Sońska Natalia - Jagodowa miłość 04 - Zawsze możesz na mnie liczyć

SAVE OFFLINE

Copyright © Natalia Sońska-Serafin, 2020 Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie Sp. z o.o., 2020 Redaktor prowadząca: Sylwia Smoluch Redakcja: Marta Buczek Korekta: Maria Moczko | panbook.pl Projekt okładki: Anna Damasiewicz Fotografie na okładce: © Вика Камышникова | stock.adobe.com, © Sergejs Belovs | depositphotos.com ISBN 978-83-66517-80-6 CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 [email protected] www.czwartastrona.pl

1. Słońce wpadało do wnętrza „Słodkiej” przez duże, czyste okna, odbijając się w zawieszonych na przeciwległej ścianie lustrach. Na przykrytych liliowymi obrusami stolikach, w ślicznych, pękatych flakonach, stały świeże kwiaty. Zapach ciasta drożdżowego unosił się wokół witryny, płynąc niemal widoczną smugą w kierunku drzwi. Idealnie udekorowane ciasta pyszniły się w gablotach, a świeże bułeczki ułożone starannie w koszyczkach tylko czekały na schrupanie. Jedynie dzwoneczek nad drzwiami na razie milczał. Było pusto, cicho, wciąż spokojnie. Cukiernia czekała, aż wypełni ją gwar rozmów, brzęk filiżanek, a oszałamiający aromat świeżo mielonej kawy wymiesza się z zapachem wypieków. Jagoda rozejrzała się jeszcze raz po wnętrzu i wziąwszy głęboki wdech, przekręciła klucz w drzwiach wejściowych. Nagle poczuła delikatne łaskotanie za uchem. Uśmiechnęła się pod nosem i przymknęła oczy, a gdy ponownie je otworzyła, ujrzała nad sobą promienną twarz Tomasza. Zaczęła się zastanawiać, jakim cudem tak szybko znalazła się w jego objęciach, zaraz jednak uprzytomniła sobie, że cukiernia po prostu jej się przyśniła. – Dzień dobry – powiedział Tomasz półgłosem. – Dzień dobry. – Co dobrego ci się śniło? Uśmiechałaś się. – Coś bardzo dobrego. – Czy miałem w tym swój udział? – Duży. Śniła mi się „Słodka”. Tomasz teatralnie spuścił głowę. – Myślałem, że ja ci się przyśniłem. – A, o taki udział ci chodziło! – zaśmiała się. – Kochanie, pragnę ci przypomnieć, że „Słodka” wiele ci zawdzięcza. Ja również. – Inwestowałem w ten biznes nie bez przyczyny… – Tak? W takim razie dlaczego? – By wywołać właśnie taki uśmiech na twojej twarzy – powiedział łagodnie, po czym delikatnie musnął jej usta swoimi. Jagoda pogładziła go czule po policzku. – Śniadanie gotowe – dodał po chwili. – Wstajemy czy przynieść tutaj? Zawahała się, przygryzając zalotnie dolną wargę, po czym teatralnie opadła na poduszki i naciągnęła kołdrę na głowę. Tomasz tylko się zaśmiał na ten widok i poszedł do kuchni po kanapki oraz kawę. Była sobota, więc nie musiała tak

wcześnie pojawić się w „Słodkiej”. Pragnęła spędzić ten piękny poranek z ukochanym, zresztą obiecała sobie, że będzie poświęcać mu więcej czasu. Odkąd odkupiła cukiernię od Karola, praca pochłonęła ją bez reszty. Niemal całymi dniami przesiadywała w małym biurze byłego właściciela, starając się uporządkować bałagan, który ten po sobie zostawił. Opłacała zaległe faktury, dogadywała się z dostawcami, próbowała przygotować plan marketingowy na nadchodzące miesiące. Szukała środków, by podnieść pensje pracownikom, ale na razie nie była w stanie tego zrobić bez nadszarpnięcia i tak już przekroczonego budżetu. Prawie każdego dnia wracała do domu późnym wieczorem, następnego wychodząc przed świtem. Dlatego też podjęła decyzję o przeprowadzeniu się do Tomasza, mimo że o wiele wygodniej byłoby jej mieszkać jak dawniej, w mieszkaniu nad cukiernią. Tomasz nie naciskał, ale nie krył też swojej radości z tej decyzji – teraz mogli się widywać znacznie częściej. Rozważali przez chwilę scenariusz, w którym to on przeprowadza się do Jagody, uznali jednak zgodnie, że jej mieszkanie będzie łatwiej wynająć niż duży dom. Jagoda co prawda miała pewne opory – w domu Tomasza ciągle czuła obecność jego zmarłej żony, skoro jednak to on wyszedł z propozycją, by u niego zamieszkała, wyglądało na to, że zaczął się godzić z tą stratą. W najbliższy weekend Jagoda miała więc przywieźć ze swojego mieszkania ostatnie kartony i przekazać klucze nowym najemcom. Było jej trochę smutno, że oddaje ukochane mieszkanko w obce ręce, ale uznała, że warto. Rozpoczynała kolejny, bardzo ważny rozdział w swoim życiu. To był naprawdę nowy początek, nowe otwarcie. – O czym tak myślisz? – zapytał Tomasz, gdy zastygła na dłuższą chwilę z kubkiem kawy przy ustach. – O nadchodzących zmianach. Czy raczej o tych, które już zaczęły zachodzić – odparła i uśmiechnęła się, odwracając twarz w jego stronę. – Mówisz o cukierni? – Nie jestem aż tak monotematyczna – zaśmiała się. – Mówię o moim mieszkaniu, o przeprowadzce… – Ach, o tych zmianach. – Myślisz, że teraz już wszystko będzie dobrze? – zapytała, a w jej oczach na chwilę pojawił się cień troski. – Myślę, że będzie już tylko lepiej – odparł Tomasz, pogładził ją po policzku i znów lekko pocałował. – Ostatnio za dużo się działo. Mam nadzieję, że los w końcu pozwoli nam trochę odetchnąć. I znowu nie mówię tylko o cukierni – dodała, po czym odstawiła na stolik kubek po kawie i wtuliła się w kochane, ciepłe ciało Tomasza. Ten nie odpowiedział, tylko objął ją mocniej i przytulił do siebie z całej siły.

Słyszała, jak szybko i mocno bije mu serce. W tym rytmie znalazła ukojenie, był on jak uspokajająca melodia, jak najpiękniejsza piosenka o miłości. Że też kiedyś doszli do wniosku, że lepiej im będzie osobno… Nawet myślami nie chciała wracać do tamtych chwil. To był najgorszy czas, kłopoty w pracy, rozwód i przede wszystkim rozłąka z Tomaszem… Oboje pobłądzili i dołożyli sobie trosk zamiast wbrew wszystkiemu pokazać, że ich miłość przetrwa. Teraz, po przejściu tą wyboistą drogą, byli w końcu razem, dla siebie. – Skarbie? – zaczął niepewnie Tomasz. – Uhm? – mruknęła tylko w odpowiedzi i jeszcze mocniej się w niego wtuliła. – Nie myśl, że chcę cię stąd wygonić, najchętniej spędziłbym tak z tobą cały dzień, ale czy nie musisz iść do pracy? – A która godzina? – Dochodzi dziewiąta. – To jeszcze nie muszę – odparła z satysfakcją. – Strajk? – Strajk. – Dobrze – pocałował ją w czubek głowy – ale trochę mi do ciebie nie pasuje. – Nie marudź. Pomyślałam, że spędzimy razem cały poranek. – W końcu podniosła głowę i spojrzała na niego. – Laura poradzi sobie beze mnie przez dwie czy trzy godziny. Po ostatnim maratonie chyba należy mi się laba? – Oczywiście, że ci się należy. – Tym razem pocałował ją czule w usta. – Mówiłem ci już, jak bardzo cię kocham? – dodał szeptem. – Ostatnio dość często – stwierdziła z uśmiechem – i bardzo mi się to podoba. Ja też cię kocham. – Znów się do niego przytuliła. – Skoro tak… – Tomasz zaczął ją tak łaskotać, że jej śmiech rozszedł się echem po całym parterze. Do cukierni dotarła dopiero przed południem. Uśmiech na jej twarzy stał się jeszcze bardziej promienny, gdy zobaczyła tłum gości kłębiący się wewnątrz. Od razu poprosiła Laurę o rozgrzewającą herbatę, bo zanim wyszła z domu, słońce schowało się za jesiennym chmurami, przez co chłód przeszywał do kości. Jeszcze raz rozejrzała się radośnie po sali, a potem ruszyła w stronę swojego biura, witając się po drodze z pracownikami. – Cześć, kochani. Co dziś dobrego? – zapytała, zaglądając do pełnego blach piekarnika. – Na razie biszkopt czekoladowy. Będzie też tort czekoladowo-wiśniowy – odparł dumnie Stefan, główny cukiernik „Słodkiej”. – Na zamówienie? – Tak, na dziś wieczór. Urodziny. – Szkoda. A nie dałbyś rady upiec drugiego do witrynki?

– Jasne, że dam radę. Jagoda poklepała kolegę po plecach, po czym dołączyła do Laury, która właśnie parzyła dla niej herbatę. – Promienna, uśmiechnięta, wypoczęta, spóźniona… – zaczęła wyliczać Laura, kładąc nacisk na ostatnie słowo. – Zazdrosna? – uśmiechnęła się wymownie Jagoda. – Ani trochę – odparła ta z przekąsem. – Twoja herbata. Wypijesz tutaj czy zanieść szefowej do biura? – Hej, a plotki? – Chcesz opowiedzieć o swoim poranku i powodach, dla których się spóźniłaś? – Przecież cię uprzedzałam! – Ale nie powiedziałaś, czemu przyjdziesz później. Chętnie posłucham. – Laura uśmiechnęła się wymownie i szturchnęła ją delikatnie. – Takie szczegóły to tylko po dwudziestej drugiej. – A jednak. Zakochani… – westchnęła Laura. – Ty tak nie przeżywaj, tylko mi powiedz, jak ruch od rana. – Jak widzisz – skinęła głową w stronę sali – komplet. Powinnaś pomyśleć o wybiciu ściany, by z naszego kantorka zrobić dodatkowe miejsce na stoliki. W lecie jeszcze można nadrobić ogródkiem, za to teraz… – To nie jest zły pomysł, ale niestety nie na najbliższą przyszłość. Musimy się trochę odkuć finansowo. – Jak się sprawy mają? – Nie najgorzej, ale jeszcze za wcześnie, by odetchnąć z ulgą. Nadal trochę pracy przed nami. – Wszyscy jesteśmy gotowi, by ciężko pracować! – Laura zasalutowała wesoło, po czym posyłając Jagodzie porozumiewawcze spojrzenie, podeszła do pary, która właśnie przekroczyła próg cukierni. Jagoda obserwowała ją przez chwilę z uśmiechem, w końcu jednak zabrała herbatę i wróciła do swojego niewielkiego biura. Jeszcze nie przyzwyczaiła się do myśli, że teraz to ona tutaj urzęduje, wciąż jej się wydawało, że to zastępstwo, że Karol jest na urlopie. Wiedziała, że oswojenie się z tą myślą będzie wymagało czasu, nie sądziła jednak, że zajmie jej to kilka długich tygodni. Zanim zabrała się do papierkowej roboty, zajrzała jeszcze do kantorka, o którym mówiła Laura, by sprawdzić, jakiej jest wielkości. Nie chciała wprowadzać w wystroju cukierni radykalnych zmian, sama ją w końcu urządzała, ale pomysł Laury ją zaintrygował. W zasadzie i tak przydałoby się odświeżyć wszystkie pomieszczenia, przynajmniej pomalować ściany. A skoro już, to co stało na przeszkodzie, by pójść kilka kroków dalej i na przykład jedną wybić? Uśmiechnęła się pod nosem. Chyba za dużo zmian wprowadziła ostatnio

w swoim życiu, pora trochę odsapnąć. Wróciła do pracy, a gdy uporała się z bieżącymi fakturami, założyła liliowy fartuszek i dołączyła do obsługi sali. Zawsze pragnęła mieć własną cukiernię, teraz to marzenie się spełniło, ale nie zarządzanie „Słodką” dawało jej największą satysfakcję. Tutaj, za ladą, czuła się lepiej niż wśród dokumentów dostawy i faktur. A tak w ogóle to najszczęśliwsza była, gdy mogła zamknąć się w kuchni i piec, wymyślać nowe przepisy, eksperymentować ze smakami i dekorować. Uwielbiała później kosztować swoich wypieków i po raz kolejny odkrywać, że robi to naprawdę dobrze. Dlatego jeszcze przed zamknięciem, gdy sala opustoszała, za kasą została jedna z kelnerek, a kuchnia też była pusta, zabrała się do pichcenia. Nazajutrz – jak co niedzielę – mieli z Tomaszem odwiedzić jego teściów, postanowiła więc przygotować tradycyjny już sernik. Zrobiło jej się ciepło na sercu, gdy przypomniała sobie pierwsze spotkania z Tomaszem. Przychodził tutaj przez kilka miesięcy regularnie co niedzielę i wybierał zawsze ten najdroższy i największy. Pochyliła się nad kartką, na której miała rozpisać wszystkie składniki, zastanawiając się, jaki tym razem upiec. Może tradycyjny śmietankowy, ale z chałwą lub polewą chałwową? A może z makiem? Czy może porzeczkowy, lekko kwaskowaty? Ostatecznie wygrał sernik z białą czekoladą, owocami i musem z mango na wierzchu. Trochę przypominał odchodzące już w niepamięć lato. Jagoda odruchowo zerknęła w okno. Jesień na dobre rozgościła się w zalanym deszczem Lublinie. Na zewnątrz panowały zupełne ciemności, mimo że nie było jeszcze osiemnastej. Raźno wzięła się do pieczenia; nie chciała znów wracać do domu późnym wieczorem. Kiedy wyjęła pachnące ciasto z pieca, przelała owocowy mus do pojemnika, by udekorować nim sernik już w domu, zapakowała wszystko i pożegnawszy się z kelnerką, wyszła szybkim krokiem z cukierni. O dziwo nawet nie pomyślała, by zajrzeć do mieszkania, które od dłuższego czasu stało puste. Agata już dawno temu przeprowadziła się do Adama. Z nią też Jagoda widywała się rzadziej, stanowczo za rzadko. Czasem bardzo jej brakowało wspólnych śniadań przy owsiance i wieczornych plotek przy winie. Dochodziło nawet do tego, że to Tomasz, który pracował z Agatą, relacjonował Jagodzie, co się u niej dzieje. W tym momencie Jagodę chwyciła nagła tęsknota za siostrą i choć wiedziała, że zobaczą się za tydzień, bo Agata miała jej pomóc w dopakowaniu ostatnich rzeczy i posprzątaniu mieszkania, poczuła, że musi porozmawiać z nią wcześniej. Od razu napisała do niej SMS z propozycją lunchu w poniedziałek, na co ta z radością przystała. Tomasz po tym, jak zamknął za Jagodą drzwi, stał jeszcze przez dłuższą chwilę w przedsionku, obserwując jej samochód wyjeżdżający z posesji. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni od piżamy i uśmiechnął się pod nosem. W końcu miał ją

tylko dla siebie. Tak bardzo się cieszył, że zgodziła się do niego wprowadzić. Nie wątpił, że przez pierwszych kilka miesięcy po przejęciu cukierni byłoby jej wygodniej mieszkać we własnym mieszkaniu, tym bardziej więc doceniał ten gest. Sprawy między nimi nareszcie się poukładały. Czy jednak na pewno? Tomasz sposępniał na samą myśl o Paulinie. Wciąż nie powiedział Jagodzie, że ta kobieta, jak ją w myślach określał, prawdopodobnie spodziewa się jego dziecka. Oszukiwał więc teraz sam siebie, bo wcale nie było tak idealnie. Przecież za chwilę ich małe szczęście znowu zostanie zrujnowane, tym razem wyłącznie przez jego głupotę. Przeczesał palcami włosy i wrócił do salonu. Przez moment nie wiedział, co ze sobą zrobić, najchętniej sięgnąłby po drinka, ale była dopiero niespełna jedenasta rano. Zerknął odruchowo na wiszący na ścianie kalendarz. Nikt dotąd nie dzwonił w sprawie wyników badań genetycznych, zaczynało go to coraz bardziej irytować, a jego codzienne telefony do kliniki też nie przyśpieszały procedury. Najgorsze było to udawanie przed Jagodą. Uwielbiał z nią przebywać, kiedy jednak spoglądał w jej przepełnione szczerością oczy, pękało mu serce. Już kilka razy chciał jej wyznać prawdę, już zbierał się w sobie do rozmowy, zawsze jednak tchórzył. Wiedział, że nie jest to sprawa, o której może zapomnieć, którą może zostawić za sobą. Musiał się z nią zmierzyć. – Co się stało, że dzwonisz do mnie w sobotę o jedenastej rano? – usłyszał w słuchawce zaspany głos Adama. – Co się stało, że w sobotę o jedenastej jeszcze śpisz? Myślałem, że biegasz. – Miałem intensywną noc, nie mam siły na bieganie. – O nic nie pytam. – Mam wrażenie, że chcesz pogadać. – Nie będę ci zawracał głowy, myślałem… W zasadzie to nie wiem, o czym myślałem. – Tomasz się zmieszał. – Przyszły wyniki? – zapytał Adam wprost. – Jesteś sam? – Wciągnął głośno powietrze. – Agata jest w łazience, bierze prysznic. – Wyników jeszcze nie ma. – Więc o co chodzi? – A jak myślisz… – Tomasz przewrócił oczami. Adam czasami był do bólu prostolinijny. Uważał, że skoro Tomasz nie ma jeszcze pewności, że to jego dziecko, nie powinien się w ogóle tą sprawą przejmować. Zdecydowanie nie wiedział, o czym mówi. Nigdy nie był w takiej sytuacji, Tomasz miał pewność, że by go złamała. Ostatnio zresztą stał się bardziej ckliwy, sentymentalny. Cóż, Agata zrobiła swoje, działała na Adama dokładnie tak samo jak jej siostra na Tomasza.

– Stary, jeśli chcesz jej teraz powiedzieć, wiesz, jakie to może mieć konsekwencje. Zdaję sobie sprawę, że ci cholernie trudno, ale jeśli okaże się, że to nie twoje dziecko, tylko sobie niepotrzebnie skomplikujesz życie. Sam nie wiem. Jeszcze jakiś czas temu cię do tego namawiałem, ale teraz… Trzeba to było zrobić od razu, już trochę za bardzo zabrnąłeś. – I tak będę czuł się podle. – Z tego, co wiem, Jagoda też się z kimś spotykała po waszym rozstaniu. Tomasz westchnął ciężko – niby nie był to bezzasadny argument. Albo po prostu na siłę szukał czegoś na swoją obronę. Wymieniwszy z Adamem jeszcze kilka zdań na obojętne tematy, rozłączył się i opadł na fotel. Musiał wziąć się w garść, zamiast się nad sobą użalać, powinien już teraz starać się udowodnić Jagodzie, że bez względu na wszystko jest dla niego najważniejsza na świecie. Pragnął ją rozpieszczać każdego dnia. Kiedy więc wieczorem wróciła do domu, czekał na nią z pyszną kolacją. Co prawda nie był to domowy posiłek, zamówił kilka dań na wynos, bo gotowanie wciąż mu nie wychodziło, ale miał nadzieję, że i tak sprawi jej przyjemność. Mógł ją co prawda zaprosić do restauracji, obstawiał jednak, że po pracy będzie wykończona. – Co tak pięknie pachnie? – zapytała, gdy pomagał jej zdejmować płaszcz. – Twój ulubiony makaron z grzybami i kurczakiem. – Zrobiłeś makaron? – Była wyraźnie zaskoczona. Tomasz w odpowiedzi popatrzył na nią wymownie. – Pomyślałem, że będziesz wolała zjeść w domu, by móc po kolacji, przy lampce wina, wyciągnąć nogi na kanapie. – Czytasz mi w myślach – odparła i dotykając dłońmi jego twarzy, pocałowała go delikatnie. – A ja upiekłam sernik na jutrzejszą wizytę. Bo plany się nie zmieniły, prawda? Idziemy odwiedzić twoich teściów? – Tak, oczywiście. Małgorzata znowu dziś dzwoniła, by się upewnić, czy na pewno będziemy. – Powiedz, czy oni… – Jagoda na chwilę zawiesiła głos. – Czy oni nie mają nic przeciwko temu lub nie czują się nieswojo, że ja… że wprowadziłam się do domu ich córki? Tomasz zamrugał szybko. Co też jej przyszło do głowy? Małgorzata i Tadeusz?! Byli szczęśliwi, że Tomasz w końcu na nowo układa sobie życie, nieraz go o tym zapewniali! – Kochanie, nie pozwalam ci myśleć w ten sposób. Moi teściowie cię uwielbiają, przecież o tym wiesz. Oni wręcz tego wyczekiwali, nie ma powodu, by uważać, że mają coś przeciwko naszemu związkowi. Jagoda – spojrzał jej głęboko w oczy – w żaden sposób nie zastąpiłaś Ewy. Po jej odejściu podarowałaś mi szczęście. I myślę, że jeśli ona skądś nas teraz obserwuje, jest ci wdzięczna, że

pojawiłaś się w moim życiu i że tchniesz je na nowo również w ten dom – zakończył półgłosem. Jagodzie zaszkliły się oczy. Zarzuciła Tomaszowi ręce na szyję i mocno do niego przylgnęła, on zaś pogładził czule jej plecy. Uwielbiał czuć to drobne ciało w swoich ramionach, dawać jej poczucie bezpieczeństwa, pokazywać, jak wiele dla niego znaczy. – To co, kolacja? – zapytał chwilę później i lekko odsunął ją od siebie. Jagoda dyskretnie otarła łzę, po czym pokiwała głową, więc Tomasz wziął ją za rękę i poprowadził do stołu. Zjedli, nie wracając już do tego tematu. Opowiedziała mu za to o pomyśle na powiększenie sali w cukierni, który podsunęła jej Laura. – Pomogłeś mi kupić „Słodką”, więc wypadałoby, żebyś wyraził swoją opinię, dał zgodę na takie działania. – Już ci mówiłem, to twoja cukiernia, ja tylko pożyczyłem pieniądze. – Tomasz pogładził jej dłoń. – A co do opinii, to rzeczywiście mogłabyś pomyśleć w najbliższej przyszłości o wyburzeniu tej ściany. Sam ostatnio zastałem tam tłum gości i widziałem parę, która wycofała się z lokalu, bo nie znalazła dla siebie miejsca przy stoliku. – Wciąż nie mogę w to uwierzyć. – W to, że „Słodka” należy teraz do ciebie? – Tak. A jednocześnie to zarządzanie kasą powoli zaczyna mnie nużyć. Niby pomagałam Karolowi w papierkowej robocie, ale teraz widzę, że angażował mnie tylko w maleńki jej ułamek. Może i był lekkoduchem, trochę dziwakiem, za to na rachunkowości znał się jak mało kto. – Przecież też się na tym znasz. Kończyłaś ekonomię. – I jak widzisz, nie pracuję w zawodzie. Karola fascynowały tabelki, rachunki, liczby… Dla mnie to męka. – To może powinnaś zatrudnić kogoś do obsługi biura, a sama zajmiesz się wyłącznie managementem? – Już to rozważałam, ale niestety nie stać mnie na razie na nowego pracownika. Takie stanowisko to nie płaca minimalna. Poza tym wolałabym najpierw dać podwyżki dotychczasowej ekipie, zasługują na to. – Musisz też wziąć pod uwagę swoje możliwości i bynajmniej nie chodzi mi o możliwości finansowe. Jak długo jeszcze dasz radę pracować na takich obrotach? – Mam nadzieję, że wkrótce wyjdziemy na prostą. – I wtedy wybierzemy się na wakacje do ciepłych krajów, co ty na to? – Czytasz mi w myślach… – rozmarzyła się Jagoda, po czym już z poważną miną dodała: – A tymczasem zamiast słońca czeka nas paskudna, mokra jesień.

Na zewnątrz znów rozpadał się deszcz, dudniąc głośno o parapety, a chwilę później ciemne niebo przeszyła błyskawica. Jagoda zabrała się z powrotem do jedzenia, Tomasz natomiast ukradkiem na nią spoglądał. Jej obecność go uspokajała. Dopóki nie wracała do niego ta jedna, nieproszona myśl, czuł ciepło na sercu i miał porządek w głowie. Uwielbiał ten stan. Wieczór spędzili tak, jak zapowiedział. Nalał Jagodzie wina, rozpalił w kominku i posadził ją na sofie, układając jej stopy na swoich kolanach, by je pomasować. Ona zaś z błogim uśmiechem przymknęła oczy. Przez chwilę wsłuchiwali się w trzask palącego się w kominku drewna. – Kiedy pojedziemy po resztę twoich rzeczy? Wspominałaś, że umówiłaś się już z najemcami? – zapytał po dłuższej chwili ciszy. – W przyszłą sobotę Agata i Laura mają mi pomóc spakować pozostałe drobiazgi, potem posprzątamy, a wieczorem oddam klucze. – Czyli mam się nie wtrącać, bo będzie babskie spotkanie? – Wiesz, to dobry pretekst, by poplotkować. – Jagoda uśmiechnęła się szeroko. – Rozumiem. Ale gdybyście potrzebowały pomocy, jestem na twoje zawołanie. – Będę o tym pamiętać. Jagoda przygryzła dolną wargę i zapatrzyła się w płomienie tańczące za szybą kominka. Blask ognia oświetlał piękną łuną jej zatroskaną twarz. Tomasz zastanawiał się, co mogło jej teraz chodzić po głowie. Gdy cisza się przedłużała, nie wytrzymał: – A ty nie żałujesz? – Czego? – Spojrzała na niego gwałtownie. – Przeprowadzki. Tego, że oddajesz mieszkanie w cudze ręce. No i że zdecydowałaś się zamieszkać tutaj ze mną. Jagoda odstawiła kieliszek i przysunęła się do niego. – Nie żałuję i nie żałowałam ani przez sekundę – powiedziała cicho, po czym cmoknęła go w usta. – Ale? – Sądzisz, że jest jakieś „ale”? – Widzę to. – Nie ma żadnego „ale”. To po prostu coś nowego, coś intrygującego. Ty nie jesteś ciekawy, jak będzie? Wiesz, to początek przygody. – Pięknej i ekscytującej, nie sądzisz? – Oczywiście. Po prostu jestem ciekawa przyszłości i trochę… Trochę to do mnie nie dociera. No wiesz, że po tym wszystkim udało nam się poskładać ten związek. I tylko to siedzi mi teraz w głowie. – Pogładziła go po policzku. – Obiecuję, że już nigdy cię nie zostawię. – Objął ją czule. Znów zamilkli na dłuższą chwilę.

– No dobrze, trochę jest mi szkoda tamtego mieszkania – powiedziała nagle. – Boję się, że lokatorzy je zdemolują, będą urządzać imprezy i w ogóle. – Teraz mówisz jak wczesna emerytka – zaśmiał się. – Sądzę, że nie masz się czego obawiać. To para dość rozgarniętych ludzi. Pracujących. – I studiujących. I jeszcze ten ich kolega do drugiego pokoju. – Kochanie, wybrałaś najlepszych kandydatów. Pamiętasz tych z dredami? – Już w progu było czuć od nich zielsko – skrzywiła się. – A tych studentów informatyki? – Na czołach mieli wypisane „balanga”… – No widzisz? Wybrałaś najlepszych, najspokojniejszych lokatorów. Poza tym zastrzegłaś sobie w umowie, że możesz robić niezapowiedziane naloty. – Aż taką zmorą nie będę… Mam po prostu sentyment do tego mieszkania – westchnęła. – Ciocia może nie grozi mi palcem tam na górze. – Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. A jeśli coś ci nie będzie pasowało, wypowiesz najem. – Tak mówisz? – Oczywiście! Sprawdzałem tę umowę i na pewno jest tam taki zapis. – Chodzi mi o to, czy wszystko będzie dobrze. Nie tylko z mieszkaniem. Między nami. Już wszystko będzie dobrze, prawda? – Spojrzała na niego pełnym nadziei wzrokiem. Tomaszowi głos uwiązł w gardle. Jak obuchem uderzyła go teraz myśl o Paulinie. Znów musiał kłamać? Choć czy to na pewno będzie kłamstwo? Przecież nawet gdyby okazało się, że zostanie ojcem, wszystko może się dobrze poukładać… Czy jednak warto się tak łudzić? Jagoda miała złote serce, ale chyba żadna kobieta na świecie nie przyjęłaby takiej wiadomości z uśmiechem na ustach. Wziął głęboki wdech i znów ją przytulił, całując jednocześnie jej włosy. – Wszystko będzie dobrze – zapewnił, nie patrząc jej w oczy. Tulił ją do siebie, a jego serce przyśpieszało niebezpiecznie, i wcale nie z powodu nieskończonej miłości. Bał się, że uczucie, które ich łączyło, może w najbliższym czasie nie wystarczyć. Czy właśnie teraz powinien jej powiedzieć? Czy to był jeden z tych odpowiednich momentów?

2. Po obiedzie u teściów Tomasza Jagoda była naładowana dobrą energią. Uwielbiała spędzać czas z Małgorzatą, bardzo dobrze się dogadywały. Ta zresztą ostatecznie rozwiała jej wątpliwości w kwestii przeprowadzki – cały czas podkreślała, że bardzo się z tego z mężem cieszą. Sugerowała nawet, że czekają na kolejny krok. Jagoda zawstydziła się, kiedy usłyszała tę aluzję, starała się w ogóle nie patrzeć w stronę Tomasza. Dla niej było jeszcze za wcześnie na tak poważne deklaracje, na razie po prostu chciała cieszyć się tym, że znów są razem. – Masz jeszcze jakieś wątpliwości? – zapytał Tomasz, gdy obejmując się, szli w stronę zaparkowanego na podjeździe samochodu. – Żadnych. – Jagoda uśmiechnęła się. Wsiadła do auta, gdy Tomasz otworzył jej drzwi. – Może wyskoczymy teraz gdzieś na miasto? – zapytał nagle, wyjeżdżając z podjazdu. – A okażę się straszna nudziarą, jeśli powiem, że mam ochotę zaszyć się w domu, pod kocem, z kubkiem herbaty i książką? – Nie, jeśli pod kocem znajdzie się też miejsce dla mnie – odparł wesoło. – A najlepiej tylko dla mnie, bez książki i bez herbaty. – Chyba masz inną wizję popołudniowego relaksu niż ja… – Zupełnie inną i zdecydowanie przyjemniejszą – mruknął, po czym przesunął dłonią po jej udzie. Jagoda spojrzała na niego pełnym miłości wzrokiem. Była teraz naprawdę szczęśliwa. Mimo zmęczenia obowiązkami w cukierni, cieszyła się z tego, co miała. Wizyta u teściów Tomasza tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że trafiła na wspaniałych ludzi. Zawstydziła się trochę, gdy pomyślała, że zawsze marzyła o takim kontakcie z własną matką, jaki teraz miała z Małgorzatą. Z rodzicami nie rozmawiała od dawna. Po rozwodzie z Łukaszem może ze dwa razy telefonowała do mamy, ojciec natomiast nie wyrażał chęci rozmowy z córką, za każdym razem odmawiał nawet wymiany kilku zdań. Bardzo ją to bolało, niemniej przez lata zdążyła już przywyknąć do myśli, że z rodzicami nigdy nie będzie mieć dobrego kontaktu. Westchnęła i uśmiechnęła się pod nosem. Jak to się stało, że z całej ich czwórki tylko Anna przejęła charakter rodziców, a ona, Hubert i Agata byli zupełnie inni, jakby z innego domu? Cóż, pewnie dlatego, że tylko Anna została w Kazimierzu. Niby Agata po studiach też na chwilę wróciła

w rodzinne strony, ale ona od dziecka miała buntowniczą naturę. Jagoda przypomniała sobie nagle swoje cielęce lata, wspólne włóczęgi, wagary, ale też kłótnie z Agatą, które nieraz kończyły się kilkudniowym milczeniem. Kochała swoją siostrę nad życie i musiała przyznać, że czas, kiedy Agata z nią pomieszkiwała, był jednym z najlepszych okresów w jej dorosłym życiu. Bardzo tęskniła za wspólnie spędzanymi chwilami, ale jednocześnie nie żałowała, że obie podjęły takie, a nie inne decyzje. Każda z nich szła za głosem serca, szukała własnego szczęścia. Zerknęła ukradkiem na Tomasza – jej szczęście było teraz bardzo zamyślone. – Ziemia do Krajewskiego. Nad czym tak dumasz? – zapytała raźno. – A… tak się wyłączyłem na chwilę – odparł zmieszany. – To zauważyłam. Ale co cię tak wyłączyło? Tomasz popatrzył na nią przelotnie, po czy podrapał się nerwowo po głowie. Nim odpowiedział, minęło kilkanaście długich sekund. Jagoda zmarszczyła brwi. – Trochę się martwię tym konkursem w banku. Upłynęło już sporo czasu, a my wciąż tkwimy w zawieszeniu – powiedział w końcu. – Zarząd nie wytłumaczył, dlaczego tak długo zwlekają z rozstrzygnięciem? – Nie. A głupio pytać wprost. Mam dziwne przeczucia. – To znaczy? – No, że konkurs nie do końca idzie po mojej myśli. – Najwyżej zostaniesz na tym stanowisku, na którym jesteś. To chyba nie najgorzej? – No właśnie, nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że w ogóle… – Nie wolno ci tak nawet myśleć! Niby czemu mieliby całkowicie z ciebie rezygnować? Nie zabija się kury znoszącej złote jajka, a z tego, co wiem, masz najlepsze wyniki. – Kto ci tak powiedział? – Tomasz zaśmiał się w końcu i spojrzał na Jagodę. – Nikt nie musiał mi mówić, widzę, jaki jesteś ambitny i pracowity – stwierdziła szybko, nieudolnie maskując zmieszanie. – Poza tym… moja siostra jest twoją prawą ręką, nie zdradza oczywiście szczegółów, ale wiesz, czasem jednak rozmawiamy. – Prawą ręką, tak się określa? – Nie powiesz chyba, że ci zupełnie nie pomaga. – Nie powiem. Faktycznie, mogę zawsze na niej polegać. Nawet ten mój, pożal się Boże, przyjaciel, Adam, nie jest w stanie jej rozproszyć. A on raczej nie pali się do pracy, najchętniej cały dzień spędzałby na przerwie na lunch. Agata trochę go mobilizuje. – Dobrze słyszeć, że moja siostrzyczka się sprawdza – stwierdziła Jagoda z

dumą. – Stara się. Aż trudno uwierzyć, że popełniła w przeszłości tak poważny błąd. – Wciąż uważam, że wypłata dla tego klienta zbyt dużej kwoty nie była do końca jej winą. – Teraz już niczego nikomu nie udowodni. Najważniejsze, że się pozbierała i zawalczyła o swoje. – A pomyśleć, że chciała wyjechać za granicę do pracy… – westchnęła Jagoda. – Umówiłam się z nią na jutro, mam zamiar trochę poplotkować. – Gdzie się umówiłyście? – Na mieście, pójdziemy na drinka. – Jeśli chciałabyś spotkać się z nią w domu, mogę się ewakuować. Na siłownię albo do Adama. Jagoda popatrzyła na Tomasza i przygryzła usta w zamyśleniu. – A mogłabym dać ci znać jutro? Może to rzeczywiście lepszy pomysł niż knajpa na mieście. Wiem, zrobiłam się nudziarą, ale naprawdę swobodniej byłoby nam w domowym zaciszu. – Nie ma najmniejszego problemu. – Akurat zatrzymali się na światłach, więc Tomasz przyciągnął jej dłoń do swoich ust i czule pocałował. Jagoda uśmiechnęła się do niego szczerze. Znów poczuła, że zatrzepotało jej serce. Uwielbiała go, tak bardzo się cieszyła, że znów są razem! W poniedziałkowy wieczór Tomasz, tak jak obiecał, wyciągnął Adama na siłownię, by Jagoda z Agatą mogły swobodnie porozmawiać. Jagoda upiekła ulubione eklery swojej siostry, zrobiła sałatkę, jakieś przekąski i obowiązkowo schłodziła wino. Siedziała jak na szpilkach, co chwilę zerkając na zegar. Sama nie wiedziała, czemu się tak ekscytuje. Może chciała dobrze przyjąć Agatę w swoim, jakby nie patrzeć, nowym domu? Kiedy więc w końcu usłyszała dzwonek do drzwi, aż podskoczyła. Poprawiwszy po raz ostatni świeczki na stoliku kawowym w salonie, poszła otworzyć. – Cześć, siostrzyczko! – przywitała się radośnie Agata, podając jej od razu butelkę z winem. – Cześć, Agatko. – Jagoda przytuliła ją mocno. – Jak dobrze cię widzieć! – Hej, aż tak się stęskniłaś? Zaraz mnie udusisz! – A ty się nie stęskniłaś?! – Bardzo się stęskniłam, tym bardziej, że czuję w powietrzu moje ukochane eklerki. – Agata pociągnęła nosem. – No tak, ty i uczucia wyższe… – Oj, droczę się z tobą przecież. – Chodź, trochę nadrobimy zaległości. – Jagoda wskazała Agacie, w którym kierunku iść, po czym odwiesiwszy jej płaszcz, ruszyła za nią.

– No, no, nie wiedziałam, że Tomasz tak mieszka. Przepraszam, że tak mieszkacie. Okazała chata. I nawet nieźle urządzona. Choć widać, że brakuje tu trochę kobiecej ręki. – Spokojnie, jeszcze się nie oswoiłam z tym, że mieszkam tu na stałe. Na razie mam wrażenie, że to chwilowe. – To może nie wynajmuj mieszkania, skoro czujesz się niepewnie… – Jestem pewna! Tylko nie mogę się przyzwyczaić… – A do czego tu się przyzwyczajać? Wprowadzasz się i mieszkasz. Ja nie miałam z tym większego problemu. – Tak? A kto lamentował, że nie wie, co zrobić, że to za wcześnie? – Ale moje wątpliwości dotyczyły samej decyzji, a nie mieszkania w sensie przebywania w mieszkaniu Adama – próbowała tłumaczyć Agata. Jagoda w odpowiedzi tylko pobłażliwie pokiwała głową i oprowadziła Agatę po wszystkich pokojach. W końcu obie usiadły na kanapie. Nalała wina do kieliszków. – Wiesz, tu nie do końca chodzi o samo mieszkanie jako przebywanie… – wróciła do tematu. – Tylko o co? – Niemal na każdym kroku coś przypomina mi, że mieszkała tu wcześniej ukochana żona Tomasza… – Przeszkadza ci to? – N-nie… Raczej nie… Po prostu muszę się oswoić… Poza tym… – zawiesiła głos. – No co? – dopytała Agata. – Nie, to głupie. – No mów. – Ale nie będziesz się śmiała? – To zależy, co powiesz. Jagoda westchnęła ciężko. Jej siostra zawsze była bezpośrednia. – Czasem mam wrażenie, że ona tu jest, że nas obserwuje… Wiesz, takie dziwne, przeszywające uczucie. – Nie wiem. – Agata zmarszczyła brwi. – Serio wierzysz w takie rzeczy? – Do tej pory nie wierzyłam, ale… – Ale opowiadasz głupoty – skwitowała i upiła łyk wina. – Cóż, przynajmniej się nie roześmiałaś – odparła zrezygnowana Jagoda i również sięgnęła po kieliszek. – Co mam ci innego powiedzieć? Uważam, że twoje przeczucia są po prostu… wydumane. Powinnaś się cieszyć życiem i nie rozmyślać. Tomasz na pewno tego nie robi.

– No właśnie nie wiem. – Ale czego znowu nie wiesz? – Czy faktycznie nie ma problemu z tym, że zamieszkałam w domu, w którym kiedyś mieszkał z żoną. – A rozmawiałaś z nim o tym? – Niby tak… – I co powiedział? – Mniej więcej to co ty. – No widzisz! Więc czemu się zamartwiasz? Mało masz na głowie? – Może racja… Ale na moim miejscu z pewnością też byś analizowała… – Hmm, nie sądzę. – No tak, żadnych uczuć wyższych. – Nie przesadzaj, Adam nie narzeka. – Może przy nim się otwierasz. – Zdecydowanie bardziej niż przed tobą. – Agata wyszczerzyła zęby w uśmiechu, na co Jagoda tylko pokręciła głową, po czym upiła spory łyk wina. – Dobrze się między wami układa? – Bardzo dobrze. – Jej siostra tym razem uśmiechnęła się łagodniej. – Jesteś szczęśliwa? – Jestem. – Niczego ci nie brakuje? – Ciebie i twoich eklerków – stwierdziła, sięgając po ciastko. – A inne głupoty wybiłaś sobie z głowy? – Jakie inne głupoty? – Agata zmarszczyła brwi. – Te, które niedawno spędzały ci sen z powiek. – Mówisz o Bartku? Jagoda skinęła głową. Jakiś czas temu Agata spotkała swojego byłego chłopaka. Ich rozstanie nie należało do najłatwiejszych, Bartek bardzo ją skrzywdził, a mimo to nie mogła przestać o nim myśleć. Gdy wpadli na siebie przez przypadek, wyglądał jak cień człowieka, życie ewidentnie go nie oszczędzało. Jagoda uważała, że jej siostra niepotrzebnie po raz kolejny angażuje się w tę znajomość. Bartek był dorosłym człowiekiem, odpowiedzialnym za swoje wybory, i powinien sam stawiać czoło problemom, bez wzbudzania litości w byłej dziewczynie. – Jagoda… Rozmawiałyśmy o tym, nie mogę przejść do porządku dziennego nad jego sytuacją. Coś nas kiedyś łączyło, a ja, wbrew pozorom, mam uczucia i ludzkie odruchy. – No właśnie! Coś i kiedyś! – Naprawdę będziemy o tym teraz rozmawiać?

– Siostrzyczko, troszczę się o ciebie. Nie chcę, żebyś wpakowała się w kłopoty przez tego chłopaka, czy to takie dziwne? – Jestem dorosła i potrafię o siebie zadbać. To miłe, że się o mnie martwisz, ale przecież wiesz, że ja zawsze postępuję zgodnie z własnym sumieniem, nie czyimś. – Wiem… – Jagoda westchnęła i posłała siostrze upominające spojrzenie. – Spokojnie, nie zrobię nic, co mogłoby mi zaszkodzić, o to możesz być spokojna. Wiem, jaki jest Bartek, i nie dam się po raz kolejny zwieść. Ale też nie zostawię go, kiedy widzę, że dzieje się coś złego. – Taka jesteś sentymentalna? – A nawet jeśli? To do mnie niepodobne? – No nie. – A jednak. – Może to bardziej ciekawość, co? – Jagoda popatrzyła na siostrę podejrzliwie. Agata tylko prychnęła, uznając temat za zakończony. Jagoda jeszcze przez chwilę w ciszy obserwowała siostrę, po czym w końcu dała za wygraną. Nie chciała ciągnąć tej rozmowy, widziała, jak bardzo poruszał Agatę ten temat. Rozmawiały tego wieczora jeszcze bardzo długo. Żartowały, wspominały, Agata wypytywała o cukiernię, o związek. Nawet nie zauważyły, kiedy zrobiło się późno. Dopiero skrzypnięcie drzwi i widok Tomasza zdejmującego w korytarzu kurtkę spowodowały, że obie odruchowo spojrzały na zegar. – Widzisz, normalnie o tej porze pewnie martwiłabym się, że zaśpimy, spóźnimy się do pracy i będzie chryja. A tak ty pracujesz u siebie, więc możesz sobie wprowadzić elastyczne godziny pracy, a ja mam wyrozumiałego szefa, który na pewno nie wyciągnie konsekwencji, jeśli spóźnię się pół godzinki – stwierdziła Agata, przy czym ostatnią część zdania wypowiedziała bardzo głośno, widząc zbliżającego się do nich Tomasza. – Chcesz się przekonać? – odparł zaczepnie. – Czyżbyś próbował mnie delikatnie wyprosić? – Skąd! – zaśmiał się, po czym nachylił, by pocałować Jagodę. – Jak wieczór? – Przyjemnie. A wasz? – zapytała Jagoda. – No, powiedzmy, że jakoś strawiłem towarzystwo mojego przyjaciela. – Wiesz, że doniosę? – wtrąciła Agata. – Nie wątpię! – Tomasz wyszczerzył się szelmowsko. – No nic, to ja już jednak będę się zbierać. Rzeczywiście lepiej nie narażać się rano na gniew pracodawcy. Jeszcze potrąci mi z pensji. – Wstawię się za tobą – zaproponowała wesoło Jagoda. – A tak na poważnie – dodał Tomasz – jeśli macie ochotę jeszcze porozmawiać, nie będę przeszkadzał. A ty jutro możesz być w delegacji. – Puścił do Agaty

oko. – Jak to dobrze mieć znajomości! – Agata zaśmiała się w odpowiedzi i wstała z sofy. – Dziękuję, ale idę do domu. – Widzimy się w sobotę? – upewniła się Jagoda, gdy wstała, by odprowadzić ją do drzwi. – Jasna sprawa. Będę z samego rana, żebyśmy zdążyły wszystko uprzątnąć. – Dziękuję. I za dzisiaj też. – Uściskała siostrę na pożegnanie. – Do usług – zasalutowała Agata żartobliwie. Kiedy wsiadła w końcu do taksówki, Tomasz podszedł do swojej ukochanej, objął ją ramieniem w talii i przyciągnął do siebie. Pocałowawszy ją delikatnie w czoło, zapytał: – I jak wieczór z siostrą? – Brakowało mi takich pogaduszek. Tylko trochę się o nią martwię. – Skarżyła się na pracę? – Nie, nawet nie poruszałyśmy tego tematu. Boję się o nią, bo pakuje się w dziwną historię ze swoim byłym. Jakiś czas temu go spotkała i zapragnęła zostać siostrą miłosierdzia. – To znaczy? – Chłopak ma problemy, a ona chce mu pomóc. – Co na to Adam? Jagoda spojrzała gwałtownie na Tomasza. – Nie wiem, chyba z nim nie rozmawiała, ale proszę cię, nie mów mu o tym. To sprawa między nimi, nie chciałabym… – Spokojnie, kochanie, nie będę z nim rozmawiał na ten temat. – Pogładził ją po policzku. – Nie wiem, czemu, ale jestem pewna, że jemu się to nie spodoba. A jeśli Agata nic mu nie powiedziała, nie chciałabym, by dowiedział się przez pośrednika. – Naprawdę, nie masz się czego obawiać, nie wtykam nosa w nie swoje sprawy. Jednocześnie, jeśli mogę wyrazić swoje zdanie, to tak, Adamowi może się to nie spodobać. I nie mówię tak dlatego, że go znam, po prostu w mężczyźnie kontakty jego kobiety z byłym wywołują dziką zazdrość. – Mówisz… – Jagoda powstrzymywała uśmiech. – Taką mamy naturę. – Aha… Czyli jeśli będę chciała wywołać twoją zazdrość… – A po co miałabyś to robić? – No wiesz, żeby zwrócić na siebie uwagę czy coś… – Jagoda zaczęła zalotnie owijać sobie kosmyk włosów wokół palca. – Nie musisz uciekać się do takich sztuczek, i tak jesteś całym moim światem. Zresztą moją uwagę możesz zwracać w inny sposób… – mruknął jej do ucha i

musnął ustami jej skórę. Jagoda spojrzała na niego pożądliwym wzrokiem, po czym od razu zaciągnęła do sypialni. Tomasz starał się skupić na pracy, ale trudno było mu nie myśleć o potencjalnym dziecku i o wynikach badań. Choć Paulina wciąż przebywała na zwolnieniu lekarskim, każdego dnia wchodził do biura z lekkim niepokojem – wydawało mu się, że zaraz ją zobaczy. Wiedział, że jeśli rzeczywiście jest jego ojcem, nie będzie uchylał się od odpowiedzialności, wciąż jednak wypierał tę myśl z głupią nadzieją, że za chwilę to nie będzie już jego zmartwienie. – Pracujesz? – usłyszał głos Adama, który jak zwykle bez pukania wparował do gabinetu. – Nie, układam pasjansa – rzucił ponuro. – O, i jak ci idzie, bo ja przed chwilą kilka razy z rzędu… – Adam zaczął opowiadać z zaangażowaniem, a po chwili zawahał się i przewrócił oczami: – Nie mówisz poważnie… – Nie, ale widzę, że u ciebie nic się nie zmieniło i nadal masz inne priorytety niż robota. – Nie bądź sztywniakiem. – Adam machnął ręką. – Lepiej powiedz, czy wybierasz się zaraz na jakiś obiad. Mam ochotę na nasz stek. Tomasz spojrzał od niechcenia na zegarek, po czym pokiwał powoli głową. – Świetnie! To co, idziemy? – Muszę tylko skończyć jedną umowę, niedużo mi zostało. A Agata? – Zapomniałeś, że wysłałeś ją na spotkanie? – A, racja. – Coś rozkojarzony jesteś. Czyżby… – Nie chcę o tym rozmawiać. – Tomasz zgromił Adama wzrokiem, wiedząc doskonale, jaki temat ten chce poruszyć. Obaj odruchowo spojrzeli w stronę biurka Pauliny, które od kilku tygodni stało puste. Tomasz westchnął ciężko. Może powinien do niej zatelefonować i zapytać, czy wyniki już przyszły, może ona po prostu nie dawała mu znać? Szybko popukał się w czoło, przecież sam składał wniosek, wyniki przyjdą na jego adres i to z nim klinika będzie się kontaktować. Napotykając pytające spojrzenie Adama, szybko się wyprostował i wbił wzrok w ekran laptopa, ale nie mógł się już zupełnie skupić. Przyjaciel wybił go z rytmu, a w dodatku, chcąc nie chcąc, poruszył najbardziej drażliwy temat, który i tak nie dawał mu spokoju. Tomasz siedział więc przez dłuższą chwilę wpatrzony beznamiętnie w plik, kątem oka obserwując krążącego po pokoju Adama. – Nie chciałbyś poczekać na mnie u siebie? – zapytał w końcu lekko podniesionym głosem.

– Mam sobie iść? – zapytał ten z oburzeniem. – Rozpraszasz mnie, naprawdę chciałbym to wreszcie skończyć. – Masz piętnaście minut, później wychodzę bez ciebie. – Jeśli dasz mi spokój, wyrobię się w dziesięć. Adam spojrzał wymownie na Tomasza, po czym wyciągnął telefon, coś poklikał, a następnie zamachał mu przed nosem włączonym stoperem. Na szczęście wyszedł już bez słowa, dzięki czemu Tomasz wreszcie zajął się pracą. Tak jak zapowiedział, dziesięć minut później zamknął laptopa, a widząc podnoszącego się z miejsca Adama, sięgnął po swój płaszcz, dołączył do przyjaciela i razem wyszli z banku. Pojechali prosto do swojej ulubionej restauracji, w której serwowano najlepsze steki w mieście. – Masz plany na dzisiaj? – zagaił Tomasz. – Żadnych. A co, jakaś propozycja? – To wpadnę do ciebie. Jagoda umówiła się z Agatą, więc stwierdziłem, że dam im trochę swobody i gdzieś się wyniosę na kilka godzin. – Jak miło, że pomyślałeś o mnie – odparł z przekąsem Adam. – O co ci chodzi? – Zupełnie o nic. Po prostu już dawno nigdzie nie wychodziliśmy, nie przejawiałeś najmniejszych chęci, dopiero twoja dziewczyna musiała umówić się z moją, żebyś wychylił nos z domu. Tak naprawdę proponujesz spotkanie tylko dlatego, że nie masz się gdzie podziać. – Jaki ty się zrobiłeś drażliwy i marudny – zaśmiał się Tomasz. – Czuję się po prostu lekceważony jako przyjaciel. – Masz trzynaście lat czy trzydzieści? Z dużym hakiem? – A co to ma do rzeczy? – Bo się mazgaisz jak nastolatek. – Wypraszam sobie. Nie dam się wykorzystywać, nie będę się z tobą widywał tylko wtedy, kiedy tobie to pasuje. – Czyli się nie widzimy? – zapytał z kamienną twarzą Tomasz. – W porządku, pójdę na siłownię albo na basen. – Dobra, dobra, nie graj mi tu na emocjach. Wpadaj. Tylko jako odkupienie win masz przynieść dobrą whisky. – Da się zrobić. Chyba że wolisz wybrać się ze mną do klubu? – Do klubu? – Adam popatrzył na niego zaskoczony. – Klubu fitness… – Już myślałem, że chcesz się wyrwać na chwilę spod pantofla. – Hola, hola, jeśli ktoś tu siedzi pod pantoflem, to zdecydowanie nie ja. – Jesteś tego pewien? – Oczywiście! Masz jakieś argumenty na to, że jest inaczej?

– W zasadzie… No, nie widujemy się ostatnio zbyt często. – I to jest ten argument? – zaśmiał się Tomasz. – Teraz mówisz jak zazdrosna nastolatka. – A co w tym dziwnego, że chciałbym od czasu do czasu wyjść na piwo z kumplem? I nie wymówisz się tym, że chcesz więcej czasu spędzać z Jagodą. Mieszkacie teraz razem, więc widujecie się codziennie. – No właśnie różnie z tym bywa… – Co masz na myśli? – Jagoda bardzo dużo pracuje. Nadrabia zaległości, ogarnia bałagan po Karolu. Widujemy się rano przy śniadaniu, a wieczorem najczęściej jest tak zmęczona, że pada zaraz po powrocie z pracy. – Uuu… Czyli w tych sprawach też posucha? – Na to zawsze jest czas – uśmiechnął się wymownie Tomasz. – Coś czuję, że nawet kosztem rozmów – zaśmiał się Adam. W tej chwili kelner przyniósł im zamówione steki. Adam aż się oblizał na widok swojego kawałka mięsa. Zaczęli jeść w zupełnej ciszy, po chwili jednak kontynuował wywiad: – A jak sprawy z konkursem? – Nadal cisza. – Nikt nie dał z góry nawet małego sygnału? – Nikt. Zaczynam się trochę martwić. Nie wiem, o co chodzi, jeszcze nigdy zarząd nie zwlekał tak długo z jakąkolwiek decyzją. – Nie masz jakiegoś dojścia, by to wybadać? – Niby mam, ale jeśli rzeczywiście coś jest na rzeczy, nie chcę się niepotrzebnie wychylać. – Wolisz cierpliwie czekać w kąciku? – Czasem tak jest lepiej. – Twoja decyzja. – Adam wzruszył ramionami. – W razie czego i ja mogę spróbować zasięgnąć języka. – Jeśli będzie taka potrzeba, to poproszę, na razie czekamy. – A mówiłeś o tym Jagodzie? – Nakreśliłem pobieżnie temat. Nie chcę jej obarczać swoimi problemami. – Ja cię uczył nie będę, ale zazwyczaj we dwójkę raźniej. Poza tym to chyba i tak mniejszy kaliber niż… – No właśnie, lepiej więc jej oszczędzić dodatkowych złych wiadomości… Adam pokiwał powoli głową, po czym wrócił do jedzenia, Tomasz natomiast znów zaczął zastanawiać się nad konkursem. Czy możliwe było, że ktoś podkopywał jego kandydaturę? Tylko dlaczego… Tego dnia, kiedy otrzymał list od zarządu, że rozstrzygnięcie konkursu zostało przesunięte w czasie ze względu

na jakieś doniesienia, był niemal pewien, że mąci Paulina – tylko ona była na niego wystarczająco wściekła. Teraz już nie miał tej pewności. A może inny kandydat? Może warto byłoby się dowiedzieć czegoś więcej o innych osobach startujących w konkursie? Przez głowę przeszła mu nawet myśl o wynajęciu detektywa, szybko jednak przywołał się do porządku, nie mógł popadać w paranoję. I wtedy nagle dotarło do niego, że przecież… nie ma sobie nic do zarzucenia! Pracował nienagannie, nikomu nie robił problemów. Tylko i wyłącznie Paulina miałaby powód, by mścić się na Tomaszu za to, że ją odrzucił. Tego tematu wolał jednak nie ruszać, bo wiedział, że może on wywołać całą lawinę zdarzeń. Nie chciał, by sprowokowana przez niego Paulina powiedziała o wszystkim Jagodzie, powinien to zrobić sam. Tomasz na dobre pogrążył się w rozmyślaniach i do końca obiadu był jakby nieobecny. Adam zresztą też zbytnio go nie zagadywał, przez większość czasu siedział ze wzrokiem wlepionym w wyświetlacz telefonu i uśmiechał się pod nosem. – Okej, z Agatą załatwione, napisałem jej, że wpadasz do mnie wieczorem – powiedział zadowolony, chowając w końcu smartfon do kieszeni marynarki. – A ona nie powinna zajmować się klientem? Co to za pisanie SMS-ów? – Wyluzuj, już wraca. I wygląda na to, że z dobrymi wiadomościami. – W takim razie przepraszam. – Tomasz uśmiechnął się i uniósł ręce w poddańczym geście. – Czyli nie masz ochoty na żadną siłownię? – Jakoś odpuściłem sobie ostatnio… – powiedział wymijająco Adam. – Bieganie też? – Mam wystarczająco dużo aktywności fizycznej – odparł, uśmiechając się szelmowsko. – Nie chcę znać szczegółów – zaśmiał się Tomasz, po czym odruchowo skinął na kelnera, prosząc o rachunek. Gdy wrócili do banku, Agata już czekała uśmiechnięta, wymachując wesoło firmową teczką. Okazało się, że klient właśnie postanowił za jej pośrednictwem zaciągnąć potężny kredyt hipoteczny. Dla Agaty był to osobisty sukces, nie posiadała się z radości, omawiając z Tomaszem wszystkie szczegóły. Tomasz postanowił więc powierzyć jej tego klienta od początku do końca i zlecił uruchomienie kredytu. Bał się przyznać nawet sam przed sobą, że od pewnego czasu jest dla niej wyjątkowo pobłażliwy, gdy popełnia błędy, i bardziej niż zwykle docenia ją i chwali, nawet gdy nie zrobi nic nadzwyczajnego. To było podświadome, w ten sposób pragnął zjednać ją sobie, by mieć w niej sprzymierzeńca, gdy nadejdzie ta chwila – chwila, w której będzie musiał wyznać Jagodzie prawdę. Zdawał sobie sprawę, że Agata, bez względu na ich relacje zawodowe, zawsze stanie po stronie siostry, może jednak dzięki temu

spojrzy wtedy na niego trochę przychylniej i w jakiś sposób, jakimś cudem, będzie próbowała go zrozumieć i wytłumaczyć przed Jagodą. Na samą tę myśl ścisnęło mu się serce, a twarz wykrzywił grymas bólu. Agata od razu zapytała, czy coś się stało, na co Tomasz szybko wytłumaczył, że obawia się, że wszelkie ich starania pójdą na marne w związku z konkursowym zamieszaniem. Była w tym pewna doza prawdy, którą uciszył trochę wyrzuty sumienia.

