Anna Mulczynska-Powrót-na-Staromiejska

SAVE OFFLINE

Anna Mulczyńska

Powrót na Staromiejską

Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA

Powrót na Staromiejską Spis treści Okładka Karta tytułowa Zajrzyj na strony *** Mirror Image – Odbicie lustrzane Town Square – Na rynku Junko’s Rose Garden – Różany ogród Junko Rising Sun – Wschodzące słońce Field of Dreams – Marzenia, nadzieje Meeting Place – Miejsce spotkań Family Album – Album rodzinny Kaleidoscope – Kalejdoskop Caitlin’s Rose – Róża Caitlin Mary Ruth’s Corset – Gorset Mary Ruth Streak Of Lightning – Uderzenie pioruna Crossed Swords – Skrzyżowane miecze Decisions, Decisions – Decyzje, decyzje Attic Window – Okienko na strychu Starlight – Starbright – Pierwsza gwiazdka Eye of the Cyclone – Oko cyklonu Seven Sisters – Siedem sióstr Love Forever – Wieczna miłość Karta redakcyjna

Zajrzyj na strony: www.wnk.com.pl

Znajdź nas na Facebooku www.facebook.com/WydawnictwoNaszaKsiegarnia

Sięgnij po inne nasze powieści dla kobiet http://nk.com.pl/literatura-dla-kobiet/9/kategoria.html



W

eronika Peterson z lubością wsłuchiwała się w dźwięk, jaki wydawała cięta z beli bawełna. Chrup, chrup, chrup. Ostre i ciężkie krawieckie nożyce

z chrzęstem przesuwały się wzdłuż barwionej na seledynowy odcień tkaniny obsypanej drobnymi kwiatuszkami, a drewniany stół potęgował ten dźwięk. Łączka. Tak nazywała podobne wzory babcia Janka, gdy szyła dla Weroniki lub jej siostry letnie sukienki z cienkiego, trochę tandetnego perkalu upolowanego w trudnych czasach w domu towarowym. Materiał, który Weronika miała przed sobą, nie był ani cienki, ani tandetny. Jeśli chodzi o tkaniny, to jej ucho nigdy się nie myliło. Po samym odgłosie, jaki bawełna wydawała podczas cięcia, potrafiła bez problemu rozpoznać, czy ma do czynienia z wysokogatunkowym produktem, czy raczej z marnym materiałem. Te marne z reguły brzmiały podczas cięcia jak nienastrojony instrument, później sprawiały sporo kłopotów podczas szycia, a na koniec, po kilku latach, nadawały się do wyrzucenia. Przez okna Robótkowa wpadały ostatnie promienie słońca, malujące na beli bawełny własne esy-floresy, co sprawiało, że wzór rozkwitał pod ich dotykiem. Weronika dojechała nożycami aż do krańca beli, przecięła z chrzęstem grubszy brzeg, naciskając mocniej ostrza, i wygładziła odcięty kupon, po czym złożyła go w zgrabną kostkę. Zawinęła dokładnie tkaninę na beli, nakleiła na odciętym krańcu paseczek bezbarwnej taśmy i odstawiła belę na półkę, a potem sięgnęła po kolejną. Powtórzyła cały proces od początku: rozwinięcie z furkotem beli na stole, wygładzenie materiału, odmierzenie miarką sporego fragmentu, odcięcie, tyle że tym razem cięła nie łączkę, a kropkowany wzorek. Gdy przed sobą miała już pięć różnych tkanin poskładanych w równe kwadraty, ułożyła je jeden na drugim w miękki pakiecik i przewiązała wstążką. Sięgnęła po przedziurkowany kartonik z wydrukowanym tekstem „Zestaw: W moim ogrodzie”, przełożyła przez dziurkę kraniec wstążeczki i uformowała z niej równą kokardkę. Na półce za sobą miała już całkiem sporo takich paczuszek. Każda z nich liczyła po pięć różnych wzorów najlepszej amerykańskiej bawełny, dopasowanych kolorystycznie. „Pięć tłustych ćwiartek – 44 zł” – nabazgrała na metce. Miała niemal pewność, że od chwili, kiedy umieściła napis „tłuste ćwiartki” na półce, będzie zasypywana pytaniami, co to za diabeł te ćwiartki i z czym to się je. Była jednak na to przygotowana. Określenie „tłusta” zawsze budziło zainteresowanie, ponieważ nie pasowało do tkaniny, kojarzyło się jednoznacznie z plamami. A przecież tłusta ćwiartka to po prostu jedna czwarta jarda

materiału. Czystego i chrupiącego podczas cięcia jak smakowita papryka albo marchewka. Albo jak rwana na kawałki krucha sałata. Cięta na kupony bawełna zdaniem Weroniki wydawała identyczny dźwięk jak smakowite warzywa krojone ostrym nożem. Istniały także chude ćwiartki i one także były wielkości jednej czwartej jarda. Cała tajemnica polegała na odpowiednim podzieleniu tkaniny. – Jard to mniej więcej dziewięćdziesiąt jeden centymetrów, niecały metr – tłumaczyła ciekawskim. – Wyobraź sobie kupon materiału o wymiarach dziewięćdziesiąt jeden na jakieś sto dwanaście centymetrów. Jeśli podzielisz go na cztery części, tnąc od jednego fabrycznego brzegu tkaniny do drugiego, otrzymasz ćwiartki chude. Jeśli zaś najpierw podzielisz kupon na pół, tnąc od brzegu do brzegu, a następnie każdy z kawałków przetniesz wszerz, dostaniesz ćwiartki tłuste! Takie kupony sprzedawano najczęściej w amerykańskich sklepach z produktami do patchworku. Chociaż chude ćwiartki cięło się prościej, większość kupujących wolała dostawać kupony w „tłustej” wersji. Z tych zgrabnych prostokątów łatwiej było cokolwiek wykroić niż z długich i wąskich pasków. Mnóstwo wzorów na patchworki opierało się na takich właśnie kawałkach tkaniny. Na odwrocie wielu powykładanych na regałach ulotek z projektami kołder patchworkowych widniały instrukcje szycia brzmiące: „Dwie tłuste ćwiartki tkaniny w groszki z kolekcji Wiosna, trzy tłuste ćwiartki jednobarwnej bawełny, jedna tłusta ćwiartka materiału w serduszka z kolekcji Miłość”. Według Weroniki instrukcje te wyglądały niemal jak gotowe przepisy na jakieś łakocie. Weź w garść tyle mięsistej bawełny w serduszka, ile zdołasz chwycić, dołóż do tego kilka skrawków materiału w paski i półtora metra kropeczek, a otrzymasz najmiększą i najpiękniejszą patchworkową kołdrę świata. Brzmiało kolorowo i smakowicie. Poczuła, że od studiowania wzorów i skojarzeń z jedzeniem znowu zrobiła się głodna. To pewnie stąd się wzięły w jej głowie te myśli o łakociach. Ani się obejrzała, jak słońce zaszło, na zewnątrz zapadła noc, a ona wciąż tkwiła w Robótkowie. Od obiadu minęło już sporo czasu, więc nic dziwnego, że zaczęło jej żałośnie burczeć w brzuchu. W ogromne okno sklepu zaczął łomotać październikowy wiatr, popadywał też drobny deszcz. Weronika, widząc, co się dzieje za oknem, poczuła, że chandra i lęk znowu próbują złapać ją w swoje szpony. Przytuliła się szybko do śpiącej na stole koteczki i ucałowała ją w szarobrunatny nosek. Kotka leniwie uchyliła powieki. – Nie jest przypadkiem głodny ten mój pomocnik? – zapytała. – Idziemy na kolację? Kotka ziewnęła, pokazując różowy języczek, i przewróciła się na drugi bok. – Chodź, chodź, zdążysz się jeszcze dziś napatrzeć, co pani robi. Z pracą jesteśmy w lesie. Półki z farbami jeszcze nieruszone, guziczki nieposegregowane, o włóczkach nawet nie wspomnę. Zobacz, moje kocie dziecko, ile folijek będziesz miała do zabawy

z samych tylko opakowań po włóczkach. – Zaszeleściła woreczkiem przed nosem kotki. Nad ulicą Staromiejską wisiała mgła. Otulała mury kamienic i kocie łby miękką, szarą watą, zaglądała do uchylonych okien, patrzyła ciekawskim wzrokiem na śpiących jeszcze ludzi. Wokół panowały cisza i spokój. Jesienny dzień jeszcze się na dobre nie zaczął, więc mgła mogła się swobodnie bujać po zaułkach starego miasta. Minęła sklep z piernikami, kwiaciarnię z pomalowanymi na zielono drzwiami i frunęła dalej i dalej, w stronę potężnego gmachu teatru. Nagle jej uwagę przykuł nowy szyld nad dawnym zakładem zegarmistrzowskim. O, to było coś zupełnie nowego, jeszcze wczoraj mur tej kamienicy świecił pustką, a dziś kołysał się tam wesoło napis „Robótkowo”. Niby nowy, ale stylizowany na stary, widać, że wykonały go czyjeś dbające o detale, utalentowane dłonie. Mgła przyjrzała się bliżej napisowi; na sezonowanej desce dojrzała rysunek kobiety pochylonej nad szyciem, wykonany prostą, czarną kreską. Przycisnęła nos do dużego kwadratowego okna ze szprosami, zajmującego niemal całą ścianę wąskiej kamieniczki, i próbowała zajrzeć do środka. Ciemno. Dostrzegła jedynie burego kota wylegującego się na kwiecistej poduszce położonej na parapecie, a obok niego koszyczek z nićmi, skrawkami materiałów i gotowymi blokami patchworkowymi. W jeden z nich wetknięta była ostra i cienka igła z nawleczoną białą nicią. Raptem z wnętrza rozległo się ciche tupanie, najwyraźniej ktoś zbiegał po schodach. Mgła cofnęła się zaskoczona, gdy całe pomieszczenie zalało ciepłe, jasne światło, bo oto jej oczom ukazał się magiczny, pełen barw świat. Niewiele zostało z dawnego zakładu zegarmistrzowskiego – odmalowane ściany lśniły, błyszczała podłoga w czarno-białą szachownicę, a stare orzechowe meble zalewał istny potok kolorów. Barwna była również kobieta, która zbiegła ze schodów i kręciła się teraz jak baletnica po wnętrzu, aż rozwiewała się jej turkusowa tunika w motyle i brązowe, lekko wpadające w rudy odcień włosy. Mgła ponownie zajrzała przez szybę i swoją obecnością obudziła kota, który z niechęcią wstał i przeciągnął się leniwie, po czym zeskoczył z parapetu i zaczął kręcić ósemki wokół ubranych w różowe rajstopy nóg właścicielki. Ta przykucnęła przy nim i poczochrała futro na kocim grzbiecie. W zwierzaku automatycznie włączył się motorek. – Już, już, zaraz idziemy robić śniadanie, mała. Taka głodna jesteś? Pewnie zjadłabyś konia z kopytami, co? Nie, wolisz kota z kopytami? To tak jak ja; zaraz zjem tego mojego kota – mówiła kobieta do kotki wpatrującej się w nią zielonymi oczami. Pochyliła się nad zwierzątkiem i wycałowała jego bury grzbiet. – Wiesz, lekki stresik i człowiek od razu robi się głodny. – Miauuu – rozległo się z kociej paszczy przy okazji potężnego ziewnięcia.

– Co, kot też głodny? A jakie ty masz stresy, moja mała, że tak ci wpływają na apetyt? Młoda kobieta i wtulona w nią kotka wyglądały tak uroczo i tak optymistycznie, że mgła trwała przyklejona do framugi i ani myślała odchodzić. Postanowiła zostać na Staromiejskiej przez cały dzień i zobaczyć, co się tu wydarzy. Weronika od rana miała lekką tremę. Niewiele spała tej nocy, do późna układała towary na półkach, a potem długo nie mogła zasnąć ze zmęczenia i zdenerwowania. Rozejrzała się po sklepie. Stare regały były już niemal w całości wypełnione kolorowymi belami tkanin. Na początku miała wątpliwości, czy układać materiały wzorami, kolorami czy kolekcjami, w końcu na najlepiej wyeksponowanych półkach zagościły te, które najbardziej jej się podobały: matrioszki na jaskrawych tłach, panele z wiktoriańskimi dziećmi i czarna tkanina w wielobarwne koty. Inne regały uginały się pod nieco bardziej stonowanymi wzorami. Była też jednolita kolorystycznie bawełna. Weronika pamiętała, że babcia i inne krawcowe zawsze narzekały na brak jednobarwnych tkanin, które idealnie podkreślałyby piękno patchworkowych bloków, gdyby się je wszyło pomiędzy wzorzyste motywy, dlatego do swojego sklepu zamówiła kilkanaście bel, które tworzyły teraz na regale istną tęczę. Na pustych dotąd ścianach zawisły makatki szyte kiedyś przez babcię Weroniki i jej przyjaciółki. Niestety, nie zachowało się ich wiele. Co się stało z tymi, które pamiętała z dzieciństwa, nie miała pojęcia. Pewnie porozchodziły się po rozsianej po Polsce rodzinie. Ulubionym patchworkiem Weroniki była narzuta z motywem Ogródek Babuni. Jej piękno tkwiło w ręcznym zszywaniu wszystkich sześciokątów tworzących wierzch, każdy z setek kawałków materiału przyszyły do innego heksagonu pracowite ręce babci Jasi. Weronika odnowiła wielki stół, który służył dziadkowi w jego warsztacie zegarmistrzowskim. Już nie miał wystających sęków i licznych odprysków – to wszystko dało się zaszpachlować i wyrównać. Na koniec pomalowała blat na orzechowy odcień, a nogi pokryła farbą w kolorze śmietany, trwałą i odporną na wycieranie. Stół miał jej służyć do odmierzania i cięcia tkanin, a gdy tylko zgłoszą się chętni na kursy rękodzieła, będzie można wystawiać go na środek sklepu i prowadzić przy nim warsztaty. Na razie piętrzyły się tu miękkie kwadratowe charm packi – pakieciki specjalnie dobranych zestawów tkanin, leżały tam też wielobarwne ruloniki z banderolkami informującymi, z jakiej kolekcji pochodzą tkaniny, z których je zrobiono. Na honorowym miejscu usadowiły się słoiczki wypełnione guzikami o różnych kształtach i wzorach. Najładniejsze były te z kotami i serduszkami, dlatego Weronika przesunęła je na brzeg stołu, aby bardziej rzucały się klientom w oczy. Wyrównała rządek literatury patchworkowej, upchniętej na regałach z Ikei, i wyłożyła kilka albumów z wzorami do haftu krzyżykowego na mały stoliczek, przy którym można

było usiąść i przejrzeć książki. Obok stały wieszaki z setkami kolorowych mulin i wisiały wzory do haftu krzyżykowego. Ulubione zestawy, zainspirowane malarstwem Johna Claytona, Weronika umieściła na najbardziej wyeksponowanym miejscu. Zawsze zachwycały ją te okręgi przedstawiające scenki z życia angielskiej wsi. Miała nadzieję, że będą się dobrze sprzedawały. Jeszcze raz omiotła wzrokiem swój sklepik, taki czysty, optymistyczny i jeszcze cichy o tej porze, obróciła się trzy razy wokół własnej osi – ot, taki przesąd, który miał jej przynieść pomyślność w nowo otwieranym biznesie, i podeszła do drzwi. – Gotowa? – zapytała samą siebie. Była gotowa. „Niech się dzieje wola nieba” – pomyślała jeszcze i przekręciła drewnianą tabliczkę wiszącą na drzwiach. Cicho zabrzęczał umieszczony nad wejściem srebrny dzwoneczek i oznajmił tym samym całej okolicy, że oto Robótkowo zostało uroczyście otwarte.

Mirror Image – Odbicie lustrzane

W

Trzy tygodnie wcześniej...

e wnętrzu maleńkiego sklepiku z suwenirami i prezentami, wciśniętego pomiędzy kamienicę mieszczącą muzeum a sztokholmską katedrę, panował niesamowity gwar. Pomieszczenie zawsze wydawało się Weronice maleńkie i ciasne, jednak tego wieczoru to wrażenie dodatkowo potęgował tłum przyjaciół, których Marit i Alexandra zaprosiły na przyjęcie pożegnalne. Na drewnianej podłodze tłoczyły się dziesiątki stóp, ludzie krążyli jeden wokół drugiego jak satelity, przepychali się, wymieniali się ze śmiechem najnowszymi ploteczkami, pili drinki i co chwila zrzucali coś z półek poustawianych gęsto pod ścianami. Aby zminimalizować koszty, dziewczyny pozdejmowały ze stołów stojących pośrodku sklepu najcenniejsze i najkruchsze towary, ale i tak nie obyło się bez strat, gdy potężny Magnus omal nie przewrócił półki z porcelaną w kropki i kilka filiżanek spadło na deski. Od sporej ilości herbatki z prądem i wypitych drinków Weronice zrobiło się zbyt gorąco, więc wyszła zaczerpnąć świeżego powietrza. Na ulicy pachniało już jesienią, chociaż był dopiero początek września. Wciąż nie mogła się przyzwyczaić, że tu, do Szwecji, jesień i zima przychodzą wcześniej niż do Polski. Żelazne latarnie rozświetlały kocie łby na ulicy, lśniła też na nich warstewka deszczu, który w połączeniu z opadłymi złocistymi liśćmi od razu wpędził ją w nostalgiczny nastrój. Zerknęła w jasne okienko sklepu i na widok rozbawionego tłumu wewnątrz zrobiło jej się smutno. Nie miała pojęcia, że aż tyle osób ją lubiło, że zdobyła w Szwecji tak licznych przyjaciół; a dziś każdy poklepywał ją po plecach, dopytywał o plany na przyszłość i ubolewał, że bez niej sklepik nie będzie już taki sam. W tym momencie pożałowała trochę decyzji o powrocie do Polski. Zdążyła zapuścić w Sztokholmie korzenie i pokochać to miasto – położone na wyspach, wilgotne, mgliste, poprzecinane kanałami, po których kursowały promy wycieczkowe i prywatne łodzie. Uwielbiała wszechobecną tu przyrodę – widok stada saren spacerujących spokojnie po ulicy nie należał do rzadkości, na parapecie jej sypialnianego okna często przysiadała puchata, żółtooka sowa. Co prawda pierwszy rok w obcym kraju był dla Weroniki trochę szokujący, ale teraz z dumą mogła stwierdzić, że dała radę. Nawet język, z którego na

początku wyłapywała tylko pojedyncze wyrazy, a i tak ich znaczenia nie znała, udało jej się w końcu opanować, chociaż do dziś mówiła z obcym akcentem. Gdy miała wolne od zajęć na uczelni, włóczyła się z radością po mieście i poznawała je od podszewki. Zaczęła też chodzić trzy razy w tygodniu na kurs szwedzkiego i właściwie życie w Skandynawii coraz bardziej jej się podobało. – Nie martw się tak! Poczuła klepnięcie po ramieniu. Obok niej stanęła Alexandra, poznana kilka lat temu na Wydziale Tekstyliów Artystycznego Uniwersytetu Konstfack, jej przyjaciółka i wspólniczka. – Przecież zawsze możesz do nas wrócić. – Alex zapaliła papierosa i zaciągnęła się nim łapczywie. – Ale tak na serio to pamiętaj, że obiecałaś z nami współpracować, więc jeśli nie zobaczę przynajmniej raz w miesiącu paczki od ciebie, to przyjadę i osobiście skopię ci tyłek w tej twojej cudnej Polsce! – zagroziła. Weronika się uśmiechnęła. Jasne, nie zostawi na pastwę losu dziewczyn i ich wspólnego dzieła. Sama dołączyła do ekipy Hopp Hopp Shopu w chwili, gdy zdążyły już rozwinąć skrzydła i zadomowić się na dobre na Gamla Stan, sztokholmskiej starówce. Po prostu koszty utrzymania w Szwecji nieco ją przerosły i rozglądała się za dodatkową pracą. Przez kilka miesięcy była zatrudniona na stoisku z czekoladowymi figurkami w centrum handlowym Gallerian, ale praca była nużąca, a tłumy przewijające się przez galerię szybko zaczęły doprowadzać ją do szewskiej pasji. Nie lubiła tłoku, hałasu, ciągłego ruchu, najlepiej czuła się wśród niewielkiej grupy przyjaznych osób, więc rozglądała się gorliwie za nowym zajęciem. Tak się złożyło, że Marit i Alexandra od dawna współpracowały jako stylistki wnętrz z agencją nieruchomości prowadzoną przez matkę Alex, więc szybko zwerbowały do współpracy polską studentkę, która swoimi projektami zostawiała resztę kolegów daleko w tyle. Weronikę zdumiał popyt na takie usługi. Niemal każdy, kto sprzedawał mieszkanie, wcześniej inwestował parę groszy w profesjonalistów, którzy zmieniali kolory ścian, ustawienie regałów i kanap; w agencji można też było wypożyczyć meble do sesji zdjęciowej, dzięki czemu oferty sprzedaży wyglądały atrakcyjniej w serwisach ogłoszeniowych. Tak naprawdę większość tych mieszkań nie odbiegała standardem od polskich, a niektóre wyglądały nawet znacznie gorzej, bo instalacje hydrauliczne bardzo często umieszczano na widoku i rury traktowano jako element wystroju. Jednak gdy do takiego mieszkania wchodzili z siłą tornada styliści, nawet te błyszczące srebrzyście rury stawały się dziełem sztuki, więc bez wstydu pokazywano je na zdjęciach. Weronika była zaskoczona rozdźwiękiem pomiędzy doskonałymi zdjęciami a prawdziwym wyglądem mieszkań do wynajęcia. Pozbawione mebli, dywanów i lamp – już tak nie zachwycały.

Całe ich piękno tkwiło zatem w dobrej aranżacji i świetnych fotografiach, w niczym więcej. Jedynym lokalem, na jaki Weronika mogła sobie wtedy pozwolić, było paskudne, maleńkie mieszkanko na obrzeżach Sztokholmu, w Alviku, niedaleko pętli autobusowej. Jej pierwsze samodzielne lokum w stolicy Szwecji – obskurne, zapyziałe, z hałaśliwymi sąsiadami za ścianą. Było tak małe, że prysznic w łazience podłączono do kranu nad umywalką; gdy chciała się wykąpać, musiała zamknąć drzwi i klapę od sedesu, bo woda z prysznica lała się po całym pomieszczeniu, mającym może półtora metra kwadratowego powierzchni. Denerwował ją też dojazd na uniwersytet – żeby dotrzeć do szkoły, musiała dostać się do centrum i tam przesiadać się do metra, lepszej trasy nie było. – Oszaleję tam, oszaleję – narzekała w szkole po kolejnej nieprzespanej nocy. Sąsiedzi świętowali akurat kolejne urodziny albo rocznicę i hałas nie pozwalał Werce zmrużyć oka. Znowu spędziła całą noc, szkicując nowe projekty w notesie, oparta o kraciastą poduchę, i próbując zagłuszyć swoją muzyką imprezę za ścianą. – Marit szuka współlokatorki. – Alexandra podniosła głowę znad projektu, który przygotowywali na zajęciach. – Pogadaj z nią! Werka pogadała i tydzień później mieszkała już znacznie bliżej centrum, przy stacji metra Kristineberg. I odkryła, że Marit i Alex jakiś czas temu otworzyły sklep, który na początku nazywała „z mydłem i powidłem”. Czegóż tam nie było! Kolorowe ramki o różnych kształtach, przypinki, spinki do włosów, metalowe szyldy retro z zabawnymi hasłami, bieżniki i dywaniki. Sklep był zawalony duperelkami i zabawnymi gadżetami, które ludzie – o dziwo – dość chętnie kupowali na prezenty. Alexandra pewnie nie wspomniałaby Weronice o sklepie, ale od dawna z zaciekawieniem obserwowała jej styl ubierania i zastanawiała się, skąd pochodzą stroje koleżanki. Werka zawsze miała na sobie coś niesamowitego i niepowtarzalnego, co z daleka wyróżniało ją na sztokholmskich ulicach. Szwedki ubierały się zazwyczaj w wygodne ubrania o stonowanych kolorach, więc gdy pomiędzy nimi pojawiała się barwna jak motyl Weronika, z wielkimi oczami podkreślonymi kilkoma warstwami tuszu do rzęs i kolorowym ołówkiem, od razu przyciągała wzrok. Gdy zamieszkała razem z Marit, dziewczyny zauważyły, że styl Weroniki w dziewięćdziesięciu procentach składał się z pomysłu i dobrych szkiców oraz ciekawych, najczęściej vintage’owych tkanin wygrzebywanych w ciucholandach, resztę nadrabiała dodatkami. Często siadywały wieczorami z otwartą butelką wina, z jakimś dobrym jedzeniem przyniesionym z którejś knajpki, bo żadna z nich nie lubiła gotować, i gadały, a Weronika przerabiała w tym czasie swoje ubrania, prując, fastrygując i ozdabiając. Marit szybko zaproponowała jej, żeby zaczęła niektóre z nich wstawiać do Hopp Hopp Shopu. Były kolorowe, w cygańskim

stylu i chociaż wymagały znacznej odwagi od noszących je kobiet, szybko zaczęły znajdować nabywców. Rozochocona Werka spędzała często długie godziny nad maszyną do szycia, tworząc nowe cudeńka. Z przyjemnością przesiadywała też w urokliwym sklepie i czasami zastępowała dziewczyny w obsłudze klientów, aż w końcu zaproponowały jej udział w tym niewielkim przedsięwzięciu. – Widziałaś, kto u nas jest?! – Marit dopadła ją pewnego dnia i dawała gwałtowne znaki, każąc spojrzeć w stronę wieszaka z torebkami i paskami. – Widziałaś?! W chudzinie z burzą blond włosów, najprawdopodobniej doczepianych, oglądającej skórzany czarny pas nabijany ćwiekami, od razu rozpoznała jedną ze szwedzkich celebrytek. Podskoczyła podekscytowana, gdy tamta nie tylko kupiła pasek, ale wzięła też opaskę do włosów z czarną tarantulą i tiulowymi dodatkami. Tarantula na głowie gwiazdy została uwieczniona przez paparazzich na jakimś bankiecie i stała się hitem brukowców, więc od tej pory zaczęło do nich zaglądać coraz więcej osób. Dziewczyny studiowały, tworzyły dodatki, wyciągały z rozmaitych pchlich targów starocie, które po przeróbkach i liftingu sprzedawały się całkiem nieźle, i ich mała firma jakoś prosperowała. Werka przytuliła się do ramienia przyjaciółki i spojrzała przed siebie, tłumiąc łzy i czując, jak pomarańczowe ściany kamienic stojących naprzeciwko napierają na nią tak, że zakręciło jej się w głowie. Brakowało jej tchu, przestraszyła się, że zaraz zacznie się dusić. Odwróciła głowę i żeby się uspokoić, zaczęła liczyć rozświetlające mrok żelazne lampiony przymocowane do ścian kamienic. Było ich siedem aż do szyldu galerii z meblami, później kolejne cztery aż do skrzyżowania. – Alex, przyrzeknij mi, że nie powiecie mu, dokąd wyjechałam – poprosiła cicho. – Prędzej czy później i tak mnie pewnie znajdzie, ale wolałabym, żeby to nigdy nie nastąpiło. Nie chcę mieć z nim już nic wspólnego! Nigdy, przenigdy! Alexandra spojrzała na Weronikę ze współczuciem i pocieszająco pogładziła ją po plecach. – Hej, to ty jesteś naszą przyjaciółką, nie ten popapraniec Lars. Nie piśniemy ani słówka! – przyrzekła. – Masz to jak w banku, tylko nie rycz! Wiesz, że ja zawsze jestem po twojej stronie, tego możesz być pewna! Werka wytarła nos w rękaw i starała się uspokoić, ale wyznanie przyjaciółki mocno ją rozczuliło. – Zaczekaj chwilę. Wbiegła na zaplecze sklepu i zanurkowała w swojej walizce wypchanej do granic możliwości. Zmieściła tam niemal całe sztokholmskie życie, więc nic dziwnego, że ledwo

była w stanie podnieść ten ciężar. Przełożyła do bagażu podręcznego gotowe już bloki patchworku Dear Jane i wygrzebała z bocznej kieszeni prezenty dla Alex i Marit. Wydziergała dla nich na cienkich drutach niemal identyczne pary skarpet. Były ozdobione motywami, które zawsze wprowadzały je w nostalgiczny nastrój. Szwedzkie koniki Dala, kaktusy – przypominające im, jak pewnej zimy miały dość mrozu, więc w przerwie międzysemestralnej wybrały się do Meksyku i wydały na wyprawę całe oszczędności przeznaczone na towar do sklepu, muffiny, które niemal codziennie zajadały, wychodząc z metra w centrum miasta, i serduszka – mające w infantylny sposób na zawsze symbolizować ich przyjaźń. Wróciła przed sklep i podała Alexandrze prezenty. – Na mnie już chyba czas, Alex... – westchnęła. Pozwoliła uściskać się przyjaciółce jeszcze raz, po czym pomachała jej na pożegnanie. W połowie drogi do stacji metra odwróciła się i podniosła rękę, pozdrawiając tym gestem Sztokholm, przyjaciół i wszystko, co zostawiała za sobą. – Trzymajcie się!!! – krzyknęła, machając ręką na pożegnanie. „Będę za wami tęskniła” – pomyślała Weronika, chłonąc wzrokiem wieczorne szarzejące szwedzkie widoki przesuwające się szybko za oknami autobusu i starając się jak najwięcej z tych obrazów utrwalić sobie w głowie. Zawsze je uwielbiała. Niby podobne do ojczystych krajobrazów, a jednak w Polsce nie było takiej intensywnej, nieco dzikiej zieleni ani takich skał z wykutą autostradą, która prowadziła na lotnisko Arlanda. Zawsze gdy na nie patrzyła, miała wrażenie, że zza drzew wyrastających ze skalnego podłoża wyłoni się wilk. Albo wiking. Zdecydowanie łatwiej było się przenieść myślami do czasów wikingów, gdy przed oczami rozciągały się granitowe ściany. Tak, tak, wikingowie mieli u niej od razu plus dwadzieścia punktów za charyzmę, te płowe włosy (rude, nie płowe, jak powiedziałaby Marit), oczy, w których odbijał się błękit fiordów, normalnie ślinka leciała. Obecnie Weronika tkwiła na bardzo ostrym zakręcie swojego życia i nawet gdyby stanął przed nią sam wódz wikingów, piękny jak Odyn, nie zwróciłaby na niego uwagi albo odwróciłaby się na pięcie, nieczuła na spojrzenia pełne barwy fiordów i runiczne zaklęcia. Jednak uroku mężczyznom ze Szwecji odmówić nie mogła. Zawsze dobrze ubrani i uczesani, stale promienni. Podejrzewała, że nie tylko za krajobrazami będzie tęskniła. Do szwedzkich atrakcji poza wikingami niezmiennie dodawała też domki, drewniane, czerwono-pomarańczowe domki! Urocze, maleńkie, łatwe do ogrzania i posprzątania, z dużymi oknami. „Może udałoby się kiedyś kupić taką składaną drewnianą budkę i przetransportować ją do Polski?”. Niedaleko lotniska mieli taki sklep z domkami, które można kupić w częściach; były tam też drewniane altanki, idealne na działkę, ale i tak zachwycały swoim urokiem. Odcień, kojarzący się jednoznacznie ze Skandynawią,

zawdzięczały farbie robionej na bazie rudy żelaza – taniej i łatwo dostępnej. Podobno kiedyś był to kolor używany jedynie przez biedaków, bogacze szczycili się siedzibami malowanymi na inne, jaśniejsze, jednak przez wieki ta ceglastoczerwona barwa tak silnie wrosła w krajobraz Szwecji, że stała się niemal tradycją. Weronika jechała na lotnisko. Kiedy kierowca autobusu zapowiedział, że zbliża się cel ich podróży – terminal piąty, z którego zazwyczaj odlatywały samoloty do Polski, lekko się zestresowała. Jak wyjmie swoją walizkę spod stosu innych, pewnie równie ciężkich jak jej? Z pomocą przyszedł siedzący na fotelu przed nią japoński turysta, który przez całą drogę przeglądał zdjęcia w aparacie, zerkając kątem oka na stopę Werki, ukrytą w srebrnej, wyszywanej cekinami balerince, podrygującą w rytm muzyki tuż koło jego siedzenia. Chudy, nieduży, a z walizkami poradził sobie ekspresowo, czym wzbudził jawny podziw Weroniki. Tak naprawdę stres był spowodowany nie tyle koniecznością dźwigania ciężkiej walizy i sporego bagażu podręcznego, ile sytuacją, w jakiej się znalazła. Jeszcze kilka dni temu o tej porze siedziała z Marit na drinku i oznajmiała o decyzji wyjazdu, robiąc przed przyjaciółką dobrą minę do złej gry, teraz zaś wracała do Polski i nie wiedziała, co ją tam czeka, czy wymyślony przez nią plan ma w ogóle szansę na urzeczywistnienie. „I tak nic cię tu już nie trzyma, pora wracać na stare śmieci – zbeształa się w duchu. – A jeśli nie spróbujesz, nigdy się nie dowiesz”. Pobiegła do odprawy – im szybciej, tym lepiej. Kochała latanie, ale te wszystkie okołopodróżne ceremoniały, kontrole, nalepki walizkowe zawsze ją stresowały bardziej niż sam lot. Po prostu na lotniskach się gubiła – raz weszła nie w to wyjście, w które powinna, innym razem nie mogła znaleźć na tablicy odlotów informacji o swoim samolocie. Kiedyś wypadła z terminalu, zapomniawszy o walizce, która dopiero wyjeżdżała na taśmociągu. Ona, taka roztropna i trzeźwo myśląca! Tak, lotniska zdecydowanie pozbawiały Weronikę pewności siebie. Tym razem poszło szybko i bezboleśnie. Nawet nie kazali jej wyrzucać igły wpiętej w patchwork, który właśnie szyła. Zawsze przed wylotem starała się ją zakamuflować w robótce i na dobrą sprawę nigdy nie musiała żadnej zostawiać; nawet gdy lecieli z Larsem do Stanów w podróż poślubną, miała ze sobą na pokładzie wyszywankę. Jedyną rzeczą, jakiej nie pozwalali zabierać do samolotu, były nożyczki, więc Weronika ratowała się obcinakiem z pudełka z nicią dentystyczną. „Widać nie wyglądam na terrorystkę” – podsumowała z zadowoleniem, macając palcem czubek igły. „Kawy! – zaskowyczało coś w środku jej mózgu na widok sieciówki sprzedającej ulubiony napój. Średnie latte, i to szybko!”. Po wlanych w siebie na przyjęciu drinkach w jej krwi nie było już śladu, teraz organizm domagał się zwiększonej dawki kofeiny. Podała pracownikowi kawiarni imię Kasja do zapisania na kubku, bo z doświadczenia

wiedziała, że „Weronika” nikt w Szwecji nie zapisze ani nie wymówi poprawnie. – Skinny latte dla Kasji. – Niewysoki kelner przesunął w jej stronę po śliskim blacie biały kubek. – A może spróbuje pani naszej mrożonej kawy? – Na tacy miał mnóstwo próbek w maleńkich plastikowych kubeczkach. Zajrzała mu przez ramię – oferowane porcje były z bitą śmietaną, więc podziękowała. Nie po to zamawiała kawę na odchudzonym mleku, żeby później dogadzać sobie kaloriami z tłustej śmietany. Siedzenie przy oknie i obserwowanie startujących jeden po drugim samolotów błyskających w ciemnościach światłami to już była czysta przyjemność. Pokochała te skrzydlate maszyny całkiem niedawno, gdy zamieszkała w niedużej kawalerce w Brommie, niedaleko lotniska. W końcu miała mieszkanie tylko dla siebie, nikt jej się nie plątał pod nogami, nie słyszała sąsiadów za ścianą, więc pokochała przedmieścia Sztokholmu z całym dobrodziejstwem inwentarza, nawet huk startujących i lądujących samolotów nie mącił jej snu. Popijała kolejne łyki kawy, zagryzając kiełbaskami z renifera. Smakowały specyficznie, kwaskowato; chyba wszystkie wędliny w Szwecji przyprawiano na jedną modłę, ale ona lubiła ten smak. Chciała zachować go w pamięci na dłużej, więc skorzystała z promocji w lotniskowym sklepiku i kupiła kilka paczek szwedzkiego specjału. Wyjęła z bagażu podręcznego laptopa, zrobiła zdjęcie gazetom o rękodziele, w które zaopatrzyła się przed chwilą w kiosku, i umieściła fotkę na blogu wraz z krótką notką: Zastanawiacie się pewnie, jak idzie szycie mojej kołdry Dear Jane. Otóż w ciągu ośmiu miesięcy powstało sto siedemnaście bloków. Za mną dokładnie dziewięć rzędów tego patchworku. Zostają cztery rzędy oraz trójkąty na krawędziach – mam sto osiem brakujących bloków. Czyli... połowa za mną albo przede mną, zależy, jak na to spojrzeć. Gdybym szyła kołderkę w podobnym jak dotychczas tempie, wyleczyłabym swoje złamane serce za jakieś siedem miesięcy. Jednak biorąc poprawkę na moje plany na przyszłość, jestem niemal pewna, że zajmie mi to trochę więcej czasu – nie dam rady szyć jednego bloku w dwa dni. Jak to będzie z Dear Jane i moim sercem? Wkrótce się przekonamy, i Wy, i ja. A na razie specjalnie dla Was – lotniskowe zakupy i początek podróży do nowego życia. Szczegóły? Może kiedyś, na razie to tajemnica; lepiej skupcie się na tych cudnych gazetkach.

Sprawdziła jeszcze wiadomości. W skrzynce tkwił jedynie samotny mail od Larsa. Jej serce lekko drgnęło, ale przypomniała sobie, jak paskudnie czuła się przez męża w ostatnich miesiącach, i szybko wyłączyła opcję „żałuję” w swoim sumieniu. Rozwód. To słowo wciąż gorzko smakowało. Wcisnęła „usuń” i mail zniknął z jej poczty równie szybko, jak się tam pojawił. Wyjrzała przez ogromną taflę szkła na płytę lotniska i mimo wszystko lekko zadrżała. Za kilka godzin będzie w kamienicy na Staromiejskiej. Sama i zdana tylko na siebie, bez znajomych, przyjaciół, nawet mama i ojczym mieszkali na drugim końcu kraju. Złapała się na myśli, że gdyby ktoś w tej chwili poprosił, by została

w Szwecji, pewnie szybko porzuciłaby mrzonki o własnym biznesie w Polsce i nie zdecydowałaby się na wyjazd, ale nikt jej nie zatrzymywał. Do zajętego przez nią stolika w kawiarni nie docierał lotniskowy hałas, było cicho i tak spokojnie, jakby przetaczający się po terminalu tłum gdzieś zniknął, więc zerkała tylko nerwowo na zegarek w telefonie, oczekując na otwarcie bramki. Miała jeszcze dobrą godzinę do odlotu, czas na Arlandzie płynął jej wyjątkowo wolno, więc podparła brodę na pięści i zamyśliła się, smętnie przeżuwając kolejną kiełbaskę. Gdyby w wakacje na rodzinnym forum nie wypłynęła sprawa odziedziczonego przez nią domu po dziadkach i konieczności zajęcia się nim bądź jego sprzedaży, pewnie nie wpadłaby na pomysł powrotu do ojczystego kraju. Jednak po rozstaniu z mężem w duszy czuła tak straszliwą pustkę, że czepiała się każdego skrawka tej dawnej Weroniki, którą kiedyś była. Z domem dziadków zawsze wiązały się dobre wspomnienia. Pamiętała kojący spokój mieszkania nad zakładem zegarmistrzowskim, przerywany jedynie tupotem jej bosych stóp dudniących na starym parkiecie i dźwiękiem trzeszczącego adaptera, na którym we trójkę puszczali pocztówki grające ze starymi szlagierami, a ona ochoczo uczyła się ich tekstów i melodii na pamięć. W jej wspomnieniach wciąż pojawiał się płócienny obrus na kuchennym stole, zastawianym przez babcię gorącymi pierogami z kapustą i grzybami, których smak czuła do dziś. Pamiętała tykające zegary w warsztacie dziadka, który pozwalał jej przesiadywać w nim godzinami. On, w grubych okularach na nosie, reperował delikatne mechanizmy, ona siedziała cichutko w kąciku i rysowała postacie z bajek albo szyła ubranka dla lalek ze skrawków tkanin wyciągniętych przez babcię z wielkiego worka. Tutaj, w Sztokholmie, większość rzeczy wciąż wydawała się jej trochę obca i kojarzyła się z nieudanym małżeństwem, dlatego czuła, że tylko na Staromiejskiej, otoczona wspomnieniami z dzieciństwa, może odzyskać spokój ducha. Uznała, że przyda jej się przewrócenie życia do góry nogami i że potrzebuje wyzwań, dlatego postanowiła otworzyć w Polsce sklep, jakiego nigdy nie mogła w kraju znaleźć. Sklepik z artykułami do wszelkiego rękodzieła, mekkę zakręconych na punkcie handmade i miejsce spotkań dla kreatywnych dusz, podobne do sztokholmskiego Panduro Hobby, chociaż oczywiście w znacznie mniejszej skali. Z rozrzewnieniem wspomniała Panduro, miejsce, gdzie mogła wydać każde pieniądze. Wielką, ogromniastą halę, kuszącą witryną tuż przy wyjściu ze stacji metra Hötorget, podzielono na działy, w których można było utknąć na długie godziny. Istny raj dla uwielbiających rękodzieło. W dziale scrapbookingu papiery do scrapów zajmowały dobrych kilka metrów powierzchni i zachwycały różnorodnością barw i wzorów. A oprócz tego leżały tam kolorowe tusze, stempelki, dziurkacze do wycinania z papieru przeróżnych kształtów. Obok działu dla robiących świece i mydełka – z knotami, formami, barwnikami

i zapachami, można było przejrzeć literaturę na ten temat albo kupić gotowe zestawy z objaśnieniem, jak wykonać kolorowe świeczki i mydła w kształcie różyczek. Sporo osób kręciło się zawsze koło półek wypchanych motkami wełny. Nieopodal leżały styropianowe literki przeznaczone do zdobienia. Naklejanie napisów na ścianach mieszkań było od kilku lat modne w świecie dekoratorów wnętrz, a tutaj sprzedawano litery różnej wielkości. Jednak Weronika zawsze po wejściu od razu skręcała w lewo, do działu tkanin i dodatków, i z radością zanurzała ręce w dziesiątkach bawełnianych, miękkich bel. Półka z tkaninami była ogromna, kilkupoziomowa, zwoje materiałów leżały na niej jeden obok drugiego, a każdy kusił: „Weź mnie, weź mnie”. Werka z lubością dotykała bawełny i co chwila wykładała ciężkie bele na stojący obok stół, na którym sprzedawczyni – przyzwana dzwoneczkiem umieszczonym na blacie – odcinała żądaną ilość materiału. Jej zakupy nigdy nie kończyły się na tkaninach. Do koszyka wpadały wstążeczki i tasiemki, których zatrzęsienie wisiało na stojakach, kupowała też setki kolorowych guziczków, sznureczków do zdobienia i koronek pakowanych po kilka wzorów. Czasami prosiła o odmierzenie paru metrów gotowych lamówek, bo nigdy nie chciało jej się ich robić, a zużywała ich sporo. O własnym sklepiku Weronika marzyła już od dawna. Do tej pory nie udawało jej się jednak urzeczywistnić tego pragnienia, nie miała nawet konkretnej wizji, jak miałby wyglądać. Jednak napływające do głowy wspomnienia zakładu zegarmistrzowskiego, jego ogromnych okien, szerokiej witryny i dość sporego wnętrza, w którym Weronika jako dziecko spędzała całe godziny, obserwując dziadka Jana przy pracy, podsunęły jej pomysł na Robótkowo. Od razu w wyobraźni zobaczyła swój sklepik – przytulny, kolorowy, pachnący, pełen dobrej energii i miłych klientów. Naszkicowała go na wiele sposobów w notatniku, wyobrażała sobie, co mogłaby w nim sprzedawać i jak ustawić regały z towarem. Gdy całość projektu nabrała w miarę konkretnego kształtu, przeliczyła odłożone pieniądze, kupiła bilet do Polski i spakowała walizkę. Padała drobna mżawka, gdy Weronika, ciągnąc turkoczącą walizkę po kocich łbach, dotarła pod dom dziadków. Dobiegała północ, wokół nie było widać żywego ducha. Jedynie w położonej nieopodal restauracji dostrzegła jakieś ślady życia. Przed wejściem siedział młody mężczyzna i posilał się w pośpiechu, grzebiąc jednocześnie w telefonie. Spojrzał spode łba na hałasującą walizkę dziewczyny i powrócił do pisania SMS-a. Weronika wyciągnęła klucze z sekretnej, zapinanej na suwak kieszonki i włożyła największy z nich do zamka w drzwiach. Zawiasy zaskrzypiały przeraźliwie, co z pewnością obudziło okolicznych mieszkańców, i w końcu dawny zakład dziadka Jana stanął przed nią otworem. Weszła do ciemnego, pachnącego kurzem wnętrza i zatrzasnęła za sobą drzwi. Była w domu, u siebie, otaczały ją wspomnienia wakacji spędzanych u dziadków i coś

jeszcze, coś niewidzialnego, nieuchwytnego, coś, co dobrze wpływało na jej duszę. Niemal słyszała tykanie zegarów, które kiedyś wypełniały dziadkowy warsztat, chociaż dziś ściany świeciły pustką, a na kontuarze można było pisać palcem, tak był zakurzony. Piknął cichutko jej telefon – to Alex. „Daj znać, czy dojechałaś, bo sprawdzałam, że twój samolot dawno wylądował, a ty nic”. Odpisała w jednym zdaniu, że wszystko okej. A teraz szybko na górę, do mieszkania, i czas na sen. To był długi dzień, wypełniony wrażeniami: najpierw poranne leczenie kaca po ostatnim babskim wieczorze w klubie – według Marit sok pomidorowy połączony z wódką zawsze działał niezawodnie na ból głowy – później szybki obiad z przyjaciółmi, popołudniowa impreza w sklepie, lot i długa jazda taksówką. Zmęczenie dopadło Weronikę niemal od razu po tym, jak przekroczyła próg mieszkania, więc wyjęła tylko z walizki pidżamę, przybory toaletowe i pognała na górę, do sypialni, w której zawsze nocowała, gdy była małą dziewczynką. Nie znalazła żadnej pościeli, więc sięgnęła po małą poduszeczkę i koc i prawie natychmiast zapadła w sen. Edek Zawiślak miał dwa marzenia. Pierwsze było dość banalne i dotyczyło Trattorii Cannelloni. Chciał w końcu spłacić przeklęty kredyt ciążący na lokalu, który od czasu, gdy frank poszybował w górę, przestał być niewielkim obciążeniem i kładł się sporym cieniem na codzienność Edka i jego wspólnika Roberta. Krok za krokiem wprowadzali drobne zmiany w niewielkiej restauracji, dodawali pyszne nowości do menu, szukali ciekawych smaków, eksperymentowali z ich łączeniem. Robert wymyślał ciągle nowe metody przyciągnięcia klienteli, ale ich dochody jakoś nie rosły i comiesięczne raty dotykały ich coraz boleśniej. Może gdyby udało im się zdobyć tytuł knajpy roku, coś by drgnęło, ale Edward doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w tym roku to raczej marzenie ściętej głowy. Może za rok albo dwa lata; teraz nie było sobie czym głowy zaprzątać. A drugie Edkowe marzenie... Tak, do drugiego marzenia nie przyznawał się nikomu, chował je głęboko w sercu i strzegł pilnie jak Cerber. Chciał po prostu znaleźć kobietę swojego życia, kogoś, z kim można podzielić codzienne troski i radości, przy kim można się zestarzeć. Ostatnio samotność zaczynała mu dość mocno dokuczać i czuł wyraźnie, że powoli kapcanieje i zamyka się w sobie. Kiedy naprawdę miał już dosyć wszystkiego, jechał do rodzinnego domu na przedmieściach. Mieszkała tam teraz jego mama, która po śmierci męża zajęła pokoik na poddaszu, oraz brat z rodziną – żoną Beatą i dwójką pięcioletnich bliźniąt, Wojtusiem i Kasią. To dzieciaki najbardziej cieszyły się z jego wizyt. Dorobił się nawet ksywki Wujek Edek Debeściak, od żółtego psa, którego przygody dzieci uważnie śledziły na Cartoon Network. Nic dziwnego, Wujek Debeściak uwielbiał bratanka i bratanicę, zawsze fundował im wycieczki do zoo albo dawał się wciągać w najbardziej szalone zabawy

w ogrodzie. Czasami jeździli też za miasto, nad jezioro. Te wyprawy szczególnie polubił Wojtuś, który za noc spędzoną pod namiotem przy ognisku mógłby oddać sporą część swoich zabawek. Jakiś czas temu Edek miał w domu rodzinnym swoje dwa nieduże pokoiki z osobnym wejściem, ale odkąd jego niewielki biznes zaczął wymagać coraz większych nakładów pracy, nocował tam coraz rzadziej. Przeniósł się do Ani, swojej ówczesnej dziewczyny, tancerki w zespole baletowym w pobliskiej operze. Dzielnicę, z której się wywodził, ochrzciła mianem burakowa. Że niby asfaltowych ulic brak, kanalizacji w niektórych domach nie ma, jest za to bazar i stacja przeładunkowa PKP. Powiedziała to w żartach, ale nieco go to ubodło. Rzeczywiście nie było to najpiękniejsze miejsce na świecie, ale Edward czuł jakąś więź ze spokojnymi uliczkami i z sąsiadami, jednak po krytycznej uwadze Ani zaczął się krępować tam jeździć. Gdy bliźniaki podrosły i zaczęły dokazywać po całym mieszkaniu, Edek zaproponował bratu, żeby przejęli jego część domu i po trochu go spłacali. Może był chłopakiem z mało atrakcyjnej dzielnicy, ale czuł, że czas coś w życiu zmienić. Właściwie dlaczego miałby tego nie dokonać? I właśnie wtedy nadarzyła się okazja dokupienia sąsiedniego lokalu i przekształcenia budki z kanapkami na wynos w niedużą restaurację, z czego Edek skwapliwie skorzystał, zaciągając z Robertem niemały jak na ich możliwości kredyt hipoteczny. Lokalizacja była doskonała – deptak prowadzący z jednej strony na stare miasto i do opery, z drugiej – sąsiadujący z dzielnicą biurową dawał całkiem duże szanse na sukces, ludzi kręciło się tu sporo. Niedługo potem Edzio stał się niemal bezdomny, bo Ania odrzuciła jego oświadczyny i postanowiła wyjechać z kraju, by rozpocząć karierę za granicą, a i jedno, i drugie zrobiła z takim wdziękiem, że nie umiał mieć do niej pretensji. Wydawało się nawet, że szybko się otrząsnął po otrzymaniu bolesnego kosza, ale jak było naprawdę, wiedział chyba tylko on. Wciąż miał gdzieś pierścionek z rubinowym oczkiem, który kupił Ani; wyciągał go czasami, choć sam nie wiedział po co. Ostatnio robił to jednak coraz rzadziej – praca w kuchni pochłaniała go bez reszty, więc nie miał czasu na rozmyślania. Mimo to wciąż śledził newsy na temat baletu, kupował płyty z muzyką klasyczną i wypatrywał w obsadach nazwiska swojej byłej ukochanej. Resztkę pieniędzy, które dostał od brata, przeznaczył na zaadaptowanie części sutereny na małe mieszkanko, ot, niewielki pokój gościnny, sypialnia i łazienka. Miejsca na przygotowywanie posiłków nie potrzebował, bo przecież piętro wyżej miał piękną, doskonale wyposażoną kuchnię swojej restauracji. I tym się zadowalał. Starał się nie dostrzegać brzydoty i prostoty mieszkania. Lepsze nie było mu potrzebne – przecież i tak każdego dnia po zamknięciu Cannelloni padał ze zmęczenia i miał wrażenie, że usnąłby

gdziekolwiek. Za to kuchnia była jego dumą. Inwestował w nią coraz więcej pieniędzy – nowe sprzęty, stalowe blaty, coraz wymyślniejsze noże do wszystkiego. Kupił też firmowe stroje nie tylko dla kelnerów, lecz także dla kucharzy. Skoro aspirował do tego, by mieć najlepszą restaurację w mieście, to trzeba było od czegoś zacząć. I chyba najpewniej czuł się właśnie w kitlu szefa kuchni, ze swoim nazwiskiem wyszytym na lewej kieszeni. Ten strój przysłaniał szarobure ubrania, które nosił na co dzień i których nie cierpiał kupować, więc nowe niewiele się różniły od tych wiszących w jego szafie. Przede wszystkim wygoda i prostota – to była jego dewiza. I w codziennym życiu Edek właśnie taki był – szary i prostoduszny, bez zbędnych upiększeń. W lustrze widział zwykłego faceta, jakich wielu na ulicach; szczupły, z wielkim nosem, niebieskimi, wiecznie załzawionymi oczami, bo odkąd przeprowadził się do centrum miasta, wciąż miał katar sienny, i szaroblond czupryną, którą starał się zaczesywać do góry, choć za nic nie chciała z nim współpracować, więc w połowie wieczoru, w ferworze gotowania, miał już na głowie mały rozgardiasz. Ostatnio zauważył, że skóra pod oczami zaczyna mu się nieco marszczyć. – Latka lecą, chłopie – powiedział do swojego odbicia i postanowił zainwestować w jakiś prawdziwie męski krem, jeden z tych, które widywał w perfumerii na rynku. Oczywiście szybko wyparowało mu to z głowy i kremu nie kupił nigdy. Kiedy wkładał na siebie swój fartuch szefa wszystkich szefów, o, wtedy zwyczajny Edek zmieniał się w Edwarda – artystę kreującego coraz to nowe dania, stanowczego szefa kuchni, z którym nie podejmowało się dyskusji, tylko bez szemrania spełniało jego polecenia. Gdy pochylał się nad przygotowywanymi właśnie specjałami, gdy próbował, czy smak go zadowala, wówczas naprawdę wzbudzał szacunek. Gotowania uczył się we Włoszech, gdzie pojechał w czasie studenckich wakacji i aby dorobić do skromnego budżetu, zatrudnił się w lokalnej trattorii. To tam połknął kulinarnego bakcyla i powoli otwierał się na smaki i zapachy, uczył się gotować prosto i smacznie. Miesiąc po miesiącu zgłębiał tajniki kulinarnej magii. Ostatecznie studiów nie skończył, został we Włoszech kilka lat, dwa lata spędził w Anglii, a po powrocie do kraju zastąpił już poważnie chorego ojca w jego małej kanapkowni. Edward najbardziej lubił chwile tuż po zamknięciu restauracji. Miasto już zasypiało, kuchnię opuszczali ostatni pracownicy, szumiały zmywarki i wyparzarka do naczyń, a on wreszcie miał czas dla siebie. Włączał wtedy muzykę i tworzył nowe dania, smakowite, kolorowe, łączył ze sobą składniki, których nikt przy zdrowych zmysłach by nie połączył, a w jego wykonaniu zadziwiały smakiem. Wstyd mu było przyznać, ale największa wena przychodziła podczas słuchania Jeziora łabędziego. Z każdym utworem wracała do niego pewna drobna postać stojąca na scenie,

a jej wspomnienie chwytało go za serce tak mocno, że aby je zagłuszyć, rzucał się w wir bulgoczących wywarów i skwierczących na gorącym tłuszczu mięs, kroił, szatkował, doprawiał i próbował, starając się skupić tylko na tych czynnościach. Chociaż ostatnio nie miał siły nawet na te godziny nocnego pichcenia. Po przejrzeniu faktur i zrobieniu zamówień na kolejne dni siedział po prostu przy stoliku pod oknem, sączył piwo i gapił się bez sensu na ciemną ulicę, a później szedł do swojej ponurej sypialni i padał jak długi na łóżko. Tego wieczoru zauważył, że w kamienicy naprzeciwko, w mieszkaniu na piętrze, tuż nad starym warsztatem zegarmistrza, świeci się światło. I że na parapetach okien ktoś postawił skrzynki z kwiatami. Przykuło to jego uwagę tak bardzo, że niechcący wysłał do hurtowni zamówienie na podwójną ilość przypraw. Najwyraźniej albo ktoś kupił lokal, albo wprowadził się tam któryś ze spadkobierców pana Jana. Bardzo lubił dziarskiego staruszka, który – odkąd Edek pamiętał – prowadził w tym miejscu zakład zegarmistrzowski. To był człowiek starej daty, zawsze kulturalny, taktowny, a w dodatku potrafił zreperować wszystko, nie tylko zegary. Kiedyś w restauracji mieli mały potop, pękła uszczelka przy zaworze i gdyby czekali na hydraulika, cała kuchnia zostałaby zalana. Pan Jan spojrzał fachowym okiem na usterkę, przyniósł ze swojego zakładu konopie, gumę i narzędzia i w pięć minut naprawił całość. – Gotowe. Do przyjazdu ekipy wytrzyma – oznajmił, pakując narzędzia do swojej znoszonej czarnej torby. Z tą skórzaną torbą w każdy pogodny dzień po zamknięciu zakładu, około godziny czternastej, wsiadał na rower i pedałował na działkę, by pogrzebać trochę w ziemi i podhodować kwiatki. Mimo skończonych osiemdziesięciu lat wciąż cieszył się dobrym zdrowiem, żartował nawet, że to dzięki mleku ma siłę pedałować dziarsko jak czterdziestolatek i wciąż patrzeć na świat z ciekawością. Po tej awarii nauczył Edwarda podstaw naprawiania sprzętów domowych, co według niego każdy prawdziwy mężczyzna powinien umieć, i odtąd dla Edka podłączenie pralki, reperacja kranu czy spłuczki były pestką. Dzięki niemu w miarę szybko pozbierał się też po odejściu Ani, po prostu w męskim towarzystwie wypili kilka wódek, porozmawiali o życiu, kobietach i Edkowi zrobiło się jakoś lżej na sercu. Pan Jan opowiedział mu o swojej pierwszej miłości, która zginęła w czasie wojny i o której długo nie mógł zapomnieć, aż w końcu pewnego dnia przez okno dojrzał kobietę i od razu wiedział, że to będzie jego żona. I prorokował, że jego, Edka, zawsze może spotkać to samo, więc ma trzymać fason i się nie poddawać. Edek odwdzięczał się staruszkowi, jak mógł, za tę ojcowską troskę. Gdy zmarła pani Janina, żona zegarmistrza, dbał, by ten codziennie jadł obiad, z restauracji przysyłał do

domu naprzeciwko ulubione potrawy pana Jana. W zamian ten podarował Edwardowi stary drewniany zabytkowy zegar z drugiej połowy XIX wieku, żeby ozdobił gołe ściany trattorii. Zegar od dawna nie działał, nikt nie potrafił go naprawić. – Za delikatny mechanizm, od stu lat takich nie robią – mawiał zegarmistrz. – Zawsze bałem się w nim grzebać. Zegar właściwie nie był Edkowi podarowany, a wypożyczony; ten zobowiązał się oddać go kiedyś Weronice, wnuczce pana Jana, oczywiście gdyby dziewczyna kiedykolwiek pojawiła się w domu na Staromiejskiej. Podobno mieszkała w Szwecji, wyszła tam za mąż i od tego czasu bardzo rzadko odwiedzała dziadków. Edek widział raz czy dwa razy volvo na szwedzkich numerach stojące pod kamienicą, ale samej kobiety nie zauważył nigdy, więc zegar wciąż wisiał na honorowym miejscu w Cannelloni. Wnuczka nie pojawiła się nawet na pogrzebie staruszka w kwietniu tego roku. Pewnego dnia pan Jan zasłabł w swoim zakładzie, kiedy reperował kolejny zegar. Śmiał się wiele razy, że przez te zegary podpisał ze śmiercią specjalny pakt, dlatego czas się go nie ima. Cytował też przysłowie, że jeśli starzec przeżyje marzec, to będzie żył kolejny rok. Marzec przeżył w dobrej formie, ciesząc się z budzącej się wiosny, która oznaczała, że lada dzień będzie mógł rozpocząć sezon działkowicza, ale tuż po Wielkanocy karetka zabrała go do szpitala i już stamtąd nie wrócił, a Edek poczuł się tak, jakby po raz kolejny stracił ojca. Rodzina pana Jana zabrała część jego rzeczy, a później dom opustoszał. Teraz właściciel Cannelloni widział rozświetlone okna i zastanawiał się, kogóż to los podarował mu jako sąsiada. Rozpakowanie walizek zabrało Weronice kilkanaście minut. Od czasu wyprowadzki od Larsa nauczyła się funkcjonować z minimalną liczbą rzeczy. Starała się mieć jak najmniej, żeby nie musieć taszczyć ciężarów podczas kolejnych przeprowadzek. Nawet wszystkie książki w ojczystym języku zabrane z mieszkania przy Odenplan oddała polskiej bibliotece w Sztokholmie. Swoje ukochane powieści zaczęła kompletować w wersjach elektronicznych, e-booki miały dla niej ten plus, że nie musiała długo czekać na przesyłkę z polskich księgarni, wystarczyło kilka kliknięć i już miała nowości wydawnicze u siebie na czytniku. Dzięki temu, zmieniając po raz kolejny mieszkanie, mogła całą bibliotekę zmieścić w torebce zamiast w kilku ciężkich pudłach. Ubrań też nie miała wiele. Po opuszczeniu przytulnego mieszkania męża, gdy siłą rzeczy została zmuszona do rozsądniejszego gospodarowania pieniędzmi, starała się nie wydawać majątku na ciuchy. Wystarczało jej kilka kompletów – zestawiała je ze sobą w różnych konfiguracjach i okraszała albo niedrogimi dodatkami robionymi ręcznie, albo designerskimi i markowymi, które Lars kupował jej kiedyś bez opamiętania. Doskonale

umiała łączyć nowe ze starym, tanie z drogim i z reguły udawało jej się osiągnąć naprawdę rewelacyjny efekt. Dlatego teraz wystarczyło rozwiesić barwne tuniki i sukienki w starej dębowej trzydrzwiowej szafie. Zajmowały wybitnie mało miejsca, co oznaczało, że Werka dostała przyzwolenie od losu na kolejne łowy w second-handach. Ułożyła bieliznę w szufladach, kilka par butów wcisnęła do szafki w korytarzu, posegregowała ogromne naszyjniki i bransoletki, które uwielbiała, i było po sprawie. Sporym balastem w jej walizce okazały się jednak wszystkie rozpoczęte lub ledwie przygotowane rękodzieła. Przywiozła ze sobą otwarte tubki z farbami, niepolakierowane drewniane deseczko-wieszaczki ozdobione techniką decoupage’u, wszystko to, czego w Szwecji zostawić nie mogła, bo tylko jej ręce były w stanie dokończyć te dzieła. Z bagażu podręcznego wyciągnęła też w końcu najważniejszy projekt – kolorowe bloki do patchworku Dear Jane. Weronika na informację o Dear Jane wpadła przypadkiem. Na początku lutego siedziała w domu i szukała kursów szycia aplikacji odwrotnych, przeglądając blogi patchworkowe. Ze zdumieniem zauważyła, że co rusz pojawia się na nich wzmianka o tej niepozornej na pierwszy rzut oka kołdrze. Poszperała w internecie i wyczytała, że Dear Jane to najsłynniejszy patchwork, szyty w czasie wojny secesyjnej przez Jane A. Stickle. Jej małżonek wojował, a ona siadywała na werandzie i ręcznie szyła dwieście dwadzieścia pięć bloków, każdy z nich był różny, każdy uszyty z innych skrawków tkanin. Weronika przywiozła z Houston, z targów patchworkowych, na które zabrał ją Lars, wiedząc, jak kocha tkaniny i szycie, opasłą księgę z historią Dear Jane i wzorami każdego kwadracika oraz opisami ich wykonania. I właśnie wtedy przyszedł jej do głowy karkołomny pomysł – uszyje taką kołdrę. Ręcznie. Bez żadnego wspomagania, bez używania nowych tkanin, noży obrotowych i maszyny do szycia. Szycie ręczne zawsze ją uspokajało, więc przebrnięcie przez dwieście dwadzieścia pięć bloków szytych różnymi technikami sprawi, że ukoi skołatane po rozstaniu z mężem nerwy i odzyska pewność siebie. Napisała wtedy na swoim blogu: 14 lutego, walentynki. Jestem ni pies, ni wydra, ani panna, ani mężatka. :/ Dziś wieczorem zabrałam się do tworzenia pierwszego z bloków do Dear Jane, chociaż powinnam ją nazwać inaczej – nazwa Zakochana Kołderka byłaby idealna. Przede mną mnóstwo ręcznego szycia, zastanawiam się, czy uda mi się w ciągu roku skończyć ten patchwork. Będzie on formą terapii po nieudanym małżeństwie, zdradzie i złamanym sercu. Mam nadzieję, że gdy pochylę się nad materiałem i igłą, sama ze swoimi myślami, dojdę w końcu do ładu ze wszystkimi uczuciami. I może wtedy, gdzieś na końcu drogi (albo raczej nici), znajdę jeszcze raz prawdziwą miłość. Postanowiłam rozpocząć nie od początku książki ze wzorami, jak Pan Bóg przykazał, a od bloku B-3, który nazywa się Odbicie Lustrzane. Terapię czas zacząć, ponieważ w tej chwili moje lustrzane odbicie mówi, że jestem stara, brzydka, gruba i nikomu niepotrzebna, i nawet mąż wolał inną zamiast mnie. No, takie bywa życie. Ale tak czy inaczej – do czasu ukończenia Dear Jane żadnych romansów, miłostek ani facetów! Słowo harcerza!

Wyjęła i wygładziła ten uszyty jako pierwszy blok. Wydawał się łatwy, a nabiedziła się przy nim sporo, bo składał się z ćwiartek okręgu połączonych z narożną tkaniną. Żeby go uszyć, musiała nacinać brzegi materiału, co chwila je naciągać i sprawdzać, czy są równo przyszyte. Rozłożyła przed sobą na dywanie wszystkie gotowe już kwadraty i w pokoiku od razu zrobiło się weselej. Przydałaby się jej korkowa tablica, na której mogłaby przyczepiać poszczególne rzędy patchworku. Byłoby łatwiej nad nimi zapanować. W walizce zostały jeszcze trzy opasłe segregatory z pomysłami i wzorami, które pieczołowicie zbierała; to chyba one ważyły najwięcej w jej bagażu. Zajęły honorowe miejsce na stoliku pod oknem, w wykuszu. Będzie miło siedzieć tam w wyściełanym aksamitem fotelu, pić herbatę i przeglądać wykroje albo szkicować nowe pomysły. Tak, to był czas na herbatę, zaparzoną w starym czajniczku z utrąconym uszkiem. Wciąż pamiętała dłonie babci, które z namaszczeniem odmierzały liściastą herbatę, dodawały maleńką szczyptę soli i zaparzały aromatyczny, ciemnoczerwony napar. Zachciało jej się do tej herbaty czegoś słodkiego, ale szczęśliwym trafem nie miała w mieszkaniu żadnych łakoci. Gdyby były, pewnie szybko odreagowałaby stres związany z przeprowadzką, pożerając tabliczkę czekolady lub pączek. Tym razem musiała się zadowolić jabłkiem. – Tym lepiej, trzeba dbać o linię – pocieszyła się, siadając w fotelu i biorąc się do przeglądania rodzinnego albumu, który znalazła w bieliźniarce. Szybko jednak zmorzył ją sen. Nawet nie wiedziała, jak długo trwała jej drzemka. Za oknem zapadała już noc, więc zapaliła lampę i pokój wypełniła smuga ciepłego światła. Spojrzała na przykurzone szyby. „Trzeba będzie umyć okna”. Dziś nie dała rady wiele zrobić w mieszkaniu dziadków, wysprzątała jedynie korytarz i kuchnię, uprała koce i firanki. Właśnie, pranie – trzeba w pierwszej kolejności kupić nową pralkę, bo stara radziecka wiatka przepuszczała wodę i wirowała tak, jakby zaraz miało nastąpić trzęsienie ziemi. W pojemnej szafie znalazła, ku swojej radości, komplety rozszywanej haftem pościeli, więc szybko przygotowała sobie wygodne spanie. Na targu kupiła pelargonie i doniczki – babcia zawsze uprawiała je na parapetach. Weronika stwierdziła, że przydałoby się powiesić jeszcze jakieś zasłony, ale po namyśle uznała, że ten widok na uliczkę jest uroczy i nie chce sobie go zasłaniać. I tak nikt nie wiedział, że wielkie, kwadratowe, sięgające niemal do podłogi okna na pięterku kryją za sobą jej nową sypialnię, więc równie dobrze mogło zostać tak, jak jest. – Czas szykować się do spania, moja droga. Jutro bierzemy się za duży pokój, a tam jest co robić – mruknęła i poszła się umyć w blaszanej wannie stojącej na czterech nogach.

Łazienka to kolejne pomieszczenie, w którym trzeba gruntownie posprzątać. Podłoga była wyłożona zachwycającymi biało-czarnymi kafelkami, identycznymi z tymi w sklepie, ale mocno poszarzałymi. Weronika już wyobrażała sobie to miejsce urządzone jak mały pokój kąpielowy, z kobiecymi gadżetami, flakonikami, stojakiem na ręczniki; widziała taki w którejś z gazet wnętrzarskich i bardzo jej się spodobał. Ale łazienkowe okno zdecydowanie trzeba będzie czymś przysłonić. Jutro pójdzie poszukać odpowiedniej tkaniny w srebrzystym odcieniu, pasującym do starych wytłaczanych tapet. W tym momencie zadowoliła się kupionymi dziś puchatymi ręcznikami w kolorze intensywnej śliwki i zanurzyła się w gorącej kąpieli. To była jej chwila relaksu, układania sobie w głowie zdarzeń z kończącego się dnia i planów na kolejne. I tak, leżąc w pachnącej wodzie, z mokrym, aromatycznym kompresem na oczach, który podobno miał dodać im blasku, Weronika planowała, co musi jutro zrobić. Sprzątanie, zakupy, trzeba się trochę rozejrzeć po okolicy i zobaczyć, czy jej wymarzony sklepik ma tu w ogóle rację bytu – a nuż od czasu, kiedy była tu ostatnio, ktoś otworzył w okolicy taki lokal. Gdyby tak się stało, jej zamierzenia zdecydowanie wzięłyby w łeb i Robótkowo pozostałoby tylko słodkim marzeniem, a ona musiałaby znaleźć sobie pracę u kogoś, co obecnie, po długim czasie bycia wolnym strzelcem, wydało jej się dość przerażające. „Okej, nie ma co się nad sobą rozczulać i zamartwiać, trzeba żyć dalej i działać, działać, działać! Ale najpierw spać!” – pomyślała i przebrała się w kusą sukienczynę służącą jej za najwygodniejszy strój do spania. Tak ubrana wychyliła się jeszcze przez okno, wciągając głęboko do płuc orzeźwiające nocne powietrze. Do głowy by jej nie przyszło, że o tej godzinie ktokolwiek może ją obserwować – okna okolicznych mieszkań były ciemne. Nie spojrzała jednak w stronę Trattorii Cannelloni, skąd jej sylwetce bacznie przyglądał się pewien podglądacz. Stuk, stuk, stuk – palce Edka miarowo uderzały w klawiaturę. Zalogował się na swoje konto na portalu randkowym i ze zmarszczonymi brwiami przeglądał wiadomości. Spam, spam i to też spam. Jednym ruchem wyrzucił kilka maili do kosza. Po chwili jego uwagę przykuła uśmiechnięta twarz długowłosej brunetki. Cześć. Jestem Kaśka. Zobaczyłam Twój profil i pomyślałam, że może trochę popiszemy i zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Przejrzał informacje o niej i spodobało mu się to, co pisała. Konkretnie, rzeczowo, z odrobiną humoru. Wolny czas spędzała na wspinaczce, lubiła zwierzęta i dobrą kuchnię. O, to już coś! Odpowiedział w kilku zdaniach, że chętnie ją pozna, zapytał, czym się zajmuje i czy umówiłaby się z nim na kawę.

Kilka wiadomości, jakie wysłał poprzednio do innych kobiet, pozostało bez odzewu. Hm... Szczególnie czekał na maila od Agnieszki, pracującej w pobliskiej korporacji. Widywał ją czasami w pobliżu restauracji, ale ona nie miała zielonego pojęcia, że mogą się znać z widzenia, bo Edek wszystkim dziewczynom wysyłał swoje zdjęcie w okularach przeciwsłonecznych, więc trudno było go rozpoznać. Napisał do Agi kilka słów. Cześć. Dostałaś moją ostatnią wiadomość? Niepokoi mnie trochę to milczenie z Twojej strony. Miło mi się z Tobą pisze i zastanawiam się, co u Ciebie.

Zanim jednak ją wysłał, spostrzegł, że poprzedni mail od niego dziewczyna przeczytała niemal od razu. Stwierdził, że skoro dotąd nie odpisała, to chyba nie ma sensu wysyłać już do niej żadnej wiadomości, inaczej wyjdzie na desperata. Spokojnie poczeka na rozwój sytuacji. Najwyraźniej przyznanie się, że jest kucharzem, skutecznie odstraszało od niego większość kandydatek. Potarł palcami policzek, a niegolony od wczoraj zarost zachrzęścił lekko. W swoim profilu napisał, że jest właścicielem firmy, co było w stu procentach prawdą, a że ta firma to restauracja – w czym to przeszkadzało? Był uczciwy, pracowity, płacił podatki i nie kombinował w biznesie, a gdy już kogoś poznał lepiej i minęła pierwsza nieśmiałość, tryskał humorem i optymizmem, potrafił być wspaniałym kompanem. Jednak początkowa faza znajomości, to całe obwąchiwanie się i krygowanie, puszenie piórek przed potencjalnym partnerem zawsze wywoływały u niego niemałe skrępowanie. Jeszcze przed etapem Ani Bednarek umawianie się na randki wychodziło mu naprawdę dobrze, ale gdy Ania odrzuciła zarówno jego, jak i ich związek oraz miłość i odeszła, podkopała całkowicie jego wiarę w siebie. Do tego, odkąd pamiętał, miał dość spory problem z jąkaniem. Wystarczyło go lekko zbić z tropu jakimś pytaniem, a zaczynał się zacinać i nijak nie mógł wydobyć z siebie pełnego zdania. Osoba, której wypowiadanie się przychodzi bez trudu, nigdy nie zrozumie jąkały. Edek nie cierpiał siebie w chwilach, gdy słowa więzły mu w gardle i nie mógł wykrztusić prostych sylab. Weź tu rób dobre wrażenie na randce, gdy zawieszasz się na jednym słowie, oczy gwałtownie szukają jakiegoś punktu zaczepienia, a twarz wykrzywia mimowolny grymas. Nienawidził tego z całego serca i zawsze starał się z tą przypadłością walczyć, z różnym skutkiem. Teraz jąkanie zdarzało mu się niezmiernie rzadko, ale cierpiał z tego powodu nie mniej niż w dzieciństwie. Uważał, że ma wtedy wyjątkowo mało męski głos, więc każda taka sytuacja była dla niego potwornie stresująca. Ponownie sprawdził wiadomości. Nic nowego. Zalogował się jeszcze do swojej galerii zdjęć na Flickrze i uśmiechnął się na widok kilkunastu nowych komentarzy od stałych obserwatorów jego dokonań. Nic o tych ludziach nie wiedział, ale w takich dniach jak

dzisiejszy, gdy nachodziły go zwątpienie i samotność, miłe zdanie pod którymś ze zdjęć jego autorstwa potrafiło poprawić mu nastrój. Rozłożył się wygodnie w fotelu, zarzucając sobie stopę na kolano i podskubując skórki przy dużym palcu, obrobił w Photoshopie kolejną partię fotografii z ostatnich dni. Zaczął je umieszczać w internecie jedną za drugą, postukując w blat ze zniecierpliwieniem, bo łącze w suterenie było wyjątkowo kiepskie, więc pliki wgrywały się całymi minutami. Tym razem udało mu się uchwycić koty wygrzewające się na murku w promieniach wrześniowego słońca, gołębie na rynku, odbicie kościoła w podeszczowej kałuży; był z tych zdjęć bardzo zadowolony. Zmarzł trochę w tej swojej suterenie. Niestety, chociaż mieszkanie jako tako mu służyło, wraz z nadejściem jesieni robiło się w nim wilgotno i nieprzyjemnie. Umiejscowione w piwnicy starej kamienicy nie miało zbyt dobrej izolacji. Wrażenie chłodu potęgował też wygląd jego królestwa. Ponieważ budżet miał dość ograniczony, z pomocą brata Karola wyłożył podłogę terakotą kupioną na wyprzedaży w markecie budowlanym. Miała jedną zaletę – była tania, ale nie dało się powiedzieć, że powalała pięknem. Edek nie przepadał za jej rdzawym odcieniem, ale przynajmniej widać było na niej kurz i gdy fruwające wszędzie kłaki zaczynały go razić, wyciągał odkurzacz i brał się do sprzątania. Ze starego domu przywieźli obszerną zieloną kanapę, która zajmowała znaczną część pokoju służącego za pomieszczenie do pracy i salon do przyjmowania gości. Wygodnie się na niej leżało i oglądało telewizję, ale kurzu zbierała całą masę. Edek dziwił się, jakim cudem, gdy tylko rzucał się na nią, wokół unosi się pył drapiący w gardło. Powinien chyba zainwestować w nowy mebel, wstydził się przyjmować tutaj kogokolwiek, jednak zanim zdążył podjąć ostateczną decyzję o zakupie, zaraz pojawiały się pilniejsze wydatki. Sypialnia też nie była najpiękniejsza. Ot, w kącie proste sosnowe łóżko ze skotłowaną kołdrą i poduszką, obleczonymi w poszwy z kory, których nie trzeba było prasować po praniu, stojące obok drewniane krzesło, służące głównie do ciskania na nie zdjętych przed kąpielą ubrań, pojemna szafa ze skrzypiącymi przeraźliwie drzwiami i jakiś bohomaz powieszony na pomalowanej na morelowo ścianie, kupiony okazyjnie razem z szafą na wyprzedaży. Edek od kilku lat usilnie zbierał na mieszkanie, bo zdawał sobie sprawę, że żadna normalna kobieta nie przyjdzie żyć z nim w suterenie, ale szło mu to jak po grudzie, więc wizja jakiegoś jasnego i przestronnego lokum na nowo budowanym osiedlu wciąż pozostała dość odległa. Westchnął ciężko. Powinien jeszcze sprawdzić faktury, których cała sterta uzbierała się przez kilka dni, ale kompletnie nie miał na to ochoty. Postanowił iść spać i odzyskać siły, bo doświadczenie podpowiadało mu, że najbliższy wieczór będzie wypełniony bardzo intensywną pracą, jak to zazwyczaj w piątki bywało.

Town Square – Na rynku

P

oranek Weronika przywitała w znacznie lepszym nastroju. Zjadła kaszę gryczaną z odrobiną miodu i bakalii, jeden z jej ulubionych śniadaniowych posiłków, który jadała naprzemiennie z jogurtem z płatkami owsianymi i owocami. Jej dietetyczka zawsze dwoiła się i troiła, żeby zaproponować Weronice bardziej urozmaicone śniadaniowe menu, ale ona wybrała sobie z tych propozycji tylko dwie i nie chciała słyszeć o żadnych modyfikacjach. Były zdrowe, pełnowartościowe, pomagały chudnąć i dawały mnóstwo dobrej energii z rana, więc co w nich było złego? Sporządziła listę niezbędnych sprawunków – oprócz zasłon i kilku kuchennych sprzętów potrzebowała czegoś do oskrobania drewnianych szprosów w drzwiach i oknach w sklepiku na dole, miała też zamiar kupić farbę do ich ponownego pomalowania. „Czerwona farba do drewna” – zapisała w notesie. I bejca. I biała farba do stołu. Papier ścierny, wosk do mebli... Całkiem sporo się tego zrobiło. „Nie szalej tak, fundusze masz dość ograniczone!” – pomyślała. „Znaleźć kawiarnię!” – zanotowała. Kawy do śniadania nie pijała nigdy, wystarczała jej dobra czarna albo zielona herbata, ale około godziny jedenastej jej organizm zaczynał żałośnie chlipać i błagać o papierowy, sieciówkowy aromatyczny kubek kawy na wynos. Włożyła dżinsy, wygodną koszulkę, na bose stopy wsunęła szpilki w złocistym kolorze, do tego do uszu wetknęła słuchawki i ruszyła w miasto. Oj, trochę ciężko jej się szło po kocich łbach na niebotycznych obcasach, ale ponieważ Bozia poskąpiła jej wzrostu, a obcasy Werka uwielbiała, uznała, że sobie poradzi. Kawy nie znalazła nigdzie. Nie do wiary – dwa skrzyżowania od klimatycznej i cichej ulicy Staromiejskiej tętniła życiem dzielnica biurowców, więc jakim cudem nikt nie wpadł na pomysł otwarcia tam kawiarni? „Może zamiast sklepu dla kreatywnych wariatów powinnaś pomyśleć o kafejce?” – przemknęło jej przez głowę. W końcu niechętnie usiadła w jednej z ciastkarni i tam wypiła filiżankę kawy z mlekiem, jednak to nie było to. Brakowało jej tego poczucia zaganiania, tego obwieszczenia całemu światu za pomocą papierowego kubka z kawą: „Jestem kobietą sukcesu! Spieszę właśnie ratować świat! Zejdź mi z drogi!”. Siłą woli powstrzymała się przed kupieniem jakiegoś ciastka i poszła po farby.

Trzy godziny później wracała; udało jej się kupić wszystko, co było niezbędne do odnowienia wnętrza. Ze sobą niosła tylko małą puszkę bejcy; farby do ścian i całą resztę maneli obiecał jej podrzucić właściciel sklepu. – Szkoda pani rączek do dźwigania. Będę jechał do hurtowni, to podwiozę wszystko pod pani sklep – obiecał pan Romek, całując ją w dłoń. Nie protestowała, w końcu kręgosłup ma się jeden, a skoro nadarzała się okazja, to czemu z niej nie skorzystać? Od początku kokietowała sprzedawcę, licząc, że w końcu sam zaproponuje podwózkę; nie opłacało jej się brać taksówki na tak krótki dystans, ale też nie uśmiechało jej się niesienie tych wszystkich puszek. Zresztą u pana Romka zostawiła naprawdę sporo pieniędzy, bo gdy weszła do jego sklepu farbiarskiego, utonęła w pięknych barwach, odcieniach i fakturach i zamiast skupić się na swojej liście sprawunków, poczuła nagłą potrzebę pomalowania ścian sklepu i mieszkania. Dodatkowo zamówiła poleconą przez niego ekipę malarzy, więc dostawa towaru pod drzwi jej się należała. Najwyraźniej spacer w drodze powrotnej był jej pisany, bo na rogu Staromiejskiej, w uliczce prowadzącej w stronę parku, Weronikę zatrzymał jakiś fantastyczny zapach. Pachniało pomarańczami, wanilią i czekoladą, różami i czymś ciężkim, orientalnym. „Drzewo sandałowe?”. Od razu skojarzyła ten aromat ze sklepikami indyjskimi. Rozejrzała się i jej uwagę przykuła nieduża, ale dobrze oświetlona witryna z półokrągłym napisem „Jaśminowy Zakątek”, przyczepionym do szyby. Skrywała równie maleńkie wnętrze wyłożone drewnianymi kasetonami, trochę mroczne, ale jakże kuszące. W środku nie było jednak nikogo. – Halo?! Dzień dobry! – wykrzyknęła, rozglądając się. Sklepik okazał się fantastycznym miejscem, pełnym naturalnych kosmetyków, ręcznie robionych mydełek i soli kąpielowych na wagę. Z zaplecza wyłoniła się jakaś dziwna postać w gumowych żółtych rękawicach do łokci i goglach ochronnych na twarzy. Nijak nie pasowała do tego mikroskopijnego sklepiku, szczupła i wysoka, górowała nad regałami i wydawała się unosić nad posadzką. – Dzień dobry! – odpowiedziała postać. – Niech pani się rozgości, powącha wszystko, co panią zainteresuje, ja tylko skończę mieszać blenderem mydło i już przychodzę. Weronika od razu skorzystała z zaproszenia. Oglądała równiutkie kostki przewiązane rafiowymi sznurkami, wąchała, macała, sprawdzała konsystencję. Najwyraźniej trafiła na jakieś rajskie miejsce. Och, jak miło będzie się tu obkupić i wyposażyć swoją łazienkę. Właścicielka tego pachnącego przybytku miała na imię Karolina i na pierwszy rzut oka była niewiele starsza od Weroniki, ale równie dobrze mogła posiąść tajemnicę wiecznej młodości dzięki tym wszystkim mazidłom zgromadzonym na półkach sklepu. Miała proste rude włosy do ramion, z przedziałkiem z boku, błyszczące zdrowiem policzki i jakiś

nieuchwytny wdzięk. Wyglądała na zadowoloną z siebie i z życia, a uśmiechała się tak często, że dołeczki w jej policzkach niemal nie znikały. Weronika żałowała, że włosy zakrywają uszy dziewczyny, bo z pewnością były one spiczaste jak u elfa. – Miło, że pani zaszła. Proszę się rozgościć. – Dziewczyna się ucieszyła. – Niektórzy tylko zaglądają przez okno do środka i boją się wejść. Najwyraźniej czują, że mają do czynienia z czarodziejką. Czarodziejką, nie czarownicą! – zaznaczyła dobitnie. Od razu przeszły na ty; Karolina była tak pozytywną osobą, że Weronika nie darowałaby sobie trzymania jej na dystans. – Na pewno się zaprzyjaźnimy – śmiały się obie po półgodzinie smarowania się różnymi mazidłami, które miały podobno tajemną moc, przyciągały szczęście, pieniądze, radość, a nawet miłość. – Tylko z tą miłością tobym uważała – dodała z przekąsem Weronika, siedząc potulnie w wielkim fotelu i pozwalając, by Karolina testowała na jej dłoniach kolejny krem do rąk. – Czyżbym słyszała jakiś zawód w twoim głosie, koleżanko? – Pół żartem, pół serio właścicielka sklepu z mydłami próbowała wyciągnąć z Weroniki jej uczuciowe tajemnice. Ta machnęła ręką. – Nie ma o czym gadać. – Nie chciała myśleć o Szwecji, Larsie i tym wszystkim, co zawalili. Obiecała sobie zakopać przeszłość głęboko i już nigdy więcej do niej nie wracać. „Jak szaleć, to szaleć” – postanowiła i chociaż wciąż liczyła się z każdym groszem, bo chciała zainwestować jak najwięcej w sklep, zdecydowała się sprawić sobie trochę radości. Kupiła u Karoliny kilka rodzajów soli do kąpieli, pakowanych w papierowe szare torebki; miały przepiękne nazwy i jeszcze piękniejsze zapachy; wzięła też dwa mydełka odlewane w formach, wybrała takie ze wzorkami z damami i fiołkami, oraz błyszczyk do ust w metalowym puzderku, intensywnie czerwony i pachnący malinami. – Nakłada się go palcem, jak to robiły damy w dawnych czasach; ma w sobie afrodyzjak. Jeśli nie przyciągniesz do siebie jakiegoś fajnego faceta, stosując to mazidło, to zwracam ci kasę – obiecała Karolina. – Wpadnij pod koniec tygodnia, będę miała dostawę kosmetyków mineralnych. Są delikatne i nadają się do każdego rodzaju cery, nie to co te drogeryjne paskudztwa. Tak właśnie Werka poznała swoją pierwszą przyjaciółkę na Staromiejskiej. Od tej pory zaglądały do siebie niemal codziennie. Karolina po skończeniu farmacji w akademii medycznej przepracowała ładnych parę lat w korporacji, jednak, jak powiedziała, dusiła się w tamtejszej kulturze organizacyjnej od samego początku. Urodziła córkę i gdy okazało się, że widuje małą głównie wieczorami i w weekendy, postanowiła w końcu spełnić marzenie z lat studiów i założyć własny biznes. Ryzykowała sporo, znacznie więcej

niż Weronika, bo na utrzymaniu miała nie tylko siebie, lecz także dziecko. Z ojcem dziewczynki rozstała się, jeszcze zanim mała się urodziła, i od tej pory wszystko spoczywało na jej barkach. – Po prostu nie lubię, jak ktoś marnuje mój potencjał. A tu nagle wciągnęła mnie machina i tkwiłam w jej trybikach od dziewiątej do siedemnastej trzydzieści, z przerwą na lunch – przyznała Karolina. – Tak, nawet tę przerwę na lunch mi narzucono, nieważne, czy byłam głodna, czy nie. Dziecko widywałam głównie wtedy, kiedy już spało. W firmie nikogo nie interesowało, co myślę na dany temat, jak rozwiązałabym jakiś problem. Nie, po prostu w czasie pracy miałam przerzucać papierki, uśmiechać się, odbijać kartę i ubierać się zgodnie z firmowymi regułami. Werka rzuciła okiem na ubranie koleżanki: puchaty sweter w ciemnozielonym kolorze, złocista spinka we włosach i legginsy; zdecydowanie nie była w stanie wyobrazić jej sobie w grzecznym mundurku. – Podobno po którymś z rzędu awansie możesz w takiej korpo pozwolić sobie na więcej, masz pod sobą ludzi do odwalania czarnej roboty, stajesz się groźną samicą alfa, ale, widzisz, ja niestety do tego etapu nie dotarłam, bo zaliczyłam wpadkę. A wiesz, kariera i dziecko ładnie wyglądają tylko na okładkach pism dla pań. W korporacyjnym świecie nie ma miejsca na dzieci. Albo się integrujesz, wychodzisz na piwko i imprezy, albo wracasz do swojego maleństwa, i tyle. Przestałam tam pasować nie tylko mentalnie, ale i wizualnie, kłułam w oczy powiększonymi cyckami i uwieszonym na nich dzieckiem. Nie, Karolina nie miała predyspozycji do bycia gwiazdą w międzynarodowej firmie, więc przez wszystkie te lata odkładała każdy grosik i dążyła do urzeczywistnienia największego marzenia – chciała mieć własną mydlarnię, robić kosmetyki, odkrywać przed ludźmi tajniki aromaterapii. W korporacji musiała te talenty skrywać gdzieś pod szarymi garsonkami, więc po dwóch latach miotania się pomiędzy pracą a żłobkiem z ulgą złożyła wypowiedzenie. – I oto jestem tu, na starówce. – Zafrasowała się nieco. – Nie wiem jednak, czy się utrzymam, ostatnio kiepsko przędę. – Małe zainteresowanie? – zagadnęła współczująco Werka. – Głowa do góry, kobieto! Poczekaj, aż ja otworzę swój sklepik. Z tymi swoimi tkaninami na pewno zbankrutuję szybciej niż ty. Szły właśnie na pierwszy wspólny obiad, na którym miały nadzieję wymienić się ploteczkami i lepiej się poznać. Karolina zaproponowała restaurację Cannelloni, tę leżącą naprzeciwko domu Weroniki, na co ta gwałtownie zaprotestowała. – Karola, żadnych makaronów, proszę cię! Ja nie jadam takich rzeczy! Na sałatkę chodźmy czy coś.

