The Burning Shadow- Jennifer L. Armentrout, rozdział 40. tłumaczenie nieoficjalne

SAVE OFFLINE

The Burning Shadow Jennifer L. Armentrout Seria Origin Tom 2

Tłumaczenie nieoficjalne: Mila Korekta: BetyMCecily

40 Weszliśmy na ciemną polanę, która kiedyś była parkiem. W świetle księżyca ustawiono huśtawkę, brakowało siedzeń w łańcuchach. Nie wiem, dlaczego akurat to była pierwsza rzecz, jaką zauważyłam, a nie ludzie uzbrojeni w karabiny. Nie zwracali na nas zbytniej uwagi i szybko zdałam sobie sprawę, że byli strażnikami, oczywiście chroniącymi wejście do Strefy 3. Weszliśmy na wzgórze, mijając park, a w dole zobaczyłam rzędy domów i wysokie, rozległe miasto, całkowicie ciemne. Kilka metrów przed nim zamigotała żółta poświata, po której przyszła następna, a potem następna. Wzdłuż ulicy rzucały się lampy gazowe. Czekali na nas ludzie. Daemon zniknął. Tak szybko się poruszał. Po prostu zniknął, a chwilę później usłyszałam delikatny, kobiecy śmiech. - Jak się masz? - Słyszałam, jak Daemon mówi, a potem wyszło od niego mnóstwo pytań. Dobrze się czujesz? Żadnych problemów, prawda? Robisz... - Czuję się wspaniale - padła odpowiedź. - Zwłaszcza teraz. Tęskniliśmy za tobą. A potem Archer zniknął. Rozległ się pisk i zmrużyłam oczy, widząc, jak unosi kogoś przez ramię. Dawson westchnął. - Przesadzasz. A potem go nie było. Rozległ się śmiech, męski i żeński, a potem wybuch chichotu dziecka i ciche głosy, intymne chwile ponownego spotkania. Zoe zwolniła, a ja pomyślałam, że tak jak ja chce dać im przestrzeń. Nasza czwórka nie spieszyła się z dotarciem do nich, a Grayson był daleko. Moją uwagę zwrócił trzaskający dźwięk. Wiatr uniósł zadaszenia rozciągnięte na domach, tkanina falowała. - Święte kosmiczne dzieciątka - powiedziała kobieta, a lampa gazowa zbliżyła się do jej twarzy, ukazując ładną młodą kobietę o brązowych włosach i dużych oczach. - Czy to Luc? Czy piekło oficjalnie zamarzło? Czy na horyzoncie jest kolejna inwazja obcych? - Tak, to ja. - Ścisnął moją dłoń, a potem powiedział do mnie ściszonym głosem: - Chcesz poznać Kat? Chciałam.

Patrzyłam, jak Zoe podchodzi do miejsca, w którym stał Dawson z inną kobietą. Luc puścił moją rękę, kiedy cicho ruszył do przodu, a potem opadł, przytulając kogoś znacznie niższego niż on, niż nawet ja. Mruknął coś i usłyszałam jej śmiech, kiedy odsunął się, prostując się. - Czy na pewno nie masz bliźniaków? - zapytał. - Dobry Boże, nie mów tak, Luc - odpowiedziała Kat, kiedy złożyłam razem dłonie. - Nie do końca jestem przygotowana na specjalną ofertę „dwa w jednym”. Luc się zaśmiał. - Jestem pewien, że Daemon tak. - Właściwie… - Daemon urwał. - Już sam pomysł wywołuje serię ataków serca. - Człowieku, Daemon; możesz się przygotowywać na trojaczki. - Tak się cieszę, że przyszedłem po ciebie - odpowiedział sucho. - Jestem taki szczęśliwy. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy Luc odwrócił się do mnie i zobaczyłam, że trzyma teraz coś, co wyglądało na latarnię gazową. Ruszyłam do przodu. - Kat, to jest Evie - powiedział, podkreślając moje imię, jak zawsze, gdy był to ktoś, kto znał mnie wcześniej. Teraz, gdy byłam bliżej nich, mogłam zobaczyć, jaka piękna była ta młoda kobieta… a także, że była w ciąży. Wyglądała, jakby miała urodzić w zeszłym tygodniu. Daemon przesunął się i stanął za żoną, opierając dwie ręce na bardzo spuchniętym brzuchu. - Cześć. - Niezgrabnie machnęłam