3. W ten sobotni poranek Jagoda przygotowała na śniadanie placuszki serowe na słodko; miała na nie ochotę, a Tomasz uwielbiał wszystko, co sama zrobiła. Otworzyła do nich domowe konfitury. Najbardziej lubiła tę z borówek z korzennymi przyprawami i śliwkową z czekoladą. Kojarzyły jej się ze świętami, których swoją drogą nie mogła się doczekać. Do śniadania przygotowała pyszną kawę, od której Tomasz postanowił zacząć posiłek. – Jesteś pewna, że nie potrzebujecie mojej pomocy? – A ty jesteś pewien, że chcesz wpakować się w sprzątanie mieszkania? – zapytała wesoło. – W takim razie zadzwoń, jeśli będzie wam potrzebna tania siła robocza do noszenia ciężkich pudeł. – Dobrze, jeśli sobie z czymś nie poradzimy, na pewno dam ci znać. Jakie masz plany na dziś? – Pojadę do teściów, by trochę pomóc Tadeuszowi w porządkowaniu ogrodu. Na szczęście nie pada, więc przygotujemy krzewy na zimę, zbierzemy liście, połamane gałęzie. – No tak, u nich w ogrodzie jest co robić. – Właśnie. A ponieważ Małgorzata ostatnio wspominała, że teść ma problemy z kręgosłupem, pojadę, by zająć się cięższymi pracami. – To miło, że wciąż im pomagasz – stwierdziła Jagoda i uśmiechnęła się do Tomasza. On spojrzał na nią wtedy uważnie i lekko marszcząc czoło, zapytał niepewnie: – Nie masz nic przeciwko temu? – Przeciwko czemu? – No, że wciąż mam z nimi kontakt. Wiesz, to są rodzice mojej… – Co też ci przyszło do głowy! – Położyła dłoń na jego dłoni. – W ogóle bym o czymś takim nie pomyślała, kochanie! Nawet nie wiem, co powiedzieć. – W sumie… – podrapał się po głowie – sam nie wiem, czemu o to zapytałem. – Uwielbiam twoich teściów, widzę, jak bardzo jesteś z nimi związany, jak mogłoby mi to przeszkadzać? Z Małgorzatą znalazłam wspólny język, ba, mam z nią lepszy kontakt niż z własną matką! – Po prostu pomyślałem, że możesz czuć się nieswojo. Wiesz, po naszej ostatniej rozmowie na temat mieszkania… – Gdybym czuła się nieswojo z tym, że miałeś żonę i nadal utrzymujesz kontakt

z jej rodziną, raczej by mnie tutaj nie było. – Pogładziła go policzku. – Nie każda kobieta by tak potrafiła. – A myślisz o jakichś innych kobietach? – zaśmiała się. – Trafiłem na najlepszą na świecie, nic więcej mi nie potrzeba. – Przyciągnął jej dłoń do ust. Jagoda uśmiechnęła się do niego lekko, nadal jednak wydawało jej się, że Tomasza dręczą jakieś nieprzyjemne myśli. W końcu zapytała: – Powiesz mi, co jeszcze cię gryzie? – To znaczy? – Zmarszczył brwi. – Widzę przecież, że coś jest nie tak. – A nie, to nic takiego. – Zmieszał się i upił łyk kawy. – Nie sądzę. Mów, bo użyję innych środków, by to z ciebie wyciągnąć. – Tak? Ciekawe jakich – zaśmiał się. – Celibat – powiedziała pewnie. Tomasz spojrzał na nią uważnie, a gdy uznał, że nie żartuje, pokręcił głową, wziął głęboki wdech, po czym powiedział: – Wciąż nic nie wiadomo o konkursie. – I tym tak się martwisz? – A pamiętasz, dlaczego zawieszono jego rozstrzygnięcie? – Przez jakieś niejasności. To pewnie wyssane z palca bzdury, ktoś chce ci zrobić na złość. Chyba że już wiesz na pewno, kto to zrobił… – Spojrzała na niego znacząco, mając na myśli Paulinę. – Nie, nie wiem. Ale teraz sprawa nie dotyczy już tylko posady prezesa, dotyczy mojej posady. – Jak to? – Plotki mogą być niewygodne dla zarządu, nieważne, czy okażą się prawdą, czy wierutną bzdurą. Takie informacje rozchodzą się bardzo szybko w środowisku, a później docierają do klientów… – Myślisz, że mógłbyś stracić pracę?! Przez jakieś głupie pomówienia? – Nie wiem, liczę, że nie, ale pewności nie mam. – Porozmawiać z nią? – zapytała nagle. – Z kim? – Z Pauliną! Skoro to ją podejrzewałeś od początku, może warto? Już ja się z nią rozprawię. Tomasz, zaskoczony, rozchylił lekko usta. Przez chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa. W końcu zamrugał szybko i powiedział kategorycznie: – Nie ma takiej potrzeby. Nie wiem na pewno, czy to ona, to tylko przypuszczenia, a taka rozmowa mogłaby pogorszyć naszą i tak niezbyt dobrą relację.

– To znaczy, że Paulina wciąż czegoś od ciebie chce? – Nie! Nie o to chodzi… Po prostu wiesz, jak to bywa… Sytuacja jest krępująca dla obu stron. Ja wiem, że ona coś do mnie miała, jej pewnie jest głupio, a musimy ze sobą pracować. – Z tego, co mówiła ostatnio Agata, Paulina jest na dłuższym zwolnieniu, nie masz jej teraz na głowie. – Ale mogę mieć – powiedział szybko. – To naprawdę nie jest najlepszy pomysł, uwierz mi. I proszę, nie przejmuj się tym, masz wystarczająco dużo własnych problemów. – Chciałabym ci jakoś pomóc… – Jestem dużym chłopcem, poradzę sobie. A ty musisz się zająć cukiernią, bo jeśli jednak stracę etat, będziesz nas utrzymywać – zaśmiał się trochę nerwowo. – A nie da się kogoś podpytać? – Da. I jeśli ten stan zawieszenia potrwa jeszcze tydzień, uruchomię kontakty. – No… dobrze. Ale następnym razem, gdy coś cię tak będzie dręczyć, powiesz mi od razu. Sam z siebie, nie nagabywany, dobrze? – Oczywiście. – To nie zabrzmiało przekonująco. Tomasz z lekkim uśmiechem pokręcił głową, po czym pochylił się nad stołem, by ją pocałować. Następnie oboje zabrali się do jedzenia, nie wracając już do przykrych tematów. Jagoda trochę się uspokoiła, szczególnie że przez pozostałą część poranka Tomasz wciąż się do niej uśmiechał, a grymas niepokoju na dobre zniknął z jego twarzy. Gdy wychodziła na spotkanie z Agatą i Laurą, pożegnali się czule w drzwiach. Wcześniej jeszcze raz musiała obiecać, że jeśli będzie miała ciężkie pakunki, zadzwoni do niego. Uwielbiała tę jego troskę, była szczęśliwa, że ma obok siebie takiego człowieka. Aż coś załaskotało ją w mostku, gdy po raz kolejny uświadomiła sobie, jak bardzo go kocha. Z tym odczuciem dojechała aż pod swoją kamienicę, gdzie przy wejściu do klatki czekały na nią Agata i Laura. – A ty co taka zadowolona? Czyżby po śniadaniu był smakowity deser? – zapytała jej siostra. – Ty tylko o jednym… Tak, śniadanie było pyszne, zrobiłam placuszki serowe. A uśmiecham się, bo mam wspaniałego mężczyznę, którego kocham, i który bardzo o mnie dba. To chyba wystarczający powód do uśmiechu? – odparła raźno. Agata z Laurą wymieniły spojrzenia i kilka uwag o bujaniu w obłokach, ale Jagoda zupełnie nie zwracała na nie uwagi. Wbiegła po schodach przed nimi, by otworzyć drzwi mieszkania. Wciąż się uśmiechała, nawet gdy wzięły się do pracy. Zamiast skupiać się na porządkach, myślała o Tomaszu, pracując przez to

dwa razy wolniej. – Ty, zakochana, ja tu znalazłam jakieś skarby – usłyszała nagle za plecami głos siostry, kiedy w zamyśleniu ścierała kurz z parapetów. – Co to? – zapytała zaciekawiona Laura, która od razu pojawiła się obok, by zajrzeć do przyniesionego przez Agatę pudełka. – Chyba rzeczy, które zostały po Łukaszu… – O Boże, zutylizuj to od razu! – krzyknęła Laura. – Co to jest dokładnie? Może to jakieś moje rzeczy, poczekaj. – Jagoda odłożyła szmatkę i zaglądnęła do środka. – Moje narzeczeńskie czasy… – powiedziała kwaśno, wyciągając stare fotografie. – Ale jest tu też sporo wcześniejszych zdjęć! Nie na wszystkich jest Łukasz. – A czy to jakaś różnica? Mnie i tak by się kojarzyło – wtrąciła Laura. – Mnie już nic się z nim nie kojarzy i na tym poprzestańmy. A pudełko proszę mi oddać, muszę przejrzeć zawartość i wyrzucić tylko to, co rzeczywiście już się nie przyda. – Jagoda odebrała Agacie karton i odstawiła go na bok. – Hej, a nie chciałabyś przejrzeć go teraz? – Agata była wyraźnie rozczarowana. – Przecież to tylko śmieci po Łukaszu – powiedziała z przekąsem Jagoda. – Dobra, dobra, już nie bądź taka. Dawaj to. – Agata podniosła pudełko, po czym moszcząc się na kanapie, zaczęła wyciągać kolejne fotografie. Jagoda westchnęła ciężko, lecz ostatecznie dołączyła do swojej siostry i Laury, która już siedziała obok Agaty i wyjmowała kolejny album. Rzeczywiście nie wszystkie fotografie trzeba było wyrzucić, część z nich pochodziła jeszcze z licealnych czasów Jagody. Najwyraźniej kiedyś zdjęcia wylądowały wszystkie w jednym pudełku wspomnień, a gdy wyrzucała rzeczy po byłym mężu, zapomniała tu zajrzeć. W pudełku znajdowały się też zasuszone kwiaty, haftowana chusteczka, korale z Zakopanego, a nawet niewielka broszka z bursztynem znad morza. Jagoda, oglądając pamiątki, uśmiechała się pod nosem. Starała się tylko pomijać te związane z Łukaszem. – Odzywał się do ciebie? – zapytała nagle Laura. – Kto? – Jagoda popatrzyła na nią pytająco. – Twój niewydarzony były mąż. – A w jakim celu miałby się do mnie odzywać? – Wszystkie sprawy macie już zakończone? – Teoretycznie… Został jeszcze podział majątku, ale chyba mu się nie śpieszy, a ja im dłużej go nie widzę, tym lepiej. – Oby tylko znowu czegoś nie wywinął – wtrąciła Agata. – Nie sądzę, jest w takim położeniu, że każdy ruch stanowi dla niego zbyt duże ryzyko. Z Teodorem ładnie go ograliśmy w sądzie. – Właśnie, a Teodor? Masz z nim jakiś kontakt? – zapytała tym razem Agata.

– Nie. – Jagoda spuściła wzrok. W pokoju zapanowała niezręczna cisza. Chyba żadna z nich nie wiedziała, co powiedzieć – Laura prawie go nie znała, ale bardzo jej się podobał, Agata zdążyła go polubić, ale nie zaprzyjaźnili się na tyle, by teraz utrzymywać kontakt, a Jagoda… To nie było tak, że zupełnie jej go nie brakowało. Mimo że nic poza przyjaźnią im nie wyszło, miewała momenty, w których tęskniła za jego towarzystwem. Dobrze jej się z nim rozmawiało, lubiła spędzać z nim czas, kiedy w jej życiu działy się złe rzeczy, był obok i naprawdę ją wspierał. Jagoda czuła się przy nim dobrze i bezpiecznie. Niemniej zdawała sobie sprawę, że po tym, co między nimi zaszło, kiedy uświadomiła sobie, że jej serce bije tylko dla Tomasza, już nigdy ich relacje nie będą takie same. Nie mogła nawet liczyć na przyjaźń, bo mimo że Teodor zapewnił, że nie ma jej niczego za złe, jakoś przestali się kontaktować. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że gdyby chciała odnowić tę znajomość, nie spodoba się to Tomaszowi, który o Teodora był wyjątkowo zazdrosny. Na tę myśl Jagoda blado się uśmiechnęła. Jej ukochany czasem wyglądał jak naburmuszony chłopiec, któremu inne dziecko chciało zabrać wiaderko i grabki w piaskownicy. – Szkoda – przerwała w końcu ciszę Laura. – Dobrze byłoby go jeszcze kiedyś zobaczyć. – Po co chciałabyś go zobaczyć? – zaśmiała się Agata. – Choćby po to, żeby sobie na niego popatrzeć – odparła Laura z nutą rozmarzenia w głosie. – A jest na czym zawiesić oko, chyba nie powiecie, że nie. – Teodor może wpadać do cukierni, przecież nikt go stamtąd nie przegoni – stwierdziła Jagoda. – Sam z siebie raczej już się nie pojawi. A tak… – Dać ci jego numer? – zapytała Jagoda wprost. Laura przewróciła oczami, po czym sięgnęła po kolejne zdjęcie, nie chcąc dłużej drążyć tematu. – W takim razie jak ci się układa z Tomaszem? – ciągnęła za to przepytywanki. – Nie widziałaś, z jakim uśmiechem tutaj przyjechała? Pytania są chyba zbędne – zaśmiała się Agata. – A szkoda, bo chętnie bym wam poopowiadała. – Jagoda pokazała język swoim towarzyszkom. – Tak swoją drogą, siostrzyczko, ty wiesz coś na temat tego konkursu w banku? Tomasz jest jakiś podminowany, mam wrażenie, że nie mówi mi wszystkiego. – Co to znaczy, że nie mówi ci wszystkiego? – On chyba wie na pewno, kto mu tak bruździ, tylko nie chce mnie martwić. – A ty chcesz się na siłę wtrącić? – Jeśli mogłabym coś zrobić…

– Co na przykład? – Porozmawiać z tą beznadziejną Pauliną! – Z Pauliną? – Agata i Laura jednocześnie podniosły głos. – Tomasz uważa, że to ona może stać za… – odparła cicho Jagoda. – Paulina od kilku tygodni jest na zwolnieniu, pewnie nawet nie wie o konkursie. – Nie wierzę, że tak zupełnie się odcięła. Zwolnienie wcale nie musi jej przeszkadzać w wysyłaniu donosów. – Jagoda skrzyżowała ramiona na piersi. – A mnie się wydaje, że przemawia przez ciebie zazdrość. – Troska, nie zazdrość. Widzę, jak Tomasz się tym gryzie, chciałabym mu po prostu pomóc. – Słuchaj, zatroszcz się o niego w domu, myślę, że jeśli odpowiednio się zrelaksuje poza pracą, to zrobi mu lepiej niż jakieś twoje rozmowy z potencjalnymi donosicielkami. – Agata poklepała Jagodę po dłoni i uśmiechem dodała jej otuchy. – Fajnie się na was patrzy, siostrzyczki – wtrąciła się Laura, a po chwili dodała: – Ale wiecie co, zgłodniałam. Macie ochotę na obiad? Może pizza? Obie zgodnie przystały na tę propozycję, więc Laura od razu wyjęła z kieszeni telefon i złożyła zamówienie, po czym wszystkie znów wzięły się do porządkowania mieszkania. Niedługo później rzeczy, które Jagoda chciała zabrać ze sobą, czekały spakowane w jednym niedużym pudle, a mieszkanie było już niemal w całości posprzątane. We trzy stanęły w progu salonu, wziąwszy się pod boki. – Nie będzie ci szkoda? – zapytała nagle Laura. – Już jest mi szkoda. Ale przecież lepiej, żeby ktoś tu mieszkał, niż żeby to moje gniazdko stało puste i niszczało, prawda? – Święta prawda! Nie ma co lamentować – skwitowała Agata. – Źle ci tu było? – zapytała z wyrzutem Jagoda. – Było mi tu najlepiej, ale nie jestem zwolenniczką aż takiego przywiązywania się do rzeczy materialnych. Zresztą teraz mieszkasz w pięknym, dużym domu. – Nie swoim. – Naprawdę nadal cię to martwi? – Niby nie. Po prostu szukam dziury w całym. – Jagoda przewróciła oczami. – To nie szukaj, tylko ciesz się, że zaczynasz nowy, piękny etap życia. – W dużym, pięknym domu – dodała wesoło Laura. – Kiedy nas zaprosisz na jakieś winko? – Muszę zapytać Tomasza… – zaczęła Jagoda, po czym lekko przestraszona spojrzała na siostrę. – No widzisz, o to właśnie mi chodzi! – Przyzwyczaisz się – odparła krótko Agata.

Jagoda westchnęła ciężko. Z pewnością się przyzwyczai, ale mimo wszystko było jej jakoś nieswojo, że pozbywa się własnego, bezpiecznego miejsca na ziemi. To mieszkanie było dla niej przez wiele lat azylem i choć teraz znajdowała spokój gdzie indziej, u boku Tomasza, czuła, że będzie jej brakowało miejsca, które jest od początku do końca jej własne. Chwilę później do drzwi zapukał dostawca z pizzą. Kiedy zaczęły jeść, Jagoda otrzymała SMS od nowych lokatorów z informacją, że będą mogli odebrać klucze dopiero jutro. W związku z tym Agata od razu zarządziła posiadówkę. Spędzą w mieszkaniu miły wieczór przy winie, które jak zwykle miała w zanadrzu w torebce. Jagoda bez zbędnych protestów sięgnęła do szafki po kieliszki i otworzyła butelkę. – Dziękuję za pomoc, dziewczyny – powiedziała i uniosła kieliszek. – Nie ma za co. Zawsze możesz na nas liczyć, wiesz o tym – odparła Laura. – To co, za szczęśliwe zakończenia i za nowe początki. – Agata również uniosła lampkę i stuknęła nią delikatnie w dwie pozostałe. Tomasz nie mógł się doczekać, aż Jagoda w końcu wyjdzie z domu. Przeszedł do działania, gdy tylko zamknął za nią drzwi i upewnił się, że odjechała. Przebrał się w dres oraz jakąś starą, grubą bluzę, po czym zabrawszy z garażu potrzebne narzędzia, wszedł do niewielkiego pomieszczenia gospodarczego, w którym kiedyś, gdy remontowali z Ewą dom, składował materiały budowlane. Teraz to pomieszczenie stało właściwie bezużytecznie, Tomasz magazynował tam klamoty, z którymi nie miał co zrobić, a których szkoda mu było wyrzucić. Nadszedł jednak ten czas – w końcu zabrał się do porządkowania składziku, by zrobić tam coś, co z pewnością spodoba się Jagodzie. Wpadł na ten pomysł, kiedy kilka dni temu rozmawiali o jej przeprowadzce. W jego domu miała wszystko: znacznie więcej przestrzeni, dużą kuchnię, w której uwielbiała gotować, szeroki podjazd i garaż na samochód. Brakowało tylko jednego miejsca, które za to znajdowało się w jej kamienicy. Tomasz postanowił to miejsce dla niej stworzyć, by poczuła się tu w stu procentach jak w domu. Przygotowywanie pracowni, w której Jagoda będzie mogła w wolnych chwilach oddawać się swojej pasji – renowacji mebli – sprawiało Tomaszowi niewysłowioną przyjemność. Wyrzucał wszystkie, zgromadzone przez lata graty z ogromną ulgą, jednocześnie nie mogąc się doczekać, aż skończy i zobaczy puste wnętrze w pełnej okazałości. A jeszcze bardziej nie mógł się doczekać wyrazu twarzy Jagody, która z pewnością się zachwyci, gdy ujrzy to miejsce. Tak bardzo lubił sprawiać jej przyjemność! Nie chciał dopuszczać teraz do siebie myśli, że niebawem może przysporzyć jej bólu, dziś odseparował się od sprawy z Pauliną, ta pracownia wcale nie miała zagłuszyć wyrzutów sumienia. Przynajmniej tak sobie powtarzał.

Kiedy w końcu pozbył się wszystkich niepotrzebnych rzeczy z komórki, zajął się planowaniem ustawienia blatów i pojemników na narzędzia. Nie znał się za bardzo na renowacji mebli, więc na liście miał jedynie podstawowy niezbędnik, pozostawiając zakup pozostałych przyborów Jagodzie. Wymierzył miejsce pod blat roboczy, zapisał wymiary wnęki, w której chciał postawić szafkę z półkami i szufladami, zaprojektował tablicę, na której Jagoda będzie mogła wieszać drobne narzędzia i pudełka na śrubki. Spojrzał odruchowo na zegarek – musiał się pośpieszyć, jeśli chciał jeszcze dziś przed powrotem Jagody uwinąć się ze wszystkim. Kiedy w końcu wybrał się do sklepu budowlanego po przybory, narzędzia i płyty wiórowe, z których chciał zrobić blaty i półki, zaczął wątpić, że uda mu się skończyć tę pracę dzisiaj. Co prawda w sklepie docinali płyty tak, by pasowały do podanego przez klienta wymiaru, ale Tomasz obawiał się, że może zejść mu trochę dłużej z montażem. I wtedy wpadł na genialny pomysł. – Cześć, Adam! Bardzo się nudzisz? – Właśnie skończyłem ogarniać mieszkanie i miałem napić się piwa. Chcesz wpaść na jedno? – A ty nie chcesz? – Wiesz, zaczynają mi się podobać te wspólne wieczory sióstr. Jasne, mogę przyjechać – stwierdził z entuzjazmem. Tomasz postanowił nie wprowadzać go na razie w szczegóły, dopiero gdy Adam przyjechał, z miną niewiniątka pokazał mu swoje dzisiejsze dokonania oraz zakupy. I oczywiście poprosił o pomoc. – Czemu ja jeszcze się nie nauczyłem… Mogłem się domyślić, że nie zapraszasz mnie na piwo, tylko potrzebujesz majtka. – Piwo też kupiłem. – Tomasz wyciągnął z jednej z toreb czteropak. – No, chociaż tyle. Powiedz mi, co to ma być? Organizujesz sobie warsztat, będziesz zajmował się rękodziełem? – Adam zaczął zaglądać do pakunków z zakupami. – Nie ja, Jagoda. – A, rzeczywiście. I zażyczyła sobie warsztat? – Daj spokój, nigdy by pewnie o to nie poprosiła. Postanowiłem zrobić jej niespodziankę. Skoro wyprowadziła się z kamienicy, gdzie miała swoją pracownię, urządzam jej miejsce do pracy tutaj. – Takie małe przekupstwo? – Jakie znowu przekupstwo! Chcę, by czuła się tu jak u siebie. Pod każdym względem. – No dobra, rozumiem. Mam tylko nadzieję, że nie zostaniesz z tymi niespodziankami całkiem sam. Tomasz bez słowa podszedł do drzwi komórki i otworzył je na oścież.

– O co ci chodzi? – zapytał zdziwiony Adam. – Jeśli planujesz poruszać ten temat, to nie potrzebuję twojej pomocy – odparł poważnie. – Stary, daj spokój. – Adam machnął ręką. – Dobra, już cię nie męczę, nie bądź taki drażliwy. Lepiej powiedz, co mamy do zrobienia. Sądząc po tym bałaganie, jeszcze sporo. Tomasz popatrzył czujnym okiem na przyjaciela, w końcu jednak odpuścił i zaczął tłumaczyć mu, jak wygląda jego wstępny projekt. Adam kiwał powoli głową, a gdy Tomasz skończył mówić, wziąwszy głęboki wdech, sięgnął po puszkę z piwem. Charakterystyczny dźwięk ulatującego spod zawleczki gazu jakby dodał mu otuchy, bo gdy tylko wypił łyk, zatarł ręce i zabrał się do pracy. Montaż szedł im bardzo szybko, więc nadzieja na to, że zdążą przed powrotem Jagody, była coraz większa. Kiedy w dodatku Jagoda napisała, że wróci trochę później, bo nowi lokatorzy przełożyli spotkanie, a Agata i Laura namówiły ją na pożegnalne wino, nie musieli się już śpieszyć. – Odwaliliśmy kawał dobrej roboty – cmoknął z zadowoleniem Adam, gdy w końcu przymocowali do ściany ostatnią półkę. – Dzięki, Adaś, bez ciebie zajęłoby mi to dwa razy więcej czasu. – Tomasz poklepał przyjaciela po ramieniu. – Nie ma sprawy, zawsze możesz na mnie liczyć. Myślę, że Jagoda będzie zadowolona. – Też mam taką nadzieję. Teraz trzeba tu tylko posprzątać, poukładać te wszystkie narzędzia i jutro będę mógł jej zrobić niespodziankę. – To ze sprzątaniem już sobie poradzisz? – zapytał Adam, cofając się powoli w stronę drzwi. – Myślałem, że… – westchnął teatralnie Tomasz. – Nie było mowy o zamiataniu! – Dobra, dobra. Miałeś mi pomóc od początku do końca. – W porządku, ale stawiasz porządny obiad. A raczej kolację – stwierdził Adam, spojrzawszy na zegarek. – Burgery mogą być? – Nauczyłeś się robić burgery? Tomasz popatrzył na przyjaciela wymownie, po czym wyciągnąwszy telefon, zamówił dwa wołowe burgery z frytkami. Wiedział, że takim posiłkiem go zadowoli, mogli zatem znów wziąć się do pracy. Sprzątanie poszło im szybko, zdążyli więc wrócić do domu przed przyjazdem dostawcy. Kiedy tylko rozłożyli talerze, od razu rzucili się na jedzenie, bo byli już bardzo głodni. – Trochę jak za starych, kawalerskich czasów – zaśmiał się Adam, wbijając zęby w bułkę.

– Ty nadal jesteś kawalerem. – Ale zajętym! – I zadowolonym z tego stanu, mam nadzieję? – Wiesz, że nie tkwiłbym w czymś, co mnie nie zadowala. – I nie przeszkadza ci, że musisz ograniczać się do jednej kobiety? – wyszczerzył się złośliwie Tomasz. – Skąd wiesz, że się ograniczam? – odparł Adam zaczepnie. – Stary… – Tomasz popatrzył na niego zdumiony. – No daj spokój, żartuję przecież. A odpowiadając na poprzednie pytanie… Nie wyobrażam sobie teraz wrócić do tamtego stylu życia. Wiem, że w moich ustach może to zabrzmieć śmiesznie, ale rzeczywiście kobieta, którą się kocha nad życie, potrafi zmienić nasz cały system wartości. Sądzę, że dobrze wiesz, o czym mówię. Agata jest najlepszym, co mnie w życiu spotkało, tylko… – Tylko? – Ostatnio zacząłem się niepokoić, bo podobno odezwał się do niej jej były… – To znaczy? – Ma chłop jakieś problemy, a Agata zbyt dobre serce, by przejść obok tego obojętnie. Z jednej strony to godna podziwu cecha, ale z drugiej… No sam wiesz, to tak jakby Jagoda nagle zaczęła martwić się o swojego byłego męża. Albo mecenasa. Swoją drogą, ma z nim jeszcze kontakt? Tomasz popatrzył na Adama zaskoczony, chwilę później jednak wzruszył ramionami. Nie wiedział, czy Jagoda kontaktuje się z Teodorem. Zdawał sobie sprawę, że się przyjaźnią i nie zdziwiłby się, gdyby czasem ze sobą rozmawiali. Poczuł w mostku ukłucie zazdrości, jak zawsze, kiedy myślał o tym, że Jagoda i Teodor byli ze sobą w czasie, gdy on sam mógł tylko za nią tęsknić. I to wyłącznie przez swoją głupotę i upór. Szybko jednak pozbył się tych natrętnych myśli. Jagoda była teraz z nim i tylko to się liczyło, poza tym ufał jej bezgranicznie. Sam miał o wiele więcej na sumieniu. Kiedy się obudził nad ranem, przez chwilę nie wiedział, gdzie jest. Nie leżał w swoim wygodnym łóżku, a kark bolał go od niewielkiej, zbyt miękkiej poduszki. Dopiero po chwili dotarło do niego, że znajduje się na sofie w salonie. Musiał zasnąć, czekając na Jagodę. Przestraszył się, że jeszcze jej nie ma, i już miał się zrywać z kanapy, kiedy odkrył, że jest przykryty kocem. Wróciła i troskliwie go przykryła, by nie zmarzł w nocy! Czemu jednak go nie obudziła? Wstał powoli, przeciągnął się i poczłapał do sypialni. Jagoda słodko spała, nie miał serca jej teraz budzić. Po cichu wyjął z komody świeżą bieliznę, po czym poszedł prosto pod prysznic. Gdy się umył, postanowił przygotować śniadanie. Ostatnio tylko w weekendy mieli czas, by nieśpiesznie jeść wspólnie śniadania, w ciągu tygodnia poranne godziny mijały zwykle w pośpiechu, nie było czasu na

celebrowanie takich chwil. – Hej… – usłyszał za plecami, a chwilę później Jagoda przylgnęła do jego ciała. – Cześć. Jak się spało beze mnie? – zapytał z udawanym wyrzutem. – Niespokojnie. Budziłam się co chwilę, szukając cię w łóżku – odparła szczerze. – To czemu nie obudziłaś mnie wieczorem, tylko zostawiłaś na tej niewygodnej kanapie? – Myślisz, że nie próbowałam? – zaśmiała się, odsuwając się od niego lekko. – Kilka razy mówiłam, byś się przeniósł do łóżka, a ty w odpowiedzi albo chrapnąłeś, albo mruknąłeś coś pod nosem, i tylko odwróciłeś się do mnie plecami. – Co takiego? – Spałeś jak kamień, kochanie, żadna siła nie była w stanie cię dobudzić. Byłeś chyba bardzo zmęczony tymi ogrodowymi pracami, co? – Dosyć… – odparł wymijająco. – No dobrze, wybaczam ci. I dziękuję, że mnie przykryłaś. – Cmoknął ją w policzek. – Późno wróciłaś? – Po jedenastej. – Mieszkanie ogarnięte? – Wysprzątane na błysk. – Trzeba coś jeszcze przewieźć? – Zapakowałam tylko jedno pudło, Laura i Agata pomogły mi je zanieść do samochodu, ale auto, rzecz jasna, zostawiłam pod cukiernią. Moglibyśmy później po nie podjechać? – Po obiedzie u teściów? – Byłoby idealnie. Choć przed obiadem też musimy tam zajrzeć po jakieś ciasto. – Jak pani sobie życzy. A teraz zapraszam na śniadanie. Moja popisowa jajecznica kawalerska – oświadczył, a następnie podał Jagodzie talerze i sztućce, sam zaś zaniósł na stół patelnię z usmażonymi jajkami. Gdy w drodze do domu teściów wstąpili do „Słodkiej”, by wybrać ciasto na deser, Tomasz rzucił okiem na ścianę, o której wyburzeniu wspominała mu Jagoda. Przyjrzał się jej uważnie, postukał, sprawdził grubość, po czym stwierdził, że jest to jedynie ścianka działowa i z łatwością można będzie się jej pozbyć. Jagoda przyznała, że coraz bardziej kusi ją ta wizja, ale finanse skutecznie sprowadzają na ziemię. Obiecała się jeszcze zastanowić nad remontem, pożegnała się z kelnerką, która ich obsługiwała, po czym wrócili do samochodu, trzymając się za ręce. W domu teściów Tomasza jak zwykle panowała niepowtarzalna atmosfera. Jagoda, mając w pamięci ostatnią rozmowę na ich temat z ukochanym, zwróciła dziś szczególną uwagę na to, jak dobrze się dogadują – zarówno z nim, jak i ze

sobą nawzajem. Małgorzata i Tadeusz traktowali Tomasza wyjątkowo, niczym własnego syna. Siedzieli właśnie na tarasie z tyłu domu, otuleni kocami, z kubkami gorącej herbaty w rękach. Dzień był słoneczny, lecz musieli chronić się przed zimnym, przeszywającym wiatrem. – Wyśmienita ta beza – powiedziała pani Małgorzata, kiedy Jagoda podała ciasto po obiedzie. – To też twój wypiek? – Nie, dzisiaj wzięliśmy ciasto ze „Słodkiej”, z pewnością Stefan ją upiekł. – Naprawdę, przepyszna! W sam raz na takie popołudnie. – Tak, w końcu chwila oddechu… – westchnął Tadeusz. – Pewnie się wczoraj napracowaliście? – zapytała Jagoda. – Ogród wygląda pięknie. Tomasz aż zakrztusił się herbatą, kiedy Jagoda zaczęła rozglądać się po ogrodzie. – Wczoraj? – zdziwił się Tadeusz. Tomasz zamarł, gdy Jagoda popatrzyła na niego pytającym wzrokiem. Nie chciał jeszcze zdradzać, czym zajmował się wczorajszego dnia! – Jagoda mówi o wczorajszym sprzątaniu posesji. – Spojrzał na teścia znacząco, z nadzieją, że ten zorientuje się, że za tym spojrzeniem kryje się prośba o pomoc. – A, o tym – powiedział w końcu nieco zmieszany Tadeusz. – Tak, chwilę nam zeszło. Te wszystkie liście, złamane gałązki… – brnął. Kątem oka zauważył, że Małgorzata zaczyna mu się czujnie przyglądać. Będzie musiał ostro się tłumaczyć… Na szczęście nie miał tym razem nic złego na sumieniu. Popatrzył na teściową, ją również prosząc wzrokiem o niewinne kłamstwo. Potaknęła, że rzeczywiście mieli wczoraj dużo pracy. Po tej wymianie zdań obojgu popsuły się humory. No tak, musieli go kryć, nie wiedząc, dlaczego okłamywał Jagodę. Jemu z pewnością też tylko jedna rzecz przyszłaby do głowy – inna kobieta. Jeśli już teraz tak reagowali, co będzie, gdy dowiedzą się o Paulinie… Westchnął, po czym zebrał od wszystkich puste talerzyki i wszedł do domu, by odstawić je w kuchni do zlewu. – Tomasz? – usłyszał za plecami głos teściowej. – Tak? – Mam się martwić? Dlaczego… – zaczęła Małgorzata. – Nie musi się mama niczym martwić. Wczoraj cały dzień przygotowywałem dla Jagody niespodziankę, zorganizowałem jej w dawnym składziku pracownię, w której będzie mogła restaurować meble. Chyba kiedyś wspominałem, że to jej największe hobby zaraz po pieczeniu. – A tak, opowiadałeś. – Twarz teściowej rozjaśniła widoczna ulga. – W związku z tym, że starą pracownię zostawiła w kamienicy na Zielnej,

postanowiłem zorganizować jej podobne pomieszczenie u mnie. W zasadzie… to teraz u nas. – I jeszcze jej nie powiedziałeś? – No właśnie nie zdążyłem, a wczoraj skłamałem, że przyjadę do was, by pomóc tacie w porządkowaniu ogrodu, żeby niczego się nie domyśliła. Teściowa popatrzyła na Tomasza łagodnie i poklepała go pieszczotliwie po twarzy. – Ależ ty ją kochasz. – Uśmiechnęła się. – Nawet nie wiesz, jak bardzo. – To dbaj o nią, dbaj. A my ci w takim razie trochę pomożemy. – Puściła do niego oko. – Tylko uprzedzaj nas wcześniej, żeby nie było takich niezręcznych sytuacji – dodała, po czym wróciła na taras. Zadowolona napomknęła jeszcze przy wszystkich o tym wczorajszym wielkim sprzątaniu i szybko zmieniła temat. Jagoda najwyraźniej zauważyła jego ekscytację, bo w drodze powrotnej kilka razy zapytała, czy wszystko w porządku. Nie pomagały żadne zapewnienia, z Tomasza można było czytać jak z otwartej księgi. Zawsze miał z tym problem, on i tajemnice – to nie szło ze sobą w parze. No, poza tą jedną, którą na razie udawało mu się utrzymać. – Nie byłeś wczoraj u teściów, prawda? – zapytała nagle, gdy zaparkowali pod domem. Tomasz popatrzył na nią zaskoczony i spuścił wzrok. – Tak bardzo było to widać? – Małgorzata i Tadeusz tak próbowali cię kryć, że w pewnym momencie wydało mi się to dość podejrzane. – Uśmiechnęła się smutno. – Powiesz mi, o co chodzi? – Nie – odparł stanowczo, po czym wysiadł z samochodu i chwilę później otworzył jej drzwi. – Nie? – zapytała zdezorientowana. – Pokażę ci. – Podał jej rękę. Jagoda co prawda ruszyła za nim, ale raz po raz pytała, o co chodzi, Tomasz jednak nie odpowiadał, tylko uśmiechał się szeroko w ciemnościach. Kiedy w końcu stanęli przed składzikiem, chyba zupełnie nie wiedziała, co myśleć. – Mam dla ciebie niespodziankę – powiedział z satysfakcją. – W składziku na grabie? – zapytała lekko poirytowana. Nie odpowiedział, tylko otworzył drzwi i zaświecił w środku światło. Jagoda przekroczyła próg, coraz szerzej otwierając oczy ze zdumienia. Powoli oglądała każdy milimetr pomieszczenia, chyba wciąż nie docierało do niej, co Tomasz tu zorganizował. Dopiero gdy spojrzała na stojące pośrodku jedno stare krzesło

obwiązane czerwoną kokardą, zrozumiała, wciąż jednak nie mogła wydusić z siebie słowa. Za to oczy zaczynały jej jaśnieć uśmiechem. Podeszła do regału, na którym były poukładane narzędzia, dotknęła pudełek, w których znajdowały się kleje, farby i rozpuszczalniki, w końcu jej wzrok padł na ręcznie wykonaną tablicę, na której Tomasz powiesił dłutka, pilniczki i inne przybory. – To wszystko… dla mnie? – Będziesz potrzebowała kilku starych-nowych mebli, kiedy już powiększymy „Słodką” – odparł dumnie. – Sam to wszystko zrobiłeś? – Znów spojrzała na blat roboczy. – No, powiedzmy… – Podrapał się nerwowo po głowie. – Adam mi trochę pomógł, sam nie wyrobiłbym się w jeden dzień. – Czyli to jest to sprzątanie ogrodu? – Uśmiechnęła się szeroko i zarzuciła Tomaszowi ręce na szyję. – Bardzo intensywne sprzątanie. – Jak ja ci mogę teraz podziękować? – Cóż, mam pewien pomysł – odparł, zmysłowo zniżając głos. Jagoda przygryzła dolną wargę, po czym odsunęła się na chwilę od niego i znów rozejrzała po pomieszczeniu. – Skąd w ogóle ci to przyszło do głowy? – Chciałem, żebyś czuła się tu w stu procentach jak w domu. Żebyś mogła się realizować pod każdym względem. Wiem, że lubisz swoją pracownię w kamienicy i że spędzałaś tam sporo czasu, nie mogło więc i tu zabraknąć na nią miejsca. – A ten składzik nie był ci potrzebny? Co się stało z tymi wszystkimi rzeczami, które przechowywałeś w środku? – Większość to i tak były graty do wyrzucenia, więc w końcu się ich pozbyłem, a to, co zostało, bez problemu zmieściło się w komórce przy garażu. – Na pewno nie musiałeś z niczego rezygnować? – Na pewno, spokojnie. Tylko zmotywowało mnie to do porządków. Żebyś wiedziała, ile niepotrzebnych rzeczy się tu nazbierało. – Tak bardzo ci dziękuję… Jesteś… Jesteś cudowny. – Pocałowała go czule, po czym wtuliła się w jego silne ciało. Właśnie dlatego Tomasz to zrobił. By widzieć w jej oczach szczęście i słyszeć radość w głosie. Już nie mógł się doczekać jej widoku przy pracy. Na razie zostawił tutaj tylko to krzesło, które znalazł wśród swoich rupieci, ale wiedział, że niebawem pomieszczenie pełne będzie mebli, którym Jagoda z chęcią przywróci dawny blask. Uwielbiał sprawiać jej przyjemność i chciał to robić do końca świata. Miał nadzieję, że mimo wszystko nic nie stanie im na przeszkodzie.

4. W tym tygodniu ruch w „Słodkiej” był bardzo duży, coraz więcej osób wpadało na rozgrzewającą herbatę lub korzenną kawę, by odpocząć w ciepłej, domowej atmosferze, wśród zapachów ciast i drożdżówek. W związku z tym Jagoda, ku swojej niewysłowionej radości, musiała znów stanąć za ladą, by pomóc w obsługiwaniu klientów. Zobaczyła na sali kilka znajomych twarzy – bardzo ją ucieszyła myśl, że goście tutaj wracają. Przyjęła też dwa zamówienia na torty, a klienci już zaczęli dopytywać o zamówienia świąteczne. – Znudziło ci się siedzenie za biurkiem, co? – zaśmiała się Laura, gdy rozpromieniona Jagoda pakowała do papierowej torebki kruche ciasteczka. – Jak ty mnie dobrze znasz – odparła wesoło. – Może zatrudnij menedżera, który będzie siedział w papierkach, a ty wróć do pieczenia. – Już to gdzieś słyszałam… – Popatrzyła na koleżankę z uśmiechem. – Tak, wiem, koszty… – No właśnie. Ale zawsze chętnie wam tu pomogę. – Chyba będziesz musiała robić to częściej. Środek tygodnia, a tłum większy niż w niedzielne popołudnie. – Rzeczywiście, też byłam zaskoczona, to chyba pogoda robi swoje. Przyjemniej jest rozgrzać się w kawiarni niż spacerować w deszczu. I jeszcze ten przeszywający wiatr! – Gdzie nasza złota, polska jesień? – westchnęła Laura i spojrzała w okno, za którym padało i wiało ze wszystkich stron jednocześnie. – Chyba trzeba się z nią na dobre pożegnać. – Nie lubię tego okresu przejściowego. Teraz już z utęsknieniem czekam na białą zimę. – Oby w tym roku było rzeczywiście biało. Kolejna klientka podeszła do Laury, by złożyć zamówienie, Jagoda zaś dokończyła pakowanie ciasteczek i zaniosła je do stolika, przy którym siedziała czekająca na nie pani. Podając gotowe zamówienie, z dumą słuchała jej zachwytów nad magiczną atmosferą panującą w cukierni. Te pochlebne opinie tylko utwierdzały ją w przekonaniu, że cukiernictwo i „Słodka” to jej życiowa droga. Kiedy ruch trochę zelżał, musiała wrócić do swoich biurowych obowiązków. Z bólem serca zdjęła fartuszek i usiadła przy biurku, by zająć się pocztą, na którą

wcześniej nie miała czasu. Kilku faktur i rachunków za media się spodziewała, ale z pewnością nie była przygotowana na to, co znajdowało się w ostatnim z listów. Przedsądowe wezwanie do zapłaty?! Za co?! Zaczęła uważnie studiować pismo, kwota była zatrważająco wysoka. Data na piśmie sugerowała, że chodziło o jakiś zakup lub usługę z okresu, w którym właścicielem cukierni był Karol. Nie wiedziała, za co właściwie miała zapłacić, nie kojarzyła nazwy firmy. Podparła dłonią czoło. Nawet nie miała obecnie takiej gotówki! Pierwsze, co zrobiła po tej chwili słabości, to zaczęła szukać w internecie dokładnych danych nadawcy, ale niestety ta firma nie miała swojej strony internetowej, więc Jagoda zadzwoniła na podany w piśmie numer. Próbowała kilkakrotnie, jednak za każdym razem odpowiadał jej jedynie miarowy sygnał oczekującego połączenia. Zaczęła się zastanawiać, czy to przypadkiem nie jest jakiś przekręt, po czym teatralnie stuknęła się w czoło. Przecież po prostu mogło akurat nie być nikogo przy telefonie! Spróbowała po chwili ponownie, odczekała kilkanaście sekund, w końcu jednak dała za wygraną. Wybrała numer Tomasza, ale on też nie odbierał, pewnie miał w pracy jakieś ważne spotkanie. Agacie nie chciała w takim razie zawracać głowy, bo wiedziała, że jeśli Tomasz był czymś zajęty, to jej siostra prawdopodobnie też. Zastanawiała się, z kim skonsultować ten nieszczęsny list. Po kilku minutach bicia się z myślami, niepewnie wybrała numer Teodora. – Tak, słucham – usłyszała jego uprzejmy głos już po drugim sygnale. – Cześć… – zaczęła niepewnie. – Co słychać? Nie chciała, by uznał, że dzwoni tylko dlatego, że czegoś potrzebuje. Poza tym naprawdę była ciekawa, co się u niego dzieje. – Dużo pracy, mało czasu, ale jakoś sobie radzę, czyli tak naprawdę bez zmian – odparł pogodnie. – To może nie będę ci przeszkadzać? – Gdybym był bardzo zajęty, nie odebrałbym. – No… tak – speszyła się nieco. Wiedziała, że ich relacje już nigdy nie będą tak swobodne jak kiedyś. Nawet teraz na samo wspomnienie niektórych wspólnych chwil czuła, jak rumienią jej się policzki. Nie powinna w ogóle wspominać czasu, w którym spotykała się z Teodorem, to był zamknięty temat. Niemniej nie mogła też kompletnie wymazać go z pamięci. – Coś się stało? – zapytał po chwili. – Jak ty mnie dobrze znasz… – westchnęła. – Jak ci mogę pomóc? – Dostałam przedsądowe wezwanie do zapłaty. Nie wiem, za co, ale na bardzo wysoką kwotę. Zobowiązanie zaciągnął jeszcze Karol, a ja nie mogę

skontaktować się z tą firmą, która mi je wysłała. – Możesz przesłać mi zdjęcie tego pisma? – Tak, oczywiście, za chwilę to zrobię. – Czyli nie domyślasz się, czego może dotyczyć rachunek? – Nic na razie nie przychodzi mi do głowy, nawet nazwa firmy nic mi nie mówi. Dlatego dzwonię… – Cieszę się, że dzwonisz. O to cię prosiłem, abyś bez względu na wszystko pamiętała, że możesz na mnie liczyć – powiedział łagodnie. – Wiesz… Prawdę mówiąc, mam jedną teorię… – powiedziała po chwili. – To znaczy? – Może to paranoja, ale ta kwota i tajemnicza firma, o której nic nie wiadomo, nawet w internecie nie mają swojej strony… Boję się, że to jakiś haracz. – Nie sądzę. Jak pamiętasz, tacy wierzyciele raczej przychodzą po gotówkę, nie proszą o żadne przelewy. Spokojnie, załatwimy to. – Dziękuję. Ja po prostu… – Wiem, masz prawo mieć takie obawy. Ale uważam, że na razie nie ma powodu do niepokoju – dodał. Jagoda uśmiechnęła się mimowolnie. Chwilę jeszcze rozmawiali na mniej istotne tematy, po czym rozłączyła się i od razu zrobiła zdjęcie wezwania, by przesłać je Teodorowi mejlem. Ten oddzwonił kilkanaście minut później, radząc, by Jagoda poszukała w dokumentach faktury wystawionej przez tę firmę i mimo wszystko nadal próbowała się dodzwonić, ewentualnie, jeśli zna adres, by po prostu tam pojechała. Według niego takie wezwanie świadczyło tylko o tym, że Karol nie uregulował płatności w terminie, nie było jeszcze mowy o wstąpieniu na drogę sądową, wystawca ewidentnie wolał załatwić sprawę ugodowo, skoro dawał im trochę czasu na spłatę należności. Teodor poprosił też, by od razu się z nim skontaktowała, jeśli się czegoś dowie, to wspólnie podejmą dalsze kroki, może uda się nawet rozłożyć płatność na raty. Jagoda podziękowała mu, obiecując w zamian dużą kawę, po czym rozłączyła się i raz jeszcze spojrzała na wezwanie. Westchnęła ciężko, zabierając się do przeglądania kolejno każdego segregatora, w którym Karol mógł zarchiwizować umowę lub fakturę. Przeglądała je uważnie, niestety bez skutku. W zasadzie powinna zadzwonić do byłego szefa, w końcu niedawno oferował, że w razie potrzeby pomoże, wiedziała jednak, jak bardzo przeżył sprzedaż cukierni. Od dnia, w którym podpisali umowę, nie przyszedł tu ani razu, jedynie dwukrotnie telefonował, by zapytać, czy Jagoda jakoś sobie radzi. Może jednak mogłaby… Już miała wybrać jego numer, gdy komórka zaczęła wibrować jej w dłoni. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc wyświetlające się na ekranie zdjęcie Tomasza.

– Cześć, kochanie, dzwoniłaś. Coś się stało? Przepraszam, miałem spotkanie z klientem. – Potrzebowałam rady, ale już mniej więcej wiem, co robić. – Przygryzła lekko dolną wargę, zastanawiając się, czy powinna wspominać o Teodorze. – Dostałam wezwanie do zapłaty do faktury, której nie mogę znaleźć. I prawdę mówiąc, nawet nie wiem, za co ta opłata. Zastanawiałam się, co robić, bo nie mogę skontaktować się z biurem obsługi tej firmy. – To może być umowa, którą zawarł Karol? – Na to wygląda, data się zgadza. – Więc zadzwoń do niego. – O ile będzie pamiętał… W tamtym czasie podpisał wiele umów, których nie zrealizował… – Ale może będzie kojarzył nazwę firmy. – Tak, myślałam o tym, ale waham się, czy nie zrobię mu przykrości. No wiesz, on wciąż przeżywa, że musiał sprzedać „Słodką”. – A może wręcz przeciwnie, sprawisz mu radość? Będzie mógł pomóc i zająć się raz jeszcze sprawami cukierni. – W ten sposób o tym nie myślałam. – Uśmiechnęła się. – Widzisz, dlatego zadzwoniłam do ciebie w pierwszej kolejności. – A do kogo dzwoniłaś później? – zapytał swobodnie. – Do Teodora – odpowiedziała szybko, po czym równie szybko pożałowała, że tak beztrosko rzuciła to imię. Przez chwilę wsłuchiwała się w ciszę w słuchawce. Tomasz był szalenie zazdrosny o Teodora i nigdy nie potrafił tego ukryć. – Wiesz, stwierdziłam, że jako prawnik będzie wiedział najlepiej, co powinnam zrobić. – Oczywiście – odparł nieco zbyt nerwowo. – Kochanie… Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Potrzebowałam rady, a przecież wiesz, że nie zerwałam z nim kontaktów. – Jakoś to przeżyję – mruknął z rezygnacją w głosie. – Powiedział przynajmniej coś rzeczowego? – Poradził, bym poszukała w papierach faktur od tej firmy, nadal próbowała skontaktować się z nimi i w ostateczności, abym tam pojechała, jeśli znam adres siedziby. – Swoją drogą, nie wydało mu się dziwne, że nie ma w tym wezwaniu kilku dość istotnych informacji? – Stwierdził, że ktoś, kto to pisał, nie działał przez prawnika, tylko po prostu według własnego uznania wystawił wezwanie, nie znając wymogów formalnych.

– No nic, trzeba zrobić tak, jak ci poradził. Plus ja bym na twoim miejscu zadzwonił jeszcze do Karola. – Masz rację, zaraz to zrobię. Dziękuję – powiedziała, próbując nieco go udobruchać. – O której dziś kończysz? Ja zaraz będę zbierał się do domu – zapytał po chwili ciszy. – Planowałam około dziewiętnastej, ale teraz będę tu siedzieć, aż znajdę tę cholerną fakturę. – Przyjechać do ciebie? – Naprawdę mógłbyś? – Oczywiście. Poza tym to żadna frajda wracać do domu, gdy ciebie tam nie ma. – Jesteś kochany, wiesz? – Mogę być jeszcze bardziej kochany. – Naprawdę? Niby jak? – Jadłaś coś dzisiaj? Jakiś obiad? – No… nie miałam czasu. – Wstąpię w takim razie po jakiś pożywny posiłek, co ty na to? Masz ochotę na coś konkretnego? – Może ten pyszny makaron z leśnymi grzybami z naszej ulubionej włoskiej restauracji? – Tak myślałem – powiedział z satysfakcją, a Jagoda niemal usłyszała jego uśmiech. – Dobrze, w takim razie najpóźniej za godzinę powinienem być w cukierni. – Tylko jedź ostrożnie, widzisz, jaka jest pogoda. – Oczywiście, kochanie – pożegnał się z nią czule i rozłączył. Jagoda przez chwilę uśmiechała się sama do siebie – miała naprawdę wspaniałego mężczyznę, mimo kilku jego wad. Nie dało się ukryć, że trochę bałaganił, raczej unikał gotowania, był uparty i czasem nie potrafił odmawiać, kiedy powinien. Był też trochę za bardzo o nią zazdrosny, ale koniec końców kochał ją. Wiedziała, że jest w stanie zrobić dla niej wszystko i że nigdy jej nie skrzywdzi. Po dobrym kwadransie marzeń o Tomaszu wróciła do bardziej przyziemnych obowiązków, czyli wertowania segregatorów. W międzyczasie próbowała dodzwonić się do Karola, ale ten również nie odbierał. Wysłała mu więc wiadomość, by skontaktował się z nią najszybciej, jak się da. – A ty co się tutaj tak zabarykadowałaś? – usłyszała głos Laury, która nagle wsunęła głowę do biura. – Nie pytaj… – odparła ponuro, po czym nagle wyprostowała się gwałtownie. – Albo czekaj. Może ty będziesz wiedziała, co to za firma. – Podała Laurze kartkę

z wezwaniem. – Za co ta płatność? – zapytała Laura zdumiona, gdy przeczytała dokument. – Nie mam pojęcia. Nie mogę znaleźć nigdzie ani faktury, ani niczego związanego z tą firmą. Ponadto ani oni, ani Karol nie odbierają telefonu. – Czyli to jeszcze sprawka Karola? – Chyba nie myślisz, że tak bym się zastanawiała, gdyby to była moja umowa. – Racja. Może warto skonsultować się z Teodorem. – Już to zrobiłam. – No nieźle. A już się wydawało, że wszystko powoli się normuje, prawda? – Do normy tu jeszcze bardzo daleko, ale faktycznie, czegoś takiego się nie spodziewałam. A ty mi jeszcze proponujesz zatrudnienie menedżera. Ciekawe za co… – Jagoda znów westchnęła ciężko. – Zrobić ci kawę albo coś do jedzenia? Może masz ochotę na drożdżówkę? – Kawę chętnie, ale za drożdżówkę podziękuję. Za chwilę ma wpaść Tomasz z obiadem. – O proszę, tak o ciebie dba? No, no, czyli u was, gołąbeczki, niezmiennie słodko? – Czy coś w tym złego? – uśmiechnęła się Jagoda. – Absolutnie nic! Bardzo mnie to cieszy – odparła pogodnie Laura. – Idę po tę kawę, gdybyś czegoś jeszcze potrzebowała, daj znać. I pomyślałam, dzisiaj już nikogo nie ma, ale jutro możesz popytać w kuchni, może ktoś będzie wiedział, co to za firma, może to jakieś produkty? – Na taką kwotę? To chyba by musieli zamówić kilogramy jadalnego złota do ozdabiania ciast. – Zapytać nie zaszkodzi. Jagoda pokiwała powoli głową, a kiedy Laura zniknęła za drzwiami, wróciła do pracy. Była coraz bardziej zniechęcona, kilkugodzinne poszukiwania nadal nie przyniosły żadnych rezultatów, Karol również się nie odzywał. Miała tylko nadzieję, że to pismo nie łączyło się z kolejnymi szemranymi interesami byłego właściciela „Słodkiej”. Co kosztowało aż tyle? Kilka minut później Laura przyniosła Jagodzie obiecaną kawę oraz talerzyk z jej ulubionymi kruchymi ciasteczkami z marmoladą. Jagoda uśmiechnęła się w podzięce, nawet nie odrywając się od pracy. Wiedziała, że jeśli od razu nie upora się z tym problemem, będzie on spędzał jej sen z powiek przez cały wieczór. Na chwilę zapomniała o zmartwieniach, gdy w drzwiach swojego biura ujrzała Tomasza z pogodną miną, z oczami śmiejącymi się do niej i co najważniejsze w obecnej chwili – z pysznym, ciepłym makaronem. Gdy tylko poczuła zapach tego wybornego dania, żołądek aż skręcił jej się z głodu. Tomasz przez przeszkloną ścianę swojego gabinetu niepewnie obserwował

poruszenie w jego dziale. Strach zaczął ściskać mu gardło, gdy Paulina z widocznymi już krągłościami szła przez biuro. Kto znał ją wcześniej, wiedział, że obecna figura nie jest związana ze złą dietą. Nie obyło się bez gratulacji ze strony koleżanek, które ściskały ją przed chwilą i dotykały subtelnie jej brzucha. Tomasz czuł, jak zimny pot zaczyna perlić mu plecy, jego drobne kropelki pojawiły się też na czole. Zaciskał mocno pięści, trzymając ręce w kieszeniach spodni. Po co ona tu znowu przyszła? Przytłaczała go tą swoją pewnością siebie. Nagle popatrzyła w jego stronę i uśmiech zaczął powoli schodzić jej z twarzy. Pożegnała się ze współpracownikami, po czym ruszyła w stronę jego gabinetu. Teraz jej uśmiech był już wymuszony, ale głowę wciąż trzymała wysoko. Gdy była już blisko, Tomasz, chyba tylko po to, żeby zaznaczyć swoje terytorium, usiadł w fotelu za biurkiem, moszcząc się w nim wyniośle. Kiedy zapukała, dał jej znak, by weszła. Zerknął kątem oka na Agatę, która z całych sił próbowała nie okazywać, jak bardzo jest ciekawa tej wizyty. Wziął głęboki wdech. Nie chciał się do tego przyznać, było mu wstyd przed samym sobą, ale tak… bał się. Obawiał się, że Paulina podzieliła się informacją, kto jest ojcem jej dziecka, mimo że tak naprawdę żadne z nich nie miało na to twardych dowodów. Ona twierdziła, że to na pewno Tomasz, on natomiast podejrzewał, że są też inni kandydaci do tego tytułu. – Cześć, przyniosłam kolejne zwolnienie lekarskie – wytłumaczyła, gdy tylko usiadła na krześle naprzeciwko Tomasza. – Powinnaś zanieść je do kadr – skrzywił się nieco. – Jesteś moim przełożonym, uznałam, że należy cię poinformować. – Ton jej głosu nie był zbyt przyjazny. – Dowiedziałbym się tak czy inaczej – odchrząknął. Paulina pokiwała powoli głową, uważnie mu się przyglądając. – Mam coś dla ciebie – dodała po chwili, po czym sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej białą kopertę. Tomaszowi serce aż podskoczyło do gardła. Miał wrażenie, że na kilka długich sekund przestał oddychać, niemal słyszał szum buzującej mu w żyłach krwi. Powoli i głośno przełknął ślinę, nim zapytał: – Co to jest? – Sprawdź – odparła krótko, wzruszając ramionami. Wpatrywał się jak zahipnotyzowany w kopertę. Jeśli to było to, o czym myślał… Miał złe przeczucia i jednocześnie wyrzuty sumienia, że w ten sposób reagował na swoje potencjalne dziecko. Jeśli to wyniki badań genetycznych… Paulina była zbyt pewna siebie, nie przyszłaby, gdyby wynik nie potwierdzał jej słów. Czyżby zaraz świat miał po raz kolejny runąć? Niepewnie sięgnął po kopertę i zajrzał do środka. Wypuścił głośno powietrze. Tak, to były wyniki. Znów serce

zaczęło bić mu jak oszalałe. Zmarszczył brwi, studiując po kolei wszystkie tabelki. – Co to jest? – powtórzył po chwili. – Wyniki. – Ale nie są to wyniki… – Testu na ojcostwo? Nie. To są wyniki badań profilaktycznych i zdjęcie z USG. Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć, jak rozwija się twoje… – Paulina, rozmawialiśmy o tym. Dopóki nie dostanę wyniku testu… – Naprawdę aż tak mi nie ufasz? – Nie będę angażował się w coś, co może nie być… – Twoje? – Mam nadzieję, że nie rozpowiedziałaś… – dodał po chwili niezręcznej ciszy. Paulina spojrzała na niego zdumiona i pokręciła powoli głową. Dopiero wtedy do niego dotarło, że zdenerwowanie przysłoniło mu zdrowy rozsądek. Przecież wynik testu na ojcostwo przyjdzie bezpośrednio do niego, dlaczego o tym zapomniał? No tak, poniosły go emocje. – Możemy trzymać się pierwotnych ustaleń? Dopóki nie będę miał pewności, nie będę… Nie chcę się angażować – powtórzył, choć trudno było mu przepchnąć te słowa przez gardło. – Nie jesteś nawet ciekawy, czy to chłopiec, czy dziewczynka? – zapytała jeszcze. Tomasz nie odpowiedział. Spojrzał jeszcze raz na wyniki, na czarno-białe zdjęcia USG, po czym włożył wszystko z powrotem do koperty i przesunął ją w stronę Pauliny. Niepewnie rozejrzał się dookoła, licząc na to, że nikt ich teraz nie obserwował. Poza Agatą i Adamem, rzecz jasna. – Przepraszam, ale… – To chłopiec – przerwała mu, po czym wstała i ostentacyjnie schowała kopertę do torebki. – Jest zdrowy i prawidłowo się rozwija. Bez słowa pożegnania odwróciła się na pięcie i wyszła z gabinetu. Tomasz spojrzał przelotnie na wpatrującego się w niego Adama, a następnie powiódł wzorkiem za oddalającą się Pauliną. Gdy tylko przestąpiła próg jego gabinetu, przybrała nienagannie serdeczny wyraz twarzy. Żegnając się raz jeszcze z koleżankami, nie spojrzała już w jego stronę. Potem weszła do pokoju kadr – dopiero wtedy Tomasz odetchnął z ulgą. Niedługo jednak było mu dane cieszyć się spokojem. Niezawodny Adam, jak zawsze w takich sytuacjach, już był w gabinecie Tomasza i rozsiadał się na krześle naprzeciwko biurka. – Czego chciała? – zapytał zaciekawiony. – Przyniosła kolejne zwolnienie. – I znów pomyliła twój gabinet z pokojem kadr?

