Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 26 - Pod osłoną nocy

SAVE OFFLINE

1

Pedersen Bente Roza znad Fiordów 26 Pod osłoną nocy

Roza i Jeremy utknęli w Melbourne. muszą czekać, aż uda im się wypłacić z banku swoje pieniądze oraz zdobyć miejsca na statku płynącym do Nowej Zelandii. Zarówno jedno, jak i drugie wydaje się graniczyć z cudem do czasu, gdy pojawia się ich stary przyjaciel, Blix. Wie jak pociągać za sznurki i umie załatwić większość rzeczy, ale to niebezpieczna znajomość.

2

Rozdział 1 Co dwa tygodnie zmieniali adres. Namiotowe miasteczko w południowej części Melbourne było wystarczająco duże, by mogli to robić nie wywołując niczyjego zdziwienia, czy podejrzeń. Ludzie pojawiali się tu, by po krótkim czasie znów odjechać. Tylko nieliczni pozostawali dłużej. - Okres wynajmu mija pod koniec tygodnia - powiedziała Roza i sama zauważyła, że w jej głosie pobrzmiewa irytacja. Każdy dzień, który tu spędzali był dla niej stracony i Jeremy wiedział o tym równie dobrze, jak ona. Jeremy spojrzał na nią. Nawet po kilku tygodniach spędzonych w palącym, wilgotnym upale, dobrze się trzymała. Wyglądała na zadbaną, mimo że kurz przytłumił nieco płomienny odcień jej włosów i osiadł w każdej zmarszczce na twarzy. Ciepło jej nie służyło. Jej cera była rozpalona, a lewy policzek źle znosił słońce. Zaczęła ubierać się w nieco jaśniejsze ubrania - nieliczne, jakie miała w swoim bagażu. Zakup nowych był wykluczony. Nie chcieli rzucać się w oczy, a w tym mieście namiotów pod Melbourne żaden marzyciel, poszukiwacz przygód i złota, nie powinien mieć więcej niż inni. Dlatego udawali, że nic nie posiadają. W wozie zresztą rzeczywiście nic

3

nie mieli. Jeremy nadal ufał bankom, mimo że kosztowało to już niemal cały ich majątek. Cały jej majątek. Zdeponował ich cenny dobytek w banku. Na nazwisko Pani Howardowa Jones. Rose Jones. Bankier dziwił się nieco, że mężczyzna ma takie zaufanie do swej żony. Żartował, że w dzisiejszych czasach nie można ufać nawet własnej matce. Wszyscy zbierali śmietankę tylko dla siebie. Jeremy uważał, że tak będzie najbezpieczniej. Nadal poszukiwano tych, którzy opróżnili konto w Geelong z depozytu niejakiego Jeremy'ego Jordana i Rose Samuels. O ile wiedział, nadal mogli zostać wtrąceni za kratki za coś, czego nie zrobili. Razem z Nickiem, Jackiem i chłopakami, z którymi spędził pół roku. A to, czego dopuścił się Nick, było w gruncie rzeczy po prostu wycofaniem ich własnych pieniędzy. Roza była zmęczona. Jeremy widział, jak zmienia się z tygodnia na tydzień, ale nie wspomniał jej o tym ani słowem. Nie przypuszczał, by tego chciała. Wolała zachowywać się jak gdyby nigdy nic i miała nadzieję, że nikt nie dostrzeże, co robi z nią to miejsce. Dzieci radziły sobie, jak to zwykle bywa z dziećmi. Nawet Jordy był małym, żywym brzdącem, który nie dawał się trzymać w ukryciu. Ale w namiotowym miasteczku niewielu ludzi wtrącało się w sprawy innych. Milczeli na temat jego brązowej skóry. - Chyba nie tak wyobrażałaś sobie nasze świętowanie Bożego Narodzenia? Założyła ramiona na piersi i potarła podbródek nadgarstkiem. Jej włosy wymykały się z upięcia,

4

a zielono-niebieska sukienka pamiętała lepsze czasy. Pod pachami tworzyły jej się wilgotne kręgi, a kropelki potu perliły się u nasady włosów i na górnej wardze. Jeremy sam to dobrze czuł. Upał był okropny. Wgryzał się w nich. Wżerał się w ich myśli. -Nie. - Nie ma wolnych miejsc, Rosie. - Żadnych? Pokręcił głową. - Naprawdę próbowałeś? -Oczywiście - odpowiedział. - W porcie mnie rozpoznają. To niebezpieczne. Łatwo zapamiętać moją twarz. Łatwo zapamiętać, dokąd się udaję... Uśmiechnął się. - Łatwiej jest znaleźć statek do Anglii niż do Nowej Zelandii. - Może powinniśmy to zrobić - odparła. Zrozumiał, że nie żartuje. Ich położenie zaczynało się im wydawać coraz bardziej rozpaczliwe. Zbyt dużo tygodni spędzili w zupełnym bezruchu. Czuli się jak zdechłe ryby, leżące brzuchem do góry w stęchłej wodzie. Powinien był ich zabrać do hotelu. Powinni byli mieszkać w lepszym miejscu. Wóz pośród innych wozów i namiotów nie jest godnym domem. Przed resztą świata chronił ich tylko kawałek płótna. Ale gdyby tygodniami mieszkali w hotelu, o wiele bardziej rzucaliby się w oczy. Nie było ich zbyt wiele w Melbourne chociaż wydawało mu się, że co dzień pojawia się nowy. Dokonał wyboru w imieniu ich wszystkich i uważał, że postąpił właściwie. Zakamuflował ich. Ukrył w powodzi nowo przybyłych we wciąż rosnącym

5

mieście. Pół roku temu Melbourne miało 20 000 mieszkańców. Teraz ich liczba przekraczała 60 000. Większość z nich podążała dalej na zachód, ale mimo to w mieście portowym nad zatoką Port Philip nie ubywało ludzi. Niemal każdego dnia przypływały nowe statki. I nowi poszukiwacze przygód, którzy usłyszeli o kraju mlekiem i miodem płynącym, w którym złoto można znaleźć nawet w przydrożnym piachu. Ludzie przybywali zza gór, tak jak oni sami wcześniej. Niektórzy po dotarciu do Melbourne mieli na sobie tylko podartą koszulę. W buszu i na pustkowiach pomiędzy miastami czyhali zbójcy. Niebezpiecznie było podróżować bez towarzystwa, a nawet wyprawy w dużych grupach nie były pozbawione ryzyka. A każdego dnia do miasta napływały hordy ludzi. Statkami z Anglii i Irlandii, z innych miast w Australii, zza gór, piechotą i konno. No i byli jeszcze ci wszyscy, którzy odbyli karę na Ziemi Van Dieme-na, a teraz zaczynali w porcie w Melbourne nowe życie. Wielu z nich wróciło do swych dawnych zawodów. Niebezpiecznie było wyróżniać się w Melbourne. Niebezpiecznie było wyglądać, jakby się miało pieniądze. Niebezpiecznie było mieszkać tam, gdzie mieszkali. Nie był prawdziwym mężczyzną, skoro naraził Rozę i dzieci na takie warunki. A w dodatku wkrótce będą święta. - Moglibyśmy pojechać za góry - powiedziała. - Nigdy. - Nie możemy tu zostać! Wydawało mu się, że mogą, jeszcze trochę, ale

6

rozpacz w jej wzroku to było więcej, niż mógł wytrzymać. Nie dawała mu spokoju świadomość, że był za to odpowiedzialny. - Pakuj się! - rzekł. W jej niebieskich oczach zabłysła nadzieja. Było mu przykro, że za to również był odpowiedzialny. Nie było powodu do nadziei. Jeremy widział w jej oczach Nową Zelandię i wiedział, że ten obraz nie urzeczywistni się w najbliższej przyszłości. - Wyjeżdżamy stąd. - Na nową ulicę? - zapytała, i z niepewnym uśmiechem przygryzła swe pełne usta. W namiotowym miasteczku wszystkie uliczki nosiły nazwy ulic w Londynie. O przywiązaniu do Anglii nie dało się zapomnieć nawet w miejscu, które przywodziło raczej na myśl slumsy. Byli pod skrzydłami królowej Wiktorii. Mieli już wiele pięknych adresów. Wszystkie te miejsca wyglądały tak samo. Spustoszenie i rozpacz były zawsze najbliższymi sąsiadami. Wszędzie było tak samo, niezależnie od tego, w którym kierunku przesunęli wóz i jedynego konia, który im pozostał. - Hotel - obiecał. - W centrum miasta. Najlepszy, jaki jest. Nie do końca mu wierzyła. - Dlaczego? - westchnęła. - Bo nadchodzą święta. Jeremy rozłożył ramiona i chciał natychmiast wyruszać, ale na szczęście powrócił mu zdrowy rozsądek - Masz powiedzieć „tak", uśmiechnąć się i zacząć pakować! rzekł, a na jego twarzy pojawiła się namiastka tego zniewalającego, czarującego uśmiechu, z którego słynął. Którego zwykł używać w nie-

7

zwykle cyniczny sposób, jeśli tylko mógł coś na tym zyskać. Teraz wyszedł nieco z wprawy. Na Rozę to nie działało. Uśmiechnęła się przelotnie, skinęła głową i odparła: - Dobrze. Spakuję nasze rzeczy. Ty poszukaj Matta i Lily. Nie miał pojęcia, gdzie podziewały się te dwa małe łobuziaki. Namiotowe miasteczko było rajem dla dzieci - było ich tu tak niewiele, że nawet najtwardszym poszukiwaczom złota miękły serca na widok biegających między nimi małych ludzików, mających zaledwie około metra wzrostu. Matt i Lily nie mieli tu zbyt wielu rówieśników, ale mieli w namiotowym miasteczku wielu przyjaciół. - Jeremy! Odwrócił się i zobaczył Rozę wychylającą się z wozu. Jej twarz była bardzo poważna. - Nie obiecuj im niczego, czego nie będziesz mógł spełnić! Nie miał takiego zamiaru. Poczuł zawód, że mu nie ufa. Ale nie odważył się powiedzieć jej tego prosto w twarz. Były czasy, kiedy miał cięty język, a myśli wymykały się w postaci słów szybciej, niż inni zdołali zaczerpnąć powietrza. Ona mu to odebrała. W jej towarzystwie stawał się innym człowiekiem. Jeremym Jordanem, którego nie znał. Muszą jak najszybciej dotrzeć do Waimauku! Dla dzieci to była przygoda. Najciekawsza rzecz, jaka przydarzyła im się od czasu, gdy opuścili obóz poszukiwaczy złota, tak dawno temu, że ani Matt ani Lily nie pamiętali już tego dokładnie. Teraz byli starsi. Tego już nie zapomną.

8

Podążali krok w krok za Jeremym, gdy sprzedawał wóz i konia. Rosie trzymała się na uboczu. Owinęła twarz szalem, a kapelusz, który miała na głowie stracił już być może nieco fason po drodze z Savannah, ale nadal rzucał cień na jej oblicze. Nie dało się jej dostrzec zbyt wyraźnie. W ten sam sposób ukryła Jordy'ego. Owinęła kocem w koszyku, z którego zaczął już wyrastać. Jeremy nie miał pojęcia, w jaki sposób zdołała utrzymać go w bezruchu. Z pewnością w grę wchodziło jakieś przekupstwo. Przykro mu było patrzeć, że Rosie pomyślała o tym wszystkim sama. Poczuł ucisk w żołądku, a nie mógł jej nawet podziękować, bo poczułaby się urażona. - A więc dokonał pan swojego wielkiego odkrycia? - zapytał mężczyzna, który zapłacił mu śmiesznie mało zarówno za konia, jak i za wóz. - Nic tu więcej po mnie - odpowiedź Jeremy'ego absolutnie nic nie zdradzała. Mężczyzna roześmiał się ochrypłym głosem i postukał palcem wskazującym w nos. Miało to oznaczać, że wszystko rozumie i gra z Jeremym w tę samą grę. Nie mógł się bardziej mylić. Ale posłał po wóz, na który Jeremy zapakował dzieci i Rozę i poprosił woźnicę o podwiezienie do najlepszego hotelu w mieście. Woźnica spojrzał na Jeremy'ego z powątpiewaniem, jakby nic w wyglądzie pasażerów nie wskazywało na to, by mogli być gośćmi w tym przybytku. Jeremy powtórzył prośbę na tyle ostro, że w końcu została spełniona. Nie ujechali daleko, gdy nagle zostali niemal zepchnięci z drogi przez kilka wozów zdających się ścigać. Żaden z powożących nie był trzeźwy, wszyscy stali na wozach, a pasażerowie zachowywali się

9

równie skandalicznie. Pokrzykiwali i strzelali w powietrze, tak że ludzie znajdujący się w pobliżu uskakiwali, próbując schować się za najbliższymi drzwiami, a okiennice zatrzaskiwały się na oknach. Lily i Matt zbliżyli twarze do okienek w zamkniętym powozie, a Roza robiła co mogła, by ich od nich odciągnąć. -Co to jest? - zapytała Lily z wielkimi oczami. Niemal skręciła sobie kark, starając się dokładnie przyjrzeć tej dziwnej scenie. - Wesele poszukiwaczy złota - odpowiedział Jeremy. Ośmiolatka spojrzała na niego swymi wielkimi, szarymi oczami. Jeremy widział, że była przekonana, iż ją okłamuje. Mimo że kolor oczu był inny, spojrzenie Lily było takie samo, jak jej matki. Zachodziło za skórę. -Naprawdę - powiedział. - Poszukiwacze złota nie mają czasu, by robić cokolwiek w nudny sposób - tłumaczył. - Są w mieście zbyt krótko, i zaraz muszą wracać do swych obozów. Dlatego ich wesela są trochę inne niż zwyczajne wesela. - Ładne sukienki! - westchnęła Lily, patrząc z otwartą buzią na wozy pełne mężczyzn w skórzanych spodniach i flanelowych koszulach oraz wrzeszczących kobiet w paradnych fryzurach i sukienkach o jaskrawych kolorach i głębokich dekoltach. Roza posłała Jeremy'emu surowe spojrzenie, które oznaczało, że ma milczeć. Kobiety, które wydawały się za mąż lub były gośćmi na tych weselach, nie należały do najbardziej cnotliwych w mieście. -Myślisz, że ktoś z nich będzie miał przyjęcie w naszym hotelu? - zapytała Lily.

10

- Nie - odparł Jeremy, ale po chwili się poprawił. - Być może. Rozumiał, że większość rzeczy da się kupić za pieniądze. Ta zasada obowiązywała z pewnością także w hotelach w mieście. Dopóki ludzie gotowi byli zapłacić wysoką cenę, wiele drzwi stało otworem nawet przed najbrudniejszymi i najbardziej prostackimi gośćmi. -W namiotowym miasteczku było spokojniej -westchnęła Roza i poczuła lodowaty ucisk w piersi. Ostatnie miesiące napełniły ją strachem. Nie lubiła tego uczucia, ale niewiele mogła zrobić, by od niego uciec. - Uspokójmy się! - rzucił cicho Jeremy i poprosił dzieci, by zostały w wozie, podczas gdy on sam pójdzie sprawdzić, czy są wolne pokoje. Piękna fasada, na której ozdobnymi, złotymi literami napisano „Hotel Excelsior", przypominała mu nieco krzykliwe okolice w Savannah. Nie było to miejsce, które wybrałby młody Jeremy Jordan, mieszkający jak książę w Georgii. Oczywiście, upominanie dzieci nie przyniosło żadnego skutku. Obydwoje wyprzedzili go, zanim jeszcze podeszwy jego butów zdążyły dotknąć suchej, piaszczystej ziemi. Zobaczył za nimi tylko tuman kurzu i rude warkocze Lily uderzające o jej plecy jak dwa baciki. Westchnął, wkładając zaciśnięte w pięści dłonie do kieszeni spodni, mimo że tak chodzili tylko oberwańcy. Przypomniały mu się napomnienia z dzieciństwa wypowiadane przez ojca. Dzieci czekały już w napięciu, gdy wszedł do środka. Tak przyzwyczaiły się do odgrywania tego przedstawienia, że nie trzeba było im o tym przypominać.

11

- Mówiłam przecież, że nasz tatuś przyjdzie! - powiedziała Lily swym najsłodszym głosikiem. Ledwie sięgała głową ponad blat, stojąc na czubkach palców i trzymając się krawędzi. Jej twarz wyrażała wszystko, co myślała na temat wątpliwości mężczyzny zarządzającego kluczami i księgą gości, a jednocześnie obsługującego klientów baru, oddzielonego od lobby zaledwie niewielką ścianką wysokości lady przy recepcji. Matt podkradł się do owego niskiego murku. W części barowej rozkręcało się głośne przyjęcie. Wprawdzie nie było to towarzystwo, na które natknęli się w mieście, ale do złudzenia ich przypominało. Słychać było pobrzękiwanie butelek, a przerywane dźwięki pianina stanowiły tło dla śmiechu, śpiewu i krzyków wydobywających się z pięćdziesięciu gardeł. Nieokrzesani mężczyźni w swych najlepszych strojach, i wśród nich rozpasane kobiety, niczym barwne kwiaty. Pan młody nie zadowolił się panną młodą na swoim kolanie, na drugim posadził sobie jedną z druhen i najwyraźniej nikt nie miał nic przeciwko temu. Palił coś, co wyglądało jak zwinięte banknoty. -Wszystko zajęte - odpowiedział mężczyzna za ladą, na pytanie Jeremy'ego, czy mogliby wynająć dach nad głową. - W mieście jest wielu poszukiwaczy złota. Tylko dziś mamy tu cztery wesela. Jeremy uniósł brew, podejrzewając, że lepiej będzie nie krytykować tych uroczystości. - Mam żonę i troje dzieci. Potrzebuję dwóch pokoi i łazienki. - Łazienki? - uśmiechnął się mężczyzna nad blatem. - Skąd przybywasz, towarzyszu?

12

- Z pól - odparł Jeremy i zacisnął usta. Wiedział, że jego rozmówca bada go wzrokiem i przeklinał swój młody wygląd. Zawsze na tej podstawie mylnie go oceniano. - Eldorado - dodał, choć nie chciał się chwalić. - To się nazywa Clunes - wtrąciła poważnym tonem Lily, za co Jeremy skarcił ją surowym wzrokiem, jednak nazwa jednego z rozkwitających północno-zachodnich miast, wypowiedziana ustami dziecka, dodała im wiarygodności. -Trafił pan na żyłę złota? - dopytywał się mężczyzna, kładąc przed sobą księgę gości, ale nadal wstrzymując się z jej otwarciem. -Wystarczająco dużą, by udać się w drogę powrotną do domu odparł Jeremy. - To chyba nie Anglia - rzekł mężczyzna za ladą. - Niech zgadnę! Proszę nie mówić! Wyćwiczyłem się w odgadywaniu miejsc na podstawie sposobu mówienia... Chwilę się nad tym zastanawiał. - Irlandia - powiedziała Lily powoli, z przesadną wymową. Wyciągała głoski, mówiąc niemal jak prawdziwa Irlandka. -Właśnie to miałem powiedzieć! - wykrzyknął mężczyzna i odwrócił księgę w stronę Jeremy'ego. -Na jak długo potrzebuje pan tych dwóch pokoi? Bez łazienki. Jeśli będzie taka potrzeba, przyniesiemy wodę na górę. - Do świąt włącznie - odparł Jeremy. - Czekam na statek do domu. Mężczyzna zdołał się opanować i powstrzymać przed zacieraniem rąk, ale widać było, że w głowie przelicza sumę.

13

- Dostaniecie pokoje na ostatnim piętrze, gdzie są tylko trzy. Mieszka tam właścicielka. Jeśli będziecie mieć szczęście, to będziecie całkiem sami. - A właścicielka? -Jest w podróży. Jeremy więcej o nic nie pytał. Pochyłym, zamaszystym pismem podpisał się Howard Jones. - Wymagamy płatności z góry - rzekł człowiek za kontuarem. Jeremy nawet nie mrugnął. Sięgnął dłonią do kieszeni swej dużej, skórzanej kurtki, zbyt ciepłej, jak na letnie upały i wyciągnął rulon banknotów. Z wielkim spokojem odliczył wymaganą sumę. Dodał do tego jeszcze pięć funtów. - Chciałbym, by na górę przyniesiono wannę z wodą do mycia... teraz - powiedział. Mężczyzna skinął głową. Nie odmówiłby przyniesienia gwiazdki z nieba, gdyby Mr Jones sobie tego życzył. - Zostańcie tu - nakazał Jeremy, kierując drżący palec w stronę dzieci. Nie słyszały go. Były zbyt zajęte ukradkowym zerkaniem ponad ścianką w stronę gości weselnych. Kiedy wrócił, musiał je przyprowadzić z baru. Oboje zakradli się na przyjęcie, a ich obecność wcale nie zepsuła zabawy. Kobiety uważały, że dzieci są słodkie, a dopóki kobietom coś się podobało, mężczyźni także nie mieli nic przeciwko temu. Dostały piwo imbirowe i mogły usiąść na pianinie. Lily nie pamiętała, kiedy ostatnio było tak wesoło. - Zostaw dzieci! - krzyknął ktoś, kto podawał się za drużbę. Jeremy uśmiechnął się i mrugnął okiem do tak

14

wielu kobiet, do ilu zdołał. Każda myślała, że uśmiech i oczko były przeznaczone tylko dla niej. Świadomość, że nadal ma na nie taki wpływ, napełniła go ekscytującą radością. Takich rzeczy się nie zapomina. Kiedy to wszystko się skończy, będzie mógł wrócić do beztroskiego używania życia. Przynajmniej taką miał nadzieję. - Zona je wychowa - wyjaśnił, po czym zwrócił się do siedzącego pana młodego. - Zobacz, do czego mogą doprowadzić słodkie swawole, kolego! Śmiech, którym skwitowano jego wypowiedź, dowodził, że Jeremy został zaakceptowany przez towarzystwo. - Tu będą tylko słodkie swawole! - krzyknął pan młody i wykonał dość wymowny ruch dłonią. Śmiech wzbijał się pod sufit. Mężczyźni walili pięściami w stoły ku uciesze kobiet. - Po niedzieli wracam na pola! Nie mam czasu na przykrości! Zsunął pannę młodą z kolana, chwycił welon, osłaniający jej jasne loki i rzucił na kolana jednej z pozostałych kobiet. - Co powiesz, skarbie? Czy wyjdziesz za mnie, Annie? Moglibyśmy pojechać do innego kościoła, a potem wrócić tu i dalej się bawić! Annie wyglądała na zadowoloną z propozycji, a ta, która przed chwilą była panną młodą, była przynajmniej tak samo zadowolona, jak jej mąż, który zataczając się, wychodził trzymając pod ramię kolejną przyszłą małżonkę. Na szczęście jej krok był stabilniejszy niż jego, chociaż miała wysokie obcasy. Jeremy ściągnął Lily z pianina i wyprowadził. To ją trzeba było stamtąd wyciągnąć. Matt był roz-

15

sądny. Nie zamierzał zostawać sam, by ponieść karę za nich oboje, podczas gdy Lily uzna za stosowne zniknąć. - Tam był pan, który ożenił się z dwiema paniami - tłumaczyła Lily Rozie, siedząc na jej kolanach za brązową balustradą balkonu i wyglądając na ulicę. -Ale przecież to niemożliwe, prawda? - Zrobił to - potwierdził Matt. Roza nie wiedziała w co wierzyć. Zerknęła pytająco na Jeremy'ego. -Wesele poszukiwaczy złota - wyjaśnił. - Wyciągają z nich, ile się da. Uwierzyła mu na słowo i umknęła na balkon z Jordym na rękach, gdy dwaj młodzi chłopcy przynieśli wannę i zaczęli biegać w tę i z powrotem, przynosząc wiadra z wodą. Była cieniem za cienką zasłoną, a Jeremy wiedział, że z ulicy również nie widać jej wyraźnie. Byli na trzecim piętrze. To zbyt wysoko nad ziemią. Postarał się, by do pokoju dostarczono jedzenie. Zaoferował, że pójdzie spać z dziećmi, ale ani Lily, ani Matt nie chcieli nawet o tym słyszeć. Odkryli, że balkon ciągnie się wzdłuż wszystkich pokoi na najwyższym piętrze, również tego, który należał do właścicielki hotelu i uznali, że to wystarczająco bezpieczne. Nie musieli przecież nawet wychodzić na korytarz, by przejść do drugiego pokoju. Wystarczyło, że wyjdą przez swoje okno i wejdą do środka sąsiednim. Lub po prostu wejdą przez drugie drzwi, które, podobnie jak okna, zwrócone były na balkon. Jeremy w końcu stwierdził, że to nie takie głupie. Zamknął drzwi pokoju dzieci na klucz od środka i ustawił krzesło pod zamkiem. Po zaniesieniu do

16

łóżka Lily, która była tak uparta, że w końcu zasnęła w drugim pokoju, zamiast położyć się w swoim własnym, poinstruował Matta, że ma przyjść, jeżeli będą potrzebować jego lub Rosie. Matt tylko przewrócił oczami. - Czy to mój prezent świąteczny? - zastanawiała się Roza, gdy wrócił. Wdrapał się przez okno, tylko po to, by sprawdzić, jakie to uczucie. -Co? -Czy to prezent świąteczny, który dla mnie zaplanowałeś, Jeremy? Chciałeś mnie uwieść? - Pomyślałem, że pozwolę, byś to ty mnie uwiodła - jako prezent świąteczny - odpowiedział, bo nie spodziewał się, że go w ten sposób zaskoczy. - Ale się rozmyśliłem - dodał. - To rozmyśl się jeszcze raz! - poprosiła. Jeremy spojrzał na nią. - Czy ty słyszysz, co mówisz, Rosie? -Zrób to! - padło z jej ust. - Zrób to! Uwiedź mnie! Rozdział 2 Jeremy cofnął się. Wystraszył się tego, co wydawało mu się, że usłyszał w jej głosie, tego, co wyczytał w bezbronnym wyrazie jej twarzy i był na siebie zły, że od tak wielu tygodni nie posunęli się ani kroku naprzód. Naprzód.

17

Pod wieloma względami. W tym słabo oświetlonym pokoju, jego ucieczka wydała się czymś tchórzliwym. Chciałby móc jej to wytłumaczyć, ale nie był pewien, dlaczego tak postępuje. W nim samym było zbyt wiele rozterek i sprzeczności. Nie odrzucał jej. To, co się stało, wynikało z czegoś zupełnie innego. Rosie powinna to zrozumieć. W jego myślach od początku rozumiała. Stała na środku spartańsko urządzonego pokoju. Nazwa napisana złotymi literami najwyraźniej nic nie znaczyła. W obecnych czasach wszyscy mogli malować złotym pyłem. Jej ramiona opadały pod jasną, niebieską sukienką, w którą przebrała się po kąpieli. Jeremy'ego uderzyło, że blady błękit był dla niej zbyt łagodnym kolorem. Przygasił ją, sprawił, że wydawała się obca. Takie łagodne kolory, jak blado-żółty, jasnoniebieski, subtelny róż, czy biel, źle na niej wyglądały. Rosie nie była blada, delikatna i przytłumiona. Była ogniem. Nigdy nie próbował powstrzymać ognia gołymi pięściami. Rosie była ostatnią osobą, którą chciałby zranić, ale w tym momencie żadne z nich nie myślało jasno. Tak wiele razy bezdusznie brał to, na co miał ochotę, po czym znikał. Miał tyle kobiet, ile drzew w lesie. Ale ona nie mogła zostać jedną z nich. Mieli być razem o wiele dłużej. Nie była tylko jedną z wielu kobiet. Nie pojmował, dlaczego ona chciała stać się jedną z nich. - Nie chcesz? - zapytała głosem bez wyrazu. Jej ramiona zdawały się opaść jeszcze niżej. Skurczyła się w swojej niebieskiej sukience. A przez gło-

18

wę Jeremy'ego przebiegła myśl, że najbardziej litościwym gestem byłoby pochwycić ją w ramiona i zrobić to, o co prosiła. Po części tego chciał. Ale musieliby potem nadal ze sobą żyć. -Nie - odpowiedziała sama sobie. - Dlaczego miałbyś chcieć? Podeszła do niego całkiem blisko. Dotknęła dłonią jego policzka. Oczy Rosie miały tysiąc lat. Jednym spojrzeniem sprawiła, że poczuł się jak dziecko, a nie takie chciał na niej sprawiać wrażenie. Wolałby być kochankiem, o którego prosiła. Chwycił jej wąski nadgarstek i poczuł, jak zima i wiosna jeszcze bardziej ją wychudziły. Jak odbiły się na niej tygodnie spędzone w namiotowym miasteczku. Aż zbyt wyraźnie widział linie na jej twarzy. Widział jej szeroką bliznę, ciągnącą się wzdłuż szyi aż pod kołnierz, gdzie stawała się jedną z tajemnic jasnoniebieskiej sukienki. Widział wisiorek, który nosiła na skórzanym rzemyku. W zagłębieniu między jej obojczykami spoczywał rozwijający skrzydła ptak, niczym w gnieździe. Nie szybował po szerokim niebie. Cieszył się, że Summer i jego banda tego nie zauważyli. Podejrzewał, że pod spodem ma na sobie drogą bieliznę, zrozumiał, że nie oparła się pokusie, by przypomnieć sobie dawne, lepsze czasy. To coś w nim poruszyło. - Tym, czego ja chcę, Rosie - powiedział zmienionym głosem nie będziemy sobie teraz zawracać głowy. Powoli przechylił głowę, aż zatańczyła jego gęsta grzywka. Nie odsunął jej do tyłu, jak zazwyczaj. Opadła mu teraz na twarz. Jeremy nie mógł dostrzec sam siebie, ale wiedział, że jest przystojny. Widział,

19

jak na niego patrzyła i nie mógł pozwolić sobie na to, by dowiedziała się, jak wygląda jej obraz w jego oczach. Innym razem pozwoli sobie ulec pokusie. Nie teraz. -Ja - tego - chcę - rzekła powoli. To nie było coś, co przyszło nagle. Spędzili już ze sobą tyle czasu, że to musiało się wydarzyć. Żyli razem, nie współżyjąc. Byli sobie bliscy, jednocześnie do siebie nie należąc. I od miesięcy iskrzyło między nimi. Udawali, że nie rozumieją, jakie niebezpieczeństwo zapuszcza między nimi korzenie. Długo odpychali to od siebie, zbywali żartami. A teraz śmiech ucichł. - Myślę o nas - powiedział cicho Jeremy. - Myślę, że musimy być ostrożni. Nie możemy się, znienawidzić, Rosie. Nie jesteśmy sami, we dwójkę. Są też dzieci. Dla ich dobra nie mamy prawa ryzykować. - Nie nienawidzić - wypowiedziały jej usta. Nie mogła uwierzyć w połowę tego, co sama mówiła. Nie była nawet pewna, w którą połowę. Była zmęczona i chciała to wszystko wyprzeć. Sprawić, by zniknęło. - Nie kochamy się - oświadczył Jeremy z powagą malującą się na twarzy. - Nie - zgodziła się. Pochylił głowę i oparł podbródek o jej czoło. To uwolniło go od tych niebieskich oczu, których wzrok przeszywał go na wskroś, które rzucały w jego stronę oskarżycielskie spojrzenia za to, że próbował zrobić to, co należało. Zaledwie parę miesięcy temu bez wahania skorzystałby z jej propozycji. To ona go zmieniła. Jeremy odkrył przez nią swoje własne sumienie.

20

- Ale ja cię lubię - rzekł. - Darzę cię szczególnym uczuciem, Rosie, i dlatego to byłoby niewłaściwe. - Czy to jest łagodny sposób, żeby mi powiedzieć, że tego nie chcesz? - zapytała, pewna, że właśnie nabywa nowe blizny. Nowe rany, które będą się sączyć i jątrzyć, aż w końcu się zasklepią, pozostawiając jej duszę równie chropowatą, jak jej zniszczony policzek. -Piękne odrzucenie, Jeremy? Czy jesteś taki taktowny, w momencie, gdy oferuję ci siebie? Zadanie tego pytania sprawiło jej ból, ale gdyby pozwoliła mu płonąć w sobie, cierpienie byłoby jeszcze większe. Roza pragnęła szczerości. Niech boli, jeśli musi. Gorzej byłoby nie wiedzieć. Zrobiła co w jej mocy, by uniknąć przywiązywania się do ludzi. Zawsze wiedziała, że troszczenie się o kogoś jest równoznaczne z narażaniem się na ból. Kiedy zbytnio polubiła jakiegoś człowieka, zawsze ją ranił. Jeremy Jordan był ostatnią osobą, o której pomyślałaby, że mogą się zaprzyjaźnić. To stało się wbrew jej woli. Stawiała opór. A teraz przejmowała się nim. Był jej bliski. Nie kochała go. Nie potrzebowała z nikim żyć, nie jak w małżeństwie. Nie jak w rodzinie. To było zbyt ciasne. Miała już dość mężów, jak również mężczyzn, którzy nimi nie byli. Ale czasami świat wokół niej zdawał się zbyt duży. Czuła się taka maleńka pośrodku wszystkiego, co ją otaczało. Ciepło drugiego człowieka może mogłoby odgonić zimno, które ją ogarniało. Odsunął ją od siebie. Jego oczy w kolorze wyblakłego, nocnego nieba szukały jej wzroku. Pokręcił głową, milcząc, zasmucony, że mogła tak źle o nim myśleć.

21

- Wiesz, że to nieprawda - powiedział z żalem. Jego brwi były ciemniejsze niż włosy. Jedynymi zmarszczkami, jakie miał, były dwie bruzdy między brwiami. Jedna nieco głębsza od drugiej. Roza chciała przeciągnąć po nich palcem i je wygładzić. Czasami, gdy na niego patrzyła, był w jej oczach jedynie chłopcem i czuła się niemal nieprzyzwoicie, gdy w następnej chwili widziała w nim mężczyznę, którego mogłaby pragnąć. Czasami czuła, że był tak młody, iż mógłby być jej synem, ale w rzeczywistości był od niej zaledwie o dwa lata młodszy. Czas sobie z niej żartował, nie pozostawiając po sobie śladów na jego twarzy. - To nie ma nic wspólnego z chęcią - rzekł, ważąc każde słowo. - Nic wspólnego z pragnieniem, Rosie. - Bądź wobec mnie szczery! Jeremy westchnął. - Był taki czas, kiedy widziałem tylko ten twój policzek i wtedy bym cię nie ruszył. Nie dotknąłbym cię, nie pocałował i nie pragnąłbym niczego więcej... Uniosła podbródek, pokazując mu to wszystko, co niegdyś uważał za brzydkie. Odstręczające. - Od tamtego czasu wiele się wydarzyło, Rosie. Ty o tym wiesz i ja o tym wiem. Dużo myślałem na ten temat. -Tak? Skinął głową i przygryzł wargi. Były suche, spękane, zwilżył je czubkiem języka, widząc, że zawiesiła wzrok na jego ustach. Pożądała go i to było osobliwe uczucie. Dobre i złe jednocześnie. Wszystko, co robiła, było tak pełne powagi.

22

Z jakąkolwiek inną kobietą byłoby to możliwe. Łatwe. Wziąłby się za to bez mrugnięcia okiem. I przez chwilę byłoby przyjemnie. Dopóki by to trwało. A po wszystkim byłby koniec. Takie były prawdziwe historie z jego życia. Właściwie to była historia jego życia. Rosie była inna. Rosie była Rosie. Nie mógł jej w ten sposób potraktować. To byłoby wobec niej zdradą. I wobec niego samego. Nie chciał jej stracić. Nigdy nie wybiegał myślami tak daleko naprzód. Jak większość ludzi, chciał długo żyć aż się zestarzeje, ale nad tym, co będzie między tym, co teraz, a odległą, niemożliwą starością, nigdy się nie zastanawiał. Rosie była pierwszą, która sprawiła, że myślał o jutrze, o przyszłym tygodniu, o przyszłym roku. - Chcę, żebyś była w moim życiu również jutro -rzekł, zaskoczony, że zdołał ubrać tę myśl w słowa. - Chcę, żebyś była w moim życiu w styczniu i przyszłego lata, i w 1853 roku. - Nadal mamy dopiero 1851 - odparła. - Kto może przewidzieć jutro, Jeremy? Ja nigdy nie byłam w tym dobra. Nic, co sobie wyobraziłam, nie wydarzyło się... - Nie chcę, żeby to się wydarzyło, Rosie. Był poważny. Wręcz ponury. Nawet jego głębokie spojrzenie pozbawione było szelmowskiego błysku, którego teraz szukała. - Nie tak - powiedział. - Nie teraz. - Nie teraz? - Być może nigdy. Zrobił krok, który ich od siebie dzielił. Przytulił

23

ją do siebie. Poczuł zapach kwiatów. A więc gdzieś miała ukryty kawałek mydła. Albo buteleczkę wody kwiatowej. Nie był pewien. Ale pachniała niczym łąki, po których biegał jako dziecko. - Czy ja też tak pachnę? - zapytał, wciągając w nozdrza jej zapach. - Nie. - Tylko ty? -Tylko ja. Uśmiechnęła się. Usłyszał to. Poczuł. Jej ciało się rozluźniło. Było dobrze. Pozostaną przyjaciółmi. Już zawsze jedno będzie w życiu drugiego. Nic skomplikowanego. Żadnych wymagań, ograniczeń i uczuć, z którymi mogliby sobie nie poradzić. Pozostaną przyjaciółmi. Jeremy'emu podobała się ta myśl. Przyjaciele, to było coś dobrego. Nie miał ich zbyt wielu, zanim przybył do Nowej Zelandii. Ci nieliczni byli albo rodziną, albo ludźmi lubiącymi pławić się w blasku Jordanów. Tutaj nikt nie odnosił korzyści, przebywając w jego cieniu. - Kiedy stąd wyruszymy? - zapytała. - Wkrótce, mam nadzieję. - Przed świętami? Jeremy nie odpowiedział. - Nie - odparła sama sobie. Małe słówko, którego on nie odważył się wymówić. Jeremy westchnął. - Powiedzmy, że masz rację. -Jakie są święta w Australii? - Gorące - odpowiedział. - Mam spać na podłodze? Pokręciła głową. - Nie rzucę się na ciebie. Już jest lepiej.