– Oj, nie gadaj, nie gadaj. Nie byłaś jeszcze u chłopaków, dają tam najlepsze żarcie w dzielnicy, chodzą do nich wszyscy. Tylko ostrzegam: wnętrze jest mało lansiarskie i nieco zapyziałe, za to ich risotto z borowikami i rozmarynem – miodzio. – Policzki Karoliny uniosły się radośnie na myśl o smakołykach. Rzeczywiście, wnętrze restauracji robiło nieciekawe wrażenie. Stoliki na metalowych nogach otaczały krzesła i chociaż były drewniane, to każde z innej parafii, wyglądały tak, jakby ktoś kupował je po kilka sztuk na pchlim targu. Na ścianach wisiały nijakie obrazki w antyramach. Weronikę aż zabolał ten brak ładu i pomysłu na ładny w gruncie rzeczy lokal. Od razu włączył jej się zmysł dekoratorski. Wystarczyłoby poustawiać stoliki w jakiś przemyślany sposób, przykryć wszystkie jednakowymi obrusami, wyrzucić straszydła w postaci sztucznych kwiatków „zdobiących” każde okno i od razu całość zrobiłaby się przyjemniejsza. Podszedł do nich facet z wygoloną niemal na gładko głową. Bystre spojrzenie skrywał za okularami w ciemnych oprawkach. Weronikę od razu zastanowiła jego wyprostowana sylwetka i miękkie, lekko zniewieściałe ruchy. – To Robert, menedżer i współwłaściciel restauracji, ale gdy trzeba, potrafi też być doskonałym kelnerem – poinformowała ją szeptem Karolina. – Jeśli chcesz wiedzieć cokolwiek o ich menu, zamiarach szefa kuchni czy planowanych imprezach, to Robert jest skarbnicą wiedzy. Tańczył kiedyś w balecie, ale coś tam mu utkwiło koło kręgosłupa i teraz wspólnie z Edkiem prowadzi tę knajpę. Gej... – dodała, nie mogąc przemilczeć tak istotnej informacji. Weronika przyjrzała się menedżerowi uważniej, uśmiechnęli się do siebie i od razu dostrzegli w sobie pokrewne dusze. – Szkoda, że... – Karolina posmutniała – ...że takich facetów nie robią w wersji hetero. Bo nie robią! Zamówiła to swoje risotto, na myśl o którym leciała jej ślinka. Weronika zapytała o coś lekkiego, z małą ilością węglowodanów. – Okej, to będzie zestaw baletowy. – Robert zanotował. – Dziś warzywa z kurczakiem, palce lizać! – Cmoknął w powietrzu, przyglądając się Weronice uważnie, ale z wyraźną sympatią. I tak Werka dostała doskonale skomponowany posiłek, składający się z warzywnego leczo z grillowanym kurczakiem i odrobiną pełnoziarnistego ryżu; całość była wspaniale przyprawiona i polana lekko aromatyzowaną oliwą. Aż otworzyła oczy ze zdumienia – jej nigdy nie wychodziło przyrządzanie grillowanego kurczaka tak, by był chrupki z zewnątrz i miał delikatny posmak czosnku. I nigdy nie udało jej się nie rozciapać papryki, zawsze ją

przegotowywała i zamiast wyśmienitego dania na jej talerzu lądowała kolorowa papka. – Dlaczego baletowe? – zapytała swojej nowej przyjaciółki, a zarazem najlepszego źródła informacji. – Wiesz, u chłopaków żywi się niemal każdy tancerz z pobliskiego teatru. To specjalnie dla nich Edek zrobił to menu baletowe, pyszne i wysokobiałkowe, żeby byli chudzi, sprężyści i skakali wysoko. – Zachichotała. – Zobacz: mają podwójną kartę, dla artystów i dla szaraków. – Dobre to baletowe. – Werka pokiwała z aprobatą do Roberta, który krążył przy ich stoliku. – Proszę przekazać szefowi kuchni, że smakowało. Powiedziała to z nadzieją, że może ten tajemniczy szef kuchni, o którym mówiło jej już kilka osób, w końcu wyłoni się z czeluści swojej kulinarnej jaskini. Chciała zobaczyć na własne oczy słynnego Edwarda, okolicznego mistrza smaku. Bo na razie Weronice trudno było uwierzyć w jego istnienie. Był jak stwór z bajki, sporo o nim mówiono, ale niewiele osób poznało go osobiście. Wyobrażała go sobie jako postawnego, może nawet nieco otyłego mężczyznę, bo kucharz niezmiennie kojarzył jej się z lekką nadwagą, w wielkiej białej czapie na głowie i z rumianymi policzkami. Tak czy inaczej wyprzedzająca go sława była w pełni zasłużona. Zapadał wrześniowy zmierzch. Edek z trudem manewrował białą, już nieco skorodowaną furgonetką w ciasnej uliczce. Wracał właśnie z gospodarstwa ekologicznego prowadzonego przez jego przyjaciół. Kilka lat temu przenieśli się na Mazury, gdzie kupili stare siedlisko i ładny kawał ziemi uprawnej. Nikt nie wróżył im sukcesów, bo w końcu gdy para mieszczuchów przyzwyczajonych do wygód w wielkim mieście bierze się do uprawy roli i hodowli zwierząt, nic dobrego nie może z tego wyniknąć. Jednak Asia i Marcin zaskoczyli wszystkich. Po kilku latach gospodarowania doczekali się licznych certyfikatów dla produktów ekologicznych, zyskali spory krąg odbiorców i zaczynało im się wieść naprawdę nieźle. Restauracja Edka miała u nich wykupiony stały abonament na wszystko to, co akurat wyhodowali. Dwa razy w tygodniu ich samochód zajeżdżał pod Cannelloni i przywoził skrzynki pełne sałat, pomidorów, pieczonego przez Asię chleba i owczych serów, a także mięsa i nabiału. Dziś Edek odebrał dostawę sam. Wracał z kursu doskonalącego w akademii gotowania, więc z przyjemnością odwiedził przyjaciół w ich zielonym, ustronnym domu i spędzili miło godzinę na gadaniu i pakowaniu towaru do samochodu. Obrodziły im cukinie i bakłażany, więc wziął od nich kilka skrzynek, planując menu z tych specjałów. Mieli też ogromne pomidory, nieco już przejrzałe, ale idealnie nadające się na sosy albo zupę krem. Do tego doszło kilkaset jaj, sery, leśne grzyby, w tym

ogromne borowiki i żółciutkie kurki, tak więc auto Edka ledwo zipało pod takim ciężarem. Zajechał jeszcze na chwilę do mamy. Miał dla niej kosz brzoskwiń na powidła. Chwila zamieniła się w prawie dwie godziny – zjadł obiad, umył okno w kuchni i zmienił firanki, wyregulował telewizor, bo znowu przestał łapać niektóre ulubione mamine kanały, i oczywiście musiał odpowiedzieć na kilka pytań o życie osobiste, zadanych przez nią jak na przesłuchaniu. – A co z tą twoją Anią, wciąż jest w Kanadzie? – zapytała i Edkowi od razu zrobiło się nieswojo. – Nie odzywała się do ciebie? Może ty byś do niej zadzwonił? Zirytował się lekko. – Mamuś, no i po co to było, co? Mało to czasu minęło...? – Westchnął i zaczął się zbierać do dalszej drogi. Matka niezmiennie martwiła się o niego, o jego przyszłość, i mimo zapewnień, że dobrze sobie radzi, wciąż widział na jej twarzy troskę. Jednak pomysł z dzwonieniem do eksdziewczyny, w dodatku po kilku latach, wydał mu się absurdalny. Ucałował uspokajająco maminy policzek, obiecał dbać o siebie, zajrzeć do niej za kilka dni, gdy będzie miał chwilę, i w końcu mógł ruszać dalej. Na Staromiejską wjechać mogli tylko mieszkańcy, oficjalnie ulica była deptakiem i – tak jak na całym starym mieście – obowiązywał na niej zakaz ruchu samochodów. Dlatego Edek musiał zwracać uwagę nie tylko na to, by zmieścić się w wąskiej ulicy, lecz także na przechodniów krążących po kocich łbach. I uważał – starał się mieć oczy szeroko otwarte i jechał bardzo, bardzo powoli. Tej młodej kobiety w kwiecistej sukience po prostu nie zauważył. Gdy patrzył w boczne lusterko, nie było jej widać za samochodem, ale chwilę później wciskał gwałtownie hamulec, bo nieomal ją przejechał tym swoim gruchotem. Nie miał pojęcia, skąd się tam wzięła; jeszcze moment i jego furgonetka zrobiłaby z niej naleśnik. Kobieta się wściekła, podskoczyła w stronę szoferki jak rozjuszona lwica i wrzasnęła: – Ślepy jesteś, koleś?! Kto ci dał prawo jazdy?! Edek już miał zacząć się kajać, ale zahipnotyzowały go usta kobiety i ten widok skutecznie odebrał mu mowę. Intensywnie czerwone, w kształcie serduszka. Sukienka w kwiatki pięknie podkreślała krągły biust i talię. Oj, aż coś zadrżało w jego wnętrzu z wrażenia. I do tego ta jej wściekłość; wyglądała, jakby chciała mu oczy wydrapać. Podniósł ręce na znak, że się poddaje, ale ona tylko pokręciła głową, odwróciła się na pięcie i rzuciła na odchodne, niby pod nosem, ale na tyle głośno, że musiało do niego dotrzeć: – Palant! – Przepraszam! Naprawdę bardzo przepraszam! – krzyknął do jej pleców i głos uwiązł

mu w gardle. Obserwował ją długo przez okno samochodu, aż jej sylwetkę pochłonęła wieczorna szarość. Kobieta była niewysoka, kształtna, barwna jak jej sukienka – Edkowi wprost zabrakło tchu. Z wrażenia puścił sprzęgło, furgonetka zaskrzeczała i zgasła z szarpnięciem, a on klepnął się z całej siły w kolano. Czyżby proroctwa pana Jana się sprawdzały i w jego życiu właśnie pojawiła się osoba, na której widok zaparło mu dech? – No, jak nic palant z ciebie! Trzeba było za nią biec! – Zaśmiał się do swojego odbicia w lusterku i wziął się do wypakowywania ciężkich skrzynek. Wyładowywał je jedna za drugą, a w głowie zaczynała mu się pojawiać natrętna myśl, że bez wahania zaryzykowałby ponowne spotkanie z groźnie wyglądającą, kształtną kobietą tylko dla samej radości popatrzenia na nią. Nie miał pojęcia, kim była i gdzie mógłby spotkać ją po raz kolejny, ale wciąż przed oczami miał jej czerwone usta, obfity biust i powabne biodra rysujące się wyraźnie pod sukienką. Zapamiętał te szczegóły tak dokładnie jak nigdy, zarejestrował nawet pieprzyk na jej ramieniu i siniaka na kolanie. Czuł się tak, jakby w tamtej chwili obsypał go magiczny złocisty pył. Wgryzł się łapczywie w soczystą, pachnącą ziemią gruszkę i przysiadłszy na ławce na skwerku koło restauracji, rozglądał się uważnie z nadzieją, że kobieta będzie wracała i pojawi się znowu w zasięgu jego wzroku. Niestety, zapadł wieczór, a tajemnicza nieznajoma nie przeszła już więcej Staromiejską. Weronika kończyła przygotowania do otwarcia firmy. Znalazła nawet ulotkę reklamującą „jedno okienko” dla przedsiębiorców. Według zapewnień, wypisanych na niej krzykliwym fontem, rejestracja firmy miała trwać zaledwie chwilę i nie nastręczać żadnych problemów, wystarczyło w urzędzie dzielnicy złożyć odpowiednie formularze, a urzędnicy brali na siebie obowiązek powiadomienia skarbówki, ZUS-u i GUSu o otwarciu działalności. Obietnice obietnicami, jednak szybko okazało się, że formalności załatwiane w ramach „jednego okienka” wloką się w nieskończoność. Werka miała już decyzję z urzędu dzielnicy i teoretycznie jej firma mogła zacząć działać za kilka dni. Co z tego, skoro wciąż czekała na numer REGON z GUS-u. Dzwoniła do nich dzisiaj, dowiedziała się tylko tyle, że numery wysyłają pocztą zwykłym listem i ma się uzbroić w cierpliwość. Nikt nie był w stanie powiedzieć, czy jej numer już wysłano, czy może leży gdzieś i czeka. – Ale ja nie mogę czekać! – zaprotestowała. – Czas to pieniądz, każdy dzień zwłoki to dla mnie strata! Nie działam, nie zarabiam! Wszystko miała dokładnie rozplanowane, a kilkudniowa zwłoka nie mieściła się w tych planach. Nie, sklep miał otworzyć swoje podwoje dokładnie pierwszego października, tak

jak sobie zakładała. Stracone dni to także stracone wpływy do kasy; może gdyby miała pieniędzy w bród, nie przejmowałaby się, ale tak nie było. I to był podstawowy problem. Postanowiła przejechać się do urzędu jutro osobiście, bo bez REGON-u nie da rady założyć firmowego konta w banku, nie ma też sensu składanie papierów w urzędzie skarbowym. – Jedno okienko, psia melodia – zaklęła pod nosem. Podziękowała w myślach opatrzności za panią Jolę, księgową z biura rachunkowego, które poleciła jej Karolina. Szybko się dogadały i Weronika już zdecydowała, że to biuro Joli będzie prowadziło księgowość jej firmy. Mieli wieloletnie doświadczenie, niezbędne pozwolenia oraz certyfikaty i ubezpieczenie od następstw popełnionych błędów, a Weronika wolała zapłacić fachowcowi i zdjąć z siebie przynajmniej część obowiązków, niż zaprzątać sobie głowę czymś, co zawsze powodowało u niej drżenie serca. Tak czy inaczej, nawiązała już kontakty z wieloma dostawcami w Polsce i za granicą. Zamówiła noże obrotowe do cięcia tkanin, z ostrzami zwykłymi, ostrymi jak żyletka, a także takie, które wycinały falisty, niestrzępiący się brzeg. Notatnik zapełniła numerami tkanin, które koniecznie musiała mieć w sprzedaży, czekała właściwie tylko na wyrobienie numeru dla europejskich vatowców, żeby oficjalnie zamówić towar w zagranicznych hurtowniach. Tkaniny w ojczyźnie patchworku już zamówiła i zapłaciła za nie – na szczęście nie potrzebowali żadnych REGON-ów, a zanim skompletują i przyślą towar, ona już sobie tu, na miejscu, pozałatwia wszystkie papierki. Polska filia producenta mulin miała w najbliższych dniach przysłać do niej swojego przedstawiciela handlowego, który zobowiązał się przedstawić jej pełną gamę produktów firmy. Werka zaśmiała się w duchu. Haft krzyżykowy był od lat jej pasją, więc nic z ich oferty nie było dla niej zaskoczeniem, od dawna kupowała ich nici, kanwy i wzory. Na szczęście nie wiedzieli, że Weronika wypróbowywała i recenzowała na swoim blogu ich produkty, nie zostawiając suchej nitki na wszystkim, co nie do końca jej odpowiadało. Do tego nie zamierzała się na razie przyznawać – blog prowadziła incognito, nikt nie wiedział, że jego autorka, kryjąca się pod nickiem Kasja, to Weronika Peterson. Po podliczeniu wszystkich wydatków przestraszyła się, że nie zmieści się w zakładanym budżecie. W sklep postanowiła zainwestować połowę sumy odłożonej w Szwecji i ani grosika więcej, reszta miała procentować na lokacie, którą założyła tuż po przyjeździe do Polski. Pieniądze te jak na polskie warunki były nawet zadowalające, ale gdy podliczyła, że dostawa z jednej hurtowni z USA, która miała w ofercie tkaniny najbardziej cenionych producentów, będzie ją kosztowała około dwudziestu tysięcy, a dostawa z Holandii pochłonie kolejne kilkanaście, zaczęła się nieco niepokoić. Kilka takich dostaw i nie będzie miała za co kupować nowych rzeczy do sklepiku. A przecież potrzebowała jeszcze papierów do decoupage’u; ich koszt nie był co prawda wielki, ale ziarnko do ziarnka...

i nawet w najbardziej wypchanym portfelu pojawi się dziura. – Dobrze będzie, mała. Nie w takich tarapatach tkwiłaś – pocieszyła się szybko. W chudych czasach nauczyła się tak gospodarować pieniędzmi, by wystarczyło jej na wszystko. Nie widziała problemu w kupowaniu warzyw tuż przed zamknięciem supermarketu, gdy przeceniano te nadwiędłe nawet o osiemdziesiąt procent. Doskonale radziła sobie z przerabianiem ubrań z ciucholandów, potrafiła za kilka groszy wykombinować ciekawe dodatki do stroju, nie była uzależniona od żadnych używek ani drogich kosmetyków. No i w sklepiku po dziadku nie musiała płacić czynszu – to był ogromny plus. – Dasz sobie radę, kobito. Niech no tylko dadzą ten REGON, łaskawcy... – szepnęła z przekąsem, chuchnęła na szybkę i wypolerowała ją szmatką z mikrofibry. Urzędy przerażały ją nie mniej niż lotniska. A chyba nawet bardziej, bo lotniskowe formalności zawsze kończyły się miłym lotem w przestworzach, urzędowe sprawy pozostawiały zaś w niej jakiś niesmak. Pobrała grzecznie numerek, ustawiła się w ogromnej kolejce i czekała, czekała... Błogosławiła czytnik książek, który miała ze sobą. Podczas dwóch godzin skończyła czytać jeden kryminał i zaczęła drugi. Rozdział po rozdziale przesuwał się przed jej oczami, poziom naładowania baterii w czytniku niepokojąco spadał, czas uciekał, w żołądku poczuła ssanie – to organizm domagał się dostawy paliwa, a jej kolej nie nadchodziła i Werka wciąż siedziała w dużej hali, słuchając szelestu papierów i trzaskających w oddali drzwi. W końcu się udało, dotarła do okienka. Wspięła się na palce, ale ledwo widziała cokolwiek zza wielkiego dębowego blatu, który oddzielał urzędników od upierdliwych petentów. W tle, za plecami urzędniczki, dzwonił natarczywie telefon, na co nikt nie reagował. Weronika poczuła wdzięczność, że to nie ona jest tym nieszczęśnikiem próbującym się dodzwonić w jakiejś sprawie. Postała jeszcze dobre dwadzieścia minut; najpierw pełna godności oczekiwała na urzędniczkę, która zniknęła za drzwiami w poszukiwaniu jej REGON-u. Po pięciu minutach godność i powaga wyparowały ze stóp Weroniki, która zaczęła nimi kręcić w miejscu. Następnie przysunęła sobie spod ściany krzesło i wróciła do przerwanej lektury. – Jest pani tutaj?! – Nad jej głową ukazała się w końcu twarz kobiety, która niemal leżała na blacie i patrzyła z wysokości na petentkę. – Pokwitowanie podpisać proszę. Musimy wiedzieć, że odebrała pani dokument osobiście i nie trzeba już niczego do pani wysyłać. Z upragnionym REGON-em Weronika pobiegła do banku i do zakładu robiącego pieczątki firmowe. Wybrała śliczną czcionkę na swój stempel i kazała przyrzec

pracownikowi w punkcie pieczątkarskim, że za dwie godziny jej zamówienie będzie gotowe. Nie chciało jej się wracać do domu, więc postanowiła powędrować trochę po zapomnianych zakamarkach starówki. Stanęła na rynku, pod głównym wejściem do opery, w samym centrum prywatnego wszechświata i się rozejrzała. Za sobą miała rozłożysty gmach teatru, z monumentalnymi schodami wychodzącymi z trzech stron. Jakimś cudem wybudowano go dokładnie na rynku i siłą rzeczy opera dominowała swoim majestatem nad całą architekturą dzielnicy. Na prawo od jej gmachu, oddalona o dobre sto metrów, ulokowała się katedra, zwrócona frontem ku placowi, niczym mediolańska Duomo. Strzeliste wieże górowały nad rynkiem, a umieszczone na nich mikroskopijne okienka sprawiały wrażenie, jakby budynek miał oczy bacznie skierowane na grzeszników. Do kościoła z każdej strony przytulały się wesołe, kolorowe kamieniczki okalające rynek. Z miejsca, w którym stała Weronika, cienistego i chłodnego, można było zobaczyć migoczącą w oddali Wisłę, wystarczyło zwrócić głowę w lewo, w stronę ulicy Basztowej, schodzącej ostro w dół, do miejskiego parku i dalej nad rzekę. W tej uliczce swój sklepik miała Karolina, niedaleko mieściło się muzeum zabawek, do którego planowały się wybrać we trzy na zapowiadaną wystawę lalek. Gdyby Weronika miała oczy z tyłu głowy i gdyby mogła nimi przeniknąć gmach opery, zobaczyłaby wśród kamieniczek wąski przesmyk zwany ulicą Szeroką. Nazwa ta zawsze wzbudzała wesołość wśród turystów, bo w najszerszym miejscu Szeroka miała może trzy metry i w godzinach szczytu pracownicy pobliskich korporacji ledwo się w niej mieścili, przemierzając ją szybkim krokiem. Spojrzenie Werki powędrowało jednak naprzód, ku czarnym, wypolerowanym tysiącem stóp kocim łbom Staromiejskiej. Uświadomiła sobie, że zawsze kochała to miejsce i że ulica kończąca się niedużym skwerkiem przed teatrem tkwiła w jej sercu od najmłodszych lat, a upływ czasu nie zmienił nic w jej postrzeganiu, no, może tylko drzewa otaczające porosłą mchem fontannę na skwerze były znacznie wyższe, budynki zaś wydawały się mniejsze, niż gdy patrzyła na nie oczami małej dziewczynki. Pomiędzy drzewami błyskał wesoło neon restauracji Cannelloni, zajmującej cały róg kamienicy, ze służbowym wejściem z boku i głównym – od frontu. Naprzeciwko trattorii mieściło się jej biznesowe dziecko, powiewające do niej wesoło drewnianym szyldem. Pięknie wyglądało to jej małe królestwo. Z parapetów okien na pięterku zwieszały się późno sadzone czerwone pelargonie, a okna lśniły czystością. Weronika postanowiła przespacerować się wzdłuż Staromiejskiej i zajrzeć w ulicę Zaułek, równie ciasną jak Szeroka, ale o znacznie wyższej zabudowie, przez co jej chodnik zawsze spowijał mrok, ponieważ światło słoneczne rozjaśniało jedynie mieszkania położone najwyżej, do innych promienie nie były w stanie dotrzeć, ślizgały się tylko

bezradnie po dachach. W Zaułku mieścił się dawno, dawno temu, w czasach dzieciństwa Weroniki, sklep z lizakami i wodą sodową. Chciała sprawdzić, co teraz znajduje się w tym miejscu. Minęła Robótkowo i jakieś czterdzieści metrów dalej skręciła w lewo. Sklepu z lizakami nie znalazła, choć pamiętała, że był właśnie tutaj. Za to obok księgarni zobaczyła dużą przeszkloną witrynę z ogromnym czekoladowym sercem na wystawie. „Czekoladziarnia Bonbon” – głosił napis na szybie. Przyłożyła nos do witryny niczym mała dziewczynka i zajrzała do wewnątrz. I natychmiast się cofnęła, bo ze środka spojrzały na nią ciemne jak nocne niebo oczy. Przywitał ją promienny uśmiech i machanie dłonią. Głupio byłoby uciec po takim powitaniu, więc Weronika pchnęła ciężkie obrotowe drzwi i weszła do środka. W czekoladziarni panował półmrok, ale dodawało to jej tylko uroku. W ciemności tonęły stare półki wypełnione pralinami, wydzielającymi tak oszałamiający zapach, że aż poczuła ssanie w żołądku. – Dzień dobry – wymamrotała nieśmiało. Adonis, który chwilę wcześniej uśmiechał się do niej zza szyby, podniósł się szybko zza kontuaru, odklejając ręce od klawiatury laptopa. – Dzień dobry! – wykrzyknął ze zbyt wielkim entuzjazmem. – W czymś pomóc? Mamy świeże czekoladki z solą morską; gdyby ciepłota była dla czekolady zaletą, powiedziałbym, że jeszcze ciepłe. Jak bułeczki – zareklamował. Weronika zapatrzyła się w jego czarne jak atrament oczy i uznała, że prędzej skusiłaby się na właściciela niż na czekoladkę. – Nie, dziękuję – odmówiła. – Właściwie szukam... Tu niedaleko był kiedyś sklep z lizakami, prawda? Zauważyła konsternację w oczach sprzedawcy. – Z lizakami? Nie przypominam sobie... Gdzieś na zapleczu zaskrzypiały stare drzwi i w sklepie pojawił się starszy pan. – Dobrze pani pamięta. – Uśmiechnął się do niej. Przyjrzała mu się dokładnie. Siwe włosy, okulary w drucianych oprawkach kołyszące się na czubku perkatego nosa i oczy podobne do tych aksamitnych ślepiów mężczyzny za ladą. Twarz staruszka wydała jej się znajoma, czego nie mogła powiedzieć o sprzedającym. Poszperała w myślach. – Tak! – wykrzyknęła z radością. – To pan! Pan sprzedawał takie kręcone lizaki na drewnianych patykach i wodę sodową z sokiem! I naboje do syfonów! Dziadek zawsze mnie po te naboje do pana przysyłał. Ale to było dwa lokale dalej, nie tutaj. – Zmarszczyła brwi, przypominając sobie szczegóły. Staruszek wskazał jej umieszczony przy kontuarze wysoki barowy stołek pokryty popękaną brązową skórą.

– Jak to miło, że młode pokolenie jeszcze coś tam o nas pamięta – rzekł dobrodusznie. – Tamten lokal dawno sprzedałem, przeniosłem się do mniejszego – wyjaśnił. – A pani to pewnie wnuczka Jana Wilczyka, prawda? Ja panią od razu poznałem. Dziadek zawsze chwalił się pani zdjęciami i opowiadał. Przyjechała pani ze Szwecji? Rodzinę odwiedzić w Polsce? – dopytywał. Weronika skorzystała z zaproszenia i usiadła, starając się nie zaciągnąć rajstop tą popękaną skórą na obiciu stołka. – Bartoszu, zrobisz nam po filiżance gorącej czekolady? – poprosił pan Marczak. – Bo napije się pani z nami, prawda? Koniecznie proszę spróbować! Bartek to mój wnuk, jego – tak jak panią – wygnało z Polski. Mieszka w Belgii, gdzie osiadła moja córka z mężem i dziećmi, ale teraz ma urlop i przyjechał pomóc staremu dziadkowi robić reklamę podupadającego biznesu. Bartosz błysnął do Weroniki idealnymi zębami, a ona od razu wyobraziła go sobie przemierzającego ulice Brukseli, nie w poplamionym czekoladą T-shircie, a w odprasowanym garniturku i pod krawatem. Miło jej się siedziało w Bonbonie. Rozejrzała się. Kilka stolików i kutych ażurowych krzesełek stało pod ścianami, wzdłuż kontuaru ustawiono wysokie barowe stołki, zachęcające do przycupnięcia na nich i wypicia czekolady w bezpośrednim towarzystwie dziesiątków rodzajów pralin, które piętrzyły się wszędzie. Niektóre chronione były szklanymi kloszami, inne pogrupowano w gotowe zestawy i zapakowano do eleganckich pudełeczek. Na ścianach powieszono wielkie lustra w secesyjnych ramach, które nie tylko rozświetlały wnętrze, lecz także dodawały mu powierzchni, odbijając i zwielokrotniając stosy trufli, pralin i czekolad w tabliczkach. Weronika poczuła, że zalewają ją czekoladowe endorfiny unoszące się nawet w powietrzu. Bartosz zrobił dla wszystkich poczęstunek z gorzkiej, płynnej, niesamowicie aromatycznej i gęstej czekolady; dodatkowo na spodku Weroniki ułożył kilka sztuk pralinek do spróbowania. Gdy na nie spojrzała, od razu poczuła się gruba, ale wiedziała, że w zderzeniu z takimi pachnącymi przysmakami jej silna wola kapituluje od razu i nie ma co z nią walczyć. I nie walczyła. Zanurzyła wargi w gorącym napoju, parząc sobie język, posypała czekoladę odrobiną chili i soli morskiej, które wnuk pana Marczaka podał na oddzielnym talerzyku, i przymknąwszy oczy, rozkoszowała się aromatyczną goryczą spływającą aksamitnie po języku. Poczuła, jak zmęczenie i napięcie związane z otwieraniem firmy powoli ją opuszczają i z każdym łykiem czekolady wraca do niej radość. Czekoladowa magia działała. Werka wgryzła się łapczywie w pralinkę, ze środka wylało się nadzienie kokosowe, osiadając miło na jej podniebieniu. Aż westchnęła i zwróciła rozanielone spojrzenie na pana Marczaka.

– Boże, tego mi było trzeba – szepnęła. – Dziękuję! Tak się dziś rozsmakowałam w pysznych czekoladkach, że maszyna do szycia wyjechała wprost na stół. Z wygrzebanych skrawków tkaniny w odcieniu kakao wycięłam kształty i uszyłam... sami zobaczcie co. Podczas jednego popołudnia powstało kilka podkładek na stół z motywami słodkości. Chyba podaruję je osobie, która tworzy te czekoladki w pewnym magicznym miejscu. Przy okazji w worku pełnym tkanin znalazłam idealny materiał na kolejny kwadracik do mojej Zakochanej Kołderki, więc czym prędzej wydrukowałam schemat, wycięłam siedemnaście niewielkich elementów i ani się obejrzałam, a kolejny blok do Dear Jane, numer L-7, o ślicznej nazwie Na Rynku, był gotowy. Zdecydowanie dobry dzień na szycie!

Następnego ranka wzięła się w końcu do malowania drzwi wejściowych i szprosów okiennych w półokrągłej witrynie zajmującej część chodnika. Drewno było stare i już od dawna domagało się odświeżenia, więc wykorzystała ostatnie chwile przed otwarciem na oskrobywanie łuszczącej się farby i teraz spokojnie machała pędzlem w górę i w dół, nakładając na drewno piękny czerwony kolor, który miał być odporny na warunki atmosferyczne. – Werka, jedziesz ze mną?! – Za plecami usłyszała męski głos. To Robert machał do niej, stojąc w drzwiach restauracji, gdzie Weronika była coraz częstszym gościem. Nie miała ostatnio ani czasu, ani chęci na samodzielne gotowanie, więc wpadała co rusz naprzeciwko i siadywała przy barze, gdzie wymieniała się ploteczkami z Robertem i spożywała w pośpiechu obiady. – Dokąd? – Do schroniska jadę! – Zabrzęczały kluczyki do samochodu. – Jeśli nadal chcesz psa, to się ze mną zabieraj! Pies! Przecież jeszcze kilka dni temu zawracała Robertowi głowę opowieściami o znalezionym w gazecie ogłoszeniu podmiejskiego schroniska, które szukało nowych domów dla swoich zwierząt. Okazało się, że Robert poświęca niektóre wieczory, by pomagać tam jako wolontariusz. Wyprowadzał psy na spacer, uczył je zachowań pożądanych przez potencjalnych właścicieli, oswajał, a niektóre zabierał do domu i szukał dla nich później porządnych opiekunów. Tego dnia wiózł cały bagażnik psich i kocich przysmaków dla swoich pupili i trochę resztek z restauracji, którymi zwierzaki w schronisku nigdy nie gardziły. – Poczekaj, poczekaj! – Werka zakręciła się jak fryga i pobiegła do środka w poszukiwaniu gazety z kundelkiem, który zwrócił jej uwagę. O, jest! Piesek wabił się Rudaś i miał miłe brązowe oczy. Nie był zbyt wielki, idealny pies na trzypokojowe lokum, nie będzie mu za ciasno, nie będzie też problemu z wyprowadzaniem jakiegoś olbrzyma. Mały piesek to w końcu mały kłopot. Aż podskoczyła na myśl o nowym lokatorze w niewielkim mieszkanku. Nie będzie już tak

smutno i cicho. Wyrwała ogłoszenie, wsunęła je do kieszeni i pobiegła do samochodu. Okazało się, że adopcja Rudasia jest już nieaktualna. – Wczoraj pojechał do nowego domu – tłumaczył jej z zadowoleniem jeden z opiekunów. – Ale może wybierze sobie pani innego psa? O, proszę spojrzeć, jak się do pani łaszą. Rzeczywiście, stadko psów – małych, dużych, kudłatych i krótkowłosych, machających ogonami i trącających ludzkie łydki – kłębiło się u nóg Weroniki. Kucnęła, wyściskała i poprzytulała wszystkie, które nawinęły jej się pod ręce, po czym się rozejrzała. – Chciałabym jakiegoś niedużego. Mam tylko mieszkanie, nie dom – wyjaśniła. Opiekun wskazał jej ręką rozległy teren z mnóstwem klatek. – Pani sobie obejrzy wszystkie – poradził. – Czego jak czego, ale psów to mamy tu pod dostatkiem. Gdy weszła między klatki, ścisnęło jej się serce. Z każdego kojca, zza każdej siatki patrzyły na nią błagające oczyska, machały do niej ogony, psy robiły wszystko, żeby tylko zwrócić na siebie jej uwagę. Jak mogła wybrać jednego, jedynego spośród nich? O rany, ile ich tu, jakie biedne, niektóre stareńkie, z małymi szansami na jakikolwiek dom. Dotarła do końca ścieżyny i nagle jej oczom ukazała się stojąca w oddali klatka. Podeszła bliżej. To już był teren zajmowany przez schroniskowe koty. Tu panowała pełna godności cisza, nikt nie ujadał, zwierzęta przeciągały się elegancko, chociaż jej pojawienie się także wzbudziło zainteresowanie. Maluchy wspinały się na siatkę, zachęcając ją do wspólnej zabawy, buraski prężyły grzbiety na jej widok i z zaciekawieniem patrzyły, kto przyszedł i co dobrego im przyniósł. Nagle Weronika poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. W kącie obszernej klatki, na worku wypełnionym sianem leżała szarobura kocina. Ona jedna nie podeszła do siatki, wydawało się, że zupełnie jej nie interesuje kolejny pojawiający się tu człowiek. Ilu ich już przychodziło i odchodziło, nie zwracając na biedną burasię żadnej uwagi? „Ty też mnie nie weźmiesz” – mówiło jej zadziorne spojrzenie. Werka poszukała wzrokiem pracownika schroniska. – A, to nasza Pchełka – wyjaśnił. – Starsza koteczka, ma około ośmiu lat, z czego prawie pięć u nas. – Wyciągnął rękę z przysmakiem i kotka z ociąganiem podeszła do siatki. Weronika dopiero teraz zauważyła, że kot nie miał tylnej łapki. – Przywiązali ją zimą w lesie do drzewa i tak zostawili – tłumaczył z oburzeniem pan Staszek, głaszcząc okrągły łepek. – Drut zacisnął się na łapie, nie mogła się wydostać. Znaleziono ją prawie zamarzniętą pod tym drzewem na poboczu. Kotkę udało się uratować; niestety, konieczna była amputacja łapy. I tak sobie mieszka u nas ta nasza Pchła. Domu toto nie znajdzie. Kto będzie chciał kota z trzema łapami, w dodatku starszego, skoro tyle tu kociąt? Nie tryskał optymizmem. Weronika pomyślała, że z takim nastawieniem raczej

zniechęca potencjalnych chętnych. Wcisnął jej w dłoń kilka kocich przysmaków. – No, niech pani ją nakarmi, naprasza się kocina. Werka wyciągnęła nieśmiało rękę przed siebie. Kotka najpierw cofnęła się nieufnie, jednak za chwilę krok po kroku podeszła i skubnęła chrupki z wyciągniętej dłoni. Zjadła, oblizała się, a jej oczy już nie były tak wojownicze jak na początku. Wcisnęła łepek pod pachę Weroniki, domagając się pieszczot, i od razu uruchomiła mały motorek. Werka czochrała bure futerko, głaskała szyjkę zwierzątka, a gdy Pchełka wskoczyła jej na kolana i schowała pyszczek za pazuchą, od razu się w niej zakochała. – Maluszku. – Przytuliła nos do ciepłego, pachnącego sianem futerka. – Chcesz mieć u mnie dom? I tak, zamiast wymarzonego psa, w domu na Staromiejskiej zamieszkała trójnoga kaleka, która od razu dała do zrozumienia, że może i jednej łapy jej brak, ale to nie znaczy, że wybrakowany z niej kot. Poruszała się, o dziwo, zwinnie i bez problemu wskakiwała nawet na wysokie meble. Od razu upodobała sobie fotel z aksamitu, który Weronika właśnie skończyła odnawiać, i jedynie perspektywa świeżego mięska, dokładanego przez właścicielkę na kocią miseczkę, była w stanie wywabić ją z tego wygodnego legowiska. Biegła wtedy do kuchni równie sprawnie jak zdrowy kot i wydawała z siebie dziwny odgłos, coś jak połączenie miauczenia z wyciem syreny okrętowej. Szybko doszły z Weroniką do porozumienia w kwestii dostępności fotela: po prostu gdy właścicielka chciała z niego skorzystać, Pchełka przenosiła się na oparcie i stamtąd obserwowała jej poczynania. Werka uwielbiała, gdy kotka siedziała z tyłu, nad jej głową. Wystarczyło wtedy tylko przytulić policzek do miękkiego futerka, a w kocie od razu włączało się głośne mruczenie. Pchełce szybko spodobało się hobby nowej pani, te mulinki i niteczki, które można było podkradać z koszyczka i biegać z nimi po całym mieszkaniu, obśliniając niemiłosiernie każdą szpulkę. Oj, to było zdecydowanie warte kapitulacji w sprawie dostępności fotela. Pomysł otwarcia sklepu robótkowego był także według Pchełki niezwykle trafiony. Zaczęły już bowiem przyjeżdżać pierwsze zamówienia, a na niczym innym tak dobrze się nie spało jak na górze złożonej z bel tkanin. Nie przeszkadzało jej nawet, że są zafoliowane. Grunt, że było miękko i wysoko – z góry lepiej obserwowało się poczynania właścicielki. Jedyną rzeczą wytrącającą koteczkę z równowagi był odkurzacz. Jawił jej się jako jednogłowy potwór, więc gdy tylko słyszała charakterystyczny odgłos wysuwania pudełka z odkurzaczem, od razu znikała w szafie. Chcąc się odwdzięczyć Werce za troskę, Pchełka wzięła na siebie zadanie reklamowania sklepu wśród przechodniów. Dzień przed otwarciem, gdy witryna była już odsłonięta,

a oświetlenie zamocowane, kotka rozłożyła się na wystawie i w najlepsze bawiła się kłębkiem, później zabawa zamieniła się w szaloną kotłowaninę i pogoń za własnym ogonem, czym skutecznie zwróciła uwagę kilku dzieciaków wracających z przedszkola z matkami. Przedszkolaki przylepiły nosy do szyby i obserwowały bawiącego się kota, a ich rodzicielki zajrzały przez uchylone drzwi do środka. – Jeszcze zamknięte. – Weronika wychyliła się do nich. Postanowiła od razu poczęstować potencjalne klientki przysmakami, które przygotowała na otwarcie. – Ale jutro już o dziesiątej uroczyste przecięcie wstęgi. Zapraszam z dzieciakami, jeśli nie będą w przedszkolu! Kobiety rozejrzały się zaciekawione po zabałaganionym jeszcze Robótkowie i obiecały wpaść z samego rana.

Junko’s Rose Garden – Różany ogród Junko

E

dek z zaciekawieniem obserwował wzmożony ruch wokół sklepiku naprzeciwko. Już od rana czekało tam kilka osób – najwyraźniej dziś miało nastąpić otwarcie. Od razu przypomniał sobie, że dawno wybierał się do nowej lokatorki, by oddać zegar pana Jana. Zawsze o tym zapominał, a zegar nie mógł przecież wisieć u niego w nieskończoność; zobowiązał się do jego zwrotu, a słowo Edka było warte więcej niż pieniądze! Musiał przyznać, że świeżo odmalowane drzwi i ramy okienne sklepu od razu przyciągały wzrok. On także powinien się zająć restauracją i ogarnąć jakoś otoczenie. Zdawał sobie sprawę, jak to wygląda, ale nie miał albo czasu, albo pieniędzy, żeby wynająć profesjonalnego projektanta i odświeżyć wnętrze. Przejechał ręką po włosach, które jedynie pan Zenek ze Staromiejskiej umiał obcinać – inaczej sterczały mu na głowie na wszystkie strony i wyglądał wtedy przekomicznie – po czym rozejrzał się po swoim lokalu. Postara się znaleźć w budżecie trochę pieniędzy na nowe stoły, krzesła, stopniowo trzeba będzie to wszystko wymienić. Jednak gdy Marcin i jego żona podjechali z nową dostawą, Edkowi od razu wywietrzały z głowy plany urządzania restauracji. Zajęli się zdejmowaniem produktów z furgonetki, a Asia poszła zobaczyć, co też będzie się działo w sklepie naprzeciwko. – Może kupię sobie coś do robótkowania i tyle mnie zobaczysz w szklarni – zagroziła mężowi i odeszła, kręcąc tyłeczkiem w obcisłych spodniach. Edek odprowadził ją wzrokiem. Znali się z Aśką jak łyse konie. Gdy pracował we Włoszech, do ich mieściny przyjechała na stypendium studentka historii sztuki. A że świat jest mały, szybko okazało się, że to dziewczyna z Polski. Asia była bardzo zaskoczona, że w największym włoskim grajdołku pierwszą poznaną osobą był akurat rodak. Spotykali się nawet przez chwilę, ale nie zaiskrzyło między nimi i od tej pory łączyły ich jedynie przyjacielskie relacje. Gdy wyjechała do Anglii, do swojego ukochanego Marcinka, doskonałego programisty, poznanego na ostatnim roku studiów, szybko postanowiła ściągnąć tam Edka. Marzył o własnej restauracji, a żeby to marzenie spełnić, musiał odłożyć znaczną sumę. Wynajęli we trójkę mieszkanko w miasteczku Brough i Edek zaczął swoją karierę na zmywaku w indyjskiej restauracji. Dość szybko wyszły na jaw

jego zdolności kulinarne i błyskawicznie awansował na pomocnika kucharza. Później już tylko przeskakiwał z restauracji do restauracji, niecierpliwie chłonąc wiedzę na temat różnych kuchni i smaków. Gromadził też pieniądze na otwarcie swojego wymarzonego lokalu. Pewnie gdyby został jeszcze rok czy dwa w Wielkiej Brytanii, spokojnie odłożyłby potrzebną sumę, ale okazało się, że jego ojciec umiera na raka płuc, i Edek postanowił wrócić. Po ojcu przejął niewielki lokal z zapiekankami i kanapkami. To miejsce szybko stało się jego nowym królestwem, które rok po roku rozbudowywał, urabiając sobie ręce po łokcie, aż doszedł do obecnego etapu i utknął na amen w kuchni Trattorii Cannelloni. Weronika z radością rozkładała tkaniny przed pierwszą klientką. Kobieta szukała czegoś na poszewki do małego pensjonaciku, który wraz z mężem miała zamiar otworzyć na Mazurach, i zarzucała Weronikę informacjami. Werka ze zdumieniem zastanawiała się, ile zdań nieznajoma jest w stanie z siebie wyrzucić na jednym wydechu. – Ten nasz interes to, wiesz, taka zwykła agroturystyka, więc żadne szaleństwo nie wchodzi w grę, to musi być coś sielskiego. Mamy teraz małe gospodarstwo ekologiczne, kozy, owce, krowy rasy jersey, całe mnóstwo mleka dają i robimy z niego sery... – Sery?! – przerwała Weronika. – Jakie sery? Uwielbiała sery. Wędzone, ze słonawą zarumienioną skórką, pachnące dymem. Czasami pozwalała sobie na tłustego camemberta; kroiła go na zgrabne trójkąty, rozkładała na deseczce i celebrowała posiłek, popijając winem, choć zdawała sobie sprawę z jego kaloryczności. Brie z błękitną pleśnią też często pojawiał się w jej kulinarnych marzeniach, jednak niechętnie ulegała pokusie i najczęściej posilała się zwykłym twarogiem. Miał w sobie dużo białka, a mało tłuszczu, czyli był idealny dla kogoś, kto dba o linię. Asia wyczuła interes i od razu zaproponowała próbki. Nic dziwnego: im więcej odbiorców, tym lepiej. Serowarstwa uczyli się sami – metodą prób i błędów oraz z fachowej literatury. Pierwsze sery były do wyrzucenia, rozpadały się, ponieważ były za suche, z innych nawet po dokładnym wyciśnięciu masy lała się woda. Jednak w tej chwili ich gospodarstwo produkowało wspaniałe sery owcze i kozie, długo dojrzewające i twarde, pieszczące podniebienie, oraz miękkie, podpuszczkowe. – Mąż przywozi dwa razy w tygodniu nasze produkty do Ediego. Właściciel Cannelloni to nasz dobry znajomy i ma u nas duży upust – skinęła głową w stronę restauracji – więc jakby ci coś posmakowało, to możemy dobić targu i wtedy przywiezie się transport za jednym zamachem, do Ediego i dla ciebie! Poczekaj, zaraz ci wszystko przyniosę i zobaczysz!

Pobiegła po próbki na tyły trattorii, dając Weronice chwilę na zebranie myśli i przetworzenie informacji, i zaraz wróciła ze sporawą reklamówką. – Proszę, to kilka rzeczy na spróbowanie, marcheweczka, sery, te z ziołami sama się uczyłam robić, z książek i od babek ze wsi. Piekę też chleb i zaczęliśmy produkować jogurt, bo nie byliśmy w stanie przerabiać takich ilości mleka od naszych zwierząt. Wiesz w ogóle, ile litrów mleka daje dziennie krowa? Około dwunastu. A nasze dżersejki to i czternaście dać potrafią! Nie miałam o tym pojęcia, jak zaczynaliśmy, mleko kupowało się w sklepie, litr na kilka dni, i tyle, a teraz liczymy je nie na litry, a na wiadra. Trzeba to było jakoś przetworzyć, mój Marcinek zrobił dla mnie serowarnię, zgodną ze wszystkimi wymogami sanitarnymi, i siedzę tam sobie całymi dniami. Tu ziół dorzucę, tam pieprzem posypię, spróbuj, sery palce lizać robimy! – O, jogurt to ja w ciemno biorę! – Weronika znowu nie była w stanie przefiltrować tylu informacji naraz i wyłapała z monologu Asi słowa, które najlepiej jej się kojarzyły. W supermarketach trudno było znaleźć prawdziwy jogurt naturalny bez żadnych dodatków. Dokładnie czytała etykietki i ze zgrozą odkryła, że nawet w jogurtach „zero procent tłuszczu” jedna piąta zawartości to często cukier, dodawany dla polepszenia smaku. – To ja zaraz przyniosę i jogurt. Litr czy więcej? Umówiły się, że Weronika będzie kupowała od nich dwa litry jogurtu na tydzień, warzywa i owoce. Chleba niemal nie jadała, chociaż musiała przyznać, że zapach dobiegający z torby był niesamowicie apetyczny. – Zapłacę za to. – Wskazała reklamówkę, bo taka ilość nie mieściła jej się w pojęciu próbki, i sięgnęła po podniszczony portfel. Asia zamachała rękami w gwałtownym proteście. – Nie, nie, nie! Tu jest mój telefon i mail; jakby coś posmakowało, to dzwoń. Mąż przyjedzie do Ediego za kilka dni, to i tu zajrzy. Weronika nie chciała się zgodzić. – Tak ma być! – Asia ucięła stanowczo dalszą dyskusję. – A w zamian nauczysz mnie kiedyś szyć takie cuda. – Pomacała kołdrę z kolorowych skrawków, wiszącą za Weroniką. – Zawsze chciałam umieć szyć patchworki, ale nigdy nie miałam do nich wystarczającej cierpliwości, więc gdy skończy się sezon na grzebanie w ziemi, to się zgłoszę. – Jasne. – Mina Werki wyrażała powątpiewanie, czy Asia będzie w stanie w ogóle wysiedzieć dłużej niż kwadrans nad robótką. – Oczywiście zapraszam cię na wspólne szycie. Tu jest rozpiska warsztatów rękodzieła, które startują u mnie już w przyszłym tygodniu.

To był dla Weroniki wyjątkowo długi dzień. Ale i satysfakcjonujący, bo chociaż obrót był niewielki, to kalendarz warsztatów na najbliższy miesiąc miała niemal wypełniony. Wystawienie swoich prac jako wabika i sfotografowanie ich do ulotek z programami warsztatów okazało się strzałem w dziesiątkę. Klientki oglądały, macały, głaskały jej dzieła i też chciały robić coś takiego. Szczególnym zainteresowaniem cieszył się decoupage – pudła na kapelusze stylizowane na dziewiętnastowieczne i drewniane zawieszki ozdabiane kolorowymi papierowymi motywami od razu przyciągały wzrok. Nic dziwnego – to technika niezbyt trudna i efektowna, a wykonywanie prac tą metodą jest stosunkowo szybkie. Werka z dumą prowadziła klientki do wieszaków z papierami do decoupage’u, miała też papierowe serwetki sprzedawane na sztuki, które idealnie nadawały się do naklejania, w koszykach powieszonych na piętrowym stojaku można było znaleźć aż kilkaset wzorów. I ani się obejrzała, a miejsc na płatne warsztaty na przyszły tydzień już nie było. Musi rozważyć dodatkowy termin, skoro klienci chcą się tego uczyć. Pogasiła światła w sklepiku i już miała uciekać do siebie na górę, gdy usłyszała gwałtowne pukanie. – Ki diabeł?! – mruknęła i poszła otworzyć przeszklone drzwiczki. Na ulicy stała kobieta. I to jaka kobieta! Burza blond loków sięgających aż do pasa, obcisła sukienka, buty na obcasach, na jakich nawet Weronika nie dałaby rady zrobić ani kroku, i oszałamiające rzęsy, które od razu wydały się jej podejrzane. Musiały być przyklejone, jak amen w pacierzu! – Kochanie, potrzebuję pomocy, i to szybko – wycedziła blondyna dość afektowanym tonem. – Woalka! Woalki potrzebuję, ratuj mnie! – Wyciągnęła przed siebie niewielki toczek ze smętnie dyndającym długim piórem. – Bo z występu będą nici! Gdy weszła w krąg światła, Weronika przyjrzała jej się dokładniej, ponieważ coś w postawie kobiety ją niepokoiło. Blond diwa zamrugała powiekami i puściła jej oczko. I w tym momencie Weronika się ocknęła. – To ty! – Wycelowała palec w klientkę. – Oż, w mordę, w życiu bym cię nie poznała! Przed nią stał Robert Popławski. Okulary zamienił na błękitne soczewki kontaktowe, powieki zdobiły mu długaśne sztuczne rzęsy, twarz wygładził podkładem i wymodelował starannie różem, tak że nigdy by nie poznała, że ma do czynienia z mężczyzną. Ha, gdyby obserwowała talię blondyny z daleka, z pewnością wpadłaby w duże kompleksy. Robert poprawił z fasonem perukę i roześmiał się, modulując odpowiednio głos. – Lady Lulu, do usług, ślicznotko. – Ukłonił się. – Drag queen? – Weronika wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. – O rany. Słyszałam, że wolisz facetów. Połowa dziewczyn stąd nad tym ubolewa. Ale o drag queen nie było mowy. – Potrząsnęła lokami.

– Nie szokuje cię to? – zapytał Robert, wyraźnie zbity z tropu. Werka parsknęła śmiechem. – Kochany... czy raczej: kochana! Ja mieszkałam w Szwecji, mnie już nic nie szokuje! A z woalką to lepiej nie mogłeś trafić, masz przed sobą specjalistkę od celebryckich nakryć głowy! – Odwróciła się, szukając czegoś, co nadawałoby się na woalkę. – Czarna koronka... – Przyłożyła ją do twarzy Lady Lulu. – Albo tiul. Raz-dwa z kawałka tiulu i koronki w żałobne wzory przyklejonej do niego za pomocą kleju krawieckiego wyczarowała zgrabną woalkę, pomogła też Robertowi umocować toczek na przekrzywiającej się wciąż peruce. – Królowo, jesteś boska! – Ucałował z fasonem jej dłoń i zostawił na niej odcisk czerwonych ust. – Gdybyś potrzebowała towarzystwa na tej ciemnej i posępnej ulicy, wal do mnie jak w dym! Zawsze do usług. – Ukłonił się teatralnie i za chwilę zniknął. Weronika przysłoniła usta ręką. „Ha, najwyraźniej nie będę się tu nudziła” – pomyślała. Zgarnęła Pchełkę pod pachę i poszła na górę, żeby podłubać trochę w haftowanym obrazku, który dopiero co zaczęła wyszywać. Stolik w sklepowym królestwie Weroniki zaśmiecały skrawki tkanin. Walały się wszędzie – duże, małe, niektóre nie większe niż pudełko zapałek, z innych spokojnie można było wykroić spore elementy na aplikacje. Siedziała i segregowała je na kilka stosów, układała materiały kolorami, wzorami bądź wielkością i wybierała spośród nich kawałki idealne na nowy projekt, który urodził się w jej głowie. Chciała uszyć podkładki na stół z szarego lnu z naszytymi na nich motywami patchworkowymi. Len miała już przycięty, obok niego, jak pierzasty obłoczek, piętrzyła się bawełniana ocieplina używana do wypełniania patchworków. – Ale z ciebie bałaganiara – mruknęła. – Przecież ten materiał musi gdzieś tu być. Miała już gotowy szablon sześciokąta wycięty z kawałka plastikowej grubej folii. Weronika nie lubiła bowiem marnotrawstwa i chociaż dla swoich klientek miała w sprzedaży plastikowe, przezroczyste linijki i kształtki do wycinania elementów patchworkowych, sama najchętniej robiła sobie takie z grubego kartonu albo, jak w tym przypadku, z kawałka plastikowego opakowania po lampce. Zaznaczyła na swojej formie środek grubą czarną kropką i przykładała ją do niektórych skrawków tkanin, wygrzebanych z wielkiego worka. W wycinaniu heksagonów chodziło nie tylko o sam kształt, lecz także o to, co znajduje się w środku takiego motywu. W przypadku materiałów wzorzystych niedopuszczalne było, aby nadrukowany na tkaninie wzór został obcięty lub nie leżał dokładnie pośrodku kawałka. Dlatego Weronika, z wysuniętym koniuszkiem języka, który pomagał jej w koncentracji, najpierw przymierzała formę do

tkaniny, a następnie odrysowywała sześciokąt i wycinała. Od rana w sklepie był nieco większy ruch niż wczoraj, ale na razie ludzie wciąż tylko zaglądali do środka i obchodzili całe pomieszczenie na paluszkach, zachwycając się ilością niedostępnego do tej pory towaru, kupowali jednak niewiele. Weronika nie przeszkadzała im w tym oglądaniu – z doświadczenia wiedziała, że jeśli raz wejdzie się do takiego kolorowego skarbca, od razu łapie się twórczego bakcyla i po powrocie do domu zaczyna się obmyślać, co kupić i co z tego zrobić. Spodziewała się rychłych powrotów swoich wycieczkowiczów jutro albo pojutrze. „Oby tylko przyszli z pełną kabzą” – zażartowała w myślach. Powycinała już większość sześciokątów ze swoich skrawków i wzięła się do robienia takich samych kształtów, ale nieco mniejszych, z papieru do mrożonek. To był najbardziej zadziwiający gadżet robótkowy. Weronika mawiała, że normalni ludzie stosują ten papier do przechowywania produktów w zamrażarce, a nienormalni mogą używać go do robienia aplikacji i innych robótek. Papier do mrożonek miał tę cudowną właściwość, że jedna strona pod wpływem ciepła żelazka robiła się lekko lepka i ładnie przyklejała się do tkaniny, a gdy papier nie był już potrzebny, równie łatwo i bez żadnego śladu dawało się go oderwać. Aby uszyć patchwork zwany Ogródkiem Babuni, należało najpierw podwinąć brzegi sześciokątów na papierowej formie, dopiero wtedy zszywało się je ręcznie, jeden po drugim, ściegiem na okrętkę. Po zszyciu usuwało się papier, a całość rozprasowywało. Przygotowania do Ogródka Babuni były żmudne i osobie postronnej mogły się wydawać nużące, ale Weronika je uwielbiała. Gdy szyła ze skrawków i mogła wykorzystać najmniejszy nawet kawalątek tkaniny, czuła jakąś więź z autorkami pierwszych patchworków, które tworzyły je nie z zamiłowania do mrówczej pracy, ale z powodu biedy. W domach amerykańskich osadników każdy kawałek materiału był na wagę złota, kobiety wykorzystywały wszystko, co tylko mogły: stare worki, resztki pozostałe po szyciu perkalowych sukienek dla dzieci, nawet sprane i podziurawione, nienadające się już do ponownego przerobienia mężowskie spodnie. Aby urozmaicić jakoś brzydotę tych skrawków, osadniczki puszczały wodze fantazji i tworzyły najprzeróżniejsze patchworkowe wzory. Lektura wielu książek na ten temat, a także wizyta na targach patchworkowych w Houston sprawiły, że Weronika nabrała niezwykłego szacunku do sztuki szycia ze skrawków. Pozwoliła, by chomicza strona jej natury wzięła górę, i z lubością gromadziła wszelkie bawełniane skrawki i skraweczki, które zostawały jej z szycia różnych drobiazgów. Przydać się mogło wszystko, nawet kawałek materiału wielkości paznokcia mógł być wykorzystany do naszycia na aplikację. Weronika skrzętnie gromadziła te swoje

skarby, pakowała je do foliowych torebek z zamknięciem strunowym i nawet rosnące dookoła stosy kolorowych pakunków nie były w stanie powstrzymać jej przed tym zbieractwem. Gdy zabrzęczał dzwonek nad drzwiami, uznała, że to kolejny zwiedzający i że powinna dać mu chwilę na obejrzenie towaru – w końcu nic bardziej nie irytuje klientów niż sprzedawca dopadający ich – jak sęp – już w progu. Dopiero cień padający na stół i zasłaniający jej światło skłonił ją do podniesienia głowy znad robótki. Ktoś stanął za jej plecami. Po grzbiecie przebiegł jej zimny dreszcz. „Facet. Chyba nie morderca...?”. Przez głowę przemknęły jej wszystkie szwedzkie kryminały, które przeczytała. Ale mężczyzna nie wyglądał na bandziora. Weronika zamrugała powiekami i przyjrzała mu się uważniej. Rzuciło jej się w oczy jego szaro-brązowe ubranie i orli nos, dziwnie mocno zaczerwieniony. „Czyżby facet miał skłonność do wysokoprocentowych trunków?”. Uśmiechnęła się jednak do niego; była ciekawa, cóż takiego sprowadza go do Robótkowa. Edek stanął onieśmielony w progu, zbity nieco z tropu głośnym dźwiękiem dzwonka. Chciał zakraść się tutaj po cichutku, niezauważony, a donośne brzęknięcie oznajmiło jego przybycie. Rozejrzał się i poczuł jeszcze większe skrępowanie niż na początku, bo większości z rzeczy wypełniających półki nie potrafił przypisać konkretnej funkcji. Zewsząd atakowały go szydełka, motki wełny, tkaniny, nici i chociaż mama często siadywała wieczorami z jakąś robótką w rękach, i to wspomnienie umożliwiało mu jako takie oswojenie się z towarami w tym sklepie, nie czuł się w nim swobodnie. Aż zaczął żałować, że tu zajrzał, i miał ochotę uciec do siebie. „Weź się w garść! – warknął w duchu. – Zegar oddać trzeba, i kwita!”. Przyszedł bowiem do Robótkowa z zamiarem zwrócenia zegara pana Jana, który wciąż w najlepsze wisiał w jego restauracji. Właścicielka, bo siedząca tyłem i wycinająca coś z papieru kobieta, na pewno była właścicielką sklepu, odwróciła się i Edziowi aż zabrakło tchu. Przed sobą miał tę samą osóbkę, która niedawno wyzwała go od palantów, gdy prawie przejechał ją na ulicy. Wciągnął głęboko powietrze do płuc i poczuł lekkie ukłucie niepewności. „Stary, tylko bez jąkania, okej?” – zmotywował się. Spojrzał na kobietę. Z bliska wyglądała na starszą, mogła być w jego wieku, no, może miała kilka lat mniej, ale zdecydowanie dobiegała trzydziestki. Po jej spojrzeniu zorientował się, że go sobie przypomniała. Zmarszczyła brwi i spytała: – To jak, naprawił już pan te światła cofania? – Ooo... – wymknęło mu się. – Światła... co... cooo... „Cholera jasna!” – zaklął w duchu i od razu zrobiło mu się nieco lepiej. – A to one nie działają?

Gdy się roześmiała, zauważył, że ma trochę krzywe zęby, oba górne kły nieco jej odstawały, co nadawało kobiecie wygląd uroczej wampirzycy. – Naprawdę myśli pan, że lubię wchodzić prosto pod samochody? – Pokręciła głową. – Nie, życie mi jeszcze miłe. Nie wiedziałam, że będzie pan cofał. Inaczej bym się panu nie pchała pod koła... Ładnie. Okazało się, że przejechał kilkaset kilometrów niesprawnym samochodem; i jeszcze na koniec mało nie zginął z rąk tej rozjuszonej kobiety. Czuł się jak skończony kretyn. Spuścił głowę, jakby spodziewał się ostrej reprymendy, ale dziewczyna znowu się roześmiała. – No dobrze, dobrze! – Uniosła ręce. – Przepraszam za tego „palanta”. Miałam wtedy fatalny dzień i trochę za bardzo mnie poniosło. Mam nadzieję, że się pan nie gniewa... W ramach przeprosin zapraszam na coś słodkiego dla nowych klientów. – Podsunęła mu wielki szklany słój wypełniony truflami. – Jestem Weronika. Weronika Peterson. Nie wiedział, czy najpierw ścisnąć jej wyciągniętą dłoń, czy poczęstować się czekoladką. W końcu zdecydował się na sposób, który zawsze działał – pochylił się i ucałował wierzch jej dłoni. Ania zawsze śmiała się z tych jego manier, które wpoił mu ojciec. Według niej obślinianie damom wierzchu dłoni od dawna nie należało do dobrego tonu, ale gdy Edek czuł, że stąpa po niepewnym gruncie, od razu sięgał po te gesty. – Edward Zawiślak. – No, przynajmniej tym razem głos go nie zawiódł. Ucisnął jeszcze jej drobną rączkę i wskazał brodą restaurację. – Pani sąsiad. Od razu przeszła z nim na „ty”. Okazało się, że słyszała o nim i nawet bywała w Cannelloni. – A już myślałam, że nie istniejesz i że gotuje u ciebie jakiś robot. A tu proszę, facet z krwi i kości. Teraz już wiem, komu zawdzięczam to wasze dietetyczne pyszne jedzonko. Ucieszył się, gdy usłyszał, że miała okazję spróbować jego potraw – łatwiej będzie dalej rozmawiać. Edek nigdy nie był mistrzem niezobowiązujących pogaduszek, a gdy kogoś nie znał, zawsze brakowało mu zabawnej riposty albo zwyczajnie czuł się niezręcznie. Tym razem też tak było. Na szczęście pojawiła się jakaś klientka i Weronika przeprosiła go na chwilę. Wykorzystał moment na rozejrzenie się po sklepie, już bez tego początkowego skrępowania. Spodobało mu się – było kolorowo i jednocześnie elegancko. Obejrzał książki, z których niewiele zrozumiał, pomacał bele tkanin i nawet jedna wpadła mu w oko – bawełniana czerwona krateczka. Obrusy z identycznej tkaniny mieli w miasteczku Cosenza we Włoszech, w trattorii należącej do Paola, który przyjął Edka pod swój dach i nauczył wszystkiego, co wiedział o sztuce gotowania. Przyszło mu do głowy, że może powinien zamówić takie do Cannelloni. Ale gdy przypomniał sobie, jak

często Maria, żona Paola, narzekała na prasowanie stert tych obrusików, szybko mu się odechciało. – No, już jestem, sąsiedzie – dobiegło zza jego pleców, gdy wyłuskiwał z bibułki truflę, którą poczęstowała go Weronika. Spróbował – smakowała wyśmienicie, była czekoladowa i wilgotna. Wyczuł w nadzieniu delikatny posmak whisky i orzechów. – Wiesz, tak myślę, może ja bym mamie coś u ciebie kupił? – wypowiedział na głos myśl, która dopiero zakiełkowała mu w głowie, i sięgnął po zestaw do haftu. – A mama wyszywa? Lubi rękodzieło? – Zaciekawiła się, patrząc na niego z uwagą. – Kiedyś trochę wyszywała. To znaczy... częściej coś robiła na szydełku albo na drutach. A teraz jest po operacji zaćmy, widzi chyba lepiej niż ja, więc może znowu by zaczęła? Tylko siedzi i nudzi się przy telewizji. – Wiesz co, to może weź jej kilka kordonków i szydełko. – Pociągnęła go w stronę odpowiedniej półki i wybrała kolorowe motki. – A tu, o, prezent od firmy: wzory na szydełkowe firanki i koce. – Zaszeleściła jakimiś kolorowymi broszurkami. – Producent daje takie gratisy dla klientów. Co prawda, to ulotki po duńsku, ale schematy są rozrysowane, więc jeśli mama kiedyś szydełkowała, bez problemu sobie poradzi. Ucieszył się jak szalony z tego zakupu. Pojedzie do mamy jeszcze dziś i zawiezie jej prezent – będzie niespodzianka. Weronika zapakowała całość w gustowną torebeczkę z papieru. Nie chciało mu się wychodzić, więc ucieszył się, że zanim zapłacił, pojawiło się dwóch kolejnych klientów. Ochoczo pomógł jej w zdejmowaniu ciężkich bel tkanin z górnych półek, bo mimo że wspinała się na palce, bez stołeczka nie mogła ich dosięgnąć. Później stał i patrzył, jak umiejętnie doradza klientce, które tkaniny będą się dobrze komponowały w zestawie. Co rusz zerkał na nią, dosłownie zapatrzył się w jej ciepłe, bursztynowe oczy. Ależ ona miała rzęsy! Gdy pochylała się nad ciętą tkaniną, tworzyły niemal firankę na policzkach. Był nią zachwycony już podczas tamtego niefortunnego spotkania i teraz nie zauważał w Weronice żadnych mankamentów, a te drobne niedociągnięcia, które decydują, czy mamy do czynienia z prawdziwym pięknem, czy z przeciętnością, od razu zakwalifikował do pierwszej kategorii, chociaż stojący z boku obserwator zdecydowanie by zaprotestował. Weronika nie była pięknością. Miała zbyt ostro zarysowaną szczękę, która nadawała jej groźny wygląd, gdy się dąsała lub gdy starała się zachować powagę, i zbyt ostry, zadarty lekko nos, pasujący niby do tej szczęki, ale nijak niebędący nosem z katalogu chirurga plastycznego. Uśmiech zdecydowanie dodawał jej uroku, twarz rozświetlały wtedy iskierki i stawała się rzeczywiście atrakcyjna, jednak Weronika z pełnego powagi zdjęcia paszportowego nie podbiłaby zbyt wielu serc. Wciąż walczyła też z dodatkowymi

kilogramami. Trochę udało jej się zrzucić, jednak ostatnie perypetie związane z otwarciem sklepu, papierkowymi zmaganiami i zabieganiem sprawiły, że utrata wagi zeszła na dalszy plan. Edek spoglądał na nią nieśmiało przez dłuższą chwilę i był ciekaw, czy... Rany, taka dziewczyna na pewno nie chodzi sama po świecie, niech nie będzie naiwny. Nie miała co prawda na palcu obrączki ani żadnego pierścionka – ten szczegół zarejestrował natychmiast – ale uznał, że raczej nie ma się co łudzić i lepiej od razu zejść na ziemię. Weronika przyjęła należność i uniosła kciuk, znowu pokazując zęby w uśmiechu. Właśnie sprzedała kilka metrów drogiej amerykańskiej bawełny, na której zarabiała prawie osiemdziesiąt procent. To już było coś! – Chyba przynosisz mi szczęście, sąsiedzie Edwardzie – zażartowała. – Od rana niewiele się działo, a gdy tylko wszedłeś do sklepu, od razu jest ruch! Powinnam zatrzymać cię tu na dłużej jako talizman. – Może potrzebujesz asystenta? – podchwycił ochoczo. – Wprawdzie nie znam się na tych wszystkich drobiazgach, ale ciężkie rzeczy zdejmuję z półek bez używania drabiny – zareklamował swoje usługi. – I gotować umiem! – Roześmiał się, marszcząc zabawnie czoło. Pokiwała głową. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że naprawdę przydałoby jej się towarzystwo w sklepie. Mógłby być to nawet on, ten jej całkiem sympatyczny, jak się okazywało, sąsiad z naprzeciwka. „Fajny facet, tylko czy ty przypadkiem nie zaczynasz z nim flirtować? – Przyłapała się na tym, że jakimś cudem włączyła się w niej Weronika pogromczyni serc. – Natychmiast przestań!”. Ale już było za późno, bo w tej samej chwili zastosowała swoją broń masowego rażenia, której używała często, choć nieświadomie. Wystarczyło, że spojrzała na delikwenta swoimi wielkimi oczami, robiąc lekko zdziwione spojrzenie – z reguły panowie łapali się na to jak ryby na wędkę. I zauważyła, że w oczach sąsiada kucharza coś błysnęło, zaczął wnikliwiej przysłuchiwać się temu, co miała do powiedzenia. Zupełnie, jakby zapaliła się w nim jakaś iskierka. – Poczekaj, niech no tylko uda mi się rozkręcić ten biznes, a zatrudnienie masz jak w banku. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak potrafią boleć ramiona po całym dniu przekładania i rozwijania tych bel z tkaninami – pożaliła się i podsunęła mu jeszcze jedną czekoladkę. – Siadaj i częstuj się, bo jeśli ty nie zjesz, to ja się na nie rzucę po zamknięciu – zachęciła, podsuwając mu krzesło. – A to co takiego? – Podniósł jeden z kwadratów, które Weronika szyła do swojej Zakochanej Kołderki. To, co trzymał w ręce, było kwadratem M-7 z Dear Jane o pięknej nazwie Różany

Ogród Junko. Określenie urocze, ale ten ogród wydawał się Weronice wyjątkowo kolczasty – nie do uszycia. Chociaż wydrukowała na papierze do mrożonek dokładny schemat, robiła już chyba czwarte podejście do tego bloku, a szycie nijak jej nie wychodziło. A to środek był nierówny, to znów zbyt mocno nacięła tkaninę i całość była do wyrzucenia. Prawda, że to skomplikowany kwadrat, łączył aplikację odwrotną z przyszywaniem techniką z użyciem papieru. Teraz narysowała sobie na materiale pomocnicze linie zmywalnym flamastrem i miała nadzieję, że w końcu uda jej się uszyć ten blok, oczywiście o ile sąsiad – machający beztrosko kwadratem – nie poodkleja jej przyczepionych tymczasowo elementów aplikacji. Przygotowując pierwsze warsztaty w swojej karierze, Weronika czuła ogromną tremę. Długo zastanawiała się, jaka powinna być tematyka tego kursu, aż w końcu postawiła na swój pewnik – haft krzyżykowy. Bakcyla hafciarskiego złapała dawno temu, dopiero co skończyła podstawówkę i odreagowywała egzaminy do liceum, spędzając wakacje u dziadków. Lipiec był deszczowy i ponury, poza czytaniem nie miała co robić, więc po dwóch tygodniach nudziła się jak mops. Wtedy w jej ręce wpadło niemieckie pisemko robótkowe kupione przez babcię Jankę. Babcia na haft miała niewiele czasu, pismo kupowała ze względu na piękne wzory szydełkowe, więc Weronika wypięła ze środka kartki poświęcone haftowaniu, w sklepie z tkaninami znalazła jeden jedyny rodzaj kanwy i nienumerowane muliny, których odcień podobierała na oko, i postanowiła spróbować zabić nudę wyszywaniem. Nieśmiało, robiąc wszelkie możliwe błędy początkującego hafciarza, wyszyła wtedy maleńki motyw ze słonikami. Ten kawałeczek kanwy gdzieś zaginął, ale w gruncie rzeczy nie miała czego żałować – słonie były niebieskie, koślawe i ledwo zmieściły się na tkaninie, ponieważ Werka nie wiedziała, jak przeliczać gęstość kanwy na wielkość schematu, i zwyczajnie ucięła zbyt mało materiału. Te miłe wakacyjne chwile zapamiętała na długo i od tej pory haft kojarzył jej się z latem, brakiem obowiązków i luzem. Wakacje minęły, a ona powoli powiększała swój zbiór mulin i wypatrywała po kioskach kolejnych numerów gazet robótkowych, które w tamtych latach niełatwo było kupić. Gdy już upolowała jakieś pismo albo znajoma pani kioskarka zostawiła dla niej egzemplarz, wertowała je wielokrotnie i z niedowierzaniem oglądała barwne, błyszczące zdjęcia gotowych haftowanych prac, oprawionych w piękne ramy z ozdobnymi passe-partout, wyszywanek zdobiących maleńkie puzderka albo breloczki. W Polsce takie rarytasy nie były wtedy jeszcze dostępne i gdyby ktoś powiedział jej, że za kilkanaście lat sama będzie oferowała podobne przedmioty w Robótkowie, nie uwierzyłaby. Powoli zdobywała wprawę w haftowaniu, a jej pasję wspierała starsza siostra Kamila,

mająca naturę Cygana i włócząca się po świecie, odkąd osiągnęła pełnoletniość. Wyśmiewała co prawda Weronikę i jej ścibolenie, zarzucała siostrze, że zamiast korzystać z uroków młodości, psuje oczy nad krzyżykami, w głębi duszy była jednak dumna z prac Werki i zaczęła jej przywozić z tych swoich wypraw różne książki i drobiazgi do robótkowania. Dziewczyna z niecierpliwością czekała na powroty Kamy z podróży i na te prezenty, wysypujące się z walizki niczym największe skarby. Szybko dorobiła się sporej kolekcji pisemek w różnych językach, miała w swoich zbiorach nawet gazetkę o marokańskiej sztuce ludowej. W końcu zyskała motywację do nauki angielskiego, bez jego znajomości nijak nie zrozumiałaby porad hafciarskich, więc uczyła się pilnie, tłumacząc teksty z brytyjskich pisemek i wypróbowując później w praktyce zawarte w nich wskazówki. Rok po roku jej haftowane obrazki były coraz subtelniejsze, dokładniejsze, idealne zarówno po prawej, jak i po lewej stronie tkaniny. Któregoś roku wygrała nawet lokalny konkurs hafciarski i otrzymała w prezencie roczną prenumeratę kilku pism. Zatem jeśliby poszukać dziedziny rękodzieła, w której osiągnęła mistrzostwo, były to właśnie krzyżyki. Na wieczorne warsztaty przygotowała po kawałku kanwy, pięknej białej aidy 14, na której najłatwiej rozpoczynać naukę wyszywania, bo miała na tyle duże i łatwo policzalne oczka, że nie sprawiały problemów ani starym, ani młodym. Przy dziadkowym stole stało osiem solidnych krzeseł, a przy każdym stanowisku leżały wzory, nici, nożyczki, igły i tamborki. Materiały pochodziły ze sklepu Weroniki. Wliczyła je w cenę kursu. O dziwo, zainteresowanie warsztatami było całkiem spore. Gdyby miała więcej miejsca w sklepie i przede wszystkim obszerniejszy stół, z powodzeniem mogłaby dzisiejszego wieczoru zrobić kurs dla większej liczby chętnych, ale doskonale zdawała sobie sprawę, że nie zdołałaby poświęcić wtedy wystarczająco dużo uwagi każdej kursantce, a nauka haftu wymagała czasu. Miała dla swoich pań także mały poczęstunek – czekały na nie aromatyczna herbata i pieczone wczoraj ciasteczka, przykryte szklanym kloszem. Okazało się, że nad słodyczami ślęczała niepotrzebnie. Jako pierwsza do Robótkowa wparowała bowiem – a może bardziej trafnym określeniem byłoby „wtoczyła się” – pani Bogusia, właścicielka cukierni. Nie przyszła z pustymi rękami – u obu jej przegubów wisiały papierowe paki z pączkami. – Nie sprzedały się, więc co mają leżeć? – zahuczała tubalnym głosem i rzuciła torby przed nieco skonsternowaną Weroniką. Werka poczuła niepokój. Doskonale wiedziała, że jeśli pączki nie zostaną skonsumowane na warsztatach, powędrują z nią na górę i będą kusiły – oj, kusiły. Była pewna, że nie oprze się ich smakowi, a później pojawią się wyrzuty sumienia. W końcu

jeden pączek to kaloryczny odpowiednik jej dietetycznego obiadu. W dodatku wartości odżywczych nie miał zbyt wiele – sam cukier i tłuszcz. No, może nadzienie różane dałoby się od biedy zakwalifikować jako „porcję owoców”, ale cała reszta...? Wkrótce w jej królestwie zrobiło się gwarno i wesoło. Prysnęły gdzieś jej obawy, czy w ogóle okaże się dobrą nauczycielką i czy będzie w stanie przekazać innym swoją wiedzę. Kobitki siedziały, śmiały się z żartów Bogusi, która mimo obfitych kształtów nic sobie nie robiła z diety i z radością pochłaniała przyniesione pączki i ciastka Weroniki, zapijając to filiżankami herbaty. – Ty, kochana, rób częściej takie spotkania, niekoniecznie szkolenia; po prostu zapraszaj nas na sabaty robótkujących czarownic – zachęcała Werkę jej księgowa. – Lokal udostępnisz, a my przyniesiemy całą resztę: słodkości, ploteczki z miasta. Nie był to głupi pomysł, tym bardziej że w oczekiwaniu na rozpoczęcie zajęć panie rozpierzchły się po sklepie i buszowały w nim aż miło, a kasa fiskalna piszczała z radości, drukując co rusz nowy paragon za ich zakupy. Jedno miejsce wciąż było puste. Weronika nie mogła sobie przypomnieć, kto się jeszcze zapisywał na dzisiejsze robótkowanie. – Okej, już parę minut po dziewiętnastej, czas zaczynać. – Klasnęła w ręce jak rasowa nauczycielka, chcąc zebrać przy stole wszystkie kursantki. – Brakuje jednej osoby, ale nie będziemy dłużej czekały. Najwyżej później poświęcę tej pani dodatkowy kwadrans. W tym momencie drzwi się otworzyły i do środka, wraz z zapachem opadłych liści, wpłynęła jakaś postać. Elegancko ubrana, w futerku, gustownych jesiennych kozaczkach, z pięknie ufryzowanymi włosami otaczającymi twarz w kształcie serca. Siedzącym przy stole paniom najpierw zaparło dech, ale zaraz wypuściły powietrze ze słyszalnym w tym wydechu podziwem. Weronika popatrywała na kobietę. Skądś kojarzyła jej twarz, ale nie mogła sobie przypomnieć skąd. Sytuację uratowała Jola. – Nasza primadonna! – wykrzyknęła. Kobieta z wahaniem przystanęła na środku sklepu i rozglądała się z widocznym zachwytem, wyraźnie zaskoczona tym, że została rozpoznana. – Moja asystentka mówiła mi, że jest tu pięknie, ale nie sądziłam, że aż tak zjawiskowo. – Westchnęła zdumiona. – Całe życie marzyłam o takim sklepiku... – Primadonna pogładziła delikatnie podkładki patchworkowe z motywem lecących gęsi, do których Weronika miała przyszyć w wolnej chwili lamówkę. – Ale niestety albo na szczęście pisana mi była scena. Nowo przybyła to Maja Kawęcka, artystka z pobliskiej opery. Werka, gdy to usłyszała, aż podskoczyła z radości. Operę zawsze lubiła, doskonale znała głos pani Mai. Nigdy nie

przypuszczała, że taki znamienity gość zawita na jej pierwsze warsztaty. – Właściwie, miłe panie, krzyżykami param się od dawna, nic tak nie uspokaja mnie przed spektaklami jak igła w palcach. W teatrze się śmieją, że za kurtyną jedni zajadają stresy, inni zaś wolą kłuć się igłą albo szaliki na drutach dziergają. Ja jestem z tej drugiej frakcji. Werka poczuła lekki niepokój. Co innego uczyć zupełnie zielone osoby, pokazywać im podstawy haftu, a co innego mieć przy stole artystkę i zaawansowaną hafciarkę. Bała się, że nie będzie potrafiła przekazać swojej wiedzy albo, co gorsza, zbłaźni się na amen. – Ale to kurs dla początkujących. Niczego się dziś pani nie nauczy – zaprotestowała. Maja uspokajająco położyła wymanikiurowaną i upierścienioną dłoń na ręce właścicielki sklepu. Do nosa Werki dotarła fala zapachu wydzielanego przez krem do rąk, jakiego użyła śpiewaczka. – Już samo spotkanie w gronie podobnych do mnie pasjonatek jest dla mnie przemiłym sposobem na spędzenie wieczoru – odparła. Od razu podchwyciła też pomysł organizowania babskich sabatów robótkowych. – Tylko, drogie panie, bądźcie tak miłe i zaczekajcie na mnie. Próby w dni, kiedy nie śpiewam, kończę chwilę po osiemnastej; nie ważcie się zatem rozpoczynać beze mnie! Okazało się jednak, że obawy Weroniki były bezpodstawne i już pierwszy trik, który pokazała kursantkom – sposób na bezsupełkowe zahaczanie nici na kanwie – spotkał się ze zdumieniem wszystkich uczennic, także pani Mai. Pokazywała cierpliwie, jak dwoma prostymi ruchami można zamocować nić tak mocno, że nawet silne pociąganie nie jest w stanie jej wyrwać z tkaniny. Sposób ten miał same zalety: wyszywało się bez supełków, bez bałaganu na lewej stronie robótki, początek nici był niewidoczny, tyle tylko że wyprucie go w przypadku pomyłki sprawiało sporo problemów. – Ale metoda! – wykrzyknęła Bogusia. – A ja całe życie próbowałam supełkować, nic dziwnego, że po kilku próbach robota szła w kąt i wracałam do pieczenia moich ciastek! Zajadajcie, kobitki! Jak zjecie wszystkie, to skoczę po kolejne – zagroziła, a panie ze śmiechem zaczęły oponować. Te warsztaty tak bardzo spodobały się Weronice, że kilka godzin później leżała na kanapie i w myślach planowała kolejne spotkania. Zrobi się kurs „szalonego patchworku”, niezwykle popularnego w Stanach i Australii, znanego pod pojęciem crazy quilt. Tyle tylko że kurs będzie musiał się odbywać w mniejszym gronie – Weronika miała tylko jedną maszynę do szycia, a ten rodzaj patchworku wypadało szyć maszynowo, tak było najszybciej. Ponieważ jej drewniane wieszaki zdobione metodą decoupage’u bardzo się dziś

spodobały, postanowiła zrobić wieczór nauki ich zdobienia. Wystarczyło pomalować drewniany przedmiot na jakiś ładny kolor, najlepiej jasny; decoupage na ciemnym tle to kurs zdecydowanie dla bardziej zaawansowanych. Później naklejało się na to tło papierowe motywy. Kursantki zachwycały się dziś wiktoriańskimi różyczkami i jeszcze jednym wieszakiem, takim w damskie buciki, rękawiczki i gorsety. Weronika postanowiła, że każda z pań po prostu wybierze sobie dowolny papier z oferty sklepu i będzie robiła swój projekt. Po przyklejeniu wyciętego obrazka jego krawędzie można było pocieniować, mieszając farby z medium laserunkowym, później zaś nakładało się warstwę za warstwą bezbarwnego lakieru akrylowego. Weronika westchnęła. Samo lakierowanie nie wystarczy – jej klientki piały dziś na widok spękań robionych na drewnianej powierzchni pomalowanej wcześniej farbą, więc obiecała im, że poświęci oddzielny kurs tylko i wyłącznie różnym rodzajom spękań i postarzeń prac. Werka nie lubiła nakładać mas imitujących pękanie na swoje dzieła, według niej to był przerost formy nad treścią, decoupage spokojnie mógł się obejść bez tego typu urozmaiceń. Niestety, klient nasz pan, a kursantkom efekt spękania, jaki dawały jedno- lub dwuskładnikowe lakiery, bardzo przypadł do gustu, więc wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała się zmierzyć z tym tematem. Przed pójściem do łóżka zanotowała wszystkie plany w notesiku z okładką w sowy, którą własnoręcznie uszyła z jednej z tkanin. Wiedziała, że pomysły lubią uciekać, zupełnie tak, jakby wyparowywały w niebyt, więc co wieczór skwapliwie szkicowała i zapisywała wszystko, co przyszło jej do głowy. A ponieważ sen długo nie nadchodził, wstała, zapaliła lampkę, wzięła igłę do ręki i do późna siedziała pochylona nad aplikacjami, tak że w ciągu kilku nocnych godzin jej Dear Jane wzbogaciła się o kolejne kwadraciki.

Rising Sun – Wschodzące słońce

E

dek wlókł się noga za nogą przez rynek. Wracał z banku i z daleka było widać, że ma paskudny humor. Kurs franka wciąż rósł i rósł, a wczoraj w skrzynce Edka znalazł się list z informacją, że bank chce podwyższyć im kwotę ubezpieczenia kredytu. Przy obecnym kursie walut wartość kredytu hipotecznego wziętego na restaurację wzrosła o prawie sto pięćdziesiąt tysięcy, dlatego bank zażądał albo dodatkowego zabezpieczenia pożyczki, albo zwiększonej sumy ubezpieczenia. Problem w tym, że ta kwota znacznie przewyższała obecne oszczędności jego i Roberta – zainwestowali niedawno w szkolenia i trochę nowego sprzętu i po prostu nie mieli teraz takich pieniędzy. Ostatnio wszystko, co zarobili, szło na bieżące potrzeby Cannelloni. Wynagrodzenia dla personelu, dostawy produktów i opłaty za media pochłaniały większość zysku, a po zapłaceniu podatków na koncie Edka zostawała mała suma, która nie skłaniała do większych szaleństw. Myśl, że miałby stracić i te skromne oszczędności, bardzo bolała. Wynegocjował niewiele. Okazało się, że to, co przez kilka lat spłacili, ma się nijak do realnej wartości nieruchomości i albo zgodzą się na warunki banku, albo niedługo będą się żegnali z biznesem. Nie miał pojęcia, co zrobi, gdy urzeczywistni się najczarniejszy scenariusz. Na powrót do Anglii i zaczynanie wszystkiego od początku nie miał chęci, czuł się zbyt zmęczony, żeby ponownie pracować w czyichś knajpach i spać w wynajętym pokoju. To dobre dla dziesięć lat młodszych, on zdecydowanie nie czuł już tego emigranckiego klimatu. Miał wrażenie, jakby na gardle zaciskała mu się ciasna pętla. Był niemal bankrutem. Za poprzedni miesiąc musiał odprowadzić do urzędu skarbowego więcej, niż obecnie miał na firmowym koncie. Mógł pożyczyć pieniądze od mamy albo brata, ale to było dla niego nie do pomyślenia. Od dawna był samodzielny, to on pomagał rodzinie, nie przyszłoby mu do głowy, że mogłoby być inaczej, a teraz... Skulił się pod strugami deszczu zacinającego pod ostrym kątem tak mocno, że czuł smagnięcia wilgoci na twarzy. Porywisty wiatr co chwila zrywał mu kaptur z głowy, ale w zasadzie nic to już nie zmieniało, bo Edek był przemoknięty do suchej nitki. A do tego głodny. I zły. Do restauracji miał zaledwie parę kroków; zaraz się przebierze, przekąsi coś w pośpiechu i rzuci się w wir pracy. Może uda mu się zarobić parę groszy i odpędzić

widmo bankructwa. Zbiegł z teatralnych schodów, rozchlapując butami kałuże, i jego oczom ukazał się niezwykły widok. Na błotnistych resztkach trawnika sterczała jego sąsiadka z naprzeciwka i rozglądała się bezradnie. Przed nią zaś stała drewniana ława, którą Weronika próbowała wypchnąć z błota. I mebel, i kobieta ociekały strugami deszczu; jeszcze trochę, a stolik zniszczy się zupełnie – drewno się wypaczy i niewiele będzie się dało z nim zrobić. Edek pokłusował w stronę dziewczyny, złapał za krawędź mebla mocnym chwytem, podniósł go i dając Werce znak, by zrobiła tak samo, pomógł jej przetransportować go do jej sklepiku. – Na górę! – rozkazała, więc posłusznie powędrował za nią, starając się zdjąć jak najwięcej ciężaru z jej ramion. Zdyszani wdrapali się po skrzypiących schodach i umieścili stolik w zagraconym pokoiku. Weronika potrząsnęła głową, rozsiewając wokół kropelki wody. Przyniosła z łazienki dwa ręczniki, jeden podała Edkowi. Pachniał przyjemnie jakąś wodą kwiatową, więc zanurzył w nim twarz i wytarł do sucha włosy i ramiona. – Dzięki, sąsiedzie! Uratowałeś mój śmietnikowy stół! – Ukłoniła się w pas, splatając nogi. Edek się rozejrzał, mocno zdezorientowany. „Śmietnikowy? Co ona wymyśliła?”. Na twarzy miał wyraźnie wypisane, co sądzi o szukaniu mebli po śmietnikach. Uśmiechnęła się. – To cudny stół z lat pięćdziesiątych. – Pogładziła wykończony politurą blat, ścierając z niego wodę. – Trochę troski i będzie jak nowy. Szukałam czegoś takiego do saloniku – wyjaśniła. – Ktoś dwa podwórka dalej wyrzucił na śmietnik mnóstwo fajnych rzeczy. Zapytałam, pozwolili zabrać, co chcę, więc wzięłam stolik. Nie lubię marnotrawstwa. „Ja też. Sam niedługo pewnie będę szukał szczęścia po śmietnikach” – pomyślał Edek. – Tam była jeszcze taka cudna szafeczka, mówię ci... – Spojrzała na niego z nadzieją. Pokazał zęby w uśmiechu. Ania wytresowała go w odgadywaniu babskich niedopowiedzeń, więc od razu się domyślił, o co chodzi Weronice. – Ale zrobisz z niej jakieś odnowione dzieło sztuki? Obiecujesz? – zapytał, wkładając ponownie kurtkę i szykując się do pójścia z szaloną sąsiadką na eksplorację śmietnika. Przytachali szafeczkę i przeszkloną witrynkę. Postawili wszystko w pokoiku przy schodach, który Weronika zamieniła w małą graciarnię; chwilowo nie miała pomysłu na jego urządzenie, więc służył jej za pomieszczenie do odnawiania mebli. – To chodź do kuchni. Zrobię nam coś ciepłego do picia. Przemokłeś chyba bardziej ode mnie. – Ruszyła przodem, zachęcając go machnięciem ręki do pójścia za nią. – Tylko... –

Zatrzymała się gwałtownie w przedpokoju. – Ostrzegam, że jestem bałaganiarą. I cały tydzień miałam tu remont, malowanie ścian, montowanie półek na książki w salonie. A do tego zaczęłam oskrobywać kuchenne meble ze starej farby, więc szału tam nie ma. Nie przestrasz się. Edek nieraz bywał w kuchni pana Jana. Nigdy nie powalała urodą, ale nawet mu się podobała, chociaż była wąska niemal jak wagon tramwajowy, z małymi oknami umieszczonymi pod sufitem, ciągnącymi się wzdłuż ściany, i jednym większym pośrodku. Ale dawniej w tym pomieszczeniu zawsze panował wzorowy porządek, wszystko było pomyte, ustawione równo na półkach, lniana ściereczka wisiała na uchwycie piekarnika. Dzisiaj zaś kuchnia wyglądała jak po przejściu tornada... O rany, Edek był wyjątkowo czuły na punkcie kuchennego porządku i nie wyobrażał sobie, że w takim bałaganie ktoś może w ogóle próbować gotować. Na blacie piętrzyły się kubki, stały bez ładu i składu – najwyraźniej Weronika nie zdążyła ich powstawiać do szafki. Nieumyty nóż leżał na krawędzi stołu. Edek odłożył go do zlewu, starając się nie patrzeć do środka – naczynia tam stojące były pozasychane i brudne. Obok stołu stała niezainstalowana jeszcze zmywarka i rozpędzony mężczyzna wyrżnął kolanem w sam kant urządzenia. – Yyyyssss – syknął boleśnie, rozmasowując sobie nogę. – Sorry. – Poczuła się trochę winna. – Miał przyjść fachowiec i mi ją zamontować, ale nie dotarł, więc tak stoi i błaga o zmiłowanie. – To co nic nie mówiłaś? – Zakasał rękawy gotów do pracy. – Przyniosę tylko narzędzia i ci ją podłączę. Nie widział w tym żadnego problemu, wręcz przeciwnie – był nawet zadowolony, że może się wykazać swoimi umiejętnościami przed Werką. Wrócił przebrany w suche ubranie i z kompletem narzędzi w czarnej torbie. Wyciągnął ją przed siebie, jakby chciał się pochwalić zdobyczą. – To należało do twojego dziadka, zostawił mi w spadku – pochwalił się. – Teraz się przyda! To on mnie nauczył takich hydraulicznych sztuczek! – Tak... – Dziewczyna westchnęła ze smutkiem. – Zawsze potrafił wszystko zreperować, doprowadzić do stanu używalności albo po prostu wyczarować coś z niczego. Do dzisiaj w korytarzu stała zrobiona przez dziadka szafka na buty, wszystkie łazienkowe półki i wieszak także wyszły spod jego ręki. Weronika podziwiała pokolenie dziadka. Sklepy w tamtych czasach świeciły pustkami, dlatego jakakolwiek umiejętność zrobienia konkretnej rzeczy od podstaw była bardzo cenna. I ludzie radzili sobie jakoś. Babcia po kilka razy przeszywała ubrania, nawet Weronika jako mała dziewczynka nosiła z upodobaniem falbaniastą spódniczkę, która powstała z kawałka zasłonki. Wtedy rzeczy

potrafiły służyć latami, zanim całkiem się wyeksploatowały. Zepsute – reperowano, dziurawe – łatano. Jakie to było dalekie od dzisiejszych czasów, kiedy co rok należy zmienić telefon na bardziej zaawansowany model, a sprzęt AGD po kilku latach trafia na wysypisko. Bakcylem meblowym Werka zaraziła się właśnie od dziadka, który każdemu kulawemu stołkowi potrafił wyczarować nowe nogi, z kawałka drewna rzeźbił piękne gałki do szuflad, a z pełnej sęków deski tworzył piętrowy domek dla lalek. Edek nie był gorszy od pana Jana – z naprawami radził sobie równie dobrze. Schowany pod blatem, z wysuniętym koniuszkiem języka, sprawnie operował obcęgami i kluczami, odkręcając, przykręcając i dzwoniąc odkładanymi narzędziami. Werka obserwowała ukradkiem, jak pewnymi ruchami podłącza zmywarkę do ujęcia wody i odpływu. Złapała się na tym, że z uwagą przygląda się grze mięśni na jego ramionach, i aż ją to nieco zdziwiło. „Kołderka, myśl o kołderce! – Zganiła się szybko za kosmate myśli. – W twojej sytuacji głupotą byłoby nawet zerkanie na faceta!”. Edek pomacał wokół siebie, szukając klucza francuskiego, więc przyklęknęła obok i podała mu go, po czym wzięła głęboki wdech i wtedy poczuła jego zapach. Pachniał mydłem, proszkiem do prania i czymś smakowitym, czymś, co wywołało nagłe ssanie w jej żołądku. Szybko podniosła się z podłogi i oparłszy się biodrem o blat, czekała w bezpiecznej odległości, aż Edek skończy. – To co? Kawy? Herbaty? – Próbowała pokryć skrępowanie banalną propozycją. Czuła, że przez ten deszcz i wilgoć w powietrzu przemarzła na kość i musi się napić czegoś gorącego. Najlepiej w jego towarzystwie. A on pewnym ruchem dokręcił zawory i zebrał swoje narzędzia. – Kawy to bym się napił, ta pogoda... – Zapiął powolnym ruchem pasek w torbie. Jemu aura chyba też nie sprzyjała. – Czarną, bez żadnych dodatków – poprosił bez wahania, mając nadzieję, że dostanie ją w czystym kubku. Wyjęła z szafki żółtą kawiarkę, nasypała kawy, nalała wody i ustawiła na gazie. Za chwilę z naczynia dobiegło równomierne pykanie i kuchnię wypełnił przyjemny aromat. Edek w tym czasie wsunął bez wysiłku zmywarkę we wnękę pod blatem – pasowała jak ulał. – Testujemy? Dobrze byłoby włączyć i zobaczyć, czy nic nie cieknie – zaproponował. Weronika rozejrzała się po kuchni w poszukiwaniu kartonowego pudełka. Stało pod stołem. Wygnały je tam jej renowatorskie zapędy. Przesunęła je stopą z wysiłkiem – było zapakowane po brzegi. – Zaczekaj, to od razu wrzucę do niej słoiki do mycia. Miałam to zrobić ręcznie, ale wybawiłeś mnie z kłopotu. Obiecałam Asi, że jak przyjadą do miasta, to jej oddam te słoje; na przetwory będzie miała.

