmysły. „Sześć!”, zawołały do chłopaka, który miał lekką nadwagę i gęste, lśniące włosy. „Dziewięć!”, krzyknęły do przystojniaka, który mógłby być modelem Abercrombie i tańczył bez koszulki. „Siedem!” „Cztery!” „Osiem i pół!” Najpierw faceci w klubie nie rozumieli, co one robią, ale szybko się połapali. Ci, którzy dostali osiem i więcej punktów, wyglądali na dumnych z siebie. Chłopak, któremu dały sześć punktów, zmarszczył nos i burknął coś pod nosem, co brzmiało jak: „Suki”. Ktoś chwycił Hannę za ramię, kiedy przechodziła obok stanowiska DJ-a. – A mnie ile dałabyś punktów? Zatrzymała się i przyjrzała chłopakowi. Miał tłuste włosy, wielkie

nozdrza i podkoszulek z logo Chanel na piersi. Przypominał jej sprzedawcę ze stoiska Motoroli w centrum handlowym. Odwróciła się do Naomi, która też przystanęła. – Ali miała specjalne powiedzonko na takie okazje! – krzyknęła jej Hanna do ucha. – Jakie? – zapytała Naomi. – Tylko nie to! Hanna odwróciła się i uciekła. Naomi wybuchła śmiechem i pobiegła za nią. Śmiały się tak, że ledwie łapały oddech. Wybiegły na taras, gdzie było znacznie chłodniej i ciszej. Naomi wytarła oczy. – Chyba nigdy w życiu tak się nie uśmiałam. – Widziałaś, jaką minę zrobił ten z tłustymi włosami, gdy krzyknęłam do niego: „Tylko nie to!”? – pisnęła Hanna. – Myślałam, że nas zabije. Naomi opadła na krzesło. – Często się tak bawiłaś z Ali, jak jeszcze żyła? Hannie śmiech uwiązł w gardle i pokręciła głową. – Nie tak dobrze. – Gdy ja się z nią przyjaźniłam, nie grałyśmy w to – powiedziała Naomi. Nagle na jej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania. – Pewnie dlatego, że to była inna Ali. Hanna nagle się zasmuciła. – Tak – przyznała, a potem sięgnęła po drinka, bo nie wiedziała, co powiedzieć. Naomi okręciła bransoletkę wokół nadgarstka. – Strasznie mi przykro z powodu tego, co się wam przydarzyło z Ali w Pocono. To wprost niewiarygodne. – Dzięki – szepnęła niewyraźnie Hanna, a potem podniosła wzrok, bo coś sobie uświadomiła. – Zdziwiłaś się, gdy się dowiedziałaś, że to były dwie osoby? A ta, z którą się przyjaźniłyście, to morderczyni? Naomi skubała paznokieć. – No, w sumie tak, ale... – Ale co? Naomi spojrzała na lampiony zwisające z sufitu. – Wiesz co, to wszystko jest takie smutne. Czuję się jak ostatnia frajerka, bo czasem naprawdę za nią tęsknię. – Wcale nie jesteś frajerką – powiedziała cicho Hanna. Wcześniej nigdy nie pomyślała o tym, że Naomi także straciła Ali. Oczywiście, to nie była Ich Ali, ale jednak bliska jej osoba.

– Wiesz co? – Naomi przyjrzała się Hannie. – Naprawdę fajnie się z tobą rozmawia. Nie mogę się nadziwić. – Sama się nie mogę nadziwić – powiedziała ostrożnie Hanna. Naomi nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele znaczyło dla Hanny to, co właśnie usłyszała. – Zdradziłam ci tajemnice, o których z nikim nie rozmawiałam – powiedziała Naomi, opierając się o balustradę. – Tak? Na przykład o czym? – Na przykład o bulimii – przypomniała jej Naomi. Światło padło na jej złote kolczyki, które zamigotały. – No i to teraz, o Ali. – Wspominałaś też o swojej ulubionej kuzynce – powiedziała Hanna z coraz mocniej bijącym sercem. – Dziewczynie, która miała wypadek samochodowy. Naomi zacisnęła usta. – Tak. Madison. Nigdy o niej nie mówię. – Ona... zginęła? – Hanna wstrzymała oddech. Naomi pokręciła głową. – Nie. Ale była w fatalnym stanie. Miała wiele złamań i przez parę dni nie wychodziła ze śpiączki. A potem musiała na nowo nauczyć się chodzić. Było nam wszystkim strasznie trudno. – Głos jej się łamał. Hannie kamień spadł z serca. A więc Madison nie zginęła. Jednak zupełnie nieoczekiwanie wstrząsnęło nią to, co usłyszała. Teraz oczyma wyobraźni widziała Madison w czasie fizjoterapii, jak uczepiona balkonika z trudem próbuje zrobić następny krok. Naomi odstawiła pustą szklankę na stolik i pociągnęła nosem. – Ale, paradoksalnie, ten wypadek to było najlepsze, co mogło się przytrafić mojej kuzynce. Postawił ją do pionu. Wcześniej miała poważny problem z alkoholem, wolała pić, niż chodzić na zajęcia, piła, gdy tylko rano otworzyła oczy, pijana siadała za kółkiem i o mało się nie zabiła. To znaczy, fatalnie się stało, że skasowała samochód i musiała tyle wycierpieć, ale od tamtej pory nie tknęła alkoholu. Teraz jest o wiele szczęśliwsza. – To... dobrze – powiedziała Hanna, próbując zapanować nad drżącym głosem. – Tak. – Naomi podniosła wzrok na Hannę i uśmiechnęła się tak szczerze, że serce Hanny się roztopiło. – To prawda. Przez chwilę siedziały w ciszy, słuchając dudnienia basu dochodzącego z klubu. Nagle Hanna zapragnęła wyciągnąć ręce do Naomi i przytulić ją. Wszystkie jej obawy i lęki w jednej chwili rozwiały się jak

dym. Podejrzenia względem Naomi okazały się bezpodstawne. Naomi nie była wściekła z powodu wypadku Madison. Była szczęśliwa, bo tamto wydarzenie zmieniło życie Madison na lepsze. Ten, kto prześladował je jako A., dowiedział się o Madison z innego źródła. To było zdumiewająco wyzwalające uczucie. Teraz mogła bez obaw zaprzyjaźnić się z Naomi. Mogła zaufać każdemu jej słowu. Hanna wstała i podała Naomi rękę. – Gotowa, żeby wrócić do środka i jeszcze chwilę pobawić się w tylko nie to? Naomi spojrzała na nią i uśmiechnęła się. – No jasne. Dumnym krokiem weszły z powrotem do klubu, jakby do nich należał. „Już nie raz się pomyliłyśmy, biorąc kogoś za A.”, pomyślała Hanna i ścisnęła dłoń Naomi. Teraz też się pomyliły. „Na pewno A. chce, żebym podejrzewała Naomi i w ten sposób straciła potencjalną przyjaciółkę”. Hanna nie zamierzała do tego dopuścić. Nie tym razem. – Ciii! – syknęła Naomi, kiedy kilka godzin później na chwiejnych nogach szły korytarzem do swojej kajuty. Wróciły na statek tuż przed ciszą nocną i przez chwilę udawało im się udawać trzeźwe, żeby oszukać strażników. – O mało nie przewróciłaś tej gaśnicy! – Stanęła mi na drodze! – powiedziała przepraszającym tonem Hanna, a potem zachichotała. Wisiała na plecach Naomi, gdy ta wsunęła kartę do zamka i otworzyła drzwi. Wtoczyły się do pokoju. Hanna musiała przytrzymać się drzwi do łazienki, żeby złapać równowagę. – Jak tu pięknie pachnie! – zawołała, wdychając świeży zapach pudru dla niemowląt i perfum Twirl. – Mogę pierwsza zająć łazienkę? – zapytała Naomi, chwytając za klamkę. – No jasne – powiedziała Hanna, opadając na łóżko. Naomi zamknęła drzwi i z kranu popłynęła woda. Hanna przesunęła stopami po miękkim, jedwabistym prześcieradle, czując zmęczenie pomieszane z zadowoleniem. Piip. Otworzyła oczy. Ekran jej telefonu leżącego na stoliku przy łóżku nie zaświecił się. Spojrzała na otwarty laptop na łóżku Naomi. W okienku w rogu ekranu pojawiła się wiadomość: „Nowy e-mail od Madison Strickland”. Odwróciła wzrok. I co z tego, że Naomi dostała wiadomość od

Madison? Przecież jako kuzynki na pewno stale się kontaktowały. Ale co jej szkodziło rzucić na niego okiem? Hanna jeszcze raz spojrzała na drzwi do łazienki. Woda nadal szumiała pod prysznicem. Powoli zeszła z łóżka i na palcach podeszła do laptopa. Kiedy usiadła na łóżku Naomi, zaskrzypiały sprężyny w materacu. Po prawej stronie na pulpicie zauważyła dwa foldery zatytułowane „Zadania domowe” i „Dokumenty do Princeton”. Przejrzała je i zamknęła. Potem najechała strzałką na ikonkę Gmail. Wzięła głęboki wdech i kliknęła na niej dwukrotnie. Program otworzył się automatycznie na stronie ze skrzynką odbiorczą. Na ekranie pojawił się nowy e-mail od Madison. Cały wątek miał nagłówek: „Tamta noc”. Hanna wstrzymała oddech. Pierwsza wiadomość została przysłana na początku lipca, zeszłego lata. Hanna otworzyła ten wątek i zjechała na dół ekranu, do pierwszej wiadomości z pierwszego lipca. „Nadal próbujesz sobie przypomnieć, kto był kierowcą?”, napisała Naomi do kuzynki. „Tak”, odpisała Madison tego samego dnia. „Chyba powoli sobie przypominam”. Potem, trzeciego lipca, Madison napisała kolejny e-mail: „Musimy pogadać w cztery oczy. Chyba wiem, kto mi to zrobił”. Piątego lipca Naomi napisała: „Odpowiedzą za to. Dopilnuję, żeby sprawiedliwości stało się zadość”. Potem przez dłuższy czas nie kontaktowały się z sobą, ale dziś Madison napisała: „Jestem dumna, że to dla mnie robisz”. Hanna wylogowała się z konta Naomi, a kiedy podniosła wzrok, zobaczyła w lustrze swoją twarz. Nagle wytrzeźwiała. O kim pisała Naomi? Madison pewnie nie tylko przypomniała sobie, że Hanna kierowała jej samochodem, lecz także, że Aria, Spencer i Emily pomogły Hannie w ucieczce. Jeśli podzieliła się tą informacją z Naomi na początku lipca, Naomi miałaby mnóstwo czasu, żeby je śledzić i odkryć wszystkie ich sekrety. Co Madison miała na myśli, pisząc: „Jestem dumna, że to dla mnie robisz”? Serce waliło jej jak młotem. Pomyliła się. Znowu. Naomi była A. Miała na to niezbite dowody. – Co robisz? Naomi stała w drzwiach do łazienki w szlafroku. Hanna odeszła od jej łóżka. – H-hej! – Hej – wycedziła Naomi. Spoglądała to na Hannę, to na swój laptop. – Wszystko w porządku? – Tak, szukałam tylko mojej maseczki do snu – powiedziała Hanna,

udając, że szuka jej na łóżku Naomi, a potem na podłodze. Wydawało się jej, że Naomi słyszy bicie jej serca z drugiego końca pokoju. Naomi podeszła do łóżka i usiadła. Przez chwilę w milczeniu wpatrywała się w Hannę. Przez ułamek sekundy jej twarz, oświetlona przez księżyc, wyglądała jak wilczy pysk, a kiedy się uśmiechnęła, jej zęby przypominały długie kły. – Łazienka jest twoja – powiedziała wreszcie. – Dzięki – odrzekła Hanna. – Ale położę się od razu. Gdyby tylko mogła napisać do Mike’a i poprosić go, żeby znowu spał u niej. Wtedy jednak Naomi zorientowałaby się, że coś tu nie gra. – No dobra. – Naomi nakryła się kołdrą. – Dobranoc, bestio! – Dobranoc – odpowiedziała zachrypniętym głosem Hanna, kuląc się pod kołdrą i wiedząc, że do rana nie zmruży oka.

18 JAK SOBIE Z TYM PORADZIĆ? W sobotę rano Spencer czym prędzej pobiegła do salonu gier, w którym czekały jej przyjaciółki. Emily nerwowo przechadzała się przy pustych konsolach do gier wideo, takich jak Modern Warfare i Dance Dance Revolution. Aria bębniła palcami o automat do rozmieniania pieniędzy. Hanna skubała nitkę wystającą z jej dżinsowych szortów, a kolorowe lampki flipera oświetlały jej twarz. Miała włosy w nieładzie i ciemne podkowy pod oczami. Rano przysłała wszystkim przyjaciółkom SMS-a z prośbą o spotkanie. – Nie mam za wiele czasu – powiedziała Spencer, spoglądając na zegarek. Umówiła się z Reeferem w saunie o dziesiątej, a była za piętnaście dziesiąta. – Wczoraj w nocy coś odkryłam – powiedziała Hanna wysokim, nerwowym głosem, jakby wypiła za dużo filiżanek kawy. – Przejrzałam emaile Naomi, tak jak mi kazałyście. Znalazłam jej korespondencję z Madison Strickland, dotyczącą wypadku. Jestem prawie pewna, że wiedzą, co zrobiłyśmy. – Zaraz – przerwała jej zaskoczona Aria. – To Madison żyje? – Naomi twierdzi, że przeżyła, ale była ciężko ranna – odrzekła Hanna. – Co więcej, mówiła, że podobno ten wypadek, paradoksalnie, wyszedł Madison na dobre. Ale to nieprawda, ich e-maile świadczą o czymś wprost przeciwnym. Spencer zamknęła oczy i westchnęła ciężko. Jeszcze raz usłyszała w głowie trzask łamanej kości. To ona to zrobiła. Teraz lepiej rozumiała Arię, która miała wyrzuty sumienia z powodu Tabithy. Kiedy kogoś zepchnęło się z dachu albo upuściło, wszystko zaczyna wyglądać zupełnie inaczej. – Wymieniła nas z nazwiska w tych wiadomościach? – Nie, ale w jednym napisała: „Odpowiedzą za to”. Chyba chodzi o nas. Naomi pewnie wie, że maczałyśmy w tym palce. Napisała tego emaila piątego lipca, zanim oddałam pieniądze Gayle, zanim Spencer doniosła na Kelsey, zanim wydarzyły się wszystkie nieszczęścia poprzedniego lata. Potem Naomi dostała jeszcze jedną wiadomość od Madison: „Jestem dumna, że to dla mnie robisz”. Emily przesunęła dłonią po czole.

– No dobra, czyli teraz uważamy, że to Naomi jest A. Przynajmniej jedną z A. – Na to wygląda. – Wydawało się, że każde słowo sprawia Hannie ból. – Udawała, że nic nie wie, ale chyba Naomi jest naprawdę doskonałą aktorką. – Jeśli Naomi to A. albo jeśli współpracuje z A., to znaczy, że wie wszystko. – Aria wyciągnęła telefon i pokazała zdjęcia dziewczynom. – Patrzcie, co dostałam. Wszystkie przyjrzały się rozmazanym zdjęciom kurortu Klify, które pokazały się na ekranie. U góry zdjęcia widać było pięć dziewczyn na tarasie na dachu. Blondynka stała niebezpiecznie blisko krawędzi. Brunetka wzrostu i postury Arii miała wyciągnięte ręce, jakby chciała popchnąć blondynkę. Jeśli ktoś znał kontekst tego wydarzenia, to wtedy to zdjęcie mogło sprawić, że resztę życia spędzą w więzieniu. – Musisz to skasować! – Spencer wyrwała Arii telefon z ręki i zaczęła naciskać guziki. – Ależ proszę, spróbuj. – Aria założyła ręce na piersi. – Coś się stało z moim oprogramowaniem, nie mogę niczego wymazać. Jak ktoś to zobaczy, na przykład Graham albo nasi opiekunowie na wycieczce, albo policja, to mamy przekichane. Hanna gwałtownie podniosła głowę. – Nadal spotykasz się z Grahamem? Aria zamknęła oczy. – On nie jest A. – A jeśli Naomi mu powie, co zrobiłyśmy? – wyszeptała Spencer. – Może to ona przysłała ci te zdjęcia. Ten, kto z nią współpracuje, pewnie je zrobił i jej pokazał. A jeśli ona wspomni o twoich zdjęciach w telefonie, a on wpadnie w szał, będzie chciał się zemścić i zrobi ci krzywdę? Aria przesunęła palcem po kieszonce w automacie, do której spadały drobne monety. – On mi nie wygląda na kogoś takiego. Hanna z trudem przełknęła ślinę. – A co zrobimy z Naomi? – I z wszystkimi, których podejrzewamy, że są A.? – dodała Aria. – Zajmujmy się na razie jednym A. – Spencer oparła się o konsolę gry wyścigowej Gran Turismo. – Czy mamy niezbite dowody na to, że Naomi to A.? Hanna położyła palec na ustach. – Spence, powiedziałaś, że widziałaś, jak ktoś ucieka z domu Gayle

w tę noc, kiedy ją zamordowano. Uważasz, że to mogła być dziewczyna? – Chyba tak – odparła niepewnie Spencer. – Ale nie widziałam jej twarzy. Spojrzała na Hannę. – A możesz jeszcze raz przeszukać komputer Naomi? Może znajdziesz tam coś, co powiąże ją ze śmiercią Gayle. Sprawdź, czy ma w swoim komputerze zdjęcia, które wysłała Arii. To by dowodziło, że A. to ona. Jak je znajdziesz, wykasuj. W przeciwnym razie wyśle je policji. Hanna zacisnęła zęby. – Przyłapała mnie, jak szperałam w jej laptopie. Nie chcę już nigdy wracać do mojego pokoju! – Zakradnij się, jak jej nie będzie – podpowiedziała jej Aria. – A jak już wysłała zdjęcia policji? – rzekła Hanna. – Nawet jeśli znajdziemy coś na temat Gayle, pomyślą, że podrzuciłyśmy to, żeby podważyć jej wiarygodność. – Wątpię, żeby Naomi to zrobiła – powiedziała Aria. – Wtedy nie miałaby powodu, żeby nas nadal ścigać. Zresztą, wtedy policja już dawno by nas aresztowała. Dziewczyny patrzyły na siebie w milczeniu. Hannie trzęsły się ręce. Emily w nieskończoność owijała wokół palca kosmyk włosów. – O czym rozmawiacie, dziewczyny? – zagrzmiał ktoś za ich plecami. Podskoczyły i odwróciły się. W drzwiach stał Jeremy, z oczami ukrytymi za okularami w kształcie gwiazdek. Ciekawe, jak długo tam stał. Aria zrobiła niewinną minę. – A, o niczym – powiedziała, wkładając telefon z powrotem do kieszeni. Dziewczyny zwiesiły głowy i pomaszerowały do wyjścia, kończąc tym samym swoje spotkanie. Jeremy obserwował je z dziwnym uśmiechem na twarzy. Kiedy mijała go Spencer, wcisnął jej coś w dłoń. – Zostawiłaś to wczoraj wieczorem w restauracji. Przechowałem dla ciebie. Spencer spojrzała na przedmiot w dłoni. Trzymała zdjęcie zrobione polaroidem przez kelnerkę w restauracji w Puerto Rico, gdy razem z Reeferem słuchali serenady w wykonaniu zespołu. Poczuła gorycz w gardle. Nie przypominała sobie, żeby Jeremy tam był. – Tak ślicznie razem wyglądacie – zaszczebiotał Jeremy. – To wspaniałe patrzeć, jak kwitnie młoda miłość. Ale kiedy nasunął okulary głębiej na nos i zrobił w tył zwrot jak zawodowy żołnierz, Spencer obleciał strach. Reefer. Musiała natychmiast

z nim zerwać. Nie mogła przecież odbić chłopaka A. Pięć minut później stała przed sauną. Drzwi były wykonane z boazerii ze spękanego drewna, które pociemniało od wilgoci i ze starości. Ze szpar sączyło się suche ciepło, a w powietrzu wisiał ciężki, cedrowy zapach, który zawsze przypominał Spencer o dziadku Hastingsie. Tak bardzo lubił saunę, że zbudował własną, w domu na Florydzie. Kiedyś weszła tam, gdy wygrzewał się w niej nago, i już nigdy więcej jej noga nie postała w tej części domu. Wzięła głęboki oddech, poprawiła sznureczki bikini i otworzyła skrzypiące drzwi. W środku było tak gorąco, że od razu zaczęła się pocić. Jedyne światło w pomieszczeniu pochodziło od rozgrzanych do czerwoności węgli w rogu. Dostrzegła zarys sylwetki kogoś siedzącego na najniższym stopniu. Jego dredy zwisały luźno na ramiona, a wokół bioder miał owinięty ręcznik. Poczuła skurcz żołądka. Wiedziała, że to będzie trudne. – Co za wyszukane miejsce na spotkanie – powiedział zalotnie, wstając. – Reefer, ja... – zaczęła, ale Reefer przytulił ją do siebie, a jego usta dotknęły jej szyi. Spencer zamknęła oczy i westchnęła. Pachniał tak pięknie, cytryną i solą. – Reefer, zaczekaj. – Spencer oderwała się od niego i wzięła głęboki wdech. – Co się dzieje? – zapytał Reefer, ciężko oddychając. – Za gorąco? Chcesz się ochłodzić w basenie? Spencer z trudem przełknęła ślinę. – Tak, ale... Reefer, ja chyba już dalej tak nie mogę. Reefer wpatrywał się w nią. Słychać było tylko cichutkie skrzypienie drewnianych desek pod wpływem gorąca. – Dlaczego? – zapytał łamiącym się głosem. Spencer otarła kroplę potu z czoła. – Chodzi o Naomi – powiedziała. – Co się stało? Usiadła na ławce i wpatrywała się w ciemność. Gdyby tylko mogła powiedzieć mu prawdę. „Ta dziewczyna chce mnie zabić. Już kiedyś kogoś zabiła. Nie wiem, do czego jest zdolna. A my jesteśmy na środku oceanu, nie mamy się gdzie ukryć, w pobliżu nie ma policji...” Tego jednak nie mogła powiedzieć. Chrząknęła.

– Naprawdę jej się podobasz. – Ale ona mi się nie podoba. – Reefer był zdezorientowany. Spencer dotknęła strupa na kolanie i nagle podniosła wzrok, bo coś sobie uświadomiła. – Powiedziałeś, że poznałeś Naomi na imprezie w Princeton. Kiedy to było? – Kilka miesięcy temu, na długo przedtem, zanim my się poznaliśmy. – Spotkałeś ją tylko raz? Reefer zastanawiał się przez chwilę. – Nie. Widziałem ją jeszcze w ten weekend, który ty spędziłaś w Klubie Ivy. Ale to było przelotne spotkanie, do niczego między nami nie doszło. Spencer zamrugała ze zdumienia. – Naomi była w Princeton w tamten weekend? – Tak, a co? Serce Spencer zaczęło galopować. – A była na tym przyjęciu, w czasie którego wydarzył się... incydent z brownie? Zamknęła oczy i przypomniała sobie dom na obrzeżach kampusu pełen studentów. Nie widziała Naomi, ale przecież nieźle się naćpała, a poza tym cały czas skupiała się na Harper i innych dziewczynach z Ivy. – Nie, na innym. – Reefer zmarszczył brwi. – Przecież ci mówiłem. Jakie to ma znaczenie? – Żadne – odparła cicho Spencer. Kręciło jej się w głowie. Jeśli Naomi była w Princeton w ten sam weekend, kiedy odbyła się Uczta z Różnościami, to mogła dodać narkotyków do ciasta przyniesionego przez Spencer. Przecież Spencer słyszała ten wariacki chichot, kiedy stała na progu siedziby Ivy. I wydawało się jej, że widziała, jak w lesie znika jakaś blondynka, bardzo podobna do Naomi. Całkiem możliwe, że to wypadek Hanny zapoczątkował tę serię wydarzeń. Spencer błagała Hannę, żeby do wszystkiego się przyznała. Po wypadku na Jamajce nie potrzebowały kolejnego sekretu. Hanna pokręciła głową. – Nie mogę tego zrobić tacie, to zrujnuje jego kampanię – powiedziała kilka dni później. Siedziały wtedy w Kuźni Słów, księgarni położonej niedaleko ich liceum. – Ale to nawet nie twoja wina – rzekła Spencer, czując, jak drżą jej nogi. – To auto wjechało na ciebie pędem z przeciwka i nawet się nie

zatrzymało. – Tak mi się wydaje. – Hanna zamknęła oczy, jakby próbowała odtworzyć tę scenę w wyobraźni. – Ale w sumie nie jestem pewna. Może jechałam złym pasem. Padał ulewny deszcz, a droga była kręta, no i... Urwała, chowając twarz w dłoniach. Przez chwilę w całym sklepie słychać było tylko muzykę klasyczną dobiegającą z głośników. Spencer spojrzała na swoją komórkę. Dostała wiadomość od Phineasa, przyjaciela, którego poznała w czasie szkoły letniej na Uniwersytecie Pensylwanii. Pytał ją, czy pójdzie z nim wieczorem na imprezę. Już miała mu odpisać, ale kiedy podniosła głowę, zobaczyła dziewczynę między regałami, która stała jak skamieniała z uniesioną głową. Zniknęła Spencer z oczu, zanim zdążyła jej się przyjrzeć, ale miała takie same blond włosy jak Naomi. Teraz Spencer spojrzała nieśmiało na Reefera. – Nie chcę, żeby ktokolwiek się teraz na mnie wściekał. Reefer uniósł ręce w górę. – Czy ulżyłoby ci, gdybym jej kazał, żeby dała sobie spokój? – Nie rób tego! – powiedziała szybko Spencer. – Po prostu nie powinniśmy niczego zaczynać do końca tego rejsu. Reefer wyglądał na zdruzgotanego. – Naprawdę uważasz, że to najlepsze rozwiązanie? – Tak. Odsunęli się od siebie. Reefer odwrócił się od Spencer i poprawił ręcznik wokół bioder. Spencer nieopatrznie spojrzała na jego wilgotną skórę i jego napięte mięśnie na plecach. Żołądek podszedł jej do gardła. Jak za sprawą jakiejś niewidzialnej mocy przywarła do Reefera. On przycisnął ją do wyłożonej drewnem ściany i pocałował. – Wiedziałem, że mi się nie oprzesz – zażartował. Spencer zaśmiała się z zażenowaniem. – No dobra, może jednak powinniśmy czasem się całować, ale póki nie zejdziemy na ląd, róbmy to na osobności. – Jeśli mam się znaleźć na osobności z tobą, to jak najbardziej. – Otworzył drzwi. – Chodźmy do basenu. Zaraz skóra mi zejdzie od tego gorąca. Spencer niemrawo pokiwała głową. – Ale jak zobaczymy Naomi, to wychodzimy. – Umowa stoi. Poszli wykafelkowanym korytarzem na basen. Po płytkiej stronie kilka osób urządziło sobie bitwę wodną, siedząc na plecach kolegów, a dziewczyny opalały się na leżakach nieopodal baru. Coś zaskrzypiało

pod stopami Spencer i dopiero gdy była w powietrzu, zdała sobie sprawę, że się poślizgnęła. Upadła na kafelki, boleśnie tłukąc łokieć. Poczuła też piekielny ból w kostce. – Au! – krzyknęła, zwijając się z bólu. Reefer ukląkł obok niej. – Nic ci się nie stało? – Nie wiem. – Spencer dotknęła stopy. Już puchła. – Na czym się poślizgnęłaś? – zapytał Reefer. – Nie wiem. Spencer rozejrzała się, ale nie zauważyła na korytarzu niczego, o co mogłaby się potknąć. Nagle poczuła znajomy zapach oliwki dla niemowląt. Kilkanaście centymetrów od miejsca, w którym się poślizgnęła, zauważyła lśniącą kałużę. Ale przecież właśnie tędy szła do sauny. Na pewno jeszcze kilka minut temu tej oleistej kałuży nie było na podłodze. Poczuła, jak krew krzepnie jej w żyłach. Nagle w głębi korytarza rozległ się wysoki chichot. Kiedy Reefer pomógł Spencer wstać, zadzwonił jej telefon. Niezdarnie wyjęła go z torby i odczytała nową wiadomość. Uważaj! Ja też mogę stracić grunt pod nogami i wtedy wszystko wygadam.