24

- Lepiej niż co? - Nie jestem już taka samotna - powiedziała. Noc była cicha i czarna jak atrament. Księżyc przesuwał się za chmurami. Jego nikłe światło, które zdołało przebić się przez warstwę chmur, było zbyt słabe, by cokolwiek oświetlić. Miękki piasek tłumił wszelkie dźwięki, gdy dwudziestu uzbrojonych mężczyzn biegło boso przez plażę. Na północy majaczyły światła Melbourne. Zawsze znalazł się ktoś, kto uważał, że nie warto oszczędzać oleju do lampy. Byli zaledwie cieniami w środku nocy. Wszyscy byli w czarnych ubraniach. Ci, którzy mieli jasne włosy, zawiązali na głowach ciemne chusty. Twarze mieli pomalowane sadzą. Pracowali cicho i szybko. Nikt nie wydawał rozkazów, ale widać było wyraźnie, że nie działali po omacku. Każdy z osobna wiedział, co ma robić. Nikt nikomu nie wchodził w drogę. Nie zajęło im to więcej niż kilka minut. Dwie łodzie wiosłowe zostały skradzione wcześniej. Ktoś przypłynął nimi na ląd i wyciągnął je na piasek. Ktoś wiedział, gdzie dokładnie się znajdują. Wiosła leżały w innym miejscu. Ktoś inny wiedział, gdzie. Nie musieli szukać w ciemności. Znaleźli je natychmiast. Szybko zawiązali szmaty wokół piór wioseł i dobrze je umocowali. Gdy wepchnęli łodzie do wody, rozległo się ciche chlupnięcie, jakby po prostu na morzu rozbiła się kolejna fala. Rozdzielili się na dwie łódki bez pytań, kto gdzie ma siedzieć. Dobrze to wiedzieli. Wiosłowali spokojnie w rytmie fal. Ich ruchy były długie i mocne, gdy zagłuszał je szum morza. Kiedy fale uderzały już o ląd w zatoce Port Philip, zmienili tak

25

tykę. Nikt nic nie mówił. Nikt nie zakasłał. Nie wydawali z siebie żadnych niepotrzebnych dźwięków. To nie była zabawa. Tuż przy plaży Williamstown, na głębokich wodach, stał zakotwiczony żaglowiec „Nelson". Obie łodzie obrały kurs na okręt. Zatrzymali łodzie w cieniu statku. Jeden z ubranych na czarno mężczyzn wspiął się bez trudu na pokład. Zakradł się cicho wzdłuż relingu, pochylony, z pięścią zaciśniętą na nożu. Nikt nie trzymał straży. Z łódek zacumowanych obok „Nelsona", mogli dostrzec błysk białych zębów, kiedy mężczyzna na pokładzie się uśmiechnął. Pomachał do nich ręką i jeden z pozostałych rzucił do niego linę, by mógł przywiązać łódź do relingu. Drugą łódkę przymocowali do pierwszej. Kilka sekund później wdrapali się zwinnie jak małpy po burcie żaglowca. Byli niczym śmiertelnie groźny rój szerszeni. Poznawali zwyczaje i procedury na „Nelsonie" od czasu, gdy zacumował w okolicach miasta. Wiedzieli, że załogę okrętu stanowi pięć osób. Wiedzieli, gdzie ich znajdą pod pokładem. Trzech wślizgnęło się do kajuty pierwszego oficera. Spał jak dziecko, nieświadomy, że ktoś obserwował każdy ruch, który on i jego załoga wykonali w ciągu ostatniego tygodnia. Kiedy wyrwano go ze snu, do gardła przyciśnięty miał sztylet. Ledwie mógł cokolwiek dostrzec w ciemności. Ale nóż czuł wyraźnie. Parzył go w skórę. Zrozumiał, że krwawi. A więc sytuacja była poważna. Ci ludzie nie żartowali. I wiedzieli, jaki ładunek przewozi „Nelson".

26

- Nie będziemy się bawić - szepnął człowiek przyciskający sztylet do szyi pierwszego oficera. Tak jak pozostali, ubrany był na czarno od stóp do głów. Oficerowi wydało się, że jego włosy są naturalnie ciemne, a nie poczernione. Ramię napastnika wydawało się chude, ale pięść była silna. Nie wątpił, że ten bandyta zabije go, jeśli nie zrobi tego, co mu każą. Zastanawiał się, co się stało z pozostałymi. Nie mógł przecież o to zapytać. -Zapytamy tylko raz, a jeśli nie odpowiesz, nie żyjesz. Dość tu innych, którzy z pewnością będą bardziej rozmowni. Tak czy siak, na pewno znajdziemy to, czego szukamy. Oficer zamknął oczy. Nie widział ich dość wyraźnie, by stworzyć sobie ich obraz w pamięci. Jeśli ktoś później zapytałby go, jak wyglądali, nie byłby w stanie odpowiedzieć. Być może i tak nie będzie w stanie... - Gdzie jest złoto, kolego? Pierwszy oficer pozwolił wyciągnąć się z koi. Nie próbowali nawet związać mu rąk, co dało mu wątłą nadzieję. To mogła być jakaś możliwość. Może mu się uda. Mógł udawać, że zgadza się na wszystko i spróbować ucieczki, kiedy się tego będą najmniej spodziewać. Serce waliło mu w piersi tak mocno, że niemal nic poza nim nie słyszał. Na pokładzie dojrzał swą szansę, rzucił się nagle w bok, próbując dopaść relingu. Chciał skoczyć do morza i popłynąć na ląd. To mogło się udać. Niestety, nigdy się tego nie dowiedział. W tej samej sekundzie, w której wykonał ruch, jeden z potężnych bandytów doskoczył do niego i uderzył go w głowę trzonkiem rewolweru. Oficer opadł na pokład.

27

Upadł na kolana, ale oparł się na dłoniach. Nie będą patrzeć, jak się czołga! Między żebrami poczuł ukłucie noża. - Nie bawimy się, koleś. Myślałem, że jesteś rozsądny. - Pokaż nam ładownię! - rozkazał jeden z pozostałych ochrypłym głosem i zaśmiał się cicho. Ból w boku wydal mu się ostrzejszy. Oficer był przekonany, że nóż wbił mu się w ciało. Nie śmiał spojrzeć z obawy, że zemdleje lub znowu narazi się napastnikom. Sytuacja była śmiertelnie poważna. - Ten naprawdę wartościowy ładunek - dodał zachrypnięty głos. - Nie te pozostałe śmieci, które rzekomo są waszym ładunkiem. Oficer nie miał innego wyjścia. Popychali go brutalnie w stronę luku ładowni. Jeden z nich go otworzył, a z ich niefrasobliwego zachowania marynarz wywnioskował, że pozostała czwórka załogi też była pokonana. To bandyci rządzili teraz na „Nelsonie". Nie dali mu czasu na zejście po drabinie do ładowni. Otrzymał brutalnego kopniaka w plecy i zanurkował głową w dół, w ciemność pod pokładem. Nie wiedział jak długo był nieprzytomny, ale gdy ktoś pociągnął go za włosy, ból go ocucił. Podniósł się z trudem, drżąc, i poczuł, że spodnie kleją mu się do ud i łydek. Czuł w nich paskudną wilgoć. W dodatku już nie ciepłą. - Złoto! - usłyszał głosy za plecami. Przestał już próbować odróżnić je od siebie. Nie mógł stwierdzić, jak bandyci wyglądali. Nie mógł powiedzieć, ilu ich było. Byli czarnymi zjawami bez twarzy. Zlewali się z ciemnością. Musiało ich być 28

więcej, niż ci trzej, których widział, bo niczego się nie bali. A więc ich przewaga liczebna była tak duża, że załoga natychmiast wypadła z gry. - Złoto! - żądali. Poczuł, że coś spływa mu po czole. Mógł to być pot, albo krew. Na chwiejnych nogach przeszedł przez ładownię i odsunął kilka worków śmierdzącej, tłustej wełny. To była ich przykrywka. Przewozili wełnę z Australii do Anglii. A więc nie utrzymano tajemnicy. Ktoś najwyraźniej się wygadał. Ktoś dowiedział się o innym ładunku. Poczuł sztylet na plecach i przestał się przejmować tym, że oddaje złoto bandytom. Nikt nie wymagał, by bronił ładunku, poświęcając własne życie. Nic na ten temat nie było napisane w umowie. Jeśli dostaną to przeklęte złoto, być może go zostawią. Oficer poklepał skrzynkę, która stała niemal przy samej grodzi. To była kiepska skrytka. Uważał tak od początku, ale to nie on o tym decydował. - Tam - stęknął spierzchniętymi wargami. Za plecami usłyszał śmiech, po czym otrzymał kolejne uderzenie w głowę. Trzej rabusie nie marnowali czasu. Skrzynka nie była duża, ale była ciężka. Musieli we dwóch ściągnąć ją z półki i przenieść na drabinę. Przeszli nad oficerem, nie patrząc nawet w jego stronę. Pod pokład zrzucono linę, potem następną. Przywiązali je do skrzyni. Kiedy tylko zacisnęli węzły, zaczęto wyciągać ją na górę. Powoli. Chwilę później dało się słyszeć dwa uderzenia. Jedno, gdy skrzynia zderzyła się z ramą luku ładowni. Drugie, gdy wyciągnięto ją na pokład.

29

Wtedy trzej ubrani na czarno mężczyźni wdrapali się z powrotem na górę i przezornie zamknęli za sobą luk. Zobaczyli, że skrzynia jest już spuszczana wzdłuż burty. Kilka razy usłyszeli stukot, ale dźwięki zostały zagłuszone przez morze. W Melbourne nadal świeciło się kilka lamp. Ubrani na czarno mężczyźni w ogóle się tym nie przejmowali. Wiedzieli, że nikt ich nie widzi. Wiedzieli, że im się powiodło. Opuścili żaglowiec „Nelson" równie cicho, jak wcześniej weszli na jego pokład. Pod osłoną czarnej, parnej nocy wiosłowali przez zatokę, prosto do miasta, w stronę hałaśliwego portu, zawsze pełnego ludzi i statków. Wiosłowali parami, podczas gdy pozostali zmywali sadzę z twarzy, po czym przejmowali wiosła, gdy nadeszła ich kolej. Wielu ich widziało, ale nikt nie zwrócił na nich uwagi, gdy opuścili łodzie i wyszli na ląd. Dwaj z nich nieśli skrzynię. Za szopą na łodzie rozdzielili złoto między siebie. Podzielili się na grupy po czterech. Jeden z każdej grupy był odpowiedzialny za ich złoto. Nawet nie żartowano o tym, że któryś z nich mógłby oszukać pozostałych. Zapłata za zdradę była wśród nich tylko jedna: śmierć. Kradzież złota Jej Królewskiej Mości pociągała za sobą taką samą karę, ale wszyscy spośród tej dwudziestki mężczyzn bardziej bali się siebie nawzajem, niż policji królowej. -Teraz znikamy - powiedział ten z zachrypniętym głosem. Pod żadnym pozorem nie spotykamy się aż do świąt. - W porządku, Douglas - padła czyjaś odpowiedź. - Żadnych nazwisk! Ostrze noża znalazło się tuż przy grdyce nie-

30

szczęśnika, który zrozumiał, że należy panować nad językiem. Zapadła grobowa cisza. W końcu towarzystwo się rozeszło. Jeden z nich skierował się w stronę „Hotelu Excelsior". Rozdział 3 -Wydaje mi się, że dziś hałas jest jeszcze większy - zauważyła Roza, stojąc za niemal przezroczystą biało-żółtą zasłonką, która powiewała, gdy drzwi od balkonu były otwarte. Nie mogły być zamknięte. Dzień był zbyt gorący. Jeremy przyniósł jej na górę nieco jedzenia. On i dzieci wyszli do miasta i tam zjedli śniadanie, ale Roza nie chciała się pokazywać. Ich pokoje na najwyższym piętrze hotelu były bezpieczne. Stały się dla niej kryjówką. Czuła, że powrócił dawny lęk. Zauważyła, że nie jest w stanie znieść cudzych spojrzeń. Wymownych spojrzeń i milczących ust. Na ulicach było zbyt wielu ludzi, a ulice były zbyt szerokie, zbyt jasne! Być może opuszczenie namiotowego miasteczka było błędem pomyślała. Tam mogła oddychać -mimo że bardziej przypominało to slumsy, niż cokolwiek innego. Tam sama chodziła do rzeźnika, gdy potrzebowali mięsa. Robiła zakupy u piekarza

31

bez pomocy Jeremy'ego. Pomiędzy tysiącem namiotów nikt nie zadawał pytań. Milczała na swój temat, ale to nic nie szkodziło, ponieważ wszyscy inni także mieli tajemnice. Tu znów się bała. Była widoczna. - Najwyraźniej życie się kręci - zauważył Jeremy, zdejmując kapelusz. Podejrzewał, że coś jest nie tak. Rosie była milcząca, jej ruchy były sztywne i oszczędne. Jeśli nie zacznie o tym mówić, zapyta. Ale chciał poczekać. Pozwolić, by sama się na to zdecydowała. - Piraci przejęli cały statek! - opowiadała Lily, śmiejąc się z zadowoleniem, że to ona przekazuje te straszliwe wieści. Miała rozpalone policzki i nie potrafiła się uspokoić. - Głupia! - rzekł Matt. - Nie przejęli statku, tylko kupę złota! - Ale w każdym razie uwięzili wszystkich na statku! - odparła Lily, podnosząc do góry brodę. Wiedziała, że trochę się pomyliła, ale nigdy się do tego nie przyzna. - Co? - zapytała Roza i w jednym przerażającym momencie ujrzała obrazy, które kiedyś zapamiętała ze snu. Obrazy, w których była Jenny i piękny, biały statek... Joe... - Najwyraźniej ktoś zaatakował jeden ze statków stojących w zatoce - rzucił lekko Jeremy, ale mimo że próbował się uśmiechnąć, był śmiertelnie poważny. Roza widziała, że w jego oczach nie było zwykłej wesołości, tylko mroczna troska. Nie pytała, ale była pewna, że myślą o tym samym.

32

- Słyszałem, że na załogę napadnięto dziś w nocy - powiedział z napięciem. Angielski statek. „Nelson". Najwyraźniej miał na pokładzie złoty ładunek, chociaż miało to być utrzymane w tajemnicy. -Wzruszył ramionami. - Kto wie, jak oni dowiadują się o takich rzeczach? Było ich wielu. Załoga została wyciągnięta z koi, związana i zakneblowana. Bandyci grozili, że zabiją pierwszego oficera, jeśli ten nie pokaże im, gdzie leży tajny ładunek. Nie miał wyboru, prawda? Nie warto umrzeć za kilka kawałków złota. Roza poczuła mrowienie w palcach i napięcie w skroniach. - Myślisz, że to było okropne? - zapytał Matt, wyglądając niemal na zazdrosnego. - Na pewno było ekscytujące, ty matole! - syknęła Lily, zastanawiając się, o którym ze statków była mowa. Z hotelu nie widzieli portu. Nie widzieli również całej zatoki, ale gdzieś w oddali majaczył las masztów. Nie dało się stwierdzić, czy któryś z nich należał do statku napadniętego przez piratów. - Mówili, że zniknęło 8000 uncji złota. Roza przeliczyła ilość w myślach. -To mnóstwo pieniędzy - potwierdził Jeremy, który oszacował kwotę wcześniej, przechadzając się po zakurzonych ulicach. To była suma, z którą można było zacząć całkiem nowe życie. Zastanawiał się, czy bandyci myśleli tak samo. Jego głos załamał się, gdy miał wymienić wartość. - Dwadzieścia pięć tysięcy funtów, Rosie. Mogła sobie to wyobrazić. Tę ilość złota. Widziała ją przed swoimi oczami. Wyobrażała sobie jej wartość w gotówce. Oczami wyobraźni widziała stos

33

pieniędzy. Ale to nie wprawiało jej w stan upojenia. Nie mogłaby zostać przestępcą dla czegoś takiego. - Ktoś dziś stał się bardzo bogaty - powiedział Matt, wzdychając. - Kogoś będzie bardzo dokładnie szukać policja -zauważył sucho Jeremy. - To nie są bohaterowie, dzieci. To bandyci. To tacy sami bandyci, jak ci, którzy nas okradli w górach. Posłał Rozie ostrzegawcze spojrzenie, ale nie zamierzała wymieniać nazwiska człowieka, którego się bała. Jeremy nie musiał jej chronić przed nią samą. -Myślisz, że ich znajdą? - zapytała Lily, ale ton jej głosu brzmiał tak, jakby chciała by złoczyńcom się udało. Nie chciała myśleć o tym, że są tacy sami jak straszni rabusie w buszu. Myślisz, że policja ich znajdzie? - Być może - odparł Jeremy, nie spuszczając wzroku z Rozy. Kiedy tylko pierwszy oficer wszczął alarm, policja portowa zaczęła przeszukiwać zatokę, ale wtedy było już o wiele za późno. Nie znaleźli po nich nawet śladów. To jak szukać igły w stogu siana. Roza przytaknęła. Być może nie wszyscy funkcjonariusze policji chcieli odnaleźć winnych. -Dwadzieścia pięć tysięcy funtów to okropnie dużo pieniędzy orzekła. - Za taką sumę można kupić sobie wielu przyjaciół. Przeszedł ją dreszcz, a jej ręce drżały, gdy powstrzymywała Jordy'ego przed wyjściem na balkon, na świeże powietrze i do pozostałych dzieci. Do słońca i wszystkich wspaniałości, które można było dostrzec w dole, na ulicy.

34

- Nie tam, mój drogi! - powiedziała łagodnie. Patrzył na nią swymi wielkimi, ciemnymi oczami, aż coś zakluło ją w piersi. Nie rozumiał, a ona nie mogła mu tego wytłumaczyć. I nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie w stanie powiedzieć temu ślicznemu dziecku, że są rzeczy, których nie może robić, ponieważ jest czarny. - Dlaczego Jordy nie może tu wyjść? - zapytała Lily. Jeremy wyszedł do dzieci. Ukucnął pomiędzy Lily i Mattem. Chłopiec nie zadawał pytań, ale także się nad tym zastanawiał. -Nie możemy pozwolić, by ktoś go zobaczył, Lily - rzekł Jeremy ze smutkiem. - To głupie - odparła Lily. Jeremy przytaknął. - Bo jest brązowy? Jeremy ponownie kiwnął głową. Pochylił kark i spojrzał na swoje własne białe dłonie. Nie na wiele się zdało ich składanie w modlitwie. Modlitwy nie zmieniały ludzkich myśli. - Tutaj też są brązowi ludzie - powiedziała Lily. - Widziałam kilku. Ty też ich widziałeś, Matt! Chłopiec przytaknął w milczeniu. - Byli o wiele bardziej brązowi niż Jordy. W mieście. Czy ty ich nie widziałeś, Jeremy? Kiwnął głową. Widział ich. Ich skóra była bardziej czarna niż wielu niewolników, których pamiętał z domu. Ale wykonywali podobną robotę. Przerzucali towary na podwórzach. Ich postawa była taka sama, jaką pamiętał u niewolników w Blossom Hill. Z ich oczu wyzierał ten sam ból, ta sama pogarda, ta sama płonąca nienawiść. Wydawało mu się, że dzieci tego nie zauważyły. Miał taką nadzieję. 35

- Czy nie ma miejsc, w których biali ludzie są mili dla brązowych ludzi? - zapytała Lily. - Na pewno są - odpowiedział wymijająco. Niebezpiecznie było obiecywać zbyt dużo. - A nie możemy tam pojechać? - Wkrótce - obiecał, wiedząc, że przez jakiś czas będą musieli zachowywać się wyjątkowo ostrożnie. Sprawiła to kradzież na „Nelsonie". To miasto w ciągu najbliższych paru tygodni zostanie przewrócone do góry nogami. Wszyscy, którzy wzbudzą jakiekolwiek podejrzenie, zostaną wezwani na policję. Władze nie będą łagodnie się obchodzić z podejrzanymi. Dość było mowy o tym, że tu nie będzie jak w Kalifornii. Pogłoski o rozwiązłym i niebezpiecznym życiu na zachód od Gór Skalistych dotarły również do tego południowego krańca świata. Władze w Wiktorii stawiały sobie za punkt honoru, żeby gorączka złota zachowała cywilizowane formy. - Wkrótce - powtórzyła Roza, niczym echo. Ona także rozumiała to, czego Jeremy nie powiedział. Rabunek na „Nelsonie" spowodował, że będą musieli pozostać w Melbourne do czasu, gdy minie największe poruszenie związane z tym wydarzeniem. Wszyscy, którzy nagle opuszczą miasto z pokaźnym majątkiem na pewno znajdą się w kręgu podejrzeń. Trzeba było przez jakiś czas siedzieć cicho i nie zwracać na siebie uwagi bardziej, niż zwykle. Bała się. Bała się, że on odnajdzie drogę do Melbourne. Że niefortunny zbieg okoliczności może sprawić, że ich drogi się skrzyżują. Była coraz bardziej przekonana, że powinni byli pozostać w namiotowym miastecz36

ku. Tam również by się bała, ale wydawało jej się, że mogłaby jednak oddychać swobodniej. - Może powinniśmy wrócić? - rzekła do Jere-my'ego. - Pierwszym miejscem, które przeszukają, będzie namiotowe miasteczko - zapewnił. Dzieci nie rozumiały przyciszonej rozmowy między Rozą a Jeremym. Nie pojmowały, że ten ekscytujący atak piratów, niemalże tuż za ich oknami, mógłby ich dotyczyć. Słyszały urywki tego, o czym mówiono, ale rozumiały tak niewiele, że nawet się nie przestraszyły. - Już kipi od plotek - rzekł Jeremy. - Ludzie zaczną gadać i ktoś za to zapłaci. Zadrżała. - To na pewno nikt, kogo znamy - szepnął. - Hej, czy to nie Blix? - wykrzyknął Matt. - Gdzie? Lily obróciła się obok niego, próbując wyjrzeć między prętami balustrady balkonu. Chłopiec wskazał na ciemną postać wśród innych postaci. Była zbyt daleko, by mogli ją dostrzec wyraźnie, ale również Lily wydawało się, że w tej wysokiej, przygarbionej postaci jest coś znajomego. - Blix! - krzyknęła Lily najgłośniej, jak umiała. Stojąc na palcach, machała ręką w stronę jego pleców, pewna, że musiał ją usłyszeć. - Blix! Wielu spojrzało w górę w ich stronę, ale mężczyzna w ciemnym ubraniu nawet się nie odwrócił. Niezrażony szedł dalej przez ludzkie mrowie. Wbijał się w tłum jak nóż w masło. Jeremy wyszedł do nich na balkon. Spojrzał

37

w stronę, którą pokazywali, ale nie mógł dojrzeć mężczyzny, do którego wołali. Położył dłonie na ich ramionach. Lily oparła brodę o poręcz i ciężko westchnęła. -Jestem pewna, że to był on. - Był bardzo podobny. - Łatwo się pomylić - przekonywał Jeremy. -Jak długo tu będziemy? - zapytała Lily, ponownie wzdychając. Jeremy wymienił spojrzenia z Rozą. Zadrżały jej kąciki ust. Jednak Jeremy zdążył nauczyć się prawidłowych odpowiedzi.: - Nie tak długo. To nie powinno się wydarzyć. Pilnował się przez tyle czasu. Był przekonany, że już dawno wyjechali. Nie pojmował, co im w tym przeszkodziło. Co ich zatrzymało. Rosie i ten przeklęty Jordan powinni już być daleko. Często mówiła o Nowej Zelandii. O tym, że to tam zamierza się udać. Mała Lily opowiadała o Nowej Zelandii i o tamtejszej rodzinie. Nie był pewien, co sądzić o tych krewnych. Może faktycznie istnieli, a może nie. A młody Jordan opowiadał swoje bajki o tym, że chciałby mieć winnicę pod Adelajdą. Blix uśmiechnął się krzywo. Nie miał problemu z tym, żeby stwierdzić, komu wierzy. To młody Jordan musiał być tym, który narobił zamieszania. Tym, który tak namieszał, że jeszcze nie opuścili Australii. Być może wciąż jeszcze marzył o jakimś wielkim

38

przełomie. O swoim wielkim znalezisku. O tym, o czym marzyli oni wszyscy. Blix myślał o tym, by wybrać się na północ. O Nowej Południowej Walii i tamtejszych polach złotonośnych, ale góry sprawiły, że się rozmyślił. Pamiętał podróż w dół, a dzielił wtedy trud z wieloma innymi. Nagle znalazł się zupełnie sam. Wobec tego pojechał na zachód. Miał zabić człowieka i narodzić się na nowo. To było nieudane przedsięwzięcie. Człowiek, którego miał zastrzelić, już nie żył. Geelong nadal wrzało od plotek o policjancie, który okazał się być przestępcą. To był ogromny zawód, ale w końcu się z tym pogodził. W pewnym sensie narodził się na nowo, choć nie tak, jak sobie to wyobrażał. Uśmiechnął się do siebie, przedzierając się przez wąskie uliczki w części miasta, do której nie zapędzało się wielu porządnych ludzi. Często to słyszał. Ze w Wiktorii nie było już żadnego prawa. Wielu policjantów również marzyło o wielkim znalezisku. Wielu policjantów widziało tłumy wiwatujących, zaniedbanych mężczyzn, którzy przybywali ze złotonośnych pól do najbliższego miasta, aby natychmiast wydać pieniądze, które zarobili od czasu, gdy ostatnio odwiedzali cywilizację. To nie tylko pasterze, marynarze i ludzie z kolonii Van Diemena, którzy odbyli już swoją karę, kupowali licencję za 30 szylingów miesięcznie i udawali się do kopalni złota. Niektórzy z tych, którzy się tam wybierali, byli policjantami. Niektórzy twierdzili, że wszyscy uczciwi ludzie w kolonii przebywali na polach złotonośnych, kopiąc w poszukiwaniu złota, podczas gdy motłoch 39

i wyrzutki społeczeństwa dostawali mundury, by jako policjanci zrabować to, czego nigdy nie zdobyliby w uczciwy sposób. W każdym razie w Geelong w to wierzono. Blix nie do końca się z tym zgadzał. Ale nikt nie pytał go o zdanie, a i on sam nie uważał, że warto w tej sprawie zabierać głos. Geelong było nowym początkiem. Spotkał Catherine. Kwadrans zajęło jej zrozumienie, kim jest, by po krótkim zastanowieniu zatrudnić go w roli swojego ochroniarza, gdy wyjeżdżała na pola z dziewczętami. Pokładane w nim tak wielkie zaufanie coś w nim odmieniło. Blix zrozumiał, że znów nadszedł jego czas. Jego dłonie już nie drżały. Powrócił do imienia, które otrzymał podczas chrztu, a którego prawie nie używał od czasu, gdy umarła jego matka. Nikt już nie pamiętał tego imienia. Teraz nie nazywał się już Blix. Miał na imię Douglas. W Williamstown ludzie śmiali się z nagrody, jaką władze obiecały za informacje, które mogłyby pomóc w schwytaniu złodziei złota. Śmiech odbijał się echem od tawern i barów. Widzieli zatokę Hobsons Bay i „Nelsona", który nadal stał na kotwicy. Wznosili toasty za bandytów i ich diabelską odwagę, za nowo zdobyte bogactwo wielu ludzi, za usta, które wiedziały, kiedy zamknąć się na kłódkę. A śmiejąc się już nieco innym tonem, wznosili toast za nieszczęsnego pierwszego oficera z okrętu „Nelson". Jego załoga raczej nie zejdzie na ląd. A w każdym razie nie odwiedzi Williamstown, szerokiego

40

jęzora lądu położonego na południowy zachód od centrum, gdzie Yarra wpadała do zatoki. Ta portowa dzielnica nie była dla tych, którzy przewożą cenne ładunki. Blix znał Williamstown. Potrzebował zaledwie kilku dni, by poczuć się tam jak w domu. Z pewnością setki drzwi stanęłyby przed nim otworem, jeśli potrzebowałby się ukryć. W Williamstown mógł w dowolnym momencie zniknąć, niczym cień. Dawno już nigdzie nie czuł się, jak u siebie. To Catherine mógł podziękować za to, że znów cieszył się życiem. A Williamstown za to, że odzyskał swoją wartość. Za to, że znów stał się żywym człowiekiem. Gdy wchodził do baru, klepano go po ramieniu. W środku było ciemno i brudno, ale to mu nie przeszkadzało. Gdyby pragnął miękkich foteli i koronkowych obrusów, czystej pościeli i ubrań, które nie cuchnęły, mógł to znaleźć u Catherine. Tutaj przychodził dla czegoś innego. Wspólnoty. Siły we wspólnocie, która powstała wśród ludzi, należących do tego samego rodzaju. Bezwzględnych, surowych i nieokrzesanych mężczyzn. Mężczyzn, którzy zamawiali całą butelkę alkoholu i pili prosto z niej. Mężczyzn, którzy zawsze byli czujni, i którzy byli w stanie wsadzić nóż w plecy komuś, kogo nazywali swym najlepszym przyjacielem. Blix wiedział, że nazywanie tego wspólnotą było sprzecznością, ale nie znajdował na to żadnego innego określenia. Trzymali się razem, ale liczyli tylko na siebie samych. Mogło się zdarzyć, że bronili kogoś innego, ale równie dobrze mogli zwrócić się przeciwko niemu.

41

Zwłaszcza, jeśli mogli coś na tym zarobić. Ale gdy zbliżała się policja, stali razem jak mur. Byli niemi, głusi i ślepi, gdy policja pytała ich o cokolwiek. Donoszenie było jednoznaczne z wyrokiem śmierci. Życie ludzkie w Williamstown nie miało takiej samej wartości, jak w innych częściach stolicy Wiktorii. Jedno niewłaściwe słowo mogło położyć mu kres w jednej z ciasnych, ciemnych tawern zwróconych ku zatoce. -Mówią, że na tego, kto może opowiedzieć jakieś historie, czeka 250 funtów - powiedział jeden z mężczyzn siedzących przy stoliku, który wybrał Blix. Blix podniósł palec do góry. To wystarczyło. Na stole pojawiła się butelka, a do tego szklanka. Ale korek musiał wyciągnąć sam. -To muszą być dobre historie - skomentował krótko Blix i nalał sobie, nie proponując trunku żadnemu z pozostałych pięciu przy stole. Żaden z nich nie oczekiwał też, że ktoś mu coś postawi. Każdy troszczył się o siebie. - Historie o „Nelsonie". - To niewiele za takie historie - odparł sucho Blix i opróżnił szklankę, nie mrugnąwszy nawet okiem. Wystarczył jeden duży haust. Nie drżał już także, gdy pił. I wiedział, kiedy przestać i zakorkować butelkę. Być może wcześniej również to wiedział, ale się tym nie przejmował. - Czy na „Nelsonie" nie przewozili złota? - zapytał luźno. Śmiech wzniósł się aż pod sufit.

42

- Na pewno już są gdzieś daleko - powiedział jakiś niski człowiek i milcząco stuknął się szklanką z Blixem. - Wysoko w górach, żeby móc wetrzeć w grudki trochę ziemi i z nimi wrócić. Sprzedać za dobrą cenę i uczcić naiwną załogę na „Nelsonie"! - Oby wszyscy mieli taką wiarę w ludzi, by nie trzymać warty na pokładzie! - zgodził się tęgi mężczyzna. Blix uśmiechnął się. Był wśród swoich. - Co mówią o tej robocie? - zapytał. - Mówią, że robota musiała być diabelnie dobrze zaplanowana. - Mówią, że ma być jeszcze jedna nagroda - padło z ust mężczyzny, który przed chwilą dosiadł się do stołu. Nie pytał nikogo o pozwolenie, ale przy okrągłym stoliku bez słowa zrobiono dla niego miejsce. - Duża? - Kolejne 250. Znów się roześmieli. Pogardliwie. Wznieśli toast za 250 funtów i za kolejne 250. Następnie wznieśli toast za 25 000, które dostało skrzydeł. -To wcale nie zajmuje dużo miejsca - powiedział nowo przybyły, obracając szklankę jedną ręką. - 8000 uncji to niewiele. -Mówią coś o tym, kto to zrobił? - pytał dalej Blix. - Nikt tutaj nie wymienia żadnych nazwisk -padło z wielu ust. Zabrzmiało to jak zapewnienie. - Nikt. Blix uśmiechnął się chłodno. Wyczuł ich strach. To byli mężczyźni, którzy

43

mogli wystraszyć każdego na śmierć, ale on czul ich lęk. Był to rodzaj szacunku. Dobrze było znów wzbudzać szacunek. Żył- Słyszałem, że „Admirał" odpłynął o dzień za wcześnie powiedział ten, który przyszedł ostatni. Wokół stołu ucichło. - Słyszałem, że przewoził 32 000 uncji. Wybuchła salwa śmiechu. Niewiarygodna, głośna i dźwięczna. Wypełniała całe pomieszczenie jeszcze wiele godzin później. Blix i tęgi mężczyzna opuścili już wtedy tawernę o wdzięcznej nazwie „Ocean Child". Szli obok siebie. Ramię w ramię. Szanowali siebie nawzajem, ale nigdy razem nie pracowali. -Do diabła, ależ dobra robota - powiedział potężny mężczyzna. - Tak - odparł Blix. - Policji wpadło w ucho, że być może stoi za tym Black Douglas. - Nie wiedzą, kim jest Black Douglas - odrzekł Blix. Jego kompan uśmiechnął się i przystanęli na chwilę, gdy dotarli do skrzyżowania. Tam rozchodziły się ich drogi. Tęgi poklepał Blixa po ramieniu. - Do diaska, jaka szkoda, że umknął wam „Admirał"...

44

Rozdział 4 - Kim jesteś? Lily oparła dłonie na biodrach i przechyliła głowę. Badawczo przyglądała się stojącej przed nią kobiecie. Pierwszy raz widziała kogoś w sukience z takim wysokim kołnierzem, jaki nosiła mama, ale z twarzą tej pani wszystko było w porządku. Z szyją również, na ile Lily mogła to zaobserwować. W takim razie to dziwne, że lubi takie ciasne ubrania. Nie spodziewała się nikogo spotkać na balkonie. Nie tak późnym wieczorem. - A kim ty jesteś? - zapytała kobieta, przykucnąwszy tak, że jej twarz znalazła się na poziomie twarzy Lily. Lily uśmiechnęła się. Niewielu ludzi tak robiło. Większość dorosłych, rozmawiając z dziećmi, patrzyła na nie z góry. Nie obchodziło ich, że dzieciom sztywnieją karki od zadzierania głowy. - Lily - odpowiedziała. -Ja nazywam się Catherine - rzekła kobieta z uśmiechem. Lily zauważyła, że ma ona pieprzyk między ustami a nosem. Ciemną plamkę, przyciągającą wzrok. Usta tej pani były bardzo czerwone. Zdaniem Lily wyglądały bardzo ładnie. Wydawało jej się, że nigdy

45

wcześniej nie widziała takiej ładnej pani, nawet w Georgii. Mary Kelly była ładna, ale Catherine była ładniejsza. - Catherine - powtórzyła dziewczynka, kręcąc dłońmi pod fartuszkiem, który miała na sukience. Martwiło ją, że nie była ładnie ubrana. W Savannah nosiła o wiele wspanialsze sukienki. Wujek Joe kupił jej dużo ładnych ubrań, ale już ich nie miała. Nie po pobycie w Ballarat. Lily miała nadzieję, że ta ładna pani nie widzi, jaka brzydka jest jej sukienka. - Możesz mnie nazywać Cat, Lily - uśmiechnęła się Catherine. - Lily - usłyszała głos Jeremy'ego, ale nie zdołała się oderwać. Stała, niczym zaczarowana urokiem swojej nowej przyjaciółki. Właśnie tak będzie - zostaną przyjaciółkami, mimo że ona jest w podobnym wieku, co mama. - Lily, wkrótce już pora, żeby kłaść się do łóżka... Jeremy odsunął na bok łopoczącą zasłonę i wyszedł na balkon. Lily szybko obejrzała się przez ramię. Jej szeroko otwarte oczy błyszczały na tle twarzy, która wydawała się niemal biała w bladym, migotliwym świetle lamp ulicznych. Szybko zwróciła się z powrotem w kierunku kucającej tuż przed nią kobiety. Jeremy wsadził ręce do kieszeni spodni. Obserwował ją, gdy podniosła się, uśmiechnąwszy się do Lily. Mimo że było ciemno, widział ją dość wyraźnie i oceniał z miną znawcy. Niektórzy mieli oko do koni. Jeremy miał oko do kobiet. - To jest Cat - powiedziała Lily, nadal nie patrząc na Jeremy'ego. Stanął za dziewczynką i oparł dłonie na jej ramio-

46

nach. Zwężonymi oczami wpatrywał się intensywnie w kobietę. Była niemal jego wzrostu. Dostrzegł, że pod sukienką kryją się bujne kształty. Nie był to strój j sprzyjający męskiej fantazji. Zapięta aż pod brodą górna część sukienki była tak luźna, że można by ukryć w niej ilość broni wystarczającą do obrabowania banku. Ale widział również, że jej ubranie nie było tanie. Brązowe włosy, zaczesane tak, że zakrywały jej uszy, były związane w luźny węzeł na karku. Oczy miała ciemniejsze od włosów, a skórę mocno opaloną. Kształt jej nosa kobiety w Savannah nazwałyby arystokratycznym. Miała cienkie, szerokie brwi i długie rzęsy. Pełne usta przyciągały wzrok, zwłaszcza że umalowane były wyzywającym odcieniem czerwieni, a pieprzyk po prawej stronie, między górną wargą a nosem, przykuwał uwagę. Była piękna, dojrzała i przyzwyczajona do zainteresowania, jakie budziła. Jeremy nie wiedział, czy to lubiła. Było w jej spojrzeniu coś, co sprawiało, że w to wątpił. Kobieta o jej urodzie musiała już przez lata przywyknąć do komplementów, a mimo to ubierała się tak, jak Rosie. Poczuł, że patrzy na niego wzrokiem równie badawczym, jak on na nią. Jeremy udawał, że mu to nie przeszkadza. Zazwyczaj rzeczywiście nie przeszkadzało. Ale wobec zaistniałych okoliczności, wolałby być niewidoczny. Nawet dla tak pięknej kobiety. - A któż to jest? - spytała zachrypniętym głosem. - Mój... tatuś - odparła Lily. - Howard - rzekł szybko Jeremy. - Howard Jones - wskazał głową za siebie: - Mieszkam... mieszkamy tutaj. 47

-Ach, tak - odpowiedziała kobieta, wyciągając przyjemnie chłodną dłoń, którą Jeremy uścisnął ponad ramieniem Lily. Jej dłonie były miękkie, ale mógłby przysiąc, że nie zawsze wyglądała, jakby posiadała księżyc na własność. Był pewny, że jej dłonie wykonywały swego czasu ciężką pracę. - A więc to jest Howard, tatuś Lily? Kiwnął głową i poczekał aż puści jego rękę. Nie była nieśmiała. Trzymała ją przez długą chwilę, ale Jeremy nie był nią nawet w połowie tak zafascynowany, jak Lily. - Catherine Forrest - przedstawiła się. - Większość mówi na mnie Cat. Uniósł brew. - A nie przypomina pani kota - odpowiedział żartem. Roześmiała się. Jej głos zabrzmiał nieco chrapliwie. Zastanawiał się, czy zrobiła to celowo. Wiedziała z pewnością, jak to działa na mężczyzn. Jeremy był pewien, że wiedziała równie dużo o mężczyznach, co on sam o kobietach. Więcej. Był pewien, że dużo... pracowała z mężczyznami. - Mieszkasz w moim hotelu, tatusiu Lily - powiedziała, jakby odgadła jego myśli. Powinien był na to wpaść. Mężczyzna z dołu powiedział przecież, że dostaną pokoje obok mieszkania właścicielki. Spotkali się na wspólnym balkonie, kim więc innym mogła być? - Nieczęsto spotyka się kobiety, które są właścicielkami hoteli rzucił by podtrzymać rozmowę. Zawsze umiał rozmawiać z każdym, tak że nawet starsze sąsiadki uważały, że nie ma na świecie bardziej ujmującego, młodego człowieka, niż najmłod-

48

szy chłopak Jordanów z Blossom Hill. Poruszył głową, odrzucając do tyłu swą długą grzywkę, żeby zalśniła. - A już na pewno nie tu, w Australii - dodał. - Musisz być niezwykłą kobietą... Cat. Celowo zawahał się, nim wymówił jej imię. Żałował, że nie nazwał jej Catherine. To byłoby dużo bardziej zmysłowe. Mógłby pozwolić temu słowu powoli pełznąć po wargach, jednocześnie łowiąc jej spojrzenie. Jej wzrok zatrzymałby się na jego ustach, a jego język igrałby delikatnie w nieznacznym uśmiechu. Zastanawiałaby się, jak to jest się z nim całować. I wtedy jego spojrzenie pochwyciłoby jej wzrok i zobaczyłby, jak tonie w jego niebieskich oczach. -Jesteś tu od dawna, Howie? - zapytała, nie reagując na jego urok. - Jak świeży jesteś w Australii, chłopcze? - Dwa lata - odparł. - My przyjechaliśmy w tym roku. Catherine Forrest spojrzała pytająco na Jeremy'ego. Uśmiechnął się swoim zawadiackim uśmiechem. To zazwyczaj pomagało, gdy nie działało nic innego. - Sprowadziłem tu żonę i dzieci, kiedy już wiedziałem, że sobie poradzę. Że my sobie poradzimy. -1 radzi pan sobie, panie Jones? Przeszła od wielkiej poufałości do oficjalnego tonu. Jeremy poczuł się, jakby ta kobieta wszystko o nim wiedziała. To było nieprzyjemne. Nie lubił, gdy ktoś rozumiał go lepiej, niż on sam. -Nie tak dobrze, jak pani - odparł równie formalnie, jak ona. Gdyby chciał, mógłby ją zaskoczyć swoimi manierami, ale to będzie musiało, poczekać na inną okazję.