Spojrzał domyślnie na zawartość. – A, no tak. Ode mnie też zabiera. Oni robią tam tego mnóstwo, to znaczy na Mazurach... – Pomógł jej załadowywać zmywarkę, łapiąc zgrabnie i szybko po kilka słoików i ustawiając je równo obok siebie w szufladach. – To ci potrzebne? Na dnie pudełka znalazł kawałek tkaniny z przypiętym do niej szpilką papierkiem. Zerknęła na materiał. Był to lekko wygnieciony fragment bloku E-5. Wschodzące Słońce – okrągły środek, z którego miały wyrastać dwukolorowe promienie słoneczne. – O, to kawałek mojego patchworku. Musiał mi spaść, gdy siedziałam tu rano i szyłam. Dzięki! – Wyciągnęła rękę i schowała tkaninę do pudełka, po czym dołożyła do zmywarki kubki i resztę naczyń i wytarła opustoszały blat do czysta. Edek upychał wszystko w zmywarce, tak żeby byli w stanie ją w ogóle domknąć. Spokojnie uruchomił urządzenie, otworzył szafkę pod zlewem, w której mieściły się zawory, i bacznie obserwował, jak zmywarka pobiera wodę. Nic nie ciekło. Werka miała nadzieję, że jej sąsiad nie znajdzie tam za dużo kurzu i nie pomyśli, że jest straszliwą bałaganiarą, nawet jeśli do jego czarnych spodni przyczepi się kilka kłaków. Rzadko zaglądała do dolnych szafek, a już na pewno dobrowolnie nie zaprzątała sobie głowy takimi drobiazgami jak kurz. – To teraz poczekamy jeszcze na wypompowanie wody, ale powinno być okej – wyjaśnił, przyjmując z rąk Weroniki kubek z aromatyczną kawą i siadając na wolnym stołku. – Mmm, dobra, mocna. Pokiwała głową, podsuwając mu dietetyczne owsiane ciastko z bakaliami. Takie z razowej mąki, bez grama cukru, jedyne, jakie dietetyczka pozwalała jej czasami piec. Wyglądały jak rozpłaszczony kotlet mielony, w skali od jednego do dziesięciu za urodę dostałyby może marną dwójkę, ale smakowały znakomicie, szczególnie gdy do wyrabianego w robocie ciasta dosypywała kilka łyżek belgijskiej czekolady w płatkach, pozwalając sobie na chwilę szaleństwa. O tym składniku dietetyczka nigdy nie miała się dowiedzieć, a Weronika rozgrzeszała się z tej rozpusty szybko i skutecznie. – Mam tylko takie łakocie – przyznała. – Innych ci nie wolno? Chorujesz na coś? – zapytał. – Odchudzam się – wyznała i pilnie obserwowała jego reakcję. Najpierw omiótł wzrokiem jej sylwetkę, w oczach błysęło mu zdziwienie, a następnie spojrzał na przyczepioną na lodówce rozpiskę z dietą na najbliższy tydzień. – O, masz w jadłospisie smaczne rzeczy. Sałatka z kurczakiem, melonem i granatem w sosie miodowym – przeczytał. – A gdzie przepis? – Masz ochotę spróbować? – zaproponowała. – To moja pora obiadowa. Ciastko nie załatwi sprawy, więc możemy zjeść razem. Usiedli przy niewielkim stoliku kawowym, który uniknął wyrzucenia po śmierci pana

Jana i jakimś cudem został w mieszkaniu. Teraz służył Weronice jako stół kuchenny, na którym można gromadzić zakupy i przy którym od czasu do czasu można przyjąć gościa. Przygotowała dwa identyczne talerze z dietetycznym daniem. Czuła lekkie skrępowanie, gdy on, biegły w sztuce gotowania, patrzył, jak nieporadnie kroi melona i wyskubuje pestki granatu, a sok opryskuje ją od stóp do głów. Nawet jeśli uznał ją za nieporadną gospodynię, nie dał po sobie poznać, że cokolwiek jest nie tak. Dopiero gdy kroiła kurczaka, wyjął litościwie z jej ręki nóż i wypróbował ostrze na kciuku – oczywiście, okazało się dramatycznie tępe. Znalazł w szufladzie wysłużoną kamienną ostrzałkę – było widać, że często gościł u pana Jana i doskonale wiedział, gdzie co można znaleźć – i szybkimi ruchami reanimował ostrze. – Proszę. – Podał jej nóż i stanął obok, z zaciekawieniem patrząc nad ramieniem Weroniki, co składa się na miodową marynatę. Była prosta: należało połączyć w równych proporcjach miód, musztardę i oliwę z oliwek, wymieszać, przez chwilę marynować pokrojonego kurczaka, a następnie go podsmażyć. Resztę marynaty dodawało się pod koniec smażenia, żeby się jedynie podgrzała i utworzyła miły dla podniebienia sosik. Dziwnie drżały jej ręce, gdy stał obok i obserwował jej kuchenne zmagania. – Krępuję się trochę, jak tak patrzysz mi na dłonie – zwróciła mu uwagę. Nóż po raz kolejny omsknął jej się na kawałku melona. – Ej, całkiem niepotrzebnie. – Pomógł rozkładać równą warstwę szpinaku na talerzach. – Nawet nie wiesz, jaka to dla mnie frajda, gdy to ktoś gotuje, a ja nie muszę. Rzadko mi się to zdarza. – Czujnie zmniejszył płomień pod skwierczącym na patelni kurczakiem. Wymieszał zawartość fachowym, szybkim ruchem, przesuwając patelnią w tył i przód. – Dasz jakiś talerz? Musimy go wystudzić, zanim wyłożymy na szpinak, inaczej listki nam zwiędną. – Powstrzymał ją przed zaserwowaniem gorącego mięsa bezpośrednio na sałatce. Ulitowała się nad Edkiem i na jego talerzu znalazło się dużo więcej mięsa, orzechów i sosu niż na jej, gdzie położyła ściśle odmierzone porcje. Pałaszował aż miło. – Dzięki! – Zauważyła, że powstrzymywał się od oblizywania palców, więc podsunęła mu ponownie talerz z ciastkami. – Pycha, z żurawiną. O, i suszone jabłka z cynamonem też dodałaś? – Bez problemu rozszyfrowywał składniki, zamykając oczy i przeżuwając jedzenie. – Czasami jest dobrze, jak człowiek nie musi sam sobie gotować. – Roześmiał się. Do kuchni zajrzała Pchełka, skuszona zapachami jedzenia i stęskniona za ludzkim towarzystwem. Na widok Edka stanęła jak wryta, nie spodziewała się bowiem na swoim terytorium gościa, jednak nie wahała się długo, po chwili wskoczyła mu zgrabnie na kolana i zaczęła domagać się pieszczot. Edek był zdumiony, że kot bez jednej łapki jest

równie zwinny jak każdy zdrowy zwierzak i właściwie bez problemu funkcjonuje – skacze, biega, wyczynia różne harce. Głaskał z wyraźną przyjemnością kocie futerko, skupiając się głównie na pyszczku, który Pchełka wciąż wpychała mu pod rękę. Gdy Werka podała kotu na wyciągniętej dłoni garść chrupek o smaku jagnięciny, Edek zauważył, że zostały przyjęte z ogromną aprobatą – Pchełka jadła, aż jej się wąsiki trzęsły. Weronika pogładziła kotkę po grzbiecie. Ta zamruczała, jakby chciała powiedzieć, że co dwie dłonie to nie jedna, i siedząc na kolanach mężczyzny, podsuwała obojgu do muskania to brzuszek, to łepek. Gdy tak głaskali, w pewnym momencie ich palce natrafiły na siebie. Dziewczyna znieruchomiała, ale nie cofnęła ręki. Edek zaś wstrzymał oddech – dotyk jej skóry niemal parzył go w opuszki palców – ale też nie wykonał żadnego ruchu. Ona utkwiła w niego spojrzenie, filuterne i roześmiane. Poczuł się niezręcznie, ale zmusił się do uniesienia kącika ust w uśmiechu. – Aż mi się gorąco zrobiło – zażartował, choć serce mało nie wyskoczyło mu z piersi, tak bardzo był skoncentrowany na jej palcach. Poczuł wręcz fizyczny ból w mostku. – Ale atak serca ci nie grozi? Nie będę musiała wzywać lekarza? – spytała półżartem. Edek wypuścił głośno powietrze z płuc. Co za wariatka! Najgorsze, że trafiła niemal w dziesiątkę z tym atakiem, bo puls mu wyraźnie przyspieszył, a serce waliło jak szalone. Cholera, nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio dotykała go tak seksowna kobieta, w dodatku patrząc mu prosto w oczy i uśmiechając się do niego. – Jeśli nie przestaniesz, to rzeczywiście będzie mi groził. – Puścił do niej oko. Nie speszyła się, cały czas świdrowała go roześmianym wzrokiem i uśmiechała się prowokująco. – Widzisz, teraz to ja jestem lekko skrępowany, tak jak ty przy gotowaniu – wyznał. Dawno już nie czuł takiego ogromnego pragnienia, żeby spleść swoje palce z drobną rączką i tak sobie siedzieć, godzinę albo i całe popołudnie, nic nie mówiąc, tylko napawając się bijącym ciepłem. Poczuł każdym nerwem w ciele, że musi – po prostu musi zaprosić ją na randkę. Ryzyk-fizyk, najwyżej mu odmówi. Trzeba jednak to zaproszenie zgrabnie wpleść w rozmowę, żeby nie wyszło, że jest zdesperowany. Wiedział, że już kilku facetów stąd próbowało się z nią umówić, ale wszystkich zbywała zabawną ripostą i szła dalej przed siebie, uśmiechając się tajemniczo. Nagle te wszystkie internetowe znajomości uznał za grę niewartą świeczki. Przed nim stała pachnąca, ciepła kobieta z krwi i kości, a on z całej siły powstrzymywał się przed podzieleniem się z nią swoimi romantycznymi mrzonkami, które dopiero zaczynały kiełkować w jego głowie. „Ale z ciebie dzikus!” – podsumował się w myślach i aż pożałował, że i on dał się złapać na jej lep, a tym samym dołączył do grona głupców ze Staromiejskiej, robiących słodkie oczy do uroczej pani Peterson. Upił jeszcze kilka łyków stygnącej kawy z wielkiego kubka, zabrał rękę

z kociego grzbietu, złapał w nią kolejne ciastko, aby oderwać się od natrętnych myśli, i – jak na zauroczonego głupca przystało – zaczął mówić o niczym. Z zaskoczeniem zauważył, że gdy tak siedzieli, gotowali, rozmawiali o błahostkach i nawzajem krępowali się żartami, kompletnie zapomniał o banku, kredycie i problemach finansowych. Uspokoił walące w podnieceniu serce i w końcu mógł się skupić na innych sprawach. Siedzieli w zabałaganionej, ciepłej kuchni, deszcz walił o szyby, kawiarka pykała na palniku, zmywarka szumiała, a jemu nie chciało się stąd wychodzić, zupełnie jak poprzednio, gdy gościł w jej sklepie. Kiedy Weronika zapaliła lampkę umieszczoną na parapecie, zniknęło gdzieś stare wnętrze, a całość od razu nabrała przytulności. Edek oparł się plecami o ścianę, wyciągnął nogi, tak że czubkami butów dotykał szafek naprzeciwko, i chłonął chciwie to otaczające go ciepło. Zauważył, że pomalowała całą ścianę na czarno. Sprawiało to trochę grobowe wrażenie, dopóki nie podszedł i nie spostrzegł, że można było po niej pisać kredą, która wisiała na sznureczku obok. Dokładnie obejrzał makatki wyszywane niebieską nicią na grubym białym płótnie. Jedna z nich przedstawiała roznegliżowaną kobietę wylegującą się w wannie. Nad obrazkiem widniał wyszyty prostą kreską wierszyk: „Gdy praleczka sama pierze, gospodyni kąpiel bierze”. Napis na innej brzmiał: „Tak wygląda dobra żona przez męża zaspokojona”. Roześmiał się, czytając tę rymowankę. – A jak twoje tkaniny? I interes w ogóle? – Oderwał się od makatkowej galerii. Spłoszyła się nieco. – Hm, jakby to powiedzieć. Na razie dużo robię, mało zarabiam. – Westchnęła. Zabrzmiało to jakoś żałośnie jak na jego gust. Oparł głowę o ścianę i przyglądał się przez chwilę sufitowi. – Zasadniczo... łatwiej by mi było chyba tam... Tylko tam nie miałabym takiego lokalu, a i konkurencja większa. – Machnęła ręką w bliżej nieokreślonym kierunku. – Tam? W Szwecji? – Yhm – przytaknęła. – W Polsce ludzie znacznie mniej zarabiają, mają często tylko na chleb, więc co tu mówić o przyjemnościach typu amerykańska bawełna do patchworków. – Na jedzenie też często nie mają – zauważył. Sam dożywiał kilka osób z okolicy. Przychodziła do niego na przykład pani Leokadia, emerytowana nauczycielka śpiewu, starowinka, która powinna wygrzewać kości na słońcu i cieszyć się wnukami, a nie martwić się, czy z marnej emerytury uda jej się wykupić recepty. Edek starał się w miarę delikatnie, żeby nie urazić staruszki, wspomagać ją obiadami. W restauracji i tak zawsze zostawało mnóstwo jedzenia, więc jemu nie ubywało, a inni korzystali. Oby tylko skarbówka się nie dowiedziała, bo kazaliby mu odprowadzać od tego VAT. Stwierdził, że sporo miał takich klientów, i ciężko

westchnął. Ale nie ma co zwalać odpowiedzialności za jego nieduże zarobki na biedniejszych od niego. Po prostu coś w trattorii ewidentnie szwankowało. – Nie martw się. – Westchnął. – Nie tylko ty masz problemy. Jeszcze trochę i mnie tam nie będzie. – Kiwnął głową w stronę salonu, a w domyśle na restaurację. Zamarła i odwróciła się gwałtownie ku niemu. – Co ty gadasz? Ty?! Przecież jesteś dobrym duchem tej ulicy! – wypaliła bez wahania. Ucieszył się na te słowa, choć obawiał się, że to nie była prawda. On i dobry duch? Owszem, ludzie go znali, lubili, chętnie przychodzili do restauracji albo zaczepiali na ulicy, ot tak, żeby zamienić kilka słów, ale pewnie gdyby zniknął ze Staromiejskiej, zapomnieliby o nim po miesiącu. – Każdy cię zna i lubi, ludzie zachwycają się twoimi potrawami, więc co idzie nie tak? – dopytywała. Wzruszył ramionami. – Gdybym tylko wiedział... – Westchnął. – Po prostu – rozłożył ręce – koszty mamy spore, codziennie jest świeża dostawa, kupujemy same dobre, ekologiczne produkty, a to kosztuje. Może gdybym zaczął gotować z proszków i ulepszaczy i nie dbał tak bardzo o jakość, przełożyłoby się to na zyski, ale ja tak nie chcę. Równie dobrze mogę sobie od razu darować gotowanie. – Przełknął ślinę, bo gdy tak wyrzucał z siebie słowa, nagle zaschło mu w gardle i złapał go atak kaszlu. Weronika nalała do szklanki wody i skinieniem głowy zachęciła, żeby pił. Z ulgą przepłukał gardło. – Dodatkowo kasę pożera ten cholerny kredyt. Jeszcze trochę i wszyscy będziemy za burtą. Krępując się z powodu swojego nieudacznictwa i podskubując skórki przy kciukach, opowiedział jej o dzisiejszej wizycie w banku, o pieniądzach, które nagle musiał wysupłać. Zrobiło mu się trochę raźniej. Jeszcze rano myślał, że jest sam ze swoimi biznesowymi zawirowaniami i finansowymi zapaściami, a tu nagle los zesłał mu empatyczną słuchaczkę. Co prawda, Weronika tylko siedziała z brodą podpartą na pięści, niewiele mówiła, ale zawsze lepiej jest podzielić się z kimś kłopotami, nawet z niemal nieznajomą, fascynującą go kobietą, kolekcjonującą meble ze śmietników. Westchnęła ciężko i z całych sił starała się wczuć w jego sytuację. Bardzo dbała o to, żeby mieć zabezpieczenie finansowe, nie wyobrażała sobie sytuacji, że nagle brakuje jej na opłaty, ale zdawała sobie sprawę, że jej szwedzkie zarobki przeliczone na polskie złote miały znacznie większą siłę przebicia. Do tego chude czasy nauczyły ją takiego gospodarowania gotówką, że musiało starczyć na wszystko, także na odłożenie kilku

groszy, nawet kosztem jedzenia marchewki i buraczków gotowanych na parze. Zrobiło jej się jednak żal Edka. Siedział w jej kuchni wyraźnie skrępowany i uśmiechał się do niej w taki miły sposób, opowiadając o kredytach. Był zupełnie inny od tych zadufanych biznesmenów, których do tej pory poznawała, nie owijał w bawełnę, nie udawał, że wielki z niego samiec alfa. Wydawał się tylko normalnym facetem, borykającym się z kłopotami, i ta szczerość sprawiła, że Werka z całych sił wytężała szare komórki, żeby poradzić mu coś sensownego. – Zatem albo musisz podnieść ceny i zmienić restaurację w miejsce dla klientów z bardziej zasobnymi portfelami, albo powinieneś znaleźć sobie szybko jakieś pewne źródło dodatkowego dochodu. Takie, wiesz, z konkretną marżą i małymi kosztami, w dodatku opierające się na tym, co już masz, bez robienia rewolucji. Ha, łatwo było powiedzieć. Nawet Pchełka spojrzała ze zdziwieniem, słysząc jej słowa. Wychyliła łepek spod dłoni Edka, wysunęła łapkę przed siebie i pacnęła nią Werkę w kolano, jakby chciała dać jej do zrozumienia, że opowiada głupoty. Przecież od razu było widać, że Edek nie czułby się dobrze jako właściciel ekskluzywnej restauracji, poza tym aby Trattoria Cannelloni się w taką zamieniła, musiałby ponieść kolejne, wcale niemałe koszty. Weronika spojrzała na niego i uznała, że nic jej nie przekona, by ten sympatyczny bądź co bądź facet był nagle w stanie zmienić się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i zacząć zaspokajać spragnione luksusu podniebienia. Jego potrawy smakowały wybornie, ale cechowała je prostota, nie pasjonowała go kuchnia molekularna, kilkudniowe gotowanie jednej potrawy czy menu z dziwnymi nazwami. W Cannelloni dawano jeść szybko, smacznie, z fantazją, ale bez udziwnień, i od razu wyczuła, że chociażby stawała na głowie, nie zamieni nagle Edka Zawiślaka w guru smakoszy. Zaczęła dolewać mu do kubka świeżej kawy i nagle jej ramię zawisło nad stołem. – Właśnie, kawa! – wykrzyknęła odkrywczo. – Mieszkam tu prawie miesiąc, obeszłam całą dzielnicę i nigdzie nie zauważyłam kawy na wynos. A ponieważ jesteś jedynym znanym mi... restauratorem... – Zawahała się przy tym słowie, a Edek na jego dźwięk aż urósł z dumy. On, restaurator, no, to już było coś! – Może znasz jakieś fajne miejsce...? Od razu wiedziała, że nie załapał, o co chodzi. Najwyraźniej w tym mieście nie pijało się kawy poza zaciszem własnego domu czy poza lokalem. – Na wynos? Ale po co na wynos? Kawy z ekspresu możesz się napić wszędzie, u mnie też. Nawet zaraz mogę przynieść – zaproponował, gotów, by popędzić do restauracji jeszcze raz i przynieść wszystkie rodzaje kawy, jakie można było u nich zamówić. Spodziewała się takiej odpowiedzi, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Czy tu naprawdę nikt nie słyszał o kawie na wynos? Chyba po to zesłała ją tutaj opatrzność, żeby wprowadziła na Staromiejską usprawnienia cywilizacyjne.

– Nie o to chodzi. Ma być kawa, najzwyklejsze café latte, ewentualnie z jakimś syropem. Do tego tekturowy kubek. Wpadasz rano do kawiarni przed pracą, kupujesz średnią na chudym albo tłustym mleku, posypujesz czekoladą, zakrywasz wieczkiem i pędzisz dalej – wyłożyła mu całą filozofię. – Rozumiesz? Bierze się taką kawę wszędzie. Możesz ją pić na ławce w parku, w biurze, w samochodzie. Zmarszczył wysokie czoło i przetrawiał jej słowa. Załapał w końcu pomysł, ale idea sprzedawania czegoś w tekturowym kubku wyraźnie nie przypadła mu do gustu. Już i tak z bólem serca godził się na styropianowe pojemniki, w których sprzedawali obiady dostarczane do firm, ale na razie nikt nie wymyślił bardziej ekologicznego i lepiej zatrzymującego ciepło, a przy tym taniego sposobu na dowiezienie potraw na miejsce. Edek nie lubił tych styropianowych pudełek, twierdził, że każda potrawa po pięciu minutach przechowywania w nich traci cały smak i zapach. – I to się sprzeda? – Nie dowierzał. – Myślisz, że tekturowy kubek będzie miał większe wzięcie niż filiżanka wypita w spokoju przy stoliku? Aż jęknęła w duchu. Spokojnie, kobieto, to miasto mniejsze od Sztokholmu – widać mało kto czuje tu potrzebę ganiania z latte po ulicach. – Wkręcasz mnie, tak? – Zamoczył usta w gorącym naparze i chwycił kolejne ciastko. Starał się co prawda ograniczać, żeby nie wyjść przy Weronice na żarłoka, ale smakowały mu nieziemsko, z przyjemnością zjadłby ich całą tacę. Zrobiła poważną minę. – Nie. I’m serious, totally serious. Masz w końcu to okienko w bramie, w którym ludzie rano kupują sałatki i kanapki, prawda? Odgrodzone, nie wiedzieć czemu, od reszty lokalu, więc nawet się zastanawiam, czy klienci je łączą z twoim jedzeniem, czy po prostu myślą, że to oddzielna firma – wyjaśniła mu, litościwie nie dodając, że chyba jednak klienci wiedzą, że to Edek jest właścicielem tej kanapkowni, ponieważ do dziś na Staromiejskiej opowiadają, jak kiedyś stary Zawiślak, jego ojciec, pijany spał w swoim lokalu, a przechodnie częstowali się wszystkim tym, czego mogli dosięgnąć przez nieduże okienko. – To czemu nie kawa i kanapki? Albo takie ciastka? – I ona skusiła się na najmniejsze, ukryte pod innymi na samym dnie, i chrupała je z lubością. – Masz w końcu w restauracji potężny ekspres, który osiemdziesiąt procent czasu stoi nieużywany. Liczyłeś kiedyś, jakie możesz mieć przebicie na kawie? Jaki zarobek? Wiesz, ile osób przechodzi tędy rano, spiesząc się do biur? Podrapał się po głowie i nie odpowiedział. Poranki spędzał na odsypianiu nocnego gotowania lub na bieganiu, a okna jego sutereny nie wychodziły na deptak. Kanapki, owszem, sprzedawały się, ale to okienko przy restauracji zachował raczej z sentymentu do dawnej firmy ojca, nie ze względu na zarobek. Teraz dało mu to do myślenia.

– To ja ci powiem. Codziennie rano wyglądam sobie przez okno i widzę tłumy korporacyjnych ludzików. Każdy dobrze ubrany, zabiegany, niewyspany. Niechby w porannym szczycie sprzedało ci się pięćdziesiąt kaw na godzinę. – Sięgnęła po kawałek papieru i odpięła różowy długopis z magnetycznej tabliczki wiszącej na lodówce. – Szczyt w dzielnicy biurowców to aż trzy godziny, bo ludzie idą do pracy na ósmą, dziewiątą i dziesiątą. Niechby zarobek na każdej kawie wynosił osiem złotych minus VAT, to co, mało? I ja bym miała blisko, mogłabym w szlafroku wyskakiwać po latte z syropem. Malinowym – podkreśliła, grożąc mu żartobliwie palcem. – Pamiętaj, sąsiedzie, syrop malinowy to podstawa dla kobiet! I dietetyczne ciacha z żurawiną. Założę się, że wszystkie te korporacyjne laski albo się odchudzają, albo mają to w planach. Podsunęła mu kartkę z wyliczeniami pod nos i uśmiechnęła się do niego triumfalnie. Na widok tego uśmiechu poczuł, że byłby w stanie zaryzykować sprzedawanie kawy nawet w termosach, byleby tylko jeszcze raz zobaczyć go na jej twarzy. Robiły jej się wtedy takie miłe zmarszczki przy bursztynowych oczach i podobne, tylko dużo głębsze, na policzkach. Zauważył, że pod grzywką skrywa niedużą bliznę, bo włosy lekko jej się zwichrzyły i odsłoniły kawałek czoła. Nawet mu się ta blizna spodobała, miał ogromną ochotę rozdzielić Weronice włosy i dotknąć jej palcami. „Hamuj się nieco, kolego!” – powstrzymywał się w duchu, ale gdy schodzili razem po schodach, ona do sklepu, on do restauracji, przesunął lekko ręką tuż przy jej plecach, tak że włosy Werki połaskotały go lekko w palce, i zaproponował: – Gdybyś potrzebowała jeszcze fachowca do jakiegoś skomplikowanego podłączania pralki czy czegoś tam albo po prostu towarzystwa, to wiesz, gdzie mnie szukać. Obiecuję na drugi raz wpaść z jakąś wałówką, mam nadzieję, że równie smaczną jak twój obiad. – Puścił do niej filuternie oko i zaraz zarobił przyjacielskiego kuksańca w żebro. – Będę o panu i pana wałówce pamiętała, a i ja zawczasu przygotuję ze dwie blachy świeżych ciastek, panie Zawiślak. – Pokazała mu żartobliwie drzwi i odprowadziła go roześmianym wzrokiem. – Do zobaczenia! Stojąc później w kącie restauracji, w tej najstarszej części, położonej najbliżej ciemnej bramy, Edward rozważał to, co Weronika nakładła mu do głowy. Skubał z zapamiętaniem wargę i analizował w myślach jej słowa. Liczyć umiał doskonale i szybko sobie przekalkulował, ile musiałby zainwestować, aby ten pomysł z kawą wypalił. Według niego był nieco absurdalny, bo kto to widział: kawa pita z tektury. Ale przypomniał sobie, że w Londynie, a nawet w niedużym Brough, sporo ludzi chodziło po ulicach, sącząc jakąś namiastkę prawdziwej kawy. Z kolei gdyby opowiedział o tym pomyśle Paolowi z Cosenzy, mógł się domyślać, jak burzliwie zareagowałby jego włoski mentor. Dla Włochów kawa

była świętością, więc pomysł na jej sprzedaż i picie „na jednej nodze” wołał o pomstę do nieba. Widać Edek miał bardziej włoską niż kosmopolityczną duszę, bo zdecydowanie należał do zwolenników celebrowania kawowych chwil na spokojnie, przy stoliku, ale koncepcja sama w sobie mogła się okazać trafiona. Zmarszczył czoło. Jeśli już mają się porywać z motyką na słońce, to jeden ekspres nie wystarczy – ta maszyna miała wydajność jakichś czterdziestu kaw na godzinę. Musiałby wziąć w leasing kolejny, a w tej chwili oglądał niemal każdy grosz przed wydaniem. Swoją drogą zarobek na tej kawie na wynos mógł być całkiem niezły, jeśli szacunki Weroniki okazałyby się słuszne. Zszedł do sutereny, włączył komputer i sprawdził od razu ceny kawy ziarnistej. Do tego dochodziło mleko, prąd, zużycie urządzeń i pensja pracownika. Ośmiu złotych brutto nie zarobi, ale sześć może byłoby do zdobycia. Do przygotowywanych przez ostatnią zmianę kucharzy przekąsek na wynos dorzuciliby kilka smaków latte dostępnych w okienku i szafa gra! Edek nigdy nie gardził dodatkowym zarobkiem, więc po przemyśleniach uznał, że może rzeczywiście warto spróbować. Z ulicy obejrzał dokładnie fasadę kamienicy i doszedł do wniosku, że nawet ją udało mu się zapuścić. Stalowa konstrukcja, sięgająca do poziomu chodnika, z otwieranym okienkiem, przez które prowadzili sprzedaż, wyglądała paskudnie i tandetnie. Podejrzewał, że bez problemu uzyska pozwolenie na zastąpienie jej zwykłymi drzwiami, które chyba kiedyś były w tym miejscu zainstalowane, jeszcze zanim ojciec wpadł na pomysł sprzedaży tu hot dogów i zapiekanek. Drzwi kupi się stylizowane na podobne jak u Werki, kolor też może być taki jak u niej – ładnie to wyglądało, optymistycznie i świeżo. Zadzwonił do brata i pogadał z nim na temat remontu. Karol, jak zazwyczaj o tej porze, był obłożony zleceniami, ale w ramach miłości braterskiej obiecał pomóc co nieco. – Robert, trzeba tu będzie trochę poprzestawiać. – Zawołał menedżera do starej części lokalu i wskazał lady chłodnicze. – I te reklamy zerwać z szyb. – A co robimy? – Wspólnik się zaciekawił. Edek już od dawna nie wychodził z żadną inicjatywą, od kilku miesięcy płynęli z prądem i nawet propozycje zespołu, żeby urozmaicić ofertę, nie zyskiwały zainteresowania. A teraz proszę, ledwo wrócił od uroczej sąsiadeczki – swoją drogą Robert musi wpaść do niej z podziękowaniami, uratowała mu skórę z tą woalką – i już coś się dzieje. Zagonili ekipę do wymiatania z kątów kurzu i przecierania szyb. We dwóch przynieśli z restauracji szafkę z ciężkim ekspresem, ledwo mieszcząc się w drzwiach. – Zorientujesz się, ile musielibyśmy dać za nową maszynę w leasingu i która propozycja będzie najkorzystniejsza – zlecał szybko Edek, zasapany nieco po dźwiganiu. – Trzeba też zamówić próbki syropów do kawy. Znajdź kubki na wynos. I musimy kogoś przeszkolić

w parzeniu tej kawy. Robert bez zbędnego gadania wziął się do dzwonienia. Skoro Edek chce, będzie wszystko miał. Grunt, że coś nowego się dzieje. Brązowe oczy błyskały mu wesoło zza okularów, gdy wydzwaniał po firmach i zbierał oferty. W końcu był w swoim żywiole.

Field of Dreams – Marzenia, nadzieje

P

rojekt kawiarnianego kącika Robert skonsultował z Weroniką, którą zwabił w tym celu do Cannelloni na obiad. Roztoczył przed nią wizję superwypasionej kawiarenki i błagał o pomoc tak skutecznie, że szybko zgodziła się zerknąć na ich szkice. W zamian za gratisowy posiłek szybkimi ruchami rozrysowała, co mogą zrobić, jakie kolory wybrać, gdzie ustawić ekspresy, a gdzie kasę i jakie triki zastosować, żeby niedużym kosztem wnętrze nabrało miłego charakteru. Edek siedział przy stoliku wraz z nimi i w milczeniu obserwował, jak wprawnymi ruchami ołówka Weronika zmiata jego wizję kawiarni i zastępuje ją swoją. Nie protestował, bo to, co wyłaniało się spod jej palców, bardzo mu się podobało. Zaproponowała nawet powiększenie Edkowych fotografii starówki, wiszących dotąd w antyramach na ścianach trattorii, i położenie ich w formie fototapety na jednej ze ścian. – Świetne zdjęcia, doskonale skadrowane, masz naprawdę niezłe oko. – Doceniła jego talent. – Takie fototapety są tanie i od razu dodadzą wnętrzu głębi, bo widzicie, chłopaki, miejsca tu za dużo nie macie. Trzeba optycznie powiększyć przestrzeń i będzie super. Najlepiej byłoby wydrukować te fotki na szklanych płytach, to znacznie trwalsze rozwiązanie niż zwykła fototapeta, ale rozumiem, że robimy wszystko w opcji minimum, żeby nie inwestować za dużo? – Błyszczały jej oczy, gdy przenosiła swoje wyobrażenia kawiarenki na papier i szukała akceptacji tych pomysłów w niebieskich oczach Edka. Potarł podbródek z wahaniem, bo chyba nie było ich obecnie stać na żadne dodatkowe szaleństwa. Zamówili już nowy ekspres, który kosztował w całej tej imprezie najwięcej, i chociaż umowa leasingowa opiewała na trzy lata, musiał wpłacić dość sporą pierwszą ratę. Nie był przygotowany na taki koszt, dlatego z żalem wyjął z szuflady pierścionek z rubinowym oczkiem, ponosił go w kieszeni przez pół dnia, bijąc się z myślami, aż w końcu sprzedał u jubilera za połowę sumy, jaką zapłacił kilka lat wcześniej. „Cóż, wszystko traci na wartości” – stwierdził z przekąsem i od razu postanowił zapomnieć o pierścionku i emocjach z nim związanych. Chciał się skupić raczej na teraźniejszości i złapał się na tym, że odruchowo szuka od kilku dni wzroku Weroniki. Przystawał przy niej, gdy rozglądała się po kanapkowni, i sprawiało mu wręcz fizyczną przyjemność uczucie gorąca i zażenowania, jakie pojawiało się w jego wnętrzu, gdy karciła go

wzrokiem za tę asystę. – To szkło teraz nie wypali – przyznał ze wstydem, oglądając jej szkice. Za nic nie chciał wyjść w jej oczach na bankruta, ale lepsza była szczerość niż silenie się na jakieś drogie elementy dekoracji. Poklepała kartkę uspokajająco. – Okej, to robimy tak, jak jest. W ramach cięcia kosztów podrzucę wam farbę tablicową, więc kupcie jedynie gładką, cienką sklejkę do zamontowania na ścianie i będziecie mieli tablicę. Tylko... – podniosła palec, skupiając na sobie ich uwagę – pamiętajcie, żeby dobrze wymieszać zawartość puszki. Ja tego kiedyś nie zrobiłam i dziwiłam się, gdy efekt mojej pracy był żaden. No, to farbę wykreślamy z listy zakupów. Zostało mi jej sporo po przemalowywaniu kuchennej ściany, więc możecie się częstować. Zaimponowała im swoimi pomysłami i chęcią pomocy. Farba tablicowa, rany boskie, żaden z nich nie miał nawet pojęcia, że coś takiego istnieje! Raz-dwa wynotowała ilość potrzebnych materiałów i ich orientacyjny koszt. Edek z westchnieniem ulgi uznał, że może sobie na to jeszcze pozwolić i nie pójdzie mieszkać pod mostem. – Wercia, zapłacimy ci – zaproponował Robert, oglądając szkice tak wnikliwie, że okulary zatrzymały mu się na czubku nosa. Przytaknęła z szelmowską miną, drapiąc się końcem ołówka w czoło, jakby była pewna, że to jej właśnie zaproponują. Udała, że nie jest zaskoczona i że właśnie na zarobek na tym projekcie liczyła. – Yhm. Tego właśnie oczekuję, zapłaty od was obu, chłopaki. Ale w naturze. – Roześmiała się tak głośno, że zwróciła na siebie uwagę kilku klientów spożywających właśnie obiad przy sąsiednich stolikach. Robert bez wahania podjął rzuconą przez nią rękawicę. Chociaż był zdeklarowanym gejem, niesamowicie lubił flirtować ze wszystkimi przedstawicielkami płci pięknej, prawie tak bardzo jak z chłopakami w klubach. – W naturze, kochana? – Ucałował jej obie dłonie. – Tak, rozkoszna kobieto, masz nas obu na talerzu tak jak tę przepyszną sałatkę, której nawet nie tknęłaś, czym skutecznie złamałaś nasze serca. Powiedz tylko, co mielibyśmy dla ciebie zrobić w ramach tej spłaty w naturze, a my spełnimy każde twoje życzenie, nawet to najskrytsze. Masaż? Dwóch niewolników? – Puścił od razu wodze fantazji, a Weronika na myśl o tym musiała się roześmiać. Mówiąc to pełnym dramatyzmu głosem, Robert przyłożył sobie jej ręce do serca i padł przed nią na kolana. Taki właśnie był: lubił grać i wykorzystywać w codziennym życiu te wszystkie sztuczki, których nauczył się w teatrze. Teraz, po zakończeniu kariery solisty baletu, z powodzeniem stosował je w nocnych klubach, odgrywając rolę Lady Lulu.

Weronika, speszona nieco, spojrzała ponad jego głową na drugiego z sąsiadów i uśmiech zadrżał lekko na jej wargach. Edek od razu odgadł, o czym myślała. – Pewnie w kawie ta zapłata? – Błysnął inteligencją. – I w owsianych ciastkach? Przytaknęła. Pokiwał głową z udawanym rozczarowaniem. – Tego się właśnie obawiałem, ale skoro tylko w kawie, to co zrobić... – Rozłożył bezradnie ręce. – Masz tę codzienną kawkę jak w banku, droga sąsiadko. Utkwił w niej poczciwe niebieskie oczy, tak że Weronika kompletnie nie wiedziała, gdzie spojrzeć, i rumieniec zakłopotania wpełzł na jej policzki. Postawiła jeszcze kilka kresek na projekcie, starając się zrozumieć, co się dzieje. Spojrzenie Edka zbiło ją z tropu. „Koniec flirtów!” – postanowiła twardo i ze zdenerwowania tak mocno przycisnęła ołówek do papieru, że aż złamała wystającą część grafitu. Zaklęła pod nosem, a gdy podniosła wzrok, Edek wciąż patrzył na nią pełnym ciepła wzrokiem. Poczuła, że już nie tylko policzki jej płoną, ale cała twarz oblewa się rumieńcem, i wypaliła, całkowicie wbrew sobie: – Ewentualnie może być zapłata w usługach. Gotowanie z osobistą dostawą do domu! Robert nie załapał sensu jej wypowiedzi, ale Edkowi na dźwięk tych słów twarz się rozjaśniła i w tym momencie wydał się Weronice nawet przystojny. No, może to było określenie zdecydowanie na wyrost, ale przynajmniej nie przypominał jej już zaniedbanej i nieśmiałej sieroty, tak jak przy pierwszym spotkaniu. Odprowadził ją do sklepu, mając nadzieję, że uda mu się przedłużyć te miłe chwile, które spędzili na projektowaniu kawiarni. – Weroniko... – zaczął z wahaniem i wyprostował się tak gwałtownie, że aż coś mu chrupnęło w karku. – Masz jakieś plany na resztę dnia? – Słucham? – Otworzyła szeroko oczy. – Wiesz, może spędziłabyś go ze mną? Nie miałabyś ochoty wybrać się na spacer? – zapytał. Na widok jej spojrzenia, w którym dostrzegł nagle chłodny dystans, dodał: – Okej, to nie musi być koniecznie dzisiaj, ale wiesz, może w niedzielę czy kiedy indziej by ci pasowało...? Pokazałbym ci miasto, moglibyśmy iść na jakąś wystawę czy drinka – zaproponował, starając się zachować pewny siebie ton. Spojrzała na niego ponownie i jej wzrok nieco złagodniał. Rozejrzała się po okolicy, patrząc tak, jakby był przezroczysty. – Wiesz... – Zawahała się. – Słuchaj, chyba nie dam rady... Już wiedział, że nic z tego nie wyjdzie, bo z jej zmieszania wywnioskował, że gwałtownie szukała pretekstu do odmowy. No cóż, wystartował z propozycją randki tak jak inni na Staromiejskiej i tak jak oni dostał kosza. Trudno, porażka to niezbyt fajna rzecz, ale przeżył ich już tyle, że przeżyje i tę kolejną.

– Spoko, nic nie musisz. – Odsunął się na pół kroku. – Chyba rozumiem... Popatrzyła na niego z wyraźnym smutkiem. – To nie tak, Edek! Nic nie rozumiesz. Ja, ja... Nie mogę się teraz z nikim umawiać, po prostu nie widzę sensu w zawracaniu komuś głowy, kiedy... – wydukała żałośnie. Zmarszczył brwi. „No jasne, każda wymówka dobra” – przemknęło mu przez głowę. Jednak coś w jej postawie się zmieniło, skuliła się, zgarbiła. Patrzył ze zdumieniem, jak nagle znika pewna siebie kobieta, rozdająca uśmiechy na prawo i lewo, i pojawia się wystraszona dziewczynka. Stała przed nim, starając się trzymać fason, ale od razu wyczuł w jej ciele napięcie. Szybko minęła mu złość. Odniósł wrażenie, że się bała. Po prostu się bała. Starał się wyobrazić sobie, jak by się czuł, gdyby ktoś zaproponował mu randkę zaraz po tym, jak opuściła go Ania. Siedział wtedy schowany we własnej skorupie i prawie nie wychylał nosa na zewnątrz. „Jej eksmąż musiał być skończonym palantem!”. Skierował szybko złość w inną stronę. – Spoko, Werka, nie zawracaj sobie mną głowy. – Starał się załagodzić jakoś napięcie, którego był przyczyną. – Innym razem, okej? Przytaknęła szybko i zniknęła za drzwiami Robótkowa, a on powlókł się do swojego lokalu, roztrącając stopami opadłe, szeleszczące liście. Postanowił wziąć się ostro do roboty, bo zdecydowanie zbyt często zaniedbywał ostatnio kuchnię, przez co wszystkie trybiki w zespole zaczęły nieco zawodzić. Był trochę na siebie zły, że wyskoczył z tym spacerem, ale po co tracić czas na złudzenia? „No cóż, lekcja odrobiona. Wyszło jak zwykle” – pomyślał z przekąsem. – Zaczekaj, Ewciu, ciotka wplecie ci we włoski jeszcze jeden kwiatuszek i zaraz możesz biec na huśtawkę. – Weronika z namaszczeniem splatała rude włosy Ewuni w skomplikowaną koronę. Uparte kosmyki wymykały jej się z rąk, zupełnie jakby chciały zacząć żyć własnym życiem. Za nic nie potrafiła ich okiełznać mimo starań i kilku gumek. Podziwiała włosy dziewczynki, grube, gęste, o odcieniu, który w październikowym słońcu przypominał pozłoconą miedź. Mała wyglądała tego dnia jak księżniczka, ubrana w aksamitny płaszczyk, który Karolina wygrzebała w szmateksie, a Werka z zapałem ozdobiła złotą pasmanterią i wielkimi wojskowymi guzikami, przez co upodobniła kreację do płaszczy widzianych w ekranizacji Anny Kareniny. Była spokojna niedziela. Korzystając z być może ostatniego ciepłego dnia tej jesieni, zrobiły sobie we trzy piknik w parku. Werka zabrała ze sobą jeden z patchworków po babci Jasi i rozłożyła go na zrudziałej, zasypanej złocistymi liśćmi trawie. Karolina przyniosła kosz z przysmakami. – Kupione w delikatesach! – Roześmiała się, widząc, jak oczy Werki rozszerzają się na

widok obfitości jedzenia. – Kiedy niby miałabym to wszystko ogarnąć? Dziecko, biznes, szkolenie i jeszcze gary? Mowy nie ma! Kupiła szaszłyki z ananasem, udka kurczaka pieczone w papryce, maleńkie pierożki z nadzieniem z soczewicy, które uwielbiały jeść razem z mamą, a później skarżyły się na ból brzucha, bo było to danie dość ciężkostrawne. W koszyku czekały też muffiny oblane lepkim lukrem, wielkie i złociste, wypełnione nadzieniem serowym. „Jakieś trzysta pięćdziesiąt kalorii w jednej” – podsumowała w myślach Weronika, czując ich nęcący, słodkawy zapach i wyobrażając sobie wilgotne wnętrze hojnie wypełnione białym serem zmiksowanym z cukrem waniliowym, rodzynkami i może zapachem rumowym. Aż przełknęła ślinę. Co począć, zawsze była łasuchem, więc jedną muffinkę miała zamiar zjeść na pewno. Poza tym niedziela to jej dzień jedzenia tego, na co ma ochotę, bez ograniczeń, ścisłą dietę miała trzymać w pozostałe dni tygodnia, i z reguły jej się to udawało. Zjadły piknikowy obiad i popijały kawę z termosu, gdy uwagę Werki przykuła para spacerująca po parku, wśród przekwitających już różanych krzewów. Najwyraźniej zmierzali w stronę palmiarni, bo szli wąską ścieżką na wzgórze. Karolina zauważyła, że jej przyjaciółka nagle umilkła i także skierowała spojrzenie w tę samą stronę. – O ho, ho, ho. Kogo my tam mamy? – Wytężyła wzrok, wysuwając twarz do przodu, jakby chciała zwęszyć spacerowiczów. – Widziałaś?! Edek Zawiślak z jakąś dziewczyną! Weronika poczuła ukłucie niepokoju. Od dłuższej chwili odprowadzała parę wzrokiem, czując, że sylwetka mężczyzny jest jej znajoma, a słowa Karoliny sprawiły, że przeżuwana muffinka straciła nagle smak. – Aha – rzuciła z przekąsem, wypluwając na serwetkę kawałek papieru do pieczenia, który w fikuśny sposób zabezpieczał spód babeczki. Uświadomiła sobie, że zjadana muffinka składa się z samych węglowodanów, i w zasadzie, gdyby jej nie zjadła, świat by się nie zawalił. Z trudem przełknęła przeżuwany kawałek żółtego, puszystego ciasta i odłożyła resztę na serwetkę. Szybko przeanalizowała w myślach swoje uczucia. Chciała się dowiedzieć, dlaczego tak wzięła sobie do serca widok Edwarda na randce. – Pies ogrodnika – wymamrotała. – Jestem jak pies ogrodnika. Ewa przybiegła do nich z dwoma bukiecikami z liści klonu. Weronika odruchowo przyjęła prezent, ale wciąż spoglądała ponad ramieniem dziewczynki na oddalającego się Edka. Karolina wycałowała córeczkę w jej pyzate policzki i gdy mała znowu odbiegła, spojrzała zaskoczona na przyjaciółkę. – Werka, czy ty się, kurczę, dobrze czujesz?! – spytała, poprawiając poły płaszcza. Weronika zacisnęła zęby, a jej rysy twarzy stwardniały. Karolina zajrzała jej w oczy.

Była niewiele starsza od Werki, ale ta mogła jej tylko pozazdrościć dojrzałości. Domyślała się, że bycie samotną matką zmusiło przyjaciółkę do porzucenia młodzieńczych mrzonek, i chociaż nie chciała teraz mieć dzieci, dużo by dała za wewnętrzny, matczyny spokój Karoliny. Ta potrafiła szybko przeanalizować nie tylko skład leków, lecz także najtrudniejszą nawet sytuację, czego Weronika nie umiała. – Chciał iść ze mną na randkę. – Wskazała palcem oddalającą się parę. – A ja odmówiłam. – Weź, nie świruj, co?! – Karolina wypełniła usta pokruszoną babeczką i ledwo udawało jej się mówić, więc tylko kręciła głową z niedowierzaniem. – Rany, farciara z ciebie. Tyle razy go czarowałam, niemal rzucałam mu się pod nogi, gdy uprawiał te swoje poranne biegi po parku, a ja drałowałam skoro świt do swojej korpo, a on nic, uśmiechał się tylko i leciał dalej w tej swojej czapeczce, zupełnie jakby był bez serca. A teraz zjawiasz się ty i od razu Edek chce się na randki umawiać. – W rękach Karoliny błysnął nóż do masła. – I co ja mam ci z zazdrości zrobić, zamordować cię? – zażartowała. Zakłopotana Weronika wygładziła narzutę, strącając z niej źdźbła trawy przyniesione na bucikach przez Ewę, i milczała. Karolina z wrażenia aż przestała przeżuwać. – Ha, Werka, ty naprawdę źle się czujesz. Wiesz, Edzio z wyglądu może rzeczywiście zadka nie urywa, ale zdecydowanie wart jest uwagi. Świata kawał zwiedził, wiedzę o życiu ma, a że ostatnio taki niepozbierany chodzi, to już inna sprawa. Baby mu trzeba, raz-dwa się ogarnie! – Okej, okej. – Weronika zamachała rękami, rozglądając się po parku. Obie z Karoliną nie spuszczały Ewuni z oka. Na szczęście mała była w zasięgu ich wzroku, bawiła się w piaskownicy zaledwie kilka metrów dalej. – Ja mam chwilowo dość facetów, randek, związków; dobrze mi tak, jak jest – szepnęła i spuściła nos na kwintę. Zaraz też przyznała przed sobą, że to nieprawda i że chciałaby, aby Karola szybko wychwyciła fałsz w jej głosie i zaczęła jej wbijać do głowy, że to, iż Lars okazał się palantem, nie znaczy, że życie Weroniki już się skończyło. Nic z tego – Karolina była cudowną przyjaciółką, ale jej empatia nie działała w każdej sytuacji. Zrezygnowana Werka stwierdziła z goryczą, że po raz kolejny w swoich kłamstwach, wypowiadanych z pewnością siebie, zapędziła się w kozi róg i wszyscy wokół w nie wierzą. A prawda była nieco bardziej skomplikowana, jednak za nic nie przyznałaby, że jakiś cichy głosik wewnątrz niej wciąż powtarzał, że miło jest się trzymać za ręce i patrzeć sobie w oczy. I że podobało jej się robienie dla Edka projektu kawiarni, a także że flirtowała z nim z pełną premedytacją, by sprawdzić, jak zareaguje. Smakowała jej też jego meksykańska zupa z kurczakiem, warzywami i ostrymi papryczkami, po których aż ciekły jej łzy po policzkach.

„Miała być wyjątkowo ostra. – Śmiał się z niej, klepiąc ją po plecach. – Ryzyk-fizyk, sąsiadeczko! Nikomu nie podaję takiej żylety, ale skoro chciałaś podwójną porcję jalapeño, to teraz musisz popłakać nad swoim losem” – żartował. – Co?! Rzeczywiście, fantastycznie jest! – warknęła na nią Karolina. – Siedzisz tylko w tych swoich szmatach, szyjesz jakąś głupią kołdrę, jakby to miało cię zbawić, a jak pojawia się konkretny facet, to mu każesz uciekać na drzewo! – Przyjaciółka była wręcz oburzona. – Powiedz mi, długo tak jeszcze będziesz robić?! Werka zajrzała do swojego koszyka. Oczywiście miała ze sobą kilka rozpoczętych bloków do tej „głupiej kołdry”, ale w obliczu tak jawnej krytyki nie ośmieliła się pokazać ich Karolinie. – Zejdź ze mnie, Karola – poprosiła. – Kurde, ja się czuję teraz jak stara i zmęczona życiem kobieta, o randkach myśleć mi się nawet nie chce – wyznała i jednak wyciągnęła robótkę. Szybkim ruchem wypruła fastrygę z uszytego rano kwadracika D-13 o nazwie Marzenia, Nadzieje, który był chyba najłatwiejszym do uszycia blokiem w całej Dear Jane, bo składał się jedynie z pięciu elementów, i zabrała się za szycie kwadratu J-11, zwanego Bliźniaczką. Uznała, że Karolina to mimo wszystko jej bratnia dusza, więc wybaczy jej tak jawną prowokację patchworkową. – Umrzesz w celibacie, zobaczysz! – zawyrokowała przyjaciółka. – Wiesz, tu już nie chodzi o poznanie kogoś, wielką miłość i „żyli długo i szczęśliwie”, bo sama w takie bzdury nie wierzę, ale o to, żeby się całkiem nie zamknąć w tej skorupie. Spadłaś z konia, to czym prędzej wsiadaj na niego z powrotem! I potraktuj to, jak chcesz, dosłownie albo w przenośni – poradziła i podsunęła jej książkę, obłożoną dla kamuflażu w gazetę. – Masz, ja ją w jeden wieczór przeczytałam. Może to cię natchnie do działania. Weronika popatrzyła sceptycznie na podsuniętą lekturę. – Karola, czyżby to była kolejna część tego niegrzecznego dzieła dla pań? – jęknęła. – O nie, nie, nie, nie dam rady, serio. Poprzednią ledwie zmęczyłam! – Ja już następny tom czytam. I coraz bardziej brakuje mi kogoś obok. – Karolina się rozmarzyła i wyciągnęła się na kołdrze jak smukła, rudowłosa rusałka. Weronika pomyślała, że gdyby była facetem, bez wahania skusiłaby się na wdzięki przyjaciółki. Przypatrując jej się spod przymkniętych powiek, zastanawiała się, jak Karolina poradziła sobie z rozstaniem z ojcem Ewy. I jak szybko udało jej się to przeboleć. Karola chyba wyczuła myśli Weroniki, bo nieoczekiwanie zapytała: – Werka... A jak to z wami było? Kiedy dowiedziałaś się, że Lars cię zdradza, to jak zareagowałaś? Weronikę zdenerwowała ta jej ciekawość. Nie miała najmniejszej ochoty wracać do tamtego Bożego Narodzenia, które spędziła samotnie, ponieważ Lars nie zdążył wrócić

z Chin, gdzie pojechał negocjować jakiś kontrakt dla swojej firmy. Jaka ona była ślepa! Romans między nim a Ingrid trwał już wtedy w najlepsze, a Weronika, niczego nieświadoma, z nadzieją kupowała bożonarodzeniowe prezenty, dekorowała apartament przy Odenplan w oczekiwaniu na powrót męża, piekła pierniki i szwedzkie ciasteczka podawane na święta. Lars jednak nie wrócił, więc Wigilię spędziła sama, a na obiad w pierwszy dzień świąt wprosiła się do rodziny Marit. Zaczęła składać do kupy różne drobiazgi i niuanse, które do tej pory pomijała, i już wtedy coś w niej zaczęło wyć z rozpaczy. Gdy Lars wrócił, przyparła go do muru podczas kolacji i po kilku próbach zbagatelizowania jej podejrzeń wyznał, że od lipca spotyka się z dyrektor marketingu ze swojej firmy. I że to właśnie z nią spędził święta w Chinach. Przyrzekł, że zakończy ten romans, jednak były to tylko czcze obietnice – kilka dni później Weronika przyłapała go z Ingrid na gorącym uczynku w jego biurze. – Nijak nie zareagowałam. To znaczy wynajęłam sobie wtedy mieszkanie i się wyprowadziłam. Tyle... – szepnęła, odwracając głowę. – A wiesz, najsmutniejsze było to, że Ingrid wiedziała, że Lars ma żonę, bo spotkałyśmy się kilka razy na bankietach, jednak to nie przeszkodziło jej w bzykaniu się z nim. Świństwo. – Świństwo to zrobił ci on! – podsumowała twardo Karolina. – Takim kolesiom to się powinno jaja obcinać, wiesz? Zranił cię paskudnie... Weronika poczuła, jak wzrok Karoliny przewierca się przez nią na wylot, i zrobiło jej się nieswojo. – Ale będzie lepiej, zobaczysz. – Przyjaciółka poklepała ją pocieszająco po ręce, aż Werka zgubiła rytm w fastrygowaniu materiału. – Ja przez pierwszy rok tylko leżałam i wyłam, w dodatku byłam w nieplanowanej ciąży i gdyby nie mama, to nie wiem, co by się ze mną stało. – Westchnęła. – Jednak pozbierałam się na tyle, na ile mogłam. Chociaż czasami jak złapię doła, to masakra... – Ja przytyłam wtedy prawie dwadzieścia kilo – wyznała Weronika, patrząc nagle z obrzydzeniem na kalorie, które właśnie pochłaniały. Przypomniała sobie, jak po wyprowadzce z ich wspólnego mieszkania w centrum Sztokholmu nie mogła spać i godzinami leżała na kanapie, wpatrując się tępo w sufit, a sen nie nadchodził. Chwilami czuła się tak, jakby pływała w mętnym, gęstym, szarym kisielu. Bywały dni, gdy wstawanie z łóżka jawiło jej się jak najgorsza tortura. Miała ochotę krzyczeć, żeby wszyscy zostawili ją w spokoju, żeby poszli do diabła, z radością wyobrażała sobie, że na ludzkość spada jakaś plaga, wirus albo trzęsienie ziemi, i cała cywilizacja znika, a ona, Weronika, zostaje po prostu sama i wreszcie jest wolna. Zaczęła się objadać. Gdy brakowało jej endorfin, kupowała sosy w słoiczkach,

makarony, tłuste i mało wartościowe ciasta i czekolady i robiła sobie samotne uczty, pochłaniając to wszystko jednego wieczoru. Na rezultat nie musiała długo czekać – do parszywego nastroju związanego z sytuacją małżeńską szybko dołączyła nieakceptacja własnego ciała. Nie mogła już patrzeć na siebie w lustrze, z ałżd m swii R a

powinnam odbić go tej suce Ingrid? Co ty na to? Werka wyobraziła sobie, jak blond kucyk przyjaciółki aż podskakuje na jej głowie, tak zapaliła się do tego pomysłu. Marit stanowiła dla niej kwintesencję szwedzkiego wdzięku: rumiana, wysportowana, do tego blondynka o niebieskich jak niebo oczach – nie było na świecie faceta, który oparłby się jej urokowi. – Kochanie, uwierz mi, nie warto. – Weronika powstrzymała jej zapędy. – Z wielu względów nie warto. Przecież dobrze wiesz. – Okej, okej, pewnie i tak ma małego. Zresztą twój prawniczyna dla mnie trochę za stary – przyznała szczerze Marit. – W każdym razie o co chodzi? Najpierw intrygujesz mnie tym kucharzem i poświęcasz mu połowę maila, a teraz mówisz, że facet ci się nie podoba? – Zawiesiła głos. – Wrzuć, proszę, nieco na luz; jedna randka ci nie zaszkodzi. Nawet jeśli ten twój Edward jest trochę nieciekawy, to następnym razem, jak zaprosi, idź i baw się dobrze! Jedno spotkanie do niczego cię nie zobowiązuje, a szanse, że będzie fajnie i przedłużycie wieczorną randkę do śniadania, są spore. – Marit zawsze doceniała w mężczyznach przede wszystkim przebojowość, więc jąkanie nie wpisywało się w jej wizję idealnego faceta dla przyjaciółki, ale nigdy nie skreślała mężczyzn z góry, dawała im szansę na jedną kolację i miłą konwersację przy drinku. – Żebyś ty słyszała mnie i Magnusa ostatnio pod prysznicem, od razu miałabyś ochotę się do nas przyłączyć. – Roześmiała się gardłowo. – Albo zaciągnąć do łazienki tego swojego kucharza. – Zachichotała. „Oszalały z tymi randkami i gadkami o bzykankach” – pomyślała Werka. Najpierw Karolina na nią wsiadła, a teraz jej szwedzka przyjaciółka ciągnie ten sam temat. – A jak firma? – Zmieniła szybko temat. – Okej, wszystko okej – zapewniła Marit. – Twoje rzeczy też się ładnie sprzedają, więc nie obijaj się tam, tylko rób i przysyłaj kolejne. Oczywiście w przerwach między randkowaniem z kucharzem! – Marit! – Teraz i Werka się roześmiała. – Już, koniec, zejdź ze mnie, szwedzka hoża dziewojo! Spojrzała ponownie w swoje odbicie. Oczy jej błyszczały, policzki miała zaróżowione. Wyobraźnia zaczynała płatać jej figle, podsuwając różne możliwe scenariusze na zakończenie ewentualnej randki z Edwardem. „Biedak. Pewnie go teraz uszy pieką”. Uśmiechnęła się do dziewczyny odbijającej się w lustrze i puściła jej buziaka. Dziwne rzeczy działy się w jej głowie – nagle myśl o Edku Zawiślaku nie była jej już niemiła. Zasnęła tego wieczoru z jego roześmianą twarzą przed oczami i obudziła się w wyjątkowo radosnym nastroju. Kręciła się po sypialni w poszukiwaniu czerwonej bielizny i plisowanej szyfonowej spódniczki w odcieniu pudrowego różu, w której jej nogi

zawsze wyglądały niesamowicie. W głowie narodził jej się szatański plan uwiedzenia pana Zawiślaka. W końcu, jak powiedziałaby Karolina, miłość aż po grób to wymysł wariatów, a od miłego, niezobowiązującego romansu jeszcze nikt nie umarł. Dodatkowo za plus tej sytuacji uznała to, że myślenie o Edku inspirowało ją do działania i uruchamiało pokłady kreatywności, zupełnie jakby w jej mózgu otworzyła się jakaś klapka odpowiedzialna za artystyczne wizje. Nie tylko szyła Dear Jane jak szalona. Tworzyła też piękne drobiazgi z szybkością małej manufaktury. Ponieważ ostatnio nie bardzo mogła wychodzić ze sklepu w godzinach pracy, rozłożyła na stole kawałki starych, ale wciąż pachnących farbą drukarską gazet i poukładała na nich farby w tych samych odcieniach, które zaproponowała chłopakom w projekcie ich kawiarnianego wnętrza. W szpargałach kupionych w Panduro Hobby i przywiezionych ze Sztokholmu znalazła deseczkę – zawieszkę z surowego drewna. I jakoś zupełnie nieświadomie, wykorzystując momenty, kiedy po sklepie nie kręcił się żaden klient, zaczęła ją malować i tworzyć z niej ozdobną tabliczkę. Włożyła w tę pracę naprawdę dużo serca, nie poszła na żywioł, tak jak w przypadku niektórych projektów, ale najpierw narysowała szkic na kratkowanej kartce notatnika – kilka rysunków pofrunęło do kosza, zanim zdecydowała się wybrać odpowiedni wzór. Następnie pieczołowicie odwzorowała motyw na drewnie i dopiero wtedy zaczęła wypełniać całość kolorami.

Meeting Place – Miejsce spotkań

S

klep wcale nie funkcjonował tak, jak to Weronika zakładała podczas przygotowań do otwarcia. Okazało się, że siedzenie w nim dzień w dzień po osiem godzin, bez możliwości wyskoczenia na dłuższą chwilę do miasta, było dla niej dużą niedogodnością. Nawet do Joli, księgowej, Werka pędziła zazwyczaj rano, jeszcze przed otwarciem Robótkowa. Wpadała do biura spocona i zziajana, ubolewając nad swoją marną kondycją, mijała dwie wielkie drukarki blokujące jej przejście do biurka Joli i gdy już do niego docierała, wyrzucała z siebie: – Cześć. Ja tylko na chwilę. Faktury przyniosłam i zaraz uciekam. W tym momencie najczęściej wlewała w siebie wodę, którą częstowała ją księgowa, a zęby aż dzwoniły jej o szklankę z tego zziajania. Wypijała duszkiem i biegła z powrotem na swoje włości. Ta rutyna zaczynała ją powoli wpędzać w zły nastrój, dlatego z radością umilała sobie dzień kontrolą postępów prac remontowych w kawiarni. Zamykanie sklepu na parę minut było o tyle możliwe, że idąc do chłopaków w gości, Robótkowo miała zawsze w zasięgu wzroku i gdy tylko zauważała pod jego drzwiami klientki czytające na zostawionej przez nią kartce „Zaraz wracam”, robiła szybki odwrót i po chwili była z powrotem. Najczęściej jednak udawało jej się zjeść szybki obiad w towarzystwie Roberta, czasami dołączał do nich na chwilę i Edek, który ciągle zachęcał ją do jedzenia. – Ugotowane specjalnie dla ciebie, sąsiadko – żartował, ponaglając ją do szybszego machania widelcem, gdy tylko zauważał, że zawartość talerza jej stygnie. Te wizyty, obiady i pogaduszki sprawiały, że coraz bardziej przywiązywała się do obu właścicieli Cannelloni. Na dobrą sprawę, gdy myślała o Staromiejskiej, w głowie pojawiało jej się tylko kilka obrazów: dziadkowie, starówka i jej nowi przyjaciele, czyli Karolina, Robcio i Edek. W obecności Roberta pozwalała sobie na wiele, czasami na zbyt wiele, ale on się nie obrażał, bo poczucie humoru mieli podobne. Szybko zrozumiała, co miała na myśli Karolina, żałując, że nie zna odpowiednika Roberta w wersji hetero. Był nie tylko przystojniakiem w designerskich okularach i gustownych ciuchach, lecz także znakomitym powiernikiem wszystkich babskich żali i Werka wiedziała, że gdyby kiedyś potrzebowała poduszki, by się wypłakać, Robert doskonale sprawdziłby się w tej roli. Bez

niego także wiele urzędowych spraw byłoby dla niej nie do przejścia. Weźmy na przykład taki urząd celny. Okazało się, że nowi przedsiębiorcy potrzebują specjalnego numeru przy odprawach importowanych towarów. Weronika nie miała o tym zielonego pojęcia, dlatego jej pierwsza dostawa z USA utknęła w magazynach na lotnisku. Dopóki nie przedstawiła odpowiednich formularzy z wymaganymi danymi, mogła tylko marzyć o jej ocleniu. Bombardowała celników telefonami, ale bezskutecznie – nie była najlepsza w telefonicznym załatwianiu spraw, poza tym albo trafiała na niewłaściwe osoby po drugiej stronie kabla, albo kompletnie zagubiona w zawiłościach przepisów nie potrafiła sprecyzować, o co jej chodzi; i kilka godzin później jej sprawa wciąż tkwiła w punkcie wyjścia. Wtedy z pomocą przyszedł Weronice właśnie Robert, który wleciał jak rakieta do Robótkowa, żądając kilkunastu metrów materiału na bieżniki. Usłyszawszy to, Weronika od razu zaczęła podejrzewać, że decyzję o zamianie mało gustownej ceratki pokrywającej stoliki Cannelloni na kraciaste obrusy Robert podjął bez wiedzy Edka, ponieważ zdążyła się już przekonać, że tamten był ślepy na to, co go otaczało, o ile oczywiście nie wiązało się to z gotowaniem. W każdym razie Robert kupił całą belę kraciastej bawełny i wymógł na Werce obietnicę, że uszyje im te bieżniki, po dwie sztuki na każdy stolik. Gdy przyszedł, akurat w tym momencie miała ochotę cisnąć telefonem o półkę z cekinami, umieszczoną na wprost kasy. Przyjemnie byłoby obserwować, jak komórka roztrzaskuje się wśród tych świecidełek w drobny mak. Robert uratował wtedy i ją, i jej telefon. Wystarczyło, że porozmawiał z urzędnikami, zaraz też ściągnął na komputer Weroniki odpowiednie formularze i obiecał, że po ich wypełnieniu i złożeniu w urzędzie załatwi sprawę od ręki. – Uwielbiam cię! – Wycałowała go wtedy z radości. – Ożenisz się ze mną? – zażartowała. Inaczej przedstawiała się relacja Weroniki z Edkiem. Sama nie wiedziała, co o nim myśleć. Po tej jednej propozycji randki mężczyzna więcej nie poruszył tematu wyjścia gdzieś na miasto. Zaczynało ją to coraz bardziej irytować, bo plany uwiedzenia go musiała odłożyć na bok. Czasami, kiedy patrzyła na niego, przypominała sobie ciepło, jakie ją oblało, gdy gościł u niej na obiedzie, i wtedy zaczynała żałować odmowy. Edek ani słowem nie wspominał o swojej towarzyszce z parku; także Robert, który najczęściej żartował z nieporadności Edwarda w kwestii podbojów miłosnych, nie zająknął się na ten temat ani słowem, więc Weronika nie wiedziała, czy Edek się z kimś spotyka, czy wciąż jest wolny. Gdy do nich zaglądała, najczęściej wychodził się przywitać, a później towarzyszył jej i Robertowi jak milczący cień, odzywając się tylko od wielkiego dzwonu. Zauważała jednak w jego oczach zabawne ogniki, gdy słuchał, jak się przekomarzają. No i wciąż czuła na sobie jego spojrzenia, kiedy myślał, że tego nie widzi. A jeśli nie patrzył, to przystawał blisko, zupełnie jakby chciał po prostu pobyć w jej obecności, i pokazywał, co

już udało im się zwojować w kawiarni. – Werka, a zauważyłaś, jak nam się kolega zaczął stroić? – zapytał któregoś dnia Robcio, obracając Edka dokoła, żeby dziewczyna mogła dojrzeć nowy strój osłonięty kucharskim fartuchem, owijającym Edka niemal do kostek. Stali właśnie w kawiarni, w której ekipa Karola skończyła już układać kafelki i malować ściany. To, co się wyłaniało z zapyziałego wcześniej wnętrza, bardzo się Weronice podobało, więc z lubością wdychała lekko mdlący zapach schnących farb i fug. – Nowe portki, nowa koszula... – Robert odchylił fartuch Edka i kazał jej podziwiać ubrania kolegi. – Pochwal go, że ładne, bo ładne, prawda? Wyczuwam w tym jakieś damskie rączki. – Robciowi nagle rozwiązał się język, a Edek odwrócił się w stronę drzwi i zaczął majstrować przy mechanizmie zamka. – I do tego fryzurę inną sobie zrobił – zauważył. Są takie momenty w życiu, kiedy cała pewność siebie potrafi nagle człowieka opuścić. W jednej chwili stoimy mocno na nogach, czując całym sobą, że świat należy do nas i wystarczy wyrazić życzenie, aby był na nasze małe skinienie, a za sekundę cała krew odpływa nam z głowy i skupia się w okolicy serca z takim impetem, że niemal słyszymy, jak przepływa po tętnicach. Po tej paplaninie Roberta Weronika odniosła wrażenie, że krew skumulowała jej się właśnie gdzieś w okolicach mostka i jest to tak bolesne, że aż dech jej zaparło; poczuła, że zaraz straci grunt pod nogami. Sama nie wiedziała dlaczego. Nie sądziła, że potwierdzenie wieści o tym, że Edek zaczął się z kimś spotykać, dotknie ją aż tak mocno. – Weź, może przestań ględzić, co?! – Edek ostro skwitował rewelacje Roberta i w jego spojrzeniu błysnęła stal. – Paple toto, co mu ślina na jęzor przyniesie! W kawiarni zapanowała cisza. Robert odwrócił się urażony i zaczął się wnikliwie przyglądać fototapecie, szukając nieistniejących nierówności na jej powierzchni, a Edek z rękami wetkniętymi w kieszenie szykował się chyba do ataku na menedżera. Werka pochyliła głowę nad przyniesionym pakunkiem z tabliczką i dyskretnie przyjrzała się swoim towarzyszom. Najwyraźniej żaden z nich nie zauważył speszenia na jej twarzy, więc odgarnęła włosy wpadające jej do oczu i postanowiwszy zażegnać ich sprzeczkę, zanim na dobre się rozpocznie, wyjęła tabliczkę i podeszła do Edwarda. – Prezent dla was mam, chłopaki. – Przymierzyła tabliczkę do szyby w drzwiach. Pasowała idealnie. Teraz musieli tylko zadbać o jej zawieszenie. Popatrzyli na siebie z niedowierzaniem, a Robert podskoczył do niej i zaczął obracać podarowane im dzieło, rejestrując każdy szczegół; odzyskał przy tym szampański humor. Edek wyjął mu deseczkę z rąk i ponownie przyłożył do drzwi. – Dawaj, bo zepsujesz! – Pogładził lakierowaną powierzchnię. – Weronika, ty sama? Dla

nas? – Nie mógł uwierzyć. Powąchał tabliczkę, marszcząc nos; widać musiał wszystko zbadać organoleptycznie. – Ale będzie nam pasowała! – Ucieszył się. – Trochę pachnie żywicą; to lakier postarzający – wyjaśniła. – Wyjątkowo cała decha nowa była, nic śmietnikowego, nic używanego. – Roześmiała się. Robert od razu podchwycił temat. – Aleeeeee... – Klepnął Edka w ramię. – Stary, ty nie widziałeś, jaką szafkę na gazety Werka sobie zrobiła z tych drewnianych skrzynek, które jej daliśmy! – Zachwycił się jej ostatnim dziełem, powstałym z dwóch skrzynek ze sklejki, białego wosku do drewna i czterech kółek. – Co by nie wpadło w twoje rączki, Wercia, to od razu nabiera blasku. – Cmoknął ją w czubki palców. – Meble, ubrania, nawet kot nie przypomina już tej bidy, którą przywieźliśmy ze schronu. – Pokręcił z niedowierzaniem głową. – Nie zdziwiłbym się, gdyby mu noga odrosła. – Nie żartuj sobie z mojego kociego dziecka. – Pogroziła mu palcem. Miał jednak trochę racji. Pchełka zadomowiła się już na dobre w swoim nowym domu, a że apetyt na pierś z kurczaka i kocie paszteciki miała iście wilczy, jej oczka i futerko szybko nabrały blasku. Nie obyło się bez kilku wizyt u weterynarza, bo okazało się, że miała w uszach świerzb, do tego doszła infekcja oskrzeli. Antybiotyki i dużo odpoczynku na starym swetrze Weroniki, którym ją troskliwie owijała, gdy kocina, ciężko oddychając, walczyła z choróbskiem, zrobiły swoje i teraz w domu na Staromiejskiej mieszkał piękny okaz burego kota. Gdyby ktoś miał okazję porównać zdjęcia sprzed kilku tygodni i zrobione teraz, jedynie po brakującej łapce rozpoznałby, że to to samo stworzenie. Koteczka szalała po całym mieszkaniu jak młody kociak i za nic nie potrafiła zrozumieć, dlaczego każda próba kradzieży bloków patchworkowych wywołuje stanowcze protesty jej pani. – Ty sroko złodziejko, oddawaj, to jest moje i tylko moje! Weronika co chwila wygrzebywała z kociego legowiska schowane tam kwadraty do Dear Jane, które Pchełka zabierała ze stosu gotowych już bloków, wykorzystując każdą chwilę nieuwagi swojej właścicielki. Kilka dni temu ukradła świeżo uszyty kwadrat D-7 o nazwie Miejsce Spotkań – widać kotu spodobała się tkanina w pomarańczowym odcieniu. – Naszego Edka też byś mogła tak przygarnąć. – Robert z uporem powracał do tematów damsko-męskich. – Edek, chciałbyś u Werki trochę pomieszkać, co? – spytał z przyjacielską uszczypliwością. „Nie daj się, Edek! Walcz!” – dopingowała go Weronika rozbawionym spojrzeniem. Puścił do niej oko. – A skąd ty wiesz, że ja już u Werci nie mieszkam? – Edek godnie przyjął wyzwanie. –

Ha? Wychodzisz sobie po zamknięciu knajpy, a jak ciebie nie ma, to ja po cichutku pędzę do niej przygotowywać romantyczną kolację. – Roześmiał się. – Tak, tak, Robciu, taką ze świecami, kwiatami i winkiem, sam wiesz... – Postanowiła wesprzeć sąsiada w walce z panem swatką. Edek chwycił jej ręce i zaplótł je sobie w talii. Poczuła się trochę niezręcznie, ale dzielnie maskowała to udawaną pewnością siebie. Inna sprawa, że właśnie spełniała się jej fantazja dotycząca przytulenia się do Edka, i była lekko rozczarowana, że doszło do tego w tak mało romantycznych okolicznościach. On chyba też czuł się trochę skrępowany, bo mięśnie ramion miał napięte jak struny. Werka potarła policzkiem o jego koszulę i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że pewnie upaprała mu rękaw różem, którego sobie nigdy nie żałowała. – Mmmmm – zamruczała jak Pchełka i posłała Edkowi filuterne spojrzenie. – To dlatego Edzio nowe portki kupił i stroi się w nie jak stróż w Boże Ciało. Robert spojrzał na nich zdezorientowany. – I muszę przyznać, że ma w nich naprawdę niezły... No, dobrze w nich wygląda. – Spojrzała czule na Edka i obrzuciła fachowym spojrzeniem jego nową część garderoby w ciemnym odcieniu szarości. Odpowiedział, całując jej czubek głowy i robiąc przy tym śmieszną minę. O ile Robert nie uwierzyłby nigdy w bajeczkę o pomieszkiwaniu Edzia u Weroniki, o tyle ich uściski dały mu trochę do myślenia, chociaż według Weroniki każdy głupi zorientowałby się, że grali. Jednak wiedziała, że Robcio jest tak skupiony na swoim talencie aktorskim, że nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że inni też mogą udawać coś na potrzeby sytuacji. Według niego monopol na aktorstwo miał w tym towarzystwie on, więc nie wyprowadzali go z błędu, tym bardziej że wyraźnie zbili go z tropu. Błysnął oczami zza okularów i sięgnął po tablet leżący na parapecie. – Jakoś wam nie wierzę – mruknął i włączył filmik, chcąc szybko zmienić temat. – Zobacz, Werka! Obejrzyj i powiedz, kto ma na tej ulicy najlepszy tyłek. – Podsunął jej tablet pod nos. Wystraszyła się, myśląc, że przed oczami pojawią się jakieś rozbieranki z udziałem Roberta, ale tak się nie stało. Na filmiku widniała pomalowana na złoto postać w koronie, stojąca na scenie. Edek pokręcił głową z rezygnacją w oczach – musiał widzieć to już nie jeden raz. – Szanowni państwo, przed państwem solista baletu Robert Popławski w roli Złotego Bożka! Weronika musiała przyznać, że taniec kolegi zrobił na niej ogromne wrażenie. Jego tyłeczek również, bo strój Bożka nie pozostawiał wiele wyobraźni. Korona na głowie,

medalion na piersi i złociste galotki uszyte z niewielkiej ilości materiału, do tego złota farba na wydepilowanym ciele – tylko z tylu elementów składała się sceniczna kreacja tancerza. Ale sama choreografia zapierała dech w piersiach. Robcio tańczył jak niesamowita maszyna, lekko odbijał się od sceny i szybował, kręcąc się w podskokach. Był naprawdę wspaniały w tej roli, majestatyczny, skupiał na sobie spojrzenia. Aż zrobiło jej się go trochę żal – gdyby kontuzja nie wykluczyła go z zawodu tancerza, mógłby naprawdę sporo osiągnąć. Jednak w tej samej chwili, gdy oglądali baletowe popisy menedżera, coś innego przykuło uwagę Weroniki. Wpatrując się w tablet i tańczącego Roberta, poczuła, jak wierzch dłoni Edka muska lekko jej rękę. Nie mógł to być przypadkowy gest, bo spojrzał na nią spod rzęs, jakby chciał wybadać jej reakcję. To dotknięcie trwało może ułamek sekundy, ale poczuła się, jakby grała w filmie i w montażu zrobiono z tego momentu scenę w zwolnionym tempie, taką z rzewną solówką na skrzypcach albo fortepianie, ze wzmocnionym napięciem i przedłużonymi spojrzeniami dwójki bohaterów. Zerknęła na niego kątem oka, a on szybko zabrał rękę, pozostawiając między nimi coś niedopowiedzianego. Jego niebieskie spojrzenie przeszyło myśli Weroniki na wskroś. Poczuła, jak krew odpływa z jej policzków i za chwilę wraca w podwójnej ilości, powodując nagłe rumieńce. „Nie rób tego, Edek – pomyślała. – Dla własnego dobra nie rób tego”. Kilka dni później maleńka kawiarenka przytulona do restauracji była już niemal gotowa. Kończyli załatwiać formalności z sanepidem, ale nawet z nim wszystko poszło łatwo i szybko. Edek i Robert nigdy nie mieli większych kłopotów z inspektorami, a i niebagatelne okazało się to, że pracownicy sanepidu często i chętnie stołowali się w Cannelloni. Dłuższą ścianę kafejki pokrywały białe błyszczące kafle, nad nimi królowały czarne tablice, na których mieli pisać kredą aktualne menu. Brat Edka podrzucił im na dwa dni kilku chłopaków ze swojej ekipy budowlanej do instalacji hydrauliki i zrobienia kilku podłączeń elektrycznych. Wycięto także osobne wejście do kawiarni w miejscu dawnego okienka, przez które podawano kiedyś zapiekanki, i teraz wszystko lśniło nowością. Mieli już i cały rząd butelek z syropami cukrowymi, ustawiony na przyściennym blacie, i gotową tablicę, która będzie stać codziennie na ulicy i kusić nowymi smakami kawy. Wybrali wzór na kubki i te miały dotrzeć do nich lada chwila. Okazało się, że producent jest w stanie zrobić na nich dowolny nadruk, więc Edek z sentymentu, zainspirowany nieco widokiem kraciastej bawełny u Weroniki, zdecydował się na kubki w czerwoną krateczkę. W południe dowieziono też nowiutki ekspres przemysłowy, parzący kawę pod

naprawdę dużym ciśnieniem, aż wychodziła aromatyczna i z lekką pianką. Z zadowoleniem zgodził się na pomysł Roberta, żeby zamiast dodatkowej osoby do pracy przyjąć na praktyki trzy uczennice ze szkoły baristów. Oj, to w znacznym stopniu ułatwi im działanie. Myśl o zatrudnieniu w najbliższym czasie kolejnej osoby wywoływała u niego niemałe przerażenie – nijak nie wystarczyłoby im na ZUS i inne składki. A tu proszę, dziewczyny odbębnią niezbędne praktyki, a oni skorzystają – same plusy. W ogóle zapomniał już o swoich rozterkach sprzed kilkunastu dni i działał ostatnio jak automat, szybko i bez wahania. Z zaskoczeniem uznał, że pomysł z kawą może wypalić; gdy wystawili tablicę z informacją o smaku dnia i rysunkiem kubka, od razu kilka osób zapytało w okienku o kawę, a przecież tablica stała tylko przez chwilę, by przetestować, czy napisy są w ogóle czytelne z ulicy. Z przyjemnością zauważył, że bardzo, ale to bardzo dobrze czuje się w tej ich małej kafejce. Wnętrze było nieprzeładowane gadżetami, o stonowanej kolorystyce, wypełnione dobrym sprzętem i osobistymi akcentami związanymi z jego pasją do fotografowania. Dopiero wczoraj skończyli montować blat z sosnowego drewna, gładki i pięknie harmonizujący z kolorem ścian w odcieniu kawy z mlekiem. Edek z lubością pogładził lakierowane ciepłe drewno. Przysiadł przy jednym z trzech stoliczków i popatrywał na to swoje nowe dzieło, które powstało dzięki jego determinacji i pomocy przyjaciół. Był z siebie naprawdę zadowolony. Zaledwie kilka tygodni temu ten kąt zastawiały chłodnie z gotowymi kanapkami, a teraz – proszę – otwierali dziś niemal minikawiarnię, wszystko było prawie gotowe. Nie znał nikogo, kto potrafił działać w takim tempie jak on, Edek Debeściak. No, może brat był w stanie mu dorównać, ale on od lat swoje umiejętności sprzedawał firmie budowlanej, nic go z kulinariami nie łączyło. Weronika zajrzała do nich jeszcze kilka razy, nadzorowała prace i nieraz kręciła nosem na jakieś odstępstwa od jej projektu, a on starał się zachować przy niej spokój i udawać, że nigdy nie dostał od niej kosza po zaproponowaniu randki. Czy tego chciał, czy nie, jej obecność coraz bardziej go cieszyła i jakaś cząstka jego serca czekała na chwilę, kiedy znowu ją zobaczy. Poprosił nawet Roberta, żeby go informował, ilekroć sąsiadka pojawi się w trattorii. Na umówiony sygnał od razu rzucał to, czym się aktualnie zajmował w kuchni, i niby przypadkiem zjawiał się w kawiarni, dla samej przyjemności popatrzenia na Werkę i przywitania się z nią. Przyzwyczaił się do tych jej wizyt i z lekkim niepokojem uświadomił sobie, że właściwie każdego dnia na nie po cichu czeka. – Wercia, może zjesz u nas? – proponował od razu. Skusiła się ze dwa razy, a wtedy przygotował dla niej coś pysznego od a do zet, nie pozwalając nikomu dotknąć nawet talerza, z którego miała jeść. Później z radością siedział z nią przy stoliku i patrzył, jak odgarnia włosy z twarzy i zajada ze smakiem.

Zaczynał czuć się przy niej na tyle swobodnie, że czasami pozwalał sobie na delikatne muśnięcie jej ręki albo niby przypadkowe dotknięcie rękawa. Gdy zaczął się zastanawiać, co takiego właściwie w niej lubi, doszedł do wniosku, że Werka zdecydowanie miała w sobie coś, co przyciągało ludzi, co pozwalało na skrócenie dystansu, że z każdym potrafiła znaleźć wspólny język. Siedząc przy barze, zagadywała nieznajomych i czy był to profesor wracający z wykładów na uniwersytecie, czy ubrany w dres robotnik, który wpadł na szybki obiad, z każdym miała o czym porozmawiać. Gdy podarowała jemu i Robertowi ręcznie malowaną tabliczkę z godzinami otwarcia, od razu powiesili ją na drzwiach. Chciał jej za to rękodzieło zapłacić, ale prawie się obraziła. Tabliczka była ozdobiona zawijasami i zabawnymi malunkami z kubkami i filiżankami. Edek łapał się na tym, że bez przerwy kładzie na niej rękę, odwraca ją to na stronę z napisem „Otwarte”, to na drugą. Nawet nie wiedział, kiedy i jak to się stało, ale zadurzył się w tej swojej sąsiadce, na razie nieśmiało, ale już teraz na jej widok czuł delikatne mrowienie w żołądku. Nawiedziła go nawet kilka razy w nieprzyzwoitych snach, które wspominał z lekkim zażenowaniem, ale i z radością. Dlatego dotykanie tej tabliczki sprawiało mu niezwykłą przyjemność, wiedział, że i jej ręce musiały wcześniej mieć kontakt z tym kawałkiem drewna. Skarcił się w duchu za ten swój szczeniacki romantyzm i przejrzał się w gładkiej powierzchni ekspresu, wyszczerzając do swojego odbicia równe zęby i z czułością gładząc stal. Dziewczyny zabierały się powoli do parzenia pierwszych filiżanek kawy, więc z zainteresowaniem patrzył, jak ze zwykłych ziaren można wyczarować różne napoje. Żałował trochę, że we Włoszech nie przywiązywał większej wagi do kawy; ot, wlewał w siebie rano cappuccino do śniadania, po obiedzie espresso, i tyle. A teraz na ladzie piętrzyły się przed nim mokka z bitą śmietaną, latte na mleku sojowym, macchiato. Jak na jego niewyrafinowany kawowy gust było tego za dużo i nie potrafił podjąć decyzji, z którym smakiem wystartują jutrzejszego ranka. – Wiem, kto nam pomoże. – Robert odłożył telefon na kontuar i wybiegł z restauracji. Nie minęła minuta, a Edek zobaczył przez okno, jak jego menedżer stoi pod sklepem Weroniki i tłumaczy coś zaskoczonej kobiecie. Opierała się lekko, ale ciągnął ją za sobą w stronę ich kawowego kącika i trajkotał o czymś z ożywieniem tak głośno, że nie miała szans ani zaprotestować, ani usłyszeć przywitania Edka. Mężczyzna nie powtórzył co prawda swojego „dzień dobry”, ale przysunął się nieco w jej stronę, tak żeby go na pewno zauważyła, a wtedy ona obdarzyła go radosnym uśmiechem i... pocałowała go na powitanie w policzek, zaskakując go tym kompletnie. Podejrzewał, że na oczach wszystkich zrobił się czerwony jak burak, bo serce zaczęło mu walić jak młotem. Robert sprowadził jeszcze panią Basię, kelnerkę, i Monikę, pomoc kuchenną Edka,

i usadził zaskoczone kobiety na krzesłach. Nie obyło się bez śmiechów i pisków. – Ale ja się nie znam na kawie – zaoponowała pani Basia. – Nawet za nią nie przepadam. Robert teatralnym gestem wskazał na stojące na kontuarze napoje. – Miłe panie, nie musicie się na niczym znać. Zamknijcie na sekundę oczy i wczujcie się w rolę zwykłej klientki. Pomyślcie, że przechodzicie właśnie deptakiem, jesteście w romantycznym nastroju, macie ochotę na kawkę i widzicie przed sobą nasz szyld. Wokół unosi się zapach świeżo parzonej kawy, więc decydujecie się coś zamówić – czarował z przejęciem Robert, czyniąc honory domu. – I teraz proszę szanowne panie o ciszę i odrobinę zaufania. Zaraz wasze usta posmakują czegoś miłego, czegoś specjalnego, co dla was z Edwardem mamy. Monika parsknęła śmiechem, bo wypowiedź Roberta kojarzyła jej się dość dwuznacznie, zresztą jak wiele rzeczy. Edek syknął zniecierpliwiony; nieraz słyszał, jak opowiadała w kuchni sprośne dowcipy reszcie kucharzy, popatrując przy tym, czy szef ją słyszy i czy jakoś zareaguje. Doskonale wiedział, że prowokuje go tymi kawałami, ale nie odzywał się ani słowem i zdecydowanie trzymał się na dystans. Monika wiele razy dawała mu do zrozumienia, że wystarczy jedno słowo, a chętnie opowie pikantny dowcip tylko jemu, najlepiej gdzieś na osobności, ale on kompletnie nie miał na to ochoty. Owszem, była ładna, wręcz śliczna, i bardzo kobieca, co chętnie podkreślała strojem, ale jednocześnie sprawiała wrażenie pustej laleczki. Miała w sobie taką beztroską naiwność, która go straszliwie drażniła. Edek szukał w kobietach ciepła i mądrości, spokoju, którego w dziecinnym śmiechu Moniki nijak nie umiał dostrzec, więc wszelkie umizgi z jej strony zbywał, jak mógł. Teraz też zirytowało go lekko to jej chichotanie, aż zaczął niecierpliwie bębnić palcami w blat. Tymczasem Robert nic sobie nie robił z chichotów Moniki i bębnienia Edka; dał tylko znak młodym baristkom, żeby przystąpiły do pracy. Śmieszne to były dziewuszki, młode i lekko skrępowane swoją nową funkcją i mundurkami; najwyraźniej ich pierwsza praca w prawdziwej kawiarni spowodowała, że ich ruchy na początku były nieco nieśmiałe i zachowawcze. Jednak szkolenie, które odbywały już od jakiegoś czasu w szkole gastronomicznej, szybko pozwoliło im na wejście w rolę poważnych ekspertek od najlepszego espresso w mieście. Gdy stalowa maszyna była już rozgrzana i gotowa do użycia, ponownie zaczęły ceremonię parzenia. Pomieszczenie wypełnił syk spieniacza do mleka, warkot młynków mielących ziarna przed zaparzeniem, brzęk metalu o metal, gdy dziewczyny wlewały mleczną pianę do filiżanek z naparem, używając do tego tępego noża. Edek patrzył na to jak zaczarowany: baristki kładły nóż na krawędzi dzbanuszka z mlekiem i przytrzymując nim pianę, pozwalały, aby ciepłe mleko z dna dzbanka

wymieszało się z kawą, dopiero na koniec pianka wypełniała kubek aż po brzegi. W kawiarnianym kąciku roztaczał się cudowny, ciepły aromat. Edek obserwował te czary z dumą. Oparł się o kontuar i stał z rękami splecionymi na piersiach, w nieodłącznym kucharskim fartuchu, doglądając każdej czynności wnikliwie, jak przystało na gospodarza tego przybytku. Popatrzył na Roberta podającego testerkom do spróbowania napój w ogrzanych filiżankach. Przypominało to scenę z jakiegoś filmu, odegraną z fasonem i gracją. I ta duma z własnych, w tej chwili już namacalnych dokonań, tak Edka rozpierała, że i on złapał za jedno naczynie i podsunął Weronice pod nos. Zdecydowanie jednak brakowało mu wdzięku tancerza baletowego i omal nie rozlał kawy na jej kolana. Jakoś dziwnie onieśmielała go ta kobieta, która niedawno zmusiła go do szabrowania mebli na śmietniku, następnie jednym spojrzeniem wniknęła w jego duszę i zaproponowała mu projekt kawiarni, jeszcze później odrzuciła propozycję randki, a teraz siedziała spokojnie i czekała na spróbowanie wszystkich smaków, jakie dziś wyjdą spod rąk praktykantek. Gdy filiżanka zadrżała w jego rękach i kilka kropli kawy spadło na spodek, spojrzała na niego z lekkim wyrzutem – przynajmniej tak mu się wydawało. – Nie poparz mnie tylko, Edwardzie drogi – szepnęła cicho, patrząc mu w oczy, i przytrzymała filiżankę, splatając swoje palce z jego, zupełnie jakby chciała ogrzać dłońmi i filiżankę, i jego ręce. Zbiła go tym z tropu. Potrafił z szybkością błyskawicy wielkim nożem posiekać kilka kilogramów marchwi bez najmniejszego zadraśnięcia, aż leciały wióry, bez trudu ostrym tasakiem nacinał żeberka, tak że wychodziły z tego zgrabne i równe porcje, idealne do marynowania, ale chyba nie umiał podać tej dziewczynie z magnetyzującym spojrzeniem filiżanki, nie wylewając nic z jej zawartości. Naczynie gruchnęło o posadzkę i rozbiło się z chrzęstem. – To na szczęście! – zawyrokowała pani Basia. – Kawiarnia będzie dobrze prosperowała, szefie! Edek nie słuchał. Zniknął zawstydzony na zapleczu w poszukiwaniu jakiejś szmaty i zmiotki. Nie mógł ich znaleźć, zupełnie jakby nagle zapomniał, gdzie trzymają rzeczy do sprzątania, jakby w ciemnym korytarzyku znalazł się pierwszy raz w życiu.