19 PŁYWANIE TOPIELCEM – Ario!? – zawołał Noel, stojąc przed pasiastym namiotem, w który mieściła się szatnia przy basenie. – Idziesz? – Nie wiem – powiedziała Aria, przyglądając się sobie w fioletowym bikini, które kupiła specjalnie na wycieczkę za namową Hanny. Tak bardzo zajęła się poszukiwaniem skarbów, że jeszcze go nie przymierzyła, a teraz czuła się zawstydzona. Nigdy wcześniej nie miała na sobie tak skąpego kostiumu. Miał wysoko wycięte stringi i głęboko wycięty stanik. – Jak mam nauczyć cię pływać, jeśli nie wychodzisz z szatni? – zapytał Noel. Było sobotnie popołudnie, a Aria i Noel po lunchu skończyli swoją zmianę w restauracji i wreszcie mogli spędzić trochę czasu razem. Kiedy Noel zaproponował, że pomoże Arii podciągnąć się w pływaniu, ona myślała, że jej chłopak żartuje. – Nie znajdziesz lepszego nauczyciela, uwierz mi – przekonywał ją. Wyszła z namiotu. W ciągu ostatniej godziny powietrze zrobiło się chłodne, a taras wokół basenu opustoszał. Nad jacuzzi unosiły się kłęby pary. Nadmuchiwane leżaki do pływania w basenie, deski do pływania i kolorowe rurki z pianki były poukładane w plastikowych koszach na tarasie. Ta nagła pustka ją zdziwiła. Rozgwiazdy, delfiny i ośmiornice, będące dekoracjami na balustradzie, wydawały się rozgniewane, a nie radosne. Aria zdjęła ręcznik i rzuciła go na jeden z leżaków. Noel, ubrany w kwieciste szorty, wstrzymał oddech. – Ale super wyglądasz. – Ach, przestań – powiedziała Aria, uśmiechając się do siebie. Stanęła na schodkach i weszła do basenu. Wsunęła do wody najpierw palce stóp, potem łydki, a potem całe nogi, aż do pasa. Zanurzyła głowę i po chwili wypłynęła na powierzchnię, prychając. – Ale zimna! – Przyzwyczaisz się. – Noel podpłynął do niej. – Chodź tutaj – wyszeptał, chwytając ją w talii i przyciągając do siebie. Aria oplotła nogi wokół jego pasa. Czuła się lekka i wolna. Całowali się długo, a chlorowana woda otulała ich ciała. Gdzieś w głębi statku rozległa się newage’owa muzyka Cirque du Soleil. – Zobaczmy, jakim stylem pływasz – powiedział Noel, kiedy się od

siebie oderwali. – Tylko nie mów, że cię nie ostrzegałam. Aria podpłynęła w stronę głębszej części basenu. Gdy przestała dotykać stopami dna, zaczęła wierzgać nogami i okładać wodę rękami. Potem popłynęła stylem, który Mike nazywał „pieskiem Arii”. Kiedy wreszcie dopłynęła do brzegu, odwróciła się. Noel wyglądał na przerażonego. – Nigdy jako dziecko nie brałaś lekcji pływania? Aria pokręciła głową. – Mike uczył się pływać, ale mnie rodzice nie zmuszali. Zawsze wolałam rzeźbę albo zajęcia z aktorstwa, albo z tańca hiphopowego. – No to musimy nauczyć cię podstaw – powiedział Noel. – Potrafisz unosić się na powierzchni wody, jak topielec? Aria, słysząc to ostatnie słowo, aż się skrzywiła. – Hm, nie. Noel zaprowadził ją do płytkiej części basenu. – Ta umiejętność może ci się przydać, jeśli kiedyś zostaniesz sama na środku morza. Aria spojrzała na niego jak na wariata. – Dzięki, ale nie mam tego w planach. – Takich wydarzeń nie da się przewidzieć. – Noel położył dłonie na biodrach. – Połóż się na wodzie, twarzą w dół. Podtrzymam cię. Aria wykonała jego polecenie. Czuła, jak Noel podtrzymuje ją w talii. – Wyciągnij ramiona! – powiedział. – A teraz zupełnie się rozluźnij! Czuła się dziwnie, kiedy nie próbowała ruszać rękami i nogami, żeby utrzymać się na powierzchni. Cały czas jej się wydawało, że zaraz zacznie tonąć. Ale po chwili rozluźniła się i otworzyła oczy pod wodą. Na dnie basenu zobaczyła kafelki w kształcie rombów i zarys stóp Noela. Odwróciła głowę, żeby nabrać powietrza, i potem znowu ją zanurzyła. Czuła, że jej nogi i ręce są ciężkie, ale unoszą się na wodzie. Poczuła się zen, jakby faktycznie była nieżywa. Oczyma wyobraźni zobaczyła bezwładne ciało Tabithy unoszone na falach. Usłyszała głos: „Ty to zrobiłaś. Czeka cię za to kara”. Rozluźnienie nagle znikło. Zachłysnęła się i wynurzyła, prychając i patrząc na Noela, tak jakby mógł czytać w jej myślach. – Co się stało!? – zawołał zdziwiony Noel. – Świetnie ci szło! Aria wytarła oczy. – Przestraszyłam się – wyjąkała. Nie skłamała.

Przez następną godzinę Aria uczyła się, jak unosić się na wodzie, poruszając nogami jak do kraula i żabki. Gorzej szło jej unoszenie się na plecach, choć początkowo nawet nieźle sobie radziła stylem grzbietowym. Kiedy słońce znowu wyszło, a na tarasie wokół basenu pojawiło się kilka osób, Aria była wyczerpana, ale zadowolona. Usiedli z Noelem w jacuzzi i wypili dzbanek lemoniady. – Jesteś świetnym nauczycielem – pochwaliła Noela, całując go w policzek. – Tu jest tak romantycznie. Jesteśmy prawie nadzy, ty mnie trzymasz... – Chcesz, żebyśmy regularnie tak pływali? – Noel napił się lemoniady. – Jak nauczysz się pływać, możemy razem surfować. Pokochasz to. Ten sport uzależnia. – Chyba na razie nie powinnam się brać za surfing – powiedziała Aria, zamykając oczy i pozwalając, by bąbelki masowały jej nogi. – Ale oczywiście możemy się spotkać na jeszcze kilka lekcji. – Może jeszcze dzisiaj? Mogę zrobić sobie przerwę w surfingu. Aria otworzyła oczy. Noel miał tak łagodny wyraz twarzy, że nie potrafiła go zawieść. – Nie mogę – powiedziała z żalem. – Muszę się spotkać z Grahamem. – Och. – Noel miał rozczarowanie wypisane na twarzy. – No dobra. – Przykro mi. – Noel się zasmucił i Aria naprawdę poczuła się fatalnie. – Tylko się przyjaźnimy. – Wiem, wiem. Ale ty mu się podobasz. Facet zawsze widzi takie rzeczy. – Nieprawda – odparła szybko Aria. – Już prawie umówił się na randkę z Tori. Wczoraj wieczorem wpadli na siebie w czasie kolacji, a ona zaprosiła go do swojego stolika, ale to się tak naprawdę nie liczy jako randka, bo nie było zaplanowane. Noel się uśmiechnął. – Naprawdę bawisz się w Kupidyna? – No pewnie – odparła Aria. – Doskonale się czuję w tej roli. – I miała na myśli więcej, niż mogła powiedzieć na głos. Ktoś włączył radio, a z głośnika popłynęła piosenka Shakiry. Kelnerzy zaczęli otwierać bufet, a kilka osób już ustawiło się w kolejce. Noel wziął w palce medalion, który Aria miała na szyi. – Cieszę się, że nadal go nosisz. – To najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam – wyszeptała Aria.

Noel puścił wisiorek, a Aria spojrzała na niego. Medalion wyglądał znajomo, ale nie mogła sobie przypomnieć, z czym jej się kojarzy. Kątem oka zauważyła, że rozświetlił się ekran jej telefonu, leżącego obok ręcznika. Wyszła z jacuzzi i spojrzała na ekran. Dostała nową wiadomość. Odwróciła się, żeby Noel nie mógł zobaczyć jej SMS-a. Kiedy go przeczytała, natychmiast nacisnęła „SKASUJ” i na szczęście tym razem udało jej się wymazać wiadomość. Ale wiedziała, że długo jej nie zapomni. Błazenek jest w paski, A niszczuka w łatki. Zobaczysz go jeszcze, Gdy trafisz za kratki?

20 CZASEM TRUDNO SIĘ OPRZEĆ Godzinę później Emily stała z Arią i Spencer w odległym kącie na pokładzie spacerowym, w spódniczce z trawy na biodrach. Słuchała pierwszych taktów hawajskich dźwięków płynących z przenośnych głośników do iPoda. Po chwili zaczęła odliczać: – Pięć, sześć, siedem, osiem... Zaczęły z gracją poruszać wyciągniętymi rękami i kołysać biodrami. Po trzydziestu sekundach Aria zatrzymała się i popatrzyła na przyjaciółki. – Na razie każda z nas macha rękami w innym kierunku – powiedziała. – Musimy poruszać nimi w rytmie, najpierw w prawo, potem w lewo. – Robię, co mogę, zważywszy, że kostka boli mnie jak cholera. – Spencer podniosła lewą stopę owiniętą bandażem elastycznym. Powiedziała dziewczynom, że poślizgnęła się w kałuży oliwki. – Poza tym mówiłyśmy, że dodamy do tego kaczy chód – przypomniała im Aria, zatrzymując piosenkę. – Czy któraś z was pamięta, jak to szło? Ali była w tym zdecydowanie najlepsza. – Mam po dziurki w nosie Ali – wymamrotała Emily, zła jak osa. Spencer i Aria spojrzały na nią. – O co ci chodzi, Em? – zapytała Aria. – O nic – odparła sztywno Emily, wygładzając spódniczkę z trawy. Źdźbło ukłuło ją w udo i skrzywiła się. – Czy tylko mnie się wydaje, że te spódnice to jakiś koszmar? – warknęła. Spencer oparła się o balustradę ze zmartwioną miną. – Wszystko w porządku? Emily westchnęła. – Po prostu nie mam nastroju, żeby występować w tym konkursie. Niby po co? – Włożyła japonki, nawet nie patrząc na przyjaciółki. – A. nas torturuje. Lada moment zacznie nas ścigać policja. Nie wydaje się wam, że udział w konkursie talentów to raczej niedorzeczny pomysł? Zamierzacie jeździć skuterem po więziennym spacerniku? – Robimy to, żeby trochę się rozerwać – powiedziała cicho Spencer. – Coś się stało, Em? – dopytywała się Aria. – Chodzi o A.? Czy o tę dziewczynę, którą widziałaś wczoraj w telewizji? Naprawdę jest na statku? Emily odwróciła wzrok, przygryzając wargę. Żałowała, że na oczach przyjaciółek wpadła w popłoch, widząc w CNN zdjęcie Młodocianej Złodziejki. Nie chciała wciągać ich w ten skandal.

– Wczoraj wysiadła – skłamała, choć może wcale aż tak bardzo nie rozminęła się z prawdą. Kiedy zeszłego wieczoru wróciła do pokoju, nie było w nim ani śladu po Jordan i od tamtej pory nie dała znaku życia. – Nie wracajmy już nigdy do tego tematu, dobra? Zapadło długie, krępujące milczenie. – No dobra – powiedziała wreszcie Spencer zatroskanym głosem. – Świetnie – rzuciła zdawkowo Emily. Ale kiedy zamknęła oczy, przypominał się jej reportaż z telewizji. Młodociana Złodziejka, Jordan, w pomarańczowym kombinezonie, prowadzona do więzienia. W internecie znalazła mnóstwo linków ze szczegółami, których wolałaby nie znać. Jordan, która naprawdę nazywała się Katherine DeLong, a może jakoś inaczej, kto wie, nie pochodziła bynajmniej z ubogiej rodziny, jak powiedziała Emily. Jej bogaci rodzice mieszkali na obrzeżach Nowego Jorku. Na kilku zdjęciach widać było Jordan w czasie imprez na Manhattanie i na przyjęciach dla debiutantek w Hamptons. Kradła łodzie, samochody i samoloty – właściwie wszystko, co tylko napotkała na swojej drodze – od dwóch lat, podróżując po świecie i planując coraz bardziej spektakularne kradzieże. Złapano ją i aresztowano w okolicy Filadelfii jakiś miesiąc temu, kiedy jechała skradzionym ferrari, należącym do partnera z firmy prawniczej jej ojca. Teraz ścigało ją FBI. W artykule opisywano ją jako oszustkę, która potrafi wmówić ludziom wszystko, byle tylko osiągnąć swój cel. Niektórzy dziennikarze nazywali ją socjopatką, Houdinim w spódnicy i „naciągaczką, pozbawioną szacunku dla własności prywatnej”. Wszyscy twierdzili, że Jordan nie kradła w jakimś konkretnym celu, lecz tylko dla zabawy. Emily była załamana. Przy Jordan się odrodziła. Na kilka błogich godzin w jej świecie znowu pojawiło się coś dobrego. Ale jak mogła znowu nabrać się na kłamstwa? Czy Jordan w ogóle ją lubiła, czy tylko wykorzystywała jej dobroć i hojność, żeby móc się ukrywać? A gdyby Emily wpadła w tarapaty za współudział w kradzieży? Bała się, że A. już wkrótce wykorzysta te informacje przeciwko niej. Westchnęła i podniosła torbę z ławki, na której ją zostawiła. – Wracam na chwilę do pokoju. Ale jutro będę gotowa do występu, obiecuję. Powlokła się do windy. Spojrzała przez ramię. Aria i Spencer szeptały, pewnie zastanawiając się, czy powinny iść za nią. Cieszyła się, gdy w końcu dały jej spokój.

W windzie nie natknęła się na nikogo. Przeszła przez pusty korytarz do pokoju. Ale kiedy zobaczyła, że pod drzwiami ktoś siedzi, zamarła, a jej serce zaczęło mocno bić. To była Jordan. Jordan zauważyła ją w tym samym momencie. Otworzyła usta i zaczęła wstawać. – Emily! Emily odwróciła się i ruszyła przed siebie. Spódniczka z trawy drapała jej uda. – Emily! – zawołała znowu Jordan, biegnąc za nią. – Zaczekaj! Emily w milczeniu szła przed siebie. – Wiem, że jesteś wściekła! – wołała Jordan. – Przepraszam, że wcześniej ci o tym nie powiedziałam. Próbowałam, kilka razy, ale... nie wiedziałam jak. – No cóż, teraz sprawa się rypła, prawda? – powiedziała opryskliwie Emily, otwierając ciężkie drzwi na klatkę schodową. Sama nie wiedziała, dokąd pójść. Wiedziała tylko, że musi stąd uciec. – Więc to koniec? – Jordan łamał się głos. – Tak po prostu mnie zostawisz? Emily przygryzła dolną wargę i wyszła na półpiętro. Spódniczka z trawy szeleściła głośno. – Emily, błagam cię. Od dawna nie spotkałam kogoś tak wyjątkowego jak ty. Emily zatrzymała się w pół kroku. Kiedy się odwróciła, zobaczyła Jordan zalaną łzami. Jej zadarty nos był czerwony od płaczu, a dłonie ściskały dół podkoszulka pożyczonego z szafy Emily. Bo Emily postanowiła być taka cholernie dobra i naiwna. Przed oczami stanęło jej zdjęcie Jordan z telewizji. „Odejdź”, namawiał ją jakiś głos w głowie. Lecz doskonale wiedziała, co Jordan ma na myśli. Między nimi wydarzyło się coś wspaniałego. Z trudem przełknęła ślinę. – Okłamałaś mnie! Nic o tobie nie wiem! Nawet nie znam twojego prawdziwego imienia! – Wiem. Czuję się z tym fatalnie. Ale nie zrobiłam tego, żeby cię skrzywdzić. Chciałam cię chronić. Emily przesunęła palcem po rysie na ścianie. – Naprawdę uciekłaś z więzienia? – Tak – przyznała Jordan cicho. – Dlaczego nie miałaś na sobie tego pomarańczowego kombinezonu, kiedy się po raz pierwszy spotkałyśmy? – W areszcie tymczasowym można nosić zwykłe ubranie.

– A dlaczego wybrałaś imię Jordan? – To moje drugie imię. – Jordan wbiła wzrok w podłogę. – A Richards to panieńskie nazwisko mojej mamy. To imię i to nazwisko zawsze mi się bardziej podobały. – Po co kradłaś samoloty i samochody? Jordan nie podnosiła wzroku. – Namówiła mnie do tego najlepsza przyjaciółka. Razem to robiłyśmy. Emily wlepiła w nią wzrok. – Najlepsza przyjaciółka namówiła cię do kradzieży samolotu? – To była Mackenzie, ta dziewczyna, o której ci opowiadałam. Wciąż stawiała przede mną wyzwania, kazała mi dokonywać większych i coraz bardziej niebezpiecznych kradzieży, tylko dlatego że cieszyła ją władza, jaką miała nade mną. W zamian za to obiecywała mi swoją miłość, ale to nie działa w ten sposób. Emily podkurczyła palce u stóp. Ta historia brzmiała znajomo. Ali też ją tak traktowała. – Zresztą, to Mackenzie doniosła na mnie na policję – mówiła dalej Jordan. – Mówiłam, że chcę przestać kraść, że to jakieś szaleństwo. Więc ona zadzwoniła po gliny. Emily westchnęła. – Miała przez to problemy? Jordan pokręciła głową. – Nie. – Dlaczego? Przecież ona też kradła. Jordan zacisnęła usta. – Nie powiedziałam o tym policji. – Spojrzała nieśmiało na Emily. – Ale ze mnie frajerka, co? Emily wpatrywała się w dużą szóstkę na ścianie klatki schodowej. Ona też kryła Ali. Przecież nawet wypuściła ją z płonącego domu w Pocono. – Nie jesteś frajerką. Ale z tą dziewczyną wcale nie łączyła cię miłość. Ani nawet przyjaźń. – Wiem – odparła cicho Jordan. – Tylko że kiedy zdałam sobie z tego sprawę, było za późno. Dopiero teraz zrozumiałam, co to jest miłość. Emily podniosła głowę. Nagle powietrze wydało jej się naelektryzowane. Jordan patrzyła jej tak głęboko w oczy, jakby chciała ją do siebie przyciągnąć. Przypomniało się jej, jak Jordan wzięła ją w ramiona na łodzi ze szklaną podłogą i zaakceptowała Emily taką, jaka

jest. A potem pocałowała ją na oczach wszystkich przy windzie. Rozmawiały o wszystkim, śmiały się, a ich pocałunek wydawał się Emily taki autentyczny. Powoli zeszła po schodach i stanęła przed Jordan. Kiedy wzięła Jordan za rękę, poczuła się tak, jakby wróciła do domu. Lecz nagle coś ją przeraziło. – A jeśli ktoś jeszcze wie, że tu jesteś? – Przypomniała się jej wiadomość od A. „Jaka piękna historia! Razem z panną Młodocianą Złodziejką możecie dzielić pryczę w więzieniu!” Jordan zrobiła przerażoną minę. – Co masz na myśli? Emily czuła ucisk w gardle. – A jak ktoś cię rozpozna z telewizji... i sprawa wyjdzie na jaw? – Bardzo dobrze się zakamuflowałam – zapewniła ją Jordan. – Nie sądzę, żeby ktoś mnie szukał na tym statku. Nie martw się. – Ale... – Emily urwała, wyobrażając sobie, jak A. może wykorzystać taką informację. – A co zamierzasz zrobić, gdy rejs się skończy i zejdziemy na ląd? Złapią cię. Nie możesz uciekać w nieskończoność. Co się wtedy z nami stanie? Zobaczę cię jeszcze kiedyś? Jordan przyciągnęła ją do siebie i zakołysała się lekko. – Nie martw się – powiedziała kojącym głosem, głaszcząc Emily po plecach. – Wszystko będzie dobrze. – Muszę się martwić! – zawołała Emily. – Musisz mieć jakiś plan! Musisz jakoś zadbać o swoje bezpieczeństwo! Jordan uśmiechnęła się nieśmiało. – Em, oczywiście, że mam plan! Emily zamrugała. – Jaki? Jordan powoli wyprowadziła ją z klatki schodowej. Minęły zatłoczony pasaż handlowy i weszły do jednego z barów, z długimi, obitymi pluszem kanapami i długimi akwariami wzdłuż ścian. Oprócz nich w środku znajdował się tylko Jeremy, który opierał się o bar, rozmawiając z jednym z barmanów. Usiadły na jednej z kanap z tyłu, obok rozświetlonego bankomatu. Sekundowa wskazówka zegara ściennego w stylu art déco przemierzyła całą tarczę, zanim Jordan znowu się odezwała. – Nigdy nie wrócę do Stanów – zaczęła mówić. – Masz rację, jak tylko postawię nogę na lądzie, aresztują mnie. Lecz jeśli zostanę za

granicą, nic mi nie grozi. Gdy dopłyniemy na Bermudy, wsiądę do samolotu. Zamierzałam to zrobić w czasie pierwszego postoju w St. Martin, ale potem poznałam ciebie, no i... nie mogłam. Emily otworzyła szeroko oczy. – Dokąd chcesz jechać? – Do Tajlandii. Wszystko obmyśliłam. Na Bermudach już na mnie czeka fałszywy paszport i bilet lotniczy. Emily wyobraziła sobie mapę świata, próbując oszacować odległość między Rosewood i Tajlandią. To wyglądało tak, jakby Jordan leciała na Księżyc. – A tam co zrobisz? – Będę prowadzić wspaniałe życie – powiedziała Jordan z tęsknotą w głosie, ściskając w dłoni płócienną serwetkę leżącą na stoliku. – Tam jest wspaniale, Em. Piękne plaże, wspaniała kultura i można za grosze żyć jak król. Mogę utrzymywać się z lekcji angielskiego. Chcę, żebyś wyjechała ze mną. Emily odchyliła się na oparcie pluszowej kanapy. – Co takiego? – Tylko pomyśl! – Siedząca naprzeciwko Jordan chwyciła Emily za rękę, o mało nie przewracając szklanki z wodą. – Zamieszkamy na plaży. Codziennie będziesz pływała w basenie. Możemy podróżować, przeżywać wspaniałe przygody, a ty uciekniesz od wszystkiego, czego tutaj nienawidzisz. Jakiś chłopak, którego Emily nie rozpoznała, minął je i podszedł do bankomatu. Emily siedziała z zaciśniętymi ustami, póki sobie nie poszedł, a potem spojrzała błagalnie na Jordan. – A jak będę chciała zobaczyć się z rodziną? Bilety lotnicze z Tajlandii są bardzo drogie. – Już nigdy nie zobaczysz rodziny. Policja mogłaby się zorientować, że razem uciekłyśmy, i uznać cię za moją wspólniczkę. Gdybyś wróciła do Stanów, też by cię aresztowano. Te słowa uderzyły ją jak obuchem w głowę. Już nigdy nie zobaczyć rodziny? Nigdy nie wrócić do Ameryki? Ale cóż takiego czekało ją w Ameryce? Rodzina, która jej nienawidziła? Przyszłość na uczelni, na którą bynajmniej nie czekała z utęsknieniem? Miała przyjaciółki, to fakt, ale one pewnie uciekłyby z Rosewood przy pierwszej nadarzającej się okazji. Oczywiście była też Violet, ale przecież nie mogła wymarzyć sobie dla niej lepszych rodziców niż Bakerowie.

Gdyby wyjechała, nie musiałaby się martwić śmiercią Tabithy. Nie obawiałaby się prześladowań ze strony A. i nie nawiedzałby jej już duch Ali ani żaden inny duch z przeszłości w Rosewood. Rodzinę pewnie ucieszyłoby jej zniknięcie. A Isaac nawet by tego nie zauważył. Uniwersytet Północnej Karoliny na pewno znalazłby kogoś na jej miejsce w drużynie pływackiej. Spojrzała na wielkie, pełne nadziei oczy Jordan, jej rozchylone usta i uroczy pieprzyk obok brwi. Odnalazła tak wiele wspaniałych cech w jednej osobie, że nie mogła tak po prostu pozwolić jej odejść. To byłby kolejny kardynalny błąd, a na to nie było ją stać.

21 SEN HANNY – No dalej, jeszcze dwa powtórzenia! – krzyczała instruktorka, która chyba chciała uchodzić za drugą Jillian Michaels. Stała w sali fitness przed ćwiczącymi, unosząc w górę dwie jasnoniebieskie hantle. – Ćwiczcie, choćby was bolało! Poczujcie, jak pieką was mięśnie! Hanna miała ręce jak z gumy, ale i tak podniosła hantle tak wysoko, jak tylko potrafiła, pojękując z wysiłku. Kiedy spojrzała na siebie w lustrze, miała wyraz twarzy staruszki cierpiącej na zatwardzenie. Upuściła hantle na podłogę i westchnęła. – Możecie sobie pogratulować! – krzyknęła instruktorka. Kilka osób zaczęło niemrawo klaskać. Hanna przewróciła się na matę. Było sobotnie popołudnie i od dwóch godzin ćwiczyła w siłowni. Zanim zaczęły się zajęcia „Rzeźba w siedem dni”, przez pół godziny truchtała na bieżni, a potem jeszcze przez dwadzieścia minut próbowała się rozluźnić na przyrządach do rozciągania. Ale to wcale nie pomogło jej zapomnieć o Naomi ani A., czy raczej o Naomi jako A. Hanna przewiesiła ręcznik przez ramię i razem z wszystkimi uczestnikami zajęć ruszyła do drzwi. Lecz kiedy za szybą zobaczyła rozradowaną Naomi, zrobiła krok w tył. – Cześć, supergwiazdo! – Naomi przywitała się radośnie, wchodząc do sali. Miała na sobie szorty z szarego weluru, białą koszulkę bez rękawów i adidasy New Balance. – Tak wcześnie wyszłaś dziś rano! Cały czas spędziłaś tutaj? Trzeba było mi powiedzieć, że idziesz na fitness, poszłabym z tobą! – Ach, wpadłam na ten pomysł w ostatniej chwili – powiedziała Hanna, unikając wzroku Naomi, który wydawał się jej nazbyt przenikliwy. Naomi wzięła Hannę pod rękę. – Właśnie rozmawiałam z instruktorką pilatesu. Wygląda mi na superbabkę. Może zapiszemy się na indywidualne zajęcia na jutro? – No jasne. Hanna ściskała w dłoniach ręcznik, zdenerwowana bliskością Naomi. Przed oczami stanął jej obraz martwego ciała Gayle na podjeździe przed domem. To była sprawka Naomi. Naomi położyła dłonie na biodrach. – Wkurzyłaś się na mnie? – Ale skąd! – zapiała Hanna z miną niewiniątka.

– Jakoś dziwnie się zachowujesz – powiedziała Naomi, a w jej głosie wyraźnie było słychać urazę. – Traktujesz mnie, jakbym miała rzygi we włosach. Hanna wzruszyła ramionami. – Po prostu jestem zmęczona. Wymamrotała pod nosem, że musi się czegoś napić, i szybko poszła w stronę kranu z wodą. „Ona wie o wszystkim! – krzyczał głos w jej głowie. – Kłamie jak z nut. Wcale się nie cieszy, że jej kuzynka miała wypadek. Jest wściekła i ma ochotę kogoś ukarać”. Kiedy się napiła, Naomi na nią czekała. – Może chociaż zrobimy po południu próbę przed konkursem talentów? Hanna poczuła się jak w pułapce. Na szczęście akurat w tej chwili zadzwonił telefon. To był tylko e-mail ze sklepu internetowego Shopbop.com, prezentujący hity sezonu, lecz Naomi tego nie wiedziała. – Mike chce się ze mną spotkać. Twierdzi, że to pilne. A to pech. Naomi spojrzała na nią podejrzliwie. – Wciąż masz ochotę wystąpić ze mną? – No jasne! – skłamała Hanna, w obawie o to, co Naomi powie, jeśli teraz jej odmówi. Posłała jej uśmiech, który miał mówić: „Przepraszam, jestem taka zajęta”. – Spotkamy się później, dobra? Spuściła głowę i pognała w stronę klatki schodowej. Szybko poszła do pokoju, bo musiała natychmiast się przebrać. Bała się, że Naomi idzie za nią, ale nie zauważyła jej, kiedy dotarła do półpiętra. Hanna otworzyła drzwi i weszła do kajuty. Choć wyszła stamtąd ledwie kilka godzin temu, czuła, że ten pokój już do niej nie należy. Walizka Naomi stała teraz zupełnie gdzie indziej. Na łóżku leżały inne ubrania, a krzesło stało pod oknem. Hanna rozejrzała się w poszukiwaniu laptopa Naomi, ale nigdzie go nie zauważyła. Pewnie jej współlokatorka postanowiła już nigdy nie zostawiać go na wierzchu. Wyciągnęła się na chwilę na łóżku, bo wcale nie udawała przed Naomi w klubie fitness, że czuje się fatalnie. Położyła głowę na chłodnej, miękkiej poduszce. Jej obolałe ręce rozluźniły się na wygodnym materacu. Jak miło było się przeciągnąć po tylu godzinach ćwiczeń. Cichy szum białych skrzydeł wiatraka koił ją i usypiał. „Zamknę oczy tylko na minutkę”, pomyślała, oddychając coraz wolniej. Ciemność otuliła ją jak ciężki koc.