49

Roześmiała się. - Skoro mieszkasz u mnie, to musi ci się powodzić dość dobrze - zauważyła. - Czy długo będę się cieszyć sąsiedztwem twoim i małej Lily? - Do świąt - odpowiedziała Lily, która bardziej niż czegokolwiek, pragnęła uwagi kobiety. Uwagi Cat. - To miło - rzekła Catherine Forrest. - Ale teraz muszę już powiedzieć dobranoc. Zakładam, że Lily idzie do łóżka. Dobranoc, kochanie. Jej uśmiech sprawił, że Lily się rozpromieniła. Jeremy nie spuszczał wzroku z kobiety. Zanim zniknęła w swoim pokoju, posłała mu pocałunek w powietrzu. - Kto to był? - zapytała Roza, stając w otwartych drzwiach. Zaledwie zerkała na zewnątrz. - Właścicielka - odrzekł Jeremy. - Nazywa się Catherine Forrest. -Jest piękna - rzekła Roza. - Skąd wiesz? - zapytał szybko. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego twarz nie zdążyła jeszcze przybrać obojętnego wyrazu. Stał w cieniu. Było tak ciemno, że jego źrenice jeszcze bardziej się rozszerzyły. -Wyglądasz jak ryba wyjęta z wody - odpowiedziała oschle Roza. - Z kim rozmawiałaś? - zapytał mężczyzna leżący na przykrytym czerwoną narzutą łóżku, w słabo oświetlonej sypialni Catherine Forrest. Znał już odpowiedź, ale gdyby nie zapytał, nabrałaby podejrzeń. Mogłaby pomyśleć, że traci czujność, a nie chciał stracić pracy. Pewnie mu to nie groziło, ale lubił motywować się tą myślą.

50

- Z sąsiadami - odparła. - Mamy teraz sąsiadów. Zamknęła drzwi. Jedynie okno zostawiła lekko uchylone. - Ray najwyraźniej poczuł się trochę zbyt swobodnie - dodała, mówiąc o człowieku, który był odpowiedzialny za hotel podczas jej nieobecności. -Powiedziałam, że nie chcę mieć nikogo w tych pokojach - ciągnęła poirytowana. - To ja decyduję, czy ktoś w nich zamieszka. Nie miał prawa zrobić tego za moimi plecami. - Pewnie było pełno - rzucił beztrosko ubrany na czarno mężczyzna. - Pewnie nie miał dla nich żadnych innych pokoi, Cat... -Jednak to ja podejmuję tu decyzje - ucięła ostro. - Nie lubię gdy mój własny pracownik robi coś przeciwko mnie. Może powinnam znaleźć dla Raya inną pracę. Wyciągnął się na łóżku, wsuwając sobie rękę pod kark. - Zapomnij o tym, skarbie! - poprosił. - Chodź tu! - To również dla twojego dobra - powiedziała cicho zachrypniętym głosem. Wślizgnęła się do łóżka, po drodze rozpuszczając włosy. Centymetr po centymetrze, zbliżyła się do niego, podciągając spódnice tak, by jej nie przeszkadzały. Blix mógł teraz dostrzec jej łydki. Dojrzał koronki, którymi wykończona była jej bielizna i po jego ciele rozeszła się fala ciepła. Było mu gorąco od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. -Pomyślałam o tobie, jak prawie wszedłeś do tych pokoi wczorajszej nocy, Dougie... Nadal czuł się dziwnie, gdy ktoś nazywał go Douglasem. Albo Dougie. Czasem niemal oglądał

51

się za siebie, by sprawdzić, do kogo ludzie mówią. Ale tutaj byl sam. Wiedział, że to on jest Douglasem. O wiele bardziej Douglasem niż Blixem. Po raz pierwszy miał zarówno imię, jak i nazwisko. Douglas Blix. Ludzie z imieniem i nazwiskiem byli godni szacunku. Był panem Douglasem Blixem. - Mogli cię zauważyć - powiedziała, siadając na jego biodrach. Jej uda ścisnęły jego twardą, kościstą miednicę, a wprawne palce rozpięły pas na rewolwer. Uniosła go obiema dłońmi i ostrożnie odłożyła koło jego głowy, na drugiej poduszce. Nauczona doświadczeniem, wiedziała, że nie lubił, gdy jego broń znajdowała się zbyt daleko. W każdej chwili musiał ją mieć w zasięgu ręki. - Ktoś mógłby narobić krzyku. Pocałowała go. Długo czekała, nim odwzajemnił pocałunki. Nie mógł zareagować od razu. Poza tym zauważył, że lubiła się namęczyć, by doprowadzić go do pożądanego stanu. Lubiła opór. Musiała wziąć to, czego chciała. Niektórzy uznaliby to za wadę charakteru, ale Blix to w niej lubił. To czyniło Catherine nieco bardziej podobną do niego. Pozwolił również, by rozpięła jego spodnie. Leżał spokojnie, obserwując, jak rozpina swoją niezwykle przyzwoitą sukienkę, która dobrze sprawdziłaby się w kościelnej ławce, gdyby nie to, że panna Forrest nie pokazywała się w żadnym kościele. I zresztą nikt tam za nią nie tęsknił. Lubił patrzeć, jak odsłania coraz więcej skóry, ale nigdy wszystko, nigdy za wiele. Była skromna w tak

52

diabelsko wyzywający sposób. Patrzył na nią wąskimi, ciemnymi oczami, gdy pokazywała mu dokładnie tyle swego jędrnego ciała, ile trzeba było by stwardniał i się rozpalił. Wystarczająco dużo, by miał na nią ochotę. Ale nie przesadzał. Nic nie mówił. Nie jęczał, nie oddychał ciężko i nie przewracał oczami. Nie oblizywał ust, nie zwracał się do niej pieszczotliwie, ani nie składał miłosnych deklaracji. To było dla prostaków, a żadne z nich takie nie było. Nie okazywał swego entuzjazmu zbyt wyraźnie. Zresztą nie było to konieczne. Zauważyła go sama. Nadal miała na sobie pończochy, buty, sukienkę i pas do pończoch, gdy obejmując go dłońmi, skierowała go prosto w stronę cudownego, przyciągającego ciepła. Blix zamknął oczy, pozwalając na wszystko. Pozwalając jej się ujeżdżać. Po wszystkim zapięła z powrotem jego spodnie, wygładziła spódnice i zapięła sukienkę. Ułożyła się na jego ramieniu, mimo że nie wykonał najdrobniejszego gestu, by ją objąć. - Zakładam, że byłeś w Williamstown? - zapytała. - Ktoś się wygadał - odparł. - Ktoś z naszych. Twój mąż wiedział, że przymierzaliśmy się do „Admirała". Cat Forrest zapatrzyła się w sufit. Wkrótce będzie musiała zrobić remont. Widziała nad sobą wiele pęknięć. Gdyby należała do osób, które zbyt dużo fantazjują, mogłaby sobie wyobrazić, że sufit się zapada. Ze któregoś dnia ją przygniecie. Zabije ją we śnie. - Mac był w Williamstown? - zapytała.

53

- Napiliśmy się razem. - Myślisz, że chciał wykonać tę samą robotę? - zapytała Cat. Blix wzruszył ramionami. - On nas nie wyda. -Wcale tak nie myślałem - odpowiedział krótko. - Nie przyjdzie tu? - spytała. Przez moment Blixowi wydawało się, że słyszy cień strachu w jej głosie, ale odrzucił tę myśl. To nie mogło być prawdą. Cat wiedziała, że nie musi się niczego bać tak długo, jak on pilnował jej pleców. Nawet Ronniego MacLogana. Człowieka, którego wielu nazywało Mountain Man, nigdy nie ujrzawszy go na oczy. Ci, którzy go znali, nazywali go po prostu Mac. Zarówno on, jak i Catherine w drodze do Australii przebywali na Ziemi Van Diemena. Jej pobyt w tym miejscu był o wiele krótszy, niż jego i kiedy przybył do Melbourne, zaczęła już nowe życie, w którym nie było dla niego miejsca. Nazywała się Cat Forrest, zaczęła jako ciężko pracująca dziewczyna w barze i wkrótce miała swój własny burdel. Teraz posiadała dwa w Melbourne i filię w Geelong oraz mniejszą w Ballarat. Miała też ten hotel i zajazd w Geelong. Mac był bandytą. Długo byli przyjaciółmi. Zdarzało się, że korzystał z jej usług i ani słowem nie wspomniał, że jest jego żoną. Przyjaźń skończyła się tego dnia, kiedy wpadła na pomysł, że mogłaby być równie dobrym bandytą, jak on. Kiedy udowodniła to, sprzątając mu robotę sprzed nosa, oświadczył, że dla niego jest już martwa. To było cztery lata temu. Ich ścieżki często się krzyżowały.

54

Ostatniego roku coraz częściej słyszała, że Mac pragnie jej śmierci, ale nie myślała poważnie o zatrudnieniu strażnika, dopóki nie ujrzała Douglasa Blixa. Było oczywiste, kim jest. Wiedziała, że jest mężczyzną, który nie mógłby jej zawieść. Jednym spojrzeniem mogła go wziąć na własność. To było niemal zbyt łatwe, ale nie żałowała. Douglas był jej. Posiadała go. I był przyzwyczajony do życia, które mu oferowała. To czyniło wszystko dużo łatwiejszym. Nigdy nie przyjdzie mu do głowy prosić ją o więcej niż to, co zechce mu dać. Nigdy nie powie jej, że pragnie dzieci. Nigdy nie poprosi, by za niego wyszła. Nie zrobiłby tego, nawet gdyby nie wiedział o Macu. Byli jak wyżłobieni z tego samego kawałka drewna. - W najbliższych dniach wyjeżdżam na pola - powiedziała i zaśmiała się cicho w jego czarną koszulę. - W Ballarat już nie idzie najlepiej. Mężczyźni byli niezadowoleni. Ale nadal dobrze płacą. Robią się hojni, gdy płacą złotymi samorodkami i złotym pyłem. Łatwiej stracić rachubę... - Mam jechać z tobą? - Kto pomyśli, że ktoś może przywozić złoto do Ballarat? zapytała Cat z uśmiechem. - Mac - odparł. - Mac mnie nie zabije. Uśmiechnął się. Podobało mu się, że była lojalna wobec męża. Niezależnie od tego, co sama myślała, nie pozwalała, by inni źle o nim mówili. Mogła bać się o swoje życie i mieć uzasadnione podejrzenia, że to Mac stanowi największe zagrożenie, ale nawet

55

Blix, który miał jej strzec, nie mógł wspominać o tym, że mąż jest jej największym wrogiem. - A może za tobą tęsknię - powiedział. Zaśmiała się bezgłośnie. - Lubisz przebywać w pobliżu złota - powiedziała, czytając jego myśli, jak otwartą książkę. - Nie chcę, by złapano cię samą. Cat przyłożyła policzek do jego chudej, żylastej szyi. Chciałaby móc go powąchać, zapachy były bowiem najbardziej zmysłową rzeczą na świecie, ale straciła węch w drodze z Anglii do Ziemi Van Die-mena. Prawie całą podróż przeleżała chora. Później już nigdy nie była w stanie poczuć żadnych zapachów. -Jesteś dziwakiem, Douglas. Uśmiechnął się do siebie. Nie powinna mówić nic więcej. Większa bliskość go krępowała. - Całkiem przystojny jest ten nasz sąsiad - powiedziała, patrząc w sufit. - Howard Jones - rzekł Blix. - Podsłuchiwałeś? - zdziwiła się i zauważyła, że to był pierwszy raz, gdy Douglas okazał coś, co przypominało zazdrość. Coś ścisnęło jej się w piersi. Łapał ją jak drapieżny ptak w swe szpony. Zachłannie. Nie chciała tego! - Nie - odparł Blix. - Spotkałeś ich? - zapytała ostro. Jego twarz się nawet nie poruszyła. - Nie. Nie zniżyła się do dalszych pytań i drążenia tematu. Jeśli będzie chciał jej powiedzieć, zrobi to. Catherine pragnęła, by się przed nią otworzył. Martwiło ją, że chciał by były między nimi jakieś tajemnice.

56

- Znam ich - oznajmił Blix. - Znam go. Nie nazywa się Howard Jones. - Skąd? - Przybyliśmy tu razem - powiedział Blix, nie widząc powodu, by opowiadać, że nie całą drogę z Ameryki odbyli razem. Nie powiedział również, że zna Rosie lepiej niż Jeremy'ego, tego przeklętego Jordana. - A więc to Amerykanin - rzekła. - W takim razie jesteś tu od dwóch lat? Nic nie powiedział. Niewiele opowiedział jej o swoim wcześniejszym życiu. Nigdy nie było ku temu powodów. Nie mieli dzielić się życiem, które już przeżyli, każde w swoim miejscu. -On tak powiedział - wyjaśniła. Blix wzruszył ramionami. -Jak miewa się jego żona? - zapytał, trochę zbyt szybko. Catherine to usłyszała. Znała wielu mężczyzn. Rozumiała ich lepiej, niż rozumiała samą siebie. - Rosie? -Tak. - Czy to dlatego chcesz ze mną pojechać? - zapytała w końcu. Nie rozumiała tego, co czuła. Nie rozumiała tego ukłucia. Między nią i Douglasem nie było nic takiego. Fundamentem ich związku były rozsądek i wspólne interesy. Poza tym płaciła mu za to, by przebywał w jej pobliżu. Żeby robił to, o co go poprosi. - Nie chcę ich spotkać. Był jej własnością! Do diabła, posiadała go! - Myślę, że będziemy tutaj obchodzić święta,

57

Dougie - powiedziała Catherine ochrypłym głosem. - Myślę, że wykorzystam tę sytuację. Zaproszę naszego pięknego sąsiada i jego rodzinę. - Skoro tego chcesz - odpowiedział Blix. Żadne z nich nie powiedziało już nic więcej, nim zasnęli. Rozdział 5 -Mam dziwne przeczucie - powiedziała Roza, obudziwszy się w nocy. Nie mogła spać. Jeremy leżał zawinięty w pościel, widziała go jako cień nieco ciemniejszy od prześcieradła. On również nie spał. Wymienili kilka błahych uwag, po czym wyślizgnęła się z łóżka i boso, w samej halce i koszulce, wyszła na balkon. Jej gęste, sięgające do połowy pleców włosy powiewały lekko na wietrze. Roza oparła się o framugę drzwi, próbując się nieco ochłodzić. W nocy mogła wyjść na balkon bez obaw. W ciemności nie było strachu. Ciemność miała kojący dotyk. Zbliżał się już poranek, ale wokół niej nadal było czarno. Nawet lampy uliczne stojące obok hotelu zgasły. Miasto było ciche. Nie całkiem nieme, ale o wiele bardziej milczące, niż w ciągu dnia. Paliły się nieliczne światła. W namiotowym miasteczku o tej porze było więcej życia. Roza nie sądziła, że zatęskni do tego miejsca. Nie można było do niego tęsknić. Ale teraz żałowała, że nie zosta-

58

li. Nie powinien był spełniać jej niewypowiedzianych życzeń. Niebezpiecznie było czegokolwiek pragnąć. Można było to otrzymać. Pod plandeką wozu można było zasnąć. Od rzeki Yarra w kierunku miasteczka namiotowego, położonego na północ od niej, napływało chłodniejsze powietrze. Teraz byli daleko od rzeki, po jej południowej stronie, ale mimo że znajdowali się bliżej zatoki, duża ilość domów zatrzymywała chłodną, nocną bryzę. Roza pociła się tak, że pod jej ubraniem płynęły strumyki. To było bardzo nieprzyjemne. Nie spodziewała się tego, gdy pragnęła porządnego łóżka, czterech ścian i dachu nad głową. - Dziwne przeczucie dotyczące czego? - zapytał cicho w ciemności Jeremy. -Jej - odpowiedziała Rosa. - Tej Cat. Roześmiał się cicho. - Dlaczego kobiety takie są? - zapytał. -Jakie? - Podejrzliwe wobec siebie nawzajem. Zwłaszcza wobec pięknych kobiet. -Jest piękna? -Tak. -Nie jestem podejrzliwa. Ale mam dziwne przeczucie. I dotyczy ono jej. - Ona jest dla mnie za stara - stwierdził Jeremy żartobliwie, dostrzegając zaledwie sylwetkę Rosie. Złożył ręce pod karkiem, próbując zobaczyć ją wyraźniej. Coś z nią było nie tak. Coś się stało od czasu, gdy opuścili namiotowe miasteczko. Rosie się zmieniła. Tutaj była cały czas na straży. Mimo to Jeremy myślał, że się z niego śmieje.

59

Nastąpiła długa chwila ciszy. On również nie wypełnił jej słowami. Próbował słuchać. Ten, kto chciał zrozumieć Rosie, musiał posiąść tę umiejętność. - Czy kiedyś stąd wyjedziemy? - zastanawiała się. Jeremy wiedział, że powinien zaoferować jej swoje ramię. To byłby właściwy ruch, gest dżentelmena. Ona nigdy, za żadne skarby nie poprosiłaby go o wsparcie, o pociechę. To on powinien dostrzec moment, w którym tego potrzebowała. Tak jak teraz. To był jeden z tych momentów, który mógł prowadzić do czegoś więcej. Wszystko, co musiał zrobić, to wyjść z pościeli i objąć ją ramionami. Mógłby to zrobić po omacku. Słowa, które trzeba było wypowiedzieć, miał już na końcu języka. Już wcześniej robił takie rzeczy. Wykorzystywał nadarzające się okazje. - W obozie było lepiej, Jeremy. Musiał ją zabrać z tego miasta! Oboje tu wariowali. - Zobaczę, co da się zrobić - powiedział w ciemności. Pozostał w łóżku. - Niełatwo będzie zdobyć miejsce na statku tuż przed świętami. - Możemy pojechać przez Sydney. - Być może będziemy musieli. -To już było tak dawno - powiedziała. - Nikt już nie pamięta tej starej historii. -To jest przeklęte miejsce, z tym, co ze sobą wieziemy, i dobrze o tym wiesz. Być może również tam będziemy musieli czekać. - Ale będziemy już w drodze. Bezruch męczył ją bardziej niż jego. Jeremy nie miał nic przeciwko Australii. Mógłby nawet wyobra-

60

zić sobie, że tu zostanie. Dość było powodów, by pozostać, ale starał się o nich nie myśleć. Obiecał jej, że dotrą do Waimauku, a zawsze dotrzymywał swoich obietnic. - Zobaczę, czy uda się kogoś przekupić - obiecał. - Chodź się położyć, Rosie. Nie możesz tam stać przez całą noc. -Jeszcze chwilkę - odparła. Teraz także się nie podniósł. Nie wykorzystał tego momentu. Zza opadających powiek słyszał ją, jak cicho się porusza. Słyszał, że płacze. I zaciskał pięści, ponieważ nie był w stanie jej pomóc. Nie mógł. Sprawy mogłyby zajść za daleko. Nie mógł jej dotknąć, nawet żeby ją pocieszyć. To nie tak miało być między nimi. Mieli pozostać przyjaciółmi, a przyjaciele musieli czasami wyznaczać sobie wyraźne granice. Jeremy nie wiedział, kiedy się położyła. Zasnął, zanim to nastąpiło. Następnego ranka obudziła ich Lily, mówiąc, że są zaproszeni na śniadanie do Cat. Przebiegła przed nimi w swojej najlepszej sukience, która leżała zapakowana aż do ich przybycia do „Hotelu Excelsior". Była żółta, ozdobiona koronkami przy krótkich, bufiastych rękawkach, z halką i kołnierzykiem z angielskiej koronki. Roza oparła się o wezgłowie łóżka. Musiała lekko potrząsnąć Jeremym, który przygniótł ramieniem pasmo jej włosów. Nie mogła się poruszyć, dopóki się nie przesunął. Jego oczy były jeszcze węższe niż jej. -Czyżbyś już dziś u niej była? - zapytała Roza z niedowierzaniem, patrząc na córkę.

61

Lily kiwnęła głową i obróciła się na środku pokoju. - Zaplotła mi włosy. Cat mówi na to francuski warkocz! Roza otworzyła szeroko oczy. Lily nigdy nie zdołałaby zrobić tego sama. Nie ubrałaby się w sukienkę, a już na pewno nie zaplotłaby tak wyszukanego warkocza. Wkradające się w jej duszę przeczucie stało się jeszcze wyraźniejsze. Nie sądziła, że się myli. To co czuła, to coś więcej niż zwykła podejrzliwość. To uczucie, którego źródło leżało gdzieś indziej. Coś kazało jej trzymać się z daleka od tej kobiety, z którą mieszkali niemal ściana w ścianę, choć z drugiej strony była jej ciekawa. Co ona chciała od jej dziecka? - Nakryła do stołu dla wszystkich - powiedziała Lily z zadowoleniem. - Robi naleśniki z syropem. Nie z syropem klonowym, z czymś innym. Powiedziała, że będzie mi smakować. Stwierdziła, że moja sukienka jest ładna. -Gdzie jest Matt? - zapytał Jeremy. - Czy jest równie elegancki, jak ty, kochanie? Lily popatrzyła na niego przeciągle. - Jesteś trochę głupiutki. Nie pozostało mu nic innego, jak tylko się uśmiechnąć. Gdyby nie wiedział, kim byli jej rodzice, w tym momencie uzyskałby całkowitą pewność. - Nie powiedziałam wam? - zapytała Lily i obróciła się jak w tańcu na środku pokoju, trzymając rąbek sukienki tak, że szeleściła wokół niej. Jak duży, żółty żagiel, sięgający jej nieco ponad kostki. - Matt jest razem z Blixem. Jeremy wyskoczył z prześcieradeł w takim tempie, że pociągnął je za sobą na ziemię. Wskoczył w spodnie

62

i nie zdążył ich jeszcze zapiac, gdy juz popedzil przez balkon do ostatnich drzwi. Zamierzał zapukać, ale było otwarte, a wiatr poruszał firankami. Wszedł szybciej, niż zamierzał. Catherine Forrest miała na sobie białą bluzkę zapiętą przy szyi prostą broszką oraz skromną, szarą spódnicę, która otulała jej krągłe biodra. Spojrzała na niego ze śmiechem, gdy wpadł do środka i Jeremy zdał sobie sprawę z tego, że stoi w samych spodniach, i to niedopiętych. Jego dłonie zakrywały rozpięte najwyższe guziki. Zarzucił głową, żeby zlepiona od potu grzywka nie opadała mu na oczy. - Nie musiał się pan tak śpieszyć, panie Jones -powiedziała, przesuwając jedną z filiżanek. - Chętnie potrzymam dla pana jedzenie w cieple - dodała, widząc, jak męczy się z zapięciem spodni. - Gdzie Blix? - zapytał, rozglądając się po pokoju. Był piękny, ale urządzony bez zbędnego przepychu. Było w nim coś angielskiego, ale nie tak przesadnego, jak lubili Anglicy, których pamiętał z Georgii. - Dougie zabrał twojego chłopca ze sobą na dwór - powiedziała Catherine Forrest. Jeremy rzucił jej pytające spojrzenie. - Naprawdę się znacie? - zapytała, nadal się uśmiechając. - Dougie? - Chyba nie myślałeś, że ktoś ochrzcił go Blix? -zapytała. -Nie. -On też musiał się nieco zastanowić, kiedy powiedziałam, że nazywasz się Howard Jones. Jeremy oparł się o framugę drzwi, a firanka omiatała mu plecy na wietrze. Zauważył, że kobieta bada

63

go wzrokiem cal po calu. Nie patrzyła na niego tak po prostu. Oceniała. Taksowała go wzrokiem znawcy. Jeremy nie przejmował się tym. Kobiety, takie jak ona, uważały go za zbyt łatwego i zbyt młodego. Ale to mu nie przeszkadzało. Nie był zainteresowany kobietami takimi, jak ona. Już nie. -Kiedyś mógłby pan jeść u mnie śniadanie każdego ranka, panie Jones - powiedziała Catherine. - Nie jestem pewien, czy podobałoby się to mojej żonie odparł. Uniosła swe ciemne brwi. Jeremy zauważył, że pieprzyk nad jej górną wargą nie był namalowany. Był prawdziwy. A więc natura bywała szczodra. -Podoba mi się, kiedy mężczyzna jest wierny swojej żonie stwierdziła. Między nimi toczyła się gra. To była inna forma flirtu - oboje wiedzieli, że nie mają czego szukać u siebie nawzajem. To byłaby tylko strata czasu. Strata sił. Ale obydwoje byli niewolnikami tej gry, więc nie mogli się temu oprzeć. Każde z nich wiedziało, że drugie rozumie dokładnie, w co się bawią. -Myślałem, że to raczej niewierni mężczyźni oznaczają duże pieniądze, jeśli prowadzi się takie miejsce, jak to... - To porządny hotel! - odpowiedziała urażona. Jeremy wetknął ręce w kieszenie spodni i skrzyżował nogi. Zagwizdał cicho pod nosem. -Pewnie to przypadek, że wyprawiane są tu te wesela - rzucił. Najwyraźniej nie ma to nic wspólnego z faktem, że panny młode pracują dla ciebie... -Jak możesz coś takiego mówić? - zapytała, ale musiała przyznać, że zyskał w jej oczach. Cat Forrest lubiła mężczyzn, którzy nie byli głupi.

64

- Przebywam w Melbourne już jakiś czas. Wydaje mi się, że już wcześniej widziałem te same panny młode. Myślę, że już kilka razy widziałem te orszaki weselne. Śmiech wyrwał się z głębi krtani Cat Forrest. Brzmiało to niemal jak śmiech mężczyzny. - Mężczyźni chcą tylko dobrej zabawy - wyjaśniła. - Komu to szkodzi? Nie chcą mieć żadnej żony. Chcą przyjęcia i towarzystwa, i szaleństwa przez te kilka dni, nim z powrotem odjadą na pola. Czy powinno im się tego odmawiać? - Zamilkła. Sam tam byłeś. Wiesz, jak to wygląda. Wiesz, jak brud i trud, i woda, i insekty mogą cię wręcz zabić... Jeremy o tym wiedział. -A co, jeśli ktoś weźmie to na poważnie... - Nawet księża nie biorą tego na poważnie! - wybuchnęła Cat. Wystarczy wręczyć im zapłatę, a napiszą wszystko, o co poprosisz. Nie przejmują się tym, że zaślubiają tę samą dziewczynę trzem różnym mężczyznom w ciągu trzech dni. Wiem o tym, bo widziałam to na własne oczy. - Usiadła, wyciągając przed siebie stopy i zataczając nimi kółka. -Wielu z tych mężczyzn już jest żonatych. I nie podsuwam im żadnej dziewczyny, nie mając pewności, że jest zamężna. - Spojrzała na niego. - Za kogo pan mnie ma, panie Jones? Jeżeli pozwoliłabym zaciągnąć młodą, niewinną dziewczynę przed ołtarz jednemu z tych typków, byłaby jego żoną, należałaby do niego... - Wydawało mi się, że to właśnie jest celem małżeństwa powiedział Jeremy. -To byłoby bardzo nieładnie z mojej strony -stwierdziła Cat. Wszystkie moje dziewczęta, które

65

stają się pannami młodymi, mają gdzieś mężów. Dlatego te małżeństwa są i tak nieważne. Ale za to są wspaniałe przyjęcia. Miłe wspomnienia, do których można wracać, gdy schodzi się do szybu w Ballarat. - Do szybu? - Złoto na powierzchni się kończy - powiedziała. - Sama to widziałam. Niedawno tam byłam. Pilnowałam swoich interesów. Kopią coraz głębiej. Widziałam, jak schodzą nawet dziesięć stóp pod ziemię. Jeremy zadrżał. - A kim jest dla ciebie Blix? - zapytał. Gdy się uśmiechała, stawała się prawdziwą pięknością. Z pewnością miała już ponad czterdzieści lat, ale była uderzająco urodziwa. Czas nie odciskał na niej swojego piętna. Musiała być starsza również od Blixa. - Zobaczyłam, kim on jest - odpowiedziała prosto. - Zatrudniłam go. Uważa na mnie. Jeremy zrozumiał. - Kobieta z twoją... pozycją ma pewnie paru wrogów? -Tak. - On jest zdolny - rzekł Jeremy. Nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła jego słowom. Miał właśnie wrócić do swojego pokoju, gdy powiedziała cicho: - Wiesz, że jest w niej zakochany, prawda? Tego nie oczekiwał. Jego dłonie zacisnęły się w pięści w kieszeniach spodni. Pozwolił, by tam pozostały. - Tak - potwierdził, stając się mężem Rozy. Oczy mu się zwęziły. Kąciki ust opadły w ponurym gry-

66

masie. Na jego czole pojawiły się bruzdy, a ramiona się podniosły. Zaskoczył sam siebie. Ta gra zaczęła wchodzić mu w krew. To przyszło samo z siebie. Nie musiał się zastanawiać, jak przyjąłby to Howard Jones, gdyby chodziło o jego żonę. To się po prostu stało. Wyobrażenie sobie tego nie było trudne. Być może dlatego, że wcale nie musiał sobie tego wyobrażać? - Nic z tym nie zrobi - oznajmiła sucho Catherine. Pomyślałam tylko, że powinieneś o tym wiedzieć. Nie lubię niedopowiedzeń między ludźmi. A tym bardziej w małżeństwie. -Mimo wszystko jesteśmy przyjaciółmi. - Wydawało mi się, że Douglas nie należy do takich, którzy mają przyjaciół - zauważyła. - Swego rodzaju przyjaciółmi - poprawił się Jeremy. - Jesteśmy swego rodzaju przyjaciółmi. Nie obejrzał się za siebie, idąc do własnego pokoju. - Znalazłeś Blixa? - zapytała Rosie, karmiąc dziecko piersią. Nie spojrzała nawet na Jeremy'ego. Jordy wkrótce już przestanie ssać jej mleko. Chłopiec wydawał mu się na to zbyt duży. Mimo to, pięknie tak razem wyglądali. To były spokojne, niemal podniosłe chwile, z których był całkowicie wykluczony, które w ogóle go nie dotyczyły. Jordy nie był nawet jego synem. Miał wyrzuty sumienia z powodu własnych uczuć. Był zazdrosny o dziecko. - Wyszedł z Mattem. Teraz nazywa się Douglas. -Co? Jeremy poruszył kącikami ust. Uniesione brwi odejmowały mu dziesięć lat.

67

-Przecież nie mógł być ochrzczony jako Blix -odpowiedział, cytując argumentację Catherine Forrest. - Nigdy się nad tym nie zastanawiałam - odparła Roza. - A więc Douglas? - Ona nazywa go Dougie - oznajmił poważnie Jeremy. Zachował powagę, dopóki ona sama nie wybuchnęła śmiechem. Nieco mniej przeraża mnie wyjście jej na spotkanie, gdy wiem, że myśli o poważnym, niemal przerażającym Blixie Dougie. I kiedy tylko mój wzrok napotyka jej oczy, uderza mnie myśl, że powinnam była być przygotowana. Lily jest taka, jak ja. Lily kocha to, co piękne. Lily daje się zaślepić pięknu. Moja córka nie mogłaby pozwolić się tak łatwo omamić komuś, kto nie byłby tak piękny, jak ta Catherine. Cat. -Jestem Cat - mówi i wyciąga do mnie dłoń, którą ściskam, ponieważ chcę być uprzejma. Zauważyłam ten nieznaczny ruch jej szyi. Usta, które na moment zadrżały, nim je zacisnęła. Widziałam ten malutki kroczek, gdy się cofnęła. Niemal nadepnęła Blixowi na stopę. Właśnie tak działam na obcych ludzi. Tak długo mieszkałam w miejscach, w których nie było luster. Gdzie ludzie są surowi, ale mimo to potrafią być troskliwi i gościnni. Mieszkałam w miejscach, gdzie na piękne kobiety patrzy się jak na rzeczy, ale kobiety takie, jak ja, mogą stać się przy-

68

jaciółmi. Gdzie kobiety takie jak ja mogą być dobre, jak każdy inny. Może nawet mogą być ludźmi. -Widzę, po kim Lily ma takie piękne włosy -mówi Cat. Myślałam, że mogę ją nazywać kobietą-kotem, ale nie ma w niej nic kociego. Jest równie wysoka, jak wielu mężczyzn i jest silną kobietą, ale jednocześnie ma obfite krągłości w odpowiednich miejscach. I jest piękna. Nie jest jak porcelanowa lalka, jest zbudowana solidnie, jak dozorca niewolników na wschód od Missisipi, ale jednocześnie jest uderzająco piękna. -Ale poza tym jest bardziej podobna do taty -mówi Cat i wbija swoje wyzywające, ciemne oczy w Jeremy'ego. Jeremy przeczesuje włosy palcami i mruga do Lily, która nadal uważa, że to świetna zabawa. Nie wiem, któremu z nich bardziej się podoba wmawianie ludziom, że są ze sobą spokrewnieni. -Ale skąd wzięły się te szare oczy? - pyta Cat, zerkając na Lily. -Od mojej matki - mówi Jeremy. - Moja kochana mama pochodziła z Irlandii. Uśmiecha się tak, że sam diabeł byłby zazdrosny. -Tam powiadają, że najpiękniejsze dziewczęta mają oczy koloru sadzy. Ze książę elfów macza kciuk w sadzy i maluje oczy nienarodzonych dziewczynek odciskiem swego kciuka. - Słyszałam już kiedyś tę historię - mówi Cat. -Pochodzę z Anglii. Ale mój mąż... urodził się w Irlandii. Słyszę, że jest coś, o czym nie mówi. Myślę, że jej mąż nadal gdzieś żyje. Myślę też, że Blix jest dla niej

69

kimś więcej, niż strażnikiem. Ale nie mnie to oceniać. - Matt ma brązowe oczy - mówi Lily, wypinając pierś. - To dlatego, że mama mamy miała brązowe oczy. Kłamie tak, jakby urodziła się, by to robić, a ja przeklinam się za to, że jestem z niej dumna. Właściwie powinnam wyszorować jej buzię mydłem, ale nie robi przecież nic innego, niż my. Udowadnia nam tylko, że jest córką Seamusa. Opowiada historie tak, jakby sama w nie wierzyła. -Jesteśmy bliźniętami, Matt i ja - mówi dalej. Matt krzywi się do niej za plecami Cat. Stoi między Jeremym a Blhcem. Już zalicza sam siebie do mężczyzn. Będzie dokładnie taki, jak Mattias. Nowy Mattias z uśmiechem Raissy. - Nie jesteście tak bardzo do siebie podobni -zauważa Cat, która nieco zbyt uważnie im się przygląda. - Oczywiście, że nie - mówi moja córka urażona. - Ja jestem dziewczynką, a Matt to głupi chłopak! Siada do stołu, pyszna jak królowa, a my wszyscy wybuchamy śmiechem. Lily jest ponad to, bo wie, że to ona go wywołała. Ale nie śmiejemy się z niej. Robi się mniej groźnie, ponieważ śmiech mnie także nieco rozluźnia. Ona nie może być dla mnie niebezpieczna. Ale nie wydaje mi się, żebym ją lubiła. Nie lubiłam żadnej innej kobiety od czasu Fiony. Być może tak to już jest, jak ktoś wychowuje się bez sióstr. -A co z najmniejszym? - pyta Cat, zwracając się w moją stronę. Jordy chowa się za moją spódnicą.