Family Album – Album rodzinny

Ł

zy bezgłośnie płynęły po twarzy Weroniki, rozmazując cienie do powiek, którymi hojnie pomalowała tego poranka oczy. Oparła się o ścianę i starała się uspokoić walące serce, jednak mail od Larsa kompletnie wytrącił ją z równowagi i gdy tylko łzy przestawały płynąć, za chwilę z jej gardła wydobywał się kolejny szloch i strumień tryskał z nową siłą. Przytuliła się do zafoliowanych miękkich pakunków z motkami wełny, które dotarły w nowej dostawie i czekały na wyłożenie na sklepowych półkach. Były miękkie i ciepłe, kojące. Najchętniej w ogóle nie wychodziłaby z ciemnego pomieszczenia, ale dźwięk dzwonka zapowiedział przybycie kolejnego klienta i oderwał ją od regałów z surowego drewna, w które zaopatrzyła zaplecze. Pośpiesznie otarła twarz wierzchem dłoni i wyszła ze schronienia, w którym odreagowywała niemiłe wiadomości ze Szwecji. Okazało się, że tym razem Robótkowo odwiedziła pani Maja Kawęcka. Gdy Weronika zobaczyła śpiewaczkę, momentalnie poprawił jej się humor; z zachwytem patrzyła na kozaczki na wysokich obcasach, na których pani Maja wydawała się płynąć. Artystka zawsze miała na sobie wspaniałe buty, budzące lekką zazdrość Werki. Gdyby Weronika kiedyś jakimś cudem przemieniła się z dziewczyny preferującej styl pełen artystycznego nieładu w elegantkę, to życzyłaby sobie być taka jak pani Maja. Primadonna zajrzała tylko na chwilę, w drodze na próbę. – Zabrakło mi kilku motków muliny, pani Weroniko. Nie będę miała czym wyszywać podczas spektaklu. Werka sięgnęła po karteczkę z numerami mulin i szybko wybrała potrzebne kolory, chowając zaczerwienioną i opuchniętą od płaczu twarz we włosach. Na nic to się jednak nie zdało – upierścieniona dłoń primadonny dotknęła lekko jej ręki, poklepując ją uspokajającym gestem. – Pani płakała? – zauważyła troskliwie. – Czy coś złego się wydarzyło? – Nie, to nic takiego. Drobne kłopoty – zaprzeczyła szybko Weronika. Jeszcze tego brakowało, żeby obarczała kupujących w Robótkowie swoimi problemami. – Za wszystko będzie siedemnaście pięćdziesiąt. A tu prezent dla stałej klientki. – Dorzuciła do papierowej torebeczki maleńki zestaw świąteczny do wyszywania: stroik z zapaloną świeczką i bombkami. – Dziś była dostawa i handlowiec przywiózł mi takie gratisy dla

klientów, więc pierwszy powędruje do pani. – Oj, kochanie, dobrze, że mi przypomniałaś! – Maja Kawęcka poklepała po torbie i zaczęła czegoś w niej szukać. – Ja też coś dla pani mam. O, jest! – Wyjęła z czeluści pięknej i na oko potwornie drogiej torebki płytę. – Pierwszy egzemplarz dla ciebie, kochana. Moje najlepsze arie, ze specjalną dedykacją. Dla mojej ulubionej twórczyni niezwykłości! Mam nadzieję, że ta płyta odgoni z pani ślicznych oczu wszelkie troski. – Uśmiechnęła się, dotykając policzka Weroniki matczynym gestem. Werka podskoczyła z radości i przyłożyła dłonie do ust, ucieszona z prezentu. – Ojej, pani Maju, dziękuję. Ale nie trzeba było, ja bym sobie kupiła tę płytę. Czy pani wie, że po pani ostatnim występie w Sztokholmie jestem w pani zakochana na zabój? Byłam na Aidzie z mężem, dawno temu, i muszę przyznać, że słuchając pani śpiewu tam, w Szwecji, cieszyłam się, że jestem Polką. – Uśmiechnęła się. Primadonna przyjrzała się Weronice uważnie i chyba zauważyła zmianę w jej oczach i zachowaniu. Dotknęła delikatnie jej ramienia, po czym zerknęła na stos świeżo uprasowanych kwadratów do Dear Jane leżących na blacie. Kusiły kolorami jak słój pełen cukierków, więc z zainteresowaniem przyjrzała się jednemu z nich, leżącemu na wierzchu. Był to blok I-3, Rodzinny Album, niby prosty, bo złożony z samych kwadratów i prostokątów, ale przyciągał wzrok, Weronika zużyła na niego bowiem najpiękniejsze skrawki tkanin. – To niech ci się dobrze słucha tych moich arii, kochanie. Te płyty mam dla przyjaciół, a pani sklepik, nasze babskie spotkania i pogaduchy... No gdzież indziej znajdę taką ostoję i schronienie przed teatralnymi zawieruchami? – Puściła do niej oko. – Biegnę, biegnę na próbę, muszę się jeszcze rozśpiewać. Dziękuję za zestaw do haftowania. Jak tylko skończę obecne dzieła, wpadnę po jakiś nowy widoczek do dłubania w nim igłą. Nic tak nie uspokaja jak niteczki. – Maja pomachała pakunkiem i za chwilę tylko mocny zapach perfum przypominał o jej obecności w Robótkowie. Cofnęła się jeszcze z ulicy i szepnęła Weronice na ucho: – A na wszelakie kłopoty, kochana, na kłopoty najlepsze są wino, śpiew i mężczyźni. – Primadonna uśmiechnęła się szelmowsko. – Miłość, moja droga, miłość, i nic więcej. Miałam trzech mężów, wiem coś na ten temat. – Amour, amoooooour! – zaświergotała Weronika przejmującym sopranem, stylizowanym na trele operowe, otwierając ramiona przed wyimaginowaną publicznością. Kotka aż otworzyła ze zdziwienia oczy i spojrzała na właścicielkę niepewna, czy przypadkiem nie dzieje jej się jakaś krzywda. „Oj, śpiewaczką to ty raczej nie będziesz” – mówił wzrok zwierzaka. Weronika opuściła ramiona i poskrobała Pchełkę po łepku.

– Co, kocie, mam nie śpiewać, tak? Dobrze, już pani przestaje cię budzić, niech to moje kocie półdiablę dalej smacznie sobie śpi. Ale wiesz co, nie śpij, wstawaj i uczesz futro, bo będziemy mieli gościa. A zgadniesz, kto przyjdzie? Nasz sąsiad, ten od wołowinki, indyczka i innych kocich smakołyków, twój kumpel! Pani zaraz pójdzie go do nas zwabić. Edek, zaglądając do sklepu, zawsze przynosił dla Pchełki coś z restauracyjnego stołu. Co prawda koteczka nie bywała głodna, odkąd zamieszkała z Weroniką, jej futerko lśniło dzięki pełnowartościowemu jedzonku serwowanemu jej przez właścicielkę, ale Edka polubiła od pierwszego wejrzenia i zawsze z radością pozwalała się karmić przysmakami. „No, w końcu coś nowego. Wreszcie przejrzałaś na oczy i zdecydowałaś się go zaprosić” – mówiła mina kotki. Weronika ucałowała pachnące futerko i pogratulowała sobie pomysłu zaproszenia Edzia na grzane wino i ciasteczka serowe w kształcie koników Dala, które upiekła rano. Uznała, że ciacha będą lepiej smakowały w miłym towarzystwie i że skorzysta z rady primadonny. Śpiew i wino potrafiła zapewnić sobie sama, brakowało jedynie mężczyzny, a Edek jako towarzysz do pogawędki nad kieliszkiem pewnie doskonale się sprawdzi. Zresztą jemu też dobrze zrobi, gdy wyjdzie raz na jakiś czas z tej swojej norki i oderwie się od kurczaków, marchewek i sosów. Arie śpiewane przejmującym głosem pani Mai nastroiły ją tak romantycznie, że niewiele myśląc, pobiegła do Cannelloni i od Roberta stojącego za barem stanowczo zażądała widzenia się z Edwardem. Robcio puścił do niej oko i Weronika dojrzała niezmyte resztki makijażu, niezbity dowód na nocny romans Roberta z Lady Lulu. – Ediiiii! Kolejna klientka chce się z tobą widzieć! – wrzasnął w kuchenną głębię. Za chwilę wyłonił się z niej Edek, wycierający ręce w ścierkę, którą odłożył, wychodząc z kuchni. Weronice lekko ścisnęło się serce – marnie ten jej Edzio dziś wyglądał: podkrążone oczy, blada twarz; tak, jej serowe koniki zdecydowanie powinny dodać mu sił. Edek miał wyjątkowo beznadziejny dzień. Najpierw obudził się zasmarkany i z potwornym bólem gardła. Coś mu się zdawało, że grypa, która się go nie imała od kilku ostatnich sezonów, tym razem go nie ominie. Tyle słyszał o szczepieniach, trąbili o tym wszędzie, ale jakoś zapominał, żeby iść po szczepionkę. Zresztą czy to by cokolwiek pomogło? Gdy rano wszedł do restauracji, okazało się, że w hurtowni pomylili zamówienia – zamiast cielęciny przywieźli wołowinę. Później zadzwonił dostawca warzyw z informacją, że ciężarówka z towarem złapała gumę i przyjedzie z opóźnieniem. Takie rzeczy się zdarzały, Edek był do tego przyzwyczajony i potrafił doskonale improwizować, gotować z tego, co akurat mieli. Jednak dziś, jak na złość, koparka przecięła rurę z gazem na

sąsiedniej ulicy, jego dopływ odcięto także na Staromiejskiej i Edek został z dwoma elektrycznymi piekarnikami i rusztem, a ponieważ – ze względu na możliwość wybuchu – w rejonie awarii ewakuowano kilka biurowców, całe to towarzystwo zwaliło się do Cannelloni i zażądało kawy, kanapek, sałatek, grillowanych szaszłyków i sztuk mięsa, przy czym to wszystko oczywiście miało być na już. Edek posłał dwóch kucharzy do piekarni po bagietki. – Ale tak na jednej nodze – zastrzegł. – Bierzcie tyle, ile tylko zdołacie kupić. Mogą być nawet lekko czerstwe – polecił. Kiedy bagietki dotarły do restauracji, zaczął je opiekać na grillu razem z czosnkiem i pomidorami, tworząc coś, co było kiepską namiastką bruschetty. Gdy w końcu dojechały bakłażany, zostawił pieczenie grzanek młodszemu kucharzowi, a sam zaczął wyczarowywać aromatyczną przystawkę bakłażanową z oliwą truflową i kaparami. Dopiero swąd spalenizny uzmysłowił mu, że od ponad pół godziny nikt nie zaglądał do piekarnika, gdzie powoli dogorywały kacze udka, kilkadziesiąt porcji, które miały za jakieś pół godziny zostać zapakowane w styropianowe pojemniki i pojechać w formie cateringowego obiadu do okolicznych firm. – Jasna cholera! – zaklął pod nosem, ciskając łyżką. – Kto miał pilnować kaczek?! – Pan, szefie – przypomniał mu Michał, jeden z kucharzy, który podbiegł ze ścierką i pomagał wyjmować z piekarnika gorące, przypalone lekko blachy. Rzucili się ratować to, co z kaczych nóg jeszcze nadawało się do podania. – Dziś policz za te wszystkie zestawy po dziesięć, nie po trzynaście złotych – polecił Edek młodemu kurierowi, który współpracował z Cannelloni i rozwoził ich dania po okolicznych firmach. – Inaczej nikt więcej u nas nie zamówi. Klienci cateringowi byli zbyt ważni dla firmy, więc Edek nie mógł pozwolić sobie na ich utratę. Jakby tego było mało, jedna z klientek poprosiła o rozmowę z szefem kuchni, ponieważ zamawiała danie bez oliwek, a dostała z oliwkami. „Kurczę, kobieto, to po co zamawiałaś sos składający się niemal wyłącznie z oliwek? Gdybyśmy ich nie dodali, jadłabyś jedynie suchy makaron!” – mówiła wyraźnie mina Edka, gdy grzecznie przepraszał i obiecywał, że koszt spaghetti zostanie odliczony od rachunku. Na taki właśnie zamęt trafiła Weronika i gdy Robert zaanonsował przybycie kolejnej żądającej spotkania z szefem kuchni osoby, ten był już gotów ciskać wszystkim, co nawinęło mu się pod rękę. Poirytowany wyszedł na salę restauracyjną, gotów stawić czoła jeszcze jednej niezadowolonej klientce, i dopiero gdy zobaczył siedzącą przy barze postać, z chmurą brązowo-rudych włosów rozwianych wokół ramion, z zaróżowionymi policzkami i spiczastym noskiem, poczuł, że nagromadzone napięcie jakimś cudem spada mu z barków.

– Wercia! Przyszłaś na obiad?! Niewiele dziś mamy. – Rozłożył ramiona. Ona, nie zważając na spojrzenia pań z korporacji siedzących wokół i strzelających oczami na widok szefa kuchni, wpasowała się szybkim ruchem w te jego ramiona i cmoknęła go na powitanie, a wtedy wszystkie Edziowe troski natychmiast zblakły. – Dziwię się, że w ogóle działacie. Nie odcięło was? – Odcięło... – Edek zmarkotniał. – Na dobrą sprawę chyba powinniśmy zamykać. Po co walczyć z wiatrakami? – U mnie też nie grzeje. Próbowałam rozpalić w kominku, ale nic z tego, to palenisko mnie nie lubi. Normalnie aż mi cycki opadły, nie dałam rady dłużej z tym walczyć – oznajmiła. Edek odruchowo się uśmiechnął. – I pewnie oczekujesz pomocy? Tylko nie wiem, czy z kominkiem, czy z opadającymi... – Obrzucił ją szybkim spojrzeniem. – Nie, nie gadaj, nic ci nie opada! – Podniósł kciuk, oceniając jej walory na piątkę z plusem. – Ale kominek mogę ci rozpalić, żaden problem. – No właśnie... Właściwie to chciałam cię do siebie zwabić na jakieś żarełko. Ciastka upiekłam, jak jeszcze był gaz. – Spłoniła się nieco, porównując w myślach swoje umiejętności gotowania z jego. – Daj się namówić. Wyobraź sobie: kominek, pod warunkiem że w nim napalisz, ciacha, winko. Nie daj się dwa razy prosić – zaczęła kusić. Robert stał nieopodal za barem i aż strzygł uszami, ciekaw, z czym to Weronika przychodzi do Edka. Podsłuchawszy ich rozmowę, ponownie puścił do niej oczko, od razu wyczuwając, że w końcu pomiędzy tą dwójką pojawiła się jakaś chemia, wzajemne przyciąganie. Ucieszył się. Z Edka był twardy wspólnik, ale sprawiedliwy i bezproblemowy; jak coś było nie tak, nie przebierał w słowach, jednak szanowali go tutaj wszyscy. Robert już od dawna obserwował z niepokojem, jak kolega marnieje w oczach i osiada na laurach. A żeby restauracja działała tak, jak trzeba, potrzebowali iskry, która mobilizowałaby wszystkich do zwiększonego wysiłku. Taką iskrą było uruchomienie kawiarni, która okazała się strzałem w dziesiątkę – już po kilku dniach mieli problem z zapewnieniem wystarczająco szybkiej obsługi wszystkim klientom, tylu było co rano chętnych na café latte, spożywaną w drodze do biur i sklepów. Robert od dawna myślał o wprowadzeniu drobnych zmian w samej restauracji – można by inaczej ustawić stoliki, żeby było bardziej przytulnie, od razu mieliby większy ruch w knajpie – ale natrafił na opór Edka i temat został zamknięty. Teraz wspólnik zaczął się powoli otwierać na nowości, uśmiechał się do klientów, pogwizdywał pod nosem podczas pracy, co jak nic stało się pod wpływem Werki. Dlatego Robcio z radością witał ją każdego dnia w restauracji albo w kawiarni, bo okazała się uzależniona od kawy i, jak ostrzegała, codziennie bez skrupułów wykorzystywała darmowy bonus. Obaj z Edkiem uczulali co

chwila praktykantki, które czasami kręciły nosem, że ta pani ma kawę zawsze za darmo. Edek, słysząc zaproszenie Weroniki, zawahał się i pstryknął palcami; wyraźnie bił się z myślami. Walczył ze swoim pracoholizmem, ale wizja jego i Werki u niej – o, to było warte zamknięcia knajpy na głucho nawet na tydzień. – Jasne! Daj nam jeszcze godzinę, dwie na uprzątnięcie bajzlu. – Skupił wzrok na jej kuszących wargach i zdał sobie sprawę, że dla tych ust, poruszających się tak blisko jego twarzy, mógłby opuścić restaurację już teraz. – Robert! Będziemy zamykać. I tak za dużo tu nie zdziałamy bez gazu, a kto ich tam wie, kiedy naprawią! – Się robi, Edi! – Robert uśmiechnął się do Weroniki zza baru. – Ale kawiarnię to możemy zostawić otwartą. Ja tu posiedzę, w końcu ludzi mnóstwo, kawę na wynos będą brali i fruuu, kaska nam wpadnie! A ty się baw w spokoju – dodał półżartem. – Oczko sobie zmyj, mądralo! – mruknął do niego Edek. – Klientów nam straszysz. Z ogniem w kominku poradził sobie raz-dwa, przeszkolił też Weronikę w jego rozpalaniu. – Musisz tu trochę uchylić, inaczej ciągu nie ma i będzie tylko dymiło. – Fachowym ruchem dorzucił drewna, pogmerał w palenisku pogrzebaczem, po czym zamknął przeszklone drzwiczki. Polana od razu zajęły się miłym, żywym ogniem, który zatańczył z wesołym blaskiem po szybie kominka. – Przyniosłem trochę nadziewanych bakłażanów; zostały nam z dzisiaj. Zazwyczaj przychodzę tutaj z pustymi rękami, tak trochę na głodnego sępa, więc dziś mam coś dla ciebie. Wercia odebrała od niego talerz i podreptała z nim do maleńkiej kuchni. Edek poszedł za nią i oparł się o drewnianą futrynę. – Właśnie to w tobie lubię, twój pragmatyzm. – Wyłożyła przekąskę na przepiękny, malowany w papużki faliste, lekko wyszczerbiony talerz, który kupiła niedawno na pchlim targu. – Nie silisz się na teksty w stylu: „Zrobiłem to dla ciebie z najlepszych składników. Nikt wcześniej nie próbował takiego połączenia smaków i aromatów; jesteś pierwsza”. Tylko buch, przynosisz resztki smakołyków, od których mi fałdy rosną, a ja się na to nabieram jak ryba złowiona na wędkę. – Po prostu fajny ze mnie facet – stwierdził skromnie, po czym wyjął z jej rąk butelkę wina, z którą się siłowała, i bez problemu ją otworzył. Zrobiło to na niej spore wrażenie. Nie grzebał się, nie dłubał przy korku, tylko wprawnym ruchem, raz-dwa wkręcił korkociąg i korek wyskoczył z cichym plaśnięciem. Obserwowała uważnie ruchy mężczyzny i od razu zaczęła się zastanawiać, co jeszcze potrafią zdziałać jego ręce. Edek jakby wyczuł myśli Weroniki. Spojrzał na nią onieśmielony, tak strasznie

rozpraszała go jej obecność w ciasnej kuchni. W dodatku, z dekoltu wysunął jej się kawałek czerwonej koronki. Nie wiedział, czy była tego świadoma. – A co do fałdek, to zacznij ze mną biegać co rano, a zapomnisz o dietach – namawiał. Myśl o jej towarzystwie podczas joggingu była niezwykle kusząca, chociaż niewysportowana Werka pewnie by go opóźniała. – To na grzańca, tak? – Postukał palcami w szyjkę butelki. Potwierdziła, więc wylał wino do małego dzbanka, a ponieważ nadal nie było gazu, wstawił całość do mikrofalówki i podgrzał. – Masz miód, Werciu? Do dosłodzenia? Miód miała zawsze – kupowała go na bazarku od pszczelarza; jasny, gęsty, malinowy. Każdego dnia przygotowywała sobie do kawy dwa wafle ryżowe z serkiem jogurtowym i łyżeczką aromatycznego miodu. To był jej codzienny deser, inne zjadała od wielkiego dzwonu, wciąż bojąc się, że wróci do wagi sprzed roku. Edek dosłodził wino, doprawił goździkami, gałką muszkatołową oraz cynamonem i rozlał je do kubków, a na koniec wkroił do każdego po plasterku pomarańczy. Przysiedli na kanapie nad ciastkami i bakłażanami. – Nie wiem, jakie wyszły... – przyznała. – Mogą ci nie smakować, bo to szwedzki przepis. Ale ja je lubię. Smakowały mu; miło było popatrzeć, jak pożerał jednego konika za drugim, głowę, kopytka, tułów, raz-dwa i wszystko znikało w jego ustach. Przyłożył palce do warg i cmoknął z zachwytem. – Pierwsza klasa! Jak będę szukał kogoś do deserów, masz u mnie robotę jak w banku! Długo nie będziesz prosiła. – Wyszczerzył zęby. – Śmiej się, śmiej. A kto dziś spalił kacze udka? – Aż pokraśniała z radości, że czasami nawet on miewa małe wpadki podczas gotowania. Lady Lulu stojący za barem chętnie podzielił się z nią informacją na temat kaczych przyczyn złego humoru szefa kuchni. Machnął ręką i kichnął. – Żeby tylko udka... Ale co tam! Tak patrzę i patrzę, i muszę przyznać, że ładnie tu sobie pourządzałaś. – Zmienił temat na bezpieczniejszy i rozejrzał się po saloniku. Pamiętał ten pokój sprzed kilku lat – pan Jan często zapraszał go do siebie na męskie pogawędki. Wtedy był to typowy salon staruszków: powojenne meble, zielone, błagające o pomalowanie ściany, duża palma w rogu i zatrzęsienie książek na regałach, bo oboje państwo Wilczykowie uwielbiali czytać powieści historyczne i kryminały. Weronika przeprowadziła tu kompletną rewolucję. Pośrodku pokoju, na wysokości kominka, stanęła nieduża ława. Przyjrzał jej się ze zmarszczonymi brwiami i spostrzegł, że to ten sam śmietnikowy mebel, który pomógł jej taszczyć, tyle że nabrał blasku pod wpływem

pieczołowitej konserwacji. Po obu stronach stolika królowały nieduże wygodne kanapy, a tuż przy samym ogniu stał fotel z obiciem z fioletowego aksamitu, duży, rozłożysty, zachęcający do zanurzenia się w nim i ogrzania stóp przy ogniu. Na leżącej na nim poduszce, owinięta w pled, spała w najlepsze Pchełka. Nad kominkiem wisiało duże kryształowe lustro. Edek pamiętał, że kiedyś widział je w korytarzu, ale obecna lokalizacja zdecydowanie bardziej mu służyła. Odbijały się w nim pięknie płomyki świeczek, które Weronka rozpaliła, przygotowując salonik na przyjście gościa, oraz rodzinne zdjęcia wiszące na przeciwległej ścianie nad komodą. Mężczyzna wgapił się w nie. – To ty? – Dojrzał na kilku z nich małą dziewczynkę. – Nie, to moja siostra Kamila i rodzice. To chyba ostatnie zdjęcie taty, jakie mam; zmarł, zanim poszłam do szkoły. – Westchnęła smutno. – Ja jestem tutaj. – Wskazała berbecia w beciku i w robionej na drutach włóczkowej czapce z bąbelkami. Rozejrzała się po fotografiach. – O, tutaj też, już starsza. – Na tym zdjęciu Weronika siedziała niepewnie na kucyku, zapłakana, z buzią w podkówkę. – Podobno za nic nie chciałam na tego konika wsiąść. Edek pogładził welurową wytłaczaną tapetę w odcieniu głębokiej śliwki, poprzetykaną złotem. – Ładne. Tego też tu nie było. – Pomyślał, że taką tapetę mógłby mieć u siebie w restauracji. – Kupiłam kawałek, próbkę taką, w angielskim sklepie wysyłkowym i przykleiłam. Mała rzecz, a cieszy. Na całą rolkę pewnie nie byłoby mnie stać, te wzory są potwornie drogie, a próbka wystarczyła na ten kawałek ściany – tłumaczyła, wyraźnie ucieszona tym, że zwrócił uwagę na tapetę. Edka zachwyciła jej zaradność. Było widać, że Werka nie boi się wyzwań, a do tego ma świetne pomysły i potrafi wcielać je w życie mimo ograniczeń finansowych. – Ściany też sama malowałaś? – Nie chciał w to wierzyć, ale skoro własnoręcznie kładła tapetę, to i głęboki fioletowy kolor mógł być jej dziełem. – Ściany? Nie, nimi zajęła się ekipa; trzeba je było wygładzać, więc musiałam wziąć malarzy. Ale meble sama zaprojektowałam, ten regał na książki, bo żaden z gotowych nie chciał się tu zmieścić. – Pokazywała mu z lekkim onieśmieleniem swoje królestwo. – Ojczym ma firmę stolarską i to wszystko zrobili mi na wymiar. Rzeczywiście mogła być dumna ze swojego talentu do dekorowania wnętrz. Ściana z kominkiem była cała zabudowana regałami na książki; wszystko to, co zostało po dziadkach, piętrzyło się teraz od góry do dołu na stylizowanych na stare półkach. Ogólnie wnętrze sprawiało wrażenie miękkiego i przytulnego, nieco mrocznego przez ciemny kolor

ścian, ale to rekompensowało okno, zajmujące prawie całą ścianę i dające fantastyczny widok na ulicę. „O, nawet moją restaurację widać jak na dłoni” – zauważył. Obrzucił szybkim spojrzeniem swoje włości i wrócił do podziwiania salonu, w którym podejmowała go Weronika. Uznał, że choć widać, że to pokój należący do kobiety, bez problemu odnalazłby się w nim każdy facet. Oczywiście po dorzuceniu niezbędnych męskich gadżetów. Pokazała mu resztę mieszkania. Kuchnię widział już wcześniej, zresztą raczej nie powinna się nią chwalić – to pomieszczenie stanowczo domagało się remontu; ale łazienka i sypialnia, odnowione przez Werkę, były jej dumą. Szczególnie sypialnia – tę prezentowała mu z pełną premedytacją. Wiedziała, że jej duże, zasłane miękką narzutą łoże zdecydowanie działa na wyobraźnię, dodatkowo rządek lekko pikantnej literatury stojący na szafce nocnej mógł dawać do myślenia. Edek sięgnął po jedną z książek. – Pamiętniki Fanny Hill – przeczytał. Widok okładki z roznegliżowaną kurtyzaną tak go zbił z tropu, że w sypialni nie dotykał już niczego. Zauważyła, że chyba nie chciał pchać rąk w jej prywatność bardziej, niż mu na to pozwoli. – Za to teraz lubisz kucyki, prawda? – Edek podniósł stojącą na komodzie czerwoną drewnianą figurkę. Była zdumiewająco gładka i lekka. – Co to? – To konik Dala, najsłynniejszy szwedzki konik, niemal symbol Szwecji. – Werka z czułością potarła gładkie drewno. – Dostałam go od moich przyjaciółek; zawsze przypomina mi o Sztokholmie. Edek kichnął potężnie, poczęstował się chusteczką higieniczną z pojemnika stojącego na komodzie i wydmuchał nos. Jak nic łapało go jakieś przeziębienie, poranny ból gardła niby trochę minął, ale za to katar wyraźnie się nasilił. Najchętniej wróciłby do siebie i zakopał się w ciasnym, ale własnym łóżku. Jednak nawet z zapchanym nosem czuł odurzający zapach Weroniki, z dekoltu kusiły go wystające koronki i miał cień nadziei, że może między nimi wydarzy się dzisiaj coś miłego, więc żadna siła nie była w stanie wypędzić go do domu, nawet ten przeklęty katar. Zdawał sobie sprawę, że zaproszenie Weroniki może się więcej nie powtórzyć, a do tego w małej kieszeni spodni gniótł go lekko pakiecik prezerwatyw, które po dłuższym wahaniu wziął ze sobą. – Wiesz co? Zrobię ci jeszcze gorącej herbaty z miodem. Jak nic, zaraz będziesz chory. – Zaniepokojona Weronika pociągnęła go za sobą do kuchni. Bzzzzzz... W tym samym momencie także elektryczność odmówiła współpracy. Cała dzielnica była pozbawiona już nie tylko gazu, lecz także prądu i pogrążyła się w atramentowych ciemnościach. Rozpędzony Edek najpierw wyrżnął ramieniem w ścianę, a następnie wpadł na Weronikę. Prawie się przewrócili, a ona, chcąc zamortyzować to

zderzenie, oparła się mocno o jego pierś. Odruchowo zamknął wokół Weroniki ramiona i trzymał ją w uścisku przez dłuższą chwilę. Gdyby nie to, że znowu musiał wydmuchać nos, przedłużałby ten moment w nieskończoność. – Przepraszam – wybąkał, po czym odsunął się na bezpieczną odległość i smarknął donośnie. – Zaczekaj, mam w telefonie latarkę, zaraz nam poświecę. Rozświetlił ciemności w kuchni. W nikłym blasku wszystko wyglądało niesamowicie, zupełnie tak, jakby cała otaczająca ich rzeczywistość nagle zniknęła, jakby byli ostatnimi żyjącymi ludźmi na ziemi. Werka złapała się na tym, że od dłuższej chwili wpatruje się w stojącego przed nią mężczyznę. Widziała tylko zarysy jego sylwetki, ale miała ochotę go dotknąć, muskać jego twarz ustami i wciągać zapach Edka głęboko, aż do zachłyśnięcia. Nie rozumiała, co się nagle stało; jeszcze niedawno ten facet był jej obojętny, ba, uważała go wręcz za gbura, a teraz... Teraz pomyślała, że może czerwony stanik, którego koronka gryzła ją pod pachą, włożyła dziś nie bez powodu. W mieszkaniu nadal było lodowato. Ledwie zdążyli zapalić więcej świec, gdy ponownie rozbłysło światło. Edek dorzucił kilka polan do kominka i poprawił ciąg, żeby ogień lepiej się rozpalił. Spędzili trochę czasu na oglądaniu rodzinnych zdjęć Weroniki. Na kilku z nich mógł zobaczyć osoby, które znał jedynie z opowieści pana Jana. Pozjadali wszystkie ciastka, wypili grzańca, a Edek wciąż kichał i kichał. – Czy ty nie masz czasem gorączki? – Przysunęła się do niego i dotknęła policzkiem jego czoła. O rany, jeśli nie gorączkował do tej pory, to po tym jej dotknięciu... – Może dam ci jeszcze jakieś witaminy? Coś, co pomoże? Miał już tak załzawione od kataru oczy, że ledwo mógł patrzeć na jej roześmiane usta. Posłusznie wypił musujący preparat na przeziębienie, który przyniosła, i przysunął się do niej na kanapie, a Weronika pocieszająco poklepała go po plecach. – Przeziębiłeś się, biedaku, na dobre – powiedziała i sięgnęła po pled. – Masz, okryj się nim. Postanowił od razu podzielić się nakryciem i otulił nim najpierw Werkę, a następnie resztką koca owinął siebie. Przesunęła się, robiąc mu trochę miejsca obok, z czego od razu skorzystał. Dobrze mu było, gdy siedziała oparta o niego, wtulona plecami tak, że musiał trzymać głowę niemal na jej ramieniu, aby śledzić to, co pokazywała mu na laptopie trzymanym na kolanach. – Edek? – Spojrzała na niego, podnosząc głowę. – Słuchaj, a nie objąłbyś mnie jeszcze raz? – poprosiła cicho. „O niczym innym nie marzę” – powiedziało jego spojrzenie. Przytulił ją najmocniej, jak potrafił, pocierając policzkiem o jej szyję, zamknął w silnym uścisku i głaszcząc

uspokajająco jej plecy, kołysał powoli w ramionach. Podobało mu się, jak jej ciało stopniowo się rozluźnia pod wpływem jego dotyku. Siedziała wtulona w niego tak blisko, jak tylko się dało, i chociaż wyczuł, że na moment straszliwie się spięła, tak że niemal przestała oddychać, to jednocześnie spłynął na nią jakiś spokój. Edek kołysał ją lekko, przeklinając zapchany nos, który utrudniał mu rozkoszowanie się w pełni jej zapachem. Opierała się tyłem głowy o jego ramię, oczy miała zamknięte. – Śpisz? – zapytał, nie przestając rozcierać jej zmarzniętych rąk. – Nie – mruknęła cicho. – Relaksuję się tylko. – Westchnęła i pozwoliła się dalej głaskać, jak spragniony pieszczot kot. Brakowało tylko, żeby zaczęła mruczeć. – Wiesz, Edziu, już nawet nie pamiętam, kiedy ktoś mnie tak przytulał. Na dobrą sprawę nie pamiętam nawet, kiedy ktoś mnie w ogóle dotykał. Nazwała go Edziem, aż mu się od tego zrobiło ciepło na sercu. Nieśmiało musnął ustami jej skroń, tak żeby nie poczuła albo by pomyślała, że to przypadkiem. Wzdrygnęła się. Odgarnął jej włosy z twarzy. – Wszystko jest pod kontrolą, Werciu. Przyniosłem ogień, żarełko, skrzywdzić cię nie dam, więc spokojnie... – tłumaczył cierpliwie. – A przytulanie się nadrobi – obiecał, nie wiadomo, czy jej, czy sobie. W komputerze coś brzęknęło cicho i w prawym dolnym rogu pokazało się szaro-czarne okienko z krótką informacją: „OD: Lars Peterson”. Weronika rzuciła okiem na monitor i z trzaskiem zamknęła komputer. Jednocześnie z jej gardła wyrwał się gwałtowny, urywany szloch. Edek zerknął na nią trochę zdezorientowany, nie wiedział już, czy ona płacze sama z siebie, czy to przez niego, ale ponieważ po kilku latach związku z chimeryczną baleriną jego tolerancja wobec kobiecych wybuchów znacznie się zwiększyła, postanowił spokojnie czekać na rozwój wypadków. – Ciiiiii... – Czuł się trochę nieswojo przez ten jej wybuch płaczu, bo skąd miał wiedzieć, co było jego przyczyną, ale nie dał tego po sobie poznać. Zamknął Weronikę w silnym uścisku i głaskał uspokajająco jej plecy. Zastanawiał się, co takiego było w tej wiadomości od jej eksmęża, że Weronika zareagowała tak gwałtownie. Płyta z ariami pani Mai już się skończyła i odtwarzacz migał teraz wyświetlaczem, a ona wciąż moczyła Edkowi szyję łzami, które leciały bezgłośnie spod jej powiek. W końcu przestały płynąć, a Werka wciągnęła powietrze. Sama nie wiedziała, skąd wzięło się w niej nagle tyle odwagi, żeby wyznać mu to, co ją dręczyło, ale w jednej chwili przemknęło jej przez głowę, że ponieważ zaliczyła już przy nim nieoczekiwany wybuch płaczu, a on zniósł to dzielnie, to teraz albo nigdy. I opowiedziała mu, dlaczego tak naprawdę uciekła od Larsa. I skąd ma bliznę na czole. – Przepraszam – wyszlochała zdławionym głosem prosto w jego sweter. – Strasznie cię

przepraszam... Przymknął oczy, słuchając jej opowieści, i poczuł w sobie tak straszliwą złość na szwedzkiego prawnika, że gdyby ten nawinął mu się teraz pod rękę, pewnie doszłoby do rękoczynów. Wyobraził sobie Werkę, którą ten koleś śmiał uderzyć, i aż zagotowało się w nim ze wzburzenia. Poczuł, że z całych sił chce ją chronić i że cokolwiek by się nie działo, będzie w każdej chwili przy niej i zawsze stanie w jej obronie. Tylko tyle mógł teraz dla niej zrobić. – Jezu, Wercia, przecież to nie twoja wina, moja mała dziewczynko. – Czuł, że zmiękł cały, był jak plastelina, którą każde jej słowo mogło teraz urobić na sto sposobów. – Już, już, koniec płaczów! – rozkazał stanowczo, ale w jego głosie było mnóstwo ciepła. – Lepiej ci chociaż trochę czy zaczynamy od początku? – żartował sobie z niej, przyglądając się, jak płomyki świec wydobywają blask z jej włosów. Odsunęła się od niego gwałtownie. – Chyba powinnam ci powiedzieć o czymś jeszcze... – zaczęła i umilkła, wahając się, czy mówić dalej. I w chwili, gdy ponownie otwierała usta, na dole w sklepie, jak na złość, rozległo się walenie do drzwi. – O rany, zapomniałam. Mieli przywieźć nową dostawę tkanin. – Westchnęła, wyplątując się z jego ramion i zwlekając się niechętnie z ciepłej kanapy. – Szkoda, że właśnie teraz. – Pomóc ci coś nosić? – zaproponował natychmiast. Onieśmielenie mu minęło; w końcu mógł być w czymś przydatny. – A nie, kurier wwiezie mi to wszystko na wózeczku, a do rozpakowywania wezmę się jutro. Zaraz do ciebie wracam! – Jej słowa dobiegły do Edka już ze schodów. Niestety, to był pechowy dzień również dla Weroniki. Jedna z paczek z dodatkami do szycia została uszkodzona w transporcie. Zanim podpisała dokument odbioru i zapłaciła naliczone cło, musiała rozpakować pudła i przejrzeć, czy wszystko jest tak, jak należy, więc mozolnie porównywała liczby guzików, tasiemek i linijek do patchworków w pudle z tymi na dokumencie przewozu. W końcu strzeżonego Pan Bóg strzeże. I zajęło jej dobre czterdzieści minut sprawdzanie tego wszystkiego. Zgasiła światło w sklepie, zostawiła jedynie lampki oświetlające witrynę – miały kusić przechodniów nawet w nocy i zachęcać do zaglądania do Robótkowa – i pobiegła na górę. To, co zastała na kanapie, ją rozczuliło. Otóż najpierw ujrzała Pchełkę, leżącą na górze zbudowanej z pledu i łypiącą na Werkę spod przymkniętych powiek. Sen miała płytki, bo co rusz otwierała leniwie oczy, a wąsiki drżały jej lekko. Pod kocem zaś w najlepsze spał Edek, i to spał tak mocno, że nawet kilkukilogramowy kot usadowiony na jego biodrze nie był w stanie go obudzić. Weronika pochyliła się nad nim i ponownie sprawdziła policzkiem

ciepłotę jego czoła. Biedak, na pewno zachorował na grypę – już w południe marnie wyglądał. Zawstydziła się niesamowicie na wspomnienie swojego wybuchu płaczu, ale jego bliskość podziałała na nią jak zapłon. Wszystkie te uczucia, kłębiące się od dawna w jej wnętrzu, w końcu musiały znaleźć ujście. Dla świata była twardą babką z jajami, bizneswoman, radosną i uśmiechniętą Weroniką, którą ubóstwiali klienci i znajomi. Jednak przy tym kucharzu nagle coś w niej pękło. Nie chciała, żeby się o nią troszczył, nie chciała w ogóle wpuszczać go do swojego życia, ale ponieważ wchodził w nie krok za krokiem, powoli, sama nie wiedziała, kiedy uchyliła furtkę do siebie, i efekt był taki, jaki był. Wysłała sygnał SOS, że w jej życiu wcale wszystko nie jest takie piękne i różowe. Teraz było jej wstyd za tę chwilę słabości. Przykucnęła przy kanapie i spojrzała na twarz Edka. Spał twardo, ściskając w ręce zmiętą chusteczkę; zniknął gdzieś ten jego zafrasowany wyraz twarzy i teraz wyglądał niemal jak chłopiec, nawet zmarszczka pomiędzy brwiami się wygładziła. Weronika delikatnie przeczesała palcami włosy, spadające mu na spoconą twarz. Uchylił powieki i coś zamruczał. – Śpij, śpij – szepnęła cicho, chłodząc mu czoło dłonią. Poszła do kuchni, otworzyła stare, skrzypiące drzwiczki kredensu i zanurkowała w nim. Wyjęła z kąta termofor i napełniła go gorącą wodą, nasłuchując chlupotu, żeby – zgodnie z instrukcją – nie nalać jej za dużo, bo wtedy termofor mógłby pęknąć. Zawsze się zastanawiała, czy ktokolwiek widział kiedyś eksplodujące z hukiem i zalewające łóżka termofory. Pochyliła się nad Edkiem, który próbował właśnie otworzyć oczy, by nie robić z siebie kompletnego słabeusza. – Czuję się jak stara babcia. – Zaśmiała się. – Babunia Weronika szykuje termoforek do łóżka dziadkowi Edziowi. No, masz, dziadziu Edziu! – Werka, nie! – zaprotestował. – Powlokę się już do siebie. – Żadne tam „powlokę się”. Skoro już go przygotowałam, to bierz. O, zobacz, jaki ładny. – Przyjrzała się woreczkowi imitującemu sweter z aplikacją z czerwonym serduszkiem. – Nawet serce na nim jest. Masz moje serce... na termoforze. – Werka się uśmiechnęła. – Rany, aż mi głupio. – Westchnął z ulgą, zagrzebując się pod kocem. Lubiła dbać o innych. Swoich przyjaciół zawsze otaczała troską i miała dla nich spore pokłady ciepła. To sprawiało, że ludzie do niej lgnęli, uważali, że nikt tak jak ona nie potrafi wysłuchać i pocieszyć. Ceniła sobie te chwile, kiedy była komuś potrzebna. Słuchała, radziła, czasami tylko trzymała za rękę albo stawiała przed delikwentem miskę gorącej zupy lub drinka, tak na pocieszenie. Gdy wiedziała, że jest potrzebna, od razu przystępowała do działania, bez analizowania i rozkładania sytuacji na czynniki pierwsze.

Najpierw robiła, co mogła, żeby udzielić pierwszej pomocy tu i teraz, dopiero później zastanawiała się, co jeszcze dałoby się zrobić i jak znaleźć najkrótszą drogę do rozwiązania problemu. – Luz, Edzik, luz. Co prawda miałam wobec ciebie inne plany – powiedziała prowokująco – ale ostatecznie mogę ci włożyć do łóżka termofor, a plany przesuniemy na kiedy indziej. Nie chciała wyganiać Edka do domu. Zakatarzony, z gorączką, w dodatku wykończony przez dzisiejsze stresy wzbudzał w niej tkliwość. Niech śpi; tu przynajmniej dzięki płonącemu kominkowi zrobiło się ciepło. U niego w mieszkanku pewnie ziąb, gazu wciąż nie włączyli i marzła cała dzielnica. Postawiła na ławie kubek z rozpuszczonym lekarstwem na przeziębienie; gdy Edek przebudzi się w nocy, może je zażyje. Obok termos z gorącą herbatą i pudełko chusteczek. Przykryła go jeszcze jednym kocem i pogasiła zbędne światła, zostawiła jedynie małą lampkę na komodzie. Zresztą płonący w kominku ogień dawał wystarczająco dużo blasku. – Wercia... – Złapał ją za rękę. – Bez ciebie bym chyba umarł z zimna i choroby. – Westchnął dramatycznie. Uśmiechnęła się pod nosem. „Chory facet jest gorszy od trzęsienia ziemi” – pomyślała. Dopiero w łazience odreagowała dzisiejszy wieczór. Wyobraziła sobie, jak mogłyby wyglądać te urocze chwile pod kocem, gdyby nie jego grypa i nowa dostawa. Jednak na wspomnienie momentu, gdy postanowiła opowiedzieć Edkowi o Larsie, aż ścierpła jej skóra. Zawstydziła się strasznie i schowała głowę w ramionach, żałując, że nie można cofnąć czasu. Szkoda, że Edek nie poczekał na jej powrót ze sklepu i usnął, ale starała się tego nie roztrząsać. Gdyby opowiedziała o tym Marit, ta kazałaby jej od razu dać sobie spokój z tym śpiącym królewiczem, jednak Weronika, podsumowując ostatnie godziny, uznała, że jakaś siła każe jej poznać kucharza bliżej. Ta jego troska o nią była tak urocza, uroczy też wydał jej się Edziowy uśmiech, wreszcie całkiem miły zapach jego skóry, który wciąż czuła na sobie... Może i nie był najpiękniejszym facetem na świecie, ale zdecydowanie miał kilka atutów. Pomyślała, że miło byłoby zrzucić z siebie w końcu ten gryzący stanik. I ochlapać twarz wodą, zmyć z niej resztki łez. Z kranu wciąż płynął jedynie lodowaty strumień, więc umyła się tylko symbolicznie i zanim poszła spać, zajrzała jeszcze na chwilę do śpiącego gościa. Na oparciu kanapy leżał jego szalik. Podniosła go i złożyła w elegancką kostkę, a następnie wcisnęła nos w miękki materiał. Edek obudził się dopiero rano. A właściwie wyrwało go ze snu mruczenie.

– Co, u licha? Gdzie ja jestem? – Z trudem otworzył oczy. Nad głową miał sufit z gipsowym ornamentem biegnącym wzdłuż ścian. Pod plecami czuł twarde posłanie, a na jego żebrach w najlepsze usadowił się bury kot, który myjąc łapki i grzbiet, co rusz oblizywał Edkową brodę, mrucząc przy tym radośnie. Kot! Widok Pchełki skutecznie obudził mężczyznę. Szybko też dotarło do niego, co się wydarzyło, a właściwie co się nie wydarzyło poprzedniego wieczoru. Edzio usiadł na kanapie, z trudem prostując plecy, zbolałe od niewygodnej pozycji w czasie snu, i aż jęknął. Jak przez mgłę przypomniał sobie Weronikę, lekarstwo, które podsuwała mu pod nos kilkakrotnie w ciągu nocy, i to, jak go otulała pledem. – Rany, stary, spieprzyłeś sprawę po całości – mruknął. Ale, o dziwo, fizycznie czuł się znacznie lepiej: uporczywy katar gdzieś zniknął, podobnie jak bolesne pulsowanie w głowie. Spojrzał na zegarek; dochodziła siódma, niebo na zewnątrz dopiero się rozjaśniało. Najwyższy czas wrócić do domu. Przyszedł mu jednak do głowy pewien pomysł, prosty, a jednocześnie szalony. W notatniku wiszącym na lodówce nabazgrał: „Kupon na obiad z samym szefem kuchni”. Dorysował uśmieszek, podpisał się z ozdobnym zawijasem i przyczepił magnesem kartkę tak, aby Weronika na pewno jej nie przeoczyła. Wychodząc, zajrzał jeszcze przez uchylone drzwi do jej sypialni. Spała w najlepsze, oddychając miarowo, a spod kołdry wystawały dwie bose pięty. Po wczorajszym wieczorze miał niesamowitą ochotę wślizgnąć się do niej i objąć jej ciepłe ciało ramieniem, ale zamknął tylko cicho drzwi i się wycofał. Jeszcze raz pokręcił głową nad swoją dolą i uznał, że skoro żadne choróbsko już mu nie dokucza, pójdzie wybiegać wszystkie złe emocje. Gdzieś posiał szalik, więc wcisnął na głowę czapkę, zasunął pod samą szyję polar i okrążał park raz za razem, czując, że jego ciało potrzebuje dodatkowej dawki ruchu. Po prostu biegł przed siebie, a w głowie kłębiły mu się różne myśli. Dopiero teraz zauważył, jak wiele samotnych osób jest wokół niego. W restauracji, w sąsiedztwie, wreszcie w dzielnicy, wśród jego klientów i wśród przechodniów. Każdy jakoś sobie radzi, nadrabia miną, ciągnie swój wózek, ale w gruncie rzeczy samotne życie mało komu się uśmiecha. Z nim było podobnie: miał restaurację, miał zajęcie, ale dni przeciekały mu przez palce i już niewiele rzeczy go cieszyło tak jak kiedyś. Nawet nie bardzo miał z kim świętować te swoje małe kulinarne sukcesy. Dawno już nie czuł się taki... nikomu niepotrzebny. Gdy obudził się dziś otulony troskliwymi rękami Weroniki i gdy uzmysłowił sobie, że to była tylko przelotna chwila, poczuł się trochę oszukany. Dałby naprawdę dużo, żeby to powtórzyć, nie codziennie, to byłaby zbyt wielka rozpusta, nawet nie śmiał o tym marzyć, ale gdyby tak raz na jakiś czas móc spędzać z nią wieczory, noce i ranki...

„Biedna Werka – przemknęło mu przez głowę na wspomnienie jej mokrych policzków. Ona też była samotna. W dodatku życie dało jej do wiwatu. – Co za palant z tego jej byłego męża! – W mężczyźnie aż coś się zjeżyło. – Zabiłbym gnojka, gdybym go tylko spotkał!”. Edek doskonale wiedział, co to znaczy przemoc w rodzinie. Odkąd pamiętał, ojciec pił i bił... matkę, jego, brata... Uciekali we dwóch wiele razy z domu, robili wszystko, żeby jak najkrócej tam przebywać, ale nie mieściło im się w głowie, żeby odejść na dobre i zostawić matkę w towarzystwie pijanego ojca. Przypomniał mu się koszmarny obrazek: on, sześcioletni brzdąc, jąkający się i wciąż moczący się do łóżka, i o osiem lat starszy Karol stoją naprzeciwko rozjuszonego starego, bełkoczącego coś w pijackim widzie. To był ostatni raz, gdy ośmielił się podnieść na nich wszystkich rękę. Ojciec nie spodziewał się, że mu się postawią. Osoby używające przemocy to z reguły tchórze, kapitulują szybko w obliczu silniejszych od siebie, a Karol mimo skończonych zaledwie czternastu lat był wyrośnięty i całkiem silny, do tego osiedlowe bójki znakomicie przygotowały go do tej najważniejszej bitwy w życiu. I stoczyli tę walkę we dwóch. W tamtej chwili brat stał się dla Edka niekwestionowanym autorytetem i prawdziwą głową rodziny. Ojciec funkcjonował jeszcze wiele lat na uboczu, powoli zapijając się na śmierć, ale już nigdy więcej nie szukał zaczepki. „Buduj mosty, nie mury!” – przeczytał Edek, przebiegając obok katedry. No właśnie, miał cichą nadzieję, że Weronika przyjmie jego zaproszenie na obiad, skoro już zostawił jej taki mały most do siebie na lodówce. Dałby naprawdę dużo, żeby szybko zobaczyć ją znowu! Poranny bieg sprawił mu niesamowitą frajdę. Kilka lat temu rzucił palenie i zajął się na serio sportem. Teraz czuł, że jego organizm jest jak doskonale naoliwiona, pracująca bez żadnych zgrzytów maszyna. Krew ze świstem krążyła mu w żyłach, aż czuł jej dudnienie w głowie, mięśnie pracowały pełną parą, niosąc Edka tam, gdzie im kazał. Słyszał mocne, miarowe bicie serca, łup, łup, krok za krokiem, uderzenie za uderzeniem, i kilka kilometrów przebiegał niemal bez zadyszki. Wracając z porannej przebieżki, kazał zaparzyć dla Weroniki świeżą kawę, wlał ją do swojego termosu, przygotował dla niej to, co zwykła jadać na śniadanie: płatki z jogurtem, grejpfrutem i orzechami, przelał do szklanki sok z czerwonych pomarańczy i wysłał to wszystko do sklepiku naprzeciwko, z naklejoną na tacy karteczką z życzeniami cudownego dnia.

Kaleidoscope – Kalejdoskop

W

ujku, wujku, czy ta pani jest dobrą wróżką?! – zapiszczało przeraźliwie za uchem Edka. – Wróżka, wróżka! Patrz, wujku, tam jest wróżka! Był chłodny sobotni poranek, ale słońce zaczynało już nieśmiało wyglądać zza chmur i powoli robiło się ciepło. Edek spędził całą noc u mamy i brata, świętując urodziny Beaty, a teraz przywiózł dzieciaki Karola do siebie, ponieważ obiecał im najpierw śniadanie, a następnie wycieczkę do muzeum techniki i przejażdżkę karuzelą, którą ostatnio rozstawiono na placu koło katedry. Dawno nie fundował bliźniakom żadnych atrakcji, więc złożona im propozycja spędzenia soboty w towarzystwie ukochanego wujaszka od razu spotkała się z ogromnym entuzjazmem. – A będziemy mogli spać dziś u ciebie? – Kasia próbowała wymóc na nim zgodę na nocowanie w suterenie w prawdziwie kobiecy sposób: robiąc wielkie oczyska i patrząc na Edka jak na bohatera jej dzieciństwa. Niestety, sobotnie wieczory w Cannelloni rzadko bywały spokojne, więc nie mógł pozwolić sobie na wzięcie wolnego, musiał zatem dyplomatycznie odmówić, kusząc dzieciaki wizją dodatkowych atrakcji w postaci galaretki z bitą śmietaną na deser. Przed chwilą zajechali na Staromiejską, a już bratanica szarpała go za ramię, mało nie wyskoczyła ze swojego fotelika. Edek wiedział, że dzieciaki zostały już uświadomione co do nieistnienia Świętego Mikołaja oraz dobrych czy złych wróżek, więc uznał, że mała coś sobie ubzdurała, bo ogląda za dużo bajek. Ale po chwili dołączył do niej Wojtuś, sepleniąc lekko: – Na parapecie siedzi wróska. Tylko magicnej róscki nie ma – zauważył ze smutkiem. Wzrok Edka poszybował w stronę kamienicy Weroniki i gdy zobaczył ubraną na zielono postać, siedzącą na parapecie za oknem sypialni i trzymającą się kurczowo ramy okiennej, zamarł za kierownicą. Zjawa miała rozwiane włosy i przerażone spojrzenie. Ledwie zatrzymał samochód, już dzieciaki prysnęły z niego jak dwie kauczukowe piłeczki i pobiegły w stronę Robótkowa. – E, to nie wróżka – podsumowała z rozczarowaniem Kasia, przyglądając się z bliska. – Za stara. Wróżki są takie małe jak my, one nie rosną nigdy! – I nie chodzą w pizamach – dodał chłopiec. – A ona chodzi...

– Ta wróżka latać chyba też nie umie, a wszystkie wróżki latają, prawda, dzieciaki? – Edek stanął na chodniku, włożył ręce do kieszeni i zadarłszy głowę, zaśmiewał się do rozpuku, aż rozbolały go żebra od tego śmiechu. Zaraz jednak przestał, bo poczuł na sobie wściekłe spojrzenie Weroniki. – Dzień dobry pani wróżce! Piękny dzień na podziwianie widoków. – Ukłonił się. – Prose pani, prose pani! – Wojtuś podskakiwał obok, aż dzwoniły mu zapięcia przy dżinsowych ogrodniczkach. – Cy pani jest wróską? Od tamtego wieczoru Weronika trochę unikała Edka. Zaglądał do niej kilka razy, ale zbywała go, tłumacząc się nawałem pracy, warsztatami albo jakimś wyjściem. Później jednak widział światło w jej pokoju, wiedział zatem, że nigdzie nie poszła, że siedzi przy oknie i pewnie coś wyszywa. Postanowił, że da jej trochę czasu, zanim zacznie się zamartwiać, co między nimi poszło wtedy nie tak, ale na dobrą sprawę już się martwił. I to bardzo. Nagły podmuch wiatru załomotał w rynnę, uderzył w okno i spowodował napływ bladości na twarz Weroniki. Edek przestał się śmiać. – Werka, zejdź może jednak, bo zlecisz – ostrzegł. – Nie mogę – powiedziała płaczliwie. – Okno się zatrzasnęło. Jej słowa podziałały na niego jak zimny prysznic. Rzucił się w stronę drzwi sklepu. – To trzymaj się mocno, zaraz wejdę do ciebie i je otworzę. – Nacisnął klamkę, ale drzwi nie ustąpiły. Nacisnął jeszcze raz, tym razem mocniej, i z niedowierzaniem spojrzał na wrota do królestwa Weroniki. Wyglądało na to, że drzwi były zamknięte od wewnątrz. „Jasna cholera” – zaklął w duchu. – Jak ty tam weszłaś? I po co? – Ponownie skierował wzrok na Weronikę. Dopiero teraz zauważył, że ręce ma sine z zimna. Zachlipała i pociągnęła żałośnie nosem. – Edek... Pchełka... Pchełka spadła i uciekła. Obudziłam się nad ranem, okno było uchylone, a ona siedziała na zewnątrz. Nie umiała wejść z powrotem, chociaż próbowałam ją zachęcić jedzeniem i wołaniem, aż w końcu wyszłam po nią. A ona przestraszyła się i zeskoczyła. – Werka zalała się łzami i omal nie zsunęła się z blaszanego wąskiego parapetu. Przez ciało Edka momentalnie przeszedł impuls motywujący go do działania. Oszacował sytuację. Pierwsze piętro w kamienicy – za wysoko, żeby kazać Werce skakać. Kluczy do jej mieszkania nie miał chyba nikt. Bez drabiny się nie obejdzie. – Mała... – Wpadł na ryzykowny pomysł. – Dasz radę wybić łokciem okno i sięgnąć do klamki? Po jej minie widział, że nie ma o tym mowy; siedziała przytulona policzkiem do rynny

i z przerażeniem wpatrywała się w niego. Podskoczył w miejscu. – Okej, dzieciarnia, macie bojowe zadanie! Zostajecie tu z panią wróżką, żeby nie była sama, a ja biegnę tylko po drabinę i zaraz wracam, za sekundę będę z powrotem! – wydał komendę. Wojtuś wyprężył się jak żołnierz na posterunku i ani myślał spuścić wzrok z ubranej na zielono znajomej wujka Edwarda. Edek w kilku susach podskoczył do bocznego wejścia do restauracji i wymacał w pęku kluczy ten do składziku, w którym trzymali różne zbędne graty. W środku pachniało kurzem i starością. Można tam było znaleźć wszystko, czego nie potrzebowali już w restauracji, a żal im było to wyrzucić, jednak drabiny nie znalazł. Zdjął tylko kurtkę, bo krępowała mu ruchy, złapał stabilny, dość wysoki stołek i wrócił pod Robótkowo. Wszedł na stołek i wyciągnął do Werki ręce. – No, dziewczynko, zaraz będziesz na ziemi, musisz tylko wpaść w moje ramiona – zachęcił. Wyciągał je, jak się dało najwyżej, ale i tak dzieliło ich dobre półtora metra. Pokręciła głową, przyciskając się jeszcze mocniej do ramy okiennej. – Spadnę. Nie dasz rady. – Chlipnęła, zaciskając dłonie na krawędzi parapetu tak mocno, że aż pobielały jej kostki. – Nie spadniesz – obiecał. – Na dwieście procent cię złapię, tylko musisz mi zaufać – powiedział bez nerwów, chociaż serce w piersi tłukło mu się niespokojnie. O ile był przekonany, że chociażby się waliło i paliło, złapie Weronikę, o tyle pewności, że stołek stojący chwiejnie na nierównym bruku nie przewróci się pod ich ciężarem, nie miał żadnej. Cóż, gotów był wziąć na siebie ryzyko upadku i kombinować tak, żeby to on uderzył tyłkiem o chodnik, a nie Werka. – No, odwagi! Popatrz na mnie, puść parapet i zeskakuj! – Wskazał jej gestem drogę. – Zaraz będziesz na dole i zaczniemy akcję poszukiwawczą twojego kota! Zaufaj mi, Wercia! Odwróciła wzrok. – Hej, hej! Bez takich tam, popatrz na mnie! – przywołał ją do porządku. – No, spójrz mi prosto w oczy i powiedz sobie: „Ufam Edkowi. Jeśli on mnie nie złapie, to nikomu to się nie uda” – zażartował, chcąc rozładować napięcie. Weronika zamknęła oczy, zbierając w sobie całą odwagę, i skoczyła – wpadła prosto w jego ramiona. Chwycił ją mocno i trzymając pewnie w objęciach, zeskoczył z taboretu. No, zuch z niego. Na coś się przydały zgrupowania sportowe w liceum i treningi bokserskie – przynajmniej siły i zręczności mu nie brakowało. – No, nie było tak strasznie, prawda? – szepnął pocieszająco. Miała lodowate policzki i dłonie. Czuł, że przemarzła do szpiku kości. Biedulka, październikowe poranki bywały już przeraźliwie zimne. Zawołał dzieciarnię, nakazał

zabrać stołek i wszyscy gęsiego pomaszerowali do restauracji, budząc zdziwienie pierwszych porannych przechodniów. Usadził Weronikę w kuchni i zaklaskał w ręce. – Okej, to teraz zdobywamy sprawności! – zakomunikował. – Kasia, ty masz zadanie pójść do mojego pokoju i przynieść jakąś koszulę i skarpetki – polecił. – Tylko z szafy weź! – zawołał za nią, mając nadzieję, że przyniesie wyłącznie czyste ubrania, a nie to, co rzucił wczoraj po południu na krzesło. – Wojtuś, ty odnieś ten taboret do schowka i przynieś stamtąd moją kurtkę, leży przy drzwiach. Sam nastawił czajnik, by zrobić wszystkim herbatę, i rozcierał zmarznięte stopy i ręce Weroniki, przypatrując się jej uważnie błyszczącymi oczami. Dopiero teraz adrenalina przestała buzować mu w żyłach i ta nieduża kobieta znowu zaczęła w nim budzić najdziwniejsze uczucia. Siedziała taka maleńka, skulona na krześle i chlipała cichutko. Zaczął żałować, że tak szybko wypuścił ją z ramion; powinien był wykorzystać sytuację i tulić ją do siebie jak najdłużej. – Nie bucz, Wercia. Ogrzejesz się, ubierzesz i zaraz ruszamy szukać Pchełki. – Pogłaskał ją po mokrym policzku. Mimo wczesnej pory zadzwonił jeszcze do Roberta, który odsypiał nocne występy. Wyrwany ze snu na początku nie zrozumiał, o czym Edek w ogóle mówi. – Kot, nie kod! Kod do restauracji to ja pamiętam. Zginął nam kot. Kot Weroniki! – tłumaczył zaspanemu wspólnikowi. Przygotował dla wszystkich tacę ze śniadaniem. Tosty z powidłami śliwkowymi, kakao dla bliźniaków i herbatę dla Werki. Dzieciaki obstąpiły Weronikę zaciekawione, kim jest ta zabawna pani w zielonej pidżamie i skarpetkach wujka Edka, i uważnie obserwowały, jak pije w pośpiechu herbatę, parząc sobie wargi wrzątkiem. – Ciociu... – Wojtuś pociągnął ją za rękaw czarnej Edkowej koszuli, która była na Weronikę o wiele za duża, więc wisiała na niej jak na kiju. – A jak jus znajdziemy twojego kota, to zaprosis nas do siebie w gości? – Przytulił się do niej, pokazując szczerbaty zgryz. – Jasne. – Pokiwała głową, a blady cień uśmiechu przemknął po jej twarzy. – Wujek opowiadał, ze mas u siebie zabawki dla dzieci – ciągnął Wojtuś. – Zabawki? – Otworzyła szeroko oczy, popatrując na Edka. – A, maskotki? Tak, mam, takie materiałowe, szyte ręcznie, miękkie. Wybierzecie sobie po jednej. Tylko najpierw będziemy musieli włamać się do sklepu. Chłopczyk z bulgotaniem wciągnął przez słomkę wielki łyk kakao. – Jak złocyńcy? – Chciał się upewnić. Edek objął go ramieniem i wytarł mu ścierką ściekający po brodzie brązowy strumyk. – Nie do końca jak złoczyńcy, bo sklep należy do cioci Weroniki. Tylko klucz do niego zgubiła. Zawołamy ślusarza i wymieni nam zamek – wyjaśnił.

– A co to ślusarz? – zainteresowała się Kasia. – Pan, który umie się włamywać do sklepów, gdy ktoś zgubi klucz – powiedziała Weronika, czując, jak gorąca herbata rozlewa się błogo po jej ciele. – Cyli złocyńca! – Wojtuś się ucieszył. – Ciociu, a jakie masz te maskotki dla nas? – Kasia uwiesiła się na drugim ramieniu Weroniki. – Możemy iść już teraz je obejrzeć? – Zapaliła się do tego pomysłu tak, że z wrażenia opluła Weronikę okruszkami tostu. – Katarzyna! – Edek odsunął ją od Weroniki. – Najpierw śniadanie, raz-dwa je zjadacie! Później szukamy kota! Na maskotki przyjdzie czas! Do Cannelloni wpadł Robert w rozchełstanej koszuli i z obłędem w oczach. – To jak, szukamy, szukamy twojej zguby? – wychrypiał, całując Weronikę na powitanie. – Sorry za mój stan, ale wczoraj ostre występy były – wyjaśnił, poprawiając krzywo zapiętą marynarkę. – Butów nie mam. – Weronika popatrzyła na swoje nogi. – Trudno, pójdę tak, jak jestem. Dajcie mi tylko jakiś pasek, co? Będę udawała, że ta koszula to tunika. Byleby tylko kocia się znalazła. – Westchnęła. – A jeśli gdzieś pod samochód wpadła? – Głos jej się znowu załamał. Edek pomyślał, że jeśli tak się stało, to pewnie poszukiwania nie potrwają długo, ale nie wypowiedział tej myśli na głos, mając nadzieję, że znajdą kota całego i zdrowego. Ze względu na Weronikę wolałby, żeby Pchełka odnalazła się jak najszybciej; widział, jak zależało jej na tym zwierzaku. Zresztą co się dziwić, on też kiedyś miał ukochanego pupila i szalał z żalu, gdy stare psisko trzeba było uśpić po długiej chorobie, więc potrafił zrozumieć, co Werka teraz czuje, nie wiedząc, co się dzieje z kotem. Wygrzebał z szuflady cienki pasek, który od biedy mógł jej posłużyć za element stroju. A buty, no cóż... skąd miałby mieć w domu damskie buty? Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Otworzył szafę, wzdragając się lekko na dźwięk przejmującego skrzypienia drzwi, i zajrzał do pudła trzymanego na dnie, po czym z lekkim wahaniem wyjął z niego miękkie, poszarzałe baletki. Obejrzał je ze wszystkich stron. Chociaż były znoszone, do niedawna stanowiły dla niego niemal skarb. Ileż on wieczorów spędził, trzymając je w garści i przypatrując się dwóm skórzanym łatkom naszytym na każdej podeszwie... Nie był pewien, czy je w ogóle wyjmować z tego pudła. Pomyślał, że niektóre wspomnienia powinny na zawsze zostać zamknięte na dnie szafy, ale trudno! W zasadzie można było przyjąć, że już dawno wygniótł z tych baletek wszelkie demony przeszłości, więc te nie wrócą i nie zaczną ich nagle nękać i świat się nie zawali, jeśli to Weronika włoży je dziś na stopy. „Zrobiłem się cholernie sentymentalny” – uznał. Robert przeszukiwał pamięć swojego smartfona, mamrocząc pod nosem:

– Ślusarz, ślusarz... Mam tu gdzieś dobrego ślusarza... – Przesuwał palcem po wpisach w książce adresowej. – Jakby co, to zdjęcie Pchełki też tu mam. – Pokazał je zebranym. – Będzie można ogłoszenia zrobić. Gdy Edek podał Weronice baletki, Robert aż zamilkł z wrażenia. – Ale to... – zaczął, lecz Edward pokręcił gwałtownie głową ponad ramieniem Weroniki, nakazując mu milczenie, i mężczyzna urwał w pół zdania. – Idziemy! – zakomunikował Edek, dzieląc wszystkich na trzy drużyny. – Dzieciaki idą z Werką szukać na Staromiejskiej, ja oblatuję park, Robert – te wszystkie zaułki wokół. I informujemy znajomych o Pchełce; ktoś w końcu ją znajdzie! Weronika nie dawała za wygraną. Nawet gdy dzieci zmęczyły się długim chodzeniem po starówce, zaglądaniem w bramy, do śmietników, w krzaki i zostały zapakowane do Edkowego łóżka, ona wciąż chodziła z plasterkiem szynki w ręce i nawoływała Pchełkę. – Kocia! Gdzie jesteś, maluszku?! Kici, kici! Jej strój wzbudzał odrobinę sensacji na starówce, bo chociaż właściciele okolicznych firm przyzwyczaili się już do dość ekstrawaganckich strojów pani Peterson, w takim wydaniu jej jeszcze nie widzieli, ale Weronika miała to w nosie. Zresztą nikt się z niej, o dziwo, nie śmiał, każdy ze współczuciem wysłuchiwał informacji o zaginionej Pchełce i obiecywał dać znać, gdyby tylko coś wiedział. Dopiero koło południa Robertowi udało się ściągnąć do Robótkowa ślusarza, więc w końcu Werka dostała się do domu i mogła się przebrać. Od razu wręczyła chłopakom po śliskim i chłodnym kluczu. – Do nowego zamka – wyjaśniła. – To na wszelki wypadek. Obiecuję już więcej nie robić takich numerów, ale chyba lepiej, żebyście je mieli. Zawsze to bezpieczniej dla mnie. Robert od razu dołączył klucz do innych, a Edek schował go do kieszeni, zaciskając na nim mocno palce. – Muszę zajrzeć na chwilę do kuchni, Wercia – wyjaśnił przepraszająco. – Dosłownie na moment. Zarządzę tam wszystko i wracam do ciebie. Pochodzimy oboje i poszukamy – obiecał. – Jasne. Dzięki, Edziu! – odpowiedziała, odprowadzając go spojrzeniem pełnym smutku. Właśnie wciągała na siebie dżinsy, gdy z dołu rozległo się gromkie: – Hej, hej! Jest tam kto?! Zbiegła po schodach i stanęła twarzą w twarz z elegancko ubranym Bartoszem. Marynarka zgodna z najnowszymi trendami, z łatami na łokciach, dodającymi jej trochę luzu, doskonale skrojone spodnie. Do tego stroju nie pasowało tylko tekturowe pudło, które mężczyzna trzymał oburącz przed sobą. A w pudle...

– Pchełka! – wykrzyknęła Weronika z przejęciem, było bowiem słychać, jak w kartonie coś się szamocze. – Znalazłeś moją kotkę?! Uściskała go z radości, zarzucając mu przy tym ręce na szyję. Bartosz nie był w ciemię bity, a ponieważ Weronika wpadła mu w oko od razu, gdy tylko zobaczył ją przez okno dziadkowej czekoladziarni, teraz skorzystał z okazji i obłapił ją mocno, podnosząc i kręcąc się z nią w kółko. Był przyzwyczajony do tego, że zawsze dostaje wszystko, czego chce. Na studiach, w pracy, wszędzie osiągał sukcesy, dlatego uznał, że zdobycie tej cholernie seksownej babki potraktuje jak kolejne wyzwanie, pobłogosławione w dodatku przez dziadka, który od czasu wizyty Weroniki u nich nie przestawał się nią zachwycać. Dlatego wykorzystał chwilę: śmiało przygarnął do siebie uszczęśliwioną kobietę i trzymając ją mocno w talii, wycisnął na jej ustach soczysty pocałunek. Weronika oniemiała z zaskoczenia. I zobaczyła kątem oka, że w tej samej chwili w drzwiach stanął Edek. Wyplątała się z objęć Bartosza i odskoczyła od niego, wycierając usta dłonią. Bartek popatrywał to na nią, to na Edka, biorąc go od razu za rywala i mierząc go ostrym spojrzeniem. „Nie wychylaj się, koleś. Ona będzie moja!” – wysłał jasny przekaz. Edek nic sobie z tych wzrokowych gróźb nie robił. – Znalazła się?! – zapytał tylko sztywno i pokiwał głową, sam sobie odpowiadając na zadane pytanie. – To dobrze. Nie będziesz się już martwiła. Ja zresztą też! I wyszedł. „Bubek z czekoladziarni” tak mocno zalazł Edkowi za skórę, że gdyby jego pracownicy przeprowadzili tego wieczoru głosowanie, Edward z pewnością wygrałby konkurs na najgorszego szefa roku. Soboty zawsze były w Cannelloni obsadzane pełnym składem, wszystko musiało działać jak w zegarku i żaden trybik nie mógł zawodzić. O ile w zwykłe dni tygodnia Edek mógł dać sobie trochę luzu, o tyle począwszy od piątkowych wieczorów, a skończywszy na niedzielnych kolacjach, musiał zakasywać rękawy na równi ze swoim zespołem. Nie pozostawiali sobie wtedy pola do improwizacji, wszystko musiało iść według planu, bo był to dzień niesamowicie wytężonej pracy. Tego dnia Edward zazwyczaj wnikliwie przeglądał wszystkie dostawy, by upewnić się, że niczego im nie zabraknie, doglądał okiem gospodarza każdego szczegółu, od tego, jak poukładano czyste talerze, po które każdy miał sięgać bez zbędnego marnowania czasu, aż po dostępność ścierek i detergentów do zmywania. Ponieważ poranek spędził na akcji ratunkowej, później zaś szalał na karuzeli z dzieciakami, przygotowania do sobotniej bitwy spadły na Michała i gdy ten nie zauważył, że zamiast dziesięciu skrzynek pomidorów przywieziono do trattorii jedynie dziewięć, w Edka wstąpił jakiś zły duch. Innego dnia pewnie nie miałoby to znaczenia, ale

ponieważ zbliżała się wieczorna batalia, w której najmniejsza nawet pomyłka skutkowała podwyższonym poziomem stresu u wszystkich, Michałowi oberwało się podwójnie. Chłopak położył uszy po sobie i przyznał szefowi rację, był jednak bardzo zdziwiony jego nagłym wybuchem. A Edek szalał dalej, wprowadzając wściekły zamęt w kuchni, gdzie w wielkich garach bulgotało i syczało jedzenie, i chociaż wyciągi i klimatyzacja działały pełną parą, pot i tak skraplał się na czołach osób wchodzących w skład zespołu. A Edward próbował podsuwanych mu gotowych dań i niemal połowę z nich cofał do kuchni, nic sobie nie robiąc z rosnącego stosu karteczek z zamówieniami. – Spaghetti cztery sery czyje było?! – wykrzyknął na całą kuchnię, wyrzucając gotowe danie do kosza. Krzysiek oderwał się od krojenia w drobną kostkę całej skrzynki bakłażanów. – Ja robiłem, szefie! – odpowiedział. Edek przywołał go niecierpliwym gestem do kontuaru, z którego kelnerzy zabierali gotowe dania do sali restauracyjnej. Pozostali kucharze zamarli, szykując się na uderzenie pioruna. – To lecimy: co się składa na cztery sery? – Edek rozpoczął egzamin, nawet nie spoglądając na zawstydzonego Krzyśka, który stał przed nim i miętosił w dłoniach fartuch. Był najmłodszym z kucharzy, trafił do Cannelloni od razu po skończeniu szkoły gastronomicznej i ze względu na niewielkie doświadczenie najczęściej milczał i starał się tylko wchłonąć jak najwięcej wiedzy od starszych kolegów. A tu nagle zaliczył taką wpadkę! Poczerwieniał na twarzy i był pewien, że za moment zostanie wylany, bo mimo że chwilę wcześniej gotował to nieszczęsne spaghetti, to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nagle przepis wyleciał mu z głowy. – Noooo... to mamy tak: grovierę, gorgonzolę, mozzarellę i... i... – Stop! – Szef przerwał jego wywód. – Jaką mozzarellę?! Kto dodaje do quattro formaggi mozzarellę? – zapieklił się Edward. – Robisz jeszcze raz. I będziesz robił to danie nawet do rana, aż do skutku, dopóki się nie nauczysz! Monika obserwowała szefa kuchni z niedowierzaniem i zrobiła szeptem do pozostałych kucharzy jakąś uwagę, czym wywołała wybuch nagłego śmiechu. Edek stanął tuż obok, wyjął jej z ręki nóż do obierania warzyw i powiedział groźnie: – No, to może powtórz to na głos. Wszyscy się pośmiejemy! Dziewczyna oblała się pąsem od szyi aż po nasadę farbowanych na platynowy blond włosów. – A to?! Co to ma być? Chciałabyś znaleźć coś takiego w jedzeniu? – Postukał w swój paznokieć wymownym gestem, patrząc z dezaprobatą na wzorki ozdabiające tipsy u rąk

dziewczyny. – I gdzie masz rękawiczki?! – Znowu się zapieklił. „Tak to właśnie wygląda, gdy się im popuści! – pomyślał z wściekłością. – Wtedy nagle zaczynają znikać towary z magazynu, żadne z nich nie zwraca uwagi na instrukcje dotyczące higieny, łażą jak święte krowy. I zapominają, jak się gotuje najprostsze potrawy!”. Do kuchni zajrzał zaniepokojony Robert. – Ej, Edi, co jest?! – Wskazał spory stosik zamówień, który rósł i rósł, a od dobrych kilku minut żadne danie nie opuściło kuchni, powodując wzrost poziomu stresu u kelnerów, którzy musieli jakoś ugłaskiwać poirytowanych klientów. Wyszli obaj na korytarz, Edek – z miną rewolwerowca szykującego się do pojedynku na prerii, Robert – mocno zirytowany. – Ściągasz mnie z wyra bladym świtem, jakbyś nie umiał sam poradzić sobie z najprostszym problemem, choć wiem, że wystarczyłoby, żebyś użył mózgownicy, i sam byś to załatwił! – Wycelował w Edka oskarżycielsko palcem. – Później wiejesz z podkulonym ogonem na widok jakiegoś konkurenta, mimo że dziewczyna zaczyna patrzeć na ciebie maślanymi oczyskami, choć trochę się jej dziwię, bo z ciebie ostatnio jest oferma, nie facet, ale jej sprawa! A na końcu masz zamiar rozpieprzyć nasz wspólny biznes jakimiś fochami? Co z tobą?! Edek splótł ręce na klatce piersiowej i zmierzył Roberta ponurym spojrzeniem. Zaraz się jednak roześmiał. – Oferma? Ja?! Trzeba było widzieć, jak ją złapałem. Wpadła mi w ramiona jak, jak... – Jak gruszka do fartuszka, romantyku? To jej teraz nie wypuść z tego fartuszka! – zażartował. – A tak na serio, to, Edi, więcej wiary w siebie, chłopie! To fajna babeczka, nie zje cię. Głowa do góry i do przodu, jak kiedyś – poradził życzliwie menedżer i klepnąwszy Edka w ramię, wrócił do klientów. Edward poszedł do kuchni, szybkim ruchem poprawił patelnię, której trzonek niebezpiecznie wystawał poza palnik i zagrażał, że spadnie ona komuś na nogi, po czym sięgnął po zamówienia. Do kuchni docierały ułożone według żądań gości z poszczególnych stolików i dostawa dań dla wszystkich osób w jednym czasie, w przypadku gdy jedna zamówiła sałatkę, inna zaś bardziej pracochłonną potrawę, wymagała niezłej umiejętności planowania pracy zespołu. Wszystko, co wyjeżdżało na tacach z kuchni, musiało mieć odpowiednią temperaturę i idealny smak. Edek przymknął oczy i wciągając głęboko powietrze, próbował się pozbyć całej nagromadzonej w sobie wściekłości. – Okej, drużyno, ruszamy! – wrzasnął. – Krzysiek! Najpierw to nieszczęsne spaghetti, a w tym samym czasie zupa dyniowa! Michał!? – Tak, szefie! – zameldował się z kąta kuchni niewysoki brunet.

– Kończysz z krojeniem. Bierz się za suflety z gruszkami, to na siódemkę, pewnie już kończą główne, więc ruchy! Następnie Edward przeniósł wzrok na Monikę. – Monika zastępuje Krzyśka przy bakłażanach – wydał polecenie. Zrobił to złośliwie, ponieważ wiedział, że krojenie takiej ilości czegokolwiek z jej paznokciami będzie wymagało znacznego wysiłku. „Może to ją czegoś nauczy” – pomyślał z powątpiewaniem i posegregowawszy kolejne zamówienia, poprzypinał je na tablicy pod imionami członków zespołu. Gdy tylko obrobią się ze wszystkimi daniami, które kazał im przygotować w danym momencie, maszyna ruszy pełną parą i od tej chwili każdy już będzie wiedział, gdzie szukać następnych potraw do przygotowania i w jakiej kolejności zdejmować karteczki z tablicy. Sam zaś przyniósł z magazynu sery taleggio, gorgonzolę, ementaler i grovierę i stanąwszy koło zmartwionego burą Krzyśka, zaczął mu cierpliwie demonstrować, jak wyczarować aromatyczny, drażniący powonienie serowy sos, tak aksamitny, że aż zachęcał do szybszego operowania widelcem na talerzu. Do siebie wrócił grubo po północy. Padał z nóg. Sprawdził nieodebrane połączenia w telefonie i nieprzeczytane SMS-y. Jeden z nich był od Weroniki. „Nawet nie miałam jak Ci podziękować. Jak skończysz, wpadaj na wino”. Wiadomość wysłała o siedemnastej, więc chociaż Edek nie podejrzewał, że wciąż na niego czeka z tym winem, wyszedł na ulicę i spojrzał w jej okna. Miał rację – nie świeciło się tam już żadne światło. Odłożył telefon na stolik i schował głowę w ramionach. Był tak zmęczony, że najchętniej usnąłby w tej pozycji na biurku. Wstydził się za dzisiejszy wybuch w kuchni, dał popis na całego, pięknie. „Ale trudno, trzeba żyć dalej” – pomyślał i włączył jeszcze komputer. Chciał wrzucić kilka nowych zdjęć do galerii, bo wyjątkowo cieszyło go ostatnio fotografowanie i pokazywanie tego publicznie. Znalazł wśród swoich nowych prac zdjęcie zielonego motyla siedzącego na parapecie, więc przesłał je na stronę i podpisał: „Dziś miałem akcję ratunkową zielonej wróżki. Udaną. Może wróżka w zamian spełni jakieś moje życzenie?”. Puścił jeszcze oczko swoim obserwatorom i położył się do łóżka. Po chwili jednak wstał, ponownie sięgnął po komórkę i trochę się wahając, zaczął wybierać numer Weroniki. Jednak szybko uświadomił sobie, która jest godzina, i zanim usłyszał sygnał oczekującego połączenia, wcisnął czerwoną słuchawkę. Odpisał tylko: „Śpisz już, wróżko?”. Nie doczekał się odpowiedzi. Zapadł w głęboki sen potwornie zmęczonego człowieka, przytulając się do jaśka obleczonego kraciastą poszewką. Rano Weronika napisała nową notkę na swoim blogu: Wczorajszy wieczór spędziłam z odnalezioną (na szczęście!) kocią zgubą, mruczącą mi głośno na kolanach.

Z radości, że wszystko, co złe, dobrze się skończyło, przygotowałam dla Was mały kurs aplikacji i sposobów ich przyszywania. W sobotni wieczór wykańczałam projekt z tymi aplikacjami, wyjątkowo słodki, bo z muffinkami, idealny na okładkę zeszytu lub segregatora z przepisami (jak u mnie) albo na fartuszek kuchenny. Dlaczego kuchenny? Ktoś mnie ostatnio bardzo inspiruje kulinarnie. Poniżej wstawiam zdjęcia gotowego dzieła i wzór, który jest prezentem dla Was, zaprojektowany specjalnie przeze mnie. Korzystajcie do woli, wystarczy wydrukować i odrysować na tkaninie, reszta zrobi się sama, jeśli tylko dokładnie przeczytacie wszystkie punkty mojego kursu. W komentarzach pytacie, jak idą prace nad Dear Jane. Jako tako... Nic więcej nie dodam, bo jestem obecnie na etapie bardzo trudnego bloku Kalejdoskop, który składa się z wielu drobnych trójkątów, a połączenie ich w równy obrazek przyprawia mnie o zawroty głowy.

Zebrała do jednego folderu zdjęcia gotowej okładki na segregator i z dumą wrzuciła je na Flickra, opatrując szczegółowymi komentarzami po angielsku, żeby z jej kursu mogło skorzystać jak najwięcej osób spoza Polski. Sączyła poranną herbatę, siedząc w fotelu z grzejącym jej kolana komputerem, i przeglądała strony swoich ulubieńców. Zajrzała na profil Hopp Hopp Shopu, który dziewczyny aktualizowały niemal codziennie, wzbogacając galerię zdjęciami nowych towarów i zapowiadając wszelkie wydarzenia. Na widok plastikowego różowego jelenia na rykowisku, który dumnie prężył się na wystawie, wpisała krótki komentarz po szwedzku. I wtedy jej uwagę przykuła miniatura zdjęcia jej wirtualnego znajomego, którego obserwowała od dawna, wracając dzięki jego fotografiom do domu dziadków nawet wtedy, kiedy od Staromiejskiej dzieliły ją setki kilometrów. Gdy pobyt na obczyźnie zaczął dawać jej się mocno we znaki, postanowiła odświeżyć wspomnienia i poszukać obrazów, które przypomną jej uliczkę dziadków, architekturę tamtejszej starówki, i tak właśnie trafiła na tę galerię. Była nawet fanką strony i fotografa, który nigdy nie pokazał swojej twarzy, zawsze chował się za obiektywem na czarno-białej fotce. Mnóstwo osób komentowało jego zdjęcia, miał wielu obserwatorów, ale nigdy nie zdecydował się ujawnić, kim jest i czym się zajmuje poza fotografowaniem. Weronika poświęciła kilka wieczorów, śledząc zaułki starówki uwiecznione na zdjęciach w galerii, komentowała i komplementowała widoki, aż tu dziś wstawił coś, co nie było ani architekturą, ani ulubionym przez niego czarno-białym motywem zwierząt, funkcjonujących z człowiekiem i miastem w znakomitej symbiozie. Nie, tego dnia zamieścił w swojej galerii motyla, który przysiadł na parapecie, i od razu zebrał dziesiątki pozytywnych komentarzy. Werka wpatrywała się w to zdjęcie z lekkim niedowierzaniem. Podpis pod fotką z żartem o zielonej wróżce nie pozostawiał wątpliwości – fotografem musiał być Edek, jednak trudno było jej w to uwierzyć. Klepnęła się dłonią w czoło i przeszła do najstarszych zdjęć, jakie wstawił. Balet, balet, balet; te reportaże ją nieco nudziły, nie tego szukała. Na siódmej stronie znalazła jednak to, o co jej chodziło – tkwiły tam stare zdjęcia miasta, te same, które nieudolnie oprawione ozdabiały od dawna ściany

Cannelloni. Te same, które kazała powiększyć, które wybrała na ich kawiarnianą fototapetę i które wspaniałomyślnie wtedy komplementowała, wywołując uśmiech na twarzy Edwarda. Z podekscytowaniem zaczęła przeglądać stronę za stroną i wnikliwie studiowała przesuwające się przed jej oczami czarno-białe fotografie. Zachwycała się nimi i smakowała je wzrokiem. Niektóre z nich już znała, inne były dla niej odkryciem, bo najwyraźniej pominęła je podczas pierwszych odsłon Edkowej galerii. Jakiś niegrzeczny chochlik podsunął jej pewien pomysł. Zalogowała się ponownie na swój profil, stukając paznokciami w białe podświetlane przyciski laptopa, i pod zdjęciem motyla napisała: „Może nie uwierzysz, ale ja wczoraj spotkałam superbohatera i nawet utonęłam w jego ramionach. To chyba bije każdą wróżkę na głowę”. Komentarz napisała po szwedzku, licząc na to, że Edkowi będzie się chciało wrzucić tekst w jakiś translator i że go zrozumie, a dla innych obserwatorów pozostanie on tajemnicą.