Kiedy znowu otworzyła oczy, siedziała w bmw, którego nie rozpoznawała. Na lusterku wstecznym wisiał leśny odświeżacz powietrza w kształcie drzewka. Radio było nastawione na stację nadającą hip-hop. Zmrużyła oczy i wyjrzała przez okno. Na zewnątrz padało. Otaczały ją wysokie budynki, a w oddali zauważyła rozświetlony neonowy szyld South Street Steaks. Otworzyły się drzwi po stronie pasażera i ktoś usiadł obok niej. – Naprawdę nie musisz – odezwał się znajomy bełkoczący głos. – Bez problemu mogę prowadzić. Hanna ze zdumieniem zobaczyła obok siebie Madison. Miała zmierzwione blond włosy, czerwoną twarz i ten sam podkoszulek w paski, który miała na sobie tamtej nocy w barze. Hanna jeszcze raz się rozejrzała. To była właśnie tamta noc. Letnie powietrze. W oddechu Madison czuła ostry zapach alkoholu. W ustach miała jeszcze słonawy smak margarity. Nagle ją oświeciło. Czy przeżywała ponownie tamten wieczór? Czy mogła zmienić bieg wydarzeń? Mogła wysiąść z samochodu, zatrzymać taksówkę dla Madison i wysłać ją do domu, żeby nie wplątać się w ten bałagan? Wtedy Naomi nie wściekłaby się na nie. Nigdy nie stałaby się A. Ten koszmar nigdy by się nie wydarzył. Ale kiedy próbowała pociągnąć za klamkę, jej palce w ogóle się nie poruszyły. Nagle, wbrew sobie, poczuła, jak przekręca kluczyk w stacyjce i włącza silnik samochodu. Zanim się zorientowała, już wyjeżdżała na ruchliwą ulicę. „Stój!”, krzyczała do siebie w myślach, ale jej stopa naciskała na pedał gazu. – Jedź na Siedemdziesiątą Szóstą West – wymamrotała Madison, pokazując na znak nad ich głowami. Hanna próbowała skręcić w innym kierunku, ale bez skutku. Wyjechała na autostradę, tak samo jak za pierwszym razem. Skupiła się na drodze, którą ledwie widziała w deszczu. – Jedź Siedemdziesiątą Szóstą aż do Dwieście Drugiej – poinstruowała ją Madison. Wskazywała jej drogę do Rosewood. – Gdzie dokładnie mieszkasz? – zapytała Hanna, choć teraz już znała adres Madison. Madison zachichotała. – Znienawidzisz mnie za to, ale nie pamiętam dokładnie. Rodzice kupili nowy dom, w zeszłym tygodniu, a ja wciąż zapominam adresu. Ale wydaje mi się, że trafię. Nadjeżdżający z przeciwka samochód spowodował, że woda

chlusnęła na przednią szybę. „Stań! – mówiła sobie w myślach Hanna. – Odczekaj chwilę, aż deszcz przestanie padać!” Ale ku swojej wściekłości nie potrafiła się zatrzymać. Madison kazała się zawieźć na Reeds Lane. Hanna z bijącym sercem jechała krętą drogą, z narastającym przerażeniem czekając na to, co miało się stać. I nagle się stało. Jak spod ziemi wyrósł przed nią samochód i wjechał prosto na jej pas. Wrzasnęła i skręciła gwałtownie. Madison wydała dziwny jęk, a jej głowa uderzyła w oparcie fotela. Opony z piskiem ślizgały się po mokrej drodze i nim Hanna się obejrzała, samochód zjeżdżał po zboczu. Nacisnęła mocno na hamulce, a samochód z zablokowanymi kołami zarzucił kilka razy. – Na pomoc! – krzyknęła. Widziała, jak pędzą prosto na wielki dąb. Próbowała skręcić, ale było za późno. Rozległ się ogłuszający huk, a potem brzęk tłuczonego szkła. Hanna osłoniła twarz i czuła, jak uruchamia się poduszka powietrzna. Pas bezpieczeństwa wciął się w jej ramię i talię, a radio nadal grało. Silnik jeszcze powarkiwał. Gałąź przebiła przednią szybę. Wszędzie leżały odłamki szkła. Hanna spojrzała w prawo. Madison siedziała z nienaturalnie przekrzywioną głową. Z nosa ciekła jej strużka krwi. Kiedy Hanna spojrzała w dół, krzyknęła ze strachu. Madison nie miała nóg. Była tylko korpusem. – Madison? – wyszeptała Hanna drżącym głosem. Potrząsnęła Madison za ramię. – Madison? Nagle Madison otworzyła oczy. Hanna odskoczyła. Madison miała czyste i jasne spojrzenie i wbiła w Hannę kamienny wzrok. – Wcale nie masz na imię Olivia – powiedziała głosem ducha. – Tylko Hanna Marin. Wiem o tobie wszystko. Hanna wybałuszyła oczy. Wyplątała się z poduszki powietrznej i próbowała wygramolić się z samochodu, ale Madison złapała ją za rękę. Kiedy Hanna się odwróciła, patrzyła na nią nie Madison, tylko Ali. – Cześć, Hanno! – Ali uśmiechnęła się szeroko. – Tęskniłaś za mną? Hanna poderwała się na łóżku, dysząc ciężko. Była w cichym i spokojnym pokoju na statku. Kołdra była rozkopana, a Hanna ściskała poduszkę drżącymi palcami. Uszczypnęła się w koniuszek nosa i próbowała wymazać Ali ze swoich myśli, ale ten jej uśmiech był jak wypalony w jej mózgu. – Wszystko w porządku? Naomi siedziała na swoim łóżku, z zaciekawieniem przyglądając się

Hannie. Hanna się poderwała. – Jak długo tu siedzisz? Naomi uśmiechnęła się, a jej wielkie, błękitne oczy wydawały się takie niewinne. – Niezbyt długo. Naprawdę ścięło cię z nóg. Wygadywałaś straszne głupoty. – Na przykład jakie? Sen nadal krążył w jej głowie. A jeśli zawołała na głos imię Madison? Naomi wzruszyła ramionami, ale nie odpowiedziała. Chwyciła Hannę za rękę i pociągnęła ją za sobą. – Mam dla ciebie niespodziankę. – Niespodziankę? – powtórzyła Hanna jak ciche echo. Naomi wyciągnęła zza pleców plastikową torebkę i wyjęła z niej dwie peruki w neonowych kolorach. – Zobacz, co znalazłam w jednym ze sklepów na głównym pokładzie! Są idealne do naszego jutrzejszego występu! – Założyła Hannie niebieską, a sama włożyła fioletową. – Chyba wiem, czemu się tak dziwnie zachowujesz. Masz tremę, prawda? Boisz się zaśpiewać przed takim tłumem? Ale pójdzie nam świetnie. Ja będę tuż obok. Nie stanie się nic złego, obiecuję. Chyba nie zrezygnujesz? Owocowy zapach perfum Naomi nagle wydał się Hannie tak obezwładniający, że zrobiło się jej niedobrze. Spojrzała na swoją rękę. Naomi nadal ściskała jej nadgarstek, a w jej oczach pojawił się błysk. Wyglądała jak Madison. Hanna wyrwała się z jej uścisku. – M-muszę lecieć. Naomi zmarszczyła czoło. – Dokąd? Hanna wstała. Miała pustkę w głowie. Chciała jedynie dostać się do drzwi, jak najszybciej. – Coś mi wypadło – wyjąkała. – A co z konkursem talentów? Hanna tylko raz rzuciła okiem na Naomi, która patrzyła na nią z rozczarowaniem. Lecz Hanna wiedziała, że to tylko gra. – Przepraszam – wyszeptała. Otworzyła drzwi, wybiegła na korytarz i zatrzasnęła drzwi za sobą, zanim Naomi zdążyła za nią wybiec. Gdy zbliżała się do windy, zauważyła swoje odbicie w lustrze w korytarzu. Miała na głowie przekrzywioną niebieską perukę od Naomi,

połowa jej włosów stała dęba, a druga połowa spadała na czoło. Kiedy chciała je przeczesać, coś zaszeleściło i spadło na podłogę. Wyglądało jak rachunek. Z tyłu ktoś coś napisał niebieskim flamastrem. Kiedy Hanna się schyliła, żeby to przeczytać, serce jej zamarło. Nie uciekniesz przed prawdą, kłamczucho. Dostaniesz to, na co zasłużyłaś. .

22 JAK SOBIE POŚCIELESZ... Następnego ranka rozległo się głośne pukanie do drzwi kajuty Spencer. – Spencer!? – zawołał Reefer. – Jesteś tam? – Idź sobie – odparła zduszonym głosem. – Jestem chora. – Co się stało? – zapytał Reefer z troską w głosie. – Mogę wejść? Proszę. Spencer ukryła twarz w poduszce i jęknęła. Została w pokoju tak długo, jak tylko się dało. O świcie dostała wiadomości od Arii, Hanny i Emily, które informowały ją, że Hanna nie zdążyła zajrzeć do komputera Naomi i nie dotarła do żadnych informacji. Potem zadzwoniły Emily i Aria, pytając Spencer, czy chce jeszcze raz przećwiczyć układ choreograficzny przed konkursem. Występ miał się odbyć wieczorem, a im wciąż myliły się kroki. Kiedy powiedziała im, że źle się czuje, dały jej spokój, lecz Reefer nie dał za wygraną. – Proszę, wpuść mnie – zaskamlał znowu. Spencer westchnęła, wstała i pokuśtykała do drzwi, krzywiąc się, gdy stanęła na skręconej kostce. W korytarzu świeciło jasne światło, aż zmrużyła oczy. Reefer otworzył usta ze zdumienia, gdy ją zobaczył. – Co ci się stało? – A o co konkretnie pytasz? – Spencer się odwróciła. – Dlaczego śmierdzę rzygami? Czy dlaczego mam gumę we włosach? – O wszystko! Spencer spojrzała w swoje odbicie w lustrze w zalanym słońcem korytarzu i aż przeszły ją ciarki. Całą noc wymiotowała, bo zjadła na kolację zepsute krewetki. Tak jej się przynajmniej wydawało, choć inni jedli to samo i nikogo nawet nie bolał brzuch. Kiedy obudziła się rano, zobaczyła, że jej włosy ozdabia wielka guma do żucia. Trzeba by cudu, żeby ją wyplątać, nie obcinając włosów. – Ktoś mi ją przykleił wczoraj wieczorem, gdy w pośpiechu wychodziłam z restauracji – powiedziała Spencer. – Odwróciłam się i nagle miałam ją we włosach. Reefer spojrzał na nią zaintrygowany. – Widziałaś kto? – Nie. – Może żułaś gumę przed pójściem spać i zapomniałaś ją wypluć? Spencer gwałtownie pokręciła głową.

– Nigdy nie żuję gumy przed snem. Reefer podszedł do niej i objął ją w pasie. – Może w ten sposób wszechświat mówi ci, że nie powinniśmy się kryć? Spencer wyrwała się z jego objęć. – Musimy się kryć. – Nadal? – Reefer położył dłonie na biodrach. – Mówiłam ci. To nie fair w stosunku do Naomi. Poza tym twierdziłeś, że nie masz nic przeciwko temu. Reefer się zaśmiał. – Nie sądziłem, że mówisz poważnie. Przeczesał dłonią jej włosy, jakby w ogóle nie brzydził się gumy. Próbowała się opierać, ale Reefer pachniał kremem do opalania i chlorem. Po kilku sekundach ich usta się zetknęły. Położyli się na łóżku Spencer. Reefer miał skórę nagrzaną słońcem. Spencer zmieniła pozycję, żeby Reefer mógł ściągnąć koszulę przez głowę. Trach. Nagle łóżko się załamało. Podłoga zadudniła. Obrazek ze statkiem wiszący nad łóżkiem Spencer zakołysał się na gwoździu i spadł. Spencer zasłoniła głowę, a obrazek spadł na materac i pękł. Reefer zamrugał. – Wiedziałem, że jestem dziki, ale żeby aż tak? Spencer usiadła na dywanie i spojrzał na łóżko. Jego nogi rozjechały się we wszystkie strony, jakby nie dały rady udźwignąć materaca. Drewno nie było zmiażdżone ani odłamane, jak się spodziewała, ale oderwało się równo, jakby ktoś je przepiłował. Spencer wstała i przyjrzała się gwoździowi, na którym wisiał obrazek nad jej łóżkiem. Ledwie się trzymał ściany, jakby zaraz miał spaść na ziemię. Ewidentnie ktoś go poluzował. Pierwszego wieczoru na statku morze było niespokojne i choć z półeczki w łazience w pokoju Spencer i Kirsten pospadały tubki z pastą do zębów, to meble i dekoracje nie ruszyły się ani na centymetr. Dziewczyny żartowały, że pewnie wszystko mocno przykręcono do podłogi i nic nie wisi na poluzowanym gwoździu. Spencer poczuła mrowienie na całej skórze. Nagle jej umysłem zawładnęła myśl, która dojrzewała w niej przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. – Dość tego – oznajmiła. – Dłużej nie dam rady. Sprawy zaszły za daleko. – O czym ty mówisz? – zapytał Reefer. – Nic nie rozumiesz!? – zawołała Spencer łamiącym się głosem. –

Poślizgnęłam się na podłodze, zatrułam jedzeniem, mam gumę we włosach, a teraz załamało się pode mną łóżko. To wszystko czyjaś sprawka! Uśmiech zniknął z twarzy Reefera. – Mówisz poważnie? – Oczywiście – Ale niby kto to robi? I dlaczego? Wzięła głęboki wdech. – To chyba oczywiste. Naomi! Reefer popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. – Daj spokój. Ona nie jest aż taką wariatką. – Owszem, jest. Spencer rozejrzała się nerwowo po kajucie. – Nie uważasz, że ten telewizor stoi trochę za blisko krawędzi? – zapytała. Potem spojrzała na tacę z nietkniętym śniadaniem, zamówionym do pokoju, i ostrożnie powąchała ciastka. – Spróbujesz tego muffina, żeby sprawdzić, czy Naomi nie doprawiła go narkotykami? Reefer patrzył na nią zdumiony. – Spencer, gdyby były w nim narkotyki, to ja też byłbym na haju. Coś ci się pomyliło. Naomi nie próbuje namieszać ci w głowie. – A właśnie że próbuje! – zawołała Spencer. Podbiegła do szafy i zajrzała do środka, spodziewając się, że jej bagaż został tak ułożony, żeby spadł jej prosto na głowę. Podniosła do światła fiolkę ze swoimi lekami na alergię. Czy to te same niebieskie pigułki co zawsze? A jeśli Naomi zamieniła je na jakieś inne, być może niebezpieczne? Reefer położył jej dłoń na ramieniu. – Musisz się uspokoić. Nie możesz winić nikogo za swojego pecha. Wszystko, co się stało, stało się z twojego powodu. Spencer poczuła, jak w gardle rośnie jej gula. Reefer nawet nie przeczuwał, jak bardzo miał rację. Może faktycznie to ona sama ściągnęła na siebie wszystkie nieszczęścia. Może to karma mściła się na niej za całe zło, które Spencer wyrządziła. Wrobiła Kelsey, pomogła Hannie zatuszować wypadek Madison, zabiła Tabithę. Teraz wszechświat chciał ją za to ukarać. Zamknęła na moment oczy i wróciła do rzeczywistości. Jaka karma? Przecież to A.! To A. nie spocznie, póki nie dopnie swego. W jednej chwili Spencer zdała sobie sprawę z tego, co musi zrobić. Spojrzała na Reefera i poczuła ucisk w gardle.

– Musimy z sobą zerwać – powiedziała. Reeferowi opadła szczęka. – Co? – Przykro mi – powiedziała bezbarwnym głosem. Wiedziała, że jeśli tylko spojrzy mu prosto w oczy, rozbeczy się, więc wlepiła wzrok w swoje dłonie. – To wszystko jedna wielka pomyłka. – Naprawdę uważasz, że ona cię prześladuje? – Tak. – Pozwól mi z nią porozmawiać. Spencer odwróciła wzrok. – A nie możesz zrobić tego, o co cię proszę? Reefer zrobił krok w tył, jakby go odepchnęła. Przez chwilę w jego oczach zalśniły łzy, ale zacisnął zęby, wziął głęboki wdech i odwrócił się. – Dobrze – powiedział tonem pokonanego. – Przepraszam! – zawołała za nim cicho Spencer. Ale on już zatrzasnął za sobą drzwi.

23 FATALNA POMYŁKA Po południu Aria i Graham stali przed teatrem na najniższym pokładzie. Na jasnoniebieskich ścianach wisiały zdjęcia wykonawców z Cirque du Soleil, którzy wyglądali jak banda nawiedzonych świrów, z wybałuszonymi oczami, w zbyt obcisłych trykotach i z nienaturalnie długimi rękami i nogami. Na przeciwległej ścianie wisiały informacje na temat konkursu talentów, który miał się rozpocząć tego wieczoru o siódmej. Przed nim i po nim miały się odbyć przyjęcia. Pozostała część ściany była zakryta przez dziwne hieroglify związane z Cirque du Soleil. Arię i Grahama przywiodła tu kolejna wskazówka, którą znaleźli w pojemniku na odpady w kuchni. Wedle instrukcji mieli odczytać hieroglify. Ale dla Arii te esy-floresy były pozbawione jakiegokolwiek sensu. – Masz jakiś pomysł? – Aria usunęła się na bok, bo z teatru wyszła jedna z akrobatek, ze strusim piórem przytwierdzonym do głowy. Kiedy rano składali raport Gretchen, ona powiedziała im, że wyszli na prowadzenie. Gdyby rozgryźli tę wskazówkę, karty upominkowe do sklepu Apple mieliby w kieszeni. Choć początkowo Arię wcale nie kusiła nagroda, to teraz przeglądała w wyobraźni asortyment sklepu, zastanawiając się, czy kupić białego iPada z olbrzymią pamięcią czy może laptopa MacBook Air. – Postanowili utrudnić nam ostatnie zadanie. – Graham zmarszczył czoło, przyglądając się badawczo znaczkom na ścianie. – Ten jest jak chmura. – Pokazał na obrazek wyglądający jak obłoczek. – A ten przypomina dziewczynę spadającą z wysoka. Arię przeszły ciarki. Jeśli spojrzało się na ten hieroglif pod kątem, to faktycznie wyglądał on jak ciało spadające z wysoka. Arii stanęło przed oczami zdjęcie Tabithy spadającej z tarasu. A potem przypomniała sobie ostatnią wiadomość od A.: „Zobaczysz go jeszcze, gdy trafisz za kratki?”. Drzwi teatru otworzyły się i następna akrobatka wyszła na korytarz. Spojrzała na nich i uśmiechnęła się. – Podpowiedzieć wam? Aria i Graham energicznie pokiwali głowami. Akrobatka zbliżyła się do nich. – Widzicie ten rysunek, ten, który wygląda jak widelec? To litera „y”. A ten przypominający marchewkę to „ż”. Aria jeszcze raz spojrzała na ścianę.

– Więc to kryptogram? – Właśnie – powiedziała akrobatka, zrobiła piruet i odeszła. Aria jeszcze raz przyjrzała się ścianie. Razem z Byronem co rano rozwiązywali kryptograficzne zagadki w „Gońcu Filadelfijskim”. Zawsze zawierały jakiś zaszyfrowany cytat. Trzeba było złamać szyfr i odczytać sensowne zdanie. Kiedy sięgnęła do torebki po ołówek, poczuła pod palcami podstawkę pod piłeczkę golfową. Zabrała ją z pola do minigolfa kilka dni temu. Uderzyła się otwartą dłonią w czoło. – Graham, ale ze mnie idiotka! Jak było na randce z Tori? Poprzedniego popołudnia Graham przysłał jej SMS-a z informacją, że wybiera się na kolację z Tori. Ona zrobiła dla niego listę tematów, które może poruszyć, i dodała, że powinien odsunąć krzesło Tori, kiedy będzie siadała, i że nie może składać za nią zamówienia. Jak mogła zapomnieć? Graham odsunął kosmyk włosów znad czoła. – W porządku. – Pokazał na słowa, w których znajdował się rysunek widelca. – Jeśli to jest „y”, a to „ż”, to te dwa wyrazy to pewnie „żyj” i „życie” albo „życia”. – Chyba tak. – Aria wpisała litery, a potem uzupełniła litery „c” i „i” w pozostałych wyrazach. Chrząknęła znacząco. – Tylko „w porządku”. A nie wspaniale? – Może to słowo to „pełnią”? Graham pokazał na sześcioliterowe słowo między dwoma odgadniętymi. Udawał, że nie słyszy Arii. – Możliwe – powiedziała Aria. Wpisała wyraz, a potem zamarła. Czy randka okazała się katastrofą? Może Graham bez przerwy gadał o TTA albo o swojej nieżyjącej przyjaciółce? A Tori wyszła po zjedzeniu przystawki? Aria miała ogromną ochotę go zapytać, ale nagle w korytarzu zapadła krępująca cisza. Przez kilka minut wpatrywali się w hieroglify, dopisując kolejne litery do hasła. Po paru minutach mieli gotowe rozwiązanie. „Chroń morze. Ocal planetę. Żyj pełnią życia”. – Pięknie. – Graham zrobił kwaśną minę. – Tylko co mamy teraz z tym zrobić? – Już gdzieś widziałam to hasło – powiedziała cicho Aria, zamykając oczy. Po chwili sobie przypomniała: na transparencie w kasynie, pierwszego dnia rejsu. Zauważyła go, bo wtedy wydawało się jej, że w jego cieniu ktoś się czai.

– Chodź – powiedziała, chwytając Grahama za rękę. W kasynie było ciemno i pusto, a automaty do gry brzęczały miarowo. Transparent nadal wisiał nad stolikiem. Aria podeszła i położyła dłonie na blacie. Kiedy przesunęła palcami pod blatem, natrafiła na kawałek kartonu. Kucnęła. W miejscu, w którym nogi były przytwierdzone do blatu, były przyklejone dwie koperty. Oderwała taśmę i podniosła je do światła. Na obu widniał napis: „Gratulacje!”. Aria otworzyła pierwszą kopertę. Rzeczywiście w środku znajdował się kupon upominkowy do sklepu Apple. Pomachała nim do Grahama. – Udało nam się! Graham triumfalnie uniósł obie pięści w górę. Podniósł Arię i okręcił ją wokół siebie. Zaśmiała się, ale nie chciała się do niego przytulać, żeby czegoś sobie nie pomyślał. Kiedy odsunął się od niej, miał zaróżowione policzki. – Powinniśmy to jakoś uczcić, nie sądzisz? – zapytał. – Może pójdziemy na obiad w restauracji na górnym pokładzie? – Nie wiem... Aria się zawahała. Chciała mu poradzić, żeby umówił się z Tori. Poza tym zamierzała zobaczyć się z Noelem. Ale Graham wyglądał na tak szczęśliwego. No i właśnie wygrali. – No dobra – zdecydowała, wyciągając z jego ręki jedną z kopert. – Muszę się tylko odświeżyć. Godzinę później Aria weszła po krętych schodach do Galileusza, małej restauracji na niewielkim tarasie na głównym pokładzie. Migotliwe lampki były rozwieszone wzdłuż balustrady i na fikusach w doniczkach. Przy stolikach siedziało kilka osób, w kącie stroił instrumenty zespół muzyczny, a na ścianach wisiały plakaty ogłaszające konkurs talentów. Na wszystkich widniał napis: „PIERWSZA NAGRODA: VESPA!”. – Aria? Gdy się odwróciła, stał za nią Graham, w niebieskiej koszuli i czystych dżinsach. Gładko uczesał włosy, ogolił się i skropił wodą kolońską o drzewnym aromacie. Na widok Arii uśmiechnął się nerwowo. – Ślicznie wyglądasz. – Ach, w kółko chodzę w tej starej szmacie – powiedziała Aria, pokazując na swoją niebieską sukienkę maksi. Graham podszedł do baru i zamówił dwa piwa imbirowe, a potem zaprowadził Arię do jednego z wysokich stolików przy balustradzie. Kiedy usiedli, zrobił chytrą minę, wyciągnął piersiówkę z tylnej kieszeni spodni i potrząsnął nią. W środku zachlupotał jakiś płyn.

– Co to jest? – wyszeptała Aria. – Dzięki temu godnie uczcimy wygraną – powiedział Graham i zamilkł na chwilę. – Nie masz nic przeciwko? Aria spojrzała na niego zdumiona, bo nie sądziła, że Graham pije alkohol. Przecież na stronie upamiętniającej Tabithę Clark tak ostro krytykował obsługę Klifów za to, że podawała nieletnim alkohol. – Odrobina chyba nie zaszkodzi – powiedziała po chwili, a Graham nalał jej do szklanki alkohol o ostrym zapachu. Zakrztusiła się już po pierwszym łyku. – Ojej. – Ten napój miał chyba sto pięćdziesiąt procent alkoholu. Graham wypił swoją porcję jednym haustem. – Właśnie tego potrzebuję w tej chwili. – Dlaczego? – Aria odsunęła swoją szklankę. – Myślałam, że trochę się rozluźniłeś po naszej wygranej. – Uniosła brew. – Masz tremę przed występem w konkursie? Ja uważam, że zagranie piosenki Death Cab na lutni to bombowy pomysł. – Nie o to chodzi – wymamrotał Graham. – Tori na pewno się spodoba – powiedziała z entuzjazmem Aria. – A skoro już przy tym jesteśmy, to musisz mi opowiedzieć, jak poszło na randce. Graham wzruszył ramionami. – Mówiłem ci. W porządku. Poszliśmy do restauracji na głównym pokładzie. Ona zjadła sushi, a ja burgera z indyka. Aria zamrugała. Jeśli ktoś, opowiadając o randce, zaczyna od menu, to znaczy, że nie była bardzo udana. – Nie zabrakło wam tematów do rozmowy? – Chyba nie. – Graham podarł na drobne kawałeczki serwetkę, na której podano piwo imbirowe. – Szczerze mówiąc, to sam już nie wiem, czy Tori aż tak mi się podoba. – A co się stało!? – zawołała Aria. – Mnie się wydawało, że świetnie do siebie pasujecie! A ona na pewno jest tobą zainteresowana. – Odchyliła się na oparcie krzesła. – Boisz się polubić kogoś z powodu Tabithy? – Na pewno się nie boję. Po prostu to nie jest dziewczyna dla mnie. Graham podniósł szklankę i dopił drinka. Kostki lodu zagrzechotały o dno. Kiedy odstawił szklankę, przez dłuższą chwilę wpatrywał się w Arię, która nie wiedziała, co jest grane. – Muszę ci coś powiedzieć. Od rana zbieram się na odwagę, żeby to z siebie wydusić. Aria przekrzywiła głowę.

– O co ci chodzi? – spytała. Graham nadal się w nią wpatrywał. Nagle Aria poskładała w głowie wszystkie elementy układanki. „Podobasz mu się. Facet widzi takie rzeczy. Może go uwodzisz, choć sama o tym nie wiesz”. Przesunęła dłonie w prawo i o mało nie przewróciła szklanki. – Nie musisz mi nic mówić – powiedziała, udając niefrasobliwy ton. – Nie, naprawdę muszę... – Dziś powinniśmy się tylko dobrze bawić – przerwała mu Aria, sięgając po drinka. Nagle picie alkoholu wydało się jej doskonałym pomysłem. – Świętujmy nasze zwycięstwo. – Ale... Graham urwał nagle, wpatrując się zdumionym wzrokiem w piersi Arii. Spuściła wzrok, zastanawiając się, czy aby jej sukienka zbyt wiele nie odsłaniała. – Morze jest dziś bardzo wzburzone – powiedziała, pokazując ręką na wysokie fale. Ale Graham nie połknął tej przynęty. Pokazał na medalion na jej szyi. – Skąd to masz? Aria dotknęła wisiorka, nagle zawstydzona. – Dostałam od chłopaka. Graham błyskawicznie wyciągnął rękę, chwycił medalion i przyciągnął go do siebie. Łańcuszek wpił się Arii w kark i musiała schylić się do przodu. Ich usta prawie się zetknęły. Aria krzyknęła i odwróciła głowę, żeby uniemożliwić pocałunek, a potem wyrwała mu się tak gwałtownie, że o mało nie przewróciła stołka barowego. Kiedy odzyskała równowagę, Graham znowu gapił się na nią, jakby nie miał zamiaru przepraszać za to, co zrobił. Aria chwyciła swoją torebkę, odwracając od niego wzrok. – Muszę już iść. Graham też wstał. – Ario, zaczekaj. – Nawet nie próbuj. – Jej serce waliło jak młotem. Nagle całe to spotkanie wydało się jej niedorzeczne. – Pogadamy później, dobra? Próbowała go wyminąć, ale Graham złapał ją za rękę. Znowu krzyknęła. Lecz kiedy spojrzała na niego, zobaczyła jego poważną, wręcz gniewną twarz. – Mam ci coś do powiedzenia – powtórzył z naciskiem.

– To boli – powiedziała Aria drżącym głosem, patrząc, jak jego paznokcie wbijają się jej w skórę. Serce waliło jej w piersi. Graham rozluźnił chwyt i nagle zrobił przerażoną minę. Aria szybko pobiegła na kręte schody i zaczęła niezdarnie schodzić w dół, tak szybko, jak tylko pozwalały jej na to buty na wysokich obcasach. – Ario! – zawołał za nią Graham, ale ona się nie zatrzymała. Dopiero kiedy dotarła na sam dół, spojrzała w górę. Graham stał na szczycie schodów, zmieszany. Miał szeroko otwarte, smutne oczy, a kąciki jego ust wykrzywiły się w dół. Pobiegła przed siebie, czując wyrzuty sumienia. Czy faktycznie uwiodła Grahama? Czy on się w niej zakochał? Jak to możliwe, że aż tak się co do niego pomyliła? Wydawało się jej, że na windę czeka całą wieczność. Raz po raz naciskała guzik, w obawie że Graham zechce wrócić i z nią porozmawiać. Nagle usłyszała dochodzące z oddali dźwięki fortepianu, który stał w korytarzu. Ktoś uparcie wydobywał z niego jeden wysoki ton. Arii przypomniała się ścieżka dźwiękowa z Psychozy. Odwróciła się, bo chciała kazać temu komuś, żeby przestał, lecz na taborecie przed fortepianem nikt nie siedział. Rozejrzała się po pustym pomieszczeniu. Czy faktycznie to słyszała? Tak. W powietrzu nadal unosił się cichy dźwięk lekko drgającej struny. Ktoś naprawdę grał na tym fortepianie. A Aria doskonale wiedziała kto.