Tomasz wzruszył ramionami. – Przyniosła jeszcze jakieś wyniki – dodał od niechcenia. Adam wyprostował się na krześle i zaintrygowany spojrzał na Tomasza. Ten tylko pokręcił głową, wiedząc, o których wynikach myśli jego przyjaciel. – Rutynowe badania i zdjęcie USG. – Po co ci to przyniosła? – Nie wiem, żebym był na bieżąco… – Stary, ona naprawdę mocno wierzy w to, że to twoje dziecko. – Adam wziął głęboki wdech. – Myślisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy? – Nie chcę cię martwić, ale jeśli jest taka pewna… – To nie martw – przerwał mu Tomasz. – Mówiła coś albo ktoś o coś pytał? – zagaił niepewnie. – Chodzi ci o to, czy ktoś pytał, z kim jest w ciąży? Tomasz skinął głową. – Nic takiego nie słyszałem, chyba nikt nie jest na tyle wścibski. – A jakieś jej przyjaciółki? – Z tego, co się orientuję, ona nie ma tutaj przyjaciółek, a te wszystkie zachwyty moim zdaniem były raczej pro forma, z uprzejmości. – Ale plotki pewnie się pojawią… – Tomasz spojrzał w stronę drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Paulina. – To na pewno. Sam byłbym ciekaw, gdybym nie wiedział, kogo skusił jej diabelski charakterek… W końcu Paulina wyszła z kadr i ruszyła w stronę wind. Tomasz spojrzał wtedy za plecy Adama, skąd Agata ukradkowo zerkała w jego kierunku. Przewrócił oczami zrezygnowany. – Co takiego? – zapytał Adam. – Agata… Z pewnością przekaże komplet informacji Jagodzie. Cholera, dopóki Paulina trzymała się z daleka od banku, było w porządku, teraz wszystko się skomplikuje… – Może więc powinieneś powiedzieć Jagodzie prawdę? Tomasz upominająco popatrzył na przyjaciela. Nie miał zamiaru powtarzać mu po raz kolejny, dlaczego nie chce tego jeszcze robić. – Mogę powiedzieć Agacie, by nie opowiadała o wizycie Pauliny, dyskretnie dać do zrozumienia… – Tak, świetny pomysł – prychnął Tomasz. – Nie uważasz, że to tylko wzbudzi podejrzenia? Adam przyznał mu milcząco rację, po czym wyprostował się i z lekkim wyrzutem popatrzył na przyjaciela.

– Wiesz, że będzie mnie wypytywać w domu? Będę musiał dla ciebie kłamać… – Powiedz po prostu, że nic nie wiesz na ten temat. – No i to będzie kłamstwo. – A od kiedy ty jesteś taki cnotliwy? – Od kiedy oszukujesz siostrę mojej dziewczyny, przez co i ja mogę mieć przerąbane. – Taki z ciebie kumpel? – Daj spokój… Przecież wiesz, o co mi chodzi… – Tak, znam twoje zdanie. Ty moje również. I proszę cię o dochowanie tajemnicy. W razie czego wezmę wszystko na siebie, dobrze? Adam tylko pokręcił głową, nie odzywając się już. Posiedział jeszcze przez chwilę w biurze Tomasza, widać było po nim, że chciał coś powiedzieć, ale Tomasz dał mu jednoznacznie do zrozumienia, że nie ma już ochoty rozmawiać. Kiedy wyszedł, Tomasz, zamiast wrócić do swoich obowiązków, bezmyślnie wbił wzrok w okno. Dopiero gdy Agata zapowiedziała klienta, z którym miał podpisać umowę kredytową, na jakiś czas udało mu się oderwać myśli od Pauliny. Podczas spotkania tylko raz zmieszał się na chwilę, gdy zobaczył na ekranie wyciszonego telefonu numer Jagody. Miał szczęście, że spotkanie z klientem odbywało się właśnie teraz, chyba nie umiałby z nią w tym momencie swobodnie rozmawiać, z pewnością wyczułaby, że coś jest nie tak. Dyskretnie wyłączył telefon, po czym kontynuował rozmowę z klientem. Nie oddzwonił też zaraz po spotkaniu, chciał jeszcze chwilę odczekać, ochłonąć, przybrać nienaganny wyraz twarzy i ton głosu, by brzmieć jak najswobodniej. Mimo wszystko wyrzuty sumienia były coraz intensywniejsze. Kiedy w końcu oddzwonił, okazało się, że nie tylko on miał dziś ciężki dzień. Jagoda znów musiała mierzyć się z problemami pozostawionymi przez Karola i co gorsza, zwróciła się o pomoc do Teodora. Cóż, przecież nie mógł zakazać jej kontaktowania się z mecenasem. Czy w ogóle miał prawo, by się burzyć i być zazdrosnym? Jagoda w końcu jedynie zadzwoniła po poradę, sam miał znacznie więcej na sumieniu, nie mógł przecież być aż takim hipokrytą. Nie zmieniało to jednak faktu, że krew w nim zawrzała na samo hasło „Teodor”. Cóż, był o Jagodę wściekle zazdrosny, nie mógł pozwolić, by ktokolwiek zagroził ich szczęściu. Mimo że tak naprawdę w chwili obecnej sam stanowił największe dla niego zagrożenie. Na razie jednak musiał zatroszczyć się o swoją ukochaną, która przez pracę zaczęła zapominać o sobie. Zaproponował, że przywiezie obiad, a później pomoże w poszukiwaniu faktury. Tak też zrobił – godzinę później stał w progu niewielkiego biura „Słodkiej” i cieszył się ponownie jej widokiem. – Dziękuję, to było pyszne – westchnęła, gdy wsunęła do ust ostatni kawałek

obiadu. – Na zdrowie, kochanie. Cieszę się, że ci smakowało. – Ciężki dzień w pracy? – zapytała po chwili. Zmarszczył lekko brwi. – Wyglądasz na zmęczonego – dodała, widząc jego zmieszanie. – A… Dość trudne pertraktacje z klientem. Ale koniec końców dogadaliśmy się i podpisałem umowę kredytową – odpowiedział i skarcił się w duchu za kolejne kłamstwo. – To może jedź do domu, odpocznij? Ja sobie tu poradzę. – Bez ciebie nie jadę. – Uśmiechnął się z czułością. – Pokaż to pismo i powiedz, czego dokładnie szukamy. Pomogę ci, we dwójkę pójdzie szybciej. Po około godzinie, gdy nadal niczego nie znaleźli, Tomasz zamknął segregator, którym się zajmował, mimo protestów Jagody odłożył do szafy przygotowane do przejrzenia teczki, i stanowczo powiedział: – Na dzisiaj koniec. Ledwo patrzysz na oczy, wrócisz do tego jutro. – Ale… – Nie ma żadnego „ale”. Jeszcze mi popadniesz w pracoholizm. Jutro jeszcze raz zadzwonisz do tej firmy i do Karola, może uda się coś ustalić bez przerzucania tych tomiszczy. Jagoda zrobiła smutną minę, próbując go brać na litość, ale był nieugięty. Zamknął szafę na klucz i pociągnął ją za rękę. Laura już sprzątała na sali, kiedy wychodzili z cukierni. Uśmiechnęła się pokrzepiająco do Tomasza, gdy ten niemal siłą wyprowadzał Jagodę z pracy. Musiał wymyślić jakiś sposób, by choć trochę ją odciążyć. Albo przynajmniej, by na chwilę odpoczęła od nawału obowiązków.

5. W piątkowe późne popołudnie Jagoda umówiła się Agatą na spotkanie na mieście. Chciały pobyć ze sobą i rzecz jasna – poplotkować. Siostra zapowiedziała jej zresztą przez telefon, że ma dla niej niezwykle intrygującą nowinę. Odkąd nie mieszkały razem, nie miały zbyt wielu okazji, by siadać wspólnie na kanapie przy butelce wina i, oglądając ckliwe komedie romantyczne, rozmawiać do późnej nocy. Tym bardziej Jagoda nie mogła doczekać się dzisiejszego spotkania. Spochmurniała jednak na myśl, że informacja, o której Agata wspomniała przez telefon, może dotyczyć Bartka. Nadal nie była zadowolona z tego, że jej siostra utrzymywała kontakt z byłym chłopakiem. Co prawda głównie rozmawiali przez telefon, ale kilka razy zgodziła się z nim spotkać. Podobno miał sporo problemów, dlatego fakt, że mógł porozmawiać z kimś, komu ufał, podnosił go na duchu po śmierci ojca i załamaniu nerwowym matki. Jagodę niepokoiło najbardziej to, że prawdopodobnie znów, bo już w przeszłości miał z narkotykami styczność, zaczął tym świństwem handlować i brać. Oczywiście wypierał się, gdy Agata go o to pytała, ale ona potrafiła rozpoznać te charakterystyczne gesty i zachowania. Jagoda bała się, że Bartek po raz kolejny skrzywdzi jej siostrę. Czekając przy stoliku na jak zwykle spóźniającą się Agatę, stukała nerwowo palcami w blat. Wyglądała raz po raz przez okno, za którym już robiło się ciemno. W końcu ujrzała siostrę, biegnącą w stronę kawiarni. Agata też spostrzegła Jagodę, pomachała jej radośnie i po kilku chwilach witała się z nią wewnątrz kawiarni. – Hej, siostrzyczko! Przepraszam za spóźnienie, komunikacja miejska. Uciekł mi autobus! – A może po prostu się na niego spóźniłaś? – zaśmiała się Jagoda. – Istnieje taka możliwość – odparła wesoło Agata, po czym zajęła miejsce naprzeciwko niej. – Zamawiałaś już coś? – Nie, czekałam na ciebie. – Świetnie. Mam ochotę na jakąś rozgrzewającą kawę. – I ciastko. – A tak, zapomniałam, musisz spróbować tutejszych wypieków. – Trzymam się swoich zwyczajów – zaśmiała się Jagoda. W każdej kawiarni czy restauracji, w której była po raz pierwszy, zamawiała po kilka kawałków ciast, by spróbować wyrobów konkurencji. Obie złożyły

zamówienie, gdy tylko kelner podszedł do ich stolika, i w końcu mogły swobodnie porozmawiać. – No opowiadaj, co u ciebie? Jak ta sprawa z wezwaniem do zapłaty? – zaczęła Agata. – Daj spokój… Tyle nerwów, ile się przez to najadłam… Byłam niemal pewna, że Karol znów wsadził mnie na jakąś minę. Że to jakiś haracz udający legalną transakcję. – A okazało się że? Jagoda przewróciła oczami. – Z początkiem wiosny Karol zamówił nowe meble do ogródka przed cukiernią. To była należność za całe wyposażenie. Agata roześmiała się na głos. – Przestań… Po tym wszystkim naprawdę myślałam, że to kolejny przekręt. Najpierw nikt nie odbierał w tej firmie telefonu… Okazało się, że pracują do piętnastej, a ja zawsze dzwoniłam, kiedy biuro było już zamknięte. Nie mogłam również za nic w świecie znaleźć faktury, której dotyczyło wezwanie, ani dodzwonić się do Karola. Gdy w końcu oddzwonił, przyznał, że jeszcze kilka dokumentów dotyczących cukierni ma u siebie, w tym tę nieszczęsną fakturę, ale dostarczy mi je dopiero jutro, bo gdzieś wyjechał, by odpocząć. Przez chwilę miałam nadzieję, że jednak nie będę musiała tego płacić… – Dużo? – Sporo. Teodor obiecał, że pojedzie ze mną na spotkanie z przedstawicielem tej firmy, spróbujemy rozłożyć płatność na raty. – Teodor? – Agata spojrzała na Jagodę wymownie. – A co na to Tomasz? – Cóż, nie jest zachwycony, ale musi nauczyć się z tym żyć. Teodor pomaga mi w kwestiach prawnych. – Też byś pewnie się nie cieszyła, gdyby poprzednia kobieta Tomasza była prawniczką i pomagała mu w kwestiach prawnych. Jagoda przygryzła dolną wargę. No tak, Agata miała rację. Również byłaby zazdrosna, ale Teodor… Przecież wcale tak często się z nim nie kontaktowała. Teraz już wolała niczego nie odwoływać, chociaż może faktycznie powinna pomyśleć o innym prawniku, no ale Teodor był już we wszystko wtajemniczony… Z zamyślenia wyrwał ją kelner, który przyniósł dwie korzenne kawy i kilka deserów. – No dobra, teraz mów, co u ciebie. Co to za rewelacje, które zapowiadałaś przez telefon? Mam nadzieję, że nie chodzi o Bartka… – O Bartka? Skąd takie przypuszczenia? – zdziwiła się Agata, po czym popatrzyła z przyganą na siostrę. – Jagoda… Już ci mówiłam, nie zostawię go teraz. Jest w złej formie.

– A co na to Adam? – Nie wtrąca się – ucięła. – Bo nie wie. – I ma dzięki temu mniej zmartwień. – No właśnie! Sama przyznajesz, że mogłoby to być dla niego zmartwienie! A dopiero co mówiłaś o tym, jak może czuć się Tomasz, kiedy ja… – To jest zupełnie inna sytuacja. Teodor nie ma problemów, nie zmarł mu ojciec, a jego matka nie jest w ciężkiej depresji. – Siostra miłosierdzia się znalazła… Już chyba nie pamiętasz, ile miałaś przez niego kłopotów… – Daj spokój. Jagoda już nic nie powiedziała, tylko uniosła ręce w poddańczym geście. – To o czym chciałaś mnie poinformować? – zapytała po chwili. – Nie uwierzysz, kto odwiedził nas ostatnio w banku. – No kto? – Paulina. – To ona nie jest na zwolnieniu? Wspominałaś… – Jest. Podobno przyszła, by przynieść kolejne, ale panoszyła się po całym biurze, jakby była właścicielką tego banku. Nie to jest jednak najlepsze. Przyszła, bo chciała się najwyraźniej pochwalić. – Czym? – Trzymaj się, żebyś nie spadła z krzesła. Paulina… jest… w ciąży! Ludzie robią zakłady, kto dał się złapać na jej wątpliwy urok osobisty i będzie z nią nieszczęśliwie związany do końca – zaśmiała się ironicznie Agata. Jagoda aż rozchyliła usta ze zdumienia. Jakoś nie mogła sobie wyobrazić tej wyniosłej, złośliwej Pauliny w roli matki. W takim razie może to nie ona stała za donosami na Tomasza? Skoro układała sobie życie z kimś innym, po co miałaby dodatkowo mącić… Chociaż kto wie, z nią nigdy nie można było być niczego pewnym. – No, miałam podobną minę, gdy zobaczyłam ją prężącą ten ledwie widoczny brzuszek – stwierdziła Agata. – Tomasz nic ci nie mówił? U niego też musiała się pokazać. Adam twierdzi, że chciała mu się osobiście pochwalić i obwieścić, że do końca ciąży na pewno nie wróci do pracy i powinien poszukać kogoś na zastępstwo. – Nic nie mówił… Ale wiesz, mężczyźni raczej nie przywiązują wagi do takich rzeczy. – Machnęła ręką. – W banku pewnie huczy od plotek? – Tak jak ci mówiłam, ludzie robią zakłady. – Jakie są typy? – zaśmiała się Jagoda. – Na razie budują profil sprawcy. To niełatwe zrekonstruować cechy charakteru

kogoś, kto odważył się aż tak zbliżyć do Paulinki. Chyba że kogoś upiła albo był to jednorazowy wyskok i koleś jest nieświadomy jej parszywego charakteru. – Cóż, jej sprawa… – Możesz delikatnie podpytać, może Tomasz będzie wiedział więcej. Ja próbowałam pociągnąć Adama za język, ale jego to zupełnie nie interesuje. – Sądzę, że z Tomaszem będzie podobnie – odparła Jagoda. – Jak wam, tobie i Adamowi, się w ogóle układa? – zapytała po chwili. – Dobrze. Nawet nie przeszkadza nam to, że razem pracujemy i mieszkamy. W banku widujemy się co najwyżej od czasu do czasu na lunchu, bo oboje mamy dużo obowiązków i… – Jej wypowiedź przerwał nagle dźwięk telefonu. Agata popatrzyła nerwowo na Jagodę, po czym szybko wyciszyła aparat, chcąc kontynuować. Niestety telefon znów zawibrował na blacie. – Co się dzieje? – zapytała zaniepokojona Jagoda. Agata przewróciła oczami. – Bartek… – Wydzwania do ciebie? – Nie że wydzwania… Ale… Przepraszam, muszę odebrać. – Agata popatrzyła z ukosa na siostrę, po czym odebrała. Było to już trzecie połączenie z rzędu. Jagoda patrzyła z dezaprobatą na siostrę, która wyglądała na coraz bardziej przestraszoną. Kilka razy próbowała wejść swojemu rozmówcy w słowo, ale chyba jej się to nie udało. W końcu przytaknęła, powiedziała, że za chwilę będzie, a gdy tylko się rozłączyła, wstała gwałtownie z krzesła. – O co chodzi? – zapytała zdezorientowana Jagoda. – Ja… muszę jechać. Zapłacisz? – Gorączkowo zakładała płaszcz, próbując drugą ręką owinąć się szalem. – Tak, ale… Agata! Powiedz mi, co się stało! – Jagoda gestem przywołała kelnera, po czym sama zaczęła zakładać kurtkę. – O co chodzi?! – Bartek ma problemy, muszę mu pomóc. – Przerzuciła przez ramię torebkę i ruszyła w stronę wyjścia. Jagoda jedynie zerknęła na rachunek przyniesiony przez kelnera, zostawiła banknot ze sporym napiwkiem i wybiegła za siostrą. Kilka razy wołała za nią, ale ta jak zaprogramowana pędziła prosto w stronę przystanku. – Agata! Zatrzymaj się! – krzyknęła w końcu ostro, na co ta przystanęła w pół kroku. – Mam samochód… – dodała nieco łagodniej. – Podrzucisz mnie? – Powiesz mi dokąd? – Jagoda wskazała głową parking, na którym zostawiła auto. – Najpierw do bankomatu. Albo banku. Wybiorę w bankomacie pięć tysięcy na raz, prawda? – Agata myślała na głos.

– Po co ci takie pieniądze?! – Jagoda aż przystanęła. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że Bartek… – Tak, Bartek ma kłopoty. I muszę mu pomóc, bo inaczej będzie miał jeszcze większe! – Agata! – Jagoda! Albo jesteś ze mną, albo daj mi spokój! – Agata uniosła się nagle. Już bez słowa ruszyły w stronę samochodu. Gdy znalazły bankomat i Agata pobrała potrzebną jej sumę, kazała się zawieźć do Parku Ludowego. Jagoda bez zastanowienia ruszyła we wskazanym kierunku. – Agata, jeśli w tej chwili mi nie powiesz, o co tak naprawdę chodzi, pojadę później prosto na policję – powiedziała, kiedy wyjechały na ulicę. Siostra rzuciła w jej stronę złowrogie spojrzenie, uznawszy jednak, że Jagoda może spełnić swoją obietnicę, westchnęła ciężko i wyznała: – Bartek jest w parku z jakimiś typami, jeśli nie da im za chwilę pięciu tysięcy, pobiją go. – Co takiego?! I poprosił ciebie o pomoc?! O nie, na pewno tam nie pojedziemy… – Jagoda, zabiją go, jeśli za piętnaście minut nie dostaną tej kasy, rozumiesz?! – Ale dlaczego akurat ty?! – Bo nie ma nikogo innego! Dlatego! – Może lepiej pojechać na policję i z nimi pójść do tego parku? – Zwariowałaś?! – Ale co w tym złego? – To, że Bartek ma im zapłacić za towar, nie rozumiesz?! – Agata, na miłość boską… – Jagoda aż przyhamowała. – Ty naprawdę… – Tak. I nie pytaj o to po raz kolejny. Podrzucisz mnie tam, dam im te pieniądze i wrócę z Bartkiem. – O nie, na pewno nie pójdziesz sama. – Ale… – Wybacz, już mnie w to wciągnęłaś. – Sama się wciągnęłaś – rzuciła mrukliwie Agata, ale już więcej nie protestowała. Kiedy dojechały na miejsce i Jagoda zgasiła silnik, przez chwilę patrzyły przed siebie, po czym niemal równocześnie wysiadły z auta. – Wiesz, w którym dokładnie jest miejscu? – zapytała. – Tak, chodź – odparła Agata i ruszyła pewnie przed siebie. Przemierzała szybko kolejne alejki, a Jagoda, próbując za nią nadążyć, co chwilę podbiegała, by nie zgubić jej w ciemnościach. W końcu w jednej z bocznych ścieżek dostrzegły trzy sylwetki. Zwolniły nieco kroku. Jagoda nagle poczuła

wewnętrzny niepokój. Bartek siedział zgarbiony na ławce, a dwóch osiłków stało nad nim, prowadząc pełną przekleństw dyskusję. Podeszły do nich niepewnie i wtedy, w świetle odległej latarni, Jagoda rozpoznała twarz jednego z bandziorów. Zamarła. Już go widziała, pamiętała dokładnie, kiedy i gdzie. Sparaliżował ją strach na wspomnienie tamtego wieczoru – napadli ją w cukierni, grożąc najgorszym, jeśli nie spłaci długów Karola. Gdyby Tomasz wtedy nie przyjechał… Wciągnęła głośno powietrze. Już nie towarzyszył jej niepokój, tylko najczystszy strach. Chciała zatrzymać Agatę, przekonać, by wezwały policję, ta jednak nagle, w przypływie odwagi, z podniesioną głową zrobiła kilka kroków naprzód. – Macie, tu jest kasa. A teraz go puśćcie – powiedziała pewnym głosem i rzuciła w jednego z osiłków paczką z pieniędzmi. – Proszę, proszę, Bartuś… Taki z ciebie chojrak, a dupę ratuje ci panienka? – zarechotał ten, który wtedy w kawiarni uderzył Jagodę. – Która w dodatku przyszła w obstawie… drugiej panienki. Robi się coraz ciekawiej! Jagoda modliła się w duchu, by jej nie rozpoznali. Nie chciała nawet myśleć o tym, co by było, gdyby ten drab zorientował się, że już mieli ze sobą styczność. Zaczynała drżeć i wiedziała, że to nie z powodu zimna. – Lalunia, chodź bliżej, nie obawiaj się! – Dajcie im spokój – powiedział stanowczo Bartek i wstał z ławki. – Dostaliście kasę, czego jeszcze chcecie? – Może jakiś procent? W naturze? – odezwał się drugi z nich. – A może policja? – rzuciła butnie Agata. – No proszę, jaka zadziorna! – Osiłek podszedł do niej. – Zobaczymy, czy będzie taka pewna siebie, gdy… – Wystarczy – przyhamował go ten drugi. – Nie będziemy sobie brudzić rąk. Ale z tobą, Bartek, jeszcze nie skończyliśmy – dodał, pociągnął kumpla za rękaw kurtki i obaj zniknęli poza krawędzią światła rzucanego przez latarnię. Jagoda poczuła, jak jej zesztywniałe mięśnie lekko wiotczeją. Bartek podszedł do Agaty i podziękował jej cicho. Spojrzawszy za siebie, objął ją ramieniem i ruszyli w stronę Jagody. Chyba każde z nich chciało szybko znaleźć się jak najdalej stąd. Kiedy byli już przy samochodzie, Jagoda dostrzegła, że Bartek ma strużkę zaschniętej krwi pod nosem i zapuchniętą brew. Musiał dostać łomot dla zasady, zanim się tu pojawiły. Nie protestowała więc, kiedy Agata nakazała, by też wsiadł do auta. Wiedziała, że będzie musiała go odwieźć, nie była jednak pewna dokąd. Bo chyba Agata nie zamierzała zabrać go do siebie?! Na szczęście okazało się, że wynajmuje w Lublinie mieszkanie, więc gdy podał jej adres, bez słowa ruszyła. Kiedy dojechali na miejsce, podziękował jej za podwózkę. Nie odpowiedziała,

bo na końcu języka miała kilka gorzkich słów. Agata wysiadła razem z Bartkiem, by jeszcze chwilę z nim porozmawiać. Kiedy wróciła do samochodu, Jagoda od razu zaczęła: – Wiesz, kto to był?! Nie obchodzi mnie, w co Bartek się wplątał, proszę cię, nie mieszaj się! – Ale o co ci chodzi?! – O tych typów, z którymi się zadaje! Pamiętasz napad na cukiernię? Dziś w parku był ten, który mi wtedy groził! To jest mafia! Proszę, odetnij się od tego! Agata była zaskoczona. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w przednią szybę, po czym zapytała ochryple: – Jesteś pewna? – Tak! Aż mnie sparaliżowało, gdy go zobaczyłam! Uwierz mi, takiej gęby się nie zapomina… – Ale co Bartek może mieć z nimi wspólnego… – Cokolwiek by miał, nie wolno ci się w to mieszać, rozumiesz? Obiecaj mi, że zerwiesz z nim kontakt. – Jagoda… – Obiecaj albo o wszystkim powiem Adamowi! – Nie zrobisz tego… – Agata popatrzyła na siostrę złowrogo. – Zrobię. Dla twojego dobra. Może pójdziesz wtedy po rozum do głowy. – Jeśli to zrobisz… – Niczego nie powiem, jeśli odetniesz się od Bartka i jego kłopotów. – Jagoda, dobrze wiesz, że muszę mu pomóc. – Niczego nie musisz! On jest dorosły! – Ciekawe, co ty byś zrobiła na moim miejscu?! – Nie pakowałabym się w kłopoty na własne życzenie! Czy ty nie rozumiesz, że on robi coś nielegalnego?! I w dodatku ma zatargi z mafią?! Naprawdę cię to nie przeraża?! – Przeraża mnie twój brak empatii… – szepnęła Agata, po czym wysiadła z auta i ostentacyjnie trzasnęła drzwiami. Jagoda nawet nie miała możliwości zareagować, bo jej siostra szybko przebiegła przez ulicę i wsiadła do ruszającego z pobliskiego przystanku autobusu. Wysiadłszy z samochodu, mogła jedynie odprowadzić wzrokiem znikający za zakrętem pojazd. Westchnęła ciężko i pokręciła z dezaprobatą głową. Agata chyba nie była świadoma tego, w co się wpakowała. Zawsze stawiała na swoim i robiła ludziom na przekór. Jagoda do dziś myślała, że jej młodsza siostra trochę wydoroślała, tymczasem… Zupełnie nie rozumiała, dlaczego Agacie tak zależało na Bartku. Sentyment, wyrzuty sumienia? Prędzej to drugie. Jakiś czas temu opowiadała, że Bartek próbował się z nią kontaktować kilka miesięcy

wcześniej, ale zignorowała go wtedy. Dopiero później, gdy spotkali się przez przypadek, dowiedziała się, że zmarł jego ojciec, a matka trafiła do szpitala psychiatrycznego. Wtedy został sam i zupełnie się pogubił. Jagoda wróciła w końcu do samochodu i ruszyła w stronę domu. Kiedy przekroczyła próg, byle jak odwiesiła kurtkę na wieszak i oparła się o ścianę. Miała wrażenie, że przebiegła maraton, stres dopiero z niej schodził. Poczłapała do salonu i opadła na kanapę, nie włączając światła. Dopiero po kilku długich minutach usłyszała kroki. Chwilę później Tomasz włączył lampę stojącą obok kanapy. Tomasz przyglądał się uważnie szarej twarzy Jagody. Musiało wydarzyć się coś złego, bo wyglądała, jakby uszło z niej życie. – Jesteś już? – zapytała, mrużąc oczy. – Tak, pracowałem w gabinecie. Coś się stało? – Moja siostra postradała zmysły – westchnęła. – To znaczy? – Mogę ci zaufać, nie przekażesz Adamowi? – Kochanie, wszystko, o czym rozmawiamy, zostaje między nami. – Usiadł obok niej i objął ją ramieniem. – Co takiego znowu zmalowała twoja siostra? Mam jej udzielić pisemnej nagany? – Uśmiechnął się pokrzepiająco. Jagodzie jednak nie było do śmiechu. – Postawiła sobie za punkt honoru pomóc byłemu chłopakowi. – Adam nadal nic o tym nie wie? – Jeśli wie, to bardzo mało. Sądzę, że gdyby wiedział o wszystkim, nigdy by jej na to nie pozwolił. – Na co dokładnie? – Ten cały Bartek miał już kiedyś problemy z prawem. Dealował w szkole, potem na studiach, a kiedy go złapali, próbował część winy zrzucić na Agatę. Na szczęście dowody świadczyły tylko przeciwko niemu, co jednak nie zmieniało faktu, że chciał się nią posłużyć, by uzyskać niższy wyrok. Na szczęście wtedy zerwała z nim wszelkie kontakty. Jakiś czas temu znów się do niej odezwał, ale nawet nie oddzwoniła. Potem jednak spotkała go gdzieś na mieście, zaczęli rozmawiać, powiedział, że zmarł mu ojciec, a matka załamała się nerwowo. No i Agatę zaczęły męczyć wyrzuty sumienia, że wtedy, gdy dzwonił, potrzebował pomocy, a ona go olała… Teraz jest jeszcze gorzej. – To znaczy? – Zadzwonił, gdy byłyśmy na kawie. Dopadli go ludzie, od których kupował towar, miał jakiś dług, którego nie spłacił. A moja siostrzyczka? Wybrała, ot tak – Jagoda pstryknęła palcami – pięć tysięcy z konta i pojechała, by przekazać im pieniądze.

– Tym dealerom? – Mafii. Jednym z nich był ten, który mi groził w „Słodkiej”. – Co takiego?! – Tomasz aż wstał. – Tak, poszłam z nią do parku, w którym czekali, przecież nie mogłam jej puścić samej. Rozpoznałam go. – Do jakiego parku?! Czy wy jesteście niepoważne?! – A co miałam zrobić? Pozwolić mojej młodszej siostrze iść tam samej? Bartek i tak był już pokiereszowany, myślisz, że w razie czego by jej pomógł?! – W razie czego?! Nie wierzę w to, co słyszę… – A ja nie wierzę, że Agata jest tak… – Głupia! Wybacz, kochanie, ale twoja siostra jest głupia. Powiedziałaś jej, że rozpoznałaś tego typa? – Tak. – I co? – Ma wyrzuty sumienia, że Bartek przez nią znów dealuje, że gdyby odebrała telefon parę miesięcy temu, ble, ble, ble. Na nic więcej nie zwraca uwagi. W dodatku wydaje mi się, że Bartek również bierze i dlatego Agata nie jest w stanie się od niego odciąć. Będzie próbowała go wyciągnąć z nałogu, ratować. – Głupia i do tego naiwna… – W pewnym sensie… Ma po prostu dobre serce. Ale mimo to nie powinna się mieszać w sprawy Bartka. – Nie trafiają do niej żadne argumenty? – Nie wiem, może teraz się ogarnie. Zagroziłam, że o wszystkim powiem Adamowi, jeśli nie zerwie kontaktu z Bartkiem. Trochę się przestraszyła, więc Adam nie wie wszystkiego albo nie wie nic. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że poszłyście do parku na spotkanie z jakimiś zbirami… – powiedział przejęty i pogładził Jagodę po twarzy. – Na moim miejscu zrobiłbyś to samo dla swojej siostry… – Ale ja jestem mężczyzną. – Oj, jakby to miało jakieś znaczenie… – Jagoda położyła głowę na jego ramieniu. – Martwię się o ciebie. Mam nadzieję, że nie będziesz się w to więcej mieszać. – Nie mam zamiaru. Może tylko wybijając mojej siostrze kolejne głupoty z głowy. – Mądra dziewczynka. – Tomasz dotknął palcem jej nosa, po czym pocałował ją delikatnie w usta. – Gdyby coś ci się stało… – Zacisnął mocno szczękę, przypomniawszy sobie wieczór, w którym Jagoda została napadnięta w cukierni. Zrządzeniem losu pojawił się wtedy w „Słodkiej”. – Mnie nic nie grozi. Ale Agata… Boję się o nią.

– Mam z nią porozmawiać? – Jeśli ja do niej nie dotarłam, to już nikt nie dotrze. No, może Hubert. Zawsze ceniła jego zdanie. – To zadzwoń do niego. – Pewnie tak zrobię. Ale na razie muszę trochę ochłonąć. Gdy zobaczyłam tego… – Nie myśl już o tym. – Tomasz tulił ją tak, jakby chciał uchronić ją przed całym złem tego świata. Czuł, że nieznacznie drży, chyba wciąż targały nią emocje. – Masz ochotę na herbatę? Coś do jedzenia? – zapytał, całując ją delikatnie w czubek głowy. – Nie, mam ochotę się do ciebie przytulać – odpowiedziała i przywarła do niego całym ciałem. Tomasz poczuł przyjemne ciepło w okolicy serca i uśmiechnąwszy się pod nosem, znów złożył pocałunek na jej czole. Była prawdziwym skarbem. Już miał powiedzieć, jak bardzo ją kocha, ale uprzedziła go pytaniem, którego zupełnie się nie spodziewał. – Czemu nie powiedziałeś mi, że Paulina jest w ciąży? Powiedziała to całkiem swobodnie, wciąż opierając głowę o jego ramię. Tomasz nagle poczuł, że robi mu się gorąco, a chwilę później dziwne mrowienie zaczęło ogarniać całe jego ciało. Starał się opanować oddech, przychodziło mu to jednak z ogromnym trudem. Na szczęście Jagoda nie patrzyła teraz na niego, bo byłaby w stanie wyczytać wszystko z jego spojrzenia, być może nawet dokładną datę, godzinę, w której popełnił ten największy błąd. – Dlaczego o to pytasz? – zdołał z siebie wydusić. – Agata opowiedziała mi dziś, że Paulina była w banku i chwaliła się ciążą. Nic nie wspominałeś. – A to takie ważne? – Czuł, jak zaciska mu się gardło. – Może nieważne, ale ciekawe. W banku podobno było niemałe poruszenie. – Wśród kobiet. Mnie nie bardzo to interesuje – odparł powoli, wciąż nie mogąc zebrać myśli. – Podobno ludzie robią u was zakłady, kto jest ojcem? Nie chwaliła się żadnym związkiem, a tu nagle dziecko – zaśmiała się Jagoda. – A ty nie wiesz przypadkiem, z kim zaszła? Serce omal nie wyskoczyło mu z piersi. Musiał się lekko poruszyć, by oparta o jego bok Jagoda nie wyczuła, jak bardzo zdenerwował go ten temat. Zacisnął mocno oczy, po czym wziął głęboki wdech, odsunął ją delikatnie od siebie i wypuścił powoli powietrze. Czy to był ten moment? – Nie mam pojęcia – odparł. – A Agata, jak i cała reszta, zamiast robić zakłady, powinna zająć się pracą – dodał zbyt nerwowo.

– Tomasz? – Jagoda popatrzyła na niego niepewnie. – O co chodzi? – O nic. Po prostu za dużo plotek krąży po banku, a ludzie tworzą i tworzą kolejne – żachnął się, po czym wstał z kanapy i bez słowa podszedł do barku. Czuł na sobie badawczy wzrok Jagody. Już wiedział, że zareagował zbyt gwałtownie, chociaż i tak była to najłagodniejsza reakcja, na jaką było go teraz stać. Nie potrafiłby opowiedzieć, co działo się w jego wnętrzu. Właśnie perfidnie okłamał Jagodę. O ile wcześniej po prostu nic jej nie mówił i jakoś się tym usprawiedliwiał przed samym sobą, to teraz po prostu skłamał. To był moment, w którym powinien przyznać się i ponieść konsekwencje swoich czynów, ale… znów się przestraszył. Zrobił sobie drinka, wypił na raz, odstawił z impetem szklankę na stolik i ponownie przechylił butelkę. Usłyszał, że Jagoda podnosi się z kanapy i idzie w jego kierunku. Kiedy już stała za nim, dotknęła delikatnie jego pleców. – Hej… – powiedziała cicho, zmuszając go, by się do niej odwrócił. W pierwszej chwili pomyślał, że chciałby teraz zostać sam. Nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy, ale ona nie odpuszczała. Popatrzył na nią, pragnąc, by jego wzrok stał się jakimś cudem całkowicie obojętny. – Przepraszam… Nie powinnam drążyć – powiedziała cicho. Zaskoczony aż uniósł brwi. Ona przepraszała jego?! Ona?! Chciał teraz wykrzyczeć, że tylko on jest winny, że nie może go przepraszać, bo to on ją oszukał i skrzywdził! Czuł się podle, chciał się do wszystkiego przyznać, ale jak na złość głos uwiązł mu w gardle. Nie potrafił się przełamać, nie potrafił nic powiedzieć. – Wiem, że denerwujesz się ze względu na te plotki, przez które zawieszono rozstrzygnięcie konkursu. Ale zobaczysz, wszystko się niebawem wyjaśni. – Uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. Tomasz wpatrywał się w nią, wsłuchując w słowa otuchy, a ból, którym nim teraz targał, był nie do wytrzymania. Nieświadoma niczego Jagoda przytuliła go czule, a on stał jak sparaliżowany, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. Dopiero po chwili gwałtownie ją objął. Stali tak, wtuleni w siebie, przez długie kilka minut. – Dziękuję, że jesteś – zdołał tylko powiedzieć. W nocy nie mógł zasnąć. Leżał wpatrzony w sufit, wciąż wyrzucając sobie tamten wieczór z Pauliną. Karcił się za niego każdego dnia, bo czasu cofnąć już nie mógł. Wiedział, że jeszcze długo będzie musiał żyć z tym jarzmem na barkach. I dobrze, zasłużył na nie, w przeciwieństwie do Jagody. Jak bardzo poczuje się skrzywdzona, gdy w końcu o wszystkim się dowie? Zdawał sobie sprawę z tego, że odwlekając ten moment, tylko pogarszał sytuację. Pocieszała go jedynie myśl, że nadal czekał na wyniki. Jeśli bowiem okazałoby się, że nie

jest ojcem dziecka Pauliny, nie musiałby niczego mówić Jagodzie, nie musiałby jej ranić. Tak, przespał się z Pauliną, ale było to po rozstaniu z Jagodą. To był epizod, nie musiała wiedzieć, że coś takiego miało miejsce. O ile oczywiście nie okaże się, że zostanie ojcem… Wstał wczesnym rankiem, gdy Jagoda jeszcze smacznie spała. Pogładził lekko jej policzek, ale gdy nieznacznie się poruszyła, cofnął rękę. Dla niej było jeszcze zbyt wcześnie na pobudkę. Wziął szybki prysznic, przygotował śniadanie na stole w salonie, znalazł nawet jeszcze chwilę, by dokończyć pracę, którą przerwał wczoraj po powrocie Jagody. Kiedy wszedł do sypialni, by się ubrać, zauważył, że Jagoda już nie śpi. Leżała w łóżku, słodko się przeciągając. – Dzień dobry – powiedział, po czym podszedł, by ją pocałować. – Dzień dobry. A ty czemu nie śpisz? – Jakoś nie mogłem, więc trochę wcześniej się zebrałem. I przygotowałem śniadanie. – Uśmiechnął się wymownie. – Nadal myślisz o naszej wczorajszej rozmowie? – zapytała, a Tomasz w odpowiedzi tylko spuścił głowę. – Mówiłam ci, wszystko będzie dobrze. Zarząd na pewno ustali, kto i dlaczego plotkuje na twój temat, a ty dostaniesz to stanowisko. Głowa do góry. – Moja optymistka – powiedział, siląc się na uśmiech, i ponownie cmoknął ją w usta. – Muszę dbać o twój nastrój. – I bardzo ci za to dziękuję. Sama twoja obecność mi go poprawia. Jagoda uśmiechnęła się, po czym naciągnąwszy kołdrę niemal na całą głowę, stwierdziła, że najchętniej zostałaby dziś w łóżku. Pogoda za oknem nie nastrajała do porannej aktywności. – W zasadzie jako szefowa możesz pozwolić sobie na labę – wysilił się na żart i zerknął ukradkiem w okno. Pogoda nie tylko zachęcała do pozostania w łóżku, ale też odzwierciedlała stan jego duszy. Na szczęście Jagoda nie zorientowała się, że wciąż coś go dręczy. Musiał jak najszybciej sobie z tym poradzić. Postanowił jeszcze dziś pojechać do kliniki i dopytać o wyniki badania. Wiedział, że będzie żył w tym koszmarnym zawieszeniu pomiędzy kłamstwem a prawdą, dopóki nie otrzyma rozstrzygającej odpowiedzi na to najważniejsze pytanie – czy zostanie ojcem.

6. Tomasz z niepokojem przekraczał próg banku. Jeśli to, co powiedziała Jagodzie Agata, było prawdą, i pracownicy rzeczywiście robili zakłady, z kim Paulina jest w ciąży, miał się czego obawiać. Paulina z pewnością powiedziała komuś o swoim zauroczeniu szefem; to niemożliwe, by nikt nic nie wiedział. Jeśli taka plotka się rozejdzie, z pewnością zaważy na wynikach konkursu. Wziął głęboki wdech, gdy drzwi windy rozsunęły się na jego piętrze. Starał się nie okazywać podenerwowania, idąc nieśpiesznie w kierunku swojego biura. Po drodze nie zauważył żadnych podejrzliwych spojrzeń, nikt nie chichotał po kątach. Odetchnął głęboko, wchodząc do swojego gabinetu. – Tomasz, mogę? – Agata zajrzała do niego, zanim zdążył odwiesić płaszcz. – Tak, proszę – powiedział, odwróciwszy się w jej kierunku. – Dzwonił do ciebie członek zarządu, niejaki Marek Tkaczyk, w sprawie konkursu – rzuciła szybko. – Dzisiaj? – Tomasz zamarł. – Tak, jakieś piętnaście minut temu. Powiedziałam, że masz spotkanie i oddzwonisz. Nie miałeś przy sobie służbowej komórki? Tomasz wyciągnął z aktówki telefon. Rzeczywiście, miał nieodebrane połączenie, musiał nie usłyszeć dzwonka w samochodzie. Marek był jego dobrym kolegą, skoro dzwonił osobiście, po raz pierwszy od wysłania przez zarząd tamtego listu, musiało wydarzyć się coś ważnego. – Powiedział coś jeszcze, o coś pytał? – Nie, nic więcej nie mówił. Oddzwonisz? – Tak, właśnie to robię. – Już miał wybierać numer, kiedy Agata znów go zagadnęła. – Tomasz? – Tak? – Rozmawiałeś może wczoraj z Jagodą? – zapytała niepewnie. – Rozmawiałem. – Spojrzał na nią twardo. – Czy mogę cię prosić o… dyskrecję? – Nie wtrącam się w nie swoje sprawy. Możesz być spokojna, Adam o niczym się ode mnie nie dowie. Ale jeśli chcesz znać moje zdanie, powinien dowiedzieć się od ciebie. Jagoda ma rację, nie pakuj się w tę historię, szczególnie gdy zamieszana jest w nią mafia. Agata nic nie odpowiedziała, tylko skinęła głową i wyszła z jego gabinetu,

upewniwszy się jeszcze, czy Tomasz nie ma dla niej jakichś zadań. Obserwował ją, gdy wracała na swoje stanowisko pracy, jednocześnie zerkając w kierunku biurka, przy którym pracował jego przyjaciel. Nie mógł wyrokować, pouczać ani tym bardziej zdradzić Agaty, skoro sam miał przed Jagodą niemałe tajemnice. Zarówno on, jak i jego asystentka sami komplikowali sobie życie, wybierając najbardziej wyboistą drogę. Nie zastanawiając się dłużej, oddzwonił do Marka. Okazało się, że ma nowe informacje związane z zarzutami pod adresem Tomasza, ale nie chciał rozmawiać o tym przez telefon ani przychodzić do banku, umówili się zatem na lunch na mieście. Resztę poranka Tomasz spędził więc, rozmyślając o powodzie tego spotkania. Może Marek ze względu na wieloletnią znajomość chciał poinformować go wcześniej, że jednak nie zostanie prezesem placówki? Poznali się jeszcze na studiach, nie przyjaźnili się, ale zawsze byli dobrymi znajomymi, nieraz świadczyli sobie drobne przysługi. Tomasz wiedział, że skoro Marek sam wyszedł z inicjatywą, coś musiało być na rzeczy. A może pojawiły się nowe donosy? Czy to był zbieg okoliczności, że Marek odezwał się do niego kilka dni po wizycie Pauliny w banku? Kiedy już wychodził, przy windzie natknął się na Adama, święcie przekonanego, że pójdą razem na jego ulubione steki. – Lunch? – zapytał go wesoło przyjaciel. – Tak, ale dziś muszę iść sam. – Zbywasz mnie? – Nie, mam spotkanie. – No to mów tak od razu. To może przynajmniej squash po pracy? – Pogadamy, gdy wrócę – odparł nieco niecierpliwie Tomasz. – Ty, coś ty taki zdenerwowany? Z kim to spotkanie? Czyżby znowu z… – Spojrzał znacząco w stronę pustego biurka Pauliny. Tomasz już w locie rzucił, że wytłumaczy mu wszystko później, i nie czekając na odpowiedź, wsiadł do windy. Lekko podenerwowany jechał na spotkanie, nie wiedząc tak naprawdę, co go czeka. Rozważał kilkanaście scenariuszy naraz i niestety we wszystkich przegrywał konkurs na prezesa. Jedyne, co go pocieszało, to fakt, że Marek przynajmniej uprzedzi go o nadchodzącej porażce i dzięki temu, gdy nadejdzie moment oficjalnego ogłoszenia wyników, przyjmie je z godnością. Kiedy już siedział przy stoliku w restauracji, co chwilę spoglądał w stronę wejścia, niecierpliwie czekając na kolegę. W końcu go zobaczył; wstał, nim ten dotarł do stolika. Przywitał się z nim uściskiem dłoni, po czym uprzejmie zapytał, czy ma ochotę coś zjeść, a kiedy podszedł do nich kelner, zamówił dwa firmowe steki.

– Nie będę cię trzymał w niepewności, później opowiesz mi, co u ciebie słychać – zaczął Marek na widok poważnej miny Tomasza. – Przyznam, że od momentu telefonu od ciebie o niczym innym nie myślę. – Tak też przewidywałem. Dostałeś jakiś czas temu list, prawda? – Owszem. – Pisaliśmy wtedy, że ze względu na anonimowe zgłoszenia musimy przesunąć termin rozstrzygnięcia konkursu. Prawdę mówiąc, powinieneś wtedy dostać bardziej formalny list, bez określania powodów, dla których wstrzymaliśmy się z ogłoszeniem wyników, taki jaki dostali inni kandydaci. Ale doszliśmy do wniosku, że to nie będzie w porządku, bo w końcu to ciebie ktoś szkaluje. – Czyli raczej nie mam szans na to stanowisko? O ile nie muszę się całkiem zwijać z interesu? Marek popatrzył na niego uważnie i zapytał wprost: – Wiesz w ogóle, o co cię oskarżono? – Nie mam pojęcia. – Mobbing, nepotyzm, faworyzowanie ulubieńców, wypowiedzi z podtekstem seksualnym. Dostaliśmy dość długi, anonimowy list, później kolejny… Ktoś bardzo nie chciał, byś dostał to stanowisko. – Nie wierzę, przecież… Mam nadzieję, że nikt z zarządu w to nie uwierzył? Przecież to bzdury! – Naszym zadaniem w takiej sytuacji jest wszczęcie postępowania wyjaśniającego. Nie chcemy, by ucierpiała reputacja firmy, rozumiesz… – Oczywiście! Ale skoro ktoś stawia mi takie zarzuty, to po pierwsze powinien mieć dowody, a po drugie na miejscu tej osoby raczej kierowałbym sprawę prosto do prokuratury, nie do zarządu. – No właśnie… Ktoś wyraźnie nie chciał rozgłosu. Już w pierwszym odruchu nie daliśmy wiary tym donosom, ale musieliśmy się upewnić i sprawdzić sytuację, stąd opóźnienie. Gdy na podstawie rozmów z pracownikami z twojej placówki skreśliliśmy z listy wszystkie stawiane ci zarzuty, uznaliśmy, że ktoś zobaczył w tobie realne zagrożenie, bo rzeczywiście jesteś najlepszym kandydatem na stanowisko prezesa. Zaczęliśmy więc sprawdzać twoich kontrkandydatów, okazało się jednak, że to żaden z nich. Nawet się nie znacie, zweryfikowaliśmy to. Może miałeś na pieńku z kimś ze swojego zespołu? Przychodzi ci ktoś do głowy? Nie chcę cię martwić, ale jesteśmy niemal w stu procentach pewni, że to ktoś z twoich bliskich współpracowników. Co więcej, wczoraj otrzymaliśmy kolejną wiadomość, powtarzającą te same zarzuty. Komu się tak naraziłeś? Tomasz już wiedział, z kim będzie musiał porozmawiać na ten temat. Tym bardziej, że ostatni donos pojawił się niedługo po wizycie w banku Pauliny,

którą potraktował wtedy dość obcesowo. Zaczął go ogarniać dziwny spokój. Jeżeli chodziło o konkurs, najwyraźniej nie był na zupełnie straconej pozycji. – W ustaleniu tożsamości donosiciela nie będę ci niestety w stanie pomóc, nie mamy pojęcia, kto wysyła te anonimy – kontynuował Marek. – Musisz przeprowadzić wewnętrzne śledztwo i najlepiej, abyś zrobił to jak najszybciej, jeszcze zanim ogłosimy wyniki. Żeby nie rozpętała się jakaś afera. – Czy to oznacza… – Tak jak wspomniałem, uważamy, że jesteś jednym z lepszych kandydatów. Ale powiedz, komu tak zalazłeś za skórę? – Nie mam pojęcia – skłamał gładko. – Spróbuję to ustalić. Nie wiem jeszcze jak, ale coś wymyślę. – Mam nadzieję, że wyciągniesz wtedy konsekwencje? – Oczywiście. – Tomasz rozluźniał się coraz bardziej. – A co z konkursem? – Wracamy do gry po przerwie. Będziemy chcieli przeprowadzić rozmowy z każdym z kandydatów. I możesz być spokojny, te oszczerstwa nie wpłyną na naszą decyzję – odparł Marek enigmatycznie. Z wyrazu jego twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. Cóż, Tomasz przynajmniej miał teraz pewność, że żadne plotki nie zaważą na wyniku, a werdykt będzie rzetelną oceną kompetencji każdego z kandydatów. Pozostawało mu jedynie czekać na rozmowę z zarządem, to oczekiwanie zaś nie będzie już okupione takim stresem jak dotychczas. Poza tą czekała go jeszcze jedna rozmowa, nie mógł tak po prostu odpuścić. Bez względu na to, co łączyło go z Pauliną i w jakim była teraz stanie, musiał z nią porozmawiać. Pozostałą część obiadu spędzili, dyskutując jeszcze trochę o sprawach służbowych, trochę o osobistych, trochę wspominali dawne czasy i nie poruszali już tematu konkursu czy tych nieszczęsnych donosów. Wrócił więc do banku w zdecydowanie lepszym nastroju. Nie mógł tylko przeboleć, że ktoś pokusił się o tak podłe kłamstwa na jego temat. Był niemal pewny, że to Paulina. On i mobbing? Podteksty seksualne? Nepotyzm?! Czy to, że zatrudnił siostrę swojej dziewczyny, było aż tak rażącym naruszeniem zasad etycznych? Była odpowiednio wykształcona, miała wymagane doświadczenie i sprawdzała się jak nikt inny na tym stanowisku! To wszystko musiało być wymysłem Pauliny, rozgoryczonej, że nie udało jej się złapać go na dziecko! Tu przynosiła mu zdjęcia USG, a tu wypisywała listy pełne wyssanych z palca zarzutów do samego zarządu banku! Jak można być tak podłym i zawistnym człowiekiem? Że też kiedyś żywił do niej odrobinę sympatii… Adama nie było w biurze, gdy Tomasz wrócił po lunchu, więc kiedy tylko zobaczył go, jak wysiada z windy i zmierza w kierunku swojego biurka, od razu do niego zamachał. Adam przyśpieszył kroku i chwilę później rozsiadał się

wygodnie na krześle w gabinecie Tomasza. Ten natomiast dyskretnie się rozejrzał, by mieć pewność, że nikogo nie ma w pobliżu, a w szczególności Agaty. W końcu usiadł w swoim fotelu i oparłszy łokcie o blat biurka, uśmiechnął się lekko. – No mów, o co chodzi, Agata poszła na obiad do kantyny. Widziałeś się z Pauliną? – Nie, ale będę musiał. Widziałem się z Markiem Tkaczykiem. – Członkiem zarządu? – Tak. Zadzwonił do mnie rano i poprosił o spotkanie. – Coś się wyjaśniło w związku z konkursem? – Dał mi do zrozumienia, że o konkurs mam się już nie martwić, sprawdzili mnie i uznali wszystkie zarzuty za bezzasadne. Ale nigdy nie zgadniesz, czego dotyczyły. – Mobbing, molestowanie? – rzucił Adam, a Tomasz zmarszczył brwi. – Skąd wiesz? – Stary, jak ktoś chce komuś dokuczyć, to jest najlepszy sposób. Trudno udowodnić, a smród się ciągnie przez długi, długi czas. – Ty, a może to twoja sprawka, skoro tak dobrze się na tym znasz? – Więc nie wiesz, kto się na ciebie skarżył – odparł Adam, puszczając pytanie Tomasza mimo uszu. – Nie. Ale jestem już niemal pewny, że to Paulina. Marek powiedział, że to na pewno ktoś od nas. A ona jest jedyną osobą, która mogłaby chcieć mi zaszkodzić. – I sądzisz, że posunęłaby się tak daleko? – Donosy były anonimowe, zarząd przeprowadził postępowanie wyjaśniające i nie chce dalej rozdmuchiwać sprawy. Mam się zająć niesubordynowanym pracownikiem i wyciągnąć konsekwencje służbowe. – To trochę zostawili cię na lodzie. – Nie do końca. W zasadzie dla mojego dobra nie drążą oficjalnie. – A to, że są po twojej stronie, oznacza… – Nie znam wyników konkursu. Ale chyba najbardziej cieszy mnie fakt, że nie uwierzyli w te oskarżenia. Mam czyste konto bez względu na to, czy dostanę tę posadę, czy nie. – To rzeczywiście nie jest zła wiadomość. Ale zamierzasz rozmówić się z Pauliną? – Tak. Tylko się trochę obawiam, czy nie wywołam tym lawiny. – Fakt, nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać. – Z drugiej strony nie może podkopywać mojej kariery tylko dlatego, że ją uraziłem.