Caitlin’s Rose – Róża Caitlin

Z

nalazł ten wpis od razu, gdy wstał. Najpierw uznał go za spam, ale ponieważ autorka często mu coś pisała, nie wyrzucił tego krótkiego zdania, tylko skopiował je i użył internetowego tłumacza. Gdy zobaczył, że językiem oryginału jest szwedzki, omal nie spadł z krzesła. Po przeczytaniu zaś polskiego przekładu odchylił się mocno do tyłu i zaczął się śmiać, głośno i tak intensywnie, że po policzkach popłynęły mu łzy. Od razu rozpracował tożsamość autorki, wrzucając nicka w wyszukiwarki i przeglądając wyniki. Znalazł jej galerię zdjęć, profile na portalach społecznościowych, a nawet informację o wystawie rękodzielników w muzeum Liljevalchs w Sztokholmie, w której praca Weroniki brała udział. Jednak największym odkryciem tego poranka był dla Edka blog Werki. Okazało się, że dokumentowała na nim swoje artystyczne dokonania, pisała go od dobrych kilku lat i dotyczył nie tylko tworzonych przez nią rękodzieł, lecz także jej podróży oraz strzępków prywatnego życia. Wiedział, że w wolnej chwili od razu się w nim zaczyta, co pozwoli mu lepiej ją poznać. Pisała go po szwedzku i polsku. Porównał treść i uznał, że szwedzki nie przypomina żadnego znanego mu języka, ale z polskiego tekstu wyłaniała się inteligentna i naprawdę sympatyczna kobieta, wpisy były lekko ironiczne, błyskotliwe i trafne. Podziwiał też jej małe dzieła sztuki, ale nie wierzył, że to wszystko wyszło spod jej rąk. Swoją drogą wiele podobnych rzeczy widział na wystawie jej sklepiku, ciągle była pochylona nad nowymi pracami, więc może niesłusznie powątpiewał w to, że stworzyła prezentowane tam prace? Czytał ten jej blog przy śniadaniu, przeżuwając bezmyślnie kanapkę i przesuwając oczami po tekście na monitorze. Weronika lubiła lody kawowe i Mozarta, więc gdy skończył się posilać, przeskakując po trzy schodki, pobiegł na górę, do kuchni, i włączywszy Wesele Figara, zaczął pichcić. Rany, jak tego ranka znowu chciało mu się gotować i eksperymentować. Nie wiedział, czy była to zasługa Mozarta, bo, jak napisała Werka na blogu, doskonale wpływał on na kreatywność, czy widoku jej uśmiechu na zdjęciach, na których pozowała z przyjaciółkami w miniaturowym domku Pippi Pończoszanki w muzeum Junibacken albo siedziała na drewnianym ogromnym koniu pomalowanym na czerwono, ale robota aż paliła mu się w rękach i wkrótce wokół unosiły

się chmury aromatów. Gdy przed południem do kuchni zaczęli się schodzić pracownicy, zastali swojego szefa w amoku gotowania, pogwizdującego sobie wesoło w rytm włączonej na cały regulator opery. Zauważyli, że tego dnia w restauracji Edek popełniał wyjątkowo dużo błędów i radośnie się z nich śmiał, gdzieś zniknęła wściekłość z poprzedniego wieczoru. Wydał rosół aż zielony od kluseczek z pesto, nałożył komuś na talerz podwójną porcję warzyw, nie spróbował też sosu robionego przez jednego z kucharzy i w rezultacie klient zwrócił danie do kuchni. – Oj, nasz szef się chyba zakochał – skomentował ktoś żartem. Edek nie reagował na zaczepki zespołu, skupił się na ciężkiej pracy, ale gdy minęło południe, zebrał się na odwagę i przygotował tacę ze swoim popisowym daniem – jagnięciną pieczoną z solą morską i rozmarynem pod porzeczkową kołderką. Dawno już tak się nie stresował w czasie gotowania. Pilnował każdego swojego kroku i mimo że potrafił na oko odmierzyć ilość oliwy potrzebną do marynaty, tym razem użył miarki. Kilka razy sprawdzał też wielkość płomienia pod patelnią, a gdy mięso wjechało do piekarnika, przysiadł na stołku obok, głuchy na wszystko, co działo się wokół. Przeglądał w tym czasie w smartfonie zdjęcia Werki, które sobie pozapisywał w pamięci telefonu, i jak zahipnotyzowany zerkał jednocześnie na wyświetlacz temperatury, pilnując piekarnika niczym Cerber. W rezultacie mięso było złociste i pachnące Prowansją, miało lekko przypieczoną skórkę i kryształki gruboziarnistej soli zastygłe w skorupce. W przygotowanie musu porzeczkowego włożył całe swoje serce. Długo kombinował z ozdobieniem dania, wylewał sos na białą porcelanę, rysował nim wzorki. W końcu zdecydowanym ruchem sięgnął po czysty talerz i po prostu przełożył na niego mięso i porzeczki. Żadnych zbędnych ozdóbek – jeśli Weronika miała się zakochać w jego jedzeniu, to niech posmakuje potrawy w najprostszej formie. Zawołał Krzyśka, którego wczorajsza wpadka już dawno poszła w niepamięć, i poinstruował, jak ma nakładać jagnięcinę i jak ją dekorować, gdy pojawi się specjalny gość. – Jakiś krytyk ma przyjść? – Krzysiek nie dowierzał. Edek pokręcił głową. – Ale to ktoś ważny, tak? Będą o nas pisać? Nie doczekał się odpowiedzi, bo szef był już zajęty szperaniem w telefonie i udawał, że nie słyszy. – Robert! – Przywołał ręką menedżera. – Zarezerwuj ten stolik w wykuszu na dziś; niech nikt tam nie siada – poprosił. Wspólnik się nie zdziwił. To było najchętniej wybierane przez gości miejsce w Cannelloni, z doskonałym widokiem na Staromiejską, a jednocześnie oddalone nieco od

innych stolików, dzięki czemu można było cieszyć się posiłkiem w odosobnieniu. Dlatego też goście, robiąc rezerwacje, najczęściej prosili o te właśnie miejsca. – Na którą ta rezerwacja? – Chciał wiedzieć. Edek pokręcił głową. – Nie wiem. Mam zamiar zaprosić Werkę na randkę, a później wpadniemy coś zjeść – oznajmił pewnie. Robert chciał już skomentować tę nowinę, wyzywając go od oferm i strasząc milionem sposobów na schrzanienie sprawy z Werką, ale przezornie ugryzł się w język, widząc twarz swojego kumpla. Coś się w nim zmieniło od wczoraj, pojawiła się jakaś duma i pewność siebie. Robert ucieszył się, że Edek zaczyna wychodzić powoli ze swojej skorupy na świat. Zmiany, zmiany, zmiany; to, co się nagle wokół nich zaczęło dziać, było tylko zmianami na lepsze, więc wszyscy powinni bić pokłony przed uroczą panią Peterson, która najwyraźniej umiała czarować. – Jasne, Edi – odmeldował się radośnie. – Herbatę zieloną z jaśminem mamy? – Myśli Edka wyraźnie błądziły gdzieś daleko. Robert się uśmiechnął, bo był gotów się założyć, że głowę Edwarda zaprzątają w tej chwili tkaniny i pasmanteria, a nie restauracyjne problemy. Zielona herbata z jaśminem. Czyżby ulubiony napój ich miłej sąsiadeczki? Zerknął na wspólnika i poczuł na sobie jego twardy wzrok. To spojrzenie wyraźnie mówiło: „Żadnych pytań!”. – Jak nie mamy, to się kupi! – Klepnął go pocieszająco w ramię. – Zostaw to mnie i baw się dobrze z Werką! Tylko... – Zawiesił głos. – Jak coś spaprzesz, będziesz miał ze mną do czynienia! Edek zostawił dowodzenie w kuchni Michałowi, a sam wymknął się na kwadrans do swojego mieszkania, wziął prysznic, by zmyć z siebie kuchenne zapachy, zmienił uniform na dżinsy i czarną koszulę, przeczesał włosy i wklepał w policzki i szyję trochę wody kolońskiej. Kobiety zawsze go komplementowały, gdy nią pachniał, ale na co dzień nie używał żadnych zapachów, zmysł węchu był mu bowiem potrzebny w trakcie gotowania i nie chciał się rozpraszać żadnymi sztucznymi woniami. Stanął przed lustrem, sprawdził, czy na zębach nie pozostały mu resztki jedzenia, których nie usunął szczoteczką, i pomyślał, że wygląda całkiem nieźle – wysoki, postawny. „Lepiej nie będzie” – uznał i zgarnąwszy pod pachę aparat, zarzucił na grzbiet marynarkę, obciągnął rękawy i wybiegł z sutereny. Na ulicy po chwili wahania zboczył w stronę stoiska kwiaciarki, bo wiedziony nagłym impulsem postanowił podarować Weronice jakiś zgrabny bukiecik. Ściskając w dłoni maleńkie różyczki, zdobył się na odwagę i zastukał do jej drzwi. Czekał dłuższą chwilę, zanim pojawiła się znajoma postać. Nie zdziwiło go nawet, że

w palcach trzymała jakiś kawałek tkaniny – widocznie oderwał ją od szycia. – Taki ładny dzień, a ty w domu? – Udał zdziwienie. – Może mały spacer? Zawahała się. Obrzucił ją szybkim badawczym spojrzeniem i zachwycił się jej dziewczęcą sukienką w drobne fioletowe kwiatuszki, sznurowaną na plecach na podobieństwo gorsetu. – Ale... – Spojrzała na niego, na trzymanego przez niego canona, później na kwiatki, a następnie zarumieniona zaczęła wpatrywać się w swoje ozdobione ćwiekami buty na drewnianych koturnach, w których jej nogi nie miały końca. Założyła je na bose stopy i jego uwagę przykuły paznokcie, pomalowane na ciemnoróżowy kolor. Ładnie kontrastowały z bielą skóry i Edek nie wiedział, na czym się skupić: czy na wgapianiu się w te stopy i puszczeniu wodzy fantazji, czy na próbach przekonania jej do wyjścia. – Czytałem bloga. – Mężczyzna uśmiechnął się szczerze. – I wiem, wiem, co zaraz mi powiesz. – Podniósł ręce w geście poddania się. – Szycie kołdry, zero randek, faceci to podłe istoty. Ale może chociaż parę fotek byśmy zrobili jakiejś pięknej dziewczynie? Dziś jest doskonałe światło. – Wyciągnął przed siebie aparat. Zdawał sobie sprawę, że połechtał jej próżność, bo na jej twarzy pojawiła się mina pełna zadowolenia, więc za chwilę dodał przewrotnie: – Podobno w Hotelu Zamkowym mieszkają misski, więc może jakaś ładna się trafi i zgodzi się pozować? Kącik ust podniósł jej się w uśmiechu – załapała ironię w mig. – Aha. A to po co ci ja do latania za tymi misskami? – zapytała. – Będę ci tylko szyki psuła. – No wiesz: restaurator, teraz własna nowa kawiarnia, przystojny jestem; myślisz, że żadna się mną nie zainteresuje? – Cieszył się z żartu. – Rozumiem, za bodyguarda mam robić? – Roześmiała się, mrużąc oczy. – Okej, tylko sweter jakiś na grzbiet narzucę – powiedziała i pobiegła na górę, pozwalając mu znowu pogapić się na jej łydki. Wróciła za chwilę, pakując do małej torebki przewieszonej przez ramię wygrzebane z kieszeni swetra klucze, i skierowała się ku wyjściu. Był zdumiony, że poszło tak łatwo. Spodziewał się odmów, kręcenia, kluczenia, a tu, proszę, maszerował dziarskim krokiem z Weroniką Peterson u boku, budząc zazdrość w mijających ich samcach. Na rogu przy Basztowej stała grupka wrzaskliwych wyrostków z butelkami piwa w rękach, więc jak to wpajał mu przez lata ojciec, obszedł Werkę i odgrodził ją od małolatów. Zauważył, że uśmiechnęła się ciepło na widok tego manewru. – Zaczekaj, zaczekaj! Właśnie mam pierwszą piękną dziewczynę w kadrze. – Szybko

ustawił ostrość w aparacie, złapał odpowiedni kadr i zrobił jej serię fotek. Pozowała mu, wyraźnie skrępowana wycelowanym w nią obiektywem. – Ale żadnego pokazywania tych zdjęć w necie – zastrzegła i pogroziła mu palcem. – Słowo harcerza! – obiecał, klepiąc się w tors, aż zadudniło. – No, jeszcze jedna fotka. Nie ruszaj się. Teraz słońce ładnie ci włosy rozświetla. Jakie ona miała nogi! Edek nie mógł się na nie napatrzeć i ciągle kierował na nią obiektyw, jeśli nie na twarz, to na jej zgrabne kończyny. Zrobił dziesiątki zdjęć. Już się cieszył na myśl, że usiądzie przed komputerem i od tej pory będzie mógł oglądać Weronikę roześmianą albo zamyśloną, do wyboru, do koloru. Właściwie nie wiedział, które wcielenie Werki woli: to radosne, z dołeczkami w policzkach i krzywymi zębami wyszczerzonymi do aparatu, czy raczej ujęcia zrobione ukradkiem, jak wtedy, kiedy zamyślona przysiadła na ławce w parku i zapatrzyła się w czerwony mur schodzący w stronę rzeki. Zrzuciła buty i przebierała paluszkami w rytm muzyki, którą tylko ona słyszała. Zastanawiał się, jak by to było wziąć tę niedużą stopę w dłonie. Na myśl o delikatnej skórze poczuł miły dreszcz w okolicach kręgosłupa. Weronika pierwszy raz była w tym zakątku parku. W oddali majaczyły mury zamku, po lewej stronie mieli teatr, prześwitujący przez drzewa z opadłymi już gładkimi pożółkłymi liśćmi, a ławka, na której przysiedli, była ukryta pomiędzy krzewami bzu. Pachniało mokrą ziemią, trawą szykującą się do zimowego snu i starymi, wilgotnymi murami. W teatrze musiała właśnie trwać próba, bo do ich uszu co rusz dochodziły dźwięki orkiestry i śpiew kilku sopranów. „Czarodziejski flet” – rozpoznała bezbłędnie, łowiąc uchem fragmenty melodii. – Ślicznie tutaj – powiedziała. – I tak cicho, niemal jak w sztokholmskim skansenie. – Zamknęła oczy i wystawiła twarz na promienie jesiennego słońca. – Dzięki, że mnie wyciągnąłeś. Inaczej spędziłabym to popołudnie, ściboląc coś igłą; jedyna radość w życiu samotnej dziewczyny. Edek przewiesił ciężki aparat przez ramię i przeglądał zrobione fotki, pokazując je Weronice, a wolną ręką zaczął od niechcenia bawić się jej włosami. Prawie stykali się skrońmi. Poczuł ciepły zapach jej skóry, gdy wpatrywali się w wyświetlacz. – Zobacz, jaka jesteś piękna, moja ty samotna dziewczyno. – Spojrzał na nią czule. Zauważył, że Weronika wprost nie wie, gdzie podziać oczy. – Jak wróżka. – Zbyła jego komplement żartem i przesunęła końcówką palców po jego szczęce. – A pan, supermanie, trochę nieogolony dzisiaj. Będę miała o czym myśleć przed zaśnięciem. – Westchnęła dramatycznie i roześmiała się na widok jego rozbawionej miny. – Niegrzeczna samotna dziewczynko, lepiej, żebyś nie znała moich obecnych myśli –

odpowiedział. – Zdecydowanie nie mogę mieć cię tak blisko. Kącik ust poszybował jej w górę. Obserwowała jego kark, wpatrywała się w ostrzyżone precyzyjnie włosy i nabierała przy tym coraz większej ochoty na ich dotknięcie. – Czy mam się odsunąć? – zapytała, pieszcząc lekko jego policzek. – Widzisz, przystojniaku, ze mną lepiej nie zadzierać. Jak szycie kołdry, to szycie kołdry, a śmiałek, który odważy się odciągnąć mnie od tego, musi się liczyć z ryzykiem – wyjaśniła. – Lepiej chyba nie zwabiać pilnujących mnie smoków. – Westchnęła. – Jakoś sobie z tym poradzę, królewno. – Jego ręka zatrzymała się na łokciu Weroniki, obleczonym w sweterek z puszystej angory. Przyjrzała się mężczyźnie wnikliwie i uznała, że lubi Edka za niesamowity spokój, jaki roztaczał wokół. Mało mówił, dużo działał, za co się nie chwycił, to mu się udawało, w dodatku wszystko robił nie na pokaz, a z dobrego serca. Wydawał się wyjątkowo prostoduszny i miły, chociaż do niedawna nie wzbudzał w niej cieplejszych uczuć, teraz – zapewne pod wpływem endorfin – spoglądała na niego coraz przychylniej. Zamilkł speszony. Obserwowała przez chwilę jego profil, podobny trochę do profilu jakiegoś drapieżnego ptaka. „Pocałuj mnie – przemknęło jej przez myśl. – Nie bądź takim szlachetnym rycerzem, tylko po prostu mnie pocałuj”. I wtedy Edek dotknął jej warg w miękkim, ciepłym pocałunku, a Weronice zakołatało serce. Nikt nie całował jej od ponad roku, na dobrą sprawę ostatni raz całowała się z Larsem chyba na wakacjach spędzonych na Saint Lucii, w lipcu zeszłego roku, więc po takim czasie dotyk męskich ust był dla niej lekko zaskakujący. Już chciała się cofnąć, ale Edek wyczuł jej wahanie, a ponieważ jego ręka wciąż spoczywała na jej łokciu, przygarnął ją do siebie pewnym ruchem i chcąc ją powstrzymać przed ucieczką, położył dłoń na plecach Weroniki. Ten opiekuńczy gest kosztował go bardzo dużo. Jego palce trafiły bowiem na sznurowanie gorsetu, na aksamit tasiemki, chłodny metal haftek i gorące odkryte milimetry jej skóry. Cofnął gwałtownie rękę, zupełnie jakby włożył ją do ogniska i się poparzył, ale i tak wiedział, że już po nim. Spojrzała na niego zadziornie, zmarszczyła nos jak wiewiórka, kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu, a jej grzywkę rozwiał podmuch wiatru, atakując nos Edka feromonami. W tym oto momencie od strony teatru dobiegła ich uszu kolejna melodia. I dokładnie wtedy, kiedy w sali prób córka Królowej Nocy śpiewała o miłości, Edek upewnił się, że ma przed sobą kobietę swojego życia. Weronika od kilku godzin czuła ścisk żołądka, dosłownie jakby zamienił się w ciasno zawiązany supeł. Niedziela była pełna emocji, randka z Edziem i romantyczna kolacja w Cannelloni sprawiły, że długo nie mogła zapanować nad walącym sercem, a tu okazało się, że i poniedziałek będzie obfitował w nie mniejszą liczbę niespodzianek. Najpierw

złapała w sklepie złodziejkę. Miło wyglądająca pani próbowała upchnąć w kieszeni płaszcza trzy motki drogiej włóczki moherowej. Boże, Weronika nawet nie miała pomysłu, co z tą kobietą zrobić. Czy powinna puścić ją wolno, czy może zadzwonić po policję? Wybrała pierwsze wyjście, ale później pluła sobie w brodę, gdy zauważyła, jak ta uśmiecha się do niej bezczelnie, mijając Robótkowo kilkakrotnie w ciągu dnia. Edek wyruszył z samego rana do Warszawy. Miał zawieźć matkę na badania do instytutu kardiologii, wracali wieczorem, więc nawet nie miała się komu wyżalić. „Może to i dobrze, że pojechał” – uznała, obsługując klientkę jak maszyna. Kobieta o coś ją pytała, ale Weronika szybowała myślami daleko, do tej ławki w parku, na której Edzio ją pocałował. Nawet w tej chwili czuła miłe ciepło jego ust i widziała przed oczami jego jasne tęczówki, które rozświetlał blask świec, gdy pałaszowali w Cannelloni kolację. Usadził ją wygodnie przy znajdującym się w wykuszu stoliku, czekającym specjalnie na nich, szarmancko przysunął jej krzesło i usadowił się obok. – Mam dla ciebie coś specjalnego, ale może wolisz spróbować jakiegoś nowego dania z karty? – zapytał. – I znowu dla mnie coś gotowałeś? Panie Edwardzie, a to miała być niedziela jakich wiele! – Nie mogła uwierzyć. Zaskoczona zaczęła się bawić lśniącym widelcem, unikając wzroku mężczyzny, ale po chwili odłożyła przedmiot i spojrzała spod rzęs na kucharza. Była ciekawa, co jej zaserwuje. Edek pokraśniał z zadowolenia i śmiał się do niej, nie wiedząc, że za ich plecami, przy barze, co rusz pojawia się ktoś z personelu. Dla zespołu Cannelloni widok ich szefa jedzącego obiad z klientką, roześmianego, niezainteresowanego zupełnie otoczeniem, był zdecydowanie wart uwagi. – Szef ma randkę – skomentowała pani Basia żartobliwie. I chyba rzeczywiście, wbrew założeniom Weroniki, niewinny spacer przekształcił się w romantyczną randkę. Siedzieli obok siebie, kolano przy kolanie, biodro przy biodrze, i zamiast podziwiać widok przez okno, wpatrywali się w siebie z jakimś przejęciem. – Pchełka ma się dobrze? – zapytał, gdy zapadło między nimi krępujące milczenie. – Tak, cała i zdrowa. Pierś z indyka wcinała rano aż miło. – Uścisnęła jego rękę, splatając drobne paluszki ze spracowaną męską dłonią. Podano im najpierw zupę z kurczaka, esencjonalny, pełen smaków wywar, który tak przyjemnie rozgrzewał, że Weronice zrobiło się bardzo gorąco. Zdjęła sweter i odwiesiła go na oparcie krzesła. A gdy później na stół wjechała jagnięcina, poprzedzona zapowiedzią, że to popisowe danie szefa kuchni, oczy Edka aż rozbłysły w oczekiwaniu na jej reakcję. Przestraszyła się trochę tej potrawy – nigdy wcześniej nie próbowała jagnięciny – ale ta rozpływała jej się w ustach. Była aksamitna, z chrupiącą skórką. Weronika nie

przypuszczała, że mięso, zwykłe mięso, można zamienić w tak wspaniały przysmak! Miło jej się siedziało z Edziem przy ciepłym blasku świecy, w gwarnej i ciasnej o tej porze restauracji. Pozwalała dolewać sobie wina, a gdy rozbolała ją od niego głowa, Edek troskliwie zamówił dla niej aromatyczną herbatę i dogadzał jej na każdym kroku. Poczuła się zmęczona tym maskowaniem niepewności. Przez całe popołudnie brylowała, flirtowała i błyskała do Edzia oczami, udając pewność siebie, ale wciąż czuła, że stąpa po niepewnym gruncie. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była na prawdziwej randce; chyba lata temu, gdy z Larsem dopiero zaczynali odsłaniać przed sobą swoje prawdziwe ja. Dlatego teraz czuła się jak ryba wyrzucona na brzeg, nie mogła pływać, nie mogła oddychać i strasznie ją to stresowało. Widziała jednak, jak jej towarzysz się stara, żeby czuła się przy nim komfortowo. Wstawili nawet do wazonu te biedne różyczki, które źle zniosły spacer i ich obściskiwanie się na ławce w parku, i zwiesiły smętnie główki. Odżyły trochę, gdy ostrym nożem obcięła im zmięte końcówki. Musi pamiętać, by zabrać je ze sobą do domu. Nie chciała urazić Edka. Uśmiechnęła się w duchu. Fajny to był facet. Zastanawiała się, dlaczego na początku sklasyfikowała go jako brzydala. Kiedy się denerwował jakąś nieprzewidzianą w jego scenariuszu sytuacją, to owszem, wyglądał jak półtora nieszczęścia, ale już jej to nie irytowało tak jak na początku znajomości, tylko wzbudzało czułość. Zastanawiała się, czy Edek pocałuje ją kolejny raz tego wieczoru. Wciąż był onieśmielony w jej towarzystwie, nawet gdy błyskał zębami w uśmiechu, więc podejrzewała, że na następne całowanie przyjdzie jej jeszcze zaczekać. Tak czy inaczej Weronika cieszyła się z tego oczekiwania. Marit miała teorię, że jeśli na pierwszej randce nie chce całować faceta non stop, to drugą może sobie zwyczajnie odpuścić, bo nic z tego nie wyjdzie. W tej kwestii Werka się z nią zgadzała. Dlatego gdy spojrzała w niebieskie oczy kucharza, kiedy poczuła, że zaczyna między nimi iskrzyć, aż podskoczyła z radości. Uznała, że może najwyższy czas odłożyć stare bolączki na półkę, zamknąć je tam i spróbować czegoś nowego. – Pokażesz mi te moje foty jeszcze dziś? – zapytała przy deserze, szukając pretekstu, by przedłużyć spotkanie. – Jasne! – Zerwał się z miejsca. – To poczekaj, tylko je zrzucę na kompa i zaraz tu na tablecie przyniosę! – Szybko zniknął na schodach prowadzących do skromnego mieszkanka. Rany, gdyby wiedział, że Weronika pójdzie za nim, przynajmniej ogarnąłby największy chaos w sypialni. A tak stanęła w progu w momencie, gdy upychał w szufladzie notatki i rachunki, które wypadły na podłogę, kiedy wyciągał kabel do podłączenia aparatu. Zrobiło mu się wstyd za warunki, w jakich mieszka. Co ona mogła o nim pomyśleć, widząc

te meble z pchlego targu i skotłowaną pościel? – Daj mi tę marynarkę. Masz w niej dziurę pod pachą, szew puścił. – Wyciągnęła rękę. – Zauważyłam na spacerze. Mogę ci to zaszyć. Myślał, że zapadnie się pod ziemię. Przez cały wieczór próbował zrobić dobre wrażenie na tej uroczej kobiecie, a paradował w dziurawej marynarce. Czerwony jak burak podał jej ubranie. – Przepraszam... I za bajzel tutaj też... – Zaczął się kajać. – Ale wiesz, ja tu rzadko bywam. Zbyt rzadko – dodał pośpiesznie. Uśmiechnęła się uspokajająco, udając, że nie zauważa bałaganu. Oglądała wnikliwie wyraźne rozdarcie pod pachą marynarki. Dawno nie był tak skrępowany jak w tej chwili. – Żebyś ty widział moje pierwsze mieszkanie w Sztokholmie. Twoje to pałac w porównaniu z tamtym. A dziurka to pięć minut roboty; dwa razy przejadę maszyną i po kłopocie – stwierdziła rzeczowo. – Ja, wiesz, ja mo... mo... mo... – Wpatrywał się w tę dziurę, bojąc się podnieść głowę. Znowu nie mógł wydobyć z siebie słowa. Och, jak on tego nienawidził. Ulitowała się nad nim i przytuliła twarz do jego pleców. – Edziu, nie przejmuj się tak tym rozdarciem. Poza mną nikt go nie mógł widzieć, a na mnie ono nie robi wrażenia. – Zmarszczyła nos i zrobiła zabawną minę, chcąc go rozweselić. – Co to, chińczyk?! – Dojrzała leżące na stoliku pudełko. – Rany! Wieki w niego nie grałam! – Ucieszyła się. – To może partyjka? – zaproponował zadowolony, że odwróci jej uwagę od lawiny wpadek, i rozłożył między nimi planszę do gry, którą zostawiły kiedyś u niego dzieciaki. – O co gramy? – zapytała, gdy usiedli na Edkowym łóżku, które przykrył kocem, by ukryć pod nim wymiętoszoną kołdrę. Uśmiechnął się. – Kto przegrywa, następnym razem zaprasza na wino – oznajmił zasady gry i wygładził koc, bo plansza wciąż się przechylała. – No to twój rzut pierwszy. – Podał jej kostki. Zawahała się i spojrzała mu w oczy. – Aha, czyli planujemy kolejny raz, tak? – zapytała zaczepnie. Zrobiło mu się nieswojo i trochę smutno. Wieczór był miły, więc założył, że kolejne spotkanie jest przesądzone. Nawet mu nie przyszło na myśl, że może... może Weronika wcale nie będzie chciała się z nim spotkać na kolejnej randce. Poklepała go po ręce. – Okej, okej, żartowałam. Zresztą skąd mogłam mieć pewność, że i ty chcesz się jeszcze kiedyś spotkać? Wsunęła mu małą dłoń w rękę. Miała chłodne palce, więc rozejrzał się za jakimś

swetrem albo czymś, czym mógłby okryć jej nagie ramiona. Nawet nie pomyślał, że mogła zmarznąć – przecież w tej jego norze nigdy nie bywało ciepło. Na wyciągnięcie ręki miał tylko koszulę, którą nosił wczoraj i cisnął na oparcie krzesła z myślą, że trzeba ją będzie wrzucić do pralki – nie zaryzykowałby proponowania jej Weronice. Objął ją więc tylko ramieniem, chcąc jej oddać trochę swojej energii. – Zimno? – Poczuł gęsią skórkę na jej przedramionach, więc zaczął spokojnie rozcierać jej plecy i dłonie. Weronika ze zdumieniem zauważyła, że opuściło ją szczęście w grze. „Kto nie ma szczęścia w kartach, ten ma szczęście w miłości” – mawiała babcia. Do tej pory Werka potrafiła ograć każdego i we wszystkim; nawet w kasynach, gdzie czasami chadzali z Larsem, bez problemu stawiała na odpowiednie numery i kolory. A tu, proszę, dziecinny chińczyk, a kostki wyraźnie jej nie lubiły i Edkowe pionki wyprzedzały ją o lata świetlne. Ale i tak było jej dobrze. Dochodziła dziesiąta i na dobrą sprawę wypadało się pożegnać, ale Wercia już dawno nie czuła się tak... Sama nie wiedziała, jak to ująć. Chyba najlepszym słowem byłoby „komfortowo”. Nawet nie chciało jej się wychodzić, chociaż wiedziała, że jutro – z powodu niewyspania – będzie wyglądała jak zombie. Edek jej się nie narzucał, pochylał tylko płową czuprynę nad planszą tak, że widziała jedynie jego ostry nos i rzęsy, które układały mu się w rozmarzony wzorek. Ze zdziwieniem stwierdziła, że strasznie brakowało jej dotyku drugiego człowieka. Takiego ciepłego i kojącego. Dlatego gdy Edek trzymał w garści jej palce, a drugą ręką rzucał kostki, pomyślała, że nic tak nie pomaga na stres jak ktoś obok. I to nawet nie musi być ukochana osoba, ale zwyczajnie jakaś dobra dusza, która nas przygarnie do siebie i podzieli się swoim ciepłem. Podobno zamknięcie w uścisku spanikowanej osoby sprawia, że wyrównuje jej się oddech i ciśnienie krwi i stres mija, wzrasta też poziom hormonu szczęścia. Gdy Weronika tak siedziała, kiedy czuła obok ciepłe ramię Edzia, miała wrażenie, że ostatni rok jej życia składał się głównie z paniki i strachu. A tu nagle wylądowała z prawie obcym facetem na jego łóżku, grała w dziecinną grę, a to wszystko działało na nią niesamowicie kojąco. Przyszło jej do głowy, że może by tak zakończyć ten miły wieczór równie miłym seksem. Nie miałaby nic przeciwko temu, ale na dobrą sprawę chyba większą ochotę miała na czekanie, by to iskrzenie między nimi przybrało na sile. Nie chciała przeskakiwać od razu do etapu pójścia z nim do łóżka, była raczej ciekawa, dokąd dotrą, zdejmując nogę z gazu i niczego nie przyspieszając. – To następnym razem spotkanie u mnie. – Przytuliła się do niego na pożegnanie, gdy stali pod Robótkowem. – Skoro przegrałam, to stawiam wino.

Zauważyła, że szuka w jej wzroku potwierdzenia chęci na to kolejne spotkanie. Nie wierzył w siebie, co było od razu widać. Werka kompletnie nie rozumiała, co jest tego przyczyną. Może baletnica, która go rzuciła, odebrała mu też coś z pewności siebie? – Dziękuję za fantastyczny wieczór, mistrzu patelni – dodała czule i cmoknęła go w policzek. Wtedy Edek już się nie wahał, nie krygował ani nie pytał o pozwolenie, tylko znowu ją pocałował. I to tak, że długo chłodziła zaczerwienione policzki dłońmi i wpatrywała się rozszerzonymi źrenicami w swoje odbicie, stojąc w łazience. Przysiadła na opuszczonej klapie sedesu i rozmyślała, uśmiechając się do siebie i do Pchełki, która zmaterializowała się obok swojej ukochanej pani. Nie chciała się zakochiwać, za żadne skarby nie planowała się z nikim znowu wiązać, a tu bach, pierwsza randka i czuła taką niesamowitą radość wewnątrz i taką euforię, że aż się przestraszyła tych uczuć. Wstawiła kwiatki do wazonu, który postawiła na szafce nocnej, żeby mieć je pachnące obok swojej głowy, i wysłała jeszcze Edkowi SMS-a, chociaż według randkowych prawideł powinna odczekać kilka dni albo jemu pozwolić zrobić kolejny krok. „Śpij dobrze, Edziu” – wystukała. Odpisał od razu, bez czarowania i zwlekania: „Ty też, Werciu”. Zachowała tę wiadomość w pamięci telefonu, żeby gdzieś nie zginęła. – Widzisz, Pchełeczko, pani stara, a głupia. Wciąż jak małolata się zachowuje. – Przytuliła kotkę do siebie i poszły spać.

Mary Ruth’s Corset – Gorset Mary Ruth

P

roszę pani, czy pani mnie słucha? – Klientka się zirytowała. – Pytałam o tkaniny w świąteczne wzory! Głos pełen dezaprobaty wyrwał Weronikę z zamyślenia. Tkaniny świąteczne. No cóż, musiała przyznać, że w tym roku w Robótkowie nie pojawią się żadne wzory w mikołaje czy choinki. Problem polegał na tym, że w hurtowni w Stanach takie wzory zamawiało się najpóźniej do czerwca, aby zdążyły dojechać w okolicach września. A w czerwcu Weronika nawet nie śniła, że niedługo poprowadzi sklep z tkaninami do patchworku. – Być może będzie dostawa za jakieś dwa tygodnie. – Zbyła kobietę obietnicą. Próbowała te tkaniny zdobyć w Holandii, w największej europejskiej hurtowni oferującej amerykańską bawełnę, ale ceny tam mieli... szalone. Jeśli to źródło nie wypali, to Werka poleci do Sztokholmu i kupi u producenta chociaż kilka bel. O ile oczywiście pozwolą jej na to czas i finanse, bo na razie za różowo z zarobkami nie było. Po wyjściu klientki w sklepie pojawił się nieoczekiwany gość. Na dźwięk dzwonka nad drzwiami podniosła wzrok znad szytego właśnie fragmentu Dear Jane, niezwykle skomplikowanego bloku E-12, Gorset Mary Ruth, i zobaczyła, że w jej progi wstąpił nie nowy klient, a Bartosz. Uśmiechnięty i zadowolony z siebie, zupełnie jakby to nie on bezczelnie skradł jej całusa w sobotę. – Dziadek zaniemógł, przeziębił się. – Bartosz pokazał w uśmiechu idealnie równe i białe zęby. Poczuła się nieswojo: czy jej się wydawało, czy wnuk cieszył się z choroby pana Marczaka? – I w związku z tym wpadłem zapytać, co zrobimy z dzisiejszym teatrem. Weronika się zdenerwowała. Kilka dni temu odwiedził ją właściciel czekoladziarni. Drobny, siwy, podpierający się laseczką, z trudem wstępował na schodek, aż rzuciła się z chęcią pomocy w przekroczeniu progu sklepu. – Dam sobie radę, dziecko kochane. Jeszcze tak źle ze mną nie jest! – Opędzał się. Przyniósł Weronice pięknie zapakowane praliny i... no właśnie, miał też wabik w postaci biletów do opery. – Czy zechciałaby pani towarzyszyć takiemu starcowi jak ja w teatrze? – zapytał.

Wpadła w lekką konsternację. Wyczuwała w tej propozycji mały podstęp, pan Marczak od niedawna próbował ją bowiem usilnie swatać z wnukiem, ale w zaproszeniu o Bartoszu nie było mowy, a bilety staruszek trzymał tylko dwa. A ponieważ polubiła już go i ceniła sobie jego opowieści o dziadku Janie, z którym walczył w AK i później jako kapitalista, czyli element niepożądany, w nowej, powojennej rzeczywistości, wojował o utrzymanie swojej firmy, po chwili wahania się zgodziła. Może gdyby nie trzymał w ręce biletów na Madame Butterfly z Mają Kawęcką w głównej roli, wahałaby się dłużej, ale ponieważ bardzo jej zależało na obejrzeniu tej opery z udziałem primadonny, a bilety zostały wyprzedane wiele tygodni temu, przystała na propozycję. „Miałam nosa! – Odwróciła się ze złością. – Ukartowali to obaj!”. Inna na jej miejscu skakałaby z radości, mogąc iść na przedstawienie z Bartkiem. Ale ona za nic nie widziała siebie u jego boku. Owszem, przyciągał spojrzenia, był przystojny i inteligentny, lecz całkowicie nie w typie Weroniki. Sprawiał wrażenie faceta skupionego tylko na szybkiej karierze, a karierowiczów miała po czubki uszu. Lars też wiecznie piął się po korporacyjnych szczeblach i wyznawał zasadę, że po trupach najmilej dochodzi się do celu, więc Werka, patrząc na Bartosza, od razu była do niego uprzedzona. No i Edek. Od kilkunastu godzin jej zmysły były skupione głównie na nim i czy tego chciała, czy nie, zaczynała liczyć się z jego uczuciami. Jej wyjście do teatru z Bartkiem na pewno się Edkowi nie spodoba. Pogubiła się w tych randkowych niuansach. Od dawna nikt jej nie adorował, nigdzie nie zapraszał, miała wrażenie, że jest niemal niewidzialna dla facetów, a teraz nagle mężczyźni ze Staromiejskiej nie dawali jej spokoju. Od czasów wyprowadzki od męża trzymała cały męski gatunek na dystans. Nawet jeśli czasami niewinnie z kimś flirtowała, robiła to nieświadomie i szybko się z tego wykręcała, zanim przerodziło się to w coś więcej, nikomu nie pozwalała na jakiekolwiek bliższe jej poznanie. Nieudane małżeństwo odcisnęło na niej spore piętno. Po prostu przestała wierzyć facetom, każdy naprawdę zainteresowany mężczyzna stawał się potencjalnym zagrożeniem. Mimo że dzięki przyjaciółkom ze Szwecji jako tako stanęła na nogi, gdy jej świat runął, wciąż tkwił w niej ogromny lęk, który paraliżował ją w kontaktach z płcią przeciwną, i choć na co dzień sprawiała wrażenie wesołej, beztroskiej i pewnej siebie, w środku wciąż tkwiła jak zadra jej zawiedziona i posiniaczona miłość. – A pamiętasz, kto ci kota znalazł? – zaznaczył Bartek pewnym siebie tonem. – To jak? Kot znaleziony, to teatr będzie, prawda? Spojrzała na niego wilkiem. Następnie przeniosła wzrok na Pchełkę, śpiącą na poduszce leżącej na krześle, i pomyślała, że gdyby nie pomoc Bartka, może do dziś szalałaby z niepokoju, szukając po zaułkach miasta swojej zguby.

– Okej – zgodziła się. – Ale to tylko teatr. – Ustaliła wyraźną granicę. – Pozdrów ode mnie dziadka! – Miałam wczoraj wyjątkową randkę – wyznała Weronika i pokręciła przecząco głową na widok znaleziska Karoliny, po czym gestem kazała jej to odłożyć z powrotem do kosza. Ubranko było zmechacone i lekko porozciągane, szkoda tracić pieniędzy na taką szmatkę. Wybrały się na łowy po okolicznych sklepach z używaną odzieżą, połączone z ploteczkami, i właśnie przebierały wśród dziesiątków ubrań wiszących na wieszakach i kłębiących się w metalowych koszach. – Nieeeee...?! – Karolina zastygła ze sweterkiem w dłoniach i zdumiona otworzyła buzię. – Ale z Bartkiem?! – Z żadnym Bartkiem! – Werka się wzdrygnęła. – Z Edkiem! – O ja cię! – Karola westchnęła. – Ale tak na serio, bzyknęliście się? – dopytywała podekscytowana. – Oj, nie! – zaprzeczyła Weronika, nurkując wśród zakurzonych torebek. Szukała czegoś, co mogłaby przerobić na elegancką wizytową torebeczkę, ale nic nie rzuciło jej się w oczy. Zakasłała, krztusząc się od oparów proszku, którym dezynfekowano używaną odzież. – Grzecznie było. I miło. – Uśmiechnęła się pod nosem. – W takim razie, jeśli usłyszę jeszcze słowo na temat twoich wątpliwości dotyczących związków i Edka, to dostaniesz kopa w tyłek! – Karolina pogroziła Weronice i spojrzała na nią poważnie, wygrzebując jednocześnie z kosza niedużą dziewczęcą sukieneczkę. – On długo był sam, czasami aż mi się go żal robiło. – Podsunęła Werce kolejne znalezisko i zaraz sama odłożyła je do kosza. – A teraz pojawiasz się ty i Edzio zaczyna błyskać tymi swoimi niebieskimi ślepiami. Jeszcze trochę i będzie wystawać z kwiatami pod twoim sklepem, jak kiedyś pod teatrem... – Pod teatrem? On tam na tę baletnicę tak wyczekiwał? – Ano, ano. Czekał, chodził, aż wychodził. A gdy go rzuciła... Oj, marnie z nim wtedy było. Ale jakoś stanął na nogi, rozkręcił tę restaurację, otrzepał portki z kurzu i poszedł dalej. To facet z jajami, chociaż nie wygląda. – Tym razem zgarnęła pod pachę żakiet w srebrne pasy. – A to? Zobacz, jakie fajne. – Weronika przyłożyła do siebie szyfonową czarną spódnicę szytą z koła. – Baletowa, prawda? – Roześmiała się, jakby udał jej się naprawdę dobry żart i jakby zapomniała, że do opery idzie nie z Edkiem, a z Bartkiem. Zastanawiała się, co ma na siebie włożyć – do wyboru miała elegancki żakiet i spodnie alladynki z jedwabiu lub bezpłciową małą czarną kupioną kiedyś w przypływie pomroczności. Spodnie odpadały – Weronika tolerowała jedynie dżinsy lub wygodne

bawełniane portki noszone na co dzień, żadnych eleganckich i nieprzepuszczających powietrza tkanin. Zostawała mała czarna, ale i do niej Werka nie była do końca przekonana. Wskoczyła w kieckę, pomocowała się przez chwilę z suwakiem i niezadowolona stanęła przed swoim odbiciem. Zdecydowanie czegoś brakowało, poza tym spódnica była za szeroka w pasie. – Zwężę ją. – Obejrzała dokładnie szwy i położyła zdobycz na wagę. Kosztowała całe cztery złote i pięćdziesiąt groszy. Oczy Werki aż rozbłysły na myśl o własnej operatywności. Ze swoim talentem do szycia i umiejętnością oszczędzania zawsze da sobie radę! Pod wpływem impulsu dorzuciła do zakupów jeszcze słomkowy kapelusik. I dwie apaszki. A w domu szybko wszystko do pralki, i gotowe! Weronika tupała niespokojnie w podłogę, siedząc w łazience, na wyściełanym, uratowanym ze śmietnika taborecie i susząc strumieniem gorącego powietrza z suszarki zdobyczną spódnicę, po czym ją przymierzyła. Mocno odstawała i dziewczyna wyglądała w niej, jakby włożyła na siebie worek. Nie zdążyła dopasować jej w talii, bo najpierw sklep przeżywał prawdziwe oblężenie kupujących, a po zamknięciu Robótkowa ucięła sobie krótką drzemkę i obudziła się dopiero półtorej godziny przed spektaklem, rozczochrana i spanikowana. Wzruszyła lekceważąco ramionami. Trudno, to tylko teatr i tylko Bartek, więc było jej wszystko jedno, co na siebie włoży... Bluzka, na którą się zdecydowała, nieco maskowała odstający materiał, ale istniało ryzyko, że kiecka jej spadnie. Potrzebowała jakiegoś paska, łańcuszka albo czarnego sznurka, czegoś, co przytrzyma ją na miejscu. Przejrzała kuferek z biżuterią, ale nie znalazła niczego godnego uwagi. Jej wzrok padł tylko na perełki nanizane na sznurek – nie nosiła ich chyba nigdy, nie pamiętała, aby kiedykolwiek miała je na szyi. No dobrze, w takim razie będą perełki, ale nie w obecnej, grzecznej formie. Dojrzała na dnie szuflady satynową, czarną koszulkę nocną i już miała pomysł. W jednej chwili rozcięła sznurek, zgarnęła sztuczne perły w garść i pobiegła do sklepu. Szybkim ruchem wykroiła z czarnej satyny grube pasy materiału. Rozpakowała pudełeczko srebrnych ćwieków, za pomocą nabijaka w dziesięć minut ozdobiła nimi jeden pas tkaniny, gdzieniegdzie przyklejając klejem krawieckim perły. Zszywanie całości trwało już tylko chwilę. Przymocowała jeszcze srebrne oczka mające służyć do przewleczenia wstążki i po dwudziestu minutach pas, podobny do tych z wybiegów, był gotowy. Przymierzyła – no, w końcu efekt był zadowalający. Nieduże fałdki w okolicy pasa zniknęły pod czernią doszytego materiału – ćwieki skutecznie odciągały od tego miejsca uwagę. Weronika w końcu miała wcięcie w talii, pięknie podkreślony biust i wyglądała naprawdę nieźle. Nie doskonale, ale na tyle dobrze i elegancko, żeby móc iść na operę i nie wstydzić się swojej kreacji. Rozpuściła i wyszczotkowała włosy, po chwili

wahania zdecydowała się je jednak spiąć w niski węzeł na karku i pobiegła do Karoliny na „robienie oka”. Była już na ulicy, gdy przypomniała sobie, że uszyła dla Ewuni szmacianego ptaszka maskotkę z kolorowej bawełny, więc wróciła po niego, usiadła na stołku, policzyła do trzech, by odpędzić pecha, i ruszyła. Weronika uwielbiała operę. Muzyka klasyczna zawsze wpływała dobrze na jej kreatywność. Kochała słuchać szybkich, zaskakujących nut, przypominających jej koraliki uciekające z delikatnym dzwonieniem z zerwanego sznureczka. Madame Butterfly widziała już w kilku inscenizacjach, ale mimo to brzmiąca w jej uszach uwertura wywoływała przyjemny dreszczyk na ramionach. Kochała teatry operowe; miłość do muzyki klasycznej zaszczepił w niej mąż. Gdziekolwiek byli, zawsze umiał zdobyć bilety na jakiś interesujący spektakl i dzięki temu udało jej się obejrzeć naprawdę wielkie sławy na deskach nie mniej znanych teatrów. Lars był świetny w zaskakiwaniu jej przyjemnymi muzycznymi niespodziankami. Z radością przypomniała sobie wieczorny przyjazd do Mediolanu. Nie mieli wtedy zbyt wiele czasu na rozpakowanie walizek i prysznic po podróży, nie zjedli nawet kolacji, tylko popędzili do La Scali. Weronika spodziewała się zobaczyć ogromny gmach opery, więc gdy ujrzała budynek po raz pierwszy, była nieco zawiedziona. Jednak La Traviata, którą tam obejrzeli, na długo zapadła jej w pamięć. Chyba właśnie od czasów Mediolanu każdy pobyt w teatrze, każde oczekiwanie na pojawienie się orkiestry i dyrygenta, szum widowni, zaciągnięte grube kurtyny – to wszystko napawało ją niesamowicie przyjemnym uczuciem podekscytowania. Lubiła wtedy w ciszy wdychać zapachy perfum unoszące się dokoła, obserwować przez lornetkę wchodzącą publiczność, wyczuwać wibrujące w ludziach oczekiwanie na podniesienie kurtyny. Tymczasem Bartek, zazwyczaj już i tak gadatliwy ponad miarę, dziś trajkotał wyjątkowo intensywnie i Weronikę powoli zaczynała boleć głowa. – Bartek, cii... – Położyła palec na jego ustach i nakazała milczenie. Zamilkł, ale za chwilę, rozświetliwszy uprzednio ciemność loży błękitnym blaskiem telefonu, do którego zajrzał niecierpliwie, znowu zaczął mówić. Zakryła mu usta dłonią i wychyliła się nieco przez barierkę, żeby lepiej widzieć, co się dzieje na scenie. Po każdym obejrzanym przedstawieniu kreatywność Weroniki wzrastała niesamowicie, nigdy nie miewała lepszych pomysłów niż po wyjściu z opery. Czasami wyobrażała sobie, że sama jest częścią tego artystycznego światka, że to ona, a nie obecne na scenie śpiewaczki, godzinami kształci swój głos na lekcjach, uczy się repertuaru, próbuje i próbuje słowiczych treli i w końcu któregoś wieczoru następuje jej debiut na wielkiej scenie, a oklaski publiczności nie milkną.

Uśmiechnęła się do tych swoich mrzonek. Była przecież tylko zwykłą kobietą w towarzystwie niesamowicie atrakcyjnego faceta, który siedział zapatrzony nie w scenę, a w swoją towarzyszkę, i gdy ta go zbeształa za gadanie, zaczął wzdychać z zachwytem. Niemal czuła to jego uwielbienie i aż zrobiło jej się go trochę żal, bo był całkiem sympatyczny. Nie jego wina, że nie budził w niej żadnych cieplejszych uczuć i patrzyła na niego, jakby był plastikową lalką, nijaką i pustą w środku. „Skoro już mnie zaprosił, to niech i on miło spędzi wieczór” – pomyślała i pod wpływem wzruszenia uścisnęła jego rękę. Bartosz drgnął niespokojnie, widząc jej poruszenie. Dlaczego uśmiechnęła się z taką widoczną satysfakcją? Poczuł się jak uczniak, gdy kazała mu przestać mówić. On, taki pewny siebie, zawsze potrafiący się odnaleźć w towarzystwie, siedział teraz spocony jak mysz i czuł, że precyzyjnie zawiązany ciemny krawat zaczyna go lekko dusić. Do tego przez cały wieczór ględził coś bez sensu i czuł, że w jej oczach staczał się już po równi pochyłej. Jakimś cudem dziś zdarzały mu się same wpadki. Za nic nie mógł się skupić na przedstawieniu. Siedzieli w najwyższej loży. Nie były to rewelacyjne miejsca, bo położone z boku, niemal tuż przy kurtynie, więc czasami nie widzieli, co się dzieje po ich stronie sceny, innym zaś razem mogli bez problemów obserwować artystów czekających za kulisami na swoją kolej. Nie przeszkadzało mu to jednak. Loża była dwuosobowa, bardzo kameralna, z dwoma fotelami wyściełanymi czerwonym aksamitem, mógł więc cieszyć się obecnością Weroniki tuż obok; siedzieli noga przy nodze, biodro przy biodrze, i nikt im nie przeszkadzał. Doskonale wiedział, jak wykorzystać to urocze sam na sam, i pewnym ruchem położył rękę na jej kolanie. Omal nie zasztyletowała go wzrokiem i stanowczym ruchem odsunęła jego dłoń. „Twarda sztuka – pomyślał. – Albo na taką pozuje. Tym lepiej dla mnie, zawsze to jakieś wyzwanie!”. Do jego uszu docierały tylko strzępki wyśpiewywanych arii, bo po pierwsze, opera średnio go interesowała, a po drugie, skupiał wszystkie zmysły na swojej towarzyszce. Wyglądała dziś naprawdę pięknie – przypominała mu lukrowaną babeczkę do zjedzenia. Krągły biust tak podkreśliła strojem, że w głowie miał tylko natrętną myśl, która kazała mu rozbierać ją z tego ubrania na sto sposobów. Był pewien, że zanim ten wieczór dobiegnie końca, przełamie swoim wdziękiem opór Weroniki i chociażby miał stanąć na głowie, ta kobieta będzie jego. Upięła włosy, dzięki czemu podkreśliła ramiona, ale i pokazała uszy, trochę za bardzo odstające, co wyraźnie było widać w tym uczesaniu, ale jemu ta fryzura nawet przypadła do gustu. Z przyjemnością obserwował, z jakim przejęciem przeżywa operę. Skoro tak to lubiła, to

powinien pomyśleć o jakimś abonamencie. Zdobycie biletów na dzisiejsze przedstawienie wymagało od niego sporej ekwilibrystyki i cud, że w ogóle się udało. A może powinien zaprosić ją do Brukseli? Oczywiście pretekstem mogłoby być obejrzenie jakiegoś przedstawienia w tamtejszej operze. Byłby na swoim terytorium; obserwowałby, jak zaczynają jej błyszczeć oczy wpatrzone w scenę. Śpiew i muzyka robiły na niej ogromne wrażenie. Niemal bał się, że Weronika za chwilę wstanie i wyskoczy z tej wysoko położnej loży prosto na parter i zrobi sobie krzywdę, tak była poruszona. Ponownie spróbował manewru z położeniem jej ręki na kolanie, ale tym razem zrobił to prawie niezauważalnym gestem, jakby połączył się z nią we wspólnym przeżywaniu muzyki. – Czujesz? Pachnie frytkami – szepnęła mu nagle do ucha, burząc nastrój. – Takimi chrupiącymi, złocistymi, koniecznie podawanymi z musztardą. – Mlasnęła z rozmarzeniem. Wciągnął powietrze. Unosił się w nim zapach mieszanki różnych perfum, kurzu kurtyny i aksamitnych foteli, cytrusowych odświeżaczy tłoczonych przez klimatyzację, drewna i czegoś, co skojarzyło mu się z farbą olejną, ale nijak nie mógł wychwycić woni jakiegokolwiek jedzenia. Jej słowa podsunęły mu jednak świetny pomysł na kontynuację spotkania. Wstępnie zarezerwował już stolik w japońskiej restauracji, ale skoro zachciało jej się frytek, to zabierze ją do smażalni w parku, gdzie w małej, obskurnej budce od lat sprzedawano najlepsze frytki pod słońcem. „Niech on już sobie pójdzie”. Uporczywy ból w skroniach zaćmiewał myśli Weroniki do tego stopnia, że przed oczami widziała mroczki. Zawsze po wypiciu szampana pękała jej głowa, ale oczywiście zapomniała o tym i w czasie antraktu wlali w siebie po dwie lampki złocistych bąbelków. Teraz nie dość, że buty obcierały jej małe palce do krwi, bo czubki miały twarde i ciasnawe, z pięt zaś się zsuwały i klapały smętnie, to jeszcze w głowie Weroniki dudniły uporczywe zdania wyrzucane przez Bartka z szybkością karabinu maszynowego. Wlekli się po parku, a właściwie to wlokła się ona, wyjątkowo wyczerpana dzisiejszym wieczorem, on szedł wyprostowany i sprężysty. Budka z frytkami, tak bardzo reklamowana przez towarzysza, najwyraźniej przestała istnieć wieki temu. Rezerwacja w restauracji, o której tyle opowiadał, na pewno im już przepadła. Z minuty na minutę Weronika robiła się coraz bardziej głodna. I zła. – I widzisz, miałem wyjątkowego pecha przy przesiadce. Targałem ze sobą dwa laptopy, służbowy i prywatny. Samolot był opóźniony, więc na płycie lotniska czekali przedstawiciele linii lotniczych – opowiadał z przejęciem, a poły eleganckiego płaszcza rozwiewał mu wiatr. – Śmiesznie to wyglądało, bo trzymali wielką tekturę z moim nazwiskiem. Nawet nie wchodziłem do terminalu, tylko od razu zapakowali mnie w busik

i pognaliśmy do drugiego samolotu, który czekał tylko na mnie! Wyobrażasz sobie?! Szumiące silniki, bo klima w środku już działała, i cały ten kolos czeka na kogo? Na mnie! Widzisz, tak się powinno traktować wszystkich pasażerów biznesowych. – Puchł z dumy. – Ale o czym to ja mówiłem? – O lapku – przypomniała mu litościwie, skupiając wzrok na niebie rozświetlonym przez światła miasta. – A, o lapku. No właśnie. Okazało się, że na ten samolot moja asystentka zabukowała mi bilet na zwykły ekonomiczny przelot, nie pierwszą klasę, i w rezultacie z jednej strony miałem grubawą panią, która przez cały lot coś jadła, z drugiej zaś – spoconego faceta. No i ten facet, wyobrażasz sobie, był tak zestresowany, że odpiął pas w trakcie podchodzenia do lądowania, zerwał się z miejsca i nadepnął prosto na mojego laptopa! – Bartek aż jęknął. – Współczuję – mruknęła grzecznie Weronika, błagając czasoprzestrzeń, żeby się nieco skurczyła za sprawą jakiejś magicznej mocy i żeby pozwolono jej dotrzeć pod dom i pójść do pachnącego, wygodnego łóżka. – Wszystkie firmowe dane diabli wzięli. I widzisz, wyszło na to, że leciałem na konferencję kompletnie nieprzygotowany, bez statystyk, bez wcześniejszych researchów, nic, nie miałem nic! I jak myślisz, kto ich tak czy siak rozbił w pył?! – zapytał z dumą. Spojrzała na niego nieprzytomnie, błagając, by jaskrawe gwiazdy przestały spadać jej przed oczami. Czuła, że z miłego snu nici; szykowała się raczej na paskudną, całonocną migrenę. – Ty, oczywiście – odrzekła, uśmiechając się z wysiłkiem, i zerknęła w okno swojej sypialni, jaśniejące zachęcająco w ciemności. Specjalnie zostawiła włączoną lampkę; było milej wracać do pustego domu, gdy świeciło się w nim choćby najmniejsze światełko. To sprawiało wrażenie, jakby ktoś tam na nią czekał. No tak, Pchełka. Weronika dostrzegła znajomy koci kształt śpiący w najlepsze pod lampką. – Powinnam być z ciebie dumna, prawda? – spytała przekornie. Dla Bartosza te słowa były wyraźną zachętą z jej strony. Chwycił ją za biodra, przygarnął do siebie mocno i nachylił się, zbliżając prosty nos do jej twarzy. Werka gwałtownie odwróciła głowę. – Daj sobie z tym spokój, okej? – mruknęła. Uśmiechnął się. Nie lubił łatwych zdobyczy. Jej odmowę wziął za przekomarzanie się, co jeszcze bardziej zmotywowało go do działania. – Żartujesz, prawda? – Spojrzał uważnie w jej oczy, wkładając w to cały swój chłopięcy urok. To zawsze się sprawdzało, dlaczego zatem miało nie zadziałać na Weronikę Peterson?

– Nie! Nie żartuję. Przepraszam cię, ale jestem wykończona! – Odepchnęła go lekko, bo jeśli kiedykolwiek miała ochotę na spotykanie się z Bartoszem, to właśnie ją straciła. Czuła jedynie ogromną presję z jego strony i zaczęła dygotać. Jedną ręka szybkim ruchem objął jej udo, gładząc natarczywie kciukiem krawędź koronki wieńczącej pończochę. Weronika z przerażeniem uświadomiła sobie, co jest grane, bo zaciskał palce coraz mocniej, chcąc dać jej do zrozumienia, kto tu rządzi. Uniosła hardo podbródek i złapała go za krocze, mocno i bez sentymentów, tak jak uczyła się kiedyś z dziewczynami na zajęciach z samoobrony, wbijając mu jednocześnie obcas w stopę. Była pewna, że sprawiła mu ból, i poczuła małą satysfakcję. – Natychmiast zabierz łapę albo urwę ci jaja! – zagroziła i korzystając z zaskoczenia nachalnego adoratora, szybkim ruchem włożyła klucz do zamka. – Następne randkowe próby sobie odpuść, okej?! – ucięła twardo, wyrwała się z jego uścisku i uciekła do środka. Zamknęła z hukiem drzwi i oparła się o nie mocno plecami, w razie gdyby jednak Bartosz chciał narzucić jej swoje towarzystwo. Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Kątem oka dostrzegła, jak odchodzi w stronę Zaułka, z rękami włożonymi w kieszenie płaszcza. Pogwizdywał demonstracyjnie i lekceważąco, na wypadek gdyby ktoś był świadkiem kosza, którego dostał. Weronika usiadła na podłodze i dygocząc na całym ciele, schowała brodę w kolanach. Ręce jej się trzęsły, tak że ledwo mogła utrzymać w nich klucze. Łup! – gruchnęło gdzieś na ulicy, jakby ktoś z całych sił kopnął w blaszany kontener na śmieci. – Spokojnie, dziewczyno. – Nabrała powietrza do płuc. – Wyluzuj! Oddychała przez chwilę głęboko, starając się uspokoić kołaczące serce, po czym pobiegła na górę, szybko zamieniła nijaką bluzkę na aksamitny gorset i rozpuściła włosy. Zdjęła też buty, obejrzała zakrwawiony mały palec lewej stopy, który szpilki zmasakrowały do cna, i po chwili się roześmiała. – Jeśli jeszcze raz przyjdzie ci do głowy randka z takim palantem, to popamiętasz, Weroniko Peterson – powiedziała głośno.

Streak Of Lightning – Uderzenie pioruna

E

dek doskonale wiedział, że jeśli nie ma się wyglądu faceta z drużyny futbolowej, ewentualnie modela z reklamy dżinsów, to żeby zrobić jakiekolwiek wrażenie na kobiecie, trzeba się trochę potrudzić. A że nigdy nie uważał się za ciacho, jego facjaty raczej nikt nie wykorzystałby do żadnej reklamy, musiał nadrabiać wizualne braki wdziękiem osobistym i innymi przymiotami. Przez lata zdobywał praktyczną wiedzę na temat podrywania kobiet od brata, później zaś od prawdziwych mistrzów ars amandi – Włochów z Cosenzy, i chociaż kobiety darzył zbyt wielkim szacunkiem, aby wypróbowywać na nich włoskie uwodzicielskie sztuczki, to ta nauka nie poszła w las i zaprocentowała w najmniej oczekiwanym momencie. Pewnego dnia na schodach opery wpadła na niego krucha i wiotka postać o szarych oczach i rumianych od zimna policzkach, a Edek poczuł, że być może znalazł swój ideał. Kilka dni później jej twarz pojawiła się w okienku, przez które sprzedawał kanapki. Nie poznała go – od razu o tym wiedział – ale on zapamiętał każdy, najdrobniejszy nawet detal jej twarzy i sylwetki. Kupiła dwie kanapki z ciemnego chleba z łososiem i ogórkiem – zabawne, że do dziś pamiętał ten szczegół – i zniknęła w uliczce prowadzącej do teatru. Jakież było jego zdziwienie, gdy niedługo potem zauważył jej twarz wśród fotografii innych baletnic na plakacie w witrynach wiszących przy wejściu do teatru. Jezioro łabędzie. Ha, po jej zgrabnych ruchach powinien od razu się domyślić, że ma do czynienia z baletnicą. Jednak ponieważ była tancerką w operze, sprawy się nieco komplikowały, bo szanse, że dziewczyna z plakatu spojrzy na jakiegoś faceta od kanapek i sałatek, były mizerne. Ale Edek nie należał do osób, które zrażają się przeciwnościami. Owszem, był milczący i zamknięty w sobie, lecz nie dlatego, że nie miał nic ciekawego do powiedzenia – po prostu nie lubił strzępić po próżnicy języka, wolał działać. I działał. Wysyłał balerinie na scenę kwiaty, za każdym razem inne, zaskakując ją co spektakl nowym bukietem. Później odważył się dołączać do nich małe bileciki z miłymi słowami albo cytatami z wierszy. Któregoś razu Ania nie dostała tych spodziewanych kwiatów zaraz po spektaklu. Edek postanowił zaczekać z bukietem przy wejściu dla artystów. Ten manewr z zaskoczeniem dziewczyny się udał – umówiła się z nim wtedy na kolację,

którą zakończyli nad ranem spacerem po starym mieście i gorącymi pocałunkami pod drzwiami jej mieszkania. I tak z anonimowego adoratora Edward stopniowo awansował i po kilku miesiącach byli już parą. Skrzywił się przed lustrem na wspomnienie tamtych chwil i przyczesał świeżo obcięte u fryzjera włosy. Od owego czasu sporo wody w Wiśle upłynęło i do niedawna Edek czuł, że nie potrafiłby już robić z siebie głupca z kwiatkami. Z głowy dawno wyparowały mu młodzieńcze mrzonki o romantycznej miłości, jednak ilekroć przed oczami pojawiała mu się Weronika, tylekroć znowu chciało mu się pójść do kwiaciarni po coś pachnącego. Rozczulił się nieco na widok Werki reanimującej przywiędłe róże, które wręczył jej na ostatnim spotkaniu, i uznał, że kwiaty powinien jej kupować codziennie, skoro tak się troszczyła o ten nędzny bukiecik. Przechodził nawet rano obok tej kwiaciarni, zmierzając na parking, i przyszło mu na myśl, żeby wysłać do Robótkowa jakąś miłą dla oka kompozycję, ale kupno kwiatów wywietrzało mu z głowy. Lekarze długo debatowali nad wynikami badań mamy, aż w końcu zatrzymali ją w szpitalu w Warszawie. Spędził tam całe popołudnie i chociaż mama szybko poczuła się lepiej, miał wrażenie, że ziemia usuwa mu się spod stóp. Ta jej kolejna już nagła choroba uświadomiła mu, że być może zostało jej niewiele czasu, którego on nie potrafi docenić i należycie wykorzystać. Gdy tak siedział na szpitalnym korytarzu, nie wiedzieć dlaczego wybrał numer Weroniki. Nie odebrała; po kilku sygnałach usłyszał jej pocztę głosową. Pożałował tego impulsu, który kazał mu zadzwonić. Nagrał tylko lakoniczną wiadomość o mamie i schował telefon do wewnętrznej kieszeni kurtki. Oddzwoniła po godzinie i wtedy dowiedział się, że poszła do teatru z tym bubkiem z czekoladziarni. Wyjął z kieszeni kluczyki od furgonetki i cisnął je na szafkę w korytarzu. Zdjął jesienną kurtkę i koszulę, która jakoś niezbyt dobrze ostatnio leżała na grzbiecie. Ledwo się w nią dziś wcisnął – zeszłej zimy zaczął chodzić na boks, więc najwyraźniej nieco wzrósł mu obwód ramion. Boks trenował po to, aby nie rozwalić nosa żadnemu z handlowców pojawiających się często na progu restauracji. Wzbudzali w nim wyjątkowo negatywne emocje, gdy próbowali wciskać mu starawe produkty albo zawyżali marżę, więc wolał dać temu upust, waląc w worek treningowy albo mierząc się z partnerami sparingowymi, niż prowokować kłótnie pod drzwiami magazynu. Bez wahania owinął nadgarstki bandażami, założył rękawice i zaczął z całej siły uderzać w wiszący w sypialni worek treningowy. Walił i walił, aż poczuł stróżki potu spływające mu wzdłuż pleców i uznał, że na dziś wystarczy. Wziął prysznic i spłukując z ciała mydlaną pianę, uświadomił sobie, że powinien jeszcze

zajrzeć do kuchni i ugotować coś dla mamy na jutro, żeby zabrać do szpitala. Nie chciało mu się. Dałby wiele za możliwość zagrzebania się pod kołdrą i wyspania się. Gdy tak stał i rozważał, czy jutro rano będzie miał wystarczająco dużo czasu, żeby ugotować ten obiad, usłyszał pukanie w okno sutereny. Podniósł głowę i starał się przejrzeć mrok za oknem. Najpierw zauważył bose stopy, a gdy uniósł wzrok, jego oczom ukazały się najzgrabniejsze według niego nogi świata. Jednym susem rzucił się w stronę schodów, łomocząc po starym drewnie piętami. Na ulicy stała Weronika. Wziął ją za rękę i wciągnął do mrocznego korytarzyka. Czarne szpilki z czerwonymi podeszwami i monstrualnymi obcasami, które z pewnością dodawały jej z dziesięć centymetrów, trzymała w obu dłoniach, bo przemykała się do niego jak złodziej po uśpionej uliczce, starając się nie narobić zbyt wiele hałasu. – Jak tam mama? – wyszeptała. – W porządku? Pokiwał głową, wdzięczny za jej troskę. – Została w szpitalu w Warszawie. Ciśnienie jej skoczyło, jedno badanie wyszło kiepsko, więc zostawili ją na oddziale. Jutro znowu do niej pojadę. Właśnie miałem coś jej ugotować – wyjaśnił. On też zaczął szeptać, jakby ktoś mógł ich podsłuchać. – A jak...? Jak twoja randka? – zapytał wprost, opierając ją o ścianę. I wtedy Weronika nieoczekiwanie wspięła się na palce i zaplotła ręce na jego karku. Pozwoliła, by buty upadły z głuchym stukotem gdzieś za nimi. Tuż przy jego ustach wyszeptała: – Dopiero się zaczyna...? I Edek poczuł, jak jej ciepłe wargi zaczynają go całować, łapczywie i nachalnie, jakby nie mogła się nim nasycić. Odruchowo przygarnął ją do siebie i zatopił się wraz z nią w tym pocałunku, aż świat wokół zawirował. Zniknął gdzieś ciemny korytarz, kuchenne zapachy przenikające przez drzwi i skrzypienie wydawane przez stare schody. Czuł, jak palce Weroniki przeczesują jego włosy, jak pieszczą mu kark. Smakował jej warg z takim zapamiętaniem, jakby chciał tę chwilę przedłużyć w nieskończoność. – Wercia... – wyszeptał, mrugając powiekami i wytężając w ciemności wzrok, by dostrzec jej twarz. Nagle usłyszał, że zaburczało jej żałośnie w brzuchu. Uniosła głowę, śmiejąc się z zażenowaniem. – I nawet cię nie nakarmił? – zapytał retorycznie Edek, podnosząc ją bez problemu, jakby ważyła tyle co piórko, i zaniósł do ciemnej kuchni. Sił dodawało mu poczucie wyższości nad rywalem, ogarnęła go euforia. Posadził Weronikę przed sobą na blacie. – Zatem czego sobie pani życzy? Kawior? Szampan? Lody truskawkowe? – pytał, okraszając

każdą propozycję kolejnymi pocałunkami. – A mogą być kopyteczka? Takie z gulaszem? – Przyciągnęła go do siebie i pieściła palcami jego powieki, nos, policzki, szczękę. W ciemności widzieli tylko zarysy własnych ciał; miał wrażenie, że Weronika uczy się go na pamięć za pomocą tych szybkich, pieszczotliwych dotknięć. – Kopyteczka? – Przeleciał w myślach listę składników. Jeśli zostało w restauracji trochę ugotowanych ziemniaków, to stąpał po pewnym gruncie. Co prawda z gulaszem niewiele dziś zdziała, ale kopytka może ugotować dla niej w każdej chwili. – Chociaż odsmażane na masełku też mogą być. Rumiane, skwierczące, z zewnątrz chrupkie, a w środku delikatne. Mniam – szeptała do niego, pociągając nosem, jakby w ten sposób mogła z zapachu wydestylować te kopytka i sprawić, że w magiczny sposób pojawią się przed nimi na talerzach. – Aż żałuję, że nigdy nie nauczyłam się ich robić. Uśmiechnął się z niedowierzaniem, ale i z radością, że oto może wyczarować dla niej upragnione danie i złożyć u jej stóp. – A próbowałaś kiedyś? Nie da się ich zepsuć; to najprostsza potrawa z ziemniaków. Przygotowujesz składniki, zagniatasz, gotujesz i voilà, gotowe! Przechyliła głowę, mierząc go rozbawionym spojrzeniem. – Tak, dla ciebie wszystko, co dotyczy jedzenia, jest proste; pyk – pstryknęła bezgłośnie palcami – i gotowe. Chodząca książka kucharska i przystojniak w jednym – zażartowała po cichu. Przystojniak. Akurat w to nie uwierzy nigdy, ale połechtała go mile, nie mógł zaprzeczyć. Wskaźnik poczucia własnej wartości od razu skoczył mu do góry. „Grunt to dobry PR, chłopie” – pomyślał. – Okej. Będziesz miała te kopytka w jednej chwili, właśnie tak. – Odwzorował jej pstryknięcie palcami równie bezgłośnie. – Jeśli tylko dasz się zaprosić – kusił. Przycisnął włącznik i światło zalało sterylne pomieszczenie. Czar prysł, zamrugali gwałtownie powiekami. – Ale buty jednak włóż – polecił. – Nie pozwalam nikomu gotować bez obuwia. – Jakiś kucharski przesąd? – Domyślała się. – Nie. Ale wolałbym, żeby nie spadło ci coś ostrego albo gorącego na bose nóżki. W kuchni buty trzeba mieć! – skwitował i przyniósł jej szpilki porzucone w korytarzu. Sięgnęła do środka i wyjęła z czubków pantofelków zwitki papieru toaletowego, po czym wycelowała nimi do kosza. Podniósł brwi z niedowierzaniem. – Widzisz, razem z utratą wagi zmalała mi stopa o jeden rozmiar. Podejrzewam, że jest mniej obciążona i to dlatego. A że buty były koszmarnie drogie... – Zerknęła na czerwoną podeszwę szpilek. – Postanowiłam je jeszcze trochę ponosić. – I podbiłaś operę papierem toaletowym? – Starał się zachować powagę, ale mu się nie

udało. – Boże, Wercia, jesteś, jesteś, no, jesteś prawdziwą debeściarą! Za chwilę śmiali się oboje z jej skrępowania i napuszonego stroju. Werka czuła, jak wraz ze śmiechem opuszcza ją napięcie. Edkowi trzęsły się ze śmiechu ramiona, gdy patrzył na jej porzucone na podłodze buty, kosztujące zapewne dobre dwa tysiące, a noszone z wkładkami ze skrawków szarego papieru. Gdy wydawało im się, że napad radości mają już za sobą i mogą ponownie stać się dorosłymi i poważnymi osobami na randce, jedno z nich nie wytrzymywało i za chwilę znowu drgały im kąciki ust, co prowadziło do kolejnych ataków śmiechu. – Już, już. – W końcu Edek poklepał ją po ramieniu, przebrał się szybko w fartuch i podając jej rękę, zmusił do zejścia z blatu. Gotowanie rozpoczęli od wypicia lampki wina. Edek wybrał jedno z najlepszych win z Toskanii; kupował je prosto od producenta. Było słodko-cierpkie, pachniało dojrzewającymi owocami i najwyraźniej smakowało Weronice, bo szybko wypiła swój kieliszek i od razu zaróżowiły jej się policzki. Przygotował składniki, których potrzebowali do robienia kopytek: ziemniaki, pozostałe z dzisiaj, jaja, mąkę pszenną i ziemniaczaną, sól. – To wszystko? – zdziwiła się. – Można dodać jeszcze odrobinę bazylii, ale wtedy nie będą to takie typowe polskie kopytka. Chcesz jeszcze wina? Odmówiła. Przepasał ją obszernym fartuchem i zawiązał troczki. Była taka malutka, że dół materiału sięgał jej niemal do łydek. Nieźle wyglądało według niego połączenie jej niebotycznie wysokich szpilek z fartuchem kuchennym. Mocno działało na wyobraźnię. – To lecimy. Ziemniaki musimy rozdrobnić. Daj, ja to zrobię, bo potrzeba do tego sporo siły. – Z łatwością przeciskał zimne kawałki przez ręczną praskę. – Muszą być ugotowane wcześniej, najlepiej poprzedniego dnia; nie mogą być świeże. – Zgarnął całość w mały kopczyk i włożył jej w rękę miarkę mąki. – Teraz stopniowo mieszaj mąkę ziemniaczaną z ziemniakami. Jeszcze odrobina soli... O, tyle wystarczy. I wbijamy jajko. – Ścisnął jej palce i skorupka pękła z trzaskiem. – Musimy teraz wyrabiać ciasto, dodając trochę mąki pszennej. Nie za dużo, bo wyjdą twarde jak kamień. – Tyle wystarczy? – Weronika, odwracając się, musnęła włosami jego ramię, a Edka przeszedł miły dreszcz, aż dostał gęsiej skórki. – Pokaż. – Włożył jej dłonie w kopczyk mokrych ziemniaków i pokazał, jak zagniatać ciasto, aby miało właściwą konsystencję. Przez chwilę ich palce pracowały razem, ugniatając składniki na jednolitą masę. Edek czuł zapach włosów Weroniki. Z trudem opanowywał chęć przyciągnięcia jej jeszcze bliżej i włożenia w nie nosa. Odwróciła głowę, skupiając na nim wzrok i umożliwiając mu

dotknięcie jej ust. Przysunął się i nagle jego biodra znalazły się niepokojąco blisko jej. Spojrzał głęboko w te bursztynowe oczy i przycisnął ją władczo do stołu. – Nawet nie próbuj. – Pacnęła go lekko w nos umączoną ręką i jakby zaprzeczając własnym słowom, pogładziła czule, po czym zostawiła na jego policzku biały ślad. – Nie? – Cały czas świdrował ją wzrokiem, chcąc skruszyć jej opór. Nie mógł wprost oderwać oczu od jej kuszących ust. – Aha. Nie lubię, gdy ktoś... hm... wywiera na mnie presję na drugiej randce. – Wyraźnie pokpiwała sobie z niego i chociaż jej wzrok mówił coś innego, chociaż dawała mu do zrozumienia, że to tylko takie przekomarzanie się, wpisane w klimat randkowania, odpuścił na razie. Musnął tylko palcem jej dolną wargę, a ona odpowiedziała identycznym gestem, wpatrując się w niego rozszerzonymi oczami tak intensywnie, aż przeszły po nim ciarki. Nagle gdzieś w korytarzyku rozdzwonił się Edkowy telefon, wyrywając go dramatycznym wołaniem z ramion Weroniki. Miał ochotę zignorować jego dźwięk, ale przestraszył się, że może mamie się pogorszyło i dzwonią ze szpitala, więc przeprosił i wyszedł. Dzwonił jakiś telemarketer z ofertą nisko oprocentowanego kredytu. Edek zaklął pod nosem – kto to widział, by proponować kredyty o takiej porze?! Gdy wrócił, oparł się ramieniem o framugę i w milczeniu obserwował, jak Werka krząta się przy blacie. Jedna partia kopytek już bulgotała w garnku, a ona właśnie kończyła kroić kolejne i układała je przed sobą w równe rządki. – Dobry wieczór! Czy znajdzie się u pani stolik dla dwóch osób? – Zastukał. Uśmiechnęła się, odgarniając grzywkę ze spoconego od kuchennego żaru czoła. – Oczywiście. Ale mamy w menu tylko kopytka, bo szef kuchni gdzieś nam zaginął. – Chyba widziałem go w tym ciemnym korytarzyku, jak całował jakąś piękność – podpowiedział. – Farciarz z niego. Nawet koleś nie wie, jakie ma szczęście! – No tak, on obcałowuje jakieś baby, a kto zrobi dla mnie obiecany sosik? – Pochyliła głowę. Zrobił sos, dokończył też kopytka, gotując je w dużym garze. Dał taki popis przy krojeniu cebuli i słoniny na skwarki, że poczuła ogromny respekt dla jego umiejętności. Ona sama zakończyłaby takie wyczyny bez paznokci albo i palców, a on spokojnym ruchem, prawie nie patrząc na deskę, pokroił wszystko w równiutkie kosteczki i rzucił na patelnię. Niech no ktoś powie, że kucharz to nieciekawy zawód! Trzeba być naprawdę mistrzem, żeby nie tylko znać się na gotowaniu, lecz także zręcznie operować tymi wszystkimi kuchennymi narzędziami. – Hej, mistrzu patelni, to ile razy do tej pory nóż ci się omsknął i skończyło się ranami ciętymi? – zapytała, gdy usiedli na stołkach, czekając na wypłynięcie ostatniej partii

kopytek. Uśmiechnął się. – Aj. No zdarzało się. Tak samo jak oparzenia. Ale na razie jestem w jednym kawałku. – Schylił się po dwa śnieżnobiałe talerze i zademonstrował jej mały palec lewej dłoni, na którym widniała nieduża blizna. – Ten to sobie prawie odciąłem, ale szybko mi go w szpitalu przyszyli i działa jak dawniej. – Bolało? – Weronikę przeszedł dreszcz. Na dobrą sprawę nie pamiętał, czy bolało, czy nie. To stało się już w Anglii, w oferującej tradycyjną kuchnię angielską restauracji, trzeciej albo czwartej, w której przyszło Edkowi pracować. Kroił wtedy cały stos ziemniaków i pamiętał, że w jednej chwili jego oczy obserwowały błyszczący nóż opadający miarowo na deskę, a w drugiej ze zdziwieniem zobaczył zakrwawioną stal i poczuł dziwne pulsujące ciepło w lewej ręce. Palec trzymał się na skrawku skóry, więc koledzy założyli mu prowizoryczny opatrunek i zawieźli do szpitala. Dość długo czekał na ostrym dyżurze z owiniętą gazą ręką, którą profilaktycznie trzymał zgiętą w łokciu, by nie dopuścić do większej utraty krwi. Mimo to opatrunek był już mocno zakrwawiony, gdy chwiejnym krokiem, bardziej z przerażenia niż z osłabienia spowodowanego utratą krwi, wchodził do gabinetu zabiegowego. Najbardziej bolało chyba gojenie, gdy niewiele mógł zdziałać w pracy, ale po dwóch tygodniach już bez problemu kroił kolejne składniki. Koledzy z kuchni urządzili mu nawet mały chrzest – podobno dopóki człowiek nie odkroi sobie jakiejś części ciała, nie ma prawa nazywać się kucharzem. – Nawet nie bardzo. Wiesz, adrenalina robi swoje. – Przełożył świeże kopytka na dwa talerze, obok zrobił artystyczny kleks z sosu bazyliowego i zaprosił Werkę do stołu, wygładzając obrus i stawiając czyste kieliszki do wina, w których odbijały się ich błyszczące i zarumienione twarze. Usiedli naprzeciwko siebie przy płonącej na stoliku świecy i obficie zapijali kopytka winem. Rany, jakie to było dobre. Weronika nie pamiętała, kiedy próbowała takich rarytasów. Przez ostatni rok jadła wyłącznie zieleninę, ograniczała ilości węglowodanów, więc teraz aż piszczała na widok białej mąki, ziemniaków i skwarków. Wiedziała, że dzisiejsze obżarstwo będzie musiała odpokutować w najbliższych dniach, ale stwierdziła, że po prostu przez kilka dni będzie jeść naprawdę chude i zdrowe rzeczy i poradzi sobie bez problemu. – Powinieneś mi to zrobić raczej w wersji baletowej i nie wodzić na pokuszenie – wymamrotała z pełnymi ustami. – Inaczej znowu będę miała problem z wbiciem się w ulubione kiecki!

– Zacznij ze mną biegać, to takie kolacje będziesz spalała w dziesięć minut – zaproponował. – I humor od razu lepszy po takiej przebieżce. Mmmm... Jutro rano? – Zajrzał jej w oczy. – Czyli mam już sobie iść? – podpowiedziała zaczepnie. Edek nie miał zamiaru wypuścić jej teraz z rąk. Kopytka stygły im na talerzach, a oni całowali się i na przemian wpatrywali w siebie z przejęciem. Aż dziw, że sufit restauracji nie spadł im na głowy od tego wiszącego w powietrzu napięcia. – Chyba już więcej nie przełknę, przepraszam. – Weronika westchnęła, gładząc się po brzuchu. Żałowała, że tak szybko i pochopnie osadziła Edka w miejscu jednym gestem, bo teraz wypite wino buzowało jej nieco w głowie i miała coraz większą ochotę na posmakowanie jego ciała i na pieszczoty. Wiedziała, że jemu przez głowę przechodzą podobne myśli – widziała to w jego nieprzytomnym spojrzeniu. Siedziała mu na kolanach, pili wino już prosto z butelki, nie zawracając sobie głowy porzuconymi na stole kieliszkami, i uczyli się swoich ciał na pamięć w milczeniu, wzdychając tylko przeciągle. Smakowali nawzajem każdy odkryty skrawek skóry i wdychali swój zapach, chłonęli siebie wszystkimi zmysłami jak szaleni. – Co ty ze mną robisz, Wercia? – wychrypiał przez ściśnięte gardło Edek, błądząc palcami po jej miękkiej skórze tuż nad krawędzią pończochy. – Szaleństwo jakieś... „Co TY robisz ze mną?” – chciała go zapytać, ale nie była w stanie wyjąkać ani słowa, czując jego dotyk. Trąciła go lekko w ramię, a Edek nie spuszczał z niej wzroku. – Czy... pan też czasem myśli o mnie wieczorami? – zapytała prowokująco. Pochylił się nad jej ustami, prawie dotykając wydatnym nosem policzka kobiety. – Tego może być pani pewna... – wyszeptał, nie spuszczając z niej wzroku. – Jestem ciekawa, co takiego pan myśli przed zaśnięciem... – Flirtowała już na całego, czując, jak dawna Weronika budzi się w niej z długiego uśpienia. Zacisnął palce na jej biodrze, pieszczotliwie gładząc drugą ręką jej kark. – Mam opowiadać czy raczej zademonstrować? – szepnął, całując skórę za jej uchem. Jęknęła cicho, kiedy zaczęło jej się kręcić w głowie. O rany, o rany, o rany. Skąd on wiedział, gdzie szukać najwrażliwszego miejsca na jej ciele, skąd wiedział, do czego doprowadza ją pieszczota właśnie tego skrawka skóry? Zdawała sobie sprawę, że jeśli on teraz nie przerwie, za chwilę nie będzie miała dość sił, żeby zaprotestować. – Edek, jak długo jesteś sam? – zapytała, chcąc zwolnić nieco tempo, i od razu poczuła, że chyba wytoczyła zbyt ciężką artylerię jak na tak wczesną fazę znajomości. Przyjrzał jej się uważnie, podając kolejny kieliszek wina, migoczącego jak wzburzona krew.

– Sam, czyli nie w związku, tak? No, to już ponad cztery lata będą – powiedział szczerze, licząc w myślach, i sam się zdziwił, że od czasu Ani Bednarek minęło tyle czasu. Zleciało jak z bicza strzelił, ale w tej chwili umysł miał tak zmącony, że równie dobrze mógł się pomylić w tych rachubach. Wspomnienie byłej dziewczyny stało się tak odległe, jakby nigdy nic ich nie łączyło. – Oczywiście pomiędzy miałem jakieś krótkie romanse... – Pomiędzy czym a czym? – przerwała mu szybko. Zauważyła, że zaczął się plątać w odpowiedzi, ale po chwili po męsku odparł: – Okej. Nie ma co owijać w bawełnę. Będę walił prosto z mostu. – Utkwił w niej przyjazne spojrzenie, a Werka zauważyła, że rzęsy układają mu się w śmieszne kępki, zupełnie jakby zamiast oczu miał dwa słoneczka. – Jest pani pierwszą kobietą, na której widok poczułem prawdziwe zainteresowanie – wyznał. – Nie wiem tylko, czy panią to w ogóle cieszy. Przyjrzała mu się uważnie i wtedy to dostrzegła. Serce zaczęło jej się tłuc w piersi jak ptak w klatce, bo oto uświadomiła sobie, że Edek był zakochany. Zakochany w niej po uszy. A to komplikowało wszystko, z czym do niego przyszła. Bo o ile wyobrażała sobie niezobowiązujący seks z kimś, w kim była zauroczona z wzajemnością, to dawanie nadziei na coś więcej komuś, kto patrząc na nią, miał w oczach morze zachwytu, byłoby świństwem. – Oj, nie wymagałam aż tak poważnych deklaracji, chociaż to miłe – powiedziała, próbując gorączkowo zebrać myśli i złapać dystans. Marzyła w tej chwili o dobrej radzie od Marit albo Alexandry, ale wiedziała, że Marit już dawno zabawiałaby się z wybrankiem, nie myśląc o niczym, a Alex nie doprowadziłaby przede wszystkim do tej pełnej wrzenia sytuacji. – Powinnam już iść – wybąkała niepewnie, ale jej ciało zaprzeczyło temu, przylegając jeszcze mocniej do Edka. – Zostań. – Próbował ją przekonać, docierając palcami do krawędzi jej koronkowych majtek. Ten dotyk omal jej nie poparzył. Jeszcze chwila i po niej. I po nim. Skrzywdzi go i później będzie długo tego żałowała. A Edward Zawiślak to ostatnia osoba, której chciałaby sprawić ból. Odepchnęła gwałtownie jego rękę i zerwała się na równe nogi. – Nie, nie, czas już na mnie! Naprawdę czas! – Pochyliła się nad nim, starając się nie mieć wyrzutów sumienia na widok jego rozczarowanej miny, i musnęła go ustami w przelocie. – Weronika! – Złapał ją za rękę. – Poczekaj! Ale ona już zbierała pantofelki i uciekała do siebie niczym Kopciuszek, tupiąc po terakocie obcasami. Dogonił ją przy drzwiach.

– Zostań – prosił. – Zostań, Wercia... Pragnęła go tak, że była gotowa kochać się z nim nawet na schodach. „Cholera, cholera, cholera – zaklęła w myślach. – Edek, puść mnie, puść, póki zachowałam jeszcze resztki wolnej woli” – błagała. – Może następnym razem – odpowiedziała, całując go mocno na pożegnanie. Wiedziała, że dziś i tak nie zaśnie, że będzie wciąż czuła wilgoć jego języka na wargach i że nie zmyje z siebie jego zapachu, który sprawiał, że kręciło jej się w głowie. Gdyby ktoś powiedział jej kiedyś, że w jej sercu zajdą tak ogromne zmiany, wyśmiałaby go. Dawna Weronika nie miałaby skrupułów, żeby zostać, na dzień, dwa lub tylko na tydzień; teraźniejsza Weronika podchodziła do uczucia racjonalnie aż do bólu. Nie kochała Edka. Wywoływał w niej wrzenie, budził niesamowite żądze, ale miłością by tego nie nazwała. A ponieważ nie chciała po raz kolejny cierpieć przez kogoś lub być przyczyną cierpienia, postanowiła nieco przystopować. Edward obudził się rano z potwornym bólem głowy. Najwyraźniej odwykł od wina... Zresztą raczej nie chodziło o to, co wypili, ale ile. Było tego chyba ze dwie butelki. Na wspomnienie poprzedniego wieczoru od razu poprawił mu się humor. Czuł euforię, w dodatku obudził się podniecony jak nastolatek. „Widać nie jesteś wcale taki stetryczały, stary”. Wklepał w policzki krem po goleniu i z zadowoleniem spojrzał na faceta w lustrze. A to wszystko przez tę niewysoką dziewczynę, która wczoraj przy winie opowiedziała mu trochę o swoim życiu i zaczarowała swoimi krągłościami. Na ich wspomnienie Edka znowu ogarnęło miłe uczucie, które nie pojawiało się u niego od bardzo dawna. Oczywiście w ciągu ostatnich lat Edzio miewał romanse, ale nic specjalnego z nich nie wyszło. Po pierwsze dlatego, że na żadnej z poznanych kobiet jakoś szczególnie mu nie zależało, a po drugie, sparzył się zbyt mocno i to wciąż tkwiło w nim zbyt głęboko. W dodatku po ostatnim romansie z zatrudnioną w restauracji kelnerką Gosią, która zaczęła uzurpować sobie prawo do rozporządzania personelem, przyrzekł, że odtąd romansowe sprawy będzie załatwiał szybko i poza miejscem pracy. Ponieważ zaś pokątne romanse i kręcenie nie były w jego stylu, od dość dawna żył w celibacie. Zaczął się już czuć tak, jakby jego młodość gdzieś przepadła, aż tu nagle taka odmiana. Wystarczyło wspomnienie wieczoru i nawet zimny prysznic nie był w stanie zbić gorączki, która zaczynała rosnąć. Na dobrą sprawę jego ciało reagowało tak samo chyba tylko na początku związku z Anią, gdy wypatrywał jej jak sztubak pod teatrem. Ale to, co czuł teraz, było lepsze. O wiele, wiele lepsze... – Okej, Jola, to ile mi zostało po opłaceniu ZUS-u?

Weronika nie wierzyła własnym uszom. Osunęła się na miękkie krzesło stojące obok niej. Wpadła właśnie do biura księgowego, by podpisać kilka dokumentów i dostarczyć dwie zaległe faktury. Kwota, jaką usłyszała od Joli, zrobiła na niej takie wrażenie, że nie mogła się podnieść – po prostu nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Poprzedniego dnia opłaciła składkę ZUS i ubezpieczenie zdrowotne i okazało się, że mimo całkiem przyzwoitego ruchu w sklepie zostało jej w portfelu niewiele ponad sześćset złotych. Przez cały październik zarobiła tyle, że na dobrą sprawę dałaby radę się za to jedynie wyżywić i zapłacić rachunki za prąd i gaz. A skąd wziąć na nowy towar i całą resztę? Aż westchnęła. – Kochana, ty nie panikuj. Są tacy, którzy miesiącami dokładają do interesu, zanim zaczną wychodzić na prostą, więc potraktuj to jako swój sukces. Oczywiście masz jakieś zapasy gotówki na czarną godzinę? – chciała upewnić się księgowa. Werka miała jeszcze oszczędności, ale w żadnym wypadku nie zamierzała ich przeznaczać na bieżące funkcjonowanie sklepu. I tak już dość w niego włożyła. Te zaskórniaki umieściła na bezpiecznej lokacie i uznała, że dopóki nie będzie miała noża na gardle, nie sięgnie po nie. Zresztą nie było tego wcale tak dużo. – Szlag by to trafił – mruczała do siebie, brodząc w opadłych liściach leżących na krawężniku. Pachniało już nie złotą jesienią, ale listopadową zgnilizną i Weronikę ogarniał równie ponury nastrój. Zauważyła, że mimo wczesnej pory Karolina jest już w swoim sklepiku, więc skręciła do przyjaciółki. W mydlarni Jaśminowy Zakątek zawsze było ciepło i pięknie pachniało, dzięki czemu dziewczynie poprawiał się nastrój. Karolina urządziła się nieco lepiej niż Weronika, bo podmiejski ośrodek SPA zaczął zamawiać u niej olejki do masażu, mydła i preparaty do kąpieli, więc bez problemu zarabiała na wszystkie opłaty i zostawało jej co nieco na w miarę spokojne życie. – Karola, daj mi coś na lepszy nastrój, please. – Weronika zapadła się w fotel i podkuliła nogi. – Zaraz się pochlastam. Chyba znowu zaczęłam tyć, mam cholernego PMS-a i cycki mi zaraz eksplodują wraz z mózgiem, a w dodatku teraz jestem niemal bankrutem! – jęknęła. Karolinie wystarczył jeden rzut oka na przyjaciółkę. – Kasa? Podatki? – Domyśliła się, zerkając w kalendarz. – No, gratulejszyn, pierwsze koty za płoty. Nie martw się, każdego to najpierw szokuje, a później zaczyna wychodzić z dołka. Za kilka miesięcy będziesz się z tego śmiała. Pracuj, Werka, pracuj, a później dostaniesz na emeryturę Wołgę... – Co takiego? – Weronika nie zrozumiała.