24 CZEGOŚ TU BRAKUJE – Witajcie na Bermudach! – zaszczebiotał Jeremy przez megafon po południu. Z głośników popłynęły pierwsze takty Somewhere Over the Rainbow. Hanna nie pognała jednak na pokład, żeby stojąc przy balustradzie, machać do tłumu zebranego na przystani, choć zawsze to robiła, gdy przybijali do brzegu na kolejnych wyspach. Stała za regałem w bibliotece, wpatrując się w dwuskrzydłowe drzwi na końcu korytarza. – Jak długo jeszcze zamierzasz tu tkwić? – zapytał siedzący obok niej Mike, opierając nogi o blat dębowego biurka i przeglądając jakiś stary numer magazynu sportowego poświęconego w całości kostiumom kąpielowym. – Już mówiłam – szepnęła Hanna. – Póki Naomi nie wyjdzie z kajuty. Mike spojrzał na nią znad czasopisma. – Naprawdę nie możesz nawet na nią spojrzeć przez pięć sekund? Aż tak się jej boisz? Hanna wbiła w niego wzrok. – Możesz wyjść, kiedy tylko chcesz, przecież wiesz. Kiedy Mike zapytał ją, co ma zamiar robić rano, odparła, że chce odwiedzić bibliotekę na jej piętrze. Mike zaproponował, że pójdzie z nią, lecz kiedy Hanna przez pół godziny gapiła się na drzwi do swojego pokoju i nawet nie spojrzała na żadną książkę, zdał sobie sprawę, co naprawdę robi. – Mogłybyście zorganizować sobie walkę w błocie – powiedział Mike, przewracając kolejną stronę i przyglądając się następnej modelce w skąpym bikini. – Dziękuję za propozycję – odrzekła Hanna. – Nie chcę się z nią teraz konfrontować. Przyłapała mnie, jak szperałam w jej komputerze, i się wściekła. Chcę wrócić do pokoju, jak jej tam nie będzie, to wszystko. To była prawie prawda. Hanna nie chciała już dodawać, że chce wrócić do pokoju, żeby jeszcze raz zajrzeć do komputera Naomi. I że Naomi pewnie była jeszcze bardziej wkurzona o to, że Hanna zostawiła ją na lodzie bez wyjaśnienia. – Grzebałaś w jej rzeczach? – zapytał Mike. – Co w ciebie wstąpiło? Najpierw śledzisz Colleen, teraz Naomi... – Mógłbyś przestać zadawać tyle pytań? – syknęła Hanna, czując

narastającą desperację. Mike odłożył czasopismo. – Dobra. – Wstał i przeciągnął się. – Znajdę Noela i przećwiczymy naszą piosenkę na konkurs talentów. Zadzwoń, jak już skończysz zabawę w podglądaczkę. Kiedy wyszedł z biblioteki, otworzyły się drzwi do pokoju Hanny i na korytarz wyszła Naomi, w białej sukience z dzianiny i niebieskich sandałkach. Na nadgarstkach miała kilka masywnych bransolet, a pod pachą niosła małą czerwoną torebkę. Hanna wstrzymała oddech, kiedy Naomi mijała bibliotekę, i modliła się, żeby jej współlokatorka nie weszła do środka. Na szczęście poszła prosto. Kiedy tylko Naomi wsiadła do windy, Hanna zakradła się do ich pokoju. Gdy wchodziła do środka, zauważyła kogoś w korytarzu za rogiem i zamarła. To był Jeremy. Miał dłonie splecione z tyłu i gwizdał melodię Yankee Doodle Dandy. Oparła się o ścianę i obleciał ją strach. Kiedy odezwał się gong windy, przyszła jej do głowy straszna myśl. A jeśli Naomi czegoś zapomniała i właśnie wraca do pokoju? Czym prędzej pognała do biblioteki i zadzwoniła do Spencer. – Tu Hanna – wyszeptała, kiedy tylko jej przyjaciółka odebrała. – Stoję przed moim pokojem i mam zamiar przeszukać komputer Naomi, ale nie chcę, żeby mnie przyłapała. Możesz mnie ubezpieczać? Spencer jęknęła przeciągle. – Wolę jej nie wkurzać jeszcze bardziej. Hanna znowu spojrzała na windę. Miała nadzieję, że Naomi poszła gdzieś dalej niż tylko na zakupy do sklepu z pamiątkami jeden pokład niżej. – Błagam, Spencer, to ci zajmie pięć minut. Musimy ją dopaść. Spencer westchnęła przeciągle i rozłączyła się. Niecałą minutę później odezwał się gong windy, a ona wyszła na korytarz. Miała bladą twarz i zmierzwione włosy. Spencer zauważyła, że Hanna badawczo jej się przygląda. – Przylepiła mi się guma do włosów. Ledwie mi się udało ją wyciągnąć. – Potem pokazała ręką na korytarz. – Pospieszmy się. Hanna weszła do pokoju. Łóżko Naomi było porządnie zaścielone, a jej ubrania złożone na sekretarzyku. Hanna rozejrzała się i wreszcie zauważyła laptop Naomi pod jej biurkiem. Serce zaczęło jej szybciej bić, kiedy go otworzyła. Natychmiast odszukała folder zatytułowany „Wakacje”. Otworzyła go, a potem kliknęła na pierwszą ikonkę. Pojawiło

się to samo zdjęcie, które dostała Aria. Zadanie okazało się nadspodziewanie proste. – O Boże – wyszeptała Hanna. – Są tutaj. – Naprawdę? – Spencer podbiegła spod drzwi i spojrzała na ekran. – Jezu! Skasuj to! – Już zaraz. – Hanna oznaczyła wszystkie zdjęcia i przeniosła je do kosza. – Idź do drzwi i sprawdź, czy ona nie idzie – rozkazała Spencer. Spencer wykonała polecenie, lecz po kilku sekundach znowu wróciła. Zajrzała do łazienki Hanny. – Ej, masz fajniejszy prysznic niż ja. – Jak sądzisz, skąd Naomi wzięła te zdjęcia? – wyszeptała Hanna, jednocześnie odpowiadając: „Tak” na pytanie komputera, czy jest pewna, że chce skasować wybrane zdjęcia. – Chyba już o tym rozmawiałyśmy. Pewnie dostała je od tego, kto jest drugim A. – Wiesz, co to oznacza, jeśli ścigają nas dwie osoby? – Hanna wolałaby, żeby zdjęcia kasowały się szybciej. – To znaczy, że nienawidzi nas ktoś jeszcze. I że ten ktoś też ma zdjęcia. Ten ktoś widział, co się stało na Jamajce. – Wiem – odparła Spencer grobowym tonem. – Jak sądzisz, kto to może być? – Hanno, gdybym wiedziała, to nie tkwiłabym po uszy w tym szambie! – krzyknęła z desperacją Spencer. Hanna też nie wiedziała, ale zaczęła oswajać się z myślą, że A. to więcej niż jedna osoba, i była przerażona. Nawet gdyby przyłapały Naomi i udowodniły, że to ona zabiła Gayle, nie byłyby bezpieczne. Wspólnik A. dopadłby je i ukarał za wszystkie grzechy. Wreszcie na ekranie pojawił się komunikat, że wszystkie zdjęcia zostały usunięte. Co za ulga! – Jasna cholera! – zawołała Spencer. Wyszła z łazienki, trzymając butelkę oliwki dla dzieci, środek na przeczyszczenie i dużą paczkę gumy do żucia. – Zobacz, co znalazłam w torbie Naomi! – Nie ruszaj jej rzeczy! – syknęła Hanna, zrywając się na równe nogi. – Nie widzisz? – Spencer pokazała buteleczki, które trzymała w dłoni. – To niezbity dowód na to, że to ona mnie prześladuje! Użyła środka na przeczyszczenie, żebym myślała, że się zatrułam. Rozlała oliwkę, żebym się poślizgnęła. A to – podniosła w górę paczkę gum – przykleiła mi do włosów!

– Spence, powinnaś pilnować drzwi! – Hanna zaprowadziła ją na korytarz. Potem odłożyła rzeczy Naomi do łazienki i wróciła do komputera. Teraz, kiedy już skasowała zdjęcia, musiała znaleźć jakiś dowód na ciemne sprawki Naomi, który powiązałby ją z Gayle. Może jakiś e-mail? Otworzyła konto Gmail, w nadziei że znajdzie jakąś wiadomość podpisaną przez A. Może im się poszczęści i wpadną na trop wspólnika Naomi. Lecz kiedy strona się załadowała, w skrzynce odbiorczej nie znalazła żadnych wiadomości. Marszcząc czoło, Hanna kliknęła na kilka innych folderów na tym serwerze, ale wszystkie były puste. Korespondencja Naomi z Madison zniknęła bez śladu, jakby nigdy nie istniała.

25 ZAPOMNIJ O KŁOPOTACH I BAW SIĘ NA CAŁEGO Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, oddech. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, oddech. Emily dotarła do krawędzi basenu, zrobiła fikołka w wodzie i odepchnęła się, płynąc w drugą stronę. Jej ramiona rytmicznie przecinały wodę. Jej nogi pracowały z całych sił. W połowie toru musiała opłynąć rurę z pianki, a potem zabawkę, która wyglądała jak wielki penis. Właściwie o tej porze w basenie nie dało się pływać na czas. Mnóstwo osób taplało się w wodzie, korzystając ze słońca na Bermudach. Ale tylko pływając na czas, Emily potrafiła się skupić i myśleć, a tego właśnie teraz najbardziej potrzebowała. Nie odpowiedziała jeszcze Jordan, czy z nią ucieknie, a tymczasem Jeremy właśnie ogłosił, że dobijają do brzegu na Bermudach. Wkrótce będzie musiała podjąć decyzję. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, oddech. Czy naprawdę potrafiłaby opuścić Rosewood na zawsze? Już nigdy nie zobaczyłaby rodziny. Czy to bezpieczne, podróżować po świecie w towarzystwie kryminalistki? A jeśli ktoś namierzy Jordan i zmusi ją do powrotu do Stanów? Co wtedy zrobi ona, Emily? Wyobraziła sobie Tajlandię. Poprzedniego wieczoru obejrzała w internecie zdjęcia tamtejszych plaż i zwariowała. Przeczytała mnóstwo postów na temat tego kraju i z wszystkich wynikało, że to bardzo wyluzowany, czysty, tani i tolerancyjny kraj. „Nikogo nie obchodzi, co tu robisz”, napisał ktoś. „Możesz być sobą”, dodał ktoś inny. Przecież właśnie tego pragnęła Emily. Właśnie tego nigdy nie zapewniłoby jej Rosewood ani drużyna pływacka na Uniwersytecie Północnej Karoliny. Budziłaby się każdego ranka obok Jordan. Chodziłyby na zakupy na tajskie targi, podróżowały do odległych, wspaniałych miejscowości i zwiedziły cały kraj. Mogłyby uczyć angielskiego, tak jak chciała Jordan. Przed oczami stanęła jej surowa twarz mamy, a potem taty. Później pomyślała o Carolyn. Gdyby wyjechała do Tajlandii, musiałaby zostawić rodzinę. Chciała tylko, żeby ją kochali, a oni nie potrafili jej tego dać. Może lepiej uciec od bólu. Może Jordan zastąpiłaby jej rodzinę. Dopłynęła do końca toru i chwyciła krawędź basenu. Na jednym z leżaków zauważyła Hannę i przywołała ją. Hanna, mimo opalenizny, wydawała się blada. Emily widziała, że wciąż jest wstrząśnięta tym, co odkryła – i czego nie odkryła – w komputerze Naomi.

– Co u ciebie? – zapytała Hanna. Emily przesunęła dłonią po krawędzi basenu. Nie potrafiła spojrzeć Hannie w oczy. – Co wiesz o Tajlandii? Hanna zmarszczyła czoło. – Słyszałam, że tam jest fajnie, a co? Emily przygryzła wargę. – A gdyby nadarzyła ci się okazja, żeby tam wyjechać i zostawić cały ten bałagan, zrobiłabyś to? – No jasne – odparła z przekonaniem Hanna. Nagle Emily poczuła, że jej umysł jest jasny i rozświetlony jak niebo na Bermudach. Wyszła z basenu i pobiegła po ręcznik. Hanna poszła za nią. – Zaczekaj. O co chodzi? Jedziesz do Tajlandii? – Oczywiście, że nie – odparła szybko Emily, ale w jej głosie słychać było napięcie. Hanna uniosła brwi. – Emily. Co ty knujesz? Emily odwróciła się i przez chwilę patrzyła na przyjaciółkę. Nagle przypomniała sobie wszystkie piżamowe imprezy u Ali, w czasie których ona i Hanna zasypiały jako ostatnie. – Poszperajmy w albumach ze zdjęciami Ali – wyszeptała kiedyś Hanna i w świetle nocnej lampki przewracały strony jakiegoś starego albumu. – Na tym zdjęciu nie wygląda aż tak wspaniale – powiedziała Hanna, pokazując zdjęcie Ali z czwartej klasy albo Ali bez makijażu w bożonarodzeniowy poranek. Choć Hanna desperacko szukała najgorszych zdjęć Ali, dobrze wiedziała, że Emily ogląda albumy, żeby zobaczyć Ali w najlepszym wydaniu. Dlatego od czasu do czasu pokazywała na fotografię, na której ich przyjaciółka wyglądała naprawdę ślicznie. – Ona ma przepiękne oczy, prawda? – mówiła z tęsknotą w głosie. – Wygląda jak modelka – dodawała. I robiła to tylko ze względu na Emily. Na wspomnienie tamtej nocy łzy napłynęły Emily do oczu. Tak bardzo tęskniłaby za swoimi przyjaciółkami. – Niczego nie planuję – odparła, szybko odchodząc, zanim Hanna zdążyła ją zatrzymać. Z głównego pokładu statku widać było przystań na Bermudach. Przy windach ustawił się już tłum gotowy do zejścia na ląd. Czy wśród nich

była Jordan? Czy Emily jeszcze ją złapie? Windy były zbyt zatłoczone, więc Emily na bosaka zbiegła trzy pokłady niżej, do swojego pokoju. Otworzyła drzwi i rozejrzała się, ale Jordan już wyszła. Gorączkowo włożyła przez głowę sukienkę frotté, wyjęła torbę spod łóżka i wrzuciła do niej swoje rzeczy. Zarzuciła bagaż na ramię i wyszła, przyłączając się do wszystkich, którzy właśnie schodzili na brzeg. Zeszła po schodach i otworzyła drzwi prowadzące na pokład. Trap został opuszczony, a mnóstwo osób już czekało, żeby zejść z pokładu. Emily stała na palcach i wypatrywała czarnowłosej Jordan. Kiedy jej nie zauważyła, serce podeszło jej do gardła. – Jordan!? – zawołała. – Jordan!? – A jeśli się z nią rozminie? Czy Jordan wyjedzie bez niej? – Jordan! – zawołała jeszcze raz. – Emily? Emily się odwróciła. Pod tablicą z napisem „WYJŚCIE” stała Jordan, w podkoszulku pożyczonym od Emily, w dżinsach, czapeczce bejsbolowej i ciemnych okularach. Pod Emily ugięły się nogi. Jordan uśmiechnęła się promiennie, z wyraźną ulgą. Emily padła jej w ramiona. – To znaczy, że jedziesz ze mną? – szepnęła Jordan do ucha Emily. – Chyba tak. Jordan zrobiła krok w tył i wyciągnęła telefon z torby. – Będzie fantastycznie – powiedziała podekscytowana, z błyskiem w oku. – Obiecuję. Wybrała numer i przystawiła telefon do ucha. – Halo, Jasmine? Chcę zarezerwować dodatkowy bilet do Tajlandii. Na nazwisko Fields. Emily Fields. – Przeliterowała je powoli. – Zapłacę gotówką na lotnisku, dobrze? Emily otworzyła usta, gotowa powiedzieć, że dołoży się do biletu, lecz nagle zdała sobie sprawę, że nie ma tyle pieniędzy. Nie wiedziała, skąd Jordan ma taką kwotę, ale chyba nie chciała tego wiedzieć. Kolejka do trapu poruszała się powoli. Emily chwyciła Jordan za rękę, żeby nie zgubić jej w tłoku. Kiedy zbliżały się do wyjścia, Emily widziała za drzwiami przystań. Słońce świeciło tak jasno, że musiała osłonić oczy. Kiedy przyszła ich kolej, Jordan pierwsza wyszła na pomost wiodący na brzeg. Emily poszła za nią, z bijącym sercem. Jordan zatrzymała się nagle w połowie pomostu. Emily wpadła na nią. – Co się stało? – zapytała Emily. Tłum mijał je, jak woda opływająca kamienie w potoku.

Jordan zbladła jak ściana. Wpatrywała się w wodę. Emily wyciągnęła szyję, żeby też na to popatrzeć. Tuż przy statku zacumowała łódź motorowa. Kilku bardzo poważnych mężczyzn w mundurach wychodziło z niej na brzeg. Jeden rozmawiał przez krótkofalówkę. Drugi miał chyba kaburę z pistoletem. Na burcie łodzi widniał emblemat FBI. Emily zasłoniła usta dłonią. Jak sparaliżowana obserwowała agentów pospiesznie idących wzdłuż przystani w kierunku statku. Nagle usłyszała wyraźnie, jak jeden z nich mówi do krótkofalówki: „Katherine DeLong”. Jordan odwróciła się i wbiła wzrok w Emily. – To ty po nich zadzwoniłaś? – Oczywiście, że nie! – zawołała Emily, otwierając szeroko oczy. – Wiesz, że nie zrobiłabym ci czegoś takiego! – Wiem – przyznała. – Ale... nie rozumiem. Tylko ty wiesz, kim naprawdę jestem. Żołądek Emily zacisnął się w supeł. Nie ona jedna znała prawdę. Ktoś dowiedział się o wszystkim już jakiś czas temu. Emily powinna była ostrzec Jordan zaraz po przeczytaniu pierwszej wiadomości od A., ale była zbyt samolubna. Agent FBI tak szybko przemierzył przystań, że aż poczerwieniał. Jordan mocno chwyciła Emily za rękę. – Chodź – wycedziła przez zęby. – Musimy im uciec. Zaciągnęła Emily z powrotem na statek i razem wbiegły na klatkę schodową. Przeskakiwały po dwa schody, pędząc w górę. Emily z początku ciągnęła za sobą ciężką torbę, ale potem porzuciła ją na schodach, bo tylko utrudniała im ucieczkę. Wreszcie zatrzymały się na piątym pokładzie, na którym znajdował się teatr i kilka restauracji. Przy bufecie stała długa kolejka, a kilka osób składało zamówienia w barze kanapkowym. Jordan pędem minęła kolejkę i skręciła za rogiem, biegnąc w kierunku kajut pierwszej klasy. Usłyszały za sobą jakiś łomot. – Stać, natychmiast! – zakrzyknął ktoś. Emily instynktownie zwolniła. Dwaj agenci wybiegli z klatki schodowej i pognali za Jordan. Wszyscy ludzie stojący w kolejce do bufetu odwrócili się i gapili na pościg. Ktoś upuścił talerz. Jakaś dziewczyna wrzasnęła ze strachu. Emily miała nogi jak z ołowiu. Wiedziała, że za kilka sekund agenci złapią Jordan. I ją też. Spojrzała na Jordan i skarciła się w myślach za to, że w ogóle o tym pomyślała. Jordan uśmiechnęła się do niej ze smutkiem w oczach.

– Nie martw się – powiedziała cicho. – Odejdź. Udawaj, że nigdy wcześniej mnie nie widziałaś. – Nie! – zawołała Emily, zawstydzona tym, że Jordan doskonale wyczuła, co przeszło jej przez głowę. – Nie zostawię cię tutaj! Ale Jordan już podbiegła do balustrady. – Panno DeLong, proszę się zatrzymać! – zawołał wyższy agent. Jordan chwyciła się balustrady z determinacją w oczach. Miała dziki wyraz twarzy, jak osaczone zwierzę szukające drogi ucieczki. Wszyscy w kawiarni gapili się na nią. Nagle stanęła na balustradzie. Przez chwilę balansowała na krawędzi, wpatrując się w rozkołysane fale. Wtedy Emily zrozumiała, co Jordan chce zrobić. – Nie! – krzyknęła, próbując złapać Jordan. Ale było już za późno. Ciało Jordan zniknęło za barierką, a po kilku sekundach rozległ się plusk. Wszyscy podbiegli do balustrady. Turkusowe morze uderzało miarowo o burtę. Na powierzchni unosiły się wielkie wodorosty. „Błagam cię, wypłyń na powierzchnię”, powtarzała w myślach Emily, szukając wzrokiem Jordan. Nie zobaczyła jej. – Co się z nią stało? – zapytał ktoś za nią. – To był skok z wysoka – powiedział ktoś. – Możliwe, że nie przeżyła. Agenci już zbiegali po schodach do swojej łodzi. Emily ściskała kurczowo balustradę, wypatrując Jordan. Na wodzie unosiła się paskudna, brunatna piana. Z fal wyskoczyła ryba. Ale po Jordan nie było ani śladu. Co najmniej setka osób stała przy balustradzie, czekając, aż Jordan się wynurzy. Emily miała ochotę na nich nawrzeszczeć, kazać im się odsunąć. Jak to się mogło stać? Kto mógł zawiadomić policję? Nagle ją oświeciło. Przecież tylko jedna osoba mogła zrobić coś takiego. Jak na komendę odezwał się jej telefon. Emily wyciągnęła go z torebki i spojrzała na niego z gniewem. Wiedziała, że ta wiadomość rozzłości ją nie na żarty. Ups! Czyżby mój telefon na policję wywołał falę nieprzewidzianych wypadków? Przepraszam, Em!

26 NA ZAKRĘCIE Po południu, nadal z małym kawałkiem gumy we włosach i z obolałą kostką, Spencer siedziała w kutrze rybackim z pozostałymi uczestnikami kursu nurkowania. Płynęli w stronę kilku naturalnie uformowanych zatoczek w niezamieszkanej części wyspy. Skały wyglądały na śliskie i mokre, a przed nimi rozciągało się puste turkusowe morze. Miejsce było piękne, lecz dziwnie opustoszałe. Tim wyłączył silnik. – Na sam koniec zaplanowałem nurkowanie w najbardziej malowniczym miejscu. Rafa koralowa w tej zatoczce jest doskonale zachowana i idealnie zdrowa. Przyjrzyjcie się pływającym wokół nich ustniczkom. To ich ulubione miejsce. Wszyscy gotowi? Uczestnicy kursu powiedzieli chórem „tak” i na polecenie Tima sprawdzili dokładnie, czy dobrze założyli maski i czy otworzyli butle z tlenem. Kiedy skończyli, Tim spojrzał na Spencer. – Chcecie z Reeferem zejść pierwsi pod wodę? Reefer. Spencer spojrzała niego. Siedział po drugiej stronie łodzi, obok Naomi, i celowo unikał wzroku Spencer. Nie odezwali się do siebie ani słowem, od kiedy Spencer z nim zerwała. Miała ochotę opuścić ostatnie zajęcia z nurkowania, ale to by oznaczało, że nie zaliczy kursu. I choć jej przyszłość w Princeton wydawała się zagwarantowana, nie miała ochoty dać A. okazji do ponownego zniweczenia jej planów. A., czyli Naomi. Spencer wbiła w nią wzrok, gdy ta zaborczo trzymała Reefera za rękę. „Szczęśliwa? – cisnęło jej się na usta. – Dostałaś to, czego chciałaś. Jak zawsze”. Ale nie powiedziała tego na głos, tylko posłała Timowi napięty uśmiech. – A mogłabym nurkować z Kirsten? Tim spojrzał na Kirsten, która siedziała obok swojej partnerki, dziewczyny o imieniu Jessica. – Nie ma sprawy – powiedziała Jessica, a Kirsten wstała i wzięła swoje płetwy. – Proszę tylko, żebyście nie oddalały się od grupy, dobrze? – powiedział Tim, kiedy odsunął się, żeby dziewczyny mogły wskoczyć do wody. – Tutejsze prądy morskie bywają niebezpieczne. Nie chcę, żeby kogoś porwały. Ktoś podniósł rękę z tyłu łodzi.

– Słyszałem, że w zatoczce nieopodal jest jeszcze fajniejsza rafa koralowa – powiedział krótkowłosy chłopak z kolczykiem w brwi. – Możemy tam też razem popłynąć? – Zdecydowanie nie. – Tim zmarszczył brwi. – Rafy w tamtych zatoczkach są bardzo ostre i można się poważnie zranić. Poza tym tam jest bardzo głęboko i niebezpiecznie dla nowicjuszy. Nurkujcie tylko w miejscach, w których będę mógł was widzieć, dobrze? Spencer westchnęła. To oznaczało, że musiała przez cały czas oglądać Reefera i Naomi. Wzięła maskę do nurkowania z plastikowego pudła i założyła ją. Potem razem z Kirsten usiadły na burcie, odliczyły do trzech i tyłem wskoczyły do morza. Gdy Spencer zapadała się coraz głębiej i głębiej, woda przyjemnie chłodziła jej skórę. Otworzyła oczy, zaczerpnęła powietrza i rozejrzała się. Wokół niej przemykały tropikalne ryby. Wodorosty przypominające smukłe palce tańczyły elegancko. Kilka metrów dalej zauważyła Kirsten i pomachała do niej. Kirsten pokazała na butlę Spencer i uniosła brwi. Jako partnerki miały się nawzajem pilnować. Ale Spencer pokręciła głową. Były w wodzie dopiero od kilku minut. Nie musiały jeszcze kontrolować sprzętu. Potrzebowała tylko paru chwil samotności. Zaczęła płynąć w stronę zatoczki, o której mówił chłopak na łodzi. Chciała sprawdzić, jak jest głęboka. Do diabła z zasadami. Widziała, jak wszyscy zeskakują z łodzi do wody, włącznie z Naomi i Reeferem. Kiedy Tim się odwrócił, odpłynęła od grupy i przez kilka minut słyszała tylko swój własny, mechaniczny, miarowy oddech. Przed jej oczami unosiły się bąbelki powietrza. Obok przepłynęła ławica małych rybek w neonoworóżowym kolorze, a za nimi ruszyła żylasta płaszczka. Spencer popłynęła tak głęboko, że wreszcie zobaczyła rafę. Kiedy się rozluźniła, nagle nawiedziło ją dawne wspomnienie. Na początku szóstej klasy, kiedy rodziny Hastingsów i DiLaurentisów zaprzyjaźniły się z sobą, wszyscy wyjechali razem na długi weekend do domów letniskowych w Longboat Key na Florydzie. Ali i Spencer brały udział w kursie nurkowania. Gdy szły po przystani, Ali szturchnęła ją i pokazała na chłodną jak lód blondynkę prowadzącą grupę dziewczyn. – Przez moment się bałam, że to Naomi Zeigler – wyszeptała. – Jej rodzina też ma tutaj willę. Spencer spojrzała na Ali. – Czemu przestałaś się z nią przyjaźnić? – Pokłóciłyśmy się – odparła krótko Ali, poprawiając sznureczki

bikini. – O co? – zapytała Spencer. Ali wzruszyła ramionami. – Już ona wie, co zrobiła. Nie powiedziała ani słowa więcej. Teraz Spencer wiedziała, że wtedy rozmawiała z Courtney, dziewczyną, która nigdy nie poznała Naomi. I nigdy się z nią nie pokłóciła. Naomi nie zrobiła jej nic złego. A może jednak? Courtney mówiła o Naomi z takim chłodem, z taką nienawiścią. Tego nie potrafiłaby zagrać nawet najlepsza aktorka. Może zaraz po przyjeździe do Rosewood zorientowała się, że Naomi to niebezpieczna osoba? Może Spencer nie znała wszystkich szczegółów tamtej historii? Nagle, kiedy przesunęła palcem po koralowcu, poczuła w głowie ostry ból. Odwróciła się, myśląc, że ktoś ją uderzył, ale w pobliżu nie było nikogo, nawet najmniejszej rybki. Zamknęła oczy, bo nagle zakręciło się jej w głowie. Kiedy próbowała zaczerpnąć powietrza, jej płuca się nie napełniły. Zeszła za głęboko? Dopadała ją choroba dekompresyjna? Próbowała jeszcze raz nabrać powietrza, ale nie mogła oddychać. W panice usiłowała poprawić maskę do nurkowania. Może była nieszczelna w okolicy ust. Maska była jednak dobrze zamocowana, a Spencer nie mogła oddychać. Serce zaczęło jej mocno bić. Próbowała wypłynąć na powierzchnię, lecz jej ręce i nogi były ciężkie jak z ołowiu. Jeszcze raz sprawdziła wskaźnik poziomu tlenu. Butla była pełna. Spencer nie rozumiała, dlaczego nie może zaczerpnąć powietrza. Kiedy bezskutecznie próbowała wziąć oddech, przyszła jej do głowy pewna myśl. Już słyszała o takich wypadkach. Można tak ustawić wskaźnik, żeby pokazywał właściwy poziom tlenu, choć butla jest pusta. I z pewnością to właśnie się stało. Wiedziała też, kto maczał w tym palce. A. Spencer spojrzała w dal i zobaczyła Naomi razem z pozostałymi nurkami. Rozlanie oliwki i podpiłowanie nóg łóżka było dziecinną zabawą w porównaniu z tym numerem. Oczywiście Naomi nadal jej nienawidziła! I pomyśleć, że Spencer poczuła się bezpieczna, bo zerwała z Reeferem! – Mmm! – zawołała, ale woda pochłonęła jej głos. Zobaczyła mroczki przed oczami. Wierzgała rękami i nogami, wołając cicho o pomoc, ale pozostali nurkowie byli za daleko, żeby ją zauważyć. Próbowała podpłynąć w górę, ale teraz poczuła płomienie w płucach. Potrzebowała powietrza. – Mmm! – zawołała jeszcze raz, machając rękami. Lecz wszyscy koledzy byli odwróceni do niej tyłem. Poczuła, jak

oczy same jej się zamykają, głowa odchyla się do tyłu, a ciało robi się ciężkie. Pochłaniała ją ciemność, coraz mniej widziała. Jej noga uderzyła o skałę, ale Spencer nie mogła się ruszyć. Nie miała siły. Nadszedł koniec, a ona nie potrafiła się dalej bronić. Spłynęło na nią ciepło i poddała się grawitacji. Już nie słyszała swojego oddechu. Poruszyła oczami, nie otwierając ich. Naraz zobaczyła, jak zbliża się do niej światło i wypełnia jej pole widzenia... Nagle poczuła, jak powietrze wdziera się do jej płuc. Otworzyła oczy. Zakaszlała gwałtownie, a słona woda wypłynęła jej nosem. Czuła pieczenie w nozdrzach. Znowu leżała na pokładzie łodzi. Reefer siedział nad nią, miał mokre usta i patrzył na nią z ulgą. – O Boże – westchnął. – Nic ci nie jest? Spencer próbowała mówić, lecz tylko zakaszlała. Przewróciła się na bok i leżała tak, póki woda nie wypłynęła jej z uszu. Przez ułamek sekundy wydawało się jej, że Reefer ją całuje, że ich rozstanie tylko jej się przyśniło. Nagle jednak pamięć wróciła. – Co... się stało? – zapytała schrypniętym głosem. – Zaczęłaś tonąć – powiedział Reefer. – Zauważyłem to i wyciągnąłem cię na powierzchnię, a potem zrobiłem ci sztuczne oddychanie metodą usta-usta. Tim sprawdził twój wskaźnik. Nie miałaś tlenu w butli. Poczuła ciarki na plecach. Rozejrzała się w tłumie, który otaczał ją na łodzi, i zobaczyła z tyłu Naomi, która spoglądała to na Spencer, to na Reefera. Tak mocno zacisnęła usta, że prawie nie było ich widać, a jej oczy zrobiły się duże i okrągłe. Wyglądała na wstrząśniętą, pewnie dlatego że Reefer pocieszał Spencer. A może dlatego, że jej plan zabicia Spencer spalił na panewce.