ręką, nie wiedząc, co powiedzieć. Uśmiechnęła się, wyciągając rękę, mocno ściskając moją. - Cieszę się, że cię widzę. Was oboje. - Spojrzała na Luca, a potem na mnie. - Daemon powiedział, że nie pamiętasz… spotkania ze mną, ale chcę tylko powiedzieć, że cieszę się, że cię tu widzę. - Dziękuję. Ja też. To znaczy, nie pamiętam cię, ale cieszę się, że tu jestem - bełkotałam, brzmiąc jak idiotka, kiedy puściłam jej rękę. - Teraz po prostu przestanę mówić. Luc położył rękę na moich ramionach, pochylając się i szepcząc mi do ucha: - Dobrze sobie radzisz. Nie byłam tego taka pewna. Ale Kat uśmiechała się do mnie, do nas, i była pewna tajemnica w jej uśmiechu, kiedy powiedziała: - Wiesz, Luc. Zawsze to wiedziałam. - Cicho - mruknął, składając szybki pocałunek pod moim uchem. Daemon szepnął coś do Kat, a jej uśmiech osłabł, gdy spojrzała na mnie. - Tak mi przykro - powiedziała. - Słyszeć o twojej matce. Wiem, że to niczego nie zmienia ani nie poprawia, wiem. Chcę tylko powiedzieć, że mi przykro. Następny oddech, który wzięłam, był chwiejny. - Dziękuję Ci. Doceniam to. Jej uśmiech był pełen żalu, o którym wiedziałam, że jest szczery. - Cześć! - rozległ się energiczny głos i zwróciłam się w prawo. Natychmiast rozpoznałam oszałamiającą czarnowłosą kobietę stojącą obok Archera. - Ty jesteś Dee - wypaliłam. Zamrugała. - Jestem. - Pamiętasz ją? - zapytała Kat. - Nie. Ja nie. Po prostu… widziałam ją w telewizji. - Odwróciłam się do Dee. - Zawsze cię obserwowałam… - urwałam, krzywiąc się. Archer uśmiechnął się.

Luc mruknął: - Nie martw się. To wcale nie brzmiało przerażająco. Rzuciłam mu mroczne spojrzenie, które wiedziałam, że mógł zobaczyć. Zoe się roześmiała. - Więc widziałaś, jak w zasadzie rozmawiam ze ścianą? - zapytała z uśmiechem. - Jeśli tą ścianą jest senator Freeman, to tak. Dee roześmiała się, gdy pochyliła się nad Archerem, a ja nie mogłam nie zauważyć, jak obaj bracia patrzyli na Archera, jakby chcieli wbić go w inną galaktykę. - Wujek Luc! Wujek Luc! - zapiszczało dziecko. Odwracając się w stronę dźwięku, zobaczyłam małą dziewczynkę, może czteroletnią, siedzącą na biodrze Dawsona, wyciągającą machające ramiona, gdy poruszała się w jego uścisku. Obok nich stała kobieta z ciemnymi włosami związanymi w niechlujny kok. Położyła rękę na plecach Dawsona. Wujku Luc? Moje oczy prawie wyskoczyły z mojej głowy, gdy Luc podszedł do dziewczyny, unosząc ręce. Dziecko praktycznie wyskoczyło z ramion Dawsona w ręce Luca. Owinęła drobne ramiona wokół jego szyi. Nagle przypomniałam sobie, co powiedział Luc, kiedy Dawson zdał sobie sprawę, kim jestem... albo z kim… byłam połączona. ,,Naprawdę nie chcę, aby Bethany była wdową i mała Ash sierotą.” To była żona i dziecko Dawsona. Co oznaczałoby, że skoro Dawson był Luksjaninem, a Beth była hybrydą, mała dziewczynka była… Originem. Kobieta ze zdumieniem potrząsnęła głową. - Nie widziała go od lat, ale go pamięta. - Uśmiechnęła się do mnie, wyciągając rękę. Przepraszam. Jestem Beth. Żona Dawsona. Uścisnęłam jej dłoń, zastanawiając się, czy spotkałam ją wcześniej, czy nie. - Miło cię poznać. - Jak się miewa moja ulubiona Ashley? - zapytał Luc, odchylając głowę do tyłu. - Jestem twoją jedyną Ashley! - Położyła ręce na jego piersi, przyszpilając go dość poważnym spojrzeniem jak na tak małe dziecko. Po prostu uśmiechnął się do niej w sposób, który był trochę smutny. - Ale rośniesz, jesteś prawie