70

Jest nieśmiały i nie ma w tym nic dziwnego. Zawsze go ukrywaliśmy. Był jeszcze bardziej niewidoczny niż ja i z tego powodu moje serce krwawi. To jest początek. Wciągam powietrze, podczas gdy ona siada w kucki i rozmawia z małą postacią, którą przeczuwa, ale jeszcze nie widzi. Ale on daje się skusić. Przekrada się wokół mnie i słyszę, jak Cat wzdycha z niedowierzaniem. - On jest podobny do swego ojca - mówię. Rozdział 6 - Jesteś pewna, że nie chcesz, bym został? - zapytał Jeremy niemal z czułością, zatopiwszy dłoń w jej gęstej grzywce. Ostrożnie obejmował jej głowę. -Masz ważniejsze sprawy do zrobienia - odpowiedziała. Cichy głos. Zraniony - jeśli się w niego uważnie wsłuchać. Silny, bo taka właśnie chciała być. -Blix przecież powiedział, że być może zna kogoś, kto może nam załatwić miejsce. Przynajmniej do Sydney. W tym, co mówił, była nadzieja. Cienka nić, której można było się chwycić. Tak bardzo chciała stąd wyjechać. Dzień wypełniony był palącym słońcem. Światło było tak silne, że ledwie można było je wytrzymać. Cienkie zasłony nieco je łagodziły, ale nie mogli znieść gorąca. Z ulicy dobiegał zwykły harmi-

71

der. Wciąż przybywali do miasta nowi poszukiwacze złota, którzy chcieli wydać to, co z takim trudem wyrwali ziemi. - To ważne, Jeremy. Jeremy kiwnął głową. -Weź ze sobą dzieci! - powiedziała szybko, a na jej twarzy pojawił się nieokreślony grymas. Był w nim ból. Nie chciał, by użalała się nad sobą. Do diabła, było w niej o wiele więcej, niż to, co widoczne dla oka i sama powinna o tym dobrze wiedzieć i to szanować. Dość, by nie uginała się pod wzrokiem pierwszej lepszej damulki, która się wzdrygnęła. - Dzięki temu może będą dla ciebie życzliwsi - zażartowała, nieświadoma, o czym on w tym czasie myślał. - Czyż wszyscy nie rozpływają się nad dziećmi? Nad pięknymi dziećmi? Nad twoimi pięknymi dziećmi, Jeremy... które są do ciebie tak bardzo podobne! Przycisnął ją do swej piersi. Przytulił ją mocno, mimo że czuł jej opór, gorycz, gniew i dumę. Ustami musnął jej czoło. Trzymał ją i czuł, jak drżała, ale nie płakała. Nic nie mówił. - Idź już! - poprosiła Roza, wyślizgując się z jego ramion. Odrzuciła jego objęcia. Nie chciała myśleć o tym, co w nich poczuła. Nie przyjmowała do wiadomości swojej własnej słabości. Nikogo nie potrzebowała. Nie chciała o tym słyszeć. A on do niczego jej nie zmuszał. -Zajdę do banku - rzucił lekko Jeremy. - Jeśli złapiemy statek, nie będziemy musieli już nic tam przechowywać. A z Blixem jestem dość bezpieczny

72

i chroniony od rabusiów, morderców i rozwiązłych kobiet. Uśmiechnął się. Rozluźnił sytuację śmiechem, tak jak to robił od kiedy był małym chłopcem. Kiedy coś złego kładło się cieniem nad jego domem, najwyższym budynkiem nad Oconee, którego fasada była bielsza, niż obłoczki na niebie, Jeremy zaczynał żartować, aż na twarzach wszystkich wokół pojawiał się uśmiech. I wtedy mógł sobie wmówić, że wszystko jest tak, jak być powinno. Nikt przecież nie mógł się śmiać i jednocześnie ukrywać coś mrocznego i niebezpiecznego. Teraz był dorosły. Wiedział, że wszystko jest możliwe. Ale nadal posługiwał się żartami i śmiechem. Nadal zdrapywał brud z fasad, nie tylko swoich własnych. Uśmiechał się. Nie mówił nic złego. Ani słowa o śniadaniu. Ani słowa o tym, co pozostało niedopowiedziane. Ani słowa o jej wybuchu. Jeremy nie przypuszczał, że Rosie będzie już teraz chciała o tym porozmawiać. Zakładał jednak, że z czasem będą musieli poruszyć ten temat, jeśli nadal będą przyjaciółmi. Jeśli chcieli nimi pozostać. Jeśli chcieli nadal podążać bliskimi sobie ścieżkami. Nie miał ochoty się z nią rozstawać. Chciał mieć swoje miejsce w jej życiu. To do niej należała decyzja o tym, czy również tego chce. Ale być może najpierw muszą opuścić Australię. -Jesteś sama? Roza nie odwróciła się w stronę zachrypniętego głosu Cat Forrest. Nie zamierzała jej niczego ułatwiać. Nie słyszała zresztą, kiedy kobieta weszła. Jej kroki były lekkie, jak kroki złodzieja. W pokoju

73

panowała cisza, chociaż Cat poruszała się za plecami Rozy. Jej spódnice uszyte były z materiału, który nie szeleścił. Roza zauważyła też, że jej pantofle zrobione były z najdelikatniejszej skóry. Poruszała się lekko, niesłyszalnie. Ciężko było to pogodzić z jej solidnie zbudowanym ciałem, ale Cat Forrest zdawała się radzić sobie z tym tak, jak mężczyźni pokroju Blixa radzili sobie z bronią. Poruszała się jak cień. Roza nie wierzyła, że to była wrodzona umiejętność. -Chciałam prosić o wybaczenie - powiedziała Cat, starając się spojrzeć Rozie w oczy. To nie było takie łatwe. Jej policzek przyciągał wzrok. Ogromna blizna po oparzeniu. Połowa twarzy, która była tak... zniszczona. Zniekształcona. Piękno i okropność, a wszystko to na jednej i tej samej twarzy. I te niebieskie oczy, które niczemu nie dawały się zaskoczyć, które widziały absolutnie wszystko. Jak drwina w obliczu nagiego bólu. Cat pragnęła być ponad to, zauważyć, zaakceptować i więcej o tym nie myśleć. Ale nie mogła. Była kobietą. Mogła sobie wyobrazić, jak wygląd Rozy musiał wpłynąć na jej życie. - Ale to było... zaskakujące - wyrzuciła z głębi duszy. - Ty byłaś zaskakująca. Roza poruszyła kącikiem ust - tym, którym była w stanie poruszyć. Celowo odwróciła się zniszczonym policzkiem w stronę drugiej kobiety. To, że ktoś jeszcze kurczył się na jej widok, dawało jej pewien rodzaj satysfakcji. Jakaś jej część chciała zszokować Cat. Była zbyt piękna. Zbyt... doskonała. Pławiła się w zainteresowaniu, nic sobie jednocześnie z niego nie robiąc. Było dla niej zbyt oczywiste. Blix

74

był wobec niej tak niezwykle poufały. W oczach Je-remy'ego pojawiał się blask, gdy jego spojrzenie choćby musnęło Cat Forrest. A własne dziecko Rozy czciło ją bezwarunkowo. Stała obok Rozy, tak że można było je porównać. To bolało jak diabli. Roza znów zdała sobie sprawę z tego, czym jest. Zrozumiała, że niebezpiecznie było o tym zapomnieć. Gorzka nauczka. Długo czuła się normalna. Zbyt długo. To był błąd. Nazwisku dwóch mężczyzn, którzy ją kochali, zawdzięczała wyzwolenie od piętna czarownicy. Dzięki niemu uniknęła losu wyrzutka. Wciągnęli ją w swoje towarzystwo, do swego kręgu i zapomniała, że to nie była jej własna zasługa. Nie chciała myśleć o tym, że była akceptowana ze względu na nich. Seamus i Joe. Proste, irlandzkie, chłopskie nazwisko dzięki nim zyskało wielkość i część tego splendoru przeszła na nią. O'Connor. Ich pieniądze i ochrona uczyniły ją nietykalną. Akceptowaną. A w porcie w Sydney Jeremy ją rozpoznał, wdowę po Seamusie O'Connorze, i okrył ją ochronnym płaszczem swojego nazwiska. Jordan. Tym razem to nawet nie miłość ją chroniła - ich wspólnota zbudowana była na czymś innym. Postanowił się nią opiekować, ponieważ wiedział, kim była w przeszłości, o której żadne z nich nie chciało pamiętać. Sama poniosła wielką porażkę. Była żałośnie mała. A teraz przebudziła się w bólu. W tym samym starym, przeszywającym bólu. Jej spalony policzek nadal

75

bolał. To była siedemnastoletnia rana, ale nadal czuła skórę zamienioną w popiół. Wciąż słyszała swój własny krzyk. Nadal zdarzało jej się w nocy od niego obudzić. Dziecięcy głos, który przeraźliwie brzmiał pod dachem budynku gospodarczego. Wszystko się zrosło, zagoiło. Skóra pokryła zniszczoną tkankę jak pergamin. Zaczęła myśleć, że ma jakąś wartość. - To zdarzało się już wcześniej - odparła krótko Roza. - Nie jesteś pierwsza, Cat. I z pewnością nie ostatnia. - Przebaczysz mi? Roza rzuciła wzrokiem na drugą kobietę. Nie mogła uwierzyć, że była szczera. To było pytanie, jakie mogłoby zadać dziecko, a Cat Forrest już od dawna nim nie była. Roza nie mogła sobie jej wyobrazić jako małej dziewczynki. Nie pojmowała, dlaczego Cat tak zależy na jej wybaczeniu. Nic przecież nie mogła na tym zyskać. - Nie ma czego przebaczać. Noszę ze sobą swoją twarz. Jeżeli nienawidziłabym wszystkich, którzy na jej widok się cofają, miałabym w sobie wiele nienawiści... Cat zerknęła na Jordy'ego, który zajęty był skubaniem słomkowego kapelusza Rozy. Kiedy nie mógł chwycić kolejnych słomek swoimi małymi, pulchnymi paluszkami, zaczynał żuć rondo i to zdawało się mu bardzo pomagać. - Jeremy powiedział, że przybył tu dwa lata temu - rzekła Cat zamyślona, nadal obserwując dziecko. - A ty dopiero ostatniej jesieni. - Późnym latem - odparła Roza. - To był odważny krok. Roza chciałaby być taka odważna. Chciałaby

76

zasłużyć sobie na milczący podziw Catherine Forrest. Rozumiała, jak niechętnie poddawała się ona temu uczuciu. Cat nie chciała jej lubić równie mocno, jak ona sama nie chciała w ogóle myśleć na temat Cat Forrest. Ale to Jordy, bardziej niż jej spalony policzek, przyczynił się do tego, że ta kobieta się do niej zwróciła. Uczynił z niej swego rodzaju sojusznika, mimo że obie czuły silną niechęć wobec takich więzi. I tylko Roza wiedziała, że były zbudowane na fundamencie, który nie istniał. Nie urodziła dziecka niewolnika. Nie przybyła do Australii, by spotkać się ze swym mężem z czarnym dzieckiem na ręku. Nie otrzymała jego przebaczenia i nie zachowała jego miłości mimo takiej zdrady. Tę przygodę wymyślili. To nie było jej życie. - On traktuje go... jak własnego syna - dodała Cat i pokręciła głową, ponownie patrząc na Rozę. -Traktuje go niemal z równą miłością, jak pozostałą dwójkę. Musiałam mu się przyjrzeć. Spróbować go zdemaskować. Ale to było szczere. Nie widzę innej odpowiedzi, jak ta, że to jest szczere. Jak ci się to udaje? - Powinnaś może spytać Jeremy'ego, jak mu się to udaje zaproponowała wspaniałomyślnie Roza. Chętnie odda Jeremy'emu uznanie za tę zasługę. Lepiej niż ona radził sobie w świecie wyobrażeń. To, co działo się w jego głowie, było dla niego czasem ważniejsze niż to, co działo się przed jego oczami. Miał zdolność do upiększania prawdy, zdolność zarezerwowaną dla beztroskich kłamców. Takich, jak Jeremy. I Seamus. -Jak on jest w stanie to robić? - dodała, ucieka-

77

jąc na łeb, na szyję od własnych myśli. Ona również umiała snuć opowieści, ale w przeciwieństwie do Jeremy'ego, ogarniały ją wyrzuty sumienia, jeśli historie te były wspanialsze niż rzeczywistość. Musiała żyć w prawdzie. Bez upiększania. Bez tkania lśniących peleryn z pajęczej sieci ozdobionej kroplami rosy. Musiała mieć coś, co nie rozpadnie się na kawałki, jeśli mocniej się tego chwyci. - Rozumiem go - powiedziała Cat ze śmiechem, tak jak kobiety mówiły do innych kobiet, gdy im się zwierzały. - Nie jestem ślepa. Ale nie mogę pojąć, jak ty to robisz, Rosie. Dougie mógłby zlizywać kurz z podłogi w miejscu, w którym staniesz, ale nigdy nawet nie spróbuje cię wykorzystać, ani obrazić. A twój mąż jest taki piękny, że każda z moich dziewcząt wybuchnęłaby płaczem na jego widok. Spędzałyby z nim czas za darmo, gdyby tylko mogły! A on widzi tylko ciebie. Znasz jakieś zaklęcie? A może to jakieś zioła z Ameryki? - Mylisz się. - Roza pokręciła głową. - Nigdy w życiu. Roza z tym nie dyskutowała. Ale wiedziała, że Cat się myli. Zacisnęła usta. Zachowała dystans. Roza nie chciała zwierzać się tej kobiecie. Nie dopuszczała kobiet tak blisko siebie. - Wcale mnie teraz bardziej nie lubisz? W tym przypadku Cat Forrest miała rację. Jej pełne, czerwone usta ozdobił uśmiech. Patrzyła na Rozę wyczekująco, gotowa złapać każde kłamstwo w momencie, gdy opuszczało jej wargi. Kłamstwa to coś, na czym Cat Forrest się znała. Była królową kłamstw i nieobliczalnych marzeń. - Nie znam cię dość dobrze - odpowiedziała

78

szczerze Roza - by cię lubić albo nie lubić, Cat. Teraz wiem jedynie, kim jesteś. Ale cię nie znam. -1 nigdy nikogo nie lubisz od razu, gdy tylko go spotykasz? zapytała Cat. - A tobie nie zdarza się nie lubić kogoś, kogo nie znasz? -Rzadko. Jak poznałaś Jeremy'ego? - zapytała Cat, wkraczając na terytorium Rozy. Czuła niemal fizyczny opór. Roza nie mogła odpychać jej z większą siłą, nawet gdyby użyła pięści. -To chyba nie było zaaranżowane małżeństwo? Do końca w to nie wierzę, ale jak inaczej mogłoby się spotkać dwoje tak różnych ludzi, jak wy... i zakochać się w sobie? -Jeremy był moim wyjątkiem - skłamała Roza. Wymyśliła to. To była niegroźna forma kłamstwa. Miała jego pozwolenie, by to robić. Za każdą historią stali oboje. Niezależnie od tego, co powiedziała, on czynił to jeszcze bardziej wiarygodnym, splatając to ze swoimi kłamstwami. Ale ona nie lubiła tej gry. Kiedy człowiek bawił się uczuciami i innymi ludźmi, prędzej czy później ktoś na tym musiał ucierpieć. To było nieuniknione. - On jest z lepszego gatunku, niż ty i ja, Rosie -powiedziała ochryple Cat. - Jest w nim coś z wyżyn społecznych, widzę to na odległość. Nie jest stworzony z tej samej materii, co my i Dougie. Wiele bym dała, by się dowiedzieć, jak było naprawdę... - Być może któregoś dnia sam ci opowie - odparła lekko Roza. - Chyba nie zrozumiałaś, prawda? - rzekła Cat. -Twój mąż cię nie zdradzi. Nie porzuci ciebie dla innej kobiety. - Roześmiała się. - Och, rzuca okiem to

79

tu, to tam, ale nie ma w tym nic złego! Musiałabyś mu wykłuć oczy, by przestał patrzeć na inne kobiety. Ale nie zrobiłabyś tego. A on tylko patrzy. Jest tobie wierny. Zobaczyłam to od pierwszej chwili, gdy o tobie wspomniał. Mam dużą wprawę w dostrzeganiu takich rzeczy. Wyczuwam to nosem. Rozpoznaję wiernego męża z daleka, tak samo, jak rozpoznaję człowieka urodzonego do wielkich rzeczy. On poza tobą świata nie widzi, ten twój mąż. Jesteś szczęśliwą kobietą, Rosie... Jones? Roza jej nie poprawiła. Ani jednego jej słowa. - On cię kocha - rzekła Cat. - Słyszę, co mówisz - powiedziała Roza. Jeremy będzie się śmiał razem z nią, kiedy mu o tym opowie. Będą się śmiać z Cat Forrest. Jeśli'mu o tym opowie. - A ojciec tego maleństwa? - zapytała Cat Forrest z ciekawością. -To nie twoja sprawa. -Nie. Ale niczego się nie dowiemy, jeśli nie zapytamy. Czy on także cię kochał? Czy on też był tobą zauroczony? - Nie - odpowiedziała krótko Roza. -Nie mam moralnych uprzedzeń - powiedziała Cat. Roześmiała się ze swych własnych słów. - Ale nie mogę przestać się nad tym zastanawiać. Nie wyglądasz na rozwiązłą kobietę. -Jak mogłam wpuścić czarnego mężczyznę do swojego łóżka? zapytała Roza, nim Cat zdążyła więcej wymyślić. -Tak. -To też nie jest twoja sprawa, Cat Forrest. Czy jeszcze nad czymś się zastanawiasz?

80

Cat podniosła się i wygładziła fałdy spódnicy na biodrach. Nie była urażona. -Możesz sobie myśleć, co chcesz, Rosie, ale zaczynam cię lubić, do diabła! - To Rosie uważała, że powinienem wziąć ze sobą dzieci... Jeremy uśmiechnął się krzywo. Blix się nie śmiał. Kapelusz miał naciśnięty mocno na czoło, tak że rondo niemal całkowicie zatrzymywało światło słoneczne. Widział wszystko aż do Williamstown. Zastanawiał się, jakie plotki tam dzisiaj krążyły. Zastanawiał się, czy wszyscy umieli trzymać gęby na kłódkę. Policja zostanie postawiona w kiepskim świetle, jeśli nie zdoła nikogo aresztować. Kradzież królewskiej własności powinna figurować wysoko na liście ważnych spraw do rozwiązania. Nie przypuszczał, żeby szybko miał się pojawić w Williamstown. - Może powinieneś był jej słuchać wcześniej - zaproponował Blix. Wystarczyły dwie próby, by znaleźć statek, który mógł ich zabrać do Sydney. Dwoje drzwi, do których musieli zapukać. Jeremy nie wiedział, co myśleć. Miesiącami nadskakiwał tak wielu ludziom, ale nie zdołał zdobyć nawet miejsca na pokładzie. Teraz miał bilety do Sydney. Może nawet w kabinie. Sam nie mógł zdecydować, czy spowodowała to obecność Blixa, czy towarzystwo Matta i Lily. -Chyba nie groziłeś, że ich zastrzelisz, czy coś podobnego? zastanawiał się Jeremy. - Za moimi plecami? - Nie machałem im bronią przed nosem - odpo-

81

wiedział krótko Blix. - Ludzie wiedzą, że pracuję dla Cat. Jej nazwisko lepiej odbija się echem tu, w porcie, niż w salonach w mieście. -1 to ci wystarcza? - zapytał Jeremy. Blix utkwił w nim swe ciemne spojrzenie. Ubrany był na czarno, niczym śmierć. Ale nosił się z godnością. Nie przypominał tego człowieka, z którym Jeremy dzielił kilka miesięcy w górach, w gęstej, wilgotnej dżungli i na wietrznych równinach w połowie drogi do nieba. Nie przypominał już tego drżącego wraku człowieka z pierwszych tygodni nad strumieniem niedaleko Clunes. - Myślę, że wydobywanie złota nie jest dla mnie - powiedział Blix zgodnie z prawdą. - Jestem przyzwyczajony do... innego życia. I to życie jest przyjemne z Cat. Jeremy mógł sobie to wyobrazić. - Nie jest zła. Powinienem był powiedzieć jej o Rosie. Ale nie myślałem o tym... Jeremy nie pamiętał, żeby kiedykolwiek wcześniej widział Blixa zakłopotanego. I miał przeczucie, że to się więcej nie wydarzy. Mógł uwierzyć, że się pomylił. - Nie muszą przecież być przyjaciółkami - dodał Biix. Wyjedziecie, nim to stanie się konieczne. Jeszcze dwa dni. Jeremy nie był pewien, czy w to wierzy. Wcześniej, kiedy tylko zaczynał wierzyć, że wszystko zaczyna się układać, zawsze coś szło nie tak. Oczekiwał, że teraz też tak będzie. Nie wiedział, czy może żyć ze świadomością, że to się wkrótce skończy. Przygoda. Australia.

82

Możliwość niewiarygodnego bogactwa. Możliwość zdobycia więcej, niż już miał. Szybka przemiana z nieudacznika w kogoś, kto może mieć wszystko. To była właśnie różnica między biednymi a bogatymi. Biedny nie mógł sobie na nic pozwolić. Bogaty mógł każdego posłać do piekła. Jeremy czuł niechęć, jak ostry kolec w piersi. Prawda miała gorzki smak. Tak naprawdę wcale nie miał ochoty tego zostawiać. Nadal uważał, że może do czegoś dojść. Gwiazdy nie były poza jego zasięgiem. I mógł być może złapać jedną z nich i ogrzać w swoich dłoniach. No i była Rosie. - Co takiego ją tam czeka? - zapytał Blix. - Co? - to pytanie wyrwało Jeremy'ego z zamyślenia. - Dzielicie jakąś tajemnicę - odparł Blix. - To coś więcej niż to, że chcesz ją mieć. Jeremy podążał wzrokiem za dziećmi. Nie podobało mu się to, że balansowały na skraju kei, ale takie są dzieci. Nie mogły patrzeć na statek z daleka. Musiały podejść tak blisko, jak to możliwe. Port był zupełnie innym światem, niż wszystko, co znały. Tajemniczy, ale nie całkiem obcy. Tak wiele czasu spędziły na pokładach statków, że każdy port był jak stary przyjaciel. - To coś więcej, niż rozpoczęcie nowego życia. To coś, co jest ważniejsze niż to, czy ty i ona będziecie razem. Nie mogę tego pojąć, Jordan. To więź, która nie przypomina niczego, co kiedykolwiek widziałem. -Nie wydaje mi się, żebyś często widywał normalne życie, Blix. Nie wiesz, jak ludzie żyją.

83

- A ty wiesz? - zapytał Blix. -Już nie - odparł Jeremy. - Czy to nie jest wielką tajemnicą wszystkich nas, przybywających do nowych światów? Wszystkich, którzy przybyli z Europy do Ameryki. Wszystkich nas, którzy opuściliśmy... coś i przybyliśmy tutaj... Myślę, że wszyscy przestaliśmy żyć zwyczajnie na długo zanim uwierzyliśmy, że możemy mieć coś nowego - coś co przypominałoby to, co straciliśmy - jeśli tylko wyjedziemy wystarczająco daleko. - Albo to, czego nigdy nie mieliśmy. - Albo to, czego nigdy nie mieliśmy - powtórzył Jeremy. -Czy chodzi o męża? - zapytał Blix, który nie chciał porzucić zagadki Rosie. Skoro już kolejny raz pojawiła się w jego życiu, pragnął ją zrozumieć. Chciał wiedzieć, kim była. - Chodzi o męża, prawda? Jest mężatką? Gdzieś jest cały i zdrowy mąż... a ona ma czarne dziecko. Ale nie rozumiem, dlaczego czujesz się za nią odpowiedzialny. Jeremy pozwolił mu zgadywać. - O ile nie znasz jej o wiele lepiej, niż oboje udajecie... - Nie jesteś nawet bliski prawdy, Blix - odparł Jeremy. - Nie jesteś jej bratem - rzekł Blix. - Żadne z was nie zachowywałoby się w taki sposób. Szczęka Jeremy'ego poruszyła się. Blix nie wiedział, jakie myśli wywołał w jego głowie. Nie miał pojęcia, jakie uczucia wypływały na powierzchnię. Nie wiedział, że odkrył grubą warstwę błota. -Cat nie myli się całkiem, mówiąc, że dzieci są do ciebie podobne. - Blix spojrzał na Jeremy'ego. -

84

I pamiętałeś wszystkie imiona dziewczynki. Cały ten wdowi welon to tylko przykrywka, prawda? Taka z niej wdowa, jak z ciebie wdowiec, prawda? - Opowiedziałaby ci o swoim życiu, gdyby chciała, żebyś coś o nim wiedział. -Jest żoną twojego brata? Jeremy musiał się roześmiać. -Wcale nie masz ochoty zabierać jej tam ze sobą, prawda? - ciągnął dalej Blix. - Kiedy zacząłeś tyle mówić, Blix? - westchnął Jeremy. Blix zignorował tę uwagę. - To wiele wyjaśnia, Jordan. Zawsze się zastanawiałem, dlaczego wygląda na to, że tak naprawdę wcale siebie nie pragniecie. Zastanawiał mnie dystans, jaki zachowywaliście... za każdym razem, kiedy przyłapywałem was w swoich ramionach. Nigdy nie zachowywaliście się jak beztroscy kochankowie. Tak, jak szczęśliwi ludzie powinni. -Tak jakbyś ty coś na ten temat wiedział! - Może wiem. Jeremy nie pytał. Nie dał Blixowi okazji, by mu cokolwiek opowiedział. Jeremy nie chciał jego zwierzeń. Za dwa dni wyjedzie z Melbourne. To było postanowione. Nie przypuszczał, by miał kiedykolwiek tu wrócić. -Wykorzystaj te dwa ostatnie dni jak najlepiej -powiedział Blix śmiertelnie poważnie. - Jeśli nic was tam nie czeka, to na Boga, wykorzystaj jak najlepiej to, co tu zostało. - Bóg ma z tym niewiele wspólnego, Blix! - Daj jej wesele poszukiwaczy złota! - rzekł Blix. - Cat się to spodoba! Wyprawimy największe przy-

85

jęcie w „Hotelu Excelsior", jakie ktokolwiek pamięta... Jeremy przypuszczał, że nikt w „Hotelu Excelsior" nie pamiętał niczego zbyt długo. To było miejsce zapomnienia. -Rosie nie potrzebuje żadnego przyjęcia poszukiwaczy złota powiedział Jeremy. - Ona nie potrzebuje żadnego męża. -Wiedziałem! - wybuchnął Blix. - Już jest mężatką! Poszli razem w stronę jednego z doków, w którym bawiły się dzieci. Stali tuż obok, gdy weszła policja portowa. Blix złapał linę rzuconą na ląd. Ujrzeli trzech mężczyzn, których związanych wyciągnięto na brzeg. - Kto to był? - zapytała Lily. - Nie mam pojęcia - odparł Blix. Nie kłamał. - Czy to złoczyńcy? - Skąd mam wiedzieć? - odpowiedział. -Jak myślisz, co zrobili? - To na pewno oni ukradli całe złoto - powiedział Matt. Blix patrzył za nimi. Na trzech przestępców było sześciu policjantów. To wielu, nawet jak na dzielnice portowe, gdzie aresztowani często stawiali opór. Policja nie używała tylu ludzi bez przyczyny. Nie mieli tylu ludzi! Musieli zatrudnić nowe siły, żeby rozwiązać sprawę „Nelsona". Na samą myśl poczuł mróz w kręgosłupie, a jednocześnie ogarnęło go poczucie szczęścia, jakiego już dawno nie doświadczył. Naprawdę trochę namącili w tej kałuży. Sprawili, że wreszcie coś się działo!

86

- To na pewno ma coś wspólnego z kradzieżą złota powiedział. - Widziałem, że obiecano 500 funtów temu, kto zdradzi, kto to zrobił. - Gdybym tylko to wiedziała! - westchnęła Lily. - Mogłabym być bogata. 500 funtów to strasznie dużo pieniędzy, prawda? - Dosyć - potwierdził Matt. - Dlaczego nie znamy żadnych złoczyńców? - zapytała Lily. -Jeśli zamierzasz powiedzieć to samo w banku -powiedział sucho Jeremy - to nie wchodzisz z nami do środka. - A po co idziemy do banku? - spytała Lily. - Żeby go obrabować - zaproponował Blix. Tylko Jeremy się roześmiał. - Żeby zdobyć ogromne pieniądze w uczciwy sposób powiedział Jeremy. - Gdybym wiedziała, jacy bandyci byli na tym statku i powiedziała o tym policji, to też byłby uczciwy sposób. Wtedy też zarobiłabym pieniądze w uczciwy sposób, prawda? Jeremy i Blix wymienili spojrzenia. - Prawdopodobnie ty również byłabyś bandytą, jeśli wiedziałabyś, kto obrabował „Nelsona" - powiedział Jeremy surowo. - I wtedy nie uważałabyś, że pójście na policję jest uczciwe, moja kochana. Wszystko zależy od tego, gdzie stoisz. Jaki masz punkt widzenia. -Rozmawialiśmy o bandytach, a nie o punkcie widzenia, Jeremy. Czasami jesteś taki głupi! Słyszał to już kilka razy. Zakładał, że tak właśnie wyglądało posiadanie dzieci. Bycie ojcem. Nie było to nieprzyjemne.

87

-To się nazywa donosicielstwo, głupia - powiedział Matt. Złoczyńcy nie plotkują o innych złoczyńcach. To byłoby tak, jakbym ja coś mówił za każdym razem, gdy ty zrobisz coś, czego nie powinnaś. To byłoby skarżenie. Lily nic nie powiedziała. Przygryzała wnętrze policzka, rozmyślając. - To zależy, jaki masz punkt widzenia - powiedział cicho Blix. Rozdział 7 - To pieczęć - tłumaczył Jeremy, gestykulując wymownie. -Rozumiesz, pieczęć kościelna. Mamy... Blix zdobył wszystko poza tą pieczęcią, Rosie. Mówi, że ją także załatwi. Może. To prawie pewne. Ale to zajmie więcej czasu. Jest więcej szczebli do... opłacenia. To trochę więcej kosztuje. Wymaga... delikatności. Roza uniosła brwi, nie potrafiąc powiązać delikatności z Blixem. Musiała być ukryta w palcu, który zwykł trzymać na spuście. A nie sądziła, żeby właśnie o tym mówił Jeremy. -Wyjeżdżamy stąd pojutrze - powiedział. - Wypływamy po południu. - Pojutrze? Jeremy potwierdził. - Potrzebujemy pieniędzy, Rosie. Wszystko, co posiadamy, jest w tym banku!

88

- Przecież banki powinny być takie bezpieczne! -roześmiała się, siadając na łóżku. Jordy gaworzył za jej plecami, podniósł się, opierając się o jej plecy. Poczuła, jak małe, silne piąstki ciągną ją za włosy, jak rozplątują węzeł na jej karku i robią jej bałagan na głowie. - To dowodzi, jak są bezpieczne - odparł Jeremy, nawet na nią nie patrząc. Pocierał podeszwami butów o belki w podłodze. - Czy nie mogłeś wszystkiego wpłacić pod własnym nazwiskiem? - Bałem się, że coś mi się stanie! - wyjaśnił kolejny raz. Wydawało jej się, że słyszała to już wcześniej. Wtedy uważała, że to rozsądne. Chyba nawet to powiedziała. On na pewno to pamiętał. Jeremy pamiętał wszystko. -Wydawało się, że to najwłaściwsza rzecz, jaką mogę zrobić, Rosie. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, myślałem, że to najlepsze rozwiązanie. Jestem mężczyzną. Melbourne i namiotowe miasteczko roi się od mężczyzn. Mężczyzn i broni palnej. Mężczyzn i noży. To głównie mężczyzn zabija się w takich miejscach, prawda? Nic nie powiedziała, ale on oczywiście miał rację. Zycie nie było tu zbyt wiele warte. To był świat pełen mężczyzn, dokładnie tak, jak powiedział Jeremy, a prawo tutaj nie zawsze oznaczało to, co pamiętali z innych części świata. To była Australia. To było Eldorado. A mężczyźni zabijali innych mężczyzn za drobiazgi. To był chleb powszedni.

89

- Gdyby coś się ze mną stało, miałabyś przynajmniej tyle, żeby przeżyć - powiedział żarliwie. Rola męża zdecydowanie za mocno weszła mu w krew. Wcielał się w nią również, gdy byli zupełnie sami. Musiał się od tego odzwyczaić. -Ale nie odebrałabym tego - powiedziała krótko. - Nazywam się Rose Samuels, nie Rose Jones. Mój mąż nie żyje. Nie nazywał się nawet Howard Jones. -Skąd mogłem to wiedzieć? - zapytał. - Nikt nie prosił mnie o żadne papiery, kiedy wpłacałem w twoim imieniu pieniądze i kamienie. Nie odmówiliby mi tego, gdybym nawet nazwał cię Królową Wiktorią! Cóż za piekielna moralność! Roza skrzywiła się. - Złożyłem depozyt w imieniu pani Howardowej Jones powiedział Jeremy. - Nikt nie pytał, czy ją znam. Nikt nie pytał, czy mogę udowodnić, że jest moją żoną. Nikt nawet nie pytał mnie, czy jestem Howardem Jonesem! Była tylko miła i przyjacielska pogawędka z chłoptasiem za biurkiem. Chwilę potem zaproponował mi cygaro. Gdyby był wieczór, na pewno zaprosiłby mnie na piwo. Nie było wtedy mowy o oglądaniu żadnych papierów. Skąd, na Boga, mogłem wiedzieć, że odmówią mi - nam -odebrania tych pieniędzy? Roza roześmiała się. W skórzanej teczce, której nie znaleźli nawet bandyci z buszu, znajdowały się papiery, w nich można było przeczytać, że była żoną pana Seamusa Michaela 0'Connora. Nigdy nią nie była, nie prawomocnie, ale miała papiery, które wystarczająco wiarygodnie kłamały na ten temat. Nie posiadała już niczego, co mówiłoby, kim była naprawdę. Miała listy, które Joe pisał

90

do Fiony i Adama. Miała list, który napisał do niej, ale nie miała dokumentów potwierdzających, kim była. To nie powinien być żaden problem, bo miała być żoną Joego. On miał jeszcze raz wziąć ją pod swoje skrzydła. On miał być jej rycerzem i tym razem miała być prawowitą panią O'Connor. Teraz nie miała nic. Nie nazywała się nawet Rose Samuels ani Roza Samuelsdatter. Nie dało się tego udowodnić. Pani Howardowa Jones to nazwisko dobre jak każde inne. Ale nie mogła udowodnić, że nią była. Chyba że grałaby w grę Jeremy'ego. Roza pomyślała, że zaczęła tracić samą siebie. - Blix to załatwi - powiedział Jeremy. - Skłoni jakiegoś pijanego idiotę, żeby ożenił się z jedną z dziewcząt Cat. Blix mówi, że są aż nadto chętni. Ktoś im zapłaci za zabawę. Pod papierami podpisaliśmy się już zawczasu. Mówi, że ksiądz się tym nie przejmuje. Zapłaci mu się, żeby się nie przejmował. To brzmiało wystarczająco wiarygodnie. Nie było już żadnej moralności. - Papiery będą wystarczająco prawdziwe... i to wszystko, co dostanie bank. -A data? - zapytała Roza, która nadal myślała trzeźwo. - Będą miały datę wsteczną - rzekł Jeremy. -Z maja. Uśmiechnął się zawadiacko. - To oznacza, że mamy dwoje nieślubnych dzieci, ale w banku nie będą się tym martwić. Mogą być z twojego poprzedniego małżeństwa. Gdyby ktoś miał ochotę cię o to pytać! - Nie wiem, czy mi się to podoba - powiedziała. - Mam dziwne przeczucie, Jeremy.

91

-Wszystko, co mam, jest w tym banku, Rosie! -powiedział, kucnąwszy przed nią. Zacisnęła pięści na kancie łóżka, próbując myśleć jasno, zrozumieć to, co się stało. Jordy ciągnął ją za włosy. Jeremy chwycił obie ręce Rozy i przeniósł je na jej kolana. Kciukami głaskał jej dłonie. -Jest tam wszystko, co posiadam - wyszeptał. -Wszystko, z czym zacznę nowe życie. Ty jedziesz do 0'Connorów, Rosie. Nie musisz się martwić. Jedziesz do swoich... - To rodzina Seamusa... -Jedziesz do swoich - nie ustępował - ale ja wracam do Jareda, a on znów zatrudni mnie do przerzucania gnoju. Uważa, że tylko do tego się nadaję. Jest najstarszy i wie najlepiej. Zapomina, że już nie jesteśmy w domu, w Blossom Hill. Nie rozumie, że to nie Georgia. Jestem na to zbyt dorosły, Rosie! Nie jestem już chłoptasiem, który może żyć z łaski i widzimisię swojego brata. Pochylił głowę i zamilkł. Uniósł jej dłonie tak wysoko, że jego usta mogły dosięgnąć koniuszków jej palców. Ostrożnie je pocałował. -Wytrzymałem na polach tak długo, trzymając się tylko tej myśli, Rosie - powiedział z żarem, podnosząc na nią swe głębokie, niebieskie spojrzenie. Jego oczy patrzyły na nią błagalnie, jak oczy szczeniaka, którego ktoś uderzył. Zaciągnąłem tam ze sobą ciebie i dzieci, żeby doczekać tego momentu, w którym Jared nie będzie już za mnie decydował. Żeby znaleźć wystarczająco dużo złota, by odwrócić się do niego plecami. Żeby być wolnym i móc robić, co chcę. To po to marzliśmy w górach. Po to ogrzewaliśmy się nawzajem podczas długich nocy,

92

gdy na naszych kocach osadzał się szron. Po to znosiliśmy insekty i brudną, żółtą, śmierdzącą wodę. Po to przetrwaliśmy upał, od którego pękała ziemia. Po to znosiliśmy błoto i brud, i odciski, i tego przeklętego szeryfa Summera, Rosie. To wszystko właśnie po to. Wciągnął powietrze i był jej wdzięczny za to, że nic nie mówiła. Wdzięczny, że go słuchała. -Jeśli to zostawimy, to co rzeczywiście znalazłem... to, co wykopaliśmy z ziemi i błota, co myliśmy, stojąc w wodzie, to znaczy, że pozwoliłem ci cierpieć na darmo. Tobie i dzieciom. To nigdy nie było dla was dobre miejsce. To nie miejsce dla dzieci i kobiet, ale wytrzymaliście. Nie pozwól, by to wszystko poszło na marne! - Przetrwaliśmy to. Nie chciał o tym rozmawiać, ponieważ istniało jeszcze większe niebezpieczeństwo, na które ich naraził. To zbyt duża odpowiedzialność. I bez tego miał dość zmartwień. - Ty też miałaś coś z tego mieć, Rosie - powiedział, smutno unosząc kącik ust. Nie był to żaden uśmiech. Zaledwie grymas. Miałem ci zapłacić za wszystkie te tygodnie, jak tylko stanę na nogi. Za wszystkie miesiące. Miałaś dostać za to więcej, niż figę z makiem... - Nie zrobiłam nic, za co należy mi się zapłata, Jeremy. -Wiem. Ale nie wyjadę bez tych pieniędzy. Są twoje. A część jest moja. Są nasze. Mogę skłonić jedną z dziewcząt Cat, żeby także się podpisała. Mogę jej zapłacić, żeby ze mną później poszła odebrać rzeczy. Nie mogę ciebie w to wciągać, ale z dziećmi

93

wszystko idzie łatwiej. I dobrze by było, gdyby zobaczyli ciebie i Lily. Niczyjej uwadze nie umknie, że jesteście do siebie podobne... - Myślałam, że to do ciebie jest podobna! - powiedziała, zaciskając zęby i przechylając głowę do tyłu, gdy Jordy mocniej pociągnął jej włosy. Nie słuchał jej próśb, by przestał i znalazł sobie coś innego do zabawy. Jeremy znów się uśmiechnął. Jego twarz była zmienna, jak pogoda w Górach Błękitnych. - Z wystarczającą ilością papierów w kieszeni odzyskamy to, co nasze. Przecież nie zamierzamy obrabować banku. Chociaż wydaje mi się, że łatwiej byłoby się z tego wywinąć... - Nie musisz rozmawiać z żadną z dziewcząt Cat. Nie musisz też rozmawiać z najdroższą Cat. To nie jest jej sprawa! Odbiorę swoje własne pieniądze -powiedziała, dokładnie tak jak przypuszczał. - Dobrze! Pocałował ją w czoło. -Blix przyjdzie z papierami. Wkrótce. Nie było żadnych scen. Roza nie wiedziała, co sobie wyobrażała. Być może coś więcej, niż najzwyczajniejsze na świecie zachowanie. Jeremy tak się wysilał, by ją przekonać, że podejrzewała jakiś podstęp. Napisała Rose Samuels na sztywnym papierze, Jeremy narysował swoje bazgrołki z dużymi pętelkami i dużą ilością atramentu, tak, że można było je odczytać jako Howard Jones lub równie dobrze cokolwiek innego. Rozsypali sól na mokrym atramencie, strzepnęli ją z papieru, a Blix wyszedł stam-

94

tąd podejrzanie zadowolony z rulonem papieru w kieszeni. Nic więcej. Roza czuła się niemal oszukana. Ludzi w kościele było tylu, ilu jest zazwyczaj przy takich okazjach. Ich liczba była imponująca, a większość zgromadzonych nie postawiła tam swej stopy nigdy wcześniej. Niektórzy najwyraźniej nie wiedzieli nawet, gdzie się znajdują. Najbardziej trzeźwi z mężczyzn przyczesali włosy i wygładzili je wodą, śliną lub woskiem, używanym zazwyczaj do uprzęży, pozostali nie przejmowali się swoim wyglądem. Zebrane kobiety stanowiły niezwykle barwną grupę, ale nie było ich tak wiele, jak mężczyzn. Były za to bardziej otwarte. Panna młoda ubrana była na czerwono. Iskrząca czerwień większości zapierała dech w piersiach. Nawet zachód słońca mógłby zblaknąć ze wstydu w porównaniu z barwą sukienki. Była jak krzyk. Ponieważ była to wesoła okazja, Blix stwierdził, że można ją porównać z okrzykiem radości. Nie należała do najmłodszych laleczek Cat. Ta spędziła już na tym świecie trochę czasu, ale nie na tyle dużo, żeby odrobina pudru nie przykryła ostatnich dziesięciu, przynajmniej w kiepskim świetle. Pan młody cierpiał na przemijające rozdwojenie wzroku. Przybył z Ballarat pięć dni temu i w tym czasie ożenił się już dwa razy. Właściwie uważał, że powinien wkrótce wracać, ponieważ pieniądze jakby dostały skrzydeł wśród rozszerzającego się kręgu przyjaciół, a utrzymanie wielu żon było kosztowne, chociaż ta ostatnia najwyraźniej również wyszła

95

za mąż kilka razy od czasu, kiedy ją pojął. Wydawało mu się, że nawet rozmawiał z jednym z jej pozostałych mężów. Miły gość. Przyjechał z Cumberland - oczywiście przed Ziemią Van Diemena. Kiedy ktoś pytał, nie wymieniało się Van Diemena, chociaż był to zazwyczaj ostatni adres, pod jakim się przebywało. Teraz mówił, że przebywa na terenach na północ od Clunes. Pan młody również przez jakiś czas zastanawiał się, czy się tam nie wybrać. W Ballarat powodziło się coraz gorzej. - Howard Jones? - zapytał ksiądz. -He? - Czy pan młody może powtórzyć za mną? - zapytał ksiądz, wyostrzając wzrok. Pan młody się rozpromienił. - Howard Jones, tak. To tak się dzisiaj nazywał. Niełatwo przypomnieć sobie wszystkie te nazwiska, ale teraz mu się to udało. Howard Jones. To do niego mówił ksiądz. To też był całkiem miły gość. Wczoraj zaślubił jednego z jego kumpli. To musiało być wczoraj, bo on sam ostatnio brał ślub przedwczoraj. I to było w innym kościele. Było o wiele więcej zgiełku. To chyba był kościół katolicki. Sam nie był katolikiem, ale to nie robiło najmniejszej różnicy. To nie dlatego zrobił sobie przerwę. To te wszystkie żony. Trzeba było mieć nieco środków, żeby zaspokoić wszystkie ich potrzeby. Zastanawiał się trochę nad tą trzecią. Nie pamiętał, żeby ją wcześniej gdzieś spotkał, ale wyglądała dość dobrze. Mogło być z nią zabawnie. Nie wyglądała na taką, która odmawia mężczyźnie dobrej zabawy!