– Łączy was dość poważny temat. – Jeszcze nie wiadomo, czy łączy. I tego się trzymajmy. – Wiesz, że ludzie robią zakłady… – Wiem. Agata opowiedziała o nich Jagodzie. Adam spojrzał na Tomasza zaskoczony. Lekko rozchylił usta, jakby chciał coś powiedzieć. – Nie, nie powiedziałem jej. Skłamałem. Zapytała, czy wiem, kto może być ojcem dziecka… – Stary, miałeś… – Tak, wiem, idealną okazję – skrzywił się Tomasz. – Ale co, jeśli się okaże, że to nie moje dziecko? Wtedy nie będę musiał jej ranić i mówić, że poszedłem do łóżka z Pauliną, bo to już będzie zupełnie nieważne. – Nie sądziłem, że taki z ciebie egoista. – Wiem, ale nie mogę jej stracić. Oboje się wtedy pogubiliśmy, weszliśmy w inne relacje. Jeśli okaże się, że to nie jest moje dziecko, być może zapobiegnę katastrofie między nami. Uwierz, że żałuję tego, co się stało, wyrzuty sumienia dręczą mnie każdego dnia. – Staram się zrozumieć. Niemniej pewnych spraw nie powinno się ukrywać. Jesteście razem, a taka tajemnica może was rozdzielić. Bez względu na to, czy kłamiesz dla jej dobra czy nie. To kiedyś wyjdzie na jaw, a wtedy może być za późno na jakiekolwiek tłumaczenia. Tajemnice w związkach są objawem braku zaufania. Mniejszego lub większego, ale jednak. Tomasz popatrzył na Adama uważnie. Miał ochotę mu teraz dopiec, ale musiałby jednocześnie złamać obietnicę daną Agacie. W każdym razie nie dało się nie dostrzec ironii tej sytuacji. Jagoda od rana nie mogła znaleźć sobie miejsca. Miała wstąpić do „Słodkiej” tylko na chwilę, by spotkać się z Karolem i odebrać od niego dokumenty, a później wybierała się razem z Teodorem do firmy, której zalegała z zapłatą za meble ogrodowe. Poczuła ucisk zdenerwowania w żołądku. Po pierwsze nie wyobrażała sobie rozmowy z byłym szefem. Spotkanie może przebiec w napiętej atmosferze, a może wręcz przeciwnie, Karol po prostu przyjdzie, przekaże teczkę i wyjdzie, dziękując nawet za kawę i ciastko? Po drugie stresowała się spotkaniem z Teodorem. Z nim też nie widziała się od dnia, w którym podpisała umowę kupna cukierni. Chyba oboje zdawali sobie sprawę, że ich relacja coraz bardziej obumiera. Jagoda nie lubiła w ten sposób rozstawać się z ludźmi. By się nie roztkliwić, szybko zaczęła myśleć o sprawie rozłożenia na raty płatności za meble ogrodowe do „Słodkiej”. Miała ogromną nadzieję, że uda im się wynegocjować korzystne warunki, bo jeśli nie… Nawet nie chciała o tym myśleć, nie miała skąd wytrzasnąć takiej sumy, musiałaby chyba sprzedać

samochód. Westchnęła ciężko i zaparkowała tuż przy wejściu do „Słodkiej”. Przez szybę widziała, że w cukierni panuje już niemały ruch. Uśmiechnęła się pod nosem. Przynajmniej klienci jej nie zawodzili, na bieżące opłaty w tym miesiącu na pewno wystarczy. Coraz poważniej myślała o tym, by zacząć oszczędzać na remont i powiększyć lokal. Od jakiegoś czasu starała się pozytywnie nastawiać do tego, co może przynieść przyszłość. Czy to fakt, że spełniła swoje marzenie i z pomocą Tomasza kupiła cukiernię, a może dzięki miłości, która zagościła nagle w jej życiu, tak czy inaczej podjęła ostatnio kilka poważnych decyzji. Mimo niewielkich zawirowań, tak naprawdę nie miała na co narzekać. Wiodła spokojne życie u boku ukochanej osoby, spełniając się zawodowo. Nie potrzebowała niczego więcej. Weszła uśmiechnięta do lokalu, przywitała się ze wszystkimi, po czym zajrzała do kuchni, by sprawdzić, co Stefan i inni cukiernicy na dziś przygotowują. Spróbowała przy okazji nowych, dyniowo-korzennych ciasteczek z kremem śliwkowym, które wyjątkowo jej posmakowały. – Poproszę o recepturę! – Podeszła do Stefana. – Przepraszam bardzo, a czy ty się swoimi dzielisz? – zaśmiał się w odpowiedzi. – A nie?! Przepraszam bardzo, wszystko wpisuję do naszej książki kucharskiej! – Wskazała gruby, wysłużony zeszyt leżący na jednej z półek. – No dobrze, masz rację. Też ją tam wpiszę. Naprawdę ci smakują? – Są przepyszne. Na taką pogodę idealne. I jeszcze ta dynia… Mógłbyś mi zapakować parę do domu? – Jasna sprawa, szefowo. – Wyszczerzył się złośliwie, wiedząc, że Jagoda nie lubi, gdy koledzy z pracy ją tak nazywają. Kiedy została właścicielką „Słodkiej”, zastrzegła, że każdy z pracowników powinien zwracać się do niej po imieniu, jak wcześniej. Nie chciała tworzyć jakiejś dziwnej hierarchii w ich małym zespole, po prostu stała się osobą zarządzającą, tak wolała się tytułować. Weszła do biura, ale nie zdążyła nawet włączyć komputera – zaraz jedna z kelnerek zapukała cicho i oznajmiła, że Jagoda ma gościa. Wzięła więc głęboki wdech, założyła kosmyk włosów za ucho i na lekko drżących nogach wyszła na salę restauracyjną. Karol już siedział przy jednym ze stolików. Wyglądał na przygnębionego, na oko schudł co najmniej pięć kilo. Jagodę aż ścisnęło w mostku na ten przykry widok, otrząsnęła się jednak szybko i podeszła do niego pewnym krokiem. Przywitała się z nim serdecznym uściskiem dłoni, Karol zaś wysilił się na blady uśmiech. – Co u pana słychać, panie Karolu? – zapytała. – Cóż, pusto i głucho. Lepiej powiedz, jak tutaj? Wszystko dobrze? – Klienci nie zawodzą – odparła dyplomatycznie.

– Nigdy nie zawodzili. – Zamyślił się na chwilę. – Napije się pan czegoś? Kawy? – Może… Macie dziś jakieś dobre ciasto? – Stefan upiekł przepyszne ciastka dyniowe z kremem śliwkowym. Nowość. Karol tylko skinął głową, więc Jagoda podeszła do kelnerki, szepnęła jej dwa zdania, po czym wróciła do swojego gościa. – Przepraszam cię, Jagódko, zapomniałem, że mam jeszcze kilka faktur w domu. To już wszystkie dokumenty. Nic więcej nie powinno cię zaskoczyć – powiedział smutno. – Dziękuję, panie Karolu. Czy u pana wszystko dobrze? Co pan… Czym pan się teraz zajmuje? – Obecnie chyba tylko się nad sobą użalam – odparł. Jagoda westchnęła ze współczuciem. Tak, Karol stracił wszystko przez własną słabość, nie skreślało go to jednak jako człowieka. Nigdy nie powiedział jej nic złego, mimo że jedyne, co go interesowało, to zyski, nie był złym szefem, zawsze ją szanował i doceniał jej pracę. – Panie Karolu, a czy uczęszcza pan na terapię? – zapytała nagle. Popatrzył na nią smutno. – Tak – odparł cicho. – Chodzę, ale co z tego, jak i tak już niczego nie mam. Już wszystko straciłem. – Jeśli mi pan zagwarantuje, że będzie się pan leczył… Może chciałby pan wrócić tu jako menedżer? – zaproponowała nagle, żałując niemal od razu swoich słów. Przecież nie miała na to pieniędzy! Jednocześnie Karol był w fatalnej sytuacji, bez pracy, bez oszczędności. Jedyne, na czym się znał, to właśnie prowadzenie tej cukierni. Co miała w takim wypadku zrobić, jeśli nie zaproponować mu pracę? Popatrzył na nią z iskierką nadziei w oczach, po czym znów posmutniał. – Dobra z ciebie dziewczyna, Jagódko, ale nie mógłbym… Jeszcze by mnie to chyba bardziej przygnębiało. Poza tym brat obiecał ściągnąć mnie do Niemiec. Lata już nie te, żeby pracować na budowach, ale język znam, może uda mi się tam gdzieś załapać. Na pewno prędzej niż tutaj. – Jest pan pewien? – Nie. Ale mam inne wyjście? – Właśnie je panu zaproponowałam. – To nie wyjście, Jagódko, to krok wstecz. A ja muszę nauczyć się żyć dalej ze świadomością, że sam to wszystko spartaczyłem. – Nie może pan ciągle pokutować, to nie ma żadnego sensu. – Nie wiem, gdzie leży sens, ale jeśli mam dostrzec jakieś światełko w tunelu, to chyba jedynie za granicą. Muszę się jakoś pozbierać, a tutaj… – rozejrzał się

wokół – tutaj wszystko przypomina mi o moich błędach. – Pokręcił głową. – Wiem, że zaopiekujesz się moją cukiernią odpowiednio. Gdybym miał sprzedać albo co gorsza oddać cukiernię w obce ręce… – zacisnął pięść – chyba by mi serce pękło. Jagoda nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. Chwyciła tylko dłoń Karola i uścisnęła ją pokrzepiająco. Kiedy kelnerka przyniosła kawę, Karol upił kilka łyków, spróbował ciastko, chwaląc jego charakterystyczny smak, po czym stwierdził, że musi już iść. Pożegnał się szybko i wyszedł, ze smutkiem zerkając na salę restauracyjną. Jagoda odprowadziła go wzrokiem. Pragnęła mu pomóc, nie mogła jednak go do niczego zmusić. Jeśli uważał, że wyjazd, odcięcie się od wszystkiego tutaj, to dla niego najlepsze wyjście, być może rzeczywiście tak było. – Strasznie smutny widok… – westchnęła kelnerka, która podeszła, by sprzątnąć ze stolika. – Trudno uwierzyć, że w ciągu zaledwie pół roku życie może tak diametralnie się zmienić – odparła Jagoda, po czym wzięła talerzyk z niedojedzonymi ciastkami i pomogła posprzątać z blatu. Gdy skończyły, zaszyła się w swoim kantorku. Chciała uważnie przejrzeć dokumenty od Karola i upewnić się, że rzeczywiście nic już jej nie zaskoczy. Odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że w teczce znalazła kilka innych brakujących faktur, których szukała w ostatnim czasie. Była tam również ta za zakup mebli, wobec czego miała w końcu komplet niezbędnych do rozliczenia dokumentów. Spakowała ją do osobnej teczki, po czym spojrzała odruchowo na zegarek. Wolała pojawić się nieco wcześniej w siedzibie firmy meblarskiej niż spóźnić się przez jakieś nieprzewidziane korki. Przypomniało jej się wtedy, jak spóźniła się na mediacje z Łukaszem, przez co czekała ją bolesna przeprawa w sądzie podczas sprawy rozwodowej. Później co prawda okazało się, że wszystko było ukartowane, a Łukasz chciał zerwać mediacje pod byle pretekstem, niemniej wolała już nigdy więcej w ten sposób nie ryzykować, w żadnym aspekcie. Kiedy wsiadła do samochodu, wbiła adres w nawigację i ruszyła wskazaną drogą. Teodor jeszcze rano pisał, by upewnić się, czy dzisiejsze spotkanie jest aktualne, więc gdy dojechała na miejsce, nie wysiadając z auta, rozejrzała się, czy przypadkiem już gdzieś na nią nie czeka. Pogoda nie zachęcała do korzystania ze świeżego powietrza, było ponuro i wietrznie, a gęstniejące na niebie ciemne chmury zwiastowały rychły deszcz. Podskoczyła jak oparzona, gdy jej telefon zawibrował w torebce. – Cześć, jesteś już na miejscu? – zapytał Teodor. – Tak, czekam w samochodzie.

– Będę za minutę pod wejściem. Podejść po ciebie? – Nie, nie, już idę – odparła, po czym rozłączyła się i wysiadła z samochodu. Gdy zbliżyła się do budynku i ujrzała nadchodzącego z przeciwnej strony Teodora, serce mocniej jej zabiło, a w gardle poczuła znajomy ucisk. Wzięła głęboki wdech, by nie zauważył, jak emocjonalnie zareagowała. Wyglądał jak zwykle nienagannie. Miał na sobie czarny płaszcz, spod którego widać było ciemny garnitur, a szyję otulił szykownym, kraciastym szalikiem. Wyglądał elegancko i dostojnie, zdążyła już zapomnieć, jak bardzo był przystojny. Szybko jednak doprowadziła się do porządku. Czy w ogóle mogła myśleć w taki sposób? To był odruch, przebłysk wspomnień, słabość, nad którą zwyczajnie nie zapanowała. Ucieszyła się, gdy go zobaczyła, nadal pałała do niego sympatią, to wszystko. – Cześć. – Popatrzył na nią przenikliwie. – Hej – rzuciła krótko, czując, jak jej oddech staje się coraz płytszy. Kiedy Teodor podszedł i delikatnie pocałował ją w policzek na powitanie, uśmiechnęła się uprzejmie, starając się nie okazywać podenerwowania. – Karol doniósł brakujące dokumenty? – Tak, dziś rano oddał mi wszystko, co jeszcze zalegało u niego w domu – odparła. – Świetnie. To co, idziemy? – Wskazał wejście. Jagoda skinęła głową, po czym gdy otworzył jej szarmancko drzwi, weszła pierwsza do budynku. Po chwili poczuła, jak znów rośnie jej ciśnienie. Z jednej strony zabezpieczyła się, mając przy sobie Teodora, z drugiej obawiała się tego, że nawet on może sobie nie poradzić, jeśli przedstawiciel firmy meblarskiej się uprze i będzie się domagał natychmiastowej zapłaty. Pokierowani przez sekretarkę, weszli do małego gabinetu, przedstawili się i usiedli we wskazanym miejscu. Przedstawiciel, który z nimi rozmawiał, wydawał się otwarty na pertraktacje. Jagoda nakreśliła kontekst sytuacji, wyjaśniła, że jest nową właścicielką cukierni i poprosiła o rozłożenie płatności na raty, zapewniając, że pierwszą transzę może wpłacić jeszcze dziś. Wtedy do rozmowy włączył się Teodor i wspólnie wypracowali porozumienie, na jakie liczyła. – Bardzo ci dziękuję, gdyby nie ty, nie wiem, co bym zrobiła – powiedziała, kiedy już wyszli z budynku. – Dobrze sobie radziłaś, w zasadzie nie byłem ci potrzebny. – Oj, byłeś. Nie wiem, czy zauważyłeś zmianę nastawienia tego przedstawiciela, kiedy przedstawiłeś się jako mój prawnik. Sądzę, że gdybym przyszła sama, ładnie by mnie ograł. Posłużyłeś się kilkoma fachowymi sformułowaniami i już miałeś go w garści. – Uśmiechnęła się. Teodor patrzył na nią przez chwilę z tajemniczą miną.

– Zawsze do usług – powiedział w końcu i znów obdarzył ją serdecznym uśmiechem. Nagle oboje zamilkli. Jagodę kusiło, by zaprosić go na kawę, nie była jednak pewna, czy powinna i czy to na miejscu. No ale… Przecież obiecali sobie, że zostaną przyjaciółmi. W końcu mogła chyba pójść na kawę z przyjacielem? – A może masz ochotę na coś ciepłego? – zapytał nagle Teodor, jakby czytając jej w myślach. Uśmiechnęła się do niego wymownie, po czym skinęła głową. Zaproponował kawiarnię położoną na tyle blisko, by mogli dojść do niej pieszo. Jagoda otuliła się szczelniej płaszczem i pożałowała, że w pośpiechu zapomniała zabrać z samochodu szalik. Postawiła wysoko kołnierz, chowając się w sobie przed coraz silniejszym wiatrem. Kiedy dotarli do kawiarni, zamówiła korzenną kawę, Teodor postawił natomiast na małe espresso. Studiując kartę, czuła na sobie jego wzrok. – Nie krępuj się – powiedział w końcu z szelmowskim uśmieszkiem na ustach. Popatrzyła na niego zaskoczona znad menu, po czym zarumieniła się lekko. Pamiętał, że miała zwyczaj zamawiania wszystkich ciast i deserów z karty, jeśli była w danym miejscu pierwszy raz. Rozluźniła się pod jego przyjaznym spojrzeniem i zamówiła tradycyjny sernik, orzechowe brownie oraz pistacjowy torcik bezowy z sosem malinowym. Już nie mogła doczekać się tych smaków! – Co u ciebie? – zapytał nagle Teodor, gdy kelner oddalił się od ich stolika. Przez chwilę zbierała myśli. Raczej nie interesowało go jej życie osobiste, zaczęła więc opowiadać o pracy. – Wychodzimy na prostą. Co prawda jeszcze długa droga przed nami, ale sytuacja zaczyna się stabilizować. Choć nadal nie mogę uwierzyć w to, że „Słodka” jest już tylko moja. Mimo nawału pracy to takie przyjemne uczucie – zakończyła rozmarzonym głosem. – W końcu spełniłaś swoje marzenie. – Tylko trochę przykro, że czyimś kosztem – westchnęła, wspominając dzisiejsze spotkanie z Karolem. – Myślę, że nie powinnaś patrzeć na to w ten sposób. Tak naprawdę wyświadczyłaś mu przysługę, sądzę, że jest spokojniejszy, że to ty zajęłaś jego miejsce, nie ktoś obcy. – Też tak dzisiaj powiedział. Ale mimo wszystko, gdzieś z tyłu głowy krąży myśl, że zabrałam jego ukochane dziecko. – Zajęłaś się nim, nie zabrałaś. Jagoda pokiwała głową. W końcu znowu poczuli się swobodnie w swoim towarzystwie, zaczęli rozmawiać na niezobowiązujące tematy, starając się zgrabnie omijać te drażliwe. Okazało się, że Teodor nawiązał dwie nowe

współprace z dużymi przedsiębiorstwami. Oboje mogli więc pochwalić się sukcesami zawodowymi. Jagoda napomknęła też o swojej siostrze, znów narzekając na jej lekkomyślność. Gdy opowiadała o zajściu w parku, widziała na twarzy Teodora pewne napięcie, jakby bardzo przejął się tą sytuacją. Nie chciała jednak dopytywać ani nawet myśleć o tym, z czego to mogło wynikać. Sama też nie do końca wyzbyła się jeszcze wszystkich uczuć, które towarzyszyły jej, kiedy się widywali. Wiedziała z całą pewnością, że nigdy go nie kochała, ale dawna fascynacja dawała o sobie żywo znać. Teodor też kilka razy spojrzał na nią z taką intensywnością, że aż się zarumieniła. Byli jednak dorosłymi ludźmi, musieli się z tą sytuacją uporać, jeśli chcieli utrzymywać znajomość. Ciasta, które zamówiła Jagoda, były wyśmienite, szczególnie beza z pistacjami i sosem malinowym. Stwierdziła, że musi spróbować ją odtworzyć u siebie, Teodor zaś, tak jak kiedyś, nie mógł się nadziwić, że mimo zajadania się słodyczami Jagoda wciąż tak zgrabnie wygląda. Chciała powiedzieć, że to geny, niemniej jednak ani mama, ani tym bardziej tato nie byli specjalnie szczupli. Spędzili naprawdę przyjemne popołudnie. Kiedy wracali do samochodów, wciąż ze sobą rozmawiali. Tylko na moment znów zrobiło się niezręcznie, gdy Teodor wykonał gest, którego zupełnie się nie spodziewała. Przeszywający podmuch wiatru zmroził ją do kości, aż wzdrygnęła się i ścisnęła mocniej paskiem poły płaszcza. Wtedy zatrzymał ją, zdjął swój szalik i bez słowa ją nim otulił. Spojrzał jej przy tym prosto w oczy, przez co wstrzymała na chwilę oddech. Oszałamiający zapach jego perfum zawrócił jej w głowie – szalik pachniał jego skórą i tą charakterystyczną, drzewną nutą. Wciąż go pamiętała. W końcu powiedziała cicho: – Dziękuję. – Cała przyjemność… – zaczął, ale już nie skończył. Uśmiechnęli się do siebie – Teodor bardziej swobodnie, Jagoda trochę nerwowo. Ruszyli w końcu w kierunku parkingu, na którym zostawili samochody. Teodor dopytywał jeszcze o plany na święta i jak jej idzie renowacja mebli, czy nadal się tym zajmuje. Kiedy powiedziała, że Tomasz przygotował dla niej nową pracownię u siebie w domu, do którego niedawno się przeprowadziła, jedynie pokiwał głową z aprobatą. Tak trudno było rozszyfrować jego zachowanie! Czy jednak w ogóle tu było coś do rozszyfrowywania? Teraz była z Tomaszem i czuła się nie w porządku wobec niego, wracając pamięcią do tamtego okresu. Gdy stali już przy jej samochodzie, zapewnił jeszcze raz, że zawsze może na niego liczyć i gdyby potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, nie tylko prawnej, powinna śmiało do niego dzwonić. Podziękowała, po czym uśmiechnąwszy się, wsiadła do auta. Kiedy odszedł, przez kilka minut siedziała bez ruchu, nie do końca rozumiejąc, co dzieje się w jej głowie. Otrząsnęła się jednak chwilę

później i odpaliła silnik, ruszając wprost do domu. Światło w przedpokoju zaświeciło się, gdy była już u progu, co oznaczało, że Tomasz usłyszał, jak parkuje pod domem. Dobiegł ją zgrzyt zamka, a po chwili drzwi wejściowe otworzyły się. Uśmiechnęła się promiennie, widząc jego pogodną twarz. – Cześć, kochanie – powiedziała, wciąż jeszcze nieco rozkojarzona. – Jak się sprawy mają? – zapytał, przyciągnąwszy ją do siebie. – Na szczęście sytuacja jest opanowana. Udało się dogadać z firmą meblarską, rozłożyli mi płatność na raty, więc może jakoś utrzymam się na powierzchni. – No widzisz, czyli wszystko dobrze się skończyło. Czemu w takim razie masz tak ponurą minę? – Strasznie jestem zmęczona. Ten dzień naprawdę dał mi w kość, już dawno się tak nie stresowałam. – W takim razie rozbieraj się, a ja zrobię ci coś do jedzenia, ciepłą herbatę, a później przygotuję gorącą kąpiel, co ty na to? – Chciał pomóc jej wyswobodzić się z szala, więc chwycił za jeden jego koniec. Jagoda zamarła. Przecież wciąż miała na szyi kraciasty, męski szalik Teodora. Tomasz zmarszczył brwi, wziął głęboki wdech i popatrzył na Jagodę. Z pewnością poczuł teraz zapach męskich perfum. Wbiła w niego przestraszony wzrok i rozchyliła lekko usta, próbując sformułować jakieś sensowne zdanie na swoje wytłumaczenie. Przez chwilę stała bez ruchu, po czym zrezygnowana rozłożyła ręce. – To Teodora – odparła zgodnie z prawdą. – Mam się niepokoić? – zapytał złowrogim tonem Tomasz. – Po spotkaniu poszliśmy na kawę, ja zapomniałam szalika, a w drodze powrotnej zerwał się potworny wiatr. Zobaczył, że jest mi zimno, i bez pytania po prostu zarzucił mi go na szyję. – Bez pytania i bez twojej zgody? – Nie protestowałam – przyznała. – Przepraszam, nawet nie wiem, jak to wytłumaczyć. Później zapomniałam go oddać, wsiadłam w nim do samochodu. To wszystko. Tomasz patrzył na nią przenikliwie. Na jego twarzy wciąż malował się grymas niechęci, w końcu jednak ściągnął jej szalik z szyi i rzucił go na ławeczkę pod lustrem, po czym bez słowa wyszedł z przedsionka. Jagoda mocno zacisnęła powieki. Czuła się teraz tak, jakby rzeczywiście zdradziła Tomasza, a przecież poza natrętnymi myślami, które na chwilę zmąciły jej spokój, nic się nie stało. Gdyby jednak odwrócić sytuację, sama pewnie zareagowałaby podobnie. No, może Paulina nie dałaby Tomaszowi swojego szalika, by się nim otulił. Miał prawo być zły, ale zdecydowanie nie był to powód do zazdrości. Jagoda kochała

tylko jego i tylko z nim chciała być, a jej sentyment do Teodora nic nie znaczył. Zrezygnowana odwiesiła płaszcz i poczłapała do gabinetu, w którym teraz z ponurą miną siedział Tomasz. Podeszła do niego, odwróciła go razem z fotelem w swoją stronę. Spojrzał na nią dopiero po dłuższej chwili. – Kochanie, to naprawdę był nic nieznaczący gest – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Przyjacielska przysługa, odruch kulturalnego człowieka. Tomasz nadal milczał, więc Jagoda usiadła mu na kolanach i zarzuciła ręce na szyję. – Nie złość się na mnie… Nie chciałam być nieuprzejma i protestować. A potem zwyczajnie zapomniałam. Nie musisz się niczego obawiać ani być zazdrosny. – Dla ciebie mogło to nic nie znaczyć, ale dla faceta, uwierz mi, może znaczyć bardzo dużo. Tym bardziej, że z premedytacją nie poprosił o zwrot szalika. Chciał, byś wróciła w nim do domu – odparł Tomasz oschle. – Naprawdę? – Jagoda uśmiechnęła się lekko, obserwując wściekłe grymasy ukochanego. – A mnie się wydaje, że on nie chciał być nieuprzejmy i dlatego się nie upomniał. – Będzie miał pretekst, by się znów z tobą spotkać. Nie podoba mi się to, że jest dla ciebie taki, jak to określiłaś, uprzejmy. Po co w ogóle szliście na tę kawę? – Pomógł mi, nie chciałam odmawiać. Nie wziął ode mnie ani grosza. – Może czas pomyśleć o zmianie adwokata? – Kochanie, nie popadaj w paranoję. To miłe, że jesteś o mnie zazdrosny… – mruknęła zmysłowo – ale nie przesadzaj. To tylko znajomy. – Może i to za dużo. – No dobrze, w takim razie jak ja mam patrzeć na twoją relację z Pauliną? – Co masz na myśli? – obruszył się. – Zanim poszła na zwolnienie, widywaliście się codziennie, a ona dość wyraźnie była tobą zainteresowana. – Paulina jest moją podwładną, to zupełnie inna sprawa. – Może powinieneś ją przenieść do innej placówki? – zapytała podstępnie. Zdawała sobie sprawę, że nie było to do końca w porządku, musiała jednak jakoś pokazać mu absurd tej sytuacji. I chyba w końcu jej się udało, bo Tomasz wziął głęboki wdech, po czym jego twarz zaczęła łagodnieć. Do końca dnia był trochę markotny i niezadowolony, Jagoda miała jednak nadzieję, że w końcu dotrze do niego, że nic jej już z Teodorem nie łączy. Chciała również siebie utwierdzić w tym przekonaniu. Romans z Teodorem był już przeszłością, nie mogła jednak zapomnieć emocji, które na chwilę odżyły podczas dzisiejszego spotkania. Potrzebowała po prostu jeszcze trochę czasu, by całkiem zapomnieć o dawnej fascynacji.

7. Tomasz krążył podminowany po biurze. Cały czas myślał o tym, że ten cały Teodor, ten śliski adwokacina, chce się zbliżyć się do jego Jagody. Oczywiście nie robił tego nachalnie czy ostentacyjnie, wykorzystywał najbardziej wysublimowane sposoby, by Jagoda niczego się nie domyśliła, by uważała je za niezobowiązujące gesty. Owszem, Tomasz ufał jej i wiedział, że nigdy by go nie zdradziła, ale nie ufał temu prawnikowi. Musiał się z nim rozmówić, dać wyraźnie do zrozumienia, żeby uważał. Na Jagodę był zły tylko przez chwilę, gdy zobaczył ten nieszczęsny szalik. Milion myśli przemknęło mu wtedy przez głowę, ostatecznie jednak uwierzył, że była wobec niego lojalna. Przede wszystkim nigdy by go perfidnie nie okłamała. Nie kręciła, tylko wyznała dość niewygodną dla niej prawdę. Mogła przecież powiedzieć, że go poprosiła o ten szalik albo że kupiła sobie nowy, a w drogerii popryskała się męskimi perfumami przez pomyłkę. Pewnie w końcu uwierzyłby w coś takiego. Tymczasem szczerze opowiedziała o zachowaniu Teodora i za tę szczerość właśnie Tomasz kochał ją najbardziej. I bił się w piersi, że nie potrafił jej się zrewanżować tym samym. – Co ty jesteś taki nabuzowany? – zapytał Adam, wsuwając głowę przez uchylone drzwi gabinetu. – Aż tak widać? – Stary, miotasz się po tym pokoiku jak lew w klatce. Co jest? To przed rozmową z Pauliną? – Jeszcze się z nią nie umówiłem. Szkoda gadać… – Nieprawda, zrobi ci się lżej, gdy się wygadasz. – Wkurza mnie ten mecenas Leszczyński! Kręci się wokół Jagody cały czas. – Aaa! Pani zazdrość odwiedziła jaśnie pana – zaśmiał się Adam. – Ale co to znaczy, że się kręci? – Nie każ mi przytaczać tej historii. Po prostu wolałbym, żeby Jagoda nie miała z nim żadnego kontaktu ze względu na ich dawne relacje. Tymczasem on jak rycerz w lśniącej zbroi jest gotów pomóc jej w każdej sprawie, kiedy tylko potrzebuje fachowca od prawa. – O to chodzi… A nie widzisz w tej sytuacji odrobiny ironii? – Wiem, do czego zmierzasz, ale nie kończ. To zupełnie co innego. – Nic już nie mówię. – Adam uniósł ręce na znak, że się poddaje. – Ale radzę, zastanów się, czy powinieneś się w ogóle wściekać.

– Ja nie jestem zły na Jagodę. No, może wczoraj przez chwilę byłem. Jestem zły na tego mecenasika, który nie daje jej spokoju. – Zazdrość nie popłaca, tyle ci powiem. Może lepiej zostawić w spokoju tę sprawę niż ją niepotrzebnie rozdmuchiwać? – Ciekawe, co ty byś zrobił, gdyby przy twojej dziewczynie nagle zaczął kręcić się jej były. – Podszedłbym do tego racjonalnie. Przy czym ja akurat nie mam się czym martwić, Agata jest rozsądna. Tomasz chciał prychnąć i wyśmiać przyjaciela za jego naiwność, powstrzymał się jednak. Nie był pewien, ile Adam wie na temat Bartka i jego ponownego pojawienia się w życiu Agaty. – A na czym stanęło z Pauliną? – Zamierzam dziś się z nią spotkać, nie chcę dłużej zwlekać. – Pojedziesz do niej? – Zwariowałeś? Spotkam się z nią gdzieś na mieście, na neutralnym gruncie, przy świadkach. Wolę nie narażać się na kolejne zarzuty. – Rozsądnie – cmoknął Adam. – Zobaczymy, co powie. – O ile w ogóle się przyzna. – Sądzę, że będzie szła w zaparte. Tomasz wzruszył tylko ramionami i zamyślił się na chwilę. – Jakie plany na weekend? – zapytał Adam po chwili. – Chciałbym wyjechać z Jagodą gdzieś za miasto. Może w góry, do jakiegoś spa. Powinna się zrelaksować, ostatnie wydarzenia dały jej porządnie w kość. Jeszcze dziś zrobię rezerwację. – Proszę, proszę, cóż za inicjatywa – zagwizdał Adam szyderczo. – Czyżbyś chciał luksusami zagłuszyć wyrzuty sumienia i zrekompensować… – Zamiast szydzić, może też powinieneś zadbać o swoją kobietę – przerwał mu Tomasz złowrogim tonem. – Dbam o nią odpowiednio – obruszył się Adam i spojrzał na przyjaciela wymownie. Tomasz doskonale wiedział, co jego przyjaciel ma na myśli. Pokręcił z dezaprobatą głową, po czym westchnął ciężko. Chwilę później do jego gabinetu zajrzała Agata, obwieszczając, że za pięć minut będzie miał spotkanie, Adam więc ewakuował się, a Tomasz zaczął przeglądać dokumenty, by się przygotować. W końcu mógł na chwilę oderwać się od dręczących go myśli. Lubił pracować, a spotkania z klientami, które kończyły się owocnie, dodatkowo go nakręcały. I choć w ostatnim czasie jego zapał zmalał przez niepewność związaną z konkursem, teraz powoli odzyskiwał wewnętrzną motywację. W

gruncie rzeczy miał dobrą posadę, znakomite wyniki, co zresztą przyznał sam Marek. Nawet jeśli stanowisko prezesa obejmie ktoś inny, jego pozycja pozostanie niezagrożona. Ucieszył się więc, kiedy pół godziny później klient podpisał korzystną dla obu stron umowę kredytową. Kolejny mały sukces do odnotowania. Po spotkaniu jednak Tomaszowi znowu popsuł się humor. Wiedział, że musi w końcu zadzwonić do Pauliny, nie było sensu ciągle odkładać tej rozmowy. Westchnął głęboko, wziął do ręki telefon i wybrał jej numer. Kilka długich sygnałów później miał nadzieję, że tym razem się nie dodzwoni, lecz w ostatniej chwili odebrała. – Cześć, Tomaszu – powiedziała twardo. – Witaj – odparł nie mniej złowrogim tonem. – Coś się stało, że dzwonisz? – Tak. Musimy porozmawiać. Na chwilę po drugiej stronie zapadła cisza. Tomasz usłyszał tylko, jak Paulina głośno nabiera powietrza. Zmarszczył podejrzliwie brwi. – Przyszły wyniki? – zapytała ostrożnie. – A gdyby przyszły? – Chciałabym je poznać. – Przecież twierdzisz, że wiesz, jakie będą. – Źle to ujęłam. Chciałabym, żebyś je osobiście potwierdził. I usłyszeć od ciebie przepraszam. Tym razem to Tomasz zamilkł na dłuższą chwilę. Paulina była bardzo pewna siebie, a jej arogancki głos drażnił go nawet przez telefon. – Nie, wyników jeszcze nie ma. Chciałbym porozmawiać o czymś innym. Możemy się spotkać? – Tak, zapraszam. Chyba że to ja mam przyjechać do banku? To sprawa służbowa? – Spotkajmy się na mieście, wyślę ci za chwilę adres kawiarni – odparł i już miał się rozłączyć, gdy Paulina zagadnęła: – Nie brzmisz najlepiej, coś się stało? – Wszystko opowiem, gdy się spotkamy. Pasuje ci piętnasta? – Tak, powinnam zdążyć przebić się przez korki. – Dobrze, będę czekał – odpowiedział i nie żegnając się, zakończył połączenie. Każda rozmowa z tą kobietą wyprowadzała go z równowagi. Miał nadzieję, że podczas spotkania w cztery oczy nie da się sprowokować. Wiedział, że musi tę rozmowę przeprowadzić umiejętnie, by dodatkowo jej nie podburzyć. Czekał na piętnastą, odliczając minuty, a kiedy w końcu stanął przed kawiarnią, którą wybrał na spotkanie z Pauliną, wydało mu się, że jest w niej wyjątkowo

tłoczno. Ucieszyło go to, nie mógł ryzykować brakiem świadków. Kto wie, na jaki jeszcze pomysł wpadnie, rozgoryczona jego oskarżeniami. Ciśnienie znowu mu podskoczyło, gdy ujrzał Paulinę zmierzającą w kierunku jego stolika. Ona zresztą też nie wydawała się zachwycona jego widokiem, podczas ostatniego spotkania dał jej wyraźnie do zrozumienia, że nie jest nią zainteresowany, a jedynie niecierpliwie oczekuje wyników testu na ojcostwo, co ewidentnie sprawiło jej przykrość. Trudno, nie chciał, by cokolwiek ich łączyło, wolał się od niej separować niż dopuścić do świadomości, że mogliby do końca życia mieć wspólny obowiązek, przez co o zupełnym zerwaniu kontaktów nie mogłoby być mowy. Tomasz wręcz marzył, by w końcu się od niej uwolnić. Kiedy podeszła, skinął lekko głową, rzucił krótkie „cześć” i wskazał jej krzesło. Usiadła, nie zdejmując nawet płaszcza. – Napijesz się czegoś? – zapytał kurtuazyjnie. – Nie, dziękuję. – Może chociaż wody? – A długo nam zejdzie? – To zależy. – Od czego? – Od tego, co będziesz miała mi do powiedzenia. Paulina zamrugała szybko, rozpoznając w jego głosie nowe, wrogie nuty. Przez chwilę miał wrażenie, że widzi strach w jej oczach, nie wiedział tylko, czy przestraszyła się, że odkrył, kto stoi za donosami, czy tego, że nie jest ojcem jej dziecka. Kiedy podszedł do nich kelner, mimo wcześniejszej deklaracji poprosiła o świeżo wyciskany sok owocowo-warzywny. – Jak się czujesz? – zapytał. – Teraz cię to interesuje? W zasadzie nie bardzo, zapytał z przyzwoitości. Nie odezwał się więc, czekał jedynie na jakąkolwiek odpowiedź. – Dobrze, dziękuję – odparła w końcu oschle. – Powiesz mi, w jakim celu chciałeś się spotkać? – Tak. – Wyprostował się. Przez chwilę zbierał myśli, intensywnie się w nią wpatrując, jakby chciał ocenić jej nastrój. W końcu zaczął: – Wiesz pewnie, że w naszym banku jakiś czas temu ogłoszono konkurs na prezesa placówki i że kandydowałem na to stanowisko. – Coś mi się obiło o uszy – odparła obojętnie. – Niestety niedawno, niemal przed samym rozstrzygnięciem, konkurs został zawieszony – tłumaczył jej sytuację jak komuś, kto nie miał o niczym pojęcia, a przecież Paulina doskonale to wszystko wiedziała!

Sam zastanawiał się, czemu to robi, chyba chciał w ten sposób zbudować atmosferę niepewności. Kiedy nie zareagowała, kontynuował: – Zarząd zdecydował się odroczyć rozstrzygnięcie ze względu na to, że ktoś zaczął wysyłać im listy pełne zarzutów pod moim adresem. Członkowie zarządu zbadali sprawę i nie znajdując dowodów na potwierdzenie tych zarzutów, uznali, że ktoś z naszej placówki, kto żywi do mnie jakąś urazę, napisał te wszystkie anonimy – ciągnął. Paulina skinęła głową, jakby czekając na dalszy ciąg. Siedziała niewzruszona, ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Tomasz popatrzył na nią czujnie. – Ja też przeprowadziłem małe śledztwo, połączyłem kilka faktów. Ostatni donos pojawił się tuż po twojej wizycie w banku… – Jego spojrzenie było tak wymowne, że tylko głupi nie zorientowałby się, do czego dążył. Zmarszczyła brwi. Chyba do niej w końcu dotarło. Zamrugała szybko, po czym z pretensją, podniesionym głosem, powiedziała: – Czy ty podejrzewasz mnie?! – A jak myślisz? – zapytał pewnie Tomasz. – Czemu niby miałabym to robić?! – Bo cię odrzuciłem? Bo nie chcę uznać tego dziecka? Bo nie zachowuję się tak, jakbyś tego oczekiwała? – Wiesz co, masz naprawdę wysokie mniemanie o sobie – powiedziała z wyrzutem. – Uważasz, że chciałam ci zaszkodzić? Naprawdę masz mnie za taką żmiję? – Wybacz, ale mam podstawy tak sądzić. Wiem, że potrafisz knuć, jesteś przebiegła. I wcale nie dziwi mnie, że teraz się wszystkiego wypierasz. Choć miałem nadzieję, że jednak masz resztkę honoru i się przyznasz. Wówczas moglibyśmy rozmawiać o… – Wiesz co – pochyliła się nad stolikiem – nie przypuszczałam, że jesteś aż tak podłym dupkiem, Tomasz. Nie dość, że wypierasz się swojego dziecka, traktujesz mnie jak intruza w swoim życiu, to jeszcze rzucasz takie oszczerstwa! Nie wiem, kto na ciebie donosił, ale mam nadzieję, że w końcu jednak ktoś się na tobie pozna, że nie dostaniesz tego stanowiska, bo zwyczajnie na to nie zasługujesz. Jesteś złym człowiekiem. – A my teraz rozmawiamy o życiu czy pracy? Bo nie sądzę, żebym w pracy jakoś ci zaszkodził. A to, co dzieje się między nami prywatnie, to już zupełnie inna sprawa. Tylko że ja potrafię to rozgraniczyć, ty jak widać niezupełnie. Nachodzisz mnie, afiszujesz się z… – zawiesił głos, bo słowo ciąża nie mogło mu przejść przez gardło. – To nie jest w porządku, nie uważasz? – Boisz się, że ludzie dowiedzą się o twoich małych grzeszkach? Nadal chcesz grać przed pracownikami cnotliwego, porządnego szefa, wstyd ci, że pijacka noc

jest brzemienna w skutki i obawiasz się, że się to wyda? Że twoja ukochana dowie się o tym, że poszedłeś ze mną do łóżka? Może w tych donosach jest jednak ziarno prawdy! – syknęła złośliwie. Tomasz zmrużył oczy. Przecież nie powiedział, czego dokładnie dotyczyły oskarżenia kierowane pod jego adresem, nie napomknął ani razu, że miały podtekst seksualny. Czyli to jednak była ona! Niemożliwe, by przypadkowo rzuciła tę uwagę. Uniósł lekko kącik ust. Miał ją. Teraz tylko musiał to udowodnić, bo najwyraźniej nie zamierzała się do niczego przyznać. – Do twojej wiadomości: to nie ja, nic bym na tym nie zyskała. Poza tym, wbrew twojej opinii, nie jestem takim człowiekiem. Zresztą nie muszę niczego udowadniać. Naprawdę mnie rozczarowałeś, Tomasz. Jest mi potwornie przykro słyszeć te oskarżenia z twoich ust. Prawdę mówiąc, teraz to już nawet nie wiem, czy chcę, aby moje dziecko miało takiego ojca. Co nie znaczy, że nie będziesz musiał dbać o jego przyszłość – stwierdziła cicho i jakby posmutniała. Tomasz tylko zaśmiał się w duchu. Oczywiście wiedział, o co jej chodziło, pieniądze zawsze były dla Pauliny bardzo ważne, a przy jego zarobkach mogłaby się starać o wysokie alimenty. Był teraz jednak niemal pewien, że nie będzie miała podstaw do żadnych żądań. Po tym, co dzisiaj usłyszał, utwierdził się tylko w przekonaniu, że Paulina jest mściwą, zakłamaną osobą. – Żałuję, że tu dzisiaj przyszłam. Prawdę mówiąc, sądziłam… Nieważne. – Machnęła ręką. – Bardzo mi przykro, ale nie trafiłeś. To nie ja stoję za donosami, choć cokolwiek by zawierały, sądzę, że w dużej mierze to po prostu prawda, może drastyczna, ale prawda. Wstała i rzuciwszy w stronę Tomasza pełne wyrzutu spojrzenie, bez słowa ruszyła do wyjścia. Tak trzasnęła drzwiami, że aż kilka osób siedzących bliżej wejścia podniosło głowy znad telefonów lub przerwało rozmowy. Tomasz tylko pokręcił głową, po czym poprosił kelnera o rachunek. Nie do końca był usatysfakcjonowany tym spotkaniem, ale też nie spodziewał się, że Paulina pokornie się przyzna. Musiał teraz jedynie znaleźć dowód i miał nawet pewien pomysł, jak to zrobić. Kiedy wrócił do biura, części pracowników już nie było. Spodziewał się jednak, że Adam będzie na niego czekał. Skinął głową w jego kierunku, gdy ten rzucił mu pytające spojrzenie. Jego przyjaciel wstał od biurka bez słowa i wszedł za Tomaszem do jego gabinetu. – No i jak, przyznała się? – Chyba na to nie liczyłeś? – Czyli szła w zaparte? Tomasz skinął głową. – Ale zdradziła się w pewien sposób. Nie będę ci streszczał całej rozmowy,

oczywiście zostałem nazwany podłym dupkiem. Niemniej jednak upewniłem się, że to ona stoi za listami do zarządu. Muszę tylko zrobić jedną rzecz… – To znaczy? – Potrzebuję naszego informatyka, by przetrzepał jej komputer. I w zasadzie wszystkie komputery w banku. Marek między słowami wtrącił, że listy były wysyłane pocztą elektroniczną, a jeśli wychodziły z któregoś z naszych komputerów, być może uda się ustalić, przez kogo były pisane i kiedy. A to będzie niepodważalny dowód. – Myślisz, że była na tyle głupia, by wysyłać te listy stąd? – To jedyny pomysł, jaki przyszedł mi do głowy. Mam przeczucie, że w ten sposób coś znajdziemy. – Nie zapominaj, że Paulina od dłuższego czasu jest na zwolnieniu. – Ale donosy były wysyłane, jeszcze gdy pracowała. – Warto spróbować. – Informatyk jest u siebie? – Z tego, co wiem, pracuje do trzeciej. – No nic, zaczniemy działać w poniedziałek. Choć nie wiem, czy wytrzymam do poniedziałku. – Widzę, że jesteś w znacznie lepszym humorze. – Bo powoli rozwiązuję tę zagadkę. Skoro Paulina dopuściła się czegoś takiego, to jest na tyle perfidna, by wkręcać mnie także w nie moje dziecko. Poza tym zauważyłem, że zaniepokoiła się dzisiaj, zanim powiedziałem, o co dokładnie mi chodzi. Ona wie, że najprawdopodobniej nie jestem ojcem. Może bardzo by tego chciała, ale nie jestem. Stary, w końcu zobaczyłem światełko w tunelu! – Wiesz, jak to czasami jest z tym światełkiem? Mówią, żeby nie iść w jego stronę – powiedział od niechcenia Adam. Tomasz westchnął, po czym powiedział: – Potrafisz zgasić entuzjazm, trzeba ci to przyznać. – Staram się mimo wszystko być realistą i twardo stąpać po ziemi. – Tak jak ja bym był ostatnio optymistą. Po prostu zaczynam wychodzić na prostą. – Ale wiesz, że przed tobą największy zakręt? – Wiem. A ty się powtarzasz. Adam tylko wzruszył ramionami, włożył ręce w kieszenie spodni i lekkim krokiem wyszedł z gabinetu Tomasza. Ten zaś zapatrzył się w okno, a nieśmiały uśmiech ulgi pojawił mu się na ustach. Wziął głęboki wdech, po czym wziął się do tego, co planował zrobić jeszcze przed południem. Usiadł przy komputerze i zaczął wyszukiwać najlepsze weekendowe oferty na pobyt w górach dla dwojga. Wczorajszy wieczór i dzisiejszy poranek były dość trudne. Tomasz wciąż się

dąsał, ale gdy się żegnali przed wyjściem do pracy, Jagoda dostrzegła iskierkę nadziei – uśmiechnął się do niej swobodniej, a później, mimo że był już w drodze do samochodu, zawrócił, by czule ją ucałować. Dopiero wtedy odetchnęła z ulgą; wiedziała, że złość już mu przeszła. No, może nie na Teodora. Swoją drogą o tym, co wczoraj zaszło między nią a mecenasem, też sporo myślała. Sygnały, które wysyłało jej ciało w jego obecności, były odrobinę niepokojące, musiała się z nimi raz na zawsze rozprawić. Może po prostu źle do tego podchodziła? Może nie powinna aż tak przeżywać spotkania z nim? A może reagowała tak jedynie dlatego, że wczoraj widziała się z nim pierwszy raz od chwili, w której definitywnie zakończył się ich krótki związek? – A ty co taka zamyślona? – zapytała Laura, dołączywszy do Jagody z kubkiem porannej kawy w dłoni. – Czy ja wiem… Tak jakoś odpłynęłam – zbyła ją. – Jasne. Wiesz, co mówią ludzie? Że nie ma takiej sytuacji, w której kobieta nie myślałaby o niczym. Kobieta zawsze o czymś myśli. – Masz mnie. – Uśmiechnęła się z przekąsem Jagoda. – Powoli sytuacja zaczyna się normować. – To chyba dobrze? – Bardzo dobrze. Czuję taki wewnętrzny spokój, wiesz? Jakby teraz miało być już tylko lepiej. Prosta droga, a przede mną horyzont. – I tak do końca świata? – No właśnie nie. Wiesz, że nie potrafię usiedzieć w miejscu. Zaraziliście mnie z Tomaszem tym pomysłem rozbudowy „Słodkiej”. – Masz już jakiś plan? – Dziś umówiłam się z architektką. Mam jej przedstawić swoją wizję, a ona zrobi wstępny rysunek i kosztorys. Przygotowałam pierwsze prognozy na przyszłe miesiące i zobaczymy, czy uda się zainwestować w remont w najbliższym czasie, czy jednak będę musiała dłużej poczekać. Ale plan zawsze warto mieć, prawda? – Uśmiechnęła się wesoło. – Oczywiście! I bardzo mi się to podoba! Ten pomysł i w ogóle to, że jesteś teraz taka radosna. – Laura uścisnęła jej dłoń i obdarzyła ją pełnym emocji, szczerym uśmiechem. Jagoda odwdzięczyła się tym samym, po czym przytuliła przyjaciółkę. – Dobra, bo się zaraz rozbeczę. – Laura odsunęła się gwałtownie i zaczęła machać dłonią przed oczami, by osuszyć napływające do nich łzy. Jagoda zaśmiała się tylko, a później zakomenderowała, że czas zakończyć przerwę kawową i zabrać się do pracy. Obie wstały od stolika, po czym Laura wróciła na swoje stanowisko za ladą, a Jagoda do kuchni, by odebrać od Stefana zamówienie na półprodukty i pojechać do hurtowni. Zazwyczaj Stefan robił to

sam, ale ponieważ dzisiaj miał do zrobienia kilka tortów, Jagoda zaoferowała pomoc. Zresztą przynosiło jej to wiele radości. Mogła wtedy, mijając pełne różnorodnych składników do ciast półki, wymyślać nowe smaki i receptury. Przypomniała sobie, że chciała odtworzyć tę pyszną bezę pistacjowo-malinową, którą jadła wczoraj podczas spotkania z Teodorem, w locie dopisała więc kilka rzeczy do listy i w końcu ruszyła na zakupy. Po powrocie zdążyła tylko wypakować kartony na zaplecze i już musiała gnać na spotkanie z architektką. Była bardzo podekscytowana, gdy wchodziła po schodach starej kamienicy w pobliżu rynku, w której znajdowało się biuro projektowe. Kiedy zasiadły przy biurku, a Jagoda zaczęła opowiadać o swoich planach, szybko znalazły wspólny język. Architektka od razu zaproponowała, że jeszcze dziś pojadą razem do cukierni, by mogła zobaczyć wnętrze, zrobić pomiary i zabrać się do wstępnego projektu. Nie zastanawiając się długo, wyszły z budynku i mijając rynek, ruszyły w stronę parkingu, na którym Jagoda zostawiła samochód. Rozemocjonowana nagle zauważyła, że znana jej postać mignęła po drugiej stronie ulicy. Gdy dokładnie przyjrzała się siadającej już przy stoliku pod oknem osobie, aż zamarła z wrażenia. Zwolniła kroku, a w pewnym momencie zupełnie się zatrzymała, obserwując, jak Tomasz rozmawia z Pauliną w mieszczącej się kilkanaście metrów dalej kawiarni. Uśmiech momentalnie zszedł jej z twarzy. Nie wyglądał na zadowolonego z tego spotkania. Czego ta kobieta znowu od niego chciała?! Paulina tym razem skrzętnie ukryła brzuch pod obszernym płaszczem. Jagoda już chciała zrobić krok w tamtą stronę i rozmówić się z nią raz na zawsze, uprzytomniła sobie jednak, że przecież nie jest sama. – Coś się stało? – zapytała nagle architektka. – Nie, nie. Przepraszam, Aniu. Zobaczyłam tylko… – Ponownie spojrzała w stronę kawiarni. – Chciałabyś tam podejść? Poczekam – odparła ta uprzejmie. – Nie. Zadzwonię później. Najpierw „Słodka”. – Wysiliła się na uśmiech, po czym wskazała swój samochód. Jej entuzjazm zgasł całkowicie po tej scenie. W drodze do cukierni znów zaczęła się zastanawiać, po co Tomasz spotkał się z Pauliną, czego ona chciała i przede wszystkim, dlaczego byli w kawiarni w centrum zamiast w banku? Przecież Paulina nie miała problemu z przychodzeniem tam. Ta myśl nie dawała jej spokoju. Dopiero gdy Ania zapytała, czy wszystko w porządku, ocknęła się i zmusiła do uśmiechu, by architektka nie poczuła się nieswojo. Starała się kontynuować rozmowę jak wcześniej, jej myśli jednak wciąż uciekały w kierunku Tomasza i Pauliny. To z pewnością Paulina nalegała na to spotkanie, Tomasz przecież nie wyglądał, jakby się dobrze bawił… I wtedy zorientowała

się, że jest dokładnie w takim samym położeniu, w jakim Tomasz znalazł się wczoraj. Postanowiła więc twardo przestać rozmyślać, dopóki nie wróci do domu i zwyczajnie go o to zapyta. To wewnętrzne postanowienie pomogło jej się trochę uspokoić. Kiedy dotarły do cukierni i Ania zaczęła robić pomiary oraz proponować zmiany, do dyskusji włączyła się także Laura, dzięki czemu Jagoda na dobre zapomniała o scenie z kawiarni. W tej chwili liczyła się tylko cukiernia, to miejsce zawsze pomagało jej oderwać się od problemów. Gdy architektka spisała już wszystkie wymiary, zajrzała w przygotowaną przez Jagodę dokumentację budynku. Musiała się upewnić, że wnętrze nie jest objęte dodatkową ochroną i sprawdzić, czy można wprowadzić w tych pomieszczeniach jakiekolwiek zmiany. Na szczęście okazało się, że ściana, która miała zostać wyburzona, nawet nie była uwzględniona w planach, ktoś ją samowolnie dostawił, więc z jej usunięciem nie powinno być problemu. Jagoda obiecała jednak ustalić ten fakt z konserwatorem zabytków, by nic nie zakłóciło ewentualnego remontu. Po spędzeniu popołudnia z młodą, pełną pomysłów architektką, była już niemal przekonana, że ta zmiana musi nastąpić! Nie mogła się doczekać, by opowiedzieć o wszystkim Tomaszowi! I rzecz jasna dowiedzieć się, jaki był cel jego dzisiejszego spotkania z Pauliną. Ucieszyła się, kiedy wjeżdżając już po zmroku na podjazd, zobaczyła tlące się wewnątrz domu światło. Tomasz najwyraźniej też już skończył pracę i nie poszedł z Adamem na squasha, tak jak miał wcześniej w planach. Zastała go przy stole w salonie, wczytującego się w jakąś stronę w internecie. Był w całkiem dobrym humorze. Czyżby spotkanie z Pauliną tak go nastroiło? Jagoda skrzywiła się nieco. Nim do niego dołączyła, poszła do kuchni po herbatę. Na zewnątrz było bardzo zimno, samo przejście z samochodu do domu wychładzało porządnie organizm, kiedy więc przysiadła się do Tomasza, trzymała już w dłoniach duży kubek naparu z imbirem, sokiem malinowym i goździkami. – Jak ci minął dzień? – zapytał, lekko przymykając laptopa. – Dziękuję, całkiem przyjemnie. Spotkałam się dziś z architektką wnętrz. Zrobiła pomiary w cukierni i obiecała przygotować wstępne plany nowej aranżacji. – Czyli jednak remont? – To zależy od wyceny. Ale tak, prędzej czy później na pewno powiększę cukiernię. To był bardzo dobry pomysł. – Uśmiechnęła się delikatnie. – A tobie jak minął dzień? – Również całkiem owocnie – odparł, a przebiegły uśmieszek zatańczył mu na twarzy. – Właśnie widzę, że jesteś w dobrym humorze – powiedziała z nutą podejrzliwości w głosie.

Musiał to wyłapać, bo od razu pociągnął ją za rękę, gestem prosząc, by usiadła mu na kolanach. Popatrzył na nią przenikliwie, po czym bez słowa podniósł ekran laptopa, na którym była wyświetlona strona jakiegoś spa w Zakopanem. Jagoda zmarszczyła brwi, przeglądając ofertę, a potem przeniosła jaśniejący wzrok na Tomasza. Posłała mu pytające spojrzenie. – Zapraszam cię na weekend w góry. Musisz odpocząć – powiedział dumnie. – Ale to jeden z lepszych hoteli w Zakopanem, zapłacimy majątek! – Zasłużyłaś na każdy luksus, kochanie. – Cmoknął ją w usta. – Na kiedy zarezerwowałeś? – zapytała rozpromieniona. – Wyjeżdżamy jutro około południa. Muszę jeszcze dokończyć jedną analizę dla klienta, obiecałem wysłać w sobotę, ale później wsiadamy w samochód i do poniedziałku, a jeśli będziesz chciała, to nawet dłużej, wypoczywamy. Nie martw się o cukiernię, rozmawiałem z Laurą, zastąpi cię. – Co to za spiski? – Żadne spiski, tylko niespodzianka. Nie cieszysz się? – Bardzo się cieszę! Dziękuję! Prawdę mówiąc, już od dawna marzyłam o takim weekendzie. O niczym nie myśleć, zająć się tylko sobą… i tobą oczywiście. – No ja myślę! To jak, humor trochę poprawiony? Bo zauważyłem, że gdy wróciłaś, byłaś smutna. Jagoda spuściła wzrok i znów nieco sposępniała. Czy powinna mu teraz mówić, że widziała go z Pauliną? Gdyby to było istotne, pewnie sam by jej powiedział. Uświadomiła sobie jednak, że jeśli tego teraz nie wyjaśni, będzie ją to dręczyło przez cały wyjazd. A weekendu z kolei bardzo nie chciała zepsuć. Zacisnęła usta, po czym zdecydowała się i szybko wyrzuciła z siebie potok słów: – Widziałam cię dzisiaj z Pauliną. Wracałam akurat z biura projektowego, kiedy zobaczyłam, że ona wchodzi do kawiarni, w której na nią czekałeś. Czy to spotkanie to coś poważnego? Bo wiesz, zawsze widywaliście się w banku i w ogóle… Tomasz wyprostował się, a jego wyraz twarzy momentalnie się zmienił. Jagoda, wciąż siedząc mu na kolanach, poczuła, jak napinają się w nim wszystkie mięśnie. Przez chwilę milczał, po czym pogładził ją po plecach, wziął głęboki wdech i powiedział: – Wczoraj widziałem się z jednym z członków zarządu naszego banku. Powiedział mi, czego dotyczyły donosy… Mobbing, nepotyzm i podteksty seksualne w wypowiedziach do pracowników. – Co takiego?! – Tak. Sprawdzili wszystko, zarzuty oczywiście okazały się bezpodstawne, wykluczyli też, by wysyłał je ktoś spoza banku, nie podejrzewają innych kandydatów na stanowisko prezesa. Marek zasugerował, żebym uważnie

przyjrzał się swoim podwładnym, czy ktoś nie żywi do mnie jakiejś urazy, bo te wiadomości to celowe działanie na moją niekorzyść. I tak jak już kiedyś wspominałem, moją jedyną podejrzaną jest właśnie Paulina. Szczególnie że najświeższy donos pojawił się niedługo po jej ostatniej wizycie w banku. – Nie mogę w to uwierzyć… Co takiego ostatnio jej powiedziałeś, że znowu to zrobiła? Tomasz wyraźnie się zmieszał. Podrapał się po głowie, po czym odparł: – Może zbyt dosadnie stwierdziłem, że nie musi informować mnie o każdym kolejnym zwolnieniu lekarskim, bo od tego jest dział kadr. – Jaka ona jest zawistna! To dlatego dzisiaj się z nią spotkałeś? – Tak, chciałem wyjaśnić sprawę na neutralnym gruncie. – Przyznała się? – Żartujesz? Oczywiście, że wszystkiego się wyparła, ale powiedziała coś, co wskazuje na jej winę, mimo wszelkich jej zaprzeczeń. – To znaczy? Co takiego powiedziała? Tomasz znów zasępił się na chwilę. – Nie pamiętam już dokładnie, coś o rodzaju oskarżeń pod moim adresem, a ja nie mówiłem jej, czego dokładnie dotyczyły. – Co masz zamiar teraz zrobić? – Przeszukać wszystkie komputery w biurze. Może uda się znaleźć choćby mały, pozostawiony przez nią ślad. Pierwsze listy były wysyłane, gdy jeszcze pracowała. Adam z informatykiem mają się tym zająć od poniedziałku. – Co za babsko… Nie może znaleźć sobie innego obiektu zainteresowań?! Myślisz, że ona nadal coś do ciebie czuje? – Jagoda była oburzona. Tomasz wzruszył ramionami i sięgnął po kubek z herbatą, który postawiła obok laptopa. – Mam nadzieję, że nie, staram się nad tym nie zastanawiać. – Wziął spory łyk. – Nie może się zainteresować kimś innym, choćby ojcem swojego dziecka? Chyba że nie wie, kto nim jest? Ha, może jeszcze w dziecko spróbuje cię wrobić! – rzuciła, a Tomasz aż zakrztusił się herbatą. – Naprawdę, kochanie… – Najchętniej powiedziałabym jej kilka ostrych słów. Nie dość, że bruździ, to jeszcze nie daje ci spokoju! – To tak jak ja chciałbym rozmówić się z mecenasem. – Spojrzał na nią wymownie. – Ale wiem, że najważniejsze jest to, co czujesz ty. Jagoda pokiwała powoli głową, po czym westchnęła i zarzuciła mu ramiona na szyję. – Poradzimy sobie, prawda? I ja, i ty. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć? – Wiem. Ty na mnie również. Kocham cię. – Znów ją pocałował, tym razem

czulej, subtelniej, delikatniej. Jagoda przylgnęła do niego mocniej, oddając się tej niewysłowionej rozkoszy. Tak bardzo się cieszyła, że miała go tylko dla siebie. Nic nie było w stanie tego zepsuć. Żadna zazdrosna Paulina, żaden Teodor wracający jak bumerang. Mieli siebie i to było najważniejsze.