– No, kawał taki jest, że w Rosji, jak się przechodzi na emeryturę, to się dostaje Wołgę. Do przepłynięcia. – Karolina błysnęła zębami. Werce od razu poprawił się humor. – Ja bym nawet naszej Wisły nie przepłynęła. – Jęknęła. – Dobre, dobre! Karolina zdjęła z półek kilka pachnideł, przypatrzyła im się ze zmarszczonymi brwiami i postawiła przed Weroniką. – Trzymaj, mała! Na koszt firmy. Dzisiaj potrzeba ci maksymalnego dopieszczenia. – Roztarła w palcach jakąś maść wydłubaną z metalowego puzdereczka. – Masło kakaowe z olejkami pomarańczowym i różanym. Teoretycznie dodajesz to do kąpieli, ale ja lubię używać tego tak jak teraz. – Nasmarowała dłonie Werki tłustym mazidłem. – Posiedź tak trochę, niech się wchłonie. Olejki pod wpływem ciepła przenikają do krwi i od razu robi się lepiej. – Kazała Werce machać rękami, trzymając je w górze. – Masz tu jeszcze olejek cyprysowy na tego swojego PMS-a. Kilka kropli do kąpieli i świat od razu będzie ładniejszy. Weronika upchnęła buteleczkę w swojej mikroskopijnej torebce ozdobionej skomplikowanym obrazkiem wyszytym ściegiem gobelinowym. Nie była nowym dziełem – pamiętała znacznie lepsze, a z pewnością zabawniejsze i pozbawione trosk finansowych czasy. Werka pieczołowicie wyszywała ją jeszcze na studiach. Obrazek powstał niezależnie od torby i sporo się później nabiedziła, żeby go wszyć w gotową już klapę ozdobioną wielką sprzączką. Nagle w okno Jaśminowego Zakątka ktoś głośno zastukał. Obie spojrzały w tę stronę i zobaczyły uśmiechniętą twarz Roberta stojącego na ulicy. – O, obie panie razem; to fantastycznie. Dziewczyny, mam sprawę! – Wparował do środka z nieodłącznym tabletem, w rozpiętej kurtce i jak zwykle tryskający humorem. – Byłem wczoraj w schronisku. I bez owijania w bawełnę: dobrze nie jest! Bieda aż piszczy, zima idzie, zwierzaki budy mają nieocieplone, żarcia starczy im co najwyżej do końca roku – wyliczył jednym tchem. – A co to? – Sięgnął po puzderko z mazidłem, które Karolina zaproponowała Werce. – To na PMS-a – wyjaśniła Karola. – O, to akurat dla mnie! Mmmm, pachnie jak deser. – Robert szybko przetestował specyfik na sobie. – I tak wymyśliłem, że może zrobimy zbiórkę: karma, koce, michy jakieś? Wchodzicie w to czy nie?! Bo jak tak, to trzeba będzie plakacik o zbiórce przykleić na szybkę, pudła jakieś wystawić w sklepach... – Zawiesił głos, czekając na ich reakcję. Karolina podniosła rękę do góry jak piątkowa uczennica. – Plakat to ja już teraz mogę zawiesić, jak masz. – A jak nie masz, to zaprojektuję – zaoferowała się Weronika. – Tylko ile jesteśmy

w stanie zebrać w sklepach? Niewiele. Może by tak jakąś akcję z większym rozmachem zrobić? Robert przeszył ją wzrokiem, pobawił się długopisem zgarniętym z kontuaru i celując nim w Weronikę, zapytał: – Czyli? No, pani Peterson, proszę błysnąć kreatywnością! Wygładziła nieistniejącą zmarszczkę na płaszczu i zastanawiała się chwilę. – Nie wiem sama. Koncert? Impreza w tym twoim klubie połączona ze zbiórką? Można by się za mikołaje przebrać i w okolicach szóstego grudnia kwestować – podsuwała pomysły. – Albo... wiem co! Ale to pewnie nie wypali. – Rozmarzyła się. – Jarmark! Weekendowy albo i tygodniowy jarmark bożonarodzeniowy na rynku. Wiecie: jedzenie, budki z prezentami, muzyka. W Szwecji wszędzie organizuje się takie przed świętami. Moglibyśmy i my to zrobić! – Zapaliła się do pomysłu, tupiąc ze zniecierpliwieniem po terakotowej podłodze. Razem z dziewczynami z Hopp Hopp Shopu wielokrotnie brały udział w takich imprezach i świetnie się bawiły. Przedświąteczny Sztokholm pulsował kolorami i zapachami, na ulicach można było kupić wszystko, począwszy od jabłek w cukrze, a skończywszy na ręcznie robionych świecach i ozdobach choinkowych. Któregoś roku sklepikarze ze starówki skrzyknęli się i każdy w swojej witrynie zrobił dekorację świąteczną opartą na jakiejś bajce. Oczywiście we wszystkich królowały skrzaty i trolle, jak na Skandynawię przystało. Efekt był zdumiewający. Robert zmarszczył brwi i pogładził się po odrastających włosach. – Hm, nie jest to niemożliwe, ale czasu mamy mało. Podzwonię po urzędach, do burmistrza zajrzę, bo wiecie: gdyby to wypaliło, potrzebne byłyby różne zezwolenia, straż pożarna, ochrona i takie tam. Da się to zrobić, ale na szóstego nie zdążymy. Ja bym celował w weekend tydzień przed świętami. – Zanotował pomysły w tablecie i owinął szyję szalikiem. – Idę od razu dzwonić. Będę was informował! Werka wyszła razem z nim. Maszerowali obok siebie, każde pochłonięte własnymi myślami. Kobieta westchnęła ciężko, przyciągając spojrzenie kumpla, i omal nie wdepnęła w kałużę. – No to opowiadaj: co jest grane? – zapytał, rzucając jej krótkie spojrzenie zza okularów i ratując z opresji pociągnięciem za rękaw. – Bo od razu widać, że coś jest na rzeczy. Jak tylko cię zobaczyłem, to pomyślałem: „Oho, coś się kroi”. Zaskoczona zatrzepotała rzęsami. – Widzę przecież twoją minę, kochana ty moja, więc mów mi wszystko szybko, bo muszę do roboty lecieć. Kogo mam zabić?! – dopytywał. – Urząd skarbowy. A najpierw ZUS – szepnęła markotnie.

Robert od razu zrozumiał. – Ojoj, moje biedactwo. Już każą ci podatki płacić? Ale to dobrze! – Ucieszył się. Przystanął na chodniku i pocałował ją w czoło. – To znak, że sklepik działa jak trzeba! Głowa do góry, Werka! Martwiłbym się, gdybyś powiedziała, że masz straty. – Poklepał ją uspokajająco po ręce. – Taaaak. – Westchnęła. – Nie wiem, co zrobię z tym majątkiem. Ani na kieckę nie starczy, ani na buty. A ja chciałam ogródek kupić... Menedżer schował tablet do wewnętrznej kieszeni kurtki i spojrzał na Weronikę badawczo. – Buty i kieckę mogę ci zafundować; wybierz sobie tylko, jakie chcesz – obiecał zachwycony swoim pomysłem. – A najlepiej, jak się we dwoje wybierzemy do centrum handlowego. Portki mam upatrzone, to powiesz, czy dobrze leżą. – Uśmiechnął się. – Zastanawiam się tylko, po co ci, kochana moja, ogródek w listopadzie. – Nic nie rozumiesz! – Zmierzyła go wzrokiem bez zastanowienia, zanim spostrzegła, że żartował. – Na tyłach kamienicy mam skrawek ziemi. Mogłabym tam zioła hodować. I poziomki. I pnącą różę. – Rozmarzyła się. Po chwili jednak spuściła nos na kwintę. – Tyle tylko, że ten kawałek ziemi kosztuje krocie. O rany, wszystko mnie dziś boli, a życie jest do kitu – jęknęła żałośnie i przystanęła przed wejściem do Cannelloni. Objął ją troskliwie. – Chodź do nas. Zrobię ci drinka, twoją truskawkową margaritę. Boskiego Eduardo też dostarczę na tacy; on już będzie wiedział, jak się tobą dalej zająć – kusił. – Ostatnio uśmiechnięty chłopak chodzi, więc może i ty skorzystasz, kochana. Nie dała się namówić. – Nie, idę walczyć z rzeczywistością, Robciu. Zarabiać. Zajrzę do Edzia w porze obiadowej. – Wetknęła ręce w kieszenie i grzebała obcasem w kupce brunatnych liści leżących przy krawężniku. – Daj znać, co z tym jarmarkiem. Jakby co, pomogę we wszystkim. Trochę pomysłów mam, a, co najważniejsze, doświadczenia mi nie brakuje – powiedziała. Robert podniósł kciuk odziany w grubą wełnianą rękawicę. – Idę działać, ślicznotko, a ty wracaj do siebie. Zajrzyj do nas koniecznie. Powiem zaraz temu twojemu donżuanowi, że ma gębę ogolić, klatę wydepilować i takie tam. – Błysnął wesoło brązowymi oczami, spoglądając radośnie na Werkę.

Crossed Swords – Skrzyżowane miecze

D

rukarka rzęziła i jęczała, gdy Weronika próbowała wycisnąć z niej siódme poty, kompletując wszystkie brakujące schematy do kołderki Dear Jane. Zaniedbała ostatnio szycie. Zaniedbała też sklep, co natychmiast odbiło się na obrotach, więc przerażona swoim październikowym wynikiem finansowym i wystraszona, że listopadowy będzie jeszcze gorszy, szybko wzięła się do pracy. Przeceniła część tkanin, którymi klienci do tej pory się nie zainteresowali, zrobiła nowe tkaninowe zawijańce, okleiła je banderolkami, wyłożyła na półki kolejne zestawy do haftu i poprzycinała nowe kanwy w gotowe kupony. Na dobrą sprawę powinna się jak najszybciej zająć przygotowaniem oferty kursów bożonarodzeniowych, a nie romansami, ale od kilku dni jakoś nie miała do tego serca. Ani tkaniny, ani rękodzieło nie były w stanie pobudzić jej do działania. Całymi godzinami wypatrywała Edka, który w każdej wolnej chwili wyskakiwał z restauracji i stukając w okienko Robótkowa, sprawdzał, czy ktoś tam jest i czy nikt nie przeszkodzi im w schadzce. Oboje byli zapracowani, więc te kradzione w ciągu dnia minuty, które mogli poświęcić sobie nawzajem, były jedynymi, kiedy byli w stanie się spotkać i chwilę ze sobą pobyć. Z premedytacją postanowiła się zabrać do szycia kwadratu D-12, który nazywał się Skrzyżowane Miecze. Nie był prosty, bo na czterech fragmentach tkaniny należało przyszyć motywy wyglądające jak groty strzał, a pomyłka lub niedociągnięcie skutkowały koniecznością prucia i szycia bloku od początku. Na tło wybrała marmurkową tkaninę w odcieniu jasnoniebieskim. Po pierwsze dlatego, że w jej sercu gościł maj i nie zauważała ponurego nieba na zewnątrz, po drugie – podobny odcień miały oczy Edka. Mówi się, że gdy pada, to leje, a gdy leje, to jest powódź. Tego dnia to Werka zastukała w kuchenne drzwi i wyciągnęła Edka na moment na skwerek, żeby nacieszyć się kilkoma chwilami spędzonymi razem. Co prawda widywali się ostatnio codziennie, a każdy dzień zaczynali od wspólnego śniadania w Cannelloni, ale i tak nawet godzina spędzona osobno wypełniała ich serca tęsknotą. Zaczesywała właśnie rozwichrzone włosy Edka czułymi ruchami, opowiadając mu ze śmiechem o wczorajszym gościu, który pojawił się w Robótkowie. Zamykając sklepik,

znalazła na zapleczu maleńką przerażoną szarą myszkę. Całe szczęście, że nie było przy tym Pchełki, więc skończyło się na wyniesieniu intruza do ogródka znajdującego się na tyłach kamienicy i wysypaniu mu okruszków przy murze. Opowieść Weroniki przerwał dźwięk telefonu dobywający się z jej kieszeni; aparat nagle zawibrował i wypuścił z siebie dudniący Cwał Walkirii. Drgnęła, słysząc tę melodię. Po chwili telefon umilkł, za to za jej plecami rozległ się gromki okrzyk: – No, no, no! Zastanawiałam się, gdzież to moja siostrzyczka się podziewa, skoro biznes zamknięty na głucho, a ona tu sobie w najlepsze romansuje! A gdzie twój mąż, siostruniu?! Czyżbyś w końcu łaskawie raczyła dać mu rozwód i biedaczysko ożenił się w końcu z tą swoją Ingrid?! Weronika znieruchomiała. Znieruchomiał też Edek, trzymający ją w ramionach. Trudno powiedzieć, które z nich było bardziej zaskoczone: czy Werka, wpatrująca się ze zdumieniem i z przerażeniem w krótko ostrzyżoną blondynkę w ciemnych okularach, chroniących przed niewidocznymi tego dnia promieniami słonecznymi, czy też Edward. – Yyyy... – Spojrzał na blondynkę, przetrawiając powoli jej słowa. W mig zauważyła konsternację na twarzach obojga. – Aha, czyli nie rozwiodłaś się jeszcze, siostrzyczko...? I pewnie, znając cię, znów zamiatasz problemy pod dywan, więc nie raczyłaś powiedzieć o tym temu miłemu panu? – Zsunęła nieco okulary, odsłaniając oczy w kolorze identycznym jak oczy Weroniki, i zmierzyła Edwarda wnikliwym spojrzeniem. – Ups! – Zakryła ręką usta z udawanym przerażeniem. Zapadło milczenie. Kamila poprawiła skórzany szeroki pas ściskający jej prochowiec w talii, z widoczną satysfakcją obserwując siostrę i kucharza. Zatupała niecierpliwie w popękane chodnikowe płytki, czym obudziła z letargu Edka, który puściwszy rękę Weroniki, odwrócił się, a wiejący wiatr zatańczył oberka w połach jego fartucha. – Muszę wracać do kuchni – powiedział cicho. Werka wiedziała, że jego zaciśnięte szczęki nie wróżyły niczego dobrego. – Później pogadamy! – rzucił i skinąwszy głową Kamili, zniknął w drzwiach restauracji. Obie siostry mierzyły się wrogimi spojrzeniami. – Czego chcesz?! – Weronika pierwsza podniosła miecz, rozpoczynając pojedynek. – Po co tu przyjechałaś?! – zapytała z wyrzutem, czując jednocześnie, że nogi jej zmiękły. Pojawienie się Kamili od początku zapowiadało kłopoty. Werka przeżyła pierwszy cios, chociaż był bolesny, jednak zastanawiała się, z czym siostra przybyła na Staromiejską. Cokolwiek by to było, z pewnością musiało być ważne – nie fatygowałaby się z Londynu z jakąś błahostką. „Edek. Edek mi nie wybaczy. Skrzywdziłam go. Akurat jego musiałam zranić?!

Kogokolwiek, tylko nie jego!” – wyrzucała sobie, czując, jak łzy same pchają jej się do oczu. Powstrzymała je gwałtownym mruganiem. Za nic w świecie nie chciała się rozpłakać przed swoją siostrą, której nie widziała od ładnych paru lat. Nie rozmawiały ze sobą od ślubu Weroniki. Kamila często bywała w Szwecji – wizytowała oddział swojej korporacji albo przyjeżdżała na negocjacje. Podczas któregoś pobytu zaprosiła siostrę oraz Marit na służbowy bankiet odbywający się w jednej z galerii sztuki przy ulicy Nybrogatan. Bankiet jak bankiet; Weronice nie przyszło do głowy, by zmienić styl ubierania się, i włożyła najbardziej kwiecistą sukienkę, jaką znalazła, oraz buty na niebotycznych obcasach, do których przyczepiła dwie plastikowe wisienki, wyprzedzając tym światowe trendy w modzie o kilka lat. Gdy wpadła do środka, od razu poczuła, że wyróżnia się na tle wszechobecnych czerni i szarości. Kamili nigdzie nie było widać – pewnie jak zwykle miała zamiar zrobić wielkie wejście i pojawić się po godzinie od rozpoczęcia przyjęcia. Weronika poczuła, że wzrok obecnych skupia się na niej, więc złapała kieliszek szampana i postanowiła się skryć w tłumie za filarem. Nagle poczuła, jak lodowata struga spływa jej po plecach. Odwróciła się. No ładnie – najwyraźniej wpadła na jakiegoś faceta i wytrąciła mu kieliszek z ręki. Hałas tłuczonego szkła wzbudził zainteresowanie wszystkich wokół, ale gdy Werka spojrzała w szczere szare oczy mężczyzny, stało jej się to kompletnie obojętne. Roześmiała się filuternie, mrużąc oczy. – Okej, od razu się przyznam, że zrobiłam to specjalnie. Celowo na ciebie weszłam. – Zatrzepotała rzęsami, czując, jak uginają się pod nią nogi. Sympatyczny Szwed wyjął chusteczkę, wytarł jej gołe, zalane szampanem plecy, a następnie, podając jej ramię, pomógł się ewakuować z zaciekawionego tłumu. „Prawnik. Szycha. Niezła partia” – brzmiał SMS od rozbawionej Marit, obserwującej Werkę z drugiego końca sali. Prawnik czy nie, to nie miało dla Weroniki znaczenia. Czuła się tak, jakby dostała obuchem w łeb. Lars Peterson musiał wydzielać jakieś specjalne feromony, bo wpadła od razu, po uszy i na całego. Błogosławiła chwilę, w której zdecydowała, by włożyć stanik podnoszący biust i te obcasy, bo widziała, że dzięki temu ona też zrobiła na nim spore wrażenie. Przyjęcie opuścili po kwadransie od poznania się i jeszcze tego samego wieczoru wylądowali w łóżku. Dla Weroniki zaczęły się podróże i dobra zabawa. U jego boku przestała się czuć jak dziecko – w końcu ktoś traktował ją nie jak zabawną studentkę sztuk pięknych, a jak dorosłą kobietę, obsypywał drogimi kosmetykami i ubraniami, potrafił zadzwonić w środku nocy, wyciągnąć ją z łóżka i zabrać do uroczego pensjonatu

na północy Szwecji, gdzie spędzili upojny weekend. Nie przeszkadzało jej, że po kilku miesiącach znajomości wyszło na jaw, że ukochany wciąż jest żonaty. A także to, że przed poznaniem Weroniki miał upojny romans z jej siostrą, której obiecywał małżeństwo... Weronika, na wpół leżąc na stole w Robótkowie, oparła smętnie brodę na pięściach i jeszcze raz spróbowała przetrawić słowa prawnika z kancelarii, którą poleciła jej Jola. – Nie mam dla pani dobrych wiadomości. Otóż to prawda: ponieważ pani dziadek całą nieruchomość przepisał na panią, a pani ojciec, a syn spadkodawcy, nie żyje, siostra może wystąpić o zachowek. Kamila zażądała od niej sumy, od której Weronice zakręciło się w głowie. Co gorsza, jak wynikało z wyliczeń prawnika, jej żądania były w pełni uzasadnione i zgodne z prawem spadkowym. Zdawała sobie sprawę, że kamienica ze sklepem są warte dużo więcej i że jeśli chce je zachować, musi zapłacić, ale problem polegał na tym, że nie miała takich pieniędzy. Bo niby skąd je wziąć? – Dlaczego ty mi to robisz? – Spojrzała siostrze twardo w oczy, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. – Dlaczego akurat teraz, gdy otworzyłam sklep, dlaczego nie zażądałaś tego zachowku od razu po śmierci dziadka? To, co zobaczyła w oczach siostry, ją przeraziło. Malowały się tam zazdrość i nienawiść. „Ona wciąż mi nie wybaczyła” – pomyślała. – Naprawdę nie wiesz, siostrzyczko? – Palce Kamili bawiły się frędzlem przy złotym wisiorku przyczepionym do jej torebki. Weronika zastanawiała się, czy skóra wytrzyma to nerwowe skubanie. – Przez ciebie jestem traktowana jak czarna owca w rodzinie. Ta, która jątrzy i kombinuje. A to nie ja zaczęłam romansować z narzeczonym siostry! – Nie był twoim narzeczonym! – odbiła piłeczkę Weronika, denerwując się coraz bardziej. – Zresztą wcale na tym dobrze nie wyszłam. – Widzisz, chodzi o to, siostrzyczko, że tobie wszystko zawsze podawano na tacy. Męża, podróże, studia... Właśnie, ja na swoją naukę w Londynie musiałam sama zarobić, zmywając gary w knajpach i kelnerując! – Kamila z trzaskiem urwała zawieszkę. – A twoją sponsorowała ci mama, tak jakby w Polsce nie było doskonałych i darmowych... – zawiesiła głos, żeby podkreślić ostatnie słowa – uczelni artystycznych. Weronika pokręciła głową. – Mama zapłaciła tylko za pierwszy semestr. Później miałam już stypendium i pracowałam! – sprostowała z oburzeniem. – Zresztą oddałam jej całą sumę. Kamila zaczęła się śmiać. – Kiedy jej oddałaś? Po wyjściu za mąż? Czyli z pieniędzy Larsa? – Jej wyciągnięty oskarżycielsko palec zapowiedział Weronice, że nie da sobie wcisnąć kłamstw. – Moja

propozycja jest zatem następująca: wróć grzecznie do Larsa, niech zapłaci za kolejną rzecz, za tę cudną kamieniczkę. Inaczej... pa, pa, sklepiku, pa, pa, urocze Robótkowo! – Roześmiała się. – Wszystkim na dobre to wyjdzie, zobaczysz. „I pomyśleć, że kiedyś byłaś dla mnie wzorem do naśladowania, starszą, podziwianą siostrą”. Werka przyjrzała się Kamili ze smutkiem. – Uciekam. Gdybyś mnie szukała, to jestem w Zamkowym, pokój dwieście dwanaście! Dzwoń albo wpadaj, czekam na twoją decyzję! Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby tu zamieszkać – wyszeptała Kama złowróżbnie, pochylając się nad Weroniką. Werka zdawała sobie sprawę, że siostra zapędziła ją w kozi róg. Jeśli ktokolwiek miał takie pieniądze, to rzeczywiście był to tylko Lars. Lars, od którego uciekła po tym, jak pobił ją, gdy zrobiła mu awanturę z powodu romansu z Ingrid. Blizna na czole gwałtownie przypomniała o swoim istnieniu, pulsując boleśnie. Weronika wiedziała, że nie ma wyjścia i musi się z nim spotkać. I – jak to siostra ujęła – posprzątać wszystko w swoim życiu, także te brudy, które nagromadziły się pod jej dywanami. Po raz pierwszy od wyjazdu ze Szwecji napisała krótkiego maila do męża, informując go, że chciałaby się z nim spotkać i porozmawiać. I że da mu znać, kiedy przyjeżdża, gdy tylko uda jej się upolować jakiś w miarę tani bilet do Sztokholmu. Pani Wanda patrzyła na syna z niedowierzaniem. Widziała, że najwyraźniej nie zrozumiał albo nie chciał zrozumieć, w czym rzecz. Edek siedział przy stole przykrytym ceratą w kolorowe owoce i jadł kolejnego mielonego, którego mama dopiero co zdjęła z patelni. Cała kuchnia pachniała przyjemnie cebulką i smażeniną, ale Edkowi było wyjątkowo smutno i nawet smak domowych kotletów nie poprawił mu humoru. – Ale, synku, rozwódka?! – Pani Wanda z hukiem odstawiła ciężką żeliwną patelnię na kuchenkę, demonstrując w ten sposób swoje niezadowolenie. Edek poczerwieniał na twarzy. Rzadko kiedy ogarniała go widoczna złość, ale tym razem czuł, że za chwilę wybuchnie, wysłuchując tyrad matki. Niepotrzebnie dzwonił poprzedniego dnia z pytaniem, czy mogliby wpaść do mamy na obiad. Miał zamiar przedstawić jej Weronikę, ale gdy tylko wspomniał, kim jest jego nowa dziewczyna i że raz już była zamężna, napotkał stanowczą dezaprobatę. Gdyby teraz przyznał jej się do dzisiejszego odkrycia, chybaby tego nie przeżyła. – I co z tego, że jest rozwódką? Mamo, czy mama w ogóle słyszy, co mama mówi? Rozwódka: niedobrze, stara panna też nie dla mnie, nawet baletnica do końca nie pasowała, więc kogo mam przyprowadzić? – Uderzył dwa razy w talerz widelcem, podkreślając swoją irytację. „Może cudzą żonę? – pomyślał ironicznie i nagle zmarkotniał. Był zły. Cholernie zły.

Wpakował się w paskudną sytuację, ale sam nie wiedział, dlaczego z góry zakładał, że skoro Werka mieszka tu sama, skoro wróciła do Polski, to jej mąż należy do przeszłości. – Obrączki nie nosiła. Na randki chodziła. Nigdy go nie wspominała” – podsumował w myślach i poczuł, że znowu zalewają go fale wkurzenia. Pani Wanda zaczęła protestować. – Akurat twoją Anię bardzo lubiłam. Była przesympatyczna i taka w ciebie wpatrzona. Delikatna, cicha dziewczyna. Pokiwał głową z powątpiewaniem. Akurat kto jak kto, ale Anka cicha była tylko w obecności niedoszłej teściowej; w innych sytuacjach potrafiła mu pokazać, kto u nich rządzi. Nie powiedział jednak tego głośno, nie miał siły tłumaczyć, jak było naprawdę w jego poprzednim związku. Matka i tak wiedziała swoje. – I pewnie to wpatrzenie we mnie kazało jej uciec w podskokach przed stworzeniem czegoś poważniejszego, tak?! – zapytał z przekąsem, zrywając się z miejsca. Omal nie wyrżnął czołem o szafkę na pawlaczu; zapomniał, jak niska była kuchnia w mieszkaniu mamy. – Usiądź i nie nadymaj się tak. Posłuchaj czasami starej matki, bo ja zawsze chciałam dla ciebie jak najlepiej. – Pani Wanda położyła rękę na jego ramieniu i popchnęła go spokojnie na stojące najbliżej krzesło. – Po co ci ktoś, kto już raz komuś ślubował? Przyrzekała jednemu, a teraz co? Hyc i kolejnemu będzie oczy mydliła? Edward miał ochotę uderzyć pięścią w stół. Powstrzymywała go jedynie miłość do matki i to, że stary mebel mógłby nie wytrzymać jego wybuchu. Ponieważ matka stawiała sprawę dość jasno, i on nie pozostał dłużny. – A mama to by chciała dla mnie konsekrowaną dziewicę, tak? Z tego swojego radyjka najlepiej? – Wskazał brodą odbiornik, który cały czas był włączony, świątek czy piątek, a Edka strasznie irytowało to, że matka z twardo stąpającej po ziemi kobiety powoli przeistaczała się w fanatyczkę. – Nie bądź niegrzeczny! – W oczach pani Wandy błysnęła stal. – Jesteś moim synem, zawsze chciałam dla ciebie tego, co najlepsze, ale wybacz, synku, rozwiedziona kobieta, w dodatku pewnie ateistka... Jak ty sobie w ogóle wyobrażasz wziąć z nią ślub?! Edek schował twarz w dłoniach i przetarł zmęczone oczy. Przyjeżdżając dziś do matki, nie spodziewał się takiej reakcji z jej strony. I to zaledwie po propozycji, że przyjadą na jakiś niedzielny obiad, poznają się, porozmawiają. Czuł się jak między młotem a kowadłem – tkwił pomiędzy dwiema kobietami, a każda z nich znaczyła dla niego wiele. – Mamo! Na razie nie wyobrażam sobie z Weroniką żadnego ślubu! Po prostu dobrze mi z nią. To mądra i cudowna kobieta. Najwyraźniej matce w głowie się nie mieściło, że można żyć bez dreptania przed ołtarz.

– Jakby była mądra, to nie włóczyłaby się po Szwecjach, i tyle. – Przerwała mu. – Skąd wiesz, co ona tam robiła? W końcu jakie interesy można w Szwecji prowadzić? Wiesz, to bardzo miły, liberalny kraj, nawet małżeństwa homoseksualistów aprobują! Aż go zatkało. Był ciekawy, skąd mama wie o takich rewelacjach. Od kiedy to interesowała się małżeństwami homoseksualistów? Podniósł się, zaszurał nogami po linoleum, kierując się ku wyjściu, i bez słowa sięgnął po kurtkę wiszącą w korytarzu. Jasne światło z żyrandola nijak nie maskowało rozczarowania widocznego na jego twarzy. – Jadę już. Skoro mama nie chce, to nie będziemy razem przyjeżdżali. Ja też nie będę przyjeżdżał. Widzę, że nie ma po co! Przestraszył ją tym oświadczeniem. – Synku! – Chwyciła się jego rękawa. – Co ty opowiadasz? Jak to tak? Własnej matki nie odwiedzisz? Przez tę, tę... sklepikarkę? Spojrzał jej spokojnie w oczy. Wyraźnie widział w nich obawę, że syn zacznie jej unikać. Dopiero teraz dostrzegł, że mama najwyraźniej uwielbiała grać rolę ofiary. Lubiła czuć się pokrzywdzona i tę swoją krzywdę przelewać na innych. Nie miał zamiaru ciągnąć dłużej tej komedii. – Ta sklepikarka, mamuś, daje mi znacznie więcej niż jakakolwiek kobieta do tej pory. Troszczy się o mnie, pozwala troszczyć się o siebie i jest nam ze sobą bardzo dobrze. I owszem, rozstała się z mężem, ale to dlatego, że silna z niej kobieta. Ty tego nie potrafiłaś. Udawałaś, że tkwisz przy tym pijaku ze względu na nas, ale tak naprawdę zawsze brakowało ci odwagi, żeby to zakończyć. Zawsze było tylko, że ślubowałaś, że co ludzie powiedzą. Odetchnęłaś dopiero, gdy umarł, przyznaj! Sprawił jej ból tymi słowami. Nie czuł się z tym dobrze. Jednak na wspomnienie pijackich awantur ojca, wieczorów, gdy obaj z bratem drżeli z przerażenia, czy przypadkiem znów nie wróci pijany, a matka zamiast koić, tylko podsycała w nich ten lęk, miotając się po domu, wystając z zaniepokojonym wzrokiem w drzwiach wejściowych, stwierdził, że zdecydowanie należało jej się kilka słów prawdy. Nie chciał się odwracać. Wiedział, że matka stoi tam, w tym ciasnym, wyłożonym starą boazerią korytarzu i zapewne za chwilę wybuchnie płaczem. Przy bramie spotkał jeszcze bratową. Poklepała go pocieszająco po ramieniu, starając się jednocześnie przytrzymać wyrywającego się Wojtusia, który zapragnął wsiąść za kierownicę furgonetki Edka. Oczywiście Beata słyszała całą awanturę. – Nie przejmuj się, przejdzie jej. Ja też byłam niegodną kandydatką na synową, pamiętasz? A teraz nie wyobraża sobie, by zjeść beze mnie kolację – powiedziała z przekąsem. Edek westchnął.

– Edi, głowa do góry! Ja też nasłuchałam się od niej sporo, no ale my postaraliśmy się szybko o dzidziusia, a z dwojga złego według niej lepiej było się pobrać, niż mieć nieślubne dziecko. – Roześmiała się. – Rób swoje. Prędzej czy później będzie musiała zaakceptować Weronikę. Najważniejsze, żebyś ty był szczęśliwy. Ale Edkowi tego wieczoru daleko było do szczęścia. Miał swoje zasady, którymi kierował się w życiu, a romans z mężatką zdecydowanie nie był tym, co by go cieszyło. Nie, nigdy dobrowolnie nie wpakowałby się w żaden związek na trzeciego; w głowie mu się to nie mieściło. Jeśli chodzi o miłosne niuanse, dla niego nie było stanów pośrednich – wszystko w jego oczach było albo białe, albo czarne. – No, a teraz wlazłeś między wódkę a zakąskę – mruknął, wpatrując się w mrok. Jadące z naprzeciwka samochody oślepiały go. Przetarł oczy. Chyba powinien się wybrać do okulisty, bo po zmroku coraz gorzej prowadziło mu się samochód. Telefon umieszczony na specjalnej podpórce na desce rozdzielczej znowu zadzwonił. Weronika próbowała z nim pogadać, ale Edek, zamiast odebrać i przełączyć telefon na tryb głośnomówiący, pozwolił, aby po prostu poczekała do pięciu sygnałów, po których włączała się poczta głosowa. Nie bardzo mu się chciało z nią rozmawiać; musiał przetrawić to wszystko i przeanalizować. Było mu przykro, że Weronika nigdy ani słowem nie zająknęła się, jak sprawy stoją. Gdyby wiedział o tym cholernym mężu, gdyby chociaż raz coś na ten temat powiedziała, to... – To niby co?! I tak by ci na jej widok dupę urwało, taka prawda! – zbeształ się, spoglądając w boczne lusterko. Padało, było ciemno, a jakiś palant siedzący mu na ogonie szykował się do kaskaderskiego wyprzedzania na trzeciego. Edek zjechał trochę na pobocze, aż drobiny żwiru zachrzęściły pod kołami jego furgonetki – nie miał zamiaru brać udziału w tym samobójczym wyścigu. Pogmerał przy radiu, ale na przedmieściach nigdy nie odbierało tak jak trzeba. Pomyślał, że to dobry wieczór, by napić się wódki. Nie pamiętał, kiedy ostatnio balował w męskim towarzystwie, ale stwierdził, że w takie dni jak dzisiejszy przydałoby się pół litra na głowę, porządna zagrycha z kiełbasy czosnkowej i ogórków kiszonych i życie od razu stanie się prostsze. Nie zastanawiając się długo, zajechał do supermarketu i kupił wszystko, co potrzebne na męską imprezę, po czym skrzyknął kilku kumpli przez telefon. Następnego dnia ledwo mógł podnieść głowę z poduszki. W ustach mu zaschło, wargi miał spierzchnięte i szorstkie jak papier ścierny. „No, zabalowaliśmy wczoraj ostro z chłopakami” – przypomniał sobie i aż jęknął. Czuł, że alkohol powoli się z niego ulatnia.

Gdyby stan swojego upojenia mógł zobrazować za pomocą hiperboli, to powiedziałby, że w tej chwili znajduje się w miejscu, gdzie linia zaczynała łagodnie opadać. Od razu wypił stojący przy łóżku lek na kaca i doprawił sokiem pomidorowym wlanym do gardła prosto z kartonu. Wiedział, że za kilka godzin poczuje się lepiej. Uprzedził w kuchni, że tego dnia kucharze będą zdani tylko na siebie, nakrył głowę poduszką i spał dalej, aż do popołudnia, gdy zbudził go wściekły głód. Szurając nogami, powlókł się w samych bokserkach i podkoszulku na górę i wywołał Krzyśka z kuchni. Wybłagał u niego tłustą i kaloryczną jajecznicę, ponieważ nic tak nie zmuszało jego wątroby do szybszego działania jak jajka smażone na boczku. I rzeczywiście, godzinę później, już wykąpany i ogolony, poczuł się znacznie lepiej. Był nawet w stanie zmusić się do joggingu. Wyjątkowo wieczornego, nie porannego. – Dzień jak co dzień, stary, tylko godziny jak w innej strefie czasowej – mruknął i z lekkimi zawrotami głowy, z której najwyraźniej alkohol nie wywietrzał jeszcze do końca, zawiązał rozczłapane buty do biegania. Biegając po parku, uznał, że wczorajszy restart w gronie kumpli doskonale mu zrobił. Nieprawdą jest, że faceci nie rozkładają bolesnych dla nich sytuacji na czynniki pierwsze. Robią to nagminnie, tylko starają się nie opowiadać o tym swoim kobietom. Przedyskutował zatem swój problem z Robertem, jego facetem oraz Karolem i Waldkiem z winiarni i zgodnie uznali, że skoro babeczka jest grzechu warta, a dla Edka Weronika była warta każdego grzechu, skoro od dawna jest w separacji, a wybranek pozostaje za dalekim morzem i nie nachodzi jej tutaj, to świat się nie wali. Pozostaje tylko uzbroić się w cierpliwość, złapać trochę dystansu, wcisnąć lekko hamulec i sprawy się jakoś ułożą. I Edek właśnie to postanowił zrobić. Zredukował bieg i zamiast pędzić na czwórce, wrzucił grzeczną dwójeczkę i jechał sobie powoli, rozglądając się na boki. Zredukowanie biegu w rodzącym się związku to niby nic miłego, bo nijak nie wpływa na rozwój sytuacji. Zero seksu, zero jakichkolwiek większych emocji, ale skoro trzeba, to trzeba. Na wyższe obroty silnika przyjdzie czas, gdy Werka skręci na tę samą drogę, którą toczyło się uczuciowe auto Edwarda. Zauważył, że gdzieś zapodział telefon, więc postanowił, że zajrzy do Werki wieczorem i pogadają sobie spokojnie przy winie. Uśmiechnął się na myśl o wyrazie jej twarzy, gdy wparuje do niej jakby nigdy nic. Wczoraj, gdy zostawił ją w towarzystwie siostry, minę miała nieszczególną. Zrobiło mu się ciepło w okolicach serca, gdy wyobraził sobie, że najpierw się z nią trochę podroczy, a następnie zamknie w mocnym uścisku. „To był dzień wyjątkowo marudnych klientek” – podsumowała Werka, odkładając na półki bele tkanin i wyrównując słoiczki z farbami stojące na półce. Najpierw przyszła

znana jej z poprzednich wizyt w sklepie pani, która zazwyczaj oglądała, przeglądała, macała i kręciła nosem, a następnie kupowała po kawalątku jakiejś tkaniny i narzekała, że i tak jest za drogo. Tym razem nie było inaczej. Weronika znosiła na duży stół belę za belą, rozwijała, pokazywała, jak kilka tkanin można ładnie połączyć, żeby pasowały do siebie kolorystyką, doradzała i po kwadransie miała już serdecznie dosyć i klientki, i tkanin. W końcu pani wybrała siedem wzorów i poprosiła o ucięcie po dziesięć centymetrów z każdego. Weronika zagryzła wargi – nie pozwoliła sobie na żaden komentarz. W końcu sprzedawała tkaniny patchworkowe, więc nawet zakup takiej ilości był uzasadniony, ale cięcie tego stawało się drogą przez mękę. Rozkładała tkaniny jedna po drugiej na samoregenerującej się zielonej macie z podziałką, kładła na materiale długą, ciężką linię i szybkim ruchem noża z obrotowym ostrzem odcinała pas tkaniny. – A to tylko tyle będzie? – Klientka z widoczną wzgardą ujęła w dwa palce długi pas materiału i przyglądała mu się pod światło, jakby chciała w nim znaleźć dziury albo skazy. – No cóż... – Z zainteresowaniem przejrzała za to pakieciki tkanin zwane charm packami. – O, a to jakie ładne! – wykrzyknęła. Rzeczywiście, charm packi były dla szyjących jak ciastko z lukrem – chciało się je mieć, kolekcjonować, oglądać setki razy i planować, co się z nich w przyszłości uszyje. Każdy pakiecik zawierał przycięte maszynowo kwadraty o wymiarach trzynaście na trzynaście centymetrów, ułożone równiutko na tekturce. Całość spinała banderolka z papieru z wypisaną na niej nazwą producenta i kolekcją, z jakiej pochodzą tkaniny z takiego pakietu. Nie były najtańsze, bo każdy producent się cenił, ale, o dziwo, sprzedawały się bardzo dobrze. – A może mi pani przygotować taki zestaw z tych tkanin, które dziś kupiłam? – Klientka nie tyle poprosiła, ile zażądała. Weronika nie do końca zrozumiała. – Słucham? Chce pani, żebym pocięła pani materiał na takie kwadraty? – Oczywiście! – Kobieta nadęła się lekko. – Ma pani dobry nożyk i przy pani wprawie to zajmie tylko chwilę! – Przykro mi, ale sprzedaję tkaniny z metra, nie tnę ich dodatkowo na mniejsze elementy. – Weronika uruchomiła swoje pokłady asertywności. – Ale jeśli jest pani zainteresowana, mam tu linijki i takie same noże do cięcia, jakich używam u siebie w sklepie – zaproponowała. Klientka nie zamierzała jednak robić żadnych dodatkowych zakupów. Zapłaciła tylko za tkaniny i za chwilę jej napuszona, ubrana w sztuczne futerko postać opuściła sklep, dość gwałtownie zatrzaskując za sobą drzwi. Werka za bardzo się nie przejęła – ta pani już nieraz prezentowała klasycznego konsumenckiego focha, który przechodził jej po kilku

dniach, a wtedy decydowała się na kolejną wizytę w sklepiku. Później przyszła mama z wyraźnie nadpobudliwym przedszkolakiem, który nudząc się w babskim sklepie i nie widząc dla siebie nic atrakcyjnego na półkach, najpierw szarpał matkę za torebkę, a gdy ta wciąż wybierała ze stosu serwetek do decoupage’u takie, których jeszcze nie miała w swojej kolekcji, i starała się skoncentrować na tej przyjemności, a nie na wierzgającym dziecku, rzucił się na podłogę. Weronika spojrzała na kobietę lekko zaskoczona, ale i ciekawa reakcji matki, co tamtą dość mocno speszyło. – Kacperku, wstań z podłogi, proszę – wyszeptała do syna głosem bajkowej wróżki. Dla Kacperka jej prośba była jak woda na młyn – kopał i wierzgał nogami obutymi w czerwone adidasy, a gdy zauważył, że jego zachowanie nie robi na matce większego wrażenia, zaczął lizać kafelki. Mina Weroniki mówiła wyraźnie, co sądzi o takim zachowaniu. Nie przepadała za dziećmi, więc gdyby trafiło jej się takie półdiablę weneckie, szybko doprowadziłaby je do porządku swoimi metodami wychowawczymi i na pewno nie byłoby to przemawianie delikatnym głosikiem. Współczująco spojrzała na matkę diablęcia, a tamta aż pokraśniała ze wstydu. Lizanie podłogi jednak nie wystarczyło Kacperkowi – podbiegł do półki z farbami akrylowymi, zrzucił kilka tubek na podłogę i z uporem maniaka zaczął po nich skakać. Tubki pękły, obryzgały intensywnymi kolorami i chłopca, i jego mamę, pochlapały też nogi od stołu i podłogę. Werka rzuciła się na zaplecze po mop, bo plamy z farb akrylowych zmywały się łatwo, pod warunkiem że były świeże. Skupiła się jednak tylko na podłodze i stole; Kacperkiem niech się zajmie jego rodzicielka – mówiła jej mina. Oczywiście najpierw powinna zapłacić za wszelkie szkody poczynione przez jej synusia. Mówi się, że jedna katastrofa automatycznie potrafi uruchomić całą lawinę zdarzeń – jedno pociąga za sobą kolejne. Po południu, korzystając z momentu, kiedy w sklepiku nie było nikogo, Weronika postanowiła napić się zasłużonej herbaty, a w tym czasie próbowała się dodzwonić do Edka. Bezskutecznie – nie odebrał żadnego z jej telefonów, więc z minuty na minutę pogrążała się w coraz większej rozpaczy i nawet szycie nowego kolorowego kwadracika przestało ją cieszyć. Igła wypadała jej z rąk, nitka co chwila się plątała. Postanowiła na spokojnie zebrać myśli, więc przygotowała na zapleczu świeży napar, wyjęła ulubioną filiżankę i spodek w fioletowe kropki. Chciała celebrować chociaż przez kilka minut ciszę, jaka zapadła, i zastanowić się, jak przeprosić Edwarda. Niestety, nie było jej dane cieszyć się długo przerwą. Dzwoneczek umieszczony nad drzwiami brzęknął i do środka weszła starsza pani w bereciku i szarej jesionce. Podeszła do stojaka

z mulinami, pokręciła nim, przeglądając kolory i ciesząc oczy wirowaniem motków, i wyjęła z torebki gazetkę. Weronika od razu rozpoznała tytuł – to był „Krzyżykowy Świat”, polskie pisemko o hafcie, jedno z nielicznych, któremu udało się przetrwać na rynku. Prenumerowała je od niedawna także ona i chociaż grubością oraz szatą graficzną bardzo odstawało od zagranicznych odpowiedników, zamieszczane tam wzory na haft były niezwykle ładne. – Dzień dobry, tutaj jestem! – Werka wychyliła się z kącika na zapleczu. – Czy coś pani podać? Oczy klientki błysnęły chłodno na jej widok. – Słyszałam, że otwarto tu pasmanterię, więc postanowiłam wstąpić po kilka drobiazgów. Weronika dzielnie przełknęła nazwanie Robótkowa pasmanterią. W umysłach wielu klientów nie mieściło się określenie „sklep dla kreatywnych”, więc niech będzie pasmanteria, byleby towar się dobrze sprzedawał. Podeszła bliżej. Kobieta rozłożyła przed nią gazetę. Najwyraźniej miała zamiar wyszyć scenę Stworzenie Adama. Weronika przeglądała już ten numer „Krzyżykowego Świata”; obraz wybrany przez klientkę był ogromny, jego schemat wydrukowano na dodatkowej rozkładówce w gazecie i wymagał dobrych kilku miesięcy pracy. Osobiście zapewne nie porwałaby się na coś tak wielkiego – już sam widok pojedynczych krzyżyków jednego koloru rozsianych tu i ówdzie na schemacie skutecznie ją zniechęcał. – Potrzebuję do tego muliny, ale wie pani, nie mogę sobie pozwolić na kupienie kilkudziesięciu motków tej zagranicznej, dlatego poproszę o dobranie mi kolorów z polskich nici – zażądała. Weronika wciągnęła głęboko powietrze. Klienci często przychodzili z takimi prośbami, a ona nie miała kłopotu z dopasowywaniem dla nich kolorów z tańszego asortymentu, zresztą uwielbiała polską mulinę, sama chętnie jej używała i nie widziała znaczącej różnicy w jakości. No, może była odrobinę mniej gładka i jedwabista, ale kolory nigdy nie farbowały w praniu, nie blakły, a odkąd producent powiększył paletę barw, można było wyszyć nią wszystko. Problem polegał na tym, że ta klientka chciała dopasować ponad sześćdziesiąt kolorów. Robota na co najmniej godzinę. Werka aż zmarkotniała i pomyślała, że nadeszła jedna z tych chwil, kiedy ma ochotę zamknąć sklep i wyjechać w siną dal. – Ale zdaje sobie pani sprawę z tego, że nie uda nam się dobrać wszystkiego idealnie? – zapytała. – I że mogą być później widoczne różnice w kolorystyce gotowego obrazu? Kobieta skinęła głową, aprobując ewentualne nieścisłości, więc Werka dzielnie ujęła czerwony długopis w dłoń i zabrała się do pracy. Część odcieni kiedyś już dobierała, więc

od nich zaczęła i pewną ręką sięgała po poszczególne motki. – Czy mogę pani pomazać tę gazetę? – zapytała i zaczęła pisać numery polskich mulin obok ich zagranicznych odpowiedników. W tym czasie klientka rozglądała się po sklepie. Niczego szczególnego nie szukała, ale najwyraźniej zawartość królestwa Weroniki kusiła, bo dotknęła kilku plastikowych bombek przeznaczonych do samodzielnego ozdabiania, obmacała paczki z zestawami wełny do filcowania, przejrzała katalog koronek leżący na stoliku. Później trafiła na ekspozycję robótek Weroniki i w tym momencie jej początkowa rezerwa nieco stopniała. – To pani dzieło? Weronika podniosła głowę znad schematu, mamrocząc pod nosem numer kolejnego motka, którego szukała. – To? – Zmrużyła oczy. Starsza pani oglądała właśnie drewnianą komódkę, wysoką na trzydzieści centymetrów, wsuwała i wysuwała zdobione kolorowym papierem szufladki. Ten mebelek był hitem sprzedażowym w Robótkowie. Werka zamówiła ich tylko kilka u producenta przedmiotów do ozdabiania z surowego drewna, ponieważ nie sądziła, że będą cieszyły się popularnością. Któregoś dnia, gdy się nudziła, wzięła jedną z komódek, pomalowała ją na pistacjowy kolor, szufladki okleiła barwnym papierem, każdą innym wzorem, i zamontowała maleńkie czerwone gałeczki mające ułatwiać wysuwanie szufladek. Na tym nie skończyła. Nawinęła część mulin ze swoich zbiorów na bobinki – plastikowe płaskie szpuleczki, na których wygodnie przechowywało się nici – i wypełniła nimi komódkę. Sama wolała co prawda nawijać muliny na szpatułki i trzymać je w segregatorach, ale większość klientek była z frakcji bobinkowej, więc gdy widziały komódkę wypełnioną takimi szpuleczkami, ułożonymi jedna za drugą, szalały na jego punkcie. Każda chciała mieć podobne cudo. Weronika szybko zwęszyła interes, błyskawicznie zamówiła kilkadziesiąt sztuk u stolarza i cieszyła się, gdy szły jak świeże bułeczki. Zrobiła nawet oddzielne warsztaty z ozdabiania komódek. Siedziała z klientkami i krok po kroku malowały surowe drewno, szlifowały, oklejały i suszyły suszarką, by przyspieszyć wiązanie kleju. Wraz ze wzrostem popytu na komódki zwiększyła się sprzedaż farb akrylowych, lakieru w sprayu, wzorzystych papierów i oczywiście bobinek. Mniej utalentowane klientki pozamawiały u Werci gotowe komódki, które oferowała – jako rękodzieło – za znacznie wyższą cenę. Ostatnio Marit donosiła, że i w Sztokholmie te mebelki cieszyły się sporym wzięciem, tyle tylko że na tamtejszy rynek Weronika zrobiła je w wersji ekskluzywnej, naklejając wytłaczany drogi papier i malując je farbami w chłodnych odcieniach fioletu, srebra albo granatu. Podobno Szwedki kupowały je z myślą o postawieniu na toaletce

i przechowywaniu w szufladkach biżuterii. – Tak, na tym regale są tylko moje dzieła. I na witrynce też. Proszę sobie obejrzeć, nie krępować się – zachęciła, dumna ze swojego dorobku, z kolorowej witryny, na której często zmieniała ekspozycję, w miarę jak przybywało nowych wytworów wychodzących spod jej rąk. – A może ma pani ochotę na filiżankę herbaty? Klientka się zawahała. Picie herbaty w sklepie – to chyba nie wypada? – Gdy pani weszła, właśnie parzyłam dla siebie, więc mogę poczęstować. – Weronika odgarnęła z twarzy uparty kosmyk włosów, wciąż wpadający jej do oczu, i ruszyła w stronę zaplecza. Herbata była tylko pretekstem, żeby na chwilę oderwać się od nużącego dobierania nici. Nie cierpiała takich żmudnych czynności, ale cóż – biznes to biznes, i lepszy wymagający klient, który zostawi w sklepie parę groszy, niż brak kupujących. – Nie, dziękuję! – Głos staruszki szybko ją zatrzymał. – Lepiej, żeby skupiła się pani na pracy, nie na piciu herbaty z klientami. Nie mam zamiaru spędzić tu całego popołudnia. Weronika nie lubiła, gdy ktokolwiek traktował ją w ten sposób. Swoich gości w Robótkowie zawsze witała uśmiechem i liczyła, że inni go odwzajemnią. Nauczona doświadczeniem szybko sobie uzmysłowiła, że to tylko jej pobożne życzenia i że ludzie są różni, przychodzą w różnych nastrojach i nie może oczekiwać od niektórych nawet odrobiny sympatii. Starała się nie dawać tego po sobie poznać, ale nie lubiła takich sytuacji i mocno ją to dotykało. Pochyliła zatem głowę nad gazetą i machinalnie dobierała kolory, udając, że nie czuje na plecach wzroku kobiety. – Proszę bardzo. – Zaszeleściła papierową torebką ze stemplem identycznym z obrazkiem widniejącym na szyldzie Robótkowa. – Płaci pani siedemdziesiąt dwa złote. Wydrukowała paragon i dołożyła go do torebki, ale klientka zaraz go wyjęła i nakładając na nos okulary wygrzebane z kieszeni, studiowała go wnikliwie. – Czy coś według pani się nie zgadza? Jeden motek kosztuje złoty dwadzieścia, mamy ich sześćdziesiąt – pośpieszyła z wyjaśnieniami Werka. – Umiem liczyć, proszę pani. – Staruszka z trzaskiem zamknęła okulary w plastikowym etui i spakowała zakupy do torby. – Czy Peterson to duńskie nazwisko? – zapytała. – Szwedzkie – bąknęła Weronika, zastanawiając się, po co klientka chciała to wiedzieć. Wydała resztę i złapała się na tym, że zaczynają jej drżeć ręce. – Pani jest Szwedką? – dociekała klientka, sprawiając wrażenie, jakby wcale nie czekała na odpowiedź. – Nie. Mój mąż jest... był... to znaczy... – Plątała się w wyjaśnieniach, a w jasnych oczach klientki ponownie błysnęła stal.

Weronika spojrzała prosto w twarz staruszki i nogi się pod nią ugięły. Te oczy... Edek miał identyczne, może bardziej niebieskie, ale reszta się zgadzała; on też marszczył w podobny sposób brwi, i w ogóle... Ptasia twarz kobiety, garbaty nos... Weronika przymknęła powieki, szykując się na cios. – Mam jeszcze jedno pytanie... – Głos kobiety brzmiał pewnie, jakby miała spore doświadczenie w prowadzeniu niewygodnych dla obu stron rozmów, i smagał jak uderzenie w policzek. – Jakie ma pani zamiary względem mojego syna, nosząc wciąż nazwisko innego?! Weronika odniosła wrażenie, że gdyby pani Zawiślak mogła, splunęłaby jej jeszcze pod nogi, ale wpojone dobre maniery skutecznie ją przed tym powstrzymały. Poczuła się jak członek najniższej kasty: żadnych praw, żadnych szans na obronę, po prostu została skazana bez procesu i czekała tylko na wyrok, który miał zostać wykonany lada chwila. I pomyśleć, że mamę Edka wyobrażała sobie jako dobrotliwą staruszkę w okularach na nosie, siedzącą w bujanym fotelu i dziergającą jakąś narzutę z kordonków kupionych przez syna w Robótkowie. Z tą wizją zgadzały się jedynie okulary, nic więcej. – Proszę wybaczyć – popatrzyła na nią spokojnie – ale to, czy się spotykamy, to sprawa wyłącznie moja i pani syna. Dorosłego syna – podkreśliła i od razu uczyniła sobie ze starszej pani wroga. Postanowiła, że nigdy nie powie Edkowi o wizycie jego matki. Starała się zrozumieć, co powodowało panią Zawiślak. „To starsza kobieta, wychowywała się w innych czasach, ma prawo chcieć dla syna kogoś lepszego od zwariowanej kobiety po szkole artystycznej” – pomyślała, ale wizyta Zawiślakowej nie wpłynęła na nią pozytywnie. Wcześniejsza euforia spowodowana zauroczeniem szybko jej minęła. Teraz Weronika czuła, że znowu tkwi w czarnej dziurze. I że tym razem będzie jej o wiele trudniej się z niej wygrzebać. Sprawdziła wiadomości, najpierw w telefonie, następnie pocztę elektroniczną i po przeczytaniu jednego maila zmarszczyła brwi, a po chwili sięgnęła po telefon i zamówiła taksówkę. Następnie włożyła Pchełkę do transportera i oddała ją pod opiekę Karolinie. Walizkę spakowała już rano. Pozostało tylko załadować ją do bagażnika i wyruszyć na lotnisko. – Troszcz się o to moje dziecko. Ona może za mną bardzo tęsknić. – Wymogła na przyjaciółce obietnicę i ucałowała ją w oba policzki.

Decisions, Decisions – Decyzje, decyzje

W

eronika zniknęła. Edek bezskutecznie dobijał się do jej drzwi, ściskając pod pachą butelkę włoskiego wina, a w ręce – pakunek z przysmakami z restauracji. Stukał i stukał, a drzwi Robótkowa odbijały echem to jego stukanie, i nic. Wypatrywał jakiegokolwiek ruchu w ciemnych oknach, jednak jego nawoływania i próby zwrócenia na siebie uwagi okazały się bezskuteczne – nie pojawiła się tam ani Pchełka, ani Weronika. Pokręcił się wokół sklepu, zadarł głowę, próbując cokolwiek dojrzeć w ciemności, może poruszenie się czyjejś sylwetki za oknem, jednak i na parterze, i na piętrze kamienicy panowały głucha cisza i nieprzenikniona ciemność. Niestety, nie doczekał się żadnej reakcji. – Nie ma jej. – Poczuł na karku czyjś oddech. Odwrócił się i za plecami zobaczył Kamilę. Stała na Staromiejskiej w złowróżbnej pozie, z przyklejonym na umalowanych intensywną czerwienią ustach uśmiechem, który w dziwny sposób skojarzył się Edkowi z wyszczerzonymi zębami hieny szykującej się do kolacji. Przytrzymał butelkę wysuwającą mu się spod pachy. Uniósł brwi. Mimo szczerych chęci wiedział już, że raczej nie zdoła polubić siostry Werki. – Weronika poleciała do Sztokholmu. O tym też, jak widzę, panu nie powiedziała? – Uśmiech hieny przybrał na sile, a Edek poczuł się nieswojo. – Cała siostrzyczka, nigdy nie liczyła się z uczuciami innych i zawsze chadzała własnymi drogami – wycedziły usteczka Kamili. – Do Sztokholmu? – zapytał z powątpiewaniem. Zła siostra Kopciuszka przytaknęła, ujmując go delikatnie za nadgarstek. Złota bransoletka zabrzęczała, dotykając skóry Edka, a jego przeniknął zimny dreszcz. – Tak. Rozmawiałyśmy ze sobą długo w nocy i postanowiła... – Kamila świdrowała go wzrokiem. – Widzi pan, wygląda na to, że niepotrzebnie panu zawracała głowę, bo dziś nad ranem spakowała walizkę i zdecydowała, że wraca do męża! Edek się roześmiał. – Do męża? To żart, tak? – Nachylił się nad Kamilą ubawiony. Był pewien, że obie siostry to ukartowały i teraz mają z niego niezły ubaw, i że za chwilę Werka wyskoczy zza drzwi i roześmieje się serdecznie.

Ale Kamila zachowała kamienną twarz. Minę miała poważną i patrzyła na niego, jakby chciała zaatakować. Edek zamilkł, zerknął jeszcze raz w okna Robótkowa i nagle podskoczył, jakby go ktoś ukłuł szpilką. Rozżalony, z paskudnym ściskaniem w żołądku, doszedł do wniosku, że może rzeczywiście stał się nieproszonym gościem w życiu Weroniki, a na jego miejsce ponownie wskoczył szanowny pan Peterson. Pewna kobieta dowiodła mu już dobitnie, że jest dobry jedynie jako facet na chwilę i że można o nim szybko i bezboleśnie zapomnieć, gdy tylko na horyzoncie pojawi się jakaś okazja. Czyżby ten sam numer wykręciła mu teraz Weronika i wróciła do tego wylizanego szwedzkiego gogusia, chadzającego w szytych na miarę garniturkach? Edward widział kiedyś jego zdjęcia na blogu Werki – facet zdecydowanie nie przypadł mu do gustu. Bez zastanowienia wcisnął wino i owinięte w papier jedzenie zaskoczonej Kamili i popędził w dół ulicy, prosto do sklepu Karoliny. Miał szczęście, bo złapał ją w ostatniej chwili – właśnie zamykała. Poczuł, że nogi się pod nim uginają, bo Karolina pakowała do samochodu zamkniętą w transporterku Pchełkę. – Karola, co jest grane?! – Podskoczył do niej. – Gdzie Werka?! Obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem. „Faceci?! W domu nie hoduję!” – mówiło jej spojrzenie. – Gdybyś odebrał którykolwiek z jej telefonów, to wiedziałbyś. – Prychnęła lekceważąco. – Ale nie, ty musiałeś focha strzelić, czy nie tak?! Zamartwiała się, a teraz... teraz, drogi kolego, pewnie jest już daleko za morzem. Otworzył przed nią drzwi jej samochodu, bo w zdenerwowaniu zaczęła się szarpać z klamką, i pomógł jej ustawić transporterek na przednim siedzeniu. Od razu zakołatało mu serce. Szybko skojarzył fakty, połączył słowa Kamili z tym, co powiedziała mu Karolina, i zalała go fala wściekłości na samego siebie. – Do Szwecji poleciała, tak? – zapytał, trzaskając gwałtownie drzwiami. – Rany, Karola, masz może jej szwedzki adres? Cokolwiek? Wczoraj zgubiłem telefon. Wzruszyła ramionami. – Dołożyłeś jej tym nieźle do pieca. Dzwoniła wiele razy, a tu nic, więc uznała, że pan Edward położył na niej lachę – skwitowała brutalnie. – Tanie latanie, tanie latanie – powtarzał Robert jak mantrę, ślęcząc przed komputerem. – No, stary, tanie latanie nie takie znowu tanie. Możliwości są dwie: lecisz za trzy godziny, ale przez Frankfurt, z sześciogodzinnym czekaniem i za taką kasę, jakiej dawno w łapie nie trzymałeś. Niewiele ci to daje, bo w Sztokholmie będziesz dopiero koło dziesiątej rano. No – poklikał trochę na stronie z biletami lotniczymi – ewentualnie zostaje ci tanie latanie. Wylatujesz przed jedenastą, w Szwecji jesteś koło południa,

dojeżdżasz do miasta i voilà, tam łapiesz Werkę. Edek nachylił się nad kumplem i ponad jego ramieniem rzucił okiem na zegar. – Już, kupuj, kupuj ten na jedenastą – ponaglił. – A ja lecę po nowy telefon! – Czyli robota nie zając, tak? – Robert nie był zachwycony kolejną absencją wspólnika. Wczoraj kucharze dali sobie jeszcze jakoś radę bez szefa, ale kolejne dni nieobecności Edka mogły skutkować katastrofą, tym bardziej że zbliżał się weekend. Edward zajrzał mu w oczy. – A Werka to też nie zając, tak? – zapytał tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Dawaj, dzwoń do niej jeszcze raz! Nie odbierała. Włączała się tylko poczta głosowa, poprzedzona nagraniem prośby o pozostawienie wiadomości. – Może jeszcze leci – pocieszał Robert. – Wiesz, to Szwecja, dziki kraj, mrozy mają, zamiecie śnieżne, wilki... – Kilkoma kliknięciami potwierdził zakup biletu dla Edka. – Pan Zawiślak, sztuk jeden, bagażu brak, miejsca specjalnego brak, odprawa internetowa. Dawaj dowód; od razu cię odprawię. Edek rzucił mu dokument i pobiegł na górę. Postanowił najpierw wydać dyspozycje kucharzom na jakieś dwa dni, bo nie wiedział, kiedy wróci i jak zespół poradzi sobie bez nadzoru. Podzielał obawy Roberta, ale liczył na Michała, który przeszedł po wszystkich szczeblach kariery jako kucharz, był w Cannelloni od początku, więc Edek uznał, że nie ma wyjścia – musi oddać pałeczkę w jego ręce i pogodzić się z ewentualnymi wpadkami zespołu. Trudno. Teraz liczyła się jedynie Weronika. Pluł sobie w brodę, że poszedł wczoraj balować z chłopakami, że nie odebrał telefonu od niej w samochodzie, gdy wracał od matki. Gdyby zrobił cokolwiek, nie byłby dziś tak spanikowany i pełen złych przeczuć. Dopiero teraz poczuł, jak wiele znaczyła dla niego obecność w jego życiu Weroniki. Ot, wystarczyło, że zniknęło światło w jej oknach, a rzeczywistość Edka spowiła nieprzenikniona ciemność. Zupełnie tak, jakby ktoś zgasił słońce rozświetlające każdy dzień. – Werka, Werka, odbierz ten cholerny telefon... – zaklinał po wyjściu z salonu, gdzie za ciężkie pieniądze kupił nowy aparat. Stał pod rozświetloną wystawą kwiaciarni, dzwonił raz za razem, ale wciąż słyszał to samo: „Cześć, jeśli nie odbieram, to już wiesz, że dobrze się bawię bez ciebie. Opowiedz mi jakąś ciekawą historię po sygnale, a może oddzwonię”. Edek nie opowiedział żadnej historii. Wszystkie, jakie znał, kończyły się według niego żałośnie. Rozmowa z Andersem Bjornsenem wprawiła Weronikę w kiepski nastrój. Stali właśnie w magazynie i przeglądali próbniki tkanin. Firma Andersa produkowała same

wspaniałości, bawełnę o niesamowitych wzorach. Skandynawskie ludowe wzorki śmiały się do niej z każdego materiału, koniki Dala wesoło hasały po kolorowych tłach. Dosłownie nie wiedziała, na której tkaninie zawiesić oczy, ale szybko okazało się, że i tę branżę dopadł kryzys, dlatego fundusz Weroniki nie wystarczy, by kupić tyle bel materiału, ile zamierzała. Postanowiła wszystkie zarobione w październiku pieniądze przeznaczyć na nowe tkaniny i nie myśleć, co będzie dalej. Za listopadowe dostawy warzyw i owoców zapłaciła Asi z góry, więc koszt wyżywienia odpadał, pod warunkiem że uda jej się przetrwać, jedząc warzywa i nabiał. Prognozowane rachunki za prąd i wodę uregulowała jeszcze w październiku, zatem niech się dzieje wola nieba – wóz albo przewóz. A co najważniejsze: Alex zapłaciła jej za wszystkie rękodzieła, których Weronika przytachała do Sztokholmu tyle, ile tylko mogła. Cudem zmieściła się w limicie bagażu, bo walizka ważyła tony – ledwo ją za sobą ciągnęła. Przeliczyła korony na polskie złote i pogratulowała sobie w duchu roztropności. Cieszyła się też, że to Lars zapłacił za jej bilet lotniczy do Szwecji. – Okej, Anders, pozwól mi się w takim razie zastanowić do jutra. – Wzięła ze sobą próbniki i katalogi i pojechała do stacji Kristineberg, koło której mieściła się stara kawalerka Marit. Przyjaciółki nie było w stolicy – bawiła w Morze, razem z Magnusem, który stamtąd pochodził. Weronika miała przeczucie, że lada dzień dostanie zaproszenie na wielkie szwedzkie wesele. Zamierzała odpocząć w mieszkaniu przez chwilę, bo od rana była na nogach, a później umówiła się na drinka z Alex. Nieoczekiwanie sygnał przychodzącej wiadomości przerwał Weronice precyzyjne łączenie drobnymi ściegami rombów z trójkątami w kwadracie G-11 – Decyzje, Decyzje. Zerknęła na wyświetlacz, ale numer nic jej nie mówił poza tym, że miał polski prefiks. „Kawka na T-centralen?” – brzmiał SMS. „Kawka? Tu, w Sztokholmie? Z kim? Czy to jakiś żart?” – pomyślała i wtedy usłyszała dźwięk kolejnej wiadomości. „E. Z.”. Aż jej serce zamarło. „Kiedy?” – odpisała szybko. „Za pięć minut może być?” – Treść kolejnego SMS-a jeszcze bardziej ją zdumiała. „Edziu, nie żartuj sobie ze mnie. Właśnie tkwię po uszy w biznesowym bagnie”. „W takim razie wychodź z niego i widzimy się za kwadrans”. „Jesteś tutaj?”. Był. Czekał przy wyjściu na Sergels Torg, ubrany w burą kurtkę i taką samą czapeczkę

wciśniętą na czoło. Jak zwykle zmarznięty i jak zwykle z czerwonym nosem, który na szwedzkim mrozie przypominał sopel. Weronika starała się jak najszybciej przebrnąć przez zaspy, ale pokonanie pokrytych zlodowaciałym śniegiem schodów, śliskich i niebezpiecznych, zajęło jej dobrą chwilę. Stanęła przed nim zdyszana. – Edzik! Ty tutaj? Skąd? Uśmiechnął się. Wydawało jej się, że w tym uśmiechu widzi ogromną ulgę. Z bliska nie dostrzegała już tej rozciągniętej czapeczki; patrzyły na nią poczciwe, pełne ciepła oczy Edka. – Oto ja, cały i w dodatku twój, Werciu. Wspięła się na palce i zawisła mu na szyi, wtulając się w tę burą kurtkę. – Aż trudno mi uwierzyć. Nie, prędzej w koniec świata uwierzę. Edek w Szwecji! Chyba myślami cię ściągnęłam! – Weronika się ucieszyła i pociągnęła go za sobą na półokrągłe schody prowadzące do stacji metra. W oczach mężczyzny pojawiła się radość. – Wiesz, mówisz i masz. Kupiłem bilet i w południe wylądowałem na Skavscie. – Na Skavscie? Jechałeś aż stamtąd w tej śnieżycy? – To by tłumaczyło jego przemarznięte policzki i nos. – To jakieś sto kilometrów stąd! Edek uśmiechnął się jak cwany lis. – Obiecałem ci kiedyś wspólną kawę tutaj, więc jestem. – O, nie, nie, nie! Dzisiaj to ja stawiam; to moje terytorium, moje miasto, ja zapraszam! – Pokręciła głową. Coś błysnęło w jego oczach i od razu wiedziała, że tym razem nie trafiła na potulnego, czekającego na jej rozkazy mężczyznę. Edek miał bowiem własne zdanie na temat zapraszania kobiet na kawę i nawet nie rozważał możliwości przedyskutowania jej punktu widzenia. – Mowy nie ma! Ja zapraszałem, ja stawiam! – oświadczył. – Ty musisz nas jedynie zaprowadzić gdzieś, gdzie tę kawę sprzedają. – Na widok jej miny od razu dodał: – Tak, tak, wiem: „Jestem samodzielna, samofinansująca się i nie potrzebuję męskiego ramienia. Potrafię prędko biec przed siebie i zdobywać bonusy, a faceci tylko w tym przeszkadzają i zbyt szybko kończą grę”. Roześmiała się, jakby stwierdziła, że trafił w samo sedno. – Dobra, dobra. Jestem debeściarą i tego nie zmienisz. Ale skoro tak się uparłeś, to ruszamy na Gamla Stan. To jeden przystanek metrem stąd. Znam tam rewelacyjną kafejkę. Ja się piszę na ich gorącą czekoladę, nie kawę. – Cokolwiek zechcesz. Dziś wujek Edward ma dobry dzień i obsypie cię prezentami. Na początek może być czekolada – mówił spokojnie, ale w głębi serca wciąż czuł strach. Nie

miał pojęcia, jak poruszyć temat jej małżeństwa z Larsem Petersonem i jej nagłego wyjazdu do Szwecji. „Później!” – postanowił i spojrzał na nią czule, zdejmując płatki śniegu z jej grzywki. Ten gest trochę ją rozczulił, a Edek poczuł, że wydanie na bilet lotniczy kwoty równej niemal jednej czwartej jego średniej miesięcznej pensji było najlepszą decyzją, jaką mógł dziś podjąć. Pal sześć oszczędności – najwyżej w przyszłym miesiącu popracuje dłużej. Pozwolił poprowadzić się do metra, a następnie asekurował Weronikę na śliskich kocich łbach starówki. Nawet nie zwrócił uwagi na otaczające ich piękne kamieniczki, chociaż w innej sytuacji pewnie przystanąłby, aby zrobić kilka zdjęć. Był skupiony tylko na obecności ukochanej – czuł zapach jej rozwianych włosów i rozpierała go radość, że dziś nie będzie się wpatrywał jak szalony w jej puste okna, bo miał ją tuż obok siebie, roześmianą i szczęśliwą, tak inną od tej skoncentrowanej na bilansach i cyferkach kobiety, którą ostatnimi czasy widywał coraz częściej. Dziś była radosna i niemal tańczyła na śniegu, ciągnąc go za ręce do kawiarni. Pozostawało jeszcze widmo prawnika, ukazujące się w Edkowych myślach przez całą podróż, ale stwierdził, że skoro go z nimi nie ma, to może nie wszystko stracone. Café Cuio była uroczą kafejką. Położona w cichym zakamarku sztokholmskiej starówki, nieopodal zamku królewskiego, już z daleka przyciągała blaskiem kolorowej witryny. W wielkim oknie leżały poduchy z różnobarwnych materiałów, zachęcające do siadania na parapecie. Na krzesełkach stojących na zewnątrz leżały pledy – mrozoodporni mogli się nimi otulić i w blasku pochodni wbitych w zaspy rozkoszować się widokami zimowego starego miasta. W przeszklonych chłodniach piętrzyły się tarty z łososiem, sałatki krzyczące z daleka: „Zjedz mnie!”, zapiekanki. Były też ciasta, kolorowe, przyciągające blaskiem lukrów i kremów. Weronika uwielbiała ich tartę z truskawkami i kremem waniliowym; od razu wypatrzyła ją w witrynce. Na ladzie stały dziesiątki gatunków herbat, a nawet doniczki z miętą i melisą, które można było zaparzyć w kubku. No i ściany – chyba najlepsze ze wszystkiego w Cuio były ściany w odcieniu ceglastej czerwieni. Gościom z całego świata odwiedzającym kafejkę zawsze wręczano mazak imitujący kredę i teraz te ściany pokrywały setki przepisów na ulubione dania, wyznań miłosnych i zachwytów nad tutejszym menu. Z trudem znaleźli dla siebie stolik w maleńkiej kafejce. Edek zamówił dla nich po wielkim kubku... nie, to nie był kubek, to były spore miski czekolady z chili. – Edziu, i ciacho truskawkowe. Dziś mam dzień dobroci dla siebie i zapominam o fałdach na brzuchu. – Weronika oparła podbródek na jego ramieniu, gdy stał przed ladą i płacił, i łakomie patrzyła na ciastka.

– Będzie też ciacho. – Cieszył się, że może spełnić jej zachciankę. – A fałdkami się nie przejmuj; mało kto lubi chudzielców. „I kto to mówi? – pomyślała. – Facet, który przez ponad cztery lata leczył się z miłości do jakiejś wychudzonej baletnicy...”. Ale dziś Edek wcale nie wyglądał na kogoś zainfekowanego baletowym wirusem. Nie – dziś z zachwytem wpatrywał się w siedzącą naprzeciwko dziewczynę, która z apetytem pałaszowała truskawkowe ciastko. – Okej, to mów prawdę: co cię tak nagle tu przygnało? – Odłożyła widelczyk na stół, poznaczony śladami intensywnego użytkowania, i spojrzała na Edka, powodując tym spojrzeniem gwałtowne bicie jego serca. Poczuł się, jakby coś przeskrobał i za chwilę miał się z tego długo i pokrętnie tłumaczyć. Uznał, że w obecnej sytuacji najlepiej będzie wyłożyć kawę na ławę. – Chciałem... – Głos mu się załamał. Czuł, że znowu będzie się musiał zmagać z tym cholernym jąkaniem, pojawiającym się w chwilach największego wzruszenia albo stresu. – Chcia... chcia-łem pro... Weronika chyba wyczuła jego napięcie, bo przysunęła swoje krzesło, żeby być bliżej, po czym dotknęła czubków jego palców. „Uspokój się!” – mówiło jej spojrzenie. – Werciu, wiem, że to pewnie zabrzmi dla ciebie przerażająco, ale zakochałem się w tobie po uszy. I już bez ciebie... Bez ciebie to już nic nie jest takie samo. Jeśli zdecydujesz się jednak wrócić do męża, to ja... ja to uszanuję, ale... Po prostu daj mi szansę. Małą szansę. Wzrok Weroniki prześlizgnął się po obsłudze w Cuio i na chwilę skupił się na napisach na ścianach. Poczuł jej dłoń na swoim policzku. Zamknął oczy, koncentrując się na tej pieszczocie. – Zastanawiam się, skąd pomysł, że chcę wrócić do Larsa – zapytała cicho, a Edwarda oblało gorąco. Poczuł się, jakby ktoś wystrychnął go na dudka, ale jednocześnie gdzieś w głębi serca zakiełkowała nadzieja. – Edzik... – zaczęła. – Cokolwiek by ci ludzie gadali, miej trochę więcej wiary w siebie i we mnie. Domyślam się, z kim rozmawiałeś, i chyba jestem jej trochę za to wdzięczna, bo mam cię teraz tutaj. – Uśmiechnęła się z zadowoleniem i zamoczyła usta w miseczce z czekoladą. Na jej dolnej wardze została kropla, którą Edek miał ochotę scałować. – Dziś rano rzeczywiście spotkałam się z mężem. Podpisaliśmy wniosek o rozwód, ustaliliśmy, czym się dzielimy, a czym nie, i tyle. Za jakiś miesiąc będę wolną kobietą – powiedziała. W Szwecji rozwody wyglądały zupełnie inaczej niż w Polsce. Wystarczyło, aby oboje małżonkowie złożyli w sądzie dokument potwierdzający chęć zakończenia małżeństwa,

i jeśli nie mieli dzieci ani nie kłócili się o majątek, zarejestrowanie takiego wniosku było tylko formalnością i trwało zaledwie kilka tygodni. „Jakież to inne od publicznego prania brudów w Polsce, miesięcy oczekiwań i deklaracji o zaprzestaniu pożycia małżeńskiego” – pomyślała. Przytuliła się do niego. – Sama nie wiem, co w tej chwili do ciebie czuję, ale mam wrażenie, że jesteś moim dobrym duchem – wyznała. – Znowu chce mi się śmiać i czekać na coś miłego. A to wszystko dlatego, że spotkałam na Staromiejskiej kogoś takiego jak ty. – Splotła palce z jego palcami. – Daj mi tylko jeszcze trochę czasu – poprosiła skrępowana. – Widzisz, mam wrażenie, jakbym budziła się z jakiegoś snu. To jest trochę nierzeczywiste. Nie jestem na razie gotowa na nowy związek, ale zależy mi na tobie! – Powstrzymała jego ripostę, widząc, że otwierał usta. – Zależy mi, Edzik – pisnęła. Edek upajał się jej słowami. Wyglądał w tym momencie jak ktoś, kto właśnie wygrał milion dolarów i może kupić swojej ukochanej cały świat. Ba, pal sześć milion dolarów – wyglądał tak, jakby miał już cały ten świat w zasięgu ręki. Weronice na nim zależało, był dla niej kimś ważnym – już samo usłyszenie z jej ust takiej deklaracji warte było tej podróży i całego tego szaleństwa. – Truskaweczkę? – Skrępowana zmieniła temat i podsunęła mu pod nos czerwony, skropiony waniliowym kremem owoc. Jeden łapczywy kęs i truskawki nie było. Przełknąwszy ją, Edek zebrał się na odwagę, złapał Weronikę za przedramię i nie zwracając uwagi na ludzi siedzących wokół, musnął wargami jej nadgarstek. Aż podskoczyła. – Edziu, co ty, no co ty? – wymamrotała, ale nie cofnęła ręki. Skoro nie zaprotestowała, nie wyrwała się, pocałował ją jeszcze raz i jeszcze – mógłby to robić bez końca. Na jej rozgrzanej skórze czuł zapach gorzkich orientalnych perfum. Pogłaskała go po policzku, pieszczotliwie i delikatnie, raz, drugi, trzeci. Właściwie nie miała już wcale ochoty odrywać od niego palców. – Ja wiem, wiem, że nie przyjechałeś tu tylko po to, żeby zabrać mnie na kawę, ale o całowaniu mowy nie... – Ciii... – Ścisnął jej rękę. – Owszem, przyjechałem tu, żeby zabrać cię na kawę! I żebyś nie czuła się tu samotna, i dlatego że wiedziałem, że za tobą zatęsknię, jeśli nie wsiądę w ten samolot. Wczoraj stałem i patrzyłem w twoje okno, a tam było ciemno. Nawet nie wiesz, jak się pusto bez ciebie zrobiło na Staromiejskiej. Myślałem: „Nie ma jej. Pojechała, spotka się z tym facetem, który ją znowu skrzywdzi, wróci do niego. Nie ma mowy!”. Werciu, tak czy inaczej jestem tutaj, żeby cię nakarmić, przytulić. Sam już nie wiem, co mam jeszcze zrobić, żebyś mi chociaż trochę zaufała.

„Kochaj się ze mną” – pomyślała i przypomniały jej się ich gorące pieszczoty podczas gotowania kopytek. Sama myśl o jego ustach sprawiła, że uśmiechnęła się do Edzia jak zadowolony kot. Postanowiła, że nie jutro i nie za tydzień, tylko dokładnie dziś zaszokuje go koronkowym wdziankiem, które kupiła rano, kiedy buszowały z Alexandrą po sklepach. I jeśli to nie podziała na tego rycerza na białym koniu, to ona umywa ręce. – Pragnę cię, Edzik – szepnęła. Tego wieczoru na ścianie Cuio przybył jeden nowy napis: Strawberry kiss with cream. Ani koronki, ani gorset nie były potrzebne w negocjacjach prowadzących do złamania silnej woli Edka. Ledwie dotarli do mieszkania Marit, a już mężczyzna przyciskał Weronikę do ściany i całował. Ciepło jej ust działało na niego jak afrodyzjak. Był kompletnie oszołomiony, zupełnie jakby wypił butelkę wina, a przecież poza czekoladą i tym ciastem w Cuio niczego dziś nie tknął. Czuł, że i jej ciało rozpływa się z gorąca, reagując gwałtownie na jego dotyk. Odpowiadała mu łapczywymi, wilgotnymi pocałunkami. Oczy miała zamknięte, palce jednej dłoni wplotła w jego rozczochrane włosy, a drugą gorączkowo gładziła mu plecy, wciąż ubrane w kurtkę, której nie zdążył z siebie zdjąć. Dał się ponieść fali pożądania, napływającego z każdym dotknięciem jej ust. Zerwał z niej rajstopy, odchylił koronkowe majteczki, które z łatwością mógłby na niej porwać, tak były delikatne, i za chwilę otaczało go jej wilgotne wnętrze. Gdy już nieco ochłonęli i udało im się złapać oddech, spojrzeli na siebie i nagle Werka wypaliła: – No dobrze, to teraz proszę mi powiedzieć, panie Zawiślak, co to miało być? Bieg na sześćdziesiąt metrów? W sześćdziesiąt sekund? Poczuł się beznadziejnie, a co gorsza, wiedział doskonale, że miała rację, robiąc mu wyrzuty, bo za bardzo się w tym pożądaniu zagalopował i granicę podniecenia przekroczył błyskawicznie, jak jakiś uczniak. Spieprzył sprawę, falstart na całego, ale zrobił dobrą minę do złej gry – podniósł ją bez trudu i zaniósł do sypialni, rozbierając po drodze z czapki, kurtki i szalika. Była taka malutka w jego ramionach, że spokojnie uniósłby ją jedną ręką, gdyby tylko chciał. Położył ją przed sobą i znowu całował, rozpinając sweterek. – Zdaje pan sobie sprawę, że ja nawet nie zdążyłam z bloku wyjść? Ba, nie zorientowałam się nawet, że się ścigamy. – Wciąż z niego drwiła, aż zaczęła się jej marszczyć skóra w kącikach oczu, zwiastując nadchodzący wybuch śmiechu. – Reklamacja przyjęta – wymruczał, obsypując pocałunkami jej szyję, dekolt i schodząc coraz niżej i niżej. – Werciu, tak na mnie działasz, że nic nie poradzę, że ciągle cię pragnę jak szaleniec i nie mogę się powstrzymać.

– No, no, no. A ja myślałam, że z pana to taki grzeczny chłopiec, panie Zawiślak – szepnęła i zaplotła mu ramiona na karku, wtulając się w niego gorączkowo, jakby chciała przedłużyć tę chwilę intymności. – To jaki mamy wynik? Weronika przeciągnęła się rozkosznie pod cienkim prześcieradłem, otwierając oczy na światło poranka. W wysokich oknach nie było rolet ani zasłon, więc jesienne słońce wpadało z impetem do sypialni, rysując jasne plamy na ścianach wyłożonych cegłą pomalowaną na biało. Spojrzał spod przymkniętych powiek na Weronikę. Leżał obok niej, oparty na łokciu, i wolną ręką gładził jej biodro. Co ona z nim zrobiła? Działała na niego jak narkotyk. Dopiero skończyli się kochać po raz kolejny, a on znowu miał w głowie fantazje na jej temat. Przesunął dłonią po jej talii, dotknął nagich, rozkosznie ciepłych piersi. Gdy leżała przed nim zaspokojona, z jeszcze zamglonym, niewidzącym wzrokiem, jej ciało było gorące i miękkie, niemal jak plastelina, odprężone, z mięśni znikło całe napięcie. Wyciągnęła do niego rękę, spletli palce; drugą dłoń wolno wsunęła mu w czuprynę i leniwymi ruchami przeczesywała jego włosy. – Trzy do trzech? – zapytał, śmiejąc się sam do siebie na wspomnienie ostatnich godzin. – O nieeeee, żadne trzy do trzech, przez sen się nie liczy! – zaprotestowała, owijając się satynowym prześcieradłem wyjętym wczoraj z komody, w której Marit z lubością gromadziła wysmakowaną bieliznę pościelową. – Te swoje uwodzicielskie oczka miałaś otwarte, więc jaki sen, Wercik? – dopytywał, przekomarzając się. – Ale zawsze mogę powtórzyć tę część naszego maratonu, której niby nie pamiętasz! To jak? Zaraz zatem zrobię ci coś miłego – zaproponował – a później śniadanie do łóżka. Cokolwiek zechcesz. – Edek się uśmiechnął i badał wzrokiem jej reakcję, jakby wciąż nie był pewien, czy ona w ogóle chce go mieć przy sobie, czy też te ostatnie godziny nie były dla niej czymś jednorazowym i niewiele znaczącym. – Hm?! Czy najpierw śniadanie? Odwróciła się do niego i rozbawiona obserwowała jego niepewną minę. – Wiesz, Edzik... – Poczuł ciepłe dotknięcie na kręgosłupie, a drugie na udzie, coraz wyżej i wyżej, z rozkoszy aż zakręciło mu się w głowie. – Ja cię naprawdę bardzo lubię. Doskonale wiesz, czego potrzeba samotnej dziewczynie – zażartowała, patrząc prosto w jego niebieskie, oddane oczy. – Ale mam nieco lepszy pomysł. Może najpierw ja ci zrobię coś miłego, później ty mnie, a wtedy zobaczymy, czy będziemy już gotowi na śniadanie. Co ty na to? Przystał na jej propozycję bez wahania, skupiając się tylko na jej ciepłych palcach i gorących ustach.

Na widok jednej z tkanin przyniesionych przez Andersa z zaplecza Weronice aż zaświeciły się oczy. Stali w rozległym magazynie szwedzkiej manufaktury bawełnianej i kompletowali zamówienie do Robótkowa. Edek robił za eksperta, co rusz wtrącając się w jej wybór, i chociaż miała już gotową listę tkanin, które chciała kupić, to te z nowej kolekcji, podobno niedostępne jeszcze w sprzedaży, a za sprawą nagabywań Edka wyjęte przez Andersa z pudeł, całkowicie skradły jej serce. Na pierwszy ogień poszły bele w motyw lawendy. Tło całej kolekcji było w odcieniu beżowym, a na nim rozsypano setki fioletowych gałązek, które aż pachniały Prowansją. Inny materiał z tej samej serii obrazował prowansalskie widoczki, pola pełne kwitnących krzaczków, małe domki wśród drzew, wieńce uplecione z kwiatów lawendy. Zdrowy rozsądek podpowiadał Weronice, żeby wziąć po jednej beli każdego wzoru na próbę, ale jakiś chochlik w głowie namawiał ją do zakupu co najmniej pięćdziesięciu metrów. „Sprzeda się na pewno. Ludzie kochają lawendę”. – Mam brać? – Zawahała się, licząc w myślach, ile to ją będzie kosztowało. – Pewnie – poradził Edward, odbierając pakunki od niewysokiego, krępego właściciela firmy i rozkładając je przed oczami Weroniki. Skusiła się tylko na kilka z nich, ale na widok innych wciąż świeciły jej się oczy. Edek zauważył to i podnosząc jej brodę, powiedział: – Bierz wszystkie. Jak nie masz kasy, to ja ci pożyczę. Korzystaj z tego, że możemy to przewieźć samochodem. Był zdziwiony, gdy po śniadaniu, kiedy zeszli na dół, zamiast skierować się ku stacji metra, Weronika pociągnęła go w stronę pobliskiego parkingu. Przycisnęła przycisk na pilocie i czarne błyszczące volvo piknęło i zamrugało do nich światłami. Na widok tego samochodu Edek miał ochotę się oblizać. Auto było piękne, ze skórzaną tapicerką, i wyglądało... wyglądało cholernie majestatycznie. Werka pomachała mu kluczykami przed nosem. – Chcesz się przejechać? Co prawda, kradziony, ale to jedyna taka okazja! – Rozbawił ją widok jego miny. Uśmiechnął się z niedowierzaniem, sadowiąc się wygodnie na fotelu kierowcy. Wnętrze było piękne, komfortowe, dopracowane w każdym calu – po kilku latach jeżdżenia starą furgonetką potrafił docenić taki luksus. Ha, tyle tylko że volvo miało automatyczną skrzynię biegów, a Edek nigdy w życiu takiego auta nie prowadził. Uznał jednak, że skoro to jedyna okazja, to spróbuje. – Skąd je masz? – Przyjrzał się Weronice, która zajęła miejsce w fotelu obok i zapinała pasy.

– Zajumałam mężowi. – Roześmiała się z wyraźną satysfakcją. – A raczej odebrałam swoją własność. Okazało się, że samochód należał do Weroniki od dawna – był prezentem urodzinowym; nazywała go nawet swoją czarną perełką. Edek poczuł lekką zazdrość. On nigdy nie będzie w stanie sprezentować jej czegoś tak kosztownego i wysmakowanego. Zawstydził się, że narzucał jej się ze swoimi wytartymi dżinsami, podczas gdy ona najwyraźniej była przyzwyczajona do znacznie wyższego standardu. – Co jest, Edziu? – Spojrzała uważnie. – Tak, wiem, on na początku onieśmiela. Do boju, wojowniku! – zachęciła. – Kurczę, czy ja w ogóle będę potrafił jeździć po Sztokholmie? – Zawahał się. Nie pasował do tego samochodu. Ale i ona do niego nie pasowała. Gdyby to on, Edek, miał kupować Weronice auto, zaryzykowałby z jakimś mini morrisem, małym, fikuśnym, stylowym, a nie wielkim sedanem. Musiał jednak przyznać, że samochód sprawiał wrażenie pancernego i solidnego. – E tam, gadanie. Patrzysz tylko na znaki i jedziesz jak w każdym mieście. – Dodała mu otuchy. – I zwracasz uwagę na pieszych. Tu pieszy to świętość; wystarczy, że dochodzi do krawężnika, już musisz się zatrzymać. Nawet jeśli będziesz wtedy na środku skrzyżowania, grzecznie stajesz i czekasz. I zaręczam, że nikt nie będzie na ciebie trąbił; po prostu wszyscy spokojnie poczekają i pojadą dalej. – To naprawdę dziki kraj – skwitował z radością i pojechali do manufaktury po zakupy do Robótkowa. Gdy dowiedział się, ile Werka utargowała, rozwodząc się z Larsem, poczuł dumę. Dzielna babka, nie dość, że dopięła swego, to jeszcze uszczknęła sporo z majątku prawnika. To jej zagwarantuje spokojne życie w tych niepewnych czasach. On sam bez problemu by ją wspierał, radą, pomocą, dobrym jedzeniem, ale obawiał się, że finansowo niewiele mógłby zdziałać, więc cieszył się, że jest pod tym względem zabezpieczona. Moralność Edka w latach kryzysu znacznie osłabła, dlatego o ile jeszcze kilka lat temu oburzałby się na propozycję finansowania działalności pieniędzmi wyciągniętymi od kogoś, teraz nie miałby przed tym oporów. – Kupię towar, spłacę siostrunię, a resztę odłożę – planowała głośno, malując rzęsy w podświetlanym lusterku po stronie pasażera. – Jedziemy prosto, a na następnych światłach w prawo i na autostradę. Gdy ruszyli ze skrzyżowania, zauważył, że mimo całej mocy samochód przy starcie nie miał takiego kopa jak auta z manualną skrzynią biegów. Przyspieszył, ale przy takiej pojemności silnika było to wciąż za mało efektowne jak na jego gust. Przed oczami migały mu obrzeża Sztokholmu, centrum handlowe po prawej stronie, wielki, nowoczesny hotel –

po lewej, tuż obok przystanek autobusowy. Niewiele się to różniło od polskich widoków – nawet marki dyskontów mieli te same. Tyle tylko że było czyściej, nieprawidłowo zaparkowane samochody nie tarasowały chodników, a każdy fragment przestrzeni sensownie zagospodarowano. O, chociażby taki minibillboard stojący na chodniku – był jednocześnie ławeczką i zegarem. Pomysłowe. – Twój... – Edek zawahał się przed użyciem tego słowa. Nie przechodziło mu ono przez gardło. – Twój mąż nie protestował? Posmutniała. – Nie bardzo. Zależało mu na rozwodzie. Poza tym... – Skierowała na Edka zawstydzony wzrok. – Wiesz, ja wciąż mam na niego haka. Alex... ona kiedyś została napadnięta. Nigdy nie wspomniała o tym słowem, ale wiem, że to wciąż siedzi w niej głęboko. W każdym razie moja przyjaciółka działa w fundacji przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. I gdy Lars mnie... popchnął... – Dotknęła blizny na czole. – Wiesz, Alex doskonale wiedziała, co robić. W razie czego mam papierek, o którym Lars wie. Chyba dlatego tak łatwo z nim poszło. Edek od razu dostrzegł kolejną zaletę automatycznej skrzyni biegów – miał wolną prawą rękę. Zamiast zmieniać biegi, mógł teraz głaskać Werkę po grzywce. Zerkał co rusz w lusterka, czy przypadkiem nikt nie zajeżdża mu drogi, i od czasu do czasu spoglądał na nią z rozczuleniem. – To dobrze. Bo wiesz, mała... gdyby tylko robił ci jakiekolwiek trudności, zawsze masz mnie. Jak ja bym go... popchnął... – Westchnął i przyhamował gwałtownie tuż przed skrzyżowaniem, na które właśnie wchodziła trójka rozbawionych nastolatków. Jadący za nim samochód zatrzymał się równie gwałtownie, ale, o dziwo, nikt na Edka nie zaczął trąbić, nikt nie gestykulował w jego kierunku. Nic, po prostu stali i czekali, aż piesi przejdą na drugą stronę, po czym spokojnie ruszyli przed siebie.