27 NIESPODZIANKA! Kilka godzin później Aria przejrzała się w dużym lustrze niedaleko hali widowiskowej. Miała na sobie skąpe bikini, które wcześniej włożyła na pierwszą lekcję pływania z Noelem, spódniczkę z trawy, kilka nitek korali i sznurowane sandały. Jako ostatni akcent wsunęła za ucho kwiat. Rozejrzała się w lobby sali teatralnej. Minęła ją dziewczyna ze sztalugami pod pachą. Kilka osób niosło futerały na instrumenty. Jeremy, jak zawsze w okularach w kształcie gwiazdek, przeszedł obok. Wyglądał na wyczerpanego. Dwóch mężczyzn w garniturach i kobieta w sukni balowej, zapewne sędziowie, szli za nim. Wszyscy rozmawiali z ożywieniem, w pomieszczeniu panowała odświętna atmosfera konkursu. Pod sufitem unosiły się setki balonów, a na podłodze widać było gwiazdy, jak w hollywoodzkiej Alei Sławy. Dostrzegła Noela przed jednym z wejść do audytorium i o mało nie wybuchła śmiechem. Miał obszerny, lśniący dres i kilka łańcuchów na szyi. Podbiegła do niego. – Wyglądasz bardziej jak nauczyciel WF-u niż raper! Noel włożył czapeczkę bejsbolową na bakier i założył ręce na piersi, jak raper gangsta z krwi i kości. – Tylko poczekaj, jak usłyszysz nasze rymy. Razem z Mikiem pokażemy wszystkim klasę. – Kiedy wchodzicie? – zapytała Aria. – O wpół do ósmej? A ty? Aria sprawdziła w telefonie. Jak wszyscy uczestnicy, dostała plan całego konkursu. – O siódmej – powiedziała. – Wydaje mi się, że występujemy jako jedne z pierwszych. – Dochodziło wpół do siódmej. Noel wziął ją pod rękę. – Chodźmy coś zjeść. Weszli do audytorium i między rzędami krzeseł podeszli pod scenę, gdzie ustawiono bar i stoły z jedzeniem. Usunięto kilka rzędów krzeseł, a w ich miejscu pojawił się prowizoryczny parkiet do tańca. Kiedy Noel i Aria mijali kilka dziewczyn ćwiczących choreografię cheerleaderek, Aria jeszcze raz wybrała numer telefonu Emily. Znowu włączyła się poczta głosowa. Już trzeci raz w ciągu kilku godzin bezskutecznie próbowała połączyć się z Emily. Przypomniał się jej raport telewizyjny, który widziała, wychodząc z pokoju. „MŁODOCIANA ZŁODZIEJKA

WYSKAKUJE ZE STATKU PASAŻERSKIEGO NA BERMUDACH!”, krzyczał napis u dołu ekranu. „AGENCI FBI PRZESZUKUJĄ ZATOKĘ”. To wyjaśniało, dlaczego na przystani cumowały łodzie FBI, kiedy ostatnim razem Aria wyglądała przez okno. Najwyraźniej ta dziewczyna nie zeszła ze statku w poprzednim porcie, jak twierdziła Emily. Kiedy Aria usłyszała sygnał poczty głosowej, nagrała wiadomość. – Em, jestem na konkursie talentów. Mam nadzieję, że wszystko gra i nie zrezygnowałaś z występu. Zadzwoń, jak tylko odsłuchasz tę wiadomość. Włożyła telefon do torebki, a potem spojrzała na rozgorączkowany tłum uczestników. Nie widziała w nim ani Spencer, ani Hanny. Noel wziął pusty talerz i stanął w kolejce do stolików, na których ustawiono mnóstwo srebrnych pater z jedzeniem. – Gdzie Graham? Aria odwróciła wzrok, czując skurcz żołądka. – Nie wiem. Noel uniósł brwi. – Myślałem, że się kumplujecie. Aria wygładziła swoją spódniczkę z trawy. – Poszukiwanie skarbów się skończyło. Chyba jednak nie łączyło nas aż tak wiele, jak nam się wydawało. – A pomogłaś mu zdobyć tę dziewczynę, o której mówiłaś? Czuła na sobie wzrok Noela, który chciał zrozumieć, co tak naprawdę Aria próbowała mu powiedzieć. Pewnie powinna powiedzieć mu prawdę, przecież zawarli układ, ale gdyby się dowiedział, że jakiś facet o mało nie chwycił jej za biust, pewnie trafiłby go szlag, a może nawet posunąłby się do rękoczynów. Lepiej, żeby myślał, że po prostu przestała interesować się Grahamem. Niestety, to kłamstwo było o wiele piękniejsze niż prawda. Nadal bolały ją mięśnie na karku po tym, jak Graham przyciągnął ją do siebie. Zobaczyła w wyobraźni jego rozgniewaną twarz, a jej żołądek się skurczył, gdy przypomniała sobie, jak gonił ją po schodach. – Witam wszystkich imprezowiczów! – zawołał Jeremy ze sceny. Za nim tłoczyło się kilku chłopaków w podkoszulkach z tras koncertowych i podartych dżinsach, ustawiając sprzęt. – Wiem, że jeszcze rozkładamy sprzęt, ale żeby wprowadzić was w dobry nastrój, przygotowałem dla was wielką niespodziankę. Dołączył do nas specjalny gość, żeby wykonać dla nas kilka piosenek na rozgrzewkę przed konkursem. Bez zbędnych wstępów proszę o oklaski dla... Wegańskiego Wschodu Słońca!

Aria pytająco spojrzała na Noela. Nigdy nie słyszała o tej grupie. Tłum zaklaskał niemrawo, wszyscy spoglądali po sobie zdezorientowani. Lecz kiedy czterej członkowie zespołu wyszli na scenę i zaczęli grać rockową wersje When I Come Around, wszyscy wzruszyli ramionami i zaczęli tańczyć. Kolejka do bufetu stopniowo się zmniejszała i wreszcie Aria z Noelem napełnili talerze. Aria jeszcze kilka razy sprawdziła telefon, ale ani Spencer, ani Emily nie odpowiedziały. Impreza się rozkręcała, a tłum był coraz bardziej podekscytowany. Nagle obok Arii jak spod ziemi wyrosła jakaś dziewczyna i łokciem wytrąciła jej talerz z ręki. Kiedy Aria schyliła się po niego, poczuła, jak wykręca się jej kostka i po chwili leżała jak długa. Czuła, że się przewraca, ale nie mogła złapać równowagi, i w mgnieniu oka znalazła się na podłodze, z wegetariańskim makaronem we włosach. Nagle usłyszała brzęk. Wydawało się jej, że to widelec uderzył o posadzkę, ale kiedy podniosła głowę, zauważyła, że to jej medalion. Spadł na podłogę i otworzył się. – Nic ci się nie stało? – zapytał Noel, wyciągając rękę, by pomóc Arii wstać. – Nie – odparła Aria, zbierając jedzenie z podłogi i wrzucając je do najbliższego kubła na śmieci. Przyjrzała się medalionowi. Na zdjęciu zobaczyła dwie uśmiechnięte, przytulone do siebie blondynki. Wytężyła wzrok i nagle uświadomiła sobie, że zna te dziewczyny. Ta po prawej miała okrągłą twarz, wielkie, niebieskie oczy i ledwie widoczną bliznę po oparzeniu na szyi. Tabitha. Aria spojrzała na dziewczynę po lewej. Powoli jej wzrok przesuwał się po sercowatej twarzy, ogromnych niebieskich oczach. Zrobiła krok w tył. Nie. To niemożliwe. Odsunęła medalion od siebie, ale i tak wydawało się jej, że dziewczyna ze zdjęcia jej się przygląda. Ten zjadliwy, triumfalny uśmieszek prześladował Arię przez lata. Krzyk uwiązł jej w gardle. Nagle poczuła, że nie może oddychać. Ali. – Aria? Podniosła wzrok i zamrugała. Kilka kroków od niej stał Noel i badawczo się jej przyglądał. Posłała mu napięty, nerwowy uśmiech i czym prędzej zamknęła medalion. Zameczek się zepsuł i medalion znowu się otworzył. Aria jeszcze raz popatrzyła na zdjęcie. Nie wierzyła własnym oczom. Na pewno jej umysł ją zwodził. Próbowała zamknąć

medalion i znów spojrzała na jego wierzch. W mocnym świetle scenicznych reflektorów zobaczyła, że ta niewyraźna litera to nie I ani J, tylko T. T jak Tabitha? Nagle ją oświeciło. Z bijącym sercem wyciągnęła telefon, weszła na stronę upamiętniającą Tabithę Clark i na głównej stronie przyjrzała się zdjęciu. To na nim po raz pierwszy zobaczyła ten medalion. Miała go na szyi Tabitha tuż przed śmiercią. Podniosła wisiorek. – Tak właściwie, to gdzie go znalazłeś? Noel spojrzał na nią zdezorientowany. – Mówiłem ci, na plaży na St. Martin. Czemu pytasz? Myśli Arii rozpierzchły się jak stado ptaków. – To niemożliwe – wyszeptała. To nie mógł być zbieg okoliczności. Czy Noel znalazł medalion podłożony przez A.? Poza tym zdjęcie świadczyło o tym, że Tabitha przyjaźniła się z Ali. Chciała zrobić krok, ale nogi się pod nią uginały. – Ario? – Noel dotknął jej ramienia. – Co się dzieje? – Muszę... – powiedziała słabym głosem. Chwiejnym krokiem ruszyła do wyjścia. Odezwał się jej telefon. To był Graham. Aria w panice odrzuciła rozmowę i wybrała numer Spencer. Dodzwoniła się jednak do poczty głosowej. – Gdzie się podziewasz? – zapytała zniecierpliwionym głosem zaraz po sygnale. – Musimy pogadać. Bała się powiedzieć więcej przez telefon, więc się rozłączyła i ruszyła przed siebie. Zadzwoniła do Emily, która również nie odebrała. Hanna też się nie odzywała. Przeszła między krzesłami na widowni, podbiegła do windy i kilka razy nacisnęła guzik przywołujący kabinę zmierzającą w górę. – Ario? Odwróciła się. Obok okna stał Graham i wpatrywał się w nią. – Minęłaś mnie bez słowa – powiedział z irytacją. – Dlaczego nie odebrałaś, jak dzwoniłem? Musimy porozmawiać. – Ja... Urwała i spojrzała na medalion w dłoni. Graham też na niego patrzył. Zmarszczył brwi. Zacisnął wargi i nagle wyciągnął rękę i dotknął jej nadgarstka. Westchnęła i zacisnęła palce, ale było za późno. Oczywiście Graham rozpoznał wisiorek należący kiedyś do jego dziewczyny. Pewnie

już wcześniej go zauważył. – M-mogę ci wszystko wyjaśnić – wyjąkała Aria. Graham przeszywał ją wzrokiem. – Naprawdę? Miał czerwone policzki i wściekłe spojrzenie. Nagle zaświtała jej przerażająca myśl, która przysłoniła wszystkie inne: „On wie, co zrobiłam”. To miało sens. Graham wcale nie chciał jej wyznać miłości, tylko skonfrontować się z morderczynią swojej dziewczyny. Odwróciła się, desperacko szukając drogi ucieczki. W oddali jarzył się czerwony napis: „WYJŚCIE”. – Ario! – zakrzyknął Graham, rzucając się w pogoń. Chwycił ją za ramię i mocno je ścisnął. Jego palce parzyły ją jak rozgrzane żelazo. Krzyknęła i wyrwała mu się, popchnęła ciężkie drzwi i zeszła po schodach. Nigdy nie schodziła niżej niż na pokład z salą teatralną i nie znała zupełnie tej części statku. Zobaczyła drzwi z napisem: „ZAKAZ WSTĘPU”. Słyszała kroki Grahama na półpiętrze. – Ario, wracaj! – krzyczał. Pomimo zakazu otworzyła drzwi do wielkiej i pustej maszynowni statku. Bojlery prychały. Klimatyzatory mruczały monotonnie. Pozostałe urządzenia grzechotały i posykiwały. Pomieszczenie oświetlały nieliczne lampy. Aria zobaczyła plątaninę długich korytarzy. Nie było tu żywej duszy. Usłyszała, jak za jej plecami otwierają się drzwi. – Ario! – zawołał Graham, a echo niosło jego głos. Aria próbowała ukryć się za bojlerem, ale Graham ją dostrzegł i zaczął biec z czerwoną twarzą, ciężko dysząc i zaciskając zęby. Odwróciła się, jakby chciała prosić kogoś o pomoc, ale przecież była tu sama jak palec. Desperacko szukała jakiejś kryjówki. Obok dziwnych maszyn podobnych do zmywarek zobaczyła drzwi z napisem: „DLA PERSONELU”. Podbiegła do nich i otworzyła je. W tym pomieszczeniu było mnóstwo rur, monitorów i następnych bojlerów. Panował tu ogłuszający hałas, który przypominał jej warkot motocykla. Ktoś nacisnął klamkę, a Aria całym ciężarem ciała naparła na drzwi, próbując zablokować zamek. Po policzkach płynęły jej łzy przerażenia. – Ario, do cholery, nie możesz ukrywać się w nieskończoność! – Graham walił pięścią w drzwi. – Błagam! – skamlała Aria. – Idź sobie, proszę.

– Nigdzie nie pójdę, dopóki... – Silnik zakaszlał. Graham przekrzykiwał huk maszyn. – Muszę!... Muszę... – Po prostu daj mi spokój! – łkała Aria. – Przepraszam, dobra? Przepraszam! Nie chciałam jej tego zrobić! Tak strasznie się bałam! Wszystkie się bałyśmy! – Nie możesz... ja... on... i... – Głos wściekłego Grahama z trudem do niej docierał. Słyszała tylko pojedyncze słowa. – ... obserwować cię! – Błagam, odejdź! – krzyczała Aria. – Powiedziałam, że przepraszam! Daj mi spokój! – ... jest zdjęcie! – krzyczał dalej Graham. – ... obserwować cię! Aria poczuła, jak krew ścina się jej w żyłach. Pewnie Graham miał na myśli zdjęcie, na którym Aria spycha Tabithę z tarasu. Może on zrobił to zdjęcie. I dlatego teraz próbował powiedzieć Arii, że ją obserwował. W jej głowie kłębiły się myśli, których nie potrafiła uporządkować. A jeśli Graham miał fioła na punkcie Tabithy i nie pozwolił jej odejść, choć ona go rzuciła? Może pojechał za nią na Jamajkę, żeby odbudować ich związek. Może bez jej wiedzy robił jej zdjęcia i zaczaił się na plaży, żeby sfotografować Tabithę na tarasie, na dachu kurortu. Ale zamiast zobaczyć swoją byłą dziewczynę w otoczeniu nowych przyjaciółek, stał się świadkiem zabójstwa. A kiedy Tabitha spadła na piach, zrobił jej zdjęcie. I może to on zdjął jej medalion i podrzucił Noelowi. Tylko dlaczego nie poinformował od razu obsługi kurortu o wypadku? Może chciał sam się zemścić? No i... został A. Aria zaczęła się trząść. Czy to możliwe? Nie słuchała ostrzeżeń przyjaciółek, nie wierzyła im, gdy twierdziły, że Graham ma motyw, a ona lojalnie stała za nim murem i go usprawiedliwiała. Tymczasem on naprawdę miał motyw. Być może po wypadku Madison skontaktował się z Naomi i uczynił z niej swoją wspólniczkę. Mógł być mordercą, bezwzględnym prześladowcą. A teraz Aria była uwięziona w tym pomieszczeniu i od Grahama dzieliły ją tylko cienkie drzwi. Graham z całych sił walił pięściami i kopał w drzwi. Aria zamknęła oczy, lecz wtedy zobaczyła przed sobą przerażoną twarz Tabithy spadającej z dachu. Wyobraziła sobie jej martwe ciało na piasku, obmywane przez fale przypływu. Aria była potworem. Graham miał prawo się na nią wściekać. Nie zasłużyła jednak na karę, która spotkała ją za sprawą A. Bum! Aria krzyknęła i zakryła głowę. Huk rozległ się gdzieś blisko, a całe

pomieszczenie wibrowało. Nad jej głową zamigotało światło, a wokół słyszała brzęk metalu. Wypuściła powietrze z płuc i popatrzyła przez palce. Czy coś wybuchło? W powietrzu unosił się swąd spalonego prochu i tlących się przewodów. Jak w czasie pokazu sztucznych ogni. A może eksplodowała bomba zrobiona domowym sposobem. Włączył się alarm przeciwpożarowy. Po minucie głośnik zachrobotał i rozległ się głos Jeremy’ego. – Uwaga, uwaga! Musimy ewakuować wszystkich pasażerów! Proszę w spokoju udać się do łodzi ratunkowych! Ewakuować? Serce Arii waliło jak młotem. Nie zamierzała nawet otworzyć drzwi. Przekrzywiła głowę, nasłuchując, czy Graham znowu zacznie się dobijać. Minęło kilka sekund, minuta... Wreszcie Aria uchyliła drzwi. Nad jej głową paliło się oświetlenie alarmowe. Pomieszczenie wypełniało się gęstym dymem. Przewrócił się bojler. Na podłodze leżało mnóstwo metalowych odłamków. Zewsząd wydobywał się ciemny dym, a płomienie sięgały sufitu. Do eksplozji doszło właśnie tutaj. Krzyknęła i otworzyła drzwi. Musiała się stąd wydostać. Rozejrzała się w poszukiwaniu Grahama, spodziewając się, że zaraz ją złapie. Ale kiedy próbowała dostrzec coś w gęstym dymie, zdała sobie sprawę, że Grahama tu nie ma.

28 NAJPIERW KOBIETY I DZIECI Emily szła w tłumie w stronę klatki schodowej, a dym parzył jej nos. Nad nią jarzyły się światła alarmowe. Niektórzy wykrzykiwali coś na temat dziwnej eksplozji, śmiali się histerycznie albo nerwowo żartowali, udając, że biorą udział w katastrofie „Titanica”. Chociaż pierwszego dnia rejsu odbyło się spotkanie dotyczące bezpieczeństwa na statku, nikt nie pamiętał, gdzie znajdują się szalupy ratunkowe. – Uwaga, uwaga! – zakrzyknął Jeremy przez megafon. – Jeśli ktoś odłączy się od grupy, pamiętajcie, że punkt zborny znajduje się w hotelu Royal Arms w Hamilton na Bermudach. Jeremy powtórzył tę informację jeszcze trzy razy. Kiedy Emily czekała w kolejce do schodów, spojrzała na niebo. Nad jej głową leciał samolot z lotniska na Bermudach, znajdującym się dziesięć minut drogi od miejsca, w którym teraz się znajdowali. Czy to tym samolotem miała polecieć z Jordan do Tajlandii? Wyobraziła sobie pasażerów w kabinie samolotu, stewardesy krążące między fotelami, zapach świeżo zaparzonej kawy unoszący się w powietrzu i dwa puste miejsca, które czekały na nią i na Jordan. Kolejka ruszyła się trochę i kilka osób przeszło przez drzwi na klatkę schodową. Stojąca przed Emily dziewczyna z włosami zaplecionymi w warkoczyki szturchnęła swoją koleżankę. – Słyszałam, że terroryści wysadzili w powietrze kafeterię. – Nie, to zrobiło tych dwóch facetów, którzy brali udział w konkursie talentów – odparła jej przyjaciółka, robiąc mądrą minę. – Wiedzieli, że ich występ jest do bani, więc postanowili podłożyć bombę i ukraść skuter. – Ale zmyślasz. – Dziewczyna z warkoczykami przewróciła oczami. – A może to ta dziewczyna, która wyskoczyła za burtę – powiedział ktoś inny. – Chciała się zemścić na tym, kto doniósł na nią do FBI. – Co za bzdury – powiedział ktoś inny z irytacją w głosie. – Ona nie wypłynęła. Na pewno nie żyje. – Nie mogę uwierzyć, że przez cały rejs była z nami na statku. Jak myślicie, kto ją wydał? „Przestańcie o niej mówić!”, krzyczała w myślach Emily. Wszyscy traktowali Jordan jak pozbawioną skrupułów słynną przestępczynię i dziwaczkę, której postępowania nikt nie potrafił zrozumieć. „Lubi kawę z dużą ilością mleka – pomyślała. – Jest nieustraszona. To najwspanialsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek spotkałam”.

Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak ciało Jordan spada coraz niżej i niżej, na samo dno zatoki, tak jak ciało Tabithy. Miała ochotę gołymi rękami udusić A. Dlaczego ten ktoś nie chciał dać im spokoju? Dlaczego musiał zrujnować wszystko, całe ich życie? Poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Za nią na schodach stała Aria w bikini i spódniczce z trawy, cała zlana potem. Obok stały Hanna i Spencer, ubrane zwyczajnie, ale spanikowane. – Co się dzieje? – zapytała Emily. Aria rozejrzała się uważnie w tłumie, a potem zaciągnęła Emily na puste półpiętro, gdzie panował półmrok i chłód. Wszyscy mijali je, jakby w ogóle ich nie zauważali. – Popatrz. Aria wyciągnęła z kieszeni okrągły złoty medalion, który nosiła na szyi przez cały tydzień, i zakołysała nim Emily przed oczami. Medalion się otworzył. Emily spojrzała na dwie dziewczyny na zdjęciu. Jedną z nich była Ali. Kiedy zdała sobie sprawę, kim jest ta druga, zrobiła krok w tył, skonsternowana. – Czy to Tabitha? – wyszeptała. – To był jej naszyjnik – powiedziała Aria. – Noel znalazł go na plaży, ale na zdjęciu w internecie Tabitha miała na szyi taki sam medalion. Spencer w osłupieniu pokręciła głową. – Założę się, że to Naomi podłożyła go Noelowi, żeby go znalazł i podarował Arii. – A może to sprawka Grahama? – powiedziała Aria, nadal ciężko dysząc. Wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Tak strasznie się pomyliłam co do niego, dziewczyny. Najpierw wpatrywał się w ten medalion, jakby natychmiast go rozpoznał, a potem popatrzył na mnie tak, jakby wiedział, co zrobiłam. Uciekłam przed nim i zamknęłam się w maszynowni, ale on krzyczał na mnie przez drzwi. Przeprosiłam go za to, co zrobiłyśmy Tabicie, lecz on nie przestał walić w drzwi. Powiedział, że mnie obserwował, i wspomniał o zdjęciu. Wydaje mi się, że to on podłożył bombę. W czasie jednej z naszych rozmów wspomniał coś o prochu. Myślę, że potrafiłby wywołać dużą eksplozję. Spencer zasłoniła usta dłonią. – Mogłaś zginąć! – Wiem – powiedziała Aria, z trudem wydobywając głos ze ściśniętego gardła. Emily cała się trzęsła. – O którym zdjęciu on mówił?

– Nie wiem – odrzekła Aria. – Może o tym z Tabithą na plaży. Moim zdaniem on działa w zmowie z Naomi. – O Boże. – Spencer zeszła jeden stopień niżej, jakby zakręciło się jej w głowie. – Ale dlaczego Naomi albo Graham, albo ktoś jeszcze, podrzucił Noelowi ten medalion, żeby dostał się w ręce Arii? – zapytała Hanna. – Bo to dowód, że zabiłyśmy Tabithę – powiedziała Spencer, podchodząc bliżej, żeby nie dosłyszał jej chłopiec właśnie zbiegający po schodach. – To łączy nas z nią i z wydarzeniami tamtego wieczoru. A. próbuje zgromadzić niepodważalne dowody przeciwko nam. Emily oparła się o ścianę. – Nie rozumiem. Po co A. kolejny hak na nas? Przecież obie osoby podające się za A. mają te dwa zdjęcia. Jedna z nich widziała nas, jak popełniałyśmy morderstwo. Po co A. dodatkowy dowód? Spencer wzruszyła ramionami, a oświetlenie alarmowe rzucało czerwoną poświatę na jej twarz. – Nie wiem. Ale wszędzie kręcą się agenci FBI szukający tej dziewczyny, która wyskoczyła za burtę. – Kiedy wypowiadała te słowa, patrzyła na Emily, a potem odwróciła od niej wzrok. – To idealny moment, żeby wyjawić naszą tajemnicę. W ciągu kilku godzin zostałybyśmy aresztowane, szczególnie gdyby znaleziono u którejś z nas ten medalion. Hanna spojrzała na Arię. – Gdzie jest Graham? Aria zabębniła palcami w balustradę. – Nie wiem. Zniknął zaraz po wybuchu. Spencer zmarszczyła brwi. – To dziwne, nie sądzicie? Aria wzruszyła ramionami. – Bardzo dobrze, że zniknął. Tak się bałam, że na mnie skoczy i zrobi mi krzywdę. – Prawdopodobnie tak właśnie by zrobił. – Spencer objęła rękami kolana. – Oczywiście cieszę się, że nic ci nie jest, ale dlaczego nie zaczekał na ciebie, kiedy wybuchła bomba? Dlaczego wybiegł z maszynowni? Emily zastanawiała się przez chwilę, nieobecnym wzrokiem obserwując ludzi schodzących po schodach. – Może źle obliczył moment wybuchu i musiał uciekać? – A może Graham nie był pewien, czy wtedy na dachu to byłyśmy my? – zapytała Hanna i zakaszlała. – Te zdjęcia są trochę rozmazane.