tak wysoka jak ja. Jej głowa przechyliła się na bok. - Nie jestem tak duża! - Ahh - powiedział. - Niee! Moje serce… cóż, zrobiło to dziwną małą rzecz, kiedy obserwowałem Luca z tą dziewczyną. Ściskało się i puchło, a podczas gdy ja nawet w najmniejszym stopniu nie bawiłam się myślą o jakichkolwiek dzieciach, widząc go z nią… Westchnęłam. - To powinno być nielegalne, prawda? - Zoe szepnęła mi do ucha. - Facet, który tak nawet dziecko trzyma w taki gorący sposób. Skinęłam głową, zgadzając się, podczas gdy Luc kontynuował kłótnię z dzieckiem o to, czy rośnie tak, jak on. Założyłam ręce na piersi i rozejrzałam się, zdając sobie sprawę, że Grayson zniknął. - Gdzie Grayson? - szepnęłam do Zoe. Westchnęła, wkładając ręce do kieszeni dżinsów.

- Myślę, że potrzebował trochę czasu dla siebie. Kent. Gorzki żal wziął się z czegoś, co wydawało się niekończącą się studnią. Wiedziałam, że cokolwiek czuję, jest niczym w porównaniu z tym, czego doświadczali inni. - Ash, chcę cię przedstawić komuś bardzo dla mnie ważnemu. - Luc odwrócił się do mnie. To jest... - Nadia - powiedziała mała dziewczynka. Uh. - Nie, to jest Evie - poprawił ją delikatnie Luc. - Nie, nie jest. - Mała dziewczynka przyglądała mi się, marszcząc mały nosek. - Ona jest Nadią. Hm. - W porządku. - Wkroczyła matka dziewczynki, zręcznie wyrywając dziecko z ramion Luca. - Już dawno minęła pora snu. Pozwoliłam ci wstać i zobaczyć się z tatą, ale nadszedł czas, aby karaluchy poszły pod poduchy. - Pora snu jest głupia - mruknęła dziewczynka, rzucając się prawie przez ramię Beth, tak że stała twarzą do mnie. - I nie chcę przytulać się do robaków. Ja też bym nie chciała. Beth odwróciła się. - Miło było was zobaczyć. Jestem pewna, że zobaczymy się rano. - Tak. - Luc dołączył do mnie. Dawson skinął głową Lucowi, a potem posłał mi lekki uśmiech. - Spokojnie, dzieciaki. - Dzieciaki? - Luc prychnął. Beth i Dawson odeszli, a mała Ash wylądowała w ramionach jej taty. Machała do nas, a ja pomachałam. - Przepraszam za to - powiedział Daemon. - Ash może być… inna. - W porządku, ale skąd wiedziała? Biorąc pod uwagę jej wiek, nie mogła mnie wcześniej spotkać. Prawda? Czytała w moich myślach czy coś? - zapytałam, a potem zmarszczyłam brwi. Cóż, to nie ma sensu, ponieważ nie myślałam o byciu Nadią ani o czymś takim. - Potrafi czytać w myślach - wyjaśniła Dee. - Ale Ash jest… bardzo inna. Czasami przerażająca, ale w uroczy sposób. Brwi Zoe uniosły się. - Cóż, to wyjaśnia, dlaczego kocha wujka Luca - powiedziałam. Luc szturchnął mnie ramieniem. - Nie bądź zazdrosna. - Czy po drodze napotkaliście jakieś problemy? - zapytała Kat, pocierając dłonią brzuch. - Nie w drodze do środka, ale w drodze do wyjścia. - Archer położył rękę na ramionach Dee. - Porozmawiamy rano. Robi się późno. Luc spojrzał w górę, poza grupę. Jego ramię zacisnęło się wokół moich ramion. - Generale Eaton - oznajmił. - Powinienem cię pozdrowić? W blasku latarni pojawił się mężczyzna, starszy mężczyzna o siwych włosach. Był ubrany w białą bawełnianą koszulę. - Jakbyś kiedykolwiek pozdrowił kogoś w swoim życiu. - Mężczyzna był prawie tak wysoki jak Luc i Archer i chociaż wydawał się mieć sześćdziesiątkę, był sprawny i zadbany. Wtedy przypomniałam sobie Luca, który mówił, że planuje sprawdzić, czy Eaton wie, czym jest Fala Cassio. To był człowiek, który prawdopodobnie posiadał wszystkie odpowiedzi. - To jest Evie… - zaczął Luc.