Attic Window – Okienko na strychu

P

ierogi z kapustą i grzybami, pierogi, wszędzie pierogi! Edek się rozejrzał i policzył plastikowe skrzynie wypełnione zamrożonymi pierożkami. Było ich dokładnie dwadzieścia. Stały na chodniku, jedna obok drugiej, owinięte z wierzchu folią, więc wszystko się zgadzało. Restauracja co roku na początku adwentu przygotowywała wspólnie z ratuszem i okolicznymi firmami kolację dla najuboższych mieszkańców miasta, więc zespół Cannelloni od kilku dni lepił i gotował maleńkie przysmaki. Uwarzyli też kilka kotłów czerwonego barszczu. To wszystko można było już przewieźć na miejsce imprezy. Michał z Krzyśkiem właśnie wynosili z restauracji ostatnie kotły z zupą. Edek dopilnował załadunku, sprawdził szczelność ciężkich pokryw i odetchnął z ulgą. Wyglądało na to, że tegoroczna charytatywna kolacja przebiegnie bez zakłóceń. W zeszłym roku w czasie zalewania pierożków gorącym barszczem z niektórych wypłynął farsz. Albo nie sklejono ich dokładnie, albo – i Edek zdecydowanie przychylał się do tej drugiej możliwości – zrobione przez nich ciasto było za cienkie i pierożki zwyczajnie nie wytrzymały podgrzewania. Gdy furgonetka odjechała pod czujnym okiem Roberta, który miał swoją twarzą firmować działalność restauracji i opowiadać lokalnym mediom o całej akcji, Edward uznał, że na dzisiaj koniec pracy. Od kilku dni tyrali bez przerwy, od świtu do zmierzchu przygotowując spore zamówienia cateringowe dla firm organizujących wczesne spotkania mikołajkowe dla pracowników, więc kucharze, w tym szef kuchni, uwijali się jak w ukropie, by ze wszystkim zdążyć. Oparł się o ścianę kamienicy i w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku podliczył przychody z ostatniego tygodnia. Było co sumować. Gdyby co miesiąc mieli podobne wpływy do kasy, nie musiałby się więcej martwić o przyszłość restauracji. Nie było powodów do narzekania – wyglądało na to, że listopad zamkną ze zdecydowanie lepszym wynikiem niż dwa poprzednie miesiące razem wzięte. Kawiarnia prosperowała znakomicie, rezerwacji na wieczory w Cannelloni mieli też znacznie więcej niż dotąd, uznali zatem wspólnie z Robertem, że odwalili kawał dobrej roboty i prowadzenie tego biznesu zaczynało być dość intratne. Poszedł się przebrać, bo planowali dziś z Weroniką romantyczną randkę. A raczej on

planował; ona miała się tylko stawić u niego po ósmej. Kupił już bukiet, miał też dla niej specjalną niespodziankę, która powinna sprawić jej radość. Uśmiechnął się na myśl o tym, jak ją zaskoczy, ale poczuł też delikatne ukłucie niepokoju, bo nie wiedział, jak ukochana zareaguje. Stęsknił się za nią straszliwie, za jej ciepłem, zapachem, śmiechem. Od kilku dni widywali się jedynie w przelocie, ponieważ ona co wieczór prowadziła warsztaty z tworzenia ozdób choinkowych, a on siedział od wczesnych godzin w kuchni. Wpadał tylko do niej z szybkim obiadem, kradł jej kilka pocałunków, gdy akurat w sklepie nie było klientów, i pędzili do swoich zajęć. „Ludzie biznesu” – pomyślał z przekąsem. Późnymi wieczorami nawet nie mieli czasu, by ze sobą porozmawiać; rzucali się na siebie jak szaleni, chcąc nadrobić stracone godziny. Zniósł przygotowane przekąski, nakrył stół obrusem, zgasił górną lampę, która dawała nieładne sine światło, i zapalił małą, stojącą na półce z książkami. Porozstawiał też wokół świece. Miał jeszcze dwadzieścia minut na szybki prysznic i golenie. Podśpiewywał w najlepsze, pozwalając gorącej wodzie spłukiwać z napiętych mięśni zmęczenie, które skumulowało się w ciągu długiego dnia pracy, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. – Cholera! – Zakręcił szybko wodę i zawinął ręcznik na biodrach. Najwyraźniej Werka przyszła szybciej, a on był wciąż niegotowy. Wytarł pośpiesznie włosy, przeczesał je palcami i poszedł otworzyć drzwi. Jednak w ciemnym korytarzu nie było nikogo. Przytrzymując ręcznik, wyszedł na zewnątrz, bo wydawało mu się, że w mrocznym kącie ktoś stoi. Wytężył wzrok, ale nie zauważył tam żadnej postaci. Wzruszył ramionami; widocznie ktoś robił sobie z niego głupie żarty, pewnie któryś z kucharzy. I wtedy poczuł, że czyjeś dłonie zakrywają mu oczy. – Zgadnij kto to – wyszeptał mu do ucha uroczy znajomy głos. Edka przeszedł dreszcz. Dotyk chłodnych palców na powiekach sprawił, że wspomnienia wróciły z siłą tsunami. Różany zapach balsamu po kąpieli, delikatny głos brzmiący jak dzwoneczek, dłonie, które nazywał kiedyś łabędzimi skrzydłami... Odchylił palce zasłaniające mu oczy i odwrócił się, na pozór spokojnie, ale uderzenia serca czuł aż w czubku głowy, tak mocno zaczęła mu pulsować krew. Zobaczył osobę, której głosu wyczekiwał przez wiele miesięcy, dawno temu, wpatrując się godzinami w telefon. Przed nim, tak niewyobrażalnie bliska i namacalna, stała Ania Bednarek, tancerka baletowa i jego niedoszła narzeczona! Zamurowało go. – Ania?! A co ty tu ro... ro... robisz?! Zatęskniłaś za naszą Sta... Staromiejską? Za swoją sce... sceną? – wydusił z siebie zawstydzony. Chociaż nie miał nic do ukrycia, nie mógł wydobyć z siebie głosu i problem z jąkaniem się wrócił do niego jak bumerang.

Aż się zaczerwienił z zażenowania. Wiele razy wyobrażał sobie, że ona wraca, że spotykają się ponownie, a on mierzy ją oschłym spojrzeniem i odchodzi. Teraz, gdy naprawdę przed nim stała, nie potrafił wypowiedzieć marnych dwóch zdań. Podejrzewał, że wróciła do teatru. Nawet nie rozważał tego, że mogła zatęsknić za nim. Nie teraz – od jakiegokolwiek kontaktu z nią minęło zbyt wiele czasu, żeby mówić o tęsknocie. Ale wyglądała ślicznie, delikatnie, prawie tak samo jak wtedy, kiedy odłożyła na jego rękę pierścionek, zamknęła mu dłoń w pięść i powiedziała, żeby się nie gniewał, ale nie zostanie jego żoną. Wspomnienie tej chwili mocno go zabolało, tym bardziej że teraz zauważył na jej serdecznym palcu nieduży błyszczący kamień. – Nie przywitasz się ze mną? – Przechyliła głowę, a chmura jej jasnych, gęstych włosów przesypała się na prawe ramię. – Witaj zatem. – Podał jej rękę i odwrócił się, nie zapraszając jej do środka. Starał się zachować dystans, jakby była jedynie starą znajomą, nikim więcej. Ona jednak nie miała zamiaru na tym poprzestać. Pewnym krokiem weszła do mieszkania i ucałowała go najpierw w oba policzki, a potem prosto w usta. – To dla mnie? – Wskazała bukiet, śmiejąc się perliście. – Pewnie za mną tęskniłeś i wiedziałeś, że tu przyjdę. Mój kochany Edi i ten jego szósty zmysł... – powiedziała. Poczuł się tak, jakby ktoś przyłożył mu kamieniem w głowę. Nie wierzył, że ona naprawdę pojawiła się na Staromiejskiej, że oto stoi przed nim, jak gdyby nigdy nic, ta, która kiedyś złamała mu serce. Gdy przystanęła w kręgu światła rzucanego przez lampę, przyjrzał jej się dokładniej. Jednak się zmieniła. Kiedy odrzucała jego oświadczyny, była niemal dzieckiem, młodziutką dziewczyną stojącą u progu kariery i życia. Minęło kilka lat i chociaż wciąż wyglądała kwitnąco, zdecydowanie lepiej niż wówczas, gdy widzieli się ostatnio, był w niej jakiś głęboki smutek. I dojrzałość. Oczy, które na niego patrzyły, nie były beztroskimi oczami rozświergotanej dziewczynki; stała przed nim kobieta. – Wybacz, ale to nie jest najlepszy czas na wizytę. – Zaplótł ręce na piersiach i mierzył ją chłodnym wzrokiem, starając się nie myśleć, co będzie, jeśli za chwilę pojawi się tu Weronika. – Czekam na kogoś. Obrzuciła spojrzeniem świece, przygotowaną kolację i kieliszki błyszczące na białym obrusie. – To może pogadamy później? – zapytała. – Na wino skoczymy. Ta nasza winiarnia jeszcze istnieje? Ich winiarnia... Obecnie była miejscem, do którego chadzał z Weroniką. Na śmierć zapomniał, że kiedyś spędzali tam z Anią niemal każdy wolny wieczór. Teraz siadywali z Werką przy stoliczku w kącie i opierając się o ścianę z czerwonej cegły, snuli plany na przyszłość, próbowali regionalnych miodów na ciepło lub zimno, przytulali się

i rozmawiali. Albo milcząc, wyglądali na ulicę i cieszyli się wspólnie spędzonym czasem. Zatęsknił nagle za swoją ukochaną jak nigdy dotąd. – Z chęcią się wybierzemy z moją... z moją przyjaciółką. Z Weroniką – sprecyzował. – Oj, Edi, Edi, nie poznaję cię. – Pogroziła mu żartobliwie palcem. Na jej dłoni znowu rozbłysnął jak gwiazda na mroźnym niebie piękny brylant, skupiając na sobie uwagę Edwarda. – Winko, świece, jakieś przyjaciółeczki... – Nie jakieś przyjaciółeczki, a dziewczyna! – Wyprostował się dumnie, gotów walczyć o Werkę. – Z pewnością cię polubi – dodał. Nie był jednak pewien, czy Ania polubi Werkę. Od razu zauważył, że chimeryczna osobowość dziewczyny wciąż bierze górę nad dobrym wychowaniem, bo jej spojrzenie nagle stwardniało, a oczy zamigotały niezdrowym blaskiem, potęgowanym przez płomyki świec, kołyszące się niemrawo wokół nich. – Z dziewczyną Weroniką mówisz... Czyli mój Edi ma dziewczynę; o mnie już całkiem zapomniał... – rzuciła lekko, jakby mówiła o jakiejś błahostce, i machnęła ręką, a brylantowy blask poruszył się wraz z jej dłonią. – Hm... Okej, czemu nie; możemy i we trójkę się spotkać. – Złożyła usta w dziobek i dotknęła pieszczotliwie policzka Edka, pozostawiając na nim zapach swoich perfum. Nachylił się, jakby gotowy do odwzajemnienia pocałunku, lecz za chwilę zażenowany podniósł głowę, bo Ania odwróciła się, przeczesała włosy palcami, tak że opadły jej na plecy złocistą falą, po czym zrzuciła z siebie krótką kurteczkę i koszulkę, pod którą nie miała nic. – Nie wygłupiaj się, Anka – poprosił, ale poczuł, że na widok jej niemal chłopięcej sylwetki, drobnych piersi i szczupłych, doskonale zarysowanych ramion, w których miała skumulowaną niezwykłą siłę i wytrzymałość, jego opór zaczął kruszeć. Nie pozwoliła mu dokończyć, tylko wpiła się ustami w jego wargi, oplatając go swoim uściskiem jak wąż. – Naprawdę już mnie nie pragniesz? – zapytała czule, nie odrywając warg od jego twarzy. Odsunął ją od siebie gwałtownie i trzymał na wyciągnięcie ramienia. – Ubierz się, proszę – powiedział cicho, odwracając wzrok. – Edi, kochaj się ze mną – poprosiła. – Potrzebuję cię. Potrzebuję po prostu czyjegoś ciała obok – wyznała szczerze, dotykając czołem jego piersi. Drżała. I miała gęsią skórkę na ramionach. – I postanowiłaś przyjść z tym akurat do mnie? – Zajrzał jej w oczy, niemal gotów spełnić prośbę. Jej drobna dłoń zanurkowała pod ręcznikiem. Edek przymknął powieki, skupiając się jedynie na jej głosie i palcach.

– No? Szybki numerek, jak kiedyś w czasie antraktów, i zaraz znikam – kusiła. – Ta twoja Weronika nawet nie zauważy, że tu byłam. – Kobieta uśmiechnęła się chłodno. – Wybrałam się dziś do jej sklepu. Nie myśl, że nie zrobiłam małego wywiadu. Gdybyś miał żonę i dzieci, tobym nie przyszła, ale ona... To chyba nic poważnego, prawda? – Roześmiała się. Poczuł, jakby nagle ktoś na rozgrzane plecy wylał mu wiadro lodowatej wody. Od razu ochłonął, ścisnął drobny nadgarstek Ani i wepchnął jej w ręce ubrania podniesione z podłogi. „Rany boskie, po co ona poszła do Robótkowa?”. Myśl o tym, że Werka mogła usłyszeć z ust tej wariatki to samo, sprawiła, że poczuł się tak, jakby dostał obuchem w łeb. – Ubieraj się! – polecił. – I wyjdź! Proszę, żebyś więcej nie niepokoiła ani Weroniki, ani mnie! – Rysy twarzy mu stwardniały. – Nawet nie zapytasz, co u mnie? – szepnęła z udawanym niedowierzaniem. – I dlaczego wróciłam z Kanady do tego grajdołka? Edek poczuł, że nie ma co robić ceregieli. Chwycił dziewczynę za ramię i zmusił do podejścia do drzwi. Otworzył je z impetem, chcąc po prostu wystawić za nie balerinę jak krnąbrne dziecko, i zamarł. A właściwie zamarli wszyscy troje, bo na korytarzu stała Weronika, z podniesioną ręką, którą właśnie sięgała do dzwonka. Pierwsza oprzytomniała Ania. Spokojnym ruchem narzuciła na siebie koszulkę i kurtkę, patrząc Weronice prosto w oczy z widoczną satysfakcją, a następnie dotknęła lekko policzka Edka i rzuciła do rywalki: – Oddaję go teraz pani. My już skończyliśmy. Pa, Edi! Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu informującym, że tak naprawdę niczego jeszcze z Edkiem nie skończyła i że powinien się mieć na baczności, bo odrzucona w ten sposób kobieta może być nieobliczalna. Wbrew temu, czego obawiał się Edward, Weronika nie miała zamiaru krzyczeć ani urządzać scen. Nic z tych rzeczy. Ostatni rok uodpornił ją na różne uczuciowe perypetie, nauczyła się, że liczyć można tylko na siebie i nigdy, przenigdy nie pozwoli innym, aby za bardzo się do niej zbliżyli. Ale mimo całego pancerza, który przywdziała, widok Edka i dziewczyny, półnagich, w romantycznej scenerii, sprawił, że nogi się pod nią ugięły. Gdyby przed oczami ujrzała jakąkolwiek inną kobietę, pewnie czułaby się równie źle, ale łatwiej byłoby jej przełknąć gorycz porażki. Jednak przed sobą miała smukłą, srebrzystą blondynkę, kruchą i delikatną, z burzą włosów na ramionach, o wyprostowanej sylwetce, z wyciągniętą szyją. Od razu się domyśliła, kim jest nieznajoma. Mimo że starała się stłumić w sobie to uczucie, zalała ją fala nienawiści do baletu, do blondynki, do jej

smukłości i pewności siebie. Rykoszetem dostało się także Edkowi, a Weronika w jednej chwili poczuła się wyjątkowo mało atrakcyjna i nic niewarta. Gdy po Ani został tylko intensywny zapach perfum w korytarzu, Weronika w milczeniu spojrzała na Edka. Po prostu stała i patrzyła mu spokojnie w oczy, starając się znaleźć odpowiedź, czy wszystko znowu zaczyna się gmatwać w jej życiu. A później podniosła dumnie brodę i wyszła. Nie miała pojęcia, jak udało jej się wrócić do Robótkowa, bo cios zadany przez baletnicę zamroczył ją tak, że przestała reagować na otoczenie i szła przed siebie jak manekin. Za plecami słyszała wołanie Edwarda, który nie bacząc na skąpy strój, pobiegł za nią, ale się nie odwróciła. Los znowu zafundował jej niemiłe niespodzianki – najpierw zawiodła ją siostra, teraz przyczyną kłopotów był Edek. Z Kamilą sprawę zachowku załatwiła od razu po powrocie ze Sztokholmu. Spłaciła wszystko, co jej się należało, i tylko rozżalone spojrzenie, którym odprowadzała wyjeżdżającą do Londynu siostrę, świadczyło o tym, że nie była to dla niej najłatwiejsza sytuacja. Pozostawało mieć nadzieję, że może kiedyś Kamila jej wybaczy odbicie Larsa i znowu będą tworzyły siostrzaną drużynę. A Edek...? O nim wolała teraz nie myśleć. Chciała się jak najszybciej znaleźć w swoich czterech ścianach i zapomnieć o wszystkim, co ich kiedykolwiek łączyło. Edek prowadził właśnie przyspieszone szkolenie dla swojego zespołu. Postanowił w końcu zrobić użytek z wiedzy zdobytej w akademii gotowania i wprowadzić do menu cielęcinę, więc pokazywał kucharzom, jak wyczarować do niej winny sos. Machinalnie podgrzewał, mieszał, dodawał wino, odparowywał z sosu alkohol, aby pozostawić jedynie ulotne wspomnienie wina na języku, jednak jego myśli co rusz szybowały w stronę Robótkowa. Pod byle pretekstem wychodził przed restaurację i sprawdzał, czy sytuacja nadal wygląda tak beznadziejnie jak rano. Miał nadzieję, że nagle zobaczy w sklepiku uśmiechniętą Weronikę, machającą do niego znad stołu, że porozmawiają, a on wyjaśni jej wszystko i uda im się wymazać wspomnienie roznegliżowanej Anki, która z impetem wbiła się między nich jak klin. Jednak rzeczywistość nie była tak piękna jak w jego marzeniach – tego dnia Weronika nawet nie otworzyła sklepu. Postanowił raz jeszcze schować dumę do kieszeni i ponownie zapukał do Werki. O dziwo, otworzyła mu i milcząc, gestem dała mu znak, żeby wszedł. – Wercia... – zaczął. – Wiem, co sobie o mnie myślisz. Wiem, jak to wyglądało, ale... Powstrzymała go jednym ruchem ręki. „Stop! Teraz mówię ja!” – zakomunikowała jej wyciągnięta dłoń. – Nie wiem, co zaszło między tobą a tą twoją eks, i na dobrą sprawę nie chcę tego wiedzieć, nie będę jednak ukrywała, że mnie to zabolało... Nie mam powodów, żeby nie

wierzyć w twoje słowa, Edek, tym bardziej że w gruncie rzeczy nie chodzi o to, czy bzyknąłeś baletnicę, czy nie – skwitowała. – Tyle że nie potrzebuję w swoim życiu kogoś, kto doprowadza do sytuacji, w których czuję się niezręcznie. Chciał jej przerwać, ale mu na to nie pozwoliła. Przysiadła za stołem, wskazała Edkowi miejsce naprzeciwko siebie i patrząc mu twardo w oczy, powiedziała stanowczo: – Nie! Na wszystko, co powiesz i co zaproponujesz, mam jedną odpowiedź: nie chcę się w to mieszać. Nie chcę, żeby właziły mi w paradę kochające cię kobiety, które najwyraźniej postawiły sobie za punkt honoru uprzykrzyć mi życie. – Widząc pytanie w jego oczach, szybko wyjaśniła: – Mówię na przykład o twojej matce, która urządziła mi tu, w sklepie, nieprzyjemną scenę. Jakby tego było mało, teraz pojawia się jeszcze ta twoja golutka niedoszła narzeczona, do której ponoć wzdychałeś latami. Jak ja mam się czuć, widząc was oboje bez ubrania? Wiesz, Edek, pal sześć baletnicę i jej gołe cycki, tylko dlaczego zachowała się tak, jakby chciała się w ten sposób zemścić na mnie? Co ja jej zrobiłam? Edek przysiadł obok i spojrzał na wzburzoną kobietę jak wierny pies. Próbował wziąć ją za rękę, ale się odsunęła. – Nie chcę z tobą być – powiedziała cicho. – Nie pozwolę, żeby znowu ktoś mnie zranił. Za nic w świecie nie wrócę do tego, co się ze mną działo rok temu. Rozumiesz? – spytała wojowniczo. – Nie chcę już z nikim być. I nie będę. To dotyczy także ciebie. Położył jej obie ręce na ramionach, nie pozwalając, by się odwróciła; zmusił ją do popatrzenia mu prosto w oczy. Spojrzała w nie spokojnie; nie miała zamiaru walczyć – w końcu już podjęła decyzję. – Kocham cię, Weroniko – powiedział. – I możesz mi wierzyć albo nie, ale między mną a Anką nic nie zaszło. I nie zajdzie – zapewnił. – Zrobię wszystko, żeby cię przed nią chronić i żeby cię więcej nie nachodziła. Z matką też pogadam. Zdjęła delikatnie jego ręce i odeszła w stronę stojaka z mulinami. Obróciła go kilkakrotnie, tak że kolory zawirowały. Edka przeraził ten jej spokój – zawsze była żywiołowa, a teraz wyglądała tak, jakby zamieniła się w nic nieczującą bryłę lodu. Wiedział, że to gra, ale nie był pewien, jakim wynikiem się zakończy. W milczeniu czekał na jej odpowiedź i wyciągał do niej ramiona. Popatrzyli na siebie, on błagalnie, ona bez żadnych emocji. Było to o tyle dziwne, że na jej twarzy najczęściej widywał albo radość, albo smutek, a teraz nie było tam nic oprócz chłodu, który wyglądał jak maska. Edek stał tak z wyciągniętymi do niej rękami, prosząc w duchu, żeby przyjęła jego skruchę, ale ona pokręciła tylko głową. Jego ramiona opadły smętnie. – Weroniko... – Wcisnął ręce do rozciągniętych kieszeni kurtki, próbując opanować drżenie. Jego palce wymacały rozdarcie w podszewce. Z lubością zaczął ją masakrować,

wypruwając z dziurki nitki. – Idź już – poprosiła. – To nie ma sensu, nigdy nie miało. Dla mnie było po prostu za wcześnie na jakikolwiek związek, dlatego to się nie mogło udać – powiedziała i zniknęła wśród regałów. Trzask – usłyszał, jak materiał pęka, a jego dłoń nurkuje głęboko w kieszeni, tak że mógł wymacać warstwę ociepliny w środku kurtki. Tego dnia nie pokazał się więcej w kuchni. Wyciągnął się jak długi na łóżku i gapił się w telewizor, nie rejestrując nawet, jakie programy przelatują mu przed oczami. Otworzył francuskie wino i pił je prosto z butelki, zagryzając serami i pielęgnując swój żal przez całe popołudnie i dłuższą część wieczoru. Później przyniósł z restauracyjnego baru dwie kolejne butelki, tym razem ze znacznie mocniejszymi trunkami, i pił tak długo, aż opróżnił je do dna, a wszystkie emocje zagłuszyło uczucie mdłości. Pozbył się zawartości żołądka i gdy w końcu trafił z powrotem do łóżka, usnął jak zabity. Udawanie przed przyjaciółmi, że nic się nie stało, nie przychodziło Weronice łatwo. Miała wrażenie, że ciągła gra, uśmiechanie się, bagatelizowanie bólu serca, który ją dopadł, i robienie wszystkiego, aby otoczenie nie zauważyło, że coś zżera ją od wewnątrz, wysysało z niej całą energię. Po pracy zamykała się w mieszkaniu, kładła na kanapie, okrywając ramiona drapiącym kocem, i zasypiała. Budziła się po kilku godzinach tylko po to, żeby umyć zęby, przy czym gapiła się nieprzytomnym, zapuchniętym wzrokiem w lustro, i ponownie kładła się spać. Odłożyła na bok szycie Dear Jane, bo gdy tylko wyciągała skrojone elementy kolejnych kwadracików i zaczynała je fastrygować, po kilku minutach ogarniało ją zniechęcenie i albo zaczynała ją boleć ręka, albo męczył jej się wzrok, i w rezultacie robótka trafiała z powrotem do pudełka. Przez to wszystko kompletnie przegapiła czas, kiedy w okolicznych sklepach zawieszano świąteczne ozdoby. Kupiła szybko zielone gęste girlandy do rozwieszenia na zewnątrz Robótkowa. Robert pomógł je zaczepić nad wejściem razem z kolorowymi lampkami choinkowymi, mrugającymi wesoło po włączeniu. Przy drzwiach Weronika ustawiła dwa pokaźne świerki w drewnianych donicach; te drzewka także ozdobili światełkami i plastikowymi bombkami. Werka upierała się, aby zawiesić na nich tradycyjne bombki ze szkła, ale Robert wiedział, że nie sprawdzają się na zewnątrz, bo po prostu pękają. – Szklane powiesisz tutaj. – Osadził w stojaku pokaźną choinkę, która miała stanąć w sklepie tuż przy oknie. Weronika aż klasnęła w ręce na jej widok. Była piękna, rozłożysta i pachnąca. Od razu udzielił jej się świąteczny nastrój i w przypływie dobrego humoru zamówiła

w supermarkecie, który oferował dowóz zakupów do domu, oprócz jedzenia dla siebie i Pchełki także kilka butelek grzanego wina dla swoich klientek. „Jak znalazł na wieczorne warsztaty z robienia decoupage’u na bombkach” – pomyślała. W ubieraniu choinki pomogły jej Karolina wraz z Ewą. Werka włożyła do odtwarzacza płytę ze świątecznymi szlagierami i we trzy podrygiwały wesoło w rytm muzyki, wygrzebując z pudełek niezliczone ilości bombek i ozdób szytych ostatnio przez Weronikę z myślą o ozdobieniu Robótkowa. – Miałaś porobić te boskie skandynawskie bombki na drutach – przypomniała jej Karola. – Miałam – przyznała Weronika zrezygnowanym tonem. – Jakoś nie chciało mi się za to zabierać, a przecież nawet wełnę już na nie wybrałam i druty. Karolina zrobiła minę psiaka proszącego o smakową kostkę do żucia. – Wercia, no zlituj się, chociaż sześć zrób. Dla mamy na prezent bym miała. Ojcu kupiłam już książki historyczne i kapcie, a dla niej nie mam nic. – Dobra, dobra, kobieto, zrobię ci je; jeden wieczór, jedna bombka! – obiecała. – I tak nie mam nic lepszego do roboty. – Weronika uśmiechnęła się dzielnie. – Nadal nic? – Karolina dyplomatycznie próbowała wybadać grunt. – Pogoniłaś go i nic a nic? – zapytała konspiracyjnie. – Nic! – Werka ucięła dyskusję. – A co moja ulubiona dziewczynka chciałaby od Mikołaja na Gwiazdkę? – Przykucnęła przy zasapanej Ewuni, która pieczołowicie wyłuskiwała z szeleszczącej bibułki ozdobnego muchomorka. – Lalkę! – wykrzyknęła mała. Weronika poczochrała jej włosy, które na skroniach zwijały się w drobne loczki. – Lalkę? A to jakaś konkretna lalka ma być? – dopytywała, wdzięczna za możliwość odciągnięcia uwagi Karoliny od tematu Edwarda. – Tak! Z koniem i pałacem księżniczki. Mają takie na wystawie, widziałam z mamą. Powiedziała, że jak będę grzeczna, to dostanę taką od Mikołaja – opowiadała dziewczynka. Karolina rzuciła Weronice porozumiewawcze spojrzenie i okręciła wokół choinki długi kolorowy łańcuch. – Barbie jako Roszpunka ma być, i nic innego. Według mnie paskudna jak nieszczęście, ale co zrobić? Wystawę też dziś będziesz dekorowała? – zapytała. W witrynce sklepu Weronika planowała poustawiać ozdoby przywiezione z ostatniej wycieczki do Sztokholmu: kolorową karuzelę pozytywkę, grubiutkiego Mikołaja z wielkim worem prezentów i niektóre swoje dzieła. Zrobiła ostatnio woreczki ze zgrzebnego płótna, na których naszyła patchworkowe obrazki o tematyce świątecznej. Wykorzystała metodę

paper piecing, czyli szycia za pomocą papierowych schematów. Był to dość skomplikowany sposób, bo trzeba pilnować kolejności zszywania ze sobą poszczególnych tkanin, ale umożliwiał uszycie najdrobniejszych detali, a tym samym wierne odwzorowanie obrazka. – Serduszka tu powiesimy. – Wdrapała się na stołek i wzięła od Karoliny białe serca przyklejone do długiego sznurka jedno za drugim, poprzetykane śnieżnymi gwiazdkami wyciętymi z grubego kartonu dziurkaczem o kształcie płatka śniegu. – A tu zrobimy górkę ze sztucznego śniegu i postawimy domek z podświetleniem. Wyszły we trzy przed Robótkowo i przyjrzały się wystawie. Pięknie to wszystko wyglądało. Domek świecił ciepłym światłem, na górce ze sztucznego śniegu usadowiły się anioły szyte z materiału, o włóczkowych fryzurach i w koronkowych sukienkach. Z worków ozdobionych kolorowymi łatkami, obszytymi wymyślnym czerwonym ściegiem, wystawały pozwijane tkaniny z banderolami. Weronika sprzedawała je jako „tkaninowe zawijańce”; musiała przyznać, że dopiero umieszczone w sporych stosach wyglądały imponująco – jak garść smakowitych cukierków. Aż się chciało wyjąć je wszystkie z worków, poukładać przed sobą kolorami i z zachwytem planować, co się z nich uszyje. – Idź, Ewciu, włącz karuzelę – poprosiła i za chwilę kolorowa zabawka ze sztokholmskiego sklepu ze świątecznymi ozdobami kręciła się i cieszyła oczy. – Boże, Wercia, jak ja kocham Gwiazdkę! – Zachwycona Karolina złapała przyjaciółkę za rękę i wpatrywała się w wystawę. – To teraz zapraszam do mnie, bo zdolności artystycznych nie mam, więc nie dam rady tak ładnie przystroić sklepu. – Okej. Masz tu jeszcze – szybkim ruchem wetknęła Karolinie do kieszeni papierowe zawiniątko – prezent mikołajkowy dla Ewy. Pod poduchę jej włóż. – Wercia się uśmiechnęła. Uszyła dla małej świątecznego misia kłapouszka w filcowym kubraczku. Nabiedziła się przy nim, bo i plastikowe oczy nie chciały się przykleić do pyszczka, i wata nie dawała się wepchnąć w misiowe uszka, ale rezultat był naprawdę udany i Werka uznała, że gdyby sama była małą dziewczynką, zabawka sprawiłaby jej niezwykłą radość. Zauważyła, że w oddali biegnie Edek. Wracał z codziennego joggingu. Chciała szybko zniknąć w sklepie, ale Karolina złapała ją za rękę i pomachała do Edzia radośnie. – Ahoj, biegaczu! – wykrzyknęła. Uniósł dłoń w niemym powitaniu, ale ku rozczarowaniu Karoliny i uldze Weroniki nie skręcił w ich stronę. Odprowadziły go wzrokiem. Karola miała zamiar podpytać przyjaciółkę, jak wygląda sytuacja między nimi, ale widząc chłód na jej twarzy, wolała się nie zagłębiać w ten temat i nie jątrzyć ran. Po poszukiwaniach na strychu na włosach Weroniki osiadła warstwa kurzu i pajęczyn,

a do kolan przylepiły jej się liczne okruszki i coś, czego wolała nie oglądać zbyt dokładnie, bo mogło się okazać wyschniętymi mysimi bobkami. Rozejrzała się. W grudniowym słońcu wirowały pyłki kurzu, jaki wznieciła, wchodząc w kąt, gdzie spodziewała się znaleźć skrzynię z zabawkami. Nie było jej; stały tam tylko pudła wypełnione starymi numerami „National Geographic”, które dziadek Jan namiętnie czytywał. Przeszukała całe poddasze, zajrzała w każdy zakamarek, ale skrzyni z dziadkowymi ozdobami nie znalazła. Dopiero gdy zaczepiła o starą komodę i uderzyła się boleśnie w kolano, zauważyła znajomy drewniany kształt, chowający się pod poszarzałym od kurzu pledem. Wyjęła na gazetę wszystkie zabawki ze skrzyni. Choinka, pajac, nawet miniaturowa kołyska z bobaskiem w środku udającym Dzieciątko Jezus – wszystko było takie samo jak w jej pamięci. Co roku na święta dziadek ustawiał dla niej w oknie wystawę z figurek, które cierpliwie czekały na przyjazd Weroniki. Wpadała i od razu biegła ku witrynce, witając się ze swoimi zabawkami, a później wspólnie z dziadkiem układali z waty, będącej wówczas towarem deficytowym, zimowy krajobraz. Babcia wspierała ich, szyjąc gwiazdki, które łączyła kawałkiem złocistego sznurka tak, aby tworzyły girlandę. Gwiezdny sznur zawsze lądował na honorowym miejscu, ponad zimowym krajobrazem. W skrzyni znalazła też nędznie wyglądającego drewnianego dziadka do orzechów, owiniętego reklamówką – równie brudną jak on. Zupełnie nie pamiętała go z dzieciństwa, więc bardzo prawdopodobne, że przeleżał na strychu całe dziesięciolecia. Z tułowia poodpryskiwała farba, resztki wełnistej brody miał w pożałowania godnym stanie. Weronika pogłaskała go po drewnianej twarzy. – Mój biedaku, sporo przeszedłeś przez te lata, prawda? Wytrzepała ubranie z kurzu i mocno ściskając figurkę pod pachą, zeszła ostrożnie po drabinie. Następnie umyła troskliwie zabawkę i wzięła się za zamalowywanie wszystkich ubytków farby. Wymieniła też kłaczki będące pozostałością czupryny, po czym ustawiła dziadka w samym centrum swojej świątecznej witrynki. „Boże, jakie to piękne wychodzi!”. Przesunęła dłonią po kanwie pokrywanej przez nią od kilku godzin drobniutkimi krzyżykami. Lampa rzucała miły i ciepły blask na pochyloną nad robótką Weronikę, która siedziała w fotelu z nogami wyciągniętymi wygodnie na pufie. Wokół niej, na stoliku z drewna tekowego, ułożone były jedna obok drugiej szpatułki z nawiniętymi na nie mulinami. Werka wyszywała właśnie obrazek przedstawiający świąteczną wiktoriańską uliczkę. – Wygląda jak moje Robótkowo – powiedziała z satysfakcją, gładząc kanwę, na której zdążyła już wyszyć kilka kolorów. Na kolanach trzymała tablicę magnetyczną z przypiętym do niej schematem obrazka.

Był czarno-biały, więc musiała się mocno natrudzić, żeby się nie pomylić podczas haftowania. Aby sobie pomóc, rozrysowała zmywalnym flamastrem na kanwie pionowe i poziome linie co dziesięć krzyżyków. Miała własny sposób na wyszywanie dużych obrazków. Zaczynała od najciemniejszego koloru z palety mulin i stopniowo przechodziła do jaśniejszych, wybierając takie, które na schemacie zaznaczono wyraźnymi plamami, łatwymi do wyhaftowania i dającymi dobry punkt odniesienia dla innych barw. W tej chwili na kanwie Weroniki zakwitły już zarysy budynków i choinek, ustawionych na ulicy wśród blasku bijącego z okien. Ze sterty mulin wybrała właśnie intensywnie czerwoną i zaczęła pracę nad fragmentem płaszcza damy wchodzącej do sklepiku z książkami, gdy zadzwonił jej telefon. – Czy szanowna ciocia Weronika to się wybiera na wystawę, czy nie? Bo Ewa tu na spóźnialską czeka jak na szpilkach! – W słuchawce usłyszała głos Karoliny. Weronika na śmierć zapomniała, że miały we trzy iść na wystawę domków dla lalek. Niewiele myśląc, włożyła kozaczki i pobiegła na Basztową. Oho, nie przewidziała jednak, że padający od rana deszcz zamarznie i pokryje chodniki niebezpieczną glazurą, na której bez problemu można by się utrzymać jedynie na łyżwach, a nie w kozaczkach na wąziutkim obcasie. Szła zatem wolniutko, przytrzymując się ogrodzenia i murów kamienic, wpatrywała się w lśniące płytki chodnikowe na ulicy, która ku jej rozpaczy w okolicy muzeum zabawek schodziła ostro w dół. Oczywiście deptak wciąż nie był niczym posypany, każdy oglądał w tym czasie transmisję ze skoków narciarskich, więc nikt nie zaprzątał sobie głowy takimi drobiazgami jak lodowisko na ulicy. Pod muzeum dobrnęła zziajana i bliska rozpaczy. Gdy już myślała, że najgorsze za nią, noga omsknęła jej się na pochyłym schodku i Weronika uderzyła pośladkami o bruk. Prawa kostka zaczęła jej pulsować nieznośnym bólem. Kiedy Edward dowiedział się od Roberta, że Weronika skręciła nogę w kostce, zamilkł i odłożył ostry nóż do ryb, którym właśnie filetował oślizgłą stertę leżącą przed nim na blacie. Od razu cała duma z niego wyparowała i już, bez wahania, zdejmował fartuch i mył ręce, gotów ruszyć z odsieczą. Zupa rybna zdecydowanie mogła poczekać. – Hola, hola! – Robert powstrzymał go, kończąc właśnie załatwianie czegoś przez telefon. – Tak, pani Marysiu, wszystkim się zajmę. Proszę się nie kłopotać, mamy to pod kontrolą. Wszystko będzie gotowe na czas, zgodnie z zamówieniem! – powiedział do słuchawki. – Mordor potwierdził to menu na dwieście osób. A ty dokąd znowu lecisz?! – Spojrzał na wspólnika. Edek nie odpowiedział, tylko wypadł do korytarzyka i sięgnął po kurtkę. „A jak myślisz?” – mówiło jego spojrzenie. Sprawy korporacyjnego zagłębia, zwanego w okolicy

Mordorem, i wszystkich klientów stamtąd, którzy zamawiali u nich potrawy na firmowe imprezy, najmniej go teraz interesowały. Od uchylonych na ulicę drzwi ciągnęło chłodem i wilgocią. Nie zastanawiał się, czy powinien, czy nie, tylko zostawił kumpla w restauracji i pobiegł do Robótkowa. To był impuls. Skoro Weronika potrzebowała pomocy, miała go zawsze pod ręką. Bez żadnego analizowania i komplikowania sytuacji. Po prostu był gotów ruszyć jej z odsieczą, i tyle. Wątpliwości, czy przypadkiem nie zrobił z siebie głupca, naszły go dopiero wieczorem. Zamarł ze skarpetą ściągniętą do połowy stopy i przemyślawszy sprawę, uznał, że mama Weroniki, która zaalarmowana przez szpital zdążyła przyjechać i przejąć obowiązki związane ze sklepem, mogła się nieco wystraszyć jego najścia. Skorzystał bowiem z klucza, który Werka mu kiedyś dała, otworzył po cichu drzwi i stanął niezapowiedziany w progu mieszkania jak duch, zaskakując panią Zosię w przedpokoju. Na jego widok kobieta wydała okrzyk przerażenia, ale ponieważ Edek był dżentelmenem, szybko załagodził sytuację. Ba, chyba nawet zdobył sympatię pani Zosi, zapraszając ją na obiad do Cannelloni, a gdy się wzbraniała, obiecał codziennie przysyłać posiłki dla obu pań. Tak trzeba było zrobić; był przekonany, że tym razem udało mu się nie strzelić żadnej gafy. Zadowolenie z siebie zniknęło, gdy przypomniał sobie bladziutką buzię Weronki, śpiącej w wykrochmalonej pościeli, i aż serce ścisnęło mu się z żalu. Nie widział jej od dawna i chociaż starał się ze wszystkich sił skupiać na pracy i codziennych obowiązkach, wiedział, że nie pozbędzie się łatwo tęsknoty za nią. I chyba musiał wyglądać żałośnie, siedząc na skraju łóżka i trzymając Werkę za końce palców, bo jej mama zaprosiła go na herbatę i szarlotkę, którą przywiozła ze sobą z domu. „Fajna babka. Mógłbym mieć taką teściową” – rozmarzył się, podsumowując w myślach rozmowę z panią Zofią. Przypomniał też sobie, że obiecał jej znaleźć kogoś do codziennego odśnieżania chodników wokół Robótkowa. Do tej pory to Weronika radośnie jeździła drewnianą łopatą po chodniku, nie dając się nikomu w tym wyręczyć i traktując to jako element codziennej gimnastyki, ale trudno wymagać od kobiety po sześćdziesiątce, żeby robiła to samo. Niewiele myśląc, po wypiciu herbaty skuł całą lodową pokrywę wokół sklepiku, posypał solą i piaskiem i od razu poczuł się lepiej. Na jutrzejszy poranek przyszykował sobie kolejne bojowe zadanie – składanie budek na rynku, w których miały się mieścić stoiska podczas jarmarku. Każdy z wystawców sam miał się zająć swoim straganikiem, ale co miała począć z kupą desek i instalacji biedna dziewczyna z gipsem na nodze? Postanowił, że jej budkę złożą z Karolem i Robertem jako pierwszą, podłączą prąd i zamocują szyld, który zabrał dziś z Robótkowa, i z cichą nadzieją, że ta wieść dotrze do uszu Weroniki i wywoła uśmiech na jej twarzy, położył się spać.

Starlight – Starbright – Pierwsza gwiazdka

K

ochani moi, pewnie już wiecie, że upodobniłam się nieco do mojego kota i chwilowo nie mam nogi. Mało zabawne, ale przyznam, że kostka w gipsie ma przynajmniej taki plus, że wszyscy skaczą wokół mnie i wyjątkowo się troszczą o moje samopoczucie. Wystarczyło, że podrzuciłam klientkom Robótkowa pomysł, abyśmy wspólnie przygotowały fanty na charytatywny jarmark, a od razu każdego wieczoru w sklepie rozbrzmiewa gwar głosów, tłum aż miło, dużo chętnych rąk do pracy, a każde coś szyją, dziergają, kleją lub malują. Słuchamy kolęd, pijemy grzane wino z plastrami pomarańczy i nawet nie wiem, kiedy puste pudła przeznaczone na fanty zaczęły się zapełniać. Dzisiejszy wieczór zszedł nam na szyciu skarpet do powieszenia na kominku. Osobiście przygotowałam tekturowe szablony sporej wielkości skarpety, każda z pań odrysowała ten wzór na płótnie, a następnie pieczołowicie przyszywałyśmy do materiału skrawki kolorowych, złoconych tkanin świątecznych. Skarpety są szyte na podszewce, elegancko jak trzeba, mają zawieszki, góra wykończona jest filcem z arkusza. Na niektórych wyszyłyśmy najpopularniejsze imiona – może ktoś na jarmarku się skusi. Jak się okazało, moje imię jest dość rzadko spotykane, choć podejrzewam, że po prostu nikomu nie chciało się haftować kordonkiem tylu liter.

Gdy Weronika uchyliła powieki, jej uwagę od razu zwróciła wyjątkowa jasność bijąca od okna. W niczym nie przypominało to szarawego światła, które depresyjnie wdzierało się do mieszkania w ostatnich dniach, potęgując jej i tak kiepski nastrój. Pomacała lewą stopą podłogę w poszukiwaniu puchatego kapcia, który powinien stać gdzieś przy łóżku, i sięgnęła po wymięty szlafrok służący jej za dnia jako poranne okrycie, a nocami zmieniający się w kocie pole bitew. Tym razem z rękawa wypadł kawałek wyschniętego na wiór mięsa z kurczaka. – Ty łobuzico! – Pogroziła Pchełce, która słysząc ruch w sypialni swojej pani, od razu pojawiła się w progu. Werka wsparła się ciężko na kuli i podeszła do okna. Przeczucie jej nie myliło. Śnieg! W nocy znowu napadało go sporo i otulił okolicę białą pierzynką, ukrywając pod nią szarą lodową breję zalegającą na chodnikach. Zegar wskazywał kwadrans po ósmej, ale uliczne latarnie nadal działały, próbując rozświetlić uliczkę, na którą wciąż sypały się wielkie i ciężkie płatki śniegu. Weronika otuliła się ciaśniej szlafrokiem, bo od nieszczelnego okna ciągnęło nieco chłodem, i przysiadła przy parapecie. Pchełka odbiła się od podłogi i celnie wylądowała obok niej, kręcąc ze zdziwieniem łepkiem na widok bałwana, który wyrósł na skwerku koło fontanny. Jego kapelusz i marchewkowy nos zdążyły się już pokryć sporą warstewką śniegu, więc pewnie był porannym dziełem dzieci wędrujących ulicą do szkoły.

Werka wiedziała, że i ona nie może sobie odpuścić przechadzki w czasie tej magicznej pogody. Porozmawiała z mamą, uspokajając ją co do stanu swojej kostki, zaserwowała Pchełce śniadanie, sama przegryzła kanapkę – ciemny chleb z twarogiem – i powoli zeszła po schodach, zeskakując na zdrowej nodze. Na ulicy było przepięknie. Przystanęła na chodniku, chwytając w dłonie ciężkie płatki śniegu, i rozejrzawszy się, czy nikt nie patrzy, złapała kilka z nich na wysunięty język, czym ucieszyła się jak dziecko. Zgarnęła pełne rękawice śniegu i ulepiła maleńkiego bałwanka, po czym ustawiła go w kącie okna. Drugiego, identycznego, sprezentowała Robertowi, który pomachał do niej z działającej pełną parą kawiarni. – Poranna zmiana? – zagadała. – Raczej nocna się przeciągnęła. – Ziewnął. – Idziesz na spacer? Zaczekaj, zabiorę się z tobą; robotę trzeba szanować i nie przesadzać z jej intensywnością. A i asysta ci się przyda, skoro nóżki nie masz – zażartował. Wziął kubek z kawą, owinął się pasiastym szalikiem aż po sam nos i poszli wolnym krokiem w stronę teatru. Weronika kątem oka zerknęła w kierunku Edkowego mieszkania. Drzwi były zamknięte, a śnieg wokół leżał nietkniętą warstwą, co oznaczało, że mężczyzna zrezygnował tego ranka z biegania. – Co tam u was? – zapytała, wciskając Robertowi rękę pod pachę. Zdecydowanie łatwiej było jej w ten sposób utrzymać równowagę na zaśnieżonym chodniku. Błysnął okularami, których nie nadążał wycierać, bo wciąż oblepiały je nowe płaty śniegu i odbierały mu widoczność. – Nie przychodzisz, to nie wiesz – mruknął. – A pytasz o nas, czyli o wszystkich, czy o Edka? – odparł bez zbędnych ceregieli. – I o was, i o niego. Wiesz, jak jest... – Przystanęła i zwinęła włosy rozsypane na kapturze kurtki. Schowała je pod czapką i zabrała mu z ręki kubek z kawą. Upiła kilka łyków. – Werka, najdroższa ty moja. – Odebrał jej kawę i objął ją ponownie, asekurując pewnie ramieniem. – Odbierz choć raz telefon od niego albo przynajmniej odpisz na jego maile, to się dowiesz. No? – Zajrzał jej w oczy. – Okej, widzę, że nic z tego. To jak by ci tu powiedzieć, co u nas? Edzik zbladł, wychudł na wiór i zamienia się w cień człowieka. – A... baletnica...? – podpowiedziała. – Boska Bednarek krąży wokół jak wygłodniały rekin, ale to na nic. Edi pracuje, pracuje i jeszcze raz pracuje, jak robot. Nawet nie wiem, czy on w ogóle sypia, o Ance nawet nie pomyśli. I – spojrzał na nią uważnie – jeśli jednak sypia, to sam. Jak palec. Masz na to moje słowo – złożył przyrzeczenie, patrząc na nią uważnie.

Westchnęła tylko. – Werciu, kobieto marzeń połowy populacji ze Staromiejskiej, w tym moich, wpadnij do nas chociaż na chwilę, nie daj się prosić – jęknął błagalnie, przewracając oczami. – Zajrzyj, pogadaj z nim! Weronika, milcząc, wpatrywała się w zaśnieżone dachy kamienic. Pomyślała, że nie chce niczego więcej, tylko usiąść z Edkiem i porozmawiać na spokojnie, ale duma nie pozwalała jej zrobić pierwszego kroku do zgody, więc pokręciła głową. Marit powiedziałaby, że to tylko facet i że tego kwiatu jest pół światu. Może tak było, ale – czy Werka tego chciała, czy nie – Edek stał się dla niej kimś bliskim i zwyczajnie za nim tęskniła. Z kolei widok jego i tej Bednarek zranił ją jak nie wiem; siłą powstrzymywała się przed rzuceniem się Robertowi na szyję i wypłakaniem swoich smutków. Włożyła rękę do kieszeni jego kurtki i uścisnęła mu ciepłą dłoń. – Widzisz, Roberto, ciasteczko ty moje – odwzajemniła komplement. – Rok temu przyłapałam mojego męża na tym, jak bzykał radośnie pewną pindę ze swojej firmy. Wpadłam na nich w niemal identycznej sytuacji jak ta z baletnicą i Edkiem. Lars najpierw próbował mi wmówić, że nic się nie wydarzyło, a gdy nie uwierzyłam, zmienił śpiewkę i wyszło na to, że to ona go napadła i że on, biedny misio, nie mógł się oprzeć... W kolejnej wersji to ja stałam się przyczyną jego romansu. Szanowny małżonek dobitnie mi to wytłumaczył, używając pięści – powiedziała. – To wszystko było... boleśnie upokarzające... Robert pokręcił głową. – Kochana, znam Edka lepiej niż ktokolwiek i mogę własną klatą za niego ręczyć. Kurde, kobieto – jęknął, ściskając ją tak mocno, aż prawie straciła równowagę – skoro powiedział, że z Anką nic nie było, to nie było! I tyle! A Bednarek... – Podniósł do góry palec, czym wzmógł jej ciekawość. – Bednarek to taka seksowna bestia, że nawet geja byłaby w stanie zbałamucić – zażartował. – Tańczyłem z nią nie raz i nie dwa, więc coś na ten temat wiem. – No, dziękuję ci bardzo, od razu mi lepiej. – Werka się naburmuszyła. Widok Edka, jej mężczyzny, stojącego jedynie w ręczniku przed prawie nagą, wyglądającą jak boginka kobietą wywołał w niej eksplozję zazdrości. Baletnica była naprawdę piękna. Weronika pomyślała, że gdyby interesowały ją kobiety, od razu rzuciłaby się na Anię Bednarek i skonsumowała jej apetyczne ciało w jednej chwili, więc cóż mogło powstrzymać przed tym Edka? – Powiedz mi, dlaczego miałabym mu uwierzyć? – Bo mu zależy! – odpowiedział. – I to od dawna. Wpadł jak śliwka w kompot, malutka – wyznał szczerze. – A cokolwiek byś o nas, samcach, myślała, wiedz, że my też mamy

uczucia i też szukamy stałego związku. I wbrew pozorom nie bzykamy wszystkiego, co nam do łóżka wchodzi, gdy kochamy kogoś innego! Na dźwięk słów Roberta Weronika poczuła straszliwą pustkę w środku. Miłość. Już sama nie wiedziała, czym jest prawdziwa miłość. Dotąd była dla niej jedynie źle kojarzącym się uczuciem, z którym próbowała sobie radzić od wielu miesięcy. Miłość bolała. Przypominała jej tylko ogromny zawód, odtrącenie, wielomiesięczną walkę z depresją i samą sobą. Poczuła się zmęczona. Nie chciała się po raz kolejny zaangażować, ale miała wrażenie, że chyba jakiś czas temu przekroczyła cienką linię i powoli oddała Edkowi jakiś kawałek siebie. Po ucieczce z sutereny czuła tylko pustkę i narastający w głowie dudniący ból, zupełnie jakby stała gdzieś obok i obserwowała siebie oczami innej osoby. – Niedowiarek. – Robert pocałował ją w czoło. – Ojoj... Będziemy płakać? – Podprowadził ją w stronę ławki i strzepawszy z niej śnieg, położył swój szalik i kazał Werce na nim usiąść. Po raz setny pożałowała, że Robert jest gejem. Nikt tak jak on nie rozumiał babskiego spojrzenia na sprawy uczuciowe. – Robciu... – Weronika oparła się o niego, szukając schronienia wśród zadymki śnieżnej. – Edek jest świetnym facetem i pewnie gdybym go poznała, zanim wyszłam za Larsa, oszalałabym na jego punkcie w dwie sekundy. A tak – skrzywiła się – nie wiem, jak mam komuś jeszcze zaufać i uwierzyć. I jak nie wdepnąć na minę wśród tej uczuciowej plątaniny? – zapytała retorycznie. – Ale tęsknię za nim – wyznała. Ucieszył się. – Może po prostu powiedz mu to samo, co mnie teraz? – zaproponował pełen nadziei. Uśmiechnęła się gorzko. – Edek ma jedną zasadniczą wadę – zaczęła. – Chce, żeby wszyscy wokół byli szczęśliwi. A tak się nie da: albo zadowalasz wybrane osoby, albo klops. Dobrze, nie ma co gadać. Co ma być, to i tak będzie. – Westchnęła i nabrawszy śniegu w garść, wcisnęła go Robertowi za kołnierz. Wzdrygnął się z zimna i po chwili odwdzięczył się tym samym, nacierając dodatkowo twarz Weroniki pełnymi śniegu rękawicami. Piszczała, ale unieruchomiona przez gips niewiele mogła zdziałać, więc postanowiła przyjąć ten atak z godnością. Pewnie skończyłaby z mokrymi włosami i kilogramem śniegu pod ubraniem, gdyby nie niespodziewana kula, która dosięgła jej towarzysza. Robert przystanął zaskoczony i oboje zobaczyli, że od drzwi sutereny Edka wiedzie w stronę parku ścieżka, wydeptana sportowymi butami. Dziś wielki dzień! Pogoda dopisuje – wszystko spowił biały puch, który nawet teraz popaduje z nieba. Cieszę się, bo co to byłby za jarmark bożonarodzeniowy bez tych wszystkich dodatków, bez śniegu, choinek, dzwoneczków u sań

Świętego Mikołaja i prezentów? Najlepszy prezent przyniósł mi Święty Mikołaj wprost ze Szwecji. Przybyły dwa trolle, co prawda nie saniami, a samolotem typu Embraer, okutane w kilka warstw ubrań, ponieważ były przekonane, że jadą do pełnej zamieci śnieżnych, większej dziczy niż ich ojczysty kraj. W każdym razie Marit i Alexandra przywiozły ze sobą ducha prawdziwych świątecznych jarmarków, bo kto jak kto, ale one zjadły na takowych zęby. Od razu zostały zaprzęgnięte do organizacji stoiska, więc nasza budka wygląda w tej chwili bardzo, ale to bardzo skandynawsko. Trolle wymalowane na okiennicach, wieniec z gałązek świerkowych nad okienkiem, dzwoneczki, dużo czerwieni. Zaraz zrobię kilka fotek jarmarkowego Robótkowa i pokażę na blogu, a Wy tymczasem trzymajcie kciuki za powodzenie całej tej imprezy. Aha, nie chwaliłam się, że przybył kolejny kwadrat do Dear Jane – ponieważ święta za pasem, uszyłam blok A-13 z piękną gwiazdą. Tło ma jasne z delikatnymi złocistymi kreskami, niemal niewidocznymi, a sama gwiazda powstała z przepięknej bordowo-złotej tkaniny.

Przyjaciółki oraz mama nie pozwoliły Weronice kręcić się od rana przy stoisku na rynku, spędziła zatem poranek, siedząc w swoim sklepie, jak królowa na tronie, z nogą założoną na podstawiony do fotela puf, i nadzorowała pakowanie gadżetów przeznaczonych na sprzedaż na rzecz schroniska. Wciąż nie mogła uwierzyć, ile tego naszyli. Ostatnie dni były kompletnie zwariowane i drzwi jej sklepiku niemal się nie zamykały. Co chwila ktoś przychodził, kupował tkaniny, tasiemki, koraliki. Te towary szybko wracały do Weroniki w postaci gotowych dzieł. Chyba wszystkie utalentowane mieszkanki (i mieszkańcy, bo Robert skrzyknął do pomocy także swoich znajomych z klubu dla drag queens) ostatnie wieczory spędzały na szyciu, dzierganiu, wyszywaniu i ozdabianiu. I teraz w całym sklepiku piętrzyły się stosy szytych z kwiecistych tkanin kotów naklamkowców z oczami namalowanymi farbami do tkanin. Były też pachnące materiałowe choinki – cały sekret ich zapachu polegał na wypchaniu ich watą skropioną sosnowym olejkiem; ten pomysł podsunęła Karolina. Królowa Weronika zamiast berła dzierżyła igłę z nawleczonym kawałkiem muliny i przyszywała filcowe gwiazdki do szmacianych domków przeznaczonych do powieszenia na choince. Pod kierunkiem pani Jadzi, krawcowej z opery, kobitki porobiły maleńkie laleczki – baletnice ze spódniczkami z tiulu – ozdobiły je w iście bizantyjskim stylu, brokatem, koralikami, dżetami i piórkami. Takie baletnice zawieszone na choinkowej gałązce nie miały szans na pozostanie w bezruchu. Kręciły się wciąż wokół własnej osi, rozsiewając wokół magiczne iskrzenie. – Dziewczyny, mikołaje przyniosłyśmy! – krzyknęła od progu dziarska brunetka z grzywką. Jej dwie córeczki pomagały mamie dźwigać wypchane reklamówki, z których swoje ciekawskie nosy wychylały maskotki Tildy w strojach seksownych pań mikołajowych. – Mamy też gdzieś śnieżne anioły i reniferki. Są w samochodzie, więc musimy zrobić kolejny kurs do bagażnika. – Jola, nie, nie rozpakowujcie ich! – Weronika odcięła nadmiar nitki i odłożyła gotowy

domek. – I tak musimy przewieźć te wszystkie pudła na rynek! Księgowa rozejrzała się po sklepie. – Racja, jest tego od groma. Wszystko gotowe? Możemy pakować? Bo z pracy urwałam się tylko na chwilę, zaraz odstawiam te dwie rozrabiary do babci i wracam do swoich cyferek. – To co, nie będziesz na jarmarku? – Weronika nie wyobrażała sobie, by mogło na nim zabraknąć jednej z najzdolniejszych twórczyń tildowych maskotek. – Werka, jasne, że będę! Muszę tylko zaksięgować resztę faktur od dwóch klientów, ponękać trochę skarbowy telefonami i zaraz do was wracam! Dziewczynki od rana nie mogą się doczekać karuzeli. Widziałyście, że już działa? I muzyczka jaka ładna leci. Sleigh bells ring, are you listening... – Joli najwyraźniej już udzielił się świąteczny nastrój. – Dobra, bez gadania. Pakujemy, robię kurs na rynek i spadam, raz, raz! Jeden kurs nie wystarczył, by wszystko przewieźć, ale Marit błysnęła talentem logistycznym i po godzinie sklepik opustoszał, a fanty były już na ośnieżonym rynku. – Wpadłam jeszcze po girlandę i światełka, bo sieroty z nich; tak pakowali, że zapomnieli. – Marit rozejrzała się i złapała reklamówkę. – Aha, ten twój Edek już jest i coś tam pichci na rynku. Głowa go góry, mała. Jeśli ty się dziś koło niego nie zakręcisz, to ja to zrobię za ciebie. – Pogroziła jej palcem. – Faaaajny z niego facet, naprawdę super, do schrupania. – Szwedka roześmiała się do swoich myśli, przeczesała palcami rozwichrzone blond włosy i pobiegła. Weronika, uwieszona na ramieniu Alexandry, wspierając się na kuli i kuśtykając niepewnie, krążyła powoli po rynku. To był magiczny wieczór: zaśnieżone ulice, lekki mróz szczypiący w policzki; na niebie pokazały się już pierwsze gwiazdy – znak, że z godziny na godzinę będzie coraz zimniej. Ogromna choinka ustawiona pod budynkiem teatru jarzyła się blaskiem setek lampek. Nieopodal rozłożono starodawną karuzelę z konikami, rozświetloną, dzwoniącą, kolorową, okupowaną i przez dzieci, i przez starszych żądnych przejażdżki. Artyści z teatru pogrupowali się po kilka osób i krążyli po jarmarku z puszkami na datki. – Może pan wrzuci jakiś pieniążek na rzecz naszego schroniska? – Potrząsali dzwoneczkami. – Przysłowiowy grosik, ale oczywiście banknoty mile widziane – zachęcał operowy baryton. Ludzie chętnie wrzucali i drobne, i grube, z przyjemnością też słuchali kolęd śpiewanych w podzięce. Ogromna kolejka ustawiła się do budki z łakociami. Muffiny z wycinanymi z lukru

kocimi mordkami sprzedawały się świetnie, ale największym powodzeniem cieszyły się domki z pierników z wyrysowanymi na nich kolorowym lukrem świątecznymi scenkami. Pod każdą choinką narysowaną na ścianie domku spał smacznie jakiś zwierzak, mający przypomnieć kupującym, w jakim celu się tu dziś zebrali. Weronika sama kupiła jedną taką chatkę, zafundowały też sobie z Alex po wacie cukrowej i lizaku w kształcie choinki. – Weźmy grzane piwo dla mamy i Marit – zaproponowała Alexandrze i zamówiła litrowy dzbanek, a plastikowe kubeczki wcisnęła przyjaciółce do kieszeni. – Skoro już odrabiają za nas pańszczyznę na stoisku, a my się w najlepsze lansujemy, krocząc dostojnie po rynku, to niech i one mają coś od życia. Oblizała słodkie od waty palce i pomachała do Karoliny, tkwiącej w budce wypełnionej pachnącymi drobiazgami. Wyciągnęła zza pazuchy aparat. Musiała, po prostu musiała sfotografować przyjaciółkę wśród tych jej rarytasów: ręcznie formowanych mydełek w kształcie gwiazdek, cynamonowo-mandarynkowych cukrowych peelingów w szklanych słoiczkach przewiązanych rafią, błyszczyków do ust o kuszących nazwach, takich jak Pocałunek Świętego Mikołaja, i innych pachnideł, które nie tylko cieszyły wyglądem i zapachem, lecz także poprawiały nastrój. Karolina wraz z Ewunią pozowały z wdziękiem do zdjęć, a wtedy Weronika zapragnęła uwiecznić na swoich fotografiach cały ten niesamowity wieczór, ten tętniący dobrą energią rynek, pełen włóczących się aniołów i mikołajów. Opierając łokieć na kuli, co rusz przystawała i utrwalała aparatem jakąś piękną chwilę. Asia i Marcin uwijali się w najlepsze na stoisku z serami; dziś przywieźli też słoiczki pełne konfitury żurawinowej, robionej na pikantny sposób, z goździkami i rodzynkami oraz zielonym pieprzem. – Najlepsze do długo dojrzewającego sera owczego – zachwalała Asia klientowi. – Proszę spróbować. Jeśli się pan nie zakocha w tym smaku, to ja w tym roku nie robię świąt. – Roześmiała się. Na schodach katedry Weronika dojrzała jakieś zgromadzenie. Mnóstwo dzieciaków otaczało kilka stolików. Zastanawiała się, co tam zobaczyły. Przecisnęła się przez tłum i nagle jej oczom ukazał się świat mechanicznych zabawek, nakręcanych, dzwoniących i grających. Były tam stare ruchome szopki, maskotki małpki grające na talerzach po nakręceniu, była kolejka mknąca przez ośnieżony krajobraz, a wszystko to zgrzytało, buczało i co chwila się zacinało. To muzeum zabawek prezentowało na jarmarku część swoich bogatych zbiorów. Doskonały nastrój sprawił, że postanowiła zakopać topór wojenny i przywitać się z Edziem. Z daleka widziała, że stoisko Trattorii Cannelloni także przeżywało prawdziwe oblężenie. Edek ze swoją ekipą serwował bigos wigilijny gotowany na winie, karpia w galarecie na małych tackach, smażone pstrągi z ziołowym masełkiem i inne przysmaki.

Ich zapach dotarł do Weroniki już z kilkunastu metrów. Obserwowała Edka schowana bezpiecznie za karuzelą. Nie widzieli się od prawie dwóch tygodni. Przez ten czas zapuścił małą bródkę i wąsiki, które elegancko przystrzyżone tak bardzo dodawały mu męskości, że efektu nie mąciła nawet czapka Mikołaja z dzwoneczkiem na końcu. Edzio czarował swoich klientów zapachami i uśmiechem, był w swoim żywiole. Niesamowite, jak ludzie tłoczyli się po to jego jedzenie, jak chwalili i zagadywali. Chyba nie było na rynku osoby, która nie znałaby Edka albo której on by nie znał. Widać, że miał wielu przyjaciół wśród jarmarcznego tłumu. Zagadywał wesoło do każdego, proponował dokładki, więc w drewnianej budce restauracyjnej co chwila brzęczały płynące szerokim strumieniem pieniądze dla zwierząt. Już miała do niego podejść, gdy zobaczyła, jak podaje bigos stojącej przed nim smukłej blondynce. Weronikę od razu coś tknęło. To spojrzenie rzucane przez Edka dziewczynie. Te ich ręce, które chyba musnęły się przy przekazywaniu miseczki. Radość na twarzy Edzia, zmarszczki wokół oczu, które robiły mu się tylko wtedy, kiedy uśmiechał się do kogoś wyjątkowo ciepło... Przeczucie rzadko myliło Weronikę; potrafiła szóstym zmysłem wyczuwać relacje łączące ludzi, nagłe zmiany energii. Teraz też jakiś dzwoneczek zadzwonił jej ostrzegawczo w głowie tak głośno, że poczuła zaniepokojenie. I zazdrość. I lekką wściekłość – na siebie, a także na Edka i na blondynkę. „Znowu ona!”. W Weronice się zagotowało. Niewiele myśląc, odwróciła się na pięcie tak szybko, jak pozwalał jej na to gips, i odeszła. Edek od dłuższego czasu śledził wzrokiem niedużą postać odzianą w turkusowy płaszczyk z futrzanym kołnierzem. Co chwila pojawiała mu się przed oczami, przystawała tu i ówdzie, rozmawiała ze znajomymi, roześmiana, w kolorowej pasiastej czapce i wciąż o kuli, biedula. Miał nadzieję, że dziś uda mu się z nią porozmawiać. Nawet te pstrągi z ziołami przygotowywał z myślą o niej – nie była to typowo wigilijna potrawa, ale Weronika ją uwielbiała; przypuszczał, że jej posmakuje. Oczywiście, jeśli w ogóle do niego podejdzie. Wzrok Edwarda znowu powędrował w głąb rynku. Była tam, stała z aparatem koło karuzeli i polowała na dobre ujęcie. Czekał i czekał. „Niech podejdzie, niech tu przyjdzie” – przywabiał w myślach dziewczynę do stanowiska Cannelloni. Ale Weronika długo krążyła po placu, najpierw z Alexandrą, później sama, a następnie wzięła się za dokumentowanie całego wydarzenia na zdjęciach i od tej chwili już nawet nie zerkała w jego stronę, wcale go nie zauważała. Edek zmarkotniał i bez entuzjazmu mieszał bigos w wielkim kotle. Pochłonęło go to tak bardzo, że nawet nie zauważył, kiedy stanęła przed nim Ania Bednarek. Dopiero gdy położyła rękę na wielkiej chochli, którą z trudem przewracał kapustę w garze, podniósł

wzrok. – Cześć, Edi. Coś taki markotny? Gwiazdka za pasem... – wymruczała, przewiercając go wzrokiem na wylot, aż zrobiło mu się gorąco. – Cześć, Aniu! Nałożyć ci coś? Kapusta, rybka? – Nie dał się sprowokować. Nie chciał powierzać nikomu swojej tajemnicy, bał się przyznawać, że wciąż wypatruje i wyczekuje swojej niepowtarzalnej gwiazdki. Chętnie się zgodziła na porcję bigosu. Edek podał jej miseczkę z aromatyczną, podlaną winem i zaprawioną wędzonymi śliwkami kapustą i w tym momencie jego wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem Weroniki. Uśmiechnął się do niej ciepło, przywołując ją błagalnie do siebie. Nie odpowiedziała tym samym; patrzyła jakoś tak... obojętnie. No super! Pomysł z proponowaniem Ance jedzenia od razu wydał się Edkowi niedorzeczny. Zaraz jednak przestał zaprzątać sobie tym głowę, bo kątem oka dojrzał jakiś cień, czający się za plecami Werci. Sekundę później ten cień wyrwał z jej rąk aparat i zaczął uciekać z nim w stronę parku. Wydawało się, że to zdarzenie zauważył tylko on i okradziona dziewczyna, jednak za chwilę podniósł się rwetes. – Złodziej! Łapać złodzieja! Nie minął nawet ułamek sekundy, a Edek już przeskakiwał przez ladę, zrzucając przy tym z głowy czapkę, gubiąc fartuch i wymijając Anię Bednarek, stojącą jak słup z nietkniętą miską bigosu. Popędził za złodziejaszkiem jak torpeda, gnał przed siebie, a tłum rozstępował się przed nim na boki. Przebiegł przez ośnieżone uliczki, minął ciemny park, wciąż mając przed oczami czarną sylwetkę uciekającą z aparatem Weroniki. „Dogonisz go, dogonisz!” – powtarzał sobie w myślach, zmuszając mięśnie do coraz intensywniejszej pracy. Gdy tamten skręcił, Edek od razu wiedział, dokąd zmierzał – złodziej miał nadzieję zgubić go w zaroślach porastających brzeg rzeki. Edek pomyślał, że nie na darmo wychowywał się na przedmieściach – w jednej chwili przypomniały mu się dziecięce zabawy w ganianego, strzelaniny i ucieczki po krzakach. Był zaprawiony w takich bojach, a i codzienne bieganie dobrze wpłynęło na jego kondycję. Wiedział, że da radę. Skręcił gwałtownie między drzewa, by przeciąć złodziejowi drogę, i biegł, biegł co tchu. Jakaś gałąź smagnęła go boleśnie w twarz, ale nie zatrzymał się nawet na chwilę. Jego taktyka szybko przyniosła efekty: usłyszał gdzieś w dole ciężki oddech i na widok nadbiegającego złodzieja skoczył ze skarpy. Zderzyli się i sturlali razem po ośnieżonym zboczu. – Oddawaj aparat! – wykrzyknął Edek, przygważdżając złodzieja do ziemi. Pot zalewał mu oczy, więc nawet dobrze nie widział przeciwnika. Był to jakiś wyrostek. Próbował się wyszarpać z mocnego uścisku, ale Edzio trenował przecież boks. Przyłożył złodziejaszkowi kilka razy w nos i jednym szarpnięciem odebrał własność Weronki.

– Na drugi raz patrz, kogo okradasz, dobrze ci radzę, bo gdy tylko zbliżysz się znowu do słabej kobiety, skończy się to dla ciebie o wiele boleśniej – zagroził. Złodziej wił się po śniegu i jęczał, trzymając się za nos, a Edek otrzepał spodnie i ciężko dysząc, wspiął się z powrotem na skarpę. Spokojnym krokiem wracał do centrum, trzymając aparat jak swoiste trofeum, a adrenalina buzowała mu w żyłach. Już z daleka dostrzegł, że Weronika na niego czeka. Siedziała na ławce przy skwerze, taka mała, skulona z zimna i wpatrująca się w mrok. Była wyraźnie zdenerwowana. Przyspieszył kroku, skrzypiąc butami po śniegu, przykucnął u jej stóp i oddał aparat. – Twoja własność, Werciu. Odzyskałem. Mam nadzieję, że ten typek go nie uszkodził. – Położył zdobycz na jej kolanach. Popatrzyła na Edka zaniepokojonym wzrokiem, a czubki jej palców dotknęły rozcięcia na jego policzku. – To nic – szepnął. Miał nadzieję, że Weronika powie, że się dobrze spisał, że jest z niego dumna. Ale nie powiedziała ani słowa. Przesunęła tylko palcami po jego podbródku i położyła mu obie dłonie na policzkach. Zamknął oczy, chłonąc tę pieszczotę i pochylając głowę, aż dotknęli się czołami. Trwali tak przez chwilę nieruchomo, aż zmusił się do otwarcia oczu i powrotu do rzeczywistości. Ujął Werkę pod ramię i ostrożnie prowadził, patrząc pod nogi. Nie chciał, żeby znowu się wywróciła. Na rynku czekał na nich tłum ludzi. Znajomi bili mu brawo i klepali po plecach, gdy przechodzili obok nich. Nie zauważał ich, patrzył tylko na Weronikę; widział, że drżą jej wargi, i od razu miał ochotę ją do siebie przytulić i całować. Gdy doszli do schodów przy teatrze, Weronika już miała się do niego uśmiechnąć – poznał to po lekkim drżeniu jej górnej wargi – gdy jej spojrzenie przykuło coś ponad jego ramieniem, daleko w mroku. – Dziękuję – powiedziała, umykając wzrokiem, wyjęła rękę spod jego ramienia i skinęła mu głową na pożegnanie, aż podskoczyły jej loki wystające spod czapki, po czym odeszła wolno w stronę swojego stoiska i zostawiła Edka samego. Odwrócił się i pomiędzy kolumnami podtrzymującymi teatralny balkon, tuż przy wejściu, zobaczył Ankę, chowającą twarz w cieniu ciemnej peleryny. Pomyślał, że oto sen stał się jawą, a była dziewczyna przejęła cechy demonicznych bohaterek, w które zdarzało jej się wcielać na scenie, i że w tej czarnej pelerynie wygląda złowrogo. Wydawało mu się, że zauważył uśmiech na jej twarzy, i to mu dało impuls do działania. Rozejrzał się za Weroniką. Jej czapka właśnie znikała w przesmyku między budkami a stanowiskiem biletera przy karuzeli. Rzucił się w tłum, prosto w kierunku tej czapki i złapał Weronikę w ramiona. Przycisnęła do piersi aparat, jakby się bała, że znowu atakuje ją jakiś złodziej, ale na widok Edka rozluźniła uścisk. Pochylił się nad nią i zaczął całować gorącymi,

suchymi ustami, nie zwracając uwagi na otaczających ich ludzi i zaciekawione spojrzenia. – Nie myśl, Werka, że tak po prostu pozwolę ci odejść! – zapowiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu i ponownie musnął jej wargę. I jeszcze raz. I jeszcze. Mógłby tak stać na rynku nawet kilka godzin, w obłoku padającego śniegu, pod ciemnym niebem, i nie czułby zimna ani zmęczenia, pod warunkiem że przed sobą miałby Weronikę, że mógłby sycić się jej wargami, spijać z nich ciepło i siłę, której tej dziewczynie nie brakowało mimo całej jej kruchości. Sprawiała wrażenie delikatnej laleczki z porcelany – nawet ten gips na nodze mógł świadczyć o jej kruchości – ale Edek wiedział swoje. Miał przed sobą kobietę, która co prawda potrafiła strzelić straszliwie denerwującego focha, ale jednocześnie, gdy jej na czymś zależało, nie stosowała kompromisów i bez wahania parła w wyznaczonym przez siebie kierunku. Imponowało mu to nawet wtedy, kiedy ten kierunek był całkowicie niezgodny z jego wyobrażeniami. Ba, nawet ciosy, jakie zadawała, był w stanie przyjąć bez zająknięcia. Zależało mu na niej, na tym, żeby była bezpieczna i szczęśliwa, ale jakoś nie potrafił jej tego okazać. – Może spacer dziś wieczór, po całej tej imprezie? – Raczej oznajmił, niż zapytał. – Na sanki cię zabiorę, a ponieważ masz niedziałającą nóżkę, to ja za konia będę robił – zaproponował, uśmiechając się zachęcająco. – Pogadamy... Otarła mu krew z rozcięcia na twarzy, przyjrzała się uważnie plamie, która pojawiła się na rękawiczce, i wtuliła twarz w jego pierś, wzdychając ciężko. – Jest u mnie mama i Alexandra. Nie mogę ich tak zostawić. – Wykręciła się. – Może jutro po południu, ale nie obiecuję... – Okej. – Przytrzymał rękę Werki, rozcierając w swojej ciepłej dłoni zmarznięte czubki jej palców. – To daj sygnał, kiedy mam po ciebie wpaść. Mrugnęła powiekami na znak zgody i już miała odejść, gdy coś ją powstrzymało. – Edek... Przepraszam. Wiem, że byłam straszną jędzą – wyznała skruszona. – Nie gniewaj się już na mnie... – poprosiła, walcząc z poczuciem winy. Roześmiał się i trącił ją czule nosem, a później przygarnął do siebie. Odwzajemniła gest i z rozbawieniem zwróciła mu uwagę na łaciate koniki na kręcącej się karuzeli, czując jednocześnie, jak z serca spada jej ciężki kamień. – E tam! – skwitował. – Wszystko gra, królewno, tylko masz się już tak nie bać. – Powiódł wzrokiem po okolicy. – Zresztą ja nie potrafię się długo na nikogo obrażać. – Pokazał zęby w uśmiechu. „A już na pewno nie na ciebie!” – dodał w duchu. Wigilijny poranek był wyjątkowo mroźny. Termometry pokazywały niemal trzydzieści

stopni poniżej zera, a śnieg skrzypiał wesoło pod stopami Weroniki, pakującej wypchane reklamówki do bagażnika samochodu. Mimo niskiej temperatury pogoda była przepiękna, świeciło oślepiające słońce, które rozświetlało każdy zakątek ulicy. W jego promieniach w powietrzu wirował złocisty pył. Kilka dni temu Werka pozbyła się gipsu i w końcu mogła normalnie chodzić. Upajała się tą odzyskaną wolnością i możliwością swobodnego przemieszczania się. Wyciągała Edwarda na długie spacery po ośnieżonej starówce, które kończyli albo w winiarni, albo od razu w jej sypialni. Zatrzasnęła bagażnik, resztę prezentów wrzuciła na tylne siedzenie, zmiotką usunęła śnieg z przedniej szyby volva i gdy mocowała się ze skrobakiem, zobaczyła zmierzającego w jej stronę sprężystym krokiem Edka. Był w cienkiej kurtce, zapiętej co prawda pod szyją, ale i tak na widok tego stroju przeniknął ją dreszcz. Edzik... Ucieszyła się. Miała dla niego w domu mały prezent i od rana żywiła cichą nadzieję, że jednak uda im się spotkać na dłuższą chwilę jeszcze przed jej wyjazdem do rodziny na święta. Tymczasem Edek podbiegł w podskokach do samochodu. Pod pachą ściskał gazetę kupioną w kiosku przy parku, obok którego przechodził po porannym joggingu. Pośliznął się na zamarzniętej kałuży i omal się nie wywrócił, wpadając prosto w ustawioną pod sklepem choinkę, aż spadły z niej czapy śniegu. – Werka! Werka! Zobacz, co tu mam! – Pomachał do niej gazetą. Nie czekając na odpowiedź, rozłożył ją na masce samochodu, z szelestem przewertował i otworzył na upatrzonej stronie. – Patrz! – Wycelował palcem w artykuł. Zerknęła mu przez ramię i zaczęła czytać, mrucząc pod nosem: – „Niech Was nie zwiedzie swojsko brzmiąca nazwa restauracji. W Trattorii Cannelloni klasycznego cannelloni co prawda nie spróbowałem, ale na pewno kiedyś na nie wrócę. Wnętrze lokalu pachnie bowiem jak najsmakowitsze południe Italii, pełne oliwy z oliwek, owoców morza...”. Co to jest? – Przerwała i spojrzała na Edka. Wyszczerzył radośnie zęby. – Czytaj dalej! – Przytrzymał kraniec gazety rozwiewanej przez wiatr, ciesząc się jak dziecko. – „...a szef kuchni Edward Zawiślak to prawdziwy mistrz kalabryjskich smaków...”. No, no, no! – Zerknęła na niego, uśmiechając się szeroko. – „Nigdzie w promieniu stu kilometrów nie da się posmakować tak prawdziwej włoskiej kuchni jak w tej niepozornej, surowej w wystroju knajpce. Te ich zachwycające, przygotowywane na miejscu, ruloniki makaronu, wyglądające jak loki kobiety, podawane z anchois, skropione do tego najlepszą oliwą; ten palce lizać sos z surowej kiełbasy, gotowany pieczołowicie przez kilka godzin i podlewany obficie czerwonym winem; ten deserek w postaci rozpływających się na języku suszonych fig faszerowanych orzechami...”. – Weronika podniosła głowę znad

artykułu i popatrzyła na Edka, który stał obok i puchł z dumy. Od razu się zorientowała, że chyba nie bardzo miał się komu pochwalić tym sukcesem, jakim była recenzja jednego z najbardziej opiniotwórczych krytyków kulinarnych, i przyszedł z tym do niej. A sukces był to nie lada! Krytyk Wiśniewski słynął z tego, że rzadko mu coś smakowało, i niejedna restauracja miała spore kłopoty przez niepochlebne recenzje, jakie wyszły spod jego pióra. A tu nagle takie zaskoczenie: Wiśniewski docenił Cannelloni i Edwarda! – O w mordę jeża, Edziu, tak się cieszę! – Niewiele myśląc, uwiesiła się na nim i go wyściskała. – Naprawdę robicie sami makaron?! – Nie mogła uwierzyć. – Nie miałam o tym bladego pojęcia. Potwierdził ze śmiechem, składając gazetę i zwijając ją w rulon. – Inaczej być nie może! – Rany, to rewelacyjna nowina! Nawet nie wiesz, jak mi ten artykuł poprawił humor! To teraz będziecie mieli komplet co wieczór! – Ucieszyła się. – Ludzie będą walili drzwiami i oknami, zobaczysz. – Strzepnęła pyłek z jego czapki. – A ty? – Odsunął ją od siebie na wyciągnięcie ramienia. – Rezerwować już dla nas dwojga stolik po świętach? – zażartował. Spojrzała na niego ciepło, wkładając mu zgrabiałe z zimna ręce do kieszeni. Radość wypełniała ją po czubek głowy. Była pierwszą osobą, której Edek Zawiślak pochwalił się sukcesem. Nie zadzwonił do matki, nie obudził Roberta, nie pokazał tej gazety baletnicy, ale przybiegł do niej, do Weroniki, gdy tylko dojrzał ją przy samochodzie. To musiało coś znaczyć! Ucieszyła się. – W drugi dzień świąt zajrzę do ciebie, jak tylko wrócę od rodziny, więc czekaj, kochany, przyjdę do ciebie na pewno! – Przyciągnęła go ku sobie. – Edzik, nawet nie wiesz, jaka jestem z ciebie dumna! Głaskał jej loki, które w tak duże mrozy elektryzowały się jak szalone i puszyły. Zrobiła to, co uwielbiała – wetknęła nos w kołnierz jego kurtki, co go zawsze zdumiewało i nieco krępowało, i gdy poczuła jego zapach, wiedziała, że nie zniesie kolejnych dni rozłąki. Poczuła, że nie chce jej się jechać do rodziny, że najchętniej zostałaby na Staromiejskiej i spędziła święta z przyjaciółmi. Problem w tym, że większość jej znajomych mimo samotniczego trybu życia Boże Narodzenie spędzała raczej z bliskimi. Nawet Edek szykował się do roli Świętego Mikołaja w domu rodzinnym i chociaż zapraszał Weronikę, nie miała najmniejszej ochoty na siedzenie przy wigilijnym stole z jego matką. – Mistrzu Zawiślak, a może pomógłby mi pan kota złapać i do transporterka zapakować? – Pociągnęła go za sobą do domu. W mieszkaniu odkroiła spory kawał piernika upieczonego w prostokątnej blaszce

i zapakowała mu na wynos, owijając ciasto w folię aluminiową. – Pewnie mamusiny lepszy, ale ten jest ode mnie, z afrodyzjakiem, taki lep na niegrzecznych chłopców – zareklamowała, patrząc na niego prowokacyjnie. Odsunął pakunek na brzeg stołu, posadził Weronikę przed sobą i patrząc na nią uważnie, zaczął rozwiązywać jej szalik i odpinać guzik za guzikiem w bluzce. – Mmmm... A co, jeśli mam ochotę na nieco inne łakocie? – Westchnął, nurkując dłonią pod cienkim materiałem. – A co, jeśli przez pana wyjadę spóźniona, nie zdążę na rodzinne zgrupowanie i przegapię przybycie przystojnego mikołaja w stringach, który ma do nas przyjść? Jeszcze któraś z moich kuzynek zawłaszczy go sobie tej nocy i co będzie? – Zupełnie nieświadomie przeciągnęła po dolnej wardze językiem. – Daj mi kwadrans, a udowodnię ci, że jestem najlepszym mikołajem na świecie – obiecał szeptem. – Kwadrans dla pana Zawiślaka, żebyś wybiła sobie z głowy jakichś tam grubasów w dziwnych strojach, i potem możesz jechać. – Zręcznym ruchem rozpiął suwak jej spódnicy. – Ty to umiesz przekonać. – Roześmiała się, nie mając zamiaru opierać się jego pieszczotom. – Aż na trzy dni będzie mi to musiało wystarczyć, więc poproszę o dwa kwadranse – sprecyzowała listę oczekiwań i spojrzała Edkowi obiecująco w oczy. – I żebyś nie był zdziwiony, jak zastukam do ciebie ciemną nocą w drugi dzień świąt w przebraniu seksownej śnieżynki, panie mikołaju. Wrócę późno, ale cierpliwie na mnie czekaj! Po jego rozanielonej minie widziała, że na pewno będzie czekał.

Eye of the Cyclone – Oko cyklonu

W

róciła bardzo późno. W centrum Polski pierwszego dnia świąt mocno padał deszcz, a następnego dnia złapał potężny mróz i pokrył wszystko, także drogi, śliską szklaną warstwą, więc trasa, którą zazwyczaj pokonywała w cztery godziny, tym razem zajęła jej prawie dwa razy tyle. Do domu dotarła sporo po drugiej w nocy, więc niewiele myśląc, położyła się spać. Dzwoniła kilkakrotnie do Edka; wiedziała, że miał na nią czekać, ale gdy przyjechała pod sklep, w jego położonych na poziomie chodnika oknach było już ciemno, więc nie poszła do niego. Przez całą noc śniły jej się jakieś koszmary. Uciekała, a nogi uparcie odmawiały jej posłuszeństwa, jakby po kolana brodziła w gęstym błocku. Zawsze bała się takich snów, z reguły budziła się wtedy przestraszona i zmęczona jak po ogromnym wysiłku. Tym razem nie tylko uciekała, ale najwyraźniej była też poszukiwana przez policję, bo w uszach dźwięczał jej natarczywy sygnał zbliżającej się syreny, wibrujący ostro w jej głowie i wdzierający się brutalnie do mózgu. W końcu udało jej się uchylić powieki. Podniosła się tak gwałtownie, że Pchełka, śpiąca w nogach łóżka, podskoczyła przestraszona, gdy wyrwano ją nagle z kociego snu. Całą sypialnię zalewało pulsujące błękitne światło. Werka oprzytomniała w jednej chwili, wyskoczyła z łóżka i narzuciła na siebie szlafrok. Pod kamienicą słyszała krzyki i wyraźne, szybkie rozkazy, wydawane zdecydowanym tonem. Rzuciła się do okna i zobaczyła ogromny czerwony wóz straży pożarnej zaparkowany na ulicy i nagły ruch ludzi wokół. Przeszedł ją dreszcz. Robótkowo! To na pewno Robótkowo się pali! Jednak smród dymu dochodził nie z jej sklepu, a z Cannelloni. Restauracja paliła się już tak mocno, że z części magazynowej, znajdującej się z boku budynku, tryskały w górę jęzory ognia i wychodziły na ścianę, liżąc ją i osmalając. Widok był tak nierealny, że Weronika zgięła kolano, by poczuć pod stopą miękkość dywanu i upewnić się, czy jej sen o ucieczce nie trwa nadal. Takie pożary widywała dotychczas tylko w filmach, a teraz przed jej oczami rysowała się prawdziwa groza, żywioł szalał z głuchym dudnieniem. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że pożarowi towarzyszą takie odgłosy – huczało, trzaskało i grzmiało, jakby gdzieś w pobliżu pracował silnik wielkiego samolotu. Nagle oprzytomniała.

– Edek! – krzyknęła rozpaczliwie. Nie pamiętała, jak zbiegła na dół, nie czuła trzydziestostopniowego mrozu na skórze ani lodowatego zimna, gdy stanęła bosymi stopami na zamarzniętym śniegu. Nierealność sytuacji, w której się znalazła, uodporniła ją na jakiekolwiek doznania fizyczne. Słyszała tylko bolesne pulsowanie przepływającej przez głowę krwi, a z jej piersi dochodził łomot. Wszystkie jej zmysły były skupione na małym bocznym wejściu do Cannelloni, skąd buchały płomienie, rozświetlając całą tę upiorną scenerię. Przecież tam znajdowały się schody do sutereny. Gdzieś tam, na dole, w środku, odgrodzony od bezpiecznej ulicy, z dala od niej, był teraz jej Edek! Nie zważając na niebezpieczeństwo i krzyki za swoimi plecami, przedarła się przez tłum i gdyby czyjeś silne ręce jej nie powstrzymały, rzuciłaby się w płomienie. Szarpnęła się gwałtownie, ale uścisk strażaka był za mocny. – Proszę stąd odejść, proszę nie utrudniać akcji! – Usłyszała. Spojrzała niewidzącym wzrokiem na mężczyznę. Padła na kolana, bo poczuła, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa. – On tam mieszka, musicie go ratować! Edek tam jest! – krzyczała, szarpiąc się rozpaczliwie. – Proszę się uspokoić. – Strażak nie rozczulał się nad nią, tylko przekazał ją prosto w ręce policjanta stojącego obok radiowozu. Ten chwycił ją za poły szlafroka, na wypadek gdyby znowu próbowała się wyrywać, i dopiero jego groźne spojrzenie zatrzymało Weronikę. Kiedy w zasięgu jej wzroku pojawił się kolejny strażak, złapała go za rękaw grubej żaroodpornej kurtki. – Proszę mu pomóc! – zaszlochała, opierając się na policjancie. – Tam w środku, na dole, jest mieszkanie właściciela restauracji! On tam nocuje! Rozumiecie?! Tam jest żywy człowiek! Strażak wysłuchał jej cierpliwie. Spojrzała na siebie jego oczami i pomyślała, że w ten sposób niewiele osiągnie: bosa, w rozchełstanym ubraniu – pewnie wziął ją za wariatkę. Z całych sił starała się opanować emocje. Policzyła do trzech i wciągnęła głęboko powietrze, każąc rozszalałemu sercu, żeby zwolniło. – Tam, w korytarzyku, jakiś metr od drzwi, dosłownie dwa kroki, są schody na dół, prowadzą do mieszkania. On tam na pewno jest! – tłumaczyła, rysując plan na wnętrzu dłoni. – Spokojnie, proszę pani. Cały czas staramy się stłumić ogień i wejść do środka. Na razie to zbyt niebezpieczne, za duży żar. Pali się cała piwniczna część budynku. Przerażenie, jakie czuła do tej pory, zamieniło się w panikę. Skoro płonęła piwnica, a ogień objął już korytarz i magazyn restauracji, czyli część leżącą dokładnie nad

sutereną, to co z Edkiem? Gdzie on jest? I czy jeszcze żyje? Tak mocno zaciskała pieści, że aż wbijała paznokcie w skórę dłoni – jakby w ten sposób mogła pomóc im wszystkim: strażakom, Edkowi, restauracji. Upływające chwile wydawały jej się całą wiecznością, czas mijał, a oni nie robili nic. W rzeczywistości upłynęło zaledwie kilka minut, gdy z pomarańczowej czeluści kogoś wyniesiono. Położono go na noszach, drzwi karetki trzasnęły i odjechała z upiornym wyciem, odbijającym się długo po zakątkach Staromiejskiej. Wtedy Weronice od razu wróciła zdolność rozsądnego myślenia. Wpadła jak burza do mieszkania. Buty na nogi, sweter narzucony na pidżamę, na to płaszcz. Telefon wrzuciła do kieszeni, w garści już brzęczały jej kluczyki do samochodu. Chwilę później siedziała za kierownicą i odpalała silnik. Czekali na jakieś informacje na szpitalnym korytarzu zalanym sinym światłem. Karol chodził nerwowo z kąta w kąt. Tej nocy przemierzył już wiele kilometrów. Weronika z całej siły powstrzymywała się przed rozkazaniem mu, żeby w końcu usiadł i nie denerwował jej dodatkowo. Nawet gdy zamknęła oczy, odgłosy jego stąpania informowały ją bezbłędnie, w którym punkcie korytarza aktualnie się znajdował. Siedem kroków w stronę drzwi, do automatu z kawą, gwałtowny obrót. Dochodził do niej, mijał krzesła, stąd jeszcze dziesięć kroków do schodów i w tył zwrot. Miała ochotę go zamordować. Przycupnęła na plastikowym krzesełku i dopiero teraz poczuła mroźne podmuchy, przetaczające się po korytarzu. Po kręgosłupie przebiegł jej lodowaty dreszcz, zupełnie jakby ktoś położył jej na plecach zimny ręcznik. Podkuliła stopy. Gdyby mogła, zwinęłaby się cała do pozycji embrionalnej i czekałaby na jakiekolwiek wieści, które jednak nie nadchodziły. Wyobraźnia podsuwała jej najgorsze scenariusze, każda chwila zwłoki utwierdzała ją w przekonaniu, że Edkowi się nie udało. Minuty biegły, a Weronika nawet tego nie zauważała, ściskając w spoconej dłoni telefon, jakby spodziewała się, że za chwilę czas się cofnie i Robert albo ktoś inny zadzwoni do niej z jakąś błahostką i powie, że cała ta tragedia jej się tylko przyśniła. Jednak wciąż otaczała ją cisza szpitalnego korytarza i ciemność, rozjaśniona jedynie dającymi sine światło jarzeniówkami. Czuła się tak, jakby była mocno wstawiona. Niby kojarzyła, gdzie jest i co się z nią dzieje, a mimo to wszystko było jakoś poza nią. Zacisnęła rękę na płaszczu, spojrzała na plakat zachęcający do szczepień przeciwko grypie i teraz uświadomiła sobie, jak marnie wygląda i jak mizerne jest jej życie. I na co to wszystko?! Po co ta harówka, skoro świat nawet tego nie zauważa i biegnie przed siebie coraz szybciej i szybciej. W kłębowisku myśli zaczęła sobie wyrzucać, że od dawna tkwiła jakby na marginesie życia, dzieląc włos na czworo.