96

Mrugnął do niej jednym okiem - a może obojgiem oczu, to nie było takie ważne - powtarzając za księdzem, wyraźnie, słowo po słowie, sylaba po sylabie: -Ja, Howard... Jeremy... Jordan... Jonesz... Potem już nie bardzo pamiętał, co się działo. Panna młoda najwyraźniej nazywała się Rose. To piękne imię. Nigdy wcześniej nie miał żony o imieniu Rose. W każdym razie z tego, co pamiętał. Poprzednia nazywała się Maggie. To też nie było najgorsze imię. Bawili się razem wyśmienicie, on i Maggie! Szkoda, że jej tu teraz nie było, mogłaby z nim uczestniczyć w przyjęciu. To będzie świetne przyjęcie, to sobie obiecał, ale już zaczął tęsknić za Maggie. Maggie miała poczucie humoru. Miał nadzieję, że wszystkie jego małżeństwa będą równie zabawne! Z tyłu w kościele siedział Blix i spokojnie obserwował durnia, który nie był w stanie zapamiętać naraz więcej, niż dwa słowa - w najlepszym wypadku - i który ledwie był w stanie je powtórzyć tak, by można było je uznać za zrozumiałe. To było niemal szaleństwo fundować kolejną zabawę komuś takiemu, ale z drugiej strony, być może on i jego orszak nie będą potrzebować wiele, nim padną. Poza tym nikt z nich nie będzie później pamiętać szczegółów. To było najważniejsze. -Jesteś przyjacielem panny młodej? Usłyszał znajomy, choć nieoczekiwany głos. Blix nie ruszył się z miejsca. Nie obejrzał się przez ramię, mimo że Mac stał tuż za nim. Nie wierzył, że mąż Cat chciałby odebrać mu życie w kościele. W ogóle nie wierzył, żeby Mac źle mu życzył. Nie wchodzili sobie w drogę.

97

Konkurowali ze sobą w granicach rozsądku i pozwalali sobie nawzajem na sukcesy. Podzielili się po równo. - Pana młodego - odpowiedział Blix. -W ciągu ostatnich kilku dni pojmali piętnastu mężczyzn powiedział cicho Ronnie MacLogan. Nikt poza nimi nie słyszał, o czym rozmawiają. Siedzieli daleko od reszty i nikt nie zwracał na nich uwagi. - Trzech wczoraj w „Ocean Child". Widziałem to na własne oczy. Myślałem już, że wezmą mnie. Musiałem trzymać się za kolana, żeby nie drżały. - Dlaczego mieliby cię zabrać? Przecież w tym nie brałeś udziału. - Tak jak żaden z tych trzech - odparł Mac. Blix zrozumiał. O tym samym myślał, stojąc na kei. Nie rozpoznawał żadnego z tych trzech, których policja wyciągnęła na ląd dzień wcześniej. Po prostu czas płynął, a władze żądały, by ktoś został pociągnięty do odpowiedzialności za kradzież złota. Kogoś trzeba było ukarać. Policja najwyraźniej nie miała żadnego tropu, dlatego aresztowali ludzi na oślep. -Czy możesz mi załatwić statek, którym mógłbym stąd odpłynąć, Douglas? - Dlaczego chcesz uciec? Byłeś w łóżku szefa policji podczas gdy on gonił rabusiów z „Nelsona"? Mac się nie uśmiechnął. - Wykupiłem dwie pozostałe części. Blix zrozumiał. On i Cat zrobili to samo, wykupili pozostałych w swoich grupach. To wydawało się rozsądne. Lepiej, niż gdyby pozostali czekali, aż znajdą kupca. Cena oczywiście była niższa, ale nie musieli czekać. Wszyscy dostali swoją część i znik-

98

nęli z Melbourne. Jeśli policja chciałaby ich znaleźć, mogą udać się jeszcze dalej w głąb kraju. A tam dowody były trudniejsze do zdobycia. Mac znał Cat. Być może nawet nauczył ją kilku swoich chwytów. No i Mac szybko doliczył się, kto brał udział w napadzie. Według Cat niewielu było tego wartych. Mac od razu ich znalazł. Niewielu w podziemnym światku w Melbourne odmawiało informacji Mountain Macowi. Teraz Mac odnalazł pozostałych dwóch, którzy przechowywali działki złota z napadu i po prostu je odkupił. Uwolnił ich od odpowiedzialności. Od brzemienia. - Dostałem je tanio - rzekł Mac. Blix poczuł, jak jego dłonie zaciskają się w pięści, ale musiał przyznać, że podziwia tego człowieka. Rywalizowali ze sobą, MacLogan przegrał, ale i to zdołał obrócić na swoją korzyść. Tylko wielki człowiek mógł czegoś takiego dokonać. - Szkoda, że nie zdobyliście „Admirała" - szepnął Mac. Myślałem o starej Anglii. - Cat mówi, że pochodzisz z Irlandii. -Cat mówi to, co myśli - zauważył Mac. - Nie wszyscy mężowie wyjawiają swym żonom każdą tajemnicę. - Sam nie mogę iść do portu. Są tacy, którzy chętnie się mnie pozbędą. Muszę wydostać się z tego kraju. -Mogę ci pomóc dostać się trochę dalej. -Tak? - Miejsce na pokładzie do Sydney - rzekł Blix. -Jutro po południu. Będzie drogo. - Przyjdę wieczorem na brandy. Nie musicie zostawiać otwartych drzwi. - Cat się to nie spodoba. 99

- Cat jest rozsądna - powiedział Mac pocieszająco i podniósł się, podczas gdy para młoda powoli odwróciła się od ołtarza i ruszyła w stronę drzwi. Panna młoda na szczęście była w stanie podpierać pana młodego, który zataczał się, zdzierając zewnętrzny kant podeszwy prawego buta i wewnętrzny lewego. Jeszcze nie dotarło do niego, że ominął go pocałunek na zakończenie ceremonii. Może jego czas jeszcze nadejdzie. Przed kościołem czekały otwarte wozy i woźnice, którzy podczas całej ceremonii siedzieli na zewnątrz, obrzucając siebie nawzajem przekleństwami. Byli już gotowi zamienić słowa w czyny i z dziką odwagą i pogardą dla śmierci sprawdzić, który z nich ma najwięcej włosów na częściach ciała, które rzadko były myte, a jeszcze rzadziej widziały światło dzienne. Orszak weselny władował się na wozy. Wszyscy byli zbyt pijani, by odczuwać strach, gdy woźnice gonili się nawzajem przez ulice miasta, niczym gladiatorzy, aż do „Hotelu Excelsior", gdzie miało się odbyć kolejne wesele. Blix poczekał, aż wszyscy poszli. Nie widział Maca, ale MacLogan był człowiekiem, który nie miał trudności ze schowaniem się w grupie ludzi. To w ten sposób przetrwał i zapracował na swoją reputację, unikając wysłania z powrotem na wyspę na południu. Ksiądz przyjął swą zapłatę w zakrystii. Dokument, który Blix otrzymał w zamian, opatrzony był wymaganą pieczęcią. Rozwinął go i osobiście dokładnie sprawdził. Był naprawdę piękny. Przejrzał resztę dokumentu. Zajęło to trochę czasu, ale lubił

100

być dokładny. O ile Blix dobrze rozumiał, Rosie nie powinna mieć żadnych trudności, gdy jutro będzie chciała wyciągnąć z banku swoje pieniądze. - Przypuszczam, że ci ludzie istnieją - powiedział ksiądz, rozpinając sutannę. Blix stał w miejscu. Zawsze się zastanawiał, co ci słudzy kościoła nosili pod sutanną. Poczuł się zawiedziony, gdy zobaczył, że ksiądz wygląda jak najzwyklejszy człowiek. Ze sutanna i koloratka były niczym mundur. - Są prawdziwi? - ksiądz powtórzył swoje pytanie. - Skoro papiery wydają się być ważniejsze niż sami ludzie i ceremonia. - Uważam, że to było piękne nabożeństwo - powiedział Blix, wręczając mu jeszcze co nieco za faNie otrzymał żadnego podziękowania, ale i na to nie liczył. Był tylko zwykłym człowiekiem, który żył dzięki swej broni, a ksiądz - cóż, ksiądz był sługą Pana i stał ponad Blixem. Nie było żadnego powodu, dla którego ksiądz miałby Blixowi dziękować. Właściwie to Blix powinien podziękować jemu za to, że mógł mu zapłacić. - Śluby in absentia także są ważne - mówił dalej ksiądz, jakby dla podkreślenia powagi sytuacji. - In co? - zapytał Blix. - Ślub, podczas którego zarówno panna młoda, jak i pan młody są nieobecni - wyjaśnił cierpliwie ksiądz, a Blix zdał sobie sprawę, że ksiądz zrozumiał więcej, niż powinien. Od tej pory powinni może wynajmować tych księży, którzy mieli pociąg do kieliszka. Z nimi było łatwiej. - O ile oboje podpisali dokument zaślubin, to są one ważne - powiedział

101

ksiądz. - O ile ci ludzie są autentyczni, o ile istnieją i o ile to oni podpisali dokumenty zaślubin swoimi nazwiskami, to naprawdę są małżeństwem. Mam nadzieję, że zdają sobie z tego sprawę. Blix uśmiechnął się. Ksiądz nie wiedział, jak rzadki był to widok, więc nie zdołał w pełni docenić tego wydarzenia. -Jak już mówiłem, to była piękna ceremonia -rzekł Blix i opuścił kościół. Rozdział 8 - Dziś w nocy powinnaś w końcu zasnąć. Powiedział to łagodnym głosem, niemal czule. Jego spojrzenie na chwilę się na niej zatrzymało, gdy siedziała niczym małe zawiniątko tuż przy ścianie. Jeremy znalazł Rosie siedzącą na balkonie, tuż przy drzwiach do pokoju. Wypił z Blixem kilka piw w barze na dole, pogadali jak to mężczyźni, gdy znajdą się w swoim towarzystwie. Zrobiło się dość późno i był pewien, że będzie już spała, gdy po cichu wślizgnął się do środka. A jednak się mylił. Wokół białej bluzki owinęła czarny szal, cienki jak pajęcza sieć. Nie wiedział, czy daje jakiekolwiek ciepło. Spódnica także była czarna. Jeremy'ego zabolało, gdy zrozumiał, że znów ubierała się jak wdowa. Nie wiedział, czy ma to traktować jako ostrze-

102

żenie. Być może nic dobrego nie wyniknie z bycia przesądnym. -Nie marzniesz? - zapytał i ześlizgnął się, opierając plecy o ścianę, aż sam usiadł obok niej. Przed balustradą nie było miejsca na jego długie nogi, więc musiał je zgiąć. Objął ją. Przyciągnął jej głowę do swego ramienia. W końcu się rozluźniła. Doceniał milczące zaufanie, którym go obdarzyła. To pokazywało, że nie postrzegała go jedynie jako zabawnego głupka. Nie chciał tym dla niej być. Tego wieczoru zrobiło się odrobinkę chłodniej. Przyjemnie. Można było wypełnić płuca powietrzem i nacieszyć się nim. Nawet on, który urodził się w ciepłym zakątku świata, uważał, że tutejszy upał jest nieznośny. Nie chciał nawet myśleć, jak musiała czuć się Rosie, która pochodziła z dużo zimniejszego kraju. Było ciemno. Noc była tak czarna, że ciężko mu było dostrzec Rosie, mimo że siedziała tuż przy nim. Trudno było rozróżnić jej rysy. Lampy obok hotelu zgasły zaskakująco wcześnie. Jeremy miał zamiar wspomnieć o tym Blixowi, ale po chwili o tym zapomniał. Teraz znów zwrócił na to uwagę. To było dziwne. Cat Forrest wiele zrobiła, by konkurować z innymi hotelami. Była z tego dumna. Zapalone lampy były konieczne, żeby goście mogli zauważyć hotel po zapadnięciu zmroku. Jeremy'emu nie podobała się myśl, że pierwsze wrażenie, jakie wywarła na nim Cat, było błędne. -Powtarzam sobie, że się nie zawiodę - powiedziała cicho Roza. - Mówię sobie, że zajmie to tro-

103

chę czasu. Że jeszcze długo potrwa, nim znów ujrzę Michaela. Ale czekanie jest takie przykre... Jeremy westchnął cicho. Jakby sam o tym nie wiedział! - Tym razem jesteśmy już w drodze - szepnął, siadając po turecku. Mięśnie w jego długich nogach napięły się. Niewygodnie było tak siedzieć, ale tym razem nie mógł od niej odejść. Musiał po prostu się powstrzymać, gdyby poczuł, że zmysły biorą górę nad rozsądkiem. Nadal myślał trzeźwo. Był w stanie zapanować nad swym temperamentem. Był mężczyzną, a nie zwierzęciem. - Po prostu tak się boję - wyjaśniła, a Jeremy poczuł jej ciepły oddech na swej szyi. Rozpiął lekko koszulę, ale uważał, by nie przesadzić. Jego marynarka wisiała na oparciu krzesła, tam gdzie ją odłożył, wchodząc do pokoju. Czuł lekką wilgoć w miejscu, gdzie jej usta dotykały jego koszuli. - Nie bój się - powiedział i objął ją, splatając palce obu dłoni na jej prawym ramieniu. Roza niemal wdrapała mu się ńa kolana. Jeremy poczuł się silny. Silny i odpowiedzialny. Jared by go nie poznał. - Dlaczego miałabyś się bać, Rosie? - zapytał łagodnie, jakby rozmawiał z Lily. - Stawiałaś czoła groźnym bandytom w dzikim buszu bez cienia strachu. Chodziłaś jak królowa po najniebezpieczniejszych dzielnicach portowych w Sydney. Przekraczałaś rzeki i kaniony. Żyłaś wśród najtwardszych jankesów, jacy przybyli do Australii... i łagodnieli przy tobie... Wciągnął powietrze. - A to tylko część tego, co zrobiłaś w Australii. Nie mam zamiaru strzępić języka o wszystkim, czego dokonałaś w Georgii.

104

Nie masz najmniejszych powodów, by się bać! To wszyscy ci, którzy źle ci życzą powinni bać się ciebie, Rosie. Uśmiechnij się, kochana! - Nadal się boję. -Jesteś bardziej groźna, niż Red, wojownik z plemienia Seminolów! - szepnął w jej skroń. Wierzył w każde słowo, które powiedział, ale trudno mu było zabrzmieć wiarygodnie. Słyszała już za dużo bzdur z jego ust. Może nie była już w stanie traktować go poważnie, może sam pozbawił się w jej oczach wiarygodności będąc tym, kim zawsze był. - Boję się - powtórzyła Roza. - Zobacz, do czego doszło! Nie chciałam, by tak się stało. Nigdy nie myślałam, że wszystko może się tak potoczyć... - To był mój błąd. Nie pomyślałem. Nie wyróżniasz się, gdy na ciebie patrzę. Zapomniałem, że są tacy, którzy nie patrzą moimi oczami. Wypuściła powietrze z ust. -Jestem taka zmęczona ukrywaniem się, Jeremy. - Dłużej tak nie będzie - obiecał. Być może przesadził. Wkrótce będziemy w drodze, Rosie. To w każdym razie jest pewne. I to nie będzie nic nowego. Wiesz, jak to jest podróżować statkiem. To nie jest coś, na co człowiek się cieszy. Nie może być gorzej, niż się przypuszcza. I to mija. A w domu... jesteś w domu. Założę się, że zostaniesz przyjęta lepiej, niż ja. Sam słyszał, jaka gorycz bije z jego słów, ale na szczęście Rosie tego nie zauważyła. Nie chciał, by pomyślała, że narzeka. To byłoby z jego strony dziecinne, a teraz nie chciał się taki wydawać. - Starasz się mnie rozśmieszyć. - Pomaga? - Nie za bardzo... 105

Ta myśl naszła go znienacka. To był nagły impuls. Jeremy rzucił wzrokiem na niebo. Pod wieczór nieco się zachmurzyło, to dlatego było nieco chłodniej. Podmuch wiatru przyniósł ze sobą te chmury i ciągnął je dalej na północ, ale zatrzymały go niebieskie, poszarpane góry gdzieś daleko w ciemności. Na niebie nie było widać zbyt dużo światła. Tylko gdzieniegdzie pobłyskiwały gwiazdy. A więc niebiańskie łodzie nie żeglowały dzisiejszej nocy. Ludzkie istoty mogły swobodnie poruszać się w ciemnościach. - Zabiorę cię na pokład i pomogę ci policzyć wszystkie gwiazdy, które ujrzymy na niebie w Boże Narodzenie, Rosie obiecał uroczyście Jeremy. -Może zapalą dla ciebie dużą, jasną gwiazdę... żebyś mogła zobaczyć, dokąd żeglujemy. Żebyś wiedziała, dokąd zmierzasz. Jasną, lśniącą gwiazdę, która będzie do ciebie mrugać znad Waimauku. Z domu... Jego rysy zmiękły. Oczy zrobiły się wilgotne, ale nie rozkleił się całkowicie. Nie zamierzał płakać. Nie robił takich rzeczy. - Czy to pomysł, który może cię pocieszyć? - Może... - Ciii! Jeremy coś usłyszał. Jakiś nieokreślony dźwięk, z początku myślał, że to wiatr albo że się przesłyszał. Zdarzało się, że słuchał tak uważnie, iż słyszał urojone dźwięki. Nazywał to słuchaniem widoków. Pozostało mu to po wielu długich nocach spędzonych na polach złotonośnych. W końcu obawiał się nawet dźwięku liści eukaliptusów, ocierających się o siebie na wietrze. Sądził, że ten dźwięk również znajdował się wy-

106

łącznie w jego głowie, niczym strach, którego nie potrafił do końca nazwać. Wierzył w moc swojej własnej wyobraźni - aż w końcu dźwięków zrobiło się więcej i stały się głośniejsze. Tuż pod nimi. Jeremy dostrzegł dłoń, chwytającą jeden ze szczebli na balkonie na dole, zaledwie dwa łokcie od nich. Może trzy. Szybko zmienił swój uchwyt, tak że trzymał teraz Rozę zarówno w pasie, jak i w ramionach. Przesunął się nad nią, tak że niemal leżała pod nim na balkonie. Głupsza kobieta zaczęłaby krzyczeć. Roza zachowała spokój. Jej oczy się rozszerzyły, usta poruszały się, ale Jeremy delikatnie pokręcił głową, nim przycisnął swoje usta do jej warg. Nie mogli wyjść z balkonu, nie robiąc widowiska. Nie było żadnej możliwości, by gdzieś się schować. Nie było innego sposobu, niż ten. To była myśl. Ukryją się. Jeremy całował ją niemal beznamiętnie. Jeden z łokci zbyt mocno naciskał na belki pod spodem. To było nieprzyjemne. Nie zwykł uwodzić kobiet na nagiej podłodze. Jeremy używał ust, nie myśląc o tym, co robi. Umiał całować, ale był tak rozkojarzony, że wychodziło mu to niezdarnie. Całował Rozę w panice, próbując zerkać spod grzywki, która opadała i zakrywała mu twarz, jak zasłona. Przynajmniej ten drugi też go nie widział. Trzeba umieć docenić szczęście w nieszczęściu. Roza oddychała przez nos. Jeremy czuł, jak jej pierś unosiła się i opadała pod nim i nie chciał na nią

107

zbyt mocno napierać, ale nie miał wyboru. Musiał udawać, że są nieprzytomni z pożądania. A w każdym razie ślepi i głusi. Dostrzegł coś spod włosów. To była pięść. Mocne ramię, jedno, potem drugie. Ciemny, potężny tułów człowieka. Krótka szyja i głowa przyodziana w kapelusz. To był mężczyzna, który się wspiął i podciągnął na balkon. Stanął na bezpiecznym gruncie, oddychając ciężko. Wspinaczka musiała być dla niego wyczerpująca. Byli na trzecim piętrze. Ziemia leżała nisko pod nimi. Jeremy zaczął cicho postękiwać, zmysłowo, jak w najdzikszym pragnieniu. Chciał, by ten drugi go usłyszał. Jeśli to był włamywacz, to mogło wystarczyć, by go przestraszyć. Deski w podłodze gniotły go, ale starał się to ignorować. Uwodziciel Jeremy nie przerywałby w środku najczulszego pocałunku. Podłoga poruszała się pod nimi delikatnie. To musiał być ciężki mężczyzna. Jeremy usłyszał dźwięk czegoś twardego, uderzającego o zaokrągloną, białą krawędź balustrady. Mógł tylko zgadywać, co to było. Tępy, ciężki przedmiot. Jak rewolwer w skórzanej kaburze. Jeremy mógłby przysiąc, że włosy zjeżyły mu się na głowie. Pocił się na całym ciele. Zaraz zrobią się pod nimi kałuże. Odpłyną na fałach słonej wody, która z niego spływała. Ten drugi spojrzał na nich. Był tego pewien. Ten moment był niemiłosiernie długi. Wydawał się trwać całe życie.

108

- Kochanie - szepnął Jeremy tak żarliwie, że buchała od niego para. - Kochanie... Całował jej usta, uważając, by nie patrzeć na nic poza nią. -Kochanie - wymamrotał - wezmę cię tu, pod gwiazdami. Pocałował ją głośno i z przesadą. Niewielu widziało go takim, od kiedy skończył piętnaście lat. Jeremy wiedział, że przesadza i czuł, że jej ciało zaczyna pod nim drżeć. Czy ta diablica przypadkiem się z niego po cichu nie śmiała, leżąc pod spodem? - Zrób to! - odpowiedziała zachrypniętym głosem. Szeptem. Ale tak głośno, że Jeremy przestraszył się, że obudzi dzieci. To najgorsze, co mogłoby się stać! Otworzył usta i poczuł, jak czubek jej języka wędruje po jego wargach. Bezwstydnie. To było słodsze niż grzech. Dokładnie tak, jak zrobiłaby to kobieta bez skrupułów. Koniec jej języka ślizgał się przebiegle po jego ustach, obrysowywał je, zwilżał. W końcu wepchnęła mu go do ust, zupełnie go tym zaskakując, jej język tańczył bez zahamowań w wyzywającym tańcu z jego własnym, bezwolnym językiem. Szarpała jego wargi swoimi ustami. Uwodzicielsko i grzesznie. Kusząco. Niebezpiecznie. Żartobliwie i jednocześnie śmiertelnie poważnie. Zacieśniła uchwyt wokół jego karku, przyciągając go do siebie tak mocno, że stracił kontrolę nad uściskiem, w którym ją trzymał. Stracił kontrolę nad wszystkim. To Roza sterowała tą grą - a on nawet nie wiedział, że potrafiła w nią grać. Miał ją za... chłodniejszą niż była.

109

Jej gorący pocałunek to jedyne, o czym mógł myśleć. Jedyne, co znał. Jej usta były inne, niż pamiętał. Jędrniej sze. Bardziej zdecydowane, niż podejrzewał w swych najdzikszych fantazjach. Pocałunki, którymi obdarzała go w snach, nigdy tego nie przypominały. To nie była ona. Jak mogłaby być? Sny były jego. Tylko jego. To jego własne myśli ją stworzyły i był to błędny obraz. Przylgnął do niej całym ciałem. To już nie była gra. Zrobiło się niebezpiecznie i cudownie i Jeremy pomyślał, że od dawna za tym tęsknił. Zrobiło mu się jeszcze cieplej na myśl, w jak niepohamowany sposób się tym cieszył. Czuł jej biodra. Jego twarde uda naciskały na jej, o wiele bardziej miękkie i krąg-lejsze. To było cudowne. Fascynujące. Zauważył, jak jej krągłe piersi uginają się pod nim, wydawało mu się, że czuje jak jej sutki twardnieją pod cienkim materiałem bluzki. A może to były guziki... Jeremy'ego wypełniło leniwe ciepło, czuł, że jej pożąda, a leżeli tak blisko siebie, iż musiała to poczuć równie wyraźnie, jak on. Ale nie czuła tego bólu. Może zrobiła się przez to łagodniejsza. Wydawało mu się, że zauważył w niej jakąś zmianę. Jej usta zmiękły i stały się uległe. Tak mu się wydawało. Być może się mylił. To nie była chwila na pytania. To był moment, który powinien się skończyć, bo w ogóle nie powinien był się wydarzyć. To było nieporozumienie. Ale Jeremy'emu wydawało się, że Roza chętniej go całuje. Jej słodki smak przemawiał do jego zmysłów. Zapomniał, dlaczego to robią. Zapomniał, że

110

to nie dzieje się naprawdę. Wszystko, czego chciał, to się nią nacieszyć - i wydawało mu się, że zaprosiła go do czegoś więcej. Jeremy stał się bardziej zachłanny. Roza jęknęła słabo, ale on był głuchy. Pocałunek stał się głębszy. Zawładnął jej ustami jak wojownik. Jakby zamierzał ją pokonać. Wydawało mu się, że nigdy nie zdoła przestać jej całować. Był wygłodniały, a ona go syciła i nie mogło być lepiej. To miało się nie kończyć. - Jeremy - szepnęła. - Jeremy! Musiała pociągnąć go za włosy, by się opamiętał. Chwyciła mocno jego włosy na karku i odciągnęła go do tyłu. Walczyła o oddech. Podejrzewała, co się z nim działo. Sama przez chwilę to czuła i było cudownie, ale Roza bała się, że to nie dla nich. Po prostu byli razem tak długo, żyli tak blisko siebie, że łatwo było wmówić sobie różne rzeczy. Musiała zmobilizować całą siłę woli, by nie poddawać się temu zbyt długo. Nie tego chciała. Nie sądziła, że tego właśnie pragnie. Ale już wcześniej uległa pokusie. I sama popełniła błąd. Odurzenie gwałtownie opuściło Jeremy'ego. Roza trzymała między nimi dłoń, na jego piersi. Komunikatu nie dało się odczytać opacznie. Czuł nacisk i wiedział, że to nie było zaproszenie. Czyżby przez cały czas się mylił? Jeremy chciał się wycofać godnie i dyskretnie. Ten moment zniknie pod osłoną nocy i zostanie zapomniany - ponieważ to zaszło tylko między nimi. No i oczywiście widział to też ten człowiek, kimkolwiek był. Z pewnością nie miał całkiem czy-

111

stych intencji, inaczej użyłby drzwi i schodów, jak inni szacowni ludzie. Jeremy byl skłonny całkiem o nim zapomnieć. Podniesie się znad Rosie z godnością i może zapomni o tym, co się między nimi wydarzyło. Spokojnie i po męsku - taki był plan ale jedna łydka całkowicie mu zdrętwiała i próbując się poruszyć, kopnął w drzwi drugą nogą. W niczym nie pomógł fakt, że znalazł oparcie dla obu dłoni po jej bokach. Jedna pięść całym ciężarem opadła na płomienną burzę włosów Rozy. Z jej ust wyrwał się cichy jęk i gdy Jeremy cofnął pięść, przypadkiem uderzył nią mocniej o podłogę. Jeremy zamknął oczy i przyjął do wiadomości, że nie uda mu się bezgłośnie pozbierać z podłogi i podnieść na nogi swoje długie ciało. Męski i pełen godności! Roza zanosiła się śmiechem. Długo nie dostrzegała jego wyciągniętej dłoni, ponieważ płakała ze śmiechu. Napady śmiechu były jak czkawka i brzmiało to niemal jakby łkała. Gdyby Jeremy nie widział jej z bliska, myślałby, że drży, szlochając. W końcu pozwoliła mu się podnieść. Położyła dłoń na jego ramieniu. To była bliskość, nie przekreślająca całkowicie tego momentu, który dzielili, niezależnie od tego, jak niewiarygodny wydawał się on później im obojgu. Oparła czoło o swą dłoń. Nadal trzęsła się ze śmiechu. - Kochanie - szepnęła zadziornie, nawet w połowie nie tak uwodzicielsko, jak on. A jednak gruchała lepiej od niego. Jej głos wydobywał się z głębi krtani. - Oni są tacy słodcy, Ronnie odezwał się głos Cat w jej pokoju.

112

Okno było otwarte. Drzwi nadal były uchylone. - Są małżeństwem już od bardzo dawna, a nadal patrzą na siebie takim wzrokiem, jakim ty za mną wodziłeś, zanim się pobraliśmy. To taki rodzaj zakochania, który niemal cię porusza... - To było więcej niż spojrzenie, sądząc z tego, co widziałem wygłosił głęboki, męski głos, który nie należał do Blixa. - Nie bądź zazdrosny, Mac! Trzymaj się z daleka od okna! Zamknę drzwi. Douglas wkrótce przyjdzie. Miał wypić parę kieliszków z Jeremym. To ten... mąż... - Nie zatrzymywałem się, by się przywitać... Usłyszeli zdecydowane kroki. Energiczne. Dźwięk zamykanych drzwi. Odległy szmer ich głosów. Cat i tego obcego mężczyzny. Słowa nie były już wyraźne. Nie dało ich się odróżnić, chyba że podeszliby dużo bliżej - tuż obok drzwi Cat. A tego nie mogli zrobić. Ciekawość nie była wystarczającym powodem. Roza schowała twarz w zagłębieniu ramienia Jere-my'ego. Było ciepłe i wilgotne. Parujące. Przed oczami zamajaczyły jej przez moment noce nad Oconee. Były gorące i fascynujące. Ta chwila zabrała ją do nich z powrotem. A Jeremy pasował do tego krajobrazu. Urodził się w Stanach Południowych. Pachniał jak noce w Georgii. Pocił się i jego ciepłe ciało pachniało delikatnie solą. Nie był to ostry zapach potu, lecz delikatny zapach mężczyzny - i czegoś, czego nie mogła dokładnie określić. Może chmielu. On i Blix pili przecież razem. Nie długo. Jeremy nigdy nie pił dużo. Znał umiar i to się jej podobało. Może to tytoń. Nie palił dużo, ale sie-

113

dział w barze, gdzie pod sufitem robiło się szaro. Ale nie wydawało jej się, żeby unosił się wokół niego ciężki zapach dymu. Raczej delikatnie ją łechtał. Kusił. Jej usta przylegały do jego szyi, dotykały skóry i czuła jego smak. Nie musiała sprawdzać koniuszkiem języka, czy ma rację. Wiedziała, jak smakuje, nie zlizując wilgoci z jego parującej skóry. Wiedziała... - On nie wychodzi - wyszeptał w jej włosy. - Możemy wejść do środka... - Myślę, że możemy zostać tutaj - odpowiedziała. - Dlaczego? - zdziwił się. Z łatwością mógł znów dać się ponieść pragnieniu. Wystarczyłoby jedno jej słowo. - Ponieważ to... się nie wydarzy. - To jest swoista noc poślubna, pani Jones - przekonywał. - Nie - odparła. - Chcesz tego. - Być może. - Więc dlaczego nie? - Nie. Pozwolił, by słowa powoli do niego dotarły. Obejmował ją, wsłuchując się w dźwięki miasta. Słuchał nocy. Widział kilka gwiazd, których światło było wystarczająco jasne, by przebić się przez warstwę chmur. Teraz jeszcze łatwiej było widzieć je jako statki. Statki, które były daleko od siebie, które cicho mijały się pod osłoną nocy. Tak jak było z nim i Rosie. - Nie - powiedział w końcu i pocałował jej włosy. Potem ją puścił i poczuł, jak noc i ciemność chlo-

114

dzą jego zbyt rozgrzane ciało. - To się nie wydarzy, Rosie. - Nie. To się nie wydarzy. Rozdział 9 -Tym razem to chyba na zawsze - powiedział Blix, pomagając Jeremy'emu z bagażem. Trzymał się w cieniu. Był woźnicą i tragarzem i niemal zlewał się z kurzem na ulicach. Obok banku zatrzymał wóz tak daleko, by nie wyglądało na to, że w ogóle jest z nimi. Pilnował Jordy'ego razem z Mattem, podczas gdy Howard Jones i jego żona podejmowali swoje pieniądze. Lily poszła z nimi dla podkreślenia podobieństwa między nią a Rozą. To był nieistotny szczegół, ponieważ sztywny dokument, który był ich świadectwem ślubu, wystarczał w zupełności do identyfikacji. Jeremy pocił się, trzymając papier z nonszalancją, by nie wzbudzać podejrzeń. Ani razu nie rzucił w jego stronę wzrokiem po tym, jak oddał mu go mężczyzna w okienku bankowym. - Co się stanie z tobą? - zastanawiał się Jeremy. -Piękna Cat... czy...? Blix był zakłopotany. Nie widział żadnego powodu, by o sobie mówić. Im mniej ludzi go pamiętało, tym lepiej. Chciał się wtopić w tłum. Jeremy poklepał Blixa poufale po ramieniu. Uśmiechnęli się przelotnie do siebie.

115

- Pojadę z nią do Ballarat. Ludzie stamtąd teraz wyjeżdżają. Ci, którzy nadal wytrzymują, prawie w ogóle nie jeżdżą do miasta. Cat mówi, że można tam zarobić', dopóki to trwa. Zabiera tam ze sobą kilka dziewcząt. Jeremy kiwnął głową. To był inny świat. Inne życie. Nie miał najmniejszego prawa tego potępiać. Sam mógłby tak żyć - gdyby wszystko potoczyło się inaczej. - A więc Ballarat się kończy? Blix przytaknął. - Może to nawet lepiej, że wyszło, jak wyszło. Nie rozmawiali o tym, co zaszło. O obozie. O tych, którzy tam pozostali w błocie. W ogóle nie poruszali tego tematu, poza tymi paroma słowami, które wymienili teraz. To było zbyt bolesne wspomnienie. - Przetrwają najsilniejsi - powiedział Blix, jakby wiedział, że Jeremy myśli o tym samym, co on. - Wszedłeś z nimi w komitywę, prawda? - zapytał Jeremy, nie wyjaśniając, o kogo mu chodzi. - Byłem sam. Nie chcę już płukać złota. Co innego mogłem zrobić? Wybór był prosty. Jeremy też to dostrzegał. Bez Rosie i dzieci mógłby wybrać to samo - ale jemu nie byłoby równie łatwo uzyskać akceptację tych bezwzględnych ludzi, rządzących w Black Forest. W lasach i górach między Melbourne a polami złotonośnymi najlepiej było trzymać się utartych szlaków. Zresztą nawet tam nie było się bezpiecznym. Bandy plądrowały i kradły, co chciały, od Flemington Road w Melbourne aż do zajazdu Tulip's Wright przy Essendon. Aż do Gisborne także czyhały niebezpieczeństwa. Dopiero na drugim brzegu rzeki

116

Campaspe kończyło się bandyckie królestwo. Głupi nowo przybyli ryzykowali pojawienie się w Bendingo w samej koszuli, i to w strzępach. Jeśli trafili na bandytów o miękkim sercu, mogli być może zachować buty, żeby powrót na piechotę do ludzi i bezpieczniejszych okolic nie był tak bolesny. - Tam nie obowiązuje prawo - rzekł Blix. - Kiedy przybędzie tam armia, mnie już tam nie będzie. Jeremy uniósł brwi. - Cat jest na to zbyt mądra - powiedział Blix. -Teraz ona jest szefem... Wrzucił ostatni worek na pokład i chwilę tam stali. Żaden z nich nie zamierzał tego przeciągać. Uścisnęli sobie dłonie. - Nie daj się złapać! - rzekł Jeremy. - Opiekuj się nią! - powiedział Blix. - I nie wracaj! Żaglowiec „Elizabeth" był statkiem towarowym, ale w obecnych czasach niewielu pasażerów skarżyło się, jeśli nawet ściśnięto ich w ładowni podczas podróży do Eldorado. Kursował stale między portami w Chinach, Melbourne i Sydney. Zdarzało się, że przewożono nim wełnę i mięso do Chin, gdzie przeładowywano towary na statek płynący do Europy. W ich miejsce pokład zapełniał się Chińczykami, którzy usłyszeli o bogactwach czekających w Australii. Armatorzy, którzy przybyli do Australii, także przeżywali swój złoty okres. Tym razem ładunkiem było mięso i Jeremy zdał sobie sprawę, że on, Rosie i dzieci byli jedynymi pasażerami. Pod pokładem dostali coś na kształt kabiny. Nie był pewien, czy mu się podobała. Nie wiedział też, czy można ufać załodze. Już sam fakt,

117

że Blix był w stanie załatwić im miejsce na statku, przemawiał na niekorzyść zarówno kapitana, jak i właściciela. Ale chodziło zaledwie o parę dni. Sądził, że przez ten czas zdoła ochronić Rosie i dzieci. - Dzieci nie mogą przebywać same na pokładzie! - zapowiedziała Roza. -Ale podróżowaliśmy już wcześniej statkami! -zaprotestowała Lily, stojąc ramię w ramię z Mattem. -Ale nie takimi, jak ten. - Będę wychodził na pokład z wami - zaproponował Jeremy. -1 myślisz, że będziemy się wtedy dobrze bawić? - zapytał Matt. -Myślę, że przetrwacie do Sydney - odpowiedział, opierając się o drzwi kabiny. Tylko w ten sposób mógł mieć pewność, że pozostaną zamknięte. - Nie chcę wiedzieć, ile za to zapłaciłeś - stwierdziła Roza. - Dobrze. Bał się jej o tym wspominać. Miał zamiar zapłacić z własnych pieniędzy, ale Rosie i tak uważałaby, że to horrendalna cena. Nie pomyślała o tym, że w kwocie zawarta jest również cena przysługi. Blix postarał się specjalnie dla nich - i skłonił innych do uprzejmości. To kosztowało. -Jutro Wigilia - powiedział. - Czy to ma być jakieś pocieszenie? - zapytała Roza i wzruszyła ramionami, rozglądając się po ciemnej kajucie. Właściciele nie zdobyli się nawet na pomalowanie ścian. Drewno ściemniało z biegiem lat. Zaczęła się zastanawiać, jak stary musi być ten statek. Kiedyś to drewno na pewno było jasne. Teraz było brązowe jak tytoń.