- Nie jest nią. - Generał spojrzał na mnie przez długi, zakrzywiony nos. - Wiem dokładnie, kim ona jest. Nadia Holliday. Wszystko we mnie zamknęło się, gdy Zoe wymieniła spojrzenia z Archerem i Dee. Nazwanie mnie Nadią dwa razy w ciągu kilku minut było dziwne. - Cóż - wycedził Luc, wpatrując się w generała. - Piekło lodołamacza. Starszy mężczyzna uśmiechnął się lekko. - Porozmawiamy później. - Przeskanował grupę. - Cieszę się, że wszyscy dotarli tu bezpiecznie. Archer, chcę teraz sprawozdanie. Archer westchnął tak ciężko, że Grayson byłby zazdrosny. Pocałował Dee w policzek, zanim się odsunął. - To nie powinno zająć dużo czasu - powiedział jej. - To się nie uda. - Eaton skinął mi głową, po czym gwałtownie się obrócił, krocząc ciemną ulicą z powrotem prosto, jakby występował dla armii, której nie mogliśmy zobaczyć. - Do zobaczenia później - powiedział Archer, a potem pobiegł, z łatwością dogoniwszy starszego mężczyznę. Kat uniosła brwi. - Ostatnio był humorzasty. Spięty. - Mogę sobie wyobrazić - mruknęłam bardziej niż zdenerwowana, patrząc, jak generał znika w ciemności. - No dalej, jestem pewna, że jesteście głodni i wyczerpani - powiedziała Kat. - Mogę ci pokazać dom, który mamy gotowy. - Zajmę się tym - zaproponowała Dee. - Daemon, wracajcie do łóżka, zanim ona urodzi na naszych oczach i doprowadzi wszystkich do traumy. Kat powoli odwróciła się do niej. Uśmiech na twarzy Dee był anielski. - Po prostu troszczę się o Ciebie. - Mhm - mruknęła. - Idealnie. - Daemon zaczął ją odwracać. - Chcę zabrać Kat do łóżka. - Nikt nie chce tego wiedzieć - zauważyła Dee. - Za dużo informacji. - Odpocząć - podkreślił, a potem spojrzał na Luca. - Nie zapominaj, że musimy porozmawiać. - Jak bym mógłbym - odpowiedział Luc i po moim kręgosłupie przebiegł mi dreszcz. Miałam wrażenie, że wiem, o czym chce rozmawiać. Pożegnaliśmy się, a potem Dee poprowadziła nas ciemną ulicą, oświetloną lampą, którą niosła teraz Zoe. - Obok naszego są dwa domy, które są puste i idealne - mówiła Dee. - Będziecie mogli wziąć szybki prysznic, ale będzie zimno. Prawie jęknęłam. - Prysznic byłby niesamowity, zimny czy nie. - Macie bieżącą wodę? - zapytała Zoe, podążając za Dee. - Wcześniej tego nie mieliście. - Włączyliśmy niektóre generatory w oczekiwaniu, że zechcecie się odświeżyć. Jazda jest absurdalnie długa - wyjaśniła. - I wiem, że to byłaby pierwsza rzecz, jakiej sama bym chciała. - Jesteś wspaniała - powiedziała jej Zoe. Dee się roześmiała. - Próbuję. Gdy szliśmy dalej, usłyszałam odległy szum cichej rozmowy. Na pewno byli tu ludzie, ukryci w domach lub pod zadaszeniami. - Czy ktoś jeszcze przybył? - zapytałem, myśląc o Heidi i Emery.