A gdy wybiegł z maszynowni, już miał dowód w kieszeni. I razem z Naomi chcą zawiadomić policję. Spencer wstała, chwytając się balustrady. – Ten medalion niewątpliwie łączy nas z miejscem zbrodni. Policja uzna, że zabrałyśmy go Tabicie tamtej nocy. Hanna pokiwała głową. – Musimy się go natychmiast pozbyć. Nie możemy dopuścić, żeby cokolwiek łączyło nas z Tabithą, szczególnie teraz, gdy na każdym kroku czyhają agenci FBI. – Trzeba się go było pozbyć, jak tylko się zorientowałaś, co to jest – powiedziała Emily do Arii. – Dlaczego nie wyrzuciłaś go za burtę? Aria wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. W świetle neonów na klatce schodowej jej jasna cera zrobiła się trupio blada. – Zamroczyło mnie. – Bardzo dobrze, że go nie wyrzuciłaś – powiedziała z naciskiem Hanna. – Zatokę przeszukuje milion policjantów. Któryś z nich mógłby go znaleźć. Wiele osób widziało ten medalion na twojej szyi, w mgnieniu oka połączą go z tobą, a potem A. dopilnuje, żeby połączyli go także z Tabithą. Musimy zniszczyć ten wisiorek, raz, a dobrze, żeby już nigdy nie powrócił. Musimy go czymś obciążyć, żeby poszedł na dno i żeby nikt go nie znalazł. W głośnikach zatrzeszczało i dziewczyny spojrzały w górę. Jeremy ciężko dyszał do mikrofonu. – Powtarzam, udajemy się do hotelu Royal Arms. Wysyłamy wszystkim e-mail, na wypadek gdybyście zapomnieli. – Mam pomysł – powiedziała Spencer, gdy głos Jeremy’ego ucichł. – Niedaleko stąd jest zatoczka, w której można nurkować. Dziś po południu byłam tam z całą grupą. Okazało się, że tam jest bardzo głęboko. Może weźmiemy jedną z łodzi ratunkowych i popłyniemy tam? Zejdziemy na samo dno i tam zagrzebiemy medalion w rafie koralowej. Emily otworzyła szeroko oczy. – Ale nie przypisano nas do tej samej tratwy. Zresztą, na jednej szalupie mieści się więcej niż cztery osoby. A jeśli narazimy kogoś na niebezpieczeństwo? Spencer wzruszyła ramionami. – Widziałaś, ile jest tratw na tym statku? Wystarczy i dla naszej czwórki. – To prawda – powiedziała po namyśle Hanna. – Kiedy pracowałam w administracji statku, natknęłam się na dane dotyczące ładowności

i liczby osób biorących udział w tym rejsie. Wydaje się, że na pokładzie jest prawdziwy tłum, ale w czasie regularnych rejsów mieści się tu sto osób więcej. Aria z trudem przełknęła ślinę. – Spencer, ja nie umiem pływać. – Ale ja umiem – przypomniała jej Spencer. – Mam licencję płetwonurka. Zakopię medalion. Nawet nie musisz wyskakiwać z tratwy. – A jak skończymy? – zapytała Aria. – Zostaniemy same na środku oceanu. Jak dotrzemy do pozostałych? Spencer nie traciła entuzjazmu. – Słyszałaś przecież, że mamy się spotkać w hotelu Royal Arms w Hamilton. Jakoś tam dotrzemy. Hanna zerwała ze ściany odstający płatek farby. – Ale to niebezpieczne, płynąć na własną rękę tratwą, szczególnie po nieznanych wodach, w odległym miejscu. Spencer lekceważąco machnęła ręką. – Byłam na Bermudach sześć razy z rodziną. Znam te wody. – Wchodzę w to – zdecydowała Emily. – Ruszajmy. – Ja też – powiedziała Aria. Wszystkie spojrzały na Hannę, która niechętnie wzruszyła ramionami. Przyłączyły się do tłumu zmierzającego na najniższy pokład. Zatrzymały się przy magazynie ze sprzętem do nurkowania i wyjęły z niego maskę, butlę z tlenem i płetwy. Drzwi do tratw ratunkowych zostały otwarte na oścież, a ich oczom ukazało się słońce zachodzące nad ciemnogranatowym oceanem. Wszyscy niezdarnie gramolili się do szalup, nie zwracając uwagi na to, gdzie ich przydzielono. Przyjaciele siadali razem. Pary tuliły się do siebie. Niektórzy trzymali jeszcze szklanki z napojami z imprezy poprzedzającej konkurs talentów. Wielu nadal miało na sobie sceniczne kostiumy, tak jak Aria. – Chodźcie! – zakomenderowała Spencer, pokazując na pustą tratwę ratunkową na końcu korytarza. Pobiegły do niej i wsiadły, kiedy pozostali członkowie załogi czuwali nad ewakuacją innych łodzi. Emily kurczowo trzymała się gumowych krawędzi burty i patrzyła na rozciągającą się przed nią wielką zatokę. Wydawało się jej, że brzeg jest oddalony o wiele kilometrów. Po lewej stronie na falach kołysała się łódź FBI. Emily poczuła skurcz żołądka. Zapięły kamizelki ratunkowe, które trochę śmierdziały pleśnią. Kiedy bezpiecznie siedziały, Spencer pociągnęła za łańcuch, uruchamiając silnik.

Nagle ktoś chwycił Emily za ramię. – Znajdzie się jeszcze jedno miejsce? Emily odwróciła się i westchnęła. Na pokładzie stała Naomi i wpatrywała się w nią. – Ach... – pisnęła, ale nie ruszyła się z miejsca. Naomi spoglądała to na Emily, to na Spencer, Arię i Hannę. Wszystkie były tak samo zszokowane. Kąciki ust Naomi wygięły się w dół, a jej twarz przybrała wyraz ogromnego niezadowolenia. – Mogę się przyłączyć czy nie? – zapytała ostro. – Przepraszam, Naomi. Nie ma miejsca. – Hanna chwyciła Spencer za ramię. – Ruszaj! Spencer całą naprzód oderwała tratwę od statku, a Naomi o mało nie wpadła do wody. Emily potarła dłonią to miejsce na ramieniu, którego dotknęła Naomi. Czuła mrowienie na skórze. – Hej! – zawołała za nimi Naomi. – Co, do diabła!? – Nie odpowiadajcie jej – powiedziała Hanna cicho. – Hej! – zawołała znowu Naomi, patrząc, jak Spencer kieruje tratwę w stronę przeciwną do brzegu. – Dokąd płyniecie? To zły kierunek! Aria jęknęła cicho. Hanna wyglądała tak, jakby zaraz miała zwymiotować. Serce Emily galopowało. Spencer z zaciśniętymi zębami płynęła prosto do zatoczki. Po minucie odpłynęły tak daleko, że widziały statek w całej okazałości. Malutkie łodzie ratunkowe odpływały od jego burty. Na górnym pokładzie świeciły się czerwone światła alarmowe. Z okien wydobywał się czarny dym. Emily spojrzała na ten pokład, na którym załoga statku kierowała uczestników rejsu do pozostałych łodzi. Naomi stała nadal z dłońmi na biodrach i wściekłym spojrzeniem. Emily patrzyła, jak Naomi robi się coraz mniejsza, coraz słabiej widoczna. Wreszcie zniknęła w narastającej ciemności.

29 SOS Po dwudziestu minutach dotarły do miejsca, w którym Spencer nurkowała z kolegami po południu. Słońce prawie już zaszło, a po niebie przemykały ostatnie refleksy fioletowego światła. Spencer skierowała tratwę do tej części zatoki, w której z wody wyrastały wielkie skały, naturalne klify pełne małych jaskini. Wszędzie rozrastały się rafy koralowe o ostrych rozgałęzieniach. Woda uderzała miarowo o śliskie, wysokie, porośnięte algami skały. Najbliższa jaskinia była głęboka i ciemna, wyglądała jak usta otwarte w gniewnym okrzyku. Spencer wyłączyła silnik, założyła butlę z tlenem i płetwy. Po tym, jak nieomal utonęła, czuła się nieswojo. Trzy razy sprawdziła wskaźnik ilości tlenu. W tym sprzęcie Naomi na pewno nie grzebała przed ich zejściem z pokładu. – Najgłębiej jest w tej jaskini. Zanurkuję sama, okej? Zostańcie tutaj. – Upadłaś na głowę? – zapytała Emily. – Nie możesz popłynąć sama. Idę z tobą. Zostanę na powierzchni, gdy ty zanurkujesz. – Ja też – powiedziała Hanna. Aria otworzyła szeroko oczy. – Nie zostawiajcie mnie tu! Idę z wami. Spencer spojrzała na nią z troską. – Dasz radę? Aria zaciągnęła pasek kamizelki ratunkowej. – Nic mi nie będzie. W końcu wszystkie tkwimy w tym po uszy. – Będę blisko ciebie – obiecała Emily. Dziewczyny przywiązały tratwę do wystającej skały i wskoczyły do chłodnej, pełnej alg wody. Przepłynęły przez wąski przesmyk i przedostały się do ciemnego, wirującego jeziorka. Kawałek dalej, w rozszerzającej się jaskini, woda była spokojniejsza i cieplejsza. Ale tam też panowała ciemność choć oko wykol. Spencer widziała tylko na kilka metrów. Niewiele więcej zobaczyła, kiedy włączyła latarkę do nurkowania, którą zabrała z magazynu na sprzęt. Wijące się, śliskie wodorosty oplatały jej nogi jak węże. Z troską spojrzała na Arię, która unosiła się na wodzie w kamizelce ratunkowej. Wzięła od niej medalion. – Życzcie mi szczęścia – powiedziała i zniknęła pod wodą. Zeszła tak głęboko jak po południu. Tym razem jej sprzęt działał, tlen wypełnił jej płuca. Kiedy zeszła już dostatecznie głęboko, znalazła odstający fragment skały i cisnęła medalionem w głąb zatoki, wzniecając

tuman piasku. Gdy piach opadł, wisiorek zniknął. Był ukryty. Oby na dobre. Kiedy wypłynęła na powierzchnię, dziewczyny nadal unosiły się na wodzie. Panowało pełne napięcia milczenie. Spencer czuła, że jej przyjaciółki nie zamieniły z sobą ani słowa, kiedy ona była w wodzie. Hanna szczękała zębami. Aria dyszała ciężko. Emily spoglądała raz po raz w kierunku wybrzeża, które wydawało się odległe o dziesiątki kilometrów. – Gotowe – powiedziała Spencer, ściągając maskę do nurkowania. – Wracajmy. Przepłynęły przez przesmyk. Po zachodzie słońca woda w morzu zrobiła się jeszcze chłodniejsza, a Spencer nie mogła się doczekać, żeby wejść na tratwę i wrócić na ląd. Zmrużyła oczy i spojrzała na ostatnie promienie słońca dochodzące zza horyzontu. Granica między granatową wodą a ciemniejącym niebem stała się niemal niewidoczna. Słyszała tylko spokojny szum fal. Rozejrzała się w prawo i w lewo, zdezorientowana. Coś się zmieniło. Emily przepłynęła przesmyk tuż za nią, potem Aria, a na końcu Hanna. Unosiły się na wodzie, rozglądając się w zdumieniu. – Gdzie tratwa? – zapytała wreszcie Emily. Spencer zamrugała. W jednej chwili odzyskała orientację w przestrzeni. W oddali dostrzegła statek. Zauważyła też podobną do palca skałę, przy której nurkowała po południu. Ale kiedy spojrzała na skalną wypustkę, do której przywiązały tratwę, zobaczyła tylko kawałek liny zanurzonej w wodzie. Pociągnęła za nią, czując, jak z głębiny unosi się na powierzchnię coś ciężkiego. Pod powierzchnią wody pojawił się silnik, a potem tratwa, która wyglądała teraz jak bezwładny strzęp, bo ktoś spuścił z niej powietrze. Aria westchnęła. Emily i Hanna spojrzały na siebie w przerażeniu. Woda gwałtownie uderzała o skały. W powietrzu unosił się cichy, wysoki chichot. Hanna pisnęła i popatrzyła na przyjaciółki pełnymi przerażenia, szeroko otwartymi oczami. – Co się stało? – Ktoś przebił tratwę – powiedziała Spencer drżącym głosem. Emily jęknęła. – Czy to się dzieje naprawdę? Jak wrócimy na brzeg? Patrzyły na siebie, a potem na ogromny dystans dzielący je od statku. Spencer odwróciła się i próbowała oszacować odległość do brzegu, który był jednak bardzo, bardzo daleko. Emily mogłaby go przepłynąć, lecz

pływająca obok Aria z coraz większym trudem unosiła się na wodzie i ciężko dyszała, nawet w kamizelce ratunkowej. – Powinnam była zostać na tratwie – powiedziała Aria, a woda wlewała się jej do ust. – To by się nie zdarzyło. Nie poszłaby na dno. – Przestań – uspokoiła ją Spencer. – A gdybyś została na tratwie, ona zaczęła tonąć, a ty nie mogłabyś się z niej wydostać? Aria patrzyła na gładkie klify. – Jak to się stało, że coś przebiło tratwę? To chyba niemożliwe? I nagle, jakby w odpowiedzi, znowu usłyszały wysoki chichot, który zdawał się wydobywać z głębi oceanu. To był mściwy, pełen satysfakcji śmiech, który mówił im: „I co teraz zrobicie, suki?”. Nagle Spencer zaświtała myśl. – To Naomi – wyszeptała. Widać było napięte mięśnie na szyi Arii. Hannie trząsł się podbródek. Emily drżącymi palcami założyła kosmyk włosów za ucho. Kiedy tylko Spencer wypowiedziała te słowa, wiedziała, że to prawda. Naomi widziała, jak schodzą z pokładu. Na pewno się domyśliła, co zamierzają zrobić, i jak przystało na A., dostrzegła znakomitą okazję do kolejnego numeru. Spencer oczyma wyobraźni widziała jutrzejsze nagłówki w gazetach: „Cztery śliczne dziewczyny urządziły sobie wycieczkę tratwą ratunkową w czasie ewakuacji statku. W wyniku przecieku wszystkie utonęły”. Takie rzeczy pewnie zdarzały się nie raz. Gdyby zostały znalezione, ratownicy na pewno uznaliby ich utonięcie za wypadek, a nie za zabójstwo. Nikt nie poszedłby za kratki. To była zbrodnia doskonała. Dziewczyny spojrzały po sobie z przerażeniem. – Naomi zostawiła nas tutaj na pewną śmierć – wyszeptała Spencer. – Teraz mamy pewność, że działała w zmowie z Grahamem. Kiedy jego bomba nie zabiła Arii, postanowili wcielić w życie plan B. Emily się rozpłakała. – Co my teraz zrobimy? Nie chcę tak umierać! – Na pomoc! – krzyczała Hanna, ale fale ją zagłuszyły. – Nie powinnyśmy tu przypływać – łkała Emily. – To moja wina – mówiła Aria przez łzy. – Gdybym nie dostała tego medalionu, nie znalazłybyśmy się tutaj. A gdybym nie popchnęła Tabithy, nie wpadłybyśmy w takie tarapaty. – Nie mów tak – powiedziała Spencer. – Ale to prawda! – łkała Aria. – Tylko ja zasłużyłam sobie na zemstę A. Wy jesteście niewinne!

Spencer zobaczyła, jak głowa Arii znika pod falami. Wynurzyła się na moment, kaszląc, ale kolejna fala znowu ją przykryła. Bezradnie machała rękami i nogami. Miała przerażenie w oczach. Emily chwyciła Arię w talii i wyciągnęła ją na powierzchnię. – Uspokój się! – krzyknęła jej do ucha. – Panika to niepotrzebna strata energii. – Jak mam nie panikować!? – zawołała Aria. – Nie widzisz, że to przeze mnie spotyka nas zasłużona kara, umrzemy na morzu, zatopione przez fale, jak Tabitha. A nawet jeśli przeżyjemy, to A. nas znajdzie i zgotuje nam jeszcze gorszy los. – Nie mów tak – próbowała ją uciszyć Spencer. – Jeszcze dopadniemy A. Znajdziemy jakiś sposób. Kiedy jednak obserwowała zapadający zmrok, zdała sobie sprawę, że Aria ma rację. Tutaj, na środku morza, czekała je okrutna śmierć, ale nawet gdyby przeżyły, z pewnością wpadłyby znowu w pułapkę A., i to znacznie gorszą. Jak Spencer miała żyć ze świadomością, że A. czai się za każdym rogiem i knuje plan zemsty? Aria wytarła oczy. – Jeśli przeżyjemy ten koszmar, idę na policję i opowiem, co zrobiłam na Jamajce. Wszystkie gwałtownie odwróciły głowy i spojrzały na nią. – Nie ma mowy – syknęła Spencer. – Dłużej już tego nie zniosę! – Aria z desperacją machała rękami. – Nie widzicie, co tu jest grane? A. wykorzystuje nasze poczucie winy i strach, żeby nami manipulować, i nie przestanie, póki my nie położymy temu kresu! Tylko wtedy uwolnimy się od A., jeśli wyznamy prawdę. Wtedy szantażowanie nas straci sens. Morze uspokoiło się na chwilę. Chmury dryfowały leniwie nad ich głowami, na moment przysłaniając zachodzące słońce. Hanna wytarła oczy pełne słonej wody. Spencer łykała łzy. Emily chrząknęła. – Może wszystkie powinnyśmy się przyznać – powiedziała. – Nie możemy pozwolić, żebyś zrobiła to sama – dodała Hanna. – Zresztą, masz rację. – Fala uderzyła Spencer w lewy policzek. – Gdy się przyznamy, A. straci nad nami całą moc. W pewnym sensie uwolnimy się. Oczywiście wytoczą nam proces i cała nasza przyszłość stanie pod znakiem zapytania. Ale przynajmniej A. zniknie z naszego życia. Aria z trudem przełknęła ślinę.

– Nie musicie przekreślać swojej przyszłości z powodu tego, co ja zrobiłam. Spencer ze zniecierpliwieniem uniosła oczy do nieba. – Ario, ostatni raz powtarzam, że wszystkie siedzimy w tym po uszy. I wszystkie musimy się przyznać. Nie pozwolimy, żebyś wzięła całą winę na siebie. W jednej chwili, jak na komendę, podpłynęły do siebie i utworzyły krąg. Nagle poczuły się jak najlepsze przyjaciółki, niemal jak siostry. Spencer dostrzegła coś w oddali. – Co to? Co jakiś czas na falach migała biała plama unoszącą się na wodzie. Aria otworzyła usta ze zdumienia. – To łódź! Hanna machała rękami nad głową. – Tutaj! – Na pomoc! – darła się Emily. Niski warkot silnika stopniowo zagłuszał ryczące, rozszalałe fale. Łódź płynęła prosto w ich stronę. Hanna zaśmiała się histerycznie. – Widzą nas! Łódź wpłynęła na grzbiet fali, a potem zsunęła się w dół. Wyglądała jak kuter rybacki, z sieciami podwieszonymi przy burcie i masztami unoszącymi się nad kadłubem. Sternik miał na głowie rybacki kapelusz khaki, nasunięty głęboko na oczy. Spencer zastanawiała się, czy to ktoś z obsługi rejsu. – Łap! – zawołał ktoś. W wodzie pojawiła się lina. Spencer próbowała ją złapać, ale kiedy po nią sięgała, Aria pociągnęła ją za stopę. – Nie! – powiedziała cicho. Spencer już miała zaprotestować, lecz nagle powędrowała wzrokiem za oczami Arii. Na pokładzie łodzi stała dziewczyna. Spencer zakręciło się w głowie. Naomi. – Łap! – powtórzyła Naomi. Zwinęła linę i jeszcze raz rzuciła ją, jak sieć rybacką. Kiedy żadna z dziewczyn nie chwyciła jej, Naomi zmrużyła oczy. – Zwariowałyście? Chcecie utonąć? – Spadaj! – krzyknęła Spencer, odwracając się w wodzie. – Musimy przed nią uciekać! Ale nagle z łodzi dobiegł kolejny głos.

– Dziewczyny, pospieszcie się, błagam! Musimy zawieźć was w bezpieczne miejsce! Spencer rozpoznała ten głos. Emily otworzyła usta ze zdumienia. Kiedy opadła fala, przy burcie pojawił się jakiś chłopak. Miał obcisłe różowe polo, lniane szorty i okulary w kształcie gwiazdek. Na jego twarzy malowało się zmartwienie i przerażenie. – Jeremy? – powiedziała Spencer, bo nie wierzyła własnym oczom. Przy burcie pojawiło się jeszcze kilka osób. Ta zdzira Erin, z którą Emily mieszkała w pokoju. Kirsten Cullen i Mike. Noel. Były uratowane.

30 DŁUGA DROGA NA BRZEG – Chodźcie! – Jeremy wychylił się za burtę, wyciągając ramiona. – Wciągnę was na pokład. Hanna spoglądała to na Jeremy’ego, to na Naomi, a potem na kapitana łodzi, który stał przy sterze z kapeluszem naciągniętym głęboko na oczy. Potem popatrzyła na ekipę ratunkową, składającą się ze znajomych i zupełnie obcych osób. Mike wyglądał tak, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Blady jak ściana Noel Kahn pomagał Arii wejść na pokład. Fala uderzyła Hannę w głowę i dziewczyna na chwilę zniknęła pod wodą. Choć nie miała ochoty znaleźć się w łodzi razem z Naomi, nie było innego wyjścia. Trzęsła się z zimna. Straciła czucie w rękach i nogach, a ze zmęczenia kręciło się jej w głowie. Chwyciła linę, a Jeremy, Noel i jeszcze jacyś ludzie pomogli jej wejść na pokład. Ktoś zarzucił jej wielki ręcznik na ramiona, a ona siedziała przez chwilę, dysząc ciężko. Przy burcie kilka osób z trudem wciągało do łodzi Emily i Spencer. Potem Jeremy stanął nad nimi z rękami na biodrach. – Co wy sobie, do cholery, wyobrażałyście, kradnąc tratwę ratunkową i wypływając na pełne morze!? – krzyczał. Okulary w kształcie gwiazdek spadły mu z nosa, ale on się po nie nie schylił. – Czeka was za to sporo nieprzyjemności. Co macie na swoje usprawiedliwienie? Dziewczyny spojrzały po sobie. Spencer chrząknęła. – W czasie nurkowania po południu zgubiłam coś w tej zatoczce. Rodzinną pamiątkę – powiedziała. – Myślałam, że skoro i tak statek jest ewakuowany, to możemy przypłynąć tu i jej poszukać. Hanna spojrzała na nią, pełna uznania dla jej trzeźwości umysłu. – Gdy dopłynęłyśmy do zatoczki, wyszłyśmy z tratwy ratunkowej i zaczęłyśmy szukać – ciągnęła Spencer. – Ale wtedy uszło z niej powietrze. Jeremy pokręcił głową. – Niech wam się nie wydaje, że nie poinformuję o tym waszych rodziców. I waszej szkoły. Hanna z trudem przełknęła ślinę, zdając sobie sprawę, że u Arii narasta zdenerwowanie. Lecz nagle poczuła ulgę. Co z tego, że Jeremy chciał na nie naskarżyć? Przecież i tak miały się przyznać, i to do

morderstwa. Motor zawarczał, a Jeremy polecił wszystkim, żeby zajęli swoje miejsca. Spencer, Aria i Emily usiadły z jednej strony. Noel szybko zajął wolne miejsce obok Arii, więc Hanna musiała usiąść na drugim końcu łodzi. Niestety, obok Naomi. Usiadła, unikając wzroku Naomi. Ale ona cały czas patrzyła na Hannę. – Wszystko w porządku? – zapytała oschle. Hanna się odwróciła, wzruszając jednym ramieniem. – Boże, mogłabyś mi chociaż podziękować – powiedziała ostro Naomi. Hanna odwróciła się gwałtownie. – Z-za co? – wyjąkała. Naomi wyglądała na zdumioną. – Choćby za to, że się wami zainteresowałam, kiedy jak ostatnie idiotki popłynęłyście w kierunku przeciwnym do lądu. I zorganizowałam pomoc, kiedy nie zobaczyłam was na brzegu. Naprawdę strasznie trudno się z tobą przyjaźnić. Hanna założyła ręce na piersi. – Nigdy nie chciałaś się ze mną przyjaźnić, Naomi. Wiem wszystko. To ty zatopiłaś naszą tratwę i zostawiłaś nas na środku oceanu. To sprawka twoja i Grahama. – Kogo? Hanna zaśmiała się pogardliwie. – Tego faceta, z którym współpracujesz. Naomi gapiła się na Hannę, jakby wyrosło jej na czole trzecie oko. – Jezu, Hanno, no pewnie, że masz rację. Ja i jakiś tam Graham popłynęliśmy za wami naszą superszybką szpiegowską łodzią, ukradliśmy waszą tratwę i zostawiliśmy was na pewną śmierć. Oboje jesteśmy potworami. „Tak, to prawda – pomyślała żałośnie Hanna, nadal trzęsąc się pod ręcznikiem. – Jesteście potworami i nazywacie się A.” Ale zaskoczyło ją, że Naomi nie uśmiecha się zjadliwie. Nie wygląda na rozbawioną. Nie patrzy na Hannę szeroko otwartymi oczami, jak ktoś, kto dał się przyłapać na gorącym uczynku, tylko kręci głową i patrzy na nią jak na wariatkę. Hanna poczuła w ustach słony smak, a kiedy nabrała powietrza do płuc, odczuła pieczenie w klatce piersiowej. Było jej wszystko jedno, może ze zmęczenia, a może dlatego, że postanowiła się przyznać, co się

stało z Tabithą. Kiedy popatrzyła na Naomi, poczuła przypływ odwagi. – Wiem, że wiesz o wszystkim. Naomi zmarszczyła brwi. – O czym? – Przecież wiesz – powiedziała Hanna z naciskiem. – Wiem, że ty wiesz, że to ja odwiozłam Madison do domu, gdy przydarzył się jej wypadek. Nie byłam pijana, ale nagle jak spod ziemi wyrosło przede mną auto i zepchnęło mnie z drogi. Wjechałam w drzewo. Wiem też, że ty wiesz, że przeniosłam Madison na fotel kierowcy i uciekłam, żeby uniknąć kłopotów. Domyśliłyście się tego z Madison, prawda? Naomi trzymała bezwładne dłonie na kolanach i była blada jak ściana. – Co takiego? Hanna zaczerpnęła powietrza i popatrzyła na Jeremy’ego, który rozmawiał z kapitanem. Dlaczego Naomi wyglądała na tak zdumioną? Przecież jej korespondencja z Madison świadczyła o tym, że znały prawdę. Wiadomości, które przysyłała jako A., dowodziły, że wie o wszystkim. A teraz siedziała przed Hanną blada, z rozbieganym wzrokiem i trzęsącymi się rękami. Poczuła się tak, jakby ktoś nagle otworzył jej umysł i postawił w nim wszystko do góry nogami. Czy to możliwe, że się pomyliła w stosunku do Naomi? – Nie wiedziałaś? – zapytała Hanna. Naomi powoli pokręciła głową. Hanna się odwróciła i patrzyła na księżyc nad głową, potem na nalepkę z licencją rybacką na burcie łodzi i na głupie okulary Jeremy’ego. Szukała stabilnego i pewnego podparcia. Jeśli Naomi nie wiedziała, że Hanna jechała wtedy z Madison, to nie miała powodu, żeby ścigać Hannę. A jeśli nie miała powodu, żeby ścigać Hannę, dlaczego została A.? Lecz czy ona faktycznie była A.? Hanna poczuła się tak, jakby ktoś właśnie jej oznajmił, że niebo jest zielone, a woda pomarańczowa. Spojrzała na Naomi. Wydawała się taka delikatna i bezbronna, jak w czasie karaoke albo wtedy w klubie, albo w siłowni, kiedy błagała Hannę, żeby spędziła z nią trochę czasu. Po policzku spłynęła jej jedna łza. Przygryzała dolną wargę, aż zrobiła się czerwona i spuchnięta. Hanna zasłoniła usta dłonią. Nagły przypływ poczucia winy przyprawił ją o mdłości. – O Boże – wyszeptała. – Myślałam, że wiesz.