118

- Święta na pokładzie tego wraku? - Boże Narodzenie w Sydney - odparł Jeremy. - Słyszałam o ładnym hotelu tuż przy porcie -wspomniała z wisielczym humorem. -Może znajdziemy statek płynący przez Morze Tasmana. Ludzie w święta są milsi... - A może będziemy siedzieć i gnić w Sydney - odrzekła. - A ty nabierzesz ochoty by pojechać do Bathurst i tam spróbować szczęścia... - Zabiorę cię do Nowej Zelandii, Rosie. Dotrzymuję danych obietnic... - W takim razie idziesz z nami na pokład - oznajmiła Lily, ciągnąc go za ramię. Jeremy westchnął. -Dotrzymujesz obietnic! - powtórzył Matt, niczym echo jego własnych słów. Poddał się. Nie mógł zrobić nic innego. Adam O'Connor był niespokojny od chwili, gdy jego brat, Joseph, odjechał z powrotem do Ameryki. W jego głowie zaczęły się rodzić wątpliwości. Chwilami był pewien, że popełnił błąd, zostając. Był wtedy niemal gotowy do podróży. Wtedy mógłby pojechać do Australii, by odnaleźć żonę brata. Wdowę po jednym bracie. I kochankę drugiego z braci. Rosie. Ale Australia była nieskończenie wielka. A Rosie prawdopodobnie już nie żyła. Gdzie była jego bratanica Lily, tego nie próbował nawet zgadywać. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa ona również była martwa, a jedynym śladem po Seamusie był Mikey, ale ta myśl nie mieściła mu się w głowie. 119

Jeremy również zniknął w Australii. To było szaleństwo, myśleć, że jest z Lily. Dwudziestosiedmioletni Adam O'Connor kurczowo trzymał się tego szaleństwa. Tak mówił jego bratanek, Michael. A dopóki mały Mikey wierzył, że jego siostra żyje, ma się dobrze i jest w drodze do Waimauku, Adam także mógł w to wierzyć. Niejednej nocy dzielili się myślami, ale obaj nauczyli się, że nie powinni ich zdradzać innym. Poza Fioną nie było nikogo, kto myślałby równie często o Rosie i Lily, i pozostałej dwójce dzieci. Fiona przejmowała się niemal tak bardzo, jak Adam i Michael, ale również ona umiała milczeć. - Chciałbym obchodzić święta na zewnątrz, przy kamiennym kręgu - oznajmił Mikey podczas niedzielnego obiadu. Ta myśl została w mgnieniu oka podjęta przez wszystkie pozostałe dzieci. Nie było już mowy o pytaniu, czy mogą. Nikt nie pomyślał o tym, że włożono już wiele wysiłku w przygotowania domu. - Nie mamy w tym roku żadnych gości - podjęła temat Fiona, która z łatwością zmieniała swe obowiązki i plany. Nie chciała się przemęczać. - Upieczemy jedzenie w ognisku, będziemy mieszkać w namiocie i pływać. Będę spacerować po plaży w środku nocy i wypiję trochę tego białego wina, które zachowałeś, Adam. Prosto z butelki. Będziemy połykać ostrygi i śpiewać przy ognisku, a wy będziecie opowiadać straszne historie, tak że nikt z nas nie będzie mógł zasnąć! - Cudownie! - powiedziała Charlotte z błyszczącymi oczami.

120

- Dokładnie tak, jak w święta w domu - uśmiechnęła się Coleen, która była w ciąży, więc i tak nie mogła w tym uczestniczyć. -To brzmi świetnie - powiedział jedenastoletni syn Adama, Aidan, patrząc z powagą na ojca. - Możemy? Adam wzruszył ramionami i rozłożył ręce. To był charakterystyczny gest 0'Connorów. Szukał zastrzeżeń na twarzach pozostałych dorosłych, ale żadnych nie dostrzegł. -A więc pewnie spędzimy święta w namiocie. -A wy, dzieciaki, możecie zacząć się modlić o to, żeby nie padało! Ich radość była już wystarczającym powodem, by to zrobić. Inni mogli pokonywać wiele mil do kościoła, włożyć najlepsze ubrania i jeść pudding śliwkowy, tak jak z pewnością robiła to królowa, ale oni nie musieli być tacy jak inni. Mogli wyruszyć nad morze, i czuć się wolni pod gołym niebem. Mogli chodzić boso, w podwiniętych spodniach i rozpiętych koszulach. Mogli leżeć na trawie, porastającej łagodnie opadające nabrzeża i po prostu godzinami patrzeć na chmury. A jeśli chcieliby ścigać się konno z wiatrem, też mogli to zrobić, bo pola rozciągały się aż do plaży i można było przegalopować wiele mil, nie napotykając żadnych przeszkód niezależnie od tego, który kierunek się wybrało. Przez wszystkie te lata w Waimauku nigdy nie pomyśleli, że można zerwać z tradycjami, które przywieźli ze sobą z domu. Potrzeba było dziecka, by dostrzec taką możliwość. -Cieszę się - powiedział i poczuł, że to prawda.

121

W tym momencie znów patrzył w przyszłość. I cieszył się z niej. W tym momencie naprawdę żył. - On tu jest - powiedział cicho Jeremy do Rozy, próbując podzielić ich obiad równo na cztery miski. - Kto? - zapytała Roza, zupełnie nie wiedząc, o czym mówi. - Ten, który wspiął się po balkonie do Cat Forrest. - Kto to jest? - zapytała Lily, która miała świetny słuch, ale nie zawsze była na tyle przebiegła, by zamknąć buzię na kłódkę. Matt już dawno odkrył, że gdy dorośli rozmawiali, opłacało się siedzieć cicho. W najlepszych momentach zapominali o dzieciach, a wtedy można było dowiedzieć się interesujących rzeczy. - Ktoś, kogo widzieliśmy w Melbourne - odparła szybko Roza. - Ktoś, kogo znamy? - Nie znamy zbyt wielu ludzi w Melbourne -stwierdził Matt, dzióbiąc w swoim talerzu. - Co to jest? - zapytała Lily, krzywiąc się. - Jedzenie było lepsze, kiedy Shane gotowała! Wszyscy zamilkli. Nawet Lily zrozumiała, że to było coś, o czym nie rozmawiali, więc zamknęła buzię i przemilczała resztę tego, co chciała powiedzieć. - Nie lubię jeść czegoś, jeśli nie wiem, co to jest - wyjaśniła w końcu. -To na pewno małe walabie - powiedział Matt, zjadając kilka łyżek i nie spuszczając Lily z oczu. Wiedziała, że żartuje, ale myśl o słodkich, małych, szarych kangurkach, to było już za wiele. Spojrzała w swój talerz. Było na nim jakieś mięso. Nie

122

walabii. Nie wierzyła w to. Ale było to blade, różowo-szare,mięso, pływające w jakiejś żółtej zupie razem z czymś zielonym, a na samej górze była gruba, błyszcząca warstwa tłuszczu. Jedyne, co rozpoznawała na pewno, to cebula. Przekręcił jej się żołądek. Była głodna, ale nigdy nie zdoła tego zjeść! To było obrzydliwe. Odepchnęła od siebie talerz. Nie chciała trafić w Matta, ale niestety, tak właśnie się stało. Chłopiec odskoczył, ale nie był dość szybki i skończył z zupą Lily rozlaną na kolanach i swoją na łydkach. - Lily - wykrzyknęła Roza z konsternacją. Córka patrzyła na nią przez moment. Jej szare oczy były wielkie na tle drobnej twarzyczki. Jej usta zadrżały, nie wydając żadnego dźwięku, po czym rzuciła się do drzwi. Na nic się zdały zakazy Rozy dotyczące przebywania Lily i Matta na pokładzie bez nadzoru. Pobiegła, na pół oślepiona przez łzy. Jeremy zatrzymał Rozę. -Jeśli za nią pójdziesz, to tak jakbyś też miała osiem lat powiedział i chwycił ją za oba ramiona. - Załatwię to. -Ale ona jest moją... -Wiem, Rosie. Nie pogarszaj sytuacji! To minie... Zrezygnowała. Już miała powiedzieć, że Lily jest jej córką; w związku z tym ona wiedziała najlepiej, co robić. Ale w gruncie rzeczy wcale nie musiało tak być. -Nie jestem obcy - zauważył, nim podążył za echem kroków Lily przez wąski korytarz pod pokładem. Z pewnością już dawno wdrapała się na górę, na świeże powietrze. -Ja nie chciałem - powiedział Matt, nadal trzyma-

123

jąc swój talerz i to, co w nim pozostało. - Ale ona tak szybko się złości. To prawie jakby to była jej wina... Rozie nie pozostało nic, oprócz westchnienia. - Ucić talezem - wydukał z nadzieją Jordy. Machał obiema rączkami, udając, że on także rzuca. -Jordy uca! Podniósł się chwiejnie, starając się dosięgnąć do talerza Rozy, a kiedy zrozumiał, że nie zdoła, jego usta ułożyły się w podkówkę. Krzyknął na całe gardło, a potem wielkie łzy stoczyły się po jego brązowych, okrągłych policzkach, nadając małej twarzyczce okropnie smutny wyraz. - Musisz się przebrać! - powiedziała Roza do Matta. - Jeśli się pośpieszysz, zdążysz, zanim Lily wróci. Nie dał się dwa razy prosić. Lily zrobiła coś, co było całkowicie zakazane. Prześlizgnęła się przez poręcz i zeszła do jednej z czterech łodzi ratunkowych. Jeremy nie znalazłby jej, gdyby nie dostrzegł kawałka sukienki, wystającego spod plandeki przykrywającej łódkę. Wspiął się i odsunął plandekę na bok. Siedziała skulona, obejmując ramionami podkurczone, chude kolana i wyglądała jak burza z piorunami. -A więc nie jadasz walabii - zagadnął i odgiął się do tyłu, tak że usiadł w dość wygodnej pozycji, oparty plecami o bok łódki. Lekko się kołysała i wisząc tak nad wodą czuł się jeszcze bardziej na morzu, niż przebywając na pokładzie „Elizabeth". - A ty jadasz? - zapytała głuchym głosem i zmroziła go wzrokiem spod ściągniętych brwi. Kiedy była zła, przypominała Rosie. - Zdarzyło mi się - odpowiedział. - Myślę, że wa-

124

labie smakują lepiej, niż te duże, rude kangury. One mają twardsze mięso. Ale te małe są najładniejsze. -Zaczerpnął powietrza. - Jednak nie można przecież jeść tylko pięknego jedzenia. Owce nie grzeszą urodą, a smakują całkiem nieźle. Bydło wygląda dość... przeciętnie. Ostrygi nie są kwintesencją piękna, ale to niebo w gębie. Owoc kiwi, chiński agrest, jest brzydki i kłujący, jak jeżowiec, ale jeśli go przekro-isz, wygląda jak szlachetny kamień i smakuje prawie tak dobrze, jak pocałunek. Mrugnął do Lily porozumiewawczo. - Oczywiście ty jeszcze nic na ten temat nie powinnaś wiedzieć, skarbie. Kiedy człowiek ma osiem lat, nie powinien znać się na całowaniu. Ale może przypomnisz sobie, co powiedział stary Jeremy... kiedy już poznasz smak pocałunku. -Jesteś strasznie głupi, Jeremy! - westchnęła Lily. - Bo lubię brzydkie jedzenie? Pokręciła głową. - Bo tak - powiedziała. -Jadłem też węże - dodał. Udała, że zbiera jej się na wymioty. - W Nowej Zelandii nie ma walabii - powiedział. - Możesz się zupełnie uspokoić. Kiedy zaproszę was na obiad na moją nową farmę, nie przyrządzę potrawki z kangura. Jeżeli będę chciał się popisać, być może ugotuję gulasz z pająków. Grymas na jej twarzy wywołał uśmiech na ustach Jeremy'ego. Czuł, że zaczyna opuszczać ją gniew. -Żartuję - powiedział. - Będziemy jeść mięso, dokładnie tak jak w Georgii. I homary, i ryby, i małże. I mnóstwo pysznych owoców. Spodoba ci się Nowa Zelandia, skarbie.

125

- A czy oni mnie polubią? - zapytała cichym głosikiem. Jej szare oczy wpatrywały się w niego w oczekiwaniu na szczerą odpowiedź. Przejrzała jego żart, znała jego inne strony. Ufała, że rozumie, iż teraz liczyła na powagę. - Czy często spotykasz ludzi, którzy cię nie lubią, Lily? zapytał Jeremy. Wzruszyła chudymi ramionkami. - Z łatwością zjednujesz sobie przyjaciół, prawda? W końcu kiwnęła głową. -Ja polubiłem cię niemal natychmiast - zapewnił. - Niemal? Kiwnął głową z powagą. - Na początku myślałem, że jesteś smarkaczem. Nie jestem przyzwyczajony przyjaźnić się z dziećmi. -Nie jesteś przyjacielem Mikey'a? Jeremy splótł kciuki. Wyciągnięte ręce spoczywały na kolanach. - Nigdy nie myślałem o nim jako o przyjacielu -odparł w końcu, przyglądając się badawczo jej twarzy. Stwierdził, że dostrzega w niej Rosie. Rosie jako dziecko. Na początku uważał, że Lily jest podobna wyłącznie do swego ojca, ale kiedy już przyzwyczaił się do tego uderzającego podobieństwa do Seamusa, zdołał przez nie dostrzec resztę jej rysów. I wtedy odnalazł Rosie. -Nigdy nie patrzyłem na dzieci inaczej niż jak na... dzieci, smarkacze... dopóki nie poznałem ciebie i Matta. -1 Jordy'ego. -1 Jordy'ego. Ale z nim jeszcze nie jesteśmy przyjaciółmi. Jestem bardziej czymś w rodzaju taty. Jeremy poczuł, jak to słowo rośnie mu w ustach,

126

po tym jak je wypowiedział. Nie mógł uwierzyć, że rzeczywiście je wymówił. Nie mógł uwierzyć w to, że tak uważał. Dawny Jeremy wolałby skoczyć do oceanu, niż wziąć na siebie taką odpowiedzialność. - Podobałby mi się taki tata jak ty - uśmiechnęła się Lily. Mimo, że jesteś głupi. Jej uśmiech był tak szeroki, że nie odebrał tego jak obrazy. Rozumiał ją już wystarczająco dobrze, by rozpoznać w jej słowach wyznanie miłości. - Nie muszą mnie lubić, nawet jeśli ty mnie lubisz. Nie odpuściła całkowicie, co było zrozumiałe. W ciągu ośmiu lat swojego życia zdołała już więcej razy zmienić miejsce zamieszkania niż Jeremy, a żył na tym świecie o dziewiętnaście lat dłużej, niż ona. - Nie muszą. Ale myślę, że cię polubią. A jeśli nie, wiesz przynajmniej, że ja cię ubóstwiam. Masz w Nowej Zelandii przynajmniej jednego przyjaciela. -Ja przecież nie lubię wszystkich - stwierdziła rozsądnie. - A w takim razie nie mogą wszyscy lubić mnie. Chociaż to byłoby miłe. -Na pewno będą uważać, że jesteś dla nich darem, Lily, skarbie. Będą zauroczeni i zapomnisz, że w ogóle kiedykolwiek siedziałaś ze mną w łodzi ratunkowej i się ich bałaś. Zerknął w przestrzeń między statkiem a łódką. - Osobiście najbardziej boję się, że ta mała łódka się zerwie i spadnie razem z nami. Nie wierzę, iż nadaje się na łódź ratunkową! Zaśmiała się i Jeremy miał nadzieję, iż wkrótce zapomni, co ją tak rozgniewało, że wybiegła, łamiąc wszystkie zakazy.

127

-To ja powinienem się niepokoić powrotem do domu - rzekł. Założę się, iż mój brat będzie stał i czekał z garłaczem w dłoni na wieść o tym, że wracam. Krzyknie do mnie, że przybywam zbyt późno. A potem zapyta, czy nauczyłem się czegoś o winie, a kiedy zrozumie, że nie, być może zastrzeli mnie i poda na obiad w następną niedzielę. - Mrugnął. -Byłbym ostrożny, jedząc to, co zaserwują u mojego brata, Jareda. Zwłaszcza, jeśli mnie tam nie będzie, a on nie będzie w stanie wyjaśnić, gdzie jestem... -Nabrał powietrza i zdążył ubiec jej słowa. - Jestem dość głupi, prawda? Ale przyjechałem do Australii, żeby się nauczyć czegoś o uprawie winorośli. -1 zrobiłeś to? - Owszem - odpowiedział. - Owszem, ale trzeba się bardzo wiele nauczyć. I nie zdołałem wszystkiego zrozumieć. Ale Jared tego nie pojmie. - A umiesz więcej niż on? -Tak. - No to nic nie szkodzi, że będzie zły - powiedziała Lily. - Ty będziesz wiedział, że i tak wiesz więcej. Będziesz wiedział, że to on jest głupi - zachichotała. - Czy Matt się oblał? Jeremy kiwnął głową. - Pójdę i zobaczę, czy jeszcze jest zły... Wspięła się z powrotem na pokład, jak gdyby nic się nie stało, a Jeremy opar} się o kadłub łódki i zakrył się plandeką. - Niezły z ciebie numer, Miss Lily - powiedział cicho do siebie. - Tak samo, jak z twojej mamy - dodał, zastanawiając się, jak się wszystko potoczy, kiedy dotrą do Waimauku. Bał się, że straci miejsce, które zajmował w życiu Rosie. Na początku to była

128

dobra myśl. Teraz stał się innym człowiekiem, niż był wtedy. Ciągle łapał się na tym, że wplata ją w swe myśli o tym, jak będzie żył... później. Po tym, jak zerwie z Jaredem. Po tym, jak stanie się sobą. Rozdział 10 - Krąg w Drombeg - roześmiała się Fiona, która po raz pierwszy widziała ich kamienny krąg w całości. Była tam w międzyczasie dwa razy, ale nawet wtedy nie wierzyła, że uda się zrobić coś tak zbliżonego do jej wspomnień. Zdjęła z głowy szary kapelusz i otarła pot z czoła, po czym z powrotem wcisnęła go na swe rude włosy. - Podobny - rzekł Adam, podprowadzając swego konia bliżej niej. Zwierzęta stały niemal bok w bok. Adam czekał na ocenę siostry. -Nie zapomnieliście nawet o kamieniu ołtarzowym. Fiona mrugała szybko, by pozbyć się łez z oczu. W każdym razie starała się, ale wspomnienia były dla niej zbyt żywe. Przytłoczył ją nie tylko kamienny krąg. Było o wiele więcej rzeczy, o których nie myślała przez ostatnich parę lat. -Jak myślisz, co powiedziałby tata? - zapytała, zwracając twarz w stronę Adama. Jej glos brzmiał

129

szczególnie. Drżał, ale przekazywał jej uczucia. Nie zdołała ukryć przed bratem, że płacze, ale też i nie musiała tego przed nim ukrywać. -„Szaleństwo, dzieci!" - zaimprowizował Adam, naśladując łagodny głos ojca. Odmienił nie tylko głos, cała jego twarz przypominała Owena 0'Connora. On także miał łzy w oczach na myśl o dzieciństwie, o którym przypomniał mu kamienny krąg w Drombeg. Fiona uśmiechnęła się ciepło. -Zabrzmiałeś jak on, wiesz o tym? - Bzdura! - rzucił Adam, ale jej słowa sprawiły mu przyjemność. Niemal w to uwierzył. Chciał, by to była prawda. - Naprawdę - zapewniła. - Nie musiałeś nawet tak bardzo zmieniać swojego głosu. Użyłeś trochę głębszego tonu, niż zazwyczaj. To wystarczyło. Uśmiechnęła się przez łzy, a jej twarz rozpromieniła się światłem, które mogły rozpalić tylko dobre wspomnienia. - Twój własny ton przypomina jego, Adamie. Dopiero teraz sobie o tym przypomniałam. Był taki ciepły. W jego głosie słychać było uśmiech, nawet kiedy na nas krzyczał. Pamiętasz? Adam powoli pokręcił głową. Wyleciało mu to z pamięci. Wiele już zapomniał. - To mamusia nas strofowała - powiedział. - Tata pocieszał nas z dłonią na ramieniu. Uścisk tej dłoni dobrze nam robił. Nie pamiętam, żeby był zły. Czy on kiedykolwiek się gniewał? - Tak - odparła sucho Fiona. - Mamusia musiała być surowa, bo on nie potrafił prowadzić tego dzikiego stada. Ona musiała ściągać nam cugle, bo on potrafił w ten sposób traktować tylko konie.

130

Dzieciństwo przemknęło jej niczym poranne mgły nad bagnami. Fiona niemal widziała przed oczami tańczące elfy i rozumiała, że Adamowi migoczą w pamięci te same wspomnienia. Nie pamiętali wszystkiego, wspominali tylko to, co dobre. To było miłe. Zazwyczaj to całkiem inne wspomnienia wkradały się w ich myśli. Tak łatwo było przypomnieć sobie zło. - Byliśmy dla tatusia zbyt dużym stadkiem - powiedziała. Mamusia miała więcej roboty, niż kiedykolwiek dała nam po sobie poznać. - Pamiętam, że to inni mnie wychowywali - powiedział Adam, czując w ustach slodko-gorzki posmak. Fiona zerknęła z ukosa na młodszego brata. Miał zamkniętą twarz i mrok w oczach, który z czasem zaczęła rozpoznawać. Było to coś, co dostrzegła dopiero tutaj. Nie wyczuwała tego w domu w Irlandii, ani nawet w Georgii, ale zrozumiała, że to musiało w nim być od początku. I musiało drzemać również w innych, nie tylko w Adamie. Może to była jakaś część tego gorzkiego ziela, które zapuściło korzenie w Seanie - bracie, który dopuścił się zdrady własnego rodu, który był hrabiowskim szpiegiem przeciwko swoim w Irlandii. Który zginął z własnej ręki, bo jako żywy przyniósłby im jeszcze większą hańbę. Może powinni byli to wtedy dojrzeć, ale nie byli jeszcze gotowi. Seamus tam był i rzucał tak długi cień, że ukrył przed nimi to, co się wówczas działo. -Wy mnie wychowaliście - powtórzył Adam. -Przede wszystkim Seamus. - Było jak było - odparła, mając nadzieję, że Adam również myśli o szerszych i głębszych kwe-

131

stiach. Może myślał o tym samym, co ona. Może lepiej to rozumiał. - To zawsze był Seamus, prawda, Adamie? To zawsze był przede wszystkim Seamus... Obrzucił ją szybkim spojrzeniem i odwrócił się. Przerzucił nogę przez konia i wylądował na ziemi. Unikał jej wzroku, i Fiona zrozumiała, że poruszyła w nim coś, o czym nie chciał mówić. Znalazła jego bolesny punkt. Był najwyższy czas, by się wycofać. Nie chciała zniszczyć tej podniosłej chwili, wyciągając na światło dzienne przykre wspomnienia. Ale nie chciała, by Adam sam się męczył z tym, co w sobie nosił i co nadal sprawiało mu ból. Po tylu latach, wystarczyło tego dotknąć i znów wyraźnie cierpiał. Nie chciała na to patrzeć. Seamus był jej ulubionym bratem, ale nie kochała go ślepo. Zdawała sobie sprawę z tego, że miał też swoje ciemne strony. Uwielbiała go mimo wszystko. Teraz byli sami z Adamem. Byli sobie bliscy, czy tego chcieli, czy nie. Byli bratem i siostrą i nic nie mogło tego zmienić. Jeśli było coś, co mogła zrobić, by pomóc Adamowi uwolnić się od bólu, który w sobie nosił, musiała to zrobić. Nie miała prawa stać z założonymi rękami. Ale musiała dać mu czas. Pozwolić mu samemu do tego dojść. Ona również zeszła z konia. Prowadząc zwierzę w dół stoku w stronę morza i wielkiego kręgu stojących kamieni, równie wysokich jak kilkuletnie dzieci, spojrzała na niego z ukosa i zapytała: - Powiedz mi, bracie, czy zrobiłeś również fulacht fiadh? Czy ten kamienny krąg tu, w Muriwai jest dokładnie taki sam, jak ten w Drombeg? 132

-Nie wykopałem też potoku - uśmiechnął się, gdy Fiona mu o tym przypomniała. - Mamy przecież potok, który płynie kawałek dalej stwierdziła, skinąwszy w tamtą stronę. Adam pokręcił głową. - Chciałbym mieć bliższy... Spojrzał na nią przeciągle i uśmiechnął się w zamyśleniu. Jego ruchy stały się kanciaste. - Zapomniałem o tym myśliwskim kotle, Fi. Wydawało mi się, że pamiętałem o wszystkim, ale zapomniałem o tym kotle... Wzruszyła ramionami. - To kobiety gotują. Wy, mężczyźni, tylko jecie. - Do diaska! - powiedział. - Wykopię go, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię! Szkoda, że nie możesz w nim ugotować puddingu śliwkowego. Albo gulaszu. Skrzywiła się. - W tym roku nie będzie gulaszu z jagnięciny, Adamie. -Nie? - Nie jesteśmy teraz w domu. - Mogliśmy jeść na Boże Narodzenie gulasz jagnięcy nawet kiedy byliśmy w Georgii. A ty pierwsza mówiłaś, że będziemy mocno trzymać się tego, co czyni nas sobą i wszystkiego, co było dobre w Irlandii. - Ale teraz jesteśmy tutaj - powiedziała Fiona, patrząc na morze, które niosło w ich stronę rzędy fal. Morską pianę widać było daleko, daleko od brzegu. Fale zawijały się, jakby ktoś popychał je dłonią, jakby morze było płaskim plackiem ciasta, który ktoś szybko zwinął. Widziała biały piasek i skały i zie-

133

lone łąki wrzynające się głęboko w ląd, skąd właśnie przyszli. Widziała las w oddali i to przypominało jej Irlandię, ale jednocześnie było zupełnie inne. Kochała ten kraj. To było najważniejsze. - To tu będziemy żyć, Adamie. Musimy wziąć to, co nasze i wymieszać to z najlepszymi elementami tego, co nowe. Musimy stworzyć nowe tradycje. -Tak? - Dlatego przyrządzę coś zupełnie nowego - wyjaśniła Fiona. Coś, co łączy najlepsze z tego, kim byliśmy tam, z tym, kim jesteśmy tutaj. - Fantastycznie! - wybuchnął Adam. - Moja siostra wypróbuje coś nowego w kuchni. W święta! I nikt wcześniej nie próbował tych smakołyków? A może nie przeżyli? -Uspokój się! -A może ciasta też nie będzie? - zapytał z przerażeniem w głosie. -Już upiekłam - zapewniła. - Wszystkich łasuchów rozbolą zęby. Westchnął z ulgą. -Jeśli nie będzie zupy z małży albo ostryg, to cię uduszę, siostra, czy nie siostra! Wzruszyła ramionami. - Będą ostrygi, bo Tommy się o nie postarał. A chłopcy obiecali, że ponurkują w poszukiwaniu małży, więc zupa również będzie. Brat ponownie westchnął z ulgą. -...ale może niezupełnie taka, jak robiła mama -dodała Fiona. - Chcę zupę z małży! - powiedział Adam. - Nie będziesz miał powodów do skarg! - obieca-

134

la. - A jeśli przygotujesz ten piec myśliwski, to być może będę mogła w nim gotować. Pomyśl o tym, bracie! Całkiem nowa tradycja świąteczna. Tradycja CConnorów z tego nowego kraju. - Nie mieszaj mojego nazwiska do tego, co skończy się katastrofą! - ostrzegł Adam. - Tradycja katastrofy świątecznej Fiony Johnson. - Co z nim jest? - zastanawiała się Siobhan. - Wygląda na rozzłoszczonego. -To tylko mała dyskusja o jedzeniu - odparła Fiona lekceważąco. -Jeśli chodzi o jedzenie, wujek Adam nie ma nic do powiedzenia, więc mógł sobie oszczędzić słów! A co takiego miał jeszcze zrobić? - Fulacht fiadh. -Aha - powiedziała Siobhan, która już zapomniała, że kiedyś mówiła tym starym językiem. Po irlandzku. -To taki rodzaj pieca - wyjaśniła córce Fiona. -Albo kocioł. To taki dół, który wykopuje się w ziemi, a ścianki wygładza się i utwardza gliną. Trzeba wypalić boki tak, żeby stwardniały. I wtedy można w nim gotować. Myśliwi robili takie w domu, w Irlandii, w zamierzchłych czasach. - Być może jestem głupia - zastanawiała się Siobhan - ale tam, skąd pochodzę, do gotowania potrzeba ognia, kochana mamusiu. Czy w domu w Irlandii pod ziemią był ogień? Fiona roześmiała się. - Bierze się kamień z paleniska i wkłada na dno tego kotła napełnionego wodą. A kiedy woda zaczyna się gotować, wkłada się do środka mięso.

135

- Brudne, usmolone kamienie z ogniska? - skrzywiła się Siobhan. - Fuj! To nie tam chyba zamierzałaś zrobić gulasz jagnięcy, prawda? - Nie miałam takiego zamiaru - zapewniła Fiona, ale nie rozwijała już tego tematu. - Wszyscy śpią - powiedział Jeremy cichym głosem. - Jest cicho i spokojnie, a na niebie nad nami jest najmniej chmur, jakie widziałem od kiedy... od kiedy twoje niebieskie oczy nie były takie zmartwione - uniósł kąciki ust. - To musiało być gdzieś na początku 1843 roku. - Flirt mnie nie interesuje, młody Jordanie! - Stara Rosie, nie jestem tutaj, żeby flirtować. Przyszedłem, żeby zabrać cię ze sobą na górę, żebyśmy mogli policzyć gwiazdy. Pamiętasz, że ci to obiecałem? Skinęła głową zmęczona. -Nie obudź dzieci! - poprosiła, poruszając ustami niemal bezdźwięcznie. - Więc chodź ze mną! - nalegał. Wyjął z otwartej torby podróżnej jej czarny szal, okrył nim jej ramiona i prawie podniósł ją z koi. - Mogę cię tam zanieść przewieszoną przez ramię - szepnął żartobliwie - ale miałem nadzieję, że tego uniknę. Roza zrozumiała, że Jeremy się nie podda. To wyglądało na kolejną z jego głupich zabaw, ale dała za wygraną. Marudziłby w nieskończoność - a poza tym chwila na pokładzie mogła jej dobrze zrobić. Nie była na górze od wczesnego poranka. Nie lubiła tego. Nie lubiła spojrzeń załogi. Albo omiatały jej ciało, jak lepkie, wilgotne ręce, albo zatrzymywały

136

się na twarzy, trochę z zainteresowaniem, trochę z obrzydzeniem. Roza nie wiedziała, co było gorsze. Tak czy siak, było to coś, czego sobie nie życzyła, więc wolała pozostawać pod pokładem. - Może zobaczymy tego tajemniczego pasażera -szepnął konfidencjonalnie Jeremy, gdy wyszli z kajuty. Zamknął ją, niemal podnosząc drzwi z zawiasów, a jednocześnie trzymając za klamkę. To był jedyny sposób na zamknięcie drzwi i Jeremy'emu jako jedynemu wystarczało siły w rękach, by to zrobić. -Jakiego...? - Ciii! - powiedział Jeremy. - Mówiłem ci o tym. Pojawiło się też coś innego. Kiedy dzisiaj jedliśmy. Wtedy zaczęła się zabawa. Ta twoja córka jest lepsza, niż stary Szekspir... - przerwał. - Jest tu jeszcze jeden gość. Myślałem, że należy do załogi, ale jest pasażerem. Myślę, że śpi na pokładzie. Dużo czasu spędza z załogą; to dlatego myślałem, że jest jednym z nich. Tak czy siak, wydaje mi się, że to ten mężczyzna, który odwiedził Cat... - Myślę, że za dużo sobie wyobrażasz, Jeremy Jordanie powiedziała Roza, podążając za nim w górę wąskimi schodami, które bardziej przypominały drabinę. Był w każdym razie dość uprzejmy, by pójść przodem zamiast iść za nią i zaglądać jej pod spódnicę. - Myślę, że za długo przebywałeś na słońcu, mister. Odpowiedział coś, ale nie zrozumiała, słyszała jedynie jego głos i ton - wesoły, jak zawsze cholernie wesoły. Roza miała ochotę uciszyć jego śmiech. Albo w nim uczestniczyć. Podał jej dłoń, żeby łatwiej jej było wyjść przez

137

luk. Niechętnie przyjęła jego pomoc. Było ciemno, noc zapadła wiele godzin temu, ale „Elizabeth" utrzymywała kurs na północ. Co jakiś czas podmuch wiatru uderzał w żagle, a kiedy mocno przechyliła głowę w tył, widziała je niczym białe cienie rozciągające się na niebie i przecinające gwiazdy. Nie było zimno. Zdołała jedynie luźno zawiązać szal na piersi, po tym jak Jeremy wyciągnął ją ze sobą na zewnątrz, ale nie marzła, mimo iż byli na morzu, tak daleko, że trudno było dostrzec większy kawałek lądu oprócz ciemnego niebieskawego paska widocznego w ciągu dnia na zachodzie. Rozumiała, że najlepsze do żeglowania wiatry wiały daleko od brzegu. - Czy to nie piękne? - zapytał Jeremy. Kiwnęła głową, chociaż nie podzielała jego entuzjazmu. Było ładnie, ale wolałaby być na lądzie. Pragnęła by w końcu dotarli na miejsce. Kiedy tylko odnajdzie Michaela, nie wejdzie już nigdy na pokład żaglowca. Już nigdy więcej nie wyruszy w żadną podróż. Kiedy odnajdzie Michaela, będzie w domu! Roza zadrżała lekko, stojąc tuż przy burcie. Myślami była już z powrotem w kabinie z dziećmi. Nie lubiła, gdy zostawały same. - Śpią jak zabite przez całą noc - odezwał się Jeremy. -Najwyraźniej nietrudno zgadnąć, o czym myślę? -Nie. - Spróbuj oddychać głęboko - powiedział Jeremy za jej plecami. Jego dłonie leżały lekko na jej szyi pod kaskadą włosów. Kciukami rozmasowywał jej napięty kark. -Chciałabym już dotrzeć na miejsce - oświadczyła Roza. Zakończyć tę podróż. Jestem już tym taka zmęczona, Jeremy, że nie umiem tego opisać. Po drodze mieszkałam w ciasnych kabinach i dużych kabinach. Żyłam w dostatku w Georgii.

138

Uciekałam na wozach zaprzężonych w cztery konie. Potem mieszkałam w kolejnych kabinach i kolejnych wozach, w namiotach i pod gołym niebem... - przerwała. - A teraz to - powiedział Jeremy wesoło, lecz ze współczuciem. - A teraz to. Roza nie była wesoła. - Postaraj się tym cieszyć! - Czym? - zapytała. Jeremy cicho się zaśmiał i postanowił odnaleźć w niej odwagę i szaleństwo. Musiała w sobie mieć obie te cechy - inaczej nigdy nie pozwoliłaby się wciągnąć w tę niekończącą się podróż. Nie zauważył na pokładzie nikogo innego i nie przypuszczał, by mężczyzna stojący na wachcie na mostku widział wszystko, co działo się w ciemnościach. Latarnie na „Elizabeth" nie były zbyt mocne. Szybko złapał jej dłoń i pociągnął ją na najdalszą szalupę ratunkową na bakburcie. Nie zdążyła pojąć, co robi, kiedy wspiął się na łódkę i odpiął plandekę, która ją przykrywała. Ustawił się przy re-lingu i trzymając się łódki, drugą rękę wyciągnął w jej stronę. - Co ty wyprawiasz, Jeremy? -Zapraszam cię na rejs, skarbie - powiedział, uśmiechając się szeroko. Roza widziała jego uśmiech wyraźnie, nawet w ciemności.