- Jesteście pierwsi. - Emery i Heidi prawdopodobnie nie będą tu za kilka dni - wyjaśnił Luc. Skinęłam głową, a zmartwienie rozsypało się we mnie jak rana. - Swoją drogą, Evie się w tobie podkochuje, Dee - przypadkowo ogłosił Luc. - Luc! - Sapnęłam, gdy Zoe zachichotała. Zamachnęłam się na niego, ale on odskoczył na bok. Dee obróciła się, a jej długie włosy wirowały wokół niej. - Przyjmę to jako komplement. Miałam uderzyć w gardło Luca. - Tak jest. Mam na myśli, że tak. Po prostu myślę, że to wspaniale, że dostałaś się do telewizji i rozmawiasz z senatorem, a twoje zachowywanie spokoju jest naprawdę godne podziwu. - Dziękuję. - Podeszła do mnie, przeplatając moje ramię. - To nie jest łatwe. Chcę odwrócić stół lub znaleźć senatora i uderzyć go w twarz. - Zmarszczyła czoło. - Co wzmocniłoby wszystkie okropne rzeczy, które o nas mówi, więc niestety nie mogę tego zrobić. - Szkoda - powiedziałam, zdobywając się na szybki uśmiech. - Podążanie mądrzejszą drogą nie jest zabawne. - Kręcisz tutaj? - zapytałam. Potrząsnęła głową. - Moglibyśmy zasilić cały niezbędny sprzęt, ale jest szansa, że ​się nas namierzyć. Wyjeżdżamy, aby przeprowadzić wywiady. Zoe zatrzymała się nagle, jej wzrok powędrował po drewnianym obszarze. - Wstawiacie mnie do ceglanego domu z białymi okiennicami? Ten, w którym normalnie zostaję? - zapytała i znowu uderzyło mnie, jak niewiele naprawdę wiedziałam o Zoe. - Tak - odpowiedziała Dee. - Chłodno. Idę sprawdzić, gdzie poszedł Grayson - powiedziała, pojawiając się obok mnie. Chyba, że chcesz, żebym została? - Nie, jest ok. - Uwalniając się od Dee, przytuliłam Zoe. - Do zobaczenia rano? - Brzmi jak plan. - Odwróciła się do miejsca, gdzie był obok mnie Luc. - Idź znajdź Graysona - powiedział cicho, biorąc od niej lampę. - Upewnij się, że wszystko z nim dobrze. - Zrobię co w mojej mocy - powiedziała, a potem zniknęła w mgnieniu oka. - Straciłeś kogoś.- Dee przerzuciła kucyk przez ramię. - Kent. - To jedno słowo, tylko imię, było pełne smutku. - Nie ma go z tobą. - Tak, to był Kent. - Ręka Luca znalazła moją, a ja ścisnęłam jego. - To już wiele. - Przepraszam - powiedziała, wypuszczając ciężkie westchnienie, gdy zaczęła iść. - To nigdy nie jest łatwiejsze. Po tym wszystkim, przez co wszyscy przeszliśmy, prawdopodobnie nadal będziemy przez to przechodzić. Nigdy nie będzie łatwiej. Bardzo mi przykro z powodu całej twojej straty. Był… był Kentem. - Dziękuję - mruknął Luc. Dee poprowadziła nas przez drewniany obszar do ulicy po naszej lewej stronie. - To jest miejsce, w którym wszyscy żyjemy, więc wszyscy możemy być razem w interesach. Ten dom jest gotowy. Poszliśmy za nią popękanym podjazdem do małego domu w stylu farmera. Zatrzymała się przed drzwiami, otworzyła je, a potem weszła, zapalając lampy gazowe. - Cały ceglany. Zamykane dodatkowe drzwi do sypialni, zasłaniajcie rolety w ciągu dnia i okna zostawiajcie otwarte w nocy, a o tej porze roku będzie chłodno. - Wskazała na sufit. Otrzymujecie również przyjemny wiatrak, który nawet się kręci.