Naomi patrzyła na nią z wściekłością. Jej usta zamieniły się w cienką linię. Zaciskała i rozluźniała pięści, jakby chciała uderzyć Hannę. Ale po chwili zamknęła oczy i westchnęła. – Nie, Hanno. Nie wiedziałam. – Naprawdę mi przykro – wyszeptała Hanna. Naomi wpatrywała się w nią. – I myślisz, że to załatwia sprawę? – Ale naprawdę mi przykro – powtórzyła z naciskiem Hanna. – Przecież nie chciałam, żeby to się stało. Madison ledwie się trzymała na nogach, gdy wychodziła z baru. Bałam się, że jak jej nie pomogę, zrobi sobie krzywdę. Sama powiedziałaś, że ten wypadek miał też pozytywne konsekwencje, że dzięki niemu Madison się opamiętała. Naomi popatrzyła na Hannę z przerażeniem. – Mój Boże, Hanno, wolałabym, żeby ten wypadek nigdy się nie zdarzył. Hanna zamknęła oczy, bo nagle uświadomiła sobie, jakie głupstwo palnęła. – Oczywiście – wyszeptała. Naomi przycisnęła palce do skroni. – Mam ochotę zadzwonić na policję i opowiedzieć im o wszystkim, jak tylko wrócimy do domu. Moja kuzynka uwielbiała grywać w weekendy w hokeja na trawie. Ale już nigdy tego nie zrobi. Najprawdopodobniej do końca życia będzie kulała. Całymi miesiącami musiała chodzić na bardzo trudną fizjoterapię, która kosztowała moją ciocię i wujka fortunę. To ty powinnaś za to zapłacić. Czy raczej twój bogaty tatuś. Hanna otworzyła usta i natychmiast je zamknęła. Nie miała nic na swoją obronę. Mogła tylko przytaknąć Naomi. – Wszyscy okropnie przeżyliśmy ten wypadek – syknęła Naomi, purpurowa na twarzy. – Przeżyliśmy koszmar, gdy nie było wiadomo, czy Madison przeżyje. A tobie się wydaje, że powiesz, że ci przykro, i sprawa załatwiona? – Nie powinnam tego mówić. – Hanna zwiesiła głowę. – Jak chcesz, możesz poinformować policję. I rodziców. I Madison. Zasługują na to, żeby poznać prawdę. Naomi zacisnęła zęby i wpatrywała się w horyzont. – Po prostu nie rozumiem, jak można zrobić coś takiego. A kiedy poznałaś prawdę i tak udawałaś moją przyjaciółkę, jakby nigdy nic! – O tym, że Madison to twoja kuzynka, dowiedziałam się dopiero

wtedy, gdy zobaczyłam twój fałszywy dowód osobisty – powiedziała Hanna. Po policzkach płynęły jej łzy. – Kiedy powiązałam wszystkie fakty, wpadłam w panikę. Wydawało mi się, że od dawna wiesz, co zrobiłam Madison, i dlatego byłaś dla mnie taka miła. Myślałam, że próbujesz się na mnie zemścić. Naomi zaśmiała się gorzko. – Byłam dla ciebie miła, bo chciałam się zaprzyjaźnić. Miałam po dziurki w nosie naszych głupich kłótni. – Patrzyła na Hannę z niedowierzaniem. – To dlatego zaglądałaś do mojego komputera, jak wróciłyśmy z klubu? Żeby się upewnić? Hanna pokiwała głową z narastającym poczuciem winy. – Byłam pewna, że wiesz o mnie i Madison. Czytałam wasze emaile. W jednym z nich napisałaś, że masz już na oku podejrzanego. Myślałam, że chodzi o mnie. – I nie przyszło ci do głowy, że można o tym tak po prostu pogadać? Wyznać prawdę? – zapytała Naomi. – To nie takie proste – wymamrotała Hanna. Przecież nie mogła powiedzieć Naomi o A. – To ty umieściłaś te zdjęcia w moim komputerze? Hanna uniosła brwi. – Jakie zdjęcia? Naomi zacisnęła pięści. – W tajemniczy sposób na pulpicie mojego laptopa pojawił się nowy folder ze zdjęciami. Myślałam, że to jakiś wirus, więc ich nie oglądałam, ale gdy potem chciałam je skasować, okazało się, że zniknęły. Włamałaś się do mojego laptopa? Hanna otworzyła usta, ale nie powiedziała ani słowa. Czy Naomi mówiła o ich zdjęciach z Jamajki? Ktoś je podrzucił do jej komputera? – Przykro mi – powtórzyła, bo nie wiedziała, co powiedzieć. Naomi uszczypnęła się w koniuszek nosa. Przez chwilę wpatrywała się w fale i nagle odwróciła się gwałtownie do Hanny. – Dla jasności: nie wiedziałam, że ktoś jechał z Madison w samochodzie. Ona była wtedy tak pijana, że też nic nie pamięta. W pamięci utkwił jej tylko rozbłysk reflektorów nadjeżdżającego z przeciwka samochodu tuż przed zderzeniem. To tego kogoś szukałyśmy, idiotko. A nie ciebie. Hanna skrzywiła się. – Pamiętam ten samochód – rzekła pokornie. – Na drodze nie było nikogo, w jednej sekundzie zjawiło się tamto auto i wjechało prosto na

nas. – Znalazłyśmy świadka – powiedziała z niechęcią Naomi. – Na wzgórzu, przy którym wydarzył się ten wypadek, mieszka pewna pani. Wtedy nie było jej w domu, ale na podjeździe ma zamontowaną kamerę, która zarejestrowała zderzenie. Obraz był rozmazany i nie widzieliśmy, że w samochodzie Madison siedziały dwie osoby. Na filmie widać, jak drugie auto próbuje zmusić bmw do zjechania z drogi. To wyglądało na działanie z premedytacją. Serce Hanny zaczęło mocniej bić. – Podejrzewacie, kto to mógł być? – Mamy tylko fragment numerów rejestracyjnych. Policja pytała Madison, czy wie o kimś, kto nienawidzi jej tak bardzo, że chciałby ją skrzywdzić. Ale nikt nie przyszedł jej do głowy. Pewnie ciebie też powinnam o to zapytać. Hanna poczuła ciarki na plecach. Sama chciałaby wiedzieć, kto na nią polował. Ale może właśnie w ten sposób osoba podająca się za A. dowiedziała się o wypadku. To ona kierowała drugim samochodem, zmuszając Hannę, by zjechała z drogi. Wtedy miała doskonały widok na to, co stało się później. Wystarczyło zatrzymać się za zakrętem, wyłączyć światła i patrzeć, jak Hanna wpada w panikę. Łódź zwolniła, a ich oczom ukazał się port w Hamilton. Przyjaciółki Hanny, siedzące po drugiej stronie łodzi, niczego nie słyszały, ale nachyliły się do przodu i patrzyły na Hannę. Pewnie obserwowały jej rozmowę z Naomi, próbując się domyślić, co powiedziała ich przyjaciółka. Ona sama zastanawiała się, czy czytając mowę ciała Naomi, zorientowały się, że ona to nie A. Hanna ponownie spojrzała na Naomi. Chciała jej wyjaśnić tyle rzeczy. Powinna jej podziękować, bo bez jej pomocy zginęłyby. Chciała jej wszystko wynagrodzić, choć nie miała pojęcia jak. Ale nie potrafiła powiedzieć tego na głos, wydawało się jej to nie na miejscu. Co innego, kiedy jej postępek pozostawał tajemnicą, a ją dręczyły wyrzuty sumienia. Co innego, kiedy zrozumiała, jak wiele osób skrzywdziła, zmieniając ich życie. Jej poczucie winy i wstyd rozrosły się do niewyobrażalnych rozmiarów. – Bardzo, bardzo mi przykro – wymamrotała jeszcze raz. – No i bardzo dobrze – warknęła Naomi. Popatrzyła na Hannę ze wstrętem, ale po chwili wzruszyła ramionami. – Nie martw się, nikomu nie powiem. Będziesz jednak moją dłużniczką. Miejmy nadzieję, że dorwiemy tego, kto kierował drugim samochodem.

– Och. Dzięki. Hannę zdumiała nagła wielkoduszność Naomi. Lecz ona tylko przewróciła oczami i się odwróciła. Fala rozbiła się o burtę, pokrywając twarz Hanny drobnymi kropelkami. Dziewczyna odchyliła się na oparcie siedzenia, czując jednocześnie wstyd i żal. W jednej chwili zdała sobie sprawę, że na zawsze zniszczyła ziarenko ich przyjaźni, które właśnie zaczęło kiełkować. I to wyłącznie na własne życzenie. Powiedziała zbyt wiele. Zbyt wiele zniszczyła. Nie obawiała się, że Naomi znowu zacznie z niej szydzić na szkolnym korytarzu. Ale wiedziała też, że na pewno już nigdy nie usiądą przy jednym stoliku w szkolnej kafeterii. A. udało się zniszczyć kolejną przyjaźń. Łódź przybiła do przystani i wszyscy wstali, żeby zejść na ląd. – Chyba jestem ci winna jeszcze jedno wyjaśnienie – powiedziała Naomi szorstko, kiedy stanęły na przystani. – Jakie? – zapytała Hanna. Naomi założyła za ucho kosmyk włosów, które rozwiewał jej wiatr. – Kiedyś zadzwoniła do mnie Ali, wtedy gdy wróciła do Rosewood jako Courtney. Opowiedziała mi o wszystkim. Że to ona jest prawdziwą Ali, którą na początku szóstej klasy zamknięto w szpitalu psychiatrycznym, bo siostra chciała zająć jej miejsce. I że to się stało z twojego powodu. Hanna otworzyła szeroko oczy. – Opowiadałaś o tym komuś jeszcze? Naomi pokręciła głową. – Myślałam, że się upiła, tak nieprawdopodobna wydawała mi się ta historia. A ona powtarzała: „Nienawidzę ich, Naomi, zrujnowały mi życie. I twoje też. Chyba są ci coś winne?”. – Ty też tak uważasz? – zapytała Hanna. Naomi wzruszyła ramionami. – Fajnie było przyjaźnić się z Ali i naprawdę byłam wściekła, kiedy zostawiła mnie i Riley dla was. Ale z czasem zrozumiałam, że dobrze na tym wyszłam. Ali lubiła rządzić. I miała mnóstwo tajemnic. – Jakich? Naomi popatrzyła na Hannę jak na wariatkę. – Na przykład taką, że ma siostrę bliźniaczkę, o której nikt nie wiedział. – Zakaszlała cicho. – Ale wtedy, w zeszłym roku, powiedziała mi coś jeszcze przez telefon. „Dorwiemy te suki, Naomi. Zapłacą za to, co nam zrobiły”.

– O Boże – wyszeptała Hanna. Ali rzeczywiście je ukarała. Spojrzała na Naomi. – Szkoda, że wcześniej nam o tym nie powiedziałaś. Ani nie poinformowałaś nikogo. Gdyby Naomi potraktowała serio groźbę Ali, dziewczyny nie spotkałby ten koszmar, który wydarzył się w Pocono. Gdyby Prawdziwą Ali wysłano do Zacisza – bo tak by się stało, gdyby ktoś uwierzył Naomi – nie wydarzyłaby się tragedia na Jamajce. Tabitha pozostałaby tylko zwariowaną przyjaciółką Ali z Zacisza, dziwnie się zachowującą pod wpływem Ali. Hanna wyobraziła sobie, jak czas się cofa i wszystkie okropne wydarzenia, w których brały udział, rozwiewają się jak dym. Jakie życie by teraz prowadziła? Byłaby pewnie szczęśliwa i beztroska. Bez A. żyłoby się jej wspaniale. Naomi miała chytry, mściwy wyraz twarzy, przypominała teraz tę dziewczynę, którą Hanna znała od lat i z którą zawsze rywalizowała. – W takim razie jesteśmy kwita.

31 SŁODKO-GORZKIE POJEDNANIE Lobby hotelu Royal Arms urządzono w beżach i brązach i wyposażono w antyki oraz ohydne mosiężne lampy. Spencer czuła się tam jak w hotelu przy filadelfijskim lotnisku, a nie w Hamilton na Bermudach. Jedyną niezwykłą rzeczą w lobby było to, że w tej chwili tłoczyło się tam mnóstwo osób ewakuowanych ze statku. Na kanapach rozsiedli się chłopcy z Pritchard. Kilka osób z Rosewood Day siedziało w małej restauracji, w której na trzech telewizorach pokazywano mecz krykieta. Dziewczyny ze szkoły Villa Louisa opierały się o ladę recepcji, rozmawiając z rodzicami przez telefony komórkowe. Do wszystkich dzwonili ojcowie i matki, wściekli, że ich dzieci musiały z narażeniem życia uciekać ze statku na tratwach ratunkowych. Już krążyły plotki o planowanym pozwie sądowym. Mason Byers ogłosił, że jego tata właśnie wyleciał prywatnym samolotem na Bermudy, żeby go zabrać do domu. O wypadku donosiły nawet wiadomości. Przed meczem krykieta na ekranie telewizora pojawił się napis: „TRÓJKĄT BERMUDZKI”. Na nagraniu było widać, jak kilkadziesiąt malutkich szalup odpływa od płonącego statku. Niestety, podano też wiadomość o wypadku, który przydarzył się dziewczynom. Dziennikarze już zacierali ręce, kiedy dowiedzieli się, że na pokładzie znajdowały się Śliczne Kłamczuchy. Spencer dowiedziała się z wiadomości, że właściciele statku nadal się zastanawiają, czy nie pozwać dziewczyn za kradzież tratwy ratunkowej. – Proszę wszystkich o uwagę! – zawołał Jeremy przez megafon, starając się zachować pogodny ton. – Ugaszono już pożar na statku, ale nie da się nim bezpiecznie płynąć, dlatego zarezerwowaliśmy dla wszystkich bilety lotnicze. Wrócicie do domu jutro albo pojutrze. Próbujemy znaleźć pokoje dla wszystkich tutaj, więc proszę się nie rozchodzić. W przeciwnym razie zostaniecie na Bermudach, póki nie przyjadą po was rodzice. – Jakby nic gorszego nie mogło nam się przytrafić – mruknęła Spencer, przewracając oczami. Ona i jej przyjaciółki stały w bocznym korytarzu, obok kilku terminali z komputerami i automatów z jedzeniem, z oddali patrząc na cały ten chaos. Jeszcze nie otrząsnęły się na dobre po długiej kąpieli w zimnej wodzie. Nadal miały ręczniki owinięte wokół ramion i gęsią skórkę na rękach. Włosy prawie im wyschły, ale w loki Arii zaplątały się wodorosty. Emily trzymała w obu dłoniach filiżankę gorącej czekolady, a Hanna

trzęsła się jak osika. Ale może to dlatego, że właśnie oznajmiła przyjaciółkom, że Naomi to nie A. – Nie wiedziała, co zrobiłam Madison – mówiła dalej Hanna, kiedy Jeremy umilkł. – Poza tym to ona zorganizowała dla nas ekipę ratunkową. To oczywiste, że znowu dałyśmy się zwieść A. Spencer pokiwała głową. Wcale jej to nie dziwiło. Kiedy tylko Naomi przybyła im na ratunek, wszystkie ich podejrzenia wydały się jej bezpodstawne. Nie mogła się nadziwić, z jaką łatwością A. udało się rzucić podejrzenie na Naomi. Dostawały SMS-y od A., kiedy ona kręciła się gdzieś w pobliżu. Hanna musiała z nią mieszkać w jednym pokoju, co z pewnością nie było czystym przypadkiem. Spencer zamknęła oczy. – Ale przecież ten ktoś płynął z nami. Zatopienie naszej tratwy to sprawka A., prawda? Aria pokiwała głową. – Za wiele zbiegów okoliczności. To na pewno robota A. Został tylko Graham. Może on jest jedynym A. – Nie rozumiem, jak Graham mógł śledzić nas do zatoczki, a my go nie zauważyłyśmy – powiedziała Emily. – Byłyśmy na pełnym morzu. Musiałby działać błyskawicznie. Przecież nie spędziłyśmy w tej zatoczce dużo czasu. – Może podsłuchał naszą rozmowę przed zejściem do szalupy i popłynął tam wcześniej – zastanawiała się Hanna. – Już tam na nas czekał, gdy przypłynęłyśmy. Ukrył się w jednej z jaskiń. Aria zmrużyła oczy. – Chyba nie mógłby dostać się tam tak szybko, natychmiast po eksplozji. Ale dziś uwierzę we wszystko. Spencer obracała srebrny pierścionek na palcu. – Graham pewnie podsłuchiwał wszystkie nasze rozmowy w świetlicy. A nam się wydawało, że nic nam nie grozi, bo Naomi nie było w pobliżu. – Widziałyście Grahama? – wyszeptała Hanna. – Może teraz też nas podsłuchuje. Rozejrzały się ostrożnie. Spencer wpatrywała się w tłum stojący w lobby. Przy recepcji Jennifer Feldman pisała coś na iPadzie. Lucas Beattie przechadzał się w lobby i robił zdjęcia do albumu rocznego. Nigdzie nie zauważyła Grahama. – Ciekawe, jaki będzie jego następny ruch – powiedziała z niepokojem Spencer. – Myślicie, że jak tylko wrócimy do Stanów, od razu skontaktuje się z policją?

Aria się wyprostowała. – Uważam, że same powinnyśmy się przyznać, a nie czekać na to, co zrobi Graham. „Przyznać się”. Spencer wzięła głęboki oddech. Hanna i Emily były wyraźnie spięte. Widać było, że wszystkie rozważają obietnicę złożoną pośrodku oceanu. Emily skubała skórki przy paznokciach. – Okropnie się boję, co się stanie, jak się przyznamy. – Musimy zakończyć tę sprawę – powiedziała Aria. – Tam, w wodzie, doznałam oświecenia. Wolę oczyścić sumienie, niż żyć w kłamstwie. Nawet jeśli będę przez to cierpiała, nie dam rady przeżyć kolejnego dnia z tym brzemieniem. Spencer pokiwała głową. – Też tak myślę. Choć słowo „cierpieć” nie oddaje grozy sytuacji. Rozprawa może się ciągnąć całe lata. Możemy resztę życia spędzić za kratkami. – A. też może nas nękać do końca życia – zauważyła Aria. – Już nigdy nie zobaczymy naszych rodzin – powiedziała Hanna. – Wszyscy, których kochamy, znienawidzą nas. Oczy Arii wypełniły się łzami. – Wiem, ale powtarzam, że mogę wziąć na siebie całą winę i... – Nie – zaprotestowały jednocześnie Spencer, Emily i Hanna. Spencer ze ściśniętym gardłem dotknęła ramienia Arii. – Masz rację. Musimy zakończyć tę sprawę i wyjawić prawdę. To jedyny sposób. Jestem za. – Ja też – powiedziała Hanna po chwili, a Emily pokiwała głową. Na moment zamilkły, słuchając odgłosów tłumu w lobby. Jeremy jeszcze raz ogłosił, że właśnie rezerwuje bilety lotnicze do Filadelfii i że wszyscy wrócą do domu w ciągu najbliższych dni. Spencer na samą myśl o powrocie ścisnął się żołądek. W Stanach ich życie zupełnie się zmieni. Gdyby tylko mogły na zawsze zostać na Bermudach. Nagle w drzwiach stanął Reefer z rękami w kieszeniach. – Możemy pogadać? – zapytał, spoglądając na Spencer. Spencer popatrzyła na przyjaciółki, które tylko wzruszyły ramionami i pokiwały głowami. Ostrożnie, z bijącym sercem podeszła do Reefera. Kiedy się zbliżyła, wziął ją w ramiona i mocno przytulił. – Właśnie się dowiedziałem, co się stało – powiedział jej do ucha. – Nic ci nie jest? Co ci strzeliło do głowy, żeby płynąć do tej zatoczki? Spencer stała wyprężona i spięta, rozglądając się w poszukiwaniu kogoś, kto mógł podsłuchiwać ich rozmowę. Nawet jeśli to nie Naomi

była A., ktoś przysłał jej wiadomość, że nie powinna wiązać się z Reeferem. Ale nagle przypomniała sobie, że przecież i tak wkrótce zamierzały się przyznać do zabicia Tabithy. Życie było za krótkie, żeby spędzić je bez Reefera. – To długa historia – przyznała. – Ale nic mi się nie stało. To Naomi mnie uratowała. Więc chyba się pomyliłam, biorąc ją za wariatkę. Reefer energicznie pokręcił głową. – Nie Spencer, nie myliłaś się. Wszystko mi opowiedziała. Spencer zmarszczyła czoło. – Co? – To ona cię dręczyła. – Jego głos zamienił się w szept. – Rozlała oliwkę na podłodze, podpiłowała łóżko, żeby się zawaliło pod twoim ciężarem. Nie zmyśliłaś sobie tego. Spencer zamrugała z niedowierzaniem. – Przyznała się do tego? Reefer pokiwał głową. – Właśnie z nią rozmawiałem. Najpierw powiedziała mi o tym, że was uratowała, ale potem przyznała się, że to wszystko jej sprawka. Chyba miała wyrzuty sumienia. Ja zresztą też, bo ci nie uwierzyłem. Możesz mi wybaczyć? Spencer patrzyła na niego jak na wariata. – To ja powinnam cię prosić o wybaczenie, to ja się zachowywałam jak wariatka. I ja z tobą zerwałam. Nie powinnam była tego robić. Reefer przycisnął ją do siebie. – Oczywiście, że ci wybaczam – wyszeptał. – Ale pokręcony rejs. Naomi cię dręczyła, ta uciekinierka wyskoczyła za burtę, no i ta eksplozja. Słyszałaś? Niewykluczone, że ktoś ją celowo wywołał. Spencer z trudem przełknęła ślinę. – Nie słyszałam o tym. – Miała nadzieję, że to zabrzmiało wiarygodnie. Reefer pokiwał głową. – Coś wybuchło w maszynowni. Podejrzewają któregoś pasażera. Spencer spuściła głowę, bojąc się, że jeśli spojrzy Reeferowi prosto w oczy, zdradzi się. – Wiedzą, kto to zrobił? – zapytała. Reefer wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. Próbują odtworzyć obraz z kamer z maszynowni, ale dwie zostały zniszczone. Słyszałem, że trzecia kamera zarejestrowała

obecność dwóch osób, teraz załoga próbuje ustalić ich tożsamość. Spencer spojrzała na Arię, która rozmawiała z Hanną i Emily. Była pewna, że te dwie osoby z nagrania to Aria... i Graham. Zamknęła na moment oczy i wyobraziła sobie, że Graham to A. Nawet go nie znały. Mścił się na nieznajomych? Jakim trzeba być wariatem, żeby śledzić i prześladować zabójczynie swojej dziewczyny, zamiast po prostu wyjawić prawdę policji? Trzeba być takim wariatem jak A. Spojrzała na Reefera, próbując odpędzić od siebie czarne myśli. – Tak bardzo za tobą tęskniłam – wyznała. – Ja za tobą też – powiedział Reefer i nachylił się, żeby pocałować ją w szyję. Spencer odchyliła głowę, rozkoszując się tym doznaniem. Lecz nagle grupka turystów w podkoszulkach z flagą amerykańską weszła w tłum kłębiący się w lobby i Spencer wróciła do rzeczywistości. Jutro miały zadzwonić do FBI. Jak to będzie wyglądać? Najpierw zadzwonią, a potem spotkają się z śledczym i ze łzami w oczach złożą zeznanie? Wyobraziła sobie, jak jej rodzice zostają wezwani do więzienia, przed drzwiami kłębią się dziennikarze żądni sensacji, w wiadomościach znowu pojawią się nazwiska całej czwórki i wszyscy będą się na nie gapić. Co pomyśli sobie Reefer, gdy się o tym dowie. Jęknęła cicho i jeszcze mocniej przywarła do Reefera. Gdy była mała, razem z Melissą bawiły się w grę śliczny książę: robiły listę wszystkich cech, które miał posiadać ich wymarzony kandydat na chłopaka. Z początku Spencer kopiowała wszystko, co napisała Melissa. Miał być wysoki, ciemnowłosy, przystojny, jeździć fajnym samochodem i mieć dobrą pracę. Ale potem uświadomiła sobie, że opisują po prostu swojego tatę. Nawet gdy wyobraziła sobie innego księcia z bajki, nigdy nie pomyślała, że mógłby pachnieć konopiami albo sypać jak z rękawa cytatami z nieznanych piosenek Grateful Dead. Lecz kiedy patrzyła na łagodną, przyjazną twarz Reefera, poczuła, jak wzbiera w niej przeczucie, że kiedyś przyjedzie po nią książę na białym rumaku, to samo, które towarzyszyło jej w czasie tamtej dziecięcej zabawy. Nigdy nie sądziła, że zwiąże się z kimś takim jak Reefer, tymczasem okazało się, że to właśnie kogoś takiego potrzebowała najbardziej. Ale czy on ją zechce, kiedy się dowie, co zrobiła?

32 PROBLEM Z CHŁOPAKIEM Choć firma organizująca ekologiczny rejs wyczarterowała samoloty, które miały przywieźć uczestników wycieczki do Filadelfii, trzeba było wrócić na statek i zabrać rzeczy z kajut. O siódmej rano w poniedziałek na przystani w Hamilton zacumowała łódź i wszyscy dostali godzinę na spakowanie się. Aria i Noel przeszli przez pomost prowadzący na przystań, a potem zajrzeli do sali teatralnej, nadal udekorowanej na konkurs talentów. Zrobiło im się smutno na widok balonów, girland i reflektorów. Nie uprzątnięto nawet jedzenia, choć teraz obsiadł je rój brzęczących much. Noel pokazał na zaparkowany przy scenie skuter, który miał przypaść w udziale zwycięzcy. – Ciekawe, kto go teraz dostanie? – Pewnie nikt – szepnęła Aria. Noel ponuro pokręcił głową. – Co za koszmarny wieczór. – Wziął Arię za rękę. – Nie chce mi się wierzyć, że zgodziłaś się na tę wyprawę po zagubioną pamiątkę rodzinną Spencer. Mogłaś umrzeć. Aria spuściła wzrok. – Wydawało mi się, że to nic takiego. Nie przewidziałyśmy, że z tratwy zejdzie powietrze. To było szaleństwo. – Mogłyście to wcześniej przemyśleć. – Noel objął dłońmi twarz Arii. – Kiedy Naomi powiedziała mi, że wypłynęłyście w stronę zachodzącego słońca i jeszcze nie wróciłyście, serce mi stanęło. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. – Nie dramatyzuj – szepnęła Aria, ale do oczu napłynęły jej łzy. Wspomnienia tamtych przerażających chwil w wodzie nadal żyły w jej pamięci. Nadal nie mieściło się jej w głowie, że jednak Naomi to nie A. i że prześladował je tylko Graham. Bez trudu je śledził, czyhając na nie w ciemnych kątach. To on zabił Gayle i o mało nie spowodował śmierci Arii i jej przyjaciółek. Kiedy szli przez statek, czuli coraz wyraźniejszy swąd spalenizny. Noel zmarszczył nos. – Paskudnie tu śmierdzi. Gdy mijali kasyno, Noel spojrzał na stolik, nad którym nadal był transparent zapowiadający poszukiwanie skarbów. – Rozmawiałaś z Grahamem po ewakuacji? – zapytał, krzywiąc się.

– Dziwię się, że on nie pospieszył ci na pomoc. Aria z trudem przełknęła ślinę na wspomnienie tych okropnych chwil w maszynowni. Spencer powiedziała jej, że udało się ocalić jedną z kamer. Sama nie wiedziała, czy to dobrze, czy źle. Z jednej strony, rejestracja mogłaby ułatwić identyfikację i złapanie Grahama. Z drugiej, kamera na pewno uchwyciła również Arię. Noel pewnie by ześwirował, gdyby się dowiedział, że jego dziewczyna o mało nie wyleciała w powietrze. Otarła łzy i rozejrzała się wśród osób zmierzających do swoich pokoi. Na tym pokładzie mieścił się też pokój Grahama, ale jego tutaj nie było. Aria nigdzie go nie widziała. Szukała w tłumie w hotelowym lobby, w restauracjach i wokół hotelu, ale go nie znalazła. Lecz jeśli to on był A., umiał się ukryć w miejscu publicznym. Aria wiedziała, że to wszystko i tak nie będzie miało żadnego znaczenia. Kiedy już wyjawią całą prawdę o śmierci Tabithy, Graham nie będzie mógł ich prześladować. Uwolnią się od niego. – Ziemia do Arii. Aż podskoczyła. Noel wpatrywał się w nią. – Wszystko w porządku? – zapytał. Aria próbowała się uśmiechnąć, ale kąciki jej ust nie chciały się unieść. Brutalna rzeczywistość uderzyła ją jak obuchem w głowę. Miały zamiar oddać się w ręce FBI. Powinna uprzedzić Noela. Przecież nie może się o tym dowiedzieć z głównego wydania wiadomości. – Ja... – zaczęła mówić łamiącym się głosem. Noel spojrzał na nią z troską. – Co się stało? – zapytał łagodnie. – Z-zrobiłam coś strasznego – wyszeptała Aria. – Co? – Noel zbliżył się do niej. Albo nie dosłyszał, albo prosił ją, żeby powiedziała coś więcej. Ktoś trzasnął drzwiami. Z innej łodzi zacumowanej w zatoce odezwał się przeszywający dźwięk syreny. Słowa cisnęły się Arii na usta, jakby koniecznie chciały zostać wypowiedziane. – Ja... Nagle zatrzeszczały głośniki, z których popłynął głos Jeremy’ego. – Zostało czterdzieści pięć minut! Proszę się szybko pakować! Noel odwrócił się do Arii. Wpatrywał się w nią przez kilka chwil, czekając. Aria odwróciła wzrok. – Nieważne – powiedziała. Teraz nie miała siły, żeby mu wszystko wytłumaczyć. On przytulił ją mocno, a potem odsunął i dotknął jej obojczyka.

– Gdzie twój medalion? Aria szukała w głowie jakiegoś zmyślonego wyjaśnienia. – Chyba zgubiłam w wodzie. – Miała nadzieję, że to zabrzmiało wiarygodnie. – Pewnie chciał wrócić do morza. Noel pokiwał powoli głową, ale nie przejął się za bardzo. – Chyba lepiej, że ty straciłaś ten wisiorek, niż gdybym ja stracił ciebie. Przytulił ją ostatni raz, a potem poszedł do swojego pokoju. Aria wsiadła do windy, bo jej pokój znajdował się dwa pokłady niżej. Wydawało się jej, że czuje napięcie każdego mięśnia. Być może przed chwilą Noel przytulił ją po raz ostatni. Czy przestanie się do niej odzywać, kiedy się dowie, że zamordowała Tabithę? Nagle, kiedy otworzyły się drzwi, obok przeszedł mężczyzna w policyjnym mundurze, z uniesioną wysoko głową, patrząc prosto przed siebie. Aria nacisnęła szybko przycisk otwierający drzwi i wysiadła na pokładzie Noela. Policjant udał się do końca korytarza, a potem przeszedł przez otwarte drzwi po lewej stronie. Aria była prawie pewna, że tam mieścił się pokój Grahama. To chyba właśnie tam się z nim spotkała przed ich partyjką minigolfa. Wydawało się jej, że to się wydarzyło wieki temu. Patrzyła, jak Noel podszedł do drzwi swojego pokoju, wsunął kartę do zamka i wszedł do środka. Wstrzymując oddech, poszła do końca korytarza. Minęła pokój Noela i podeszła pod drzwi, za którymi zniknął policjant. To na pewno był pokój Grahama. Aria rozpoznała nalepkę z rycerzem na tabliczce na drzwiach. Zajrzała do środka, przygotowując się na spotkanie z Grahamem, lecz w środku zobaczyła tylko policjanta i Jeremy’ego. Stali obok siebie i gorączkowo o czymś rozprawiali. – Jak długo był nieprzytomny? – zapytał policjant, stojąc z rękami na biodrach. – Od ewakuacji – wyszeptał Jeremy. – Nie wiadomo jeszcze, jak bardzo ucierpiał. Lekarze nie powiedzieli mi zbyt wiele. Jego rodzina wkrótce się tu zjawi. Aria nie wierzyła swoim uszom. Graham wylądował w szpitalu? Policjant się skrzywił. – Utrata świadomości to dobra wymówka, żeby nie zeznawać, co? Na nagraniu z kamery widać jego i kogoś jeszcze. – Spojrzał na ekran telefonu. – W tej chwili ten chłopak ma się czego bać. – Zidentyfikowali państwo tę drugą osobę? – zapytał Jeremy. Aria wstrzymała oddech. Lecz policjant przestąpił z nogi na nogę

i powiedział: – Nadal nie potrafimy odtworzyć rysów twarzy tej drugiej osoby. Wydaje się nam jednak, że to mężczyzna. Aria zmarszczyła brwi ze zdumienia. Przeczesała palcami długie włosy, a potem spojrzała na swoje smukłe, kobiece palce z paznokciami pomalowanymi na koralową czerwień z brokatem. Cóż, w przeszłości mylono ją z wieloma osobami, ale nigdy z mężczyzną. Nagle policjant i Jeremy podnieśli głowy i ją zauważyli. Jeremy otworzył szeroko oczy. Policjant wyglądał groźnie. – Słucham – warknął. – Yyy, szukam Grahama – powiedziała Aria, zdumiona, że jej głos brzmiał tak słabo i nieśmiało. – Wiedzą panowie, gdzie on się podziewa? Przez ułamek sekundy przez twarz Jeremy’ego przemknął jakiś cień, który natychmiast zniknął. – Mieliście się szybko pakować. W głowie Arii zapaliło się ostrzegawcze światełko. – Czy Grahamowi... nic się nie stało? – zapytała pełnym napięcia głosem. Jeremy zmarszczył czoło i podszedł do niej. – Nie żartuję. Jeśli w ciągu pół godziny nie zabierzecie rzeczy z pokoi, nie będzie wam wolno po nie wrócić. W jednej chwili wyostrzyły mu się rysy twarzy, przez co wydał się Arii starszy i bardzo groźny. Aria odwróciła się i szybko skierowała do windy. Chyba stała się świadkiem sceny, której nie powinna była widzieć. Poczuła się nieswojo, ale postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy. Odwróciła się i poszła przed siebie, byle jak najdalej od pokoju, który najprawdopodobniej należał do A.