8. Ten dzień zaczął się nad wyraz dobrze. Jagoda od rana krzątała się po domu, pakując walizki na ich wspólny, cudowny weekend w górach. Była tak podekscytowana i szczęśliwa – Tomasz nie mógł się na nią napatrzeć. Co chwilę wpadała do jego gabinetu zapytać, czy potrzebuje takiego swetra albo takiej koszulki. Tomasz w tych kwestiach jednak zupełnie zdał się na nią, nigdy nie lubił się pakować, zawsze zostawiał to na ostatnią chwilę i za każdym razem czegoś zapominał. Jagoda potrafiła robić to o wiele lepiej, była bardziej zorganizowana, choć nie dało się zaprzeczyć, że najwyraźniej zamierzała zabrać dużo za dużo rzeczy. Gdy wszedł do sypialni, na podłodze leżały dwie ogromne walizki, a każda z nich była już niemal zapakowana po brzegi! – Kochanie, jedziemy na trzy dni! – zaśmiał się. – Ale skąd mam wiedzieć, jaka będzie pogoda? Czy gdzieś będziemy wychodzić? W górach byłam kilkanaście lat temu z wycieczką szkolną! Myślisz, że powinnam pojechać jeszcze po cieplejsze spodnie trekkingowe? – zapytała przejęta. – Wydaje mi się, że to, co mamy, w zupełności nam wystarczy. Będziemy leżeć w spa i podziwiać widoki. Tak naprawdę większość czasu spędzimy w szlafrokach – odpowiedział rozbawiony. – Na posiłki również w szlafrokach? – Nie znalazłem nigdzie informacji, by w hotelu obowiązywał jakiś specjalny dress code. Ewentualnie możesz zabrać jedną sukienkę, gdybym na przykład chciał porwać cię na kolację. – No widzisz! O tym nie pomyślałam! A buty? Jakie powinniśmy wziąć buty? Takie w góry? – A chcesz iść na szlak? Z tego, co się orientuję, w Zakopanem mają chodniki, normalne drogi… – Czemu się ze mnie naśmiewasz! – powiedziała lekko już naburmuszona. – Jesteś taka urocza, gdy się tym wszystkim przejmujesz. – Uważasz, że zapakowałam za dużo? – zapytała w końcu zrezygnowana. – Kochanie. – Podszedł do niej i ujął pieszczotliwie jej dłonie. – Zabierz tyle rzeczy, ile uznasz za stosowne, nie będę cię ograniczał. Jedziemy autem, nie mamy limitu bagażowego. Jedyną granicą jest pojemność bagażnika. – Może rzeczywiście przesadzam… – westchnęła – ale wiesz, to nasz pierwszy wspólny wyjazd. – Uśmiechnęła się. – Chciałabym, żeby było idealnie.

– Skarbie, z tobą zawsze jest idealnie. Bez względu na to, jak jesteś ubrana. Rzekłbym, że jest nawet lepiej, gdy nic na sobie nie masz – mruknął uwodzicielsko. – Czyli mam paradować po hotelu nago? – O nie, takie widoki to tylko dla mnie. Zabierz choćby całą szafę. Jagoda roześmiała się, po czym pocałowała Tomasza i przytuliła się do niego. Trwali w objęciach przez kilkanaście długich sekund. W końcu odsunęła się nieznacznie, stwierdziwszy, że musi jeszcze raz przejrzeć spakowane rzeczy, a następnie oznajmiła, że i tak pojedzie do centrum handlowego, by dokupić kilka kosmetyków. Tomasz wyraził swoją aprobatę dla tego pomysłu, po czym upewniwszy się, że Jagoda nie potrzebuje pomocy, wrócił cichaczem do gabinetu. Może aż tak tego nie okazywał, ale też cieszył się na wspólny wyjazd, faktycznie mieli po raz pierwszy razem przeżyć coś nowego. – Kochanie, czy ty czegoś potrzebujesz? – zapytała jeszcze przed wyjściem. – Zbieram się na te zakupy, więc jeśli coś ci przychodzi do głowy… – W zasadzie… – zaczął się zastanawiać. – Mam sprawdzić i po prostu kupić, co uważam, również dla ciebie? – zaśmiała się. – Jesteś najlepsza – wyszczerzył się radośnie. Jagoda podeszła i pocałowała go czule, obiecała również, że postara się wrócić jak najszybciej. Chwilę później usłyszał trzaśnięcie drzwi wyjściowych. Uwielbiał ją, uwielbiał z nią być i spędzać czas. Kiedy w końcu uporał się z pracą i wysłał ofertę klientowi, zadzwonił do niego, by upewnić się, czy wszystko jest w porządku, i uprzedzić, że za około godzinę najprawdopodobniej będzie w trasie. Później zadzwonił też do Adama. Chciał potwierdzić, że jego przyjaciel dopilnuje wszystkiego w poniedziałek. – Gdyby informatyk coś znalazł, niech wyśle mi dokładny raport. I niech cały proces przebiega w miarę dyskretnie. Pod pozorem sprawdzenia systemu, wgrania jakichś antywirusów, no wiesz. – Stary, jasna sprawa – odparł swobodnie Adam. – Niczym się nie martw i korzystaj z upojnych chwil. Dam ci znać, jeśli szybko się czegoś doszuka. – Aha, nie zapomnij, że nie ma taryfy ulgowej, twój komputer, Agaty i mój też muszą być sprawdzone. – Nie ufasz mi? Ani Agacie? – zapytał obruszony Adam, jakby już nie pamiętał, co Tomasz powiedział zdanie wcześniej. – Czy ty mnie słuchasz? Jak to będzie wyglądało, jeśli wszystkie komputery zostaną sprawdzone poza tymi trzema? Dopiero wtedy zaczną się podejrzenia. A mnie zależy na tym, aby wszystko odbyło się dyskretnie, bez wywoływania sensacji i domysłów. Chyba że masz coś do ukrycia i dlatego się tak burzysz?

– Tak, dlatego też przyjadę w poniedziałek o szóstej rano do pracy i porządnie wyczyszczę swój sprzęt – powiedział z przekąsem. – Dobra, już rozumiem. Dopilnuję wszystkiego. – Dzięki. – Kiedy planujecie wrócić? – Hotel mamy zarezerwowany do poniedziałku z możliwością przedłużenia o kilka dni. Jeśli postanowimy powylegiwać się trochę dłużej, na pewno cię o tym poinformuję. – Mam taką nadzieję. Tacy to mają życie… – westchnął Adam. – Nikt nie broni ci zafundować podobnych atrakcji swojej dziewczynie – zaśmiał się Tomasz. – Teraz to ja mam na głowie cały bank! – stwierdził Adam z teatralną przesadą. – Jak tylko wrócę, daję ci kilka dni urlopu. – Trzymam cię za słowo. O której wyjeżdżacie? – Pewnie za jakąś godzinę, może dwie. Jagoda pojechała jeszcze na zakupy, a ja kończyłem analizę dla Wolskiego. – Tego od sieci sklepów sportowych? – Tak. Obiecałem wysłać mu ofertę jeszcze przed weekendem. W razie gdyby chciał się spotkać, a mnie jeszcze nie będzie, też będę cię prosił… – Stary, nie musisz mi tłumaczyć takich rzeczy. Z Agatką wszystkim się zajmiemy – zapewnił Adam, po czym życzył mu udanego wyjazdu i rozłączył się. Następnie Tomasz zajrzał do sypialni, żeby sprawdzić, co jeszcze Jagoda zapakowała do jego walizki. Uśmiechnął się pod nosem, gdy na wierzchu jej bagażu zobaczył frywolną koronkową bieliznę. Zaraz wyobraził ją sobie w tym skąpym stroju… Będzie miał ją tylko dla siebie, nic im nie przeszkodzi, żadne nagłe wezwanie do pracy. Był gotów nawet zaproponować, by oboje wyłączyli telefony na czas pobytu w Zakopanem. Postanowił poszukać w internecie dodatkowych atrakcji na te kilka dni. Skoro Jagoda od dawna nie była w górach, może warto byłoby przedłużyć wyjazd i mimo wszystko część czasu spędzić poza hotelem? Ostatnio w wiadomościach mówili, że w Tatrach Wysokich już leży śnieg, widoki są więc pewnie oszałamiające. A może termy? W taką pogodę gorąca woda w zewnętrznym basenie brzmi interesująco. Zaznaczył zakładkami kilka miejsc, włączył też mapę, by sprawdzić, którą trasę wybrać, aby nie utknąć w korkach. Był już w pełni przygotowany do drogi, czekał tylko na ukochaną. Zamkną walizki i w końcu wyjadą, żeby odpocząć. Zaczął się niepokoić, gdy półtorej godziny później Jagody nadal nie było w domu. Dał jej jeszcze pół godziny, sądząc, że porwał ją wir zakupów. Z

podekscytowania kupiła pewnie jeszcze tysiąc różnych, niepotrzebnych drobiazgów, długo się nad każdym zastanawiając. By się czymś zająć, zaczął oglądać telewizję. Jego niepokój przeszedł w lekką panikę, kiedy godzinę później nadal jej nie było, a na domiar złego nie odbierała telefonu. Dzwonił już drugi raz i znów odpowiedział mu tylko miarowy sygnał połączenia. Zaczął się zastanawiać, co mogło ją zatrzymać na mieście. Na razie nie dopuszczał do siebie żadnych czarnych scenariuszy. Gdy kolejna próba kontaktu z Jagodą się nie powiodła, zatelefonował do cukierni, ale okazało się, że od wczoraj nikt jej tam nie widział. Dowiedział się tylko, że jakieś trzy godziny wcześniej Laura rozmawiała z nią przez telefon, Jagoda była wtedy w drodze do centrum handlowego. Później zadzwonił do Agaty, ale tylko ją zmartwił, bo ona również nie miała kontaktu z siostrą, zresztą unikały się trochę od ostatniego spotkania. Mimo to Agata też obiecała spróbować dodzwonić się do Jagody. Przez kolejne pół godziny siedział na kanapie w salonie, zastanawiając się, kto jeszcze mógłby wiedzieć, co się dzieje. Zdał sobie nagle sprawę, że pewnie powinien zacząć dzwonićdo szpitali. Jagoda obiecała wrócić szybko, wiedziała, że mają wyjechać około południa, tymczasem nie dość, że nie było jej już prawie cztery godziny, to w dodatku nie odbierała telefonu. Zaczął krążyć po pokoju. W głowie pojawiła mu się kolejna niepokojąca myśl. Nie chciał dzwonić do Teodora, ale był on chyba ostatnią osobą, która przychodziła mu do głowy. Z trudem przemógł się i wybrał jego numer. – Słucham? – Mecenas odebrał dość szybko. – Cześć, z tej strony Tomasz Krajewski. – Tak, miałem zapisany twój numer, cześć – odparł ten sucho. – Czy kontaktowała się może z tobą Jagoda? – zapytał wprost. – Tak. – Na chwilę zapaliła się iskierka nadziei. – Widzieliśmy się kilka dni temu. Coś się stało? Tomasz westchnął. – A dziś? Dziś się do ciebie nie odzywała? – Nie, od tamtej pory z nią nie rozmawiałem. O co chodzi? – Tomasz usłyszał niepokój w jego głosie. Zacisnął usta, nie chcąc wprowadzać go w szczegóły. – Gdyby zadzwoniła, daj mi proszę znać. – Oczywiście. Ale powiedz mi, co się stało. – Nie sądzę… – zaczął, po czym przewrócił oczami. Nie mógł być zazdrosnym gówniarzem, nie w takiej sytuacji. – Jagoda wyszła z domu na zakupy jakieś trzy godziny temu i nie daje znaku życia. – Może straciła rachubę czasu między wieszakami.

– Raczej nie. Miała wyjść tylko na chwilę, poza tym wyjeżdżamy dziś na krótki urlop, planowaliśmy ruszyć przed południem. Mniejsza, w każdym razie niepokoję się, już dawno powinna być w domu. – Dzwoniłeś do jej siostry, do cukierni? – Masz mnie za idiotę? – rzucił zirytowany. – To było pierwsze, co zrobiłem. Ale teraz już nic nie przychodzi mi do głowy poza tym, by dzwonić na policję i do szpitali. – Może warto się jeszcze wstrzymać. A co, jeśli zostawiła telefon w aucie i faktycznie się zagapiła? – A może nie – odparł Tomasz uszczypliwie. Nie chciał być gburem, ale zaczynał powoli tracić cierpliwość. Bał się o Jagodę i naprawdę nie wiedział, co robić. Przeprosił Teodora za swój ton, po czym szybko pożegnał się i rozłączył. Przez chwilę stał przy oknie w salonie, zastanawiając się, co dalej. Może rzeczywiście na obdzwanianie szpitali było za wcześnie, ale siedzenie bezczynnie i czekanie na rozwój wydarzeń też nie wchodziło w grę. Nie zastanawiając się dłużej, Tomasz chwycił leżące na stoliku w przedpokoju kluczyki do auta i wyszedł z domu. Postanowił pojechać do najbliższej galerii handlowej, tej, w której Jagoda zazwyczaj robiła zakupy. Może w ten sposób ją znajdzie, może Teodor miał rację i tylko zapomniała telefonu. Wsiadł do samochodu i ruszył z piskiem opon. Jagoda wzięła się pod boki, patrząc na przepełnione walizki. Niemal wszystko, co było im potrzebne na ten trzydniowy wyjazd, już w nich ułożyła. Teraz musiała tylko dokupić kilka kosmetyków, może jeszcze jeden ciepły sweter. Tomasz miał rację, pakowała się jak na wyprawę na Mount Everest, ale przecież pogoda w górach zmienia się z godziny na godzinę. Dopytawszy Tomasza, czy potrzebuje czegoś ze sklepu, zebrała się szybko i wyszła z domu. W drodze do centrum handlowego zadzwoniła jeszcze do Laury, by upewnić się, że w cukierni na pewno sobie poradzą przez tych kilka dni. – Cześć, spiskowcu – powitała ją wesoło. – Zupełnie nie wiem, o co ci chodzi – odparła poważnym głosem Laura. – Już ty doskonale wiesz! Co to za dogadywanie się z moim mężczyzną za moimi plecami? – Wszystko dla twojego dobra. – No, masz szczęście. – A wy jeszcze nie w drodze? – Tomasz kończy pracę, a ja jadę po kilka rzeczy do galerii. Jakieś kosmetyki i takie tam. – Podekscytowana? – Bardzo, już nie mogę się doczekać! Naprawdę potrzebuję takiego wyjazdu.

Tylko utwierdź mnie w przekonaniu, że sobie poradzicie. – Kochana, gdybyś mi nie ufała i we mnie nie wierzyła, nie zrobiłabyś mnie kierowniczką sali, prawda? – Tak, ale… – Nie ma żadnego ale. Poradzimy tu sobie ze wszystkim, nie musisz się o nic martwić, masz się zrelaksować i odpocząć, bo należy ci się to jak mało komu. Zrozumiano? – Tak jest, szefowo – wydeklamowała Jagoda, po czym zaśmiała się perliście. – Na pewno nie potrzebujesz, abym przyjechała choć na chwilę? – Jagoda, wiem, gdzie co trzymasz, mam dostęp do kasy i upoważnienia do podpisywania rachunków i faktur. Ja nie chcę cię tu widzieć. – Może masz rację… – Nie potrafisz się odciąć nawet na godzinę – westchnęła Laura. – Mam nadzieję, że chociaż Tomasz będzie w stanie odwrócić twoją uwagę od lubelskiej codzienności. Kupiłaś sobie jakąś seksowną bieliznę? – Coś tam mam… Myślisz, że powinnam kupić coś specjalnego? – Pewnie i tak dużo czasu w niej nie spędzisz, ale to zawsze podkręca atmosferę. – W takim razie może zajrzę do tego sklepu, no wiesz. – Jagoda lekko się zarumieniła. – Kochana, bawcie się dobrze, wypoczywaj i pław się w luksusie. Podobno Tomasz zarezerwował coś ekstra. Jeśli znajdziesz chwilę pomiędzy miłosnymi uniesieniami, wyślij kilka zdjęć. – Jesteś niemożliwa – zaśmiała się Jagoda. – Laura? – dodała po chwili. – Tak? – Dziękuję. Jesteś najlepsza, wiesz? – Wiem. – Jagoda niemal widziała promienny uśmiech swojej przyjaciółki. – W razie jakichkolwiek problemów dzwoń do mnie, dobrze? – Przecież wiesz, że tego nie zrobię. – Bo się wycofam z ostatniej deklaracji… – No dobrze, jeśli wydarzy się coś naprawdę poważnego, dam ci znać. – Dziękuję. O to mi chodziło. Rozłączyła się i z uśmiechem na ustach wjechała na parking przy galerii. Wciąż była podekscytowana, jakby wybierała się w podróż na drugi koniec świata. Dla niej nawet Zakopane było niesamowitą przygodą, jeśli tylko mogła spędzić tam czas z Tomaszem. Uwielbiała go za to, że wpadł na ten pomysł, że zrobił jej taką niespodziankę! Był dla niej taki dobry. Jak teraz miała mu się odwdzięczyć? Może jakiś drobny prezent? Zaczęła zastanawiać się nad podarkiem, szybkim krokiem przemierzając centrum handlowe. Zajrzała do kilku sklepów, nic jednak nie przychodziło jej do głowy, więc ostatecznie postanowiła kupić to, po co tak

naprawdę przyjechała. W sąsiadującym z drogerią butiku udało jej się dorwać mięciutki sweter, idealny na zimne wieczory w górach. Spojrzała odruchowo na zegarek, gdy stamtąd wychodziła, zadowolona z zakupu. Miała nadal zapas czasu, postanowiła więc odwiedzić jeszcze jeden sklep, ten, o którym rozmawiała z Laurą. Oglądając wiszące na wieszakach ponętne koronki, uśmiechała się do siebie i snuła plany na cały nadchodzący weekend. Kiedy stała już przy kasie, za szybą mignęła jej znajoma postać. Zapłaciła szybko i odwróciła się w tamtym kierunku, by się upewnić, że wzrok jej nie mylił. Paulina weszła właśnie do sklepu. Jagoda aż wstrzymała oddech, obserwując jej pewne siebie ruchy. Taka była zadowolona, komplikując życie innym? W normalnej sytuacji Jagoda pewnie dyskretnie wymknęłaby się ze sklepu, tym razem jednak nie mogła tak po prostu odejść. Miała szansę, by raz na zawsze rozmówić się z tą kobietą. Zrobiła krok w jej stronę, po czym szybko się opamiętała. Nie chciała robić scen tutaj, przy innych klientkach i ekspedientkach, postanowiła więc poczekać na Paulinę przed wejściem. Rozdrażnienie rosło w niej z każdą chwilą oczekiwania. Dreptała w miejscu, starając się nie spuścić Pauliny z oczu. Serce zaczęło bić jej szybciej, gdy zobaczyła, że ta zbliża się do kasy, płaci, a później z zadowoleniem zaglądając do torby, wychodzi z butiku. Jeszcze przez chwilę się wahała, ale gdy nieświadoma niczego Paulina zaczęła iść w jej kierunku, po prostu stanęła jej na drodze. Przez dłuższą chwilę po prostu mierzyły się wzrokiem. Jagoda była zła, Paulina – najwyraźniej zaskoczona. Zaraz jednak wyprostowała się z tą charakterystyczną, przesadną pewnością siebie. – Co za spotkanie! Witaj! – powiedziała nad wyraz uprzejmie. – Tak, zbieg okoliczności, cześć – wysiliła się na uśmiech Jagoda. Cóż, oficjalnie przecież nie były ani skłócone, ani nawet sobie niechętne. – Zakupy? – zapytała po chwili niezręcznego milczenia. – Tak, wyjeżdżamy z Tomaszem na weekend – odparła triumfalnie Jagoda, licząc na gwałtowną reakcję Pauliny. Ta jednak pozostała niewzruszona. – Gratuluję. – Spojrzała wymownie na jej brzuch. – Dziękuję. Właśnie krążę w poszukiwaniu nowych ubrań. Chyba czas zmienić garderobę, przestałam się mieścić w większość sukienek. – Posłała Jagodzie wymuszony uśmiech, a ta zrewanżowała się tym samym. – Może usiądziemy na chwilę? – zaproponowała. Paulina była wyraźnie zaskoczona, ale skinęła głową, więc ruszyły w stronę pobliskiej cukierni, której stoliki były rozstawione niemal pośrodku holu galerii. Atmosfera tak zgęstniała, że można było ciąć powietrze między nimi, Jagoda jednak nie spodziewała się niczego innego. To nie miała być miła rozmowa. – Wyjeżdżacie? – zapytała Paulina obojętnym tonem.

– Tak, dzisiaj. – Jagoda wbiła w nią złowrogi wzrok. – Chciałabym cię o coś prosić. – Nadszedł czas, by rozpocząć tę nieprzyjemną rozmowę. – Mogłabyś przestać komplikować życie Tomaszowi? Paulina aż rozchyliła usta z wrażenia, mrugając szybko, po czym skrzywiła się. Jagoda natomiast kontynuowała: – Po pierwsze musisz w końcu przyjąć do wiadomości, że Tomasz układa sobie życie ze mną i nie jest tobą zainteresowany, a po drugie te donosy na niego… To naprawdę żałosne. – Posłuchaj… – Nie, to ty posłuchaj. Nie wiem, dlaczego to robisz, wydawałoby się, że jesteś dorosłą kobietą, a tymczasem zemsta jest dla ciebie ważniejsza niż poprawne relacje w pracy. Wiem, że rozgoryczona odrzuceniem kobieta długo chowa urazę, ale naprawdę, już wystarczy… Takim zachowaniem pogarszasz tylko i wyłącznie swoją sytuację, bo w te wyssane z palca zarzuty nikt nie wierzy. Co więcej, kto zna Tomasza, nigdy nie uwierzy. – Jagoda dziwiła się w duchu, że zebrała się na odwagę, by to wszystko powiedzieć, przecież zawsze unikała konfrontacji. Tym razem jednak walczyła o swojego ukochanego. Paulina słuchała w ciszy, a jej wyraz twarzy co chwilę się zmieniał: była na zmianę zdumiona, zła i głęboko zasmucona. Chyba nie sądziła, że ktoś w końcu powie jej kilka słów prawdy, ani tym bardziej, że zrobi to właśnie Jagoda. – Nie wiem, co naopowiadał ci Tomasz, ale nieco mijasz się z prawdą – przerwała jej w końcu. – Tomasz powiedział mi wystarczająco dużo. Jeśli chcesz zachować resztki dobrego imienia, odpuść – dodała pewnie Jagoda. – I mam nadzieję, że ta rozmowa zostanie między nami. – Ty naprawdę masz tupet… – Paulina poprawiła się w krześle i założyła ręce na piersi. – Ja? Ja tylko proszę cię, byś zaczęła żyć swoim życiem, a Tomasza zostawiła w spokoju. On naprawdę nie jest tobą zainteresowany. Nigdy nic was nie łączyło i łączyć nie będzie, pogódź się z tym – powiedziała z naciskiem, po czym dodała: – Daj sobie szansę na szczęście, nie można żyć złudzeniami, nadzieją na coś, co nigdy się nie wydarzy. Paulina wyglądała teraz tak, jakby coś zaczynało do niej docierać. Wzięła głęboki wdech i zapatrzyła się w jakiś punkt w oddali, by po chwili zapytać zimno: – To wszystko, co miałaś mi do powiedzenia? Jagoda skinęła głową. – Tak. Przepraszam, że zabrałam ci tyle czasu. Mam nadzieję, że rozumiesz, dlaczego to zrobiłam. I… że będziesz kiedyś naprawdę szczęśliwa. – Lekko się

uśmiechnęła, ukradkiem zerkając na jej brzuch. Paulina nie odpowiedziała, Jagoda wstała więc od stolika, jeszcze raz na nią spojrzała, po czym obróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. Serce zaczęło szaleć jej w piersi, ale jednocześnie odetchnęła z ulgą. Nagle usłyszała za plecami głos Pauliny: – Tomasz nie powiedział ci, że to z nim jestem w ciąży, prawda? Jagoda zatrzymała się w pół kroku. Zmarszczyła brwi, nie mogąc uwierzyć, że Paulina po raz kolejny próbuje jątrzyć. Wciągnęła głośno powietrze i odwróciła się powoli w jej stronę. – To jego dziecko – dodała ta ni to ze smutkiem, ni z satysfakcją w głosie. Jej spojrzenie było zimne jak lód. – Widzisz, twój ukochany nie jest wcale takim ideałem. Przespał się ze mną jakiś czas temu, a teraz nie chce wziąć odpowiedzialności. Nie dość więc, że nie mówi ci prawdy, to jeszcze okazał się niehonorowym tchórzem. Zaskoczona? Mnie już wcale to nie dziwi. – Dlaczego nadal kłamiesz… – Jagoda z niedowierzaniem pokręciła głową. – Moja droga, zapytaj lepiej Tomasza, nim znów mnie osądzisz. Jak myślisz, dlaczego tylko mnie oskarża o wysyłanie donosów? Bo dzięki temu będzie mógł mnie łatwo wyeliminować i pozbyć się problemu, z którym nie chce się zmierzyć. Pewnie zwolni mnie, gdy tylko skończy mi się okres ochronny. – Spojrzała na swój brzuch, po czym pochyliła się lekko w stronę Jagody. – Ostatnio, gdy przyszłam do niego, by pokazać mu zdjęcia z USG, nawet nie zapytał, jak się czuję i czy dziecko jest zdrowe. Nie obchodzi go to. Właśnie taki szlachetny jest twój ukochany. Ale co ja ci będę mówić… Myślę, że zaraz z nim o tym porozmawiasz, a czy on będzie miał wystarczająco dużo odwagi, by się przyznać… – Wzruszyła ramionami. – Być może w końcu ci powie. I tak byś się pewnie niebawem dowiedziała, ja nie zamierzam udawać, że nie wiem, kto jest ojcem mojego dziecka. Upomnę się o swoje. – Zaakcentowała ostatnie zdanie, a potem wstała i uśmiechnąwszy się blado, odwróciła się od Jagody i ruszyła w stronę ruchomych schodów, zostawiając ją niemal sparaliżowaną, stojącą bez ruchu pomiędzy stolikami. Czy Jagoda miała jej teraz uwierzyć? Przecież Tomasz taki nie był, przecież nie mógłby zrobić czegoś takiego! Słowa Pauliny obijały się o siebie w jej głowie, powtarzała je jak mantrę wybrzmiewającą coraz głośniej i głośniej. To dziwne zachowanie Tomasza… Czy rzeczywiście było związane tylko z konkursem? Ale przecież ostatnio o tym rozmawiali, zaprzeczył, by cokolwiek wiedział o potencjalnym ojcu dziecka Pauliny. Nie, nie mógł jej tak okłamywać. Przecież… Nie mógł jej zdradzić! Nawet nie lubił tej kobiety, nigdy za nią nie przepadał, niemożliwe, by się do niej zbliżył! A jeśli… Jedno było pewne, Paulina skutecznie namieszała jej w głowie.

Wracała do samochodu oszołomiona tym, czego się dowiedziała. Wrzuciła zakupy na tylne siedzenie, po czym wsiadła do auta i ruszyła przed siebie. Zdawała sobie sprawę z tego, że musi porozmawiać z Tomaszem, który na pewno jakoś jej te niedorzeczności wytłumaczy, a jednocześnie intuicja kazała jej wierzyć Paulinie. To było bez sensu, przecież ona wciąż kłamała, kręciła, od początku knuła i chciała za wszelką cenę zdobyć Tomasza, czemu akurat teraz Jagoda miałaby dać wiarę jej słowom? Ta historia jednak składała się w całość, może nie logiczną, ale jednak… Poza tym przecież dopiero co widziała Tomasza z Pauliną, może on rzeczywiście… Nie! Nie mogła tak myśleć. To na pewno było kolejne, podłe zagranie tej kobiety! Jagoda nie mogła dać się na nie nabrać! Nie umiała racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego nie pojechała od razu do domu, tylko krążyła po mieście bez celu, zatrzymując się co chwilę na przydrożnych parkingach i ocierając łzy, które mimowolnie napływały jej do oczu. Bała się prawdy. Wmawiała sobie, że kiedy wróci do domu i o wszystkim opowie Tomaszowi, on jej wytłumaczy, zapewni, że Paulina nadal się mści. Ale gdzieś z tyłu głowy kołatała jej myśl: „A co, jeśli tym razem powiedziała prawdę?”. Dlatego zwlekała z powrotem do domu, zapominając zupełnie, że mieli wyjechać w góry. Nie słyszała telefonu, który wyciszony, wibrował gdzieś w torebce. Świat był teraz jakby za mgłą, rzeczywistość mieszała się z domysłami. Serce biło jej jak oszalałe, a nieprzyjemne dreszcze co chwilę przechodziły przez całe ciało. Czy jej świat miał po raz kolejny runąć w gruzach? Musiała wziąć się w garść, musiała wysłuchać Tomasza, więc przede wszystkim musiała wrócić do domu. Przecież on tam na nią czekał, pewnie zastanawiając się, co się z nią dzieje. Po ponad trzech godzinach snucia się po okolicy w końcu zdecydowała się wrócić. Pod domem wysiadła z samochodu, nie pamiętając nawet o zakupach, i powłócząc nogami, w obawie przed tym, co zaraz miała usłyszeć, otworzyła drzwi. – Tak, byłem w tej galerii. W okolicy też jej szukałem, zapadła się pod ziemię. – Tomasz mówił nerwowo, dopiero gdy weszła do salonu, zorientowała się, że rozmawia przez telefon. – Czekaj, wróciła. Tak, cała i zdrowa. Chyba. Dobrze, zadzwonię później – rozłączył się, po czym rzuciwszy telefon na stół, szybkim krokiem do niej podszedł. – Co się z tobą działo, odchodziłem od zmysłów! – Wziął ją w ramiona. Jagoda stała bez ruchu, biernie pozwalając mu się obejmować. – Z kim rozmawiałeś? – zapytała. – Z Agatą, też się denerwowała. Kochanie, gdzie byłaś? Co się stało? – zapytał zatroskany, zaglądając jej w oczy. Chyba dopiero teraz zorientował się, że płakała. Zmarszczył brwi, a niepokój zaczął ponownie malować się na jego twarzy.

– Jagoda, co się stało? – Rozmawiałam z Pauliną – powiedziała wprost, nie bawiąc się w żadne podchody. Zaskoczony wbił w nią wzrok. – O czym? – zapytał ostrożnie. – O tobie. – A dokładnie? – Zaczął powoli się odsuwać. – Byłaś u niej? – Przełknął głośno ślinę. – Spotkałam ją w galerii. Chciałam ją poprosić, żeby dała ci już spokój. – Pociągnęła nosem. – I co ona na to? – Powiedziała, że to nie do końca jest tak, że nic was nie łączy. To, co zaczęło teraz dziać się w jego oczach, ten strach, ból i niedowierzanie, a jednocześnie złość, wręcz wściekłość, tylko potwierdziło, że dokładnie wiedział, o co chodzi. – Powiedz, czy… – Zacisnęła mocno powieki, jakby wypowiadanie kolejnych słów sprawiało jej ogromny ból. – Czy to twoje dziecko? – Jagoda… – powiedział cicho. – Twoje? Tomasz wpatrywał się w nią jak dziecko przyłapane na złamaniu obietnicy, jak człowiek, któremu właśnie pali się grunt pod nogami. – Nie wiem… – odparł w końcu, głośno wypuszczając powietrze. Oczy znów wypełniły jej się łzami. Zamrugała szybko, by nie popłynęły strużkami po policzkach, ale nie była w stanie nad tym zapanować. Patrzyła na niego rozczarowana. – Byłeś z nią? – zapytała z niedowierzaniem, ledwo wydobywając z siebie dźwięk. – Tak… – Spuścił głowę. – Jak… jak mogłeś… – szepnęła. – Jagoda, to było po naszym rozstaniu, nie zdradziłem cię. – Próbował się ratować. – Jeden, jedyny raz, cholerna chwila słabości pod wpływem alkoholu. Od samego początku tego żałowałem, proszę, uwierz mi! – Chwycił ją za ręce. – To prawda, że nie chcesz uznać dziecka? – zapytała, zadając mu tym samym kolejny cios. – To nie tak… Ja po prostu nie jestem pewny, czy to moje dziecko. Daty mniej więcej się pokrywają, ale dopóki nie będę miał czarno na białym… – Co to znaczy? – Zażądałem testu na ojcostwo. Lada moment powinny przyjść wyniki – powiedział cicho.

– Planowałeś mi powiedzieć? To chyba było najtrudniejsze pytanie. Już wiedział, że nie ma sensu dalej kłamać. – Nie wiem… Pewnie gdyby okazało się, że to nie moje dziecko, to… to bym ci nie powiedział – odparł szczerze. – W przeciwnym wypadku oczywiście nie ukrywałbym już przed tobą prawdy. Jagoda, ja tylko… – Kiedy się dowiedziałeś? – przerwała mu. – Kilka tygodni temu. – Byliśmy już razem? – Tak… Jagoda, proszę, posłuchaj… – Przepraszam. – Łkając, pobiegła do sypialni. Nie mogła w to uwierzyć, nie mogła pojąć, dlaczego tak ją oszukiwał! Bez mrugnięcia okiem kłamał jej prosto w twarz, kiedy pytała, czy wie coś na temat ciąży Pauliny! To bolało ją najbardziej. Nie fakt, że przespał się z Pauliną, zranił ją najbardziej tym, że ukrywał prawdę, posuwając się do kłamstw! Dlaczego to zrobił? Dlaczego zataił przed nią tak istotną sprawę? Nie wierzyła, że miał zamiar jej powiedzieć. Już w nic nie wierzyła. Była zdruzgotana. Zapięła swoją spakowaną walizkę, szarpnęła ją, stawiając na kółkach, i wyszła z pokoju. Kiedy spojrzała na Tomasza stojącego w drzwiach salonu, serce po raz kolejny jej pękło. Ból promieniował od mostka w każdy kraniec ciała. Ostatkiem sił próbowała nie rozpłakać na dobre. – Jagoda… nie. Proszę cię, nie rób tego – powiedział przerażony i podszedł do niej. Zrobiła krok w tył, już na niego nie patrząc. – Nie mogę tu zostać, przepraszam – powiedziała twardo. Nie czekając na jego reakcję, wyszła z domu i szybkim krokiem ruszyła w stronę swojego samochodu. Tomasz tym razem nie stał biernie w drzwiach, wybiegł za nią, prosząc, by się zatrzymała, by porozmawiali, by pozwoliła mu wytłumaczyć. Ona jednak nie chciała już niczego słuchać, zbyt wiele dziś zostało powiedziane. Słowa mieszały jej się w głowie, musiała je uporządkować, oswoić się z nimi, ale z dala od niego, od tego domu, od wszystkiego, co sprawiało jej teraz tak ogromny ból. A on wciąż prosił, nalegał, by została, by poczekała. Kiedy jednak trzasnęła drzwiami auta, nie odważył się ich otworzyć. Nie odważył się siłą jej zatrzymywać, ale do samego końca stał na podjeździe. Widziała go w lusterku, gdy oddalała się od jego domu, sama nie wiedząc, dokąd się teraz udać. Żal ściskał jej serce. Została oszukana przez człowieka, któremu bezgranicznie zaufała.

9. Przebudziła się nad ranem. Nie do końca wiedziała, gdzie się znajduje, ale skądś znała ten pokój, kojarzył jej się z ciepłem, serdecznością, z czymś bezpiecznym. Dłuższą chwilę porządkowała myśli, zanim zorientowała się, gdzie jest, do kogo wczoraj przyjechała. – Przyszła do mnie wczoraj wieczorem, nie chciała powiedzieć, co się stało – usłyszała głos za drzwiami. – Najprawdopodobniej kilka godzin czekała w samochodzie. Przecież ja wczoraj zamykałam cukiernię, a Tomasz twierdzi, że wyszła od niego około czwartej. – On też nic ci nie powiedział? – Nie, ale sprawiał wrażenie załamanego. Myślisz, że się rozstali? – Mam nadzieję, że to tylko nieporozumienie… – dobiegło ją westchnienie Agaty, a potem drzwi pokoju otworzyły się i Jagoda usłyszała, jak jej siostra podchodzi i siada obok niej na łóżku. Próbowała udawać, że jeszcze śpi, ale Agata znała ją zbyt dobrze. – Hej, Boróweczko, co się stało? – zapytała cicho. Jagoda otworzyła powoli oczy, ale nie odpowiedziała, bo sama myśl o tym, co zrobił Tomasz, wywoływała spazm bólu. Wpatrywała się tępo w ścianę, a kiedy Agata zdała sobie sprawę z tego, że Jagoda nic jej teraz nie powie, dodała tylko troskliwie: – Potrzebujesz czegoś? – Spokoju – odparła, po czym odwróciła się do niej plecami. To było jeszcze zbyt świeże, by mogła rozmawiać. Zamknęła oczy i wtuliła się w pościel. Nagle przyszło jej do głowy, że Agata o wszystkim wiedziała. Bo że wiedział Adam, co do tego nie miała wątpliwości, był najlepszym przyjacielem Tomasza. Ale czy Agata… Nie, nie pozwoliłaby na ukrywanie tak istotniej sprawy, z pewnością o niczym nie wiedziała. Siostra posiedziała przy niej jeszcze przez chwilę, po czym wyszła z pokoju, a za drzwiami znów zaczęła konsultować się z Laurą. Jagoda zacisnęła powieki z nadzieją, że zaśnie, lecz targające nią emocje nie pozwoliły na to. Jeszcze długo leżała w łóżku przyjaciółki, wpatrując się w przestrzeń za oknem. Co miała teraz zrobić? Jak będzie wyglądać jej życie? Co ze związkiem z Tomaszem? Czy mu jeszcze kiedyś zaufa? Zbyt wiele pytań, na które nie umiała odpowiedzieć, kłębiło jej się głowie. Wzięła głęboki wdech i zdecydowała się w końcu wyjść z pokoju. Poczłapała do salonu, gdzie Laura

krzątała się przy aneksie kuchennym, usiadła na kanapie i podciągnęła kolana pod brodę. Siedząca przy stole Agata obserwowała ją czujnie, nie zadawała już jednak żadnych pytań, czekając, aż Jagoda sama powie, co zaszło wczoraj między nią a Tomaszem. – Proszę, pocieszająca, rozgrzewająca herbatka. – Laura podała jej kilka minut później duży kubek naparu i usiadła obok. Przez chwilę siedziały w ciszy, aż w końcu Jagoda zdecydowała się odezwać. I tak prędzej czy później musiała im powiedzieć. Zresztą co jej zależało, przed siostrą i przyjaciółką nie musiała niczego ukrywać. – Prawdopodobnie to Tomasz jest ojcem dziecka Pauliny – rzuciła, nie podnosząc wzroku znad kubka herbaty. Kątem oka zauważyła, że Agata omal nie spadła z krzesła, Laura zaś patrzyła na nią z niezrozumieniem. No tak, nie wiedziała o ciąży, wobec czego Jagoda pokrótce wprowadziła ją w temat. Z każdym wypowiadanym przez nią słowem Laura robiła coraz większe oczy. Kiedy skończyła mówić, znów siedziały w ciszy przez kilka długich minut, aż w końcu Laura odezwała się niepewnie: – Wiesz, wtedy nie byliście ze sobą, ty byłaś z Teodorem, a on… Trudno zrozumieć, czemu zbliżył się akurat do Pauliny, ale może kierowały nim jakieś sprzeczne uczucia, emocje, jak sama wspomniałaś alkohol. Nie znasz do końca okoliczności… Nie myśl, że go bronię, próbuję tylko jakoś zracjonalizować jego zachowanie. – Wiem, też tak uważam. I może nawet udałoby mi się przezwyciężyć gorycz, która pojawia się na samą myśl, że był z nią… Chodzi o to, że wiedząc o ciąży, o tym, że być może zostanie ojcem, o niczym mi nie powiedział, wręcz okłamywał mnie w ostatnim czasie. – Jeśli rzeczywiście to jego dziecko… Jeśli nie, narobiłby tylko szumu o nic. – A jeśli tak? – zapytała rozżalona. – Laura, o takich rzeczach się rozmawia, to nie błahostka, to sprawa, która może mieć wpływ na całe nasze życie! Po prostu boli mnie, że nie zaufał mi na tyle, by ze mną porozmawiać. – Rozumiem, ale chyba warto go wysłuchać? Wczoraj byłaś zbyt wzburzona… – Rozmawiałaś z nim? – Tak, zadzwonił wieczorem, bardzo się martwił. Jagoda spuściła wzrok. – Potrzebuję czasu – odparła po chwili. – Żeby sobie to wszystko poukładać i przede wszystkim, żeby dowiedzieć się, czy będę umiała tak po prostu mu wybaczyć. Siedziała na kanapie z kolanami pod brodą, w dłoni trzymając kubek pocieszającej herbaty. Agata jak dotąd się nie odezwała – zupełnie ją zamurowało albo analizowała zachowanie swojego partnera, mając świadomość,

że zapewne o wszystkim wiedział. – Mogłabym zostać u ciebie przez jakiś czas? – Jagoda zwróciła się nagle do Laury. – Moje mieszkanie jest wynajęte, a Agacie z wiadomych względów nie chcę siedzieć na głowie. – Zerknęła przelotnie na siostrę. – Czemu zadajesz takie głupie pytania? Oczywiście, że tak. – Laura pogładziła ją po ręce. – Dziękuję – odparła z bladym uśmiechem. – Obiecuję się nie narzucać. – Spokojnie, wszystko ogarniemy. Mieszkanie jest ciasne, ale się pomieścimy. Jagoda podziękowała raz jeszcze, po czym upiła łyk herbaty. Sama nie wiedziała, co dalej. Nie chciała za bardzo roztkliwiać się nad własnym losem, to nie jej styl. Najlepszym lekarstwem na zranioną duszę okazywała się dla niej zawsze praca, więc ku zaskoczeniu zarówno Laury, jak i Agaty, po chwili oznajmiła, że idzie pod prysznic, ogarnie się i niedługo będzie gotowa na dodatkową zmianę w cukierni. Na nic zdały się sugestie jej powiernic, że może jeszcze dziś powinna zostać w mieszkaniu, odpocząć, ukoić nerwy. Potrzebna jej była praca. Tylko ona nigdy jej nie zawiodła. Niedługo później stała w drzwiach, gotowa do wyjścia. – Jesteś pewna? – zapytała jeszcze raz Agata. – A wolałabyś, żebym ryczała w poduszkę? – odparła uszczypliwie. – Już nic nie mówię. – Jej siostra uniosła ręce na znak, że się poddaje. – Widzisz, co się dzieje, gdy ma się tajemnice przed najbliższą osobą? – dodała, akcentując słowo „tajemnice”, na co Agata tylko przewróciła oczami. We trzy wyszły z mieszkania. Agata wróciła do siebie, a Jagoda i Laura pojechały prosto do cukierni. Nie obyło się bez pytań pozostałych pracowników o to, co się stało, że zamieniła wyjazd w góry, o którym Laura już zdążyła wszystkich poinformować, na niedzielny dyżur, wymówiła się jednak krótko zmianą planów. Nikt na szczęście nie dopytywał. Od razu zabrała się do papierkowej roboty, a kiedy skończyła z dokumentami, pomogła Laurze na sali. Starała się uśmiechać, ale kiedy tylko zostawała choć na chwilę sama, zamyślała się i smutniała. Trudno było jej się pogodzić z faktem, że trafiła na kolejny zakręt na swojej już, jak się wydawało, szczęśliwej drodze. Bała się nawet myśleć o tym, że w jej życiu mogłoby się pojawić dziecko Tomasza i kobiety, która nie tylko jej nie lubiła, ale też nie miała skrupułów, by jątrzyć i wymyślać intrygi. Za bardzo się to wszystko skomplikowało i Jagoda nie wiedziała, czy będzie potrafiła uporać się z ciężarem, który wczoraj nieoczekiwanie spadł na jej barki. Wciąż też bolało ją to, że Tomasz jej nie zaufał, że nie czuł się w obowiązku powiedzieć jej o tak ważnej sprawie. Swoim zachowaniem zaprzepaścił wszystko, co udało im się niedawno odbudować! Ważniejsze było dla niego chronienie samego siebie niż próba zmierzenia się z problemem

wspólnie. Oczywiście przyznawała Laurze rację, kiedy to się stało, nie byli ze sobą, nie mogła więc winić Tomasza za kontakty z innymi kobietami w tym czasie. Ale dlaczego akurat u Pauliny szukał wtedy ukojenia… I dlaczego los był tak okrutny, że wystawił ich na kolejną próbę, której mogli nie przetrwać? Nawet jeśli uda jej się wybaczyć Tomaszowi kłamstwa, czy będzie potrafiła znosić jego kontakty z tą kobietą i jej dzieckiem? Dlaczego życie musiało się ciągle tak komplikować? Gdy już wydawało się, że wychodzi na prostą, los dawał jej porządnego pstryczka w nos, wyraźnie zaznaczając, że spokój nie jest jej pisany, że zawsze powinna spodziewać się kolejnego załamania. Zamyślona stała przy ladzie, wpatrując się w krajobraz za oknem. Przeszywający wiatr naganiał ciemne chmury, z których z pewnością niebawem spadnie deszcz. Tomasz dzwonił kilka razy, pisał, lecz Jagoda nie miała ochoty z nim rozmawiać. Wiedział, u kogo się zatrzymała, nie musiał się niepokoić, a ona potrzebowała więcej czasu, przestrzeni, oddechu. Musiał to zrozumieć. Została w cukierni do ostatniego klienta, a kiedy Laura, gotowa do wyjścia, stanęła w drzwiach kantorka, oznajmiła, że nie idzie, bo spróbuje jeszcze upiec coś na jutro. Tak naprawdę chciała po prostu pobyć sama, a pieczenie od zawsze ją relaksowało. Przyjaciółka nie naciskała, dała jej jedynie zapasowe klucze do mieszkania na wypadek, gdyby Jagoda wracała późną nocą, po czym pożegnawszy się, wyszła. Jagoda jeszcze przez chwilę siedziała zasępiona w swoim niewielkim biurze, w którym nawet nie było okna, przez które mogłaby spojrzeć, po czym tak jak zapowiedziała, poszła do kuchni, by opracować nowy przepis. Miała w końcu wszystkie produkty na bezę, ale porzuciła ten pomysł – nie była dziś w nastroju na aż takie słodkości. Postanowiła upiec ciasto czekoladowe z dodatkiem pomarańczy i kremem kakaowym. Zabrała się więc najpierw do pieczenia biszkoptu, zmieniając nieco jego recepturę, by także smakował pomarańczą. Pracowała jak zwykle w zawrotnym tempie. Wokół już pachniało czekoladą i cytrusami, zrobiło się nawet trochę świątecznie, gdy te aromaty wypełniły pomieszczenie. Jagoda po raz pierwszy od wczorajszego popołudnia beztrosko się uśmiechnęła, gdy w końcu włożyła ciasto do piekarnika. Następnie przygotowała krem śmietankowo-kakaowy. Do niego też dodała trochę aromatu pomarańczy, zastanawiając się, czy mogłaby jeszcze jakoś podkręcić ten smak. Dosypała kardamonu oraz szczyptę cynamonu, stwierdziwszy, że będą pasować idealnie. Kiedy wymieszała krem i skosztowała go, skrzywiła się lekko. Był za gorzki! Wręcz cierpki! Czyżby źle odmierzyła składniki? Pomyliła? Czy może któryś z nich był zepsuty? Patrzyła na miskę pełną masy i nie wierzyła, że poniosła aż taką porażkę! Może była po prostu zbyt rozkojarzona? Spuściła smutno głowę, opierając się o stół. W tym momencie piekarnik obwieścił, że biszkopt jest już gotowy. Pełna obaw

wyciągnęła go z pieca i postawiła na blacie. Wbiła kontrolnie wykałaczkę – była sucha, więc wydawało się, że choć ciasto dziś jej się udało. Skubnęła kawałek i znów załamała ręce. Biszkopt wyszedł zupełnie niesłodki! Czyżby przeniosła ostatnie, pełne goryczy przeżycia na swoje wypieki? Tylko raz pieczenie nie wychodziło jej w ten sposób – gdy dowiedziała się, że Łukasz ją zdradza. Czy mogła jednak porównywać te dwie sytuacje? Jeśli na tym polu życie także zacznie ją zawodzić, zupełnie się załamie! Postanowiła podjąć ostatnią próbę i upiec coś, co wychodziło jej zawsze, niezależnie od okoliczności – kremowy sernik pachnący wanilią. Był on symbolem stałości, nigdy się na nim nie zawiodła. Choć tym razem z lekkim niepokojem wrzucała ser do miski. W końcu zapach czekolady i pomarańczy został zastąpiony słodkim aromatem wanilii. Kiedy włożyła ciasto do pieca, szepnęła w jego kierunku: „Chociaż ty mnie nie zawiedź”, po czym wróciła do biura, by zająć się archiwizacją dokumentów. W rzeczywistości jednak tylko siedziała nad rozłożonymi papierami. Wciąż rozmyślała o Tomaszu, o Paulinie, o całym wczorajszym dniu, a także o tym, jak niewiele brakowało, by spędzała ten wieczór w cudownym spa. Tymczasem życie znów z niej zakpiło. Westchnęła ciężko. Już nawet nie chciało jej się płakać, była po prostu tym wszystkim zmęczona, a najgorsze, że zupełnie nie wiedziała, co robić dalej. Rozum podpowiadał jej jedno, serce zupełnie co innego, a intuicja… Cóż, ona też ją zawiodła, nigdy nie spodziewałaby się po Tomaszu takiego zachowania. Kiedy po dwunastej wyszła z cukierni, ledwo patrzyła na oczy. Poprzedniej nocy prawie nie spała, a od rana była na nogach. Cudem nie zasnęła za kierownicą. Wtoczyła się do mieszkania Laury przekonana, że jej przyjaciółka już śpi, okazało się jednak, że wręcz przeciwnie. – Czemu nie śpisz? – zapytała, siadając na kanapie. – Jakoś nie mogłam zasnąć. Jagoda, strasznie mi przykro z powodu tego, co się stało. Nie daje mi spokoju, że Tomasz się tak zachował, starałam się rozpatrywać wszelkie za i przeciw… Może warto jednak dać mu szansę? – Może warto – westchnęła Jagoda – ale potrzebuję trochę czasu. To nie jest sprawa, nad którą można natychmiast przejść do porządku dziennego. Muszę się z pewnymi rzeczami oswoić. – Tomasz się do ciebie odzywał? – Tak, dzwonił kilka razy. – Rozmawiałaś z nim? – Nie. Nie chcę z nim jeszcze rozmawiać. Musi mi dać czas. – Kochasz go? – Oczywiście, że go kocham, nie można się odkochać w jeden dzień. Ale zranił mnie potwornie i nie wiem… Nie wiem, czy mam wystarczająco dużo siły, by

mu wybaczyć. By znów zaczynać od początku. Bo tym kłamstwem zburzył coś, co wydawało mi się stabilne. A nowa rzeczywistość… Cóż, jest niezbyt zachęcająca. – Mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Że znajdziesz w sobie tę siłę. Jesteś mądrą kobietą i wiem, że postąpisz słusznie. I jeszcze jedno – jakąkolwiek decyzję podejmiesz, zawsze będę z tobą. – Dziękuję. – Jagoda uściskała Laurę i uśmiechnęła się do niej serdecznie. – Jagoda, czy ty i Agata… Chyba jest między wami jakieś napięcie? Przepraszam, że o to pytam, ale widziałam… – Agata robi właśnie dokładnie to samo, co Tomasz. Ukrywa przed Adamem, że ma bliski kontakt z byłym chłopakiem, który w dodatku wpakował się w poważne kłopoty. Ostatnio dość mocno się o to pokłóciłyśmy – wyznała. – Mimo wszystko przyjechała wczoraj, gdy zadzwoniłam, i była bardzo przejęta. – Bo mimo wszystko jest moją siostrą. Ale dopóki nie pójdzie po rozum do głowy, nie będę udawać, że stoję za nią murem. Zresztą nieważne, za dużo ostatnio negatywnych emocji. – Potrząsnęła głową, próbując odgonić złe myśli. – Chcesz coś do picia? – zapytała po chwili Laura. – Nie, dziękuję. Ale jutro chciałabym zrobić sobie jednak wolne – odparła. Skoro już nawet pieczenie jej nie wychodziło, rzeczywiście potrzebowała przerwy, chwili odpoczynku, której, o ironio, miała zaznać w Zakopanem. – Wszystkim się zajmę – obiecała jej przyjaciółka. – Laura? – Tak? – Dziękuję, że mogę u ciebie pomieszkać. Gdyby nie ty, pewnie trafiłabym pod most – wysiliła się na żart. – Nie masz mi za co dziękować, przecież wiesz. Zawsze możesz na mnie liczyć. Choć, nie zrozum mnie źle, mam nadzieję, że długo u mnie nie zabawisz. Wiesz, o co mi chodzi. Jagoda uśmiechnęła się do przyjaciółki, ale po chwili łzy niespodziewanie pojawiły się w kącikach jej oczu. Nie chciała nawet myśleć, co będzie, jeśli okaże się, że Tomasz zostanie ojcem… Znów potrząsnęła głową. – Chyba pójdę już spać – powiedziała szybko, choć była pewna, że nie zaśnie. – Jeśli dałabyś mi jakąś pościel, położę się tutaj. – Wskazała kanapę. – Nie chcesz dzielić ze mną łoża? – zapytała teatralnie Laura. – Wybacz, ale nie pociągasz mnie w ten sposób – odparła w podobnym tonie. – Jak chcesz. Ale wiedz, że też potrafię zapewnić różne atrakcje. – Nie wątpię, lecz mimo wszystko wybieram kanapę. Laura przyniosła jej pościel, po czym poszła do łazienki wziąć prysznic, Jagoda natomiast umościła sobie legowisko i położywszy się na wznak, wbiła wzrok w

sufit. W głowie po raz pierwszy od wielu godzin miała zupełną pustkę. Tomasz nie mógł znaleźć sobie miejsca, od kiedy Jagoda wyszła w sobotę z domu ze spakowaną walizką i odjechała, nie dając mu szansy na jakiekolwiek tłumaczenia. Próbował się do niej dodzwonić, ale nie odbierała, zdołał jedynie ustalić, że zatrzymała się u Laury. Wiedział, że nie może teraz naciskać, lecz ta bezsilność go dobijała. Snuł się przez całą niedzielę po domu, wyrzucając sobie, że tak długo zwlekał. A Paulina… W pierwszym odruchu chciał zadzwonić do niej i… sam nie wiedział co. Wygarnąć, nakrzyczeć? Przecież i tak by jej to nie ruszyło. Gdy się trochę uspokoił, uznał, że woli uderzyć na chłodno, gdy emocje opadną, wtedy bardziej ją to zaboli. Nie miał już skrupułów, chciał jej pokazać, że tacy jak ona marnie kończą. Chwilę później jednak dopadły go wyrzuty sumienia. Była sama, w dodatku w ciąży… Zachowywała się jak żmija, ale nie mógł przecież stać się taki jak ona, odwdzięczyć się tym samym. Udało mu się ostatecznie opanować i porzucić plan zemsty. I tak niczego by to nie zmieniło. Przez cały dzień Jagoda nie odbierała od niego telefonów, nie odpisywała na wiadomości. Zupełnie nie wiedział, co robić. Czy pojechać do Laury, czy może do cukierni? Nie chciał po raz kolejny jej stracić przez swoją bierność! Już raz niemal się przez to rozminęli, ba, dlatego, że wtedy zwlekał, w przypływie rozpaczy przespał się z Pauliną! Nie mógł po raz drugi dopuścić, by Jagoda odeszła, nie mógł jej stracić. Że też nie posłuchał przyjaciela, stchórzył i ją okłamał… Znów ją zranił, pozwolił, by cierpiała. Wiedział jednak, że nie pozwoli jej znów odejść. Musiał zrobić wszystko, by ją odzyskać. Właśnie dlatego w poniedziałek z samego rana pojechał do cukierni. Czy chciała go widzieć, czy nie, musiał o nią walczyć. Gdy zaparkował nieopodal „Słodkiej”, zawahał się chwilę. Nie był pewny jej reakcji, chciał jednak, by wiedziała, że będzie o nią zabiegał. W końcu wszedł do środka i rozejrzał się wokół. Jagody nigdzie nie było, za to zauważył Laurę obsługującą właśnie klientkę. Ustawił się posłusznie w kolejce, a kiedy kelnerka go zauważyła, poczuł silny ucisk w gardle. Jej mina nie wróżyła niczego dobrego. W końcu podszedł do kasy. – Cześć – powiedział cicho. – Cześć. Sernik? – zapytała chłodno. – Nie dzisiaj – odparł, spuszczając głowę. Miał świadomość, że Laura zapewne o wszystkim wie. – Zastałem Jagodę? – Wzięła dziś wolne – odparła krótko. To nieco komplikowało sprawę. Miał nadzieję, że zastanie ją tutaj i będą mogli spokojnie porozmawiać. Było mu głupio prosić Laurę o kolejną przysługę, obiecał sobie jednak, że nie odpuści.