Wentylator leniwie się obracał. Rozejrzałam się, podglądając kilka wygodnych mebli i kuchnię. - Zakładałam, że nie przeszkadza wam pozostanie w tym samym miejscu razem? - Dee zatrzymała się, kładąc ręce na biodrach. - Prawdopodobnie powinnam była to najpierw sprawdzić. Luc spojrzał na mnie, miękkie światło lampy rzucało blask na jego twarz. Czekał, co powiem, pozostawiając decyzję mnie. Skinęłam. - W porządku. To znaczy, jest w porządku. Całkowicie. Na ustach Luca pojawił się dymny uśmiech i poczułam, jak rumienią się moje policzki. - Super. W łazience jest trochę świeżych kosmetyków. Przyniosę dodatkowe ubrania, które powinny pasować, i trochę jedzenia za kilka minut, okej? - Dee czekała przy drzwiach. - Byłoby idealnie - odpowiedział Luc. Skinęła głową i wyszła z drzwi, znikając w nocy. Przez kilka chwil Luc i ja staliśmy tam, a potem powiedział: - Dowiedzmy się, gdzie jest prysznic. Poszliśmy wąskim, krótkim korytarzem do sypialni pachnącej lawendą i świeżym powietrzem. Luc położył moją torbę na łóżku i podszedł do stolika nocnego. Zapaliła się kolejna lampka na gaz. Prysznic znalazł się w uroczej małej łazience za jednymi z drzwi. Luc umieścił lampę, którą przyniósł z zewnątrz, na toaletce. Miękki blask wygładził cienie. - Może pierwsza weźmiesz prysznic? - Jesteś pewien? Skinął głową, cofając się i rozglądając wokół. - Mega śmierdzisz. Śmiałam się, dźwięk był chrapliwy, ale co tam. - Miło. Pojawił się uśmiech. - Oto kilka ręczników i… szlafrok z tyłu drzwi. - Podniósł ręcznik i położył go na toaletce obok lampy. - Dobrze się czujesz? - Tak. - Spojrzałam na ręcznik. Był różowy lub białawy. Był na nim jakiś monogram. - Jesteś pewna? Zmusiłam się do skinienia głową, rozglądając się po łazience. Pod prysznicem były szczoteczki do zębów i płyny do płukania ust, szampony i odżywki. Wszystko to zostało umieszczone tutaj przez Dee, ale ludzie na pewno tu mieszkali. - Czy myślisz, że im się udało? - Komu? - Ludziom, którzy tu mieszkali. - Nie wiem. Miejmy tylko nadzieję, że tak się stało. Postanowiłam, że będę mieć taką nadzieję, ponieważ gdyby nie udało im się tego zrobić i nie było ich już tutaj, we własnym domu, oznaczało to, że po prostu im się to nie udało. Wszystko wydawało się ciężkie, a ja… Nie chciałam już myśleć o śmierci. - Będę na zewnątrz - powiedział Luc, zamykając za sobą drzwi. Spoglądając na prysznic, wiedząc, że będzie lodowato zimny, nie dałam sobie czasu na przemyślenie tego. Zdjęłam zabłocone, zniszczone ubranie i włączyłam wodę. Mrucząc pod nosem przekleństwo, weszłam pod natrysk. - Jasna cholera - sapnęłam, nogi się pode mną ugięły, gdy lodowata woda uderzyła moją skórę. Przez chwilę byłam w szoku, ale przepchnęłam się przez to. Chwyciłam butelkę szamponu i wzięłam najszybszy, najzimniejszy prysznic w moim życiu.