139

- Rejs powietrzny. - To niebezpieczne - odparła. - Szalupa ratunkowa musi być jednym z najbezpieczniejszych miejsc na pokładzie - zapewnił. -Czemu mamy ufać, jeśli nie łodziom ratunkowym? Nie odpowiedziała na jego pytanie. -To zabronione - rzekła cicho, rozglądając się dookoła, pewna, że ktoś musiał ich zauważyć. Trochę nawet na to liczyła, że ktoś powstrzyma Jeremy'ego. Ale z drugiej strony miała nadzieję, że nikt go nie widzi, bo nie chciała, żeby miał problemy. Nie chciała, by coś zepsuło mu nastrój, tę fantazję, którą zdołał zachować, niezależnie od tego, co działo się wokół niego. Wiatr zwiewał mu włosy z twarzy, wyglądał jak bóg morza, którego nic nie może powstrzymać. Roza czuła ruch statku, czuła fale i morską bryzę - aż mrowiły ją palce. Założyła niesforne loki za uszy, ale to nie pomogło na długo. Widziała sylwetkę mężczyzny na mostku. Nadal stał odwrócony do nich plecami. Nadal ich nie widział, ale gdyby się odwrócił... To było tak głupie, że przekraczało granice szaleństwa, ale Roza wiedziała zadziwiająco dobrze, co robi, gdy chwyciła jego dłoń, poczuła mocny uścisk i uniosła spódnicę, przechodząc przez balustradę. Dobrze, że było ciemno, inaczej spojrzałaby w dół i, zobaczywszy morze, mogłaby stracić odwagę. - Chodź - poprosił. Zrobiła jeszcze jeden krok i stanęła z nim w łodzi ratunkowej. Szalupa przechyliła się lekko pod ich ciężarem w stronę burty statku. Jeremy przykucnął i wszedł pod nawoskowaną plandekę. Roza podążyła za nim. Usiadła, a on

140

prześlizgnął się przed nią i zapiął plandekę, tak że nie dało się dojrzeć, iż siedzą w łódce. - Myślałam, że mieliśmy patrzeć na gwiazdy -szepnęła, chociaż nie było to konieczne. Na zewnątrz rozbrzmiewało tyle innych dźwięków, że zagłuszyłyby ich głosy, nawet gdyby do siebie krzyczeli. - Będziemy! - obiecał Jeremy i przesunął się, jak małpa, pod sufitem z materiału. Odnalazł zewnętrzną krawędź łódki, bakburtę. Odpiął plandekę w tylu punktach, że mógł ją zagiąć do środka łódki, usiadł na dnie tam, gdzie widać było niebo i ocean i najprawdopodobniej ląd. - Jest dość miejsca -zauważył cicho i poklepał dno szalupy obok siebie. -Jesteś szalony - powiedziała i naprawdę tak myślała, ale nie mogła nic poradzić na to, że wydawało jej się to niezwykle ekscytujące. Przesunęła się powoli o kilka łokci w jego stronę. Nie było to wcale łatwe, bo wciąż potykała się o własną spódnicę. Brzeg spódnicy pod stopami był śmiertelną pułapką w ciemności. - Mimo to jest przyjemnie - stwierdził Jeremy i objął ją ramieniem. Roza na to pozwoliła. Oparła głowę o jego ramię odziane w skórzaną kurtkę. Skóra była zamszowa i nadal miękka, mimo że już nieraz narażona była na deszcz, wiatr i słońce. Była ciepła i miła w dotyku pod jej policzkiem. - Wracamy? - Nie wiem - rzucił beztrosko. - Jeśli tego nie zrobimy, będziemy musieli czekać aż zrobi się jasno. - Naprawdę jesteś szalony. -Trochę. Ale chyba przyznasz, że to przyjemne? - Tak - odpowiedziała w końcu Roza.

141

Być może czuła, iż jest bardziej dziwnie niż przyjemnie. Ciemność tu, na południowej stronie kuli ziemskiej, nigdy nie przestawała Rozy zadziwiać. Była taka gęsta. Sprawiała wrażenie czegoś żyjącego, co może oddychać i się poruszać - i czuć. Niemal oczekiwała, że do niej przemówi. Mieszanka ciemności, ruchów statku i dźwięków morza bliższych niż słyszane w kajucie, zapachu oceanu, drobnej mgiełki morskiej wody, która opadała na nich za każdym razem, gdy dziób uderzał o falę, była magiczna. Byłaby przerażona, gdyby była sama. Wtedy wszystko dookoła odczuwałaby jako zagrożenie. Ale teraz czuła się tu dobrze. - Miałam nigdy nie być zależną od innych - westchnęła. -Jesteśmy dwojgiem ludzi, którzy siedzą razem i patrzą w gwiazdy - odparł Jeremy. - Wyjaśnij mi, w jaki sposób to cię ode mnie uzależnia. - Bałabym się, gdybym była sama. - Nie weszłabyś tu sama, więc nie ma o czym mówić. Przyszłaś ze mną, bo mi ufasz. A ja cię o to poprosiłem, bo chciałem dzielić z tobą te chwile. Czy to źle? - Może i nie. -Absolutnie nie. Przyłożył policzek do jej skroni. Oboje patrzyli w górę, na niebo. -Jesteśmy całkiem mali - stwierdził. -Jak ziarenka piasku. - Często wyobrażam sobie gwiazdy jako latarnie na łodziach. Niebiańskich łodziach. -A to jest niebiańskie morze?

142

Przytaknął. - To ładne. Wyobraziła to sobie. To było więcej niż ładne. To było piękne. I zaskakujące, że ze wszystkich ludzi, to właśnie Jeremy myślał o tym w ten sposób. -Ja kiedyś myślałam o gwiazdach jak o ogniskach - wyznała, ulegając pokusie zwierzeń, ponieważ on właśnie zrobił to samo. Były jak wiele ognisk na nieskończenie wielkim polu - równinie, wielkiej, ogromnej, niebiańskiej równinie. A wokół ognisk siedzieli ludzie, jak ja. Wokół każdego z ognisk siedziało wiele dusz i wszystkie mnie pilnowały. Dlatego ciemność nie była groźna. Być może ktoś mi to opowiedział, może to było w jakiejś legendzie. Moja rodzina ma talent do snucia opowieści. -W mojej jesteśmy utalentowani tylko w kłamstwie - odparł krótko Jeremy. -Tak naprawdę to tylko gwiazdy! - westchnęła Roza. -Nie mów tak! - objął ją trochę mocniej. - Być może to ogniska na niebiańskich polach. Być może to lampki na niebiańskich statkach. Być może wielu ludzi siedzi wokół ognisk i na statkach i obserwują wszystkie małe światełka tu - i rozmawiają o nas, tak jak my rozmawiamy o nich. - W takim razie jesteśmy równie bezradni, i my, i oni. - Czy to byłoby takie straszne, Roz? - zapytał Jeremy. - Nie byłabyś od nikogo zależna. Poradziłabyś sobie sama... - To mogłoby być całkiem miłe - przyznała. Jego milczenie było tak nieoczekiwane, tak niezwykłe, że musiała na niego spojrzeć. Jego wąskie oczy obserwowały ją. Był poważny.

143

- Znikniesz rai z oczu, gdy dotrzemy do Waimau-ku - stwierdził ze smutkiem. - Na pewno nie. - Owszem. Wiem o tym. Nie jestem kimś, kogo inni się trzymają. -Zawsze będziemy przyjaciółmi, Jeremy. -Nie wierzę w to, Rosie. - Pokręcił przecząco głową, a potem przycisnął swe usta do jej warg. Roza chciała się odwrócić. Ta myśl przebiegła jej przez głowę. Być może tak naprawdę wcale tego nie chciała, ale wiedziała, że powinna to zrobić. Pocałunek był lekki jak piórko, jego suche wargi ledwo musnęły jej usta. Jeremy wstrzymał oddech, odsuwając się od niej. Jego niebieskie oczy próbowały odczytać, czego od niego oczekiwała, ale Roza miała wielką wprawę w ukrywaniu swych uczuć. Jej oczy pociemniały. Nic nie zdradzały. Jeremy ponownie ją pocałował. Tym razem oczekiwała pocałunku. Odpowiedziała na niego. - Czego ty ode mnie chcesz? - zapytał ochrypłym głosem, znów się od niej nieco odsuwając. - Nie wiem - odparła. - Nie wiem, Jeremy. Czy to ma jakieś znaczenie?

144

Rozdział 11 Niebo nad nimi pełne było gwiazd. Roza nie znała nazw żadnej z nich. Były dla niej teraz małymi łódkami na niebiańskim oceanie. - Wiesz, co powiedział Romeo, gdy zrozumiał, że Julia skradła mu serce? - zapytał Jeremy i ostrożnie dotknął jedwabnej siateczki, która przykrywała jej czoło. W drżącym świetle latarni jej włosy nabrały koloru złota. Wiedział wszystko o złocie. Nikt nie pragnął go równie gorąco, jak on. - Znów Szekspir? - zapytała, pamiętając jak przez mgłę książki, które Jenny zawsze czytała na głos. Wbijała im wszystkim do głowy wykształcenie. Zasypała ich tym wszystkim, co musieli nadrobić, ponieważ pochodzili z barbarzyńskich części świata -takich, jak Irlandia i Norwegia. - Pamiętasz to? -Nie - odparła. - A ty znasz takie rzeczy, Jeremy? Myślałam, że to coś, czym zajmują się młode damy. To nie pasuje do młodego Jeremy'ego Jordana, którego pamiętam. - Przecierpiał kilka godzin w teatrze - powiedział cicho Jeremy. Jego usta znów jej szukały. Odwrócił się tak, by móc ją objąć obiema rękami i westchnął cicho

145

z ulgą, zadowolony, gdy poczuł, że jej ramiona obejmują jego kark. - Pocałuj mnie! - poprosiła. Nie musiała go wcale o to prosić. Ale chociaż przyzwyczajony był do dominacji, ona walczyła z nim, by ją przejąć. Jej usta nie czekały, śmiało wybiegały naprzód, gdy wydawało jej się, że on zwleka zbyt długo. Jej wargi rozwarły się, nim Jeremy zdążył o tym pomyśleć, nim zdążył nabrać chęci, by rozdzielić je koniuszkiem języka. Gdy wsunął go do jej ust, jej język już tam na niego czekał, powitał go i Jeremy usłyszał własny jęk. Szybko, nim którekolwiek z nich zdołało się zorientować, jak to się stało, wdrapała się na niego i usiadła na nim okrakiem. Spódnice podwinęły się nad jej kolanami. Siedziała na nim niespokojnie, ściskając dłońmi jego wąskie policzki i całując go łapczywie ustami pełnymi gorącej pasji. Jeremy'emu zaczęło brakować powietrza. Czuł, jak dudni mu w skroniach, a jego ręce objęły jej nadgarstki. Musiał użyć łagodnej siły, by odsunąć nieco Rosie od siebie. Bez tchu odchylił się do tyłu aż poczuł chłodne drewno burty szalupy. Nad nim migotało rozgwieżdżone niebo. Gotów był uwierzyć, że każda z gwiazd była żarłocznym ogniem, szalejącym w tysiącach ognisk na nieskończonej równinie. Wszystko było ogniem. Uśmiechnęła się do niego. Jej uda mocno ściskały jego biodra. Musiała zauważyć, że nie pozostał obojętny na te gwałtowne pocałunki i jej bliskość. Był tak podniecony, że aż bolało, ale przez jego mózg przebiegła myśl, iż musi zachować rozsądek.

146

- Dobry Boże - wybełkotał. - Nie podobało ci się to? - zapytała niemal tak samo ochrypłym głosem, jakim mówiła Cat. Jego brwi wygięły się w łuki sięgające nasady włosów. Roześmiał się. - Żartujesz sobie ze mnie, Roz! - Nie podobało ci się? - powtórzyła, opuszczając się niżej. Patrzyła mu prosto w oczy, zbliżyła się tak mocno, że nie był w stanie jej oszukać. - Słyszałam tak wiele kłamstw - wyznała szczerze - że zawsze je rozpoznaję. To było ostrzeżenie, Jeremy. Zamilkła, pozwalając mu przemyśleć jej słowa. - Nie okłamuj mnie! Nigdy mnie nie okłamuj, Jeremy! Pokręcił głową, gardło miał zbyt ściśnięte, by mógł jej odpowiedzieć słowami. Z pewnością był idiotą -na pewno to właśnie o nim sądziła. Była żoną Seamusa. Joseph ją kochał. A w każdym razie wystarczająco się nią przejmował, by się z nią ożenić. Rosie była przyzwyczajona do mężczyzn, którzy zostawiali po sobie ślad. Myślał, że jest takim mężczyzną. Nigdy nie czuł się jak smarkacz - nawet kiedy nim był. Nigdy nie wiedział, jakie to uczucie. Aż do teraz. -Rosie - szepnął ochryple, zaskoczony swoim własnym głosem. - Roz, ja... Nie zdołał powiedzieć nic więcej, bo przycisnęła usta do jego ust. Piła z niego i pozostawiła go spragnionym, ale tylko go kusiła, jak ktoś, kto ledwie skrapia gąbką twarz człowieka umierającego na środku palącej, nieskończonej pustyni. - Nic mi nie obiecuj! - szepnęła Roza. - Nie okłamuj mnie. Nie chcę słyszeć pięknych słówek... - A czego chcesz? - zapytał, choć wiedział, że było 147

to równie głupie, jak wszystko, co zdołał z siebie wydusić w jej uścisku. - Tego - powiedziała, liżąc jego wargi, bawiąc się nimi. Drażniła płatki jego uszu ustami i wilgotnym, ciepłym koniuszkiem języka. Jej oddech był gorętszy niż ogień. Wędrowała ustami wzdłuż jego szyi aż do rozchylonego kołnierza koszuli. Rozpięła ją, guzik po guziku, i wyrwała jej poły z dżinsowych spodni, gdy dotarła na dół, do sprzączki paska. Odsunął się, pozwalając, by to robiła. Cieszył się tym z rozchylonymi ustami, gdy przypomniał sobie, że odsłonił plandekę. Wtedy odsunął ją trochę na bok i zdołał przypiąć materiał do krawędzi szalupy. Byli zamknięci w złocistej ciemności. Latarnie dawały im dość światła, by mogli się dostrzec z bliska. Widział jej białą bluzkę, uśmiech i skórę, błyszczące oczy, złote błyski w jej luźno opadających włosach. Ona widziała jego jasną skórę, twarz, białe zęby w szybkich uśmiechach. Widziała długie, szczupłe uda w jasnych, zniszczonych spodniach. Widziała białka jego oczu, a kiedy była całkiem blisko, nad nim, widziała i źrenice, które powiększały się na tle niebieskich tęczówek. Jego dłonie rozpięły pasek. Usunął dla niej tę przeszkodę. Ściągnął z niej szal i patrzył na nią, gdy rozpinała maleńkie guziczki z przodu bluzki. Widział je wiele razy, myśląc, że musiało być ich przynajmniej sto. Uważał, że nie nadawały się dla niecierpliwego mężczyzny. Położył się na dnie łódki, rozłożywszy pod sobą swoją kurtkę i jej szal. Patrzył na nią, gdy ściągała z siebie bluzkę, pozwalając jej upaść gdzieś z tyłu. Wyciągnął do niej ramiona, a ona opadła w jego

148

stronę. Jeremy ułożył się wygodnie. Nie musieli oboje leżeć na twardym. Przyjmował grad pocałunków, którymi obsypywała jego policzki i czoło, powieki i nos, brodę, i usta, i uszy. Przyjmował wszystko, czym go obdarowywała. To było upajająco dzikie i cudowne i zakręciło mu się od tego w głowie. Była taka miękka i gorąca. Pachniała tak ponętnie, nawet po dniach spędzonych na statku. Jej jedwabiste włosy błyszczały jak złoto i głaskały go, niczym delikatne muśnięcia piór. To było jak nieokiełznany pożar buszu. Jeremy widział kilka takich pożarów pierwszego roku w Australii. Płomień wspinał się wysoko pod niebo, iskry spadały jak grad na ogromne połacie terenu, a ogień trawił wszystko na swej drodze, bez żadnej kontroli. To nie powinno być jak pożar buszu. - Poczekaj! - poprosił i podciągając się, usiadł w łódce. Złapał ją za ręce i przyciągnął bliżej, aż usiadła z nogami na jego udach, tak że mogłaby zapleść kostki na jego plecach. - Nie ma pośpiechu -powiedział cicho. - Mamy czas. - Musimy wracać - odparła. Złożył usta do pocałunku i wiele razy cmoknął nimi powietrze, nim dosięgną! jej ust. To były lekkie, delikatne pocałunki, niewiele więcej niż dotknięcia. -Jeszcze nie - poprosił. - Jeszcze nie, Rosie. Położyła dłonie na jego piersi. Potem przesunęła je w stronę kościstych ramion, w stronę żylastej szyi. -Jesteś taki chudy! - szepnęła. - Ciii! - poprosił i musiał znów obsypywać ją pocałunkami, by umilkła.

149

Pociągnął za jeden ze sznurków z przodu cienkiej, bawełnianej koszulki, którą miała pod bluzką. Poczuł, jak sznurek poddaje się jego palcom i nagle jej dekolt stał się cudownie otwarty. Jej ręce chciały pomóc mu ze sznurkami przy ciasnym gorsecie, który ściskał jej talię, ale kończył się pod krągłymi piersiami. - Nie - powiedział. - Zostaw! Sam słyszał swój błagalny ton i jej śmiech - rozumiała i drażniła się z nim. Mogła sobie o nim myśleć, co chciała. Położył ręce pod jej piersiami, na cienkim materiale bielizny i poczuł ciepło jej ciała tak wyraźnie, jakby go dotykał. Odkładał tę przyjemność w czasie. Ruchy jego rąk były płynne. Palce rozszerzały się, jak wachlarz; kciukami ściskał jej piersi, opuszkami palców wyczuwał jej sutki, które twardniały pod wpływem dotyku. Jeremy poczuł ciarki biegnące od łokci. Całe jego ciało było rozpalone. Nigdy nie czuł się równie podniecony. Drażnił ją koniuszkami palców, które przesuwały się po jej krągłościach, wkradały się pod koszulkę, poszerzały dekolt, aż jej białe piersi zafalowały przed jego oczami, kołysząc się w rytm ruchów łódki, gotowe na jego pieszczoty. Głaskał je, widząc jak sutki kurczą się i stają się twarde i ciemne, i słyszał westchnienia Rosie. Spojrzał na jej zachwyconą twarz, a radość, która go ogarnęła na myśl, że mógł jej dać taką rozkosz, jeszcze wzmogła jego podniecenie. Czuł pod dłońmi jej twarde sutki, wykonał rękami kilka okrężnych ruchów, ciesząc nią swoje dłonie, po czym odsunął od niej ręce, zataczając wokół jej sutków kółka samymi tylko koniuszkami palców. Dotykał ich delikatnie, aż w końcu usłyszał jej

150

jęk. Pochylił się, obejmując jeden z jej sutków ustami. Teraz jego usta i język głaskały ją i pieściły tam, gdzie przed chwilą robiły to dłonie i opuszki palców. Pociągnęła go za włosy i Jeremy pomyślał, że chce, by się odsunął, ale kiedy to zrobił, przyciągnęła go mocniej do swych nagich piersi. A on uśmiechał się, całując jej białe krągłości. Nadal pieścił ustami jej twarde, słodkie guziczki, równocześnie zaczął gładzić dłońmi jej gorące uda, które ściskały go tak gorliwie. Odnalazł cienką, wrażliwą skórę w zagięciach kolan i koniuszki jego palców zaczęły ją głaskać. Pragnął ją tam pocałować. Pragnął ściągnąć z niej wszystkie ubrania i całować każdy kawałek skóry, który odkryje. Kiedyś to zrobi. To będzie trwało godzinami. Zajmie całą noc. Pozna smak każdego centymetra skóry na jej cudownym ciele. Pozwoli by dłonie przesuwały się namiętnie po wszystkich krągłościach i zagłębieniach, tworzących jej ciało. I namówi ją, by robiła to samo. Jeśli nie będzie chciała całować każdego centymetra jego ciała, mogłaby przynajmniej pozwolić swoim ślicznym, małym dłoniom na dzikie zwiedzanie. Tak będą się kochać. Postara się o to. Ale tak będzie kiedyś, nie teraz. Teraz nie mieli tyle czasu. Nie mieli miękkich materacy i chłodnych prześcieradeł, by przykryć swe spocone ciała. Była tylko twarda szalupa i wiatr, i ciemność. To nie było idealne. Ale i tu mogło być pięknie. Jeremy uniósł twarz znad jej piersi. Chętnie po-

151

zwoliłby ustom pieścić je całą noc, ale nęciły go także jej usta. Kusił ją wargami złożonymi do pocałunku, a ona szybko złowiła je swoimi. Zaatakowała go swym łapczywym językiem, aż krew w nim tak zawrzała, że pocił się mimo chłodnego drewna za plecami i pod sobą. Musiał odsunąć się od jej pocałunków, by zaczerpnąć tchu. Jego serce waliło jak młot. Poczuł jej ręce na swoim brzuchu. Rozpięła guziki, które trzymały jego spodnie i zsunęła je z jego bioder tak nisko, by uwolnić jego męskość. Jęknął pod wpływem dłoni, które się wokół niej zacisnęły, mocne i ciepłe, zdecydowane, a jednocześnie podstępnie z nim igrające. Z zamkniętymi oczami przyjął jeszcze więcej gorących pocałunków, a jego rąk już nie dało się zatrzymać. Przesuwały się po jej krągłych biodrach, przedzierając się przez warstwy spódnic dzikimi dłońmi. Niemal stracił oddech, nim dotarł do wewnętrznej warstwy i jego ręce zamknęły się wokół jej krągłych pośladków. Przyciągnął ją bliżej, jeszcze bliżej, ale nie próbował w nią wejść. Usłyszał jej ochrypły śmiech przy swoim uchu, gdy wilgotnymi ustami ścisnęła jego płatek. Koniuszek języka kreślił szybkie, mokre kółka po małżowinie, a jej gorący oddech bynajmniej go nie ochłodził. W głowie mu wirowało i był bliski eksplozji. Uchwycił dłońmi brzeg jej dolnej bielizny i pociągnął mocno. Śmiech Rosie na moment przycichł, gdy poczuła na skórze podmuch zimnego powietrza, kiedy materiał rozchodził się w szwach. Potem odchyliła głowę w tył i zaśmiała się jeszcze bardziej ochryple.

152

Jeremy całkiem rozerwał szew, aż odkrył jej biały brzuch pod spódnicami. Jego dłonie zaczęły go głaskać, kciuk zakradł się w niewielkie zagłębienie pępka. Rosie pochyliła się w jego stronę, kradnąc kolejne pocałunki i dając mu poczuć swoje wilgotne ciepło. Jeremy czuł podniecenie pulsujące od czubka głowy po pałce u stóp. Drżał cały, podczas gdy ona nadal lekko go obejmowała. Żarzył się, nie mogąc zrozumieć, jak ona unika poparzenia dłoni, ale ona była chłodna i kojąca, tylko w jego uszach grzmiało. Słyszał stada dzikich koni dudniących kopytami na szerokich równinach, po których galopował jako dziecko w Georgii. Wyraźnie słyszał morze. Każda fala, dotykająca burt statku, szeptała do niego. Słyszał je i czuł, że drży. Czuł, że musi ją wreszcie posiąść, ale wciąż jeszcze odzywał się w nim rozsądek. Między nimi musi być, jak należy. To była Rosie. Nie może zachowywać się jak ogier na wiosnę. Jego dłonie ześlizgnęły się w dół z jej brzucha i odnalazły miękkie fałdki między jej udami, pieszcząc wszystko, czego dotknęły, aż dostał zawrotu głowy. Nadal jednak zachował resztki rozsądku. Jego palce głaskały miękkie włosy, między ciepłymi, wilgotnymi fałdami odnalazł twardszy punkt, którego dotykał, delikatnie go pocierając, gdy ścisnęła udami jego biodra, a ręką przycisnęła jego pieszczące dłonie jeszcze mocniej do siebie. Był tak podniecony, że prawie nie słyszał jej jęków. Wydawało mu się, że mieszają się z nieznanymi, dziwnymi dźwiękami, wydobywającymi się

153

z jego własnych ust. Nie był w stanie odróżnić swego głosu od jej. Szybko wspięła się bliżej niego, uniosła się nad nim i dłonią skierowała go tam, gdzie chciał, tam gdzie i ona pragnęła go mieć. Jeremy poruszał się wraz z nią. Wyginała się nad nim, on zaś próbował kierować jej biodrami, ale szybko się poddał, ponieważ miała własny rytm, a on poczuł, że to rytm właściwy. Roza ramionami objęła jego kark. Odchylił się do tyłu, ledwie muskając jej usta swoimi. Jej włosy opadały na nich oboje. Chłodziły jego rozgrzane policzki, mokre od potu czoło. Falowały na jej nagich ramionach, na jego tułowiu. Jakby w ogóle się nie kończyły i Jeremy poczuł je na plecach, gdy jego dłonie przycisnęły ją mocno i przytrzymały. Rosie splotła kostki za jego plecami. Ich ruchy były zsynchronizowane, jakby byli jednym ciałem. Były mocne i zdecydowane. Czułe i dzikie. I ustały, gdy przylgnęli do siebie, drżąc jak na mrozie. Jej twarz przy jego włosach. Jego usta na jej obojczyku. Blizna biegła wzdłuż jej szyi, przez jedno ramię. Jeremy widział ją wyraźnie, dochodząc do siebie, i wypełniła go jeszcze większa czułość wobec niej. I gniew. Gniew, ponieważ przytrafiło się jej coś tak strasznego. Nie wiedział, jak może to wyrazić. Nie wiedział, jak przyjęłaby uczucia, o które nie prosiła. To ona teraz odsunęła się od niego. Kiedy odzyskała normalny oddech, odgarnęła włosy do tyłu, przerzuciła je za ramię obiema dłońmi, pozwoliła

154

spódnicom opaść i powoli się z niego podniosła. Miękko ułożyła się obok. Nie spuszczała z niego wzroku, gdy podciągał spodnie i je zapinał, gdy zaciągał sprzączkę paska. Nie był w stanie nic powiedzieć. Słowa, które mógł jej ofiarować prosto z serca, pozostały tam, gdzie były. To wydawało się najbezpieczniejsze. Jeremy bał się zranienia. Bał się też ją od siebie odepchnąć. Jego palce zapięły pas do pończoch, który wcześniej on sam rozpiął. Zręczność, z którą to zrobił, wskazywała na obeznanie w kwestii kobiecych strojów. Nieznaczny uśmiech w kącikach jej ust zdradzał, że to rozumiała. Ale nie komentowała. Zaczekała, aż skończy. Spokojnie poszukała bluzki, którą w końcu znalazła, nałożyła na siebie i zapięła wszystkie guziczki. Jej ręce w ogóle nie drżały. Wsunęła bluzkę w spódnicę, tak iż nikt nie zauważyłby, że przed chwilą półnaga leżała z mężczyzną w szalupie ratunkowej. Wyglądała równie nienagannie, jak wtedy, gdy Jeremy wyciągnął ją z kabiny na dole. Pozostawił swoją koszulę rozpiętą do pasa. Nadal było mu zbyt gorąco, by ją zapinać. - Co powiedział Romeo? - zapytała Roza. ' Jeremy'emu nadal kręciło się w głowie. Jego ciało było wciąż rozleniwione i ociężałe. Szumiało mu w uszach i nie od razu zrozumiał, o co jej chodziło. W końcu przypomniał sobie o czym rozmawiali wcześniej. Tuż przed. -Romeo - powiedział powoli i przez moment poczuł wyjątkową bliskość z tym włoskim mło-

155

dzieńcem, który kochał tak gorącą miłością i tak beznadziejną. - „Kochałem dotąd?" - zacytował. - „O! zaprzecz, mój wzroku! Boś jeszcze nie znał równego uroku..." Przechyliła głowę. Mrugnęła kilka razy i do Jere-my'ego dotarło, że Rosie nie potraktowała go poważnie. Uderzyło go to i niemal pozbawiło przytomności, jakby ktoś zdzielił go deską. Był szczery! Być może pierwszy raz w życiu był zupełnie szczery, a ona uśmiechała się, nie wierząc w jego płynące z głębi serca uczucia. - To wszystko? - zapytała ze śmiechem. - Założę się, że znasz na pamięć o wiele więcej! Założę się, że nie jestem pierwszą, którą nazwałeś Julią, słodki Jeremy... Zacisnął usta. Jeśli wciąż mu nie dowierzała, jeśli przyjmowała jego uczucia z pobłażliwym uśmiechem, to nie będzie się jej już więcej narzucał. Nie pozwoli się dłużej w ten sposób ranić. Nie był już dużym chłopcem. Był dorosłym mężczyzną. Umiał się bronić, gdy ktoś chciał go skrzywdzić. Oczywiście, bardziej niż czegokolwiek, chciałby być tym, który będzie o nią dbał, będzie ją chronił, który będzie z nią dzielił wszystko, o wiele więcej, niż ten moment, który właśnie mieli za sobą. Chciałby być tym mężczyzną. Ale nie miał zamiaru oferować jej swoich uczuć. Jeśli nie dostrzegała ich dość wyraźnie, nie potrafiła zrozumieć, że jest wobec niej szczery, nie zamierzał narażać się na jej śmiech. Nigdy nie narzucał się komuś, kto go nie chciał

156

i nie będzie teraz tego robić. Nawet jeśli chodzi o Rosie. -Nie musisz tego upiększać słowami, Jeremy -powiedziała łagodnie Roza i pogłaskała go po wilgotnej grzywce. Ochłodziła jego mokre od potu czoło swymi chłodnymi dłońmi, i przycisnęła usta w delikatnym pocałunku do jego wrażliwych, obolałych warg. -Ja nie kłamię - odrzekł po prostu. Roza uśmiechnęła się lekko. Wierzyła mu do pewnego stopnia. Jeremy rzeczywiście w tym momencie był pewny swoich uczuć, ale był też zmienny niczym wiatr. - Nie potrzebujemy słów, Jeremy. -Nie. - To musiało się stać - powiedziała. -Wiem o tym - potwierdził. - To już od dawna było między nami. Jego twarz zmiękła. Pieścił ją wzrokiem. - Być może znów będę miał na ciebie ochotę - rzekł. - Być może to znów się wydarzy - odparła. - Ale będziemy z sobą na ten temat szczerzy. Kiwnął głową. Gdyby poprosiła go teraz, żeby wskoczył do morza, zrobiłby to. - Wracamy, Jeremy! Kiwnął głową. On sam mógłby spać w szalupie, trzymając ją w ramionach, ale z Rosie wszystko musiało być rozsądne. Zawsze rozsądek. Przede wszystkim. A on miał z nim raczej złe doświadczenia. Owinął ją szalem, narzucił na siebie kurtkę i pomógł jej z powrotem wejść na pokład. Niezauważeni zeszli na dół.

157

Przed drzwiami kabiny, które pozostały zamknięte, przycisnął ją do ściany. Uwięził ją między swoimi ramionami. Dłonie oparł tuż przy jej głowie. Własnym ciałem powstrzymał ją od ucieczki. Pocałunek był długi. Był czuły, jak deszcz późnym latem w domu, na plantacji. I równie gorący. Tak miękki, jak rosa osiadająca na różach w ich ogrodzie w Blossom Hill. Teraz Jeremy pragnął posiadać majątek Jordanów, który mógłby jej zaoferować. Chciałby mieć jakieś miejsce, w które mógłby ją ze sobą zabrać - wtedy mógłby się nawet ukorzyć. Wtedy błagałby ją o wszystko, o co nie miał prawa jej prosić w tej chwili. Jego nazwisko nie było nic warte ani w Australii, ani w Nowej Zelandii. Ale Roza wiedziała, co mógł zaoferować kobiecie. . Musiał najpierw zdobyć coś, na czym mógłby zbudować przyszłość. - „Miód, chociaż słodki, nadmiarem słodyczy tłumi apetyt i sprowadza mdłości; kochaj z umiarem" - szepnął i ponownie ją pocałował. - Byłam pewna, że znasz więcej! - powiedziała ze śmiechem. Otworzył jej drzwi. Dzieci spały równie głęboko, jak w chwili, gdy je opuszczali. Jeremy uzmysłowił sobie, że za nimi także będzie tęsknił. Ale miał czas, by się przygotować na spotkanie cierpienia. Miał czas. Przyjmie wszystko jak mężczyzna. Jak Jordan.

158

Rozdział 12 -Czy może istnieć coś piękniejszego? - zapytał Adam, stojąc po pas w wodzie. -W domu też było pięknie - stwierdził Danny i wyciągnął swe piegowate ramiona w stronę porannego nieba. - W Irlandii dodał. - Czy było piękniej, niż tu? - powtórzył Adam, rozkładając ręce tak, by objąć cały horyzont. Było tak wcześnie, że poranne słońce jeszcze się nad nim nie pokazało. Niebo mieniło się jasnymi pastelami. Daleko, tam gdzie musiała znajdować się słoneczna tarcza, powietrze przybierało barwę przejrzystej żółci. W wyższych jego warstwach czerwień mieszała się z błękitem. Kolory były niemal przezroczyste, a jednocześnie gęste, jak kolorowy dym. Nad ich głowami przenikały się barwy: niebieska i czerwona. Zamieniały się w fiolet i odbijały od wody, w której się kąpali, nadając jej tak intensywnie fioletowoczerwony odcień, że kąpiący się mężczyźni byli przekonani, iż sami przybierają te barwy. - W domu było zielono - powiedział Danny Connelly i zanurkował w nadchodzącą falę. Jego rudawa głowa przecięła fiolet, zieleń i błękit wody. I pojawił się ponownie, niczym foka lub delfin, spory

159

kawałek dalej w morzu. Bawił się na falach, jak morskie zwierzę. - W domu było zielono! - krzyknął Adam w stronę nieba. Żałował, że nie on to wymyślił. Piekielnie dobrze powiedziane! Dużo później wyszli chwiejnie na ląd. Nadal byli jedynymi, którzy już wstali; między wzgórzami, które zatrzymywały najgorszą pogodę nadciągającą z południa, lasem, który rozciągał się wysoki i soczyście zielony, a pasącymi się spokojnie w oddali końmi. Bliżej białej plaży, szerokiej, bo właśnie był odpływ, na suchym, trawiastym zboczu, stały namioty. Dzieci chciały spać w namiocie, a Siobhan i Fiona odmówiły spania przez całą noc pod samymi moskitierami, więc mężczyźni naciągnęli plandeki na nowe stelaże do namiotów. -To wygląda jak coś, co wyrzuciło morze - zauważył Adam. Danny położył się na suchym zboczu, pozwalając, by wiatr osuszył jego ciało. Potrząsnął grzywką, tak że jego rude włosy rozsypały się na wszystkie strony. - Być może jest tu równie pięknie, jak w domu -rzekł. - Ale nie piękniej. Wciągnął na siebie spodnie nim porządnie wysechł, na co Adam zachichotał bezlitośnie. - Siobhan skończy w tym roku szesnaście lat - powiedział leniwie. - To tylko osiem lat, człowieku. Możesz liczyć na to, że dostanie solidne wiano. Nie pozwolimy, by ktoś z naszej rodziny pozostał z pustymi rękami. Nie wylecą z gniazda, jeśli nie będziemy mieć pewności, że mają gdzie wylądować... miękko.

160

Danny zaczesał włosy do tylu obiema dłońmi. Woda spływała po jego wychudzonych policzkach. - Nie zamierzam ożenić się z Siobhan, Adamie -oznajmił. - Nikt z nas by się temu nie sprzeciwiał - zapewnił Adam. - Ty i Tommy jesteście jak część rodziny. Macie inne nazwisko niż my, ale wszyscy jesteśmy ze sobą związani. W taki, czy inny sposób. Wy równie mocno, jak inni. Może nawet bardziej. Spojrzał na młodego mężczyznę. Wydawało mu się, że Danny jest od niego dużo młodszy, choć tak naprawdę były to tylko trzy łata. Chłopcy Connelly wydawali się należeć do innego czasu, innego pokolenia, właśnie dlatego, że Seamus równie chętnie zostałby ojcem i dla Danny'ego, i dla Tommy'ego -tak jak został nim dla ich przyrodniej siostry, Shelly. Seamus rzucał cień również i na tę sprawę. - To nie ma nic wspólnego z naszą rodziną - powiedział Danny cicho i poważnie. Tyle było w nim powagi. Był nieśmiały, ale solidny. Był dobry prawie we wszystkim, za co się zabrał i było w nim coś wzbudzającego zaufanie, co sprawiało, że trudno było go nie lubić. -To nie dlatego, że nazywam się Connelly i że twoja siostrzenica należy do rodziny Johnsonów, z krwią 0'Connorów. Nie chodzi ani o nazwiska, ani o pokrewieństwo. Położył dłoń na swej szczupłej piersi. - Chodzi o mnie. Tu w środku nic nie ma... - poklepał się po piersi. - Tu w środku nie ma nic, co sprawiłoby, że poproszę o rękę Siobhan. Nie ma nic, co sprawiłoby, że wybiorę ją sobie na żonę. Adam westchnął. - To szkoda, ze względu na nią.

161

- Ona ma tylko piętnaście lat - przypomniał mu Danny. Przejdzie jej. Prędzej, czy później pojawi się mężczyzna, który ją za sobą porwie. I wtedy zapomni, że kiedykolwiek rzucała powłóczyste spojrzenia w stronę tego Connelly'ego. Będzie się zastanawiać, dlaczego, o ile w ogóle będzie to pamiętać. Adam doszedł do wniosku, że Danny zapewne ma rację. Siobhan była wciąż bardzo młoda. Ale z ciężkim sercem szedł w stronę zagłębienia, które wykopał w piasku pod wzgórzem, żeby zawsze był w nim cień. Dołek leżał tuż nad linią wody podczas przypływu i wypełnili go wodą, dzięki czemu mogli w chłodzie przechowywać jedzenie i picie. Adam włożył tam butelki z winem, razem z dwoma wiadrami ostryg. Zabrał kilka garści małży w koszuli i zaniósł je z powrotem na łagodny stok, na którym nadal siedział Danny. Podwinął nogawki spodni do połowy łydek, a koszula łopotała na nim, jak żagiel na fregacie. - Ostrygi na śniadanie - powiedział, używając noża, by otworzyć muszlę i przeciąć miejsce, w którym mięsień łączył się ze skorupką. Siorbiąc, wciągnął miękki rarytas do ust. Lekko słonawy smak wzmógł jego pragnienie, ale nie zamierzał niczego pić. Jeszcze nie. Danny wyciągnął własny nóż, teraz i on otwierał muszle z równym zapałem, jak Adam. - W domu też mieliśmy ostrygi - powiedział Danny. - Ale nie na śniadanie w zwyczajny poranek! Pamiętaj, że ja znałem zarówno twoją matkę, jak i ojca, i ojczyma! -To nie jest zwyczajny poranek - rzekł spokojnie Danny Connelly. - To świąteczny poranek. Wesołych Świąt, Adamie O'Connor!