– Dziękuję, że mi wtedy powiedziałaś, że jest u ciebie… – dodał po chwili. – Tomasz, przepraszam, ale muszę ci to powiedzieć – zrobiłeś straszną głupotę, wiesz? – Wiem. I chcę to naprawić. Wierzysz mi lub nie, ale nie zamierzałem jej skrzywdzić, w zasadzie tylko jej dobrem się kierowałem. Naiwnie wierzyłem, że wszystko rozejdzie się po kościach… Przepraszam, nie powinienem ci zawracać głowy. Możesz mi powiedzieć, kiedy Jagoda pojawi się w pracy? – Prawdopodobnie jutro – powiedziała już łagodniej Laura. – Dziękuję. Będę więc próbował jutro. – Wysilił się na blady uśmiech, po czym pożegnał się i odwrócił w stronę wyjścia. Już miał otwierać drzwi, kiedy usłyszał za plecami: – Katowicka pięć przez szesnaście. Odwrócił się gwałtownie i spojrzał na uśmiechającą się pokrzepiająco Laurę. Posłał jej pełne wdzięczności spojrzenie, po czym niemal wybiegł ze „Słodkiej”. Jechał przez miasto, łamiąc wszelkie przepisy, jakby musiał zdążyć na spotkanie ostatniej szansy. Laura w pewien sposób dała mu nadzieję. Z pewnością dużo rozmawiała z Jagodą i gdyby nie widziała żadnej szansy na ratowanie związku przyjaciółki, nie podałaby mu swojego adresu. Chybotliwy promień słońca zaczął przebijać się przez ponure chmury! Kiedy w końcu odszukał właściwy blok, szybko wysiadł z samochodu i ruszył w stronę klatki. Na szczęście zamek był zepsuty i nie musiał dzwonić domofonem. Wjechał windą na trzecie piętro; dopiero stojąc przed drzwiami mieszkania, przystanął, by zebrać myśli. Niby miał ułożone w głowie, co chce powiedzieć Jagodzie, w tej chwili jednak cała ta przemowa nagle się ulotniła. Nie mógł się nad sobą rozczulać, przyjechał tutaj, by ratować swój związek, by odzyskać zaufanie ukochanej, by przeprosić ją z całego serca. W końcu nacisnął dzwonek. Kiedy czekał, aż Jagoda otworzy, wydawało mu się że każda sekunda stanowiła oddzielną wieczność. Usłyszał chrzęst zamka, drzwi uchyliły się i zobaczył ją, stojącą w progu ze zdumioną miną. Poczuł niewysłowione ciepło na sercu, gdy ujrzał jej łagodną twarz. – Mogę wejść? – zapytał od razu. Przez chwilę Jagoda wpatrywała się w niego czujnie, widział w jej oczach, że ze sobą walczy. Modlił się w duchu, by dała mu szansę, by pozwoliła wejść, wytłumaczyć wszystko, bo przecież zdawała sobie sprawę z tego, że skoro pojawił się tutaj, właśnie tego chciał. W końcu westchnęła, otworzyła szerzej drzwi i pierwsza ruszyła w głąb mieszkania. Szedł za nią, nawet nie ściągnąwszy płaszcza. Kiedy usiadła na sofie, wskazała mu wzrokiem fotel naprzeciwko, który zajął bez wahania. – Jagoda, ja… – zaczął niepewnie, nie wiedząc, czy pozwoli mu w ogóle

dokończyć. – Wiem, że zraniłem cię swoim kłamstwem, ale uwierz mi, nie tego chciałem. Miałem… Nadal mam nadzieję, że to nie jest moje dziecko, dlatego nic nie mówiłem… Pomyślałem, że jeśli okaże się, że ojcem jest ktoś inny, nie będę w ogóle musiał mówić ci o tym, sprawiać bólu… Tak, to tchórzostwo, ale ten strach, że się ode mnie odsuniesz po tym wszystkim… Naprawdę nie miałem złych zamiarów, chciałem to załatwić jak najmniej inwazyjnie. Bo jeśli dziecko nie jest moje, to problem sam się rozwiąże… – mówił bez przerwy, ale miał wrażenie, że tylko pogarsza swoją sytuację. – Możesz mi opowiedzieć od początku, jak to… – odezwała się w końcu, nie patrząc na niego. – To znaczy? – Nie pytam o moment, w którym poszedłeś z nią do łóżka – rzuciła złośliwie. – Tylko kiedy dowiedziałeś się o ciąży. – Poprosiła, bym przyjechał do niej, była roztrzęsiona. To działo się mniej więcej wtedy, kiedy toczyła się twoja sprawa rozwodowa. Wtedy zadzwoniła po raz pierwszy, ale nie odebrałem – powiedział na jednym wydechu. Później opowiedział o rozmowie z Pauliną, o tym, jak nie uwierzył, że dziecko może być jego. Tak, miewał chwile zawahania, nie wypierał się tego, że się z nią przespał, ale mimo wszelkich zapewnień wydawało mu się, że sama Paulina nie ma stuprocentowej pewności. Dlatego zaproponował test na ojcostwo, postawił sprawę jasno, a ona musiała się zgodzić. Teraz wciąż czekał na wyniki. – Jagoda, od początku biłem się z myślami, jak ci to powiedzieć i kiedy… Nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego ostatecznie milczałem, a później… po prostu kłamałem. Nadal wierzę w to, że badania wszystko wyjaśnią, a Paulina chce tylko namieszać nam w życiu. Tomasz pochylił się lekko w stronę ukochanej. – Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję, że nie powiedziałem ci od razu. Motałem się w tę sprawę coraz bardziej, czas mijał, a mnie się wydawało, że już nie będzie odpowiedniego momentu, później zaś, że niebawem nie będzie potrzeby, by mówić ci o czymkolwiek, bo wszystko okaże się kolejną podłą intrygą Pauliny. I nadal w to wierzę, czuję to. Kochanie, proszę cię, wybacz mi. Wybacz mi, że ukrywałem przed tobą prawdę, że kłamałem, że stchórzyłem. Przepraszam… – Popatrzył na Jagodę ze skruchą. Jej wyraz twarzy zmieniał się co chwilę, zupełnie nie wiedział, co teraz myśli. Czekał na jakąś reakcję, a kolejne sekundy dłużyły się boleśnie. – Kiedy dokładnie masz otrzymać wyniki? – zapytała w końcu. – Nie wiem… Myślę, że niebawem, bo minęło już sporo czasu od dnia, w którym oddaliśmy próbki. Jagoda kiwnęła głową i wzięła głęboki wdech.

– I jakie masz plany? – To znaczy? – No, jeśli okaże się, że to jednak… – Nie dopuszczam takiej możliwości. – A powinieneś – powiedziała twardo. – Taka możliwość istnieje, doskonale o tym wiesz. – Będę o tym myślał, gdy się okaże, że rzeczywiście tak jest. – Naprawdę w ogóle się nad tym nie zastanawiałeś? – zapytała lekko zniesmaczona. Tomasz na chwilę zamilkł, po czym odparł: – Nie będę unikał odpowiedzialności, jeśli o to ci chodzi. Ale tak jak powiedziałem, nie chcę na razie się angażować. Nie uczestniczę w badaniach, nie dowiaduję się o wyniki, bo wciąż uważam, że Paulina kłamie. Nie tylko ze mną była w tym czasie, mam więc podstawy, by sądzić, że po prostu wykorzystuje sytuację. Ponadto gdyby naprawdę zależało jej na dobrych relacjach ze mną ze względu na dziecko, nie wysyłałaby donosów. Nie chciałaby zniszczyć mi kariery, bo to nie leżałoby w jej interesie. – Wzruszył ramionami. Jagoda skinęła głową. Nie powiedziała już nic więcej. Długo siedzieli w milczeniu – Tomasz wpatrywał się w ukochaną, ona zaś wbiła wzrok w podłogę. Nie chciał naciskać, zmuszać jej do czegokolwiek, ale to czekanie było ponad jego siły. – Jagoda, proszę, powiedz coś – wyszeptał w końcu. – Co mam ci powiedzieć? – zapytała z wyrzutem. – Okłamałeś mnie, zataiłeś coś tak ważnego! Przecież to może zaważyć na całej naszej przyszłości! Wspólnie powinniśmy się mierzyć z takimi problemami, a nie ukrywać je z nadzieją, że rozejdą się po kościach. To jest bardzo nie w porządku. Nie wiem, co mam teraz zrobić. Czy mogę ci zaufać? Gdy w przyszłości pojawi się problem podobnego kalibru, będziesz chciał poradzić sobie z nim sam, by mnie nie martwić, czy będziesz szczery? Nie na tym polega wspólne życie, Tomasz, nie na tym… – Powiedziałbym ci… – Jak mam ci teraz uwierzyć? – Popatrzyła na niego z ogromnym żalem. Teraz to on spuścił wzrok. – Nie wiem, czy moje obietnice coś znaczą w tej sytuacji, ale mogę cię zapewnić, że dostałem nauczkę. Taka sytuacja nigdy więcej się nie powtórzy. Jagoda – kucnął przed nią i ująwszy jej dłonie w swoje, pocałował je czule – proszę, daj mi jeszcze jedną szansę, wybacz i wróć do mnie. Proszę. Nagle zaszkliły jej się oczy. Tak bardzo to wszystko przeżywała! Przez swoją głupotę zafundował jej po raz kolejny karuzelę emocjonalną.

– Przepraszam, ale… – zająknęła się – ale ja potrzebuję więcej czasu. Muszę sobie to wszystko poukładać, przemyśleć, rozważyć, czy będę potrafiła funkcjonować w nowej rzeczywistości… Bo jeśli okaże się, że… – Znów zawiesiła głos. – Nie wiem, czy będę umiała przejść nad tym do porządku dziennego, bo tak naprawdę nie dałeś mi czasu na zastanowienie. – Wzruszyła ramionami. – Doceniam to, że przyszedłeś, choć… to chyba za wcześnie. Wybacz, ale na razie do ciebie nie wrócę. Każde z jej słów raniło Tomasza jak nożem. Oczywiście miała prawo do wątpliwości, nie ukrywał jednak, że liczył na coś zupełnie innego. Choć tak naprawdę nie mógł oczekiwać, że po tym, co zrobił, Jagoda tak po prostu wróci. Ostatecznie wcale jej się nie dziwił. Co nie zmieniało jednak faktu, że też cierpiał. – Czy mógłbym… mógłbym zadzwonić? Jutro, pojutrze? Mogę cię odwiedzić? – zapytał drżącym głosem. Jagoda przez chwilę wpatrywała się w niego w milczeniu, a później powiedziała cicho: – Odezwę się… Tomasz kiwnął powoli głową, po czym wstał. Patrzył na nią przez jakiś czas – znów unikała jego spojrzenia, błądziła wzrokiem po podłodze. Zdawszy sobie sprawę, że nic więcej nie mają sobie do powiedzenia, podszedł do niej i pocałował ją w czubek głowy. Tęsknił za bliskością jej ciała, musiał to zrobić, musiał jej dotknąć, poczuć jej zapach. Krew w nim zawrzała, gdy był tak blisko niej. – Kocham cię. I będę czekał – szepnął i ruszył w stronę drzwi. Nie liczył na to, że go odprowadzi, że pójdzie za nim i w pewnym momencie go zatrzyma. Wiedział, że tego nie zrobi. Mógł teraz jedynie cierpliwie czekać.

10. Po rozmowie z Jagodą Tomasz wcale nie poczuł się lepiej. Czy miał nadzieję, że wróci do domu razem z nią? Że kiedy wytłumaczy jej wszystko, przeprosi, Jagoda zdecyduje się zapomnieć? Oczywiście, że tak. Ale wiedział też, że graniczyło to z cudem. Znał swoją ukochaną, nadszarpnięte zaufanie i zawiedzione uczucia leczyła długo i nie zawsze w pełni. Do katastrofy jednak nie doszło, poprosiła o czas, nie powiedziała definitywnie „nie”, a to dawało mu wiarę, że w końcu wszystko się ułoży. W domu czuł pustkę, było cicho i przygnębiająco, bardzo mu jej brakowało. Wyrzuty sumienia i złość na samego siebie nie dawały mu spokoju. Wkurzał go włączony telewizor, ale zupełna cisza też była trudna do zniesienia. Postanowił więc zrezygnować z urlopu i pójść do pracy, przynajmniej dopilnuje kwestii sprawdzania komputerów osobiście. Kiedy wszedł do biura, niecierpliwie zerknął przez przeszkloną ścianę pokoju, w którym pracował informatyk, by sprawdzić, czy ten już jest w pracy. Nie zauważył go, za to zobaczył Adama zmierzającego szybkim krokiem w jego stronę. Nie miał ochoty z nim rozmawiać i słuchać dumnego „a nie mówiłem”. Bo przecież Adam na pewno już wiedział, dlaczego nie pojechali z Jagodą na weekend w góry, Agata działała z prędkością światła. Dziwił się nawet, że przyjaciel nie zadzwonił do niego od razu, tylko odczekał aż dwa dni. Może myślał, że Tomasz sam się odezwie, by się pożalić. Nic z tego, nie zamierzał wysłuchiwać tyrad o tym, że gdyby od razu go posłuchał, sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej. Ku jego zaskoczeniu Adam tylko usiadł i patrzył na niego bez słowa. Milczeli przez dłuższą chwilę. Chyba wiedział, że nie musi nic mówić, że nie musi pocieszać Tomasza i w zasadzie tego nie robił. – Stary, wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – odezwał się w końcu – a Paulina się doigra i raz na zawsze skończą się jej intrygi. – Wiesz, teraz jeszcze bardziej przeraża mnie myśl, że mogę być ojcem tego dziecka… Świadomość, że będę musiał ją widywać przez co najmniej najbliższe osiemnaście lat… – Tomasz zaklął pod nosem. – Wiem, zdaję sobie z tego sprawę. Ale jeśli udowodnimy jej, że próbowała cię oczerniać, zacznie śpiewać zupełnie inaczej. Chyba nie zdaje sobie sprawy, że możesz jej nawet założyć sprawę o pomówienie, może odpowiadać za to karnie. – O ile coś znajdziemy.

– Choćbyśmy mieli wydrzeć spod ziemi, znajdziemy. – Już sam nie wiem, co o tym wszystkim myśleć… – Masz dość, to się ciągnie już długo, ale tak naprawdę, choć może głupio to zabrzmi… Nie spadł ci kamień z serca? Że Jagoda już wie? – Nie. Bo nie w taki sposób powinna się o tym dowiedzieć, nie od Pauliny. – To oczywiste, ale mimo wszystko ten krok masz już za sobą. – I mówię po raz kolejny – wcale nie czuję się lepiej – stwierdził twardo Tomasz i popatrzył wymownie na przyjaciela. Ponownie spojrzał w stronę biurka informatyka. Czy chłopak się spóźniał, czy może miał inne zlecenie? Popatrzył pytająco na Adama, na co ten rozłożył ręce i zerknął na zegar. Nagle telefon Tomasza zaczął wibrować na blacie biurka, więc Adam zostawił go samego. Dzwonił Marek Tkaczyk; gdy się przywitali, od razu przeszedł do konkretów: – Dziś już dzwonię oficjalnie. Restartujemy konkurs i w imieniu zarządu chciałbym cię zaprosić na rozmowę. Tomasz poprawił się w krześle i wziął głęboki wdech. – Kiedy mam się stawić? – W czwartek o dziesiątej w głównej siedzibie. Czy termin ci odpowiada? – Oczywiście, będę w czwartek o dziesiątej. Czy mam zabrać ze sobą jakieś dokumenty? – Tak, prześlę ci listę. – Powinienem coś jeszcze wiedzieć o tej rozmowie, jej przebiegu? – Myślę, że jesteś odpowiednio przygotowany – powiedział pogodnie Marek. – O nic się nie martw, przygotuj się tak, jakbyś miał się spotkać z klientem strategicznym – dodał. – To znaczy, że mam zabrać swoją asystentkę? – Myślę, że to byłoby pewne novum – zaśmiał się Marek. – Spokojnie, poradzisz sobie sam. No dobrze, więc oficjalną część mamy już za sobą, a teraz powiedz, jak się mają sprawy, o których ostatnio rozmawialiśmy? – Jestem coraz bliżej rozwiązania. Potrzebuję tylko dowodów, bo przypuszczenia graniczą już z pewnością. Pracuję nad tym. – Świetnie. W takim razie życzę powodzenia i cóż, widzimy się w czwartek. – Tak jest. Do zobaczenia! Tomasz, odłożywszy telefon na biurko, wypuścił głośno powietrze. Więc się zaczęło. Dopiero teraz poczuł prawdziwą ekscytację związaną z rozstrzygnięciem konkursu. Miał nadzieję, że przez te trzy dni już nic się nie stanie, że już nie powtórzy się sytuacja sprzed kilku tygodni, Paulina nie wystosuje kolejnego pisma, które po raz kolejny mogłoby odwlec w czasie decyzję zarządu.

Adam niepewnie zajrzał do gabinetu. Widząc przejętą minę Tomasza, zapytał ostrożnie, czy coś się stało. – Dzwonił Marek Tkaczyk. Zostałem zaproszony na rozmowę. – Ale… W związku z donosami? Znowu coś nie tak? Powiedział ci, o co chodzi? Tomasz przewrócił oczami. Czasami powątpiewał w inteligencję swojego przyjaciela. Choć z drugiej strony w obecnej sytuacji można było się spodziewać wszystkiego. – Na rozmowę kwalifikacyjną związaną z konkursem. Odblokowali proces. – Oooo! – Adam pokiwał z uznaniem głową. – Czyli nadal biorą cię pod uwagę? – Przecież już ci to mówiłem po spotkaniu z Markiem. – No tak, ale wiesz, zawsze mogli zmienić zdanie. Rozmowa z zarządem to już chyba ostatni etap. – Tak sądzę. – Kiedy? – W czwartek o dziesiątej. – Dobrze byłoby zamknąć do tego czasu pewne osoby w klatce – powiedział z przekąsem Adam. Tomasz uśmiechnął się pod nosem; po rozmowie z Markiem pomyślał dokładnie to samo. Adam usiadł znowu na krześle przed jego biurkiem i zaczął wypytywać o szczegóły, których Tomasz tak naprawdę nie znał. Oczywiście nie omieszkał też zaznaczyć, że należałoby to uczcić, Tomasz jednak delikatnie zgasił jego entuzjazm, prosząc, by poczekali ze świętowaniem na wyniki. W momencie, w którym Adam chciał stanowczo zaprotestować przeciwko odkładaniu w czasie kolejnej butelki, do gabinetu zapukał informatyk, na którego od rana czekali. Obaj poderwali się z miejsc, jakby zjawił się właśnie jakiś prominent. Chłopak stanął wtedy jak wryty, po czym nieco przestraszony podszedł bliżej, by się zameldować i przeprosić za spóźnienie. Od razu podziękowali mu za to, że w ogóle przyszedł, a Tomasz zaczął wtajemniczać go w swój plan, kładąc nacisk na dyskrecję. Po rozmowie informatyk od razu wziął się do pracy, a w Tomaszu zaczęła rodzić się nadzieja. Jej przebłysk, mimo ciężkich, burzowych chmur wiszących nad nim od kilku tygodni, pozwalał wierzyć, że całe zło ostatecznie zginie, a wygra prawda. Jagoda powitała Laurę, stojąc w korytarzu i patrząc na nią ze złością. Oczywiste było, że to ona pokierowała tutaj Tomasza, przecież nie znał dotąd jej adresu. – Jesteś zdrajczynią, wiesz? – powiedziała. – A ty nadal tutaj? Myślałam, że zastanę karteczkę z podziękowaniem i informacją, że wróciłaś do ukochanego. – To się pomyliłaś. – Właśnie widzę. Nie dogadaliście się?

– Wszystko zostało wyjaśnione. – Więc ponawiam pytanie, co ty tutaj jeszcze robisz? – Myślisz, że to takie proste? Że nagle po prostu wrócę do normalnego życia ze świadomością, że mój facet może niedługo zostać ojcem? – zapytała z wyrzutem, po czym obróciła się na pięcie i weszła do salonu. – Wierzę, że nie jest ci łatwo… Ale przeprosił, prawda? Powiedział, że żałuje? – Powiedział… – mruknęła Jagoda. – Co nie zmienia faktu, że trudno jest mi teraz mu zaufać. A myśl, że wyniki badań mogą potwierdzić… – Usiadła zrezygnowana na kanapie. – Będziecie się nad tym zastanawiać, jeśli do tego dojdzie. – Rozmawiałaś z nim? – Jagoda spojrzała podejrzliwie na Laurę. – To samo usłyszałam dzisiaj od niego… – O tej sprawie? Nie. Staram się znaleźć racjonalne rozwiązanie. Po co rozpaczać nad czymś, co się jeszcze nie wydarzyło? Co jeśli to tylko hipoteza jakiejś szurniętej baby, która, jak wspominałaś, od początku próbuje namieszać wam, a przede wszystkim Tomaszowi, w życiu? – Czemu mam wrażenie, że stoisz po jego stronie? – Nie stoję po niczyjej stronie. Chcę, byście się dogadali, bo uważam, że szkoda by było, gdyby przez coś takiego wasz związek się rozsypał. Wiem, to poważna sprawa, nie jakaś błahostka. Ale moim zdaniem Tomasz tylko się pogubił, nie chciał ci zrobić krzywdy. Jagoda nie odpowiedziała, tylko spuściwszy głowę, wbiła wzrok w swoje splecione palce. Może Laura miała rację, niemniej gorycz wciąż przepełniała jej umysł i serce. Bez względu na to, jakie Tomasz miał intencje, oszukał ją. Później nie rozmawiały już na ten temat. Jagoda zaczęła wypytywać o cukiernię, o utarg i liczbę gości. Odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że jej sernik sprzedał się do ostatniego kawałka. Nie było z nią więc aż tak źle. Następnego dnia pojawiła się w cukierni. Gdy tylko przekroczyła próg „Słodkiej”, zapomniała nawet o nieudanym cieście, które wyrzuciła do śmietnika jeszcze w niedzielny wieczór, by Stefan przypadkiem go nie znalazł i nie wyśmiał. Dziś z lepszą energią weszła do kuchni, planując w końcu upiec pistacjowo-malinowe bezy. Od razu założyła swój służbowy fartuszek, przygotowała składniki, a kiedy tylko Stefan odstąpił jej kawałek blatu, wzięła się do ubijania białek. Już nie mogła doczekać się smaku tego niesamowitego kremu waniliowo-pistacjowego, tego malinowego sosu, tej lekko ciągnącej się, a na wierzchu kruchej bezy. Rozpływała się nad nią na samą myśl! Kiedy wyjęła z piekarnika gotowe ciasto i zaczęła dekorować je kremem, sosem oraz prażonymi pistacjami i migdałami, nawet Stefan przystanął, by zobaczyć, co za cudo tym razem wymyśliła. Musiała się przyznać, że tak naprawdę

kopiowała czyjś pomysł, modyfikując go nieco, by smak był bardziej zimowy. Udało jej się chyba osiągnąć pożądany efekt. Rozkroiła jedno z ciastek i podała połowę Stefanowi, drugą zaś nałożyła sobie. – No, powiem ci… Bezy zawsze dobrze ci wychodziły, ale ta… Niebo w gębie! Kolejny hit! – przyznał cukiernik. – Naprawdę? Nie jest przesłodzona? Za mało chrupka? – Jest idealna pod każdym względem. Beza i krem słodkie, ale aromatyczny sos kwaskowy, do tego te pistacje, orzechy i prażone migdały… Sądzę, że jest o wiele lepsza niż ta, na której się wzorowałaś. – Nieskromnie przyznam, że… chyba tak. – Uśmiechnęła się wesoło. – Czyli nie wyszłaś z wprawy mimo nowego stanowiska! A już się bałem, że papierkowa robota pochłonie cię do reszty i zapomnisz, jak się używa miksera. – Co to, to nie, wiesz o tym doskonale – zaśmiała się Jagoda. – Całe szczęście! To co, teraz do witryny i będziemy obserwować, w jakim tempie znikają. Bo wizualnie też kuszą. Jagoda uśmiechnęła się, po czym za radą Stefana przeniosła ciastka na salę i ustawiła przy ladzie. Bez jest kilkanaście, więc zapewne kilka zostanie i będę mogła zabrać ze dwie na wieczór do Laury, pomyślała. Ale kiedy zaczęły się sprzedawać, już wiedziała, że nie będzie na to szans, rozważała nawet dorobienie kolejnej partii. Stefan tylko się zaśmiał, że oprócz serników, bezy truskawkowej i kilku innych ciast i tę pozycję trzeba będzie wprowadzić do stałej oferty. Jagoda dumnie patrzyła na swoje dzieło, po czym zaczęła się zastanawiać, czy nie odłożyć jednej dla Teodora? Albo zaprosić go do cukierni? Był przecież ciekaw, czy uda jej się odtworzyć recepturę. Szybko jednak odgoniła tę myśl. Raczej nie powinna się z nim spotykać, po ich ostatnim spacerze obiecała sobie jeszcze trochę odczekać, aż wywietrzeją jej z głowy wszystkie te dziwne uczucia. Przypomniała sobie nagle, że ma jego szalik, o który o dziwo jeszcze się nie upomniał. Tylko że ten szalik wciąż leżał na szafce w domu Tomasza… I tak nie mogłaby mu go teraz zwrócić. Kiedy weszła do swojego biura, nie zdążyła nawet otworzyć laptopa, gdy jej telefon rozdzwonił się z wnętrza torebki. Sięgnęła po niego szybko i odebrała, widząc na wyświetlaczu imię swojej siostry. – Cześć, siostrzyczko… – zaczęła Agata. – Co u ciebie? Jesteś w pracy? – Hej. Dziękuję, nawet znośnie. Tak, jestem w cukierni. – Nie chciałabyś wyskoczyć na obiad? – Teraz? – Za godzinę? – No… dobrze, a coś się stało? – Musiało coś się stać? Chciałabym po prostu zjeść z tobą obiad. I, powiedzmy,

zakopać topór wojenny. – A my byłyśmy w stanie wojny? – Milczącej – odparła z powagą Agata, a Jagoda uśmiechnęła się wtedy pod nosem. – Dobrze, co proponujesz w takim razie? – Może ta nowa włoska knajpa niedaleko rynku? Podobno mają wyśmienity krem z pomidorów i bardzo dobre makarony. – Prześlesz mi dokładny adres? – Tak, zaraz to zrobię. Czyli o trzeciej? – Skoro zapraszasz… – rzuciła przekornie Jagoda, na co usłyszała tylko pomruk niezadowolenia, rozłączyła się więc szybko, zanim jej siostra zdążyła zaprotestować. Kiedy dojechała do wybranego przez Agatę lokalu, była pozytywnie nastawiona do tego spotkania – nie lubiła kłócić się z siostrą. Zajęła stolik sama, bo Agaty jeszcze nie było w restauracji. Wybrała miejsce przy oknie, z widokiem na nieodległy rynek – mimo że o słońcu można było dziś tylko pomarzyć, Jagoda lubiła ten miejski krajobraz. Zawsze ją uspokajał, żałowała, że już od dawna nie spacerowała tymi zabytkowymi uliczkami. Wpatrzona w niepowtarzalną architekturę Lublina, nie zauważyła, kiedy Agata weszła do lokalu. Być może dlatego, że oczekiwała jednej osoby, gdy tymczasem podeszła do niej para. Nieco zdezorientowana wstała, by przywitać się z siostrą i jej chłopakiem. Agata od razu przeprosiła ją spojrzeniem, nie zdążyła jednak nic powiedzieć, bo Adam zaczął pierwszy: – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? – Nie… Nie, coś ty – zająknęła się lekko. – Po prostu Agata nic nie wspominała. – Bo złapałem ją, gdy wychodziła z biura, a też wybierałem się na lunch. – W takim razie usiądźmy – powiedziała i wskazała im krzesła. Czuła się trochę skrępowana w towarzystwie Adama. Po pierwsze dlatego, że był najlepszym przyjacielem Tomasza, więc z pewnością o wszystkim wiedział dużo wcześniej niż ona, a po drugie chciała porozmawiać z Agatą o Bartku. Na początku rozmowa w ogóle się nie kleiła. Każde z nich próbowało coś mówić, ale wszyscy czuli, że atmosfera jest dość napięta. – Naprawdę dobry ten makaron, miałaś rację. – Jagoda zwróciła się do Agaty, gdy kelner przyniósł im drugie dania. – Mówiłam ci. Wiele osób go poleca. – Czemu mi nigdy nie wspominałaś o tej knajpce? Chętnie zaprosiłbym cię tu na lunch – wtrącił Adam. – Bo ty i tak zazwyczaj chodzisz z Tomaszem na steki – rzuciła Agata, po czym szybko spojrzała na Jagodę.

Ta spuściła na chwilę wzrok, ale zaraz spojrzała zaskoczona na Adama, gdy powiedział: – Właśnie… Jagoda, może nie powinienem się wtrącać, ale Tomasz… On naprawdę żałuje. Głupio zrobił, że nie powiedział ci od razu, gdy tylko się dowiedział, choć mówiłem mu, żeby nie czekał… – Wiedziałeś o wszystkim od początku? – Agata popatrzyła na niego z oburzeniem. Jagody akurat to nie zdziwiło, dziwił ją tylko fakt, ze Adam w ogóle poruszył ten temat. – Daj mu szansę. On naprawdę jest zdruzgotany tym, co się stało. Jeszcze sposób, w jaki się tego dowiedziałaś… Ta podła intrygantka nigdy nie przestanie, ale mam nadzieję, że już niedługo utrzemy jej nosa. – To jedyny sposób, w jaki mogłam się dowiedzieć – powiedziała półgłosem Jagoda bardziej do siebie niż do Adama. – Tak, Tomasz powinien był powiedzieć ci od razu, gdy tylko się dowiedział, ale w pewnym momencie zrobiło się już za późno i nie chciał cię ranić… Miałaś wtedy na głowie problemy z cukiernią, to całe przejęcie, nie chciał dokładać ci zmartwień. Poza tym Paulina prawie na pewno kłamie, badania to potwierdzą. – Nie sądziłam, że Tomasz potrzebuje adwokata – stwierdziła złośliwie. – Adam, to miłe, że tak bronisz przyjaciela, ale ja już to wiem. Rozmawiałam z Tomaszem, naprawdę przyjęłam wszystko do wiadomości. I Tomasz wie też, dlaczego na razie do niego nie wrócę. Wydawało mi się wczoraj, że zrozumiał. – Zrozumiał. Co nie zmienia faktu, że i tak jest mu trudno. – Mnie też jest. Z tym że to nie ja w tym przypadku nawaliłam. – Jasne. Chciałem tylko… – Trzeba przyznać, że Tomasz może naprawdę na ciebie liczyć. A teraz po prostu skończmy ten temat, bo nie ma sensu nadal go wałkować – ucięła ostro, po czym zachęciła ich do jedzenia i sama zaczęła jeść swój makaron. Agata siedziała nieco zawstydzona, najwyraźniej nie sądziła, że Adamowi przyjdzie do głowy, by stawać w obronie Tomasza. Ciekawe czy byłby takim zwolennikiem wybaczania, gdyby wiedział, że Agata widuje się z Bartkiem, pomyślała i spojrzała wymownie na swoją siostrę, gdy Adam powtarzał, że tajemnice w związku są złe, ale trzeba wybaczać błędy, że każdy może się w życiu pogubić. Już miała zapytać, co o tym wszystkim sądzi Agata, ale dostała od siostry prewencyjnego kopniaka w nogę. Ewidentnie, wbrew nadziejom Jagody, jej siostra nie poszła po rozum do głowy. Skończyli obiad, już nie wracając do tematu. Ciężar prowadzenia konwersacji spadł teraz na Agatę, bo też zależało jej, by Jagoda przypadkiem nie poruszyła drażliwej kwestii byłego chłopaka. Niemniej wciąż było odrobinę niezręcznie.

– No nic, wy pewnie jeszcze chcecie poplotkować, w takim razie będę się zbierał. Ureguluję rachunek, chyba że chcecie zamówić coś jeszcze? – powiedział w końcu Adam i wstał od stolika. Obie pokręciły głowami, choć Jagoda wiedziała, że na pewno zamówi zaraz tiramisu i tradycyjne semifredo, by sprawdzić, czy smakują tak jak powinny. Adam pożegnał się więc, po czym ruszył w stronę stanowiska kelnerskiego, by chwilę później zniknąć za drzwiami wyjściowymi. Dopiero wtedy Jagoda zmroziła Agatę wzrokiem. – Co to miało być? – zapytała z wyrzutem. – Wiedziałam, że to zły pomysł, ale uparł się… Co miałam zrobić, przywiązać go do płotu? – To brzmi jak plan… – fuknęła Jagoda, po czym pokręciła z dezaprobatą głową. – Choć jednocześnie to było ciekawe doświadczenie, kiedy Adam mówił o prawdomówności, a ty, siedząc obok niego, czerwieniłaś się ze wstydu. Powiedziałaś Bartkowi, żeby się od ciebie odczepił? – Myślałam, że porozmawiamy o tobie? – Już rozmawialiśmy, rozmowę prowadził twój chłopak. No więc? – Mówiłam ci, że nie mogę… Jagoda przewróciła oczami, załamana zachowaniem siostry. – Widzisz, do czego Tomasza doprowadziły tajemnice? Jeśli nie chcesz pewnego dnia znaleźć się w jego położeniu, po prostu zostaw Bartka w spokoju! – Jagoda, on ma naprawdę duże problemy! – Tak, wiem, widziałam ostatnio. Ale sam się w nie wpakował, nikt nie zmuszał go do handlowania narkotykami. Ty chyba naprawdę nie pamiętasz, że i ciebie próbował w to wciągnąć. – On z tym skończył… – Doprawdy? A niby co to ostatnio było? Agatko, naprawdę jesteś aż tak naiwna? – Ty nie rozumiesz… – To oświeć mnie! – On zarabia marne grosze jako bramkarz w klubie, a jego matka jest chora i potrzebuje kosztownej terapii! – Tak ci powiedział? I ty w to uwierzyłaś… – Niby czemu miałabym nie wierzyć? – Bo już kiedyś cię okłamał i omal nie wylądowałaś w kryminale! – Jagoda podniosła głos, lecz szybko się opamiętała, widząc, że kilka osób w restauracji zwróciło na nią uwagę. – Nieważne, czy i na co Bartek potrzebuje pieniędzy, handel narkotykami to najgorszy sposób, by je zdobyć! Jest tyle możliwości, on ci wciska kit… – dodała ciszej.

– Z jego przeszłością… Nigdzie nie chcą go zatrudnić. – A może on nie chce! Wiadomo, tutaj ma lepsze zyski, większa adrenalina, ryzyko… Zawsze miał poprzewracane w głowie pod tym względem. – Źle go oceniasz. – A ty jesteś naiwna. Poza tym przecież on ćpa. Agata wbiła w Jagodę zdumiony wzrok. – No nie mów mi, że tego nie zauważyłaś. Widać gołym okiem, że bierze ten szajs. A tobie co wmówił? Że jest przemęczony, że opiekuje się mamą? – Nic mi nie wmówił… Wiem, że bierze. Jagoda, zrozum, mam wyrzuty sumienia! Kiedy potrzebował pomocy, ja się od niego odwróciłam! To dlatego popadł znowu w nałóg! Gdybym wtedy odebrała, może w inny sposób spróbowałby rozwiązać swoje problemy… – Nie wierzę. – To nie wierz. Już o tym rozmawiałyśmy, wytłumaczyłam ci, dlaczego to robię. Nie będę się powtarzać. – Oddał ci przynajmniej te pięć tysięcy? Agata wbiła wzrok w okno. Jagoda naprawdę nie miała już do niej cierpliwości. Nie umiała jej przekonać, ale nie mogła też bezczynnie siedzieć i patrzeć, jak Agata marnuje sobie życie, pakując się w bagno. Potrzebowała wsparcia, głosu rozsądku takiego jak jej, niemal dokładnie takiego samego. Hubert był jedyną osobą, której Agata mogła posłuchać i która będzie potrafiła znaleźć odpowiednie argumenty. – Dziękuję, że nie powiedziałaś Adamowi – usłyszała nagle. – Z doświadczenia wiem, że lepiej, aby dowiedział się tego od ciebie. Ale gdybyś nie była moją siostrą, to byłyby dziś moje pierwsze słowa, na „dzień dobry” – rzuciła kąśliwie. Po tej rozmowie straciła ochotę nawet na desery. Skusiła się w końcu mimo wszystko na semifredo, ale zdołała zjeść tylko połowę. Agata próbowała jeszcze zagadnąć ją o mniej poważne tematy, ale bez powodzenia. I choć Jagoda naprawdę cieszyła się na to spotkanie, licząc, że dogada się z siostrą i ta zacznie postępować rozsądnie, rozczarowała się.

11. W środę rano Tomasz postanowił pojawić się w banku wcześniej niż zwykle. Cały wczorajszy dzień nie mógł skupić się na swoich obowiązkach, ponieważ wciąż obserwował pracę informatyka przechodzącego od jednego komputera do drugiego. Kiedy chłopak wracał do swojego pokoju, Tomasz wpatrywał się w drzwi do jego stanowiska, czekając, że ten lada chwila wstanie i ruszy w jego kierunku z miną oznaczającą, że dokonał wielkiego odkrycia. Na razie jednak niczego nie udało mu się znaleźć, prosił o cierpliwość, której z kolei Tomaszowi zaczynało brakować. Jagoda nadal się nie odzywała. Ilekroć brał do ręki telefon, w jakimkolwiek celu, pragnął zadzwonić do niej, nie mogąc wytrzymać już tego milczenia. Obiecał dać jej czas, tęsknota była jednak znacznie silniejsza niż rozwaga. Spoglądał raz po raz na zajętą pracą Agatę siedzącą nieopodal jego biura. Może mógłby z nią porozmawiać o Jagodzie, o coś zapytać? Adam powiedział mu, że widziały się we wtorek po południu, przy okazji przyznając się do swojej nieudanej interwencji. Tomaszowi było miło, że przyjaciel próbował się za nim wstawić, ale wolałby, żeby Adam, ze swoim niewyparzonym językiem, nie angażował się w tę sprawę. Godzinę późnej Agata pojawiła się w jego biurze z jakimiś dokumentami. Tomasz wpatrywał się w nią przez chwilę, niepewny, czy powinien w ogóle poruszać ten temat, nie wytrzymał jednak. – Agata? – zagadnął mniej służbowym tonem, gdy miała już wychodzić. – Tak? – Czy ty… rozmawiałaś może z Jagodą? Spojrzała na niego, lekko marszcząc brwi, jakby nie do końca wiedziała, o co mu chodzi. Albo tylko udawała, że nie wie. – O was? – zapytała po chwili. Tomasz kiwnął głową. – Niedużo. Jagoda raczej nie chce o tym rozmawiać – odparła szczerze. – Ale… znasz sytuację? – Znam. Tomasz w pierwszym odruchu chciał zapytać, co Agata o tym wszystkim sądzi, uznał jednak, że to byłoby nie na miejscu. Nie szukał aprobaty czy poparcia, pragnął tylko dowiedzieć się, co jeszcze mógłby zrobić, by Jagoda mu wybaczyła.

– Nie zamierzam się w to mieszać, Tomasz – dodała nagle. – Tym bardziej, że obiecaliśmy sobie, że w pracy rozmawiamy tylko o pracy. Staram się tego trzymać. Ale jeśli chcesz znać moje zdanie, a najwyraźniej tak jest, skoro zapytałeś – spojrzała na niego wymownie – uważam, że Paulina wykorzystuje sytuację… A Jagoda ma prawo do wątpliwości, ukrywałeś przed nią coś bardzo istotnego. Nieważne, czy to prawda, czy nie, powinniście być w tym razem. – To już wiem. Chodzi mi bardziej o to, czy… – Poprosiła cię o czas, więc daj jej czas. Nic więcej nie jestem w stanie ci powiedzieć, bo nic więcej nie wiem. Ostatnio nie mamy najlepszych relacji… Tomasz od razu domyślił się dlaczego. Agata zapytała, czy może już iść, na co skinął tylko głową. Kiedy zamknęła za sobą drzwi, ponownie spojrzał w stronę biurka informatyka i zobaczył, jak ten wstaje i idzie w jego kierunku. Aż wyprostował się w krześle. Obserwował, jak chłopak zbliża się do gabinetu. Posłał też jednoznaczne spojrzenie w kierunku Adama, który najwyraźniej równie poruszony jak Tomasz, poderwał się z miejsca i wszedł do biura tuż za informatykiem. – Skończyłem. Sprawdziłem także serwer, daliście mi na to naprawdę mało czasu, więc pracowałem niemal całą noc… – powiedział. – Możesz liczyć na premię – od razu zapewnił Tomasz. – Znalazłeś coś interesującego? – Miałem się skupić na tym jednym komputerze, prawda? Tak też zrobiłem. Przeszukałem bazy danych, logowania, odzyskałem usunięte pliki. Nie każdy wie, że jeżeli opróżni się kosz, to wcale nie powoduje, że pliki trwale znikają z pamięci dysku – zaśmiał się pod nosem. – No dobrze, i co? – zapytał niecierpliwie Adam. – Na tym komputerze nie znalazłem tego, czego szukamy. Oprócz logowania na forach dla samotnych matek egzekwujących alimenty od ojców swoich dzieci nic ciekawego nie rzuciło mi się w oczy. Tutaj – podsunął Tomaszowi płytę – jest cały raport, może pan go sobie sprawdzić. Tomasz wziął płytę, a potem spojrzał rozczarowany na Adama. Cóż, najwidoczniej był to błędny trop, ale Tomasz nie żałował, że przeprowadził tę kontrolę. Przynajmniej zrobił wszystko, by zdobyć dowody. Przez chwilę wpatrywał się w podpisany dysk, po czym schował go do szuflady biurka. – Zrobiłem także podstawowy skan wszystkich urządzeń, zaktualizowałem zabezpieczenia przed wirusami… – odezwał się ponownie informatyk. – Dziękuję – odparł obojętnie Tomasz Już chciał mu powiedzieć, że może już iść, gdy ten nagle dodał: – Przy okazji czyszczenia pamięci podręcznych i sprawdzania innych urządzeń, znalazłem jeszcze coś ciekawego. – Podsunął im tym razem teczkę.

Wymienili z Adamem spojrzenia, po czym Tomasz zajrzał do środka. Na samym wierzchu znalazł dwa listy zaadresowane do zarządu banku. Zaczął czytać pierwszy z nich i włos zjeżył mu się na głowie. Nie sądził, że autor donosów posługiwał się aż tak mocnymi słowami. Cały tekst był naszpikowany nienawiścią i goryczą, jakby Tomasz faktycznie bardzo komuś zaszkodził! Spojrzał na informatyka, potem na Adama, i ponownie wbił spojrzenie w tego pierwszego. – Skąd to masz? – Z jednego z komputerów. Jak mówiłem, nie każdy plik da się trwale usunąć, a ktoś, kto pozostawił ten, chyba nie bardzo wie, gdzie co przechowuje, nawet go nie wykasował. Drugi z kolei został zapisany w pamięci drukarki i też z łatwością dotarłem do autora. To znaczy do komputera, z którego był drukowany. – Ten sam? Chłopak skinął głową. Tomasz podał Adamowi pierwszą kartkę, sam zaś zaczął studiować drugi list. Był zdumiony. Treść była utrzymana w tym samym tonie, pojawiły się jednak nowe zarzuty opisane w bardzo dokładny sposób. Jakby ktoś przepisał je wprost z jakiegoś podręcznika o molestowaniu! – Dodam tylko, że na tym komputerze również były odwiedzane ciekawe strony internetowe. Co prawda zaledwie raz czy dwa, ale zawsze. Wszystkie dotyczyły zawartości tych listów. Przyznam szczerze, te zarzuty… – Są wyssane z palca – uciął Adam. – To się wie – odparł swobodnie chłopak. – Tak jak się umawialiśmy, pełna dyskrecja. – Który to komputer? – zapytał Tomasz, nie odrywając wzroku od listu. Być może Paulina korzystała z innego stanowiska, na wydrukach listów znajdowały się daty utworzenia plików, nietrudno będzie je porównać z nagraniami z kamer monitoringu. Marek miał rację, podejrzewając kogoś z zespołu Tomasza. Informatyk wskazał numer stanowiska; obaj od razu spojrzeli w tamtym kierunku. Zrobili to bardzo niedyskretnie, szybko się więc opamiętali, wracając do rozmowy. – Robert Kowalski? – Adam skrzywił się z niedowierzaniem. – Sądzę, że ktoś po prostu korzystał z jego komputera – powiedział zamyślony Tomasz. – To też sprawdziłem… – wtrącił się niepewnie informatyk. – Wiem, że może nie powinienem, ale skoro to miała być kompleksowa usługa… – W jaki sposób to sprawdziłeś? – zapytał Tomasz. – Logowanie, hasła dostępu, monitoring… – zaczął wymieniać. – Mniejsza jak, kto to był? – ponaglił go Adam.

– Robert Kowalski – odparł informatyk pewnie. Tomasz i Adam znów popatrzyli na siebie, tym razem bardziej niż zaskoczeni. Robert Kowalski? Pracownik działu rachunków bankowych, który z Tomaszem miał niewiele wspólnego, a w całej swojej karierze rozmawiał z nim zaledwie kilka razy? Czemu miałby na niego donosić, skoro szef nic mu nie zrobił, niczym się nie naraził, nigdy nawet nie miał okazji skrytykować? – Robert Kowalski? – zapytał jeszcze raz zdumiony Tomasz. – Na sto procent. Tym razem tylko Adam spojrzał w kierunku jego stanowiska. Robert siedział przy swoim biurku, jak gdyby nigdy nic prowadząc rozmowę z klientem. Tomasz natomiast zamyślił się głęboko. To niezrozumiałe, dlaczego on, zupełnie obcy człowiek? A może został podstawiony przez któregoś z kandydatów na prezesa? Wciąż nie mógł w to uwierzyć. – Czy masz dla mnie coś jeszcze? – zapytał informatyka. – To chyba wszystko. Cały raport jest tutaj, także ten dotyczący zapory antywirusowej i dostępów do danych. Komputery są bardzo dobrze chronione, w niektórych trzeba było tylko usprawnić działanie pewnych programów. – Bardzo ci dziękuję. Oczywiście zlecę wypłatę premii jak najszybciej, sądzę, że będziesz zadowolony – obiecał Tomasz, po czym wstał i uścisnął chłopakowi dłoń. Ten, najwyraźniej dumny z dobrze wykonanej pracy, podziękował i wyszedł z gabinetu, podczas gdy Tomasz i Adam nadal siedzieli naprzeciwko siebie, oszołomieni tym, czego się dowiedzieli. Czyli to jednak nie Paulina? Czy było możliwe, żeby aż tak bardzo się pomylili? – Pogadasz z nim? – zapytał w pewnym momencie Adam. – Tak, tylko… O co w tym wszystkim chodzi? – Może masz tu więcej wrogów, niż sądziłeś. – Podaj mi powód, dla którego miałoby tak być? – Nie wiem, jakieś nieprzyznane awanse, brak nagród pracowniczych… – Z takimi sprawami nie idzie się od razu do zarządu! – Nie dowiesz się, dopóki z gościem nie porozmawiasz – uciął temat Adam. – Masz rację. Dlatego zrobię to od razu – odparł Tomasz, w którym właśnie zaczęły buzować emocje. Kiedy Adam wyszedł, poprosił Agatę, by wezwała Roberta do jego biura, kiedy tylko ten skończy spotkanie z klientem. Czekał, spoglądając raz po raz w jego kierunku, wciąż zachodząc w głowę, o co chodziło w tej pokręconej sytuacji. Stukając palcami w blat biurka, wpatrywał się beznamiętnie w ekran komputera. W łeb wzięły wszystkie jego plany, by nadrobić zaległości w pracy. Na szczęście nie wisiało nad nim nic terminowego, ale nie wróżyło to dobrze jego przyszłej

karierze. A przecież już jutro, jak sądził, miał się dowiedzieć, czy zdobędzie upragniony awans. Oby członkowie zarządu nie obserwowali jego postępów w tym tygodniu, bo z pewnością skreślą go jako kandydata na stanowisko prezesa. Wstał, by pójść do pokoju socjalnego po kawę, ale właśnie w tym momencie Agata podeszła do Roberta, który po krótkiej rozmowie z nią spojrzał wprost na obserwującego go dyrektora. I wtedy Tomasz już wiedział. Spojrzenie Roberta było zbyt jednoznaczne, jego zdziwienie nie było takim zwyczajnym zaciekawieniem, wyglądał tak, jakby został przyłapany na gorącym uczynku. Przez chwilę chyba wahał się, czy od razu iść do biura Tomasza, kiedy jednak Agata powiedziała, że to pilne, bez zbędnej zwłoki ruszył za nią. Zapukał formalnie, a kiedy Tomasz skinął głową, wszedł do środka. – Chciałeś mnie widzieć – powiedział, lekko spięty. – Tak, usiądź – odparł Tomasz, po czym zaczął uważnie mu się przyglądać. Robert zajął posłusznie krzesło stojące przed biurkiem Tomasza i czekał na ciąg dalszy. Ten zaś wpatrywał się weń badawczo, jakby próbując wyczytać z jego twarzy, o co w tym wszystkim chodzi. Chciał sprawić, by Robert się zniecierpliwił, nieco podkopać jego pewność siebie. – Przepraszam… – odezwał się w końcu, a Tomasz z satysfakcją uznał, że udało mu się osiągnąć pożądany efekt. – O czym chciałeś porozmawiać? Po raz kolejny poprawił się w krześle, poluzował krawat przy kołnierzyku, a to świadczyło wyraźnie, że czuje się coraz mniej komfortowo. Tomasz jeszcze przez chwilę patrzył na niego w milczeniu, następnie wyjął z teczki otrzymane od informatyka listy i przesunął je w stronę Roberta. Gestem dał znak, by ten zapoznał się z ich treścią. Robert pochylił się więc nad blatem biurka, a kiedy zaczął czytać, lekko zbladł. Przełknął głośno ślinę, wziął głęboki wdech i zapytał: – Ale o co chodzi? Bo nie do końca rozumiem… – Doprawdy? Spójrz na dane u góry strony. – Tak, adres IP, godzina, data… – Jak myślisz, czyj to adres IP? I kto wtedy pracował przy tym właśnie komputerze? – zapytał spokojnie Tomasz. Robert nerwowo podrapał się po skroni, po czym odsunął dokumenty. Przez chwilę patrzył na obserwującego go chłodno Tomasza, aż w końcu spuścił wzrok. – Nie wiem… Nie wiem, jak to wytłumaczyć – powiedział w końcu zrezygnowany. – Czyli nie pomyliłem się, to są listy twojego autorstwa? – Tak – odparł. – I nie wiesz, jak to wytłumaczyć?

– Nie. – To może powiedz, dlaczego? Dobrze wiesz, że to kłamstwa, wyssane z palca bzdury. Co tobą kierowało, kiedy zdecydowałeś się wysłać je do zarządu? – Tomasz był opanowany, swoim chłodnym, nieprzyjemnym tonem dawał Robertowi jasno do zrozumienia, że nie warto teraz pogrążać się w kolejnych kłamstwach. Robert nerwowo potarł czoło, najwyraźniej zbierając myśli. Kiedy w końcu zaczął mówić, Tomasz nie mógł uwierzyć własnym uszom. Robił coraz większe oczy, gdy podwładny ujawniał kolejne szczegóły tej przedziwnej historii. Tomasz tak drastycznie rozminął się z prawdą! Paulina miała w tym wszystkim swój udział, ale jak się okazało, nie była to wcale jej inicjatywa! Kiedy Robert skończył swoją opowieść, Tomasz próbował uporządkować sobie w głowie wszystkie te informacje. W końcu miał ogląd całej sytuacji i po raz pierwszy od kilku tygodni poczuł, że nie błądzi jak we mgle! Podziękował Robertowi, uprzedzając, że chociaż mu współczuje, będzie musiał pociągnąć go do odpowiedzialności za jego zachowanie. Na to zresztą nalegał też Marek, który dbając o dobre imię banku, nie wyobrażał sobie dalszej współpracy z osobą, która rzucała fałszywe oskarżenia na swoich szefów czy współpracowników. Jedyne co zaskoczyło Tomasza, to fakt, że Robert przeprosił i wcale nie błagał o litość. Wyglądał na pokonanego przez tę sytuację. Kiedy tylko Robert opuścił gabinet szefa, Adam pojawił się w nim w mgnieniu oka. Usiadł w tym samym miejscu, które jeszcze przed kilkoma minutami zajmował nieszczęśnik pakujący teraz swoje rzeczy do kartonu, i wbił w Tomasza pełne ciekawości spojrzenie. Ten tylko pokręcił głową, po czym stwierdził, że na trzeźwo dłużej tego nie zniesie. Zaproponował obiad, zaznaczając, że musi wlać w siebie więcej niż jedno piwo. Adam przystał na tę propozycję, a że miał zamiar wrócić jeszcze dziś do pracy, zaproponował, że będzie prowadził. Kiedy siedzieli już w swojej ulubionej restauracji nad firmowymi stekami, Tomasz, wciąż niedowierzając, opowiadał historię Roberta i Pauliny. Okazało się bowiem, że Robert miał z nią przelotny romans mniej więcej w tym samym czasie, kiedy niczego nieświadomy Tomasz poszedł z nią na koncert i do łóżka. Kiedy Paulina spędziła noc z Tomaszem, momentalnie straciła zainteresowanie Robertem. Ten jednak nie dawał za wygraną, pragnął ją odzyskać, dzwonił i proponował spotkania, więc gdy dowiedziała się o ciąży, użyła jej jako argumentu, by ostatecznie się z nim rozstać – oświadczyła kategorycznie, że dziecko jest Tomasza. Robert nie miał jednak zamiaru rezygnować, bo doszedł do wniosku, że równie dobrze to on może być ojcem. Paulina nie dopuszczała do siebie tej myśli – twierdziła, że wie najlepiej, kiedy doszło do poczęcia. Gdy z

kolei Tomasz zażądał testu na ojcostwo i zaczął traktować ją oschle, zupełnie się załamała. Robert nie mógł na to patrzeć, bo mimo wszystko nadal przy niej trwał, odwiedzał ją w domu, robił zakupy, gdy źle się czuła, woził do lekarza. Ona jednak cierpiała i tęskniła za Tomaszem, opowiadała Robertowi, jak ten, dowiedziawszy się o ciąży, zaczął ją źle traktować. Było to dla Roberta tak oburzające, że postanowił zemścić się w jej imieniu. Zaczął więc słać listy do zarządu. Robił to za każdym razem, gdy Paulina wracała zrozpaczona z kolejnych spotkań z ich wspólnym szefem, którego mimo wszystko nadal nieszczęśliwie kochała. Zazdrość też pewnie miała tutaj co nieco do powiedzenia. Poniekąd więc Paulina dopięła swego, tylko cudzymi rękami, a Robert musiał teraz odpokutować za to, że mścił się w jej imieniu. Po ostatniej jej wizycie w banku, kiedy to próbowała zainteresować Tomasza dzieckiem, z którym ten ewidentnie nie chciał mieć nic wspólnego, wysłał ostatni list. Niedługo później odbył poważną rozmowę z Pauliną, po której stracił wszelką nadzieję, że jeszcze kiedyś będą razem. Przejrzał na oczy i zaczął żałować intrygi z donosami na Tomasza, ale było już za późno, czasu nie dało się cofnąć. Jedyne, co mu pozostało, to przyznać się i liczyć, że jednak nie jest ojcem dziecka kobiety, która nie zwraca na niego żadnej uwagi. Adam nawet nie wiedział, jak skomentować to, co przed chwilą usłyszał. Siedział z rozchylonymi lekko ustami i poza cichym „nie wierzę”, nie potrafił powiedzieć nic bardziej sensownego. – Przynajmniej masz teraz jasność, kto i dlaczego chciał ci zaszkodzić – dodał po kilku długich minutach ciszy. – Tak, przynajmniej ta zagadka została rozwiązana. Pozostaje jeszcze temat ojcostwa. Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, gdy Robert mi to wszystko opowiadał, że w pewnym momencie oznajmi, że to jednak jego dziecko. Ale niestety jest on jedynie… pretendentem – prychnął Tomasz. – To już nie zależy od nikogo. Musisz poczekać na wyniki – odparł Adam. Tomasz pokiwał powoli głową i znów się zamyślił. Teraz musiał zmierzyć się z najgorszym i najtrudniejszym zadaniem – zmianą życiowych planów, jeśli ostatecznie się okaże, że zostanie ojcem. Tego dnia w cukierni panował nieco mniejszy ruch niż zwykle. Co prawda wszystkie stoliki nadal były zajęte, ale w kolejce do kasy stały zaledwie dwie osoby. Jako że jedna z kelnerek rozchorowała się, Jagoda z przyjemnością przejęła jej obowiązki. Coraz częściej udawało jej się wychodzić na salę i dzięki temu odpoczywała nieco od pracy czekającej na nią w biurze za ścianą. – Dziś rano, zanim przyszłaś, jedna pani pytała o możliwość zorganizowania tu wigilii firmowej – powiedziała Laura, gdy zrobiły sobie przerwę na kawę. – O, naprawdę? Mamy już jakieś zarezerwowane terminy?