33 SPEŁNIONE ŻYCZENIE EMILY Następnego dnia bus z lotniska zatrzymał się na podjeździe pod domem Emily. Bardzo uprzejmy kierowca, który przez całą drogę zanudzał dziewczynę, opowiadając o swoim szesnastoletnim synu, rzekomo idealnym dla niej, podszedł do bagażnika i wyciągnął z niego torby Emily. – Chyba nikogo nie ma w domu. – Mrużąc oczy, spojrzał na kolonialny dom Fieldsów z niebieskim sidingiem. W oknach nie paliło się światło, rolety były zaciągnięte, a na ganku walały się przywleczone przez wiatr liście i gałązki. Emily wzruszyła ramionami. Tuż przed lądowaniem jej samolotu na lotnisku w Newark dostała zdawkowego SMS-a od taty, który nie mógł jej osobiście odebrać, więc zorganizował dla niej transport. Nawet się nie usprawiedliwił, więc Emily przypuszczała, że po prostu nie miał ochoty utknąć z nią na dwie godziny w samochodzie. Najwyraźniej miał w nosie to, że jego córka musiała uciekać z płonącego statku tratwą ratunkową. Dała kierowcy jako napiwek ostatni banknot dwudziestodolarowy, jaki znalazła w portfelu, wstukała kod do bramy do garażu i patrzyła, jak drzwi powoli się podnoszą. Oczywiście oba samochody rodziców stały w środku. Obeszła je i otworzyła drzwi do domu. W środku poczuła znajomy zapach, mieszankę trochę zwietrzałego potpourri, wybielacza i piżmowej wody kolońskiej taty. Czuła ucisk w gardle. Przez kilka godzin w czasie rejsu wydawało się jej, że już nigdy tutaj nie wróci. Po tym, co się stało, nie miała czasu przygotować się na powrót do normalnego życia. Nagle poczuła, że jej nogi wrosły w ziemię. Wydawało się jej, że nie zniesie lodowatych spojrzeń rodziców i ich ciężkich westchnień. Nie zniesie ciężkiej ciszy, nabrzmiałej od ich rozczarowania, zamkniętych drzwi do sypialni mamy i tych okropnych kolacji z milczącym jak grób tatą. Wiedziała, że ich relacje pogorszą się jeszcze bardziej, gdy razem z przyjaciółkami wyzna całą prawdę. Stała w pralni, dotykając pralki. Mogła się odwrócić, wyjść i spędzić noc w hotelu. Jutro miały zadzwonić na policję, więc w ciągu dwudziestu czterech godzin znalazłaby się w areszcie. Mogła te kilka ostatnich godzin na wolności spędzić w jakimś spokojnym miejscu. Niby po co miała się męczyć w towarzystwie osób, które jej nienawidziły? Odwróciła się ze ściśniętym gardłem. Wtedy z salonu dobiegł cichy,

łagodny głos. – Emily, to ty? Zamarła. To była mama. – Emily!? – zawołała znowu pani Fields. Rozległy się kroki. Pani Fields stanęła w drzwiach salonu w różowym swetrze i dżinsach. Chyba dopiero co umyła włosy i umalowała się. A co jeszcze dziwniejsze, patrzyła na Emily z łagodnym uśmiechem. Emily lekko dotknęła policzka, upewniając się, czy aby nie śni. – Cześć. – Cześć, kochanie. – Pani Fields spojrzała na torby. – Pomóc ci? Emily nie wierzyła własnym uszom. To były pierwsze słowa, które mama skierowała do niej od dwóch tygodni. – Nie byłam pewna, czy chcecie, żebym wróciła do domu. – Emily zdziwiła się, że wypowiedziała te słowa na głos. Pani Fields zacisnęła usta. Uniosła i opuściła ramiona. Przez chwilę Emily zobaczyła rozczarowanie kryjące się w zmarszczkach mamy i w jej podkrążonych oczach. „Oho, zaczyna się”, pomyślała. Czuła, że mama zaraz wybuchnie płaczem i zaszyje się w swoim pokoju. Ale pani Fields zrobiła krok i wyciągnęła ręce. Emily nawet nie wiedziała, kiedy mama ją do siebie przytuliła, a ona stała sztywna, jakby kij połknęła, z rękami wzdłuż ciała, czekając na łzy mamy... albo na kolejne kazanie... albo na coś jeszcze gorszego. Ale mama tylko wtuliła twarz we włosy Emily i ciężko oddychała. – Słyszałam, że na statku doszło do eksplozji – powiedziała pani Fields. – I że o mało nie utonęłyście na środku morza. Emily spuściła wzrok. – Przepraszam – rzekła pokornie. – Dobrze, że nic ci się nie stało. – Pani Fields uścisnęła dłonie córki. Emily spojrzała na nią. – Naprawdę? Pani Fields pokiwała głową. – Kochanie, miałam mnóstwo czasu na przemyślenia. Jakoś sobie z tym wszystkim poradzimy. Znajdziemy sposób, żeby znowu być rodziną. Emily odsunęła się lekko i spojrzała na twarz mamy. – No powiedz coś! – ponaglała ją pani Fields, wyraźnie zdenerwowana. – Przecież ty też tego chcesz, prawda? – Oczywiście – wyjąkała Emily. – Ja po prostu... nigdy... ja. – Czuła, jak łzy napływają jej do oczu. – Myślałam, że nigdy mi nie wybaczycie –

szepnęła i wybuchła płaczem. Pani Fields znowu ją do siebie przytuliła. – Pod twoją nieobecność odbyłam długą rozmowę z ojcem Flemingiem. Wiem, że za mało z sobą rozmawiamy o ważnych sprawach. Ale nie mogłam się pogodzić z tym, że ukrywałaś przede mną coś tak ważnego. Przez cały ten czas robiłam sobie wyrzuty. Wydawało mi się, że zawiodłam jako twoja matka. – Nie mów tak – powiedziała Emily przez łzy. – To moja wina. Powinnam była wam powiedzieć. Ale byłam... – ... przerażona – dokończyła za nią pani Fields. – Wiem. Carolyn nam powiedziała. Emily zrobiła krok w tył. – Rozmawiałaś o tym z Carolyn? Pani Fields pokiwała głową. – Ona też uważa, że cię zawiodła. Chce przyjechać do domu na długi weekend, żeby o tym wszystkim pogadać. Ta sprawa dotyczy nas wszystkich, Emily. Jeśli mamy kiedykolwiek naprawić nasze relacje, musimy wszyscy nad tym popracować. Nie sądzisz? Emily patrzyła na mamę w osłupieniu. – Tak – wyszeptała. – Ja też chcę znowu należeć do rodziny. Emily się rozejrzała. W pralni stały kosze na bieliznę i butelki z detergentami, a na hakach wisiały stare bluzy. Nigdy nie spędzała wiele czasu w tym pomieszczeniu, a teraz nagle poczuła, że to jej ulubione miejsce pod słońcem. Rozciągnęły się przed nią wszystkie możliwości. Mogła odbudować relację ze starszą siostrą. Pogodzić się z mamą. Jeść zwyczajne kolacje i spędzać wakacje w rodzinnym gronie. Jak w normalnym domu. Postanowiła, że już nigdy ich nie okłamie i nie ucieknie od nich, gdy stanie przed jakimś problemem. I wtedy przypomniała sobie o Tabicie. Na chwilę odepchnęła od siebie tę myśl, koncentrując się tylko i wyłącznie na rodzinie. Przez jeden dzień mogła cieszyć się taką rodziną, o jakiej zawsze marzyła. Drugi taki moment pewnie już nigdy nie nastąpi. – Chodź – powiedziała pani Fields, podnosząc jedną z toreb i taszcząc ją do kuchni. – Usiądź, zrobię ci herbatę, a ty opowiesz mi o wycieczce. Emily poszła za mamą przez salon do kuchni i usiadła przy stole. Z ulgą patrzyła, jak pani Fields napełnia czajnik i stawia go na kuchence. Już miała zacząć opowieść o statku i wszystkich wyspach, które odwiedzili, gdy nagle dostrzegła kopertę z ekspresowym listem. Było na

niej napisane: „Emily Fields”. Podniosła ją. – Co to jest? Pani Fields spojrzała przez ramię i się uśmiechnęła. – Nie wiem. Przyszedł rano. Emily otworzyła kopertę i wyciągnęła pocztówkę. Kiedy zobaczyła na niej zdjęcie międzynarodowego lotniska na Bermudach, jej serce mocniej zabiło. Kartka nie była podpisana, ale Emily i tak wiedziała, kto ją przysłał. Przez chwilę wpatrywała się w datę: „3 kwietnia”. To było dwa dni temu, wtedy miała miejsce eksplozja na statku. Wyobraziła sobie Jordan wyskakującą za burtę z najwyższego pokładu statku, bąbelki w wodzie i łodzie FBI przeszukujące zatokę. Uśmiechnęła się do siebie. Jeszcze raz przeczytała wiadomość. Emily, nic mi się nie stało. Nie jadę tam, gdzie planowałyśmy, ale w jeszcze fajniejsze miejsce. Któregoś dnia się odnajdziemy, obiecuję.

34 PRAWDZIWA ZABAWA DOPIERO PRZED NAMI Następnego ranka o ósmej, gdy rozległ się dzwonek do drzwi w domu Byrona, Aria zerwała się z kanapy. Była sama w domu. Byron poszedł do pracy, a Meredith zabrała małą Lolę do lekarza. Aria wyjrzała przez szybę w drzwiach. Na ganku stały Hanna, Spencer i Emily z grobowymi minami. – Dzięki, że przyszłyście – powiedziała cicho Aria, kiedy otworzyła drzwi. Żadna nie odpowiedziała. Aria zaprowadziła je do saloniku w suterenie. Wszystkie trzy usiadły obok siebie na kanapie, twarzami w stronę telewizora. Przybrały bardzo grzeczne pozy i miały szkliste, zaczerwienione oczy, jak na pogrzebie. – Jesteście pewne, że powinnyśmy to zrobić? – zapytała nagle Spencer. Dziewczyny spojrzały po sobie. – Ja nie chcę – wyszeptała Hanna. – Ja też nie – powiedziała Emily. Gdy przełykała ślinę, widać było napięte mięśnie na jej szyi. Aria przysiadła na oparciu fotela z mieszanymi uczuciami. Od kiedy się obudziła, czuła, że kończy się dla niej pewna epoka. Po raz ostatni obudziła się we własnym łóżku. Ostatni raz wyszorowała zęby w swojej łazience. Ostatni raz ucałowała Lolę bez nadzoru strażnika więziennego. Czy Meredith kiedykolwiek odwiedzi ją z Lolą w więzieniu? Prześladowało ją wspomnienie tamtego SMS-a od A.: „Zobaczysz go jeszcze, gdy trafisz za kratki?”. Hanna obgryzała paznokcie. Emily wpatrywała się w kubek z kawą, który trzymała dłoniach, ale nie mogła jej przełknąć. A Spencer raz po raz brała ze stolika czasopismo, gapiła się na okładkę, a potem odkładała je. – Może przydzielą do naszej sprawy łagodnego sędziego – powiedziała Emily. – Kogoś, kto zrozumie, jak bardzo się bałyśmy, że Prawdziwa Ali wróci i zrobi nam krzywdę. Spencer zaśmiała się głucho. – Żaden sędzia tego nie kupi. Powiedzą, że przecież same widziałyśmy, jak Prawdziwa Ali umiera. Emily wierciła się, jakby za chwilę miała wybuchnąć albo posikać się w spodnie. – Może jednak sąd weźmie pod uwagę, że w czasie pożaru

zostawiłam otwarte drzwi. Dziewczyny wbiły w nią wzrok. – Możesz powtórzyć? – powiedziała zdumiona Spencer. Emily zasłoniła twarz dłońmi. – Przepraszam. Nie mogłam jej tak zostawić, gdy leżała na podłodze. Nie wiem, czy się wydostała, ale zostawiłam drzwi otwarte. – Ale przecież widziałam, jak zamykasz drzwi – powiedziała Hanna. – Nie zamknęłam ich. Aria wbiła wzrok w sufit, przywołując w pamięci te okropne, gorączkowe chwile na moment przed wybuchem. Mogłaby przysiąc, że na własne oczy widziała drzwi zamknięte na klucz. A może zmyśliła to sobie już po fakcie? – O Boże, Emily – wyszeptała Spencer z szeroko otwartymi oczami. Hanna przesunęła dłońmi po twarzy. – Dlatego próbowałaś nas przekonać, że to Prawdziwa Ali nas teraz prześladuje? – Chyba tak. – Emily obracała w palcach podstawkę pod kubek. – Zastanawiałam się nad tym i wydaje mi się, że to przemawia na naszą korzyść. Gdy opowiem, że zostawiłam otwarte drzwi, a potem bałam się, że Ali uciekła, może sędzia zrozumie, dlaczego wpadłyśmy w taką panikę na Jamajce. – Albo weźmie nas za kompletne wariatki – warknęła Hanna. Aria pokręciła głową. – Trzeba nam było wcześniej o tym powiedzieć. – Wiem. – Emily miała cierpiętniczą minę. – Przepraszam was. Ale co by to zmieniło? Tym łatwiej uwierzyłybyśmy, że Tabitha to Ali, która przyjechała za nami na Jamajkę. – Albo poszłybyśmy na policję, zamiast brać sprawę w swoje ręce – powiedziała Aria. – Ten koszmar by się nie wydarzył – dodała Spencer. Emily skuliła się w sobie. – Przepraszam. – Wiesz, co to oznacza? – Aria przeczesała włosy palcami. – Prawdziwa Ali mogła rzeczywiście wydostać się z pożaru! A. to być może ona! – Właśnie o tym próbowałam was przekonać – broniła się Emily. – Ali to najbardziej prawdopodobna kandydatka. Tak blisko przyjaźniła się z Tabithą, że ta nosiła jej zdjęcie w medalionie. Może Ali była z nią na Jamajce i razem zaplanowały, że zepchną nas z tarasu, ale stało się inaczej.

Ali czekała pewnie na dole, na plaży, i robiła zdjęcia. A kiedy jej plan spalił na panewce, postanowiła nas dręczyć. – A co z Grahamem? – zapytała Spencer. – Mamy powody, żeby go podejrzewać. Poza tym on na pewno żyje. Aria spojrzała na nie wystraszona. – Myślałam, że to nie ma znaczenia, skoro postanowiłyśmy się przyznać, ale podsłuchałam wczoraj rozmowę Jeremy’ego z policjantem. Graham leży w szpitalu. Hanna zmrużyła oczy. – Dlaczego? – Nie wiem. Może został ranny w wyniku eksplozji. Nie znam szczegółów. – Co z tego, że Graham wylądował w szpitalu? – Spencer podniosła ręce do góry. – Kiedyś przecież wyjdzie. I wtedy opowie o wszystkim, co zrobiłyśmy. – Dowiedziałam się jeszcze czegoś – powiedziała Aria. – To dziwne, ale policjant powiedział, że na nagraniu z kamery zidentyfikowano dwie osoby z maszynowni. Jedną był na pewno Graham. Nie ustalili tożsamości drugiej osoby, ale uważają, że to był facet. Spencer spojrzała na nią badawczo. – Ktoś jeszcze był tam z wami? Aria pokręciła głową. Emily zabębniła palcami w stolik. – Może to ty, ale kamera uchwyciła cię pod kątem. A może w tym samym czasie zabłąkał się tam jakiś pracownik statku. – Możliwe – powiedziała powoli Aria. Zamknęła oczy. Miała serdecznie dość tej rozmowy, ciągłego zastanawiania się, kim jest A. Chciała z tym skończyć. – Musimy natychmiast powiedzieć policji o Tabicie – zdecydowała. – No dobra – wyszeptała Emily, słysząc autorytarny ton Arii. Spencer tylko pokiwała głową. Hanna przełknęła ślinę, ale potem skinęła głową w kierunku telefonu Arii. – W porządku. Aria czuła się jak naelektryzowana, jakby powoli odchodziła od zmysłów. Wzięła telefon i znalazła numer do Michaela Paulsona, oficera FBI zajmującego się sprawą morderstwa. Numer zaczynał się od cyfr wskazujących na rejon Waszyngtonu. Gdy wybierała numer, jej palce bardzo mocno naciskały na klawisze. Wystukała ostatnią cyfrę i w słuchawce rozległ się sygnał. Po chwili odebrała sekretarka. – Czy mogę rozmawiać z panem Michaelem Paulsonem? – zapytała

Aria, włączając głośnik w telefonie. – Mogę wiedzieć, kto mówi? – zapytała sekretarka znudzonym tonem. Aria popatrzyła na przyjaciółki, a potem powiedziała do słuchawki: – Mam informacje na temat śmierci Tabithy Clark. Nastało pełne napięcia milczenie. – Pan Paulson właśnie bierze udział w konferencji prasowej – powiedziała sekretarka po chwili. – Ale jeśli to coś ważnego, mogę do niego zadzwonić. Mogę dać pani znać, kiedy pan Paulson wróci do biura. Aria się zgodziła. Z bijącym sercem odłożyła telefon na stolik. Co miała powiedzieć, kiedy zadzwoni do niej detektyw? W jakie miała ubrać to słowa? Wiedziała, że gdy tylko to zrobi, ich życie nieodwracalnie się zmieni. Czy naprawdę była na to gotowa? Hanna wzięła pilota i włączyła telewizor. – Nie zniosę tej ciszy – powiedziała. Na ekranie pojawiła się reklama ciasteczek z lodami. Gapiły się na nią bezmyślnie. Arii wydawało się, że wszystkie rozmyślają nad tym samym. Już pewnie nigdy nie będą mogły pozwolić sobie na taki luksus jak jedzenie ciasteczek lodowych. Reklama ciasteczek się skończyła i zaczęła się reklama samochodów ciężarowych Ford, a potem lokalnej pizzerii i towarzystwa ubezpieczeniowego. Następnie rozpoczęły się wiadomości. Pogodynka zapowiadała duże zachmurzenie, a jutro miał nadejść front wysokiego ciśnienia. – Pora wyciągnąć z szafy szorty i podkoszulki! – zawołała. – Będzie bardzo ciepło! – Jezu, czy ona musi być taka radosna? – warknęła Spencer, patrząc na ekran. Emily z desperacją spojrzała na telefon. – Dlaczego on nie oddzwania? Nie wie, jakie to ważne? Hanna przycisnęła do piersi poduszkę. – Nie zrelacjonowałam wam jeszcze w całości mojej wczorajszej rozmowy z Naomi. Powiedziała, że Prawdziwa Ali zadzwoniła do niej, kiedy wróciła do Rosewood jako Courtney, i powiedziała jej o wszystkim. Teraz dziewczyny patrzyły na nią. – Co to znaczy „wszystko”? – zapytała Aria. – Prawdę. Tak mi się wydaje. To, co napisała w liście, który wsunęła pod drzwiami wtedy, w Pocono. Ale Naomi jej nie uwierzyła. Uznała ją za wariatkę.

Spencer była zdumiona. – Dlaczego Ali zdradziła jej taki sekret? Hanna wzruszyła ramionami. – Myślała, że Naomi weźmie jej stronę. Ali próbowała ją skaptować, tak jak skaptowała Monę i próbowała skaptować ciebie, Spencer. Ali powiedziała: „Dorwiemy te suki, Naomi”. – „Dorwiemy”? – wtrąciła się Aria. – Tak powiedziała. – Hanna spojrzała ze zdumieniem na Arię. – Co w tym dziwnego? Aria założyła kosmyk włosów za ucho. – Nie wiem. To zabrzmiało tak, jakby współpracowała z całym sztabem ludzi, którzy próbowali nas dorwać. Ale może się mylę. Nagle Spencer, która patrzyła na ekran telefonu, podniosła głowę. – Powiedziałaś, że Graham wylądował w szpitalu? Jak się okazuje, jest w śpiączce. Pokazała im telefon. Nagłówek artykułu opublikowanego w internecie głosił: „OFIARA REJSU PO TRÓJKĄCIE BERMUDZKIM”. Aria przeczytała tekst: „Graham Pratt trafił do szpitala w wyniku obrażeń doznanych w czasie eksplozji na pokładzie statku »Duma Mórz«, w czasie ekologicznego rejsu. Lekarze w szpitalu na Bermudach twierdzą, że pomimo śpiączki stan pacjenta jest stabilny”. – Ale numer – wyszeptała Aria z bijącym sercem. W śpiączce? Został ranny w czasie wybuchu? Dlaczego więc nie zauważyła go, jak leżał nieprzytomny na podłodze w maszynowni? Na ekranie pojawił się reporter, który relacjonując teraz jakiś wypadek samochodowy w pobliżu Conshohocken Curve, wyrwał Arię z zamyślenia. Aria wzięła pilota, bo chciała przełączyć program, kiedy nagle kamera pokazała znajomą twarz. Na ekranie pojawiła się Tabitha z błyskiem w oku i promiennym, zalotnym uśmiechem. Wyglądała tak, jakby skrywała jakiś sekret. Pod zdjęciem widniał napis: „NAJNOWSZE DONIESIENIA”. Pilot wypadł Arii z dłoni na podłogę. Hanna chwyciła ją za ramię i ścisnęła. – Właśnie otrzymaliśmy najnowsze informacje w sprawie Tabithy Clark, nastolatki zamordowanej w zeszłym roku na Jamajce – powiedziała blond reporterka. – Lekarz sądowy skończył autopsję, której rezultaty okazały się zdumiewające. Więcej na ten temat wie Jennifer Rubenstein. Emily zbladła. – O Boże.

– No to mamy przechlapane – wyszeptała Spencer. – Na pewno powiedzą, że Tabithę zepchnięto. Na ekranie pojawił się Michael Paulson, ten sam, do którego próbowały się dodzwonić. Stał przed lasem mikrofonów, obok mężczyzny w białym kitlu. Rozbłysły flesze. – Po długim badaniu szczątków panny Clark – powiedział Paulson, robiąc krok do przodu – razem z zespołem doszliśmy do wniosku, że zmarła w wyniku urazów głowy. Czaszka nosiła ślady wielu uderzeń, zadanych najprawdopodobniej tępym przedmiotem. Hanna, która zakrywała oczy dłońmi, popatrzyła przez palce. – Zaraz. Co? Aria nachyliła się do telewizora, pewna, że się przesłyszała. – Została uderzona z niewielkiej odległości – mówił dalej Paulson. – To wszystkie informacje, które mogę w tej chwili zdradzić. Reporterzy zasypali go pytaniami, lecz nagle jeden z asystentów Paulsena poklepał go po ramieniu i podsunął mu telefon. Paulson odsunął się na bok, powiedział kilka słów do asystenta, wziął od niego telefon i przystawił do ucha. Gdy zadzwonił telefon Arii, wszystkie aż podskoczyły. Aria spojrzała na numer, który wyświetlił się na ekranie, ten sam, na który przed chwilą dzwoniła do Waszyngtonu. Paulson czekał, aż Aria odbierze. Aria spojrzała na telefon, a potem na przyjaciółki i na telewizor. U dołu ekranu pojawił się napis: „TABITHA CLARK ZABITA UDERZENIEM W GŁOWĘ Z NIEWIELKIEJ ODLEGŁOŚCI”. Aria powoli wyciągnęła rękę i odrzuciła rozmowę. Telefon zamilkł. Na ekranie pojawiła się godzina i data połączenia. Wyłączyła głos w telewizorze i popatrzyła na przyjaciółki. Czuła mrowienie w stopach. Wydawało się jej, że jej głowa odłączyła się od korpusu. – Nie rozumiem – powiedziała drżącym głosem. – Dlaczego autopsja nie wykazała, że Tabitha spadła z dużej wysokości? Jeśli zadano jej cios z bliska tępym przedmiotem... – ... to znaczy, że to nie my ją zabiłyśmy – dokończyła za nią Hanna. – Nie umarła w wyniku upadku. Aria zamrugała. Jej mózg pracował na zwolnionych obrotach. – Czy... to znaczy... że ktoś inny ją zabił? Na ekranie wyciszonego telewizora reporterzy zasypali pana Clarka tysiącem pytań. Aria próbowała się uśmiechnąć. Hanna wyciągnęła rękę i uścisnęła jej dłoń. Spencer i Emily objęły się i wybuchły płaczem.

Arię ogarnęły sprzeczne emocje. Czuła ulgę i uniesienie, ale zarazem paraliżujący strach. Ktoś inny zabił Tabithę. One były niewinne. Te słowa rozbrzmiewały w jej uszach jak najsłodsza muzyka. A jednak ręce okropnie się jej trzęsły, a serce waliło jak młotem. O mały włos przyznałyby się do zbrodni, której nie popełniły. Mogły zrujnować sobie życie. Zniszczyć swoje związki. Chciały w ten sposób pozbyć się A., ale może właśnie na tym polegał plan ich prześladowcy. Być może Tabitha zginęła z ręki A. – Dziewczyny, w takim razie Graham nie może być A. – powiedziała powoli. – Nie miał powodu, żeby wrobić nas w to morderstwo przed wycieczką na Jamajkę. To robi ktoś, kogo znamy od bardzo dawna. Spojrzały po sobie z przerażeniem, bo zaświtała im w głowie ta sama myśl. – Prawdziwa Ali – wyszeptała Spencer. – To jedyna możliwość – szeptem dodała Hanna. Nagle odezwał się telefon Arii. Najpierw myślała, że znowu dzwoni do niej detektyw, lecz na ekranie pojawiła się informacja, że dostała nowego SMS-a. Poczuła kamień w żołądku. Wszelkie jej podejrzenia wobec Grahama rozwiały się jak dym. Nie mógł wysłać wiadomości, bo przecież był w śpiączce. Potem zadzwoniły telefony Spencer i Hanny. Komórka Emily zabrzęczała wysokim tonem. Spojrzały po sobie i krew odpłynęła im z twarzy. Aria wzięła swój telefon i otworzyła wiadomość. Zgadłyście, suki. To moja sprawka. A wy jesteście następne w kolejce.

CO BĘDZIE DALEJ... No i znowu mi się udało. A zabawa dopiero się zaczyna. Co z tego, że dziewczyny zostały wyłowione z topieli przez dzielną ekipę ratunkową? Nasze kłamczuchy prędzej czy później pójdą na dno. To tylko kwestia czasu. Spencer troszkę się zmęczyła, uganiając się za Reeferem po całym statku. Być może na chwilę odzyskała jego względy, ale niestety miłość nie trwa wiecznie. Uwierzcie mi, bo wiem, co mówię: ich związek się rozpadnie, zanim oboje przestąpią próg Princeton. Biedna Hanna, znowu przeze mnie straciła przyjaciółkę. Chyba nikt jej nie powiedział, że kto sieje wiatr, zbiera burzę. A skoro już jesteśmy przy tym temacie: podobno ktoś, kto brał udział w rejsie, trafi do kliniki leczenia poparzeń w Rosewood. A przecież nic tak nie uspokaja nieczystego sumienia, jak odrobina pracy społecznej! Młodociana Złodziejka skradła serce Emily, a potem odpłynęła ku zachodzącemu słońcu, lecz przecież ta pocztówka to najlepszy dowód na to, że ich miłość ma jeszcze szansę. A może jednak nie? Przecież wszystkie drogi, jakimi podąża Emily, prowadzą ją z powrotem do Ali. A stara miłość nie rdzewieje... Aria powinna się zatroszczyć, żeby razem z medalionem głęboko ukryć na dnie morza kilka innych sekretów. Jeśli wyjdą na jaw wydarzenia pewnej gwiaździstej, strasznej nocy na Islandii, nastąpi katastrofa znacznie poważniejsza niż pożar na statku. Korzystajcie z pięknej pogody, póki jeszcze możecie. Opalenizna tak szybko blaknie w więzieniu. Całusy!