Wyszłam, drżąc, gdy złapałam ręcznik i potarłam moją zmarzniętą skórę. Dookoła mnie były drobne guzki, a moje włosy wydawały się oblodzone. Zamarłam, chwyciłam szlafrok i wepchnęłam go na ramiona, mocno owijając wokół talii. Znalazłam grzebień i otworzyłam drzwi łazienki. Luc wszedł do sypialni, niosąc talerz z jedzeniem. Mój żołądek burknął. - Wyglądasz jak kostka lodu. - Tak się czuję. - Przeskoczyłam z jednej stopy na drugą. - Ale cieszę się, że jestem czysta. - Ja też. - Zamknij się. Zaśmiał się, kładąc talerz na komodzie wraz z wodą butelkowaną. - Dee przyniosła ze sobą jakieś ubrania. Mamy cały asortyment serów i warzyw. - Mniam. Podszedł do krzesła w rogu i podniósł jakieś ubranie. - W kuchni jest więcej wody butelkowanej. Nie jestem pewien, skąd ją wzięli, ale zakładamy, że można ją bezpiecznie pić. Uśmiechnęłam się na to trochę. - Zamierzam pójść i zamarznąć na śmierć. Jest okej? - Tak. Luc zawahał się, a potem poszedł do łazienki. Skupiłam się na zjedzeniu jak największej liczby kawałków selera i sera, bez zadławienia się. Potem zagrzebałam się w torbie, zdając sobie sprawę, że zostawiłam w kabinie szorty. Nic nie mogłam teraz na to poradzić. Ale nie zapomniałam Diesela. Wyciągnęłam kamień i położyłam go na nocnej szafce przy lampie. Potem chwyciłam jedną z butelek z wodą i wypiłam płyn. Drzwi do łazienki otworzyły się nie więcej niż pięć minut później i Luc wyszedł, ubrany w dres, który wisiał nieprzyzwoicie nisko na biodrach i nic więcej. Mój wzrok trochę się zawiesił na całej twardej, wilgotnej, nagiej skórze jak na wystawie. Naprawdę musiałam przestać się na niego gapić. - Nie mam nic przeciwko - powiedział. - Wynocha z mojej głowy. - Podniosłam talerz i podeszłam do łóżka. - Nawet nie wyglądasz na zmarzniętego. - Właściwie marznę, ale było warto. Usiadłam na łóżku i skrzyżowałam kostki. - Myślę, że to coś, do czego się przyzwyczaimy. - Wyobraź sobie. Zerknęłam na niego, kiedy podniósł rękę, by odgarnąć mokre kosmyki włosów z twarzy. - Więc… kiedy powinniśmy zobaczyć się z tym generałem? - zapytałam. - Myślisz, że to on będzie w stanie odpowiedzieć na niektóre z naszych pytań, prawda? - Tak. Jutro rano, jeśli chcesz. Skinęłam głową, podając Lucowi marchewkę. Owinął palce wokół mojego nadgarstka, ugryzł małą marchewkę i usiadł obok mnie na łóżku. Sprawdził talerz warzyw i serów. - Chcesz coś jeszcze do jedzenia? - Nie, jestem napchana. Ale ty powinieneś jeść. - Później. - Talerz zsunął się z moich kolan na szafkę nocną, spoczywając obok lampy gazowej i Diesela. Pociągnął mnie za ramię, a ja uklękłam. Ramię owinęło się wokół mojej talii i pociągnął mnie na swoje kolana. - Jak sobie ze wszystkim radzisz?

- Nie wiem. - Oparłam się o niego, trochę zaskoczona łatwością przebywania tak blisko niego. Ale wydawało się to właściwe, a nawet naturalne. - Jestem trochę zaskoczona, że nam się udało. Ciągle myślałam, że wpadniemy w zasadzkę czy coś. Dalej czekam, aż coś się wydarzy. - Jesteśmy tu bezpieczni. - Odsunął moje mokre włosy z twarzy, a potem opuścił dłoń w przestrzeń nad kolanem, gdzie kończył się materiał. Na razie wisiał między nami. I było między nami coś niewypowiedzianego, co nie mogło tak pozostać. - Czy są przy mnie bezpieczni? - Evie... - To ważne pytanie - powiedziałam. - A czy to nie jest to, o czym Daemon chce z tobą porozmawiać? Wiem, że mnie tu nie chce i nie winię go za to. On nie wie, do czego jestem zdolna. Ja nawet nie wiem, ty też. - Naprawdę nie obchodzi mnie, czego chce Daemon. - Luc. - Westchnęłam. - To nie znaczy, że nie rozumiem jego obaw - dodał, ściskając moje kolano. - Bo rozumiem. Rozumiem też, dlaczego czułaś, że musisz coś zrobić, aby zatrzymać wszystko w sobie, nawet jeśli się z tym nie