– Dwa popołudnia. Dlatego poprosiłam, by zadzwoniła do ciebie, bo nie wiedziałam, czy damy radę zorganizować więcej. Kilka osób już wzięło urlopy, musisz sprawdzić, czy się wyrobimy. – Dobrze. Powiedziała, kiedy zadzwoni? – W najbliższym czasie. – Laura rozłożyła ręce. – Swoją drogą myślę, że warto imprezy okolicznościowe dołożyć do naszej stałej oferty. Takie usługi cieszą się sporym zainteresowaniem. – A gdybyśmy jeszcze powiększyli salę… – zamyśliła się Jagoda. – Dostałaś już projekt? – Nie mówiłam ci? Tak, wczoraj Ania wysłała mi wstępny zarys i… kosztorys – dodała ciszej. – Nic mi nie mówiłaś! Pokaż! – Poczekaj… – Jagoda wyjęła z kieszeni fartuszka telefon i odszukała wiadomość od architektki. Laura zachwyciła się wizualizacjami. Najpiękniejsze było to, że w projektach został utrzymany niepowtarzalny klimat cukierni. Znalazło się miejsce na niektóre meble Jagody, a przede wszystkim Ania nie planowała zmieniać pięknego, liliowego koloru ścian, tak charakterystycznego dla tego miejsca. Entuzjazm Laury nieco opadł, gdy Jagoda pokazała jej ostateczny kosztorys i zdradziła swoje obecne możliwości finansowe. Niestety, mimo szczerych chęci musiała odłożyć remont w czasie. Pocieszające było jednak to, że jeśli „Słodka” będzie w przyszłości zarabiać tak jak w ciągu ostatnich kilku miesięcy, wystarczy im pół roku na zebranie wystarczającej kwoty. – Wczoraj w domu nie miałyśmy nawet kiedy porozmawiać… – zagaiła w pewnym momencie Laura. – Kontaktowałaś się z Tomaszem? – Nie – rzuciła krótko Jagoda, chowając telefon do kieszeni. – A masz zamiar to zrobić w najbliższym czasie? – W najbliższym czasie mam zamiar zrobić coś innego – odparła stanowczo, po czym zaczęła rozwiązywać fartuszek. – Wychodzisz? – Laura popatrzyła na nią zdumiona. – Tak, muszę coś załatwić, a teraz jest trochę mniejszy ruch, więc na pewno poradzisz sobie sama z obsługą sali. – Jasne! Daj znać po wszystkim! I oczywiście poinformuj mnie, jeśli okaże się, że nie wracasz na noc. – Puściła do Jagody oko. – Czemu miałabym nie wrócić? – Skoro jedziesz spotkać się z Tomaszem… – A kto powiedział, że jadę spotkać się z Tomaszem? – To co w takim razie chcesz załatwić? – Laura skrzywiła się. – Jadę doprowadzić do końca pewną sprawę, z którą nie może sobie poradzić

moja siostra. Postaram się jeszcze wrócić do cukierni, ale gdyby zmieniły mi się plany, dam znać – rzuciła, wychodząc na zaplecze, by przebrać się z firmowego uniformu. Nie czekała na odpowiedź Laury, obawiając się kolejnej fali pytań i spojrzenia pełnego wyrzutu. Ze „Słodkiej” wyszła tylnym wyjściem. Być może powinna przynajmniej zadzwonić do Tomasza, ale prawdę mówiąc nie wiedziała, co miałaby mu teraz powiedzieć. Myślała o tej sprawie dzień i noc i nie dochodziła do żadnych nowych wniosków. Jadąc na osiedle, na którym mieszkał Bartek, starała się skupić na tym, co powinna mu powiedzieć. Nawet gdyby Agata miała się na nią teraz śmiertelnie obrazić i nie odezwać do niej do końca życia, musiała to zrobić dla jej własnego dobra. I wtedy uświadomiła sobie, że przecież Tomasz też twierdził, że ukrywał prawdę tylko dla jej dobra. Czy jednak można porównywać skalę tych spraw? Nie chciała się teraz nad tym zastanawiać, bo mogłaby jeszcze zawrócić. Kiedy zatrzymała się w pobliżu bloku, pod którym wtedy wysiadł Bartek, jej serce zaczęło bić mocniej. Dopadły ją wątpliwości, szybko jednak je stłumiła i czym prędzej wysiadła z samochodu. Spojrzała w górę na szeregi okien, w których już świeciły się światła. Czy zdoła ustalić, które z tych mieszkań wynajmował Bartek? W wyobraźni wszystko wydawało się jakieś łatwiejsze niż teraz, gdy była o krok od realizacji swojego zamierzenia. Wzięła głęboki wdech i podeszła do drzwi wejściowych do klatki. Zadzwoniła domofonem pod pierwszy lepszy numer; ku jej zdziwieniu, ktoś po prostu otworzył. Weszła więc na pierwsze piętro i zastanawiając się, do których drzwi najpierw zapukać, stała przez chwilę na korytarzu. W końcu wybrała te po prawej stronie, bo pamiętała, że w oknie tego mieszkania świeciło się jasne światło. Drzwi otworzyła jej starsza pani. To z pewnością nie było to mieszkanie. – Dobry wieczór – przywitała się i przez chwilę zastanawiała, co powiedzieć. – Dobry wieczór, złociutka. Jak mogę ci pomóc? – Szukam brata. Przyjechałam z zagranicy i chciałam zrobić mu niespodziankę, ale wiem tylko, że mieszka w tej klatce, bo zamazał mi się adres na kopercie, którą dostałam od niego. Bartek Konopnicki, kojarzy pani? – Konopnicki… Nie, nie znam nikogo takiego. Jesteś pewna, że mieszka w tym bloku? – Tak, na pewno. Zaraz, gdzieś miałam list od niego… – Zaczęła teatralnie przeszukiwać torebkę. – A on może jest studentem? – Nie, nie, skończył studia, ale rzeczywiście jest młodszy ode mnie. – A, to sprawdź, dziecko, pod trzydziestką, na trzecim piętrze. Tam studenci wynajmują pokoje. Jeśli jesteś pewna, że mieszka w tej klatce, to na pewno tam.

Innych sąsiadów to ja znam – odparła staruszka. – Ojej, dziękuję! – A nie ma za co! To miłe, że rodzeństwo jeszcze tak o siebie dba, niespodzianki robi. Teraz to te smartfony, internety, młodzi to tylko SMS-ami rozmawiają. Ja wiem, bo moje wnuki tak samo… Co za czasy! – Starsza pani machnęła ręką. Jagoda niecierpliwie pokiwała głową, jeszcze raz podziękowała, po czym niemal wbiegła na trzecie piętro. Zapukała w drzwi oznaczone numerem trzydzieści. Przez chwilę czekała, aż w końcu usłyszała chrzęst zamka, a w progu stanął wysoki, młody chłopak. Na pewno nie był to Bartek. – Cześć – powiedziała szybko. – Cześć, Agata – odparł dość niepewnie dryblas, a Jagoda już była pewna, że tym razem trafiła pod dobry adres. – Jagoda, siostra Agaty. – A, sorry. Jesteście strasznie podobne. Do Bartka? – Zastałam go? – Niestety, wyszedł jakąś godzinę temu. – Nie orientujesz się, o której wróci? – Nie, ale mogę przekazać, że byłaś. – A masz może do niego numer? – No… mam. Ty nie? – Gdybym miała, nie nachodziłabym go w mieszkaniu. – Wzruszyła ramionami i posłała chłopakowi uroczy uśmiech. – Jasne, masz jak zapisać? Jagoda od razu wyciągnęła telefon z torebki i zapisała podyktowany przez współlokatora Bartka numer. Podziękowała mu i już chciała odejść, gdy chłopak zatrzymał ją jeszcze. – Przekazać Bartkowi, że byłaś? – Niekoniecznie. Zadzwonię, więc i tak będzie wiedział. Ale dzięki. – Nie ma sprawy. Jagoda, tak? – Tak. Chłopak zaśmiał się i zapytał: – Nie macie jeszcze jednej, trochę młodszej siostry? Podobnej do was? Jagodę zniesmaczyła ta uwaga, po chwili jednak zaśmiała się lekko. Student musiał mieć dwadzieścia, może dwadzieścia dwa lata. – Aż tak młodej nie mamy – odparła, po czym zbiegła po schodach. Była trochę niepocieszona, spodziewała się zastać dziś Bartka w mieszkaniu i poprosić, by nie mieszał znowu w życiu Agaty. Ba, była gotowa mu nawet zagrozić, że jeśli nie zostawi jej młodszej siostry w spokoju, pójdzie na policję. Wychodząc z klatki, zastanawiała się, czy powinna zadzwonić do niego od razu,

czy jednak wstrzymać się jeszcze trochę. Ostatecznie jednak nie musiała podejmować tej decyzji, bo gdy tylko wyszła z bloku i zrobiła pierwszy krok w stronę samochodu, wpadła wprost na Bartka. – Jagoda? – Zdziwiony? – Nie ukrywam, że tak. Coś się stało? Coś z Agatą? – No nie wiem, może ty mi odpowiesz. Co się stało z Agatą, a raczej co jej zrobiłeś, że postradała zmysły i zaczęła znów się z tobą zadawać? – Jagoda… – Bartek, posłuchaj mnie uważnie. Nie wierzę w twoją zmianę na lepsze. Wiem, z kim się zadajesz i wiem, że nie tylko handlujesz, ale i bierzesz. Wzbudzasz w Agacie litość i wyrzuty sumienia, że to niby przez nią stoczyłeś się na dno. Niezależnie od tego, jaki jest twój cel, czy znów chcesz ją w coś wplątać, czy potrzebujesz jej pieniędzy, ostrzegam, jeśli nie dasz jej spokoju, będziemy inaczej rozmawiać. – Jagoda, ja naprawdę… – Wiem, straciłeś ojca, twoja mama jest w kiepskim stanie, ale do czego jest ci potrzebna Agata? Ona układa sobie życie, nie zniszcz jej tego po raz drugi. Przykro mi, ale jeśli dowiem się, że nadal utrzymujesz z nią kontakt, albo co gorsza, poskarżysz się jej, będziesz miał problem nie tylko ze mną. Jagoda nie dała sobie przerwać, buzująca w niej adrenalina dodała jej niesamowitej pewności siebie. Popatrzyła uważnie na Bartka, próbując odgadnąć, czy dotarło do niego to, co powiedziała. Na jego twarzy mieszało się tyle sprzecznych emocji, że nie była w stanie określić, czy właśnie w duchu z niej kpił, czy może trochę przestraszył się jej gróźb. Znów chciał coś powiedzieć, kiedy nagle oboje usłyszeli powolne klaskanie. Zza samochodów zaparkowanych przy chodniku wyłonił się właśnie nie kto inny, jak ten osiłek, którego ostatnio widziała w parku, a wcześniej w cukierni. – No proszę, Bartuś, znów lalunia obrabia ci tyłek? Tak myślałem, że nic już z ciebie nie będzie, jak nawet babie się dajesz. I to jakiej… Bo my to już się chyba spotkaliśmy, co? I byliśmy już całkiem blisko. – Gangster zbliżył się niebezpiecznie do Jagody. – I nie mówię o tej sytuacji w parku. Długo myślałem, skąd kojarzę tę ładną buźkę, i… bingo! – Pstryknął palcami tuż przy jej uchu. – Co tam u naszego Karolka? Szkoda, że już nas spłacił, bo wpadłbym do ciebie z wizytą. – Nachylił się nad Jagodą, ona zaś z obrzydzeniem odwróciła wzrok. I wtedy zrobił to, co tamtego wieczoru w cukierni. Chwycił jej twarz jedną, obleśną dłonią i odwrócił z całej siły tak, by popatrzyła na niego. – Zostaw ją! – krzyknął wtedy Bartek i odepchnął go od Jagody. – No, w końcu jakieś męskie odruchy – zarżał tamten. – Z tobą za chwilę

porozmawiam, więc lepiej sobie uważaj – dodał złowrogim tonem. – A tobie, niunia, radzę nie wtrącać się w nasze sprawy. I tym bardziej nie grozić Bartusiowi jakąś policją czy czymś… Dobrze zrozumiałem? Bo wtedy to już będę miał pretekst, żeby przyjść do ciebie na ciasteczko. Rozumiemy się? Jagoda stała bez ruchu, bo strach znów, tak jak wtedy, sparaliżował jej ciało. Oddychała ciężko, nie wiedząc, czy będzie mogła odejść w spokoju, czy może gangster pójdzie za nią i dopadnie ją na ciemnym parkingu. – Idź już – usłyszała głos Bartka i dopiero teraz z przerażeniem na niego popatrzyła. Był zły, ale bardziej zaniepokoiło ją to, że w jego oczach zobaczyła także strach. Zrobiła krok do tyłu, popatrzyła jeszcze raz na osiłka, po czym na drżących nogach ruszyła do swojego samochodu. Wsiadła czym prędzej do auta, ale zanim odjechała, musiała uspokoić oddech i rozkołatane serce. Do oczu napłynęły jej łzy. Samo wspomnienie tamtego wieczoru, gdy przyszli do „Słodkiej”, grozili jej, a ten właśnie gangster uderzył ją, a później zaczął dotykać, wywoływało u niej odruch wymiotny. Gdyby nie Tomasz, nie wiadomo, do czego by jeszcze doszło. W przypływie emocji zapragnęła się do niego przytulić, tak bardzo zatęskniła za jego bezpiecznymi ramionami, w których mogłaby się teraz schronić! Nie zastanawiając się dłużej, ruszyła prosto w kierunku jego domu. Chciała mu się wypłakać, chciała, by ją pocałował, by pogładził uspokajająco po włosach, by ukoił jej nerwy swoją obecnością. Bez względu na to, co się teraz między nimi działo, bez względu na złość i żal, który czuła do niego jeszcze kilka godzin temu, potrzebowała go. Kiedy jednak zajechała pod jego dom, zorientowała się, że w środku jest zupełnie ciemno. Podeszła do drzwi, były zamknięte, nacisnęła więc dzwonek. Nie otwierał, sięgnęła zatem do torebki po klucze, ale okazało się, że zostawiła je w walizce w mieszkaniu Laury. Nie miała wyboru, musiała wrócić albo do cukierni, albo do mieszkania przyjaciółki. Wybrała to drugie, nie chciała w takim stanie pokazywać się w „Słodkiej”, by nie niepokoić ani pracowników, ani gości. Rozmowa z Agatą też nie wchodziła w grę. Gdyby pojechała do niej, z pewnością zastałaby też Adama, a przecież ostatnio obiecała siostrze, że nie dowie się on o Bartku w ten sposób. Wróciła więc do mieszkania, informując jednocześnie Laurę, że dziś już nie pojawi się w cukierni. Musiała się uspokoić, musiała przemyśleć to, co się stało, i podjąć w końcu jakąś decyzję. Zarówno dotyczącą Agaty, jak i tę, od której będzie zależała przyszłość jej i Tomasza. Wiedziała już, że przed nią ciężka, bezsenna noc.

12. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Tomasz postanowił pojechać do Pauliny. Skoro już miał pewność, że nie tylko on jest potencjalnym ojcem dziecka, mógł powiedzieć jej kilka gorzkich słów prawdy. Pewnie mimo wszystko był też jej winny przeprosiny za to, że oskarżył ją o wysyłanie donosów, ale po tym, co przeszła przez nią Jagoda, nie był w stanie podejść do sprawy racjonalnie. Paulina jeszcze do niedawna bez skrupułów mieszała mu w życiorysie, dlaczego on miał być tym szlachetnym i przyznawać się do błędu? Stanął przed drzwiami jej mieszkania i pewnie wcisnął dzwonek. Zdziwiona otworzyła drzwi. Z pewnością nie spodziewała się, że Tomasz, szczególnie po ostatniej rozmowie, sam z siebie pojawi się u niej w domu. Przez dłuższą chwilę stała jak wryta w progu mieszkania, najwyraźniej zastanawiając się, czy go wpuścić. W końcu jednak otworzyła szerzej drzwi i ruszyła w stronę salonu. Tomasz poszedł za nią. – Nie spodziewałam się, że odwiedzisz mnie w domu. Proszę, usiądź. – Wskazała sofę. – Nie zabawię długo – odparł oschle. – Coś się stało? – zapytała, udając obojętność. – Owszem. – Dostałeś wyniki? – Wyprostowała się lekko, dotykając odruchowo brzucha. – Nie, jeszcze nie. Ale dowiedziałem się innych, bardzo ciekawych rzeczy. – Doprawdy? Czego? – Skrzywiła się. – Robert Kowalski, mówi ci coś to nazwisko? – Wbił w nią złowrogie spojrzenie. Paulina wciągnęła szybko powietrze, po czym spuściła wzrok. Nie była głupia. Skoro Tomasz podał jej nazwisko, wiedziała, że musiał dojść prawdy. Przez chwilę milczała, a następnie rzuciła ostro: – Nie wiem, co powiedział ci Robert, ale ma skłonności do przesady. Gdyby nie… – Paulina… – przerwał jej zniesmaczony tym, że nadal próbowała brnąć w swoje kłamstwa. – Daj już spokój. Wiem, że ze sobą sypialiście, że to on, przez to, co mu naopowiadałaś, wysyłał donosy. Naprawdę, odpuść. Zamilkła, zaciskając mocno usta, a na jej twarzy zaczął malować się głęboki smutek. – Przykro mi, naprawdę, nie chciałam, by do tego doszło. Chciałam tylko, żebyś

mnie pokochał… I nie zmienia to faktu, że wciąż możesz być… – Ale nie masz pewności, jak się zarzekałaś. Dlatego poczekamy na wyniki. A jeśli okaże się, że to nie ja jestem ojcem, nie chcę cię nigdy więcej widzieć. Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego odejdziesz z pracy, przeniesiesz się do innej placówki, obojętnie, a ja wystawię ci dobre referencje. Jeśli w ten sposób się nie dogadamy, zgłoszę sprawę na policję, a wtedy Robert będzie miał poważne problemy. On zresztą też już nie planuje się z tobą widywać. Zraziłaś do siebie już chyba wszystkich, wiesz o tym? – Tomasz włożył ręce w kieszenie spodni. Paulina nie odpowiedziała, więc kontynuował: – Dopóki nie otrzymam wyników testu, nie chcę cię widzieć. Nie pojawiaj się w banku, nie kontaktuj się ze mną ani z moimi bliskimi. O wynikach, bez względu na to, jakie będą, poinformuję cię osobiście. Aha – dodał, gdy już kierował się w stronę wyjścia – to, co zrobiłaś Jagodzie, co jej powiedziałaś, było wyrazem braku przyzwoitości. Pokazałaś klasę, nie ma co. Rzucił jej ostatnie, przepełnione złością spojrzenie, po czym ruszył do wyjścia. Nie powiedziała nic, nie próbowała go też zatrzymać. Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi mieszkania. Miał nadzieję, że tym samym zamknął na zawsze ten rozdział życia. Czuł niesamowitą ulgę, gdy szedł do samochodu. Miał ochotę wstąpić do Adama i opowiedzieć mu o wszystkim, licząc, że tym samym za pośrednictwem Agaty dowie się o tym też Jagoda… Z drugiej strony następnego dnia czekała go jedna z najważniejszych rozmów w jego karierze, powinien więc wrócić prosto do domu, wyciszyć się i odpocząć. Niestety los miał dla niego inny pomysł na ten wieczór. Tomasz ze zgrozą zauważył, że ma wgnieciony lewy tylny błotnik oraz zarysowany niemal cały bok samochodu! Na czarnym lakierze widać było mocne, dość głębokie przetarcia oraz, co gorsza, na przednich drzwiach również wgniecenia! Tomasz obszedł auto, by sprawdzić, czy gdzieś jeszcze nie ma uszkodzeń, po czym rozejrzał się wokół, by ustalić, czy na parkingu są jakieś kamery. Kiedy nie zlokalizował w pobliżu ani jednej, przeszedł parking wzdłuż i wszerz – chciał się upewnić, że nie stoi na nim samochód ze śladami czarnego lakieru na karoserii. Czym prędzej zadzwonił też na policję, a kiedy po około pół godzinie na miejscu pojawiło się dwóch funkcjonariuszy, zrelacjonował im, co się stało. Pech chciał, że zaparkował obok wyjazdu i najprawdopodobniej jakiś niedzielny kierowca nie wyrobił się w łuku i zahaczył o jego samochód. Około godziny trwało spisywanie protokołu i robienie zdjęć uszkodzeń. Dozorca, który wyrósł nagle jak spod ziemi, gdy tylko pojawiła się policja, przyznał, że kamery monitorujące osiedle nie obejmują tego fragmentu parkingu, co Tomasza dodatkowo zdenerwowało. Bo po co pisać, że osiedle jest chronione, za co

mieszkańcy z pewnością płacą, skoro ktoś może bezkarnie uszkodzić tu pojazd i zbiec z miejsca zdarzenia! Tomasz nie miał siły ani cierpliwości, by kłócić się z ochroniarzem, a kiedy w dodatku okazało się, że aby policja w ogóle wszczęła postępowanie, musi pojechać na komisariat i oficjalnie złożyć zawiadomienie, prawie wyszedł z siebie ze złości. A miał wrócić dziś wcześniej do domu i odpocząć! Zaklął siarczyście pod nosem. Był przekonany, że nic gorszego już go dziś nie spotka, że wyczerpał dzienny limit pecha, kiedy pod posterunkiem zobaczył Jagodę. Pewnie w normalnej sytuacji od razu podszedłby i zatroskany zapytał, co się stało, ale jego ukochana nie była sama, a z mecenasem Leszczyńskim. Co robiła z tym prawnikiem wieczorem na policji? I dlaczego, do cholery, on ją obejmował, a później wsiadła do jego samochodu?! Tomasz przysiągłby, że wyglądała na załamaną. W końcu zdecydował się, by wysiąść i podejść do nich, nim jednak zamknął drzwi, Teodor odjechał z policyjnego parkingu. Tomasz patrzył, jak wjeżdżają na główną ulicę i oddalają się w nieznanym mu kierunku. Miał tylko nadzieję, że nie jechali do niego. Był na siebie zły, że to pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy, ale nie mógł na to nic poradzić, zazdrość wzięła górę, gdy jego kobieta wsiadła do samochodu swojego byłego, który najwyraźniej nadal coś do niej czuł! Tomasz ze złości uderzył pięścią w bok swojego samochodu, po czym przestraszony spojrzał na blachę, sprawdzając, czy nie spowodował tym ciosem dodatkowych uszkodzeń. Na szczęście ucierpiała chyba tylko jego duma i dłoń, która właśnie zaczynała mocno pulsować bólem. Nadal wściekły ruszył w stronę wejścia do komisariatu. Spędził tam dużo czasu, zbyt dużo. Wrócił do domu po północy i już wiedział, że na pewno nie wypocznie przed jutrzejszą rozmową z zarządem. W dodatku był rozbity tym, co zobaczył pod komisariatem. Dlaczego Jagoda się tam znalazła i dlaczego, cholera jasna, z Teodorem?! Chciał do niej zadzwonić, ale ilekroć brał telefon do ręki, przypominał sobie, że Jagoda poprosiła go jedynie o czas, o nic więcej, nie mógł więc nie uszanować jej woli. Czy to jednak była zwykła sytuacja? Przecież wizyta na policji to nie przelewki, coś musiało się stać! Chociaż gdyby uważała, że powinien o czymś wiedzieć, zadzwoniłaby sama. Ale czy na pewno? I jeszcze Teodor u jej boku, który przejął na siebie obowiązek pocieszania jej, zwyczajnie wykorzystując jej trudną sytuację. Tak naprawdę jednak Tomasz był zły nie na mecenasa, ale przede wszystkim na siebie. Gdyby nie ukrywał przed Jagodą prawdy o ciąży Pauliny, dziś stałby u jej boku. Nie wytrzymał, wziął telefon i wybrał jej numer. Czekał wsłuchany w miarowy sygnał połączenia. Nagle usłyszał szybkie pikanie i połączenie zakończyło się. Zrezygnowany rzucił komórką o kanapę, po czym gdy odskoczyła i spadła na

podłogę, jak obrażony chłopiec popatrzył na nią z wyrzutem. Wziął w końcu głęboki wdech, przewrócił oczami i podniósł telefon. Zrobił, co mógł, jeśli Jagoda będzie chciała, oddzwoni. Męczył się przez pół nocy, przewracając się w łóżku. Myślał głównie o Jagodzie, którą zobaczył z Teodorem… Wyobrażał ich sobie, jak… Nie, nie mógł popadać w paranoję! Przede wszystkim powinien się teraz skupić na rozmowie z zarządem, którą miał odbyć za – spojrzał nerwowo na zegarek – dwie godziny. Musiał się opanować, wykazać się profesjonalizmem, pokazać samemu sobie, że nie da wyprowadzić się z równowagi, gdy gra toczy się o naprawdę dużą stawkę. Tu ważyły się losy jego kariery! Wziął zimny prysznic, po czym zaserwował sobie mocną, czarną kawę. Na śniadanie zjadł tylko zeschniętego już rogalika, nie miał motywacji, aby przygotować sobie coś więcej, poza tym i tak wcisnął go na siłę tylko po to, by żołądek nie dał o sobie znać podczas rozmowy. Kilka minut po dziewiątej wyszedł z domu. Wolał być na miejscu trochę wcześniej. Wciąż jednak dręczył go niepokój i nie była to zdrowa trema przed rozmową kwalifikacyjną. W głowie nadal miał widok Jagody i Teodora razem. Nawet do niego nie oddzwoniła, gdy próbował się z nią skontaktować! – No cześć – usłyszał głos Adama, kiedy odebrał w końcu telefon po dwóch odrzuconych połączeniach. – Cześć – odparł oschle. – Słyszę, że nerwy wzięły górę. – Co? – Stresujesz się przed rozmową? Stary, nie takie rozmowy przeprowadzałeś, chyba się nie cykasz, co? – Nie bardzo… – odparł zgodnie z prawdą. – To co jesteś taki ponury? Tomasz westchnął. Wcale nie miał ochoty teraz o tym rozmawiać. – Byłem wczoraj u Pauliny. – Powiedziałeś jej, że już o wszystkim wiesz? – Tak. – I jak to odebrała? – Jak zwykle, próbowała się wykręcić. – Ale chyba nie udało jej się zamydlić ci oczu? – Nic z tych rzeczy. Mam nadzieję, że raz na zawsze się od niej uwolniłem. – To chyba dobre wieści. – Tak i nie. Dopóki nie otrzymam wyników testu na ojcostwo, to właściwie żadne wieści. – I tylko to cię tak martwi? – To znaczy?

– Mam wrażenie, że chodzi o coś więcej. – Nie chce mi się teraz gadać. Poza tym dojeżdżam już do banku, muszę zaparkować, więc będę kończył – zbył szybko przyjaciela. – No dobra, to daj znać, jak poszło. – Spróbuję przyjechać do pracy. Zależy, ile to potrwa. – Odezwij się w każdym razie – dodał Adam, życzył Tomaszowi powodzenia, po czym rozłączył się. Tomasz zaparkował samochód niedaleko głównej siedziby banku, zabrał potrzebne dokumenty i wszedł do środka, by odbyć rozmowę, od której zależała cała jego kariera. Gorycz wciąż mieszała mu w głowie, przez co zupełnie nie mógł się skupić. Rozkojarzony i rozdrażniony, zdawał sobie sprawę, że może źle wypaść przed komisją. Każda próba ogarnięcia się tylko dodatkowo go irytowała. Kiedy zameldował się w sekretariacie, został od razu skierowany do sali konferencyjnej. Jedna z asystentek zaproponowała mu kawę i podała talerzyk z ciastkami. Obok stała też woda, z której skorzystał od razu, by nieco zwilżyć sobie gardło. Szybko się zorientował, że dziś tylko on został zaproszony na rozmowę. Marek w mailu napomknął, że zarząd postanowił rozmawiać z każdym z kandydatów z osobna, ponieważ trudno by było zgromadzić wszystkich w jednym terminie – byli bardzo zajętymi ludźmi. Tomasz przez chwilę wpatrywał się w blat stołu, po czym wyciągnął z teczki dokumenty i zaczął sprawdzać, czy na pewno wszystkie zabrał. Przeczytał jeszcze raz swoje CV oraz list motywacyjny, mając nadzieję, że nie przekreśli dobrego wrażenia, jakie zrobiła zawartość tych dokumentów na zarządzie, swoim dzisiejszym nastrojem. – Witaj! – W drzwiach sali konferencyjnej pojawił się właśnie Marek. Tomasz od razu wstał, by się z nim przywitać. – Cześć! – Muszę cię poprosić o jeszcze kilka minut cierpliwości, przygotowujemy się. – Jasne, przyjechałem trochę wcześniej. – Myślę, że za kwadrans będziemy mogli zacząć. Rozmowa odbędzie się tutaj, więc rozgość się. Jak się czujesz? – Po tym wszystkim, co się ostatnio działo, dość niepewnie – odparł zgodnie z prawdą Tomasz i uśmiechnął się blado. – Tym akurat się nie martw, już ci mówiłem, że nikt nie dał wiary anonimowym oskarżeniom. – Mimo wszystko lekki niepokój pozostaje. – Jestem pewien, że poradzisz sobie świetnie. Tomasz tylko skinął głową, a Marek wyszedł, by po piętnastu minutach wrócić z

pozostałymi członkami zarządu. Po oficjalnym powitaniu oraz formalnym przedstawieniu zasad konkursu, jeden z nich przedstawił Tomaszowi dotychczasową ocenę jego pracy. Była bardzo pozytywna, nie sądził, że zarząd będzie mu aż tak przychylny. Może i nie uwierzyli w zarzuty, ale zawsze w takich sytuacjach pozostawał pewien niesmak. Tym razem jednak Tomasz tego nie odczuł. Kiedy przeszli do pytań, bezsenna i pełna emocji noc dała o sobie znać. Miał pustkę w głowie, wahał się nawet przy prostych odpowiedziach, wydawało mu się, że ślizga się po tematach, jakby zupełnie nie wiedział, o czym mówi. Kilkukrotnie napotkał zdziwione spojrzenia członków komisji i wiedział już, że rozmowa wcale nie przebiega tak, jak by tego chciał. Pragnął, by spotkanie skończyło się jak najszybciej, tymczasem minuty dłużyły się nieubłaganie. Czuł, że się kompromituje. W końcu padło ostatnie pytanie, Tomasz odpowiedział na nie niemal od niechcenia, przekonany, że i tak już nie pogorszy swojej sytuacji. Używał zdawkowych określeń, skrótów, jakby już zupełnie przestało mu zależeć na wygranej. Gdy oficjalnie zakończono rozmowę, członkowie komisji pożegnali się z nim dość sztywno, a Marek poprosił, by czekał na telefon. Tomasz chciał go zapytać, jak mu poszło, ale trochę się krępował, ten zaś sam z siebie nie wypowiedział się na ten temat. Uśmiechnął się służbowo, po czym odprowadził Tomasza do wyjścia, dziękując za przybycie. Tomasz, gdy tylko wsiadł do windy i drzwi się za nim zasunęły, poczuł, jak kamień spada mu z serca. Bał się, że winda zerwie się pod jego ciężarem i spadnie z siódmego piętra na sam dół, z nim w środku. Spojrzał na zegarek. Było równo południe, więc powinien na kilka godzin wrócić jeszcze do pracy. Podczas rozmowy z Adamem sądził, że będzie miał mu do powiedzenia coś dobrego na temat przebiegu spotkania z zarządem, tymczasem wszedł do biura jeszcze bardziej przygnębiony niż rano. Pocieszające było jedynie to, że raczej nie zostanie zdegradowany, bo wyniki sprzedaży miał naprawdę dobre, awans był po prostu jednym ze stopni kariery, na który może w przyszłości uda mu się wspiąć. Gdy tylko wszedł do swojego gabinetu, pojawił się w nim też Adam. Zresztą chyba każdy pracownik banku wiedział już o ostatnim etapie konkursu, w którym Tomasz brał dziś udział, bo ciekawskie spojrzenia padały z każdej strony. Starał się nie zwracać na nie większej uwagi, nie chcąc zdradzić przed podwładnymi, że nie poszło mu najlepiej. Pewnie w najbliższym czasie i tak się dowiedzą, na dziś miał dość porażek. – No i jak? – zapytał od progu Adam. – Do dupy. – Tomasz opadł ciężko na swoje krzesło. – To znaczy?

– Mam ci przytoczyć definicję tego sformułowania? – Nie zgrywaj się, tylko powiedz, co się stało! – W zasadzie to nic takiego, po prostu się wyłożyłem. – Ty? Zorganizowany, opanowany, pewny swojej wiedzy i umiejętności? – Nie musisz mnie pocieszać i mi kadzić. – Wcale tego nie robię, po prostu jestem zaskoczony. To mi do ciebie nie pasuje. – To niech zacznie pasować. – Tomasz odchylił głowę i przymknął oczy. – Kiedy facet traci grunt pod nogami i zaczyna się zachowywać jak nie on, na myśl przychodzi mi tylko jedna przyczyna. Kobieta. Pozostaje pytanie która. Tomasz popatrzył na niego lekko oburzony. Chyba Adam nie myślał, że aż tak przejmował się Pauliną? – Przecież z Jagodą już trochę ochłonąłeś. – Dopóki nie zobaczyłem jej wczoraj pod komisariatem z mecenasem Leszczyńskim. – Co ty robiłeś wczoraj pod komisariatem? – Ktoś porysował mi auto, nieważne… – Bardzo? – Cały lewy tylny błotnik i drzwi. No i wgniecenie. – Ustaliłeś sprawcę? – Wtedy nie musiałbym jechać na policję. – Da się zaszpachlować i wyciągnąć na przyssawkach? – Mam nadzieję, nie uśmiecha mi się cięcie całego samochodu. Ale jeszcze nie byłem u mechanika. – Mogę dać ci namiary na jednego, dwa razy u niego łatałem drobne zarysowania i jestem zadowolony. Tomasz kiwnął głową. Prawdę mówiąc, teraz nie bardzo obchodził go samochód. Najważniejsza była Jagoda. – Ale o co chodzi z tą policją, co tam robiła Jagoda? – przypomniał sobie po chwili Adam. – Nie mam pojęcia – powiedział ponuro Tomasz. – Nie podszedłeś? Nie zadzwoniłeś? – Nie zdążyłem, bo nim wysiadłem z auta, oni już odjechali. A telefonu nie odbierała. – Dziwne, Agata wczoraj się z nią widziała i nic nie wspominała o żadnej policji. O której godzinie to było? – Około dziesiątej, może trochę później. – Agata wyszła o siódmej, wróciła około jedenastej… – powiedział do siebie Adam. Teraz to on zamyślił się głęboko. Tomaszowi od razu przyszło do głowy, że

skoro Agaty nie było z Jagodą, spotkała się znów z tym całym Bartkiem. Czy powinien teraz powiedzieć o tym przyjacielowi? Bił się z myślami, bo nie chciał robić tego, co Paulina, nie chciał, by Adam dowiedział się o czymś tak istotnym od kogoś innego niż jego dziewczyna. – Gdybyś coś ustalił, daj mi znać – poprosił tylko. Adam jedynie pokiwał głową, po czym odwrócił się w stronę siedzącej przy swoim biurku Agaty. Zmarszczywszy brwi, wstał i ruszył w jej kierunku. Tomasz obserwował ich rozmowę ciekaw, czy przyjaciel dowie się czegoś więcej na temat wizyty Jagody na komisariacie. Ostatecznie jednak wracający do swojego biurka Adam nie wyglądał ani na złego, ani na rozczarowanego, Tomasz stwierdził więc, że Agata wcisnęła mu jakąś bajkę, sam jeszcze niedawno tak postępował z Jagodą. Znów oparł głowę o zagłówek fotela i pogrążył się w ponurych rozmyślaniach. Jagoda po powrocie do mieszkania była wyczerpana, z nerwów zaczęła ją nawet boleć głowa. Teraz bała się o swoją siostrę jeszcze bardziej. Wizja, w której Agata trafia w łapy tego obleśnego typa, aż wywoływała ciarki na plecach. Musiała jakoś na nią wpłynąć, choć już dawno uświadomiła sobie, że nie będzie to łatwe. Agata zawsze robiła ludziom na przekór, nawet gdy sama przestawała widzieć sens swoich działań, wolała iść w zaparte niż przyznać się do błędu. Jedyną osobą, która mogła jej przemówić do rozsądku, był Hubert. Ponownie jednak odłożyła telefon do niego na jutro. Dziś była w stanie już tylko nalać sobie lampkę wina i odciąć się od wrażeń dzisiejszego popołudnia. W jej życiu chyba nigdy nie będzie spokojnie. Otworzyła butelkę, którą znalazła w lodówce Laury, i nalała pełny kieliszek. Opróżniła go niemal jednym haustem – zakręciło jej się w głowie, zaszumiało, a wszystko wokół wydało się jakieś takie mniej ważne. Włączyła muzykę i zaległa na kanapie. Gdyby tylko obok niej był Tomasz, w którego ramionach mogłaby się wygodnie ułożyć… Niestety, nie zastała go. Dzisiejszy wieczór mógł wyglądać zupełnie inaczej, pomyślała. Poczuła ogarniający ją smutek, więc by go zagłuszyć, upiła kolejny łyk. Powoli zaczęła odpływać, z każdym kolejnym sięgnięciem po kieliszek szum w jej głowie coraz przyjemniej kołysał do snu. Nagle tę chwilę wytchnienia przerwał głośny dzwonek telefonu. Nie, nie zamierzała odbierać, postanowiła zignorować to połączenie, nie sprawdzając nawet, kto próbował się z nią skontaktować. Dała za wygraną, dopiero gdy telefon po kilku sekundach ciszy znów się odezwał. Skrzywiła się lekko, gdy na ekranie ujrzała imię Teodora. Czego chciał od niej o tej porze? To było do niego niepodobne. W końcu odebrała. – Cześć – powiedział szybko. – Dzwonię, bo przed chwilą odebrałem telefon od twojej siostry.

– Od Agaty? – zapytała zdumiona, nie odpowiadając nawet na powitanie. – Tak. Uznałem, że powinnaś wiedzieć, bo… Poprosiła, bym przyjechał do niej na komisariat. Potrzebuje prawnika. – Słucham? – Jagoda momentalnie wytrzeźwiała. – Też mnie to zdziwiło, sądziłem, że może wiesz coś na ten temat. – Nic nie wiem o żadnej policji! – Agata też niewiele chciała powiedzieć, zapytała tylko, czy mógłbym jej pomóc i jak najszybciej się tam pojawić. Jagodzie zabrakło słów. Co jej siostra znów wymyśliła? Przed oczami stanęły jej straszne sceny, łącznie z tymi, w których pojawia się ten obleśny gangster! – Przyjedziesz? Podam ci adres – zapytał Teodor. – Tak! Nie… – zawahała się. – Wypiłam właśnie lampkę wina, no, może dwie… – przyznała cicho. – Wezmę taksówkę. – Przyjadę po ciebie. Do domu Tomasza? – zapytał swobodnie. No tak, Teodor wiedział, gdzie mieszka Tomasz, przecież pomagał mu po wypadku, w którym zginęła jego żona. – Nie… Jestem u koleżanki. – Dobrze, wyślij mi adres, postaram się być jak najszybciej. – To niedaleko twojej kancelarii, ja już się zbieram. Dziękuję! – rzuciła na pożegnanie, po czym rozłączyła się, wysłała Teodorowi adres Laury i poszła do łazienki, by się przebrać. Kilkanaście minut później Teodor napisał, że czeka pod blokiem, więc Jagoda zbiegła na dół, nadal mocno przejęta sytuacją. – Nie powiedziała ci, o co chodzi? – zapytała, gdy już byli w drodze. – Nie chciała mówić przez telefon. Ale była bardzo zdenerwowana. – Jeśli to znowu sprawka tego… – Jagoda zaklęła pod nosem. – Jest coś, o czym powinienem wiedzieć? – Nie jestem pewna, czy to w tej sprawie… – powiedziała niepewnie Jagoda, po czym pokrótce opowiedziała Teodorowi o Bartku, o sytuacji w parku, a także o tym, że dziś była u niego i znów natknęła się na oprycha, który groził jej w cukierni. Teodor zerkał na Jagodę zdumiony, a gdy skończyła opowiadać, stwierdził, że nie powinna się tak narażać. Kiedy więc zaparkowali tuż przy wejściu do komisariatu, Jagoda niemal biegiem ruszyła w kierunku drzwi. Teodor dzielnie dotrzymał jej kroku, a w środku od razu podszedł do dyżurki, by dopytać o swoją nową klientkę. W tym samym momencie z bocznego korytarza wyszła roztrzęsiona Agata. Zamurowało ją, gdy obok prawnika zobaczyła swoją siostrę. – Co ty tutaj robisz? – zapytała oskarżycielskim tonem. – To chyba ja powinnam zapytać o to ciebie! Co się dzieje? – Jagoda prawie

krzyczała. – Dlaczego do niej zadzwoniłeś… – zapytała Teodora z żalem w głosie. – Bardzo dobrze zrobił. Czyś ty do końca oszalała? Chodzi o Bartka, tak? – Moglibyśmy porozmawiać na osobności? – Znów zignorowała siostrę i zwróciła się do Teodora. – Agata! – Jagoda nie wytrzymała. – Nie zachowuj się jak rozkapryszona dziewczynka! To już nie są żarty, skoro wylądowaliśmy tutaj! – Proszę się uspokoić – usłyszeli za sobą głos oficera dyżurnego. – Może chodźmy na bok – zaproponował Teodor, całą trójką więc przenieśli się w bardziej ustronne miejsce w rogu korytarza. – Opowiedz proszę, co się stało. – Spojrzał uważnie na Agatę. Ta przestąpiła z nogi na nogę i kiedy już miała zamiar zacząć opowiadać, z jednego z pokoi wyszedł Bartek w kajdankach i z mocno obitą twarzą. Znowu. Jagoda popatrzyła na niego z wściekłością. Nie myliła się, jej siostra znów mu pomagała! – Czy nie wyraziłam się dzisiaj jasno?! – rzuciła do niego. – Kazałam ci dać Agacie święty spokój! A ty ściągasz ją tutaj! – Jagoda! – Agata spojrzała na siostrę, zaskoczona jej słowami. – Co ty mówisz?! – To, co słyszysz. Bartek nie odezwał się, spuścił jedynie głowę. Poprowadzony przez funkcjonariusza w głąb korytarza, zniknął za kolejnymi drzwiami. – Możesz mi to wytłumaczyć? – Agata syknęła do siostry. – Po co u niego byłaś? – Żeby mu powiedzieć, by zostawił cię w końcu w spokoju. – Bo co? To moja sprawa. Mówiłaś, że zawsze mogę na ciebie liczyć. – Przepraszam bardzo, a nie jest tak? Chcę cię tylko uchronić przed kolejnymi głupstwami! – Nie potrzebuję… – Drogie panie – przerwał im Teodor – czas się uspokoić. Agata, opowiedz, co się stało i czego ode mnie oczekujesz. Ta znów przestąpiła z nogi na nogę, po czym posłała swojej siostrze kolejne mrożące krew w żyłach spojrzenie. Ostatecznie dała jednak za wygraną i westchnąwszy ciężko, wyznała: – Pojechałam do Bartka wieczorem, chciał się ze mną rozliczyć. Oddać pieniądze, które mu ostatnio pożyczyłam. – Popatrzyła z wyrzutem na Jagodę. – Pod jego blokiem natknęłam się na bójkę. W bramie jeden z gangsterów, którzy go zastraszali, okładał go pięściami. Ktoś z sąsiadów zadzwonił na policję, ale nim przyjechała, tamten uciekł.

– No dobrze, ale co w takim razie Bartek robi tutaj skuty kajdankami? – zapytał Teodor. – Kiedy oni przyjechali – wskazała głową jednego ze stojących w korytarzu policjantów – Bartek leżał pobity pod ścianą. Chcieli tylko spisać jego zeznania, ale głupek postanowił nie składać zawiadomienia. I to wydało im się podejrzane. – To nie jest podstawa do zatrzymania. – To nie… Ale kiedy odmówił, zaczęli mu się baczniej przyglądać. I wtedy chciał wyjąć z kieszeni chusteczkę, żeby wytrzeć krew kapiącą z nosa, i razem z nią wypadł woreczek… Agata nie musiała kończyć, by Jagoda i Teodor domyślili się, co było w woreczku. – Od razu go zatrzymali. A to… zabrali, by zbadać. Od tamtej pory nie miałam szansy z nim porozmawiać, więc nie wiem, czy mu coś zarzucają, dlatego zadzwoniłam do ciebie. – Spojrzała przejęta na Teodora, omijając wzrokiem Jagodę, która gotowała się w środku z wściekłości. Prawnik wziął głęboki wdech, pokiwał powoli głową i zapytał: – Czy jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć? – Raczej nie. – Agata wzruszyła ramionami. – Brał? – Mówił, że już nie bierze. – Dobrze, pójdę w takim razie dopytać o szczegóły. Poczekajcie tu na mnie – poprosił, po czym ruszył w kierunku drzwi, za którymi przed chwilą zniknął Bartek. Jagoda ze złością patrzyła na siostrę, nie znajdując już słów, by opisać jej lekkomyślność i upór. Przez chwilę pomyślała, co by było, gdyby rodzice się o tym wszystkim dowiedzieli… Chyba by ją wydziedziczyli. Dla nich z pewnością byłoby to nie do pomyślenia. Zresztą oni nie akceptowali nawet rozwodów; od czasu, kiedy zostali wezwani do sądu na sprawę rozwodową Jagody, niemal nie miała z nimi kontaktu jako ta najbardziej wyrodna córka. Jeśli dowiedzieliby się o poczynaniach swojej najmłodszej, z pewnością oświadczyliby, że została podmieniona w szpitalu. Agata starała się nie zwracać uwagi na karcące spojrzenia siostry. Stała z obrażoną miną, nie mogąc przeboleć, że Jagoda miała czelność tu przyjechać. Nie zamieniły ani jednego słowa aż do momentu, w którym po niecałej godzinie wrócił do nich Teodor. – I jak? – zapytała Agata. Teodor ustalił, że Bartek przyznał się do posiadania niewielkiej ilości narkotyków. Nalegał, by zwolniono chłopaka jak najszybciej, tu jednak pojawiały się schody. Bartek nie chciał współpracować z policją, powiedział

tylko, że towar należał do niego. Nie ujawnił, kim był zbir, który go pobił, na każde pytanie o to, skąd miał narkotyki, odpowiadał milczeniem, co nie działało na jego korzyść. Najbliższe godziny musiał spędzić w areszcie i nawet Teodor niewiele był w stanie teraz zrobić. Jagoda odetchnęła z ulgą, Agata – wręcz przeciwnie. Nie mogła zobaczyć się z Bartkiem, mimo że jak twierdziła, mogłaby namówić go do mówienia. Niestety na razie mieli związane ręce. Gdy prawnik skończył opowiadać i obiecał, że będzie reprezentował Bartka, Agata szczerze podziękowała mu za pomoc i obiecała odezwać się z samego rana w sprawie formalności. Jagodzie zaś rzuciła tylko krótkie „cześć”, po czym nie czekając na odpowiedź, wyszła z komisariatu. – Skaranie boskie… – westchnęła Jagoda. – Czemu ona jest taka uparta? Znów poczuła, jak skroń zaczyna jej pulsować z bólu. – Myślę, że trochę niesprawiedliwie ją oceniasz. Ten chłopak nie jest żadnym gangsterem, tylko się pogubił. Chodźmy już. Powoli ruszyli w kierunku wyjścia. – Nie wierzę w jego nagłe nawrócenie. Już sam fakt, że bawi się w handel narkotykami, skreśla go w moich oczach. Bez względu na to, w jakim celu to robi. – Masz rację, to akurat nie działa na jego korzyść. Tym bardziej że chyba faktycznie był pod wpływem, nie wyglądał najlepiej. Pobrali mu próbki krwi do badania podczas zakładania opatrunków na pogotowiu. – No to wszystko się niedługo wyjaśni – stwierdziła Jagoda, gdy wychodzili z komendy. – Mam nadzieję. Teodor popatrzył na nią uważnie i chyba zrobiło mu się jej żal, bo objął ją troskliwie ramieniem, uśmiechając się pokrzepiająco. – Młodsze rodzeństwo takie jest, zawsze przysparza trosk – rzucił żartobliwie. Jagoda wysiliła się na blady uśmiech, lecz nic nie odpowiedziała. – Wyglądasz na zmęczoną. – Jest aż tak źle? – Nie powiedziałem, że wyglądasz źle – zaśmiał się. – Odwieźć cię do domu? – Gdybyś mógł, pod ten sam adres – powiedziała cicho. – Dalszy ciąg babskiej posiadówki? – Pomieszkuję chwilowo u Laury – odparła szczerze, nie mając siły kłamać. Teodor nie dopytywał o szczegóły, tylko kiwnął głową na znak, że rozumie, otworzył jej drzwi po stronie pasażera, po czym sam wsiadł do auta i ruszył w kierunku ulicy Katowickiej. Nie rozmawiali po drodze, Jagoda nie miała nawet siły otworzyć ust, by o cokolwiek zapytać. Była znużona tym dniem, rozczarowana postawą swojej siostry i zawiedziona, że los spłatał jej znów takiego figla. Marzyła, by położyć się spać i obudzić w świecie bez problemów,

kłamstw, bez kłótni i wzajemnych przykrości.

13. Następnego dnia obudziła się na kanapie Laury z nadzieją, że wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni, było tylko złym snem. Ale co wtedy robiłaby tutaj, w salonie swojej przyjaciółki? Zakryła oczy ramieniem i westchnęła ciężko. Zerknęła jednym okiem na zegar wiszący na ścianie. Było kilka minut po piątej. Zasnęła wczoraj w mgnieniu oka i sądziła, że pośpi trochę dłużej. Tymczasem zanim budzik zdążył zadzwonić, ona już była na nogach. Laura jeszcze spała, bo dziś miała drugą zmianę, Jagoda starała się więc zachowywać jak najciszej. Przygotowała przyjaciółce śniadanie, dekorując kanapki sałatą, warzywami i jajkiem. Obok kolorowego talerza postawiła kubek z rozgrzewającą herbatą, którą trzeba było tylko zalać wrzątkiem, po czym sama ugryzła kawałek bułki, popiła sokiem i wyszła, by dotrzeć do cukierni jeszcze przed otwarciem. Na Zielnej jak zwykle pachniało świeżym pieczywem już kilka metrów przed „Słodką”. Choć oficjalnie otwierali o wpół do siódmej, kilkoro śpieszących się do pracy klientów już czekało przed drzwiami na pierwszą partię bułeczek i bagietek. Jagoda nie miała problemu z tym, by wpuścić ich do środka trochę wcześniej, szczególnie że na zewnątrz było już przejmująco zimno. Przy okazji zaproponowała wszystkim szybką kawę na wynos. Traktowała klientów po domowemu, zapraszając do cukierni jak do własnej jadalni, częstując wszystkim, co miała najlepszego. Uśmiechając się ciepło, przywitała się z piekarzem, który pracował od trzeciej. To jego mistrzowskie dłonie dbały o to, by każdy bochenek chleba czy najprostsza kajzerka smakowały wyśmienicie, by klienci tutaj wracali. Kiedy więc Jagoda podała ciepłe jeszcze bułki, nie obyło się bez komplementów i słów zachwytu. Starsza pani, która mieszkała w kamienicy obok, wyznała, że ich zapach i smak przypominają jej wypieki babci, u której spędziła beztroskie dzieciństwo jeszcze przed wojną. Zapach domowego chleba rzeczywiście przywoływał najpiękniejsze wspomnienia. Jagoda zamyśliła się na chwilę. Sama miała podobne z dziecięcych lat. Pamiętała, jak razem z Hubertem, Agatą i Anną spędzali wakacje na wsi pod Kazimierzem, gdzie babcia co kilka dni piekła świeży chleb w takim dużym, kaflowym piecu i podawała go wnuczętom z domowym masłem i jeszcze ciepłym mlekiem prosto od krowy. Poranki w drewnianym domku babci, bieganie boso po zroszonej trawie, zabawy na łące i wspólna praca w ogródku… To były cudowne czasy, kiedy nie trzeba było się niczym przejmować, a największym dylematem było,

czy bawić się w chowanego, czy w berka. Te rozterki wydawały się wtedy takie poważne, a teraz Jagoda właśnie za nimi zatęskniła. Chciała choć przez chwilę znowu być małą dziewczynką, za którą inni podejmują decyzje, która nie musi martwić się całym złem tego świata, bo przecież ktoś roztoczy nad nią opiekę i zawsze ją obroni. Uśmiechnęła się pod nosem. Nie miała teraz zbyt dobrego kontaktu z rodzicami, nie dogadywali się w wielu kwestiach, niemniej trzeba było przyznać, że mama i tato wychowali ją dobrze, w poszanowaniu pewnych wartości, a dyscyplina, którą trzymali w domu, pomagała jej teraz radzić sobie z problemami. Dzięki temu bardzo szybko się usamodzielniła, to również im zawdzięczała. Nagle zatęskniła za nimi. Byli trudnymi ludźmi, zranili ją, nie potrafiąc pogodzić się z jej rozwodem, ale w końcu to jej rodzice, ludzie, których kocha i którzy z pewnością, wbrew wszystkiemu, kochają i ją. Może mogłaby ich odwiedzić w najbliższym czasie? Chciałaby usiąść w fotelu w salonie, przykryć się kocem zrobionym przez mamę na drutach, wziąć do ręki kubek mleka z miodem, po którym zawsze lepiej jej się spało, porozmawiać z tatą o gospodarce, zajrzeć do maminego ogrodu, w którym pewnie o tej porze roku wszystkie krzewy i byliny były już szczelnie otulone włókniną. Gdyby jeszcze mogła usiąść z rodzeństwem przy stole, jak w te długie, jesienne wieczory, kiedy nie było prądu! Rozstawić dookoła świece i do późna grać w gry planszowe lub w karty. Dlaczego ostatnio to wszystko gdzieś im się zgubiło, umknęło? Każdy miał swoje życie, rodzinę, karierę. Czyżby zapomnieli, że mają też siebie i powinni bezwzględnie dbać o tę relację? Pomyślała o swojej młodszej, upartej siostrze, która w ostatnim czasie tak bardzo komplikowała sobie życie. Może nie powinna na nią aż tak naskakiwać? Może Bartek faktycznie się zmienił, a Jagoda była po prostu uprzedzona? Może jednak należy z nią porozmawiać inaczej, bez wyrzutów i strofującego tonu? Musiała z nią pomówić jeszcze dziś, tym razem spokojnie. – Cześć! – Kilka godzin później Laura wpadła jak burza do jej kantorka. – Zostaniesz moją żoną? – zapytała z entuzjazmem. – Czy ja o czymś nie wiem, zalegalizowano małżeństwa jednopłciowe? – zaśmiała się Jagoda. – Nie mam pojęcia, ale chcę, żebyś codziennie robiła mi takie śniadania! – Zwykłe kanapki? – Zwykłe?! Nie słyszałaś, że posiłek zrobiony przez kogoś innego smakuje tysiąc razy lepiej? Gdybyś mi posmarowała bułkę masłem i nalała do kubka mleka, też byłabym zachwycona. Po prostu już dawno nikt nie zrobił mi śniadania – wyznała. – Cieszę się w takim razie, że sprawiłam ci przyjemność, postaram się robić to częściej. – Jagoda uściskała przyjaciółkę.

– Może w takim razie nie gódź się jeszcze z Tomaszem? – zaśmiała się Laura. Jagoda uśmiechnęła się blado. Być może już dziś obudziłaby się w jego sypialni, ich sypialni, gdyby tylko zastała go wczoraj w domu. Pewnie został dłużej w pracy, może spotkał się z Adamem. Dzwonił do niej co prawda, kiedy wróciła z komisariatu, wtedy jednak była już tak zmęczona, że nie miała siły podnieść telefonu, zasnęła w ułamku sekundy. Czy powinna dziś oddzwonić? Może to było coś ważnego? Odezwał się po raz pierwszy od tamtej rozmowy, była mu wdzięczna, że nie zasypywał jej wiadomościami ani telefonami, zaczynała jednak tęsknić… Nadal nie wiedziała, jak będzie wyglądać ich przyszłość, nawet nie chciała się nad tym zastanawiać, bo przecież kochała Tomasza, lecz jednocześnie pewne argumenty działały mocno na jego niekorzyść. – Hej, Ziemia do Mazurek! – Laura pstryknęła jej przed nosem palcami. – Przepraszam, zamyśliłam się. – No widzę! – O co pytałaś? – Co to za akcja wczoraj z twoją siostrą? Coś mruczałaś piąte przez dziesiąte, gdy wróciłam, ale niewiele z tego zrozumiałam. Jagoda westchnęła, po czym opowiedziała pokrótce o wczorajszych wydarzeniach. Musiała siłą rzeczy opowiedzieć też o swojej wizycie u Bartka i spotkaniu z oprychem, który groził jej podczas napadu na cukiernię. Laura była przerażona. – Muszę zadzwonić do Huberta, tylko on zawsze potrafił wpłynąć na Agatę. – Zadzwoń, to nie zaszkodzi. A przy okazji zobaczysz się z bratem. – Przekonałaś mnie – zaśmiała się. Sięgnęła po telefon, więc Laura zostawiła ją samą. Hubert nie odbierał, napisała więc, by oddzwonił, po czym od razu wybrała numer siostry. – Słucham – zamiast powitania rzuciła wrogo Agata. – Cześć. Ochłonęłaś już? – Jagoda próbowała żartem rozładować atmosferę. – A ty? – Skoro dzwonię, to chyba znaczy, że tak? – A w jakiej sprawie dzwonisz? – Zjesz ze mną obiad? – Nadal będziesz mi suszyć głowę? – Nie, suszyć nie będę. Chciałabym po prostu spokojnie porozmawiać. Nie możemy się kłócić przez jakiegoś Bartka. – Przynajmniej tutaj się ze sobą zgadzamy – prychnęła Agata. – Stawiasz? – dodała po chwili. – Stawiam. Mimo że ty się ostatnio wymigałaś. – Wyręczył mnie mój mężczyzna, więc to prawie to samo.

– No dobrze, już dobrze. Na co masz ochotę? – Może dziś tajska? Dawno nie byłyśmy. – Świetnie. Piętnasta? Wcześniej nie dam rady, mam trochę spraw do załatwienia w cukierni. – Tak, może być. – Czyli jesteśmy umówione. – Jagoda uśmiechnęła się do słuchawki. Sam fakt, że Agata odebrała telefon, pozwalał jej wierzyć, że uda im się naprawić siostrzaną relację. Na fali entuzjazmu zabrała się więc do pracy. Musiała dziś zrealizować kilka zamówień, pojechać do hurtowni po świeże kwiaty i zrobić kilka przelewów. Przebłysk nadziei na zażegnanie sporu z Agatą poprawił jej humor do tego stopnia, że nawet przygnębienie spowodowane ostatnimi przejściami z Tomaszem zaczęło się gdzieś ulatniać. Gdy nadszedł czas, by zacząć zbierać się na obiad, z uśmiechem podniosła się z krzesła. A jeszcze bardziej ucieszyła się, kiedy oddzwonił jej kochany brat bliźniak. – Cześć, braciszku! Chyba jesteś zapracowany, skoro nie odbierasz telefonów od siostry? – powiedziała pogodnie. – Cześć, Jagoda. Nie ukrywam, sporo się ostatnio dzieje. – Brzmiał, jakby był czymś mocno przybity. – Coś złego? – zapytała zatroskana. – Długo by opowiadać… – westchnął. – No to może będzie okazja. Bo u nas też sporo się dzieje i nie ukrywam, że dobrze by było, gdybyś przyjechał do Lublina. – Coś się stało? – Nasza Agatka trochę się buntuje. – To akurat nic nowego – zaśmiał się. – Żebyś wiedział. Można nawet powiedzieć, że przeszłość odżyła. – Co masz na myśli? – Odnowiła kontakt z Bartkiem Konopnickim. – Co takiego? – Hubert od razu zmienił ton. – I pakuje się w jego kłopoty. – Tylko mi nie mów, że on nadal… – Tak. Ja już nie mam do niej siły, nie chcę się z nią ciągle kłócić, a ostatnio każda nasza rozmowa tak się kończy. Wiesz, jaka jest, w pewnym momencie robi na przekór dla zasady. – Niestety wiem… – Dlatego może dla odmiany ty byś wbił jej do głowy, że powinna zerwać z tym chłopakiem jakikolwiek kontakt. Tylko trzeba to zrobić spokojnie. – Prawdę mówiąc, już od jakiegoś czasu planowałem wybrać się do was… – W głosie Huberta znów zabrzmiały ponure nuty.