Nie wiedziała, ile czasu upłynęło od przyjazdu do szpitala ani czy naprawdę tu jest i czy to się rzeczywiście dzieje. Może nie obudziła się jeszcze na dobre i to wszystko jest tylko koszmarnym snem? Poczuła, że brak jej tchu i zaraz się udusi. Myśli boleśnie przetaczały jej się przez głowę, w której szumiało: „To nieprawda. To nieprawda”. Szybko uzmysłowiła sobie, że to jednak prawda, że nikt nie zrobiłby jej tak okrutnego żartu. I poczuła się tak, jakby została sama na świecie, jakby wszystko umilkło i nic nie miało znaczenia. Przez głowę przebiegały jej różne pourywane wspomnienia, wszystko to, co Edek jej dał i co dla niej zrobił, jego głos, jego przekomarzania się. „Tego już nie będzie, to się już nigdy więcej nie wydarzy, a ty ze wszystkich sił starasz się zatrzymać te ulotne wspomnienia” – straszyła samą siebie najgorszymi wizjami. Ktoś wsunął jej w rękę plastikowy kubek z ciepłą cytrynową herbatą z automatu. Smakowała okropnie – od razu wyczuła, że zaparzono ją z proszku. – Wypij, Werka. – W szpitalu zjawił się Robert. – Przemarzłaś. Podniosła na niego wzrok. – Ugasili wszystko? – Zachrypnięty głos odmawiał jej posłuszeństwa. Usiadł obok i potarł twarz, chcąc wypędzić z zaczerwienionych od dymu oczu zmęczenie. Przez ostatnie kilka godzin kręcił się w pobliżu Cannelloni, pomagając strażakom orientować się w terenie i pilnując restauracyjnego dobytku, który oparł się pożarowi. Stres porządnie dał mu w kość. – Dogaszają już. Poszedł cały magazyn. Kuchnia jest okej, ale zadymiona część restauracyjna została częściowo zniszczona. I mieszkanie Edka; tam niewiele pozostało. Schody calutkie spalone. Wynieśli go w ostatniej chwili, bo zaraz wszystko tam runęło. – Schował twarz w dłoniach. Przytuliła się do niego. Płakał. Nie wiedziała, czy żal mu wspólnego przedsięwzięcia, które poszło z dymem, czy opłakuje najlepszego kumpla. Zadrżała. – A tu coś wiadomo? – Spojrzał w jej zapuchnięte od płaczu oczy. Pokręciła głową. Jakiś cień przemknął przez twarz Roberta, ale szybko zamaskował go pozornym spokojem. – Będzie dobrze, zobaczysz. Szybko Edka znaleźli, był w korytarzu na dole; chyba próbował się wydostać. Nic mu nie będzie, wykaraska się – obiecywał, gładząc ją uspokajająco po rękawie. Musiała się zdrzemnąć, bo gdy otworzyła oczy, już szarzało – przez szpitalne okna wpadało nieśmiałe zimowe światło. Do jej uszu dobiegła prowadzona półgłosem rozmowa. To Karol rozmawiał z doktorem. W jednej chwili była przy nich. – To potrwa jakieś trzy, może cztery dni. Wtedy zadecydujemy, jak będzie przebiegała

terapia – tłumaczył lekarz. Zabrzmiało to złowróżbnie. Przełknęła z wysiłkiem ślinę, a jej wzrok przykuła plakietka na fartuchu pracownika szpitala. – Karol! – Ujęła brata Edka pod ramię. – Co z nim, przeżył?! Lekarz spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem. Uświadomiła sobie, że musiał ją uznać za wariatkę – wełniane skarpety na nogach, letnie buty. – To narzeczona brata – skłamał gładko Karol. Podziękowała mu spojrzeniem. Jako narzeczona nabywała specjalne prawa do informacji, jako sąsiadka z naprzeciwka nie miała ich zbyt wiele. – Wprowadziliśmy pacjenta w stan śpiączki farmakologicznej – powtórzył cierpliwie medyk. – To pozwoli narządom szybciej się zregenerować, dlatego proszę go na razie nie niepokoić. – Spojrzał uważnie na Weronikę, jakby podejrzewał, że zacznie urządzać sceny przy łóżku pacjenta. – Oparzenie na lewym udzie nie zagraża jego zdrowiu, to samo z oparzeniami twarzy: są raczej powierzchowne. Gorzej wygląda lewe ramię: to nim musiał zasłaniać twarz, dlatego ma tam dość rozległe zmiany. Za jakiś czas będzie potrzebna rehabilitacja. „Jest poparzony! – pomyślała przerażona. – Ręka Edka. Jak będzie gotować, jeśli nie odzyska sprawności? Jak on to zniesie?”. – Bardziej martwią nas jednak rozległe oparzenia dróg oddechowych. Podłączyliśmy pacjenta do respiratora, który wymusza oddychanie. Weronika ścisnęła mocno ramię Karola, bo nagle nogi się pod nią ugięły. Reszta słów lekarza docierała do niej jakby z oddali. Poczuła, że zaraz upadnie. – Możemy go zobaczyć? – poprosiła. – Na razie nie – odpowiedział lekarz. – Proszę wracać do domu i przyjść po południu. Gdyby się coś działo, będziemy państwa informować. Zostawił ich i odszedł, powiewając fartuchem i stukając drewniakami założonymi na białe skarpety. „Dlaczego lekarze ciągle noszą drewniaki?” – pomyślała Weronika i nagle poczuła, że musi szybko znaleźć toaletę i wyrzucić z żołądka ten wstrętny cytrynowy smak pozostawiony przez herbatę. Robert odwiózł ją do domu. Chciała razem z nim zajrzeć do restauracji, gdzie kręcili się policja i eksperci pożarnictwa, by ustalić, co było przyczyną pożaru, ale odprowadził ją na górę i kazał chociaż na chwilę położyć się spać. Jakby to było takie łatwe. Nawet w jej mieszkaniu czuć było smród dymu, więc otworzyła na oścież wszystkie okna wychodzące na podwórko, żeby wpuścić do środka świeże powietrze.

Chyba się czymś struła albo stres tak na nią działał, bo znowu poczuła zbliżające się torsje. Siedziała kilkanaście minut na zimnej posadzce, przytulona do sedesu i myślała, że to najgorszy moment w jej życiu. Ale ona się nie da, zawsze była twarda, więc zniesie i to. Byleby tylko Edek z tego wyszedł! Wiedziała, że nie da rady zmrużyć oka, więc usadowiła się w fotelu przy oknie, by mieć widok na restaurację i wszystko, co się działo na dole. Otuliła się pledem, nogi ułożyła na leżącej na parapecie poduszce obleczonej w szydełkową poszewkę i wzięła do ręki zaczęty kwadrat patchworkowy. Szycie zawsze ją uspokajało – przewidywalne ruchy igły pozwalały ukoić myśli. Tym razem to jednak nie pomogło. Co chwila zerkała na telefon, sprawdzała, czy aby na pewno dźwięk jest włączony, czy nie przeoczyła jakiegoś połączenia. W dodatku jak na ironię pracowała właśnie nad blokiem C-5 – Oko Cyklonu. Przemknęło jej przez myśl, że Edek i ona znaleźli się w samym środku wietrznego wiru i kto wie, czy wyjdą cało z tej opresji. Obudziła ją Karolina idąca do pracy. Werka nie chciała od nikogo żadnych słów pocieszenia, co przyjaciółka wyczuła, więc tylko przytuliły się do siebie. – I co tam? – zapytała. – Wiesz już coś? Werka pokręciła głową. – Karola, on jest w śpiączce! Nawet nie mogłam go zobaczyć. – Westchnęła rozpaczliwie. – A jeśli się już nie obudzi? Co ja wtedy zrobię? Rany, dopóki tu był, nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi na nim zależy, a teraz... – Głos jej się załamał. Karolina spojrzała na nią zaskoczona. – Co ty opowiadasz? Dlaczego miałby się nie obudzić? Przecież oni go specjalnie w tę śpiączkę wprowadzili! Tak się robi, żeby chory mógł odpocząć, żeby się nie ruszał, mózg się wtedy regeneruje i w ogóle. Za kilka dni odstawią mu leki i zobaczysz, Edzio do ciebie wróci jak nowy i wtedy sobie poświergoczecie – pocieszała. Weronika uczepiła się tej myśli, jakby zobaczyła przed sobą koło ratunkowe. Karolina miała w małym palcu wiedzę o lekach, śpiączkach i szpitalach, więc w tej chwili jej słowa były dla Werki jak pozytywna wróżba. – Jadłaś coś? – Karola przyjrzała się przyjaciółce. – Jesteś blada jak ściana. Zupełnie jakby ta zgryzota wyssała z ciebie wszystkie kolory. Siadaj, zrobię ci herbaty i coś do jedzenia. Podczas gdy Karolina krzątała się w kuchni, tłukąc kubkami i nastawiając wodę na herbatę, Weronice znowu zaczęło być niedobrze. Tym razem od razu pobiegła do łazienki. – Hej, wszystko w porządku? – Ruda głowa Karoliny pojawiła się w drzwiach. – Ty w ciąży czasem nie jesteś? – Zaniepokoiła się. Weronika stanowczo zaprzeczyła. Ciążę mogła wykluczyć, ale wszystkie emocje, które

się w niej skumulowały, przytłaczały ją teraz bardziej niż cokolwiek innego. Karolina usiadła obok na zimnej posadzce i przygarnęła przyjaciółkę do siebie. Werka wtuliła się w jej szczupłe ramiona i rozpłakała się żałośnie. W swoich zbiorach gazet robótkowych znalazłam francuskie pismo ze starymi wzorami na hafty krzyżykowe. Są piękne, delikatne, wysublimowane i nieco nostalgiczne. A że ostatnio mało mam powodów do radości, to korzystając z dostawy całej beli pięknego lnu do haftu w odcieniu szarobeżowym, na którym wyszywa się idealnie, rozpoczęłam powoli dłubać obrazek z wiktoriańską damą. Jaka ona piękna i jaka beztroska... Nawet nie wie, że jest niewyobrażalną szczęściarą – siedzi w błękitnej sukience i z parasolką pod drzewem i nie dociera do niej zło tego świata...

Sylwester i Nowy Rok minęły Weronice w ponurym nastroju. Nie dała się zaprosić na żadne przyjęcie. W sylwestra otworzyła jak co dzień Robótkowo. Klientów było, o dziwo, sporo – kobiety kupowały głównie cekiny, tiul i błyszczące koraliki. Werka była ciekawa, czy którakolwiek z nich zdąży z przygotowaniem ozdób do wieczora. Po trzynastej zamknęła sklep i pojechała do Edka. Wciąż spał. Lekarze obiecywali, że po Nowym Roku będą go wybudzać. Zabierała do niego swoją robótkę i spędzała godzinę albo dwie, siedząc obok i patrząc na tego swojego Edzia, bladego i sprawiającego wrażenie strasznie drobnego pod tą całą powciskaną w niego aparaturą. Wsłuchiwała się w miarowy syk respiratora tłoczącego tlen do jego płuc i to ją dziwnie uspokajało, a konieczność skupienia się na szyciu dawała ukojenie. Podejrzewała, że jeśli cała ta historia zakończy się dobrze, będzie z rozrzewnieniem spoglądała na te kwadraciki, które powstały w tym czasie. Szycie przywracało Weronice spokój ducha i pomagało się oderwać od złych myśli. Miała wrażenie, że w miarę jak pokrywa tkaninę równymi ściegami, wszystko wraca na swoje miejsce i z każdą chwilą jest lepiej i lepiej. Największa panika już minęła i w końcu zaczęła ufać lekarzom – z pewnością wiedzieli, co robią. Na dobrą sprawę dla Edka było lepiej, że leżał w śpiączce, bo gdyby był przytomny, chyba by go rozszarpała; dochodzenie wykazało bowiem, że pożar wzniecił włączony piecyk elektryczny, zostawiony na noc bez nadzoru. W suterenie zawsze panowały wilgoć i chłód, Edek się w ten sposób dogrzewał. Ostrzegała go wiele razy, żeby wyłączał urządzenie przed pójściem spać, i chociaż śmiał się z jej obaw, do tej pory starał się tego pilnować. Aż do tej nocy, wyjątkowo zimnej, bo słupki rtęci spadły do minus dwudziestu ośmiu stopni, kiedy włączenie piecyka na kilka godzin niewiele dało. Najwyraźniej Edek o nim zapomniał albo świadomie postanowił włączyć go na dłużej. Chwilami obwiniała siebie – gdyby wróciła ze świąt wcześniej, spotkaliby się u niej i do tragedii by nie doszło, ale nie było sensu roztrząsać, co by się stało, gdyby... Całe jego mieszkanie spłonęło niemal doszczętnie, a to, czego nie strawił pożar, zostało zalane wodą i pianą. Edek jakimś cudem zdołał się obudzić i wyczołgać na schody; tam go

znaleziono. Inaczej na pewno by zginął. Była przerażona zniszczeniami, jakie poczynił pożar. Nigdy przedtem nie widziała budynku, w którym szalał ogień. Wyglądało to tak, jakby do środka ktoś wrzucił bombę. Popękane tynki, powykręcane futryny. W powietrzu fruwały drobiny sadzy, a ściany oblepiała kleista maź podobna do asfaltu. Najgorszy ze wszystkiego był jednak smród spalenizny, wdzierający się głęboko do płuc. Mimo że zakryła twarz maseczką, wyczuwała go także po wyjściu na zewnątrz. Nawet po zaczerpnięciu kilku głębokich wdechów krystalicznie czystego, rześkiego powietrza smród spalenizny wciąż utrzymywał się w jej włosach i ubraniu. Robert zamówił ozonowanie wnętrza, które podobno miało pomóc zwalczyć ten zapach. Zrobił też dokładną inwentaryzację. Kuchnia była cała, tylko zadymiona; oparła się żywiołowi dzięki ciężkim metalowym drzwiom. Spłonął jednak calutki magazyn, część dla gości też wymagała solidnego remontu. Nie podejmował jednak żadnych decyzji co do przyszłości Cannelloni bez Edka. Nikt nie wiedział, czy w ogóle uda im się ponownie otworzyć restaurację. I czy kogokolwiek będzie na to stać. Zabrała do siebie wszystkie obrusy, fartuchy i inne tekstylia, jakie znaleźli w kuchni, i pieczołowicie wyprała je w paście BHP, która doskonale usuwała tłuste osady sadzy, a później spędziła cały wieczór na prasowaniu, umilając je sobie oglądaniem filmów i spryskiwaniem prania pachnącą jaśminem wodą, nowym dziełem Karoliny. Niewiele to dało – wciąż wyczuwała charakterystyczny swąd pożaru, ale podejrzewała, że tkwi on raczej w jej świadomości. Prasowała więc z zapałem godnym wygranej wojny – chociaż tyle mogła zrobić dla Edka, więc włożyła w tę czynność sporo serca i dobrych myśli. A później, wymęczona, włożyła na siebie Edkową koszulę z wyszytym na kieszeni jego nazwiskiem i tak przesiedziała większą część wieczoru. Towarzyszyła jej Pchełka, wpatrująca się rozumnym wzrokiem w Weronikę i liżąca co rusz jej rękę albo mankiet koszuli, zupełnie jakby chciała pocieszyć swoją panią. Wercia wtulała wtedy nos w puchate bure futerko i tak sobie siedziała, słuchając uspokajającego mruczenia kotki. Razem z Robertem wyczyścili też zmywarki pokryte z zewnątrz i od środka czarnym osadem. Działały, więc tą samą czyszczącą pastą, którą wrzuciła do pralki razem z fartuchami, wymyli teraz całość i włączyli urządzenia, żeby wrzątek dokładnie je spłukał. Dopiero wtedy, partia po partii, myli wszystkie naczynia i sprzęty kuchenne. Jedynie noże Robert szorował ręcznie – wiedział, z jakim zapałem Edek je kolekcjonował, więc nie chciał, żeby zmywarka zniszczyła ostrza. – Tynki w większości do skucia – zawyrokował Karol, gdy oglądali z Robertem wnętrze Cannelloni. – Cała instalacja też do wymiany. Zrobi się to przy okazji tynkowania. No i schody trzeba będzie zamontować nowe.

Chłopakom została jedynie kawiarnia. Dzięki grubym ścianom nie dało się w niej odczuć, że kilka metrów dalej szalał pożar. Po dokładnym wywietrzeniu i umyciu naczyń oraz wyrzuceniu wszystkich produktów spożywczych, które mogły pochłonąć smród dymu, można było ruszać ze sprzedażą. Robert postanowił, że otworzą kafejkę drugiego stycznia rano. Przyniesie to jakieś dochody, nieistotne, czy duże, czy małe – Edkowi przyda się teraz każda suma. Ubezpieczyciel na pewno nie wypłaci odszkodowania za pożar spowodowany włączonym piecykiem. Weronika zauważyła, że z Roberta wywietrzał cały ten chłopięcy wdzięk – już nie chodził kocim krokiem, z podniesioną dumnie głową i wyprostowanymi jak struna plecami. Nie, cały urok tancerza gdzieś się ulotnił i wydawało się, że skala problemu nawet jego przygniotła do ziemi. – Podniesiemy się! – powiedział, nadrabiając miną. – Zbudowaliśmy to od zera, to zaczniemy jeszcze raz. Nie może być inaczej! Nawet nie zauważyła, że poprzednim razem zostawiła w szpitalu u Edka kanwę z wiktoriańską damą, niemal już skończoną. Prawie całą tkaninę pokrywały drobne krzyżyki w czterech odcieniach niebieskiego. Musiała jej wypaść z kieszeni, gdy się z nim żegnała, wychodząc poprzedniego dnia. Teraz palce Edka zaciskały się na tym kawałku lnu. Serce Weroniki podskoczyło. Czyli mimo śpiączki ruszał palcami. Może nawet słyszał, co się działo wokół. To pewnie dlatego chwycił robótkę, której nijak nie dało się wyciągnąć z jego pięści. Położyła na niej rękę, chcąc dać mu znać, że jest tuż obok i czuwa, chociaż ze zmęczenia kiwała jej się głowa, a powieki ciążyły. Sama nie wiedziała, kiedy zasnęła. Pamiętała, że wpatrywała się w poziom przezroczystego płynu spływającego w kroplówce. Dopiero co zbiornik był do połowy pełny, teraz zaś zostało go tylko trochę na dnie. Otworzyła oczy, bo ktoś zacisnął palce na jej ramieniu. Zerknęła – palce przypominały jej szpony, pomarszczone, z powykręcanymi stawami i zaniedbanymi paznokciami. – Niech pani wraca do domu! – usłyszała stanowcze, suche polecenie. Przez chwilę nie wiedziała, co się dzieje. Zamrugała oczami. Nachylająca się nad nią pani Zawiślak patrzyła twardo, ściskając coraz mocniej jej obojczyk, czym zmuszała ją do ocknięcia się z uśpienia. Zaprotestowała gwałtownie. Niech się dzieje, co chce, niech matka Edka znienawidzi ją na dobre, ale ona nigdzie stąd nie pójdzie. – Wiem, że pani mnie nie lubi. – Uniosła hardo brodę. – Ale ja nie mam zamiaru się stąd nigdzie ruszać. Nie teraz! Zawiślakowa spojrzała na nią odrobinę łagodniej.

– Przyznam, że pani nie doceniłam, pani Weroniko – powiedziała, przysiadając ze znużenia na krześle obok. – Żeby było jasne: ja pani nie wypędzam. Myślę jednak, że trochę snu i pani się przyda. Teraz ja tu posiedzę. – Usadowiła się na krześle stojącym koło łóżka z uśpionym synem, z plastikowej torby wyciągnęła pled do przykrycia nóg, ponieważ w szpitalu ciągnęło nieco od podłogi, oraz książkę. – A pani niech się wyśpi i rano wróci mnie zmienić. Weronika przez chwilę stała jeszcze z otwartymi ustami, aż ocknęła się z osłupienia i zerknęła zdziwiona. Czy jej się tylko wydawało, czy matka Edka, ta lodowa królowa, zaczęła topnieć? Nie protestowała więcej. Musnęła jeszcze Edzia po policzku i wyszła. Trzeciego stycznia zamknęła sklep na cztery spusty, na drzwiach powiesiła kartkę z napisem „Remanent” i już żadna siła nie była w stanie powstrzymać jej od popędzenia do szpitala. Pal sześć zarobek, musiała tam być, po prostu musiała. Dowiedziała się od Karola, że poprzedniego dnia po południu powoli zaczęto wybudzać Edwarda ze śpiączki. Była zła na lekarzy – gdyby raczyli ją uprzedzić, mogłaby wtedy trzymać ukochanego za rękę i modlić się o cud. Trzasnęła drzwiami Robótkowa tak mocno, że aż zadźwięczały szybki. Zawstydziła się – przecież te drzwi nie zrobiły jej nic złego. Złość szybko jej minęła, bo gdy weszła i pochyliła się nad Edkiem, rzucając na niego cień, rzęsy mu drgnęły i uchylił powieki. Zakryła usta, żeby z radości nie wybuchnąć płaczem na cały oddział. – Cześć, śpiący królewiczu – szepnęła, zaglądając mu w twarz. – Cześć, dobra wróżko – odpowiedział, chrypiąc. – Jak tam? – Przyjrzała mu się uważnie. Wydawało się, że jest w lepszej formie, nawet niebieskie oczy zaczęły odrobinę błyszczeć. – Dobrze wyglądasz, przystojniaku. Mówienie go męczyło i wciąż czuł ból gardła, więc uniósł tylko kciuk i uśmiechnął się półgębkiem. – Lepiej nie pytać? To teraz masz tu grzecznie wypoczywać i zdrowieć, a później zabieram cię do siebie. – Odgarnęła mu włosy z czoła. Zachęcił ją wzrokiem do przytulenia się, więc położyła swoją głowę obok jego i pozwoliła, by z wyraźnym wysiłkiem zgiął rękę i przygarnął ją do siebie. Słuchała bicia jego serca i dziękowała opatrzności, że wciąż może czuć jego ciepło.

Seven Sisters – Siedem sióstr

P

rzed wejściem do sklepu czekało kilka osób. Weronika zirytowała się trochę. Czy one naprawdę nie widzą kartki, że jest nieczynne? Przyjrzawszy się lepiej, ze zdumieniem spostrzegła, że osoba przytupująca dziarsko na śniegu to Jola, a wokół niej stoją pozostałe dziewczyny z robótkowego kręgu. Z Basztowej nadbiegała właśnie Karolina, która rzadko uczestniczyła w ich spotkaniach, bo miała dwie lewe ręce, ale dziś z rumieńcami na kształtnych policzkach pruła przed siebie, aż przekrzywiła jej się czapka, włożona zawadiacko na rozpuszczone włosy. – Noooo, w końcu! Ileż to można na ciebie czekać, kochana? – wypaliła Bogusia, wpychając się na próg Robótkowa zaraz za Weroniką dzwoniącą kluczami. – Z odsieczą ci przybyłyśmy – oznajmiła i naparła na nią wydatnym biustem i brzuchem, na którym ledwo dopięła kurtkę. – Z odsieczą? A to ja pomocy potrzebuję? – Werka się zdziwiła. Wpuściła panie do środka. – U mnie już znacznie lepiej: sklep jako tako prosperuje, remanent prawie skończony, no i najważniejsze... Edek się obudził! – wyrzuciła z siebie radosną wieść, nie mogąc utrzymać jej w tajemnicy. W sklepie nagle zagościła radość – kobiety piszczały, ściskały Weronikę i siebie nawzajem. Zapanował taki zgiełk, że zdegustowana Pchełka podniosła majestatycznie ogon i udała się na górę, opuszczając ze wzgardą rozbawione towarzystwo. Po chwili Jola wzięła się pod boki. – Lepiej, u ciebie lepiej, ale co z kołdrą? Też lepiej? – Sprawdziła postępy prac na skomplikowanym wykresie, który Weronika umieściła na korkowej tablicy. – Aha, widzę, że nic się nie zmieniło od czasu jarmarku, żaden kwadracik nie przybył, co? W takim razie jesteśmy tu po to, żeby szyć Dear Jane razem z tobą! Odpalaj drukarkę. Ja dla siebie zaklepuję wszystkie trójkąty, których jeszcze nie masz, wy, kobitki, bierzcie kwadraty. I nie wyjdziemy stąd, dopóki nie skończymy – zarządziła. Weronika z zaskoczeniem obserwowała, jak jej kursantki i przyjaciółki zrzucają z siebie kurtki, płaszcze, szaliki i czapki i karnie zajmują miejsca przy stole. Jola, która sama sporo szyła, już podłączała maszynę do prądu, Bogusia szarogęsiła się w poszukiwaniu nożyc, nici do fastrygowania i poduszeczek z igłami.

– No?! – Zerknęła na osłupiałą Werkę. – Nie stój tak! Na jeden kwadrat każda z nas ma godzinę. Do roboty! Ja dla siebie zaklepuję Siedem Sióstr, bo jest najłatwiejszy do uszycia! – Pani Maja też przyjdzie po próbie. – Jola przejęła z rąk Weroniki wór ze ścinkami i wysypała całą zawartość na środku sklepu. – Już, raz-dwa drukujemy i zaczynamy! Szyły do późnej nocy, wyskakując kilka razy po dostawę kawy naprzeciwko. – Trzeba wspierać pana Edwarda, dlatego następną kolejkę kawki funduję osobiście – obiecała Maja Kawęcka śpiewnym głosem, kłując się przy tym boleśnie w palec. Weronika chodziła między nimi oszołomiona. Niewiele szyła tego popołudnia i wieczoru. Była zaskoczona organizacją pracy przyjaciółek, otumaniona poczuciem szczęścia, które zagościło w Robótkowie wraz z głosami kilku kobiet. Patrzyła, jak przycinają barwne skrawki tkanin, jak pieczołowicie je rozprasowują i dopasowują do schematów, jak z godziny na godzinę rośnie stos gotowych kwadracików. Czuła bijącą od nich dobrą moc, moc kilku czarownic, które nie bacząc na pozostawione w domach rodziny, na zamknięte biznesy, siedziały z nią tutaj i zamieniały przyjaźń w magię tak potężną, że mogłaby góry przenosić. Gdy koło pierwszej w nocy zamykała za przyjaciółkami sklep, zgarnęła ze sobą do mieszkania wszystkie kwadraty i niemal poczuła, jak zgromadzona w nich dobra energia pulsuje ciepłem. Pomyślała wtedy, że dokładnie rok temu czuła się samotna jak palec, a dziś otaczały ją osoby, którym była potrzebna, którym jej los nie był obojętny, które potrafiły zrozumieć, co jej w duszy gra. Rozkoszowała się tym uczuciem szczęścia i z przytulonymi do piersi kwadratami zatańczyła radośnie po sypialni, budząc śpiącą pod lampką Pchełkę. „Droga Jane!”. Tak mogłabym zatytułować list do twórczyni pierwszej kołderki Dear Jane, ale myślę, że nie muszę, bo ona i tak odnotowuje skrupulatnie, ile kopii jej dzieła powstało już na świecie. Moja kołderka też prawie gotowa. Niestety, zszywając poszczególne bloki rzędami, okazało się, że brakuje jednego kwadracika – M-8. Nie mam pojęcia, gdzie się zapodział. Na pewno zaczęłam go szyć i gdzieś posiałam robótkę. Jutro czeka mnie przeczesanie wszystkich kątów, przy okazji może wymiotę z nich kurze. Ten kwadrat musi się znaleźć, bo był szyty z pięknej tkaniny w zielonkawym odcieniu, drukowanej w delikatne stokrotki.

Edek w ogóle nie pamiętał, co się stało. Nie chciał wierzyć w opowiadania o pożarze, chociaż poparzona ręka dawała o sobie boleśnie znać, szczególnie przy zmianach opatrunków. Goiła się co prawda ładnie i zaczęli mu ją już powoli rehabilitować, ale mimo że ćwiczył posłusznie pod okiem terapeuty, nijak nie potrafił roztrenować umysłu, który nie mógł przypomnieć sobie, co się stało tamtej nocy. Dopiero przejazd przez Staromiejską uświadomił mu, że pożar był prawdziwy. I że stracił kilka dni życia, pozostając w kompletnej nieświadomości. Wydawało mu się, że zasnął w swoim łóżku i po chwili obudził się w szpitalnej sali, a sen trwał może sekundę.

Bardzo przeżywał to, co się stało, chociaż starał się grać twardziela. Gdy dojechali pod restaurację, nie mógł patrzeć na okopcone mury. Jego oczko w głowie, jego wypieszczona trattoria prawie nie istniała. Nie miał pojęcia, skąd weźmie siły na przywrócenie jej do stanu sprzed pożaru. – Jedźmy już może... – poprosił brata. Karol wycofał samochód i pojechali do domu, gdzie na Edka czekała matka. Werka proponowała, żeby przeprowadził się do niej, ale nie chciał, żeby oglądała go w chwili takiej słabości. Chciał w jej oczach być wojownikiem, a nie powoli lizać rany i użalać się nad sobą jak pokonany mięczak. Po wybudzeniu się ze śpiączki spędził w szpitalu jeszcze ponad tydzień, bo przyplątało mu się zapalenie płuc i ponownie podłączyli go do tego pompującego tlen urządzenia. Musiał przyznać, że przynosiło sporą ulgę w oddychaniu, chociaż uczucie bycia zależnym od innych i uwiązania do tej aparatury strasznie dawało mu się we znaki. Wyglądał fatalnie. Nie dość, że mówił przez choróbsko jak kaczka, to jeszcze pod oczami miał czarne wory, jakby ktoś go pobił. Po przyjeździe do mamy od razu zamknął się w łazience, by wziąć kąpiel i zmyć z siebie szpitalny zapach. Obiecał, że będzie uważał, aby nie zmoczyć opatrunków, i dopiero gdy został sam, bez całej tej asysty wokół, pozwolił sobie na krótką zniżkę formy. Brakowało mu sił, ledwo powłóczył nogami. Szpital i antybiotyki wyssały z niego całą energię. I ten upiorny kaszel, który męczył go tak, że miał wrażenie, iż zaraz wypluje płuca. A tu trzeba wziąć się szybko w garść, nie rozczulać się nad sobą, nie sprawiać kłopotów rodzinie. Powinien szybko się kurować i wracać do zdrowia. Powinien zająć się Weroniką, która jakoś marnie wyglądała, schudła, zrobiła się bladziutka. Mamie też należy się trochę odpoczynku; ostatnio chodziła jak struta. Był na siebie zły, że tylu osobom skomplikował życie i przysporzył wielu trosk. Nie lubił być zależny od kogokolwiek, a teraz niestety tak było; nawet nie miał sił się ubrać. Mama ugotowała mu krupnik, ale nie był głodny. Zresztą brakowało w nim przypraw – matka zawsze oszczędnie doprawiała obiady. Mimo wszystko wmusił w siebie kilka łyżek i położył się do łóżka w małym pokoiku, gdzie Beata z Karolem urządzili mu tymczasową sypialnię. Poczuł, że zupa mimo nijakiego smaku rozgrzała go od środka jak życiodajny nektar. Oczy mu się kleiły, w organizmie wciąż tkwiły resztki leków, którymi go szprycowano. Gdyby tylko mógł pobiegać, pozbyłby się tego świństwa w godzinę, ale teraz nawet myśleć o bieganiu mu się nie chciało. – Puk, puk! – usłyszał, gdy niemal udało mu się zasnąć. – Gdzie jest ten mój pogorzelec? Momentalnie otworzył oczy. W drzwiach zobaczył rozczochrane loki Werki przykryte czerwonym berecikiem. Podniósł się i wyciągnął do niej ręce.

– Wercik! – wychrypiał i zaniósł się kaszlem. – Kochanie moje! Miała zimne policzki i pachnące mrozem włosy. Objął ją tak, jakby to była ostania rzecz, jaką robi. – No, już, już, wystarczy. – Poklepała go po plecach, odłożywszy na stolik papierowy pakunek. – Małe pączusie ci przywiozłam. Na myśl o czymś słodkim od razu przełknął ślinkę. – Sama piekłaś? Zaprzeczyła. – Niestety nie, panie Zawiślak, mam ostatnio urwanie głowy: nowy rok, remanenty, a w dodatku ludzie chyba siedzą w domach i robótkują wieczorami, bo przez sklep przewijają się spore tłumy. Jakby tego było mało, mój facet postanowił spalić restaurację i odrobinę ten pomysł odchorował. A wiesz, jak to z wami bywa: chory chłop to same zmartwienia. – Pogroziła mu żartobliwie palcem i rozpakowała pączki z papieru. – Kupione u pani Bogusi. Kazała cię pozdrowić i wrzuciła do pudełka specjalny prezent dla ciebie. Ciastko ponczowe, podobno je lubisz. Do nosa Edka dobiegł słodki zapach lukru i kremu. – Tylko mi się nie roztyj, Edzik! Zjedli po pączku i nagle Edek w jednej chwili zapadł w sen, opierając się na jej ramieniu. Zdziwiła się – dopiero co z nią rozmawiał i nagle zasnął, zupełnie jakby go ktoś wyłączył. Ostrożnie ułożyła go na poduszce, wyplątując się z jego ramion. Niech śpi. Podniosła się i skierowała do wyjścia, mając nadzieję, że uniknie spotkania z matką Edka. Po ostatniej wizycie w szpitalu niby zawiązała się między nimi mikroskopijna nić porozumienia, ale i tak Weronika wolała uniknąć stalowego spojrzenia byłej nauczycielki fizyki. Niestety, tym razem Cerber już na nią czekał w przedpokoju. – Zapraszam panią na kawę! – Dotarło do jej uszu. Nie zabrzmiało to wcale jak zaproszenie, ale jak polecenie wyjęcia karteczki i napisania sprawdzianu. „Kawa z arszenikiem, kawa z arszenikiem”. Serce zaczęło jej się tłuc w piersi. Pani Wanda nie miała jednak aż tak złych zamiarów. Weronika usiadła za przykrytym kwiecistą ceratą stołem w skromnej, ale ciepłej i miłej kuchni. Zauważyła, że matka Edka prawie skończyła wyszywanie Stworzenia Adama – kanwa pokryta tysiącami krzyżyków leżała obok. – Dobrze pani poszło. Ja tak wielki obraz męczyłabym pewnie z pół roku – pochwaliła, odwracając robótkę na drugą stronę. Badawczy wzrok pani Wandy sprawił, że cofnęła rękę. – Dziękuję! – usłyszała. – Wiem, co pani sobie myśli: że przyszłam wtedy do pani sklepu, żeby panią przetestować. – Matka Edka postawiła przed nią szklankę

w blaszanym koszyczku z uszkiem i Werka poczuła woń kawy po turecku. O rany, nigdy nie piła takiej siekiery. Bez mleka nie da rady jej tknąć – żołądek jej się wywróci na lewą stronę, gdy tylko spróbuje. Zawahała się. To mógł być kolejny sprawdzian, jak ten z dobieraniem mulin. Poczuła się tak, jakby na klasówce z fizyki nie miała pojęcia, jak rozwiązać jakieś zadanie. – Pani Wando, ja przepraszam, ale... Czy ma pani odrobinę mleka? – Zaryzykowała. – Oczywiście! Skoro woli pani białą kawę... – Starsza pani otworzyła lodówkę i podała mleko w dzbanuszku. – Ja z kolei zawsze pijam takiego szatana. To stary nawyk, przeniesiony z pokoju nauczycielskiego. – Coś na kształt uśmiechu przebiegło po jej twarzy. – Ale wracając do tej mojej wizyty... Widzi pani, Edzio to moje najmłodsze dziecko; późno się urodził, miałam już prawie czterdzieści lat. Proszę się zatem nie dziwić, że serce matki się zaniepokoiło, gdy o pani usłyszałam. Samotna, rozwiedziona, a do tego wszystkiego podobno ładna; mężczyźni się za panią oglądali... – Pani Wanda podsunęła dziewczynie kruche ciasteczka na talerzyku. Weronika wzięła jedno, chociaż na dziś miała już dość cukru. – Musiałam sprawdzić, kim pani jest. Werka milczała. Te matki... Dorosły syn, a one wyobrażają sobie, że to wciąż mały chłopiec, potrzebujący asysty przy stawianiu pierwszych kroków. Nie umiała tego zrozumieć, ale w końcu ona nie była niczyją matką. Poczuła, że pani Wanda poklepuje uspokajająco jej dłoń. – Przepraszam panią, pani Weroniko. Werka uśmiechnęła się półgębkiem. – Nic takiego się nie stało. Staram się zrozumieć i chyba mam na tyle dużo empatii, że mi się to uda. Matka Edka podniosła się z wysiłkiem z krzesła. – Znalazłam coś, co na pewno należy do pani. – Wyszła do pokoju i wróciła z małym pakuneczkiem. Weronika ze zdumieniem zobaczyła, że to zaginiony blok z kołderki, zaczarowany kwadrat, którego bezskutecznie szukała w Robótkowie od kilku dni. Zakryła dłonią usta. Skrawek tkaniny musiał jej jakimś cudem wypaść w szpitalu na Edkowe łóżko. A ona się go tyle naszukała. – Czytałam w internecie o tej kołdrze, w pani dzienniku. – Matka Edwarda się uśmiechnęła. Nie był to już wymuszony uśmiech, a ciepły i taki... taki Edziowy. – Jak postępy? Bogusia z cukierni mówiła, że pani klientki planują wspólne szycie. Skończyłyście? – Kołdra prawie gotowa. Brakowało tylko tego jednego... – Wskazała brodą na zaginiony kwadrat. – Miałam zamiar szyć go jeszcze raz.

– To proszę, skończyłam go za panią. Weronika zerknęła na podsunięty jej Zaczarowany Kwadracik. Był pieczołowicie pozszywany i wyprasowany. – Nie było łatwo, bo nigdy dotąd nie zajmowałam się patchworkami, ale tu poczytałam, tam zerknęłam i chyba wyszło. Też chcę mieć jakiś wkład w leczenie pani złamanego serca. Bo my z Beatą czytamy pani dziennik i śledzimy postępy. Werka poczuła, że policzki jej płoną. Okazało się, że pół miasta znało jej blog, znało jej historię i czekało ze zniecierpliwieniem, czy te wszystkie perypetie z szyciem i z zapominaniem dawnej miłości się zakończą. Opuściła głowę, nie chcąc, by pani Wanda była świadkiem jej wzruszenia, ale i tak kilka łez wymknęło jej się i ściekło po brodzie na stół. – Nie ma co płakać, dziecko. – Znowu poczuła poklepywanie na dłoni. – Dzielna z ciebie kobieta. Widzisz, chciałabym móc się cofnąć w przeszłość i mieć tyle odwagi co ty. Ale to były inne czasy, ludzie wtedy nie rozwodzili się za często, i tak przeżyłam najlepsze lata z kimś, kto i do kieliszka lubił zajrzeć, i rękę na nas podnosił nieraz... – westchnęła. – Teraz wiem, że powinnam była go zostawić dawno temu, chronić chłopców. Niestety, nie byłam najlepszą matką... Ty z pewnością będziesz umiała walczyć o spokój swoich bliskich. Widziałam to w twoich oczach, to spojrzenie, którym obrzuciłaś lekarza i tę pielęgniarkę, która wenflonu Edziowi założyć nie mogła... Poczuli respekt. – Pani Wanda roześmiała się z uznaniem. – Wtedy popatrzyłam na ciebie i pomyślałam: „O, twarda z niej sztuka. Wie, kiedy trzeba walczyć, i nie boi się postawić na swoim”. – Dziękuję, pani Wando – zachlipała Weronika. – Za te słowa dziękuję i za kwadracik, i za wszystko. „Za Edzia też” – dodała w duchu. – Daj mi przez kilka dni nacieszyć się jeszcze obecnością syna, porozpieszczać go tak, jak tylko matka potrafi, i zaraz zwrócę ci go już na zawsze. Tylko nie wódź go już dłużej za nos. To wspaniały chłopak i chciałabym się doczekać jeszcze wnuków. – Słowo skauta. – Weronika położyła rękę na sercu i przyrzekła uroczyście, nie podejmując tematu wnuków. Co prawda niechęć do posiadania dziecka nieco jej minęła, ale to nie oznaczało, że gdy Edek wyzdrowieje, od razu sprawią sobie małego Zawiślaka. Po wyjściu z taksówki Edward skulił się z zimna. Na twarzy poczuł chłodny podmuch zimy, mróz wciąż się utrzymywał, dodatkowo zerwał się wiatr i smagał nielicznych przechodniów lodowatymi uderzeniami. Na Staromiejskiej było już ciemnawo, chociaż zegary wskazywały szesnastą. Usiadł na ławce pod trattorią, na tym małym skwerku z uśpioną zaśnieżoną fontanną, i wpatrywał się w mrok. Po ciemku nie mógł zauważyć

śladów pożaru na starych murach, wszystko wyglądało normalnie, więc siedział z opuszczonymi ramionami i wyobrażał sobie, że za chwilę wejdzie do jasnej, pełnej pary i zapachów kuchni, włoży fartuch, weźmie do ręki nóż i zatopi palce w siekanej natce albo dorzuci masła do aromatycznego risotta. W kuchni było bezpiecznie, tam czuł się na swoim miejscu, ale teraz została wyrwana z jego codzienności i miał wrażenie, jakby dryfował niepewnie na lodowej krze. Przyjrzał się ponownie wejściu i teraz widział już wyraźnie, że to, co początkowo można było wziąć za cień, jest smolistą plamą sadzy, otaczającą drzwi jak złowrogi motyw. Natychmiast w głowie uruchomił tryb awaryjny i zamiast pozostałości po pożarze przed oczami pojawiły mu się skrzynki pełne zapiaszczonych, pachnących porów, ziemniaki siekane na równiutkie talarki i pieczone na złocisty odcień, a później podawane z sosem jogurtowym, białe i równe ząbki czosnku, które po obraniu atakowały nos intensywnym aromatem. Wyobraził sobie, że przytrzymując każdy z nich dwoma środkowymi palcami, sieka go najpierw w cienkie plasterki, a następnie w drobniutkie kawałki. Przymknął oczy i zaczął katalogować w głowie znane przepisy. Przed pożarem wziął się za układanie nowego wiosennego menu, ale teraz to wszystko zdało się psu na budę – nie miał już restauracji ani mieszkania, został z niczym; nawet głupiego telefonu nie miał. Zaniósł się gwałtownym kaszlem. Na dobrą sprawę powinien wciąż leżeć w łóżku, zamiast sterczeć na tym zimnie, inaczej nigdy nie uda mu się wyleczyć choróbska, ale nie wytrzymałby pod kołdrą ani chwili dłużej. Podniósł się z wysiłkiem, postawił kołnierz kurtki – wyglądał w niej trochę jak półtora nieszczęścia, ponieważ Karol wybrał mu ją na oko, przez co w plecach była za szeroka, a rękawy zwisały smętnie – i wolnym krokiem powlókł się w stronę Robótkowa. Okna sklepu wypełniało światło. Przystanął na ulicy i poczuł, że jakaś siła ciągnie go do środka. Tam była Weronika, jej radosny śmiech, jej mruczący kot, tam zawsze mijały mu wszelkie troski. Obejrzał nowe rzeczy na wystawie – było widać, że Weronika nie próżnowała. Chociaż ciągle miał w głowie jej słowa, że teraz tu jest jego dom, krępował się tak stanąć w progu bez niczego, goły jak święty turecki, z kilkoma ubraniami w plecaku i niczym więcej. To było upokarzające i dla niego, i pewnie dla niej. Odwrócił się i powędrował przed siebie. Dopiero gdy złaził pół starówki i porządnie zmarzł, poprawił mu się humor. Wpadł na pomysł, że zajdzie do Bonbonu. Na czekoladę do picia nie miał ochoty, ale jego uwagę przykuło leżące na wystawie serce, pralinka wielkości dłoni, z której ten lokal słynął. Wiedział, że smakowała cudownie, czekoladowo-pomarańczowo, z nutką rumu wyczuwalną jedynie wtedy, kiedy pozwoliło się nadzieniu powoli rozpuszczać na języku. Wierzch praliny wieńczyła kandyzowana wisienka z listkiem z białej czekolady. Kupił jedno serce, poprosił o zapakowanie go w ozdobne pudełeczko

i ściskając je w dłoni, żwawym krokiem powędrował do domu Weroniki. Gdy stanął w progu, nogi się pod nim ugięły – bynajmniej nie z osłabienia po chorobie. Zobaczył Weronikę klęczącą na podłodze. Pochylona nad jakimś materiałem, z ustami pełnymi szpilek, pracowicie spinała ze sobą kawałki tkaniny. Jednak to nie szpilki spowodowały szybsze bicie jego serca, a jej opięte spodniami pośladki, które prezentowała w całej okazałości, pochylając się nad materiałami. Przełknął ślinę i popatrzył na tak miły widok, witający go w domu. – Czy to pani zamawiała coś słodkiego? – Zamachał pudełeczkiem z praliną i oparł się ramieniem o drzwi. Odwróciła się. – Edziu, Edziu, Edziu! – W jednej chwili była na nogach i biegła ku niemu. Uwiesiła mu się na karku i wtuliła się w niego mocno. Przymknął oczy i skoncentrował się na jej cieple, które go przeniknęło, kiedy każdy centymetr jej ciała przylgnął do niego. Poczuł, że coś się w tej jego Werce zmieniło – przytulała go z taką pewnością siebie, jakiej nigdy wcześniej w niej nie wyczuwał. – Postanowiłeś uciec od mamusi? Będziemy się razem bawić w pielęgniarkę i pacjenta? – spytała od razu przewrotnie, błyskając do niego oczami i maskując wzruszenie, widoczne wyraźnie w jej oczach. – Edzik, Boże, ty nie wiesz, nawet sobie nie wyobrażasz, co to dla mnie znaczy mieć cię tutaj – powiedziała, gdy emocje nieco opadły. Uśmiechnął się serdecznie i zapatrzył się w nią, zdumiony tym powitaniem. Była taka piękna z tymi swoimi dołeczkami w policzkach i spiczastym noskiem. Zachwycająca. Wszystko wokół go ekscytowało – po tylu dniach wszechobecnej szpitalnej bieli i zieleni z ulgą skupiał wzrok na kolorowym wnętrzu jej sklepu. Pociągnęła go za rękę i pokazała dzieło, nad którym właśnie pracowała. Nie przypadło mu za bardzo do gustu – kolory były nie w jego typie, smutne i nijakie – ale po baczniejszym przyjrzeniu się zorientował się, że to była kołdra. TA kołdra. – Skończyłaś ją?! – Uradował się i kucnął, aż rana na udzie zaczęła go rwać. Pogłaskał materiał, uważając na powbijane wszędzie szpilki. – Z małą pomocą się udało. – Pokraśniała z dumy i usiadła obok. Spojrzeli na siebie, on radośnie, ona z lekkim lękiem w bursztynowych oczach. Edek podał jej czekoladkę. – Żeby nie było, że przychodzę do ciebie z niczym. – Odpakował serce i położył jej na dłoni. – Wiesz, Werciu, niewiele teraz mam i sam nie wiem, czy mogę ci proponować cokolwiek, ale gdybyś dała mi trochę czasu na odgruzowanie tego wszystkiego... – Pomyślał, że to zajmie co najmniej trzy miesiące... przy sprzyjających wiatrach i oczywiście przy odpowiednim wkładzie finansowym, a nie miał pojęcia, skąd weźmie

pieniądze. – Dam jakoś radę... Położyła mu palce na ustach. – Warunek jest jeden – zastrzegła. – Żadnych suteren, piecyków, wpatrywania się w moje okna i samotnego mieszkania. Wprowadzasz się do mnie i odbudowujemy to razem. I tyle! Miał zamiar zaoponować, ale pogroziła mu palcem. Usiedli na niepozszywanej jeszcze kołdrze, połamali na kawałki pralinkę i wkładali ją sobie nawzajem do ust, krusząc wokół. – Ja wiem, że dasz sobie ze wszystkim radę. W końcu wojownika sobie wybierałam, a nie płaczliwego miągwę. – Spojrzała na niego ciepło i przytuliła się do jego pleców całą sobą, aż poczuł na kręgosłupie ciepło jej ciała, a na karku jej oddech. Gdy głaskała go spokojnie po głowie, powoli opuszczały go złe emocje, a dziury w sercu po wszystkich tych negatywnych uczuciach wypełniała niesamowita radość. Przymknął oczy i wrócił szybko myślami do swojego pieczołowicie tworzonego menu. Już wiedział, jak je ułoży – będzie mu przypominało etapy znajomości z Weroniką. Najpierw poda zupę minestrone z chrupiącymi warzywami, zaskakującą świeżością i smakiem, tak że na każdej twarzy wywoła niedowierzanie, że coś tak pysznego istnieje. Później spaghetti à la puttanesca, ostre, seksowne i rozpalające zmysły, a na deser będzie serwował minisuflet czekoladowy z cytrynowym pieprzem i chili, polany roztopioną czekoladą i obsypany kawą. I z maliną na wierzchu. Trudny do zrobienia, ale wart każdej chwili poświęconej na jego przygotowanie. Na wieczornych warsztatach Weronika w końcu mogła się beztrosko uśmiechać. Na górze miała zdrowiejącego Edka, na dole – swoje małe królestwo, które znów rozbrzmiewało wesołymi głosami kursantek brudzących się farbami. Trenowały cieniowania w decoupage’u. Większość z nich nie dawała sobie rady z odpowiednim rozcieńczaniem medium laserunkowego, które nie pozwalało farbom zbyt szybko wysychać. A jeśli już któraś uzyskała odpowiednią konsystencję, i tak farba naniesiona wokół motywu nie wyglądała doskonale. No cóż, akurat do cieniowania trzeba było mieć trochę talentu malarskiego. Werka zdawała sobie sprawę, że choć sposobu nakładania farb może swoje kursantki nauczyć, sama znajomość techniki niektórym z nich nie wystarczy. Tłumaczyła cierpliwie, jak mieszać barwy, jak dobierać kolory na podstawie motywu, który panie przyklejały na zdobionych zegarach. Wszystkie siedziały w rękawiczkach i cieniowały gąbeczkami oraz pędzelkami, a Werka podchodziła do każdej z nich i nadawała ostateczny szlif ich pracom, tak że właściwie wszystkie nosiły jej artystyczny podpis. Troska klientek chwyciła ją za serce. Nie było bowiem osoby, która nie zapytałaby o jej

samopoczucie, o zdrowie pana Zawiślaka, o to, kiedy Cannelloni ponownie otworzy swoje podwoje. Edek nie wspominał o konkretnym terminie, ale zdawała sobie sprawę, że po czymś takim będzie potrzebował czasu, żeby wszystko znowu działało jak trzeba. – No, nie wychodzi mi – jęknęła jedna z dziewczyn, koleżanka Joli z biura rachunkowego. – Ptaszka zaraz zamaluję, a nie wycieniuję. Albo jeszcze lepiej: narysuję go sobie od nowa. – Ptaszka chcesz rysować, Bożenko? – dopytywała z szelmowskim uśmiechem Jola. – Głodnemu chleb na myśli. – No co? Rozwiodłam się przecież, więc mogę ozdabiać zegary, w co tylko chcę, nawet w same ptaszki. – Bożenka się roześmiała. – Lepiej bierz przykład z Weroniki i kołdrę sobie zacznij szyć. A jak skończysz, to dostaniesz w prezencie jakiegoś supermena z superptaszkiem! W klatce! – Baby! – Weronika rzuciła się pomagać. – O czym wy w ogóle gadacie? – O sikorkach – usprawiedliwiła się Bożenka. – Tak?! Bo ja w tych twoich mazajach to widzę wszystko, tylko nie sikorkę. Jakie masz tu kolory? Wybierz sobie trzy: najjaśniejszy, najciemniejszy i jeszcze jeden, który nie gryzie się z dwoma pozostałymi. I takie odcienie robisz sobie z farb. O, tutaj masz złamany brąz. Dodaj odrobinę szarego. To będzie nasz najciemniejszy kolor, podkreślający sam motyw, więc nałóż go tylko na krawędziach, leciutko, tym skośnym pędzelkiem. – Obrysowała lekkim ruchem motyw. – I teraz ten żółtozielony. Nie nakładaj go zbyt dużo, odrobinę, żeby stworzyć złudzenie, że ptaszek rusza się na tym tle. Na koniec delikatnie pokropkowały zegar intensywnie granatowym kolorem i od razu sikorka wyglądała tak, jakby została namalowana przez dobrego malarza, a nie naklejona. – Gotowe. Gdy wyschnie, możesz zacząć go lakierować! W domu Weronika usiadła koło Edka, wciąż odsypiającego szpitalne przeżycia, a zaraz obok przycupnęła Pchełka, która nie wiadomo, co miała zamiar odsypiać, ale wyglądała na zadowoloną z obecności Edzia pod kołdrą, bo zwinęła się w kłębek przy jego karku. Wercia zaczęła z zapałem tworzyć gadżet dla siebie – okrągłe pudło na kapelusze. Nie miała eleganckiego kapelusza, ale uznała, że przyda jej się pojemnik do przechowywania apaszek. Po powrocie Edzia wena wróciła jej jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Na bokach wieczka przykleiła kawałek tkaniny w biało-niebieskie paski. Na górze nalepiła obciągniętą lnem i wypełnioną ociepliną do patchworków tekturę, przyciętą na wymiar pudełka. Na lnie pyszniła się wiktoriańska dama, ta sama, która powstała, gdy Werka czuwała przy Edku w szpitalu, wyhaftowana co do ostatniego krzyżyka, wyprana

i wyprasowana. Wyglądało to całkiem szykownie. Chciała ozdobić jeszcze dno pudła, więc znalazła w tym samym numerze gazety z wyszywankami podobne motywy, ale znacznie mniejsze, wybrała trzy i rozłożyła obok przycięte kawałki lnu do haftowania. To były łatwe do wykonania obrazki, ledwo zarysowane postacie kobiet z kwiatami, w błękitnej kolorystyce, podkreślone ciemniejszymi, granatowymi kreskami. W jeden wieczór bez problemu się z nimi upora. Zerkała na jakiś dokument o ekologii. Hollywoodzkie ciacho namawiało, żeby zabierać ze sobą do sklepu ekologiczne torby i nie pakować zakupów do plastikowych reklamówek, a Weronika przypomniała sobie, że ma cały notatnik szkiców takich ekosiatek. Musi usiąść do maszyny i uszyć kilka. W sowy. I koty. I w rybki. W ostatniej dostawie przywieźli cudowny materiał w turkusowe fale – będzie idealny na aplikacje z rybkami. I domki, koniecznie domki. Zrobi całą serię toreb z najfajniejszymi sklepikami ze Staromiejskiej, nawet z restauracją Edzia uszyje jedną. A obok naszyje sylwetkę kucharza! Rozkoszowała się tymi spokojnymi wieczornymi chwilami. Cisza, brak stresu, ciepły blask lampy, pokasłujący Edek i chrapiąca po kociemu Pchełka, a do tego świadomość, że najgorsze chwile już za nimi – to wszystko wpływało kojąco na jej skołatane nerwy. Zrobiła sobie filiżankę zielonej herbaty, chlipnęła odrobinę zupy cebulowej, żeby nie iść spać głodna, bo źle to wpływało na jej metabolizm, i wyciągnęła się z rozkoszą w fotelu, podkładając pod łydki miękki puf. Nie zauważyła, kiedy zaczęły jej się kleić oczy. Kiedyś mogła siedzieć długo w nocy i dłubać w swoich pracach, ale teraz jej organizm domagał się zwiększonej dawki snu. Zwabiła Pchełkę do kuchni, krojąc jej świeżą pierś z kurczaka na drobniutkie kawałki, a sama zajęła jej miejsce obok Edzia. Nawet nie chciało jej się rozbierać do snu, po prostu położyła się tak, jak siedziała: w luźnej koszulce i legginsach. I wtulając się w jego rozgrzane ciało, od razu zasnęła.

Love Forever – Wieczna miłość

D

zień później Edek nie miał siły wstać z łóżka. Wmusiła w niego tylko kilka łyżek twarożku z rzodkiewkami, przygotowanego zgodnie z zaleceniami lekarzy, którzy kazali mu jeść dużo pełnowartościowego białka, i znowu zapadł w sen. Nie miała czasu się nad nim rozczulać – biznes wzywał, wzywały też inne plany i obowiązki, chociaż w głębi duszy miała do siebie pretensje, że dopiero co modliła się o wyzdrowienie Edka, a teraz zostawia go na górze samego. Asia z Marcinem wpadli do niej na moment. Przywieźli skrzynki z ekologicznymi warzywami i owocami, a także mleko do kawiarni. Podczas gdy Marcin wypakowywał towary, Asia poszła odwiedzić swojego kumpla. Po chwili wróciła. – Śpi jak zabity, nawet mu powieka nie drgnęła. Wiesz już, co dalej z Cannelloni? Działacie coś? – dopytywała. Zamknięcie restauracji komplikowało także ich sytuację finansową. Edek kupował u nich naprawdę sporo produktów, więc gdyby postanowił nie wskrzeszać lokalu, szybko odbiłoby się to na kondycji ich gospodarstwa. Po południu Werka była umówiona z kupcem samochodu, który oglądał volvo już kilka dni temu i dziś miał wpłacić zaliczkę. Przestała lubić tę czarną wypasioną limuzynę – przypominała jej złe chwile ze Szwecji, więc postanowiła jej się pozbyć, dopóki jeszcze auto miało jakąkolwiek wartość. Nie było sensu trzymać go na parkingu, płacić ubezpieczenie, a gotówka zawsze się przyda. Nie przyznała się do tego zamiaru ani Edkowi, ani Robertowi – obaj zachwycali się volvem, więc gdyby wiedzieli, że zamierza je sprzedać, próbowaliby ją odwieść od tej decyzji. „Łatwo przyszło, łatwo poszło” – pomyślała, spisując umowę przedwstępną. Od razu odprowadziła auto na strzeżony parking i postanowiła więcej nim nie jeździć, bo skoro wzięła zaliczkę, to jednym kołem należało już ono do kupującego; nie chciała kusić losu i ryzykować, że coś się z samochodem stanie. Z zadowoleniem przyjrzała się dwudziestu tysiącom – ten gruby plik dwustuzłotowych banknotów chciała przeznaczyć na dalszy rozwój Robótkowa. Jola podsunęła jej pomysł, żeby stanąć do konkursu organizowanego przez centrum rozwoju kadr. Szukali pomysłów na nowe kursy doskonalenia dla bezrobotnych

zarejestrowanych w urzędzie pracy. Kursy były finansowane z funduszy unijnych i można było na nich naprawdę sporo zarobić. Werka długo myślała, jaką wiedzę mogłaby zaoferować. Haft i decoupage odpadały – to dobre na hobby, ale poszukującym pracy przyniesie niewielkie korzyści. Główkowała nad tym dobre trzy dni i dopiero gdy robiła w szafie miejsce na rzeczy Edka, których co prawda miał teraz niewiele, ale przecież prędzej czy później będzie musiał się zaopatrzyć w nowe ubrania, przejrzała swoją kolekcję dodatków. Zdumiewające, ile tego kiedyś naszyła. Zdobione ćwiekami i dżetami kołnierzyki, paseczki, opaski na włosy, torebki – o wielu z nich już dawno zapomniała, a one w najlepsze leżały w szufladach. I od razu przyszło jej do głowy, że gdyby udało jej się kupić jeszcze kilka maszyn do szycia, mogłaby robić kursy szycia takich ozdób. Kryzys kryzysem, ale kobiety zawsze będą się lubiły stroić, więc to miało sens. Obiecała sobie wieczorem przysiąść nad formularzami. Trzeba było je wypełnić, opisać z fantazją program proponowanych szkoleń, warunki lokalowe, perspektywy powodzenia w znalezieniu pracy lub otwarciu własnej działalności przez kursantki i będzie gotowa do wzięcia udziału w konkursie. A gdyby się udało... Weronika uśmiechnęła się do siebie. Wtedy mogłaby spokojnie prowadzić Robótkowo i skupiać się na tym, co lubi – na projektowaniu i szyciu. Może mogłaby nawet kogoś zatrudnić? Miło byłoby mieć towarzystwo w sklepie, móc wyjść o dowolnej porze do miasta i nie przejmować się traconymi w tym czasie zyskami. Martwił ją jedynie stan Edka. Resztki kaszlu pozostałego po zapaleniu płuc przechodziły mu powoli, gorliwie ćwiczył rękę, tak jak mu nakazał rehabilitant, bez roztkliwiania się nad sobą stawiał się na zmiany opatrunków w szpitalu i wszystko się ładnie goiło, jednak prawda była taka, że Edek z człowieka optymistycznie nastawionego do życia zmienił się w ponuraka. Ciągle milczał, tkwił godzinami w jednej pozycji pod kocem i oglądał jakieś bzdury w telewizji. Zaczęło ją to irytować. Och, gdyby wiedział, jak strasznie wkurzało ją takie milczenie i nicnierobienie. Niechby szalał, niechby tłukł zastawę, walił zdrową pięścią w stół czy zapijał smutki – wtedy aż tak by się nie przejmowała. Ale takie głuche milczenie... nie, to zdecydowanie nie było normalne zachowanie i nie mieściło się w jej pojęciu męskości. W końcu na jego decyzję czekali pracownicy, czekał Robert, klienci zaczęli się dopytywać, co dalej z Cannelloni, a szanowny pan Zawiślak wcale się nie kwapił do udzielenia odpowiedzi. Od jego przyjazdu do niej minął już tydzień, a on nawet nie zajrzał do restauracji. Zupełnie, jakby to nie był jego lokal, nie wykazał żadnego zainteresowania, jak to wszystko wygląda po pożarze, ile energii włożyli pracownicy, żeby doprowadzić tę część, która ocalała, do jako takiego stanu. I po co jak głupia siedziała w nocy, wpatrując się w wirującą pralkę z tymi restauracyjnymi obrusami? Po co je prasowała?

Ze smutkiem spostrzegła, że i ją zaczął traktować, jakby była niewidzialna. Nie odwzajemniał czułości, nie reagował na jej obecność, więc po prostu przestała go dotykać, zagadywać i skupiła się na swoich sprawach. Dopiero gdy zaczęła się biedzić nad zdjęciami do ulotek i na stronę internetową sklepu, Edek się uaktywnił. – Daj mi to, Werka! – Wyjął jej z rąk lustrzankę. Fotografowanie prac Weroniki oraz towarów wciągnęło go na dobre. Oświetlał obiekty dwiema lampkami z białymi żarówkami i pykał zdjęcia jedno za drugim. Ze zdumieniem odkryła, że jej aparat ma milion funkcji, z których nigdy nie korzystała. Zawsze robiła zdjęcia na szybko, w trybie auto, nie zagłębiała się w niuanse dotyczące przesłon i ostrości – na potrzeby bloga takie zdjęcia z powodzeniem wystarczały. A tu nagle Edek wszystko wypróbował, poustawiał i działał jak maszyna, uwieczniając na fotkach tkaninę za tkaniną, farbkę za farbką, wzór za wzorem, jeden towar za drugim. Werka tylko patrzyła mu przez ramię, zdziwiona szybkością, z jaką robił te zdjęcia. Zmontowała mu kawałek tekturki z naklejonym na niej centymetrem – taki próbnik musiał leżeć na każdej tkaninie i papierze do decoupage’u, żeby klient wiedział, jak duże wzory są na nich wydrukowane. – Jakie wymiary ci potrzebne? – Po południu zaczął obrabiać te zdjęcia w Gimpie. Zawahała się i zerknęła mu przez ramię. No, no, trzeba przyznać, że po obróbce wyglądały naprawdę dobrze, jak żywe – gdyby wydrukowała zdjęcie i położyła obok belę tkaniny, trudno byłoby stwierdzić, gdzie jest materiał, a gdzie papier. – Dwadzieścia na dwadzieścia? Nie obciąży to zbytnio serwera? – Obniżymy minimalnie jakość fotek. Będą lekkie i dobre, zobaczysz. – Zakręcił wokół swoich palców pasmo jej włosów, a serce Weroniki aż zatańczyło walca, tak była spragniona czułości. Szybko zbeształa się za to w duchu – po swoich ostatnich humorach pan Zawiślak powinien się wykazać nieco większą kreatywnością, a nie tylko kręcić na palcu jej loki i myśleć, że będzie na każde jego skinienie. – Już moja w tym głowa, żeby nie obciążyło – powiedział z dziarską miną. Przysiadła mu na kolanie, korzystając z tego, że Edek przerwał milczenie. Dobrze było widzieć, że znowu coś go zainteresowało i nie tkwi już w takim stanie zawieszenia. – Dziękuję. – Cmoknęła go w czubek głowy. Dotyk jego włosów był niezwykle przyjemny. No cóż, rozum swoje, a serce swoje: czuła, że gdyby teraz Edek pokręcił czule kolejne pasmo jej włosów, nie wywinąłby się już z jej objęć. – Nie poradziłabym sobie z tym. Sam widziałeś, co z tego wychodziło. Ucałował jej palce, jeden po drugim, patrząc na nią uważnie i kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, jakie to na niej robiło wrażenie. Miał szorstkie i gorące wargi; tylko

siłą woli powstrzymywała się od obrysowania ich paznokciem. – Ty? Nie ma chyba rzeczy, z którą byś sobie nie poradziła – skwitował, wtulając twarz w jej włosy i oddychając ich zapachem. Miała inne zdanie na ten temat. Owszem, doskonale wiedziała, że jest naprawdę dobra w wielu rzeczach, ale można by było napisać równie długą listę czynności, których nie potrafiła wykonać. Pływanie – była w tym beznadziejna; rachunkowość, co dość boleśnie odczuła niedawno, kiedy dostarczyła do biura księgowego faktury z błędami. O gotowaniu już lepiej nie wspominać. Wypaliła: – Aha? A rosół z kury? Uśmiechnął się. Czyli ten rosół naprawdę był taką tragedią. Tak podejrzewała. Zbyt gorliwie zdejmowała z wywaru szumowiny wypływające wciąż na powierzchnię i w końcu pozbyła się z niego także oczek tłuszczu, przez co do talerza Edka trafiła jedynie żółtawa woda z kluskami. I brukselką, bo pełna dobrych chęci ugotowała go na mrożonce z torebki, zwanej bukietem warzyw, zawierającej spory dodatek właśnie brukselki. – Okej. Rosół to rosół, ale reszta? Robert mówił, że chciałaś porozstawiać gliniarzy i strażaków po kątach. – Spojrzał na nią uważnie i poklepał ją po biodrze. – No, nie tak było? – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Werciu, nigdy tego nie rób. Nie możesz być wiecznie taką Wonder Woman, nie kosztem swojego zdrowia albo i życia. Milczała. Co on mógł wiedzieć o jej niepokoju, o świadomości, że on był tam, w płonącym domu, a ona bezsilna tkwiła na zewnątrz? W tamtej chwili dużo by dała, żeby być właśnie mocarną Wonder Woman w seksownym stroju, otworzyć kopniakiem drzwi, wpaść do środka i szóstym zmysłem odnaleźć Edka leżącego przy schodach, a po uratowaniu mu życia obudzić go pocałunkiem i żyć z nim długo i szczęśliwie. Ale nic z tego nie wyszło. Zrobiła scenę na pół ulicy, policja musiała ją szarpać za szlafrok – nijak nie przypominało to filmowej sceny z superbohaterką. – Wiesz, wydaje mi się, że jesteś na mnie wkurzony... A to ja powinnam być wściekła na ciebie – powiedziała szczerze. Odsunął na bok laptopa i myszkę. Obrabianie zdjęć może zaczekać. Rany, Werka miała rację – nie dość, że przysporzył jej zmartwień, to jeszcze przez ostatnie dni zachowywał się jak gówniarz. To rozczulanie się nad sobą było żenujące, prawda. Rosołu też mógł jej nie wypominać; w końcu grali w jednej drużynie i to on odpowiadał za gotowanie, nie ona – tak się umawiali. Ambitna była z niej babka – zamiast dać mu rosołek z torebki, wrzuciła do gara kurczaka, warzywa, w tym tę nieszczęsną brukselkę, i dzielnie znosiła dziwny zapaszek, jaki zupa zaczęła wydawać podczas gotowania. Mało nie padł, gdy zobaczył zielone resztki rozgotowanego warzywa w misce, ale przełknął je dzielnie. Brukselka w rosole – za kilkadziesiąt lat będzie to doskonała anegdota dla ich wnuków,

jeśli się takowych doczekają. Poprzedniej nocy narobił jej stracha, gdy spali razem, przytuleni, bo zaczął go męczyć ten sam natrętny sen, który śnił chyba przez cały pobyt w szpitalu. Próbował się wyczołgać z płonącego pokoju, ale drzwi nie chciały się otworzyć, a wokół szalał już żywioł. Chociaż w ogóle nie pamiętał pożaru i wiedział, że to tylko podświadomość płata mu figle, ten sen dręczył go, odkąd wybudzono go ze śpiączki, więc zerwał się jak wariat, usiadł spocony na łóżku, czym obudził Werkę, która omal nie zaczęła panikować. Przysparzanie jej stresów było ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę. Przytulił ją do siebie i uspokajająco gładził po plecach. – Boże, nie, Werciu, chcę cię mieć koło siebie, chcę z tobą rozmawiać! Tylko... tylko nie wiem jak. Jak mam was wszystkich za to przeprosić? – Skinął głową w stronę restauracji. Westchnęła głęboko. – Może po prostu idź tam – zaproponowała. – Zajrzyj chociaż na chwilę. Zdecyduj, co dalej. Masz ludzi na urlopach, jesteś za nich odpowiedzialny. Oni wszyscy czekają. Bał się, że będzie się musiał z tym zmierzyć. Problem polegał na tym, że choć nie pamiętał całego zajścia, wciąż czuł paniczny lęk. Od razu rozbolał go już prawie wygojony nadgarstek. Zmrużył oczy – miał wrażenie, że znowu szczypią, jakby podrażnił je ostry dym. – Może powinieneś iść do psychologa? – spytała. Ta propozycja wyraźnie uwłaczała jego godności. Obruszył się lekko. Nie miał zamiaru włóczyć się po psychologach, potrzebował jedynie trochę więcej czasu. – Mogę iść tam z tobą, jeśli chcesz. – Wzięła go za rękę. – Edek, zlituj się! Mów do mnie chociaż! Nie mam zielonego pojęcia, co czujesz, czy odczuwasz cokolwiek, co czujesz do mnie, jak ci pomóc! – krzyczała. – I strasznie mnie to wkurza, strasznie, strasznie! Zostawię cię, jak tak dalej będzie, zobaczysz, bo mimo wszystko siebie ciągle kocham najmocniej na świecie i nie zgadzam się na takie traktowanie! Miał wrażenie, że Weronika zaraz przyłoży mu w nos. Na dobrą sprawę poczułby ulgę, gdyby to zrobiła; wolałby dostać kilka razy w gębę, niż rozbierać na czynniki pierwsze swoje uczucia w jej obecności. Uderzyła go jednak kilka razy lekko pięściami w żebra i bezsilnie zwiesiła ramiona. – Okej. Jutro. Pójdziemy tam jutro – obiecał. – Jak będzie widno. – Słowo Zawiślaka Debeściaka? – Utkwiła w nim twarde spojrzenie. Nauczył się już, że gdy patrzyła w podobny sposób, nie miał co z nią dyskutować. – Słowo – przyrzekł, chociaż nie miał pojęcia, czy w ogóle odważy się tam zajrzeć. Wyglądało to tragicznie. Cieszył się, że schody nie nadają się do użytku i nie muszą

schodzić na dół, do mieszkania, bo już sam widok okopconych ścian sprawiał mu fizyczny ból. Przypomniał sobie, jak się tutaj wprowadzali, ile pracy włożyli w remont. A teraz wszystko diabli wzięli, i to przez jego nierozwagę. – Kuchnia jest okej. Cała i gotowa do pracy. – Pociągnęła go za sobą i otworzyła z impetem drzwi, jak wojowniczka powracająca z bitwy. Wiedział, że nadrabiała miną, ale w tym momencie niczego nie cenił bardziej niż jej odwagi i udawanej pewności siebie. W środku kręciły się dwie osoby z załogi – Krzysiek i Michał przygotowywali przekąski przeznaczone do sprzedaży w kawiarni. Blaty były zawalone blaszanymi tacami, na których kucharze układali gotowe już potrawy. – Czołem, drużyno! – przywitał ich, starając się, aby nie zadrżał mu głos. – Czołem, szefie! – Obstąpili go, wycierając umączone dłonie w pochwycone naprędce ścierki, wyraźnie ucieszeni na jego widok. Edek zaplótł ręce na klatce piersiowej i powoli się rozglądał. Tu nie było widać żadnych śladów pożaru, chociaż jego nosa nie dało się oszukać – wyczuwał wyraźną woń spalenizny. Czyste talerze piętrzyły się pod blatami roboczymi, stalowe okapy lśniły i szumiały cicho, garnki błyszczały. Pachniały też minipizze, które kucharze wyjęli przed chwilą z pieca. Stanął obok rozgrzanego urządzenia i gdy poczuł jego żar i zapach podpieczonego ciasta drożdżowego, posypanego obficie oregano, miał wrażenie, że wrócił do domu z niebezpiecznej podróży. Zajrzał chłopakom przez ramię. Robili właśnie tarty z ciasta francuskiego w niedużych foremkach. – Masa doprawiona? – Edek bez wahania sięgnął po łyżkę i spróbował. – Więcej pieprzu i odrobinę gałki muszkatołowej – polecił. – Się robi, szefie! – Krzysiek podskoczył do półki z przyprawami i dosypał przypraw, smakując co chwila masę jajeczną. Edek kontynuował inspekcję kuchni. – A te gruszki co tak leżą? – zwrócił uwagę. – Nic z nich nie robicie? – Miały być na ciastka gruszkowe, ale poprzednie sprzedawały się tak sobie – wyjaśniał szybko Michał, ale Edek uniósł ręce, dając mu znak, żeby przestał. – Szynka parmeńska jest? Suszone pomidory? Rukola? Krzysiek, myj no te gruszki, raz-dwa! – polecił. Sam w jednej chwili wyszorował dłonie, przepasał się fartuchem i chroniąc lewy nadgarstek gumową rękawiczką, rzucił się do krojenia gruszek na długie soczyste paluszki. Kątem oka zauważył, że Werka przysiadła na stołku i z lubością wdychała pachnące pizzą powietrze, szepcząc o czymś z Robertem, który pojawił się w kuchni. Edek przywitał się z nim jak co dzień, klepnięciem w ramię i podniesieniem kciuka, jak gdyby

nic się nie zmieniło, i powrócił do swoich kuchennych czarów. W ciągu kwadransa przygotował dziesiątki ruloników z szynki parmeńskiej – piętrzyły się teraz przed nim na tacach piękne, różowo-pomarańczowe, nadziane soczystą gruszką, ostrą w smaku rukolą i kawałkami pomidorów w zalewie. – No! – Z zadowoleniem spojrzał na tacę. – Nic się nie zmarnuje! Nałożył trochę jedzenia do papierowej torebki i wyszli z Weroniką na ulicę. Poprawił jej czule puchaty szalik i ruszyli przed siebie noga za nogą. – Jedz, Werciu. – Podsunął jej minipizzę pod nos. – Dziś nie będzie żadnego rosołu. Od dziś znowu ja karmię ciebie! – oświadczył. Gdy schrupała pizzę, włożył jej do ust ruloniki z gruszkami i dopilnował, żeby zjadła. Wciąż była blada i zaczynał się o nią martwić. Miał wrażenie, że nawet jej włosy, wystające teraz spod czapki, straciły blask. Sam też wrzucił sobie do ust jeden rulonik. – I co ty o tym sądzisz? – zapytał, gdy przeżuwała z apetytem jedzenie. Wsunęła rękę w jego rękawiczkę. Przytrzymał ją w talii, bo kocie łby były śliskie; nie chciał, żeby znowu sobie coś uszkodziła. – Przecież kochasz gotowanie – skwitowała. Przytaknął bez wahania. Wizyta w kuchni od razu obudziła w nim energię. Już nie czuł paniki ani strachu. Dotyk gładkich ostrzy noży i składników potraw postawił go na nogi. – Może to dobra okazja, żeby odświeżyć wnętrze? – Zamyślił się, wyobrażając sobie, że rozpoczyna budowanie sali dla gości od początku. – Werciu, pomogłabyś z projektem? Tak jak poprzednio? Tylko wiesz, wersja low cost – poprosił z błyskiem w oku. Zauważył, że na jej twarzy pojawiła się radość na myśl o zaprojektowaniu Trattorii Cannelloni od początku. – Pewnie, że tak! – Werka się ucieszyła. – W ogóle to powinieneś powiększyć część dla gości o ten spalony magazyn. Sprzedałam samochód, więc kasy powinno wystarczyć! – wypaliła. – Co takiego? – Zmarszczył czoło. – Sprzedałam samochód – odpowiedziała wolno i wyraźnie. – Słyszałem, ale jaki to ma związek ze mną?! – zapytał ostro. – Czy naprawdę sądzisz, że wziąłbym od ciebie pieniądze?! Nie spodobał mu się ten pomysł. Może i był spłukany, może i nie miał pojęcia, skąd wziąć fundusze na odbudowę Cannelloni, ale doskonale wiedział, że pożyczanie pieniędzy od kobiety będzie dowodem na to, że jest mięczakiem do piątej potęgi. Żachnął się na jej propozycję i pomyślał, że prędzej obrabuje bank, niż spojrzy na oszczędności Weroniki. Odwrócił się i omiótł wystawę sklepu z garniturami szybkim spojrzeniem, starając się ukryć złość. Chciała dobrze, nie była winna, że poczuł się fatalnie, ale go zaskoczyła.

Wyczuła jego poirytowanie, bo przystanęła i zadarła głowę, by spojrzeć na niego uważnie. Udawał, że nie widzi jej rozbawionego spojrzenia, więc wcisnęła się między wystawę a niego i złapała go za poły kurtki. – Edek, jeśli cię uraziłam, to przepraszam! – powiedziała. – Kasę mam zamiar wydać na rozbudowę sklepu. Oczywiście gdybyś potrzebował jakiejś pożyczki, zawsze możesz na mnie liczyć, chociaż znając ciebie, pewnie odmówisz. Po prostu chcę, żebyś wiedział, że chociażby się waliło i paliło, zawsze pomogę ci stanąć na nogi. I tyle. Pokręcił tylko głową, krzywiąc się boleśnie i nie odzywając się ani słowem, wziął ją za rękę i wrócili do domu. Ledwo wdrapali się razem na górę. Weronikę wciąż pobolewała noga, więc starała się jej nie obciążać, jego ciągnęło oparzenie na udzie, które goiło się dość wolno. „Wiódł ślepy kulawego” – pomyślał z przekąsem. Zapakował ją pod koc, bo cała dygotała, i poszedł przyrządzić im czekoladę na gorąco, z odrobiną rumu. Sam lubił wypić taką raz na jakiś czas, chociaż gdyby ktoś pozostawił mu wybór, tego dnia wybrałby czysty rum. Na szczęście Werka miała w lodówce kremówkę, którą trzymała na deser dla Pchełki, więc wystarczyło tylko połączyć roztopioną w kąpieli wodnej czekoladę ze śmietanką i na końcu dodać do filiżanki alkohol. Nalał im też po kieliszku argentyńskiego wina. – Przepraszam cię, Werciu. – Wypił kieliszek, po czym odstawił go i tulił ją mocno w ramionach. – Przepraszam. Po prostu... w tej sytuacji trudno być bohaterem. – Zwiesił głowę i przymknął oczy. „Mięczak, mięczak, mięczak!” – brzmiało mu w głowie jak echo odbijające się w pustym pomieszczeniu, więc żeby zagłuszyć ten głos, ponownie nalał wina do kielichów z francuskiego szkła, które Weronika dostała od rodziny na Gwiazdkę. Podświetlony od dołu alkohol wyglądał w nich jak płynne złoto, zatrzymując się na załamaniach i ornamentach wyciętych w szkle. Upił łyk, drugi i zrobił w głowie listę osób, na które mógł liczyć w kwestii pożyczki. Karol, mama, trochę zostało mu też z ostatnio zgromadzonych oszczędności. Powinno wystarczyć, a jeśli nie, to trudno – najwyżej zamiast generalnego remontu zrobią kolejną prowizorkę w wystroju sali dla gości. Nie przejął się tym bardzo – wiedział, że jego potrawy obronią się same. Gdy wykluczył Weronikę z listy pożyczkodawców, od razu poprawił mu się humor. Może i wynieśli go z pożaru na tarczy, ale do ukochanej miał powrócić tylko i wyłącznie z twardą tarczą i mocnym pancerzem. Innej możliwości Edward Zawiślak nawet nie brał pod uwagę. Werka wsłuchiwała się w trzaskający w kominku ogień, wypełniający pokój ciepłem i miłym blaskiem skaczącym po ścianach, słuchała rytmu Edkowego serca i jego spokojnego oddechu i poczuła, że jest prawdziwą szczęściarą i że tej chwili nie

zamieniłaby na nic innego, ani na bankiety, ani na dalekie podróże, że w nosie ma drogie buty, designerskie torebki wręczane bez okazji jako formę ekwiwalentu za brak czasu i uczuć. Gdyby ktoś zaproponował jej magiczną butelkę, w której można zamknąć jedną ulotną chwilę szczęścia, aby w każdym momencie życia móc do niej powrócić, wybrałaby właśnie tę godzinę. Edek spał wtulony w jej ramię. Wydawało się, że po ostatnich zawirowaniach i tragediach znalazł tu wreszcie ukojenie. Wraz z jego pojawieniem się tamtego popołudnia spokój spłynął także na Weronikę. Przymknęła oczy i przeczesując palcami jego włosy, poczuła, jak w głębi serca narasta jakaś bańka, która za chwilę pęknie, tak jest wypełniona poczuciem szczęścia i ulgi. – Kocham cię, Edzik – szepnęła do jego krótkich włosów. Poruszył się nagle, aż przez zdrętwiałe ramię przeszedł jej dreszcz. Zamarła, wstrzymując oddech, i poczuła, jak Edek przykrywa jej dłoń swoją i gładzi ją uspokajająco. – Wszystko słyszałem – mruknął z zadowoleniem przez jej sweter. – No i co my teraz z tym zrobimy? Wiedziała, że tym wyznaniem przekroczyła postawioną przed sobą granicę, i, o dziwo, nie było to wcale takie straszne. Wyrzuciła z siebie to, co rozpaczliwie uświadomiła sobie tamtej tragicznej nocy, gdy była przekonana, że straciła Edka na zawsze. Teraz czuła tylko ulgę, że się odważyła, że wreszcie to usłyszał i że mogła tymi słowami sprawić, iż w jego oczach pojawiły się radosne ogniki. Ponieważ milczała, podniósł wzrok i prześwidrował ją czułym spojrzeniem. – Chcę się z tobą zestarzeć, Werciu. Nie odpowiedziała. Według niej to nie był najlepszy moment na deklaracje. Nie myślał teraz trzeźwo, mógł paplać, co mu ślina na język przyniosła, zwalając winę na leki, których musiał łykać całe garście. Ale on nie żartował. Odwrócił się gwałtownie, aż sprężyny kanapy zajęczały głucho, i powtórzył: – Chcę obudzić się z tobą tutaj za dwadzieścia albo czterdzieści lat. Miałem sporo czasu na rozmyślania i będę cię męczył każdego dnia tym pytaniem, aż w końcu ulegniesz i powiesz „tak”. Wyobraziła sobie, że ma go tak blisko jak teraz za tych czterdzieści lat i owo wyobrażenie nie było niemiłe. Uświadomiła sobie, jak wiele dla niej znaczył, jak dużo zawdzięcza jego przyjaźni i oddaniu. I jak bolało, gdy myślała, że straciła go na zawsze. Tak się cieszyła, gdy wrócił. Zdecydowanie nie grał w tej samej lidze co Lars, który kładł przed nią wszystkie dobra tego świata. Daleko mu było też do bawidamka Bartka, pewnego siebie krasomówcy, paplaniem przykrywającego brak głębszych emocji. Ale

Weronika czuła, że to może się udać, że ten wtulający się w nią samotny człowiek potrafi nie tylko brać z niej pełnymi garściami, ale i oddawać to wszystko z nawiązką, że zawsze można na niego liczyć i że chciałaby go chronić przed całym złem świata, chociaż na dobrą sprawę często sama tej ochrony potrzebowała. Pokiwała głową. – Tak? – dopytał, wciąż niepewny, czy ona go zechce. Uśmiechnęła się przewrotnie. – Ale na razie bez żadnych pierścionków, okej? – próbowała wymóc na nim obietnicę. Roześmiał się. – I tak mnie teraz na żaden nie stać. Ale jak coś zarobię... to zobaczysz... – zagroził rozbawiony. – Nie, nie, nie! – zaprotestowała, przytulając się policzkiem do jego twarzy. – Jak zarobisz, to zainwestujesz w restaurację! Kupisz nowe talerze albo coś... O, wiem: zasłony do okien albo pokrowce na krzesła. Wiesz?! – Zapaliła się do tego pomysłu, aż podskoczyła w miejscu. – Mam nawet w sklepie taki materiał, który kiepsko się sprzedaje, a do restauracji pasowałby idealnie! Poczochrał jej włosy, śmiejąc się tak, że aż zaświstało mu w płucach. – Sam nie wiem, czy lubię ten twój wieczny pragmatyzm, Werciu. Jesteś kompletnie pozbawiona romantyzmu, kom-plet-nie. – Popukał trzy razy w jej nos i pokręcił głową, udając zniesmaczenie. – Ale to musisz przyjąć. – Wyciągnął zza pazuchy kopertę. – Na szczęście była w kuchni i przetrwała zawieruchę. Zaległy prezent świąteczny... Całkiem o nim zapomniałem przez tę recenzję w gazecie! Weronika obejrzała kopertę z każdej strony. Zwykła, biała, bez adresu, bez jakichkolwiek charakterystycznych cech. – No! – Zachęcił ją do otwarcia. – Dawaj, dalej! Niecierpliwym ruchem wsunęła palec do środka i rozerwała papier. Wewnątrz tkwiła samotna kartka – jakiś dokument. Przeczytała pobieżnie. Niewiele rozumiała z urzędniczego bełkotu. – Co? – Podniosła brwi i spojrzała uważnie na Edka. Uśmiechnął się zadowolony z psikusa. – Ogródek, który podobno chciałaś mieć. Wydzierżawiony od miasta na dziesięć lat, z możliwością przedłużenia, więc możesz tam teraz sadzić wszystko, co zechcesz! To co, taki pierścionek może być? – Zajrzał jej w oczy z miną psiaka zadowolonego ze schowania ulubionego kapcia swojego pana. – O ty, łobuzie... – westchnęła zachwycona. – O ty! A Popławskiego niech ja tylko dopadnę za chlapanie jęzorem, popamięta ruski miesiąc!

Edek otulił ją kocem, wyjmując jednocześnie z jej dłoni dokument. – Roberta zostaw w spokoju. Będzie naszym drużbą, oczywiście gdybyś zmieniła zdanie co do pierścionka i całej tej reszty, której na razie nie chcesz. Bo ja nie mam zamiaru wypuścić cię z rąk. Będę cię mamił jedzeniem, sesjami foto, ogródkami, dobrym seksem – wsunął dłoń pod jej koszulkę – aż zmiękniesz. Zobaczysz! – zagroził. – A ostrzegali, że czekolada to afrodyzjak. – Weronika westchnęła, zamykając oczy i poddając się pieszczocie jego rąk. – Tylko uprzedzam, nóg mi się nie chciało golić, więc się nie zrażaj, tylko do przodu...! – Spojrzała uważnie, ciekawa jego reakcji. – Jeżeli sądzisz, że to mnie powstrzyma, to się mylisz, moja droga wróżko. – Zamknął ją w ramionach i pocałował, bez pośpiechu, rozkoszując się smakiem czekolady, rumu i wina na jej ustach, i ciepłem jej ciała tuż obok. – Nic mnie już nie powstrzyma! – obiecał. I znowu luty za pasem. Dear Jane skończona, wypikowana, podszyta od spodu tkaniną, którą pozwoliłam wybrać mojej obecnej miłości, choć sama nie wiem, czy to był dobry pomysł, bo na tkaninach to on się zna tak jak ja... na kuchni kalabryjskiej. Lubię ją smakować, ale o przepisach pojęcia nie mam. Tak więc kołdra oparta na wzorze sprzed ponad stu lat ma spód z tęczowych króliczków ze współczesnej kolekcji. Ale cóż, miłość to sztuka kompromisów, prawda? Zapytacie, co się u mnie zmieniło przez ten rok. Ano świat wywrócił się do góry nogami – nie tylko zmieniłam miejsce zamieszkania, sposób zarabiania na życie, lecz także znalazłam kogoś, z kim wyleguję się wieczorami pod swoją Zakochaną Kołderką i z kim snuję powolne plany na przyszłość. Wniosek z tego taki: nigdy nie tkwisz w tak wielkim dole, żeby nie można było z niego wyjść – musisz tylko znaleźć siły, które gdzieś na pewno w tobie drzemią. Zmierzyłam już dokładnie ten spłachetek ziemi, jaki dostałam, i powoli rozrysowuję, co i gdzie posadzę. Oczywiście oprócz róż musi się tam znaleźć niewielka grządka z ziołami: bazylią, miętą, rozmarynem. Popołudniami będę wystawiała tam fotel i kierując twarz do słońca, projektowała dla was niespodziankę – moją kolekcję tkanin, na którą postanowiłam wydać większość pieniędzy za sprzedany samochód. A że autko tanie nie było, to i materiałów troszkę się uzbiera. Zapraszam po nie za kilka miesięcy do Robótkowa! Dziękuję, że tu zaglądałyście i wspierałyście mnie. Trzymajcie się cieplutko i pamiętajcie: siła tkwi w każdej z nas i w tych, których kochamy!

© Copyright by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2014 Text © by Anna Mulczyńska 2014 Projekt okładki Marta Weronika Żurawska-Zaręba Zdjęcia na okładce: © Humandream | Dreamstime.com © mimiliz/sxc.hu © giselaroyo/sxc.hu © mzacha/sxc.hu © Krappweis/sxc.hu Redaktor prowadzący Anna Garbal Opieka merytoryczna Joanna Kończak Redakcja Anna Brynkus-Weber Korekta Katarzyna Wasylik-Komeduła, Ewa Mościcka, Krystyna Wysocka Redakcja techniczna Agnieszka Matulka Korekta pliku po konwersji Irmina Garlej ISBN 978-83-10-12718-1 Plik wyprodukowany na podstawie Powrót na Staromiejską, Warszawa 2014

www.wnk.com.pl Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o. 02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c tel. 22 643 93 89, 22 331 91 49, faks 22 643 70 28 e-mail: [email protected]

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: [email protected] www.eLib.pl