zgadzam. Znam cię, Brzoskwinko. Rozumiem, że ty też się martwisz. Nie wiemy, co się wydarzy za godzinę, nie mówiąc już o dniu lub tygodniu, ale wiem, że jesteśmy w tym razem. Dobrze? - Dobrze. - Cokolwiek się stanie, razem stawimy czoła temu i nie pozwolę ci skrzywdzić nikogo, kto na to nie zasługuje - powiedział. - Musisz w to wierzyć. Zatrzymałem cię wcześniej. Znowu cię powstrzymam. Ale prawie go zabiłam, kiedy wcześniej próbował mnie powstrzymać. - Zaufaj mi - szepnął Luc przy moim czole. - Musisz ufać, że nie pozwolę ci tu nikogo skrzywdzić. Zamknęłam oczy, drżąc. Zaufałam mu. Bezpowrotnie. A to oznaczało, że będę musiała działać na podstawie tego zaufania. Biorąc głęboki oddech, skinęłam głową. - W porządku. - Okej - powtórzył, całując mnie w policzek. Minęło kilka chwil, kiedy odpoczywałam w jego objęciach, chłód na mojej skórze odpływał. - Kiedy Kat powiedziała coś o mojej mamie, pomyślałam, że ona, no wiesz, przeszła przez coś takiego. - Tak. - Uniósł głowę i napotkałam jego spojrzenie w migoczącej lampie. - Kat straciła mamę podczas inwazji. - Oh. - Ciężar powrócił, osiadając w mojej piersi. - To naprawdę smutne. - Owszem. Ciężar jego dłoni na moim kolanie przyciągnął mój wzrok. Położyłam na nim dłonie, wodząc kością jednego palca do jego kostki. Następnie podniosłam głowę, rozglądając się po nieznanym pokoju. - Wszystko się zmieniło. Myślę, że to był ciągły strumień zmian. - Tak było. - Jego kciuk przesunął się po moim kolanie. - Było tego dużo. Tego było tak wiele, że przypomniałam sobie dzień, w którym zabrał mnie do Harpers Ferry, a tamto popołudnie wydawało mi się jak całe życie. - Co się potem stanie? - Odwróciłam się do niego, znajdując jego spojrzenie w słabym świetle. - Co, jeśli jutro porozmawiamy z Eatonem i on będzie znał wszystkie odpowiedzi? Może mi powiedzieć, dlaczego tak się stało i co się stanie, ale co potem? Nie możemy… - Nie możemy czego?

Wzięłam płytki oddech. - Nie możemy tu zostać na zawsze, w ukryciu. Nie takiego życia chcę. - To też nie jest życie, jakiego chcę. - Więc co będzie później? - Zatańczymy? Mrugnęłam. - Co? Teraz? - Tak. - Podniósł mnie z kolan i wstał. Wstał i wyciągnął rękę. - Ale nie ma muzyki. - Stworzymy własną. Uniosłam brwi. - To było… - Niezwykle romantyczne i czarujące? - zasugerował. - To było całkiem kiepskie. - Ale ser jest niesamowity. - Tak. - Uśmiechnęłam się. - Ale jest też bardzo zwyczajny. - Większość najlepszych rzeczy taka jest. - Poruszył palcami. - Zatańcz ze mną, Evie. Potrząsając głową, położyłam dłoń na jego, a on przyciągnął mnie do siebie. Jedno z jego ramion objęło moją talię, a potem podniósł mnie tak, że stanęłam na jego bosych stopach. Moje ręce wylądowały na jego piersi. Jego skóra była chłodna od prysznica. Luc zaczął się kołysać i po kilku chwilach tańczyliśmy, mimo że nie było muzyki. Wykonał całą robotę, gdy patrzyłam na niego, zastanawiając się, czy był kiedyś taki czas, że nie byłam w nim zakochana. I czy to nie była najbardziej szalona rzecz? Byłam pewna, że ​zakochałam się w nim, kiedy byłam Nadią, a tutaj byłam jako Evie i byliśmy w tym samym miejscu. Kochałam go. Sięgnęłam w górę, obejmując jego policzek i przyciągając jego usta do swoich. Na początku pocałowałam go powoli, a kiedy jego usta się rozchyliły, wzięłam głębszy pocałunek. Mój język poruszył się przy jego języku i uwielbiałam to, to uczucie i to, jak smakował. Pocałunek był oszałamiający intensywnością, a kiedy się cofnęłam, poczułam się obnażona. Czy zawsze tak będzie? Miałam przeczucie, że tak. Zawsze. Przestaliśmy tańczyć. - Zapytałaś, co dalej? - Wargi Luc musnęły moje i wstrzymałam oddech. - Znajdujemy odpowiedzialnych za to ludzi, a potem spalamy cały ich świat. Nic nas nie powstrzyma.