– Braciszku, nie brzmisz dobrze. Powiedz, co się stało? – To nie jest rozmowa na telefon. Postaram się przyjechać w przyszłym tygodniu. Poprzekładam pracę i przyjadę. – Będziemy na ciebie czekać, chociaż nie ukrywam, że trochę mnie zaniepokoiłeś. – Nie zastanawiaj się nad tym na razie i ogarniaj naszą młodą buntowniczkę. A powiedz, co u ciebie? Jak sprawy z Tomaszem? Słyszałem, że wijecie miłosne gniazdko. – Cóż, nie jesteś na bieżąco. – Tylko mi nie mów, że się z nim rozstałaś. Wydał mi się bardzo sensownym gościem. – To też nie jest rozmowa na telefon. Pokomplikowało się, Hubert. – Tym razem to Jagoda się zasępiła. – Czyli bezwzględnie muszę przyjechać. Jak widać nasza bliźniacza więź ma też to do siebie, że jak się coś psuje, to u nas obojga? – Zapewne tak właśnie jest. Będę na ciebie czekać, braciszku. – Odezwę się po niedzieli. – Do usłyszenia – odparła, po czym się rozłączyli. Przez chwilę zastanawiała się, co złego przytrafiło się Hubertowi. Problemy w pracy? A może rozterki sercowe? Albo co gorsza problemy ze zdrowiem? Skoro powiedział, że to nie jest rozmowa na telefon, musiało być poważnie. Przez chwilę miała ochotę zadzwonić do niego jeszcze raz, by spróbować coś z niego wyciągnąć, ale ostatecznie odpuściła. Nie mogła uprawiać takiego czarnowidztwa. Już niedługo się z nim zobaczy, wtedy wszystkiego się dowie. Zerknęła przelotnie na zegarek; okazało się, że była już za piętnaście trzecia, jak oparzona wybiegła więc z cukierni, by zdążyć na obiad z siostrą. Kiedy dojechała na miejsce, Agata już czekała przy jednym ze stolików, wymownie stukając w zegarek. – Przepraszam, za późno wyszłam z cukierni i trafiłam na korki – sapnęła Jagoda i cmoknęła siostrę w policzek. – Mam nadzieję, że nie ocknęłaś się w ostatniej chwili, że to na dziś zaprosiłaś siostrę na obiad. – Nie, nie. Dzwonił do mnie Hubert, chwilę rozmawialiśmy. – O, co u niego? – No właśnie chyba nie najlepiej, nie brzmiał zbyt dobrze. Przyjedzie po weekendzie do Lublina, chce z nami pogadać. – Nie pytałaś, o co chodzi? – Pytałam, ale nie chciał mi powiedzieć, podobno to jakaś długa historia. – Niepokojące.

– Zgadzam się, ale musimy uzbroić się w cierpliwość. Agata zamyśliła się na chwilę, zastanawiając się zapewne nad złym samopoczuciem jej starszego brata. – Zamawiałaś już coś? – zapytała Jagoda. – Nie, czekałam na ciebie – odparła odruchowo i podsunęła siostrze kartę. Jagoda w zasadzie już wiedziała, co chce zamówić – od dawna jej ulubionym daniem w tej restauracji był makaron z kurczakiem na słodko podawany z warzywami i prażonymi orzechami nerkowca. Agata natomiast zamówiła swoje ulubione curry. Zapadła niezręczna cisza, którą w końcu postanowiła przerwać Jagoda. – Agatko, przecież wiesz, że ja nie chcę dla ciebie źle. – To dlaczego tak mi utrudniasz… – Nie nazywaj tego utrudnianiem. Ja nie chcę, żebyś wpakowała się w kłopoty. Sama widziałaś wczoraj, Bartek miał przy sobie twarde narkotyki i prawdopodobnie był pod wpływem… – A nie pomyślałaś, że nie ma mu kto pomóc? Jagoda, wiem, że tego nie rozumiesz, nawet już cię nie proszę o to, żebyś spróbowała spojrzeć na tę sytuację z innej strony. Po prostu nie utrudniaj mi tego. – Agata… – Jagoda, proszę cię. – Boję się o ciebie… Ci gangsterzy… – Bartek mi powiedział, co się wczoraj stało. – Agata przerwała jej i spuściła wzrok. – No właśnie. Nie chciałabym, aby coś takiego spotkało też ciebie… Tak trudno to zrozumieć? – Ale ja to rozumiem! Tylko nie mogę się teraz od niego odwrócić… Proszę cię, nie ciągnijmy już tego tematu. Chcę mu tylko pomóc, nie będę się w nic podejrzanego pakować. Kiedy Bartek spłaci długi, znajdę mu pracę, to wszystko. Ja nie jestem naiwna, a Bartek bardzo się zmienił. Życie dało mu bolesną nauczkę. Ludzie czasem się zmieniają, przecież o tym wiesz. – Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważać – powiedziała po chwili milczenia Jagoda i spojrzała z troską na swoją młodszą siostrę. – Obiecuję. – Agata uścisnęła jej dłoń. – A Adam? Powiesz mu? Wiesz, że jeśli kiedyś dowie się w inny sposób, może nie słuchać tłumaczeń. – Wiem, dlatego chcę z nim porozmawiać jeszcze dzisiaj, szczególnie że już się chyba czegoś domyśla – przyznała zawstydzona. Jagoda kiwnęła z aprobatą głową i w końcu się uśmiechnęła. – Tomasz miał dziś rozmowę kwalifikacyjną z zarządem. W ramach konkursu –

powiedziała nagle Agata. – Naprawdę? To dziś? – Tak. – I jak mu poszła? – zapytała nieśmiało Jagoda. – Według Adama nie najlepiej, był jakiś nieswój i podminowany. Podobno… – Agata zawahała się. – Podobno co? – Podobno rozmówił się raz a dobrze z Pauliną. Okazało się, że to nie ona stoi za donosami, a niejaki Robert Kowalski z naszego banku, który od jakiegoś czasu jest w niej nieszczęśliwie zakochany. – Agata pokrótce opowiedziała o całej intrydze. Jagoda nie wiedziała już, co ma o tym wszystkim sądzić, jakie wnioski wyciągać. Pewne było jedno – nadal istniała duża szansa na to, że Tomasz jest ojcem dziecka Pauliny, a Jagoda nie potrafiła wyobrazić sobie ich związku, w którym ta już zawsze byłaby w jakiś sposób obecna. – Jagoda? – Agata wyrwała ją z zamyślenia. – Tak? – Może teraz porozmawiamy trochę o twoich sprawach? – Nie wiem, czy jest o czym rozmawiać. Czuję jakąś wewnętrzną blokadę, gdy tylko pomyślę o… – Nie była w stanie powiedzieć tego na głos. – Zdaję sobie z tego sprawę, ale jednak… Przecież się kochacie! – Czasem to nie wystarcza… – Nawet jeśli okaże się, że to jego dziecko, Tomasz nigdy nie będzie z Pauliną! – Ale wtedy ona zawsze będzie obok. – Nie przeczę, Tomasz popełnił błąd, nie mówiąc ci o ciąży od razu, ale nie możesz go winić za efekt jego… działań, gdy nie byliście razem. Ty spotykałaś się wtedy z Teodorem i to także nie była platoniczna miłość. – Agata… – Jagoda zarumieniła się lekko. – No co, taka jest prawda. Najgorszy scenariusz jest taki, że Tomasz zostanie ojcem. I cóż, będzie brał udział w wychowaniu tego dziecka, będzie spełniał inne rodzicielskie obowiązki, ale ty, jako jego dziewczyna, ukochana, być może… może nawet żona! – Agatę trochę poniosło – będziesz miała za zadanie jedynie go wspierać, nic więcej. Chyba zbyt wiele możesz stracić, odsuwając się teraz od niego, nie uważasz? Jagoda tylko spuściła wzrok. Nie wiedziała, co powiedzieć, bo choć chciała jakoś zaprzeczyć, podać swoje argumenty, słowa Agaty zadziwiająco mocno do niej trafiły. Tylko wciąż ta bariera, ten szept w tyle głowy, że nigdy się z tym nie pogodzi… Na szczęście Agata nie ciągnęła już jej za język ani nie kontynuowała kazania. Przez resztę obiadu skupiały się na byciu ze sobą, na tym, że w końcu

udało im się dojść do porozumienia. Jakby ciężki kamień spadł właśnie z ich barków i mogły wyprostować się z ulgą. Jagodzie zawsze zależało na dobrych relacjach z siostrą, tym bardziej więc cieszyła się, że znalazły w sobie wystarczająco dużo siły, by beztrosko żartować, zapominając o tym, co jeszcze godzinę wcześniej je dzieliło. Po obiedzie Jagoda odwiozła Agatę do pracy, gdyż ta musiała jeszcze dokończyć jedną umowę dla Tomasza. Zatrzymując się pod bankiem, niepewnie spojrzała w jego kierunku. Agata rzuciła wtedy od niechcenia, że Tomasz pewnie jest w pracy i jeśli Jagoda chce, może go odwiedzić. Ta jednak pokręciła tylko głową, stwierdziwszy, że ma jeszcze sporo rzeczy do załatwienia. Nie była to jedynie czcza wymówka – była umówiona na spotkanie w sprawie wigilii firmowej. Prawda jednak była taka, że nie czuła się gotowa, by z nim porozmawiać. Agata wysiadła więc i żegnając się, obiecała dać jej znać po rozmowie z Adamem, jak poszło. Jagoda zaś wróciła do cukierni z jednej strony nastrojona pozytywnie rozmową z Agatą, z drugiej natomiast wciąż biła się z myślami, co zrobić z Tomaszem. Przez tę chwilę, którą spędziła pod bankiem, jej serce zaczęło mocniej bić. To było normalne, kochała Tomasza, tęskniła za nim, sama myśl o nim wywoływała emocje. Nie zmieniało to jednak faktu, że teraz ich sytuacja diametralnie się zmieniła i Jagoda musiała się z tą zmianą albo oswoić, albo podjąć tę jedną, ostateczną decyzję. Kiedy Tomasz wieczorem wrócił do domu, znów przeżył to smutne zderzenie z rzeczywistością. Już zdążył się przyzwyczaić, że Jagoda z nim mieszka, że dom pachnie nią, gdy tylko przekracza próg. Snuł się przygnębiony po salonie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Pomyślał, że wypije drinka, ale zaraz doszedł do wniosku, że nawet na to nie ma ochoty. Był trochę głodny, ale nie miał siły, by przygotować sobie coś do zjedzenia, zamówił więc pizzę, choć ciągle obiecywał sobie, że będzie unikał śmieciowego jedzenia. Teraz było mu już jednak wszystko jedno. Może powinien wybrać się na siłownię i wyżyć się na bieżni lub squashu? Może Adam chciałby mu towarzyszyć? Zadzwonił do kolegi, ale ten nie odebrał nawet po drugim połączeniu. Tomasz oburzył się nieco, bo gdy przyjaciel wydzwaniał do niego pod byle pretekstem, ostatecznie zawsze odbierał lub oddzwaniał, nawet jeśli nie miał zbytniej ochoty na rozmowę. Postanowił więc sam pójść do klubu sportowego. Kiedy miał już na sobie kurtkę, Adam najwyraźniej zdecydował się łaskawie odezwać, bo w kieszeni zaczął wibrować mu telefon. Jakież było jego zdumienie, gdy okazało się, że to nie Adam próbuje się z nim skontaktować! Odebrał czym prędzej. – Cześć – rzucił szybko, chyba zbyt szybko. – Cześć… – usłyszał cudowny głos Jagody. Aż ciarki przeszły mu po plecach.

– Dzwoniłeś wczoraj. Przepraszam, zasnęłam już, a dziś w ciągu dnia nie bardzo miałam jak oddzwonić. Czy coś się stało? – zapytała. Tomasz przez chwilę zastanawiał się, co powiedzieć, ostatecznie jednak wybrał prawdę. – Mam nadzieję, że nie uznasz tego za nachalność… Widziałem wczoraj, jak wychodziłaś wieczorem z komisariatu… z Teodorem. Jagoda przez chwilę milczała. Być może zastanawiała się, co on tam robił, postanowił więc szybko się wytłumaczyć: – Ktoś porysował mi samochód, musiałem pojechać na policję, by złożyć zawiadomienie. – Byłam tam w sprawie Agaty – wyjaśniła spokojnie. – A raczej w sprawie Bartka. W wielkim skrócie – wdał się w bójkę i Agata poprosiła Teodora o pomoc. Czyli to tam Agata spędziła wczorajszy wieczór, pomyślał Tomasz, wspominając dzisiejszą rozmowę z Adamem. – Nadal nie odpuszcza? – Trudno ją przekonać. – Poradź jej, by przynajmniej powiedziała Adamowi. Zaczął się dziś zastanawiać, gdzie była wczoraj, skoro ty byłaś na komisariacie. Powiedziała mu, że spotkała się z tobą. – Mówiłeś Adamowi, że byłam na komisariacie? Tomasz zaklął w duchu. Cóż, nie powinno jej dziwić, że rozmawiał z przyjacielem o wszystkim, z tym że Jagoda niekoniecznie musiała o tym wiedzieć. Podrapał się nerwowo po głowie. – Mówiłem mu o samochodzie i jakoś tak naturalnie wyszło, że wspomniałem też, że cię widziałem. Tylko nie zdążyłem podejść, bo odjechaliście… – Zacisnął oczy. Miał nadzieję, że Jagoda nie będzie drążyć tematu. – Słyszałam, że miałeś dziś rozmowę z zarządem? – zapytała po chwili. – Jak ci poszło? – Wolę się nie nastawiać – odparł dyplomatycznie. – Na pewno wypadłeś świetnie. – No właśnie chyba po raz pierwszy zawaliłem. Ale cóż, będzie, co ma być, z obecnego stanowiska raczej mnie nie zwolnią, więc degradacja mi nie grozi. Najwyżej przez kolejnych kilka lat będę dyrektorem do spraw kredytów – powiedział, siląc się na uśmiech. – Jagoda, ja… – Chciał zacząć rozmowę na ich temat, ale znów mu przerwała. – Dostałam plany rozbudowy cukierni. Są piękne, niestety nie do zrealizowania. – Finanse?

– Zgadza się. To może poczekać, mam teraz sporo pilniejszych spraw. – Jasne, trzeba podchodzić do interesów racjonalnie. Chyba że chciałabyś zaciągnąć jakiś kredyt… – Jedną sporą pożyczkę już zaciągnęłam, najpierw ją muszę spłacić. – Wiesz, że tutaj masz nieograniczony czas spłaty. Nie odpowiedziała, więc Tomasz wykorzystał okazję. – Spotkamy się? – Zadzwonię po weekendzie – odparła. – Nie wybierzesz się ze mną w niedzielę na obiad do teściów? – zapytał, z góry znając odpowiedź. – Przeproś ich ode mnie. Możesz po prostu powiedzieć, że rozchorowała mi się kelnerka i musiałam zostać w pracy – odparła, po czym dodała: – Ale zapraszam po sernik. Dałby sobie rękę uciąć, że się uśmiechnęła. Czyżby właśnie przesłała mu iskierkę nadziei, czy to była zwykła uprzejmość? Przecież tak naprawdę mogło jej nie być w cukierni w niedzielę, a po ciasto zaprosiła go z grzeczności. Po chwili postukał się w czoło. Dlaczego ciągle wszystko analizował? Oczywiście, że przyjedzie, z nadzieją, że się zobaczą i będą mogli napić się razem kawy. – Muszę kończyć – powiedziała w końcu, lecz nie rozłączyła się. – Przyjdę w niedzielę po ciasto – powtórzył. – Dobrze, upiekę coś specjalnego. Najlepiej byłoby, gdybyś upiekła jagodowy sernik, pomyślał. To ciasto było dla niego symbolem ich miłości, bliskości, zgody. Gdy ostatnim razem pojawiła się u niego w domu po długiej rozłące, przyniosła właśnie ten sernik. Smakował jak zwykle wyśmienicie. – Do zobaczenia – odpowiedział i dopiero wtedy zakończyła połączenie. Tak za nią teraz tęsknił, tak pragnął jej bliskości! Mimo to musiał uszanować jej decyzję. Pocieszał go trochę fakt, że Jagoda spotkała się z Teodorem tylko w sprawie swojej młodszej siostry. Nie zdążył jeszcze zapanować nad emocjami, które wywołała w nim rozmowa z ukochaną, gdy oddzwonił do niego Adam. Nie brzmiał najlepiej, więc być może Agata już zdążyła mu się przyznać do utrzymywania kontaktów ze swoim byłym. – Cześć stary, dzwoniłeś – zagaił markotnie. – Wybieram się na siłownię, chcesz dołączyć? – Chętnie, ale nie dziś. Nie jestem w nastroju. – No właśnie słyszę, co się stało? – Jeszcze nic. – Co to znaczy jeszcze? – Agata poprosiła mnie o rozmowę. Nadal nie wróciła do domu, ale czuję, że

chce mi powiedzieć, że to koniec. Wydaje mi się, że kogoś ma. – Czemu tak uważasz? – Bo ostatnio jakoś dziwnie się zachowuje. Często wychodzi, znika na długie godziny… Jest jakaś taka tajemnicza. I jeszcze zaczęła mnie okłamywać. – To znaczy? – No chociażby wczoraj. Tak jak wspominałem, powiedziała, że jedzie do Jagody. A potem okazało się, że Jagoda była zupełnie gdzie indziej. – Nie pytałeś jej o to? Myślałem, że po wyjściu z mojego biura rozmawiałeś z nią na ten temat? – Nie chciałem w pracy… Zapytałem tylko, czy dziś też widzi się z Jagodą. Powiedziała, że idą razem na obiad, ale później musi jeszcze wrócić do pracy, by dokończyć jakieś umowy. – No i faktycznie wychodziła, a później wróciła. A kiedy ja skończyłem pracę, jeszcze siedziała przed komputerem. – Co nie zmienia faktu, że mnie okłamała. – Może nie wchodziła w szczegóły, może były razem, ale coś się wydarzyło. Nie zadręczaj się na zapas. – Nie rozmawiałeś przypadkiem z Jagodą? – spytał Adam z nadzieją w głosie. – Wiesz, jak jest teraz między mną a Jagodą – odparł Tomasz wymijająco, mając nadzieję, że przyjaciel nie będzie drążył. Adam tylko zaklął cicho pod nosem. – Stary, nie zaprzątaj sobie tym na razie głowy. Poczekaj cierpliwie, aż wszystko ci wytłumaczy, a jeśli nadal będziesz podejrzewał, że coś jest nie tak, zapytaj wprost. Adam mruknął coś do siebie, po czym powtórzył, że nie da rady dziś iść na siłownię, i rozłączył się. Tomasz przez chwilę stał bez ruchu, zastanawiając się, czy Jagoda też miała takie podejrzenia w czasie, gdy okłamywał ją w sprawie Pauliny, i czy też była z tego powodu tak przygnębiona. Bił się w pierś za to, co zrobił. Wiedział już, że wszelkie tajemnice i niedopowiedzenia były czymś najgorszym dla związku. Prowadziły do kłótni i nieporozumień, których skutki mogły być wręcz tragiczne. Zaufanie było najważniejsze, zaufanie i świadomość, że bez względu na to, jak okropna może okazać się prawda, zawsze będzie lepsza niż kłamstwo. To jest fundament, na którym trzeba budować bliskie relacje.

14. Kiedy w niedzielę rano Jagoda wchodziła do cukierni, biła się z myślami, czy powinna tutaj być, gdy Tomasz przyjedzie po ciasto? Z jednej strony bardzo chciała go zobaczyć, z drugiej nie wiedziała, co mu powiedzieć, jeśli zapyta, czy podjęła już decyzję. Nie znała jeszcze odpowiedzi na wiele pytań związanych z ich wspólną przyszłością, a jednocześnie uciekanie w ten sposób było zbyt dziecinne. Mogła przecież wypić z nim kawę, niezobowiązująco porozmawiać. Przecież się nie rozstali, mieli tylko – załóżmy, że chwilowy – kryzys. Zawiązała fioletowy fartuszek i zaczęła przygotowywać swoje popisowe ciasto. Zawsze wkładała w pieczenie całe serce i dziś było dokładnie tak samo. W dodatku nie piekła dla zwykłego klienta, piekła dla Tomasza jagodowy sernik, taki sam, jaki zrobili kiedyś razem, kiedy ich przygoda dopiero się zaczynała, i taki sam jak ten, który przywiozła mu w dniu, w którym do siebie wrócili. Co tym razem będzie oznaczało to ciasto? Ciekawe, czy Tomasz miał podobne skojarzenia z tym sernikiem, czy w ogóle nie zwracał na to uwagi. Uśmiechała się nieśmiało do tej myśli, mieszając składniki. W międzyczasie cukiernia zaczynała nowy dzień – goście schodzili się tłumnie, wabieni zapachem wypieków i świeżo parzonej kawy. Stefan od rana pracował na pełnych obrotach. Kilkoro stałych klientów odebrało już zamówione na niedzielny podwieczorek ciasta i ciasteczka. Furorę robiły wymyślone przez Jagodę bezy, trafiły już do stałej oferty na cały sezon. Był to też moment, w którym cukiernicy zaczynali używać więcej korzennych przypraw i powideł śliwkowych, więc w cukierni pachniało nadchodzącą zimą. Jagoda lubiła niedziele, lubiła tłok panujący wówczas w „Słodkiej”, gwar, zachwyty i komplementy gości. – Co dobrego masz w blaszce? – usłyszała za plecami głos Stefana, gdy wylewała na sernik śmietanową polewę, by trochę ją zapiec w rozgrzanym piekarniku. – Sernik jagodowy. – Na zamówienie czy na salę? – Na zamówienie. – Uśmiechnęła się. – Czyli mogę jeszcze upiec ten z musem dyniowym i migdałami? – Jak najbardziej! Ojej, jak dawno go u nas nie było, chyba od początku jesieni! – Właśnie dlatego o nim pomyślałem. – Piecz, piecz, w razie gdyby nie sprzedał się dziś cały, chętnie się nim zajmę –

zaśmiała się. Stefan odwzajemnił uśmiech i zabrał się do pracy, a Jagoda wsunęła blachę z sernikiem do piekarnika. Ustawiwszy minutnik, wyszła na chwilę do swojego biura. Sprawdziła, jakie zamówienia zostały im jeszcze na dziś do zrealizowania, po czym przez tylne drzwi wymknęła się na zewnątrz, by trochę przewietrzyć głowę. Zerknęła w górę, w okna klatki schodowej, w której znajdowało się jej mieszkanie. Nie sądziła, że tak szybko pożałuje, że je wynajęła. Gdyby nie Laura, musiałaby chyba nocować w „Słodkiej” na dmuchanym materacu. W tym mieszkaniu spędziła wiele cudownych lat. Czasem chciała wrócić, jeszcze raz przeżyć niektóre dni. Chociażby te z początków jej znajomości z Tomaszem, kiedy wszystko między nimi dopiero się zaczynało, kiedy fascynacja przysłaniała wady, kiedy nie mieli żadnych problemów. Nagle przypomniała sobie dzień, w którym Tomasz poznał jej byłego już teraz męża. Łukasz zachował się wtedy okropnie; jak dobrze, że nie miała z nim już nic wspólnego. Uśmiechnęła się do wspomnień, po czym wróciła do kuchni, słysząc donośny dźwięk minutnika. Wyjęła sernik z piekarnika i odstawiła w kąt blatu, by ostygł, a po chwili dołączyła do Laury, która obsługiwała właśnie bardzo długą kolejkę gości. Przyjaciółka popatrzyła na nią z wdzięcznością. Było trochę jak dawniej, jak wtedy, gdy stawiały pierwsze kroki w tej pracy i tak planowały sobie zmiany, by pracować w tych samym godzinach. Zaprzyjaźniły się wówczas serdecznie i od tamtej pory obie miały świadomość, że zawsze mogą na siebie liczyć, w każdej sytuacji. Czas płynął szybko przy tak dużym ruchu. Wciąż coś się działo, pojawiali się nowi klienci, a wypieków ubywało z witryn. Nagle, jak skowronek na wiosnę, zabrzęczał przyjaźnie dzwoneczek nad drzwiami. I choć jego dźwięk było słychać od rana niemal przez cały czas, to właśnie teraz wydał się Jagodzie wyraźniejszy, jakby dobitniej chciał dać znać, że kolejny gość pojawił się w cukierni. Uniosła więc wzrok – w drzwiach cukierni stał Tomasz. Przeżyła w tym momencie niesamowite déjà vu; wydawało jej się, że powtórzyła się właśnie sytuacja sprzed kilku miesięcy, kiedy Tomasz był dla niej jeszcze tylko tajemniczym, przystojnym klientem, przychodzącym w każdą niedzielę po świeży sernik. Czuła wówczas podobną ekscytację jak teraz. Obdarzyła go pogodnym uśmiechem, a kiedy podszedł do niej, od razu zapowiedziała, że sernik dla Małgorzaty jest gotowy i zaraz go przyniesie. – A może miałabyś ochotę napić się ze mną kawy? – zapytał Tomasz. – W zasadzie… – Spojrzała na Laurę, a następnie na stojących w kolejce klientów. Przyjaciółka dała jej szybko znak, że bez problemu sobie poradzi, na co Jagoda z dezaprobatą pokręciła głową. Doskonale wiedziała, o co Laurze chodzi – chciała

zmusić przyjaciółkę do rozmowy z Tomaszem. Ostatecznie jednak postanowiła nie robić scen i poprosiła, by zajął jakiś stolik, po czym sama zrobiła dwie aromatyczne kawy oraz ukroiła do nich po kawałku wilgotnego, pomarańczowego ciasta przygotowanego sposobem greckim. Tego Tomasz chyba jeszcze nie próbował. – Kolejna nowość? – zapytał, gdy przełknął pierwszy kęs. – Stefan co chwilę wymyśla coś nowego. – Myślałem, że to twoja sprawka. – Moje są tamte bezy. – Wskazała w stronę witryny. – Mógłbym w takim razie prosić jedną lub dwie na wynos? – Oczywiście. – Uśmiechnęła się. – Zdecydowanie przydałoby się tu więcej stolików. – Tomasz spojrzał na parę zajmującą ostatni wolny stolik. – Chciałbyś zobaczyć plany? – Jasne! Masz je tutaj? – W mailu – odparła, po czym wyjęła telefon z kieszeni fartuszka i odszukawszy wiadomość od projektantki, przysunęła się do Tomasza, by lepiej widział ekran. Gdy pochylił się lekko w jej stronę, poczuła na sobie jego intensywny wzrok. Odwzajemniła to spojrzenie. Wraz z tym, jak napięcie między nimi rosło, jej serce zaczęło niebezpiecznie przyśpieszać. Moje uczucia do Tomasza wcale się nie zmieniły, jestem tego pewna, pomyślała. Wciąż ją pociągał, kochała go bez względu na wszystko. Szybko jednak przypomniała sobie, co doprowadziło do tego, że widywali się w jej cukierni zamiast w domu. Spuściła wzrok i udała, że w ogóle jej to zbliżenie nie poruszyło, jak gdyby nigdy nic zaczęła przesuwać na ekranie kolejne wizualizacje. Tomasz odchrząknął i też skupił się na projektach. Uważał pomysł rozbudowy sali za bardzo dobry i pochwalił propozycje architektki. Jagoda uśmiechała się łagodnie. Zapomniała nawet na chwilę o żalu, który do niego żywiła. Gdy Tomasz przeglądał kolejne wizualizacje, zapatrzyła się w drzwi wejściowe, po raz kolejny rozważając, czy uda jej się jeszcze kiedyś mu zaufać. Nagle w wejściu „Słodkiej” stanął ktoś, komu za to z całkowitą pewnością nie ufała. Przewróciła oczami, przewidując, że ta wizyta przysporzy samych kłopotów. – Cześć, Jagódko – rzucił nonszalancko Łukasz, gdy podszedł do ich stolika. Jagoda kątem oka zerknęła na Tomasza, którego mina nie zwiastowała niczego dobrego. – Co ty tutaj robisz? – zapytała zdumiona. – Przyszedłem zobaczyć, jak ci idzie twój nowy interes – powiedział swobodnie, jakby byli serdecznymi przyjaciółmi.

– Czego chcesz? – Tomasz aż wstał z miejsca. – Widzę, że na tym polu też dobrze ci się układa. – Zmierzył Tomasza spojrzeniem. Jagoda skrzyżowała ręce na piersi. – Łukasz, po co tu przyszedłeś, nie mamy sobie już nic do powiedzenia. Skąd w ogóle wiesz o… – Spotkałem Karola. Smutna historia z tym jego hazardem… – westchnął, jakby głęboko przejął się losem byłego właściciela „Słodkiej”. – Byłem więc ciekaw, jak ci idzie. – Wybacz, ale nie wierzę w twoje dobre intencje – stwierdziła ponuro Jagoda. – O dobrych intencjach przecież nie wspominałem. – Na jego twarzy pojawił się przebiegły uśmieszek. – Spory masz teraz majątek. – Powiesz mi w końcu, czego chcesz? – Przyjdzie na to czas. Na razie tylko się rozejrzę – odparł chłodno i jakby nigdy nic zaczął krążyć po cukierni. W tym momencie wtrącił się Tomasz. – Bardzo cię proszę, opuść ten lokal. Lepiej będzie, jeśli sobie pójdziesz – powiedział grzecznie, ale takim tonem, że nawet Jagoda lekko się przestraszyła. Łukasz popatrzył na niego przeciągle, ponownie uśmiechnął się szyderczo i zwrócił się do Jagody: – Jeszcze wrócę. Jest parę spraw, które musimy omówić. To powiedziawszy, w końcu wyszedł. Jagoda patrzyła to na Tomasza, to na stojącą przy kasie Laurę, której szczęka opadła niemal na sam blat. Łukasz był ostatnią osobą, której by się tutaj spodziewała, którą w ogóle spodziewałaby się jeszcze kiedykolwiek w swoim życiu zobaczyć! Czego on znowu chciał!? – Nie martw się, próbował cię tylko wyprowadzić z równowagi, jest zwykłym… Jest złośliwy i tyle. Nie ma prawa cię nachodzić, jeśli się to powtórzy, załatwimy sprawę inaczej – powiedział Tomasz, widząc, jak bardzo Jagoda przejęła się tą wizytą, po czym położył jej dłonie na ramionach i spojrzał czule prosto w oczy. Pomogło od razu. Wzięła kilka głębokich wdechów i wyszeptała ciche „dziękuję”. Tomasz pod wpływem chwili pogładził ją lekko po policzku, ale dość szybko wycofał rękę, gdy popatrzyła na niego zaskoczona. – Będę się już zbierał – rzucił. – I tak jestem już prawie spóźniony. – Pozdrów proszę teściów. – Oczywiście, dziękuję – odparł z lekkim uśmiechem. Jagoda poszła na zaplecze po ciasto, a kiedy Tomasz wziął je od niej i zauważył, że to sernik jagodowy, popatrzył na nią tak, że od razu zrozumiała. Dla niego to też był symbol, chcąc nie chcąc, dała mu znak. Uśmiechnęła się ciepło, życzyła mu smacznego, a później z biciem serca odprowadziła go do wyjścia. Stała w

drzwiach, dopóki jego samochód nie zniknął za skrzyżowaniem ulic. Kiedy wróciła do środka, Laura od razu zasypała ją pytaniami o Łukasza, mimo że słyszała i widziała wszystko bardzo wyraźnie. Przyznała, że sama przez chwilę poczuła lęk. A co, jeśli ten, za przeproszeniem, palant znów zacznie mieszać albo, co gorsza, przyczepi się do cukierni, dywagowała głośno. Jagoda nawet nie dopuszczała takiej możliwości, teraz i tak miała na głowie zbyt dużo, by dodatkowo przejmować się swoim nieszczęsnym byłym mężem. Odetchnęła dopiero wieczorem, kiedy po pracy usiadła na kanapie w salonie Laury. Nie myślała o niczym, wbrew temu co twierdzili niektórzy, naprawdę tak się dało. Dopiero po kilkunastu minutach odpoczynku dopadło ją wspomnienie dzisiejszej wizyty Łukasza. Na szczęście nie zadręczała się nim zbyt długo, bo zadzwonił do niej Hubert, który oznajmił, że jutro po południu przyjedzie do Lublina. Jagoda nie posiadała się z radości! Od razu poinformowała o tym młodszą siostrę, przy czym na wszelki wypadek nie wspominała, że Hubert wie o jej wybrykach i że będzie chciał z nią na ten temat porozmawiać. Następnego dnia od samego rana aż przebierała nogami na myśl o spotkaniu z ukochanym bratem. Hubert miał przyjechać do cukierni, a później całą trójką wybierali się na obiad. Przyjeżdżał tylko na jedno popołudnie, nie udało mu się na dłużej wyrwać z pracy, ale to nie miało dla Jagody znaczenia, najważniejsze było, że mogli w końcu spotkać się wszyscy razem. Kiedy więc stanął w drzwiach cukierni, Jagoda od razu rzuciła mu się na szyję i wyściskała gorąco. Stanowczo zbyt długo się nie widzieli! – Jak podróż? Nie wyglądasz najlepiej – zapytała z troską w głosie, gdy już posadziła go przy jednym ze stolików i podała kawę razem ze swoją popisową bezą. – Podróż w porządku – odparł krótko. Jagoda znała go na wylot, w końcu był jej bratem bliźniakiem, wiedziała doskonale, kiedy próbował się wykręcić od odpowiedzi. Postanowiła mimo to nie drążyć, mając nadzieję, że w ciągu dnia Hubert sam się otworzy. Wypytała więc, jak w pracy, jak życie osobiste, jak zdrowie, by wstępnie wybadać, w której z tych sfer nie dzieje się za dobrze. Na razie rozmawiali o pracy, Hubert rozpogodził się, gdy Jagoda z natchnieniem opowiadała o cukierni. Powiedziała mu też o kryzysie w swoim związku i jego przyczynach. On o sobie nadal mówił niewiele, jakby to, co działo się w jego życiu, było zupełnie nieważne. Jagoda coraz bardziej się niepokoiła, aż w końcu, mimo wcześniejszych planów i postanowień, nie wytrzymała: – Hubert, o co chodzi? Widzę przecież, że jesteś przybity. Co to za temat nie na telefon? Jej brat wziął głęboki wdech.

– Wolisz porozmawiać, gdy przyjdzie Agata? – spytała, gdy długo nie odpowiadał. – Na razie chyba lepiej będzie, jeśli porozmawiamy tylko we dwoje. – Przerażasz mnie… – Sam się przeraziłem… – westchnął. – Widzisz, musiałem ostatnio zrobić badania okresowe. Podstawowe wyniki krwi, okulista i tak dalej. Przy okazji postanowiłem oddać krew, już dawno to sobie obiecywałem. Nie sądziłem, że zwykłe badania mogą tak bardzo pokomplikować życie… – Hubert, jesteś chory? – Jagoda aż pobladła. Brat popatrzył na nią zaskoczony, po czym skrzywił się lekko. Oczywiście, że to było pierwsze, co przyszło jej do głowy, co on sobie myślał! – Nie, nie jestem. Gdy pobrali mi próbkę, okazało się, że po urodzeniu źle oznaczono moją grupę krwi. – I to jest taka tragedia?! Boże, Hubert, przestraszyłeś mnie! – Uderzyła go w ramię. – Jagoda, pamiętasz, jaką grupę krwi mają rodzice? – zapytał poważnie. – Mama 0 Rh-, a tato B Rh+. Zapamiętałam po tamtym wypadku taty na motorze, w przyszpitalnym banku nie było ani jednej jednostki, mama musiała oddać swoją. Boże, to było straszne… – No właśnie. Dlatego ja też pamiętałem. Nie mam grupy 0 Rh-, a tak myślałem przez całe życie. Że też nikt wcześniej nie zwrócił na to uwagi… – zamyślił się. – No to jaką masz? – AB Rh+. – No i? – No i to niemożliwe, żebym był synem naszych rodziców! Być może ojca, ale na pewno nie matki! Sprawdziłem to, wszelkie krzyżówki, możliwości. – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytała głucho. Słowa Huberta dopiero zaczynały do niej docierać. – A jak myślisz? – Hubert, może to jakaś pomyłka?! – Pomyłką było oznaczenie mojej grupy krwi po urodzeniu. Więc i twojej także. Nigdy się tym nie interesowałaś? – Nie miałam takiej potrzeby… Ani nie byłam dawcą, ani nie chorowałam… Nikt nigdy tego chyba nie weryfikował… – No właśnie, u mnie sprawa wyglądała podobnie. Do czasu. – Ale przecież… Czy to może oznaczać… – Że nie jesteśmy dziećmi naszych rodziców – powiedział wprost. Jagoda nagle poczuła się tak, jakby coś potężnie uderzyło ją w sam środek klatki piersiowej. Nie, to się nie działo naprawdę. To na pewno był jakiś błąd,

pomyłka, nie było możliwości, żeby rodzice, żeby mama… – Nie, to niemożliwe. – Musisz zrobić badania. – Sądzisz, że możemy nawet nie być rodzeństwem? Rodzice by nas tak perfidnie nie okłamywali przez całe życie, to niedorzeczne. Poza tym jesteśmy do siebie zbyt podobni, a do nas Agata, więc… Co ja w ogóle mówię?! Po co ci to tłumaczę, to na pewno jakieś nieporozumienie! – Nie sądzę, żeby to było nieporozumienie. Uwierz mi, powtarzałem badania, sprawdzałem w trzech niezależnych laboratoriach. – To może w takim razie rodzice mają inne grupy krwi! Hubert, słyszysz, jak to brzmi?! – Słyszę, też nie mogłem w to uwierzyć. Ale fakty mówią same za siebie. – Fakty są takie, że… – Że co? – Że musimy w takim razie pojechać do rodziców i zapytać, jak doszło do tej pomyłki. Jeszcze za wcześnie, aby zakładać, że to coś więcej niż ludzki błąd – mówiła gorączkowo, przekonując samą siebie. Wciąż nie wierzyła w to, co przed chwilą usłyszała, to było zbyt nierealne, zbyt niecodzienne… Po chwili jednak z przerażeniem stwierdziła, że Hubert jest ostatnią osobą, którą można by posądzić o skłonność do przesady. Nigdy nie reagował w sposób nieadekwatny, nie wyolbrzymiał problemów i nie wydawał pochopnie sądów. Czy to oznaczało, że byli dziećmi innych ludzi? Miała wrażenie, że świat wokół niej się zatrzymał, zaczynało jej brakować tchu. Czy to mogła być prawda? Czy los chciał po raz kolejny spłatać jej figla i wywrócić życie do góry nogami?! To się nie mogło dziać naprawdę… – Nie mówmy na razie o tym Agacie – usłyszała nagle głos brata. Wydawało jej się, że dochodzi z bardzo daleka. – Ale ja powiedziałam jej już, że byłeś jakiś markotny podczas ostatniej rozmowy… – Coś wymyślimy. Wiesz, jaka jest nasza siostra. Lepiej, by nie zamartwiała się na zapas. – Hubert uścisnął jej dłoń. Jagoda pokiwała głową. Miał rację, Agata mogłaby wpaść w szał, pojechać do rodziców, zrobić im awanturę, nawet jeśli sprawa nie dotyczyła bezpośrednio jej. Chyba nie dotyczyła, bo przecież były z Jagodą jak dwie krople wody, niemożliwe, by… Nie, lepiej, żeby na razie o niczym nie wiedziała. I wtedy nagle coś do Jagody dotarło. Coś zupełnie niezwiązanego z informacjami, które przed chwilą otrzymała. Czasami należało najpierw zyskać pewność i zaoszczędzić komuś bólu, niż rozdmuchiwać nierozstrzygnięte do końca sprawy. Kiedy po południu już we trójkę siedzieli we włoskiej restauracji, czekając na

zamówione dania, Jagoda czujnie obserwowała zarówno brata, jak i siostrę. To na pewno te same geny, mówiła sobie w duchu, podobieństwo jest uderzające. A Anna… Anna nie była do nich podobna, bo wdała się całkowicie w babkę, matkę ojca, każdy to mówił, oglądając rodzinne albumy. Czy zaś oni byli podobni do rodziców? Na pierwszy rzut oka tak, wszystkie ciotki powtarzały, że przypominają mamę, całą jej rodzinę… Nie, nie mogła się teraz nad tym zastanawiać! Hubert prewencyjnie napomknął Agacie, że ma przejściowe problemy w pracy, o których w zasadzie nawet nie warto rozmawiać. Na prośbę Jagody zwrócił uwagę, że znajomość z Bartkiem naraża ją na niebezpieczeństwo, przy czym zrobił to tak przebiegle, że skruszona Agata spuściła głowę i obiecała nie ryzykować więcej niż trzeba, by doprowadzić sprawę do końca. Przy okazji wyznała, że opowiedziała o wszystkim Adamowi. Oczywiście nie był zachwycony, ale w końcu doszli do porozumienia. Adam był nawet gotów pomóc, żeby Agata nie musiała sama widywać się z tym, jak go określił, typem. W tej kwestii więc wszystko powoli wracało do normy. Jagoda jeszcze niedawno myślała, że po okresie burz wypłynęła w końcu na spokojne wody. Tymczasem los przygotował dla niej kolejną niespodziankę, i to nie była jedyna niespodzianka w ostatnim czasie. Musiała się chyba przyzwyczaić, że jej życie już zawsze będzie tak wyglądało. A w takim wypadku, zamiast je bardziej komplikować, powinna wyprostować te sprawy, na które jeszcze miała wpływ. Już wiedziała, co robić – jedynie to, co podpowiadało jej serce. Tomasz po wczorajszym spotkaniu z Jagodą miał wyjątkowo dobry nastrój. Nawet widok Roberta Kowalskiego, który przyszedł, aby oddać sprzęty służbowe i odebrać świadectwo pracy, nie wyprowadził go z równowagi. Wciąż miał przed oczami jej piękną twarz, świetliste oczy i ten nieśmiały uśmiech. Czuł, że jest na dobrej drodze, by odzyskać jej zaufanie, by w ogóle ją odzyskać. Ta myśl zmotywowała go do pracy, dzięki czemu zaczął nadrabiać zaległości z ubiegłego tygodnia. Co prawda nadal był lekko rozkojarzony, ale już innym, przyjemnym rozkojarzeniem. I jeszcze ten jagodowy sernik! Nie wątpił, że i dla niej stanowił on symbol ich miłości. Siedział akurat wpatrzony w okno, za którym przez chmury nieśmiało przebijało się jesienne słońce, kiedy do jego gabinetu, jak zwykle bez pukania, wszedł Adam. Tomaszowi jakoś wcale to dzisiaj nie przeszkadzało. – Mogę? – zapytał ten, już moszcząc się w krześle naprzeciwko. – Jasne, wchodź. – Wyprostował się w końcu i odwrócił w stronę przyjaciela. – Wiesz, ja, jako dobry przyjaciel, na twoim miejscu zapytałbym, jak poszła mi rozmowa z Agatą. I czego w ogóle dotyczyła. – Chyba nieźle, skoro przyjechaliście razem do pracy i weszliście, trzymając się

za ręce – odparł pogodnie Tomasz. Adam spojrzał na niego podejrzliwie. – Pogodziłeś się z Jagodą? Masz dziwnie dobry humor. – Można powiedzieć, że przełamaliśmy pierwsze lody. Jest lepiej. – To wszystko tłumaczy. – Opowiadaj – zmienił temat, by Adam nie uznał, że nie interesuje się jego sprawami, choć przecież doskonale wiedział, co chciała mu powiedzieć Agata. – Wyobraź sobie, moja Agatka nawiązała kontakt ze swoim byłym. Jakaś krzywa historia z handlem narkotykami w tle. – Adam pokręcił głową, po czym opowiadał dalej. Tomasz znów zaczął rozmyślać o Jagodzie, uśmiechając się przy tym mimowolnie. – Stary, ty mnie nie słuchasz! – przyłapał go w końcu Adam. – Nieprawda. I co z tą policją i pobiciem? – Jaką policją, jakim pobiciem? Ja jeszcze nic o tym nie… – Adam spojrzał zdumiony na Tomasza, któremu nagle zszedł z twarzy błogi wyraz rozmarzenia. Skrępowany patrzył teraz na przyjaciela, to rozchylając, to zamykając usta. Nawet nie zdążył zacząć się tłumaczyć, gdy Adam wybuchnął: – Wiedziałeś o wszystkim! Wiedziałeś od Jagody i nie pisnąłeś nawet słówka! Taki z ciebie kumpel? – Był obrażony nie na żarty. – Stary… – Co stary! Co to ma znaczyć? To ma być lojalność? – Właśnie dlatego ci nie mówiłem, żeby nie było krzywej akcji. To sprawa między tobą a Agatą. Poza tym Jagoda prosiła, żebym nic nie mówił, bo Agata chciała sama… – Jak długo wiedziałeś? – zapytał ostro Adam. – Trudno określić… Ale czy to ma znaczenie? Nie znałem żadnych szczegółów. – Ty chyba tajemnice masz we krwi. – Wolałbyś dowiedzieć się ode mnie czy od swojej dziewczyny? Wiesz, że pokłócilibyście się na śmierć i życie, gdybym to ja wygadał. Więc nie oburzaj się tak. – O tej akcji z policją kiedy się dowiedziałeś? – Mniej więcej wtedy, co ty. Nie zapominaj, że sam nie wiedziałem na początku, o co chodzi. Adam skrzywił się, lecz nic nie odpowiedział. Przez chwilę patrzył badawczo na Tomasza. – To po co ja się produkuję, skoro ty i tak wszystko wiesz – prychnął. – Nie wszystko. Nie wiem, jak zakończyła się twoja rozmowa z Agatą i co ustaliliście.

– Na szczęście jestem wyrozumiały. – Adam trochę się udobruchał. – Pomogę jej wyciągnąć Bartka z tego bagna, bo inaczej Agatę zjedzą wyrzuty sumienia, ale nie pozwolę jej już nigdy spotkać się z nim sam na sam. Obiecała, że później się od niego odetnie. – No widzisz. Czyli nie ma tego złego… – Tomasz wyszczerzył się na wpół przepraszająco, na wpół złośliwie. Adam spojrzał na niego złowrogo i już miał coś powiedzieć, kiedy telefon Tomasza zawibrował na blacie biurka. Gdy ten zerknął na wyświetlacz, uśmiech momentalnie zszedł mu z twarzy. Popatrzył przejęty na przyjaciela, po czym odebrał szybko. Marek Tkaczyk przywitał się z nim dość oficjalnym tonem i zaprosił go na kolejną rozmowę z zarządem na następny dzień. Tomasz słuchał uważnie – miał się stawić o dziesiątej, tam, gdzie ostatnio. Najwyraźniej konkurs został rozstrzygnięty. Zdziwił się, że stało się to tak szybko, po chwili jednak uświadomił sobie, że zamieszanie z donosami spowodowało i tak spore opóźnienie. Nic dziwnego, że zarząd chciał w końcu zamknąć ten temat. Tomasz potwierdził, że się pojawi, podziękował za informację i próbował delikatnie wypytać, jak wygląda jego sytuacja, ale Marek odpowiadał wymijająco. Jego protekcjonalny, formalny ton nie pozostawiał żadnych złudzeń. Zbyt dobrze się z Tomaszem znali, by się zwodzić, skoro nie mógł nic powiedzieć przez telefon, oznaczało to, że nie miał dla niego dobrych wiadomości, a tych złych nie chciał przekazywać sam. Tomasz, potwierdziwszy jeszcze raz, że stawi się w głównej siedzibie punkt dziesiąta, pożegnał się i rozłączył. Był potwornie rozczarowany, ale czego innego mógł się spodziewać po tak kiepskiej rozmowie kwalifikacyjnej? – Co jest? – zapytał Adam, czujnie go obserwując. – Dzwonił Tkaczyk. – No i? – Jutro mam się znowu z nimi spotkać. – Powiedział po co? – Nie. Ale chyba nie mają dla mnie dobrych wiadomości. – Westchnął. – Stary, może po prostu nie chciał ci przekazywać decyzji przez telefon, może mają na to jakąś procedurę? – Byłby chyba bardziej pogodny, gdyby miał lepsze wieści. Poza tym słyszałeś, próbowałem wybadać grunt, a on raczej kręcił niż dawał mi coś do zrozumienia. – Nie analizuj. Jutro się okaże, jak jest – podsumował Adam i już miał wrócić do siebie, gdy Tomasz otrzymał wiadomość od Marka. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę, po czym zmarszczył brwi i spojrzał na przyjaciela. – Co jest?

– Marek. Pisze, że był w towarzystwie kogoś z banku i nie mógł nic powiedzieć, ale powinienem być dobrej myśli i… schłodzić na jutro szampana! Twarz Tomasza zaczęła jaśnieć, a po chwili uśmiechnął się nieśmiało. Adam od razu podszedł, by poklepać go po plecach i serdecznie mu pogratulować. Do Tomasza ta wiadomość docierała bardzo powoli, aż w końcu uwierzył. To działo się naprawdę! Wyściskał gorąco Adama i kilka razy klasnął w dłonie. – Co tu się dzieje? – Agata wparowała do gabinetu, zaintrygowana panującym wewnątrz poruszeniem. – Przedstawiam ci nowego prezesa naszej placówki! – Adam z emocji podniósł głos, po czym przestraszony rozejrzał się wokół z nadzieją, że nikt poza Tomaszem i Agatą go nie usłyszał. Przecież na razie to była nieoficjalna informacja! – Nie… – uśmiechnęła się szeroko Agata. – Nie mów, że choć przez chwilę wątpiłaś! – powiedział Adam. – Nie wątpiłam. To fantastyczna wiadomość! – odparła i już chciała podejść do Tomasza, by go uściskać, ten jednak zatrzymał ją gestem dłoni. – I jeszcze niepotwierdzona. Lepiej na razie nie obnosić się z euforią. – Tym razem on dyskretnie rozejrzał się wokół. – Wiecie, że mamy tu różnych pracowników, bardziej i mniej lojalnych, na razie zachowajmy ją dla siebie – dodał, po czym sam znów zaczął się uśmiechać. – Dobrze, w takim razie buzia na kłódkę. Czy Jagodzie też mam nie mówić? Właśnie chciałam się urwać, bo umówiłam się z nią na obiad. Hubert przyjechał do Lublina i… – Jasne, idź – powiedział szybko Tomasz. – Tylko… Chyba wolałbym osobiście… – Spojrzał na Agatę znacząco, a ta kiwnęła ze zrozumieniem głową. Kiedy Adam i Agata wyszli, usiadł znowu w swoim fotelu. Nagle uświadomił sobie, jak wiele zmian go teraz czekało. Po południu wracał do domu, wciąż zastanawiając się, czy życie z niego nie zakpi, czy to nie jest przypadkiem sen, z którego za chwilę się obudzi. Chciał zadzwonić do Jagody, ale przypomniał sobie, że była teraz na obiedzie z rodzeństwem. Podzieli się z nią tą wiadomością wieczorem. Musiał zrobić kolejny krok w jej kierunku, by uczynić ten dzień naprawdę przełomowym. Póki co miał dobrą passę… Niestety skończyła się ona jeszcze tego samego popołudnia. Około siedemnastej napisał do Agaty, by upewnić się, że wyszli już z restauracji, a kiedy ta potwierdziła, od razu wybrał numer Jagody. W tym samym momencie usłyszał dzwonek do drzwi. Gdy otworzył, okazało się, że to kurier z niewielką przesyłką. Nagle dotarło do niego, co może się w niej znajdować. Szybko odszukał wzrokiem nadawcę na liście przewozowym – była to klinika, w której

zlecił przeprowadzenie badań na ojcostwo. Wpatrując się w kopertę, wszedł powoli do salonu i usiadł na kanapie. Nie miał odwagi otworzyć listu. Podszedł do barku, by nalać sobie sporego drinka; wypił go jednym haustem, po czym nalał kolejnego i wrócił z nim na kanapę. Wziął do ręki list, ale ręce zaczęły mu drżeć, więc odłożył go z powrotem na stolik. Zacisnął pięści, przeczesał nerwowo włosy palcami. Serce biło mu jak oszalałe, ciśnienie skoczyło tak, że był niemal pewien, że wszedł w stan przedzawałowy. Aż podskoczył, gdy znów usłyszał dzwonek do drzwi. Co jeszcze mogło się dzisiaj wydarzyć? Odruchowo wsunął kopertę między kolorowe magazyny, na dolną półkę stolika kawowego, po czym ruszył w stronę drzwi. Z pewnością nie szedłby z tak ponurą miną, gdyby wiedział, że po drugiej stronie czeka na niego Jagoda. – Cześć! – Uśmiechnęła się lekko. – Nie mam dziś sernika, ale… Chciałabym porozmawiać. – Proszę, wejdź. – Otworzył szerzej drzwi. – Coś się stało, jesteś jakiś nieswój? – zauważyła od razu. – Tak… Ale to za chwilę – powiedział, gdy przystanęła w korytarzu, przyglądając mu się uważnie. – Tomasz, ja… – zaczęła, ale zaraz spuściła głowę. – Przepraszam, nie potrafię zebrać myśli. Dowiedziałam się dzisiaj czegoś takiego… – Widzę, że nie tylko ja mam dzisiaj dzień… różnych wiadomości – stwierdził ponuro. – Co się stało? – Możemy usiąść? Przewrócisz się, kiedy ci opowiem. Tomasz skinął głową. Kiedy usiedli na kanapie, ku jego zdziwieniu sama wzięła go za rękę. Czyżby… Spojrzał na nią czujnie. Przez chwilę zbierała się w sobie, ale w końcu zaczęła opowiadać o tym, co powiedział jej Hubert. Nie milkła ani nie urywała w połowie zdania, jakby chciała wyrzucić z siebie całą tę historię i od razu o niej zapomnieć. Tomasz był w szoku. Nie znał rodziców Jagody, nigdy jednak nie wpadłby na to, że jej rodzina może ukrywać coś takiego! O ile rzeczywiście to, co mówił Hubert, było prawdą, bo Jagoda najwyraźniej nie do końca mu wierzyła. Tomasz nawet nie potrafił wyobrazić sobie, co teraz czuła. Objął ją tylko ramieniem, gdy zakończywszy swoją opowieść, spuściła smutno głowę. Po kilku minutach ciszy popatrzyła na niego w końcu, a w jej spojrzeniu odnalazł to, co w ostatnich dniach tak bardzo pragnął zobaczyć. Pogładziła go po twarzy i pocałowała delikatnie. Czy potrzebował czegoś więcej? – A ty czego się dziś dowiedziałeś? – zapytała po chwili, jakby czytając mu w myślach. – Cóż, jedna wiadomość jest dobra, druga… Najprawdopodobniej wygrałem

konkurs na prezesa placówki – powiedział na jednym wydechu i lekko się uśmiechnął, po czym dodał: – To nie jest jeszcze oficjalne, po prostu kolega mnie uprzedził. Jutro mam rozmowę z zarządem. Liczę, że to nie żart, i jednocześnie staram się przedwcześnie nie cieszyć. – Boże, to wspaniale! – Jagoda klasnęła w dłonie i radośnie go uściskała. – Gratuluję! Wiedziałam, że zasługujesz na to stanowisko jak nikt inny! I żadne fałszywe oskarżenia nie były w stanie tego zmienić! Tomasz widział radość malującą się teraz na jej twarzy, przez co sam się też uśmiechnął. Tak dobrze było czuć jej bliskość i wsparcie. Znów go serdecznie przytuliła, po czym oparła swoje czoło o jego. Nie chciał psuć tej chwili, nie chciał, by się kończyła, ale obiecał sobie, że nigdy więcej już jej nie okłamie, że niczego przed nią nie zatai. – To nie jedyna wiadomość dzisiaj – powiedział cicho. Wziął głęboki wdech i sięgnął po kopertę. Jagoda spojrzała na nadawcę, po czym szybko przeniosła wzrok na Tomasza. Przejęta wciągnęła głośno powietrze. – Otwierałeś? – zapytała, a głos uwiązł jej w gardle. – Nie… Miałem to zrobić, ale akurat wtedy zadzwoniłaś do drzwi. To znaczy zabierałem się do tego, ale zabrakło mi odwagi. Cieszę się, że jesteś tutaj ze mną, bo… – Tomasz. – Położyła dłoń na jego dłoni, tej, w której trzymał teraz kopertę. – Zanim skończysz to zdanie, muszę ci coś powiedzieć. Na chwilę przymknęła oczy. Nie, chyba nie chciała mu teraz wyznać, że przyszła tu, by się z nim pożegnać, by powiedzieć, że tego nie udźwignie? Pulsująca dziko krew coraz głośniej szumiała mu w głowie. W końcu spojrzała na niego, a on zamarł. – Tomasz, nieważne, co znajduje się w tej kopercie. Niezależnie od tego, jaki będzie wynik… jestem z tobą. – Odetchnęła. – Kocham cię i nie mogę winić cię za coś, co wydarzyło się po naszym rozstaniu. Tak naprawdę poczułam się skrzywdzona dlatego, że nie powiedziałeś mi od razu prawdy. Ale teraz po części rozumiem twoje motywacje, przynajmniej staram się je zrozumieć. Wiem, że może być ciężko, na pewno będzie, jeśli okaże się, że to twoje dziecko. Ale nie potrafię z ciebie zrezygnować tylko dlatego, że ono pojawi się w twoim życiu. Jakoś sobie z tym poradzimy, przebrniemy. Pewnie będziemy się kłócić, ale bylibyśmy dużo bardziej nieszczęśliwi, gdybyśmy z siebie zrezygnowali. A uzależnianie przetrwania naszego związku od wyniku tego testu byłoby nie w porządku, bo przecież nie o to chodzi w miłości. Kochanie, zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze będę przy tobie. Tylko proszę, od tej chwili bądź ze mną szczery.

Tomasz patrzył na Jagodę i nie mógł uwierzyć, że jakimś cudem, w życiowej zawierusze, spotkał właśnie ją. Była aniołem zesłanym mu z niebios, właśnie dała mu największy dowód swojej miłości! Czym sobie na nią zasłużył, nie mógł tego zrozumieć. Pocałował ją czule i intensywnie, na chwilę zapominając o wynikach, o tym cholernym liście. Liczyła się tylko ona, jej miłość i oddanie. Wiedział, że już nigdy nie zrobi niczego, co mogłoby ją zranić! – Obiecuję – szepnął i przyciągnął ją mocno do siebie. Po chwili jednak Jagoda odsunęła się nieznacznie i posłała mu wymowne spojrzenie. To był ten moment. Ta chwila, która miała zaważyć na jego przyszłości. Na ich przyszłości. Drżącymi palcami rozerwał kopertę i otworzył zgiętą na pół kartę z wynikami. Spojrzał jeszcze raz na Jagodę, a ona posłała mu pokrzepiające spojrzenie. Wziął głęboki wdech i zaczął czytać. CIĄG DALSZY NASTĄPI