162

Danny przełknął kolejną ostrygę z ogromną i nieukrywaną przyjemnością. Siobhan obudziła się wcześnie. Wyjrzała przez szparkę w plandece i ujrzała dwie sylwetki skaczące przez fale. Od razu rozpoznała Danny'ego. Jego ciało było szczupłe i silne, a skóra biała - tak biała, że w porannym słońcu wyglądała jak macica perłowa. Potrafiła go rozpoznać z odległości kilkuset jardów. Napełniał jej młode ciało pragnieniami, z którymi coraz bardziej się oswajała. Pragnęła dzielić z nim wszystkie nowe doświadczenia. Miała nadzieję, że będzie mogła przelać na niego swe tłumione uczucia, dzielić je z nim. Marzyła, że on nauczy ją wszystkiego tego, czego nie rozumiała, pokaże jej wszystko, czego jeszcze nie dotknęła, co tylko sobie wyobrażała - a co chciała poznać. Gdyby to Tommy się z nim kąpał, Siobhan wymknęłaby się do nich. Była młoda i głupia i zachowywałaby się całkiem bezwstydnie. Nikt nie mógłby jej nic zrobić! Krzyczeliby na nią i być może byłaby zmuszona przez kilka tygodni siedzieć w domu. Tak, jakby to stanowiło jakąś karę! Danny przecież także był w domu. Danny tam mieszkał i nie mogli go wyrzucić tylko po to, by ją ukarać. Ale to nie Tommy pływał na falach razem z Dannym. To był wujek Adam i dlatego nie mogła wyjść do nich na plażę. Wujek Adam paradował bez ubrania, jakby to był rajski ogród, a on sam był pierwszym Adamem; Siobhan było za niego niemal wstyd. Dorosły człowiek nie powinien się tak zachowywać!

163

Danny był dużo młodszy, a włożył spodnie od razu po wyjściu z wody. Niestety... Siobhan wyślizgnęła się z namiotu, gdy obaj mężczyźni usiedli na trawie niedaleko niej. Mogłaby się wykąpać razem z Dannym. To byłoby bezwstydne. Podsłuchiwanie nie było w połowie tak haniebne. Mogła się z tego wykręcić, jeśli by ją nakryli. Mogłaby powiedzieć, że zamierzała załatwić naturalną potrzebę. Uśmiechnęła się pod nosem i podkradła się jeszcze kawałek bliżej. Nadal leżała w cieniu namiotu i ani Danny, ani wujek Adam nie mogli jej zobaczyć, ale ona słyszała ich dość wyraźnie, gdy usilnie nasłuchiwała. Kiedy była na zewnątrz, nie przeszkadzały jej dźwięki, które wydawała przez sen Charlotte. Nie musiała też słuchać cichego pochrapywania matki. Fiona nazywała to głębokim oddechem, ale Siobhan wiedziała lepiej. Później żałowała, że była taka ciekawska. Drżała w bezgłośnym szlochu, przeklinając swój lekki sen. Ale wtedy było już za późno. Zdążyła usłyszeć to, co powiedział Danny. Jego słowa były zupełnie jasne. Nie lubił jej. Nie zamierzał okazać jej zainteresowania, którego pragnęła z jego strony. Wiedział o jej uczuciach. Były tak wyraźne, że je zauważył - z czego właściwie zdawała sobie sprawę - ale jej uczucia nie robiły na nim wrażenia. Starała się wyglądać dla niego zachwycająco, a tymczasem dla Danny'ego nie miało to najmniejszego znaczenia. Starała się zwrócić na siebie jego

164

uwagę. Robiła wszystko, co było w jej mocy, by przyciągnąć jego spojrzenie - i on na nią patrzył. Ale patrzył z obojętnością. Nie chciał jej. To bolało. Czuła się taka nieważna. To było tak bolesne, że miała ochotę krzyczeć. Nigdy nie sądziła, że tak będzie. Musiała być jakaś inna. Musiała gdzieś być jakaś inna kobieta, która wpadła Danny'emu w oko. Siobhan robiła wszystko, by ją polubił, by się w niej zakochał, a przecież jest piękna, miła i zabawna, więc nie rozumiała, jak mógł nie zwracać na nią uwagi, jeśli nie byłoby innej kobiety. Nie mogła pojąć, kto to mógłby być. Danny rzadko wyjeżdżał z gospodarstwa. Równie rzadko w odwiedziny przychodziły młode kobiety. Od dawna miała na niego oko i nie pamiętała, by Danny zainteresował się którąś z nich. Zauważyłaby to. Siobhan nie chciała się poddać. Jeśli uda się jej dowiedzieć, jakie kobiety Danny lubi, mogłaby spróbować stać się taką właśnie kobietą. To na pewno nie byłoby takie trudne. On nawet nie był pewien, co mu się podoba. Być może potrzebował tylko trochę bardziej zdecydowanej pomocy, by to zrozumieć. Tommy. To było ryzykowne, Siobhan zdawała sobie z tego sprawę. Tommy był bratem Danny'ego i niestosowne było wypytywanie go o jego upodobania, ale z drugiej strony nikt nie był Danny'emu bliższy niż jego o dwa lata młodszy brat. Nikt nie znał go lepiej niż Tommy.

165

Jeśli będzie miała szczęście, Danny zdradzi bratu, w kim się kocha. I jeśli byłaby bardzo sprytna, mogłaby skłonić Tommy'ego, by zdradził jej imię tej kobiety. Lubiła Danny'ego. Nie miała ochoty z niego zrezygnować. I nie zamierzała tego robić! Danny myślał może, że ona nie jest odpowiednia dla niego, ale był tylko mężczyzną, a mężczyźni potrafili się okrutnie mylić. Często trzeba było ich poprowadzić w odwrotnym kierunku, niż ten, który sami uważali za jedyny właściwy. Nie zamierzała z niego rezygnować. Jeśli myślał, że zapomni o nim z dnia na dzień, to jej nie znał! Nie znał krwi CConnorów! Siobhan otarła łzy i wsunęła się z powrotem do namiotu. Nie zasnęła już, ale udawała, że śpi. To był okropnie długi poranek. - Nigdy się nie zakocham! - oświadczył Aidan z mocą dźwięczącą w każdym słowie. Zarówno on, jak i jego kuzyni, Mikey, Patrick i Charlotte, obserwowali Siobhan, która jechała konno przez równinę; była już w połowie drogi do domu. - Na pewno się zakochasz - powiedziała Charlotte, pokazując mu język. - Mówisz tak tylko dlatego, że jesteś dziewczyną odpowiedział Aidan, o rok starszy od kuzynki. - Dziewczyny są zupełnie szalone, jeśli chodzi o zakochiwanie się. Na pewno będziesz równie głupia, jak Siobhan.

166

- Nie będę! - prychnęła Charlotte. - Ona jest twoją siostrą! Charlotte oparła dłonie na biodrach i trzej chłopcy uznali, że sam ten gest niebezpiecznie upodobnił ją do starszej siostry. - Aidanie O'Connor, kiedy się zakocham, możesz być pewien, że ten, w którym się zakocham, również będzie zakochany we mnie! Ale założę się, że nikt na świecie nie zdoła zakochać się w tobie! Odwróciła się i pomaszerowała z powrotem do dorosłych. Jej grube warkocze uderzały wściekle o jej wąskie plecy, w rytm jej kroków. -Ja też się nie zakocham! - zapewnił ośmioletni Mikey. Jedenastoletni brat Charlotte, Patrick, zadrżał. -Ja nie muszę, prawda? - rzucił wzrokiem na swojego rówieśnika, kuzyna Aidana. - Nie muszę stać się równie głupi jak Siobhan, mimo że jest moją siostrą, prawda? - Z nami tak nie będzie - stwierdził z niezachwianą pewnością Aidan i splunął na ziemię. - My jesteśmy chłopakami! - No, właśnie! - rzekł Mikey triumfująco. - Danny nie jest taki jak Siobhan. -To dlatego, że za nią nie biega - zapewnił Patrick, który znał problem z pierwszej ręki. - To Siobhan biega za Dannym. - Chłopcy tak szybko nie głupieją - rzekł Aidan. - Nigdy się nie zakochamy. - Na szczęście! - westchnął Mikey z ulgą. Cała trójka kontynuowała wykopywanie gliny z brzegów potoku do wiadra. Adam poprosił ich o pomoc w wykończeniu pięknego kotła myśliwskie-

167

go, który wykopał między ich namiotami a plażą. Powiedział, że potrzebują mnóstwa gliny. Musieli ją mocno przyklepać i wygładzić wewnątrz całego dołu, a potem rozpalić na jego dnie ognisko, aż pokryje się twardą, wypaloną skorupą. Musieli wyłożyć go wieloma warstwami. -To głupie, że nie możemy nurkować - powiedział Mikey. Podążał wzrokiem za Tommym i Dan-nym. Pływali daleko od brzegu i nurkowali między falami. - To tylko dlatego, że mama uważa, iż nie potrafimy porządnie pływać! - wybuchł Patrick. - Tommy i Danny też przecież mogą utonąć! Wszyscy trzej przytaknęli. - Też moglibyśmy wyławiać muszle. Byłoby ich o wiele więcej. I mama mogłaby zrobić zupę z małży, którą robi w każde święta. Zaczęli wydawać z siebie siorbiące dźwięki i mimo wszystko cieszyli się na świąteczny obiad, który będą jeść pod gołym niebem. Być może nie mogli nurkować w poszukiwaniu małży, ale i tak to wszystko było trochę ekscytujące. - Lily nie umie pływać - powiedział nagle Michael. Pozostali dwaj spojrzeli na niego surowo. Nie powiedzieli, że jest głupi. Nie naśmiewali się z niego, ale ich wzrok mówił wszystko. -Nauczę ją pływać, kiedy przyjedzie - wyjaśnił Mikey, nie zwracając uwagi na ich spojrzenia. - Na pewno - powiedział Aidan. - Na pewno - powtórzył Patrick. Nabrali więcej gliny do wiadra. Żaden z nich przez dłuższą chwilę się nie odezwał.

168

Fiona także martwiła się ze względu na córkę. Już jakiś czas temu straciła ją z oczu, ale to nic nie szkodziło. Nie bała się o Siobhan tak długo, jak była na koniu. Ale krajało jej się serce na myśl o tym, co skłoniło Siobhan do zarzucenia derki na koński grzbiet i ruszenia z kopyta, jakby sam diabeł deptał jej po piętach. - Rozmawiałem z nim - powiedział cicho Adam. - On nie odwzajemnia jej uczuć. - Zapytałeś go... prosto z mostu? Adam przytaknął. -1 on też powiedział to wprost? - Ze nie zamierza się o nią starać, ani się z nią ożenić. Jaśniej już się tego nie dało powiedzieć. - Mogła to usłyszeć? - zapytała Fiona zmartwiona. -Był tylko on i ja - zapewnił Adam. - Niemal w środku nocy. Rozmawialiśmy jak mężczyzna z mężczyzną. Inaczej by o tym nie wspomniał. Jest na to zbyt delikatny. -Musi jej to przejść - stwierdziła Fiona. - Wszyscy przez to przechodziliśmy - rzekł Adam i westchnął. Przeżyliśmy. - Ty biegałeś po plaży - uśmiechnęła się Fiona. -Pamiętam to. Miałeś czternaście lat i myślałeś, że nikt nie widzi, jak płaczesz. - Nie pamiętam tego - odpowiedział szybko. Fiona potargała go za włosy. -Biegałeś godzinami, Adamie! Tego lata miałeś czerwone oczy i spalone na słońcu policzki. Pamiętam, że ona była niewielką istotką. Burza włosów, które były prawie czarne. Duże, brązowe oczy. I to drobniutkie ciałko...

169

- Mary - wtrącił Adam, przestając udawać, że nie pamięta. Uśmiechnął się krzywo. - W życiu każdego z nas zawsze jest jakaś Mary... - Co się z nią stało? - zapytała Fiona. Wzruszył ramionami. - Skąd mam to wiedzieć? Zapomniałem o niej. Nie pamiętałem o niej, dopóki nie zaczęłaś o tym mówić. -Ja kochałam Tima Reynoldsa - przyznała się Fiona. - Kiedy miałam dwanaście lat. -Tima Reynoldsa? - zapytał Adam. - Szczerze mówiąc, Fi, on musiał mieć co najmniej dwadzieścia pięć lat, kiedy ty miałaś dwanaście! Wzruszyła ramionami, dokładnie tak samo jak on chwilę wcześniej. - No to co? Czy pytamy o pozwolenie, czy możemy się w kimś zakochać? To się po prostu dzieje. Zakochujemy się w kimś i nie musi to wcale nic znaczyć. Czasami kończy się dobrze. A czasami musi po prostu minąć. Nie wszystkie skrzynie ze skarbami należy otwierać, Adamie. -Ale zawsze będziesz rozmyślać o tym, co się w nich kryło stwierdził. - Dobrze jest mieć się nad czym zastanawiać - odpowiedziała i odskoczyła ze śmiechem, gdy Tommy rzucił jej pod stopy ociekające wodą zawiniątko. - Czy to tak pierzesz swoje koszule, Connelly? -zapytała. - Myślałem, że mieliśmy umowę, iż to ty pierzesz, jeśli ja zdobędę jedzenie, ciociu Fiono! Rozwinęła pakunek i odkryła, że jest pełen muszli. Chwilę później nadszedł Danny z wiadrem, w którym było ich przynajmniej tyle samo. Zalał małże morską wodą.

170

- Danny nie wierzył, że wypierzesz koszulę - powiedział Tommy, ale pomógł Fionie i bratu przerzucić swoje muszle do wiadra. Wypełniło się po brzegi, aż woda przelała się przez krawędzie i zmoczyła brzeg jej spódnicy. -Jesteś niechlujny - skwitowała Fiona krótko. - Dobrze, że nie tylko ja tak mówię - westchnął Danny. -Jeśli nie będzie dzisiaj zupy z małży - rzekł Tommy - to nie będzie moja wina! - Może Fiona ugotuje ją w twojej koszuli? - zaproponował jego brat. Tommy zachichotał. - Mam ze sobą naczynia, Danny - zapewniła Fiona. - Nawet ty dostaniesz świąteczny posiłek, chociaż łamiesz serce mojej córce... Powiedziała to żartobliwie, ale Danny wziął to do siebie. Fiona pożałowała swoich słów już w momencie, gdy je wypowiedziała, ale nie mogła ich cofnąć. - Przepraszam! - rzekła. Podniósł się i zacisnął usta. Nie patrzył na nią. Jego spojrzenie wędrowało gdzieś daleko, nad najodleglejszymi wzgórzami, gdzie zniknęła Siobhan. Ale nic nie dostrzegł.

171

Rozdział 13 Weszli do portu w Sydney pod wieczór w Boże Narodzenie. Miasto od strony morza wyglądało spokojnie, ale pozory często mylą. W rejonach portowych zawsze był ruch. Jeremy był na pokładzie razem z Lily i Mattem, których nie udało się zatrzymać na dole w kajucie. Miasto rozciągające się po obu stronach Sydney Cove było dla obojga dość ekscytujące, chociaż powtarzali sobie, że byli tu już wcześniej i że od tamtego czasu wcale się dużo nie zmieniło. Jeremy z zaskoczeniem ujrzał tajemniczego pasażera z pokładu. Był to mocno zbudowany mężczyzna, może nie tak wysoki, jak Jeremy, ale o wiele potężniejszy, o pięściach jak bochny chleba i czujnych oczach na szerokiej twarzy. -A więc to jest ten, który podróżuje z żoną i dziećmi - odezwał się mężczyzna i stanął przy poręczy obok Jeremy'ego. Nie wyglądało na to, że zamierza się przedstawić, w związku z czym Jeremy również z tego zrezygnował. Milczał, nabierając coraz większej pewności, że to był ten sam człowiek, który odwiedził Cat Forrest, wdrapując się po fasadzie „Hotelu Excelsior", by wejść niezauważonym. Jego głos był dość charakterystyczny, więc Jeremy

172

stwierdził, że nie może się mylić. Jeśli to był ten mężczyzna, również on mógł rozpoznać Jeremy'ego. Wprawdzie nie widział jego twarzy, ale Jeremy miał teraz na sobie tę samą koszulę i myślał, że gdyby sam wspiął się na balkon trzeciego piętra i ujrzał mężczyznę leżącego na rudowłosej kobiecie w gorącym uścisku, to by go zapamiętał. Dziwiło go, że ten drugi nie wspomniał ani słowem o poprzednim spotkaniu i wydawał się zupełnie niezaintereso-wany ani nim i dziećmi, ani jego rzekomą żoną. Ciekawość byłaby naturalna. Jeremy zastanawiał się, co ten człowiek miał do ukrycia. -Jedziesz z Ballarat? - zapytał w końcu mężczyzna. - Clunes - odparł Jeremy, bo nie była to całkiem nieprawda. Nie musiał przecież opowiadać, że potem na dłużej zatrzymał się w Melbourne. - Znalazłeś tam coś dla siebie? Jeremy parsknął śmiechem. - A czy ktokolwiek tam coś dla siebie znajduje? - Coś w tym jest. Ja coś znalazłem. I tak się ucieszyłem, że wszystko wydałem. I trzeba było wracać na pola. - Westchnął. Przejeżdżaliśmy przez miasta, w których drzwi do pustych domów otwarte były na oścież, a po ulicach biegały kury... to było jedyne życie, jakie tam pozostało. Kury. Narzędzia leżały pozostawione na schodach. Pług stał na środku pola i czekał, aż ktoś zaprzęgnie do niego konia. Widzieliśmy pola złote od zboża, którego nikt nie ścinał. Wyglądało, jakby przeszła tamtędy zaraza. To było przerażające... - Gorączka złota to naprawdę zaraza - rzekł Jeremy. Był dumny, że jest w stanie o tym rozmawiać, jakby to jego nie dotyczyło.

173

Drugi mężczyzna roześmiał się. - Ponoć obrabowano „Nelsona" - powiedział. - Nie miałem takich kontaktów - odparł Jeremy, próbując obrócić to w żart. - Trudno stwierdzić, który statek przewozi złoto. -Trudno? - wybuchnął mężczyzna. - Nie, mój drogi, to było najłatwiejsze, co dało się zrobić w Melbourne. W swej mądrości The Shipping Gazette podawała ilość i wartość każdego ładunku na statkach, które opuszczały miasto i to zanim zdążono podnieść kotwicę. - Roześmiał się. - Jeśli chciałbym znaleźć „Nelsona", mógłbym to zrobić. - Nikt nie jest taki głupi - powiedział Jeremy, sądząc, że ten drugi żartuje. - Słyszałem, że odtąd mają drukować takie informacje dopiero kiedy statek wyjdzie z portu - ciągnął mężczyzna. - Być może to bezpieczniejsze. W Melbourne jest wiele dziwnych istot. W Sydney również. - My jedziemy dalej - rzekł Jeremy. - Bathurst? Jeremy zaprzeczył. -Ja jadę do Anglii - oznajmił ten drugi. - Nic już nie jestem winien temu krajowi. I żadnemu innemu. Ale Anglia nadal mnie jest coś winna. Jeremy nie zdradził, dokąd się wybierają. - Słyszałem, że po drugiej stronie Morza Tasmańskiego też odnaleźli złoto - napomknął potężny mężczyzna od niechcenia. -W Nowej Zelandii? - zapytał Jeremy z niedowierzaniem i wydawało mu się, że mężczyzna musiał usłyszeć, jak wali mu serce. - W Nowej Zelandii - potwierdził obcy. - Słysza-

174

łem o tym tu, od chłopaków. Najwyraźniej mówi się o tym w Sydney. Było paru, którzy byli skłonni wskoczyć na pierwszy lepszy statek w tamtą stronę. To nie jest tak daleko, nawet chciałem się skusić, ale przywołałem się do porządku. Jestem dość stary, by się uspokoić i za stary, by męczyć się na złotonośnych polach. Więc wracam do domu. - Gdzie w Nowej Zelandii? - zapytał Jeremy, przechylając się w stronę obcego. Ten roześmiał się znacząco. -Udało mi się teraz cię rozpalić, co? Wydawało mi się, że wyglądasz na takiego, który dałby się zarazić. Złota zaraza... Jeremy nie odpowiedział. - Coromandel - rzekł mężczyzna. - Nic mi to nie mówi. Jak dla mnie, mogłoby to równie dobrze być na księżycu. A ty to rozumiesz? Nie wygląda na to! Jeremy przybrał obojętny wyraz twarzy. Coromandel! Mógłby w pół dnia dojechać konno z Waimauku do zatoki, a potem łódką przepłynąć prosto na zachód, na półwysep Coromandel. Z gospodarstwa to mniej niż dzień drogi. Na półwyspie Coromandel znaleźli złoto! Uznał, że jakaś wyższa siła nad nim czuwa. Siobhan wróciła. Nie było jej zaledwie kilka godzin, więc się nie usprawiedliwiała. W jej mniemaniu nie było powodu. Kilka godzin to nie całe życie. Chciała być sama. - Może następnym razem, kiedy będziesz chciała pojeździć, powinnaś wziąć kogoś ze sobą - rzekł ostrożnie Adam.

175

- Niewielu tutaj jeździ konno tak dobrze, jak ja - odparła krótko Siobhan. - Jeśli nie liczyć ciebie. A nie chcę zabierać ze sobą starych wujów. Ściągnęła z siebie spódnicę i bluzkę, po czym zrzuciła buty z nóg prosto do namiotu i nie przejmując się dobrymi obyczajami, ani tym, co przystoi młodej damie, wbiegła prosto do wody w samej koszulce i halce. - Nigdy się nie zakocham! - powtórzył raz jeszcze Aidan. - Cieszę się, że nie jestem dziewczyną! - wzdrygnął się Patrick. Adam uśmiechnął się i pogwizdując, podszedł wolnym krokiem do siostry. Mieszała w dużym garnku, stojącym przy ognisku, które płonęło już od wielu godzin. Miał zakaz zaglądania do kotła, ale stwierdził, że potrawa pachnie niezwykle smakowicie. Jednak nie zamierzał mówić tego swej siostrze, dopóki nie spróbuje dania. Mogło się przecież zdarzyć, że coś pachnie wspaniale, lecz smakuje okropnie. - Twoja córka się kąpie - powiadomił ją, patrząc w miejsce, gdzie spotykały się niebo i morze. Ta cienka linia położona była daleko od nich. Przed nią był szmat oceanu. - Pewnie było jej gorąco - zauważyła Fiona. - Wyjdzie stamtąd - kontynuował Adam. - Przespaceruje się do namiotu w przemoczonej i z pewnością przezroczystej bieliźnie, obok dwóch młodych mężczyzn o gorącej krwi, którzy pożrą ją napalonym wzrokiem... Fiona zachichotała i mrugnęła znacząco do brata. - Z tego, co rozumiem, przynajmniej jeden z nich

176

nie jest ani trochę napalony na widok mojej córki. A jeśli ten drugi jest, to może będziemy mieli mniejszy problem. Tommy jest podobny do Danny'ego. Jeśli się dogadają, będzie się nam tu lepiej żyło. -Jaką ty jesteś matką? - wzdrygnął się Adam. - Dobrze, że nie masz córek, Adamie O'Connor -powiedziała jego siostra. - Poszedłbyś przedwcześnie do grobu, kiedy tylko zaczęliby się zjawiać adoratorzy. - Całkiem nieźle strzelam - odparł. - Czy możesz przynieść dwie butelki twojego białego wina? zapytała Fiona, udając, że nie usłyszała. Zresztą i tak nie traktowała jego słów poważnie. - A co chcesz od mojego białego wina? -Utopić w nim swoje smutki - wyjaśniła Fiona. - A jak myślisz? Nie miał pojęcia. -A potem możesz oddzielić przegrzebki od innych małży. I mi je otworzyć. - Przegrzebki? - zapytał. - W naszej zupie z małży nie ma przegrzebków... - Nigdy wcześniej nie zatłukłam też nikogo rondlem - odparła słodko. - Możesz być pierwszy! Spojrzał na nią, nic nie rozumiejąc. - Przynieś to wino i otwórz mi te muszle, bracie. A potem dasz swojej niesfornej siostrzenicy lekcję na temat tego, w jaki sposób mężczyźni nie chcą być uwodzeni... -Hę? -Wyjaśnij mojemu nieobliczalnemu dziecku, że mężczyźni nie pragną półnagich kobiet. Powiedz jej, że nie żenią się z takimi damami. - Nie mogę! - rzucił Adam z przerażeniem. - Nie jest nawet moją córką! 177

Ale przyniósł wino. I opłukał przegrzebki. Umył nawet te muszle, które nie dawały się otworzyć, skoro prosiła go o to Fiona. -Nie możesz pozwolić jej się ośmieszyć! - powiedział Tommy, któremu było przykro z powodu Siobhan. Patrzył na nią, jak na młodszą siostrę i był pewien, że Danny postrzegał ją tak samo. Danny nie odpowiedział. - Ona to robi dla ciebie - mówił dalej Tommy. -Żebyś na nią zwrócił uwagę. Żebyś ją dostrzegł. - Wiem o tym. - Poproś ją, żeby przestała. - Czy to nie będzie dla niej gorsze? - Nie ma nic gorszego, niż to - odparł Tommy, zgrzytając zębami. Nie chciał nawet spojrzeć w stronę brzegu, gdzie Siobhan najwyraźniej dobrze się bawiła. Kiedy rzucił na nią ostatnie spojrzenie, jej cienka koszulka zrobiła się praktycznie przezroczysta. To tak, jakby kąpała się nago przed ich oczami, a on nie miał ochoty na to patrzeć. Była jak jego siostra. Nie chciał jej oglądać w taki sposób! - Ona się ośmiesza, Danny! - Nie mogę jej mówić, co ma robić, a czego nie robić. - Nie możesz? - zakwestionował młodszy brat. -Może nie chcesz spróbować? Może pasuje ci to, kiedy ona leży u twoich stóp i cię wielbi? Może dzięki temu czujesz się ważny? Danny nie odpowiedział. - A może kogoś ci przypomina - powiedział Tommy dużo ciszej.

178

To podziałało. Danny zerknął na niego i zmarszczył brwi. Przechylił głowę, jakby chciał odepchnąć od siebie niemiłe wspomnienie i powstrzymać brata przed powiedzeniem czegoś więcej. - To do ciebie trochę podobne, prawda, Danny? Nie słuchał już Tommy'ego. Ściągnął z siebie koszulę i wbiegł w fale. Nie płynął, tylko biegł aż do niej dotarł. Było tam tak głęboko, że woda sięgała mu do ramion, a Siobhan była niższa od niego, musiała więc utrzymywać się na powierzchni, jeśli mieliby tam pozostać. Danny objął ją ramieniem w pasie i zaciągnął dość zdecydowanie na płytszą wodę. Siobhan nie lubiła spełniać niczyjej woli poza własną, więc mimo że był to Danny, syknęła na niego. Nikt nie będzie jej wyciągał z wody za włosy. Zaczęła biec z powrotem. Danny wymówił jej imię. Zatrzymała się. Stała zwrócona do niego plecami. Łatwiej było stawiać czoła falom i bałwanom, niż na niego spojrzeć. Poczuła, że marznie. Właściwie była w wodzie zbyt długo. Już dawno powinna była wyjść na ląd. Ale straciła odwagę. Na przekór wszystkim rzuciła się do wody. To była genialna myśl. Była pewna, że zwróci tym jego uwagę. I miała rację. Ale może nie tak powinien na nią patrzeć. Pragnęła z jego strony innego rodzaju spojrzeń. Innego tonu, gdy do niej mówił. - Wiem, dlaczego to robisz, Siobhan - rzekł Danny. Skrzyżowała ramiona na piersiach, drżąc. Chciała do niego krzyknąć, że to oczywiste. Nie uważała,

179

że jest głupi, a przecież wszyscy inni wiedzieli. Dlaczego on jedyny miałby pozostawać w niewiedzy? Ale nie wykrztusiła z siebie ani słowa. - Spójrz na mnie, Siobhan! Było coś w jego głosie. Jakby cichy żal, który przemawiał do jakiejś części jej duszy. Jakaś desperacja, która, jak jej się zdawało, Siobhan samą dosięgła. Jakiś ból, z którym zaczynała się zaznajamiać... Powoli się odwróciła, skrzyżowanymi ramionami zasłaniając piersi. W rzeczywistości nie chciała, by ją zobaczył. Nie w ten sposób. Nie jej ciało. To była tylko głupia, dziecinna myśl. Miał ją zobaczyć. Ale nie chciała się tak... obnażać. Danny miał dobre oczy. Miały w sobie ślad morza. Odrobinę zieleni. Nie był może piękny, ale wyglądał sympatycznie. To wydawało się trochę dziwne - lubić kogoś i nie uważać, że jest piękny. Spojrzał na nią przeciągle. Nie tak, jak sądziła, że na nią spojrzy. Nie w sposób, którego zaczęła się obawiać. Nie był zainteresowany jej ciałem. -Wydaje ci się, że jesteś we mnie zakochana, Siobhan - rzekł łagodnie. Mogłaby krzyknąć do niego, że jej się nie wydaje, ale podejrzewała, że to nic by nie zmieniło. - Masz prawo tak czuć - mówił dalej - ale niezależnie od tego, co zrobisz, nie możesz skusić mnie, ani zmusić, ani namówić, bym cię kochał. Nie tak, jak byś w tej chwili chciała. -Nie? Najwyraźniej tylko jej usta ułożyły się w to słowo. Siobhan nie słyszała swego głosu. Może utonął w odgłosach fal.

180

- To niemożliwe, kochana. Nazwał ją „kochana"! Ale powiedział to z ogromnym smutkiem. Siobhan wolałaby tego nie słyszeć. Wolałaby, by nic nie mówił. - Nie można nikogo zmusić, by kogoś pokochał - przekonywał nieważne, jak bardzo by się próbowało... i niezależnie od tego, jak bardzo samemu się tego pragnie. Tego nie da się zrobić. Siobhan uderzyło, że mówił jak ktoś, kto sam tego próbował - i poniósł porażkę. Być może dostrzegł to w jej oczach. Może o to zapytała. Później Siobhan nie mogła sobie tego przypomnieć. Jego oczy nadal były przyjazne, gdy opowiedział jej o tym, co przekreśliło wszelkie jego nadzieje. Płakała, gdy podniósł ją w swoich ramionach i zaniósł do namiotu. -To przechodzi - uspokajał ją, gdy szybko, nie patrząc na niego, wślizgnęła się do środka. -A jeśli nawet nie przejdzie, to nie umrzesz z tego powodu dodał cicho, nim z powrotem podszedł do brata. Siobhan się nie przebrała. Siedziała, szczękając zębami, podczas gdy łzy płynęły jej z oczu, a mokre ubrania chłodziły jej ciało. Wolałaby utonąć! Wolałaby by pozwolił jej popłynąć do Australii! -To naprawdę niezłe, Fi! - stwierdził Adam, patrząc wielkimi oczami na przegrzebki leżące na kopczyku ryżu, skąpane w bladym, złocistym sosie. - To jest cholernie smaczne! - rzekł Danny, zastanawiając się, czy jest więcej, niż po jednej muszli dla każdego.

181

- Od tego tylko zgłodniejecie - stwierdziła Fiona. - Do diaska, mieszkaliście w Georgii. Tam ludzie siedzieli przy stole przez wiele godzin. Będzie drugie danie. A na koniec coś słodkiego. -Jeśli to te klejące figi - oznajmiła jej młodsza córka - to ja ich nie chcę! - Dla ciebie zrobiłam pyszne nadziewane gruszki, Charlotte! - A ja nie dostanę? - zastanawiał się podejrzliwie Patrick. -Są gruszki dla wszystkich dzieci - westchnęła Fiona. - Gdzie jest Siobhan? - Czy mogę dostać gruszki teraz? - zapytała Charlotte. - Nie chcę tej zupy, którą masz w garnku. Pachnie ohydnie. -Jeśli ona będzie jadła gruszki na początku, to my też - rzekł Aidan, stając ramię w ramię z Mikey'em i Patrickiem. -Jedzcie, co chcecie! - powiedziała zrezygnowana Fiona. Pójdę po Siobhan. - Czy nas też to dotyczy? - zapytał Adam, wrzucając w siebie przegrzebki z ryżem, by zaraz zajrzeć do kociołka z mięsem. - To jakiś gulasz - poinformował. - Ale z pewnością nie jagnięcy! - Są figi? - zastanawiał się Tommy. -Może powinniśmy zjeść je w pierwszej kolejności? Adamowi również ta myśl nie była obca. - Może powinniśmy jeść tak, jak chciała Fiona -stwierdził Danny. - Włożyła w to tyle wysiłku. Adam i Tommy spojrzeli na niego przeciągle.

182

- Nienawidzę go! - łkała Siobhan w ramię matki w małym, ciasnym namiocie. - Nienawidzę go! -Powiedz mi, co się stało takiego okropnego! -prosiła spokojnie Fiona. - Kochana Siobhan, to nie może być takie straszne, żebyś nie mogła mi o tym opowiedzieć! Siobhan wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem. Nie była w stanie mówić. - Musimy zdjąć z ciebie te mokre ubrania! Siobhan pozwoliła się rozebrać. Ale nie wyjawiła swojej matce, co powiedział jej Danny, jak boleśnie ją zranił. Nie wyznała tego nikomu. - Udało się - oznajmił Jeremy po krótkiej rundce po porcie. -Już? - zapytała Roza z niedowierzaniem. Kiwnął głową i objął ją ramionami. Tańczył z nią po pokoju, aż dzieci śmiały się do rozpuku, a jej tak zakręciło się w głowie, że nie była w stanie ustać, nie przytrzymując się go kurczowo. -Jeszcze dwie noce i znów będziemy w drodze! Cieszyła się. On również. Ale jego radość była słodko-gorzka. Mieli przed sobą jeszcze dwie noce w miękkim łóżku hotelowym, z drzwiami uchylonymi do pokoju dzieci. Jeszcze dwie noce w swoich ramionach. Być może trzy noce na statku w drodze do Auckland. I potem koniec. Jeremy nie wierzył w ciąg dalszy.

183

Gdyby nie złoto, które znaleziono w Coroman-del, jego życie równie dobrze mogłoby się skończyć. Świąteczny jadłospis Fiony Dopasowany jest do czasów współczesnych i obliczony na cztery osoby, poza sałatką owocową, której wystarczy dla sześciu. Najczęściej można zaserwować do dania wino, którego się w nim użyło, ale to kwestia smaku - a wszystko to smakuje równie dobrze popijane wodą. Nie wypróbowałam dań bez wina w przepisie, ale przypuszczam, że białe wino można zastąpić sokiem z jabłek, a czerwone sokiem z winogron lub nieco wyrazistszym, nie za słodkim sokiem z porzeczek itp. Należy w każdym razie uważać, by całkowita ilość płynu zgadzała się z przepisem! Miejmy nadzieję, że wasz posiłek będzie przyjemniejszy niż świąteczny obiad O'Connorów w Muriwai. Powodzenia! PRZEGRZEBK I GRZYBY W SOSIE Z BIAŁEGO WINA 12 przegrzebków 3 dl wytrawnego białego wina woda 1 mała cebula, drobno posiekana 1 łyżeczka soli * Przegrzebek zwyczajny - jadalny gatunek małża, wysoko ceniony pod względem kulinarnym. Mięso zawiera dużo żelaza, zaliczany do owoców morza (przyp. red.), "dl decylitr czyli 1/10 litra (przyp. red.).

184

świeżo zmielony czarny pieprz 12 małych grzybów, np. pieczarek, pokrojonych w drobne plasterki 3 szalotki lub 1 mała cebula, drobno posiekana 2 łyżki posiekanej pietruszki 4 łyżki masła 2 łyżki mąki 11 dl śmietanki ryż na 4 porcje Włożyćprzegrzebki na patelnię z winem, posiekaną cebulą, solą, pieprzem i odrobiną wody (w miarę potrzeby) - tak, by przykryć przegrzebki. Gotować na wolnym ogniu, pozwalając małżom naciągnąć przez 5 minut. Gwałtowne gotowanie powoduje, że przegrzebki robią się twarde! Wyciągnąć przegrzebki z wywaru i dobrze je odsączyć. Można je pokroić na cienkie plasterki. Przecedzić i zachować wywar. Ugotować ryż. Rozgrzać masło na patelni i podsmażyć lekko grzyby, pietruszkę i szalotkę lub cebulę przez ok. 5 minut. Wmieszać mąkę i po trochu przecedzony wywar. Na koniec dodać śmietankę i zagotować, dorzucić przegrzebki i szybko podgrzać, nie dopuszczając do wrzenia. Podawać z ugotowanym ryżem na małych talerzykach lub w umytych muszlach przegrzebków. Można podawać jako danie główne, odpowiednio zwiększając porcje.

185

WOŁOWINA W CZERWONYM WINIE 1 kg wołowiny (w zależności od tego, jak elegancki ma to być posiłek, można użyć różnych kawałków mięsa - na co dzień może być rostbef, na wyjątkowe okazje polędwica...) 33 dl czerwonego wina 3 cebule 2 liście laurowe 2 gałązki tymianku skórka otarta z umytej cytryny 4 łyżki oleju 2 łyżki masła 2 cienkie plasterki boczku 2 łyżki skrobi kukurydzianej 21 dl wody 2 ząbki czosnku (w całości) 1 bukiet ziół - np. tymianek, pietruszka i liście laurowe, związane razem sól i pieprz do smaku 12 małych grzybów, pieczarek itp. Pokroić mięso na małe kostki i zamarynować przez noc w czerwonym winie, plasterkach cebuli, liściach laurowych, gałązkach tymianku, skórce cytrynowej i 2 łyżkach oleju. Rozgrzać resztę oleju i masło na patelni i usmażyć na złoto drobno pokrojony boczek i 2 posiekane cebule. Przełożyć do rondla. Osuszyć mięso, zachowując marynatę. Oprószyć skrobią kukurydzianą i zrumienić na patelni w pozostałym maśle. Dodać marynatę, wodę, czosnek,

186

bukiet ziół i przyprawy, doprowadzić do wrzenia, przelać do rondla i dobrze wymieszać z boczkiem. Przykryć rondel i gotować na wolnym ogniu przez 2-3 godziny. Można również piec równie długo w glinianym naczyniu w piekarniku rozgrzanym do 15Q°C. Podsmażyć lekko grzyby w 2 łyżkach masła i dodać do dania na 10 minut przed podaniem. Przed podaniem wyjąć ząbki czosnku i bukiet ziół. FIGI W WINIE I MIODZIE 500 g świeżych fig ok. 31 dl białego wina 8 łyżek miodu 11 dl śmietanki Włożyć figi na patelnię, dodać tyle wina, by przykryło owoce. Zagotować, dodać miód i dusić aż figi zmiękną - ok. 15 minut. Sprawdzić widelcem! Porządnie schłodzić, najlepiej wstawiając na kilka godzin do lodówki lub zimnej piwnicy. Podawać z delikatnie ubitą śmietanką. PYSZNE GRUSZKI CHARLOTTE 3 duże dojrzale gruszki 2 kiwi 1 banan winogrona średniej klasy sok z cytryny sok z pomarańczy

187

Podzielić gruszki wzdłuż na pół. Ostrożnie usunąć miąższ, nie uszkadzając skórki - dobrze nadaje się do tego celu łyżeczka do herbaty. Posmarować sokiem z pomarańczy wewnętrzną stronę skórek. Pokroić miąższ gruszek w kosteczkę. Obrać kiwi i pokroić w łódki, każdą dzieląc jeszcze na pół. Umyć winogrona. Pokroić banana w plasterki, polać sokiem z cytryny, żeby nie ściemniał. Wszystkie owoce wymieszać w misce i napełnić wydrążone połówki gruszek równymi porcjami sałatki. Oczywiście można użyć także innych owoców. Dla Faye Lougher z Wellington, która nauczyła mnie wszystkiego, co wiem na temat sztuki kulinarnej z kraju Kiwi: Dziękuję!

188